2.Brian Staveley - Boski ogien

Ty​tuł ory​gi​na​łu: The Pro​vi​den​ce of Fire Co​py​ri​ght © 2014 by Brian Sta​ve​ley All ri​ghts re​se​rved Co​py​ri​ght © for the Po​lish e-book edi​tion by RE​BIS Pu​bli​shing Ho​use Ltd., Po​znań 2016 Re​dak​tor: We​ro​ni​ka Ka​sprzak Map​ka: © Isa​ac Ste​wart Ilu​stra​c ja na okład​c e: © Ri​c hard An​der​son Opra​c o​wa​nie gra​ficz​ne se​rii i pro​jekt okład​ki: Krzysz​tof Ro​gul​ski Wy​da​nie I e-book (opra​c o​wa​ne na pod​sta​wie wy​da​nia książ​ko​we​go: Bo​ski ogień, wyd. I, Po​znań 2016) ISBN 978-83-7818-971-8 Dom Wy​daw​ni​c zy RE​BIS Sp. z o.o. e-mail: re​bis@re​bis.com.pl www.re​bis.com.pl e-Book: Sła​wo​mir Folk​man / www.ka​la​dan.pl

Mo​jej żo​nie

Po​dzię​ko​wa​nia

Po​przed​nio była to li​sta na​zwisk. Wy​da​wa​ło się to wła​ści​we, bio​rąc pod uwa​gę, jak wie​lu lu​dzi po​ma​ga​ło mi, gdy pi​sa​łem Mie​cze ce​sa​rza. Ten tom jest grub​szy i moż​na by się spo​dzie​‐ wać jesz​cze dłuż​szej li​sty, jesz​cze dłuż​sze​go ka​ta​lo​gu na​zwisk, lecz ja za​czą​‐ łem od​no​sić się do list z po​dejrz​li​wo​ścią. Taka li​sta po​dzię​ko​wań w książ​ce mówi wy​raź​nie: Wiem, komu co za​‐ wdzię​czam. A praw​da jest prze​cież taka, że nie wiem. Nie wiem na​wet w po​‐ ło​wie. Na je​den do​sko​na​ły po​mysł, któ​re​go po​cho​dze​nie po​tra​fię wy​śle​dzić i przy​pi​sać kon​kret​nej oso​bie, po​wią​zać z ja​kąś roz​mo​wą przy pi​wie, przy​‐ pa​da​ją dzie​siąt​ki, set​ki wspa​nia​łych my​śli, któ​re lu​dzie – cza​sem przy​ja​cie​le, cza​sem zu​peł​nie obcy, nie​kie​dy pi​sem​nie, a nie​kie​dy w przy​pad​ko​wej roz​‐ mo​wie – wło​ży​li mi w ob​ję​cia jak małe dzie​ci. Pie​lę​gno​wa​łem te my​śli jak wła​sne, po​zwa​la​łem im się roz​wi​jać i do​ra​‐ stać, po czym wkła​da​łem mię​dzy okład​ki tej książ​ki. Nie​któ​re były ze mną dłu​go, a ja przy​wią​za​łem się do nich nie​zwy​kle moc​no, wręcz za​bor​czo, aż w koń​cu mu​szę wy​znać w tym ofi​cjal​nym po​dzię​ko​wa​niu: Nie wiem, skąd się wzię​ły. Te​raz, gdy wra​ca​ją na świat, lu​bię so​bie wy​obra​żać, że – zra​zu za​lęk​nio​ne – stop​nio​wo będą co​raz bar​dziej olśnio​ne jego wiel​ko​ścią, bar​wą i wol​no​‐ ścią, wspa​nia​ło​ścią miej​sca, z któ​re​go po​cho​dzą. Świat jest nie​po​rów​na​nie więk​szy od umy​słu jed​ne​go pi​sa​rza i choć po​my​sły te po​zo​sta​wa​ły ze mną przez ja​kiś czas, ni​g​dy nie by​łem dla nich miej​scem osta​tecz​ne​go za​miesz​ka​‐ nia.

Pro​log

G

dy Sio​an do​tar​ła na szczyt wie​ży i wy​szła w chłód nocy, zim​ne po​wie​‐ trze za​pie​kło gniew​nie jej płu​ca, jak​by chcia​ło do​rów​nać fu​rii sza​le​ją​‐ ce​go na uli​cach ognia. Wspi​nacz​ka na szczyt za​ję​ła dłu​gie go​dzi​ny – nie​mal pół nocy. To​wa​rzy​szą​cy jej gwar​dzi​ści nie oka​zy​wa​li zmę​cze​nia, lecz wia​do​mo było, że raz w mie​sią​cu wszy​scy żoł​nie​rze z Gwar​dii Aedo​liań​skiej mu​sie​li wbie​gać na szczyt Włócz​ni In​tar​ry w peł​nej zbroi. Do​trzy​ma​nie kro​‐ ku ce​sa​rzo​wej, bę​dą​cej już w śred​nim wie​ku, i troj​gu jej dzie​ciom, nie spra​‐ wia​ło im wiel​kiej trud​no​ści. Ona jed​nak była bli​ska omdle​nia. Każ​dy mi​ja​ny po​dest za​pra​szał, by za​trzy​mać się, usiąść, oprzeć gło​wę o drew​nia​ne rusz​to​‐ wa​nie i za​snąć. By​łam zbyt roz​piesz​cza​na, po​wta​rza​ła so​bie to​nem wy​rzu​tu, któ​ry po​zo​‐ stał je​dy​nym bodź​cem do po​ru​sza​nia słab​ną​cy​mi no​ga​mi. Je​stem de​li​kat​ną ko​bie​tą ży​ją​cą po​śród sub​tel​nych rze​czy. Na​praw​dę jed​nak mar​twi​ła się bar​dziej o swo​je dzie​ci niż o sie​bie. Wszy​‐ scy mie​li już oka​zję wcho​dzić na szczyt Włócz​ni, ale ni​g​dy w ta​kim po​śpie​‐ chu. Spo​koj​ne wej​ście zaj​mo​wa​ło dwa dni, z prze​rwa​mi po dro​dze na od​po​‐ czy​nek i po​sił​ki. Gru​pa idą​cych przo​dem ku​cha​rzy i nie​wol​ni​ków roz​kła​da​‐ ła dla nich mięk​kie ma​te​ra​ce i pół​mi​ski z je​dze​niem. Dro​ga na górę była przy​jem​na i ra​do​sna; dzie​ci były za małe na ta​kie sza​leń​cze wspi​nacz​ki. Jed​‐ nak​że mał​żo​nek Sio​an na​le​gał, a ce​sa​rzo​wi An​nu​ru się nie od​ma​wia. To jest ich mia​sto, po​wie​dział San​li​tun. Ser​ce ich ce​sar​stwa. To coś, co mu​‐ szą zo​ba​czyć. Wej​ście na szczyt to dro​biazg w po​rów​na​niu z tym, z czym przyj​‐ dzie im się kie​dyś zmie​rzyć. On sam jed​nak nie mu​siał wdra​py​wać się na tę prze​klę​tą wie​żę. Skrzy​dło Ket​tra​lu, pię​cio​ro ubra​nych w czerń męż​czyzn i ko​biet o sro​gich spoj​rze​‐ niach, wy​nio​sło go na szczyt Włócz​ni pod brzu​chem po​tęż​ne​go, strasz​li​we​‐ go ja​strzę​bia. Sio​an ro​zu​mia​ła ten po​śpiech. Pło​mie​nie sza​la​ły na uli​cach, a jej mąż po​trze​bo​wał do​bre​go punk​tu ob​ser​wa​cyj​ne​go, żeby wła​ści​wie do​‐ wo​dzić. An​nur nie mógł cze​kać, aż ce​sarz po​ko​na dzie​siąt​ki ty​się​cy stop​ni. Ket​tra​low​cy za​pro​po​no​wa​li, że wró​cą po Sio​an i dzie​ci, lecz ona od​mó​‐ wi​ła. San​li​tun co praw​da twier​dził, że pta​ki są oswo​jo​ne, ale „oswo​jo​ny” nie zna​czy „udo​mo​wio​ny”, a ona nie chcia​ła sa​dzać swo​ich dzie​ci na szpo​nach,

któ​rych jed​no ude​rze​nie mo​gło zma​sa​kro​wać wołu. Tak więc kie​dy ce​sarz prze​by​wał na szczy​cie, wy​da​jąc roz​ka​zy ma​ją​ce uchro​nić mia​sto przed po​żo​gą, Sio​an wdra​py​wa​ła się mo​zol​nie po scho​‐ dach, prze​kli​na​jąc w du​chu męża i wła​sny po​de​szły wiek. Aedo​liań​czy​cy wspi​na​li się w mil​cze​niu, ale dzie​ci, mimo po​cząt​ko​we​go en​tu​zja​zmu, z tru​‐ dem da​wa​ły so​bie radę. Ada​re była naj​star​sza i naj​sil​niej​sza, lecz mia​ła za​le​‐ d​wie dzie​sięć lat. Le​d​wo się wspię​li na wy​so​kość strze​li​stych da​chów są​sied​‐ nich wież, dużo niż​szych od Włócz​ni, a już za​czę​ła dy​szeć. Ka​den i Va​lyn czu​li się jesz​cze go​rzej. Stop​nie scho​dów – drew​nia​nej kon​struk​cji zbu​do​wa​‐ nej przez lu​dzi we wnę​trzu sta​ro​żyt​nej, twar​dej i gład​kiej jak stal szkla​nej sko​ru​py Włócz​ni – były za wy​so​kie na ich krót​kie nóż​ki i chłop​cy wciąż się prze​wra​ca​li, si​nia​cząc go​le​nie i łok​cie. Mimo ca​łe​go po​śpie​chu, jaki na​ka​zał jej mąż, mia​sto spło​nie i tak, nie​za​‐ leż​nie od tego, czy ich czwór​ka uj​rzy to ze szczy​tu czy nie. Sio​an za​chę​ca​ła więc dzie​ci do krót​kich od​po​czyn​ków na każ​dym po​de​ście. Ada​re jed​nak wo​la​ła​by umrzeć, niż roz​cza​ro​wać ojca, a Va​lyn i Ka​den zer​ka​li na sie​bie w za​wzię​tym mil​cze​niu, z nie​szczę​śli​wy​mi mi​na​mi, nie chcąc się przy​znać do zmę​cze​nia. Kie​dy wresz​cie wy​szli przez za​my​ka​ną kla​pę na dach, cała trój​ka chwia​ła się na no​gach i cho​ciaż szczyt Włócz​ni In​tar​ry ota​czał ni​ski mur, Sio​an opie​‐ kuń​czo ob​ję​ła dzie​ci ra​mio​na​mi, jak​by chcąc uchro​nić je przed po​ry​wem wia​tru. Nie mu​sia​ła jed​nak oba​wiać się ni​cze​go. Aedo​liań​czy​cy – Ful​ton, Birch, Yian i Trell – oto​czy​li je cia​snym krę​giem, chro​niąc je, na​wet w tym miej​scu, przed nie​wi​dzial​nym za​gro​że​niem. Ob​ró​ci​ła się w stro​nę męża i już roz​chy​li​ła usta, go​to​wa czy​nić mu wy​rzu​ty, lecz za​mil​kła, spoj​rzaw​szy na pło​ną​ce w dole mia​sto. Oczy​wi​ście wi​dzie​li to tak​że z wnę​trza Włócz​ni – jako blask roz​sza​la​łej czer​wie​ni w szkle jej ścian – lecz z za​wrot​nej wy​so​ko​ści szczy​tu wie​ży uli​ce i ka​na​ły mia​sta zda​wa​ły się cien​ki​mi li​nia​mi na ma​pie. Sio​an mo​gła wy​cią​‐ gnąć rękę i ko​lej​no za​sła​niać dło​nią całe dziel​ni​ce: dziel​ni​cę gro​bów, Dol​ny Targ, za​chod​nie ka​na​ły i na​brze​ża. Ognia jed​nak​że nie dało się za​sło​nić. Kie​‐ dy za​czy​na​ła wspi​nacz​kę na szczyt, do​nie​sio​no, że wiel​ki po​żar ob​jął sześć prze​cznic po za​chod​niej stro​nie mia​sta. Pod​czas ich dłu​giej wę​drów​ki po scho​dach roz​prze​strze​nił się jed​nak strasz​li​wie, po​że​ra​jąc wszyst​ko na za​chód od uli​cy Du​chów, po czym, pchnię​ty po​dmu​chem za​chod​nie​go wia​tru znad mo​rza, za​czął po​su​wać się na wschód, do​cie​ra​jąc do skra​ju alei Bo​gów. Pró​bo​wa​ła ob​li​czyć licz​bę spa​lo​nych do​mostw i wy​obra​zić so​bie, ilu lu​dzi tam zgi​nę​ło. Stra​ci​ła jed​nak ra​chu​bę. San​li​tun się od​wró​cił, sły​sząc trzask kla​py wio​dą​cej na dach. Na​wet po tylu la​tach mał​żeń​stwa wi​dok jego oczu po​tra​fił zmu​sić Sio​an do mil​cze​‐ nia. Ada​re i Ka​den mie​li rów​nie pło​mien​ne tę​czów​ki oczu, ale pło​mień w nich był cie​pły, nie​mal przy​ja​zny, jak świa​tło ko​min​ka zimą lub blask słoń​ca. Oczy San​li​tu​na jed​nak​że pło​nę​ły zim​nym, upo​rczy​wym ogniem, po​‐

zba​wio​nym cie​pła i dymu. Na jego twa​rzy nie ma​lo​wa​ły się żad​ne uczu​cia, jak​by spę​dził pół nocy, śle​dząc bieg gwiazd na nie​bie, albo po​dzi​wiał od​bi​cie księ​ży​ca w wo​dzie, a nie wal​czył z tra​wią​cą mia​sto po​żo​gą. San​li​tun po​pa​trzył na dzie​ci, a Sio​an po​czu​ła, jak Ada​re pro​stu​je się u jej boku. Dziew​czyn​ka pod​da się zmę​cze​niu póź​niej, w za​ci​szu wła​snej kom​na​‐ ty, lecz te​raz, w obec​no​ści ojca, nie chcia​ła oprzeć się na mat​ce, choć nogi pod nią drża​ły. Gdy Ka​den spoj​rzał na pło​ną​ce mia​sto, jego oczy zro​bi​ły się okrą​głe jak spodki. Miał sie​dem lat i stał tak, osa​mot​nio​ny, twa​rzą w twarz z po​ża​rem, jak​by poza nim na da​chu nie było ni​ko​go. Tyl​ko Va​lyn po​dał mat​ce rękę, wsu​wa​jąc drob​ne pa​lusz​ki w jej dłoń, i wo​dził oczy​ma, pa​trząc to na ogień, to na ojca. — Przy​cho​dzi​cie w samą porę – oznaj​mił ce​sarz i ge​stem wska​zał ciem​ne ob​sza​ry mia​sta. — W samą porę na co? – za​py​ta​ła Sio​an, nie​mal dła​wiąc się z gnie​wu. – Żeby zo​ba​czyć, jak dzie​sięć ty​się​cy lu​dzi gi​nie w ogniu? Mąż spoj​rzał na nią uważ​nie, a po​tem ski​nął gło​wą. — Mię​dzy in​ny​mi i to – od​parł spo​koj​nie, po czym zwró​cił się do sie​dzą​‐ ce​go obok skry​by: – Niech pod​pa​lą wszyst​ko wzdłuż alei An​la​tu​na, od po​łu​‐ dnio​wej gra​ni​cy mia​sta aż do pół​noc​nej. Skry​ba po​chy​lił się w sku​pie​niu, za​pi​sał te sło​wa na per​ga​mi​nie i przez chwi​lę po​ma​chał nim w po​wie​trzu, aby wy​sechł atra​ment, po czym zwi​nął go pręd​ko w ru​lon i wsu​nął do bam​bu​so​wej tuby, któ​rą we​pchnął do rury bie​gną​cej środ​kiem Włócz​ni na sam jej dół. Sio​an przez pół nocy wspi​na​ła się na szczyt tej prze​klę​tej wie​ży; roz​ka​zy San​li​tu​na do​cie​ra​ły do pa​ła​cu w parę chwil. Wy​daw​szy roz​kaz, San​li​tun po​now​nie zwró​cił się do dzie​ci: — Ro​zu​mie​cie? – za​py​tał. Ada​re za​gry​zła war​gi. Ka​den nic nie po​wie​dział. Tyl​ko Va​lyn wy​stą​pił na​przód, mru​żąc oczy od wia​tru i bla​sku ognia. Pod​szedł do lu​ne​ty umiesz​‐ czo​nej w uchwy​cie na mu​rze i przy​tknął do niej oko. — Ale​ja An​la​tu​na nie pło​nie – za​pro​te​sto​wał po chwi​li. – Ogień za​trzy​‐ mał się na za​cho​dzie. Oj​ciec ski​nął gło​wą. — Dla​cze​go więc… – Za​wie​sił głos, a w jego oczach wi​docz​na już była od​‐ po​wiedź. — Roz​pa​lasz dru​gi ogień, żeby kon​tro​lo​wać ten pierw​szy – od​par​ła Ada​‐ re. San​li​tun po​twier​dził ski​nie​niem. — Broń sta​je się tar​czą. Wróg jest przy​ja​cie​lem. Co zo​sta​je spa​lo​ne, nie może za​pło​nąć po​now​nie. Przez dłuż​szą chwi​lę cała ro​dzi​na sta​ła w mil​cze​niu, pa​trząc, jak ogień wy​pa​la so​bie dro​gę na wschód. Tyl​ko Sio​an od​mó​wi​ła spoj​rze​nia w lu​ne​tę. To, co chcia​ła uj​rzeć, mo​gła zo​ba​czyć wła​sny​mi ocza​mi. Po​wo​li, nie​ubła​ga​‐

nie ogień po​su​wał się na​przód, czer​wo​ny, zło​ci​sty, strasz​li​wy, pro​stą li​nią w po​przek za​chod​niej czę​ści mia​sta, i wciąż wy​bu​cha​ły nowe sku​pi​ska pło​‐ mie​ni, z po​cząt​ku małe, po​tem co​raz więk​sze. Łą​czy​ły się ze sobą w je​den ogni​sty ciąg zna​czą​cy za​chod​nią stro​nę alei An​la​tu​na. — To dzia​ła – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Nowy ogień idzie na za​chód. — W po​rząd​ku – wtrą​ci​ła rap​tem Sio​an, zro​zu​miaw​szy na​resz​cie, co San​li​tun chciał dzie​ciom po​ka​zać i cze​go je na​uczyć; roz​pacz​li​wie za​pra​‐ gnę​ła na​gle oszczę​dzić im tego wi​do​ku i tej na​uki. – Dość się już na​pa​trzy​li. Się​gnę​ła, by wy​jąć lu​ne​tę z rąk Ada​re, ale dziew​czyn​ka cof​nę​ła się i po​‐ now​nie skie​ro​wa​ła przy​rząd na miej​sce wal​ki obu ogni. San​li​tun spoj​rzał żo​nie w oczy i ujął ją za rękę. — Nie – od​rzekł spo​koj​nie. – Jesz​cze nie dość. W koń​cu Ka​den zro​zu​miał, o co cho​dzi. — Lu​dzie – za​wo​łał, wska​zu​jąc ręką. – Ucie​ka​li na wschód, a te​raz się za​‐ trzy​ma​li. — Są w po​trza​sku – po​wie​dzia​ła Ada​re. Opu​ści​ła lu​ne​tę i od​wró​ci​ła się do ojca. – Są w po​trza​sku, a ty mu​sisz coś zro​bić! — On już to zro​bił – po​wie​dział Va​lyn. Spoj​rzał na ce​sa​rza z na​dzie​ją. – Zro​bi​łeś, praw​da? Da​łeś roz​kaz. Za​nim przy​szli​śmy. Ostrze​głeś ich ja​koś… Chło​piec za​milkł, wi​dząc już od​po​wiedź w pło​ną​cych zim​nym ogniem oczach. — Jaki roz​kaz miał​bym wy​dać? – za​py​tał San​li​tun. Jego głos był ła​god​ny i nie​ubła​ga​ny jak wiatr. – Ty​sią​ce lu​dzi żyją mię​dzy tymi dwo​ma ognia​mi, Va​ly​nie. Dzie​siąt​ki ty​się​cy. Wie​lu zdo​ła umknąć, ale jak mam do​trzeć do tych, któ​rym się nie uda? — Ależ oni spło​ną – szep​nął Ka​den. San​li​tun po​wo​li ski​nął gło​wą. — Pło​ną na​wet te​raz. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła Sio​an, nie​pew​na, czy łzy w jej oczach po​ja​wi​ły się z li​to​ści nad tymi, któ​rzy krzy​cze​li w pu​łap​ce ognia na dole, czy z li​to​ści nad wła​sny​mi dzieć​mi, któ​re pa​trzy​ły w osłu​pie​niu na pło​mie​nie da​le​kie​go po​ża​ru. – Dla​cze​go mu​sia​ły to oglą​dać? — Któ​re​goś dnia ce​sar​stwo bę​dzie na​le​żeć do nich. — Aby nim rzą​dzi​li, aby go strze​gli, a nie nisz​czy​li! Wciąż trzy​mał ją za rękę, lecz nie od​ry​wał wzro​ku od dzie​ci. — Nie będą go​to​we, by nim rzą​dzić, do​pó​ki nie uj​rzą, jak pło​nie – po​wie​‐ dział z oczy​ma spo​koj​ny​mi jak gwiaz​dy.

1

K

aden hui’Mal​ke​enian nie zwra​cał uwa​gi ani na do​kucz​li​we zim​no gra​ni​tu pod sobą, ani na pa​lą​ce w ple​cy słoń​ce. Pod​czoł​gał się na​‐ przód, aby mieć lep​szy wi​dok na roz​rzu​co​ne w dole ka​mien​ne za​bu​‐ do​wa​nia. Prze​ni​kli​wy wiatr, nio​są​cy z sobą chłód top​nie​ją​cych śnie​gów, sma​gał jego skó​rę. Wziął głę​bo​ki od​dech i po​słał cie​pło z cen​trum swe​go cia​‐ ła do zzięb​nię​tych koń​czyn, za​wcza​su uspo​ka​ja​jąc ich drże​nie. Wie​lo​let​ni tre​ning u mni​chów na coś przy​naj​mniej się przy​dał. No, może i na coś wię​‐ cej. Va​lyn przy​su​nął się do nie​go, zer​ka​jąc wstecz na dro​gę, jaką prze​by​li, a po​tem znów pa​trząc przed sie​bie. — To tą dro​gą ucie​ka​li​ście? – za​py​tał. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Nie. Po​szli​śmy tam​tę​dy – od​parł, wska​zu​jąc na pół​noc w stro​nę wy​so​‐ kiej skal​nej igli​cy, któ​rej syl​wet​ka od​ci​na​ła się na tle nie​ba. – Pod Szpo​nem, a po​tem na wschód, pod Sko​kiem Bu​rie​go i pod Czar​ny​mi i Zło​ty​mi No​ża​mi. Była noc, a te ścież​ki są strasz​nie stro​me. Mie​li​śmy na​dzie​ję, że żoł​nie​rze w zbro​jach nie na​dą​żą za nami. — Dzi​wię się, że im się uda​ło. — Ja też – stwier​dził Ka​den. Uniósł się na łok​ciach, aby wyj​rzeć nad skal​nym grzbie​tem, lecz Va​lyn ścią​gnął go z po​wro​tem. — Gło​wa ni​sko, wa​sza pro​mien​ność – mruk​nął. Wa​sza pro​mien​ność. Ty​tuł ten wciąż brzmiał źle i nie​zręcz​nie. Był zdra​dli​‐ wy jak wio​sen​ny lód na gór​skim sta​wie, któ​re​go po​wierzch​nia, choć gład​ka i błysz​czą​ca, trzesz​cza​ła, go​to​wa pęk​nąć pod na​ci​skiem pierw​sze​go nie​‐ ostroż​ne​go kro​ku. Ka​den wy​star​cza​ją​co źle się czuł, gdy uży​wa​li go inni, lecz gdy sły​szał te sło​wa z ust Va​ly​na, nie mógł ich znieść. Choć spę​dzi​li pół ży​cia osob​no, a te​raz byli już nie​za​leż​ny​mi męż​czy​zna​mi, nie​mal so​bie ob​‐ cy​mi, skry​wa​ją​cy​mi swo​je se​kre​ty i krzyw​dy, to jed​nak Va​lyn był jego bra​‐ tem. Łą​czy​ły ich wię​zy krwi, a Ka​den nie po​tra​fił wy​ma​zać z pa​mię​ci ob​ra​zu bez​tro​skie​go chłop​ca, jaki wy​niósł z dzie​ciń​stwa, wspól​nych za​baw w ban​‐ dy​tów i bie​ga​nia z drew​nia​ny​mi mie​cza​mi po ko​ry​ta​rzach i pa​wi​lo​nach Pa​‐

ła​cu Brza​sku. Sły​sząc, jak Va​lyn uży​wa tego ty​tu​łu, czuł się tak, jak​by wy​ma​‐ za​no mu prze​szłość, a jego dzie​ciń​stwo zo​sta​ło uni​ce​stwio​ne i za​stą​pio​ne bru​tal​ną te​raź​niej​szo​ścią. Mni​si by to oczy​wi​ście za​apro​bo​wa​li. Prze​szłość jest snem, ma​wia​li. Przy​‐ szłość jest snem. Jest tyl​ko to, co te​raz. A to ozna​cza​ło, że ci sami mni​si, lu​dzie, któ​rzy go wy​cho​wa​li, nie byli już ludź​mi. Tyl​ko gni​ją​cym mię​sem, tru​pa​mi roz​rzu​co​ny​mi w dole nad urwi​skiem. Va​lyn ru​chem kciu​ka wska​zał na chro​nią​cą ich ska​łę, wy​ry​wa​jąc Ka​de​na z za​my​śle​nia. — Wciąż je​ste​śmy da​le​ko od nich, ale któ​ryś z tych su​kin​sy​nów, któ​rzy za​bi​li two​ich przy​ja​ciół, może mieć lu​ne​tę. Ka​den zmarsz​czył brwi i sku​pił uwa​gę na chwi​li obec​nej. Na​wet nie po​‐ my​ślał o lu​ne​tach. Było to ko​lej​ne przy​po​mnie​nie, jak sła​bo jego klasz​tor​ny po​byt w Ashk’la​nie przy​go​to​wał go do ży​cia w zdra​dli​wym świe​cie. Po​tra​fił ma​lo​wać, sie​dzieć w me​dy​ta​cji albo bie​gać po gór​skich szla​kach, lecz ma​lo​‐ wa​nie, me​dy​ta​cja i bie​ga​nie były skrom​ny​mi umie​jęt​no​ścia​mi w ze​sta​wie​‐ niu z ma​chi​na​cja​mi lu​dzi, któ​rzy za​mor​do​wa​li jego ojca, Shi​nów, a mało bra​ko​wa​ło, by sam zgi​nął z ich ręki. Nie po raz pierw​szy po​zaz​dro​ścił Va​ly​‐ no​wi jego wy​szko​le​nia. On przez osiem lat ćwi​czył się w tłu​mie​niu wła​snych pra​gnień, na​dziei, lę​ków i smut​ków i to​czył nie​ustan​ną wal​kę z sa​mym sobą. I wciąż od nowa Shi​no​wie po​wta​rza​li jak man​try swo​je mak​sy​my: Ostrze na​dziei ostrzej​sze jest od sta​li. Pra​gnie​nie jest bra​kiem. Przy​wią​za​nie to śmierć. Wie​le było praw​‐ dy w tych sło​wach, dużo wię​cej niż są​dził w pierw​szych la​tach swe​go po​by​‐ tu w tych gó​rach, lecz w ostat​nich dniach, wy​peł​nio​nych krwią, śmier​cią i cha​osem, po​znał gra​ni​ce tej praw​dy. Stal oka​za​ła się bar​dzo ostra. Przy​wią​‐ za​nie do „ja” może za​bić, ale nie wte​dy, gdy ktoś wbi​je ci nóż w ser​ce. W cią​gu kil​ku dni wro​go​wie Ka​de​na roz​mno​ży​li się po​nad wszel​kie wy​‐ obra​że​nia. No​si​li błysz​czą​ce zbro​je, mie​li mie​cze w gar​ści i z ła​two​ścią wy​‐ po​wia​da​li ty​sią​ce kłamstw. Je​śli miał prze​trwać, je​śli miał za​jąć miej​sce ojca na Nie​cio​sa​nym Tro​nie, mu​siał na​uczyć się wie​le o mie​czach, lu​ne​tach, po​‐ li​ty​ce i lu​dziach, o wszyst​kim, cze​go Shi​no​wie za​nie​dba​li, ucząc go transu pust​ki, ja​kim było va​nia​te. Uzu​peł​nie​nie tych bra​ków za​ję​ło​by całe lata, a on nie miał tyle cza​su. Jego oj​ciec zgi​nął. Nie żył już od mie​się​cy, a to ozna​‐ cza​ło, że Ka​den hui’Mal​ke​enian, przy​go​to​wa​ny do tego czy nie, był te​raz ce​‐ sa​rzem An​nu​ru. Do​pó​ki ktoś mnie nie za​bi​je, po​wie​dział so​bie w du​chu. Uwzględ​nia​jąc zda​rze​nia ostat​nich dni, wy​pa​da​ło przy​znać, że taka moż​‐ li​wość oka​za​ła się na​gle bar​dzo re​al​na. Fakt, że zja​wi​li się tu uzbro​je​ni lu​‐ dzie, aby go za​mor​do​wać, był już do​sta​tecz​nie prze​ra​ża​ją​cy, ale to, że była to jego wła​sna Gwar​dia Aedo​liań​ska zło​żo​na z żoł​nie​rzy, któ​rzy przy​się​gli go chro​nić, do​wo​dzo​na przez oso​by z sa​me​go szczy​tu an​nu​ryj​skiej pi​ra​mi​‐ dy wła​dzy, nie mie​ści​ło mu się w gło​wie. Po​wrót do sto​li​cy i ob​ję​cie Nie​cio​‐

sa​ne​go Tro​nu wy​da​ło się w tej sy​tu​acji naj​pew​niej​szą dro​gą, by po​zwo​lić wro​gom ukoń​czyć to, co za​czę​li. Oczy​wi​ście, je​śli zo​sta​nę za​mor​do​wa​ny w An​nu​rze, bę​dzie to ozna​cza​ło, że do An​nu​ru po​wró​ci​łem, co samo w so​bie bę​dzie swe​go ro​dza​ju suk​ce​sem, po​‐ my​ślał po​nu​ro. Va​lyn ge​stem wska​zał grzbiet skal​nej skar​py, któ​ry ich osła​niał. — Je​śli wyj​rzysz, zrób to po​wo​li, wa​sza pro​mien​ność – po​wie​dział. – Ruch przy​cią​ga oko. Przy​naj​mniej to Ka​den wie​dział. Spę​dził dość cza​su na tro​pie​niu gór​‐ skich ko​tów i za​gu​bio​nych kóz, by umieć po​zo​stać nie​wi​docz​nym. Prze​‐ niósł cię​żar cia​ła na łok​cie, uno​sząc się po​wo​lut​ku, aż jego oczy wyj​rza​ły po​‐ nad ni​ską skal​ną kra​wędź. Po​ni​żej, nie​co na za​chód, ja​kieś ćwierć mili da​lej, zbu​do​wa​ny prze​zor​nie na wą​skim na​wi​sie po​mię​dzy skal​ny​mi urwi​ska​mi, stał Ashk’lan, sa​mot​ny klasz​tor za​ko​nu Shi​nów, do​tych​cza​so​wy dom Ka​de​‐ na. A przy​naj​mniej to, co z nie​go zo​sta​ło. Ashk’lan, jaki Ka​den za​pa​mię​tał, był zim​nym, lecz ja​snym i czy​stym miej​scem, w ko​lo​rze ja​sno​sza​re​go ka​mie​nia, po​mię​dzy bia​ły​mi pla​ma​mi śnie​gu, ob​la​ny wstę​ga​mi stru​mie​ni, po​śród gór​skich zbo​czy od pół​noc​nej stro​ny po​kry​tych lo​dem, a wszyst​ko to pię​trzy​ło się pod bez​chmur​nym, błę​‐ kit​nym nie​bem. Aedo​liań​czy​cy to znisz​czy​li. Na gła​zach i ska​łach wid​nia​ły sze​ro​kie pa​sma sa​dzy, a ogień za​mie​nił ja​łow​ce w po​czer​nia​łe ki​ku​ty. Re​fek​‐ tarz, sala me​dy​ta​cji i do​rmi​to​rium były w ru​inie. Choć zim​ne ka​mien​ne mury opar​ły się pło​mie​niom, to drew​nia​ne kro​kwie, gon​ty i fu​try​ny drzwi oraz so​sno​we ramy sze​ro​kich okien spło​nę​ły, po​cią​ga​jąc za sobą spo​re frag​‐ men​ty ścian. Na​wet nie​bo wy​da​wa​ło się ciem​ne, na​zna​czo​ne tłu​stym dy​‐ mem, któ​ry wciąż jesz​cze wy​do​by​wał się ze zglisz​czy. — Tam – po​wie​dział Va​lyn, wska​zu​jąc ruch na pół​noc​nym krań​cu klasz​‐ tor​nych za​bu​do​wań. – Aedo​liań​czy​cy. Urzą​dzi​li so​bie obo​zo​wi​sko. Za​pew​ne cze​ka​ją na Mi​ci​ja​ha Uta. — To dłu​go so​bie po​cze​ka​ją – stwier​dził La​ith, przy​czoł​gu​jąc się do nich. Lot​nik uśmiech​nął się sze​ro​ko. Przed przy​by​ciem Skrzy​dła Va​ly​na cała wie​dza Ka​de​na o Ket​tra​lu spro​‐ wa​dza​ła się do za​sły​sza​nych w dzie​ciń​stwie opo​wie​ści. Wy​obra​żał so​bie tych naj​bar​dziej ta​jem​ni​czych i naj​groź​niej​szych żoł​nie​rzy An​nu​ru jako po​‐ sęp​nych za​bój​ców o pu​stych oczach, żąd​nych krwi i znisz​cze​nia. W opo​wie​‐ ściach tych było ziar​no praw​dy: czar​ne oczy Va​ly​na były zim​ne jak daw​no wy​ga​słe wę​gle, a lot​nik La​ith by​naj​mniej nie wy​da​wał się prze​ję​ty wi​do​‐ kiem zglisz​czy i jat​ką, jaką zo​sta​wi​li za sobą. Byli po pro​stu żoł​nie​rza​mi, zor​‐ ga​ni​zo​wa​ny​mi i do​sko​na​le wy​szko​lo​ny​mi, a jed​nak w ja​kiś spo​sób wy​da​‐ wa​li się Ka​de​no​wi dużo młod​si od nie​go. Bez​tro​ski uśmiech La​itha, upodo​‐ ba​nie, z ja​kim draż​nił Gwen​nę i pro​wo​ko​wał An​nick, spo​sób, w jaki bęb​nił pal​ca​mi na ko​la​nie, to były za​cho​wa​nia, któ​re Shi​no​wie wy​bi​li​by z nie​go

już w dru​gim roku po​by​tu w Ashk’la​nie. Wi​dać było, że żoł​nie​rze ze Skrzy​‐ dła Va​ly​na po​tra​fią la​tać i za​bi​jać, lecz Ka​den po​waż​nie się za​sta​na​wiał, czy rze​czy​wi​ście są go​to​wi po​do​łać cze​ka​ją​ce​mu ich za​da​niu. Nie zna​czy​ło to, że sam jest go​tów, lecz jak​że miło by​ło​by wie​dzieć, że jest obok ktoś, kto pa​‐ nu​je nad sy​tu​acją. Do wro​gów, któ​rych Ka​den nie mu​siał się już oba​wiać, na​le​żał zde​cy​do​‐ wa​nie Mi​ci​jah Ut. Ten po​tęż​ny, ubra​ny w peł​ną zbro​ję aedo​liań​czyk zo​stał za​bi​ty przez ko​bie​tę w śred​nim wie​ku, uzbro​jo​ną tyl​ko w parę noży. Ka​den nie uwie​rzył​by w to, gdy​by na wła​sne oczy nie zo​ba​czył jego cia​ła. Na ten wi​dok po​czuł na​wet ci​chą sa​tys​fak​cję, jak​by po​ło​żo​ny na sza​li cię​żar tego przy​bra​ne​go w stal tru​pa mógł choć czę​ścio​wo zrów​no​wa​żyć cię​żar po​zo​‐ sta​łych ofiar rze​zi. — Czy ktoś ma ocho​tę wśli​znąć się do ich obo​zu z cia​łem nie​bosz​czy​ka Uta? – za​py​tał La​ith. – Może mo​gli​by​śmy je gdzieś pod​rzu​cić i tak to za​aran​‐ żo​wać, jak​by pił piwo albo si​kał? Zo​ba​czyć, ile cza​su zaj​mie im stwier​dze​nie, że su​kin​syn nie od​dy​cha? – Uniósł brwi i spoj​rzał na Va​ly​na, po​tem na Ka​de​‐ na. – Nie? To nie po to wró​ci​li​śmy? Cała gru​pa wró​ci​ła do Ashk’lanu tego ran​ka, le​cąc na za​chód ze skrom​ne​‐ go obo​zu w ser​cu Gór Ko​ścia​nych; tego sa​me​go obo​zo​wi​ska, w któ​rym sto​‐ czy​li wal​kę, za​bi​ja​jąc ści​ga​ją​cych ich aedo​liań​czy​ków oraz zdra​dziec​kich ket​tra​low​ców. Od​by​li go​rącz​ko​wą na​ra​dę: wszy​scy byli zgod​ni, że na​le​ży spraw​dzić, czy ktoś prze​żył, i być może do​wie​dzieć się cze​goś od an​nu​ryj​‐ skich żoł​nie​rzy, któ​rych tam po​zo​sta​wio​no, gdy Ut i Ta​rik Adiv ru​szy​li w po​ścig za Ka​de​nem. Róż​ni​ca zdań spro​wa​dza​ła się do tego, kto ma po​le​‐ cieć. Va​lyn nie chciał ry​zy​ko​wać roz​dzie​la​nia swo​je​go Skrzy​dła, lecz Ka​den zwró​cił mu uwa​gę, że je​śli ket​tra​low​cy ze​chcą sko​rzy​stać z la​bi​ryn​tu ko​zich ście​żek wo​kół klasz​to​ru, to będą po​trze​bo​wa​li mni​cha obe​zna​ne​go z oto​cze​‐ niem. Ram​pu​ri Tan wy​da​wał się tu​taj oczy​wi​stym wy​bo​rem, znał bo​wiem Ashk’lan le​piej niż Ka​den, nie wspo​mi​na​jąc już o tym, że umiał wal​czyć. Ta​‐ no​wi zaś, po​mi​mo nie​uf​no​ści Va​ly​na, jego wła​sny udział i tak wy​da​wał się prze​są​dzo​ny. Pyr​re na​to​miast ar​gu​men​to​wa​ła, że głu​po​tą jest wra​ca​nie do klasz​to​ru. — Mni​si nie żyją – zwró​ci​ła uwa​gę – i niech Anan​sha​el uwol​ni ich czy​ste du​sze. Nie po​mo​że​cie im, szar​piąc mar​twe cia​ła. Ka​den za​sta​na​wiał się, jak to jest być za​bój​cą, czcić Pana Gro​bów i ob​co​‐ wać ze śmier​cią od tak daw​na, że nie czu​je się już ani stra​chu, ani cie​ka​wo​‐ ści. Nie po to jed​nak chciał wra​cać, by oglą​dać cia​ła. Była prze​cież szan​sa, choć nie​wiel​ka, że za​miast za​bić, żoł​nie​rze kil​ku mni​chów poj​ma​li. Nie było ja​sne, co Ka​den za​mie​rza zro​bić, gdy​by tak było, ale z po​mo​cą ket​tra​low​ców mógł uwol​nić jed​ne​go lub dwóch. W każ​dym ra​zie moż​na było się ro​zej​rzeć. Tan od​rzu​cił ta​kie po​my​sły jako sen​ty​men​tal​ne mrzon​ki. Po​wo​dem po​‐ wro​tu mo​gło być je​dy​nie ob​ser​wo​wa​nie po​zo​sta​łych aedo​liań​czy​ków i od​‐

gad​nię​cie ich za​mia​rów; po​czu​cie winy Ka​de​na było tyl​ko ko​lej​nym do​wo​‐ dem na to, że nie zdo​łał jesz​cze w peł​ni się uwol​nić od przy​wią​za​nia. Może jed​nak mnich miał ra​cję. Praw​dzi​wy Shin po​wi​nien wy​ko​rze​nić zwi​nię​te w ser​cu jak wąż pod​stęp​ne uczu​cia i od​ciąć ostat​nie nit​ki emo​cji. Jed​nak​że wszy​scy Shi​no​wie, poza nim sa​mym i Ta​nem, już nie żyli: w cią​gu jed​nej nocy, wy​łącz​nie z jego po​wo​du, za​mor​do​wa​no dwu​stu mni​chów, męż​czyzn i chłop​ców, któ​rych je​dy​nym ży​cio​wym ce​lem było dą​że​nie do spo​koj​nej pust​ki va​nia​te. Zo​sta​li za​szlach​to​wa​ni i spa​le​ni pod​czas snu, bo w da​le​kim An​nu​rze ktoś do​ko​nał za​ma​chu sta​nu. Co​kol​wiek sta​ło się w Ashk’la​nie, wy​da​rzy​ło się z przy​czy​ny Ka​de​na. Mu​siał tam wró​cić. Resz​ta była pro​sta. Va​lyn do​wo​dził Skrzy​dłem, był po​słusz​ny ce​sa​rzo​wi i po​mi​mo wąt​pli​wo​ści Pyr​re i za​strze​żeń Tana oraz wbrew wła​snym obiek​‐ cjom ski​nął gło​wą, do​łą​czył bra​ta do swe​go Skrzy​dła i po​le​cie​li zo​ba​czyć, co po​zo​sta​ło z gór​skie​go domu Ka​de​na. Po​sa​dzi​li ket​tra​la nie​co da​lej na wschód, w miej​scu nie​wi​docz​nym z klasz​to​ru, a ostat​nie mile po​ko​na​li pie​szo. Szlak był ła​twy, pro​wa​dził głów​nie w dół; kie​dy jed​nak po​de​szli bli​‐ żej, Ka​den wstrzy​mał od​dech. Aedo​liań​czy​cy nie za​da​li so​bie tru​du, by ukryć po​zo​sta​ło​ści do​ko​na​nej rze​zi. Nie było ta​kiej po​trze​by. Ashk’lan le​żał da​le​ko poza gra​ni​ca​mi ce​sar​‐ stwa, zbyt wy​so​ko dla Urghu​lów, zbyt da​le​ko na po​łu​dnie dla Edi​shów i z dala od wszyst​kich han​dlo​wych szla​ków. Ubra​ne w brą​zo​we sza​ty cia​ła le​ża​ły więc nie​po​grze​ba​ne na głów​nym dzie​dziń​cu, nie​któ​re spa​lo​ne, inne po​rą​ba​ne w uciecz​ce cio​sa​mi mie​czy i wszę​dzie na ka​mie​niach wid​nia​ły pla​my krwi. — Mnó​stwo mni​chów – stwier​dził La​ith, wska​zu​jąc ru​chem gło​wy na klasz​tor. – Wszy​scy za​bi​ci. — A co z tam​ty​mi? – za​py​tał Va​lyn, ro​biąc gest w stro​nę rzę​du po​sta​ci sie​dzą​cych ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na od​le​głym skra​ju skal​ne​go urwi​‐ ska i pa​trzą​cych na da​le​ki step. – Czy oni żyją? La​ith pod​niósł do oka lu​ne​tę. — Nie. Wszy​scy za​kłu​ci. Cio​sa​mi w ple​cy. – Po​trzą​snął gło​wą. – Nie bar​‐ dzo wia​do​mo, dla​cze​go tam sie​dzą. Nikt ich nie zwią​zał. Ka​den po​pa​trzył chwi​lę na sku​lo​ne po​sta​cie i za​mknął oczy, wy​obra​ża​jąc so​bie tę sce​nę. — Nie ucie​ka​li – od​parł. – Szu​ka​li schro​nie​nia w va​nia​te. — Taaa… – mruk​nął lot​nik, prze​cią​ga​jąc scep​tycz​nie sy​la​bę. – Nie wy​‐ glą​da na to, żeby je zna​leź​li. Ka​den pa​trzył w osłu​pie​niu na ich cia​ła, wspo​mi​na​jąc cu​dow​ny trans emo​cjo​nal​nej nie​obec​no​ści, brak lęku, gnie​wu i trosk. Pró​bo​wał wy​obra​zić so​bie, co czu​li, sie​dząc tak i pa​trząc na bez​kre​sny step, gdy ich dom pło​nął kil​ka kro​ków za ple​ca​mi, wpa​tru​jąc się w chłod​ne gwiaz​dy i cze​ka​jąc na pchnię​cie no​żem. — Va​nia​te mo​gło​by cię bar​dzo za​sko​czyć… – od​parł spo​koj​nie.

— W po​rząd​ku, ale ja mam już dość za​sko​czeń – wark​nął Va​lyn. Prze​wró​cił się na bok i spoj​rzał na Ka​de​na, a ten po raz ko​lej​ny spró​bo​wał do​strzec swe​go bra​ta pod bli​zna​mi, ra​na​mi i tymi nie​na​tu​ral​nie czar​ny​mi oczy​ma. Va​lyn jako dziec​ko był po​god​ny i ła​two wy​bu​chał śmie​chem, lecz te​raz, jako żoł​nierz, wy​da​wał się udrę​czo​ny, znę​ka​ny, za​szczu​ty, jak​by nie ufał na​wet nie​bu nad sobą, jak​by nie wie​rzył swo​im po​ka​le​czo​nym rę​kom i wła​sne​mu mie​czo​wi. Ka​den znał w za​ry​sach całą hi​sto​rię Va​ly​na, któ​ry rów​nież był prze​śla​do​‐ wa​ny przez lu​dzi pra​gną​cych uni​ce​stwić ród Mal​ke​enia​nów. Los Va​ly​na był na​wet gor​szy niż Ka​de​na. Aedo​liań​czy​cy, któ​rzy na​pa​dli na​gle i bru​tal​nie na Ashk’lan, byli Ka​de​no​wi obcy. Po​czu​cie nie​spra​wie​dli​wo​ści i zdra​dy było dlań abs​trak​cją. Va​lyn zaś mu​siał prze​żyć śmierć swo​jej naj​bliż​szej przy​ja​‐ ciół​ki, za​mor​do​wa​nej przez zna​jo​mych żoł​nie​rzy. Za​wio​dła go woj​sko​wa for​ma​cja, któ​rej od​dał całe swo​je ser​ce. Za​wio​dła albo zdra​dzi​ła. Ka​den po​‐ dzie​lał oba​wy bra​ta, że w spi​sek może być za​mie​sza​ne do​wódz​two Ket​tra​lu, samo Orle Gniaz​do. Va​lyn miał wy​star​cza​ją​co wie​le po​wo​dów, żeby być przy​gnę​bio​nym i zmę​czo​nym, a przy tym było w jego spoj​rze​niu coś jesz​cze, co Ka​de​na mar​twi​ło, ja​kiś mrok głęb​szy od smut​ku i cier​pie​nia. — Za​cze​ka​my tu​taj – cią​gnął Va​lyn – w ukry​ciu, aż Ta​lal, Gwen​na i An​‐ nick wró​cą. Je​że​li nie znaj​dą żad​nych ży​wych mni​chów, ru​sza​my tą samą dro​gą, któ​rą przy​szli​śmy, i wra​ca​my do na​sze​go cho​ler​ne​go pta​ka. Ka​den po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. Wciąż czuł skurcz w żo​łąd​ku, cia​‐ sny wę​zeł po​czu​cia stra​ty, roz​pa​czy i gnie​wu. Spró​bo​wał po​zbyć się na​pię​‐ cia. Na​le​gał, by tu przy​le​cieć w po​szu​ki​wa​niu oca​la​łych, ale wy​glą​da​ło na to, że nikt nie prze​żył. Za​le​ga​ją​ce emo​cje szko​dzi​ły ro​ze​zna​niu, mą​cąc zdol​ność osą​du. Gdy spró​bo​wał sku​pić się na od​de​chu, w jego umy​śle po​ja​wia​ły się wi​ze​run​ki twa​rzy Akii​la, Pa​te​ra i Nina, za​dzi​wia​ją​co re​ali​stycz​ne i szcze​gó​‐ ło​we. Gdzieś tam w dole, roz​rzu​ce​ni po​mię​dzy bu​dyn​ka​mi, le​że​li wszy​scy, któ​rych znał, i wszy​scy, poza Ram​pu​rim Ta​nem, któ​rzy zna​li jego. Ktoś inny, kto nie prze​szedł tre​nin​gu Shi​nów, mógł​by zna​leźć po​cie​chę w na​dziei, że z cza​sem ob​ra​zy tych twa​rzy się za​trą, wspo​mnie​nia roz​my​ją, kon​tu​ry stra​cą ostrość, ale to wła​śnie mni​si na​uczy​li go, jak nie za​po​mi​nać. Wspo​mnie​nia za​bi​tych przy​ja​ciół na za​wsze po​zo​sta​ną żywe i wy​ra​zi​ste, a ich kształt od​ci​śnię​ty bę​dzie w pa​mię​ci z za​cho​wa​niem wszyst​kich szcze​‐ gó​łów. To dla​te​go mu​sisz od​dzie​lić fak​ty od uczuć, po​my​ślał po​nu​ro. Tej umie​jęt​no​ści też na​uczy​li go Shi​no​wie, jak​by dla zrów​no​wa​że​nia tam​tej. Za sobą usły​szał sze​lest tka​ni​ny na ka​mie​niach. Od​wró​cił się i uj​rzał, jak zbli​ża​ją się ku nie​mu An​nick i Ta​lal, snaj​per​ka Skrzy​dła i krwio​pij​ca. Czoł​‐ ga​li się szyb​ko i spraw​nie, jak​by zna​li te ru​chy od uro​dze​nia. Za​trzy​ma​li się tuż za Va​ly​nem, a snaj​per​ka, nie zwle​ka​jąc, na​ło​ży​ła strza​łę na cię​ci​wę łuku. Ta​lal tyl​ko po​krę​cił gło​wą. — Kiep​sko – po​wie​dział spo​koj​nie. – Nie mają więź​niów. Ka​den przyj​rzał się Ta​la​lo​wi spo​koj​nie. Za​sko​cze​niem było dla nie​go od​‐

kry​cie, że męż​czyź​ni i ko​bie​ty, któ​rych gdzie in​dziej spa​lo​no by żyw​cem na sto​sie lub uka​mie​no​wa​no za ich nie​na​tu​ral​ne wła​ści​wo​ści, jaw​nie słu​ży​li w Ket​tra​lu. Ka​den przez całe ży​cie sły​szał, że są oni nie​bez​piecz​ni i nie​pew​ni, a ich umy​sły wy​pa​czo​ne przez dziw​ne moce. Wy​cho​wał się, jak każ​dy, na opo​wie​ściach o krwio​pij​cach wy​sy​sa​ją​cych krew, kła​mią​cych i krad​ną​‐ cych, o prze​ra​ża​ją​cych wład​cach-krwio​pij​cach z rodu At​ma​nich, któ​rzy w swo​im sza​leń​stwie znisz​czy​li ce​sar​stwo, któ​rym chcie​li rzą​dzić. To ko​lej​na rzecz, o któ​rej wiem za mało, rzekł so​bie w du​chu. W cią​gu tych kil​ku krót​kich dni, któ​re upły​nę​ły od cza​su rze​zi i uciecz​ki, pró​bo​wał na​wią​zać z Ta​la​lem roz​mo​wę, do​wie​dzieć się o nim cze​goś, ale krwio​pij​ca Skrzy​dła był spo​koj​niej​szy i mniej roz​mow​ny od po​zo​sta​łych żoł​nie​rzy Va​ly​na. Był nie​zwy​kle uprzej​my, ale na py​ta​nia Ka​de​na od​po​wia​‐ dał wy​mi​ja​ją​co, więc po któ​rymś z rzę​du py​ta​niu Ka​den zre​zy​gno​wał z roz​‐ mów na rzecz ob​ser​wa​cji. Za​nim wy​le​cie​li, przy​glą​dał się, jak Ta​lal na​cie​ra swo​je licz​ne ja​skra​we kol​czy​ki, bran​so​le​ty i pier​ście​nie wę​glem z ogni​ska, aż me​tal prze​stał błysz​czeć i stał się rów​nie ciem​ny i ma​to​wy jak jego skó​ra. — Dla​cze​go ich po pro​stu nie zdej​miesz? – za​py​tał. — Ni​g​dy nie wia​do​mo, co może się przy​dać – od​parł Ta​lal, krę​cąc gło​wą. Jego źró​dło, uświa​do​mił so​bie Ka​den. Każ​dy krwio​pij​ca miał ja​kieś źró​‐ dło, z któ​re​go czer​pał swo​ją moc. Opo​wia​da​no hi​sto​rie o męż​czy​znach czer​‐ pią​cych siłę z ka​mie​ni, o ko​bie​tach, któ​re wy​ko​rzy​sty​wa​ły ludz​ki strach do wła​snych ce​lów. Me​ta​lo​we pier​ście​nie i bran​so​le​ty wy​glą​da​ły dość nie​‐ win​nie, lecz Ka​den w pew​nej chwi​li przy​ła​pał się na tym, że pa​trzy na nie, jak​by były ja​do​wi​ty​mi pa​ją​ka​mi. Spró​bo​wał za​pa​no​wać nad emo​cja​mi i spoj​rzeć na tam​te​go, jak​by był zwy​kłym czło​wie​kiem, i za​po​mnieć o tym, co gło​si​ły opo​wie​ści. W isto​cie z ca​łej gru​py Va​ly​na Ta​lal był naj​bar​dziej rze​‐ czo​wy i roz​sąd​ny. Jego zdol​no​ści były nie​co de​ner​wu​ją​ce, ale Va​lyn naj​wy​‐ raź​niej mu ufał, a Ka​den nie miał aż tylu so​jusz​ni​ków, żeby mógł so​bie po​‐ zwo​lić na uprze​dze​nia. — Mo​że​my spę​dzić cały ty​dzień na krą​że​niu po​mię​dzy ska​ła​mi – cią​gnął Ta​lal, wska​zu​jąc po​szar​pa​ne urwi​ska. – Paru mni​chów mo​gło się prze​śli​‐ znąć przez kor​don, zna​li te​ren, była noc… Spoj​rzał na Ka​de​na i za​milkł, a w jego oczach za​bły​sło coś w ro​dza​ju współ​czu​cia. — Cały po​łu​dnio​wo-wschod​ni kwa​drant jest czy​sty – po​wie​dzia​ła An​‐ nick. Je​śli Ta​lal li​czył się z uczu​cia​mi Ka​de​na, to snaj​per​ka była zu​peł​nie obo​jęt​na. Mó​wi​ła ury​wa​ny​mi zda​nia​mi, nie​mal znu​dzo​nym gło​sem, a jej lo​‐ do​wa​te nie​bie​skie oczy bez ustan​ku prze​szu​ki​wa​ły ska​li​sty te​ren. – Żad​nych śla​dów. Żad​nej krwi. Na​past​ni​cy byli do​brzy. Jak na aedo​liań​czy​ków. Było to szy​der​stwo. Aedo​liań​czy​cy byli jed​ny​mi z naj​lep​szych żoł​nie​rzy An​nu​ru, sta​ran​nie wy​bie​ra​ny​mi i szko​lo​ny​mi, two​rzy​li gwar​dię ma​ją​cą chro​nić ce​sar​ską ro​dzi​nę i waż​nych ce​sar​skich go​ści. W jaki spo​sób tę wy​‐ bo​ro​wą gwar​dię na​kło​nio​no do zdra​dy, Ka​den nie miał po​ję​cia, ale sły​szal​na

po​gar​da w gło​sie An​nick wie​le mó​wi​ła o jej umie​jęt​no​ściach. — Co oni ro​bią tam w dole? – za​py​tał Ka​den. Ta​lal wzru​szył ra​mio​na​mi. — Je​dzą. Śpią. Czysz​czą broń. Jesz​cze nie wie​dzą, co się sta​ło z Utem i Adi​‐ vem. Nie wie​dzą, że przy​le​cie​li​śmy i że za​bi​li​śmy żoł​nie​rzy, któ​rzy cię ści​ga​‐ li. — Jak dłu​go tam zo​sta​ną? – do​py​ty​wał się da​lej Ka​den. Ja​kaś część nie​go pra​gnę​ła tam zejść mimo wszyst​ko, przejść się wśród zglisz​czy, spoj​rzeć na twa​rze za​bi​tych. — Nie wia​do​mo – od​parł Ta​lal. – Nie mają żad​ne​go spo​so​bu, by się do​‐ wie​dzieć, że ci, któ​rych wy​sła​li w po​ścig za tobą, nie żyją. — Mu​szą mieć ja​kąś pro​ce​du​rę – po​wie​dzia​ła An​nick. – Dwa dni, trzy dni, za​nim wy​ru​szą na po​szu​ki​wa​nia albo się wy​co​fa​ją. La​ith prze​wró​cił oczy​ma. — An​nick, może cię zdzi​wi od​kry​cie, że ist​nie​ją lu​dzie, któ​rzy nie są więź​nia​mi pro​ce​dur. Praw​dę mó​wiąc, mogą nie mieć żad​ne​go pla​nu. — To dla​te​go by​śmy ich po​za​bi​ja​li, gdy​by do​szło do wal​ki – stwier​dzi​ła snaj​per​ka lo​do​wa​tym to​nem. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie doj​dzie do wal​ki. Tam w dole jest sie​dem​dzie​się​ciu, może osiem​‐ dzie​się​ciu lu​dzi… Ci​che, lecz so​czy​ste prze​kleń​stwa do​bie​gły zza ich ple​ców, prze​ry​wa​jąc wy​po​wiedź Va​ly​na. — A to ci za​sra​ny, pie​przo​ny przez Hul​la su​kin​syn – par​sk​nę​ła Gwen​na, pod​no​sząc się za skar​pą i za​mie​ra​jąc w ni​skim przy​sia​dzie. – Ten skur​wiel… Va​lyn od​wró​cił się do niej. — Mów ci​szej. Ru​do​wło​sa dziew​czy​na zby​ła te sło​wa lek​ce​wa​żą​cym ge​stem. — Są ćwierć mili stąd, Va​ly​nie, a wiatr wie​je w inną stro​nę. Mo​gła​bym wy​ry​czeć tu​taj całą pie​przo​ną pieśń bo​jo​wą Ket​tra​lu, a oni nic by nie usły​‐ sze​li. To nie​pod​po​rząd​ko​wa​nie rów​nież zdu​mia​ło Ka​de​na. Żoł​nie​rze, któ​rych pa​mię​tał z Pa​ła​cu Brza​sku, sa​lu​to​wa​li na każ​dym kro​ku i byli wzo​rem kar​‐ no​ści. Cho​ciaż wy​da​wa​ło się, że w tym, co się ty​czy Skrzy​dła, Va​lyn ma roz​‐ strzy​ga​ją​ce sło​wo, to jego żoł​nie​rze nie za​mie​rza​li we wszyst​kim mu ule​gać. Za​cho​wa​nie Gwen​ny wręcz gra​ni​czy​ło z nie​sub​or​dy​na​cją. Ka​den za​uwa​żał nie​kie​dy iry​ta​cję ma​lu​ją​cą się na twa​rzy bra​ta, na​pię​cie wo​kół oczu, za​ci​‐ śnię​te szczę​ki. — O ja​kim su​kin​sy​nu mowa? – za​py​tał La​ith. – Dziw​nie peł​no ich wo​kół ostat​ni​mi cza​sy. — O tym pie​przo​nym ku​ta​sie Adi​vie – od​par​ła Gwen​na, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc na pół​noc​ny za​chód. – O tym na​dę​tym lu​za​ku z opa​ską. — To rad​ca Mi​zra​nu – wtrą​cił spo​koj​nie Ka​den.

Sta​no​wi​sko to, cy​wil​ne, nie woj​sko​we, było jed​nym z naj​wyż​szych w ce​‐ sar​stwie. Ka​den zdzi​wił się więc, jesz​cze za​nim do​wie​dział się o zdra​dzie, że czło​wiek ten przy​był z od​dzia​łem aedo​liań​czy​ków. Te​raz na​to​miast był to ko​lej​ny do​wód, jak​by trze​ba było ich wię​cej, że spi​sek za​lągł się w naj​wyż​‐ szych krę​gach wła​dzy w Pa​ła​cu Brza​sku. — Nie​waż​ne, ja​kie ma za​da​nie – od​par​ła Gwen​na. – W każ​dym ra​zie jest tu​taj i pie​szo prze​dzie​ra się nędz​ną dróż​ką przez góry. Omi​nął na​sze​go pta​ka naj​wy​żej o kil​ka​set kro​ków. Va​lyn wcią​gnął po​wie​trze przez zęby. — No tak, moż​na się było do​my​ślić, że prze​żył, kie​dy nie zna​leź​li​śmy jego cia​ła. A te​raz wie​my, gdzie jest. Żad​ne​go śla​du Ba​len​di​na? Gwen​na po​krę​ci​ła gło​wą. — To już przy​naj​mniej coś – orzekł Va​lyn. — Czy rze​czy​wi​ście? – spy​tał La​ith. – Z tej dwój​ki Ba​len​din jest chy​ba groź​niej​szy. — Dla​cze​go tak są​dzisz? – spy​tał Ka​den. La​ith za​milkł. — To ket​tra​lo​wiec – od​parł w koń​cu, jak​by to tłu​ma​czy​ło wszyst​ko. – Tre​no​wał z nami. Poza tym jest krwio​pij​cą. — Adiv też jest krwio​pij​cą – wtrą​cił Ta​lal. – To dzię​ki temu nie stra​ci​li w gó​rach tro​pu Ka​de​na, gdy go ści​ga​li. — My​śla​łem, że uży​wa​li do tego tych wred​nych pa​ją​ków – od​rzekł La​ith. Ta​lal ski​nął gło​wą po​ta​ku​ją​co. — Ale ktoś mu​siał się z nimi ko​mu​ni​ko​wać i nimi kie​ro​wać. — Te​raz to już bez zna​cze​nia – po​wie​dział Va​lyn. – Póki co, Adiv jest tu​‐ taj, a Ba​len​di​na nie ma. Pra​cuj​my z tym, co mamy. — Mam go na celu – rzu​ci​ła krót​ko An​nick. W trak​cie tej roz​mo​wy snaj​per​ka pod​kra​dła się ci​cho do osło​nię​tej prze​‐ strze​ni mię​dzy dwo​ma gła​za​mi i do po​ło​wy na​pię​ła cię​ci​wę. Ka​den ostroż​nie wyj​rzał po​nad wznie​sie​niem. Zra​zu nic nie do​strzegł, lecz póź​niej, w od​le​gło​ści trzy​stu kro​ków, za​uwa​żył po​stać zdą​ża​ją​cą dnem płyt​kie​go pa​ro​wu. Z tej od​le​gło​ści nie mógł wy​raź​nie roz​róż​nić twa​rzy rad​‐ cy, jed​nak czer​wo​ny płaszcz, man​kie​ty i koł​nierz, wy​bru​dzo​ne, lecz wciąż po​ły​sku​ją​ce zło​tem, nie bu​dzi​ły wąt​pli​wo​ści. — Osią​gnął nie​zły czas – za​uwa​żył Ta​lal. — Miał noc, dzień, jesz​cze jed​ną noc i ra​nek – za​uwa​ży​ła po​gar​dli​wie Gwen​na. – To nie wię​cej niż sie​dem​dzie​siąt mil od miej​sca, gdzie go zo​sta​wi​‐ li​śmy. — Jak rze​kłem: to nie​zły czas – stwier​dził Ta​lal. — My​ślisz, że oszu​ki​wał? – za​py​tał La​ith. — My​ślę, że jest krwio​pij​cą – po​wie​dział Ta​lal. — No… tak – przy​znał La​ith, szcze​rząc zęby w uśmie​chu. — Na​stęp​nym ra​zem, gdy bę​dziesz w opa​łach, przy​po​mnij mi, że​bym

nie „oszu​ki​wał” – skwi​to​wał Ta​lal, pa​trząc nań chłod​no. — Zdjąć go? – spy​ta​ła An​nick. Cię​ci​wa łuku do​ty​ka​ła już po​licz​ka i choć wy​si​łek mu​siał być po​tęż​ny, An​nick sta​ła nie​po​ru​szo​na jak ka​mień. Ka​den wyj​rzał jesz​cze raz. Z tej od​le​gło​ści le​d​wo mógł do​strzec opa​skę za​‐ sła​nia​ją​cą oczy Adi​va. — Czy to nie za da​le​ko? — Nie. — Strze​laj, An​nick – po​wie​dział Va​lyn i zwró​cił się do Ka​de​na: – Ona tra​‐ fi. Nie wiem jak, ale tra​fi. — Cze​ka​my – od​par​ła po chwi​li snaj​per​ka. – Prze​cho​dzi te​raz za ska​łą. Ka​den prze​niósł wzrok z An​nick na Va​ly​na, a po​tem spoj​rzał w stro​nę wą​skie​go prze​lo​tu mię​dzy gła​za​mi, gdzie znik​nął Adiv. Po go​dzi​nach le​że​‐ nia na brzu​chu, ob​ser​wo​wa​nia i wy​cze​ki​wa​nia, na​gle wszyst​ko za​czę​ło się dziać zbyt pręd​ko. Spo​dzie​wał się, że po tym dłu​gim cze​ka​niu na​stą​pi chwi​‐ la za​sta​no​wie​nia, omó​wie​nia fak​tów i wy​cią​gnię​cia wnio​sków, ja​kaś wy​‐ mia​na my​śli. Nie​ocze​ki​wa​nie jed​nak, bez żad​nej wstęp​nej dys​ku​sji, miał zgi​nąć czło​wiek, co praw​da zdraj​ca i mor​der​ca, ale jed​nak czło​wiek. Ket​tra​low​cy jed​nak nie przej​mo​wa​li się tym zbyt​nio. Gwen​na z Va​ly​nem wy​glą​da​li zza ska​ły; mi​strzy​ni od de​mol​ki z nie​cier​pli​wo​ścią, Va​lyn spo​koj​‐ nie i z uwa​gą. La​ith na​to​miast pró​bo​wał za​kła​dać się z Ta​la​lem. — Sta​wiam srebr​ny księ​życ, że za​bi​je go pierw​szym strza​łem. — Nie będę nic sta​wiał prze​ciw​ko An​nick – od​parł krwio​pij​ca. Lot​nik za​klął i od​parł: — A ile dasz, je​że​li po​sta​wię na dru​gą stro​nę? Dzie​sięć do jed​ne​go, że spu​‐ dłu​je? — Ra​czej pięć​dzie​siąt – rzu​cił Ta​lal i za​pa​trzył się w nie​bo, oparł​szy ogo​‐ lo​ną gło​wę o ka​mień. — Dwa​dzie​ścia. — Nie – po​wie​dział Ka​den. — Do​bra. Dwa​dzie​ścia pięć. — Nie bę​dzie za​kła​dów – rzekł Ka​den, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu Va​ly​na. – Nie za​bi​jaj​cie go. Va​lyn od​wró​cił wzrok od da​le​kiej do​lin​ki i spoj​rzał na Ka​de​na. — Dla​cze​go? — Och, na słod​ką mi​łość Sha​ela – wark​nę​ła Gwen​na. – Kto w koń​cu do​‐ wo​dzi tym Skrzy​dłem? Va​lyn nie od​po​wie​dział na jej py​ta​nie. Za​miast tego utkwił swo​je czar​ne oczy w oczach Ka​de​na, jak​by spi​ja​jąc z nich świa​tło. — To Adiv stoi za tym wszyst​kim, wa​sza pro​mien​ność – po​wie​dział. – On i Ut. To oni za​bi​li mni​chów i pró​bo​wa​li za​bić cie​bie, nie wspo​mi​na​jąc o tym, że mu​sie​li też ma​czać pal​ce w za​bój​stwie na​sze​go ojca. Sko​ro Uta już nie ma, głów​nym do​wód​cą tych na dole jest Adiv. Za​bi​ja​jąc go, utnie​my łeb

be​stii. — Mam go zno​wu – mruk​nę​ła An​nick. — Nie strze​laj – rzu​cił Ka​den, krę​cąc gło​wą i pró​bu​jąc ze​brać my​śli. Przed kil​ko​ma laty, gdy pró​bo​wał zła​pać ucie​ka​ją​cą kozę, stra​cił opar​cie pod no​ga​mi nad brze​giem Bia​łej Rze​ki, ze​śli​znął się ze ska​ły i wpadł do wody. Zdo​łał ja​koś utrzy​my​wać gło​wę nad po​wierzch​nią wart​kie​go nur​‐ tu, żeby od cza​su do cza​su za​czerp​nąć po​wie​trza i omi​jać wy​sta​ją​ce gła​zy. Wie​dział, że ma przed sobą tyl​ko ćwierć mili, żeby wy​do​stać się z rze​ki, za​‐ nim ta spły​nie wo​do​spa​dem z urwi​ska. Na​tych​mia​sto​wość zda​rzeń, nie​‐ moż​ność od​cze​ka​nia, za​sta​no​wie​nia się, ab​so​lut​na ko​niecz​ność dzia​ła​nia prze​ra​zi​ły go, a kie​dy w koń​cu zła​pał ja​kąś zła​ma​ną ga​łąź i wy​gra​mo​lił się z wody, legł, dy​go​cąc, na brze​gu. Shi​no​wie na​uczy​li go wie​le na te​mat cier​‐ pli​wo​ści, ale nic na te​mat po​śpie​chu. Te​raz, gdy po​czuł na so​bie wzrok ca​łe​‐ go Skrzy​dła, gdy pa​trzył, jak na​tar​ty wę​glem grot strza​ły An​nick wciąż mie​‐ rzy w Adi​va, miał to samo okrop​ne wra​że​nie pre​sji i po​śpie​chu. — Jesz​cze parę se​kund i znaj​dzie się w obo​zie. Wte​dy trud​niej bę​dzie go zdjąć – po​wie​dzia​ła An​nick. — Dla​cze​go? – za​py​tał Va​lyn, wpa​tru​jąc się w Ka​de​na. – Dla​cze​go chcesz da​ro​wać mu ży​cie? Ka​den po​wstrzy​mał wir my​śli, ukie​run​ko​wał je i spró​bo​wał ubrać w sło​‐ wa. Nie bę​dzie miał dru​giej oka​zji, by wy​rzec to, co chciał po​wie​dzieć. Raz wy​pusz​czo​na strza​ła nie za​wró​ci w lo​cie. — Wie​my o nim – za​czął po​wo​li. – Po​trze​bu​je​my go. W An​nu​rze bę​dzie​‐ my mo​gli go ob​ser​wo​wać i prze​ko​nać się, z kim bę​dzie się kon​tak​to​wał i roz​ma​wiał. Komu bę​dzie ufał. Po​mo​że nam wy​kryć cały spi​sek. — Ja​sne – par​sk​nę​ła Gwen​na. – A po dro​dze za​mor​du​je jesz​cze parę tu​zi​‐ nów lu​dzi. — Tra​cę cel – po​wie​dzia​ła An​nick. – De​cy​duj​cie te​raz. — Och, na Sha​ela – burk​nął La​ith. – Za​bij​cie go wresz​cie. O szcze​gó​łach mo​że​my po​ga​dać póź​niej. — Nie – po​wtó​rzył spo​koj​nie Ka​den, chcąc, by jego brat spoj​rzał nie​co da​lej w przy​szłość i zro​zu​miał jego lo​gi​kę. – Jesz​cze nie. Va​lyn dłu​go mie​rzył Ka​de​na spoj​rze​niem, za​ci​ska​jąc szczę​ki i mru​żąc oczy. W koń​cu ski​nął gło​wą. — Odłóż broń, An​nick. Otrzy​ma​li​śmy roz​kaz.

2

P

lan to może zbyt wiel​kie sło​wo – po​wie​dzia​ła Pyr​re, opie​ra​jąc się ple​ca​‐ mi o wiel​ki głaz. Od​chy​li​ła gło​wę i za​mknę​ła oczy. – Wolę my​śleć, że mamy coś w ro​dza​ju ogól​nej skłon​no​ści. Wró​ci​li z klasz​to​ru i bez prze​szkód po​łą​czy​li się z resz​tą gru​py w ukry​‐ tym wą​wo​zie, gdzie roz​bi​li obóz. Ket​tra​low​cy spraw​dza​li i czy​ści​li broń, obaj mni​si sie​dzie​li na ka​mie​niu ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi, a Tri​ste ob​ma​‐ cy​wa​ła pal​ca​mi strup po​kry​wa​ją​cy dłu​gą ranę na po​licz​ku i wo​dzi​ła wzro​‐ kiem po wszyst​kich, jak​by nie była pew​na, komu może za​ufać. Va​lyn przy​glą​dał się jej przez dłuż​szą chwi​lę, dzi​wiąc się, ja​kim zrzą​dze​‐ niem losu ta de​li​kat​na i po​cią​ga​ją​ca mło​da ko​bie​ta tra​fi​ła w pu​łap​kę wraz z żoł​nie​rza​mi i mni​cha​mi. Ka​den wspo​mniał, że była kon​ku​bi​ną. Adiv ofia​‐ ro​wał ją Ka​de​no​wi jako dar, któ​ry miał od​wró​cić uwa​gę ce​sa​rza, gdy aedo​‐ liań​czy​cy przy​go​to​wy​wa​li się do za​mor​do​wa​nia go. Z pew​no​ścią nie na​le​ża​‐ ła do spi​sku, ale tak czy ina​czej od​cią​ga​ła uwa​gę od in​nych spraw. Choć Va​‐ lyn miał uczu​cie, że mógł​by pa​trzeć na nią w nie​skoń​czo​ność, to były też inne oso​by, któ​re na​le​ża​ło ob​ser​wo​wać. Z wy​sił​kiem prze​niósł spoj​rze​nie na Pyr​re La​ka​tur. Pa​trzył na nią, pró​bu​jąc od​gad​nąć jej na​sta​wie​nie. Za​wsze so​bie wy​obra​‐ żał, że Czasz​ko​wier​cy są ja​kimś po​sęp​nym od​po​wied​ni​kiem Ket​tra​lu – ubra​‐ ni w czerń, uzbro​je​ni w mie​cze, za​bój​czo sku​tecz​ni. A przy​naj​mniej spo​dzie​‐ wał się, że ka​pła​ni Wład​cy Gro​bów są po​tęż​nie zbu​do​wa​ni. Pyr​re jed​nak wy​‐ glą​da​ła bar​dziej na zbla​zo​wa​ną mał​żon​kę ja​kie​goś atre​pa. Na jej pal​cach błysz​cza​ły pier​ście​nie, wło​sy mia​ła zwią​za​ne z tyłu barw​ną wstąż​ką, dzię​ki cze​mu mniej wi​docz​ne były pa​sem​ka si​wi​zny na skro​niach, a jej tu​ni​ka i raj​tu​zy, choć moc​no sfa​ty​go​wa​ne po przej​ściach ostat​nie​go ty​go​dnia, mia​‐ ły ele​ganc​ki krój, pod​kre​śla​ją​cy kształt cia​ła. Nie wy​glą​da​ła na za​bój​czy​nię, a przy​naj​mniej nie na pierw​szy rzut oka, choć kie​dy pa​trzy​ło się uważ​niej, były pew​ne ozna​ki: swo​bo​da, z jaką uj​mo​wa​ła nóż, sta​le jed​nak go​to​wa zmie​nić chwyt; spo​sób, w jaki sia​da​ła, sta​ra​jąc się za​wsze mieć za ple​ca​mi ska​łę lub głaz; obo​jęt​ność, z jaką pa​trzy​ła na roz​lew krwi w ostat​nich dniach. A poza tym był jesz​cze jej za​pach. Va​lyn wciąż jesz​cze nie znaj​do​wał słów

na okre​śle​nie roz​ma​itych do​znań, ja​kie sta​ły się jego udzia​łem po wyj​ściu z Jamy Hul​la. Jajo slar​ny go zmie​ni​ło; jaja slarn zmie​ni​ły ich wszyst​kich. Taki zresz​tą był cel koń​co​wej pró​by w Ket​tra​lu, po​wód, dla któ​re​go wy​sy​ła​‐ no ka​de​tów w głąb ciem​nych ja​skiń na wy​spie Irsk, gdzie mie​li wal​czyć z po​twor​ny​mi ga​da​mi, aby zdo​być ich jaja. Jaja te były od​trut​ką na jad slarn, ale ich dzia​ła​nie było znacz​nie głęb​sze. Po​dob​nie jak resz​ta ket​tra​low​ców, wszy​scy żoł​nie​rze ze Skrzy​dła Va​ly​na po​tra​fi​li te​raz wi​dzieć o zmro​ku i sły​‐ szeć dźwię​ki na gra​ni​cy sły​szal​no​ści. Byli moc​niej​si niż przed​tem, tward​si, jak​by gięt​kość i ży​la​stość ciał ga​dów prze​szła w ich cia​ła. A jed​nak tyl​ko Va​‐ lyn zna​lazł czar​ne jajo, pil​nie strze​żo​ne przez sa​me​go slar​no​we​go kró​la. Tyl​‐ ko on wy​pił czar​ną, smo​li​stą ciecz, któ​ra zni​we​lo​wa​ła strasz​li​we dzia​ła​nie jadu. Wciąż usi​ło​wał zro​zu​mieć prze​mia​nę, jaka się w nim do​ko​na​ła. Po​dob​‐ nie jak inni, prze​ko​nał się, że po​lep​szył mu się i wy​sub​tel​nił słuch i wzrok. Mógł te​raz z od​le​gło​ści stu kro​ków usły​szeć grze​chot ma​łych ka​mycz​ków u stóp urwi​ska i trze​pot lo​tek ko​łu​ją​ce​go nad gło​wą ja​strzę​bia. No i było jesz​cze coś. Cza​sa​mi w jego ser​cu bu​dzi​ła się ja​kaś zwie​rzę​ca fu​ria i pra​gnął nie tyl​ko wal​czyć i za​bi​jać, nie tyl​ko zwy​cię​żać, ale roz​szar​py​wać, ciąć, za​da​‐ wać ból. Po raz set​ny już chy​ba wspo​mniał slar​ny, któ​re okrą​ży​ły go w ja​ski​‐ ni, ich ostre pa​zu​ry dra​pią​ce ska​łę. Sko​ro sta​ły się czę​ścią jego oczu i uszu, to czy nie sta​ły się też czę​ścią jego umy​słu? Po​rzu​cił te my​śli i sku​pił się na za​bój​czy​ni. Za​pach nie był tu​taj wła​ści​‐ wym sło​wem. Jego węch był te​raz bar​dziej wy​czu​lo​ny, to pew​ne. Z od​le​gło​‐ ści dwóch kro​ków wy​czu​wał oczy​wi​ście za​pach potu i wło​sów tej ko​bie​ty, ale de​li​kat​ne do​zna​nie, któ​ry po​ja​wi​ło się na obrze​żach jego zmy​słów, nie było za​pa​chem. A ra​czej było, ale też czymś wię​cej. Nie​kie​dy zda​wa​ło mu się, że tra​ci ro​zum, wy​obra​ża​jąc so​bie, że jest wy​po​sa​żo​ny w do​dat​ko​we zmy​‐ sły, ale to nowe do​zna​nie nie było wy​my​słem: mógł te​raz wę​szyć emo​cje – gniew, głód, strach i nie​skoń​cze​nie licz​ne od​cie​nie in​nych uczuć. W po​wie​‐ trzu za​wisł piż​mo​wy za​pach stra​chu i ner​wo​we​go na​pię​cia. Wszy​scy w ich zmę​czo​nej gru​pie czu​li lęk, przy​naj​mniej w ja​kimś stop​niu. Wszy​scy prócz Ram​pu​rie​go Tana i Czasz​ko​wier​czy​ni. We​dług Ka​de​na Pyr​re przy​by​ła do Ashk’lanu, po​nie​waż ktoś jej za​pła​cił, by od​by​ła tę po​dróż i ra​to​wa​ła mu ży​cie. I rze​czy​wi​ście, ura​to​wa​ła Ka​de​na kil​ka​krot​nie. Po​mi​mo pew​nej skłon​no​ści do draż​nie​nia Tana i ket​tra​low​‐ ców była wspa​nia​łym sprzy​mie​rzeń​cem. Jak bar​dzo moż​na jed​nak za​ufać so​jusz​ni​ko​wi, któ​ry jest lo​jal​ny tyl​ko wo​bec Wład​cy Gro​bów? Jak da​le​ce moż​na ufać ko​bie​cie, któ​ra, są​dząc po jej za​pa​chu i za​cho​wa​niu, po​zo​sta​je zu​peł​nie obo​jęt​na wo​bec śmier​ci? — Mam plan – stwier​dził Ka​den, spo​glą​da​jąc ko​lej​no na Pyr​re, Tana i Va​‐ ly​na. Va​lyn stłu​mił jęk.

† Po​przed​niej nocy, po uwią​za​niu pta​ka i trzy​krot​nym obej​ściu obo​zu, po dwu​krot​nym spraw​dze​niu, ku wiel​kiej iry​ta​cji Gwen​ny, wszyst​kich kre​‐ tów i trze​pa​czy mi​nu​ją​cych wej​ścia na prze​łęcz, Va​lyn wdra​pał się na szczyt wiel​kie​go, ostre​go odła​mu ska​ły ster​czą​ce​go nie​opo​dal. Czę​ścio​wo cho​dzi​ło mu o zna​le​zie​nie wyż​sze​go miej​sca, z któ​re​go miał​by do​bry wi​dok na wszyst​ko, a czę​ścio​wo o to, by się od​izo​lo​wać i w spo​ko​ju prze​my​śleć zda​rze​nia ostat​nich dni i wła​sną rolę w tych bru​tal​nych zma​ga​niach. Ka​den zna​lazł go tam do​pie​ro wte​dy, gdy zmrok za​padł nad wschod​ni​mi szczy​ta​‐ mi. — Nie wsta​waj – po​wie​dział, wspi​na​jąc się na ska​łę. – Je​śli za​czniesz mi się te​raz kła​niać, to przy​się​gam, że zrzu​cę cię z tej góry. – Jego głos był ci​‐ chy i zmę​czo​ny. Va​lyn spoj​rzał na nie​go, za​wa​hał się na mo​ment, a póź​niej ski​nął gło​wą, sku​pia​jąc po​now​nie wzrok na trzy​ma​nym na ko​la​nach mie​czu. Już od do​‐ brej go​dzi​ny pra​co​wał nad nim oseł​ką, gła​dząc go sta​ran​nie, po​wol​ny​mi po​‐ cią​gnię​cia​mi. — Siądź, pro​szę – po​wie​dział, wska​zu​jąc miej​sce – wa​sza pro… — Tego też nie mów – jęk​nął Ka​den i usiadł ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na sa​mej kra​wę​dzi gła​zu. – Za​cho​waj to na oka​zje, gdy inni słu​cha​ją. — Je​steś jed​nak ce​sa​rzem – mruk​nął Va​lyn. Ka​den nic nie po​wie​dział. Po kil​ku ko​lej​nych ru​chach oseł​ką Va​lyn pod​‐ niósł wzrok i zo​ba​czył, że brat wpa​tru​je się z uwa​gą w le​żą​cą w dole do​li​nę. Dno wą​wo​zu skry​wał już głę​bo​ki cień, lecz za​cho​dzą​ce słoń​ce oświe​tla​ło krwa​wym bla​skiem jego od​le​głą kra​wędź. — Je​stem – od​rzekł Ka​den po dłuż​szym mil​cze​niu. – Niech In​tar​ra ma nas wszyst​kich w opie​ce, je​stem ce​sa​rzem. Va​lyn za​wa​hał się, nie wie​dząc, co od​po​wie​dzieć. Dwa dni temu, pod​czas wal​ki, Ka​den był zim​ny jak lód, spo​koj​ny i go​to​wy jak wszy​scy ket​tra​low​cy. Ta pew​ność naj​wy​raź​niej jed​nak znik​nę​ła. Va​lyn wi​dy​wał już po​dob​ne rze​‐ czy na Wy​spach, gdy we​te​ra​ni po dwu​dzie​stu la​tach służ​by wra​ca​li z uwień​‐ czo​nych suk​ce​sem mi​sji i roz​sy​py​wa​li się kom​plet​nie z chwi​lą, gdy po​sta​wi​‐ li sto​pę na Qarsh. Cho​dzi​ło chy​ba o to, że znów byli bez​piecz​ni, znów, po tak bli​skim ob​co​wa​niu ze śmier​cią, byli żywi. I ci wspa​nia​li żoł​nie​rze, któ​rzy przez dłu​gie dni wy​trzy​my​wa​li wszyst​kie tru​dy, tań​czy​li jak wa​ria​ci albo sia​da​li na zie​mi i łka​li bądź upi​ja​li się w sztok na Hook. Nie ma wsty​du, je​śli pła​czesz we wła​snym łóż​ku, ma​wia​li ket​tra​low​cy. Resz​‐ ty moż​na było się do​my​śleć, bo była oczy​wi​sta: mo​żesz pła​kać, ile ze​chcesz, w swo​im łóż​ku, pod wa​run​kiem że po jed​nym lub dwóch dniach się pod​nie​‐ siesz, a kie​dy wsta​niesz i wyj​dziesz, to zno​wu bę​dziesz naj​groź​niej​szym, naj​‐ szyb​szym i naj​bar​dziej bru​tal​nym su​kin​sy​nem na czte​rech kon​ty​nen​tach. Trud​no było od​gad​nąć, czy Ka​den miał tego ro​dza​ju od​por​ność i ta​kie zde​‐

cy​do​wa​nie. — Jak się czu​jesz? – za​py​tał Va​lyn. Było to głu​pie py​ta​nie, ale każ​da roz​‐ mo​wa od cze​goś musi się za​cząć, a Ka​den wy​glą​dał tak, jak​by miał za​miar prze​sie​dzieć całą noc ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi, nie od​zy​wa​jąc się ani sło​‐ wem. – Po tym wszyst​kim, co tu prze​szli​śmy? Va​lyn wi​dy​wał już set​ki tru​pów pod​czas tre​nin​gów i na​uczył się pa​trzeć na od​rą​ba​ne nogi i ręce oraz za​krze​płą krew, tak jak ktoś inny, nie​wy​szko​lo​‐ ny w Ket​tra​lu, pa​trzył​by na pla​ster wo​ło​wi​ny albo wy​pa​tro​szo​ny drób. Czer​pał na​wet pew​ną sa​tys​fak​cję z oglą​da​nia po​bo​jo​wisk i ro​zu​mie​nia skut​‐ ków prze​mo​cy. Jak pi​sał Hen​dran w swo​jej Tak​ty​ce: Im kto bar​dziej mar​twy, tym uczciw​szy się sta​je. Kłam​stwo jest sła​bo​ścią ży​wych. Była w tym ja​kaś praw​da, lecz Ka​den nie ćwi​czył się w grze​ba​niu wśród tru​pów, a już zwłasz​‐ cza tru​pów swo​ich przy​ja​ciół i współ​bra​ci mni​chów. Wi​dok po​rą​ba​nych i spa​lo​nych ciał, na​wet z du​żej od​le​gło​ści, mu​siał być przej​mu​ją​cy. Ka​den ode​tchnął po​wo​li, za​drżał, a po​tem się uspo​ko​ił. — To nie ci star​si mni​si mnie mar​twią – po​wie​dział w koń​cu. – Oni wszy​scy osią​gnę​li va​nia​te, zna​leź​li spo​sób uci​sze​nia lęku. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nikt nie zdo​ła uciec od lęku. Nie cał​ko​wi​cie. — Ci lu​dzie by cię zdu​mie​li – od​rzekł Ka​den, pa​trząc nań z po​wa​gą. – Jed​‐ nak​że dzie​ci, a zwłasz​cza no​wi​cju​sze… – Za​milkł. Gdy słoń​ce za​szło, ze​rwał się wiatr. Dął wo​kół, ło​po​tał odzie​żą i roz​wie​‐ wał wło​sy, szar​pał sza​tą Ka​de​na, gro​żąc ze​pchnię​ciem go ze ska​ły. Ka​den jed​nak nie zwra​cał na to uwa​gi. Va​lyn za​sta​na​wiał się, co mu po​wie​dzieć, jak go po​cie​szyć, lecz nic nie wy​my​ślił. No​wi​cju​sze Shi​nów zgi​nę​li, a je​śli w czym​kol​wiek przy​po​mi​na​li swo​ich ró​wie​śni​ków, zwy​kłych chłop​ców, zgi​nę​li w bólu i prze​ra​że​niu, zszo​ko​wa​ni, za​gu​bie​ni i na​gle zu​peł​nie sa​mot​‐ ni. — Za​sta​na​wiam się, czy nie po​wi​nie​nem im ustą​pić – po​wie​dział Ka​den spo​koj​nie. Va​lyn przez chwi​lę prze​sta​wiał się na ten nowy tok my​śle​nia, lecz za​raz po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. — Nie​cio​sa​ny Tron jest twój – stwier​dził zde​cy​do​wa​nie. – Przed​tem na​‐ le​żał do na​sze​go ojca. Nie mo​żesz się pod​dać z po​wo​du kil​ku mor​derstw. — Se​tek – po​pra​wił go Ka​den gło​sem bar​dziej sta​now​czym, niż Va​lyn się spo​dzie​wał. – Aedo​liań​czy​cy za​bi​li set​ki, nie kil​ku. A tron? Sko​ro tak mi pil​‐ no, by za​siąść na ka​wał​ku ska​ły, to tu​taj mam ich mnó​stwo. – Ge​stem wska​‐ zał oto​cze​nie. – Mógł​bym tu zo​stać. Wi​do​ki pięk​niej​sze i nikt wię​cej nie zo​‐ stał​by za​bi​ty. Va​lyn spoj​rzał na miecz i prze​cią​gnął po nim pal​cem, spraw​dza​jąc ostrość. — Je​steś tego pe​wien? Ka​den za​śmiał się bez​rad​nie.

— Oczy​wi​ście, że nie je​stem pe​wien, Va​ly​nie. Po​zwól, że wy​mie​nię rze​‐ czy, któ​re znam na pew​no: ślad cęt​ko​wa​ne​go niedź​wie​dzia, ko​lor si​nych ja​‐ gód, cię​żar wia​dra wody… — W po​rząd​ku – od​parł Va​lyn. – Ro​zu​miem. Ni​cze​go nie wie​my na pew​‐ no. Ka​den przyj​rzał mu się uważ​nie, a ogni​ste tę​czów​ki jego oczu były tak ja​‐ sne, że nie​mal spra​wia​ły ból. — Wiem tyle, że aedo​liań​czy​cy przy​by​li tu po mnie. Mni​si zgi​nę​li z mo​‐ je​go po​wo​du. — To praw​da – od​rzekł Va​lyn – ale nie cała. — Po​wie​dzia​łeś to jak mnich. — Za​bi​ja​nie skie​ro​wa​ne jest te​raz prze​ciw​ko to​bie, ale nie skoń​czy się wraz z tobą. Po​zwól, że po​wiem ci coś, co do​brze wiem: lu​dzie są jak zwie​‐ rzę​ta. Po​patrz, gdzie tyl​ko ze​chcesz: na An​the​rę i Krwa​we Mia​sta, na ple​mio​‐ na z dżun​gli z oko​lic Pasa i na pie​przo​nych Urghu​lów, nie​chaj ich Sha​el po​‐ rwie. Lu​dzie za​bi​ja​ją, żeby zdo​być wła​dzę, za​bi​ja​ją, żeby za​cho​wać wła​dzę, i za​bi​ja​ją, gdy my​ślą, że mogą utra​cić wła​dzę, co nie​mal za​wsze się spraw​‐ dza. Je​śli na​wet my dwaj bę​dzie​my się trzy​mać od tego z dala, je​śli na​wet obaj umrze​my, to za​wsze będą ko​goś ści​gać. Od​kry​ją nowe za​gro​że​nie, nie spodo​ba im się czyjś głos, oso​ba no​szą​ca nie ta​kie imię albo ma​ją​ca nie taką skó​rę. Może będą ści​gać bo​ga​tych dla ich pie​nię​dzy albo wie​śnia​ków dla zbio​rów ryżu, może Ba​sca​nów, bo są zbyt czar​ni, albo Bre​ata​nów, bo są zbyt bla​dzi. To bez zna​cze​nia. Lu​dzie, któ​rzy są go​to​wi mor​do​wać mni​chów, za​‐ bi​ją każ​de​go. Szko​li​łem się wśród ta​kich su​kin​sy​nów. Nie cof​ną się tyl​ko dla​te​go, że ty się pod​dasz. To ich tyl​ko moc​niej pod​krę​ci. Ro​zu​miesz? Va​lyn za​milkł, a sło​wa na jego ustach za​mar​ły rów​nie szyb​ko, jak po​pły​‐ nę​ły. Uświa​do​mił so​bie, że dy​szy. Krew tęt​ni​ła mu w skro​niach, a dło​nie za​‐ ci​snę​ły się w pię​ści tak moc​no, że za​bo​la​ły. Ka​den go ob​ser​wo​wał. Pa​trzył tak, jak pa​trzy się na dzi​kie zwie​rzę, ostroż​nie, nie bę​dąc pew​nym jego za​‐ mia​rów. — Znaj​dzie​my go – po​wie​dział w koń​cu. — Kogo? — Tego krwio​pij​cę z Ket​tra​lu. Ba​len​di​na. Tego, któ​ry za​mor​do​wał two​ją przy​ja​ciół​kę. Znaj​dzie​my go i za​bi​je​my. Va​lyn spoj​rzał zdu​mio​ny. — Nie o so​bie mó​wi​łem – po​wie​dział. – Przed​sta​wi​łem tyl​ko swój punkt wi​dze​nia. — Wiem – od​parł Ka​den. Na​gle prze​stał wąt​pić. W jego pło​ną​cych oczach znów po​ja​wił się dy​stans, jak​by pa​trzy​ły na Va​ly​na z od​le​gło​ści wie​‐ lu mil. – Wiem, że nie mó​wi​łeś o so​bie. Sie​dzie​li chwi​lę w mil​cze​niu, wsłu​chu​jąc się w grzmot la​wi​ny ka​mie​ni, do​bie​ga​ją​cy zza gór​skie​go grzbie​tu. Był jak se​ria wy​bu​chów, jak wy​bu​chy ła​dun​ków Ket​tra​lu, tyl​ko gło​śniej​sze. Ogrom​ne gła​zy wiel​ko​ści do​mów, ob​‐

lu​zo​wa​ne przez zi​mo​wy lód, roz​pry​ski​wa​ły się na ka​wał​ki na ska​li​stym zbo​‐ czu da​le​ko w dole. — No, do​brze – rzu​cił Va​lyn nie​uf​nie. – Dość ga​da​nia o prze​sie​dze​niu cza​su wal​ki na gór​skim gła​zie. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — W po​rząd​ku. Jaki więc mamy plan? Po praw​dzie Va​lyn wy​słu​chał go już raz, przy​naj​mniej w ogól​nym za​ry​‐ sie, ale miał na​dzie​ję, że przez dłu​gi dzień i noc wy​wie​trze​je on Ka​de​no​wi z gło​wy. Kie​dy jed​nak spoj​rzał na bra​ta uważ​niej, ta na​dzie​ja się roz​wia​ła. — Tak jak ci rze​kłem – od​rzekł Ka​den. – Roz​dzie​la​my się. Ja i Tan ru​sza​‐ my do Ishie​nów… — Ishie​no​wie – wtrą​cił Va​lyn, krę​cąc gło​wą. – Gru​pa mni​chów jesz​cze bar​dziej ta​jem​ni​cza i dzi​wacz​na od Shi​nów. Zgro​ma​dze​nie fa​na​ty​ków, któ​‐ rych ni​g​dy na​wet nie spo​tka​łeś. — Wie​dzą o Cse​strii​mach – od​po​wie​dział Ka​den. – Ści​ga​ją Cse​strii​mów. To ich za​da​nie, do tego zo​stał po​wo​ła​ny ich za​kon. Lu​dziom się zda​je, że wszyst​kie te sta​re opo​wie​ści o wie​lu​set​let​nich woj​nach, o lu​dziach wal​‐ czą​cych o ży​cie prze​ciw​ko ar​miom nie​śmier​tel​nych, po​zba​wio​nych uczuć wo​jow​ni​ków to zwy​kły mit. Ishie​no​wie tak nie my​ślą. Dla nich woj​na się nie skoń​czy​ła. Wciąż wal​czą. Je​śli mam prze​żyć, je​śli mamy zwy​cię​żyć, mu​‐ szę po​znać, co oni wie​dzą. Va​lyn po​chy​lił się nad oseł​ką, szli​fu​jąc stal znacz​nie moc​niej, niż za​mie​‐ rzał. Przy​le​ciał tu ze swo​im Skrzy​dłem po Ka​de​na, rzu​ca​jąc na sza​lę wszyst​‐ ko. Po​rzu​ci​li swo​je miej​sce na Wy​spach i lata tre​nin​gu. Do tego cza​su zo​sta​li już zdra​dze​ni, poj​ma​ni i nie​mal za​bi​ci, a ist​nia​ło spo​re praw​do​po​do​bień​‐ stwo, że nim to wszyst​ko się za​koń​czy, nie​jed​no z nich zgi​nie. To było zro​‐ zu​mia​łe. Wszy​scy ro​zu​mie​li, o jaką gra​ją staw​kę. Już przed laty przy​się​ga​li, że go​to​wi będą zgi​nąć za ce​sa​rza. Ale po​zwo​lić Ka​de​no​wi się od​da​lić, otrzy​‐ mać roz​kaz sta​nia z boku, gdy on bę​dzie sta​wiać czo​ło nie​bez​pie​czeń​stwu, wy​da​wa​ło się nie tyl​ko po​ni​ża​ją​ce, ale i głu​pie. Wszyst​ko to dzia​ła​ło Va​ly​no​‐ wi na ner​wy. — Twój przy​ja​ciel mnich nie wy​da​je się ce​nić tego pla​nu zbyt wy​so​ko, a on chy​ba spę​dził ja​kiś czas wśród tych dra​ni, co? Ka​den wes​tchnął głę​bo​ko. — Ram​pu​ri Tan był jed​nym z Ishie​nów, za​nim przy​stał do Shi​nów. Przez dłu​gie lata. — A po​tem od nich od​szedł – za​uwa​żył Va​lyn, kła​dąc na​cisk na ostat​nie sło​wo. – I ra​czej nie za​chwy​ca się tą ich pry​wat​ną woj​ną. — To nie jest pry​wat​na woj​na – od​parł Ka​den. – Już nie. Nie, je​śli to Cse​‐ strii​mo​wie za​bi​li na​sze​go ojca. — W po​rząd​ku – od​rzekł Va​lyn. – Ro​zu​miem. Leć​my więc ra​zem. Moje Skrzy​dło może cię osła​niać, gdy bę​dziesz do​wia​dy​wał się tego, co mu​sisz wie​dzieć. Po​tem po​le​ci​my ra​zem do An​nu​ru.

Ka​den za​wa​hał się, a póź​niej po​krę​cił gło​wą. — Nie wiem, jak dłu​go będę u Ishie​nów, a chcę, że​byś jak naj​prę​dzej do​‐ tarł do An​nu​ru. Nie mamy po​ję​cia, co się dzie​je w sto​li​cy. — Wie​my, że ten ka​płan, Uinian, sie​dzi w wię​zie​niu za za​mor​do​wa​nie na​sze​go ojca – stwier​dził Va​lyn. — Ale co to ozna​cza? Va​lyn za​śmiał się po​nu​ro. — No cóż, albo Uinian go za​bił, albo nie. Może jest Cse​strii​mem, a może nie. Je​że​li jest za​mie​sza​ny w za​bój​stwo, to albo dzia​łał sam, albo nie. Do​my​‐ ślam się, że mu​siał mieć ja​kąś po​moc, co by wy​ja​śnia​ło, jak zdo​łał prze​ka​ba​‐ cić Ta​ri​ka Adi​va i Mi​ci​ja​ha Uta i prze​cią​gnąć na swo​ją stro​nę przy​naj​mniej jed​no Skrzy​dło Ket​tra​lu. A może wszy​scy oni do​zna​li na​głe​go przy​pły​wu uczuć re​li​gij​nych. – Po​krę​cił gło​wą. – Trud​no oce​nić sy​tu​ację, sie​dząc na tym gła​zie. — To dla​te​go po​trze​bu​ję cię w An​nu​rze – rzekł Ka​den. – Żeby móc oce​nić, gdy wró​cę, z czym mam do czy​nie​nia. Va​lyn pa​trzył na bra​ta. Pierw​sze gwiaz​dy za​bły​sły na wschod​nim nie​bo​‐ skło​nie, lecz oczy Ka​de​na pło​nę​ły ja​śniej i były je​dy​nym praw​dzi​wym świa​‐ tłem w tych wiel​kich gó​rach. W spo​so​bie, w jaki sie​dział, w jaki się po​ru​szał lub trwał w bez​ru​chu, było jed​nak coś jesz​cze, cze​go Va​lyn nie po​tra​fił po​‐ jąć… — To nie jest je​dy​ny po​wód – stwier​dził w koń​cu. – Po​trze​bu​jesz nas w An​nu​rze, ale to nie wszyst​ko. Cho​dzi o coś jesz​cze. Ka​den po​krę​cił gło​wą z ża​lem. — A po​dob​no tyl​ko ja je​stem taki spo​strze​gaw​czy… — Co to ta​kie​go? – na​le​gał Va​lyn. Ka​den za​wa​hał się, a po​tem wzru​szył ra​mio​na​mi. — Są jesz​cze bra​my – po​wie​dział w koń​cu. – Ken​ta. Po​wi​nie​nem umieć się nimi po​słu​żyć. To przede wszyst​kim dla​te​go mnie tu przy​sła​no, ale mu​‐ szę je wy​pró​bo​wać. Mu​szę wie​dzieć. — Bra​my? — Cała ich sieć, zbu​do​wa​na przez Cse​strii​mów przed ty​sią​ca​mi lat i roz​‐ rzu​co​na po wszyst​kich kon​ty​nen​tach. – Zno​wu się za​wa​hał. – Może po​nad kon​ty​nen​ta​mi, nie wiem do​kład​nie. Wcho​dzi się przez jed​ną bra​mę, a wy​‐ cho​dzi przez dru​gą set​ki mil da​lej. Ty​sią​ce mil. Były bro​nią Cse​strii​mów, a póź​niej po​wie​rzo​no je nam, Mal​ke​enia​nom, aby​śmy ich strze​gli. Przez chwi​lę Va​lyn pa​trzył na nie​go w osłu​pie​niu. — Po​wo​li – po​wie​dział w koń​cu, pró​bu​jąc do​szu​kać się sen​su w tym, co usły​szał, i sta​ra​jąc się do​strzec moż​li​we kon​se​kwen​cje. Sta​ro​żyt​ne bra​my Cse​strii​mów, por​ta​le łą​czą​ce kon​ty​nen​ty… To brzmia​ło jak sza​leń​stwo, ale od cza​su opusz​cze​nia Wysp nie​mal wszyst​ko trą​ci​ło sza​leń​stwem. – Wróć i opo​wiedz wszyst​ko od po​cząt​ku. Ka​den za​milkł, aby ze​brać my​śli, a póź​niej opo​wie​dział zdu​mio​ne​mu Va​‐

ly​no​wi wszyst​ko: o Nie​mym Bogu, o krwio​pij​cach At​ma​nich, o wiel​kiej woj​nie ludz​ko​ści i o za​ło​że​niu ce​sar​stwa. Opo​wie​dział też o va​nia​te, tym nie​zwy​kłym tran​sie, któ​re​go Shi​no​wie na​uczy​li się od Cse​strii​mów, a Ka​‐ den od Shi​nów, i o uni​ce​stwie​niu, któ​re gro​zi​ło każ​de​mu, kto ze​chce ko​rzy​‐ stać z bram, nie osią​gnąw​szy va​nia​te. We​dług Ka​de​na An​nur dys​po​no​wał wiel​ką sie​cią ken​ta i wszyst​ko za​le​ża​ło od ce​sa​rzy, umie​ją​cych się nią po​słu​‐ żyć lub nie. Mia​ło to głę​bo​ki stra​te​gicz​ny sens. Ket​tral miał prze​wa​gę nad wro​ga​mi, bo pta​ki po​zwa​la​ły mu prze​miesz​czać się szyb​ciej, wie​dzieć wię​‐ cej, po​ja​wiać się tam, gdzie się go nie spo​dzie​wa​no. Bra​my, je​śli rze​czy​wi​ście ist​nia​ły, mo​gły oka​zać się znacz​nie po​tęż​niej​szym na​rzę​dziem. Je​śli ist​nia​ły. I je​śli dzia​ła​ły. — Wi​dzia​łeś któ​rąś? – za​py​tał Va​lyn. – Albo czy wi​dzia​łeś, jak ktoś inny z nich ko​rzy​sta? Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Ale gdzieś nie​da​le​ko w gó​rach jest ja​kieś ken​ta, któ​re pro​wa​dzi do Ishie​nów. Już wcze​śniej py​ta​łem o to Tana. Va​lyn roz​ło​żył ręce. — Je​śli na​wet to praw​da i bra​ma dzia​ła tak, jak opo​wia​da mnich, to może cię ona za​bić. — Lep​szym sło​wem jest „uni​ce​stwić”, ale tak. Va​lyn wsu​nął miecz z po​wro​tem do po​chwy i wci​snął mały ka​mień oseł​‐ ki do kie​szon​ki przy pa​sie. Wiatr był zim​ny, prze​ni​kli​wy, a gwiaz​dy były jak od​pry​ski lodu roz​rzu​co​ne po czy​stym noc​nym nie​bie. — Nie po​zwo​lę ci na to – po​wie​dział spo​koj​nie. Ka​den po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy, jak​by się tego spo​dzie​wał. — Nie mo​żesz mnie po​wstrzy​mać. — Ow​szem, mogę. Cała spra​wa trą​ci sza​leń​stwem, a ja wiem o tym co nie​co. – Tu za​czął wy​li​czać pro​ble​my na pal​cach. – Twój mnich jest, de​li​‐ kat​nie mó​wiąc, bar​dzo ta​jem​ni​czy; te bra​my mają moc nisz​cze​nia ca​łych ar​‐ mii; Ishie​no​wie zaś, choć wie​le o nich nie wie​my, spra​wia​ją wra​że​nie ob​se​‐ syj​nych ma​nia​ków. To zła de​cy​zja, Ka​de​nie. — Cza​sem nie ma do​brych de​cy​zji. Sko​ro mam prze​szko​dzić Cse​strii​‐ mom i za​cząć rzą​dzić w An​nu​rze, po​trze​bu​ję Ishie​nów i bram. — Mo​żesz za​cze​kać. — Żeby nasi wro​go​wie prze​gru​po​wa​li siły? – Ka​den spoj​rzał na nie​go uważ​nie. Va​lyn sły​szał od​dech bra​ta, czuł za​pach za​schłej krwi na jego skó​‐ rze i wil​got​nej weł​ny jego sza​ty, a pod tym wszyst​kim było coś nie​po​kor​ne​‐ go i nie​złom​ne​go. – Do​ce​niam two​ją tro​skę o moje bez​pie​czeń​stwo – cią​gnął Ka​den, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu bra​ta – ale nie mogę ci ulec, chy​ba że chce​‐ my za​miesz​kać w tych gó​rach na za​wsze. Każ​da ob​ra​na dro​ga wią​że się z ry​‐ zy​kiem. To przy​cho​dzi wraz z wła​dzą. Od cie​bie nie po​trze​bu​ję bez​pie​czeń​‐ stwa, tyl​ko wspar​cia. Tan we mnie wąt​pi. Pyr​re pod​wa​ża moje sło​wa. Twoi lu​dzie ze Skrzy​dła my​ślą, że je​stem nie​po​rad​nym, na​iw​nym od​lud​kiem. Po​‐

trze​bu​ję cie​bie i two​je​go wspar​cia. Spoj​rze​li so​bie w oczy. Plan był sza​lo​ny, lecz Ka​den nie mó​wił jak sza​le​‐ niec. Był go​tów do dzia​ła​nia. Po​iry​to​wa​ny Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko. — Może jed​nak po​sie​dzi​my so​bie na tej ska​le, a Cse​strii​mo​wie będą rzą​‐ dzić w An​nu​rze? Ka​den się uśmiech​nął. — Znie​chę​ci​łeś mnie do tego. † — Plan po​le​ga na tym – oznaj​mił Ka​den, to​cząc spoj​rze​niem po twa​rzach z więk​szą po​wa​gą, niż Va​lyn mógł się spo​dzie​wać – że ja i Tan wy​ru​sza​my do naj​bliż​sze​go ken​ta, po​dob​no jest ja​kieś na pół​noc​ny wschód stąd. Po​le​ci​‐ my tam wszy​scy. Tan i ja wej​dzie​my tam, żeby do​trzeć do Ishie​nów, a resz​ta gru​py po​le​ci do An​nu​ru. Kie​dy już znaj​dzie​cie się w mie​ście, bę​dzie​cie mo​gli na​wią​zać kon​takt z na​szą sio​strą Ada​re i wy​ba​dać, co wie. Ja i Tan spo​tka​‐ my się z wami w sto​li​cy, w ka​pi​tu​la​rzu Shi​nów. — Z mego do​świad​cze​nia wy​ni​ka, że pla​ny sta​ją się tro​chę trud​niej​sze wraz z ko​lej​ny​mi „jak” i „je​śli” – prze​cią​gle po​wie​dzia​ła Pyr​re. — Dla​cze​go po pro​stu wszy​scy nie przej​dzie​my przez to pie​przo​ne ken​tacoś? – za​py​ta​ła Gwen​na. Skrzy​dło Va​ly​na po​wi​ta​ło opo​wieść Ka​de​na o bra​mach naj​pierw z roz​ba​‐ wie​niem, po​tem ze scep​ty​cy​zmem, a wresz​cie z nie​uf​no​ścią. Va​lyn, choć ro​‐ zu​miał tę re​ak​cję, obie​cał jed​nak Ka​de​no​wi wspar​cie. — Gwen​na… – za​czął. — No nie! – krzyk​nę​ła, zwra​ca​jąc się ku nie​mu. – Je​śli te rze​czy ist​nie​ją na​praw​dę, to, na Hul​la, mo​że​my dzię​ki nim za​osz​czę​dzić kupę cza​su. Nie je​‐ dzą tyle co pta​ki, a za​pew​ne też nie sra​ją… — Ken​ta by was uni​ce​stwi​ło – po​wie​dział Tan, prze​ry​wa​jąc jej w pół zda​‐ nia. Pyr​re unio​sła brwi. — To strasz​ne. Wy​glą​da fa​scy​nu​ją​co, ale taki plan nie wcho​dzi w grę. Mój kon​trakt mówi, że mam za​pew​niać Ka​de​no​wi bez​pie​czeń​stwo. By​cie niań​ką jego bra​ta może być cał​kiem miłe, ale nie po to prze​je​cha​łam po​ło​wę Vash. Va​lyn zi​gno​ro​wał szy​der​stwo. — Ce​sarz po​sta​no​wił – stwier​dził. – Na​szą rze​czą jest słu​chać. Był prze​ko​na​ny do praw​dzi​wo​ści tych słów, lecz nie roz​wia​ły one jego złych prze​czuć. Roz​ka​zy, na​po​mniał się w du​chu. Wy​ko​nu​jesz roz​ka​zy. Pod​czas po​by​tu na Wy​spach roz​ka​zy nie były dla nie​go wiel​kim pro​ble​‐ mem. Był wów​czas ka​de​tem, a roz​ka​zu​ją​cy mu lu​dzie za​słu​ży​li na to pra​wo, o czym po sto​kroć świad​czy​ły ich bli​zny. Ka​den jed​nak​że, choć był pra​wo​‐

wi​tym ce​sa​rzem, nie był żoł​nie​rzem; nie prze​szedł szko​le​nia i nie miał wła​‐ ści​wych in​stynk​tów. Po​zwo​le​nie mu na uczest​nic​two w re​ko​ne​san​sie do Ashk’lanu było tak​tycz​nym błę​dem. Błę​dem Va​ly​na. Ka​den nie tyl​ko pod​‐ wa​żył klu​czo​wą de​cy​zję, ale zro​bił to w szko​dli​wy spo​sób. Adiv przez nie​go prze​żył. Va​lyn stłu​mił w so​bie tę myśl wraz z na​ra​sta​ją​cym gnie​wem. Ka​den był ce​sa​rzem, a Va​lyn nie po to prze​le​ciał dwa ty​sią​ce mil, by kwe​‐ stio​no​wać kieł​ku​ją​cy au​to​ry​tet bra​ta. — Po​wie​dzia​łem ci już wcze​śniej – ode​zwał się Tan – że Ishie​no​wie nie przy​po​mi​na​ją Shi​nów. — O ile pa​mię​tam, nikt nie jest taki jak Shi​no​wie – od​parł Ka​den. — Uwa​żasz, że prze​sze​dłeś twar​dy tre​ning? – za​py​tał mnich. – To była przy​jem​na roz​ryw​ka w po​rów​na​niu z tym, co prze​cho​dzą Ishie​no​wie. Kro​‐ czą inną dro​gą i mają od​mien​ne me​to​dy, któ​re pro​wa​dzą do nie​prze​wi​dy​‐ wal​nych re​zul​ta​tów. Nie wie​my, jak za​re​agu​ją na na​sze przy​by​cie. — By​łeś kie​dyś jed​nym z nich – za​uwa​żył Ka​den. – Zna​ją cię. — Zna​li – po​pra​wił Tan. – Od​sze​dłem. — Je​śli nie chcesz, żeby nasz nie​cier​pli​wy mło​dy ce​sarz prze​cho​dził przez tę bra​mę, to mu jej nie po​ka​zuj – pod​su​nę​ła Pyr​re, pod​rzu​ca​jąc nóż i ła​piąc go z za​mknię​ty​mi oczy​ma. Ka​den ob​ró​cił się do Czasz​ko​wier​czy​ni. — A cóż cię ob​cho​dzi, co ja zro​bię? Pyr​re po​now​nie pod​rzu​ci​ła nóż. — Jak już wy​ja​śni​łam, za​pła​co​no mi, że​bym dba​ła o two​je bez​pie​czeń​‐ stwo. Jesz​cze nikt nie wpa​ko​wał ci noża w brzuch, ale nie na​zwa​ła​bym tego – wska​za​ła ostrzem ota​cza​ją​ce szczy​ty – bez​pie​czeń​stwem. Przy​naj​mniej pod tym wzglę​dem Va​lyn i ona byli ze sobą zgod​ni. — Zwal​niam cię za​tem z two​jej umo​wy – stwier​dził Ka​den. — Nie mo​żesz mnie zwol​nić – prych​nę​ła Pyr​re. – Ro​zu​miem, że twój awans cię eks​cy​tu​je, ale ja słu​żę bogu, nie ce​sa​rzo​wi, a Anan​sha​el bez​‐ względ​nie na​ka​zu​je prze​strze​gać umów. — A ja​kie były wa​run​ki two​jej umo​wy? – za​py​tał w koń​cu Va​lyn, któ​ry nie po​tra​fił dłu​żej wy​trwać w mil​cze​niu. – Ochro​na Ka​de​na w Ashk’la​nie? Eskor​to​wa​nie go do gra​nic ce​sar​stwa? A może to coś sta​łe​go, co każe ci dep​‐ tać mu po pię​tach do koń​ca ży​cia, żeby mieć pew​ność, że nikt nie dźgnie go szty​le​tem w ple​cy, gdy bę​dzie jadł pie​czo​ną kacz​kę albo upra​wiał mi​łość z przy​szłą ce​sa​rzo​wą? Nie je​stem pe​wien, czy aedo​liań​czy​cy – nie wspo​mi​‐ na​jąc o ce​sa​rzo​wej – będą za​chwy​ce​ni, gdy po pa​ła​cu pa​łę​tać się bę​dzie Czasz​ko​wier​czy​ni. Pyr​re za​nio​sła się szcze​rym gar​dło​wym śmie​chem. — Da się chy​ba zro​zu​mieć, je​śli po ostat​nich po​pi​sach Gwar​dii Aedo​liań​‐ skiej ce​sarz za​pra​gnie zmia​ny per​so​ne​lu. – Spoj​rza​ła na Ka​de​na z wła​ści​‐ wym so​bie pół​u​śmiesz​kiem i unio​sła py​ta​ją​co brwi. Gdy ten nie od​po​wie​‐ dział, wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Oczy​wi​ście nie za​mie​rzam trze​pać jego pu​‐

cho​wej koł​der​ki ani ma​so​wać mu pro​mien​nych po​ślad​ków. Moje za​da​nie spro​wa​dza się do do​pil​no​wa​nia, by wró​cił do An​nu​ru i bez​piecz​nie zna​lazł się w pa​ła​cu. Po​tem nasz wspól​ny czas, choć​by nie wiem jak słod​ko spę​dzo​‐ ny, do​bie​gnie koń​ca. Va​lyn wpa​try​wał się w ko​bie​tę i pró​bo​wał nie zwra​cać uwa​gi na jej bez​‐ tro​skie ob​li​cze, nie​dba​łą bra​wu​rę i pro​sty fakt, że cały czas bawi się no​żem, pod​rzu​ca​jąc go raz za ra​zem. — Kto cię na​jął? – za​py​tał. Pyr​re unio​sła brwi. — To by wie​le wy​ja​śni​ło. — Już czas, żeby so​bie to po​wie​dzieć – do​dał Va​lyn, prze​su​wa​jąc się nie​‐ co, aby zwięk​szyć prze​strzeń mię​dzy sobą a Czasz​ko​wier​czy​nią. Za​uwa​ży​ła ten ruch, zła​pa​ła nóż i uśmiech​nę​ła się. — Ner​wo​wy? — Ostroż​ny – od​parł. – Czasz​ko​wier​czy​ni zja​wia się w Gó​rach Ko​ścia​‐ nych, tak da​le​ko od Ras​sam​bu​ru, jak tyl​ko to moż​li​we, nie wy​naj​mu​jąc stat​‐ ku. Twier​dzi, że przy​by​ła, by strzec ce​sa​rza, choć ską​d​inąd wia​do​mo, że Czasz​ko​wier​cy nie oka​zu​ją lo​jal​no​ści żad​nym pań​stwom, kró​le​stwom ani re​li​giom, a wier​ni są tyl​ko swo​je​mu cho​re​mu kul​to​wi śmier​ci. — Cho​re​mu – po​wtó​rzy​ła, a w ką​ci​ku jej ust błą​kał się sła​by uśmie​szek. – Cho​re​mu. Ja​kie to nie​ład​ne. Nie​któ​rzy ka​pła​ni i ka​płan​ki Anan​sha​ela za​bi​li​‐ by cię za te sło​wa. – De​mon​stra​cyj​nie pla​snę​ła pła​zem noża o otwar​tą dłoń. – Rze​czy​wi​ście cie​kaw je​steś, jak spraw​dzi się twój ket​tra​lo​wy tre​ning prze​‐ ciw​ko ko​muś lep​sze​mu od tych śla​ma​zar​nych aedo​liań​czy​ków? Va​lyn szyb​kim rzu​tem oka oce​nił dzie​lą​cy ich skra​wek grun​tu. Ko​bie​ta nie po​ru​szy​ła się, nie za​da​ła so​bie na​wet tru​du, by usiąść do​god​niej, ale szyb​ki ruch jej prze​gu​bu po​słał​by nóż pro​sto i nie​omyl​nie w pierś Va​ly​na, a on nie miał wiel​kich złu​dzeń co do swo​ich umie​jęt​no​ści wy​ła​py​wa​nia noży w po​wie​trzu. Nie pach​nia​ła stra​chem. Jej za​pach był za​pa​chem… roz​‐ ba​wie​nia. — Je​stem cie​kaw, dla​cze​go się tu zna​la​złaś – po​wie​dział, sta​ra​jąc się za​‐ pa​no​wać nad gnie​wem i za​cho​wać spo​koj​ny ton gło​su. – Chciał​bym wie​‐ dzieć, kto wy​na​jął Czasz​ko​wier​czy​nię, aby strze​gła ce​sa​rza An​nu​ru. Ob​ser​wo​wa​ła go uważ​nie, nie​mal z nie​cier​pli​wo​ścią, jak​by nie mo​gła się do​cze​kać, kie​dy się​gnie po miecz, a póź​niej wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, opar​ła gło​wę o ska​łę i za​mknę​ła oczy. — Jesz​cze nie zga​dłeś? – za​py​ta​ła. Przez gło​wę Va​ly​na prze​bie​gło kil​ka po​my​słów, ale ża​den z nich nie miał wiel​kie​go sen​su. Czasz​ko​wier​cy byli za​bój​ca​mi, nie zbaw​ca​mi. — Mój oj​ciec – po​wie​dział Ka​den. – Na​jął cię San​li​tun. Pyr​re otwo​rzy​ła oczy i wska​za​ła nań pal​cem. — Ten wasz nowy ce​sarz nie jest taki bez​na​dziej​ny, na ja​kie​go wy​glą​da. Va​lyn spoj​rzał na Ka​de​na.

— Dla​cze​go oj​ciec miał​by po​sy​łać Czasz​ko​wier​czy​nię? — Może dla​te​go, że w tej pie​przo​nej Gwar​dii Aedo​liań​skiej ro​iło się od zdraj​ców i idio​tów – za​uwa​ży​ła Gwen​na. – Lu​dzie, któ​rych wy​słał do cie​‐ bie, żeby cię ostrze​gli, dali się za​bić, a ci, któ​rych wy​słał do Ashk’lanu, po​sta​‐ no​wi​li za​bić Ka​de​na. — To ma sens – po​wie​dział Ka​den. – Dziw​ny sens. Nie wie​dział, kto na​le​‐ ży do spi​sku, więc sta​rał się za​bez​pie​czyć każ​de z nas w inny spo​sób. Wy​słał naj​bar​dziej za​ufa​nych aedo​liań​czy​ków do cie​bie, ale któ​ryś mu​siał się wy​‐ ga​dać. Na mój gust, wy​słał też lu​dzi zu​peł​nie nie​po​wią​za​nych z ce​sar​ską po​‐ li​ty​ką. Va​lyn ode​tchnął po​wo​li i głę​bo​ko. To rze​czy​wi​ście brzmia​ło sen​sow​nie. Mó​wi​ło też wie​le o de​spe​ra​cji, z jaką dzia​łał San​li​tun. A jed​nak w prze​szło​ści zda​rza​ło się, że wy​naj​mo​wa​no Czasz​ko​wier​ców, by mor​do​wa​li ce​sa​rzy An​‐ nu​ru. Po​krę​cił gło​wą. — No tak, mamy za​sra​ne szczę​ście, że ten ktoś, kto z nami wal​czy, nie wy​na​jął so​bie ban​dy Czasz​ko​wier​ców. Pyr​re za​chi​cho​ta​ła. — Ależ wy​na​jął. A kto two​im zda​niem wy​rżnął ten sta​tek aedo​liań​czy​‐ ków wy​sła​ny Va​ly​no​wi na po​moc? Va​lyn spoj​rzał na nią w osłu​pie​niu. — To wy, hul​ta​je, wal​czy​cie tu po obu stro​nach? — Za​bij​my ją – ode​zwa​ła się Gwen​na. – Po pro​stu ją za​bij​my i spra​wa za​‐ ła​twio​na. Za​bój​czy​ni nie otwo​rzy​ła oczu, sły​sząc tę groź​bę. — Miło mi po​znać mło​dą ko​bie​tę o tak zde​cy​do​wa​nym na​sta​wie​niu – po​wie​dzia​ła. – Wo​la​ła​bym nie ofia​ro​wy​wać cię bogu tyl​ko dla​te​go, że dzia​‐ łasz po​chop​nie. Ow​szem, je​ste​śmy po obu stro​nach, jak mó​wi​cie, ale to dla​‐ te​go, że dla czci​cie​li Anan​sha​ela te stro​ny nie mają zna​cze​nia. Są tyl​ko żywi i mar​twi. Je​śli umo​wa każe za​bi​jać, a stoi za nią dość zło​ta, to ją pod​pi​su​je​‐ my, a do​trzy​ma​nie jej jest ak​tem naj​wyż​sze​go od​da​nia. Je​stem zo​bo​wią​za​na do​star​czyć Ka​de​na do An​nu​ru, na​wet gdy​bym w trak​cie mu​sia​ła pod​rzy​nać gar​dła in​nych ka​pła​nów i ka​pła​nek. — W ta​kim ra​zie mój plan jest do​bry rów​nież dla cie​bie. Wró​cę do An​nu​‐ ru wcze​śniej, a to ozna​cza, że szyb​ciej za​koń​czysz pra​cę – stwier​dził Ka​den. Pyr​re po​gro​zi​ła mu pal​cem. — Teo​re​tycz​nie. — Za​bój​czy​ni nie ma tu nic do ga​da​nia – wtrą​cił Tan. — Za​bój​czy​ni nie zga​dza się tym stwier​dze​niem – od​pa​ro​wa​ła Pyr​re – i po​wta​rza raz jesz​cze, że je​śli nie chcesz, by twój nad wiek roz​wi​nię​ty mło​‐ do​cia​ny przy​wód​ca prze​szedł przez tę se​kret​ną bra​mę, to mu jej nie po​ka​zuj. Przez chwi​lę zda​wa​ło się, że Tan rze​czy​wi​ście roz​wa​ża tę myśl, po​tem jed​nak po​krę​cił gło​wą.

— Choć jego umysł mio​ta się jak umysł zwie​rzę​cia, to on sam zwie​rzę​‐ ciem nie jest. Ogra​ni​cza​nie go od​ro​czy tyl​ko to, co nie​unik​nio​ne. Sam musi po​dej​mo​wać de​cy​zje. — Za​cze​kam, aż so​bie to wszyst​ko ob​my​śli​cie – po​wie​dział sta​now​czo Va​lyn – lecz jed​no niech bę​dzie ja​sne: Ka​den jest ce​sa​rzem An​nu​ru. Rzą​dzi tu​taj i je​śli bę​dzie za dużo ga​da​nia o „ogra​ni​cza​niu” albo „zwie​rzę​tach”, to któ​reś z was – tu wska​zał na za​bój​czy​nię i Tana – skoń​czy na dnie prze​pa​‐ ści. — Ja​kie to ożyw​cze – sko​men​to​wa​ła Pyr​re, znów pod​rzu​ca​jąc nóż – i bra​‐ ter​skie. Tan zu​peł​nie zi​gno​ro​wał tę groź​bę i Va​lyn, nie pierw​szy już raz, za​sta​no​‐ wił się nad prze​szło​ścią mni​cha. To, że obec​ność ket​tra​low​ców nie ro​bi​ła żad​ne​go wra​że​nia na Pyr​re, wy​da​wa​ło się zro​zu​mia​łe; Czasz​ko​wier​czy​ni mu​sia​ła za​pew​ne po​zbyć się uczu​cia stra​chu w trak​cie ini​cja​cji. Mnich jed​‐ nak był dla nie​go nie​prze​nik​nio​ną ta​jem​ni​cą. Nie​wąt​pli​wie znisz​czył spo​rą licz​bę tych dziw​nych stwo​rzeń Cse​strii​mów – ak’ha​na​thów, jak na​zy​wał je Ka​den – pod​czas walk w ubie​głych dniach, lecz Va​lyn ni​g​dy nie wi​dział ich ży​wych, nie miał więc żad​ne​go wy​obra​że​nia, jak trud​ne były te zma​ga​‐ nia. Mnich no​sił swo​ją włócz​nię w taki spo​sób, jak​by umiał jej uży​wać, lecz nie było wia​do​mo, gdzie się tego uczył. Być może u tych Ishie​nów, o któ​rych Ka​den wciąż wspo​mi​na. — Po praw​dzie ist​nie​je tyl​ko jed​no py​ta​nie – do​dał Ka​den. – Czy Ishie​no​‐ wie mi po​mo​gą? Tan się za​sta​no​wił. — Moż​li​we, że po​mo​gą – od​parł. — Za​tem ru​sza​my. — Albo nie po​mo​gą. — Dla​cze​go? To​czą woj​nę prze​ciw​ko Cse​strii​mom, tak samo jak ja. — Ale ich ścież​ka nie jest two​ją ścież​ką. Ka​den już miał od​po​wie​dzieć, lecz wes​tchnął głę​bo​ko i za​pa​trzył się na góry. Va​ly​no​wi żal było bra​ta. Sam zmar​no​wał mnó​stwo cza​su, usi​łu​jąc za​pa​no​wać nad nie​sfor​nym Skrzy​dłem, ro​zu​miał więc pro​ble​my, ja​kie stwa​rza nie​po​słu​szeń​stwo. Ka​den miał jesz​cze go​rzej. Skrzy​dło Va​ly​na bo​‐ wiem, przy wszyst​kich kło​po​tach, skła​da​ło się z lu​dzi rów​nie mło​dych i nie​‐ do​świad​czo​nych jak on sam. Na​to​miast Ram​pu​ri Tan do cza​su znisz​cze​nia Ashk’lanu był na​uczy​cie​lem i mi​strzem Ka​de​na. Spie​ra​nie się z nim moż​na było po​rów​nać do wta​cza​nia gła​zu pod górę. Po​zy​cja Ka​de​na zaś była Ta​no​‐ wi rów​nie obo​jęt​na jak ran​ga woj​sko​wa i wy​szko​le​nie Va​ly​na. Je​śli Tan się z kimś zga​dzał, ro​bił to z po​wo​dów, któ​rych Va​lyn zu​peł​nie nie ro​zu​miał. — Co za​tem pro​po​nu​jesz? – za​py​tał Ka​den z po​dzi​wu god​ną po​wścią​gli​‐ wo​ścią. — Prze​trans​por​tu​je​cie mnie do ken​ta – od​parł Tan. – Od​wie​dzę Ishie​nów, do​wiem się, co wie​dzą, a ty wró​cisz do sto​li​cy ra​zem z bra​tem. Spo​tka​my się

w An​nu​rze. Ka​den nie od​po​wie​dział. Pa​trzył po​nad za​chod​ni​mi szczy​ta​mi tak dłu​go, że w koń​cu Pyr​re unio​sła gło​wę i spoj​rza​ła na nie​go spod przy​mru​żo​nych po​wiek. Tan rów​nież trwał nie​ru​cho​mo i pa​trzył na za​chód. Nikt się nie od​‐ zy​wał, lecz Va​lyn wy​czu​wał na​pię​cie po​mię​dzy mni​cha​mi, ci​che zma​ga​nie woli. — Nie – po​wie​dział wresz​cie Ka​den. Pyr​re prze​wró​ci​ła ocza​mi i znów opar​ła gło​wę o ska​łę. Tan nic nie po​wie​‐ dział. — Nie będę prze​ga​nia​ny z miej​sca na miej​sce i chro​nio​ny, pod​czas gdy inni będą wal​czyć za mnie – stwier​dził Ka​den. – Cse​strii​mo​wie za​bi​li mego ojca, pró​bo​wa​li też za​bić mnie i Va​ly​na. Je​śli mam sta​wić im czo​ło, mu​szę się do​wie​dzieć tego, co wie​dzą Ishie​no​wie. Co wię​cej, mu​szę się z nimi spo​‐ tkać, żeby za​wrzeć ja​kieś po​ro​zu​mie​nie. Je​śli mają mi za​ufać, mu​szą wpierw mnie po​znać. Tan po​krę​cił gło​wą. — Nie​ła​two o za​ufa​nie u lu​dzi z tego za​ko​nu, któ​re​mu kie​dyś słu​ży​łem. Ka​den na​wet nie drgnął. — A u cie​bie? – za​py​tał, uno​sząc brwi. – Czy ty mi ufasz? Za​bie​rzesz mnie do ken​ta czy będę zmu​szo​ny cię zo​sta​wić i la​tać z Va​ly​nem sam, prze​szu​ku​‐ jąc góry? Mnich za​ci​snął szczę​ki. — Za​bio​rę cię – po​wie​dział w koń​cu. — W po​rząd​ku – rzu​cił Va​lyn, pod​no​sząc się. Nie po​do​bał mu się ten plan, ale w koń​cu ru​szy​li z miej​sca, wresz​cie coś ro​bi​li. Przez cały ten czas tkwi​li tu​taj i roz​ma​wia​li, przez co sta​li się ła​twym ce​lem. – Do​kąd wy​ru​sza​‐ my? — Do As​sa​re – od​po​wie​dział Tan. Va​lyn po​trzą​snął gło​wą. — Któ​re jest czym… górą? Rze​ką? — Mia​stem. — Ni​g​dy o ta​kim nie sły​sza​łem. — Jest sta​re – od​parł Tan. – Przez dłu​gi czas było nie​bez​piecz​ne. — A te​raz? — Te​raz jest wy​mar​łe.

3

T

e oczy mo​gły kosz​to​wać ją ży​cie. Ada​re ro​zu​mia​ła to aż nad​to do​brze, gdy prze​glą​da​ła się w wy​so​kim lu​strze, bez​piecz​na za za​mknię​ty​mi drzwia​mi swo​ich kom​nat w Wie​‐ ży Żu​ra​wia. Za​mie​ni​ła mi​ni​ste​rial​ną sza​tę na weł​nia​ną, zgrzeb​ną suk​nię słu​żą​cej, je​dwab​ne pan​to​fel​ki na prak​tycz​ne po​dróż​ne buty, zdję​ła srebr​ne pier​ście​nie i bran​so​le​ty z ko​ści sło​nio​wej, zmy​ła śla​dy wę​giel​ka z po​wiek i czer​wo​nej ochry z po​licz​ków, spłu​ka​ła de​li​kat​ny za​pach per​fum, któ​ry tak po​lu​bi​ła po ukoń​cze​niu trzy​na​ste​go roku ży​cia, a wszyst​ko to po to, by za​‐ trzeć wszel​ki ślad Ada​re, księż​nicz​ki z rodu Mal​ke​enia​nów i mi​ni​stra fi​nan​‐ sów, by stać się ni​kim i ni​czym. To jak​by za​bić sie​bie, roz​my​śla​ła, przy​pa​tru​jąc się swe​mu od​bi​ciu. Nie było jed​nak spo​so​bu, by za​bić pło​mień oczu, ja​sny żar, któ​ry mie​nił się i po​ru​szał na​wet wte​dy, gdy pa​trzy​ła spo​koj​nie. Wy​da​wa​ło się to nie​‐ spra​wie​dli​we, że mu​sia​ła dźwi​gać brze​mię spoj​rze​nia In​tar​ry, nie ma​jąc z tego dla sie​bie żad​ne​go po​żyt​ku, i to mimo że przy​szła na świat trzy lata przed swo​im bra​tem. Ada​re ni​g​dy nie mia​ła za​siąść na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Tron był te​raz miej​scem Ka​de​na. Nie mia​ło zna​cze​nia, że Ka​de​na nie było i że nie do​cie​ra​ły do nie​go żad​ne in​for​ma​cje o ce​sar​skiej po​li​ty​ce. Że nie wie​‐ dział nic o to​czą​cej się grze i bio​rą​cych w niej udział gra​czach. Ogień w jego oczach miał za​pro​wa​dzić go na po​tęż​ny ka​mien​ny tron, pod​czas gdy ogień jej oczu mógł spra​wić, że zo​sta​nie za​mor​do​wa​na jesz​cze przed koń​cem tego ty​go​dnia. Je​steś nie​roz​sąd​na, tłu​ma​czy​ła so​bie w du​chu. Ani Ka​den, ani ona nie pro​‐ si​li o te oczy. Wie​dzia​ła tyl​ko, że spi​sek, któ​ry po​ło​żył kres ży​ciu jej ojca, nie skoń​czył się na tym. Prze​by​wa​ją​cy gdzieś na krań​cu świa​ta, wśród nie​świa​‐ do​mych ni​cze​go mni​chów Ka​den był ża​ło​śnie ła​twym ce​lem. A te​raz i on mógł już nie żyć. Od​dział Gwar​dii Aedo​liań​skiej wy​ru​szył doń przed pa​ro​ma mie​sią​ca​mi pod do​wódz​twem Ta​ri​ka Adi​va i Mi​ci​ja​ha Uta. Ada​re bar​dzo się wów​czas temu dzi​wi​ła. — Dla​cze​go nie po​słać Ket​tra​lu? – za​py​ta​ła Rana il Torn​ję. Jako ke​na​rang il Torn​ja był naj​wyż​szym ran​gą ge​ne​ra​łem An​nu​ru i obie for​ma​cje, za​rów​‐

no Ket​tral, jak i Gwar​dia Aedo​liań​ska, mu pod​le​ga​ły, jako urzę​du​ją​cy re​gent zaś od​po​wie​dzial​ny był za od​na​le​zie​nie Ka​de​na i bez​piecz​ne osa​dze​nie go na tro​nie. Wy​sy​ła​nie du​żej gru​py lu​dzi stat​kiem wy​da​wa​ło się dziw​ną de​cy​zją, zwłasz​cza w przy​pad​ku do​wód​cy, któ​ry miał do dys​po​zy​cji całe Orle Gniaz​do wraz z jego gi​gan​tycz​ny​mi ja​strzę​bia​mi. – Skrzy​dło Ket​tra​lu mo​gło​by tam do​trzeć i wró​cić… w cią​gu pół​to​ra ty​go​dnia – na​le​ga​ła Ada​re. – Lot trwa jed​nak kró​cej. — Jest też znacz​nie bar​dziej nie​bez​piecz​ny – od​po​wie​dział ke​na​rang. – Zwłasz​cza dla ko​goś, kto ni​g​dy nie la​tał na tych pta​kach. — Bar​dziej nie​bez​piecz​ny od pie​szej wę​drów​ki przez te​ry​to​rium na pół​‐ noc od Za​ko​la? Czy to nie tam Urghu​lo​wie mają swo​je pa​stwi​ska? — Wy​sy​ła​my tam set​kę lu​dzi, pani mi​ni​ster – od​parł, kła​dąc jej dłoń na ra​mie​niu. – Sa​mych aedo​liań​czy​ków pod po​dwój​nym do​wódz​twem Pierw​szej Tar​czy i rad​cy Mi​zra​nu. Le​piej zro​bić to po​wo​li i jak na​le​ży. Ada​re nie pod​ję​ła​by ta​kiej de​cy​zji, ale nikt jej o de​cy​do​wa​nie nie pro​sił, a poza tym nie mia​ła wów​czas po​ję​cia, że to il Torn​ja za​mor​do​wał jej ojca. Po​dob​nie jak inni, do​ma​ga​ła się śmier​ci Uinia​na, naj​wyż​sze​go ka​pła​na In​‐ tar​ry, i do​pie​ro kil​ka mie​się​cy póź​niej, gdy od​kry​ła praw​dę i po​wró​ci​ła my​‐ śla​mi do tam​tej roz​mo​wy, żo​łą​dek pod​szedł jej ze stra​chu do gar​dła, jak​by wy​pi​ła zjeł​cza​ły olej. Być może il Torn​ja nie wy​słał Ket​tra​lu, bo nie mógł. Spi​sek nie mógł obej​mo​wać wszyst​kie​go. Je​śli il Torn​ja chciał Ka​de​na uśmier​cić, to, na Sha​ela, naj​lep​szym do tego miej​scem były od​lud​ne góry za gra​ni​cą ce​sar​stwa, a je​śli Ket​tral po​zo​sta​wał lo​jal​ny wo​bec Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu, to re​gent mu​siał wy​słać tam ko​goś in​ne​go, ja​kąś gru​pę, któ​rą mógł zwieść lub prze​ku​pić. Już samo to, żeby aedo​liań​czy​cy, za​kon ry​cer​ski po​‐ wo​ła​ny do ochro​ny Mal​ke​enia​nów, zwró​ci​li się prze​ciw jej ro​dzi​nie, wy​da​‐ wa​ło się nie​moż​li​we, ale nie​moż​li​wa wy​da​wa​ła się też śmierć jej ojca, któ​ry jed​nak zo​stał za​bi​ty. Na wła​sne oczy wi​dzia​ła jego cia​ło le​żą​ce w gro​bow​cu. Fak​ty były bru​tal​nie pro​ste. Il Torn​ja za​mor​do​wał San​li​tu​na. Wy​słał też Uta i Adi​va do Ka​de​na. Je​śli na​le​że​li oni do szer​sze​go spi​sku, to Ka​den już nie żył, choć sama Ada​re po​zo​sta​ła nie​tknię​ta, za​mknię​ta w swo​ich kom​na​tach w Pa​ła​cu Brza​sku, bo chro​nił ją zu​peł​ny brak zna​cze​nia. Ce​sa​rzy war​to było za​bi​jać. Jed​nak​że ich żony lub sio​stry po​zo​sta​wa​ły bez​piecz​ne. Tyle że ona bez​piecz​na nie była. Nie cał​kiem. Za​trzy​ma​ła spoj​rze​nie na opa​słym to​mi​sku, któ​re było je​dy​ną rze​czą za​‐ pi​sa​ną jej w spad​ku przez ojca. Była to wiel​ka Hi​sto​ria At​ma​nich Yen​te​na. Spa​li​ła wsu​nię​tą mię​dzy kart​ki wia​do​mość, w któ​rej San​li​tun wy​raź​nie wska​zał na il Torn​ję, naj​więk​sze​go an​nu​ryj​skie​go ge​ne​ra​ła, jako swe​go za​‐ bój​cę, ale samą księ​gę za​cho​wa​ła. Za​wie​ra​ła ona osiem​set czter​dzie​ści je​den stron po​sęp​nych opi​sów rzą​dów nie​śmier​tel​nych wład​ców-krwio​pij​ców, któ​rzy wła​da​li Eri​droą dłu​go przed An​nu​ryj​czy​ka​mi, a po​tem po​pa​dli w sza​‐ leń​stwo, roz​szar​pu​jąc swo​je ce​sar​stwo na strzę​py jak mo​krą mapę. Czy to wła​śnie będę zmu​szo​na zro​bić? – za​sta​na​wia​ła się Ada​re.

Roz​wa​ży​ła do​bry tu​zin wa​rian​tów dzia​ła​nia i od​rzu​ci​ła wszyst​kie poza jed​nym. Po​su​nię​cie, na któ​re się zde​cy​do​wa​ła, było na​der ry​zy​kow​ne, trud​‐ ne, nie​pew​ne i na​je​żo​ne nie​bez​pie​czeń​stwa​mi. Po raz set​ny opa​dło ją zwąt​‐ pie​nie i roz​wa​ża​ła, czy nie od​stą​pić od swe​go sza​lo​ne​go pla​nu, za​mknąć usta, trwać przy swo​ich mi​ni​ste​rial​nych obo​wiąz​kach i zro​bić wszyst​ko, by za​po​mnieć o ostat​nim ostrze​że​niu ojca. Było to bar​dzo ku​szą​ce. Ni​g​dy jesz​cze nie wy​szła za próg Pa​ła​cu Brza​sku bez licz​nej asy​sty aedo​liań​czy​ków, ni​g​dy nie prze​szła wię​cej niż milę na wła​snych no​gach, ni​g​dy nie tar​go​wa​ła się o cenę po​sił​ku ani po​ko​ju w przy​droż​nej go​spo​dzie. Po​zo​sta​nie ozna​cza​‐ ło​by też jed​nak po​wrót do nie​go, do il Torn​ji, co​dzien​ne uda​wa​nie mi​ło​ści, któ​rą czu​ła do nie​go wcze​śniej, za​nim do​wie​dzia​ła się praw​dy. Myśl o po​wro​cie do jego kom​nat, do jego łoża, po​mo​gła jej w pod​ję​ciu de​‐ cy​zji. Przez ty​dzień po strasz​li​wym od​kry​ciu uni​ka​ła go, zra​zu zrzu​ca​ła winę na cho​ro​bę, po​tem na na​wał mi​ni​ste​rial​nej pra​cy. Obo​wiąz​ki naj​wyż​‐ sze​go mi​ni​stra fi​nan​sów, sta​no​wi​ska, na któ​re wy​zna​czył ją w te​sta​men​cie oj​ciec, mo​gły cza​sem wy​peł​nić je​den lub dwa dni od rana do wie​czo​ra, lecz nie mo​gła zwo​dzić il Torn​ji sta​le, nie bu​dząc po​dej​rzeń. Już dwa razy do​wia​‐ dy​wał się o nią, za każ​dym ra​zem zo​sta​wia​jąc ma​leń​ki bu​kie​cik kwiat​ków i li​ścik pi​sa​ny pew​nym, za​ma​szy​stym cha​rak​te​rem pi​sma. Miał na​dzie​ję, że jej go​rącz​ka wkrót​ce ustą​pi. Po​trze​bo​wał jej rad. Bra​ko​wa​ło mu do​ty​ku jej skó​ry pod pal​ca​mi. Skó​ry jak ak​sa​mit, jak drań ją na​zy​wał. Mie​siąc temu sło​‐ wa te wy​wo​ła​ły​by ru​mie​niec na jej po​licz​kach. Te​raz spra​wi​ły, że jej pal​ce za​ci​snę​ły się w pię​ści, któ​re, gdy na nie spoj​rza​ła w lu​strze, z tru​dem uda​ło się jej roz​luź​nić. Na​wet jej zbie​la​łe knyk​cie mo​gły zwró​cić jego uwa​gę. Po raz któ​ryś z rzę​du wy​ję​ła z kie​sze​ni suk​ni wą​ski pa​sek mu​śli​nu. On i ma​leń​ka sa​kiew​ka były je​dy​ny​mi rze​cza​mi, któ​re mo​gła ze sobą za​brać; każ​dy inny przed​miot bę​dzie się rzu​cać w oczy, gdy bę​dzie wy​cho​dzić z pa​‐ ła​cu. Resz​tę po​trzeb​nych rze​czy – tor​bę, piel​grzy​mie sza​ty i żyw​ność – bę​‐ dzie mu​sia​ła ku​pić na któ​rymś z an​nu​ryj​skich ryn​ków. Pod wa​run​kiem że znaj​dzie wła​ści​wy stra​gan. I pod wa​run​kiem że ta trans​ak​cja jej nie zdra​‐ dzi. Za​śmia​ła się gorz​ko, po​my​ślaw​szy o ab​sur​dal​no​ści ca​łej sy​tu​acji: była an​nu​ryj​skim mi​ni​strem fi​nan​sów, set​ki ty​się​cy zło​tych słońc prze​pły​wa​ły ty​go​dnio​wo przez jej biu​ro, a ni​g​dy sa​mo​dziel​nie nie ku​pi​ła so​bie na​wet pió​ra. — Ist​nie​je tyl​ko chwi​la obec​na – mruk​nę​ła do sie​bie i za​sło​ni​ła oczy, owi​ja​jąc mu​ślin dwu​krot​nie wo​kół gło​wy i za​wią​zu​jąc go z tyłu na wę​zeł. Kon​tu​ry świa​ta wi​dzia​ne​go przez opa​skę wy​da​wa​ły się ła​god​niej​sze, jak​by oglą​da​ne przez mor​ską mgłę są​czą​cą się przez okien​ni​ce. Wi​dzia​ła do​sta​‐ tecz​nie do​brze, lecz nie to było jej zmar​twie​niem. Za​da​niem opa​ski było za​‐ sło​nić mi​go​tli​wy pło​mień jej oczu. Po​zna​ła już, że jest sku​tecz​na. Mu​sia​ła wy​pró​bo​wać ją wie​le razy, w dzień i w nocy, pod róż​ny​mi ką​ta​mi, wy​pa​tru​‐ jąc bla​sku, któ​ry mógł​by ją zdra​dzić i ska​zać na śmierć. Za dnia opa​ska spi​‐ sy​wa​ła się do​sko​na​le, jed​nak w nocy, zwłasz​cza przy zga​szo​nych lam​pach,

gdy Ada​re pa​trzy​ła pro​sto w lu​stro, mo​gła do​strzec de​li​kat​ny żar tę​czó​wek swo​ich oczu. Może gdy​by… W na​głym przy​pły​wie iry​ta​cji ze​rwa​ła z gło​wy opa​skę. — Grasz na zwło​kę – po​wie​dzia​ła do sie​bie gło​śno, chcąc, by te sło​wa skło​ni​ły ją do dzia​ła​nia. – Je​steś małą prze​stra​szo​ną dziew​czyn​ką, któ​re roz​‐ myśl​nie zwle​ka. To dla​te​go te sta​re sępy w ra​dzie uwa​ża​ją, że je​steś zbyt sła​‐ ba na to sta​no​wi​sko. Po​wo​dem jest to, co ro​bisz te​raz. Oj​ciec by się za cie​bie wsty​dził. A te​raz, na Sha​ela, włóż tę prze​klę​tą opa​skę z po​wro​tem do kie​sze​‐ ni, prze​stań się miz​drzyć do lu​stra i wyjdź przez te drzwi. Nie było to wca​le ta​kie ła​twe. Za jej po​dwój​ny​mi drzwia​mi cze​ka​li Ful​ton i Birch. Ci dwaj aedo​liań​czy​cy peł​ni​li u niej straż każ​de​go ran​ka, od​kąd ukoń​czy​ła dzie​sięć lat. Ich obec​ność była tak pew​na jak mury pa​ła​cu. Za​wsze byli dla niej źró​dłem pew​no​ści i po​czu​cia bez​pie​czeń​stwa. Byli jak dwa ka​‐ mie​nie w zmien​nym nur​cie an​nu​ryj​skiej po​li​ty​ki; te​raz jed​nak się bała, że uda​rem​nią jej plan, za​nim wcie​li go w ży​cie. Nie mia​ła po​wo​du, żeby im nie ufać. Dłu​go roz​wa​ża​ła, czy im za​wie​rzyć i po​pro​sić, by to​wa​rzy​szy​li jej w uciecz​ce. Dzię​ki ich mie​czom dłu​ga po​dróż by​ła​by znacz​nie bez​piecz​niej​sza, a ona chęt​nie wi​dzia​ła​by przy so​bie zna​jo​‐ me twa​rze. My​śla​ła, by im za​ufać, ale prze​cież za​ufa​ła już il Torn​ji, a tym​cza​‐ sem on za​bił jej ojca. Ful​ton i Birch przy​się​ga​li ją chro​nić, ale tę samą przy​‐ się​gę skła​da​li lu​dzie, któ​rzy wy​ru​szy​li na wschód po Ka​de​na, a choć mi​nę​ły już mie​sią​ce, jej brat się nie po​ja​wiał. Ufaj tyl​ko so​bie, po​wie​dzia​ła w du​chu, otwie​ra​jąc drzwi. Ufaj tyl​ko so​bie i krocz wła​sną dro​gą. A w ra​zie nie​po​wo​dze​nia jej pla​nu ci dwaj przy​naj​‐ mniej nie zo​sta​ną za​bi​ci. Uj​rzaw​szy ją w drzwiach, żoł​nie​rze kiw​nę​li krót​ko gło​wa​mi. — Nowa suk​nia, pani mi​ni​ster? – za​py​tał Ful​ton, mru​żąc oczy na wi​dok zgrzeb​nej weł​ny. — Ro​zu​miem, że moż​na mieć dość tych nędz​nych urzęd​ni​czych sza​tek – do​dał Birch z uśmie​chem – ale my​śla​łem, że pani mi​ni​ster wy​bie​rze coś tro​‐ chę bar​dziej sty​lo​we​go. Birch był młod​szy z tej dwój​ki. Ze swo​ją kwa​dra​to​wą szczę​ką i eg​zo​tycz​‐ ną blond czu​pry​ną był też wcie​le​niem woj​sko​wej uro​dy. Miał ja​sną kar​na​cję, nie​mal tak ja​sną jak Urghu​lo​wie, lecz Ada​re wi​dzia​ła już mnó​stwo bla​do​li​‐ cych lu​dzi z pół​no​cy, głów​nie mi​ni​strów i urzęd​ni​ków, któ​rzy od​wie​dza​li Pa​łac Brza​sku. Nikt jed​nak nie po​my​lił​by Bir​cha z mi​ni​stra​mi. Męż​czy​zna zbu​do​wa​ny był pięk​nie ni​czym je​den z po​są​gów zdo​bią​cych ale​ję Bo​gów. Na​wet jego uzę​bie​nie było do​sko​na​łe; krót​ko mó​wiąc, mógł​by po​słu​żyć za mo​del ja​kie​muś ar​ty​ście. Ful​ton był star​szy od to​wa​rzy​sza, a tak​że niż​szy i brzyd​szy, lecz lu​dzie w pa​ła​cu szep​ta​li, że jest bar​dziej nie​bez​piecz​ny, i choć Birch był bar​dziej wy​ga​da​ny wo​bec Ada​re, to jed​nak in​stynk​tow​nie zda​wał się we wszyst​kim na star​sze​go ko​le​gę.

— Wy​cho​dzę poza czer​wo​ne mury – od​par​ła – i nie chcę zwra​cać na sie​‐ bie uwa​gi. Ful​ton zmarsz​czył brwi. — Trze​ba było nas wcze​śniej po​wia​do​mić, pani. Da​li​by​śmy peł​ną ochro​‐ nę, w zbro​jach i pod bro​nią. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą prze​czą​co. — Wy dwaj je​ste​ście całą moją ochro​ną, przy​naj​mniej na dziś. Mu​szę pójść na Dol​ny Targ. Za​mie​rzam spraw​dzić dla mi​ni​ster​stwa, jak dzia​ła czar​ny ry​nek, i, jak rze​kłam, nie chcę rzu​cać się w oczy. — Gwar​dia jest szko​lo​na w dys​kre​cji – od​parł Ful​ton. – Nie ścią​gnie​my na sie​bie zbyt​niej uwa​gi. — Sze​ściu lu​dzi w zbro​jach i z dłu​gi​mi mie​cza​mi? – Ada​re unio​sła brwi w zdzi​wie​niu. – Ni​g​dy nie wąt​pi​łam w two​ją dys​kre​cję, Ful​to​nie, ale wmie​‐ szasz się w tłum na tar​gu jak lew w sta​do do​mo​wych ko​tów. — Obie​cu​je​my ład​nie mru​czeć – rzu​cił Birch, mru​żąc oko. — Daj mi tyl​ko chwi​lę, pani. Po​ślę nie​wol​ni​ka do ko​szar – po​wie​dział Ful​ton, jak​by spra​wa była już za​ła​twio​na. – Od​dział bę​dzie go​to​wy, gdy doj​‐ dziesz do bra​my. Każę im wło​żyć płasz​cze na zbro​je. — Nie – od​rze​kła Ada​re. Jej głos za​brzmiał bar​dziej ofi​cjal​nie, niż za​mie​‐ rza​ła, ale wszyst​ko od tego za​le​ża​ło. Wy​mknię​cie się Ful​to​no​wi i Bir​cho​wi bę​dzie do​sta​tecz​nie trud​ne. Gdy​by ścią​gnę​li od​dzia​łek gwar​dzi​stów, szła​by w kor​do​nie stra​ży ni​czym ryba schwy​ta​na w sieć. – Ro​zu​miem, że za​le​ży wam na moim bez​pie​czeń​stwie – cią​gnę​ła, sta​ra​jąc się zna​leźć rów​no​wa​gę mię​dzy au​to​ry​te​tem a ugo​do​wym po​dej​ściem – ale po​trzeb​ny mi nie​ska​żo​‐ ny ob​raz tego, co się dzie​je na Dol​nym Tar​gu. Je​śli wła​ści​cie​le stra​ga​nów zo​‐ ba​czą, że nad​cho​dzę, ukry​ją wszyst​kie nie​le​gal​ne to​wa​ry. Tra​fi​my wte​dy tyl​ko na sza​cow​nych an​nu​ryj​skich kup​ców, sprze​da​ją​cych tak eks​cy​tu​ją​ce rze​czy, jak mig​da​ły i zam​ki do drzwi. — Moż​na prze​cież po​słać ko​goś in​ne​go – za​opo​no​wał Ful​ton, krzy​żu​jąc ra​mio​na na pier​siach. – Masz, pani, całe mi​ni​ster​stwo na swo​je roz​ka​zy. Wy​‐ ślij urzęd​ni​ka. Albo ja​kie​goś skry​bę. — Wy​sy​ła​łam już urzęd​ni​ków. Skry​bów też. Są rze​czy, któ​re mu​szę zro​‐ bić sama. Ful​ton za​ci​snął szczę​ki. — Mu​szę przy​po​mnieć, pani, że mia​sto jest nie​spo​koj​ne. — An​nur jest naj​więk​szym mia​stem naj​więk​sze​go im​pe​rium świa​ta – od​pa​li​ła Ada​re. – I za​wsze jest tu nie​spo​koj​nie. — Ale nie tak jak te​raz – do​dał aedo​liań​czyk. – Ka​płan, któ​ry za​mor​do​wał twe​go ojca, był ko​cha​ny przez ty​sią​ce, dzie​siąt​ki ty​się​cy lu​dzi. Ujaw​ni​łaś praw​dę o nim, do​pil​no​wa​łaś, by zo​stał za​gło​dzo​ny, a po​tem prze​pchnę​łaś parę ustaw, któ​re osła​bi​ły jego Ko​ściół i re​li​gię. — Lu​dzie nie pa​trzą na to w ten spo​sób. Gwar​dzi​sta ski​nął gło​wą.

— Wie​lu nie, ale wie​lu to nie wszy​scy. Sy​no​wie Pło​mie​nia… — Nie ma ich. Roz​wią​za​łam ich za​kon. — Zwol​nie​ni żoł​nie​rze nie zni​ka​ją ot tak, po pro​stu – od​parł po​nu​ro Ful​‐ ton. – Za​cho​wu​ją swo​je umie​jęt​no​ści, swo​ją lo​jal​ność, swo​je mie​cze. Ada​re zda​ła so​bie spra​wę, że jej dło​nie za​ci​snę​ły się w pię​ści. Aedo​liań​‐ czyk wy​po​wie​dział gło​śno to, co było jej skry​tą na​dzie​ją: że Sy​no​wie Pło​mie​‐ nia gdzieś tam są i że mają swo​je mie​cze. W peł​nym świe​tle dnia jej plan wy​‐ da​wał się czy​stym sza​leń​stwem. Sy​no​wie Pło​mie​nia znie​na​wi​dzi​li ją za to, co zro​bi​ła ich Ko​ścio​ło​wi i za​ko​no​wi. Kie​dy po​ja​wi się w Olo​nie, ich mie​ście na po​łu​dniu, do tego bez eskor​ty, za​pew​ne będą wo​le​li ją spa​lić, niż wy​słu​‐ chać. Nie wi​dzia​ła jed​nak in​nej dro​gi. Je​śli mia​ła zor​ga​ni​zo​wać opór prze​ciw​ko il Torn​ji, po​trze​bo​wa​ła wła​snej do​brze wy​szko​lo​nej ma​chi​ny woj​sko​wej. Do​cho​dzą​ce z po​łu​dnia po​gło​ski mó​wi​ły, że Sy​no​wie Pło​mie​nia się prze​gru​po​wu​ją. W nich była siła, ukry​ta co praw​da, ale re​al​na. A co do ich lo​jal​no​ści… no cóż, lo​jal​ność moż​na kształ​‐ to​wać. Ży​wi​ła taką roz​pacz​li​wą na​dzie​ję. Nie było więc po​trze​by za​mar​‐ twiać się, co bę​dzie da​lej. Mo​gła zo​stać w swo​ich kom​na​tach i cze​kać tam, sku​lo​na jak kot, albo się​gnąć po je​dy​ną do​stęp​ną broń, ufa​jąc, że jej ostrze nie prze​tnie jej dło​ni. — Ro​bię to, co trze​ba zro​bić – oznaj​mi​ła, sta​ra​jąc się, by jej głos za​‐ brzmiał sta​now​czo. – Czy ty po​sy​łasz co rano nie​wol​ni​ka, żeby pil​no​wał mo​‐ ich drzwi? Nie, przy​cho​dzisz tu sam. Nie​wol​nik może po​le​ro​wać ci zbro​ję, lecz naj​waż​niej​szy obo​wią​zek mu​sisz wy​peł​nić oso​bi​ście. — A tak na​praw​dę to on sam po​le​ru​je tę swo​ją zbro​ję, upar​ty osioł – wtrą​cił Birch. — Wy​cho​dzi​my – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Tyl​ko my tro​je. Ufam, że za​pew​‐ ni​cie mi bez​pie​czeń​stwo i że nikt się nie do​wie, kim je​stem. Mo​że​cie za​cho​‐ wać mie​cze i pan​ce​rze, ale na​rzuć​cie coś na wierzch, ja​kieś po​dróż​ne płasz​‐ cze, byle tyl​ko bez tych prze​klę​tych em​ble​ma​tów gwar​dii. Po naj​bliż​szym gon​gu spo​tkam się z wami przy Dol​nej Bra​mie. † Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko, gdy prze​szła pod wiel​ką opusz​cza​ną kra​tą, prze​‐ kro​czy​ła zwo​dzo​ny drew​nia​ny most nad fosą i mi​nąw​szy stra​że, wmie​sza​ła się w gę​sty tłum. Zer​k​nę​ła dys​kret​nie przez ra​mię, sama nie wie​dząc do​brze, czy wy​pa​tru​je po​ści​gu, czy po raz ostat​ni pa​trzy na for​te​cę, któ​ra przez po​‐ nad dwa​dzie​ścia lat była jej do​mem. Ze środ​ka trud​no było oce​nić ska​lę Pa​ła​‐ cu Brza​sku: jego wspa​nia​łych bu​dow​li, ni​skich świą​tyń i krę​tych ogro​do​‐ wych alei, z któ​rych nie moż​na było zo​ba​czyć wię​cej jak drob​ną część pa​ła​cu na​raz. Głów​ny plac, zbu​do​wa​ny tak, by mo​gło na nim sta​nąć w rów​nym szy​ku pięć ty​się​cy żoł​nie​rzy, a któ​ry miał olśnie​wać na​wet naj​bar​dziej zbla​‐ zo​wa​nych cu​dzo​ziem​skich emi​sa​riu​szy, też wi​dać było tyl​ko czę​ścio​wo. Je​‐

dy​nie z ze​wnątrz moż​na było oce​nić praw​dzi​wą wiel​kość pa​ła​cu. Czer​wo​ne mury, ciem​ne jak krew, bie​gły da​le​ko w obu kie​run​kach. Gdy​‐ by nie kre​ne​la​że i basz​ty wy​zna​cza​ją​ce orien​ta​cyj​ne punk​ty na ca​łej ich dłu​‐ go​ści, mo​gły​by rów​nie do​brze być ja​kimś pra​sta​rym na​tu​ral​nym two​rem, a nie dzie​łem ludz​kich rąk, gład​kim kli​fem pię​trzą​cym się na wy​so​kość pięć​‐ dzie​się​ciu stóp, ba​rie​rą nie do po​ko​na​nia. Na​wet nie​strze​żo​ne mury te sta​‐ no​wi​ły​by po​waż​ny pro​blem dla każ​de​go nie​przy​ja​cie​la, lecz to nie one naj​‐ bar​dziej przy​cią​ga​ły wzrok. Za nimi bo​wiem stał gąszcz wdzięcz​nych wież: Ja​śmi​no​wa Ko​pia, Bia​ła Wie​ża, Wie​ża Iwo​ny, Wie​ża Żu​ra​wia oraz Pły​wa​ją​‐ cy Dwór, a każ​da z nich wy​star​cza​ją​co wspa​nia​ła, by sama być kró​lew​ską sie​dzi​bą. W in​nym mie​ście każ​da z tych wież do​mi​no​wa​ła​by na tle nie​ba, lecz w An​nu​rze, w Pa​ła​cu Brza​sku, wy​glą​da​ły one jak zwy​kły ka​prys le​ni​we​‐ go ar​chi​tek​ta. Wzrok nie za​trzy​my​wał się na nich, lecz po​dą​żał da​lej i wy​żej, pró​bu​jąc ob​jąć nie​zwy​kłą wy​so​kość strze​li​stej Włócz​ni In​tar​ry. Na​wet po dwu​dzie​stu la​tach spę​dzo​nych w Pa​ła​cu Brza​sku Ada​re wciąż zdu​mie​wa​ła się wi​do​kiem jego głów​nej wie​ży. Czę​ścio​wo cho​dzi​ło o jej wy​‐ so​kość. Wie​ża się​ga​ła tak wy​so​ko, że zda​wa​ła się prze​bi​jać fir​ma​ment i wni​‐ kać głę​bo​ko w błę​kit nie​ba. Wej​ście na szczyt Włócz​ni zaj​mo​wa​ło spo​rą część dnia, a po​wia​da​no, że w daw​niej​szych cza​sach nie​któ​rym ce​sa​rzom za​bie​ra​ło to wie​le dni, pod​czas któ​rych od​po​czy​wa​li i spa​li na urzą​dzo​nych we​wnątrz kon​struk​cji wy​god​nych przy​stan​kach. Przy​stan​ki te były jed​nak póź​niej​szym do​dat​kiem. Wszyst​ko we​wnątrz wie​ży – scho​dy, po​de​sty, po​ko​je i ich pod​ło​gi – było ta​kim póź​niej​szym do​‐ dat​kiem, owo​cem czło​wie​czej wy​na​laz​czo​ści, za​in​sta​lo​wa​nym we wnę​trzu bu​dow​li star​szej niż ludz​ka pa​mięć. Ory​gi​nal​ne były tyl​ko jej mury, ścia​ny wy​cię​te lub wy​rzeź​bio​ne z ma​te​rii ja​snej i przej​rzy​stej jak zi​mo​wy lód, gład​‐ kiej jak szkło i moc​niej​szej niż har​to​wa​na stal. Z we​wnętrz​nych kom​nat moż​na było pa​trzeć przez te ścia​ny na ze​wnątrz, na uli​ce i domy An​nu​ru, i da​lej jesz​cze, znacz​nie da​lej, na wschód nad Ła​ma​ną Za​to​ką i na za​chód w stro​nę Mo​rza Du​chów. Lu​dzie po​dró​żo​wa​li z naj​dal​szych krań​ców ce​sar​‐ stwa, na​wet spo​za jego gra​nic, je​dy​nie po to, by uj​rzeć tę wy​nio​słą, błysz​czą​‐ cą igli​cę. Po​dob​nie jak an​nu​ryj​skie le​gie czy flo​ta, Włócz​nia In​tar​ry i jej obec​ność w ser​cu Pa​ła​cu Brza​sku mó​wi​ła o prze​moż​nej po​tę​dze An​nu​ru. A wszyst​ko to w od​le​gło​ści za​le​d​wie kil​ku​set kro​ków stąd, po​my​śla​ła Ada​re, od​wró​ciw​szy się ty​łem do pa​ła​cu. Wo​kół niej bo​wiem, nie​mal w cie​niu nie​po​ka​la​nie czy​stych mu​rów, stał dłu​gi rząd szyn​ków i bur​de​li, stło​czo​nych gę​sto drew​nia​nych cha​łup o ko​‐ śla​wych fu​try​nach i okien​ni​cach za​sło​nię​tych złach​ma​nio​ny​mi fi​ran​ka​mi. Kon​trast był ude​rza​ją​cy, ale była w tym swo​ista lo​gi​ka: w ra​zie gro​żą​ce​go ob​lę​że​nia Mal​ke​enia​no​wie mie​li pra​wo oczysz​czać do go​łej zie​mi te​ren w pro​mie​niu pięć​dzie​się​ciu kro​ków od fosy. Od se​tek lat nie było ta​kie​go za​‐ gro​że​nia, lecz bo​ga​ci oby​wa​te​le byli wy​star​cza​ją​co prze​zor​ni, by bu​do​wać swo​je pięk​ne domy da​le​ko od pa​ła​cu z oba​wy, by ja​kiś pło​chli​wy wład​ca nie

spa​lił ich w imię ce​sar​skie​go bez​pie​czeń​stwa. Tak więc po​mi​mo bli​sko​ści pa​ła​cu uli​ce, któ​ry​mi szła Ada​re, były nędz​ne i ha​ła​śli​we, prze​sy​co​ne za​pa​‐ chem sma​żo​ne​go na wę​giel ta​nie​go mię​sa, zjeł​cza​łej oli​wy, ryb​nej pa​sty i kur​ku​my. Wszyst​ko to mie​sza​ło się ze sło​nym za​pa​chem mo​rza. W prze​szło​ści, z ra​cji swo​jej po​zy​cji, Ada​re za​wsze wy​jeż​dża​ła z pa​ła​cu przez Bra​mę Ce​sar​ską, któ​ra wy​cho​dzi​ła na za​chód ku alei Bo​gów. Te​raz za​‐ trzy​ma​ła się na chwi​lę i sta​ła tak, pró​bu​jąc się ro​ze​znać w oto​cze​niu i wy​ło​‐ wić coś z roz​le​ga​ją​cej się wo​kół ka​ko​fo​nii dźwię​ków. Ja​kiś męż​czy​zna zbli​‐ żał się do niej, do​mo​krąż​ny sprze​daw​ca chy​ba, z drew​nia​ną mi​ską za​wie​szo​‐ ną na szyi, wy​peł​nio​ną ja​kimś ro​dza​jem pie​czo​ne​go mię​sa, któ​re​go po​czer​‐ nia​łe skraw​ki na​bi​te były na szpi​kul​ce. Za​czął swój to​war za​chwa​lać, gdy obok po​ja​wił się Ful​ton, któ​ry po​krę​cił prze​czą​co po​si​wia​łą gło​wą i wark​nął coś, cze​go Ada​re nie zro​zu​mia​ła. Sprze​daw​ca się za​wa​hał, spoj​rzał na wy​sta​‐ ją​cą spod płasz​cza aedo​liań​czy​ka gło​wi​cę mie​cza, po czym splu​nął na krzy​‐ wy chod​nik i od​da​lił się, na​dal za​chwa​la​jąc swój to​war. Birch do​łą​czył do nich chwi​lę póź​niej. — Przez Gro​by? – za​py​tał. – Czy wzdłuż ka​na​łu? — Przez Gro​by bez​piecz​niej – od​parł Ful​ton, pa​trząc zna​czą​co na Ada​re. – Żad​nych tłu​mów i mniej szu​mo​win. Dziel​ni​ca le​ża​ła pro​sto na za​chód, na stro​mym zbo​czu wzgó​rza, któ​re, jak wska​zy​wa​ła na​zwa, nie​mal w ca​ło​ści prze​zna​czo​no na cmen​tarz. Jed​nak w mia​rę jak mia​sto się roz​ra​sta​ło i zie​mia sta​wa​ła się co​raz droż​sza, za​moż​‐ ni kup​cy i rze​mieśl​ni​cy, któ​rzy sprze​da​wa​li swo​je to​wa​ry na ryn​ku i wzdłuż alei Bo​gów, stop​nio​wo sko​lo​ni​zo​wa​li to miej​sce, za​bu​do​wu​jąc do​ma​mi prze​strzeń mię​dzy cmen​ta​rza​mi, aż całe wzgó​rze sta​ło się te​re​nem, na któ​‐ rym prze​pla​ta​ły się ob​sza​ry cmen​ta​rzysk, wol​nych par​ce​li i rzę​dów miesz​‐ kal​nej za​bu​do​wy, skąd roz​po​ście​rał się wspa​nia​ły wi​dok na Pa​łac Brza​sku i le​żą​cy da​lej port. — Przez Gro​by bę​dzie dłu​żej – po​wie​dzia​ła sta​now​czo Ada​re. Choć uda​ło się jej wy​do​stać za czer​wo​ne mury, ich cień wciąż za nią ma​ja​czył, a ona chcia​ła już być jak naj​da​lej stam​tąd i jak naj​prę​dzej za​głę​bić się w la​bi​ryn​cie miej​skich uli​czek. Nie chcąc zdra​dzać aedo​liań​czy​kom swo​ich praw​dzi​‐ wych za​mia​rów, nie za​ło​ży​ła jesz​cze opa​ski na oczy, tyl​ko przy​sło​ni​ła twarz kap​tu​rem. Brak za​do​wa​la​ją​ce​go prze​bra​nia spra​wiał, że była co​raz bar​dziej zde​ner​wo​wa​na i nie​cier​pli​wa. – Je​śli mamy dojść do Dol​ne​go Tar​gu i wró​cić przed po​łu​dniem, po​win​ni​śmy iść nad ka​na​łem. To względ​nie pro​sta dro​ga. I rów​na. Cho​dzi​łam tam​tę​dy już wcze​śniej. — Za​wsze z peł​ną ob​sta​wą gwar​dzi​stów – za​uwa​żył Ful​ton. Na​wet gdy sta​li w miej​scu, jego oczy wciąż błą​dzi​ły po tłu​mie, a pra​wa dłoń ni​g​dy nie od​da​la​ła się zbyt​nio od rę​ko​je​ści mie​cza. — Im dłu​żej tu sto​imy, dys​ku​tu​jąc, tym dłu​żej po​zo​sta​ję poza pa​ła​cem – od​rze​kła Ada​re. — A tu​taj je​ste​śmy zbyt​nio na wi​do​ku – do​dał Birch. Cały jego wcze​śniej​‐

szy hu​mor gdzieś się ulot​nił. – Ty pro​wa​dzisz, Ful​ton, ale ja wo​lał​bym ra​czej iść, niż stać. Star​szy aedo​liań​czyk burk​nął coś nie​zro​zu​mia​le, za​pa​trzył się dłuż​szą chwi​lę na wi​ją​cy się ku za​cho​do​wi ka​nał, po czym ski​nął szorst​ko gło​wą. — Przejdź​my przez most – po​wie​dział. – Na po​łu​dnio​wym brze​gu jest mniej​szy ruch. Gdy szli ka​mien​nym mo​stem, za​jął miej​sce po le​wej stro​nie Ada​re, pod​‐ czas gdy Birch strzegł jej dru​gie​go boku, od​gra​dza​jąc ją od wody, i tak zna​‐ leź​li się na dru​gim brze​gu. Ka​nał ten, po​dob​nie jak dwa tu​zi​ny in​nych wi​ją​cych się przez mia​sto, był uczęsz​cza​ny jak uli​ca. Tło​czy​ły się na nim stat​ki, łód​ki, bar​ki oraz smu​kłe, wy​gię​te wę​żo​wo ło​dzie, w więk​szo​ści za​ła​do​wa​ne otwar​ty​mi becz​ka​mi i wi​kli​no​wy​mi ko​sza​mi z to​wa​rem. Sprze​da​wa​no głów​nie prze​chod​niom z na​brze​ża, przyj​mu​jąc za​pła​tę do ko​szy​ków z dłu​gi​mi uchwy​ta​mi i w tych sa​mych ko​szy​kach po​da​jąc owo​ce, ryby czy kwia​ty. Lu​dzie tło​czy​li się na obu na​brze​żach, wy​chy​la​li przez ni​skie ka​mien​ne ba​lu​stra​dy i wy​krzy​ki​‐ wa​li za​mó​wie​nia do tych w ło​dziach. Cza​sem coś wpa​da​ło do wody, a wów​‐ czas krą​żą​ce nad brze​giem pół​na​gie urwi​sy wska​ki​wa​ły do ka​na​łu, wal​cząc za​wzię​cie o to​ną​cą cen​ną zdo​bycz. Bez licz​nej ob​sta​wy gwar​dzi​stów to​ru​ją​cych dro​gę zaj​mo​wa​ła ona wię​‐ cej cza​su, niż Ada​re pa​mię​ta​ła. Choć była wyż​sza od więk​szo​ści ko​biet, na​‐ wet od Bir​cha, to bra​ko​wa​ło jej od​po​wied​niej masy cia​ła, by sku​tecz​nie prze​‐ bi​jać się przez ciż​bę. Ful​ton z każ​dym kro​kiem sta​wał się co​raz bar​dziej na​‐ pię​ty i nie​spo​koj​ny, Ada​re rów​nież czu​ła ro​sną​cy nie​po​kój. Ulgę zwią​za​ną z opusz​cze​niem czer​wo​nych mu​rów za​stą​pił za​męt i ścisk na​pie​ra​ją​cych na nią spo​co​nych ciał, krzy​ków i po​trą​ca​nia, na​wo​ły​wań ty​się​cy gło​sów. Gdy wy​do​sta​li się na względ​nie spo​koj​ną prze​strzeń pla​cu przy​le​ga​ją​ce​‐ go do Ba​se​nu, Ada​re czu​ła pot ście​ka​ją​cy jej po ple​cach. Z tru​dem ła​pa​ła po​‐ wie​trze i do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li zdo​ła​ła wziąć dłu​gi, głę​bo​ki od​dech. W po​rów​na​niu z dłu​gi​mi na​brze​ża​mi ka​na​łu plac był sze​ro​ki i sto​sun​ko​wo prze​stron​ny. Sta​ły na nim licz​ne grup​ki lu​dzi. Na​resz​cie wi​dzia​ła da​lej niż na od​le​głość dwóch stóp przed sobą. Mo​gła się po​ru​szać i od​dy​chać. W jaki spo​sób zdo​ła​ła​by tu dojść bez Ful​to​na i Bir​cha, nie mia​ła po​ję​cia. Le​piej wy​obraź to so​bie jak naj​prę​dzej, rze​kła do sie​bie w du​chu. Nie mo​żesz za​brać ich ze sobą. Spoj​rza​ła na Ba​sen, roz​le​głe, na poły sztucz​ne je​zio​ro, w któ​rym Ka​nał At​‐ ma​nich po set​kach mil koń​czył swój bieg, roz​dzie​la​jąc się na sześć po​mniej​‐ szych ka​na​łów, do​pro​wa​dza​ją​cych wodę i ło​dzie do po​szcze​gól​nych dziel​nic mia​sta. Dzie​siąt​ki wą​skich i dłu​gich sta​tecz​ków ko​ły​sa​ły się na ko​twi​cy, prze​ła​do​wu​jąc swój to​war na po​mniej​sze tra​twy lub chy​bo​tli​we sza​lu​py, po czym uzu​peł​nia​ły za​pa​sy i uda​wa​ły się w po​wrot​ną po​dróż na po​łu​dnie, do Olo​nu i Je​zio​ra Baku. Ada​re za​trzy​ma​ła się na chwi​lę, przy​pa​tru​jąc się stat​kom. O ileż ła​twiej​‐

sza by​ła​by po​dróż, gdy​by mo​gła wy​brać je​den z nich, wejść na po​kład, za​pła​‐ cić ka​pi​ta​no​wi za wy​god​ną ka​ju​tę i wy​ży​wie​nie, po czym spo​koj​nie po​świę​‐ cić się pla​no​wa​niu spo​tka​nia z Sy​na​mi Pło​mie​nia i ich ta​jem​ni​czym przy​‐ wód​cą Ve​sta​nem Ame​re​da​dem. Pod wie​lo​ma wzglę​da​mi sta​tek był​by bez​‐ piecz​niej​szy niż ry​zy​kow​na i dłu​ga pie​sza wę​drów​ka – bez wścib​skich oczu, ra​bu​siów, nie​mal bez kon​tak​tów z ludź​mi. Po​mysł był bar​dzo ku​szą​cy… ku​‐ szą​cy, lecz nie​wy​mow​nie głu​pi. Na​wet z tej od​le​gło​ści Ada​re mo​gła do​strzec in​spek​to​rów po​dat​ko​wych w sztyw​nych uni​for​mach, pra​cow​ni​ków jej wła​sne​go mi​ni​ster​stwa, prze​‐ cha​dza​ją​cych się tam i z po​wro​tem wzdłuż na​brze​ży i przy​glą​da​ją​cych się wy​ła​do​wa​nym po brze​gi becz​kom i gru​bym be​lom tka​nin. Sta​ła wy​star​cza​‐ ją​co da​le​ko, by nie było obaw, że zo​sta​nie od​kry​ta, ale mimo to moc​niej na​‐ cią​gnę​ła kap​tur na gło​wę. W cią​gu dnia Ran z pew​no​ścią od​kry​je, że jego ulu​bio​ne do​mo​we zwie​rząt​ko znik​nę​ło, a kie​dy już ru​szy w po​ścig, bę​dzie się spo​dzie​wał, że Ada​re bę​dzie my​śleć jak roz​piesz​czo​na księż​nicz​ka. Na​‐ stęp​ne​go ran​ka słu​gu​si ke​na​ran​ga od​wie​dzą wszyst​kie naj​droż​sze go​spo​dy w mie​ście. Wy​py​ta​ją ka​pi​ta​nów wszyst​kich stat​ków w por​cie i tych cu​mu​‐ ją​cych w Ba​se​nie o mło​dą ko​bie​tę z suto za​opa​trzo​ną sa​kiew​ką i za​sło​nię​ty​‐ mi oczy​ma. Ada​re przy​gar​bi​ła ra​mio​na na myśl o po​ści​gu i o set​kach lu​dzi il Torn​ji prze​trzą​sa​ją​cych mia​sto w jej po​szu​ki​wa​niu i nie​mal krzyk​nę​ła, gdy Ful​ton przy​su​nął się bli​żej i zła​pał ją za ło​kieć. — Nie oglą​daj się za sie​bie, pani – po​wie​dział ści​szo​nym gło​sem. – Je​ste​‐ śmy śle​dze​ni. – Spoj​rzał na to​wa​rzy​sza. – Birch, stań z dru​giej stro​ny i skup wzrok na pół​noc​no-wschod​nim kwa​dran​cie. Ada​re pró​bo​wa​ła się od​wró​cić, lecz Ful​tun szorst​ko po​pchnął ją na​przód. — Nie patrz – syk​nął. Ciar​ki stra​chu prze​mknę​ły po skó​rze Ada​re. — Je​steś pe​wien? – za​py​ta​ła. – Kto to jest? — Tak, je​stem pe​wien. I nie wiem. Dwaj wy​so​cy męż​czyź​ni. Wła​śnie we​‐ szli do skle​pu z ta. Za​miast obej​rzeć się za sie​bie, Ada​re omio​tła spoj​rze​niem prze​chod​niów idą​cych w obu kie​run​kach. Nie mia​ła po​ję​cia, jak Ful​ton wy​ło​wił z tego cha​‐ osu dwie twa​rze. Na roz​le​głym pla​cu mu​sia​ły być ty​sią​ce lu​dzi – pół​na​gich tra​ga​rzy, nie​mal zgię​tych wpół pod dźwi​ga​nym cię​ża​rem; grup roz​ga​da​‐ nych ko​biet w ja​skra​wych je​dwa​biach z dziel​ni​cy Gro​bów, prze​bie​ra​ją​cych w naj​now​szych to​wa​rach w dro​dze na targ; że​bra​ków le​żą​cych przy fon​tan​‐ nach; woź​ni​ców w sze​ro​kich sło​mia​nych ka​pe​lu​szach, prze​py​cha​ją​cych się przez ciż​bę fur​man​ka​mi za​przę​gnię​ty​mi w udo​mo​wio​ne ba​wo​ły. Mo​gła​by ich śle​dzić po​ło​wa an​nu​ryj​skiej le​gii, a Ada​re ni​cze​go by nie za​uwa​ży​ła. — Set​ki lu​dzi szły nad ka​na​łem w za​chod​nią stro​nę – szep​nę​ła. – O tej po​‐ rze nad Ba​se​nem jest naj​więk​szy tłok. To nie ozna​cza, że wszy​scy nas śle​dzą. — Z ca​łym sza​cun​kiem, pani – od​parł Ful​ton, po​py​cha​jąc ją dys​kret​nie

na po​łu​dnie, w stro​nę jed​nej z wie​lu ma​łych uli​czek wy​cho​dzą​cych z pla​cu. – Ty masz swo​je za​ję​cie, a ja swo​je. — Do​kąd idzie​my? – za​py​ta​ła, zer​ka​jąc przez ra​mię wbrew ostrze​że​niom aedo​liań​czy​ka. Birch cof​nął się kil​ka​na​ście kro​ków i za​czął za​glą​dać przez wi​try​ny do skle​pów. Jego chło​pię​ca twarz była po​waż​na. – Kie​ru​je​my się na po​łu​dnie, nie na za​chód. — Już nie zmie​rza​my na Dol​ny Targ. Nie jest bez​piecz​nie. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko. Cały jej plan opie​rał się na tym, że pój​dą na za​‐ chód, że przej​dą przez wiel​ki plac, a po​tem przez most spi​na​ją​cy brze​gi Ka​‐ na​łu At​ma​nich. Fakt, że ktoś mógł za​uwa​żyć, jak opusz​cza Pa​łac Brza​sku, i że wie​lu lu​dzi mo​gło ją te​raz tro​pić, dzia​łał na nią tyl​ko po​na​gla​ją​co. — No do​brze, sko​ro ktoś nas śle​dzi, to mu​si​my iść prę​dzej – po​wie​dzia​ła. – Mo​że​my ich zgu​bić na Dol​nym Tar​gu. Ful​ton po​pa​trzył na nią z po​bła​ża​niem. — Dol​ny Targ to ma​rze​nie każ​de​go za​bój​cy: tłu​my, sła​ba wi​docz​ność i taki ha​łas, że nie sły​szysz wła​sne​go gło​su. Nie chcia​łem, że​byś tam szła, a te​raz tym bar​dziej nie po​win​naś. Mo​żesz mnie zwol​nić i za​brać mi zbro​ję, kie​dy już wró​ci​my do pa​ła​cu, ale za​nim to zro​bi​my, moją rolą jest cię chro​‐ nić i mam za​miar wy​peł​nić ten obo​wią​zek. – Jego uścisk co​raz bar​dziej miaż​dżył jej ło​kieć. – Idź. Nie bie​gnij. Zer​k​nął przez ra​mię na Bir​cha, któ​ry po​słał mu se​rię zna​ków dło​nią, zbyt szyb​kich, żeby Ada​re mo​gła z nich coś zro​zu​mieć. W każ​dym ra​zie młod​szy aedo​liań​czyk wy​glą​dał na za​sę​pio​ne​go. Ful​ton po​twier​dził krót​kim ski​nie​‐ niem gło​wy i po​pchnął ją w stro​nę naj​bliż​szej ulicz​ki. — Do​kąd idzie​my? – po​now​nie syk​nę​ła Ada​re. Po​wrót do Pa​ła​cu Brza​sku był nie​moż​li​wy. Il Torn​ja za​pew​ne już usły​szał o jej wyj​ściu z pa​ła​cu i dziw​‐ nych oko​licz​no​ściach, ja​kie mu to​wa​rzy​szy​ły. Do​wie​dział się też za​pew​ne o jej prze​bra​niu i o tym, że za​żą​da​ła zmniej​szo​nej ob​sta​wy. Chciał​by wy​ja​‐ śnień, na któ​re ona nie była przy​go​to​wa​na. Gdy​by na​wet ja​kimś cu​dem zdo​‐ ła​ła za​cho​wać ten dziw​ny wy​pad w se​kre​cie, aedo​liań​czy​cy już ni​g​dy nie wy​pu​ści​li​by jej z pa​ła​cu bez peł​nej ochro​ny. – Do​kąd mnie pro​wa​dzi​cie? – za​‐ py​ta​ła, czu​jąc ogar​nia​ją​cą ją pa​ni​kę. — W bez​piecz​ne miej​sce – od​parł Ful​ton. – Do pew​ne​go skle​pu, nie​da​le​ko stąd. — W ta​kim prze​klę​tym skle​pie bę​dzie​my jak w pu​łap​ce. — Nie w tym. To nasz sklep. To my go pro​wa​dzi​my. Na​zy​wa​my go kró​‐ li​czą jamą, na wy​pa​dek ta​kich sy​tu​acji jak ta. Ja​kiś sprze​daw​ca wy​szedł ku nim zza tłocz​ni. Był tłu​stym, mi​łym je​go​‐ mo​ściem i uśmie​chał się, uka​zu​jąc nie​kom​plet​ne uzę​bie​nie. Się​gnął do pę​ka​‐ tej tor​by, któ​rą trzy​mał w ręce. — Ogni​sty owoc dla pani? Świe​ży owoc z sa​dów Si’ite, so​czy​sty jak po​ca​‐ łu​nek… Za​nim zdą​żył po​dać za​chwa​la​ny owoc, Ful​ton po​stą​pił krok ku nie​mu.

Aedo​liań​czyk wy​cią​gnął miecz, ale nie było to po​trzeb​ne. Jego pięść ude​rzy​‐ ła w mięk​kie gar​dło kup​ca i męż​czy​zna upadł nie​przy​tom​ny. Ada​re cof​nę​ła się prze​ra​żo​na. — Tyl​ko pró​bo​wał mi coś sprze​dać – za​pro​te​sto​wa​ła. Sprze​daw​ca owo​ców prze​wró​cił się na bok, a z jego tcha​wi​cy wy​do​był się ury​wa​ny char​kot. Ból i strach wy​zie​ra​ły z jego oczu, gdy usi​ło​wał od​czoł​‐ gać się na łok​ciach. Aedo​liań​czyk na​wet na nie​go nie spoj​rzał. — Nie przy​się​ga​łem na​wet jed​nym sło​wem chro​nić jego ży​cia. Nie mam dość lu​dzi i je​ste​śmy da​le​ko od czer​wo​nych mu​rów. Ru​sza​my. Za nimi Birch wciąż da​wał ja​kieś zna​ki jed​ną ręką, dru​gą trzy​ma​jąc na rę​ko​je​ści mie​cza. Ada​re bra​kło tchu w pier​siach i czu​ła, że żo​łą​dek pod​‐ cho​dzi jej do gar​dła. Była w po​trza​sku w mie​ście li​czą​cym mi​lion dusz, a za​‐ ci​ska​ją​ca się na jej łok​ciu dłoń Ful​to​na dba​ła o to na​le​ży​cie. Kie​dy wyj​dą poza plac, nie bę​dzie już do​kąd wra​cać ani do​kąd biec. Aedo​liań​czy​cy chcie​li tyl​ko jej bez​pie​czeń​stwa, ale… Spoj​rza​ła na Ful​to​na i na jego po​si​wia​łą gło​wę. A co, je​śli wca​le nie chcą jej bez​pie​czeń​stwa? Mogą za​cią​gnąć ją w ja​kiś ciem​ny za​ułek i z dala od ludz​kich oczu do​koń​czyć dzie​ła. Za​trzy​ma​ła się gwał​tow​nie. Pró​bo​wa​li za​trzy​mać cię w pa​ła​cu, przy​po​mniał jej we​wnętrz​ny głos, ale w uszach sły​‐ sza​ła tyl​ko dzwo​nie​nie, gdy Birch wy​krzy​ki​wał coś, przy​spie​sza​jąc kro​ku, by po​na​glić ich do mar​szu. To musi być te​raz, uświa​do​mi​ła so​bie. Nie​za​leż​nie od tego, czy aedo​liań​‐ czy​cy byli win​ni czy nie, czy ktoś na​praw​dę ich śle​dził, po​wrót ozna​czał od​‐ kry​cie jej pla​nu, a to ozna​cza​ło po​raż​kę. Oj​ciec nie żyje, a ja je​stem jego ostat​‐ nim mie​czem, przy​po​mnia​ła so​bie. Po czym jed​nym gwał​tow​nym szarp​nię​‐ ciem uwol​ni​ła się z uchwy​tu. Na twa​rzy Ful​to​na od​ma​lo​wa​ło się za​sko​cze​nie. — Pani… – za​czął. Za​nim skoń​czył, Ada​re od​wró​ci​ła się i po​bie​gła na za​chód, w głąb pla​cu, w stro​nę ka​na​łu, któ​ry wpły​wał do Ba​se​nu. Mu​sia​ła prze​biec przez most spi​‐ na​ją​cy brze​gi ka​na​łu, a po​tem do wą​skiej od​no​gi od​cho​dzą​cej na za​chód. Tyl​ko kil​ka​set kro​ków, my​śla​ła, pę​dząc po sze​ro​kich ka​mien​nych pły​tach. Tyl​ko kil​ka​set kro​ków i bę​dzie bez​piecz​na. — Birch! – wrza​snął aedo​liań​czyk. Młod​szy gwar​dzi​sta ob​ró​cił się i wy​cią​gnął rękę, aby ją za​trzy​mać, ale był zbyt po​wol​ny, za​sko​czo​ny jej nie​ocze​ki​wa​ną uciecz​ką. Ada​re skrę​ci​ła w lewo, czu​jąc, jak suk​nia plą​cze się jej mię​dzy no​ga​mi. Mało bra​ko​wa​ło, a upa​dła​by jak dłu​ga. Stra​ciw​szy rów​no​wa​gę, opar​ła się wy​pro​sto​wa​ną ręką o bruk. Ból prze​nik​nął jej kciuk i prze​gub. Po​ty​ka​jąc się, prze​bie​gła kil​ka kro​ków. Po​sły​sza​ła, jak Birch klnie za nią gło​śno, a po​tem od​zy​ska​ła rów​no​wa​gę i po​mknę​ła da​lej, za​ka​su​jąc zdra​dziec​ką suk​nię do ko​lan. Lu​dzie za​trzy​my​wa​li się i pa​trzy​li. Ich zdu​mio​ne twa​rze po​ja​wia​ły się

przed nią jak znie​ru​cho​mia​łe por​tre​ty, jed​na za dru​gą: zdzi​wio​ne dziec​ko z sze​ro​ko otwar​ty​mi, brą​zo​wy​mi oczy​ma; ja​kiś ro​bot​nik ka​na​ło​wy z dłu​‐ gim ha​kiem, z twa​rzą prze​cię​tą sze​ro​ką bli​zną; ja​kiś blon​dyn z Edi​shu z bro​‐ dą się​ga​ją​cą do po​ło​wy pier​si. Jej kap​tur opadł do tyłu, od​sła​nia​jąc twarz i oczy. Lu​dzie za​czę​li po​ka​zy​wać ją so​bie pal​ca​mi. Kil​ko​ro dzie​ci pu​ści​ło się za nią bie​giem, krzy​cząc „księż​nicz​ka” i „Mal​ke​enian​ka”. Spoj​rza​ła szyb​ko przez ra​mię, sama nie wie​dząc, kogo wy​pa​tru​je: aedo​‐ liań​czy​ków czy po​ści​gu ta​jem​ni​czych męż​czyzn. Ful​ton i Birch pę​dzi​li za nią, lecz po​zo​sta​li do​bre dzie​sięć kro​ków w tyle, a ona z za​sko​cze​niem stwier​dzi​ła, że jej plan, choć z opo​ra​mi, za​czy​na się jed​nak spraw​dzać. Obaj gwar​dzi​ści byli od niej sil​niej​si i dużo szyb​si, lecz dźwi​ga​li cięż​kie uzbro​je​‐ nie do​dat​ko​wo okry​te po​dróż​ny​mi płasz​cza​mi. Ada​re mia​ła tyl​ko ukry​tą w kie​sze​ni sa​kiew​kę z pie​niędz​mi i mu​śli​no​wą opa​skę. Jesz​cze tro​chę, rze​kła so​bie w du​chu. Jesz​cze tro​chę i nie bę​dzie się li​czy​ło, kto mnie wi​dział. Nie była pew​na, jak dłu​go bie​gła, lecz na​gle zna​la​zła się bli​sko celu, przy wą​skim prze​le​wie zwa​nym Po​chyl​nią. Po​chyl​nia nie była wła​ści​wym ka​na​‐ łem. Ina​czej niż sześć in​nych ka​na​łów wy​pły​wa​ją​cych z Ba​se​nu na pół​noc, wschód i za​chód, dość sze​ro​kich, by mo​gły nimi prze​pły​wać wą​skie ło​dzie, dla któ​rych zo​sta​ły wy​ko​pa​ne, ten bocz​ny ka​nał miał za​le​d​wie sześć kro​ków sze​ro​ko​ści. Był to mi​nia​tu​ro​wy, po​chy​ły spływ od​pro​wa​dza​ją​cy nad​miar wody, aby nurt w po​zo​sta​łych ka​na​łach mógł pły​nąć spo​koj​niej. Przy oka​zji in​nej wi​zy​ty przy Ba​se​nie i na Dol​nym Tar​gu Ada​re wi​dzia​ła ro​ze​śmia​ne, na​gie dzie​cia​ki spły​wa​ją​ce w dół Po​chyl​ni. Wska​ki​wa​ły do wody ze sto​ją​ce​go nad nią mo​stu, po​zwa​la​jąc, by wart​ki nurt po​ry​wał je na za​chód. Po chwi​li zni​ka​ły z wi​do​ku za bu​dyn​ka​mi wznie​sio​ny​mi na wspor​ni​kach nad wodą. Wy​da​wa​ło się to ła​twe i za​baw​ne. A jed​nak, kie​‐ dy wy​chy​li​ła się przez ni​ską ba​lu​stra​dę mo​stu, za​mar​ła, pa​trząc na pły​ną​cą w dole wodę. Pa​mię​ta​ła, że był to krót​ki skok w dół w wart​ki, rześ​ki stru​‐ mień. Naj​wy​raź​niej jed​nak pa​mięć ją za​wio​dła. Coś zmie​ni​ło Po​chyl​nię, któ​ra z ma​łe​go prze​le​wu od​po​wied​nie​go dla dzie​cię​cych za​baw sta​ła się po​tęż​nym, rwą​cym po​to​kiem ko​tłu​ją​cej się wody, wy​rzu​ca​ją​cej pia​nę na kil​ka​na​ście stóp w górę. Nie było też żad​nych dzie​ci w po​bli​żu. To było je​sie​nią, uświa​do​mi​ła so​bie. Nogi pod nią drża​ły ze zmę​cze​nia po dłu​gim bie​gu i pod wpły​wem tego no​we​go szo​ku. Wi​dzia​ła dzie​ci spły​‐ wa​ją​ce Po​chyl​nią we wcze​snej je​sie​ni, gdy po​ziom wody w Ba​se​nie i ka​na​‐ łach był naj​niż​szy. Te​raz jed​nak była póź​na wio​sna i woda w ka​na​le biła z fu​rią o brze​gi jak wy​głod​nia​ła be​stia, usi​łu​ją​ca ze​rwać się z uwię​zi. Ada​re uczy​ła się pły​wać w Szma​rag​do​wej Sa​dzaw​ce w Pa​ła​cu Brza​sku. Jako dziec​‐ ko po​ko​ny​wa​ła na​wet aedo​liań​czy​ków, któ​rzy w spo​koj​nych dniach po​‐ zwa​la​li jej pły​wać w por​cie. To jed​nak było coś in​ne​go. Nie była na​wet pew​‐ na, czy w ogó​le po​tra​fi pły​nąć w ta​kim burz​li​wym nur​cie, nie li​cząc zmę​cze​‐

nia i cię​ża​ru cią​gną​cej w dół mo​krej suk​ni. Za​czę​ła scho​dzić z po​rę​czy. Zdo​ła jesz​cze po​biec, wy​prze​dzić swo​ich prze​śla​dow​ców, zgu​bić po​ścig w bocz​‐ nych ulicz​kach An​nu​ru, ukryć się gdzieś… Krzyk z dołu zmro​ził jej krew w ży​łach. Ful​ton i Birch do​bie​gli już do przę​sła mo​stu. Młod​szy aedo​liań​czyk wy​‐ prze​dzał to​wa​rzy​sza o krok i obaj krzy​cze​li coś nie​zro​zu​mia​le. Byli spo​ce​ni i czer​wo​ni, lecz obaj spra​wia​li wra​że​nie, że mogą prze​biec jesz​cze nie​jed​ną milę. Nie uciek​nie im pie​cho​tą. Nie zdo​ła. Albo Po​chyl​nia, albo nic. Pa​trzy​ła, jak się zbli​ża​ją, po​ra​żo​na stra​chem i wła​snym nie​zde​cy​do​wa​niem. Zrób coś, wark​nę​ła sama do sie​bie, wpa​tru​jąc się w rwą​cy nurt. Zrób coś! Póź​niej zaś, na poły z krzy​kiem, a na poły z łka​niem, jak​by na prze​kór so​‐ bie, prze​sko​czy​ła przez po​ręcz i ru​nę​ła bez​wład​nie w dół pro​sto w roz​sza​la​łą ki​piel.

4

T

ego ra​czej nie ma na tych pie​przo​nych ma​pach – wrza​snę​ła Gwen​na ze swe​go sie​dzi​ska na dru​gim szpo​nie ket​tra​la, usi​łu​jąc prze​krzy​czeć sza​le​ją​ce po​ry​wy wia​tru. Va​lyn kiw​nął je​dy​nie gło​wą w od​po​wie​dzi, nie ma​jąc od​wa​gi otwo​rzyć ust, by nie od​gryźć so​bie ję​zy​ka, tak moc​no szczę​kał zę​ba​mi. W tym cza​sie na Qi​ri​nach mu​sia​ła już pa​no​wać do​bra po​go​da do pły​wa​nia w mo​rzu, lecz tę póź​ną wio​snę w Gó​rach Ko​ścia​nych wszę​dzie in​dziej na​zwa​no by zimą, zwłasz​cza gdy le​cia​ło się na wy​so​ko​ści trzech ty​się​cy kro​ków. Na​wet naj​cie​‐ plej​szy czar​ny kom​bi​ne​zon Va​ly​na nie​wie​le za​bez​pie​czał przed tym prze​ni​‐ kli​wym chło​dem. Mru​żył oczy na lo​do​wa​tym wie​trze, pró​bu​jąc się przyj​rzeć prze​my​ka​ją​‐ cej pod nimi do​li​nie. Wy​żło​bie​nia te​re​nu bie​gły ze wscho​du na za​chód i były tak wą​skie i głę​bo​kie, że mógł doj​rzeć dno wą​wo​zów je​dy​nie wte​dy, gdy prze​la​ty​wa​li bez​po​śred​nio nad nimi. La​ta​li nad tą czę​ścią szczy​tów przez więk​szą część po​po​łu​dnia, wy​pa​tru​jąc wśród ogro​mu lodu i sza​re​go ka​mie​‐ nia ja​kichś śla​dów wy​mar​łe​go mia​sta wspo​mnia​ne​go przez Ram​pu​rie​go Tana. Mnich z grub​sza opi​sał Va​ly​no​wi, gdzie ma szu​kać, lecz w opi​sie bra​‐ ko​wa​ło szcze​gó​łów. — By​łem tam tyl​ko dwa razy – po​wie​dział mu wcze​śniej Tan, a jego ton su​ge​ro​wał Va​ly​no​wi, że głu​po​tą jest ocze​ki​wać od nie​go wię​cej – i ni​g​dy nie pa​trzy​łem na to miej​sce z po​wie​trza. Ozna​cza​ło to dłu​gie i żmud​ne po​szu​ki​wa​nia na mro​zie. Mapy Ket​tra​lu były naj​do​kład​niej​sze na świe​cie; ła​two było na​szki​co​wać za​ry​sy lą​dów i bieg rzek z lotu pta​ka, ale ni​ko​mu nie przy​szło do gło​wy, by opra​co​wy​wać mapy Gór Ko​ścia​nych. Gra​ni​to​we igli​ce, wy​so​ko po​ło​żo​ne, za​sy​pa​ne śnie​‐ giem ko​tli​ny i po​szar​pa​ne ska​ły nie mia​ły żad​ne​go mi​li​tar​ne​go zna​cze​nia. Nikt nie za​mie​rzał za​pusz​czać się z ar​mią w te góry i poza ma​ły​mi gór​ni​czy​‐ mi osa​da​mi na po​łu​dnio​wych zbo​czach nikt tam nie miesz​kał. Va​lyn już miał dojść do wnio​sku, że osad​nic​two na dużą ska​lę nie jest moż​li​we tak da​le​ko na pół​no​cy, lecz w tej​że chwi​li zo​ba​czył wy​ku​te w na​‐ gich gra​ni​to​wych ścia​nach głę​bo​kiej ko​tli​ny cią​gi pro​sto​kąt​nych otwo​rów i przy​sło​nię​tych skal​ny​mi na​wi​sa​mi wejść. Ka​mie​niar​ska ro​bo​ta była tak

sta​ra, tak skru​sza​ła pod wpły​wem wia​trów i zmian po​go​dy, że mi​nę​ła do​bra chwi​la, nim się zo​rien​to​wał, że pa​trzy na okna, scho​dy, ko​mi​ny i ta​ra​sy, wszyst​ko wy​drą​żo​ne na wzór pla​stra mio​du w pio​no​wej ska​le urwi​ska. A więc to było As​sa​re, wy​mar​łe mia​sto wy​mie​nio​ne przez Ram​pu​rie​go Tana. Już pora, po​my​ślał Va​lyn, za​ci​ska​jąc z zim​na szczę​ki. Się​gnął, by klep​nąć Ka​de​na w ra​mię, a po​tem wska​zał ręką. Ka​den uchwy​cił moc​no skó​rza​ny pas uprzę​ży nad gło​wą i wy​chy​lił się znad szpo​nu, by le​piej wi​dzieć. Po​mi​mo bra​ku tre​nin​gu zno​sił pierw​sze loty ket​tra​lem nad po​dziw spo​koj​nie. Gdy Va​lyn pierw​szy raz zna​lazł się na Wy​‐ spach, po​cząt​ko​wo bał się tych pta​ków, lecz Ka​den, za​daw​szy zra​zu kil​ka kon​kret​nych py​tań o to, jak wsia​dać, zsia​dać i jaką po​zy​cję utrzy​my​wać pod​czas lotu, zno​sił te po​dró​że bez wi​docz​ne​go lęku, a na​wet po​tra​fił re​lak​‐ so​wać się w uprzę​ży, wo​dząc po szczy​tach nie​wzru​szo​ny​mi, pło​mien​ny​mi oczy​ma. Gdy prze​le​cie​li ćwierć dro​gi nad ko​tli​ną, od​wró​cił się do Va​ly​na i ski​nął gło​wą. Na dru​gim szpo​nie pta​ka spra​wy nie ukła​da​ły się jed​nak tak gład​ko; Gwen​na, zi​ry​to​wa​na, że musi dzie​lić miej​sce z Tri​ste, sta​le na​po​mi​na​ła ją i ko​ry​go​wa​ła jej po​zy​cję, na​pę​dza​jąc jej stra​chu i od​bie​ra​jąc po​czu​cie bez​‐ pie​czeń​stwa. Tri​ste nie była win​na temu, że zu​peł​nie nie zna się na la​ta​niu. Fakt, że po​zo​sta​ła przy ży​ciu, a na​wet po​ma​ga​ła im w roz​pacz​li​wej sy​tu​‐ acji, wie​le mó​wił o jej wy​trwa​ło​ści i zde​cy​do​wa​niu, ale wszyst​ko mia​ło swo​‐ je gra​ni​ce. Nie była ket​tra​low​cem, tyl​ko ka​płan​ką bo​gi​ni roz​ko​szy, a dzie​‐ ciń​stwo, któ​re spę​dzi​ła w świą​ty​ni Cie​ny, ucząc się tań​ca, gry na lut​ni i sztu​‐ ki do​bo​ru szla​chet​nych win, nie przy​go​to​wa​ło jej na tru​dy po​dró​ży z ket​tra​‐ low​ca​mi. Oczy​wi​ście czuł​bym się rów​nie nie​swo​jo, gdy​by ktoś ka​zał mi grać na lut​ni, rzekł so​bie w du​chu Va​lyn. W koń​cu każ​dy ma swo​je sła​be stro​ny. Je​dy​na róż​ni​ca po​le​ga​ła na tym, że nie umrzesz, gdy skno​cisz ja​kiś akord na in​stru​‐ men​cie. Po pew​nym cza​sie Gwen​na po​rzu​ci​ła idio​tycz​ne pró​by po​ma​ga​nia Tri​‐ ste, po​zwa​la​jąc jej mar​z​nąć na lo​do​wa​tym wie​trze. Va​lyn pa​trzył, jak dziew​‐ czy​na kuli się roz​pacz​li​wie w uprzę​ży. Za​mie​ni​ła swo​ją cie​niut​ką suk​nię na zbyt duży mun​dur ścią​gnię​ty z jed​ne​go z za​bi​tych aedo​liań​czy​ków. Choć ten śmiesz​ny strój wi​siał na niej jak pra​nie ło​po​czą​ce na sznu​rze, to jed​nak nie skry​wał jej kru​czo​czar​nych wło​sów i fioł​ko​wych oczu. W po​rów​na​niu z Tri​ste po​zo​sta​łe ko​bie​ty wy​glą​da​ły mdło i bez​barw​nie. Gwen​na jed​nak nie przej​mo​wa​ła się tym zbyt​nio. Mia​ła to gdzieś. Naj​wy​raź​niej wku​rza​ła ją tyl​‐ ko nie​wie​dza dziew​czy​ny. Va​lyn nie chciał na​wet wy​obra​żać so​bie, co się dzie​je na dru​gim pta​ku. Na szczę​ście mie​li dru​gie​go ket​tra​la, któ​re​go prze​ję​li po za​bi​ciu Sa​mie​go Yur​la i po​zo​sta​łych zdraj​ców z jego Skrzy​dła. Su​ant’ra nie zdo​ła​ła​by udźwi​‐ gnąć ca​łej gru​py. Wy​ko​rzy​sta​nie dru​gie​go pta​ka spra​wi​ło, że Ta​lal wziął

na sie​bie rolę lot​ni​ka, a pod spodem Ram​pu​ri Tan i Pyr​re tra​fi​li pod wąt​pli​‐ we do​wódz​two An​nick. Tyl​ko Gwen​na pró​bo​wa​ła do​ra​dzać Tri​ste, jaką ma przy​jąć po​zy​cję. Va​lyn za​uwa​żył, że An​nick zu​peł​nie za​nie​dba​ła swo​je obo​wiąz​ki in​struk​to​ra; trzy​ma​ła łuk w po​go​to​wiu i wpa​try​wa​ła się w te​ren twar​dy​mi oczy​ma, nie ba​cząc na zim​ny wiatr. Na szczę​ście za​rów​no Ram​‐ pu​ri Tan, jak i Pyr​re mie​li dość prze​myśl​no​ści, by od​kryć spo​sób utrzy​ma​‐ nia się w uprzę​ży przez uchwy​ce​nie pa​sów nad gło​wą. W każ​dym ra​zie nie spa​dli i nie za​bi​li się, co już samo w so​bie było suk​ce​sem. Za​raz sia​da​my, rzekł w du​chu Va​lyn i zmru​żył oczy, szu​ka​jąc w dole do​‐ bre​go miej​sca na lą​do​wi​sko. Po chwi​li było już ja​sne, dla​cze​go ta ko​tli​na, w od​róż​nie​niu od in​nych, nada​wa​ła się do za​sie​dle​nia na dłu​żej – była głęb​sza, dużo głęb​sza. Za​miast uło​żo​nych w kształt li​te​ry „v” zbo​czy two​rzą​cych sto​sun​ko​wo płyt​kie za​głę​‐ bie​nia, ja​kich było tu peł​no, lite gra​ni​to​we ścia​ny opa​da​ły w głąb na ty​sią​ce stóp, two​rząc w swo​jej gar​dzie​li wła​sny mi​kro​kli​mat, z bar​dziej zie​lo​ną ro​‐ ślin​no​ścią i z praw​dzi​wy​mi drze​wa​mi za​miast skar​la​łych bru​nat​no-sza​rych pień​ków, ja​kich mnó​stwo było w tych gó​rach. Gdy opu​ści​li się po​ni​żej gór​‐ nych kra​wę​dzi ko​tli​ny, Va​lyn po​czuł cie​plej​sze i bar​dziej wil​got​ne po​wie​‐ trze. Na koń​cu, z naj​wyż​sze​go jej krań​ca, gdzie top​niał lo​do​wiec, wy​cie​kał stru​mień wody, któ​ry prze​le​wał się przez skal​ną kra​wędź i spły​wał wą​skim wo​do​spa​dem, szu​miąc i po​ły​sku​jąc re​flek​sa​mi świa​tła, i wpa​dał do je​zior​ka, któ​re roz​pły​wa​jąc się na dnie ko​tli​ny, zmie​nia​ło się w le​ni​wą rzecz​kę. Na jej brze​gach ro​sła tra​wa. Nie ja​kieś rzad​kie su​che kęp​ki, ja​kie wi​dział w wyż​‐ szych par​tiach gór, ale praw​dzi​wa tra​wa, zie​lo​na, a miej​sca​mi wręcz so​czy​‐ sta. Oko Va​ly​na naj​bar​dziej przy​cią​gnę​ło jed​nak samo mia​sto, je​śli moż​na tu było użyć tej na​zwy. Va​lyn ni​g​dy nie wi​dział cze​goś po​dob​ne​go. Wy​ku​te w li​tej ska​le stop​nie pro​wa​dzi​ły zyg​za​kiem od jed​ne​go skal​ne​go ta​ra​su do dru​gie​go i choć nie​któ​re z tych ta​ra​sów wy​glą​da​ły tak na​tu​ral​nie, jak​by wiel​kie ka​wa​ły gra​ni​tu same z nich od​pa​dły, to inne były zbyt re​gu​lar​ne, zbyt pro​ste, naj​wy​raź​niej szli​fo​wa​ne i cy​ze​lo​wa​ne przez lata lub dzie​siąt​ki lat. Rzę​dy su​ro​wych, pro​sto​kąt​nych otwo​rów wid​nia​ły w ścia​nie. Były to okna znaj​du​ją​cych się we wnę​trzu ska​ły kom​nat. Inne, mniej​sze otwo​ry mo​gły słu​żyć jako wy​lo​ty ko​mi​nów albo miej​sca osa​dze​nia ja​kichś drew​‐ nia​nych, daw​no już zbu​twia​łych i od​pa​dłych kon​struk​cji. Trud​no było oce​‐ nić ska​lę, ale naj​wyż​sze okna wid​nia​ły w ska​le na wy​so​ko​ści do​brych stu kro​ków nad dnem ko​tli​ny, znacz​nie wy​żej niż się​ga​ły szczy​ty naj​wyż​szych czar​nych so​sen. Było to zdu​mie​wa​ją​ce dzie​ło. Va​lyn pró​bo​wał so​bie wy​‐ obra​zić, ile cza​su za​ję​ło zbu​do​wa​nie cze​goś ta​kie​go, ilu lu​dzi się tru​dzi​ło i przez ile lat, by wy​kuć w ska​łach tę gór​ską sie​dzi​bę, ale był tyl​ko żoł​nie​‐ rzem, nie in​ży​nie​rem. Dzie​siąt​ki lat, a być może całe stu​le​cia. Było to pięk​ne miej​sce, a co naj​waż​niej​sze, nada​wa​ło się do obro​ny. Je​dy​‐ ny do​stęp do nie​go był od wscho​du, przez strasz​li​wie stro​me zbo​cze są​sied​‐

niej ska​li​stej do​li​ny. Pięć​dzie​się​ciu lu​dzi mo​gło bro​nić wą​skiej gar​dzie​li ko​‐ tli​ny prze​ciw​ko ca​łej ar​mii, nie mu​sząc ro​bić nic poza spy​cha​niem w dół zbo​cza ogrom​nych gła​zów. Pła​ski te​ren u stóp wy​so​kich kli​fów za​pew​niał mnó​stwo miej​sca do wy​pa​su zwie​rząt i zie​mię pod upra​wy, a gdy​by jed​nak ja​kaś ar​mia przedar​ła się przez gar​dziel do wnę​trza ko​tli​ny, to samo mia​sto, do​brze za​opa​trzo​ne, mo​gło sta​wiać opór w nie​skoń​czo​ność. Było to miej​sce do​bre i bez​piecz​ne. Dla​cze​go więc wy​mar​ło? Ram​pu​ri Tan nie ra​czył im nic opo​wie​dzieć. Być może nie było to ta​kie głu​pie, sko​ro Va​ly​no​wi trud​no było uwie​rzyć na​wet w tę odro​bi​nę, któ​rą usły​sze​li wcze​śniej. Pew​ne było to, że ken​ta znaj​do​wa​ło się gdzieś tam, w środ​ku. Pew​ne też było, że Ram​pu​ri Tan i Ka​den będą mo​gli sko​rzy​stać z nie​go i jed​nym sko​kiem od​być po​dróż na krań​ce świa​ta. Brzmia​ło to nie​‐ do​rzecz​nie, ale po ośmiu la​tach szko​le​nia w to​wa​rzy​stwie krwio​pij​ców, gdy prze​ko​nał się, co Ta​lal i Ba​len​din po​tra​fią zdzia​łać, ko​rzy​sta​jąc ze swo​ich dziw​nych mocy, i po wła​snych do​świad​cze​niach w Ja​mie Hul​la był już mniej skłon​ny dys​kre​dy​to​wać to, co Ka​den opo​wia​dał o bra​mach. Do​brze by​ło​by jed​nak wie​dzieć, jak to drań​stwo wy​glą​da. Va​lyn miał na​dzie​ję, że usły​szy ja​kiś opis tego, cze​go szu​ka​ją, choć​by wy​‐ mia​ry i pod​sta​wo​we ce​chy, lecz naj​wy​raź​niej Ka​den wie​dział o nich tyle, że są dzie​łem Cse​strii​mów, a mnich stwier​dził tyl​ko, że „wy za​bie​rze​cie mnie do mia​sta, a ja was po​pro​wa​dzę do ken​ta”. — No do​brze, oto mia​sto – mruk​nął Va​lyn, zgi​na​jąc ze​sztyw​nia​łą od mro​zu rękę, aby być go​to​wym do od​pię​cia pa​sów. Po​słał znak dło​nią Gwen​nie: po​moc przy zsia​da​niu, kon​tro​la bli​skie​go oto​cze​nia. Ski​nę​ła gło​wą nie​cier​pli​wie, po​lu​zo​wu​jąc klam​ry Tri​ste, aby dziew​czy​na była go​to​wa do ze​sko​ku. Va​lyn kil​ko​ma szarp​nię​cia​mi rze​mie​ni po​słał sy​gnał La​itho​wi, a lot​nik skie​ro​wał Su​ant’ra lek​ko w dół, do stóp kli​fu, kil​ka​dzie​siąt kro​ków od scho​dów i okien. Le​piej, żeby to miej​sce rze​czy​wi​ście było wy​mar​łe, po​my​ślał Va​lyn, gdy zo​‐ ba​czył w dole roz​trza​ska​ny głaz. Ze​sko​ki uda​ły się le​piej, niż my​ślał. Obaj mni​si po​stą​pi​li we​dług in​struk​‐ cji, z taką do​kład​no​ścią, jak​by od ty​go​dni ćwi​czy​li za​pa​mię​ty​wa​nie wszyst​‐ kich czyn​no​ści; Tri​ste była wy​star​cza​ją​co lek​ka, aby ją zła​pać, a Pyr​re, któ​ra wy​glą​da​ła tak, jak​by za​mie​rza​ła roz​bić so​bie gło​wę o ka​mie​nie, ze​sko​czy​ła w ostat​niej chwi​li, prze​to​czy​ła się spraw​nie po zie​mi i wsta​ła, chi​cho​cząc. An​nick i Gwen​na, nie cze​ka​jąc na in​nych, po​bie​gły z wy​cią​gnię​ty​mi mie​cza​‐ mi, żeby spraw​dzić przy​le​gły te​ren, jed​na na ze​wnątrz, w wy​so​ką tra​wę, a dru​ga, za​pa​liw​szy sztor​mo​wą la​tar​nię, w stro​nę zie​ją​ce​go otwo​ru bra​my do mia​sta. — Jak czę​sto ma​wiam po ca​ło​noc​nym pi​jań​stwie, ra​do​ści by​ło​by wię​cej, gdy​by było tego mniej – stwier​dzi​ła Pyr​re, pa​trząc w stro​nę, gdzie La​ith i Ta​‐ lal po​sa​dzi​li pta​ki.

— Do dłu​gich lo​tów trze​ba się ja​kiś czas przy​zwy​cza​jać – od​parł Va​lyn, sta​ran​nie ukry​wa​jąc to, że sam czu​je się sztyw​ny i obo​la​ły po dłu​gim lo​cie w uprzę​ży, a do tego prze​mar​z​nię​ty do szpi​ku ko​ści. Za​bój​czy​ni twier​dzi​ła, że jest po ich stro​nie, lecz ostat​nio tak się skła​da​ło, że lu​dzie bę​dą​cy po ich stro​nie dziw​nie pręd​ko za​czy​na​li po​dej​mo​wać pró​by za​bi​cia ich. Va​lyn nie chciał więc ujaw​niać Pyr​re wię​cej, niż na​le​ża​ło. Za​miast tego zwró​cił się do Ram​pu​rie​go Tana: – Czy mo​żesz po​twier​dzić, że to jest to miej​sce? Mnich ski​nął gło​wą. — Jest tro​chę da​lej na pół​noc, niż są​dzi​łem. — A to miej​sce jest czym do​kład​nie? – za​py​ta​ła Pyr​re, od​chy​la​jąc w tył gło​wę i pa​trząc na szczyt kli​fu. – Czę​ścią An​the​ry? — Nie są​dzę, żeby było czę​ścią cze​go​kol​wiek – od​parł Ka​den, ob​ra​ca​jąc się wol​no, żeby ob​jąć wzro​kiem po​tęż​ny front zwie​trza​łej, rzeź​bio​nej ska​ły. – Już nie. Choć na wy​so​kich szczy​tach po​zo​sta​ła jesz​cze do​bra go​dzi​na dzien​ne​go świa​tła, tu​taj, w głę​bi ko​tli​ny, za​pa​da​ła już noc, a Va​lyn roz​glą​dał się, pró​bu​‐ jąc za​pa​mię​tać wszyst​kie szcze​gó​ły oto​cze​nia: wo​do​spad, małe je​zior​ko, wą​‐ ska rzecz​ka pły​ną​ca wol​no na wschód. Spa​da​ją​ce od za​mierz​chłych cza​sów skal​ne odłam​ki utwo​rzy​ły gi​gan​tycz​ne ster​ty ka​mie​ni w róż​nych miej​scach u stóp urwi​ska; nie​co da​lej ro​sły też kępy czar​nych so​sen, na tyle gę​ste, że trud​no było do​strzec coś na od​le​głość więk​szą niż sto kro​ków. Po​now​nie przyj​rzał się wy​drą​żo​nej ska​le. Je​dy​ne wej​ście, w któ​rym przed chwi​lą znik​nę​ła Gwen​na, wy​glą​da​ło jak bez​zęb​na pasz​cza. Na po​zio​mie grun​tu nie było in​nych wejść, lecz ja​kieś trzy​dzie​ści, czter​dzie​ści stóp wy​żej wid​niał nad nimi sze​reg wą​skich prze​lo​tów: otwo​rów wen​ty​la​cyj​nych lub obron​nych. Obu stron wej​ścia strze​gły po​sta​cie ludz​kie, po​są​gi tak skru​sza​łe od wia​tru i desz​czu, że le​d​wo wi​dać było ich za​ry​sy. Być może kie​dyś były trium​fal​ne, lecz ero​zja tak zmie​ni​ła ich kształ​ty, że te​raz za​sty​gły w po​zach klę​ski lub śmier​ci. Reszt​ki prze​rdze​wia​łych bol​ców wy​sta​wa​ły z ka​mie​nia, lecz za​wia​sy, któ​re się kie​dyś na nich trzy​ma​ły, znik​nę​ły, po​dob​nie jak same odrzwia, za​pew​ne do​szczęt​nie zbu​twia​łe. Czym​kol​wiek było kie​dyś to miej​‐ sce, zo​sta​ło opusz​czo​ne bar​dzo daw​no temu. La​ith oglą​dał sta​ran​nie Su​ant’ra, spraw​dza​jąc naj​pierw, czy pió​ra ogo​na są całe, a po​tem uważ​nie ba​dał kra​wę​dzie jej skrzy​deł. Ket​tral Yur​la cze​kał cier​pli​wie w od​le​gło​ści kil​ku​na​stu kro​ków, stro​szył pió​ra przed za​pa​da​ją​cą nocą i uważ​nie się im przy​glą​dał swy​mi czar​ny​mi, nie​od​gad​nio​ny​mi oczy​‐ ma. Ket​tra​le, po od​po​wied​nim tre​nin​gu, mo​gły la​tać z każ​dym. Teo​re​tycz​‐ nie pta​ka nie po​win​no ob​cho​dzić, że Va​lyn ze swy​mi żoł​nie​rza​mi za​bił Yur​‐ la i jego lu​dzi. Taka przy​naj​mniej była teo​ria. Va​lyn mógł tyl​ko mieć na​dzie​‐ ję, że była ona słusz​na. — Noc​ny od​po​czy​nek do​brze im zro​bi – po​wie​dział La​ith, przy​gła​dza​jąc pal​ca​mi pió​ra na ogo​nie Su​ant’ra. Va​lyn po​krę​cił gło​wą.

— One nie będą od​po​czy​wać. Lot​nik od​wró​cił się rap​tow​nie. — Prze​pra​szam? — Czy masz oba gwizd​ki do do​wo​dze​nia pta​ka​mi, ten Yur​la też? – za​py​‐ tał Va​lyn. — Ja​sne. Bez nich nie​wie​le bym zdzia​łał. — Chcę, żeby oba pta​ki były w po​wie​trzu – po​wie​dział Va​lyn. – Żeby za​‐ ta​cza​ły krę​gi. Ptak Yur​la może la​tać ni​sko, tuż nad drze​wa​mi, ale Su​ant’ra po​win​na być wy​so​ko. Je​że​li bę​dzie​my mu​sie​li stąd pry​skać, przy​wo​ła​my je. La​ith po​krę​cił gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — Su​ant’ra jest zmę​czo​na. Oba pta​ki są zmę​czo​ne. — Tak samo jak my. — Ale my się tro​chę prze​śpi​my. Na​wet z po​wietrz​ny​mi prą​da​mi nad ka​‐ nio​nem la​ta​nie przez pół nocy bę​dzie dla nich wiel​kim wy​sił​kiem. Nie​wie​le z nich bę​dzie po​żyt​ku, gdy będą na wpół mar​twe z wy​czer​pa​nia. — Jesz​cze mniej bę​dzie​my mie​li z nich po​żyt​ku, gdy sami bę​dzie​my mar​twi – od​pa​ro​wał Va​lyn. – Mu​si​my za​ło​żyć, że ktoś za nami leci i na nas po​lu​je. Inne Skrzy​dło Ket​tra​lu. Może dwa. — Dla​cze​go mamy to za​kła​dać? Va​lyn spoj​rzał na nie​go zdzi​wio​ny. — Wy​ła​ma​li​śmy się. Nie po​słu​cha​li​śmy roz​ka​zu, opusz​cza​jąc Wy​spy. Wy​rżnę​li​śmy inne Skrzy​dło Ket​tra​lu… — Oni byli zdraj​ca​mi – wtrą​cił Ta​lal, pod​cho​dząc do nich ci​cho. — Tyl​ko my o tym wie​my – po​wie​dział Va​lyn. – Przy​naj​mniej dla Or​le​go Gniaz​da je​ste​śmy zdraj​ca​mi. — Chy​ba że oni sami są zdraj​ca​mi – rzu​cił La​ith nie​chęt​nie. – Da​ve​en Sha​le​el albo Pchła, albo ktoś jesz​cze. W ta​kim wy​pad​ku mamy rów​no prze​‐ rą​ba​ne. Va​lyn wes​tchnął głę​bo​ko. — Nie są​dzę, żeby Pchła do tego na​le​żał. — Ale wła​śnie po​wie​dzia​łeś, że su​kin​syn na nas po​lu​je. — No tak, ale nie wy​da​je mi się, żeby na​le​żał do spi​sku – od​parł Va​lyn. Za​milkł na chwi​lę, zbie​ra​jąc my​śli. – Prze​myśl​my to ra​zem. Yurl i Ba​len​din byli źli, na​le​że​li do spi​sku, a Sha​le​el wy​sła​ła ich na pół​noc. — Aha – mruk​nął Ta​lal, po​ta​ku​jąc. — Aha co? – spy​tał La​ith, zer​ka​jąc to na Va​ly​na, to na krwio​pij​cę. – Niech ktoś to prze​li​te​ru​je dla mnie, idio​ty. — Gdy​byś pró​bo​wał za​mor​do​wać ce​sa​rza, to kogo byś po​słał, ma​jąc do wy​bo​ru Yur​la i Pchłę? – spy​tał Va​lyn. — Aha – rzu​cił La​ith. – Je​że​li we​te​ra​ni na​le​żą do spi​sku, to Sha​le​el po​sła​‐ ła​by ich. – Tu po​ja​śniał ra​do​śnie. – Do​bra no​wi​na! Kim​kol​wiek są ci, co na nas po​lu​ją, są po na​szej stro​nie. — Ale o tym nie wie​dzą – stwier​dził Va​lyn – i mogą na​fa​sze​ro​wać nas

strza​ła​mi, za​nim im o tym po​wie​my. — To z ko​lei zła no​wi​na – uznał La​ith. – Te huś​taw​ki na​stro​jów kie​dyś mnie za​bi​ją. Ale je​śli to praw​da, że ści​ga nas Ket​tral, to tym bar​dziej po​win​‐ ni​śmy dać pta​kom od​po​cząć. Po​słu​chaj mnie, Va​ly​nie. Znam się na ket​tra​‐ lach. Jest na Wy​spach tyl​ko dwo​je lot​ni​ków lep​szych ode mnie: Szyb​ki Jak i Chi Hoai Mi. Jak nie za​li​czył Pró​by, więc je​śli masz ra​cję, to ści​ga nas Chi Hoai. Za​tem je​stem tu naj​lep​szy i po​wta​rzam, że trze​ba dać pta​kom od​po​‐ cząć. Va​lyn zmarsz​czył brwi i za​pa​trzył się w mrok, pró​bu​jąc wy​obra​zić so​bie, że jest Pchłą. Myśl była ab​sur​dal​na, ale się jej trzy​mał. — To nie jest kwe​stia la​ta​nia, La​ith. To kwe​stia tak​tycz​na. Gdy​bym był nimi, to spró​bo​wał​bym naj​pierw za​ła​twić na​sze pta​ki. Uzie​mić nas. Po​zba​‐ wie​ni skrzy​deł, bę​dzie​my zda​ni na ich ła​skę. Nie po​zwo​lę na to. La​ith roz​ło​żył ręce. — Przyj​rza​łeś się tym gó​rom, nad któ​ry​mi le​cie​li​śmy? Całe pie​przo​ne Orle Gniaz​do może tu la​tać i szu​kać sys​te​ma​tycz​nie. Nie znaj​dą nas. To wbrew praw​do​po​do​bień​stwu. — Nie mar​twi mnie całe Orle Gniaz​do – od​parł Va​lyn, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​nym to​nem. – Mar​twi mnie Pchła. Chy​ba wiesz, że on i jego Skrzy​dło mają taką re​pu​ta​cję, że praw​do​po​do​bień​stwo prze​sta​je się li​czyć. Po​de​rwij pta​ki. Jed​ne​go wy​so​ko, dru​gie​go ni​sko. La​ith za​mknął oczy z re​zy​gna​cją i pod​niósł ręce. — Je​steś cho​ler​nie zmar​twio​nym su​kin​sy​nem, Va​ly​nie hui’Mal​ke​enia​‐ nie. — Two​im za​da​niem jest la​tać, a moim się mar​twić – stwier​dził Va​lyn. Lot​nik par​sk​nął nie​chęt​nie. — Masz. – Wrzu​cił coś Va​ly​no​wi do ręki. – Je​śli masz się mar​twić, to weź so​bie je​den gwiz​dek. Skrzy​dło Yur​la mia​ło dwa. Spraw​dze​nie ket​tra​li za​ję​ło La​itho​wi kil​ka mi​nut. Kie​dy już wzbi​ły się w po​wie​trze, dwa czar​ne cie​nie na tle gwiazd, zza so​sen wy​bie​gła An​nick, trzy​ma​jąc w ręku łuk z na​ło​żo​ną na cię​ci​wę strza​łą. — Ja​kieś to​wa​rzy​stwo? – spy​tał Va​lyn. Po​krę​ci​ła gło​wą. — Żad​nych świa​teł, żad​nych dy​mów, żad​nych wi​docz​nych od​pad​ków ani od​cho​dów. — Ra​czej nie jest to kwit​ną​ce miej​sce – zgo​dził się, raz jesz​cze roz​glą​da​jąc się wo​kół. — Jak już ci mó​wi​łem, jest wy​mar​łe – wtrą​cił Tan. — I to jak, do cho​le​ry – do​da​ła Gwen​na, wy​cho​dząc z bra​my z la​tar​nią w jed​nej ręce i krót​kim mie​czem w dru​giej. — Jak w środ​ku? – za​py​tał Va​lyn, igno​ru​jąc sło​wa mni​cha. Niech Ram​‐ pu​ri Tan wy​gła​sza swo​je opi​nie, ale on już nie po​peł​ni wię​cej błę​dów. Jego nie​fra​so​bli​wość o mało co kosz​to​wa​ła​by ich ży​cie. Nie miał za​mia​ru spę​dzić

w tym dziw​nym mie​ście, wy​mar​łym czy nie, ani chwi​li bez prze​strze​ga​nia pro​ce​dur. Gwen​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Rze​czy, któ​re nie za​rdze​wia​ły: noże, kub​ki, bran​so​le​ty. Ach, jesz​cze ko​ści. Cała kupa ko​ści. — Gdzie? — Wszę​dzie. Wy​glą​da to tak, jak​by każ​dy bied​ny su​kin​syn z tego mia​sta zo​stał za​szlach​to​wa​ny, gdy usiadł do śnia​da​nia. Va​lyn zmarsz​czył brwi i od​wró​cił się do mni​cha. — W po​rząd​ku. Jak wi​dać, pu​sto tu​taj. Gdzie my je​ste​śmy? Kto po​za​bi​jał lu​dzi, któ​rzy tu miesz​ka​li? — To jest As​sa​re – od​parł Tan. – Pierw​sze ludz​kie mia​sto. Z ust Gwen​ny wy​rwa​ło się par​sk​nię​cie, któ​re mo​gło ozna​czać śmiech. Va​lyn za​czął wy​py​ty​wać Tana, skąd wie to wszyst​ko i dla​cze​go to miej​sce nie po​ja​wi​ło się na żad​nej z ce​sar​skich map, ale noc już za​pa​da​ła, a oni wciąż nie zna​leź​li dla sie​bie schro​nie​nia. Gwen​na i An​nick były do​sko​na​łe w roli zwia​dow​ców, lecz Va​lyn mimo wszyst​ko chciał, żeby cała gru​pa zna​la​zła się w bez​piecz​nym, do​brze bro​nio​nym miej​scu, za​nim za​pad​nie zu​peł​na ciem​‐ ność. Sam mógł się po​ru​szać i wi​dzieć w ciem​no​ściach, co da​wa​ło mu dużą prze​wa​gę, lecz resz​ta Skrzy​dła nie sko​rzy​sta​ła w tym sa​mym stop​niu z po​‐ by​tu w Ja​mie Hul​la, nie wspo​mi​na​jąc już o po​zo​sta​łych, któ​rzy nie bę​dąc ket​tra​low​ca​mi, po za​pad​nię​ciu nocy sta​wa​li się prak​tycz​nie śle​pi. — No do​brze. Mo​że​my po​roz​ma​wiać o tym ju​tro. A te​raz – wska​zał na skal​ną ścia​nę urwi​ska – wej​dzie​my do środ​ka i pój​dzie​my na górę, do któ​re​goś z fron​to​wych po​miesz​czeń, byle mia​ło okna. Chcę mieć oko na ko​tli​nę. La​ith uniósł brwi, a po​tem kciu​kiem wska​zał na Tana. — Gość mówi, że to mia​sto jest sta​re jak świat, a ty chcesz obo​zo​wać w tym skru​sza​łym kli​fie? Może jed​nak wy​bie​rze​my so​bie coś, co nie tak ła​‐ two zwa​li się nam na łeb? — Chcę być wy​żej – od​parł Va​lyn. — Po co? Żeby po​lo​wać na szczu​ry? Va​lyn po​wstrzy​mał się od ostrej ri​po​sty. — Tak, żeby po​lo​wać na szczu​ry. To skal​ny klif, La​ith. Kli​fy nie walą się tak ła​two. Lot​nik zno​wu uniósł brwi, po czym dra​ma​tycz​nym ge​stem wska​zał zwa​‐ ły ka​mie​ni na dnie ko​tli​ny. Nie​któ​re gła​zy były wiel​ko​ści ma​łych do​mów. — Klif jest zdro​wy – po​wie​dział Tan. – A w środ​ku jest ken​ta. Jak​by to roz​wią​zy​wa​ło wszyst​ko. — Po to prze​cież tu przy​by​li​śmy – po​wie​dział Va​lyn. – A te​raz ru​szaj​my. Świa​tła co​raz mniej, a my sto​imy tu jak gęsi. Ket​tra​low​cy ru​szy​li truch​tem, a Pyr​re i Tan parę kro​ków za nimi. Va​lyn prze​szedł już po​ło​wę dro​gi, gdy za​uwa​żył, że Tri​ste zo​sta​ła w tyle. Wciąż sta​‐

ła w swo​im zbyt ob​szer​nym stro​ju na sze​ro​kiej, po​ro​słej tra​wą po​lan​ce i w za​pa​da​ją​cym zmro​ku spo​glą​da​ła wo​kół sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma. — Tri​ste – krzyk​nął Va​lyn. – Idzie​my. Wy​da​wa​ło się, że go nie sły​szy, wró​cił więc do niej, prze​kli​na​jąc w du​chu. Wy​star​czy​ło, że jego wła​sne Skrzy​dło kwe​stio​no​wa​ło jego roz​ka​zy; do​brze cho​ciaż, że byli to do​brzy żoł​nie​rze i tak​ty​cy, bo gdy​by przez całą po​wrot​ną dro​gę do An​nu​ru miał niań​czyć tę dziew​czy​nę… Po​rzu​cił tę myśl, gdy uj​rzał zwró​co​ną ku so​bie jej zdu​mio​ną twarz, jak​by po​grą​żo​ną w głę​bo​kim śnie. — Tri​ste – po​wtó​rzył nie​cier​pli​wie. – Tri​ste. Wresz​cie sku​pi​ła na nim uwa​gę. Jej oczy, zło​ci​ste w za​pa​da​ją​cym zmierz​‐ chu, wez​bra​ły łza​mi. — Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​py​tał, uj​mu​jąc ją pod ło​kieć. Po​tak​nę​ła, drżąc. — Tak. Ja po pro​stu… Nie wiem. To ta​kie smut​ne miej​sce. — Zim​no ci. Je​steś zmę​czo​na. Chodź​my do środ​ka. Za​wa​ha​ła się, a po​tem ru​szy​ła z nim ku sta​ro​żyt​ne​mu mia​stu, po​zwa​la​‐ jąc się pro​wa​dzić. † Z ze​wnątrz ska​ła kli​fu zda​wa​ła się so​lid​na; choć pro​sta fa​sa​da peł​na była ubyt​ków i po​dziu​ra​wio​na, a co​kol​wiek za​my​ka​ło kie​dyś jej otwo​ry okien​ne, daw​no się roz​pa​dło, kąty ob​ra​mo​wań drzwi po​zo​sta​ły w mia​rę pro​ste, a boki pio​no​we. Gdy prze​szli pod rzeź​bio​nym nad​pro​żem, Va​lyn za​uwa​żył, że i tu​taj czas i ero​zja do​ko​na​ły ci​che​go dzie​ła znisz​cze​nia. Choć kość​cem mia​sta była ska​ła, to pra​ca rzeź​bia​rzy i bu​dow​ni​czych wpu​ści​ła do jej wnę​‐ trza wodę i wiatr. Drob​ne stru​mycz​ki spły​wa​ły po skal​nych ścia​nach, ście​‐ ka​jąc z ja​kichś nie​by​wa​łych wy​so​ko​ści. Woda była te​raz czy​sta i kla​row​na, lecz zimą mu​sia​ła za​ma​rzać, a przez stu​le​cia lód roz​sa​dził całe po​ła​cie ka​‐ mie​nia, któ​re po​od​pa​da​ły od ścian i skle​pień. Ka​wał ska​ły wiel​ko​ści ko​nia czę​ścio​wo blo​ko​wał przej​ście. Wa​la​ją​ce się mniej​sze odłam​ki były dla stóp zdra​dli​wym opar​ciem. Va​lyn za​nu​rzył się w głąb ja​ski​ni. Noz​drza wy​peł​nił mu za​pach wil​got​ne​‐ go ka​mie​nia i po​ro​stów. Po dwu​dzie​stu ostroż​nych kro​kach w przej​ściu strze​żo​nym przez za​bój​cze otwo​ry strzel​ni​cze ko​ry​tarz otwo​rzył się na ob​‐ szer​ne i wy​so​kie po​miesz​cze​nie, po czę​ści wy​ku​te w ska​le, a po czę​ści bę​dą​ce na​tu​ral​nym two​rem. Sta​no​wi​ło ono coś w ro​dza​ju ogrom​ne​go przed​sion​ka. W ścia​nach wi​docz​ne były otwo​ry do osa​dza​nia po​chod​ni, a w środ​ku sta​ła wiel​ka misa, pęk​nię​ta, lecz o wdzięcz​nym kształ​cie. Sala ta mu​sia​ła być kie​‐ dyś przy​ja​zna i za​pra​sza​ją​ca, obec​nie jed​nak zia​ła pust​ką i by​ła​by też trud​na do obro​ny. W pół​mro​ku wid​nia​ły czar​ne pro​sto​ką​ty sze​re​gu drzwi, a po obu stro​‐ nach, przy ścia​nach, pię​ły się w górę scho​dy. Każ​da dro​ga wy​glą​da​ła rów​nie

do​brze jak po​zo​sta​łe, Va​lyn zwró​cił się więc do Tana: — Któ​rę​dy? Nikt nie od​po​wie​dział. — Mo​że​cie so​bie zwie​dzać do woli – pod​jął Va​lyn po chwi​li, pa​trząc na po​zo​sta​łych – ale z tej sali wy​cho​dzi dwa​na​ścio​ro drzwi, a my nie mamy dość lu​dzi, żeby ich pil​no​wać, ani na​rzę​dzi, żeby je za​ba​ry​ka​do​wać. Je​śli więc skoń​czy​li​ście po​dzi​wiać ar​chi​tek​tu​rę… — Va​ly​nie – ode​zwał się w koń​cu Ka​den. – Masz może ja​kieś świa​tło? Le​‐ d​wo tu wi​dzę swo​ją rękę, gdy trzy​mam ją przed oczy​ma. Va​lyn już chciał od​pa​lić szorst​ko, że le​piej iść na górę, za​miast de​ba​to​wać o świa​tłach, gdy uświa​do​mił so​bie, że jego brat nie prze​sa​dza. Dla oczu Va​ly​‐ na w po​miesz​cze​niu pa​no​wał pół​mrok i z ła​two​ścią mógł się w nim ro​ze​‐ znać. Po​zo​sta​li jed​nak pa​trzy​li tak, jak​by za​to​pie​ni byli w zu​peł​nej ciem​no​‐ ści. Slar​ny, uświa​do​mił so​bie, a gdy wspo​mniał smo​li​stą za​war​tość jaja, któ​‐ rą wlał wów​czas do gar​dła, prze​szły go ciar​ki. — Oczy​wi​ście – rzekł, od​py​cha​jąc od sie​bie tam​to wspo​mnie​nie. Wy​cią​gnął z tor​by woj​sko​wą la​tar​nię, za​pa​lił ją i uniósł nad gło​wę. W mi​go​tli​wym świe​tle sala wy​glą​da​ła jesz​cze go​rzej. Ze ścian daw​no od​padł tynk i wszę​dzie wy​zie​ra​ły su​ro​we ka​mie​nie. Kil​ka kro​ków da​lej za​pa​dła się znacz​na część po​sadz​ki, a przez po​wsta​łą dziu​rę wi​dać było piw​ni​ce. Naj​wi​‐ docz​niej bu​dow​ni​czo​wie nie tyl​ko pię​li się wzwyż, ale i wgry​za​li się w głąb, a świa​do​mość, że stoi na pod​ko​pa​nym frag​men​cie zmur​sza​łej ska​ły, nie po​‐ pra​wia​ła Va​ly​no​wi na​stro​ju. Trzy​ma​ło się to kupy przez ty​sią​ce lat, to wy​trzy​ma jesz​cze jed​ną noc, po​wie​‐ dział so​bie w du​chu. — Tam​tę​dy – stwier​dził Tan, wska​zu​jąc scho​dy po le​wej. Va​lyn spoj​rzał na mni​cha, po​tak​nął, wy​cią​gnął z po​chwy miecz i ru​szył po stop​niach w górę. Scho​dy pię​ły się po ob​wo​dzie przed​sion​ka, a zbli​żyw​szy się do skle​pie​nia, sta​ły się pro​wa​dzą​cym w głąb ska​ły i wzwyż wy​so​kim, lecz wą​skim przej​‐ ściem. Va​lyn od​su​nął się na bok, pu​ścił Tana przo​dem i po​zwo​lił mu pro​wa​‐ dzić. Li​czył mi​ja​ne kon​dy​gna​cje, cały czas pró​bu​jąc za​pa​mię​tać dro​gę po​‐ wrot​ną. Całe to miej​sce w ja​kiś nie​przy​jem​ny spo​sób przy​po​mi​na​ło mu Jamę Hul​la i choć nie bał się ciem​no​ści, to krą​że​nie w tym la​bi​ryn​cie, mi​ja​nie skrzy​żo​wań ko​ry​ta​rzy i otwie​ra​ją​cych się na boki po​miesz​czeń wpro​wa​dza​ło za​męt w jego umy​śle. Po pew​nym cza​sie stra​cił po​czu​cie kie​‐ run​ku i nie wie​dział już, któ​re drzwi po​pro​wa​dzą ich do wyj​ścia, a któ​re głę​‐ biej, w głąb zie​mi. Gdy do​szli do ko​lej​nej sze​ro​kiej kom​na​ty, z któ​rej wy​cho​‐ dzi​ły nowe ko​ry​ta​rze, za​trzy​mał się. — Mam na​dzie​ję, że wiesz, do​kąd idziesz, mni​chu – po​wie​dział. W tym mo​men​cie Ka​den wska​zał ręką. — Na ze​wnątrz idzie się tędy. — Skąd to wiesz, do li​cha?

Brat wzru​szył ra​mio​na​mi. — Sta​ra mni​sia sztucz​ka. — Sztucz​ki mnie de​ner​wu​ją – od​parł Va​lyn, lecz Tan już ru​szył w głąb ko​ry​ta​rza. — On ma ra​cję – stwier​dził, oglą​da​jąc się przez ra​mię – a ken​ta jest już bli​sko. Jak się oka​za​ło, sztucz​ka się spraw​dzi​ła. Po mniej wię​cej czter​dzie​stu kro​‐ kach wy​szli z tu​ne​lu na sze​ro​ki skal​ny ta​ras. Ścia​na kli​fu pię​ła się nad nimi, za​gi​na​jąc się ła​god​nym na​wi​sem two​rzą​cym wiel​ki na​tu​ral​ny dach chro​‐ nią​cy przed złą po​go​dą, ale też do​pusz​cza​ją​cy do tego miej​sca świa​tło i po​‐ wie​trze. Po ciem​no​ściach wnę​trza kli​fu na​wet roz​my​te świa​tło księ​ży​ca wy​da​wa​ło się zbyt ja​sne. Va​lyn zbli​żył się do kra​wę​dzi, gdzie reszt​ka ni​skie​‐ go muru chro​ni​ła przed upad​kiem z wy​so​ko​ści sześć​dzie​się​ciu, może sie​‐ dem​dzie​się​ciu kro​ków. Wspię​li się już po​wy​żej ko​ron czar​nych so​sen na tyle wy​so​ko, że mo​gli ob​jąć wzro​kiem całą ko​tli​nę. Va​lyn pa​trzył, jak świa​tło księ​ży​ca po​ły​sku​je ni​czym garść srebr​nych mo​net na po​wierzch​ni pły​ną​cej w dole rze​ki. Po​ryw wia​tru na​parł na nie​go, ale on się nie cof​nął. — Tu były ław​ki – po​wie​dział Ta​lal. Krwio​pij​ca od​da​lił się na chwi​lę od gru​py, żeby spraw​dzić ciem​niej​sze za​ka​mar​ki. – I fon​tan​ny. Try​ska​ły wodą z kli​fu pro​sto w dół. Ka​mie​nie kon​struk​cji w więk​szo​ści się roz​pa​dły, ale woda wciąż pły​nie. — Wy​rzeź​bi​li w ka​mie​niu ka​na​ły – za​uwa​ży​ła Tri​ste – i zbior​nik. — Ktoś urzą​dził tu so​bie ład​ną sie​dzi​bę – stwier​dził La​ith, wska​zu​jąc ge​‐ stem sto​ją​cy na koń​cu skal​ne​go ta​ra​su duży bu​dy​nek. Ina​czej niż tu​ne​le i po​miesz​cze​nia, któ​re mi​ja​li po dro​dze, ta bu​dow​la nie zo​sta​ła wy​ku​ta w ska​le, tyl​ko wy​mu​ro​wa​na. Była zbu​do​wa​ną przez lu​dzi for​te​cą, sto​ją​cą na kra​wę​dzi urwi​ska. Nie, nie for​te​cą, po​my​ślał Va​lyn. Ra​czej pa​ła​cem. Bu​dy​nek zaj​mo​wał po​ło​wę sze​ro​ko​ści ta​ra​su i piął się w górę na wy​so​kość czte​rech lub pię​ciu pię​ter, gdzie dach nie​mal sty​kał się z po​chy​‐ lo​nym nad nim gra​ni​to​wym na​wi​sem. — Wiel​ki dom i pry​wat​ny ogród w po​ło​wie wy​so​ko​ści kli​fu – do​dał lot​‐ nik. — Gdzie jest ken​ta? – za​py​tał Va​lyn, krę​cąc się w kół​ko, nie​pew​ny, cze​go ma wy​pa​try​wać. — W środ​ku – od​rzekł Tan. Va​lyn ski​nął gło​wą. — To mi pa​su​je. Wejdź​my tam. — My​śla​łem, że chcesz mieć do​bry wi​dok – burk​nął lot​nik. — Chcę wi​dzieć, ale nie być wi​dzia​nym – od​parł Va​lyn. – Pa​łac ma okna. Jest tam ken​ta. Urzą​dzi​my się w tym miej​scu. Na​wet w opła​ka​nym sta​nie, na​wet osy​pu​ją​ce się wnę​trze pa​ła​cu nie za​‐ wio​dło ocze​ki​wań, ja​kie wzbu​dził jego wi​dok ze​wnętrz​ny. Ina​czej niż stło​‐ czo​na plą​ta​ni​na tu​ne​li i po​miesz​czeń po​ni​żej pa​łac miał wy​so​kie stro​py

i pięk​ne, duże okna wpusz​cza​ją​ce do środ​ka, wraz z chłod​nym po​wie​trzem nocy, wiel​kie ka​łu​że księ​ży​co​we​go świa​tła. Nie zo​stał zbu​do​wa​ny jako for​‐ te​ca, bo nie trze​ba for​te​cy, gdy się miesz​ka na stro​mym kli​fie sie​dem​dzie​siąt kro​ków nad zie​mią. — Na górę – po​wie​dział Tan, wska​zu​jąc na znaj​du​ją​cą się po​środ​ku sze​‐ ro​ką klat​kę scho​do​wą z kru​sze​ją​cą ba​lu​stra​dą. — A ja my​śla​łem, że już je​ste​śmy na gó​rze – po​skar​żył się La​ith. – Ist​nie​je ta​kie po​ję​cie jak „zbyt wy​so​ko”, wiesz? — A to wszyst​ko mówi lot​nik Skrzy​dła – za​kpi​ła Gwen​na. — Jak są​dzi​cie, co tu było? – za​py​tał Ka​den, prze​su​wa​jąc dło​nią po ka​‐ mie​niach. Va​lyn wzru​szył ra​mio​na​mi. — Pa​łac kró​lew​ski. Może świą​ty​nia. Sie​dzi​ba gil​dii, je​śli w mie​ście rzą​‐ dzi​li kup​cy. Ku jego zdzi​wie​niu Tri​ste po​krę​ci​ła gło​wą. — Sie​ro​ci​niec – po​wie​dzia​ła tak ci​cho, że nie był pe​wien, czy do​brze ją usły​szał. — Sie​ro​ci​niec? – spy​ta​ła Pyr​re. Od chwi​li wy​lą​do​wa​nia za​bój​czy​ni wy​‐ da​wa​ła się bar​dziej za​cie​ka​wio​na niż prze​ję​ta, lecz jej dło​nie ni​g​dy nie po​zo​‐ sta​wa​ły da​le​ko od rę​ko​je​ści noży. – Chcia​ła​bym, żeby tam, gdzie wy​ro​słam, lu​dzie tak dba​li o sie​ro​ty. Tan nie zwró​cił uwa​gi na jej sło​wa i zwró​cił się ku Tri​ste, przy​pa​tru​jąc się jej z uwa​gą. — Skąd to wiesz? Spoj​rza​ła na Ka​de​na, jak​by szu​ka​ła wspar​cia, a po​tem wska​za​ła ge​stem drzwi, przez któ​re we​szli. — Nad drzwia​mi. To jest wy​ku​te nad drzwia​mi. Nikt wię​cej tego nie za​‐ uwa​żył? Va​lyn po​krę​cił gło​wą. Nie ob​cho​dzi​ło go, czym był ten dom. Niech​by so​‐ bie był skle​pem albo bur​de​lem, tyl​ko żeby był z nie​go do​bry wi​dok, żeby miał za​pa​so​we wyj​ście i do​sta​tecz​ną sta​bil​ność, by nie zwa​lić się im na gło​‐ wę. Ram​pu​ri Tan pa​trzył jed​nak na Tri​ste uważ​nym, nie​od​gad​nio​nym spoj​‐ rze​niem. — Po​każ mi – po​wie​dział. — Wcho​dzi​my na górę – rzu​cił Va​lyn. – Chcę jesz​cze spraw​dzić oto​cze​‐ nie. Tan od​wró​cił się ku nie​mu. — To spraw​dzaj. Dziew​czy​na idzie ze mną. Va​lyn za​gryzł war​gi i zdu​sił w so​bie od​po​wiedź. Mnich nie na​le​żał do Skrzy​dła i nie mu​siał słu​chać jego roz​ka​zów. Mógł pró​bo​wać wy​mu​sić na Ta​nie po​słu​szeń​stwo, lecz Tan nie wy​glą​dał na ko​goś, kto ule​ga pre​sji, a każ​da mi​nu​ta spę​dzo​na na kłót​niach przy​czy​nia​ła się do ich osła​bie​nia. Poza tym było w tym mni​chu coś nie​bez​piecz​ne​go, choć​by spo​sób, w jaki

trzy​mał tę swo​ją dziw​ną włócz​nię, lub lo​do​wa​ty spo​kój jego spoj​rze​nia. Va​‐ lyn są​dził, że zdo​łał​by go za​bić, gdy​by do​szło do kon​fron​ta​cji, lecz nie wi​‐ dział żad​ne​go sen​sow​ne​go po​wo​du, by to spraw​dzać. — W po​rząd​ku – stwier​dził. – Będę cię osła​niał. Zrób​my to szyb​ko. Zna​leź​li in​skryp​cję tam, gdzie wska​za​ła Tri​ste. Li​te​ry były sta​re i zwie​‐ trza​łe, czę​ścio​wo omsza​łe i sła​bo czy​tel​ne. Va​lyn zmru​żył oczy, pró​bu​jąc je roz​po​znać, lecz po chwi​li zdał so​bie spra​wę, że to na​pis w nie​zna​nym ję​zy​‐ ku. Co praw​da prze​cho​dził na Wy​spach in​ten​syw​ne szko​le​nia lin​gwi​stycz​‐ ne, ale tu na​wet li​te​ry były mu obce: ostre i kan​cia​ste, bez pę​tli i za​gięć, pi​‐ smo jak​by prze​zna​czo​ne do ku​cia w ka​mie​niu, a nie do ma​lo​wa​nia pędz​lem. Spoj​rzał na Tri​ste, uno​sząc ze zdzi​wie​niem brwi. — Po​tra​fisz to prze​czy​tać? Sta​ła w głę​bo​kim cie​niu, wpa​tru​jąc się w nad​pro​że i drżąc na noc​nym chło​dzie. — Ja nie… – Po​krę​ci​ła gło​wą, po​tem na​gle po​tak​nę​ła. – Ja zga​du​ję. — Co tu jest na​pi​sa​ne? – za​py​tał Tan. Zmarsz​czy​ła brwi, a Va​lyn po​my​ślał, że w koń​cu przy​zna, że jed​nak nie zna tych li​ter. Wresz​cie prze​mó​wi​ła. Zra​zu ury​wa​nie, lecz już po chwi​li dziw​nie śpiew​nie i me​lo​dyj​nie: — Ien​ta​in, na si-ien​ta​nin. Na si-an​drel​lin, eiran. Zda​nia nie były bar​dziej zna​jo​me od wy​ku​tych w ka​mie​niu li​ter i Va​lyn spoj​rzał py​ta​ją​co na Tana. Twarz mni​cha jak zwy​kle po​zba​wio​na była wy​‐ ra​zu. Ze​tknąw​szy się z Shi​na​mi, Va​lyn zdał so​bie spra​wę, jak bar​dzo do​tąd po​le​gał na sub​tel​nych emo​cjo​nal​nych sy​gna​łach. Zmru​żo​ne oczy, po​bie​la​łe kłyk​cie, na​pię​cie ra​mion… po​tra​fił od​czy​ty​wać te nie​świa​do​me prze​ka​zy, któ​re mó​wi​ły o wo​jow​ni​czo​ści, ule​gło​ści, wście​kło​ści bądź spo​ko​ju. Mni​si jed​nak​że, a zwłasz​cza Tan, byli jak pu​ste stro​ni​ce, jak pa​limp​se​sty ze​skro​by​‐ wa​ne i ście​ra​ne tak dłu​go, że sta​wa​ły się zu​peł​nie czy​ste i bia​łe. — Co to ozna​cza? – za​py​tał Va​lyn, chcąc prze​rwać ci​szę, jaka za​pa​dła. Tri​ste zmarsz​czy​ła brwi, a po​tem prze​tłu​ma​czy​ła, za​jąk​nąw​szy się tyl​ko nie​znacz​nie: — „Dom dla tych, co nie mają domu. Dla tych, co nie mają ro​dzi​ny, mi​ło​‐ ści”. Pyr​re po​de​szła do nich, gdy Tri​ste mó​wi​ła, a te​raz przy​glą​da​ła się na​pi​so​‐ wi z za​cie​ka​wie​niem. — Mo​gli oszczę​dzić so​bie ku​cia, gdy​by na​pi​sa​li po pro​stu: Sie​ro​ci​niec. A naj​le​piej: Dzie​ci. — Co to za ję​zyk? – spy​tał Va​lyn. Tri​ste za​wa​ha​ła się, po​tem po​krę​ci​ła gło​wą. — To ję​zyk Cse​strii​mów – mruk​nął w koń​cu Tan. – A kon​kret​nie ten jego dia​lekt, któ​rym mó​wi​li wcze​śni lu​dzie. Va​lyn uniósł brwi w zdzi​wie​niu. — To ka​płan​ki Cie​ny uczą się ję​zy​ka Cse​strii​mów?

Tri​ste za​gry​zła war​gi. — Nie je​stem… Po​dej​rze​wam, że tak. Tam sły​sza​ło się mnó​stwo ję​zy​‐ ków. Męż​czyź​ni… przy​jeż​dża​li ze​wsząd. Z ca​łe​go świa​ta. — Masz na my​śli to, że uczy​łaś się na wy​pa​dek, gdy​by przy​szło ci kie​dyś do​ga​dzać Cse​strii​mo​wi? – za​py​ta​ła Pyr​re. – Do​praw​dy, je​stem pod wra​że​‐ niem… — Nie by​łam le​iną – od​par​ła Tri​ste. – Nie prze​szłam wta​jem​ni​cze​nia… – Tu za​mil​kła, wciąż wpa​tru​jąc się w wy​ku​te sło​wa, jak​by były wę​ża​mi. — W po​rząd​ku – po​wie​dział w koń​cu Va​lyn. – Cie​ka​wa była ta lek​cja ję​‐ zy​ka. Spoj​rzał wzdłuż sze​ro​kie​go ka​mien​ne​go pasa i wło​sy zje​ży​ły mu się na kar​ku. Ja​kieś sto kro​ków od nie​go, w głę​bi ciem​nej cze​lu​ści ko​ry​ta​rza, któ​rym wy​szli wcze​śniej z głę​bi kli​fu na skal​ny ta​ras, coś się nie​znacz​nie po​‐ ru​szy​ło. Żad​ne​go bły​sku świa​tła, żad​ne​go ha​ła​su, po pro​stu ciem​ny cień, któ​ry prze​mknął na tle ciem​no​ści tak szyb​ko, że Va​lyn nie był pe​wien, czy mu się nie przy​wi​dzia​ło. Mo​gło to być co​kol​wiek: liść po​rwa​ny po​dmu​chem albo strzęp tka​ni​ny. Ale tu nie ma strzę​pów tka​ni​ny, po​my​ślał. To samo mó​‐ wi​ły Gwen​na i An​nick. Tyl​ko twar​de rze​czy. Ko​ści. Uświa​do​mił so​bie, że w Gó​rach Ko​ścia​nych żyło wie​le zwie​rząt: gór​skie koty, niedź​wie​dzie i mnó​stwo drob​nej, nie​groź​nej zwie​rzy​ny. Ram​pu​ri Tan po​wie​dział, że mia​sto jest wy​mar​łe, a mnich spra​wiał wra​że​nie ko​goś, kto wie, co mówi. Coś mo​gło jed​nak zro​bić so​bie le​go​wi​sko w głę​bi kli​fu. Coś mo​gło za nimi iść. W każ​dym ra​zie, sto​jąc tak w drzwiach sie​ro​ciń​ca, oświe​‐ tle​ni świa​tłem la​tar​ni, na​ra​że​ni byli na atak. Po​ru​sza​nie się w ciem​no​ściach było nie​bez​piecz​ne, ale wy​sta​wa​nie w świe​tle na otwar​tej prze​strze​ni rów​‐ nież było groź​ne. — Scho​da​mi na górę – rzu​cił. – La​ith i Gwen​na spraw​dzą pierw​sze pię​‐ tro. Ta​lal, An​nick, wy wszyst​ko po​wy​żej. Gwen​no, za​łóż ła​dun​ki przy wej​‐ ściu. Jesz​cze raz spoj​rzał przez ra​mię ku miej​scu, w któ​rym za​uwa​żył ruch. Nic. Noc była ci​cha i spo​koj​na. Ob​ró​cił się do gru​py. — Do ro​bo​ty.

5

A

dare spę​dzi​ła więk​szą część po​ran​ka sku​lo​na pod mo​stem, wci​śnię​ta po​mię​dzy dwa ka​mien​ne fi​la​ry. Zęby dzwo​ni​ły jej z zim​na i drża​ła na ca​łym cie​le. Wiał prze​ni​kli​wy wio​sen​ny wiatr, mia​ła na so​bie tyl​‐ ko prze​mo​czo​ną weł​nia​ną suk​nię, a wil​got​ne wło​sy, choć wy​krę​ca​ła je już wie​lo​krot​nie, wciąż zię​bi​ły ją w kark. Wy​schła​by znacz​nie prę​dzej na słoń​‐ cu, lecz taka mo​kra nie mo​gła wyjść ze swej kry​jów​ki. Ko​bie​ta w mo​krym ubra​niu prze​cho​dzą​ca uli​cą zwra​ca​ła​by na sie​bie uwa​gę, a nie chcia​ła, by kto​kol​wiek ją pa​mię​tał, gdy Ful​ton i Birch będą o nią roz​py​ty​wać. Gor​sze od zim​na było cze​ka​nie. Każ​da mi​nu​ta cze​ka​nia była mi​nu​tą, któ​‐ rą aedo​liań​czy​cy wy​ko​rzy​sty​wa​li na or​ga​ni​zo​wa​nie po​ści​gu, pod​czas gdy ona nie dys​po​no​wa​ła żad​ny​mi środ​ka​mi obro​ny. Jak dłu​go schnie weł​na? Nie mia​ła po​ję​cia. Każ​de​go ran​ka nie​wol​ni​ca przy​no​si​ła jej świe​że ubra​nie i każ​de​go wie​czo​ru od​bie​ra​ła od niej brud​ne rze​czy do pra​nia. Ada​re oba​‐ wia​ła się, że w naj​gor​szym ra​zie może spę​dzić pod tym mo​stem cały dzień, dy​go​cąc i cze​ka​jąc. Za​gry​zła war​gi. To było wy​klu​czo​ne. Gdy za​pad​nie wie​czór, aedo​liań​czy​‐ cy zdą​żą już prze​trzą​snąć oba brze​gi Po​chyl​ni na ca​łej ich dłu​go​ści, blo​ku​jąc dro​gi uciecz​ki i spraw​dza​jąc pod mo​sta​mi. Do wie​czo​ra po​win​na już być da​‐ le​ko stąd, a nie było spo​so​bu, żeby szyb​ciej wy​su​szyć ubra​nie. Póki co, gdy tak cze​ka​ła przy​cup​nię​ta i trzę​sła się z zim​na, spró​bo​wa​ła po​świę​cić naj​bliż​‐ sze go​dzi​ny na prze​wi​dy​wa​nie po​ten​cjal​nych trud​no​ści i nie​do​stat​ków swe​go pla​nu. Trud​no​ści nie​trud​no było prze​wi​dzieć. Przede wszyst​kim mu​sia​ła zna​‐ leźć dro​gę, któ​ra do​pro​wa​dzi ją do alei Bo​gów i na któ​rej nie zo​sta​nie na​pad​‐ nię​ta, ob​ra​bo​wa​na lub zgwał​co​na. Ostroż​nie wyj​rza​ła spod mo​stu. Nie było spo​so​bu, by się do​wie​dzieć, jak da​le​ko nurt ją zniósł i gdzie do​kład​nie uda​ło się jej wy​peł​znąć na brzeg, lecz są​dząc po chy​lą​cych się do​mach, wą​skich ulicz​kach i fe​to​rze śmie​ci oraz gni​ją​cych od​pad​ków, znaj​do​wa​ła się w któ​‐ rymś z miej​skich slum​sów, być może na​wet w Won​nej Dziel​ni​cy. Gdzieś nie​da​le​ko sły​sza​ła krzy​ki ko​bie​ty i męż​czy​zny; je​den głos był wy​so​ki i prze​‐ ni​kli​wy, dru​gi był po​tęż​nym ry​kiem wście​kło​ści. Coś cięż​kie​go ude​rzy​ło o ścia​nę, roz​pa​da​jąc się na ka​wał​ki, i gło​sy umil​kły. Ja​kiś pies za​czął szcze​‐

kać, dłu​go i upo​rczy​wie. Zgra​bia​ły​mi pal​ca​mi Ada​re wy​cią​gnę​ła opa​skę z kie​sze​ni suk​ni. Prze​wią​‐ za​ła nią oczy. W głę​bo​kim cie​niu pod mo​stem nie​wie​le mo​gła zo​ba​czyć – swo​ją dłoń, gdy przy​su​nę​ła ją do twa​rzy, słoń​ce od​bi​ja​ją​ce się w wo​dzie ka​‐ na​łu, za​nim znik​nę​ło za ka​mien​nym przę​słem, nie​wy​raź​ne kształ​ty zmur​‐ sza​łych pod​pór. Wie​dzia​ła, że opa​ska ogra​ni​czy jej zdol​ność wi​dze​nia, ale pa​mię​ta​ła, że nie było tak źle, gdy wy​pró​bo​wa​ła to w za​ci​szu swo​jej kom​na​‐ ty. Po kil​ku pró​bach za​wią​zy​wa​nia, ukła​da​nia i prze​su​wa​nia opa​ski na twa​‐ rzy zdję​ła ją i spró​bo​wa​ła za​wią​zać po​now​nie. Gdy​by opa​ska zsu​nę​ła się jej z oczu, ozna​cza​ło to śmierć. Gdy​by się roz​‐ wią​za​ła, też cze​ka​ła ją śmierć. Gdy cie​nie do​mów po dru​giej stro​nie ka​na​łu cof​nę​ły się, za​czę​ła wciąż od nowa po​pra​wiać opa​skę, aż w koń​cu nie było już nic do po​pra​wia​nia. Nie wi​dzia​ła zbyt do​brze, ale ja​koś dało się z tym wy​trzy​mać. Ostroż​nie do​tknę​ła weł​nia​nej suk​ni. Jesz​cze była tro​chę wil​got​‐ na, lecz nie mo​kra. Po​mię​dzy ostroż​no​ścią a tchó​rzo​stwem była cien​ka gra​‐ ni​ca i Ada​re po​czu​ła, że zbli​ży​ła się do niej tro​chę za bar​dzo. — Wsta​waj – mruk​nę​ła do sie​bie. – Wsta​waj. Już czas. Most był pu​sty, gdy spod nie​go wy​szła. Po chwi​li ode​tchnę​ła z ulgą, wi​‐ dząc, że je​dy​ny​mi oso​ba​mi na dro​dze są dwie ko​bie​ty, któ​re szły dwa​dzie​‐ ścia kro​ków przed nią. Jed​na z nich tasz​czy​ła duże wia​dro, dru​ga ugi​na​ła się pod cię​ża​rem bez​kształt​ne​go wor​ka prze​rzu​co​ne​go przez ra​mię. Co jed​nak naj​waż​niej​sze, Ada​re mo​gła przez swo​ją opa​skę do​strzec, że rze​czy​wi​ście są to ko​bie​ty, choć ich kształ​ty były dość nie​wy​raź​ne. Po​chyl​nia wy​nio​sła ją na za​chód, a to zna​czy​ło, że Świą​ty​nia Świa​tła znaj​du​je się gdzieś na pół​‐ noc od tego miej​sca. Ada​re obej​rza​ła się za sie​bie raz jesz​cze, za​wa​ha​ła się chwi​lę, a po​tem ze​szła z mo​stu. Wszyst​kie uli​ce wo​kół Pa​ła​cu Brza​sku były bru​ko​wa​ne. Nie​któ​re, jak ale​‐ ja Bo​gów, wy​ło​żo​ne wiel​ki​mi, ma​syw​ny​mi pły​ta​mi z wa​pie​nia, z któ​rych każ​da mia​ła wiel​kość wozu. Co dwa​dzie​ścia lat je wy​mie​nia​no, gdyż to​czą​ce się koła i desz​cze na​ru​sza​ły ich po​wierzch​nię. Inne uli​ce bru​ko​wa​no pro​‐ ściej, ce​gła​mi albo ko​ci​mi łba​mi, a po ich bo​kach bie​gły rynsz​to​ki. Ni​g​dy do​‐ tąd Ada​re nie wi​dzia​ła jed​nak uli​cy, któ​ra nie mia​ła​by żad​ne​go bru​ku i żad​‐ nych rynsz​to​ków lub spły​wów od​pro​wa​dza​ją​cych wodę. Za​mar​ła, gdy jej sto​py za​pa​dły się po kost​ki w gę​ste bło​to. Mia​ła na​dzie​ję, że to tyl​ko bło​to, choć bi​ją​cy od nie​go odór su​ge​ro​wał coś in​ne​go. Wy​do​by​ła z mazi jed​ną sto​pę. Po​tem, zgrzy​ta​jąc zę​ba​mi, za​głę​bi​ła ją zno​‐ wu. Stą​pa​jąc ostroż​nie, wy​szu​ki​wa​ła naj​moc​niej​sze i naj​wyż​sze frag​men​ty grun​tu, uni​ka​jąc do​łów i ko​le​in. Wę​drów​ka była żmud​na, ale uda​ło się jej przy​naj​mniej za​cho​wać buty na no​gach i po​su​wać się kon​se​kwent​nie w kie​‐ run​ku, któ​ry uzna​ła za pół​noc. Gło​śny śmiech za ple​ca​mi ka​zał jej się od​wró​‐ cić. — Nie upać​ka​łaś se przy​pad​kiem trep​ków, co? W cza​sie, gdy brnę​ła przez bło​to, z uwa​gą sta​wia​jąc kro​ki i przy​trzy​mu​‐

jąc rę​ka​mi pod​ka​sa​ną suk​nię, za jej ple​ca​mi po​ja​wi​li się dwaj mło​dzień​cy, spraw​nie kro​czą​cy w mlasz​czą​cej brei. Byli boso, uświa​do​mi​ła so​bie, gdy po​de​szli bli​żej i mo​gła wi​dzieć ich wy​raź​niej. Nie zwra​ca​li uwa​gi na chla​pią​‐ ce bło​to i na pla​my na spodniach. Je​den z nich niósł na ra​mie​niu hak do czysz​cze​nia ka​na​łów, a dru​gi wiel​ki kosz. Szczu​ry ka​na​ło​we, do​my​śli​ła się Ada​re. Za​ra​bia​li na ży​cie – pod​łe ży​cie – cza​tu​jąc na an​nu​ryj​skich mo​stach i wy​‐ ła​wia​jąc z wody spły​wa​ją​ce od​pad​ki. Ada​re wy​cho​wa​ła się na ba​śniach o Em​mie​lu Kró​lu Że​bra​ków, któ​ry wy​ło​wił w ten spo​sób skrzy​nię klej​no​tów i stał się naj​bo​gat​szym czło​wie​kiem w An​nu​rze. Ci dwaj naj​wy​raź​niej nie mie​li szczę​ścia Em​mie​la. Kosz był pu​sty, a są​dząc po ich za​pa​dłych po​licz​‐ kach, był pu​sty już od daw​na. Mło​dzie​niec z ha​kiem dał jej znak ręką. Miał krót​kie wło​sy, ostre rysy ła​‐ si​cy i chy​try uśmiech. Ada​re po​czu​ła ucisk w żo​łąd​ku. — Py​tam, czy nie upać​ka​łaś se trep​ków, hę? – Za​milkł na chwi​lę, za​uwa​‐ żyw​szy opa​skę na jej oczach. – Co masz z ocza​mi? Gdy​by Ada​re nie prze​ćwi​czy​ła po sto​kroć od​po​wie​dzi na tego ro​dza​ju py​‐ ta​nia, sta​ła​by tak w nie​skoń​czo​ność z głu​pio roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi. Uda​ło się jej jed​nak wy​mam​ro​tać od​po​wiedź: — Rzecz​na śle​po​ta. — Rzecz​na śle​po​ta? – Wła​ści​ciel haka spoj​rzał na swe​go to​wa​rzy​sza, ni​‐ skie​go prysz​cza​te​go, z dy​nio​wa​tą gło​wą. Dy​nio​wa​ty pa​trzył na nią przez chwi​lę, po czym splu​nął w bło​to. — Rzecz​na śle​po​ta? – po​wtó​rzył pierw​szy, pod​cho​dząc bli​żej. Zdjął hak z ra​mie​nia i za​czął nim wo​dzić przed jej oczy​ma. — Wi​dzi? – za​py​tał. – Co wi​dzi, hę? — Mogę wi​dzieć – od​par​ła Ada​re – ale świa​tło spra​wia mi ból. Od​wró​ci​ła się, ma​jąc na​dzie​ję, że na tym po​prze​sta​ną, i po​stą​pi​ła kil​ka kro​ków, gdy hak za​cze​pił o jej suk​nię i za​trzy​mał ją w miej​scu. — Wol​ne​go, wol​ne​go! – po​wie​dział trzy​ma​ją​cy hak i po​cią​gnął ją, zmu​‐ sza​jąc do od​wró​ce​nia się. – Nie po​zwo​lim, żeby taka pa​niu​sia bru​dzi​ła se trep​ki. Bied​na śle​pa pa​niu​sia! — W rze​czy​wi​sto​ści wca​le nie je​stem śle​pa – po​wie​dzia​ła, pró​bu​jąc wy​‐ plą​tać hak z suk​ni. – Wszyst​ko ze mną w po​rząd​ku. — Pro​si​my – na​le​gał on, przy​wo​łu​jąc swe​go ziom​ka. – Nie mamy ro​bo​ty, coby nas zaj​mo​wa​ła. Daj se po​móc, tyl​ko do pla​cu Del​le​na. Da​lej dro​ga lep​‐ sza. — Nie mogę. — W ko​szu. – Tam​ten wska​zał wi​kli​no​wy kosz. Był wiel​ki, że le​d​wo moż​na było ob​jąć go ra​mio​na​mi, na tyle ob​szer​ny, by zmie​ści​ło się w nim wszyst​ko, co moż​na wy​ło​wić z ka​na​łu. Miał dwa so​lid​ne, ple​cio​ne uchwy​ty. – Po​sadź tu za​dek, a ja i Or​ren cię za​nie​sie​my. Ada​re za​wa​ha​ła się. Ci bie​da​cy ją prze​ra​ża​li, lecz po za​sta​no​wie​niu do​szła

do wnio​sku, że prze​ra​ża​ło ją wszyst​ko, co znaj​do​wa​ło się poza czer​wo​ny​mi mu​ra​mi: ka​nał, wą​skie ulicz​ki, krzy​ki, trza​ska​nie drzwia​mi i lu​dzie o twar​‐ dych, wy​zy​wa​ją​cych oczach. Cały ten prze​klę​ty świat był prze​ra​ża​ją​cy, ale prze​cież nie mo​gło być tak, by każ​dy na​po​tka​ny An​nu​ryj​czyk oka​zy​wał się ra​bu​siem lub gwał​ci​cie​lem. Bo​ga​ci nie mie​li mo​no​po​lu na uczci​wość. Pró​‐ bo​wa​ła uprzy​tom​nić so​bie, jaki wi​dok przed​sta​wia: wy​sma​ro​wa​na bło​tem mło​da ko​bie​ta, cier​pią​ca na ta​jem​ni​czą cho​ro​bę oczu, idą​ca po​dej​rza​ną uli​‐ cą. Może po pro​stu chcie​li jej po​móc. — No, da​lej – na​ci​skał mło​dzie​niec. – Taka chu​dzi​na waży ino parę fun​‐ tów. Po​now​nie wska​zał na kosz. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko i ski​nę​ła gło​wą. Może chcie​li jej po​móc ze zwy​‐ kłej uprzej​mo​ści, a może naj​zwy​czaj​niej li​czy​li na parę mie​dzia​ków, któ​re im za​pła​ci, gdy do​trą do pla​cu, na coś, co wy​na​gro​dzi im nie​uda​ne łowy nad ka​na​łem. Pa​lan​ki​ny były w mie​ście wszech​obec​ne, a czym​że jest kosz, je​śli nie pa​lan​ki​nem bie​da​ka? Do​tknę​ła dys​kret​nie sa​kiew​ki ukry​tej w fał​dach suk​ni. Je​śli pra​gnę​li mo​net, to mia​ła ich dość, by wy​na​gro​dzić ich ty​siąc​‐ krot​nie. Poza tym drża​ły jej nogi od wy​sił​ku uciecz​ki przed gwar​dzi​sta​mi, od pły​wa​nia w zim​nej rze​ce i ku​ca​nia w prze​mo​czo​nej suk​ni pod mo​stem. Przy​jem​nie by było po​ko​nać część dro​gi w ko​szu, choć​by tyl​ko na krót​kim od​cin​ku. — Do​brze – po​wie​dzia​ła. – Ale tyl​ko do pla​cu. Do​ce​niam wa​szą uprzej​‐ mość. Mło​dzie​niec z ha​kiem mru​gnął i wska​zał po​now​nie na kosz. Ada​re po​stą​pi​ła dwa kro​ki w jego stro​nę, gdy za​trzy​mał ją w miej​scu ja​‐ kiś nowy głos. — Je​śli do​brze się orien​tu​ję w geo​gra​fii, to nie jest wasz re​wir, Wil​let. Pa​‐ mię​tam, że ostat​nio pra​co​wa​li​ście na tych ulicz​kach, co są na po​łu​dnie od skrzy​żo​wa​nia ka​pu​siów. Spoj​rza​ła w bok i do​strze​gła mó​wią​ce​go, któ​ry stał na rogu naj​bliż​szej prze​czni​cy, kil​ka kro​ków od niej. Nie była pew​na, pa​trząc przez opa​skę, ale wy​glą​dał na star​sze​go od ka​na​ło​wych szczu​rów, star​sze​go od niej o do​bre dzie​sięć lat. Był wy​so​ki, smu​kły i na swój spo​sób na​wet przy​stoj​ny. Zmru​ży​‐ ła oczy, do​sto​so​wu​jąc wzrok do cie​nia. Głę​bo​ko osa​dzo​ne oczy i po​ora​ne bruz​da​mi czo​ło męż​czy​zny pod krót​ko ob​cię​ty​mi wło​sa​mi nada​wa​ły mu wy​gląd tro​chę smut​ny, a tro​chę groź​ny. Na ple​cach dźwi​gał żoł​nier​ski ple​cak, ale nie miał mun​du​ru. Oczy Ada​re przy​cią​gnął miecz wi​szą​cy u jego boku. Bie​dak z ha​kiem za​trzy​mał się i roz​ło​żył ręce. — Le​hav, to chwil​ka. Ob​ra​ca​my z tą pa​niu​sią. Ino do pla​cu Del​le​na… — Ob​ra​ca​cie – od​parł Le​hav. – Tak to te​raz na​zy​wa​cie? Ada​re za​wa​ha​ła się i cof​nę​ła krok od ko​sza i od żoł​nie​rza za​ra​zem. Nie mia​ła po​ję​cia, gdzie jest skrzy​żo​wa​nie ka​pu​siów, ale wy​star​cza​ją​co do​brze

zro​zu​mia​ła roz​mo​wę o geo​gra​fii i re​wi​rach. Była w ob​cym miej​scu, a po​ja​‐ wie​nie się żoł​nie​rza i ta szy​fro​wa​na roz​mo​wa, a tak​że spo​sób, w jaki pa​trzył na nią spod przy​mru​żo​nych po​wiek, ka​za​ły jej jesz​cze bar​dziej mieć się na bacz​no​ści. — Ino po​ma​ga​my – tłu​ma​czył Wil​let, po​ta​ku​jąc. – Nic wspól​ne​go z tobą, Le​hav. Żoł​nierz przy​pa​try​wał się jej przez dłuż​szą chwi​lę, mie​rzył ją wzro​kiem od stóp do głów, jak​by była wy​sta​wio​ną na sprze​daż nie​wol​ni​cą, a póź​niej wzru​szył ra​mio​na​mi. — Chy​ba nie – po​wie​dział, po czym ob​ró​cił się do szczu​rów. – Ale pa​mię​‐ taj​cie: je​że​li Sta​ry Jake zo​ba​czy, że pra​cu​je​cie na jego uli​cach, to ktoś sko​rzy​‐ sta z tego haka, żeby wy​ło​wić wa​sze tru​chła z ka​na​łu. Od​wró​cił się po​wo​li, lecz Ada​re gwał​tow​nie wy​cią​gnę​ła rękę. — Za​cze​kaj! Żoł​nierz za​trzy​mał się i spoj​rzał przez ra​mię. Ada​re roz​pacz​li​wie szu​ka​ła w my​ślach od​po​wied​nich słów. — Oni chcą mnie ob​ra​bo​wać. Ski​nął gło​wą po​ta​ku​ją​co. — Zga​dza się. Jego obo​jęt​ność zbi​ła ją z tro​pu. — Mu​sisz mi po​móc. — Nie – od​po​wie​dział, krę​cąc gło​wą – Nie mu​szę. Nic ci się nie sta​nie. Ci dwaj za​bio​rą ci pie​nią​dze, ale resz​ta po​zo​sta​nie nie​tknię​ta. – Jesz​cze raz spoj​rzał na ob​dar​tu​sów. – Chy​ba nie zo​sta​li​ście gwał​ci​cie​la​mi przez ostat​nie kil​ka lat, co? Or​ren splu​nął na zie​mię, po czym prze​rwał dłu​gie mil​cze​nie: — Nie two​ja spra​wa, je​że​li na​wet… — Nie – rzu​cił Wil​let, prze​ry​wa​jąc swo​je​mu kom​pa​no​wi i pod​no​sząc dło​nie w ugo​do​wym ge​ście. – Ja​sne, że nie, Le​hav. Mamy sio​stry. Weź​mie​my jej ino sa​kiew​kę i niech se idzie. Le​hav ski​nął gło​wą i od​wró​cił się do Ada​re. — Masz szczę​ście. Gdy​byś tra​fi​ła na ty​pów od Sta​re​go Jake’a… – Uniósł brwi. – Dość po​wie​dzieć, że nie wy​glą​da​ło​by to pięk​nie. Ada​re za​drża​ła, a jej od​dech stał się szyb​ki i ury​wa​ny. Wpa​dła w pu​łap​kę, bez​bron​na, z ubło​co​ny​mi sto​pa​mi i za​ka​sa​ną do pół uda suk​nią. An​nur dys​‐ po​no​wał ty​sią​ca​mi gwar​dzi​stów od​po​wie​dzial​nych za utrzy​ma​nie spo​ko​ju i za​po​bie​ga​nie tego ro​dza​ju zda​rze​niom. Pa​łac Brza​sku wy​da​wał na to dzie​‐ siąt​ki ty​się​cy zło​tych słońc rocz​nie. Nie moż​na było przejść pięć​dzie​się​ciu kro​ków przez Gro​by albo Wy​so​kie Urwi​ska, żeby ich nie zo​ba​czyć; cho​dzi​li pa​ra​mi, w błysz​czą​cych zbro​jach, i dba​li o spo​kój ce​sa​rza. Ale to miej​sce nie le​ża​ło w dziel​ni​cy Gro​bów. — Za​cze​kaj – po​wie​dzia​ła, z roz​pa​czą zer​ka​jąc na miecz u boku Le​ha​va. – Je​steś żoł​nie​rzem. Żoł​nie​rzem. Z le​gii, przy​się​ga​łeś, że bę​dziesz bro​nił oby​‐

wa​te​li An​nu​ru. Rysy Le​ha​va stward​nia​ły. — Ra​dzę ci, że​byś nie po​ucza​ła mnie w ma​te​rii mo​ich przy​siąg. Od lat nie je​stem już w le​giach. Zna​la​złem dla sie​bie czyst​szą spra​wę. Ada​re zer​k​nę​ła przez ra​mię. Wil​let pa​trzył na Le​ha​va, lecz oczy Or​re​na wpa​trzo​ne były w nią, a ką​ci​ki jego ust unio​sły się w okrut​nym uśmie​chu. Żoł​nierz ze swo​ją chłod​ną obo​jęt​no​ścią prze​ra​żał ją, lecz on przy​naj​mniej nie zdra​dzał ocho​ty, żeby zro​bić jej krzyw​dę. Na tej wą​skiej ulicz​ce nie było stra​ży, nie było ni​ko​go. Je​śli nie uda się jej skło​nić Le​ha​va do po​mo​cy, nie bę​‐ dzie dla niej ra​tun​ku. Męż​czy​zna znał tych ka​na​la​rzy, ale nie był ich przy​ja​‐ cie​lem, to jed​no było pew​ne. Gdy​by tyl​ko wie​dzia​ła, jak wbić klin mię​dzy nich. Czu​ła go​ni​twę my​śli i zu​peł​ny za​męt w gło​wie ze stra​chu. — Do​bra, Le​hav – po​wie​dział Wil​let. – Daj se spo​kój z ta​ki​mi jak my. Szko​da cza​su na gów​no, sam tak ga​da​łeś. I że wy​cho​dzisz, pa​mię​tasz, hę? Żoł​nierz po​krę​cił gło​wą. — Cza​sem nie je​stem tego tak cał​kiem pe​wien. – Za​gryzł war​gi i spoj​rzał na błot​ni​stą uli​cę, chy​lą​ce się bu​dyn​ki i wą​ski pa​sek nie​ba mię​dzy nimi. – Całe to mia​sto jest zgni​łe – rzekł, bar​dziej do sie​bie niż do nich. – Całe to ce​‐ sar​stwo. – Mil​czał dłuż​szą chwi​lę, po czym znów po​krę​cił gło​wą. – Że​gnaj, Wil​let, że​gnaj, Or​ren. Ser​ce po​de​szło Ada​re do gar​dła. Ję​zyk w ustach był su​chy jak pa​sek wy​‐ gar​bo​wa​nej skó​ry. Wil​let uśmiech​nął się sze​ro​ko z wy​raź​ną ulgą. — Do zo​ba​cze​nia kie​dyś, Le​hav. — Ni​g​dy – od​parł żoł​nierz. I wte​dy na​gle sta​ło się tak, jak​by roz​rzu​co​ne kloc​ki na sza​chow​ni​cy ko uło​ży​ły się w zro​zu​mia​ły wzór, i Ada​re zro​zu​mia​ła: żoł​nierz, „czy​sta spra​‐ wa”, ktoś, kto wy​szedł i nie wró​ci, czło​wiek z mie​czem u boku i wiel​kim to​‐ bo​łem na ple​cach. — Bła​gam cię – rzu​ci​ła de​spe​rac​ko. – W imię In​tar​ry. Bła​gam. Le​hav jesz​cze raz się za​trzy​mał, od​wró​cił i utkwił w niej nie​od​gad​nio​ne spoj​rze​nie. — Czym jest dla cie​bie bo​gi​ni? Tak, rze​kła w du​chu Ada​re, czu​jąc ulgę i triumf za​ra​zem. To nie było wszyst​ko, ale już wi​dzia​ła dro​gę przed sobą. — Jest świa​tłem, któ​re mnie pro​wa​dzi – za​czę​ła, in​to​nu​jąc sta​rą mo​dli​‐ twę – i ogniem, któ​ry ogrze​wa moją twarz, iskrą w ciem​no​ściach. — Jest tym. – Twarz żoł​nie​rza była bez​na​mięt​na. — Je​stem piel​grzy​mem – cią​gnę​ła Ada​re. – Idę te​raz do Świą​ty​ni Świa​tła i chcę do​łą​czyć do piel​grzym​ki. Idę z An​nu​ru do Olo​nu. Wil​let po​ru​szył się nie​spo​koj​nie obok niej. — Nie przej​muj się, Le​hav. Żoł​nierz zmarsz​czył brwi.

— My​ślę, że tym aku​rat mogę się prze​jąć. – Tu zwró​cił się do Ada​re: – Nie masz na so​bie piel​grzy​miej sza​ty. — Ty też nie – od​par​ła. – Ku​pię ją dzi​siaj. Na alei Bo​gów. — Kła​mie – wark​nął Or​ren. – Dziw​ka kła​mie. Nie ma nic. Żad​ne​go to​boł​‐ ka, nic. Te​raz sło​wa już gład​ko po​pły​nę​ły z ust Ada​re. — Nie mo​głam nic za​brać, żeby nie zdra​dzić się przed ro​dzi​ną. Mu​sia​łam wy​mknąć się w nocy. — Cóż więc ro​bisz tu​taj, w tej czę​ści mia​sta? – za​py​tał Le​hav. — Zgu​bi​łam się – za​łka​ła. Nie mu​sia​ła uda​wać łez. – Pró​bo​wa​łam dojść do alei Bo​gów, ale w nocy zgu​bi​łam dro​gę. — No to niech so​bie idzie – burk​nął Or​ren. – A ty też idź w swo​ją stro​nę. Żoł​nierz po​pa​trzył na wą​ski pas nie​ba mię​dzy ko​śla​wy​mi do​ma​mi, jak​by zmę​czy​ło go to wszyst​ko, ka​na​ło​we szczu​ry, bło​to, smród. Bła​gam, pro​si​ła w du​chu Ada​re. Nogi pod nią drża​ły, jak​by cier​pia​ła na po​ra​że​nie koń​czyn. Chcia​ła biec, ale wie​dzia​ła, że nie zro​bi na​wet dzie​się​‐ ciu kro​ków w tym bło​cie. Bła​gam. — Nie – od​po​wie​dział w koń​cu. – My​ślę, że ni​g​dzie so​bie nie pój​dę. – Ręce miał za​ło​żo​ne za ple​ca​mi. Na​wet nie spoj​rzał na swój miecz. — To może cię za​bi​je​my – mruk​nął Or​ren. – Może za​bi​je​my was obo​je. — Ma​cie pra​wo spró​bo​wać. Twarz Wil​le​ta zbie​la​ła ze stra​chu. Za​ci​snął dłoń na haku i prze​su​nął się nie​pew​nie w bło​cie, a jego to​wa​rzysz wy​stą​pił na​przód, trzy​ma​jąc w ręku nóż. Prze​su​wał ner​wo​wo ję​zy​kiem po spierzch​nię​tych war​gach. Le​hav wy​‐ su​nął ręce zza ple​ców i w mil​cze​niu po​ło​żył dłoń na gło​wi​cy mie​cza. Póź​niej, kie​dy Ada​re wspo​mi​na​ła tę chwi​lę, uświa​do​mi​ła so​bie, że za​‐ dzia​ła​ła wów​czas pro​sto​ta tego ge​stu i zu​peł​ny brak na​pu​sze​nia. To wła​śnie za​de​cy​do​wa​ło o wszyst​kim. Gdy​by gro​ził tam​tym dwóm, gdy​by ich ostrze​‐ gał lub na nich krzy​czał, wszyst​ko mo​gło się skoń​czyć ina​czej. Ab​so​lut​ny spo​kój tej dło​ni po​ło​żo​nej na wy​tar​tej rę​ko​je​ści mie​cza i eko​no​mia tego ru​‐ chu su​ge​ro​wa​ły, że ręka ta nie chce nic in​ne​go – chce tyl​ko wal​czyć i za​bi​jać. Mi​ja​ły chwi​le, jed​no ude​rze​nie ser​ca za dru​gim. Póź​niej Or​ren splu​nął w bło​to, a jego tępą twarz wy​krzy​wi​ła wście​kłość i strach. — Ach, pie​przyć to – mruk​nął i po​krę​cił gło​wą, po czym ru​szył w stro​nę mo​stu. Wil​let za​sta​na​wiał się chwi​lę, aż w koń​cu sta​nął przed Ada​re i z ca​łej siły ją po​pchnął, aż upa​dła ple​ca​mi w bło​to. — Ty głu​pia cipo – wark​nął. Po​tem, oglą​da​jąc się przez ra​mię, ru​szył śla​‐ dem swe​go kom​pa​na. Le​hav spoj​rzał na nią, jak le​ża​ła w bło​cie, lecz nie uczy​nił żad​ne​go ge​stu, aby po​móc jej wstać. — Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła, klę​ka​jąc, a po​tem pod​no​sząc się z błot​ni​stej mazi i od​ru​cho​wo wy​cie​ra​jąc dło​nie w suk​nię. – W imię bo​gi​ni, dzię​ku​ję.

— Je​że​li kła​miesz, je​że​li nie je​steś piel​grzy​mem, je​że​li po​słu​ży​łaś się świę​tym imie​niem In​tar​ry dla wła​snej ko​rzy​ści, wiedz, że sam od​bio​rę ci pie​nią​dze i wró​cę z tobą do tego sa​me​go miej​sca, wła​śnie tu​taj, i tyl​ko po to, żeby od​dać cię w ręce Wil​le​ta i Or​re​na – od​parł żoł​nierz.

6

K

ości były aż nad​to wy​mow​ne. Szkie​le​ty za​ście​ła​ły sze​ro​kie ko​ry​ta​rze i cia​sne po​ko​je sie​ro​ciń​ca, set​ki szkie​le​tów dzie​ci w róż​nym wie​ku, za​rów​no pod​rost​ków, jak i zu​peł​nie ma​leń​kich, któ​rych że​bra były cień​sze od pal​ców Ka​de​na. Upływ lat spra​wił, że więk​szość z nich się roz​pa​‐ dła, lecz wy​star​cza​ją​co wie​le tych ma​łych kształ​tów po​zo​sta​ło nie​tknię​tych. Le​ża​ły w ką​tach, w ko​ry​ta​rzach, pod scho​da​mi, wtu​lo​ne w sie​bie, w po​zach, któ​re wie​le mó​wi​ły o hor​ro​rze, jaki wów​czas na​stą​pił, na​głym i nie​wy​obra​‐ żal​nym. Ka​den pró​bo​wał wy​py​ty​wać Tana o mia​sto, lecz Va​lyn po​ga​niał ich na górę, a star​szy mnich, po dziw​nym po​sto​ju przed wej​ściem, tak​że się spie​szył, by jak naj​prę​dzej do​trzeć na ostat​nie pię​tro i do cze​ka​ją​ce​go tam ken​ta. Gdy Ka​den za​dał ja​kieś py​ta​nie, Tan zmie​rzył go bez​li​to​snym spoj​rze​‐ niem. — Skup się na te​raź​niej​szo​ści albo za​wróć do prze​szło​ści – po​wie​dział. Ka​den sta​rał się po​stą​pić zgod​nie z jego radą i wcho​dząc po scho​dach, wy​pa​try​wał ukry​tych nie​bez​pie​czeństw i nie​ocze​ki​wa​nych za​gro​żeń, pró​‐ bo​wał uno​sić się w te​raź​niej​szo​ści jak liść na po​wierzch​ni stru​mie​nia, lecz jego oczy sta​le po​wra​ca​ły do oglą​da​nych przed chwi​lą szkie​le​tów. Wciąż mgli​ście pa​mię​tał opo​wie​ści o At​ma​nich, o wiel​kim im​pe​rium zbu​do​wa​nym przez wład​ców-krwio​pij​ców, któ​re sami ro​ze​rwa​li na strzę​py w po​ry​wach sza​leń​stwa i chci​wo​ści. Zgod​nie z tymi opo​wie​ścia​mi nisz​czy​li w bez​ro​zum​nym sza​le całe mia​sta, lecz jak Ka​den pa​mię​tał, ich ce​sar​stwo ogra​ni​cza​ło się do ob​sza​ru Eri​droi. Nie się​ga​ło ty​sią​ce mil da​lej, do Gór Ko​‐ ścia​nych, nie wspo​mi​na​jąc już o tym, że At​ma​ni pa​no​wa​li całe ty​siąc​le​cia póź​niej, po Cse​strii​mach. Prze​stą​pił ko​lej​ny szkie​le​cik roz​cią​gnię​ty na po​‐ sadz​ce i spoj​rzał na małe roz​cza​pie​rzo​ne dło​nie. To mo​gła być ja​kaś cho​ro​ba, ja​kaś pla​ga, rzekł do sie​bie w du​chu. Tyl​ko że ofia​ry pla​gi nie za​my​ka​ją się w sza​fach ani nie ba​ry​ka​du​ją drzwi. Ofia​ry pla​gi nie mają cza​szek prze​rą​ba​nych na pół. Ko​ści były sta​re, lecz Ka​den, prze​cho​dząc od szkie​le​tu do szkie​le​tu, zdo​łał od​two​rzyć całą hi​‐ sto​rię. Nie było żad​nych prób prze​no​sze​nia ciał, zło​że​nia ich ra​zem w celu póź​niej​sze​go spa​le​nia lub po​grze​ba​nia, cze​go moż​na by się spo​dzie​wać, gdy​‐

by kto​kol​wiek prze​żył tę kaźń. Na​wet po​przez spo​koj​ną ot​chłań cza​su do​cie​‐ rał do nie​go szok i pa​ni​ka umie​ra​ją​cych. W jego pa​mię​ci po​ja​wił się ob​raz Pa​te​ra, ma​łe​go chłop​ca sza​mo​czą​ce​go się w za​ci​śnię​tej, przy​bra​nej w że​la​zną rę​ka​wi​cę pię​ści Uta i do koń​ca na​wo​‐ łu​ją​ce​go Ka​de​na do uciecz​ki, gdy sze​ro​ki miecz aedo​liań​czy​ka ode​brał mu ży​cie. Ka​den po​czuł ból szczęk i do​pie​ro po chwi​li zro​zu​miał, jak moc​no za​ci​snął zęby. Wcią​gnął z od​de​chem do płuc obec​ne wo​kół na​pię​cie i po chwi​li wy​tchnął je z sie​bie, za​stę​pu​jąc w umy​śle strasz​li​wy ob​raz śmier​‐ ci Pa​te​ra ob​ra​za​mi z jego ży​cia: gdy pę​dził mię​dzy ska​ła​mi, by zdą​żyć na czas do re​fek​ta​rza Ashk’lanu, gdy plu​skał się w Um​bro​wej Sa​dzaw​ce albo przy​bie​gał doń, jak zwy​kle roz​ga​da​ny. Ka​den po​zwo​lił tym sce​nom prze​pły​‐ wać przez umysł, póź​niej jed​nak je od​da​lił i skie​ro​wał uwa​gę z po​wro​tem na mi​go​czą​ce świa​tło la​tar​ni, pa​da​ją​ce na zwie​trza​łe ścia​ny i bu​twie​ją​ce ko​‐ ści. Na szczę​ście Va​lyn i Tan mie​li wspól​ny cel – było nim naj​wyż​sze pię​tro sie​ro​ciń​ca – choć spie​szy​li się tam z róż​nych po​wo​dów. Va​lyn naj​wy​raź​niej uwa​żał to miej​sce za naj​lep​szą po​zy​cję obron​ną, na​to​miast Tan był zda​nia, że tam wła​śnie znaj​du​je się ken​ta. Ka​de​no​wi było wszyst​ko jed​no, dla​cze​go się zga​dza​li, do​pó​ki nie mu​siał za​że​gny​wać ko​lej​nej kłót​ni, od​wo​łu​jąc się do swe​go ce​sar​skie​go au​to​ry​te​tu. Był u kre​su sił. Znu​żo​ny bie​ga​niem, wal​ką, la​ta​niem i czymś, co w tym umar​łym mie​ście cią​ży​ło mu na ser​cu. Cie​kaw był, jak bę​dzie wy​glą​dać ken​ta i jaką opo​wieść na te​mat tego miej​sca usły​szą w koń​cu od Tana, na ra​zie jed​nak szedł ze wszyst​ki​mi po krę​tych scho​dach na górę. Czwór​ka żoł​nie​rzy ze Skrzy​dła Va​ly​na do​łą​czy​ła do nich w głów​nym przed​sion​ku ostat​nie​go pię​tra. Wszy​scy trzy​ma​li w dło​niach ob​na​żo​ne mie​‐ cze. — Za​gro​że​nia? – za​py​tał Va​lyn, zer​ka​jąc przez ra​mię. W jego gło​sie wy​‐ czu​wa​ło się na​glą​ce na​pię​cie. — To za​le​ży, co uwa​żasz za za​gro​że​nie – od​parł lot​nik. La​ith przy​po​mi​‐ nał Ka​de​no​wi Akii​la. Po​dob​ne było ich lek​ce​wa​żą​ce za​cho​wa​nie i na​wet uśmie​cha​li się po​dob​nie. – Wi​dzia​łem szczu​ra wiel​ko​ści An​nick. Nie cho​dzi o to, że An​nick jest szcze​gól​nie duża, ale jed​nak… — Cała ta cha​łu​pa może się w każ​dej chwi​li za​wa​lić – wtrą​ci​ła Gwen​na, prze​ry​wa​jąc La​itho​wi w pół zda​nia. — Dziś w nocy? – za​py​tał Va​lyn. Skrzy​wi​ła się gniew​nie, lecz Ka​de​no​wi trud​no było zgad​nąć, czy cho​dzi​ło jej o Va​ly​na czy o bu​dy​nek. — Za​pew​ne jesz​cze nie dzi​siaj – ustą​pi​ła w koń​cu. — O ile ktoś nie za​cznie tu pod​ska​ki​wać – do​rzu​cił La​ith. — Albo zbie​gać po scho​dach – do​dał do​wód​ca Skrzy​dła. — Za​mi​no​wa​łam ostat​ni po​dest pro​wa​dzą​cy na górę – od​rze​kła Gwen​‐ na, uśmie​cha​jąc się po​sęp​nie. – Dwa trze​pa​cze i zmo​dy​fi​ko​wa​na raca wy​bu​‐

cho​wa. Kto​kol​wiek ze​chce się tu wspiąć, trze​ba bę​dzie mio​tłą zbie​rać jego reszt​ki. — Czy to roz​sąd​ne? – za​py​tał Ka​den, przy​glą​da​jąc się szpa​rom i pęk​nię​‐ ciom w mu​rach. — Zro​zum… – za​czę​ła Gwen​na, uno​sząc pa​lec. — Gwen​na, mó​wisz do ce​sa​rza – wark​nął Va​lyn. Przez chwi​lę się zda​wa​ło, że dziew​czy​na po​wie coś rap​tow​nie, mimo ostrze​że​nia, lecz cof​nę​ła oskar​ży​ciel​ski pa​lec, zmie​nia​jąc ten ruch w gest po​‐ ło​wicz​ne​go sa​lu​to​wa​nia. — No do​bra, po​wiedz ce​sa​rzo​wi – zwró​ci​ła się do Va​ly​na – żeby uczył się ce​sa​rzo​wa​nia, a ja zaj​mę się de​mol​ką. Va​lyn stę​żał cały, lecz Ka​den po​ło​żył mu dłoń na ra​mie​niu. Trud​no mu było oce​nić, jak moc​no po​wi​nien pod​kre​ślać swój nowy ty​tuł i au​to​ry​‐ tet. Nie prze​ko​na jed​nak An​nu​ru o swo​im pra​wie do tro​nu, je​śli grup​ka żoł​‐ nie​rzy pod wo​dzą jego wła​sne​go bra​ta bę​dzie trak​to​wać go po​gar​dli​wie. Mimo to był, nie li​cząc Tri​ste, naj​mniej spraw​nym człon​kiem ich ma​łej grup​ki. Fakt ten iry​to​wał go tro​chę, lecz w grun​cie rze​czy nie mia​ło to wiel​‐ kie​go zna​cze​nia. Aby lu​dzie do​strze​gli w nim ce​sa​rza, bę​dzie mu​siał po​stę​‐ po​wać jak ce​sarz. Nie bar​dzo so​bie wy​obra​żał, jak to zro​bić, ale spraw​dza​nie tego te​raz nie było chy​ba naj​lep​szym po​my​słem. — Za​wrzyj​my więc układ – po​wie​dział, zwra​ca​jąc się do Gwen​ny. – Ja będę ci scho​dził z dro​gi, a ty w za​mian opo​wiesz mi co nie​co o two​jej amu​ni​cji. Nor​mal​nie upie​rał​bym się przy ce​sa​rzo​wa​niu, ale chy​ba nie ma tu nic tak waż​ne​go, co wy​ma​ga​ło​by mo​jej uwa​gi. Gwen​na zmru​ży​ła oczy, jak​by po​dej​rze​wa​ła kpi​nę, ale gdy Ka​den przez dłuż​szą chwi​lę wy​trzy​mał jej spoj​rze​nie, prych​nę​ła gło​śno, co na upar​te​go moż​na by uznać za śmiech. — Po​ka​żę ci co nie​co – po​wie​dzia​ła. – Tyle, że​byś nie wy​sa​dził nas w po​‐ wie​trze. Na pew​no nie je​steś w tym dużo gor​szy od bra​ta – do​da​ła, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc Va​ly​na. Ka​den uśmiech​nął się. — Dzię​ki za za​ufa​nie, Gwen​no – stwier​dził Va​lyn. – Coś jesz​cze do za​ra​‐ por​to​wa​nia z dołu? Ja​kieś ru​chy? — Poza tym szczu​rem – bliź​nia​kiem An​nick? – spy​tał La​ith. – Zu​peł​nie nic. Va​lyn roz​luź​nił nie​co ra​mio​na. — W po​rząd​ku. A te​raz wszy​scy do fron​to​wej czę​ści bu​dyn​ku, poza La​‐ ithem. Ty spraw​dzisz wszyst​kie pu​ste po​miesz​cze​nia na tym pię​trze. — Czy nie ma wię​cej szczu​rów? – za​py​tał lot​nik. — Wła​śnie tak – od​parł Va​lyn już tward​szym gło​sem. – Czy nie ma szczu​‐ rów. †

Fron​to​wy po​kój na ostat​nim pię​trze był więk​szy niż resz​ta po​miesz​czeń i kil​ko​ma wy​so​ki​mi okna​mi pa​trzył w noc. Po obu stro​nach znaj​do​wa​ły się sze​ro​kie ko​min​ki, za​tka​ne ka​wał​ka​mi gru​zu, któ​re opa​dły z wnę​trza ko​mi​‐ nów. Ka​mie​nie i tynk za​ście​ła​ły po​sadz​kę. Wiatr i bu​rze ode​rwa​ły na​roż​nik da​chu i Ka​den mógł do​strzec frag​ment skal​ne​go na​wi​su kil​ka kro​ków nad gło​wą. Przez otwór wdzie​ra​ło się do środ​ka chłod​ne, ostre po​wie​trze. Przez chwi​lę stał tak w za​gu​bie​niu, roz​glą​da​jąc się wo​kół i szu​ka​jąc ken​‐ ta. W wy​obraź​ni stwo​rzył so​bie ob​raz cze​goś ma​syw​ne​go i po​tęż​ne​go, z mar​mu​ru, onyk​su lub ka​mie​nia he​lio​tro​pu, co przy​po​mi​na​ło​by na przy​‐ kład Bra​mę Bo​gów w Pa​ła​cu Brza​sku. Mru​żył oczy w wą​tłym świe​tle lam​py. Śro​dek kom​na​ty był pu​sty. — Ta​lal – ode​zwał się Va​lyn, czy​niąc szorst​ki gest. – Środ​ko​we okno. Chcę, żeby ktoś ob​ser​wo​wał ta​ras, za​nim zro​bi się zu​peł​nie ciem​no. Gwen​‐ no, zo​bacz, czy da się pod​mi​no​wać ka​wał tej po​sadz​ki, gdy​by przy​szło nam stąd zni​kać. — Mogę w tej pod​ło​dze wy​ko​pać dziu​rę bu​tem, a ty chcesz, że​bym ją mi​‐ no​wa​ła? – od​par​ła dziew​czy​na, dłu​biąc czub​kiem buta w po​kru​szo​nej po​‐ sadz​ce. – Zda​je mi się, że ktoś w Or​lim Gnieź​dzie na​po​mi​nał nas, że​by​śmy nie sy​pia​li na wła​snych ła​dun​kach. Va​lyn za​ci​snął szczę​ki i spoj​rzał w twarz swo​jej mi​strzy​ni od wy​bu​rzeń. Gdy od​po​wie​dział, jego głos za​brzmiał jed​nak spo​koj​nie: — A ja pa​mię​tam coś na te​mat dwóch dróg uciecz​ki z każ​dej bro​nio​nej po​zy​cji. Za​ry​glo​wa​łaś scho​dy, co po​wstrzy​ma prze​śla​du​ją​cych nas brzy​da​li, i to jest do​bre. Ale to samo blo​ku​je nas w środ​ku, co już ta​kie do​bre nie jest. — Je​że​li oni nie mogą wejść do środ​ka, to po co my mamy stąd wy​cho​‐ dzić? — Gwen​no, po pro​stu to zrób – po​wie​dział Va​lyn, wska​zu​jąc ge​stem po​‐ sadz​kę. – Je​że​li wy​sa​dzisz nas wszyst​kich w po​wie​trze, to bę​dziesz mo​gła mi przy​ło​żyć, za​nim umrę. — Och, tak, świa​tło ce​sar​stwa – od​par​ła, zgi​na​jąc się przed Va​ly​nem w po​kło​nie, a rów​no​cze​śnie wy​cią​ga​jąc z ple​ca​ka ła​dun​ki. – Nie​zwłocz​nie, mój szla​chet​ny do​wód​co. Ka​den za​uwa​żył, że jej sło​wa, choć ostre, po​zba​wio​ne były go​ry​czy i nie były już tak wy​zy​wa​ją​ce. Wszyst​ko przy​po​mi​na​ło bar​dziej spar​ring niż rze​‐ czy​wi​stą wal​kę. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Mo​żesz już prze​stać z tym gów​nem, Gwen​no. Te​raz on jest świa​tłem ce​sar​stwa. – Wska​zał kciu​kiem na Ka​de​na. – My je​ste​śmy tu po to, żeby nie znik​nął. A sko​ro już o tym mowa – cią​gnął, zwra​ca​jąc się do Tana i roz​kła​da​‐ jąc ręce – to gdzie jest bra​ma? Tan po​ka​zał ge​stem ścia​nę. Ka​den zmru​żył oczy, po czym po​stą​pił kil​ka kro​ków bli​żej. Ken​ta było tu, uświa​do​mił so​bie, i się​ga​ło nie​mal do su​fi​tu,

lecz zbu​do​wa​ne zo​sta​ło, je​śli „zbu​do​wa​ne” było wła​ści​wym sło​wem, nie​mal rów​no z po​wierzch​nią znaj​du​ją​cej się za nim ścia​ny. Łuk był za​ska​ku​ją​co cien​ki, miał za​le​d​wie gru​bość dło​ni, a zro​bio​ny był z cze​goś, cze​go Ka​den ni​‐ g​dy do​tąd nie wi​dział, z ja​kiejś rów​nej, gład​kiej sub​stan​cji, któ​ra mo​gła być czymś w ro​dza​ju sta​li lub ka​mie​nia. Wdzięcz​ny łuk zda​wał się bar​dziej na​‐ cią​gnię​ty niż wy​rzeź​bio​ny i ja​kimś dziw​nym spo​so​bem pro​mie​nio​wa​ło zeń świa​tło; oświe​tlo​ny był nie przez la​tar​nię Va​ly​na, a od środ​ka, z ja​kie​goś in​‐ ne​go, nie​wia​do​me​go źró​dła. — Jaki sens ma wbu​do​wy​wa​nie bra​my w ścia​nę? – za​py​tał Va​lyn. — Dru​ga stro​na nie jest ścia​ną – od​parł Tan. – Jest gdzie in​dziej. — To wie​le tłu​ma​czy – uznał Va​lyn i pod​niósł z pod​ło​gi ka​mień. Zwa​żył go w dło​ni, pod​rzu​cił kil​ka​krot​nie, a po​tem pu​ścił ni​sko nad po​sadz​ką w stro​nę ken​ta. Ka​mień po​to​czył się le​ni​wie, ob​ró​cił kil​ka razy, a po​tem do​‐ tarł do łuku… i prze​stał ist​nieć. Ka​de​no​wi nie przy​cho​dzi​ło do gło​wy żad​ne inne okre​śle​nie. Nie było żad​‐ ne​go chlup​nię​cia, pla​śnię​cia, żad​ne​go od​gło​su ani echa, żad​ne​go na​głe​go mi​go​ta​nia. Wie​dział, cze​go ocze​ki​wać, ale ja​kaś część jego umy​słu, coś głęb​‐ sze​go i star​sze​go niż ra​cjo​nal​na myśl, stru​chla​ła na wi​dok twar​de​go, re​al​ne​‐ go frag​men​tu rze​czy​wi​sto​ści, któ​ry na​gle stał się ni​czym. Je​śli na Ka​de​na po​dzia​ła​ło to po​dob​nie, to nie dał nic po so​bie po​znać. — Wy​glą​da na to, że dzia​ła – po​wie​dział. Tan nie zwró​cił na nie​go uwa​gi. Miał la​tar​nię, któ​rą do​stał od któ​re​goś z ket​tra​low​ców. Trzy​mał ją te​raz wy​so​ko i po​wo​li prze​su​wał pal​cem po obrze​żu łuku, jak​by szu​kał pęk​nięć. — Do​kąd on po​le​ciał? – za​py​tał Va​lyn. — Do​ni​kąd – od​parł mnich. — Ja​kie to uży​tecz​ne. — Nie​my Bóg tak to usta​no​wił – wy​ja​śnił Ka​den, krę​cąc gło​wą. – Ka​mień jest te​raz ni​czym. Jest ni​g​dzie. – A wkrót​ce i ja pój​dę za tym ka​mie​niem, po​‐ wie​dział do sie​bie w du​chu, czu​jąc ciar​ki prze​cho​dzą​ce po grzbie​cie. — Co by się sta​ło, gdy​bym tam wsko​czył? — Nic. — Nie brzmi to źle. — To zna​czy, że nie do​ce​niasz pust​ki – rzekł Tan po do​ko​na​niu oglę​dzin i wy​pro​sto​wał się, zwró​co​ny twa​rzą w stro​nę bra​my. – Z tej stro​ny jest czy​‐ sta. — Czy​sta? – spy​tał Ka​den. Mnich od​wró​cił się do nie​go. — Jak każ​da bra​ma, ken​ta też może się za​blo​ko​wać albo za​trzeć. Po​nie​‐ waż ci z nas, któ​rzy prze​zeń prze​cho​dzą, ro​bią to na oślep, ist​nie​je pew​ne nie​bez​pie​czeń​stwo. — Za​sadz​ka – po​wie​dział Va​lyn, po​ta​ku​jąc ski​nie​niem gło​wy. – To ma sens. Je​śli chce się za​sta​wić pu​łap​kę, robi się to w wą​skim przej​ściu.

— Ale któż by za​sta​wiał pu​łap​ki? – za​py​tał Ka​den. – Tyl​ko paru lu​dzi wie, że te bra​my w ogó​le ist​nie​ją. — Paru lu​dzi nie zna​czy nikt – od​parł Tan, od​wra​ca​jąc się zno​wu do bra​‐ my. – Spraw​dzę tam​tą stro​nę. — Czy to bez​piecz​ne? – spy​tał Va​lyn, krę​cąc gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — Nie. Ale ko​niecz​ne. Je​śli nie wró​cę, za​nim wzej​dzie Gwiaz​da Niedź​‐ wie​dzia, bę​dzie to ozna​cza​ło, że ken​ta jest nie​czyn​ne. Bę​dzie​cie mu​sie​li od​‐ stą​pić od tego pla​nu. Ka​den kiw​nął gło​wą z wa​ha​niem. Chciał jesz​cze py​tać o bra​my, o pu​łap​‐ ki, o dziw​ne mia​sto, w któ​rym się zna​leź​li, mia​sto, któ​re​go nie było na ma​‐ pach, lecz oczy Tana sta​ły się już pu​ste i za​nim Ka​den zdą​żył o co​kol​wiek za​‐ py​tać, mnich wkro​czył w ken​ta. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca od chwi​li, gdy znik​nął, nikt się nie ode​zwał. Wiatr dął przez dziu​ry w da​chu i pod​ry​wał kurz i brud z nie​rów​nej po​sadz​ki. Ka​den pa​trzył na bra​mę, sta​ra​jąc się wy​rów​nać rytm ser​ca i spo​wol​nić jego bi​cie. W koń​cu Pyr​re unio​sła brwi. — To było bar​dzo in​te​re​su​ją​ce. – Czasz​ko​wier​czy​ni krą​ży​ła po po​ko​ju, za​glą​da​ła do ko​mi​nów, oglą​da​ła mury, prze​cią​ga​ła pal​ca​mi po ra​mach okien. Na ko​niec przyj​rza​ła się bra​mie. – Nie są​dzę, żeby mój bóg to za​ak​cep​‐ to​wał. — Dla​cze​go nie? – spy​tał Ka​den. – Śmierć to śmierć. Pyr​re się uśmiech​nę​ła. — To jed​nak róż​ni​ca, kto za​bi​ja. Va​lyn nie zwra​cał uwa​gi na tę roz​mo​wę. Za​miast tego za​czął ge​sty​ku​lo​‐ wać przed bra​mą. — Mamy paru nie​złych su​kin​sy​nów na Wy​spach, ale ten gość… – Po​krę​‐ cił gło​wą i od​wró​cił się do Ka​de​na. – Mu​szę to po​wie​dzieć raz jesz​cze: la​ta​nie na pta​kach z pew​no​ścią wią​że się z ry​zy​kiem, ale wy​da​je się dzie​sięć razy mniej nie​bez​piecz​ne niż ta spra​wa. — Do tego wła​śnie mnie szko​lo​no – po​wie​dział Ka​den, sta​ra​jąc się nadać swe​mu gło​so​wi ton pew​no​ści. Gdy​by nie zdo​łał sko​rzy​stać z bra​my, wów​‐ czas wszyst​kie lata, któ​re spę​dził wśród Shi​nów, by​ły​by zmar​no​wa​ne. Jego oj​ciec ko​rzy​stał z bram, wszy​scy ce​sa​rze z rodu Mal​ke​enia​nów ko​rzy​sta​li z bram. Gdy​by on te​raz za​wiódł, zna​czy​ło​by to, że zo​stał być może skro​jo​ny z in​nej ma​te​rii. – Mam też kil​ka in​nych umie​jęt​no​ści – do​dał – i nie mogę so​‐ bie po​zwo​lić na ich zmar​no​wa​nie. Czo​ło Va​ly​na za​chmu​rzy​ło się, lecz po chwi​li skło​nił gło​wę, po czym ob​‐ ró​cił się ku Ta​la​lo​wi. — Co się dzie​je na ta​ra​sie? — Noc – od​parł krwio​pij​ca. – Wiatr. Va​lyn pod​szedł do okna, wyj​rzał na ze​wnątrz, a po​tem od​wró​cił się i omiótł po​kój spoj​rze​niem.

— W po​rząd​ku, nie zo​sta​nie​my tu dłu​go. Jed​ną noc dla od​po​czyn​ku. Mni​si ru​szą rano. My za​raz po nich i mam na​dzie​ję, że bę​dzie to jesz​cze przed świ​tem. Póki co, zrób​my, co się da, żeby się tu za​bez​pie​czyć. Snaj​per​ka po​pa​trzy​ła scep​tycz​nie na zie​ją​ce otwo​ry okien​ne i na dziu​rę w da​chu. — To nie​moż​li​we – stwier​dzi​ła. — Mnie też się nie po​do​ba – od​parł Va​lyn. – Ale to naj​lep​sze miej​sce obron​ne, ja​kim dys​po​nu​je​my, a mu​si​my od​po​cząć, i to wszy​scy. Chcę skrzy​‐ żo​wa​nych li​nek w każ​dym oknie, a po​nad​to po​zio​mej liny u stóp bu​dyn​ku na ze​wnątrz… — To już ty, An​nick – stwier​dzi​ła Gwen​na. – Ja nie będę się wdra​py​wać po ścia​nach tej ru​de​ry. — Czy taka lin​ka nas za​bez​pie​czy? – za​py​tał Ka​den. — Nie bar​dzo – od​po​wie​dział Va​lyn. – Nie na​praw​dę. Ale je​śli ktoś wspi​‐ na​ją​cy się po​trą​ci dzwon​ki, bę​dzie​my wie​dzie​li, że tam jest, a lin​ka w oknie go spo​wol​ni. Ka​den pod​szedł do okna i wy​chy​lił się na ze​wnątrz. Nie​wie​le wi​dział w ciem​no​ściach, ale mury sie​ro​ciń​ca pię​ły się na wy​so​kość do​brych czter​‐ dzie​stu stóp nad po​ziom sze​ro​kie​go skal​ne​go ta​ra​su. Kru​szy​ły się i po​mię​‐ dzy ka​mie​nia​mi wi​dać było szpa​ry, ale i tak nie wy​glą​da​ło to jak coś, po czym czło​wiek mógł​by się ła​two wspiąć. An​nick pa​trzy​ła na Va​ly​na przez kil​ka ude​rzeń ser​ca, a po​tem ski​nę​ła gło​‐ wą i wy​su​nę​ła się przez okno. Je​śli nie było jej wy​god​nie wi​sieć na czub​kach pal​ców, wpie​ra​jąc sto​py w szcze​li​ny muru, nie po​ka​za​ła tego po so​bie. W isto​cie po​ru​sza​ła się po mu​rze zwin​nie i szyb​ko, za​trzy​mu​jąc się od cza​su do cza​su i od​ry​wa​jąc jed​ną rękę, by za​wią​zać lin​ki w oknach, po czym wspi​‐ na​ła się da​lej. Było to pro​ste roz​wią​za​nie, nie​mal śmiesz​ne, lecz gdy skoń​czy​‐ ła, Ka​den mógł zo​ba​czyć, jaką prze​szko​dą, a przy​naj​mniej ostrze​że​niem, może być dla wspi​na​cza taka cien​ka lin​ka. — Ści​ga​ją nas inni ket​tra​low​cy – za​uwa​ży​ła An​nick, otrze​pu​jąc dło​nie i bio​rąc swój łuk sto​ją​cy pod ścia​ną. – Będą się spo​dzie​wać li​nek. Va​lyn po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Będą spo​dzie​wa​li się wszyst​kie​go, co zro​bi​my. Ale nie ma po​wo​du, żeby uła​twiać im spra​wę. — Naj​moc​niej​szy frag​ment po​sadz​ki jest tam. – Gwen​na wska​za​ła ge​‐ stem, nie od​ry​wa​jąc się od pra​cy nad ła​dun​ka​mi. – Gdy​byś chciał gdzieś przy​cup​nąć bez​piecz​nie, to naj​le​piej tam. An​nick po​de​szła do miej​sca wska​za​ne​go przez mi​strzy​nię od de​mol​ki i czub​kiem buta za​czę​ła grze​bać w gru​zie. — Coś in​te​re​su​ją​ce​go? – za​py​tał Va​lyn. — Tyl​ko wię​cej ko​ści – od​par​ła. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Masz ja​kiś po​mysł, co za​bi​ło tych nie​bo​ra​ków?

Snaj​per​ka przy​klę​kła i prze​cią​gnę​ła pal​cem po uszko​dzo​nych po​wierzch​‐ niach kil​ku ko​ści. — Zo​sta​li za​dźga​ni – od​par​ła po kil​ku chwi​lach. – W każ​dym przy​pad​ku ostrze tra​fi​ło mię​dzy trze​cie a czwar​te że​bro i przy​pusz​czal​nie prze​bi​ło ser​‐ ce. Rów​nie do​brze mo​gła mó​wić o strzy​że​niu owiec. Jej bla​do​nie​bie​skie oczy po​ły​ski​wa​ły lo​do​wa​to w mdłym świe​tle lam​py. Ka​den ob​ser​wo​wał, w jaki spo​sób wy​ko​nu​je swo​ją pra​cę, sta​rał się zro​zu​mieć jej szorst​kie ge​sty i wnik​nąć w umysł, przy​glą​da​jąc się szyb​kim ru​chom jej oczu, na​pię​tym ścię​gnom prze​gu​bów i prze​chy​le​niom gło​wy, gdy przy​glą​da​ła się ko​lej​nym szkie​le​tom. O czym my​śla​ła, oglą​da​jąc te sta​re kru​che ko​ści? Co czu​ła? Mni​si na​uczy​li Ka​de​na ob​ser​wa​cji. Mógł z za​mknię​ty​mi oczy​ma na​ma​lo​‐ wać każ​de​go człon​ka Skrzy​dła swe​go bra​ta, ale zro​zu​mie​nie było zu​peł​nie inną spra​wą. Po tylu la​tach spę​dzo​nych po​śród gór​skich skał i wśród lu​dzi, któ​rzy rów​nie do​brze mo​gli być wy​ku​ci z ka​mie​nia, nie bar​dzo wie​dział, jak prze​kła​dać sło​wa i czy​ny na emo​cje; nie miał też zbyt wiel​kie​go po​ję​cia, czy jego wła​sne uczu​cia współ​gra​ją z uczu​cia​mi in​nych lu​dzi. Wciąż od​czu​wał strach, na​dzie​ję i roz​pacz, lecz na​głe przy​by​cie aedo​liań​‐ czy​ków i ket​tra​low​ców, czy​li lu​dzi, któ​rzy nie byli Shi​na​mi, uświa​do​mi​ło mu, jak da​le​ko za​szedł tą mni​sią ścież​ką i jak bar​dzo w cza​sie tych dłu​gich lat spę​dzo​nych w gó​rach oszli​fo​wał wła​sne emo​cje. Był te​raz ce​sa​rzem, a ra​‐ czej miał być, je​śli prze​ży​je, przy​wód​cą mi​lio​nów lu​dzi po​wo​do​wa​nych uczu​cia​mi, któ​rych on sam już nie ro​zu​miał. — A co z tymi na dole? – za​py​tał Va​lyn, wska​zu​jąc kciu​kiem w tył, nad swo​im ra​mie​niem. — To samo – od​par​ła An​nick. – Więk​szość ko​ści spróch​nia​ła, ale i tak wy​raź​nie wi​dać, co się sta​ło. Szyb​ka ro​bo​ta, sku​tecz​na. Żad​nych śla​dów cięć na rę​kach i no​gach, żad​nych dwu​krot​nych cio​sów. Każ​de ude​rze​nie to za​bi​‐ cie. Kto​kol​wiek to zro​bił, był w tym do​bry. Pod​nio​sła się na nogi i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, jak​by to stwier​dze​nie za​ła​‐ twia​ło spra​wę. Kil​ka kro​ków da​lej sta​ła Tri​ste, osłu​pia​ła, z roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi. Zmę​czo​na nie od​zy​wa​ła się od chwi​li, gdy prze​czy​ta​ła na​pis nad drzwia​mi, i mil​cza​ła, wlo​kąc się po scho​dach i dłu​gim ko​ry​ta​rzem za resz​tą gru​py. Sło​‐ wa An​nick wy​rwa​ły ją jed​nak z za​my​śle​nia. — Do​bry? – za​py​ta​ła ochry​płym gło​sem. – Do​bry? Co to zna​czy do​bry? – Roz​ło​ży​ła bez​rad​nie ręce, wska​zu​jąc roz​rzu​co​ne wo​kół małe czasz​ki i drzwi pro​wa​dzą​ce do ko​ry​ta​rza, któ​rym przy​szli. – Kto chciał​by mor​do​wać dzie​ci? — Ktoś skru​pu​lat​ny – za​uwa​ży​ła Pyr​re. Za​bój​czy​ni sta​ła opar​ta o jed​no z okien​nych oście​ży, z za​ło​żo​ny​mi rę​ka​mi, po​stu​ku​jąc le​ni​wie bu​tem, jak​by cze​ka​ła, aż skoń​czą swo​je dy​wa​ga​cje. — Skru​pu​lat​ny? – po​wtó​rzy​ła Tri​ste z prze​ra​że​niem. – Ktoś prze​mie​rza sie​ro​ci​niec, za​bi​ja​jąc śpią​ce dzie​ci, a wy na​zy​wa​cie go do​brym? Skru​pu​lat​‐

nym? An​nick zi​gno​ro​wa​ła ten wy​buch, lecz Va​lyn po​ło​żył Tri​ste dłoń na ra​‐ mie​niu. — An​nick wy​gło​si​ła tyl​ko pro​fe​sjo​nal​ną oce​nę – po​wie​dział. – Nie mia​ła na my​śli, że to było do​bre… — Och, pro​fe​sjo​nal​na oce​na – rzu​ci​ła Tri​ste, strzą​sa​jąc dłoń Va​ly​na. Drża​ła, a jej szczu​płe dło​nie za​ci​ska​ły się i roz​wie​ra​ły bez​wied​nie. – Za​mor​‐ do​wa​no te wszyst​kie dzie​ci, a to​bie się za​chcie​wa pro​fe​sjo​nal​nej oce​ny. — Tak po​stę​pu​je​my – wy​ja​śniał Va​lyn. Jego głos był spo​koj​ny, ale pod po​wierzch​nią za​brzmia​ło coś nie​opa​no​wa​ne​go i dzi​kie​go, co z tru​dem trzy​‐ ma​ne było w ry​zach. Jego tę​czów​ki po​chła​nia​ły świa​tło. – Dzię​ki temu po​zo​‐ sta​je​my przy ży​ciu. — A prze​cież mo​gli​by​śmy wy​śpie​wy​wać pie​śni ża​łob​ne – ode​zwa​ła się Pyr​re. Za​bój​czy​ni mia​ła zu​peł​nie spo​koj​ną twarz, ale jej oczy zdra​dza​ły roz​‐ ba​wie​nie. – Chcia​ła​byś za​śpie​wać ele​gię, Tri​ste? A może wszy​scy weź​mie​my się za ręce i po​pła​cze​my? Tri​ste wbi​ła oczy w Pyr​re i ku za​sko​cze​niu Ka​de​na przez dłuż​szą chwi​lę nie od​wró​ci​ła wzro​ku. — Je​ste​ście obrzy​dli​wi – po​wie​dzia​ła w koń​cu, mie​rząc spoj​rze​niem An​‐ nick, Va​ly​na i całą resz​tę. – Czasz​ko​wier​cy, ket​tra​low​cy, aedo​liań​czy​cy, wszy​scy je​ste​ście obrzy​dli​wi. Je​ste​ście mor​der​ca​mi. — No ja​sne, w koń​cu nie wszy​scy mogą być kur​wa​mi – od​cię​ła się Gwen​‐ na, pod​no​sząc wzrok znad ła​dun​ków. Na​gle, po​mi​mo otwar​tych okien i dziu​ra​we​go da​chu, po​miesz​cze​nie wy​‐ da​ło się za małe, zbyt cia​sne, peł​ne śle​pych, go​rącz​ko​wych emo​cji i pod​nie​‐ sio​nych gło​sów. Ka​den usi​ło​wał ob​ser​wo​wać wszyst​ko obo​jęt​nie, nie po​‐ zwa​la​jąc się temu przy​tło​czyć. Czy to tak żyją lu​dzie? Tak mó​wią? Jak mogą ja​sno uj​rzeć co​kol​wiek po​środ​ku tej roz​sza​la​łej bu​rzy? Tri​ste otwo​rzy​ła usta, ale nie wy​po​wie​dzia​ła żad​ne​go sło​wa. Po chwi​li mil​cze​nia omi​nę​ła An​nick i ru​szy​ła ko​ry​ta​rzem w stro​nę, z któ​rej przy​szli. — Uwa​ga na scho​dy – ra​do​śnie krzyk​nę​ła za nią Pyr​re. † Tri​ste wró​ci​ła prę​dzej, niż Ka​den się spo​dzie​wał. Po łzach nie było już śla​du. Jed​ną ręką pod​par​ła się pod bok, a w dru​giej trzy​ma​ła miecz. Ka​den pa​mię​tał z dzie​ciń​stwa roz​ma​ite im​po​nu​ją​ce oka​zy bro​ni: wy​sa​dza​ne dro​gi​mi ka​‐ mie​nia​mi ce​re​mo​nial​ne mie​cze; dłu​gie, obo​siecz​ne mie​cze aedo​liań​czy​ków; groź​ne sza​ble gwar​dii pa​ła​co​wej, ale ni​g​dy nie wi​dział cze​goś po​dob​ne​go. Ten miecz zro​bio​ny był ze sta​li tak czy​stej, że mo​gła​by wca​le nie być sta​lą, lecz skraw​kiem zi​mo​we​go nie​ba, wy​ku​tym w do​sko​na​ły, lek​ki łuk, a po​tem wy​po​le​ro​wa​nym na dys​kret​ny po​łysk. Był do​sko​na​ły. — Co to? – za​py​tał Va​lyn, od​wra​ca​jąc się ple​ca​mi do ciem​no​ści

za oknem, gdy zbyt duże buty Tri​ste za​chrzę​ści​ły na po​sadz​ce. – Co to ta​kie​‐ go? — Na słod​kie​go Sha​ela, Va​ly​nie – po​wie​dział La​ith, któ​ry wraz z Ta​la​lem wró​cił wła​śnie do głów​ne​go po​miesz​cze​nia po spraw​dze​niu ca​łe​go pię​tra. – My​ślę, że je​steś do​brym do​wód​cą Skrzy​dła i w ogó​le, ale mar​twi mnie, że nie roz​po​zna​jesz mie​cza. Va​lyn nie zwró​cił uwa​gi na sło​wa La​itha. — Gdzie to zna​la​złaś? – do​dał, pod​cho​dząc do Tri​ste. Dziew​czy​na mach​nę​ła ręką w stro​nę ko​ry​ta​rza. — W jed​nym z po​ko​jów. Był przy​sy​pa​ny gru​zem, ale za​uwa​ży​łam po​‐ łysk. Wy​glą​da na nowy. To któ​ryś z wa​szych mie​czy? Va​lyn po​krę​cił po​nu​ro gło​wą. — Czy​li nie je​ste​śmy je​dy​ny​mi, któ​rzy błą​ka​ją się po tym za​du​piu – stwier​dził La​ith. Ka​den za​uwa​żył, że choć lot​nik wy​po​wie​dział to lek​kim to​nem, to jed​nak od​su​nął się z otwar​te​go przej​ścia wio​dą​ce​go na ko​ry​tarz, a jego oczy omio​‐ tły cza​ją​ce się w ką​tach cie​nie. Va​lyn wy​su​nął rękę i od​gro​dził Ka​de​na od mie​cza, jak​by ta broń mo​gła sama za​bi​jać i ka​le​czyć. — An​nick, z po​wro​tem do okna. Gwen​na i Ta​lal, kie​dy już skoń​czy​cie tu​‐ taj, jesz​cze raz obej​rzyj​cie to pię​tro – po​le​cił. — Wła​śnie to zro​bi​li​śmy – za​uwa​ży​ła mi​strzy​ni od wy​bu​rzeń. — Przej​rzyj​cie jesz​cze raz – rzekł Va​lyn. – I zwróć​cie uwa​gę na po​dwój​ne wią​za​nia i ła​dun​ki. — A co z ludź​mi cho​wa​ją​cy​mi się po ką​tach? – za​py​tał La​ith. — Tak – od​parł po​sęp​nie Va​lyn. – Ich też szu​kaj​cie. Ka​den nic z tego nie zro​zu​miał, lecz po chwi​li znów sku​pił się na mie​czu. — Czy kształt tego ostrza wy​da​je się wam zna​jo​my? – za​py​tał. Mógł to być ja​kiś klucz do po​cho​dze​nia mie​cza, ale on sam zbyt sła​bo znał się na bro​ni, by to oce​nić. — Wi​dy​wa​łem po​dob​ne klin​gi – od​po​wie​dział Va​lyn, marsz​cząc brwi. – Man​ja​ry​ci uży​wa​li cza​sem jed​no​siecz​nych mie​czy. — To nie jest man​ja​ryc​ki miecz – stwier​dzi​ła Pyr​re. Nie po​ru​szy​ła się i spo​waż​nia​ła. — Może to coś z Men​kid​doc? – za​su​ge​ro​wał Ta​lal. – Prak​tycz​nie nic nie wie​my o ca​łym tym kon​ty​nen​cie. — Je​ste​śmy w Gó​rach Ko​ścia​nych – za​uwa​żył Va​lyn. – Men​kid​doc leży ty​sią​ce mil na po​łu​dnie. — To nie jest z Men​kid​doc – do​da​ła Pyr​re. — An​the​ra jest bli​sko – rzu​cił Ka​den. — An​the​ryj​czy​cy lu​bią obo​siecz​ne mie​cze – od​po​wie​dział Va​lyn, krę​cąc gło​wą – i pał​ki, z nie​zna​nych ni​ko​mu po​wo​dów. — To nie po​cho​dzi z An​the​ry. – Głos, któ​ry prze​mó​wił, nie na​le​żał

do Pyr​re. Ka​den od​wró​cił się i uj​rzał Tana sto​ją​ce​go przy ken​ta. Wy​glą​dał w swo​jej sza​cie jak cień na tle mrocz​niej​sze​go cie​nia. W jego pra​wym ręku błysz​czał na​czal. Po​mi​mo swe​go wzro​stu mnich po​ru​szał się bez​sze​lest​nie i nikt nie za​uwa​żył, kie​dy wró​cił do po​miesz​cze​nia. — To wy​rób Cse​strii​mów. W po​ko​ju za​pa​dło dłu​gie, cięż​kie mil​cze​nie. — Do​my​ślam się, że nie umar​łeś po tam​tej stro​nie bra​my – za​uwa​ży​ła na ko​niec Gwen​na. — Nie – od​parł Tan. – Nie umar​łem. — Po​wiesz nam, co od​kry​łeś? — Nie. Nie po​wiem. Gdzie zna​leź​li​ście ten miecz? Va​lyn wska​zał ge​stem w głąb ko​ry​ta​rza, pod​czas gdy Ka​den pró​bo​wał po​zbie​rać my​śli. Tan po​wie​dział wcze​śniej, że pi​smo nad drzwia​mi było pi​smem ludz​kim, choć sta​ro​żyt​nym. To był bu​dy​nek dla lu​dzi i było to ludz​kie mia​sto, lecz ken​ta stwo​rzy​li Cse​strii​mo​wie, a jed​ną z bram zro​bi​li tu​taj, w środ​ku mia​sta peł​ne​go ko​ści. Miecz wy​glą​dał na nowy, ale tak samo wy​glą​dał na​czal Tana. Ta broń mo​gła mieć ty​sią​ce lat i być jed​ną z tych sztuk bro​ni, któ​rych uży​to, gdy… — Za​bi​li ich Cse​strii​mo​wie – po​wie​dział po​wo​li Ka​den. – Otwo​rzy​li bra​‐ mę tu​taj, w sa​mym środ​ku mia​sta, omi​ja​jąc jego mury i obro​nę. – My​śli Ka​‐ de​na po​pły​nę​ły te​raz do wy​zu​tych z emo​cji umy​słów na​past​ni​ków. Dzię​ki be​sh​ra’an wszyst​ko było ta​kie pro​ste i ra​cjo​nal​ne. – Prze​do​sta​li się tu​taj, przy​pusz​czal​nie w nocy, i naj​pierw za​bi​li dzie​ci, bo te były naj​lep​szą bro​nią ludz​ko​ści prze​ciw​ko nim. Za​czę​li tu​taj, na gó​rze… – Wspo​mnie​nie ma​łych szkie​le​tów na scho​dach wy​peł​ni​ło mu umysł. – A przy​naj​mniej nie​któ​rzy z nich – po​pra​wił się. – Cse​strii​mo​wie za​sta​wi​li naj​pierw pu​łap​kę, a po​tem po​gna​li dzie​ci w dół po scho​dach, za​bi​ja​jąc je pod​czas uciecz​ki, za​kłu​wa​jąc na stop​niach i w ko​ry​ta​rzach. Po​tem za​wró​ci​li, żeby po​za​bi​jać te, któ​re ukry​ły się za drzwia​mi i pod łóż​ka​mi. – Tu Ka​den prze​niósł się z umy​słów my​śli​wych do umy​słów ofiar. – Więk​szość dzie​ci była zbyt prze​ra​żo​na, by co​kol​wiek zro​bić, lecz na​wet te, któ​rym uda​ło się wy​mknąć… – Uczy​nił bez​rad​ny gest. – Do​kąd mo​gły po​biec? Je​ste​śmy w po​ło​wie wy​so​ko​ści kli​fu. – Spoj​rzał przez okno, jesz​cze raz prze​ży​wa​jąc krzy​ki i ob​raz rze​zi. – Nie​któ​re sko​czy​ły. Było to bez​na​dziej​ne, ale sko​czy​ły mimo wszyst​ko. Drżąc od prze​ży​cia tam​te​go stra​chu, stra​chu dzie​ci nie​ży​ją​cych już od ty​‐ się​cy lat, wy​szedł z be​sh​ra’an i uj​rzał wpa​trzo​ne w sie​bie sześć par oczu. — Co to za miej​sce? – za​py​tał w koń​cu Ta​lal, roz​glą​da​jąc się wo​kół. — Po​wie​dzia​łem wam już – od​rzekł Tan. – To As​sa​re. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Dla​cze​go o nim nie sły​sze​li​śmy? — Rze​ki zdą​ży​ły zmie​nić bieg, od​kąd wy​mar​li tu lu​dzie.

— Dla​cze​go za​ło​żo​no je tu​taj? – za​py​tał Ka​den. Spró​bo​wał przy​po​mnieć so​bie strzęp​ki opo​wie​ści o za​kła​da​niu i roz​wo​ju miast, za​sły​sza​ne jesz​cze w dzie​ciń​stwie w Pa​ła​cu Brza​sku. – Nie ma tu por​tu. Nie ma dróg. — To mi​ja​ło się z ce​lem – rzekł Tan. Usiadł ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi obok le​żą​ce​go mie​cza. Przy​pa​try​wał mu się przez kil​ka ude​rzeń ser​ca, lecz nie uczy​nił żad​ne​go ru​chu, by po nie​go się​gnąć. Ka​den cze​kał, my​śląc, że po​wie coś jesz​cze, lecz Tan po chwi​li za​‐ mknął oczy. La​ith po​pa​trzył na nie​go, po​tem na Ka​de​na, po czym roz​ło​żył ręce. — To ma być ko​niec tej hi​sto​rii? Cse​strii​mo​wie przy​szli, za​bi​li wszyst​‐ kich, zgu​bi​li miecz… czas na bło​gi od​po​czy​nek? Je​śli na​wet to szy​der​stwo ubo​dło Tana, nie dał tego po so​bie po​znać. Jego oczy po​zo​sta​ły za​mknię​te. Pierś uno​si​ła się i opa​da​ła mia​ro​wo, po​ru​sza​na rów​nym od​de​chem. Ku zdu​mie​niu Ka​de​na to Tri​ste prze​rwa​ła mil​cze​nie. — As​sa​re – po​wie​dzia​ła, na​da​jąc temu sło​wu nie​co inny ak​cent niż Tan. Ona rów​nież przy​sia​dła na pod​ło​dze obok mie​cza. Oczy mia​ła sze​ro​ko otwar​te, jak​by wpa​try​wa​ła się w wi​zję, któ​rej żad​ne z nich nie mo​gło zo​ba​‐ czyć. – Schro​nie​nie. — Jesz​cze je​den owoc tre​nin​gu le​iny? – za​py​ta​ła Pyr​re. Tri​ste nie od​po​wie​dzia​ła i na​wet na nią nie spoj​rza​ła. — As​sa​re – po​wtó​rzy​ła. A po​tem: – Ni ko​kho​me​lu​nen, tan​dria. Na svia​ta, la​ema. Na kie​na-ek​ko​do​mi​drion, aksh. Oczy Tana otwo​rzy​ły się po​wo​li. Jego cia​ło nie drgnę​ło, ale za​szła w nim ja​kaś zmia​na, był ja​kiś… Ka​den szu​kał wła​ści​we​go sło​wa: czuj​ny. Go​to​wy. Tri​ste wciąż przy​glą​da​ła się mie​czo​wi. Jej pięk​ne oczy były sze​ro​ko otwar​te i nie​obec​ne. Chy​ba na​wet nie zda​ła so​bie spra​wy, że prze​mó​wi​ła. — Gdzie to usły​sza​łaś? – za​py​tał Tan. Tri​ste drgnę​ła, a po​tem zwró​ci​ła się do mni​cha: — Ja nie… za​pew​ne w świą​ty​ni, jako część mo​ich stu​diów. — Co to zna​czy? – spy​tał Ka​den. Coś w tym zda​niu za​nie​po​ko​iło Tana, a on nie wi​dział jesz​cze mni​cha za​nie​po​ko​jo​ne​go. — Nie – rzekł Tan, igno​ru​jąc py​ta​nie Ka​de​na. – Nie na​uczy​łaś się tego w świą​ty​ni. A w każ​dym ra​zie w żad​nej świą​ty​ni, któ​ra do​trwa​ła do dzi​siaj. — Prze​cież tam, na dole, już mó​wi​ła tym ję​zy​kiem – za​uwa​żył Va​lyn. — Czy​ta​ła na​pi​sa​ne tam sło​wa – po​pra​wił go Tan, pod​no​sząc się sprę​ży​‐ ście na nogi. – Było to mało praw​do​po​dob​ne, lecz moż​li​we. Wie​lu ba​da​czy czy​ta tek​sty Cse​strii​mów. — Więc w czym pro​blem? – na​ci​skał Va​lyn. — Ona ich nie prze​czy​ta​ła. Wy​mó​wi​ła je z pa​mię​ci. La​ith wzru​szył ra​mio​na​mi. — Dziel​na dziew​czy​na. Uro​da, że szczę​ka opa​da, a i móż​dżek ni​cze​go so​‐ bie.

— Gdzie po​zna​łaś to zda​nie? – po​wtó​rzył Tan. Tri​ste po​trzą​snę​ła gło​wą. — Za​pew​ne w książ​ce. — Nie ma tego w książ​kach. — Bar​dzo to wszyst​ko dra​ma​tycz​ne – rzu​ci​ła Pyr​re ze swe​go sta​no​wi​ska przy oknie – ale by​ła​bym chy​ba bar​dziej za​in​te​re​so​wa​na, gdy​bym wie​dzia​‐ ła, co te ta​jem​ni​cze sło​wa zna​czą. Tri​ste za​gry​zła war​gi. — W ro​sną​cej… – za​czę​ła nie​pew​nie. – W na​pły​wa​ją​cej czar​nej… – Skrzy​‐ wi​ła się, co​raz bar​dziej znie​chę​co​na, a po​tem za​czę​ła od nowa, tym ra​zem wy​po​wia​da​jąc sło​wa z po​sęp​ną me​lo​dy​ką mo​dli​twy lub in​wo​ka​cji: – Świa​‐ tło w na​ra​sta​ją​cych ciem​no​ściach. Dach dla znu​żo​nych. Ko​wa​dło dla mie​cza ze​msty.

7

S

zczę​ście piel​grzy​mów Ada​re od​czu​wa​ła bar​dziej jak wy​rok śmier​ci niż uro​czy​ste świę​to​wa​nie. Le​hav do​pro​wa​dził ją przy​naj​mniej do Świą​ty​ni Świa​tła, zga​dza​jąc się tyl​ko na krót​kie po​sto​je przy stra​ga​nach wzdłuż alei Bo​gów, gdzie ku​pi​ła mały ple​cak, zmia​nę odzie​ży, tro​chę su​szo​nych owo​ców i so​lo​ne​go mię​sa, no i oczy​wi​ście zło​ci​stą sza​tę piel​grzy​mów In​tar​ry. Wszyst​ko to na​le​ża​ło do jej pla​nu, spo​dzie​wa​ła się jed​nak, że bę​dzie mia​ła wię​cej swo​bo​dy w wy​‐ bo​rze kro​ju i wzo​ru, że Le​hav nie bę​dzie tak bar​dzo pa​trzył jej na ręce i po​‐ zwo​li na dłuż​sze wy​bie​ra​nie, za​trzy​my​wa​nie się i za​sta​no​wie​nie przed do​‐ ko​na​niem za​ku​pu. Za​miast tego czu​ła się tak, jak​by raz jesz​cze wpa​dła do Po​chyl​ni i zo​sta​ła unie​sio​na siłą, nad któ​rą nie mia​ła żad​nej wła​dzy i któ​‐ ra, gdy​by się z czymś zdra​dzi​ła, mo​gła ją za​bić. Nie zna​czy to, że Le​hav był nie​okrze​sa​ny czy pro​stac​ki. Po wy​gło​sze​niu pierw​szej groź​by za​do​wa​lał się zdaw​ko​wy​mi roz​mo​wa​mi w trak​cie ich dłu​‐ giej mar​szru​ty błot​ni​stym szla​kiem do Świą​ty​ni Świa​tła, za​da​jąc licz​ne py​‐ ta​nia, na któ​re Ada​re była do​brze przy​go​to​wa​na. Udzie​la​ła od​po​wie​dzi, któ​‐ re prze​ćwi​czy​ła już set​ki razy. Na imię mia​ła Do​rel​lin. Była cór​ką za​moż​ne​‐ go kup​ca. Opa​ska? To sku​tek rzecz​nej śle​po​ty, na któ​rą za​pa​dła rok wcze​‐ śniej. Ow​szem, mo​gła wi​dzieć, ale z każ​dym mie​sią​cem jej wzrok się po​gar​‐ szał. Z po​cząt​ku do​ku​cza​ło jej tyl​ko słoń​ce, ale ostat​nio musi osła​niać oczy na​wet przed świa​tłem ogni​ska czy świe​cy. Nie, jej ro​dzi​ce nie wie​dzą, gdzie się znaj​du​je. Uwa​ża​li, że jest sza​lo​na, lecz Do​rel​lin moc​no wie​rzy w bo​gi​nię i jest prze​ko​na​na, że je​śli od​bę​dzie piel​grzym​kę do Olo​nu, do naj​święt​sze​go przy​byt​ku In​tar​ry, wów​czas Pani Świa​tła przy​wró​ci jej wzrok. Nie, nie zda​‐ wa​ła so​bie w peł​ni spra​wy z trud​no​ści tej po​dró​ży. Nie pla​no​wa​ła nic poza uda​niem się do Olo​nu i nie wie, czy wró​ci do An​nu​ru. Jej my​śli nie wy​bie​ga​‐ ły poza ten wiel​ki akt po​boż​no​ści. Żoł​nierz tyl​ko ki​wał gło​wą, sły​sząc te od​po​wie​dzi, lecz ona za​uwa​ży​ła, że zer​kał na nią pa​ro​krot​nie, jak​by oce​niał i wa​żył jej sło​wa. Nie była pew​na, czy chcia​ła​by do​kład​niej wi​dzieć wy​raz jego twa​rzy przez opa​skę. W każ​‐ dym ra​zie do​zna​ła ulgi, gdy do​tar​li w koń​cu na ogrom​ny plac przed Świą​ty​‐ nią Świa​tła.

Sama świą​ty​nia była jed​nym z cu​dów ce​sar​stwa. Była to wiel​ka świe​tli​‐ sta bu​dow​la, w któ​rej wię​cej było szkła niż ka​mie​nia, osa​dzo​na jak cen​na per​ła przy alei Bo​gów. Jej szy​by od​bi​ja​ły blask po​ran​ne​go świa​tła. Ale​ja Bo​‐ gów cią​gnę​ła się na wschód i na za​chód, tak sze​ro​ka, że pięć​dzie​się​ciu jeźdź​‐ ców mo​gło je​chać nią bok w bok, nie za​wa​dza​jąc o znaj​du​ją​ce się po jej pół​‐ noc​nej i po​łu​dnio​wej stro​nie skle​py i stra​ga​ny. Prze​ci​na​ła mia​sto li​nią pro​‐ stą jak cię​cie mie​cza. A jed​nak za​rów​no świą​ty​nia, jak i ale​ja Bo​gów wy​da​‐ wa​ły się nie​wie​le zna​czą​ce w ze​sta​wie​niu z Włócz​nią In​tar​ry. Na​wet gdy pa​‐ trzy​ło się z od​le​gło​ści mili, pię​ła się nad gło​wą jej strasz​li​wa, nie​bo​tycz​na igli​ca. Ka​pła​ni In​tar​ry usi​ło​wa​li wznieść swo​ją świą​ty​nię poza za​się​giem jej cie​nia, lecz w An​nu​rze nic nie mo​gło wyjść z cie​nia Włócz​ni. Ada​re przy​ła​‐ pa​ła się na tym, że znów pa​trzy na nią, mie​rząc wzro​kiem jej ska​lę. Z pa​ła​cu trud​no było oce​nić wy​so​kość Włócz​ni, ale te​raz, sto​jąc po​środ​ku alei Bo​gów i pa​trząc w górę, po​czu​ła za​wrót gło​wy, jak​by za chwi​lę mia​ła stra​cić grunt pod sto​pa​mi, ode​rwać się od zie​mi i po​le​cieć hen, w górę, pro​sto w otwar​te nie​bo. Z wy​sił​kiem spu​ści​ła wzrok i spoj​rza​ła na ka​mien​ne pły​ty alei, a po​‐ tem na Le​ha​va, któ​ry bacz​nie się jej przy​glą​dał. — Nie wiem, jak ci dzię​ko​wać – po​wie​dzia​ła, wy​cią​ga​jąc rękę. — Za​miast tego po​dzię​kuj bo​gi​ni. Ada​re ski​nę​ła po​boż​nie gło​wą. — Nie wąt​pię, że to In​tar​ra we wła​snej oso​bie po​sła​ła cię do mnie. Za​‐ wsze będę ci wdzięcz​na, Le​ha​vie. Nie uśmiech​nął się ani nie ujął jej dło​ni. — Mó​wisz tak, jak​by​śmy się roz​sta​wa​li. — Nie – od​par​ła, po​spiesz​nie krę​cąc gło​wą. – Wspól​nie przej​dzie​my tę dro​gę. – Wska​za​ła ge​stem piel​grzy​mów tło​czą​cych się przed świą​ty​nią. – Mam też na​dzie​ję, że w nad​cho​dzą​cych dniach po​zna​my się le​piej. — Ja też – od​parł, mru​żąc oczy w spo​sób, od któ​re​go prze​szły ją ciar​ki. – Też mam na​dzie​ję, że po​znam cię le​piej, Do​rel​lin. † Set​ki ich zgro​ma​dzi​ły się przed wy​ru​sze​niem w dłu​gą dro​gę. Nie​któ​rzy byli mło​dzi i sa​mot​ni i nie​śli na ra​mio​nach lek​kie pa​kun​ki, inni przy​by​li ca​ły​mi licz​ny​mi ro​dzi​na​mi, a ich fur​man​ki ugi​na​ły się pod cię​ża​rem roz​chwie​ru​ta​‐ nych drew​nia​nych me​bli, po​ży​wie​nia, skrzyń z odzie​żą i wszyst​kie​go, co po​trzeb​ne, by za​cząć nowe ży​cie w Olo​nie, set​ki mil na po​łu​dnie. Rol​ni​cy wieź​li też na wo​zach świ​nie oraz klat​ki z kwa​czą​cy​mi kacz​ka​mi, a cały ten ba​ła​gan cią​gnę​ła naj​czę​ściej jed​na, cza​sem dwie pary do​mo​wych ba​wo​łów. W tłu​mie krą​ży​ły wy​chu​dłe psy, wę​szą​ce, war​czą​ce i gry​zą​ce się mię​dzy sobą, nie​słu​cha​ją​ce na​wo​ły​wań swo​ich wła​ści​cie​li. Cały ten tłum zło​żo​ny z wy​jeż​dża​ją​cych i tych, któ​rzy ich że​gna​li, za​ta​mo​wał ruch na alei Bo​gów na set​ki kro​ków na wschód i za​chód, blo​ku​jąc przej​ście za​rów​no ko​niom,

jak i pie​szym tra​ga​rzom. A coś ta​kie​go dzie​je się co ty​dzień, po​my​śla​ła Ada​re. Śmierć Uinia​na spo​wo​do​wa​ła naj​więk​szą od wie​lu dzie​się​cio​le​ci mi​gra​‐ cję we​wnątrz ce​sar​stwa, lecz Ada​re, choć prze​glą​da​ła z uwa​gą ra​por​ty o ru​‐ chach lud​no​ści, nie ro​zu​mia​ła w peł​ni, co ozna​cza​ją te licz​by, do​pó​ki nie zbli​ży​ła się do ze​bra​ne​go tłu​mu. Zgro​ma​dze​nie mia​ło być po​łą​czo​ne ze świę​‐ to​wa​niem, z ra​do​snym po​że​gna​niem tych, któ​rzy po​wo​do​wa​ni wia​rą wy​‐ ru​sza​li w dro​gę do obie​ca​nej kra​iny wol​nej od prze​śla​do​wań. Wy​jazd ten miał być też dum​nym ge​stem wy​zwa​nia, lecz przez tka​ni​nę opa​ski Ada​re wi​dzia​ła wszę​dzie sce​ny roz​pa​czy; męż​czyzn żar​tu​ją​cych zbyt ha​ła​śli​wie, są​sia​dów po​kle​pu​ją​cych się zbyt czę​sto i na​zbyt ener​gicz​nie po ple​cach oraz mał​żeń​stwa pró​bu​ją​ce ukryć strach i złe prze​czu​cia pod ma​ską we​so​łej pa​‐ pla​ni​ny. — Kie​dy to​bie bę​dzie tu zimą mar​z​nąć za​dek, ja będę się wy​le​gi​wał nad brze​giem je​zio​ra Sia – wo​łał do zna​jo​me​go ja​kiś mło​dzie​niec, pod​czas gdy tuż obok inny mło​dy czło​wiek wtu​lał z łka​niem twarz w ra​mio​na swe​go bra​ta. Oczy​wi​ście nie każ​dy mógł się udać w tę po​dróż. Zo​sta​wa​li star​cy i nie​‐ peł​no​spraw​ni, a tak​że ci zbyt bied​ni, by stać ich było na roz​po​czy​na​nie ży​cia w no​wym, ob​cym mie​ście, i ci na​zbyt lę​kli​wi. Za go​dzi​nę lub dwie, za​raz po bło​go​sła​wień​stwie udzie​lo​nym przez ka​pła​na, ro​dzi​ce roz​sta​ną się ze swy​mi do​ro​sły​mi dzieć​mi, bra​cia po​że​gna​ją sio​stry, a dro​gi sta​rych przy​‐ ja​ciół się ro​zej​dą. Po​nu​ry był to wi​dok. Ja​kiś sta​ry czło​wiek prze​kli​nał ko​nia, któ​ry bro​nił się przed kan​ta​rem; w koń​cu ude​rzył go po noz​drzach, po czym za​krył dłoń​‐ mi za​pła​ka​ną twarz. Dwo​je ma​łych dzie​ci, dziew​czyn​ka i chło​piec, sta​ło po​‐ bla​dłych po​śród tego za​mie​sza​nia, z oczy​ma jak spodki, w mil​cze​niu trzy​‐ ma​jąc się za ręce, naj​wy​raź​niej tar​ga​nych sprzecz​ny​mi emo​cja​mi stra​chu i pod​nie​ce​nia. Olon nie le​żał aż tak da​le​ko. Ka​ra​wa​ny kup​ców po​ko​ny​wa​ły tę dro​gę w kil​ka ty​go​dni, a pły​ną​ce ka​na​łem stat​ki na​wet szyb​ciej, ale ci lu​‐ dzie nie byli kup​ca​mi ani ka​pi​ta​na​mi. Więk​szość z nich mia​ła już ni​g​dy nie uj​rzeć sto​li​cy. A wszyst​ko prze​ze mnie, rze​kła so​bie w du​chu Ada​re, czu​jąc za​ra​zem trwo​‐ gę i nie​po​kój. Kom​pro​mi​ta​cja Uinia​na wy​da​wa​ła się do​sko​na​łą oka​zją, by po​zba​wić zna​cze​nia Ko​ściół In​tar​ry, aby ode​brać mu pra​wa i przy​wi​le​je, tak nie​roz​‐ waż​nie przy​zna​ne przez San​tu​na, i od​zy​skać stra​co​ne do​cho​dy, a co naj​waż​‐ niej​sze, po​zba​wić wła​dzy Sy​nów Pło​mie​nia. Z po​mo​cą il Torn​ji mo​gła dzia​‐ łać pręd​ko i w cią​gu dwóch dni i dwóch bez​sen​nych nocy uda​ło się jej opra​‐ co​wać pro​jekt „Po​ro​zu​mie​nia jed​no​ści” i prze​pchnąć go przez licz​ne mi​ni​‐ ster​stwa. Z po​zo​ru wy​glą​da​ło to jak uczci​wa ugo​da, na​wet wiel​ko​dusz​na ze stro​ny Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu; w koń​cu prze​cież naj​wyż​szy ka​płan In​tar​ry za​mor​do​‐

wał ce​sa​rza, a w każ​dym ra​zie wszy​scy tak uwa​ża​li. Po​ro​zu​mie​nie ofe​ro​wa​‐ ło po​go​dze​nie wier​nych wy​znaw​ców In​tar​ry z resz​tą ce​sar​stwa, któ​re​go byli czę​ścią, włą​cza​jąc w to iście kró​lew​ski dar dla Ko​ścio​ła: dzie​sięć ty​się​cy zło​tych słońc „dla więk​szej chwa​ły bo​gi​ni i jej sług”. Il Torn​ja, peł​nią​cy rolę re​gen​ta, oso​bi​ście wło​żył zło​ci​stą chu​s​tę na po​chy​lo​ne ra​mio​na no​we​go naj​‐ wyż​sze​go ka​pła​na. Wszyst​ko to było szop​ką rzecz ja​sna. Dzie​sięć ty​się​cy słońc zro​bi​ło​by może wra​że​nie na więk​szo​ści kup​ców, lecz licz​ba ta nie była więk​sza od sumy za​okrą​gle​nia wy​zna​cza​ją​cej mar​gi​nes błę​du w ob​li​cze​niach mi​ni​‐ ster​stwa fi​nan​sów; była drob​nost​ką w po​rów​na​niu z tym, co mia​ło otrzy​‐ my​wać rocz​nie ce​sar​stwo z ty​tu​łu przy​wró​co​nych po​dat​ków od do​cho​dów Ko​ścio​ła. Glo​ry​fi​ka​cja głów​nej świą​ty​ni przy alei Bo​gów też była ni​czym w po​rów​na​niu z przy​mu​so​wą li​kwi​da​cją dzie​siąt​ków ma​łych świą​tyń roz​‐ sia​nych po ca​łej sto​li​cy. A ce​sar​skie bło​go​sła​wień​stwo, nowo usta​no​wio​ny ob​rzą​dek, w któ​rym ce​sarz for​mal​nie przy​zna​wał funk​cję naj​wyż​sze​mu ka​‐ pła​no​wi, wy​ma​gał, by ten przy​klęk​nął przed ce​sa​rzem w uni​żo​nej po​zie na oczach ca​łe​go dwo​ru. Na​wet naj​mniej​szy skry​ba w Pa​ła​cu Brza​sku wi​‐ dział w Po​ro​zu​mie​niu to, czym rze​czy​wi​ście było, lecz Ada​re nie pi​sa​ła tego dla tro​no​wych skry​bów; gdy​by zdo​ła​ła prze​ko​nać pro​sty lud An​nu​ru, drob​‐ nych kup​ców, ry​ba​ków i rol​ni​ków, że Nie​cio​sa​ny Tron na​dal wspie​ra Ko​‐ ściół In​tar​ry, wów​czas od​nio​sła​by praw​dzi​wy triumf i unik​nę​ła od​we​tu ze stro​ny tych, któ​rzy tak sko​rzy byli krzy​czeć o re​li​gij​nych prze​śla​do​wa​‐ niach. Nie​mal się uda​ło. Nowy naj​wyż​szy ka​płan, Cher​rel, trze​ci tego imie​nia, był sła​bym czło​wie​kiem o za​łza​wio​nych oczach i do tego mo​lem książ​ko​‐ wym. Po​boż​nym, lecz cał​ko​wi​cie po​zba​wio​nym po​li​tycz​nych am​bi​cji, któ​re spra​wi​ły, że tak nie​bez​piecz​nym czło​wie​kiem stał się Uinian. Opro​te​sto​wał kil​ka żą​dań Ada​re, by krót​ko po​tem ustą​pić jej we wszyst​kim, naj​wy​raź​niej czu​jąc ulgę, że jego Ko​ściół nie zo​stał cał​ko​wi​cie znisz​czo​ny. We​dług ob​ser​‐ wa​to​rów, któ​rych Ada​re umie​ści​ła w świą​ty​ni, Cher​rel na​ma​wiał wier​nych do czy​sto​ści i po​li​tycz​nej ule​gło​ści, czy​li za​let, do któ​rych sa​mej Ada​re było da​le​ko. Pro​ble​mem, jak za​wsze, była pry​wat​na ar​mia Ko​ścio​ła. Do​pó​ki naj​wyż​‐ szy ka​płan miał pra​wo utrzy​my​wać ty​sią​ce lu​dzi – żoł​nie​rzy do​brze wy​‐ szko​lo​nych i do​brze opła​ca​nych – pod bro​nią w gra​ni​cach ce​sar​stwa, a na​‐ wet w sto​li​cy, to żad​ne przy​klę​ka​nie nie mo​gło go skło​nić do praw​dzi​wej ule​gło​ści. Za​kon Sy​nów Pło​mie​nia mu​siał zo​stać roz​wią​za​ny, więc Ada​re wy​da​ła sto​sow​ny edykt, ze​zwa​la​jąc je​dy​nie na utrzy​ma​nie set​ki lu​dzi „dla bez​po​śred​niej ochro​ny świą​ty​ni i więk​szej chwa​ły In​tar​ry”. Wy​da​wa​ło się to ostroż​nym po​su​nię​ciem, nie​zbęd​nym kro​kiem, ale wszyst​kich skut​ków nie dało się prze​wi​dzieć. Żoł​nie​rze nie​ła​two po​wra​ca​ją do cy​wil​ne​go ży​cia, a Sy​no​wie Pło​mie​nia nie byli tu wy​jąt​kiem. W isto​cie było na​wet go​rzej, bo ich wy​szko​le​nie mi​li​‐

tar​ne łą​czy​ło się z re​li​gij​nym od​da​niem i de​ter​mi​na​cją. Pi​sząc Po​ro​zu​mie​‐ nie, Ada​re mia​ła na​dzie​ję, że Sy​no​wie po pro​stu się ro​zej​dą, za​trud​nią się w pie​kar​niach lub za​cią​gną na ku​try ry​bac​kie. Pa​trząc wstecz, zro​zu​mia​ła, że ocze​ki​wa​nie to było głu​pie. Jej oj​ciec do​strzegł​by pro​blem i go unik​nął, lecz on nie żył. Je​śli sama nie po​sprzą​ta ba​ła​ga​nu, któ​ry zro​bi​ła, rzecz za​‐ cznie wkrót​ce cuch​nąć. Nie było otwar​te​go bun​tu. Zra​zu wy​da​wa​ło się na​wet, że Sy​no​wie Pło​‐ mie​nia roz​pro​szy​li się, roz​wia​li jak dym na wie​trze. Po​tem jed​nak Ada​re otrzy​ma​ła pierw​sze ra​por​ty po​bor​ców po​dat​ko​wych dzia​ła​ją​cych na dro​dze do Olo​nu: żoł​nie​rze szli na po​łu​dnie. Nie była to jed​na gru​pa, na pew​no. Nie po​ru​sza​li się dro​gą w zwar​tych od​dzia​łach i ko​lum​nach. Gdy​by się na to po​‐ wa​ży​li, mo​gła​by wy​słać prze​ciw nim ce​sar​skie le​gie za to, że nie do​trzy​ma​li wa​run​ków Po​ro​zu​mie​nia. Nie, Sy​no​wie Pło​mie​nia wę​dro​wa​li na po​łu​dnie w roz​pro​sze​niu – pół tu​‐ zi​na tu​taj, dwa lub trzy tu​zi​ny tam. Mie​li ze sobą broń i pan​ce​rze, ale ukry​li cho​rą​gwie i mun​du​ry. Całe set​ki lu​dzi ta​kich jak Le​hav opusz​cza​ły An​nur. Naj​wy​raź​niej za tym wszyst​kim stał pe​wien nie​go​dzi​wiec, czło​wiek, o któ​‐ rym ni​g​dy wcze​śniej nie sły​sza​ła, nie​ja​ki Ve​stan Ame​re​dad, któ​ry na​ma​wiał ich do prze​gru​po​wa​nia sił w Olo​nie, pra​sta​rej sie​dzi​bie In​tar​ry, w mie​ście, w któ​rym sta​nę​ła jej pierw​sza świą​ty​nia. Mie​li opu​ścić An​nur i wy​ru​szyć do święt​sze​go mia​sta, by wy​rwać się ze szpo​nów Mal​ke​enia​nów. Jak się zda​‐ wa​ło, ten exo​dus żoł​nie​rzy roz​pa​lił po​dob​ne uczu​cia tak​że wśród po​boż​nych cy​wi​lów. Dla​te​go za​czę​ły się for​mo​wać ka​ra​wa​ny wy​ru​sza​ją​ce na po​łu​dnie. Była to klę​ska, stwier​dzi​ła Ada​re, pa​trząc na tło​czą​cy się wo​kół niej tłum. Klę​ska dla tych, któ​rzy opusz​cza​li swo​je domy, i dla sa​me​go ce​sar​stwa. Roz​‐ pę​ta​ła coś, co gra​ni​czy​ło już z otwar​tym bun​tem, a dzia​ło się na uli​cach sa​‐ mej sto​li​cy. Cała iro​nia w tym, że bez tego prze​klę​te​go bun​tu nie mia​ła​bym już żad​nych atu​tów w grze prze​ciw​ko Ra​no​wi, my​śla​ła po​sęp​nie. To, co pla​no​wa​ła, wy​da​wa​ło się sza​leń​stwem, de​spe​rac​kim za​gra​niem ma​ją​cym jesz​cze bar​dziej zde​sta​bi​li​zo​wać ce​sar​stwo, aby mo​gła od​zy​skać Nie​cio​sa​ny Tron dla swo​jej ro​dzi​ny. A jed​nak gro​żą​cy ko​niec rodu Mal​ke​‐ enia​nów nie był tym, co mar​twi​ło ją naj​bar​dziej. Choć mia​ła świę​te oczy In​‐ tar​ry, nie łu​dzi​ła się co do świę​to​ści Mal​ke​enia​nów. Przez dłu​gie stu​le​cia w jej ro​dzi​nie przy​szło na świat wie​lu ce​sa​rzy, bar​dziej lub mniej uzdol​nio​‐ nych. Mimo wszyst​ko po​mysł po​zo​sta​wie​nia ce​sar​stwa w rę​kach il Torn​ji wy​da​wał się nie tyl​ko groź​nym, ale i tchórz​li​wym roz​wią​za​niem. Pod​bu​rze​nie Ko​ścio​ła In​tar​ry, choć mo​gło się oka​zać nie​bez​piecz​ne, było jed​nak zro​zu​mia​łe i prze​wi​dy​wal​ne. In​tar​ria​nie, po​dob​nie jak wie​le in​nych re​li​gij​nych sekt przed nimi, pra​gnę​li wła​dzy. Nie po​do​ba​ło im się wkra​cza​‐ nie świec​kie​go rzą​du w te sfe​ry ży​cia, któ​re uzna​wa​li za świę​te, a świę​te było dla nich wszyst​ko. Była to sta​ra i do​brze zna​na hi​sto​ria, nie​mal po​czci​‐ wa w ze​sta​wie​niu z ta​jem​ni​czym za​ma​chem sta​nu il Torn​ji.

Ada​re nie wie​dzia​ła, dla​cze​go ke​na​rang za​mor​do​wał jej ojca, nie wie​dzia​‐ ła, ja​kie są jego za​mia​ry wo​bec niej, nie mia​ła po​ję​cia, czy zdą​żył już za​bić jej bra​ci i co pla​nu​je dla ce​sar​stwa. Bez ustan​ku biła się z my​śla​mi, roz​wa​ża​jąc to wszyst​ko pod każ​dym moż​li​wym ką​tem, ale wciąż bra​ko​wa​ło jej in​for​‐ ma​cji. Moż​li​we, że il Torn​ja był ja​kimś ob​cym szpie​giem na żoł​dzie An​the​ry, Wol​ne​go Por​tu albo ce​sar​stwa Man​ja​ri. Nie​wy​klu​czo​ne, że dzia​łał sam. Może pra​gnął znisz​czyć ce​sar​stwo, a może wy​zy​skać dla wła​snej ma​te​rial​nej ko​rzy​ści. Nie było spo​so​bu, by się tego do​wie​dzieć. Ta nie​wie​dza do​pro​wa​dza​ła ją do pa​sji, lecz, jak ma​wiał oj​ciec: Bywa, że nie ma do​brej dro​gi. Nie zna​czy to jed​nak, że mamy prze​stać iść. Na ko​niec Ada​re po​wra​ca​ła za​wsze do tego sa​me​go punk​tu: Ko​ściół In​‐ tar​ry, do nie​daw​na bę​dą​cy jej śmier​tel​nym wro​giem, mógł oka​zać się zba​‐ wie​niem nie tyl​ko dla rodu Mal​ke​enia​nów, ale i dla ca​łe​go an​nu​ryj​skie​go ce​‐ sar​stwa. Je​dy​nie Sy​no​wie Pło​mie​nia mie​li od​po​wied​nie wy​szko​le​nie i li​‐ czeb​ność, by móc sta​no​wić istot​ne za​gro​że​nie dla re​gen​ta. Gdy​by zdo​ła​ła ścią​gnąć ich pod swo​je sztan​da​ry, gdy​by zdo​ła​ła ich na​kło​nić, by zwró​ci​li się prze​ciw​ko il Torn​ji, dys​po​no​wa​ła​by go​to​wą wła​sną ar​mią. Gdy​by. Sło​wo to było jak nóż przy​ło​żo​ny do jej gar​dła. Nie był to jed​nak od​po​wied​ni czas na wa​ha​nia. Ucie​ka​jąc swo​im ochro​‐ nia​rzom, pod​ję​ła de​cy​zję, któ​ra ozna​cza​ła, że wy​ru​szy na po​łu​dnie, spo​tka się z Ve​sta​nem Ame​re​da​dem, uko​rzy się i przy​zna do błę​du, ja​kim było za​bi​‐ cie Uinia​na, a po​tem po​sta​ra się od​bu​do​wać ar​mię, któ​rą z taką za​cie​kło​ścią pró​bo​wa​ła znisz​czyć. Za​le​tą tej sy​tu​acji było to, że wiel​ki ruch piel​grzym​ko​‐ wy do Olo​nu za​pew​niał od​po​wied​nią osło​nę dla jej uciecz​ki ze sto​li​cy. Przy​łą​cze​nie się do któ​rejś z grup wy​da​wa​ło się sto​sun​ko​wo pro​ste – była to kwe​stia do​brych bu​tów, piel​grzy​miej sza​ty i mu​śli​no​wej opa​ski na oczy. Te​raz jed​nak, gdy zna​la​zła się w tłu​mie, po​czu​ła ze stra​chu ucisk w żo​łąd​ku. Ry​zy​ko zde​ma​sko​wa​nia było nie​wiel​kie, zwłasz​cza z opa​ską, bo w An​nu​rze i wo​kół nie​go żyło bli​sko mi​lion lu​dzi, a ci, któ​rzy wy​ru​sza​li do Olo​nu, ra​‐ czej nie by​wa​li w pa​ła​cu. Z dru​giej stro​ny Ada​re od lat cha​dza​ła w ce​sar​skich or​sza​kach i na​der czę​sto sia​dy​wa​ła w są​dach. Przed kil​ko​ma mie​sią​ca​mi ty​‐ sią​ce oby​wa​te​li wi​dzia​ło ją na po​grze​bie San​li​tu​na. Po​śród tak licz​nych oczu jej ob​cię​te wło​sy i piel​grzy​mie sza​ty wy​da​wa​ły się dość skrom​nym prze​bra​‐ niem. Za​sta​na​wia​ła się, co na​stą​pi, je​że​li zo​sta​nie od​kry​ta. Za​bi​cie księż​nicz​ki by​ło​by ze stro​ny piel​grzy​mów sza​leń​stwem, a na pew​no zdra​dą, lecz nikt w Pa​ła​cu Brza​sku nie wie​dział prze​cież, gdzie Ada​re się znaj​du​je. Mo​gli ją zbić na mia​zgę, po​de​rżnąć gar​dło, wrzu​cić ją do ka​na​łu i nikt by się o tym nie do​wie​dział. Nie​ustan​nie wy​ła​wia​no zwło​ki z Ba​se​nu. Wy​obra​zi​ła so​bie wła​sne cia​ło, wzdę​te i bla​de, z twa​rzą zu​peł​nie zde​for​mo​wa​ną. Któ​ryś z czy​‐ ści​cie​li ka​na​łu wy​ło​wił​by je dłu​gim że​la​znym ha​kiem, rzu​cił na wóz i wy​‐ wiózł za mia​sto, po czym po​grze​bał w płyt​kim dole, wca​le mu się nie przy​‐ glą​da​jąc. Za​gi​nio​na księż​nicz​ka po​zo​sta​ła​by za​gi​nio​na. Ran il Torn​ja po​zo​‐

stał​by na tro​nie. Za​ci​snę​ła szczę​ki i od​da​li​ła od sie​bie te my​śli. Za​głę​bi​ła się w tłum, wy​pa​‐ tru​jąc wozu, któ​ry nie był​by zbyt wy​ła​do​wa​ny. Ku​pi​ła tyl​ko kil​ka zmian odzie​ży, skó​rza​ny bu​kłak na wodę, weł​nia​ny śpi​wór oraz za​pas owo​ców i orze​chów na wy​pa​dek, gdy​by ka​ra​wa​na nie prze​jeż​dża​ła przez żad​ne mia​‐ sto w cią​gu naj​bliż​szych dwóch albo trzech dni. Nie było tego dużo. Wie​le ko​biet i męż​czyzn po​dą​ża​ją​cych ale​ją Bo​gów dźwi​ga​ło wie​lo​krot​nie cięż​sze ła​dun​ki, lecz Ada​re już do​skwie​ra​ły wrzy​na​ją​ce się w ra​mio​na skó​rza​ne pasy ple​ca​ka, a mię​śnie szyi i ple​ców bo​la​ły pod cię​ża​rem, do ja​kie​go nie na​‐ wy​kła. Nie mia​ła po​ję​cia, jak dłu​go jej cia​ło bę​dzie się przy​zwy​cza​jać. Mia​ła ocho​tę za​gryźć zęby i sa​mo​dziel​nie tasz​czyć swój ple​cak, lecz myśl o po​ko​‐ na​niu w ten spo​sób pięt​na​stu mil na​pa​wa​ła ją nie​po​ko​jem. Gru​pa piel​grzy​‐ mów za​pew​nia​ła jej osło​nę przed il Torn​ją i obro​nę przed ban​dy​ta​mi na dro​‐ dze. Każ​dy uraz, któ​ry zmu​sił​by ją do opusz​cze​nia ka​ra​wa​ny i po​zo​sta​nia w tyle, mógł​by oka​zać się fa​tal​ny. Le​piej za​cho​wać ostroż​ność. Za kil​ka mie​‐ dzia​nych pło​my​ków któ​raś z ro​dzin z pew​no​ścią się zgo​dzi, by w cią​gu dnia wrzu​ca​ła swój ple​cak na ich wóz. Więk​szość fur​ma​nek wy​ła​do​wa​na była tak wy​so​ko, że na​wet nie pró​bo​‐ wa​ła do nich pod​cho​dzić. Do​brym roz​wią​za​niem wy​dał jej się prze​ro​bio​ny po​wóz, lecz gdy po​de​szła bli​żej i zo​ba​czy​ła jego wy​gię​te boki i wy​pa​czo​ne koła, zmie​ni​ła zda​nie. Nie zna​ła się na trans​por​cie, ale we​hi​kuł wy​glą​dał tak, jak​by nie był w sta​nie wy​je​chać na​wet z gra​nic mia​sta, nie mó​wiąc już o po​‐ ko​na​niu dłu​giej dro​gi do Olo​nu. Za​czę​ła się przy​glą​dać sto​ją​cej obok ni​skiej fur​man​ce ja​kie​goś rol​ni​ka, gdy z wnę​trza po​wo​zu do​bie​gły strasz​li​we prze​‐ kleń​stwa, któ​re za​głu​szy​ły szmer to​czą​cych się wo​kół roz​mów. — Za​wią​za​łeś na krzyż, ty zwię​dły fiu​cie! Pro​sto wią​zać ka​za​łam! To ma być za​wią​za​ne pro​sto. Ada​re ob​ró​ci​ła się i uj​rza​ła drob​ną, po​marsz​czo​ną ko​bie​tę, do​brze pod osiem​dzie​siąt​kę, są​dząc po zu​peł​nie bia​łych wło​sach sple​cio​nych w wę​zeł i głę​bo​kich bruz​dach zna​czą​cych wy​schłą skó​rę twa​rzy. Ob​rzu​ca​ła wy​zwi​‐ ska​mi po​si​wia​łe​go, mil​czą​ce​go męż​czy​znę gło​sem tak do​no​śnym, że bu​dzi​‐ ło zdu​mie​nie, ja​kim spo​so​bem ten po​tęż​ny wrzask do​by​wa się z tak wą​tłej po​sta​ci. Mimo przy​gar​bie​nia la​ska w jej ręce wy​da​wa​ła się czymś zu​peł​nie zby​tecz​nym; za​miast się pod​pie​rać, baba wy​gra​ża​ła nią i pró​bo​wa​ła wy​mie​‐ rzać razy. — Przy​się​gam – krzy​cza​ła da​lej, plu​jąc przy tym ob​fi​cie – że gdy​by​śmy nie wy​szli z tej sa​mej cipy na​szej sta​rej, to przy​wa​li​ła​bym ci w ten głu​pi łeb, za​bra​ła wóz i dała so​bie z tobą spo​kój. — Pro​szę, Niro – od​parł męż​czy​zna, sza​mo​cząc się z rze​mie​nia​mi. – Na​le​‐ ży​my do re​li​gij​nej piel​grzym​ki. Nie mo​żesz się tak wy​ra​żać mię​dzy po​boż​‐ ny​mi ludź​mi. Jego ję​zyk był bar​dziej po​praw​ny i znacz​nie grzecz​niej​szy, ale w gło​sie

było coś dziw​ne​go, a w oczach pust​ka, jak​by do​pie​ro co się obu​dził albo był bar​dzo zmę​czo​ny. — Piel​grzy​muj w moje ko​ści​ste dup​sko! – wrza​snę​ła ko​bie​ta. – To ban​da pie​przo​nych kre​ty​nów, co ni​g​dy w ży​ciu nie za​przę​ga​li ani nie na​pra​wia​li osi. Sło​wa te wy​wo​ła​ły w gru​pie po​mruk nie​za​do​wo​le​nia. Lu​dzie ode​rwa​li się na chwi​lę od za​ła​dun​ku i po​że​gnań i ob​ró​ci​li gniew​nie w jej stro​nę. Kil​ka osób już mia​ło się ode​zwać, lecz po​de​szły wiek ko​bie​ty spra​wił, że jej da​ro​‐ wa​no. Sta​ry czło​wiek zer​kał na in​nych piel​grzy​mów albo pa​trzył na sio​strę. Cały czas szar​pał się ze źle za​wią​za​nym wę​złem. Jego umysł wy​raź​nie szwan​ko​wał, uzna​ła Ada​re, zi​ry​to​wa​na na sta​rą ko​bie​tę, że tak wy​ko​rzy​stu​‐ je jego zdzie​cin​nie​nie. — Po​pra​wię pasy, sio​stro, je​że​li na chwi​lę prze​sta​niesz je szar​pać – po​‐ wie​dział spo​koj​nie. Sta​ra prych​nę​ła, ale opu​ści​ła la​skę i od​wró​ci​ła się od wozu, szu​ka​jąc na​‐ stęp​nej ofia​ry. Po chwi​li wpi​ła wzrok w Ada​re. — Co jest z tobą nie tak, do li​cha? – za​py​ta​ła, mru​żąc oczy pod po​ora​nym zmarszcz​ka​mi czo​łem. – Je​steś śle​pa? – do​py​ty​wa​ła się. – Nie​mo​ta? – Po​de​‐ szła bli​żej i za​czę​ła wy​ma​chi​wać la​ską przed no​sem Ada​re w spo​sób, w jaki ujeż​dżacz koni ma​cha ogło​wiem przed py​skiem zwie​rzę​cia. – Na słod​kie​go Sha​ela, chy​ba nie je​steś dur​no​wa​ta, co? — Nie – od​par​ła w koń​cu Ada​re, sta​ra​jąc się mó​wić ci​cho. Sta​ru​cha i tak ścią​gnę​ła na sie​bie dość uwa​gi. — Do​brze – rzu​ci​ła sta​ra – bo mam już dość przy​głu​pów. – Wska​za​ła kciu​kiem na swe​go bra​ta, po​trzą​snę​ła gło​wą zi​ry​to​wa​na i skie​ro​wa​ła się do wozu. Ada​re już nie​mal ode​tchnę​ła z ulgą, lecz sta​ra za​wa​ha​ła się, za​klę​ła pod no​sem, burk​nąw​szy coś na te​mat „pusz​cza​nia wa​riat​ki sa​mej w dro​gę”, po czym od​wró​ci​ła się do niej z wi​docz​ną nie​chę​cią, po​de​szła bli​żej i przyj​‐ rza​ła się jej po​now​nie. – Co robi ta szma​ta na two​ich oczach? — Niro – wtrą​cił się męż​czy​zna, krę​cąc gło​wą i pa​trząc na​gle w nie​bo. – Ubiór tej dziew​czy​ny to nie two​ja spra​wa. Chmu​ry – do​dał, ma​cha​jąc ręką – to two​ja spra​wa. Chmu​ry, nie​bo i deszcz… – Od​su​nął się na bok i za​pa​trzył obo​jęt​nie w dal. — Och, od​pieprz się z tymi two​imi spra​wa​mi, Oshi – prych​nę​ła ko​bie​ta. – To dziec​ko stoi tu​taj jak ogłu​szo​ne cie​lę, a ty ga​dasz o ja​kichś swo​ich spra​‐ wach. A może byś w koń​cu zwią​zał te pasy, jak już się do tego za​bra​łeś, co? To chy​ba two​ja spra​wa, nie? – Od​wró​ci​ła się do Ada​re, przy​wo​łu​jąc ją wład​‐ czym ge​stem. – Prze​stań tu stać jak głu​pia zdzi​ra. Nie​chaj zo​ba​czę, jaki masz pro​blem. To rzecz​na śle​po​ta, tak? Wi​dzia​łam dużo przy​pad​ków rzecz​nej śle​‐ po​ty i opa​ska na oczach na to nie po​ma​ga… Ada​re pró​bo​wa​ła się cof​nąć, ale krąg lu​dzi wo​kół niej za​ci​snął się moc​‐ niej, jak​by na​pie​ra​ny z ze​wnątrz. Mo​gła spró​bo​wać wy​rwać się z tłu​mu siłą, ale to mo​gło przy​cią​gnąć wię​cej uwa​gi niż za​cho​wa​nie sta​rej.

— To nie jest rzecz​na śle​po​ta – mruk​nę​ła. Już z chwi​lą, gdy wy​rze​kła te sło​wa, wie​dzia​ła, że to kłam​stwo jest sza​lo​ne. Prze​cież mó​wi​ła Le​ha​vo​wi, że cho​ru​je na rzecz​ną śle​po​tę, ale ta ko​bie​ta naj​wy​raź​niej za​mie​rza​ła oso​bi​‐ ście spraw​dzić do​le​gli​wo​ści jej oczu. Ada​re unio​sła ner​wo​wo dłoń do opa​ski. – Wca​le nie uwa​żam, że cier​pię na rzecz​ną śle​po​tę – po​wtó​rzy​ła, tym ra​zem nie​co gło​śniej. – Nie mam żad​nych krwa​wień ani ran. — Daj mi spoj​rzeć – po​wie​dzia​ła sta​ru​cha, pro​stu​jąc się i marsz​cząc brwi. – Nie​do​brze jest za​my​kać oczy na praw​dę. Ada​re szarp​nę​ła się w tył. — Nie za​my​kam – rzu​ci​ła, gło​śniej niż za​mie​rza​ła. Jesz​cze wię​cej głów zwró​ci​ło się w jej stro​nę, a ona prze​klę​ła sie​bie w du​chu. – To zwy​kły przy​pa​‐ dek ociem​nie​nia – cią​gnę​ła już spo​koj​niej. – Le​karz ka​zał mi prze​wią​zy​wać oczy. Mó​wił, że chro​nie​nie ich przed świa​tłem spo​wol​ni ich uszko​dze​nie. Sta​ru​cha splu​nę​ła na wiel​kie pły​ty chod​ni​ka. — Le​karz, co? Ile pięk​nych zło​tych słońc wy​da​jesz na te pier​do​ły? — On się zna na swo​jej pra​cy – od​pa​ro​wa​ła Ada​re. — Na do​je​niu bo​ga​tych masz na my​śli? – Ko​bie​ta po​trzą​snę​ła gło​wą z dez​apro​ba​tą. Coś w ro​dza​ju li​to​ści bły​snę​ło w jej prze​ni​kli​wych oczach. – Nie ma spo​so​bu, żeby po​wstrzy​mać ociem​nie​nie – po​wie​dzia​ła. – Przy​kro mi, dziew​czy​no, ale świa​tło od cie​bie od​cho​dzi, z pięk​ną opa​ską na oczach czy bez niej. Ada​re po​twier​dzi​ła ski​nie​niem gło​wy. — Wiem o tym. To dla​te​go wy​ru​szam na piel​grzym​kę, żeby oka​zać od​‐ da​nie dla In​tar​ry. Może bo​gi​ni usły​szy moje mo​dli​twy i przy​wró​ci mi świa​‐ tło. To było dość ele​ganc​kie roz​wią​za​nie: utoż​sa​mie​nie prze​bra​nia z mo​ty​‐ wa​cją. Za po​mo​cą jed​nej hi​sto​ryj​ki mo​gła wy​tłu​ma​czyć i opa​skę, i po​dróż. Nira jed​nak​że nie wy​da​wa​ła się bar​dzo prze​ko​na​na. Prze​chy​li​ła gło​wę i wpa​trzy​ła się w Ada​re jed​nym nie​ru​cho​mym okiem, spoj​rze​niem, któ​re zda​wa​ło się trwać w nie​skoń​czo​ność. — On też tak my​śli – po​wie​dzia​ła w koń​cu, wska​zu​jąc la​ską na swe​go bra​ta. – Ma na​dzie​ję, że bo​gi​ni zro​bi mu z po​wro​tem jajo z ja​jecz​ni​cy. Po​wie​‐ dzia​łam mu, że tak samo chęt​nie po​sta​wi na sztorc moje ob​wi​słe cyce, ale ra​‐ czej na to nie li​czę. — Sio​stro – po​wie​dział Oshi, od​ry​wa​jąc się od rze​mie​ni. – Zo​staw dziew​‐ czy​nie jej na​dzie​ję. In​tar​ra jest sta​rą bo​gi​nią i nie​zba​da​ne są jej wy​ro​ki… — Sta​ra to ja je​stem – od​pa​li​ła Nira. – Z nie​jed​ne​go sto​łu ja​dłam i po​‐ wiem ci jed​no zu​peł​nie za dar​mo: le​piej mieć świ​nię niż bo​gi​nię. – Mach​nę​ła la​ską w stro​nę jed​ne​go z umo​ru​sa​nych zwie​rza​ków krę​cą​cych się wo​kół wozu w po​szu​ki​wa​niu od​pad​ków. – Świ​nia jest praw​dzi​wa. Świ​nię mo​żesz ude​rzyć – po​wie​dzia​ła i sma​gnę​ła la​ską zwie​rzę, otrzy​mu​jąc w od​po​wie​dzi roz​dzie​ra​ją​ce kwik​nię​cie. – Świ​nię mo​żesz kop​nąć. Je​że​li je​steś sa​mot​ny i nie​zbyt wy​bred​ny, mo​żesz świ​nię wy​pie​przyć, a po​tem z rana za​rżnąć

na mię​so. Świ​nia jest praw​dzi​wa – po​wtó​rzy​ła. – Praw​dziw​sza od tej two​jej sza​chraj​skiej bo​gi​ni. Oshi po​krę​cił gło​wą. — Tłu​ma​czy​łem ci już, sio​stro, jak waż​ną rolę od​gry​wa w ta​kich spra​‐ wach wia​ra. — O, tak – wtrą​ci​ła Ada​re, po​ta​ku​jąc skwa​pli​wie. – Ja też bar​dzo wie​rzę w bo​gi​nię. Z jej bo​ską po​mo​cą wszyst​ko się do​brze skoń​czy. – Za​brzmia​ło to jak na​iw​ne po​wie​dze​nie, do​bre dla mło​dych piel​grzy​mów. Nira prze​wró​ci​ła ocza​mi. — Całe wia​dro ta​kiej wia​ry nie jest war​te mi​łe​go pie​prze​nia. Wia​ra cię za​bi​je, a ty – rzu​ci​ła, mie​rząc pal​cem w Ada​re – le​piej do​brze za​pa​mię​taj tę małą lek​cję. Bo cho​ciaż wszyst​ko pój​dzie ci do​brze na ko​niec, to ten ko​niec przyj​dzie szyb​ciej, niż my​ślisz, więc uwa​żaj, żeby nie prze​chy​trzyć. Ada​re kiw​nę​ła gło​wą nie​pew​nie. Nira cze​ka​ła chwi​lę na od​po​wiedź, a po​tem skrzy​wi​ła się i ro​zej​rza​ła po ota​cza​ją​cym tłu​mie. — Chodź tu – mruk​nę​ła, zni​ża​jąc głos i przy​wo​łu​jąc ją ge​stem na dru​gą stro​nę wozu, gdzie stad​ko kwi​czą​cych świń ode​pchnę​ło piel​grzy​mów. Ada​re się nie ru​szy​ła. — Chodź, ty mała zdzi​ro – na​ci​ska​ła sta​ra, pio​ru​nu​jąc ją wzro​kiem. – Albo to, co mu​szę po​wie​dzieć, po​wiem przy lu​dziach, a tego, jak są​dzę, byś nie chcia​ła. Ada​re za​wa​ha​ła się. Chcia​ła tyl​ko uwol​nić się od tej ko​bie​ty jak naj​szyb​‐ ciej, ale wy​mknię​cie się stąd nie​po​strze​że​nie wy​da​wa​ło się nie​moż​li​we. Co gor​sza, w to​nie gło​su Niry była ja​kaś wie​dza o czymś, co brzmia​ło jak oskar​że​nie i spra​wia​ło, że wło​sy zje​ży​ły się jej na kar​ku. Po chwi​li Ada​re ski​‐ nę​ła gło​wą i po​szła za sta​rą, przy​trzy​mu​jąc suk​nię i sta​ra​jąc się unik​nąć do​‐ ty​ku umo​ru​sa​nych świń. Gdy obe​szły wóz na tyle da​le​ko, że jego bok za​sło​‐ nił naj​bliż​szych piel​grzy​mów, Nira od​wró​ci​ła się do niej. — Słu​chaj – syk​nę​ła, zni​ża​jąc głos i roz​glą​da​jąc się czuj​nie po​nad ra​mie​‐ niem Ada​re. – Chcesz po​rzu​cić pa​łac i ucho​dzić za bied​ną dziew​czy​nę. Je​‐ stem pew​na, że masz swo​je po​wo​dy. Strach chwy​cił Ada​re za gar​dło. — Ja nie… – za​jąk​nę​ła się. Nira po​wstrzy​ma​ła ją ge​stem dło​ni. — Daj spo​kój. Nie na​le​żę do sprze​daw​ców cu​dzych se​kre​tów i nie pój​dę z tym do nich. Dziew​czy​na ma pra​wo do kłamstw. Na Sha​ela, wie​le razy się już o tym prze​ko​na​łam, ale ty – cią​gnę​ła da​lej, dźga​jąc ko​ści​stym pal​cem w pierś Ada​re, aż dziew​czy​na opar​ła się ple​ca​mi o drew​nia​ny bok wozu – wy​glą​dasz na ko​goś, kto wdep​nie w gów​no bez mo​jej po​mo​cy. – Po​krę​ci​ła gło​wą, wbi​ła ko​niec la​ski w bło​to i wy​mru​cza​ła gniew​nie pod no​sem: – Mam dość ro​bo​ty, by utrzy​mać Oshie​go w jed​nym ka​wał​ku, a te​raz do​sta​‐ łam jesz​cze cie​bie.

— Nie mu​sisz… – za​czę​ła Ada​re, czu​jąc ło​mo​ta​nie ser​ca pod że​bra​mi. — Och, na gów​no Sha​ela, nie mu​szę – wark​nę​ła ko​bie​ta, pod​no​sząc głos o pół tonu. – Ale beze mnie zo​sta​ła​byś na​dzia​na na ja​kie​goś fiu​ta jesz​cze przed wyj​ściem z mia​sta. A te​raz rzu​caj ten swój ple​cak na wóz i zrób mi przej​ście, za​nim się wku​rzę.

8

V

alyn stał przy oknie, wpa​tru​jąc się w ciem​ność, a chłod​ny wiatr owie​‐ wał mu twarz. Na​le​gał, by wziąć pierw​szą war​tę, a po​zo​sta​li żoł​nie​‐ rze Skrzy​dła, na​wy​kli do sy​pia​nia w każ​dych wa​run​kach, wy​ko​rzy​‐ sta​li swo​je ple​ca​ki i płasz​cze jako po​dusz​ki i koce, po​ło​ży​li broń w za​się​gu ręki i za​pa​dli w sen. Resz​ta nie po​zo​sta​ła za nimi w tyle i w chwi​li, gdy pierw​sze gwiaz​dy za​bły​sły nad gło​wą, czu​wał już tyl​ko Ka​den. Sie​dział ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi za​le​d​wie krok da​lej i wy​glą​dał po​nad dol​nym oście​żem tego sa​me​go okna. Przez dłuż​szą chwi​lę ża​den z nich nie ode​zwał się sło​wem. — Jaki sens ma sta​nie na war​cie, sko​ro nie mo​żesz nic zo​ba​czyć? – za​py​‐ tał w koń​cu Ka​den. Ge​stem wska​zał na okno. – Mam ta​kie uczu​cie, jak​bym pa​trzył na dno że​la​zne​go dzba​na. Va​lyn za​wa​hał się. Nie opo​wie​dział Ka​de​no​wi o swo​ich do​świad​cze​niach w Ja​mie Hul​la, nie mó​wił o jaju slar​ny i dziw​nych zdol​no​ściach, ja​kie na​był. Po praw​dzie nie po​wie​dział mu… nic. — A dla​cze​go ty na​dal czu​wasz? – od​pa​ro​wał. – Plan był taki, żeby zła​pać tro​chę snu, za​nim przej​dziesz przez to coś. Ka​den spoj​rzał w stro​nę ken​ta i ski​nął gło​wą, ale nie ru​szył się, by się po​‐ ło​żyć. — Nie są​dzę, żeby odro​bi​na snu prze​wa​ży​ła sza​lę na tę czy na dru​gą stro​‐ nę. — Czy te bra​my rze​czy​wi​ście są w ca​łym ce​sar​stwie? — I oczy​wi​ście poza jego gra​ni​ca​mi też. Są o wie​le ty​się​cy lat star​sze od An​nu​ru. O gra​ni​cach ce​sar​stwa na​wet nie my​śla​no, gdy Cse​strii​mo​wie je bu​do​wa​li. — Ale oj​ciec o nich wie​dział – drą​żył Va​lyn. – My​ślisz, że ich uży​wał? Ka​den roz​ło​żył ręce. — Tak po​wie​dzie​li mi Shi​no​wie. — Gdzie ona jest? – za​py​tał Va​lyn. – Ta bra​ma w An​nu​rze? — Nie wiem. Ni​g​dy nie wi​dzia​łem cze​goś po​dob​ne​go. Ni​g​dy o czymś ta​‐ kim nie sły​sza​łem, póki opat mi tego nie wy​ja​śnił. — Jak to jest, że lu​dzie o tym nie wie​dzą? – dzi​wił się Va​lyn, przy​pa​tru​jąc

się wdzięcz​ne​mu łu​ko​wi. – Jak oj​ciec mógł po​ko​ny​wać pół świa​ta w cią​gu jed​ne​go ude​rze​nia ser​ca i nikt nic nie po​dej​rze​wał? — Wie​le nad tym my​śla​łem – od​parł Ka​den. – To nie jest ta​kie oczy​wi​ste, jak ci się wy​da​je. Za​łóż​my, że ce​sarz prze​cho​dzi przez bra​mę z An​nu​ru do… po​wiedz​my, że do Lud​gven. Lu​dzie w Lud​gven nie wie​dzą, że był w An​nu​‐ rze. Wie​dzą tyle, że ce​sarz przy​je​chał nie​ocze​ki​wa​nie. Ja​kiś kro​ni​karz mógł​‐ by za​pew​ne po​skła​dać to póź​niej w ca​łość; ktoś, kto skru​pu​lat​nie wszyst​ko no​to​wał i pro​wa​dził do​kład​ny ka​len​darz, ale by​ło​by trud​no spo​rzą​dzać do​‐ kład​ne za​pi​ski na te​mat wy​jaz​dów i przy​jaz​dów ojca. W po​ło​wie przy​pad​‐ ków na​wet my nie wie​dzie​li​śmy, gdzie jest, a prze​cież miesz​ka​li​śmy w pa​ła​‐ cu. Va​lyn ski​nął po​wo​li gło​wą. Gdy byli dzieć​mi, by​wa​ło, że San​li​tun zni​kał na całe dnie. „Me​dy​tu​je”, ma​wia​ła mat​ka. „Mo​dli się do In​tar​ry o prze​wod​‐ nic​two”. Va​lyn ni​g​dy nie ro​zu​miał sen​su tej ca​łej mo​dli​twy i kon​tem​pla​cji. Kie​dy jed​nak po​my​ślał o bra​mach, po​stę​po​wa​nie San​li​tu​na wy​da​ło mu się mniej sa​mo​wol​ne. Jak pi​sał Hen​dran: Bądź po​gło​ską. Bądź du​chem. Twoi wro​‐ go​wie nie po​win​ni wie​rzyć w two​je ist​nie​nie. Ce​sarz An​nu​ru nie mógł po​zwo​lić so​bie na to, żeby być wy​łącz​nie po​gło​ską, ale ich oj​ciec był tak po​chło​nię​ty co​dzien​ny​mi spra​wa​mi, że nikt by nie za​uwa​żył, gdy​by raz czy dru​gi znik​‐ nął na dwa lub trzy dni. — Przez wszyst​kie te lata – po​wie​dział Va​lyn, krę​cąc gło​wą. – Przez wszyst​kie te lata, a my nie mie​li​śmy o tym zie​lo​ne​go po​ję​cia. — By​li​śmy dzieć​mi. — By​li​śmy dzieć​mi – wes​tchnął Va​lyn, pa​trząc, jak para jego od​de​chu roz​wie​wa się w chłod​nym po​wie​trzu nocy. – A ja tyle chcia​łem się od nie​go do​wie​dzieć. Ka​den mil​czał przez dłu​gą chwi​lę, aż Va​lyn po​my​ślał, że być może za​snął. Kie​dy spoj​rzał w jego stro​nę, uj​rzał, że oczy bra​ta wciąż są otwar​te i ża​rzą się w ciem​no​ściach jak dwa roz​pa​lo​ne wę​giel​ki. — Jak to się od​czu​wa? – za​py​tał wresz​cie Ka​den. – To zna​czy żal. Va​lyn za​sta​no​wił się nad tym py​ta​niem. — Po ojcu? — Po kim​kol​wiek. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — To ty mi po​wiedz. W koń​cu wi​dzia​łeś rzeź ca​łe​go two​je​go klasz​to​ru. — Tak – od​rzekł Ka​den, nie od​ry​wa​jąc oczu od ciem​no​ści. – Wi​dzia​łem. Był tam mały chło​piec, Pa​ter… Pa​trzy​łem, jak Ut mie​czem prze​bił mu na wy​‐ lot pierś. — To dla​cze​go py​tasz mnie o żal? Wy​glą​da na to, że mia​łeś go pod do​‐ stat​kiem. — Py​tam, bo mni​si go z sie​bie wy​ko​rze​nia​ją. Czu​łem go, gdy Pa​ter umie​‐ rał, czu​łem, jak nogi się pode mną ugię​ły, ale te​raz… – Po​krę​cił wol​no gło​wą. – Uczę się od​su​wać go od sie​bie, omi​jać.

— Dla mnie by​ło​by to du​żym szczę​ściem – od​parł Va​lyn, z więk​szą go​ry​‐ czą niż za​mie​rzał. Na samo wspo​mnie​nie bez​wład​ne​go cia​ła Ha Lin, któ​re wy​niósł z Jamy Hul​la, ran na jej rę​kach, do​ty​ku jej wło​sów na skó​rze, krew krze​pła mu w ży​łach. – Cza​sem, gdy my​ślę o tym zbyt dłu​go, czu​ję, jak​by mię​śnie od​ry​wa​ły mi się od ko​ści, jak​by ktoś prze​ciął wszyst​kie wię​za​dła trzy​ma​ją​ce moje cia​ło. Bar​dzo chciał​bym móc to omi​jać. — Może i to jest szczę​ście, a może po pro​stu żal nie jest praw​dzi​wy, je​śli moż​na go od​rzu​cić jak po​tłu​czo​ną fi​li​żan​kę – od​rzekł Ka​den. — Praw​dzi​wy jak cho​le​ra – prych​nął Va​lyn. Krew tęt​ni​ła mu w skro​niach, kłyk​cie bo​la​ły. Przez gło​wę prze​bie​ga​ły wspo​mnie​nia: Ba​len​di​na, któ​ry śmiał się, opi​su​jąc udrę​kę Lin na Za​chod​‐ nich Urwi​skach; krwi spły​wa​ją​cej z noża tkwią​ce​go w gar​dle Sa​lii; Yur​la czoł​ga​ją​ce​go się przed nim w ciem​no​ściach, z od​rą​ba​ny​mi dłoń​mi. Chęt​nie ścią​gnął​by su​kin​sy​na z po​wro​tem ze śmier​ci, wy​rwał z że​la​znych szpo​nów Anan​sha​ela tyl​ko po to, by po​rą​bać go zno​wu, po ty​siąc​kroć, roz​łu​pać mu czasz​kę… Za​bra​kło mu po​wie​trza w płu​cach. Pot spły​wał po ple​cach i stygł w zim​nym po​wie​trzu nocy. Uświa​do​mił so​bie, że Ka​den przy​glą​da mu się z sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma, za​nie​po​ko​jo​ny i za​tro​ska​ny. — Wszyst​ko z tobą w po​rząd​ku? – za​py​tał. – Va​ly​nie? Spoj​rzał w oczy bra​ta i sku​pił się na nich oraz na jego sło​wach. Jego ob​raz i głos sta​ły się liną, któ​ra wy​cią​gnę​ła go z dna głę​bo​kiej stud​ni, gdzie to​nął. — W po​rząd​ku – od​po​wie​dział w koń​cu ochry​płym gło​sem i otarł czo​ło rę​ka​wem. — Nie spra​wiasz ta​kie​go wra​że​nia. Va​lyn za​śmiał się po​nu​ro. — „W po​rząd​ku” to po​ję​cie względ​ne. Chciał do​dać coś jesz​cze, choć​by kil​ka słów dla ob​ni​że​nia na​pię​cia, kie​dy ja​kiś dźwięk, tak ci​chy, że do​biegł doń na gra​ni​cy sły​szal​no​ści, ka​zał mu za​‐ milk​nąć. — Co to… Va​lyn uci​szył go szyb​kim unie​sie​niem ręki. Sły​szał od​gło​sy wy​da​wa​ne przez wszyst​kich swo​ich śpią​cych to​wa​rzy​szy – Ta​lal po​chra​py​wał ci​chut​‐ ko, Gwen​na prze​wra​ca​ła się z boku na bok – oraz po​szum wia​tru wśród ka​‐ mie​ni, na​wet plusk wody w da​le​kim wo​do​spa​dzie, kil​ka​set kro​ków da​lej, w stro​nę pół​noc​ną. Sły​chać było jed​nak coś wię​cej, było tam jesz​cze coś. Za​‐ mknął oczy i ze wszyst​kich sił sku​pił się na do​bie​ga​ją​cym dźwię​ku. Trud​no było usły​szeć coś cich​sze​go od ude​rzeń wła​sne​go tęt​na, któ​re dud​ni​ło mu w uszach, i przez krót​ką chwi​lę po​my​ślał, że mu się prze​sły​sza​ło. Po​tem jed​nak po​ja​wi​ło się zno​wu: ci​che tar​cie tka​ni​ny o ka​mień. Ktoś był za oknem i wspi​nał się, cich​szy od wia​tru. Nie na​my​śla​jąc się wie​le, Va​lyn zła​pał Ka​de​na za ra​mię, po​cią​gnął go z po​wro​tem do wnę​trza i od​gro​dził wła​snym cia​łem od zie​ją​cych otwo​‐ rów okien. Ta wspi​nacz​ka wska​zy​wa​ła na Ket​tral i choć nie wie​dział, w jaki

spo​sób wy​tro​pi​li ich w tych gó​rach, ja​kaś część nie​go była na ten mo​ment przy​go​to​wa​na. Wy​cią​gnął miecz z po​chwy na ple​cach i po​pchnął Ka​de​na da​lej w głąb po​miesz​cze​nia, dzię​ku​jąc w du​chu Hul​lo​wi za za​cho​wa​nie bra​‐ ta, któ​ry oka​zał się na tyle roz​sąd​ny, że po​dą​żył za jego ru​chem i za​cho​wał mil​cze​nie. Ocie​ra​nie umil​kło, lecz w po​wie​trzu po​ja​wił się dziw​ny za​pach, jak​by ni​‐ kły ślad dymu. Nie był to za​pach pa​lą​ce​go się drew​na z ogni​ska lub ko​min​‐ ka. Pło​ną​ce drew​no nie sma​ku​je w ten spo​sób, ina​czej draż​ni noz​drza. Ten za​pach był inny, bar​dziej nie​bez​piecz​ny, zna​ny z ty​się​cy ćwi​czeb​nych mi​‐ sji… — Kryć się! – krzyk​nął Va​lyn w ci​szę nocy. – Wy​buch! Gdy wy​po​wie​dział te sło​wa, przy​ci​snął Ka​de​na do pod​ło​gi, przy​krył go wła​snym cia​łem i za​tkał uszy dłoń​mi. Nie wie​dział, jaki ro​dzaj amu​ni​cji na​past​ni​cy za​pa​la​ją, lecz je​śli nie za​bi​je ich ona na​tych​miast, to pierw​sze chwi​le oka​żą się klu​czo​we. Chciał za​cho​wać zdol​ność wi​dze​nia i sły​sze​nia. Ka​den le​żał pod nim zu​peł​nie spo​koj​nie i Va​lyn prze​su​nął się odro​bi​nę, żeby le​piej za​sło​nić cia​ło bra​ta. Coś ude​rzy​ło o po​sadz​kę za ich ple​ca​mi. Za​ci​snął moc​no po​wie​ki tuż przed mo​men​tem, nim cały świat wo​kół roz​bły​snął na bia​ło. Uniósł je po chwi​li, gdy po​cząt​ko​wa fu​ria wy​bu​chu opa​dła, ustę​pu​‐ jąc pro​za​icz​nym, zwy​kłym w ta​kich wy​pad​kach krzy​kom i wrza​skom. Żyli. Po​czuł szarp​nię​cie wy​bu​chu, lecz ża​den odła​mek nie prze​bił jego skó​ry. Nie ogar​nę​ły go pło​mie​nie. Ozna​cza​ło to, że uży​li ła​dun​ków dym​‐ nych. Dym​nych i hu​ko​wych. Nie chcą więc nas po​za​bi​jać, a przy​naj​mniej nie te​raz. Z dru​giej stro​ny nie wy​glą​da​ło to też na mi​sję dy​plo​ma​tycz​ną. Cały sens hu​ko​wych i dym​nych ła​dun​ków spro​wa​dzał się do tego, by wy​wo​łać u wro​ga pa​ni​kę i zmu​sić do po​peł​nia​nia błę​dów. Co ozna​cza​ło, że nie po​win​‐ ni te​raz ule​gać pa​ni​ce ani się ru​szać. Mie​li czas. Nie​wie​le, ale jed​nak mie​li tro​chę cza​su. Po​wo​li, po​wie​dział so​bie w du​chu Va​lyn. Po​wo​li. Gdy pod​no​sił gło​wę wy​żej niż sto​pę nad po​sadz​kę, dym go ośle​piał i dła​‐ wił, lecz pod chmu​rą dymu po​zo​sta​wa​ła war​stwa czy​ste​go po​wie​trza sze​ro​‐ ko​ści dło​ni i Va​lyn prze​su​nął się, opu​ściw​szy ni​żej gło​wę. Mógł do​strzec świa​teł​ka obu tak​tycz​nych la​tar​ni swe​go Skrzy​dła, któ​re wciąż się pa​li​ły. W ich sła​bym świe​tle mógł też do​strzec za​ry​sy po​sta​ci i ich ru​chy. Trud​no było oce​nić, kto jest kim, lecz Va​lyn do​brze sły​szał i roz​róż​niał gło​sy: Tri​ste krzy​cza​ła, Gwen​na i La​ith klę​li, Ta​lal i An​nick byli nie​mal ci​cho, gdy czoł​ga​li się po po​sadz​ce. Od stro​ny na​past​ni​ków nie do​bie​gał Va​ly​na ża​den dźwięk. — To inne Skrzy​dło Ket​tra​lu? – za​py​tał le​żą​cy obok Ka​den. – Pchła? — Może być i tak – od​parł Va​lyn, roz​pa​tru​jąc pro​blem pod wie​lo​ma ką​ta​‐ mi. Na​past​ni​cy nie wy​sa​dzi​li bu​dyn​ku, co by​ło​by sto​sun​ko​wo ła​twe. Albo chcie​li wziąć jeń​ców, albo, co by​ło​by lep​sze, obej​rze​li so​bie po​zo​sta​ło​ści rze​‐ zi w gó​rach, za​sta​no​wi​li się i od​ga​dli, co na​praw​dę się wy​da​rzy​ło.

Bądź​cie po na​szej stro​nie, mo​dlił się ci​cho Va​lyn. Do​bry Hul​lu, spraw, by byli po na​szej stro​nie. — Co po​win​ni​śmy… – za​czął Ka​den. — Bądź ci​cho i opuść gło​wę po​ni​żej dymu – syk​nął Va​lyn. Jesz​cze raz omiótł wzro​kiem po​miesz​cze​nie, po​li​czył le​żą​cych. Od​no​to​‐ wał, że bra​ku​je Pyr​re, choć nie miał po​ję​cia, do​kąd za​bój​czy​ni mo​gła​by uciec. Jego Skrzy​dło ra​dzi​ło so​bie z ata​kiem tak, jak zo​sta​ło wy​szko​lo​ne. Wszy​scy przy​pa​dli ni​sko do pod​ło​gi i czoł​ga​li się w stro​nę ścian, aby wzdłuż nich do​trzeć do drzwi i okien, czy​li do źró​deł czy​ste​go po​wie​trza. Pro​blem po​le​gał na tym, że ci, któ​rzy wrzu​ci​li ła​dun​ki do środ​ka, cze​ka​li te​raz za​pew​‐ ne przy drzwiach i oknach, a za​mi​no​wa​ne scho​dy blo​ko​wa​ły naj​bar​dziej oczy​wi​stą dro​gę ewa​ku​acji. Naj​bar​dziej oczy​wi​sta dro​ga ewa​ku​acji, ale nie je​dy​na, po​my​ślał Va​lyn, mie​rząc wzro​kiem od​le​głość do ła​dun​ków Gwen​ny. Do​tknął kie​szon​ki w pa​sie w po​szu​ki​wa​niu gwizd​ków do przy​wo​ły​wa​‐ nia ket​tra​li. Nie było spo​so​bu, żeby spraw​dzić, czy pta​ki wciąż są w po​wie​‐ trzu, ale gdy​by zdo​ła​li wy​rwać się z bu​dyn​ku, to skal​ny ta​ras miał wy​star​‐ cza​ją​cą sze​ro​kość, by zła​pać za uprząż. Gdy​by, rzekł do sie​bie w du​chu. Nie je​steś jesz​cze na tym cho​ler​nym ta​ra​sie, a do tego masz ze sobą czwo​ro lu​dzi, któ​rzy ni​g​dy w ży​ciu na​wet nie wy​obra​ża​li so​bie cze​goś ta​kie​go, jak „złap i leć”. Byli w nędz​nym po​ło​że​niu, co do tego nie było wąt​pli​wo​ści, a w każ​dej chwi​li po​ło​że​nie to mo​gło się zmie​nić w jesz​cze nędz​niej​sze. Kil​ka stóp od nie​go Tri​ste unio​sła się na czwo​ra​ki. Ośle​pio​na dy​mem i za​‐ mę​tem krą​ży​ła wo​kół ner​wo​wo, zu​peł​nie bez celu, pró​bu​jąc krzy​czeć, lecz przy każ​dym od​de​chu dła​wi​ła się dy​mem. Lada mo​ment mo​gła ze​mdleć. Mo​gło być jesz​cze go​rzej, gdy​by za​cho​wa​ła przy​tom​ność, ze​rwa​ła się na nogi i wy​pa​dła przez któ​reś okno. Va​lyn za​czął czoł​gać się ku niej, lecz się po​wstrzy​mał. Uwzględ​niaj prio​ry​te​ty. Ka​den był ce​sa​rzem, co ozna​cza​ło, że naj​pierw jemu trze​ba za​pew​nić bez​pie​czeń​stwo, na​wet gdy​by Tri​ste mia​‐ ła zgi​nąć. Przyj​rzał się cien​kiej war​stwie po​wie​trza po​mię​dzy po​sadz​ką a kłę​bią​cą się chmu​rą dymu. Jego żoł​nie​rze za​ję​li po​zy​cje obron​ne na ob​wo​dzie po​‐ miesz​cze​nia, a przy​naj​mniej naj​lep​sze po​zy​cje, ja​kie uda​ło im się zna​leźć, wy​ję​li łuki i mie​cze i cze​ka​li. Va​lyn wi​dział jed​nak sto​py Ram​pu​rie​go Tana, któ​ry wstał i szedł w jego i Ka​de​na stro​nę, sta​wia​jąc ci​che, ostroż​ne kro​ki. Koń​cem swo​jej dziw​nej włócz​ni spraw​dzał po​sadz​kę przed sobą. W jego ru​‐ chach nie było nic z pa​nicz​ne​go stra​chu Tri​ste. Va​lyn ob​ró​cił się do swo​ich lu​dzi. Ta​lal ma​chał do nie​go w mil​cze​niu, przy​ci​ska​jąc twarz do ka​mien​nej po​sadz​ki. Gdy uj​rzał, że Va​lyn spo​glą​da w jego kie​run​ku, ge​sta​mi prze​słał mu zna​ki: Żad​nych ran. Broń cała. Roz​ka​zy? Va​lyn uśmiech​nął się lek​ko. Pierw​szy atak wpro​wa​dził cha​os, ale nie zła​‐ mał w nich du​cha. Wciąż spra​wo​wał do​wódz​two nad swo​im Skrzy​dłem

i za​cho​wał kon​takt z Ka​de​nem. Co zaś naj​waż​niej​sze, choć od ata​ku mi​nę​ło do​pie​ro kil​ka​dzie​siąt ude​rzeń ser​ca, oni już za​czy​na​li się mo​bi​li​zo​wać. Je​śli za​sko​cze​nie nie po​wie​dzie się w cią​gu czte​rech ude​rzeń ser​ca, to nie jest żad​nym za​sko​cze​niem. Oczy​wi​ste było, że z nie​wia​do​mych po​wo​dów na​past​ni​cy chcą poj​mać ko​goś żyw​cem, a to zde​cy​do​wa​nie ogra​ni​cza​ło ich moż​li​wo​ści. Nie wcho​dzi​ła w grę ule​wa strzał ani grad eks​plo​du​ją​cych rac. Moż​na bę​dzie po​roz​ma​wiać. War​to przy​naj​mniej spró​bo​wać, choć Va​lyn nie bar​dzo na to li​czył. Cze​kaj z od​pa​le​niem ła​dun​ków, za​sy​gna​li​zo​wał do Gwen​ny, wska​zu​jąc na za​mi​no​wa​ny wcze​śniej sek​tor po​sadz​ki. Cze​kaj​cie na mój sy​gnał. Ta​lal ski​nął gło​wą, a Gwen​na prze​czoł​ga​ła się na łok​ciach, trzy​ma​jąc w zę​bach rur​kę z ła​dun​kiem za​pa​la​ją​cym. Wresz​cie prze​mó​wił na​past​nik. — Va​ly​nie. – Był to głos Pchły, oschły i po​waż​ny, nie​co gło​śniej​szy, żeby sły​sze​li, ale nie było w nim śla​du po​śpie​chu czy nie​cier​pli​wo​ści. Był na da​‐ chu, w po​bli​żu wy​rwy w na​roż​ni​ku. Pół na​cią​gu, za​sy​gna​li​zo​wał Va​lyn do An​nick. I cze​kaj. Kiw​nę​ła gło​wą po​ta​ku​ją​co i prze​to​czy​ła się na wła​ści​we miej​sce. Była to dziw​na po​zy​cja strze​lec​ka, bo na ple​cach, z gło​wą od​chy​lo​ną w bok, żeby od​dy​chać czy​stym po​wie​trzem, z łu​kiem w po​przek cia​ła, lecz w przy​pad​ku An​nick po​zy​cja ta wy​glą​da​ła do​god​nie i na​tu​ral​nie. — Va​ly​nie – po​wtó​rzył Pchła nie​mal zmę​czo​nym gło​sem. – Po pro​stu chcę po​roz​ma​wiać. Va​lyn mil​czał. Roz​ma​wia​nie było rze​czą do​brą i słusz​ną, na to też li​czył, lecz nie chciał zdra​dzić swo​jej po​zy​cji tyl​ko po to, żeby od​być roz​mo​wę. Po czę​ści był za​do​wo​lo​ny i po​czuł ulgę, gdy usły​szał głos Pchły. Tam, na Wy​‐ spach, męż​czy​zna ten miał opi​nię czło​wie​ka twar​de​go, lecz za​wsze po​stę​pu​‐ ją​ce​go fair. Z dru​giej stro​ny, je​śli do​wód​ca tam​te​go Skrzy​dła na​le​żał do spi​‐ sku… Va​lyn nie chciał na​wet my​śleć o ta​kiej ewen​tu​al​no​ści. Jego wła​sne Skrzy​dło mia​ło dość umie​jęt​no​ści, by wy​rwać się z trud​ne​go po​ło​że​nia, ale to nie było ot, ta​kie so​bie trud​ne po​ło​że​nie. Na tym da​chu, nie​‐ ca​łe dzie​sięć kro​ków od nie​go, stał naj​lep​szy do​wód​ca ma​łych for​ma​cji tak​‐ tycz​nych na świe​cie, czło​wiek le​gen​da, któ​ry ma​jąc nie​wie​le po​nad dwa​‐ dzie​ścia lat, po​mścił śmierć dwóch Skrzy​deł Ket​tra​lu, za​bi​ja​jąc Ca​si​mi​ra Dam​ka, czło​wiek, któ​ry każ​de​go roku scho​dził do Jamy Hul​la, aby wy​wlec stam​tąd slar​ny na Pró​bę Hul​la. Poza Hen​dra​nem nie było bar​dziej sza​no​wa​‐ ne​go do​wód​cy Ket​tra​lu, a te​raz to wła​śnie on trzy​mał ich w sza​chu i miał zde​cy​do​wa​ną prze​wa​gę. Le​piej myśl szyb​ko i nie spieprz tego, ci​cho mruk​nął do sie​bie Va​lyn. — Wiesz co – cią​gnął Pchła – do​my​ślam się, że nie mo​żesz mó​wić, bo nie chcesz zdra​dzić swo​jej po​zy​cji. Ro​bisz wszyst​ko wła​ści​wie. Na​wet le​piej. Nie wiem, ja​kim cu​dem uda​ło się wam ru​szyć, za​nim rzu​ci​li​śmy świe​ce. Je​steś mło​dy, ale in​te​li​gent​ny i nie będę cię ob​ra​żał sztucz​ka​mi i pu​łap​ka​mi ze sta​‐

re​go re​per​tu​aru Ket​tra​lu. Nie chcesz mó​wić, nie mów. Po pro​stu słu​chaj. Nikt nie wy​sko​czył z wrza​skiem przez okno i poza tą dziew​czy​ną, któ​ra do​‐ pie​ro mi​nu​tę temu prze​sta​ła dła​wić się dy​mem, wszy​scy są ci​cho, co ozna​‐ cza, że le​ży​cie na brzu​chu i od​dy​cha​cie świe​żym po​wie​trzem. – W tym miej​‐ scu za​milkł na chwi​lę. – A mó​wiąc o tej dziew​czy​nie, to mógł​byś prze​nieść ją bli​żej okna. Va​lyn zer​k​nął na bez​wład​ne cia​ło Tri​ste. W ca​łym za​mie​sza​niu nie za​‐ uwa​żył, że osu​nę​ła się na po​sadz​kę. Twarz mia​ła w ko​lo​rze po​pio​łu, dło​nie za​ci​snę​ła jak szpo​ny, a Va​lyn po raz dru​gi za​czął czoł​gać się ku niej i po raz dru​gi się za​trzy​mał. Omdle​nie spra​wi​ło, że zna​la​zła się w stre​fie wol​nej od dymu i od​dy​cha​ła już czy​stym po​wie​trzem. Nie było po​trze​by prze​no​sić ją gdzie​kol​wiek. — Rób, jak uwa​żasz – rzekł po chwi​li Pchła, a Va​lyn zro​zu​miał, że tam​ten nie zre​zy​gno​wał ze swo​ich tri​ków. Na Wy​spach po​świę​ci​li na to całe trzy mie​sią​ce, ucząc się, jak po​słu​gi​wać się ran​ny​mi cy​wi​la​mi i wy​ko​rzy​sty​wać po​czu​cie winy i od​ru​chy he​ro​izmu prze​ciw​ni​ka prze​ciw​ko nie​mu. Brzmia​ły mu w uszach sło​wa Nhe​ana Pit​cha: Kie​dy już masz strze​lić do ja​kie​goś su​kin​‐ sy​na, po​strzel go w brzuch. Rany brzu​cha są bo​le​sne i za​bi​ja​ją po​wo​li. Ist​nie​je szan​sa, że ja​kiś inny su​kin​syn się nim za​opie​ku​je, a wów​czas ty masz o jed​ne​go su​kin​sy​na mniej. Va​lyn uświa​do​mił so​bie, że Pchła go spraw​dza, pró​bu​je, sys​te​ma​tycz​nie szu​ka sła​bych punk​tów. Pro​blem w tym, że miał zbyt wie​lu cy​wi​lów, któ​rych mu​siał chro​nić. Po​now​nie przyj​rzał się po​sadz​ce, a po​tem zwró​cił się do Ka​de​na. — Czy mo​żesz stąd wyjść przez tę bra​mę? – syk​nął. – Ty i mnich? Ka​den za​wa​hał się, a po​tem ski​nął gło​wą. — A oni nie mogą pójść za tobą, czy tak? — Nie mogą. Va​lyn uśmiech​nął się. Tej sztucz​ki Pchła się nie spo​dzie​wał. Co waż​niej​‐ sze, zna​czy​ło to, że nie​za​leż​nie od tego, jak się spra​wy po​to​czą, Ka​den bę​dzie wol​ny i da​le​ko stąd. Je​śli Va​lyn zdo​ła po​wstrzy​mać atak jesz​cze przez parę chwil, ce​sarz bę​dzie bez​piecz​ny. Po​tem moż​na bę​dzie po​słu​chać, co Pchła ma do po​wie​dze​nia. Je​że​li mó​wił praw​dę, to być może uda się coś wy​pra​co​‐ wać, a je​śli nie… to przy​naj​mniej brat nie znaj​dzie się w środ​ku rze​zi. — Chodź​my – szep​nął Va​lyn, czoł​ga​jąc się na​przód. – Two​je​go mni​cha zgar​nie​my po dro​dze. Pchła pod​jął prze​mo​wę w tej sa​mej chwi​li, gdy ru​szy​li się z miej​sca. — Mo​żesz po​wie​dzieć An​nick, żeby opu​ści​ła łuk – po​wie​dział. – Z tej po​‐ zy​cji ni​ko​go nie tra​fi. Gra skoń​czo​na, dzie​cia​ku. Okna są za​blo​ko​wa​ne, scho​‐ dy też, cho​ciaż Gwen​na od​wa​li​ła ka​wał do​brej ro​bo​ty, kła​dąc te ła​dun​ki, więc tak czy owak nie uda​ło​by się wam zejść na dół. Try​ton po​wia​da, że dziew​czy​na ma praw​dzi​wy ta​lent. Mil​cze​nie. W jaki spo​sób Ram​pu​ri Tan zbli​żył się do nich mimo dymu, Va​lyn nie mógł od​gad​nąć, ale pręd​ko na​tknę​li się na jego włócz​nię, któ​rą ba​‐

dał po​sadz​kę. Va​lyn za​wa​hał się. Tan nie mógł ich do​strzec po​przez dym, nie mógł stwier​dzić, że to oni, a za​sko​cze​nie go gro​zi​ło, że skoń​czą z włócz​nią w brzu​chu. Va​lyn roz​wa​żał, czy nie oba​lić go szyb​ko na pod​ło​gę, lecz Tan nie wy​glą​dał na ko​goś, kogo moż​na ła​two prze​wró​cić. To ozna​cza​ło, że trze​‐ ba bę​dzie coś po​wie​dzieć, co z ko​lei gro​zi​ło zdra​dze​niem swo​jej po​zy​cji, ale nie było in​ne​go wyj​ścia. — Tan – syk​nął naj​gło​śniej, jak się ośmie​lił. – Je​stem z Ka​de​nem. Pad​nij po​ni​żej dymu. Włócz​nia prze​sta​ła omia​tać pod​ło​gę, a po​tem, w od​le​gło​ści paru stóp, po​‐ ja​wi​ły się dło​nie i twarz Tana. Ode​tchnął głę​bo​ko i po​wo​li, spoj​rzał na Va​ly​‐ na, po​tem na Ka​de​na i kiw​nął gło​wą. Va​lyn uświa​do​mił so​bie, że Tan wstrzy​my​wał od​dech od daw​na, za​pew​ne już od chwi​li wy​bu​chu dym​nych ła​dun​ków. Było to moż​li​we, cho​ciaż wy​ma​ga​ło przy​tom​no​ści umy​słu rów​‐ nej umie​jęt​no​ściom żoł​nie​rzy ze Skrzy​dła Va​ly​na, a oni bar​dzo dłu​go tre​no​‐ wa​li tego typu rze​czy. — Bra​ma – szep​nął Va​lyn, wska​zu​jąc ge​stem na ścia​nę, w któ​rej się znaj​‐ do​wa​ła. – Ty i Ka​den przej​dzie​cie przez nią i bę​dzie​cie bez​piecz​ni. Mnich ski​nął gło​wą, jak​by od sa​me​go po​cząt​ku miał taki plan. — Bę​dzie​my was osła​niać – do​dał Va​lyn. — A co z wami? – za​py​tał Ka​den. — Nie bój się o nas. Damy so​bie radę. Chy​ba że nas zła​pią. Albo zgi​nie​my, do​rzu​cił w du​chu, a póź​niej zer​k​nął przez ra​mię. Jego lu​dzie wciąż trwa​li na swo​ich po​zy​cjach, cze​ka​jąc na roz​‐ ka​zy. To wła​śnie Pchła mu kie​dyś po​wie​dział, a miał wra​że​nie, że było to wie​ki temu, że będą do​brym Skrzy​dłem. Będą trzy​ma​li się ra​zem. Tyl​ko że te​raz jego za​da​niem było wy​cią​gnię​cie ich stąd ży​wych. Po pierw​sze, Ka​den, przy​po​mniał so​bie, po​now​nie prze​su​wa​jąc się na brzu​chu. Po​tem roz​mo​wy. Je​że​li roz​mo​wy nic nie da​dzą, Gwen​na może wy​sa​dzić po​sadz​kę. Wte​dy się oka​że, kto kogo za​sko​czył. — Va​ly​nie – ode​zwał się zno​wu Pchła. – Będę z tobą szcze​ry. Wi​dzia​łem, co się sta​ło w Ashk’la​nie, wi​dzia​łem tych za​rą​ba​nych mni​chów. Zna​leź​li​‐ śmy też to, co zo​sta​ło ze Skrzy​dła Yur​la i z tam​tych aedo​liań​czy​ków roz​rzu​‐ co​nych na po​ło​wie zbo​cza. Na Wy​spach na​zy​wa​ją cię zdraj​cą, ale ja już nie je​stem tego pe​wien. Ni​g​dy nie by​łeś ty​pem zdraj​cy, a te​raz, kie​dy zo​ba​czy​‐ łem to, co zo​ba​czy​łem… – Za​milkł na chwi​lę, aby ta su​ge​stia do nich do​tar​ła. – Wyjdź stam​tąd, prze​dys​ku​tuj​my to, za​nim zro​bisz coś głu​pie​go i Finn bę​‐ dzie mu​siał wpa​ko​wać ci strza​łę. Va​lyn spró​bo​wał prze​my​śleć od​po​wiedź. — Poza tym rów​nie do​brze mógł​byś prze​mó​wić do mnie te​raz. Sły​szę, jak coś tam szep​czesz na dole – do​dał Pchła. Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko. Zdra​dzi swo​ją po​zy​cję, trud​no, ale być może kupi tro​chę cza​su dla Ka​de​na. — Rzecz w tym – od​po​wie​dział gło​śno, my​śląc o sy​tu​acji na prze​łę​czy

sprzed kil​ku dni i o tym, jak na​iw​nie roz​ka​zał swo​im lu​dziom od​dać broń – że za​ufa​nie ostat​nio nie​zbyt wy​cho​dzi​ło mi na do​bre. Pchła za​chi​cho​tał. — Wy​glą​da na to, że ci, któ​rym za​ufa​łeś, wy​szli na tym jesz​cze go​rzej. — Nooo, mie​li​śmy szczę​ście. — Dla​cze​go nie odło​ży​cie bro​ni i nie opo​wie​cie mi o tym? Va​lyn po​czuł ro​sną​ce na​pię​cie. Chciał​by tam​te​mu uwie​rzyć, lecz prę​dzej odda się w łapy Sha​ela, niż zno​wu do​bro​wol​nie da się roz​bro​ić. W tej sy​tu​‐ acji mogą jesz​cze roz​ma​wiać, tar​go​wać się, wal​czyć. Bez bro​ni… no cóż, nie za​mie​rzał rzu​cać ko​ści czę​ściej, niż było to ko​niecz​ne. Gdy do​peł​zli do bra​my, Tan prze​mó​wił do Ka​de​na. — Wy​obraź so​bie pta​ka – za​czął po​wo​li. — Co? – za​py​tał Va​lyn. — To ćwi​cze​nie men​tal​ne – wy​ja​śnił spo​koj​nie Ka​den. Va​lyn po​trzą​snął gło​wą. — Pie​przyć ja​kie​goś cho​ler​ne​go pta​ka – prych​nął. – Zni​kaj​cie stąd. Pchła jest te​raz sło​dziut​ki i mówi ła​god​nie, ale nie bę​dzie ga​dał bez koń​ca. Star​szy mnich spoj​rzał ka​mien​nym wzro​kiem na Va​ly​na. — Je​śli Ka​den wkro​czy w bra​mę bez ko​niecz​ne​go przy​go​to​wa​nia, prze​‐ sta​nie ist​nieć. Tego nie da się zro​bić na siłę. Va​lyn za​ci​skał i roz​pro​sto​wy​wał pal​ce. Czuł, jak z każ​dym ude​rze​niem ser​ca za​ła​mu​je się i opusz​cza go szczę​ście. — Jak dłu​go? — Im wię​cej ga​dasz, tym dłu​żej. Va​lyn zdu​sił w so​bie ri​po​stę. Nie mógł po​móc Ka​de​no​wi, ale mógł po​‐ świę​cić tro​chę cza​su na przy​go​to​wa​nie do nad​cho​dzą​cej na​wał​ni​cy. Ob​ra​ca​‐ jąc się wo​kół na brzu​chu, lu​stro​wał po​miesz​cze​nie. Mar​twi​ło go znik​nię​cie Pyr​re. Ko​bie​ta zda​wa​ła się być po ich stro​nie, lecz we​dług Ka​de​na za​mor​do​‐ wa​ła już jed​ne​go mni​cha za to, że ocią​gał się w mar​szu. Być może mie​li szczę​ście i wy​buch wy​pchnął ją przez okno, lecz naj​wy​raź​niej cier​pie​li te​raz na nie​do​bór szczę​ścia i Va​lyn po​czuł się dość nie​swo​jo, wy​obra​ża​jąc so​bie, że Pyr​re krą​ży gdzieś bli​sko, a on nie może jej mieć na oku. Ale co po​cząć? Gwen​na ge​sty​ku​lo​wa​ła w jego stro​nę jak sza​lo​na, naj​wy​raź​niej zdez​o​‐ rien​to​wa​na opóź​nie​niem. An​nick trwa​ła na swo​jej po​zy​cji jak po​sąg, a Ta​lal i La​ith roz​dzie​li​li się i zmie​rza​li pod prze​ciw​le​głe ścia​ny. Cze​kać, za​sy​gna​li​‐ zo​wał Va​lyn. Wy​sa​dze​nie po​sadz​ki było spo​so​bem wyj​ścia z pu​łap​ki, ale ry​‐ zy​kow​nym. Do​pó​ki Pchła wciąż chciał roz​ma​wiać, była szan​sa, że odej​dą stąd bez ucie​ka​nia się do prze​mo​cy. Do​pó​ki wciąż tkwił na tym cho​ler​nym da​chu. — Nie roz​ka​żę moim lu​dziom, żeby od​da​li broń – po​wie​dział Va​lyn. – Uczy​łeś mnie cze​goś in​ne​go. Ale nie mam nic prze​ciw​ko roz​mo​wie. Za​trzy​‐ maj swo​ich lu​dzi na gó​rze, a ja za​trzy​mam mo​ich na dole. To bar​dzo cy​wi​li​‐

zo​wa​ny układ. — Może być – od​parł Pchła. — A te​raz, kie​dy ptak znik​nie ci z oczu, wy​peł​nij umysł nie​bem i prze​‐ stąp bra​mę – szep​nął do Ka​de​na Tan. Va​lyn zer​k​nął przez ra​mię i uj​rzał oczy bra​ta w od​le​gło​ści jed​nej sto​py. Były w ja​kiś nie​zwy​kły spo​sób od​le​głe, ja​sne jak ża​rzą​ce się w kuź​ni wę​gle i zim​ne jak gwiaz​dy. Brat ski​nął mu gło​wą, po​tem pod​niósł się na nogi i znik​nął w dy​mie. Do ścia​ny był tyl​ko je​den krok i Ka​de​na już nie było. — Za​dzia​ła​ło? – syk​nął Va​lyn do dru​gie​go mni​cha. – Uda​ło mu się? — Do​wiem się, gdy znaj​dę się po tam​tej stro​nie – od​parł Tan i za​mknął oczy, naj​wy​raź​niej przy​go​to​wu​jąc się do przej​ścia. Po dru​giej stro​nie po​miesz​cze​nia po​ru​szy​ła się Tri​ste. Va​lyn wciąż się za​‐ sta​na​wiał, jak z nią po​stą​pić. Zro​bił w du​chu prze​gląd wszyst​kich moż​li​wo​‐ ści. Była mała i dość lek​ka, by ją nieść, ale to znacz​nie spo​wol​ni​ło​by jego ru​‐ chy. Mo​gli ją zo​sta​wić dla Pchły, wy​ko​rzy​stać dla od​wró​ce​nia uwa​gi. Tri​ste unio​sła po​wo​li gło​wę, oczy jej zmęt​nia​ły i był w nich tyl​ko strach. Va​lyn miał wła​śnie dać jej znak, by le​ża​ła spo​koj​nie i ci​cho, kie​dy para czar​nych bu​tów wy​lą​do​wa​ła na po​sadz​ce za jej ple​ca​mi. — To​wa​rzy​stwo! – krzyk​nął La​ith. – Pół​noc​ne okno. Tri​ste od​wró​ci​ła się, wrza​snę​ła, po czym ze​rwa​ła się na rów​ne nogi i rzu​‐ ci​ła przez dym w stro​nę Va​ly​na i Tana. Mi​nę​ła ich, kasz​ląc i młó​cąc ra​mio​‐ na​mi, tak bli​sko, że Va​lyn zdo​łał na​wet zła​pać połę jej zbyt du​że​go mun​du​ru, któ​ry jed​nak wy​śli​znął mu się z pal​ców. A po​tem – na​gle – Tri​ste już nie było. Bra​ma, zro​zu​miał Va​lyn, czu​jąc lód w żo​łąd​ku. Prze​bie​gła przez bra​mę, na do​da​tek bez przy​go​to​wa​nia, o któ​rym mó​wił Ka​den. — Ode​szła – po​wie​dział Tan. Je​śli na​wet po​czuł żal, nie oka​zał tego. – Zaj​‐ mij​cie się sobą. Po​wie​dziaw​szy to, mnich się pod​niósł i oto​czo​ny dy​mem po​stą​pił krok, po czym znik​nął. Po​szli. Obaj mni​si i Tri​ste. Ce​sarz był bez​piecz​ny. Va​lyn ob​ró​cił się, by sta​wić czo​ło na​past​ni​ko​wi. A więc całe ga​da​nie Pchły było gów​no war​te i oka​za​ło się zwy​kłym pod​stę​pem. Wy​cią​gnął dru​gi miecz, go​tów rzu​cić się na wro​ga, po czym za​marł. Z tymi bu​ta​mi było coś nie tak, to były buty Pyr​re. — Za​cze​kaj, Gwen​na – krzyk​nął, rzu​ca​jąc się jak naj​da​lej od bra​my. – Oni nie… Za póź​no. Ła​dun​ki za​czę​ły już eks​plo​do​wać, ogłu​sza​ją​ce​mu dud​nie​niu wa​lą​cych się gła​zów to​wa​rzy​szy​ły ostre od​gło​sy pę​ka​nia. Va​lyn od​na​lazł dziu​rę w pod​ło​dze i klnąc, przy​cup​nął nad jej brze​giem, go​tów sko​czyć w nią w chwi​li, gdy usta​nie ło​mot ka​mie​ni. Je​śli na​wet ist​nia​ła ja​kaś szan​sa do​ga​da​nia się z tam​ty​mi, to w tym mo​men​cie prze​pa​dła. Te​raz po​zo​sta​wa​ło tyl​ko wy​do​stać się stąd, wy​rwać na ze​wnątrz.

Tyle że ło​skot wa​lą​cych się ka​mie​ni nie usta​wał. Cały bu​dy​nek za​czął się pod nim ko​ły​sać, ka​mie​nie sy​pa​ły się ze stro​pu, a po​sadz​ka usu​wa​ła się spod nóg. Przez chmu​rę dymu nie mógł tego zo​ba​czyć, lecz sły​szał pro​test ustę​pu​‐ ją​cej kon​struk​cji. Cof​nął się ostroż​nie o krok, chcąc zna​leźć się da​lej od cen​‐ trum eks​plo​zji, lecz na​gle, z sil​nym ko​ły​sa​niem, ka​mie​nie pod jego sto​pa​mi ustą​pi​ły i za​pa​dły się.

9

P

owtó​rzysz to jesz​cze raz – stwier​dzi​ła Nira i szturch​nę​ła Ada​re la​ską w brzuch. Ada​re pró​bo​wa​ła ją od​trą​cić, ale sta​ru​cha była dla niej za szyb​ka. Pod​nio​sła la​skę i bio​rąc sze​ro​ki za​mach, sma​gnę​ła nią Ada​re tam, gdzie koń​‐ czą się ple​cy. Ta​kie trak​to​wa​nie było ogrom​nie iry​tu​ją​ce, upo​ka​rza​ją​ce i prze​ra​ża​ją​ce za​ra​zem. Gdy Nira ja​kimś spo​so​bem od​kry​ła jej toż​sa​mość, Ada​re, przy​naj​mniej do cza​su zna​le​zie​nia in​ne​go roz​wią​za​nia, mu​sia​ła zno​‐ sić jej nie​ustan​ne wy​zwi​ska i razy, któ​re krzy​żu​ją​cy​mi się prę​ga​mi zna​czy​ły jej po​ślad​ki. — Jesz​cze raz – na​le​ga​ła z upo​rem sta​ra. Dru​gi po​ra​nek piel​grzym​ki po​wi​nien był za​cząć się przy​jem​nie. Po​wie​‐ trze było rześ​kie i wil​got​ne, słoń​ce przy​grze​wa​ło, a fe​tor mia​sta ustą​pił za​‐ pa​chom tra​wy, zie​mi i mło​dych li​ści. Za​bu​do​wa​nia zo​sta​wi​li już za sobą, a za​miast nich mo​gli po​dzi​wiać wi​dok roz​le​głych pól, bez​kre​sne​go nie​ba i wi​ją​cej się w od​da​li bru​nat​no​zie​lo​nej wstę​gi ka​na​łu, któ​re​go pły​ną​cy z po​‐ łu​dnia nurt niósł do An​nu​ru barw​ne, smu​kłe sta​tecz​ki wy​ła​do​wa​ne po brze​‐ gi to​wa​ra​mi. Ada​re przez opa​skę nie mo​gła do​strzec wszyst​kich od​le​głych szcze​gó​łów, ale od​róż​nia​ła ko​lo​ry i wspa​nia​łe za​ry​sy kra​jo​bra​zu i roz​le​głych prze​strze​ni. Mia​ła ocho​tę uwie​rzyć, że uciecz​ka się po​wio​dła, że opu​ściw​szy mia​sto, zna​la​zła się poza za​się​giem il Torn​ji, lecz gdy tyl​ko spoj​rza​ła za sie​bie, wi​‐ dzia​ła Włócz​nię In​tar​ry, po​ły​sku​ją​cą w słoń​cu szkla​ną igli​cę, dzie​lą​cą pół​‐ noc​ne nie​bo na dwie czę​ści. Przez dwa​dzie​ścia lat była jej do​mem, a te​raz ten wi​dok spra​wiał, że po​tnia​ły jej dło​nie. Po​sta​no​wi​ła nie oglą​dać się wstecz. Oshi je​chał na wo​zie. Jego ręce wy​sta​wa​ły jak ga​łąz​ki z sze​ro​kich rę​ka​‐ wów zło​ci​stej piel​grzy​miej sza​ty, a oczy utkwił w nie​tknię​tej grusz​ce, któ​rą trzy​mał w dło​ni i go​dzi​na​mi się jej przy​glą​dał. Za​gry​zał przy tym zwiot​cza​ły po​li​czek, mru​cząc ci​chut​ko, wpa​trzo​ny w owoc. Nira szła obok, od cza​su do cza​su cmo​ka​jąc na parę ba​wo​łów. Zna​leź​li się w luce po​mię​dzy piel​grzy​‐ ma​mi idą​cy​mi na prze​dzie a tymi, któ​rzy cią​gnę​li z tyłu, na tyle du​żej, że Ada​re nie​mal za​po​mnia​ła, że ucie​ka​jąc przed jed​nym wro​giem, zna​la​zła się w licz​nej gru​pie in​nych. Miło by było cał​kiem o tym za​po​mnieć. Nie​ste​ty,

Nira nie za​po​mnia​ła. — Mów da​lej, dziew​czy​no – po​wie​dzia​ła, stu​ka​jąc la​ską w bok wozu. — Mam na imię Do​rel​lin – rze​kła znu​żo​nym gło​sem Ada​re. – Mój oj​ciec jest kup​cem… — Co sprze​da​je? — Tka​ni​ny. — Ja​kie? — Pier​wot​nie je​dwab z Si’ite, choć uzu​peł​nia swój to​war o po​dwój​nie bar​wio​ną weł​nę z pół​no​cy. Nira wes​tchnę​ła z re​zy​gna​cją. — Na wiel​kie​go fiu​ta Me​sh​ken​ta, ależ z cie​bie tępa dzie​wu​cha. Ada​re za​czer​wie​ni​ła się, zmie​sza​na i roz​gnie​wa​na za​ra​zem. — A co jest złe​go w im​por​to​wa​niu weł​ny i je​dwa​biu? – za​py​ta​ła, gdy gniew wziął jed​nak górę nad zmie​sza​niem. — Pier​wot​nie. Uzu​peł​nia. Im​por​to​wa​nie – od​par​ła Nira, od​li​cza​jąc sło​wa zgi​na​niem pal​ców. — Nie są to zbyt trud​ne sło​wa – orze​kła Ada​re. — Nie, je​śli całe ży​cie roz​piesz​cza​no cię w pa​ła​cu. — We​dług tej opo​wie​ści mój oj​ciec jest bo​ga​ty. Wiel​ce praw​do​po​dob​ne, że mnie wy​kształ​cił. — Och, wiel​ce praw​do​po​dob​ne, do​bre so​bie, ale my nie chce​my żad​ne​go pie​przo​ne​go „praw​do​po​dob​ne​go”, któ​re jest jesz​cze jed​nym ślicz​nym i błysz​czą​cym sło​wem, ja​kie nie po​win​no wyjść z tych pięk​nych, wy​dat​nych warg. My chce​my słów, któ​re zo​sta​ną z pew​no​ścią za​po​mnia​ne. Ci kre​ty​ni – tu wska​za​ła nie​dba​łym ge​stem na idą​cych z przo​du i z tyłu piel​grzy​mów w zło​ci​stych sza​tach – są pra​wie tak tępi jak ty, ale nie są zu​peł​nie po​zba​wie​‐ ni mó​zgu. Czy chcesz, żeby mó​wi​li: Och, ta Do​rel​lin to my​ślą​ca mło​da ko​bie​‐ ta. Mówi tak ład​nie i mą​drze. – Unio​sła brwi. – Na​praw​dę tego chcesz? — W ce​sar​stwie peł​no jest mą​drych mło​dych ko​biet. Nira par​sk​nę​ła. — Na​praw​dę? Kie​dy się o tym do​wie​dzia​łaś? Może w tych la​tach, któ​re spę​dzi​łaś na na​brze​żach? A może przez cały ten dłu​gi czas, któ​ry mar​no​wa​‐ łaś, włó​cząc się po Sza​rym Ryn​ku i pro​wa​dząc uczo​ne roz​mo​wy z cór​ka​mi in​nych kup​ców? – Zmarsz​czy​ła brwi. – No co? Co na to po​wiesz? Ile có​rek kup​ców się spo​ty​ka, sie​dząc na tym ma​leń​kim tro​ni​ku księż​nicz​ki? — Zro​zum – za​czę​ła Ada​re, do​strze​ga​jąc ten punkt wi​dze​nia, lecz nie chcąc go przy​jąć. – Do​ce​niam to, że pró​bu​jesz mi po​ma​gać, lecz nie są​dzę, żeby to się spraw​dzi​ło. Świet​nie po​ra​dzę so​bie sama. My​ślę, że naj​le​piej bę​‐ dzie, je​śli każ​dy zaj​mie się sobą i bę​dzie się kie​ro​wać wła​snym roz​sąd​kiem. Lu​dzie prę​dzej nas za​uwa​żą, gdy roz​ma​wia​my, niż zwró​cą uwa​gę na sa​mot​‐ ną mło​dą ko​bie​tę, po​dą​ża​ją​cą spo​koj​nie wła​sną dro​gą. — To jesz​cze więk​szy idio​tyzm – rzu​ci​ła Nira. – Je​steś tak głu​pia, że mo​‐ gła​byś na​peł​nić wia​dro tą głu​po​tą.

Ada​re na​gle za​wrza​ła gnie​wem. Od​wró​ci​ła się w stro​nę sta​rej i za​stą​pi​ła jej dro​gę, zmu​sza​jąc ją do za​trzy​ma​nia się. Była od niej o gło​wę wyż​sza i wy​‐ ko​rzy​sta​ła każ​dy cal swe​go wzro​stu, by po​chy​lić się nad nią i wy​rzu​cić z sie​‐ bie sło​wa, któ​re już od daw​na na to cze​ka​ły. — Je​stem an​nu​ryj​ską księż​nicz​ką – syk​nę​ła. – Na​le​żę do rodu Mal​ke​enia​‐ nów i do​pó​ki nie opu​ści​łam pa​ła​cu, peł​ni​łam funk​cję mi​ni​stra fi​nan​sów. Nie mam po​ję​cia, kim je​steś i dla​cze​go uzna​łaś, że je​steś za mnie od​po​wie​‐ dzial​na, ale choć do​ce​niam two​ją po​moc, nie będę dłu​żej to​le​ro​wać ani ta​‐ kie​go trak​to​wa​nia, ani tonu. Uświa​do​mi​ła so​bie, że wy​gła​sza​jąc te sło​wa, za​dy​sza​ła się, a jej od​dech stał się szyb​ki i go​rą​cy. Krót​ka ty​ra​da trwa​ła tyl​ko chwi​lę, a ona na tyle pa​‐ no​wa​ła nad sobą, że po​zo​sta​li piel​grzy​mi naj​wy​raź​niej ni​cze​go nie za​uwa​‐ ży​li, lecz ja​dą​cy za nimi wóz za​czął zbli​żać się pręd​ko. Ada​re od​wró​ci​ła się rap​tow​nie i ru​szy​ła przo​dem, nie pa​trząc, czy sta​ra ko​bie​ta za nią po​dą​ża. Wo​kół jej pier​si za​ci​snę​ła się że​la​zna ob​ręcz stra​chu. Jed​ną spra​wą było nie​‐ ak​cep​to​wa​nie me​tod Niry, a inną wy​stą​pie​nie prze​ciw​ko niej otwar​cie, nie​‐ mal pu​blicz​nie. Jak do​tąd Nira jej po​ma​ga​ła, ale cała ta fa​sa​da mo​gła ru​nąć pod na​po​rem kil​ku słów. Głu​pia, mruk​nę​ła do sie​bie w du​chu Ada​re. Lek​ko​myśl​na i głu​pia. Po kil​ku nie​pew​nych kro​kach po​sły​sza​ła, że sta​ra zbli​ża się do niej, po​‐ stu​ku​jąc la​ską o ka​mie​nie bru​ku. Rzę​zi​ła chra​pli​wie z wy​sił​ku. Nie, uświa​‐ do​mi​ła so​bie Ada​re, wca​le nie rzę​zi​ła. Nira się z niej śmia​ła. Po​czu​ła ulgę, w ślad za któ​rą wez​bra​ła w niej nowa fala gnie​wu. — Je​steś głu​pia, fakt, ale masz w so​bie cho​ciaż tro​chę du​cha. A te​raz po​‐ wiedz wszyst​ko od po​cząt​ku albo po​wiem tej ca​łej ban​dzie, kim je​steś. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko, miar​ku​jąc swój tem​pe​ra​ment i obie​cu​jąc so​‐ bie, że na​stęp​nym ra​zem nie da się już spro​wo​ko​wać szy​der​stwom tej ko​bie​‐ ty. Cór​ki kup​ców mogą być dum​ne, ale nie są tak dum​ne jak księż​nicz​ki, a wy​zwi​ska Niry z pew​no​ścią nie były ostat​ni​mi, ja​kie od niej usły​sza​ła. Nie może so​bie po​zwo​lić na wy​bu​cha​nie gnie​wem za każ​dym ra​zem, gdy po​‐ czu​je się ura​żo​na. Nie może, bo ina​czej nie prze​trwa tej piel​grzym​ki. Nie może, bo nie do​trze do Olo​nu, do Ve​sta​na Ame​re​da​da i do zde​mo​bi​li​zo​wa​‐ nych Sy​nów Pło​mie​nia. Już otwo​rzy​ła usta, by po​wtó​rzyć swo​ją opo​wieść raz jesz​cze, gdy po​sły​‐ sza​ła, że sie​dzą​cy na wo​zie Oshi wy​buch​nął pła​czem. Łkał przej​mu​ją​co, ca​‐ łym swo​im chu​dym cia​łem, kon​wul​syj​nie, i wciąż kil​ka cali od twa​rzy trzy​‐ mał przed sobą grusz​kę. — Nie – ję​czał. – Nie, nie, nie… Nira skrzy​wi​ła się i ob​ró​ci​ła w stro​nę wozu, za​po​mi​na​jąc o Ada​re. Z za​‐ ska​ku​ją​cą zwin​no​ścią wdra​pa​ła się na plat​for​mę i usia​dła obok bra​ta. — Prze​stań z tymi wy​głu​pa​mi i ję​ka​mi – wark​nę​ła. – Nikt nie chce słu​‐ chać, jak stuk​nię​ty sta​ry chłop pła​cze z po​wo​du ja​kiejś pie​przo​nej grusz​ki. Sło​wa były ostre, ale w tym sa​mym cza​sie Nira ła​god​nym ge​stem prze​su​‐

wa​ła ko​li​ście dło​nią po ple​cach pła​czą​ce​go bra​ta. Jego łzy zmo​czy​ły sza​tę, a mo​kre miej​sce na zło​ci​stej tka​ni​nie wy​glą​da​ło bar​dziej jak pla​ma lub przy​‐ pa​le​nie. — Nie żyje, Niro – łkał, ści​ska​jąc w dło​niach grusz​kę. – Za​bi​łem ją. — Nie za​bi​łeś jej, ty sta​ry pier​do​ło – rzu​ci​ła, mo​cu​jąc chwie​ją​ce się boki wozu. – Za​bił ją ten, kto ją ze​rwał, a poza tym musi być nie​ży​wa, że​byś mógł ją zjeść, ja​sne? Oshi po​krę​cił bez​rad​nie gło​wą, a póź​niej przy​ci​snął grusz​kę do krza​cza​‐ stych brwi, jak​by chciał się z owo​cem po​łą​czyć. Po kil​ku zrzę​dli​wych sło​‐ wach Nira wy​cią​gnę​ła skądś gli​nia​ną bu​tlę, otwo​rzy​ła ją, odło​ży​ła na bok grusz​kę i przy​tknę​ła na​czy​nie do ust bra​ta. — Masz – po​wie​dzia​ła. – Za​żyj tro​chę tego. Po​czu​jesz się le​piej. Ada​re po​czu​ła za​pach ja​kie​goś nie​zna​ne​go pły​nu, moc​ny i ostry za​ra​‐ zem. Na​wet z tej od​le​gło​ści oczy za​szły jej łza​mi, na​to​miast Oshi sior​bał chęt​nie, ob​jąw​szy bu​tlę dłoń​mi. Prze​chy​lał ją co​raz bar​dziej, aż Nira mu​sia​ła go po​wstrzy​mać. — Star​czy już. Do​syć było tego ję​cze​nia, że​byś jesz​cze miał nam za​si​kać cały wóz. Oshi nie​chęt​nie od​dał na​czy​nie, a Nira je za​kor​ko​wa​ła i odło​ży​ła z po​‐ wro​tem mię​dzy le​żą​ce na wo​zie rze​czy, osła​nia​jąc od słoń​ca. — A te​raz zjedz swo​ją grusz​kę, ty sta​ry trzep​nię​ty su​kin​sy​nu – rze​kła, wrę​cza​jąc mu owoc z po​wro​tem. Męż​czy​zna ugryzł odro​bi​nę, po​trzy​mał mięk​ki bia​ły miąższ na ję​zy​ku, spraw​dza​jąc smak, a po​tem za​czął żuć po​wo​li. — Słod​kie – po​wie​dział, jak​by dzi​wiąc się temu od​kry​ciu. — Ja​sne, że słod​kie, ty idio​to – od​par​ła Nira, obej​mu​jąc go ra​mie​niem. – Oczy​wi​ście, że cho​ler​nie słod​kie. Ada​re od​wró​ci​ła się, na​gle za​kło​po​ta​na. Nie było w tym wi​do​ku nic szcze​gól​ne​go, tyl​ko sta​ry męż​czy​zna i sta​ra ko​bie​ta sie​dzą​cy obok sie​bie, jed​no gry​zą​ce grusz​kę, a dru​gie pa​trzą​ce na nie​go z roz​czu​le​niem i pew​ną dozą iry​ta​cji, a wszyst​ko to pod go​łym nie​bem, pod grze​ją​cym słoń​cem. A jed​nak z ja​kie​goś po​wo​du, któ​re​go nie po​tra​fi​ła wska​zać, Ada​re po​czu​ła się, jak​by ich szpie​go​wa​ła, pod​glą​da​ła w chwi​li, któ​ra po​win​na po​zo​stać chwi​lą in​tym​ną. Zmie​sza​na i za​smu​co​na za​trzy​ma​ła się i od​wró​ci​ła gło​wę w stro​nę ka​na​łu, a wóz, pod​ska​ku​jąc, po​to​czył się da​lej. Nie mo​gła wy​obra​zić so​bie ta​kiej sce​ny z udzia​łem Ka​de​na czy Va​ly​na. Na​wet gdy byli dzieć​mi, za​nim zo​sta​li ode​sła​ni, ist​niał ja​kiś dy​stans po​mię​‐ dzy nią a jej brać​mi, róż​ni​ca wie​ku i płci, któ​rej nie dało się po​ko​nać. Wy​my​‐ ślo​ne przy​go​dy chłop​ców w Pa​ła​cu Brza​sku wy​da​wa​ły jej się tak bez​sen​sow​‐ ne, tak dzie​cin​ne w po​rów​na​niu z rze​czy​wi​stą po​li​ty​ką i skom​pli​ko​wa​ny​mi spra​wa​mi dzie​ją​cy​mi się wo​kół. — Po​win​naś zo​stać z brać​mi – po​wie​dział jej kie​dyś San​li​tun, gdy chcia​‐ ła to​wa​rzy​szyć mu pod​czas ja​kiejś ce​sar​skiej au​dien​cji. – Po​win​naś spró​bo​‐

wać le​piej ich po​znać. — Tam nie ma nic do po​zna​wa​nia! – ża​li​ła się Ada​re. Mia​ła wte​dy osiem lat, Va​lyn miał pięć, a Ka​den był jesz​cze młod​szy. – To dzi​dziu​sie. Ba​wią się jak dzi​dziu​sie i pła​czą jak dzi​dziu​sie. Chcę iść z tobą, żeby ro​bić coś waż​ne​go. — Nie za​wsze po​zo​sta​ną dzieć​mi, Ada​re – od​parł San​li​tun, kła​dąc dło​nie na jej ra​mion​kach. – Przyj​dzie taki dzień, gdy będą cię po​trze​bo​wa​li, zwłasz​‐ cza Ka​den. A jed​nak, po​mi​mo tego na​po​mnie​nia, za​brał ją wów​czas na au​dien​cję i po​zwo​lił sie​dzieć w mil​cze​niu na wy​pcha​nej po​dusz​ce po pra​wej stro​nie Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu, pod​czas gdy sam zaj​mo​wał się spra​wa​mi ce​sar​stwa. A po​tem, któ​re​goś dnia, jej bra​cia znik​nę​li, wy​wie​zie​ni na stat​kach na prze​‐ ciw​ne krań​ce zie​mi. Przez dłu​gie lata nie​mal nie za​uwa​ża​ła ich nie​obec​no​ści. Naj​pierw zaj​‐ mo​wa​ła ją na​uka. Po​tem, gdy była już star​sza, San​li​tun obar​czał ją co​raz więk​szą od​po​wie​dzial​no​ścią: wi​ta​ła cu​dzo​ziem​skie po​sel​stwa, dłu​gi​mi la​ta​‐ mi uczy​ła się pra​cy w po​szcze​gól​nych mi​ni​ster​stwach, wy​jeż​dża​ła czę​sto, choć na krót​ko, poza mury mia​sta, za​wsze pod ści​słą ochro​ną, aby przy​glą​‐ dać się oko​licz​nym ma​jąt​kom ziem​skim i prze​my​sło​wi. Gdy skoń​czy​ła pięt​‐ na​ście lat, San​li​tun ka​zał wsta​wić do swe​go ga​bi​ne​tu biur​ko, po​mniej​szo​ną ko​pię wła​sne​go, przy któ​rym wol​no jej było pra​co​wać ra​zem z nim do póź​‐ nej nocy. W mil​czą​cym po​ro​zu​mie​niu prze​glą​da​li: on nie​koń​czą​ce się spra​‐ woz​da​nia rzą​du, a ona te mapy lub pa​pie​ry, któ​re dla niej przy​go​to​wał. Wie​dzia​ła, że nie bę​dzie to trwa​ło za​wsze, że któ​re​goś dnia wró​ci Ka​den i któ​re​goś dnia oj​ciec umrze. Ta świa​do​mość nie przy​go​to​wa​ła jej na to, co się wy​da​rzy​ło. Te​raz, gdy obo​je ro​dzi​ce nie żyli, a ona stra​ci​ła swój dom, któ​ry co​raz bar​dziej ma​lał za jej ple​ca​mi na tej dłu​giej dro​dze, na któ​rej przed sobą wi​dzia​ła tyl​ko nie​pew​ność i strach, za​sta​na​wia​ła się, jak to jest mieć bra​ta albo dwóch bra​ci, któ​rzy do​brze ro​zu​mie​ją, co zna​czy wy​ro​snąć w Pa​ła​cu Brza​sku, z któ​ry​mi mo​gła​by roz​ma​wiać o ojcu i mat​ce, któ​rym mo​gła​by za​ufać. Nie mu​sie​li​by​śmy na​wet roz​ma​wiać, gdy​by po pro​stu tu​taj byli, po​my​śla​ła, zer​ka​jąc ukrad​kiem na Nirę i Oshie​go. Po​czu​ła, że oczy wzbie​ra​ją jej łza​mi, i przez krót​ką chwi​lę za​po​mnia​ła o za​kry​wa​ją​cej je opa​sce, gniew​nym ru​chem pró​bu​jąc otrzeć łzy rę​ka​wem. Nie było żad​nych wie​ści o tym, gdzie Ka​den i Va​lyn prze​by​wa​ją i czy jesz​cze żyją. Nie wie​dzia​ła też, czy mo​gła​by na nich li​czyć, gdy​by się tu po​ja​wi​li. Pra​gnąć mo​gła wie​le, lecz je​śli jej bra​cia wciąż żyli – a co​raz trud​niej było w to wie​rzyć – to z pew​no​ścią nie znaj​do​wa​li się w sy​tu​acji, w któ​rej mo​gli​‐ by po​móc jej albo ce​sar​stwu. Byli obcy, nie​obec​ni i obcy. Po​mi​mo se​tek idą​‐ cych dro​gą piel​grzy​mów, przed nią i za nią, po​mi​mo sie​dzą​cych na wo​zie kil​ka kro​ków od niej Oshie​go i Niry była zu​peł​nie sama.

10

D

ym znik​nął, usta​ły też krzy​ki i skoń​czył się ka​mień pod sto​pa​mi. Ka​‐ den wy​szedł z ciem​no​ści i cha​osu na świa​tło dzien​ne. Nad gło​wą świe​ci​ło słoń​ce, po​czuł jego cie​pło na twa​rzy i rę​kach. Słoń​ce było jed​nak inne. W Ashk’la​nie ni​g​dy nie wzno​si​ło się tak wy​so​ko na nie​bie, na​‐ wet w cza​sie let​nie​go prze​si​le​nia. Po​dob​nie wiatr, był cie​pły i wil​got​ny jak pa​ru​ją​ca tka​ni​na wy​cią​gnię​ta z pra​nia, o sło​nym za​pa​chu. Od​gło​sy też były od​mien​ne. Do​bie​gał doń ostry krzyk mor​skich pta​ków i dra​pa​nie jak​by że​la​‐ zem po ka​mie​niach, w któ​rym po chwi​li roz​po​znał ude​rze​nia fal. Znik​nął za​pach ja​łow​ców i chłod​ny spo​kój gra​ni​to​wych szczy​tów. W pu​st​ce va​nia​te re​je​stro​wał wra​że​nia jed​no po dru​gim, lecz nie czuł nie​‐ po​ko​ju ani za​sko​cze​nia. Były fak​ta​mi, ni​czym wię​cej, szcze​gó​ła​mi świa​ta, któ​re na​le​ża​ło za​uwa​żyć, od​no​to​wać. To jest nie​bo. To jest zie​mia. Ża​den lęk nie to​wa​rzy​szył temu dziw​ne​mu wi​do​ko​wi, żad​na eks​cy​ta​cja no​wo​ścią. Oto nie​wiel​kie pta​ki o wa​chla​rzo​wa​tych ogo​nach nur​ku​ją​ce w fa​lach. Oto mo​rze. Ka​den spoj​rzał wstecz na pu​stą bra​mę, nie​mal spo​dzie​wa​jąc się, że uj​rzy tam dym i za​mie​sza​nie, usły​szy gło​śne roz​ka​zy i krzy​ki prze​ra​że​nia, od któ​‐ rych wła​śnie uciekł. Nie było tam jed​nak ciem​no​ści. Ani wrza​sków i krzy​‐ ków. Pod łu​kiem ken​ta uj​rzał je​dy​nie dłu​gie rzę​dy fal, szyb​kich i ci​chych, prze​pły​wa​ją​cych po grzbie​cie oce​anu. Gdzieś tam, ty​siąc… a może dwa ty​‐ sią​ce mil stąd… kil​ka kro​ków za bra​mą Va​lyn wal​czył o ży​cie, wal​czył lub zo​stał poj​ma​ny, a może umie​rał lub już zo​stał za​bi​ty. Wszyst​ko to dzia​ło się rze​czy​wi​ście, lecz w od​czu​ciu Ka​de​na nie było re​al​ne. Wszyst​ko to mo​gło być snem. Mo​gło ni​g​dy się nie wy​da​rzyć. Słoń​ce, mo​rze, nie​bo wy​da​wa​ły się na​zbyt obec​ne i na​gle Ka​den po​czuł się tak, jak​by ze​rwał się z ko​twi​cy i ode​‐ rwał od swe​go „ja”. Od​wró​cił się, szu​ka​jąc cze​goś bar​dziej na​ma​cal​ne​go od sza​rej, fa​lu​ją​cej po​wierzch​ni mo​rza. Stał w buj​nej tra​wie kil​ka kro​ków od kra​wę​dzi wiel​kie​go urwi​ska, skąd grunt opa​dał pro​sto w dół, sto kro​ków albo i ni​żej, ku po​szar​pa​ne​mu brze​‐ go​wi. Fale biły o ska​ły, wy​so​ko wzbi​ja​jąc pia​nę. Sto​ją​ce jak​by w ze​ni​cie słoń​‐ ce rzu​ca​ło na zie​mię przed nim ostry, skró​co​ny cień ken​ta, a Ka​den po chwi​li zro​zu​miał, że znaj​du​je się na wy​spie o ob​wo​dzie naj​wy​żej ćwier​ci mili,

ze wszyst​kich stron oto​czo​nej urwi​skiem. Da​lej we wszyst​kich kie​run​kach roz​cią​gał się oce​an, aż po ho​ry​zont, gdzie go​rą​co za​ma​zy​wa​ło gra​ni​cę mię​‐ dzy po​wie​trzem a wodą, two​rząc za​ma​za​ną li​nię. Za​nim zdą​żył za​uwa​żyć wię​cej, przez bra​mę wy​pa​dła, po​ty​ka​jąc się, ja​‐ kaś po​stać, któ​ra prze​wró​ci​ła go na tra​wę, roz​bi​ja​jąc jego va​nia​te jak kru​chy pół​mi​sek. Nie był to Tan. Była mniej​sza od Tana. Ogar​nął go na​gły prze​‐ strach jak błysk noża. Ktoś prze​szedł za nim przez bra​mę. Po​win​no to być nie​moż​li​we, ale już samo ken​ta było czymś nie​moż​li​wym. Ktoś le​żał na nim, za​ci​skał mu pal​ce na szyi i pró​bo​wał wy​dra​pać oczy pa​znok​cia​mi, pod​czas gdy on sza​mo​tał się pod spodem. Strach ustą​pił w koń​cu miej​sca zło​ści i Ka​‐ den wy​do​stał się spod swe​go na​past​ni​ka, chro​niąc twarz i szy​ję. Usi​ło​wał po​zbie​rać my​śli i za​pa​no​wać nad emo​cja​mi. Dłu​gie wło​sy. Skó​ra jak je​dwab. Wrzask, jaki do​by​wa się z gar​dła zwie​‐ rzę​cia, gdy za​trza​sną się szczę​ki si​deł. Za​pach drze​wa san​da​ło​we​go. — Tri​ste! – krzyk​nął i ob​ró​cił się, by za​cho​wać rów​no​wa​gę. W cza​sie swe​go po​by​tu u Shi​nów wie​le​kroć zma​gał się z wy​stra​szo​ny​mi ko​za​mi, pró​bu​jąc unie​ru​cho​mić je w trak​cie strzy​że​nia, ale ta dziew​czy​na, choć smu​kła, była cięż​sza od kozy, a siła jej rąk i nóg go zdu​mia​ła. – Tri​ste – po​‐ wtó​rzył, usi​łu​jąc za​pa​no​wać nad gło​sem i emo​cja​mi. Po​wo​li zmu​sił ją, by zro​bi​ła to samo. – Je​steś bez​piecz​na. Bez​piecz​na. Prze​szłaś przez ken​ta. Oni nie mogą przejść… Umilkł, gdy dziew​czy​na się roz​luź​ni​ła i spoj​rza​ła na nie​go pięk​ny​mi oczy​ma. Jej bli​skość, ruch jej bio​der, gdy sta​ła przy nim, pier​si uno​szo​ne od​‐ de​chem za​sko​czy​ły go jak ude​rze​nie. Tri​ste była już spo​koj​na, jej pa​ni​ka ustą​pi​ła, lecz Ka​den jesz​cze przez chwi​lę nie wy​pusz​czał z uchwy​tu jej nad​‐ garst​ków. — Jak się tu zna​la​złaś? – za​py​tał. Krót​ko przed​tem wi​dział ją ze​mdlo​ną na po​kru​szo​nej po​sadz​ce sie​ro​ciń​‐ ca, owia​ną dy​mem. Na​wet przy​tom​na nie zdo​ła​ła​by jed​nak przejść przez bra​mę. Na tym też po​le​gał jego wie​lo​let​ni tre​ning. Sło​wa Scia​la Nina wciąż roz​le​ga​ły się echem w jego umy​śle: Lu​dzie, całe ich le​gie prze​cho​dzi​ły przez bra​my i po pro​stu zni​ka​ły. A ona na​gle zna​la​zła się tu​taj, jej cie​pła jak słoń​ce skó​ra do​ty​ka​ła jego skó​ry, peł​ne war​gi roz​chy​li​ły się odro​bi​nę, dy​sza​ła lek​‐ ko. — Ka​de​nie – ode​zwa​ła się wresz​cie z dłu​gim, ury​wa​nym wes​tchnie​‐ niem. Jego imię dziw​nie za​brzmia​ło w jej ustach, obco, jak ja​kiś dia​lekt sły​sza​‐ ny je​dy​nie w mo​dli​twach. — Jak prze​szłaś przez ken​ta? – za​py​tał po​now​nie. A po​tem, nie​co bar​dziej na​glą​co: – Czy z Va​ly​nem wszyst​ko w po​rząd​ku? Po​trzą​snę​ła gło​wą nie​pew​nie. — Nie wiem. Ock​nę​łam się, kasz​ląc. Było ciem​no. Ktoś pró​bo​wał mnie zła​pać, a ja po​bie​głam… i upa​dłam… tu​taj. – Ro​zej​rza​ła się wo​kół, a na jej

twa​rzy od​ma​lo​wa​ły się za​chwyt i lęk. – Gdzie my je​ste​śmy? Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Da​le​ko od miej​sca, w któ​rym by​li​śmy. Oczy Tri​ste się roz​sze​rzy​ły, lecz za​nim zdą​ży​ła coś po​wie​dzieć, przez bra​‐ mę wkro​czył Tan. Tam, gdzie dziew​czy​na bie​gła, za​ta​cza​jąc się i po​ty​ka​jąc, Tan szedł szyb​ko i pew​nie. Jego oczy były zim​ne jak woda z zi​mo​we​go źró​‐ dła, wręcz ga​dzie w swo​jej nie​wzru​szo​no​ści, peł​ne dy​stan​su. Va​nia​te, uświa​‐ do​mił so​bie Ka​den, za​sta​na​wia​jąc się, czy jego oczy wy​glą​da​ły po​dob​nie. Mnich omiótł wzro​kiem wy​spę, pa​trząc na krąg nie​sa​mo​wi​tych bram, jak​by były szpa​le​rem zwię​dłych ja​łow​ców. Nie zwró​cił uwa​gi na nie​bo i mo​‐ rze, ale gdy sku​pił wzrok na Ka​de​nie i Tri​ste, coś prze​mknę​ło w jego spoj​rze​‐ niu, jak​by pod lo​dem za​ma​ja​czył cień wiel​kiej ryby. Jego źre​ni​ce roz​sze​rzy​ły się o włos i na​gle za​to​czył łuk swo​im na​cza​lem i przy​tknął ostrze gro​tu do tęt​na na szyi Tri​ste. — Co ro​bisz? – za​py​tał Ka​den przez ści​śnię​te szo​kiem gar​dło. — Odejdź od niej – po​wie​dział spo​koj​nie Tan. – Cof​nij się. — Czy coś jest nie tak? — Cof​nij się. — Do​brze – od​parł Ka​den, pusz​cza​jąc ręce dziew​czy​ny i od​su​wa​jąc się odro​bi​nę. Się​gnął ręką w stro​nę włócz​ni, aby ją po​wstrzy​mać lub ode​‐ pchnąć, a po​tem się za​wa​hał. Naj​mniej​szy ruch ostrza mógł za​bić Tri​ste. – Do​brze – po​wtó​rzył, wsta​jąc i uno​sząc ręce. Ow​szem, zo​stał ce​sa​rzem, lecz na​wet strasz​li​we zda​rze​nia ostat​nie​go ty​‐ go​dnia nie zdo​ła​ły cał​ko​wi​cie wy​ma​zać w nim daw​ne​go po​słu​szeń​stwa za​‐ kon​ne​go ucznia. Poza tym w gło​sie mni​cha po​ja​wi​ło się coś no​we​go, ostre​‐ go i nie​bez​piecz​ne​go. Przez wszyst​kie mie​sią​ce swe​go kosz​mar​ne​go szko​le​‐ nia Ka​den nie​ustan​nie sły​szał obo​jęt​ność i po​gar​dę, lecz ni​g​dy tego za​bój​‐ cze​go sku​pie​nia, na​wet wte​dy, gdy Tan sta​wił czo​ło ak’ha​na​tho​wi. Pa​trzył w twarz mni​cha, lecz nie zdo​łał oce​nić, czy wciąż po​zo​sta​je on w va​nia​te. To zim​ne spoj​rze​nie przy​szpi​li​ło Tri​ste do traw​ni​ka, na któ​rym le​ża​ła roz​‐ cią​gnię​ta w swym ob​szer​nym aedo​liań​skim mun​du​rze. Błysz​czą​cy czu​bek gro​tu włócz​ni na​ci​skał na jej gar​dło. — Czym je​steś? – za​py​tał Tan, kła​dąc na​cisk na każ​dą sy​la​bę. Tri​ste spoj​rza​ła na Ka​de​na, po​tem na ota​cza​ją​ce mo​rze, a wresz​cie po​‐ trzą​snę​ła gło​wą. — Nie wiem, o co py​tasz… Tan ugiął lek​ko nad​gar​stek i gład​kie sta​lo​we ostrze prze​su​nę​ło się o gru​‐ bość pal​ca po mięk​kiej skó​rze. Po krót​kiej chwi​li na czub​ku włócz​ni po​ja​wi​‐ ła się krew: trzy go​rą​ce kro​ple w pro​mie​niach słoń​ca. — Dość – po​wie​dział Ka​den, po​stę​pu​jąc krok do przo​du. Jego umysł pró​bo​wał uchwy​cić zna​cze​nie tej sce​ny. Parę chwil wcze​śniej usi​ło​wa​li ra​zem wy​do​stać się z pu​łap​ki, jaką oka​zał się sie​ro​ci​niec, sku​pia​jąc się na ken​ta oraz va​nia​te, a te​raz, gdy Ka​den chciał wła​śnie za​py​tać o Va​ly​na

i dal​szy prze​bieg wal​ki, o to, czy jego brat żyje, Tan zwró​cił się prze​ciw​ko Tri​ste. To nie mia​ło sen​su. Tri​ste była po ich stro​nie. Po​ma​ga​ła im w uciecz​‐ ce, to​wa​rzy​szy​ła mu, gdy ucho​dzi​li przed aedo​liań​czy​ka​mi przez prze​łę​cze Gór Ko​ścia​nych, ode​gra​ła do​sko​na​le swą rolę w prze​chy​trze​niu i po​ko​na​niu Uta i Adi​va. Wy​star​cza​ją​cym tego do​wo​dem była rana po​licz​ka za​da​na jej przez Pyr​re. Ka​den ob​ró​cił się ku niej, lecz Tan za​trzy​mał go w miej​scu. — Nie. — Nie po​zwo​lę ci jej za​bić – po​wie​dział Ka​den. Ser​ce tłu​kło mu się w pier​‐ si. Pró​bo​wał nad nim za​pa​no​wać, wraz z od​de​chem pod​dać je kon​tro​li. — To nie twój wy​bór – od​parł Tan. – Na​wet ty po​tra​fisz to do​strzec. Ka​den się za​wa​hał. Krew Tri​ste na​zna​czy​ła czu​bek gro​tu na​cza​la. — Do​brze – po​wie​dział, co​fa​jąc się o krok. – Nie mogę cię po​wstrzy​mać, ale mogę na​ma​wiać, że​byś za​cze​kał. I po​my​ślał. — To ty po​wi​nie​neś po​my​śleć – od​rzekł Tan. – Choć​by o tym, w jaki spo​‐ sób się tu zna​la​zła. Jak prze​szła przez bra​mę. Nie bądź taki szyb​ki w bro​nie​‐ niu jej i ra​czej po​myśl, co to ozna​cza. Tri​ste na​to​miast wzdry​gnę​ła się je​dy​nie, gdy ostrze na​cię​ło jej skó​rę. Jej wcze​śniej​sza pa​ni​ka znik​nę​ła bez śla​du. — Co ro​bisz, mni​chu? – za​py​ta​ła ostroż​nie. Tan za​sko​czył ją w nie​wy​god​nej po​zy​cji, pół le​żą​cej, pół sie​dzą​cej, lecz jej cia​ło nie zdra​dza​ło oznak na​pię​cia. Jej głos, kil​ka chwil przed​tem drżą​cy ze stra​chu, te​raz się nie za​ła​my​wał. Rów​nie do​brze mo​gła le​żeć na so​fie w Pa​ła​cu Brza​sku. — Czym je​steś? – po​wtó​rzył py​ta​nie mnich. — Je​stem Tri​ste – od​par​ła, choć jej głos nie brzmiał jak głos Tri​ste. Wy​da​‐ wał się star​szy, dziel​niej​szy, bar​dziej pew​ny sie​bie. Ka​den pa​trzył w osłu​pie​‐ niu na jej twarz. – Ucie​kli​śmy ra​zem z Ashk’lanu. Do​tar​li​śmy do As​sa​re. Ktoś nas za​ata​ko​wał, za​nim wpa​dłam… – wska​za​ła ru​chem gło​wy – przez tę wa​‐ szą bra​mę. — Znam two​ją hi​sto​rię, ale coś tu się nie zga​dza. Nie​my Bóg jest nie​‐ omyl​ny. Nie do​pusz​cza emo​cji, a ty wpa​dłaś tu, rzu​ca​jąc się i wrzesz​cząc. — Two​ja teo​ria się nie zga​dza, więc przy​kła​dasz mi ostrze do gar​dła? – za​py​ta​ła Tri​ste, uno​sząc brwi. – To ma być mój błąd, że nie ro​zu​miesz, jak dzia​ła ken​ta? Coś się nie zga​dza, po​my​ślał Ka​den. Nic się nie zga​dza​ło. Przy​glą​dał się jej twa​rzy. Gdzie znik​nę​ły dziew​czę​ca nie​win​ność, prze​strach, zu​peł​ne za​gu​‐ bie​nie, któ​re wid​nia​ły na niej jesz​cze chwi​lę wcze​śniej? Dla​cze​go sam czuł drże​nie lęku, pa​trząc jej w oczy? — Ro​zu​miem ken​ta – od​parł Tan bez​na​mięt​nym to​nem. – Tyl​ko cie​bie nie ro​zu​miem. — Ta​nie – ode​zwał się ostroż​nie Ka​den – może bra​my… w ja​kiś spo​sób ule​gły osła​bie​niu w cią​gu tych ty​się​cy lat? Może te​raz każ​dy może przez nie przejść? Moż​li​we, że nie dzia​ła​ją już tak, jak są​dzi​my.

Mnich mil​czał. Ni​żej wo​kół nich fale biły o ska​li​ste pod​nó​ża urwisk. Ka​‐ den po​czuł, że jego sza​ta jest mo​kra od potu. — Nie ule​gły osła​bie​niu – po​wie​dział w koń​cu Tan. – Mój za​kon spraw​‐ dza ta​kie rze​czy. Tyl​ko Shi​no​wie i Ishie​no​wie po​tra​fią prze​cho​dzić przez bra​my. I Cse​strii​mo​wie. — Nie – rzu​ci​ła Tri​ste, krę​cąc gło​wą po​mi​mo ostrza włócz​ni na gar​dle. Na​gle w jej gło​sie znów sły​chać było strach, nie​skry​wa​ny i gwał​tow​ny, jak​‐ by do​pie​ro te​raz po​ja​wił się na jej ży​cze​nie. – Nie je​stem Cse​striim​ką. Ka​den pró​bo​wał oswo​ić się z no​wy​mi in​for​ma​cja​mi: oskar​że​niem Tana, zmie​sza​niem Tri​ste i bły​ska​wicz​ny​mi zmia​na​mi jej uczuć – od stra​chu do sta​lo​wej obo​jęt​no​ści i na od​wrót, a tak​że fak​tem nie​zwy​kłe​go dzia​ła​nia bram. Po raz dru​gi od prze​stą​pie​nia ken​ta po​czuł, że jest ode​rwa​ny od rze​‐ czy​wi​sto​ści, za​gu​bio​ny na tym skraw​ku lądu po​środ​ku wzbu​rzo​ne​go mo​‐ rza, z mni​chem i dziew​czy​ną, któ​ra być może wca​le nią nie była, a te​raz mru​ży​ła oczy pod do​ty​kiem włócz​ni po​zo​sta​wio​nej przez daw​no wy​mar​łą rasę. — Ta​nie – za​czął – mu​si​my zro​bić jed​ną… — Wy​ja​śnij​my so​bie jed​ną rzecz – uciął krót​ko mnich, a jego głos prze​bił się przez głos Ka​de​na jak ostre dłu​to przez su​ro​we drew​no. – Je​steś ce​sa​rzem An​nu​ru, ale nie je​ste​śmy w An​nu​rze. Fakt, że wsze​dłeś w va​nia​te, ozna​cza je​‐ dy​nie, że wsze​dłeś w va​nia​te. Na​dal nie po​tra​fisz ja​sno wi​dzieć, pre​cy​zyj​nie my​śleć ani szyb​ko za​bi​jać, a wszyst​kie te trzy umie​jęt​no​ści mogą nam być wkrót​ce bar​dzo po​trzeb​ne. Wciąż za​śle​pia​ją cię uczu​cia i spra​wia​ją, że nie wi​dzisz fak​tów. Nie je​steś jesz​cze tym, czym po​wi​nie​neś się stać. — Oto fakt – od​parł Ka​den. – Ona mi po​mo​gła. — Jed​na jo​dła nie czy​ni lasu. — Co to ozna​cza? — Że jest w tym coś wię​cej niż zwy​kła po​moc to​bie. Dużo wię​cej. – Pa​‐ trząc na Ka​de​na, Tan wciąż trzy​mał na​czal na gar​dle Tri​ste. – Zniszcz to, w co wie​rzysz. Zniszcz to, w co wie​rzysz. Ko​lej​ny afo​ryzm z re​per​tu​aru Shi​nów. Ko​lej​ne klasz​tor​ne ćwi​cze​nie, nad któ​rym Ka​den spę​dził dłu​gie lata. Wie​rzysz, że nie​bo jest nie​bie​skie? A co z nocą? Z bu​rzą? Z chmu​ra​mi? Wie​rzysz, że je​steś prze​bu​dzo​ny? Oso​bli​wy po​gląd. Może śnisz. A może nie ży​‐ jesz. Ka​den po​nu​ro przy​stą​pił do roz​my​śla​nia. Zgod​nie z jej opo​wie​ścią Tri​ste mia​ła być ele​men​tem od​cią​ga​ją​cym uwa​gę, przy​nę​tą, na któ​rej miał się sku​‐ pić, gdy aedo​liań​czy​cy będą ota​cza​li jego na​miot i za​bi​ja​li mni​chów. Sko​ro tak, to oka​za​ła się zu​peł​nie zbęd​na. Pró​bo​wał wy​obra​zić so​bie całą sce​nę bez niej: przy​by​cie ce​sar​skie​go po​sel​stwa, uczta, ogrom​ny pa​wi​lon… Ża​den z tych ele​men​tów nie wy​ma​gał obec​no​ści Tri​ste. Do tego do​cho​dzi​ła jej wy​trzy​ma​łość pod​czas dro​gi przez góry, wy​trzy​‐ ma​łość po​zwa​la​ją​ca do​trzy​mać kro​ku Czasz​ko​wier​czy​ni i dwóm mni​chom,

któ​rzy spę​dzi​li w gó​rach więk​szość ży​cia. Ja​kim spo​so​bem dziew​czy​na wy​‐ cho​wa​na na mięk​kich po​dusz​kach w świą​ty​ni Cie​ny na​uczy​ła się tak bie​‐ gać? Gdzie po​zna​ła sta​ro​żyt​ne pi​smo z As​sa​re? Ja​kim spo​so​bem wie​dzia​ła co​kol​wiek o wy​mar​łym mie​ście? A ken​ta… jak uda​ło się jej prze​do​stać przez bra​mę, któ​ra po​win​na ją uni​ce​stwić? Ka​den spró​bo​wał zro​zu​mieć punkt wi​dze​nia Tana. We​dług Sa​mie​go Yur​la, do​wód​cy Skrzy​dła Ket​tra​lu, któ​re​go za​bił Va​lyn, w spi​sek prze​ciw​ko jego ro​dzi​nie wplą​ta​ni byli Cse​strii​mo​wie, cze​go po​twier​dze​niem mo​gła być obec​ność ak’ha​na​thów. Czy nie​śmier​tel​ne isto​ty o bo​skim in​te​lek​cie i do​sko​na​łym ro​zu​mie po​wie​rzy​ły​by ta​jem​ni​cę spi​sku lu​dziom, do tego tak nie​do​sko​na​łym jak Ta​rik Adiv czy Mi​ci​jah Ut? Ka​den pa​trzył na Tri​ste, pró​‐ bu​jąc od​rzu​cić swo​ją pier​wot​ną kon​cep​cję i nie pa​trzeć na nią przez pry​‐ zmat do​tych​cza​so​wych prze​ko​nań. Wy​glą​da​ła jak mło​da ko​bie​ta, ale Cse​‐ strii​mo​wie byli nie​śmier​tel​ni, nie pod​le​ga​li pro​ce​so​wi sta​rze​nia. Poza tym był jesz​cze ten ka​mien​ny spo​kój, któ​ry oka​za​ła przed chwi​lą, jak​by opa​dła z niej ja​kaś ma​ska… — Set​ki lat temu – po​wie​dział Tan ta​kim to​nem, jak​by wszy​scy sie​dzie​li przy sto​le re​fek​ta​rza w Ashk’la​nie, jak​by jego włócz​nia nie opie​ra​ła się na gar​dle Tri​ste, jak​by dziew​czy​na nie krwa​wi​ła i cien​ka czer​wo​na struż​ka nie spły​wa​ła w dół, pla​miąc koł​nierz jej tu​ni​ki. Pa​trzy​ła na nie​go czuj​ny​mi, zwie​rzę​cy​mi oczy​ma, w na​pię​ciu, go​to​wa rzu​cić się do uciecz​ki. – W ostat​‐ nich la​tach rzą​dów At​ma​nich, gdy wład​cy-krwio​pij​cy ze swy​mi ogrom​ny​‐ mi ar​mia​mi za​czę​li po​no​sić klę​skę, ob​ra​ca​jąc ży​zne zie​mie w bło​to, krew i po​piół, uni​ce​stwia​jąc całe mia​sta, dwo​je Ghań​czy​ków ze wzgórz w oko​li​‐ cach Chu​bo​lo za​ry​zy​ko​wa​ło ży​cie, by ura​to​wać miej​sco​we dzie​ci. Opo​wia​da​nie hi​sto​rii nie było w sty​lu Tana, ale do​pó​ki opo​wia​dał, po​‐ wstrzy​my​wał się od za​bi​cia Tri​ste, a Ka​den mógł w tym cza​sie pró​bo​wać ze​‐ brać my​śli. — Ghań​czy​cy – cią​gnął Tan – męż​czy​zna i ko​bie​ta, wę​dro​wa​li od mia​sta do mia​sta, przy​by​wa​jąc cza​sem w ostat​niej chwi​li, gdy kurz wzbi​ja​ny przez nad​cią​ga​ją​ce woj​ska prze​sła​niał nie​bo. Z wła​sne​go ma​jąt​ku ku​po​wa​li wozy i żyw​ność. Zdo​ła​li wy​na​jąć stat​ki, któ​re cze​ka​ły w Sa​rai Pol i mia​ły za​brać dzie​ci na Basc, gdzie woj​na nie do​tar​ła. Ro​dzi​ce ukła​da​li nie​mow​lę​ta na plat​‐ for​mach wo​zów, po​ucza​li star​sze dzie​ci, jak mają się opie​ko​wać młod​szy​mi, a po​tem pa​trzy​li w ślad za od​jeż​dża​ją​cą na wschód ka​ra​wa​ną, ma​ją​cą zna​‐ leźć się poza za​się​giem prze​mo​cy. Tak jak obie​ca​no, stat​ki cze​ka​ły w por​cie. I tak jak obie​ca​no, dzie​ci za​bra​no, za​nim woj​ska za​ję​ły wschod​nie te​re​ny Gha​nu. I tak jak obie​ca​no, stat​ki do​pły​nę​ły do Ga​na​boa. Dzie​ci były ura​to​‐ wa​ne. Tyle że po​tem znik​nę​ły. — Co to ma wspól​ne​go ze mną? – za​py​ta​ła Tri​ste, otwie​ra​jąc sze​ro​ko oczy. – Z czym​kol​wiek? Ka​den spoj​rzał na nią, po czym od​wró​cił się do star​sze​go mni​cha. — Do​kąd po​je​cha​ły?

— Przez dłu​gi czas nikt tego nie wie​dział – od​rzekł Tan. – Woj​ny At​ma​‐ nich wtrą​ci​ły świat w od​mę​ty cha​osu na dłu​gie dzie​się​cio​le​cia. Nie​zli​czo​ne ty​sią​ce po​mar​ły, z po​cząt​ku w bi​twach, po​tem z gło​du, a wresz​cie z cho​rób. Lu​dzie nie byli już w sta​nie bro​nić swo​ich do​mów ani zbie​rać plo​nów. Basc le​ża​ła na od​le​głych krań​cach świa​ta. Ro​dzi​ce mo​dli​li się o po​wrót swo​ich dzie​ci, nie​któ​rzy na​wet ze​bra​li pie​nią​dze na po​szu​ki​wa​nia, ale dzie​ci nie od​‐ na​le​zio​no. Po​tem włą​czy​li się Ishie​no​wie. Po​nad trzy​dzie​ści lat po tym, jak dwo​je ob​cych upro​wa​dzi​ło dzie​ci, pięt​na​stu Ishie​nom uda​ło się w koń​cu wpaść na trop pro​wa​dzą​cy na po​łu​dnio​we wy​brze​że wy​spy Basc. To miej​sce po​ra​sta gę​sta dżun​gla. Pra​wie nikt tam nie miesz​ka, lecz Ishie​nom uda​ło się od​kryć ukry​tą da​le​ko na wzgó​rzach cha​tę, a pod nią la​bi​rynt piw​nic zbu​do​‐ wa​nych z wa​pie​nia, a w piw​ni​cach wię​zie​nie, ogrom​ne wię​zie​nie. — Dzie​ci? – spy​tał Ka​den. Tan wzru​szył ra​mio​na​mi. — Były już do​ro​słe. Albo nie żyły. Albo zo​sta​ły ka​le​ka​mi. Ghań​czy​cy na​‐ to​miast, ko​bie​ta i męż​czy​zna, któ​rzy je upro​wa​dzi​li, nie po​sta​rze​li się na​wet o je​den dzień. — Cse​strii​mo​wie. Tan ski​nął gło​wą. Tri​ste pa​trzy​ła w osłu​pie​niu. — Cze​go oni chcie​li od tych dzie​ci? — Chcie​li po​eks​pe​ry​men​to​wać – od​parł po​sęp​nie mnich. – Do​tknąć i spraw​dzić. Chcie​li się do​wie​dzieć, jak dzia​ła​my, co nas trzy​ma ra​zem, dla​‐ cze​go się od nich róż​ni​my. Ty​sią​ce lat temu nie​mal nas uni​ce​stwi​li i cho​ciaż my pra​wie o tym za​po​mnie​li​śmy, ci Cse​strii​mo​wie, któ​rzy prze​trwa​li, ni​g​‐ dy nie zre​zy​gno​wa​li z wal​ki, na​wet na je​den dzień. – Prze​niósł twar​de jak ka​‐ mień spoj​rze​nie z Tri​ste na Ka​de​na. – Zwróć​cie uwa​gę na cier​pli​wość wy​cze​‐ ki​wa​nia przez dzie​siąt​ki, a na​wet set​ki lat na spo​sob​ność upro​wa​dze​nia ta​‐ kiej licz​by dzie​ci. Za​uważ​cie to całe pla​no​wa​nie, gro​ma​dze​nie fun​du​szy, przy​go​to​wa​nie stat​ków cze​ka​ją​cych na ko​twi​cy, piw​nic i pod​ziem​nych cel. Cse​strii​mo​wie nie my​ślą w ka​te​go​riach dni czy ty​go​dni, lecz stu​le​ci, ca​łych eonów. Ci z nich, któ​rzy po​zo​sta​li, prze​trwa​li dla​te​go, że byli by​strzy, twar​‐ dzi i cier​pli​wi, a przy tym wy​glą​da​ją tak jak ty i ja. – Tu wska​zał ru​chem gło​‐ wy na Tri​ste – Albo ona. — Nie – rzu​ci​ła Tri​ste, po​now​nie po​trzą​sa​jąc gło​wą. – Ni​g​dy nie zro​bi​ła​‐ bym cze​goś ta​kie​go. Nie je​stem jed​ną z nich. Mnich ją zi​gno​ro​wał, całą uwa​gę sku​pia​jąc na Ka​de​nie. — To nie jest moja oso​bi​sta spra​wa, ze​msta, któ​ra utrud​nia ci uzy​ska​nie od​po​wie​dzi, któ​rych szu​kasz. Je​śli ona jest Cse​striim​ką, to na​le​ży do spi​sku prze​ciw​ko two​jej ro​dzi​nie i ce​sar​stwu. Za​po​mnij o Ucie i Adi​vie. Oto jest isto​ta, któ​ra zna praw​dę. Ka​den spoj​rzał osłu​pia​ły naj​pierw na mni​cha, po​tem na Tri​ste, sta​ra​jąc się coś z tego wszyst​kie​go zro​zu​mieć. Nie wy​glą​da​ła na nie​śmier​tel​ne, nie​‐

ludz​kie mon​strum, ale są​dząc z opo​wie​ści Tana, Ghań​czy​cy, któ​rzy upro​wa​‐ dzi​li dzie​ci, też tak nie wy​glą​da​li. Ro​dzi​ce po​wie​rzy​li dzie​ci Cse​strii​mom… Zniszcz to, w co wie​rzysz. Wszyst​ko spro​wa​dza​ło się do tego. — Nie wol​no ci jej za​bić – po​wie​dział w koń​cu. — Oczy​wi​ście, że nie – od​parł mnich. – Mu​si​my do​wie​dzieć się wię​cej. Ale to zmie​nia wie​le rze​czy. — Ja​kich rze​czy? — Cho​dzi o Ishie​nów – od​rzekł Tan. – Oba​wia​łem się wy​bo​ru tego kie​‐ run​ku dzia​ła​nia. A te​raz oba​wiam się po​dwój​nie. Ka​den za​sta​no​wił się nad tą od​po​wie​dzią. Od​kąd znał Tana, zda​wa​ło mu się, że mnich ni​g​dy ni​ko​go się nie oba​wiał: ani Scia​la Nina, ani Mi​ci​ja​ha Uta czy Ta​ri​ka Adi​va. Nie bał się na​wet ak’ha​na​thów. — Mar​twisz się o to, co Ishie​no​wie po​my​ślą o Tri​ste i o tym, że prze​szła przez ken​ta – po​wie​dział po​wo​li. — Nie mu​si​my tam iść – za​pro​te​sto​wa​ła dziew​czy​na. – Mo​że​my wró​cić przez tę samą bra​mę. — Kie​dy ze​chcę, że​byś się ode​zwa​ła, po​wiem ci – rzekł Tan, do​ci​ska​jąc ostrze do jej szyi. Tri​ste otwo​rzy​ła usta, żeby za​opo​no​wać, jed​nak po chwi​li za​sta​no​wie​nia opa​dła z po​wro​tem na tra​wę, wy​czer​pa​na i po​ko​na​na. Ka​den chciał ją ja​koś po​cie​szyć, za​pew​nić, że wszyst​ko bę​dzie w po​rząd​ku, kie​dy jed​nak za​czął szu​kać od​po​wied​nich słów, stwier​dził, że nie ma żad​nej po​cie​chy do za​ofe​‐ ro​wa​nia. Je​śli była tym, za co uznał ją Tan, jego po​cie​sze​nie zna​czy​ło​by tyle co nic. — Co zro​bią Ishie​no​wie, je​że​li uzna​ją, że ona jest Cse​striim​ką? – za​py​tał. Mnich zmarsz​czył brwi. — Ishie​no​wie są nie​prze​wi​dy​wal​ni. W swo​jej dłu​giej wal​ce prze​ciw​ko Cse​strii​mom wy​zby​li się wie​lu cech, któ​re czy​ni​ły ich ludź​mi, a przede wszyst​kim zdol​no​ści do ob​da​rza​nia in​nych za​ufa​niem. Ishie​no​wie wie​rzą Ishie​nom. Każ​dy inny jest sza​leń​cem albo za​gro​że​niem. — Ale ty by​łeś jed​nym z nich – po​wie​dział Ka​den. – Czy cie​bie po​słu​cha​‐ ją? — Nie​mal wszyst​ko za​le​ży od tego, kto nimi te​raz do​wo​dzi. Z dru​giej stro​ny… – Za​milkł, przy​glą​da​jąc się Tri​ste. Pa​trzy​ła na nie​go prze​ra​żo​ny​mi oczy​ma, jak za​jąc pa​trzy na my​śli​we​go, któ​ry wy​cią​ga go z po​trza​sku. – Przy​pro​wa​dze​nie jej może ku​pić nam tro​chę sza​cun​ku. Po zie​mi cho​dzi te​‐ raz znacz​nie mniej Cse​strii​mów niż w prze​szło​ści. Ishie​no​wie bar​dzo rzad​ko ich znaj​du​ją. — Ona nie jest prze​cież ja​kimś oka​zem na wy​mia​nę – za​uwa​żył Ka​den. — Nie. Jest znacz​nie bar​dziej nie​bez​piecz​na. — Nie je​stem tym, czym my​ślisz – po​wie​dzia​ła Tri​ste spo​koj​nie, zre​zy​‐ gno​wa​nym to​nem. – Nie wiem, jak prze​do​sta​łam się przez bra​mę, ale nie je​‐ stem tym, za co mnie bie​rzesz.

Tan przez dłuż​szą chwi​lę mie​rzył ją wzro​kiem. — Być może – mruk​nął w koń​cu, po czym zwró​cił się do Ka​de​na: – Po​wi​‐ nie​neś zo​stać tu​taj. Tak bę​dzie bez​piecz​niej. Za​bio​rę dziew​czy​nę i po​ga​dam z Ishie​na​mi. Ka​den po​to​czył wzro​kiem po sma​ga​nej wia​trem wy​spie. — Bez​piecz​niej? – za​py​tał, uno​sząc brwi. – Któ​ryś z tych two​ich Ishie​‐ nów może w każ​dej chwi​li przejść przez bra​mę. Sko​ro mogą mi nie za​ufać, kie​dy do nich za​wi​tam, to rów​nie do​brze mogą mnie za​mor​do​wać, kie​dy znaj​dą mnie tu​taj nie​ocze​ki​wa​nie. – Nie. Za​czą​łem to. I skoń​czę. Poza tym po​trze​bu​ję Ishie​nów. Ow​szem, mógł​byś sam się do​wie​dzieć, cze​go mi trze​‐ ba, ale ja mu​szę z nimi po​roz​ma​wiać i na​wią​zać ja​kieś re​la​cje. Nie miał po​ję​cia, jak Tri​ste prze​szła przez ken​ta i w jaki spo​sób daw​ni współ​bra​cia Tana za​re​agu​ją na jej na​głe przy​by​cie, nie wie​dział, co zro​bi, je​‐ śli się oka​że, że Tri​ste kła​mie, ale fakt po​zo​sta​wał fak​tem. Cse​strii​mo​wie byli za​mie​sza​ni w spi​sek prze​ciw​ko jego ro​dzi​nie i za​bi​li mu ojca, któ​ry uczy​nił go ce​sa​rzem. Jesz​cze nie rzą​dził An​nu​rem, ale wie​dział, że po​tra​fi to zro​bić. — Idę – po​wie​dział spo​koj​nie. Tan przy​glą​dał mu się przez kil​ka ude​rzeń ser​ca, a po​tem ski​nął gło​wą. — Nie ma tu bez​piecz​nej dro​gi – stwier​dził. — Pro​szę – bła​ga​ła ci​cho Tri​ste. – Prze​cież za​nim prze​szłam przez bra​mę, pró​bo​wa​łeś prze​ko​nać Ka​de​na, żeby tam nie iść. — Zmie​ni​łem zda​nie wła​śnie dla​te​go, że prze​szłaś przez ken​ta. — Dla​cze​go? – szep​nę​ła. — Nie ma lep​sze​go miej​sca, żeby się do​wie​dzieć praw​dy o to​bie. Tri​ste od​wró​ci​ła się do Ka​de​na. W jej sze​ro​ko otwar​tych oczach cza​ił się strach. — Ka​de​nie… Po​krę​cił gło​wą. — Mu​szę to wie​dzieć, Tri​ste. Je​śli to nie​praw​da, do​pil​nu​ję, żeby cię uwol​‐ nio​no, i sam cię stam​tąd za​bio​rę. Ale ze wzglę​du na ojca i moją ro​dzi​nę mu​‐ szę po​znać praw​dę. Dziew​czy​na osu​nę​ła się zre​zy​gno​wa​na i od​wró​ci​ła gło​wę. Tan ge​stem przy​wo​łał Ka​de​na. — Weź swój pa​sek od sza​ty. Zwiąż ją. Użyj wę​zła rzeź​ni​ka. — A sto​py? — Spę​tać krót​ko. Nie idzie​my da​le​ko. Ka​den jesz​cze raz ro​zej​rzał się po wy​spie. Ken​ta, któ​rym we​szli, nie było je​dy​nym. Całe tu​zi​ny smu​kłych, de​li​kat​nych bram sta​ły wo​kół wy​spy, zna​‐ cząc jej ob​wód, jak​by cały ten skra​wek lądu dźwi​gał kie​dyś ogrom​ną wie​żę. Wy​obra​ził so​bie strasz​li​wy sztorm, któ​ry zmiótł całą kon​struk​cję do wody z jej skar​pa​mi, szań​ca​mi, kro​kszty​na​mi i całą resz​tą ele​men​tów, po​zo​sta​‐ wia​jąc tyl​ko por​ta​le, dzie​siąt​ki ka​mien​nych łu​ków, otwar​tych ni​czym za​‐

mar​łe w okrzy​ku usta. — A więc to są bra​my – po​wie​dział, krę​cąc gło​wą. Wy​cią​gnął sznu​ro​wy pa​sek z sza​ty. – Oto jest to, o czym opo​wia​dał Nin: bra​my pod opie​ką kró​lew​‐ skie​go rodu Mal​ke​enia​nów. Po raz pierw​szy za​czął na​praw​dę ro​zu​mieć wła​dzę, jaką mo​gły da​wać. Prze​miesz​czać się z jed​ne​go koń​ca ce​sar​stwa na dru​gi w za​le​d​wie kil​ku kro​‐ kach… nic dziw​ne​go, że An​nur po​zo​stał sta​bil​ny przez dłu​gie stu​le​cia, pod​‐ czas gdy inne kró​le​stwa roz​pa​da​ły się i wa​li​ły w gru​zy. Ce​sarz, któ​ry mógł prze​no​sić się z pół​noc​ne​go Vash do za​chod​niej czę​ści Eri​droi, ro​biąc tyl​ko parę kro​ków, mu​siał być trak​to​wa​ny jak bóg. Ka​den nie​mal przy​go​to​wał się na wi​dok ojca wkra​cza​ją​ce​go przez jed​ną z bram z pod​bród​kiem przy​cią​‐ gnię​tym do pier​si, jak za​wsze wte​dy, gdy był za​my​ślo​ny. Ale nie… San​li​tun oczy​wi​ście nie żył. Od​po​wie​dzial​ność za bra​my spo​czy​wa​ła te​raz na bar​‐ kach Ka​de​na. — Do dzie​ła – rzu​cił Tan, wska​zu​jąc ge​stem Tri​ste. Ka​den ukląkł przy niej, za​pie​ra​jąc się ko​la​na​mi w wil​got​nej zie​mi. Tri​ste spoj​rza​ła mu w oczy, za​nim prze​wró​cił ją na brzuch ru​chem bar​dziej szorst​‐ kim, niż za​mie​rzał. Przy​wykł do wią​za​nia kóz, ale nie lu​dzi. Sznur wpił się w cia​ło, gdy za​cią​gnął go zbyt moc​no. — Zo​staw pę​tlę, żeby ją pro​wa​dzić – rzu​cił star​szy mnich. — Spra​wia ci to przy​jem​ność – po​wie​dzia​ła Tri​ste z nie​sma​kiem. — Nie – od​parł Tan spo​koj​nie. – Nie spra​wia. Za​ci​snę​ła zęby, gdy wią​zał sznur, ale nie od​wró​ci​ła wzro​ku. — Nie spę​dzi​łam ca​łe​go ży​cia w świą​ty​ni Cie​ny, żeby nie do​wie​dzieć się cze​goś o męż​czy​znach. Mi​ni​stro​wie czy mni​si, wszy​scy je​ste​ście tacy sami. Do​brze się czu​je​cie, co? Tacy sil​ni. Ka​den nie wie​dział, czy ostat​nie sło​wa były bar​dziej wark​nię​ciem czy łka​niem. Już za​czął od​po​wia​dać, że są to je​dy​nie środ​ki za​po​bie​gaw​cze, lecz Tan mu prze​rwał: — Nie pró​buj z nią dys​ku​to​wać. Skończ ro​bo​tę i spra​wa za​ła​twio​na. Ka​den się za​wa​hał. Tri​ste spoj​rza​ła na nie​go ze łza​mi w oczach, po czym od​wró​ci​ła wzrok. Zdą​żył jed​nak wy​ryć w umy​śle sa​ama’an wście​kło​ści, stra​chu i po​czu​cia zdra​dy na jej twa​rzy. Ode​tchnął głę​bo​ko, po czym za​wią​‐ zał wę​zeł na po​dwój​nej war​stwie ubra​nia. Koza wy​śli​znę​ła​by się z ta​kie​go luź​ne​go wę​zła, lecz Tri​ste nie była kozą i nie chciał za​ci​skać wię​zów moc​‐ niej. Czuł przy tym, że po​stę​pu​je źle. Nie skrzyw​dzę jej, tłu​ma​czył so​bie w du​‐ chu. Choć je​śli Tan ma ra​cję, nie moż​na tego za​nie​dbać. Ro​zu​mo​wa​nie było w po​rząd​ku, lecz wy​czu​wał u sie​bie to, co Shi​no​wie na​zy​wa​li „zwie​rzę​cym mó​zgiem”, mio​ta​ją​cym się i nie​pew​nym w sta​lo​wej klat​ce ro​zu​mu. Gdy skoń​czył wią​zać, wstał i pod​niósł dziew​czy​nę, twa​rzą w stro​nę mni​‐ cha. Chwia​ła się na no​gach nie​pew​nie, a na​czal Tana wciąż do​ty​kał jej szyi. — Tędy – po​wie​dział Tan, wska​zu​jąc ru​chem gło​wy bra​mę w od​le​głym ką​cie wy​spy. – Naj​pierw dziew​czy​na.

— Nie mu​sisz tego ro​bić – bła​ga​ła Tri​ste. Igno​ro​wa​ła obec​ność Ka​de​na i kie​ro​wa​ła sło​wa do star​sze​go mni​cha, jak​by Ka​den nie ist​niał. I po​mi​mo ca​łe​go do​bra, ja​kie jej wy​świad​czam, mam wra​że​nie, że rze​czy​wi​ście dla niej nie ist​nie​ję. Był za​sko​czo​ny, gdy uświa​do​mił so​bie, że ta myśl go za​bo​la​ła, za​czął więc pra​co​wać nad tą emo​cją, roz​gnia​ta​‐ jąc ją tak, jak roz​gnia​ta się ob​ca​sem wę​gie​lek, któ​ry wy​padł z pa​le​ni​ska. Tan nie od​po​wie​dział, tyl​ko lek​ko na​ci​snął ostrzem włócz​ni, aż Tri​ste ru​szy​ła na​przód. — Któ​ra pro​wa​dzi do Pa​ła​cu Brza​sku? – za​py​tał nie​pew​nie Ka​den. Być może star​szy mnich miał ra​cję, może Tri​ste była Cse​striim​ką, wcie​lo​‐ nym złem, i knu​ła coś nik​czem​ne​go. W ta​kim wy​pad​ku Ka​den mógł​by zro​‐ bić to, co ko​niecz​ne. Czy zdo​był​by się na za​bi​cie jej? Spró​bo​wał to so​bie wy​‐ obra​zić: coś jak za​bi​cie kozy, krót​kie prze​cią​gnię​cie no​żem, fala krwi wy​pły​‐ wa​ją​ca wraz z od​de​chem, śmier​tel​ne drgaw​ki i po wszyst​kim. Gdy​by się oka​za​ło, że Tri​ste była w ja​kiś spo​sób od​po​wie​dzial​na za rzeź w klasz​to​rze, za śmierć Akii​la, Nina i Pa​te​ra, i za śmierć jego ojca, to po​my​ślał, że chy​ba mógł​by to zro​bić. Je​śli jed​nak nie była, a tyl​ko Tan uległ chwi​lo​we​mu złu​‐ dze​niu, no cóż, wów​czas mo​gło zda​rzyć się i tak, że na​by​cie wła​snej wie​dzy o bra​mach może oka​zać się de​cy​du​ją​ce. — Czy są ja​koś ozna​czo​ne? – do​rzu​cił. — Żad​na nie pro​wa​dzi do Pa​ła​cu Brza​sku – od​parł Tan. – Nin mó​wił praw​dę o Mal​ke​enia​nach i o ken​ta, lecz Cse​strii​mo​wie zbu​do​wa​li wię​cej niż jed​ną sieć. Twój ród nic nie wie o tej wy​spie i o tych bra​mach. Shi​no​wie też nie wie​dzą. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Jak​że więc ty… — Wie​dza Ishie​nów jest star​sza od wie​dzy Shi​nów i bar​dziej kom​plet​na. Po chwi​li mnich za​trzy​mał się przed jed​ną z bram, ni​czym nie​róż​nią​cą się od po​zo​sta​łych. Przyj​rzaw​szy się bli​żej, Ka​den za​uwa​żył wy​ku​ty w ka​‐ mie​niu na​pis. Mo​gło to być jed​no sło​wo lub kil​ka, trud​no też było oce​nić licz​bę słów. W An​nu​rze z pew​no​ścią byli ucze​ni po​tra​fią​cy od​czy​tać te kan​‐ cia​ste li​te​ry i zro​zu​mieć ten ję​zyk, lecz Ka​de​no​wi nie dano szan​sy stu​dio​wa​‐ nia u tam​tej​szych uczo​nych. Pa​trzył na łuk, a cie​ka​wość wal​czy​ła w nim z po​wścią​gli​wo​ścią. A jed​nak to Tri​ste prze​mó​wi​ła pierw​sza: — Do​kąd ona pro​wa​dzi? — Nie po​tra​fisz tego prze​czy​tać? – za​py​tał Tan. Dziew​czy​na za​gry​zła war​gi i nie od​po​wie​dzia​ła. — Dziw​ny mo​ment wy​bra​łaś na wy​krę​ty – za​uwa​żył mnich. – Od​czy​ta​‐ łaś prze​cież to samo pi​smo w As​sa​re. — Nie je​stem Cse​striim​ką – upie​ra​ła się Tri​ste. – Na​wet je​śli po​tra​fię to prze​czy​tać. — Co tu​taj na​pi​sa​no? – po​wtó​rzył z na​ci​skiem Tan.

— Tal Amen? – po​wie​dzia​ła wresz​cie Tri​ste. – Nie. Tal Ame​in. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Spo​koj​ne… ja? – prze​tłu​ma​czy​ła, mru​żąc oczy. – Nie​obec​ne ser​ce? — Umar​łe Ser​ce – od​po​wie​dział w koń​cu Tan. Ka​den po​czuł, jak po ple​cach prze​biegł mu zim​ny dreszcz stra​chu. Łuk wy​glą​dał tak samo jak po​zo​sta​łe: smu​kły, nie​ru​cho​my, nie​mal za​pra​sza​ją​cy. Przez otwar​tą prze​strzeń wi​dział mor​skie pta​ki o czar​nych ogo​nach nur​ku​‐ ją​ce w fa​lach i sło​necz​ne świa​tło od​bi​ja​ją​ce się od grzy​wa​czy. Nic nie wska​‐ zy​wa​ło na to, co może się znaj​do​wać po dru​giej stro​nie, lecz tłu​ma​cze​nie Tana wska​zy​wa​ło wy​raź​nie na coś znacz​nie mniej go​ścin​ne​go od tej wy​spy. — Umar​łe Ser​ce – po​wtó​rzył Ka​den, jak​by ba​da​jąc te sło​wa. – Co to ta​kie​‐ go? — Tam jest ciem​no – od​parł Tan. – I zim​no. Wstrzy​maj​cie od​dech, prze​‐ cho​dząc przez ken​ta. — Kto idzie pierw​szy? — Ona. – Tan po​pchnął Tri​ste na​cza​lem. – Je​śli straż​ni​cy strze​lą z kusz, le​‐ piej niech beł​ty tra​fią w jej pierś.

11

P

chła cze​kał. Gdy tyl​ko Va​lyn się prze​to​czył i ze​rwał na nogi, osła​nia​jąc gło​wę przed wciąż pa​da​ją​cym z góry gru​zem, się​gnął po dru​gi miecz, któ​ry od​rzu​‐ cił pod​czas upad​ku. Ro​zej​rzał się wo​kół, wy​pa​tru​jąc w chmu​rze dymu i pyłu resz​ty swe​go Skrzy​dła. Usi​ło​wał uci​szyć szyb​ki ło​mot ser​ca, uj​rzeć całą sce​‐ nę kla​row​nie i ze​brać my​śli, lecz już po krót​kiej chwi​li wie​dział, że coś tu cho​ler​nie nie pa​su​je. Jest zbyt ja​sno, uświa​do​mił so​bie, mru​żąc oczy. Zgiął lewą rękę w łok​ciu, któ​ry oka​zał się moc​no stłu​czo​ny, ale na szczę​ście nie zła​ma​ny. Wszyst​ko jest oświe​tlo​ne. Zro​zu​mie​nie tego było jak cios w brzuch. Spadł z nie​mal zu​peł​nych ciem​‐ no​ści do kom​na​ty oświe​tlo​nej la​tar​nia​mi. Na​wet w dy​mie mógł do​strzec, jak z dru​giej stro​ny po​miesz​cze​nia Ta​lal chwiej​nie pod​no​si się na nogi, a La​‐ ith, roz​glą​da​jąc się, przy​kła​da dłoń do gło​wy. Oba mie​cze lot​ni​ka le​ża​ły na po​sadz​ce za​le​d​wie krok da​lej, ale w tak trud​nych oko​licz​no​ściach je​den krok mógł zna​czyć tyle co mila. Gwen​na jed​nym sko​kiem sta​nę​ła na nogi, An​nick też. Wszyst​ko było jak na​le​ży, tyle że gdy oczy przy​wy​kły do świa​tła, Va​lyn po​czuł ko​lej​ny skurcz w żo​łąd​ku. Świa​tło po​cho​dzi​ło z tak​tycz​nych la​tar​ni Ket​tra​lu roz​miesz​czo​nych na ob​wo​dzie po​miesz​cze​nia, pra​wie ta​‐ kich sa​mych jak jego wła​sne. Zmru​żył oczy. Nie byli w tym miej​scu sami. Były tu też inne po​sta​cie w czar​nych ket​tra​‐ lo​wych stro​jach, po​sta​cie, któ​re Va​lyn pa​mię​tał aż nad​to do​brze z dłu​gich lat spę​dzo​nych na Wy​spach, męż​czyź​ni i ko​bie​ty z ob​na​żo​ny​mi mie​cza​mi i go​to​wy​mi do strza​łu łu​ka​mi. Gro​ty strzał wy​mie​rzo​ne były w jego pierś. — Po pro​stu stój, Va​ly​nie, za​nim ko​muś sta​nie się krzyw​da. Głos Pchły do​bie​gał tym ra​zem nie z da​chu, a od stro​ny jed​ne​go z okien. Chwi​lę póź​niej do​wód​ca Skrzy​dła ze​sko​czył do po​miesz​cze​nia i ski​nął gło​wą na wi​dok ru​mo​wi​ska. — Za​mi​no​wa​nie pod​ło​gi było spryt​ne – po​wie​dział. – Ry​zy​kow​ne, ale spryt​ne. — Czło​wiek, któ​ry nie ry​zy​ku​je, gi​nie – za​uwa​żył Afo​ry​sta.

Mistrz od wy​bu​rzeń w Skrzy​dle Pchły, ni​ski, brzyd​ki, ja​sno​oki męż​czy​‐ zna z dłu​gą zmierz​wio​ną bro​dą, opie​rał się o oście​że drzwi na koń​cu po​‐ miesz​cze​nia, mie​rząc z ku​szy do Gwen​ny. — Va​lyn miał ra​cję co do tej dziew​czy​ny. Zna się na swo​jej ro​bo​cie. — Od​pieprz się, Try​to​nie – wark​nę​ła Gwen​na. Przed wy​sa​dze​niem po​‐ sadz​ki scho​wa​ła oba mie​cze do po​chew i ku​ca​ła te​raz, pa​trząc na Afo​ry​stę. – Jesz​cze za​nim się to skoń​czy, roz​pie​przę ci racą to wstręt​ne dup​sko. Kil​ka kro​ków da​lej z głę​bi gar​dła Si​grid sa’Kar​nyi wy​rwał się krót​ki, grze​cho​tli​wy dźwięk. Mimo swej bla​dej cery krwio​pij​czy​ni Pchły była naj​‐ pięk​niej​szą ko​bie​tą w ca​łym Ket​tra​lu: mło​da, ja​sno​wło​sa, o ude​rza​ją​cej uro​‐ dzie, po​cho​dzi​ła z pół​noc​ne​go wy​brze​ża Vash, ale ka​pła​ni Me​sh​ken​ta wy​cię​‐ li jej ję​zyk i od tam​tej pory po​ro​zu​mie​wa​ła się je​dy​nie za po​mo​cą ze​sta​wu chra​pli​wych, ostrych dźwię​ków. — Moja cu​dow​na przy​ja​ciół​ka nie po​chwa​la twe​go ję​zy​ka – życz​li​wie prze​ło​żył Afo​ry​sta. — Po​wiedz swo​jej cu​dow​nej przy​ja​ciół​ce, że po​pra​cu​ję nad nią póź​niej – rzu​ci​ła Gwen​na. Si​grid nie od​po​wie​dzia​ła. Po pro​stu wbi​ła w Gwen​nę ja​sno​nie​bie​skie oczy i prze​cią​gnę​ła ostrzem noża, je​dy​nej bro​ni, jaką wy​ję​ła, po we​wnętrz​‐ nej stro​nie przed​ra​mie​nia. Pod do​tknię​ciem sta​li za​ry​so​wa​ła się dłu​ga li​nia, któ​ra na​bie​gła ciem​no​czer​wo​ną krwią. Si​grid wska​za​ła za​krwa​wio​nym ostrzem na gar​dło Gwen​ny. Gwen​na nie na​le​ża​ła do stra​chli​wych, lecz Va​‐ lyn spo​strzegł, jak z tru​dem prze​łknę​ła śli​nę. W Or​lim Gnieź​dzie re​pu​ta​cja uro​dy Si​grid do​rów​ny​wa​ła re​pu​ta​cji jej okru​cień​stwa i cho​ciaż Pchła miał opi​nię spra​wie​dli​we​go tre​ne​ra, to po​gło​ski o jego Skrzy​dle były już znacz​nie mrocz​niej​sze. — Skąd wie​dzia​łeś? – wy​kasz​lał Va​lyn. Gło​wa go bo​la​ła, w ustach czuł smak krwi, go​rą​cej i sło​nej u na​sa​dy ję​zy​ka. Czuł, że wzbie​ra w nim gniew na Gwen​nę za wy​sa​dze​nie po​sadz​ki bez wy​raź​ne​go roz​ka​zu. Gniew na sie​‐ bie, że nie uda​ło mu się prze​chy​trzyć Pchły. Za​ci​snął szczę​ki i cze​kał, aż mi​‐ nie po​ryw wście​kło​ści. Nikt nie zgi​nął. To było bar​dzo waż​ne. Po​mi​mo wy​‐ bu​chu, po​mi​mo tylu ob​na​żo​nych ostrzy nie było za​bi​tych. Wciąż był czas na roz​mo​wy i ne​go​cja​cje. Wciąż było moż​li​we, że Pchła nie chciał ich po​za​‐ bi​jać, i na​dal był czas na wy​pra​co​wa​nie ja​kie​goś po​ro​zu​mie​nia. Va​lyn mu​‐ siał po pro​stu jesz​cze tro​chę po​wstrzy​mać strza​ły. – Skąd wie​dzia​łeś, że chcie​li​śmy wy​sa​dzić po​sadz​kę? Pchła po​krę​cił gło​wą. — Ro​bi​my to już od bar​dzo daw​na, Va​ly​nie. – W jego gło​sie brzmia​ło ra​‐ czej znu​że​nie niż triumf. – Wszyst​ko zro​bi​łeś do​brze, z tam​tym obo​zem i uciecz​ką. Ma​jąc do czy​nie​nia z więk​szo​ścią in​nych Skrzy​deł, był​byś już wol​ny, a my tyl​ko otrze​py​wa​li​by​śmy się z ku​rzu. Va​lyn uśmiech​nął się po​nu​ro. — Ale nie mamy do czy​nie​nia z in​ny​mi Skrzy​dła​mi.

Pchła wzru​szył ra​mio​na​mi. — Jak rze​kłem, ro​bi​my to od bar​dzo daw​na. – Ge​stem wska​zał na An​‐ nick. – Po​wiedz swo​jej snaj​per​ce, żeby opu​ści​ła łuk. Wte​dy mo​że​my po​ga​‐ dać. Nie li​cząc wy​cią​gnię​te​go mie​cza Va​ly​na, An​nick była je​dy​ną, któ​ra utrzy​ma​ła swo​ją broń w go​to​wo​ści. Strza​ła była na cię​ci​wie, grot wy​mie​‐ rzo​ny w Pchłę. Je​śli Pchła czuł się nie​kom​for​to​wo, bę​dąc o cal od śmier​ci, to zu​peł​nie tego nie oka​zy​wał. Nie​wie​le moż​na było wy​czy​tać z jego po​bruż​‐ dżo​nej twa​rzy. Na Wy​spach było wie​lu we​te​ra​nów, któ​rzy wy​glą​da​li na ty​po​wych ket​‐ tra​low​ców, umię​śnie​ni, o za​wzię​tych ry​sach. Nie Pchła. Nie​wy​so​ki, ogo​rza​‐ ły, w śred​nim wie​ku, tro​chę ospo​wa​ty, z lek​ka po​si​wia​ły, wy​glą​dał bar​dziej jak far​mer wra​ca​ją​cy do domu po dłu​giej pra​cy w polu niż jak naj​lep​szy do​‐ wód​ca Skrzy​dła Ket​tra​lu w hi​sto​rii Or​le​go Gniaz​da. — Nie po​win​ni​śmy się roz​bra​jać – ode​zwa​ła się An​nick. – Nie po ostat​‐ nim ra​zie. — Nie było mnie tam ostat​nim ra​zem – wtrą​cił Finn Czar​na Brze​chwa grzecz​nym, głę​bo​kim ba​ry​to​nem – lecz uważ​ny ob​ser​wa​tor mógł​by za​uwa​‐ żyć, że nie je​ste​ście zbyt do​brze uzbro​je​ni, jak na wy​ma​ga​nia tej sy​tu​acji. – Snaj​per Pchły sie​dział opar​ty o oście​że drzwi, osa​dziw​szy ku​szę w zgię​ciu łok​cia. Z wy​glą​du był prze​ci​wień​stwem Pchły: wy​so​ki, o oliw​ko​wej ce​rze, po​mi​mo ry​go​rów mi​sji spra​wiał wra​że​nie schlud​ne​go i nie​mal za​baw​nie przy​stoj​ne​go. Uśmie​chał się prze​pra​sza​ją​co, szcze​rząc bia​łe zęby w świe​tle la​tar​ni. – Tyl​ko An​nick i Va​lyn mają broń w po​go​to​wiu, przez co za​słu​gu​ją na po​chwa​łę, lecz na​wet Va​ly​no​wi bra​ku​je jed​ne​go mie​cza. — Kto jesz​cze tu jest? – za​py​tał Va​lyn, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na snaj​pe​ra. Pró​bo​wał ze​brać my​śli i szyb​ko uło​żyć ja​kiś plan. – Ja​kieś inne Skrzy​dła? — Kil​ka prze​szu​ku​je te​ren – po​twier​dził Pchła. – Ale te góry są roz​le​głe. Do​my​ślasz się za​pew​ne, że tyl​ko my cię zna​leź​li​śmy. A za​tem było pię​cio​ro na pię​cio​ro, gdy​by do​szło do wal​ki. Ja​skra​we świa​‐ tło la​tar​ni ra​zi​ło go, więc zmru​żył oczy, usi​łu​jąc le​piej ro​ze​znać się w po​‐ miesz​cze​niu. Nie było wi​dać Chi Hoai Mi, lot​nicz​ki Pchły. Czy​li pię​cio​ro na czwo​ro, spro​wa​dza​jąc rzecz do liczb, lecz licz​by są gów​no war​te, kie​dy dru​ga stro​na ma prze​wa​gę bro​ni i po​zy​cji. I do tego, gdy wal​czy się prze​ciw​‐ ko in​nym ket​tra​low​com. Po​wo​li, rzekł so​bie w du​chu Va​lyn. Na ra​zie nikt nie wal​czy. Pchła wy​ssał coś spo​mię​dzy zę​bów i ru​chem gło​wy wska​zał An​nick. — To tyle. A co do tego łuku… — Sam ro​zu​miesz – za​czął Va​lyn, uważ​nie przy​glą​da​jąc się dru​gie​mu do​wód​cy i od​ga​du​jąc jego in​ten​cje – że wią​że się to z pew​nym ry​zy​kiem. W tej chwi​li ma​cie prze​wa​gę. Je​śli kła​miesz… – Po​krę​cił gło​wą. – Pro​sisz mnie, że​bym pod​jął sza​lo​ne ry​zy​ko. Że​bym wy​sta​wił moje Skrzy​dło na nie​‐ bez​pie​czeń​stwo.

Pchła skrzy​wił się, jak​by to roz​wa​żał. — Rzecz w tym, że bywa ta​kie ry​zy​ko, któ​re chcesz pod​jąć, i ta​kie, któ​re pod​jąć mu​sisz – od​parł wresz​cie. Afo​ry​sta po​tak​nął. — Pa​trze​nie na drzwi to nie to samo, co ich otwar​cie – stwier​dził. — I pro​szę, po​wiedz Ta​la​lo​wi, żeby nie zro​bił nic głu​pie​go – cią​gnął Pchła. – Zwy​kle ogłu​sza​my krwio​pij​ców za​raz na po​cząt​ku, ale nie po​zba​wi​‐ łem go przy​tom​no​ści, trak​tu​jąc to jako gest do​brej woli. Wszy​scy wie​my, do cze​go jest zdol​ny, więc je​śli za​cznie coś kom​bi​no​wać, ktoś bę​dzie mu​siał go za​strze​lić. Ta​lal spoj​rzał Va​ly​no​wi w oczy. Na jego ły​sej gło​wie per​li​ły się kro​ple potu. Choć noc była zim​na, ubra​nie Va​ly​na też było cał​kiem prze​po​co​ne, a ser​ce ko​ła​ta​ło w pier​siach jak osza​la​łe. Daw​ne prze​ka​zy Ket​tra​lu peł​ne były opo​wie​ści o do​wód​cach, któ​rzy zna​leź​li się w po​dob​nej sy​tu​acji, lecz po​tra​‐ fi​li się zdo​być na de​spe​rac​ki gam​bit, któ​ry oca​lił ży​cie ich Skrzy​dłu. Tyle że Va​lyn nie miał już żad​nych gam​bi​tów pod ręką. Każ​de dzia​ła​nie, każ​dy atak mógł się skoń​czyć tyl​ko w je​den spo​sób: klę​‐ ską i śmier​cią. Na​wet strza​ła An​nick, tak sta​ran​nie wy​ce​lo​wa​na w Pchłę, zo​‐ sta​nie ja​koś uniesz​ko​dli​wio​na przez dziw​ne moce Si​grid, nim jesz​cze pu​ści cię​ci​wę łuku. Va​lyn nie​na​wi​dził roz​bro​je​nia, ale, jak stwier​dził Pchła, cza​‐ sem nie ma in​ne​go wyj​ścia. Bo​la​ły go ło​kieć i gło​wa. Sło​wa z tru​dem prze​‐ cho​dzi​ły przez za​schnię​te gar​dło, ale zdo​łał po​wie​dzieć do​sta​tecz​nie wy​raź​‐ nie: — Od​stąp​cie. Ta​lal, An​nick, niech wszy​scy od​stą​pią. An​nick za​wa​ha​ła się na chwi​lę, lecz opu​ści​ła łuk. Ta​la​lo​wi wy​raź​nie ulży​ło. — Bywa i tak – ode​zwał się Try​ton, ki​wa​jąc gło​wą z apro​ba​tą – że to głu​‐ piec po​dej​mu​je wal​kę, a wo​jow​nik re​zy​gnu​je. Pchła zi​gno​ro​wał jego sło​wa. — A gdzie jest tam​ta? – za​py​tał. – Ta ko​bie​ta z no​ża​mi? Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie je​stem pe​wien – od​parł. Nie wi​dział Czasz​ko​wier​czy​ni od chwi​li, gdy wi​dok jej bu​tów wy​wo​łał u Tri​ste pa​ni​kę i spra​wił, że prze​bie​gła przez bra​mę, a Gwen​na wy​sa​dzi​ła po​‐ sadz​kę. Po​win​na była spaść na dół, tak samo jak wszy​scy po​zo​sta​li, lecz Va​‐ lyn ni​g​dzie jej nie wi​dział. Prze​pa​dła bez śla​du. — To „nie je​stem pe​wien” mnie de​ner​wu​je – po​wie​dział Pchła, da​jąc znak Fin​no​wi. — Ona też mnie de​ner​wu​je – od​parł Va​lyn. – Nie jest z nami. — Wy​glą​da na to, że jed​nak z wami jest. Nie okła​muj mnie, Va​ly​nie. Ob​‐ ser​wo​wa​li​śmy was. Wie​my o mni​chach, o dziew​czy​nie. Gdzie oni wszy​scy są? Va​lyn za​wa​hał się, nie​pew​ny, ile może po​wie​dzieć. Zda​niem Tana nikt

nie mógł przejść przez bra​mę. Ka​den był wol​ny. Bez​piecz​ny. Przy​naj​mniej w teo​rii. Va​lyn nie wi​dział po​wo​du, żeby to spraw​dzać, do​pó​ki nie mu​siał tego ro​bić. — Nie je​stem pe​wien, gdzie są – po​wtó​rzył. Pchła za​ci​snął usta. Zro​bił pal​ca​mi dwa lub trzy zna​ki. Va​lyn ich nie roz​‐ po​znał. — To​czysz z nami grę, Va​ly​nie – po​wie​dział do​wód​ca – a mamy tu za dużo na​giej sta​li na ja​kieś gry. Si​grid i Afo​ry​sta prze​su​nę​li się, żeby osło​nić Fin​na, gdy snaj​per pod​no​sił się na nogi. Z unie​sio​ną ku​szą zro​bił krok w głąb ciem​ne​go ko​ry​ta​rza za drzwia​mi, za​trzy​mał się i jęk​nął. — Co? – za​py​tał Pchła. Finn od​wró​cił się z otwar​ty​mi sze​ro​ko usta​mi i uczy​nił nie​wy​raź​ny gest, jak​by uno​sił ku​szę, drob​ny, wdzięcz​ny ruch dło​nią ku pier​si, gdzie tkwi​ła rę​‐ ko​jeść noża. Stał tak przez chwi​lę, a na jego war​gach po​ja​wi​ła się krew. Po​‐ tem upadł. Za​nim jego cia​ło do​tknę​ło po​sadz​ki, Pchła już wy​krzy​ki​wał roz​‐ ka​zy: — Spal to, Sig. Try​ton, po​lo​wa​nie! Przez jed​no ude​rze​nie ser​ca Va​lyn pa​trzył na le​żą​ce cia​ło. Dwie rze​czy były ja​sne: Pyr​re za​bi​ła Fin​na, a nikt nie za​bił Va​ly​na. Za​nim zdo​łał po​my​‐ śleć coś jesz​cze, ko​ry​ta​rzem wstrzą​snę​ła se​ria de​to​na​cji. Z pu​stych oście​ży, za któ​ry​mi jesz​cze przed chwi​lą pa​no​wał mrok, buch​nął tu​man błę​kit​nych pło​mie​ni. To ra​czej ro​bo​ta Si​grid, rzu​co​ny urok krwio​pij​czy​ni, a nie wy​buch amu​ni​cji, uświa​do​mił so​bie. Je​śli Pyr​re była tam jesz​cze, to te​raz le​ża​ła mar​‐ twa. Try​ton wbiegł tam jed​nak z ob​na​żo​ny​mi mie​cza​mi, nie cze​ka​jąc, aż znik​ną pło​mie​nie, a Si​grid zro​bi​ła drob​ny lek​ce​wa​żą​cy ruch ręką ku Ta​la​‐ lo​wi i An​nick. Obo​je osu​nę​li się za​raz jak po​ra​że​ni. Strza​ła snaj​per​ki wy​le​‐ cia​ła przez okno, gdy w ostat​nim od​ru​chu pró​bo​wa​ła utrzy​mać swój łuk. Skrzy​dło Pchły było w peł​nym ru​chu, pod​czas gdy Va​lyn na​wet nie drgnął. Nikt z jego Skrzy​dła się nie po​ru​szył. Prze​niósł śro​dek cięż​ko​ści i zro​‐ bił krok do tyłu, by zy​skać tro​chę prze​strze​ni, a wte​dy Pchła za​ata​ko​wał. Va​‐ lyn zbił pierw​szy cios w bok, dru​gi spa​ro​wał za​sło​ną, na trze​ci za​re​ago​wał uni​kiem do dołu, lecz cio​sy tam​te​go spa​da​ły na nie​go se​ria​mi ru​chów po​‐ wią​za​nych w se​kwen​cje, zbyt szyb​ki​mi, by umysł mógł za nimi na​dą​żyć. Va​lyn zre​zy​gno​wał z my​śle​nia, po​zwa​la​jąc, by jego cia​ło wy​ko​ny​wa​ło pra​‐ cę, do któ​rej zo​sta​ło wy​szko​lo​ne, rów​nież przez Pchłę: do pa​ro​wa​nia, ri​po​‐ sto​wa​nia, kon​tro​wa​nia, wy​pa​dów i uni​ków… a po chwi​li było już po wszyst​kim. Skoń​czy​ło się rów​nie szyb​ko, jak się za​czę​ło. Pchła wy​trą​cił mu miecz jed​nym ze swo​ich mie​czy, a dru​gi przy​sta​wił do gar​dła. — Nie wie​dzia​łem… – po​wie​dział Va​lyn. Pchła po​krę​cił gło​wą i wpił w nie​go gniew​ne oczy. — Za​bi​li​ście Fin​na. Va​lyn zer​k​nął przez ra​mię na zwi​nię​te cia​ło snaj​pe​ra.

— Pyr​re… – za​czął. — Da​ruj so​bie – uciął krót​ko Pchła. – Skoń​czy​li​śmy z ga​da​niem. Va​lyn pa​trzył osłu​pia​ły. Sy​tu​acja była bez​na​dziej​na. Go​rzej niż bez​na​‐ dziej​na. Pchła mógł po​de​rżnąć mu gar​dło jed​nym ru​chem nad​garst​ka. Wal​‐ ka była skoń​czo​na, w za​sa​dzie od po​cząt​ku była roz​strzy​gnię​ta. Tyl​ko że… Pchła go nie za​bił. Va​lyn roz​pacz​li​wie ucze​pił się tej my​śli. Pchła go nie za​bił. Nikt go nie za​bił. Po​mi​mo pie​kła, ja​kie się roz​pę​ta​ło wo​kół, jego lu​dzie wciąż krzy​cze​li i wal​czy​li. A to ozna​cza​ło, że Pchła chce wziąć ich ży​wych. Na jed​‐ nej cie​niut​kiej nit​ce za​wi​sło jego ży​cie, ale in​nej na​dziei nie było. Ode​tchnął głę​bo​ko i uniósł ręce, jak​by za​mie​rzał się pod​dać, a po​tem z ry​kiem na poły wście​kło​ści, na poły stra​chu rzu​cił się na​przód, pro​sto na ostry ko​niec mie​‐ cza, od​chy​la​jąc w tył gło​wę, jak​by jesz​cze bar​dziej chciał ob​na​żyć szy​ję. Przez uła​mek chwi​li po​my​ślał, że źle to ob​li​czył i na​dział się na czu​bek mie​cza tam​te​go, ale Pchła był tak szyb​ki, jak Va​lyn za​kła​dał. Do​wód​ca za​klął szpet​nie i w ostat​nim mo​men​cie prze​su​nął ostrze nie​zgrab​nie w bok, co Va​‐ lyn wy​ko​rzy​stał, ude​rza​jąc go bru​tal​nie i po​py​cha​jąc na ścia​nę. Zy​skał dzię​‐ ki temu dość miej​sca, by się uwol​nić i pod​nieść wła​sny miecz. — To było głu​pie – stwier​dził Pchła, krę​cąc gło​wą. — Po​słu​chaj… – za​czął Va​lyn, uno​sząc rękę. Za​nim skoń​czył zda​nie, coś świ​snę​ło mu przy uchu, ja​kiś ci​chy, nie​mal nie​sły​szal​ny trze​pot, lecz Pchła rzu​cił się w tył. Nóż Pyr​re utkwił w jego ra​‐ mie​niu. Nie zo​stał cięż​ko ran​ny, ale gdy​by się nie po​ru​szył, nóż prze​bił​by mu gar​dło. Pchła nie​zwłocz​nie zmie​nił po​zy​cję, wy​su​wa​jąc przed sie​bie zdro​wą rękę, a ra​nio​ną opusz​cza​jąc do ni​skiej za​sta​wy. Nie oka​zy​wał bólu, lecz rana wy​star​cza​ją​co roz​pro​szy​ła jego uwa​gę, by po​wsta​ła prze​strzeń po​‐ zwo​li​ła Va​ly​no​wi zer​k​nąć przez ra​mię. Przez kom​na​tę prze​ta​cza​ła się nie​po​wstrzy​ma​na fu​ria Wład​cy Cha​osu. Po​cząt​ko​wa prze​wa​ga Pchły stop​nia​ła dra​ma​tycz​nie z chwi​lą po​ja​wie​‐ nia się Pyr​re i śmier​cią Fin​na Czar​nej Brze​chwy. Na​dal ni​g​dzie nie było wi​‐ dać Chi Hoai, co ozna​cza​ło, że po​przed​nia pro​por​cja, sze​ścio​ro na tro​je, zmie​ni​ła się jesz​cze bar​dziej na ko​rzyść Va​ly​na. Po​nie​waż Try​ton znik​nął, rzu​ciw​szy się w po​ścig za Czasz​ko​wier​czy​nią, i to naj​wy​raź​niej nie​sku​tecz​‐ ny, sto​su​nek sił w sa​mej kom​na​cie wy​no​sił te​raz pię​cio​ro na dwo​je. Prze​wa​ga ta jed​nak nie​wie​le da​wa​ła im ko​rzy​ści. Atak Si​grid ze​rwał cię​‐ ci​wę łuku An​nick, a ła​dun​ki wy​bu​cho​we Gwen​ny w cia​snej kom​na​cie uczy​‐ ni​ły​by wię​cej szko​dy niż po​żyt​ku. Si​grid mu​sia​ła sta​wić czo​ło czwór​ce żoł​‐ nie​rzy ze Skrzy​dła Va​ly​na. Ja​sno​wło​sa krwio​pij​czy​ni, mimo prze​wa​ża​ją​cej licz​by prze​ciw​ni​ków, da​wa​ła so​bie świet​nie radę. Trzy​ma​ła w rę​kach dwa ob​na​żo​ne mie​cze, a z jed​ne​go z nich ka​pa​ła krew. Gwen​na przy​klę​kła, trzy​‐ ma​jąc się za ko​la​no, i za​klę​ła pod no​sem, a La​ith cof​nął się gwał​tow​nie, od​‐ rzu​co​ny w tył ko​lej​nym nie​wi​dzial​nym ata​kiem. Va​lyn od​wró​cił się w stro​nę Pchły w samą porę, by spa​ro​wać ude​rze​nie pła​zem mie​cza. Pła​zem. Va​lyn osłu​piał. Na​wet te​raz, krwa​wiąc z ra​mie​nia,

Pchła nie pró​bo​wał go za​bić. To, że oba Skrzy​dła ze sobą wal​czy​ły, co​raz bar​‐ dziej wy​glą​da​ło na ja​kąś strasz​li​wą po​mył​kę. Va​lyn unik​nął dwóch ko​lej​nych cio​sów usko​kiem w tył, co zno​wu za​‐ pew​ni​ło mu tro​chę cza​su i miej​sca. Gdy​by byli tu z Pchłą sami, mo​gli​by omó​wić wie​le rze​czy, ale sami nie byli. Zza ple​ców Va​ly​na do​bie​gał szczęk sta​li oraz prze​kleń​stwa Gwen​ny i La​itha. Nie​na​tu​ral​ny ogień Si​grid raz po raz roz​świe​tlał po​miesz​cze​nie. Pchłę stać jesz​cze było na oszczę​dza​nie swe​go prze​ciw​ni​ka, lecz od resz​ty jego Skrzy​dła nie moż​na było tego ocze​ki​‐ wać. Va​lyn nie mógł mieć im tego za złe. Gdzieś obok, na za​gru​zo​wa​nej po​‐ sadz​ce, le​ża​ło skur​czo​ne cia​ło Fin​na Czar​nej Brze​chwy, czło​wie​ka, któ​ry uczył ich wszyst​kich strze​lać. Był cho​ler​nym tru​pem. Va​lyn spoj​rzał na Pchłę, usi​łu​jąc coś po​wie​dzieć, coś, co po​wstrzy​ma​ło​by to sza​leń​stwo. Nie znaj​do​wał słów. Pew​nych rze​czy już nie dało się cof​nąć. Te​raz moż​na było tyl​ko wy​rwać się stąd i uciec, za​nim zgi​ną na​stęp​ni. Sza​lo​ną se​rią cio​sów od​trą​cił mie​cze Pchły i ob​ró​cił się. — Do drzwi! – ryk​nął do swe​go Skrzy​dła, za​sta​wia​jąc się mie​czem, by osło​nić od​wrót. – Wszy​scy do drzwi! Jak​by przy​wo​ła​ny tym okrzy​kiem, w kom​na​cie zja​wił się Try​ton, chwie​‐ jąc się na no​gach. Z brzyd​kiej rany w gło​wie ście​ka​ła mu krew. Va​lyn ze​‐ pchnął go z dro​gi pła​zem mie​cza. Pchła zbli​żał się zno​wu, prze​ci​na​jąc na ukos po​miesz​cze​nie, a La​ith krzy​czał i ma​chał do nich ręką. On i Ta​lal do​‐ pa​dli już ko​ry​ta​rza. Va​lyn też po​biegł, lecz na​gle ostre, go​rą​ce ude​rze​nie w ra​mię rzu​ci​ło go na po​sadz​kę. Bełt z ku​szy, uświa​do​mił so​bie, gdy po​czuł, jak wy​buch bólu prze​szył mu mię​śnie ple​ców i do​tarł w po​bli​że ko​ści. Pró​‐ bo​wał po​de​przeć się ręką, ale zra​nio​ne ra​mię ugię​ło się pod cię​ża​rem i ude​‐ rzył pod​bród​kiem o pod​ło​gę. Pró​bo​wa​li go w koń​cu za​bić czy tyl​ko spo​wol​‐ nić? Nie zdo​łał tego od​gad​nąć. Ból i kon​ster​na​cja prze​sło​ni​ły mu oczy i Va​lyn za​czął się zma​gać z ogar​‐ nia​ją​cą go ni​co​ścią. Bełt go nie za​bił, ale ostry grot za​wa​dzał o kość przy każ​‐ dym ru​chu i za każ​dym ra​zem za​le​wa​ła go go​rą​ca fala bólu, gro​żąc za​to​pie​‐ niem. — Wsta​waj, ty su​kin​sy​nu! – krzy​czał ktoś pro​sto w jego ucho, ła​piąc go pod pa​chy i cią​gnąc. Gwen​na, uświa​do​mił so​bie. – Wsta​waj! Va​lyn ugryzł się moc​no w po​li​czek, aż po​czuł w ustach smak krwi. Nowy ból zrów​no​wa​żył w ja​kiś spo​sób po​przed​ni i za​czął spra​wo​wać nad nim kon​tro​lę. Ręka od ra​mie​nia w dół po​win​na już być bez​wład​na, ale tak się nie sta​ło. Po​czuł w tkan​ce za​węź​lo​ną, sku​pio​ną moc, ja​kąś zwie​rzę​cą wy​trzy​‐ ma​łość. Mo​żesz się za​cząć ru​szać albo umrzeć, po​wie​dział so​bie w du​chu. Ru​szył się. An​nick i Ta​lal byli w ko​ry​ta​rzu, a krwio​pij​ca wy​krzy​wiał się w sku​pie​‐ niu. Obo​je krwa​wi​li z kil​ku nie​wiel​kich ran, i choć wy​glą​da​ło na to, że Va​lyn zo​stał ra​nio​ny naj​cię​żej, wciąż mógł wal​czyć dru​gą ręką. An​nick zdo​ła​ła w pa​nu​ją​cym za​mie​sza​niu ja​kimś cu​dem za​ło​żyć nową cię​ci​wę i te​raz szy​ła

ze swe​go krót​kie​go łuku, po​ru​sza​jąc ręką tak pręd​ko, że wzrok Va​ly​na za nią nie na​dą​żał. Po​pchnął Gwen​nę ko​ry​ta​rzem przed sobą, po czym po​chy​lił się od​ru​cho​wo, gdy nad jego gło​wą świ​snę​ła ko​lej​na strza​ła. — Jak oni, do cięż​kiej cho​le​ry, do​sta​li się do środ​ka? – spy​tał La​ith, dy​‐ sząc cięż​ko. — Wo​la​ła​bym za​py​tać ra​czej, jak my za​mie​rza​my się stąd wy​do​stać – ode​zwa​ła się Pyr​re, wy​nu​rza​jąc się z cie​nia. Za​bój​czy​ni swo​bod​nym chwy​tem trzy​ma​ła po jed​nym nożu w każ​dej dło​ni. Kon​ste​la​cja plam krwi, naj​wy​raź​niej nie jej wła​snej, zna​czy​ła jej twarz, lecz poza tym wy​glą​da​ła na swo​bod​ną i zre​lak​so​wa​ną, jak​by wła​śnie ode​rwa​ła się na chwi​lę od kro​je​nia mar​chew​ki na ko​la​cję. Wierz​chem dło​ni od​gar​nę​ła z czo​ła kil​ka nie​sfor​nych ko​smy​ków. — Ni​g​dzie nie idzie​my – wark​nę​ła Gwen​na. Po​chy​la​ła się, maj​stru​jąc coś przy ła​dun​kach, któ​rych Va​lyn nie roz​po​zna​wał. – Bo wła​śnie od​no​si​my pie​‐ przo​ne zwy​cię​stwo. — Uwiel​biam zwy​cię​żać – rzu​ci​ła Pyr​re roz​ma​rzo​nym to​nem. Po​tem unio​sła rękę i rzu​ci​ła nóż, któ​ry po​le​ciał w głąb ko​ry​ta​rza, wi​ru​jąc w po​wie​‐ trzu. – Lecz twoi daw​ni przy​ja​cie​le są na​praw​dę nie​źli i my​ślę, że mo​gli​by​‐ ście po​czuć się roz​cza​ro​wa​ni, gdy​by​śmy w pew​nej chwi​li prze​sta​li wy​gry​‐ wać. Va​lyn od​wró​cił się do niej, czu​jąc wzbie​ra​ją​cą wście​kłość, któ​ra za​ma​zy​‐ wa​ła wszyst​ko wo​kół poza twa​rzą za​bój​czy​ni. Jed​nym płyn​nym ru​chem pod​niósł miecz na wy​so​kość jej gar​dła, a ona nie zro​bi​ła naj​mniej​sze​go ru​‐ chu, by się obro​nić. Była ra​czej roz​ba​wio​na tym na​głym wy​bu​chem gnie​wu. — Pla​nu​jesz mnie za​bić? – za​py​ta​ła, uno​sząc brwi. – Za​nim to zro​bisz, pra​gnę za​uwa​żyć w swo​jej obro​nie, że je​stem wśród was je​dy​ną oso​bą zdol​‐ ną po​ko​nać two​ich uta​len​to​wa​nych ko​le​gów. Coś przy​cza​jo​ne​go w jego gło​wie, peł​ne​go wście​kło​ści, krzy​cza​ło, by ją za​bić, za​bić, za​bić. Było to dość ła​twe, zwy​kły pro​sty ruch i po wszyst​‐ kim. Po​tęż​nym wy​sił​kiem woli opa​no​wał się, utrzy​mał miecz w bez​ru​chu, ści​szył głos i wy​do​był z sie​bie parę chra​pli​wych słów: — Za​bi​cie ich za​po​cząt​ko​wa​ło to wszyst​ko… Pyr​re mach​nę​ła lek​ce​wa​żą​co no​żem. — Oni to za​czę​li, kie​dy wleź​li do nas po nocy z bro​nią w ręku – po​wie​‐ dzia​ła. — Mo​głem się z nimi ja​koś uga​dać – wark​nął. — Do​praw​dy? – za​py​ta​ła. Strza​ła świ​snę​ła obok gło​wy Va​ly​na, po​tem dru​ga i Va​lyn od​sko​czył pod ścia​nę. – Ra​czej nie są ty​pa​mi ga​wę​dzia​rzy – za​‐ drwi​ła. Jesz​cze dwie strza​ły. Strze​la​li do nich na oślep, przez dym. Naj​wy​raź​niej Pchła zre​zy​gno​wał z po​my​słu poj​ma​nia ich żyw​cem. — Co za​mie​rzasz? – za​wo​łał La​ith. Za​jął po​zy​cję kil​ka​na​ście kro​ków da​‐ lej, u szczy​tu scho​dów, a An​nick i Ta​lal bro​ni​li drzwi.

— Za​bij ją albo jej nie za​bi​jaj – rzu​ci​ła Gwen​na, maj​stru​jąc bły​ska​wicz​nie przy ła​dun​kach – ale skończ z tym pie​przo​nym ga​da​niem. — Nie za​bi​jaj – po​wie​dzia​ła An​nick. – Po​trze​bu​je​my jej. — Va​ly​nie – jęk​nął Ta​lal. – Pro​szę, po​spiesz się. Va​lyn spoj​rzał Czasz​ko​wier​czy​ni w oczy, wciąż trzy​ma​jąc miecz przy jej gar​dle. — Dość już śmier​ci – mruk​nął. Pyr​re wska​za​ła czub​kiem noża w głąb ko​ry​ta​rza. — Dla​cze​go im tego nie po​wiesz? — Do​syć za​bi​ja​nia – po​wtó​rzył. — Lu​bię cię, Va​ly​nie – od​par​ła Pyr​re. – Je​steś mło​dym czło​wie​kiem wiel​‐ kich oby​wa​tel​skich cnót. Ale ja nie pra​cu​ję dla cie​bie. Va​lyn wcią​gnął po​wie​trze i na​ci​snął ostrzem na jej gar​dło, aż po​ka​za​ła się krew. Za​bój​czy​ni się nie cof​nę​ła. Na​wet nie drgnę​ła. — Chcesz za to umrzeć? – za​py​tał. Uśmiech​nę​ła się. — Są​dzę, że nie ro​zu​miesz. Czasz​ko​wier​cy za​wsze są go​to​wi umrzeć. To wła​śnie róż​ni nas od cie​bie. To wła​śnie spra​wia, że je​stem lep​sza. — Va​lyn! – wark​nął La​ith. Jesz​cze jed​no ude​rze​nie ser​ca i Va​lyn opu​ścił miecz. Nie​na​wi​dził tej ko​‐ bie​ty, nie​na​wi​dził za to, czym była, i nie​na​wi​dził za wal​kę, któ​rą tak nie​fra​‐ so​bli​wie wy​wo​ła​ła. Wal​ka jed​nak wciąż trwa​ła i An​nick mia​ła ra​cję – po​‐ trze​bo​wa​li Pyr​re. Roz​mo​wa trwa​ła tyl​ko parę chwil, lecz ta​kie chwi​le są cen​‐ ne, gdy strza​ły świsz​czą w po​wie​trzu. — Bądź bli​sko – po​wie​dział do za​bój​czy​ni. – Je​że​li bę​dziesz w tyle, zo​sta​‐ wię cię dla Pchły. Nie cze​kał na jej od​po​wiedź. Za​miast tego od​wró​cił się w stro​nę otwar​te​‐ go ko​ry​ta​rza i za​czął roz​wa​żać dro​gi wyj​ścia. Pchła był za​mknię​ty w kom​‐ na​cie, ale nie po​zo​sta​nie tam dłu​go. Chi Hoai wciąż gdzieś tam była, ale mówi się trud​no. Nie mo​gli drep​tać po​wo​lut​ku wzdłuż ko​ry​ta​rza, za​glą​da​‐ jąc do wszyst​kich po​miesz​czeń. — Prze​gru​po​wu​ją się – za​wo​ła​ła An​nick, przy​kuc​nię​ta za oście​żem drzwi, a za​raz po​tem bełt z ku​szy od​bił się od muru w miej​scu, gdzie chwi​lę przed​tem była jej gło​wa. Nie bę​dzie już wię​cej szans, to jed​no było ja​sne. Nie po tym, jak krew Fin​‐ na za​bar​wi​ła ka​mien​ną po​sadz​kę. Po​zo​sta​ły tyl​ko trzy moż​li​wo​ści: szyb​ko biec, za​bi​jać albo umie​rać. — Gwen​na, dwie eks​plo​du​ją​ce race w ko​ry​tarz – po​wie​dział, chwy​ta​jąc ją za przód czar​ne​go kom​bi​ne​zo​nu. Po​krę​ci​ła gło​wą. — Roz​pie​przą do resz​ty całe to miej​sce. — Zrób to! – ryk​nął, grze​biąc w kie​szon​ce przy pa​sie w po​szu​ki​wa​niu gwizd​ków do kie​ro​wa​nia ket​tra​la​mi. Nie było wia​do​mo, czy pta​ki wciąż

jesz​cze krą​żą i czy w ogó​le żyją, lecz zda​rza​ją się sy​tu​acje, kie​dy trze​ba li​czyć na łut szczę​ścia. Gdy​by zdo​ła​li wy​do​stać się z bu​dyn​ku i wy​biec na skal​ny ta​ras, mie​li​by ja​kąś szan​sę. Ła​pa​nie uprzę​ży w prze​lo​cie, na ska​le i do tego w ciem​no​ściach gra​ni​czy​ło z sza​leń​stwem, lecz na​wet ta​kie sza​leń​stwo wy​‐ da​wa​ło się czymś znacz​nie lep​szym od wal​ki wręcz prze​ciw​ko Skrzy​dłu Pchły, zwłasz​cza te​raz, gdy już się prze​gru​po​wa​ło. — Ta​lal, czy mógł​byś spraw​dzić drzwi? – za​py​tał, pa​trząc w jego stro​nę. Krwio​pij​ca za​czął dy​szeć i pot wy​stą​pił mu na czo​ło. Va​lyn zra​zu po​my​‐ ślał, że nie do​sły​szał py​ta​nia, po chwi​li jed​nak tam​ten ski​nął gło​wą. — W po​rząd​ku – rzekł Va​lyn. – Gwen​na, świe​ce dym​ne do kom​na​ty. Race tam. Ta​lal rzu​ca za​sło​nę. Po​tem ru​sza​my. Spró​bu​ję ścią​gnąć tu pta​ka. To bę​‐ dzie ostra jaz​da, ale w koń​cu się stąd wy​rwie​my. Wziął chra​pli​wy wdech. Przy każ​dym ru​chu po​ja​wiał się ja​sny roz​błysk bólu, gdy bełt z ku​szy roz​ry​wał mu ra​mię, ale do po​zio​mu skal​ne​go ta​ra​su po​zo​sta​ły już tyl​ko dwie kon​dy​gna​cje. Sko​ro prze​żył ja​koś Pró​bę Hul​la, to po​ra​dzi so​bie z kil​ko​ma po​de​sta​mi scho​dów. — Ścią​gnię​cie pta​ka i wska​ki​wa​nie w prze​lo​cie brzmi bar​dzo pod​nie​ca​‐ ją​co, ale mar​twię się, że może to spra​wić pe​wien pro​blem tym, któ​rzy… są mniej do​świad​cze​ni – po​wie​dzia​ła Pyr​re. Va​lyn za​klął. Ma​newr był do​sta​tecz​nie trud​ny dla lu​dzi z jego Skrzy​dła, a mie​li za sobą ty​sią​ce go​dzin tre​nin​gu. Nic jed​nak nie moż​na było na to po​‐ ra​dzić. Gdy​by mie​li cze​kać, aż Ra usią​dzie, to wszy​scy mo​gli​by po​że​gnać się z ży​ciem. — Po pro​stu bądź przy mnie, a wszyst​ko bę​dzie do​brze – rzekł. Pyr​re unio​sła brwi i prze​cią​gnę​ła pal​cem po cien​kim na​cię​ciu, któ​re Va​‐ lyn zo​sta​wił na jej szyi. — To bar​dzo po​cie​sza​ją​ce. Va​lyn pró​bo​wał po​wie​dzieć coś jesz​cze o pa​sach uprzę​ży i o tym, jak waż​ne jest ugię​cie nóg przy od​bi​ciu, ale jego sło​wa za​głu​szy​ła eks​plo​zja, od któ​rej, zda​ło się, że samo po​wie​trze pę​kło na czę​ści, zgnia​ta​jąc mu płu​ca i za​pie​ra​jąc dech w pier​siach. Chwi​lę póź​niej z ob​ło​ku dymu wy​nu​rzy​ła się Gwen​na, przy​ci​ska​jąc jed​ną rękę do boku i krwa​wiąc z rany na gło​wie. Va​‐ lyn pod​trzy​mał ją zdro​wą ręką, a po chwi​li z dru​giej stro​ny wy​nu​rzył się Ta​‐ lal. — Nic mi nie jest! – wrza​snę​ła Gwen​na, lecz Va​lyn wy​czuł do​ty​kiem drże​nie jej cia​ła. — Bie​gnie​my! – krzyk​nął, wlo​kąc Gwen​nę. – Da​lej! Pyr​re spoj​rza​ła za sie​bie w kie​run​ku eks​plo​zji, rzu​ci​ła dru​gi nóż tak pręd​‐ ko, że Va​lyn na​wet tego nie za​uwa​żył, po czym z ja​kie​goś schow​ka w płasz​‐ czu wy​cią​gnę​ła dwa ko​lej​ne noże i po​bie​gła da​lej. Wy​pa​dli z bu​dyn​ku na sze​ro​ki skal​ny ta​ras. Po dy​mie i ciem​no​ściach wnę​trza sie​ro​ciń​ca ja​sne ska​ły zda​wa​ły się świe​cić w świe​tle księ​ży​ca i Va​‐ lyn wcią​gnął głę​bo​ko po​wie​trze, do​pie​ro te​raz po​czuw​szy, że być może uda

im się prze​żyć. Przy​ci​snął do ust srebr​ny gwiz​dek i dmuch​nął weń szyb​ko kil​ka razy, ufa​jąc, że w bólu i cha​osie my​śli do​sta​tecz​nie ja​sno. Jego plan, któ​ry jesz​cze przed ata​kiem Pchły wy​da​wał się tak so​lid​ny, te​raz spra​wiał wra​że​nie nie​do​rzecz​nej fan​ta​zji. Za póź​no było jed​nak, by go zmie​niać. Spoj​rzał na otwo​ry okien nad sobą. Dym są​czył się z nich wiel​ki​mi, sza​ry​‐ mi kłę​ba​mi. Przy​naj​mniej to mo​gło im za​pew​nić nie​wiel​ką osło​nę, gdy bie​‐ gli przez ta​ras. Nie spo​sób było ro​ze​znać, gdzie w tym mo​men​cie znaj​do​wał się Pchła i jego lu​dzie ani czy race Gwen​ny ko​go​kol​wiek za​bi​ły, lecz z chwi​lą, gdy wy​bie​gli na sze​ro​ką prze​strzeń ta​ra​su, sta​no​wi​li do​sko​na​ły cel dla każ​‐ de​go strzel​ca ma​ją​ce​go w mia​rę do​bre oko. — Gdzie jest Ra? – syk​nął do Va​ly​na La​ith. — To jest gwiz​dek, a nie ja​kaś pie​przo​na smycz – od​wark​nął, wy​pa​tru​jąc w ciem​no​ściach pta​ka. – I nie przy​wo​łu​ję Ra. Lot​nik spoj​rzał na nie​go w osłu​pie​niu. — Osza​la​łeś? Niby jak za​mie​rzasz się stąd wy​do​stać? Va​lyn zlek​ce​wa​żył to py​ta​nie. — Tam – po​wie​dział po chwi​li. Ptak wi​docz​ny w ciem​no​ściach był tyl​ko nie​wy​raź​ną smu​gą. Nad​la​ty​wał pod ła​god​nym ką​tem, co było stan​dar​dem przy ła​pa​niu uprzę​ży w prze​lo​cie, i kie​ro​wał się w stro​nę środ​ka ta​ra​su. — Cze​kam na ko​lej​ne in​struk​cje – po​wie​dzia​ła Pyr​re. Ta​lal spoj​rzał na nią, jak​by do​pie​ro te​raz zro​zu​miał pro​blem. — Po​wiedz mi, że to po pro​stu tak, jak​by się wsia​da​ło na ko​nia – rzu​ci​ła za​bój​czy​ni i zmarsz​czy​ła brwi – cho​ciaż ni​g​dy nie by​łam zbyt do​bra w jeź​‐ dziec​twie. — Będą dwa pasy – od​parł Va​lyn, a w mia​rę zbli​ża​nia się pta​ka ser​ce biło mu co​raz moc​niej. Mu​sisz zła​pać za ten niż​szy. – Od​wró​cił się do gru​py. – Wszy​scy le​ci​my pod spodem, a to ozna​cza tro​je na każ​dym szpo​nie. Ta​lal i La​ith, wy le​ci​cie z Gwen​ną. — Sama mogę zła​pać pas – wark​nę​ła, ale jej twarz była bia​ła jak płót​no i zda​wa​ło się, że trud​ność spra​wia jej samo utrzy​ma​nie się na no​gach. — Po pro​stu do​pil​nuj​cie, żeby wsia​dła. An​nick i Pyr​re ra​zem ze mną na dru​gim szpo​nie. Pa​mię​taj​cie, że je​ste​śmy na kra​wę​dzi pie​przo​ne​go urwi​‐ ska, więc w grę nie wcho​dzi ża​den kiep​ski chwyt i upa​dek. Wska​ki​wać i się trzy​mać. Nie ob​cho​dzi mnie, czy ko​muś ra​mię wy​sko​czy ze sta​wu. Od​pad​‐ niesz – wska​zał ręką w ciem​ność – i po to​bie. — Do​brze i słusz​nie, że o tym mó​wi​my – po​wie​dział La​ith, ge​sty​ku​lu​jąc ze zło​ścią – ale je​śli mamy to zro​bić, to mu​si​my się ru​szyć. Va​lyn po​ło​żył dłoń na ra​mie​niu lot​ni​ka. — Jesz​cze nie. — A na co, na Hul​la, jesz​cze cze​kasz? Va​lyn wpa​try​wał się w pta​ka, aż roz​bo​la​ły go oczy. Czyż​by źle oce​nił sy​‐ tu​ację? Tyle było zmien​nych, tyle rze​czy, któ​re mo​gły pójść źle. Je​że​li przy​jął błęd​ne za​ło​że​nie w jed​nej kwe​stii, to i cała resz​ta…

W tej chwi​li za pierw​szym pta​kiem, nie​co wy​żej, uka​zał się dru​gi. — Och – jęk​nął La​ith, pa​trząc w zdu​mie​niu. — Po​wiedz mi, czy to Chi Hoai – rzu​cił Va​lyn ści​szo​nym gło​sem. Lot​nik po​tra​fił z da​le​ka roz​po​zna​wać po​szcze​gól​ne ket​tra​le i ro​bił to znacz​nie le​piej niż Va​lyn. – Po​wiedz, że to ptak Pchły. — Tak – od​parł La​ith, wcią​ga​jąc po​wie​trze przez zęby. – Po​szar​pie pta​ka Yur​la w po​wie​trzu. Va​lyn dmuch​nął w dru​gi gwiz​dek w chwi​li, gdy Chi Hoai za​ata​ko​wa​ła. Mia​ła prze​wa​gę szyb​ko​ści i wy​so​ko​ści. Jej ket​tral zła​pał tam​te​go za szy​ję. Ni​‐ żej le​cą​cy ptak wy​dał chra​pli​wy, ostry krzyk, gdy w jego szy​ję i kark wbi​ły się szpo​ny, a za​krzy​wio​ny, po​tęż​ny dziób ude​rzał raz za ra​zem, wy​dzio​bu​jąc mu oczy. Ta​ki​mi szpo​na​mi ket​tral mógł z ła​two​ścią roz​szar​pać ko​nia. Va​lyn jesz​cze na Wy​spach miał oka​zję ob​ser​wo​wać, jak pta​ki po​lo​wa​ły, od​ry​wa​jąc dzio​bem gło​wy owcom i uno​sząc w szpo​nach całe kro​wy. Ket​tral Yur​la wy​‐ krę​cił się z wrza​skiem w po​wie​trzu, pró​bu​jąc wal​czyć, ale wal​ka była skoń​‐ czo​na, w za​sa​dzie było już po wszyst​kim. Chi Hoai za​czę​ła wzno​sić swe​go pta​ka wy​żej. I wte​dy ude​rzy​ła Su​ant’ra. Jej syl​wet​ka prze​sło​ni​ła gwiaz​dy. Ru​nę​ła z góry jak tona spa​da​ją​cej ska​ły, dzio​biąc tam​te​go ket​tra​la i szar​piąc szpo​na​mi jego skrzy​dła. Ptak Chi Hoai krzyk​nął prze​raź​li​wie, za​po​mi​na​jąc o po​rzu​co​nej przed chwi​lą ofie​rze, i ob​‐ ró​cił się w po​wie​trzu, pró​bu​jąc na​wią​zać wal​kę z na​past​ni​kiem. Oba pta​ki znik​nę​ły im z oczu, szar​piąc się w strasz​li​wej fu​rii. Przez krót​ką chwi​lę Va​‐ lyn tyl​ko pa​trzył. Wszyst​ko prze​bie​gło tak, jak so​bie za​pla​no​wał: przy​nę​ta, atak i kontr​atak, tyl​ko że Ra nie wra​ca​ła. Gdy​by pa​dły wszyst​kie pta​ki, by​li​‐ by za​ła​twie​ni. Ptak Pchły zgi​nął, lecz sam Pchła był aż nad​to żywy. — Do tu​ne​li – krzyk​nął Va​lyn, wska​zu​jąc koń​cem mie​cza. Nie na to miał na​dzie​ję, ale nad​miar na​dziei był naj​lep​szym spo​so​bem, żeby skoń​czyć jako nie​bosz​czyk. Za​głę​biw​szy się w tu​ne​le kli​fu, mo​gli na ja​kiś czas znik​nąć. Po​‐ tem będą mie​li dość cza​su, by wy​my​ślić, jak, na słod​kie​go Sha​ela, wy​do​stać się z tych gór bez Ra. Rzecz ja​sna, je​śli tak dłu​go po​ży​ją. La​ith jed​nak po​krę​cił gło​wą. — Nie! – krzyk​nął. – Mu​si​my cze​kać tu​taj, żeby zła​pać pasy! — Ra prze​pa​dła! – rzu​cił Va​lyn, ła​piąc La​itha za ubra​nie i cią​gnąc do wnę​trza kli​fu. Lot​nik mu się wy​rwał. — Ona nie prze​pa​dła. Ma szyb​kość i wy​so​kość. Po pro​stu wal​czy​ła! Mamy cze​kać, aż nas za​bie​rze! Bełt ku​szy ude​rzył o skal​ne pod​ło​że u stóp Va​ly​na, sy​piąc iskry, po czym prze​le​ciał za kra​wędź urwi​ska. — Mają nas w za​się​gu – za​uwa​ży​ła Pyr​re, prze​su​wa​jąc się tak, by Va​lyn zna​lazł się mię​dzy nią a sie​ro​ciń​cem. — Znam mo​je​go pta​ka, Val – po​wie​dział La​ith, krzy​wiąc się w gry​ma​sie.

– Znam ją. Da​łeś jej szan​sę i ona zwy​cię​ży. Mu​si​my za​cze​kać jesz​cze parę ude​rzeń ser​ca. — Nie mamy osło​ny – rzekł Ta​lal. – Nie utrzy​ma​my się tu​taj. — Do kli​fu – rzu​cił Va​lyn, pod​trzy​mu​jąc Gwen​nę ra​mie​niem. – Już. W chwi​li, gdy wy​mó​wił te sło​wa, wiel​ki skrzy​dla​ty cień uka​zał się na tle gwiazd nad urwi​skiem, wy​da​jąc krót​ki wrzask, po czym przy​siadł na sa​mej kra​wę​dzi ta​ra​su. — To Ra! – za​wył ra​do​śnie La​ith, rzu​ca​jąc się na​przód. Na​wet w świe​tle księ​ży​ca Va​lyn nie był tego pe​wien, ale La​ith już biegł. Jak pi​sał Hen​dran: Cza​sem do​bry do​wód​ca musi zre​zy​gno​wać z do​wódz​twa i za​wie​rzyć swo​im lu​dziom. Va​lyn zmiął w ustach prze​kleń​stwo, po​cią​gnął Gwen​nę, nie​mal ze​mdlał, gdy grot beł​tu za​wa​dził o kość, a po​tem, ma​jąc na​dzie​ję, że po​zo​sta​li zro​bią to samo, rzu​cił się bie​giem tak szyb​ko, jak zdo​łał.

12

U

de​rze​nie zim​na było jak cios pię​ścią w ser​ce. Na​gła lo​do​wa​ta ciem​‐ ność na​par​ła na jego pierś, twarz i oczy. Va​nia​te trwa​ło jesz​cze chwi​‐ lę, a po​tem zsu​nę​ło się z nie​go jak gwał​tow​nie zrzu​co​na skó​ra. Gdy Ka​den otwo​rzył usta, by krzyk​nąć, zim​na sło​na woda wdar​ła mu się do gar​‐ dła i do płuc. Je​stem pod wodą, uświa​do​mił so​bie. Było za póź​no, żeby na​brać wię​cej po​wie​trza. Po omac​ku za​czął szu​kać bra​my, pró​bo​wał wró​cić na świa​tło i po​wie​‐ trze, a po​tem zdał so​bie spra​wę, że wej​ście w ken​ta w sta​nie ta​kie​go po​mie​‐ sza​nia ozna​cza uni​ce​stwie​nie szyb​sze niż to, któ​re ofe​ro​wa​ło mu mo​rze. Zmu​sił cia​ło do spo​ko​ju, a umysł do po​słu​szeń​stwa. Męt​ne świa​teł​ka mi​go​‐ ta​ły na obrze​żach pola wi​dze​nia, ale nie był pe​wien, czy są rze​czy​wi​ste czy to tyl​ko wy​twór jego umy​słu wal​czą​ce​go o do​pływ tle​nu. Jego cia​ło skrę​ca​ło się w kon​wul​sjach pod wpły​wem zim​na, a płu​ca pró​bo​wa​ły za wszel​ką cenę na​brać po​wie​trza tam, gdzie go nie było. Pa​ni​ka czy​ha​ła na obrze​żach my​śli i już mia​ła go ogar​nąć, gdy zim​no ze​lża​ło. Od​dy​chaj, a po​tem po​dą​żaj za od​de​chem, rzekł do sie​bie. Uniósł dłoń do ust, po​czuł wy​do​by​wa​ją​ce się mię​dzy pal​ca​mi pę​che​rzy​ki po​wie​trza i zmu​sił się, by od​cze​kać jesz​cze chwi​lę, żeby mieć pew​ność. Po​tem no​ga​mi jak z oło​wiu ode​pchnął się ku po​wierzch​ni. Z pod​wod​nej ci​szy wy​pły​nął w sam śro​dek cha​osu. Ktoś wierz​gał w wo​‐ dzie parę stóp od nie​go, a wo​kół krzy​cze​li męż​czyź​ni. Sły​szał na​kła​da​ją​ce się na sie​bie dwa lub trzy gło​sy: Stój… Za​bij ich za​raz… Opuść ku​szę. Po​wie​trze było nie​mal tak zim​ne jak woda i było tyl​ko tro​chę ja​śniej. Kil​ka po​chod​ni da​wa​ło wię​cej dymu niż świa​tła, oświe​tla​jąc ja​kąś ja​ski​nię, nie​wiel​ką gro​tę wy​płu​ka​ną przez mo​rze. Ka​den okrę​cił się w wo​dzie, pod​czas gdy jego umysł pró​bo​wał się po​ła​pać wśród licz​nych cie​ni, od​na​leźć źró​dła gło​sów i miej​sce, w któ​rym mógł​by po​czuć się bez​piecz​niej. Szyb​kie, moc​ne ude​rze​‐ nie tra​fi​ło go w usta, spy​cha​jąc mu gło​wę pod wodę. Wy​pły​nął, wi​dząc przed ocza​mi wi​ru​ją​ce bły​ski świa​tła, z usta​mi peł​ny​mi krwi i sło​nej wody. Uświa​do​mił so​bie, że Tri​ste wciąż jest zwią​za​na i to​nie. Zła​pał ją i pod​trzy​mał. — Spo​koj​nie – wy​sa​pał. – Uspo​kój się.

Chwi​lę póź​niej spod wody wy​nu​rzy​ła się ogo​lo​na gło​wa Ram​pu​rie​go Tana, a wraz z nią jego grom​ki głos: — Pa​mięć jest ser​cem ze​msty – rzekł, jak​by in​to​no​wał frag​ment ja​kiejś ry​tu​al​nej fra​zy. Tri​ste na​resz​cie prze​sta​ła młó​cić wo​kół sie​bie łok​cia​mi, a Ka​den mógł w peł​ni ode​tchnąć. Przej​ście przez ken​ta nie​mal go uto​pi​ło, na​to​miast star​‐ szy mnich mó​wił nor​mal​nym, moc​nym gło​sem. Gło​sy umil​kły. Któ​ryś za​klął. A po​tem: — A ze​msta jest bal​sa​mem pa​mię​ci. — Je​stem Ram​pu​ri Tan. — A ja Lo​ral Hel​le​len. — Skie​ruj​cie ku​sze na dziew​czy​nę – do​dał Tan, wy​cho​dząc z wody na małą skal​ną pół​kę. Wstał, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na cięż​ką prze​mo​czo​ną sza​tę. – Jest bar​dzo nie​bez​piecz​na. — A ten dru​gi? Ka​den wciąż nie wi​dział mó​wią​ce​go, lecz po​wlókł się osła​bio​ny w stro​nę miej​sca, w któ​rym wy​szedł z wody Tan, i po​cią​gnął za sobą Tri​ste. — On jest ze mną – od​rzekł Tan. Nie od​rzu​cił na​cza​la, prze​cho​dząc przez ken​ta, a te​raz jego grot po​ły​ski​wał w pół​mro​ku. – Uwa​żaj​cie na dziew​czy​nę. Gdy Ka​den do​brnął do ni​skiej skal​nej pół​ki, jego mię​śnie zu​peł​nie ze​‐ sztyw​nia​ły z zim​na. Miał tyl​ko tyle sił, by uchwy​cić się jed​ną ręką ska​ły, a dru​gą pod​trzy​my​wać gło​wę Tri​ste nad wodą. Czuł, jak jej cia​ło dy​go​cze co​‐ raz moc​niej. Mo​kre wło​sy ob​le​pi​ły jej gło​wę, a war​gi były tak sine, że w przy​‐ ćmio​nym świe​tle ja​ski​ni zda​wa​ły się czar​ne. — Ka​de​nie – szep​nę​ła, szczę​ka​jąc zę​ba​mi. Nim zdą​żył od​po​wie​dzieć, z cie​nia wy​szli dwaj męż​czyź​ni, zła​pa​li ją pod łok​cie i wy​cią​gnę​li, dy​go​czą​cą, z wody na zim​ne po​wie​trze. Wy​kasz​law​szy sło​ną wodę z płuc, wy​pro​sto​wał się i ro​zej​rzał wo​kół. Gdy prze​kro​czył gra​ni​cę bra​my, zda​ło mu się zra​zu, że zna​lazł się pod wodą gdzieś w oce​anie. Te​raz już wy​raź​niej wi​dział, że gro​ta, w któ​rej wy​pły​nę​li, jest ob​szer​ną skal​ną kom​na​tą o śred​ni​cy mniej wię​cej pięt​na​stu kro​ków i ma strop i ścia​ny z ta​kie​go sa​me​go nie​ocio​sa​ne​go ka​mie​nia. Po​środ​ku po​‐ ły​ski​wa​ła w świe​tle po​chod​ni ciem​na ta​fla wody. Przy​wo​dzi​ła mu na myśl Um​bro​wą Sa​dzaw​kę w Gó​rach Ko​ścia​nych, lecz nad tam​tą sa​dzaw​ką roz​cią​‐ gał się bez​kres nie​ba, a tu​tej​sze po​miesz​cze​nie było mrocz​ne i zim​ne, od​cię​te od świa​ta cięż​kim skle​pie​niem ja​ski​ni. Ishie​no​wie też w ni​czym nie przy​po​mi​na​li mni​chów, któ​rych znał. Po​‐ mi​mo ostrze​żeń Tana Ka​den się spo​dzie​wał, że będą mie​li choć tro​chę zna​jo​‐ my wy​gląd. Jed​nak​że trzej męż​czyź​ni w ja​ski​ni, z któ​rych dwaj przy​ci​ska​li Tri​ste do ścia​ny, za​miast mni​sich szat mie​li na so​bie na​tłusz​czo​ne skó​rza​ne ka​mi​ze​le i ku​bra​ki z fo​czej skó​ry. Nie mie​li ogo​lo​nych głów, lecz tyl​ko je​den miał dłu​gą bro​dę. Na szczę​kach po​zo​sta​łych wid​niał ciem​ny, przy​naj​mniej ty​go​dnio​wy za​rost. Co cie​ka​we, Ishie​no​wie naj​wy​raź​niej byli wo​jow​ni​ka​‐

mi. Każ​dy z nich miał przy boku krót​ki miecz i dzier​żył na​pię​tą ku​szę. Ten, któ​ry się ode​zwał, skie​ro​wał bełt pro​sto w pierś Tana. — Ram​pu​ri – wy​ce​dził, a za​brzmia​ło to w jego ustach jak prze​kleń​stwo. — Skie​ruj broń na dziew​czy​nę, Hel​le​len – po​wtó​rzył Tan. — Kie​ru​ję broń tam, gdzie mi się po​do​ba. Ka​den prze​stał dy​go​tać i spró​bo​wał uchwy​cić sens tej sce​ny. Lo​ral Hel​le​‐ len miał mniej wię​cej tyle lat co Tan i był wy​so​kim, ży​la​stym Edi​sha​ni​nem. Miał ja​sne wło​sy sple​cio​ne w nie​chluj​ny war​kocz się​ga​ją​cy do po​ło​wy ple​‐ ców. Kie​dyś mógł być przy​stoj​ny, lecz te​raz miał tru​pio wklę​słe po​licz​ki i za​‐ pad​nię​te oczo​do​ły tak ocie​nio​ne, że wy​glą​da​ło, jak​by miał pod​bi​te oczy. Ka​‐ den ob​ser​wo​wał je z uwa​gą. Były ja​sno​nie​bie​skie i błysz​cza​ły w bla​sku po​‐ chod​ni jak roz​pa​lo​ne go​rącz​ką. Pa​lec Hel​le​le​na spo​czy​wał na spu​ście ku​szy. — To było głu​pie po​su​nię​cie prze​cho​dzić z po​wro​tem przez bra​mę po dwu​dzie​stu la​tach. Ka​den spoj​rzał na Tana. W Ashk’la​nie nikt nie na​zwał​by Tana głu​pim, lecz je​śli na​wet mnich po​czuł się ura​żo​ny, w ża​den spo​sób tego nie oka​zał. — To je​dy​ne po​su​nię​cie, gdy sta​re spo​so​by za​wo​dzą. — Nie mów mi tu​taj o za​wo​dzie – od​ciął się blon​dyn. – To ty po​rzu​ci​łeś swój po​ste​ru​nek. — I po​wró​ci​łem. – Tan wska​zał na​cza​lem na Tri​ste. – Być może z Cse​‐ striim​ką. Prze​szła przez bra​my. Nie​szko​lo​na. Nie​przy​go​to​wa​na. W oczach Hel​le​le​na po​ja​wi​ła się kon​ster​na​cja, a po​tem szok. Po chwi​li wa​ha​nia prze​stał mie​rzyć w Tana i skie​ro​wał ku​szę na sto​ją​cą pod ścia​ną Tri​ste. — Jest za mło​da na Cse​striim​kę. Tan po​krę​cił gło​wą. — Jest doj​rza​łą ko​bie​tą, tyl​ko jej strój to skry​wa. — I prze​szła przez ken​ta. Tan po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy. — Nie wie​my, co to ozna​cza – do​dał Ka​den, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​‐ nym, roz​waż​nym to​nem. – Może być Cse​striim​ką, ale może też być… kimś in​nym. Hel​le​len spoj​rzał na nie​go, zmru​żył oczy na wi​dok pło​ną​cych tę​czó​wek Ka​de​na, po czym par​sk​nął: — Aha, ksią​żąt​ko. — Jest te​raz ce​sa​rzem – za​uwa​żył Tan. — Tu​taj nie jest – rzu​cił Hel​le​len. – To nie jest twój pa​łac, a my nie je​ste​‐ śmy two​imi mni​cha​mi – po​wie​dział. – Je​że​li będę miał ja​kieś py​ta​nie, to cię za​py​tam. Je​że​li nie za​py​tam, to trzy​maj swo​ją ce​sar​ską buź​kę na kłód​kę albo swój po​byt tu​taj, choć​by naj​krót​szy, spę​dzisz za​mknię​ty w celi. Ka​den spoj​rzał na Tri​ste, któ​ra wciąż sta​ła drżą​ca pod skal​ną ścia​ną, ze zwią​za​ny​mi z tyłu rę​ko​ma, pod wy​mie​rzo​ny​mi w jej ser​ce i gło​wę beł​ta​‐ mi kusz.

— To nie ma sen​su – rzekł. – Tri​ste po​ma​ga​ła mi, a ra​czej nam, na każ​‐ dym kro​ku. Gdy​by nie ona, stra​ci​li​by​śmy ży​cie. Je​śli na​wet jest Cse​striim​ką, chcę, żeby była trak​to​wa​na przy​zwo​icie. Hel​le​len wcią​gnął po​wie​trze przez za​ci​śnię​te zęby. — Są​dzisz, że znasz Cse​strii​mów? – za​py​tał to​nem przy​po​mi​na​ją​cym zgrzyt pil​ni​ka po sta​li. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Są​dzisz, że wiesz, jak oni my​ślą? Zda​je ci się, że wej​dziesz so​bie tu​taj i bę​dziesz nas po​uczał, co ma sens albo go nie ma? – Po​stą​pił krok w stro​nę Ka​de​na z na​głą fu​rią w oczach, mie​rząc z ku​szy w jego pierś. – Po​ka​żę ci… Urwał, kie​dy Tan wsu​nął mię​dzy nich włócz​nię i nie po​zwo​lił, by Ishien pod​szedł bli​żej. — Hel​le​len – ode​zwał się spo​koj​nie i wska​zał na Tri​ste – zro​bisz le​piej, je​‐ śli sku​pisz się na tej isto​cie, za​miast po​uczać ce​sa​rza An​nu​ru. Je​że​li jest Cse​‐ striim​ką, to zna​czy, że na​le​ży do spi​sku prze​ciw​ko ro​do​wi Mal​ke​enia​nów. — Ród Mal​ke​enia​nów daw​no temu po​rzu​cił swój po​ste​ru​nek – prych​nął Hel​le​len i spoj​rzał uważ​nie na Ka​de​na. – Czy ty w ogó​le wiesz, do cze​go słu​żą bra​my? — Wiem – od​parł Ka​den. – Są na​rzę​dziem. Ta​kim, któ​re moż​na wy​ko​rzy​‐ sty​wać do utrzy​my​wa​nia ce​sar​stwa w ca​ło​ści, a za​ra​zem do po​wstrzy​my​‐ wa​nia Cse​strii​mów. — Pew​no nie zgad​nę, czym je​steś bar​dziej za​in​te​re​so​wa​ny. – Hel​le​len kpią​co po​krę​cił gło​wą. – Sły​sza​łem, że ktoś wy​pa​tro​szył two​je​go oj​czul​ka. Co się sta​ło? Ci sami lu​dzie go​nią za tobą? — Może nie tyl​ko lu​dzie – od​po​wie​dział Ka​den. – Jak wia​do​mo, mamy tego sa​me​go wro​ga. Spoj​rzał na drżą​cą pod ścia​ną Tri​ste. Ogar​nę​ło go po​czu​cie winy, ostre i do​kucz​li​we jak ka​myk w bu​cie. Prze​stał my​śleć o cier​pie​niu. Ja​sne było, że Ishie​nów nie ob​cho​dzi żad​ne cier​pie​nie, ani jego, ani Tri​ste. — W cen​trum wszyst​kie​go jest ta dziew​czy​na – po​wie​dział Tan. – W cen​‐ trum wa​szej wal​ki i wal​ki Ka​de​na. Być może stwier​dzi​cie, że ma​cie z ce​sa​‐ rzem wię​cej wspól​ne​go, niż wam się wy​da​je. Hel​le​len przy​glą​dał się chwi​lę Tri​ste, a po​tem splu​nął na zie​mię. — Wie​dzia​łem, że Shi​no​wie są sła​bi, ale żeby ty, Ram​pu​ri? Nie są​dzi​łem, że aż tak ocho​czo bę​dziesz się płasz​czył przed tro​nem. Tan zi​gno​ro​wał szy​der​stwo, a Hel​le​len po kil​ku chwi​lach od​wró​cił się do Tri​ste i za​czął się jej uważ​nie przy​glą​dać, po czym wes​tchnął. — Ko​bie​ta, co? – Szturch​nął ją w po​li​czek gro​tem ku​szy. – Wie​le mo​że​my się na​uczyć od ko​bie​ty. – W jego gło​sie za​brzmia​ło coś jak gniew albo głód. – Je​steś pe​wien, że jest Cse​striim​ką? — Nie słu​chasz mnie uważ​nie, Hel​le​len – rzekł Tan. – Nic nie jest pew​ne, ale są ozna​ki. Mo​że​my o tym po​ga​dać, kie​dy już ją za​mknie​cie. Za​bierz​cie ją do celi.

Hel​le​len zmru​żył oczy. — Nie rzą​dzisz tu​taj, mni​chu. – Ostat​nie sło​wo za​brzmia​ło jak splu​nię​‐ cie. – Ni​g​dy nie rzą​dzi​łeś. W oczach Tana po​ja​wi​ła się od​ra​za. Ka​den pa​mię​tał to spoj​rze​nie jesz​cze z Ashk’lanu. — Więc sam się nią zaj​mę, sko​ro za​mier​za​cie się kłó​cić. Nie zbli​żaj​cie się do niej za​nad​to. Jest szyb​sza i sil​niej​sza, niż się wy​da​je. — A co z two​im uko​cha​nym wład​cą? – za​py​tał Hel​le​len. – Bę​dzie się tak pa​łę​tał lu​zem po ca​łym Ser​cu? Ka​den chciał za​pro​te​sto​wać. Ni​g​dy nie za​mie​rzał rzą​dzić Ishie​na​mi, lecz jako ce​sarz An​nu​ru dzie​lił z nimi za​da​nie, ja​kim było strze​że​nie bram. Spo​‐ dzie​wał się cho​ciaż​by zwy​kłej uprzej​mo​ści i wza​jem​ne​go sza​cun​ku. Li​czył na to, że bę​dzie miał coś do po​wie​dze​nia w spra​wie Tri​ste. Ale, jak ma​wia​li Shi​no​wie: Nie da się wy​pić na​dziei. Nie da się nią od​dy​chać ani jej zjeść. Mo​gła​‐ by cię tyl​ko za​dła​wić. Przy​by​cie do Ishie​nów za​czę​ło wy​glą​dać na po​mył​kę, do tego po​waż​ną. Nie​wie​le jed​nak mógł zro​bić, sto​jąc bez​bron​ny i pod stra​żą nad zim​ną sa​‐ dzaw​ką. Być może Tri​ste była Cse​striim​ką, a może nie. Tak czy owak, do​pó​ki nie oka​że się za​gro​że​niem, za​słu​gi​wa​ła na przy​zwo​ite, uprzej​me trak​to​wa​‐ nie. Chciał to po​wtó​rzyć, ale po na​my​śle zre​zy​gno​wał. W za​ist​nia​łej sy​tu​acji nie miał żad​ne​go wspar​cia. Z wy​sił​kiem za​pa​no​wał nad stra​chem i gnie​‐ wem, przy​brał obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy i cof​nął się. Tan wbił w Hel​le​le​na zim​ny wzrok. — Ka​den jest moim uczniem – po​wie​dział – a nie moim wład​cą. Rzekł​‐ bym ci, że​byś zo​sta​wił mu swo​bo​dę, ale ty, jak dziec​ko, nie lu​bisz, żeby ci coś mó​wić. † Ishie​no​wie nie za​mknę​li Ka​de​na w celi, ale też mu nie za​ufa​li. Obec​ność Tran​ta była tego do​sta​tecz​nym do​wo​dem. Hel​le​len po​le​cił Tran​to​wi „chro​‐ nić i pro​wa​dzić” Ka​de​na, pod​czas gdy wszy​scy po​zo​sta​li, z Ta​nem włącz​nie, ru​szy​li in​nym ko​ry​ta​rzem, bru​tal​nie wlo​kąc za sobą Tri​ste. „Chro​nie​nie i pro​wa​dze​nie” za​brzmia​ło dość go​ścin​nie, lecz kie​dy Ka​den po​pro​sił, by iść za tam​ty​mi, Trant od​mó​wił. Gdy za​py​tał, do​kąd za​bra​no Tri​ste, Trant od​rzekł, że nie wie. Gdy po​pro​sił o wi​dze​nie z ko​men​dan​tem for​te​cy, usły​szał burk​nię​cie, że ko​men​dant jest za​ję​ty. Ka​den się nie​cier​pli​‐ wił, by do​wie​dzieć się cze​goś na te​mat spi​sku i śmier​ci swe​go ojca, lecz Trant nie znał od​po​wie​dzi na jego py​ta​nia i nie chciał mu po​wie​dzieć, kto mógł​by je znać. Ka​den mógł tyl​ko bier​nie po​dą​żać za Tran​tem, szedł więc, czu​jąc na​ra​sta​ją​ce zwąt​pie​nie. Umar​łe Ser​ce nie przy​po​mi​na​ło żad​nej twier​dzy, jaką Ka​den do​tąd oglą​‐ dał: nie było tu kur​ty​no​wych mu​rów, blan​ków ani otwo​rów strzel​ni​czych.

Krę​te przej​ścia i ni​skie stro​py, a tak​że zu​peł​ny brak okien su​ge​ro​wa​ły, że całe to miej​sce leży pod zie​mią, wy​ku​te w li​tej ska​le, oświe​tlo​ne dy​mią​cy​‐ mi la​tar​nia​mi i jesz​cze bar​dziej dy​mią​cy​mi po​chod​nia​mi. Po​wie​trze było wil​got​ne i chłod​ne, prze​sy​co​ne sło​nym za​pa​chem mo​rza. W punk​tach prze​‐ cię​cia ko​ry​ta​rzy do​bie​gał skądś cza​sem głu​chy szum i chlu​pot fal. Gdy uci​‐ cha​ły te od​gło​sy, sły​chać było tyl​ko szu​ra​nie bu​tów i od cza​su do cza​su nie​‐ re​gu​lar​ne ka​pa​nie wody. Wszę​dzie udzie​la​ło się wra​że​nie przy​tło​cze​nia, cią​‐ że​nia ty​się​cy ton ska​ły, mil​czą​ce​go i nie​wi​dzial​ne​go ci​śnie​nia. Gdy do​tar​li do wą​skiej sali za​sta​wio​nej dłu​gi​mi sto​ła​mi, prze​sy​co​nej wo​‐ nią soli i za​sta​łe​go dymu, Trant się za​trzy​mał i wska​zał Ka​de​no​wi miej​sce za sto​łem, a sam wziął dwie sfa​ty​go​wa​ne drew​nia​ne mi​ski, na​ło​żył do nich pa​ru​ją​ce por​cje go​to​wa​nej, bia​łej ryby i usiadł na​prze​ciw Ka​de​na. Zra​zu Ka​‐ den uznał, że męż​czy​zna za​mie​rza jeść w mil​cze​niu, wy​sy​sa​jąc roz​go​to​wa​ne mię​so spo​mię​dzy ości i grze​biąc w po​sił​ku brud​ny​mi pal​ca​mi, jak​by się nim brzy​dził. Je​śli na​wet Trant miał ja​kieś na​zwi​sko, to go nie ujaw​nił. Po​dob​nie jak resz​ta Ishie​nów, no​sił cięż​ki fo​czy ku​brak na​rzu​co​ny na ka​mi​ze​lę z na​tłusz​‐ czo​nej skó​ry na weł​nia​nej pod​szew​ce i po​dob​nie jak po​zo​sta​li, miał u boku krót​ki miecz. Zma​to​wia​łe i skoł​tu​nio​ne wło​sy opa​da​ły mu na twarz i ra​mio​‐ na, a gdy mó​wił, co rusz od​gar​niał je z czo​ła. Z pew​no​ścią mył się rzad​ko, a choć​by i ką​pał się w ze​szłym ty​go​dniu, to nie mia​ło to żad​ne​go wpły​wu na brud zgro​ma​dzo​ny za jego pa​znok​cia​mi oraz wi​docz​ny w zmarszcz​kach skó​ry na prze​gu​bach i knyk​ciach. W Ashk’la​nie Ka​den zo​stał​by wy​chło​sta​ny za ta​kie nie​chluj​stwo. Jesz​cze jed​no przy​po​mnie​nie, że Ishie​no​wie znacz​nie róż​nią się od Shi​nów. Pod​czas gdy tam​ci mni​si byli chłod​ni jak zi​mo​wy gra​nit, so​lid​ni jak tęgi mróz, ci wo​jow​ni​cy spra​wia​li na Ka​de​nie wra​że​nie mniej… krzep​kich. Nie cho​dzi​‐ ło o to, że byli sła​bi lub pod​upa​da​li na zdro​wiu, ale o to, że bi​ją​ca od nich woń dymu i mo​rza, ja​kiś mrok w spoj​rze​niu, dzi​kość mowy i ru​chów zda​‐ wa​ły się Ka​de​no​wi w ja​kiejś mie​rze fał​szy​we. Nie​na​tu​ral​ne. Wresz​cie Trant pod​niósł wzrok, do​strzegł wbi​te w sie​bie spoj​rze​nie Ka​‐ de​na i zmarsz​czył brwi. — To jest wy​spa – po​wie​dział, dla ilu​stra​cji czy​niąc nie​spre​cy​zo​wa​ny okrą​gły gest. – To całe. Ka​den zro​bił wiel​kie oczy. — Wy​spa? Gdzie? — Nie – od​parł Trant, uśmie​cha​jąc się prze​bie​gle. – Nie, nie, nie. Dys​kre​‐ cja to prze​trwa​nie. Znasz Kan​ge​swa​ri​na? Oczy​wi​ście, że nie. To on po​wie​‐ dział. Na​pi​sał. Dys​kre​cja to prze​trwa​nie. – Trant in​to​no​wał te sło​wa, jak​by po​cho​dzi​ły z ja​kichś świę​tych pism. – Za​kon nie po to tak dłu​go za​cho​wał wol​ność, żeby te​raz zna​leźć się pod bu​tem ja​kie​goś par​we​niu​sza ce​sa​rza. — Nie mam żad​ne​go in​te​re​su w tym, żeby brać was „pod but” – od​parł Ka​den, sta​ra​jąc się prze​ma​wiać spo​koj​nym to​nem. Miał na​dzie​ję na sza​cu​‐

nek i był przy​go​to​wa​ny na pew​ną nie​uf​ność. A jed​nak cał​ko​wi​te lek​ce​wa​że​‐ nie ze stro​ny Tran​ta i zu​peł​na obo​jęt​ność wszyst​kich w Umar​łym Ser​cu nie były re​ak​cja​mi, z któ​ry​mi się li​czył. Głów​nym ce​lem jego wi​zy​ty u Ishie​nów było do​wie​dze​nie się, co oni wie​dzą, być może za​war​cie ja​kie​goś so​ju​szu, a na​gle się oka​za​ło, że musi bro​nić się w kan​ty​nie przed ja​kimś brud​nym żoł​da​kiem ni​skiej ran​gi. – I nie je​stem par​we​niu​szem – do​dał. – Moim oj​cem był San​li​tun Mal​ke​enian. Szko​li​łem się u Shi​nów, jak wszy​scy z mego rodu. Mam oczy. Trant zmru​żył po​wie​ki i wy​ssał spo​mię​dzy krzy​wych zę​bów ka​wa​łek ryby. — Oczy – za​du​mał się, jak​by do​tąd o tym nie po​my​ślał. – Masz. To fakt. Masz ja​kieś oczy. Daw​no temu byli lu​dzie, któ​rzy umie​li roz​po​znać wro​gów po oczach. — Wro​gów? — Mor​der​ców dzie​ci. Bu​dow​ni​czych. Bez​grob​ców. Na​zy​waj ich, jak chcesz. Pie​przo​nych Cse​strii​mów. Daw​no temu byli tacy, któ​rzy umie​li ich od​róż​nić po oczach. Trant za​pa​trzył się w pu​stą prze​strzeń na mu​rze, jak​by ocze​ki​wał, że tam​tę​dy wkro​czą Cse​strii​mo​wie. Jak u kozy we wcze​snym sta​dium za​ro​‐ ba​cze​nia mó​zgu, jego oczy błą​dzi​ły dzi​wacz​nie. Nie po​tra​fił utrzy​mać rąk w bez​ru​chu. Ka​den po​ru​szył się nie​spo​koj​nie na ła​wie. — Cse​strii​mo​wie nie mie​li pło​ną​cych oczu… – za​czął, ale Trant prze​rwał mu mach​nię​ciem ręki. — Tak, tak. Wiem. Mal​ke​enia​no​wie. In​tar​ra. Ce​sarz. Wiem. – Zmru​żył oczy. – Ale może być to też sztucz​ka. Rzu​co​ny urok. — Sztucz​ka? – za​py​tał Ka​den, usi​łu​jąc od​zy​skać rów​no​wa​gę. – Nie je​‐ stem krwio​pij​cą. I po cóż miał​bym ucie​kać się do sztu​czek? Trant uniósł brwi ze zdzi​wie​niem. — Z ty​sią​ca po​wo​dów. Dzie​się​ciu ty​się​cy. Ktoś mógł​by uda​wać, że ma ta​kie pło​ną​ce oczy, żeby wy​do​ić for​sę od głup​ców. Żeby uwieść ja​kąś głu​pią dziw​kę. Żeby wy​wo​łać woj​nę. Żeby unik​nąć woj​ny. Żeby kła​mać. Kła​‐ mać. Dla sa​mej przy​jem​no​ści oszu​ki​wa​nia. – Za​milkł na chwi​lę, krę​cąc gło​‐ wą, a po​tem za​szar​żo​wał po​now​nie. – Czło​wiek mógł​by kła​mać na te​mat swo​ich oczu – cią​gnął co​raz do​no​śniej​szym gło​sem – żeby oba​lić całą dy​na​‐ stię. Żeby do​pro​wa​dzić ce​sar​stwo do upad​ku i ru​iny. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — To moje ce​sar​stwo. Nie chcę, by po​pa​dło w ru​inę. Dla​te​go wła​śnie przy​by​łem tu​taj. — Tak się mówi – mruk​nął Trant, wra​ca​jąc do swo​jej ryby. – Tak się mówi. — Nie ufa​cie ni​ko​mu? Trant roz​parł się na krze​śle. Jego czar​ne oczy błysz​cza​ły w świe​tle lam​py. Wy​glą​da​ło na to, że nie jest w sta​nie usie​dzieć spo​koj​nie w jed​nej po​zy​cji

dłu​żej niż przez kil​ka ude​rzeń ser​ca. — Wie​rzę ci tro​chę tyl​ko dla​te​go, że przy​by​łeś z Ta​nem. – Za​milkł na chwi​lę i po​ki​wał oskar​ży​ciel​sko pal​cem. – Ale przy​wle​kli​ście też ze sobą tę kur​wę, co za​bi​ja dzie​ci. Ka​den wy​pro​sto​wał się za sto​łem, na​gle wy​pro​wa​dzo​ny z rów​no​wa​gi nie​na​wi​ścią, jaka za​brzmia​ła w gło​sie tam​te​go, czy​stą, go​tu​ją​cą się w nim zło​ścią. — Tri​ste nie za​bi​ła żad​ne​go dziec​ka – od​parł, krę​cąc gło​wą. — Jak​byś o tym wie​dział. Tan po​wie​dział, że to Cse​striim​ka. Ka​den chciał dys​ku​to​wać, po​tem jed​nak się opa​no​wał, przy​po​mniaw​szy so​bie opo​wieść Tana o Ghań​czy​kach i ich stat​kach wy​peł​nio​nych dzieć​mi. Trant nie wy​glą​dał na ko​goś, do kogo tra​fia​ją ra​cjo​nal​ne ar​gu​men​ty, a Ka​‐ den nie był już taki pe​wien, że ra​cjo​nal​na ar​gu​men​ta​cja jest po jego stro​nie. — Za​mie​rzasz ją skrzyw​dzić? – za​py​tał za​miast tego. — Ja? – żach​nął się Trant, uno​sząc brwi i dźga​jąc pa​lu​chem we wła​sną pierś, jak​by nie był pe​wien, o kogo cho​dzi. – Czy ja za​mie​rzam ją skrzyw​‐ dzić? Och, nie. Nie, nie, nie. Nie wol​no mi krzyw​dzić więź​niów. To ro​bo​ta Łow​ców. — Łow​ców? – za​py​tał Ka​den, czu​jąc prze​cho​dzą​ce ciar​ki. Trant szturch​nął pię​ścią w bok jego gło​wy. — Kło​po​ty ze sły​sze​niem? Łow​ców po​wie​dzia​łem. To na​le​ży do nich. Kie​dy ma dojść do ja​kie​goś krzyw​dze​nia, oni to ro​bią. Za​wsze tak było. To star​sze niż two​je ce​sar​stwo. Star​sze na​wet od At​ma​nich. – Ski​nął mą​drze gło​wą, jak​by był wiel​ce za​do​wo​lo​ny z ta​kie​go po​rząd​ku rze​czy. Ka​den po​trzą​snął gło​wą, usi​łu​jąc po​zbie​rać my​śli. — A ty kim je​steś? Jaką peł​nisz funk​cję? — Ja je​stem Żoł​nie​rzem – od​parł Trant, bi​jąc się pię​ścią w pier​si. – Żoł​nie​‐ rzem siód​me​go stop​nia. — Ile jest stop​ni? Trant wy​szcze​rzył się, uka​zu​jąc rząd brą​zo​wych zę​bów. — Sie​dem. — Zo​sta​niesz kie​dyś awan​so​wa​ny? – za​py​tał Ka​den. – Do stop​nia Łow​cy? Ishien po​pa​trzył na nie​go, jak​by Ka​den po​stra​dał zmy​sły. — To nie sto​pień. – Po​krę​cił gło​wą. – Łow​ca to nie jest ża​den pie​przo​ny sto​pień. — A co to jest? – do​py​ty​wał się Ka​den, zbi​ty z tro​pu. — Po​wiem ci, co to jest – od​parł Trant, wy​chy​la​jąc się ku nie​mu nad sto​‐ łem i wy​trzesz​cza​jąc oczy. Kiw​nął no​żem, da​jąc Ka​de​no​wi znak, by się zbli​‐ żył, co ten uczy​nił, aż po​czuł fe​tor ze​psu​tych zę​bów. – To bło​go​sła​wień​stwo, ot co. Bło​go​sła​wień​stwo. Ka​den się za​wa​hał. Wy​glą​da​ło na to, że cała ta roz​mo​wa o Łow​cach i Żoł​‐ nier​zach wpro​wa​dza​ła Tran​ta w stan co​raz więk​szej eks​cy​ta​cji. Ko​ły​sał się, jak​by sie​dział na ku​la​wym ko​niu, i ob​ser​wo​wał Ka​de​na z go​rącz​ko​wym

prze​ję​ciem. Na​gle naj​roz​sąd​niej​szym roz​wią​za​niem mo​gło się oka​zać do​‐ koń​cze​nie po​sił​ku w mil​cze​niu, by już wię​cej nie nie​po​ko​ić Tran​ta. Sko​ro jed​nak Ka​den miał po​zy​skać za​ufa​nie Ishie​nów, sko​ro miał ich prze​ko​nać do współ​pra​cy i po​dzie​lić się z nimi całą wie​dzą, mu​siał ich zro​zu​mieć, a w tym mo​men​cie je​dy​ną oso​bą, któ​ra mo​gła mu ob​ja​śnić funk​cjo​no​wa​nie Umar​łe​go Ser​ca, był Trant. — Co spra​wia, że Łow​cy zo​sta​ją Łow​ca​mi? – za​py​tał w koń​cu nie​zwy​kle ostroż​nie. – Jak o tym de​cy​du​je​cie? — De​cy​du​je​my? – za​śmiał się po​nu​ro Trant, dra​piąc się po bliź​nie na przed​ra​mie​niu. – De​cy​du​je​my nie bar​dziej niż ty, gdy otrzy​my​wa​łeś te swo​je oczy. Nie​któ​rzy po pro​stu to w so​bie mają. Bło​go​sła​wień​stwo. Nie​‐ któ​rzy go nie mają. Po pro​stu… nie mają. – Za​milkł na chwi​lę i za​pa​trzył się na skle​pie​nie, jak​by po​now​nie coś prze​ży​wał. – Do​wie​dzia​łem się o tym ja​‐ sno w cza​sie oczysz​cze​nia. – Wy​da​ło się na​gle, że mówi już tyl​ko do sie​bie. — Oczysz​cze​nia? Trant wcią​gnął po​wie​trze, a po​tem wy​szcze​rzył zęby. — Oczysz​cze​nia. Przej​ścia, jak je cza​sem na​zy​wa​my. Cza​sem też na​zy​wa​‐ my je bó​lem. – Za​drżał. Całe jego cia​ło dy​go​ta​ło. – Cho​ler​nym bó​lem. To tak od​dzie​la się Łow​ców od Żoł​nie​rzy, to dzię​ki temu wi​dać, kto ma dar. — Na czym to po​le​ga? To całe oczysz​cze​nie albo przej​ście? — Na czym? Na czym? Jest pie​przo​nym tym, co po​wie​dzia​łem, oto, czym jest. Ból na bólu i jesz​cze na bólu. Ty​go​dnie cię​cia i przy​pa​la​nia – cią​gnął, nie​mal krzy​cząc, gdy ro​ze​rwał ka​mi​ze​lę na pier​siach. Siat​ka blizn po​kry​wa​‐ ła jego pier​si, sta​rych, okrut​nych, któ​re kiep​sko się za​go​iły. Ka​den aż się cof​‐ nął, lecz Trant na​wet tego nie za​uwa​żył, tak był prze​ję​ty opo​wia​da​niem. – Cię​cia – po​wtó​rzył, prze​cią​ga​jąc to sło​wo, jak​by je sma​ko​wał – i przy​pa​la​nia, i ła​ma​nia. Pie​przo​ne​go ła​ma​nia. To​pie​nia. I zim​na. I zno​wu, i wciąż od nowa, aż się zła​miesz. – Za​drżał i spoj​rzał na Ka​de​na. – Ból – po​wtó​rzył, tym ra​zem spo​koj​niej, jak​by to tłu​ma​czy​ło wszyst​ko. Ka​den pa​trzył osłu​pia​ły, pró​bu​jąc za​pa​no​wać nad ogar​nia​ją​cym go prze​‐ ra​że​niem i oswo​ić je ja​koś. — Dla​cze​go? – za​py​tał wresz​cie. Trant wzru​szył ra​mio​na​mi, na​gle zu​peł​nie zo​bo​jęt​nia​ły na tor​tu​ry, któ​re przed chwi​lą tak moc​no prze​ży​wał. — Cza​sem tym, co pęka i od​pa​da, są uczu​cia – po​wie​dział. Wy​cią​gnął ość z ryby i wy​ssał ją sta​ran​nie. – No wiesz, mi​łość, strach, pie​przo​na na​dzie​ja. Zda​rza się, że ból je wy​kru​sza. Przy​naj​mniej u tych, któ​rzy mają dar. U tych, któ​rzy mogą po​tem ko​rzy​stać z bram. To oni się tym zaj​mu​ją. Łow​cy. Przez chwi​lę Ka​den po pro​stu się przy​glą​dał, jak męż​czy​zna je. Kie​dy Tan go ostrze​gał, że Ishie​no​wie w ni​czym nie przy​po​mi​na​ją Shi​nów, Ka​den my​‐ ślał, że cho​dzi o róż​ni​ce w kul​tu​rze i wy​glą​dzie, o od​mien​ne me​to​dy i do​bór ćwi​czeń. Na​wet po przy​by​ciu do Umar​łe​go Ser​ca, po uj​rze​niu Lo​ra​la Hel​le​le​‐ na i in​nych, po zo​ba​cze​niu wy​mie​rzo​nych w sie​bie kusz prze​paść mię​dzy

nimi, choć sze​ro​ka, wy​da​wa​ła się do prze​sko​cze​nia. Te​raz jed​nak… Po tym, co po​wie​dział Trant, spró​bo​wał ze​brać my​śli. Ja​sne było, że Ishie​‐ no​wie od​kry​li wła​sny spo​sób osią​ga​nia va​nia​te, spo​sób, któ​ry nie miał nic wspól​ne​go z me​dy​ta​cją i dys​cy​pli​ną, ci​szą i wy​trwa​ło​ścią. Wy​glą​da​ło na to, że byli bru​tal​nie tor​tu​ro​wa​ni, a ci nie​licz​ni, któ​rzy na sku​tek tego po​pa​dli w odrę​twie​nie, zo​sta​wa​li przy​wód​ca​mi, pod​czas gdy po​zo​sta​li… Ka​den się przy​glą​dał, jak Trant wy​gar​nia reszt​ki ry​bie​go wy​wa​ru z drew​nia​nej mi​ski. Męż​czy​zna mru​czał ja​kąś me​lo​dię, kil​ka tych sa​mych mo​no​ton​nych nut, po​wta​rza​jąc je wciąż od nowa. A po​tem nowa myśl prze​mknę​ła Ka​de​no​wi przez gło​wę, na​gła jak nie​‐ ocze​ki​wa​ny po​li​czek. — A Tan… – po​wie​dział. Trant pod​niósł wzrok znad mi​ski i ski​nął gło​wą, a struż​ka wy​wa​ru po​‐ cie​kła mu po nie​ogo​lo​nej bro​dzie. — Uhm – od​parł. – Tak. Ram​pu​ri Tan był Łow​cą. Łow​cą. Ka​den zro​bił po​wol​ny wy​dech, miar​ku​jąc ude​rze​nia tęt​na. — Prze​ka​żesz im coś ode mnie? – za​py​tał. Wy​da​wa​ło się, że w for​te​cy nie ma wię​cej niż kil​ku​dzie​się​ciu lu​dzi. Ka​den usły​szał już dość, by zro​zu​mieć, że Trant nie po​dej​mu​je tu de​cy​zji, ale za​pew​ne ma do​stęp do tych, któ​rzy je po​dej​mu​ją. – Twój do​wód​ca po​wi​nien wie​dzieć, że Tri​ste po​mo​gła mi w uciecz​ce. Za​słu​gu​je na odro​bi​nę przy​zwo​ito​ści. — Och, przy​zwo​ito​ści. Och, ce​sarz chce mó​wić o przy​zwo​ito​ści. – Trant zni​żył głos i spu​ścił wzrok, mru​cząc do sie​bie, lecz gdy Ka​den po​chy​lił się ku nie​mu, wy​pro​sto​wał się i za​czął wy​ma​chi​wać mu sę​ka​tą dło​nią przed no​sem. – Wiesz, co wróg nam zro​bił? – Przez chwi​lę trwał w mil​cze​niu, krzy​‐ wiąc się we wście​kłym gry​ma​sie. – Wciąż się mówi o At​ma​nich, o Ro​shi​nie, Di​ri​ku, Ri​shi​ni​rze i o trzech in​nych… Każ​dy opo​wia​da ja​kieś hi​sto​rie o pie​‐ przo​nych kró​lach-krwio​pij​cach, o tym, jak za​bi​ja​li lu​dzi i trzę​śli ca​łym świa​tem, ale po​wiem ci jed​no… At​ma​ni byli ni​czym w po​rów​na​niu z Cse​‐ strii​ma​mi. Ja​sne, to krwio​pij​cy. Byli pra​wie nie​śmier​tel​ni, przy​naj​mniej do​‐ pó​ki ktoś nie dźgnął ich no​żem. Ale jed​nak byli ludź​mi. Wszy​scy ga​da​ją o At​ma​nich, ale nikt nie ostrze​ga przed Cse​strii​ma​mi. Jak​by wszy​scy o nich za​po​mnie​li. U Cse​strii​mów nie było za​bi​ja​nia, tyl​ko jat​ka. Wiesz, mor​do​wa​‐ nie. Dzie​ci. Ty​się​cy dzie​ci. Po​chy​lił się nad sto​łem, wy​trzesz​cza​jąc oczy, i do​dał: — Oni pró​bo​wa​li nas wy​tę​pić. Kie​dy mó​wisz mi o przy​zwo​ito​ści, o tym, żeby przy​zwo​icie trak​to​wać tę dziw​kę, któ​rą przy​wlo​kłeś, to ja mó​wię: pie​‐ przyć przy​zwo​itość. — Tri​ste może nie być Cse​striim​ką – rzekł Ka​den, usi​łu​jąc od​na​leźć się w wi​rze emo​cji. – Ma uczu​cia. Lęki i na​dzie​je. — Nie – od​parł Trant, na​gle ci​chy i spo​koj​ny. – Ona chce, że​byś tak my​‐ ślał. Oni wie​dzą, jak to dzia​ła. – Po​stu​kał się pal​cem w skroń. – Wie​dzą, jak tego uży​wać prze​ciw​ko nam. Ro​zu​miesz? Ro​zu​miesz, co do cie​bie mó​wię?

Ka​den już miał za​pro​te​sto​wać, ale się po​ha​mo​wał. Nie​po​kój o Tri​ste kłuł go jak pęk​nię​te że​bro, lecz póki co, nic nie mógł na to po​ra​dzić. Nie wie​dział, gdzie ona prze​by​wa, a po praw​dzie nie wie​dział też, gdzie sam się znaj​du​je, i choć w Umar​łym Ser​cu nie było wie​lu lu​dzi, to wciąż było ich dość, uzbro​‐ jo​nych w mie​cze i ku​sze, aby trzy​mać go w izo​la​cji, gdzie​kol​wiek ze​chcą. Naj​pierw się do​wie​dzieć, a po​tem dzia​łać, rzekł do sie​bie. — Scial Nin opo​wia​dał mi o Ishie​nach – po​wie​dział, pró​bu​jąc zmie​nić te​‐ mat. – To wy by​li​ście pierw​szy​mi mni​cha​mi, po​przed​ni​ka​mi Shi​nów. — Nie mni​cha​mi – par​sk​nął Trant, po czym zmarsz​czył brwi i wró​cił do swo​jej ryby. – Na​wet nie mni​cha​mi. — Więc czym? — Więź​nia​mi. Nie​wol​ni​ka​mi. Zwie​rzę​ta​mi do ba​da​nia, tru​cia i roz​pru​‐ wa​nia. – Ak​cen​to​wał każ​de sło​wo, dzio​biąc w mi​sce no​żem. Na​gle wy​jął nóż spo​mię​dzy ry​bich ości i za​czął nim wy​ma​chi​wać. – To miej​sce, to pie​przo​ne miej​sce było za​gro​dą, w któ​rej nas trzy​ma​li. Ka​den jesz​cze raz omiótł spoj​rze​niem ka​mien​ne mury. — Zbu​do​wa​li to Cse​strii​mo​wie… Trant ski​nął gło​wą. — Bu​dow​ni​czo​wie. O tak, te su​kin​sy​ny umia​ły bu​do​wać. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Po co? My​śla​łem, że po pro​stu chcie​li nas wy​nisz​czyć. Po co im były wię​zie​nia? — Wi​dzia​łeś kie​dyś kota? – za​py​tał Trant i kłap​nął zę​ba​mi w po​wie​trzu, roz​cza​pie​rza​jąc pal​ce jak pa​zu​ry. – One nie za​bi​ja​ją tak po pro​stu. Nie. Koty draż​nią, ba​wią się, szy​dzą. Tak samo Wro​go​wie… chcie​li zo​ba​czyć, co zro​bi​‐ my. Wszyst​ko tu mamy – pod​kre​ślił, okrą​głym ge​stem wska​zu​jąc mury. – Wszyst​ko. Ko​dek​sy, zwo​je, o wszyst​kim. Nie​któ​rych fi​le​to​wa​li jak ryby, in​‐ nym od​ci​na​li po​wie​ki. Chcie​li wie​dzieć, co jest z nami nie tak. Co nie tak? – Skrzy​wił usta w gry​ma​sie. – Wszyst​ko tu mamy – mruk​nął. – Oni wszyst​ko opi​sy​wa​li. Wszyst​ko tu jest. Trant wpa​try​wał się w nie​go żar​łocz​nie, więc po chwi​li Ka​den od​wró​cił się i jesz​cze raz ro​zej​rzał uważ​nie po kom​na​cie. Cię​żar skał stał się jesz​cze bar​dziej przy​tła​cza​ją​cy, jak​by zbyt wie​le krwi wsią​kło w ka​mień, jak​by hi​‐ sto​ria mia​ła wła​sną nie​przy​jem​ną woń, któ​rej żad​na ilość sło​nej wody nie spłu​cze. Umar​łe Ser​ce wca​le nie było for​te​cą, nie było na​wet wię​zie​niem. Było gro​bem, a cho​dzą​cy po jego ko​ry​ta​rzach Ishie​no​wie byli jak du​chy lu​‐ dzi, wciąż wal​czą​ce w woj​nie, któ​rej nie po​zwo​li​ły się za​koń​czyć. Oto miej​‐ sce, do któ​re​go Ka​den z ta​kim upo​rem dą​żył i do któ​re​go nie​chcą​cy ścią​gnął Tri​ste. Ta gro​bo​wa jama była do​mem Tana. Jej chłód co​raz głę​biej wni​kał w cia​ło Ka​de​na, szczy​piąc wil​got​ną skó​rę. Ra​czej nie był tu więź​niem, lecz nie było też pew​ne, czy może to miej​sce opu​ścić.

13

O

sło​ni​ła ich noc. Noc i ciem​ne chmu​ry, któ​re skry​ły ich uciecz​kę, gdy ucze​pi​li się szpo​nów pta​ka i wy​le​cie​li naj​pierw ze zruj​no​wa​ne​go mia​sta, a po​tem z sa​mej ko​tli​ny. Wzno​si​li się roz​pacz​li​wie po​wo​li, a przy​naj​mniej tak im się zda​wa​ło, aż wzle​cie​li po​nad naj​wyż​sze szczy​ty, gdzie znik​nę​li w ciem​no​ści. Va​lyn nie wie​dział, czy Su​ant’ra za​bi​ła ket​tra​la Pchły, czy Chi Hoai jesz​cze żyje i czy Pchła ich ści​ga. W po​cząt​ko​wej fa​zie uciecz​ki strach nie po​zwo​lił mu na​wet na chwi​lę snu. Strach i ból. W mia​rę jak upły​wa​ły go​dzi​ny, Ra fru​nę​ła nie​rów​nym lo​tem przez zim​‐ ną noc co​raz bar​dziej na za​chód. Za​pię​ty w uprząż Va​lyn mógł je​dy​nie sta​rać się za​cho​wać przy​tom​ność w owie​wa​ją​cych go po​dmu​chach po​tęż​nych skrzy​deł i trzy​mać omdle​wa​ją​cy​mi pal​ca​mi pas nad swo​ją gło​wą. Z tkwią​‐ cym w ra​mie​niu gro​tem ku​szy nie mógł na​piąć łuku, nie mó​wiąc już o tym, że z le​d​wo​ścią utrzy​my​wał się w pio​no​wej po​zy​cji na szpo​nie, a i tak był w lep​szej for​mie niż Gwen​na i Ta​lal. Gwen​na osu​nę​ła się nie​przy​tom​na w uprzę​ży już w chwi​li, gdy wzbi​li się w po​wie​trze. Naj​wy​raź​niej rana gło​wy była po​waż​na. An​nick przy​wią​za​ła ją liną do szpo​nu Ra, dzię​ki cze​mu nie zwi​sa​ła bez​wład​nie, lecz to, jak opa​dła jej szczę​ka i jak wy​wró​ci​ła oczy, bar​dzo Va​ly​na nie​po​ko​iło. Ta​lal miał się odro​bi​nę le​piej. W cha​osie do​bie​ga​nia i wska​ki​wa​nia na ket​tra​la strza​ła prze​bi​ła mu nogę i choć dał radę utrzy​mać się na szpo​nie, to są​dząc po ką​cie, pod ja​kim tkwi​ło drzew​ce, sta​lo​wy grot zna​lazł się bar​‐ dzo bli​sko ko​ści. Wy​cią​gnię​cie go by​ło​by cza​so​chłon​ne i nie​bez​piecz​ne, a rana unie​ru​cho​mi​ła​by krwio​pij​cę. Naj​więk​szym zmar​twie​niem było jed​nak to, że Ra le​cia​ła z tru​dem i za​‐ zwy​czaj swo​bod​ne ru​chy jej skrzy​deł były te​raz nie​re​gu​lar​ne i wy​mu​szo​ne, a po​tęż​ne cia​ło prze​chy​la​ło się na lewą stro​nę. Va​lyn wie​le czy​tał o po​wietrz​‐ nych wal​kach dzi​kich ket​tra​li, lecz poza nie​groź​ny​mi za​ba​wa​mi mło​dych pta​ków ni​g​dy żad​nej wal​ki nie wi​dział. Nie wie​dział, ja​kim spo​so​bem Ra była w sta​nie le​cieć po wy​mia​nie cio​sów z pta​kiem Pchły, ale ja​koś le​cia​‐ ła, choć z tru​dem. Nie miał też po​ję​cia, gdzie w po​wsta​łym cha​osie upadł ptak Yur​la. Ży​je​my, po​wie​dział so​bie w du​chu. Wy​rwa​li​śmy się.

Miał taką na​dzie​ję. Od opusz​cze​nia As​sa​re nie było śla​du po Skrzy​dle Pchły. Wiel​ce praw​do​po​dob​ne, że Chi Hoai nie żyła, jej ket​tral zo​stał oka​le​‐ czo​ny, a resz​ta Skrzy​dła uzie​mio​na. A jed​nak tam​te pta​ki nie znik​nę​ły im z oczu na tak dłu​go, by moż​na być pew​nym cze​go​kol​wiek, a nad​mier​na wia​ra w cu​dzą po​raż​kę nie jest zbyt do​brą stra​te​gią. Tak więc mi​ja​ły go​dzi​‐ ny, a on raz po raz oglą​dał się na wschód, aż łzy cie​kły mu od wia​tru, i wbi​jał wzrok w zwa​ły chmur, wy​pa​tru​jąc po​ści​gu. Oczy go bo​la​ły, lecz ten wy​si​łek choć w czę​ści po​zwa​lał mu za​po​mnieć o bólu. Ner​wo​we wy​pa​try​wa​nie w ciem​no​ściach było lep​sze od pa​trze​nia na bez​wład​ne cia​ło Gwen​ny. Uda​ło mu się wy​peł​nić za​da​nie: Ka​den był wol​ny, jego lu​dzie prze​ży​li. A jed​nak poza doj​mu​ją​cym bó​lem w ra​mie​niu drę​czy​ło go przede wszyst​‐ kim po​czu​cie winy i gniew. Miał po​czu​cie winy, bo Gwen​na i Ta​lal od​nie​śli rany, a gnie​wał się na Pyr​re za roz​po​czę​cie wal​ki i na sie​bie, że nie zdo​łał temu za​po​biec. Do​dat​ko​wo ob​wi​niał się też za śmierć Fin​na Czar​nej Brze​‐ chwy. Mo​gli na​le​żeć do spi​sku, tłu​ma​czył so​bie w du​chu. Być może chcie​li za​cho​‐ wać nas przy ży​ciu, żeby po​tem tor​tu​ro​wać i prze​słu​chi​wać. Było to moż​li​we, ale nie zmie​nia​ło fak​tu, że czło​wiek, któ​re​go Va​lyn sza​no​wał i po​dzi​wiał, nie żył. Po ko​lej​nej go​dzi​nie za​rzą​dził po​stój. Nie​na​wi​dził tego. Lą​do​wa​nie czy​ni​‐ ło z nich na​ziem​ny, nie​ru​cho​my cel, ale na​le​ża​ło umoż​li​wić przy​pa​sa​ne​mu do szpo​nu La​itho​wi przej​ście na górę, na grzbiet pta​ka. Mu​sie​li od​zy​skać choć po​zór bo​jo​we​go usta​wie​nia, a poza tym Va​lyn chciał obej​rzeć rany Ta​‐ la​la i Gwen​ny. — Ze mną wszyst​ko do​brze – stwier​dził krwio​pij​ca, krzy​wiąc się z bólu, gdy wy​pro​sto​wał ko​la​no. – Nie umrę prze​cież z po​wo​du rany w no​dze. Było ską​d​inąd mnó​stwo po​wo​dów, by umrzeć na sku​tek rany w no​dze, me​dycz​ne ar​chi​wa Or​le​go Gniaz​da peł​ne były opi​sów ta​kich przy​pad​ków, lecz Va​lyn nie za​mie​rzał się kłó​cić. Do​pó​ki krwio​pij​ca mógł wstać, do​pó​ty mógł wsiąść na ket​tra​la, a póki co, tyl​ko o to im cho​dzi​ło. Przy​pa​dek Gwen​ny był po​waż​niej​szy. Va​lyn nie chciał za​pa​lać la​tar​ni, lecz i tak wi​dział, że skó​ra Gwen​ny wy​glą​da bla​do, wręcz sza​ro, a choć dziew​czy​na mru​ga​ła i krzy​cza​ła, gdy pró​bo​wał pal​ca​mi wy​ma​cać ranę pod jej zmierz​wio​ny​mi wło​sa​mi, to nie od​zy​ska​ła przy​tom​no​ści. Strą​ki wło​sów na​sią​kły krwią, któ​ra za​krze​pła, i Va​lyn mu​siał od​ciąć no​żem kil​ka gar​ści ta​kich stward​nia​łych ko​smy​ków. Li​czył się z tym, że Gwen​na prze​klnie go za to póź​niej, lecz aby prze​kli​nać, mu​sia​ła​by się prze​bu​dzić, a on ni​cze​go wię​cej nie pra​gnął. Czasz​ka wy​da​wa​ła się cała, choć Va​lyn nie był do koń​ca pe​wien swych zdrę​twia​łych pal​ców. Poza tym moż​li​we było uszko​dze​nie mó​zgu bez na​ru​sze​nia czasz​ki. Po​sta​no​wił więc, że za​wi​ną ją w koc, by ochro​nić przed naj​gor​szym chło​dem, i po​now​nie przy​wią​żą do szpo​nu. Dal​szy lot był dłu​gi, było im zim​no i czu​li się źle. La​ith klu​czył przez do​li​‐ ny i prze​łę​cze, pró​bu​jąc le​cieć jak naj​ni​żej, by skryć się przed po​ści​giem, ale

też tak, by ich nie po​za​bi​jać. Lot​nik znał się na swo​im rze​mio​śle, lecz było ciem​no, a oni le​cie​li bar​dzo ni​sko, nie​mal szo​ru​jąc po zie​mi. Va​lyn od​róż​niał po​je​dyn​cze gła​zy i nie​wiel​kie pla​my brud​ne​go śnie​gu po​mię​dzy nimi. Naj​‐ mniej​sza po​mył​ka ze stro​ny La​itha i mo​gli​by roz​trza​skać się o ścia​nę któ​re​‐ goś z gra​ni​to​wych kli​fów. Gdy po​ko​ny​wa​li ostat​nie pa​smo szczy​tów, Va​lyn po​czuł mdło​ści od cią​‐ głe​go wy​pa​try​wa​nia w ciem​no​ściach i bólu w ra​mie​niu przy na​głych skur​‐ czach mię​śni, gdy prze​ska​ki​wa​li nad urwi​ska​mi. To, że świa​tło za​czę​ło bar​‐ wić wschod​nią stro​nę nie​ba, w ni​czym nie po​ma​ga​ło. Za go​dzi​nę mia​ło wzejść słoń​ce, a wte​dy na​praw​dę za​czną się pro​ble​my. Ket​tral miał do​bre po​wo​dy, by czcić Hul​la: Skrzy​dło Va​ly​na na​wet w uciecz​ce, na​wet z ran​ny​‐ mi, mia​ło wszel​kie szan​se umknąć przed po​ści​giem, do​pó​ki było ciem​no. Z na​dej​ściem świ​tu będą wi​docz​ni za​rów​no z zie​mi, jak i z po​wie​trza. Gdy​by Pchła zdo​łał wy​le​cieć, gdy​by od​gadł kie​ru​nek ich uciecz​ki i le​ciał na za​chód, to mógł​by ich do​strzec z od​le​gło​ści dwu​dzie​stu mil, a gdy​by użył lu​ne​ty, to i z więk​szej. Wie​le było tych „gdy​by”, lecz Pchła zro​bił tak bły​sko​tli​wą ka​‐ rie​rę wła​śnie dla​te​go, że na​uczył się zmie​niać „gdy​by” na „kie​dy”. Va​lyn pa​trzył na za​czy​na​ją​cy się w dole step. Choć Ket​tral la​tał z wie​lo​ma mi​sja​mi na pół​noc od Bia​łej Rze​ki, zwłasz​cza w ostat​nich la​tach, ata​ku​jąc ode​rwa​ne ban​dy Urghu​lów, to więk​szość tych ak​cji po​dej​mo​wa​no pra​wie ty​siąc mil da​lej na za​chód, na Krwa​wym Ste​pie i Zło​tym Ste​pie, gdzie wę​‐ drow​ne ple​mio​na na​pie​ra​ły na gra​ni​ce an​nu​ryj​skie​go ce​sar​stwa. Bez​kre​sne prze​strze​nie, pu​ste, po​ro​słe tra​wą ob​sza​ry do​cho​dzą​ce aż do stóp Gór Ko​‐ ścia​nych były za​zna​czo​ne na ma​pach Or​le​go Gniaz​da jako „Da​le​ki Step”, lecz Va​lyn nie​wie​le pa​mię​tał z jego opi​sów. Tak da​le​ko na wscho​dzie też żyły ple​mio​na, choć tre​ne​rzy Ket​tra​lu uzna​li je za mało zna​czą​ce. Tego za​nie​dba​‐ nia Va​lyn te​raz bar​dzo ża​ło​wał. Mu​sie​li bo​wiem lą​do​wać, co było oczy​wi​ste. Gwen​na i Ta​lal wy​ma​ga​li opie​ki, a na​le​ża​ło też wy​jąć bełt tkwią​cy w ra​mie​‐ niu Va​ly​na. Trze​ba tak​że było po​zwo​lić Ra na od​po​czy​nek, za​nim spad​nie na zie​mię z wy​cień​cze​nia. Pyr​re do​tknę​ła jego bar​ku, bu​dząc go z za​my​śle​nia. Od​wró​cił się, by na nią spoj​rzeć. Już samo to, że prze​ży​ła wal​kę w As​sa​re, wy​da​wa​ło mu się moc​no nie​spra​wie​dli​we, lecz w bi​twach nie ma sę​dziów ani ni​ko​go, kto dbał​by o po​rzą​dek. Va​lyn nie wie​dział, co ma z nią po​cząć, gdy już w koń​cu opu​ści​li góry. Ku​si​ło go, by ją po pro​stu zo​sta​wić na tym prze​klę​tym ste​pie, ale z tą de​cy​zją mógł jesz​cze po​cze​kać. Szturch​nę​ła go zno​wu, a on zmiął w ustach prze​kleń​stwo. — Co? – krzyk​nął, prze​chy​la​jąc się w stro​nę za​bój​czy​ni tak moc​no, że jej wło​sy mu​snę​ły go po twa​rzy. Naj​wy​raź​niej lot na ra​nio​nym pta​ku nad nie​‐ bez​piecz​nym te​ry​to​rium po​łą​czo​ny z uciecz​ką przed po​ści​giem nie wy​stra​‐ szył jej, bo Va​lyn nie wy​czuł za​pa​chu lęku. Miał na​dzie​ję, że kie​dyś wresz​cie uj​rzy, jak ona na​praw​dę się boi. — Ogień – wy​ar​ty​ku​ło​wa​ła sa​mym ru​chem ust, wska​zu​jąc na pół​noc​ny

za​chód. Po​dą​żył wzro​kiem za jej pal​cem. Wciąż byli zbyt da​le​ko, by do​strzec coś wię​cej niż nie​wy​raź​ną po​ma​rań​czo​wą pla​mę, lecz pło​mień nie był wy​so​ki. Było to za​pew​ne nie​wiel​kie ogni​sko do ugo​to​wa​nia po​sił​ku, roz​pa​lo​ne jesz​‐ cze przed świ​tem. A to ozna​cza​ło Urghu​lów. Va​lyn moc​niej za​ci​snął dłoń na pa​sie i wy​chy​lił się, by le​piej wi​dzieć. Choć tre​ne​rzy po​mi​nę​li szcze​gó​ło​‐ wą ana​li​zę zwy​cza​jów wschod​nich ple​mion, to jed​nak sły​szał na te​mat no​‐ ma​dów wy​star​cza​ją​co wie​le, by za​cho​wać czuj​ność. Ina​czej niż inne kra​je ota​cza​ją​ce An​nur – jak ce​sar​stwo Man​ja​ri, An​the​ra, Wol​ny Port czy Zwią​zek Miast – Urghu​lo​wie nie mie​li rzą​du, co ozna​cza​ło brak praw, brak zna​czą​ce​go han​dlu, nie​ustan​ne krwa​we wa​śnie ro​do​we i okrut​ne ze​msty mię​dzy​ple​mien​ne cią​gną​ce się dzie​siąt​ki lat. Naj​wy​raź​niej wszyst​ko to było skut​kiem czci, jaką Urghu​lo​wie od​da​wa​li Wład​cy Bólu. An​nu​ryj​czy​cy zna​li tego boga jako Me​sh​ken​ta, lecz Urghu​lo​wie czci​li go pod in​nym imie​niem nada​nym mu we wła​snym ję​zy​ku. Na​zy​wa​li go Kwih​ną, czy​li Har​tow​ni​kiem. Na ste​pach nie było miast, lecz przez ty​siąc​le​cia Urghu​‐ lo​wie wznie​śli swe​mu bogu set​ki oł​ta​rzy. Nie​któ​re z nich były po​tęż​ny​mi ka​mien​ny​mi pły​ta​mi, inne po pro​stu wzgór​ka​mi z ka​mie​ni, przy któ​rych Urghu​lo​wie upra​wia​li swój dzi​ki kult bólu i skła​da​li krwa​we ofia​ry. Va​lyn usi​ło​wał przy​po​mnieć so​bie, przy ja​kich oka​zjach się to od​by​wa: przy peł​ni księ​ży​ca, pod​czas prze​si​leń i wiel​kich burz, pod​czas gło​du i po​wo​‐ dzi, a wszyst​kie te oka​zje wy​ma​ga​ją ży​wych lu​dzi, by móc ich ofia​ro​wy​wać bogu. Gent za​py​tał kie​dyś, ja​kim cu​dem zo​sta​ło jesz​cze tylu tych su​kin​sy​‐ nów, sko​ro skła​da​ją tyle krwa​wych i ca​ło​pal​nych ofiar, lecz we​dług Da​ve​en Sha​le​el Urghu​lów jest wię​cej, niż więk​szo​ści lu​dzi się wy​da​je; może ich być na​wet mi​lion, ży​ją​cych w roz​pro​szo​nych po bez​kre​snym ste​pie ma​łych ple​‐ mio​nach zwa​nych ta​amu. Va​lyn za​wsze czuł nie​po​kój, my​śląc o tej licz​bie. Cho​ciaż lud​ność ce​sar​stwa li​czy​ła dzie​siąt​ki mi​lio​nów, to jed​nak stan ce​sar​‐ skich le​gii rzad​ko kie​dy prze​kra​czał pół mi​lio​na żoł​nie​rzy, roz​miesz​czo​nych na do​da​tek wzdłuż ca​łych gra​nic. Urghu​lo​wie nie mie​li re​gu​lar​nej ar​mii – wszy​scy, męż​czyź​ni, ko​bie​ty i dzie​ci, byli wo​jow​ni​ka​mi. Wspa​nia​li jeźdź​cy, fi​zycz​nie i psy​chicz​nie wzmoc​nie​ni przez su​ro​we wa​run​ki ży​cia, o zdro​wej krwi dzię​ki cią​głej wo​jen​nej se​lek​cji, stwo​rzy​li​by An​nu​ro​wi wiel​ki kło​pot, gdy​by kie​dyś prze​sta​li wal​czyć mię​dzy sobą. Te​raz jed​nak sta​no​wi​li po​waż​ny pro​blem dla Skrzy​dła Va​ly​na. Ka​de​tom w Or​lim Gnieź​dzie zwy​kle nie mó​wi​ło się o bie​żą​cych mi​sjach Ket​tra​lu, lecz za​wsze po ko​sza​ro​wym dzie​dziń​cu i ćwi​czeb​nych are​nach krą​ży​ły ja​kieś po​gło​ski i stąd Va​lyn wie​dział, że od wie​lu lat Ket​tral re​gu​lar​nie, nie​mal co mie​siąc, wy​sy​łał mi​sje na ste​py. Kto był w nich ce​lem i dla​cze​go ten pu​sty ka​wał tra​wia​stej zie​mi, bez miast i więk​szych osad, był taki waż​ny, tego nie wie​dział, lecz te​raz nie mia​ło to więk​sze​go zna​cze​nia. Być może Urghu​lo​wie obo​zu​ją​cy w dole ni​g​dy nie spo​tka​li ket​tra​low​ców, lecz z pew​no​ścią sły​sze​li opo​wie​ści o spa​da​ją​cych z nie​ba wiel​kich pta​kach, nio​są​cych lu​dzi ubra​‐

nych w czerń. Szan​se, że spo​tka​ją się z przy​ja​zną ce​re​mo​nią po​wi​tal​ną, były więc nie​wiel​kie. A jed​nak spo​tka​nie może oka​zać się nie​unik​nio​ne, roz​my​ślał, pa​trząc na cią​gną​cy się pod nimi step i sza​re oraz czar​ne cie​nie mkną​cych po nie​bie chmur. Jesz​cze raz przyj​rzał się ogni​sku. Rana Gwen​ny wy​ma​ga​ła opa​trze​‐ nia. Wszy​scy po​trze​bo​wa​li od​po​czyn​ku. Ra​cje żyw​no​ści, któ​re ukra​dli, ucie​‐ ka​jąc z Or​le​go Gniaz​da, były już na ukoń​cze​niu. Za​rów​no Ta​la​lo​wi, jak i Va​‐ ly​no​wi trze​ba było oczy​ścić rany i przy​pa​lić je ogniem, co ozna​cza​ło ogni​‐ sko i jesz​cze wię​cej od​po​czyn​ku. Mo​gli oczy​wi​ście omi​nąć lu​dzi w dole, za​ło​‐ żyć wła​sny obóz, bez żyw​no​ści, i sami za​jąć się swo​imi ra​na​mi, ale taka de​‐ cy​zja wią​za​ła się z ko​lej​nym ry​zy​kiem. Prze​ko​na​ła go co​raz słab​sza pra​ca skrzy​deł Ra. Nie mo​gła już dłu​żej po​zo​sta​wać w po​wie​trzu. Fru​nę​ła nie​rów​no, szy​bu​‐ jąc na dłu​gich od​cin​kach, żeby od​po​cząć. Tra​ci​ła przez to set​ki stóp wy​so​ko​‐ ści, po​tem to nad​ra​bia​ła i znów szy​bo​wa​ła. Skrzy​dła biły co​raz bar​dziej nie​‐ ryt​micz​nie, a Ra le​cia​ła z gło​wą ni​sko opusz​czo​ną. La​ith mu​siał obej​rzeć ją na zie​mi, żeby stwier​dzić, co jej do​le​ga. Co gor​sza, cho​ry ket​tral wy​ma​gał nie​raz dłu​gich dni lub ca​łych ty​go​dni le​cze​nia. Ogni​sko ozna​cza​ło Urghu​‐ lów, a to z ko​lei ozna​cza​ło ko​nie. Va​lyn nie​na​wi​dził kon​nej jaz​dy, ale był to jed​nak szyb​szy spo​sób po​ru​sza​nia się niż pie​sza wę​drów​ka, o ile Gwen​na zdo​ła​ła​by iść. Się​gnął do sy​gnal​ne​go pasa i po​cią​gnął go, prze​sy​ła​jąc kod: krą​że​nie nad ce​lem. Przez chwi​lę nic się nie dzia​ło, a po​tem po​czuł, że ptak skrę​cił lek​ko na pół​noc, kie​ru​jąc się pro​sto nad ogni​sko. Po​chy​lił się ku Ta​la​lo​wi i skła​da​jąc dło​nie wo​kół ust, krzyk​nął: — Jak twój urghul​ski? Krwio​pij​ca skrzy​wił się, choć Va​lyn nie wie​dział, czy z bólu, czy w od​po​‐ wie​dzi na py​ta​nie. — Okrop​ny – za​wo​łał. — Zdo​łasz im po​wie​dzieć, że nie chce​my wal​ki? — Nie je​stem pe​wien, czy po​ję​cie „nie chce​my wal​ki” ist​nie​je w urghul​‐ skim ję​zy​ku. — A może by tak: „Je​śli się ru​szy​cie, ptak roz​szar​pie wam gar​dła”? Ta​lal zmarsz​czył brwi. — „Ptak was za​bić” to naj​lep​sze, co z sie​bie wy​ci​snę. — Niech więc bę​dzie „ptak was za​bić”. — Je​steś pe​wien, Va​ly​nie? — Nie. – Już od daw​na nie był ni​cze​go na​praw​dę pe​wien. Spoj​rzał zno​wu na ogień. Gdy się zbli​ży​li, po​czuł się po​krze​pio​ny na du​‐ chu. Było tam tyl​ko jed​no ogni​sko, a wo​kół nie​go krę​ci​ło się kil​ka po​sta​ci. Obok wid​nia​ły dwa api, czy​li skła​da​ne na​mio​ty ze skó​ry, tak ce​nio​ne przez Urghu​lów. Po​mię​dzy nimi stał rząd spę​ta​nych koni. W ca​łym obo​zie za​pew​‐

ne było mniej wię​cej dzie​sięć osób. Nie wię​cej niż tu​zin. Na​wet z ran​ny​mi Skrzy​dło Ket​tra​lu mo​gło sta​wić czo​ło dzie​się​ciu wę​drow​nym dzi​ku​som. — Nie mam żad​nej pie​przo​nej pew​no​ści – do​dał – ale po​trze​bu​je​my żyw​‐ no​ści, ogni​ska, od​po​czyn​ku i koni, a wszyst​ko to jest tu​taj. † Lą​do​wa​nie prze​bie​gło le​piej, niż Va​lyn się spo​dzie​wał. Urghu​lo​wie do​glą​da​‐ ją​cy ognia byli jesz​cze dzieć​mi, naj​star​sze mia​ło nie wię​cej niż dzie​sięć lat. Przy​go​to​wy​wa​ły po​ran​ny po​si​łek, pod​czas gdy star​si ko​rzy​sta​li z ostat​nich chwil snu i cie​pła we wnę​trzach api. Naj​star​sza dziew​czyn​ka, bla​da i ja​sno​‐ wło​sa, rzu​ci​ła się ku nim, wy​krzy​ku​jąc obe​lgi w swo​im dziw​nym ję​zy​ku i dzio​biąc ku​chen​nym no​żem, aż w koń​cu La​ith mu​siał ją ogłu​szyć umiar​‐ ko​wa​nym, lecz sta​ran​nie wy​mie​rzo​nym ude​rze​niem rę​ko​je​ści mie​cza. Dwój​ka młod​szych dzie​ci wo​dzi​ła nie​pew​nym wzro​kiem, pa​trząc to na ogrom​ne​go pta​ka, to na nich, lecz poza wy​wrza​ski​wa​niem ja​kichś nie​‐ zro​zu​mia​łych gróźb nie uczy​ni​ła żad​ne​go ru​chu, by do nich po​dejść. Co in​ne​go do​ro​śli. Gdy tyl​ko dzie​ci skoń​czy​ły wrzesz​czeć, spod za​my​ka​‐ nej wej​ścio​wej kla​py naj​bliż​sze​go na​mio​tu wy​to​czył się męż​czy​zna, kom​‐ plet​nie nagi, nie li​cząc trzy​ma​nej w ręku włócz​ni, z twa​rzą wy​krzy​wio​ną wście​kło​ścią. Ob​raz Ra po​chy​lo​nej nad ogni​skiem spo​wol​nił na chwi​lę jego ru​chy, lecz na​wet je​śli wi​dok sze​ściu uzbro​jo​nych, czar​no ubra​nych po​sta​ci w sła​bym świe​tle świ​tu za​nie​po​ko​ił go tro​chę, nie dał tego po so​bie po​znać. Z po​tęż​nym ry​kiem rzu​cił włócz​nię pro​sto w Va​ly​na. Va​lyn usko​czył, po​‐ zwa​la​jąc włócz​ni od​le​cieć w ciem​ność, lecz za​nim zdą​żył zro​bić na​stęp​ny krok, już z gar​dła na​past​ni​ka ster​cza​ła rę​ko​jeść noża. Va​lyn zer​k​nął przez ra​mię na Pyr​re. Czasz​ko​wier​czy​ni uśmiech​nę​ła się do nie​go, po czym mru​gnę​ła szel​‐ mow​sko. — Nie wy​lą​do​wa​li​śmy tu​taj, żeby ich po​za​bi​jać – wark​nął. — Tyl​ko pro​szę, nie prze​ma​wiaj w pierw​szej oso​bie licz​by mno​giej – prych​nę​ła Pyr​re, a w jej dło​ni już za​ko​ły​sał się na​stęp​ny nóż. – Nie na​le​żę do wa​sze​go Skrzy​dła. — A ja na​le​żę do Skrzy​dła i nie mam nic prze​ciw​ko temu, żeby ich po​za​‐ bi​jać – rzu​cił La​ith. – Pa​mię​tam te wszyst​kie lek​tu​ry o krwa​wych ofia​rach i ry​tu​ałach cier​pie​nia i nie mam wiel​kiej ocho​ty… Urwał, gdy z są​sied​nie​go api wy​bie​gła ko​bie​ta, naga jak jej to​wa​rzysz, z krót​kim ro​go​wym łu​kiem w ręku. Jej skó​ra, jak u wszyst​kich Urghu​lów, była zu​peł​nie bia​ła, nie​mal lśni​ła w świe​tle ogni​ska, a wiel​ka, ja​sna grzy​wa wło​sów zda​wa​ła się utka​na z bia​łe​go żaru. Po​stą​pi​ła krok na​przód i za​trzy​‐ ma​ła się, mie​rząc wzro​kiem sto​ją​cych przed nią ket​tra​low​ców. Wiał chłod​‐ ny, prze​ni​kli​wy wiatr, lecz ko​bie​ta nie drża​ła. — No, da​lej, po​wiedz to wresz​cie – rzu​ci​ła Pyr​re. – Jest ko​bie​tą. A my nie

za​bi​ja​my ko​biet. I że mnie to nie ob​cho​dzi. Przy​po​mnij mi jesz​cze, jaka jest bez​rad​na. Va​lyn pa​trzył na Urghul​kę. Bli​zny zna​czy​ły jej brzuch i nogi, były to śla​dy po włócz​ni i za​skle​pio​ne rany po strza​łach. Jej wło​sy po​wie​wa​ły na wie​trze, prze​sła​nia​jąc twarz, lecz ona nie zwa​ża​ła na to, całą uwa​gę sku​pia​jąc na Va​‐ ly​nie. Nie na​pię​ła jesz​cze łuku, lecz strza​ła osa​dzo​na była na cię​ci​wie, a po tym, jak swo​bod​nie trzy​ma​ła łuk, mógł wy​wnio​sko​wać, że jest z tą bro​‐ nią oby​ta. — Je​że​li się ru​szy, za​bij​cie ją – rzekł po​wo​li. — Ja​kież to bar​ba​rzyń​skie – orze​kła Pyr​re, a w jej gło​sie po​brzmie​wa​ło roz​ba​wie​nie. – Tri​ste ni​g​dy by na to nie po​zwo​li​ła, bie​dacz​ka. Va​lyn zi​gno​ro​wał jej sło​wa. — Ta​lal, za​cznij mó​wić. Szyb​ko. Krwio​pij​ca za​wa​hał się na chwi​lę, a po​tem za​czął ury​wa​nym gło​sem: — Wa​sa​pe ebi​bi​tu… — Za​bi​li​ście mo​je​go wa​sa​pe – po​wie​dzia​ła ko​bie​ta, prze​ry​wa​jąc mu i wska​zu​jąc ru​chem gło​wy le​żą​ce obok cia​ło. – I nie ka​lecz​cie mo​jej mowy. To, że mó​wi​ła po an​nu​ryj​sku, było za​ska​ku​ją​ce, ale ozna​cza​ło, że Va​lyn może sam pro​wa​dzić ne​go​cja​cje. Gdy ko​bie​ta prze​mó​wi​ła, z api wy​nu​rzy​li się inni, nie​któ​rzy ubra​ni w skó​rza​ne spodnie do kon​nej jaz​dy i zgrzeb​ne tu​‐ ni​ki, inni z na​gim tor​sem. Jak Va​lyn się spo​dzie​wał, było ich sze​ściu. Ra​zem z dzieć​mi i mar​twym męż​czy​zną dzie​się​cio​ro. — Za​ata​ko​wał nas – po​wie​dział Va​lyn, wska​zu​jąc na nie​bosz​czy​ka. – Za​‐ bi​li​śmy go w obro​nie. Ko​bie​ta po​pa​trzy​ła chwi​lę na zwło​ki i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Są jesz​cze inni wo​jow​ni​cy, by ogrze​wać mnie w nocy. Męż​czy​zna po jej pra​wej stro​nie burk​nął coś nie​zro​zu​mia​le. W każ​dej dło​ni trzy​mał nóż, a są​dząc z po​chy​lo​nej syl​wet​ki, naj​wy​raź​niej miał ocho​tę spró​bo​wać szczę​ścia. — An​nick… – za​czął Va​lyn. — Mam go – od​par​ła. Urghul​ka zmie​rzy​ła wzro​kiem snaj​per​kę, a po​tem od​wró​ci​ła się do męż​‐ czy​zny i rzu​ci​ła kil​ka szorst​kich słów. Tam​ten wark​nął coś gniew​nie w od​po​wie​dzi, mach​nął no​żem w stro​nę ket​tra​low​ców, po czym splu​nął jej w twarz. Naga ko​bie​ta bez mru​gnię​cia okiem okrę​ci​ła się w miej​scu i wbi​ła grot strza​ły w gar​dło tam​te​go. Trzy​ma​ła drzew​ce moc​no, aż umie​ra​ją​cy męż​czy​‐ zna wy​pu​ścił z rąk noże, po czym po​cią​gnę​ła i wy​szarp​nę​ła je, a trup osu​nął się na zie​mię. Przy​glą​da​ła mu się przez chwi​lę, po czym zwró​ci​ła się do po​‐ zo​sta​łych Urghu​lów. Va​lyn zro​zu​miał tyl​ko sło​wa „wódz”, „nie żyje” i „wy​‐ zwa​nie”. Ko​bie​ta roz​ło​ży​ła sze​ro​ko ręce, jak​by pro​wo​ko​wa​ła swo​ich lu​dzi do wal​ki, naj​wy​raź​niej nie przej​mu​jąc się wła​sną na​go​ścią, prze​ni​kli​wym

wia​trem i sto​ją​cy​mi kil​ka kro​ków od niej ket​tra​low​ca​mi. Do​pie​ro gdy inni Urghu​lo​wie po​tak​nę​li, od​wró​ci​ła się do Va​ly​na. — Je​stem Hu​ut​suu, woh​ko​wi tej ro​dzi​ny – po​wie​dzia​ła. – Wal​czy​my czy jemy? — Czu​ję, że się za​ko​cha​łam – po​wie​dzia​ła Pyr​re z uzna​niem. – Mam na​‐ dzie​ję, że nie będę mu​sia​ła jej za​bić. Va​lyn przy​glą​dał się Urghu​lom. Na​wet po​mi​ja​jąc brak war​tow​ni​ków, by​le​ja​kość bro​ni i dwa świe​że tru​py na tra​wie, nie wy​glą​da​li na mi​strzów woj​sko​wej tak​ty​ki. Z dru​giej stro​ny, ko​bie​ta nie oka​zy​wa​ła żad​ne​go lęku przed śmier​cią ani żalu po za​bi​tych. Cze​ka​ła z roz​ło​żo​ny​mi rę​ko​ma na jego od​po​wiedź. — Jemy – od​rzekł wresz​cie Va​lyn. – Przy​kro mi z po​wo​du two​ich… męż​‐ czyzn. Hu​ut​suu wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Chcie​li cię za​bić. Ci dwaj… – Mach​nę​ła łu​kiem w ich stro​nę. – Głup​cy. — Tak czy owak – po​wie​dział Va​lyn, nie​pew​ny, jak się za​cho​wać w ob​li​‐ czu zu​peł​ne​go bra​ku smut​ku lub gnie​wu – chcie​li​śmy unik​nąć wal​ki. — A więc zjedz​my. – Ob​ró​ci​ła się w stro​nę dzie​ci. Dwo​je z nich wciąż ga​‐ pi​ło się na Va​ly​na. – Pe​ekwi, Sari, obudź​cie wa​szą sio​strę i po​staw​cie ko​cio​‐ łek na ogniu. Daj​cie mi moje fu​tro. Od​wró​ci​ła się bez sło​wa i dała nura z po​wro​tem do api, a Va​lyn na​gle zna​lazł się w sa​mym środ​ku co​dzien​ne​go ży​cia urghul​skie​go obo​zo​wi​ska, gdzie wszy​scy krzą​ta​li się przy zwy​kłych ru​ty​no​wych czyn​no​ściach: si​ka​li za api, zaj​mo​wa​li się koń​mi, roz​grze​wa​li dło​nie, za​cie​ra​jąc je przy ogniu, jak​by nic szcze​gól​ne​go nie za​szło, jak​by sze​ściu żoł​nie​rzy nie spa​dło na​gle z nie​ba na ogrom​nym pta​szy​sku, żeby za​bić jed​ne​go spo​śród nich. Na​wet dwój​ce zaj​mu​ją​cej się usu​nię​ciem zwłok zda​wa​ło się zu​peł​nie obo​jęt​ne, jak tam​ci zgi​nę​li. Sprze​cza​li się nie​zro​zu​mia​łym ję​zy​kiem o ja​kieś dro​bia​zgi, odar​li cia​ła z nie​licz​nych ozdób, odło​ży​li na bok broń, a tru​py rzu​ci​li w wy​‐ so​ką tra​wę. — Coś ta​kie​go spra​wia, że ro​bię się ner​wo​wy – mruk​nął Ta​lal. Va​lyn ski​nął gło​wą. — An​nick, trzy​maj łuk pod ręką. — Może mie​li​śmy szczę​ście – po​wie​dział La​ith, ze​ska​ku​jąc z grzbie​tu pta​ka. – Nie ma nic złe​go w łu​cie szczę​ścia od cza​su do cza​su. Va​lyn po​czuł odro​bi​nę opty​mi​zmu, lecz po chwi​li ode​pchnął go od sie​‐ bie. — Opty​mizm za​bi​ja żoł​nie​rzy – rzekł, cy​tu​jąc Hen​dra​na. — Żoł​nie​rzy za​bi​ja stal w brzu​chu – od​pa​ro​wał lot​nik. – Albo w no​dze – do​rzu​cił, pa​trząc zna​czą​co na krwio​pij​cę. – Albo w ra​mie​niu. — Doj​dzie​my do tego – wark​nął Va​lyn. Nie​zbyt lu​bił, żeby mu przy​po​‐ mi​na​no o doj​mu​ją​cym bólu, jaki po​wo​do​wał grot ku​szy ocie​ra​ją​cy się o ło​‐ pat​kę. – Ta​lal, La​ith, za​bierz​cie im broń.

— Mu​szę za​jąć się Ra – od​parł La​ith. – Coś z nią nie​do​brze… — Naj​pierw Urghu​lo​wie – stwier​dził Va​lyn. – Po​tem po​ła​ta​my na​szych. Póź​niej pta​ka. An​nick, pil​nuj ich. Pyr​re… — Miło, lecz sta​now​czo przy​po​mi​nam, że nie na​le​żę do wa​sze​go Skrzy​‐ dła – od​par​ła. — A to ci nie​szczę​ście. My​ślisz, że mógł​bym cię ja​koś skło​nić, że​byś przy​‐ pil​no​wa​ła jed​ne​go lub dwóch za​kład​ni​ków? — Nie wiem. Jesz​cze bym ich po​za​bi​ja​ła… — To prze​kre​śli​ło​by sens bra​nia za​kład​ni​ków – stwier​dził Va​lyn. Po​to​‐ czył spoj​rze​niem po Urghu​lach i wy​brał dwo​je na chy​bił tra​fił. – Weź jego i ją. – Po​tem od​wró​cił się do Ta​la​la. – Czy mógł​byś im po​wie​dzieć… — Ja im po​wiem – od​par​ła Hu​ut​suu. Wy​szła z api w gru​bej bi​zo​niej skó​rze na​rzu​co​nej na ra​mio​na i prze​wią​‐ za​nej w pa​sie. Strój ten spra​wiał, że wy​glą​da​ła na więk​szą, ale i po​wol​niej​‐ szą. Gdy​by Va​lyn nie wi​dział, jak kil​ka chwil wcze​śniej dźgnię​ciem w szy​ję za​bi​ła męż​czy​znę, gdy​by nie wi​dział gra​ją​cych pod jej skó​rą mię​śni, nie do​‐ ce​nił​by tej ko​bie​ty. Była to po​ucza​ją​ca lek​cja. Hu​ut​suu ski​nę​ła w stro​nę dwóch Urghu​lów, któ​rych wy​brał Va​lyn, i szczek​nę​ła coś do nich ostro, wska​zu​jąc ka​wa​łek zie​mi nie​da​le​ko ogni​ska. Za​wa​ha​li się, a na ich twa​rzach od​ma​lo​wał się na krót​ko gniew, lecz po​słu​‐ cha​li. — Mo​że​cie ich zwią​zać, je​śli chce​cie – po​wie​dzia​ła i nie pa​trząc już na nich wię​cej, po​de​szła do ognia i pal​cem do​tknę​ła cze​goś w ko​cioł​ku. Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko, ob​ser​wu​jąc całą sce​nę. Wszyst​ko zda​wa​ło się pod kon​tro​lą. Tym​cza​sem Ta​lal i La​ith ze​bra​li dużą ster​tę łu​ków, noży i włócz​ni. An​nick sta​ła na ubo​czu z łu​kiem w ręku, lu​stru​jąc obo​zo​wi​sko uważ​nym spoj​rze​niem. Pyr​re za​uwa​ży​ła, gdy na nią po​pa​trzył, i uśmiech​nę​ła się sze​ro​kim, szcze​‐ rym uśmie​chem. — Nie martw się – po​wie​dzia​ła. – Mój bóg przyj​mu​je wszyst​kie ofia​ry, ale za​wsze mia​łam po​czu​cie, że te bez​bron​ne li​czą się jako skrom​niej​sze. Przy​klę​kła obok dwoj​ga za​kład​ni​ków, ob​wią​zu​jąc ich szyb​ko ka​wał​kiem liny, któ​ry rzu​cił jej Ta​lal. Wy​glą​da​ło na to, że jest bez​piecz​nie. Gdy​by Urghu​lo​wie chcie​li wal​czyć, już by to zro​bi​li, kie​dy jesz​cze mie​li broń i byli w peł​nej licz​bie. — Prze​pra​szam za te za​bez​pie​cze​nia – po​wie​dział, wska​zu​jąc ge​stem zwią​za​nych. Hu​ut​suu po​now​nie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Już daw​no zo​sta​li​śmy za​har​to​wa​ni. Kwih​na bę​dzie za​do​wo​lo​ny. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Za​har​to​wa​ni? Po​tak​nę​ła ski​nie​niem gło​wy. — Przez ból.

— Nie – od​rzekł Va​lyn. – Nie przy​by​li​śmy tu​taj, żeby was har​to​wać. — Mniej et​no​gra​fii, Val – rzu​cił La​ith. – Wię​cej me​dy​cy​ny. Va​lyn mach​nął ręką, uci​sza​jąc go. — Przy​by​li​śmy do was, bo mamy ran​nych. Rany wy​ma​ga​ją oczysz​cze​‐ nia i przy​pa​le​nia. Po​trze​bu​je​my żyw​no​ści i chy​ba też koni. Coś groź​ne​go mi​gnę​ło w oczach Hu​ut​suu. — Żad​nych koni. Va​lyn już miał przy​to​czyć ar​gu​ment, że Hu​ut​suu nie jest w sy​tu​acji, w któ​rej mo​gła​by cze​go​kol​wiek od​ma​wiać, ale ugryzł się w ję​zyk. Po​mi​mo wszyst​kich od​nie​sio​nych do​tąd suk​ce​sów cała sy​tu​acja wy​wo​ła​ła w nim ogrom​ne na​pię​cie. Po​mię​dzy wła​snym bó​lem, oba​wą o swo​ich żoł​nie​rzy, nie​pew​no​ścią, jak za​cho​wa​ją się Urghu​lo​wie, i lę​kiem, że z nie​ba spad​nie na nich Pchła, czuł się jak ku​sza na​cią​gnię​ta o je​den ząb za da​le​ko, na​pię​ta tak moc​no, że jed​no do​tknię​cie mo​gło spra​wić, że pęk​nie cię​ci​wa albo łu​czy​‐ sko. Naj​pierw ran​ni, po​wie​dział so​bie w du​chu. Po​tem ptak. Póź​niej żyw​ność. Rana w no​dze Ta​la​la była dość nie​skom​pli​ko​wa​na, a ra​czej by​ła​by, gdy​by z nie​ba nie spa​dła na​gle ule​wa. Za​la​ły ich stru​gi desz​czu, a bły​ska​wi​ce biły po ste​pie, roz​świe​tla​jąc go na dwa​na​ście mil wo​ko​ło. Va​lyn za​sta​na​wiał się, czy nie prze​nieść swe​go Skrzy​dła do api, lecz przez ta​kie po​su​nię​cie zo​sta​li​‐ by od​cię​ci od wi​do​ku tego, co dzia​ło się na ze​wnątrz. Mógł roz​dzie​lić gru​pę na dwie czę​ści, lecz roz​dzie​la​nie ma​łych sił było głu​pim po​my​słem, nie​za​leż​‐ nie od tego, jak ule​gły był​by prze​ciw​nik. Po​zo​sta​li więc na desz​czu, w po​bli​‐ żu sy​czą​ce​go ognia, któ​re​go cie​pło draż​ni​ło go, nie grze​jąc wca​le. Przy​naj​‐ mniej na​gła na​wał​ni​ca ogra​ni​czy wi​docz​ność Pchle, je​śli su​kin​syn gdzieś tam jest. Va​lyn spró​bo​wał ode​pchnąć od sie​bie zmar​twie​nia i sku​pić się na po​mo​‐ cy Ta​la​lo​wi. Prze​tarł czo​ło i mru​ga​jąc w stru​gach desz​czu, zła​pał za drzew​ce tkwią​cej w ra​nie strza​ły, pod​czas gdy La​ith przy​trzy​my​wał nogi krwio​pij​cy. Wil​got​ne drew​no śli​zga​ło się w pal​cach, a za każ​dym ra​zem, gdy wy​my​ka​ło mu się z dło​ni, czuł, jak Ta​lal drży, ję​cząc przez za​ci​śnię​te zęby. Wresz​cie dłoń​mi ocie​ka​ją​cy​mi desz​czem, krwią i bło​tem Va​lyn prze​py​chał grot strza​‐ ły, ob​ra​ca​jąc nim z lek​ka, aby unik​nąć za​dra​pa​nia ko​ści. Na​pie​rał tak moc​‐ no, jak się dało, aby jak naj​prę​dzej prze​szedł na dru​gą stro​nę. Ta​lal jęk​nął głu​cho, gdy grot wy​szedł na ze​wnątrz. Dy​szał cięż​ko z ocza​mi otwar​ty​mi sze​ro​ko, a deszcz spły​wał mu po twa​rzy. — W po​rząd​ku? – spy​tał Va​lyn. Krwio​pij​ca zro​bił dłu​gi, drżą​cy wy​dech, po czym kiw​nął gło​wą. — Skończ. Va​lyn uła​mał drzew​ce jed​nym szyb​kim ru​chem, po czym wy​cią​gnął strza​łę po dru​giej stro​nie. Ta​lal za​klął przez zęby. Sie​dzą​ca za nim Hu​ut​suu prych​nę​ła gło​śno. Nie zwra​ca​ła uwa​gi na deszcz. Po​chy​liw​szy się przy ogniu, przy​glą​da​ła się uważ​nie ope​ra​cji.

— Je​ste​ście wo​jow​ni​ka​mi? – za​py​ta​ła. Va​lyn ski​nął szorst​ko gło​wą, wziął nóż z rąk La​itha i przy​ło​żył roz​pa​lo​ną klin​gę do rany wy​lo​to​wej. Ta​lal rzu​cił się gwał​tow​nie i ze​mdlał. Va​lyn od​dy​‐ chał po​wo​li. Utra​ta przy​tom​no​ści oszczę​dzi krwio​pij​cy bólu dru​gie​go przy​‐ pa​le​nia, gdy Va​lyn do​tknie rany wlo​to​wej. Hu​ut​suu prych​nę​ła zno​wu. — Wo​jow​nik po​wi​nien umieć zno​sić ból. — Wy​star​cza​ją​co dłu​go go zno​sił – od​ciął się Va​lyn. – Le​cie​li​śmy całą noc. — Uciekł – od​par​ła ko​bie​ta, wska​zu​jąc pal​cem na bez​wład​ne cia​ło. – Uciekł w mięk​kość. Va​lyn przy​ci​snął nóż do rany wlo​to​wej i ci​cho po​li​czył do ośmiu, a po​‐ tem od​wró​cił się do Hu​ut​suu. — Nie chce​my wal​ki, ale ga​daj wię​cej, a z pew​no​ścią do​wiesz się cze​goś no​we​go na te​mat bólu – wark​nął. Ko​bie​ta z po​gar​dą spoj​rza​ła na roz​pa​lo​ną klin​gę. — To mała rzecz dla ko​goś, kto po trzy​kroć jest tsa​ani – od​par​ła. — O czym ona mówi, na Sha​ela? – Va​lyn nie skie​ro​wał tego py​ta​nia do ni​ko​go kon​kret​ne​go. — Dzie​ci – mruk​nął Ta​lal, ock​nąw​szy się z omdle​nia. – Mia​ła już tro​je dzie​ci. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. Nie miał po​ję​cia, o co cho​dzi ani dla​cze​go ta ko​bie​‐ ta nie zaj​mie się swo​imi spra​wa​mi jak resz​ta bla​do​li​cych jeźdź​ców. W ob​li​‐ czu sie​ką​cej ule​wy i tęt​nią​ce​go bólu w ra​mie​niu, w po​łą​cze​niu ze zmę​cze​‐ niem po dłu​giej nocy spę​dzo​nej w uprzę​ży, ła​two mógł stra​cić pa​no​wa​nie nad sobą. — Gów​no mnie ob​cho​dzi, ile ma dzie​ci. – Wska​zał no​żem na Hu​ut​suu, a po​tem na dwo​je zwią​za​nych Urghu​lów. – Tam. Sia​daj ra​zem z nimi. Już. Przez dłu​gą chwi​lę mie​rzy​ła go uważ​nym spoj​rze​niem, a po​tem po​krę​ci​‐ ła gło​wą i ode​szła. Ko​lor nie​ba z czar​ne​go prze​szedł w nie​wy​raź​ną sza​rość. Po​strzę​pio​na li​‐ nia gór​skich szczy​tów na wscho​dzie wciąż prze​sła​nia​ła słoń​ce, ale chmu​ry za​czę​ły się roz​ja​śniać. Był już naj​wyż​szy czas, by upo​rać się z opa​try​wa​niem ran, za​nim wsta​nie dzień. Va​lyn nie był jesz​cze pe​wien, co wte​dy zro​bi. — La​ith, wy​cią​gnij mi z ra​mie​nia ten pie​przo​ny bełt – po​wie​dział szorst​‐ kim, na​glą​cym gło​sem. Bełt wy​szedł ła​twiej niż strza​ła z nogi krwio​pij​cy, choć La​ith mu​siał zro​‐ bić no​żem kil​ka do​dat​ko​wych na​cięć w skó​rze, aby ła​twiej wy​su​nąć ma​leń​‐ kie za​dry oka​la​ją​ce grot. Ma​jąc świa​do​mość, że Hu​ut​suu wbi​ja weń oczy, Va​lyn za​pa​no​wał nad bó​lem na​wet wte​dy, gdy po​czuł, jak mię​śnie ra​mie​nia na​cią​ga​ją się i roz​dzie​ra​ją. Mało bra​ko​wa​ło, a prze​ni​kli​wy ból przy​pa​la​nia go​rą​cym no​żem po​zba​wił​by go przy​tom​no​ści, lecz za​ci​snął szczę​ki i od​da​lił na​su​wa​ją​cą się na oczy mgłę.

— Już do​brze – mruk​nął, gdy był pe​wien, że może otwo​rzyć usta. – Już do​brze. Idź spraw​dzić Ra. Ja mogę za​jąć się Gwen​ną. Mi​strzy​ni od wy​bu​rzeń była wśród nich zde​cy​do​wa​nie naj​cięż​szym przy​pad​kiem. Wciąż nie od​zy​ska​ła przy​tom​no​ści, a w mdłym świe​tle świ​tu jej twarz wy​glą​da​ła jesz​cze go​rzej niż w nocy. Była wo​sko​wo​bia​ła, z po​czer​‐ nia​ły​mi war​ga​mi, oko​lo​na pła​sko przy​le​pio​ny​mi ko​smy​ka​mi ru​dych wło​‐ sów. Weł​nia​ny koc bły​ska​wicz​nie prze​ma​kał, a Gwen​na dy​go​ta​ła z zim​na. Va​lyn prze​cią​gnął pal​cem po wnę​trzu jej dło​ni, ale dłoń nie za​re​ago​wa​ła za​‐ ci​śnię​ciem ani żad​nym in​nym od​ru​chem. Gdy w grę wcho​dzi​ły rany gło​wy, nie moż​na było wie​le zro​bić. Trze​ba było cze​kać i mieć na​dzie​ję, a to zna​czy​‐ ło, że po​win​ni uło​żyć ją w cie​ple. Zna​czy​ło, że po​win​ni prze​nieść ją do api. Cza​sa​mi po pro​stu nie ma do​brych roz​wią​zań. — Ta​lal? – za​py​tał, zer​ka​jąc na krwio​pij​cę. – Ja​kieś prze​my​śle​nia? Ta​lal zmarsz​czył brwi. — Za dużo ją prze​no​si​li​śmy. To była trud​na noc, a do tego jesz​cze dwa lą​‐ do​wa​nia… – Prze​rwał, krę​cąc gło​wą. – Nie wiem. — Va​ly​nie – wtrą​cił się La​ith. W to​nie jego gło​su nie było zwy​kłej lek​ko​‐ ści. Va​lyn od​wró​cił się z ręką na rę​ko​je​ści mie​cza, nie​mal pe​wien, że uj​rzy za sobą Pchłę. Był tam jed​nak tyl​ko La​ith. La​ith i ptak. Su​ant’ra w po​ło​wie roz​po​star​ła dla nie​go swo​je ogrom​ne skrzy​dła, a La​ith stał pod nimi z unie​‐ sio​ny​mi rę​ka​mi, ba​da​jąc sta​wy. Miał po​sęp​ną minę. — Co? – za​py​tał Va​lyn. — Nie​do​brze – wes​tchnął głę​bo​ko lot​nik. – Ma po​waż​ną kon​tu​zję, przy​‐ pusz​czal​nie na​de​rwa​ny staw hu​me​ru​sa. — Co to ozna​cza? Va​lyn czy​tał lek​tu​ry na te​mat ana​to​mii ket​tra​la, wszy​scy je czy​ta​li, ale opie​ka nad pta​kiem na polu bi​twy na​le​ża​ła do lot​ni​ka i wie​le spe​cy​ficz​nych ter​mi​nów mu umknę​ło. — Ozna​cza, do cho​le​ry, że nie może la​tać. — Do​nio​sła nas tu​taj – za​uwa​żył. – Le​cia​ła przez całą noc. — Co mówi nam tyl​ko o tym, jaka jest wy​trzy​ma​ła – stwier​dził La​ith. – Więk​szość pta​ków spa​dła​by na zie​mię. Uszko​dze​nie jest po​waż​ne, a dłu​gi lot po​gor​szył spra​wę. Staw puch​nie. Oko​ło po​łu​dnia już chy​ba wca​le nie zdo​ła wzbić się w po​wie​trze. Va​lyn pa​trzył na gło​wę ket​tra​la. Ra ob​ser​wo​wa​ła La​itha, jej wiel​kie, ciem​ne oko ob​ra​ca​ło się, śle​dząc ru​chy jego rąk, gdy wsu​wał jej dło​nie pod pió​ra. Va​lyn czę​sto się za​sta​na​wiał, co my​ślą i czu​ją ket​tra​le. Czy Ra wie, że jest ran​na? Czy się boi? Ni​cze​go nie mógł wy​czy​tać z jej czar​nych oczu. — Ile cza​su trze​ba, by wy​zdro​wia​ła? – za​py​tał. — Ty​go​dni. Mie​się​cy. Może nie wy​zdro​wie​je ni​g​dy. — Nie mamy ty​go​dni, nie mó​wiąc już o mie​sią​cach – stwier​dził Va​lyn. – Ile mil dzien​nie może zro​bić w tym sta​nie?

— Nie słu​chasz mnie, Va​ly​nie – od​rzekł La​ith. – Ona wca​le nie może la​‐ tać, a już na pew​no nie z ob​cią​że​niem, nie z nami. Va​lyn pa​trzył nie​ru​cho​mo, roz​wa​ża​jąc wszyst​kie im​pli​ka​cje. Wy​szko​le​‐ nie w Ket​tra​lu było do​sko​na​łe, ale to pta​ki spra​wia​ły, że ket​tra​low​cy byli le​‐ gen​dar​ny​mi żoł​nie​rza​mi. Wraz z utra​tą Ra tra​ci​li mo​bil​ność, ele​ment za​sko​‐ cze​nia, a tak​że na do​da​tek groź​ne​go wo​jow​ni​ka. Bez Ra byli uwię​zie​ni gdzieś na da​le​kim ste​pie, na krań​cach świa​ta, nie ma​jąc żad​nych wi​do​ków na szyb​ki po​wrót do An​nu​ru ani na do​sta​nie się gdzie​kol​wiek in​dziej. — Mu​si​my tu zo​stać – oznaj​mił La​ith – roz​bić obóz, le​czyć ją i mo​dlić się, żeby wy​zdro​wia​ła. — Zły po​mysł – po​wie​dzia​ła An​nick. Snaj​per​ka nie spusz​cza​ła oka z urghul​skich więź​niów, ale naj​wy​raź​niej przy​słu​chi​wa​ła się roz​mo​wie. – Su​ant’ra jest wi​docz​na z da​le​ka, ła​two ją zo​ba​czyć i z zie​mi, i z po​wie​trza. Albo po​ja​wi się Pchła, albo wię​cej Urghu​lów. Va​lyn ski​nął gło​wą. — Nie mo​że​my jej scho​wać i nie mo​że​my wal​czyć ze wszyst​ki​mi. La​ith spoj​rzał prze​ra​żo​ny. — Czy​li… co? Po pro​stu chcesz ją zo​sta​wić? Va​lyn zer​k​nął na wschód. Słoń​ce wy​szło już po​nad szczy​ty gór i roz​pa​li​ło ogni​stym bla​skiem le​żą​cy na nich śnieg i lód. — Nie – po​wie​dział wresz​cie. – Chcę, żeby to ona nas zo​sta​wi​ła. La​ith chciał za​pro​te​sto​wać, lecz Va​lyn cią​gnął: — Po​wie​dzia​łeś, że wciąż jesz​cze może le​cieć, nim opu​chli​zna się zwięk​‐ szy, a przy​naj​mniej po​le​cieć tro​chę da​lej. Wy​ślij ją na po​łu​dnie, w stro​nę Wysp. Po​dob​no wszyst​kie pta​ki zna​ją dro​gę do domu, praw​da? — Ona nie do​le​ci do Wysp – od​parł La​ith. W jego gło​sie po​brzmie​wał lęk i gniew. — Nie musi – od​rzekł Va​lyn. – Wy​star​czy, je​śli od​le​ci da​le​ko od nas. Pięć​‐ dzie​siąt mil. Choć​by dwa​dzie​ścia. Do​sta​tecz​nie da​le​ko, by ktoś, kto ją znaj​‐ dzie, nie zna​lazł też nas. — A co się sta​nie, gdy ktoś ją znaj​dzie? – za​py​tał La​ith. – Kie​dy nie bę​dzie mo​gła fru​wać? Va​lyn wziął głę​bo​ki od​dech. — To nie jest do​mo​wy pta​szek, La​ith. Ona jest żoł​nie​rzem. Ta​kim sa​‐ mym jak ty. Ta​kim jak ja. Zro​bi to samo co my: bę​dzie wal​czyć, aż bę​dzie zmu​szo​na się wy​co​fać, wy​co​fa się, jak da​le​ko zdo​ła, a po​tem bę​dzie wal​czyć zno​wu. – Pró​bo​wał zła​go​dzić ton swe​go gło​su. – Ura​to​wa​ła nas, ale nie może już nam po​móc. Nie te​raz. Może naj​wy​żej przy​czy​nić się do tego, że nas zła​‐ pią lub za​bi​ją, a ja nie mogę do tego do​pu​ścić. La​ith pa​trzył na nie​go osłu​pia​ły, z otwar​ty​mi usta​mi. Ku zdu​mie​niu Va​‐ ly​na w oczach lot​ni​ka za​krę​ci​ły się łzy. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca wy​da​wa​ło się, że ze​chce jesz​cze ar​gu​men​to​wać, nie zgo​dzić się, lecz w koń​cu kiw​nął gło​wą jed​nym szyb​kim, nie​znacz​nym ru​chem, jak​by wbrew swej woli.

— W po​rząd​ku – rzekł chra​pli​wym gło​sem. – W po​rząd​ku. Mu​szę tyl​ko zdjąć z niej uprzę​że. Dać jej naj​więk​sze szan​se. Va​lyn po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy. — Po​mo​gę. — Nie – wark​nął La​ith. A po​tem do​dał spo​koj​niej: – Nie. Ja to zro​bię. Zdję​cie uprzę​ży z Ra nie za​ję​ło mu wie​le cza​su. Wy​star​czy​ło od​piąć kil​ka kla​mer i roz​wią​zać parę wę​złów, i go​to​we. Lecz na​wet wte​dy La​ith nie po​‐ zwo​lił jej jesz​cze od​le​cieć, tyl​ko gła​skał dłoń​mi pió​ra na jej szyi i mru​czał ja​‐ kieś sy​la​by, któ​rych Va​lyn nie ro​zu​miał. Ptak za​marł w bez​ru​chu z gło​wą po​chy​lo​ną pod ta​kim ką​tem, jak​by słu​chał uważ​nie, co La​ith ma do po​wie​‐ dze​nia, a po​tem opu​ścił ją ni​żej, aż zna​la​zła się na wy​so​ko​ści gło​wy lot​ni​ka. La​ith po​ło​żył Ra dłoń na dzio​bie za​dzi​wia​ją​co de​li​kat​nym ge​stem, któ​ry za​‐ krył pla​my krwi po​zo​sta​łe po prze​by​tym ata​ku, uśmiech​nął się, a po​tem cof​‐ nął o krok i wska​zał ge​stem w nie​bo. — Ru​szaj – po​wie​dział. – Wal​czy​łaś dziel​nie, a te​raz ru​szaj. Ra zni​ży​ła gło​wę, po czym wzbi​ła się z krzy​kiem w po​wie​trze, bi​jąc nie​‐ rów​no skrzy​dła​mi, aby na​brać wy​so​ko​ści. Va​lyn ze ści​śnię​tym żo​łąd​kiem przy​glą​dał się, jak Ra skrę​ca na po​łu​dnie i zni​ka za pa​smem ni​skich wzgórz. Po​tem od​wró​cił się do La​itha. — Przy​kro mi. Lot​nik wbił w nie​go spoj​rze​nie, twar​de po​mi​mo łez. — Li​czę tyl​ko, że masz ja​kiś pie​przo​ny plan. Plan na tę chwi​lę był pro​sty: od​po​cząć. Gwen​na wciąż była nie​przy​tom​‐ na. Ta​lal wy​glą​dał, jak​by za chwi​lę miał ze​mdleć, a sam Va​lyn czuł się tak, jak​by ktoś od ty​go​dnia okła​dał go ki​jem. Bez ket​tra​la czuł się bez​bron​ny, uzie​mio​ny, nie​mal nagi, ale nie wi​dział in​nej dro​gi. Od​pra​wiw​szy Ra, mo​gli na​rzu​cić bi​zo​nie skó​ry na czar​ne kom​bi​ne​zo​ny i za​sło​niw​szy ka​pe​lu​sza​mi ciem​ne wło​sy i cerę, wmie​szać się w gru​pę jeźdź​ców. Nie zmy​li​li​by rzecz ja​‐ sna in​nych Urghu​lów, lecz nikt pa​trzą​cy z po​wie​trza nie za​uwa​żył​by nic po​‐ dej​rza​ne​go. Je​śli na​wet nie po​le​ciał za nimi Pchła, to Va​lyn na​brał w As​sa​re wy​star​cza​ją​cej pew​no​ści, że Orle Gniaz​do wy​sła​ło w po​ścig kil​ka Skrzy​deł. Tak więc Va​lyn wraz z La​ithem i Ta​la​lem przez więk​szą część po​ran​ka usu​wa​li wszel​kie śla​dy Su​ant’ra i od​by​tej przed świ​tem wal​ki. Na cia​łach obu za​bi​tych Urghu​lów uło​ży​li ko​piec z ka​mie​ni, za​gra​bi​li po​zna​czo​ną od​‐ ci​ska​mi szpo​nów mięk​ką zie​mię i prze​nie​śli za​kład​ni​ków do więk​sze​go z dwóch api. Ruch spra​wił, że mię​śnie Va​ly​na nie ze​sztyw​nia​ły zbyt moc​no i po​zwo​lił mu nie my​śleć, przy​naj​mniej przez ja​kiś czas, o cze​ka​ją​cym ich wy​zwa​niu. Wła​śnie prze​nie​śli Gwen​nę do mniej​sze​go na​mio​tu, gdy An​nick, sie​dzą​‐ ca po dru​giej stro​nie ogni​ska, prze​mó​wi​ła spo​koj​nym gło​sem: — Pra​cuj​cie da​lej. Nie pa​trz​cie w górę. Va​lyn stłu​mił w so​bie na​tu​ral​ny od​ruch, przy​kuc​nął i do​rzu​cił kil​ka szczap do ku​chen​ne​go ogni​ska.

— Co tam jest? – za​py​tał. — Ptak – od​par​ła. – Nad​la​tu​je wy​so​ko, od za​cho​du. Wie​le go kosz​to​wa​ło, by nie się​gnąć do noży i mie​czy, by ku​cać spo​koj​nie przy ogniu i mie​szać je​dze​nie w pry​mi​tyw​nym ko​cioł​ku, lecz An​nick mia​ła lep​szy kąt wi​dze​nia. Oczy​wi​ście ket​tra​low​cy na pta​ku spo​dzie​wa​li się na​po​‐ ty​kać od cza​su do cza​su małe gru​py Urghu​lów, spo​glą​da​ją​cych z cie​ka​wo​‐ ścią w górę, gdy prze​la​ty​wa​li, lecz je​śli dys​po​no​wa​li lu​ne​tą, z ła​two​ścią mo​‐ gli roz​po​znać rysy jego twa​rzy. Le​piej było cho​dzić z opusz​czo​ną gło​wą i uda​wać, że się ni​cze​go nie za​uwa​ży​ło. — Prze​le​cie​li – po​wie​dzia​ła w koń​cu An​nick. Va​lyn zer​k​nął w górę i osła​nia​jąc oczy dło​nią, śle​dził od​da​la​ją​cy się kształt. — Byli za wy​so​ko, że​bym mo​gła ich roz​po​znać – do​da​ła snaj​per​ka. Va​lyn zmru​żył oczy. Ptak le​ciał wy​so​ko, ale Va​lyn, któ​ry tak​że w świe​tle dnia miał lep​szy wzrok od in​nych, zdo​łał roz​po​znać upie​rze​nie i za​rys skrzy​‐ deł oraz ogo​na. Wes​tchnął dłu​go i po​wo​li. — Pchła – po​wie​dział. – To był Pchła.

14

A

dare wró​ci​ła z wie​czor​ne​go ka​za​nia znu​żo​na i nie​spo​koj​na za​ra​zem. Dni były wy​star​cza​ją​co dłu​gie – bu​dze​nie się przed świ​tem, pie​sza wę​drów​ka przez pięć lub sześć mil, po​tem po​łu​dnio​wy po​si​łek i zno​‐ wu pięć mil dro​gi – by jesz​cze na ko​niec przez pół nocy wy​słu​chi​wać ja​kie​‐ goś trze​cio​rzęd​ne​go ka​pła​na. Gdy ich ka​ra​wa​na za​trzy​ma​ła się wresz​cie, Ada​re nie ma​rzy​ła o ni​czym in​nym, tyl​ko o owi​nię​ciu się ko​cem i za​pad​nię​‐ ciu w sen. Nira jed​nak za​uwa​ży​ła, że Ada​re by​ła​by głu​pia jak wół, gdy​by uda​jąc gor​li​we​go piel​grzy​ma, chcia​ła wy​mi​gać się od wie​czor​nych ka​zań. Tak więc każ​de​go wie​czo​ru czła​pa​ła w za​pa​da​ją​cym zmro​ku, pró​bu​jąc do​‐ strzec coś przez za​wią​za​ną na oczach opa​skę, po​ty​ka​jąc się na nie​rów​no​‐ ściach i usi​łu​jąc omi​jać ciem​ne kształ​ty wo​zów, by za​siąść w sze​ro​kim krę​‐ gu zgro​ma​dzo​nych przy ogni​sku. Ży​wi​ła na​dzie​ję, że inni za​uwa​żą jej obec​‐ ność, nie da​rząc jej przy tym nad​mier​nym za​in​te​re​so​wa​niem. Nie​ła​two było tego słu​chać. Jed​nej nocy mło​dy ka​płan opo​wia​dał o grzesz​nych wy​stęp​kach Mal​ke​enia​nów. Dru​giej o idei pań​stwa pod rzą​da​‐ mi In​tar​ry, wol​ne​go od świec​kiej wła​dzy. Ostat​nia zaś prze​mo​wa, któ​ra była za​wo​alo​wa​ną mową po​grze​bo​wą ku czci Uinia​na Czwar​te​go, ubo​dła ją do ży​we​go. Choć w mi​go​tli​wym świe​tle ogni​ska trud​no jej było od​czy​tać miny in​nych piel​grzy​mów, ich na​strój był oczy​wi​sty. Pier​wot​nie są​dzi​ła, że uda​ło się jej za​bić nie tyl​ko ka​pła​na, ale i jego re​pu​ta​cję, gdy ujaw​ni​ła, że jest krwio​pij​cą, lecz oka​za​ło się, że po śmier​ci jego do​bre imię oka​za​ło się za​trwa​ża​ją​co od​por​ne. Więk​szość tych lu​dzi nie była w świą​ty​ni tam​te​go dnia, gdy tłum roz​szar​pał Uinia​na. Przy​ję​li to, w co chcie​li wie​rzyć, a oce​nia​‐ jąc zbior​czo Mal​ke​enia​nów, a Ada​re w szcze​gól​no​ści, wie​rzy​li w naj​gor​sze. Nim ka​płan skoń​czył swo​ją ty​ra​dę, Ada​re zdą​ży​ła w zde​ner​wo​wa​niu wy​dra​‐ pać pa​znok​cia​mi spo​rą ranę w kciu​ku. Wra​ca​ła po​wo​li wzdłuż rzę​du wo​zów i ognisk, ma​rząc je​dy​nie o paru kę​‐ sach ugo​to​wa​nej przez Nirę ryby, o po​sie​dze​niu chwi​lę przy cie​płym ogniu i o za​śnię​ciu. Kie​dy jed​nak wró​ci​ła do ogni​ska przy wo​zie, zo​rien​to​wa​ła się szyb​ko, że coś jest nie tak. Sta​rusz​ka spę​dza​ła od dwóch ty​go​dni każ​dą wie​‐ czor​ną chwi​lę nad pa​tel​nią, sma​żąc wy​ło​wio​ne w ka​na​le kar​pie z do​dat​kiem pie​przu i ku​pio​ne​go po dro​dze ryżu i mru​cząc do sie​bie ja​kieś sło​wa, jak​by

one też były przy​pra​wą. Te​raz jed​nak sta​ła na wo​zie, wy​pa​tru​jąc cze​goś w ciem​no​ści. Jej kok się roz​wią​zał i siwe wło​sy po​wie​wa​ły wo​kół gło​wy. La​‐ ska drża​ła w ręku. — Oshi! – krzy​cza​ła chra​pli​wym, za​ła​mu​ją​cym się gło​sem. – Oshi! Gdy Ada​re po​de​szła do wozu, sta​ra zwró​ci​ła się ku niej. — Po​szedł gdzieś – po​wie​dzia​ła. – Wró​ci​łam do ogni​ska, a on znik​nął. Ada​re za​wa​ha​ła się. Umysł Oshie​go był dużo słab​szy, niż po​cząt​ko​wo są​‐ dzi​ła, lecz o jego sza​leń​stwie ła​two było za​po​mnieć. Prze​ja​wia​ło się zwy​kle spo​koj​nie, w dłu​gich chwi​lach mil​cze​nia albo na​pa​dach ci​che​go pła​czu. Gdy miał o coś pre​ten​sje, zwy​kle mó​wił ła​god​nie, ochry​ple mam​ro​tał w nie​skoń​‐ czo​ność te same sło​wa, kie​ru​jąc je do pta​ków, do wozu albo prze​ma​wia​jąc do wła​snych pa​znok​ci. Gdy tyl​ko był bar​dziej zde​ner​wo​wa​ny, za​wsze po​ja​‐ wia​ła się Nira, kła​dła mu dłoń na ra​mie​niu i da​wa​ła łyk​nąć z gli​nia​nej bu​tli. Kom​bi​na​cja tych dwóch ele​men​tów nie​omyl​nie uspo​ka​ja​ła za​gu​bio​ne​go star​ca. Naj​wy​raź​niej te​raz coś po​szło nie tak. — Znaj​dzie​my go – za​pew​ni​ła Ada​re. Zmru​ży​ła oczy, sta​ra​jąc się ogar​‐ nąć wzro​kiem piel​grzy​mi obóz. Był duży, ale nie aż tak wiel​ki. Może czter​‐ dzie​ści albo pięć​dzie​siąt ognisk i tyle samo wo​zów roz​rzu​co​nych na prze​‐ strze​ni kil​ku akrów. – Nie mógł zajść da​le​ko – do​da​ła, za​ta​cza​jąc sze​ro​ki gest. – Roz​dzie​li​my się. Spraw​dzisz obóz… — Już spraw​dzi​łam – wark​nę​ła Nira. – Dwa razy. Po​szedł i nikt go nie wi​‐ dział. Ada​re wzdry​gnę​ła się, sły​sząc głos sta​rej. Przy​wy​kła do szorst​kiej mowy, ale te​raz w to​nie gło​su Niry było coś no​we​go, tward​sze​go i ostrzej​sze​go. — Jak dłu​go cię nie było? – za​py​ta​ła ostroż​nie. Nira wes​tchnę​ła głę​bo​ko. — Wy​szłam przed zmro​kiem. Mu​sia​łam zła​pać parę ryb. Ka​za​łam mu zo​stać przy ogniu, co zwy​kle robi. Czy​li od za​cho​du słoń​ca. Spraw​ny męż​czy​zna prze​biegł​by w tym cza​sie parę mil, ale Oshi nie był spraw​ny. Ka​nał był o kil​ka​set kro​ków i ogra​ni​czał ich od za​cho​du, co zna​czy​ło, że Oshi mógł pójść na pół​noc lub po​łu​dnie, lub na wschód, w pole. — Ro​bił to już kie​dyś? – spy​ta​ła Ada​re. — Od bar​dzo, bar​dzo daw​na już nie. Za​nim Ada​re od​po​wie​dzia​ła, zza wozu wy​ło​nił się Le​hav, trzy​ma​jąc dłoń na gło​wi​cy mie​cza. Nie mo​gła doj​rzeć jego oczu, ale w jego po​sta​wie było coś czuj​ne​go, ja​kaś go​to​wość. Po jego bo​kach sta​ło dwóch piel​grzy​mów, obaj wy​glą​da​li na wo​jow​ni​ków. Je​den z nich dzier​żył jesz​cze w dło​ni ocie​ka​‐ ją​cy tłusz​czem płat mię​sa. Le​hav wo​dził spoj​rze​niem od Niry do Ada​re i z po​wro​tem. — Sły​sza​łem krzyk – po​wie​dział. Ada​re ski​nę​ła gło​wą. Nie chcia​ła ścią​gać na sie​bie uwa​gi Le​ha​va, po​dob​‐ nie jak nie lu​bi​ła uczest​ni​czyć w ka​za​niach przy ogni​sku, lecz zba​ga​te​li​zo​‐

wa​nie spra​wy wy​glą​da​ło​by dziw​nie. Le​piej też, żeby Le​hav po​mógł w po​szu​‐ ki​wa​niach Oshie​go. — Po​trze​bu​je​my two​jej po​mo​cy – rze​kła z wa​ha​niem, po czym za​ła​ma​ła ręce, ma​jąc na​dzie​ję, że gest ten przy​da proś​bie od​po​wied​nie​go pa​to​su. Je​den z męż​czyzn, ni​ski, krę​py, umię​śnio​ny bru​tal z usta​mi przy​po​mi​na​‐ ją​cy​mi pysk żaby, łyp​nął na nią po​żą​dli​wie, po czym ode​zwał się do Le​ha​va: — Pa​nien​ka cze​ka two​jej po​mo​cy, ka​pi​ta​nie. Pięk​niut​ka, cała w ru​mień​‐ cach i za​dy​sza​na. Ja​sne, że po​wi​nie​neś wy​cią​gnąć do niej… po​moc​ną dłoń. Ada​re do​strze​gła w świe​tle ognia jego ró​żo​wy ję​zyk po​ru​sza​ją​cy się mię​‐ dzy war​ga​mi. — Nie je​stem ka​pi​ta​nem, Lod​ge – od​parł Le​hav nie​chęt​nie, zer​ka​jąc na wóz. – Opu​ści​łem le​gie już daw​no temu. — Ja​sne, ka​pi​ta​nie – od​parł żaba z sze​ro​kim uśmie​chem. — Prze​stań, ośle – rzu​cił dru​gi żoł​nierz, kle​piąc szorst​ko Lod​ge’a w tył gło​wy. – Ta mło​da ko​bie​ta jest piel​grzy​mem, tak samo jak my. Nie ja​kąś głu​‐ pią, dzi​ką nad​gra​nicz​ną dziw​ką. Lod​ge zmarsz​czył brwi, ale za​milkł. Le​hav zu​peł​nie zi​gno​ro​wał tę wy​mia​nę zdań. Nie wy​ka​zał naj​mniej​szej ocho​ty wy​stą​pie​nia w obro​nie Ada​re. Po​nie​waż w An​nu​rze wy​ra​to​wał ją z opre​sji, ku​si​ło ją, by wi​dzieć w nim sprzy​mie​rzeń​ca, lecz była to nie​bez​‐ piecz​na po​ku​sa. — Cze​go wam trze​ba? – za​py​tał, wbi​ja​jąc w nią spoj​rze​nie. — Oshi do​kądś po​szedł – od​par​ła, sta​ra​jąc się mó​wić wy​so​kim, wy​stra​‐ szo​nym gło​sem. – Znasz tego sta​rusz​ka? Nira bar​dzo się o nie​go mar​twi. Le​hav prze​niósł spoj​rze​nie na Nirę. — Sły​sza​łem, jak roz​ma​wia​li​ście – po​wie​dział, a sło​dycz jego gło​su za​da​‐ wa​ła kłam twar​dym sło​wom. – Sły​sza​łem two​je he​re​zje. – Po​krę​cił gło​wą. – Nie wiem, dla​cze​go przy​łą​czy​łaś się do tej piel​grzym​ki, ale sko​ro mar​twisz się o bra​ta, to sama go so​bie znajdź. Ada​re spró​bo​wa​ła za​pro​te​sto​wać, lecz Le​hav prze​rwał jej szorst​kim ge​‐ stem dło​ni. — Zna​la​złaś się w złym to​wa​rzy​stwie, Do​rel​lin. W grzesz​nej kom​pa​nii. Rzecz​na śle​po​ta to jed​na rzecz, ale upew​nij się, że nie ośle​płaś też na świa​tło In​tar​ry. Za​nim zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, żoł​nierz ob​ró​cił się na pię​cie i od​szedł w noc, a za nim jego dwaj to​wa​rzy​sze. O prze​ra​że​niu Niry świad​czy​ło choć​by to, że nie ob​rzu​ci​ła go wy​zwi​ska​‐ mi. Wy​glą​da​ło wręcz na to, że na​wet nie za​uwa​ży​ła jego odej​ścia. — W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Nie po​trze​bu​je​my go. We dwie mo​że​my spraw​dzić dro​gę, jed​na pój​dzie na po​łu​dnie, dru​ga na pół​noc. Bę​‐ dzie​my szyb​sze od twe​go bra​ta. — Na​wet nie wi​dzisz w nocy, a przy​naj​mniej nie poza krę​giem ognisk i nie z tym czymś za​wią​za​nym na oczach.

— Będę po​ru​szać się wol​niej. I za​wo​łam. Nira za​wa​ha​ła się, po​tem po​tak​nę​ła szyb​kim ski​nie​niem gło​wy. Jej za​gu​‐ bie​nie i gniew ustą​pi​ły cze​muś, co przy​po​mi​na​ło zwy​kłe zde​cy​do​wa​nie. — Pój​dę na po​łu​dnie. — Znaj​dę go, Niro – za​pew​ni​ła zno​wu Ada​re, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu sta​rej ko​bie​ty. Ze zdu​mie​niem stwier​dzi​ła, że Nira drży. – Nie mógł zajść zbyt da​le​ko, a w po​bli​żu jest tyl​ko ka​nał i pola, więc za​pew​ne nie wpa​ko​wał się w żad​ne kło​po​ty. Od​wró​ci​ła się i za​ka​sa​ła spód​ni​cę, lecz Nira ją za​trzy​ma​ła. — Za​cze​kaj – po​wie​dzia​ła, zni​ża​jąc głos. Zła​pa​ła ją moc​nym chwy​tem za prze​gub, a gdy Ada​re zwró​ci​ła się ku niej, spoj​rza​ła na nią trzeź​wym wzro​kiem. – Je​śli go znaj​dziesz… uwa​żaj. — Oczy​wi​ście będę uwa​ża​ła, żeby nie zro​bił so​bie krzyw​dy – rze​kła Ada​‐ re. Nira po​krę​ci​ła gło​wą. — Nie o to mi cho​dzi, głup​ta​sie. Strzeż się jego. Ręce Oshie​go były jak ga​łąz​ki. Szy​ja spra​wia​ła wra​że​nie, jak​by nie mo​gła utrzy​mać pro​sto gło​wy. A mimo to głos ko​bie​ty brzmiał tak, jak​by prze​ka​‐ zy​wa​ła jej ostrze​że​nie naj​wyż​szej wagi. Wciąż nie pusz​cza​ła jej ręki. — Kie​dy go znaj​dziesz, przy​pro​wadź go pro​sto do mnie – rze​kła z na​ci​‐ skiem. – Do mnie. I sta​raj się go uspo​ka​jać. — Wszyst​ko bę​dzie do​brze – od​rze​kła Ada​re, od​da​la​jąc się ostroż​nie, na​‐ gle za​nie​po​ko​jo​na. – Wszyst​ko bę​dzie do​brze. † Od​cze​ka​ła, aż zna​la​zła się poza za​się​giem ognisk, po czym pod​nio​sła wy​żej opa​skę. Było to ry​zy​kow​ne, może na​wet sza​lo​ne, ale coś w gło​sie Niry, w drże​niu jej ręki ka​za​ło jej się spie​szyć, a z mu​śli​no​wą opa​ską na oczach było to nie​moż​li​we. Po​zo​sta​wi​ła za​wią​za​ny wę​zeł, go​to​wa na​su​nąć ma​te​‐ riał z po​wro​tem na oczy, gdy​by ktoś się zbli​żył. A po​tem ru​szy​ła bie​giem. Nie​ła​two było osza​co​wać od​le​głość w ciem​no​ściach, ale są​dząc po bólu w łyd​kach i zmia​nie po​zy​cji gwiazd na nie​bie, Ada​re uzna​ła, że prze​bie​gła dro​gą przy​naj​mniej dwie mile, od cza​su do cza​su wy​krzy​ku​jąc imię Oshie​go i zer​ka​jąc na opa​da​ją​cy te​ren dzie​lą​cy ją od ka​na​łu oraz w dru​gą stro​nę, ku za​ro​słym po​lom. Noc i księ​życ ode​bra​ły im ży​zną bar​wę zie​le​ni, po​zo​sta​‐ wia​jąc je​dy​nie sza​re ster​czą​ce ło​dy​gi i cie​nie po​mię​dzy nimi. Je​że​li Oshi zbo​‐ czył choć​by tro​chę z dro​gi, je​śli za​błą​dził po​mię​dzy upra​wy, Ada​re mo​gła mi​nąć go w od​le​gło​ści kil​ku kro​ków, nie za​uwa​żyw​szy. Gdy w koń​cu za​‐ wró​ci​ła, po​wie​dzia​ła so​bie, że sta​ru​szek na pew​no udał się w inną stro​nę, że Nira już go zna​la​zła, lecz gdy do​tar​ła do gra​ni​cy obo​zo​wi​ska, uj​rza​ła Nirę sto​ją​cą sa​mot​nie na skra​ju dro​gi. — I jak? – spy​ta​ła, choć od​po​wiedź była oczy​wi​sta.

Nira po​krę​ci​ła gło​wą. Mia​ła za​ci​śnię​te szczę​ki, a la​skę trzy​ma​ła tak moc​‐ no, że skó​ra na jej knyk​ciach mało nie pę​kła. — Mu​si​my go zna​leźć. — Bę​dzie ła​twiej, kie​dy wsta​nie słoń​ce – za​uwa​ży​ła Ada​re. — Kie​dy wsta​nie słoń​ce, bę​dzie już za póź​no – par​sk​nę​ła Nira. — Za póź​no na co? — Żeby mu po​móc – od​po​wie​dzia​ła spo​koj​nie ko​bie​ta. Ada​re spoj​rza​ła na obóz. Po​szu​ki​wa​nie czło​wie​ka w ciem​no​ściach było sza​leń​stwem, zwłasz​cza że był on zbyt sza​lo​ny, by roz​po​znać swo​je imię, gdy będą go wo​łać. Poza tym na pew​no nie chciał, by go zna​le​zio​no. Było jed​‐ nak ja​sne, że Nira za​mie​rza szu​kać go do skut​ku, aż pad​nie z wy​czer​pa​nia, a w świe​cie za mu​ra​mi Pa​ła​cu Brza​sku Nira była dla Ada​re naj​bliż​szą oso​bą i je​dy​nym sprzy​mie​rzeń​cem. — Nie szu​ka​ły​śmy nad ka​na​łem – za​uwa​ży​ła Ada​re. — Wi​dzę stąd do​sko​na​le aż do sa​mej wody. — Może być nad brze​giem. Mógł wpaść do ka​na​łu. Nira za​wa​ha​ła się, a po​tem ski​nę​ła gło​wą. — Ru​szaj na pół​noc nad brze​giem. Ja pój​dę na po​łu​dnie. W po​ło​wie dro​gi do ka​na​łu Ada​re za​czę​ła tra​cić na​dzie​ję. Choć grunt był nie​rów​ny, pe​łen dziur i kęp dar​ni, to jed​nak nie na tyle po​fał​do​wa​ny, by mógł w nim znik​nąć do​ro​sły czło​wiek. Par​ła jed​nak na​przód, po czę​ści z upo​ru, a po czę​ści z po​czu​cia obo​wiąz​ku, by prze​szu​kać te​ren do koń​ca. Nad samą wodą mógł być uskok, gdzie woda pod​my​ła przy​brzeż​ny pia​sek. Wy​da​wa​ło się to mało praw​do​po​dob​ne, ale trud​no było mieć pew​ność, nie spraw​dziw​szy na​ocz​nie. Do​tar​ła nie​mal do sa​mej wody, gdy usły​sza​ła głos. Zra​zu po​my​śla​ła, że do​bie​ga z któ​rejś ło​dzi, gdzie pod​pi​ta śliw​ko​wym wi​nem za​ło​ga pod​śpie​‐ wu​je przy świe​tle księ​ży​ca. Gdy jed​nak ustał po​wiew wia​tru, zro​zu​mia​ła, że to nie ża​den śpiew, tyl​ko wy​so​kie, cien​kie za​wo​dze​nie, głos ludz​ki, chra​‐ pli​wy i drżą​cy jak na​pię​ta do gra​nic stru​na har​fy. Ję​zyk był jej nie​zna​ny, je​śli w ogó​le był to ja​kiś ję​zyk, a nie zwy​czaj​ny la​ment bę​dą​cy wy​ra​zem smut​ku i za​gu​bie​nia. Głos do​bie​gał z bli​ska, lecz Ada​re ni​ko​go nie wi​dzia​ła. Nie było tam też żad​nych drzew ani za​ro​śli, w któ​rych ktoś mógł​by się ukryć. Ku​ląc ra​mio​na, szła wzdłuż brze​gu. Nie​mal wpa​dła do dołu. Nie, nie dołu, lecz fun​da​men​tu, uświa​do​mi​ła so​‐ bie. Był nie​du​ży, miał może pięt​na​ście kro​ków śred​ni​cy, a wiel​kie ka​mie​nie two​rzą​ce jego obrze​ża w więk​szo​ści osu​nę​ły się do środ​ka. Nie​licz​ne, któ​re po​zo​sta​ły, chwia​ły się nie​bez​piecz​nie, po​kry​te mchem, za​sło​nię​te przez tra​‐ wę i nie​rów​no​ści grun​tu. Na dnie, kil​ka kro​ków ni​żej, w na​roż​ni​ku piw​ni​cy przy​kuc​nął Oshi. Jego zło​te sza​ty były po​dar​te i wy​bru​dzo​ne, a on przy​ci​skał dło​nie do uszu, jak​by nie chciał sły​szeć gło​su, któ​ry wy​do​by​wał się z jego wła​snych ust. — Nira – za​wo​ła​ła Ada​re, zer​ka​jąc przez ra​mię i wy​pa​tru​jąc sta​rusz​ki.

Nira prze​szu​ki​wa​ła brzeg ka​na​łu ka​wa​łek da​lej na po​łu​dnie i Ada​re mu​sia​ła krzyk​nąć jesz​cze raz, gło​śniej, aby zwró​cić jej uwa​gę. – Jest tu​taj! – krzyk​nę​‐ ła, ge​stem wska​zu​jąc zie​ją​cy w zie​mi piw​nicz​ny dół. Ob​ró​ci​ła się i zo​ba​czy​‐ ła, że Oshi na nią pa​trzy. Umilkł, za​gryzł gór​ną war​gę i ko​ły​sał się w przód i w tył w szyb​kim, kon​wul​syj​nym ryt​mie. – Oshi – za​wo​ła​ła do nie​go Ada​re. Pa​mię​ta​ła o ostrze​że​niu Niry, lecz sta​rzec był naj​wy​raź​niej za​gu​bio​ny, bez​‐ rad​ny i być może ran​ny. – Oshi, dla​cze​go nie wra​casz do wozu? Prze​niósł spoj​rze​nie z Ada​re na po​szar​pa​ne chmu​ry w gó​rze, a po​tem na swo​je dło​nie, któ​re trzy​mał przed oczy​ma, jak​by sta​no​wi​ły ja​kieś sta​ro​‐ żyt​ne i nie​po​ję​te ar​te​fak​ty. Ada​re wes​tchnę​ła głę​bo​ko, zła​pa​ła po​kru​szo​ny frag​ment muru i trzy​ma​jąc nie​zgrab​nie la​tar​nię, zsu​nę​ła się na dno dołu. Lą​du​jąc, stra​ci​ła nie​co rów​no​wa​gę, ale zdo​ła​ła utrzy​mać się na no​gach. Ob​‐ ró​ci​ła się i uj​rza​ła, że Oshi przy​pa​tru​je się jej z uwa​gą. — Co się sta​ło z moją wie​żą? – dy​szał, wy​dłu​bu​jąc pal​ca​mi zie​mię spo​‐ mię​dzy ka​mie​ni. Jego głos brzmiał co​raz do​no​śniej: – Kto zbu​rzył moją wie​‐ żę? Ada​re przyj​rza​ła się fun​da​men​tom. Być może dźwi​ga​ły kie​dyś ja​kąś smu​kłą wie​żę, ale far​me​rzy już daw​no ją ro​ze​bra​li, wy​wo​żąc ka​mień na bu​‐ do​wę wła​snych ogro​dzeń i do​mów. Nie mia​ła po​ję​cia, w jaki spo​sób Oshi zna​lazł tak szyb​ko to miej​sce ani jak zdo​łał zejść na dno po nie​rów​nym mu​‐ rze, nie ra​niąc się przy tym bo​le​śnie. — Kto znisz​czył moją wie​żę? – za​py​tał po​now​nie, tym ra​zem jesz​cze gło​‐ śniej, ko​ły​sząc się co​raz moc​niej. – Shih​ja​hin? Di​rik? Kto? Ada​re cof​nę​ła się o krok. Sta​rzec był sza​lo​ny. Wy​ga​dy​wał sza​lo​ne rze​czy. Shih​ja​hin i Di​rik byli dwój​ką At​ma​nich, któ​rzy od do​bre​go ty​siąc​le​cia spo​czy​wa​li w zie​mi. Oshi mu​siał zwró​cić uwa​gę na sta​re umoc​nie​nia w po​bli​żu ka​na​łu i usły​szeć, co piel​grzy​mi mó​wi​li mię​dzy sobą o wład​cach-krwio​pij​cach, któ​rzy je zbu​‐ do​wa​li. Umysł Oshie​go za​pew​ne opu​ścił te​raź​niej​szość i w swym sza​leń​‐ stwie cof​nął się w cza​sie o całe stu​le​cia, do epo​ki wo​jen​nej gro​zy. Prze​stał się ko​ły​sać i za​marł w zu​peł​nym bez​ru​chu. Sie​dział pro​sto, nie​‐ ru​cho​my jak po​sąg. — Do​brze się czu​jesz? – za​py​ta​ła z wa​ha​niem. Prze​niósł na nią spoj​rze​nie i za​trzy​mał na chwi​lę, a po​tem od​wró​cił wzrok. Ada​re już mia​ła po​dejść do nie​go i ob​jąć ra​mie​niem, tak jak czy​ni​ła to Nira, kie​dy on na​gle kla​snął w dło​nie wład​czym ge​stem, bę​dą​cym tro​chę jak we​zwa​nie, tro​chę jak ostrze​że​nie, po czym roz​su​nął je po​wo​li. Ku swe​mu prze​ra​że​niu Ada​re uj​rza​ła, jak po​wie​trze mię​dzy jego dłoń​mi zaj​mu​je się ogniem i za​czy​na pło​nąć ża​rem ty​siąc razy ja​śniej​szym od jej la​tar​ni. Prze​‐ szedł ją lo​do​wa​ty dreszcz. Krwio​pij​ca. Brat Niry był krwio​pij​cą i do tego ta​kim, któ​ry czę​ścio​wo po​‐ padł w sza​leń​stwo. — Czy to Di​rik cię przy​słał? – za​py​tał zim​nym gło​sem.

Gdy to rzekł, zgiął pal​ce, a ogień w dło​niach utwo​rzył ja​sną, pło​ną​cą sieć, w któ​rej zło​wro​go po​ły​ski​wa​ły czer​wo​ne włók​na. Krwio​pij​ca. W Pa​ła​cu Brza​sku było całe Mi​ni​ster​stwo Oczysz​cze​nia, któ​re zaj​mo​wa​ło się wy​kry​‐ wa​niem i ści​ga​niem krwio​pij​ców, i każ​de​go roku w po​go​ni za nimi gi​nę​ły tu​zi​ny urzęd​ni​ków. Ada​re po​czu​ła skurcz w żo​łąd​ku. Sta​wia​ła już czo​ło Uinia​no​wi, ale u jej boku był wów​czas il Torn​ja oraz wy​szko​lo​ny za​bój​ca i dzia​ło się to w peł​nym świe​tle dnia. To jed​nak… było coś zu​peł​nie in​ne​go. — Oshi – za​czę​ła, sta​ra​jąc się mó​wić po​wo​li i spo​koj​nie, tak jak wła​ści​‐ cie​le psiar​ni prze​ma​wia​ją do ran​nych psów. – Oshi, to tyl​ko ja, Do​rel​lin. Zmarsz​czył brwi, zgiął je​den pa​lec i drob​na sia​tecz​ka pło​mie​ni od​dzie​li​ła się od kuli ognia i za​czę​ła wić się wol​no po​mię​dzy dłoń​mi. — Two​je imię nie ma zna​cze​nia. Nie ma zna​cze​nia. Je​steś no​żem Di​ri​ka. Albo Kyi. Albo Shih​ja​hi​na… Prze​rwał, a strzęp pło​mie​nia za​czął na​gle się roz​ra​stać, roz​cią​gać jak sieć i su​nąć w po​wie​trzu ku Ada​re. Po​czu​ła, jak żółć pod​cho​dzi jej do gar​dła, otwo​rzy​ła usta do krzy​ku, lecz za​miast tego zwy​mio​to​wa​ła, czu​jąc sła​bość i drże​nie w ca​łym cie​le. Spoj​rza​ła na ścia​ny, lecz wy​da​ły się jej znacz​nie wyż​‐ sze i bar​dziej stro​me, niż gdy pa​trzy​ła na nie z góry. Rów​nie do​brze mo​gła stać na dnie stud​ni. — Będę wy​ci​nał war​stwę po war​stwie – chry​piał Oshi, szcze​rząc zęby – zry​wał skó​rę z two​jej twa​rzy, od​ry​wał mię​śnie od ko​ści, wni​kał co​raz głę​‐ biej, aż doj​dę do tego, czy​im je​steś two​rem. Wiel​ka sieć roz​su​nę​ła się krok przed twa​rzą Ada​re, wi​jąc się jak wąż, ugi​‐ na​jąc i skrę​ca​jąc. Oshi za​czął za​ci​skać dło​nie w pię​ści. Ada​re za​łka​ła, po​ra​żo​‐ na stra​chem, lecz na​gle nad brze​giem dołu uka​za​ła się twarz Niry, a jej la​ska za​ma​cha​ła przed Ada​re, jak​by od​pę​dza​jąc rzu​co​ny strasz​li​wy urok. — Ro​shin – rzu​ci​ła gło​sem gniew​nym, a przy tym ostrym i sta​now​czym. – Ro​shin! Prze​stań na​tych​miast. Ro​shin, po​my​śla​ła Ada​re. Ja​kaś ma​leń​ka część jej umy​słu, nie​po​ru​szo​na ogar​nia​ją​cym ją prze​ra​że​niem, była spo​koj​na jak ka​mień i peł​na za​cie​ka​‐ wie​nia. Pią​ty z At​ma​nich, brat… Ri​shi​ni​ry. Ode​tchnę​ła głę​bo​ko i spoj​rza​ła na ma​leń​ką sta​rusz​kę za sobą. To było nie​moż​li​we. At​ma​ni byli sta​rą hi​sto​‐ rią, prak​tycz​nie mi​tem, i zo​sta​li uni​ce​stwie​ni przez wła​sne sza​leń​stwo i pa​‐ ra​no​ję. Śmierć Nie​śmier​tel​nych była od ty​sią​ca lat mo​ty​wem nie​zli​czo​nych opo​wie​ści i ulu​bio​nym te​ma​tem dzieł wie​lu ma​la​rzy: Di​rik i Ky, złą​cze​ni w ostat​nim uści​sku, któ​ry mógł​by być wy​ra​zem mi​ło​ści, gdy​by nie jego dłoń za​ci​śnię​ta na jej gar​dle i gdy​by nie jej pa​znok​cie wbi​te w jego oczy. Chi​‐ rug-ad-Do​bar na​dzia​ny na włócz​nię Shih​ja​hi​na, a wresz​cie ostat​nie chwi​le Shih​ja​hi​na sto​ją​ce​go na szczy​cie wzgó​rza, gdy zie​mia wo​kół za​go​to​wa​ła się, po​chła​nia​jąc jego ar​mię. Nie żyli, ode​szli daw​no temu. Nie wszy​scy, przy​po​mnia​ła so​bie Ada​re. Losy naj​młod​szych At​ma​nich, Ro​shi​na i Ri​shi​ni​ry, po​zo​sta​ły nie​zna​ne.

Nie​któ​rzy hi​sto​ry​cy uzna​li, że zgi​nę​li wcze​śniej w woj​nach do​mo​wych, któ​‐ re znisz​czy​ły ich ra​zem z im​pe​rium. Inni uwa​ża​li, że zgi​nę​li w ostat​nim ob​‐ lę​że​niu Hra​za​di​nu, a ich po​szar​pa​nych ciał nie od​na​le​zio​no pod gru​za​mi. Byli też oczy​wi​ście tacy ory​gi​nal​ni ba​da​cze, któ​rzy z upo​rem twier​dzi​li, że ostat​ni z At​ma​nich ja​koś umknę​li przed prze​mo​cą i znisz​cze​niem, ja​kie po​grą​ży​ły po​ło​wę Eri​droi. Naj​słyn​niej​sze ma​lo​wi​dło Lia​na Ki, no​szą​ce ty​tuł Uciecz​ka Nie​śmier​tel​nych, przed​sta​wia​ło dwie spo​wi​te płasz​cza​mi po​sta​cie, ma​leń​kie na tle ruin i sza​le​ją​cej po​żo​gi, prze​dzie​ra​ją​ce się przez znisz​czo​ny kra​jo​braz ku ciem​nej li​nii ho​ry​zon​tu. Lian okrył wów​czas ich twa​rze cie​‐ niem, a te​raz Ada​re pa​trzy​ła na żywą ko​bie​tę i star​ca. — Ro​shin, zo​staw to. Na​tych​miast! – rze​kła Nira, wska​zu​jąc na sieć. — Ri​shi? – spy​tał i spoj​rzał na nią, a w jego ciem​nych oczach po​ja​wił się za​męt. Sze​ro​kim ge​stem po​ka​zał ota​cza​ją​ce go mury. – Znisz​czy​li ją, Ri​shi. Znisz​czy​li wszyst​ko. Nira się skrzy​wi​ła. Ogni​sta sieć na​dal wi​sia​ła przed Ada​re, ale wy​raź​nie zbla​kła, jej pło​mie​nie zga​sły i przy​po​mi​na​ła bar​dziej sieć ma​łych, ża​rzą​cych się sła​bo wę​giel​ków. — To już daw​no mi​nę​ło, Ro​shi​nie – od​par​ła ko​bie​ta, nie spusz​cza​jąc oczu z bra​ta. – Już ich nie ma. Nie skrzyw​dzą nas. — A co z nią? – jęk​nął Oshi, mie​rząc pal​cem w Ada​re. — Ona jest na​szą przy​ja​ciół​ką – rze​kła Nira. — Przy​ja​ciół​ka – po​wie​dział spo​koj​nie sta​rzec, jak​by ba​dał nie​zna​ne mu sło​wo. – Na​sza przy​ja​ciół​ka? — Tak – po​twier​dzi​ła sta​ra. Po chwi​li nie​na​tu​ral​ny ogień zgasł, po​zo​sta​‐ wia​jąc w oczach Ada​re ślad w po​sta​ci po​wi​do​ku. Gdy Oshi opu​ścił ręce, jama piw​ni​cy po​grą​ży​ła się w cie​niu. Z za​ska​ku​ją​cą żwa​wo​ścią Nira zsu​nę​ła się po ka​mien​nym mu​rze i ze​sko​czy​ła na zie​mię tuż obok bra​ta. – Masz – po​wie​‐ dzia​ła ła​god​nie i z fałd sza​ty wy​do​by​ła gli​nia​ną bu​tel​kę, od​kor​ko​wa​ła ją kciu​kiem, po czym przy​tknę​ła mu ją do ust. – Pij, Oshi. Po​czu​jesz się le​piej. — Le​piej? – za​py​tał oszo​ło​mio​ny, wpa​tru​jąc się w ciem​ność. – Czy kie​dyś bę​dzie le​piej? — Tak – od​rze​kła Nira, prze​chy​la​jąc na​czy​nie. Odro​bi​na ostro pach​ną​cej cie​czy spły​nę​ła po bro​dzie star​ca, ale sior​bał chci​wie. – Bę​dzie le​piej – mruk​‐ nę​ła. Gdy opróż​nił bu​tel​kę, uło​żył się po​wo​li na zie​mi i za​padł w sen, tu​ląc się czę​ścio​wo do sio​stry, a czę​ścio​wo do ka​mien​ne​go muru za sobą. Wy​gi​nał usta, jak​by chciał wy​mó​wić ja​kieś sło​wo. Nira ro​zej​rza​ła się po piw​ni​cy i w znu​że​niu po​krę​ci​ła gło​wą. — Zdą​ży​łam za​po​mnieć, że to tu jest – rze​kła tro​chę do sie​bie, a tro​chę do śpią​ce​go bra​ta. – Po wszyst​kich tych la​tach, bra​cie, tyl​ko ty je​den pa​mię​‐ ta​łeś – do​da​ła ci​cho. — Co to ta​kie​go? – szep​nę​ła Ada​re. Ko​bie​ta od​wró​ci​ła się do niej, jak​by do​pie​ro te​raz zda​ła so​bie spra​wę z jej

obec​no​ści, zmru​ży​ła oczy i opie​kuń​czo oto​czy​ła Oshie​go ra​mie​niem. — To jest miej​sce, któ​re kie​dyś było dla nie​go przy​jem​ne – od​par​ła. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą, nie bar​dzo wie​dząc, co od​po​wie​dzieć. — Chciał mnie za​bić – po​wie​dzia​ła wresz​cie. — Tak – od​rze​kła Nira. – Chciał. — Dla​cze​go? — Ro​zum go opu​ścił. Oni go znisz​czy​li. Znisz​czy​li nas wszyst​kich. — Kto? – za​py​ta​ła Ada​re, usi​łu​jąc od​gad​nąć sens nie​ja​snych od​po​wie​dzi. – Kto was znisz​czył? — Ci, któ​rzy nas stwo​rzy​li. Któ​rzy uczy​ni​li nas ta​ki​mi, jacy by​li​śmy. – Skrzy​wi​ła się. – Jacy je​ste​śmy. — At​ma​ni – wy​szep​ta​ła ci​chut​ko Ada​re. Przez dłu​gą chwi​lę Nira nie od​po​wie​dzia​ła, na​wet nie po​tak​nę​ła. Od​wró​‐ ci​ła się od Ada​re i spoj​rza​ła na twarz śpią​ce​go bra​ta, na jego pierś uno​szo​ną rów​nym, po​wol​nym od​de​chem. — Za​wie​rzy​łaś mi swój se​kret, dziew​czy​no – po​wie​dzia​ła w koń​cu, nie pod​no​sząc oczu – a te​raz po​zna​łaś mój. Je​śli go zdra​dzisz, wy​drę ci ser​ce.

15

Ś

le​dze​nie upły​wu dni w cze​lu​ściach zim​nych kom​nat Umar​łe​go Ser​ca było pra​wie nie​moż​li​we. Nie było tam słoń​ca ani księ​ży​ca. Nie było gwiazd, któ​rych bieg po nie​bie moż​na by ob​ser​wo​wać, nie było nic poza dy​mem i wil​go​cią oraz wszech​obec​nym za​pa​chem so​lo​nej ryby. Ka​de​‐ no​wi przy​dzie​lo​no małą celę, w któ​rej mógł spać, lecz ile​kroć otwie​rał drzwi, znaj​do​wał za nimi sto​ją​ce​go straż​ni​ka; cza​sem był nim Trant, cza​sem któ​ryś z po​zo​sta​łych Ishie​nów. Za​wsze py​tał o Tana i Tri​ste, któ​rych nie wi​‐ dział od cza​su przy​by​cia, i cią​gle od​ma​wia​no mu od​po​wie​dzi. Wła​sna bez​‐ rad​ność w ob​li​czu tych uzbro​jo​nych lu​dzi iry​to​wa​ła go, ale nic nie mógł na to po​ra​dzić. Ishie​no​wie mie​li łuki i mie​cze, on nie miał. Ishie​no​wie mie​li woj​sko​we wy​szko​le​nie, on go nie miał. Przez krót​ki czas za​sta​na​wiał się na​‐ wet, czy nie wy​rwać bro​ni któ​re​muś ze straż​ni​ków, lecz trud​no mu było wy​obra​zić so​bie, by taki sce​na​riusz nie skoń​czył się jego wła​sną śmier​cią bądź uwię​zie​niem. Choć straż​ni​cy po​zwa​la​li mu prze​miesz​czać się swo​bod​nie mię​dzy jego celą a kan​ty​ną, to resz​ta for​te​cy po​zo​sta​wa​ła dlań nie​do​stęp​na. Po​cząt​ko​wo Ka​den pró​bo​wał tro​chę dłu​żej po​zo​sta​wać za dłu​gim sto​łem, gdzie wszy​scy je​dli, ma​jąc na​dzie​ję, że do​wie się cze​goś o Tri​ste lub Cse​strii​mach. Ishie​no​‐ wie jed​nak wy​da​wa​li się mieć na bacz​no​ści tak bar​dzo, że gra​ni​czy​ło to z pa​‐ ra​no​ją. Nie​któ​rzy przy​pa​try​wa​li się mu, kry​jąc się za swo​im mil​cze​niem jak za tar​czą. Nie​któ​rzy krzy​cze​li mu w twarz. Naj​czę​ściej jed​nak go igno​ro​wa​‐ li, omi​ja​jąc go tak, jak​by był jesz​cze jed​nym drew​nia​nym krze​słem. Do sza​leń​stwa do​pro​wa​dza​ło go to, że nie wie nic o tym, co się dzie​je, ani na ze​wnątrz, ani w sa​mym Umar​łym Ser​cu. Ka​den wie​dział je​dy​nie, że w cza​sie, gdy on prze​cha​dza się pod​ziem​ny​mi ko​ry​ta​rza​mi, An​nur tkwi w rę​kach ja​kie​goś cse​striim​skie​go ty​ra​na. Jego fru​stra​cja nie roz​wią​zy​wa​ła jed​nak pro​ble​mu, więc prze​łknął go​rycz, prze​stał zu​peł​nie roz​ma​wiać z Ishie​na​mi i za​czął spę​dzać więk​szość cza​su w celi, sie​dząc ze skrzy​żo​wa​ny​‐ mi no​ga​mi na ka​mien​nej po​sadz​ce i ćwi​cząc va​nia​te. Trans nie wy​da​wał się taki waż​ny, przy​naj​mniej w po​rów​na​niu z nie​wo​‐ lą Tri​ste bądź z nie​pew​no​ścią losu Va​ly​na lub za​bój​stwem ce​sa​rza An​nu​ru. Nie miał jed​nak żad​ne​go wpły​wu na los Tri​ste i Va​ly​na, nie wspo​mi​na​jąc

o swo​im nie​ży​ją​cym ojcu. Mógł je​dy​nie prak​ty​ko​wać va​nia​te. Mógł so​bie za​‐ pew​nić to, że gdy na​dej​dzie wła​ści​wy czas, bę​dzie go​tów. Mimo że w Gó​rach Ko​ścia​nych kil​ka razy wcho​dził w ten trans, wciąż zda​wał mu się on czymś nie​pew​nym i trud​no osią​gal​nym. Cza​sem uda​wa​ło mu się osią​gnąć ten stan już po kil​ku od​de​chach; in​nym ra​zem zda​wa​ło mu się to zu​peł​nie nie​moż​li​we, jak pró​ba uchwy​ce​nia pę​che​rzy​ka po​wie​trza pod wodą. Wi​dział go, ale nie mógł utrzy​mać. Gdy tyl​ko pró​bo​wał go zła​pać, wy​my​kał mu się z rąk. Nie ma​jąc nic in​ne​go do ro​bo​ty, od​dał się temu za​ję​ciu z po​sęp​ną za​wzię​‐ to​ścią, ro​biąc krót​kie prze​rwy je​dy​nie po to, by zjeść por​cję ryby, przejść parę drzwi da​lej i sko​rzy​stać z wy​drą​żo​nej w ka​mie​niu la​try​ny oraz prze​‐ spać się tro​chę co ja​kiś czas. W po​zba​wio​nych słoń​ca i gwiazd ciem​no​ściach Umar​łe​go Ser​ca nie moż​na było okre​ślić go​dzi​ny. Za​sy​piał więc tam, gdzie sie​dział, i spał tak dłu​go, jak cia​ło się do​ma​ga​ło, po czym bu​dził się, czu​jąc szorst​ki ka​mień na po​licz​ku albo par​cie na pę​cherz, wsta​wał, mru​gał, by ode​gnać reszt​ki zmę​cze​nia, po czym sa​do​wił się po​now​nie po​środ​ku swo​jej celi i za​my​kał oczy. Było to su​ro​we ćwi​cze​nie, ale nada​wa​ło kształt jego bez​kształt​nym dniom, a po pew​nym cza​sie stwier​dził, że po​tra​fi wcho​‐ dzić w pust​kę, gdy tyl​ko za​pra​gnie. A przy​naj​mniej wte​dy, gdy po​zo​sta​wał bez ru​chu. I z za​mknię​ty​mi ocza​‐ mi. Kie​dy już to opa​no​wał, za​czął ćwi​czyć wcho​dze​nie w trans z otwar​ty​mi oczy​ma. Było to znacz​nie trud​niej​sze, jak​by cały świat bro​nił go przed pust​‐ ką, lecz Ka​den ćwi​czył upo​rczy​wie, zde​cy​do​wa​ny wy​cią​gnąć ja​kąś ko​rzyść z tych dłu​gich, ciem​nych dni. Sie​dział wła​śnie po​grą​żo​ny w swo​im ćwi​cze​‐ niu, wpa​trzo​ny w świa​tło je​dy​nej świe​cy, pró​bu​jąc od​da​lić od sie​bie wła​sne „ja”, gdy Tan pchnął cięż​kie drew​nia​ne drzwi i wkro​czył do środ​ka, nim Ka​‐ den zdą​żył się zdu​mieć lub wy​stra​szyć. Star​szy mnich oce​nił sy​tu​ację jed​nym spoj​rze​niem, po czym ski​nął gło​‐ wą. — Pust​ka przy​cho​dzi te​raz ła​twiej. Nie było to py​ta​nie, lecz Ka​den po​tak​nął ru​chem gło​wy, skry​wa​jąc zmie​‐ sza​nie, za​sko​cze​nie i pew​ną iry​ta​cję, jaką wy​wo​ła​ło na​głe po​ja​wie​nie się Tana. — Po​wi​nie​neś móc osią​gać to na​wet w bie​gu – po​wie​dział mnich. – I pod​czas wal​ki. — Wciąż ćwi​czę, żeby ro​bić to z otwar​ty​mi ocza​mi. Tan po​krę​cił gło​wą. — Nie te​raz. Chodź ze mną. Ka​den spoj​rzał ze zdzi​wie​niem. — Do​kąd? Gdzie by​łeś? — Z Ishie​na​mi. Pró​bo​wa​łem do​wie​dzieć się cze​goś o dziew​czy​nie. — Pod​czas gdy mnie wię​zio​no.

— Ostrze​ga​łem cię, że przy​by​wa​jąc tu​taj, po​no​si​my ry​zy​ko. — My? – spy​tał Ka​den. – Wy​glą​da na to, że dali ci tu zu​peł​ną swo​bo​dę. — Do​praw​dy? – od​parł Tan, wbi​ja​jąc weń uważ​ne spoj​rze​nie. – To do ta​‐ kich wnio​sków do​sze​dłeś, ob​ser​wu​jąc mnie tak dłu​go? — Nie za​mknię​to cię w celi. — Cie​bie też nie – za​uwa​żył Tan, od​wró​cił się do otwar​tych drzwi za sobą i za​mknął je szczel​nie, po czym zwró​cił się do Ka​de​na, zni​ża​jąc głos: – Ishie​no​wie nie ufa​ją mi, bo od nich od​sze​dłem, i nie ufa​ją, bo wró​ci​łem. Moja sy​tu​acja tu​taj jest nie​mal rów​nie kiep​ska jak two​ja. Każ​de wspar​cie, ja​‐ kie​go ci udzie​lę, bę​dzie w ich oczach świad​czy​ło prze​ciw​ko mnie. Za​milkł na chwi​lę, lecz resz​ta była ja​sna: Tan był je​dy​nym ogni​wem łą​‐ czą​cym Ka​de​na ze świa​tem ze​wnętrz​nym. Je​że​li Ishie​no​wie zwró​cą się prze​‐ ciw star​sze​mu mni​cho​wi, obaj będą skoń​cze​ni. — W po​rząd​ku – po​wie​dział Ka​den po​wo​li. – Ro​zu​miem. Jak się czu​je Tri​ste? Co z nią zro​bi​li? Tan za​sta​no​wił się chwi​lę nad tym py​ta​niem, wa​żąc od​po​wiedź. — Nie ro​zu​mie​ją, czym ona jest. – Za​milkł po​now​nie. – Ja zresz​tą też nie ro​zu​miem. — Co masz na my​śli? — W tym, co za​ob​ser​wo​wa​li​śmy, nie ma spój​no​ści. Po​trze​bu​je​my wię​cej in​for​ma​cji. Ka​den zmarsz​czył brwi. — I dla​te​go się po​ja​wi​łeś – po​wie​dział po chwi​li. – Dla​te​go do mnie przy​‐ sze​dłeś. Dla​te​go oni cię przy​sła​li. Tan ski​nął gło​wą. — Tri​ste cię zna. Zda​je się, że ci ufa. Ishie​no​wie są​dzą, po​dob​nie jak ja, że mo​gła​by ci ujaw​nić coś wię​cej. — Po​wie​dzia​ła coś o moim ojcu? O An​nu​rze albo o spi​sku prze​ciw​ko mo​jej ro​dzi​nie? — Nie. Jak rze​kłem, po​trze​bu​je​my wię​cej in​for​ma​cji. Ka​den spoj​rzał zdu​mio​ny. — Ishie​no​wie trzy​ma​ją mnie w za​mknię​ciu od… ty​go​dni? Mie​sią​ca? A te​raz chcą po​mo​cy? — Tak. — Dla​cze​go miał​bym im po​móc? Dla​cze​go miał​bym spi​sko​wać z ludź​‐ mi, któ​rzy mnie uwię​zi​li, prze​ciw​ko Tri​ste, któ​ra nie zro​bi​ła nic poza tym, że po​ma​ga​ła mi nie​ustan​nie od pierw​szej nocy, kie​dy się spo​tka​li​śmy? — Po​mo​żesz im – stwier​dził Tan gło​sem pro​stym jak ude​rze​nie to​po​ra – bo je​śli tego nie zro​bisz, mo​żesz ni​g​dy nie opu​ścić tej ja​ski​ni. Ka​den wziął głę​bo​ki od​dech. Dwa od​de​chy. Mnich tyl​ko wy​po​wie​dział gło​śno to, o czym on sam my​ślał nie​ustan​nie od chwi​li, gdy prze​kro​czył próg ken​ta. A jed​nak te sło​wa wy​po​wie​dzia​ne gło​śno przez ko​goś in​ne​go na​‐ bra​ły rze​czy​wi​ste​go wy​mia​ru.

— Dziew​czy​na nie jest tym, czym ci się wy​da​je – cią​gnął Tan – a gdy​by na​wet była, to i tak nie mo​żesz so​bie po​zwo​lić na lo​jal​ność. Nie tu​taj. Nie mię​dzy tymi ludź​mi. Nie zdo​łasz po​móc ni​ko​mu, z Tri​ste włącz​nie, je​śli umrzesz za​mknię​ty w celi Ishie​nów. Ka​den po​czuł na​gły ło​mot ser​ca o że​bra. Za​pa​no​wał nad nim, uci​szył w so​bie zwie​rzę​cą na​tu​rę, któ​ra za​pra​gnę​ła gryźć, ko​pać, ucie​kać, po czym skło​nił gło​wę. — Do​kąd idzie​my? — Do cel. Do cel. Ozna​cza​ło to, że opusz​czą tę część Umar​łe​go Ser​ca, a on zo​ba​czy nowe te​ry​to​rium. Nie było to wie​le, ale wię​cej niż po​znał do tej pory. Być może lep​sza zna​jo​mość ukła​du po​miesz​czeń wię​zie​nia po​zwo​li na roz​po​‐ zna​nie, gdzie są wyj​ścia, a wy​glą​da​ło na to, że może na​dejść chwi​la, gdy jed​‐ no z nich bę​dzie mu po​trzeb​ne. — W po​rząd​ku – po​wie​dział spo​koj​nie. – Pój​dę. Tan uniósł rękę. — Jest coś wię​cej. — Wię​cej? — Ishie​no​wie przy​pro​wa​dzą w tym cza​sie jesz​cze jed​ne​go więź​nia. Chcą za​sko​czyć dziew​czy​nę, przy​tło​czyć ją, za​szo​ko​wać, żeby coś po​wie​dzia​ła. — Ja​kie​go więź​nia? – za​py​tał zdez​o​rien​to​wa​ny Ka​den. – Dla​cze​go Tri​ste mia​ła​by ujaw​nić coś ja​kie​muś in​ne​mu bie​da​ko​wi, któ​re​go Ishie​no​wie wię​‐ żą w swo​ich lo​chach? — Bo on jest Cse​strii​mem – od​parł po dłu​gim mil​cze​niu Tan. – I jest nie​‐ bez​piecz​ny. Ka​den spró​bo​wał uspo​ko​ić tęt​no i za​pa​no​wać nad wy​ra​zem twa​rzy. — A więc mają Cse​strii​ma. Czy jest jesz​cze coś, co po​wi​nie​nem wie​dzieć? Tan ski​nął gło​wą. — Przy​wód​cą Ishie​nów jest czło​wiek imie​niem Ma​tol. Strzeż się go. Jest na swój spo​sób rów​nie nie​bez​piecz​ny jak ten wię​zień. † — Cały ku​rew​ski sęk w tym – tłu​ma​czył Ekhard Ma​tol, splu​wa​jąc na mo​krą po​sadz​kę, aby pod​kre​ślić swo​ją iry​ta​cję – że Cse​strii​mo​wie nie re​agu​ją na tor​tu​ry tak jak my. Choć Tan stwier​dził, że Ma​tol jest do​wód​cą Umar​łe​go Ser​ca, nie no​sił on żad​ne​go mun​du​ru ani ozna​cze​nia ran​gi. Ubra​ny był w stan​dar​do​wy skó​‐ rza​ny ku​brak i weł​nia​ny strój, moc​no już znisz​czo​ny i prze​żar​ty przez mole. Był ni​ski i krę​py, miał pię​ści jak mło​ty, nos jak dłu​to i brzyd​ką ospo​wa​tą cerę. Choć fi​zycz​nie róż​nił się od Tran​ta i był od nie​go o do​bre pięt​na​ście lat star​szy, to uno​sił się wo​kół nie​go ten sam nie​zdro​wy za​pach wil​go​ci, a jego oczy mia​ły taki sam in​ten​syw​ny, dzi​ki wy​raz. I tak samo jak u Tran​ta czy

Tana, jego skó​rę zna​czy​ły licz​ne bli​zny. Tan po​szedł w mil​cze​niu przo​dem krę​ty​mi ko​ry​ta​rza​mi, po czym prze​‐ szli przez dwo​je wzmoc​nio​nych drzwi i mi​nę​li trzech straż​ni​ków, aż zna​leź​‐ li się w cia​snym przed​sion​ku, ma​łym po​miesz​cze​niu z ni​skim drew​nia​nym sto​łem i krze​słem, na któ​rym za​siadł Ma​tol. Ka​den nie spo​dzie​wał się prze​‐ pro​sin za wcze​śniej​sze trak​to​wa​nie, ale ten czło​wiek na​wet o tym nie wspo​‐ mniał. Ka​den mógł​by być słu​żą​cym albo nie​wol​ni​kiem, nic nie​zna​czą​cym pod​ko​mend​nym, któ​re​go się wzy​wa, gdy jest coś do zro​bie​nia. To, że Ma​tol w ogó​le z nim roz​ma​wia, wy​da​ło się ła​ską. — Co jej zro​bi​li​ście? – za​py​tał Ka​den, sta​ra​jąc się nadać py​ta​niu obiek​‐ tyw​ny i spo​koj​ny ton. — To co zwy​kle – od​rzekł Ma​tol ze wzru​sze​niem ra​mion, ge​stem wska​‐ zu​jąc wi​docz​ne za swy​mi ple​ca​mi drzwi pro​wa​dzą​ce za​pew​ne do celi Tri​ste. – Ka​wał​ki szkła pod pa​znok​cie. Śru​by do zgnia​ta​nia kciu​ków. Wszyst​ko to, co idzie na po​czą​tek. Zo​sta​wi​li​śmy ją te​raz na tro​chę, żeby do​szła do sie​bie i była miła i ule​gła, kie​dy za​cznie​my zno​wu. Ka​den po​czuł ucisk w żo​łąd​ku, ale za​cho​wał spo​kój i zro​bił obo​jęt​ną minę. — Żą​dam, aby prze​sta​no ro​bić jej krzyw​dę – po​wie​dział, pró​bu​jąc nadać swe​mu gło​so​wi coś z ce​sar​skie​go tonu swe​go ojca. Ma​tol zmarsz​czył brwi, po​wo​li wstał, a po​tem ob​szedł wo​ko​ło drew​nia​‐ ny stół i za​marł, gdy jego twarz zna​la​zła się kil​ka cali od twa​rzy Ka​de​na. Uśmiech​nął się ostrym jak nóż uśmie​chem i szep​nął: — Być może Ram​pu​ri Tan ci tego nie po​wie​dział. Może przez te lata, gdy go tu nie było, za​po​mniał, jak się za​ła​twia u nas spra​wy, po​zwól więc, że ci po​wiem… – Tu na​brał po​wie​trza i prze​raź​li​wie wrza​snął: – NIE JE​STE​‐ ŚMY TWO​IMI PIE​PRZO​NY​MI POD​WŁAD​NY​MI! Ka​den przy​wykł do klasz​tor​ne​go stro​fo​wa​nia, do po​wol​nych, prze​czą​‐ cych ru​chów gło​wy, a na​wet do bru​tal​nych kar, któ​re szły w ślad za tym. Ale ten na​gły wy​buch był czymś zu​peł​nie in​nym, a on za​chwiał się na pię​tach, jak ude​rzo​ny. — Może i nie – od​parł w koń​cu, pró​bu​jąc się uspo​ko​ić. Nie na​le​ża​ło oka​‐ zy​wać, że byle wrzask może go za​stra​szyć – ale je​ste​śmy po tej sa​mej stro​nie w sta​rej, od​wiecz​nej wal​ce. Ma​tol wzru​szył ra​mio​na​mi, a chwi​lo​wa fu​ria opu​ści​ła go cał​ko​wi​cie. — Kto wie, ale Ishie​no​wie pa​mię​ta​li o swo​jej po​win​no​ści, wy​trwa​li na sta​no​wi​sku, pod​czas gdy ty i two​ja ro​dzi​na po​rzu​ci​li​ście je daw​no temu. – Za​milkł, jak​by cze​kał, aż Ka​den za​pro​te​stu​je, po czym stwier​dził z na​ci​‐ skiem: – Jak skoń​czy​my z tą dziw​ką, co może za​jąć nam tro​chę cza​su, będę miał do cie​bie parę py​tań. Chciał​bym wie​dzieć wię​cej o tym spi​sku prze​ciw​‐ ko two​jej ro​dzi​nie. – Mach​nął lek​ce​wa​żą​co ręką. – Nie ob​cho​dzi mnie, czy an​nu​ryj​ski tłu​mek po​wsta​nie i wy​pru​je fla​ki wszyst​kim ży​ją​cym Mal​ke​‐ enia​nom, ale to, jak dzia​ła​ją Cse​strii​mo​wie. Znaj​du​ją ja​kąś bu​dow​lę, ja​kiś

po​rzą​dek w ser​cu na​sze​go świa​ta, coś, co sami stwo​rzy​li​śmy, a po​tem za​czy​‐ na​ją nad tym pra​co​wać, osła​bia​jąc mury, pod​ko​pu​jąc fun​da​men​ty, aż się za​‐ wa​lą, a my zgi​nie​my pod gru​za​mi tego, co sami zbu​do​wa​li​śmy. – Wle​pił oczy w Ka​de​na, sze​ro​ko otwar​te i wście​kłe. Po​tem znie​nac​ka wy​buch​nął śmie​chem. – I dla​te​go mo​że​my ze​chcieć cię tu za​trzy​mać na rok albo na dzie​sięć lat. Bo w koń​cu, je​śli wy​ko​rzy​sta​my cię my, to nie zro​bią tego oni. Zim​ne ciar​ki prze​bie​gły po cie​le Ka​de​na. Zer​k​nął na Tana, cze​ka​jąc na ja​ki​kol​wiek, choć​by mil​czą​cy sy​gnał wspar​‐ cia, ale ob​li​cze mni​cha nie zdra​dza​ło nic, a on sam mil​czał. Ka​den prze​łknął za​rów​no obe​lgę, jak i strach. Duma i strach były złu​dze​niem, w tym wy​pad​‐ ku nie​bez​piecz​nym. W tym miej​scu od​cię​tym od świa​ta, ukry​tym pod to​na​‐ mi skał i pod mo​rzem, taki czło​wiek jak Ma​tol mógł ro​bić, co ze​chce. Ka​den nie zdo​ła po​móc ani Tri​ste, ani An​nu​ro​wi, upie​ra​jąc się przy swo​im ho​no​‐ rze. Oto, dla​cze​go mamy sądy i pra​wa, po​my​ślał. Oto, dla​cze​go mamy ce​sa​rza. Gdy Ka​den pierw​szy raz usły​szał o Ishie​nach, ich po​wo​ła​nie wy​da​ło mu się wiel​ce szla​chet​ną spra​wą. Czymś czy​stym. Jed​nak​że to za​wzię​te dą​‐ że​nie do je​dy​ne​go celu, poza osło​ną pra​wa i tra​dy​cji, re​li​gii i po​rząd​ku, jaki ona wpro​wa​dza, co​raz bar​dziej za​kra​wa​ło na sza​leń​stwo. Dla Ishie​nów każ​‐ dy śro​dek był do​bry, je​śli pro​wa​dził do Cse​strii​mów. Każ​de kłam​stwo. Każ​da tor​tu​ra. Każ​de mor​der​stwo. — Czy dziew​czy​na po​wie​dzia​ła coś no​we​go? – za​py​tał Tan. Ma​tol prych​nął. — Jed​no gów​no: łka​nia, proś​by, skom​le​nia. Mówi, że nie zro​bi​ła nic złe​‐ go. Pro​blem w tym, że nie kwi​li wła​ści​wie. – Ob​ró​cił się do Ka​de​na, uno​sząc brwi, jak​by cze​kał na ja​kieś oczy​wi​ste py​ta​nie. Kie​dy Ka​den mil​czał, zi​ry​to​‐ wa​ny Ma​tol za​czął tłu​ma​czyć: – Wro​go​wie wy​glą​da​ją jak lu​dzie, lecz nimi nie są. Mają ina​czej po​ukła​da​ne – po​wie​dział, stu​ka​jąc się pal​cem w gło​wę – tu​taj. Kie​dy się ich tor​tu​ru​je, czu​ją ból. Me​sh​kent wbi​ja w nich swo​je krwa​‐ we haki tak samo, jak czy​ni z nami wszyst​ki​mi, ale rzecz w tym, że nie czu​ją stra​chu. Są star​si od młod​szych bo​gów. Ka​ve​raa nie może ich do​tknąć. Ka​den za​sta​na​wiał się nad tym przez chwi​lę, pró​bu​jąc wy​obra​zić so​bie, jak to jest, gdy czu​je się ból po​zba​wio​ny lęku. To jak​by umie​rać z gło​du, nie bę​dąc głod​nym. — O cóż więc cho​dzi? – za​py​tał w koń​cu. – Sko​ro są​dzisz, że Tri​ste jest Cse​striim​ką, a Cse​strii​mo​wie nie re​agu​ją na tor​tu​ry, to po co wbi​jasz jej szkło pod pa​znok​cie? Ma​tol się uśmiech​nął. — No tak, nie by​li​śmy jed​nak tego pew​ni, czyż nie? I nie mó​wi​łem, że nie re​agu​ją. Po​wie​dzia​łem, że nie re​agu​ją wła​ści​wie. Sta​re ar​chi​wa po​wia​da​ją, że zwy​kle po​zna​je​my cse​striim​skich szpie​gów po zu​peł​nym bra​ku stra​chu. — Ale prze​cież Tri​ste jest prze​ra​żo​na. Sam to przed chwi​lą mó​wi​łeś.

Że pła​cze i bła​ga… — Cza​sa​mi – po​twier​dził Ma​tol i po​chy​lił się tak bli​sko do Ka​de​na, że ten po​czuł wy​raź​nie za​pach ryby w jego od​de​chu. – Ale nie bła​ga wła​ści​wie. — Wciąż nie chcesz po​wie​dzieć, co to ozna​cza. Ma​tol mil​czał przez chwi​lę, wpa​tru​jąc się w ja​kiś nie​wi​docz​ny punkt w prze​strze​ni, gdy ro​bił w pa​mię​ci prze​gląd wszyst​kich bła​gań i ro​dza​jów bólu. — Ist​nie​je pe​wien… ob​raz prze​ra​że​nia. Ja​kiś ro​dzaj skrę​tów cia​ła, rytm krzy​ków. Każ​dy re​agu​je ina​czej na ból i strach, ale pod tymi róż​ni​ca​mi jest coś ludz​kie​go, co pró​bu​je się ujaw​nić. Je​że​li wiesz, cze​go szu​kać, mo​żesz do​‐ strzec to ludz​kie coś. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Jak moż​na je roz​po​znać? Ma​tol uśmiech​nął się chy​trym, li​sim uśmiesz​kiem. — Dzię​ki temu, że sam przez to prze​sze​dłem – po​wie​dział i pod​niósł dło​‐ nie tak, by Ka​den mógł zo​ba​czyć bli​zny na koń​cach jego pal​ców tam, gdzie po​win​ny być pa​znok​cie. — Ból – stwier​dził spo​koj​nie Ka​den. — Wy​glą​da na to, że ktoś już ci opo​wia​dał o na​szych spo​so​bach – od​rzekł Ma​tol. — Wy​glą​da też na to, że to, co sami so​bie czy​ni​cie, jest gor​sze od tego, co mo​gli​by wam zro​bić Cse​strii​mo​wie – od​parł bez emo​cji Ka​den. Ma​tol wbił w nie​go spoj​rze​nie. Jego zęby po​ły​ski​wa​ły w świe​tle lam​py. — Na​praw​dę tak wy​glą​da? Na​praw​dę, do cho​le​ry, tak wy​glą​da? Ro​zej​rzał się na​gle wo​ko​ło, a po​tem przyj​rzał swo​im bli​znom, jak​by wi​‐ dział je pierw​szy raz w ży​ciu, jak​by były czymś zu​peł​nie ob​cym i nie​zna​‐ nym. Na ko​niec po​now​nie wle​pił wzrok w Ka​de​na. — Wszyst​ko, co wie​my o bólu, po​zna​li​śmy od Cse​strii​mów, z ich pod​‐ ręcz​ni​ków, z ich ksią​żek, z se​tek lat do​kład​nych za​pi​sów, kie​dy nas tor​tu​ro​‐ wa​li i za​bi​ja​li. My​ślisz, że to coś okrut​ne​go? – Po​de​tknął po​kry​te bli​zna​mi ręce Ka​de​no​wi pod oczy. – My​ślisz, że to jest gor​sze od tego, co mo​gli​by zro​‐ bić Cse​strii​mo​wie? To jest gów​nia​ne nic. Dla na​szych przod​ków by​ła​by to czy​sta ulga. Ka​den z przy​mu​sem przy​glą​dał się bli​znom przez ja​kieś trzy ude​rze​nia ser​ca, przy czym sta​rał się za​cho​wać spo​koj​ny, obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy. To, że Ishie​no​wie byli sza​le​ni i psy​chicz​nie skrzy​wie​ni, sta​wa​ło się co​raz bar​‐ dziej oczy​wi​ste, ale w sło​wach Ma​to​la po​brzmie​wa​ła też okrut​na praw​da i przez umysł Ka​de​na prze​mknę​ło wspo​mnie​nie szkie​le​tów z As​sa​re, ma​łych cza​szek i za​ci​śnię​tych rą​czek. Je​śli Ishie​no​wie byli psy​chicz​nie skrzy​wie​ni, to jed​nak sta​ło się tak za spra​wą Cse​strii​mów. — Dość ga​da​nia – po​wie​dział Tan, wska​zu​jąc na drzwi. Ma​tol po​krę​cił gło​wą. — Cze​ka​my na ko​goś. Na ko​goś, kogo ona po​win​na zo​ba​czyć. – Zmru​żył

oczy i wo​dził po nich wzro​kiem. – Mó​wi​łem Ram​pu​rie​mu, żeby o tym nie wspo​mi​nał, ale po​dej​rze​wam, że jed​nak po​wie​dział ci co nie​co o na​szym dru​gim więź​niu. – Szorst​kim ge​stem dźgnął pal​cem w pierś Ka​de​na. – No to jak? Po​wie​dział czy nie? Ka​den za wszel​ką cenę pró​bo​wał za​pa​no​wać nad od​de​chem. Wdech. Wy​‐ dech. Do środ​ka i na ze​wnątrz. — O ja​kim dru​gim więź​niu? † Na pierw​szy rzut oka wię​zień nie wy​glą​dał ani na za​bój​cę, ani na nie​śmier​‐ tel​ne​go. Shi​no​wie ostrze​ga​li swo​ich uczniów o nie​bez​pie​czeń​stwie ta​kich czy in​‐ nych ocze​ki​wań, któ​re mogą wy​pa​czyć za​rów​no wi​dze​nie, jak i pa​mięć. Kie​‐ ru​jąc się tym, Ka​den uni​kał wy​obra​ża​nia so​bie wy​glą​du Cse​strii​mów. Nie wy​glą​da​ją jak po​two​ry, po​wta​rzał so​bie w du​chu, cze​ka​jąc, aż przy​pro​wa​dzą więź​nia z naj​głęb​szych lo​chów. Po​tra​fi​li ucho​dzić za lu​dzi. Na​wet imię tego czło​wie​ka ni​czym się nie wy​róż​nia​ło: Kiel. Rów​nie do​brze mo​gło być imie​‐ niem pie​ka​rza lub ry​ba​ka. Był za​szo​ko​wa​ny, gdy się do​wie​dział, że Ishie​no​wie już mają więź​nia, jed​ną z nie​śmier​tel​nych istot, któ​re ści​ga​li tak dłu​go, lecz z chwi​lą, gdy uznał ten fakt, był go​tów na wszyst​ko. Kie​dy jed​nak straż​ni​cy kop​nia​kiem otwo​rzy​li drzwi i we​pchnę​li jeń​ca do środ​ka ze zwią​za​ny​mi rę​ka​mi okrę​co​‐ ny​mi moc​ną liną, Ka​den uświa​do​mił so​bie, że mimo wszyst​ko spo​dzie​wał się ko​goś moc​niej​sze​go, bar​dziej oka​za​łe​go. Kiel był star​szym męż​czy​zną, przy​gar​bio​nym i nie​pew​nym, a idąc, le​‐ ciut​ko uty​kał. Twarz i dło​nie miał po​zna​czo​ne bli​zna​mi; po​śród śla​dów po cię​ciach w po​sta​ci dłu​gich bia​łych li​nii były też brzyd​kie zna​mio​na bę​dą​‐ ce po​zo​sta​ło​ścią, jak do​my​ślił się Ka​den, po przy​pa​la​niu go​rą​cym że​la​zem. Cse​striim spra​wiał wra​że​nie ciem​no​skó​re​go, lecz gdy Ka​den przyj​rzał mu się bli​żej, oka​za​ło się, że ciem​ny od​cień skó​ry wy​ni​kał z wie​lu warstw za​sta​rza​łe​go bru​du. Jego po​zor​nie po​de​szły wiek rów​nież był złu​dze​niem. Zdro​wy i do​my​ty, mógł​by wy​glą​dać na oso​bę nie​speł​na czter​dzie​sto​let​nią. Na​wet wte​dy nie przy​po​mi​nał​by jed​nak tego wspa​nia​łe​go mon​strum, ja​kie​‐ go Ka​den nie​świa​do​mie się spo​dzie​wał. A wte​dy wię​zień otwo​rzył oczy. Ka​de​no​wi trud​no było po​wie​dzieć, na​wet w głę​bi du​szy, co ta​kie​go w nich uj​rzał. Oczy Kie​la z pew​no​ścią były mniej ude​rza​ją​ce od jego wła​‐ snych pło​ną​cych tę​czó​wek i mniej przy​ku​wa​ły uwa​gę od czar​ne​go spoj​rze​‐ nia Va​ly​na. Były to zwy​kłe oczy, lecz, jak uświa​do​mił so​bie Ka​den, gdy wię​‐ zień na nie​go pa​trzył, nie pa​so​wa​ły do cia​ła. Cia​ło było po​ka​le​czo​ne i wy​‐ nisz​czo​ne przez dłu​gie lata nie​ustan​nych prze​słu​chań, a gdy się po​ru​szał, wi​dać było, że wie​le w jego wnę​trzu ule​gło uszko​dze​niu. Oczy jed​nak po​zo​‐

sta​ły nie​tknię​te. Kiel ob​rzu​cił szyb​kim spoj​rze​niem Ma​to​la, przez pół ude​rze​nia ser​ca pa​‐ trzył na Ka​de​na, po czym sku​pił się na Ta​nie. — Ram​pu​ri – po​wie​dział gło​sem ci​chym i ła​god​nym jak dym uno​szą​cy się nad zga​szo​nym ogni​skiem, aż Ka​den le​d​wo się po​wstrzy​mał przed po​‐ chy​le​niem się ku nie​mu. – Nie wi​dzia​łem cię od bar​dzo daw​na. Tan ski​nął gło​wą, lecz nic nie po​wie​dział. — My​śla​łem, że za​po​mnia​łeś o mnie w mo​jej ci​chej celi – cią​gnął da​lej. – Nie​mal za​czę​ło mi bra​ko​wać na​wet tego to​wa​rzy​stwa, ja​kie za​pew​nia​ły tor​‐ tu​ry. — Nie przy​pro​wa​dzi​li​śmy cię tu​taj, żeby cię tor​tu​ro​wać – od​parł Tan. Kiel za​ci​snął usta. — Czy za​tem nad​szedł już czas, aby wresz​cie umrzeć? — Nad​szedł czas, żeby za​cząć ro​bić, co ci ka​że​my – wtrą​cił Ma​tol ostrym, nie​cier​pli​wym gło​sem. Wię​zień spoj​rzał w dół na swo​je zwią​za​ne ręce, a po​tem zer​k​nął przez ra​‐ mię na sto​ją​cą za nim straż. — Wy​glą​da na to, że nie zo​sta​wi​łeś mi wiel​kie​go wy​bo​ru. Może cho​ciaż mi po​wiesz, ile cza​su prze​sie​dzia​łem w mo​jej celi? — Na pew​no nie dość dłu​go – rzu​cił Ma​tol. – Ale bę​dziesz miał dużo wię​‐ cej cza​su na pa​trze​nie w ciem​ność, kie​dy tu skoń​czy​my. Kiel przez dłuż​szą chwi​lę mie​rzył spoj​rze​niem swe​go roz​mów​cę i naj​wy​‐ raź​niej za​mie​rzał coś po​wie​dzieć, po​tem jed​nak nie​ocze​ki​wa​nie sku​pił wzrok na Ka​de​nie. — Ram​pu​rie​go i Ekhar​da znam, ale cie​bie do​tąd nie po​zna​łem, choć do​‐ brze zna​łem twe​go ojca… Pięść Ma​to​la ude​rzy​ła go w brzuch, za​nim skoń​czył zda​nie. Kiel zgiął się wpół. — Trzy​maj gębę za​mknię​tą, a swo​je kłam​stwa za​cho​waj dla sie​bie, bo na​stęp​ne dwa​dzie​ścia lat spę​dzisz w skrzy​ni za​miast w celi. Po dłu​gim na​pa​dzie kasz​lu wię​zień z wol​na się wy​pro​sto​wał, a po​tem na mgnie​nie oka po​chwy​cił spoj​rze​nie Ka​de​na. Do​brze zna​łem twe​go ojca. Ka​den usi​ło​wał do​pa​trzyć się sen​su w tym stwier​dze​niu. Wy​da​wa​ło się to mało praw​do​po​dob​ne, wręcz nie​praw​do​po​dob​ne, lecz cóż Ka​den na​praw​‐ dę wie​dział o swo​im ojcu? Gdy był mały, po​dzi​wiał San​li​tu​na z bez​kry​tycz​‐ nym dzie​cię​cym uwiel​bie​niem, wiel​bił bez​gra​nicz​nie, lecz nie​świa​do​mie. Do​pie​ro wie​le lat póź​niej, gdy był już da​le​ko, za​czął zda​wać so​bie spra​wę, jak nie​wie​le wie​dział o nim i o tym, co nim po​wo​do​wa​ło, cze​go pra​gnął i cze​go się lę​kał. Przez więk​szość cza​su spę​dzo​ne​go w klasz​to​rze Ka​den czer​pał siłę do prze​trwa​nia cięż​kich prób, wie​dząc, że cier​pie​nie z rąk Shi​nów jest ta​kim sa​mym cier​pie​niem, ja​kie​go do​świad​czył jego oj​ciec parę dzie​się​cio​le​ci

wcze​śniej. Był prze​ko​na​ny, że bie​ga​nie, ko​pa​nie i gło​dów​ki zbli​ża​ją go do San​li​tu​na po​mi​mo bez​mia​ru dzie​lą​cych ich mil i że kie​dyś, gdy Ka​den wró​ci do An​nu​ru, będą sia​dy​wać so​bie ra​zem, jak męż​czy​zna z męż​czy​zną, i oma​wiać nie tyl​ko spra​wy rzą​do​we, ale też po raz pierw​szy w ży​ciu po​roz​‐ ma​wia​ją ze sobą na​praw​dę. Per​spek​ty​wa ta ule​gła znisz​cze​niu jak sta​ra por​ce​la​na z chwi​lą, gdy zdra​‐ dziec​kie po​sel​stwo Adi​va przy​by​ło do Ashk’lanu. Nie mia​ło już być spo​tka​‐ nia. Nie mia​ło być roz​mów. Nie mia​ło być mę​skie​go zro​zu​mie​nia. San​li​tun hui’Mal​ke​enian miał po​zo​stać rów​nie da​le​ki jak jego wy​rzeź​bio​ny po​sąg sto​ją​cy w alei Bo​gów. Ka​den nie miał po​ję​cia, czy oj​ciec bar​dziej lu​bił wodę czy wino, nie mó​wiąc już o tym, czy miał oka​zję roz​ma​wiać z Cse​strii​ma​mi. Jesz​cze raz spoj​rzał na więź​nia, na jego brud​ną twarz i upo​rczy​wie pa​trzą​ce oczy. Czy San​li​tun Mal​ke​enian po​ła​mał​by się chle​bem z taką isto​tą? Nie było spo​so​bu, by od​po​wie​dzieć na to py​ta​nie. — Czy mogę więc za​py​tać, po co tu je​stem? – po​wie​dział ci​cho Kiel, gdy się już wy​pro​sto​wał. Ge​stem wska​zał drzwi wio​dą​ce do celi tor​tur. – Je​steś pe​wien, że nie po to, by za​znać wię​cej bólu? — Mamy jesz​cze jed​ne​go więź​nia – od​parł Tan. – Chce​my, że​byś go zo​ba​‐ czył. Przez wy​nędz​nia​łą twarz Kie​la prze​mknął gry​mas, któ​ry mógł ozna​czać cie​ka​wość. — Ktoś z mego ro​dza​ju? Kto? — Tego wła​śnie chce​my się od cie​bie do​wie​dzieć – rzekł Tan. † W mrocz​nym świe​tle i pod ni​skim stro​pem moż​na było nie​mal uwie​rzyć, że Tri​ste po pro​stu od​po​czy​wa i że cięż​kie drew​nia​ne krze​sło, do któ​re​go zo​‐ sta​ła przy​ku​ta, jest zwy​kłym krze​słem, a świa​tło w la​tar​niach zo​sta​ło przy​‐ tłu​mio​ne, żeby umoż​li​wić jej lep​szy sen. Kie​dy jed​nak oczy Ka​de​na przy​wy​‐ kły do mro​ku, do​strzegł sta​lo​we kaj​da​ny na jej prze​gu​bach i kost​kach, śla​dy łez na brud​nej twa​rzy i cien​kie rany zna​czą​ce ra​mio​na. Naj​wy​raź​niej była bita lub chło​sta​na ró​zga​mi. — Nie mo​że​cie dać jej odzie​nia? – za​py​tał. Ma​tol par​sk​nął z po​gar​dą. — Czy wszy​scy Shi​no​wie są tacy de​li​kat​ni? – Po​tem zaś do​dał, jak do ma​‐ łe​go dziec​ka: – Tak dzia​ła​ją tor​tu​ry. Za​czy​na​my od umy​słu, nim za​bie​rze​my się do cia​ła. Ka​den nie mógł ode​rwać wzro​ku od tego cia​ła, od wście​kłych czer​wo​‐ nych pręg, gdzie pę​kła skó​ra. Wez​bra​ło w nim prze​ra​że​nie. Shi​no​wie na​‐ uczy​li go ra​dzić so​bie z emo​cja​mi, lecz ni​g​dy w ob​li​czu ta​kie​go be​stial​stwa. Kie​dy w koń​cu zdo​łał od​wró​cić wzrok od ran, uj​rzał, że Tri​ste otwo​rzy​ła oczy i pa​trzy na nie​go spod przy​mru​żo​nych po​wiek.

— Ka​de​nie – po​wie​dzia​ła ci​cho. Jego imię w jej ustach za​brzmia​ło jak skar​ga i oskar​że​nie za​ra​zem. Uświa​do​mił so​bie w tym mo​men​cie, że ob​ser​wo​wa​ła go, gdy na nią pa​trzył. Otwo​rzył usta, by od​po​wie​dzieć, ale nie zdo​łał nic wy​rzec. Nie mógł za​ofe​ro​‐ wać jej po​cie​sze​nia ani obiet​ni​cy od​da​le​nia cier​pie​nia. Wciąż nie wie​dział do​kład​nie, po co go we​zwa​no. — Je​stem tu​taj – rzekł w koń​cu sła​bym gło​sem. – Je​stem. — Ja​kie to wzru​sza​ją​ce – za​uwa​żył Ma​tol. – On tu jest, co ozna​cza, że mo​‐ że​my za​cząć od po​cząt​ku. Ale naj​pierw… Dał znak szorst​kim ge​stem i dwaj straż​ni​cy trzy​ma​ją​cy Kie​la po​pchnę​li go na​przód, sam Ma​tol zaś wy​cią​gnął rękę, zła​pał Tri​ste za wło​sy i wy​krę​cił jej gło​wę. — Patrz – roz​ka​zał, po​trzą​sa​jąc nią bru​tal​nie. – Patrz. Kon​wul​sje prze​bie​gły przez jej cia​ło. Ka​den wciąż nie wie​dział, co Ma​tol chce osią​gnąć. Zda​wa​ło mu się, że je​śli na​wet Kiel i Tri​ste są Cse​strii​ma​mi i je​śli się zna​ją, to będą mie​li dość zdro​we​go roz​sąd​ku, żeby to ukryć. Z dru​‐ giej stro​ny zaś szok roz​po​zna​nia ko​goś po tak dłu​gim cza​sie, być może po ty​sią​cach lat, był​by czymś, co da​ło​by się ła​two za​uwa​żyć, przy​naj​mniej u lu​dzi. Czy Cse​strii​mo​wie od​czu​wa​ją za​sko​cze​nie? Było już za póź​no, by spy​tać o to Tana. Wpa​try​wał się w twarz Kie​la, rzeź​biąc w umy​śle jej wi​‐ ze​ru​nek, by póź​niej uważ​nie się jej przyj​rzeć. Cse​striim jed​nak nie oka​zał nic poza lek​ką cie​ka​wo​ścią, uno​sząc nie​co brwi. — Pięk​na mło​da ko​bie​ta – za​uwa​żył spo​koj​nie. — Je​steś z nimi? – za​py​ta​ła Tri​ste to​nem peł​nym lęku i na​dziei. – Cze​go chcesz? — Nie – od​rzekł Kiel. – Nie je​stem z nimi. I wy​obra​żam so​bie, że za​rów​no ty, jak i ja pra​gnie​my tego sa​me​go: wol​no​ści i świa​tła. — Po​móż mi – rzu​ci​ła Tri​ste bła​gal​nie. — Chciał​bym móc to zro​bić – od​parł, uno​sząc zwią​za​ne dło​nie – ale jak wi​dzisz, nie mogę po​móc na​wet so​bie. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła. — To ich spo​sób po​stę​po​wa​nia – od​parł. – Lecz mo​żesz zna​leźć po​cie​chę w tym, że Anan​sha​el jest moc​niej​szy od Me​sh​ken​ta, w koń​cu śmierć uwol​ni cię od bólu. Głos Tri​ste, przed chwi​lą tak sła​by i nie​pew​ny, na​gle stał się twar​dy jak stal. — Nie sądź, że mo​żesz mnie po​uczać o dzia​ła​niu Me​sh​ken​ta – rze​kła, a sło​wa te były jak noże, ostre i pre​cy​zyj​ne. Oczy Kie​la otwo​rzy​ły się sze​ro​ko. Prze​chy​lił gło​wę, naj​wy​raź​niej po raz pierw​szy za​in​te​re​so​wa​ny swo​ją współ​więź​niar​ką. Tri​ste po​pa​trzy​ła na nie​‐ go wy​zy​wa​ją​co, po​tem prze​nio​sła spoj​rze​nie na Ma​to​la i z po​wro​tem na Kie​‐ la. Pra​wie się nie po​ru​szy​ła, lecz wszyst​ko ule​gło zmia​nie. Ob​raz prze​ra​żo​nej

dziew​czy​ny sprzed kil​ku chwil znik​nął, opadł z niej jak mar​twa skó​ra. — Opo​wiedz mi – po​wie​dział ci​cho Kiel. – Opo​wiedz mi o swo​im bólu. — Ból – po​wtó​rzy​ła to sło​wo po​wo​li, jak​by sma​ko​wa​ła krwi​sty ka​wa​łek mię​sa. — Tak – rzekł Kiel. – Kie​dy po raz pierw​szy spo​tka​łaś się z bó​lem? Tri​ste za​śmia​ła się do​no​śnym, gar​dło​wym, dra​pież​nym śmie​chem, któ​‐ ry spra​wił, że coś w Ka​de​nie, głę​bo​ko w jego wnę​trzu, sku​li​ło się trwoż​nie. Śmiech trwał i po​wra​cał, wy​peł​nia​jąc małą izbę, od​bi​ja​jąc się od ścian, ude​‐ rza​jąc o ka​mie​nie, aż wresz​cie, znie​nac​ka, stał się zno​wu zwy​kłym łka​niem. — Pro​szę, wy​puść​cie mnie – wy​szep​ta​ła chra​pli​wym gło​sem. – Pro​szę, po pro​stu mnie stąd wy​puść​cie. Ma​tol zer​k​nął na Tana. — Coś no​we​go? – za​py​tał. Tan mil​czał przez chwi​lę, po​tem po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. — Tyl​ko wię​cej tego sa​me​go, co wi​dzie​li​śmy przed​tem. — A co ty na to po​wiesz? – za​py​tał do​wód​ca Ishie​nów, zwra​ca​jąc się do Ka​de​na. – Co po​wiesz na ten prze​pysz​ny wy​buch bez​czel​no​ści? Ka​den wziął głę​bo​ki od​dech i spoj​rzał w głąb sie​bie, ana​li​zu​jąc sa​ama’an po​przed​nich chwil i usi​łu​jąc do​pa​trzeć się sen​su w tym, cze​go wła​śnie był świad​kiem. Ta na​gła zmia​na w gło​sie Tri​ste, coś dziw​ne​go w jej oczach, gwał​tow​ne prze​cho​dze​nie od pa​ni​ki do zim​ne​go opa​no​wa​nia… W Ashk’la​‐ nie wi​dy​wał ta​kie rze​czy u kóz, któ​rych mózg prze​że​ra​ły ro​ba​ki. Zwie​rzę​ta w za​awan​so​wa​nym sta​dium cho​ro​by po​tra​fi​ły go​dzi​na​mi stać bez ru​chu, wbi​ja​jąc pu​ste źre​ni​ce w ho​ry​zont i nie re​agu​jąc ani na gła​ska​nie, ani na ude​rze​nia, ani na je​dze​nie, ani na prze​ma​wia​nie. Po​tem zaś, zu​peł​nie na​‐ gle i bez ostrze​że​nia, to tępe zwie​rzę​ce spoj​rze​nie sku​pia​ło się znie​nac​ka i zwie​rzę ata​ko​wa​ło wszyst​ko, co się ru​sza​ło, szar​żu​jąc ro​ga​mi i ko​py​ta​mi, bo​dąc raz za ra​zem. Cho​re zwie​rzę​ta za​wsze wpra​wia​ły Ka​de​na w kon​ster​‐ na​cję. Szo​ko​wał go ich brak spój​no​ści, cią​gło​ści za​cho​wa​nia. Miał to samo uczu​cie w żo​łąd​ku, pa​trząc na trans​for​ma​cję Tri​ste, ale nie mógł po​wie​dzieć tego gło​śno, je​śli za​le​ża​ło mu na tym, by Ma​tol ją uwol​nił. — Są​dzę, że jest wy​czer​pa​na – po​wie​dział wresz​cie spo​koj​nym, rze​czo​‐ wym to​nem. – My​ślę też, że jest prze​ra​żo​na. Chcesz wi​dzieć w niej Cse​striim​‐ kę, więc ją znaj​du​jesz. Ja na​to​miast wi​dzę tyl​ko mło​dą wy​stra​szo​ną ko​bie​tę, któ​ra ni​czym nie za​słu​ży​ła na to, co ją spo​ty​ka. Wi​dzę, że ro​bisz krzyw​dę mo​jej przy​ja​ciół​ce. Było to stwier​dze​nie od​da​lo​ne o całe ligi od praw​dy, lecz do​wód​ca Ishie​‐ nów zda​wał się tego nie do​strze​gać. — Cze​go, na Sha​ela, na​uczy​li cię Shi​no​wie? — Ob​ser​wo​wa​nia – od​parł Ka​den. — Naj​wy​raź​niej nie. Na​gle od​wró​cił się od Ka​de​na, kiw​nął na straż​ni​ków, by od​pro​wa​dzi​li Kie​la z po​wro​tem pod ścia​nę, a po​tem sku​pił uwa​gę na Tri​ste.

— Nie masz szczę​ścia – stwier​dził, zwra​ca​jąc się do niej. – My​śla​łem, że spró​bu​je​my cze​goś no​we​go, ale wy​glą​da na to, że mu​si​my wró​cić do sta​‐ rych wy​pró​bo​wa​nych spo​so​bów. Mach​nął ręką i inny straż​nik, któ​ry stał do​tąd w cie​niu, wy​stą​pił na​‐ przód. Z krzy​wym uśmie​chem po​dał mu drew​nia​ne pu​dło, w któ​rym coś brzęk​nę​ło nie​po​ko​ją​co, gdy Ma​tol po​ło​żył je na sto​le z su​ro​wych de​sek tuż przy sto​ją​cym obok pnia​ku. Otwo​rzył wie​ko i za​trzy​mał się na chwi​lę, pa​‐ trząc to na na​rzę​dzia, to na Tri​ste. — Czy masz ja​kieś ży​cze​nia? – spy​tał, uno​sząc brew. – Wiesz co, zrób​my tak: ty wy​bie​rasz część cia​ła, a ja wy​bie​ram na​rzę​dzie. Tri​ste w pro​te​ście po​trzą​snę​ła sła​bo gło​wą. — Nie – za​łka​ła. – Bła​gam, nie. — Nie? – Za​ci​snął usta. – Wo​lisz wy​brać na​rzę​dzie, a ja będę wy​bie​rał część cia​ła? Mo​że​my tak zro​bić, je​śli chcesz, ale nie po​le​cam tego. Le​piej bę​‐ dzie dla cie​bie, je​że​li wy​bie​rzesz część cia​ła. — Ka​de​nie – wy​dy​sza​ła Tri​ste, skrę​ca​jąc się na krze​śle i szar​piąc kaj​da​ny, aż z nad​garst​ków po​pły​nę​ła krew, czar​na i gę​sta. — Tak – stwier​dził przy​jaź​nie Ma​tol. – To jest Ka​den. Choć trud​niej ci bę​‐ dzie go roz​po​znać, gdy po​pra​cu​je​my nad two​imi oczka​mi. Ka​den ob​ró​cił się w stro​nę Tana. — Mu​sisz to prze​rwać. Tan po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. — To, co robi Ma​tol, jest nie​zbęd​ne. Dziew​czy​na nie jest tym, czym ci się wy​da​je. — Nie​waż​ne, co mi się wy​da​je… – za​czął Ka​den, lecz prze​rwał mu wrzask Ma​to​la. — Jesz​cze jed​no pie​przo​ne sło​wo o prze​ry​wa​niu, a przy​ku​ję cię do ścia​ny za jej ple​ca​mi i wy​pa​lę ci twe​go smut​ne​go ma​łe​go fiut​ka dla sa​mej przy​jem​‐ no​ści zro​bie​nia tego. Zro​zu​mia​łeś mnie? — Nie – od​parł Ka​den, sta​ra​jąc się stać pro​sto i pa​trzeć tam​te​mu w oczy. – Nie ro​zu​miem. Nie ro​zu​miem ani two​jej ob​se​sji, któ​ra za​kra​wa na za​śle​‐ pie​nie, ani me​tod, któ​re nie dzia​ła​ją. — Ka​de​nie – wtrą​cił Tan ostrym, ostrze​gaw​czym to​nem. – Nie je​steś tu po to, żeby osą​dzać. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — A po co tu je​stem? — By​łeś tu – rzu​cił Ma​tol gło​śniej, a szy​ja mu na​brzmia​ła – żeby po​wie​‐ dzieć nam, do cho​le​ry, coś uży​tecz​ne​go. I nie uda​ło ci się! — Po​wie​dzia​łem, co wi​dzę, ale ty nie po​tra​fisz słu​chać. Zda​wa​ło się, że Ma​tol lada mo​ment chwy​ci go za gar​dło, rzu​ci na zie​mię i po​zba​wi ży​cia. Po chwi​li jed​nak, za​trwa​ża​ją​co na​gle, gry​mas znik​nął z jego twa​rzy. Ścię​gna szyi i rąk się roz​luź​ni​ły. Uśmie​chał się te​raz sze​ro​kim uśmie​chem, uka​zu​jąc zęby. Te emo​cjo​nal​ne prze​mia​ny były chy​ba okrop​‐

niej​sze od jego wście​kło​ści. Wi​dać było, że coś w tym czło​wie​ku pę​kło, ob​lu​‐ zo​wa​ło się jak sta​re drzwi obo​ry otwar​te ude​rze​niem wi​chu​ry i wi​szą​ce na jed​nym za​rdze​wia​łym za​wia​sie, otwie​ra​ją​ce się i za​my​ka​ją​ce z trza​‐ skiem, bez prze​rwy, raz za ra​zem. — Mógł​byś po​móc – za​pro​po​no​wał w koń​cu Ma​tol, ma​cha​jąc dłu​gim zę​‐ ba​tym ostrzem w stro​nę Ka​de​na. Po​tem zmarsz​czył brwi, jak​by wpadł na lep​szy po​mysł. – Te​raz jed​nak my​ślę, że le​piej nie. Pew​nie byś to spie​przył. Od​pi​ło​wał jej całą nogę albo pierś i po​zwo​lił wy​krwa​wić się na śmierć. — Ob​ser​wuj – mruk​nął Tan do Ka​de​na. – Wejdź w va​nia​te, je​śli mu​sisz. Ka​den spró​bo​wał uspo​ko​ić roz​sza​la​łe tęt​no i wejść w trans, lecz wstręt​ny ucisk w żo​łąd​ku trwał, a on po​my​ślał, że chy​ba się roz​cho​ru​je. Ma​tol krą​żył i mru​czał przez chwi​lę, ba​wiąc się roz​ma​ity​mi ostrza​mi, ha​ka​mi i ma​ły​mi śru​ba​mi, aż w koń​cu wsy​pał wszyst​ko z po​wro​tem do skrzyn​ki i z haka na ścia​nie zdjął lam​pę. — Ogień. – Uśmiech​nął się. – Cza​sem tak bar​dzo sku​piam się na na​rzę​‐ dziach, że za​po​mi​nam o ogniu. Wy​ćwi​czo​nym ru​chem od​krę​cił pod​sta​wę od szkla​nej osło​ny, aż uka​zał się sy​czą​cy, nagi pło​mień. Oczy Tri​ste się roz​sze​rzy​ły. Za​czę​ła ję​czeć. — Pro​szę – za​czę​ła bła​gać. – Wszyst​ko wam po​wie​dzia​łam. — Nie wszyst​ko – od​parł Ma​tol, spraw​dza​jąc pło​mień pal​cem i wzdry​ga​‐ jąc się przed go​rą​cem. — Cze​go jesz​cze chcesz? — Chcę wie​dzieć, gdzie na​uczy​łaś się czy​tać pi​smo Cse​strii​mów. W oczach Tri​ste po​ja​wił się wy​raz roz​pa​czy i zu​peł​ne​go za​szczu​cia. — W świą​ty​ni – wy​krztu​si​ła. – Tam na​uczy​li mnie wszyst​kie​go, wszyst​‐ kie​go oprócz wyż​szych mi​ste​riów. Każ​da le​ina uczy się ję​zy​ków, cza​sem na​‐ wet kil​ku​na​stu – beł​ko​ta​ła, co​raz bar​dziej prze​ra​żo​na. – Męż​czyź​ni przy​jeż​‐ dża​ją z ca​łe​go Eri​droa i z Va​shu, z ca​łe​go świa​ta… Ma​tol po​krę​cił gło​wą. — Mó​wi​łaś wcze​śniej, że nie wiesz, gdzie się tego na​uczy​łaś. — Za​po​mnia​łam! Tylu rze​czy się uczy​łam, mu​zy​ki, tań​ca, ję​zy​ków. Nie​‐ wie​le mnie na​uczy​li. Za​le​d​wie paru słów, kie​dy by​łam bar​dzo mała! Mó​wiąc to, skrę​ca​ła się w wię​zach. Ob​ser​wuj, rzekł do sie​bie w du​chu Ka​‐ den. Po pro​stu ob​ser​wuj. Uru​cho​mił w so​bie Wy​rzeź​bio​ny Umysł i za​czął, frag​ment po frag​men​cie, szki​co​wać sa​ama’an roz​gry​wa​ją​cej się przed nim sce​ny. Sa​mo​dy​scy​pli​na była tar​czą prze​ciw​ko temu, co się dzia​ło. — Twier​dzisz za​tem, że kur​wy Cie​ny na​uczy​ły cię „kil​ku słów” cse​‐ striim​skie​go ję​zy​ka na wy​pa​dek, gdy​by… co? Gdy​by ja​kaś isto​ta, któ​ra przez wszyst​kich uzna​na jest za wy​mar​łą od ty​się​cy lat, prze​cha​dza​ła się w po​bli​żu, szu​ka​jąc oka​zji, żeby so​bie po​pie​przyć? – Ro​ze​śmiał się dłu​gim, grom​kim, po​sęp​nym śmie​chem z ab​sur​dal​no​ści tego po​my​słu. – Man​der​se​‐ en – po​wie​dział w koń​cu, przy​wo​łu​jąc ge​stem roz​ba​wio​ne​go straż​ni​ka. – Trzy​maj lam​pę, a ja w tym cza​sie po​trzy​mam pa​nią za rękę.

Straż​nik Ishie​nów wy​stą​pił na​przód, a jego uśmie​szek zmie​nił się w sze​‐ ro​ki uśmiech. Ma​tol nie​mal de​li​kat​nie zła​pał Tri​ste za prze​gub swo​ją wiel​ką, po​ora​ną bli​zna​mi łapą i po​cią​gnął w stro​nę ognia. Dziew​czy​na jęk​nę​ła, gdy pło​mień za​czął li​zać jej skó​rę, a pal​ce za​czę​ły się zgi​nać jak od​nó​ża ja​kie​goś umę​czo​ne​go stwo​rze​nia. — Bła​gam – jęk​nę​ła. Jej cia​ło wiło się w kon​wul​sjach, nogi ko​pa​ły, jak​by ten ruch mógł od​da​lić jej dłoń od ognia. – Bła​gam! – Jej głos był co​raz moc​‐ niej​szy, aż prze​szedł w strasz​li​we, wy​so​kie za​wo​dze​nie. Ob​ser​wuj, po​wta​rzał so​bie Ka​den, przy​ci​ska​jąc ręce do bo​ków. Nie mógł nic zro​bić, a poza tym nie​raz zda​rzy​ło mu się opa​rzyć znacz​nie go​rzej pod​‐ czas dy​żu​rów w kuch​ni w Ashk’la​nie. Oczy​wi​ście był to do​pie​ro po​czą​tek. Ma​tol w koń​cu pu​ścił jej rękę. Dwa pal​ce były czer​wo​ne i po​kry​te pę​che​‐ rza​mi. Był to ten ro​dzaj opa​rze​nia, któ​ry moż​na ule​czyć tyl​ko przez ca​ło​‐ dzien​ne trzy​ma​nie ręki w wia​drze z lo​dem i przez ca​ło​ty​go​dnio​we opa​trun​‐ ki. Tri​ste usi​ło​wa​ła przy​ci​snąć dłoń do pier​si, lecz oko​wy na to nie po​zwo​li​‐ ły. Jej oczy wciąż były otwar​te, choć ona nie wi​dzia​ła ni​cze​go poza zgro​zą wła​sne​go bólu. — To wy​glą​da na praw​dzi​wy strach – mruk​nął do Tana Ka​den. – Ona tego nie uda​je. Ku jego zdzi​wie​niu Tan rze​czy​wi​ście się za​sta​no​wił, po chwi​li jed​nak po​‐ krę​cił gło​wą. — Patrz da​lej – po​wie​dział. — Jak prze​szłaś przez ken​ta? – za​py​tał Ma​tol, prze​su​wa​jąc w za​my​śle​niu dło​nią nad ogniem, na tyle szyb​ko jed​nak, by unik​nąć opa​rze​nia. — Nie wiem – wy​dy​sza​ła. – Ni​g​dy nie wi​dzia​łam żad​ne​go ken​ta. – W spo​‐ so​bie, w jaki wy​mó​wi​ła to sło​wo, było coś dziw​ne​go i Ka​den po​sta​no​wił prze​my​śleć to póź​niej. – Na​wet nie sły​sza​łam wcze​śniej o czymś ta​kim, do​‐ pie​ro kil​ka dni temu. Ja po pro​stu… upa​dłam i zna​la​złam się po dru​giej stro​‐ nie. — Wi​dzi​cie – rzekł Ma​tol, zwra​ca​jąc się do dwóch po​zo​sta​łych Ishie​nów – że dziew​czy​na jest cał​kiem nie​win​na. Po pro​stu upa​dła. Ten zwa​ny Man​der​se​enem za​chi​cho​tał. — Może po​win​ni​śmy ją wy​pu​ścić… — Może – od​parł Ma​tol, uda​jąc, że się za​sta​na​wia. Po​tem po​krę​cił gło​wą. – Nie​ee. Zrób​my jej jesz​cze tro​chę krzyw​dy. To, co sta​ło się póź​niej, za​szło zbyt pręd​ko, by to zro​zu​mieć. Ka​den wła​‐ śnie sku​piał się na tej sce​nie i rzeź​bił w umy​śle sa​ama’an, gdy Ma​tol zła​pał dziew​czy​nę za nad​gar​stek. Do​pie​ro póź​niej przyj​rzał się zda​rze​niu do​kład​‐ niej, ana​li​zu​jąc, co na​praw​dę zo​ba​czył, lecz na​wet wte​dy nie na​bra​ło to sen​‐ su. Tri​ste, któ​ra jesz​cze przed chwi​lą skrę​ca​ła się w prze​ra​że​niu, wy​krę​ci​ła się na​gle, gdy Ma​tol się​gnął ku niej. Kaj​da​ny nie da​wa​ły wiel​kiej swo​bo​dy ru​chu, lecz kie​dy jego dłoń się zbli​ży​ła, Tri​ste po​ru​szy​ła się bły​ska​wicz​nie

i sama zła​pa​ła go za nad​gar​stek. Ruch był nie​zwy​kle pre​cy​zyj​ny i szyb​ki, nie​mal nie​do​strze​gal​ny, jak u ata​ku​ją​ce​go węża. Ma​tol nie zdą​żył na​wet oka​zać zdzi​wie​nia, gdy po​cią​gnę​ła go dzi​kim szarp​nię​ciem, tak moc​nym, że stra​cił rów​no​wa​gę i ru​nął na nią, po​cią​ga​jąc Man​der​se​ena, któ​ry wy​pu​‐ ścił z rąk lam​pę i upadł na ple​cy, klnąc siar​czy​ście. Tri​ste zbli​ży​ła usta do ucha do​wód​cy Ishie​nów. — Przyj​dzie czas – syk​nę​ła gło​sem tak zim​nym i mrocz​nym jak ota​cza​ją​‐ cy ich ka​mień i zu​peł​nie po​zba​wio​nym lęku – kie​dy ból, któ​ry mi tu​taj za​da​‐ jesz, wyda ci się przy​jem​no​ścią, a ostrza i ogień zda​dzą się ła​god​nym ma​rze​‐ niem. A wte​dy ja będę pa​trzeć na two​je bła​ga​nia i uszy moje głu​che będą na two​je krzy​ki, a je​zio​ro mej ła​ski wy​schnie na pył. Wy​gię​ła się na​gle, a Ka​den za​uwa​żył, że jej smu​kłe pal​ce skrę​ci​ły gru​bą rękę Ma​to​la z taką dzi​ką siłą, że coś w niej trza​sło, a twarz męż​czy​zny skur​‐ czy​ła się z bólu. Od​zy​skał ja​koś rów​no​wa​gę i rzu​cił się pod ścia​nę, tu​ląc do sie​bie zła​ma​ną rękę i klnąc pod no​sem. Cała sy​tu​acja trwa​ła kil​ka od​de​chów, lecz Ram​pu​ri Tan nie zro​bił naj​‐ mniej​sze​go ru​chu, by in​ter​we​nio​wać. Ani nie po​wstrzy​mał Tri​ste, ani nie ru​szył na po​moc Ma​to​lo​wi i Man​der​se​eno​wi. Jego oczy przez cały czas sku​‐ pio​ne były na dziew​czy​nie, chłod​ne, tak​su​ją​ce. — Wi​dzia​łeś? – mruk​nął, gdy było już po wszyst​kim. Ka​den ski​nął gło​wą. Pa​trzył w osłu​pie​niu. Przez chwi​lę Tri​ste spoj​rza​ła na nie​go, a jej oczy były… ja​kie? Szu​kał wła​ści​we​go sło​wa. Dzi​kie? Kró​lew​‐ skie? Bra​kło mu słów. Po chwi​li ten wy​raz oczu się roz​mył i spły​nął gdzieś jak woda przez sito. — Ka​de​nie? – szep​nę​ła gło​sem ci​chym i wstrzą​śnię​tym, znów prze​peł​‐ nio​nym stra​chem. – Ka​de​nie, pro​szę. Pro​szę, po​móż mi. Przez chwi​lę wszy​scy trwa​li bez ru​chu. Szok zma​zał głu​pi uśmiech z twa​‐ rzy Man​der​se​ena, któ​ry pa​trzył te​raz na Tri​ste ze zdu​mie​niem. Tan rów​nież przy​glą​dał się dziew​czy​nie, lecz w jego spoj​rze​niu nie było kon​ster​na​cji Ishie​nów, po​dob​nie jak w spoj​rze​niu Kie​la, któ​re​go oczy były spo​koj​ne jak je​zio​ra, a zwią​za​ne ręce trzy​mał swo​bod​nie przed sobą, pod​trzy​my​wa​ny przez dwóch straż​ni​ków. Tri​ste wo​dzi​ła wzro​kiem po wszyst​kich twa​rzach, naj​wy​raź​niej wi​dząc zmie​sza​nie i wzbie​ra​ją​cą fu​rię w mi​nach Ishie​nów. — Nie. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie. Sło​wa te, jak się zda​ło, wy​rwa​ły Ma​to​la z jego snu na ja​wie. Uniósł zła​ma​‐ ną rękę i wpa​try​wał się w nią przez chwi​lę, jak​by była ja​kimś ma​łym, zła​pa​‐ nym w si​dła zwie​rząt​kiem, po czym skie​ro​wał wzrok na Tri​ste. — Och, tak – po​wie​dział, po​now​nie ro​biąc krok w jej stro​nę. Ból w ręce mu​siał być do​kucz​li​wy, ale nie zwra​cał na to uwa​gi, za​miast tego da​jąc znak Man​der​se​eno​wi. – Och, tak, do​praw​dy. Przy​nie​ście mi coś go​rą​ce​go albo twar​de​go, albo ostre​go – szczek​nął. – A naj​le​piej wszyst​ko ra​zem. Skoń​czy​ło się piesz​cze​nie i cac​ka​nie z tą dziw​ką. Przy​szedł czas, by na​ciąć ją głę​bo​ko, żeby zo​ba​czyć, co na​praw​dę sie​dzi tam w środ​ku.

— Nie – po​wie​dział Ka​den, za​sko​czo​ny, gdy usły​szał tę sy​la​bę pa​da​ją​cą z wła​snych ust. Wtrą​ca​nie się było sza​leń​stwem, sa​mo​bój​stwem, zwłasz​cza te​raz, zwłasz​cza że Ma​tol zno​wu miał atak zim​nej fu​rii. A jed​nak zro​bił krok do przo​du. – To nie dzia​ła – stwier​dził. – Całe wa​sze po​dej​ście nie dzia​ła. — Trzy​maj się z boku, Ka​de​nie – po​wie​dział Tan. Jego głos był spo​koj​ny, ale wy​po​wia​da​ne sło​wa były jak z ka​mie​nia. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Trzy​ma​łem się z boku wie​le dni. Na​wet dłu​żej. – Po​czuł, jak krew co​‐ raz szyb​ciej pły​nie w jego ży​łach, i spró​bo​wał ją spo​wol​nić, lecz po​tem po​‐ zwo​lił pły​nąć. Po​tra​fił za​pa​no​wać nad emo​cją, ale te​raz jej po​trze​bo​wał, bo trze​ba mu było gnie​wu, je​śli miał sta​wić czo​ło Ma​to​lo​wi i po​zo​sta​łym, je​‐ śli miał zro​bić coś dla Tri​ste. – Wiem, że nie jest tym, czym się jawi – po​wie​‐ dział. – Te​raz już to wi​dzę. Do​my​ślam się, że może być na​wet Cse​striim​ką, ale to – wska​zał na okrut​ne na​rzę​dzia – nie jest spo​sób. To nie dzia​ła. Ma​tol od​wró​cił się od Tri​ste i wle​pił w nie​go zdu​mio​ne spoj​rze​nie. Gdy prze​mó​wił, jego głos był tyl​ko odro​bi​nę gło​śniej​szy od szep​tu. — Przy​by​wasz tu​taj, do mo​jej for​te​cy, do mo​je​go Ser​ca, przy​wle​kasz tę nie​ludz​ką kur​wę do tego sank​tu​arium i jesz​cze jej bro​nisz? Co? — Ja jej nie bro​nię… – za​czął Ka​den. — My​ślisz, że bę​dziesz mnie po​uczał – prze​rwał mu Ma​tol – jak wal​czyć w tej wal​ce, kie​dy two​ja wła​sna ro​dzi​na już daw​no dała so​bie z tym spo​kój? Czy tak? — Do​syć – rzu​cił Tan. — Och, w zu​peł​no​ści się z tobą zga​dzam – od​parł Ma​tol wciąż ci​chym, złym gło​sem. – Już do​syć. Na​wet wię​cej niż do​syć. Za​brać go – po​le​cił, wska​‐ zu​jąc ge​stem Ka​de​na. – Znajdź​cie mu celę na dole, nie​da​le​ko od tego dru​gie​‐ go. – Tu po​ka​zał pal​cem na Kie​la. – Taką o gru​bych drzwiach. Man​der​se​en po​stą​pił krok na​przód, lecz Ka​den mu się wy​wi​nął. Nie był pe​wien, czy sta​nąć mię​dzy Ishie​nem a Tri​ste, czy ra​czej krze​sło, do któ​re​go była przy​ku​ta, wy​ko​rzy​stać jako osło​nę. Tri​ste pa​trzy​ła na nie​go wiel​ki​mi, wy​stra​szo​ny​mi oczy​ma. Sto​ją​cy po dru​giej stro​nie po​miesz​cze​nia Kiel, ci​‐ chy i nie​wzru​szo​ny, też go ob​ser​wo​wał. — Tan – rzu​cił Ka​den, szu​ka​jąc od​po​wied​nich słów. — Chodź tu na​tych​miast – wark​nął Man​der​se​en. Ram​pu​ri Tan po​wo​li po​krę​cił gło​wą. — To był twój wy​bór, nie mój. Ka​den zła​pał ze sto​łu le​żą​cy obok Tri​ste nóż i za​czął wy​wi​jać nim przed sobą. Nie miał po​ję​cia, jak się wal​czy, lecz w gó​rach przy​glą​dał się Va​ly​no​wi i in​nym i wy​rzeź​bił w umy​śle ob​ra​zy wal​ki z my​ślą o ich póź​niej​szym wy​‐ ko​rzy​sta​niu. Kie​dy straż​nik Ishie​nów się zbli​żył, Ka​den spró​bo​wał przy​brać od​po​wied​nią pozę. Man​der​se​en za​trzy​mał się i zła​pał za miecz. Na jego twa​rzy po​ja​wił się uśmiech.

— Za​bić go? Ma​tol nie od​po​wie​dział. Ka​den zer​k​nął za sie​bie tyl​ko po to, by w ostat​‐ niej chwi​li uj​rzeć pięść lą​du​ją​cą na jego twa​rzy. Cios rzu​cił go na ścia​nę, wy​‐ trą​ca​jąc mu nóż z ręki. Chwi​lę póź​niej Man​der​se​en do​sko​czył do nie​go z mie​czem i do​ci​snął go moc​no do muru. — Za​bić go? – za​py​tał po​now​nie. Ka​den pró​bo​wał się od​wró​cić, spoj​rzeć na Ma​to​la, lecz Man​der​se​en bru​‐ tal​nie wy​krę​cił mu gło​wę w bok. Je​dy​ną oso​bą, któ​rą Ka​den wi​dział, był Kiel. Cse​striim nie po​ru​szył się, by w ja​ki​kol​wiek spo​sób mu po​móc, lecz Ka​den za​uwa​żył, że jego usta po​ru​sza​ją się, wy​po​wia​da​jąc bez​gło​śnie ja​kieś sło​wa. Wszy​scy sku​pi​li wzrok na Ka​de​nie, któ​ry się sza​mo​tał, pró​bu​jąc za​czerp​nąć po​wie​trza. Tyl​ko on pa​trzył na Kie​la. On do mnie mówi, uświa​do​mił so​bie. Sza​leń​stwem by​ło​by ocze​ki​wać, że zdo​ła roz​po​znać te sło​wa. Ka​den krwa​wił z rany na gło​wie, krew spły​wa​ła mu po twa​rzy, a miecz Ishie​na na​ci​skał mu na gar​dło. Kiel nie zwra​cał na to uwa​gi. Je​śli rze​czy​wi​ście znał ojca Ka​de​na, to mu​siał wie​dzieć co nie​co o mni​chach, a sko​ro tak było, to za​pew​ne wie​dział o tre​nin​gu i wy​szko​le​niu, o Wy​rzeź​bio​nym Umy​śle. Wie​dział, że Ka​den bę​dzie w sta​nie przy​po​mnieć so​bie tę sce​nę. Że za​pa​mię​ta ją do​kład​nie. — Nie za​bi​jał​bym go. – Tym ra​zem był to głos Tana. Da​le​ki. Obo​jęt​ny. – Jest ce​sa​rzem i może oka​zać się przy​dat​ny. — Może mógł​bym wy​łu​pić mu oko – za​pro​po​no​wał z re​cho​tem Man​der​‐ se​en, prze​su​wa​jąc dłoń, aby na​ci​snąć jed​ną z jego ga​łek ocznych. – Albo roz​‐ gnieść mu jed​no jajo. Ale ty chy​ba coś mó​wi​łeś o fiu​cie? – W tym mo​men​cie się​gnął mię​dzy nogi Ka​de​na. – Mo​gli​by​śmy spraw​dzić, jaki bę​dzie lo​jal​ny wo​bec tej dziw​ki, kie​dy mu go wy​rwie​my… Za​pa​dła ci​sza gło​śna jak krzyk. — Za​bierz go na dół – wark​nął w koń​cu Ma​tol. – Za​mknij ra​zem z Cse​‐ strii​mem. Może wie​dzieć wię​cej, niż nam po​wie​dział. Na jego krew po​pa​‐ trzy​my wte​dy, kie​dy już na​sy​ci​my się jej krwią.

16

Z

abić ich – stwier​dzi​ła An​nick, wska​zu​jąc ge​stem Urghu​lów. – Nie mo​‐ że​my ich za​brać i nie mo​że​my zo​sta​wić. Va​lyn ze​brał swo​je Skrzy​dło sto kro​ków za obo​zo​wi​skiem, po​zo​sta​‐ wiw​szy Pyr​re na stra​ży zwią​za​nych i klę​czą​cych jeń​ców. Przez te trzy dni, od​kąd ode​sła​li Su​ant’ra na po​łu​dnie, nie mie​li wie​le do ro​bo​ty. Mo​gli tyl​ko cze​kać, od​po​czy​wać i mar​twić się. Ku wiel​kiej uldze Va​ly​na Gwen​na od​zy​‐ ska​ła przy​tom​ność już pod ko​niec pierw​sze​go dnia, ale wciąż nie była w sta​‐ nie ru​szyć w dro​gę; wy​star​czy​ło, że obe​szła obóz do​oko​ła, a już mia​ła za​wro​‐ ty gło​wy i mdło​ści. Ta​la​lo​wi noga go​iła się szyb​ko, szyb​ciej niż się spo​dzie​‐ wał, lecz i rana Va​ly​na zdą​ży​ła się za​skle​pić. Krwio​pij​ca uznał, że tak dzia​ła​ją jaja slarn. Moż​li​we, że uczy​ni​ły nas sil​niej​szy​mi, bar​dziej od​por​ny​mi, roz​my​‐ ślał Va​lyn z na​dzie​ją i lę​kiem za​ra​zem. Ta​lal miał ra​cję. Głę​bo​ka rana w ra​‐ mie​niu po​win​na za​skle​piać się co naj​mniej przez ty​dzień, a nie w cią​gu paru dni. Z dru​giej stro​ny, nie byli już nie​po​ko​na​ni. Ta​lal wciąż uty​kał, Gwen​na prze​sy​pia​ła pół dnia, a Va​lyn też nie był pe​wien, czy go​tów jest na ty​siąc​mi​‐ lo​wą, for​sow​ną jaz​dę przez step. Przy każ​dym unie​sie​niu łok​cia ból prze​szy​‐ wał mu ra​mię, co ogra​ni​cza​ło go do wal​ki tyl​ko jed​nym mie​czem, a o łuku mógł na ra​zie za​po​mnieć. Cze​ka​li więc, od​po​czy​wa​li i po​grą​ża​li się w zmar​twie​niu. Dru​gie​go dnia prze​le​cia​ło nad ich gło​wa​mi ko​lej​ne Skrzy​dło Ket​tra​lu. Va​lyn otu​lił się bi​zo​nim fu​trem, osło​nił twarz jed​ną ręką i usi​ło​wał wy​glą​‐ dać jak Urghul, pod​czas gdy ptak za​to​czył nad nimi koło, a po​tem od​le​ciał na po​łu​dnie. Ode​tchnął głę​bo​ko i nie​pew​nie, czu​jąc się jak świ​stak bu​szu​ją​‐ cy po ste​pie w po​szu​ki​wa​niu po​ży​wie​nia. One rów​nież zer​ka​ły w górę, ale nie​wie​le im to po​ma​ga​ło. Va​lyn wi​dział, jak jed​ne​go po​po​łu​dnia trzy z nich zo​sta​ły po​rwa​ne przez orły. Trze​cie​go dnia Gwen​na za​czę​ła się upie​rać, że jest już go​to​wa do jaz​dy, a Va​ly​na też kor​ci​ło, by ru​szyć w dro​gę, nie cze​ka​jąc, aż ustą​pi ból ra​mie​nia. Na spo​tka​nie z Ka​de​nem w An​nu​rze i tak byli spóź​nie​ni o całe ty​go​dnie, lecz nie był to po​wód, by prze​sia​dy​wać tu dłu​żej, niż na​le​ża​ło. Va​lyn na​ka​zał od​‐ po​cząć jesz​cze jed​ną noc i wy​ru​szyć czwar​te​go dnia o świ​cie.

Wy​bra​nie z obo​zu tego, cze​go po​trze​bo​wa​li, po​wią​za​nie koni dłu​gi​mi sznu​ra​mi i ob​ju​cze​nie ich ty​go​dnio​wym za​pa​sem urghul​skiej żyw​no​ści było ła​twe. Mu​sie​li jed​nak zde​cy​do​wać, jak po​stą​pić z sa​my​mi Urghu​la​mi, co było znacz​nie trud​niej​sze. — Nie po​do​ba mi się to – stwier​dził La​ith, krę​cąc gło​wą. Po od​lo​cie Ra stra​cił swój zwy​kły hu​mor, a spra​wa więź​niów nie przy​czy​ni​ła się do jego po​pra​wy. – Szcze​rze mó​wiąc, nie​na​wi​dzę tego. Tro​je z nich to dzie​ci, a po​zo​sta​li… – Ge​stem wska​zał klę​czą​ce po​sta​cie. – To jed​nak nie to samo, co za​bi​jać ich w wal​ce. – Wes​tchnął ża​ło​śnie. – A jed​nak mu​si​my to zro​bić. Trze​ba ich za​bić. — Nic nie mu​si​my ro​bić – wark​nę​ła Gwen​na. Va​lyn po​tak​nął po​wol​nym ski​nie​niem gło​wy. — Gwen​na ma ra​cję. Co​kol​wiek Hen​dran pi​sał na ten te​mat, to jed​nak są oni na​szy​mi jeń​ca​mi i do nas na​le​ży de​cy​zja, bo to na​sza od​po​wie​dzial​‐ ność. — Pięk​nie – po​wie​dział La​ith. – Wo​bec tego ja od​po​wie​dzial​nie po​sta​na​‐ wiam, że po​win​ni​śmy ich za​bić. Czy to wy​star​czy? — Nie – od​parł Va​lyn, ha​mu​jąc na​ra​sta​ją​cy gniew i sta​ra​jąc się prze​ma​‐ wiać spo​koj​nym gło​sem. – Nie wy​star​czy. Mó​wi​łeś już o tym. Tro​je z nich to dzie​ci, La​ith. Dzie​ci. — Trud​no – mruk​nę​ła An​nick. – Za​bra​nie ich ze sobą jest zbyt ry​zy​kow​‐ ne, a je​śli ich zo​sta​wi​my, mogą ru​szyć na​szym śla​dem. — Na czym? – za​py​tał Va​lyn. – Za​bie​ra​my im ko​nie. I nie​waż​ne, jak spraw​nie ru​sza​ją się te su​kin​sy​ny. Gdy mi​nie po​ra​nek, bę​dzie​my da​le​ko. — A co, je​śli po​wie​dzą o tym in​nym? – spy​tał La​ith. – Co, je​śli inna ban​da Urghu​lów ich znaj​dzie i za​py​ta, gdzie są ko​nie? — No to z nimi po​wal​czy​my – po​wie​dzia​ła Gwen​na. – Z tymi już wal​czy​‐ li​śmy i była to cho​ler​nie krót​ka wal​ka. An​nick po​krę​ci​ła gło​wą. — To jest mała gru​pa. Nie​któ​re ta​amu li​czą set​ki jeźdź​ców. — No to uciek​nie​my – upie​ra​ła się Gwen​na. – Wy​co​fa​my się. La​ith wy​buch​nął gło​śnym śmie​chem. — My​ślisz, że prze​ści​gnie​my tych pie​przo​nych Urghu​lów na ich wła​‐ snym ste​pie, ja​dą​cych na wła​snych ko​niach? Jak to so​bie wy​obra​żasz? Va​lyn wes​tchnął głę​bo​ko. — To nie ma nic do rze​czy. — A mnie się zda​je, że ma, i to bar​dzo – po​wie​dział La​ith. – Ja​kie jest ry​‐ zy​ko? Jak je zmi​ni​ma​li​zo​wać? O ile pa​mię​tam, spę​dzi​łem na Wy​spach cały rok na stu​dio​wa​niu tych gów​nia​nych po​uczeń. — Mó​wi​li​śmy o mi​ni​ma​li​zo​wa​niu ry​zy​ka w pra​wo​wi​tych wal​kach – od​parł Va​lyn. – A nie o mor​do​wa​niu dzie​ci, któ​re nie ro​bią nam krzyw​dy. — A co ozna​cza pra​wo​wi​ta wal​ka? – za​py​ta​ła An​nick. — Mi​sję – od​rzekł Va​lyn. – Prze​ciw​ko wro​go​wi. A nie ja​kąś nie​zręcz​ną

sy​tu​ację, w jaką się wpa​ko​wa​li​śmy. — Urghu​lo​wie są wro​ga​mi – za​uwa​żył La​ith. – Go​tu​ją lu​dzi żyw​cem. Wy​ci​na​ją im po​wie​ki. Orle Gniaz​do od lat po​sy​ła mi​sje za Bia​łą Rze​kę. — Ale nie po to, żeby za​bi​jać dzie​ci – upie​rał się Va​lyn. Uniósł dłoń, żeby po​wstrzy​mać obiek​cje lot​ni​ka. – Po co wstą​pi​łeś do Ket​tra​lu? La​ith po​krę​cił gło​wą. — Nie wiem. Może dla​te​go, że się po​ja​wi​li i po​wie​dzie​li mi, że będę mógł la​tać na wiel​kich dra​pież​nych pta​kach? No i dla​te​go, że to był Ket​tral, na Sha​ela. — A gdy​by Urghu​lo​wie mie​li ta​kie pta​ki? La​tał​byś dla Urghu​lów? — Oczy​wi​ście, że nie. — Dla​cze​go? — Z po​wo​dów, któ​re wy​mie​ni​łem. To są bar​ba​rzyń​cy, Va​ly​nie. Chy​ba za​pa​mię​ta​łeś coś na te​mat ich re​li​gii i krwa​we​go kul​tu. Gdy​by na​sza wal​ka skoń​czy​ła się ina​czej, to te​raz by ob​dzie​ra​li nas ze skó​ry, pa​se​czek po pa​secz​‐ ku. To dla​te​go po​win​ni​śmy ich za​bić. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Dla​te​go wła​śnie nie mo​że​my. La​ith spoj​rzał osłu​pia​ły. — O czym ty mó​wisz, do li​cha? Było to o jed​no py​ta​nie za dużo i coś w Va​ly​nie, ja​kaś ścia​na, któ​ra do​tąd po​wstrzy​my​wa​ła jego gniew i ostre sło​wa, ru​nę​ła jak pod na​po​rem wiel​kiej fali. — Nie je​ste​śmy nimi, La​ith! – krzyk​nął. – Nie je​ste​śmy jak ona! – Po​ka​zał pal​cem na Hu​ut​suu. – Albo ona! – Wska​zał na Pyr​re. – Oczy​wi​ście za​bi​ja​my lu​dzi. Spę​dzi​li​śmy mnó​stwo cza​su, żeby na​uczyć się za​bi​jać, i je​ste​śmy w tym do​brzy. Ale wie​lu lu​dzi umie za​bi​jać. Pyr​re za​bi​ja​ła od dnia, gdy ją spo​tka​li​śmy. Tym, co czy​ni nas Ket​tra​lem, jest to, że za​bi​ja​my lu​dzi wła​‐ ści​wych. Gwen​na po​ta​ki​wa​ła mu gniew​nie, lecz An​nick całą tę ty​ra​dę po​trak​to​‐ wa​ła lek​ce​wa​żą​cym mach​nię​ciem dło​ni. — Wła​ści​wych i nie. Rzecz w tym, po czy​jej stro​nie aku​rat je​ste​śmy. — Nie – od​parł Va​lyn, od​wra​ca​jąc się do niej. – Nie, to nie to. Gdy​by tak było, to po co by​śmy tu przy​by​wa​li? Po co rzu​ci​li​śmy Orle Gniaz​do i ru​szy​li​‐ śmy ra​to​wać Ka​de​na? Dla​cze​go jest dla nas waż​ne, kto za​sia​da na Nie​cio​sa​‐ nym Tro​nie? Gdy​by nie mia​ło to zna​cze​nia, mo​gli​by​śmy zo​stać na​jem​ni​ka​‐ mi w Man​ja​ri albo w An​the​rze. Za​pła​ci​li​by for​tu​nę, żeby do​wie​dzieć się cze​‐ goś wię​cej o Ket​tra​lu! – Mimo chłod​ne​go wia​tru był spo​co​ny pod gru​bą bi​zo​‐ nią skó​rą. Z wy​sił​kiem się opa​no​wał, roz​luź​nił pię​ści i ści​szył głos. – Nie ro​‐ bi​my tego, po​nie​waż li​czy się, po któ​rej stro​nie wal​czy​my. Bo waż​ne jest, kto za​sia​da na tro​nie. Lu​dzie w ro​dza​ju Sa​mie​go Yur​la i Ba​len​di​na po​win​ni być po​wstrzy​my​wa​ni. To źli lu​dzie. Tacy też byli Cse​strii​mo​wie. Tacy byli At​ma​ni. – Po​krę​cił gło​wą, na​gle znu​żo​ny. Ode​zwał się ból w ra​mie​niu.

Wszyst​ko go bo​la​ło. – Wstą​pi​łem do Ket​tra​lu, bo chcia​łem bro​nić An​nu​ru, któ​ry jest lep​szy od Krwa​wych Miast, od Man​ja​ry​tów i od ple​mion z Pasa. — Oszczędź mi wy​kła​du na te​mat wa​lo​rów na​sze​go wiel​kie​go ce​sar​stwa – rzu​cił La​ith. Sło​wa za​brzmia​ły lek​ce​wa​żą​co, lecz ogień jego opo​ru osłabł. — To krót​ki wy​kład – od​parł Va​lyn. – Mamy pra​wa. Pra​wa, któ​re po​‐ wstrzy​mu​ją naj​po​tęż​niej​szych od dep​ta​nia słab​szych i tych, co mie​li mniej szczę​ścia. La​ith po​krę​cił gło​wą. — Ty na​praw​dę cho​wa​łeś się w pa​ła​cu, praw​da? Va​lyn zi​gno​ro​wał tę kpi​nę. — Nie mam ra​cji? — Wiel​ki i po​tęż​ny An​nur sta​le wy​zy​sku​je sła​bych i bied​nych – prych​nął lot​nik. – Wiem o tym do​brze, bo moja ro​dzi​na na​le​ży do bied​nych i sła​bych. Twój oj​ciec pod​niósł po​dat​ki dla kuź​ni, sły​sza​łeś o tym? – La​ith nie cze​kał na od​po​wiedź Va​ly​na. – Ja​sne, że nie sły​sza​łeś. Cho​dzi o to, że wiel​ki ce​sarz An​nu​ru nie za​dał so​bie tru​du, by uwzględ​nić róż​ni​cę po​mię​dzy wiel​ki​mi miej​ski​mi kuź​nia​mi, gdzie pra​cu​ją dzie​siąt​ki uczniów, a ma​ły​mi kuź​nia​mi, gdzie jest tyl​ko je​den ko​wal ze swo​im ko​wa​dłem. To małe prze​ocze​nie wpa​‐ ko​wa​ło mego ojca w dłu​gi. – Po​krę​cił gło​wą z nie​sma​kiem. – Oj​ciec po​szedł do li​chwia​rza. Drań z ra​do​ścią po​ży​czył mu for​sę, ale na taki pro​cent, że nikt nie zdo​łał​by tego spła​cić. Oj​ciec pra​co​wał osiem lat na ten dług, osiem lat bez jed​ne​go dnia od​po​czyn​ku, i umarł przy swo​im pie​przo​nym ko​wa​dle bar​‐ dziej za​dłu​żo​ny niż na po​cząt​ku. Va​lyn się za​my​ślił. Przez wszyst​kie te lata w Ket​tra​lu, pod​czas dłu​gich dni tre​nin​gów i dłu​gich nocy le​cze​nia ran La​ith ni​g​dy nie opo​wie​dział mu tej hi​sto​rii. — No wiesz – za​czął po​wo​li, nie​pew​ny, co od​po​wie​dzieć. – Ce​sar​stwo nie jest pań​stwem do​sko​na​łym… Lot​nik uniósł brwi. — My​ślisz, że to coś nie​ty​po​we​go? Ja​kiś wy​ją​tek? – Uniósł rękę i wska​zał na krwio​pij​cę. – A co z Ta​la​lem? Wiel​kie i ra​do​sne tłu​my oby​wa​te​li na​sze​go do​bre​go i szla​chet​ne​go ce​sar​stwa ści​ga​ją krwio​pij​ców i za​bi​ja​ją. Bez pro​ce​su i bez​praw​nie. Zwy​czaj​nie: ogień albo sznur. Ta​lal po​tak​nął wol​nym ski​nie​niem gło​wy. Przez cały czas trwa​nia tej roz​mo​wy nie ode​zwał się ani sło​wem, przy​glą​da​jąc im się w mil​cze​niu, z za​‐ ło​żo​ny​mi rę​ka​mi. — An​nur ma wady – po​wie​dział Va​lyn spo​koj​nie. – Głę​bo​kie wady. Kłam​cy i mor​der​cy cho​dzą wol​no. – Zer​k​nął na jeń​ców. – Po pro​stu nie chcę być jed​nym z nich. — Pie​przyć to – mruk​nął La​ith, po​trzą​sa​jąc gło​wą. – Ja też nie chcę. Ale nie chcę też, żeby nas ści​ga​li. — Ro​biąc coś do​bre​go, po​dej​mu​je​my ry​zy​ko. — Pie​przyć to – po​wtó​rzył lot​nik.

— Czy to ma zna​czyć, że się zga​dzasz? La​ith wes​tchnął głę​bo​ko, a po​tem po​tak​nął nie​chęt​nie. Va​lyn ob​ró​cił się ku An​nick. — A ty? — Po​wie​dzia​łam ci, co my​ślę – od​par​ła. – Ale to ty do​wo​dzisz Skrzy​dłem. — A za​tem w po​rząd​ku – rzekł Va​lyn. – Bie​rze​my ko​nie, więk​szość po​ży​‐ wie​nia i jed​no api, że​by​śmy mo​gli ucho​dzić za Urghu​lów. Za​wią​żę jeń​com do​dat​ko​we wę​zły, z któ​ry​mi po​ra​dzą so​bie po dwóch albo trzech dniach. My je​dzie​my na pół​noc… — My​śla​łam, że na za​chód – po​wie​dzia​ła Gwen​na. – Na pół​no​cy jest tyl​ko step, po​tem lód, a po​tem oce​an lodu. — Je​dzie​my na pół​noc – po​wtó​rzył Va​lyn – przez pół dnia, w ra​zie gdy​by po​sta​no​wi​li ru​szyć po na​szych śla​dach. Skie​ru​je​my się na za​chód, kie​dy znaj​dzie​my ja​kiś stru​mień. Wte​dy po​je​dzie​my wzdłuż nie​go. Ob​ró​cił się, jak​by spraw​dzał, czy ktoś za​opo​nu​je, a po​tem wszy​scy sku​pi​‐ li się na przy​go​to​wa​niach. Jeń​cy sie​dzie​li po dru​giej stro​nie obo​zo​wi​ska, co dało Hu​ut​suu mnó​stwo cza​su, by przyj​rzeć mu się, gdy nad​cho​dził. Pyr​re pod​nio​sła wzrok, gdy był już bli​sko. — Niech zgad​nę, nie po​tra​fi​łeś się zmu​sić do ich za​bi​cia. — Zwią​że​my ich – rzekł krót​ko Va​lyn – a sami ru​szy​my na pół​noc. Czasz​ko​wier​czy​ni uśmiech​nę​ła się, a po​tem po​kle​pa​ła go po bo​lą​cym ra​‐ mie​niu. — Skąd ja to wie​dzia​łam? — Znaj​dę was – rzu​ci​ła Hu​ut​suu, gdy Va​lyn przy​klęk​nął przy niej, by spraw​dzić wię​zy na jej prze​gu​bach i kost​kach. – Je​steś głup​cem, nie słu​‐ cha​jąc rad swo​ich lu​dzi. — Gdy​bym ich słu​chał – od​rzekł Va​lyn, do​cią​ga​jąc wę​zeł – to​byś już nie żyła. — Je​steś mięk​ki. — A ty je​steś zwią​za​na. † Przez więk​szą część dwóch na​stęp​nych ty​go​dni Skrzy​dło w do​brym tem​pie po​su​wa​ło się na za​chód, bi​wa​ku​jąc nocą w za​głę​bie​niach po​mię​dzy wznie​‐ sie​nia​mi. Ko​nie Urghu​lów, choć nie​wiel​kie, stą​pa​ły pew​nie i mia​ły nie​spo​‐ ży​te siły. Va​lyn za​sta​na​wiał się, jak czę​sto po​wi​nien po​zwa​lać im na po​pas, lecz od​krył ze zdu​mie​niem, że kie​dy już ogła​sza wie​czor​ny po​stój, to zwy​kle dla​te​go, że jego wła​sne nogi i ple​cy do​ma​ga​ją się wy​po​czyn​ku. Są​dząc po ję​‐ kach i kwę​ka​niach po​zo​sta​łych, nie był w tym je​dy​ny. Za​rzą​dził jaz​dę pół​noc​ną stro​ną Bia​łej Rze​ki, na tyle bli​sko, że czę​sto wi​‐ dział jej spie​nio​ny nurt, lecz na tyle da​le​ko, by nie wpaść na Urghu​lów po​ją​‐ cych ko​nie. Spie​ra​li się tro​chę, czy nie obrać kie​run​ku na po​łu​dnie. Naj​szyb​‐

szym spo​so​bem do​tar​cia do An​nu​ru była for​sow​na jaz​da do Za​ko​la, a po​tem za​okrę​to​wa​nie się na sta​tek do sto​li​cy. Tra​sa ta była jed​nak zbyt oczy​wi​sta. Je​śli Orle Gniaz​do ży​wi​ło ja​kieś przy​pusz​cze​nia, że Va​lyn wciąż żyje, z pew​‐ no​ścią po​sła​ło ko​goś, by ob​ser​wo​wał na​brze​ża, mury i całe to prze​klę​te mia​‐ sto. Kon​na jaz​da ste​pem na za​chód była mniej ry​zy​kow​na. Mniej ry​zy​kow​‐ na, ale znacz​nie, znacz​nie dłuż​sza. Step cią​gnął się po ho​ry​zont jak wiel​kie zie​lo​ne mo​rze po​fał​do​wa​ne pa​‐ gór​ka​mi. Poza rzad​ki​mi sa​mot​ny​mi skał​ka​mi z wa​pie​nia lub kę​pa​mi kar​ło​‐ wa​tych drzew nie było w kra​jo​bra​zie in​nych zna​ków szcze​gól​nych, żad​nych la​sów ani gór, tyl​ko bez​kre​sna pust​ka pod cza​szą nie​ba. Na​wet stru​mie​nie były po​dob​ne: wą​skie, ka​mie​ni​ste po​to​ki o ni​skich brze​gach, pły​ną​ce na po​‐ łu​dnie i wpa​da​ją​ce do Bia​łej Rze​ki. Va​ly​na de​ner​wo​wa​ła otwar​ta prze​strzeń. Nie znaj​do​wa​li w niej żad​nej pew​nej osło​ny, żad​ne​go za​głę​bie​nia na po​stój. Ni​skie pa​gór​ki wy​ra​sta​ły i opa​da​ły, wzno​sząc się na tyle tyl​ko, by utrud​nić ob​ser​wa​cję, lecz nie da​wa​‐ ły do​bre​go schro​nie​nia. Va​lyn wie​dział, że w ta​kiej oko​li​cy z ła​two​ścią mo​‐ gli​by nie za​uwa​żyć urghul​skie​go ta​amu, któ​re​go jeźdź​cy do​brze wy​ko​rzy​‐ stu​ją nie​rów​no​ści te​re​nu, i szy​ja go bo​la​ła od cią​głe​go krę​ce​nia się, roz​glą​da​‐ nia na boki i wpa​try​wa​nia w zie​lo​ny ho​ry​zont. Po kil​ku dniach Ta​lal wska​zał ręką na po​łu​dnie. Va​lyn zmru​żył oczy. Da​‐ le​ko, wie​le mil za Bia​łą Rze​ką wid​nia​ło pa​smo zło​ci​stych wzgórz. To pia​sek, uświa​do​mił so​bie. Pa​trzy​li na wiel​kie, fa​lu​ją​ce, piasz​czy​ste wy​dmy pu​sty​ni Se​ghir. Po​ły​ka​ła ona już całe ar​mie, an​nu​ryj​skie i obce, któ​rych ko​ści i broń le​ża​ły te​raz po​grze​ba​ne gdzieś pod ru​cho​my​mi pia​ska​mi. Rów​nież na pół​‐ noc​nym brze​gu Bia​łej Rze​ki, gdzie te​raz je​cha​li, zie​mia była su​cha i spę​ka​na, co zmu​sza​ło Va​ly​na do zmie​nia​nia kie​run​ku i klu​cze​nia w po​szu​ki​wa​niu tra​wy. Wciąż jed​nak dą​ży​li na za​chód. Dwa razy za​uwa​ży​li w dali sta​da bi​zo​nów, ty​sią​ce brą​zo​wych, ku​dła​tych zwie​rząt trzy​krot​nie więk​szych od ich koni. Po​mi​mo za​krzy​wio​nych ro​‐ gów stwo​rze​nia te wy​da​wa​ły się dość po​tul​ne. Le​ni​wie sku​ba​ły tra​wę, od cza​su do cza​su pod​no​sząc łby, by wę​szyć do​cie​ra​ją​ce do nich za​pa​chy. Gdy spło​szo​ne za​czy​na​ły biec zbi​tą, po​tęż​ną masą, Va​lyn czuł, jak grunt trzę​‐ sie się pod ich ko​py​ta​mi, i sły​szał do​bie​ga​ją​cy z dala od​głos, jak huk gro​mu, od któ​re​go drża​ło po​wie​trze. Pod ko​niec czwar​te​go dnia wje​cha​li na ni​skie wznie​sie​nie aku​rat w porę, by do​strzec więk​szą gru​pę jeźdź​ców – trzy, może czte​ry set​ki – tak samo jak oni ja​dą​cą na za​chód, lecz o do​bre pół dnia dro​gi przed nimi. Mimo swej li​‐ czeb​no​ści je​cha​li pręd​ko, na​wet prę​dzej od ich Skrzy​dła, wzbi​ja​jąc za sobą tu​man pyłu przy​sła​nia​ją​cy blask po​łu​dnia. W tyle Va​lyn do​strzegł trzy inne ta​amu, rów​nież zmie​rza​ją​ce szyb​ko na za​chód. Choć ła​two było po​zo​stać nie​zau​wa​żo​nym, uni​ka​jąc szczy​tów wznie​sień, to wi​dok tylu pę​dzą​cych Urghu​lów moc​no po​dzia​łał Va​ly​no​wi na ner​wy. — Jak są​dzisz, do​kąd te su​kin​sy​ny jadą? – za​py​ta​ła Gwen​na.

— Nie mam po​ję​cia – od​rzekł Va​lyn, krę​cąc gło​wą. – Mam tyl​ko na​dzie​ję, że nie tam, gdzie my. Brak osło​ny pod​czas dłu​gich sło​necz​nych dni spra​wiał, że po​ci​li się z nie​‐ po​ko​ju, lecz na ko​niec to deszcz ich za​ła​twił. Va​lyn za​rzą​dził wcze​sny po​stój. Dzień był jesz​cze ja​sny, lecz z po​wie​wem wschod​nie​go wia​tru do​cie​rał do nich za​pach bu​rzy, a Gwen​na, choć się nie skar​ży​ła, spra​wia​ła ta​kie wra​że​nie, jak​by mia​ła nie​ba​wem spaść z sio​dła. Va​lyn zresz​tą nie czuł się dużo le​piej. Spiesz się po​wo​li, pi​sał Hen​dran. Va​lyn nie​cier​pli​wił się, by do​trzeć do An​nu​ru, od​na​leźć Ka​de​na i zna​leźć tych, któ​‐ rzy za​mor​do​wa​li jego ojca, mni​chów i Ha Lin. Przed nimi roz​cią​ga​ły się jed​‐ nak dłu​gie mile ste​pu, a po​śpiech i chęć, by po​ko​nać je jed​nym sza​lo​nym zry​wem, w ni​czym nie mo​gły im po​móc. Deszcz za​czął pa​dać tuż po zmro​ku. By​ło​by miło roz​bić api i roz​pa​lić ogień, lecz ogni​sko ozna​cza​ło dym i blask, a api ska​za​ło​by po​ło​wę Skrzy​dła na ogra​ni​czo​ną wi​docz​ność. Po​nie​waż le​piej być zmar​z​nię​tym i ży​wym niż roz​grza​nym i mar​twym, owi​nę​li się w swo​je bi​zo​nie okry​cia, wil​got​ne i cuch​ną​ce, spraw​dzi​li broń i usie​dli, żu​jąc su​szo​ne mię​so i ka​wał​ki twar​de​‐ go urghul​skie​go sera, po czym za​snę​li. Va​lyn wziął pierw​szą war​tę. Rana w ra​mie​niu go​iła się, lecz wciąż jesz​cze bo​la​ła, gdy zro​bił ja​kiś nie​zręcz​ny ruch. Po​zo​sta​li sie​dzie​li w luź​nym krę​gu, jak​by na pa​miąt​kę obo​zo​we​go ogni​ska. Śpią​cy, owi​nię​ci w wiel​kie skó​ry, wy​glą​da​li na młod​szych niż w rze​czy​wi​sto​ści i bar​dziej nie​win​nych; nie​mal przy​po​mi​na​li dzie​ci. Na​wet Pyr​re ze swy​mi si​wie​ją​cy​mi wło​sa​mi wy​glą​da​‐ ła bar​dziej na han​dlar​kę ryb lub stra​ga​niar​kę niż na strasz​li​wą ka​płan​kę śmier​ci o rę​kach unu​rza​nych we krwi. Zda​wa​ło się, że upły​nę​ły ty​go​dnie, od​kąd Va​lyn miał dość cza​su i spo​ko​ju, by po​my​śleć o swo​im Skrzy​dle, o tym, co stra​ci​li, po​rzu​ca​jąc Orle Gniaz​do, i o tym, co ich cze​ka​ło w nad​cho​‐ dzą​cym cza​sie. Od​po​wie​dzial​ność prze​ję​ła go chło​dem jak na​gły je​sien​ny przy​mro​zek. Póź​niej zaś deszcz roz​pa​dał się na do​bre. W cią​gu kil​ku ude​rzeń ser​ca cięż​kie kro​ple zmo​czy​ły mu wło​sy, zmro​zi​ły twarz i prze​nik​nę​ły przez ubra​nie. Woda spły​wa​ła stru​mie​nia​mi, zmie​nia​‐ jąc zie​mię w bło​to, a noc w czar​ną, wstręt​ną za​sło​nę. Va​lyn sie​dział pro​sto, z dło​nią na rę​ko​je​ści noża, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na prze​ni​ka​ją​cy do ko​ści chłód. Zdą​żył się już tro​chę przy​zwy​cza​ić do swe​go ulep​szo​ne​go słu​chu, lecz te​raz, po​śród od​gło​su mi​lio​nów ude​rza​ją​cych o zie​mię kro​pli, po​czuł się ogłu​szo​ny, zdez​o​rien​to​wa​ny i nie​mal bez​bron​ny. Pod​niósł się, wy​cią​gnął miecz spod okry​cia i wszedł na szczyt ma​łe​go pa​‐ gór​ka. Mógł​by coś stam​tąd zo​ba​czyć w świe​tle księ​ży​ca i pod gwiaz​da​mi, lecz te​raz wszyst​ko było za​sło​nię​te gę​stą ścia​ną desz​czu. Ist​niał tyl​ko deszcz i zie​mia pod jego sto​pa​mi. Po dłuż​szej chwi​li po​czła​pał z po​wro​tem do obo​‐ zo​wi​ska, czu​jąc nie​po​ko​ją​ce mro​wie​nie na kar​ku i mdlą​cy ucisk w żo​łąd​ku. Gwen​na klę​ła, usi​łu​jąc za​pew​nić so​bie mi​ni​mum wy​go​dy, a Ta​lal i Pyr​re prze​wra​ca​li się z boku na bok, szu​ka​jąc po​zy​cji naj​le​piej chro​nią​cej przed

desz​czem. Do Sha​ela z tym wszyst​kim, po​my​ślał Va​lyn. I tak żad​ne z nich nie śpi. Na ko​niach by​ło​by im rów​nie źle jak na zie​mi. Będą mo​gli wy​po​cząć, jak się prze​ja​śni. Choć po​trze​bo​wa​li odro​bi​ny od​po​czyn​ku, byli prze​cież ket​tra​‐ low​ca​mi. Dłu​ga noc na koń​skim grzbie​cie na pew​no ich nie za​bi​je. Nie lu​bił sie​dzieć w bez​ru​chu, kie​dy nie było szans na wy​sta​wie​nie sku​tecz​nej war​ty. W dro​dze mo​gli wpaść na ja​kie​goś jeźdź​ca, lecz przy​naj​mniej by​li​by na ko​‐ niach. By​li​by go​to​wi. Wła​śnie przy​kuc​nął, żeby zbu​dzić An​nick, kie​dy bęb​nie​nie kro​pel desz​‐ czu zmie​ni​ło się w ło​mot ko​pyt. Ob​ró​cił się, uno​sząc bły​ska​wicz​nie miecz, gdy jeźdź​cy urghul​scy, z opusz​czo​ny​mi włócz​nia​mi, mo​kry​mi wło​sa​mi, z któ​rych pry​ska​ła im na ple​cy woda, wrzesz​czą​cy i wy​ją​cy, zje​cha​li ga​lo​‐ pem ze wzgó​rza i wpa​dli do ich nędz​ne​go obo​zu. To była Hu​ut​suu. Ale nie taka so​bie zwy​kła Hu​ut​suu. La​ith i An​nick mie​li ra​cję. Inne ta​amu, dużo więk​sze, bo li​czą​ce so​bie pię​‐ ciu​set lub sze​ściu​set lu​dzi, zna​la​zło ją da​le​ko na wscho​dzie. Z tego, co Va​lyn wie​dział o Urghu​lach, wy​ni​ka​ło, że w ta​kiej sy​tu​acji za​bi​ją ją lub zło​żą w ofie​rze Me​sh​ken​to​wi w ra​mach ja​kiejś ohyd​nej ce​re​mo​nii, lecz naj​wy​raź​‐ niej wszyst​ko, cze​go się na​uczył, było nie​wie​le war​te. Nie tyl​ko nie za​bi​li ani jej, ani jej lu​dzi, lecz więk​sze ple​mię ofia​ro​wa​ło im ko​nie i po​mo​gło w po​ści​‐ gu za An​nu​ryj​czy​ka​mi. Va​lyn w im​pe​cie pierw​sze​go ude​rze​nia zdo​łał ja​koś za​bić dwóch, a Pyr​re za po​mo​cą swo​ich noży uka​tru​pi​ła czte​rech. Po​zo​sta​li zo​sta​li za​sko​cze​ni. W cią​gu paru chwil wszy​scy byli już oto​cze​ni, a dzie​siąt​ki gro​tów włócz​ni mie​rzy​ły w ich gar​dła. Sta​nę​li jed​nak go​to​wi do wal​ki, z dłoń​mi na rę​ko​je​‐ ściach noży lub mie​czy, An​nick trzy​ma​ła swój na poły na​pię​ty łuk i cze​ka​ła w po​go​to​wiu, a śmierć pa​trzy​ła jej z oczu, do​pó​ki Va​lyn nie roz​ka​zał im ustą​pić. † W ja​kimś in​nym miej​scu i w rę​kach in​nych wro​gów fakt, że wciąż żyli, mógł​by być po​cie​sze​niem. Nie tu​taj. Va​lyn pa​mię​tał to ze swo​ich szko​leń wy​star​cza​ją​co do​brze. Urghu​lo​wie bra​li jeń​ców tyl​ko po to, by póź​niej zło​‐ żyć ich w ofie​rze dla Kwih​ny. Je​śli choć​by w po​ło​wie wie​rzyć tym hi​sto​‐ riom, po​win​ni ża​ło​wać, że nie za​bi​to ich w wal​ce. Było coś pro​ste​go i osta​‐ tecz​ne​go we wbi​ciu że​la​za w brzuch. Nie moż​na było tego po​wie​dzieć o ob​‐ dzie​ra​niu ze skó​ry, pa​tro​sze​niu lub pa​le​niu żyw​cem, a były to stan​dar​do​we urghul​skie me​to​dy trak​to​wa​nia jeń​ców. Jesz​cze je​den po​wód, aby nie da​wać się poj​mać, po​my​ślał po​sęp​nie Va​lyn, po raz set​ny pró​bu​jąc roz​luź​nić wię​zy. Nie wy​my​ślił żad​ne​go pla​nu uciecz​ki. Na ste​pie nie było wię​zień, aresz​‐ tów czy wież, ale Urghu​lo​wie byli wy​star​cza​ją​co skru​pu​lat​ni, gdy cho​dzi​ło

o pil​no​wa​nie więź​niów. Va​lyn wraz z resz​tą swo​ich lu​dzi zo​stał zwią​za​ny, a skó​rza​ne rze​mie​nie wo​kół nad​garst​ków i ko​stek u nóg za​ci​śnię​to tak moc​‐ no, że nie​mal na​tych​miast stra​cił czu​cie w rę​kach i no​gach. Po​tem prze​rzu​‐ co​no go przez koń​ski grzbiet i przy​wią​za​no. Jego gło​wa dyn​da​ła w oko​li​‐ cach koń​skie​go brzu​cha tak ni​sko, że ist​nia​ła oba​wa, iż przed​nie ko​py​ta ko​‐ nia ude​rzą go, gdy zwie​rzę przej​dzie w cwał. W tej po​zy​cji wi​dział tyl​ko czar​ne bło​to. Z każ​dym kro​kiem ko​nia czuł, jak grzbiet ugnia​ta mu że​bra. Zra​nio​ne ra​mię bo​la​ło tak moc​no, jak​by mia​ło wy​sko​czyć ze sta​wu. Urghu​‐ lo​wie za​bra​li im fu​trza​ne okry​cia i chłod​ny deszcz prze​mo​czył go na wskroś, dy​go​tał więc z zim​na. Ból był nie​ustan​ny i do​kucz​li​wy, ale sta​no​wił naj​mniej​szy pro​blem. Gdy ko​nie kłu​so​wa​ły na pół​noc przez noc i deszcz, Va​lyn wciąż od nowa roz​my​‐ ślał o swo​ich de​cy​zjach: o wy​pusz​cze​niu pta​ka, o da​ro​wa​niu ży​cia jeń​com, o jeź​dzie na za​chód za​miast na po​łu​dnie. Po​peł​nił błąd i było to ja​sne jak słoń​ce, ale trud​no było stwier​dzić, gdzie do​kład​nie zro​bił coś nie tak. Na​wet przy​tro​czo​ny do koń​skie​go grzbie​tu nie mógł so​bie wy​obra​zić, by zdo​łał za​‐ bić dzie​ci w obo​zie Hu​ut​suu. No i ptak… Gdy​by spró​bo​wa​li po​le​cieć na po​‐ łu​dnie, Pchła by ich od​na​lazł i za​bił. Spra​wa skoń​czo​na, mruk​nął do sie​bie. Gdzieś coś spie​przy​łeś. Py​ta​nie tyl​ko, co zro​bić te​raz. Wy​star​cza​ją​co trud​ne było za​cho​wa​nie przy​tom​no​ści, lecz Va​ly​no​wi ogrom​nym wy​sił​kiem uda​ło się ja​koś wy​krę​cić gło​wę, lek​ko unieść kor​pus i po​mi​mo strasz​ne​go bólu sta​wów za​cząć wy​pa​try​wać w ulew​nym desz​czu swo​ich to​wa​rzy​szy. Je​cha​ło tam kil​ku​dzie​się​ciu Urghu​lów, lecz w ru​cho​mej ma​sie lu​dzi i koni, gdy na​wał​ni​ca nie​co ze​lża​ła, uda​ło mu się przez chwi​lę do​strzec La​itha i Gwen​nę, prze​rzu​co​nych jak wor​ki ziar​na przez grzbie​ty koni. Urghu​lo​wie za​trzy​ma​li się na po​pas w chło​dzie sza​re​go po​ran​ka, tuż przed świ​tem. Gdy koń sta​nął, Va​lyn zra​zu po​my​ślał, że śni i że jego umysł ode​rwał się w ja​kiś spo​sób od nie​ustan​nej udrę​ki cia​ła. Po​tem ktoś prze​ciął pod​trzy​mu​ją​cy go sznur i Va​lyn ru​nął na zie​mię, nie zdo​ław​szy unieść zdrę​‐ twia​łych ra​mion, aby za​mor​ty​zo​wać upa​dek. W Ket​tra​lu rzecz ja​sna przy​‐ go​to​wy​wa​no go rów​nież do nie​wo​li. Choć na​dal miał zwią​za​ne kost​ki i nad​‐ garst​ki, za​czął zgi​nać nogi, pod​cią​ga​jąc ko​la​na aż do pier​si, i roz​pro​sto​wy​‐ wać je, raz za ra​zem. Po​tem ręce. Po​tra​fił wal​czyć ze zwią​za​ny​mi rę​ko​ma, więc gdy​by nada​rzy​ła się spo​sob​ność, wo​lał być przy​go​to​wa​ny. Wy​chło​dzo​‐ ne i ze​sztyw​nia​łe mię​śnie pro​te​sto​wa​ły. Urghu​lo​wie się śmia​li, uświa​do​mił so​bie, ob​ser​wu​jąc go, jak wije się po zie​mi ni​czym ro​bak. Nie zwra​cał uwa​gi na ich gło​sy, tyl​ko ru​szał się da​lej, mimo że szo​ro​wał przy tym twa​rzą po zie​mi i ka​mie​niach. W chwi​li gdy dy​go​ta​nie cia​ła prze​szło w zwy​kłe drże​nie, gdy prze​stał przy​gry​zać so​bie ję​zyk, szczę​ka​jąc zę​ba​mi, ktoś zła​pał go za kark i szarp​nąw​‐ szy bru​tal​nie, po​sta​wił na nogi. Wy​pro​sto​waw​szy się, zdał so​bie spra​wę,

że pa​trzy na Hu​ut​suu. A mó​wiąc do​kład​niej, na ko​nia Hu​ut​suu. Ksa​abe, któ​‐ ra go pod​nio​sła, cof​nę​ła się, po​zo​sta​wia​jąc Va​ly​no​wi i Hu​ut​suu swo​bo​dę roz​mo​wy w czte​ry oczy, lecz ko​bie​ta nie za​da​ła so​bie tru​du, by zsiąść z ko​‐ nia. Sie​dzia​ła le​ni​wie na grzbie​cie wierz​chow​ca, z krót​ką włócz​nią na ra​‐ mie​niu, a po jej twa​rzy błą​kał się lek​ki uśmiech. — Mó​wi​łam ci. Po​wie​dzia​łam, że was znaj​dę. Va​lyn zer​k​nął na włócz​nię, po​tem na ko​nia, oce​nia​jąc dy​stans dzie​lą​cy go od sie​dzą​cej na nim ko​bie​ty. Choć wciąż miał zwią​za​ne nogi, mógł​by spró​bo​wać wy​rwać jej włócz​nię z ręki, a ją samą ścią​gnąć z ko​nia i wbić jej włócz​nię w pierś. Otwie​rał i za​ci​skał dło​nie. Wciąż były lek​ko zdrę​twia​łe, ale zda​wa​ły się wy​star​cza​ją​co spraw​ne. A po​tem co? Zer​k​nął przez ra​mię i na​resz​cie w peł​ni uświa​do​mił so​bie obec​ność uśmiech​nię​tych po​sta​ci wo​ko​ło. Hu​ut​suu ścią​gnę​ła go do urghul​skie​go obo​zu wie​lo​krot​nie więk​sze​go od obo​zo​wi​ska, w któ​rym ją po​znał. Va​lyn roz​glą​dał się ze zdzi​wie​niem. Tak po praw​dzie miej​sce to bar​dziej przy​po​‐ mi​na​ło mia​sto niż obóz, z set​ka​mi api roz​sta​wio​nych bez​ład​nie po​mię​dzy ogni​ska​mi i stad​ka​mi spę​ta​nych koni. Po​mię​dzy nimi jeź​dzi​li wierz​chem męż​czyź​ni i ko​bie​ty, któ​rzy przy​jeż​dża​li i od​jeż​dża​li, a przy na​mio​tach bie​‐ ga​ły bla​de brud​ne dzie​ci. Po​wie​trze cuch​nę​ło pa​lo​nym w ogni​skach koń​‐ skim na​wo​zem, pie​czo​nym koń​skim mię​sem, mo​krą skó​rą i bło​tem. Pęki fu​tra i piór po​wie​wa​ły na za​tknię​tych w zie​mię dłu​gich włócz​niach. Męż​‐ czyź​ni i ko​bie​ty gro​ma​dzi​li się przy na​mio​tach i wo​kół ognisk, zaj​mo​wa​li się koń​mi lub dzieć​mi i wy​krzy​ki​wa​li coś do sie​bie w swo​im śpiew​nym ję​‐ zy​ku. Było tam ty​siąc Urghu​lów, a może wię​cej. Va​lyn po​now​nie sku​pił uwa​gę na Hu​ut​suu, od​chy​la​jąc się w tył i opie​ra​‐ jąc na pię​tach. Za​pa​no​wał nad gnie​wem. Na​wet gdy​by za​bił tę ko​bie​tę, wciąż był​by zwią​za​ny jak pro​się, bez​bron​ny w ob​li​czu tego, co go cze​ka. To nie jest od​po​wied​ni czas, rzekł do sie​bie w du​chu, po​wta​rza​jąc te sło​wa kil​ka razy, jak​by to wła​śnie mia​ło uchro​nić go przed po​pad​nię​ciem w sza​‐ leń​stwo. To nie jest od​po​wied​ni czas. — Gdzie je​ste​śmy? – za​py​tał za​miast tego, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc ota​‐ cza​ją​cy ich obóz. Hu​ut​suu się uśmiech​nę​ła. — To jest mój lud. — My​śla​łem, że twój lud nie lubi du​żych obo​zów. My​śla​łem, że ży​je​cie w ta​amu, a nie w na​ro​dach. Urghul​ka wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Kie​dyś tak. Te​raz już nie. Le​d​wo Va​lyn zdą​żył zro​zu​mieć sens tych słów, po​ja​wi​li się za nimi inni jeźdź​cy, a każ​dy z Urghu​lów cią​gnął za sobą ko​nia z prze​wie​szo​nym przez grzbiet zmo​kłym ludz​kim kształ​tem. Z ulgą prze​mie​sza​ną ze zło​ścią Va​lyn pa​trzył, jak po​zo​sta​łych człon​ków Skrzy​dła, jed​ne​go po dru​gim, od​ci​na​no

i zrzu​ca​no z koni. Inni Urghu​lo​wie, po​dob​nie jak Hu​ut​suu, nie zsie​dli na zie​‐ mię, tyl​ko ob​ser​wo​wa​li to wszyst​ko z nie​wzru​szo​nym spo​ko​jem, pod​czas gdy ko​nie pod nimi prze​stę​po​wa​ły z nogi na nogę, prze​bie​ra​jąc ko​py​ta​mi w bło​cie, cze​mu to​wa​rzy​szy​ły mlasz​czą​ce od​gło​sy. An​nick pod​nio​sła się pierw​sza, naj​pierw z tru​dem na ko​la​na, po​tem do po​zy​cji sto​ją​cej. Po​ru​sza​ła się nie​zgrab​nie, jak​by na​cią​gnę​ła lub na​de​rwa​‐ ła so​bie coś pod​czas dłu​giej jaz​dy, lecz wi​dać było, że już spraw​dza krę​pu​ją​ce jej nad​garst​ki rze​mie​nie, szu​ka​jąc lu​zów. Gwen​na prze​kli​na​ła Urghu​lów tak dłu​go, aż je​den z jeźdź​ców ude​rzył ją w tył gło​wy drzew​cem włócz​ni, jesz​cze raz prze​wra​ca​jąc w bło​to. Ta​lal wstał po​wo​li, mil​czą​cy i sku​pio​ny. Va​lyn na​‐ tych​miast po​słał mu znak: Two​je źró​dło? Ta​lal pra​wie nie​do​strze​gal​nie od​po​‐ wie​dział po​ta​ku​ją​cym ski​nie​niem. No, to już coś, po​my​ślał Va​lyn, uśmie​cha​jąc się w du​chu. Nim jed​nak zdą​żył za​re​ago​wać, po​ja​wi​li się ko​lej​ni Urghu​lo​wie. Więk​szy z nich bez sło​wa po​dał Hu​ut​suu bu​kłak, ona zaś rzu​ci​ła go Va​ly​no​wi. — Pij – po​wie​dzia​ła, gdy zła​pał go nie​zgrab​nie. Pa​trzył na skó​rza​ny bu​kłak. Wie​dział z do​świad​cze​nia, co po​tra​fi zro​bić z czło​wie​kiem na​wet je​den dzień bez wody. Je​śli chciał po​zo​stać żywy i przy​‐ tom​ny, po​wi​nien pić. Spoj​rzał w oczy Hu​ut​suu, uniósł bu​kłak do ust i prze​‐ chy​lił. Po​cząt​ko​wo nie po​czuł nic poza cu​dow​nym sma​kiem chłod​nej wody, któ​rą jego spra​gnio​ne cia​ło chło​nę​ło łap​czy​wie. Do​pie​ro po kil​ku ły​kach wy​‐ czuł ada​man​ty​nę, gdy jego ję​zyk ścierpł lek​ko od gorz​ka​we​go po​sma​ku ko​‐ rzen​ne​go wy​cią​gu. Hu​ut​suu uśmiech​nę​ła się, wi​dząc, że prze​stał pić. — Dla krwio​pij​cy – po​wie​dzia​ła, wska​zu​jąc bu​kłak. – Wśród mego ludu rów​nież tra​fia​ją się ta​kie isto​ty. Przez chwi​lę Va​lyn się za​sta​na​wiał, czy nie wy​pić wszyst​kie​go albo nie roz​pruć bu​kła​ka o grot urghul​skiej włócz​ni. Ada​man​ty​na nie mo​gła mu za​‐ szko​dzić, to było ja​sne; mo​gła na​wet uśmie​rzyć nie​co ból w ra​mie​niu lub po​tłu​czo​nych że​brach, ale za spra​wą jej wy​cią​gu Ta​lal zo​stał​by zu​peł​nie od​‐ cię​ty od swe​go źró​dła. W Ket​tra​lu uży​wa​no jesz​cze moc​niej​sze​go na​pa​ru, ale zwy​kłe go​to​wa​nie ko​rze​nia było aż nad​to sku​tecz​ne. Urghu​lo​wie oczy​‐ wi​ście nie wie​dzie​li, któ​re​mu z człon​ków jego Skrzy​dła na​le​ży po​dać na​par, ale nie mia​ło to więk​sze​go zna​cze​nia. Naj​wy​raź​niej po​sta​no​wi​li na​po​ić nim wszyst​kich. Va​lyn zwa​żył w dło​niach bu​kłak, lecz po chwi​li po​rzu​cił po​mysł jego znisz​cze​nia. Ada​man​ty​no​wy ko​rzeń był do​sta​tecz​nie po​wszech​ny jako chwast ro​sną​cy w ro​wach i na ba​gni​skach, nie​mal wszę​dzie, od Pasa aż po pół​noc​ne ste​py. Gdy​by wy​rzu​cił je​den bu​kłak, Urghu​lo​wie na​peł​ni​li​by na​stęp​ny. Spoj​rzał Ta​la​lo​wi w oczy. Krwio​pij​ca od​po​wie​dział czuj​nym spoj​‐ rze​niem, lecz po chwi​li wzru​szył ra​mio​na​mi. Va​lyn od​wró​cił się w stro​nę Hu​ut​suu i pi​jąc, wy​zy​wa​ją​co spoj​rzał jej w oczy. Przy​naj​mniej mógł jej od​‐

mó​wić wi​do​ku swe​go roz​cza​ro​wa​nia. Gdy Urghu​lo​wie po​da​wa​li bu​kłak ko​lej​nym więź​niom, Va​lyn raz jesz​cze spoj​rzał na obóz, a po​tem na tych, któ​rzy go poj​ma​li. — Co zro​bi​cie te​raz? – za​py​tał. Hu​ut​suu sze​ro​kim ge​stem wska​za​ła las na​mio​tów. — Spa​ku​je​my się i po​je​dzie​my. — Do​kąd? — Na za​chód. — Co jest na za​cho​dzie? — Dłu​ga Pięść – od​par​ła ko​bie​ta. — Co to ta​kie​go, na Hul​la, ta Dłu​ga Pięść? — Do​wiesz się, kie​dy go zo​ba​czysz. A za​tem Urghu​lo​wie nie za​mie​rza​li zło​żyć ich na​tych​miast w ofie​rze. Oczy​wi​ście nie wia​do​mo też było, jak da​le​ko na za​chód za​mie​rza​ją je​chać. Nie było to wie​le, ale za​wsze coś. — To tam jadą wszyst​kie wa​sze ta​amu? – za​py​tał Va​lyn. – Na spo​tka​nie z Dłu​gą Pię​ścią? — Za dużo py​tań – od​par​ła Hu​ut​suu, ge​stem przy​wo​łu​jąc trzech młod​‐ szych Urghu​lów. – Weź​cie ich. Do​łącz​cie do tam​te​go. Uwa​żaj​cie na nich pil​‐ nie. To mię​cza​ki, ale są szyb​cy. — Do tam​te​go? – za​py​tał Va​lyn, po​trzą​sa​jąc gło​wą i usi​łu​jąc się w tym wszyst​kim po​ła​pać. – Kim jest ten ktoś? Hu​ut​suu się uśmiech​nę​ła. — Idź​cie. Zo​bacz​cie. An​nu​ryj​skie​go więź​nia trzy​ma​no w wię​zach kil​ka​na​ście kro​ków za ostat​nim rzę​dem api. Urghu​lo​wie przy​wią​za​li mu dło​nie do stóp, zmu​‐ sza​jąc do zgar​bio​nej, kucz​nej po​zy​cji. Zra​zu nie wy​da​je się to strasz​ne, lecz na​wet pół dnia w ta​kim ugię​ciu może zła​mać każ​de​go. Co gor​sza, po​mi​mo zim​ne​go wia​tru zdar​to z nie​go ko​szu​lę. Męż​czy​zna naj​wy​raź​niej nic nie jadł od wie​lu dni. Va​lyn mógł po​li​czyć krę​gi jego krę​go​słu​pa, że​bra oraz są​czą​ce się prę​gi w miej​scach, gdzie go chło​sta​no. Wię​zień nie spoj​rzał na zbli​ża​ją​ce się ko​nie. Być może był nie​przy​tom​ny. A może po pro​stu uznał, że nie ma nic szcze​gól​ne​go do oglą​da​nia. — Kto to jest? – za​py​tał Va​lyn, zwra​ca​jąc się do mło​de​go ta​abe, któ​ry go pil​no​wał. — Wo​jow​nik – prych​nął tam​ten. – Wiel​ki wo​jow​nik. Jak wy. Dru​gi Urghul par​sk​nął śmie​chem. — Kie​dy już się stąd wy​do​sta​nie​my – od​parł La​ith, krę​cąc gło​wą – i kie​dy od​naj​dzie​my pta​ka, wró​cę tu i za​bi​ję wszyst​kich tych nędz​nych su​kin​sy​‐ nów, każ​de​go z osob​na. — Może ci to za​jąć tro​chę cza​su – po​wie​dział Va​lyn, oglą​da​jąc się przez ra​mię. – Ich są mi​lio​ny. — Nie szko​dzi, ja mu po​mo​gę – wark​nę​ła Gwen​na.

— Ja też – ode​zwał się wię​zień, nie za​da​jąc so​bie tru​du, by unieść gło​wę. – Za​ło​żę się, że stwo​rzy​my świet​ny ze​spół. Va​lyn za​marł i po​mi​mo desz​czu ście​ka​ją​ce​go mu po szyi po​czuł chłód, któ​ry przy​pra​wił go o drże​nie. Głos męż​czy​zny był bez​barw​ny, sła​by, ale było w nim coś… Cof​nął się o krok, żeby spoj​rzeć z dy​stan​su, nie ba​cząc na kłu​ją​cy go w ple​cy grot włócz​ni. — A więc jed​nak prze​ży​łeś – po​wie​dział, sta​ra​jąc się, by jego głos za​‐ brzmiał spo​koj​nie. Ba​len​din Ain​hoa uniósł gło​wę. Pa​skud​ny pur​pu​ro​wy si​niak biegł przez jego po​li​czek, czę​ścio​wo za​my​ka​jąc mu oko. Miał pęk​nię​tą gór​ną war​gę, a wy​so​ko na ra​mie​niu, w po​dob​nym miej​scu co bli​zna Va​ly​na, wid​nia​ła na poły za​go​jo​na rana po beł​cie wy​strze​lo​nym z ku​szy Ka​de​na, z któ​rej są​‐ czy​ły się ropa i krew. Wy​glą​da​ło jed​nak na to, że krwio​pij​ca nic so​bie z tych ran nie ro​bił. — Ja​sne, że prze​ży​łem. Co po​wie​dział Hen​dran? Je​śli nie wi​dzia​łeś cia​ła, nie licz tego na swój po​czet. — Ty ku​rew​ski gów​no​ja​dzie – wark​nę​ła Gwen​na i szarp​nę​ła się na​przód, za​po​mi​na​jąc o Urghu​lach. Je​den z nich wy​su​nął włócz​nię, Gwen​na po​tknę​ła się i upa​dła twa​rzą w bło​to. Ba​len​din po pro​stu uniósł brwi, bo wię​zy nie po​zwa​la​ły mu na dużo wię​‐ cej. — Wi​dzę, że nie do​ga​du​je​cie się z na​szy​mi go​spo​da​rza​mi le​piej niż ja. My​ślę, że może to ozna​czać, iż je​ste​śmy po tej sa​mej stro​nie. Zno​wu. – Spró​‐ bo​wał się uśmiech​nąć, ale tyl​ko się skrzy​wił, gdy znów pę​kła mu war​ga i po​‐ pły​nę​ła z niej krew. — Ni​g​dy nie by​li​śmy po tej sa​mej stro​nie – po​wie​dział Va​lyn. Mimo chło​du po​czuł, że jego skó​ra pło​nie. Skó​ra i krew. Na​wet jego od​dech zda​wał się pło​nąć. Jak Gwen​na, nie​mal za​po​mniał o ota​cza​ją​cych ich jeźdź​cach. Co​‐ kol​wiek pla​no​wa​li Urghu​lo​wie, oto był czło​wiek, któ​ry za​mor​do​wał Amie i Ha Lin, i mało bra​ko​wa​ło, a po​zba​wił​by ży​cia Ka​de​na. Po​cząt​kiem wszyst​‐ kie​go, ich uciecz​ki z Or​le​go Gniaz​da, po​ści​gu Pchły i śmier​ci Fin​na, a na​wet ich obec​nej nie​wo​li, był Ba​len​din Ain​hoa. Gdy​by Va​lyn nie był tak moc​no zwią​za​ny, sko​czył​by na krwio​pij​cę i po​zba​wił go ży​cia. – Ni​g​dy nie by​li​śmy po tej sa​mej stro​nie – po​wtó​rzył. – I ni​g​dy nie bę​dzie​my. Pró​bo​wał za​pa​no​wać nad swo​im gnie​wem, zdu​sić go w so​bie. Taka śle​pa i bez​ro​zum​na fu​ria była nie​bez​piecz​na w każ​dej sy​tu​acji. W przy​pad​ku Ba​‐ len​di​na była sa​mo​bój​stwem. Va​lyn zbyt do​brze pa​mię​tał ich ostat​nią wal​kę, roz​pacz​li​we noc​ne zma​ga​nia wy​so​ko w Gó​rach Ko​ścia​nych, gdy Ba​len​din od​bi​jał strza​ły wy​strze​lo​ne przez An​nick zwy​kłym pstryk​nię​ciem pal​ców i mio​tał w ciem​no​ści ka​mie​nie, gdy chi​cho​tał za​do​wo​lo​ny z sie​bie, wie​dząc, że nie​na​wiść Va​ly​na zwięk​sza jego moc. Wszy​scy krwio​pij​cy byli dziw​ny​‐ mi, nie​na​tu​ral​ny​mi isto​ta​mi, ale po​mię​dzy Ta​la​lem, któ​ry czer​pał swo​ją

moc z obec​no​ści że​la​za, a Ba​len​di​nem ży​wią​cym się emo​cja​mi swo​ich wro​‐ gów, była prze​paść. Ba​len​din po​trze​bo​wał stra​chu i wście​kło​ści i je wy​ko​‐ rzy​sty​wał. Choć Va​lyn w więk​szo​ści sy​tu​acji po​tra​fił za​pa​no​wać nad swo​im stra​chem przed krwio​pij​cą, z gnie​wem było już zu​peł​nie ina​czej. Naj​wy​raź​‐ niej Urghu​lo​wie stru​li Ba​len​di​na tak samo, jak to zro​bi​li z Ta​la​lem. Ina​czej ten wście​kły su​kin​syn już by ich wszyst​kich wy​pa​tro​szył. Ba​len​din za​gryzł war​gi. — Va​ly​nie, za​wsze mia​łeś pro​blem z osią​ga​niem kom​pro​mi​su. To nie​do​‐ brze, zwłasz​cza te​raz. Mógł​bym sko​rzy​stać na po​mo​cy so​jusz​ni​ka. – Prze​‐ chy​lił gło​wę. – I ty też mógł​byś sko​rzy​stać. Nim Va​lyn zdą​żył od​po​wie​dzieć, je​den z ta​abe drzew​cem włócz​ni ude​‐ rzył go z tyłu w nogi i oba​lił w bło​to. — Mó​wić mniej – po​wie​dział jeź​dziec, zsia​da​jąc z ko​nia z wy​raź​nym obrzy​dze​niem i wią​żąc Va​ly​na w taki sam nie​wy​god​ny spo​sób, w jaki zwią​‐ za​no Ba​len​di​na. Va​lyn pró​bo​wał coś od​po​wie​dzieć, lecz Urghul ude​rzył go w po​li​czek. — Mó​wić mniej. Gdy wszy​scy le​że​li już zwią​za​ni, Ba​len​din wy​krzy​wił się w lek​kim uśmie​‐ chu. — No do​brze, po pro​stu po​myśl o tym, Va​ly​nie. Wiem, że były mię​dzy nami pew​ne nie​po​ro​zu​mie​nia, ale… – Tu wzru​szył ra​mio​na​mi, choć ten ruch moc​no ogra​ni​czy​ły wię​zy. – My​ślę, że mo​gli​by​śmy o tym wszyst​kim za​po​mnieć.

17

W

ciąż od nowa, dzień po dniu, jak re​fren ja​kiejś sza​lo​nej pie​śni w umy​śle Ada​re od​zy​wa​ły się sło​wa: To nie może być praw​da. To nie może być praw​da. To nie może być praw​da. W chwi​lach, kie​‐ dy nuta pie​śni mil​kła, sły​sza​ła jed​nak inny głos, chłod​ny i ra​cjo​nal​ny: Tak, może. Hi​sto​ria At​ma​nich była bar​dzo sta​ra, to pew​ne, a rany, ja​kie od​nio​sły mia​sta i cały kraj, go​iły się dłu​go, lecz bli​zny po​zo​sta​ły. Oczy​wi​ście opi​sy tam​tych cza​sów były za​wsze świe​że i Ada​re czy​ta​ła je w dzie​ciń​stwie dzie​‐ siąt​ki razy. Były to opo​wie​ści lu​dzi, któ​rzy byli świad​ka​mi tam​tych wy​da​‐ rzeń, któ​rzy wi​dzie​li, co się wów​czas dzia​ło. Kro​ni​ki nie we wszyst​kim były zgod​ne, ale głów​ne wąt​ki się zga​dza​ły: Kró​lo​wie i kró​lo​we At​ma​nich, sze​‐ ścio​ro nie​śmier​tel​nych wład​ców-krwio​pij​ców, przez po​nad pięć​set lat rzą​‐ dzi​ło ca​łym ob​sza​rem Eri​droi do​brze i spra​wie​dli​wie. Po​tem wszy​scy po​pa​‐ dli w sza​leń​stwo. Kie​dy mi​nę​ły trzy dzie​się​cio​le​cia woj​ny do​mo​wej, oka​za​ło się, że po​żo​ga, głód i wal​ki znisz​czy​ły po​ło​wę ów​cze​sne​go świa​ta. Wia​do​mo było, że Ro​‐ shin i Ri​shi​ni​ra nie byli tak bru​tal​ni jak po​zo​sta​li i znik​nę​li bez śla​du, nim świa​tem wstrzą​snę​ły ostat​nie ma​sa​kry, ale nie mia​ło to wiel​kie​go zna​cze​‐ nia. Je​śli Nira i Oshi byli ostat​ni​mi z owych wład​ców, zna​czy​ło to, że mają na rę​kach krew ty​się​cy lu​dzi, dzie​siąt​ków ty​się​cy. Choć trud​no było w to uwie​rzyć, Ada​re wi​dzia​ła na wła​sne oczy uno​szą​cą się ogni​stą sieć, sły​‐ sza​ła prze​ra​ża​ją​ce sło​wa Oshie​go. Go​tów był ją za​bić, za​mor​do​wać za zruj​‐ no​wa​nie wie​ży, któ​ra za​wa​li​ła się set​ki lat wcze​śniej. Ada​re spoj​rza​ła na star​ca. Sie​dział nad brze​giem ka​na​łu na du​żym pła​‐ skim gła​zie, na któ​rym Nira go po​sa​dzi​ła, żeby spo​koj​nie zjadł po​łu​dnio​wy po​si​łek, z dala od resz​ty piel​grzy​mów. Od chwi​li za​trwa​ża​ją​cej sce​ny, jaka ro​ze​gra​ła się w ru​inach sta​rej wie​ży, po​wró​cił do swe​go zwy​kłe​go sta​nu ci​‐ che​go, ła​god​ne​go sza​leń​stwa, lecz Nira już nie spusz​cza​ła z nie​go oka. Za​‐ wsze była w po​bli​żu ze swo​ją bu​tel​ką, gdy tyl​ko po​czuł się za​gu​bio​ny lub za​‐ gro​żo​ny, i po​ma​ga​ła mu się z niej na​pić, nie ba​cząc, że płyn o ostrym za​pa​‐ chu ście​ka mu po bro​dzie. Na dnie wozu po​brzę​ki​wa​ły dzie​siąt​ki peł​nych bu​te​lek. Co to było ta​kie​go, Ada​re nie mia​ła po​ję​cia, ale naj​wy​raź​niej dzia​ła​‐

ło. W tym mo​men​cie Oshi pa​trzył w dół stro​me​go brze​gu i śpie​wał ja​kąś ła​‐ god​ną, nie​zro​zu​mia​łą pieśń do prze​pły​wa​ją​ce​go kar​pia. A Nira… Ada​re przy​glą​da​ła się jej ukrad​kiem, gdy opróż​nia​ła małą mi​‐ secz​kę zim​ne​go ryżu. Co praw​da wie​le​kroć oka​za​ła się po​moc​na, a na​wet miła na swój szorst​ki spo​sób, lecz od cza​su zda​rze​nia nad ka​na​łem sta​ła się ostroż​niej​sza, bar​dziej czuj​na, a jej oczy pa​trzy​ły groź​niej. Ro​zu​mia​ła rów​‐ nie do​brze jak Ada​re, że rów​no​wa​ga sił po​mię​dzy nimi ule​gła zmia​nie, i naj​‐ wy​raź​niej nie po​do​ba​ło jej się to. Nira po​dwo​iła licz​bę ra​zów, ja​kie wy​mie​‐ rza​ła Ada​re, za​rów​no tych słow​nych, jak i cie​le​snych, jak​by zno​wu za​mie​‐ rza​ła udzie​lić mło​dej ko​bie​cie ja​kiejś lek​cji. — Słu​chaj – po​wie​dzia​ła w koń​cu Ada​re, ocie​ra​jąc usta wierz​chem dło​ni. – Do​ce​niam to, że prze​cho​wa​łaś mnie przez mi​nio​ne ty​go​dnie, ale spra​wy się zmie​ni​ły. Nira zmru​ży​ła oczy. — Nie wy​da​je mi się, żeby coś było ina​czej. — Nie? – za​py​ta​ła Ada​re, pod​no​sząc lek​ko głos i zer​ka​jąc przy tym na Oshie​go. – Już za​po​mnia​łaś o ostat​niej nocy? Za​po​mnia​łaś, co wi​dzia​łam? — Nie są​dzę, żeby to mia​ło aż ta​kie zna​cze​nie. Ada​re ode​tchnę​ła po​wo​li. — No tak. Ale ja tak są​dzę. – Po​chy​li​ła się. – Wiem, kim je​ste​ście. Za​cho​‐ wa​li​ście mój se​kret i do​ce​niam to, ale po​dró​żo​wa​nie z wami to wiel​kie ry​zy​‐ ko… — By​cie księż​nicz​ką prze​bra​ną za piel​grzy​ma to do​pie​ro jest ry​zy​ko. Ada​re przy​tak​nę​ła ener​gicz​nie. — No wła​śnie. I dla​te​go nie chcę już go po​no​sić. – Ode​tchnę​ła i spró​bo​‐ wa​ła mó​wić wol​niej. – Inni piel​grzy​mi już wam nie ufa​ją. Sły​sze​li​ście Le​ha​‐ va ubie​głej nocy. Uwa​żam, że bę​dzie le​piej, je​śli bę​dzie​my po​dró​żo​wać osob​‐ no. Nira zmarsz​czy​ła brwi, po czym po​krę​ci​ła gło​wą. — Ja tak nie uwa​żam. Ada​re za​mar​ła w zdu​mie​niu. — Nie? — My​ślę, że le​piej bę​dzie tak jak do​tąd. — Nie – za​opo​no​wa​ła Ada​re, czu​jąc wzbie​ra​ją​cą złość. – Nie słu​chasz mnie. Znaj​dę so​bie in​nych to​wa​rzy​szy. — A ja co​dzien​nie będę się za​sta​na​wiać, czy już sprze​da​łaś nas swo​im no​wym przy​ja​cio​łom za odro​bi​nę do​dat​ko​we​go za​ufa​nia? Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą prze​czą​co. — Nie zro​bi​ła​bym tego. Ni​g​dy. Poza tym, na​wet gdy​bym po​szła do in​‐ nych piel​grzy​mów i po​wie​dzia​ła, że są tu Ro​shin i Ri​shi​ni​ra i wła​śnie go​tu​ją so​bie rybę przy wo​zie, to kto by mi uwie​rzył? Lu​dzie by po​my​śle​li, że po​stra​‐ da​łam zmy​sły. — Nie uwie​rzy​li​by w tę część o At​ma​nich – od​par​ła po​sęp​nie Nira – ale

nie trze​ba im wie​le mó​wić o krwio​pij​cach, żeby po​wie​si​li parę sta​rych głup​‐ ców na naj​bliż​szym drze​wie. — Ale ja tego nie zro​bię – upie​ra​ła się Ada​re. Nira uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. — Wiem. Po​nie​waż bę​dziesz z nami przez cały czas, do koń​ca tej wę​‐ drów​ki. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko, sta​ra​jąc się za​pa​no​wać nad ner​wa​mi. Ta ko​‐ bie​ta i jej brat byli krwio​pij​ca​mi, mo​gli ją za​bić jed​nym ge​stem, ale te​raz sie​‐ dzie​li we trój​kę na wi​do​ku, wi​dzia​ni przez wszyst​kich piel​grzy​mów, od któ​‐ rych dzie​li​ło ich le​d​wie sto kro​ków pu​ste​go pola. Nira z pew​no​ścią nie od​‐ wa​ży się jej skrzyw​dzić, gdy​by inni mo​gli to za​uwa​żyć. Ada​re była o tym prze​ko​na​na, gdy raz jesz​cze po​chy​li​ła się w stro​nę Niry. — To nie są ne​go​cja​cje – po​wie​dzia​ła. – To jest fakt. Nira ob​ró​ci​ła się z szyb​ko​ścią ata​ku​ją​ce​go węża i rąb​nę​ła ją la​ską w skroń, strą​ca​jąc Ada​re ze stro​me​go brze​gu na skraj wody. Przez kil​ka ude​‐ rzeń ser​ca Ada​re wal​czy​ła z ogar​nia​ją​cą ją ciem​no​ścią i pul​su​ją​cym bó​lem. W koń​cu pod​nio​sła się na ko​la​na, po​tem na nogi. Póź​niej, obej​mu​jąc rę​ka​mi skro​nie, spoj​rza​ła na sta​rą ko​bie​tę, któ​ra po​krę​ci​ła gło​wą z dez​apro​ba​tą, za​‐ ci​ska​jąc usta. — Ro​zu​miem, że je​steś księż​nicz​ką i tak da​lej – syk​nę​ła Nira. – Je​steś by​‐ stra, je​steś am​bit​na. Wy​gra​łaś kil​ka dzie​cin​nych bi​te​wek… — Dzie​cin​nych bi​te​wek? – za​py​ta​ła Ada​re, pró​bu​jąc sta​nąć pew​niej. Oka​zy​wa​nie sła​bo​ści w ta​kim mo​men​cie ozna​cza​ło po​raż​kę, a jej nie stać było na prze​gra​ną. – Uni​ce​stwi​łam naj​wyż​sze​go ka​pła​na In​tar​ry. Uniesz​ko​‐ dli​wi​łam cały jego Ko​ściół. — Ban​dę za​śle​pio​nych słoń​cem głup​ców – prych​nę​ła Nira. Ada​re nie była pew​na, co na to od​po​wie​dzieć, ale ko​bie​ta już na nią na​‐ tar​ła. — By​łaś mi​ni​strem przez kil​ka mie​się​cy. Ja rzą​dzi​łam ca​łym tym pie​‐ przo​nym kon​ty​nen​tem. – Tu prze​rwa​ła i wbi​ła la​skę w mięk​ką zie​mię. – Rzą​dzi​łam przez całe stu​le​cia. Po​kłó​ci​łaś się z ka​pła​nem? My – sze​ro​kim ge​‐ stem wska​za​ła też Oshie​go – wal​czy​li​śmy z Di​ri​kiem i Chi​ru​giem przez dzie​‐ siąt​ki lat. Przez trzy dni i trzy noce sta​wia​łam czo​ło Shih​ja​hi​no​wi na czar​nej ska​le, aż zie​mia pę​ka​ła wo​kół nas, a lu​dzie gi​nę​li ty​sią​ca​mi. Wy​krzy​wi​ła usta w gry​ma​sie. Ada​re po​czu​ła, jak​by ja​kaś zim​na dłoń ści​‐ snę​ła ją za ser​ce. — Wi​dzia​łam, jak two​ja ro​dzi​na po​wsta​wa​ła z ni​cze​go. Pa​trzy​łam, jak Te​rial wal​czył, by utwo​rzyć swo​je małe ce​sar​stwo, jak po​łą​czył w ca​łość te zglisz​cza, któ​re po nas zo​sta​ły, i na​zwał je cy​wi​li​za​cją. Wi​dzia​łam, jak Te​‐ rial umie​rał. I San​tun, i An​la​tun, i oni wszy​scy. Nie by​łam na po​grze​bie two​‐ je​go ojca, bo Oshi miał ka​szel, ale nie myśl, dziew​czy​no, że gdy na​dej​dzie czas, nie będę pa​trzy​ła, jak z wy​chu​dły​mi rę​ka​mi sple​cio​ny​mi na pier​si wpa​‐ ku​ją cię do jed​nej z tych ja​skiń. Tak więc, je​śli so​bie wy​obra​żasz, ty bez​czel​‐

na mała dziw​ko, że je​steś pie​przo​ną Mal​ke​enian​ką, księż​nicz​ką, mą​drą dziew​czyn​ką w głu​pim świe​cie, to po​myśl o tym: od ty​sią​ca lat albo i dłu​żej po​wstrzy​my​wa​łam się od uży​wa​nia mo​ich mocy. Przez ty​siąc lat dba​łam o to, by mój brat nie roz​wa​lał wszyst​kie​go, na co spoj​rzy. Mam na​dzie​ję, że będę tak po​stę​po​wać, do​pó​ki nie zro​bię tego, co za​pla​no​wa​łam, a sko​ro już wi​dzia​łaś, do cze​go mój brat jest zdol​ny, to módl się, żeby te na​dzie​je się speł​ni​ły. Po​trzą​snę​ła gło​wą, a gdy zno​wu się ode​zwa​ła, w jej gło​sie nie było już sły​‐ chać ta​kiej fu​rii: — Nie wal​czy​my z tobą, dziew​czy​no, lecz je​śli bę​dziesz mi prze​szka​dzać, to po​ża​łu​jesz, że to nie ty spło​nę​łaś w ogniu In​tar​ry, a nie ten głu​pi ka​płan. Gdy ko​bie​ta w koń​cu za​mil​kła, Ada​re uświa​do​mi​ła so​bie, że cof​nę​ła się przed nią o do​bre trzy kro​ki, jak​by ode​pchnię​ta mocą jej gnie​wu. — Sio​stro? – za​py​tał Oshi, od​ry​wa​jąc wzrok od pły​wa​ją​ce​go kar​pia. W jego męt​nych oczach były tro​ska i zmie​sza​nie. Otwie​rał i za​my​kał dłoń, jak​by pró​bo​wał za​ci​snąć ją w pięść. – Jest nie​bez​piecz​nie? – Pa​trzył nie​pew​‐ nie na Ada​re, po​tem wo​dził spoj​rze​niem wo​ko​ło, aż za​trzy​mał wzrok na sie​‐ dzą​cych da​lej piel​grzy​mach. – Mu​si​my wal​czyć? Nira prze​nio​sła spoj​rze​nie z Ada​re na bra​ta i z po​wro​tem. — Ją spy​taj – od​po​wie​dzia​ła. Ada​re za​wa​ha​ła się, a strach, upo​ko​rze​nie i re​spekt wez​bra​ły w niej jak rze​ka go​to​wa wy​stą​pić z brze​gów. Chcia​ła od​wza​jem​nić cios, ude​rzyć tę sta​‐ rą ko​bie​tę. Chcia​ła wyć. W jej gło​wie nie było już wie​le miej​sca na roz​sąd​ne my​śle​nie, lecz do tej reszt​ki roz​sąd​ku prze​mó​wił z głę​bi dzie​ciń​stwa głos jej ojca. Nie mo​żesz wi​dzieć ja​sno, Ada​re, kie​dy two​je wi​dze​nie za​snu​wa​ją chmu​ry emo​cji. Ode​tchnę​ła nie​rów​no, po​tem raz jesz​cze. Ri​shi​ni​ra była krwio​pij​czy​nią, kosz​ma​rem, jed​ną ze żmij od​po​wie​dzial​nych za śmierć ty​się​cy lu​dzi, ale nie​‐ ko​niecz​nie jej wro​giem. Umysł Ada​re od​wró​cił się, by doj​rzeć praw​dę. Ta sta​ra ko​bie​ta udzie​li​ła jej po​mo​cy, ukry​ła ją, ochro​ni​ła i nie pro​si​ła w za​‐ mian o nic prócz współ​dzia​ła​nia. — Nie – od​par​ła wol​no Ada​re, uno​sząc ręce. – Nie chcę wal​ki. Nira przy​glą​da​ła się jej uważ​nie przez dłuż​szą chwi​lę, a po​tem ski​nę​ła szyb​ko gło​wą. — A więc w po​rząd​ku. Kie​dy do​je​dzie​my do Olo​nu i za​ła​twi​my to, co mamy do za​ła​twie​nia, nie zo​ba​czysz nas wię​cej. Znik​nie​my. – Spoj​rza​ła na bra​ta. – Je​ste​śmy w tym do​brzy, ty sta​ry wor​ku gów​na, co? Ada​re zmarsz​czy​ła brwi. Tyle cza​su za​mar​twia​ła się, jak po​stę​po​wać z Nirą i jej bra​tem, że ni​g​dy się nie za​sta​no​wi​ła, dla​cze​go tych dwo​je przy​łą​‐ czy​ło się do piel​grzym​ki. W ich przy​pad​ku taka de​cy​zja wy​da​wa​ła się zu​peł​‐ nie po​zba​wio​na sen​su. W po​dró​ży zda​rza​ły się nie​ocze​ki​wa​ne wy​pad​ki. Przy​łą​cze​nie się do du​żej gru​py zwięk​sza​ło ry​zy​ko nie​wy​god​nych py​tań, wścib​skich spoj​rzeń i nie​ocze​ki​wa​ne​go od​kry​cia. Ner​wy Ada​re po dwóch

ty​go​dniach wę​drów​ki w prze​bra​niu były w strzę​pach, a jed​nak z ja​kie​goś po​wo​du dwój​ka At​ma​nich do​bro​wol​nie przy​łą​czy​ła się do gru​py piel​grzy​‐ mów, po​dej​mu​jąc dłu​gi marsz na po​łu​dnie. — A co wy ro​bi​cie na dro​dze do Olo​nu? – za​py​ta​ła po​wo​li. Nira zmie​rzy​ła ją ostroż​nym wzro​kiem. — A co? Mało nam było kłót​ni w spra​wie do​cho​wa​nia se​kre​tów? Już chcesz dzie​lić się na​stęp​ny​mi? Ada​re za​mil​kła. Ła​two by​ło​by te​raz od​stą​pić od za​da​wa​nia py​tań, cie​‐ szyć się osią​gnię​tym od​prę​że​niem i sku​pić uwa​gę na cze​ka​ją​cych na po​łu​‐ dniu wy​zwa​niach. Już wy​star​cza​ją​co wie​lu groź​nych lu​dzi chcia​ło​by wi​‐ dzieć ją mar​twą, żeby jesz​cze do​da​wać prze​klę​tych At​ma​nich do tej li​sty. Z dru​giej stro​ny, udział Niry w piel​grzym​ce wy​da​wał się zbyt dziw​ny, żeby był to zwy​kły zbieg oko​licz​no​ści. Wy​glą​da​ło to tak, jak​by ich rów​nież po​‐ rwa​ła ta sama po​li​tycz​na fala, któ​ra unio​sła Ada​re. Trud​no było so​bie wy​‐ obra​zić, co nie​śmier​tel​ni krwio​pij​cy mają do ro​bo​ty w ta​kim pod​upa​dłym mie​ście jak Olon, ale ist​nia​ła pew​na szan​sa, że ich ukry​te cele po​kry​wa​ją się w ja​kimś stop​niu z za​mie​rze​nia​mi Ada​re. Jed​nak​że kup​no se​kre​tów ozna​‐ cza​ło nie​ste​ty tak​że ich sprze​daż. Nie dasz, nie otrzy​masz, po​my​śla​ła po​nu​ro Ada​re. — Chcę zwo​łać ar​mię – po​wie​dzia​ła. – To po to jadę do Olo​nu. Nira za​sznu​ro​wa​ła już i tak po​marsz​czo​ne war​gi. — To już tak kiep​sko z tymi czte​re​ma, któ​re masz? — Nie są moje – od​par​ła Ada​re. — An​nu​ryj​skie ar​mie. An​nu​ryj​ska księż​nicz​ka. Dla mnie brzmi to tak, jak​by były two​je. — Na​le​żą do il Torn​ji – po​wie​dzia​ła głu​chym gło​sem Ada​re. – I nie jest on moim sprzy​mie​rzeń​cem. — Ach… – Za​brzmia​ło to jak rzu​co​ne z lek​kim wia​trem wes​tchnie​nie. – Czy​li tak to wy​glą​da. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Woj​na do​mo​wa, dziew​czy​no, to nie prze​lew​ki. — Nie mam wy​bo​ru – od​par​ła Ada​re bar​dziej go​rącz​ko​wo, niż za​mie​rza​‐ ła. – Ke​na​rang za​mor​do​wał mi ojca. Nira wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Twój oj​ciec sie​dział na tej brzyd​kiej ska​le, ale był to tyl​ko je​den czło​‐ wiek. Dużo wię​cej lu​dzi umrze, gdy roz​pę​tasz tę woj​nę. Kto bę​dzie umie​rał po two​jej stro​nie? — Sy​no​wie Pło​mie​nia – od​rze​kła Ada​re. Nira unio​sła brwi. — Oni już nie​na​wi​dzą ce​sar​stwa – cią​gnę​ła Ada​re, sta​ra​jąc się, by jej głos za​brzmiał tak, jak​by wie​rzy​ła w każ​de sło​wo wy​cho​dzą​ce z jej ust. Pró​bo​wa​‐ ła w to wie​rzyć. – Po pro​stu mu​szę prze​ko​nać Ve​sta​na Ame​re​da​da, że je​stem in​nym ty​pem Mal​ke​enia​na. Za​mil​kła, spo​dzie​wa​jąc się, że sta​ra zgro​mi ją za krót​ko​wzrocz​ność bądź

głu​po​tę, albo za jed​no i dru​gie, lecz Nira za​mar​ła, wcią​gnąw​szy po​wie​trze przez za​ci​śnię​te krzy​we zęby. — Ame​re​dad – rze​kła po chwi​li. – Wy​glą​da na to, że je​śli na​wet nie łą​czy nas je​den cel, to fak​tycz​nie je​dzie​my na tym sa​mym wo​zie. Ada​re zmarsz​czy​ła brwi. — Cze​go od nie​go chcesz? — Może nic. Nie mogę po​wie​dzieć, do​pó​ki nie zo​ba​czę jego twa​rzy. — Co ta​kie​go ci ona po​wie? — Czy to jest ten, któ​ry nam to zro​bił – od​par​ła sta​ra ostrzej​szym to​nem. Ada​re się za​wa​ha​ła. Zim​ny wiatr się wzmógł i dął z pół​no​cy, pry​ska​jąc lo​‐ do​wa​tą wodą z ka​na​łu i szar​piąc wło​sa​mi Ada​re. Oshi od​wró​cił się od wody, po​trzą​snął gło​wą, a łzy spły​wa​ły mu po wy​chu​dłych po​licz​kach. — Ucie​kły – po​wie​dział, wska​zu​jąc ge​stem wodę. – Ryby ucie​kły. – Jego głos był ża​ło​sny, za​gu​bio​ny, pe​łen skar​gi i roz​pacz​li​wie sła​by na tle po​dmu​‐ chów wia​tru. – Czy ja je za​bi​łem, Niro? Po​za​bi​ja​łem je wszyst​kie? — Nie – od​par​ła sta​ra, nie od​wra​ca​jąc oczu od Ada​re. – Nie za​bi​łeś ich, Oshi. — Co wam zro​bił? – za​py​ta​ła Ada​re. Nira mach​nę​ła ręką w stro​nę Oshie​go. — Uczy​nił nas nie​śmier​tel​ny​mi. Zro​bił z nas wład​ców po​ło​wy świa​ta. Ska​zał na sza​leń​stwo. Ada​re za​drża​ła, sły​sząc te sło​wa. Pró​bo​wa​ła je zro​zu​mieć. Czy​ta​ła dzie​‐ siąt​ki re​la​cji o po​cząt​kach At​ma​nich, lecz żad​na z nich, na​wet hi​sto​ria Yen​‐ te​na, nie wska​zy​wa​ła, w jaki spo​sób wład​cy-krwio​pij​cy otrzy​ma​li swo​je moce i dar dłu​go​wiecz​no​ści. — Kto… – za​czę​ła Ada​re z wa​ha​niem, nie wie​dząc, jak za​dać to py​ta​nie. – Jak… — Cse​striim – syk​nę​ła Nira, po czym splu​nę​ła na zie​mię. – Wte​dy tego nie wie​dzia​łam. Do​wie​dzia​łam się znacz​nie póź​niej, gdy za​bi​li​śmy dwóch. Dwóch z tej trój​ki. Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą, jak​by to prze​kra​cza​ło moż​li​wo​ści jej poj​mo​wa​‐ nia. — Dla​cze​go Cse​strii​mo​wie mie​li​by wam… po​ma​gać? — Po​ma​gać? – Nira za​śmia​ła się zdu​szo​nym śmie​chem, po czym wy​ce​lo​‐ wa​ła pa​lec w Oshie​go. – Czy tak wy​glą​da po​ma​ga​nie? — Ale uczy​ni​li was nie​śmier​tel​ny​mi – za​pro​te​sto​wa​ła Ada​re. – Dali wam moc. — Moce mie​li​śmy, za​nim ich spo​tka​li​śmy. Oni po pro​stu… je zwięk​szy​li. A co do nie​śmier​tel​no​ści… – Wy​cią​gnę​ła chu​dą, za​su​szo​ną rękę. – Wy​glą​da na to, że i to nie wy​szło im zbyt do​brze. To cia​ło zmie​rza do pia​chu. Trwa to tyl​ko parę stu​le​ci dłu​żej, niż po​win​no. – Skrzy​wi​ła się. – Cse​strii​mów gów​no ob​cho​dzi​ło, co się z nami sta​nie, dziew​czy​no. Usi​ło​wa​li stwo​rzyć nowy ga​tu​nek albo od​two​rzyć ja​kiś sta​ry. My​ślę, że szu​ka​li róż​nych spo​so​‐

bów, żeby przy​wró​cić do ży​cia swo​ją rasę. Ada​re pa​trzy​ła zdu​mio​na. — Ależ wy nie je​ste​ście Cse​strii​ma​mi. Ma​cie uczu​cia. Nira prych​nę​ła. — Za​uwa​ży​łaś? Jak po​wie​dzia​łam, pró​bo​wa​li za​ba​wić się w Be​di​sę i spie​‐ przy​li ro​bo​tę. — Pierw​sze stu​le​cie wa​sze​go pa​no​wa​nia to był zło​ty wiek – za​uwa​ży​ła Ada​re. — A po​tem wszyst​ko po​szło do sra​cza. Nie mie​li​śmy żyć tak dłu​go. Nie mie​li​śmy mieć tyle mocy. Coś tu​taj – po​wie​dzia​ła, stu​ka​jąc się kłyk​cia​mi w gło​wę – nie po​tra​fi tego znieść. — Ale ty nie je​steś… — Dla​te​go, że pierw​sza zda​łam so​bie z tego spra​wę. Prze​sta​łam ko​rzy​‐ stać ze swe​go źró​dła. Chcia​łam, żeby Ro​shin też prze​stał, ale on był po​grą​żo​‐ ny w ja​kimś śnie. A do tego osza​lał na punk​cie woj​ny. – Jej oczy sta​ły się mrocz​ne i pu​ste. – Cza​sem do nie​go do​cie​ra, co mu zro​bio​no, ale wy​star​czy, że​bym zo​sta​wi​ła go sa​me​go przez cały dzień, a za​czy​na od nowa. — Ty​siąc lat – wes​tchnę​ła Ada​re, a jej umysł za​wi​ro​wał na samą tę myśl. – Przez po​nad ty​siąc lat nie ro​bi​łaś nic in​ne​go poza nar​ko​ty​zo​wa​niem go. Pil​no​wa​niem. — Nie „nic in​ne​go”, dziew​czy​no – rzu​ci​ła Nira. – Kil​ka​set lat temu na​‐ uczy​łam się ro​bić na dru​tach. Tro​chę gra​łam na fle​cie. – Wzru​szy​ła ra​mio​‐ na​mi. – Po​tem to wszyst​ko za​po​mnia​łam. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła ci​cho Ada​re. – Sko​ro tak bar​dzo nie chcesz tej nie​śmier​tel​no​ści, to mo​żesz prze​cież… – Tu za​mil​kła. — Roz​wa​lić mu czasz​kę? – za​py​ta​ła Nira do​myśl​nie. Ob​ró​ci​ła się do bra​‐ ta. – Co ty na to, Rosh? Taki szyb​ki strzał ce​gieł​ką w głów​kę, co? Zwró​cił na nią swo​je ka​pra​we oczy i roz​dzia​wił usta, od​sła​nia​jąc po​żół​‐ kłe zęby. — Sko​ro tak uwa​żasz, Niro… – od​parł z wa​ha​niem. – Już ty wiesz naj​le​‐ piej… Sta​ra wes​tchnę​ła głę​bo​ko. — Już ja wiem naj​le​piej. Jaka z cie​bie ża​ło​sna kupa ko​ści. – Ob​ró​ci​ła się do Ada​re. – Nie​mal co​dzien​nie kusi mnie, żeby go za​bić. Był​by to pew​nie akt mi​ło​sier​dzia, ale to w koń​cu mój brat. Nie​do​brze jest trak​to​wać ce​głą swe​go bra​ta. Zwłasz​cza że mogę go jesz​cze ule​czyć. Może znaj​dę ko​goś, kto bę​dzie wie​dział, jak to zro​bić. — Ostat​ni Cse​striim – rze​kła Ada​re. Nira ski​nę​ła gło​wą. — Ten mą​dra​la. Ten, co ma tyle po​my​słów. — A ty są​dzisz, że to może być Ve​stan Ame​re​dad? – spy​ta​ła Ada​re, krę​cąc gło​wą. – Dla​cze​go? Sta​rusz​ka zmarsz​czy​ła brwi.

— No, nie. Nie​spe​cjal​nie. Szu​ka​łam przez tyle lat i zo​sta​ło mi już tyl​ko paru do spraw​dze​nia. — Ale dla​cze​go Ve​stan? Nira ski​nę​ła gło​wą, jak​by od nowa roz​wa​ża​ła to py​ta​nie. — Ten łaj​dak, któ​re​go szu​kam, to wścib​ski kom​bi​na​tor. Wmie​szał się w moje spra​wy. Mie​szał się w spra​wy in​nych. Lubi być w sa​mym środ​ku tej kupy gów​na. Nie by​li​śmy je​dy​ny​mi kró​la​mi, któ​rych wspie​rał przez te wszyst​kie lata, a je​śli ten Ame​re​dad za​my​śla oba​lić two​je ce​sar​stwo… – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Zda​rza​ło mi się już prze​być pół kon​ty​nen​tu dla spraw​dze​nia mniej waż​nych po​dej​rzeń. Poza tym ten zda​je mi się szcze​gól​‐ nie do​brze pa​so​wać do ob​raz​ka: wy​so​ki, ciem​ny, mało za​baw​ny, by​stry. Ada​re spoj​rza​ła na nią zdu​mio​na. — Prze​cież musi być set​ka męż​czyzn pa​su​ją​cych do ta​kie​go opi​su. Ty​‐ siąc. Je​że​li Cse​strii​mo​wie szu​ka​ją doj​ścia do ośrod​ków wła​dzy, to dla​cze​go nie szu​kasz w An​nu​rze? Dla​cze​go nie w Pa​ła​cu Brza​sku? Nira unio​sła brwi. — Mam po pro​stu po​dejść do bra​my pa​ła​cu i za​stu​kać la​ską? O to ci cho​‐ dzi? – Po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie tak ła​two wejść i wyjść zza tych czer​wo​nych mu​rów, jak ci się wy​da​je. A poza tym spę​dzi​li​śmy z Oshim kil​ka​dzie​siąt lat w An​nu​rze. Nic tyl​ko przy​pa​lo​ny ryż i smród gów​na. Te​raz w Olo​nie coś się szy​ku​je, więc je​dzie​my do Olo​nu. Jak po​wie​dzia​łam, to pew​no nie jest Ame​‐ re​dad, ale jak się sie​dzi zbyt dłu​go w jed​nym miej​scu, to czło​wiek się sta​rze​‐ je. Ada​re mie​rzy​ła ko​bie​tę wzro​kiem. Na sza​leń​stwo za​kra​wa​ło jeż​dże​nie po ca​łej zie​mi w po​szu​ki​wa​niu isto​ty, któ​ra dała im nie​śmier​tel​ność, ale prze​cież At​ma​ni byli sza​le​ni. Co do tego wszy​scy hi​sto​ry​cy byli zgod​ni. — A je​śli to jed​nak on? Je​że​li męż​czy​zna, któ​ry prze​wo​dzi Sy​nom Pło​‐ mie​nia, jest tym, kogo szu​kasz? Co wte​dy? — Zo​ba​czy​my, czy zdo​ła nas ule​czyć. – Wska​za​ła kciu​kiem za ple​cy na Oshie​go. – Ule​czyć jego. — A je​śli nie zdo​ła? — Za​bi​ję go. — Po​trze​bu​ję Ame​re​da​da – wy​rwa​ło się Ada​re. – Po​trze​bu​ję Sy​nów Pło​‐ mie​nia, żeby oba​lić il Torn​ję. — A za​tem – stwier​dzi​ła Nira bez​na​mięt​nym gło​sem – po​win​naś tyl​ko mieć na​dzie​ję, że to nie jest ten, któ​re​go szu​kam.

18

O

lon roz​siadł się okra​kiem nad błę​kit​no-bru​nat​ny​mi pły​ci​zna​mi pół​‐ noc​ne​go koń​ca je​zio​ra Baku ni​czym wy​smu​kły, ty​siąc​no​gi, ka​mien​‐ ny pa​jąk, któ​re​go cia​ło sta​no​wi​ła po​dłuż​na wy​spa le​żą​ca ja​kieś pięć​‐ set kro​ków od brze​gu, od​nó​ża zaś wą​skie keje wdzie​ra​ją​ce się w po​ły​sku​ją​cą wodę oraz prze​rzu​co​ne nad nią ka​mien​ne mo​sty opar​te na pół​noc​nym na​‐ brze​żu. Na​wet ob​ser​wo​wa​ne przez opa​skę wy​nio​słe wie​że i kształt​ne ko​pu​ły były znacz​nie bar​dziej ele​ganc​kie od pro​stych ką​tów i su​ro​wych li​nii bu​‐ dow​li An​nu​ru, lecz Ada​re nie mo​gła po​świę​cić wię​cej uwa​gi ar​chi​tek​tu​rze, choć​by z po​wo​du czter​dzie​stu uzbro​jo​nych męż​czyzn blo​ku​ją​cych most, na któ​rym sta​ła. Męż​czyź​ni nie byli umun​du​ro​wa​ni, a przy​naj​mniej nie w spo​sób, do ja​‐ kie​go przy​wy​kła Ada​re, lecz z ich rów​nych sze​re​gów, wy​po​le​ro​wa​nej bro​ni i woj​sko​wej dys​cy​pli​ny ła​two moż​na było wy​wnio​sko​wać, że nie są ban​dą ło​bu​zów, któ​rzy za​mie​rza​ją ra​bo​wać piel​grzy​mów. Mo​gli być le​gio​ni​sta​mi, lecz nie mie​li na so​bie zbroi, ja​kie no​si​ły ce​sar​skie le​gie, a poza tym żad​na z le​gii na​le​żą​cych do an​nu​ryj​skich ar​mii nie sta​cjo​no​wa​ła w Olo​nie. Zna​‐ czyć to mo​gło je​dy​nie, że są to Sy​no​wie Pło​mie​nia. Zna​czy​ło też, że ra​por​ty, któ​re do​cie​ra​ły wcze​śniej do Ada​re, mó​wi​ły praw​dę. Nie wie​dzia​ła, czy po​‐ win​na z tego po​wo​du po​czuć ulgę czy prze​ra​że​nie. Zra​zu po​my​śla​ła, że owi lu​dzie są ru​ty​no​wym pa​tro​lem na mo​ście, spraw​dza​ją​cym wozy i fur​man​ki albo zbie​ra​ją​cym ja​kąś da​ni​nę od kup​ców, ro​dzaj „po​dat​ku” na wspar​cie dla wier​nych. Kie​dy jed​nak zbli​ży​ła się bar​‐ dziej, po​py​cha​na tłu​mem piel​grzy​mów, uświa​do​mi​ła so​bie, że męż​czyź​ni ci, w licz​bie czter​dzie​stu lub pięć​dzie​się​ciu, do​brze uzbro​je​ni i czuj​ni, na coś cze​ka​ją. Ada​re zer​k​nę​ła przez ra​mię, jak​by spo​dzie​wa​ła się zo​ba​czyć inną ar​‐ mię idą​cą na mia​sto, ja​kąś ata​ku​ją​cą siłę, któ​ra mo​gła​by być uza​sad​nie​niem obec​no​ści tak wie​lu zbroj​nych, ale żad​nej ar​mii za nią nie było. Wi​dać było tyl​ko nad​cią​ga​ją​ce z opóź​nie​niem nie​licz​ne wozy piel​grzy​mów, po​pę​dza​ją​‐ cych ba​ta​mi le​ni​we do​mo​we ba​wo​ły. — Wy​glą​da na to, że mi​ło​śni​cy świa​tła sta​li się wła​ści​cie​la​mi mo​stów – burk​nę​ła Nira, splu​wa​jąc na ka​mien​ne pły​ty. Ada​re ski​nę​ła gło​wą ner​wo​wo. Spo​dzie​wa​ła się, że Sy​no​wie Pło​mie​nia

będą gdzieś ukry​ci, przy​cza​je​ni w za​uł​kach i piw​ni​cach, a nie sta​li otwar​cie na głów​nym mo​ście pro​wa​dzą​cym do mia​sta. Ame​re​dad był albo sza​leń​czo od​waż​ny, albo głu​pi, albo jed​no i dru​gie. Tego ro​dza​ju otwar​ta de​mon​stra​‐ cja siły wią​za​ła się z ry​zy​kiem od​we​to​wych po​su​nięć ze stro​ny An​nu​ru, przy​naj​mniej z chwi​lą, gdy do​wie się o tym il Torn​ja. Do​bra stro​na tej sy​tu​acji jest taka, że nie będę mu​sia​ła uga​niać się za nimi po ta​wer​nach. Przy​naj​mniej już tu są, po​my​śla​ła po​sęp​nie. Po​pra​wi​ła opa​skę, wy​pro​sto​wa​ła ra​mio​na i ru​szy​ła na​przód wraz z tłu​‐ mem piel​grzy​mów w zło​ci​stych sza​tach, po​wra​ca​ją​cych do mia​sta, w któ​‐ rym na​ro​dzi​ła się ich wia​ra. Żoł​nie​rze, w więk​szo​ści mło​dzi męż​czyź​ni, nie​‐ któ​rzy o bia​łej skó​rze, inni o czar​nej jak wę​giel, mie​rzy​li wzro​kiem zbli​ża​ją​‐ cą się ciż​bę. Ada​re ocze​ki​wa​ła, że zbroj​ni ustą​pią i prze​pusz​czą po​boż​nych wy​znaw​ców do mia​sta, lecz oni na​wet nie drgnę​li. Za​miast tego, gdy pierw​‐ sze wozy do​tar​ły do mo​stu, wy​szedł im na​prze​ciw bar​czy​sty męż​czy​zna z szy​ją gru​bą jak cu​mow​ni​czy pal. Mu​siał mieć już do​brze pod pięć​dzie​siąt​‐ kę, lecz lata nie nad​wy​rę​ży​ły ma​syw​nej mu​sku​la​tu​ry jego ra​mion i pier​si. — Stać – po​wie​dział gło​sem na tyle do​no​śnym, że nie mu​siał za​przą​tać so​bie gło​wy uno​sze​niem ręki. Piel​grzy​mi za​trzy​ma​li się rap​tow​nie w na​tło​ku pa​da​ją​cych ze​wsząd nie​‐ pew​nych py​tań, a ci znaj​du​ją​cy się da​lej do​ma​ga​li się od​po​wie​dzi od tych, któ​rzy byli na prze​dzie. Dło​nie Ada​re le​pi​ły się od potu. Zmu​si​ła się, by opu​‐ ścić je wzdłuż bo​ków i nie wy​cie​rać ich o sza​tę. Czu​ła lek​ki za​wrót gło​wy, jak​by za chwi​lę mia​ła ze​mdleć. By​ła​by to oczy​wi​sta klę​ska. Gdy​by upa​dła, wów​czas piel​grzy​mi, któ​rzy rzu​ci​li​by się jej na po​moc, zdję​li​by jej z oczu opa​skę, a to ozna​cza​ło śmierć. Stój moc​no, po​wta​rza​ła so​bie w du​chu. Stój moc​no na tych prze​klę​tych no​‐ gach. Sy​no​wie Świa​tła nie ru​szy​li się z miej​sca, ale ich do​wód​ca mie​rzył uważ​‐ nie spoj​rze​niem wszyst​kie sto​ją​ce w pierw​szej li​nii ko​bie​ty i męż​czyzn, prze​bra​nych w zło​ci​ste piel​grzy​mie sza​ty, a na jego twa​rzy wid​niał chmur​‐ ny gry​mas. — Gdzie Mal​ke​enian? – za​py​tał wresz​cie. Ada​re po​czu​ła, jak po jej ple​cach prze​biegł lo​do​wa​ty dreszcz. Chcia​ła wal​‐ czyć i ucie​kać jed​no​cze​śnie. Ba​lu​stra​da mo​stu była tyl​ko o parę kro​ków od niej. Nie wie​dzia​ła, co leży po​ni​żej, ale gdy​by rzu​ci​ła się stam​tąd… — Stój spo​koj​nie, ty głu​pia dziew​ko – mruk​nę​ła sto​ją​ca obok Nira na tyle ci​cho, że jej głos do​tarł tyl​ko do Ada​re. – I do​brze za​mknij tę swo​ją głu​pią gębę. Nogi pod nią drża​ły, lecz Ada​re sta​ła spo​koj​nie, choć ser​ce tłu​kło się jej o że​bra. Na​gle opa​ska i cała wy​my​ślo​na hi​sto​ria wy​da​ły się jej ża​ło​śnie śmiesz​ną, li​chą osło​ną prze​ciw​ko tylu prze​myśl​nym i do​cie​kli​wym umy​‐ słom. Ktoś ją oczy​wi​ście roz​po​zna; roz​po​zna lub za​cznie po​dej​rze​wać, że po​‐ dró​żu​ją​ca sa​mot​nie wy​so​ka mło​da ko​bie​ta, ta z za​wią​za​ny​mi oczy​ma, może

nie być tą, za któ​rą się po​da​je. Wbrew na​po​mnie​niom Niry Ada​re go​to​wa już była rzu​cić się do uciecz​ki i sko​czyć do le​żą​ce​go ni​żej je​zio​ra, gdy ja​kaś moc​na dłoń sta​lo​wy​mi pal​ca​mi uję​ła ją za ło​kieć. — Co… – za​wo​ła​ła, wy​ry​wa​jąc się, lecz gdy się ob​ró​ci​ła, uj​rza​ła przed sobą Le​ha​va. Uśmiech​nął się po​nu​ro. — Idzie​my. — Ja nie je​stem… — Oczy​wi​ście, że nie je​steś – po​wie​dział, po​py​cha​jąc ją przed sobą. – Idzie​my. Ada​re zer​k​nę​ła na Nirę, mo​dląc się, by sta​ra ko​bie​ta zdo​ła​ła jej po​móc, lecz Nira tyl​ko spoj​rza​ła oczy​ma jak szpar​ki w po​marsz​czo​nej twa​rzy, po czym nie​mal nie​do​strze​gal​nie po​krę​ci​ła gło​wą. Gdy Ada​re od​zy​ska​ła zmy​sły, uj​rza​ła, że znaj​du​je się w sze​ro​kiej prze​‐ strze​ni po​mię​dzy Sy​na​mi Pło​mie​nia a piel​grzy​ma​mi, a Le​hav wciąż stoi przy jej boku i trzy​ma ją za rękę tak moc​nym chwy​tem, że nie​mal czu​ła, jak na jej skó​rze two​rzą się si​nia​ki. Na mo​ście za​pa​dła ci​sza. Za​wi​sły na niej set​‐ ki spoj​rzeń, więk​szość zdu​mio​nych, nie​któ​re już gniew​ne. Przez krót​ką chwi​lę łu​dzi​ła się jesz​cze, że zdo​ła się ja​koś z tego wy​łgać, lecz za​raz od​rzu​ci​‐ ła ten po​mysł jako nie​do​rzecz​ny. Le​hav ją znał i wie​dział, kim jest. Mo​gła pró​bo​wać je​dy​nie ro​bić do​brą minę do złej gry i sta​rać się za​ła​twić to, po co przy​by​ła. Wol​ną ręką się​gnę​ła do twa​rzy i ze​rwa​ła z oczu opa​skę. — Je​stem Ada​re hui’Mal​ke​enian – po​wie​dzia​ła. – Cór​ka za​mor​do​wa​ne​go ce​sa​rza, księż​nicz​ka An​nu​ru i mi​ni​ster fi​nan​sów. Przy​by​łam tu​taj, żeby na​‐ pra​wić zło i przy​wró​cić ze​rwa​ną więź po​mię​dzy moją ro​dzi​ną a bo​skim Ko​‐ ścio​łem In​tar​ry. Piel​grzy​mi pa​trzy​li w osłu​pie​niu, zdez​o​rien​to​wa​ni. Na​wet żoł​nie​rze wy​‐ glą​da​li na za​sko​czo​nych. Le​hav jed​nak tyl​ko par​sk​nął. — Miła prze​mo​wa. Skoń​czy​łaś już? — Nie – od​par​ła, prę​żąc ra​mio​na i pró​bu​jąc sta​nąć pro​sto. – Nie skoń​czy​‐ łam. Przy​by​łam, żeby roz​mó​wić się z Ve​sta​nem Ame​re​da​dem, nie zaś po to, żeby jego słu​gus mną po​nie​wie​rał. Mu​sku​lar​ny żoł​nierz, któ​ry pierw​szy wy​wo​łał jej na​zwi​sko, par​sk​nął krót​kim, po​gar​dli​wym śmie​chem. Ada​re od​wró​ci​ła się do nie​go, czu​jąc ucisk w żo​łąd​ku. — To ty je​steś Ame​re​dad? Męż​czy​zna wy​glą​dał na bru​ta​la i pro​sta​ka, co było nie naj​lep​szą kom​bi​‐ na​cją, bio​rąc pod uwa​gę to, co za​mie​rza​ła uzy​skać. Na jej py​ta​nie ro​ze​śmiał się zno​wu, gło​śniej. — Dość tego, Kam​ger – po​wie​dział Le​hav. Śmiech męż​czy​zny ustał na​tych​miast. Ada​re od​wró​ci​ła się w prze​ra​że​niu, uświa​da​mia​jąc so​bie swo​ją po​mył​kę,

lecz piel​grzym, któ​re​go po​zna​ła pod imie​niem Le​ha​va, zi​gno​ro​wał ją. Za​‐ miast tego wska​zał ge​stem piel​grzy​mów, któ​rym to​wa​rzy​szył w dłu​gim mar​szu na po​łu​dnie. — Ci lu​dzie prze​by​li dłu​gą dro​gę. Są zmę​cze​ni i głod​ni. Wy​da​je się, że masz ocho​tę urzą​dzić tu wiel​ki po​kaz, ale oni nie przy​wę​dro​wa​li tu​taj dla po​ka​zów. Przy​by​li z po​wo​du swo​jej czci dla bo​gi​ni, nie zaś po to, żeby oglą​‐ dać obrzy​dli​wy spek​takl kłam​li​wej, upa​dłej urzęd​nicz​ki. Ada​re od​wró​ci​ła się ku nie​mu, czu​jąc, jak sztyw​nie​ją jej drżą​ce od gnie​‐ wu nogi. — Nie kła​mię i nie je​stem urzęd​nicz​ką. Le​hav przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, jak​by za​mie​rzał coś od​po​wie​dzieć, po​tem po​krę​cił gło​wą i zwró​cił się do tłu​mu: — Mat​ka na​zwa​ła mnie Le​ha​vem, lecz bo​gi​ni nada​ła mi nowe imię: Ame​re​dad. Dzię​ku​ję moim bra​ciom i sio​strom za ich to​wa​rzy​stwo i bo​go​‐ boj​ność w dłu​giej po​dró​ży, za ci​chą po​boż​ność i ofia​ry dla In​tar​ry. Przy​by​‐ wa​jąc tu​taj, po​zo​sta​wi​li​ście za sobą wie​le rze​czy: wa​szą pra​cę, wa​sze ro​dzi​‐ ny i bez​pie​czeń​stwo, ale ja za​dbam o to, że​by​ście zo​sta​li w tym mie​ście przy​‐ ję​ci tak, jak na to za​słu​gu​je​cie. A co do tej tu​taj… – do​dał, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc Ada​re, lecz nie trosz​cząc się o to, by ob​da​rzyć ją choć​by krót​kim spoj​rze​niem – …to je​ste​ście tu przede wszyst​kim świad​ka​mi oszu​stwa Mal​‐ ke​enia​nów. Nie za​po​mnij​cie tego. Więk​szość lu​dzi mó​wi​ła​by dłu​żej i cze​ka​ła na owa​cje, lecz Le​hav, gdy tyl​‐ ko skoń​czył, od​wró​cił się i prze​ka​zał Ada​re Kam​ge​ro​wi, nie zer​k​nąw​szy na​‐ wet przez ra​mię. — Do​pil​nuj, żeby zo​sta​ła wtrą​co​na do Lo​chów Ge​ve​na. Po​dwój​na straż. Przyj​dę, kie​dy się ob​my​ję, po​mo​dlę i zło​żę ofia​ry bo​gi​ni. Kam​ger za​sa​lu​to​wał, lecz Le​hav już się od​da​lił i roz​trą​ciw​szy żoł​nie​rzy, wszedł do Olo​nu, jak​by Ada​re nie ist​nia​ła. Wte​dy wła​śnie ude​rzy​li aedo​liań​‐ czy​cy. W pierw​szej chwi​li po​my​śla​ła, że gło​sy piel​grzy​mów za jej ple​ca​mi są wy​ra​zem zdzi​wie​nia i obu​rze​nia. Roz​le​ga​ły się wrza​ski, któ​re mo​gły być krzy​ka​mi oskar​że​nia i gnie​wu, sły​chać też było stu​kot ko​pyt. Po​tem uj​rza​ła twa​rze zbie​ra​ją​cych się wo​kół niej żoł​nie​rzy, na​głe za​sko​cze​nie i strach w oczach Sy​nów Pło​mie​nia, i roz​pacz​li​we, nie​uda​ne pró​by do​by​cia mie​czy. Ada​re do​strze​gła dwóch męż​czyzn na ko​niach, wy​ma​chu​ją​cych mie​cza​‐ mi dłu​go​ści ra​mie​nia. Wdzie​ra​li się w masę żoł​nie​rzy In​tar​ry, z roz​ma​chem i fu​rią sie​kąc pie​chu​rów. Uj​rza​ła ja​kąś roz​cię​tą na pół gło​wę i rękę od​rą​ba​ną w łok​ciu. Zo​ba​czy​ła męż​czy​znę, któ​ry za​sta​wił się mie​czem, lecz szyb​kie ostrze cię​ło go pro​sto w twarz. Kam​ger wy​da​wał się rów​nie zdez​o​rien​to​wa​‐ ny jak resz​ta. Usi​ło​wał do​być mie​cza, nie zwal​nia​jąc uchwy​tu ręki trzy​ma​ją​‐ cej Ada​re. Od​wró​ci​ła się w samą porę, by zo​ba​czyć Ful​to​na wspi​na​ją​ce​go się w sio​dle i za​da​ją​ce​go z roz​ma​chem z góry cios, któ​ry roz​pła​tał wiel​ko​lu​da od szyi po pierś. Krew, go​ręt​sza niż mon​su​no​wy deszcz, spry​ska​ła twarz

Ada​re. Po chwi​li była już wol​na. — Szyb​ko, pani! – za​wo​łał Ful​ton, za​wra​ca​jąc ko​nia i wy​cią​ga​jąc ku niej ra​mię. – Na sio​dło, nim się prze​gru​pu​ją. Umysł Ada​re był za​gu​bio​ny, lecz cia​ło usłu​cha​ło. Zła​pa​ła dłoń aedo​liań​‐ czy​ka i wsko​czy​ła na ko​nia, pod​czas gdy Sy​no​wie Pło​mie​nia po​now​nie za​‐ czę​li ich ota​czać. Coś w niej, co nie uto​nę​ło jesz​cze we krwi i prze​ra​że​niu, za​‐ uwa​ży​ło, że Ful​ton wy​chudł i wy​glą​dał znacz​nie sta​rzej. Jego oczy się za​pa​‐ dły, a po​licz​ki zmi​zer​nia​ły. Jak dłu​go ci dwaj po​dą​ża​li jej tro​pem? I dla​cze​go? Py​ta​nia te były bez zna​cze​nia i brzmia​ły bez​sen​sow​nie w środ​ku pa​nu​ją​ce​go cha​osu, lecz dzię​ki nim jej umysł zdo​łał od​wró​cić się od plam krwi na jej sza​‐ tach, od krzy​ków ran​nych i nie​wy​raź​ne​go ob​ra​zu le​żą​cych na bru​ku mar​‐ twych ciał. Przez mo​ment mia​ła ocho​tę śpie​wać gło​śno, choć nie była pew​‐ na, czy to z po​wo​du ogar​nia​ją​cej ją eu​fo​rii czy sza​leń​stwa. Wy​glą​da​ło na to, że się uda​ło. Birch po​wstrzy​my​wał Sy​nów Pło​mie​nia, a Ful​ton spiął ko​nia do ga​lo​pu, szar​żu​jąc przez tłum piel​grzy​mów. Wy​rwie​‐ my się na wol​ność, po​my​śla​ła Ada​re. Myśl ta po​dzia​ła​ła na nią ożyw​czo jak stru​mień wpa​da​ją​ce​go do płuc świe​że​go po​wie​trza. Ucie​kli​śmy. A po​tem, nie​spo​dzie​wa​nie, koń za​kwi​czał, skrę​cił się i prze​to​czył, a ona wy​le​cia​ła w po​wie​trze. Le​cia​ła chwi​lę, a póź​niej lot się skoń​czył. † Słu​dzy Ame​re​da​da zna​li swo​ją ro​bo​tę. Z za​wo​do​wą wpra​wą cią​gnę​li ją przez bocz​ne ulicz​ki i za​uł​ki. Ada​re le​d​wo mo​gła iść, stłu​cze​nie na jej gło​‐ wie obrzmia​ło i pul​so​wa​ło bó​lem, wi​dzia​ła też nie​wy​raź​nie, jak przez mgłę. Chcia​ła za​py​tać o Ful​to​na i Bir​cha, cie​ka​wa, czy żyją, ale ktoś za​kne​blo​wał jej usta obrzy​dli​wie cuch​ną​cą szma​tą. Z le​d​wo​ścią się po​wstrzy​my​wa​ła, by nie zwy​mio​to​wać. Nie​wiel​ka gru​pa skrę​ca​ła i klu​czy​ła tak czę​sto, że Ada​re pręd​ko stra​ci​ła po​czu​cie kie​run​ku i po ja​kimś cza​sie prze​sta​ła zwra​cać uwa​gę na wy​gląd mia​sta i dro​gę, któ​rą szli. Sta​ra​ła się jed​nak wy​my​ślić coś, co mo​gło​by ura​‐ to​wać jej ży​cie. Krę​te za​uł​ki wy​peł​niał za​pach sma​żo​nej ryby, kur​ku​my i dymu, a z ni​skich okien do​bie​ga​ły śmie​chy i tar​go​wa​nia o to​war. W ca​łym tym oto​cze​niu było jed​nak coś chy​lą​ce​go się ku upad​ko​wi, jak​by mia​sto już od daw​na umie​ra​ło. Bu​dyn​ki były kie​dyś ład​ne, lecz obec​nie więk​szość pod​upa​dła. Tynk i ka​‐ mie​nie po​od​pa​da​ły w wie​lu miej​scach, zna​cząc mury brzyd​ki​mi dziu​ra​mi o po​szar​pa​nych brze​gach. Te, któ​re nie sta​ły się jesz​cze nie​god​ną ru​iną, były brzyd​kie i sta​re, a po dzie​się​cio​le​ciach desz​czów i za​nie​dbań tynk i far​ba się łusz​czy​ły. Przy​naj​mniej po​ło​wa mu​rów w tym mie​ście wy​ma​ga​ła pil​nej na​‐ pra​wy. Olon, któ​ry nie był jesz​cze zu​peł​ną ru​iną i za​pew​ne, bio​rąc pod uwa​‐ gę han​del, ni​g​dy nie bę​dzie, był mia​stem, któ​re​mu w ja​kimś sen​sie wbi​to szty​let w ser​ce.

Ten szty​let sami wbi​li​śmy, po​my​śla​ła po​nu​ro Ada​re. Rana za​da​na przez Mal​ke​enia​nów. Być może Te​rial hui’Mal​ke​enian nie za​mie​rzał uni​ce​stwić daw​nej sto​li​cy kró​le​stwa Kre​shu, gdy za​kła​dał swo​je nowe ce​sar​stwo, ale nie usta​no​wił też w niej swo​jej ce​sar​skiej sie​dzi​by. Za wła​dzą szły pie​nią​dze i kie​dy rząd prze​‐ niósł się do An​nu​ru, Olon za​czął pod​upa​dać. Ruch han​dlo​wy przez ka​nał i je​‐ zio​ro pod​trzy​my​wał mia​sto przy ży​ciu dzię​ki żar​łocz​nym ape​ty​tom sto​li​cy, lecz po​ło​żo​ne nad wodą daw​ne pa​ła​co​we re​zy​den​cje za​mie​nio​no w ta​wer​ny, bur​de​le i noc​le​gow​nie dla woź​ni​ców i ma​ry​na​rzy, zmę​czo​nych prze​pra​wą przez je​zio​ro Baku. Kil​ku upar​tych po​tom​ków sta​rych ary​sto​kra​tycz​nych ro​dów prze​by​wa​ło jesz​cze w swo​ich ro​dzin​nych sie​dzi​bach, na któ​rych utrzy​ma​nie nie było ich stać, lecz co​raz śmie​lej wdzie​ra​ły się tam szczu​ry i wiatr, a zło​dzie​je do​peł​nia​li dzie​ła znisz​cze​nia. Było to mia​sto nie​zbyt na​da​ją​ce się do ży​cia, ale do​sko​na​łe do obro​ny. Ada​re za​uwa​ży​ła na uli​cach co naj​mniej dzie​sięć dwu​oso​bo​wych pa​tro​li Ame​re​da​da, skła​da​ją​cych się z ro​słych męż​czyzn uzbro​jo​nych w mie​cze i łuki. Sta​li w pod​cie​niach do​mów albo blo​ko​wa​li wy​lo​ty wą​skich uli​czek. Nie no​si​li żad​nych in​sy​gniów ani barw, ni​cze​go, co mo​gło​by ich po​wią​zać z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Moż​na by po​my​lić ich z ulicz​ny​mi osił​ka​mi, gdy​by nie krót​kie, woj​sko​we ge​sty, któ​ry​mi po​zdra​wia​li pro​wa​dzą​cych Ada​re zbroj​‐ nych. Całe to prze​klę​te mia​sto jest for​te​cą tego dra​nia, my​śla​ła nie​we​so​ło, po​ty​‐ ka​jąc się na nie​rów​no​ściach bru​ku i sta​ra​jąc się za​cho​wać rów​no​wa​gę. Spró​bo​wa​ła wy​obra​zić so​bie, jak an​nu​ryj​ska le​gia mo​gła​by zdo​być to mia​‐ sto, lecz bez​sku​tecz​nie. Oloń​ski la​bi​rynt uli​czek i ru​mo​wi​ska gru​zu spra​wi​‐ ły​by, że tak​ty​ka i szyk le​gio​ni​stów nie zda​ły​by się na nic. Sy​no​wie Pło​mie​‐ nia mo​gli zmie​szać się z miej​sco​wą lud​no​ścią, ukry​wać na stry​chach i w piw​ni​cach, strze​lać z okien i zni​kać w pra​sta​rych, krę​tych za​uł​kach. Ada​re po raz pierw​szy uświa​do​mi​ła so​bie, że de​cy​zja Ame​re​da​da, by przy​być do tego wła​śnie mia​sta, mo​gła być po​dyk​to​wa​na czymś wię​cej niż zwy​kłą re​li​gij​ną de​wo​cją. Być może il Torn​ja był bły​sko​tli​wym ge​ne​ra​‐ łem, ale to mia​sto nie było miej​scem dla ge​ne​ra​łów. Ty​siąc lu​dzi mo​gło zgi​‐ nąć w tych ulicz​kach i nikt by tego na​wet nie za​uwa​żył. Ty​siąc lu​dzi albo jed​na bar​dzo głu​pia księż​nicz​ka. † Po​mi​mo ni​skich stro​pów i ka​mie​ni, po​tęż​nych mu​rów i bra​ku okien ta mała izba – piw​ni​ca pod piw​ni​cą i pod ko​lej​ną piw​ni​cą, są​dząc z licz​by stop​ni, któ​re po​ko​na​li, scho​dząc w dół – wy​glą​da​ła bar​dziej na biu​ro niż ka​‐ tow​nię. Zwo​je map i per​ga​mi​nów, li​sty i wy​ka​zy za​opa​trze​nia pię​trzy​ły się w schlud​nych sto​sach na sze​ro​kim sto​le. Ktoś uło​żył w ką​cie rów​no kil​ka skrzyń, któ​re no​si​ły na wie​ku na​pis: atra​ment. Na ścia​nie wi​siał ob​szar​pa​ny,

za​tę​chły plan Olo​nu, na któ​rym Ada​re zdo​ła​ła roz​róż​nić je​dy​nie mo​sty i ciem​ny kon​tur sa​mej wy​spy. Całe miej​sce tchnę​ło roz​sąd​kiem, pla​no​wo​‐ ścią i zde​cy​do​wa​niem. Le​hav Ame​re​dad był na pew​no kimś wię​cej niż tyl​ko głod​nym wła​dzy, na​pu​szo​nym żoł​da​kiem. — Ro​zu​miesz chy​ba – po​wie​dział, mie​rząc ją zim​nym wzro​kiem z dru​‐ giej stro​ny to​por​ne​go drew​nia​ne​go sto​łu – że więk​szość wier​nych chcia​ła​by wi​dzieć, jak pło​niesz. — Je​stem księż​nicz​ką z rodu Mal​ke​enia​nów – od​par​ła Ada​re, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​nym gło​sem. – Set​ki lu​dzi wi​dzia​ły mnie na mo​ście. Je​śli mnie za​bi​jesz, bę​dziesz miał tu szyb​ko woj​nę do​mo​wą, któ​rej skut​kiem bę​dzie uni​ce​stwie​nie two​jej wia​ry. Le​hav wzru​szył ra​mio​na​mi. — Wier​ni na​zwą two​ją śmierć spra​wie​dli​wo​ścią, od​pła​tą za Uinia​na. Co do resz​ty, to wszyst​ko jest w rę​kach In​tar​ry. — Ja​koś nie za​ję​ła się spe​cjal​nie Uinia​nem. Le​hav zmarsz​czył brwi, lecz nie od​po​wie​dział. Jego mil​cze​nie po​zo​sta​wi​‐ ło Ada​re w nie​pew​no​ści, czy wła​śnie zdo​by​ła zwy​cię​ski punkt, czy może ra​‐ czej przy​pie​czę​to​wa​ła swój los. Gdy​by ten czło​wiek po​sta​no​wił ją za​bić, to ta po​zba​wio​na okien izba była do tego rów​nie do​brym miej​scem jak każ​‐ de inne. Poza dwo​ma żoł​nie​rza​mi, któ​rzy ją tu przy​pro​wa​dzi​li, nikt nie wie​‐ dział, że tu jest. Gru​be ka​mien​ne mury stłu​mią jej krzy​ki. Jej krew gład​ko spły​nie że​la​znym ście​kiem umiesz​czo​nym w po​sadz​ce. On cię nie za​bi​je, po​wie​dzia​ła so​bie w du​chu, za​pa​no​wu​jąc nad drże​niem. A przy​naj​mniej nie tu​taj. — Co ro​bi​łeś w An​nu​rze? – za​py​ta​ła, pró​bu​jąc od​zy​skać choć tro​chę ini​‐ cja​ty​wy. – Dla​cze​go się prze​bra​łeś? Dla​cze​go przy​łą​czy​łeś się do piel​grzym​‐ ki? Le​hav uniósł brwi. — My​ślę, że to jed​nak ja będę za​da​wać py​ta​nia, a ty na nie od​po​wia​dać. — Jak do​tąd tyl​ko mi gro​zi​łeś. — Nie. To ty nam gro​zisz – od​parł żoł​nierz spo​koj​nym, lecz sta​now​czym gło​sem. – Ude​rzy​łaś w Uinia​na, na​sze​go ka​pła​na w ser​cu świą​ty​ni In​tar​ry… — Uinian był prze​klę​tym krwio​pij​cą – prze​rwa​ła mu Ada​re, po​mi​mo stra​chu na​gle roz​gnie​wa​na. – Okła​my​wał was, całe wa​sze zgro​ma​dze​nie, a wszy​scy mu wie​rzy​li​ście. Po​wi​nie​neś być mi wdzięcz​ny, że go zde​ma​sko​‐ wa​łam i za​bi​łam. Le​hav przyj​rzał się jej uważ​nie. — To aku​rat może być praw​dą. Nie​szczę​ściem dla nas oboj​ga nie po​prze​‐ sta​łaś na tym, co? — Po​ro​zu​mie​nie Jed​no​ści – po​wie​dzia​ła Ada​re, ob​ser​wu​jąc go z oba​wą. — Po​ro​zu​mie​nie. – Po​krę​cił gło​wą. – Ja​kie słod​kie słów​ko. Jak​by pchnię​‐ cie noża w brzuch na​zwać ła​skot​ką. — Po​ro​zu​mie​nie Jed​no​ści mia​ło po​zwo​lić zna​leźć nową rów​no​wa​gę po​‐

mię​dzy Ko​ścio​łem In​tar​ry i Nie​cio​sa​nym Tro​nem, któ​ra… Le​hav prze​rwał jej, pod​no​sząc głos: — Po​ro​zu​mie​nie było zbio​rem praw, któ​re sama opra​co​wa​łaś, a któ​re mia​ły upo​ko​rzyć Ko​ściół, po​zba​wić go do​cho​dów i uni​ce​stwić siłę, któ​ra go bro​ni​ła. Nowy naj​wyż​szy ka​płan jest two​ją ma​rio​net​ką, a rów​no​wa​ga, o któ​rej mó​wisz, jest rów​no​wa​gą buta ty​ra​na na gar​dle jego wro​ga. – Uniósł brwi. – Czy nie mam ra​cji? Ada​re za​wa​ha​ła się, pró​bu​jąc za​pa​no​wać nad swo​im stra​chem i gnie​‐ wem. Gdy przy​go​to​wy​wa​ła się na tę chwi​lę, wy​obra​ża​ła so​bie Ame​re​da​da jako re​li​gij​ne​go fa​na​ty​ka, nie​świa​do​me​go me​an​drów ce​sar​skiej po​li​ty​ki, albo jako spryt​ne​go ka​rie​ro​wi​cza w ro​dza​ju Uinia​na, bar​dziej za​in​te​re​so​wa​‐ ne​go sła​wą i po​zy​cją niż lo​sem ty​się​cy po​dą​ża​ją​cych za nim lu​dzi. Naj​wy​‐ raź​niej za​wio​dła ją wy​obraź​nia. Mo​gła oczy​wi​ście wy​gło​sić te​raz przy​go​to​‐ wa​ną wcze​śniej mowę, lecz mowa ta mo​gła rów​nie do​brze za​pro​wa​dzić ją na stos na oczach żąd​nych ze​msty tłu​mów. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech, a po​‐ tem ski​nę​ła gło​wą. — Masz ra​cję – po​wie​dzia​ła. – Po​ro​zu​mie​nie zo​sta​ło tak po​my​śla​ne, by rzu​cić twój Ko​ściół na ko​la​na. Męż​czy​zna od​chy​lił się na krze​śle, naj​wy​raź​niej za​sko​czo​ny. — A ty jesz​cze tu przy​szłaś. Po co? – za​py​tał po​wo​li. – Żeby skoń​czyć, co za​czę​łaś? Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. — Żeby to na​pra​wić. Żeby było, jak trze​ba. — Żeby było, jak trze​ba – po​wtó​rzył Le​hav, pa​trząc na wi​szą​cy na ścia​nie plan. Zmarsz​czył brwi, jak​by układ ulic i za​uł​ków spra​wiał mu przy​krość. – To nie ma sen​su. Mo​głaś unie​waż​nić Po​ro​zu​mie​nie, sie​dząc w Pa​ła​cu Brza​‐ sku. Unie​waż​nić albo zmie​nić. Nie mu​sia​łaś przy​by​wać tu​taj, żeby spo​tkać się ze mną. A już na pew​no nie było po​trze​by, żeby wę​dro​wać taki ka​wał dro​gi z opa​ską na oczach. – Ob​ró​cił się ku niej i wpił w nią twar​de spoj​rze​nie. – Wciąż kła​miesz, a każ​de kłam​stwo przy​bli​ża cię do śmier​ci. Sło​wa na​dal były spo​koj​ne, lecz Ada​re nie sły​sza​ła do​tąd, by Le​hav pod​‐ niósł głos. Przy​po​mnia​ła so​bie, w jaki spo​sób rzu​cił ostrze​że​nie ka​na​ło​wym szczu​rom, gdy sta​li w bło​cie w Won​nej Dziel​ni​cy. Nie tyle gro​ził, ile da​wał wy​bór. Za​nim się do​wie​dział, że ona wie​rzy w to samo co on, chciał ją na​wet tam zo​sta​wić, by ją zgwał​co​no i za​bi​to, i na​wet nie za​in​te​re​so​wa​ło go, kim jest. Czy tak samo chęt​nie ska​że ją te​raz na spa​le​nie? — Nie kła​mię – od​par​ła po​wo​li – ale nie po​wie​dzia​łam jesz​cze wszyst​kie​‐ go. Przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, a po​tem płyn​nym ru​chem wy​jął nóż zza pasa. Sta​lo​we ostrze po​ły​ski​wa​ło w mdłym świe​tle świe​cy i lam​py, a on przy​glą​dał mu się i ob​ra​cał je po​wo​li, ob​ser​wu​jąc grę cie​nia i pło​mie​ni. Ada​re za​sty​gła w mil​cze​niu, znie​ru​cho​mia​ła jak ko​bra na słod​ki dźwięk fle​tu. Nie spa​li mnie, uświa​do​mi​ła so​bie. Nie każe mi cze​kać tak dłu​go. Wy​‐

obra​zi​ła so​bie plan Olo​nu spry​ska​ny jej krwią. Le​hav jed​nak wska​zał ostrzem noża sto​ją​cą na brze​gu sto​łu gru​bą świe​‐ cę, po czym zgiął nad​gar​stek i w miej​scu od​le​głym o gru​bość pal​ca od czub​‐ ka świe​cy zro​bił w wo​sku na​cię​cie. — Masz czas na ga​da​nie tyl​ko do tej li​nii – oznaj​mił. – Po​tem ko​niec. Ada​re spró​bo​wa​ła ze​brać my​śli. Nie było wie​le wo​sku nad za​zna​czo​ną kre​ską, a pro​blem, któ​ry mu​sia​ła wy​ło​żyć temu żoł​nie​rzo​wi, był dość zło​żo​‐ ny. Dru​giej szan​sy nie bę​dzie. Nie może zro​bić fał​szy​we​go kro​ku. — Ran il Torn​ja za​mor​do​wał mego ojca. Le​hav zmru​żył po​wie​ki, ale nie wy​rzekł ani sło​wa. Ada​re spoj​rza​ła na świe​cę i zde​cy​do​wa​ła się. — Ke​na​rang jest w cen​trum spi​sku ma​ją​ce​go usu​nąć ród Mal​ke​enia​nów od wła​dzy. — Je​stem słu​gą In​tar​ry, a nie rodu Mal​ke​enia​nów – od​parł Le​hav. — Może war​to to jesz​cze prze​my​śleć. Moja ro​dzi​na nie jest je​dy​nym ce​‐ lem il Torn​ji. Za​pew​ne nie je​ste​śmy na​wet jego głów​nym ce​lem. On chce znisz​czyć wasz Ko​ściół, wy​ple​nić z ce​sar​stwa, zmieść z po​wierzch​ni zie​mi. — Dla​cze​góż to ke​na​rang miał​by się przej​mo​wać we​wnętrz​ny​mi spra​‐ wa​mi wol​no​ści re​li​gij​nej? — Po​nie​waż chce być ce​sa​rzem, nie ke​na​ran​giem, a wie, że są tyl​ko dwie siły zdol​ne mu się prze​ciw​sta​wić. – Tu pod​nio​sła dwa pal​ce. – Moja ro​dzi​na i twój Ko​ściół. – Zmarsz​czy​ła brwi. – Chcia​łam rzec: mie​li​śmy siłę prze​ciw​‐ sta​wie​nia się mu, lecz on już więk​szość tej siły po​ko​nał. Nie by​łam je​dy​ną oso​bą, któ​ra opra​co​wy​wa​ła Po​ro​zu​mie​nie, po​dob​nie nie sama za​pla​no​wa​‐ łam znisz​cze​nie Uinia​na. Jak są​dzisz, co przede wszyst​kim przy​wio​dło mnie do two​jej świą​ty​ni? I kto two​im zda​niem po​wie​dział mi, że mo​je​go ojca za​‐ bił Uinian? Le​hav spoj​rzał na nią uważ​nie nad jej wy​pro​sto​wa​ny​mi pal​ca​mi. — A za​tem po​zwo​li​łaś się wy​ko​rzy​stać, je​śli to wszyst​ko jest praw​dą. — By​łam głu​pia – zgo​dzi​ła się Ada​re, od​kła​da​jąc na bok swo​ją dumę. – Przez dłu​gie lata na​słu​cha​łam się tyle o nie​na​wi​ści Uinia​na do mo​jej ro​dzi​‐ ny, że gdy nad​szedł czas, uwie​rzy​łam we wszyst​ko, co mi po​wie​dzia​no. — A twój ro​zum na​dal szwan​ko​wał, gdy zgo​dzi​łaś się zo​stać dziew​ką ke​‐ na​ran​ga. Ada​re zdu​si​ła w so​bie chęć ostrej ri​po​sty. Ni​g​dy tak na​praw​dę nie wie​‐ rzy​ła w to, że hi​sto​ria jej ro​man​tycz​ne​go związ​ku po​zo​sta​nie ta​jem​ni​cą i nie wyj​dzie poza pro​gi Pa​ła​cu Brza​sku. — Moje oso​bi​ste błę​dy nie na​le​żą do te​ma​tu… — A mnie się wy​da​je, że jak naj​bar​dziej na​le​żą – od​parł Le​hav. – Je​śli na​‐ wet za​ak​cep​tu​ję wszyst​ko, co po​wie​dzia​łaś, to i tak po​zo​sta​je jed​no: wzię​łaś do​bro​wol​ny udział w za​mor​do​wa​niu mego ka​pła​na… — Krwio​pij​cy – pod​kre​śli​ła Ada​re. Le​hav mach​nął dło​nią lek​ce​wa​żą​co.

— Przy​zna​jesz, że spę​dza​łaś czas w łożu ke​na​ran​ga, któ​ry stał za mor​der​‐ stwem twe​go ojca oraz Uinia​na. Przy​zna​jesz, że spi​sko​wa​łaś, by znisz​czyć praw​dzi​wy Ko​ściół In​tar​ry za po​mo​cą two​je​go Po​ro​zu​mie​nia Jed​no​ści. Je​śli na​wet je​steś szcze​ra, to je​steś głu​pia i oka​za​łaś się wro​giem na​szej wia​ry. Dla​cze​góż to miał​bym cię oszczę​dzić i nie po​słać w pło​mie​nie? — Po​nie​waż je​śli to zro​bisz, po​nie​siesz klę​skę – po​wie​dzia​ła po​nu​ro Ada​‐ re. – Naj​więk​si wro​go​wie Il Torn​ji zwró​cą się prze​ciw​ko so​bie, a on zwy​cię​‐ ży. — Sta​wi​my czo​ło il Torn​ji, gdy przyj​dzie pora – od​rzekł Le​hav. – To mia​‐ sto jest le​piej bro​nio​ne, niż ci się wy​da​je. Ada​re po​my​śla​ła o dwój​kach żoł​nie​rzy strze​gą​cych wy​lo​tów ulic, o plą​‐ ta​ni​nie za​uł​ków i ru​inach. Mo​gła​by tu zgi​nąć cała an​nu​ryj​ska le​gia, zwłasz​‐ cza gdy​by miej​sco​wa lud​ność za​war​ła so​jusz z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Il Torn​ja bę​dzie mu​siał znisz​czyć to mia​sto do go​łej zie​mi, żeby ich stąd wy​ku​rzyć, a znisz​cze​nie ca​łe​go mia​sta nie jest do​brym po​cząt​kiem dla uzur​pa​to​ra. A już na pew​no nie od cza​sów, gdy przed trzy​stu laty Te​rial Mały ob​le​gał mia​sto Mo’ir. An​nu​ryj​ski ce​sarz za​ata​ko​wał wła​snych oby​wa​te​li i nie skoń​‐ czy​ło się to dla nie​go do​brze. — Mam ar​mię – cią​gnął Le​hav. – Moje za​pa​sy bro​ni ro​sną. Je​stem w miej​‐ scu ufor​ty​fi​ko​wa​nym i mam wy​star​cza​ją​ce stra​te​gicz​ne i tak​tycz​ne do​‐ świad​cze​nie, by go sku​tecz​nie bro​nić. Ty masz… co? Suk​nię na grzbie​cie i smut​ną opo​wiast​kę o za​mor​do​wa​niu ty​ra​na. Chcesz cze​goś, a sama nie da​‐ jesz nic. Je​steś wy​so​ko uro​dzo​ną że​bracz​ką, ot i wszyst​ko. Ada​re się uśmiech​nę​ła. — Mam oczy. — Szcze​rze wąt​pię w bo​ską na​tu​rę tych oczu – od​parł Le​hav. — Szko​da. Są w tej grze trzej gra​cze: moja ro​dzi​na, twój Ko​ściół i ke​na​‐ rang. Za każ​dym z nich sto​ją jego zwo​len​ni​cy. Je​śli spa​lisz mnie ju​tro, il Torn​ja ogło​si okrop​ną wieść o two​jej zdra​dzie. Opo​wie ze szcze​gó​ła​mi i z bar​dziej lub mniej słusz​nym gnie​wem o tym, jak mnie upro​wa​dzi​łeś i za​‐ mor​do​wa​łeś. Mi​lio​ny An​nu​ryj​czy​ków lo​jal​nych wo​bec mo​jej ro​dzi​ny, za​‐ miast sta​nąć po two​jej stro​nie, pój​dą za nim. Być może utrzy​masz Olon, ale za każ​dym ra​zem, gdy spró​bu​jesz go opu​ścić, znaj​dziesz się w mo​rzu wro​‐ gów. Na two​jej dro​dze, na każ​dej mili tej dro​gi, lu​dzie będą oku​la​wiać ci ko​‐ nie i pa​lić wła​sne pola, że​byś nie miał żyw​no​ści. Będą zna​czyć dziu​ra​mi dro​‐ gę przed tobą i ucie​kać ze swo​imi sta​da​mi. – Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. – Il Torn​ja nie bę​dzie na​wet po​trze​bo​wał swo​ich le​gii. A to ozna​cza, że po​zo​‐ sta​niesz tu​taj, schwy​ta​ny w pu​łap​kę wraz z two​imi po​plecz​ni​ka​mi na tej smut​nej, pod​upa​dłej wy​spie, aż po​ko​na was głód i ke​na​rang w sto​sow​nej chwi​li roz​bi​je was z ła​two​ścią. Le​hav zmarsz​czył brwi. — Tra​gicz​na opo​wieść. A co ofe​ru​jesz, żeby temu za​po​biec? — Pra​wo​wi​tość. Gdy będę u twe​go boku, il Torn​ja nie bę​dzie mógł ogło​‐

sić was zdraj​ca​mi. Za​rów​no wy​znaw​cy In​tar​ry, jak i lo​jal​ni oby​wa​te​le ce​sar​‐ stwa przy​łą​czą się do nas. W ta​kiej sy​tu​acji to ke​na​rang, a nie Sy​no​wie Pło​‐ mie​nia, bę​dzie schwy​ta​ny w pu​łap​kę mu​rów mia​sta. — Lo​jal​ni oby​wa​te​le ce​sar​stwa – po​wtó​rzył żoł​nierz, a w jego gło​sie za​‐ brzmia​ła po​gar​da. Ada​re spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Mój oj​ciec był do​brym ce​sa​rzem i spra​wie​dli​wym czło​wie​kiem. Za jego pa​no​wa​nia na każ​de​go utrą​co​ne​go ka​pła​na przy​pa​da​ło pięć​dzie​się​‐ ciu kup​ców, far​me​rów, szlach​ci​ców i żoł​nie​rzy wdzięcz​nych za po​kój i do​‐ bro​byt, jaki im za​pew​niał. Co jest ta​kie​go w An​nu​rze, że tak go nie​na​wi​‐ dzisz? Żoł​nierz wpa​try​wał się w nią zza sto​łu. Ada​re usi​ło​wa​ła za​cho​wać spo​kój i obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy, lecz te​raz, gdy po​wie​dzia​ła już wszyst​ko, po​czu​ła lęk i przy​ła​pa​ła się na tym, że ner​wo​wo mnie w pal​cach ka​wa​łek suk​ni. Zmu​si​ła się, by wy​pro​sto​wać pal​ce, po czym dło​nią prze​cią​gnę​ła po ma​te​ria​‐ le, wy​rów​nu​jąc za​gnie​ce​nia. — Wy​cho​wy​wa​łem się w Won​nej Dziel​ni​cy – po​wie​dział wresz​cie Le​‐ hav. – Nie​da​le​ko od miej​sca, w któ​rym cię spo​tka​łem. Ojca nie zna​łem, a mat​kę nie​zbyt do​brze, bo umar​ła na za​ra​zę, gdy mia​łem sześć lat. Przez trzy lata opie​ko​wa​łem się młod​szym bra​tem, aż w koń​cu ktoś dźgnął go za​‐ rdze​wia​łym dłu​tem w oko i wrzu​cił do ka​na​łu… Ada​re otwo​rzy​ła usta, by coś po​wie​dzieć, ale żad​ne sło​wa nie przy​szły jej na myśl, a żoł​nierz kiw​nął dło​nią, by mil​cza​ła. — Dziec​ko w Won​nej Dziel​ni​cy… – cią​gnął da​lej bez​barw​nym gło​sem. – Wcze​śnie się wte​dy uczysz, jak za​bi​jać, kraść, pie​przyć albo się ukry​wać. Naj​le​piej umieć wszyst​kie te czte​ry rze​czy, je​śli się chce po​zo​stać przy ży​ciu. Ale na​wet one cię nie ura​tu​ją, je​że​li nie po​tra​fisz ich ro​bić we wła​ści​wym cza​sie. Mój brat umiał kraść i się cho​wać, po​tra​fił pie​przyć i za​bi​jać, ale gdzieś po​peł​nił błąd. Ni​g​dy się nie do​wie​dzia​łem, co to było. Mu​siał się po​‐ my​lić co do ko​goś i ukradł, kie​dy po​wi​nien za​bić, albo za​bił, za​miast pie​‐ przyć. Rzecz w tym, że tam, w Won​nej Dziel​ni​cy, nie​wie​le oglą​da​li​śmy tej wspa​nia​łej spra​wie​dli​wo​ści twe​go ojca. Mia​łem szczę​ście. By​łem spryt​niej​szy i sil​niej​szy od więk​szo​ści, ale głów​‐ nie mia​łem szczę​ście. W dniu, w któ​rym za​cią​gną​łem się do le​gii, po​my​śla​‐ łem, że na​resz​cie mi się uda​ło, i to na do​bre. Trzy po​sił​ki dzien​nie, dar​mo​wa odzież z przy​dzia​łu, pięk​na błysz​czą​ca włócz​nia i do tego spra​wa, za któ​rą się wal​czy. Trzy​ma​łem się tej włócz​ni i tej spra​wy przez całą dro​gę aż do Pasa, gdzie spę​dzi​łem sześć dłu​gich lat, za​bi​ja​jąc dzi​kich z dżun​gli, któ​‐ rzy byli jesz​cze nędz​niej​si od tych bied​nych su​kin​sy​nów z Won​nej Dziel​ni​‐ cy. – Wzru​szył ra​mio​na​mi, a obo​jęt​ność tego ge​stu prze​czy​ła sło​wom. – By​‐ łem w tym do​bry i cią​gle awan​so​wa​łem, aż zo​sta​łem do​wód​cą ca​łej le​gii. Po​krę​cił gło​wą. — Ni​g​dy nie było mi żal tych lu​dzi, któ​rych za​bi​ja​łem. W tam​tej oko​li​cy

to są be​stie, go​rzej niż be​stie. Wilk cię za​bi​je i wyje na​wet szpik z two​ich ko​‐ ści, ale te ple​mio​na z dżun​gli? Oni po pa​secz​ku ze​drą z cie​bie skó​rę. Wy​rwą ci wszyst​kie zęby po ko​lei, a ty bę​dziesz dła​wić się krwią. Ich trze​ba wy​tę​pić, a ja by​łem w tym do​bry. A jed​nak gdy za​czę​li​śmy pa​lić wio​ski, na​dzie​wać dzie​ci na włócz​nie… – Za​milkł, pa​trząc przed sie​bie nie​obec​nym wzro​kiem. — Wte​dy od​sze​dłeś. — Wte​dy zna​la​złem so​bie czyst​szą spra​wę – po​wie​dział wresz​cie i spoj​‐ rzał na nią. Ada​re ob​ser​wo​wa​ła go przez dłuż​szą chwi​lę, sta​ra​jąc się do​brać od​po​‐ wied​nie sło​wa do wła​snych my​śli. — Świa​tło In​tar​ry świe​ci ja​sno, ale my ży​je​my tu​taj, na zie​mi, w bło​cie – po​wie​dzia​ła w koń​cu. — Ale to nie po​wód, żeby nie pró​bo​wać do​się​gnąć jej pło​mie​nia. — Ale na tym świe​cie nie ma ognia bez pa​li​wa – od​par​ła spo​koj​nie Ada​‐ re. – I nie ma pło​mie​nia bez po​pio​łu. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie je​stem bo​gi​nią, ale je​stem księż​nicz​ką An​nu​ru, a An​nur jest rze​czy​wi​sty. Jest tu​taj. Mam krew na rę​kach, ale tymi rę​ka​mi, ina​czej niż czy​sty​mi rę​ka​mi bo​gi​ni, któ​rej obo​je słu​ży​my, mogę wy​ko​nać praw​dzi​wą pra​cę. Mogę trzy​mać w nich miecz albo ber​ło. Mogę po​móc lu​dziom, praw​dzi​wym lu​dziom tu i te​raz, ale bez udzia​łu Sy​nów tego nie do​ko​nam. Le​hav spo​glą​dał na nią przez chwi​lę, a po​tem spoj​rzał na świe​cę. Mięk​ki wosk po​nad na​cię​ciem sto​pił się i pło​mień mi​go​tał w chłod​nym prze​cią​gu. — W po​rząd​ku – po​wie​dział. Ada​re ode​tchnę​ła po​wo​li i nie​pew​nie. — W po​rząd​ku. Jesz​cze raz zwró​cił się ku niej. — Mogę cię ura​to​wać, ale ci aedo​liań​czy​cy… za​bi​li je​de​na​stu Sy​nów. — Nie – rzu​ci​ła Ada​re i na​gle nie czu​ła już ulgi. – Oni tyl​ko chcie​li mi po​‐ móc. Ro​bi​li to, co przy​się​ga​li ro​bić. Le​hav za​śmiał się po​sęp​nie. — Wszy​scy coś przy​się​ga​li​śmy. Za​bi​li mo​ich lu​dzi. A je​śli mam za​cho​‐ wać wo​bec mo​je​go ludu ja​kąś wia​ry​god​ność… je​śli my mamy za​cho​wać wia​ry​god​ność, to oni mu​szą zo​stać spa​le​ni. Ada​re po​czu​ła, jak​by w jej gar​dle utkwił ka​mień. — To są do​brzy lu​dzie – po​wie​dzia​ła w koń​cu. — Jak sama po​wie​dzia​łaś, nie ma pło​mie​nia bez po​pio​łu – od​parł po​wo​li Le​hav.

19

W

iem, jak stąd wyjść. W dłu​go​trwa​łym mro​ku swe​go uwię​zie​nia Ka​den ob​ra​cał w my​‐ ślach te sło​wa, wsłu​chi​wał się w nie, jak​by były de​li​kat​ną nutą mu​zycz​ną w nie​zmą​co​nej ci​szy, wpa​try​wał się jak w błysk świa​tła w nie​‐ prze​nik​nio​nej ciem​no​ści. Wciąż od nowa po​wra​cał do swe​go sa​ama’an, do do​sko​na​le wy​rzeź​bio​nej w pa​mię​ci ostat​niej sce​ny w celi Tri​ste, kie​dy Cse​striim po​chwy​cił jego spoj​rze​nie i wy​po​wie​dział bez​gło​śnie, sa​mym ru​‐ chem warg, te czte​ry sło​wa. Wiem, jak stąd wyjść. Było to za​ska​ku​ją​ce stwier​dze​nie, strasz​li​we przez na​dzie​ję, jaką nio​sło, i do tego sza​lo​ne, bo Ka​den nie wi​dział w nim sen​su. Gdy Ishie​no​wie za​trza​‐ snę​li za nim gru​be drzwi celi i prze​krę​ci​li klucz w zam​ku, od​cze​kał ty​siąc ude​rzeń ser​ca, po czym wstał i wnę​trzem dło​ni oraz pal​ca​mi za​czął ba​dać ka​mien​ne mury swe​go wię​zie​nia. Jego pło​mien​ne oczy za​pew​nia​ły zni​ko​‐ mą ilość świa​tła, za​le​d​wie tyle, by przy ostroż​nym po​ru​sza​niu się unik​nąć ude​rze​nia gło​wą o ścia​nę. Po​wo​li krą​żył wo​kół ma​łej wię​zien​nej celi. Nie​‐ wie​le w niej było do po​zna​wa​nia. Ścia​ny były wil​got​ne. Drew​nia​ne drzwi wy​da​wa​ły się so​lid​ne. Nie​wiel​ka dziu​ra w pod​ło​dze w ką​cie, nie więk​sza od dło​ni Ka​de​na, otwie​ra​ła się na ja​kąś prze​past​ną, czar​ną głę​bię po​ni​żej. Sło​wa te były nie​wiel​ką po​cie​chą, ale in​nej w tej celi nie było. Kie​dy za drzwia​mi uci​chły od​da​la​ją​ce się kro​ki, do Ka​de​na za​czę​ło do​cie​rać, co ry​‐ zy​ko​wał, pró​bu​jąc bro​nić Tri​ste. Co ry​zy​ko​wał i jak wiel​ką po​niósł po​raż​kę. Ak​sa​mit​nym kro​kiem wnik​nę​ła do jego umy​słu pa​ni​ka i na​gle ze wszyst​‐ kich sił mu​siał się bro​nić, by nie rzu​cić się do drzwi i nie za​cząć krzy​czeć w ciem​no​ściach. Za​miast tego, naj​le​piej jak po​tra​fił, wy​zna​czył śro​dek izby, usiadł ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na ka​mien​nej po​sadz​ce i za​mknął oczy, za​stę​pu​jąc ota​cza​ją​cy go mrok wła​sną we​wnętrz​ną ciem​no​ścią, a pust​kę celi więk​szą pust​ką. Gdy wresz​cie po​grą​żył się w va​nia​te, strach po​zo​stał, ale był już nie​wie​le zna​czą​cą, małą rze​czą, od​le​głym krzy​kiem, jak dym roz​wia​‐ ny na tle bez​kre​sne​go, mil​czą​ce​go nie​ba. Me​to​dycz​nie za​czął ba​dać celę po​now​nie, prze​su​wa​jąc dłoń​mi po su​ro​‐ wej po​wierzch​ni ka​mie​nia, za​głę​bia​jąc rękę w otwo​rze la​try​ny, się​ga​jąc

do nie​wi​docz​ne​go stro​pu. W koń​cu do​tarł do drzwi, ma​jąc na​dzie​ję, że tam wresz​cie na coś na​tra​fi, nie zna​la​zł​szy nic w ka​mien​nych mu​rach. Wy​czuł pal​ca​mi zim​ne że​la​zne lub sta​lo​we oku​cia, któ​ry​mi opa​trzo​ne były de​ski. U sa​me​go dołu bie​gła wą​ska szpa​ra o wy​so​ko​ści rów​nej sze​ro​ko​ści jego dło​‐ ni, za​pew​ne do po​da​wa​nia po​ży​wie​nia. W po​ło​wie wy​so​ko​ści drzwi zna​lazł dziur​kę od klu​cza. Była węż​sza od jego pal​ca, lecz przez chwi​lę się łu​dził, że zdo​ła otwo​rzyć za​mek i uciec, ale po​rzu​cił tę na​dzie​ję. Nie miał na​rzę​dzi, miał je​dy​nie swo​ją mni​sią sza​tę. A na​wet gdy​by miał ja​kieś na​rzę​dzia, to nie znał się zu​peł​nie na zam​kach ani na uciecz​kach. Prze​mó​wił do​pie​ro wte​dy, gdy wy​czer​pał wszyst​kie inne moż​li​wo​ści. — Halo? – za​py​tał gło​sem ci​chym jak tchnie​nie. Na​wet to wy​star​czy​ło do na​ru​sze​nia kru​chej sko​ru​py jego va​nia​te. – Tri​ste? Je​steś tam? – Za​wa​hał się. – Kiel? Ciem​ność z sze​le​stem od​sy​ła​ła doń z po​wro​tem wy​po​wia​da​ne sy​la​by, nie było żad​nej od​po​wie​dzi. Spró​bo​wał jesz​cze raz i jesz​cze, aż w koń​cu za​czął krzy​czeć i tłuc pię​ścia​mi w oku​te sta​lą drzwi. Gdy prze​stał, zno​wu na​sta​ła ci​sza, któ​ra ob​ję​ła wię​zien​ną celę jak ima​dło. Za​nim przy​nie​sio​no mu pierw​szy po​si​łek, mi​nął je​den, może dwa dni. Trud​no było to stwier​dzić, nie dys​po​nu​jąc żad​nym spo​so​bem mie​rze​nia cza​su, od​dzie​la​nia jed​ne​go chłod​ne​go dnia od dru​gie​go. Pa​no​wa​ła ci​sza, po​‐ tem roz​le​gał się za drzwia​mi stu​kot bu​tów, od​su​wa​ła się na dole de​secz​ka, ob​ca​sy się od​da​la​ły, a po​tem znów za​pa​da​ła ci​sza. Ka​den czuł obrzy​dze​nie, ro​bi​ło mu się nie​do​brze, ale zmu​szał się do je​dze​nia. Po każ​dym po​sił​ku wy​próż​niał się, wra​cał na śro​dek celi i wcho​dził w va​‐ nia​te. Sko​ro nie mógł ro​bić nic in​ne​go, kon​ty​nu​ował swo​je ćwi​cze​nia. Wszedł​szy i wy​szedł​szy z transu wie​le razy, zmie​niał po​zy​cję i za​wi​sał wy​‐ prę​żo​ny nad po​sadz​ką, opie​ra​jąc się na niej tyl​ko pal​ca​mi nóg i wnę​trza​mi dło​ni, po czym po​now​nie wcho​dził w pust​kę. Umy​ka​ła mu, ale sta​rał się wy​‐ trwać w tej po​zy​cji, aż ra​mio​na za​czy​na​ły drżeć, mię​śnie brzu​cha się bun​to​‐ wa​ły, a on opa​dał twa​rzą na ka​mie​nie. Le​żał spo​koj​nie przez kil​ka od​de​‐ chów, a po​tem, nie po​ru​szyw​szy się, znów sta​rał się wejść w trans. Póź​niej po​now​nie wy​cho​dził z transu i uno​sił się na rę​kach. W tej po​zy​cji, nie ba​cząc na drże​nie cia​ła, pró​bo​wał od​na​leźć pust​kę poza sobą. Za każ​dym ra​zem, gdy otwie​ra​ła się klap​ka w drzwiach, pró​bo​wał na​‐ wią​zać roz​mo​wę ze znaj​du​ją​cą się za nimi oso​bą. Za​wsze bez​sku​tecz​nie. Gdzieś poza Umar​łym Ser​cem ob​ra​ca​ły się wiel​kie try​by świa​ta, mo​rza fa​lo​‐ wa​ły ryt​mem przy​pły​wów, zie​lo​ne pędy prze​bi​ja​ły się przez gle​bę, ko​bie​ty i męż​czyź​ni pra​co​wa​li, śmia​li się, umie​ra​li, lecz cela Ka​de​na mo​gła być rów​‐ nie do​brze salą tro​no​wą Nie​me​go Boga, świą​ty​nią pust​ki, mro​ku i ci​szy. A po​tem przy​szedł Tan. Chro​bo​ta​nie w zam​ku po​prze​dzi​ło wej​ście mni​cha, a póź​niej po​ja​wi​ła się lam​pa. Jej przy​ćmio​ny blask był tak ja​sny dla od​wy​kłych od świa​tła oczu Ka​‐ de​na, jak​by ktoś wy​wier​cił dziu​rę w ni​co​ści. Wy​wier​cił albo wy​pa​lił. Gdy

od​zy​skał wzrok, uj​rzał swe​go umia​la. Nie miał już na so​bie mni​siej sza​ty, któ​rą za​stą​pi​ło fo​cze, skó​rza​ne odzie​nie Ishie​nów. — Jak dłu​go? – za​py​tał Ka​den ochry​płym gło​sem. — Wy​star​cza​ją​co dłu​go – od​parł Tan. – Nie mo​głem przyjść wcze​śniej. — Co się tu dzie​je? Tan po​krę​cił gło​wą. — Głu​po​ta. Głu​po​ta i fa​na​tyzm. Ka​den spoj​rzał na za​mknię​te drzwi. — Przy​sze​dłeś sam? — W ko​ry​ta​rzu za drzwia​mi stoi trzech straż​ni​ków. Prze​ko​na​łem ich, żeby tam zo​sta​li. Po​wie​dzia​łem, że bę​dziesz ła​twiej​szy do uro​bie​nia, je​śli wej​dę tu sam. — Ła​twiej​szy do uro​bie​nia – po​wtó​rzył Ka​den, a sło​wa te mia​ły gorz​ki po​smak w jego ustach. — Ma​tol chce cię wy​ko​rzy​stać prze​ciw​ko Tri​ste – po​wie​dział Tan. – Chce, że​byś sam do niej po​szedł. Żeby się prze​ko​nać, co ci wy​ja​wi. — Gdzie ona te​raz jest? Czy do​brze się czu​je? — Żyje – od​parł Tan, jak​by to na jed​no wy​cho​dzi​ło. – Po ostat​nim prze​‐ słu​cha​niu Ishie​no​wie prze​nie​śli ją tu​taj, żeby dać jej czas na doj​ście do sie​bie, za​nim za​czną od nowa. To było pięć dni temu. Ka​den po​krę​cił gło​wą bez​rad​nie. — Nie po​wie ni​cze​go wię​cej po​nad to, co już mi po​wie​dzia​ła. Mnich po​tak​nął krót​kim ski​nie​niem gło​wy. — Zga​dzam się. Nie przy​sze​dłem tu​taj, żeby od​wa​lać ro​bo​tę Ma​to​la. — Więc po co tu przy​sze​dłeś? – spy​tał Ka​den, przy​glą​da​jąc się mni​cho​wi z uwa​gą. Tan zer​k​nął za sie​bie przez ra​mię, po czym kiw​nął do Ka​de​na, za​pra​sza​‐ jąc go w głąb ma​łej celi. Gdy prze​mó​wił, jego głos był tak ci​chy jak sze​lest skó​ry o ka​mień: — Przy​by​cie do Umar​łe​go Ser​ca było błę​dem. Ishie​no​wie nie wie​dzą nic o spi​sku prze​ciw​ko two​jej ro​dzi​nie. Od Tri​ste też nie do​wie​dzie​li się ni​cze​go. Kro​czą bez​sen​sow​ną dro​gą, pod​czas gdy ce​sar​stwo się wali. Ka​den po​pa​trzył na Tana w osłu​pie​niu. — Wiesz coś o ce​sar​stwie? O moim bra​cie? — Nic nie wiem o Va​ly​nie, ale Ishie​no​wie, któ​rzy po​wró​ci​li przez ken​ta, po​wia​da​ją, że two​ja sio​stra znik​nę​ła. — Znik​nę​ła? – po​wtó​rzył Ka​den, na​gle po​czuw​szy się sła​bo. — Może zo​sta​ła za​bi​ta. Może ją uwię​zio​no. Ishie​no​wie nie wie​dzą, ale też nie wy​glą​da na to, żeby ich to co​kol​wiek ob​cho​dzi​ło. — A cie​bie ob​cho​dzi? – za​py​tał Ka​den. Po tak dłu​gim po​by​cie w ciem​no​‐ ściach czuł, że świa​tło go przy​tła​cza. – My​śla​łem, że po​li​ty​ka cię nie in​te​re​su​‐ je. — To praw​da. Ale to wszyst​ko wy​kra​cza poza po​li​ty​kę. Cse​strii​mo​wie

ude​rzy​li w samo ser​ce An​nu​ru. Nie znam ich ce​lów, ale jed​no jest pew​ne: wy​ko​rzy​sta​ją cha​os, wy​ko​rzy​sta​ją nie​po​rzą​dek, a ja nie chcę dać im tej prze​‐ wa​gi. Mu​sisz wró​cić do An​nu​ru. Mu​sisz za​jąć swo​je miej​sce na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Na​gle obu​dzo​na na​dzie​ja roz​kwi​tła na chwi​lę, lecz Ka​den zdu​sił ją w za​‐ rod​ku. Ge​stem wska​zał ka​mien​ne mury, cię​żar skał nad gło​wą, ma​syw​ne oku​te drzwi. — Mam wra​że​nie, że Ishie​no​wie są in​ne​go zda​nia. — Mam gdzieś zda​nie Ishie​nów – stwier​dził Tan. – Nie są już zgro​ma​dze​‐ niem, ja​kie opu​ści​łem po​nad dzie​sięć lat temu. — Czy​li… co? Tak so​bie wyj​dzie​my? Tan po​krę​cił gło​wą. — Kiep​sko mnie słu​chasz. Za drzwia​mi cze​ka trzech lu​dzi. Ufa​ją mi tro​‐ chę bar​dziej niż to​bie. Wyj​dziesz wte​dy, gdy nie będą cię ob​ser​wo​wać. — Jak? Mnich się​gnął do kie​sze​ni ka​mi​ze​li i wy​cią​gnął sta​ry, za​rdze​wia​ły klucz, a po​tem krót​ki nóż o ostrzu nie dłuż​szym niż pa​lec Ka​de​na. Nie wy​glą​dał na broń. Bar​dziej nada​wał się do pa​tro​sze​nia ryb, ale wy​da​wał się ostry. — Jak zdo​by​łeś klucz? — Być może za​po​mnia​łeś, że dłu​go tu miesz​ka​łem, za​nim wy​ru​szy​łem w góry. — W po​rząd​ku – po​wie​dział Ka​den, uspo​ka​ja​jąc od​dech i uci​sza​jąc na​głą we​wnętrz​ną eks​cy​ta​cję. – Ty wy​cho​dzisz, ja bio​rę klucz… — Po​słu​chaj, za​nim się ode​zwiesz – po​le​cił Tan. Od​cze​kał chwi​lę bez ru​‐ chu i w mil​cze​niu, aż Ka​den kiw​nął gło​wą, a po​tem wy​cią​gnął rękę. – Znajdź mój puls. Zdzi​wio​ny Ka​den ujął mni​cha za nad​gar​stek. Po kil​ku chwi​lach od​na​lazł żyłę, a po​tem rów​ne tęt​no prze​pły​wa​ją​cej przez nią krwi. Puls był wol​niej​szy niż jego, re​gu​lar​ny jak kro​ple ka​pią​ce ze stro​pu w jego celi, jak​by tym sa​‐ mym ci​chym ryt​mem pra​co​wa​ło od mie​się​cy, a na​wet lat. — Do​sto​suj się do nie​go – po​wie​dział Tan. Ka​den jesz​cze raz ski​nął gło​wą, a póź​niej spo​wol​nił bi​cie swe​go ser​ca, do​‐ sto​so​wu​jąc każ​de ude​rze​nie z osob​na, aby ide​al​nie do​pa​so​wa​ło się do po​‐ wol​ne​go ryt​mu ser​ca umia​la. — Zro​bio​ne – rzekł w koń​cu. — Po​tra​fisz utrzy​mać ta​kie tem​po? – za​py​tał Tan, przy​gważ​dża​jąc go spoj​rze​niem. Ka​den się za​wa​hał. W szko​le​niu Shi​nów peł​no było ćwi​czeń z pul​sem i od​de​chem. Kie​dyś, gdy skoń​czył je​de​na​ście lat, przez dwa dni li​czył każ​de ude​rze​nie swe​go ser​ca. Były jed​nak pew​ne gra​ni​ce. — Nie, je​śli będę mu​siał biec. — Nie bę​dzie bie​ga​nia, je​że​li wszyst​ko pój​dzie tak, jak za​pla​no​wa​łem. — A jaki jest plan?

— Po osiem​dzie​się​ciu sze​ściu ty​sią​cach ude​rzeń uży​jesz tego klu​cza, żeby wyjść z celi. — Osiem​dzie​siąt sześć ty​się​cy? — To je​den dzień. Opu​ścisz celę i przej​dziesz do ma​łej wnę​ki w ko​ry​ta​‐ rzu. Po​cze​kasz, aż na​dej​dzie straż​nik, a wte​dy wyj​dziesz i go za​bi​jesz. Ser​ce Ka​de​na przy​spie​szy​ło na​gle, lecz na​tych​miast na​rzu​cił mu wcze​‐ śniej​szy rów​ny rytm. — Tak jak​byś za​bi​jał kozę – od​parł Tan. – Jed​no cię​cie w po​przek gar​dła. Ka​den po​krę​cił gło​wą i po​czuł, że strach i nie​pew​ność od​bie​ra​ją mu spo​‐ kój. — Ishie​no​wie to wo​jow​ni​cy – za​pro​te​sto​wał. — Ishie​no​wie się spo​dzie​wa​ją, że bę​dziesz w swo​jej celi, bez​bron​ny i bez​‐ rad​ny. Wie​dzą, że to ja je​stem nie​bez​piecz​ny, więc wy​sła​li ze mną dwóch do​‐ dat​ko​wych straż​ni​ków. Ty zaś… – tu zro​bił pro​sty, prze​czą​cy ruch gło​wą – …cie​bie się nie boją. — Co po​tem? – za​py​tał Ka​den, od​py​cha​jąc od sie​bie ob​raz ostrza na​pie​ra​‐ ją​ce​go na mięk​kie, cie​płe cia​ło. — Straż​nik, któ​ry przy​no​si ci je​dze​nie, pil​nu​je też drzwi w tej czę​ści wię​‐ zie​nia. Kie​dy go za​bi​jesz, dro​ga bę​dzie wol​na. Od​cze​kasz ko​lej​ne czte​ry ty​‐ sią​ce ude​rzeń ser​ca i pój​dziesz. — Do​kąd? Tan prze​cią​gnął no​żem po we​wnętrz​nej stro​nie przed​ra​mie​nia, po​zo​sta​‐ wia​jąc cien​ki ślad krwi. W świe​tle lam​py była czar​na jak smo​ła lub cień. Za​‐ nu​rzył w niej pa​lec, po czym ob​ró​cił się do ścia​ny i na ka​mie​niu za​czął kre​‐ ślić mapę. Ka​den pa​trzył, jak mnich ry​su​je sieć ko​ry​ta​rzy i kla​tek scho​do​‐ wych oraz ich roz​ga​łę​zień. — Tu​taj jest two​ja cela – stwier​dził wresz​cie, wska​zu​jąc małe po​miesz​‐ cze​nie na koń​cu dłu​gie​go przed​sion​ka. – A tu​taj – rzekł i po​ka​zał inne, więk​‐ sze po​miesz​cze​nie – jest przy​stań. — Przy​stań? – spy​tał Ka​den, krę​cąc gło​wą. — Ishie​no​wie po​trze​bu​ją za​opa​trze​nia, a nie wszyst​ko da się prze​nieść przez ken​ta. W wy​drą​żo​nej przez mo​rze ja​ski​ni mają pod​ziem​ny port. Tam wła​śnie pój​dziesz. — Czy bę​dzie strze​żo​ny? — U wy​lo​tu tak – od​po​wie​dział Tan. – Ale nie będą się spo​dzie​wa​li ni​ko​‐ go wy​pły​wa​ją​ce​go. Wej​dziesz na po​kład ło​dzi przy​cu​mo​wa​nej do ka​mien​‐ nej kei, scho​wasz się mię​dzy becz​ka​mi i za​cze​kasz. Do​łą​czę do cie​bie. Kie​dy za​cznie się od​pływ, łódź po​że​glu​je, a my bę​dzie​my wol​ni. — A co z cia​łem? – za​py​tał Ka​den, czu​jąc, że pocą mu się dło​nie. – Cia​łem tego straż​ni​ka, któ​re​go mam za​bić? — Zmia​ny stra​ży nie od​by​wa​ją się w cza​sie przy​pły​wów i od​pły​wów – od​parł Tan. – Kie​dy przyj​dzie jego zmien​nik, my już bę​dzie​my że​glo​wać po mo​rzu. Te​raz nie ma w por​cie żad​nej in​nej ło​dzi, w któ​rej mo​gli​by ru​szyć

za nami w po​ścig. Ka​den zmarsz​czył brwi. Plan wy​da​wał się ry​zy​kow​ny: trze​ba było prze​‐ mknąć się ko​ry​ta​rza​mi Umar​łe​go Ser​ca, od​na​leźć ukry​tą przy​stań, wejść nie​po​strze​że​nie na po​kład ło​dzi i ukry​wać się na niej do chwi​li, gdy będą już da​le​ko od twier​dzy. — A co z ken​ta? – za​py​tał. – Dla​cze​go nie sko​rzy​sta​my z ken​ta? — Nie bądź głup​cem. Ishie​no​wie pil​nu​ją kom​na​ty z ken​ta le​piej niż ja​‐ kie​go​kol​wiek in​ne​go miej​sca w Ser​cu. – Wska​zał ge​stem na​kre​ślo​ny krwią plan. – Masz go już? Ka​den przy​glą​dał się chwi​lę li​niom i ich roz​ga​łę​zie​niom, a po​tem ski​nął gło​wą. Tan starł ry​su​nek na​sa​dą dło​ni, aż na ska​le po​zo​sta​ła tyl​ko ruda pla​‐ ma. Gdy skoń​czył, wrę​czył Ka​de​no​wi klucz i nóż. — O co cho​dzi z tą prze​rwą? – spy​tał Ka​den. – Dla​cze​go mam cze​kać mię​‐ dzy za​bi​ciem straż​ni​ka a ru​sze​niem do przy​sta​ni? — Żeby po zmia​nie stra​ży na gó​rze straż​ni​cy do​tar​li na swo​je sta​no​wi​‐ ska. Ishie​no​wie dzia​ła​ją we​dług prze​wi​dy​wal​nych wzor​ców. Od​cze​ka​nie czte​rech ty​się​cy ude​rzeń ser​ca ozna​cza, że ko​ry​ta​rze na gó​rze praw​do​po​dob​‐ nie będą pu​ste. Ka​den za​sta​no​wił się chwi​lę. — To nie za​brzmia​ło jak coś pew​ne​go. — Bo nie jest. Je​śli ko​goś spo​tkasz, trzy​maj gło​wę spusz​czo​ną i nie po​ka​‐ zuj oczu. — A co z Tri​ste? Gdzie ona jest? Jak ją stąd wy​do​sta​nie​my? — Nie zro​bi​my tego. Ka​den zro​bił głę​bo​ki, po​wol​ny wdech. — Oni ją za​bi​ją. — Za​pew​ne tak. — Mo​że​my za​brać ją ze sobą. Je​że​li na ło​dzi jest miej​sce dla dwóch, to bę​‐ dzie i dla troj​ga. Tan po​krę​cił gło​wą. — Nie. Ry​zy​ko jest zbyt duże. Dziew​czy​na nie jest tym, na kogo wy​glą​da. Zo​ba​czy​łeś do​sta​tecz​nie dużo, by się o tym prze​ko​nać, a nie wi​dzia​łeś na​wet dzie​sią​tej czę​ści. Jest nie​bez​piecz​na i nie​prze​wi​dy​wal​na. — Nie moż​na by się cze​goś od niej na​uczyć? – za​py​tał Ka​den. – Cze​goś o Cse​strii​mach? O spi​sku? — Spo​wol​nij swo​je ser​ce – wark​nął Tan. – Wy​li​cze​nie cza​su jest klu​czo​‐ wą spra​wą. Ka​den spraw​dził swój puls, zwol​nił go odro​bi​nę, a po​tem do​dał gło​sem ci​chym jak sze​lest: — Ona zna od​po​wie​dzi. — Ow​szem – od​parł Tan. – Ale ich nam nie ujaw​ni. Ma​tol przy​ci​snął ją moc​no, na​wet moc​niej niż ja bym to zro​bił. – Tu po​krę​cił gło​wą. – Nie po​‐ mo​że nam.

Ka​den za​czął pro​te​sto​wać, lecz Tan pod​niósł rękę. — Ko​ry​ta​rze na gó​rze po​win​ny być pu​ste, ale, jak zdą​ży​łeś się już prze​ko​‐ nać, sło​wo „po​win​ny” nie ozna​cza, że „będą”. Sam, w odzie​ży Ishie​nów, masz wszel​kie szan​se przejść nie​zau​wa​żo​ny. Z Tri​ste u boku zo​sta​niesz za​‐ uwa​żo​ny na​tych​miast. Ry​zy​ko jest zbyt duże, a ko​rzyść wąt​pli​wa. Od​wró​cił się, za​nim Ka​den zdą​żył za​opo​no​wać, otwo​rzył drzwi i prze​stą​‐ pił próg. — Utrzy​mu​jesz ra​chu​bę? – za​py​tał, nie oglą​da​jąc się przez ra​mię. Ka​den wsłu​chał się w po​wol​ny rytm do​bie​ga​ją​cy z wnę​trza klat​ki pier​‐ sio​wej. — Tak – od​parł. — Nie po​peł​nij błę​du. Dru​giej szan​sy nie bę​dzie. † To nie był błąd. Błę​dy są uchy​bie​nia​mi wy​ni​kły​mi z nie​wie​dzy i za​nie​dba​‐ nia, nie​udol​no​ści i kiep​skie​go pla​no​wa​nia. Błę​dy są skut​kiem złej kal​ku​la​cji i oce​ny. To tu​taj po​le​ga​ło na czymś in​nym, czymś jesz​cze gor​szym. To ra​czej akt zu​peł​ne​go sza​leń​stwa, po​wie​dział so​bie w du​chu Ka​den, gdy po omac​ku szedł w głąb dłu​gie​go ko​ry​ta​rza, trzy​ma​jąc przed sobą w ręku nóż, jak​by ten miał roz​pro​szyć wszech​obec​ny mrok. Do​li​czył do dzie​się​ciu ty​się​cy ude​rzeń ser​ca, zmu​sza​jąc się do ci​szy i spo​‐ ko​ju w środ​ku swo​jej celi, a po​tem wy​szedł. Jak za​po​wie​dział Tan, klucz ob​‐ ró​cił się w zam​ku, choć stal za​pro​te​sto​wa​ła zgrzy​tem, któ​ry zje​żył Ka​de​no​‐ wi wło​sy na gło​wie. W le​ciut​kiej po​świa​cie pro​mie​niu​ją​cej z jego oczu do​‐ strze​gał za​rys muru i płyt​kie ka​łu​że pod sto​pa​mi. Szedł bar​dzo po​wo​li i ostroż​nie, lecz im bar​dziej zmu​szał się do spo​ko​ju, tym bar​dziej ko​ry​tarz wo​kół nie​go zda​wał się po​ru​szać. Po​wie​trze tchnę​ło le​d​wie sły​szal​nym po​‐ szu​mem na skrzy​żo​wa​niach ko​ry​ta​rzy, prze​cią​gi ocie​ra​ły się o nie​rów​no​ści ka​mie​ni. Ka​pa​nie wody zda​wa​ło się do​bie​gać ze wszyst​kich stron rów​no​‐ cze​śnie. W tle po​ja​wiał się dźwięk, któ​ry mógł być od​gło​sem fal do​cho​dzą​‐ cym zza skał, tak sła​bym, że Ka​den nie miał na​wet pew​no​ści, czy nie jest on złu​dze​niem. Drzwi, któ​re na​po​ty​kał wzdłuż ko​ry​ta​rza, były drew​nia​ne, gru​be, oku​te że​la​zem. Nie​któ​re z nich były otwar​te, inne za​mknię​te, lecz wszyst​kie ta​kie same: z drew​na i że​la​za. Za​bierz go na dół. Za​mknij go ra​zem z Cse​strii​mem, po​wie​dział wte​dy Ma​‐ tol. To zna​czy​ło, że Kiel jest za​mknię​ty gdzieś tu​taj, za któ​ry​miś drzwia​mi tego dłu​gie​go ko​ry​ta​rza. Kiel, któ​ry znał dro​gę na ze​wnątrz. Być może na​le​‐ ga​nie na uwol​nie​nie Tri​ste było sza​leń​stwem i głu​po​tą, ale tu, w Umar​łym Ser​cu, była ona te​raz je​dy​ną miesz​kan​ką An​nu​ru, któ​rej mógł na​praw​dę po​‐ móc. Co praw​da Tan ostrze​gał, że jest nie​bez​piecz​na, ale po​mo​gła Ka​de​no​wi, a on nie nada​wał​by się do rzą​dze​nia ce​sar​stwem, gdy​by jego pierw​szym

czy​nem było po​zo​sta​wie​nie jej w rę​kach Ishie​nów i ska​za​nie na nie​ustan​ne tor​tu​ry. Gdy​by od​na​lazł Kie​la i gdy​by Kiel znał ja​kąś inną dro​gę uciecz​ki, moż​na by spró​bo​wać uwol​nić rów​nież Tri​ste. Po mniej wię​cej stu kro​kach Ka​den do​tarł do in​nych drzwi. Pier​wot​ne fra​mu​gi zo​sta​ły wy​ję​te ze ścia​ny, a oku​te że​la​zem drew​no za​stą​pio​no że​la​‐ zną pły​tą na za​wia​sach gru​bych jak nad​garst​ki Ka​de​na. Za​my​ka​ło ją pięć sze​ro​kich sta​lo​wych sztab. Było to dość, by za​trzy​mać roz​ju​szo​ne​go byka. Ka​pią​ca sło​na woda po​zo​sta​wi​ła na sta​li dłu​gie za​cie​ki i pla​my rdzy, lecz naj​wy​raź​niej nie osła​bi​ły one drzwi, bo gdy Ka​den na​ci​snął na nie dło​nią, ani drgnę​ły. Zro​bił dłu​gi, po​wol​ny wdech, od​wra​ca​jąc uwa​gę od ko​ry​ta​rza. Sku​pił ją na wła​snym umy​śle. Od​na​lazł w nim lęk, ostry i krnąbr​ny, nie​ustę​pli​wy jak gór​ski rzep ucze​pio​ny no​wej sza​ty, lecz czy był to strach przed Ma​to​lem i Ishie​na​mi, któ​rzy mo​gli po​ja​wić się lada chwi​la, czy przed czło​wie​kiem za drzwia​mi, tego Ka​den nie wie​dział. Osła​biał tę emo​cję z każ​dym od​de​‐ chem. Po​trze​bo​wał ja​sno​ści umy​słu, by zro​zu​mieć, co wię​zień ma do po​wie​‐ dze​nia. Po​trze​bo​wał spo​ko​ju. To jest po​sadz​ka, rzekł do sie​bie, czu​jąc pod bo​sy​mi sto​pa​mi nie​rów​ny, zim​ny i śli​ski ka​mień. A to jest świa​tło lam​py. W przy​szło​ści kry​ły się za​sadz​ki, ale on nie żył w przy​szło​ści. To jest za​suw​ka, po​wie​dział do sie​bie w du​chu i od​su​nął me​ta​lo​wą sztab​‐ kę, by otwo​rzyć nie​wiel​ki za​kra​to​wa​ny luf​cik w sta​lo​wych drzwiach. Oto jest okno w ciem​no​ści. Przez cia​sny otwór luf​ci​ka po​sły​szał sze​lest tka​ni​ny trą​cej o tka​ni​nę, a po​tem mo​kry, nie​zdro​wy ka​szel, któ​ry stał się gło​śniej​szy, gdy wię​zień zbli​żył się do drzwi. — Ko​lej​na wi​zy​ta? Ka​den naj​pierw po​sły​szał jego głos, tę samą ci​chą wy​mo​wę, jaką za​pa​‐ mię​tał ze spo​tka​nia z Kie​lem sprzed kil​ku dni. Po​tem uka​za​ła się umo​ru​sa​na twarz, gdy zbli​żył się do okien​ka na tyle, by le​ciut​kie świa​tło jego oczu mo​‐ gło wy​do​być ją z ciem​no​ści. Kiel spoj​rzał na nie​go, a po​tem skie​ro​wał wzrok za Ka​de​na, w głąb ko​ry​ta​rza. — Gdzie są Ram​pu​ri i Ekhard? Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Je​stem sam. — To do​brze – mruk​nął Kiel. – Zna​czy, że zro​zu​mia​łeś. Że mi za​ufa​łeś. — Nie – prze​rwał mu Ka​den. – Nie ufam ci. Kiel za​milkł na chwi​lę. — A jed​nak tu je​steś… — Po​nie​waż na​uczo​no mnie, by pa​trzeć, za​nim wyda się osąd. Wy​słu​‐ chać. Wię​zień wy​dał dźwięk, któ​ry Ka​den do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li roz​po​znał

jako ci​chy śmiech. — Cie​szę się, sły​sząc, że Shi​no​wie na​dal są tak ry​go​ry​stycz​ni w swo​ich na​ukach. A Scial Nin? Wciąż jest opa​tem? — Scial Nin… – za​czął Ka​den, lecz za​raz za​milkł. Fakt, że po​trze​bo​wał Kie​la i że mie​li te​raz tego sa​me​go wro​ga, nie spra​wiał, że Cse​striim był mniej nie​bez​piecz​ny. Po​trze​bo​wał od​po​wie​dzi na swo​je py​ta​nia, a nie roz​‐ wa​żań na te​mat dłu​gie​go ży​cia i prze​szło​ści tam​te​go. – Znasz dro​gę na ze​‐ wnątrz? Kiel po​tak​nął. — Jaką? Gdzie? Cse​striim po​wo​li po​krę​cił gło​wą. — Otwar​cie tych drzwi bę​dzie wiel​ko​dusz​nym ge​stem. — Nie przy​cho​dzę tu po to, by być wiel​ko​dusz​nym – od​parł Ka​den. — Więc być może wca​le nie po​win​no cię tu być – rzekł Kiel. – Mal​ke​enia​‐ no​wie, któ​rych zna​łem, zna​li war​tość wiel​ko​dusz​no​ści. Za​ufa​nia. Wza​jem​‐ ne​go wspar​cia. Ka​den spoj​rzał zdu​mio​ny. — Jacy Mal​ke​enia​no​wie? Zmu​sił swo​je ser​ce do utrzy​ma​nia sta​łe​go ryt​mu, a płu​ca do mia​ro​we​go od​de​chu, któ​ry rów​no​mier​nie uno​sił jego pierś. — Cho​ciaż​by twój oj​ciec. Ka​den po​trzą​snął gło​wą. — Tan po​wie​dział mi, że mo​żesz kła​mać. Kiel uniósł brwi. — Jak to z gor​liw​ca​mi bywa, gor​li​wość Tana tro​chę wy​pa​cza mu wi​zję świa​ta. Nie da​łem mu naj​mniej​sze​go po​wo​du, by mi nie ufał. — A ja taki po​wód wi​dzia​łem – rzekł Ka​den. – By​łem w As​sa​re, w sie​ro​‐ ciń​cu, w któ​rym ko​ści leżą w sto​sach jak chrust. — Ach, As​sa​re – mruk​nął Kiel, ro​biąc dłu​gi, po​wol​ny wy​dech. – To był strasz​ny błąd. — Błąd? – rzu​cił Ka​den. – Za​bi​li​ście set​ki dzie​ci i całe mia​sto lu​dzi i na​zy​‐ wa​cie to błę​dem? — Nie było mnie tam – od​parł Kiel. – Lecz ow​szem, na​zy​wam to błę​dem. Jak moż​na by to ina​czej na​zwać? Ka​den szu​kał wła​ści​we​go sło​wa. — Ma​sa​krą. – Po​trzą​snął gło​wą. – Okrop​no​ścią. — Okrop​ność – po​wtó​rzył wol​no Kiel, jak​by spraw​dza​jąc brzmie​nie tego sło​wa. – Wy​glą​da na to, że Scia​lo​wi Ni​no​wi i po​zo​sta​łym mni​chom nie po​‐ wio​dła się two​ja edu​ka​cja. W każ​dym ra​zie nie cał​kiem. A jed​nak ja​koś prze​‐ sze​dłeś przez ken​ta i zna​la​złeś się tu​taj – rzekł, roz​kła​da​jąc ręce. Ka​den po​tak​nął i do​pie​ro w tym mo​men​cie zro​zu​miał, że to, co po​wie​‐ dział Kiel, było za​sta​wio​ną na nie​go pu​łap​ką. Kiel nie wie​dział, jaką dro​gą tu przy​był, póki nie po​twier​dził tego ski​nie​niem gło​wy. Po​czuł ukłu​cie iry​‐

ta​cji. — Po​wie​dzia​łeś, że zna​łeś mego ojca – za​czął, sta​ra​jąc się skie​ro​wać roz​‐ mo​wę na bez​piecz​niej​szy grunt. Cse​striim ski​nął gło​wą. — By​li​śmy… może nie przy​ja​ciół​mi, ale kimś w tym ro​dza​ju. — Udo​wod​nij to. Kiel zmie​rzył go uważ​nym spoj​rze​niem. — To bę​dzie trud​ne. Od dzie​ciń​stwa prze​by​wa​łeś u Shi​nów. — Wy​star​cza​ją​co do​brze go pa​mię​tam – od​parł Ka​den, na​gle nie​co ura​‐ żo​ny fak​tem, ja​ko​by ta nie​ludz​ka isto​ta zna​ła San​li​tu​na le​piej niż on. — Do​brze więc – od​parł Kiel. – Pa​mię​tasz, co ma​wiał o rzą​dze​niu ce​sar​‐ stwem? Naj​sil​niej​szym przy​wód​cą jest ten, kto robi naj​mniej. Ka​den sły​szał, jak jego oj​ciec mó​wił coś po​dob​ne​go dzie​siąt​ki razy, ale po chwi​li po​krę​cił gło​wą. — Wszyst​ko to wska​zu​je je​dy​nie, że by​łeś w Pa​ła​cu Brza​sku. Albo że zna​‐ łeś ko​goś, kto znał ko​goś w Pa​ła​cu Brza​sku. Kiel prze​chy​lił gło​wę. — No do​brze. A co po​wiesz o ukła​dzie pion​ków, któ​ry zo​sta​wiał na sza​‐ chow​ni​cy do gry w ko w swo​jej kom​na​cie, gdy nie grał? Ten układ na​zy​wa się Twier​dza Głup​ców. W pa​mię​ci Ka​de​na po​ja​wi​ła się zna​na mu po​zy​cja pion​ków. — Za​wsze ją tam usta​wiał – cią​gnął Kiel – żeby pa​mię​tać o sła​bo​ści, jaka kry​je się w zbyt​nim mnie​ma​niu o wła​snej sile. To mia​ło mu przy​po​mi​nać, że za​du​fa​nie w so​bie za​sie​wa ziar​no de​struk​cji. — Ni​g​dy nie sły​sza​łem, żeby to mó​wił – od​parł Ka​den. — Ni​g​dy nie sły​sza​łeś mnó​stwa rze​czy, któ​re ma​wiał – rzekł Kiel. – Nie mia​łeś chy​ba wię​cej niż dzie​sięć lat, kie​dy cię ode​słał. — To wciąż ni​cze​go nie do​wo​dzi. Nie do​wo​dzi, że cię znał i że ci ufał. Przez dłu​gą chwi​lę wię​zień wpa​try​wał się mil​czą​co w prze​strzeń za kra​‐ ta​mi, wspo​mi​na​jąc ży​cie, któ​re​go Ka​den nie mógł znać ani zro​zu​mieć. W koń​cu spoj​rzał po​now​nie na Ka​de​na, a w ką​ci​ku jego ust po​ja​wił się sła​by uśmiech. — Two​ja noga – po​wie​dział. – Na two​jej no​dze jest małe zna​mię w kształ​‐ cie pół​księ​ży​ca. Po we​wnętrz​nej stro​nie pra​we​go uda. Ka​den się po​wstrzy​mał, by od​ru​cho​wo nie do​tknąć tej ma​łej ciem​nej plam​ki. — Skąd to wiesz? — By​łem tam – od​parł wię​zień. – Przy two​ich na​ro​dzi​nach. Wy​do​sta​łeś się spo​mię​dzy nóg two​jej mat​ki z wiel​kim wi​go​rem, ale przez dłu​gą chwi​lę mil​cza​łeś. Nie pła​ka​łeś, nie krzy​cza​łeś, po pro​stu pa​trzy​łeś na świat wo​kół cie​bie tymi pło​ną​cy​mi oczy​ma. – Po​krę​cił gło​wą na to wspo​mnie​nie. – Aku​‐ szer​ki bały się, że umrzesz, ale twój oj​ciec je uspo​ko​ił. – Dziec​ko sta​ra się po​‐ jąć dro​gę, jaką ma po​dą​żyć. Już ćwi​czy się w ci​szy. A ty po chwi​li za​czą​łeś

pła​kać, jak czy​nią to wszyst​kie ludz​kie dzie​ci. Ka​den stał i pa​trzył w osłu​pie​niu. Ni​g​dy nie sły​szał tej opo​wie​ści, ani od swo​ich ro​dzi​ców, ani od sio​stry. Na pew​no nie od Shi​nów. Nie było spo​‐ so​bu, żeby się do​wie​dzieć, czy jest praw​dzi​wa, ale na jego udzie znaj​do​wa​ło się zna​mię w kształ​cie pół​księ​ży​ca. Było tam przez całe jego ży​cie. — Dla​cze​go by​łeś przy mo​ich na​ro​dzi​nach? — Jako hi​sto​ryk – od​rzekł Kiel. – Tym wła​śnie się zaj​mu​ję, po to tam by​‐ łem. Tak wła​śnie po​zna​łem twe​go ojca. Ka​den pró​bo​wał ze​brać my​śli. Wszyst​ko, co wie​dział o Cse​strii​mach, mia​ło zwią​zek z rze​zia​mi i woj​ną, w ja​kiejś mie​rze z ich mia​sta​mi. — By​łeś hi​sto​ry​kiem? – za​py​tał. – Cse​striim​skim hi​sto​ry​kiem? Kiel po​tak​nął. — Twój ję​zyk jest nie​pre​cy​zyj​ny, ale my​ślę, że po​wi​nie​neś po​wie​dzieć: tym hi​sto​ry​kiem. Pro​wa​dzi​łem kro​ni​ki mego ludu jesz​cze w cza​sach wo​jen z Ne​va​rii​ma​mi, a po​tem w cza​sie woj​ny z wa​szym ga​tun​kiem. By​łem obec​‐ ny w cza​sie rzą​dów At​ma​nich, gdy tak wspa​nia​le za​czy​na​li i tak tra​gicz​nie skoń​czy​li. I by​łem obec​ny pod​czas dłu​gich stu​le​ci rzą​dów two​jej ro​dzi​ny. Przez chwi​lę Ka​den pa​trzył w za​dzi​wie​niu, po​tem jed​nak po​krę​cił gło​wą. — Wciąż nie dość do​brze. Przy moim uro​dze​niu mu​sia​ło być pół tu​zi​na lu​dzi. — Do​kład​nie ośmio​ro – od​parł Kiel. — Każ​dy z nich mógł opo​wie​dzieć o zna​mie​niu na mo​jej no​dze. Wię​zień po​krę​cił smut​no gło​wą. — W ja​kiejś mie​rze mu​sisz za​ufać, Ka​de​nie. Tę wła​śnie zdol​ność utra​ci​li Ishie​no​wie. Już pew​no się zo​rien​to​wa​łeś, że w ni​czym nie przy​po​mi​na​ją mni​chów, wśród któ​rych do​ra​sta​łeś. Zna​leź​li inny spo​sób osią​ga​nia pust​ki i to ich znisz​czy​ło. Po​ka​za​li​śmy im to, rzecz ja​sna nie​umyśl​nie, kie​dy to miej​sce było jesz​cze wię​zie​niem, ale oni do​pro​wa​dzi​li tę tech​ni​kę do per​‐ fek​cji. Ka​den przy​po​mniał so​bie swo​ją roz​mo​wę z Tran​tem, opo​wie​ści o wy​łu​‐ py​wa​niu oczu, ob​ci​na​niu pal​ców, wy​ry​wa​niu zę​bów, o zim​nie i ciem​no​ści, a wszyst​ko to po to, by wy​pra​co​wać wła​sną, wy​pa​czo​ną wer​sję va​nia​te. A on do ta​kie​go miej​sca przy​pro​wa​dził Tri​ste. Po​twor​ność tego zmro​zi​ła go jak lód, ale mimo to coś w nim, nie zwa​ża​jąc na Kie​la i Ishie​nów, na​dal li​‐ czy​ło, miar​ko​wa​ło ude​rze​nia ser​ca, ka​ta​lo​go​wa​ło je, mie​rzy​ło upły​wa​ją​cy czas. — Czy ucie​ka​jąc two​ją dro​gą, mo​że​my za​brać Tri​ste? – za​py​tał. Kiel za​wa​hał się, po​tem ski​nął gło​wą. — Je​że​li zdo​łasz uwol​nić ją z celi. I mnie. Ka​den ode​tchnął głę​bo​ko, po czym ze​brał my​śli. Cse​striim ob​ser​wo​wał go w mil​cze​niu przez małe okien​ko w drzwiach. — Jak mam to zro​bić? – spy​tał w koń​cu Ka​den. — Straż​nik ma klucz. Za​czniesz od za​bi​cia straż​ni​ka.

20

C

ięż​ka chmu​ra nad​cią​ga​ła z po​łu​dnia, czer​niąc nie​bo nad je​zio​rem i za​‐ snu​wa​jąc ho​ry​zont. Kil​ka ma​łych, prze​chy​lo​nych sta​tecz​ków o sze​ro​‐ kich ka​dłu​bach, prze​zna​czo​nych do że​glu​gi po je​zio​rze, umy​ka​ło przed bu​rzą. Ich ża​gle wy​dy​ma​ły się moc​no na wzma​ga​ją​cym się wie​trze, roz​ja​śnio​ne nik​ną​cym świa​tłem. Za​pew​ne ry​ba​cy pró​bu​ją​cy uciec do por​tu przed bli​ską na​wał​ni​cą. Bez​sku​tecz​nie. Ule​wa za​gar​nia​ła jed​ne​go po dru​‐ gim. Ada​re pa​trzy​ła na to z gór​ne​go ta​ra​su pod​upa​da​ją​ce​go bu​dyn​ku daw​ne​‐ go pa​ła​cu, tego sa​me​go, w któ​re​go piw​ni​cach mie​ści​ło się wo​jen​ne biu​ro Le​‐ ha​va. Sta​ła w peł​nym świe​tle, ob​ser​wu​jąc zbli​ża​ją​cą się ścia​nę desz​czu i ciem​nie​ją​ce pod nią fale. Jej twarz i ra​mio​na oświe​tla​ło po​ran​ne słoń​ce, tak cie​płe i spo​koj​ne, że czu​ła się tak, jak​by spo​glą​da​ła na ma​lo​wa​ny ob​raz przed​sta​wia​ją​cy nad​cho​dzą​cą bu​rzę, na któ​rym fu​ria sztor​mu i wia​tru wy​‐ da​wa​ła się je​dy​nie kwe​stią umie​jęt​nie uka​za​nej per​spek​ty​wy i kil​ku zgrab​‐ nych po​cią​gnięć pędz​la. Bu​rza jed​nak była co​raz bli​żej, aż na​gle zna​la​zła się nad nią, a kro​ple desz​czu, cięż​kie jak mo​ne​ty, spa​dły jej na gło​wę i ra​mio​na i za​bęb​ni​ły na bla​sza​nym da​chu za jej ple​ca​mi. Po​wie​trze było prze​po​jo​ne wil​go​cią. Dusz​na, mrocz​na chmu​ra za​kry​ła słoń​ce jak gru​by weł​nia​ny koc. Jej ubra​nie prze​mo​kło w jed​nej chwi​li, a mo​kre wło​sy przy​le​pi​ły się do po​licz​ków, ale bu​rza była ni​czym w po​rów​na​niu z tym, co cze​ka​ło ją we​‐ wnątrz. Pa​trzy​ła na bły​ska​wi​cę, któ​ra za​ja​śnia​ła i po​dzie​li​ła nie​bo​skłon jak po​szar​pa​ne ga​łę​zie od​wró​co​ne​go drze​wa, ude​rza​jąc w fale. Za​sta​na​wia​ła się po raz set​ny, czy z tej sy​tu​acji jest ja​kieś wyj​ście. Na​siąk​nię​ta odzież przy​‐ war​ła do jej skó​ry. Ada​re po​czu​ła dresz​cze. Je​śli na​wet był ja​kiś spo​sób ura​‐ to​wa​nia ich od śmier​ci, to nie po​tra​fi​ła go do​strzec. Być może są win​ni, rze​kła so​bie w du​chu po raz nie wia​do​mo któ​ry. Być może są w zmo​wie z il Torn​ją. Sło​wa te, któ​re po​wta​rza​ła przez całą noc jak mo​dli​twę, nie były prze​ko​nu​ją​ce. Czu​jąc co​raz moc​niej​szy ucisk w żo​łąd​ku, od​wró​ci​ła się od nie​po​ko​ju ko​tłu​ją​cej się bu​rzy i skie​ro​wa​ła kro​ki do spo​koj​‐ ne​go, ci​che​go wnę​trza. Jej aedo​liań​czy​cy byli uwię​zie​ni w tym sa​mym bu​dyn​ku, lecz Sy​no​wie Pło​mie​nia za​mknę​li ich, sku​tych łań​cu​cha​mi, w głę​bo​kich piw​ni​cach. Przez

całe dwa dni nie wol​no jej było z nimi roz​ma​wiać. Bun​to​wa​ła się prze​ciw​ko tym ogra​ni​cze​niom, choć bo​le​sna praw​da była taka, że to wy​mu​szo​ne roz​‐ dzie​le​nie przy​no​si​ło jej pew​ną ulgę. Nie mo​gąc zo​ba​czyć się z aedo​liań​czy​‐ ka​mi, nie mu​sia​ła też sta​nąć twa​rzą w twarz ze swo​ją zdra​dą, czy​li tym, czym jej po​stę​po​wa​nie by​ło​by w ich oczach, nie mu​sia​ła tłu​ma​czyć, dla​cze​‐ go sprzy​mie​rzy​ła się z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Nie mu​sia​ła im wy​ja​śniać, że są je​dy​ny​mi, któ​rzy za to za​pła​cą. W koń​cu jed​nak przy​szło jej się z tym zmie​rzyć. Tego ran​ka Le​hav zgo​dził się, by zo​ba​czy​ła męż​czyzn. Ada​re po​‐ czu​ła, że ma ocho​tę zwy​mio​to​wać. Do​wód​ca Sy​nów Pło​mie​nia przy​szedł po nią na za​la​ny desz​czem ta​ras i dał znak, by we​szła do środ​ka. — Już czas – po​wie​dział, gdy prze​kro​czy​ła próg. – Ivar za​pro​wa​dzi cię do ich celi. Ski​nę​ła gło​wą w mil​cze​niu. Le​hav przyj​rzał się jej uważ​nie. — Dam ci małą radę – rzekł. Ada​re po​tak​nę​ła nie​pew​nym kiw​nię​ciem gło​wy. Drża​ła bez​wied​nie, a ście​ka​ją​ca z jej ubra​nia woda two​rzy​ła ka​łu​żę na po​sadz​ce. — Im mniej bę​dziesz mó​wić, tym ła​twiej bę​dzie dla wszyst​kich – cią​gnął Le​hav. — Je​stem im win​na… — Co? – uniósł brwi. – Wy​ja​śnie​nie? — Tak. — Czło​wie​ko​wi moż​na wy​ja​śnić wie​le rze​czy. Ale jego śmierć do nich nie na​le​ży. † Każ​dy z aedo​liań​czy​ków był sku​ty taką ilo​ścią łań​cu​chów, któ​ra wy​star​czy​‐ ła​by do unie​ru​cho​mie​nia byka. Mie​li oko​wy na rę​kach, no​gach i szy​jach, przy​mo​co​wa​ne łań​cu​cha​mi do osa​dzo​nych w ka​mien​nym mu​rze ob​rę​czy. Wy​glą​da​li tak, jak​by nie spa​li i po​zo​sta​wa​li w tej sa​mej odzie​ży od chwi​li uciecz​ki Ada​re. Ich dłu​gie po​dróż​ne płasz​cze, zwy​kle tak ele​ganc​kie, po​kry​te były bło​tem i bru​nat​nym py​łem. W cią​gu ty​go​dni po​dró​ży stra​ci​li wie​le cia​‐ ła, wy​chu​dły im po​licz​ki, a oczy za​pa​dły głę​bo​ko. Zło​ta grzy​wa Bir​cha była na​stro​szo​na i brud​na, a Ful​ton mu​siał stra​cić do​bre dwa​dzie​ścia fun​tów. Piw​nicz​na izba cuch​nę​ła zgni​łym po​ży​wie​niem i nie​czy​sto​ścia​mi. W niż​‐ szym na​roż​ni​ku po​miesz​cze​nia sta​ła ma​leń​ka ka​łu​ża, któ​ra mo​gła być reszt​ka​mi ury​ny lub za​cie​kiem wód grun​to​wych. Birch za​mru​gał pod wpły​wem na​głe​go świa​tła i wy​krę​cił się w łań​cu​‐ chach, by le​piej wi​dzieć. Ski​nął nie​zręcz​nie gło​wą. — Moja pani – rzekł po chwi​li gło​sem sła​bym jak sze​lest. – Do twa​rzy

ci w zło​tej sza​cie. Pod​kre​śla two​je oczy. Smu​tek i za​męt, któ​re trwa​ły w jej umy​śle od paru dni, na​gle zła​pa​ły ją za gar​dło. Sta​ła bez​rad​nie przy drzwiach, któ​re za nią za​trza​śnię​to, i pa​‐ trzy​ła na dwóch męż​czyzn, któ​rzy czu​wa​li nad nią od dzie​ciń​stwa, prze​ra​‐ żo​na tym, co Le​hav z nimi zro​bił. Nie, po​pra​wił jej we​wnętrz​ny głos, ra​czej co ty im zro​bi​łaś. Ja​ką​kol​wiek rolę od​gry​wa​li w tym Sy​no​wie Pło​mie​nia, to jed​nak ona przy​cią​gnę​ła gwar​dzi​stów do Olo​nu. Łzy zmie​sza​ły się ze ście​‐ ka​ją​cą po jej po​licz​kach wodą. — Moja pani – za​czął Ful​ton i prze​rwał, za​krztu​siw​szy się ostrym kasz​‐ lem. Gdy atak kasz​lu ustał, splu​nął na zie​mię. W świe​tle lam​py trud​no było po​wie​dzieć, czy była to fleg​ma czy krew. – Wy​bacz, moja pani – rzekł – ale na świę​te imię In​tar​ry, o co tu cho​dzi? Mia​ła na​dzie​ję, na​wet mo​dli​ła się o to, żeby aedo​liań​czy​cy byli w zmo​wie z il Torn​ją; o ileż ła​twiej by​ło​by trak​to​wać ich jak zdraj​ców ska​za​nych na śmierć w pło​mie​niach. Te​raz jed​nak ten po​mysł wy​dał jej się głu​pi, ża​ło​‐ sny i śmiesz​ny. Oni nie byli ludź​mi ke​na​ran​ga. Byli jej ludź​mi. Jej gwar​dzi​‐ sta​mi. Po czę​ści wie​dzia​ła to już w chwi​li, gdy ucie​kła z pla​cu przy Ba​se​nie. — Wy do tego nie na​le​ży​cie – po​wie​dzia​ła ci​chym jak tchnie​nie gło​sem, krę​cąc bez​rad​nie gło​wą. — Nie na​le​ży​my do cze​go, moja pani? – za​py​tał Ful​ton. – Czy je​steś w nie​‐ bez​pie​czeń​stwie? Wte​dy wszyst​ko się z niej wy​la​ło, zdra​da il Torn​ji, jej wła​sna roz​pacz​li​wa uciecz​ka, po​trze​ba so​ju​szu z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Po​de​szła do nich bli​sko i opo​wie​dzia​ła o wszyst​kim, szar​piąc przy tym ich oko​wy, jak​by chcia​ła im ulżyć. — Po​win​naś była nam po​wie​dzieć – od​rzekł Ful​ton, krę​cąc gło​wą, kie​dy już skoń​czy​ła. — Wiem – od​par​ła Ada​re, osu​wa​jąc się na ko​la​na, gdyż nogi od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa. – Wiem. Nie by​łam pew​na, komu mogę za​ufać. — Tak po praw​dzie – mruk​nął Birch, uno​sząc brwi – to za​wsze chcia​łem po​je​chać la​tem do Olo​nu. — Co te​raz? – za​py​tał Ful​ton. Ada​re za​drża​ła. Praw​da była jak za​rdze​wia​ły szty​let, ale win​na była im praw​dę. — Le​hav albo Ame​re​dad, bo to ten sam czło​wiek, chce wa​szej śmier​ci. Ma to być spra​wie​dli​wość za Sy​nów, któ​rych za​bi​li​ście, pró​bu​jąc mnie uwol​nić. Ful​ton za​gryzł war​gi, ale nic nie po​wie​dział. — Nie​szcze​gól​na go​ścin​ność jak na tak re​li​gij​ne​go czło​wie​ka – po​wie​‐ dział Birch. Żart był dla nie​go ty​po​wy, ale sło​wa za​brzmia​ły sła​bo, jak​by po​‐ kry​te były rdzą. — Pró​bo​wa​łam go prze​ko​nać, by ustą​pił – rze​kła Ada​re po​spiesz​nie, brzmie​niem gło​su pró​bu​jąc za​głu​szyć po​czu​cie winy i wsty​du – ale on nie

chciał. Jego lu​dzie, Sy​no​wie Pło​mie​nia, i cała resz​ta chcą was spa​lić, a on nie bę​dzie się im sprze​ci​wiał. Za​mil​kła. Sło​wa były tu bez​u​ży​tecz​ne. Go​rzej niż bez​u​ży​tecz​ne. Ob​raź​li​‐ we. — Bez Sy​nów nie mam nic – pod​ję​ła po dłuż​szej chwi​li. – Il Torn​ja zwy​‐ cię​ży. Na​wet gdy​bym od​mó​wi​ła Le​ha​vo​wi… — Nie – rzu​cił Ful​ton gło​sem twar​dym jak ka​mień. – Nie od​mó​wisz mu. — A niech cię… – mruk​nął Birch, od​wra​ca​jąc wzrok. — Po to tu je​ste​śmy, Ali​nie – od​rzekł star​szy gwar​dzi​sta, zwra​ca​jąc się do swe​go to​wa​rzy​sza. Ada​re ni​g​dy nie sły​sza​ła, by ktoś wy​mie​nił imię Bir​‐ cha. Sama też go do​tąd nie zna​ła. – Na​sze ży​cie za jej ży​cie. Je​śli od​mó​wi tym fa​na​ty​kom, to nie wia​do​mo, co jej zro​bią. — Nie wia​do​mo też, co ci fa​na​ty​cy jej zro​bią, gdy się zgo​dzi – za​uwa​żył Birch. – A my nie bę​dzie​my mo​gli jej słu​żyć, gdy bę​dzie​my mar​twi. — To jest ry​zy​ko, któ​re księż​nicz​ka pod​ję​ła na wła​sną od​po​wie​dzial​‐ ność. Na​szą po​win​no​ścią jest słu​żyć. — My​śla​łem, że na​szą po​win​no​ścią jest wal​czyć – za​pro​te​sto​wał Birch, ale gniew już go opu​ścił. W jego sła​bym gło​sie za​brzmia​ła re​zy​gna​cja. — Cza​sem tak rze​czy​wi​ście bywa, Ali​nie – od​parł Ful​ton, po​ta​ku​jąc. – A cza​sem bywa tak, że trze​ba umrzeć. Ada​re mia​ła pło​mien​ne tę​czów​ki In​tar​ry, lecz te​raz to spoj​rze​nie gwar​‐ dzi​sty pło​nę​ło. Ada​re mo​gła​by dys​ku​to​wać, pró​bo​wać wy​kłó​cać się o ich ży​‐ cie, lecz już wie​dzia​ła, że tego nie zro​bi. Po​zna​ła już, gdy wspo​mnia​ła o prze​‐ ciw​sta​wie​niu się Le​ha​vo​wi, że Ful​ton od​rzu​cił​by jej ofer​tę. Wie​dzia​ła, że jego po​czu​cie obo​wiąz​ku jest sil​niej​sze od jej po​czu​cia winy, a przy tym zda​wa​ła so​bie spra​wę, że jej pro​po​zy​cja, już w chwi​li gdy pa​dła, była pu​sta i bez po​kry​cia. Już przed​tem wie​dzia​ła, że tak bę​dzie, i tyl​ko ob​ser​wo​wa​ła, jak to się zbli​ża, nad​cią​ga z da​le​ka ni​czym oglą​da​na wcze​śniej bu​rza. Nie prze​wi​dzia​ła tyl​ko po​ja​wie​nia się tej pie​kiel​nej ot​chła​ni nie​na​wi​ści do sie​‐ bie, któ​ra otwo​rzy​ła się na​gle jak rana i za​czę​ła po​że​rać jej wnętrz​no​ści; rana, któ​ra mia​ła się ni​g​dy nie za​go​ić. † Na krót​ką chwi​lę wi​dok Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni od​cią​gnął uwa​gę Ada​re od ma​ją​cej się od​być w tym miej​scu eg​ze​ku​cji. Przez ostat​nie kil​ka nocy piel​grzym​ko​wej wę​drów​ki pa​trzy​ła na wi​docz​‐ ną z da​le​ka na ho​ry​zon​cie ko​lum​nę świa​tła, bia​łą i ja​sną jak ty​siąc księ​ży​‐ ców, przy któ​rej bla​kły na nie​bie drob​ne punk​ci​ki gwiazd. Przez szes​na​ście wie​ków Wiecz​nie Pło​ną​ca Stud​nia była świa​tłem prze​wod​nim dla wier​nych i ostrze​że​niem dla wąt​pią​cych, a tak​że wie​czy​stym sym​bo​lem świę​to​ści Olo​nu, po​cząt​kiem re​li​gij​nej wia​ry i po​wo​dem, dla któ​re​go piel​grzy​mi z An​‐ nu​ru wy​bie​ra​li to pod​upa​dłe mia​sto spo​śród tu​zi​na in​nych.

Po​mi​mo pło​mien​nych oczu i rze​ko​mo bo​skie​go po​cho​dze​nia swej ro​dzi​‐ ny Ada​re za​wsze była scep​tycz​na wo​bec wia​ry w bo​gów. Bo​ską ła​skę zbyt ła​‐ two było so​bie przy​pi​sać i zbyt trud​no było jej za​prze​czyć. Wszyst​ko mo​gło być dzie​łem bo​gów: spa​da​ją​cy mar​twy wró​bel, nie​spo​dzie​wa​na po​wódź, drze​wo, któ​re za​kwi​tło wcze​śniej lub póź​niej od in​nych. Opo​wie​ści o bo​‐ gach były zbyt sta​re, do​wo​dy zbyt ską​pe. Na​le​ża​ło jed​nak przy​znać, że Wiecz​nie Pło​ną​ca Stud​nia nie była spa​da​ją​‐ cym wró​blem. Była rze​czy​wi​stą dziu​rą w zie​mi, o śred​ni​cy może dwu​na​stu stóp, a z jej wnę​trza wy​do​by​wał się wiel​ki pro​mień świa​tła, tak ja​sny, że wy​‐ star​czy​ło choć​by krót​kie spoj​rze​nie w głąb jamy, by stra​cić wzrok. Tak​że ota​cza​ją​ce ją mury sta​no​wi​ły do​wód jej mocy; osma​lo​ne i spę​ka​ne ka​mie​nie zsu​nę​ły się daw​no temu do środ​ka, two​rząc wo​kół wiel​ki okrą​gły kra​ter, jak​by sama zie​mia prze​mie​ni​ła wszyst​ko, co zna​la​zło się bli​sko tej ośle​pia​ją​‐ cej ja​sno​ści. Ada​re sły​sza​ła opo​wie​ści o żar​li​wych wy​znaw​cach In​tar​ry rzu​‐ ca​ją​cych się w głąb Stud​ni, aby po​łą​czyć się z pierw​szą pro​ro​ki​nią bo​gi​ni. Były też inne opo​wie​ści o męż​czy​znach i ko​bie​tach rzu​ca​nych w roz​ża​rzo​ną ot​chłań, co mia​ło być karą za gło​szo​ne przez nich he​re​zje. Na​wet po we​wnętrz​nej stro​nie okrą​głe​go ru​mo​wi​ska ota​cza​ją​ce​go Stud​‐ nię, sto​jąc w od​le​gło​ści do​brych trzy​dzie​stu kro​ków, Ada​re mu​sia​ła zmru​‐ żyć oczy i osło​nić twarz dło​nią, aby ochro​nić się przed bi​ją​cym od ko​lum​ny świa​tła go​rą​cem. Po chwi​li jed​nak, zdaw​szy so​bie spra​wę, jak tego ro​dza​ju gest może po​dzia​łać na zgro​ma​dzo​ny tłum, opu​ści​ła rękę i wy​pro​sto​wa​ła ple​cy i szy​ję, zmu​sza​jąc się do pa​trze​nia w bi​ją​cy ze Stud​ni blask. Kro​ple ulew​ne​go desz​czu prze​ci​na​ły to świa​tło jak ty​siąc spa​da​ją​cych gwiazd. Bi​ją​‐ ca w mo​rze bły​ska​wi​ca wy​da​ła się ni​kła i bla​da w po​rów​na​niu z tą nie​ubła​‐ ga​ną ja​sno​ścią. We​dle opo​wie​ści świa​tło to pło​nę​ło bez prze​rwy, dzień i noc, od po​nad ty​sią​ca lat, pod​sy​ca​ne żar​li​wo​ścią wia​ry pierw​szej pro​ro​ki​ni In​tar​ry. Mit ten prze​ka​zy​wa​no w kil​ku wer​sjach, ale wszyst​kie zga​dza​ły się co do kil​ku pod​sta​wo​wych fak​tów. Kie​dy dzie​wi​ca imie​niem Ma​ay​ala po​ja​wi​ła się w mie​ście, któ​re wów​czas było sto​li​cą nie​pod​le​głe​go Kre​shu, Odam Śle​py ka​zał ją uwię​zić za sze​rze​nie no​wej wia​ry. Kre​sh​kań​scy kró​lo​wie, wśród któ​rych Odam zaj​mo​wał wy​so​ką po​zy​cję, wy​zna​wa​li Achie​ta, wład​cę woj​‐ ny, pod​czas gdy Ma​ay​ala sta​wia​ła na pierw​szym miej​scu Pa​nią Świa​tła, gło​‐ sząc na uli​cach i w do​mach, że wszel​kie świa​tło, za​rów​no do​mo​we​go ogni​‐ ska, jak słoń​ca czy gwiazd, jest je​dy​nym świa​tłem In​tar​ry. Twier​dzi​ła, że świa​tło In​tar​ry oży​wia wszyst​kie ludz​kie du​sze, prze​peł​nia krew i cia​ło cie​płem. We​dług Ma​ay​ali lu​dzie nie mu​szą się lę​kać śmier​ci, roz​kład cia​ła bo​wiem uwal​nia ukry​tą w nim bo​ską cząst​kę, po​zwa​la​jąc jej po​łą​czyć się z wiel​kim świa​tłem zie​mi i nie​ba. Ma​ay​ala mó​wi​ła Kre​sh​ka​nom, że nie po​‐ win​ni od​by​wać służ​by woj​sko​wej. Twier​dzi​ła, że każ​dy czło​wiek, na​wet sła​‐ by i ka​le​ki, do​pó​ki jego skó​ra za​cho​wu​je cie​pło i wraż​li​wość na do​tyk, nosi w so​bie tę bo​ską iskrę. Żad​na wal​ka nie jest po​trzeb​na. Nie​po​trzeb​ne są bo​‐

ha​ter​skie czy​ny w bi​twach. Odam ogło​sił, że ko​bie​ta jest kłam​czy​nią, he​re​tycz​ką i uzur​pa​tor​ką. Ka​‐ zał przy​wlec ją na dzie​dzi​niec swo​jej twier​dzy, przy​wią​zać na sto​sie i szy​‐ dząc z jej kul​tu świa​tła, spa​lić. — Je​śli Pani Świa​tła ją ko​cha – wy​po​wie​dział zna​ne sło​wa – to Pani Świa​‐ tła ją przyj​mie. I In​tar​ra ją przy​ję​ła. Ma​ay​ala pło​nę​ła, zra​zu opor​nie, z wiel​ką ilo​ścią dymu, po​tem już ła​twiej, gdy stos pod nią się roz​pa​lił. Jej cia​ło zmie​ni​ło się w pło​mień, któ​ry pło​nął co​raz ja​śniej i ja​śniej, czer​wo​no, po​tem żół​to, po​tem zaś bia​ło. Ogień po​żarł drew​no, póź​niej słup, a Ma​ay​ala wciąż tam sta​ła, ja​śnie​ją​ca ża​rem, ja​sna jak po​łu​dnio​we słoń​ce, tak ja​sna, że Odam i jego żoł​nie​rze mu​sie​li od​wró​cić wzrok, a kie​dy spoj​rze​li w bok, za​uwa​ży​li, że ka​mie​nie dzie​dziń​ca też się roz​ża​rzy​ły, naj​pierw czer​wo​no, po​tem żół​to, wresz​cie bia​ło, aż spa​li​ły się i sto​pi​ły na żu​żel, a cały grunt za​padł się wo​kół Ma​ay​ali Nie​po​ko​na​nej przez Mrok, ona zaś osu​nę​ła się w głąb zie​mi, a jej żar i świa​tłość utwo​rzy​ły Wiecz​‐ nie Pło​ną​cą Stud​nię. Znisz​czy​ła ona twier​dzę Oda​ma, a we​dług kro​nik, nie​mal uni​ce​stwi​ła jego sa​me​go. Król le​d​wie zdą​żył uciec przez fur​tę wy​pa​do​wą, gdy mury for​‐ te​cy za​pa​dły się do środ​ka, mięk​kie jak roz​to​pio​ne ma​sło. Ska​ły nie sty​gły przez okrą​gły mie​siąc, a kie​dy to na​stą​pi​ło, za​czę​li przy​by​wać prze​ra​że​ni i za​cie​ka​wie​ni lu​dzie, aby z lę​kiem oglą​dać am​fi​te​atr sto​pio​nych skał i bi​ją​‐ cą w nie​bo ze środ​ka, ze znaj​du​ją​cej się tam Stud​ni, po​tęż​ną ko​lum​nę świa​‐ tła. Odam też pod​szedł do kra​wę​dzi Stud​ni i aby sie​bie uka​rać, spoj​rzał w jej głąb, aż oślepł. — Źle słu​ży​ły mi te oczy – po​wie​dział, gdy wró​cił. – Bez nich na​resz​cie przej​rza​łem. Ada​re po​zaz​dro​ści​ła daw​no zmar​łe​mu kró​lo​wi jego śle​po​ty i zdol​no​ści wi​dze​nia. W stru​gach ulew​ne​go desz​czu wi​dzia​ła nie​wie​le wię​cej niż za​ry​sy oto​cze​nia, ale jed​nak dość, by za​uwa​żyć, że na mu​rach wo​kół Stud​ni sto​ją nie​prze​bra​ne tłu​my. Sy​no​wie Pło​mie​nia sta​li naj​bli​żej, ale wy​znaw​cy z Olo​‐ nu tło​czy​li się tuż za ich sze​re​ga​mi. Na ja​sno oświe​tlo​nych twa​rzach ma​lo​‐ wał się lęk, lecz po​przez deszcz wi​dać też było ich otwar​te usta i zgłod​nia​łe oczy wpa​trzo​ne w nią i cze​ka​ją​ce spra​wie​dli​wo​ści. Spra​wie​dli​wo​ści, któ​ra co​raz bar​dziej przy​po​mi​na​ła zło​że​nie ofia​ry. Ful​ton i Birch byli sku​ci w nad​garst​kach, lecz mo​gli cho​dzić. Za nimi sta​‐ ło w ocze​ki​wa​niu sze​ściu po​sęp​nych Sy​nów Pło​mie​nia dzier​żą​cych dłu​gie włócz​nie. Przed więź​nia​mi wid​nia​ła wy​raź​nie wy​ty​czo​na ścież​ka pro​wa​‐ dzą​ca pro​sto do Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni. — Gdy za​cznie się marsz – po​wie​dział do obu męż​czyzn Le​hav – to ra​dzę, by​ście szli na​przód. Tak czy owak skoń​czy​cie w pło​mie​niach. Le​piej nie iść na śmierć z włócz​nią w boku. — Pój​dzie​my – rzekł Ful​ton, mie​rząc go za​pa​dły​mi oczy​ma – i nie mu​si​‐

my być dźga​ni jak świ​nie. Le​hav wzru​szył ra​mio​na​mi. — Sto​jąc w tej od​le​gło​ści, ła​two wy​po​wia​dać dum​ne sło​wa. Gdy po​dej​‐ dzie​cie bli​żej Stud​ni, wa​sza nie​chęć może wzro​snąć. — W tym desz​czu? – prych​nął Birch. Naj​wy​raź​niej opu​ścił go gniew i po​‐ wró​ci​ła zwy​kła jo​wial​ność. – Wsko​czę do tej wa​szej pie​przo​nej dziu​ry tyl​ko po to, żeby obe​schnąć. Tłum był co​raz bar​dziej nie​spo​koj​ny, a kil​ku bar​dziej krew​kich osob​ni​‐ ków mio​ta​ło obe​lgi pod ad​re​sem sie​ką​cej ule​wy. Tuż nad ich gło​wa​mi roz​‐ legł się grzmot, a bły​ska​wi​ca roz​świe​tli​ła wy​krzy​wio​ne wście​kło​ścią twa​‐ rze. — Już czas – rzekł Ame​re​dad, da​jąc znak. — Miej​my to z gło​wy – wark​nął Ful​ton. – Mam dość be​cze​nia tego sta​da ba​ra​nów. Miej​my to z gło​wy. Jak​by mó​wił o ja​kiejś nud​nej ce​sar​skiej ce​re​mo​nii, a nie o wła​snym ży​ciu. Ada​re ski​nę​ła gło​wą, sta​ra​jąc się od​zy​skać rów​no​wa​‐ gę i pa​trzeć spo​koj​nie wskroś desz​czu. — Za​cze​kaj​cie – po​wie​dzia​ła, pod​no​sząc głos na tyle, by ją usły​sze​li po​‐ mi​mo ule​wy. – Prze​pra​szam. Nie​po​trzeb​ne sło​wa. Coś jak zgrzeb​na suk​nia ma​ją​ca ukryć jej prze​ra​że​‐ nie. — Zrób dla mnie jed​no – po​wie​dział Ful​ton. Ada​re ski​nę​ła z ża​lem gło​wą. Na​wet tu​taj czu​ła bi​ją​cy od Stud​ni żar. Jej suk​nia pa​ro​wa​ła, pa​ro​wa​ły jej wło​sy i ręce. Tłum za​czął skan​do​wać ja​kiś wo​jow​ni​czy rytm. — Wszyst​ko, co ze​chcesz – od​par​ła. — Zwy​cię​żaj – rzekł po​nu​ro. — Przy​łą​czam się do tego – rzu​cił Birch. Ada​re za​łka​ła krót​ko. Spró​bo​wa​ła coś od​po​wie​dzieć, ale żad​ne sło​wa nie prze​szły jej przez ści​śnię​te gar​dło. Słod​ka In​tar​ro, mo​dli​ła się, wy​bacz mi. Wy​bacz mi. Wy​bacz. Ful​ton przy​glą​dał się jej przez trzy lub czte​ry ude​rze​nia ser​ca, aż Birch szturch​nął go łok​ciem. — Chodź, sta​ry – po​wie​dział z twa​rzą mo​krą od potu i desz​czu. – Czyż​byś po​czuł się na​gle zmę​czo​ny, tuż przed koń​cem? Wy​bacz mi, In​tar​ro. Wy​bacz mi. A po​tem dwaj męż​czyź​ni, gwar​dzi​ści, któ​rzy za​wsze byli u jej boku, gdy wy​cho​dzi​ła z pa​ła​cu, i sta​li za jej krze​słem w trak​cie ofi​cjal​nych obia​dów, któ​rzy przy​no​si​li jej zupę, gdy była cho​ra, i wy​słu​chi​wa​li jej skarg, gdy ża​li​ła się na bra​ci, męż​czyź​ni, któ​rych pod wie​lo​ma wzglę​da​mi zna​ła le​piej od wszyst​kich in​nych lu​dzi, roz​po​czę​li swój marsz w ogień. Po​mi​mo żaru Stud​ni i fu​rii tłu​mu szli z pod​nie​sio​nym czo​łem i na​wet gdy ciż​ba za​czę​ła rzu​cać w nich ka​mie​nia​mi i na​wo​zem, nie schy​li​li głów.

Wy​bacz mi, In​tar​ro, bła​ga​ła w du​chu Ada​re, ale cały ten prze​klę​ty te​atr nie był po​my​słem In​tar​ry ani jej winą, a gdy obaj żoł​nie​rze szli do swe​go gro​bu, to nie In​tar​ra mia​ła dniem i nocą czuć na pier​si ten nie​zno​śny cię​żar. Do​brze było po​mo​dlić się do bo​gi​ni, lecz to Ada​re dys​po​no​wa​ła te​raz rę​ko​‐ ma i gło​sem i na​gle uświa​do​mi​ła so​bie, że krzy​czy i bie​gnie w stro​nę Sy​nów Pło​mie​nia. Nie​zgrab​ny​mi dłoń​mi po​chwy​ci​ła włócz​nię naj​bli​żej sto​ją​ce​go żoł​nie​rza. Jej drzew​ce było cięż​kie, mo​kre i trud​no było utrzy​mać je w rę​‐ kach. — Nie! – wrza​snę​ła prze​raź​li​wie i po​bie​gła ścież​ką śla​dem idą​cych nią aedo​liań​czy​ków. Było to czy​ste sza​leń​stwo. Nie mo​gła ich ura​to​wać, a ten pro​sty akt nie​po​słu​szeń​stwa ozna​czał, że i ona za​pew​ne skoń​czy w ogniu, lecz w ja​kiś spo​sób prze​sta​ło to mieć zna​cze​nie. Umrze tu​taj, w tej nędz​nej, prze​klę​tej, cu​dow​nej Stud​ni, ale nie bę​dzie przy​kła​da​ła ręki do za​mor​do​wa​‐ nia tych lu​dzi, któ​rzy tak dłu​go ją chro​ni​li. Te​raz two​ja ko​lej, Ka​de​nie, po​my​śla​ła po​nu​ro, uno​sząc bez​rad​nie nad gło​‐ wę sta​lo​wy grot włócz​ni. I two​ja, Va​ly​nie. A je​śli cho​dzi o cie​bie, In​tar​ro, to pieprz się, ty nędz​na dziw​ko. I wte​dy, jak​by w od​po​wie​dzi, In​tar​ra prze​mó​wi​ła. Ośle​pia​ją​ce świa​tło. Do​sko​na​ła ciem​ność. Dzwo​nie​nie i jak​by wrzask i śpiew ty​się​cy gar​dzie​li. Cia​ło na​gle i cał​ko​wi​cie znik​nę​ło. Znik​nął deszcz. Znik​nął tłum. Znik​nę​ły jej umysł i wola. Znik​nę​ło wszyst​ko prócz jed​ne​go gło​su. Gło​su Ful​to​na, a za​ra​zem nie jego, głęb​sze​go, do​no​śniej​sze​go, peł​niej​‐ sze​go i roz​le​ga​ją​ce​go się sze​ro​ko, tak sze​ro​ko jak nie​bo, jak gwiaz​dy, gło​su ko​bie​ty, lecz po​tęż​niej​sze​go od gło​su każ​dej ko​bie​ty, tak wiel​kie​go jak samo stwo​rze​nie. Gło​su, któ​ry wy​po​wie​dział tyl​ko jed​no nie​zno​szą​ce sprze​ci​wu sło​wo: Zwy​cię​żaj.

21

O

siem. Albo dzie​więć. Va​lyn stra​cił już ra​chu​bę, ile razy on, Pyr​re i resz​ta jego Skrzy​dła pró​‐ bo​wa​li ucie​kać pod​czas tej nie​skoń​cze​nie dłu​giej jaz​dy na za​chód. Prze​gry​wa​li osiem do zera. Albo dzie​więć do zera. Przy ostat​niej pró​bie Va​lyn wy​krę​cił bark, aby uwol​nić się z wię​zów, Pyr​‐ re udu​si​ła pa​skiem dwóch Urghu​lów, a po​zo​sta​łym uda​ło się ukraść sześć koni. Va​lyn nie za​mie​rzał uwzględ​niać w swo​ich pla​nach Ba​len​di​na, lecz krwio​pij​ca le​żał zwią​za​ny tuż obok nich i gdy przy​szła pora wal​ki, zdo​łał ro​‐ ze​rwać zę​ba​mi gar​dło jed​nej ksa​abe, a dru​gą nie​mal po​zba​wił ży​cia kop​nię​‐ ciem. Co sta​no​wi​ło przy​po​mnie​nie, że krwio​pij​ca, na​wet upo​jo​ny nar​ko​ty​‐ kiem i wy​gło​dzo​ny, jest rów​nie nie​bez​piecz​ny jak wszy​scy po​zo​sta​li. Te​raz było to jed​nak bez zna​cze​nia. Urghu​lów były ty​sią​ce i każ​de​go dnia do​łą​cza​li nowi. Na​wet gdy​by ket​‐ tra​low​com uda​ło się ode​rwać od nie​ustan​nie ja​dą​cej hor​dy, cze​go jak do​tąd nie zdo​ła​li zro​bić, to i tak nie mie​li do​kąd ucie​kać, bo wszę​dzie wo​kół cią​‐ gnął się pu​sty step. Byli w nie​we​so​łej sy​tu​acji, a za swo​ją nie​po​kor​ność mie​li po​obi​ja​ne twa​rze i po​si​nia​czo​ne że​bra, lecz trze​ba było wal​czyć za wszel​ką cenę i nie pod​da​wać się, bo Va​lyn nie za​mie​rzał dać się za​wlec na rzeź jak ba​‐ ran. Gdy nie po​wio​dła się dzie​wią​ta pró​ba uciecz​ki, za​czął pla​no​wać dzie​sią​‐ tą. Hu​ut​suu mia​ła jed​nak inny po​mysł. Pod​je​cha​ła do nich, przyj​rza​ła się po​bo​jo​wi​sku, szczek​nę​ła ja​kiś roz​kaz i w cią​gu kil​ku chwil więź​niów roz​‐ dzie​lo​no i każ​dy z nich otrzy​mał swe​go ta​abe lub ksa​abe, któ​rzy mie​li ich pil​no​wać. Wszyst​kie su​pły za​cią​gnię​to na nowo i do​da​no też nowe wię​zy w łok​ciach i ko​la​nach, co ozna​cza​ło, że skoń​czy​ło się pro​sto​wa​nie i cho​dze​‐ nie. Od tej chwi​li odrę​twie​nie prze​pla​ta​ło się u Va​ly​na z doj​mu​ją​cym bó​lem w no​gach i ra​mio​nach. Za każ​dym ra​zem też, gdy chciał za​ła​twić na​tu​ral​ną po​trze​bę, mu​siał pro​sić swe​go ta​abe o ścią​gnię​cie mu spodni. Ko​lej​ne dni były po​wta​rzal​ną pró​bą bólu i wy​trzy​ma​ło​ści: sta​rał się nie krzy​czeć, gdy jego bez​i​mien​ny opie​kun bu​dził go przed świ​tem kil​ko​ma

kop​nia​ka​mi; nie krzy​wić się z bólu, gdy przy​wią​zy​wa​no go rze​mie​nia​mi do koń​skie​go grzbie​tu, a cia​sne wę​zły wrzy​na​ły mu się w na​brzmia​łe kost​ki i prze​gu​by; nie dy​go​tać z zim​na w lo​do​wa​tym desz​czu i nie po​cić się w pa​lą​‐ cym słoń​cu, gdy nie​ustan​ne wstrzą​sy ga​lo​pu​ją​ce​go ko​nia si​nia​czy​ły mu że​‐ bra i obi​ja​ły wnętrz​no​ści; co​fać pod​bró​dek i uwa​żać, by nie przy​gryźć so​bie ję​zy​ka, gdy chło​sta​no go po ple​cach i ra​mio​nach; igno​ro​wać doj​mu​ją​cy głód, któ​ry skrę​cał mu kisz​ki… A dni i tak były lep​sze od nocy. Co noc, ze skrę​po​wa​ny​mi rę​ka​mi i no​ga​mi, przy​wią​za​ny do pala, dy​go​tał na zim​nej, zry​tej zie​mi, pa​trząc na od​blask obo​zo​wych ognisk na nie​bie i słu​cha​jąc dziw​ne​go brzmie​nia mo​no​ton​nych pie​śni. Va​lyn miał wła​sną śpiew​kę i swój wła​sny ogień. Jego ogniem była wście​‐ kłość, jaką miał w so​bie, żar pod​sy​ca​ny na​dzie​ją i przy​się​ga​mi, wsty​dem i zde​cy​do​wa​niem, któ​ry roz​grze​wał go na​wet w naj​zim​niej​sze noce. Jego śpiew​ka była pro​sta: Nie pod​da​waj się. Nie pod​da​waj. Ni​g​dy się nie pod​da​waj. Któ​re​goś ran​ka uda​ło mu się roz​kwa​sić nos pil​nu​ją​ce​mu go Urghu​lo​wi i od​‐ gryźć ka​wa​łek kciu​ka in​ne​mu, ale z po​wo​du krę​pu​ją​cych go wię​zów nie miał szans dal​sze​go wy​ko​rzy​sta​nia swo​ich ma​łych zwy​cięstw, a każ​dy z tych ma​leń​kich bun​tów koń​czył się tak samo: rzu​ca​no go na zie​mię i spa​‐ dał nań grad ra​zów i kop​nia​ków. Ta wal​ka nie mia​ła sen​su, ale tyl​ko ona mu po​zo​sta​ła, więc trwał przy tym, szu​ka​jąc oka​zji do za​da​wa​nia ko​lej​nych ma​łych, bez​u​ży​tecz​nych cio​sów. Tym​cza​sem Urghu​lo​wie gna​li na za​chód w za​dzi​wia​ją​cym tem​pie, wy​‐ ru​sza​jąc co dnia przed świ​tem i za​trzy​mu​jąc się dłu​go po za​cho​dzie słoń​ca. Sta​wa​li tyl​ko po to, by zmie​nić ko​nie, co było dla Va​ly​na czyn​no​ścią bo​le​‐ sną, bo od​wią​zy​wa​no go i zrzu​ca​no na zie​mię, po czym, nie da​jąc mu szans na wy​pro​sto​wa​nie nóg, wrzu​ca​no na in​ne​go ko​nia i przy​wią​zy​wa​no po​‐ now​nie. Pró​bo​wał li​czyć dni. Przez co naj​mniej dzie​sięć wie​zio​no ich wszyst​kich ra​zem, a od cza​su, gdy ich roz​dzie​lo​no, mi​nę​ło przy​naj​mniej dru​gie tyle. Nie wie​dział, do​kąd jadą, ale miał wra​że​nie, że step nie​ba​wem się skoń​czy. Od cza​su do cza​su, gdy wjeż​dża​li na ja​kiś pa​gó​rek lub po​ko​ny​wa​li pa​smo wzgórz, mie​wał oka​zję oglą​dać całą po​tę​gę Urghu​lów. Za każ​dym ra​zem wi​‐ dok ten był dla nie​go jak ude​rze​nie pię​ścią w twarz. Tre​ne​rzy z Or​le​go Gniaz​‐ da opi​sy​wa​li im ple​mio​na li​czą​ce od pięć​dzie​się​ciu do stu człon​ków po​wią​‐ za​nych ze sobą wię​za​mi ro​dzin​ny​mi. W ni​czym nie przy​po​mi​na​ły one gru​‐ py, w któ​rej je​chał. Li​czy​ła ona dzie​siąt​ki, a może set​ki ty​się​cy kon​nych, roz​‐ cią​gnię​tych na ste​pie jak okiem się​gnąć. Nie je​cha​li w ko​lum​nach, w żad​‐ nym szy​ku ani po​rząd​ku. Wi​dać było tyl​ko gna​ją​cą z hu​kiem ko​pyt nie​prze​‐ li​czo​ną masę koni i jeźdź​ców, prze​su​wa​ją​cą się przez wzgó​rza jak ru​cho​my koc. Nikt nie sta​wiał na​mio​tów, już nie – Urghu​lo​wie zbyt​nio się spie​szy​li – a w nie​któ​re noce Va​lyn miał wra​że​nie, że uno​si się na fa​lach ja​kie​goś ciem​‐ ne​go mo​rza, a każ​de z ognisk jest od​bi​tą w zim​nej wo​dzie gwiaz​dą, on zaś, ma​jąc zwią​za​ne nogi i ręce, w każ​dej chwi​li może się za​nu​rzyć i uto​nąć.

Pró​bo​wał sza​co​wać licz​by, li​cząc ogni​ska i ko​nie, ale nie było spo​so​bu, by za​cho​wać ra​chu​bę. Nie mia​ło to już jed​nak wiel​kie​go zna​cze​nia. Na​wet przy​wią​za​ny do koń​skie​go grzbie​tu, na​wet gdy nie wi​dział nic poza bło​tem pod ko​py​ta​mi i spo​co​ny​mi bo​ka​mi wierz​chow​ców, sły​szał ten od​głos wy​‐ star​cza​ją​co wy​raź​nie, co​raz gło​śniej​szy i moc​niej​szy grzmot, gdy pod koń​‐ mi Urghu​lów drża​ła zie​mia. Nie je​chał z jed​nym ta​amu, na​wet nie z jed​nym ple​mie​niem, ale z ca​łym urghul​skim lu​dem. Sta​ra Pla​ma mó​wił im to jesz​cze na Wy​spach, że Urghu​lo​wie, ja​dąc ostro, po​tra​fią po​ko​ny​wać pięć​dzie​siąt mil dzien​nie. Licz​ba ta za​wsze za​sta​na​wia​‐ ła Va​ly​na, któ​ry uwa​żał, że jest prze​sa​dzo​na, lecz te​raz wi​dział, że jest to moż​li​we. Jeźdź​cy je​dli w cza​sie jaz​dy, si​ka​li z grzbie​tów koni, a na​wet, gdy było trze​ba, po​tra​fi​li spać na koń​skich grzbie​tach, mo​cu​jąc ko​la​na do po​prę​gu, i tyl​ko ich ja​sno​żół​te wło​sy po​wie​wa​ły na wie​trze. Va​lyn wi​‐ dział na​wet, jak mło​dzi ta​abe i ksa​abe prze​ska​ki​wa​li w ga​lo​pie z jed​ne​go koń​skie​go grzbie​tu na dru​gi, jak​by zie​mia ob​ję​ta była ana​te​mą. Po do​brych dwóch ty​go​dniach za​uwa​żył ogrom​ne sta​do bi​zo​nów czer​nie​ją​ce da​le​ko na rów​ni​nie. Naj​bliż​sze zwie​rzę​ta zwró​ci​ły cięż​ko swo​je głu​pie, szla​chet​ne gło​wy w stro​nę nad​jeż​dża​ją​cych koni, gdy gru​pa kil​ku​dzie​się​ciu jeźdź​ców od​dzie​li​ła się od resz​ty i z unie​sio​ny​mi oszcze​pa​mi ru​szy​ła ku nim, po​krzy​‐ ku​jąc nie​cier​pli​wie. Po​zo​sta​ła masa jeźdź​ców gna​ła da​lej przez step, dą​żąc nie​zmor​do​wa​nie na za​chód. Za​czął już my​śleć, że ni​g​dy nie za​prze​sta​ną tej jaz​dy, lecz wła​śnie wte​dy się za​trzy​ma​li. Przez chwi​lę jesz​cze czuł wstrzą​sy, a po​tem jego koń zwol​nił kro​ku. Va​lyn uniósł nie​co gło​wę i uświa​do​mił so​bie, że zna​leź​li się na skra​ju ogrom​ne​go obo​zo​wi​ska, w któ​rym api sta​ły tak gę​sto jak drze​wa w le​sie. Jego ta​abe po​pro​wa​dził ko​nie mię​dzy na​mio​ta​mi, od cza​su do cza​su przy​‐ sta​jąc, żeby za​mie​nić parę słów z in​ny​mi Urghu​la​mi, żar​tu​jąc lub py​ta​jąc o coś. Naj​wy​raź​niej lu​dzie byli cie​ka​wi, kim jest je​niec prze​rzu​co​ny przez ko​nia, i nie​je​den raz Va​lyn czuł, jak po​sztur​chu​ją go w że​bra tę​py​mi koń​ca​‐ mi włócz​ni. Gdy wresz​cie sta​nę​li na do​bre, od​cię​to go i zrzu​co​no na zie​mię rów​nie bez​ce​re​mo​nial​nie jak za​wsze. Ze zdrę​twia​ły​mi no​ga​mi i rę​ka​mi, czu​jąc ból w wy​krę​co​nych sta​wach ra​mion, pod​niósł się po​wo​li na ko​la​na, a po​tem chwiej​nie wstał. Kie​dy zdo​łał unieść gło​wę, spoj​rzał zdu​mio​ny. Na każ​dym wzgó​rzu, we wszyst​kich kie​run​kach, Urghu​lo​wie krzy​cze​li do sie​bie, pę​ta​jąc ko​nie i wy​ła​do​wu​jąc pa​li​ki i skó​ry swo​ich api. Było to coś no​we​go. Va​lyn splu​nął na zie​mię krwią, przy​kuc​nął i wstał po​now​nie, pró​‐ bu​jąc od​zy​skać czu​cie w zmar​twia​łych no​gach. Spo​dzie​wał się, że jego ta​abe rąb​nie go w brzuch lub po​de​tnie mu nogi po​gar​dli​wym kop​nia​kiem. Za​‐ miast tego mło​dzie​niec zła​pał go za wło​sy i po​cią​gnął przez tłum lu​dzi i koni. Va​lyn po​ty​kał się, idąc za nim, i sta​rał się nie upaść. Pró​bo​wał doj​rzeć coś przez mgłę zmę​cze​nia i bólu i zro​zu​mieć, co się dzie​je. Przez całe ty​go​‐ dnie cze​kał na taką prze​rwę w ru​ty​nie i nową spo​sob​ność, któ​ra te​raz się

nada​rzy​ła. Gdy prze​szli już po​ło​wę roz​le​głe​go obo​zo​wi​ska, ta​abe wresz​cie rzu​cił go z nie​mi​łym burk​nię​ciem na zie​mię, kop​nął w gło​wę po raz ostat​ni, po czym od​wró​cił się i od​szedł bez sło​wa. Va​lyn pod​niósł się na ko​la​na i za​‐ uwa​żył Hu​ut​suu, któ​ra sta​ła opar​ta o dłu​gą włócz​nię, prze​chy​liw​szy gło​wę, i wpa​try​wa​ła się w nie​go swy​mi nie​bie​ski​mi oczy​ma. Po​wo​li uśmiech​nę​ła się li​sim uśmie​chem. — Jesz​cze żywy – za​uwa​ży​ła. Va​lyn ski​nął gło​wą w mil​cze​niu. Płyn​nym ru​chem opu​ści​ła włócz​nię, kie​ru​jąc jej błysz​czą​cy grot w śro​‐ dek cia​ła Va​ly​na. Do​tknę​ła nim lek​ko jego że​ber, ra​mion, brzu​cha, kro​cza, za każ​dym ra​zem uta​cza​jąc kil​ka kro​pel krwi, roz​su​nę​ła jego czar​ny strój na wy​chu​dłym cie​le. — Za​har​to​wa​li​śmy cię – po​wie​dzia​ła. – Kwih​na bę​dzie za​do​wo​lo​ny. — Kwih​na może się pie​przyć – od​parł znu​żo​nym gło​sem Va​lyn. – Gdzie moje Skrzy​dło? — Ich też za​har​to​wa​li​śmy. Va​lyn się za​sta​na​wiał, czy nie zła​pać włócz​ni, gdy krą​ży​ła wo​kół jego pier​si, i szarp​nąć, by ko​bie​ta stra​ci​ła rów​no​wa​gę, a po​tem po​chwy​cić ją zwią​za​ny​mi rę​ko​ma za gar​dło. Hu​ut​suu była szyb​ka, co do​brze pa​mię​tał z pierw​szej desz​czo​wej nocy, ale on był szyb​szy. A w każ​dym ra​zie był wcze​‐ śniej, za​nim spę​dził więk​szą część ostat​nie​go mie​sią​ca przy​wią​za​ny do koń​‐ skie​go grzbie​tu. Te​raz nie był już tego taki pew​ny. Po​tra​fił utrzy​mać się na no​gach, ale nogi się pod nim trzę​sły, a pal​ce rąk były sła​be i drżą​ce, kie​dy spró​bo​wał za​ci​snąć je w pię​ści. Jego brzuch mógł​by rów​nie do​brze być ule​‐ pio​ny z bło​ta. Ta sła​bość i bez​rad​ność była de​ner​wu​ją​ca – lata tre​nin​gu zo​‐ sta​ły uni​ce​stwio​ne w cią​gu kil​ku ty​go​dni – ale praw​dzi​wa. Uda​ło mu się jed​‐ nak po​zo​stać ży​wym przez tak dłu​gi czas. Nie mia​ło sen​su dać się te​raz za​‐ kłuć. Poza tym Hu​ut​suu po​wie​dzia​ła, że inni też zo​sta​li za​har​to​wa​ni. Za​har​‐ to​wa​ni, a więc nie za​bi​ci. — Gdzie oni są? – za​py​tał. Ru​chem gło​wy wska​za​ła coś za jego ple​ca​mi. Od​wró​cił się i uj​rzał mło​dą ksa​abe, któ​ra po​py​cha​ła przed sobą Gwen​nę, przy​ło​żyw​szy jej nóż do ple​‐ ców. Po raz pierw​szy od dłuż​sze​go cza​su, któ​ry wy​da​wał się trwać całe lata, Va​lyn się uśmiech​nął. Gwen​na była brud​na i moc​no po​tur​bo​wa​na. Jej opuch​nię​te oczy były na pół za​mknię​te, a pur​pu​ra w oczo​do​łach prze​cho​dzi​‐ ła wła​śnie w brąz. Z roz​cię​te​go po​licz​ka cie​kła krew. Była jed​nak przy​tom​na. Szła o wła​snych si​łach. Va​lyn zer​k​nął na idą​cą za nią ksa​abe i uśmiech​nął się jesz​cze sze​rzej. Urghul​ka mia​ła na po​licz​ku świe​ży ślad po ugry​zie​niu, go​ją​‐ cą się ranę nad okiem i wście​kłe spoj​rze​nie. Gdy po​de​szły do Va​ly​na, ude​rzy​‐ ła Gwen​nę w gło​wę rę​ko​je​ścią noża, po czym pod​cię​ła jej nogi kop​nię​ciem. Gwen​na upa​dła na zie​mię, zwi​nę​ła się i spró​bo​wa​ła od​po​wie​dzieć kop​nia​‐ kiem, lecz ksa​abe od​sko​czy​ła, splu​nę​ła jej w twarz, po czym mruk​nę​ła coś

gniew​nie do Hu​ut​suu. — Za​rżnę tę małą urghul​ską dziw​kę – wark​nę​ła Gwen​na, prze​wró​ci​ła się na brzuch i pod​nio​sła na ko​la​na. – Za​bi​ję, a po​tem zjem. — Wy​glą​da na to, że już ją na​po​czę​łaś – za​uwa​żył Va​lyn. Hu​ut​suu wy​buch​nę​ła śmie​chem i mach​nę​ła ręką, od​pra​wia​jąc ge​stem mło​dą wo​jow​nicz​kę. — Wy​glą​dasz jak ka​wał gów​na – po​wie​dzia​ła Gwen​na, marsz​cząc brwi i sku​pia​jąc uwa​gę na Va​ly​nie. — Ty też nie wy​glą​dasz na kró​lew​nę – od​pa​ro​wał Va​lyn. – Wi​dzia​łaś ko​‐ goś z na​szych? Po​zo​sta​li, jak się oka​za​ło, byli w po​dob​nym sta​nie: po​bi​ci, wy​czer​pa​ni, ale żywi. Ko​lej​no wy​nu​rza​li się z tłu​mu, każ​de pod eskor​tą swo​je​go Urghu​la. Ta​lal wy​da​wał się w naj​lep​szej for​mie, ale to nie dzi​wi​ło, gdyż nie ob​rzu​cał swo​ich prze​śla​dow​ców wy​zwi​ska​mi. Urghul pil​nu​ją​cy La​itha pro​wa​dził go na rze​mie​niu, któ​ry po​zo​sta​wił krwa​we śla​dy opu​chli​zny na jego szyi. Po​mi​mo ran lot​nik wciąż dum​nie się uśmie​chał. — Oto mój uko​cha​ny Ama​aru – po​wie​dział, ge​stem wska​zu​jąc na swe​go ta​abe idą​ce​go za nim z za​wzię​tym wy​ra​zem twa​rzy. – Czy pra​wi​dło​wo wy​‐ ma​wiam two​je imię? – zwró​cił się do wo​jow​ni​ka, któ​ry za​mach​nął się na nie​go, lecz La​ith zdą​żył się uchy​lić. – Po​wia​da, że jego imię zna​czy „koń​‐ ska dupa” w dum​nym ję​zy​ku jego ple​mie​nia. Mu​szę przy​znać, że za​pew​nił mi uro​cze przy​ję​cie. An​nick po​ja​wi​ła się z brud​nym wor​kiem na gło​wie, co wy​mow​nie świad​czy​ło o opo​rze, jaki sta​wia​ła, lecz wszyst​kich prze​bi​ła Pyr​re, któ​ra spu​‐ ści​ła Urghu​lom więk​sze la​nie niż wszy​scy po​zo​sta​li. Przy​by​ła na koń​cu, z rę​‐ ka​mi przy​wią​za​ny​mi do bo​ków, co unie​moż​li​wia​ło jej wszel​kie ru​chy poza lek​ki​mi po​ru​sze​nia​mi pal​ców. Za​miast jed​ne​go to​wa​rzy​szy​ło jej czwo​ro Urghu​lów, dwie ko​bie​ty i dwaj męż​czyź​ni, a wszy​scy byli star​si od tych, któ​rych przy​dzie​lo​no Va​ly​no​wi i człon​kom jego Skrzy​dła. Cała czwór​ka ota​‐ cza​ła ją ści​śle, trzy​ma​jąc noże w po​go​to​wiu. — W po​rząd​ku – po​wie​dział La​ith do Pyr​re, uno​sząc brwi. – Ze smut​‐ kiem przy​zna​ję, że wy​gra​łaś. — Co zro​bi​łaś, żeby so​bie na nich za​słu​żyć? – za​py​tał Va​lyn, ge​stem wska​zu​jąc na pil​nu​ją​cych ją wo​jow​ni​ków. Spró​bo​wa​ła wzru​szyć ra​mio​na​mi, ale wię​zy moc​no ogra​ni​czy​ły ten ruch. — Przed​sta​wi​łam bogu spo​rą grup​kę mo​ich no​wych przy​ja​ciół. — Któ​re​mu bogu? – za​py​tał Va​lyn. – Bo już mam tro​chę dość tego Kwih​‐ ny. Rysy Pyr​re stward​nia​ły. — Anan​sha​el też. — Pię​cio​ro – wtrą​ci​ła Hu​ut​suu z pew​nym od​cie​niem po​dzi​wu. – Trzech ta​abe i dwie ksa​abe. Ra​zem za​bi​ła pię​cio​ro.

— Nie wy​glą​da na to, żeby ci ich uby​ło – rzu​cił La​ith, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc mro​wią​cą się wo​kół wie​lo​ty​sięcz​ną rze​szę Urghu​lów. — Trze​ba so​bie jed​nak wy​zna​czyć ja​kąś gra​ni​cę – od​par​ła Hu​ut​suu, zer​‐ ka​jąc na Pyr​re. – Pię​cio​ro – po​wtó​rzy​ła, krę​cąc gło​wą. – Chy​ba za​czy​nam lu​‐ bić tę ko​bie​tę. — A nie wi​dzia​łaś na​wet po​ło​wy mo​ich ta​len​tów – od​rze​kła Czasz​ko​‐ wier​czy​ni, ko​kie​te​ryj​nie uno​sząc brew. – Mar​nu​jesz czas, włó​cząc się z tymi two​imi… chło​pacz​ka​mi. Hu​ut​suu wy​buch​nę​ła gło​śnym, zmy​sło​wym śmie​chem. — Gdy​bym za​bra​ła cię do swe​go api, mo​gła​bym już stam​tąd nie wyjść. — Mo​gła​byś mnie zwią​zać – za​su​ge​ro​wa​ła Pyr​re. — Wią​za​nie cię za​wio​dło już wie​le razy. — Dość tego pie​prze​nia – wtrą​cił Va​lyn. Drę​czy​ło go po​czu​cie winy, że zo​sta​li wzię​ci do nie​wo​li pod​czas jego war​ty, że nie zro​bił nic, by ich uwol​nić, a tym​cza​sem Hu​ut​suu i Pyr​re wy​‐ mie​nia​ją słod​kie uśmiesz​ki i alu​zje, jak dwie ku​mosz​ki gwa​rzą​ce na Dol​nym Tar​gu w le​ni​we let​nie po​po​łu​dnie. Czasz​ko​wier​czy​ni, po​mi​mo ca​łej swo​jej miej​skiej ogła​dy, nie była lep​sza od urghul​skich dzi​ku​sów. Wszy​scy oni byli złak​nio​ny​mi krwi za​bój​ca​mi. — Pyr​re, chciał​bym się w spo​ko​ju za​sta​no​wić – cią​gnął. – Dla​cze​go się za​trzy​ma​li​śmy? Gdzie je​ste​śmy? Pyr​re skrzy​wi​ła się i spoj​rza​ła prze​pra​sza​ją​co na Hu​ut​suu. — Va​lyn za​po​mi​na cza​sa​mi, że ja nie na​le​żę do jego Skrzy​dła. Bar​dzo po​‐ waż​nie trak​tu​je swo​ją pra​cę. — Ale ja nie za​po​mnia​łam, że nie na​le​żysz do na​sze​go Skrzy​dła – wtrą​ci​‐ ła Gwen​na – i je​śli nie prze​sta​niesz ga​dać, to ja cię uci​szę. Hu​ut​suu po​wio​dła po nich wzro​kiem, przyj​rza​ła się roz​ba​wio​ne​mu uśmiesz​ko​wi na twa​rzy Czasz​ko​wier​czy​ni i wście​kłej fu​rii w oczach Gwen​‐ ny. — To wy​da​je się mało praw​do​po​dob​ne – stwier​dzi​ła w koń​cu. Za​nim Va​lyn zdą​żył coś od​po​wie​dzieć, z tłu​mu wy​ło​ni​li się dwaj nowi Urghu​lo​wie, wlo​kąc mię​dzy sobą Ba​len​di​na. Krwio​pij​ca nie sta​wiał opo​ru, nie pro​te​sto​wał na​wet wte​dy, gdy rzu​ci​li go na zie​mię do stóp Hu​ut​suu, lecz Va​lyn do​strzegł, jak obaj ta​abe na nie​go pa​trzą. W ich oczach wi​dać było oba​wę, pra​wie lęk. — Ach, Va​ly​nie – po​wie​dział krwio​pij​ca. – Jak​że mi bra​ko​wa​ło wie​czo​ra​‐ mi na​sze​go we​so​łe​go prze​ko​ma​rza​nia. Sło​wa były rzu​co​ne lek​ko, lecz za​pach Ba​len​di​na świad​czył o jego znu​że​‐ niu i nie​po​ko​ju. — Cie​szę się, że Urghu​lo​wie cię nie za​bi​li – od​parł Va​lyn. Ba​len​din uniósł brwi. — Czyż​byś roz​wa​żył moją ofer​tę współ​pra​cy? — Wca​le nie. Po pro​stu za​mie​rzam oso​bi​ście wbić w cie​bie miecz.

— Ła​two się to mówi, gdy nie ma wo​kół żad​nych mie​czy. — Tyl​ko po​cze​kaj – od​rzekł Va​lyn. – Tyl​ko po​cze​kaj. Hu​ut​suu po​krę​ci​ła gło​wą. — Cy​wi​li​zo​wa​ni lu​dzie. Za​wsze tak ze sobą roz​ma​wia​cie? Va​lyn od​wró​cił się do niej. — Gdzie je​ste​śmy? – za​py​tał po​now​nie. – Co to jest? Urghul​ka po​to​czy​ła spoj​rze​niem po obo​zo​wi​sku, jak​by sama za​sta​na​‐ wia​ła się nad tym py​ta​niem. Ty​sią​ce ognisk za​snu​wa​ło dy​mem nie​bo. Va​‐ lyn czuł woń pa​lo​ne​go na​wo​zu i pie​czo​ne​go mię​sa, koń​skich i ludz​kich od​‐ cho​dów, roz​ko​pa​nej zie​mi i mo​krych skór. Ty​sią​ce gło​sów mru​cza​ło mu do uszu. Było ich tak wie​le, że chy​ba ni​g​dy nie zdo​łał​by ich od sie​bie od​‐ dzie​lić. Od lat nie znaj​do​wał się w po​bli​żu tak du​że​go zbio​ro​wi​ska lu​dzi, chy​ba od cza​su, gdy opu​ścił An​nur. Jesz​cze raz spoj​rzał i od​wró​cił się do Urghul​ki. — Co pla​nu​je​cie? — Niech Dłu​ga Pięść ci to wy​tłu​ma​czy – od​par​ła. – Bar​dzo chce was zo​ba​‐ czyć. — A kim, do li​cha, jest Dłu​ga Pięść? Hu​ut​suu mil​cza​ła przez dłuż​szą chwi​lę, jak​by nie było pro​stej od​po​wie​‐ dzi na to py​ta​nie. — Jest ka​pła​nem. Sza​ma​nem. Tym, któ​ry nas ze​spa​la – od​rze​kła w koń​‐ cu. — A cze​go chce ode mnie? — Cie​ka​wi go Ket​tral, Czasz​ko​wier​cy i ty, Va​ly​nie hui’Mal​ke​enia​nie. Nie​czę​sto się zda​rza, by syn ce​sa​rza An​nu​ru nas od​wie​dzał. Dłu​ga Pięść chce za​po​znać się z tym wszyst​kim oso​bi​ście.

22

A

dare obu​dzi​ła się na twar​dym, nie​rów​nym łóż​ku w zim​nym po​ko​ju. Zra​zu po​my​śla​ła, że jest noc, po chwi​li jed​nak uświa​do​mi​ła so​bie, że nie​bo jest ciem​ne z po​wo​du bu​rzy. Ktoś pró​bo​wał przy​bić w oknie ka​wał ce​ra​ty, ale wiatr ode​rwał ją w dwóch na​roż​ni​kach i ło​mo​ta​ła te​raz sza​leń​czo o pa​ra​pet, a deszcz wpa​dał do środ​ka z każ​dym więk​szym po​dmu​‐ chem, za​le​wa​jąc pod​ło​gę. Nie zna​ła tego po​ko​ju. Gdy spró​bo​wa​ła od​wo​łać się do swej pa​mię​ci, od​‐ na​la​zła tyl​ko bez​kre​sną, ja​sną pust​kę. Ostat​nią rze​czą, jaką za​pa​mię​ta​ła, było przy​by​cie z piel​grzy​ma​mi na most w Olo​nie, a i to wspo​mnie​nie było roz​my​te i nie​wy​raź​ne, bar​dziej jak coś, co się jej przy​śni​ło, niż jako rze​czy​‐ wi​ste prze​ży​cie. My​śli na​pły​wa​ły wol​no i nie​chęt​nie, a kie​dy za​pra​gnę​ła po​‐ my​śleć o tym, co wy​da​rzy​ło się po​tem i jak zna​la​zła się w tym po​ko​ju o ka​‐ mien​nych ścia​nach, mo​gła przy​po​mnieć so​bie tyl​ko głos, echo ja​kie​goś ogro​mu, śpie​wa​ją​cy jej do ucha. Zwy​cię​żaj. Jej ser​ce wciąż biło, jak​by trzy​ma​ła je ja​kaś wiel​ka, cie​pła dłoń. Do​sta​ła dresz​czy, a gdy spró​bo​wa​ła na​cią​gnąć na sie​bie cien​ki, szorst​ki koc, zo​rien​to​wa​ła się, że jest naga. Prze​stra​szo​na unio​sła się, lecz za​raz osu​‐ nę​ła się z po​wro​tem na ma​te​rac, jak​by była lal​ką, któ​rą ktoś po​ru​sza, po​cią​‐ ga​jąc za nie​wi​docz​ne sznur​ki. — Mu​sie​li​śmy po​roz​ci​nać ci ubra​nie – po​wie​dział ja​kiś głos, po​waż​ny i bez​na​mięt​ny. Ada​re ob​ró​ci​ła się i uj​rza​ła męż​czy​znę o ciem​nej kar​na​cji i krót​ko ostrzy​‐ żo​nych wło​sach, sie​dzą​ce​go na drew​nia​nym krze​śle w za​cie​nio​nym ką​cie po​ko​ju. Le​hav, po​my​śla​ła le​ni​wie. Miał na imię Le​hav. — Było spa​lo​ne i przy​war​ło do skó​ry. Skó​ra ją tro​chę pie​kła, ale nie było to nie​przy​jem​ne do​zna​nie. — Co… – Za​mil​kła, unio​sła rękę i opu​ści​ła ją. — Pio​run – od​po​wie​dział Le​hav. – Ude​rzył w Wiecz​nie Pło​ną​cą Stud​nię. Stud​nia. Wspo​mnie​nie na​pły​nę​ło: twa​rze, świa​tło, upo​rczy​wy deszcz. Chłod​ne drzew​ce dłu​giej włócz​ni trzy​ma​ne w dło​niach. Dla​cze​go Stud​nia pło​nę​ła? Co ona tam ro​bi​ła?

— Masz szczę​ście – cią​gnął Le​hav. – Wi​dzia​łem kie​dyś, jak pio​run ude​‐ rzył w trzech mo​ich lu​dzi, gdy by​li​śmy w oko​li​cach Pasa – przy tam​tych bu​‐ rzach tu​tej​sze wy​glą​da​ją jak ja​sny dzień – a ja oglą​da​łem to z od​le​gło​ści mniej wię​cej trzy​dzie​stu kro​ków. Sta​li so​bie na ma​łym pa​gór​ku, a po chwi​‐ li… – Spoj​rzał przez okno. – Spa​li​ło ich na wę​giel, wszyst​kich trzech. Kie​dy upa​dli na zie​mię, byli już mar​twi. Kie​dy spró​bo​wa​łem ich pod​nieść i za​nieść z po​wro​tem do obo​zu, po pro​stu zla​zła z nich skó​ra. Pio​run. Ada​re unio​sła koc, by spoj​rzeć na swo​je cia​ło. Czu​ła się tak, jak​by zrzu​co​no ją z wiel​kiej wy​so​ko​ści i jak​by wciąż jesz​cze spa​da​ła lub była wła​‐ śnie w mo​men​cie strasz​li​we​go ude​rze​nia o zie​mię, mo​men​cie, któ​ry trwał w nie​skoń​czo​ność. Jej cia​ło ogar​nął ogień. Wście​kle czer​wo​ne li​nie, cien​kie jak wło​sy, mi​ster​ne jak ko​ron​ki, wiły się i skrę​ca​ły na skó​rze, two​rząc de​li​‐ kat​ny wzór bły​ska​wi​cy. Li​nie wy​glą​da​ły jak szwy i tak wła​śnie je od​czu​wa​‐ ła, jak​by była skó​rą, w któ​rą po​chwy​co​no wiel​kie go​rą​co, roz​pa​lo​ne świa​tło, go​to​we lada chwi​la wy​rwać się na wol​ność. Ada​re opu​ści​ła koc i po​now​nie sku​pi​ła się na sło​wach Le​ha​va. Prze​ję​ła ją wi​zja tych mar​twych żoł​nie​rzy, prze​mie​sza​na z frag​men​ta​mi nie​chęt​nie po​wra​ca​ją​cych wspo​mnień. Cała hi​sto​ria wy​da​wa​ła się nie​wy​po​wie​dzia​nie smut​na i tra​gicz​na. Za​sta​na​wia​ła się, jak on zno​si to po​czu​cie winy, kie​dy po​ję​ła na​gle, że żad​nej winy już nie ma. Pio​run ude​rzył z nie​ba. Le​hav nie mógł go za​trzy​mać. To nie on ich za​bił. Dla​cze​go za​tem pła​ka​ła? Prze​cież nie słu​ży​ła w le​gii w re​jo​nie Pasa. Nie wi​dzia​ła swo​ich lu​dzi… Na​gle w jej umy​śle od​ży​ło całe wspo​mnie​nie, tak przej​mu​ją​ce, że aż krzyk​nę​ła. Le​hav w jed​nej chwi​li ze​rwał się z krze​sła, pod​biegł do niej, po​ło​żył chłod​‐ ne, su​che dło​nie na jej czo​le i za​czął spraw​dzać puls. — Co się sta​ło? – za​py​tał, od​su​wa​jąc prze​ście​ra​dło i szu​ka​jąc źró​dła bólu. Ada​re nie​mal prze​sta​ła od​dy​chać. Nie znaj​do​wa​ła słów, by mu po​wie​‐ dzieć, że to nie cia​ło po​czu​ło ból. — Ful​ton – wy​krztu​si​ła wresz​cie, zbyt prze​ra​żo​na wspo​mnie​niem Stud​‐ ni i tego, co się tam sta​ło, by zwra​cać uwa​gę na do​tyk Le​ha​va na swo​jej skó​‐ rze. – Birch. Co się wy​da​rzy​ło? Czy oni… – Nie mo​gła się zmu​sić do wy​po​‐ wie​dze​nia tych słów. On zaś mil​czał i pa​trzył jej uważ​nie w oczy, po czym, naj​wy​raź​niej spo​‐ koj​ny, że ona nie umie​ra, przy​krył ją z po​wro​tem aż po ra​mio​na. Nie wró​cił jed​nak na swo​je krze​sło. Za​miast tego sta​nął przy oknie i za​pa​trzył się na bu​‐ rzę, nie ba​cząc na za​ci​na​ją​cy do środ​ka deszcz. — Co się wy​da​rzy​ło? – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – To w znacz​nej mie​rze za​‐ le​ży od tego, komu za​dasz to py​ta​nie. — Czy oni żyją? – za​py​ta​ła Ada​re. Sło​wa te z bó​lem prze​cho​dzi​ły jej przez gar​dło, jak​by były ostry​mi ha​czy​ka​mi wy​ry​wa​ny​mi na ze​wnątrz wraz z po​‐ szar​pa​ny​mi ka​wał​ka​mi ró​żo​we​go, ży​we​go cia​ła. Ski​nął gło​wą.

— Obaj. Pio​run, któ​ry ude​rzył pro​sto w cie​bie, od​trą​cił ich tyl​ko na bok. Od​rzu​cił też kil​ka​dzie​siąt osób z tłu​mu, ale ci dwaj wy​lą​do​wa​li zde​cy​do​wa​‐ nie da​le​ko od Stud​ni. Tro​chę ogłu​sze​ni, ale cali. — A ty nie na​le​ga​łeś, żeby… kon​ty​nu​ować? Żeby jed​nak prze​pro​wa​dzić tę eg​ze​ku​cję? Le​hav zmarsz​czył brwi. — Wi​dzia​łem mnó​stwo pio​ru​nów – od​parł. – W re​jo​nie Pasa. I na pół​no​‐ cy. – Po​trzą​snął gło​wą. – Ten tu​taj był ja​kiś inny. Był… ja​śniej​szy. Ostrzej​szy. Ja​kiś nad​na​tu​ral​ny po​nie​kąd. Ada​re spoj​rza​ła na nie​go w osłu​pie​niu. — A po​tem lu​dzie za​czę​li ga​dać – cią​gnął da​lej. – O pio​ru​nie. O pio​ru​nie In​tar​ry. O tym, że zo​sta​łaś tra​fio​na, lecz nie do​zna​łaś krzyw​dy. O tych li​‐ niach na two​jej skó​rze. – Znów po​krę​cił gło​wą. – Ni​g​dy nie wi​dzia​łem, żeby ja​kiś pio​run po​zo​sta​wił ta​kie śla​dy. Kil​ka chwil trwa​ło, by Ada​re zro​zu​mia​ła. — Cud – wes​tchnę​ła w koń​cu. — To ich sło​wo – po​wie​dział. – Nie moje. – Zno​wu wzru​szył ra​mio​na​mi, ale od​wró​cił się od okna, a kie​dy na nią spoj​rzał, w jego oczach po​ja​wi​ło się coś no​we​go, coś, cze​go nie umia​ła na​zwać. – Je​stem upar​ty – do​dał po chwi​li – ale nie głu​pi. To nie był do​bry mo​ment na wrzu​ca​nie he​re​ty​ków do Stud​ni. — Oni nie byli he​re​ty​ka​mi – od​par​ła Ada​re, czu​jąc wiel​ki przy​pływ ulgi, słod​kiej i tro​chę mdlą​cej, jak li​kier. — Być może. Ada​re unio​sła gło​wę. Po​czu​ła się na​gle sil​niej​sza, choć skó​ra na​dal ją pie​‐ kła. — Gdzie oni są? – za​py​ta​ła. — To, że ich nie za​bi​łem, nie ozna​cza, że po​zwa​lam im się tu szwen​dać. Są żywi. To chcia​łaś wie​dzieć, praw​da? Gra​tu​la​cje – prych​nął Le​hav. Ostat​nie sło​wo za​wsty​dzi​ło ją tro​chę. Nie zro​bi​ła nic, by ura​to​wać swo​‐ ich aedo​liań​czy​ków, a w każ​dym ra​zie nic sku​tecz​ne​go. Wszyst​ko spra​wił pio​run. Pio​run i łut szczę​ścia. Skó​ra ją pa​li​ła, wy​su​nę​ła więc rękę spod koca i za​czę​ła oglą​dać czer​wo​ny wzór na cie​le, ma​jąc przy tym ta​kie dziw​ne uczu​cie, jak​by w jej umy​śle kieł​ko​wa​ła ja​kaś oba​wa. — Żyją – mruk​nę​ła. Łzy spły​nę​ły jej po twa​rzy. — Zwy​kle to do​brze, gdy lu​dziom uda​je się prze​żyć – po​wie​dział Le​hav, prze​chy​la​jąc gło​wę. – Nie za​wsze tak się dzie​je. Ada​re spoj​rza​ła na nie​go zdzi​wio​na. — Jak ty to ro​bisz? – za​py​ta​ła gło​sem nie​wie​le do​no​śniej​szym od szep​tu. — To? — De​cy​du​jesz. Kto żyje, a kto umie​ra. Do​wo​dzi​łeś ludź​mi, w le​giach i te​‐ raz, prze​wo​dząc Sy​nom Pło​mie​nia. Nie​któ​rzy na twój roz​kaz mu​sie​li umie​‐ rać. Bę​dąc do​wód​cą, jak po​dej​mu​jesz ta​kie de​cy​zje? Le​hav za​pa​trzył się chmur​nie na bu​rzę za oknem.

— Nie my​ślisz o umie​ra​niu. De​cy​du​jesz, co musi być zro​bio​ne, wy​bie​‐ rasz naj​lep​szych lu​dzi do tej ro​bo​ty i ich po​sy​łasz. Umie​ra​nie to pro​blem Anan​sha​ela. Ada​re po​pa​trzy​ła na żoł​nie​rza. — A co do tych rze​czy, któ​re mu​szą być zro​bio​ne – ode​zwa​ła się. – Za​sta​‐ na​wiasz się nie​kie​dy, czy na​praw​dę mu​szą? Spoj​rzał jej po​waż​nie w oczy. — Za​wsze. † Gdy Ada​re obu​dzi​ła się po raz dru​gi, była już noc. Bu​rza zmie​ni​ła się w drob​‐ ne po​stu​ki​wa​nie kro​pel, ktoś za​pa​lił lam​pę przy jej łóż​ku, a Le​hav wy​szedł. Przez ja​kiś czas le​ża​ła ci​cho, czu​jąc na skó​rze pa​lą​ce nit​ki opa​rzeń i ja​sny ból, któ​ry ni​czym ko​lec świa​tła wwier​cał się w jej umysł. Tym ra​zem, ina​czej niż po pierw​szym prze​bu​dze​niu, pa​mię​ta​ła wszyst​ko. — O słod​kie świa​tło In​tar​ry – wes​tchnę​ła. — By​łaś pie​przo​ną pro​ro​ki​nią le​d​wo pół dnia, a już za​czy​nasz z tym świą​to​bli​wym gów​nem. Ada​re po​de​rwa​ła się, w pa​ni​ce otu​la​jąc się ko​cem. Na krze​śle u wez​gło​‐ wia łóż​ka sie​dzia​ła Nira, nie​cier​pli​wie stu​ka​jąc dło​nią o prze​ło​żo​ną przez ko​la​na la​skę. Ada​re zsu​nę​ła nogi na pod​ło​gę i od​rzu​ci​ła koc, gdy uj​rza​ła, że w ką​cie po​ko​ju stoi też Oshi, wpa​tru​jąc się w ka​wał od​pa​da​ją​ce​go tyn​ku, po​śpiesz​nie na​cią​gnę​ła więc koc z po​wro​tem. — Co tu ro​bi​cie? – za​py​ta​ła. – Jak tu we​szli​ście? Sły​sząc ton jej gło​su, Nina unio​sła brwi. — Mia​łaś tyl​ko trzech straż​ni​ków, dziew​czy​no. Dwaj uczą się znów cho​‐ dzić pro​sto po tym, jak zo​sta​li tro​chę przy​pie​cze​ni, le​d​wo unik​nąw​szy tej pło​ną​cej stud​ni, a ten trze​ci naj​wy​raź​niej do​znał prze​mia​ny ser​ca po tym przed​sta​wie​niu, ja​kie od​sta​wi​łaś na mie​ście. – Ko​bie​ta na​stro​szy​ła swo​je krza​cza​ste brwi. – Wiesz, co te​raz mó​wią te głu​pie osły na uli​cach? Jak cię na​zy​wa​ją? Dru​ga pro​ro​ki​ni In​tar​ry. Oto, co mó​wią. Ada​re przy​ło​ży​ła dłoń do czo​ła. Doj​mu​ją​cy, ja​sny ogień znik​nął, a za​stą​‐ pił go pul​su​ją​cy ból. Po​czu​cie winy z po​wo​du Ful​to​na i Bir​cha, któ​re skry​ło się na chwi​lę pod uczu​ciem znu​że​nia, po​wró​ci​ło te​raz z całą siłą i owi​nę​ło ją jak oło​wia​nym płasz​czem. Nie po​tra​fi​ła sta​wić czo​ła Ni​rze i jej py​ta​niom, a przy​naj​mniej nie te​raz. Nie wie​dzia​ła jed​nak, jak się jej po​zbyć. — Cze​go chcesz? – za​py​ta​ła. Ko​bie​ta spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Chcę so​bie po​pa​trzeć na pro​ro​ki​nię w ca​łej jej przy​sma​żo​nej, wy​chu​‐ dłej chwa​le. Wi​dzia​łam w ży​ciu wie​le rze​czy, ale żad​nych pro​ro​ków. — Nie je​stem pro​ro​ki​nią – po​wie​dzia​ła Ada​re, krę​cąc gło​wą. – Po pro​stu mia​łam szczę​ście. – Był to ra​cjo​nal​ny spo​sób spoj​rze​nia na sy​tu​ację, ale sło​‐

wa te, w ja​kiś dziw​ny spo​sób, wy​da​ły się jej nie​wdzięcz​ne i po​zba​wio​ne sza​‐ cun​ku. – Mo​dli​łam się i bo​gi​ni od​po​wie​dzia​ła na moją mo​dli​twę. Nira unio​sła brwi. — Nie mu​sisz od​gry​wać przede mną po​boż​nej idiot​ki, dziew​czy​no. — Nie od​gry​wam – od​po​wie​dzia​ła spo​koj​nie Ada​re. – Ful​ton i Birch żyją z po​wo​du pio​ru​na. Pio​ru​na In​tar​ry. — A w gó​rach Roms​da​lu sto​ją czar​ne so​sny spa​lo​ne na wę​giel. Też tra​‐ fio​ne przez pio​ru​ny. My​ślisz, że two​ja bo​gi​ni ma coś prze​ciw​ko wy​so​kim drze​wom? Ada​re wzię​ła głę​bo​ki wdech, a po​tem wol​no wy​pu​ści​ła usta​mi po​wie​‐ trze. Nie mia​ła na to od​po​wie​dzi, głów​nie dla​te​go, że jesz​cze przed mie​sią​‐ cem sama rzu​ci​ła​by tego typu dow​cip. Pio​ru​ny wciąż gdzieś ude​rza​ją, bi​jąc w na​gie szczy​ty gór, w roz​le​głe wody oce​anu, spa​la​jąc sa​mot​ne dęby na po​‐ lach, i to za​pew​ne głów​nie w ta​kich miej​scach, gdzie nikt się o to nie mo​dli. Pa​da​nie do stóp bo​gi​ni z po​wo​du pio​ru​na jest głu​pie; ale to był nie tyl​ko pio​‐ run. Ada​re za​mknę​ła oczy i po​czu​ła, jak jej ser​ce za​le​wa głę​bo​ka i chłod​na ulga, a w ży​łach, ni​czym krew, pły​nie wdzięcz​ność. Mo​gła zlek​ce​wa​żyć sam pio​run, ale nie pio​run, któ​ry był od​po​wie​dzią na jej roz​pacz​li​wą mo​dli​twę. — In​tar​ra przy​szła – po​wie​dzia​ła, czu​jąc się tro​chę głu​pio i za​dzior​nie za​ra​zem. – Była tam. Nira pa​trzy​ła na nią przez dłuż​szą chwi​lę, a po​tem wzru​szy​ła ra​mio​na​‐ mi. — No do​bra. Je​stem tro​chę roz​cza​ro​wa​na. Ro​zu​miem, że jed​no ob​ja​wie​‐ nie jest po​dob​ne do dru​gie​go. – Wsta​ła, opie​ra​jąc się na la​sce. – Ży​czę szczę​‐ ścia w rzą​dze​niu two​im ce​sar​stwem, dziew​czy​no. Chodź, Oshi, ty zde​men​‐ cia​ły mał​pi​szo​nie. Ada​re za​mru​ga​ła. — Wy​cho​dzi​cie? Nira po​tak​nę​ła. — Ten twój męż​czy​zna, Ame​re​dad czy Le​hav, wszyst​ko jed​no, nie jest tym, któ​re​go szu​ka​my. Po praw​dzie nie spo​dzie​wa​łam się tego, ale jed​nak spo​ro ka​wał​ków tu pa​so​wa​ło. Nie pierw​szy raz prze​mie​rza​my ćwierć kon​‐ ty​nen​tu, żeby się zna​leźć w śle​pym za​uł​ku. To nie ostat​ni taki przy​pa​dek. Oshi! – za​wo​ła​ła, stuk​nąw​szy la​ską w pod​ło​gę. – Czas po​zo​sta​wić na​szą pa​‐ nią księż​nicz​kę, pro​ro​ki​nię i mi​ni​ster, by za​ję​ła się swym wiel​kim i szla​chet​‐ nym dzie​łem. Sta​rzec pod​niósł gło​wę znad ka​wał​ka tyn​ku i spoj​rzał w stro​nę Ada​re, jak​by wi​dział ją po raz pierw​szy w ży​ciu, po czym na​tych​miast stra​cił za​in​‐ te​re​so​wa​nie. — Nie od​chodź​cie – bąk​nę​ła Ada​re. – Wy​rusz​my ra​zem na pół​noc. Nira zmarsz​czy​ła brwi. — A dla​cze​go, na Me​sh​ken​to​we​go fiu​ta, chcia​ła​byś zro​bić coś tak głu​pie​‐ go?

— Po​trze​bu​ję cię – od​par​ła Ada​re. Była zdu​mio​na wła​sny​mi sło​wa​mi, ale gdy tyl​ko je wy​po​wie​dzia​ła, po​czu​ła, że są praw​dą. – Po​trze​bu​ję do​rad​cy. — Mam wra​że​nie, że jak tak da​lej pój​dzie, to gro​zi ci ra​czej nad​miar do​‐ rad​ców. Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą. — Nie. Le​hav mnie po​trze​bu​je, ale mi nie ufa. Ful​ton i Birch będą mnie chro​nić, ale nie będą ze mną mó​wić… – Za​mil​kła, spo​glą​da​jąc na swo​je dło​‐ nie. – Do​wo​dzę te​raz ar​mią, Niro. Za​czy​nam woj​nę do​mo​wą prze​ciw​ko być może naj​więk​sze​mu ge​ne​ra​ło​wi w hi​sto​rii An​nu​ru i nie mam po​ję​cia, jak so​bie z tym ra​dzić. Nira za​ci​snę​ła usta. — Prze​pra​szam, dziew​czy​no, ale nie mogę ci po​móc. Być może za​po​‐ mnia​łaś, ale spra​wy nie za​wsze szły do​brze, kie​dy my do​wo​dzi​li​śmy, to zna​‐ czy ja i Oshi. Poza tym masz swo​ją In​tar​rę, któ​ra po​kie​ru​je każ​dym two​im ele​ganc​kim kro​kiem. — To, że ura​to​wa​ła mnie raz, nie ozna​cza, że bę​dzie to ro​bić za​wsze – za​‐ pro​te​sto​wa​ła Ada​re. Uświa​do​mi​ła so​bie, że pro​si, ale nie mia​ło to już zna​cze​‐ nia. – Po​trze​bu​ję ko​goś, kto zna się na spra​wo​wa​niu wła​dzy i kto ro​bił to już daw​niej. Nira spoj​rza​ła na bra​ta, a po​tem po​krę​ci​ła gło​wą. — Nie. Mam wła​sną ro​bo​tę i mu​szę jej do​pil​no​wać. — Tak! – po​wie​dzia​ła Ada​re, cze​pia​jąc się tej my​śli. – Prze​by​li​ście całą tę dro​gę, po​szu​ku​jąc swo​je​go Cse​strii​ma. Dla​cze​go? Co wte​dy po​wie​dzia​łaś? Że on za​wsze jest w cen​trum waż​nych zda​rzeń. No wła​śnie. Nie ma nic bliż​‐ sze​go cen​trum od Pa​ła​cu Brza​sku. Pa​ła​cu, o któ​rym po​wie​dzia​łaś parę ty​go​‐ dni temu, że nie mo​gli​ście się do nie​go do​stać. — To nie wy​glą​da na Pa​łac Brza​sku – mruk​nę​ła sta​ra, roz​glą​da​jąc się po znisz​czo​nym po​ko​ju. Ada​re zi​gno​ro​wa​ła tę kpi​nę. — Ru​szam do An​nu​ru. Za​mie​rzam zwy​cię​żyć il Torn​ję i od​zy​skać Nie​‐ cio​sa​ny Tron. — Ostat​nio, jak pa​mię​tam, to twój brat miał za​siąść na tym brzyd​kim gła​zi​sku, nie ty. — Nie mam po​ję​cia, gdzie jest Ka​den – rzu​ci​ła Ada​re – i nie mogę so​bie po​zwo​lić na cze​ka​nie. Nikt z nas nie może. Je​śli wy​ru​szysz ze mną, zo​ba​‐ czysz każ​de​go waż​ne​go gra​cza w ce​sar​stwie. Je​śli twój Cse​striim tam jest, znaj​dzie​my go. Nira zmru​ży​ła oczy i za​ci​snę​ła zęby. — A je​śli po​ja​dę z tobą i zo​sta​nę two​ją do​rad​czy​nią, to ke​na​rang bę​dzie mógł za​tknąć obie na​sze gło​wy na jed​nej pice. — Cza​sem, aby uzy​skać to, cze​go się chce, trze​ba pod​jąć ry​zy​ko. Nira wy​buch​nę​ła su​chym, chro​pa​wym śmie​chem, któ​ry za​brzmiał jak stu​ka​nie la​ską.

— Zda​je mi się, że to ty po​win​naś mar​twić się ry​zy​kiem, dziew​czy​no. Wła​śnie skap​to​wa​łaś dwo​je naj​bar​dziej znie​na​wi​dzo​nych lu​dzi w dłu​giej hi​sto​rii tego ze​psu​te​go świa​ta, aby wal​czy​li w two​jej spra​wie. – Ro​ze​śmia​ła się po​now​nie. – Dwo​je krwio​pij​ców. Dwo​je sza​lo​nych krwio​pij​ców. Ada​re zer​k​nę​ła na Oshie​go i zni​ży​ła głos: — Tyl​ko jed​no z was jest sza​lo​ne. Nira wy​szcze​rzy​ła żół​te zęby w sze​ro​kim uśmie​chu. — Niech bę​dzie, że pół​to​ra…

23

D

ługa Pięść – ka​płan i sza​man, a tak​że je​dy​ny wódz w hi​sto​rii, któ​re​‐ mu uda​ło się zjed​no​czyć roz​pro​szo​ne po ste​pach urghul​skie ple​mio​‐ na i pod​po​rząd​ko​wać so​bie ich am​bit​nych, wo​jow​ni​czych przy​wód​‐ ców – był naj​wyż​szym czło​wie​kiem, ja​kie​go Va​ly​no​wi zda​rzy​ło się wi​dzieć; był co naj​mniej o kil​ka cali wyż​szy od naj​wyż​sze​go na Wy​spach Jac​ka Drą​‐ ga​la, któ​ry z ko​lei był o całą gło​wę wyż​szy od Va​ly​na. Ina​czej jed​nak niż więk​szość nad​mier​nie wy​so​kich męż​czyzn, któ​rzy cho​dzi​li za​zwy​czaj dość nie​zgrab​nie, jak​by mie​li po​lu​zo​wa​ne sta​wy, Dłu​ga Pięść po​ru​szał się z ospa​‐ łą gra​cją kota, każ​dy jego ruch był jak na​ci​śnię​cie i zwol​nie​nie sprę​ży​ny, a gra​ją​ce pod skó​rą ścię​gna pod​kre​śla​ły jesz​cze roz​myśl​ną po​wol​ność jego ru​chów. Va​lyn nie wi​dział do​tąd krze​seł u Urghu​lów, a ich wódz sie​dział w czymś w ro​dza​ju zmo​dy​fi​ko​wa​nej lek​ty​ki, zro​bio​nej z bi​zo​niej skó​ry roz​pię​tej na drew​nia​nej ra​mie, a każ​dy ko​niec żer​dzi opar​ty był na na​gich ple​cach dwój​ki klę​czą​cych Urghu​lów, ko​bie​ty i męż​czy​zny. Ich ko​la​na i łok​cie za​głę​‐ bio​ne były w pia​chu, a po​chy​lo​ne twa​rze znaj​do​wa​ły się kil​ka cali nad zie​‐ mią. Zra​zu wy​da​wa​ło się, że to klę​czą​cy utrzy​mu​ją lek​ty​kę w rów​no​wa​dze, jed​nak po chwi​li Va​lyn za​uwa​żył krew wy​cie​ka​ją​cą spod lek​ty​ki i za​szo​ko​‐ wa​ny uświa​do​mił so​bie, że drew​nia​ne żer​dzie są kol​cza​ste, za​opa​trzo​ne w ha​czy​ki za​głę​bia​ją​ce się w cia​ło. Sza​man był wiel​ki, więc ból po​wo​do​wa​‐ ny przez ha​czy​ki mu​siał być nie​zno​śny, lecz klę​czą​cy ani drgnę​li. Ich zwró​‐ co​ne ku zie​mi twa​rze były nie​wi​docz​ne. Dłu​ga Pięść nie zwra​cał na swo​ich no​si​cie​li więk​szej uwa​gi i za​cho​wy​‐ wał się tak, jak​by byli ka​mie​nia​mi lub drew​nia​ny​mi stoł​ka​mi. Mó​wił wła​‐ śnie ści​szo​nym gło​sem, zbyt ci​chym, by Va​lyn mógł coś zro​zu​mieć, do grup​‐ ki star​szych wo​jow​ni​ków. Wska​zy​wał pal​cem na coś w głę​bi roz​le​głe​go obo​zo​wi​ska, krę​cąc gło​wą po​wol​nym ru​chem, zna​mio​nu​ją​cym nie​za​do​wo​‐ le​nie. Do​pie​ro gdy zo​sta​li od​pra​wie​ni i po​bie​gli z roz​ka​za​mi w dół wzgó​rza, wódz skie​ro​wał oczy na Va​ly​na. Były dra​pież​ne, bla​do​nie​bie​skie i bez​na​‐ mięt​ne jak nie​bo. Va​lyn po​czuł, że te oczy mie​rzą go, ważą i oce​nia​ją, i spró​‐ bo​wał od​po​wie​dzieć na spoj​rze​nie Dłu​giej Pię​ści wła​snym oce​nia​ją​cym spoj​rze​niem.

Po​mi​mo chło​du po​ran​ka sza​man miał na so​bie po​zba​wio​ną rę​ka​wów tu​‐ ni​kę z bi​zo​niej skó​ry. Na szyi miał dzie​siąt​ki na​szyj​ni​ków zro​bio​nych z ko​‐ ści na​ni​za​nych na skó​rza​ne rze​my​ki. Jed​ne były krót​kie, inne dłuż​sze. Ko​ły​‐ sa​ły się i grze​cho​ta​ły przy każ​dej zmia​nie po​zy​cji cia​ła. Jego dłu​gie ja​sne wło​sy, za​miast być sple​cio​ne na kar​ku wzo​rem urghul​skich wo​jow​ni​ków, opa​da​ły luź​ną ka​ska​dą, się​ga​jąc aż do pasa. Z tak​tycz​ne​go punk​tu wi​dze​nia było to głu​pie, gdy​by mia​ło dojść do wal​ki, ale Dłu​ga Pięść naj​wy​raź​niej nie mu​siał się mar​twić per​spek​ty​wą wal​ki. Gdy Va​lyn i po​zo​sta​li po​de​szli bli​żej, ski​nął gło​wą, nie tyle w ge​ście po​zdro​wie​nia, ile ra​czej sa​tys​fak​cji, a sze​ro​ki uśmiech od​sło​nił rząd bia​łych zę​bów, wśród któ​rych gór​ne kły wy​glą​da​ły na spe​cjal​nie za​ostrzo​ne. — Pro​szę – po​wie​dział, roz​kła​da​jąc ręce w ge​ście, któ​ry moż​na by uznać za za​pro​sze​nie do za​ję​cia miej​sca przy wy​staw​nej uczcie, gdy​by nie to, że nie było tam żad​nej uczty. Nie było też gdzie usiąść. — Co oni zro​bi​li? – za​py​tał Va​lyn, ru​chem pod​bród​ka wska​zu​jąc na klę​‐ czą​cych lu​dzi, któ​rzy dźwi​ga​li na ple​cach za​im​pro​wi​zo​wa​ny tron. Dłu​ga Pięść uniósł brew. — Byli dziel​ni – od​parł. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — A to​bie z ja​kie​goś po​wo​du się to nie spodo​ba​ło? — Wręcz prze​ciw​nie – od​rzekł wódz, prze​cią​ga​jąc pal​cem po że​brach jed​‐ ne​go z klę​czą​cych. – Ich dziel​ność spodo​ba​ła mi się bar​dzo, więc uczy​ni​łem im ten za​szczyt. Va​lyn zro​bił dłu​gi, po​wol​ny wy​dech. — Przy​po​mnij mi, że​bym ci za bar​dzo nie przy​padł do gu​stu. Dłu​ga Pięść wzru​szył ra​mio​na​mi. — Je​steś mięk​kim męż​czy​zną z mięk​kie​go świa​ta. Nie zro​zu​miał​byś tego. — Och, my​ślę, że aż nad​to do​brze to poj​mu​ję. Krzyw​dząc in​nych, czu​jesz się sil​niej​szy. Lu​dzie tego ro​dza​ju nie są rzad​ko​ścią. — Prze​ciw​nie – rzekł sza​man. – Lu​dzie tacy jak ja są wiel​ką rzad​ko​ścią, a to – wska​zał ge​stem za​krwa​wio​nych no​si​cie​li swo​jej lek​ty​ki – nie jest dla mnie, tyl​ko dla nich. — Gów​nia​ne ga​da​nie. Dłu​ga Pięść zwró​cił się do Hu​ut​suu: — Może spró​bu​jesz oświe​cić na​sze​go go​ścia. Ski​nę​ła gło​wą. — Czci​cie sła​bych bo​gów, więc sami je​ste​ście sła​bi. Każ​dy lud ma ta​kich bo​gów, na ja​kich za​słu​gu​je – od​par​ła, jak​by to tłu​ma​czy​ło co​kol​wiek. — Czci​my cy​wi​li​zo​wa​nych bo​gów – od​rzekł Va​lyn. – Stu​dio​wa​łem wa​‐ szą hi​sto​rię, wasz kult. Jest krwa​wy i dzi​ki. Be​stial​ski. — Cy​wi​li​zo​wa​ny… – po​wtó​rzył Dłu​ga Pięść, wy​cią​ga​jąc dłoń przed sie​‐ bie, wnę​trzem ku gó​rze, jak​by chciał zwa​żyć to sło​wo, oce​nić jego cię​żar. –

Dzi​ki. Jak koń z klap​ka​mi na oczach wi​dzi​cie tyl​ko to, co wasz ję​zyk po​zwa​la wam wi​dzieć. Przy​wią​zy​wa​nie zbyt​niej wagi do słów jest nie​bez​piecz​ne. — Sło​wa ozna​cza​ją rze​czy – od​parł Va​lyn. – Pra​wo. Do​sta​tek. Po​kój. Wódz po​krę​cił gło​wą, znie​chę​co​ny. — Wię​cej słów, wię​cej za​mie​sza​nia. Przyj​rzyj się wa​sze​mu pra​wu. Czym ono jest, je​śli nie tar​czą dla sła​bych? — Na tym to po​le​ga. Chro​ni​my tych, któ​rzy wy​ma​ga​ją ochro​ny. — Ochro​ny po​trze​bu​ją dzie​ci – tłu​ma​czył cier​pli​wie Dłu​ga Pięść – ale do​‐ ro​słe ko​bie​ty i do​ro​śli męż​czyź​ni? Opie​ko​wa​nie się nimi, zmu​sza​nie, by przy​ję​li tę opie​kę, to za​kła​da​nie, że tego po​trze​bu​ją i pra​gną. To odzie​ra​‐ nie ich z god​no​ści. Na​zy​wasz nas dzi​ku​sa​mi. Mó​wisz, że je​ste​śmy jak be​stie. A ja po​wia​dam, że to wy z wa​szym pra​wem i wa​szym do​stat​kiem zmie​nia​‐ cie męż​czyzn w świ​nie, ko​bie​ty w by​dło i zmu​sza​cie do by​dlę​cej ule​gło​ści. Kwih​na po​zwo​lił​by im zno​wu pod​nieść czo​ło i uszla​chet​nił​by ich ser​ca. — Wła​śnie wi​dzę, jak Kwih​na uszla​chet​nia – rzu​cił Va​lyn, wska​zu​jąc na sku​lo​ne pod lek​ty​ką po​sta​cie i sta​ra​jąc się wy​trwać przy swo​im zda​niu. Przy ca​łej swo​jej po​gar​dzie dla słów wódz do​sko​na​le się nimi po​słu​gi​wał, ope​ro​wał nimi jak bro​nią, wy​pa​cza​jąc ich zna​cze​nie i zmie​nia​jąc kon​tekst, aż Va​lyn zu​peł​nie stra​cił grunt pod no​ga​mi i za​czął się bro​nić, za​miast ata​‐ ko​wać. – Wszyst​ko wy​glą​da wspa​nia​le, do​pó​ki sie​dzisz w lek​ty​ce, a nie klę​‐ czysz pod nią. — Oczy​wi​ście – od​parł wódz i roz​su​nął poły tu​ni​ki, od​sła​nia​jąc nagą pierś – uwa​żasz za​pew​ne, że po​zwa​lam in​nym do​stę​po​wać za​szczy​tu, któ​ry sam od​rzu​cam. Va​lyn z tru​dem za​pa​no​wał nad drże​niem. Ktoś wy​kro​ił w bia​łej skó​rze wo​dza splą​ta​ną siat​kę na​cięć. Były tych li​nii dzie​siąt​ki, a na​wet set​ki, two​‐ rzy​ły po​marsz​czo​ne wy​pu​kło​ści, całą gru​bą po​wierzch​nię po​kry​wa​ją​cych cia​ło po​ły​skli​wych blizn. Po obu stro​nach pier​si wid​nia​ły dwie za​ro​słe dziu​‐ ry, jak sta​re śla​dy po włócz​ni, wy​żło​bio​ne w mię​śniach. Po​dą​ża​jąc za wzro​‐ kiem Va​ly​na, sza​man ski​nął gło​wą. — Tak, to tu​taj – po​wie​dział, wska​zu​jąc pal​cem bli​zny na pier​siach – i tu​‐ taj wbi​ja się haki. Przez cały mie​siąc wi​sia​łem za​wie​szo​ny na tych sta​lo​‐ wych ha​kach i każ​de​go ran​ka zbie​ra​ło się wo​kół mnie całe ple​mię, wszy​scy męż​czyź​ni, ko​bie​ty i dzie​ci, i każ​de z nich no​żem na​ci​na​ło moje cia​ło, uczest​ni​cząc w mo​jej ofie​rze. Va​lyn spró​bo​wał osza​co​wać, co tam​ten po​wie​dział. Fi​zycz​nie zda​wa​ło się to pra​wie nie​moż​li​we. Pra​wie. O ile ża​den z tych noży nie prze​ciął ja​kiejś waż​nej ar​te​rii, o ile ktoś przy​no​sił mu wodę, o ile ktoś co ja​kiś czas sma​ro​‐ wał rany środ​kiem po​wo​du​ją​cym krzep​nię​cie krwi, to sza​man rze​czy​wi​ście mógł prze​żyć. Coś prze​cież zo​sta​wi​ło te bli​zny. Va​lyn wy​obra​żał so​bie, jak by to było, gdy​by sam wi​siał na ta​kich ha​kach jak zwie​rzę po nie​uda​nej jat​‐ ce, ze skó​rą zwi​sa​ją​cą w strzę​pach, mu​cha​mi w ra​nach, ję​zy​kiem na​brzmia​‐ łym w ste​po​wym słoń​cu tak, że każ​dy od​dech był​by wal​ką o to, by się nie

udu​sić. — Nie umar​łeś – po​wie​dział. — Oczy​wi​ście, że nie – od​parł Dłu​ga Pięść, za​cią​ga​jąc tu​ni​kę. – To była ofia​ra dla Kwih​ny, a nie dla Wa​ka​rii. — Wa​ka​rii? — Boga Tchó​rzy. Wład​cy Gro​bów. Pierw​szy raz Va​lyn sły​szał, by ktoś mó​wił o Anan​sha​elu jako bogu tchó​‐ rzy, ale nie in​te​re​so​wa​ło go dys​ku​to​wa​nie na te​ma​ty teo​lo​gicz​ne. — Cze​go chcesz? – za​py​tał. – Dla​cze​go twoi lu​dzie nas zwią​za​li i wieź​li tu przez pół ste​pu? Dłu​ga Pięść pod​niósł wzrok i błą​dził spoj​rze​niem w chmu​rach, jak​by od​‐ po​wiedź na to py​ta​nie mia​ła nad​le​cieć z wia​trem. — Cze​go chcę? – rzu​cił w za​du​mie. – Są​dzę, że chciał​bym wie​dzieć, komu po​móc, a kogo uni​ce​stwić. — Zgła​szam się do tych pierw​szych – po​wie​dział Ba​len​din, wy​stę​pu​jąc na​przód i pró​bu​jąc wy​ko​nać nie​zgrab​ny ukłon ze zwią​za​ny​mi sztyw​no rę​‐ ka​mi. Dłu​ga Pięść przy​glą​dał się krwio​pij​cy przez dłuż​szą chwi​lę. — Po​zna​ję Va​ly​na po jego oczach i po opi​sie, jaki sły​sza​łem od jego ojca. – Va​lyn zdu​miał się, usły​szaw​szy wzmian​kę o swo​im ojcu, ale Dłu​ga Pięść mó​wił da​lej, jak​by nie po​wie​dział nic szcze​gól​ne​go: – Hu​ut​suu do​nio​sła mi, że po​zo​sta​li są wo​jow​ni​ka​mi mło​de​go księ​cia… — Nie wszy​scy – wtrą​ci​ła Pyr​re. Wódz uniósł brwi i przez chwi​lę przy​pa​try​wał się Czasz​ko​wier​czy​ni, po czym prze​niósł wzrok z po​wro​tem na Ba​len​di​na, jak​by Pyr​re w ogó​le się nie ode​zwa​ła. — Ty jed​nak… zo​sta​łeś schwy​ta​ny osob​no. Krwio​pij​ca wzru​szył ra​mio​na​mi. — Inne Skrzy​dło. Wszy​scy je​ste​śmy z Ket​tra​lu. — Ty po​kręt​ny, zdra​dziec​ki gnoj​ku – par​sk​nę​ła Gwen​na, prze​py​cha​jąc się do przo​du. Po​pa​trzy​ła na Ba​len​di​na przez jed​no krót​kie ude​rze​nie ser​ca, jak​by chcia​ła oce​nić, czy i kie​dy się na nie​go rzu​cić, a po​tem zwró​ci​ła się do Dłu​giej Pię​ści: – Po​wi​nie​neś go za​bić. Nie mo​żesz trzy​mać go bez koń​ca na nar​ko​ty​kach, a co​kol​wiek ci te​raz po​wie, to gdy go po​tem ocu​cisz, bę​‐ dziesz, na Hul​la, ży​czył mu śmier​ci. — Ja nie ży​czę – od​parł Dłu​ga Pięść. – Ja się mo​dlę. I nie mo​dlę się do Hul​‐ la. Co wię​cej, nie za​bi​jam lu​dzi, do​pó​ki się nie do​wiem, do cze​go mogą mi się przy​dać. Ba​len​din się uśmiech​nął. — Och, ja je​stem przy​dat​ny. Mogę cię za​pew​nić. Dłu​ga Pięść po​tak​nął, po czym przyj​rzał się krwio​pij​cy raz jesz​cze i wska​‐ zał pal​cem na ko​goś za ich ple​ca​mi. Mło​da ksa​abe, nie​wie​le star​sza od Va​ly​‐ na, pod​bie​gła z drew​nia​ną faj​ką. Wsu​nę​ła ją sza​ma​no​wi do ręki i wy​co​fa​ła

się. Dłu​ga Pięść za​cią​gnął się, przez chwi​lę po​trzy​mał dym w ustach, a po​‐ tem po​wo​li go wy​pu​ścił. Dym owio​nął mu twarz. — Mam py​ta​nia – po​wie​dział w koń​cu. — Mo​żesz się pie​przyć ze swo​imi py​ta​nia​mi – rzu​cił La​ith i splu​nął sza​‐ ma​no​wi pod nogi. Sza​man jesz​cze raz się za​cią​gnął i spoj​rzał na lot​ni​ka przez ob​ło​czek dymu. — Je​śli jesz​cze raz ode​zwiesz się do mnie w ten spo​sób, utnę ci ję​zyk. – Sło​wa te wy​po​wie​dzia​ne zo​sta​ły spo​koj​nym, rze​czo​wym to​nem, jak​by mowa była o no​wej cię​ci​wie do łuku albo o po​ran​nym desz​czu. La​ith go​tów był dys​ku​to​wać, lecz Va​lyn ode​zwał się pręd​ko, za​nim lot​‐ nik zdą​żył coś po​wie​dzieć: — Ja​kie są two​je py​ta​nia? — Po pierw​sze, co ro​bi​cie na moim ste​pie? – rzekł sza​man, pod​no​sząc pa​‐ lec. Va​lyn spo​dzie​wał się tego py​ta​nia, lecz od​po​wie​dział bar​dzo ostroż​nie. Ba​len​din mógł nic nie wie​dzieć o Pchle, o As​sa​re i o ken​ta, a Va​lyn nie za​mie​‐ rzał do​star​czać mu do​dat​ko​wych in​for​ma​cji. — Moje Skrzy​dło mu​sia​ło lą​do​wać po wal​ce w gó​rach. Dłu​ga Pięść spoj​rzał na Hu​ut​suu, a ta ski​nę​ła gło​wą. — Wal​ka. – Za​my​ślił się. – To wy za​bi​li​ście mni​chów? Va​lyn zro​bił wiel​kie oczy. Nie spo​dzie​wał się, że sza​man bę​dzie wie​dział co​kol​wiek o Ashk’la​nie, ale Shi​no​wie z kimś jed​nak han​dlo​wa​li. Wie​dział, że wschod​nie ple​mio​na Urghu​lów utrzy​my​wa​ły kon​tak​ty z klasz​to​rem przed jego znisz​cze​niem. Py​ta​nie tyl​ko, jaki sto​su​nek do mni​chów miał Dłu​‐ ga Pięść. Wie​le mó​wił jed​nak fakt, że Ashk’lan le​żał na gra​ni​cy wschod​nich ste​pów i ni​g​dy nie zo​stał znisz​czo​ny. Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko i za​ry​zy​ko​‐ wał. — Nie. My za​bi​li​śmy lu​dzi, któ​rzy za​bi​li mni​chów. – Tu zer​k​nął z po​gar​‐ dą na Ba​len​di​na. – Jego Skrzy​dło. I in​nych. Dłu​ga Pięść uniósł brwi. — Wa​szych lu​dzi. Za​bi​li​ście in​nych An​nu​ryj​czy​ków. — Zdraj​ców – stwier​dził Va​lyn, a gniew i wspo​mnie​nia spra​wi​ły, że za​‐ po​mniał o lęku i ostroż​no​ści. — A twój brat? Czy on nie żyje? Va​lyn się za​wa​hał. — Nie. — Moi to​wa​rzy​sze – wtrą​cił Ba​len​din, a mó​wiąc to, wzru​szył ra​mio​na​mi – byli bar​dziej gor​li​wi niż umie​jęt​ni. Jak wi​dzisz, nie je​stem przy​ja​cie​lem Va​ly​na, jego ro​dzi​ny i ce​sar​stwa. – Uśmiech​nął się nie​pew​nie. – Co ozna​cza, że mogę ci się przy​dać. Krwio​pij​ca nie pró​bo​wał na​wet ukryć swo​jej zdra​dy, co, jak po​my​ślał Va​‐ lyn, mo​gło być spryt​nym po​su​nię​ciem, bio​rąc pod uwa​gę na​pię​te re​la​cje

An​nu​ru z Urghu​la​mi. Jeźdź​cy mo​gli so​bie sza​no​wać mni​chów, ale nie​na​wi​‐ dzi​li An​nu​ru. Je​śli Dłu​ga Pięść szu​kał so​jusz​ni​ka, któż był​by lep​szy od wy​‐ szko​lo​ne​go w Ket​tra​lu krwio​pij​cy zna​ją​ce​go się na an​nu​ryj​skiej woj​sko​wo​‐ ści? — O ile pa​mię​tam – ode​zwał się Va​lyn, zwra​ca​jąc się do Ba​len​di​na – to wła​śnie ty nie do​ce​ni​łeś mo​je​go bra​ta i mało bra​ko​wa​ło, a zgi​nął​byś z jego rąk. – Tu wska​zał ru​chem gło​wy na ra​mię krwio​pij​cy. – A jak tam two​ja rana po beł​cie z ku​szy? — Goi się do​brze, dzię​ku​ję za tro​skę – od​parł Ba​len​din. – A co do twe​go bra​ta, to nie mogę się już do​cze​kać, żeby przy na​stęp​nym spo​tka​niu wy​łu​pić mu te oso​bli​we oczę​ta. Dłu​ga Pięść wy​da​wał się na poły znu​dzo​ny, na poły roz​ba​wio​ny tą wy​‐ mia​ną słów. Gwen​na jed​nak od​wró​ci​ła się do Va​ly​na z pło​ną​cy​mi oczy​ma. — Bę​dzie​my da​lej tak ga​dać? – za​py​ta​ła. – Czy mam go za​bić? Groź​ba była nie​zbyt prze​ko​nu​ją​ca i Ba​len​din prych​nął po​gar​dli​wie, lecz rów​no​cze​śnie cof​nął się o krok. Jest zde​ner​wo​wa​ny, po​my​ślał Va​lyn, czu​jąc w po​wie​trzu za​pach stra​chu. Nor​mal​nie krwio​pij​ca po​wi​nien się cie​szyć wście​kło​ścią Gwen​ny, czer​piąc moc z jej emo​cji, lecz te​raz, upo​jo​ny wy​wa​‐ rem z ada​man​ty​no​we​go ko​rze​nia, nie mógł wy​ko​rzy​stać jej gnie​wu. — Cof​nij się, Gwen​no – po​wie​dział Va​lyn. Chciał po​sie​kać Ba​len​di​na na ka​wał​ki rów​nie moc​no jak ona, a może jesz​cze bar​dziej, ale nie chciał na oczach urghul​skie​go wo​dza ro​bić ze swe​go Skrzy​dła wi​do​wi​ska. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła, po czym wska​za​ła na Dłu​gą Pięść ru​chem pod​‐ bród​ka. – Że​by​śmy się spodo​ba​li temu su​kin​sy​no​wi? Jak skoń​czy​my z Ba​len​‐ di​nem, to po​win​ni​śmy się wziąć do nie​go. Va​lyn cały ze​sztyw​niał i już za​mie​rzał ją ja​koś upo​mnieć, ale Dłu​ga Pięść za​re​ago​wał tyl​ko unie​sie​niem brwi. — Jaka nie​na​wiść – stwier​dził. – Za​nim ko​goś za​bi​jesz, po​win​naś się upew​nić, że nie jest two​im bra​tem. — Wszy​scy moi bra​cia są w le​giach – prych​nę​ła Gwen​na. – Nad gra​ni​cą. Po​wstrzy​mu​ją was, su​kin​ko​tów, przed wkro​cze​niem. — Wi​dzisz? – Dłu​ga Pięść spoj​rzał nad gło​wą Gwen​ny na Hu​ut​suu. – W to wła​śnie wie​rzy więk​szość An​nu​ryj​czy​ków. — W co? – spy​tał Va​lyn. – W co ta​kie​go wie​rzy​my? Sza​man roz​ło​żył ręce. — Że mój lud pró​bu​je na​je​chać ce​sar​stwo. Va​lyn zmarsz​czył brwi, a po​tem wska​zał ru​chem gło​wy na roz​le​gły obóz. — W ta​kim ra​zie co zna​czy to wszyst​ko? Je​ste​śmy w głę​bi Krwa​we​go Ste​pu, za​pew​ne parę dni dro​gi od Bia​łej Rze​ki, a ty zbie​rasz tu całą pie​przo​ną ar​mię. — To ar​mia obron​na – od​parł Dłu​ga Pięść. – Za​bez​pie​cze​nie przed wa​‐

szym dra​pież​nym wo​dzem wo​jen​nym. — Wo​dzem wo​jen​nym? — Ra​nem il Torn​ją – wtrą​cił spo​koj​nie Ta​lal. Były to pierw​sze sło​wa, ja​‐ kie krwio​pij​ca wy​rzekł, a wódz Urghu​lów spoj​rzał na nie​go z uzna​niem, po czym przy​tak​nął. — Tak się na​zy​wa. Moja ar​mia jest tyl​ko tar​czą prze​ciw jego gra​bie​żom. — Na Wy​spach jest taki gość – ode​zwał się La​ith – któ​re​go na​zy​wa​ją Wiel​kim Sza​rym Bal​tem. Uwiel​bia swo​ją tar​czę. Już do​brych dwu​dzie​stu lu​‐ dzi za​tłukł nią na śmierć. Dłu​ga Pięść ski​nął gło​wą. — Wię​cej niż dwu​dzie​stu stra​ci ży​cie, gdy Ran il Torn​ja prze​kro​czy Bia​łą Rze​kę. Ale ja nie tę​sk​nię do tej woj​ny. – Tu​taj ust​ni​kiem faj​ki wska​zał na Va​‐ ly​na. – Twój oj​ciec to ro​zu​miał. Cie​kaw je​stem… czy ty też. — Co wiesz o moim ojcu? – za​py​tał Va​lyn, gdy sło​wa wo​dza w peł​ni do nie​go do​tar​ły. — Wię​cej niż ty. Spo​ty​ka​li​śmy się co roku, żeby usta​lać na​sze wspól​ne gra​ni​ce i oma​wiać wspól​ne cele. Ostat​nio spie​ra​li​śmy się ja​kieś dzie​sięć mie​się​cy temu. Va​lyn po​czuł, jak​by zie​mia usu​wa​ła mu się spod nóg. San​li​tun hui’Mal​‐ ke​enian nie miał prze​cież nic wspól​ne​go z tym dzi​ku​sem. Ide​ały ce​sar​stwa były dia​me​tral​nie róż​ne od wy​obra​żeń Urghu​lów. A jed​nak… oj​ciec pró​bo​‐ wał prze​cież za​cho​wy​wać po​wścią​gli​wość wo​bec ste​po​wych no​ma​dów. Jesz​cze kil​ka lat wcze​śniej ce​sar​ska po​li​ty​ka po​le​ga​ła na usta​le​niu nie​prze​‐ kra​czal​nej gra​ni​cy na Bia​łej Rze​ce i nie​podej​mo​wa​niu wy​praw na pół​noc od niej. — Spo​ty​ka​li​ście się? Gdzie? — Na wschód od tego miej​sca. W miej​scu świę​tym dla Urghu​lów. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — To kłam​stwo. Po​dróż tu​taj za​ję​ła​by mu mie​sią​ce i ko​lej​ne mie​sią​ce mu​siał​by prze​zna​czyć na po​wrót. Cały dwór za​uwa​żył​by tak dłu​gą nie​obec​‐ ność. Dłu​ga Pięść się uśmiech​nął. — Jaka pew​ność sie​bie. Jesz​cze nim pa​dły te sło​wa, Va​lyn zro​zu​miał swój błąd: ken​ta. Przed uciecz​ką z Wysp ni​g​dy nie sły​szał o bra​mach, lecz Ka​den wspo​mi​nał prze​‐ cież, że je​dy​nym ce​lem szko​le​nia u Shi​nów było na​ucze​nie ce​sa​rza ko​rzy​sta​‐ nia z ken​ta i stwo​rze​nie mu moż​li​wo​ści od​wie​dza​nia wszyst​kich za​kąt​ków an​nu​ryj​skie​go ce​sar​stwa. Sko​ro w Gó​rach Ko​ścia​nych była taka ukry​ta bra​‐ ma, to mo​gła być też inna ukry​ta gdzieś po​środ​ku ste​pu, ja​kiś sa​mot​ny łuk na wietrz​nym wzgó​rzu, nie​znisz​czal​na kon​struk​cja z cze​goś, co nie jest ani ze sta​li, ani z ka​mie​nia. Pry​mi​tyw​ni lu​dzie w ro​dza​ju Urghu​lów za​pew​ne uzna​wa​li ta​kie miej​sce za świę​te. Po raz set​ny w ży​ciu Va​lyn po​ża​ło​wał, że nie miał oka​zji le​piej po​znać

swe​go ojca. Bo czy San​li​tun prze​no​sił​by się sa​mot​nie na dru​gą po​ło​wę kon​‐ ty​nen​tu, żeby pro​wa​dzić roz​mo​wy z ja​kimś krwa​wym, bar​ba​rzyń​skim wo​‐ dzem? Pró​bo​wał przy​wo​łać swo​je wspo​mnie​nia z dzie​ciń​stwa, ale po​wra​ca​‐ ły do nie​go tyl​ko ode​rwa​ne ob​ra​zy: San​li​tun sie​dzą​cy na Nie​cio​sa​nym Tro​‐ nie, pod​no​szą​cy pa​lec na znak sądu; San​li​tun, któ​ry uczył go, jak trzy​mać miecz, ude​rza​jąc go wciąż po kłyk​ciach, aby wie​dział, że chwyt po​wi​nien być luź​niej​szy; San​li​tun sie​dzą​cy ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na da​chu Włócz​ni In​tar​ry, wpa​trzo​ny w oce​an, nie​czu​ły na sma​gnię​cia wia​tru tar​ga​‐ ją​ce​go mu wło​sy ani na wi​dok le​żą​ce​go w dole mia​sta, sku​pio​ny na czymś, cze​go Va​lyn nie mógł ani do​strzec, ani zro​zu​mieć, cze​goś strasz​li​wie od​le​‐ głe​go. Wszyst​kie jego wspo​mnie​nia były wła​śnie ta​kie: po​tra​fił przy​po​‐ mnieć so​bie rysy twa​rzy ojca, jego pło​ną​ce oczy i za​rys ra​mion, pod​czas gdy jego my​śli i emo​cje po​zo​sta​wa​ły mgli​ste i nie​zna​ne. — Twój oj​ciec nie chciał woj​ny z Urghu​la​mi. Je​ste​śmy od​mien​ny​mi lu​‐ da​mi i kro​czy​my od​mien​ny​mi dro​ga​mi. Był za​do​wo​lo​ny z ta​kie​go sta​nu rze​czy. Są jed​nak w wa​szym ce​sar​stwie frak​cje, któ​re za​pa​tru​ją się na to ina​‐ czej. – Tu ski​nął w stro​nę Ba​len​di​na. – Jak wi​dać. Krwio​pij​ca po​ru​szył się nie​spo​koj​nie, otwo​rzył usta, by od​po​wie​dzieć, ale w tym mo​men​cie ode​zwał się Va​lyn: — Sko​ro za​tem by​li​ście z oj​cem ta​ki​mi wiel​ki​mi przy​ja​ciół​mi, sko​ro masz taki sza​cu​nek dla ce​sar​stwa, to dla​cze​go je​stem zwią​za​ny? Dla​cze​go twoi lu​dzie przez więk​szą część tego mie​sią​ca bili żoł​nie​rzy z na​sze​go Skrzy​‐ dła? Dłu​ga Pięść prze​chy​lił gło​wę. — Hu​ut​suu dała mi do zro​zu​mie​nia, że to wy ją za​sko​czy​li​ście i że pod​‐ czas dłu​giej jaz​dy na za​chód za​bi​li​ście wie​lu mo​ich wo​jow​ni​ków. — Za​bi​li​śmy ich – rzu​cił Va​lyn – bo… Wódz zbył to lek​ce​wa​żą​cym mach​nię​ciem ręki. — Ro​zu​miem. Je​ste​ście wo​jow​ni​ka​mi. Ma​cie wy​ba​czo​ne. Drob​nym ge​stem przy​wo​łał Hu​ut​suu, któ​ra wy​stą​pi​ła na​przód, trzy​ma​‐ jąc w dło​ni nóż. Po​mi​mo sło​wa „wy​ba​czo​ne” Va​lyn oba​wiał się tro​chę, że ko​bie​ta pchnie go no​żem w brzuch, i od​su​nął się, uno​sząc ręce w obro​nie. Hu​ut​suu prych​‐ nę​ła z nie​sma​kiem. — Prze​stań się ru​szać. Ja cię uwal​niam. Va​lyn pa​trzył w zdu​mie​niu, jak prze​ci​na rze​mie​nie na jego prze​gu​bach i łok​ciach, nie mo​gąc uwie​rzyć w na​gle od​zy​ska​ną wol​ność. Za​nim zdo​łał przy​wró​cić krą​że​nie w zdrę​twia​łych rę​kach, zo​sta​ła uwol​nio​na rów​nież resz​ta jego Skrzy​dła. Na​wet Pyr​re sko​rzy​sta​ła z tej na​gle ogło​szo​nej przez Dłu​gą Pięść amne​stii. Za​bój​czy​ni uśmiech​nę​ła się do Hu​ut​suu, gdy ta prze​ci​‐ na​ła jej wię​zy, po​tem zło​ży​ła jej dwor​ny ukłon, jak​by były dwie​ma szlach​‐ cian​ka​mi na balu. — Pra​gnę za​uwa​żyć – ode​zwał się Ba​len​din, gdy już wszyst​kich uwol​nio​‐

no – że na​dal je​stem zwią​za​ny. Mam na​dzie​ję, że to zwy​kłe prze​ocze​nie. Dłu​ga Pięść prze​niósł spo​koj​ne, ko​cie spoj​rze​nie na krwio​pij​cę. — By​naj​mniej, ale na​dzie​ję mo​żesz mieć, je​śli ona daje ci siłę. Przy​po​mnę jed​nak, że sam się tu przy​zna​łeś do udzia​łu w spi​sku na ży​cie swe​go ce​sa​rza. Ba​len​din zwil​żył war​gi szyb​kim, ner​wo​wym ru​chem ję​zy​ka. Spoj​rzał na Va​ly​na, jak​by szu​kał u nie​go po​mo​cy, lecz ten tyl​ko się uśmiech​nął. Va​‐ lyn nie miał po​ję​cia, co za​mie​rza Dłu​ga Pięść, ale po raz pierw​szy od kil​ku ty​‐ go​dni był wol​ny od wię​zów, choć przed chwi​lą jesz​cze się spo​dzie​wał, że będą ich tor​tu​ro​wać i za​bi​ją, na​to​miast Ba​len​din był na​dal zwią​za​ny i cuch​nął stra​chem i roz​pa​czą. Przez mo​ment Va​lyn roz​ko​szo​wał się tym uczu​ciem. — Dla​cze​go nie miał​byś po​wie​dzieć nie​co wię​cej o tym, jak pró​bo​wa​łeś za​bić mego bra​ta? – za​su​ge​ro​wał. Dłu​ga Pięść po​tak​nął. — Tak. Po​wiedz wię​cej. Ba​len​din po​trzą​snął nie​uf​nie gło​wą. — Co chciał​byś wie​dzieć? Wódz roz​ło​żył ręce w ge​ście nie​omal za​pro​sze​nia. — Kto cię wy​słał, że​byś za​bił ce​sa​rza? Krwio​pij​ca znów po​krę​cił gło​wą. — Tego nie mogę wy​ja​wić. — Mo​żesz wy​ja​wić te​raz albo wte​dy, gdy będę trzy​mał w dło​ni two​je wciąż bi​ją​ce ser​ce – po​wie​dział obo​jęt​nym to​nem Dłu​ga Pięść. — No da​lej – rzekł Va​lyn. – Już raz zwró​ci​łeś się prze​ciw​ko ce​sar​stwu i two​jej for​ma​cji. Jesz​cze jed​na zdra​da nie ob​cią​ży bar​dziej two​je​go su​mie​‐ nia. — To nie kwe​stia su​mie​nia – od​parł Ba​len​din, od​po​wia​da​jąc Va​ly​no​wi, lecz czuj​nym spoj​rze​niem ob​ser​wu​jąc sza​ma​na. – To kwe​stia prak​tycz​na. Do​pó​ki mam ja​kąś ta​jem​ni​cę, po​zo​sta​ję żywy. — Mo​żesz nie uznać ży​cia za ta​kie wiel​kie bło​go​sła​wień​stwo – rzekł w za​my​śle​niu Dłu​ga Pięść – kie​dy to ży​cie bę​dzie jed​nym wiel​kim bó​lem. Wiesz co nie​co o moim lu​dzie, praw​da? Wiesz, że po​tra​fi​my wy​ciąć ser​ce, nie prze​ci​na​jąc od​ży​wia​ją​cych je ar​te​rii? Dwa razy do roku od​by​wa​my po​‐ chód na cześć Kwih​ny; skła​da​ni w ofie​rze nio​są tam wła​sne ser​ca w dło​‐ niach. Mogę ska​zać cię na ból bez moż​no​ści uciecz​ki w śmierć. – Tu kiw​nął pal​cem na Hu​ut​suu. – Po​każ mu. Ko​bie​ta z uśmie​chem wy​stą​pi​ła na​przód, wciąż trzy​ma​jąc w dło​ni nóż, któ​rym prze​cię​ła wię​zy Va​ly​na. — Za​cznij od jego ma​łe​go pal​ca – po​wie​dział sza​man. Ba​len​din szarp​nął się krok wstecz, lecz sto​ją​cy za nim ta​abe i ksa​abe zła​‐ pa​li go za łok​cie i ra​mio​na i przy​trzy​ma​li w miej​scu, a Hu​ut​suu schwy​ci​ła go za dłoń i przy​ło​ży​ła ostrze do kłyk​cia. Va​lyn za​rzy​nał na Wy​spach świ​nie i kur​cza​ki w ra​mach ćwi​czeń z ana​to​mii i pa​mię​tał, jak ła​two prze​ci​na się

ścię​gna, gdy tra​fi się na prze​strzeń po​mię​dzy ko​ść​mi. Hu​ut​suu jed​nak nie chcia​ło się szu​kać tej wol​nej prze​strze​ni. W parę chwil wy​łu​ska​ła z za​ci​śnię​‐ tej pię​ści Ba​len​di​na mały pa​lec, po czym za​czę​ła go ciąć, a krwio​pij​ca wił się i prze​kli​nał. Po chwi​li tra​fi​ła na kość i zda​wa​ło się, że trwa​ło wie​ki, nim w koń​cu uda​ło się jej prze​ciąć ostat​nie ścię​gno. Ba​len​din osu​nął się w ra​mio​na tych, któ​rzy go trzy​ma​li, a Hu​ut​suu unio​‐ sła od​cię​ty pa​lec, przy​glą​da​jąc mu się w słoń​cu, jak​by był ja​kimś po​dej​rza​‐ nym wa​rzy​wem. — Za​bi​ję cię – wy​dy​szał. – Za​bi​ję, ty pie​przo​na dziw​ko. Hu​ut​suu zmarsz​czy​ła brwi i spoj​rza​ła na Dłu​gą Pięść. — Jesz​cze je​den pa​lec? Sza​man po​krę​cił gło​wą. — Jesz​cze nie, jak są​dzę. – Tu zwró​cił się do Ba​len​di​na: – Mam wiel​ką ocho​tę po​ćwiar​to​wać cię na ka​wał​ki, staw po sta​wie. By​ła​by to dla Kwih​ny wiel​ka ofia​ra. Je​śli zo​sta​wiam cię w ca​ło​ści, to wy​łącz​nie dla​te​go, że mo​żesz mi po​wie​dzieć róż​ne rze​czy, któ​rych nie po​wiesz, bę​dąc w ka​wał​kach. Za​py​‐ tam więc raz jesz​cze i tym ra​zem bar​dzo li​czę na to, że mi od​po​wiesz: kto cię po​słał, że​byś za​bił ce​sa​rza? Ba​len​din się za​wa​hał, spoj​rzał w dół na ciek​ną​cą z od​cię​te​go pal​ca krew, po czym splu​nął. — Ran il Torn​ja – od​parł. Va​lyn sta​nął w osłu​pie​niu, nie​pew​ny, czy się nie prze​sły​szał. — Ran il Torn​ja jest ke​na​ran​giem – po​wie​dział wresz​cie. – Zo​stał mia​no​‐ wa​ny przez mego ojca. To naj​wyż​szy ka​płan In​tar​ry, Uinian, za​mor​do​wał ce​sa​rza. Ba​len​din po​słał mu po​gar​dli​we spoj​rze​nie. — Il Torn​ja zwa​lił za​bój​stwo San​li​tu​na na Uinia​na, ty głup​cze. Chy​ba że na​praw​dę wy​obra​żasz so​bie, że ja​kiś pie​przo​ny du​chow​ny zdo​łał się prze​‐ bić przez Gwar​dię Aedo​liań​ską? — Gwar​dia Aedo​liań​ska ja​koś nie po​tra​fi​ła spro​stać swo​jej re​pu​ta​cji w ostat​nim cza​sie – stwier​dził Va​lyn, pró​bu​jąc po​jąć to, co po​wie​dział krwio​pij​ca. – A może za​po​mnia​łeś o na​szym spo​tka​niu z Mi​ci​ja​hem Utem w Gó​rach Ko​ścia​nych? — Oni zna​leź​li się w Gó​rach Ko​ścia​nych, bo byli je​dy​ny​mi, któ​rym il Torn​ja mógł za​ufać. Nie mógł po​słać ni​ko​go lo​jal​ne​go wo​bec twe​go prze​‐ klę​te​go bra​ta, bo ktoś taki by go nie za​bił. Dam ci jesz​cze jed​ną wska​zów​kę do prze​my​śle​nia, je​śli po​trze​bu​jesz ich wię​cej. Uinian nie mógł​by po​słać Uta tam, gdzie mu się żyw​nie po​do​ba. — I cie​bie – do​dał wol​no Va​lyn, gdy za​czął do​cie​rać do nie​go ogrom zdra​dy. – Bo to il Torn​ja jest głów​no​do​wo​dzą​cym Ket​tra​lu. — To cią​gle nie trzy​ma się kupy – rzu​cił Ta​lal, marsz​cząc brwi. – Po co wy​sy​łać Yur​la i Ba​len​di​na, kie​dy moż​na wy​słać Fane’a albo Sha​le​el. Albo Pchłę?

Krwio​pij​ca po​krę​cił gło​wą, jak​by nie mo​gąc uwie​rzyć, że ktoś może być aż tak głu​pi. Gry​mas bólu na jego twa​rzy nie prze​sło​nił wciąż wi​docz​ne​go wy​ra​zu po​gar​dy. — Bo Pchła i Sha​le​el słu​żą ce​sa​rzo​wi. Il Torn​ja po​trze​bo​wał świe​żej krwi, no​we​go Skrzy​dła, lo​jal​ne​go wo​bec nie​go i tyl​ko wo​bec nie​go. — Lo​jal​ność – rzu​cił Va​lyn. – Dziw​nie brzmi to sło​wo w two​ich ustach. — Tyl​ko ty za​da​jesz mi py​ta​nia – wark​nął Ba​len​din. – Ty i twój nowy urghul​ski so​jusz​nik. Dłu​ga Pięść uniósł pa​lec i wszy​scy za​mil​kli. — Dla​cze​go wasz wódz wo​jen​ny za​bił ce​sa​rza? Cze​go on chce? — Tego co zwy​kle – od​parł Ba​len​din ści​śnię​tym gło​sem. – Wła​dzy. Chce rzą​dzić wszyst​kim. Ce​sarz nie żyje. Wszy​scy my​ślą, że za​mor​do​wał go ten ka​płan… — A te​raz ka​płan też nie żyje – stwier​dził Dłu​ga Pięść. Va​lyn zmarsz​czył brwi. — Czy pro​ces się za​koń​czył? Ostat​nie wie​ści były ta​kie, że Uinian wciąż jest uwię​zio​ny. Oczy​wi​ście te wie​ści po​cho​dzi​ły sprzed mie​sią​ca. Dłu​ga Pięść ski​nął gło​wą. — Księż​nicz​ka – po​wie​dział. – Two​ja sio​stra. Spa​li​ła go. — Nie – od​rzekł Va​lyn, po​trzą​sa​jąc gło​wą. Ten sza​man miał z pew​no​ścią wy​pa​czo​ne wy​obra​że​nie o ce​sar​skim wy​mia​rze spra​wie​dli​wo​ści. – Ada​re ni​ko​go nie spa​li​ła. Na​wet zdraj​cy pod​le​ga​ją an​nu​ryj​skie​mu pra​wu. Sko​ro Uinian zo​stał stra​co​ny, na pew​no zo​stał ska​za​ny przez Try​bu​nał Sied​miu. Sza​man wzru​szył ra​mio​na​mi. — Ka​płan nie żyje. Spa​lo​ny żyw​cem. — A ty skąd o tym wiesz? — Mam w mie​ście swo​ich ob​ser​wa​to​rów. Va​lyn za​milkł. Był za​sko​czo​ny, że Urghu​lo​wie mają szpie​gów. We​dług tego, co wy​kła​da​no w Ket​tra​lu, no​ma​do​wie byli zbyt zdez​or​ga​ni​zo​wa​ni, zbyt lek​ce​wa​żą​co trak​to​wa​li wzglę​dy stra​te​gii i po​li​ty​ki, żeby stać ich było na coś wię​cej niż oka​zjo​nal​ne wy​pa​dy. A jed​nak już sam Dłu​ga Pięść był kimś nie​ocze​ki​wa​nym. Zdo​łał zjed​no​czyć Urghu​lów, co ozna​cza, że wi​dział le​piej i da​lej niż inni ple​mien​ni wo​dzo​wie. Za​pew​ne znacz​nie prze​kro​czył gra​ni​ce do​tych​cza​so​wych oby​cza​jów i tra​dy​cji. W każ​dym ra​zie od cza​su opusz​cze​nia Wysp Va​lyn nie sły​szał nic o sy​tu​acji w An​nu​rze. Na​wet nie​‐ pew​ny wy​wiad tego sza​ma​na był lep​szy niż nic. — Gdzie te​raz jest Ada​re? — Prze​pa​dła – po​wie​dział Dłu​ga Pięść. – Znik​nę​ła. — Za​czy​nasz wresz​cie ko​ja​rzyć? – wark​nął Ba​len​din. – Nie mu​szę ci chy​‐ ba tłu​ma​czyć. Il Torn​ja za​bił twe​go ojca, a te​raz two​ją sio​strę. Mnie ka​zał za​‐ bić cie​bie, a Uta i Adi​va po​słał, żeby za​ję​li się Ka​de​nem. — Je​że​li il Torn​ja stoi za tym wszyst​kim, to dla​cze​go jesz​cze nie za​żą​dał

dla sie​bie tro​nu? Dla​cze​go nie ogło​sił się ce​sa​rzem? – za​py​tał Va​lyn. — Bo nie jest głu​pi – rzu​cił krwio​pij​ca. Ści​skał oka​le​czo​ną dłoń dru​gą ręką. Krew są​czy​ła się spo​mię​dzy pal​ców. Va​lyn wy​czu​wał jej za​pach tak samo, jak czuł ro​sną​cy strach krwio​pij​cy. — Ce​sarz – za​czął spo​koj​nie Dłu​ga Pięść, z na​ci​skiem wy​ma​wia​jąc sy​la​‐ by – to tyl​ko na​zwa, któ​rą wy​po​wia​dasz, zwy​kłe sło​wo. Nic wię​cej. Na ste​pie nie czci​my nazw, ale wasz lud jest inny. Być może il Torn​ja ukry​wa się za in​‐ nym sło​wem, ja​kim jest „re​gent”, do​pó​ki jego wro​go​wie nie za​po​mną o opo​‐ rze. Na ste​pie – cią​gnął, uczy​niw​szy szyb​ki ruch dło​nią na​śla​du​ją​cy cię​cie – to by nie po​dzia​ła​ło, ale po​śród mięk​kich lu​dzi opę​ta​nych na punk​cie słów do​bra​nie wła​ści​we​go sło​wa jest nie​mal rów​nie waż​ne jak zro​bie​nie wła​ści​‐ wej rze​czy. Sza​man po​now​nie sku​pił uwa​gę na Ba​len​di​nie i ssąc wol​no cy​buch faj​ki, przyj​rzał mu się, a po​tem wy​pu​ścił z ust kłąb dymu. — A cze​góż to Ran il Torn​ja chce od mo​je​go ludu? – za​py​tał wresz​cie. – Dla​cze​go prze​pro​wa​dza te ata​ki prze​ciw​ko nam? — Nie je​stem jego pie​przo​nym za​usz​ni​kiem, ale wy​da​je się to oczy​wi​ste – syk​nął Ba​len​din. — Oświeć mnie za​tem. — Cho​dzi o upra​wo​moc​nie​nie. Va​lyn pa​trzył na krwio​pij​cę i wszyst​kie czę​ści ukła​dan​ki po​wo​li wska​ki​‐ wa​ły na swo​je miej​sce. Po​li​ty​kę San​li​tu​na wo​bec Urghu​lów jego wro​go​wie na​zy​wa​li po​li​ty​ką ustępstw. Jed​nak​że od cza​su wy​nie​sie​nia il Torn​ji na sta​‐ no​wi​sko ke​na​ran​ga An​nur za​czął przyj​mo​wać tward​sze sta​no​wi​sko. Za​czę​‐ to umac​niać pół​noc​ną gra​ni​cę, bu​do​wać nowe for​ty, a na​wet po​dej​mo​wać stra​te​gicz​ne wy​pa​dy na dru​gi brzeg Bia​łej Rze​ki. Nie wia​do​mo do​kład​nie, dla​cze​go il Torn​ja dą​żył do kon​flik​tu z Urghu​la​‐ mi, lecz w hi​sto​rii było kil​ka do​brych przy​kła​dów. Może chciał ścią​gnąć wię​‐ cej pie​nię​dzy do szka​tu​ły mi​ni​ster​stwa woj​ny. Może chciał więk​szej licz​by wy​so​kich sta​no​wisk w ar​mii, aby uza​sad​nić wy​nie​sie​nie kil​ku swo​ich zwo​‐ len​ni​ków. A może za​le​ża​ło mu na otwar​tej woj​nie. Va​lyn za​trzy​mał się chwi​lę nad tą ostat​nią moż​li​wo​ścią. Z pew​no​ścią nie by​ło​by to aż tak głu​pie, gdy​by ke​na​rang rze​czy​wi​ście chciał za​siąść na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Gwał​‐ tow​ny kon​flikt wy​stra​szył​by miesz​kań​ców An​nu​ru na tyle po​waż​nie, że za​‐ ak​cep​to​wa​li​by wy​traw​ne​go wo​dza na tro​nie i pa​trzy​li​by przez pal​ce na fakt, że il Torn​ja nie ma pło​ną​cych oczu In​tar​ry. Va​lyn się za​wa​hał. Za​brzmia​ły mu w uszach ostat​nie sło​wa Sa​mie​go Yur​la. — A co z Cse​strii​ma​mi? – za​py​tał wol​no. – Yurl wy​znał, że w to wszyst​ko wplą​ta​ni są Cse​strii​mo​wie. Ba​len​din spoj​rzał na nie​go, jak​by nie wie​rzył w to, co usły​szał. — Do​my​ślam się, że wy​cho​wa​nie w pa​ła​cu dało ci za​wy​żo​ne po​czu​cie wła​snej war​to​ści, ale nie przy​pusz​cza​łem, że to za​szło aż tak da​le​ko. – Po​krę​‐

cił gło​wą. – Cse​strii​mo​wie. Va​lyn zmarsz​czył brwi. W sło​wach krwio​pij​cy było coś… dziw​ne​go. Cze​‐ goś w nich bra​ko​wa​ło. Za​nim jed​nak do​szedł, w czym rzecz, Dłu​ga Pięść odło​żył faj​kę. Spoj​rzał naj​pierw na Ba​len​di​na, po​tem na Va​ly​na. — Co do​kład​nie ten czło​wiek, Yurl, po​wie​dział? – Sza​man po raz pierw​‐ szy oka​zał głęb​sze za​in​te​re​so​wa​nie i po​chy​lił się lek​ko do przo​du, opie​ra​jąc dłoń na ko​la​nie. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Po​wie​dział, że w to wszyst​ko w ja​kiś spo​sób za​mie​sza​ni są Cse​strii​‐ mo​wie. Że oni za tym sto​ją. — A do tego jesz​cze te ich stwo​ry – do​rzu​cił Ta​lal. – Ak’ha​na​thy. Ba​len​din po​trzą​snął gło​wą. Jego twarz przy​bra​ła bar​wę po​pio​łu, ale trzy​‐ mał się na no​gach. Co​kol​wiek moż​na było o nim po​wie​dzieć, to jed​nak spę​‐ dził pół ży​cia w Ket​tra​lu, a Ket​tral uczył, jak ra​dzić so​bie z bó​lem. — Yurl był idio​tą – stwier​dził. – Do​brze wal​czył, ale był idio​tą. Wie​dzie​li​‐ śmy o ak’ha​na​thach. Adiv nam po​wie​dział, że to one mia​ły pier​wot​nie coś wspól​ne​go z Cse​strii​ma​mi, a nie że Cse​strii​mo​wie wciąż żyją i są w to za​‐ mie​sza​ni. Kła​mał. Va​lyn do​strzegł to na​tych​miast, choć nie wie​dział, ja​kim spo​so​‐ bem. Może była to kwe​stia za​pa​chu, ta​kie​go tłu​ste​go odo​ru, któ​ry wy​dzie​lał się w na​pię​ciu ner​wów, ja​kie to​wa​rzy​szy​ło oszu​stwu. — Na​stęp​ny pa​lec? – za​py​ta​ła Hu​ut​suu, pa​trząc na wo​dza. Dłu​ga Pięść ski​nął po​ta​ku​ją​co. — Nie – za​pro​te​sto​wał Ba​len​din. – Wy pie​prze​ni głup​cy… Urghul​ka jed​nak sta​ła już przy nim i zła​pa​ła za mały pa​lec dru​giej dło​ni. Po chwi​li przy​ło​ży​ła nóż do sta​wu i za​czę​ła kro​ić, a krew try​ska​ła jej na twarz. Krwio​pij​ca skrę​cał się z bólu. Gdy było po wszyst​kim, opadł w ra​‐ mio​na trzy​ma​ją​cych go wo​jow​ni​ków. Dłu​ga Pięść przy​glą​dał mu się uważ​nie przez dłuż​szą chwi​lę. — Cse​strii​mo​wie? – za​py​tał zno​wu. — Nie było tam Cse​strii​mów – rzu​cił Ba​len​din. – Chy​ba że my​ślisz, że il Torn​ja jest Cse​strii​mem. Va​lyn wcią​gnął wol​no po​wie​trze, ale ja​ki​kol​wiek dziw​ny za​pach wy​czu​‐ wał przed​tem, te​raz go już nie było. Wy​czu​wał tyl​ko zwy​kły lęk; lęk, nad któ​rym krwio​pij​ca sta​rał się za​pa​no​wać. Sza​man zmarsz​czył brwi, lecz nie od​po​wie​dział. — Jesz​cze? – za​py​ta​ła Hu​ut​suu. Po​krę​cił gło​wą. — Po​wie​dział nam już wszyst​ko, co wie. Po dłu​giej chwi​li Dłu​ga Pięść zwró​cił się do Va​ly​na. — Ufa​łem San​li​tu​no​wi – po​wie​dział spo​koj​nie. – Choć prze​wo​dził mięk​‐ kie​mu lu​do​wi, ro​zu​miał co nie​co z tego, czym jest twar​dość. Te​raz zaś… – Wy​cią​gnął w stro​nę Va​ly​na dłoń wnę​trzem ku gó​rze, jak​by ofia​ro​wy​wał coś

cen​ne​go, lecz nie​wi​dzial​ne​go. – Twój oj​ciec nie żyje, za​mor​do​wa​ny, a ja mam wra​że​nie, że mamy wspól​ne​go wro​ga. — Czy​li co? – za​py​tał Va​lyn, czu​jąc, że mięk​ną mu nogi. — Czy​li że ra​zem mo​że​my unik​nąć woj​ny. Po​mi​mo słów, ja​kie pa​dły z ust Dłu​giej Pię​ści, sły​chać było do​bie​ga​ją​ce ze​wsząd od​gło​sy woj​sko​wej krzą​ta​ni​ny: bęb​nie​nie ko​pyt, krzy​ki męż​czyzn i ko​biet, zim​ny szczęk sta​li o stal. Tyl​ko tar​cza, twier​dził sza​man, lecz ty​sią​‐ ce kon​nych wo​jow​ni​ków ni​g​dy nie są tyl​ko tar​czą. Od po​ko​leń An​nur nie za​znał woj​ny na peł​ną ska​lę, a te​raz, zda​niem Dłu​giej Pię​ści, de​cy​zja o jej po​‐ wstrzy​ma​niu na​le​ża​ła do Va​ly​na. — A w jaki spo​sób zdo​ła​my unik​nąć tej woj​ny, je​że​li prze do niej il Torn​‐ ja, ke​na​rang i re​gent w jed​nej oso​bie? – za​py​tał ostroż​nie. Sza​man uśmiech​nął się, uka​zu​jąc olśnie​wa​ją​co bia​łe, ostre kły. — Za​bi​jesz go.

24

O

pa​rze​nie nie było opa​rze​niem. A przy​naj​mniej nie ta​kim jak wszyst​‐ kie, ja​kie Ada​re w ży​ciu oglą​da​ła. Mi​ster​ny ry​su​nek czer​wo​nej bli​zny wy​glą​dał jak ry​sun​ki z hen​ny, ja​kie na​rze​czo​ne z Rabi i Ara​ga​tu ta​tu​‐ owa​ły so​bie na skó​rze, z ty​sią​ca​mi roz​ga​łę​zio​nych i skom​pli​ko​wa​nych za​‐ wi​ja​sów wi​ją​cych się wzdłuż jej ra​mion i tu​ło​wia, na no​gach i szyi ni​czym cien​kie, czer​wo​ne pędy wi​no​ro​śli, wy​ra​sta​ją​ce spo​śród wło​sów. Jed​nak​że, ina​czej niż wi​no​rośl, były te​raz jej czę​ścią. Gdy zgi​na​ła ra​mio​na i pal​ce, opa​‐ rze​nia po​ru​sza​ły się wraz ze skó​rą, a cie​niut​ka war​stwa na po​wierzch​ni blizn od​bi​ja​ła świa​tło i zda​wa​ła się świe​cić po​ły​skli​wie. Rany pul​so​wa​ły, lecz ich ból był ra​czej zim​ny i kla​row​ny niż pie​ką​cy i do​kucz​li​wy. Ale gdy Ada​re pró​bo​wa​ła wstać z łóż​ka, wciąż czu​ła, że nogi się pod nią ugi​na​ją, a umysł roz​pły​wa, jak​by roz​my​ty w wiel​kiej po​wo​dzi świa​tła. Po jed​nym dniu mo​gła już po​dejść do okna, a po dwóch dniach dojść do drzwi, trze​cie​go po​ran​ka zaś, po​mi​mo drże​nia w no​gach, za​czę​ła do​ma​‐ gać się wi​dze​nia ze swy​mi aedo​liań​czy​ka​mi. Le​hav i Nira za​pew​nia​li ją bez ustan​ku, że obaj gwar​dzi​ści prze​ży​li eg​ze​ku​cję, lecz Ada​re chcia​ła się ko​‐ niecz​nie sama o tym prze​ko​nać, spo​tkać się z nimi sam na sam i usły​szeć, jak mó​wią. Po​kój był ciem​ny, w oknach za​cią​gnię​to za​sło​ny, a na sto​li​ku przy łóż​ku sta​ła zga​szo​na lam​pa. Po​my​śla​ła zra​zu, że obaj śpią, lecz po chwi​li Birch uniósł lek​ko gło​wę z po​dusz​ki i Ada​re nie zdo​ła​ła po​wstrzy​mać wes​tchnie​‐ nia. Pio​run opa​rzył go tak​że, lecz w jego opa​rze​niach nie było nic de​li​kat​ne​‐ go i cza​row​ne​go: ja​sno​czer​wo​na rana po​kry​wa​ła jed​ną stro​nę jego nie​gdyś przy​stoj​nej twa​rzy. Jed​ne​go oka nie było wca​le wi​dać. Albo je stra​cił, albo opa​rzo​ne po​wie​ki się zwar​ły. Każ​da zmia​na wy​ra​zu twa​rzy mu​sia​ła być dla nie​go bar​dzo bo​le​sna, jed​nak uda​ło mu się unieść brwi. — Przy​cho​dzisz do​koń​czyć dzie​ła? Moja pani? – Spró​bo​wał się uśmiech​‐ nąć, lecz jego głos był ci​chy i ulot​ny jak dym. Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą. — Chcia​łam… przy​szłam zo​ba​czyć, jak się ma​cie. — Mamy się do​brze – od​parł Ful​ton, choć kie​dy uniósł się lek​ko, by​naj​‐ mniej do​brze nie wy​glą​dał. Pio​run oszczę​dził jego twarz, lecz sa​mot​na, roz​‐

ga​łę​zio​na rana roz​ora​ła mu pierś jak cios szpo​nu, roz​su​wa​jąc skó​rę na boki. Ban​da​że i opa​trun​ki na ra​nie na​sią​kły są​czą​cą się krwią i ropą, a on sam był jesz​cze bar​dziej wy​chu​dzo​ny niż przed nie​do​szłą eg​ze​ku​cją. — Czy was kar​mią? – za​py​ta​ła. Ful​ton ski​nął gło​wą. — Na ra​zie bu​lio​nem. Póki co, ża​den z nas nie znie​sie ni​cze​go wię​cej. Zmru​żył oczy i przyj​rzał się jej. — Two​ja twarz. Szy​ja. Do​brze się czu​jesz? — Dość do​brze – od​par​ła i ski​nę​ła gło​wą. — Dzię​ki dla In​tar​ry – mruk​nął gwar​dzi​sta. — Za co? – za​py​tał Birch. – Za to, że upie​kła nas jak ryby na rusz​cie? — Za ura​to​wa​nie księż​nicz​ki – od​rzekł star​szy żoł​nierz. — My​śla​łem, że te​raz jest pro​ro​ki​nią – rzu​cił Birch. – Mylę się czy sły​sza​‐ łem coś o pro​ro​ko​wa​niu? Ada​re po​tak​nę​ła nie​wy​raź​nie. — Tak mó​wią nie​któ​rzy lu​dzie. — A co z nami? – za​py​tał, wska​zu​jąc ge​stem na swo​ją twarz. – Czy też je​‐ ste​śmy pro​ro​ka​mi? — Je​ste​śmy żoł​nie​rza​mi – wark​nął Ful​ton, a w jego gło​sie za​brzmia​ło coś jak ostrze​że​nie. – Ta​ki​mi sa​my​mi jak za​wsze. — Ta​ki​mi sa​my​mi? – za​py​tał Birch. – Nie wy​da​je mi się. Przez krót​ką chwi​lę obaj męż​czyź​ni jak​by za​po​mnie​li o obec​no​ści Ada​re i pa​trzy​li na sie​bie z gnie​wem jak roz​ju​szo​ne byki. Ada​re pa​trzy​ła na to bez​‐ rad​nie, zbyt sła​ba, by prze​ciw​dzia​łać. Za​mil​kła, bo za​schło jej w ustach. Wresz​cie Birch od​wró​cił gło​wę i wbił wzrok w pa​da​ją​cy za oknem deszcz. — Przy​kro mi – rze​kła w koń​cu, a jej sło​wa były jak sze​lest roz​dzie​ra​ne​go pa​pie​ru. – Bar​dzo was prze​pra​szam. — Nie ma po​wo​du do prze​pra​sza​nia, moja pani – od​rzekł Ful​ton. – Zro​bi​‐ łaś, co mu​sia​łaś zro​bić, i my zro​bi​li​śmy to samo. Wszy​scy żyją. Za dzień lub dwa bę​dzie​my w sta​nie pod​jąć służ​bę. Birch na​dal wpa​try​wał się w okno, a gdy prze​mó​wił, jego głos był tak ci​‐ chy, że Ada​re nie była pew​na, czy do​brze go sły​szy: — Mów za sie​bie, Ful​ton. — Wy​bacz mu, pani – wtrą​cił Ful​ton. – Pio​run go… — Ten pie​przo​ny pio​run mnie obu​dził – rzu​cił Birch, od​wra​ca​jąc się i uno​sząc na łóż​ku, by spoj​rzeć na Ada​re. — Licz się ze sło​wa​mi, żoł​nie​rzu, kie​dy roz​ma​wiasz z księż​nicz​ką – wark​nął Ful​ton. — Księż​nicz​ką? Ona jest te​raz pro​ro​ki​nią, nie sły​sza​łeś? Rzecz w tym, że ja nie za​cią​ga​łem się do pil​no​wa​nia pro​ro​ków. – Pa​trzył na nią tro​chę oskar​ży​ciel​sko, a tro​chę bła​gal​nie. – Dał​bym się za cie​bie po​rą​bać mie​czem, Ada​re. Obe​rwać z ku​szy w brzuch. Wbiegł​bym do pło​ną​cej wie​ży, żeby cię wy​cią​gnąć.

— Na​dal mo​żesz mieć oka​zję – mruk​nął Ful​ton. — Nie – po​wie​dział Birch na​gle bar​dzo znu​żo​nym gło​sem. – Już nie. Mam dość. Za​wsze wie​dzia​łem, że mogę zgi​nąć dla cie​bie, Ada​re. Ale ni​g​dy so​bie nie wy​obra​ża​łem, że mógł​bym zgi​nąć przez cie​bie. Przez ten układ, któ​ry za​‐ war​łaś. – Za​milkł, opu​ścił gło​wę na po​dusz​kę i znów za​pa​trzył się w okno. Ful​ton za​ci​snął szczę​ki i uniósł się lek​ko na po​sła​niu, lecz Ada​re po​de​szła do nie​go i po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. Był roz​go​rącz​ko​wa​ny, miał roz​pa​‐ lo​ną skó​rę i był sła​by jak dziec​ko, gdy lek​ko po​pchnę​ła go z po​wro​tem na łóż​ko. — W po​rząd​ku – szep​nę​ła. – Zo​staw go. I tak je​stem mu win​na wię​cej, niż zdo​ła​ła​bym spła​cić. Birch nie od​wró​cił gło​wy. Z miej​sca, w któ​rym sta​ła, Ada​re mo​gła doj​‐ rzeć je​dy​nie nie​spa​lo​ną po​ło​wę jego twa​rzy, tę przy​stoj​ną, tę, któ​rą zna​ła. Po po​licz​ku spły​wa​ły mu łzy, ale nie spoj​rzał na nią, nie spo​tkał jej wzro​ku. Oca​lał i żył. Sta​ło się to z ła​ski In​tar​ry albo z po​wo​du sza​leń​stwa Ada​re, lecz tak czy ina​czej był już dla niej stra​co​ny. Jest pierw​szym, któ​ry mnie przej​rzał, po​wie​dzia​ła so​bie w du​chu Ada​re. Pa​‐ trzy​ła na nie​go, pró​bu​jąc przy​po​mnieć so​bie jego uśmiech. Ale nie bę​dzie ostat​nim. Ani naj​gor​szym. † — Nie je​stem pro​ro​ki​nią – rze​kła Ada​re, po​trzą​sa​jąc gło​wą i pa​trząc nad sto​‐ łem w oczy Niry. – Nie je​stem, choć​by nie wiem co o tym mó​wi​li. — A co to, kur​czę, ma do rze​czy? – prych​nę​ła sta​ra. — Nie będę stro​ić się w kłam​stwa i na​zy​wać tego chwa​łą. — Och, na słod​kie​go Sha​ela, czy ty na​praw​dę są​dzisz, dziew​czy​no, że moż​na rzą​dzić ce​sar​stwem bez kła​ma​nia? My​ślisz, że twój oj​ciec nie kła​‐ mał? Albo jego oj​ciec? Albo któ​ry​kol​wiek z two​ich zło​to​okich przod​ków, za​‐ ło​ży​cie​li An​nu​ru? To część tej pra​cy. Pie​ka​rze mają mąkę, ry​ba​cy mają sie​ci, a przy​wód​cy mają kłam​stwa. Ada​re zgrzyt​nę​ła zę​ba​mi i od​wró​ci​ła wzrok. Sie​dzia​ły przy wiel​kim, się​‐ ga​ją​cym nie​mal do pod​ło​gi oknie w sta​rym pa​ła​cu, gdzie Le​hav urzą​dził so​‐ bie kwa​te​rę. Na po​łu​dnie roz​cią​gał się roz​le​gły wi​dok na fa​lu​ją​ce, sza​re je​‐ zio​ro. W od​da​li, poza za​się​giem ich wzro​ku, le​ża​ło Sia, mia​sto po​dob​ne do Olo​nu, lecz bo​gat​sze i pięk​niej​sze. Za Sia roz​cią​ga​ły się win​ni​ce środ​ko​‐ we​go Eri​droa, a za nimi ne​fry​to​we wzgó​rza, zie​lo​ne jak szma​rag​dy, je​śli wie​rzyć ob​ra​zom, pną​ce się wzwyż dzie​siąt​ka​mi ty​się​cy ta​ra​sów. Ada​re oglą​da​ła wi​szą​ce w Pa​ła​cu Brza​sku ma​lo​wa​ne, olśnie​wa​ją​ce zwo​je, lecz ni​g​‐ dy nie wy​jeż​dża​ła z An​nu​ru da​lej niż do Olo​nu. Po​czu​ła na​gle sza​lo​ną chęć, by wy​pły​nąć ło​dzią na je​zio​ro, gdy nikt nie bę​dzie pa​trzył, i po pro​stu znik​‐ nąć. Była to dzie​cin​na fan​ta​zja, zu​peł​nie nie​zgod​na z jej za​mie​rze​nia​mi, lecz

zro​zu​mia​ła, bo po​mi​mo pierw​szych suk​ce​sów każ​de​go dnia do​strze​ga​ła na swej dro​dze co​raz wię​cej trud​no​ści. Zda​niem Niry po​win​na być wdzięcz​‐ na, że wy​znaw​cy In​tar​ry uzna​li ją za dru​gą pro​ro​ki​nię, a to, co zda​rzy​ło się przy Stud​ni, na​zwa​no cu​dem. W cią​gu jed​ne​go dnia zdo​ła​ła dzię​ki temu za​‐ skar​bić so​bie lo​jal​ność wier​nych, a przy tym uzna​no w niej księż​nicz​kę. Księż​nicz​ka Mal​ke​enian. Mi​ni​ster fi​nan​sów. Choć Ada​re od dziec​ka przy​‐ wy​kła do ty​tu​łów, to nowy ho​no​ro​wy ty​tuł pro​ro​ki​ni cią​żył jej jak źle skro​‐ jo​ny strój. Wciąż nie mo​gła po​jąć, co na​praw​dę wy​da​rzy​ło się przy Stud​ni i jak uda​ło się jej oca​leć po ude​rze​niu pio​ru​na. Pra​gnę​ła jed​nak uwie​rzyć, że po​mo​gła jej In​tar​ra, zwłasz​cza w chwi​lach, gdy jej umysł wy​peł​niał się cu​‐ dow​ną, bez​brzeż​ną ja​sno​ścią, a ją samą ogar​nia​ło uczu​cie spo​ko​ju i mocy; pa​lą​cej, a za​ra​zem ko​ją​cej jak bal​sam. Przy​by​ła do mia​sta na​sta​wio​na scep​‐ tycz​nie, lecz te​raz jej ser​ce prze​peł​nia​ło uczu​cie czci. Nic jed​nak nie da​wa​ło jej pra​wa do by​cia pro​ro​ki​nią. — To nie jest na​wet two​je kłam​stwo – cią​gnę​ła Nira, stu​ka​jąc chu​dym, ko​ści​stym pal​cem w stół. – To lu​dzie tak mó​wią. Ty zaś masz je​dy​nie ki​wać tą głu​pią głów​ką i się uśmie​chać. Ada​re wcią​gnę​ła po​wie​trze przez za​ci​śnię​te zęby. Sta​ra mia​ła spo​ro ra​cji. Wieść o cu​dow​nym oca​le​niu Ada​re już się roz​nio​sła. Opo​wia​da​no o księż​‐ nicz​ce z rodu Mal​ke​enia​nów, któ​ra po​rzu​ci​ła swój pa​łac i tron, aby przy​łą​‐ czyć się do piel​grzy​mów In​tar​ry, i któ​ra zo​sta​ła na​zna​czo​na przez bo​gi​nię po​dwój​nie: po pierw​sze swy​mi pło​ną​cy​mi ocza​mi, po dru​gie zaś świę​tą siat​‐ ką blizn, któ​re po​kry​ły jej skó​rę. Oczy​wi​ście więk​szość tych opo​wie​ści to były świą​to​bli​we bzdu​ry. W nie​któ​rych Ada​re zstą​pi​ła w głąb Stud​ni, po czym wy​le​cia​ła stam​tąd z gej​ze​rem świa​tła. Mo​gła to jed​nak wy​ko​rzy​‐ stać w wal​ce prze​ciw​ko il Torn​ji. — Po​słu​chaj, ty fał​szy​wa skrom​ni​siu – po​wie​dzia​ła Nira, roz​kła​da​jąc ręce. – Lu​dzie nie chcą, by prze​wo​dzi​li im męż​czyź​ni czy ko​bie​ty. Oni po​‐ trze​bu​ją zbaw​ców. — A co, je​śli ja nie ze​chcę być zbaw​czy​nią? — Wów​czas się oka​że, że je​steś głup​sza, niż są​dzi​łam. A są​dzi​łam, że je​‐ steś do​praw​dy cał​kiem głu​pia. – Po​krę​ci​ła gło​wą z re​zy​gna​cją. – Po​zwól, że ci wy​tłu​ma​czę, bo to pro​ste jak drut: ry​bak sam opo​wia​da swo​ją hi​sto​rię o tym, gdzie ło​wił i czy wy​cią​gnął peł​ne sie​ci czy pu​ste. Sam swo​ją hi​sto​rię opo​wia​da kra​wiec. Na​wet kur​wa sama opo​wia​da, choć wie​lu pró​bu​je jej opo​wie​ści znie​kształ​cać. Ale kró​lo​wa? Ce​sarz? – Znów po​krę​ci​ła gło​wą. – Mo​żesz wy​sia​dy​wać na tro​nie i ga​dać o so​bie do upo​je​nia, ale to oni – rze​kła i wska​za​ła la​ską za mur, na od​by​wa​ją​cych musz​trę Sy​nów Pło​mie​nia, na miesz​kań​ców Olo​nu i ca​łe​go ce​sar​stwa – będą snuć opo​wieść o to​bie. I po​słu​chaj mnie te​raz uważ​nie, dziew​czy​no, po​słu​chaj do​brze: są tyl​ko dwie opo​wie​ści. Je​steś zba​wie​niem albo prze​kleń​stwem. Wy​słu​cha​ną mo​dli​twą albo prze​klę​tym po​two​rem. Kie​dy więc lu​dzie opo​wia​da​ją two​ją hi​sto​rię, uży​wa​jąc słów „bło​go​sła​wio​na”, „bo​gi​ni” lub „pro​ro​ki​ni”, to dzię​kuj bo​gi​ni,

ki​waj głów​ką i roz​da​waj uśmie​chy. Sama uczy​ni​łaś mnie swo​ją do​rad​czy​‐ nią, więc ci do​ra​dzam: przyj​mij ten kult i ciesz się z nie​go. Ada​re pa​trzy​ła zdu​mio​na, naj​wy​raź​niej przy​tło​czo​na jej ty​ra​dą. — No do​brze – po​wie​dzia​ła w koń​cu – ale oni wie​rzą w to wszyst​ko, w te hi​sto​rie o pro​ro​ki​ni, bo nie zna​ją mnie bli​żej. Ci, któ​rzy mnie po​zna​li, zna​ją też praw​dę. – Pa​mię​ta​ła spoj​rze​nie Bir​cha, któ​ry zaj​rzał jej w oczy, a po​tem od​wró​cił wzrok. To pierw​szy czło​wiek, któ​ry nie chciał mieć z jej bo​sko​ścią nic wspól​ne​go. – W mia​rę jak będą mnie po​zna​wać, będą też od​‐ kry​wać praw​dę. — Dla​te​go nie daj się lu​dziom po​znać. Nie wol​no ci do tego do​pu​ścić – pod​kre​śli​ła Nira. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą znu​żo​na, pa​trząc na fale. Naj​lep​sze wina na świe​‐ cie po​cho​dzi​ły z Sia, za​rów​no bia​łe, jak i czer​wo​ne. Mo​gła​by udać się na po​‐ łu​dnie, wy​na​jąć po​kój w ma​łym dom​ku nad je​zio​rem, za​jąć się wy​pie​ka​mi i ło​wie​niem ryb… ale wte​dy il Torn​ja by zwy​cię​żył. Znisz​czył​by jej ce​sar​‐ stwo, tak jak za​mor​do​wał jej ojca. Ode​rwa​ła wzrok od wody i po​now​nie spoj​rza​ła na Nirę. — W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła. – Pro​ro​ki​ni. Do​pó​ki nie będę mu​sia​ła sama roz​gła​szać tej hi​sto​rii. Do​pó​ki to bę​dzie to. — To? – za​py​ta​ła Nira, uno​sząc w zdzi​wie​niu brwi. – To? — Tak. To. Ro​bię to po to, żeby poj​mać il Torn​ję, osą​dzić i ska​zać na śmierć, a nie po to, by na​śla​do​wać Ma​ay​alę. — A je​śli zwy​cię​żysz? – spy​ta​ła sta​ra. – Co wte​dy? — Wte​dy Ka​den zaj​mie miej​sce na Nie​cio​sa​nym Tro​nie… — Ka​den! – huk​nę​ła Nira. – Ten bied​ny skur​czy​byk, twój brat, kar​mi te​‐ raz kru​ki. Czy my​ślisz, że ten su​kin​syn ke​na​rang za​da​wał​by so​bie tyle tru​du, mor​du​jąc two​je​go ta​tu​sia, żeby te​raz twój bra​ci​szek zje​chał we​so​lut​ko do domu i po​sa​dził na tro​nie swo​ją ko​ści​stą, nie​kom​pe​tent​ną dupę? Ada​re unio​sła dłoń. — Zda​ję so​bie spra​wę, że mógł pró​bo​wać za​bić Ka​de​na. Po​sel​stwo, któ​re wy​słał na pół​noc z Adi​vem i Utem na cze​le, mo​gło na​le​żeć do spi​sku. – Po​krę​‐ ci​ła gło​wą, jak​by sama zdzi​wio​na śmia​ło​ścią ta​kie​go przy​pusz​cze​nia. – Ale czy rze​czy​wi​ście il Torn​ja zdo​łał​by prze​ka​ba​cić rów​no​cze​śnie rad​cę Mi​zra​‐ nu i Pierw​szą Tar​czę Gwar​dii Aedo​liań​skiej? A sko​ro tak bar​dzo pra​gnął śmier​ci Ka​de​na, to dla​cze​go mnie po​zo​sta​wił przy ży​ciu? By​łam prze​cież naj​ła​twiej​szym ce​lem. Nira przez dłuż​szą chwi​lę mie​rzy​ła ją wzro​kiem. — Je​steś dla nie​go wię​cej war​ta żywa niż mar​twa. I nie ma oba​wy, że za​‐ gar​niesz tron. – Za​gry​zła po​marsz​czo​ne war​gi. – A może jest? Ada​re wes​tchnę​ła głę​bo​ko. — An​nur ni​g​dy nie za​ak​cep​tu​je mnie na tro​nie. A Ka​den… Sta​ra zby​ła tę su​ge​stię mach​nię​ciem ręki. — Dość już ga​da​nia o Ka​de​nie. Jest mar​twy, dziew​czy​no. Mar​twy na do​‐

bre. Ada​re spoj​rza​ła na swo​je ręce i za​uwa​ży​ła, że na​de​rwa​ła pa​zno​kieć do ży​‐ we​go mię​sa. Krew wy​stą​pi​ła u jego na​sa​dy. Gdy spró​bo​wa​ła ją obe​trzeć, po​‐ pla​mi​ła so​bie rękę. Przez cały ten czas, gdy wę​dro​wa​ła z piel​grzym​ką na po​‐ łu​dnie, ni​g​dy w swo​ich roz​my​śla​niach nie wy​bie​ga​ła poza czas, gdy uda się jej prze​ko​nać Sy​nów, a te​raz, gdy już się to sta​ło, nie po​tra​fi​ła wy​biec my​ślą poza chwi​lę zwy​cię​stwa nad il Torn​ją. Nira jed​nak​że mia​ła ra​cję. Je​śli uda się im zwy​cię​żyć, je​śli ke​na​rang nie za​tknie ich głów na pi​kach nad Bra​mą Bo​‐ gów, to ktoś bę​dzie mu​siał rzą​dzić An​nu​rem. — Mo​gła​bym to zro​bić – po​wie​dzia​ła po​wo​li. Nira uśmiech​nę​ła się cierp​ko. — Je​steś za​ku​tą pałą, Ada​re, ale wi​dać choć tyle, że gdy tkwisz w gów​nie po uszy, to przy​naj​mniej pró​bu​jesz pły​wać. † Po​mi​mo swych wcze​śniej​szych za​strze​żeń po kil​ku ko​lej​nych dniach Ada​re mu​sia​ła przy​znać, że wy​da​rze​nia przy Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni, z bo​ską po​‐ mo​cą czy bez, spra​wi​ły dla niej mały cud. Nie tyl​ko Sy​no​wie Pło​mie​nia za​‐ czę​li przy​by​wać na we​zwa​nie Le​ha​va, ale i zwy​kli miesz​kań​cy Olo​nu ścią​ga​‐ li naj​pierw dzie​siąt​ka​mi, po​tem set​ka​mi, a wresz​cie ty​sią​ca​mi. Nie​któ​rzy chcie​li się za​cią​gnąć do świę​tej ar​mii, inni przy​no​si​li ko​sze z je​dze​niem albo przy​god​ną broń; w jed​nym przy​pad​ku był to tu​zin że​la​znych gra​bi. Gra​bia​mi moż​na ze​drzeć skó​rę z grzbie​tu rów​nie do​brze jak mie​czem, za​chwa​lał swój dar ofia​ro​daw​ca. Sło​wa ta​kie przy​pra​wia​ły Ada​re o mdło​ści. Chcia​ła od​su​nąć il Torn​ję od wła​dzy, co do tego nie mia​ła naj​mniej​szych wąt​pli​wo​ści, lecz te​raz, gdy jej ar​mia za​czę​ła się gro​ma​dzić, po raz pierw​szy do​strze​gła, za jaką cenę. Nie tyl​ko przy​go​to​wy​wa​ła się do woj​ny, lecz po​wo​ły​wa​ła do ży​cia siłę ma​ją​cą za​bi​jać An​nu​ryj​czy​ków, lo​jal​nych żoł​nie​rzy, któ​rzy wier​nie trwa​li na swo​‐ ich po​ste​run​kach i bro​ni​li ce​sar​stwa. Te po​nu​re my​śli nie od​stę​po​wa​ły jej ani na chwi​lę, gdy wraz z Le​ha​vem pra​co​wa​ła nad przy​go​to​wa​niem ar​mii do wy​mar​szu. Oka​za​ło się, że przy​go​to​wa​nie ar​mii nie po​le​ga wy​łącz​nie na wcią​gnię​‐ ciu fla​gi na maszt, wy​gło​sze​niu kil​ku za​grze​wa​ją​cych prze​mó​wień i roz​da​‐ niu mie​czy. Nie jest to ła​twe ani dla księż​nicz​ki, ani na​wet dla pro​ro​ki​ni. Ada​re się wy​da​wa​ło, że po prze​czy​ta​niu paru ksią​żek zna się tro​chę na woj​‐ sko​wej lo​gi​sty​ce, ale w książ​kach wszyst​ko spra​wia​ło wra​że​nie schlud​no​ści i ła​two​ści, jak​by głów​na pra​ca po​le​ga​ła na usta​wia​niu wo​zów, usta​la​niu ra​‐ cji żyw​no​ścio​wych, wy​rów​ny​wa​niu sze​re​gów i na​rzu​ca​niu dys​cy​pli​ny. Wy​raź​nie się czu​ło, że kto​kol​wiek pi​sał te książ​ki, ro​bił to, sie​dząc wy​god​nie w fo​te​lu, z dala od cha​osu rze​czy​wi​stej mo​bi​li​za​cji. Samo zor​ga​ni​zo​wa​nie roz​pro​szo​nych Sy​nów Pło​mie​nia za​ję​ło Le​ha​vo​wi

nie​mal ty​dzień. Wia​do​mo było, że więk​szość żoł​nie​rzy prze​nio​sła się z An​‐ nu​ru na po​łu​dnie, czę​ścio​wo żeby uciec ze sto​li​cy, a po czę​ści dla​te​go, że do​‐ tar​ły do nich po​gło​ski o gro​ma​dzą​cych się w Olo​nie si​łach. Było ich co naj​‐ mniej pięć ty​się​cy w mie​ście i pod mia​stem, lecz poza ści​słym krę​giem kil​‐ ku​set woj​sko​wych zgro​ma​dzo​nych wo​kół Le​ha​va nie było tam żad​nej usta​‐ lo​nej hie​rar​chii, żad​ne​go miej​sca dla musz​try, żad​ne​go pro​to​ko​łu wy​da​wa​‐ nia, roz​sy​ła​nia i we​ry​fi​ka​cji roz​ka​zów, ni​cze​go poza czy​stym pra​gnie​niem służ​by z bro​nią w ręku w obro​nie In​tar​ry i czy​stą nie​na​wi​ścią do Mal​ke​enia​‐ nów. Cud przy Stud​ni zre​ha​bi​li​to​wał Ada​re w oczach wie​lu, lecz Le​hav zbyt dłu​go i upo​rczy​wie wbi​jał im do głów an​ty​ce​sar​ską pro​pa​gan​dę. Z jed​nej stro​ny była ona po​wo​dem gor​li​wo​ści, z jaką tak wie​lu miesz​kań​ców zgła​‐ sza​ło się pod broń, z dru​giej jed​nak trud​no było wy​ja​śnić set​kom i ty​siąc​om lu​dzi, że Ada​re pa​dła ofia​rą tego sa​me​go zdra​dli​we​go oszu​stwa, któ​re znisz​‐ czy​ło Ko​ściół In​tar​ry. Każ​de​go ran​ka i każ​de​go wie​czo​ru Le​hav i Ada​re wy​‐ stę​po​wa​li na ma​łym dzie​dziń​cu przed ko​lej​ną grup​ką no​wych za​cię​tych twa​rzy, któ​rym mu​sie​li tłu​ma​czyć, że kon​flikt mię​dzy nimi był skut​kiem nie​po​ro​zu​mie​nia i że obo​je tę​sk​nią rów​nie moc​no do sil​ne​go ce​sar​stwa, w któ​rym kult In​tar​ry od​gry​wał​by wio​dą​cą rolę, a ke​na​rang, któ​ry zo​stał mia​no​wa​ny re​gen​tem, jest ich wspól​nym wro​giem. — On wie, że nad​cho​dzi​my – stwier​dził któ​re​goś wie​czo​ru Le​hav, gdy za​sie​dli obo​je, ogry​za​jąc ka​wał​ki opie​ka​ne​go kar​pia. Ful​ton, po​mi​mo swych ran, wró​cił do służ​by, lecz czu​wał pod drzwia​mi, pod​czas gdy Le​hav i Ada​re je​dli po​si​łek. – Pa​łac ma swo​ich szpie​gów, tak samo jak wszę​dzie in​dziej, i nie da się ukryć tego, co ro​bi​my. Ada​re ski​nę​ła gło​wą, znu​żo​na. — I tak nie mamy wiel​kie​go wy​bo​ru. — Za​wsze jest ja​kiś wy​bór. Pod​nio​sła wzrok znad ta​le​rza i spoj​rza​ła na Le​ha​va. Nie​za​leż​nie od wspól​nych ce​lów, nie​za​leż​nie od po​wro​tu Ful​to​na i jej na​głe​go wy​nie​sie​‐ nia w oczach Sy​nów Pło​mie​nia wciąż czu​ła się w obec​no​ści Le​ha​va nie​swo​‐ jo. Ak​cep​to​wał i współ​pra​co​wał z nią, lecz Ada​re wciąż nie wie​dzia​ła, co w związ​ku z nią czu​je. Nie za​po​mnia​ła tam​te​go dnia w Won​nej Dziel​ni​cy, kie​dy Le​hav o mały włos zo​sta​wił​by ją na pa​stwę ka​na​ło​wych szczu​rów. Ada​re nie kwe​stio​no​wa​ła jego od​da​nia bo​gi​ni i mia​ła na​dzie​ję, że to wy​star​‐ czy dla za​pew​nie​nia wspól​no​ty ce​lów, ale pew​no​ści nie mia​ła. Ina​czej niż inni Le​hav na​dal zwra​cał się do niej jak do księż​nicz​ki, a nie pro​ro​ki​ni. — Czy masz wąt​pli​wo​ści? – za​py​ta​ła Ada​re. Jed​na In​tar​ra wie​dzia​ła, ile w niej sa​mej było zwąt​pie​nia, lecz to nie zna​‐ czy​ło, że go​to​wa była utra​cić po​par​cie Sy​nów Pło​mie​nia. Bez nich cały jej bunt tra​cił sens, a gdy​by il Torn​ja ją poj​mał, stra​ci​ła​by ży​cie. — Chcia​łem o coś za​py​tać – od​parł i odło​żył nóż, któ​re​go klin​ga znik​nę​ła za​to​pio​na w gę​stym so​sie na dnie pół​mi​ska.

— Do​brze więc – od​rze​kła Ada​re. – Py​taj. Przez dłu​gą chwi​lę mil​czał, wpa​tru​jąc się w rybę. Po​tem się​gnął ręką, wy​‐ jął po​ło​wę dzwon​ka, ugryzł ka​wa​łe​czek i odło​żył resz​tę na pół​mi​sek. — Jaki on jest? – za​py​tał w koń​cu. – Ten ke​na​rang? Jaki to ro​dzaj czło​wie​‐ ka? Jaki żoł​nierz? — Dla​cze​go sam mi tego nie po​wiesz? By​łeś jed​nym z tych, któ​rzy pod nim słu​ży​li. — By​łem na po​łu​dniu, w dżun​gli. W tym cza​sie il Torn​ja był wciąż lo​kal​‐ nym do​wód​cą w Ra​al​te, na pół​no​cy. Na​wet go nie wi​dzia​łem. Ada​re zmarsz​czy​ła brwi, a po​tem po​krę​ci​ła gło​wą. — Czy​ta​łam wszyst​kie kla​sycz​ne trak​ta​ty, ale o woj​sku nie wiem pod​‐ sta​wo​wych rze​czy. Męż​czyź​ni mó​wią, że jest bły​sko​tli​wy, że wy​gry​wa bi​‐ twy, któ​rych nikt inny nie zdo​łał​by wy​grać. Jego żoł​nie​rze po​szli​by za nim w ogień, gdy​by ich o to po​pro​sił, co, jak są​dzę, czy​ni go bar​dzo nie​bez​piecz​‐ nym. Za​mil​kła. Jej wspo​mnie​nia o il Torn​ji były jak noże: ostre i głę​bo​ko tną​ce. — Je​śli cho​dzi o nie​go sa​me​go – cią​gnę​ła da​lej, szu​ka​jąc wła​ści​wych słów – to wy​da​je się non​sza​lanc​ki, dziar​ski, nie​fra​so​bli​wy… ale to nie​praw​‐ da. A przy​naj​mniej nie wszyst​ko jest praw​dą. My​śla​łam, że je​stem spryt​na, ale on zdo​łał mnie wy​ko​rzy​stać. Wy​ko​rzy​stał jak pre​cy​zyj​ne na​rzę​dzie, któ​‐ re sam so​bie wy​brał i przy​spo​so​bił do swe​go użyt​ku. A ja na​wet nie zda​wa​‐ łam so​bie z tego spra​wy. Le​hav ją ob​ser​wo​wał, a w jego oczach, pod przy​mru​żo​ny​mi po​wie​ka​mi, od​bi​ja​ło się świa​tło świec. — Ucie​kłaś jed​nak – za​uwa​żył. Po​tak​nę​ła po​nu​ro. — A te​raz wra​ca​my. W cią​gu na​stęp​nych dni strach i nie​pew​ność za​gnieź​dzi​ły się w jej wnę​‐ trzu jak szczur. Lecz z upły​wem cza​su, dzień po dniu, siła po​wra​ca​ła. Męż​‐ czyź​ni czy​ści​li pan​ce​rze, ostrzy​li mie​cze i do​łą​cza​li do wiel​kie​go obo​zu usy​‐ tu​owa​ne​go na pół​noc od mia​sta. Miesz​kań​cy Olo​nu i oko​lic gro​ma​dzi​li się rów​nież, nie​któ​rzy po to, by po​ga​pić się na woj​sko, inni z po​wo​du praw​dzi​‐ wej czci dla In​tar​ry lub Ada​re, a jesz​cze inni, bo mie​li coś do sprze​da​nia – wozy, ko​nie, zbo​że. Ofia​ry dla pro​ro​ki​ni były rze​czą na​tu​ral​ną, ale żyć też było trze​ba, a za​opa​try​wa​nie ar​mii przy​no​si​ło nie​złe pie​nią​dze. Skąd brać pie​nią​dze, sta​no​wi​ło osob​ną kwe​stię, lecz aku​rat na to py​ta​nie Ada​re po​tra​fi​ła od​po​wie​dzieć. Olon, przy ca​łym swo​im ubó​stwie i ru​inie, wciąż funk​cjo​no​wał jak le​jek, przez któ​ry prze​pły​wa​ła więk​szość han​dlu po​‐ mię​dzy środ​ko​wy​mi ob​sza​ra​mi Eri​droi a sto​li​cą. Duży han​del ozna​czał duże po​dat​ki, a Ada​re, w po​dwój​nej roli księż​nicz​ki Mal​ke​enian i mi​ni​stra fi​nan​‐ sów, za​ję​ła ce​sar​ską szka​tu​łę Olo​nu. Było to dość pie​nię​dzy, by wy​po​sa​żyć ar​mię. Ty​dzień po ude​rze​niu pio​ru​na w Stud​nię Sy​no​wie Pło​mie​nia mie​li już

wy​star​cza​ją​ce środ​ki, by do​trzeć do An​nu​ru. Na​stęp​ne​go dnia wy​ma​sze​ro​‐ wa​li z mia​sta na oczach za​cie​ka​wio​nej ga​wie​dzi. Nie​któ​rzy w tłu​mie wi​wa​‐ to​wa​li, inni wy​glą​da​li na za​tro​ska​nych tym, jaki wpływ woj​na bę​dzie mieć na nich, na ich domy i ro​dzi​ny. Do​pie​ro gdy Ada​re uj​rza​ła, jak rów​ne sze​re​gi woj​ska ma​sze​ru​ją na pół​‐ noc, w peł​ni uświa​do​mi​ła so​bie zna​cze​nie, ja​kie dla re​ali​za​cji jej ce​lów mają Sy​no​wie Pło​mie​nia. Do​tar​ło to do niej z całą mocą, gdy po​czu​ła drże​nie zie​‐ mi pod sto​pa​mi ma​sze​ru​ją​cych żoł​nie​rzy. Po​mi​mo roz​pro​sze​nia i upad​ku swe​go Ko​ścio​ła Sy​no​wie Pło​mie​nia przez dłu​gie lata po​zo​sta​li wier​ni ry​cer​‐ skie​mu za​ko​no​wi. Nie mie​li wiel​kich trud​no​ści z od​na​le​zie​niem się w daw​‐ nych struk​tu​rach do​wo​dze​nia. Utrwa​lo​ne przez lata na​wy​ki dys​cy​pli​ny, od​‐ róż​nia​ją​ce za​wo​do​wych woj​sko​wych od zwy​kłej zbroj​nej zbie​ra​ni​ny, zro​bi​‐ ły swo​je. Ada​re wie​dzia​ła, że samo za​ję​cie po​dat​ków i do​bre wy​po​sa​że​nie ar​‐ mii nie​wie​le by dało, gdy​by ci żoł​nie​rze nie mie​li wy​szko​le​nia do wal​ki w od​dzia​łach i nie po​tra​fi​li ma​sze​ro​wać, nie na​stę​pu​jąc so​bie na ob​ca​sy. Kie​dy tak szła z Sy​na​mi Pło​mie​nia na pół​noc, po​now​nie po​ko​nu​jąc mile dro​‐ gi wzdłuż ka​na​łu, wszyst​ko od​by​wa​ło się tak gład​ko, że ła​two było za​po​‐ mnieć o cze​ka​ją​cej ich na koń​cu tej dro​gi bi​twie i o tym, że każ​dy, pro​rok czy nie, może wów​czas po pro​stu zgi​nąć.

25

K

aden pa​mię​tał, jak za​bił swo​ją pierw​szą kozę. Pa​mię​tał, jak prze​cią​gał sta​ran​nie za​ostrzo​nym no​żem po szyi zwie​rzę​cia, przy​trzy​mu​jąc ra​‐ mie​niem jego cie​płe, drżą​ce cia​ło. Pa​mię​tał, jak pod ostrzem roz​stą​pi​‐ ła się sierść, a po​tem skó​ra i mięk​kie ró​żo​we cia​ło, a po chwi​li nie dłuż​szej niż pół ude​rze​nia ser​ca try​snę​ła fon​tan​na go​rą​cej krwi i nogi kozy na​gle zwiot​cza​ły. Miał wów​czas tyl​ko dzie​sięć lat, lecz przy​po​mi​nał so​bie, jak po​chy​lo​ny nad nim Chal​mer Ole​ki ka​zał mu odło​żyć nóż i pod​sta​wić pod ranę gli​nia​ny gar​nek, żeby ze​brać krew. — Krew i mię​so – za​uwa​żył wów​czas Ole​ki. – Tro​chę ko​ści. Tro​chę sier​‐ ści. Żad​nej du​szy. – Za​chi​cho​tał przy​jaź​nie, za​do​wo​lo​ny ze swe​go spo​strze​‐ że​nia. Jego śmiech był ci​chy jak szmer stru​my​ka spły​wa​ją​ce​go po gład​kich ka​mie​niach. Po​ka​zał Ka​de​no​wi, jak kozę wy​pa​tro​szyć, i ko​lej​no wyj​mo​wał roz​ma​ite or​ga​ny. – Ser​ce. Mózg. Wnętrz​no​ści. Żywe stwo​rze​nie nie jest ni​‐ czym wię​cej. Ty też je​steś tyl​ko tym. A za​tem rów​nież ten męż​czy​zna, któ​re​go mam za​raz za​bić, po​my​ślał Ka​den. Zdu​mie​wa​ją​ce, jak ła​two było stwo​rzyć po temu spo​sob​ność. Sta​nął z no​‐ żem w ciem​nej wnę​ce na​prze​ciw​ko swo​jej celi i cze​kał, od​li​cza​jąc ostat​nie ude​rze​nia ser​ca, aż na​dej​dzie straż​nik z mi​ską w jed​nej ręce i sztor​mo​wą la​‐ tar​nią w dru​giej. Gdy usły​szał, jak otwie​ra​ją się drzwi na koń​cu ko​ry​ta​rza, przy​mknął po​wie​ki, by ukryć pło​ną​ce tę​czów​ki swo​ich oczu, i cze​kał, aż kro​ki ucich​ną. Gdy otwo​rzył oczy, straż​nik, po​chy​lo​ny i od​wró​co​ny do nie​go ty​łem, wła​śnie sta​wiał na zie​mi la​tar​nię. Pro​sta rzecz. Jed​no cię​cie po szyi i go​to​we: bru​tal​ne, ale pro​ste. Kie​dy jed​‐ nak stał w ciem​no​ściach, wsłu​chu​jąc się w od​dech męż​czy​zny i mie​rząc w my​ślach od​le​głość do jego szyi, to naj​bar​dziej pod​sta​wo​we ele​men​ty tej pro​stej czyn​no​ści wy​da​ły mu się na​gle nie​prze​ko​nu​ją​ce, wręcz nie​moż​li​we. Jak prze​kro​czyć ko​ry​tarz, nie zwra​ca​jąc uwa​gi tam​te​go? Jak się ob​ró​cić, by wy​ko​nać ruch no​żem? Czy po​wi​nien po​ru​szać się wol​no, by nie wzbu​‐ dzić po​dej​rzeń, czy rzu​cić się gwał​tow​nie i za​mor​do​wać go jed​nym szyb​kim cię​ciem? Nie, po​wie​dział so​bie w du​chu. Nie za​mor​do​wać. „Mor​do​wa​nie” to przy​‐

kre sło​wo, na​sy​co​ne oce​ną i emo​cją. Za​bi​ja​nie. Za​bi​ja​nie opi​su​je czyn​ność i nic poza tym. Za​bi​ja​łem kozy, przy​po​mniał so​bie. Za​bi​łem krwio​pij​cę na prze​łę​czy. No tak, ale po​le​ga​ło to je​dy​nie na na​ci​śnię​ciu spu​stu ku​szy i wy​‐ pusz​cze​niu beł​tu w Ba​len​di​na. Sły​chać było tyl​ko krót​ki świst i krwio​pij​ca znik​nął za grzbie​tem urwi​ska. Nie od​czuł tego jako za​bi​ja​nia. W ogó​le nic nie po​czuł. Po​de​rżnię​cie gar​dła straż​ni​ko​wi było trud​niej​sze i brud​niej​sze. Przyj​rzał się wi​docz​ne​mu pod szczę​ką męż​czy​zny od​kry​te​mu skraw​ko​‐ wi cia​ła. Oto jest nóż. A tam jest szy​ja. W koń​cu była to pro​sta kwe​stia zro​bie​nia trzech kro​ków, za​koń​czo​ne​go wy​cią​gnię​ciem ręki. Ostrze wbi​ło się na​tych​miast, na​po​tka​ło lek​ki opór, gdy na​tra​fi​ło na tward​szą chrząst​kę krta​ni, a po​tem za​głę​bi​ło się i prze​cię​ło, śli​skie, go​rą​ce, wil​got​ne. Straż​nik zdo​łał wy​ko​nać za​le​d​wie pół ob​ro​tu i się​‐ gnąć ręką do ra​mie​nia Ka​de​na, jak​by w przy​ja​ciel​skim ge​ście. Po​tem ży​cie ulot​ni​ło się z jego nóg, a gło​wa opa​dła na prze​cię​tą szy​ję. Krew za​la​ła Ka​de​‐ no​wi twarz i pier​si, zbro​czy​ła rękę trzy​ma​ją​cą nóż, spły​nę​ła sze​ro​ką pla​mą na przód fo​cze​go ku​bra​ka i utwo​rzy​ła ka​łu​żę, zbie​ra​jąc się w za​głę​bie​niach po​sadz​ki. Cia​ło po​chy​li​ło się i upa​dło. Przez chwi​lę Ka​den trwał w bez​ru​chu. Stał z no​żem przy boku, a krew spla​mi​ła jego cuch​ną​ce ubra​nie. Ja​kieś uczu​cie wkra​dło się na obrze​ża jego umy​słu de​li​kat​nie i ci​cho jak mysz, lecz za każ​dym ra​zem, gdy pró​bo​wał mu się przyj​rzeć, umy​ka​ło. Po​czu​cie winy? Spoj​rzał na zwi​nię​ty u jego nóg kształt, kop​czyk mię​śni i ko​ści, któ​ry jesz​cze przed chwi​lą był ży​wym czło​‐ wie​kiem, po czym za​mknął oczy i spró​bo​wał od​pę​dzić od sie​bie tę ulot​ną emo​cję. Żal? Zwąt​pie​nie? Po​pa​trzył jesz​cze chwi​lę na zwło​ki; trze​ba było ru​‐ szać da​lej. Pod​czas ata​ku stra​cił ra​chu​bę ude​rzeń tęt​na, lecz te​raz nie było mu to po​‐ trzeb​ne. Wyj​ście dro​gą Kie​la nie uwzględ​nia​ło ko​ry​ta​rzy na wyż​szych kon​‐ dy​gna​cjach. Tym sa​mym roz​kład za​jęć Ishie​nów był już bez zna​cze​nia. Ka​den pod​niósł la​tar​nię, otwo​rzył sze​rzej jej osło​nę, po​zwo​lił oczom przy​wyk​nąć do świa​tła, po czym ob​ma​cał ubra​nie straż​ni​ka w po​szu​ki​wa​‐ niu klu​czy. Zra​zu po​my​ślał, że źle to ro​ze​grał, że straż​nik nie za​brał klu​czy, lecz po chwi​li, gdy od​su​nął zbro​czo​ny krwią koł​nierz, zna​lazł je za​wie​szo​ne na łań​cu​chu na jego szyi. Uwol​nie​nie Kie​la było pro​ste, trze​ba było tyl​ko prze​su​nąć cięż​kie sta​lo​we kra​ty, wsu​nąć klucz do zam​ka i otwo​rzyć drzwi. Ka​den drgnął, gdy drzwi za​zgrzy​ta​ły, a jego puls raz jesz​cze przy​spie​szył. — Straż​nik za​bi​ty? – za​py​tał Kiel, wy​cho​dząc z cie​nia. Ka​den ski​nął gło​wą. — Czy​li że nikt nas tu nie usły​szy. – Kiel zer​k​nął za ple​cy Ka​de​na, jak​by ko​goś wy​pa​try​wał. – Gdzie dziew​czy​na? — Tędy – po​wie​dział Ka​den, ge​stem wska​zu​jąc dro​gę. Mi​nął już nie​mal dzień, od​kąd Ka​den od​na​lazł celę dziew​czy​ny. Prze​śla​‐ dow​cy za​mknę​li całą ich trój​kę w od​da​lo​nych ce​lach, aby unie​moż​li​wić

im ko​mu​ni​ko​wa​nie się ze sobą. Ka​den po​trze​bo​wał nie​mal ty​sią​ca ude​rzeń ser​ca, by od​na​leźć za​mknię​te drzwi, któ​re no​si​ły śla​dy nie​daw​ne​go otwie​ra​‐ nia. Roz​wa​żał na​wet, czy nie uwol​nić jej wcze​śniej, czy nie wy​ja​śnić wszyst​‐ kie​go i po​pro​sić o po​moc w za​bi​ciu straż​ni​ka. Ku​si​ło go, by mieć wspól​nicz​‐ kę, lecz w ostat​niej chwi​li po​rzu​cił ten po​mysł. Nie wia​do​mo, ja​kie pla​ny wo​bec dziew​czy​ny miał jesz​cze Ma​tol z Ishie​na​mi i kie​dy mo​gli za​wlec ją na górę. Bez​piecz​niej było po​zo​sta​wić ją tu​taj, w ciem​no​ściach, nie​świa​‐ do​mą ni​cze​go, aż na​dej​dzie czas uciecz​ki. Kie​dy uchy​lił drzwi, za​czął po​wąt​‐ pie​wać, czy do​brze oce​nił sy​tu​ację. W wą​tłym świe​tle do​strzegł pod prze​ciw​le​głą ścia​ną sku​lo​ny kształt. Na​‐ wet w cia​snym wnę​trzu celi Tri​ste wy​glą​da​ła jak ma​leń​ka, zwi​nię​ta kul​ka stra​chu i bólu. Krzyk​nę​ła na wi​dok na​głe​go świa​tła i przy​sło​ni​ła dło​nią oczy, po czym od​wró​ci​ła się do ścia​ny i wtu​li​ła w nią, jak​by chcia​ła się w niej za​grze​bać. Ka​den za​uwa​żył, że na jej rę​kach wid​nia​ły ska​le​cze​nia, opa​rze​nia i rany szar​pa​ne. Oto, dla​cze​go za​bi​łem straż​ni​ka, po​wie​dział so​bie w du​chu. Oto, dla​cze​go nie za​ufa​łem Ta​no​wi. Po​stą​pił parę kro​ków do przo​‐ du, pod​cho​dząc do zwi​nię​tej i drżą​cej dziew​czy​ny, jak​by była prze​ra​żo​nym zwie​rzę​ciem, któ​re ucie​kło z za​gro​dy i za​gu​bi​ło się w gó​rach. — Nie – jęk​nę​ła. – Bła​gam… — Tri​ste – po​wie​dział, a sło​wo to za​brzmia​ło szorst​ko w chłod​nym po​‐ wie​trzu celi. Spró​bo​wał nadać mu wię​cej cie​pła. – Tri​ste. To ja, Ka​den. Idzie​‐ my stąd. Wy​cho​dzi​my. Unio​sła lek​ko gło​wę, mru​ga​jąc pod po​skle​ja​ny​mi i zmierz​wio​ny​mi wło​‐ sa​mi, wciąż ośle​pio​na świa​tłem. Struż​ki krwi i smu​gi bru​du bie​gły po jej twa​rzy i ra​mio​nach. Ktoś po​wy​ry​wał jej więk​szość wło​sów. Aedo​liań​ski mun​dur, któ​ry no​si​ła od cza​su uciecz​ki przez Góry Ko​ścia​ne, był w strzę​‐ pach. Prze​su​wa​ła pal​ca​mi po ka​mien​nej ścia​nie, piesz​cząc ją, jak​by była po​‐ licz​kiem śpią​ce​go dziec​ka. Jej pa​znok​cie, jak za​uwa​żył Ka​den, były po​ła​ma​‐ ne i po​kry​te krwią. — Wy​cho​dzi​my? – za​py​ta​ła ci​cho. — Ucie​ka​my. Mu​si​my ru​szać się szyb​ko, za​nim przyj​dą na​stęp​ni straż​ni​‐ cy. Za​nim Ma​tol po​śle tu ko​goś jesz​cze. Za​drża​ła na dźwięk tego imie​nia i po​wo​li, nie​pew​nie pod​nio​sła się na nogi. — Co ro​bi​my? — Idzie​my z Kie​lem. — Kim jest Kiel? — Kimś, kto po​tra​fi nas stąd wy​pro​wa​dzić. † Spo​koj​na, czar​na ta​fla zda​wa​ła się wsy​sać świa​tło lam​py, jak​by była smo​łą lub oli​wą, a nie sło​ną wodą, jak​by wszyst​ko, co w nią wpad​nie, na​tych​miast

zmie​nia​ło się w ciem​ność. Mia​ła za​le​d​wie krok śred​ni​cy, sze​ro​kość wą​skiej stud​ni, lecz Ka​den wy​obra​żał so​bie, że moż​na wpaść w nią nie​skoń​cze​nie głę​bo​ko, aż do sa​me​go środ​ka zie​mi. — To jest to – po​wie​dział Kiel. Ka​den spoj​rzał na Tri​ste. Pa​trzy​ła, drżąc, w stud​nię, jak​by była ona pasz​‐ czą ja​kiejś wiel​kiej ka​mien​nej be​stii. — Nie ma in​nej dro​gi? – za​py​ta​ła ci​chym, prze​ra​żo​nym gło​sem. – A co ze stat​kiem, o któ​rym wspo​mniał Ka​den? Tym, któ​ry pro​po​no​wał Tan? Ka​den się za​wa​hał. Gdy pa​trzył w tę czar​ną wodę, ku​si​ło go, by za​wró​cić, wy​do​stać się przez głów​ną bra​mę wię​zie​nia, by mieć na​dzie​ję, że uda się ja​‐ koś ukryć Tri​ste pod​czas dłu​giej wę​drów​ki do pod​ziem​ne​go por​tu. Ku​si​ło, ale było czy​stym sza​leń​stwem. Po​dar​ty aedo​liań​ski mun​dur dziew​czy​ny w ża​den spo​sób nie zdo​łał​by ukryć jej toż​sa​mo​ści. Na​wet w cie​niu, na​wet w mro​ku było oczy​wi​ste, że jest ko​bie​tą, a w Umar​łym Ser​cu nie było in​‐ nych ko​biet. Mo​gli​by prze​kra​dać się ko​ry​ta​rza​mi, gdy​by nie mie​li na​dziei na nic in​ne​go. Ale Ka​den skoń​czył z na​dzie​ja​mi. — Tam​ta dro​ga to zbyt wiel​kie ry​zy​ko. Tędy tra​fi​my pro​sto do kom​na​‐ ty, gdzie jest ken​ta. — Ale tam​ci męż​czyź​ni – rze​kła Tri​ste. – Ci z ku​sza​mi… — Ni​g​dy nas nie zo​ba​czą – po​wie​dział Kiel. – Są poza sa​dzaw​ką, cze​ka​ją na wy​stę​pie skal​nym po​nad nią. My zaś ni​g​dy nie wy​nu​rzy​my się nad po​‐ wierzch​nię. — A tego nie pil​nu​ją? – za​py​tał Ka​den, wska​zu​jąc na stud​nię. Kiel uniósł brwi. — A ty byś pil​no​wał? — Co jest tam w dole? – spy​ta​ła Tri​ste. — Tu​ne​le. Kom​na​ty. Sta​re ko​ry​ta​rze. Kie​dy Ishie​no​wie za​le​wa​li ken​ta, za​la​li też dzie​siąt​ki niż​szych przejść. Była to roz​sąd​na de​cy​zja. Nikt nie od​‐ wa​ży się klu​czyć w tym la​bi​ryn​cie po prze​by​ciu bra​my, a już na pew​no nie pod wodą, kie​dy może za​brak​nąć po​wie​trza. Ka​den spoj​rzał po​nu​ro na po​wierzch​nię wody w dole. — Nikt poza nami – za​uwa​żył. — Trud​no. – Kiel roz​ło​żył ręce. – Spró​bu​je​my. — Jak da​le​ko? – za​py​ta​ła Tri​ste. Cse​striim za​milkł, sku​pił się na czymś i przez chwi​lę był zu​peł​nie nie​‐ obec​ny, a po​tem ski​nął gło​wą. — Sto osiem​dzie​siąt sie​dem kro​ków. Wóz albo prze​wóz. Ka​den spoj​rzał zdzi​wio​ny. — Zmie​rzy​łeś to? — W umy​śle. Mi​nę​ły już ty​sią​ce lat. Mu​sia​łem so​bie przy​po​mnieć. — Dwie​ście kro​ków – jęk​nę​ła Tri​ste i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie wiem, czy prze​pły​nę​ła​bym tyle na po​wierzch​ni. — Nie mu​sisz pły​wać – od​parł Kiel. – W każ​dym ra​zie nie​wie​le. Po​pro​wa​‐

dzę cię. Po​cią​gnę. — A co z tobą? – spy​tał Ka​den. – To wy​da​je się pra​wie nie​moż​li​we, na​wet przy wy​jąt​ko​wym wy​sił​ku. — Ist​nie​ją roz​ma​ite tech​ni​ki po​zwa​la​ją​ce spo​wal​niać pra​cę ser​ca, wy​ko​‐ rzy​sty​wać oszczęd​niej pra​cę mię​śni… – od​parł Cse​striim. Ka​den za​milkł, zdaw​szy so​bie na​gle spra​wę, że sto​ją​cy obok nie​go męż​‐ czy​zna nie jest czło​wie​kiem. Shi​no​wie, przy wy​tę​żo​nym tre​nin​gu i sa​mo​dy​‐ scy​pli​nie, też po​tra​fi​li do​ko​ny​wać nie​zwy​kłych rze​czy. Mo​gli zimą sie​dzieć nago na śnie​gu albo przez cały ty​dzień oby​wać się bez snu, ale w po​rów​na​‐ niu z Kie​lem byli jak dzie​ci, jak głup​ta​sy, sła​biut​kie isto​ty, ba​da​ją​ce pierw​sze kom​na​ty ogrom​ne​go mia​sta, któ​re​go wiel​ko​ści nie byli w sta​nie oce​nić. — A ja? – za​py​tał Ka​den. — Wpro​wa​dzisz się tu​taj w stan va​nia​te – od​rzekł Kiel. – To po​mo​że ci zwol​nić tęt​no i za​bez​pie​czy cię przed pa​ni​ką. Je​śli bę​dziesz roz​sąd​nie go​‐ spo​da​ro​wał od​de​chem, to po​win​no wy​star​czyć. — Je​śli – od​parł Ka​den, krę​cąc gło​wą. – Je​śli do​brze za​pa​mię​ta​łeś dy​stans, je​śli zdo​łam na​dą​żyć za tobą tam, na dole, je​śli zdo​łam za​cho​wać stan va​nia​‐ te… To są same „je​śli”. Za​czy​nam się za​sta​na​wiać, czy nie po​win​ni​śmy jed​‐ nak za​ry​zy​ko​wać tego stat​ku. Kiel prze​chy​lił gło​wę. — Nic nie jest pew​ne. Gdy​by​śmy szli tu​ne​la​mi na gó​rze, mu​siał​byś za​‐ ufać szczę​ściu. Gdy wy​bie​rze​my tę dro​gę, bę​dziesz mógł zdać się cał​ko​wi​cie na sie​bie. — A ty – rzu​ci​ła Tri​ste, ob​ra​ca​jąc się ku nie​mu, gło​sem na gra​ni​cy hi​ste​‐ rii. – Ty je​steś Cse​strii​mem. Te​raz, gdy Ka​den cię już uwol​nił, mógł​byś za​‐ brać nas na dół i zo​sta​wić sa​mym so​bie. Nie zna​my na​wet dro​gi pro​wa​dzą​‐ cej do ken​ta. Kiel ski​nął gło​wą. — Mógł​bym. I nie zna​cie. Wie​cie jed​nak – cią​gnął da​lej, po​ka​zu​jąc rany na prze​gu​bach Tri​ste i po​ła​ma​ne pa​znok​cie jej dło​ni – co by się sta​ło, gdy​by was zno​wu zła​pa​li. Woda może was za​bić, ale nie w taki spo​sób. Tri​ste zbla​dła i spoj​rza​ła w głąb ko​ry​ta​rza, któ​rym przy​szli. Ka​den po​dą​‐ żył za jej spoj​rze​niem. — Nie po​do​ba mi się, że zo​sta​wiam Tana – po​wie​dział, krę​cąc gło​wą. – Ishie​no​wie nie ufa​ją mu bar​dziej niż mnie. Kie​dy znik​nie​my, od​gad​ną wszyst​ko. Będą wie​dzie​li, co się sta​ło. — On też – od​parł Kiel. – Ram​pu​ri Tan jest dużo bar​dziej nie​bez​piecz​ny i znacz​nie spryt​niej​szy, niż ci się wy​da​je. Znaj​dzie ja​kiś wła​sny spo​sób. — A je​śli nie znaj​dzie? Cse​striim spoj​rzał mu głę​bo​ko w oczy. — Wów​czas nie znaj​dzie. Nie ma ła​twych dróg, Ka​de​nie. Mo​żesz ura​to​‐ wać Tri​ste albo Tana, ale nie obo​je. Ka​den spoj​rzał na dziew​czy​nę. Dy​go​ta​ła z zim​na w mro​ku, obej​mu​jąc się

ra​mio​na​mi. — W po​rząd​ku – po​wie​dział. – A za​tem va​nia​te. — Nie znam va​nia​te – po​wie​dzia​ła Tri​ste za​ła​mu​ją​cym się gło​sem. – Nie po​tra​fię spo​wol​nić od​de​chu. Kiel ski​nął gło​wą. — Nie wiem, czy prze​ży​jesz przej​ście przez ken​ta, lecz wy​bór na​le​ży do cie​bie. Ob​ró​ci​ła się do Ka​de​na i spoj​rza​ła na nie​go roz​sze​rzo​ny​mi, bła​gal​ny​mi oczy​ma. — Co zro​bi​my? Za​wa​hał się. Nie chciał po​dej​mo​wać tej de​cy​zji, nie chciał wy​ni​ka​ją​cej z niej od​po​wie​dzial​no​ści, ale chce​nie, jak ma​wia​li mu set​ki razy Shi​no​wie, jest po pro​stu in​nym ro​dza​jem cier​pie​nia. Od​su​nął na bok lęk i emo​cje, po czym spró​bo​wał spoj​rzeć ja​sno i zim​no na sy​tu​ację. Je​śli uciek​ną, je​śli zdo​ła ob​jąć tron, bę​dzie mógł wró​cić po Tana. Co wię​cej, je​śli Tri​ste jest Cse​striim​ką, bę​dzie jej po​trze​bo​wał, bę​dzie po​trze​‐ bo​wał tego, co ona wie, aby zro​zu​mieć spi​sek, jaki zo​stał za​wią​za​ny prze​‐ ciw​ko jego ro​dzi​nie. Był to trud​ny wy​bór, lecz Ram​pu​ri Tan na​uczył go co nie​co na te​mat trud​no​ści. — Jest w to​bie siła, Tri​ste – po​wie​dział. – Jest coś, cze​go na​wet ty sama nie ro​zu​miesz. To dla​te​go cię uwię​zi​li. Prze​bie​głaś przez góry. Już dwa razy prze​szłaś przez ken​ta… Wście​kłe okrzy​ki za​głu​szy​ły jego sło​wa, bu​rząc spo​kój, któ​re​go strzegł tak sta​ran​nie. Sta​rał się po​li​czyć gło​sy. Było ich trzy, nie… pięć, a naj​do​no​‐ śniej​szy był głos Ma​to​la, ki​pią​cy gnie​wem. — …zna​leźć, ma​cie ich zna​leźć na​tych​miast. Spraw​dzać cele dwój​ka​mi i do​brze prze​trzą​snąć mi to pie​przo​ne miej​sce. I nich ktoś mi znaj​dzie Ram​‐ pu​rie​go Tana, tego zdra​dziec​kie​go su​kin​sy​na. Buty za​ło​mo​ta​ły na ka​mie​niach. Za​zgrzy​ta​ły sta​lo​we za​wia​sy. Ze​wsząd do​bie​ga​ły szcze​kli​we ko​men​dy. — To za wcze​śnie – stwier​dził Ka​den, pa​trząc w stro​nę ko​ry​ta​rza. – Nie po​win​no ich tu być. — Nie ma żad​ne​go „po​win​no” – rzekł spo​koj​nie Kiel. – Tyl​ko „jest”. Przy​‐ go​tuj się. Ka​den wziął na pró​bę głę​bo​ki wdech, lecz za​nim wy​pu​ścił po​wie​trze, pierw​si Ishie​no​wie wy​szli zza za​ło​mu muru. Ich mie​cze po​ły​ski​wa​ły w świe​tle la​tar​ni. Przez chwi​lę sta​li bez ru​chu. Po​tem ich przy​wód​ca – a był nim, jak zo​rien​to​wał się Ka​den, Hel​le​len, ten sam, któ​ry zo​ba​czył ich pierw​‐ szy na po​cząt​ku, gdy prze​szli przez ken​ta – uśmiech​nął się. — Tu​taj! – krzyk​nął przez ra​mię. – Cho​wa​ją się tu w ką​cie, tchó​rze. — Pręd​ko – szep​nął Kiel. Ka​den spró​bo​wał wejść w va​nia​te, lecz w tym mo​men​cie było to tak, jak​‐ by chciał po​chwy​cić ob​łok. Jego umysł do​strze​gał pust​kę, ale od​ma​wiał wej​‐

ścia w nią. W uszach sły​szał ło​mot wła​sne​go ser​ca. — Nie po​tra​fię – rzekł, krę​cąc gło​wą. Tri​ste ob​ró​ci​ła się w stro​nę męż​czyzn, szcze​rząc zęby i za​krzy​wia​jąc pal​‐ ce w szpo​ny, jak​by chcia​ła ze​drzeć im skó​rę z twa​rzy. — Nie zdo​ła​ją po​dą​żyć za nami – po​wie​dział Kiel. W jego gło​sie nie było lęku ani po​na​gle​nia. – Znajdź swój trans. — Pró​bu​ję – od​parł Ka​den. Ishie​no​wie się zbli​ża​li, szli wol​no ko​ry​ta​rzem, naj​wy​raź​niej na​pa​wa​jąc się wi​do​kiem swo​jej osa​czo​nej zdo​by​czy. A za nimi szli inni i było ich dość, by za​bić ich wszyst​kich dzie​sięć razy. Gdy Ka​den pa​trzył w ich stro​nę, zza za​ło​mu ko​ry​ta​rza wy​pa​dła jesz​cze jed​na syl​wet​ka. Ktoś biegł co sił w no​gach z ob​na​żo​nym mie​czem w ręku. Nie, uświa​do​mił so​bie w nie​ocze​ki​wa​nym szo​ku, któ​re​go nie zdą​żył opa​‐ no​wać. Nie z mie​czem, a z włócz​nią. Z na​cza​lem. Pierw​si dwaj męż​czyź​ni upa​dli na zie​mię, nie wy​daw​szy gło​su, je​den z prze​cię​tym gar​dłem, dru​gi pchnię​ty w pierś. Trze​cie​mu Ram​pu​ri Tan prze​ciął ścię​gna pod ko​la​na​mi. Ishien ru​nął na zie​mię, a gdy spró​bo​wał za​‐ mach​nąć się mie​czem, Tan roz​łu​pał mu czasz​kę. Hel​le​len sta​wiał opór nie​co dłu​żej, z szy​der​czym gry​ma​sem na ustach. Zro​bił unik w pra​wo, od​sko​czył w lewo, lecz Tan zi​gno​ro​wał oba ru​chy i pchnąw​szy jed​nym koń​cem włócz​‐ ni, dru​gim za​to​czył w po​wie​trzu strasz​li​wy mły​niec, któ​ry prze​ciął po​ło​wę szyi Hel​le​le​na. Mnich na​wet nie spoj​rzał na pa​da​ją​ce cia​ło, tyl​ko od​wró​cił się w stro​nę Ka​de​na. — Osza​la​łeś – rzu​cił. — Tu​taj jest wyj​ście – rzekł z na​ci​skiem Ka​den, wska​zu​jąc pal​cem na krąg wody w stud​ni za ple​ca​mi. Nie było to żad​ne wy​tłu​ma​cze​nie. Nie tłu​ma​czy​ło obec​no​ści Kie​la ani Tri​ste, ani nie wy​ja​śnia​ło, ja​kim spo​so​bem nie​ru​cho​ma ta​fla wody może pro​wa​dzić na wol​ność, lecz Tan, spoj​rzaw​szy na ciem​ną po​wierzch​nię, naj​‐ wy​raź​niej zro​zu​miał. — Za​wie​rzasz ży​cie Cse​strii​mo​wi – stwier​dził po​nu​ro. — Nie było in​ne​go wyj​ścia – od​parł Ka​den. – Nie zo​sta​wię Tri​ste. — Nie wszyst​kich nas mu​sisz się oba​wiać – rzekł Kiel. – Nie je​stem taki jak Tan’is. Ani jak Ashe​rath. Mnich spoj​rzał więź​nio​wi w oczy i krót​ko po​trzą​snął gło​wą. — Te​raz to i tak nie ma już zna​cze​nia. Ko​ści zo​sta​ły rzu​co​ne. — Trzy​maj się bli​sko nas – po​le​cił Ka​den. – Tam, w tu​ne​lach. — Nie – od​parł Tan. – Nie ma cza​su. Będę osła​niał wasz od​wrót. — Nie mu​sisz… – za​czął Ka​den, ale gdy wy​rzekł te sło​wa, zza za​krę​tu wy​‐ padł Ma​tol z ob​sta​wą kil​ku​na​stu Ishie​nów. Na wi​dok ści​ga​nych za​trzy​mał się. Za​milkł, za​ci​snął wol​ną dłoń w pięść i uśmiech​nął się.

— Będę z was zdzie​rał skó​rę ka​wa​łek po ka​wał​ku. — Może ze​chcesz spró​bo​wać – po​wie​dział Tan i ru​szył ku nie​mu, wy​wi​‐ ja​jąc na​cza​lem. – Idź, Ka​de​nie. — Ja nie… — Idź. Va​nia​te przy​szło opor​nie, ale w koń​cu przy​szło. Gdy Tan po​wstrzy​my​wał Ishie​nów ru​cha​mi włócz​ni szyb​szy​mi niż myśl, Ma​tol ry​czał, cia​ła pa​da​ły, a krew spły​wa​ła po ka​mie​niach, Ka​den za​padł w trans jak w głę​bo​ką ot​‐ chłań. — Trzy​maj się bli​sko – po​wie​dział Kiel i wsko​czył do stud​ni. Ostat​nią rze​czą, jaką Ka​den zo​ba​czył, za​nim woda się nad nim za​mknę​ła, był Ram​pu​ri Tan, jego mistrz i drę​czy​ciel, ostat​ni, a za​ra​zem naj​tward​szy z Shi​nów, któ​ry wal​czył roz​pacz​li​wie i za​cie​kle, sta​ra​jąc się po​wstrzy​mać Ishie​nów o jed​no ude​rze​nie ser​ca dłu​żej, i jesz​cze jed​no, i jesz​cze, aby dać Ka​‐ de​no​wi czas na uciecz​kę. Ka​den zaś z głę​bi swe​go va​nia​te pa​trzył, jak mnich wal​czy i sła​nia się na no​gach, ale nie mógł mu po​móc. Ciem​ność w za​la​nych przej​ściach Umar​łe​go Ser​ca była zim​na i ab​so​lut​‐ na, przy​tła​cza​ją​ca. Na​wet po​grą​żo​ny w va​nia​te Ka​den czuł, jak na obrze​żach jego umy​słu czai się strach ni​czym wy​głod​nia​ły zimą wilk, czuł, jak jego mię​śnie pro​te​stu​ją, jak chcą wal​czyć i wierz​gać. Zwy​kle w ta​kiej sy​tu​acji brał kil​ka głę​bo​kich od​de​chów, by uspo​ko​ić ro​dzą​cy się nie​po​kój, lecz tu​taj, w za​la​nym wodą la​bi​ryn​cie, nie było po​wie​trza, za​czął więc za​miast tego li​‐ czyć ude​rze​nia ser​ca. Czuł kur​cze​nie się i roz​kur​cza​nie mię​śni i po​su​wał się na​przód, po​ma​ga​jąc so​bie wy​li​czo​ny​mi ru​cha​mi jed​ne​go ra​mie​nia i krót​ki​‐ mi kop​nię​cia​mi nóg, pod​czas gdy dru​gą ręką trzy​mał moc​no Tri​ste za kost​‐ kę. Jej cia​ło pod jego pal​ca​mi było tak zim​ne, że rów​nie do​brze mo​gło być już mar​twe, uto​pio​ne pod ogrom​nym ci​śnie​niem wody i skał, gdy​by nie prze​‐ bie​ga​ją​ce przez nie od cza​su do cza​su drże​nie, gdy Kiel za​ha​czał nią o twar​de skal​ne za​ło​my. Ka​den usi​ło​wał wy​obra​żać so​bie mi​ja​ne przed​sion​ki, kom​‐ na​ty, ko​ry​ta​rze i przej​ścia jako zwy​kłą ar​chi​tek​tu​rę ludz​kich sie​dzib, lecz bez​sku​tecz​nie. Były tyl​ko ciem​ność, ziąb, sól i ska​ła. W ogó​le nie od​czu​wał tego jako świa​ta, tyl​ko jako po​zba​wio​ny cię​ża​ru i kształ​tów kosz​mar​ny sen. Po​mi​mo ca​łe​go do​tych​cza​so​we​go tre​nin​gu w va​nia​te trans wy​da​wał mu się sła​by i wą​tły, jak​by byle sil​niej​szy wstrząs mógł go zni​we​czyć. Nie pró​bo​wał na​wet wy​obra​żać so​bie, co by było, gdy​by spo​kój go opu​ścił i ustą​pił miej​sca zwy​kłym ha​ła​śli​wym po​ru​sze​niom umy​słu. Va​nia​te nie tyl​ko po​ma​ga​ło mu w po​ko​na​niu pod​wod​nych przejść; na koń​cu mia​ło też po​móc w przej​ściu przez ken​ta. Bez tego bra​ma by go uni​ce​stwi​ła. Po​czuj wodę na twa​rzy, po​wie​dział so​bie w du​chu. Po​czuj wil​got​ne zim​no na skó​rze. To jest świat. Przy​szłość jest snem. Oko​ło osiem​set​ne​go ude​rze​nia ser​ca Tri​ste za​czę​ła skrę​cać się i szar​pać. Z po​cząt​ku ru​chy te były tyl​ko krót​ki​mi spa​zma​mi jak ugię​cie sto​py przy

na​stą​pie​niu na chwiej​ną żerdź. Jed​nak​że po ko​lej​nych kil​ku​dzie​się​ciu ude​‐ rze​niach ser​ca za​czę​ła mio​tać się i ko​pać sza​leń​czo w na​ra​sta​ją​cej pa​ni​ce, a jej pię​ta co rusz ude​rza​ła Ka​de​na w gło​wę i oczy, gdy roz​pacz​li​wie pró​bo​‐ wał utrzy​mać w dło​ni jej kost​kę, nie wy​cho​dząc przy tym z va​nia​te. Ka​den czuł ucisk w pier​siach i ogień w płu​cach. Tri​ste nie wy​trzy​my​wa​‐ ła. Jej cia​ło się bun​to​wa​ło, zwie​rzę​cy in​stynkt uciecz​ki przed za​gro​że​niem uni​ce​stwiał wszyst​ko, co dyk​to​wał ro​zum. Wy​si​łek Kie​la był przez to znacz​‐ nie więk​szy, lecz Cse​striim nie usta​wał i cią​gnął ją nie​wi​dzial​nym ko​ry​ta​‐ rzem, wciąż po​ru​sza​jąc się spraw​niej niż Ka​den, choć trud​no było oce​nić szyb​kość w ciem​no​ści. Były tyl​ko woda, zim​no, strach Tri​ste, ska​ły, okrop​‐ ne, szar​pią​ce płu​ca uczu​cie bra​ku po​wie​trza i co​raz bar​dziej cią​żą​ce mię​śnie, le​d​wo zdol​ne do ru​chu. Mie​li więc umrzeć tu​taj, na dole, wszy​scy tro​je, a ich cia​ła mia​ły znik​nąć w cze​lu​ściach for​te​cy, któ​ra kie​dyś sama znik​nę​ła z po​wierzch​ni zie​mi. Po​‐ ja​wił się lek​ki smu​tek jak sła​be świa​tło wi​dzia​ne spod po​wierzch​ni wody. Ka​den od​wró​cił się od nie​go. Gdy​by po​dą​żył za tym świa​tłem wy​star​cza​ją​co dłu​go, wy​szedł​by z va​nia​te, a nie chciał prze​ży​wać śmier​ci z udu​sze​nia poza tran​sem. Ból to po pro​stu ból. Ci​śnie​nie wody to po pro​stu ci​śnie​nie. Słu​chaj po​ru​szeń swe​go ser​ca. Nie bój się. To zwy​kły mię​sień. Zwy​kłe mię​so. Po​wta​rzał te sło​wa, aż jego umysł po​pły​nął w ciem​ność ra​zem z cia​łem. To było do​bre miej​sce, żeby umrzeć, spo​koj​ne miej​sce. Po​zwo​lił, by ciem​‐ ność nim owład​nę​ła, prze​peł​ni​ła go, aż nie było już gra​ni​cy po​mię​dzy jego cia​łem a opły​wa​ją​cym go mo​rzem, aż oce​an za​czął dud​nić w nim wraz z ude​rze​nia​mi ser​ca, aż wresz​cie, jed​nym strasz​nym szarp​nię​ciem, po​chwy​‐ ci​ła go gra​wi​ta​cja i wy​pchnę​ła, oszo​ło​mio​ne​go, w bez​kre​sne, strasz​li​we po​‐ wie​trze i ośle​pia​ją​cy blask słoń​ca. Je​stem żywy, po​my​ślał Ka​den. Żyję. Głę​bo​ko w tran​sie va​nia​te myśl ta nie spra​wi​ła mu ra​do​ści. Ani smut​ku. To był zwy​kły fakt, nic wię​cej.

26

P

rzed set​ka​mi lat mury An​nu​ru rze​czy​wi​ście opa​sy​wa​ły mia​sto; na basz​tach straż​ni​czych pło​nę​ły po​chod​nie, pod​kre​śla​jąc ich wiel​‐ kość, a wzdłuż pa​ra​pe​tów prze​cha​dza​li się uzbro​je​ni war​tow​ni​cy z włócz​nia​mi w dło​niach. Jed​nak​że od wie​lu już po​ko​leń ża​den wróg nie za​‐ gro​ził bez​po​śred​nio sto​li​cy i An​nur od daw​na roz​rósł się da​le​ko poza mury. Domy i skle​py, staj​nie i świą​ty​nie zaj​mo​wa​ły co​raz dal​sze oko​li​ce, po​chła​‐ nia​jąc pola upraw​ne i po​zo​sta​wia​jąc mury da​le​ko za ple​ca​mi są​sia​du​ją​cych z mia​stem dziel​nic – Ka​na​ło​wej, No​wej i Po​lnej – a wszyst​kie one były cał​ko​‐ wi​cie otwar​te i ni​czym nie​chro​nio​ne. Ada​re pa​trzy​ła od stro​ny da​le​kich pól na ze​wnętrz​ne za​bu​do​wa​nia mia​sta, na pstre zbio​ro​wi​sko ka​mien​nych spi​‐ chle​rzy i drew​nia​nych do​mów na pa​lach, zbu​do​wa​nych nad ka​na​ła​mi i stru​mie​nia​mi, i strach skrę​cał jej wnętrz​no​ści. Ba​wół do​mo​wy pasł się na świe​żej, wcze​sno​let​niej tra​wie, kacz​ki szu​ka​ły okru​chów po​ży​wie​nia w pyle dro​gi, dwa żu​ra​wie sta​ły w błot​ni​stej wo​dzie ka​na​łu i wy​cią​ga​ły dzio​by, wy​pa​tru​jąc ryb, lecz ni​g​dzie ni​ko​go nie było. Na dro​gach po​win​ny po​ja​wiać się wozy, w polu po​win​ni pra​co​wać rol​ni​cy, a ze​wsząd po​win​ny do​bie​gać gło​sy pra​cu​ją​cych i krzą​ta​ją​cych się w swo​ich spra​wach lu​dzi. Za​miast tego pa​no​wa​ły ci​sza i spo​kój, tyl​ko na nie​bie tkwi​ła nie​ru​cho​ma, go​rą​ca tar​cza słoń​ca, jak​by przy​bi​ta gwoź​dzia​mi. Miesz​kań​cy tych da​le​kich przed​mieść An​nu​ru wy​nie​śli się gdzieś albo ukry​li, co by​naj​‐ mniej nie zmniej​sza​ło lęku Ada​re. Żad​na ar​mia nie wy​szła im na spo​tka​nie pod​czas dłu​gie​go mar​szu na pół​noc. Ada​re zra​zu po​czu​ła z tego po​wo​du ulgę, po​tem zdzi​wie​nie, a wresz​cie za​czę​ła się mar​twić. Le​hav na​rzu​cił w dro​dze szyb​kie, bru​tal​ne tem​po i Sy​no​wie Pło​mie​nia znacz​nie wy​prze​dzi​li swo​je ta​bo​ry. Je​dy​nie dzie​siąt​ki ło​dzi prze​my​ka​ły ci​cho ka​na​łem, pły​nąc bez wy​sił​ku z prą​dem w stro​nę An​nu​ru, a na wszyst​kich wi​dać było grup​ki ma​ry​na​rzy ga​pią​cych się na prze​cho​dzą​cą ar​mię. Po​mi​mo ca​łe​go po​śpie​chu nie było szans, by za​‐ sko​czy​li il Torn​ję, a ich na​dej​ście pro​stą dro​gą wzdłuż ka​na​łu po​zo​sta​wia​ło mu wie​le moż​li​wo​ści prze​ciw​dzia​ła​nia. Każ​de​go dnia Ada​re się spo​dzie​wa​ła, że jej zwia​dow​cy wró​cą z wia​do​mo​‐ ścią o obo​zu​ją​cej w po​przek dro​gi an​nu​ryj​skiej ar​mii. Gdy​by bi​twa – a już

samo to sło​wo brzmia​ło groź​nie – od​by​ła się na dro​dze da​le​ko poza mia​‐ stem, obie ar​mie ob​ró​ci​ły​by tyl​ko przy​le​głe pola w bło​to, nisz​cząc zbio​ry, lecz Ada​re go​to​wa była się z tym po​go​dzić. Jed​nak fakt, że do tej pory ke​na​‐ rang nie prze​ciw​sta​wił im się zbroj​nie, bu​dził w niej strach. Gdy​by po​sta​no​‐ wił sta​wić opór w za​tło​czo​nych ulicz​kach sto​li​cy, spło​nę​ły​by domy, skle​py i warsz​ta​ty. Zgi​nę​ło​by mnó​stwo An​nu​ryj​czy​ków, męż​czyzn i ko​biet. Co ty pla​nu​jesz, su​kin​sy​nu? – za​sta​na​wia​ła się w du​chu, wspi​na​jąc się w strze​mio​nach i pró​bu​jąc wy​pa​trzyć co​kol​wiek w prze​strze​niach mię​dzy bu​dyn​ka​mi. — Wy​glą​da na to, że za​mie​rza spo​tkać się z nami w ob​rę​bie mu​rów – po​‐ wie​dział Le​hav, zer​ka​jąc przez lu​ne​tę. – To do​brze. Ada​re spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Do​brze? Ski​nął gło​wą. — Sta​re mury są cof​nię​te co naj​mniej dzie​sięć prze​cznic w głąb za​bu​do​‐ wy, wtło​czo​ne mię​dzy skle​py i domy. Zo​ba​czy​my, co zwia​dow​cy po​wie​dzą o for​ty​fi​ka​cji ulic, lecz wal​ki ulicz​ne dają nam prze​wa​gę. Le​gie ćwi​czo​ne są do dzia​łań na otwar​tym polu, a Sy​no​wie od śmier​ci Uinia​na szko​le​ni byli do wal​ki na uli​cach. — Aby bić się prze​ciw​ko nam – rzu​ci​ła Ada​re, mie​rząc go wzro​kiem. – Bić się o wła​dzę. — Wal​ka od daw​na była nie​unik​nio​na – od​parł, od​po​wia​da​jąc jej spoj​‐ rze​niem. Ada​re za​ci​snę​ła pal​ce na koń​skiej uździe. Jej daw​ny ge​ne​rał za​mor​do​wał jej ojca, nowy ge​ne​rał od lat spi​sko​wał, żeby wal​czyć z ce​sar​stwem, a jej je​‐ dy​nym do​rad​cą była na poły zbzi​ko​wa​na krwio​pij​czy​ni. To, że wciąż żyła, za​kra​wa​ło na cud, lecz szan​se, że tak po​zo​sta​nie, wy​da​wa​ły się w tym mo​‐ men​cie dość ni​kłe. — Je​że​li wkro​czy​my w uli​ce, za​czną gi​nąć lu​dzie – po​wie​dzia​ła. – Spo​ro czy​ta​łam o ob​lę​że​niach. Domy spło​ną. Skle​py. Całe dziel​ni​ce mia​sta mogą zo​stać znisz​czo​ne. Le​hav zmie​rzył ją twar​dym spoj​rze​niem. — Przy​by​łaś tu, żeby roz​po​cząć woj​nę. A może już o tym za​po​mnia​łaś? Za​nim Ada​re zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, spo​mię​dzy za​bu​do​wań wy​pa​dli dwaj jeźdź​cy. Ko​py​ta ich koni dud​ni​ły ner​wo​wo o zie​mię. Le​hav jesz​cze raz uniósł lu​ne​tę, po​pa​trzył przez nią, a po​tem mruk​nął: — Nasi. Jeźdź​cy spię​li ko​nie tuż przed nimi, skło​ni​li gło​wy przed Ada​re, a po​tem ob​ró​ci​li się w stro​nę Le​ha​va. — Obro​na? – za​py​tał. Star​szy z tych dwóch, ni​ski męż​czy​zna o wy​krzy​wio​nym ką​ci​ku ust i uszach pła​sko przy​wie​ra​ją​cych do po​tęż​nej gło​wy, wska​zał kciu​kiem za sie​bie.

— Nic, do​wód​co. Żad​nych lu​dzi na uli​cach. Żoł​nie​rzy też nie ma. Le​hav zmarsz​czył brwi, a po​tem spoj​rzał na dru​gie​go zwia​dow​cę. — A ty? — To samo. Nie ma woj​ska. Ani śla​du ar​mii. Ni​ko​go nie ma na uli​cach, ale jak się wje​dzie pięć albo sześć prze​cznic w głąb, to jest tam nie​zły tłok, tak samo jak każ​de​go in​ne​go dnia, jak​by wręcz nie wie​dzie​li, że tu je​ste​śmy. — Za​sadz​ka – stwier​dził Ful​ton. Straż​nik przez cały czas roz​mo​wy po​zo​‐ sta​wał spo​koj​ny i nie​ru​cho​my jak ska​ła, sie​dząc na swo​im si​wym wa​ła​chu za le​wym ra​mie​niem Ada​re. Te​raz pod​je​chał bli​żej. – Ran il Torn​ja roz​mie​ści lu​dzi w skle​pach i do​mach. Gdy tyl​ko wej​dzie​cie w uli​ce, za​mkną za wami szyk i po​tną was na ka​wał​ki. Bierz​cie tyl​ko jed​ną prze​czni​cę na​raz. Le​hav ski​nął gło​wą. Je​śli na​wet zi​ry​to​wał go ko​men​tarz aedo​liań​czy​ka, nie dał tego po so​bie po​znać. — Nie zdo​ła​ją za​blo​ko​wać wszyst​kich ulic – po​wie​dział. – Pój​dzie​my na stro​nę za​chod​nią, wej​dzie​my przez Bra​mę Cu​dzo​ziem​ców… Ful​ton pod​niósł rękę, prze​ry​wa​jąc mu, po czym wska​zał za jego ple​cy, ku mia​stu. — Być może za​osz​czę​dzisz so​bie ma​sze​ro​wa​nia. Ada​re ob​ró​ci​ła się w sio​dle i uj​rza​ła gru​pę jeźdź​ców wy​jeż​dża​ją​cą spo​‐ mię​dzy za​bu​do​wań. Było ich sze​ściu, na ru​ma​kach, któ​rych uprząż po​ły​ski​‐ wa​ła sre​brem i spi​żem. Ina​czej niż zwia​dow​cy gru​pa ta po​ru​sza​ła się wol​no i sta​tecz​nie, na wie​trze nad jej gło​wa​mi po​wie​wa​ły pro​por​ce opa​trzo​ne an​‐ nu​ryj​skim go​dłem wscho​dzą​ce​go słoń​ca. — Kto to? – za​py​ta​ła Ada​re. Le​hav skie​ro​wał lu​ne​tę na jeźdź​ców. — Gwar​dia pa​ła​co​wa ufor​mo​wa​na w ty​po​wy szyk osło​no​wy. — Kogo osła​nia​ją? Po​krę​cił gło​wą. — Nie znam go. Ma dłu​gie wło​sy i… – Tu za​milkł na chwi​lę. – Wy​glą​da, jak​by miał opa​skę na oczach. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko, po czym po​wo​li wy​pu​ści​ła po​wie​trze, sta​ra​jąc się ze​brać my​śli. — Rad​ca Mi​zra​nu – wy​ce​dził przez zęby Ful​ton. – Ta​rik Adiv. Uczest​nik po​sel​stwa, któ​re mia​ło przy​wieźć Ka​de​na. Ada​re ski​nę​ła po​nu​ro gło​wą. — Wy​glą​da na to, że wró​cił. Ful​ton i Le​hav wy​je​cha​li na​przód i od​gro​dzi​li Ada​re od zbli​ża​ją​cych się jeźdź​ców. Ada​re zer​k​nę​ła za sie​bie przez ra​mię, jak​by chcia​ła się upew​nić, że za nią stoi ar​mia, po czym wy​pro​sto​wa​ła się w sio​dle i znie​ru​cho​mia​ła z cu​gla​mi w dło​niach, sta​ra​jąc się wy​glą​dać god​nie. Adiv zsiadł z ko​nia do​bre dzie​sięć kro​ków przed nią. Po​tem, ku jej zdu​‐ mie​niu, ukło​nił się głę​bo​ko, znacz​nie ni​żej niż czy​nił wte​dy, gdy była po pro​‐ stu księż​nicz​ką. Trud​no było zin​ter​pre​to​wać ten ukłon. Było w nim nie​wie​le

mniej od na​leż​nej ce​sa​rzom uni​żo​no​ści, ale dużo wię​cej od tego, co gwa​ran​‐ to​wa​ły Ada​re przy​pi​sa​ne jej ty​tu​ły, i znacz​nie wię​cej od tego, cze​go Ada​re się spo​dzie​wa​ła. Adiv był czło​wie​kiem il Torn​ji. Nie było po​wo​du, by się jej kła​‐ niał. — Za​cho​waj od​le​głość – rzu​cił Ful​ton, wy​jeż​dża​jąc jesz​cze da​lej przed Ada​re. Nagi miecz w jego dło​ni po​ły​ski​wał w po​ran​nym słoń​cu. Adiv naj​zwy​czaj​niej się uśmiech​nął. — Two​ja lo​jal​ność czy​ni ci za​szczyt, aedo​liań​czy​ku, ale nie mam za​mia​‐ ru skrzyw​dzić księż​nicz​ki. Rzekł​bym na​wet, że wręcz prze​ciw​nie. – Prze​chy​‐ lił gło​wę ta​kim ru​chem, jak​by rze​czy​wi​ście chciał się jej przyj​rzeć, po​mi​mo gru​bej opa​ski na oczach. – Re​gent roz​ka​zał, że​bym ode​skor​to​wał cię do Pa​ła​‐ cu Brza​sku z ca​łym na​leż​nym ci sza​cun​kiem. Ful​ton po​krę​cił gło​wą. — Nie licz na to. Ada​re po​ło​ży​ła dłoń na ręce aedo​liań​czy​ka i od​su​nę​ła na bok miecz. — Je​stem pew​na, że re​gent jest do​sta​tecz​nie mą​drym czło​wie​kiem – po​‐ wie​dzia​ła, sta​ra​jąc się mó​wić rów​nym, bez​na​mięt​nym to​nem – by ro​zu​‐ mieć, że zna​la​złam się tu​taj, a ra​czej my się zna​leź​li​śmy, wy​łącz​nie z jego po​‐ wo​du. Gdzie jest Ka​den? Ostat​nio, gdy cię wi​dzia​łam, wy​ru​sza​łeś na pół​noc, by go spro​wa​dzić. Adiv się skrzy​wił. — Bła​gam, pani, omó​wi​my te spra​wy w za​ci​szu pa​ła​cu. Jest wie​le rze​czy, o któ​rych nie wiesz. Wy​da​rze​nia wy​prze​dzi​ły cię znacz​nie, gdy prze​by​wa​łaś na po​łu​dniu. — Czy mój oj​ciec na​gle ożył? – za​py​ta​ła Ada​re. – A może Ka​den ob​jął tron? Czy il Torn​ja wciąż robi so​bie kpi​ny z Pa​ła​cu Brza​sku? Adiv z po​wa​gą po​krę​cił gło​wą. — Ce​sarz, ja​sne były jego dni, na​dal nie żyje, co zro​zu​mia​łe. Ka​den nie wró​cił. Re​gent zaś stąd wy​ru​szył. — Do​kąd wy​ru​szył? — Do Ra​al​te. W for​sow​nym mar​szu na cze​le Ar​mii Pół​no​cy. — Ra​al​te? – Ada​re zmarsz​czy​ła brwi. To wszyst​ko mia​ło co​raz mniej sen​‐ su. – Z ja​kie​go po​wo​du? Prze​ciw​ko komu? Adiv za​ci​snął war​gi i po​stą​pił na​przód, aż czu​bek mie​cza Ful​to​na do​tknął jego pier​si. — Nie po​win​ni​śmy roz​ma​wiać o tym tu​taj, pani – po​wie​dział, zni​ża​jąc głos. – Pod​czas two​jej nie​obec​no​ści Urghu​lo​wie się ru​szy​li i za​ata​ko​wa​li wiel​ką siłą na​sze pół​noc​ne gra​ni​ce. Il Torn​ja wy​ru​szył, żeby ich ode​przeć. — Nie​zła spo​sob​ność – za​uwa​żył spo​koj​nie Le​hav. – Je​śli to praw​da. Rad​ca Mi​zra​nu zwró​cił swe nie​wi​dzą​ce spoj​rze​nie na żoł​nie​rza. — Spo​sob​ność znisz​cze​nia An​nu​ru. — Ja nie słu​żę An​nu​ro​wi. Słu​żę bo​gi​ni. — Je​śli Urghu​lo​wie za​wład​ną ce​sar​stwem, mo​żesz mieć z tym pew​ne

trud​no​ści – za​uwa​żył Adiv. – Je​dy​nym kul​tem, jaki uzna​ją, jest mo​dli​twa krwi. — Za​pew​ne ro​zu​miesz, że po​zna​łam praw​dę – syk​nę​ła Ada​re. – Całą praw​dę. Przy​by​łam tu​taj, by uni​ce​stwić re​gen​ta. Adiv zno​wu się skrzy​wił. — Przez całą noc Mi​ni​ster​stwo Praw​dy pra​co​wa​ło nad tym, by za​tu​szo​‐ wać ten fakt. Te​raz, po raz pierw​szy w hi​sto​rii, An​nur po​trze​bu​je jed​no​ści i współ​dzia​ła​nia i to też jest fak​tem. Ada​re spoj​rza​ła zdu​mio​na. — W jaki spo​sób moż​na za​tu​szo​wać fakt, że dro​gą wzdłuż ka​na​łu ma​‐ sze​ru​je wie​lo​ty​sięcz​na ar​mia? Wska​za​ła przez ra​mię na sze​re​gi sto​ją​cych za nią Sy​nów Pło​mie​nia. Opie​ra​li o zie​mię dłu​gie włócz​nie, któ​rych drzew​ce wy​glą​da​ły jak las na​gich drzew, wy​pra​żo​nych przez go​rą​ce słoń​ce i po​ra​żo​nych ja​kąś dziw​ną cho​ro​‐ bą, któ​ra po​zba​wi​ła je kory. Sło​necz​ne pro​mie​nie od​bi​ja​ły się od spi​żo​wych tarcz i na​pier​śni​ków, tak ja​sne, że ra​zi​ły oczy. Adiv po​dą​żył ru​chem gło​wy za jej spoj​rze​niem, jak​by po​mi​mo swej śle​‐ po​ty mógł wy​czuć cię​żar sto​ją​cej tam ar​mii, masę ciał i ostrej sta​li. — Po​wie​dzie​li​śmy miesz​kań​com An​nu​ru, że przy​by​wasz do nas z po​‐ mo​cą – od​parł spo​koj​nie. – Że po​je​cha​łaś do Olo​nu, aby do​pro​wa​dzić do po​‐ jed​na​nia tro​nu z Ko​ścio​łem In​tar​ry. Co, jak wi​dać, ci się uda​ło. – Za​milkł, po czym zło​żył dło​nie. – An​nur cię po​trze​bu​je, pani. — Wszy​scy mamy tę pie​przo​ną świa​do​mość – rzu​ci​ła Nira, pod​je​chaw​‐ szy bli​żej ko​niem. – Rzecz w tym, czy po​trze​bu​je cie​bie. Adiv zwró​cił się w stro​nę sta​rej i wi​dać było, jak wy​so​ko uniósł brwi pod opa​ską. — Nie do wia​ry. Czyż​bym miał przy​jem​ność z… — Da​ruj so​bie. Księż​nicz​ka nie pój​dzie do pa​ła​cu – prych​nę​ła Nira. Ful​ton ski​nął gło​wą. — Zga​dzam się. — Sam będę gwa​ran​cją bez​pie​czeń​stwa. Moje ży​cie w za​mian za jej bez​‐ pie​czeń​stwo. — Ży​cie ta​kie​go prze​bra​ne​go pa​ja​ca za ży​cie księż​nicz​ki? – par​sk​nę​ła Nira. – Pro​ro​ki​ni? Nie wy​da​je mi się. — Niro… – rze​kła Ada​re, uno​sząc rękę. — Zro​bi​łaś mnie do​rad​czy​nią, więc ci do​ra​dzam – wark​nę​ła sta​ra. — Idę – po​wie​dzia​ła Ada​re. — Moja pani… – wy​buch​nął Ful​ton. Ada​re mu prze​rwa​ła: — Gdy​by rad​ca Mi​zra​nu chciał po​zba​wić mnie ży​cia, nie ofia​ro​wał​by w za​staw swo​je​go. Nie ro​zu​miem, co się tu dzie​je, lecz je​śli ist​nie​je choć mała szan​sa na unik​nię​cie rze​zi na uli​cach An​nu​ru, to ja jej nie od​rzu​cę. To moje mia​sto i mój lud. – Spoj​rza​ła wy​żej, za ple​cy Adi​va, na pstrą mie​sza​‐

ni​nę do​mów i staj​ni, na wy​so​ką, twar​dą, szkli​stą igli​cę dzie​lą​cą nie​bo, na jej nie​zwy​kłą wy​so​kość i od​bi​ty od niej sło​necz​ny blask. – To mój pa​łac. I moje ce​sar​stwo. † Ze​wnętrz​ne przed​mie​ścia An​nu​ru wy​da​wa​ły się spo​koj​ne, wy​stra​sze​ni na​‐ dej​ściem ar​mii lu​dzie za​mknę​li się w do​mach, lecz cen​trum mia​sta wy​peł​‐ niał zwy​kły po​śpiech i gwar. Woź​ni​ce po​ga​nia​li za​przę​żo​ne do wo​zów ba​‐ wo​ły; wła​ści​cie​le skle​pów za​chwa​la​li przez okna i drzwi swój to​war; tra​ga​‐ rze to​ro​wa​li so​bie dro​gę w tłu​mie, ob​ju​cze​ni czę​sto po​nad mia​rę be​la​mi suk​na, ko​sza​mi owo​ców ogni​stych, wę​gla lub ła​dun​ka​mi świe​żo po​cię​tych i pach​ną​cych ży​wi​cą de​sek. Ada​re nie wy​obra​ża​ła so​bie, by kie​dy​kol​wiek zdo​ła​ła prze​pchnąć się sa​mo​dziel​nie przez taką ciż​bę, lecz te​raz nie była sama. Gwar​dzi​ści Adi​va oto​czy​li ją luź​nym or​sza​kiem, a to​wa​rzy​szy​li im jesz​‐ cze Ful​ton, Nira i Oshi, któ​ry je​chał z boku tuż przy niej. Adiv prze​wo​dził tej ma​łej pro​ce​sji, ufny, że tłum roz​stą​pi się na wi​dok ło​po​cą​cych wy​so​ko ce​sar​‐ skich pro​por​ców. Le​hav po​zo​stał na polu wraz z Sy​na​mi Pło​mie​nia, któ​rzy sta​no​wi​li jesz​cze je​den miecz przy​ło​żo​ny do szyi rad​cy Mi​zra​nu. Gdy do​je​‐ cha​li do alei Bo​gów, po​gło​ski o jej przy​jeź​dzie do mia​sta roz​nio​sły się już sze​‐ ro​ko. Lu​dzie na tra​sie ich prze​jaz​du mil​kli, za​prze​sta​wa​li roz​mów i tar​go​‐ wa​nia, po czym skła​nia​li ni​sko gło​wy. Gdy​by rad​ca Mi​zra​nu za​mie​rzał ją za​‐ mor​do​wać, to z pew​no​ścią był​by to dziw​ny spo​sób prze​pro​wa​dze​nia tego pla​nu. Im da​lej w głąb mia​sta się po​su​wa​li, tym bar​dziej ro​sły uf​ność i pew​‐ ność sie​bie Ada​re. Na​sta​wie​nie Niry było jed​nak mniej opty​mi​stycz​ne. — On jest krwio​pij​cą – syk​nę​ła, wy​chy​liw​szy się z sio​dła, by szep​nąć to pro​sto do ucha Ada​re. Ta spoj​rza​ła na nią zdzi​wio​na. — Kto? Adiv? Sta​ra ski​nę​ła gło​wą. — Też bar​dzo moc​nym. I nie​bez​piecz​nym. — Mój oj​ciec mia​no​wał go rad​cą Mi​zra​nu – od​szep​nę​ła Ada​re, krę​cąc gło​‐ wą. — To zna​czy, że twój oj​ciec mia​no​wał krwio​pij​cę. Ada​re przyj​rza​ła się ple​com Adi​va i wę​zło​wi na ob​wią​zu​ją​cej jego gło​wę opa​sce. — Skąd o tym wiesz? — Po​żyj kil​ka​set lat, to też się do​wiesz paru cie​ka​wych rze​czy. To ob​ja​wie​nie było szo​kiem. Krwio​pij​cy byli od​mień​ca​mi, dzi​wo​lą​ga​mi, a toż​sa​mość Niry, strasz​li​we moce, ja​kie trzy​ma​ła w za​na​drzu, wciąż uwie​‐ ra​ła Ada​re jak ostry ka​mień w bu​cie. Choć po​pro​si​ła sta​rą, by zo​sta​ła jej do​‐

rad​czy​nią, sta​le przy​ła​py​wa​ła się na zer​ka​niu w jej stro​nę i za​sta​na​wia​niu się, czy nie po​peł​ni​ła strasz​li​wej po​mył​ki i nie wpu​ści​ła do swe​go domu węża. Z jed​nej stro​ny toż​sa​mość Niry spra​wia​ła, że to, cze​go do​wie​dzia​ła się o Adi​vie, było mniej szo​ku​ją​ce, lecz mimo wszyst​ko świa​do​mość, że u szczy​‐ tu an​nu​ryj​skiej pi​ra​mi​dy wła​dzy sie​dział krwio​pij​ca, że słu​żył ke​na​ran​go​wi i że to wła​śnie on zo​stał wy​sła​ny w Góry Ko​ścia​ne po Ka​de​na, przy​pra​wia​ła Ada​re o szyb​kie bi​cie ser​ca. Te​raz to już bez zna​cze​nia, rze​kła so​bie w du​chu, usi​łu​jąc sie​dzieć pro​sto w sio​dle i wy​glą​dać jak pew​na sie​bie przed​sta​wi​ciel​ka ce​sar​skiej ro​dzi​ny. Pa​trzy​ły na nią ty​sią​ce oczu, a ona, choć pra​gnę​ła, by gło​wa il Torn​ji gwał​‐ tow​nie roz​sta​ła się z cia​łem, uzna​ła, że nie​roz​waż​nie by​ło​by po​zwo​lić miesz​kań​com sto​li​cy doj​rzeć gniew na jej twa​rzy. Po prze​by​ciu za​wi​łej dro​gi uli​ca​mi po​łu​dnio​we​go An​nu​ru do​je​cha​li do alei Bo​gów. Po Olo​nie, gdzie na​wet naj​więk​sze uli​ce skrę​ca​ły nie​ocze​ki​‐ wa​nie, wi​jąc się po​mię​dzy wie​ża​mi i po​pa​da​ją​cy​mi w ru​inę pa​ła​ca​mi, gdzie zej​ście z głów​nej uli​cy ozna​cza​ło wpad​nię​cie w la​bi​rynt za​uł​ków tak wą​‐ skich, że Ada​re, wy​cią​ga​jąc ręce na boki, mo​gła do​tknąć mu​rów po obu stro​‐ nach uli​cy, ale​ja Bo​gów wy​da​wa​ła się bar​dziej ja​kąś geo​lo​gicz​ną for​ma​cją, po​tęż​ną, pro​stą jak lot strza​ły roz​pa​dli​ną dzie​lą​cą mia​sto na dwie po​ło​wy, niż zbu​do​wa​ną rę​ka​mi ludz​ki​mi dro​gą. Po obu stro​nach bie​gły rzę​dy okien wy​sta​wo​wych wiel​kich skle​pów, gdzie kup​cy sprze​da​wa​li wszyst​ko, od ogni​stych owo​ców, przez barw​nie upie​rzo​ne pta​ki, po mi​ster​nie rzeź​bio​‐ ne w drew​nie i ka​mie​niu oł​ta​rze. Wzdłuż środ​ka alei, na ka​mien​nych co​ko​‐ łach, sta​ły rzę​dem dwa razy prze​wyż​sza​ją​ce ludz​ki wzrost po​są​gi mło​dych i sta​rych bo​gów. Po​do​bi​zny In​tar​ry, Hul​la, Pta, Astar’ren, Cie​ny i Me​sh​ken​ta pa​trzy​ły na mia​sto. Miesz​kań​cy An​nu​ru uży​wa​li tych po​są​gów jako uży​‐ tecz​nych punk​tów od​nie​sie​nia. „Idź do rzeź​ni​ka po pół​noc​nej stro​nie Eiry”, „spo​tka​my się u stóp He​qu​eta”, ma​wia​li, lecz Ada​re, ja​dąc tam​tę​dy, czu​ła na so​bie ka​mien​ne spoj​rze​nia po​są​gów, twar​de i bez​li​to​sne. Po kil​ku chwi​‐ lach prze​sta​ła zer​kać na boki i pa​trzy​ła już tyl​ko pro​sto przed sie​bie. Po miej​skim tłu​mie i prze​jeź​dzie pod spoj​rze​nia​mi bo​gów zna​le​zie​nie się w po​bli​żu czer​wo​nych mu​rów Pa​ła​cu Brza​sku przy​nio​sło jej ulgę. Nad wszyst​kim ma​ja​czy​ła Włócz​nia In​tar​ry, sza​ra w słab​ną​cym świe​tle dnia. Jej szczyt gi​nął wy​so​ko w chmu​rach. Ada​re z tru​dem się po​wstrzy​ma​ła, by nie wy​krę​cić szyi i po​pa​trzeć na wie​żę dłu​żej. W koń​cu był to jej pa​łac, jej dom. Nie mo​gła jed​nak po​zwo​lić, by wi​dzia​no, jak gapi się bez​myśl​nie. Wiel​kie ce​dro​we wro​ta Bra​my Bo​gów były oczy​wi​ście za​mknię​te. Nikt, na​wet ce​sa​rze, nie ośmie​lał się uży​wać tych wrót, któ​re były prze​zna​czo​ne wy​łącz​nie do bo​skie​go użyt​ku. Jed​nak​że są​sied​nia Wiel​ka Bra​ma była sze​ro​‐ ko otwar​ta, a po jej bo​kach sta​ła na bacz​ność do​bra set​ka pa​ła​co​wych gwar​‐ dzi​stów. Ada​re ucie​ka​ła z pa​ła​cu w weł​nia​nym prze​bra​niu słu​żą​cej, lecz po​‐ wra​ca​ła w ca​łym splen​do​rze księż​nicz​ki Mal​ke​enian. Choć wy​da​wa​ło się to tro​chę zbyt ła​twe.

Lu​dzie Adi​va po​pro​wa​dzi​li ich pod po​tęż​ny​mi mu​ra​mi, gru​by​mi jak dom i wzmac​nia​ny​mi że​la​zem, pod Ne​fry​to​wą i Ja​śmi​no​wą wie​żą, krę​tą dro​gą pod wie​ża​mi Iwo​ny i Żu​ra​wia, przez roz​pro​szo​ny od​bi​tym świa​tłem cień Włócz​ni In​tar​ry. Prze​szli obok Dwo​ru Ty​sią​ca Drzew i omi​nę​li wi​szą​ce scho​dy Pły​wa​ją​ce​go Dwo​ru, aż do​szli do Izby Skry​bów. Była to sta​ra na​zwa i od daw​na już nie​od​po​wied​nia. Skry​bo​wie, któ​rzy kie​dyś ko​rzy​sta​li z tego kom​plek​su po​łą​czo​nych pa​wi​lo​nów, przed kil​ko​ma wie​ka​mi zo​sta​li prze​‐ nie​sie​ni gdzie in​dziej w związ​ku z roz​ra​sta​ją​cą się biu​ro​kra​cją, a wnę​trza izby urzą​dzo​no bar​dziej jak pa​łac atre​pa niż skrom​ne skryp​to​rium. W ni​‐ szach po​sta​wio​no wy​ra​fi​no​wa​ne li​rań​skie rzeź​by z ko​ści sło​nio​wej, po​sadz​‐ ki za​sła​no dy​wa​na​mi z Rabi, a w na​roż​ni​kach sta​nę​ły rzeź​bio​ne ce​dry z gór An​ca​zu. Gdy nie​wol​ni​cy po​sta​wi​li na sto​le chłod​ną wodę i wino z Si’ite, Adiv ode​‐ słał ich nie​cier​pli​wym ru​chem dło​ni, na​ka​zu​jąc za​mknąć za sobą drzwi. — A więc – za​czę​ła Ada​re, czu​jąc su​chość w ustach i pot we wnę​trzu dło​‐ ni – co się tu, na Sha​ela, dzie​je? Adiv się za​wa​hał, a po​tem ge​stem wska​zał na Nirę, Oshie​go i Ful​to​na, któ​ry stał przy drzwiach. — To, co za​mie​rzam po​wie​dzieć, prze​zna​czo​ne jest tyl​ko dla ma​łe​go gro​‐ na. Czy na​praw​dę chcesz, pani, po​sze​rzać ten krąg? — Tak – od​par​ła sztyw​no Ada​re, zer​ka​jąc na Oshie​go i ma​jąc na​dzie​ję, że nie po​peł​nia błę​du. — Jak so​bie ży​czysz, pani – od​rzekł rad​ca, roz​kła​da​jąc ręce. – Wina? Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. — Od​po​wie​dzi. Adiv skło​nił gło​wę na znak ak​cep​ta​cji. — Bę​dzie, jak po​wie​dzia​łaś. — Gdzie jest Ka​den? — Twój brat nie żyje. – Po​krę​cił wol​no gło​wą. – Przy​by​li​śmy za póź​no. Mni​si zo​sta​li wy​mor​do​wa​ni… — Bzdu​ra. – Prze​rwa​ła mu gwał​tow​nie Ada​re. – Spo​dzie​wasz się, że uwie​rzę, iż umarł przy​pad​ko​wo w tym sa​mym cza​sie co mój oj​ciec, że prze​by​łeś po​ło​wę Va​shu z od​dzia​łem żoł​nie​rzy i nie mia​łeś nic wspól​ne​go z jego śmier​cią? Są​dzisz, że w to uwie​rzę? Adiv za​ci​snął war​gi. — Nie – od​parł wol​no. – W grun​cie rze​czy nie spo​dzie​wam się tego ani nie po​tę​piam cię za two​ją nie​uf​ność. Nie​mniej to praw​da. — Kto by za​bi​jał mni​chów? – za​py​ta​ła Nira. — Urghu​lo​wie – od​rzekł Adiv. – Jak za​pew​ne wie​cie, Ashk’lan jest po​ło​‐ żo​ny w pa​śmie gór są​sia​du​ją​cym ze ste​pem. To od​le​głe miej​sce i bez​bron​ne w ob​li​czu na​jaz​dów tych krwio​żer​czych dzi​ku​sów. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. — Za​po​mi​nasz o hi​sto​rii, rad​co. Ashk’lan stał bez​piecz​nie przez co naj​‐

mniej pięć​set lat. A kto wie, może znacz​nie, znacz​nie dłu​żej. W tym cza​sie ni​g​dy nie zo​stał za​ata​ko​wa​ny przez Urghu​lów. — A Urghu​lo​wie ni​g​dy nie zjed​no​czy​li się pod przy​wódz​twem jed​ne​go wo​dza. Ni​g​dy też nie ru​szy​li ra​zem prze​ciw​ko sa​me​mu ce​sar​stwu. — Zjed​no​cze​ni? – za​py​tał Ful​ton. – To mi nie pa​su​je do Urghu​lów. — A jed​nak. — Pod czy​im przy​wódz​twem? – spy​ta​ła Ada​re. — Pod przy​wódz​twem wo​dza imie​niem Dłu​ga Pięść. Może sza​ma​na. Nasi zwia​dow​cy rzad​ko wra​ca​ją i cho​ciaż il Torn​ja wy​słał prze​ciw nie​mu wie​le Skrzy​deł Ket​tra​lu, nie uda​ło się go zna​leźć, nie wspo​mi​na​jąc już o wy​‐ eli​mi​no​wa​niu. — Ale dla​cze​go mie​li​by ata​ko​wać mni​chów? — Przy​pusz​czal​nie nie mie​li nic prze​ciw​ko mni​chom – od​parł Adiv. – Po​‐ dej​rze​wam, że wszyst​ko było czę​ścią pla​nu Dłu​giej Pię​ści. On za​mie​rza za​‐ chwiać ce​sar​stwem, za​bi​ja​jąc spad​ko​bier​cę San​li​tu​na, aby póź​niej sko​rzy​‐ stać z wy​ni​kłe​go stąd za​mie​sza​nia i ude​rzyć. Adiv się za​wa​hał i za​ci​snął kur​czo​wo dło​nie. — Co? – spy​ta​ła Ada​re. — Jest coś jesz​cze. — Tyle zro​zu​mia​łam. Co to ta​kie​go? — Twój dru​gi brat – od​parł Adiv po chwi​li mil​cze​nia. – Va​lyn. Wy​glą​da na to, że jest w to za​mie​sza​ny. Ada​re za​mar​ła w osłu​pie​niu. Va​lyn. Te​raz był już prze​cież do​ro​słym męż​‐ czy​zną, ket​tra​low​cem, lecz w jej pa​mię​ci po​zo​stał tyl​ko sil​nym chło​pa​kiem o ciem​nej ce​rze, któ​ry bie​gał po Pa​ła​cu Brza​sku, wy​wi​ja​jąc drew​nia​nym mie​czem. Był ha​ła​śli​wy i bez​tro​ski, zło​ścił się, gdy trze​ba było wy​ko​nać ja​‐ kąś pra​cę, lecz ni​g​dy nie był okrut​ny. — Po​wiedz wię​cej – mruk​nę​ła spo​koj​nie. Adiv roz​ło​żył ręce. — Nie mamy pew​no​ści, ale znik​nął z Wysp wbrew roz​ka​zom. Ashk’lan był już spa​lo​ny, gdy tam do​tar​li​śmy, co było z pew​no​ścią dzie​łem Urghu​lów, jak rze​kłem. Ale… były tam też ozna​ki byt​no​ści Ket​tra​lu. Miecz z dym​nej sta​li po​rzu​co​ny w gru​zach. – Po​krę​cił gło​wą. – Nie mo​że​my być tego cał​‐ kiem pew​ni, rzecz ja​sna. Nikt w isto​cie nie wi​dział twe​go bra​ta, ale wciąż ni​‐ g​dzie go nie ma. Nie był​by to pierw​szy przy​pa​dek, gdy ro​dzeń​stwo za​bi​ja​ło się na​wza​jem, wal​cząc o Nie​cio​sa​ny Tron. — Nie – rzu​ci​ła na​gle Ada​re, czu​jąc, jak twarz na​pły​nę​ła jej krwią, a pal​ce za​gię​ły się jak szpo​ny. – Nie. Ke​na​rang za​bił mego ojca. Za​mor​do​wał go, a po​tem mnie uczy​nił swo​im na​rzę​dziem, aby za​tu​szo​wać swo​ją zbrod​nię. Wiem, ty prze​klę​ty dra​niu, wiem wszyst​ko. Nira po​ło​ży​ła chu​dą dłoń na jej ra​mie​niu, lecz Ada​re strzą​snę​ła ją z sie​bie. Zda​ła so​bie spra​wę, że krzy​czy. Ja​kiś sła​by głos w jej gło​wie od​zy​wał się, że po​win​na mó​wić spo​koj​niej i że ni​ko​mu nie słu​żą te ostre oskar​że​nia, lecz

po​wrót do pa​ła​cu przy​wo​łał w niej wspo​mnie​nie śmier​ci ojca i jego cia​ła le​‐ żą​ce​go w gro​bow​cu. Chcia​ła te​raz tyl​ko do​paść il Torn​ję i wszyst​kich, któ​‐ rzy byli za to od​po​wie​dzial​ni, po​de​rżnąć im gar​dła i wrzu​cić ich bez​i​mien​ne zwło​ki do ka​na​łu. Adiv był za​sko​czo​ny tym wy​bu​chem wście​kło​ści, lecz nie dał nic po​znać po so​bie. Za​miast tego się​gnął ręką i z szyj​ki sto​ją​cej na sto​le smu​kłej zie​lo​‐ nej wazy wy​cią​gnął mały zro​lo​wa​ny zwój. — Ke​na​rang uprze​dził mnie, że mo​żesz tak za​re​ago​wać. Po​le​cił mi prze​‐ ka​zać ci to. Ada​re wzię​ła cien​ki zwój we​li​no​we​go pa​pie​ru opa​trzo​ny pie​czę​cią ze wscho​dzą​cym słoń​cem i za​czę​ła ob​ra​cać go w dło​niach. — Ja​kie nowe kłam​stwo tu znaj​dę? – za​py​ta​ła, prze​cią​ga​jąc pal​cem po wo​sko​wym od​ci​sku. Adiv po​trzą​snął gło​wą. — Nie znam jego tre​ści. Prze​zna​czo​ny jest tyl​ko dla two​ich oczu. Marsz​cząc brwi, Ada​re prze​ła​ma​ła pa​znok​ciem wo​sko​wą pie​częć, po czym prze​bie​gła oczy​ma po stro​ni​cy i krew w niej za​wrza​ła. Ada​re, ucie​kłaś z pa​ła​cu prze​ko​na​na, że za​bi​łem twe​go ojca, i nie mogę mieć do cie​bie pre​ten​sji. Za​bi​łem go.

To otwar​te wy​zna​nie było jak szpon wbi​ty w jej ser​ce i na mo​ment za​nie​‐ wi​dzia​ła i za​bra​kło jej tchu w pier​siach. Już list jej ojca był strasz​ny, ale to, ta bru​tal​na, nie​uchron​na praw​da… wciąż nie mo​gąc zła​pać tchu, za​czę​ła czy​tać da​lej. Pro​szę, uwierz mi, gdy po​wiem, że nie chcia​łem tego zro​bić. Nie​mal pod każ​dym wzglę​dem San​li​tun był ide​al​nym ce​sa​rzem: prag​ma​tycz​nym, uczci​wym, mą​drym. Je​dy​ną praw​dzi​wą wadą był jego sto​‐ su​nek do Urghu​lów. Z po​wo​dów, któ​rych do dziś nie ro​zu​miem, za​ufał Dłu​giej Pię​ści i wie​rzył, że moż​na z nim za​wrzeć układ. Z wo​dzem Urghu​lów wal​czy​łem od lat. Znam go le​piej niż twój oj​ciec i za​pew​niam cię: Dłu​ga Pięść chce uni​ce​stwie​nia An​nu​ru. Wciąż od nowa tłu​ma​czy​łem to San​li​tu​no​wi, ale coś go za​śle​pia​ło. Na ko​niec sta​ną​łem w ob​li​czu wy​bo​ru mię​dzy lo​jal​no​ścią wo​bec two​jej ro​dzi​ny a lo​jal​no​ścią wo​bec ce​sar​stwa. Uwierz, że nie był to wy​bór, któ​re​go pra​gną​łem. Za​pew​ne po​trak​tu​jesz ten list nie​uf​nie, jak po​win​naś, lecz pro​szę cię tyl​ko o jed​ną rzecz. Ru​szaj na pół​noc śla​dem mo​jej ar​mii. Gdy do​łą​czysz do nas nad gra​ni​cą, sama oce​nisz, czy kła​ma​łem na te​‐ mat urghul​skie​go za​gro​że​nia. Je​śli uznasz, że tak, to le​piej bę​dzie od​być na​szą bi​twę tam, gdzie nie zgi​ną nie​win​ni miesz​kań​cy An​nu​ru. Je​śli na​to​miast stwier​dzisz, że mó​wi​łem praw​dę, to bę​dziesz mo​‐ gła do​łą​czyć do mo​ich wojsk. Za​pew​niam cię, że gdy na​dej​dzie czas wal​ki, każ​da włócz​nia bę​dzie się li​czyć, każ​dy miecz i każ​da pięść. Przy​kro mi z po​wo​du śmier​ci twe​go ojca. Lu​bi​łem ce​sa​rza i sza​no​wa​łem go, ale był tyl​ko je​dy​nym czło​wie​kiem. An​nur zaś to mi​lio​ny. Je​śli masz ła​skę In​tar​ry, jak po​wia​da​ją moi lu​dzie, módl się za nas wszyst​kich. Nad​cią​ga​ją ciem​‐ no​ści. Twój ke​na​rang Ran il Torn​ja

Gdy skoń​czy​ła czy​tać, le​d​wo mo​gła utrzy​mać się pro​sto. Pa​trzy​ła na we​‐

li​no​wy pa​pier, a li​nij​ki li​ter i słów tań​czy​ły przed jej oczy​ma. Do​pie​ro gdy spa​dła pierw​sza łza, roz​ma​zu​jąc atra​ment, uświa​do​mi​ła so​bie, że pła​cze. — Moja pani? – za​py​tał Ful​ton, opusz​cza​jąc sta​no​wi​sko przy drzwiach i po​stę​pu​jąc krok w jej stro​nę. – Co tam jest na​pi​sa​ne? Ada​re wzię​ła głę​bo​ki, drżą​cy od​dech. — Jest na​pi​sa​ne, że ru​sza​my na pół​noc. Nira spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Po co? — Aby wal​czyć – od​par​ła Ada​re. — Z kim? — Jesz​cze nie zde​cy​do​wa​łam – od​rze​kła po​nu​ro. Adiv ski​nął gło​wą, wy​ra​ża​jąc swo​je po​par​cie. — Ke​na​rang po​wie​dział, że zro​zu​miesz, ja​kie to waż​ne, i po​dej​miesz mą​‐ drą de​cy​zję. Po​le​cił mi po​ma​gać ci we wszyst​kim naj​le​piej, jak po​tra​fię. – Roz​ło​żył ręce. – Wy​star​czy, że po​wiesz. Przez dłuż​szą chwi​lę Ada​re mil​cza​ła. Przy​glą​da​ła się li​sto​wi, któ​ry trzy​‐ ma​ła w ręku, a po​tem swo​im dło​niom. Po​win​ny drżeć, po​my​śla​ła. Mia​ła wra​‐ że​nie, jak​by drże​nie ob​ję​ło całe jej cia​ło, wtło​czo​ne po​mię​dzy uczu​cie stra​ty, smu​tek i gniew. A jed​nak jej dło​nie były spo​koj​ne. Było tak, jak​by trzy​ma​ła w pal​cach prób​kę de​li​kat​ne​go je​dwa​biu, ba​da​jąc jego ja​kość, a nie wia​do​‐ mość od czło​wie​ka, któ​ry za​bił jej ojca. Przy​by​ła do An​nu​ru, by za​cząć woj​‐ nę, a zo​sta​ła po​wi​ta​na we wła​snym pa​ła​cu. Po​wró​ci​ła do domu, do sie​bie, ale to nie było jej miej​sce. Jesz​cze nie cał​kiem. Jesz​cze nie. — Sły​sza​łeś o wy​da​rze​niach przy Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni? – za​py​ta​ła rad​cę Mi​zra​nu. Adiv ski​nął po​wo​li gło​wą. — Sły​szę wciąż w do​cho​dzą​cych do mnie z po​łu​dnia po​gło​skach jed​no sło​wo: pro​ro​ki​ni. Chciał​bym mieć oczy, żeby sa​me​mu uj​rzeć śla​dy po​zo​sta​‐ wio​ne przez In​tar​rę na two​im cie​le. Ada​re bez​wied​nie prze​cią​gnę​ła pal​cem po nad​garst​ku, po wi​ją​cych się na skó​rze bli​znach. — Bę​dziesz po​wta​rzał te po​gło​ski – po​wie​dzia​ła. – Bę​dziesz po​wta​rzał je tu​taj, w sto​li​cy. Męż​czy​zna się za​wa​hał, póź​niej po​tak​nął. — Oczy​wi​ście, pani. Oczy​wi​ście. In​tar​ra za​wsze uśmie​cha​ła się do two​jej ro​dzi​ny i je​śli ktoś za​słu​gu​je na ten ty​tuł, to tyl​ko ty… — To nie wszyst​ko – ucię​ła Ada​re. Adiv za​milkł, za​ci​ska​jąc war​gi. Te​raz, po​wie​dzia​ła so​bie w du​chu Ada​re. Opa​rze​nia na skó​rze pie​kły ją, jak​by po​zo​sta​wił je roz​grza​ny do czer​wo​no​ści nóż. Sły​sza​ła głę​bo​ko w uszach bi​cie swe​go ser​ca i dzi​wi​ła się, że inni go nie sły​szą. To trze​ba po​‐ wie​dzieć te​raz. — Wy​ru​szę na pół​noc – oznaj​mi​ła – i zro​bię to, co musi być zro​bio​ne, tak

z Urghu​la​mi, jak z il Torn​ją. Zro​bię to, bo nie ma ni​ko​go in​ne​go, kto mógł​by to zro​bić. Oj​ciec zo​stał za​mor​do​wa​ny, Ka​de​na też za​mor​do​wa​no i cho​ciaż Va​lyn być może gdzieś tam prze​żył, to tyl​ko ja mam oczy In​tar​ry. In​tar​ra wie, jak mało o to za​bie​ga​łam, ale za​sią​dę na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Do​pil​nu​‐ ję, by jej spra​wie​dli​wość się do​ko​na​ła.

27

Z

abez​pie​cze​nie. Jesz​cze bę​dąc na Wy​spach, Gwen​na nie​na​wi​dzi​ła tego sło​wa. Dwa jego zna​cze​nia nie​ustan​nie się ze sobą mie​sza​ły. Pod​słu​cha​ła kie​dyś we​te​‐ ra​nów w kan​ty​nie, krót​ko po przy​lo​cie z ja​kiejś ak​cji, i za​bez​pie​cze​nie po​ja​‐ wia​ło się w ich roz​mo​wie bar​dzo czę​sto. Pro​blem w tym, że ni​g​dy nie moż​‐ na było od​gad​nąć, czy cho​dzi o za​bez​pie​cze​nie w sen​sie „za​kład​ni​ków”, czy o ja​kie​goś nie​szczę​sne​go idio​tę, któ​ry nie miał z tym wszyst​kim nic wspól​‐ ne​go, a i tak skoń​czył jako nie​bosz​czyk. Oczy​wi​ście, jak się za​wsze oka​zy​wa​ło, ten pierw​szy miał pa​skud​ny na​‐ wyk sta​wa​nia się pręd​ko tym dru​gim. W od​czu​ciu Gwen​ny sło​wo to było po pro​stu spo​so​bem ukry​wa​nia nie​przy​jem​nej praw​dy. Za​miast po​wie​‐ dzieć: „Mu​sia​łem zła​pać jego dziec​ko i przy​ło​żyć mu nóż do gar​dła, żeby gość za​czął współ​pra​co​wać”, ma​wia​ło się: „Po do​tar​ciu do celu wzię​li​śmy za​bez​‐ pie​cze​nie”. Za​miast rzec: „Dzie​ciak spło​nął w bu​dyn​ku”, le​piej było wspo​‐ mnieć o „stra​cie za​bez​pie​cze​nia” lub „stra​tach wśród cy​wi​lów”. Choć już wte​dy nie cier​pia​ła tego sło​wa, to od​kry​ła, jak bar​dzo jest jej wstręt​ne, do​pie​ro gdy wraz z Pyr​re i An​nick sama sta​ła się cho​ler​nym za​bez​‐ pie​cze​niem. — Bę​dzie​my tak tu​taj sie​dzieć? – za​py​ta​ła. Py​ta​nie było głu​pie, ale od cza​‐ su do cza​su do​brze było coś po​wie​dzieć. Ga​da​nie nie było dzia​ła​niem, ale było o nie​bo lep​sze od sie​dze​nia na tył​ku i cze​ka​nia, czy spra​gnio​ny krwi wódz, w któ​re​go wła​dzy się zna​la​zły, po​sta​no​wi być miły, lecz przez cały mi​‐ nio​ny dzień nie ro​bi​ły nic in​ne​go. — Ja​sne, że nie – od​par​ła Pyr​re i zer​k​nę​ła na nią zza ogni​ska. – Za​mie​‐ rzam po​rząd​nie się urżnąć. Za​bój​czy​ni naj​wię​cej ko​rzy​sta​ła z wy​go​dy api, któ​re Dłu​ga Pięść ka​zał dla nich po​sta​wić. Le​ża​ła wy​cią​gnię​ta na ster​cie bi​zo​nich skór z od​rzu​co​ną gło​wą i obo​jęt​nie ba​wi​ła się ko​smy​kiem wło​sów. Wy​glą​da​ła, jak​by cze​ka​ła na słu​żą​ce​go ma​ją​ce​go przy​nieść ko​lej​ną por​cję zim​ne​go soku. Tyle że nie był to sok. Gwen​na po​cią​gnę​ła z jej bu​kła​ka ły​czek przej​rzy​ste​go na​pit​ku i nie​mal wy​plu​ła ję​zyk. Pyr​re na​to​miast od​chy​li​ła w tył gło​wę i dłu​go wle​‐ wa​ła so​bie stru​myk trun​ku do gar​dła.

— Nie po​win​naś pić – za​uwa​ży​ła An​nick, pod​no​sząc wzrok znad ocie​ka​‐ ją​ce​go krwią po​łcia świe​że​go bi​zo​nie​go mię​sa, z któ​re​go od​ci​na​ła wą​skie pa​ski i su​szy​ła nad ogniem. – Mu​si​my coś za​pla​no​wać. — Uwiel​biam do​bre pla​ny – zgo​dzi​ła się Pyr​re. – Wy​my​śl​cie coś, dziew​‐ czy​ny, a po​tem prze​każ​cie mi szcze​gó​ły. – Zmarsz​czy​ła brwi. – Chwi​lecz​kę. Plan cze​go, je​śli wol​no za​py​tać? — Och, na Sha​ela… – burk​nę​ła Gwen​na. Czasz​ko​wier​czy​ni po​wstrzy​ma​ła ją ele​ganc​kim unie​sie​niem pal​ca. — Uwa​żaj tyl​ko, w jaki spo​sób wzy​wasz mo​je​go boga. — Plan, jak się stąd wy​do​stać – od​par​ła An​nick, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na tę wy​mia​nę. — A dla​cze​góż to mia​ły​by​śmy chcieć się stąd wy​do​sta​wać? – spy​ta​ła Pyr​re, uno​sząc brwi. Wska​za​ła ge​stem dło​ni na pło​ną​cy ogień, skwier​czą​ce mię​so, bul​go​czą​cy bu​kłak z al​ko​ho​lem, a po​tem na czy​ste skó​ry roz​pię​te na żer​dziach nad ich gło​wa​mi, za​trzy​mu​ją​ce we​wnątrz cie​pło i świa​tło. – Wiem, że po​czą​tek był tro​chę trud​ny, ale Dłu​ga Pięść oka​zał się mi​łym go​‐ spo​da​rzem. Może po pro​stu nie lu​bił tych wa​szych chło​pa​ków… Je​śli Dłu​ga Pięść rze​czy​wi​ście nie lu​bił męż​czyzn ze Skrzy​dła, to po​zbył się ich sku​tecz​nie. Va​lyn, Ta​lal i La​ith wy​je​cha​li już po​przed​nie​go dnia, ob​‐ ła​do​wa​ni pro​wian​tem i opa​sa​ni wszel​kie​go ro​dza​ju bro​nią. W ju​kach mie​li wszyst​ko, co po​trzeb​ne do sku​tecz​ne​go za​bi​ja​nia: strza​ły, tru​ci​zny, na​wet dmu​chaw​kę. Ich za​da​nie gra​ni​czy​ło z sza​leń​stwem, mie​li bo​wiem za​bić an​‐ nu​ryj​skie​go ke​na​ran​ga, lecz sza​man za​pew​nił im wszyst​ko, co ko​niecz​ne. Wszyst​ko z wy​jąt​kiem po​ło​wy ich prze​klę​te​go Skrzy​dła. — Zo​sta​nie​cie tu​taj jako moi ho​no​ro​wi go​ście – po​wie​dział do ko​biet, nie na​my​śla​jąc się wie​le. Gdy Gwen​na od​rze​kła, że wo​la​ła​by sama po​dej​mo​‐ wać de​cy​zje, sza​man roz​ło​żył ręce w ge​ście za​pro​sze​nia. – Oczy​wi​ście, że sama mu​sisz zde​cy​do​wać o swo​im lo​sie: mo​żesz być ho​no​ro​wym go​‐ ściem, jeń​cem albo tru​pem. Va​lyn pró​bo​wał wów​czas wkro​czyć, ale smut​ny fakt był taki, że nie mie​li żad​ne​go wspar​cia. Byli wol​ni tyl​ko dla​te​go, że Dłu​ga Pięść ich uwol​nił, i nie​‐ za​leż​nie od wszyst​kich gór​no​lot​nych za​pew​nień tego su​kin​sy​na o współ​‐ dzia​ła​niu i wza​jem​nym zro​zu​mie​niu, naj​wy​raź​niej nie czuł on do nich wiel​‐ kie​go za​ufa​nia. Sło​wo Va​ly​na to jed​no, lecz Dłu​ga Pięść wo​lał mieć coś bar​‐ dziej kon​kret​ne​go, coś ma​te​rial​ne​go. W ten spo​sób Gwen​na, An​nick i Pyr​re awan​so​wa​ły z jeń​ców na ho​no​ro​wych go​ści. Ho​no​ro​wi go​ście. Było to jesz​cze gor​sze od „za​bez​pie​cze​nia”. — Po​win​ny​ście się od​prę​żyć – cią​gnę​ła da​lej za​bój​czy​ni. – Ży​cie trwa tyl​‐ ko chwi​lę. Spró​buj​cie cie​szyć się szczo​dro​ścią, jaką nam oka​za​no. — Tak cię zaj​mu​je żło​pa​nie tego kwa​su – wark​nę​ła Gwen​na – że być może nie zwró​ci​łaś uwa​gi na fakt, że szczo​drość Dłu​giej Pię​ści nie obej​mu​je ani jed​nej sztu​ki bro​ni. Wszyst​kie ra​zem mamy tyl​ko ten je​den ża​ło​sny no​‐ żyk – do​da​ła, wska​zu​jąc na An​nick, któ​ra pró​bo​wa​ła od​pi​ło​wać nim wła​śnie

ko​lej​ną por​cję bi​zo​na – i do tego tępy. — Być może dla​te​go – rzu​ci​ła Pyr​re – że gdy ostat​nio mie​li​śmy broń, to pró​bo​wa​li​śmy jej ostre koń​ce wty​kać w ich żoł​nie​rzy. Poza tym – cią​gnę​‐ ła, zer​ka​jąc na pod​ręcz​ny nóż w ręku An​nick – za​bi​ja​nie lu​dzi pod​ręcz​nym no​żem jest sto​sun​ko​wo ła​twe. Oczy​wi​ście, gdy​by​śmy z ja​kie​goś waż​ne​go po​wo​du uzna​ły, że war​to zre​zy​gno​wać z mię​sa, na​po​jów i ognia dla wal​ki, któ​rej nie da się wy​grać. — Wal​czy​łaś dość dziel​nie, gdy cię zwią​zy​wa​li – burk​nę​ła Gwen​na. – A wal​ka była wte​dy zu​peł​nie nie do wy​gra​nia. Praw​dę mó​wiąc, Pyr​re spra​wia​ła, że Gwen​na czu​ła się nie​swo​jo, a to z ko​‐ lei do​pro​wa​dza​ło ją do sza​łu. Nie cho​dzi​ło na​wet o to, że Czasz​ko​wier​czy​ni była tak do​bra w za​bi​ja​niu, bo na Wy​spach każ​dy był w tym do​bry. Rze​czą, któ​ra iry​to​wa​ła Gwen​nę, była obo​jęt​ność Pyr​re i to, że mia​ła kom​plet​nie gdzieś spra​wy, za któ​re Gwen​na od​da​ła​by ży​cie. Per​spek​ty​wa sta​wie​nia czo​‐ ła ca​łej urghul​skiej ar​mii była do​sta​tecz​nie znie​chę​ca​ją​ca i bez nie​ustan​‐ nych kpin Czasz​ko​wier​czy​ni. — Kie​dy by​łam zwią​za​na, to by​łam zwią​za​na – od​par​ła za​bój​czy​ni, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Te​raz zaś, gdy mamy… Za​nim zdą​ży​ła skoń​czyć zda​nie, czy​jaś dłoń od​su​nę​ła za​sło​nę na​mio​tu i do środ​ka wszedł męż​czy​zna. Był wy​so​ki i mu​siał nie​mal zgiąć się wpół, by przejść przez otwór wej​ścio​wy. Gwen​na zra​zu po​my​śla​ła, że to Dłu​ga Pięść, lecz gdy gość się wy​pro​sto​wał, wy​zy​wa​ją​cy uśmie​szek na jego twa​rzy spra​wił, że w Gwen​nie prze​wró​ci​ły się wnętrz​no​ści, jak​by ktoś ude​rzył ją w brzuch. Ba​len​din Ain​hoa. Samo od​kry​cie, że krwio​pij​ca żyje, wzbu​dzi​ło w niej wście​kłość. W isto​‐ cie jed​nym z ulu​bio​nych tri​ków, do ja​kich ucie​ka​ła się pod​czas nie​zno​śnej jaz​dy na za​chód, było przy​po​mi​na​nie so​bie, że gdzieś tam jest Ba​len​din Ain​‐ hoa, a ona musi po​zo​stać przy ży​ciu i za​cho​wać ener​gię, żeby go za​bić. Kie​‐ dy Dłu​ga Pięść za​czął od​ci​nać mu pal​ce, wy​glą​da​ło na to, że wziął to za​da​nie na sie​bie. Te​raz złu​dze​nie pry​sło. Krwio​pij​ca nie był już zwią​za​ny i nie miał na so​bie tego sa​me​go cuch​ną​‐ ce​go czar​ne​go kom​bi​ne​zo​nu, w któ​rym zo​stał poj​ma​ny, a choć nikt nie mógł przy​pra​wić mu z po​wro​tem utra​co​nych pal​ców, to jed​nak do​star​czo​‐ no mu czy​ste ban​da​że. No​sił te​raz ciem​ny strój z bi​zo​niej skó​ry, czy​li skó​‐ rza​ne spodnie i tu​ni​kę na mo​dłę urghul​ską, jego szy​ję zdo​bił nowy ze​staw na​szyj​ni​ków, a na dło​niach wid​nia​ły nowe pier​ście​nie. Ta prze​mia​na była rów​nie na​gła, co prze​ra​ża​ją​ca, i Gwen​na za​nie​mó​wi​ła na chwi​lę, usi​łu​jąc po​jąć, w jaki spo​sób spra​wy mo​gły tak szyb​ko przy​brać zły ob​rót. Ba​len​din jak​by czy​tał w jej my​ślach, bo uśmiech​nął się. — Cie​szysz się na mój wi​dok, Gwen​no? – za​py​tał, a gdy nie od​po​wie​dzia​‐ ła, wzru​szył ra​mio​na​mi. – A mnie bar​dzo cię bra​ko​wa​ło. Mia​łem w ostat​‐ nich la​tach wie​lu ulu​bień​ców, ale ni​g​dy nie zna​łem ni​ko​go ta​kie​go jak wy​‐

bu​cho​wa Gwen​na Shar​pe, kto by mnie kar​mił tak czy​stą, nie​okieł​zna​ną, bez​myśl​ną, bru​tal​ną i głu​pią pa​sją. Za​milkł na chwi​lę i ob​li​zał war​gi. An​nick prze​sta​ła kro​ić i z jed​ną ręką wciąż opar​tą na pła​cie bi​zo​nie​go mię​sa, dwo​ma pal​ca​mi dru​giej uję​ła nóż za za​krwa​wio​ne ostrze. Gwen​na ku swe​mu zdu​mie​niu za​uwa​ży​ła, że krwio​‐ pij​ca nie tyl​ko jest wol​ny i cho​dzi so​bie, gdzie chce, co świad​czy​ło o na​głej ła​sce Dłu​giej Pię​ści, ale, co gor​sza, nie jest już pod wpły​wem nar​ko​ty​ku. Z jego oczu znik​nął wszel​ki ślad ada​man​ty​ny, po​wró​cił zaś zwy​kły dra​pież​‐ ny błysk. Gwen​na stłu​mi​ła w so​bie chęć rzu​ce​nia się na nie​go. Co praw​da dzie​li​ło ich tyl​ko kil​ka kro​ków, ale do​brze zna​ła moc krwio​pij​cy, by wie​dzieć, że nie zdo​ła​ła​by prze​biec na​wet po​ło​wy tego dy​stan​su. — Je​steś wiel​kim wor​kiem gów​na, Ba​len​di​nie – po​wie​dzia​ła za​miast tego. Sło​wa były kiep​ską na​miast​ką noża, ale też wszyst​kim, czym dys​po​no​‐ wa​ła. – Od​waż​ny je​steś, przy​cho​dząc tu sam po ło​mo​cie, jaki spu​ści​li​śmy wam w gó​rach. Przy​kra spra​wa z tym wa​szym Skrzy​dłem. Jego reszt​ki leżą roz​rzu​co​ne na prze​strze​ni kil​ku mil. No i przy​kra spra​wa z tymi two​imi pa​‐ lu​cha​mi. Krwio​pij​ca zmarsz​czył brwi. Był te​raz na​wet chud​szy niż na Wy​spach, spo​strze​gła Gwen​na. Za​wsze był chu​dy jak szcza​pa, lecz ży​la​sty, a kształt​ny ko​ściec jego twa​rzy pięk​nie pre​zen​to​wał się pod śnia​dą skó​rą. Te​raz jed​nak, w mi​go​tli​wym świe​tle ogni​ska, jego po​licz​ki były wy​mi​ze​ro​wa​ne i za​pa​dłe jak u tru​pa. Ciem​ne war​ko​cze opa​da​ją​ce na ra​mio​na były cien​kie i tłu​ste, a splo​ty ta​tu​aży wi​ją​ce się wzdłuż rąk wy​glą​da​ły nędz​nie na skó​rze, pod któ​‐ rą za​pa​dły się mię​śnie. Kie​dy jed​nak od​zy​skał do​stęp do swe​go źró​dła, stał się rów​nie nie​bez​piecz​ny jak daw​niej. — Gwen​no, Gwen​no, Gwen​no – po​wie​dział, krę​cąc gło​wą. – Po pro​stu wró​ci​łem do twe​go ży​cia, wol​ny, zdrów i cały… – Tu spoj​rzał z ża​lem na swo​je ręce. – No, pra​wie cały. Ty zaś wy​po​wie​dzia​łaś do mnie rap​tem trzy zda​nia i wszyst​kie trzy były błęd​ne. – Tu wy​sta​wił pa​lec. – Po pierw​sze, spo​‐ tka​nie z tobą nie wy​ma​ga ode mnie żad​nej od​wa​gi. Mógł​bym wdep​tać cię w zie​mię i spa​lić ten na​miot, nie mru​gnąw​szy okiem. Po dru​gie, nie mia​łaś nic wspól​ne​go z mo​imi przej​ścio​wy​mi po​raż​ka​mi. Pierw​szą za​wdzię​czam temu gnoj​ko​wi o ogni​stych oczkach, dru​gą zaś Urghu​lom, któ​rzy mnie poj​‐ ma​li. Na ko​niec, choć te bie​le​ją​ce na zbo​czu ko​ści są, tech​nicz​nie rzecz bio​‐ rąc, moim Skrzy​dłem, to nie wy​obra​żaj so​bie, że ich śmierć mnie mar​twi. Za​wsze by​łem od nich dużo lep​szy, a moje za​mie​rze​nia były znacz​nie… po​‐ jem​niej​sze. Zna​cie sło​wo „po​jem​ny”? – Uśmiech​nął się. – To zna​czy „duży”. Po prze​ciw​nej stro​nie na​mio​tu Pyr​re pod​nio​sła rękę. Pa​trzy​ła na krwio​‐ pij​cę z au​ten​tycz​nym za​in​te​re​so​wa​niem. — Wy​bacz – po​wie​dzia​ła. – Prze​pra​szam, że prze​ry​wam. Wi​dzie​li​śmy się wie​le razy, ale w tak nie​szczę​śli​wych oko​licz​no​ściach, że ni​g​dy nie zo​sta​li​‐ śmy so​bie przed​sta​wie​ni. Na​zy​wam się Pyr​re La​ka​tur.

Ba​len​din uniósł brwi i ukło​nił się lek​ko. — Ja zaś… — On jest tym nędz​nym su​kin​sy​nem, któ​ry za​mor​do​wał Lin i pró​bo​wał za​bić Va​ly​na – wtrą​ci​ła Gwen​na. Wie​dzia​ła, że po​win​na za​cho​wać spo​kój i cze​kać, aż Ba​len​din wy​ko​na pierw​szy ruch, ale nie po​tra​fi​ła sie​dzieć bez​‐ czyn​nie, gdy krwio​pij​ca gwa​rzył żar​to​bli​wie z Pyr​re, jak​by przy​pa​dli so​bie do gu​stu w ja​kiejś ta​wer​nie. Nie mia​ła po​ję​cia, gdzie Ba​len​din zdo​był nowe ubra​nie i pier​ście​nie, nie wie​dzia​ła też, dla​cze​go był tak cho​ler​nie za​do​wo​lo​‐ ny z sie​bie, ale ta nowa sy​tu​acja ją prze​ra​ża​ła, a tego nie lu​bi​ła. – Był z tymi aedo​liań​czy​ka​mi – do​rzu​ci​ła, pró​bu​jąc uświa​do​mić Pyr​re nie​bez​pie​czeń​‐ stwo. – Jest za​sra​nym zdraj​cą. Pyr​re cał​ko​wi​cie zi​gno​ro​wa​ła Gwen​nę. Za​miast tego uśmiech​nę​ła się do Ba​len​di​na i prze​wró​ci​ła lu​bież​nie na brzuch, po czym prze​cią​gnę​ła się jak bu​dzą​cy się kot. Gór​ne gu​zi​ki jej ko​szu​li były roz​pię​te, poza zaś, jaką przy​‐ bra​ła, nie po​zo​sta​wia​ła cie​nia wąt​pli​wo​ści. — Pa​mię​tam, że Va​lyn tro​chę się tym przej​mo​wał – po​wie​dzia​ła – ale ja mam dość ela​stycz​ną wi​zję po​li​tycz​nej lo​jal​no​ści. Na pew​no bym nie po​‐ zwo​li​ła, żeby coś tak drob​ne​go jak „zdra​da” wkro​czy​ło mię​dzy mnie a po​‐ krew​ną mi du​szę. – Prze​cią​gnę​ła pal​ca​mi po jego ra​mie​niu, po czym wska​‐ za​ła na ta​tu​aż. – Po​do​ba mi się two​ja sztu​ka. Masz coś wię​cej pod tą ko​szul​‐ ką? Gwen​na po​czu​ła się tak, jak​by jej gło​wa mia​ła za chwi​lę eks​plo​do​wać, lecz za​nim zdą​ży​ła coś po​wie​dzieć, do roz​mo​wy wtrą​ci​ła się An​nick. Jej głos był zim​nym gło​sem za​wo​dow​ca. — Dla​cze​go tu je​steś, Ba​len​di​nie? Dla​cze​go Dłu​ga Pięść cię uwol​nił? Krwio​pij​ca po​pa​trzył jesz​cze chwi​lę na Pyr​re. Po​tem wes​tchnął i od​wró​‐ cił się do snaj​per​ki. — An​nick, to, że po​wie​si​łem tę two​ją ku​rew​kę, nie ozna​cza, że za każ​‐ dym ra​zem mu​sisz się wście​kać z po​wo​du cu​dzej przy​jem​no​ści. – Roz​ło​żył ręce. – Świat jest wiel​ki i żyje na nim mnó​stwo dzi​wek. Snaj​per​ka wy​krę​ci​ła się lek​ko, a jej ruch był tak nie​znacz​ny i szyb​ki, że Gwen​na wca​le by go nie za​uwa​ży​ła, gdy​by w stro​nę gar​dła Ba​len​di​na nie po​le​ciał, wi​ru​jąc, mały nóż… od​trą​co​ny w ostat​niej chwi​li ja​kąś nie​wi​dzial​‐ ną siłą. Krwio​pij​ca uśmiech​nął się z lu​bo​ścią. — Dłu​ga Pięść na​ka​zał, abym nie ro​bił wam krzyw​dy, przyj​mę za​tem, że no​żyk wy​śli​znął ci się z ręki pod​czas kro​je​nia mię​sa. An​nick za​gry​zła war​gi, a jej ręka zgię​ła się nie​co, jak​by w po​szu​ki​wa​niu na​stęp​nej bro​ni, ale nie po​łknę​ła przy​nę​ty. — No do​brze – do​dał po dłuż​szej chwi​li. – Od któ​re​go miej​sca mam za​‐ cząć hi​sto​rię mego cu​dow​ne​go prze​ży​cia i nie​spo​dzie​wa​nej re​ha​bi​li​ta​cji? Może od gór… — To żad​na pie​przo​na ta​jem​ni​ca – wark​nę​ła Gwen​na. – Wy​kuś​ty​ka​łeś z tych gór, a póź​niej zła​pa​li cię Urghu​lo​wie, tak samo jak nas. Chcesz nam

za​im​po​no​wać, że po​rwa​ła cię ban​da tych dzi​kich ko​nio​jeb​ców? Oczy Ba​len​di​na się zwę​zi​ły. — Pra​gnę za​uwa​żyć, że was rów​nież poj​ma​ła ban​da tych sa​mych ko​nio​‐ jeb​ców – od​parł wol​no. — Nie po​wie​dzia​łam, że je​stem z tego dum​na. I z pew​no​ścią bym się z tym nie ob​no​si​ła. Je​steś tu uwię​zio​ny, tak jak my. — Och, Gwen​no – rzu​cił wol​no krwio​pij​ca, zno​wu się uśmie​cha​jąc. – Ro​‐ zu​miem two​je roz​cza​ro​wa​nie, ale ja, ina​czej niż wy, bied​ne ko​bie​ty, by​naj​‐ mniej nie je​stem tu uwię​zio​ny. – Po​krę​cił gło​wą, ob​ser​wu​jąc jej minę po​‐ przez dym ogni​ska. – Masz oczy​wi​ście ra​cję, mó​wiąc, że obo​je by​li​śmy więź​‐ nia​mi na​szych przy​ja​ciół no​ma​dów, a Dłu​ga Pięść nie ufał mi bar​dziej niż wam. Od tam​te​go cza​su jed​nak… – wzru​szył ra​mio​na​mi – …na​sze dro​gi się ro​ze​szły. Pod​czas gdy wy, po​tul​ne nie​wol​ni​ce, sie​dzia​ły​ście so​bie tu​taj, Dłu​‐ ga Pięść za​pro​sił mnie, bym się do nie​go przy​łą​czył. Wy​niósł mnie… dość wy​so​ko. Jest dzi​kim czło​wie​kiem, lecz na​wet dzi​kus po​tra​fi zro​zu​mieć war​‐ tość ko​goś o mo​ich zdol​no​ściach i wie​dzy. Gwen​na za​drża​ła. Po​mi​mo za​pew​nień Dłu​giej Pię​ści o jego przy​jaź​ni z San​li​tu​nem i o czy​sto obron​nym cha​rak​te​rze jego ar​mii nie ufa​ła mu, nie po​do​ba​ła się jej ko​lek​cja blizn na jego cie​le oraz nie​kła​ma​ne upodo​ba​nie, z ja​kim przy​glą​dał się cier​pie​niom swo​ich lu​dzi. Trak​to​wa​ła go jed​nak jako względ​nie obiek​tyw​ne za​gro​że​nie, może jako wro​ga ce​sar​stwa, ale nie jak ko​goś szcze​gól​nie nie​zwy​kłe​go. Jed​nak​że jego so​jusz z Ba​len​di​nem, po​łą​cze​‐ nie sił z krwio​pij​cą, któ​ry usi​ło​wał za​mor​do​wać dwóch człon​ków rodu Mal​‐ ke​enia​nów, wska​zy​wa​ło na coś znacz​nie mrocz​niej​sze​go. — Cze​go Dłu​ga Pięść od cie​bie ocze​ku​je? – za​py​ta​ła. Pyr​re jęk​nę​ła osten​ta​cyj​nie. — Po cóż mar​no​wać czas na coś tak nud​ne​go? – rzu​ci​ła, wy​cią​ga​jąc szy​‐ ję, by le​piej wi​dzieć Ba​len​di​na nad ogni​skiem. – Gwen​no – do​da​ła, ma​cha​jąc lek​ce​wa​żą​co dło​nią – i An​nick. Może ze​chcia​ły​by​ście przejść się kil​ka​set razy wo​kół obo​zu? Po​znać paru no​wych przy​ja​ciół? Gwen​na osłu​pia​ła. — A może wy​pie​przysz się sama, ty czasz​ko​wier​co​wa la​dacz​ni​co? Wiesz, że to krwio​pij​ca, praw​da? Wiesz, że chciał za​bić Ka​de​na, któ​re​go mia​łaś chro​nić, bo do tego cię wy​na​ję​to? Pyr​re uło​ży​ła usta w mil​czą​ce, ko​kie​te​ryj​ne „O”. — Krwio​pij​ca. Ja​kie to eg​zo​tycz​ne. – Przez cały czas nie spusz​cza​ła oczu z Ba​len​di​na. – A co do sa​mo​dziel​ne​go pie​prze​nia, Gwen​no, cza​sem bywa to ko​niecz​ne. Nie wte​dy wszak​że, gdy ry​su​je się obie​cu​ją​ca al​ter​na​ty​wa. W od​po​wie​dzi Ba​len​din po​słał ko​bie​cie sze​ro​ki, koci uśmiech, lecz ku zdu​mie​niu Gwen​ny po​krę​cił gło​wą. — Nie​ste​ty, ta al​ter​na​ty​wa bę​dzie mu​sia​ła za​cze​kać. Za​raz za​cznie się Kwih​na Sa​api. — Co to zno​wu ta​kie​go? – za​py​ta​ła An​nick.

— Ce​re​mo​nia – od​rzekł Ba​len​din. – Dłu​ga Pięść pro​si, że​by​ście były obec​‐ ne. — A pod sło​wem „pro​si” ro​zu​mieć na​le​ży „żąda” – do​po​wie​dzia​ła Gwen​‐ na. Ba​len​din wy​szcze​rzył się w uśmie​chu. — Tak, mia​łem na my​śli żą​da​nie. † Wi​dać było, że Kwih​na Sa​api, czym​kol​wiek mia​ło się oka​zać, od​bę​dzie się w wą​skim ro​wie po​mię​dzy ni​ski​mi pa​gór​ka​mi, gdzie w cią​gu dłu​gich stu​le​‐ ci cien​ki stru​myk wgryzł się w głąb mięk​kiej zie​mi, od​kry​wa​jąc po​kła​dy wa​pie​nia. Wiatr i deszcz wy​drą​ży​ły ska​łę, two​rząc tu​ne​le i szcze​li​ny, w któ​‐ rych całe po​ko​le​nia Urghu​lów skła​da​ły ko​ści swo​ich za​bi​tych wro​gów. Tu le​ża​ła zła​ma​na po​ni​żej bio​dra kość udo​wa, tam po​trza​ska​ne czasz​ki, gdzie in​dziej ster​ta ma​łych ko​ste​czek, któ​re kie​dyś mo​gły być ko​ść​mi pal​‐ ców rąk lub stóp, zsy​py​wa​ła się z ni​skiej pół​ki, jak​by zry​te pod​ło​że plu​ło i wy​mio​to​wa​ło szcząt​ka​mi tak sta​ry​mi, że trud​no było od​róż​nić po​kru​szo​‐ ne, zbie​la​łe ko​ści od ska​ły. Bar​dziej nie​po​ko​ją​ce od ka​mie​ni​ste​go pa​ro​wu były jed​nak dzie​siąt​ki ty​‐ się​cy Urghu​lów cze​ka​ją​cych wy​żej na zbo​czach. Więk​szość przy​kuc​nę​ła grup​ka​mi po pię​ciu, sze​ściu, jed​nak ci, któ​rzy byli naj​bli​żej brze​gów pa​ro​‐ wu, sta​li z włócz​nia​mi skie​ro​wa​ny​mi w dół, jak​by chcie​li za​po​biec czy​jejś uciecz​ce. Dłu​ga Pięść za​jął ho​no​ro​we miej​sce nad samą kra​wę​dzią, gdzie za​‐ siadł w swo​jej dłu​giej lek​ty​ce pod​trzy​my​wa​nej przez bro​czą​cych krwią wo​‐ jow​ni​ków. Ba​len​din pod​pro​wa​dził Gwen​nę, An​nick i Pyr​re nad sam brzeg ka​mien​‐ nej roz​pa​dli​ny. — To świę​te miej​sce – po​wie​dział, a po​tem, bez uprze​dze​nia, ze​pchnął Gwen​nę do środ​ka. Spa​dła na nogi z wy​so​ko​ści naj​wy​żej sze​ściu stóp. Z ust wy​rwa​ło się jej siar​czy​ste prze​kleń​stwo. Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła w górę. Uj​rza​ła nad sobą uśmiech​nię​te​go krwio​pij​cę. — Nie martw się – rzekł. – Za​dbam o to, żeby two​je przy​ja​ciół​ki mia​ły do​‐ bry wi​dok. Obie ko​bie​ty pa​trzy​ły na nią. Pyr​re wy​glą​da​ła na za​cie​ka​wio​ną. An​nick zaś wy​glą​da​ła jak An​nick. Ba​len​din od​cze​kał chwi​lę, a po​tem pod​pro​wa​dził je do lek​ty​ki Dłu​giej Pię​ści. Wa​pien​ne ścia​ny nie były wy​so​kie i nie prze​kra​cza​ły wzro​stu Gwen​ny. Wy​do​sta​nie się stam​tąd by​ło​by try​wial​nie pro​ste, gdy​by nie włócz​nie Urghu​lów wy​mie​rzo​ne w jej pierś. Gwen​na za​sta​na​wia​ła się przez chwi​lę, czy nie wy​rwać włócz​ni z rąk naj​bliż​sze​go Urghu​la, lecz po​rzu​ci​ła ten po​‐ mysł. Na​dal nie wie​dzia​ła, co ma się tu wy​da​rzyć, a nie chcia​ła umrzeć w he​‐

ro​icz​nym zry​wie, je​śli nie mu​sia​ła tego ro​bić. Za​miast tego ro​zej​rza​ła się uważ​nie wo​kół. Ni​skie ścia​ny blo​ko​wa​ły jej uciecz​kę na wschód i na za​chód, pod​czas gdy na obu koń​cach pa​ro​wu hu​cza​ły dwa po​tęż​ne ogni​ska, mimo że słoń​ce jesz​‐ cze nie za​szło. Ktoś wy​drą​żył w pod​ło​żu dwa cia​sne doły w od​le​gło​ści mniej wię​cej pię​ciu stóp od sie​bie, przy​po​mi​na​ją​ce la​try​ny, ja​kie ko​pie się zwy​kle pod​czas dłu​gich wo​jen​nych kam​pa​nii, lecz do cze​go te tu​taj mia​ły słu​żyć, Gwen​na nie wie​dzia​ła. Obok do​łów pię​trzy​ły się dwa schlud​nie usy​pa​ne kop​czy​ki zie​mi, któ​rych prze​zna​cze​nia też nie zna​ła. Świę​te miej​sce, po​wie​dział Ba​len​din tuż przed ze​pchnię​ciem jej z ni​skiej ka​mien​nej ścia​ny na tę pro​wi​zo​rycz​ną are​nę. Miej​sce za​bi​ja​nia, po​my​śla​ła Gwen​na po​sęp​nie. Ja​kimś dziw​nym spo​so​bem po​czu​ła nie​mal ulgę. Nie mia​ła po​ję​cia, jaką grę to​czy tym ra​zem Dłu​ga Pięść i po co ra​czył ją cały dzień do​brym je​dze​‐ niem i pi​ciem, by na ko​niec we​pchnąć do dziu​ry, nad któ​rą, jak się zda​wa​ło, sta​nę​ła cała jego cho​ler​na ar​mia, lecz jed​na rzecz była oczy​wi​sta: coś się wresz​cie dzia​ło i było to lep​sze niż sie​dze​nie bez​czyn​nie w na​mio​cie, kłó​ce​‐ nie się z Pyr​re i zno​sze​nie obo​jęt​no​ści An​nick. Szko​da tyl​ko, że wy​glą​da​ło to na coś, co naj​wy​raź​niej mia​ło ją za​bić. Po obu koń​cach pa​ro​wu wi​docz​ni przez pło​mie​nie męż​czyź​ni i ko​bie​ty do​rzu​ca​li drew​na do mon​stru​al​nych sto​sów. Na​wet z od​le​gło​ści wie​lu kro​‐ ków czu​ła na twa​rzy ich go​rą​co. Pró​bo​wa​ła przy​wo​łać w pa​mię​ci coś z od​‐ by​tych daw​niej tre​nin​gów, coś, co mo​gło​by ura​to​wać jej ży​cie. Wie​dzia​ła mnó​stwo o tak​ty​ce wal​ki kon​nej Urghu​lów i o ich spo​so​bach po​słu​gi​wa​nia się bro​nią, lecz zwy​kle przy​sy​pia​ła, gdy tre​ne​rzy za​głę​bia​li się w nud​ne teo​‐ lo​gicz​ne szcze​gó​ły. Ba​len​din na​zwał to miej​sce Kwih​na Sa​api. Gwen​na ni​g​‐ dy nie sły​sza​ła tego dru​gie​go sło​wa, ale imię Kwih​ny ozna​cza​ło Me​sh​ken​ta, a Me​sh​kent ozna​czał ból. Całe to miej​sce spra​wia​ło wra​że​nie rin​gu lub are​ny: za​mknię​te obrze​ża, krąg wy​cze​ku​ją​cych twa​rzy, no i wresz​cie te cho​ler​ne roz​rzu​co​ne wszę​dzie do​oko​ła ko​ści. Całe to miej​sce wręcz cuch​nę​ło wal​ką. Gdy tak oglą​da​ła pod​‐ ło​że, do wą​skie​go pa​ro​wu wrzu​co​no ko​goś jesz​cze. Gwen​na za​czę​ła przy​sia​dać i ko​ły​sać się w przód i w tył, pró​bu​jąc siły swo​ich nóg. Ty​go​dnie prze​wo​że​nia na koń​skim grzbie​cie nie zro​bi​ły jej do​‐ brze, lecz było już za póź​no, żeby się tym mar​twić. Sia​no było w sto​do​le, jak ma​wia​no w Ket​tra​lu, i Gwen​na po​sła​ła mil​czą​ce po​dzię​ko​wa​nia wszyst​kim sta​rym su​kin​sy​nom na Wy​spach – Ada​ma​no​wi Fane’owi, Da​ve​en Sha​le​el, Plen​che​no​wi Zee i na​wet Pchle – za dłu​gie lata bru​tal​no​ści i nie​ustan​ne​go dą​że​nia do do​sko​na​ło​ści. Mo​gła nie wie​dzieć nic o tym ca​łym pie​przo​nym Kwih​na Sa​api, ale za​no​si​ło się na wal​kę, a o wal​ce wie​dzia​ła spo​ro. Przed nią pod​niósł się z zie​mi mło​dy czło​wiek i Gwen​nie mi​nę​ła cała jej go​to​wość i ocho​ta. Spo​dzie​wa​ła się ja​kie​goś Urghu​la, któ​re​goś z mło​dych ta​abe lub ksa​abe. Przed nią stał jed​nak An​nu​ryj​czyk, męż​czy​zna naj​wy​żej

dwa lata star​szy od niej, wciąż jesz​cze ubra​ny w po​szar​pa​ny i brud​ny mun​‐ dur le​gii. Inny je​niec. Gwen​na za​kła​da​ła, że są tu sami, ale obóz był ogrom​‐ ny. Dłu​ga Pięść mógł​by tu prze​trzy​my​wać całą ar​mię An​nu​ryj​czy​ków, zwią​za​nych i ze​bra​nych na ste​pie, a oni nic by o tym nie wie​dzie​li. Mło​dy żoł​nierz wy​glą​dał na oszo​ło​mio​ne​go i prze​ra​żo​ne​go. Spoj​rzał naj​pierw na pło​ną​ce ogni​ska, po​tem na tłum Urghu​lów, by wresz​cie, gdy tam​te wi​do​‐ ki po​wa​li​ły go na ko​la​na, spoj​rzeć na Gwen​nę. — Co tu się dzie​je? – szep​nął. Gwen​na za​ci​snę​ła usta, a za​nim zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, Dłu​ga Pięść, okry​‐ ty wiel​kim bi​zo​nim płasz​czem, wstał ze swo​je​go sie​dzi​ska i pod​szedł na brzeg pa​ro​wu. W jed​nej ręce trzy​mał dwa moc​ne kije, każ​dy z nich nie grub​szy od jej kciu​ka. Wska​zał nimi na dwa wy​ko​pa​ne doły. — Wchodź​cie. — Od​pieprz się – od​wark​nę​ła Gwen​na. Nie wie​dzia​ła, po co są te doły, ale wie​dzia​ła, że dół nie słu​ży do wal​ki. — Wejdź – po​wie​dział Dłu​ga Pięść nie​zra​żo​ny – albo każę od​rą​bać ci rękę. – Wska​zał ge​stem na mło​dych Urghu​lów trzy​ma​ją​cych włócz​nie. – Taki wy​bór ci daję. — A co z moją po​zy​cją ho​no​ro​we​go go​ścia? – za​py​ta​ła. Uśmiech​nął się w od​po​wie​dzi. — Kwih​na Sa​api to wiel​ki ho​nor. — Do​praw​dy czu​ję się roz​piesz​cza​na – mruk​nę​ła i wstą​pi​ła do dołu. Kra​wędź się​ga​ła jej do po​ło​wy uda. Gdy spoj​rza​ła na wo​dza Urghu​lów, ocze​ku​jąc dal​szych wska​zó​wek, dwóch mło​dych wo​jow​ni​ków ze​sko​czy​ło ze skal​nej ścia​ny na dno pa​ro​wu z ło​pa​ta​mi w rę​kach i za​czę​ło przy​sy​py​wać ją zie​mią. Gwen​na zmu​si​ła się do za​cho​wa​nia spo​ko​ju i spró​bo​wa​ła po​my​śleć. Aedo​liań​czyk w dru​gim dole już uległ pa​ni​ce. Pró​bo​wał wy​do​stać się z wą​‐ skiej dziu​ry, na poły skom​ląc, na poły bła​ga​jąc, cze​piał się ło​pat i trzy​ma​ją​‐ cych je mło​dzień​ców, usi​łu​jąc przy tym roz​ko​py​wać no​ga​mi zie​mię. Zdo​łał wy​do​być jed​ną nogę, kie​dy ze ścia​ny ze​sko​czy​ło jesz​cze trzech Urghu​lów i ku ra​do​ści zgro​ma​dzo​nych tłu​mów we​pchnę​ło go z po​wro​tem do dołu i przy​trzy​ma​ło tam, wy​ry​wa​ją​ce​go się i gry​zą​ce​go, do​pó​ki nie przy​sy​pa​no go do​brze zie​mią. Gdy ukoń​czy​li pra​cę, unie​ru​cho​mio​na Gwen​na przyj​rza​ła się tkwią​ce​mu na​prze​ciw​ko niej prze​ra​żo​ne​mu męż​czyź​nie. Na jego prysz​cza​tej twa​rzy ma​lo​wa​ła się kon​ster​na​cja. Pa​trzył na nią sze​‐ ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma. — Prze​stań się mio​tać – po​wie​dzia​ła. Nie mo​gła się sku​pić, gdy się ru​‐ szał, a poza tym Urghu​lom naj​wy​raź​niej spra​wia​ło to ra​dość. — Co z nami bę​dzie? – ję​czał. – Co się tu dzie​je? Co z nami zro​bią? — Czy ja wy​glą​dam na ba​dacz​kę ich pie​przo​nych zwy​cza​jów? – wark​nę​‐ ła. Jego pa​ni​ka za​czy​na​ła się jej udzie​lać, peł​zać po szyi i skó​rze jak jasz​czur​‐ ka, wwier​cać się w brzuch. – Co tu ro​bisz? – za​py​ta​ła, głów​nie po to, by ode​‐

gnać od sie​bie strach. – Jak ci dra​nie cię do​pa​dli? Ga​pił się na nią, jak​by sam nie znał od​po​wie​dzi na to py​ta​nie. — By​łeś zwia​dow​cą? – na​le​ga​ła Gwen​na. – Ja​kaś mi​sja na pół​noc od Bia​łej Rze​ki? — Nie je​stem zwia​dow​cą – za​pro​te​sto​wał. – Je​stem wsza​wym pie​chu​‐ rem, na​wet nie wy​szko​lo​nym. By​łem w le​gii tyl​ko czte​ry mie​sią​ce. Trzy noce temu Urghu​lo​wie ude​rzy​li na nasz fort L. – Po​to​czył wzro​kiem po twa​‐ rzach wi​dzów i znów za​czął się sza​mo​tać. – Co z nami zro​bią? — Fort L? – za​py​ta​ła Gwen​na, nie zwa​ża​jąc na ostat​nie py​ta​nie. – Prze​szli na po​łu​dnio​wą stro​nę? — Tak. – Za​pła​kał. – Było ich chy​ba z mi​lion. Cały fort wzię​ty. Gwen​na ode​tchnę​ła głę​bo​ko raz i dru​gi, pró​bu​jąc za​pa​no​wać nad ogar​‐ nia​ją​cą ją po​wo​li pa​ni​ką. Dłu​ga Pięść zdo​był za​tem je​den z for​tów na po​łu​‐ dnio​wym brze​gu rze​ki, for​tów, któ​re mia​ły po​wstrzy​my​wać Urghu​lów przed prze​kro​cze​niem gra​ni​cy An​nu​ru. Nie zwró​cił się tyl​ko prze​ciw Ket​tra​‐ lo​wi, lecz prze​ciw​ko ca​łe​mu ce​sar​stwu. I taka to była jego obron​na stra​te​‐ gia… Gwen​na za​czę​ła mar​twić się o Va​ly​na i po​zo​sta​łych; opu​ści​li obóz mniej lub bar​dziej prze​ko​na​ni za​pew​nie​nia​mi Dłu​giej Pię​ści o jego lo​jal​no​‐ ści. Lecz je​śli na​wet tkwi​li w gów​nie po uszy, to po​ło​że​nie Gwen​ny i tak było nie​po​rów​na​nie gor​sze. Szczę​ka żoł​nie​rza za​czę​ła drżeć. — Na pew​no nas skrzyw​dzą, co? – Wbił oczy w Gwen​nę, a po​tem opu​ścił wzrok ni​żej i spoj​rzał na jej czar​ny kom​bi​ne​zon. – Ty nie na​le​żysz do le​gii – szep​nął, a na​głe zro​zu​mie​nie było dla nie​go jak ude​rze​nie mło​tem. – Je​steś z Ket​tra​lu. W jego sło​wach za​brzmia​ła wiel​ka na​dzie​ja. — Mo​żesz nas uwol​nić? – do​dał. Gwen​na po​trzą​snę​ła gło​wą, roz​wście​czo​na jego na​dzie​ją i bez​rad​na, bo nie mo​gła mu wy​tłu​ma​czyć, że le​gen​dy nie się​ga​ją tak da​le​ko. — Ale zro​bisz coś, praw​da? Praw​da? Mam na my​śli… Ket​tral! — Oto, co zro​bię – od​par​ła Gwen​na. – Będę mieć sze​ro​ko otwar​te oczy i za​mknę gębę. Za​brzmia​ło to bar​dziej oschle, niż za​mie​rza​ła, ale nie mo​gła znieść wi​‐ docz​nej w oczach mło​dzień​ca roz​pacz​li​wej uf​no​ści i bez​ro​zum​nej wia​ry. Chcia​ła wy​krzy​czeć, że ket​tra​low​cy nie są bo​ga​mi, że nie po​tra​fią czy​nić cu​‐ dów, a na​wet gdy​by po​tra​fi​li, to ona aku​rat była dość kiep​skim ket​tra​low​‐ cem. Nie mia​ła w so​bie dys​cy​pli​ny An​nick ani chłod​ne​go opa​no​wa​nia, ja​kie miał Ta​lal, i tak na​praw​dę to umia​ła do​brze tyl​ko jed​no: wy​sa​dzać w po​wie​‐ trze róż​ne gów​na. Gdy​bym mo​gła cię ura​to​wać, to​bym cię ura​to​wa​ła, mia​ła ocho​tę krzyk​nąć. — Po pro​stu się za​mknij – wark​nę​ła, choć nie chcia​ła już tego po​wta​rzać. – Zwy​czaj​nie bądź go​tów. Co​kol​wiek to zna​czy​ło. Do po​ło​wy za​ko​pa​ni w zie​mi nie mo​gli ani ucie​‐

kać, ani wal​czyć. Było tak, jak​by się cze​ka​ło na przy​pływ, bę​dąc przy​wią​za​‐ nym do na​brzeż​ne​go pala. Urghu​lo​wie, któ​rzy ubi​ja​li zie​mię wo​kół nich, wdra​pa​li się z po​wro​tem na ni​skie ścia​ny i zo​sta​wi​li Gwen​nę i żoł​nie​rza na dnie pa​ro​wu. Słoń​ce scho​wa​ło się już za wzgó​rza i choć ró​żo​we i po​ma​‐ rań​czo​we smu​gi wciąż bar​wi​ły nie​bo, to te​ren roz​ja​śnia​ły już głów​nie dwa pło​ną​ce sto​sy, któ​rych mi​go​tli​we świa​tło na zmia​nę wy​do​by​wa​ło i po​grą​ża​‐ ło w cie​niu roz​rzu​co​ne wo​kół odłam​ki ko​ści. Na zbo​czach nad ich gło​wa​mi Urghu​lo​wie pod​nie​śli się na nogi i za​czę​li po​trzą​sać bro​nią, wy​krzy​ku​jąc coś nie​zro​zu​mia​łe​go w swo​im dziw​nym, me​lo​dyj​nym ję​zy​ku. Cały ich krwa​wy na​ród ze​brał się w tym miej​scu, gę​sty jak psze​nicz​ny łan, aby po​pa​‐ trzeć na jej cier​pie​nie. Gwen​na po​ża​ło​wa​ła, że nie ro​zu​mie tych słów, lecz po chwi​li prze​sta​ła się tym przej​mo​wać. Pew​no krew, śmierć, prze​kleń​stwo i ta​kie tam bla, bla, bla. Ka​ko​fo​nia na​ra​sta​ła, aż zla​ła się w ja​kiś nie​sa​mo​wi​ty, nie​har​mo​nij​ny za​‐ śpiew. W koń​cu Dłu​ga Pięść szyb​kim ru​chem wrzu​cił oba kije do pa​ro​wu. Wrza​ski umil​kły na​tych​miast, jak no​żem uciął. Od​blask ognia tań​czył w ty​‐ sią​cach roz​go​rącz​ko​wa​nych oczu. Sza​man krót​ko prze​mó​wił po urghul​sku. Gwen​na wy​ło​wi​ła kil​ka na​wią​‐ zań do Kwih​ny i sło​wa, któ​re, jak się jej zda​wa​ło, mo​gły ozna​czać „śmierć” i „wal​kę”. Wy​ko​na​ła parę skrę​tów, spraw​dza​jąc za​sięg ru​chu i za​sta​na​wia​‐ jąc się, z któ​rej stro​ny na​stą​pi atak. Może będą to wo​jow​ni​cy. Może psy. Nie spo​sób było zgad​nąć. — Te​raz bę​dzie​cie wal​czyć – po​wie​dział Dłu​ga Pięść, zwra​ca​jąc się do nich. – Jed​no zwy​cię​ża, dru​gie umie​ra. – Po​wo​li roz​cią​gnął usta w sła​bym uśmie​chu. Gwen​na spoj​rza​ła zdzi​wio​na naj​pierw na Urghu​la, po​tem na dru​gie​go więź​nia, na któ​re​go po​bla​dłej twa​rzy od​ma​lo​wa​ła się pa​ni​ka. A więc nie psy. Dwa kije spa​dły na zie​mię po​mię​dzy nimi. — Mie​cze – po​wie​dział Urghul, czy​niąc dło​nią wspa​nia​ło​myśl​ny gest. Nie były to żad​ne mie​cze. Nie była to na​wet broń. Kije były zbyt tępe, by wy​ko​nać sku​tecz​ne pchnię​cie, i zbyt lek​kie, by za​bić prze​ciw​ni​ka szyb​‐ kim ude​rze​niem. Ma​jąc od​po​wied​nio dużo cza​su, moż​na było za​tłuc ko​goś na śmierć, ude​rza​jąc go wie​lo​krot​nie, ce​lu​jąc w gar​dło i oczy, ale był to pa​‐ skud​ny i dłu​go​trwa​ły pro​ces, po​wol​ny i brud​ny. Lecz na tym po​le​gał ich wred​ny po​mysł. Urghu​lo​wie nie ze​bra​li się, by oglą​dać wal​kę. Nie była to pró​ba od​wa​gi ani bo​jo​wej spraw​no​ści, tyl​ko ofia​ra. Wszyst​ko, wko​pa​ne nogi i tępe kije, za​pla​no​wa​ne było tak, by było jak naj​trud​niej, by ból trwał jak naj​dłu​żej. Ofia​ra dla Me​sh​ken​ta. — Nie – po​wie​dzia​ła Gwen​na. Skrzy​żo​wa​ła ręce na pier​siach i spoj​rza​ła urghul​skie​mu wo​dzo​wi pro​sto w oczy. – Nie we​zmę udzia​łu w tym krwa​‐ wym gów​nie. Dłu​ga Pięść się uśmiech​nął.

— Weź​miesz. In​nym An​nu​ryj​czy​kom… – tu wska​zał za ple​cy ge​stem su​‐ ge​ru​ją​cym, że trzy​ma w ukry​ciu jesz​cze dzie​siąt​ki więź​niów – …wy​tnę bi​ją​‐ ce ser​ca, ale ty je​steś wo​jow​nicz​ką. Bę​dziesz wal​czyć. Le​gio​ni​sta drżał, jego od​dech był krót​ki i ury​wa​ny, jak​by ja​kaś nie​wi​‐ dzial​na ręka go​rącz​ko​wy​mi ru​cha​mi zgnia​ta​ła mu płu​ca. Przy​pusz​czal​nie do chwi​li, gdy jeźdź​cy roz​bi​li jego le​gię, nie wi​dział wal​ki ani roz​le​wu krwi. — Co się sta​ło z za​pla​no​wa​nym uni​ka​niem woj​ny? – spy​ta​ła. Dłu​ga Pięść od​po​wie​dział uśmie​chem. Tłum ro​bił się nie​spo​koj​ny. Grup​ka mło​dych męż​czyzn, nie​wie​le star​‐ szych od Gwen​ny, wy​chy​la​ła się nad skal​ną kra​wę​dzią pa​ro​wu, po​krzy​ku​jąc na jeń​ców i po​trzą​sa​jąc włócz​nia​mi. Inna mała gru​pa wy​da​wa​ła się szy​dzić z sa​me​go wo​dza, ale tego Gwen​na nie była pew​na. Ha​łas prze​ta​czał się nad nią jak je​sien​ne fale tłu​ką​ce o ska​ły. Na chwi​lę spoj​rza​ła w oczy An​nick, łu​‐ dząc się, że znaj​dzie w nich ja​kieś wspar​cie i otu​chę, lecz twarz snaj​per​ki była jak wy​ku​ta z ka​mie​nia. Pierw​sze ude​rze​nie tra​fi​ło ją tuż nad uchem i po​czu​ła pie​ką​cy, do​tkli​wy ból. Gwen​na ob​ró​ci​ła gło​wę, my​śląc, że to któ​ryś z Urghu​lów ze​sko​czył na dno pa​ro​wu, lecz za​raz uj​rza​ła, że mło​dy le​gio​ni​sta wpa​tru​je się w nią, ści​ska​jąc po jed​nym kiju w każ​dej ręce, aż po​bie​la​ły mu kłyk​cie. — Prze​pra​szam! – krzyk​nął. Przód jego tu​ni​ki bru​dzi​ła pla​ma wy​mio​‐ tów. Dru​ga pla​ma wid​nia​ła przed nim na zie​mi. Łzy, nie wia​do​mo: z po​czu​‐ cia winy czy z prze​ra​że​nia, ście​ka​ły mu po po​licz​kach. – Prze​pra​szam – wy​‐ chli​pał zno​wu, a póź​niej, z bez​ro​zum​ną fu​rią, za​sy​pał ją gra​dem cio​sów. Chwi​lę trwa​ło, nim Gwen​na za​czę​ła re​ago​wać. Je​den kij tra​fił ją nad okiem, dru​gi bo​le​śnie w ra​mię. Ból był ostry, lecz płyt​ki; ta​kie​go bólu do​‐ świad​czy​ła już wcze​śniej ty​sią​ce razy, gdy na przy​kład wpa​ko​wa​ła pa​lec mię​dzy ko​twi​cę a nad​bur​cie albo gdy wy​ry​wa​ła po​czer​nia​ły pa​zno​kieć czy wte​dy, gdy obe​rwa​ła ogłu​chem w bark. Gwen​na sama mia​ła​by trud​no​ści z szyb​kim za​bi​ciem ko​goś za po​mo​cą tych ki​jów, a wy​stra​szo​ny mło​dy le​‐ gio​ni​sta wa​lił nimi w prze​ra​że​niu dzi​ko i na oślep. Unio​sła ręce i za​blo​ko​wa​‐ ła dwa ude​rze​nia z rzę​du, prze​wi​dzia​ła trze​cie, zła​pa​ła za kij, za​nim do​tknął jej cia​ła, wy​krę​ci​ła go i szarp​nę​ła, po​ko​nu​jąc chwyt męż​czy​zny, i już mia​ła broń w ręku. Żoł​nierz za​marł oszo​ło​mio​ny i spoj​rzał na swo​ją pu​stą dłoń, nie ro​zu​mie​‐ jąc, co się sta​ło. Pod​niósł wzrok na Gwen​nę, jęk​nął ża​ło​śnie i bez​rad​nie, po czym zdwo​ił ata​ki. Obro​na, gdy mia​ła już broń w ręku, nie spra​wia​ła Gwen​nie żad​nych trud​no​ści. Spa​ro​wa​ła pchnię​cie skie​ro​wa​ne w jej pierś, po​chy​li​ła gło​wę, by prze​mknąć się pod wyż​szym bocz​nym ude​rze​niem, od​‐ chy​li​ła się w tył tak da​le​ko, jak tyl​ko zie​mia na to po​zwo​li​ła, za​pra​sza​jąc męż​czy​znę, by wy​chy​lił się do przo​du, i po chwi​li trzy​ma​ła już w ręku dru​gi kij. Oka​za​ło się to ła​twe, roz​pacz​li​wie ła​twe. Urghu​lo​wie wrzesz​cze​li jak mewy, wy​da​jąc wy​so​kie, ostre za​wo​dze​nia, któ​re wdzie​ra​ły się przez uszy Gwen​ny pro​sto do mó​zgu. Ogni​ska były co​raz

wyż​sze, pło​mie​nie tego z przo​du pa​rzy​ły ją w twarz, a tego z tyłu pie​kły na​‐ wet przez czar​ny kom​bi​ne​zon. Bez​bron​ny żoł​nierz roz​ło​żył ręce w bła​gal​‐ nym ge​ście. — Wy​bacz – za​pła​kał. – Nie chcia​łem cię ude​rzyć. Pro​szę, pro​szę. Je​steś z Ket​tra​lu. Ja je​stem zwy​kłym le​gio​ni​stą. Ty je​steś z cho​ler​ne​go Ket​tra​lu! Pro​szę. Gwen​na na chwi​lę po​wstrzy​ma​ła swój atak. Od​ru​cho​wo prze​szła do wy​‐ so​kiej za​sta​wy Elen​dria​na, co było zu​peł​nie ab​sur​dal​nym od​ru​chem. Idio​ta za​ko​pa​ny w zie​mi na​prze​ciw​ko niej za​pew​ne na​wet nie sły​szał o za​sta​wie Elen​dria​na. Był zwy​kłym an​nu​ryj​skim żoł​nie​rzem poj​ma​nym do nie​wo​li pod​czas peł​nie​nia służ​by w obro​nie ce​sar​stwa, gdy wy​ko​ny​wał swo​ją zwy​‐ kłą pra​cę. Na spo​tka​nie z Urghu​la​mi przy​go​to​wa​ły go je​dy​nie krwa​we opo​‐ wie​ści, ja​kie po​wta​rza​no w kan​ty​nie i ko​sza​rach. Nikt go do tego nie szko​lił. Gwen​na spoj​rza​ła w górę na swo​ich prze​śla​dow​ców, na wpa​trzo​ne w nią nie​zli​czo​ne nie​bie​skie oczy i bla​de, błysz​czą​ce od potu twa​rze. Świa​tło ognia tań​czy​ło tak samo po roz​rzu​co​nych wo​kół ko​ściach zmar​łych, jak po cia​łach ży​wych lu​dzi, po​grą​ża​jąc nie​któ​rych w mro​ku, a in​nych ja​skra​wo oświe​tla​‐ jąc. Czu​ła tęt​nie​nie krwi w uszach i go​rą​co ognia na twa​rzy. Nie było stąd wyj​ścia, nie było uciecz​ki. — Pie​przę to – mruk​nę​ła. — Nie – jęk​nął żoł​nierz i po​krę​cił wol​no gło​wą, wi​dząc w jej oczach, jaką de​cy​zję pod​ję​ła. Gwen​na za​ci​snę​ła zęby, a po​tem za​mar​ko​wa​ła cios z góry i z pra​wej. Fin​‐ ta się uda​ła, bo le​gio​ni​sta roz​ło​żył ręce, od​kry​wa​jąc gło​wę. Wie​dzia​ła, że Urghu​lo​wie ocze​ku​ją bólu, cier​pie​nia bę​dą​ce​go skut​kiem se​tek za​da​nych cio​sów, któ​re mia​ło na​sy​cić ich sza​lo​ne​go boga. A niech tam, po​my​śla​ła i szyb​kim pchnię​ciem za​głę​bi​ła ko​niec kija w oku tam​te​go, wbi​ja​jąc go moc​no i wier​cąc co​raz głę​biej, a żoł​nierz mio​tał się i rzu​cał w drgaw​kach, aż w koń​cu opadł bez​wład​nie w tył. Po​rą​bań​cy będą mu​sie​li się za​do​wo​lić zwy​kłą śmier​cią. Gdy oswo​bo​dzi​ła kij, po​czu​ła su​chość w gar​dle. Uświa​do​mi​ła so​bie, że krzy​czy, ale jej głos zgi​nął w po​wo​dzi od​ra​ża​ją​cych urghul​skich wrza​‐ sków. Pła​ka​ła, lecz żar ogni​ska osu​szył jej łzy.

28

K

aden wy​padł z ken​ta prze​mo​czo​ny i bez tchu; jego płu​ca roz​pacz​li​wie wcią​ga​ły wiel​kie hau​sty czy​ste​go po​wie​trza, a nogi i ręce były jak z oło​wiu. Za​re​je​stro​wał w umy​śle je​dy​nie to, że po​zo​sta​wił za sobą zim​ną, mo​krą ciem​ność i zna​lazł się w cie​ple, po​śród pięk​ne​go sło​necz​ne​go dnia. Przez parę chwil po pro​stu le​żał na mięk​kiej tra​wie, wciąż jesz​cze w sta​nie va​nia​te, i wdy​chał ła​god​ną mor​ską bry​zę. Sły​szał, jak kil​ka stóp od nie​go Tri​ste usi​łu​je wy​krztu​sić sło​ną wodę i zła​pać od​dech. Od​dech Kie​la był spo​koj​niej​szy i rów​niej​szy. Ka​den usły​szał po chwi​li, że Cse​striim pod​‐ no​si się na nogi. — Szyb​ko – po​wie​dział ci​chym gło​sem. – To jest tyl​ko przy​stań po​mię​‐ dzy bra​ma​mi, a Ram​pu​ri Tan nie zdo​ła za​bić wszyst​kich Ishie​nów. — Nie do​go​nią nas – wy​dy​sza​ła Tri​ste. – A już na pew​no nie tą dro​gą, któ​rą ob​ra​li​śmy. — Nie będą mu​sie​li. Kie​dy roz​pra​wią się z Ta​nem, zo​rien​tu​ją się, gdzie wy​szli​śmy, i przej​dą zwy​czaj​nie bra​mą. Kie​dy to na​stą​pi, le​piej, żeby nas tu nie było. Ka​den ski​nął gło​wą i nie​pew​nie wstał. Po​zna​wał tę wy​spę z krę​giem smu​kłych bram na ob​wo​dzie, choć miał uczu​cie, jak​by ostat​nio był tu wie​le lat temu. Od tam​tej pory… Po​trzą​snął gło​wą, od​py​cha​jąc od sie​bie tę myśl. Le​piej nie roz​my​ślać o prze​szło​ści i o tym, jak Ishie​no​wie roz​pra​wi​li się z Ta​‐ nem. Le​piej po​dą​żać na​przód. Omiótł spoj​rze​niem zie​lo​ną mu​ra​wę. Znał bra​mę wio​dą​cą z As​sa​re, lecz na​pi​sy na in​nych nic mu nie mó​wi​ły. — Któ​rę​dy te​raz? — Do An​nu​ru? – za​py​tał Kiel. Ka​den ski​nął gło​wą. Cse​striim wska​zał bra​mę od​da​lo​ną od nich o kil​ka​na​ście kro​ków. Ka​den pod​niósł Tri​ste i po​mógł jej przejść po nie​rów​nym grun​cie do ken​ta, po czym prze​szedł tam​tę​dy za nią i z ja​sne​go sło​necz​ne​go świa​tła zstą​pił w su​chą, dusz​ną ciem​ność. Przez chwi​lę po pro​stu stał, cze​ka​jąc, aż oczy przy​wyk​ną do mro​ku. Kie​dy to nie na​stą​pi​ło, otrzą​snął się z va​nia​te. Jego koń​czy​ny wciąż były osła​bio​ne i drża​ły. Pło​mien​ne tę​czów​ki jego oczu

oświe​tla​ły nie​wie​le wię​cej niż roz​pro​sto​wa​ną przed twa​rzą dłoń. — Gdzie je​ste​śmy? — W pod​zie​miach – od​parł Kiel. – W daw​no za​po​mnia​nym sek​to​rze An​‐ nu​ru. Tyl​ko Ishie​no​wie zna​ją to miej​sce, nikt wię​cej. — Chodź​my – po​wie​dzia​ła Tri​ste gło​sem na​pię​tym jak cię​ci​wa łuku. – Wyjdź​my stąd. — Idź​cie do​kład​nie po mo​ich śla​dach – od​rzekł Kiel. – Ishie​no​wie za​sta​‐ wi​li wie​le pu​ła​pek wo​kół tej bra​my, a w za​po​mnia​nych tu​ne​lach pod mia​‐ stem czy​ha jesz​cze wie​le in​nych nie​bez​pie​czeństw. Wszy​scy tro​je spę​dzi​li na​stęp​ną go​dzi​nę na klu​cze​niu w nie​mal zu​peł​‐ nych ciem​no​ściach. W wie​lu miej​scach Ka​den do​strze​gał za​ry​sy ko​ści zrzu​‐ co​nych na sto​sy jak drew​no na opał; bez​miar pisz​cze​li, cza​szek, ko​ści pal​ców chrzę​ścił jak chrust pod sto​pa​mi i cią​gnął się da​le​ko w ciem​ną, prze​past​ną ot​chłań. Tri​ste opar​ła dłoń na ra​mie​niu Ka​de​na. Czuł, jak drży, choć nie wie​‐ dział, czy to z zim​na, czy ze stra​chu i bólu od za​da​nych jej przez Ishie​nów ran. Kiel parł w ciem​no​ściach przed sie​bie bez wa​ha​nia. — Ja​kim spo​so​bem coś wi​dzisz? – za​py​ta​ła w któ​rymś mo​men​cie Tri​ste. — Nie mu​szę wi​dzieć – od​parł Cse​striim. – Mam w gło​wię mapę. — To prze​cież nie​moż​li​we – od​rze​kła. — Spy​taj Ka​de​na. Ka​den usi​ło​wał za​pa​mię​tać roz​le​głą sieć tu​ne​li, ku swe​mu zdu​mie​niu od​‐ kry​wa​jąc, że od chwi​li wyj​ścia z ken​ta two​rzył wła​sną mapę, a ja​kaś gor​li​wa część jego umy​słu od​dzie​li​ła się i su​mien​nie od​no​to​wy​wa​ła każ​de roz​ga​łę​‐ zie​nie, skrzy​żo​wa​nie i kom​na​tę, przez któ​re prze​cho​dzi​li. — Pa​mięć jest umie​jęt​no​ścią jak każ​da inna umie​jęt​ność i moż​na ją do​‐ sko​na​lić. Sło​wa te były praw​dzi​we, lecz kie​dy w koń​cu od​su​nę​li ka​mien​ną pły​tę i wy​szli z ciem​no​ści w ośle​pia​ją​ce świa​tło, Ka​den po​now​nie od​krył ogra​ni​‐ cze​nia swo​jej pa​mię​ci. Sta​li na zie​lo​nym, za​ro​śnię​tym cmen​ta​rzy​ku, wci​‐ śnię​tym po​mię​dzy mur i bu​dyn​ki na szczy​cie ni​skie​go wzgó​rza. Gdy Kiel za​‐ su​wał z po​wro​tem ka​mien​ną pły​tę, Ka​den tyl​ko roz​glą​dał się ze zdzi​wie​‐ niem. Nie wąt​pił, że Ishie​no​wie ich ści​ga​ją. Trze​ba było szyb​ko od​da​lić się z tego miej​sca, lecz Ka​den przez do​bre parę ude​rzeń ser​ca stał jak wro​śnię​ty w zie​mię, wdy​cha​jąc sło​ne i pach​ną​ce dy​mem po​wie​trze An​nu​ru. Wspo​mnie​nie mia​sta za​pi​sa​ne w jego pa​mię​ci na dłu​go przed​tem, nim usły​szał o Shi​nach i o sa​ama’anie, było barw​ne, lecz sta​tycz​ne: ma​ja​czą​ce w od​da​li czer​wo​ne mury Pa​ła​cu Brza​sku, kry​sta​licz​na igli​ca Włócz​ni In​tar​‐ ry, ja​sna zie​leń mie​dzia​nych da​chów i ciem​na zie​leń ka​na​łów, biel po​są​gów sto​ją​cych wzdłuż alei Bo​gów oraz przej​rzy​sty błę​kit roz​cią​ga​ją​cej się na wscho​dzie Ła​ma​nej Za​to​ki. Pa​mię​tał rów​nież kształ​ty po​mie​sza​nej geo​‐ me​trii do​mów han​dlo​wych i pa​ła​ców, cia​snych ulic i krę​tych alei. Wszyst​ko inne zaś za​po​mniał: od​gło​sy, za​pa​chy, ścisk ludz​kich ciał. Go​rą​co. We względ​nej ci​szy i spo​ko​ju cmen​ta​rza czuł jed​nak ruch mia​sta wo​kół

sie​bie jak po​ru​sze​nia ja​kiejś wiel​kiej, roz​go​rącz​ko​wa​nej be​stii. Kie​dy wy​‐ mknę​li się przez bra​mę na uli​ce, po​czuł się tak, jak​by An​nur po​łknął go żyw​‐ cem. Tur​ko​ta​nie wo​zów na bru​ku, stu​kot ko​pyt, po​krzy​ki​wa​nia woź​ni​ców i prze​chod​niów to​ru​ją​cych so​bie dro​gę na oko​licz​nych uli​cach nie​mal za​‐ głu​szy​ły sze​lest li​ści na wie​trze. Bez​piecz​nie spu​ściw​szy oczy pod kap​tu​rem swe​go płasz​cza, Ka​den szedł uli​ca​mi jak we śnie, jak obcy szu​ka​ją​cy dro​gi w la​bi​ryn​cie pa​mię​ci. Po roz​le​głej i zim​nej pu​st​ce Ashk’lanu, gdzie po​ło​wę świa​ta sta​no​wi​ło nie​bo, mia​sto wy​da​wa​ło się nie​zno​śnie obec​ne. Odór skwier​czą​cej oli​wy, czosn​ku, ostrych przy​praw i sma​żo​nej ryby du​sił go, a nie​ustan​ne bi​cie dzwo​nów i gon​gów spra​wia​ło, że upo​rząd​ko​wa​nie my​śli było nie​zwy​kle trud​ne. Przez ja​kiś czas szedł bier​nie za Kie​lem ze spusz​czo​ny​mi oczy​ma, aby ukryć swo​je pło​mien​ne spoj​rze​nie, ale i po to, by od​ciąć się choć tro​chę od ata​ku​ją​cej umysł fe​erii barw i ru​chu. Wy​szedł​szy z va​nia​te, mógł na​resz​‐ cie po​czuć, co się wy​da​rzy​ło w tych ostat​nich, fa​tal​nych chwi​lach w Umar​‐ łym Ser​cu. To, że Ram​pu​ri Tan już nie żył lub stał się więź​niem Ishie​nów, nie bu​dzi​ło wąt​pli​wo​ści, a jed​nak w umy​śle Ka​de​na wciąż jak sta​do wron krą​ży​‐ ły nowe py​ta​nia. Czy moż​li​we, że to on sam, przez ja​kieś idio​tycz​ne po​tknię​‐ cie, spo​wo​do​wał ten atak? Sta​le od nowa ro​bił w umy​śle prze​gląd wy​da​rzeń, ana​li​zo​wał ko​lej​ne sce​ny w swo​jej celi i w ko​ry​ta​rzach. Czy na​ro​bił zbyt wie​le ha​ła​su? Czy źle ob​li​czył czas? Nie było spo​so​bu, by to spraw​dzić. Po​zo​‐ stał tyl​ko je​den fakt: Tan od​szedł, pod​czas gdy on, Ka​den, kro​czył wol​ny uli​‐ ca​mi An​nu​ru. Zer​k​nął na cha​os pa​nu​ją​cy na uli​cy, a po​tem znów opu​ścił gło​wę, za​sta​‐ na​wia​jąc się, czy mą​drze było wy​sy​łać go do Ashk’lanu na na​ukę. Nie wie​‐ dział już, co go łą​czy z tymi nie​cier​pli​wy​mi, nie​uważ​ny​mi ludź​mi, któ​rzy po​trą​ca​li go w tłu​mie, nie miał po​ję​cia, jak do nich mó​wić i jak in​ter​pre​to​‐ wać ich od​po​wie​dzi. Byli An​nu​ryj​czy​ka​mi, a on był ce​sa​rzem An​nu​ru, lecz rów​nie do​brze mo​gli być dla nie​go ja​ki​miś eg​zo​tycz​ny​mi pta​ka​mi lub mał​‐ pa​mi, tak mało ich ro​zu​miał. Na ko​niec Kiel po​cią​gnął Tri​ste i Ka​de​na w mały za​ułek od​cho​dzą​cy od głów​nej uli​cy. Cuch​nę​ło tam zgni​ły​mi reszt​ka​mi je​dze​nia i ury​ną, lecz Ka​den z ra​do​ścią po​wi​tał cień i względ​ny spo​kój tego miej​sca da​ją​ce​go wy​‐ tchnie​nie. — Po​win​ni​śmy być już bez​piecz​ni – po​wie​dział Cse​striim. – Je​ste​śmy po​‐ nad milę od cmen​ta​rza i nie zo​sta​wi​li​śmy za sobą żad​nych śla​dów. Ka​den się obej​rzał. Obok wą​skie​go wlo​tu do za​uł​ka prze​cho​dzi​ły dzie​siąt​‐ ki, set​ki lu​dzi, lecz ża​den z nich na​wet nie zer​k​nął w ich kie​run​ku. Jak​by byli nie​wi​dzial​ni. — Gdzie je​ste​śmy? – za​py​tał. — To Ba​dy​le – od​parł Kiel. – Ma​leń​ka dziel​ni​ca mię​dzy ka​na​łem Je​dwab​‐ nym i Czwar​tą. Zwy​kle była tu drob​na ban​ko​wość i targ świe​żych kwia​tów. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ale to było pięt​na​ście lat temu.

Ka​den się skrzy​wił. Ni​g​dy nie sły​szał o Ba​dy​lach i nie wie​dział na​wet, że ist​nie​je coś ta​kie​go jak targ kwia​tów. Oka​za​ło się, że po​wró​cił do swe​go mia​sta, do cen​trum ce​sar​stwa tyl​ko po to, by stwier​dzić, że jest obcy we wła​‐ snym kra​ju. — Mnich – po​wie​dzia​ła Tri​ste, spo​glą​da​jąc w stro​nę wy​lo​tu za​uł​ka. Z po​‐ si​nia​czo​ną twa​rzą i opa​rze​nia​mi na rę​kach wy​glą​da​ła znacz​nie go​rzej w peł​‐ nym świe​tle dnia niż w Umar​łym Ser​cu. – Czy to moż​li​we, że nas wy​tro​pił? Że jed​nak so​bie po​ra​dził? Ka​den przy​po​mniał so​bie na​czal Tana przy​tknię​ty do gar​dła Tri​ste i to, jak Tan na​ka​zał ją zwią​zać, i za​dał so​bie py​ta​nie, czy Tri​ste na​praw​dę tę​sk​ni do spo​tka​nia z Ta​nem, ma​jąc na​dzie​ję, że uciekł Ishie​nom. — Nie mógł​by po​dą​żyć na​szym tro​pem – od​rzekł. – A przy​naj​mniej nie tą dro​gą, któ​rą prze​szli​śmy. — Ram​pu​ri Tan wspa​nia​le wła​da swo​ją włócz​nią, ale nie aż tak wspa​nia​‐ le – po​wie​dział Kiel. — A za​tem nie żyje – stwier​dzi​ła smut​no Tri​ste. — Jest poza na​szym za​się​giem – rzekł Ka​den, sta​ra​jąc się wznieść po​nad tu​mult wła​snych emo​cji, sku​pić się na wi​do​ku zie​mi pod sto​pa​mi i na za​pa​‐ chu po​wie​trza. Tri​ste przy​glą​da​ła mu się przez chwi​lę, a po​tem ski​nę​ła gło​wą. — Do​brze – po​wie​dzia​ła. – Do​kąd idzie​my te​raz? Kiel po​trzą​snął gło​wą. — Za​cho​wa​łem tu nie​da​le​ko parę po​ko​jów – od​parł. – Po​my​śla​łem, że kto wie, może wciąż są pu​ste, ale prze​cho​dzi​li​śmy tam​tę​dy czte​ry prze​‐ czni​ce wcze​śniej i wy​glą​da​ją tak, jak​by ktoś nowy w nich za​miesz​kał. — W two​im miesz​ka​niu? – za​py​tał Ka​den. – Jak tak moż​na? Kiel wzru​szył ra​mio​na​mi. — Pięt​na​ście lat nie​obec​no​ści to dużo cza​su. Ka​den po​krę​cił gło​wą, usi​łu​jąc wy​obra​zić so​bie pięt​na​ście lat spę​dzo​‐ nych wśród Ishie​nów, pięt​na​ście lat za​mknię​cia w ciem​ni​cy, kie​dy je​dy​ną rze​czą ocze​ku​ją​cą na ze​wnątrz celi, za sta​lo​wy​mi kra​ta​mi, jest ból. Coś ta​‐ kie​go może do​pro​wa​dzić czło​wie​ka do utra​ty zmy​słów, ale Kiel nie był czło​‐ wie​kiem. Ka​den spoj​rzał na nie​go. — Co te​raz? Kiel od​po​wie​dział mu spoj​rze​niem pro​sto w oczy. — Ty je​steś ce​sa​rzem. — Mia​łem na my​śli cie​bie. By​li​śmy zda​ni na sie​bie pod​czas uciecz​ki, ale już nie je​ste​śmy. Dla​cze​go wciąż je​steś z nami? Ze mną? Cse​striim po​pa​trzył nad ra​mie​niem Ka​de​na w stro​nę uli​cy, gdzie tłum męż​czyzn, ko​biet, dzie​ci i ba​wo​łów prze​py​chał się w ja​snym bla​sku słoń​ca. — Cho​dzi o two​ją hi​sto​rię. Ka​den uniósł brwi. — Moją hi​sto​rię?

— Nie tyl​ko two​ją. Hi​sto​rię ca​łej two​jej rasy. – Za​milkł na chwi​lę, zmarsz​czył brwi, po czym cią​gnął da​lej: – Jak już ci mó​wi​łem, by​łem hi​sto​ry​‐ kiem mego ludu. Spę​dzi​łem moje bar​dzo dłu​gie ży​cie na stu​dio​wa​niu miast i na​ro​dów, wo​jen i bar​dzo krót​kich okre​sów po​ko​ju. — Po​wie​dzia​łeś, że zna​łeś mego ojca i że z nim pra​co​wa​łeś – na​le​gał Ka​‐ den. Kiel ski​nął gło​wą. — Pro​wa​dzi​łem kro​ni​kę jego ży​cia, a ra​czej tej jego czę​ści, gdy za​sia​dał na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. — Ale dla​cze​go? – za​py​tał Ka​den, na​wią​zu​jąc do po​przed​nie​go py​ta​nia. Hi​sto​ryk na pew​no nie miał nic wspól​ne​go ze śmier​cią ojca, bo uwię​zio​no go w Umar​łym Ser​cu pra​wie dwa dzie​się​cio​le​cia wcze​śniej, jed​nak był Cse​‐ strii​mem. Miał ta​kie samo cia​ło i umysł dzia​ła​ją​cy na tych sa​mych za​sa​dach jak u tych, któ​rzy przed ty​sią​ca​mi lat wtar​gnę​li do As​sa​re i wy​mor​do​wa​li dzie​ci. – Dla​cze​go miał​byś być na​szym kro​ni​ka​rzem? Nas, lu​dzi? Dla​cze​go mi po​ma​gasz? Ku zdzi​wie​niu Ka​de​na Kiel się uśmiech​nął. — Je​ste​ście in​te​re​su​ją​cy. Wa​sza rasa jest in​te​re​su​ją​ca. Bar​dziej na​wet niż na​sza. Lu​dzie są nie​prze​wi​dy​wal​ni, we​wnętrz​nie sprzecz​ni. Pod​czas gdy na​‐ sza hi​sto​ria jest dłu​gim za​pi​sem roz​waż​nych de​bat, wa​sza aż roi się od błę​‐ dów, po​ry​wów am​bi​cji, ża​lów i na​dziei, mi​ło​ści i cier​pie​nia, wszyst​kich tych rze​czy, któ​rych my nie po​tra​fi​my od​czu​wać, a któ​re mają wpływ na wa​sze de​cy​zje. Więk​szość przed​sta​wi​cie​li mo​je​go ga​tun​ku chcia​ła was uni​ce​stwić już na sa​mym po​cząt​ku, ale ja… ja by​łem cie​ka​wy. I wciąż je​stem cie​kaw. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – A co do tego, dla​cze​go ci po​ma​gam: jak już rze​kłem, je​steś ce​sa​rzem An​nu​ru. Nie mo​głem zna​leźć się bli​żej miej​sca, gdzie ro​dzi się hi​sto​ria. Ka​den mie​rzył go przez chwi​lę wzro​kiem, po czym wol​no ski​nął gło​wą. W ja​kiś dziw​ny spo​sób mia​ło to swój głę​bo​ki sens. Co wię​cej, bar​dzo chciał za​ufać hi​sto​ry​ko​wi, chciał mieć u boku ko​goś, kto znał się choć tro​chę na ce​‐ sar​stwie, któ​rym Ka​den za​mie​rzał rzą​dzić. — Dzię​ku​ję – po​wie​dział. – Za po​moc w uciecz​ce. Kiel zmarsz​czył brwi. — Je​ste​śmy wol​ni, ale jesz​cze nie je​ste​śmy bez​piecz​ni. Wciąż nie po​sta​‐ no​wi​li​śmy, jaki bę​dzie na​stęp​ny krok. — Ka​pi​tu​larz – po​wie​dział Ka​den. – To fi​lia Shi​nów, gdzie umó​wi​li​śmy się z Va​ly​nem. Spóź​ni​li​śmy się na spo​tka​nie o całe ty​go​dnie, ale on może tam na nas cze​kać. Mógł zo​sta​wić dla nas ja​kieś wia​do​mo​ści, in​struk​cje, ostrze​że​nia. Cse​striim po​tak​nął. — Znam to miej​sce. To nie​da​le​ko stąd, lecz Ishie​no​wie też je zna​ją. — Ishie​no​wie nie wie​dzą, gdzie je​ste​śmy – stwier​dził Ka​den. — Te​raz już wie​dzą, że ucie​kli​śmy.

Tri​ste po​trzą​snę​ła gło​wą. — Na tej wy​spie było co naj​mniej dwa​dzie​ścia bram. Mo​gli​śmy przejść przez któ​rą​kol​wiek. Ka​den wes​tchnął. — Ale nie zro​bi​li​śmy nic, by za​trzeć śla​dy. Ma​tol bę​dzie wie​dział, któ​rę​‐ dy nas ści​gać. — A Tan wie, gdzie mie​li​śmy się spo​tkać z Va​ly​nem – do​da​ła nie​chęt​nie Tri​ste, do​ty​ka​jąc pal​ca​mi brzyd​kiej pół​okrą​głej bli​zny na nad​garst​ku. – Je​że​‐ li po​wie​dział o tym Ma​to​lo​wi, to drań na​wet nie bę​dzie mu​siał nas tro​pić. Ka​den się za​wa​hał i po​pa​trzył na pły​ną​cy uli​cą tłum, na wozy i cią​gną​ce je ba​wo​ły, na prze​cho​dzą​cych męż​czyzn i ko​bie​ty. — Mu​si​my iść – uznał. – I to za​raz. Ishie​no​wie mie​li już dość cza​su, by nas wy​śle​dzić, a je​śli wie​dzą, do​kąd idzie​my, mo​gli do​trzeć do ka​pi​tu​la​‐ rza. Po​trze​ba mi le​d​wie paru mi​nut, żeby się prze​ko​nać, czy Va​lyn tam był. — To wiel​kie ry​zy​ko – za​uwa​żył Kiel. — Wszyst​ko jest ry​zy​kiem – od​parł Ka​den. – Cze​ka​nie tyl​ko po​gor​szy spra​wę. † Ka​pi​tu​larz Shi​nów nie wy​glą​dał oka​za​le. Miał wą​ską ce​gla​ną fa​sa​dę, sze​ro​ką naj​wy​żej na dzie​sięć kro​ków i wy​so​ką na trzy pię​tra, wci​śnię​tą po​mię​dzy dwa więk​sze bu​dyn​ki na skra​ju nie​wiel​kie​go bru​ko​wa​ne​go pla​cu w spo​koj​‐ nej dziel​ni​cy. Nic nie wska​zy​wa​ło, że jest to ka​pi​tu​larz, co wca​le nie dzi​wi​ło; mni​si, ja​kich znał Ka​den, nie przy​wią​zy​wa​li wiel​kiej wagi do ta​blic i pie​czę​‐ ci. Wi​dać było tyl​ko su​ro​wą ce​głę, gład​kie drzwi i kil​ka okien na wyż​szej kon​dy​gna​cji. Wszyst​kie za​mknię​te na głu​cho. Z po​zo​sta​łej czę​ści wy​sa​dza​ne​go wią​za​mi pla​cu do​bie​gał szum spo​koj​nej krzą​ta​ni​ny: lu​dzie wy​wie​sza​li pra​nie za okna, tar​go​wa​li się na ryn​ku przy drew​nia​nych stra​ga​nach, wi​dać było dwa do​mo​we ba​wo​ły z py​ska​mi za​nu​‐ rzo​ny​mi w ka​mien​nym ko​ry​cie. Przy ka​pi​tu​la​rzu nie dzia​ło się jed​nak nic, nie było tam ni​ko​go, nie wi​dać było żad​nych ozdób, a w żwi​rze przed bu​‐ dyn​kiem nie za​sa​dzo​no na​wet kwia​tów. Moż​na by uznać to miej​sce za opusz​czo​ne, gdy​by nie cien​ka smuż​ka dymu uno​szą​ca się mil​czą​co w nie​‐ bo. Nie było śla​du Va​ly​na, lecz na​le​ża​ło za​ło​żyć, że brat Ka​de​na nie bę​dzie bi​‐ wa​ko​wał przed do​mem z ket​tra​lem uwią​za​nym do drze​wa. Kil​ka​na​ście in​‐ nych bu​dyn​ków wy​cho​dzi​ło na plac. Były tam domy miesz​kal​ne i skle​py, przed ja​kąś wi​niar​nią pię​trzył się wy​so​ki stos bu​te​lek, wi​dać też było sta​ry dom, któ​ry z pew​no​ścią pa​mię​tał lep​sze dni, z wy​bi​ty​mi szy​ba​mi, za​pusz​‐ czo​nym fron​to​wym ogród​kiem i z pew​no​ścią nie​za​miesz​ka​ny, są​dząc po wy​glą​dzie. Nie moż​na było prze​szu​kać ich wszyst​kich w celu zna​le​zie​nia Va​ly​na. Je​dy​nym spo​so​bem do​wie​dze​nia się, czy Va​lyn od​wie​dził Shi​nów, było za​pu​ka​nie do ich drzwi.

— Za​cze​kaj​cie tu​taj – po​wie​dział Ka​den. – To pój​dzie szyb​ko. — Co mamy zro​bić, je​śli zja​wią się Ishie​no​wie? – za​py​ta​ła Tri​ste. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Nie wiem. — Tam jest wyj​ście – pod​su​nął Kiel. – W środ​ku. — Tyl​ne drzwi? — Ken​ta – od​parł Cse​striim. Tri​ste po​bla​dła. — Ma​tol i Tan mogą już tam być! Mogą na nie​go cze​kać! — Nie – stwier​dził Kiel. – To jest inna sieć. Mój lud zbu​do​wał ich wie​le, w ra​zie gdy​by któ​raś zo​sta​ła znisz​czo​na albo od​kry​ta. — A ta wy​spa, z któ​rej przy​by​li​śmy… – za​py​tał Ka​den, pró​bu​jąc przy​jąć tę nową in​for​ma​cję i prze​my​śleć jej wszyst​kie im​pli​ka​cje. — To jest tyl​ko je​den wę​zeł, kon​tro​lo​wa​ny przez Ishie​nów. Bra​my pro​‐ wa​dzą do róż​nych miejsc, do As​sa​re, do Umar​łe​go Ser​ca, do ka​ta​kumb, z któ​rych wła​śnie wy​szli​śmy. — A ta bra​ma? – za​py​tał Ka​den, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc na ka​pi​tu​larz. — To two​ja sieć – od​rzekł Kiel. – Sieć ce​sar​ska. Ta, któ​rą po​wie​rzo​no two​jej ro​dzi​nie. Gdy​by Ishie​no​wie przy​by​li w cza​sie, gdy bę​dziesz w środ​ku, wiedz, że ją zna​ją, ale jej nie pa​tro​lu​ją. Ona nie łą​czy się bez​po​śred​nio z Umar​łym Ser​cem. Je​śli usły​szysz ja​kąś szar​pa​ni​nę albo od​gło​sy prze​mo​cy, mo​żesz uciec przez ken​ta. Ken​ta jest w naj​głęb​szej piw​ni​cy. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Do​kąd pro​wa​dzi? — Do in​ne​go wę​zła, na wy​spę bar​dzo po​dob​ną do tej, któ​rą wła​śnie opu​‐ ści​li​śmy. — A kie​dy już znaj​dę się na tej wy​spie? — Wy​bie​rzesz dru​gą bra​mę po pra​wej. Wy​pro​wa​dzi cię na za​la​nych te​‐ re​nach po​ni​żej na​brze​ży Olo​nu. Kie​dy już znaj​dziesz się w mie​ście, po​wi​nie​‐ neś ja​koś zgu​bić się w tłu​mie. Ka​den za​milkł, pró​bu​jąc wy​obra​zić so​bie taką uciecz​kę. Po​tra​fił wska​zać Olon na ma​pie, ale to było wszyst​ko. Nie wie​dział nic o kli​ma​cie, kul​tu​rze i zwy​cza​jach miesz​kań​ców. — Je​śli uciek​nę do Olo​nu, znaj​dę się set​ki mil od An​nu​ru, nie ma​jąc spo​‐ so​bu, by wró​cić – po​wie​dział. — Co, jak za​kła​dam, jest jed​nak lep​sze od Umar​łe​go Ser​ca – od​parł Kiel. – To tyl​ko ostroż​ność. Na wszel​ki wy​pa​dek. Ka​den ode​tchnął głę​bo​ko, po czym ski​nął gło​wą. — Pa​mię​taj, dru​ga bra​ma po pra​wej. Nie pierw​sza. — Do​kąd pro​wa​dzi ta pierw​sza? — Do Pa​ła​cu Brza​sku – od​rzekł Kiel. – Gdy​byś wy​padł tam na​gle, na​szpi​‐ ko​wa​li​by cię strza​ła​mi, za​nim po​sta​wił​byś sto​pę na zie​mi.

† Mnich, któ​ry po​wi​tał Ka​de​na w drzwiach, ciem​no​skó​ry, o czar​nych oczach i szpa​ko​wa​tych wło​sach, lek​ko ku​le​ją​cy, naj​pierw zaj​rzał mu w oczy, po​tem przyj​rzał się jego odzie​ży, wresz​cie ski​nął gło​wą, jak​by w od​po​wie​dzi na ja​‐ kieś ci​che py​ta​nie, i dys​kret​nym ge​stem za​pro​sił go do środ​ka. Ka​den przy​‐ go​to​wał się na dłu​gie wy​ja​śnie​nia, kim jest, skąd przy​by​wa i cze​go chce, ale mnich o nic nie py​tał, tyl​ko w mil​cze​niu za​pro​wa​dził go do ma​łej izby z drew​nia​ny​mi zy​dla​mi i ni​skim sto​łem, na któ​rym stał gli​nia​ny dzba​nek i jed​na czar​ka. Na​peł​nił czar​kę czy​stą wodą, po​sta​wił przed Ka​de​nem, po czym się wy​pro​sto​wał. — Za​cze​kaj tu, bra​cie, a ja przy​pro​wa​dzę Ia​apę. Nie mó​wiąc nic wię​cej, bo​so​no​gi mnich wy​mknął się ci​cho z izby, zo​sta​‐ wia​jąc Ka​de​na sa​me​go z pro​stą gli​nia​ną czar​ką wody w ręku. Ka​den czuł na​‐ glą​cą po​trze​bę po​śpie​chu, któ​ra cią​ży​ła mu jak po​wie​trze przed bu​rzą, dusz​‐ ne i gę​ste. Moż​li​we, że Ma​tol i jego to​wa​rzy​sze cze​ka​li już na ze​wnątrz, ob​‐ ser​wu​jąc ka​pi​tu​larz i przy​go​to​wu​jąc się do wej​ścia. Kto wie, czy nie poj​ma​li już Kie​la i Tri​ste… Spo​koj​nie, rzekł do sie​bie w du​chu, pod​niósł czar​kę do ust i wziął mały łyk, trzy​ma​jąc wodę na ję​zy​ku i prze​płu​ku​jąc nią usta, za​nim ją prze​łknął. Spły​nę​ła stru​mycz​kiem do gar​dła, chło​dząc pa​lą​ce we wnę​trzu go​rą​co. Od​‐ cze​kał trzy ude​rze​nia ser​ca, wziął na​stęp​ny łyk i nie​po​kój ustą​pił. Chwi​lę po​‐ tem do izby wszedł Ia​apa. — Przy​bysz z Ashk’lanu – po​wie​dział, roz​cią​ga​jąc tłu​ste po​licz​ki w uśmie​chu. – Już po​nad rok, od​kąd mie​li​śmy oka​zję go​ścić u nas ko​goś z Gór Ko​ścia​nych. Poza Phi​ru​mem Prum​mem Ia​apa był je​dy​nym gru​bym mni​chem, ja​kie​‐ go Ka​den w ży​ciu wi​dział. Był to ni​ski męż​czy​zna o kar​na​cji bia​łej jak mle​ko i od​sta​ją​cych uszach, któ​re tkwi​ły pro​sto​pa​dle w jego okrą​głej gło​wie, jak​by ktoś je spe​cjal​nie tak przy​twier​dził. W ni​czym nie przy​po​mi​nał Scia​la Nina, opa​ta Ashk’lanu, tyl​ko w jego oczach był taki sam bez​na​mięt​ny dy​stans, a w cie​le po​dob​ny spo​kój, któ​ry ozna​czał dłu​gie lata dys​cy​pli​ny w służ​bie Nie​me​go Boga. — Ja​kie wie​ści z dru​gie​go koń​ca świa​ta? Ka​den za​wa​hał się chwi​lę, lecz w koń​cu rzekł: — Wie​ści nie są we​so​łe. Ashk’lan jest w ru​inie, a mni​si zo​sta​li za​bi​ci. Jego roz​mów​ca mógł w tym mo​men​cie żach​nąć się, prze​ra​zić, za​żą​dać wy​ja​śnień i do​wo​dów, lecz Ia​apa za​ci​snął tyl​ko usta i w mil​cze​niu cze​kał na dal​sze sło​wa Ka​de​na. — Nie mogę opo​wie​dzieć wszyst​kie​go – rzekł Ka​den. – Nie ma na to cza​‐ su. Żoł​nie​rze przy​szli po mnie, byli to aedo​liań​scy gwar​dzi​ści pod wo​dzą Ta​‐ ri​ka Adi​va, rad​cy Mi​zra​nu mego ojca. Wy​glą​da na to, że była to część spi​sku ma​ją​ce​go na celu uni​ce​stwie​nie ca​łej mo​jej ro​dzi​ny.

— A mni​si? – za​py​tał w koń​cu Ia​apa. – Nie an​ga​żu​je​my się w po​li​ty​kę ce​‐ sar​stwa. — Adiv oka​zał się skru​pu​lat​ny – od​rzekł po​sęp​nie Ka​den. — Mu​si​my za​tem po​słać tam in​nych, żeby od​bu​do​wa​li Ashk’lan. Nie było mowy o ża​ło​bie, lecz Shi​no​wie nie na​le​że​li do tych, co po​grą​ża​ją się w żalu. Ja​kąś czę​ścią swe​go umy​słu Ka​den ży​wił ta​kie uczu​cie, jak​by po​‐ rzu​cił cia​ła mni​chów w Ashk’la​nie, ale mni​si nie​wie​le wię​cej ro​bi​li dla swo​‐ ich zmar​łych. Wy​no​si​li cia​ła na szczyt góry, gdzie wiatr, deszcz i kru​ki do​‐ ko​ny​wa​ły dzie​ła, nisz​cząc ostat​nie złu​dze​nie ludz​kie​go „ja”. Po za​le​d​wie kil​‐ ku ty​go​dniach w to​wa​rzy​stwie lu​dzi, któ​rzy uzna​wa​li „ja” oraz po​zo​sta​nie przy ży​ciu za rzecz ar​cy​waż​ną, Ka​den nie​mal za​po​mniał, jak lek​ko ci mni​si, któ​rzy go wy​cho​wa​li, trak​to​wa​li moce Anan​sha​ela. — Jak tu​taj wró​ci​łeś? – za​py​tał Ia​apa. — Nie ma cza​su, żeby to wy​ja​śniać. Mogą po mnie przyjść na​wet te​raz. – Ka​den ro​zej​rzał się po ma​łym po​miesz​cze​niu. – Czy mój brat Va​lyn tu był? Przy​pusz​czal​nie parę ty​go​dni temu? Ia​apa wol​no po​krę​cił gło​wą. — Od mie​się​cy nie mie​li​śmy tu żad​nych go​ści. Ka​den po​czuł ucisk w żo​łąd​ku. Oba​wiał się ta​kich no​win. To, że Va​lyn nie wró​cił, moż​na było tłu​ma​czyć na wie​le spo​so​bów, ale ta naj​bar​dziej praw​do​po​dob​na przy​czy​na była za​ra​zem naj​mniej po​myśl​na: za​bił go Pchła. Za​bił albo poj​mał i uwię​ził. Ka​den przy​po​mniał so​bie, ja​kie sza​leń​‐ stwo za​pa​no​wa​ło w sie​ro​ciń​cu w As​sa​re, przy​po​mniał so​bie dym i krzy​ki, za​mie​sza​nie i roz​pacz. Sam le​d​wie stam​tąd umknął, a prze​cież mógł sko​rzy​‐ stać z ken​ta… Ogar​nął go smu​tek, ale nad nim za​pa​no​wał. Od​da​lił go za po​mo​cą od​de​‐ chu. Czy Va​lyn żył, czy też nie, smu​tek nie mógł mu w ni​czym po​móc, a poza tym nie było już cza​su. — Co wiesz o Ishie​nach? – za​py​tał. Ia​apa uniósł brwi. — Nie​wie​le. — Przyj​dą tu​taj – oznaj​mił Ka​den. Je​śli na​wet Tan im nic nie po​wie​dział, będą szu​ka​li księ​cia u mni​chów, któ​rzy go wy​cho​wa​li. – Nie wol​no im po​‐ wie​dzieć, że je​stem w mie​ście. Gru​by mnich uniósł dło​nie w ge​ście od​da​la​ją​cym wszel​kie po​dej​rze​nia o zdra​dę i ma​tac​two. — Jak wiesz, bra​cie, Shi​no​wie nie uczest​ni​czą w po​li​ty​ce i se​kre​tach. — Ale uczest​ni​czy​my w zmo​wie mil​cze​nia – od​parł Ka​den, zer​ka​jąc przez ra​mię w stro​nę drzwi – i pro​szę cię, abyś mil​czał. Oni nie są tacy jak my. Są inni i bar​dzo nie​bez​piecz​ni. Ia​apa zmarsz​czył brwi. — Sły​sza​łem… opo​wie​ści. — Za​pew​ne były praw​dzi​we – rzu​cił Ka​den, zno​wu zer​ka​jąc przez ra​mię

na drzwi. – W grun​cie rze​czy by​ło​by bez​piecz​niej dla was wszyst​kich, gdy​‐ by​ście opu​ści​li to miej​sce na mie​siąc, a naj​le​piej na kil​ka mie​się​cy. Wy​jedź​‐ cie gdzieś da​le​ko. Tam, gdzie jest bez​piecz​nie. — Bez​pie​czeń​stwo – po​wie​dział Ia​apa spo​koj​nie, wska​zu​jąc wy​pro​sto​‐ wa​nym pal​cem na gło​wę – jest tu​taj. Ka​den, po​iry​to​wa​ny, wcią​gnął po​wie​trze przez zęby. Nie miał cza​su dys​‐ ku​to​wać z tym czło​wie​kiem, tłu​ma​czyć mu, jak grun​tow​nie aedo​liań​czy​cy zruj​no​wa​li Ashk’lan i że Shi​no​wie pło​nę​li w ob​ję​tych po​ża​rem bu​dyn​kach tak samo jak zwy​kli lu​dzie. Na​wet gdy​by miał czas, to za​pew​ne nie zna​la​zł​‐ by ar​gu​men​tów zdol​nych prze​ko​nać tego mni​cha. Ucie​ka​nie przed cier​pie​‐ niem było zda​niem Shi​nów rów​nie głu​pie jak po​goń za przy​jem​no​ścia​mi. Jed​no i dru​gie bo​wiem pro​wa​dzi tyl​ko do roz​cza​ro​wa​nia. Za​wa​hał się, po​tem wstał i skło​nił z sza​cun​kiem gło​wę. — Dzię​ku​ję za czas, któ​ry mi po​świę​ci​łeś. Ia​apa sie​dział da​lej, lecz od​po​wie​dział ukło​nem. Po​słu​cha​nie było naj​wy​raź​niej skoń​czo​ne, lecz kie​dy Ka​den do​szedł do drzwi, mnich znów się ode​zwał. — Twój oj​ciec czę​sto tu przy​cho​dził – po​wie​dział. – Przez bra​mę. Cza​sem na go​dzi​nę, a cza​sem na całą noc, gdy po​trze​bo​wał od​po​czyn​ku od cię​ża​ru swo​ich obo​wiąz​ków. Ka​den spoj​rzał zdzi​wio​ny, a mnich się uśmiech​nął. — Ty też czuj się za​pro​szo​ny, gdy tyl​ko bę​dziesz chciał od​po​cząć. † Po​mi​mo ofer​ty Ia​apy po​zo​sta​nie w ka​pi​tu​la​rzu nie było moż​li​we. Całe spo​‐ tka​nie za​ję​ło nie wię​cej cza​su niż po​trze​ba na za​go​to​wa​nie garn​ka wody, a na​wet i to wy​da​wa​ło się ry​zy​kow​ne. Ma​tol mógł nie​ba​wem się po​ja​wić i ob​ser​wo​wać, a dla wszyst​kich było naj​bez​piecz​niej, żeby Ka​den był wów​‐ czas jak naj​da​lej od tego miej​sca i od mni​chów. — Va​ly​na tu nie było – po​wie​dział, pa​trząc spod kap​tu​ra na Kie​la i Tri​ste oraz zni​ża​jąc głos. – I mni​si ni​g​dzie go nie wi​dzie​li. — Za​bi​li go – po​wie​dzia​ła Tri​ste spo​koj​nie. – Ci dru​dzy ket​tra​low​cy go za​bi​li. — To tyl​ko spe​ku​la​cje – od​parł Ka​den. – Ale jest to praw​do​po​dob​ne. Tak czy ina​czej, je​ste​śmy zda​ni na sie​bie. Nie mamy po​ję​cia, co się dzie​je w mie​‐ ście, nie wie​my, kto jest u wła​dzy, kto za​bił mego ojca i kto wy​słał Uta i Ta​ri​‐ ka, żeby za​bi​li mnie. Po​trze​bu​je​my ja​kie​goś spo​koj​ne​go miej​sca, żeby za​da​‐ wać te py​ta​nia. Tri​ste zmarsz​czy​ła brwi. — Ja​kiś dom noc​le​go​wy – za​pro​po​no​wa​ła wresz​cie. – Albo go​spo​da. — To lep​sze niż spać na uli​cy – zgo​dził się Kiel. — Nie mamy pie​nię​dzy – po​wie​dzia​ła Tri​ste.

Cse​striim po​krę​cił gło​wą. — Je​śli cho​dzi o ści​słość, to ja mam bar​dzo dużo pie​nię​dzy. Ka​den spoj​rzał na nie​go zdu​mio​ny. — Sku​mu​lo​wa​ne od​set​ki to wiel​ka siła dla ko​goś z moją dłu​go​wiecz​no​‐ ścią. Ka​den po​trzą​snął gło​wą. — Sku​mu​lo​wa​ne od​set​ki? — W ban​ku – wy​ja​śnił Kiel. – Ban​ki pła​cą za ko​rzy​sta​nie z two​ich pie​nię​‐ dzy. Im dłu​żej ko​rzy​sta​ją, tym wię​cej pła​cą. Ka​den spoj​rzał na Tri​ste, lecz jej mina wy​ra​ża​ła rów​nie głę​bo​kie nie​zro​‐ zu​mie​nie. Po​now​nie od​czuł wiel​ki szok swe​go po​wro​tu i bez​na​dziej​ność sto​ją​ce​go przed nim za​da​nia. W dzie​ciń​stwie sły​szał oczy​wi​ście o ban​kach. Wy​obra​żał je so​bie jako wiel​kie ka​mien​ne pa​ła​ce wy​peł​nio​ne szta​ba​mi zło​ta i sre​bra. Shi​no​wie nie wspo​mi​na​li mu nic o sku​mu​lo​wa​nych od​set​kach. — Jaki to bank? – za​py​ta​ła Tri​ste. – Im prę​dzej bę​dzie​my mie​li pie​nią​dze, tym szyb​ciej bę​dzie​my mo​gli znik​nąć z uli​cy. – Wciąż roz​glą​da​ła się lę​kli​‐ wie, jak​by się spo​dzie​wa​ła, że Ma​tol zstą​pi na​gle ze słoń​cem. — Nie – za​opo​no​wał Ka​den, krę​cąc wol​no gło​wą. – To zbyt ry​zy​kow​ne. — Co to za ry​zy​ko? – na​tar​ła na nie​go Tri​ste. — Ishie​no​wie. Zła​pa​li Kie​la pięt​na​ście lat temu. Mogą wie​dzieć o ban​ku. Mogą tam za​glą​dać. — To nie​praw​do​po​dob​ne – od​parł Cse​striim. – Nie zna​ją imie​nia, ja​kim się po​słu​ży​łem. — Nie​praw​do​po​dob​ne nie zna​czy nie​moż​li​we. Shi​no​wie mie​li ta​kie ćwi​‐ cze​nie, tech​ni​kę zwa​ną be​sh​ra’an… — Prze​nie​sio​ny Umysł – wtrą​cił Kiel. – To była na​sza umie​jęt​ność, za​nim sta​ła się wa​szą. — W ta​kim ra​zie wiesz, że Ma​tol może jej użyć. Moż​li​we, że już to zro​bi​li. Może zna​leź​li twój bank. Wie​my, że ludź​mi, któ​rzy za​ję​li two​je po​ko​je, są Ishie​no​wie. Miesz​ka​ją tam, cze​ka​ją, li​cząc na to, że być może ja​kiś inny Cse​striim przyj​dzie cię od​wie​dzić. Kiel po​pa​trzył chwi​lę w głąb uli​cy z bez​na​mięt​nym, nie​od​gad​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy. Na ko​niec ski​nął gło​wą. — W po​rząd​ku. Bę​dzie​my uni​kać od​wie​dza​nia mego miesz​ka​nia i ban​‐ ku. To jed​nak po​zba​wia nas pie​nię​dzy i bez​piecz​ne​go lo​kum. — Znasz ko​goś w mie​ście? – za​py​tał Ka​den. Za​nim Kiel zdą​żył od​po​wie​dzieć, ode​zwa​ła się Tri​ste: — Ja znam. W jej otwar​tych sze​ro​ko oczach bły​snę​ło coś jak lęk lub na​dzie​ja, a może jed​no i dru​gie, a dło​nie za​ci​snę​ły się na tka​ni​nie suk​ni, aż zbie​la​ły kłyk​cie. — Two​ja mat​ka – po​wie​dział Ka​den, a na​głe zro​zu​mie​nie po​ja​wi​ło się w jego umy​śle jak ostat​ni ka​mień w sta​ran​nie bu​do​wa​nym mu​rze. Ski​nę​ła gło​wą.

— Po​wie​dzia​łaś Ma​to​lo​wi, kim ona jest? Za​wa​ha​ła się, a po​tem po​wtór​nie ski​nę​ła gło​wą. — Czy​li będą wie​dzie​li, gdzie nas zna​leźć. — Nie uda im się to – od​par​ła Tri​ste z nie​ocze​ki​wa​ną gwał​tow​no​ścią. – Świą​ty​nia jest ogrom​na i zbu​do​wa​na tak, by sprzy​ja​ła dys​kre​cji. Są tam dzie​siąt​ki wejść, a więk​szość z nich ukry​ta, aby pa​tro​ni mo​gli wcho​dzić i wy​cho​dzić nie​zau​wa​że​ni. Gdy do​sta​nie​my się do środ​ka, moja mat​ka nas ukry​je. Je​stem tego pew​na. Kiel uniósł dło​nie, pró​bu​jąc po​wstrzy​mać bieg roz​mo​wy. — Jaka zno​wu świą​ty​nia? Kim jest two​ja mat​ka? — Jest le​iną – od​par​ła Tri​ste dum​nym i wy​zy​wa​ją​cym to​nem, jak​by chcia​ła za​po​biec drwi​nom. On jed​nak tyl​ko uniósł brwi. — Czy​li ka​płan​ką Cie​ny. Ski​nę​ła gło​wą. — To do​sko​na​łe miej​sce: naj​bo​gat​si i naj​bar​dziej wpły​wo​wi lu​dzie z ca​‐ łe​go An​nu​ru pa​tro​nu​ją le​inom, a mat​ka zwy​kła mi po​wta​rzać, że „żą​dza roz​‐ wią​zu​je ję​zy​ki”. Je​śli jest coś, co po​win​ni​śmy wie​dzieć, z pew​no​ścią do​wie​‐ my się tego wła​śnie tam. † Jak na świą​to​bli​wą bu​dow​lę po​świę​co​ną naj​wyż​szym roz​ko​szom świa​ta świą​ty​nia Cie​ny wy​glą​da​ła z ze​wnątrz dość nie​po​zor​nie. Była wiel​ka, bez wąt​pie​nia, bo zaj​mo​wa​ła cały kwar​tał mię​dzy dwie​ma prze​czni​ca​mi, lecz Ka​den wi​dział z uli​cy tyl​ko lity ka​mien​ny mur o wy​so​ko​ści sze​ścio- lub sied​‐ mio​krot​nie prze​kra​cza​ją​cej jego wzrost, ople​cio​ny kwit​ną​cy​mi pną​cza​mi, lecz poza tym po​zba​wio​ny wszel​kich de​ko​ra​cji. Po​mi​ja​jąc wiel​kość, bu​dow​‐ la ta cał​kiem nie​źle pa​so​wa​ła​by do Ashk’lanu. — Spo​dzie​wa​łem się cze​goś bar​dziej… – za​wie​sił głos, szu​ka​jąc wła​ści​‐ we​go sło​wa – …zbyt​kow​ne​go. — Wszyst​ko jest we​wnątrz – od​par​ła Tri​ste. – Ni​czym praw​dzi​wa roz​‐ kosz. Ka​den spoj​rzał bez​rad​nie na ka​mien​ną za​po​rę. — No do​brze. Tyl​ko jak do​sta​nie​my się do środ​ka? Skle​pik szew​ca był mały, lecz buty wy​sta​wio​ne w wi​try​nie, we wszyst​‐ kich ko​lo​rach i fa​so​nach, od de​li​kat​nych san​dał​ków po buty się​ga​ją​ce do po​‐ ło​wy uda, wy​ko​na​ne z mięk​kiej skór​ki, skó​ry roz​ma​itych węży oraz z ciem​‐ ne​go eg​zo​tycz​ne​go drew​na, wy​glą​da​ły tak, jak​by za każ​dą parę na​le​ża​ło za​‐ pła​cić przy​naj​mniej jed​no zło​te słoń​ce. Jak​by dla pod​kre​śle​nia tego wra​że​‐ nia, po obu stro​nach drzwi sta​li dwaj straż​ni​cy opie​ra​ją​cy dło​nie na gło​wi​‐ cach mie​czy. Obaj mie​li nie​ska​zi​tel​ne, za​dba​ne ubra​nia i pan​ce​rze, lecz z ich po​kry​tych bli​zna​mi twa​rzy pa​trzy​ły twar​do oczy za​pra​wio​nych w bo​jach

wo​ja​ków. Naj​bliż​szy spoj​rzał scep​tycz​nie na Ka​de​na i Kie​la, po czym za​trzy​mał ich wy​cią​gnię​tą otwar​tą dło​nią. — Oba​wiam się, że nie pa​su​je​cie tu​taj. Tri​ste wy​su​nę​ła się na​przód i straż​nik się za​wa​hał, mie​rząc ją wzro​kiem. Szep​nę​ła coś, cze​go Ka​den nie do​sły​szał, po czym męż​czy​zna spoj​rzał na swe​go to​wa​rzy​sza. — Znasz ją? Ten dru​gi zmarsz​czył brwi i po​krę​cił gło​wą. Tri​ste zer​k​nę​ła za sie​bie na za​tło​czo​ną uli​cę, a po​tem zsu​nę​ła nie​co koł​‐ nierz swo​jej ko​szu​li, po​ka​zu​jąc zdo​bią​cy jej szy​ję mi​ster​ny ta​tu​aż. Straż​nik otwo​rzył sze​rzej oczy. Wów​czas syk​nę​ła coś jesz​cze i Ka​den ode​tchnął z ulgą, gdyż straż​nik kiw​nął gło​wą, cof​nął się o krok i ge​stem wska​zał dro​gę do wnę​trza skle​pu. — Po​my​śla​łem dłu​żej i wi​dzę, że jed​nak tro​chę pa​su​je​cie. Wnę​trze skle​pu pach​nia​ło ce​drem i do​brze wy​pra​wio​ną skó​rą. Lu​stra, z któ​rych każ​de war​te było wię​cej niż wszyst​kie sta​da Ashk’lanu, sta​ły pod ścia​na​mi na​chy​lo​ne tak, by za​pew​nić naj​lep​szy wi​dok stóp. Ka​den przy​ła​pał się na tym, że zer​ka na swo​je to​por​ne bu​ci​ska, lecz za​nim zdą​żył po​my​śleć, by ze​skro​bać z nich nie​co bru​du, wy​szła do nich wła​ści​ciel​ka skle​pu, ubra​na w suk​nię z cien​kie​go je​dwa​biu. Spoj​rza​ła na ta​tu​aż Tri​ste, a po​tem uczy​ni​ła gest za​pra​sza​ją​cy ich za wi​szą​cą w głę​bi po​miesz​cze​nia za​sło​nę i po​pro​wa​‐ dzi​ła dłu​gim ko​ry​ta​rzem. Cały czas de​mon​stra​cyj​nie uni​ka​ła spo​glą​da​nia na Ka​de​na i Kie​la. Gdy po​de​szli do cięż​kich drew​nia​nych drzwi, wy​ję​ła spo​‐ mię​dzy pier​si za​wie​szo​ny na szyi klucz. Za​mek otwo​rzył się z gło​śnym zgrzy​tem. Z haka za drzwia​mi zdję​ła lam​pę, za​pa​li​ła ją i wrę​czy​ła Tri​ste. Wciąż nie pod​no​sząc oczu, wska​za​ła wio​dą​ce w dół scho​dy. — Wi​taj​cie w domu bo​gi​ni – szep​nę​ła, gdy ją mi​ja​li. – Oby​ście zna​leź​li tu roz​kosz, ja​kiej szu​ka​cie. Do​pie​ro po zej​ściu scho​da​mi i przej​ściu pięć​dzie​się​ciu kro​ków dłu​gim tu​ne​lem wy​ło​żo​nym po​le​ro​wa​nym czar​nym ka​mie​niem i bo​aze​rią z gła​‐ dzo​ne​go klo​no​we​go drew​na Ka​den od​wa​żył się prze​mó​wić: — Co im po​wie​dzia​łaś? — Po​wie​dzia​łam im imię mo​jej mat​ki i że wy dwaj je​ste​ście jej pa​tro​na​‐ mi oraz że no​si​cie kap​tu​ry, żeby was nie po​zna​no, a je​śli każą nam stać jesz​‐ cze chwi​lę na uli​cy, do​pil​nu​ję, żeby ich so​lid​nie wy​chło​sta​no i po​zba​wio​no tej pra​cy. Kiel zmarsz​czył brwi. — Wy​mu​si​łaś na​sze wej​ście groź​ba​mi? To nie za​pew​ni nam wiel​kie​go bez​pie​czeń​stwa. — Nie cał​kiem – od​par​ła Tri​ste. – W isto​cie to mój ta​tu​aż był prze​pust​ką. On i fakt, że ja… – tu za​wa​ha​ła się i spło​nę​ła ru​mień​cem – …od​po​wied​nio wy​glą​dam.

— A te​raz co? – za​py​tał Ka​den. – Co zro​bi​my, sko​ro już we​szli​śmy? — Znaj​dzie​my moją mat​kę. Po ko​lej​nych stu kro​kach i wej​ściu spi​ral​ną klat​ką scho​do​wą na górę Ka​‐ den prze​szedł za Tri​ste przez na​stęp​ne drew​nia​ne drzwi, tym ra​zem nie​za​‐ mknię​te. Zna​leź​li się w otwar​tym pa​wi​lo​nie z ce​dro​we​go i san​da​ło​we​go drew​na. Za​miast ścian ota​cza​ły ich mi​ster​nie rzeź​bio​ne pa​ra​wa​ny, za​sła​nia​‐ jąc przed nie​po​żą​da​nym spoj​rze​niem, za nimi zaś, tu i ów​dzie, do​strzec moż​na było pnie drzew i li​ście. Ucichł gwar i roz​gar​diasz an​nu​ryj​skiej uli​cy, za​stą​pio​ny śpie​wem pta​ków, ci​chym plu​skiem pły​ną​cej wody i do​bie​ga​ją​‐ cym z dala ła​god​nym brzmie​niem har​fy. Z góry zwie​sza​ły się zie​lo​ne pną​cza z ma​ły​mi czer​wo​ny​mi kwiat​ka​mi, wi​jąc się po rzeź​bio​nych or​na​men​tach. Ich za​pach zle​wał się z za​pa​chem san​da​ło​we​go drew​na i ce​dru. Dwie bliź​nia​‐ cze sofy obi​te ciem​nym je​dwa​biem sta​ły pod pa​ra​wa​na​mi po bo​kach, a po​‐ mię​dzy nimi try​ska​ła do przej​rzy​stej sa​dzaw​ki mała ka​mien​na fon​tan​na. Gdy tyl​ko Tri​ste za​mknę​ła za sobą drzwi, roz​le​gło się ci​che dzwo​nie​nie, a chwi​lę póź​niej po​ja​wił się mło​dy męż​czy​zna w pro​stej bia​łej sza​cie. Po​dob​‐ nie jak wła​ści​ciel​ka skle​pu, oczy miał spusz​czo​ne, lecz uni​żo​na po​sta​wa nie za​cie​ra​ła do​sko​na​ło​ści jego ry​sów. Ge​stem wska​zał na sofę. — Pro​szę, siądź​cie wy​god​nie – po​wie​dział, sta​wia​jąc na sto​li​ku przed nimi trzy kie​lisz​ki. – Czy mogę spy​tać, z któ​rą le​iną chce​cie się spo​tkać? — Z Lo​uet​te Mor​je​tą – od​par​ła Tri​ste. Jej głos za​drżał, a kie​dy Ka​den na nią spoj​rzał, zo​ba​czył, że za​gry​zła war​‐ gi, a w jej oczach za​krę​ci​ły się łzy. — A więc to jest twój dom – po​wie​dział, gdy czło​wiek w bie​li wy​szedł. Pró​bo​wał ja​koś na​zwać uczu​cie tar​ga​ją​ce nim od chwi​li wej​ścia do świą​‐ ty​ni, od​na​leźć źró​dła tej emo​cji, roz​wi​kłać jej wąt​ki. Były w niej ner​wo​wość i zwąt​pie​nie, roz​pacz i na​dzie​ja, a na​wet ślad gnie​wu. Ob​ser​wo​wał, jak uczu​‐ cie to oplą​tu​je swo​ją sie​cią jego cia​ło, jak jego tęt​no przy​spie​sza i pocą mu się dło​nie. Co to ta​kie​go? Na pew​no nie ura​za. Nie lęk. Pa​trzył na je​dwab​‐ ne za​sło​ny, na śla​dy potu po​zo​sta​wio​ne na krysz​ta​ło​wym kie​lisz​ku z czer​‐ wo​nym wi​nem zmie​sza​nym z mię​tą. Ob​ser​wo​wał sie​bie przy​glą​da​ją​ce​go się wnę​trzu świą​ty​ni, przy​pa​try​wał się swo​im re​ak​cjom. Skrę​po​wa​nie, stwier​dził wresz​cie. Było to uczu​cie nie​zna​ne, któ​re​go nie do​świad​czył przez dłu​gie lata po​by​tu u Shi​nów. Za​ska​ku​ją​ce było od​na​le​zie​‐ nie go tu​taj. Mimo wszyst​ko wy​ra​stał prze​cież w zbyt​ku Pa​ła​cu Brza​sku, oto​czo​ny służ​bą i nie​wol​ni​ka​mi, na​wy​kły do po​kło​nów naj​wyż​szych na​wet mi​ni​strów. Był to, jak się do​my​ślił, po​śmiert​ny do​wód skru​pu​lat​no​ści mni​‐ chów, ich umie​jęt​no​ści wy​ko​rze​nie​nia w nim wszyst​kich ta​kich na​wy​ków, przy​czy​na, że po​czuł się tak obco w luk​su​sie tej świą​ty​ni. Ka​pła​ni i ka​płan​ki, a na​wet ich słu​żą​cy, wy​da​wa​li się mu jak kró​lo​wie, peł​ni god​no​ści i do​sko​‐ na​ło​ści, pod​czas gdy on czuł brud pod swo​imi pa​znok​cia​mi, wie​dział, jak za​‐ tłusz​czo​na jest jego po​szar​pa​na weł​nia​na tu​ni​ka, czuł szorst​ki za​rost na swo​im pod​bród​ku.

— Nie mó​wi​łaś, że twój dom jest taki pięk​ny – do​dał, czy​niąc za​ma​szy​sty gest. Zmarsz​czy​ła brwi, ro​zej​rza​ła się wo​ko​ło, jak​by oglą​da​ła to miej​sce po raz pierw​szy, a po​tem wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — To twój klasz​tor był pięk​ny. Ka​den po​rów​nał w pa​mię​ci tam​te su​ro​we ka​mien​ne bu​dyn​ki z wi​docz​‐ ny​mi wo​kół wi​ją​cy​mi się or​na​men​ta​mi i prze​pysz​ny​mi tka​ni​na​mi. — To inny ro​dzaj pięk​na. — Czy​ste​go pięk​na – po​wie​dzia​ła Tri​ste i zni​ży​ła głos: – To miej​sce… na po​zór to do​bre wina i je​dwa​bie, lecz pod spodem… – Prze​rwa​ła i po​krę​ci​ła gło​wą. – Na​wet w Świą​ty​ni Cie​ny są spra​wy, któ​re nie są pięk​ne. I lu​dzie. Za​nim zdo​ła​ła po​wie​dzieć wię​cej, je​den z pa​ra​wa​nów wio​dą​cych do pa​‐ wi​lo​nu uchy​lił się i do środ​ka we​szła ko​bie​ta. Ka​den spo​dzie​wał się po​wa​gi i re​zer​wy, jaką prze​ja​wia​li wo​bec nich wszy​scy lu​dzie w świą​ty​ni, lecz ona naj​zwy​czaj​niej zi​gno​ro​wa​ła jego i Kie​la i ob​ję​ła Tri​ste ra​mio​na​mi w de​spe​‐ rac​kim uści​sku, ze szlo​chem po​wta​rza​jąc wciąż jej imię. Po dłu​giej chwi​li cof​nę​ła się nie​co, by w prze​ra​że​niu przyj​rzeć się ra​nom na cie​le cór​ki. — Kto ci to zro​bił? – za​py​ta​ła. Tri​ste otwo​rzy​ła usta, by od​po​wie​dzieć, lecz po chwi​li je za​mknę​ła i po​‐ krę​ci​ła gło​wą. Mor​je​ta przy​glą​da​ła się cór​ce przez chwi​lę, a po​tem zno​wu ją przy​tu​li​ła. Ka​den nie wi​dział twa​rzy Tri​ste, wtu​lo​nej w ob​ję​cia mat​ki, ale za​uwa​żył, że jej dło​nie kur​czo​wo ści​ska​ją je​dwab suk​ni. Są​dząc po drże​niu ra​mion, ona rów​nież pła​ka​ła. Po chwi​li Ka​den od​wró​cił się, onie​śmie​lo​ny. Przez osiem lat je​dy​ny​mi ludź​mi, któ​rzy cza​sem go do​ty​ka​li, byli jego umia​lo​wie, lecz czy​ni​li to tyl​ko po to, by wy​mie​rzać mu kary. Pró​bo​wał so​bie wy​obra​zić, jak by się czuł, gdy​by się zna​lazł w ta​kim uści​sku, lecz wy​obraź​nia go za​wio​dła. Set​ki razy, zwłasz​cza w pierw​szych la​tach po​by​tu u mni​chów, przed​sta​wiał so​bie swój po​wrót do Pa​ła​cu Brza​sku, lecz wie​dział, że żad​ne z jego ro​dzi​ców nie pła​ka​‐ ło​by w ta​kiej sy​tu​acji, a te​raz obo​je już nie żyli. Nie było w An​nu​rze ni​ko​go, kto za​rzu​cił​by mu ra​mio​na na szy​ję. Ni​g​dzie nie było. Kie​dy tak bił się z my​‐ śla​mi, Mor​je​ta ode​rwa​ła się od Tri​ste i po​zdro​wi​ła go, ocie​ra​jąc z po​licz​ków łzy. — Po ty​siąc​kroć pro​szę o wy​ba​cze​nie, szla​chet​ni pa​no​wie – po​wie​dzia​ła. – Moja cór​ka wró​ci​ła po dłu​giej nie​obec​no​ści. – Prze​chy​li​ła gło​wę i cie​ka​‐ wość wzię​ła górę nad pierw​szym przy​pły​wem emo​cji. Spoj​rza​ła py​ta​ją​co na Tri​ste. Mia​ła po​dob​nie jak cór​ka lśnią​ce czar​ne wło​sy i po​dob​nie de​li​kat​‐ ne rysy, choć była wyż​sza od cór​ki o parę cali. Gdy ob​ję​ła ją ra​mie​niem, Tri​‐ ste wy​glą​da​ła przy niej na jesz​cze młod​szą. – Jak wró​ci​łaś? Kim są ci pa​no​‐ wie? Tri​ste po​trzą​snę​ła ostrze​gaw​czo gło​wą, wska​zu​jąc na sto​ją​ce wo​kół drew​nia​ne pa​ra​wa​ny. Mor​je​ta za​ci​snę​ła usta, lecz wy​ra​zi​ła zgo​dę de​li​kat​nym ski​nie​niem gło​‐

wy. — Raz jesz​cze mu​szę pro​sić o wy​ba​cze​nie. Pro​szę, idź​cie za mną. Gdy weź​mie​cie ką​piel i zje​cie obiad, będę mia​ła za​szczyt pod​jąć was w bar​dziej za​cisz​nym miej​scu.

29

P

o trzech dniach ostrej jaz​dy na po​łu​dnie od urghul​skie​go obo​zu do​tar​li w po​bli​że Bia​łej Rze​ki. Wje​cha​li na wznie​sie​nie, a Va​lyn za​trzy​mał ko​‐ nia, omia​ta​jąc wzro​kiem cią​gną​cą się po​ni​żej nie​zbyt głę​bo​ką, krę​tą do​li​nę. U pod​nó​ża Gór Ko​ścia​nych Bia​ła Rze​ka była jesz​cze dość płyt​ka i w nie​któ​rych miej​scach moż​na było prze​być ją kon​no, prze​do​sta​jąc się po​‐ mię​dzy spię​trzo​ny​mi gła​za​mi przez wart​ki, spie​nio​ny nurt, od któ​re​go rze​‐ ka wzię​ła swo​ją na​zwę. Tu​taj jed​nak​że, ty​siąc mil na za​chód, pły​nę​ła już ciem​na i głę​bo​ka, sze​ro​ka na ćwierć mili, wi​ją​ca się jak wąż przez roz​le​głe pa​stwi​ska ste​pów. — Ostroż​nie – po​wie​dział Va​lyn, po​wo​li wy​co​fu​jąc ko​nia na pół​noc​ną stro​nę wznie​sie​nia. Ry​zy​ko, że do​strze​że ich an​nu​ryj​ski pa​trol, było nie​wiel​kie. Od rze​ki wciąż dzie​li​ło ich kil​ka mil, a na tym od​cin​ku gra​ni​cy for​ty le​ża​ły o do​bre dwa​dzie​ścia mil od sie​bie. Tak czy owak, nie było mą​drze tkwić na szczy​cie wzgó​rza, rzu​ca​jąc się w oczy każ​de​mu, kto mógł​by prze​jeż​dżać do​li​ną. Wie​‐ czor​ne słoń​ce za​bar​wi​ło już za​chod​ni nie​bo​skłon i do chwi​li, gdy będą mo​gli bez​piecz​nie prze​być ostat​nie mile, po​zo​sta​ła za​le​d​wie go​dzi​na. La​ith wes​tchnął gło​śno. — Prze​pły​wa​my nocą, co? — Prze​pły​wa​my – od​parł Va​lyn nie​obec​nym gło​sem. Lu​stro​wał wzro​kiem od​le​gły brzeg, wy​pa​tru​jąc uno​szą​cych się dy​mów lub in​nych śla​dów wska​zu​ją​cych na bli​skość któ​re​goś z for​tów. Po la​tach fru​wa​nia na grzbie​cie ket​tra​la znie​chę​ca​ją​ce było to ogra​ni​cze​nie li​nią ho​‐ ry​zon​tu. W cią​gu pię​ciu mi​nut spę​dzo​nych w po​wie​trzu do​wie​dział​by się wszyst​kie​go, co po​wi​nien wie​dzieć, ale nie miał ta​kiej moż​li​wo​ści. Po​my​ślał chwi​lę o Su​ant’ra, ma​jąc na​dzie​ję, że ja​kimś spo​so​bem po​wró​ci​ła szczę​śli​‐ wie do Or​le​go Gniaz​da. By​ło​by to dla niej naj​lep​szą rze​czą, a i dla nie​go by​ło​‐ by ko​rzyst​ne. Po​wra​ca​ją​cy sa​mot​ny ptak ozna​czał zwy​kle, że jego Skrzy​dło nie żyje, a je​śli lu​dzie po​my​ślą, że Va​lyn zgi​nął, to prze​sta​ną na nie​go po​lo​‐ wać, przy​naj​mniej na ja​kiś czas, wy​star​cza​ją​co dłu​gi, by zdą​żył zbli​żyć się do il Torn​ji i zro​zu​miał, co w tra​wie pisz​czy. No i za​bił go, je​śli oka​że się to ko​niecz​ne.

Wciąż my​ślał nad re​we​la​cja​mi Ba​len​di​na. Wie​dział już, że spi​sek ma​ją​cy na celu znisz​cze​nie jego ro​dzi​ny się​gał naj​wyż​szych an​nu​ryj​skich sfer, na​‐ wet sa​me​go Pa​ła​cu Brza​sku, co tłu​ma​czy​ło udział w nim rad​cy Mi​zra​nu i du​‐ żej czę​ści Gwar​dii Aedo​liań​skiej. A jed​nak wszyst​ko za​brzmia​ło ina​czej, gdy spi​sek zy​skał imię. Jed​no imię. We​dług Ba​len​di​na to il Torn​ja wszyst​ko za​‐ pla​no​wał i to on po​cią​gał za sznur​ki. Na jego po​le​ce​nie dzia​ła​li Yurl, Ba​len​‐ din, Ut i Adiv. Moż​na było obar​czyć go od​po​wie​dzial​no​ścią za każ​dą śmierć. Wo​kół ser​ca Va​ly​na owi​nę​ło się coś ciem​ne​go i zwie​rzę​ce​go i ści​ska​ło je, aż po​wie​trze w płu​cach za​czę​ło go pa​rzyć. Po​czuł ból w pal​cach i zro​zu​miał, że przez cały czas ści​skał w dło​ni nóż i że wy​su​nął go do po​ło​wy z po​chwy, jak​by na​prze​ciw nie​go stał sam ke​na​rang. Spoj​rzał na swo​ją dłoń, na po​bie​la​‐ łe kłyk​cie i na​pię​te ścię​gna wi​docz​ne pod skó​rą nad​garst​ka. — Zo​sta​wi​my tu ko​nie? – za​py​tał Ta​lal, prze​ry​wa​jąc tok jego my​śli. Va​lyn się za​wa​hał, stłu​mił w so​bie gniew, wsu​nął nóż z po​wro​tem do po​‐ chwy, po czym ski​nął gło​wą. Na​wet nie​spo​ży​te urghul​skie ko​nie nie zdo​ła​‐ ły​by prze​pły​nąć ogro​mu tej wody. Ozna​cza​ło to, że po dru​giej stro​nie będą mu​sie​li biec, ale bie​ga​nie nie było dla nich ni​czym no​wym. Gdy tyl​ko znaj​dą się na za​miesz​ka​nym te​ry​to​rium, zdo​by​cie no​wych koni nie bę​dzie zbyt trud​nym za​da​niem. — Bez pta​ka – sar​kał La​ith, gdy zsie​dli i roz​pu​ści​li ko​nie. – Bez koni. Rów​‐ nie do​brze mo​gli​by​śmy za​pie​przać w cho​ler​nych le​giach. — Po​czuł​byś się zwy​kłym żoł​nie​rzem, co? – rzu​cił Ta​lal. La​ith po​pa​trzył na krwio​pij​cę, jak​by ten osza​lał. — Do Hul​la ze zwy​kły​mi żoł​nie​rza​mi. Za​cią​gną​łem się do Ket​tra​lu, żeby nie mieć nic wspól​ne​go z tym gów​nem. — Na szczę​ście umiesz pły​wać – wtrą​cił Va​lyn. – Przy​naj​mniej nie mu​‐ sisz tkwić w urghul​skim obo​zie. — Żar​tu​jesz so​bie? Gwen​na i An​nick mają wła​sny na​miot, dzie​ciak przy​‐ no​si im żar​cie dwa razy dzien​nie, a do tego całe bu​kła​ki tego pa​lą​ce​go na​pit​‐ ku, któ​re mogą opróż​niać. My zaś wła​śnie stra​ci​li​śmy na​sze wierz​chow​ce i za​mie​rza​my za​raz za​nur​ko​wać w wo​dzie, któ​ra wy​pły​wa z lo​dow​ca. Chy​‐ ba jed​nak opo​wiem się po urghul​skiej stro​nie. Woda była zim​na, dużo zim​niej​sza od mo​rza wo​kół Wysp, i Va​lyn za​rzą​‐ dził bieg wzdłuż brze​gu, aby do​brze się roz​grzać i spo​cić przed prze​pły​nię​‐ ciem rze​ki. Każ​dy ket​tra​lo​wiec po​tra​fił pły​wać do​wol​nie dłu​go, prak​tycz​nie w nie​skoń​czo​ność, jed​nak w od​po​wied​nich wa​run​kach. Lo​do​wa​ta woda mo​gła w cią​gu paru mi​nut po​zba​wić sił naj​tęż​sze​go pły​wa​ka. Ka​de​ci w bo​le​sny spo​sób się uczy​li, czym jest zim​na woda. Każ​de​go roku tre​ne​rzy po​sy​ła​li jed​ną gru​pę nad Mo​rze Lodu, gdzie zrzu​ca​no ją do wody. Mie​li pły​nąć do brze​gu od​le​głe​go o pół mili. Był to nie​wiel​ki dy​stans, ale ni​g​‐ dy ni​ko​mu nie uda​ło się go po​ko​nać. Va​lyn pa​mię​tał, że pły​nął, aż jego war​‐ gi zro​bi​ły się zu​peł​nie sine, koń​czy​ny za​mie​ni​ły się w ołów, a umysł ogar​nę​‐ ła mgła. Tre​ne​rzy go wy​ło​wi​li, gdy za​czął to​nąć, ale wciąż pa​mię​tał to uczu​‐

cie: naj​pierw szok, póź​niej stop​nio​wo na​ra​sta​ją​cy w pier​siach cię​żar, a na ko​niec obo​jęt​ność otu​la​ją​ca go jak mięk​ki koc. W po​ło​wie dro​gi przez Bia​łą Rze​kę ogar​nę​ło go to samo cięż​kie znu​że​nie wcią​ga​ją​ce wol​no pod wodę. Gło​wy Ta​la​la i La​itha były le​d​wo wi​docz​ne w świe​tle księ​ży​ca. Do​strze​gał tyl​ko ciem​ne pla​my po obu stro​nach, w od​le​‐ gło​ści kil​ku kro​ków od sie​bie. Ru​chy lot​ni​ka były wy​raź​nie co​raz słab​sze, a gdy Va​lyn spoj​rzał tam, gdzie był Ta​lal, zro​zu​miał, że wszy​scy trzej pły​ną z ro​sną​cym wy​sił​kiem. Na krót​ko prze​wró​cił się na bok i wy​su​nął wy​żej gło​wę nad po​wierzch​‐ nię wody. — Szyb​ciej – po​wie​dział. Jego usta zdrę​twia​ły i z tru​dem wy​mó​wił to sło​wo, jak​by sy​la​by były cięż​ki​mi ka​mie​nia​mi na jego ję​zy​ku. Przez chwi​lę wy​da​ło mu się, że ża​den z nich go nie usły​szał. Kie​dy jed​nak La​ith wy​sta​wił gło​wę dla na​bra​nia od​de​‐ chu, za​klął przy tym krót​ko, lecz so​czy​ście, po czym zwięk​szył tem​po. Wy​‐ glą​da​ło na to, że Ta​lal rów​nież go zro​zu​miał. Va​lyn cią​gnął za sobą na​dmu​‐ cha​ny ba​lon z bro​nią, więc to​wa​rzy​sze za​czę​li go wy​prze​dzać. Jesz​cze raz z de​ter​mi​na​cją ob​ró​cił się na brzuch i zwięk​szył wy​si​łek. Nie mógł dłu​go wy​trzy​mać tego tem​pa, ale wy​bór był ja​sny: do​pły​nąć lub umrzeć. Gdy wresz​cie zna​lazł się przy brze​gu, Ta​lal i La​ith zdą​ży​li już wyjść z wody, lecz cof​nę​li się, by go wy​cią​gnąć. Nogi zu​peł​nie mu ze​sztyw​nia​ły i z zim​na stra​cił w nich czu​cie, a gdy wy​nu​rzył się z wody na chłod​ne wie​‐ czor​ne po​wie​trze, z le​d​wo​ścią uda​ło mu się wstać. Wszy​scy trzej byli nadzy; ich zwi​nię​te cia​sno ubra​nia prze​pły​nę​ły w na​dmu​cha​nym pę​che​rzu ra​zem z bro​nią. Va​lyn szczę​kał zę​ba​mi, nie mo​gąc opa​no​wać dy​go​ta​nia, a gar​dło miał ści​śnię​te, jak​by mię​śnie mu za​mar​z​ły. — Kom​bi​ne​zo​ny… – wy​krztu​sił La​ith. – Po​trze​bu​je​my… na​szych czar​‐ nych… Va​lyn po​krę​cił gło​wą. Lek​ka weł​na była świet​na dla utrzy​ma​nia cie​pła, lecz oni stra​ci​li całe cie​pło, prze​pły​wa​jąc rze​kę. Po​trze​bo​wa​li ognia, lecz roz​‐ pa​le​nie go trwa​ło​by zbyt dłu​go, a poza tym ogień zwró​cił​by uwa​gę an​nu​ryj​‐ skich pa​tro​li. Po​nad​to po​łu​dnio​wy brzeg Bia​łej był rów​nie ja​ło​wy jak pół​‐ noc​ny. Wszę​dzie tyl​ko po​szar​pa​ny te​ren, zu​peł​nie po​zba​wio​ny drzew. Mu​‐ sie​li roz​grzać się w ru​chu. — Bie​gnie​my – po​wie​dział, wska​zu​jąc przed sie​bie drżą​cą ręką. Ta​lal spoj​rzał na nie​go, ski​nął gło​wą i chwiej​nym truch​tem ru​szył na po​‐ łu​dnie. La​ith wy​krztu​sił coś, co za​brzmia​ło jak pro​test albo zwy​kłe prze​kleń​‐ stwo, lecz kie​dy Va​lyn za​czął biec, ru​szył za nim i po​bie​gli ra​zem pod roz​ko​‐ ły​sa​ny​mi gwiaz​da​mi, po​ty​ka​jąc się na nie​rów​nym grun​cie. Ru​sza​li się tak przy​naj​mniej go​dzi​nę, za​nim Va​lyn po​czuł w cie​le pierw​‐ sze cie​pło. Wraz z cie​płem po​wró​cił zmysł do​ty​ku, a wraz z do​ty​kiem swę​‐ dze​nie i ból. Po​de​szwy jego stóp były zgru​bia​łe jesz​cze od bie​ga​nia po ścież​‐

kach wo​kół Wy​spy, lecz truch​ta​jąc w ciem​no​ściach po twar​dym nie​rów​‐ nym grun​cie, na​ba​wił się licz​nych stłu​czeń i si​nia​ków. Ska​le​czył się też moc​no w pod​bi​cie pra​wej sto​py i stra​cił pa​zno​kieć pa​lu​cha u le​wej. — Jak się czu​je​my? – za​py​tał, zwal​nia​jąc krok. — Mam na​dzie​ję, że nie uznasz tego za nie​sub​or​dy​na​cję, je​śli po​wiem ci, gdzie do​kład​nie mo​żesz wsa​dzić so​bie to py​ta​nie – od​parł La​ith. — Nie chciał​bym ro​bić tego jesz​cze raz – par​sk​nął ci​cho Ta​lal. Va​lyn się uśmiech​nął. — A do mnie wła​śnie do​tar​ło, że za​po​mnia​łem ca​łe​go sprzę​tu na tam​‐ tym brze​gu. — Uto​pię cię – rzu​cił La​ith. — A może by tak wło​żyć ubra​nia? – za​py​tał Ta​lal. – I wziąć mie​cze. Czuł​‐ bym się le​piej, ma​jąc coś na so​bie i ostry miecz pod ręką. — Po co? – spy​tał La​ith, krę​cąc gło​wą. – Wła​śnie za​mie​rza​łem za​ata​ko​‐ wać fiu​tem każ​de​go, kto wej​dzie nam w dro​gę. – Tu spoj​rzał w dół. – No cóż, nie​ste​ty, po tej ką​pie​li w rze​ce już nie jest taką groź​ną, za​bój​czą bro​nią, jaką za​pa​mię​ta​łem. Va​lyn wy​trzą​snął za​war​tość pa​kun​ku na tra​wę i za​czął sor​to​wać broń i ubra​nia. Su​cha weł​na przy​jem​nie otu​la​ła skó​rę, a mięk​kie skó​rza​ne buty za​pew​nia​ły wy​god​ne opar​cie po​ra​nio​nym sto​pom. Bie​ga​nie osu​szy​ło go i roz​grza​ło. Zgi​nał i roz​pro​sto​wy​wał ręce i pal​ce, roz​pę​dza​jąc za​le​ga​ją​ce w nich reszt​ki odrę​twie​nia, sta​rał się roz​ru​szać ra​mio​na w sta​wach. Pa​mięć przej​mu​ją​ce​go zim​na po​wo​li ule​ga​ła roz​pro​sze​niu. — W po​rząd​ku – po​wie​dział wresz​cie. – Przez dwa dni bę​dzie​my po​ru​‐ szać się tyl​ko nocą, aż od​da​li​my się od gra​ni​cy. Il Torn​ja nie wie, gdzie je​ste​‐ śmy, i nie wie, czy jesz​cze ży​je​my. Nie wie też, że go ści​ga​my, ale z pew​no​‐ ścią usią​dzie i za​sta​no​wi się głę​biej, gdy któ​ryś z jego pa​tro​li zła​pie nie​do​bit​‐ ków Skrzy​dła Ket​tra​lu, wa​łę​sa​ją​cych się na po​łu​dnie od Bia​łej. — Na​dal nie wie​my, czy ke​na​rang od​po​wia​da za śmierć twe​go ojca – za​‐ uwa​żył Ta​lal. – Ba​len​din mógł prze​cież kła​mać. Va​lyn ski​nął gło​wą. — Mógł kła​mać, ale nie są​dzę. Ba​len​din był wy​stra​szo​ny, gdy Dłu​ga Pięść go prze​słu​chi​wał, nie​mal prze​ra​żo​ny. Obaj to wi​dzie​li​ście. – Za​wa​hał się, lecz po chwi​li po​sta​no​wił po​mi​nąć fakt, że czuł rów​nież za​pach stra​chu krwio​pij​cy, wy​czu​wał jego smak, jak gorz​ka​wy na​lot na ze​psu​tym mle​ku. – Tak czy ina​czej, nie po​win​ni​śmy ry​zy​ko​wać. Uni​kaj​my po​zo​sta​wa​nia na wi​do​ku, do​pó​ki nie prze​ko​na​my się, co się dzie​je. — Bar​dziej mi się po​do​ba​ło, kie​dy mie​li​śmy Ra – po​wie​dział La​ith, po​‐ trzą​sa​jąc gło​wą. – Ufam, że opu​ści​ła ste​py. Kto wie, co te urghul​skie su​kin​sy​‐ ny mo​gły​by jej zro​bić, gdy​by wpa​dła w ich łapy. — Je​stem pe​wien, że jest… – za​czął Ta​lal, lecz Va​lyn uci​szył go ge​stem dło​ni. Gdzieś da​le​ko za nimi, od pół​noc​nej stro​ny, do​bie​ga​ło zbli​ża​ją​ce się, głu​‐

che i ryt​micz​ne dud​nie​nie, w któ​rym Va​lyn roz​po​znał tę​tent koni. La​ith nad​sta​wił uszu, po czym roz​ło​żył bez​rad​nie ręce. — Co? — Jeźdź​cy – od​parł Va​lyn. – Jadą w do​brym tem​pie. Lot​nik wy​mie​nił spoj​rze​nia z Ta​la​lem. — Sły​szysz coś? — Tyl​ko wiatr – od​rzekł Ta​lal. — Zbli​ża​ją się – po​wie​dział Va​lyn, przy​ku​ca​jąc, by przy​ło​żyć ucho do zie​‐ mi. Słu​chał przez chwi​lę, aż wresz​cie po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy. – Są o milę stąd. Jadą ga​lo​pem. — Ga​lo​pem w nocy, w ta​kim te​re​nie? – Ta​lal po​krę​cił gło​wą. – To nie​bez​‐ piecz​ne. Te​raz La​ith przy​ło​żył ucho do tra​wy, wsłu​chi​wał się dłu​go, po​tem wstał. — Nie wiem, jak ich wcze​śniej do​sły​sza​łeś, ale te​raz ja też ich sły​szę. Brzmi to tak, jak​by je​cha​li ja​kąś dro​gą. Zie​mia jest moc​no ubi​ta. Ta​lal prze​chy​lił gło​wę i parę razy roz​tar​gnio​nym ge​stem ob​ró​cił że​la​zną bran​so​let​kę na prze​gu​bie. — Wy​da​je mi się, że omi​ną nas od za​chod​niej stro​ny. Nie po​win​ni nam za​gro​zić. — Wy​ko​rzy​sta​łeś ja​kąś se​kret​ną krwio​pij​czą sztucz​kę? – za​py​tał La​ith. — Tak, bar​dzo se​kret​ną. Na​zy​wam ją słu​cha​niem. Va​lyn za​czął ob​li​czać w pa​mię​ci kąty do​jaz​du. Czte​ry ko​nie ja​dą​ce ostro na po​łu​dnie nie mo​gły być ru​ty​no​wym pa​tro​lem. Na​wet ja​dąc dro​gą, jeźdź​‐ cy ry​zy​ko​wa​li zdro​wie koni, a to ozna​cza​ło po​śpiech. Po​śpiech ozna​czał in​‐ for​ma​cje, a je​dy​ną in​for​ma​cją na tym od​lu​dziu mo​gła być in​for​ma​cja o Urghu​lach. Va​lyn za​gryzł zęby. Za​mie​rzał po​zo​sta​wać w ukry​ciu i prze​mknąć się do An​nu​ru, naj​pierw przez gra​ni​cę ce​sar​stwa, a po​tem da​lej, do sto​li​cy. Chciał od​szu​kać il Torn​ję tak, aby nikt się o tym nie do​wie​dział. Być może uda mu się spo​tkać z Ka​de​‐ nem, za​nim usta​li plan dal​sze​go dzia​ła​nia, być może nie, ale samo spo​tka​nie z bra​tem i po​wia​do​mie​nie go, co się tu dzie​je, nie mo​gło wy​star​czyć. Prę​dzej czy póź​niej bę​dzie mu​siał zde​cy​do​wać, czy za​bić ke​na​ran​ga, a w tym celu bę​‐ dzie mu​siał zro​bić to, co ko​niecz​ne, by do​wie​dzieć się, czy Dłu​ga Pięść mó​‐ wił praw​dę. Wódz Urghu​lów upie​rał się, że jego ogrom​ny obóz pe​łen jeźdź​‐ ców to czy​sto obron​ne przed​się​wzię​cie, lecz dzie​siąt​ki ty​się​cy kon​nych wo​‐ jow​ni​ków mo​gły się zmie​nić w agre​so​rów w cza​sie krót​szym, niż trze​ba by do​siąść koni. Va​lyn wie​dział je​dy​nie tyle, że Dłu​ga Pięść pro​wa​dzi z nim ja​kąś grę. Tak czy ina​czej, na​strę​cza​ła się te​raz oka​zja po​zy​ska​nia bez​po​śred​‐ nich, nie​prze​fil​tro​wa​nych i nie​ska​żo​nych in​for​ma​cji. Poza tym zdo​by​li​by też ko​nie. — Za​sadz​ka „na umar​la​ka” – po​sta​no​wił na​gle i ob​ró​cił się w stro​nę wzgó​rza, ru​sza​jąc bie​giem. La​ith ani drgnął.

— A może jed​nak prze​mknie​my się, omi​ja​jąc pa​trol? — Po​trze​bu​je​my ję​zy​ka i koni – krzyk​nął Va​lyn przez ra​mię. — A żoł​nie​rze? – spy​tał Ta​lal. Krwio​pij​ca po​biegł za nim na​tych​miast, lecz gdy Va​lyn się od​wró​cił, do​strzegł tro​skę na jego twa​rzy. – To jed​nak An​‐ nu​ryj​czy​cy… — Wiem, że to An​nu​ryj​czy​cy – od​parł Va​lyn, pró​bu​jąc ob​my​ślić atak. Trud​no było do​kład​nie oce​nić, jak da​le​ko są jeźdź​cy, ale zo​sta​ło nie wię​cej niż parę mi​nut. – Nie za​bi​je​my ich. — Jeń​cy kom​pli​ku​ją spra​wę – za​uwa​żył La​ith, gdy zrów​nał się z nimi. — Zła​pie​my ich – od​rzekł Va​lyn. – Zwią​że​my im nogi. Zrzu​ci​my na zie​‐ mię ja​kieś pięć mil od dro​gi. Do​czoł​ga​nie się z po​wro​tem zaj​mie im parę dni. Przy odro​bi​nie szczę​ścia nie do​wie​dzą się na​wet, że je​ste​śmy z Ket​tra​lu. — Szczę​ście – mruk​nął La​ith, krę​cąc gło​wą. – Po​wi​nie​nem mieć go tro​‐ chę wię​cej albo za​cząć po​trze​bo​wać mniej. Wy​szli na ni​skie wznie​sie​nie i Va​lyn się za​trzy​mał, lu​stru​jąc te​ren po​ni​‐ żej. Był nie​mal rów​nie pu​sty jak step, lecz ro​sło tam parę po​chy​lo​nych so​sen i kil​ka kęp po​wy​krę​ca​nych olch o ga​łę​ziach sre​brzy​stych w bla​sku księ​ży​ca, jed​nym sło​wem – dość miej​sca, by „umar​lak” miał się gdzie scho​wać. Obok cią​gnę​ła się je​dy​na pro​sta li​nia w tym fa​li​stym kra​jo​bra​zie: ubi​ta zie​mia an​‐ nu​ryj​skie​go szla​ku pro​wa​dzą​ce​go w kie​run​ku po​łu​dnio​we​go ho​ry​zon​tu. — Ja będę umar​la​kiem – po​wie​dział Va​lyn, roz​glą​da​jąc się uważ​nie wo​‐ ko​ło, po czym wska​zał pal​cem – o, tam. Czte​ry ko​nie ozna​cza​ją pew​nie dwóch jeźdź​ców i dwa lu​za​ki. La​ith ski​nął gło​wą. — Jaki układ? „V” czy pół​ślu​za? – Lot​nik, poza skłon​no​ścią do bła​zeństw i na​rze​ka​nia, na​praw​dę lu​bił wal​czyć. Nie tak bar​dzo jak la​tać, ale z bra​ku ket​tra​la la​ta​nie nie wcho​dzi​ło w ra​chu​bę. — Ro​bi​my pół​ślu​zę – od​parł Va​lyn, wska​zu​jąc na kar​ło​wa​te drze​wo i wy​so​ki do pasa rząd krze​wów po dru​giej stro​nie dro​gi. — Bę​dzie cięż​ko – stwier​dził Ta​lal, nad​sta​wia​jąc ucho na tę​tent ko​pyt. Va​lyn po​tak​nął. — Jak to roz​gry​wa​my? – spy​tał La​ith. — Po za​trzy​ma​niu ła​pię lu​za​ki… – od​parł Va​lyn, roz​wa​ża​jąc wszyst​kie moż​li​wo​ści. — Je​że​li będą tam ja​kieś lu​za​ki – rzu​cił Ta​lal. — Bez lu​za​ków od​pusz​cza​my – stwier​dził Va​lyn. – Po​zwa​la​my im od​je​‐ chać. — Zła​piesz lu​za​ki – na​ci​skał La​ith, ma​cha​jąc nie​cier​pli​wie dło​nią – a po​‐ tem… — Za​płon i trach – od​rzekł Va​lyn i spoj​rzał na krwio​pij​cę. — No do​brze – zgo​dził się Ta​lal. – Dam radę. — Czy​li w po​rząd​ku. Stan​dard. Je​den ła​pie za uzdę. Dru​gi ścią​ga go na zie​mię. Nie mar​tw​cie się o ha​łas. Je​ste​śmy te​raz do​bre pięć mil od rze​‐

ki. Uwa​żaj​cie tyl​ko, żeby nie uciekł. — A je​że​li bę​dzie ich wię​cej? – za​py​tał Ta​lal. Va​lyn za​milkł i wsłu​chał się w dud​nie​nie ko​pyt. Nie​ła​two było od​róż​nić krok po​szcze​gól​nych koni, ale były już bar​dzo bli​sko. Był pra​wie pe​wien, że są tam tyl​ko czte​ry ko​nie. – Czte​rech lu​dzi ozna​cza​ło​by, że jadą bez lu​za​‐ ków – po​wie​dział. – A ta​kie tem​po bez koni na zmia​nę to czy​sty idio​tyzm. La​ith skło​nił gło​wę i po​biegł za​jąć po​zy​cję. Ta​lal się za​wa​hał. — Po​wiedz to albo bądź ci​cho – za​pro​po​no​wał Va​lyn. – Już pra​wie tu są. — Wy​glą​da do​brze – orzekł krwio​pij​ca. – Stan​dar​do​wy pro​to​kół. Czte​ry ko​nie. Dwóch lu​dzi. – Od​wró​cił się i po​biegł za La​ithem. † Gdy Va​lyn zo​ba​czył nad​jeż​dża​ją​cych jeźdź​ców, uświa​do​mił so​bie, że wła​‐ śnie roz​pie​przy​li mu cały przy​ję​ty pro​to​kół. Czte​ry ko​nie. Czte​rech lu​dzi. Albo mie​li lu​za​ki gdzieś da​lej na po​łu​dniu, albo byli zu​peł​ny​mi głup​ca​mi. Te​raz i tak było to już bez zna​cze​nia. Va​lyn le​żał na skra​ju dro​gi. Gdy​by była tam ja​kaś osło​na, to dzię​ki swe​mu czar​ne​mu stro​jo​wi mógł​by po​zo​stać zu​‐ peł​nie nie​wi​docz​ny. Jeźdź​cy pę​dzi​li szyb​ko i nie spo​dzie​wa​li się zwłok przy dro​dze, przy sa​mej gra​ni​cy ce​sar​stwa. Va​lyn jed​nak spe​cjal​nie wy​brał miej​‐ sce bez żad​nej osło​ny. Za​sadz​ka na umar​la​ka by​ła​by kiep​ską za​sadz​ką, gdy​‐ by cel prze​je​chał, nie za​uwa​ża​jąc cia​ła. Klnąc pod no​sem, Va​lyn po​czoł​gał się szyb​ko w stro​nę płyt​kie​go za​głę​bie​nia kil​ka kro​ków da​lej, lecz za​nim po​ko​‐ nał po​ło​wę tego dy​stan​su, żoł​nie​rze się z nim zrów​na​li. Krzyk do​wód​cy do​‐ tarł do nich przez ło​skot ko​pyt i wszy​scy za​trzy​ma​li się gwał​tow​nie, aż za​‐ chra​pa​ły ko​nie. — Wstań i po​każ się! – krzyk​nął je​den z żoł​nie​rzy. Roz​ka​zo​wi to​wa​rzy​‐ szył nie​przy​jem​ny zgrzyt sta​li, gdy wszy​scy jeźdź​cy do​by​li mie​czy. Va​lyn prze​krę​cił się lek​ko na bok i wy​su​nął nóż z po​chwy przy pa​sie, cały czas pró​bu​jąc ob​my​ślić zmia​nę tak​ty​ki. Trzech na czte​rech było cał​kiem do przy​ję​cia i po stro​nie Ket​tra​lu były więk​sze szan​se, zwłasz​cza w dzia​ła​niu z za​sadz​ki, ale trze​ba było mieć upodo​ba​nie do pod​rzy​na​nia gar​deł. — To ja​kiś Urghul, Kid​der – po​wie​dział dru​gi zdu​szo​nym gło​sem. – Ja​kiś za​wszo​ny zwia​dow​ca. — Co tu robi? – roz​legł się trze​ci głos. – Gdzie jest jego koń? Va​lyn za​ry​zy​ko​wał rzut oka w stro​nę żoł​nie​rzy. Tak jak po​dej​rze​wał, mie​li na so​bie lek​kie skó​rza​ne pan​ce​rze ku​rie​rów le​gii. Wierz​cho​wiec do​‐ wód​cy wy​su​nął się nie​co na​przód, lecz trzej jeźdź​cy sta​li za nim w zwar​tym szy​ku. La​ith i Ta​lal byli po dru​giej stro​nie dro​gi, co ozna​cza​ło, że dwaj z tam​‐ tych czte​rech byli czę​ścio​wo za​sło​nię​ci przed ata​kiem. Gdy​by pierw​szy z jeźdź​ców spadł z ko​nia, gdy​by uda​ło się Va​ly​no​wi pręd​ko ścią​gnąć

go na zie​mię, to mógł​by też oku​la​wić naj​bliż​sze​go ko​nia, co roz​wią​za​ło​by je​den z pro​ble​mów… — Stój – po​wtó​rzył naj​bliż​szy jeź​dziec. – Na​ka​zu​ję ci w imie​niu re​gen​ta albo cię stra​tu​ję. — Nie – jęk​nął Va​lyn, pod​no​sząc rękę. – Pro​szę. Je​stem ran​ny. Je​stem An​‐ nu​ryj​czy​kiem. Z le​gii. — Czy tak mó​wią Urghu​lo​wie, Ari​nie? — Nie wszy​scy ga​da​ją od rze​czy – upie​rał się Arin. – Ten może być szpie​‐ giem. — Wszyst​kie le​gie wzdłuż tej dro​gi sta​cjo​nu​ją w for​tach – po​wie​dział ostroż​nie Kid​der, do​wód​ca, zwra​ca​jąc się do Va​ly​na. – Na​le​żysz do trzy​dzie​‐ stej dru​giej? Va​lyn się za​wa​hał. Roz​miesz​cze​nie le​gii nie​ustan​nie się zmie​nia​ło. Ge​ne​‐ ra​ło​wie wo​le​li, by żoł​nie​rze nie przy​zwy​cza​ja​li się zbyt​nio i nie czu​li się zbyt kom​for​to​wo w jed​nym miej​scu, a w Ket​tra​lu nie za​da​wa​no so​bie tru​du, by stu​dio​wać ak​tu​al​ne kon​fi​gu​ra​cje. Trze​ba było za​ry​zy​ko​wać. — Dzie​sią​ta – wy​ję​czał. – Bła​gam, je​stem ran​ny. Kid​der spiął ko​nia. — Dzie​sią​ta jest na za​cho​dzie, w gó​rach Roms​da​lu – po​wie​dział nie​uf​nie. – Co tu​taj ro​bisz? Va​lyn umilkł. Im dłu​żej trwa​ła roz​mo​wa, tym wię​cej cza​su zy​ski​wa​li La​‐ ith i Ta​lal, by zmie​nić po​zy​cję i usta​lić nową tak​ty​kę. Sku​tecz​ność za​sadz​ki za​le​ża​ła od za​sko​cze​nia. W trak​cie tej roz​mo​wy po​zo​sta​li jeźdź​cy za​czę​li się roz​su​wać na boki i z nie​po​ko​jem lu​stro​wa​li oto​cze​nie. — Je​stem po​słań​cem – jęk​nął. Zno​wu mil​czał chwi​lę. – Urghu​lo​wie mnie ra​ni​li. Mój to​wa​rzysz nie żyje. Wzmian​ka o Urghu​lach wy​wo​ła​ła pew​ną kon​ster​na​cję. Po​zo​sta​li jeźdź​cy za​czę​li za​ta​czać krę​gi koń​mi i roz​glą​dać się bacz​nie. Wy​glą​da​ło jed​nak na to, że do​wód​ca na​brał nie​co wię​cej za​ufa​nia, bo po chwi​li zsiadł z ko​nia i zbli​żył się do Va​ly​na. Sta​nął kil​ka kro​ków od nie​go z ob​na​żo​nym mie​czem wy​mie​rzo​nym w jego pierś. — Jaką nie​siesz wia​do​mość? – za​py​tał. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Dla do​wód​cy gar​ni​zo​nu… — Gdzie twój koń? — Na po​łu​dnie stąd. Może milę. Czoł​ga​łem się… Pro​szę. Męż​czy​zna zer​k​nął przez ra​mię i gdy przez krót​ką chwi​lę jego gło​wa była od​wró​co​na, Va​lyn ze​rwał się na nogi, kop​nia​kiem od​bił w bok wy​mie​rzo​ny miecz, po czym ude​rzył na​sa​dą dło​ni w szy​ję żoł​nie​rza. Nie był to za​bój​czy cios i miał je​dy​nie ogłu​szyć tam​te​go na kil​ka ude​rzeń ser​ca, lecz Va​lyn po​‐ czuł, jak coś chrup​nę​ło pod jego ręką, i An​nu​ryj​czyk, krztu​sząc się, upadł na zie​mię. Nie było cza​su za​sta​na​wiać się nad tym, co zro​bił, bo zo​sta​ło jesz​‐ cze trzech jeźdź​ców. Va​lyn po​stą​pił na​przód, wy​rwał dłu​gi miecz z dło​ni le​‐

żą​ce​go i ude​rzył nim z pół​ob​ro​tu, tnąc w szy​ję naj​bliż​sze​go wierz​chow​ca. Po​trze​bo​wa​li trzech koni, nie czte​rech. Zwie​rzę się cof​nę​ło i za​nim jeź​dziec zdą​żył uwol​nić sto​py ze strze​mion, upa​dło w drgaw​kach. Żoł​nierz wrza​snął z bólu, ła​miąc nogę, a Va​lyn do​padł go w jed​nej chwi​li i po​zba​wił przy​tom​no​ści, ude​rza​jąc w czasz​kę gło​wi​cą mie​cza. To było już dwóch. Od​wró​cił się i stwier​dził, że La​ith strą​cił z sio​dła trze​‐ cie​go. Czwar​ty jed​nak​że, któ​ry był nie​co da​lej od cen​trum ata​ku, wy​rwał się i po​ga​lo​po​wał dro​gą na pół​noc, za​po​mi​na​jąc o swo​ich to​wa​rzy​szach. Va​lyn za​klął i rzu​cił się, by zła​pać choć jed​ne​go z dwóch po​zo​sta​łych koni. Zwie​rzę​‐ ta były prze​ra​żo​ne, prze​wra​ca​ły oczy​ma i chra​pa​ły gło​śno, a gdy Va​lyn zbli​‐ żył się do pierw​sze​go, ten się cof​nął i pró​bo​wał za​ata​ko​wać go ko​py​ta​mi. Va​lyn zro​bił unik i znów spró​bo​wał po​dejść bli​żej, lecz koń ob​ra​cał się, za​‐ cho​wu​jąc dy​stans. — Ta​lal! – za​wo​łał. Wy​glą​da​ło to kiep​sko, lecz gdy​by jeźdź​co​wi rze​czy​‐ wi​ście uda​ło się umknąć, to jesz​cze przed za​cho​dem słoń​ca mie​li​by na kar​ku pół le​gii. Krwio​pij​ca od​da​lił się o kil​ka​na​ście kro​ków, uniósł wy​so​ko gło​wę i wbił wzrok w szyb​ko od​da​la​ją​cą się syl​wet​kę jeźdź​ca. Va​lyn do​strzegł, jak Ta​lal wy​ko​nał drob​ny gest lewą dło​nią, jak​by od​pę​dzał mu​chę z pal​ców dru​giej ręki; w tym sa​mym mo​men​cie koń za​rżał i przed​nie pę​ci​ny za​pa​dły się pod nim gwał​tow​nie. Jeź​dziec ode​rwał się na​gle od sio​dła, prze​le​ciał ka​wa​łek, ma​cha​jąc rę​ko​ma, jak​by pró​bo​wał po​chwy​cić coś w po​wie​trzu, i z gło​śnym trza​skiem ude​rzył gło​wą o zie​mię. Ta​lal pod​biegł do nie​go, ale było już po wszyst​kim. Choć koń rzu​cał się gwał​tow​nie w bólu i pa​ni​ce, to le​żą​cy, bez​wład​ny kształt jeźdź​ca po​zo​stał strasz​li​wie nie​ru​cho​my. Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko, po czym omiótł spoj​rze​niem roz​cią​ga​ją​cy się przed nim wi​dok. Pierw​szy żoł​nierz, zgię​ty wpół, opie​rał się jed​ną ręką o zie​‐ mię, a dru​gą trzy​mał się za gar​dło, pró​bu​jąc wcią​gnąć po​wie​trze przez uszko​dzo​ną tcha​wi​cę. Czło​wiek przy​gnie​cio​ny ko​niem le​żał spo​koj​nie, ale z nie​na​tu​ral​ne​go uło​że​nia cia​ła wy​ni​ka​ło ja​sno, że ma zła​ma​ną nogę. Wi​dok ten po​ło​żył się Va​ly​no​wi cięż​kim ka​mie​niem na ser​cu. W cią​gu kil​ku chwil jego sta​ran​nie przy​go​to​wa​na za​sadz​ka wy​mknę​ła się zu​peł​nie spod kon​tro​‐ li. Le​żą​cy lu​dzie nie byli bar​ba​rzyń​ca​mi ani zdraj​ca​mi. Byli to an​nu​ryj​scy żoł​nie​rze w służ​bie jego wła​sne​go ce​sar​stwa, lo​jal​ni i wy​ko​nu​ją​cy roz​ka​zy naj​le​piej jak po​tra​fi​li, a w za​mian za tę lo​jal​ność Va​lyn ich za​ata​ko​wał, przy​‐ naj​mniej jed​ne​go uczy​nił ka​le​ką do koń​ca ży​cia, a dru​gie​go chy​ba za​bił. — Czy jest przy​tom​ny? – za​py​tał su​cho, zwra​ca​jąc się do La​itha. La​ith przy​trzy​my​wał swo​je​go żoł​nie​rza, do​ci​ska​jąc mu sto​pą ple​cy. — Jak do​tąd, tak – od​parł i za​czął wią​zać cien​ką lin​ką jego prze​gu​by. W świe​tle księ​ży​ca oczy La​itha po​ły​ski​wa​ły po​nu​ro. – Na Hul​la, co my​śmy zro​bi​li? — Zro​bi​li​śmy to, co mu​sie​li​śmy – od​rzekł Va​lyn, usi​łu​jąc za​pa​no​wać

nad mdło​ścia​mi i ogar​nia​ją​cą go gro​zą. — Mu​sie​li​śmy? – za​py​tał La​ith, wska​zu​jąc ge​stem le​żą​cych. – Jak to: mu​‐ sie​li​śmy? — Skoń​czo​ne, La​ith – po​wie​dział spo​koj​nie Ta​lal. – Po​szło nie tak, ale zro​bi​li​śmy to wszy​scy i nie mo​że​my już tego zmie​nić. — A co z tam​tym? – za​py​tał Va​lyn, pa​trząc w stro​nę żoł​nie​rza na dro​dze. Ta​lal po​de​rżnął ko​nio​wi gar​dło i te​raz już dwa zwie​rzę​ta nie żyły, a żoł​nierz le​żał bez ru​chu. Krwio​pij​ca po​krę​cił gło​wą. — Zła​mał kark. Va​lyn po​pa​trzył chwi​lę na nie​wy​raź​ne kształ​ty czło​wie​ka i ko​nia, po czym od​wró​cił się z po​wro​tem ku to​wa​rzy​szom i pod​szedł do żoł​nie​rza z uszko​dzo​ną tcha​wi​cą. An​nu​ryj​czyk stał na czwo​ra​kach i skrę​cał się, wy​da​‐ jąc chra​pli​we, skrze​czą​ce od​gło​sy, któ​re w ci​chym po​wie​trzu brzmia​ły tro​‐ chę jak ka​szel, a tro​chę jak tor​sje. Va​lyn przez chwi​lę tyl​ko pa​trzył. Jego oczy w świe​tle księ​ży​ca wi​dzia​ły każ​dy, na​wet naj​drob​niej​szy szcze​gół: mały ta​‐ tu​aż my​szy za uchem żoł​nie​rza, bli​znę na kłyk​ciach jego pra​wej dło​ni i ślad na gło​wie po nie​rów​nym ob​cię​ciu wło​sów. Czło​wiek ten prze​su​nął się kil​ka​‐ na​ście kro​ków zu​peł​nie bez celu, pró​bu​jąc uciec przed wła​snym prze​ra​że​‐ niem. — Zmiaż​dżo​na – po​wie​dział Ta​lal, pod​cho​dząc bli​żej. — Może jed​nak nie – od​parł Va​lyn. — Jest zmiaż​dżo​na – po​wtó​rzył krwio​pij​ca ci​cho, lecz sta​now​czo. — Ktoś mógł​by to wy​le​czyć. Pa​mię​ta​cie Vel​li​ka, jesz​cze tam, na Wy​‐ spach? Roz​wa​lił so​bie tcha​wi​cę przy spa​pra​nym becz​ko​wym zrzu​cie i za​go​‐ iła mu się cał​kiem do​brze. — Za​wieź​li Vel​li​ka do in​fir​me​rii w nie​ca​łą go​dzi​nę, a na​wet te​raz le​d​wo mówi. Umiem opa​trzyć wie​le rze​czy, ale to… – Ta​lal roz​ło​żył ręce. – Py​ta​nie tyl​ko, prę​dzej czy póź​niej. Męż​czy​zna w koń​cu od​wró​cił gło​wę, sły​sząc ich gło​sy. Był mło​dy, naj​wy​‐ żej dwa lata star​szy od Va​ly​na. Pod​niósł słab​ną​cą rękę w ge​ście, któ​ry mógł ozna​czać bła​ga​nie lub oskar​że​nie. Szczę​ki po​ru​sza​ły się lek​ko, mię​dląc ja​kieś okru​chy słów. Va​lyn ode​tchnął dłu​go i głę​bo​ko. Ta​lal miał ra​cję. Je​dy​ną do​bro​cią była te​raz do​broć noża, a jed​nak Va​lyn się za​wa​hał, po raz pierw​szy czu​jąc, co tak na​praw​dę ozna​cza do​wo​dze​nie Skrzy​dłem. Po wszyst​kich pły​wac​kich tre​‐ nin​gach, ćwi​cze​niach z ję​zy​ków i na​uce de​mol​ki na Wy​spach ła​two było cza​sem za​po​mnieć, że to dla ta​kich chwil ich szko​lo​no. Ket​tral był po pro​stu grzecz​niej​szym sło​wem ozna​cza​ją​cym za​bój​cę. Oczy​wi​ście nikt nie za​kła​‐ dał, że bę​dzie za​bi​jał an​nu​ryj​skich żoł​nie​rzy, ale za​bi​ja​nie było za​bi​ja​niem. Nik nie chciał umie​rać. Va​lyn zmu​sił się, by spoj​rzeć ran​ne​mu żoł​nie​rzo​wi w oczy. Le​gio​ni​sta wy​trzy​mał jego spoj​rze​nie. Co wi​dział, pa​trząc w czar​ną ot​chłań nie​obec​‐

nych oczu Va​ly​na? Va​lyn doj​rzał w jego spoj​rze​niu strach i ból. Wy​czuł go​‐ rą​cą woń zgro​zy, jaka za​wi​sła w po​wie​trzu. Może po​sła​niec do​sły​szał ich roz​mo​wę, może nie, ale w taki czy inny spo​sób do​my​ślił się, że chwi​la jego śmier​ci na​de​szła. To spra​wia, że każ​de ude​rze​nie ser​ca jest te​raz okru​cień​stwem, po​nu​ro stwier​dził w du​chu Va​lyn. Póź​niej zaś, za​nim zdo​łał dłu​żej po​my​śleć, wbił nóż w szy​ję żoł​nie​rza, z fu​rią prze​ci​na​jąc tcha​wi​cę i ar​te​rie, a po​tem mię​śnie, aż nóż za​zgrzy​tał na ko​ści. Go​rą​ca krew spla​mi​ła czar​ny kom​bi​ne​zon, a od​dech Va​ly​na stał się tak samo go​rą​cy i chra​pli​wy. Żoł​nierz się osu​nął i oparł o nie​go, gło​wa zwi​‐ sła mu na bok pod ja​kimś okrop​nym ką​tem, z pu​sty​mi oczy​ma i otwar​ty​mi sze​ro​ko usta​mi. — Na świę​te​go Hul​la, Val – wy​mam​ro​tał La​ith. – Nie mu​sia​łeś od​ci​nać mu ca​łej gło​wy. Va​lyn spoj​rzał na cia​ło i od​rzu​cił nóż. Zwło​ki upa​dły na zie​mię. — Jest pie​przo​nym tru​pem, nie? – za​py​tał. Jego kłyk​cie wciąż były po​bie​‐ la​łe od ści​ska​nia noża. – Zo​bacz​my, co po​zo​sta​li dwaj mają do po​wie​dze​nia. Zo​bacz​my, czy to wszyst​ko było co​kol​wiek war​te.

30

P

ry​wat​ny apar​ta​ment Mor​je​ty obej​mo​wał ciąg prze​stron​nych, wy​nio​‐ słych kom​nat z otwar​ty​mi strze​li​sty​mi okna​mi, trzy​krot​nie wyż​szy​‐ mi od Ka​de​na, w któ​rych cien​kie za​sło​ny fa​lo​wa​ły na lek​kim wie​trze. Le​ina ge​stem za​pro​si​ła ich do środ​ka, za​mknę​ła za sobą cięż​kie drew​nia​ne drzwi, prze​krę​ci​ła klucz w zam​ku, po czym po​de​szła do okien i roz​su​nę​ła za​‐ sło​ny. Zaj​rza​ła przy tym za nie, od​sła​nia​jąc ka​mien​ne oście​ża po obu stro​‐ nach. — Czy mo​że​my… – za​czę​ła Tri​ste, lecz mat​ka prze​rwa​ła jej ener​gicz​nym, prze​czą​cym ru​chem gło​wy i dała ge​stem znak, by przejść do na​stęp​nej kom​‐ na​ty, z dala od otwar​tych okien. Pod jed​ną ze ścian sta​ło ogrom​ne łoże przy​‐ kry​te cien​kim je​dwa​biem. Pod dru​gą dwie dłu​gie, mięk​kie, bliź​nia​cze sofy. Le​ina za​mknę​ła drzwi na dwie za​su​wy, przy​ło​ży​ła do nich ucho na kil​ka ude​rzeń ser​ca, aż wresz​cie się od​wró​ci​ła. — Pro​szę – po​wie​dzia​ła, ge​stem wska​zu​jąc na sofy. – Sia​daj​cie. Prze​pra​‐ szam za po​śpiech, z ja​kim was tu przy​pro​wa​dzi​łam, ale cza​sa​mi mi się wy​‐ da​je, że Cie​na ko​cha se​kre​ty rów​nie moc​no jak cie​le​sne roz​ko​sze. — Czy w tym po​ko​ju mo​że​my roz​ma​wiać? – za​py​ta​ła Tri​ste. Mor​je​ta ski​nę​ła gło​wą. — W in​nych kom​na​tach są spe​cjal​ne otwo​ry do pod​słu​chi​wa​nia, ale tu​‐ taj wszyst​kie od​na​la​złam. Za​tka​łam je. Prze​nio​sła wzrok z cór​ki na Ka​de​na i Kie​la. Jej spoj​rze​nie było te​raz bar​‐ dziej szcze​re i bez​po​śred​nie niż w ogro​do​wym pa​wi​lo​nie. Je​śli spoj​rze​nie to mia​ło Ka​de​na od​prę​żyć, to nie osią​gnę​ło swe​go celu. Czuł się jak koza, poj​‐ ma​na i pro​wa​dzo​na na rzeź, i z tru​dem się ha​mo​wał, by nie na​cią​gnąć kap​‐ tu​ra jesz​cze głę​biej na oczy. — Oczy​wi​ście już do​bry tu​zin osób wie, że przy​szli​ście – cią​gnę​ła Mor​je​‐ ta. Za​czę​ła wy​li​czać je na wy​ma​ni​kiu​ro​wa​nych pal​cach: – Straż​ni​cy przed skle​pem Rel​li, sama Rel​li, Yama​ra, któ​ry was po​wi​tał, oraz wszy​scy męż​‐ czyź​ni i ko​bie​ty, któ​rych mi​ja​li​śmy, idąc tu​taj. Jak waż​ny jest wasz se​kret? Wia​do​mo​ści roz​cho​dzą się po kom​na​tach świą​ty​ni jak wio​sen​ny za​pach bzu. Ka​den się za​wa​hał, a póź​niej na​głym ru​chem zsu​nął z gło​wy kap​tur.

— Bar​dzo waż​ny – po​wie​dział. Oczy le​iny zro​bi​ły się okrą​głe jak spodki, gdy uj​rza​ła pło​mien​ne tę​czów​ki Ka​de​na. Za​gry​zła war​gi. — Och – wes​tchnę​ła wresz​cie, zdu​mio​na, po czym pod​nio​sła się z sofy i zgię​ła w głę​bo​kim ukło​nie. – Bądź po​zdro​wio​ny w ser​cu Cie​ny, wa​sza pro​‐ mien​ność. — Wstań – od​parł Ka​den, da​jąc jej znak ręką. – Wstań. – Znów po​czuł cię​‐ żar tej jed​nej sy​la​by, któ​rą bę​dzie zmu​szo​ny wy​ma​wiać do koń​ca ży​cia. Za​‐ kła​da​jąc oczy​wi​ście, że jesz​cze mam przed sobą ja​kieś ży​cie, rzekł do sie​bie w du​chu. – Mam na​dzie​ję, że któ​re​goś dnia za​sią​dę na tro​nie mo​ich przod​‐ ków, ale od​no​szę wra​że​nie, że ktoś chce mnie w tym ubiec. Póki co, na​zy​waj mnie Ka​de​nem. Wszel​kie ce​re​mo​nie mogą nas tyl​ko na​ra​zić na śmierć. Mor​je​ta umil​kła, a po​tem się pod​nio​sła i ski​nę​ła gło​wą. — Jak so​bie ży​czysz, Ka​de​nie. – Tu się za​wa​ha​ła. – Je​śli mogę spy​tać, jak… — To była pu​łap​ka – wtrą​ci​ła Tri​ste. – Ta​rik Adiv za​brał mnie do Ashk’lanu… — …jako po​da​ru​nek – wpa​dła jej w sło​wo mat​ka. – Nie mo​głam so​bie tego wy​ba​czyć. Tri​ste mach​nę​ła ręką. — Pro​szę cię, mamo. Co​kol​wiek byś zro​bi​ła, skoń​czy​ło​by się to dla nas obu jesz​cze więk​szym nie​szczę​ściem. Rzecz nie w tym, że Adiv mnie za​brał, ale dla​cze​go to zro​bił. Chciał za​sta​wić na Ka​de​na pu​łap​kę. — A do cze​go ty by​łaś mu po​trzeb​na? – za​py​ta​ła Mor​je​ta. — Po​trze​bo​wał mnie jako przy​nę​ty – od​rze​kła po​nu​ro Tri​ste. Ka​den pa​trzył na dziew​czy​nę, wy​pa​tru​jąc ja​kie​goś śla​du, naj​drob​niej​szej ozna​ki, że kła​mie, ja​kie​goś echa tej mocy, jaką oka​za​ła w mrocz​nych ka​za​‐ ma​tach Umar​łe​go Ser​ca. Nie po​ja​wi​ło się nic. Była tyl​ko mło​da dziew​czy​na, prze​stra​szo​na i roz​gnie​wa​na. Mor​je​ta gwizd​nę​ła ci​cho i się​gnę​ła do srebr​nej tacy i sto​ją​ce​go na niej dzban​ka, na​la​ła chłod​ne​go wina do kie​lisz​ków. Po​da​ła je naj​pierw męż​czy​‐ znom, po​tem Tri​ste. Ka​den za​uwa​żył drże​nie jej ręki, gdy się​gnę​ła po swój kie​li​szek i pod​nio​sła go do ust. Zwró​cił też uwa​gę, jak głę​bo​ki łyk po​cią​gnę​‐ ła. — Co się dzie​je? – za​py​ta​ła, krę​cąc gło​wą i po​now​nie pod​no​sząc kie​li​szek do ust. — Mie​li​śmy na​dzie​ję, że być może zdo​łasz nam od​po​wie​dzieć na to py​ta​‐ nie – od​parł Ka​den. — Tłu​ma​czy​łam Ka​de​no​wi – ode​zwa​ła się Tri​ste – w jaki spo​sób le​iny do​‐ wia​du​ją się wszyst​kie​go, co ma co​kol​wiek wspól​ne​go z ludź​mi wła​dzy i bo​‐ gac​twa w An​nu​rze. Mor​je​ta skrzy​wi​ła się lek​ko, choć gry​mas ten spra​wiał wra​że​nie wy​ćwi​‐ czo​ne​go przed lu​strem, jak​by był czymś, co mia​ło bar​dziej wy​ra​żać ko​kie​te​‐

ryj​ne nie​za​do​wo​le​nie niż au​ten​tycz​ną iry​ta​cję. — Nie wszyst​kie​go – od​par​ła – ale rze​czy​wi​ście jest w tym wie​le praw​dy. Żą​dza bar​dzo roz​wią​zu​je ję​zyk i za​rów​no ko​bie​ty, jak i męż​czyź​ni chęt​nie zwie​rza​ją swo​je se​kre​ty w ob​ję​ciach bo​gi​ni. – Wes​tchnę​ła i roz​ło​ży​ła ręce. – Ta​rik Adiv wró​cił do Pa​ła​cu Brza​sku już parę ty​go​dni temu. Ka​den spoj​rzał w osłu​pie​niu. Czas po​wro​tu wska​zy​wał, że krwio​pij​ca mógł rów​nież wy​ko​rzy​stać ken​ta, choć to mu​sia​ło​by ozna​czać… Po​wstrzy​‐ mał te my​śli, sły​sząc w du​chu głos Tana: Spe​ku​la​cje. — Jak? – za​py​tał. — Ket​tral – od​par​ła Mor​je​ta. – Przy​był nocą i wy​lą​do​wał na szczy​cie Włócz​ni, ale lu​dzie za​uwa​ży​li pta​ka. – Spoj​rza​ła w dół i wy​gła​dzi​ła dłoń​mi ma​te​riał suk​ni na ko​la​nach, po czym ob​ró​ci​ła się do Tri​ste, a w ką​ci​kach jej oczu za​bły​sły łzy. – Pró​bo​wa​łam się z nim spo​tkać – po​wie​dzia​ła. – Pró​bo​wa​‐ łam się do​wie​dzieć, gdzie je​steś. Kil​ka razy po​szłam tam oso​bi​ście, żeby ko​‐ rzyć się w Ja​śmi​no​wym Dwo​rze. Wy​sy​ła​łam li​sty… – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nic. Z tego, co wiem od in​nych lein, nie​mal cały czas był na na​ra​dach z ke​na​ran​‐ giem. — Ra​nem il Torn​ją – po​wie​dział Ka​den. Spo​dzie​wał się tego. Mi​ci​jah Ut wy​chwa​lał ge​ne​ra​ła pod nie​bio​sa, ale je​śli kto​kol​wiek był​by w sta​nie pod​po​rząd​ko​wać so​bie Ket​tral i aedo​liań​czy​ków, za​mor​do​wać ce​sa​rza w jego wła​snej sto​li​cy, to tym kimś był naj​wyż​szy do​‐ wód​ca ce​sar​skich wojsk. Mor​je​ta ski​nę​ła gło​wą. — Od cza​su śmier​ci twe​go ojca peł​nił funk​cję re​gen​ta. — Wszyst​ko się zga​dza – po​tak​nął Kiel. – Przez pe​wien czas może dzia​łać jako re​gent, a po​tem sam za​siąść na tro​nie. — Dla​cze​go nie miał​by za​jąć tro​nu od razu? – za​py​ta​ła Tri​ste. — Nie mógł​by, a przy​naj​mniej nie wcze​śniej, niż wie​ści o moim znik​nię​‐ ciu lub śmier​ci zdą​ży​ły​by do​trzeć do sto​li​cy. On nie chce, żeby to wy​glą​da​ło na prze​ję​cie wła​dzy siłą. — I nie wy​glą​da – po​wie​dzia​ła Mor​je​ta. – A przy​naj​mniej nie wy​glą​da​ło tak do chwi​li, gdy znik​nę​ła two​ja sio​stra. — Znik​nę​ła? – za​py​tał Ka​den, czu​jąc ucisk w żo​łąd​ku. Je​śli il Torn​ja po​‐ rwał się na San​li​tu​na, Ka​de​na i Va​ly​na, to za​ata​ko​wa​nie Ada​re wy​da​wa​ło się lo​gicz​ne. – Kie​dy? Czy ktoś wie, gdzie ona jest? Mor​je​ta unio​sła brwi. — Wszy​scy wie​dzą, gdzie ona jest. Ma​sze​ru​je na pół​noc u boku ke​na​ran​‐ ga. Kiel zmarsz​czył czo​ło. — Wszy​scy, cała na​sza trój​ka… by​li​śmy przez ja​kiś czas po​zba​wie​ni kon​tak​tu ze spo​łe​czeń​stwem. Po​mo​że nam bar​dzo, je​śli za​czniesz swo​ją opo​wieść od śmier​ci San​li​tu​na. Nie​wie​le cza​su po​trze​bo​wa​ła le​ina, by na​kre​ślić głów​ne punk​ty tej opo​‐

wie​ści. Opo​wie​ści, któ​ra ku za​sko​cze​niu i kon​ster​na​cji Ka​de​na obar​cza​ła od​‐ po​wie​dzial​no​ścią Ada​re, i to nie​mal w tym sa​mym stop​niu, co il Torn​ję. Mor​je​ta opo​wie​dzia​ła, jak jego sio​stra współ​pra​co​wa​ła z ke​na​ran​giem, by oba​lić Uinia​na, naj​wyż​sze​go ka​pła​na Ko​ścio​ła In​tar​ry, jak obo​je opra​co​‐ wa​li do​ku​ment, któ​ry po​zba​wił Ko​ściół zna​cze​nia, a w koń​cu jak za​czę​ła dzie​lić z ke​na​ran​giem łoże. Ka​den prze​rwał jej na chwi​lę, za​py​tu​jąc, czy jest zu​peł​nie pew​na tego ostat​nie​go. Mor​je​ta uśmiech​nę​ła się tyl​ko. — Je​śli cho​dzi o po​li​tycz​ne plo​tecz​ki, to moje współ​to​wa​rzysz​ki ka​płan​‐ ki są do​brze po​in​for​mo​wa​ne. Na​to​miast w tym, co się ty​czy ro​man​tycz​‐ nych sza​leństw, na​sze in​for​ma​cje są bli​skie do​sko​na​ło​ści. Poza tym two​ja sio​stra ni​g​dy nie sta​ra​ła się ukry​wać tego związ​ku. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Może il Torn​ja ją okła​mał albo zma​ni​pu​lo​wał. — Może – zgo​dzi​ła się Mor​je​ta. – Nie by​ły​śmy do koń​ca pew​ne, co się dzie​je, bo krót​ko po​tem księż​nicz​ka… znik​nę​ła. Przez dłu​gie ty​go​dnie nikt nie wie​dział, gdzie jest, na​wet il Torn​ja, któ​ry sta​rał się wszyst​ko wy​ci​szać, choć w ta​jem​ni​cy roz​sy​łał dzie​siąt​ki żoł​nie​rzy, by jej szu​ka​li. Po​tem się oka​‐ za​ło, że two​ja sio​stra jest w Olo​nie. Wie​ści były my​lą​ce, ale wy​glą​da​ło to tak, jak​by prze​szła ja​kąś re​li​gij​ną prze​mia​nę i na​wró​ci​ła się na kult In​tar​ry. Po​‐ tem zaś, co naj​bar​dziej szo​ku​ją​ce, okrzyk​nę​ła il Torn​ję zdraj​cą i zwo​ła​ła wła​‐ sną ar​mię. — To ma sens – po​wie​dział Ka​den, a w jego ser​cu, jak mło​dy zie​lo​ny pęd, na po​wrót za​kieł​ko​wa​ła na​dzie​ja. – Do​wie​dzia​ła się praw​dy, zwo​ła​ła ar​mię i ude​rzy​ła na nie​go. Mor​je​ta po​krę​ci​ła gło​wą, a Ka​den do​strzegł w jej oczach coś, cze​go nie zdo​łał od razu roz​po​znać. Smu​tek? Po​li​to​wa​nie? — Nie ude​rzy​ła – od​par​ła le​ina. – Prze​szła ze swo​ją ar​mią całą dro​gę do An​nu​ru, lecz po​tem zo​sta​ła po​wi​ta​na w mie​ście i za​pro​szo​na do pa​ła​cu przez Adi​va. Nie było to dłu​gie spo​tka​nie, lecz wy​glą​da na to, że wszel​kie kon​flik​ty zo​sta​ły na nim za​ła​go​dzo​ne. – Znów po​krę​ci​ła gło​wą. – Gdy two​ja sio​stra ru​szy​ła na pół​noc, jej lu​dzie na​zy​wa​li ją świę​tą, jego żoł​nie​rze zaś… – Za​wa​ha​ła się, a po​tem roz​ło​ży​ła ręce. – Ka​de​nie, two​ja sio​stra za​żą​da​ła praw do Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu. Albo pra​wie za​żą​da​ła. Za​mie​rza zo​stać ce​sa​rzo​wą. Sło​wa te spa​dły na nie​go jak cios. Nie cho​dzi​ło na​wet o to, że był szcze​gól​‐ nie przy​wią​za​ny do tego ma​syw​ne​go gła​zu, któ​re​go nie oglą​dał od dzie​ciń​‐ stwa. Shi​no​wie na​uczy​li go, jak złud​ne jest przy​kła​da​nie wagi do ta​kich rze​‐ czy. Ada​re była jed​nak je​dy​ną ni​cią wią​żą​cą go z ro​dzi​ną i z oj​cem. Gdy Ka​‐ den i Va​lyn od​by​wa​li wy​tę​żo​ne tre​nin​gi na krań​cach świa​ta, Ada​re miesz​‐ ka​ła w czer​wo​nych mu​rach pa​ła​cu, a jej do​mem był An​nur. Była ogni​wem, któ​re łą​czy​ło go z mia​stem, oj​cem i mat​ką, a te​raz wy​glą​da​ło na to, że to ogni​wo utra​cił.

— Pra​wie za​żą​da​ła tro​nu? – za​py​tał Kiel. — To nie był wła​ści​wy czas – stwier​dzi​ła Mor​je​ta. – Księż​nicz​ka i ke​na​‐ rang wy​ru​sza​li wła​śnie na pół​noc, aby tam sta​wić czo​ło ja​kie​muś urghul​‐ skie​mu za​gro​że​niu. Adiv i Ut wspo​mi​na​li o Urghu​lach jesz​cze w Ashk’la​nie. Ka​den przy​wo​łał w umy​śle to wspo​mnie​nie. Ja​kiś sza​man po raz pierw​szy zjed​no​czył ple​mio​‐ na i wy​ko​rzy​stu​jąc zgro​ma​dzo​ne siły, za​czął na​pie​rać na an​nu​ryj​ską gra​ni​‐ cę. — Il Torn​ja wy​gry​wał już bi​twy z Urghu​la​mi – po​wie​dział. – Za​nim zmarł mój oj​ciec. — To wła​śnie te zwy​cię​stwa spra​wi​ły, przy​naj​mniej czę​ścio​wo, że po​‐ wie​rzo​no mu funk​cję ke​na​ran​ga – od​par​ła Mor​je​ta. Kiel ski​nął gło​wą. — To zna​na stra​te​gia po​stę​po​wa​nia w ob​li​czu zbroj​nych po​wstań. — Jaka stra​te​gia? – za​py​tał Ka​den, pró​bu​jąc na​dą​żyć za prze​bie​giem i na​‐ gły​mi zwro​ta​mi roz​mo​wy. — Spro​wo​ko​wać wro​ga, a po​tem wy​ko​rzy​stać po​wsta​łe za​gro​że​nie, by prze​ko​nać wła​sny na​ród, że bar​dziej po​trze​ba mu woj​sko​we​go niż cy​wil​‐ ne​go przy​wód​cy. — Nie wy​glą​da na to, by on pró​bo​wał ko​go​kol​wiek prze​ko​ny​wać – po​‐ wie​dzia​ła Tri​ste. – Za​mor​do​wał skry​cie ojca Ka​de​na. A po​tem to za​tu​szo​wał! — Ale urghul​skie za​gro​że​nie po​ma​ga jego spra​wie. — Tyl​ko że to nie jest już jego spra​wa – po​wie​dział Ka​den. – To Ada​re ro​‐ ści so​bie pra​wo do tro​nu, a nie il Torn​ja. — Do tego zaś wszyst​kie do​nie​sie​nia wska​zu​ją, że on wspie​ra jej rosz​cze​‐ nia – rze​kła Mor​je​ta. Ka​den spoj​rzał Mor​je​cie w oczy, do​strzegł w nich li​tość, po czym od​wró​‐ cił wzrok. Sy​pial​nia le​iny nie była mała; w Ashk’la​nie mo​gło​by z niej ko​rzy​‐ stać sze​ściu mni​chów, a zo​sta​ło​by jesz​cze spo​ro wol​ne​go miej​sca. Tyle że w Ashk’la​nie mógł​by wyjść przez drzwi na ze​wnątrz, do świa​ta skał, po​‐ wie​trza i śnie​gu, ogra​ni​czo​ne​go je​dy​nie pa​smem gór​skich szczy​tów i ho​ry​‐ zon​tem. Tu​taj zaś je​den po​kój pro​wa​dził do dru​gie​go. Mógł​by wyjść z sy​pial​‐ ni Mor​je​ty, a na​wet z jej apar​ta​men​tów, i zna​la​zł​by się w na​stęp​nych po​ko​‐ jach, ogra​ni​czo​ny in​ny​mi ścia​na​mi. Na​gle wy​da​ło mu się, że wró​cił nie do mia​sta, a do la​bi​ryn​tu, z któ​re​go nie ma uciecz​ki. — A za​tem jest to so​jusz – po​wie​dział w koń​cu Kiel. Ka​den po​wró​cił my​śla​mi do chwi​li obec​nej. — Ada​re za​pew​nia il Torn​ji pra​wo​wi​tość – cią​gnął da​lej hi​sto​ryk – pod​‐ czas gdy ke​na​rang daje jej mi​li​tar​ną siłę i do​świad​cze​nie, gwa​ran​cję zwy​cię​‐ stwa w bi​twach. A je​śli zno​wu dzie​lą łoże… — Spad​ko​bier​cy – do​my​ślił się Ka​den, krę​cąc gło​wą. Nie spo​dzie​wał się, że roz​po​zna An​nur; są​dził ra​czej, że mia​sto wyda mu się dziw​ne, nie​zro​zu​mia​łe, obo​jęt​ne na jego po​wrót. A jed​nak nie był

przy​go​to​wa​ny na to, że tak moc​no ob​ró​ci się prze​ciw nie​mu, że spi​sek, któ​‐ ry do​pro​wa​dził do śmier​ci jego ojca, tak sze​ro​ko roz​kwit​nie i bę​dzie tak głę​‐ bo​ko za​ko​rze​nio​ny. Emo​cje brzę​cza​ły w jego wnę​trzu jak sta​do os: gniew, smu​tek, za​męt. Przez ostat​nie osiem lat na​uczył się jed​nak, jak so​bie ra​dzić z emo​cja​mi, i tak wła​śnie zro​bił. Spró​bo​wał przy​po​mnieć so​bie, co za​pa​mię​tał z dzie​ciń​stwa na te​mat Ada​re. Była dziew​czyn​ką im​pul​syw​ną. Nie mia​ła cier​pli​wo​ści do stro​jów i god​nych ce​re​mo​nia​łów od​po​wied​nich do jej po​zy​cji, nie mia​ła też chy​ba dość cier​pli​wo​ści, by do​brze zno​sić wła​sne dzie​ciń​stwo. Je​dy​ny raz, kie​dy sio​stra rze​czy​wi​ście zda​wa​ła się ob​da​rzać go uwa​gą, na​stą​pił tego dnia, kie​dy wy​jeż​dżał do Ashk’lanu. Sta​ła wów​czas z za​ci​śnię​ty​mi usta​mi i pło​ną​cy​mi oczy​ma na ce​sar​skim na​brze​żu. — Po​że​gnaj swe​go bra​ta, Ada​re – po​wie​dzia​ła do niej mat​ka. – Jest te​raz dziec​kiem, ale gdy wró​ci, bę​dzie już męż​czy​zną, go​to​wym prze​jąć ster rzą​‐ dów w ce​sar​stwie. — Wiem – od​par​ła wów​czas Ada​re i było to wszyst​ko, co po​wie​dzia​ła. Nie pa​dło z jej ust ani jed​no sło​wo po​że​gna​nia. Kiel wpa​try​wał się in​ten​syw​nie w pu​stą prze​strzeń mię​dzy nimi, jak​by ba​dał ja​kiś kształt lub wzór, któ​re​go nikt poza nim nie mógł zo​ba​czyć. Po dłu​giej chwi​li jego oczy od​zy​ska​ły zwy​kły wy​raz i sku​pi​ły się na Mor​je​‐ cie. — Po​tra​fisz ma​lo​wać? – za​py​tał. Ski​nę​ła gło​wą. — Nie tak do​brze jak nie​któ​re z po​zo​sta​łych lein, lecz sztu​ka ma​lo​wa​nia jest jed​ną ze sztuk Cie​ny. — Ran il Torn​ja oraz Ta​rik Adiv – po​wie​dział. – Chciał​bym wie​dzieć, jak oni wy​glą​da​ją. Ka​den spoj​rzał na nie​go, na​gle do​my​śla​jąc się, o co cho​dzi. — Za​sta​na​wiasz się, czy… Kiel po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Jak mi po​wie​dzia​łeś jesz​cze w Umar​łym Ser​cu, w two​im klasz​to​rze po​ja​wia​ły się ak’ha​na​thy, co ozna​cza, że nasi mogą być w to za​mie​sza​ni. Mor​je​ta zmarsz​czy​ła brwi, a po​tem po​tak​nę​ła. — Mogę od​dać ogól​ne po​do​bień​stwo obu po​sta​ci, ale zaj​mie mi to tro​chę cza​su. — Ja na​ma​lu​ję Adi​va – po​wie​dział Ka​den. Za​pro​po​no​wał to nie tyl​ko po to, żeby było prę​dzej, ale i po to, by za​jąć się czymś do​brze zna​nym. Gdy Mor​je​ta przy​nio​sła nie​zbęd​ne przy​bo​ry, przez wie​le ude​rzeń ser​ca nie ro​bił nic, tyl​ko sie​dział z pę​dzel​kiem w dło​ni, wpa​‐ tru​jąc się w pu​stą kart​kę. Miał wra​że​nie, że upły​nę​ły całe wie​ki od cza​su, gdy mógł kon​tem​plo​wać coś rów​nie czy​ste​go i pro​ste​go jak ta pu​sta stro​ni​ca. Po​czuł się tak, jak​by sie​dział na skal​nym urwi​sku w Ashk’la​nie. Wresz​cie za​‐ nu​rzył pę​dze​lek w por​ce​la​no​wej mi​secz​ce z tu​szem.

W mia​rę po​cią​ga​nia pę​dzel​kiem po per​ga​mi​nie czuł, jak roz​luź​nia​ją się wę​zły w jego umy​śle. Po raz pierw​szy od cza​su uciecz​ki z Gór Ko​ścia​nych mógł pod​dać się ryt​mo​wi, któ​ry na​praw​dę ro​zu​miał, od za​ma​cza​nia i ocie​‐ ra​nia pę​dzel​ka, przez lek​ki, zmien​ny na​cisk na kart​kę, po gięt​kie i szyb​kie ru​chy pal​ców i nad​garst​ka. Oczy​ścił umysł z wszel​kich my​śli o Ada​re i An​‐ nu​rze, z tro​ski o Nie​cio​sa​ny Tron, ze śla​dów żalu po ojcu. Za​miast tego wy​‐ peł​nił go ob​ra​zem rad​cy Mi​zra​nu, jego opa​ski, uło​że​nia wło​sów, za​ry​su pod​‐ bród​ka. Już po kil​ku ru​chach pę​dzel​ka znik​nę​ło na​wet po​czu​cie, że ma​lu​je czło​wie​ka. Była tyl​ko gra świa​teł i cie​ni, for​my i pu​ste​go tła, śla​dów ciem​ne​‐ go tu​szu na bia​łym pa​pie​rze. Za​uwa​żył, że w mia​rę zbli​ża​nia się do koń​ca ma​lo​wa​nia do​dał jesz​cze sze​reg szcze​gó​łów, nie​zbęd​nych szcze​gó​łów, jak sztyw​ny koł​nierz i góry w tle, aż nie było już nic wię​cej do do​da​nia. Z nie​chę​‐ cią odło​żył pę​dze​lek. Kiel wstał, by przyj​rzeć się wi​ze​run​ko​wi. — Nie – po​wie​dział po chwi​li. – Tego nie znam. — I ja już pra​wie skoń​czy​łam – oznaj​mi​ła Mor​je​ta, zer​ka​jąc na Ka​de​na znad swe​go dzie​ła. – Gdzie na​uczy​łeś się ma​lo​wać? Ka​den po​krę​cił gło​wą. Wy​si​łek tłu​ma​cze​nia wy​dał mu się zbyt duży, jak​‐ by mu​siał wy​ko​pać z zie​mi za​ry​ty w niej ka​mień, któ​re​go kra​wę​dzi nie zdo​‐ łał jesz​cze na​wet od​na​leźć. Le​ina pa​trzy​ła na nie​go przez chwi​lę, a w jej ciem​nych oczach za​bły​sła cie​ka​wość, po czym zby​ła swo​je py​ta​nie drob​nym, wy​mow​nym wzru​sze​‐ niem ra​mion. — Pro​szę – po​wie​dzia​ła, po​now​nie pa​trząc na swój ma​lu​nek. – Oto on. Na​ma​lo​wa​ła dum​ną po​stać z moc​no za​ry​so​wa​nym pod​bród​kiem i wy​‐ so​ki​mi ko​ść​mi po​licz​ko​wy​mi, z usta​mi roz​cią​gnię​ty​mi w lek​kim uśmie​chu uka​zu​ją​cym rząd rów​nych, wspa​nia​łych zę​bów. Ka​den spo​dzie​wał się zo​ba​‐ czyć su​ro​we, groź​ne ob​li​cze w ro​dza​ju Mi​ci​ja​ha Uta lub Ekhar​da Ma​to​la, twarz wo​jow​ni​ka o umy​śle na​sta​wio​nym na tak​ty​kę i krwa​we roz​pra​wy. Jed​nak Il Torn​ja na​ma​lo​wa​ny przez Mor​je​tę wy​glą​dał ra​czej na czło​wie​ka spryt​ne​go i skłon​ne​go do żar​tów, jak​by w każ​dej chwi​li miał wy​buch​nąć śmie​chem. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Nie wy​glą​da na Cse​strii​ma. — Cse​strii​ma? – za​py​ta​ła le​ina, bled​nąc i otwie​ra​jąc sze​ro​ko oczy. – Zwa​‐ rio​wa​łeś? – Po chwi​li jed​nak, spoj​rzaw​szy na Ka​de​na, spu​ści​ła po​wie​ki i skło​ni​ła się, nie​mal do​ty​ka​jąc twa​rzą sto​łu. – Po ty​siąc​kroć pro​szę o wy​ba​‐ cze​nie, wa​sza pro​mien​ność… – za​czę​ła. Ka​den pod​niósł dłoń, aby ją uci​szyć, lecz sie​dzą​cy obok Kiel nie rzekł nic i mil​czał jak za​klę​ty. — Wy​raz twa​rzy jest zwod​ni​czy – po​wie​dział wresz​cie ci​chym, pew​nym sie​bie gło​sem. – Ale przez ty​sią​ce lat na​uczył się uśmie​chać. Ka​den po​czuł, jak ser​ce za​ko​ła​ta​ło mu w pier​si.

— Ty go znasz? Cse​striim po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy, ale nie od​po​wie​dział. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca wszy​scy pa​trzy​li ze zdu​mie​niem naj​pierw na Kie​la, a po​tem na ma​lo​wi​dło. — No i? – za​py​ta​ła w koń​cu Tri​ste. — Po​dob​nie jak ja, no​sił wie​le imion. Naj​pierw na​zy​wał się Tan’is. — Dla​cze​go za​bił mego ojca? – za​py​tał Ka​den. – Dla​cze​go nie​na​wi​dzi Mal​ke​enia​nów? Kiel zwró​cił na nie​go oczy prze​past​ne jak stud​nie. — Nie​na​wiść jest wy​two​rem ludz​kie​go ser​ca. Ci z nas, któ​rzy po​wo​ła​li was do ży​cia, nie za​zna​li uści​sku Ma​ata. Ge​ne​rał, któ​re​go zna​cie pod imie​‐ niem Rana il Torn​ji, nie nie​na​wi​dzi was bar​dziej, niż wy nie​na​wi​dzi​li​by​ście ka​mień albo nie​bo. — Cze​go więc chce? — Chce tego, cze​go za​wsze chciał. Zwy​cię​stwa – od​parł Cse​striim, miar​‐ ku​jąc sło​wa. — Zwy​cię​stwa nad kim? — Nad wa​szą rasą. — No to jest bar​dzo bli​sko – po​wie​dział Ka​den. – Są​dząc z po​gło​sek, w za​‐ sa​dzie spra​wu​je już kon​tro​lę nad An​nu​rem. Kiel za​ci​snął usta i po​wo​li, nie​mal z ża​lem po​krę​cił gło​wą. — Nie ro​zu​miesz. Zwy​cię​stwo dla il Torn​ji to nie kwe​stia przej​ścio​we​go uwień​cze​nia lub za​sia​da​nia na ja​kimś tro​nie. — To nie jest ja​kiś tam tron – ob​ru​szył się Ka​den. – An​nur jest naj​po​tęż​‐ niej​szym ce​sar​stwem na świe​cie. — An​nur jest tyl​ko mgnie​niem. — Set​ki lat nie​prze​rwa​nych rzą​dów na​zy​wasz mgnie​niem? Kiel się uśmiech​nął. — Tak. Za​mie​rze​nia il Torn​ji są głęb​sze. Star​sze. Wciąż wal​czy w tej woj​‐ nie, któ​rej pro​wa​dze​nie po​wie​rzy​li​śmy mu ty​sią​ce lat temu. — Kie​dy prze​sta​nie? — Kie​dy umrze​cie. Ka​den roz​ło​żył ręce na znak sprze​ci​wu. — Dla​cze​go aku​rat my? Hi​sto​ryk zmarsz​czył brwi. — Wasz ję​zyk nie jest pre​cy​zyj​ny. Nie tyl​ko wy, Ka​de​nie. Wy wszy​scy. Ka​den spoj​rzał z osłu​pie​niem. — Cały An​nur? — Cała ludz​kość.

31

G

dy na​stęp​ne​go dnia po pierw​szym świę​cie Kwih​na Sa​api Urghu​lo​wie za​czę​li zwi​jać swo​je api i li​kwi​do​wać obóz, Gwen​na wie​dzia​ła już, że mia​ła ra​cję. Krwa​wy spek​takl nie był zwy​kłym so​bie ry​tem, od​pra​‐ wia​nym za​leż​nie od ka​pry​su wo​dza czy faz księ​ży​ca; był szcze​gól​ną ofia​rą ma​ją​cą za​pew​nić przy​chyl​ność Me​sh​ken​ta dla wy​ru​sza​ją​cych na woj​nę Urghu​lów. Ar​mia Dłu​giej Pię​ści prze​kro​czy​ła Bia​łą Rze​kę na pół​noc od zbie​gu rzek, omi​ja​jąc an​nu​ryj​skie for​ty na wscho​dzie. Tra​twy prze​wo​żą​ce ko​nie i jeźdź​‐ ców, byle jak po​wią​za​ne, były ża​ło​śnie nie​sta​bil​ne i nie​bez​piecz​ne, ale było ich wie​le se​tek i sama ich licz​ba wska​zy​wa​ła na dłu​gie mie​sią​ce przy​go​to​‐ wań. Gwen​na po​czu​ła ucisk w żo​łąd​ku, gdy zo​ba​czy​ła je wszyst​kie uło​żo​ne rzę​dem na brze​gu. Dłu​ga Pięść nie po​trze​bo​wał tratw do obro​ny swe​go kra​‐ ju. Po​trze​bo​wał ich do in​wa​zji. Gdy prze​by​li rze​kę, sza​man po​rzu​cił wszel​kie po​zo​ry trak​to​wa​nia ich jako „ho​no​ro​wych go​ści”. Ich na​miot każ​dej nocy ota​czał krąg war​tow​ni​‐ ków i po​zwa​la​no im wy​cho​dzić na ze​wnątrz tyl​ko wie​czo​ra​mi, kie​dy to zmu​sza​no je do uczest​ni​cze​nia w krwa​wych noc​nych ce​re​mo​niach. Dłu​gie go​dzi​ny upły​nę​ły, za​nim ręce Gwen​ny prze​sta​ły drżeć po za​bi​ciu pierw​sze​go mło​de​go żoł​nie​rza. Po trzech ko​lej​nych no​cach krwi i rze​zi uda​‐ ło się jej za​pa​no​wać nad drże​niem, ale coś w jej wnę​trzu, coś nie​wi​docz​ne​go, wciąż dy​go​ta​ło jak w cho​ro​bie. Czu​ła się jak głu​piec; osiem lat tre​no​wa​ła, ćwi​czy​ła się w za​bi​ja​niu za po​mo​cą mie​czy, ła​dun​ków wy​bu​cho​wych, łu​‐ ków oraz go​ły​mi rę​ka​mi, ćwi​czy​ła, aż po​tra​fi​ła za​dła​wić jed​ną ręką ko​goś dwu​krot​nie od niej więk​sze​go albo wy​truć całą le​gię. Czu​ła się przy​go​to​wa​‐ na, wię​cej niż przy​go​to​wa​na, lecz gdy nad​szedł czas, zro​zu​mia​ła, że choć jej dło​nie po​tra​fią za​bi​jać, to nic nie przy​go​to​wa​ło jej umy​słu na ten kosz​mar. Nie po​tra​fi​ła za​po​mnieć bu​dzą​ce​go wstręt mięk​kie​go opo​ru wkrę​ca​ne​go w oko kija ani cię​ża​ru mło​de​go męż​czy​zny, któ​ry upadł na twarz, ani jego lep​kiej, cie​płej krwi na swo​ich dło​niach. A za​bi​ja​nie się nie skoń​czy​ło, gdy Gwen​na skoń​czy​ła za​bi​jać. W na​stęp​ne noce do wy​stę​pów mię​dzy ognia​mi przy​stę​po​wa​ły An​nick i Pyr​re. Wy​glą​‐ da​ło na to, że Dłu​ga Pięść ma nie​wy​czer​pa​ne re​zer​wy jeń​ców: an​nu​ryj​skich

le​gio​ni​stów, urghul​skich zło​dziei, a od​kąd prze​kro​czy​li rze​kę, tak​że an​nu​‐ ryj​skich drwa​li o po​tęż​nych pię​ściach, osia​dłych poza gra​ni​ca​mi ce​sar​stwa. Ża​den z nich umie​jęt​no​ścia​mi nie do​ra​stał do pięt wo​jow​nicz​kom z Ket​tra​lu ani Czasz​ko​wier​czy​ni, co z jed​nej stro​ny Gwen​nę uspo​ka​ja​ło, z dru​giej zaś prze​peł​nia​ło obrzy​dze​niem. Po ja​kimś cza​sie Urghu​lo​wie za​czę​li prze​dłu​żać te wi​do​wi​ska. Opóź​nia​li śmierć, prze​cią​ga​li cier​pie​nia, po​zba​wia​jąc ko​bie​ty wszel​kiej bro​ni. To jed​nak nie za​dzia​ła​ło. An​nick za​wsze do​ska​ki​wa​ła do oczu, ro​biąc prze​ciw​ni​kom to, co Gwen​na zro​bi​ła za po​mo​cą kija, Pyr​re zaś roz​ry​wa​ła każ​de​mu tcha​wi​cę jed​nym nie​dba​łym ude​rze​niem wy​pro​sto​‐ wa​nych pal​ców. Wal​ki były okrop​ne, ale były ni​czym w po​rów​na​niu z kro​je​niem i wy​‐ ciem, któ​re na​stę​po​wa​ło po​tem. Sam Dłu​ga Pięść, z ra​mio​na​mi po łok​cie zbro​czo​ny​mi krwią, oso​bi​ście wy​ciął ser​ca kil​ku​na​stu unie​ru​cho​mio​nym w zie​mi mło​dym żoł​nie​rzom. Sza​man ro​bił to no​żem, uni​ka​jąc głów​nych ar​te​rii, aby jak naj​dłu​żej za​cho​wać ofia​ry przy ży​ciu, na​wet wte​dy, gdy wy​‐ ry​wał spo​mię​dzy że​ber wciąż bi​ją​ce ser​ca i ści​skał je w dło​ni. Nic dziw​ne​go, że i Ba​len​din przy​kła​dał rękę do tego dzie​ła, chło​nąc roz​iskrzo​ny​mi oczy​ma prze​ra​że​nie i ból ofiar, gdy strasz​li​wie po​wo​li ob​dzie​rał je ze skó​ry pa​sek po pa​sku. Czym in​nym było słu​cha​nie na Wy​spach wy​kła​dów o kul​cie Me​‐ sh​ken​ta, a czym in​nym oglą​da​nie tego na wła​sne oczy. Czym in​nym bra​nie w tym udzia​łu. Co gor​sza, zgro​za noc​nych ce​re​mo​nii była tyl​ko wstę​pem do tego, co dzia​ło się zwy​kle na znacz​nie szer​szą ska​lę pod​czas rze​czy​wi​stych dzia​łań wo​jen​nych. Gdy Urghu​lo​wie prze​kro​czą te​raz rze​kę, to bę​dzie znacz​nie wię​‐ cej krzy​ków przy znacz​nie więk​szej licz​bie oł​ta​rzy w ca​łym pół​noc​nym An​‐ nu​rze. Sen​ne kosz​ma​ry bu​dzi​ły Gwen​nę w nocy, a jej czar​ny kom​bi​ne​zon prze​siąk​nię​ty był po​tem. Chcia​ła pod​jąć pró​bę uciecz​ki, gdy tyl​ko się zo​rien​‐ to​wa​ła, że ar​mia wy​ru​sza w dro​gę, lecz Pyr​re wy​bi​ła jej to z gło​wy. Sto​su​nek za​bój​czy​ni do swe​go uwię​zie​nia zmie​nił się za​sad​ni​czo, gdy za​czę​ły się ob​‐ rzę​dy Kwih​na Sa​api; naj​wy​raź​niej wo​la​ła mor​do​wać na wła​snych wa​run​‐ kach, ale wy​tłu​ma​czy​ła Gwen​nie, że na ste​pie każ​da uciecz​ka musi skoń​czyć się fia​skiem. Nie było tam drzew dla osło​ny, a brak osło​ny ozna​czał, że Urghu​lo​wie mo​gli je ści​gać jak psy. Te​raz jed​nak​że, gdy prze​by​li rze​kę i za​czę​li po​su​wać się na po​łu​dnie, Gwen​na za​czę​ła mieć już dość cze​ka​nia. — Tam – po​wie​dzia​ła, wska​zu​jąc pal​cem poza na​miot i poza urghul​ski obóz, po​nad wil​got​ną zie​mią i wi​docz​ny​mi na za​cho​dzie drze​wa​mi – roz​po​‐ czy​na się kraj Ty​sią​ca Je​zior. An​nur. — To nie An​nur – po​pra​wi​ła ją Pyr​re, ze​sku​bu​jąc z dło​ni za​schłe plam​ki krwi i strze​pu​jąc je w ogień. Wła​śnie skoń​czy​ło się skła​da​nie wie​czor​nych ofiar i pod​czas gdy Gwen​na ma​rzy​ła o tym, by opłu​kać się w oce​anie, Pyr​re trak​to​wa​ła śla​dy krwi tak, jak​by były zwy​kły​mi plam​ka​mi bło​ta. – An​nur bę​dzie do​pie​ro na po​łu​dnie od Czar​nej Rze​ki. To jest po pro​stu… – skrzy​wi​ła się z nie​sma​kiem – …za​plu​skwio​ne. Ale przy​naj​mniej – cią​gnę​ła da​lej, uno​‐

sząc dło​nie, by po​wstrzy​mać nie​cier​pli​we obiek​cje Gwen​ny – mamy tu wresz​cie ja​kieś drze​wa. Uwa​żam, że fak​tycz​nie w naj​bliż​szych dniach war​to bę​dzie się po​że​gnać, za​nim wy​czer​pie się ich go​ścin​ność i Dłu​ga Pięść zaj​mie się nami bar​dziej grun​tow​nie. Ostat​nie sło​wa Czasz​ko​wier​czy​ni spra​wi​ły, że Gwen​na po​czu​ła ucisk w żo​łąd​ku. Były więź​niar​ka​mi w swo​im api, w ob​rę​bie obo​zu, ale z ja​kie​goś po​wo​du Dłu​ga Pięść i Ba​len​din po​zwa​la​li im za​cho​wać wła​sny na​miot i prze​ma​wia​li do nich z szy​der​czą tro​ską. Wszyst​ko to wy​glą​da​ło na pu​łap​‐ kę, lecz Gwen​na nie wi​dzia​ła w tym żad​ne​go sen​su, bo prze​cież wpa​dły w pu​łap​kę Urghu​lów już daw​no. — Dla​cze​go już tego nie zro​bił? – za​py​ta​ła, wpie​ra​jąc pięść we wnę​trze dru​giej dło​ni. – Je​ste​śmy naj​bar​dziej nie​bez​piecz​ny​mi jeń​ca​mi spo​śród wszyst​kich, ja​kich tu trzy​ma. Dla​cze​go nas nie zwią​zu​ją, jak po​zo​sta​łych? – Ge​stem po​ka​za​ła wnę​trze api. – Dla​cze​go wciąż ży​je​my? — Za​bez​pie​cze​nie – pod​su​nę​ła An​nick, nie pod​no​sząc gło​wy znad bi​zo​‐ nie​go po​łcia, któ​ry wła​śnie kro​iła. – W ra​zie gdy​by Va​lyn wró​cił. Albo w ra​‐ zie gdy​by uznał, że mo​że​my się przy​dać. — Być może – po​wie​dzia​ła Pyr​re, zdra​pu​jąc pa​znok​ciem brud ze spodni. Go​dzi​nę wcze​śniej była zmu​szo​na za​bić trzech męż​czyzn, lecz te​raz wy​da​‐ wa​ła się bar​dziej prze​ję​ta sta​nem swo​jej odzie​ży. – Lecz po​dej​rze​wam, że praw​da jest znacz​nie prost​sza. — To zna​czy? — To zna​czy, że nie zo​sta​ły​śmy za​bi​te, bo jako żywe je​ste​śmy Dłu​giej Pię​ści po​trzeb​ne. — Do cze​go? – prych​nę​ła Gwen​na. – Do za​ba​wy? Pyr​re pod​nio​sła wzrok i wy​krzy​wi​ła usta, jak​by za​mie​rza​ła po​wie​dzieć ja​kiś dow​cip, po​tem za​mil​kła. — Jak męż​czy​zna zo​sta​je wo​dzem? – za​py​ta​ła w koń​cu. – Wo​dzem cze​‐ go​kol​wiek, choć​by na​wet mi​lio​na Urghu​lów? — Za​bi​ja lu​dzi, któ​rzy chcą go za​bić – od​rze​kła Gwen​na. – To wła​śnie mó​wię. Dłu​ga Pięść jest sza​lo​ny, zo​sta​wia​jąc nas przy ży​ciu. Pyr​re po​trzą​snę​ła gło​wą. — Gdy​by chciał za​bić wszyst​kich nie​bez​piecz​nych, to mu​siał​by za​bi​jać bez prze​rwy. Za​wsze jest ktoś, kto chce za​mor​do​wać wo​dza. Dłu​ga Pięść nie może za​bez​pie​czyć się przed nimi wszyst​ki​mi. Jego po​zy​cja nie jest cał​kiem nie​za​gro​żo​na. — Su​kin​syn czu​je się cał​kiem bez​piecz​nie, wy​ci​na​jąc ser​ca. — To dla​te​go, że nikt nie po​tra​fi wy​obra​zić so​bie, jak umie​ra – po​wie​‐ dzia​ła Pyr​re. — Wy​obra​ża​łam to so​bie, od​kąd go zo​ba​czy​łam – rzu​ci​ła Gwen​na, zi​ry​‐ to​wa​na ta​jem​ni​czy​mi wy​wo​da​mi za​bój​czy​ni. – W grun​cie rze​czy mam te​‐ raz ocho​tę wy​obra​zić so​bie jesz​cze wię​cej. — Ty mo​żesz so​bie wy​obra​zić – od​rze​kła Pyr​re – ale oni nie mogą. Gdy

Urghu​lo​wie na nie​go pa​trzą, nie wi​dzą w nim czło​wie​ka, tyl​ko le​gen​dę. Do za​bi​cia czło​wie​ka po​trze​bu​jesz je​dy​nie mie​cza – prych​nę​ła. – Wy​star​czą ci na​wet pa​znok​cie, jak to po​ka​za​łaś tego wie​czo​ru. Ale le​gen​da jest nie​‐ znisz​czal​na, a on przy​stro​ił się w swo​ją le​gen​dę: jed​no​czy​cie​la ple​mion, czło​‐ wie​ka, któ​ry zło​żył Me​sh​ken​to​wi ofia​rę z sie​bie, tego, kto za​mie​rza znisz​‐ czyć An​nur. Nosi ją tak, jak nosi swo​ją bi​zo​nią skó​rę. To sym​bol jego mocy, jego siły. — Chcesz po​wie​dzieć, że po​zwa​la nam się tu włó​czyć, bo sam uwie​rzył w te swo​je pier​do​ły? – za​py​ta​ła Gwen​na, krę​cąc gło​wą. – To jest głup​sze, niż my​śla​łam. — Chcę po​wie​dzieć, że my je​ste​śmy czę​ścią jego le​gen​dy: dwie wo​jow​‐ nicz​ki Ket​tra​lu i jed​na Czasz​ko​wier​czy​ni oswo​jo​ne przez wiel​kie​go wo​dza do wal​ki przy jego ogni​skach. — Oswo​jo​ne – par​sk​nę​ła Gwen​na. – Mów za sie​bie. Za​bój​czy​ni unio​sła brwi i Gwen​na za​ru​mie​ni​ła się, gdy przy​wo​ła​ła w pa​‐ mię​ci ob​raz bła​ga​ją​ce​go, za​krwa​wio​ne​go żoł​nie​rza i do​tyk jego cia​ła, gdy umie​rał. — Jesz​cze się nie pod​da​łam – do​da​ła szep​tem. Pyr​re wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Chy​ba nie mia​łaś do​tąd oka​zji prze​by​wać w Za​ko​lu? Gwen​na po​trzą​snę​ła gło​wą, zmie​sza​na. — Szko​da – cią​gnę​ła Pyr​re. – To cu​dow​nie bar​ba​rzyń​skie miej​sce. Oglą​‐ da​łam tam kie​dyś męż​czy​znę na are​nie. Oglą​da​łam go przez całe po​po​łu​‐ dnie. Wal​czył ze zwie​rzę​ta​mi: wil​ka​mi, niedź​wie​dzia​mi, by​ka​mi. Za​wsze przed sa​mym koń​cem, za​nim je za​bił, ob​ra​cał się do nich ple​ca​mi, od​kła​dał miecz i ma​chał do tłu​mu. — Bez sen​su – po​wie​dzia​ła An​nick. — Być może – od​par​ła Pyr​re. – Ale tłu​my to uwiel​bia​ły. Dzię​ki temu spra​‐ wiał wra​że​nie czło​wie​ka nie​ustra​szo​ne​go. Nie​zwy​cię​żo​ne​go. Nie moż​na było so​bie wy​obra​zić, by prze​grał. — Czy​li je​ste​śmy wil​ka​mi Dłu​giej Pię​ści – stwier​dzi​ła po​nu​ro Gwen​na. — A jed​nak cie​ka​wa rzecz z tym go​ściem – koń​czy​ła opo​wieść Pyr​re. – Krót​ko przed​tem, za​nim wy​je​cha​łam z mia​sta, od​wró​cił się ple​ca​mi do niedź​wie​dzia. Mu​siał to zro​bić. Pa​mię​taj​cie, że to była część jego wy​stę​pu. — I… Pyr​re się uśmiech​nę​ła. — I niedź​wiedź urwał mu gło​wę. † Oczy​wi​ście roz​ma​wia​nie o uciecz​ce i fak​tycz​na uciecz​ka to były dwie róż​ne rze​czy. Gdy nad​cią​gnę​ła noc i słoń​ce za​szło, wszyst​kie trzy wciąż jesz​cze sie​‐ dzia​ły w api. Nie​za​leż​nie od tego, co Pyr​re po​wie​dzia​ła o wil​kach, Gwen​na

czu​ła się bar​dziej jak ja​kaś prze​klę​ta owca. I to taka, któ​ra cze​ka na rzeź. — To musi być dzi​siaj – orze​kła, grze​biąc w ogniu dłu​gim ki​jem. – Już zbyt dłu​go cze​ka​ły​śmy. Cały na​ród urghul​ski prze​kra​cza gra​ni​cę, ru​sza​jąc na woj​nę, i nikt o tym nie wie. An​nur nie wie. Va​lyn nie wie. — Wy​obra​żam so​bie, że wła​śnie o to w tym cho​dzi – rze​kła Pyr​re, uno​‐ sząc brwi. Zda​je mi się, że wśród woj​sko​wych na​zy​wa się to uprze​dza​niem ru​chów prze​ciw​ni​ka. — Wiem, jak to się na​zy​wa – wark​nę​ła Gwen​na. — Tej nocy – po​wie​dzia​ła na​gle An​nick, jak​by sama pod​ję​ła tę de​cy​zję, i we​pchnę​ła por​cję su​szo​ne​go mię​sa do to​boł​ka – nad​szedł czas odej​ścia. Czas odej​ścia. Jak​by nie były oto​czo​ne naj​więk​szą urghul​ską ar​mią w hi​‐ sto​rii. Pyr​re za​chi​cho​ta​ła. — Lu​bię cię, An​nick. Naj​waż​niej​sze to wi​dzieć sze​ro​ko i nie za​przą​tać so​‐ bie gło​wy szcze​gó​ła​mi. — Roz​wa​ży​łam wszyst​ko, co było moż​na – od​par​ła snaj​per​ka, za​wią​zu​‐ jąc to​bo​łek – ale nie mamy cza​su na lep​sze opra​co​wa​nie. Li​czy się każ​da go​‐ dzi​na. — Ale go​dzi​ny li​czą się tro​chę mniej, kie​dy jest się nie​bosz​czy​kiem – za​‐ uwa​ży​ła za​bój​czy​ni. — Jest ry​zy​ko – od​par​ła An​nick, po​ta​ku​jąc ski​nie​niem gło​wy. — Może po​wiesz nam, An​nick – rzu​ci​ła znie​chę​co​na Gwen​na – na czym po​le​ga ten twój ry​zy​kow​ny plan? Chy​ba że za​mie​rzasz wy​ma​sze​ro​wać z tego na​mio​tu i za​cząć za​bi​jać lu​dzi? — Trze​ba coś po​wie​dzieć dla pro​ste​go zro​zu​mie​nia – za​uwa​ży​ła Pyr​re. Gwen​na od​wró​ci​ła się do niej. — A co to​bie do tego, do cho​le​ry? Jesz​cze parę dni temu by​łaś szczę​śli​wa, mo​gąc żło​pać go​rzał​kę Dłu​giej Pię​ści i wy​le​gi​wać się przy jego ogni​sku. A te​‐ raz na​gle po​pie​rasz An​nick? Nie wie​dzia​łam, że taka z cie​bie zwo​len​nicz​ka ce​sar​stwa An​nu​ru. Spoj​rze​nie Pyr​re stward​nia​ło. — An​nur albo się ostoi, albo spło​nie. Mam swo​je po​wo​dy, żeby chcieć upad​ku Dłu​giej Pię​ści. — Wy​obra​żam so​bie, że nie za​mie​rzasz się nimi po​dzie​lić? — Nie​spe​cjal​nie. Gwen​na zdu​si​ła w so​bie ryk wście​kło​ści. To po to Skrzy​dła mia​ły do​wód​‐ ców. We trzy mia​ły dość do​świad​cze​nia, żeby opra​co​wać coś z grub​sza przy​‐ po​mi​na​ją​ce​go plan dzia​ła​nia, lecz An​nick była rów​nie ko​mu​ni​ka​tyw​na jak ce​gła, a nikt nie zdo​łał​by po​wie​dzieć, co się dzie​je w mor​der​czym mó​zgu Pyr​re. Z ta​kim wła​śnie gów​nem zma​gał się Va​lyn, od​kąd zo​stał ich do​wód​‐ cą, ale pod​czas gdy on był szyb​ki w kon​so​li​do​wa​niu gru​py, to Gwen​na mia​ła je​dy​nie ocho​tę ko​muś do​ko​pać. Stłu​mi​ła w so​bie tę chęć.

— W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła wol​no. – Zga​dza​my się, że na​le​ży się stąd wy​do​stać. — Kon​sen​sus – rzu​ci​ła Pyr​re. – Uwiel​biam kon​sen​sus. – Zmarsz​czy​ła brwi. – Choć mu nie ufam. Gwen​na nie zwró​ci​ła uwa​gi na te sło​wa. — An​nick, po​wiedz, co wy​my​śli​łaś. Snaj​per​ka wska​za​ła w górę na otwór dym​ny na​mio​tu. — Wspi​na​my się po żer​dziach w górę i wy​cho​dzi​my. — Wy​cho​dzi​my do​kąd? – za​py​ta​ła Gwen​na. Wy​le​zie​nie na szczyt skó​rza​ne​go na​mio​tu wy​da​wa​ło się jej rów​nie sen​‐ sow​ne jak po​ło​że​nie się w tym prze​klę​tym ogni​sku z na​dzie​ją, że dym unie​‐ sie ją w górę. — Wiesz chy​ba, że lu​dzie Dłu​giej Pię​ści ob​ser​wu​ją ten na​miot, co? — Wy​strze​lam ich – po​wie​dzia​ła An​nick. Gwen​na wy​ba​łu​szy​ła oczy. — Czym? Snaj​per​ka od​su​nę​ła na bok jed​ną ze skór i po​ka​za​ła le​żą​cy pod spodem pry​mi​tyw​ny drew​nia​ny łuk z sze​ścio​ma strza​ła​mi o utwar​dzo​nych w ogniu czub​kach. Pyr​re ski​nę​ła gło​wą z apro​ba​tą. — A cię​ci​wa? – spy​ta​ła. An​nick wska​za​ła na po​łeć mię​sa, któ​ry kro​iła wcze​śniej. — Wy​ko​rzy​sta​łam ścię​gno. Gwen​na zer​k​nę​ła nie​uf​nie na cien​ką, su​ro​wą stru​nę. Nie wąt​pi​ła w rze​‐ mieśl​ni​cze umie​jęt​no​ści An​nick w dzie​dzi​nie łucz​nic​twa. Snaj​per​ka sama wy​twa​rza​ła swo​je łuki od cza​su przy​jaz​du na Wy​spy, lecz te​raz bra​ko​wa​ło jej od​po​wied​nich na​rzę​dzi i ko​niecz​ne​go cza​su, aby so​lid​nie wy​ko​nać tę pra​cę. — Zdo​łasz tra​fić z tego w co​kol​wiek? Snaj​per​ka po​tak​nę​ła ski​nie​niem gło​wy. — Na krót​ki dy​stans. — Po​wiedz, co zna​czy dla cie​bie krót​ki dy​stans – po​pro​si​ła Pyr​re. — Czter​dzie​ści kro​ków – od​par​ła An​nick. – Może pięć​dzie​siąt. Gwen​na po​krę​ci​ła gło​wą. Z tej od​le​gło​ści nie tra​fi​ła​by z tego cze​goś w cel wiel​ko​ści domu. Z dru​giej stro​ny już daw​no na​uczy​ła się wie​rzyć An​nick, gdy cho​dzi​ło o wpa​ko​wa​nie strza​ły w co​kol​wiek. — Mó​wisz, że zro​bi​łaś ten łuk… kie​dy? Snaj​per​ka przez cały ten czas pra​co​wa​ła nad łu​kiem, nie pi​snąw​szy ani sło​wa. — Gdy tyl​ko mia​łam czas – od​par​ła te​raz, mie​rząc Gwen​nę spo​koj​nym, bez​na​mięt​nym spoj​rze​niem. – Im mniej lu​dzi o czymś wie, tym jest bez​‐ piecz​niej. — My nie je​ste​śmy ja​ki​miś tam ludź​mi – prych​nę​ła Gwen​na. – Je​ste​śmy

two​im pie​przo​nym Skrzy​dłem. — Zu​peł​nie jak Va​lyn – rzu​ci​ła Pyr​re zza ogni​ska. – Dla​cze​go wszy​scy tak chęt​nie re​kru​tu​ją mnie do Ket​tra​lu? — Nie​waż​ne – od​par​ła Gwen​na. – Cho​dzi o to, że te​raz je​ste​śmy po jed​nej stro​nie i je​że​li nie za​cznie​my dzia​łać wspól​nie, to ta uciecz​ka bę​dzie naj​krót​‐ szą uciecz​ką w hi​sto​rii Or​le​go Gniaz​da, z łu​kiem czy bez. Zmie​rzy​ła je ko​lej​no spoj​rze​niem, usi​łu​jąc spo​wol​nić od​dech i za​cho​wać spo​kój. Bez po​wo​dze​nia nie​ste​ty. Pyr​re zmru​ży​ła oczy. — Jak Va​lyn – po​wie​dzia​ła zno​wu. – Rów​nie pew​na sie​bie. I tak samo prze​ję​ta. – Tu zwró​ci​ła się do An​nick: – Za​uwa​ży​łaś to? – Snaj​per​ka zi​gno​ro​‐ wa​ła jej py​ta​nie, za​ję​ta wy​pró​bo​wy​wa​niem cię​ci​wy. Za​bój​czy​ni uśmiech​nę​‐ ła się chy​trze. – Gwen​no, ty i Va​lyn sta​no​wi​li​by​ście słod​ką parę. No, może „słod​ka” nie jest naj​lep​szym okre​śle​niem, ale… — Od​czep się – wark​nę​ła Gwen​na. Czasz​ko​wier​czy​ni unio​sła dło​nie. — Nie chcia​łam do​tknąć czu​łe​go punk​tu. W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła, sia​‐ da​jąc. – Dość plot​ko​wa​nia. Pla​nu​je​my. Współ​pra​cu​je​my. An​nick wy​strze​la kupę wro​gów, bę​dzie dla nich ist​ną pla​gą. Do​brze. Co da​lej? — Ko​nie – od​par​ła snaj​per​ka. – Idzie​my do koni. A po​tem do drzew. Gwen​na się skrzy​wi​ła. Wszyst​ko to za​kra​wa​ło na sza​leń​stwo. Trud​no, nie było wi​do​ków na nic lep​sze​go. Mu​sia​ły ostrzec An​nur. A to ozna​cza​ło uciecz​kę. Nie da się tego unik​nąć. Nie​ste​ty przy​pusz​czal​nie ozna​cza​ło to też, że zgi​ną pod​czas pró​by uciecz​ki. — A co, je​śli ktoś za​uwa​ży trzy nie​ur​ghul​skie ko​bie​ty wę​dru​ją​ce przez obóz? Pyr​re się uśmiech​nę​ła. — No cóż, wte​dy pew​nie za​cznie​my skła​dać ofia​ry bogu. Gwen​na po​trzą​snę​ła gło​wą. — Wiesz, że umrze​my – po​wie​dzia​ła. – Cały ten plan to wiel​kie gów​no i to nas za​bi​je. An​nick spoj​rza​ła na nią lo​do​wa​tym wzro​kiem. — Masz ja​kiś inny po​mysł? — Nie – od​rze​kła bez​rad​nie Gwen​na. — Mam dla was po​cie​chę – do​da​ła Pyr​re z okrut​nym, ostrym jak nóż uśmie​chem. – Anan​sha​el nie jest wy​bred​ny. Na​sze ży​cie czy ich ży​cie, bóg i tak bę​dzie za​do​wo​lo​ny. † Wład​ca Gro​bów musi być ku​rew​sko szczę​śli​wy, po​my​śla​ła Gwen​na, ocie​ra​jąc wierz​chem dło​ni krew z twa​rzy i pró​bu​jąc prze​nik​nąć wzro​kiem ciem​ność po​chmur​nej nocy. Mia​ła na​dzie​ję, że ostat​nie cia​ło za​wlo​kła za na​miot do​‐

sta​tecz​nie da​le​ko i nie​pręd​ko ktoś je za​uwa​ży. Anan​sha​el. Hull. Me​sh​kent. Za​czę​ła po​dej​rze​wać, że wy​bra​ła so​bie cho​ler​nie nie​uda​ną gru​pę bo​gów, ale te​raz, z kom​bi​ne​zo​nem uma​za​nym krwią i rze​szą Urghu​lów wo​ko​ło, nie było już od​wro​tu. Od​cze​ka​ły, aż mi​nę​ła pół​noc, na tyle dłu​go, by wie​lu jeźdź​ców wy​lą​do​‐ wa​ło już na swo​ich po​sła​niach, cie​sząc się ostat​nią nocą pod osło​ną api. Na​‐ mio​ty mia​ły stać, jak do​my​śli​ła się Gwen​na, nikt bo​wiem nie za​da​wał so​bie tru​du ich zwi​ja​nia. Być może kil​ku​dzie​się​ciu star​ców, mło​dzie​niasz​ków i in​wa​li​dów zo​sta​nie, by pil​no​wać tego pro​wi​zo​rycz​ne​go mia​sta, pod​czas gdy resz​ta ru​szy, by prze​kro​czyć gra​ni​cę. To par​cie na​przód mar​twi​ło Gwen​nę. Wi​dzia​ła, ja​kie tem​po po​tra​fią roz​wi​nąć jeźdź​cy Dłu​giej Pię​ści, gna​jąc przez step, gdy obar​cze​ni byli za​pa​sa​mi i mnó​stwem jeń​ców. Gwen​‐ na wo​la​ła​by za​cze​kać, aż wię​cej Urghu​lów uśnie, lecz zmar​no​wa​ne te​raz go​‐ dzi​ny mo​gły póź​niej oka​zać się de​cy​du​ją​ce. Tak więc szła przez urghul​ski obóz ze skra​dzio​nym mie​czem przy​ci​śnię​tym pła​sko do nogi i roz​glą​da​ła się bacz​nie, by wi​dzieć wszyst​ko wo​kół, nie po​ru​sza​jąc gło​wą. An​nick, tak jak po​wie​dzia​ła, zdo​ła​ła po​za​bi​jać mło​dych urghul​skich wo​‐ jow​ni​ków pil​nu​ją​cych ich na​mio​tu. Tak jak pla​no​wa​ły, zdo​ła​ły umknąć nie​‐ zau​wa​żo​ne w noc. I tak jak się oba​wia​ły, mu​sia​ły przejść do​brą milę przez obóz, za​nim w ogó​le będą mo​gły po​my​śleć o kra​dzie​ży koni. In​stynkt Gwen​‐ ny oraz jej wy​ostrzo​ny slar​no​wy wzrok pod​po​wia​da​ły, jak prze​my​kać od cie​nia do cie​nia mię​dzy na​mio​ta​mi, by jak tyl​ko się da, uni​kać spo​tkań z ludź​mi. An​nick rów​nież po​dą​ża​ła za tym im​pul​sem i tym spo​so​bem po​su​‐ wa​ły się kil​ka kro​ków tu, kil​ka kro​ków tam, aż w koń​cu Pyr​re po​krę​ci​ła gło​‐ wą zi​ry​to​wa​na. — Nie wiem, cze​go was uczy​li na tej wa​szej ta​jem​ni​czej wy​spie, ale to się nie spraw​dzi. — Jesz​cze nas nie za​uwa​ży​li – syk​nę​ła Gwen​na. — Nie boję się tego, że nas tu za​uwa​żą – od​par​ła Pyr​re – ale mar​twię się o tych czte​rech ubi​tych Urghu​lów z prze​strze​lo​ny​mi szy​ja​mi, któ​rych zo​‐ sta​wi​ły​śmy na kup​ce za na​szym api. Kie​dy ich od​kry​ją, nasz noc​ny spa​ce​rek oka​że się dużo mniej przy​jem​ny. — Je​że​li nas zo​ba​czą… – za​czę​ła An​nick, lecz Pyr​re, nie cze​ka​jąc na za​‐ koń​cze​nie, wy​szła zu​chwa​le z cie​nia na sam śro​dek pro​wa​dzą​cej mię​dzy na​‐ mio​ta​mi błot​ni​stej alej​ki. Nie oglą​da​jąc się, od​gar​nę​ła wło​sy, wzru​szy​ła ra​‐ mio​na​mi i ru​szy​ła żwa​wym kro​kiem przed sie​bie. — Pie​przyć to – po​wie​dzia​ła Gwen​na, zer​ka​jąc na An​nick. Snaj​per​ka za​gry​zła war​gi. — Pie​przyć – skwi​to​wa​ła zwięź​le i ru​szy​ła alej​ką za star​szą ko​le​żan​ką. Po​dej​ście Pyr​re spraw​dzi​ło się nad po​dziw do​brze – przez co naj​mniej sto kro​ków nie mu​sia​ły ni​ko​go za​bi​jać. Po​mię​dzy ciem​no​ścią nocy a cha​osem woj​sko​we​go obo​zu, przy​go​to​wu​ją​ce​go się do wy​ru​sze​nia w dro​gę, więk​‐ szość lu​dzi była tak za​prząt​nię​ta swo​imi spra​wa​mi, że nie przy​glą​da​ła się

zbyt​nio trzem ma​sze​ru​ją​cym po​sta​ciom naj​wy​raź​niej lgną​cym do cie​nia. Pyr​re szła na​przód urghul​skim swo​bod​nym kro​kiem i nie pró​bo​wa​ła na​wet za​sła​niać twa​rzy czy uchy​lać się przed wzro​kiem tych, któ​rych mi​ja​ły. Nikt ich nie za​trzy​mał. Nikt nie za​dał so​bie tru​du, by przyj​rzeć się im uważ​niej. Póź​niej wpa​dły pro​sto na ja​kichś mło​dzień​ców z włócz​nia​mi. Wła​śnie wte​dy, gdy Gwen​na już zdą​ży​ła po​my​śleć, że idąc pro​sto, zdo​ła​ją gład​ko opu​ścić obóz, z mro​ku po​mię​dzy na​mio​ta​mi wy​szło na ścież​kę trzech ta​abe. Idio​ci tasz​czy​li dwu​na​sto​sto​po​we włócz​nie, wiel​ce uży​tecz​ne w wal​ce z ko​‐ nia, lecz w obo​zie, w noc​nym za​mie​sza​niu, nie​bez​piecz​ne dla wszyst​kich. Zde​rzy​li się i splą​ta​li z Gwen​ną i Pyr​re i ze stu​ko​tem drzewc oraz brzę​kiem gro​tów za​blo​ko​wa​li całą alej​kę. Mło​dzie​niec idą​cy na prze​dzie wrza​snął gniew​nie po urghul​sku kil​ka słów, któ​rych Gwen​na nie zro​zu​mia​ła, po czym szarp​nął za drzew​ce swo​jej dłu​giej włócz​ni. Grot za​cze​pił o jej czar​ny kom​bi​ne​zon i prze​ciął skó​rę. Rana nie była głę​bo​ka, ale za​sko​czy​ła ją zu​peł​nie, wy​trą​ca​jąc z rów​no​wa​gi. Gdy me​tal za​wa​dził o cia​ło, Gwen​na za​klę​ła gło​śno. To wła​śnie owo prze​kleń​‐ stwo za​wi​ni​ło. Gło​wa naj​bliż​sze​go ta​abe ob​ró​ci​ła się gwał​tow​nie na dźwięk ob​ce​go ję​zy​‐ ka, a jego czar​ne oczy na​po​tka​ły spoj​rze​nie Gwen​ny i po krót​kiej, peł​nej na​‐ pię​cia chwi​li jego usta otwar​ły się do krzy​ku, lecz Pyr​re już była przy nim i prze​cią​gnę​ła szyb​ko krót​kim ostrzem po jego szyi. Ruch był de​li​kat​ny, nie​‐ mal sub​tel​ny. Za​miast krzy​ku z jego ust wy​do​by​ło się krwa​we wes​tchnie​‐ nie, po czym osu​nął się na zie​mię. Dwaj po​zo​sta​li wciąż pró​bo​wa​li pod​nieść skrzy​żo​wa​ne włócz​nie, zu​peł​‐ nie nie​świa​do​mi ci​chej śmier​ci swe​go kom​pa​na. Gwen​na cię​ła jed​ne​go mie​‐ czem przez twarz, a dru​gie​go za​bi​ła An​nick, wbi​ja​jąc mu szyb​kim pchnię​‐ ciem strza​łę w oko. Wal​ka była skoń​czo​na, lecz mar​twe cia​ła le​ża​ły bez​na​‐ dziej​nie splą​ta​ne z dłu​gi​mi drzew​ca​mi, a Gwen​na zdą​ży​ła już za​uwa​żyć ruch po obu stro​nach wą​skiej alej​ki. Nie było cza​su na ukry​wa​nie tru​pów. Nie było cza​su na nic poza szyb​kim od​da​le​niem się od zwłok. — Tędy – po​wie​dzia​ła Pyr​re, scho​dząc ze ścież​ki i wśli​zgu​jąc się po​mię​‐ dzy na​mio​ty. Jej głos był ci​chy i spo​koj​ny, ale nie było w nim zwy​kłe​go prze​‐ śmiew​cze​go tonu. Po raz pierw​szy głos za​bój​czy​ni za​brzmiał tak, jak​by trak​to​wa​ła spra​wę po​waż​nie. – Tędy, moje pa​nie. Gwen​ny nie wzbu​rzył już fakt przyj​mo​wa​nia roz​ka​zów od Czasz​ko​wier​‐ czy​ni, zwłasz​cza że śro​dek wro​gie​go obo​zu nie był do​brym miej​scem na kłót​nie. Skrzy​wi​ła się, za​sta​wi​ła mie​czem i ru​szy​ła za Pyr​re mię​dzy na​‐ mio​ty. Kil​ka​na​ście kro​ków da​lej wy​szły na inną błot​ni​stą alej​kę, rów​no​le​głą do pierw​szej. Gwen​na po​czu​ła ucisk w żo​łąd​ku. Urghu​lo​wie byli wszę​dzie i co gor​sza, wzdłuż alej​ki tkwi​ły za​pa​lo​ne po​chod​nie, oświe​tla​jąc dro​gę. Ich pło​mie​nie chwia​ły się i hu​cza​ły na wie​trze. Pyr​re nie wa​ha​ła się ani chwi​li, tyl​ko szła na​przód, zmie​rza​jąc ku gru​pie na​mio​tów po dru​giej stro​nie. Zdą​‐ ży​ła tak przejść po​ło​wę dro​gi, gdy ja​kiś wiel​ki Urghul z dłu​gim pło​wym

war​ko​czem za​uwa​żył ją i wark​nął coś py​ta​ją​cym to​nem. Pyr​re ob​ró​ci​ła się ku nie​mu z uśmie​chem na ustach i otwo​rzy​ła sze​ro​ko ra​mio​na, jak​by chcia​ła go wziąć w ob​ję​cia. — Kwih​na! – po​wie​dzia​ła ra​do​śnie. Sło​wo to za​brzmia​ło non​sen​sow​nie, ale ję​zyk był ol​brzy​mo​wi zna​jo​my, więc za​trzy​mał się, a na jego twa​rzy od​ma​lo​wa​ło się za​sko​cze​nie. Pyr​re w tym mo​men​cie zbli​ży​ła się do nie​go, ob​ję​ła go ra​mio​na​mi za szy​ję i przy​‐ cią​gnę​ła ku so​bie, jak do dłu​gie​go, na​mięt​ne​go po​ca​łun​ku. Kie​dy go pu​ści​ła, męż​czy​zna ru​nął na zie​mię. Gwen​na na​wet nie za​uwa​ży​ła noża. Uda​ło im się mi​nąć jesz​cze kil​ka po​przecz​nych ale​jek, za​nim w ca​łym obo​zie wy​buchł alarm. Krzy​kom i wrza​skom to​wa​rzy​szy​ły dłu​gie i gło​śne dźwię​ki rogu. Zła, oskar​ży​ciel​ska nuta po​wta​rza​ła się wciąż od nowa, ści​ga​‐ jąc je po​przez mrok, wwier​ca​jąc się w uszy, aż Gwen​na po​my​śla​ła w koń​cu, że po​stra​da​ła zmy​sły. Nie wie​dzia​ły, któ​ry z ośmiu tru​pów po​zo​sta​wio​nych na ich dro​dze zwró​cił w koń​cu uwa​gę prze​śla​dow​ców. Nie mia​ło to już zna​‐ cze​nia. Cały obóz, trzę​są​cy się te​raz od krzy​ków i na​wo​ły​wań, wie​dział już, że ucie​kły. Cała urghul​ska ar​mia to wie​dzia​ła. — To tyle, je​śli cho​dzi o dys​kre​cję – stwier​dzi​ła Pyr​re. Na​stęp​ne kil​ka mi​nut wy​peł​nia​ły tyl​ko gwał​tow​na wal​ka, pró​by za​‐ czerp​nię​cia od​de​chu przez za​ci​śnię​te zęby, utrzy​my​wa​nie rów​no​wa​gi w zdra​dli​wym bło​cie, wy​krzy​wio​ne wście​kło​ścią twa​rze Urghu​lów i za​bi​ja​‐ nie. Mnó​stwo, mnó​stwo za​bi​ja​nia. Pyr​re cię​ła wo​jow​ni​ków, nie zmie​nia​jąc na​wet ryt​mu kro​ku. Wbi​ja​ła nóż w gar​dła i brzu​chy, wkłu​wa​ła go w oczy i prze​ci​na​ła nim ścię​gna, a każ​dy jej ruch był de​li​kat​ny jak dziob​nię​cie pta​‐ ka, pre​cy​zyj​ny. Gwen​na zaś nie była de​li​kat​na. Mie​cze Urghu​lów, któ​re za​‐ bra​ła mar​twym war​tow​ni​kom, były dłuż​sze od mie​czy z dym​nej sta​li, z któ​‐ ry​mi tre​no​wa​ła, a te​raz, chcąc do​trzy​mać kro​ku Pyr​re, mo​gła je​dy​nie rą​bać mi​ja​ne cia​ła wiel​ki​mi, okrą​gły​mi za​ma​cha​mi, któ​re wy​krę​ca​ły jej sta​wy za każ​dym ra​zem, gdy ostra stal do​się​ga​ła celu. — Mniej krzy​ków – za​wo​ła​ła Pyr​re przez ra​mię. — Co? – od​krzyk​nę​ła Gwen​na, za​ta​pia​jąc miecz we wnętrz​no​ściach ja​‐ kiejś Urghul​ki, ob​ra​ca​jąc go i wy​ry​wa​jąc. Krew try​ska​ła na jej ręce. Cały czas mia​ła na​dzie​ję, że tyl​ko cu​dza. — Nie mu​sisz się drzeć za każ​dym ra​zem, gdy ko​goś tra​fiasz – po​wie​‐ dzia​ła Pyr​re. – Spró​buj być bar​dziej po​wścią​gli​wa. Oni umrą rów​nie do​brze bez tego. Gwen​na wark​nę​ła, że nie krzy​czy, ale w tej sa​mej chwi​li po​czu​ła, że ma su​che gar​dło i dzwo​ni jej w uszach. Tak po praw​dzie nie ro​bi​ło to wiel​kiej róż​ni​cy. Cały obóz wi​bro​wał prze​mo​cą. Ta jej część, któ​ra nie wrzesz​cza​ła i nie rą​ba​ła, nie bie​gła i nie dy​sza​ła, usi​ło​wa​ła ob​li​czyć szan​se. Wy​da​wa​ło się nie​praw​do​po​dob​ne, że wciąż jesz​cze żyją, ale w isto​cie sza​leń​‐ cza fu​ria Urghu​lów dzia​ła​ła na ich ko​rzyść. Gdy​by wszy​scy jeźdź​cy umil​kli i sta​nę​li spo​koj​nie, nie zdo​ła​ły​by uciec. Cha​os i za​mie​sza​nie osła​nia​ły ich

uciecz​kę le​piej niż ciem​no​ści. Były po pro​stu jesz​cze jed​ną trój​ką mio​ta​ją​‐ cych się po​sta​ci po​śród drga​ją​ce​go mo​rza in​nych ciał, trze​ma ko​bie​ta​mi wśród dzie​siąt​ków ty​się​cy. Co zaś naj​waż​niej​sze – obóz rzedł w mia​rę zbli​ża​‐ nia się do jego obrze​ży. Sku​piaj te swo​je cho​ler​ne oczy na wal​ce, Gwen​no, a nie na tym, co jest da​lej, wark​nę​ła do sie​bie w du​chu. Trud​no było jed​nak nie po​czuć go​rą​ce​go, ja​sne​go żaru na​dziei. Prze​bi​ły się w koń​cu przez ostat​nią gru​pę Urghu​lów, prze​bie​gły schy​lo​ne pod kil​ko​‐ ma na​mio​ta​mi i na​gle były same, a przed nimi otwie​ra​ła się wol​na dro​ga uciecz​ki. An​nick wska​za​ła na stad​ko koni w od​le​gło​ści mniej wię​cej stu kro​‐ ków, lecz za​nim zdą​ży​ły wbiec w tę prze​strzeń, do​go​ni​li je ja​cyś jeźdź​cy. Było ich przy​naj​mniej dwu​dzie​stu, uno​si​li włócz​nie, gdy ich ko​nie prze​sa​‐ dza​ły sznu​ry od na​mio​tów, i po​krzy​ki​wa​li trium​fal​nie. — Nie ma nic ide​al​ne​go – po​wie​dzia​ła Pyr​re, zwal​nia​jąc kro​ku i krę​cąc gło​wą. — Mo​że​my się prze​bić – orze​kła Gwen​na, wska​zu​jąc na lukę w gro​ma​‐ dzie, któ​ra jed​nak za​raz się za​mknę​ła. An​nick strze​la​ła. Skąd wzię​ła strza​ły, Gwen​na nie mia​ła po​ję​cia. Za​pew​ne po​wy​cią​ga​ła je z tru​pów. Pry​mi​tyw​ny łuk wy​glą​dał śmiesz​nie w jej rę​kach, lecz wciąż był wy​star​cza​ją​co za​bój​czy, a snaj​per​ka nie wa​ha​ła się, szy​jąc strza​ła​mi w ciż​bę Urghu​lów. Kil​ku jeźdź​ców spa​dło, lecz na ich miej​sce wciąż przy​by​wa​li nowi. Strza​ły snaj​per​ki wkrót​ce się skoń​czy​ły i krąg jeźdź​‐ ców za​czął się za​ci​skać. — A te​raz co? – za​py​ta​ła Gwen​na, ob​ra​ca​jąc się, by za​przeć się ple​ca​mi o ple​cy Pyr​re i An​nick, i szu​ka​jąc naj​lep​sze​go opar​cia dla stóp. — A te​raz nad​szedł czas, by przy​wi​tać się z bo​giem – rze​kła Pyr​re. W jej gło​sie za​brzmia​ła go​to​wość, na​wet nie​cier​pli​wość. — Pod​da​jesz się? – prych​nę​ła Gwen​na. Sama też nie wi​dzia​ła wyj​ścia z tej sy​tu​acji, ale spo​kój za​bój​czy​ni dzia​łał jej na ner​wy. Mar​twił ją. Po​my​śla​ła, że je​śli opu​ści ją gniew i fu​ria, to pod spodem cze​ka tyl​ko bez​ro​zum​ny, beł​‐ ko​czą​cy strach, tak więc trzy​ma​ła się tego gnie​wu i sta​ra​ła się za​pew​nić mu pa​li​wo. – Pie​przyć to! – wrza​snę​ła i ob​ró​ci​ła się w stro​nę Urghu​lów. – Któ​ry pierw​szy? – Mach​nę​ła ku nim swo​im dłu​gim mie​czem. – Któ​ry z was, krwa​we gnoj​ki, bę​dzie pierw​szy? Wy​bacz, Va​ly​nie, po​wie​dzia​ła w du​chu. Skno​ci​ły​śmy to… Przy​wód​czy​ni jeźdź​ców, któ​rą, jak za​uwa​ży​ła Gwen​na, oka​za​ła się Hu​ut​‐ suu, po​krę​ci​ła gło​wą, zni​ży​ła włócz​nię i pchnę​ła ko​nia na​przód. W świe​tle po​chod​ni bli​zny na jej twa​rzy i rę​kach po​ły​ski​wa​ły od potu. War​gi wy​krzy​‐ wi​ły się w gry​ma​sie ni to uśmie​chu, ni to zło​ści. Ma wspa​nia​łe zęby, po​my​‐ śla​ła Gwen​na, tro​chę bez​sen​sow​nie. Za​bi​je ją dzi​ku​ska o pięk​nych zę​bach… Naj​pierw roz​legł się wrzask, roz​dzie​ra​ją​cy, bi​ją​cy w nie​bo, od któ​re​go krew za​sty​ga​ła w ży​łach. Za​cie​śnia​ją​cy mor​der​czy krąg Urghu​lo​wie na​gle za​czę​li ścią​gać uzdy, pró​bu​jąc osa​dzić w miej​scu co​fa​ją​ce się ko​nie, ale

wrzask tra​fiał pro​sto do mó​zgów zwie​rząt, bu​dząc w ich ser​cach ja​kąś pra​‐ sta​rą gro​zę, któ​rej nic nie mo​gło stłu​mić. Wrzask od​zy​wał się raz za ra​zem, ostry jak zgrzyt sta​li po lo​dzie. Naj​pierw wrzask, póź​niej wiatr, a po​tem wiel​ki ciem​ny cień sze​ro​ko roz​po​star​tych skrzy​deł, do​sko​na​ły mrok na tle jesz​cze głęb​szej ciem​no​ści, aż wresz​cie uka​za​ły się mrocz​ne jak cie​nie i mil​‐ czą​ce po​sta​cie w czer​ni. — Va​lyn! – krzyk​nę​ła Gwen​na, a w jej gło​sie sły​chać było szok i ulgę za​ra​‐ zem. – To Va​lyn! Nie mia​ła po​ję​cia, skąd Va​lyn wziął Ra, nie wie​dzia​ła, ja​kim spo​so​bem wró​cił, ale nie dba​ła o to. Ja​kimś ma​gicz​nym zrzą​dze​niem losu Skrzy​dło znów było ra​zem. Do​pie​ro co mia​ła umrzeć, a te​raz pro​sto z nie​ba sfru​nął ptak, aby ich stąd za​brać. Ogrom​ny ket​tral szarp​nął szpo​na​mi naj​bliż​szych jeźdź​ców, pa​tro​sząc jed​ne​go z nich wraz z ko​niem. Hu​ut​suu zdo​ła​ła ze​sko​czyć w ostat​nim mo​‐ men​cie, bo chwi​lę po​tem jej koń szarp​nął się i padł, ro​ze​rwa​ny cio​sem ostrych pa​zu​rów. Jeźdź​cy po bo​kach pró​bo​wa​li za​ci​skać krąg, ale ktoś wy​‐ pusz​czał strza​ły, któ​rych pie​rza​ste beł​ty prze​bi​ja​ły szy​je i ra​mio​na wo​jow​ni​‐ ków. Gdy po​tęż​ny ta​abe z wiel​kim ha​czy​ko​wa​tym no​sem ryk​nął, pró​bu​jąc zmu​sić ko​nia do sko​ku, jego czasz​ka po pro​stu… się zło​ży​ła. Gwen​na nie mo​gła zna​leźć in​ne​go sło​wa na to, co się sta​ło. Nie wi​dzia​ła ude​rze​nia, lecz cia​ło za​pa​dło się na​gle do środ​ka jak prze​gni​ła ty​kwa zrzu​co​na z du​żej wy​so​‐ ko​ści. Czar krwio​pij​cy. To mu​siał być czar, ale gdy Gwen​na się ob​ró​ci​ła, wy​pa​tru​jąc Ta​la​la, zo​ba​‐ czy​ła za​miast nie​go Si​grid sa’Kar​nyę. To nie Va​lyn, zda​ła so​bie na​gle spra​wę, prze​ra​żo​na. To Skrzy​dło Pchły. War​gi Si​grid wy​krzy​wi​ły się w gry​ma​sie, któ​ry mógł ozna​czać za​rów​no eks​ta​zę, jak i wście​kłość. Zło​ci​ste wło​sy owie​‐ wa​ły jej twarz, a po bia​łej jak mle​ko skó​rze ście​ka​ła stru​mycz​ka​mi krew. Pchła stał przed nią, trzy​ma​jąc w dło​ni krót​ki łuk, a kil​ka kro​ków da​lej Try​‐ ton za​pa​lał… — Raca wy​bu​cho​wa! – krzyk​nę​ła Gwen​na. Ode​pchnę​ła w tył An​nick, pa​trząc, jak za​pa​lo​ny ła​du​nek leci, ko​zioł​ku​jąc, w tłum jeźdź​ców, i przy​go​to​wa​ła się na szar​pią​cy ko​ści wy​buch, któ​ry roz​‐ świe​tli pół nie​ba i nie​mal ją ogłu​szy. Po​wie​trze za​drża​ło. Nie​bie​sko-bia​ły blask za​wi​ro​wał w po​wie​trzu, po​sy​ła​jąc w ciem​ność od​pry​ski świa​tła. Gwen​na w ostat​niej chwi​li za​mknę​ła oczy, aby nie pa​trzeć na po​ra​ża​ją​cy blask wy​bu​chu, i za​to​czy​ła się w tył, wciąż za​sła​nia​jąc An​nick, lecz od​zy​ska​‐ ła rów​no​wa​gę. Była zdu​mio​na, że utrzy​ma​ła się na no​gach po tak bli​skiej de​‐ to​na​cji, ale Try​ton znał się na swo​jej ro​bo​cie i wy​ko​rzy​stał masę lu​dzi i koni jako czę​ścio​wą osło​nę przed po​dmu​chem. Kil​ka​na​ście koni le​ża​ło, nie​któ​re ci​cho, inne zaś rzu​ca​ły się kon​wul​syj​nie i ko​pa​ły, rżąc, gdy le​żą​cy pod nimi jeźdź​cy – je​den bez nogi, inny z twa​rzą ob​ra​ną z cia​ła do ko​ści – pró​bo​wa​li się spod nich wy​do​stać.

Ktoś zła​pał ją za ra​mię i Gwen​na wy​ko​na​ła ob​rót, ude​rza​jąc swo​im zdo​‐ bycz​nym mie​czem. Pchła za​sta​wił się w ru​ty​no​wym od​ru​chu i spoj​rzał jej uważ​nie w oczy. — Gdzie resz​ta? – krzyk​nął. – Gdzie Va​lyn? Gwen​na się za​wa​ha​ła. Nie wie​dzia​ła, czy Pchła przy​był tu​taj, by ją ura​to​‐ wać czy za​bić. Atak na Urghu​lów prze​ma​wiał za ra​tun​kiem, ale ostat​nim ra​‐ zem, gdy oba Skrzy​dła się spo​tka​ły, zde​mo​lo​wa​ły po​ło​wę bu​dyn​ku, pró​bu​‐ jąc wy​mor​do​wać się na​wza​jem. — Gwen​no! – po​wie​dział, na​chy​la​jąc się bli​żej. Uświa​do​mi​ła so​bie, że choć na​dal ich mie​cze po​zo​sta​ją zblo​ko​wa​ne, Pchła dru​gą ręką przy​sta​wił jej do gar​dła mały nóż. – Gdy​bym chciał cię za​bić, już byś nie żyła. Je​stem tu po to, żeby po​móc. – Opu​ścił nóż. – A te​raz po​wiedz, gdzie jest Va​lyn. — Wy​je​chał – po​wie​dzia​ła, ma​cha​jąc dło​nią. – Na po​łu​dnie. Je​ste​śmy tyl​‐ ko my. Pchła ski​nął gło​wą, sku​pił się na czymś na jej ra​mie​niu, od​rzu​cił nóż, a po​tem ge​stem ręki wska​zał na ket​tra​la. — Ła​duj​cie się. Gdzieś po pra​wej stro​nie Gwen​ny ko​lej​na raca wy​bu​chła wśród Urghu​‐ lów. Obóz był osza​la​łą ko​tło​wa​ni​ną pło​mie​ni, rżą​cych koni, ob​na​żo​nej sta​li i krwi, a wszyst​ko to, choć wy​da​wa​ło się to nie​moż​li​we, było trzy​ma​ne w sza​chu przez Pchłę i jego Skrzy​dło. — Zwło​ka jest mat​ką klę​ski – za​wo​łał przez ra​mię Try​ton. — Co zna​czy, że wska​ku​je​my i le​ci​my – po​wtó​rzył Pchła. – Już. Prze​chy​lił gło​wę, jak​by chciał się prze​cią​gnąć, i w tym mo​men​cie prze​le​‐ cia​ła koło niej rzu​co​na włócz​nia i wbi​ła się w zie​mię ka​wa​łek da​lej. Gwen​na spoj​rza​ła krót​ko, jak drży. A po​tem po​bie​gła w stro​nę pta​ka.

32

T

an’is był naj​młod​szym z nas. Był jed​nym z ostat​nich Cse​strii​mów uro​‐ dzo​nych bez zgni​li​zny – po​wie​dział Kiel. Dwie z trzech lamp w sy​pial​ni Mor​je​ty za​czę​ły skwier​czeć i zga​sły pod​czas ich roz​mo​wy, a trze​cia pło​nę​ła ma​łym pło​mie​niem, za​snu​wa​jąc kąty kom​na​ty drżą​cym cie​niem. Nikt nie pod​niósł się, by je na​peł​nić. Mor​je​‐ ta opar​ła się ple​ca​mi o po​dusz​ki na so​fie, pa​trząc ze zdu​mio​ną miną. Ka​den ro​zu​miał nie​co wię​cej. Kie​dy on sam do​wie​dział się o Cse​strii​mach, do​znał szo​ku, a świa​do​mość, że wciąż cho​dzą po zie​mi, do​cie​ra​ła do nie​go stop​nio​‐ wo. Do​wie​dzieć się na​gle, że od​wiecz​ni wro​go​wie ludz​ko​ści wciąż żyją, że je​den z nich nie​mal prze​jął już wła​dzę w An​nu​rze, a dru​gi sie​dzi o kil​ka stóp od niej, to było wię​cej, niż ko​bie​ta mo​gła znieść. Nie było jed​nak cza​su na de​li​kat​ne do​zo​wa​nie tej praw​dy. — Dla​cze​go zo​stał mia​no​wa​ny ge​ne​ra​łem pod​czas wo​jen prze​ciw​ko ludz​ko​ści? – za​py​tał Ka​den. – Dla​cze​go nie ktoś star​szy? Ktoś z więk​szym do​‐ świad​cze​niem. — Bo był naj​lep​szy – od​parł Kiel po pro​stu. – Nie był naj​lep​szym znaw​cą sztuk wal​ki. Było dwu​dzie​stu dwóch Cse​strii​mów bar​dziej uta​len​to​wa​nych od nie​go we wła​da​niu za​rów​no na​cza​lem, jak i mie​czem, a przy​naj​mniej było tak na po​cząt​ku wo​jen. Nie był na​wet naj​lep​szym teo​re​tycz​nym stra​te​‐ giem. Ashe​rath i wie​lu in​nych po​tra​fi​ło po​ko​nać go przy sza​chow​ni​cy. W bi​twie jed​nak… – Tu oczy Kie​la za​pa​trzy​ły się w ja​kąś dal, jak​by był świad​kiem strasz​li​wej bi​twy sto​czo​nej przed wie​lo​ma ty​sią​ca​mi lat. – Nikt z mego ludu nie miał ta​kie​go do​wód​cze​go ta​len​tu. Część tych zdol​no​ści za​‐ wdzię​cza wro​dzo​ne​mu ge​niu​szo​wi. Jego umysł po​ru​sza się szyb​ciej i bar​‐ dziej nie​ocze​ki​wa​nie niż u więk​szo​ści. Po​nad​to Tan’is ro​zu​miał wa​szą rasę le​piej niż więk​szość z nas, i to w spo​sób, któ​re​go star​si Cse​strii​mo​wie nie poj​mo​wa​li. Stu​dio​wał was… — Chcia​łeś po​wie​dzieć, że nas tor​tu​ro​wał i za​bi​jał – wtrą​cił Ka​den, my​‐ śląc o mrocz​nych ko​ry​ta​rzach Umar​łe​go Ser​ca. Kiel ski​nął gło​wą po​ta​ku​ją​co. — To była część jego stu​diów, choć na pew​no nie ca​łość. Woj​na trwa​ła przez wie​le ludz​kich po​ko​leń, a Tan’is spę​dzał cały czas, kie​dy tyl​ko nie do​‐

wo​dził ar​mią, na ucze​niu się szcze​gól​ne​go spo​so​bu, w jaki uży​wa​cie ję​zy​ka, na ucze​niu się wa​szej fi​zjo​lo​gii i ogra​ni​czeń, wa​szych two​rzą​cych się do​pie​‐ ro struk​tur spo​łecz​nych, wa​szej bro​ni, wa​szych sła​bo​ści, a co naj​waż​niej​sze, dzia​ła​nia wa​szych umy​słów. Po​świę​cał całe dzie​się​cio​le​cia, pró​bu​jąc od​‐ kryć, co się w was po​psu​ło, zro​zu​mieć, czy mia​ło to coś wspól​ne​go z no​wy​‐ mi bo​ga​mi. — Co masz na my​śli, mó​wiąc o „no​wych bo​gach”? – za​py​ta​ła Tri​ste. Ina​czej niż jej mat​ka, nie po​czu​ła się wstrzą​śnię​ta tym, co usły​sza​ła. W koń​cu roz​ma​wia​li o Cse​strii​mach od wie​lu ty​go​dni. Tri​ste cier​pia​ła w cse​striim​skim wię​zie​niu i prze​cho​dzi​ła przez cse​striim​skie bra​my. Ja​‐ kimś cu​dem zna​ła ich ję​zyk. Gdy Kiel mó​wił, po​chy​li​ła się do przo​du na po​‐ dusz​kach, śle​dząc jego sło​wa z prze​ję​ciem, z błysz​czą​cy​mi oczy​ma, a na jej czo​le per​li​ły się kro​ple potu. — Wy na​zy​wa​cie ich mło​dy​mi bo​ga​mi – od​parł Kiel. – To dzie​ci Me​sh​‐ ken​ta i Cie​ny. — He​qet i Ka​ve​raa – po​wie​dział Ka​den, re​cy​tu​jąc ich imio​na, tak jak sły​‐ szał je wy​ma​wia​ne po ty​siąc​kroć, jesz​cze nim opu​ścił Góry Ko​ścia​ne. – Eira i Maat, Orel​la i Oril​lon. — Oraz Akal​la – do​dał wol​no Kiel. – I Ko​rin. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Nie. Jest ich tyl​ko sze​ścio​ro. Sze​ścio​ro dzie​ci Roz​ko​szy i Bólu. — To dla​te​go, że za​bi​li​śmy tam​tych dwo​je. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca nikt się nie od​zy​wał. Mor​je​ta skry​ła się za spo​‐ ko​jem swo​jej uma​lo​wa​nej twa​rzy. Usta Tri​ste otwo​rzy​ły się i po​zo​sta​ły tak, jak​by za​mar​ły w po​ło​wie od​de​chu. Ka​den przy​ła​pał się na tym, że on rów​‐ nież wy​chy​lił się do przo​du na so​fie, wstrzy​mu​jąc od​dech. Po​wo​li wy​pu​ścił z płuc po​wie​trze. — Po​wia​dasz, że za​bi​li​ście dwo​je bo​gów… — Tan’is ich za​bił – rzekł Kiel. – Poj​mał ich po bi​twie na cy​plu Ni​mir. Zła​‐ pał ich, pod​dał swo​im ba​da​niom, a po​tem za​bił. By​łem tam jako hi​sto​ryk. To wła​śnie tak się do​wie​dzie​li​śmy, po​nad wszel​ką wąt​pli​wość, o związ​kach po​mię​dzy na​szy​mi dzieć​mi, czy​li wami, a no​wy​mi bo​ga​mi. Na​gle Ka​den uj​rzał sie​bie w biu​rze Scia​la Nina, jak pa​trzy na opa​ta nad su​ro​wym drew​nia​nym bla​tem biur​ka i słu​cha jego opo​wie​ści o ken​ta, o Shi​‐ nach i o celu po​by​tu Ka​de​na wśród mni​chów. Opat już nie żył, był jed​nym z se​tek mar​twych, ob​le​czo​nych w mni​sie sza​ty ciał po​rzu​co​nych na skal​‐ nych urwi​skach, lecz Ka​den wciąż sły​szał sło​wa jego cier​pli​we​go wy​ja​śnie​‐ nia: Moż​li​we, że to na​ro​dzi​ny mło​dych bo​gów przy​czy​ni​ły się do po​wsta​nia ludz​kich emo​cji. — W ja​kiś spo​sób was zmie​ni​li – po​wie​dział spo​koj​nie Ka​den. – Mło​dzi bo​go​wie zmie​ni​li Cse​strii​mów… w nas. Kiel po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Z po​cząt​ku ży​wi​li​śmy tyl​ko ta​kie po​dej​rze​nie. Ale fak​ty się zga​dza​ły.

Mie​li​śmy teo​rię i świa​dec​twa, ale bra​ko​wa​ło do​wo​dów. A póź​niej oni zstą​pi​‐ li tu​taj. Tchnę​li swo​ją nie​śmier​tel​ną for​mę w ludz​kie cia​ła, aby po​móc wam w wal​ce prze​ciw​ko mo​je​mu lu​do​wi. — A wy ich za​bi​li​ście? – za​py​ta​ła prze​ra​żo​na Tri​ste. — Tyl​ko dwo​je – od​rzekł Kiel. Nie po​ka​zał po so​bie, czy zgro​za w oczach dziew​czy​ny wy​war​ła na nim ja​kie​kol​wiek wra​że​nie. – Po​dob​nie jak ty, byli trak​to​wa​ni jako za​gro​że​nie. Jako wro​go​wie. — Akal​la – po​wie​dział Ka​den, wsłu​chu​jąc się w brzmie​nie dziw​nych sy​‐ lab. – Ko​rin. Kiel po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Ta​kie przy​ję​li imio​na. Nie znam ich po​cho​dze​nia. — A po​tem… co? Po pro​stu ode​szli? Kiel za​ci​snął usta, jak​by roz​wa​żał ja​kiś draż​li​wy pro​blem trans​la​tor​ski. — Może nie cał​kiem i nie na za​wsze. Bo​gów nie stwo​rzy​ła Be​di​sa. Anan​‐ sha​el nie może roz​wią​zać ich ist​nień. Na​wet młod​si bo​go​wie są… więk​si od nas, bar​dziej kom​plet​ni od jej stwo​rze​nia. – Po​krę​cił gło​wą. – Do​praw​dy ten ję​zyk nie na​da​je się do dys​ku​to​wa​nia o nich. — A więc jed​nak ich nie za​bi​li​ście – stwier​dził Ka​den, a fru​stra​cja naj​wy​‐ raź​niej zmą​ci​ła jego spo​kój. Kiel przez chwi​lę pa​trzył mu w oczy, a po​tem uniósł dłoń, przy​glą​da​jąc się jej w ni​kłym świe​tle lam​py. — Tan’is znisz​czył cia​ła, w któ​rych byli za​mknię​ci, za​nim zdo​ła​li się z nich wy​do​stać. Bo​go​wie by​wa​ją wiecz​ni, bez koń​ca i gra​nic, lecz ich po​‐ wią​za​nie ze świa​tem ta​kie nie jest. To wła​śnie za​bił Tan’is: ich więź i wła​dzę nad tymi, któ​rzy zro​dzi​li się dzię​ki ich mocy. — Ale sko​ro to, czym je​ste​śmy – za​czął Ka​den – oraz uspo​so​bie​nie na​‐ szych umy​słów i serc po​cho​dzi​ło od mło​dych bo​gów, to mu​siał być ja​kiś sku​tek… – Tu prze​rwał, pró​bu​jąc się do​my​ślić, jaki on mógł być. — I sku​tek był. Hi​sto​ryk za​milkł i tym ra​zem mil​czał tak dłu​go, aż Ka​den po​my​ślał, że zre​zy​gno​wał z prób wy​ja​śnie​nia. — Wy​obraź so​bie, że je​steś śle​py – po​wie​dział wresz​cie. – Że uro​dzi​łeś się ślep​cem. Że całe ży​cie prze​ży​łeś w ciem​no​ści po​śród in​nych po​dob​nych do cie​bie. Gdy​by na​gle i nie​spo​dzie​wa​nie po​ka​za​no ci ko​lor, to jak wy​ja​śnił​‐ byś to swo​jej śle​pej ra​sie? Ja​kich użył​byś słów? Ja​kiej lo​gi​ki i ro​zu​mo​wa​nia? Ana​lo​gia nie dzia​ła. In​duk​cja i de​duk​cja tak​że. To naj​lep​sze, co mogę… Wasi przod​ko​wie, pierw​si z was, ina​czej od​czu​wa​li świat. Wła​ści​wie nie tyl​ko ina​czej, ale i bar​dziej in​ten​syw​nie. Było tak, jak​by ka​mie​nie i rze​ki, mo​rze i nie​bo, ma​te​rial​ny świat i trans​cen​dent​ne po​ję​cia, ja​kie z nie​go wy​ni​ka​ły, były dla tych pierw​szych, po​psu​tych dzie​ci Cse​strii​mów tak istot​ne jak ich ludz​ka ro​dzi​na, jak ich wła​sna jaźń. Wo​le​li​by umrzeć, niż spo​wo​do​wać nie​‐ po​trzeb​ne znisz​cze​nie. Dzia​ła​li i mó​wi​li tak, jak​by zie​mia była nie​ro​ze​rwal​‐ ną czę​ścią ich umy​słów. Ten świat miast i dróg… – Tu wska​zał sze​ro​kim ge​‐

stem na ścia​ny kom​na​ty i to, co za nimi. – Wasi przod​ko​wie by go nie roz​po​‐ zna​li. Znie​na​wi​dzi​li​by go. — A po tym, jak za​bi​li​ście bo​gów? – za​py​tał Ka​den gło​sem sła​bym jak ostat​ni dym z ga​sną​ce​go ogni​ska. — Zmie​ni​li​ście się. Cia​ła bo​gów umar​ły, jak umie​ra​ją wszyst​kie cia​ła: przez na​kłu​cie, wy​rwę w do​sko​na​łym dzie​le Be​di​sy, któ​rę​dy ula​tu​je ży​cie. Spo​dzie​wa​łem się, że ich śmierć bę​dzie w ja​kiejś mie​rze inna od na​szych śmier​ci. Więk​sza albo gło​śniej​sza. Byli w koń​cu bo​ga​mi. Lecz obo​je byli zwią​za​ni i upo​je​ni nar​ko​ty​kiem, a Tan’is za​bił ich no​żem nie dłuż​szym od mo​jej dło​ni. Całe stu​le​cie za​ję​ło mi na​bra​nie pew​no​ści co do tego skut​ku. Dzie​się​cio​le​cie za dzie​się​cio​le​ciem cho​dzi​łem po​śród wa​sze​go ludu, uda​jąc jed​ne​go z was i za​da​jąc wciąż, bez koń​ca, te same py​ta​nia: Co to jest? A co to jest? I za​wsze spo​ty​ka​łem się z taką samą od​po​wie​dzią: To jest ska​ła. To jest woda. To jest po​wie​trze. A co czu​je​cie wo​bec ska​ły i wody? Co czu​je​cie wo​bec po​wie​trza? Nic. Nic. Nic. Przez dłuż​szy czas Ka​den nie mógł się prze​móc, by coś po​wie​dzieć. Pró​bo​‐ wał upo​rać się z ogro​mem wy​zna​nia, ja​kie uczy​nił Kiel, z ogro​mem po​nie​‐ sio​nej stra​ty. Shi​no​wie ćwi​czy​li przez całe ży​cie, by wy​zbyć się ludz​kich emo​cji, i żad​ne​mu nie uda​ło się do​ko​nać tego w spo​sób zu​peł​ny, do​sko​na​ły. A jed​nak, je​śli Kiel miał ra​cję, Ran il Torn​ja zdo​łał do​ko​nać tego w du​żej czę​‐ ści dwo​ma pchnię​cia​mi noża. Co by się sta​ło, gdy​by wszy​scy lu​dzie w ce​sar​‐ stwie, albo wszy​scy lu​dzie na świe​cie, jed​no​cze​śnie stra​ci​li na​dzie​ję i od​wa​‐ gę, lęk i mi​łość. Było to tak, jak​by spoj​rzeć pod nogi i na​gle stwier​dzić, że so​‐ lid​ny do​tąd grunt był zwy​kłym złu​dze​niem. Snem. Kiel ob​ser​wo​wał go oczy​ma bez​na​mięt​ny​mi jak mu​szel​ki. Do​pie​ro gdy Ka​den ski​nął gło​wą, pod​jął prze​rwa​ny wą​tek: — Tan’is po​sta​no​wił uni​ce​stwić no​wych bo​gów, zła​pać ich i po​za​bi​jać ko​lej​no albo ude​rzyć bez​po​śred​nio w Cie​nę i Me​sh​ken​ta. Był prze​ko​na​ny, i to nie tak zno​wu bez​pod​staw​nie, że wy​eli​mi​no​wa​nie tej dwój​ki spo​wo​du​je osła​bie​nie po​zo​sta​łych, bo nowi bo​go​wie za​le​żą w ja​kimś stop​niu lub ema​‐ nu​ją ze swo​ich ro​dzi​ców. — Miał ra​cję? – za​py​tał Ka​den. — Nie wia​do​mo – od​rzekł obo​jęt​nym to​nem Kiel. – Za​czę​li​śmy wów​czas prze​gry​wać woj​nę, a kie​dy sta​ło się oczy​wi​ste, że wasz ga​tu​nek nas po​ko​na, ci bo​go​wie, któ​rzy sta​li po wa​szej stro​nie… od​da​li​li się. Opu​ści​li swo​je przy​‐ spo​so​bio​ne cia​ła. Ich wpływ po​zo​stał, lecz oni sami ode​szli. — Świę​ty Hull – wes​tchnę​ła ci​cho Tri​ste. — Tak – zgo​dził się Kiel. – Jak Hull. Sam bóg po​zo​sta​je od​le​gły, nie​prze​ja​‐ wio​ny, ale zna​my jego ciem​ność. — Po​wi​nie​nem był cię zo​sta​wić w Umar​łym Ser​cu – po​wie​dział wresz​cie Ka​den. Wy​mó​wił te sło​wa, za​nim zdo​łał się po​wstrzy​mać. – Trze​ba było cię

tam zo​sta​wić, że​byś zgnił. — Nie uciekł​byś beze mnie – od​parł Kiel. – A na​wet gdy​byś się ja​koś wy​‐ rwał, to nie je​steś przy​go​to​wa​ny, by sta​wić czo​ło il Torn​ji. On cię znisz​czy bez mo​jej po​mo​cy. Może też znisz​czyć cię po​mi​mo niej. – Po​krę​cił gło​wą. – Uzna​wa​no mnie za do​bry umysł wśród mego ludu, lecz Tan’is za​wsze był lep​szym stra​te​giem i tak​ty​kiem. Ka​den spoj​rzał zdu​mio​ny. — Za​bi​li​ście dwo​je na​szych bo​gów, a te​raz mó​wisz mi o po​mo​cy? Kiel ski​nął gło​wą. — Jak rze​kłem, moje cele nie po​kry​wa​ją się z ce​la​mi Tan’isa. On szu​ka dro​gi po​wro​tu do prze​szło​ści. Mnie bar​dziej in​te​re​su​je pi​sa​nie kro​nik o te​‐ raź​niej​szo​ści. Cse​striim za​milkł. Ka​den przy​glą​dał mu się przez chwi​lę, po czym ob​ró​cił się do Tri​ste. Spoj​rza​ła mu w oczy pu​stym, dzi​kim wzro​kiem, po czym po​‐ trzą​snę​ła bez​rad​nie gło​wą. — Nie wiem, Ka​de​nie – po​wie​dzia​ła. – Po​mógł nam. Na​dal nam po​ma​ga. Jest tu​taj, ra​zem z nami, praw​da? Ka​den wes​tchnął głę​bo​ko. — W po​rząd​ku. Sko​ro chcesz nam po​ma​gać, to po​ma​gaj. A co z Ra​nem il Torn​ją? Co za​mie​rza? — Jak już wam po​wie​dzia​łem, on nie po​rzu​cił swo​jej mi​sji – od​parł Kiel. – Choć bo​go​wie znik​nę​li i zna​leź​li się poza jego za​się​giem, szu​ka no​we​go spo​so​bu znisz​cze​nia was. Szu​kał go od ty​się​cy lat. — A fakt, że te​raz przy​stą​pił do dzia​ła​nia… – za​czął Ka​den i urwał po chwi​li, zdję​ty zgro​zą. Kiel po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Nie moż​na mieć pew​no​ści co do dzia​ła​nia cu​dze​go umy​słu, ale wy​glą​‐ da na to, że nasz dłu​go nie​obec​ny ge​ne​rał zna​lazł wresz​cie to, cze​go szu​kał.

33

N

ie, nie, nie. Zu​peł​nie tego nie poj​mu​jesz, dur​no​to – po​wie​dzia​ła Nira, ude​rza​jąc la​ską o wnę​trze dło​ni i ru​sza​jąc kon​no na​przód. – Nie mu​‐ sisz pod​pi​sy​wać pa​pie​rów, skła​dać przy​siąg, na​masz​czać so​bie cyc​‐ ków świę​ty​mi ole​ja​mi i wy​czy​niać in​nych hec, ja​kie wy​my​śla​ła w ostat​nich stu​le​ciach two​ja ro​dzi​na. Po pro​stu to ro​bisz. Ada​re zdu​si​ła w so​bie złość. Była wy​czer​pa​na. Wy​czer​pa​na od kon​nej jaz​‐ dy, co​dzien​nie, od świ​tu do nocy, od​kąd wy​je​cha​li z An​nu​ru. Wy​czer​pa​na prze​wi​dy​wa​niem ko​lej​nych oszustw il Torn​ji. Wy​czer​pa​na bi​ciem się z my​‐ śla​mi. Wy​czer​pa​na oba​wa​mi, czy nie prze​sa​dzi​ła, zgła​sza​jąc swo​je rosz​cze​‐ nia do tro​nu, przez co może stra​cić ży​cie albo, co gor​sza, być zmu​szo​na do za​bi​ja​nia tych An​nu​ryj​czy​ków, któ​rzy nie zgo​dzą się na ko​bie​tę-ce​sa​rza i pod​nio​są bunt. Wy​czer​pa​na nie​ustan​nym ha​mo​wa​niem Ful​to​na i przy​po​‐ mi​na​niem mu, że po​trze​ba jej odro​bi​ny izo​la​cji, aby mo​gła spo​koj​nie po​my​‐ śleć albo na osob​no​ści z kimś po​roz​ma​wiać. Wy​czer​pa​na trzy​ma​niem się god​nie i pro​sto w sio​dle, kie​dy chcia​ła​by roz​siąść się nie​dba​le i oprzeć na kul​ba​ce. Wy​czer​pa​na mar​twie​niem się z po​wo​du blizn na skó​rze i roz​‐ my​śla​niem o tym, co się zda​rzy​ło przy Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni. A wresz​cie wy​czer​pa​na nie​ustan​nym ga​da​niem i kry​tycz​ny​mi uwa​ga​mi Niry, chy​ba je​dy​nej oso​by w ubło​co​nych sze​re​gach woj​ska, w któ​rej po​zo​sta​ła jesz​cze odro​bi​na ener​gii. Dro​ga na pół​noc dała Ada​re mnó​stwo oka​zji do zwąt​pie​nia, czy wy​nie​‐ sie​nie sta​rej do ran​gi rad​cy Mi​zra​nu było naj​mą​drzej​szą de​cy​zją. Z jed​nej stro​ny Nira rzą​dzi​ła wła​snym im​pe​rium przez całe stu​le​cia, co spra​wi​ło, że mia​ła więk​sze do​świad​cze​nie niż kto​kol​wiek inny. Z dru​giej stro​ny na​le​‐ ża​ło też uwzględ​nić, że im​pe​rium to po​pa​dło w cha​os wo​jen, za​męt i ru​inę. A za​tem być może nie była jed​nak naj​lep​szym wzo​rem. Mi​nę​ło dzie​więć dni, od​kąd wy​je​cha​li z An​nu​ru. Dzie​więć dni for​sow​ne​‐ go mar​szu przez zmie​nia​ją​cy się kra​jo​braz, od upraw​nych pól, przez ni​skie pa​gór​ki, po gę​ste świer​ko​we lasy, mo​kra​dła i stru​mie​nie. Gdy​by nie ce​sar​ski trakt – nie​po​ję​te ar​cy​dzie​ło in​ży​nie​rii, z jego ka​mien​ny​mi mo​sta​mi, ka​‐ mien​nym bru​kiem i ro​wa​mi od​pro​wa​dza​ją​cy​mi wodę po obu stro​nach – ar​‐ mia już kil​ka dni wcze​śniej ugrzę​zła​by na do​bre. Te​raz, gdy wkro​czy​li na te​‐

ren Ty​sią​ca Je​zior i po​su​wa​li się dro​gą zbu​do​wa​ną bar​dziej dla ce​lów han​‐ dlo​wych niż woj​sko​wych, Sy​no​wie Pło​mie​nia zwol​ni​li tem​po. Ada​re, zmę​‐ czo​na i znie​cier​pli​wio​na zwło​ką, mar​twi​ła się, co ich cze​ka da​lej, w dzi​kich ostę​pach pier​wot​nych la​sów, i co dzie​je się z tyłu, w sto​li​cy, któ​rą tak po​‐ spiesz​nie opu​ści​ła. Im da​lej była od An​nu​ru, tym bar​dziej wąt​pi​ła w słusz​‐ ność swo​jej de​cy​zji. Sta​wie​nie czo​ła il Torn​ji oraz urghul​skie​mu za​gro​że​niu – je​śli w ogó​le ist​nia​ło ja​kieś urghul​skie za​gro​że​nie – wy​da​wa​ło się jej klu​‐ czo​wą spra​wą, gdy była w sto​li​cy, lecz te​raz my​śla​ła bar​dziej o tym, co po​‐ świę​ci​ła, ru​sza​jąc na pół​noc. Ja​kie moż​li​wo​ści za​prze​pa​ści​ła? — Sko​ro mam za​siąść na Nie​cio​sa​nym Tro​nie – po​wie​dzia​ła, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​nym to​nem – to trze​ba bę​dzie do​peł​nić ja​kichś for​mal​no​ści i ry​tu​ałów. Ja zaś nie mogę ich do​peł​nić, tkwiąc po​środ​ku tego prze​klę​te​go lasu. Nira wy​dę​ła po​licz​ki. — Cza​sem, dziew​czy​no, wy​da​je mi się, że je​steś bar​dziej tępa niż mój tę​‐ po​gło​wy bra​ci​szek. – Mach​nę​ła dło​nią w stro​nę Oshie​go, któ​ry wpa​try​wał się we wnę​trza swo​ich dło​ni, jak​by były za​wi​łą mapą, nie​po​mny ru​chu ko​‐ nia pod sobą. – Za​sia​dasz na tro​nie, bio​rąc go so​bie, a nie pro​sząc o nie​go. — Nie mogę go tak po pro​stu wziąć – za​pro​te​sto​wa​ła Ada​re. – Rze​ko​mo mam po​par​cie il Torn​ji, co ozna​cza, że mam rów​nież ar​mię, lecz po​mi​ja​jąc fakt, że ten drań za​mor​do​wał mi ojca i że za​mie​rzam go ska​zać, gdy tyl​ko do nie​go do​trze​my, taki spo​sób wy​bo​ru ce​sa​rza był​by hi​sto​rycz​nym pre​ce​‐ den​sem. — Hi​sto​rycz​ny pre​ce​dens, któ​ry mo​żesz so​bie wsa​dzić w ten swój pięk​‐ ny ty​łek – od​par​ła Nira. – Wa​sza hi​sto​ria to hi​sto​ria męż​czyzn i wa​sze ob​rzę​‐ dy do​ty​czą tyl​ko męż​czyzn. Je​że​li nie chcesz przy​piąć so​bie ter​ra​ko​to​we​go fiu​ta i wró​cić do An​nu​ru, kłu​jąc nim lu​dzi w oczy, cze​go nie po​le​cam, to le​‐ piej wy​wal spo​ry ka​wał tej hi​sto​rii do noc​ni​ka i za​cznij od nowa. Trze​ba, żeby lu​dzie wi​dzie​li cie​bie, a nie męż​czy​znę, któ​rym nie je​steś. Ada​re po​ru​szy​ła się w sio​dle, pró​bu​jąc roz​ru​szać zdrę​twia​łe uda i po​zbyć się bólu w dol​nej czę​ści ple​ców. — Ale prze​cież au​ten​tycz​ność wy​ni​ka z tych ob​rząd​ków – po​wie​dzia​ła. – Wy​ni​ka z hi​sto​rii. Bo ina​czej, co czy​ni ce​sa​rza ce​sa​rzem? Oshi od​wró​cił się, jak​by coś w tym py​ta​niu przy​cią​gnę​ło jego uwa​gę. — Mrów​ki mają ce​sa​rzo​wą – rzekł. Uśmiech​nął się sze​ro​ko, za​chę​ca​ją​co. – Ci wszy​scy mali żoł​nie​rze jej słu​żą. — To nie ma nic do rze​czy, ty głup​ku – prych​nę​ła Nira. – Mrów​ki ro​bią to, co ro​bią, bo to jest u nich wro​dzo​ne. Nie mogą po​pie​rać ce​sa​rzo​wej. – Od​‐ wró​ci​ła się do Ada​re. – Lu​dzie jed​nak​że… lu​dzie po​dą​żą za kim​kol​wiek i za czym​kol​wiek. Prze​cho​dzi​łam raz przez pew​ną wio​skę, a było to bar​dzo daw​no temu, w któ​rej lu​dziom prze​wo​dzi​ło ja​kieś cho​ler​ne drze​wo. Za​da​‐ wa​li mu py​ta​nia i do​my​śla​li się od​po​wie​dzi w skrzy​pie​niu ga​łę​zi i w szu​mie li​ści.

— An​nu​ryj​czy​cy nie są dzi​ku​sa​mi… – za​czę​ła Ada​re, lecz Nira prze​rwa​ła jej śmie​chem. — Dzi​ku​sy, po​wia​dasz? To drze​wo było naj​lep​szym kró​lem, ja​kie​go wi​‐ dzia​łam. – Tu wska​za​ła ge​stem na ciem​ne ga​łę​zie ota​cza​ją​cych drzew. – Drze​wo nie wsz​czy​na wo​jen. Drze​wo nie pod​no​si po​dat​ków, żeby bu​do​wać pa​ła​ce. Drze​wo nie za​bi​ja lu​dzi, któ​rzy mu się nie po​kło​nią. – W jej gło​sie za​‐ brzmia​ła smut​na nuta. Spoj​rze​nie od​wró​ci​ło się od Ada​re i po​bie​gło naj​‐ pierw ku la​so​wi, a po​tem ku Oshie​mu, któ​ry wier​cił się w sio​dle, lek​ki jak zwi​tek sta​rej tka​ni​ny. – Moż​na rzą​dzić znacz​nie go​rzej od drze​wa – stwier​‐ dzi​ła spo​koj​nie. — Prze​cież nie je​stem drze​wem – od​rze​kła Ada​re. – I po​trze​bu​ję lu​dzi, któ​rzy za​ak​cep​tu​ją mnie jako ce​sa​rzo​wą. Nie mia​łam cza​su na ko​ro​na​cję przed opusz​cze​niem An​nu​ru i nie mia​łam cza​su na set​ki drob​nych ce​re​mo​‐ nii przed nią i po niej, co ozna​cza, że w tej chwi​li je​stem… ni​czym. Nie je​‐ stem już na​wet mi​ni​strem fi​nan​sów. Gdy ucie​kłam do Olo​nu, il Torn​ja wy​‐ zna​czył ko​goś in​ne​go na to sta​no​wi​sko. Sy​no​wie Pło​mie​nia są​dzą, że je​stem pro​ro​ki​nią In​tar​ry albo jej świę​tą, ale świę​tej da​le​ko do ce​sa​rzo​wej. Świę​ci nie rzą​dzą. Nira spoj​rza​ła na nią prze​bie​gły​mi oczy​ma. Wszel​ki ślad me​lan​cho​lii ulot​nił się z nich zu​peł​nie. — Wiesz, jak się rzą​dzi ce​sar​stwem, dziew​czy​no? Znie​chę​co​na Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. — O to cię wła​śnie py​ta​łam. Sta​ra po​pchnę​ła ją lek​ko la​ską w pierś. — Po pro​stu się rzą​dzi. — Co to zna​czy? — Pa​trzysz, co trze​ba zro​bić, i ro​bisz to. Wszyst​ko inne idzie za tym: tron, po​dat​ki, ty​tu​ły. Wi​dzia​łam już wie​lu, któ​rzy pró​bo​wa​li rzą​dzić du​żym kra​jem. Wi​dzia​łam ta​kich, co trzy​ma​li się swo​ich śmiesz​nych ty​tu​łów, pod​‐ czas gdy ich lud i wło​ści po pro​stu się im… wy​mknę​ły. Wi​dzia​łam też ta​‐ kich, któ​rzy imio​na i ty​tu​ły mie​li za nic, a rzą​dzi​li po​ło​wą kon​ty​nen​tu. Po pro​stu rób, co musi być zro​bio​ne, a lu​dzie już sami wpad​ną na to, że je​steś cho​ler​ną ce​sa​rzo​wą. Za​nim Ada​re zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, Ful​ton spiął ko​nia i pod​je​chał do przo​du, wjeż​dża​jąc w wol​ną prze​strzeń po​mię​dzy nią a grup​ką męż​czyzn i ko​biet wy​cho​dzą​cych zza za​krę​tu dro​gi ja​kieś sto kro​ków przed nimi. Dwaj inni aedo​liań​czy​cy, któ​rych Ful​ton re​kru​to​wał spo​śród gwar​dzi​stów jesz​cze w An​nu​rze, pod​su​nę​li ko​nie do przo​du i osło​ni​li ją z bo​ków. — Trzy​maj się z tyłu, pani – rzu​cił Ful​ton po​sęp​nym to​nem i za​czął wy​‐ cią​gać miecz z po​chwy. Ada​re za​wa​ha​ła się przez chwi​lę, po czym po​krę​ci​ła gło​wą. — To ja​kaś ro​dzi​na – od​par​ła. W gru​pie było dwóch męż​czyzn, je​den mło​dy, dru​gi sta​ry, obaj bro​da​ci

i obaj trzy​ma​li w rę​kach sie​kie​ry. Za nimi brnę​ła wy​trwa​le grup​ka bo​sych dzie​cia​ków, po​ga​nia​nych przez trzy ubra​ne w skó​ry i fu​tra ko​bie​ty. Dzie​ci, naj​wy​raź​niej zmę​czo​ne i za​nie​dba​ne, oży​wi​ły się na wi​dok nad​cią​ga​ją​cej ar​‐ mii, krzy​cząc i po​ka​zu​jąc pal​ca​mi. Naj​star​sza dziew​czyn​ka, może dzie​się​‐ cio​let​nia, chcia​ła do nich pod​biec, lecz oj​ciec za​trzy​mał ją, chwy​ta​jąc za ło​‐ kieć, i za​brał z dro​gi, aby do​łą​czy​ła do resz​ty ro​dzi​ny. Kie​dy Ada​re ścią​gnę​ła wo​dze tuż przed nimi, za​uwa​ży​ła, że młod​szy męż​czy​zna jest ran​ny. Jego ręka była roz​cię​ta pa​skud​nie od łok​cia do nad​‐ garst​ka. Ktoś nie​udol​nie spró​bo​wał ob​wią​zać mu ranę, lecz brud​na tka​ni​na prze​sią​kła krwią i ropą. — Le​piej się po​śpie​szyć – po​wie​dział, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc w stro​nę pół​no​cy. — Dla​cze​go? – za​py​tał Le​hav, któ​ry pod​je​chał do Ada​re. Żoł​nierz zra​zu nie chciał ma​sze​ro​wać na pół​noc, prze​ko​nu​jąc, że sko​ro il Torn​ja opu​ścił mia​sto, mo​gli​by opa​no​wać An​nur, osa​dzić Ada​re na tro​nie, zre​ha​bi​li​to​wać Ko​ściół In​tar​ry i roz​pu​ścić wie​ści o zdra​dzie ke​na​ran​ga, co unie​moż​li​wi​ło​by mu po​wrót. Taka wi​zja była ku​szą​ca, ale błęd​na. — Nie po​zo​sta​ła​by dłu​go na tro​nie, gdy​by za​czę​ła od sie​dze​nia w cza​sie, gdy urghul​skie gów​no za​le​wa kraj. Sło​wa były bo​le​sne, lecz praw​dzi​we. Je​śli Urghu​lo​wie sta​no​wi​li re​al​ne za​‐ gro​że​nie, Ada​re chcia​ła być czę​ścią roz​wią​za​nia pro​ble​mu, nie​za​leż​nie od zdra​dy ke​na​ran​ga. Zwró​ci​ła też uwa​gę Le​ha​vo​wi, że je​śli Sy​no​wie Pło​‐ mie​nia chcą za​skar​bić so​bie za​ufa​nie lud​no​ści ce​sar​stwa, to po​win​ni rów​‐ nież ru​szyć na pół​noc. Drwal splu​nął w bło​to. — Urghu​lo​wie – rzu​cił krót​ko. Naj​mniej​sze dziec​ko za​czę​ło chli​pać. – Spa​li​li na​szą cha​tę, na​sze pola i po​ło​wę na​sze​go lasu. Za​bi​ja​li wszyst​kich, któ​rzy nie zdo​ła​li uciec. Ada​re spoj​rza​ła zdu​mio​na. — Tak da​le​ko na po​łu​dnie? — No, nie, my je​ste​śmy z pół​no​cy. Ka​wa​łek za koń​cem Je​zio​ra Bli​zny. Chcie​li​śmy za​trzy​mać się w Aats-Kyl, ale woj​sko, któ​re tam stoi, nie za​trzy​‐ ma tego, co nad​cho​dzi… To zdra​dzę wam za dar​mo. – Zer​k​nął na sze​re​gi Sy​‐ nów Pło​mie​nia. – Mam na​dzie​ję, że ma​cie ich wię​cej tam, skąd przy​cho​dzi​‐ cie. — Co robi woj​sko? – za​py​ta​ła Ada​re. – To, któ​re sta​cjo​nu​je w Aats-Kyl? — Spo​ro tych py​tań – od​parł. – Ale i tak za dłu​go z wami ga​da​łem. Drwal ru​szył z miej​sca, lecz Le​hav go za​trzy​mał. — Jesz​cze jed​no py​ta​nie, przy​ja​cie​lu. W któ​rą stro​nę zwra​ca się ta ar​mia w Aats-Kyl? Drwal po​krę​cił gło​wą. — Nie zwra​ca się wca​le. W żad​ną prze​klę​tą stro​nę. — Nie oko​pu​ją się przed ata​kiem z po​łu​dnia?

— A po co mie​li​by to ro​bić? Po​wiem krót​ko: Urghu​lo​wie nad​cią​ga​ją z pół​no​cy. Ada​re od​cze​ka​ła chwi​lę, aż drwa​le zna​leź​li się da​le​ko za nimi, a po​tem zwró​ci​ła się do Niry i Le​ha​va: — Wy​glą​da na to, że Urghu​lo​wie rze​czy​wi​ście nad​cho​dzą. Rze​kł​szy to, uświa​do​mi​ła so​bie, że od chwi​li wy​jaz​du z An​nu​ru mo​dli​ła się, by wszyst​ko oka​za​ło się oszu​stwem i mi​sty​fi​ka​cją. Gdy​by il Torn​ja kła​‐ mał na te​mat za​gro​że​nia, by​ła​by to ko​lej​na zbrod​nia, za któ​rą mógł​by za​wi​‐ snąć, gdy na​dej​dzie czas. Mia​ła na​dzie​ję sto​czyć z nim bi​twę, po​ko​nać go i za​koń​czyć spra​wę. Jed​nak​że grup​ka brud​nych far​me​rów oraz rana na przed​ra​mie​niu jed​ne​go z nich zmie​ni​ły wszyst​ko. — Ta ro​dzi​na mo​gła zo​stać pod​sta​wio​na – za​uwa​żył Le​hav, za​ci​ska​jąc szczę​ki. – Kil​ka mo​net do kie​sze​ni, żeby do​brze ode​gra​li to przed​sta​wie​nie i prze​ko​na​li nas. — To by była nie​zła sztucz​ka – za​re​cho​ta​ła Nira. — Wo​la​ła​bym sama ro​bić sztucz​ki – po​wie​dzia​ła Ada​re, uni​ka​jąc wzro​‐ ku Niry. — A ja wo​la​ła​bym nie mieć stuk​nię​te​go bra​ta – od​par​ła Nira. – Wy​glą​da jed​nak na to, że „wo​leć” nie ma nic wspól​ne​go z rze​czy​wi​sto​ścią. Le​hav zaś, jak to miał w zwy​cza​ju, zi​gno​ro​wał zu​peł​nie sta​rą. — Do​wie​my się wię​cej, gdy wró​cą zwia​dow​cy. Zwia​dow​cy, jak się oka​za​ło, po​twier​dzi​li re​la​cję drwa​la, przy​naj​mniej w jej ostat​niej czę​ści. Męż​czyź​ni nie na​tra​fi​li na śla​dy Urghu​lów, ale po​‐ twier​dzi​li, że Ar​mia Pół​no​cy spo​koj​nie obo​zu​je na wschód od Aats-Kyl i że wię​cej ucie​ki​nie​rów kie​ru​je się na po​łu​dnie, nie​któ​rzy głów​ną dro​gą, inni krę​ty​mi le​śny​mi ścież​ka​mi. — Ke​na​rang nie za​ba​ry​ka​do​wał dro​gi? – na​ci​skał Le​hav. – Nie ma żad​‐ nych ziem​nych wa​łów? Do​wód​ca pa​tro​lu po​krę​cił gło​wą. — Jest tyl​ko zwy​kła pa​li​sa​da wo​kół obo​zu, taka, jaką każ​de woj​sko sta​‐ wia, gdy sta​je obo​zem. Kil​ka dzie​siąt​ków lu​dzi pra​cu​je przy ta​mie, ale resz​ta po pro​stu obo​zu​je. — Tama? – za​py​ta​ła Ada​re, krę​cąc gło​wą. – Dla​cze​go mie​li​by pra​co​wać przy ta​mie? — Nie mam po​ję​cia – od​parł po​nu​ro Le​hav. – A nie zno​szę nie mieć po​ję​‐ cia. – Od​wró​cił się do zwia​dow​ców. – Zaj​rze​li​ście do lasu? Jest gę​sty po obu stro​nach dro​gi… Zwia​dow​ca ski​nął gło​wą ze znu​że​niem. — Po​je​cha​li​śmy wschod​nią stro​ną, wró​ci​li​śmy za​chod​nią. Nic. Żad​nych za​sa​dzek, żad​nych strzel​ców, tyl​ko zie​lo​na gę​stwi​na i sar​nie kupy. Po​de​szli​‐ śmy tak bli​sko, że pod​słu​cha​li​śmy roz​mo​wę kil​ku lu​dzi, co rą​ba​li drew​no na skra​ju obo​zu. Wie​dzą, że nad​cho​dzi​my, wie​dzą, że je​ste​śmy bli​sko, ale my​ślą, że chce​my im po​móc.

Le​hav zmarsz​czył brwi. — Może chce​my. Było póź​ne po​po​łu​dnie, gdy w koń​cu wy​je​cha​li z wil​got​ne​go cie​nia na ru​mia​ne słoń​ce. Po raz pierw​szy od wie​lu dni Ada​re mo​gła spoj​rzeć na od​le​głość więk​szą niż kil​ka​na​ście kro​ków, lecz było tak ja​sno, że nie wi​‐ dzia​ła wy​raź​nie. Mru​ga​ła i osła​nia​ła oczy dło​nią. Do​tar​li​śmy do je​zio​ra, uświa​do​mi​ła so​bie, wiel​kie​go je​zio​ra roz​cią​ga​ją​ce​go się na pół​noc tak da​le​‐ ko, że nie było wi​dać dru​gie​go brze​gu. Słoń​ce po​ły​ski​wa​ło na po​wierzch​ni wody jak zło​te mo​ne​ty. — Je​zio​ro Bli​zny – po​wie​dzia​ła Nira. – I Aats-Kyl. Spo​re mia​stecz​ko z do​ma​mi zbu​do​wa​ny​mi z bali, z da​cha​mi kry​ty​mi dar​nią i gon​tem ode​pchnę​ło las z po​łu​dnio​we​go krań​ca je​zio​ra. Wy​so​ka pa​‐ li​sa​da z su​ro​wych bali ota​cza​ła mia​sto. W ką​tach czwo​ro​bocz​ne​go ogro​dze​‐ nia sta​ły drew​nia​ne wie​że. Za pa​li​sa​dą nie​rów​na pstro​ka​ci​zna pól po​prze​ci​‐ na​nych ro​wa​mi me​lio​ra​cyj​ny​mi po​wstrzy​my​wa​ła na​pór lasu. Na​wet z tej od​le​gło​ści Ada​re czu​ła za​pach dymu wzno​szą​ce​go się z ka​mien​nych ko​mi​‐ nów, sły​sza​ła na​wo​ły​wa​nia far​me​rów, po​ga​nia​ją​cych swo​je woły i ko​nie do upra​wy or​nej zie​mi. Far​me​rzy wo​kół An​nu​ru za​czy​na​li orać kil​ka ty​go​‐ dni wcze​śniej, ale tu​taj, przy zim​nym wie​trze wie​ją​cym od gór Roms​da​lu, we​ge​ta​cja przy​cho​dzi​ła póź​niej. — Do​brze – orze​kła Ada​re, przy​glą​da​jąc się mia​stecz​ku. – Jak do​tąd nikt nie pró​bo​wał nas za​bić. — Daj​my im tro​chę cza​su – od​parł Le​hav. — Do​kąd pro​wa​dzi dal​sza dro​ga? — Nie pro​wa​dzi – rzu​cił po​nu​ro Ful​ton. W mia​rę upły​wu go​dzin, gdy dzień zbli​żał się ku koń​co​wi, pod​jeż​dżał na ko​niu co​raz bar​dziej do jej wierz​chow​ca i co​raz czę​ściej do​ty​kał dło​nią mie​cza. Te​raz wy​su​nął się kil​ka kro​ków przed nią, za​sła​nia​jąc ją od stro​ny le​żą​ce​go ni​żej mia​stecz​ka. — A co jest da​lej? – drą​ży​ła Ada​re. — Le​śne ścież​ki i osa​dy drwa​li. Drze​wa. I Urghu​lo​wie, po​my​śla​ła, po raz ko​lej​ny pró​bu​jąc zmie​rzyć się w my​ślach z bli​skim za​gro​że​niem. Opu​ści​ła Olon, ma​jąc na​dzie​ję, że sto​czy wal​kę z il Torn​ją na uli​cach An​nu​ru, a za​miast tego zna​la​zła się w la​sach na krań​‐ cach ce​sar​stwa, przy​go​to​wu​jąc się do od​par​cia urghul​skiej na​wa​ły. Nie pierw​szy już raz mo​dli​ła się, by pod​ję​ta de​cy​zja oka​za​ła się wła​ści​wa i żeby ja​kiś idio​tycz​ny błąd nie ścią​gnął klę​ski na nich wszyst​kich. Z nie​ja​ką ulgą stwier​dzi​ła, że nie ma śla​du jeźdź​ców i nic nie wska​zu​je na to, że się zbli​ża​ją. Ode​tchnę​ła też, prze​ko​naw​szy się, że Ar​mia Pół​no​cy nie roz​wi​nę​ła szy​ków, szy​ku​jąc się do bi​twy z jej si​ła​mi. To do​bra rzecz, u li​cha, bio​rąc pod uwa​gę wiel​kość tej ar​mii, po​my​śla​ła. Żoł​nie​rze obo​zo​wa​li na kil​ku naj​więk​szych po​lach, a na​mio​ty i ku​chen​‐ ne ogni​ska usze​re​go​wa​ne były w tak rów​ną sieć, jak​by ktoś wy​ty​czył

ją na zie​mi li​nij​ką. Po​mi​mo po​na​gla​nia przez Adi​va w An​nu​rze, po​mi​mo sza​lo​ne​go mar​szu na pół​noc, po​mi​mo uchodź​ców na dro​gach pro​wa​dzą​‐ cych na po​łu​dnie ża​den z tych żoł​nie​rzy nie spra​wiał wra​że​nia, że mu do cze​goś spiesz​no. Nikt nie ko​pał i nie for​ty​fi​ko​wał. Grup​ki żoł​nie​rzy zbie​ra​ły się na ze​wnątrz, przy na​mio​tach. Nie​któ​rzy sie​dzie​li, inni le​że​li z gło​wa​mi opar​ty​mi na heł​mach. Ada​re czu​ła za​pach dymu z ku​chen​nych ognisk i woń sma​żo​ne​go tłusz​czu, jak​by cały obóz szy​ko​wał się do ja​kie​goś świę​ta, a nie do woj​ny. Po​czu​ła ro​sną​cy gniew i za​męt w gło​wie. Ca​ły​mi dnia​mi obo​je z Ame​re​‐ da​dem po​ga​nia​li swo​je od​dzia​ły w mor​der​czym mar​szu na pół​noc, wciąż ma​jąc w uszach echo opo​wie​ści Adi​va o ogrom​nej in​wa​zji Urghu​lów. Co noc mo​dli​ła się do In​tar​ry, aby po​wstrzy​ma​ła tę in​wa​zję o je​den dzień, choć​by tyl​ko o je​den dzień. A w tym sa​mym cza​sie il Torn​ja po​zwa​lał swo​im żoł​nie​rzom wy​le​gi​wać się na słoń​cu. Mru​żąc oczy, przy​glą​da​li się uważ​niej obo​zo​wi. Było w tym coś dziw​ne​‐ go. Nikt ich nie za​ata​ko​wał. Nikt na​wet nie miał na to ocho​ty. Te pro​ste fak​‐ ty po​win​ny były uspo​ko​ić jej ner​wy, ale cze​goś nie po​tra​fi​ła zro​zu​mieć. — Co oni ro​bią? – za​py​ta​ła przez za​ci​śnię​te zęby. — Wy​glą​da na to, że się wał​ko​nią – od​rze​kła Nira. – Może z Dłu​gą Pię​ścią nie ma aż ta​kie​go po​śpie​chu. Ada​re za​uwa​ży​ła, że z naj​bliż​szej bra​my mia​stecz​ka wy​je​chał an​nu​ryj​ski ka​wa​le​rzy​sta i ga​lo​pem po​gnał dro​gą w ich stro​nę. Gdy się zbli​żył, Ful​ton wy​jął miecz i skie​ro​wał go ku jeźdź​co​wi. Po​sła​niec był ły​sa​wy, miał su​ro​we rysy, a skó​ra na jego gło​wie łusz​czy​ła się lek​ko. Na wi​dok mie​cza osa​dził ko​‐ nia w miej​scu, po czym ode​tchnął głę​bo​ko, zwró​cił się w stro​nę Ada​re i skło​‐ nił się ni​sko, nie​mal do​ty​ka​jąc twa​rzą koń​skiej grzy​wy. — Wa​sza pro​mien​ność – za​czął. Ce​sar​ski ty​tuł spra​wił, że Ada​re po​ru​szy​ła się nie​spo​koj​nie w sio​dle. Nic dziw​ne​go, że Adiv po​słał wia​do​mość o jej żą​da​niach, lecz usły​szeć te sło​wa z ust żoł​nie​rza an​nu​ryj​skiej le​gii było dla niej czymś zu​peł​nie no​wym. Pod​‐ czas dro​gi na pół​noc przy​zwy​cza​iła się, że Sy​no​wie Pło​mie​nia na​zy​wa​ją ją pro​ro​ki​nią. Nie​któ​rzy na​wet po​su​wa​li się do ca​ło​wa​nia rąb​ka jej suk​ni, gdy prze​jeż​dża​ła, albo mo​dli​li się każ​dej nocy przed jej na​mio​tem. Ta czo​ło​‐ bit​ność była tro​chę krę​pu​ją​ca, ale przy​naj​mniej zwią​za​na z jej oso​bą. Gdy żoł​nie​rze uży​wa​li ce​sar​skie​go ty​tu​łu, mia​ła ocho​tę obej​rzeć się od​ru​cho​wo, jak​by za nią stał oj​ciec. — Ke​na​rang roz​ka​zał mi eskor​to​wać cię, pani, do Aats-Kyl – po​wie​dział po​sła​niec. – W obo​zie zaś po​sta​wio​no dla cie​bie pa​wi​lon. – Tu wska​zał ru​‐ chem gło​wy wiel​ki bia​ły na​miot po​środ​ku an​nu​ryj​skie​go obo​zu. – Jed​nak​że ke​na​rang za​pro​po​no​wał, że​by​ście się spo​tka​li w mie​ście na roz​mo​wę o obro​‐ nie ce​sar​stwa. Za​re​kwi​ro​wał na kwa​te​ry naj​lep​szą ta​wer​nę, więc ze​chciej, pani, po​je​chać ze mną. — Nie je​stem pe​wien, czy ze​chce – rzekł Ful​ton twar​dym gło​sem. Jego

miecz cały czas mie​rzył w gar​dło męż​czy​zny. — Słu​cham? Jeź​dziec nie​spo​koj​nie prze​łknął śli​nę. Ucze​pił się uzdy, jak​by mo​gła mu ofia​ro​wać ja​kąś ochro​nę, w ra​zie gdy​by aedo​liań​czyk pchnął go mie​‐ czem. — My​ślę, że jej pro​mien​ność bę​dzie wo​la​ła spo​tkać się w miej​scu, któ​re sama wy​bie​rze – po​wie​dział Ful​ton bar​dzo po​wo​li. — Ale prze​cież roz​ka​zy ke​na​ran​ga… – wy​ją​kał żoł​nierz, zer​ka​jąc zmie​‐ sza​ny nad ra​mie​niem Ful​to​na. — Wszyst​ko w po​rząd​ku – rze​kła Ada​re, wy​su​wa​jąc się przed Ful​to​na. – Opuść miecz. Uda​nie się do mia​sta wią​za​ło się z ry​zy​kiem, być może było sza​leń​stwem, ale w koń​cu cała ta prze​klę​ta wy​pra​wa była ry​zy​kow​na. Je​śli il Torn​ja chciał ją za​bić, to zbyt​nio się nie sta​rał. Mógł po​zba​wić ją ży​cia, za​nim ucie​kła z Pa​‐ ła​cu Brza​sku, albo póź​niej, gdy wró​ci​ła do An​nu​ru. Mógł zor​ga​ni​zo​wać za​‐ sadz​kę na le​śnej dro​dze. Za​miast tego cała jego ar​mia wy​le​gi​wa​ła się w pół​‐ noc​nym słoń​cu. Nie mia​ło to żad​ne​go sen​su. Za​mor​do​wał jej ojca, przy​znał się do tego mor​der​stwa, lecz naj​wy​raź​niej się nie oba​wiał, że mo​gła​by szu​‐ kać na nim ze​msty. Pew​no szy​ku​je ja​kąś nie​mi​łą nie​spo​dzian​kę, po​my​śla​ła po​nu​ro. Ku​si​ło ją, by od​rzu​cić pro​po​zy​cję roz​mów i na​le​gać, by spo​tka​nie od​by​ło się na wy​bra​nym przez nią te​re​nie, jak su​ge​ro​wał Ful​ton. A jed​nak, gdy mru​żąc oczy, spoj​rza​ła na obóz w dole, za​uwa​ży​ła, że wie​lu żoł​nie​rzy ode​‐ rwa​ło się od swo​ich za​jęć i osła​nia​jąc oczy dłoń​mi, pa​trzy​ło na nią. Je​śli wie​‐ rzyć zwia​dow​com, Ar​mia Pół​no​cy była prze​ko​na​na, że Ada​re przy​by​wa z po​mo​cą, bo w ob​li​czu ata​ku Urghu​lów na​le​ża​ło utrzy​mać wspól​ny front. Wspól​ny front nie​ko​niecz​nie wy​ma​gał udzia​łu ke​na​ran​ga. Wal​ka z Urghu​la​mi była wy​star​cza​ją​co trud​ną spra​wą, by nie mu​sieć mar​twić się jesz​cze o to, czy jej wła​sny ge​ne​rał nie za​dźga jej tuż przed bi​twą. Co​kol​wiek zna​czy​ła dziw​na gra il Torn​ji, Ada​re nie mia​ła za​mia​ru mu na nią po​zwo​lić. Spo​tka go w ta​wer​nie, po​sta​ra się wy​cią​gnąć z nie​go wszyst​kie uży​tecz​ne in​for​ma​cje, po czym do​pil​nu​je, żeby zo​stał za​bi​ty. Trze​ba bę​dzie to zro​bić po ci​chu, rzecz ja​sna. Co praw​da nie może so​bie po​zwo​lić, by jego lu​dzie stra​ci​li do niej za​ufa​nie, ale też w woj​sku peł​no jest ostrej bro​ni i żoł​nie​rzom co rusz przy​da​rza​ją się śmier​tel​ne wy​pad​ki. Spię​ła lek​ko ko​nia i po​wo​li ru​szy​ła przed sie​bie. — Wa​sza pro​mien​ność – syk​nął Ful​ton. – Mu​szę za​pro​te​sto​wać… — Mniej pro​te​sto​wa​nia – burk​nę​ła. – Wię​cej ochra​nia​nia. Le​hav zrów​nał się z nią i spoj​rzał na nią nie​uf​nie. — Je​steś tego pew​na? — Oczy​wi​ście, że nie – rzu​ci​ła. Za​wa​hał się, a po​tem ski​nął gło​wą, jak​by ta od​po​wiedź mia​ła ja​kiś sens. — Chcę, że​byś zo​stał z Sy​na​mi – po​wie​dzia​ła Ada​re – w ra​zie gdy​by

w mie​ście coś po​szło źle. Niech obo​zu​ją, ale niech będą go​to​wi. I niech trzy​‐ ma​ją się z dala od le​gii. Chcę, żeby mię​dzy woj​ska​mi zo​sta​wić pu​ste pole i żeby nie było na nim nic poza rze​pą i bru​kwią, czy co tam te​raz ro​śnie. Nie chcę bi​twy, nie chcę żad​nych walk. Nie chcę na​wet nie​przy​jem​nych wi​do​‐ ków. Nie mam za​mia​ru po​zwo​lić, żeby An​nu​ryj​czy​cy za​czę​li wal​czyć z An​‐ nu​ryj​czy​ka​mi, bo ja​kie​muś idio​cie nie spodo​ba się inny sztan​dar. Czy to ja​‐ sne? — Ja​sne – od​parł Le​hav. Ada​re w za​my​śle​niu przy​gry​zła po​li​czek. — Upew​niaj się jed​nak, że mają broń pod ręką – po​wie​dzia​ła w koń​cu. Le​hav pa​trzył na nią przez dłuż​szą chwi​lę, po​tem po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy i za​wró​cił ko​nia, by pod​je​chać na czo​ło ko​lum​ny woj​ska wciąż sto​ją​‐ cej w le​sie. — Co tu się dzie​je? – za​py​ta​ła Ada​re, zer​ka​jąc na po​słań​ca il Torn​ji, po czym za​czę​ła się przy​glą​dać le​żą​ce​mu po​ni​żej mia​stu. – Dla​cze​go ar​mia się za​trzy​ma​ła? Przy​go​to​wu​je​cie się do ob​lę​że​nia? — Za​trzy​ma​li​śmy się, żeby znisz​czyć tamę, wa​sza pro​mien​ność. Żoł​nierz wska​zał ge​stem na sze​ro​ki wał zie​mi wi​docz​ny na niż​szym koń​‐ cu je​zio​ra. Sze​ro​ka sztucz​na ślu​za za​my​ka​ła go po​środ​ku. Woda z góry prze​‐ le​wa​ła się przez nią, spa​da​jąc ka​ska​da​mi z kil​ku pro​gów, i spły​wa​ła le​żą​cym ni​żej ka​na​łem. Ada​re pa​mię​ta​ła z lek​cji geo​gra​fii, że Je​zio​ro Bli​zny jest w isto​cie miej​scem, w któ​rym Czar​na Rze​ka się koń​czy, wy​peł​nia​jąc wiel​ki na​tu​ral​ny ba​sen, z któ​re​go wy​pły​wa​ła wą​skim ko​ry​tem na wschód, łą​cząc się da​lej z Bia​łą. Miesz​kań​cy Aats-Kyl po​sta​wi​li tamę na po​łu​dnio​wym krań​‐ cu je​zio​ra, aby kon​tro​lo​wać upływ wody i wy​ko​rzy​sty​wać go z po​żyt​kiem dla sie​bie. Ich pra​cę nisz​czy​li wła​śnie ki​lo​fa​mi i ło​pa​ta​mi żoł​nie​rze il Torn​ji. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — Po co? Nie była in​ży​nie​rem, ale było dla niej zu​peł​nie oczy​wi​ste, że prze​rwa​nie tamy za​gro​zi po​ło​wie le​żą​ce​go po​ni​żej mia​sta. — Nie mnie to oce​niać, wa​sza pro​mien​ność – od​parł żoł​nierz. – Ke​na​rang wy​da​je roz​ka​zy, a my je wy​ko​nu​je​my. Nie trze​ba się więc mar​twić. Urghu​‐ lo​wie są sil​ni, ale nikt nie jest spryt​niej​szy od na​sze​go ge​ne​ra​ła. Stwier​dze​nie to nie było dla Ada​re wiel​ką po​cie​chą. — Gdzie są Urghu​lo​wie? — Nie mamy pew​no​ści, wa​sza pro​mien​ność. — A il Torn​ja? — Może nad​zo​ru​je pra​ce, wa​sza pro​mien​ność – od​rzekł żoł​nierz, po​now​‐ nie wska​zu​jąc na tamę. – Po od​pro​wa​dze​niu cię na miej​sce mam go od​szu​‐ kać i za​pro​wa​dzić do cie​bie, pani. Ada​re mia​ła ty​sią​ce py​tań, ale wi​dać było, że eskor​tu​ją​cy ją żoł​nierz nie udzie​li istot​nych od​po​wie​dzi. Za​miast go wy​py​ty​wać, sku​pi​ła więc uwa​gę na ta​mie. Pra​co​wa​ło na niej oko​ło dwu​stu żoł​nie​rzy, nie​wiel​ka część Ar​mii

Pół​no​cy, ale tyl​ko tylu mo​gło wy​daj​nie dzia​łać na tej ogra​ni​czo​nej prze​strze​‐ ni. Na pierw​szy rzut oka nie było wi​dać wiel​kie​go sen​su w tym, co ro​bi​li za po​mo​cą ło​pat i ki​lo​fów, lecz po dłuż​szej chwi​li do​pa​trzy​ła się w ich pra​cy okre​ślo​ne​go po​rząd​ku. Jed​na gru​pa ko​pa​ła sieć sze​ro​kich ro​wów, a dru​ga wy​wo​zi​ła wy​ko​pa​ną zie​mię do mia​sta, gdzie ko​lej​na gru​pa ukła​da​ła ją w sze​reg na​sy​pów, ma​ją​cych chro​nić mia​sto przed naj​więk​szym za​le​‐ wem. Była to skom​pli​ko​wa​na ope​ra​cja, a im tama sta​wa​ła się słab​sza, tym bar​dziej była też nie​bez​piecz​na. Prę​dzej czy póź​niej ziem​ny wał ustą​pi i masa wody z je​zio​ra ru​nie z grzmo​tem w dół. Ada​re czu​ła, że od sa​me​go pa​trze​nia pocą się jej dło​nie. Tro​chę mar​twi​ła się o żoł​nie​rzy, a tro​chę dla​te​go, że po raz ko​lej​ny il Torn​ja pra​co​wał nad czymś, cze​go nie ro​zu​mia​ła, a jego lu​dzie nisz​czy​li je​dy​ną za​po​rę bez​pie​‐ czeń​stwa po​mię​dzy mia​stecz​kiem drew​nia​nych dom​ków a masą wód ogrom​ne​go je​zio​ra, cze​ka​ją​ce​go w cięż​kim mil​cze​niu po​wy​żej.

34

T

o od​po​wied​ni czas – na​le​ga​ła Tri​ste. – Ada​re i il Torn​ja wy​je​cha​li. W Pa​ła​cu Brza​sku jest tyl​ko Adiv. Mu​sisz ude​rzyć te​raz, kie​dy prze​by​‐ wa​ją z woj​ska​mi na pół​no​cy. — Ude​rzyć – rzekł Ka​den, krę​cąc gło​wą ze znu​że​niem. – Na​wet nie wiem, co to zna​czy. Jest nas tyl​ko czwo​ro, Tri​ste. Zmierzch za​bar​wił nie​bo za wy​so​kim oknem bar​wą in​dy​go. On, Tri​ste, Mor​je​ta i Kiel za​mil​kli, gdy po​ja​wi​ła się sar​nio​oka słu​żą​ca i krą​ży​ła w ci​‐ chych pan​to​fel​kach, za​pa​la​jąc roz​wie​szo​ne w kom​na​tach dzie​siąt​ki czer​wo​‐ nych, pa​pie​ro​wych lam​pio​nów. Po​tem pięk​ni mło​dzi męż​czyź​ni i ko​bie​ty, uczą​cy się za​wo​du le​iny, wnie​śli pół​mi​ski z prze​myśl​nie uło​żo​ny​mi so​czy​‐ sty​mi owo​ca​mi oraz wy​smu​kłe kie​li​chy z wi​nem. Ka​den po​prze​stał na jed​‐ nym kie​li​chu, chcąc za​cho​wać ja​sność umy​słu w trak​cie roz​wa​ża​nia in​tryg il Torn​ji, choć rów​nie do​brze mógł​by opróż​nić całą ka​raf​kę, gdyż re​zul​ta​ty tych prze​my​śleń były dość mi​zer​ne. Do​wie​dział się przy​naj​mniej, że Ran il Torn​ja jest Cse​strii​mem. Było to szo​ku​ją​ce, ale nie tak cał​kiem nie​praw​do​po​dob​ne. Na​to​miast to, że il Torn​ja nie tyl​ko za​mie​rza oba​lić li​nię an​nu​ryj​skich ce​sa​rzy, ale w prze​‐ szło​ści za​mor​do​wał też dwo​je bo​gów, a te​raz chce za​bić na​stęp​nych, i że jego osta​tecz​nym ce​lem jest uni​ce​stwie​nie ludz​ko​ści, już nie mie​ści​ło się Ka​de​no​wi w gło​wie. Na próż​no wy​tę​żał zmy​sły, by coś z tego zro​zu​mieć. Póki co, mu​sia​ło mu wy​star​czyć prze​ko​na​nie, że il Torn​ja i Ada​re są jego wro​ga​mi, któ​rych musi po​ko​nać. Choć nie znał szcze​gó​łów tego, co pla​no​‐ wał il Torn​ja, to wi​dać było, że za​le​ży mu na kon​tro​lo​wa​niu An​nu​ru. I tej kon​tro​li na​le​ża​ło go po​zba​wić. Ka​den ja​sno do​strze​gał pro​blem, ale do​strze​‐ że​nie pro​ble​mu i jego roz​wią​za​nie to były dwie zu​peł​nie róż​ne rze​czy. W kół​ko my​ślał o jed​nym i za​wsze po​wra​cał do tego sa​me​go nie​we​so​łe​go punk​tu: jego wro​go​wie mie​li wła​dzę po​li​tycz​ną i po​tę​gę woj​sko​wą, a tak​że pie​nią​dze, pod​czas gdy jemu po​zo​sta​wa​ły pło​mien​ne oczy i jed​na sza​ta na grzbie​cie. Nie było to wie​le, lecz Tri​ste była prze​ko​na​na, że oczu mógł​by użyć do​brze. — Je​steś ce​sa​rzem – na​le​ga​ła. – Lu​dzie do​strze​gą to, gdy tyl​ko zo​ba​czą two​ją twarz. Prze​cież nie wszy​scy na​le​żą do spi​sku.

— Ta​rik Adiv do nie​go na​le​ży – rze​kła Mor​je​ta. – Sama to po​wie​dzia​łaś. A ke​na​rang po​wie​rzył mu wła​dzę nad Pa​ła​cem Brza​sku. — Więc idź i mu go od​bierz! – wy​buch​nę​ła Tri​ste. Ka​den po​krę​cił gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — Jak? Co mam zro​bić? Pójść i za​stu​kać do Bra​my Bo​gów? Od​su​nąć kap​‐ tur i po​ka​zać moje pło​ną​ce oczy? — Tak! – od​par​ła Tri​ste. – Wła​śnie tak! — Nie – od​rzekł Ka​den. – Ada​re i Adiv nie są głu​pi. Il Torn​ja nie jest głu​pi. Na pew​no uwzględ​ni​li tę moż​li​wość. Przy​go​to​wa​li się. Zo​stał​bym przy​ję​ty, ugła​ska​ny do​bry​mi sło​wa​mi, je​śli bę​dzie trze​ba, a po​tem za​pro​wa​dzo​ny w ja​kieś ciem​ne miej​sce, gdzie kil​ku lu​dzi z no​ża​mi skoń​czy​ło​by ro​bo​tę, któ​‐ rą za​czę​li Ut i Adiv. Sły​sza​łaś, co Kiel po​wie​dział: to coś wię​cej niż za​mach na moją ro​dzi​nę. To wy​kra​cza poza po​li​ty​kę. Da​le​ce wy​kra​cza. Kiel po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Tan’is pod​jął wiel​kie ry​zy​ko, dzia​ła​jąc tak otwar​cie. Nie uczy​nił​by tego, gdy​by nie miał w per​spek​ty​wie od​po​wied​niej na​gro​dy. Myśl ta zmro​zi​ła Ka​de​na, ale drę​czy​ło go coś jesz​cze in​ne​go. Choć Il Torn​‐ ja był nie​śmier​tel​ny, nie​prze​jed​na​ny i żąd​ny de​struk​cji, to jed​nak pro​blem Ka​de​na był wciąż pro​ble​mem po​li​tycz​nym i woj​sko​wym, nie​mal ba​nal​nym w swo​im za​ry​sie. — Nie mogę wró​cić do Pa​ła​cu Brza​sku – po​wie​dział. – Nie zro​bię tego. — Czy​li… co? – za​py​ta​ła Tri​ste. – Po pro​stu się pod​dasz? Po​zwo​lisz jej wy​grać? — Mógł​byś po​zy​skać so​jusz​ni​ków – za​pro​po​no​wa​ła spo​koj​nie Mor​je​ta. – Zgro​ma​dzić wła​sne siły. W se​kre​cie. Ka​den za​sta​no​wił się chwi​lę. — Kogo? Ja​kich so​jusz​ni​ków? — Ist​nie​ją frak​cje na dwo​rze – od​par​ła. – Mi​ni​stro​wie są roz​go​ry​cze​ni awan​sem Adi​va. Ge​ne​ra​ło​wie ura​że​ni, że ich po​mi​nię​to… Ka​den spoj​rzał na Kie​la. — To mo​gło​by za​dzia​łać – po​wie​dział Cse​striim. – Twój oj​ciec był bar​dzo lu​bia​ny w wie​lu krę​gach. Gdy​by​śmy mo​gli zdo​być li​stę ta​kich lo​ja​li​stów ze sta​rej gwar​dii… Mor​je​ta po​tak​nę​ła. — Nie mam wszyst​kich na​zwisk, bo nie każ​dy szu​ka po​cie​chy w na​szej świą​ty​ni, ale na po​czą​tek coś się znaj​dzie. — Tak – rzu​ci​ła Tri​ste, na​chy​la​jąc się ku nie​mu. – Dzia​łaj pręd​ko, zmuś Adi​va do usu​nię​cia się, za​nim il Torn​ja i Ada​re po​wró​cą. Kie​dy znaj​dą się w mie​ście, ty bę​dziesz już sie​dział na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Za​bi​cie cię bę​dzie wów​czas jaw​ną zdra​dą! — Ow​szem, lecz oni już za​mor​do​wa​li jed​ne​go ce​sa​rza, czło​wie​ka znacz​‐ nie le​piej ode mnie przy​go​to​wa​ne​go do ra​dze​nia so​bie z ta​ki​mi ata​ka​mi – rzekł Ka​den po​nu​ro. – Może zdo​łał​bym po​ra​dzić so​bie z Adi​vem, ale co po​‐

tem? Miał​bym tron i grup​kę star​szych lu​dzi, któ​rzy zna​li mo​je​go ojca. Il Torn​ja kon​tro​lu​je też co naj​mniej część Ket​tra​lu. Już po kil​ku dniach od mo​je​go wej​ścia do pa​ła​cu wrzu​co​no by mi tru​ci​znę do wody albo wpa​ko​‐ wa​no nóż w ple​cy. A pro​ble​mów jest spo​ro – cią​gnął da​lej Ka​den. – Po pierw​‐ sze, gdy od​zy​skam tron, będę ła​twym ce​lem. Po dru​gie, Ada​re z il Torn​ją za bar​dzo mnie wy​prze​dzi​li. Już od lat umac​nia​li swo​ją wła​dzę. Jako ke​na​‐ rang il Torn​ja do​wo​dzi woj​skiem. Ada​re ob​ję​ła ster po​li​tycz​nej wła​dzy, a lu​‐ dzie na​zy​wa​ją ją pro​ro​ki​nią. Kon​tro​lu​ją dwa fi​la​ry, na któ​rych Mal​ke​enia​‐ no​wie opar​li swo​je rzą​dy. Przez dłuż​szy czas wszy​scy czwo​ro mil​cze​li. Tri​ste sku​ba​ła ner​wo​wo ja​‐ kiś strup na nad​garst​ku, a jej mat​ka wpa​try​wa​ła się we wnę​trze swe​go kie​li​‐ cha z wi​nem, jak​by pły​wa​ją​cy w nim li​stek mię​ty znał od​po​wiedź. Spoj​rze​‐ nie Kie​la znów było twar​de i nie​obec​ne. W koń​cu Cse​striim zwró​cił się do Ka​de​na. — Wciąż masz ken​ta – za​uwa​żył. – Mógł​byś udać się do Ara​ga​tu. Tam wzię​ła swój po​czą​tek li​nia Mal​ke​enia​nów. Z dala od Pa​ła​cu Brza​sku trud​niej bę​dzie cię za​ata​ko​wać. Sta​ra ary​sto​kra​cja z cza​sów, gdy atre​pia była jesz​cze kró​le​stwem, może cię po​przeć i ochra​niać… — Sta​ra ary​sto​kra​cja jest tu​taj – po​wie​dzia​ła Mor​je​ta. – Ta z Ara​ga​tu i ze wszyst​kich in​nych miejsc. Przy​by​li wie​le mie​się​cy temu na po​grzeb San​li​tu​na i więk​szość z nich zo​sta​ła, cze​ka​jąc na ko​ro​na​cję no​we​go ce​sa​rza. — Dla​cze​go? – za​py​tał Ka​den, krę​cąc gło​wą ze zdzi​wie​niem. W ca​łym an​‐ nu​ryj​skim im​pe​rium były dzie​siąt​ki sta​rych ro​dów wy​wo​dzą​cych się jesz​‐ cze sprzed ce​sar​stwa, któ​rych wła​dzę osła​bił wzrost po​tę​gi jego ro​dzi​ny. Więk​szość trzy​ma​ła się swo​ich wło​ści, ży​jąc z odzie​dzi​czo​nych bo​gactw i czy​ta​jąc daw​ne kro​ni​ki z cza​sów, gdy ich zie​mie na​le​ża​ły tyl​ko do nich i nie mu​sie​li być ni​czy​imi len​ni​ka​mi. Wy​da​wa​ło się nie​praw​do​po​dob​ne, że od​by​li da​le​ką po​dróż do An​nu​ru, aby zło​żyć hołd za​mor​do​wa​ne​mu ce​sa​‐ rzo​wi lub jego za​gi​nio​ne​mu na​stęp​cy. – Cze​go oni chcą? Mor​je​ta roz​ło​ży​ła ręce. Na​wet ten pro​sty gest był wy​stu​dio​wa​ny i ele​‐ ganc​ki. — Na wła​sne oczy zo​ba​czyć i oce​nić no​we​go ce​sa​rza. – Tu za​wie​si​ła głos na krót​ką chwi​lę. – Lub nową ce​sa​rzo​wą. Spraw​dzić, czy uda im się uzy​skać au​dien​cję, któ​ra może przy​nieść ja​kieś drob​ne ko​rzy​ści. Ob​ni​że​nie po​dat​‐ ków. Ja​kiś przy​wi​lej han​dlo​wy. Nie​któ​rzy z nich po pro​stu lu​bią być bli​sko cen​trum wła​dzy, jak że​bra​cy sie​dzą​cy pod bra​mą bo​ga​te​go czło​wie​ka pod​‐ czas uczty i li​czą​cy na to, że coś im z niej skap​nie. — Czy​li będę miał do czy​nie​nia z dzie​siąt​ka​mi nie​za​do​wo​lo​nych ar​ty​‐ sto​kra​tów na​wet wte​dy, gdy za​sią​dę na tro​nie – stwier​dził Ka​den, krę​cąc gło​wą. — Nie​któ​rzy z tej szlach​ty mogą cię po​przeć – za​uwa​żył Kiel. – Co oczy​‐ wi​ście od​su​nie od cie​bie in​nych. Ka​den pró​bo​wał so​bie wy​obra​zić, jak z opusz​czo​nym na twarz kap​tu​rem

prze​mie​rza uli​ce An​nu​ru i puka do ko​lej​nych drzwi, po​ka​zu​jąc swo​je oczy war​tow​ni​kom i pro​sząc o po​słu​cha​nie. Co mógł​by po​wie​dzieć w ta​kiej sy​tu​‐ acji? Jak mógł​by ko​goś prze​ko​nać, żeby przy​łą​czył się do wy​dzie​dzi​czo​ne​go ce​sa​rza, nie​ma​ją​ce​go ani pie​nię​dzy, ani woj​ska, ani do​świad​cze​nia w za​rzą​‐ dza​niu pań​stwem? Wi​tam, na​zy​wam się Ka​den hui’Mal​ke​enian. Czy mógł​byś po​móc mi od​zy​skać tron z rąk naj​więk​sze​go ge​ne​ra​ła w hi​sto​rii An​nu​ru? Będę wdzięcz​ny, ale nie mogę za​ofe​ro​wać nic w za​mian. — To nie wy​star​czy – po​wie​dział w koń​cu, po​trzą​sa​jąc gło​wą z po​wąt​‐ pie​wa​niem. – Jest tak, jak​by Ada​re z il Torn​ją gra​li swo​imi pion​ka​mi od lat, a ja do​pie​ro co za​sia​dłem do sza​chow​ni​cy. — Nie kon​tro​lu​ją wszyst​kie​go – po​wie​dział Kiel. – Nie mogą. — Kon​tro​lu​ją to, co się li​czy. Ar​mię. Sto​li​cę. Mi​ni​ster​stwo fi​nan​sów. Być może zdo​łał​bym wy​wo​łać nie​wiel​ką re​be​lię przy po​mo​cy dwóch lub trzech ary​sto​kra​tów zde​spe​ro​wa​nych na tyle, by się do mnie przy​łą​czyć, ale to nie za​dzia​ła. Moi wro​go​wie już mnie oto​czy​li. — Coś prze​cież mu​sisz zro​bić – wy​buch​nę​ła Tri​ste. Ka​den nie​mal się ro​ze​śmiał. Zro​bić coś. U Shi​nów na​wet naj​ła​god​niej​szy umial wy​chło​stał​by go za ta​kie my​śle​nie. Osiem lat pró​bo​wa​li z nie​go wy​ko​‐ rze​nić myśl, że mógł​by być kimś, zro​bić coś, mieć coś. Ich man​try wciąż dźwię​cza​ły mu w uszach jak szmer jego wła​sne​go od​de​chu: Pust​ka jest wol​‐ no​ścią. Nie​obec​ność jest praw​dą. Osiem lat ocio​sy​wa​nia, od​ci​na​nia, oczysz​‐ cza​nia, opróż​nia​nia, a na sa​mym koń​cu, kie​dy już pra​wie opa​no​wał sztu​kę od​ry​wa​nia się i do​strze​ga​nia praw​dzi​wej mocy w ni​co​ści, na​gle zna​lazł się tu​taj i musi to wszyst​ko od​zy​skać z po​wro​tem. Naj​pierw sa​me​go sie​bie. Po​tem so​jusz​ni​ków. Swój tron. Swo​je ce​sar​‐ stwo. Po​czuł się tak, jak​by całe ży​cie wdra​py​wał się, pnąc się wzwyż stro​mą, za​wrot​nie wy​so​ką ścież​ką, aby na​gle, tuż przed szczy​tem, stwier​dzić, że wy​‐ brał nie​wła​ści​wą górę. Co gor​sza, gdy​by za​czął się te​raz co​fać, po​rzu​ca​jąc mą​drość Shi​nów, nie było ni​cze​go, czym mógł​by ją za​stą​pić, nie miał żad​nej wie​dzy po​li​tycz​nej, wie​dzy z za​kre​su tak​ty​ki woj​sko​wej, żad​nych zna​jo​mo​‐ ści, bo​gac​twa, świa​to​wej mą​dro​ści, nic, zu​peł​nie nic. Sza​chow​ni​ca za​peł​nio​‐ na była bia​ły​mi pion​ka​mi Ada​re, a on nie miał nic, czym sam mógł​by za​‐ grać. — Nie we​zmę udzia​łu w ich grze – po​wie​dział spo​koj​nie. – Nie mogę. — Czy​li… co? – za​py​ta​ła Tri​ste z oczy​ma roz​sze​rzo​ny​mi z gnie​wu i stra​‐ chu. – Tak po pro​stu so​bie odej​dziesz? Pod​dasz się? Ka​den po​krę​cił gło​wą i zwró​cił się do Mor​je​ty: — Ilu z tych ary​sto​kra​tów przy​cho​dzi tu​taj, do two​jej świą​ty​ni? Roz​ło​ży​ła ręce. — Ci, któ​rzy mogą so​bie na to po​zwo​lić. Ci, któ​rych war​to po​znać. Ka​den wes​tchnął głę​bo​ko. — Prze​gry​wam w tej grze, a to ozna​cza, że mam trzy wyj​ścia: ulec, od​po​‐

wie​dzieć ude​rze​niem… – Tu za​wa​hał się, jak​by nie był pe​wien, czy wi​dzi do​‐ sta​tecz​nie ja​sno. — Albo? – na​le​ga​ła Tri​ste. Wów​czas, po raz pierw​szy od chwi​li przy​jaz​du do An​nu​ru, Ka​den się uśmiech​nął. — Albo po​ła​mać sza​chow​ni​cę.

35

G

wen​na stwier​dzi​ła, że roz​świe​tlo​na słoń​cem po​la​na jest miej​scem rów​nie do​brym do umie​ra​nia jak każ​de inne. Far​ma, na któ​rej zo​sta​‐ ła wy​cho​wa​na, le​ża​ła pod ta​kim sa​mym la​sem. Mie​sza​ły się w nim so​sny, jo​dły i mo​drze​wie, tyl​ko gdzie​nie​gdzie wśród zie​lo​nych igieł prze​py​‐ cha​ła się przez mrok sa​mot​na brzo​za. Z wy​so​kich ga​łę​zi do​bie​ga​ły gło​sy dzię​cio​łów, po zie​mi krzą​ta​ły się kosy, wy​dzio​bu​jąc z omsza​łe​go grun​tu ro​‐ ba​ki i na​sio​na. Pchła nie zwra​cał jed​nak uwa​gi na pta​ki i drze​wa. Po tym, jak Si​grid i Try​ton po​cią​gnę​li Pyr​re i An​nick na dru​gi ko​niec po​la​ny, zwró​cił swo​je ciem​ne oczy na Gwen​nę. — Te​raz po​wiem ci, jak zro​bi​my. – Jego głos był spo​koj​ny, nie​mal znu​żo​‐ ny. – Ja będę za​da​wał py​ta​nia. Ty bę​dziesz na nie od​po​wia​dać. Je​że​li skła​‐ miesz, za​bi​ję cię. Za​czniesz krę​cić, za​bi​ję. Po​mi​niesz coś waż​ne​go, też za​bi​ję. Na ko​niec po​roz​ma​wiam z moim Skrzy​dłem i prze​ko​nam się, co two​je przy​‐ ja​ciół​ki im opo​wie​dzia​ły. Je​że​li wa​sze opo​wie​ści nie będą się zga​dza​ły, to cię za​bi​ję. – Nie spra​wia​ło to wra​że​nia, jak​by chciał to zro​bić, ale na blef też nie wy​glą​da​ło. — A co, je​że​li będą się zga​dza​ły? – za​py​ta​ła Gwen​na. — To być może po​ga​da​my o czymś in​nym niż o za​bi​ja​niu. Gwen​nę ku​si​ło, żeby rzu​cić ja​kąś szyb​ką i uszczy​pli​wą uwa​gę z ro​dza​ju tych, z ja​kich Ket​tral sły​nął, ale nie była w na​stro​ju do dow​ci​pów. Jej dło​nie, ręce i twarz po​kry​wa​ły pla​my krwi. Czar​ny kom​bi​ne​zon rów​nież prze​siąkł krwią, któ​ra za​schła, usztyw​nia​jąc tka​ni​nę. Wło​sy też mia​ła zmierz​wio​ne od krwi. W więk​szo​ści na​le​ża​ła ona do Urghu​lów, lecz na cie​le Gwen​ny było też mnó​stwo drob​nych ran, a jej mię​śnie zwiot​cza​ły po wal​ce, jaką to​czy​ła, prze​mie​rza​jąc pół obo​zu, a po​tem przez resz​tę nocy kur​czo​wo trzy​ma​jąc się pa​sów na szpo​nach ket​tra​la. A te​raz na do​da​tek mia​ła pę​tlę na szyi. To też nie po​ma​ga​ło. Pchła ich wy​ra​to​wał, lecz kie​dy byli już w po​wie​trzu, pręd​ko się oka​za​ło, że by​naj​mniej nie da​rzy ich za​ufa​niem. Pod​czas gdy jego Skrzy​dło mia​ło za​‐ pię​te uprzę​że, któ​re po​zwa​la​ły mieć wol​ne ręce, to Gwen​na, An​nick i Pyr​re mu​sia​ły trzy​mać się wy​so​ko umiesz​czo​nych pę​tli i zno​sić po​dmu​chy wia​‐ tru, na​głe zwro​ty i prze​chy​ły, włącz​nie z jed​nym gwał​tow​nym nur​ko​wa​‐

niem przy​pra​wia​ją​cym o mdło​ści. Pchła wszyst​ko do​brze prze​my​ślał. Gdy​‐ by na​wet chcia​ły oka​zać się nie​wdzięcz​ne, to i tak nie​wie​le mo​gły zro​bić, kur​czo​wo trzy​ma​jąc się pa​sów i chro​niąc się przed upad​kiem. Człon​ko​wie Skrzy​dła Pchły wciąż trzy​ma​li w rę​kach broń, choć nie było to po​trzeb​ne, a w trak​cie lotu na za​chód ode​bra​li Pyr​re jej noże, wy​rzu​ci​li w bez​kre​sną ciem​ność łuk An​nick i mie​cze Gwen​ny i każ​dej z nich za​ło​ży​li na szy​ję za​ci​‐ sko​wą pę​tlę, któ​rą w Ket​tra​lu na​zy​wa​no ob​ro​żą śmier​ci. — No to da​lej – po​wie​dzia​ła Gwen​na, a jej głos za​brzmiał jak ża​ło​sny skrzek. Może Pchła na​le​żał do tego prze​klę​te​go spi​sku, a może nie. Tak czy ina​czej uzna​ła, że nie ma zna​cze​nia, co mu po​wie. Sama bo​wiem nie mia​ła po​ję​cia, o co w tym wszyst​kim cho​dzi, a jak się nie ma po​ję​cia, to nie moż​na świa​do​mie się wy​ga​dać. – Za​da​waj swo​je py​ta​nia – po​wie​dzia​ła znu​żo​na. Py​ta​nia się po​wta​rza​ły, ale były pro​ste. Dla​cze​go ucie​kli z Wysp? Ilu lu​dzi zgi​nę​ło w gó​rach? Co spo​tka​ło mni​chów? I tak da​lej, i tak da​lej, a pę​tla na szyi ocie​ra​ła ją przy każ​dym od​de​chu i każ​dym po​ru​sze​niu. Pchła mó​wił nie​wie​le i nie​wie​le też moż​na było wy​czy​tać z jego twa​rzy. Zmarsz​czył brwi, sły​sząc o moż​li​wym udzia​le w spi​sku Da​ve​en Sha​le​el, a po​tem raz jesz​cze, gdy Gwen​na po​wie​dzia​ła mu o związ​kach Ba​len​di​na z il Torn​ją. Pa​dło też wie​le py​tań, któ​re na po​zór po​zba​wio​ne były zna​cze​nia, jak choć​by to, ja​kie​‐ go ko​lo​ru opa​skę miał Adiv lub czym ich kar​mi​li Urghu​lo​wie. Gwen​na od​‐ po​wie​dzia​ła rów​nież na nie. Po​czu​ła dziw​ną ulgę z po​wo​du tego, że po tylu ty​go​dniach za​mę​tu nie musi już nic wy​my​ślać, a całe my​śle​nie bie​rze na sie​‐ bie ktoś inny i wy​star​czy, że po​wie, co wie, nie mu​sząc się mar​twić, jak po​‐ skła​dać czę​ści tej ła​mi​głów​ki. — To jak? – za​py​ta​ła, gdy Pchła wresz​cie za​milkł. – Za​bi​jesz mnie? Za​nim od​po​wie​dział, zmie​rzył ją uważ​nym spoj​rze​niem. — Mam na​dzie​ję, że nie, Gwen​no. – Wy​glą​dał na znu​żo​ne​go. – Mam na​‐ dzie​ję, że nie. † Ich opo​wie​ści naj​wy​raź​niej do sie​bie pa​so​wa​ły. Tak przy​naj​mniej Gwen​na zin​ter​pre​to​wa​ła na​gle od​zy​ska​ną wol​ność. Spę​dzi​ła pra​wie go​dzi​nę przy​‐ wią​za​na do drze​wa, bez​sku​tecz​nie pró​bu​jąc wy​zwo​lić się z wię​zów Pchły, ska​za​na na bez​rad​ne cze​ka​nie. Gdy do​wód​ca Skrzy​dła wró​cił, kiw​nął gło​wą, po czym prze​ciął linę kil​ko​ma szyb​ki​mi ru​cha​mi noża. An​nick rów​nież zo​‐ sta​ła oswo​bo​dzo​na w po​dob​ny spo​sób, lecz sy​tu​acja Pyr​re nie wy​glą​da​ła tak ró​żo​wo. Gwen​na nie da​rzy​ła jej sym​pa​tią, ale szo​kiem dla niej był wi​dok Pyr​re zwią​za​nej jak pro​się na rzeź, gdy Try​ton przy​wlókł ją do nich na śro​‐ dek po​la​ny i po​sa​dził na pniu obok, przy​ło​żyw​szy jej nóż do gar​dła. Mia​ła twarz całą w siń​cach, a lewe oko za​pu​chło jej zu​peł​nie. Mimo to zdo​ła​ła mru​‐ gnąć zdro​wym okiem do Gwen​ny. Si​grid wy​do​by​ła z sie​bie coś, co moż​na było uznać za chra​pli​wy śmiech

lub ka​szel. Na​wet po wal​ce w urghul​skim obo​zie i ca​łej nocy spę​dzo​nej na szpo​nach ket​tra​la wy​glą​da​ła tak, jak​by wy​szła w sam śro​dek lasu z ja​kie​‐ goś uro​czy​ste​go balu. Czar​ne ubra​nie Gwen​ny było po​szar​pa​ne i upać​ka​ne za​schłą krwią i bło​tem. Po​zo​sta​li ket​tra​low​cy, na​wet Pchła, wy​glą​da​li po​‐ dob​nie. Na​to​miast ubra​nie Si​grid spra​wia​ło wra​że​nie, jak​by świe​żo wró​ci​ło z pral​ni, a jego czerń była ak​sa​mit​nie głę​bo​ka. Tyl​ko jej ręce, po​zna​czo​ne struż​ka​mi nie​daw​no prze​la​nej krwi, mó​wi​ły o do​ko​na​nej prze​mo​cy. Otwo​‐ rzy​ła usta i wy​stę​ka​ła coś gar​dło​wo, po czym wska​za​ła na Pyr​re. Try​ton po​ki​wał gło​wą w za​my​śle​niu, wy​dra​pu​jąc z po​strzę​pio​nej bro​dy ja​kiś sta​ry strup. — Co? – za​py​tał Pchła. — Moja sza​now​na prze​cud​na przy​ja​ciół​ka pro​po​nu​je, że​by​śmy dziab​nę​li Czasz​ko​wier​czy​nię no​żem w oko za to, co zro​bi​ła Fin​no​wi – od​parł Try​ton. Pchła przez chwi​lę przy​glą​dał się Czasz​ko​wier​czy​ni z nie​od​gad​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy, po czym od​wró​cił się z po​wro​tem do Try​to​na. — A ty? Afo​ry​sta wzru​szył ra​mio​na​mi. — Za​bi​ja​nie jest ła​twiej​sze od nie​za​bi​ja​nia. — To zna​czy co? Za​bić ją czy nie za​bi​jać? – py​tał cier​pli​wie do​wód​ca Skrzy​dła. — Zna​czy to, co zna​czy – od​rzekł Try​ton. – Wstrzy​mu​ję się od gło​su. — Ja też się wstrzy​mam – po​wie​dzia​ła Pyr​re, od​wra​ca​jąc gło​wę, by spoj​‐ rzeć na Pchłę. – Cho​ciaż do​ce​niam de​mo​kra​tycz​ne pro​ce​du​ry, je​stem go​to​‐ wa na spo​tka​nie z moim bo​giem. – Jej głos był rów​nie sła​by jak jej cia​ło, a sło​wa sze​le​ści​ły jak su​cha tra​wa. — Nie mo​że​cie jej za​bić – wy​beł​ko​ta​ła Gwen​na, sama za​sko​czo​na brzmie​niem swo​je​go gło​su. Pchła od​wró​cił się w jej stro​nę, uno​sząc brwi, lecz za​nim od​po​wie​dział, Si​grid wy​kasz​la​ła ko​lej​ną se​rię ury​wa​nych od​gło​sów. — Si​grid pro​po​nu​je też, żeby ob​ciąć Gwen​nie ję​zyk – prze​tłu​ma​czył Try​‐ ton. – Za​po​bie​gaw​czo. Moja to​wa​rzysz​ka twier​dzi, że dziew​czy​na może wy​‐ ko​ny​wać swo​ją pra​cę bez ję​zy​ka, a bę​dzie znacz​nie mniej wku​rza​ją​ca. Za​brzmia​ło to jak dow​cip. Gwen​na mia​ła na​dzie​ję, że był to cho​ler​ny dow​cip, ale uśmiech Si​grid miał w so​bie tyle we​so​ło​ści co za​krwa​wio​ny nóż. — Nie ob​ci​nam ję​zy​ków – od​parł Pchła obo​jęt​nym to​nem, jak​by co ty​‐ dzień spo​ty​kał się z ta​ki​mi pro​po​zy​cja​mi. – Po​sta​no​wię, co zro​bić z Czasz​ko​‐ wier​czy​nią, a po​tem po​le​ci​my. Przy​po​mi​nam wszyst​kim, że urghul​ska ar​‐ mia wła​śnie ata​ku​je An​nur, i je​że​li il Torn​ja nie ma lep​sze​go wy​wia​du od nas, ten atak bę​dzie dla nie​go jak ude​rze​nie młot​kiem w tył gło​wy. — Tak wy​glą​da spra​wie​dli​wość – stwier​dzi​ła su​cho An​nick. – Il Torn​ja za​bił ce​sa​rza. Jest zdraj​cą. — Wy​glą​da na to, że tak – zgo​dził się Pchła. – Ale jest tak​że ke​na​ran​giem. Każ​dy z nas ma swo​ją pra​cę, a jego pra​ca po​le​ga na za​trzy​ma​niu Urghu​lów.

Je​że​li ar​mia Dłu​giej Pię​ści prze​kro​czy gra​ni​cę, to bę​dzie po wszyst​kim i sły​‐ chać już bę​dzie tyl​ko krzy​ki, przy​naj​mniej w Ra​al​te i w pół​noc​nych atre​‐ piach. Nie bę​dzie mia​ło zna​cze​nia, kto jest lo​jal​ny, a kto nie, sko​ro wszy​scy będą mar​twi. — Ale prze​cież Va​lyn wy​ru​szył za​bić il Torn​ję – po​wie​dzia​ła Gwen​na, krę​cąc gło​wą. Pchła się skrzy​wił i prze​tarł czo​ło wierz​chem dło​ni. — Miej​my na​dzie​ję, że mu się to nie uda. — Czy​li jak? – za​py​ta​ła Gwen​na z po​wąt​pie​wa​niem. – Wie​rzysz nam, ale chcesz, żeby il Torn​ja żył? — Ow​szem, aż do chwi​li, gdy po​ko​na Dłu​gą Pięść. Gwen​na po​czu​ła pul​su​ją​cy ból gło​wy. Całą noc wal​czy​ła, bie​ga​ła, la​ta​ła, wciąż ma​jąc uczu​cie, że tyl​ko pół ude​rze​nia ser​ca dzie​li ją od śmier​ci. Wol​‐ ność przy​nio​sła jej w koń​cu ulgę. Ulgę, że żyje. Go​to​wa była na​wet jesz​cze tro​chę po​la​tać lub po​bie​gać, ale nie mo​gła znieść ga​da​nia. Zwłasz​cza że to ga​da​nie nie pro​wa​dzi​ło do ni​cze​go i wciąż po​wra​ca​ło do punk​tu wyj​‐ ścia. — Va​lyn może za​bić il Torn​ję, a ktoś inny po​ko​nać Dłu​gą Pięść – rzu​ci​ła znie​chę​co​na. – Czy An​nur nie ma pię​ciu pie​przo​nych ge​ne​ra​łów? — Dzie​się​ciu – od​parł Pchła – je​śli uwzględ​ni​my ich za​stęp​ców, ale w po​‐ rów​na​niu z il Torn​ją to bez​rad​ne dzie​ci. Przy​się​gam, że ten su​kin​syn jest dwa razy cwań​szy od Hen​dra​na i dwa razy bar​dziej bez​względ​ny. Je​że​li Dłu​‐ ga Pięść prze​kro​czy gra​ni​cę, bę​dzie​my po​trze​bo​wa​li il Torn​ji, żeby go zno​‐ wu za​blo​ko​wać. Jak ma​wia Try​ton: „za​bi​ja​nie jest ła​twiej​sze od nie​za​bi​ja​‐ nia”. — W ta​kim ra​zie co? – za​py​ta​ła An​nick. Pa​trzy​ła na drze​wa na pół​noc​‐ nym wscho​dzie, jak​by wi​dzia​ła przez nie z da​le​ka zbli​ża​ją​cą się masę Urghu​‐ lów. Nie przej​mo​wa​ła się nie​daw​nym uwię​zie​niem. Za​wsze li​czy​ła się dla niej mi​sja i niech Hull po​rwie zwy​kłe spra​wy w ro​dza​ju ludz​kich uczuć. – Co ro​bi​my? Pchła roz​ło​żył ręce. — Nie wi​dzę zbyt wie​lu moż​li​wo​ści. Prze​kro​czył już punkt zbie​gu rzek od pół​no​cy, co ozna​cza, że musi te​raz prze​być Czar​ną. Nie ma tam gar​ni​zo​‐ nów, ale je​śli na​wet przej​dzie rze​kę, wciąż bę​dzie po złej stro​nie Ty​sią​ca Je​‐ zior. — Czy​li jest za​ła​twio​ny, tak? – za​py​ta​ła Gwen​na. – Bo na​wet bez na​szych gar​ni​zo​nów, je​śli przej​dzie za rze​kę, bę​dzie to​tal​nie upier​dzie​lo​ny. Si​grid burk​nę​ła coś znie​sma​czo​na i po​szła na dru​gą stro​nę po​la​ny, żeby za​jąć się pta​kiem. Try​ton pa​trzył za nią przez chwi​lę, gwiż​dżąc bez​gło​śnie przez krzy​we zęby. — Sieć to nie to samo co ścia​na – po​wie​dział. — Co ozna​cza, że je​zio​ra są po pro​stu je​zio​ra​mi – wy​ja​śnił Pchła. – Je​zio​‐

ra​mi i mo​kra​dła​mi. Jest ich mnó​stwo i prze​pro​wa​dza​nie tam​tę​dy ar​mii to pa​skud​na rzecz, zwłasz​cza ar​mii kon​nej, ale nie moż​na po​wie​dzieć, że nie​wy​ko​nal​na, zwłasz​cza gdy się ma do​bre mapy i kil​ka tu​zi​nów spraw​‐ nych zwia​dow​ców. Gwen​na spoj​rza​ła zdu​mio​na. — To dla​cze​go nie ma tam gar​ni​zo​nów? Pchła wzru​szył ra​mio​na​mi. — To strasz​nie dłu​ga gra​ni​ca. Nie ma tylu żoł​nie​rzy. Urghu​lo​wie ni​g​dy nie mie​li wo​dza w ro​dza​ju Dłu​giej Pię​ści, więc ni​g​dy się o to nie mar​twi​li​‐ śmy. — To bar​dzo bu​du​ją​ce, ale nie mogę oprzeć się wra​że​niu, że tro​chę od​‐ bie​gli​śmy od te​ma​tu… – po​wie​dzia​ła Pyr​re. Pchła wierz​chem dło​ni ude​rzył ją pro​sto w szczę​kę. Nie wy​glą​da​ło to na sil​ny cios, lecz Pyr​re upa​dła na ple​cy w kępę kol​cza​stych za​ro​śli. Do​‐ wód​ca Skrzy​dła na​wet na nią nie spoj​rzał. — Nie da​rzę sym​pa​tią wie​lu lu​dzi, ale Fin​na lu​bi​łem – po​wie​dział, wpa​‐ tru​jąc się w pla​my cie​nia pod drze​wa​mi. – By​li​śmy w tej sa​mej gru​pie ka​de​‐ tów. Ra​zem prze​szli​śmy przez Pró​bę. Spoj​rzał w koń​cu na Pyr​re. — Do​brze by mi zro​bi​ło, gdy​bym cię za​bił. Czasz​ko​wier​czy​ni, któ​ra nie mo​gła za​mor​ty​zo​wać upad​ku, wy​lą​do​wa​ła twa​rzą na zie​mi za spróch​nia​łym pniem. Z wiel​kim wy​sił​kiem pod​nio​sła się na ko​la​na i spoj​rza​ła w oczy Pchły. Upa​dek za​ci​snął jej pę​tlę wo​kół szyi i Gwen​na sły​sza​ła jej wy​si​lo​ny od​dech. — Wiesz, jaka jest róż​ni​ca mię​dzy ket​tra​low​ca​mi a ka​pła​na​mi Anan​sha​‐ ela? – wy​char​cza​ła. Pchła pa​trzył na nią, ale nie od​po​wie​dział. — Wszy​scy je​ste​śmy wo​jow​ni​ka​mi – pod​ję​ła Pyr​re po chwi​li prze​rwy. – Wszy​scy je​ste​śmy za​bój​ca​mi. Róż​ni​ca po​le​ga na tym, że wy za​bi​ja​cie, żeby coś mo​gło żyć: wa​sze ce​sar​stwo, wa​sze Skrzy​dło, wy sami. Śmierć nie jest waż​na, waż​ne jest ży​cie. — A wy? – za​py​tał Pchła. Pyr​re uśmiech​nę​ła się. — Dla ka​pła​nów śmierć jest ce​lem, naj​wyż​szą spra​wie​dli​wo​ścią. Trzy​‐ masz nóż, lecz śmierć na​le​ży do Anan​sha​ela, a ja nie boję się mego boga. Pchła zmie​rzył ją dłu​gim spoj​rze​niem, prze​chy​la​jąc gło​wę, po czym wol​‐ no przy​cze​sał dło​nią swo​ją si​wie​ją​cą czu​pry​nę. — Do​brze więc – po​wie​dział. – W ta​kim ra​zie bę​dziesz mu​sia​ła tro​chę po​cze​kać na spo​tka​nie z nim. Czasz​ko​wier​czy​ni unio​sła brwi. — Mój bóg jest cier​pli​wy, ale dzi​wię się, że i ty taki je​steś. — Nie je​stem cier​pli​wy – od​parł Pchła. – Je​stem prak​tycz​ny. Mo​żesz być dla mnie uży​tecz​na.

Pyr​re po​krę​ci​ła gło​wą, choć ruch ten był znacz​nie ogra​ni​czo​ny przez za​‐ ci​śnię​tą na szyi pę​tlę. — Co jest z tym Ket​tra​lem? Dla​cze​go każ​dy wasz do​wód​ca my​śli, że na​le​‐ żę do jego Skrzy​dła? — Nie le​cisz z moim Skrzy​dłem – po​wie​dział Pchła. – Chcę, że​byś zo​sta​ła z Gwen​ną i z An​nick. Żeby im po​ma​gać. — Zo​sta​ła z nami gdzie? – za​py​ta​ła Gwen​na. Brzmia​ło to wszyst​ko po​dej​rza​nie, jak​by zo​sta​ły ura​to​wa​ne tyl​ko po to, by moż​na je prze​słu​chać, a po​tem zo​sta​wić. Gwen​na nic z tego nie ro​zu​mia​‐ ła, ale ja​sne było, że zbli​ża się wal​ka, a ją za​mie​rza​ją przed​tem ode​słać w ja​‐ kieś inne miej​sce, Sha​el wie gdzie. — W Andt-Kyl – po​wie​dział Pchła, ob​ra​ca​jąc się ku niej. — Co to za Andt-Kyl? — Małe mia​stecz​ko – po​wie​dzia​ła An​nick. – W środ​ku Ty​sią​ca Je​zior. — Odro​bi​nę na pół​noc od środ​ka, gwo​li ści​sło​ści – spro​sto​wał Pchła. — A co bę​dzie​my ro​bić w Andt-Kyl? — Przy​go​to​wy​wać się. — Na let​ni se​zon węd​kar​ski? – za​py​ta​ła Gwen​na, peł​na wąt​pli​wo​ści. — Na Urghu​lów – od​rzekł Pchła. – Je​że​li Dłu​ga Pięść zdo​ła przejść przez rze​kę, to z ar​mią tej wiel​ko​ści ma do wy​bo​ru sześć dróg przez re​jon Je​zior. Wszyst​kie one prze​cho​dzą przez Andt-Kyl. Zrzu​ci​my was tam. Miej​my na​‐ dzie​ję, że Urghu​lo​wie się nie po​ja​wią, lecz je​śli tak, to sta​nie się to za trzy, może czte​ry dni. — Andt-Kyl to tyl​ko mia​stecz​ko – po​wie​dzia​ła An​nick. – Nie gar​ni​zon. Ani fort. — Wa​szym za​da​niem bę​dzie ufor​ty​fi​ko​wa​nie go. Gwen​na po​krę​ci​ła gło​wą. — A je​że​li Urghu​lo​wie się po​ja​wią? — Po​wstrzy​ma​cie ich. Do​pó​ki nie nad​cią​gnie il Torn​ja. — Il Torn​ja nie wie na​wet, że oni nad​cho​dzą – stwier​dzi​ła Gwen​na, czu​‐ jąc ro​sną​cy nie​po​kój. W Ket​tra​lu ćwi​czo​no ich, żeby byli no​żem w ciem​no​‐ ściach nocy, a nie żeby to​czy​li po​zy​cyj​ne bi​twy prze​ciw​ko ca​łym ar​miom. Trud​no było choć​by wy​obra​zić so​bie, co mo​gły​by zro​bić. Na​wet z Pyr​re były tyl​ko trzy prze​ciw​ko zma​so​wa​nej urghul​skiej na​wa​le. — Ja mu po​wiem. — Co two​im zda​niem mamy zro​bić z tym mia​stecz​kiem? – za​py​ta​ła An​‐ nick. Jej głos był chłod​ny i roz​waż​ny jak zwy​kle, ale wi​dać było, że czu​je się z tymi dziw​ny​mi roz​ka​za​mi rów​nie źle jak Gwen​na. — Ma już te​raz pew​ne wa​lo​ry obron​ne. Ulep​szy​cie to. Zbie​rze​cie lu​dzi. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Pra​wie dzie​sięć lat was szko​li​li​śmy. Zrób​cie to, co trze​ba zro​bić. Za​bój​czy​ni po​mo​że. — A niby dla​cze​go za​bój​czy​ni mia​ła​by to zro​bić? – za​py​ta​ła Pyr​re. — Z trzech po​wo​dów – od​rzekł Pchła. – Je​steś upar​ta i nie chcesz, żeby

Dłu​ga Pięść roz​po​wszech​nił swój kult cier​pie​nia na po​ło​wie glo​bu. Pyr​re zmarsz​czy​ła brwi. — Skąd wzią​łeś ten po​mysł? — Nie je​steś pierw​szą Czasz​ko​wier​czy​nią, jaką spo​ty​kam. Wiem, co ka​‐ pła​ni Anan​sha​ela czu​ją wo​bec Me​sh​ken​ta. Czasz​ko​wier​czy​ni otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy ze zdu​mie​nia, a po​tem wy​dę​ła usta, co mia​ło wy​ra​żać uzna​nie. — W po​rząd​ku – oznaj​mi​ła, ski​nąw​szy gło​wą. – A trze​ci po​wód? Pchła spoj​rzał jej pro​sto w oczy. — Je​śli spra​wy po​to​czą się źle, to tru​py będą się tam pię​trzyć po da​chy. — Do​praw​dy moż​na bę​dzie wspa​nia​le mo​dlić się do boga – od​rze​kła Pyr​‐ re i ski​nę​ła wol​no gło​wą, po czym się uśmiech​nę​ła. — A co z tobą? – za​py​ta​ła Gwen​na, pa​trząc na do​wód​cę Skrzy​dła. – Kie​dy już ostrze​żesz il Torn​ję, wró​cisz do nas? Dla​cze​go mamy bro​nić tego wą​skie​‐ go gar​dła? To zna​czy nie mó​wię, że nie mam ocho​ty, ale to wy je​ste​ście pie​‐ przo​ny​mi we​te​ra​na​mi… — I po​nie​waż je​ste​śmy pie​przo​ny​mi we​te​ra​na​mi, to od​wa​li​my naj​cięż​‐ szą ro​bo​tę – stwier​dził Pchła. — Zna​czy co? – drą​ży​ła An​nick. — Zna​czy, że za​bi​je​my Dłu​gą Pięść i jego kie​szon​ko​we​go krwio​pij​cę, by​‐ łe​go ket​tra​low​ca i zdraj​cę, za​nim oni do​pad​ną was.

36

N

aj​lep​sze kwa​te​ry w Aats-Kyl nie były, jak się oka​za​ło, szcze​gól​nie po​‐ rząd​ne. Żoł​nie​rze, któ​rzy przy​go​to​wy​wa​li je na jej przy​jazd, zro​bi​li, co się dało – wy​szo​ro​wa​li drew​nia​ne pod​ło​gi, na ścia​nach z bali po​‐ wie​si​li lam​py, roz​pa​li​li w pa​le​ni​sku duży ogień – lecz dwu​kon​dy​gna​cyj​ny bu​dy​nek w środ​ku mia​sta nie​wie​le był lep​szy od zwy​kłej cha​ty, a środ​ko​wa izba, choć ogrom​na, była mrocz​na i po​nu​ra. Ada​re czu​ła po​wie​wy zim​ne​go pół​noc​ne​go wia​tru prze​ni​ka​ją​ce przez szpa​ry po​mię​dzy bel​ka​mi. Wi​szą​ce na ścia​nach ro​ga​te łby je​le​ni i łosi pa​trzy​ły swy​mi ka​mion​ko​wy​mi ocza​mi, jak stą​pa po pod​ło​go​wych de​skach. Gdy mło​dy żoł​nierz ru​szył na po​szu​ki​wa​nie il Torn​ji, Ful​ton obej​rzał do​‐ kład​nie całe po​miesz​cze​nie, zaj​rzał za każ​de drzwi, spraw​dził pod sto​ła​mi i krze​sła​mi, a na​wet zer​k​nął do pło​ną​ce​go pa​le​ni​ska, jak​by coś mo​gło ukryć się za pło​mie​nia​mi i nie​ocze​ki​wa​nie stam​tąd wy​sko​czyć. Gdy tyl​ko uznał, że izba jest bez​piecz​na, za​do​wo​lo​ny sta​nął w drzwiach, pod​parł​szy się ob​na​‐ żo​nym mie​czem. — Mam go za​bić, gdy wej​dzie, wa​sza pro​mien​ność? – za​py​tał. Ada​re się za​wa​ha​ła. Pot po​krył wnę​trza jej dło​ni i chłod​ny dreszcz prze​‐ biegł jej po ple​cach. Ser​ce ło​mo​ta​ło w pier​siach. Mo​gła wszyst​ko za​koń​czyć w chwi​li, gdy ke​na​rang wej​dzie do środ​ka. Mo​gła wy​dać po​le​ce​nie Ful​to​no​‐ wi, aby go za​bił, i aedo​liań​czyk by to po​le​ce​nie wy​ko​nał. A jed​nak… wol​no po​krę​ci​ła gło​wą. — Dzie​je się tu zbyt wie​le rze​czy, któ​rych nie ro​zu​miem. Wpierw mu​szę z nim po​roz​ma​wiać. Aedo​liań​czyk za​ci​snął szczę​ki. Jego rany od​nie​sio​ne przy Wiecz​nie Pło​‐ ną​cej Stud​ni w więk​szo​ści się wy​go​iły, od​zy​skał też spo​rą część daw​nej wagi, utra​co​nej pod​czas po​go​ni za Ada​re po jej uciecz​ce z Pa​ła​cu Brza​sku, a jed​nak za​szła w nim ja​kaś zmia​na. Za​wsze był za​sad​ni​czy, wręcz su​ro​wy. Su​ro​wość tę jed​nak ła​go​dzi​ła obec​ność Bir​cha oraz oczy​wi​sta przy​jaźń, jaką Ful​ton dla nie​go ży​wił. Gdy Birch od​szedł, nie po​zo​sta​ło nic poza służ​bą i obo​wiąz​kiem. — Pro​szę, za​dbaj o to, wa​sza pro​mien​ność, żeby pod​czas roz​mo​wy za​‐ wsze od​dzie​lał cię od ke​na​ran​ga stół – po​wie​dział, wska​zu​jąc ge​stem na sze​‐

ro​ki stół z so​sno​wych de​sek, miej​sca​mi za​tłusz​czo​ny, z okrą​gły​mi śla​da​mi po ku​flach z pi​wem. – Będę przy to​bie, ale ta do​dat​ko​wa od​le​głość bar​dzo nam po​mo​że. — Na​dal są​dzisz, że on chce mnie za​mor​do​wać? — Mu​szę wie​rzyć, że każ​dy chce cię za​mor​do​wać, wa​sza pro​mien​ność – od​parł Ful​ton. – Taką mam pra​cę. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą, na​gle czu​jąc się bar​dzo znu​żo​na, a po​tem od​wró​‐ ci​ła się w stro​nę Niry i Oshie​go. Sta​ru​szek, zu​peł​nie nie​świa​do​my na​pię​cia, ja​kie za​pa​no​wa​ło w izbie, od​szedł w ciem​ny kąt, gdzie za​czął ła​god​nie po​kle​‐ py​wać wi​szą​cy na ścia​nie wy​pcha​ny łeb czar​ne​go niedź​wie​dzia. Ada​re przy​‐ glą​da​ła mu się przez chwi​lę, za​sta​na​wia​jąc się, ja​kie to dziw​ne: żyć tak dłu​go i pa​mię​tać tak nie​wie​le. Cza​sem jej wła​sne krót​kie ży​cie wy​da​wa​ło się jej tak wy​peł​nio​ne, jak​by lada chwi​la mia​ło pęk​nąć w szwach; pa​mięć prze​ży​tych dni wy​pcha​na była wspo​mnie​nia​mi, któ​rych nie mo​gła ani zro​zu​mieć, ani od sie​bie od​da​lić. — Za​raz tu bę​dzie – po​wie​dzia​ła do Niry. – Może ze​chcesz coś mi do​ra​‐ dzić? Sta​ra zmarsz​czy​ła brwi. — Mó​wią, że to nie​zły by​strzak, co? — Uwa​ża się, że jest ja​kimś prze​klę​tym ge​niu​szem – od​par​ła z go​ry​czą Ada​re. – Nie​wie​le znam się na spra​wach woj​sko​wo​ści, ale on zde​cy​do​wa​nie prze​chy​trzył mego ojca. — O ta​kich cwa​nych su​kin​sy​nach wia​do​mo, że nie mo​że​my im ufać, ale cza​sem ich po​trze​bu​je​my – stwier​dzi​ła Nira. Ada​re spoj​rza​ła na nią zdu​mio​na. — Chy​ba nie za​mie​rzasz mi po​wie​dzieć, że​bym zo​sta​wi​ła przy ży​ciu mor​der​cę mego ojca? Nira unio​sła brwi, sły​sząc ton gło​su Ada​re. — Przy​po​mi​nam je​dy​nie, ty upar​ta ośli​co, że rzą​dzisz tym swo​im prze​‐ świet​nym ce​sar​stew​kiem. — Wy​mie​rza​nie spra​wie​dli​wo​ści jest pod​sta​wą rzą​dze​nia – od​par​ła sztyw​no Ada​re. — Pod​sta​wą rzą​dze​nia – prych​nę​ła Nira – jest ro​bie​nie tego, co trze​ba, a je​śli uwa​żasz, że to jest za​wsze to samo, to rów​nie do​brze mo​żesz po​pro​sić tego wiel​ko​lu​da w zbroi, żeby wra​ził ci miecz mię​dzy cyc​ki, bo i tak dłu​go nie po​ży​jesz, dziew​czy​no. Nie prze​trwasz. Ada​re chcia​ła od​po​wie​dzieć, lecz w tej sa​mej chwi​li usły​sza​ła od​głos za​‐ my​ka​nych z roz​ma​chem tyl​nych drzwi. Nira od​wró​ci​ła się bły​ska​wicz​nie, uno​sząc la​skę, po czym za​klę​ła. Oshi znik​nął. — Ten sta​ry po​pie​przo​ny du​reń ni​g​dy nie wie, kie​dy stać spo​koj​nie – mruk​nę​ła, idąc w stro​nę tyl​ne​go wyj​ścia z wiel​kiej izby. – Wró​cę za mo​‐ ment. A póki nie wró​cę, ni​ko​go nie za​bi​jaj. Ada​re za​czę​ła pro​te​sto​wać, lecz sta​ra zdą​ży​ła już wyjść za swo​im bra​tem

z bu​dyn​ku, klnąc pod no​sem i wy​gra​ża​jąc la​ską. Ada​re spoj​rza​ła na Ful​to​na, któ​ry po​krę​cił z po​wąt​pie​wa​niem gło​wą. — Nie wiem, gdzie ją wy​na​la​złaś, wa​sza pro​mien​ność, ale jest dla nas cię​ża​rem. — Obec​nie, Ful​to​nie, spo​śród wszyst​kich, nie wy​łą​cza​jąc mnie sa​mej, je​‐ steś chy​ba je​dy​nym, któ​ry nie jest dla mnie cię​ża​rem. Nie zdą​ży​ła po​wie​dzieć wię​cej, bo trza​snę​ły otwie​ra​ne drzwi i do izby wkro​czył il Torn​ja. Buty, spodnie i płaszcz miał po​wa​la​ne bło​tem. Na jego wi​dok Ada​re po​czu​ła skurcz w żo​łąd​ku. Pod​szedł z uśmie​chem do sto​łu, z otwar​ty​mi na po​wi​ta​nie ra​mio​na​mi. Choć Ful​ton go za​trzy​mał, ze spo​ko​‐ jem przy​kła​da​jąc ke​na​ran​go​wi czu​bek mie​cza do gar​dła, Ada​re cof​nę​ła się od​ru​cho​wo, jak​by sto​jąc na brze​gu mo​rza, za​uwa​ży​ła zbli​ża​ją​cą się wiel​ką falę. Przy​go​to​wy​wa​ła się na tę chwi​lę ty​siąc razy pod​czas mar​szu na pół​noc, naj​pierw z Olo​nu do An​nu​ru, a póź​niej z An​nu​ru do Aats-Kyl. Wy​obra​ża​ła so​bie, co po​wie i jak się za​cho​wa. Te​raz zaś, sto​jąc twa​rzą w twarz ze swo​im ko​chan​kiem, ke​na​ran​giem i re​gen​tem w jed​nej oso​bie, a przy tym mor​der​cą jej ojca, le​d​wie zdo​ła​ła spoj​rzeć mu w oczy i opa​no​wać drże​nie nóg. Il Torn​ja nie oka​zał żad​nych emo​cji. Po​mi​mo ubło​co​nej odzie​ży wy​glą​‐ dał tak, jak go za​pa​mię​ta​ła: przy​stoj​ny, mę​ski, tro​chę za​wa​diac​ki. Za​miast zbroi miał na so​bie weł​nia​ny nie​bie​ski płaszcz, na​rzu​co​ny na gra​na​to​wą tu​‐ ni​kę wpusz​czo​ną w skó​rza​ne spodnie, i wy​so​kie czar​ne buty. Nie był to ty​‐ po​wy mun​dur le​gii i praw​dę mó​wiąc, nie był to ża​den mun​dur, ale il Torn​ja miał zwy​czaj no​sić swe stro​je w taki spo​sób, że wy​glą​da​ły na nim cał​kiem wła​ści​wie, jak​by wszy​scy ge​ne​ra​ło​wie An​nu​ru no​si​li po​dob​ne i jak​by kil​ka pier​ście​ni z oszli​fo​wa​ny​mi dro​gi​mi ka​mie​nia​mi, mi​go​czą​cy​mi w świe​tle ognia, pa​so​wa​ło jak ulał do wo​jen​ne​go rze​mio​sła. Zim​ny pół​noc​ny wiatr zwi​chrzył mu wło​sy, lecz jego oczy, te spo​koj​ne, nie​ugię​te oczy, pa​trzy​ły na nią z tym sa​mym lek​ko roz​ba​wio​nym za​cie​ka​‐ wie​niem, któ​re Ada​re tak do​brze pa​mię​ta​ła. Czu​ła się jak jego żywy in​wen​‐ tarz, kro​wa lub koń przy​pro​wa​dzo​ny na oglę​dzi​ny przed sprze​da​żą. Ogar​nę​‐ ła ją wście​kłość, wręcz fu​ria. Był mo​ment, gdy nie​mal roz​ka​za​ła Ful​to​no​wi, by pchnął ostrzem mie​cza i w ten spo​sób za​koń​czył spra​wę. — Pięk​ną ar​mię przy​pro​wa​dzi​łaś – po​wie​dział il Torn​ja, czy​niąc le​ni​wie sze​ro​ki gest ręką ku ścia​nom izby. – Do​brzy pie​chu​rzy. To iry​tu​ją​ce, gdy woj​sko nie po​tra​fi ma​sze​ro​wać. – Po​krę​cił gło​wą, naj​wy​raź​niej wspo​mi​na​‐ jąc daw​ne roz​cza​ro​wa​nia, a po​tem wzru​szył ra​mio​na​mi. Nie zwra​cał spe​‐ cjal​nej uwa​gi na Ful​to​na ani na przy​tknię​ty do gar​dła miecz. – Za​ję​łaś się ge​‐ ne​ra​ło​wa​niem, od​kąd wy​ru​szy​łaś na po​łu​dnie? — Żoł​nierz na​zwi​skiem Ve​stan Ame​re​dad spra​wu​je do​wódz​two – od​‐ par​ła su​cho Ada​re. — Ame​re​dad? – Uniósł wy​so​ko brwi. – To wła​śnie po​wie​dzie​li mi moi lu​‐ dzie, ale ja​koś trud​no mi było w to uwie​rzyć. Mam wra​że​nie, że prze​oczy​łem coś z tego, co mó​wi​łaś, kie​dy się ostat​nio wi​dzie​li​śmy. Czyż​by​śmy cał​kiem

nie​daw​no nie pró​bo​wa​li wgnieść w bło​to tych dro​gich, ko​cha​nych Sy​nów Pło​mie​nia? – Spoj​rzał w za​my​śle​niu na bel​ki po​wa​ły. – Chy​ba pa​mię​tam pew​ne​go ka​pła​na imie​niem Uinian, już nie​ży​ją​ce​go. Poza tym to Po​ro​zu​‐ mie​nie Jed​no​ści, któ​re tak en​tu​zja​stycz​nie opra​co​wa​łaś… — Do​syć – rzu​ci​ła Ada​re. – Wiem, że za​mor​do​wa​łeś mego ojca. Adiv dał mi twój list, ale nie był mi po​trzeb​ny. Wie​dzia​łam o tym dużo wcze​śniej. Chcę do​pil​no​wać, że​byś zo​stał stra​co​ny za swo​je zbrod​nie, a je​dy​nym po​wo​‐ dem, dla któ​re​go cze​ka​łam z tym tak dłu​go, jest to, że chcia​łam się tro​chę ro​‐ ze​znać, co się dzie​je tu, na pół​no​cy, i o co na​praw​dę cho​dzi z tymi Urghu​la​‐ mi. Je​że​li chcesz o tym po​roz​ma​wiać, to do​brze. Je​że​li nie, będę szczę​śli​wa, mo​gąc roz​ka​zać Ful​to​no​wi, by zdjął ci gło​wę z kar​ku. — Ach – wy​po​wie​dział tę jed​ną sy​la​bę, po​zwa​la​jąc jej za​wi​snąć w po​wie​‐ trzu, spo​koj​ny i nie​prze​nik​nio​ny jak pio​nek na sza​chow​ni​cy ko. Nie po​ru​‐ szył się. – Jak się do​wie​dzia​łaś? – Nie było w nim trium​fu ani po​czu​cia winy. Wy​glą​dał na… za​cie​ka​wio​ne​go. — Mój oj​ciec – od​par​ła Ada​re. – Ści​gał cię jesz​cze po śmier​ci. Twój atak uru​cho​mił jego pu​łap​kę. Nie było to wy​czer​pu​ją​ce wy​ja​śnie​nie, ale il Torn​ja naj​wy​raź​niej je za​ak​‐ cep​to​wał, za​ci​snął usta, po czym ski​nął gło​wą. — To ma sens. San​li​tun był mą​dry. Mą​dry i wy​trwa​ły. Taki jak jego cór​‐ ka. To ten swo​bod​ny kom​ple​ment wy​pro​wa​dził ją w koń​cu z rów​no​wa​gi. Wy​rzekł te sło​wa, jak​by na​wet po jego przy​zna​niu się do winy Ada​re mia​ła za chwi​lę rzu​cić mu się w ra​mio​na, szczę​śli​wa i roz​pro​mie​nio​na z po​wo​du jego apro​ba​ty, jak​by obec​ność Sy​nów Pło​mie​nia i miecz Ful​to​na na szyi, na któ​ry na​wet nie ra​czył spoj​rzeć, były tak nie​ma​te​rial​ne jak duch jej ojca, jak zja​wy, któ​re moż​na ode​gnać od sie​bie zwy​kłym mach​nię​ciem ręki, jak lek​ki po​wiew wia​tru. Jak​by nie mia​ło żad​ne​go zna​cze​nia to, że za​mor​do​wał ce​sa​rza i za​własz​czył jego tron. — Sko​ro mój oj​ciec był taki mą​dry i taki wy​trwa​ły, to dla​cze​go go za​bi​‐ łeś? – za​py​ta​ła. — Je​śli prze​czy​ta​łaś mój list, to wiesz dla​cze​go: bo on za​bi​jał An​nur – od​‐ parł bez​na​mięt​nym to​nem il Torn​ja. Jego spoj​rze​nie było obo​jęt​ne, trzeź​we, a wszel​kie śla​dy bez​tro​ski na​gle znik​nę​ły. Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą, czu​jąc pul​so​wa​nie krwi w skro​niach. — Mój oj​ciec był do​brym ce​sa​rzem. Jed​nym z naj​lep​szych. Za​pew​nił po​‐ kój i do​bro​byt na całe po​ko​le​nie. Ke​na​rang po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Nie​ste​ty, do​brzy lu​dzie mogą po​dej​mo​wać złe de​cy​zje, a po​kój nie za​‐ wsze jest moż​li​wy. – Tu spoj​rzał na Ada​re. – Wy​glą​da na to, że dość pręd​ko opa​no​wa​łaś tę lek​cję. — Stwo​rzy​łam ar​mię, bo mnie do tego zmu​si​łeś… — Ja zmu​si​łem? – za​py​tał, uno​sząc brwi. – Czy do​ko​ny​wa​łem ja​kichś

okru​cieństw? Może nie dba​łem o miesz​kań​ców An​nu​ru? Może szu​bie​ni​ce ugi​na​ły się pod cię​ża​rem ciał mo​ich wro​gów? Może zo​sta​wia​łem za sobą zglisz​cza? – Po​krę​cił gło​wą. – An​nur może spło​nąć, Ada​re, lecz je​śli tak się sta​nie, to pa​mię​taj: to ty pod​ło​ży​łaś ogień. Ada​re za​mar​ła z otwar​ty​mi usta​mi. Ten czło​wiek wbił nóż w bi​ją​ce ser​ce jej ojca, oskar​żył o to ka​pła​na, a te​raz za​mie​rza zwa​lić winę na nią? — Zła​ma​łeś na​sze pra​wo i chcia​łeś strą​cić z tro​nu ród Mal​ke​enia​nów – po​wie​dzia​ła na​pię​tym jak stru​na gło​sem. – Ja bro​nię jed​ne​go i dru​gie​go. — Tym go​rzej – od​parł. – Bo my​śla​łem, że przy​by​łaś tu bro​nić An​nu​ru. — Chcesz, że​bym uwie​rzy​ła, że bro​nie​nie An​nu​ru ma po​le​gać na bez​‐ czyn​nym sie​dze​niu w cza​sie, gdy ty pro​fa​nu​jesz Nie​cio​sa​ny Tron? — Twój tron jest ab​sur​dal​nym sie​dzi​skiem, któ​re zu​peł​nie mnie nie in​‐ te​re​su​je. Chęt​nie bym ci go prze​ka​zał, ale z tego, co sły​sza​łem, już i tak za​żą​‐ da​łaś go dla sie​bie, wa​sza pro​mien​ność. Nie wie​dzia​ła, czy z niej żar​tu​je, czy może jej gro​zi. Spo​dzie​wa​ła się, że bę​‐ dzie kła​mał, klu​czył i na ty​siąc spo​so​bów wy​pie​rał się praw​dy. Po​mi​mo wy​‐ zna​nia, ja​kie uczy​nił w li​ście, nie spo​dzie​wa​ła się jed​nak po nim ani szcze​ro​‐ ści, ani oskar​że​nia. Pró​bo​wa​ła te​raz od​zy​skać rów​no​wa​gę i kon​tro​lę nad prze​bie​giem roz​mo​wy. — I two​im zda​niem mam uwie​rzyć, że mnie też nie za​bi​jesz, gdy będę ci za​wa​dzać? Tak samo jak za​bi​łeś mego ojca i Ka​de​na? Po​krę​cił gło​wą. — Nie mia​łem nic wspól​ne​go ze śmier​cią twe​go bra​ta. — Ja​koś wy​jąt​ko​wo do​brze się dla cie​bie skła​da, że pra​wo​wi​ty na​stęp​ca mego ojca nie po​wró​cił do sto​li​cy. Il Torn​ja znów po​krę​cił gło​wą. — Wsłu​chaj się w swo​je sło​wa, Ada​re. Twój oj​ciec. Twój brat. Ty. Cho​ler​‐ ni Mal​ke​enia​no​wie. Choć​bym na​wet za​mor​do​wał całą two​ją ro​dzi​nę, cze​go nie uczy​ni​łem i nie mam za​mia​ru uczy​nić, An​nur ma te​raz pil​niej​sze kło​po​‐ ty. Kło​po​ty, któ​re wy​kra​cza​ją da​le​ko poza cia​sne mury twe​go pa​ła​cu. Urghu​lo​wie są tu​taj. – Wska​zał kciu​kiem przez ra​mię. – Wszy​scy. Pró​bu​ję po​ra​dzić so​bie z tym za​gro​że​niem, pod​czas gdy ty ba​wisz się w ja​kieś śmiesz​ne po​li​tycz​ne gry. — Wy​mie​rze​nie spra​wie​dli​wo​ści za mego ojca nie jest grą – wark​nę​ła Ada​re. – I je​śli na​wet Urghu​lo​wie tu są, to tyl​ko z po​wo​du two​je​go błę​du. Je​‐ steś ke​na​ran​giem i re​gen​tem. Dla​cze​go Ar​mia Pół​no​cy nie była na swo​im miej​scu, żeby ich po​wstrzy​mać? — By​łem zmu​szo​ny od​wo​łać Ar​mię Pół​no​cy, żeby prze​ciw​sta​wić się two​jej re​li​gij​nej re​be​lii i za​że​gnać groź​bę woj​ny do​mo​wej. My​śla​łem, że Dłu​‐ ga Pięść prze​by​wa po wschod​niej stro​nie ste​pu, ale się my​li​łem. Gdy prze​su​‐ ną​łem lu​dzi na po​łu​dnie, żeby sta​wić ci czo​ło, on za​ata​ko​wał. Je​śli nie na​po​‐ tka zde​cy​do​wa​ne​go opo​ru, ro​ze​drze pół​noc​ne atre​pie, jak​by prze​ci​nał no​‐ żem zbu​twia​łą tka​ni​nę.

— W ta​kim ra​zie ja mu się prze​ciw​sta​wię – od​rze​kła Ada​re. – To wca​le nie wy​ma​ga two​je​go udzia​łu. — Za​bij mnie za​tem – od​parł, roz​kła​da​jąc ręce. – Za​bij mnie, sko​ro uwa​‐ żasz, że to ko​niecz​ne. Ale po​tem ma​sze​ruj ostro na pół​noc z Sy​na​mi Pło​mie​‐ nia i Ar​mią Pół​no​cy. Każ​de​go dnia po​słań​cy będą ci przy​wo​zić świe​że no​wi​‐ ny o ru​chach Urghu​lów. Ada​re po​czu​ła się na​gle tak, jak​by sta​ła na szczy​cie wy​so​kie​go urwi​ska, pa​trząc w za​mglo​ną prze​paść. Mo​gła go za​bić, mo​gła wy​zna​czyć Le​ha​va lub Ful​to​na na sta​no​wi​sko do​wód​cy Ar​mii Pół​no​cy, ale czy Le​hav i Ful​ton zna​li się na Urghu​lach? Czy któ​ryś z nich kie​dy​kol​wiek ja​kie​goś wi​dział? Czy wie​‐ dzie​li choć tro​chę, jak z nimi wal​czyć? — A kie​dy na​tknie​my się na urghul​skich jeźdź​ców? – za​py​ta​ła wol​no. Il Torn​ja uśmiech​nął się, nie​znacz​nie wy​krzy​wia​jąc usta. — Miej​my na​dzie​ję, że Dłu​ga Pięść po​peł​ni błąd. — Czy to bar​dzo praw​do​po​dob​ne? — Jak do​tąd nie po​peł​nił żad​ne​go. Ktoś po​ru​szył się za ple​ca​mi Ada​re. Pod jego cię​ża​rem za​skrzy​pia​ły so​‐ sno​we de​ski. — Może Urghu​lo​wie nie po​peł​ni​li błę​du – po​wie​dzia​ła Nira gło​sem szorst​kim jak zgrzyt pil​ni​ka po ka​mie​niu. – Ale ty go po​peł​ni​łeś, cse​striim​‐ ski su​kin​sy​nu. Ada​re ob​ró​ci​ła się bły​ska​wicz​nie i do​strze​gła sta​rą ko​bie​tę sto​ją​cą przy drzwiach. Wy​glą​da​ła jak zwy​kle: przy​gar​bio​na, z si​wy​mi wło​sa​mi oka​la​ją​‐ cy​mi jej twarz, lecz było w jej oczach coś dziw​ne​go, coś ostre​go i ja​sne​go, cze​go Ada​re u niej do​tąd nie wi​dzia​ła. Przez pół ude​rze​nia ser​ca pa​trzy​ła na sta​rą, któ​rą uczy​ni​ła swo​ją do​rad​czy​nią, a po chwi​li usły​sza​ła za ple​ca​mi od​głos sta​li upa​da​ją​cej na drew​nia​ną pod​ło​gę. Od​wró​ci​ła się zno​wu i zo​ba​‐ czy​ła Ful​to​na, któ​ry dzier​żył w ręku swój miecz, a ra​czej to, co z nie​go zo​sta​‐ ło. Klin​ga od​pa​dła, od​cię​ta gład​ko tuż przy rę​ko​je​ści. Le​ża​ła u stóp ke​na​ran​‐ ga, któ​re​go szy​ję opa​sy​wa​ła ja​sna ob​ro​ża z pło​mie​ni. Cien​ki sznur ognia pul​‐ so​wał, jak​by ktoś roz​ciął świat, za któ​rym otwo​rzył się inny świat, aż po gwiaz​dy i le​żą​cy za nimi bez​kres wy​peł​nio​ny nie​ga​sną​cym ża​rem. Ful​‐ ton cof​nął się skon​ster​no​wa​ny, lecz il Torn​ja się nie po​ru​szył. Jego oczy, roz​‐ świe​tlo​ne bla​skiem pło​ną​cej ob​ro​ży, były twar​de jak ka​mie​nie. — Co to jest? – za​py​tał, uno​sząc rękę do ogni​stej pę​tli, sta​ra​jąc się jed​nak jej nie do​tknąć. — Mo​żesz to na​zwać spra​wie​dli​wo​ścią – po​wie​dzia​ła Nira, wy​cho​dząc z cie​nia – albo ze​mstą. – Uśmiech​nę​ła się cierp​ko. – Mo​żesz rów​nież na​zwać to pe​chem. Nie ma to wiel​kie​go zna​cze​nia, bo tak czy owak to cię za​bi​je. Ke​na​rang zwró​cił gło​wę lek​ko w bok i na​po​tkał jej spoj​rze​nie, zo​ba​czył jej zwę​żo​ne oczy, a póź​niej, po dłuż​szej chwi​li, stwier​dził po pro​stu: — Ach, Ri​shi​ni​ra.

— Czy wy​glą​dam ina​czej po tych wszyst​kich la​tach? – za​py​ta​ła spo​koj​‐ nie. Spra​wiał ta​kie wra​że​nie, jak​by za​sta​na​wiał się nad od​po​wie​dzią. — Wy​glą​dasz na sil​niej​szą – od​parł wresz​cie. Par​sk​nę​ła krót​kim śmie​chem, a Ada​re po​czu​ła skurcz w żo​łąd​ku i na​ra​‐ sta​ją​ce mdło​ści. Wszyst​kie ka​wał​ki tej ła​mi​głów​ki wsko​czy​ły na​gle na swo​‐ je miej​sce. Ktoś bli​sko cen​trum wła​dzy. Isto​ta od daw​na na​wy​kła do kno​wań i ma​chi​na​cji… — Co ty ro​bisz, Niro? – spy​ta​ła po​wo​li. Sta​ra nie spusz​cza​ła oczu z il Torn​ji. — Po pro​stu koń​czę bar​dzo sta​rą mę​czą​cą spra​wę. Był Cse​strii​mem. To była je​dy​na od​po​wiedź. Ran il Torn​ja był Cse​strii​‐ mem. Mor​der​ca jej ojca był Cse​strii​mem. W ja​kiś spo​sób, choć wy​da​wa​ło się to nie​moż​li​we, oka​zał się tym, kogo Nira szu​ka​ła od daw​na, tym, któ​ry uczy​nił ją pra​wie nie​śmier​tel​ną. Ten fakt wy​wró​cił wszyst​ko, co Ada​re do​‐ tąd wie​dzia​ła o świe​cie, i jej umysł się bun​to​wał, od​py​chał od sie​bie tę świa​‐ do​mość, po​szu​ki​wał ja​kie​goś in​ne​go wy​tłu​ma​cze​nia. Po​czu​ła się tak, jak​by spoj​rza​ła na dno głę​bo​kiej stud​ni i zo​ba​czy​ła słoń​ce. Il Torn​ja roz​ło​żył ręce w ge​ście, jaki mógł​by uczy​nić go​spo​darz za​pra​sza​‐ ją​cy zza pro​gu nowo przy​by​łych go​ści. — Wi​dzę, że za​war​łaś zna​jo​mość z mo​imi sta​ry​mi przy​ja​ciół​mi, Ada​re. – Tu uczy​nił ruch gło​wą w stro​nę bra​ta Niry, któ​ry ob​ser​wo​wał go oczy​ma wiel​ki​mi jak spodki. – Wi​taj, Ro​shin. – Po​tem zaś zwró​cił się znów do Ada​re: – Nie wiem, skąd wy​trza​snę​łaś tych dwo​je, ale za​kła​dam, że nie znasz ich hi​‐ sto​rii. — Ależ tak – rzu​ci​ła Ada​re, krę​cąc gło​wą, sta​ra​jąc się opa​no​wać za​męt my​śli i prze​ra​że​nie. – Praw​dę mó​wiąc, znam ją do​brze. Nira i Oshi byli ze mną zu​peł​nie szcze​rzy. Il Torn​ja zmarsz​czył brwi. — Ro​zu​miesz więc, że są krwio​pij​ca​mi. Że przy​czy​ni​li się do znisz​cze​nia po​ło​wy kon​ty​nen​tu zwa​ne​go Eri​droą. I że są to At​ma​ni. — Ro​zu​miem tyl​ko – od​par​ła Ada​re, zmu​sza​jąc się do wy​po​wia​da​nia słów, choć z jej ust wy​do​by​wał się tyl​ko szept – że sko​ro są to At​ma​ni, to ty je​steś tym po​two​rem, któ​ry ich stwo​rzył. Il Torn​ja zmarsz​czył brwi. — Po​twór to okrop​ne sło​wo. A co do ich stwo​rze​nia, to tyl​ko Be​di​sa po​‐ tra​fi utkać du​szę. To ona ich stwo​rzy​ła, uczy​ni​ła bra​tem i sio​strą, dwoj​giem krwio​pij​ców. My zro​bi​li​śmy tyl​ko tyle, że zwięk​szy​li​śmy ich moc i da​li​śmy dłu​gie ży​cie, któ​rym cie​szą się do dzi​siaj. Ada​re mia​ła ocho​tę wy​buch​nąć pła​czem albo krzy​kiem, ale to Nira w koń​cu prze​mó​wi​ła gło​sem, w któ​rym ki​piał gniew. — Cie​szą się? – rzu​ci​ła. – Ży​cie, któ​rym się cie​szy​my? – Wska​za​ła pal​cem na bra​ta. – Twój dar nas znisz​czył.

— Ża​ło​wa​łem tego od chwi​li, gdy to so​bie uświa​do​mi​łem. — Je​steś Cse​strii​mem – prych​nę​ła Nira. – Nie czu​jesz żalu. Coś ob​ce​go prze​mknę​ło w spoj​rze​niu il Torn​ji, ja​kaś bez​den​na pust​ka, któ​ra spra​wi​ła, że Ada​re stru​chla​ła. — Two​ja pew​ność, Ri​shi​ni​ro, może się oka​zać rów​nie złud​na jak moja. Ada​re po​czu​ła w ustach gorz​ka​wo-sło​ny smak krwi. Zro​zu​mia​ła, że przy​‐ gry​zła so​bie po​li​czek. Sta​ra​ła się nie za​krztu​sić krwią. — Cze​go chcesz? – za​py​ta​ła wresz​cie. – Po co się tu zja​wi​łeś? Od​wró​cił się w jej stro​nę i mil​czał chwi​lę, jak​by za​sta​na​wiał się nad od​‐ po​wie​dzią. — Chcę tego, cze​go chcia​łem od daw​na – od​parł w koń​cu. – Chcę obro​nić An​nur przed wro​ga​mi. — To kłam​stwo – wark​nę​ła Nira. – Jesz​cze jed​no pie​przo​ne kłam​stwo. Il Torn​ja po​krę​cił gło​wą. — Od swe​go za​ło​że​nia An​nur był rzą​dzo​ny przez Mal​ke​enia​nów, ale w ja​kimś sen​sie jest to moje ce​sar​stwo. To przed​się​wzię​cie, ja​kie pod​ją​łem, rzecz, któ​rą stwo​rzy​łem, aby od​po​ku​to​wać moją po​raż​kę z tobą, Ri​shi​ni​ro, z Ro​shi​nem i całą resz​tą was. Ada​re mia​ła ocho​tę krzyk​nąć, żeby Nira za​ci​snę​ła ogni​stą ob​ręcz i to za​‐ koń​czy​ła. Il Torn​ja okła​mał ją już tyle razy i za każ​dym ra​zem da​wa​ła mu się wo​dzić za nos, jak po​słusz​ne zwie​rzę. Jesz​cze je​den krok. Jesz​cze tyl​ko je​den krok. Nie​mal to po​wie​dzia​ła. Pra​wie po​wie​dzia​ła: „za​bij go” i już otwo​rzy​ła usta, by wy​rzec te sło​wa, lecz tego nie zro​bi​ła. Było to naj​ła​twiej​sze, lecz za​ra​zem trą​ci​ło de​spe​ra​cją i po​mie​sza​niem. Ze​‐ msta była zwy​kłą re​ak​cją, ale ona po​win​na wy​ra​stać po​nad pro​ste re​ak​cje. Po​win​na po​my​śleć, i to głę​biej i le​piej niż przez ostat​nie mie​sią​ce. Po​win​na wi​dzieć da​lej niż jej wro​go​wie. Le​d​wo mo​gła uwie​rzyć, że il Torn​ja jest Cse​‐ strii​mem, ale je​śli była to praw​da, to mia​ła ona okre​ślo​ne kon​se​kwen​cje. Tłu​ma​czy​ła wie​le rze​czy. On nie był zwy​kłym, ludz​kim ge​ne​ra​łem awan​so​‐ wa​nym do swej ran​gi za spra​wą wro​dzo​ne​go ge​niu​szu, ale kimś znacz​nie bar​dziej nie​bez​piecz​nym. I znacz​nie po​tęż​niej​szym. Ada​re przy​glą​da​ła się ogni​stej ob​ro​ży za​ci​śnię​tej wo​kół szyi ke​na​ran​ga, pa​trzy​ła, jak skrę​ca się i drga. Il Torn​ja nie po​ru​szył się, od​kąd Nira ją tam umie​ści​ła, co ozna​cza​ło, że zo​stał schwy​ta​ny w pu​łap​kę, że był trzy​ma​ny w sza​chu. Wciąż czu​ła prze​ra​że​nie, lecz ce​sa​rze nie rzą​dzą po​wo​do​wa​ni prze​ra​że​niem. By​ło​by sza​leń​stwem nisz​czyć coś, za​nim w peł​ni się to zro​zu​‐ mie, za​nim się prze​ko​na, czy zdo​ła się to ja​koś wy​ko​rzy​stać. — Ja​kim​że to spo​so​bem An​nur jest two​im ce​sar​stwem? – za​py​ta​ła gło​‐ sem twar​dym jak stal. Spoj​rzał jej w oczy. — To​wa​rzy​szy​łem mu od sa​me​go po​cząt​ku. Po​wie​dzia​łem Te​ria​lo​wi, gdzie zbu​do​wać sto​li​cę. Do​wo​dzi​łem ar​mią, któ​ra stłu​mi​ła Dru​gą Se​ce​sję…

Ada​re po​krę​ci​ła zde​cy​do​wa​nie gło​wą. — To Ra​gi​nald Went stłu​mił Dru​gą Se​ce​sję. Uśmiech​nął się. — Czy wi​dzia​łaś kie​dyś ma​lo​wi​dło przed​sta​wia​ją​ce Ra​gi​nal​da Wen​ta? Ada​re po​czu​ła, że my​śli się jej mącą. Ra​gi​nald Went nie po​zwa​lał się por​‐ tre​to​wać. Nie zgo​dził się też, by uho​no​ro​wa​no go po​są​giem w alei Bo​gów, i po​su​nął się aż do tego, że ka​zał żoł​nie​rzom znisz​czyć nie​do​koń​czo​ne dzie​ło. W tam​tym cza​sie wszy​scy wy​chwa​la​li pod nie​bio​sa jego skrom​ność, ale te​‐ raz wy​glą​da​ło na to, że nie mia​ło to nic wspól​ne​go ze skrom​no​ścią. W tym mo​men​cie zro​zu​mie​nie za​czę​ło w nią prze​sią​kać jak zi​mo​wy deszcz, któ​ry zmro​ził ją do ko​ści. Ran il Torn​ja był nie​śmier​tel​ny. To nie było jego pierw​sze sta​no​wi​sko ani pierw​sza rola, jaką od​no​to​wa​no w an​nu​ryj​‐ skich kro​ni​kach. Nira po​wie​dzia​ła to już w dro​dze do Olo​nu: ten męż​czy​zna lgnął do wła​dzy jak ćma do świa​tła. Ileż to imion mu​siał no​sić na za​ku​rzo​‐ nych szla​kach hi​sto​rii? Ile ról już od​gry​wał? Uśmiech​nął się, jak​by usły​szał jej nie​me py​ta​nia. — By​łem rad​cą Mi​zra​nu u Alia​la Wiel​kie​go. Wal​czy​łem nad Roz​pa​dli​ną prze​ciw​ko Man​ja​ry​tom w Woj​nach Za​chod​nich. Wal​czy​łem prze​ciw​ko ple​‐ mio​nom z dżun​gli w re​jo​nie Pasa pod​czas Mrocz​ne​go Lata. Za​ło​ży​łem Gwar​‐ dię Aedo​liań​ską, aby chro​nić two​ją ro​dzi​nę. Ada​re po​trzą​sa​ła gło​wą, ale nie mo​gła wy​krztu​sić ani sło​wa. — Ket​tral stu​diu​je książ​kę o tak​ty​ce pió​ra nie​ja​kie​go Hen​dra​na – cią​‐ gnął, mó​wiąc po​wo​li, jak do dziec​ka. – Ja ją na​pi​sa​łem. Przez bli​sko trzy dzie​‐ się​cio​le​cia by​łem Hen​dra​nem. By​łem obec​ny na każ​dym eta​pie, ni​czym wier​ny pa​sterz za​rów​no An​nu​ru, jak i ro​dzi​ny Mal​ke​enia​nów. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła ci​cho Ada​re. – Dla​cze​go to ro​bi​łeś? Pierw​szy raz się za​wa​hał. — Mój lud od​szedł – po​wie​dział w koń​cu. – Bez​pow​rot​nie. Nie zo​sta​ło nas wię​cej niż parę tu​zi​nów roz​rzu​co​nych tu i tam. Cse​strii​mo​wie ni​g​dy nie po​‐ wró​cą, lecz ja po​sta​no​wi​łem stwo​rzyć na tej zie​mi coś na kształt tego, co stra​ci​li​śmy: kró​le​stwo, ce​sar​stwo, pań​stwo​wość za​rzą​dza​ną przez ro​zum i spra​wie​dli​wość bar​dziej niż przez strach, chci​wość i pa​sję. Wska​zał ge​stem na Nirę i Oshie​go. — Pró​bo​wa​li​śmy tego wo​bec At​ma​nich, my​śląc, że je​śli ob​da​rzy​my nie​‐ śmier​tel​no​ścią małą grup​kę spra​wie​dli​wych wład​ców, to oni z ko​lei spra​‐ wią, że na świe​cie za​pa​nu​je po​rzą​dek. – Skrzy​wił się. – Nie po​wio​dło się. Be​‐ di​sa nie stwo​rzy​ła wa​szych umy​słów, by zdo​ła​ły prze​trwać upływ tak dłu​‐ gich lat. Za​miast za​pro​wa​dzić ład i spra​wie​dli​wość, po​grą​ży​li​śmy świat w sza​leń​stwie. Od​wró​cił się do Niry. — Pa​mię​tasz, Ri​shi​ni​ro, jacy mło​dzi by​li​ście wszy​scy i pięk​ni? – za​py​tał nie​mal z czu​ło​ścią. – Jak spra​gnie​ni spra​wie​dli​wo​ści i po​ko​ju? To, co zro​bi​li​‐ śmy, uczy​ni​li​śmy z wami, nie wam. Łą​czy​ła nas na​dzie​ja. Na​dzie​ja, któ​ra się

nie speł​ni​ła, i wszyst​ko po​szło strasz​nie źle. Ada​re zer​k​nę​ła na Nirę i uj​rza​ła łzy spły​wa​ją​ce jej po po​licz​kach. — Wie​dzie​li​ście, co się sta​nie – po​wie​dzia​ła sta​ra, za​ci​ska​jąc dło​nie w pię​ści. – Wy, Cse​strii​mo​wie. Mu​sie​li​ście wie​dzieć. — Nie – od​parł. – Nie wie​dzie​li​śmy. Na​wet bo​gom zda​rza​ją się po​raż​ki, a my nie by​li​śmy bo​ga​mi. Tu po​now​nie zwró​cił się do Ada​re: — Choć nie uda​ło mi się z At​ma​ni​mi, to jed​nak po​wio​dło się z An​nu​rem, przy​naj​mniej w ja​kimś stop​niu. — Dla​cze​go więc sam nie rzą​dzi​łeś? – spy​ta​ła Ada​re. – Dla​cze​go zro​bi​łeś z mo​jej ro​dzi​ny swo​je ma​rio​net​ki? Uśmiech​nął się z ża​lem. — Mal​ke​enia​no​wie nie byli ma​rio​net​ka​mi. Je​ste​ście na to zbyt po​ryw​czy i upar​ci. A poza tym… – tu wska​zał na jej bli​zny – …na​zna​czy​ła cię swo​ją ręką In​tar​ra. Ręką znacz​nie po​tęż​niej​szą niż moja. Nie, ni​g​dy nie by​li​ście ma​rio​net​ka​mi. By​li​śmy… współ​pra​cow​ni​ka​mi w tym wiel​kim przed​się​‐ wzię​ciu. Lu​dzie ak​cep​tu​ją Mal​ke​enia​nów, czczą was, pod​czas gdy ni​g​dy nie za​ak​cep​to​wa​li​by ni​ko​go z mego ga​tun​ku. Ada​re wzię​ła głę​bo​ki, drżą​cy od​dech, pró​bu​jąc od​dzie​lić kłam​stwa od praw​dy. W głę​bi po​miesz​cze​nia Oshi ode​rwał się od niedź​wie​dzie​go łba, pod​szedł i sta​nął obok Niry, chwy​ta​jąc ją za rękę. Pal​ce ich dło​ni splo​tły się ze sobą. — Wal​czy​my, sio​stro? – za​py​tał ci​cho. Wpa​try​wał się w il Torn​ję, ale w jego oczach nie było roz​po​zna​nia. — To nie jest kwe​stia wal​ki – po​wie​dzia​ła, wska​zu​jąc po​marsz​czo​ną ręką pło​mie​ni​stą ob​ro​żę. – Tyl​ko kwe​stia za​bi​ja​nia. Wy​star​czy jed​na myśl i bę​dzie tru​pem. Ada​re, szyb​ciej niż zdo​ła​ła po​my​śleć, po​stą​pi​ła na​przód i sta​nę​ła po​mię​‐ dzy dwój​ką At​ma​nich a il Torn​ją, uno​sząc rękę, jak​by ten gest mógł za​blo​ko​‐ wać strasz​li​we za​klę​cie Niry. — Nie – po​wie​dzia​ła, krę​cąc gło​wą. – Nie mo​żesz. — Nie po​uczaj mnie, dziec​ko – od​par​ła Nira, a jej oczy były chłod​ne jak zi​mo​wa noc – na te​mat tego, jak mam do​ko​nać wła​snej ze​msty. Ada​re się za​wa​ha​ła. Spró​bo​wa​ła po​my​śleć. Sko​ro mia​ła rzą​dzić An​nu​‐ rem, mu​sia​ła umieć za​cho​wać zdol​ność ro​zu​mo​wa​nia na​wet wte​dy, gdy w jej umy​śle pa​nu​je za​męt. Je​śli po​ło​wa, a choć​by ćwierć tego, co po​wie​dział il Torn​ja, była praw​dą, je​śli wal​czył w tych wszyst​kich bi​twach i do​ra​dzał naj​więk​szym ce​sa​rzom z rodu Mal​ke​enia​nów, wów​czas mo​gła go wy​ko​rzy​‐ stać. Nie, po​pra​wi​ła się w du​chu, ona go po​trze​bu​je. Po​mi​mo nauk swe​go ojca, po​mi​mo se​tek prze​czy​ta​nych ksiąg na te​mat po​li​ty​ki i pra​wa, fi​nan​‐ sów i rzą​dze​nia nie mia​ła naj​mniej​sze​go po​ję​cia, jak po​ra​dzić so​bie z za​gro​‐ że​niem, ja​kie stwa​rzał Dłu​ga Pięść, nie mia​ła po​ję​cia, jak po​stę​po​wać na po​‐ szcze​gól​nych gra​ni​cach, nie mia​ła żad​nej stra​te​gii, by za​cho​wać po​kój w re​‐

jo​nie Pasa. Da​ro​wa​nie ży​cia il Torn​ji było nie​bez​piecz​ne, ry​zy​kow​ne, lecz ry​zy​ko jest wszę​dzie. Męż​czy​zna ten był jak do​brze na​ostrzo​ne na​rzę​dzie, któ​rym mo​gła się po​słu​żyć dla swo​jej ko​rzy​ści… — Stań z boku, Ada​re – po​le​ci​ła Nira. Ada​re wol​no po​krę​ci​ła gło​wą. — Wy​słu​chaj mnie. Dla mego i twe​go do​bra. – Tu wska​za​ła ru​chem gło​‐ wy na Oshie​go. – Dla jego do​bra. Nira się za​wa​ha​ła, a po​tem splu​nę​ła na pod​ło​gę. — Daję ci sto słów. Ada​re cią​gnę​ła: — On może was na​pra​wić. — Gów​no – par​sk​nę​ła sta​ra. Spoj​rza​ła na Ada​re, a po​tem na ke​na​ran​ga. – No da​lej, spró​buj pod​jąć to kłam​stwo. Il Torn​ja po​krę​cił wol​no gło​wą. — Nie zro​bię tego. Nie wiem, jak was ule​czyć. Ada​re za​klę​ła w du​chu. Nie mia​ła po​ję​cia, dla​cze​go wy​ko​rzy​stał wła​śnie ten mo​ment, po ca​łym ży​ciu w kłam​stwie, żeby upie​rać się przy praw​dzie, ale mimo wszyst​ko spró​bo​wa​ła na​le​gać. — Może o tym nie wiesz, ale mie​wasz wspa​nia​łe po​my​sły. – Je​śli do​wie​‐ dzia​ła się cze​goś pew​ne​go na te​mat il Torn​ji, to tego, że ma do​bre po​my​sły. Na te​mat po​li​ty​ki. Woj​ny. Mi​ło​ści. Może nie wie​dział, co po​szło źle z Nirą i Oshim, ale miał za sobą set​ki lat za​sta​na​wia​nia się. – Masz swo​je teo​rie – po​wie​dzia​ła. Spoj​rzał na nią spod przy​mknię​tych po​wiek, po​tem za​śmiał się wy​mu​‐ szo​nym śmie​chem. — Mam. — A te​raz, gdy masz przed sobą dwo​je ostat​nich At​ma​nich, to nie da się wy​klu​czyć, że mógł​byś im po​móc – do​koń​czy​ła Ada​re. Za​wa​hał się. — Za​wsze ist​nie​je taka moż​li​wość. — Pie​przyć moż​li​wość – huk​nę​ła Nira. – To przede wszyst​kim moż​li​‐ wość nam za​szko​dzi​ła. Chcę ze​msty i chcę już z tym skoń​czyć. Jej sło​wa były twar​de jak ka​mień, ostre jak łu​pa​ny ob​sy​dian, lecz Ada​re do​strze​gła w twa​rzy ko​bie​ty pierw​sze ozna​ki ro​dzą​cych się wąt​pli​wo​ści. Spró​bo​wa​ła więc prze​mó​wić do tych wąt​pli​wo​ści, wci​snąć swo​je ar​gu​‐ men​ty jak mu​rarz wbi​ja​ją​cy ko​łek w pęk​nię​cie w ka​mie​niu. — Mo​żesz po​dej​mo​wać de​cy​zje za sie​bie, ale nie za bra​ta. — Nie ucz mnie zno​wu, co mogę, a cze​go nie mogę. Po​dej​mo​wa​łam za nie​go de​cy​zje, jesz​cze za​nim na​ro​dzi​ło się two​je pie​przo​ne ce​sar​stwo, dziew​czy​no. Ada​re po​tak​nę​ła, pa​trząc jej w oczy. — Ochra​nia​łaś go przez cały ten czas… w ja​kim celu? Żeby zna​leźć w koń​cu wi​no​waj​cę, za​bić go, a po​tem umrzeć? Czy wy​si​łek dłu​gich stu​le​ci

miał słu​żyć tyl​ko temu? — W znacz​nej mie​rze. — Ist​nie​je jesz​cze inne za​koń​cze​nie tej hi​sto​rii – kon​ty​nu​owa​ła Ada​re, mo​dląc się do In​tar​ry, żeby sta​ra przej​rza​ła na oczy, żeby dłu​gie lata nie wy​‐ pa​li​ły w niej zdol​no​ści do od​czu​wa​nia na​dziei. Nira zmie​rzy​ła ją wzro​kiem, za​ci​ska​jąc szczę​ki, po czym prze​nio​sła spoj​‐ rze​nie na ke​na​ran​ga. Przez dłu​gą chwi​lę tyl​ko się w nie​go wpa​try​wa​ła, stu​‐ diu​jąc jego twarz, jak​by była stro​ni​cą książ​ki na​pi​sa​nej w pra​wie za​po​mnia​‐ nym ję​zy​ku. — Usi​ło​wa​łem go na​pra​wić – po​wie​dział ci​cho. – Mam na my​śli ten świat, któ​ry znisz​czy​li​śmy. – Tu wska​zał ręką Ada​re. – Zbu​do​wa​nie An​nu​ru było pró​bą ta​kiej na​pra​wy. — An​nur może iść się pie​przyć – rzu​ci​ła sta​ra, ścią​ga​jąc war​gi i uka​zu​jąc krzy​we zęby. — Wal​czy​my, sio​stro? – za​py​tał zno​wu Oshi, pa​trząc na il Torn​ję z nie​‐ mal wście​kłą in​ten​syw​no​ścią. – Czy wresz​cie nad​szedł czas? Nira po​pa​trzy​ła na nie​go, przy​glą​da​jąc się, jak przez po​licz​ki jej bra​ta prze​bie​ga​ją skur​cze, a pal​ce się za​ci​ska​ją, jak​by trzy​ma​ły ja​kąś nie​wi​dzial​ną broń. Dy​go​tał jak w de​li​rium i choć prze​stał już mó​wić, jego usta wciąż two​‐ rzy​ły mil​czą​ce kształ​ty ja​kichś słów. Po​wo​li, po raz pierw​szy ru​sza​jąc się w tem​pie wła​ści​wym dla jej wie​ku, Nira pod​nio​sła rękę i ła​god​nie opar​ła ją na ra​mie​niu Oshie​go. — Nie – po​wie​dzia​ła. – Jesz​cze nie. Po​tem zaś, rów​nie na​gle jak się po​ja​wi​ła, pło​mie​ni​sta ob​ro​ża wo​kół szyi ke​na​ran​ga za​czę​ła się… kur​czyć. Po​wie​trze wo​kół niej sta​ło się ja​kieś dziw​‐ ne, mrocz​ne, a po​tem znik​nę​ła. Nira opar​ła się na ra​mie​niu Oshie​go, jak​by utra​ci​ła całą siłę w no​gach, lecz jej głos za​brzmiał moc​no, gdy z pło​ną​cy​mi oczy​ma prze​mó​wi​ła: — Ob​ro​ża nie znik​nę​ła. Po pro​stu jest ukry​ta. Bę​dzie ci to​wa​rzy​szyć, prze​miesz​czać się i wę​dro​wać z tobą, a ty na​wet nie bę​dziesz jej czuł. Bę​‐ dziesz naj​bar​dziej wol​nym nie​wol​ni​kiem na świe​cie, ale moim nie​wol​ni​‐ kiem. Na jed​no moje sło​wo ob​ro​ża się za​ci​śnie i za​koń​czy twój ży​wot. Il Torn​ja prze​chy​lił gło​wę. — Uży​wa​nie swo​jej mocy w ten spo​sób, Ri​shi​ni​ro… Ko​bie​ta par​sk​nę​ła krót​kim, chra​pli​wym śmie​chem. — Do​pro​wa​dzi mnie do cze​go? Do sza​leń​stwa? — W isto​cie. — To le​piej do​brze te​raz kom​bi​nuj, jak mi po​móc, za​nim kom​plet​nie zwa​riu​ję. Za​chę​cam cię zwłasz​cza, że​byś po​mógł memu bra​tu. Le​piej, że​byś nie mu​siał się prze​ko​nać, co mogą zro​bić wa​riat​ka z krwio​pij​cą, za​pew​niam cię. – My​ślisz, że go po​trze​bu​jesz? – zwró​ci​ła się do Ada​re. – Użyj go. Ale gdy nie bę​dziesz go wy​ko​rzy​sty​wać do ra​to​wa​nia twe​go śmiesz​ne​go ce​sar​stwa, bę​dzie pra​co​wał nad ura​to​wa​niem mo​je​go bra​ta, po​świę​ca​jąc całe swo​je

dłu​gie ży​cie, żeby na​pra​wić to, co ze​psuł. – Tu unio​sła brwi. – Czyż nie tak to bę​dzie wy​glą​da​ło? Ke​na​rang po​tak​nął po​wol​nym ski​nie​niem gło​wy. — To do​brze – stwier​dzi​ła Nira. – Bo w dniu, w któ​rym prze​sta​niesz się sta​rać nas ule​czyć, w dniu, w któ​rym za​po​mnisz o swo​jej smy​czy i zwró​cisz się prze​ciw​ko nam, ro​ze​rwę cię na ka​wał​ki i zo​sta​wię kru​kom na żer. Il Torn​ja po​stą​pił krok do przo​du, spraw​dził dło​nią prze​strzeń wo​kół szyi, po czym zro​bił jesz​cze je​den krok. — Mo​żesz ble​fo​wać – za​uwa​żył. Uśmiech Niry był ostry jak nóż. — Sprawdź. Ku zdu​mie​niu Ada​re za​krztu​sił się i po​krę​cił gło​wą ża​ło​śnie, jak​by wła​‐ śnie stra​cił kil​ka zło​tych słońc przy grze w kar​ty. — Wie​rzę ci na sło​wo. A te​raz – zwró​cił się do Ada​re ta​kim to​nem, jak​by mie​li ra​zem do za​ła​twie​nia ja​kąś nud​ną urzę​do​wą spra​wę – mu​si​my do​ko​‐ nać wie​lu przy​go​to​wań. Moi lu​dzie po​sta​wi​li dla cie​bie pa​wi​lon po​środ​ku obo​zu. Bę​dzie ci tam wy​god​nie, a co naj​waż​niej​sze, bę​dziesz bez​piecz​na. Po pierw​sze… — Gdzie – prze​rwa​ła mu w pół sło​wa Ada​re – są Urghu​lo​wie? Skrzy​wił się. — Te​raz? Za​pew​ne ja​kiś dzień lub dwa od pół​noc​ne​go krań​ca je​zio​ra. Ada​re się za​wa​ha​ła. — Czy​li ja​kieś trzy lub czte​ry dni od nas, praw​da? Czy nie jest to do​bra wia​do​mość? — Nie​spe​cjal​nie. Dłu​ga Pięść prze​kro​czył już punkt zbie​gu rzek na pół​no​‐ cy, znacz​nie po​wy​żej na​sze​go ostat​nie​go gar​ni​zo​nu. Wy​glą​da na to, że pój​‐ dzie taką dro​gą, by obejść pół​noc​ny kra​niec je​zio​ra. Wciąż ma do prze​kro​‐ cze​nia Czar​ną Rze​kę, co zro​bi z pew​no​ścią w Andt-Kyl, lecz to mia​stecz​ko jest pięć​dzie​siąt mil od nas i mu​si​my do​trzeć tam pierw​si. Je​śli prze​pra​wi się przed nami, wszyst​ko stra​co​ne. Nie bę​dzie w sta​nie po​ru​szać się pręd​ko przez las, ale też nie bę​dzie mu​siał tego ro​bić. Poza Andt-Kyl nie ma już wię​‐ cej ta​kich prze​wę​żeń. Bę​dzie mógł roz​dzie​lić swo​ją ar​mię na dzie​sięć czę​ści i każ​dą skie​ro​wać w inną stro​nę. Bę​dzie​my oglą​dać tru​py wi​szą​ce na drze​‐ wach od Mo​rza Du​chów po Góry Roms​da​lu. — W ta​kim ra​zie co tu jesz​cze ro​bi​my? Dla​cze​go nie ma​sze​ru​je​my na pół​noc? Pod​szedł do ognia i przez chwi​lę trzy​mał nad nim ręce. — Za​uwa​ży​łaś, jaki te​ren mi​ja​li​śmy, po dro​dze tu​taj? – za​py​tał wresz​cie. – Trzę​sa​wi​ska. Ba​gna. Stru​mie​nie. Je​dli​ny tak gę​ste, że nikt się nie prze​ci​‐ śnie. Ada​re ski​nę​ła gło​wą. — Na pół​noc stąd wszyst​ko tak wy​glą​da i nie pro​wa​dzi tam​tę​dy żad​na dro​ga. Jest le​śna ścież​ka wzdłuż za​chod​nie​go brze​gu je​zio​ra, lecz ar​mia tej

wiel​ko​ści zmie​ni ją w błoc​ko. Prze​dzie​ra​li​by​śmy się tam​tę​dy ty​go​dnia​mi, a tych ty​go​dni nie mamy. — Czy​li za​miast tego po​sta​no​wi​łeś za​jąć się małą ro​bót​ką in​ży​nier​ską? – za​py​ta​ła Ada​re. – Dzie​wię​ciu na dzie​się​ciu two​ich lu​dzi śpi w tej chwi​li smacz​nie na tym cho​ler​nym polu! Mo​gli​by przy​naj​mniej wy​pró​bo​wać tę za​‐ chod​nią ścież​kę. Ke​na​rang się uśmiech​nął. — Jest taki cy​tat w Tak​ty​ce Hen​dra​na, któ​ry uwiel​biam. Roz​dział czter​‐ na​sty: Ni​g​dy nie walcz, je​śli mo​żesz od​po​cząć.

37

Z

bli​ża​jąc się do oto​czo​nej wy​so​kim mu​rem po​sia​dło​ści Ga​bri​la Czer​wo​‐ ne​go, Ka​den li​czył się z tym, że spo​tka się z nie​do​wie​rza​niem lub gnie​‐ wem, obe​rwie pię​ścią w twarz lub no​żem w brzuch. Sta​rał się przy​go​‐ to​wać na róż​ne sce​na​riu​sze i prze​wi​dzieć, co mło​dy ary​sto​kra​ta mógł​by po​‐ wie​dzieć lub zro​bić, ale przy​szłość była rów​nie nie​zba​da​na jak mury z wa​‐ pie​nia wo​kół re​zy​den​cji Ga​bri​la. An​nu​ryj​skie pra​wo sta​no​wi​ło, że ni​ko​mu, nie​za​leż​nie od jego ran​gi i ma​jąt​ku, nie wol​no wzno​sić for​te​cy w ob​rę​bie mia​sta. Wcze​śni ce​sa​rze do​świad​czy​li tego bo​le​śnie na wła​snej skó​rze i już od dru​gie​go stu​le​cia ist​nie​nia ce​sar​stwa pry​wat​ne po​sia​dło​ści mu​sia​ły mieć okre​ślo​ną licz​bę okien i otwar​tą bra​mę w ze​wnętrz​nym mu​rze. Fosy były nie​le​gal​ne, ma​chi​ku​ły na mu​rach rów​nież, po​dob​nie jak otwo​ry strzel​ni​cze. Ga​bril Czer​wo​ny prze​strze​gał obo​wią​zu​ją​ce​go pra​wa. W znacz​nej mie​rze. Okna wy​cho​dzą​ce na uli​cę były kształt​ne i smu​kłe, za​mknię​te łu​ka​mi, ale tak wą​skie, że Ka​den mu​siał​by prze​ci​skać się przez nie bo​kiem. Głów​na bra​‐ ma była otwar​ta, ale pil​no​wa​ło jej sze​ściu lu​dzi w dłu​gich pu​styn​nych sza​‐ tach. Wię​cej war​tow​ni​ków pa​tro​lo​wa​ło szczy​ty mu​rów, a każ​dy z nich miał w ręku włócz​nię lub go​to​wy do uży​cia łuk. Miej​sce to nie było twier​dzą, nie cał​kiem, lecz Ka​den nie miał złu​dzeń. We​wnątrz tych mu​rów Ga​bril mógł go za​bić dzie​sięć razy i nikt by się o tym nie do​wie​dział. Tri​ste i Kiel chcie​li mu to​wa​rzy​szyć, lecz on się na to nie zgo​dził. Oczy​wi​‐ ście pró​bo​wa​li go prze​ko​ny​wać. Kiel stwier​dził, że na​wet po dzie​się​ciu la​‐ tach spę​dzo​nych w lo​chach Ishie​nów ma lep​sze ro​ze​zna​nie w po​li​ty​ce niż Ka​den. Tri​ste ar​gu​men​to​wa​ła bar​dziej emo​cjo​nal​nie i mniej roz​waż​nie, że po​win​ni trzy​mać się ra​zem, aby na​wza​jem so​bie po​ma​gać. Ka​den jed​nak za​uwa​żył, że Ga​bril mógł​by po​wi​tać ich na​pręd​ce zor​ga​ni​zo​wa​ne po​sel​stwo mie​czem, a je​śli w grę mia​ło wcho​dzić umie​ra​nie, to le​piej, żeby umar​ła jed​‐ na oso​ba niż trzy. Póź​niej, gdy nie zdo​ła​li go zmu​sić, by ich ze sobą za​brał, Mor​je​ta wy​pro​wa​dzi​ła go ze świą​ty​ni Cie​ny in​nym ukry​tym tu​ne​lem, po czym po​wio​dła sze​ro​ką uli​cą wy​ło​żo​ną szla​chet​nym czer​wo​nym drew​‐ nem po​cho​dzą​cym z krwa​we​go drze​wa, dys​kret​nie wska​za​ła w kie​run​ku twier​dzy, któ​ra nie była twier​dzą, i szep​nę​ła: — Po​sia​dłość Ga​bri​la Czer​wo​ne​go.

Ka​den, z twa​rzą ocie​nio​ną kap​tu​rem, po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — On jest nie​bez​piecz​ny – cią​gnę​ła Mor​je​ta, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu Ka​‐ de​na. – Nie tyl​ko dla​te​go, że umie wal​czyć, ale dla​te​go, że umie my​śleć. Ka​den po​pa​trzył na nią uważ​nie. Była prze​ra​żo​na. Wi​dział na​pię​cie w jej szyi i unie​sie​niu ra​mion. Bała się, ale po​tra​fi​ła za​pa​no​wać nad lę​kiem. Wszyst​ko to spra​wia​ło wra​że​nie, jak​by było ćwi​cze​niem Shi​nów. Ka​den spo​wol​nił tęt​no i ob​ni​żył lek​ko tem​pe​ra​tu​rę cia​ła. — Nie​bez​piecz​ny i by​stry? O to chy​ba cho​dzi, praw​da? Po to tu​taj przy​‐ szli​śmy. Mor​je​ta się za​wa​ha​ła, a po​tem ski​nę​ła gło​wą. — Kie​dy już bę​dzie po wszyst​kim, wróć w to miej​sce, a ja za​pro​wa​dzę cię z po​wro​tem do świą​ty​ni. Ka​den ugryzł się w ję​zyk i nie po​wie​dział, że kie​dy już bę​dzie po wszyst​‐ kim, to być może nie bę​dzie zdol​ny, by pójść do​kąd​kol​wiek. Kie​dy jed​nak prze​szedł pod wdzięcz​nym łu​kiem ze​wnętrz​nej bra​my pa​ła​‐ cu i zsu​nąw​szy z gło​wy kap​tur, od​sło​nił oczy, przed​sta​wił się i po​pro​sił o wi​‐ dze​nie z pierw​szym mów​cą z Rabi, bia​ło odzia​ny straż​nik tyl​ko uniósł brwi, po czym ski​nął gło​wą i wpro​wa​dził go na ob​szer​ny we​wnętrz​ny dzie​dzi​‐ niec. Za​pach kwit​ną​cych pną​czy prze​peł​niał po​wie​trze, a duża fon​tan​na wy​‐ rzu​ca​ła pió​ro​pusz wody wy​so​ki na dzie​sięć stóp. Była to pro​sta, pro​por​cjo​‐ nal​nie i z wdzię​kiem za​pro​jek​to​wa​na prze​strzeń, ide​al​na do le​ni​we​go po​pi​‐ ja​nia chłod​nej ta w cie​pły let​ni dzień. A jed​nak w wal​ce, jaka to​czy​ła się wła​‐ śnie na sze​ro​kich pły​tach dzie​dziń​ca, nie było nic le​ni​we​go. Trzej żoł​nie​rze z dłu​gi​mi włócz​nia​mi ata​ko​wa​li męż​czy​znę, je​śli za​ło​żyć, że po​stać spo​wi​ta w ob​szer​ne czar​ne sza​ty była męż​czy​zną. Na​cie​ra​li nań ze wszyst​kich stron i pró​bo​wa​li prze​ła​mać jego obro​nę. Na wi​dok Ka​de​na ćwi​czą​cy się za​trzy​ma​li, a słu​ga, któ​ry wpro​wa​dził go na dzie​dzi​niec, pod​‐ szedł do ubra​nej w sza​tę po​sta​ci, któ​rej twa​rzy nie było wi​dać pod wiel​kim kap​tu​rem, i szep​nął jej coś. Ka​den uj​rzał, jak po​stać ob​ra​ca się, przy​glą​da mu się przez chwi​lę, po czym spo​mię​dzy fał​dów sza​ty wy​su​nę​ła się dłoń i krót​kim ru​chem od​pra​wi​ła słu​gę. No tak, Ga​bril Czer​wo​ny uwiel​bia ka​zać lu​dziom cze​kać, po​my​ślał Ka​den. Od​da​lił od sie​bie tę myśl i za​czął przy​glą​dać się wal​ce, któ​ra znów za​czę​ła to​‐ czyć się w naj​lep​sze. Żoł​nie​rze z włócz​nia​mi zdwo​ili ata​ki, a gro​ty ich włócz​ni ude​rza​ły i tra​‐ fia​ły w sza​tę, w sam jej śro​dek. Czło​wie​ka we​wnątrz sza​ty nie było wi​dać. Jego ręce, nogi, a na​wet gło​wa gi​nę​ły w wi​rach tka​ni​ny. Pu​sto​szat, uświa​do​‐ mił so​bie Ka​den. Na świę​te​go Hul​la, on jest pu​sto​sza​tem. W dzie​ciń​stwie kar​mio​no go opo​wie​ścia​mi o wo​jow​ni​kach z pu​sty​ni, któ​re uwiel​biał nie​mal tak samo jak opo​wie​ści o Ket​tra​lu. Wie​lu lu​dzi uwa​‐ ża​ło, że ci pu​styn​ni wo​jow​ni​cy są krwio​pij​ca​mi, lecz któ​re​goś razu Ka​den z Va​ly​nem zna​leź​li w pa​ła​co​wej bi​blio​te​ce sta​ry ko​deks, któ​re​go stro​ni​ce za​‐ peł​nio​ne były ilu​stra​cja​mi i sche​ma​ta​mi uka​zu​ją​cy​mi, w jaki spo​sób zdol​ny

pu​sto​szat może wy​ko​rzy​sty​wać ob​szer​ną, po​wie​wa​ją​cą sza​tę do ukry​wa​nia swo​ich ru​chów i ma​sko​wa​nia rze​czy​wi​ste​go po​ło​że​nia cia​ła. Ka​den i Va​lyn spę​dza​li wów​czas całe dnie, prze​bie​ra​jąc się w sta​re prze​‐ ście​ra​dła i do​sko​na​ląc swo​ją tech​ni​kę w taki spo​sób, żeby dło​nie uda​wa​ły bio​dra, a łok​cie ra​mio​na, i ucząc się tak wy​gi​nać, żeby to, co z ze​wnątrz wy​‐ glą​da na śro​dek cia​ła, w rze​czy​wi​sto​ści było je​dy​nie po​wie​trzem. We​dle tej książ​ki lu​dziom zda​rza​ło się tra​cić ro​zum po wal​kach z pu​sto​sza​ta​mi. Ka​‐ den ni​g​dy w to nie uwie​rzył; po​mi​mo wszel​kich sta​rań Va​ly​na po​tra​fił za​‐ wsze od​róż​nić jego dło​nie od gło​wy, za​uwa​żyć jego ko​ści​ste kost​ki i zlo​ka​li​‐ zo​wać pod sza​tą po​ło​że​nie cia​ła. A jed​nak pa​trząc na Ga​bri​la… Ka​den po​krę​‐ cił gło​wą. Wal​ka z pu​sto​sza​tem wy​glą​da​ła tak, jak​by pró​bo​wa​ło się wal​czyć z wia​trem. Już się zda​wa​ło, że włócz​nie ro​ze​rwa​ły pierw​sze​go mów​cę na sztu​ki, kłu​‐ jąc wi​ru​ją​cą i ło​po​cą​cą sza​tę raz przy ra​zie i nur​ku​jąc w jej po​wie​wa​ją​cych fał​dach. Na​wet stę​pio​ne gro​ty mo​gły z tak bli​skiej od​le​gło​ści za​bić czło​wie​‐ ka, a Ka​den do​strzegł w pew​nej chwi​li, jak grot prze​bił tka​ni​nę, za​głę​bił się w miej​scu, któ​re zda​wa​ło się być środ​kiem cia​ła, i uka​zał się po dru​giej stro​‐ nie, błysz​cząc w słoń​cu. Za​kap​tu​rzo​na po​stać jed​nak nie upa​dła. Ka​den przyj​rzał się bli​żej. Twa​rze trzech ata​ku​ją​cych były sku​pio​ne, a ich wy​tę​żo​ne od​de​chy sły​chać było na​wet z dal​szej od​le​gło​ści. Choć męż​czyź​ni umie​li po​słu​gi​wać się bro​nią i mie​li li​czeb​ną prze​wa​gę, na ich twa​rzach wi​‐ dać było roz​cza​ro​wa​nie. Sze​ro​kie za​ma​chy i cię​cia włócz​ni, któ​re mo​gły od​‐ rą​bać ra​mię, tra​fia​ły nie​szko​dli​wie w pust​kę, a tka​ni​na mięk​ko ustę​po​wa​ła pod nimi. Znie​nac​ka, bez ostrze​że​nia, któ​re Ka​den mógł​by za​uwa​żyć, spod sza​ty wy​su​nę​ła się dłoń trzy​ma​ją​ca krót​ki nóż. Gło​wi​ca jego rę​ko​je​ści rąb​‐ nę​ła naj​bliż​sze​go żoł​nie​rza w szczę​kę. Za​nim upadł on na pły​ty dzie​dziń​ca, ręka z no​żem znik​nę​ła w cie​niu wi​ru​ją​cej sza​ty. Na ten wi​dok je​den z po​zo​sta​łych męż​czyzn rzu​cił się z gniew​nym okrzy​‐ kiem do ata​ku. Jego włócz​nia prze​szy​ła fał​dę tka​ni​ny, prze​szła na wy​lot i tra​fi​ła w ra​mię dru​gie​go żoł​nie​rza. Gdy ran​ny upadł za nim na zie​mię, pu​‐ sto​szat wy​su​nął się do przo​du i wkro​czył w za​sięg włócz​ni. Nóż zno​wu wy​‐ nu​rzył się spod sza​ty i bły​ska​wicz​nie przy​warł do gar​dła żoł​nie​rza. Ten za​‐ klął, od​rzu​cił włócz​nię i pod​niósł ręce w ge​ście pod​da​nia. Przez dłuż​szą chwi​lę klin​ga spo​czy​wa​ją​ca na jego szyi ani drgnę​ła. Ka​den pa​trzył, za​sta​na​‐ wia​jąc się, czy bę​dzie świad​kiem śmier​ci męż​czy​zny. Po​tem ostrze po​ru​szy​‐ ło się na​gle jak mi​go​tli​wy cień rzu​co​ny przez pło​mień ogni​ska i znik​nę​ło. Za​po​mi​na​jąc o swo​ich prze​ciw​ni​kach, męż​czy​zna prze​bra​ny w sza​tę od​‐ wró​cił się w stro​nę Ka​de​na, zsu​wa​jąc z gło​wy kap​tur. Jego czar​ne wło​sy przy​le​pi​ły się do czasz​ki, po twa​rzy spły​wał mu pot, ale od​dech miał rów​ny. Przez ja​kiś czas mil​czał i tyl​ko mie​rzył go wzro​kiem. Po​tem mach​nię​ciem ręki przy​wo​łał słu​żą​ce​go. — Za​pro​wadź na​sze​go go​ścia do kom​na​ty z wi​do​kiem na aka​cję. Gdy we​zmę ką​piel, po​sta​no​wię o jego lo​sie.

† — Przy​sze​dłem zło​żyć ci kon​do​len​cje po śmier​ci twe​go ojca – po​wie​dział ostroż​nie Ka​den. Ga​bril Czer​wo​ny nie od​rzekł nic, tyl​ko przy​glą​dał mu się zza pal​ców, tak jak sie​dzą​cy na wy​so​kiej ga​łę​zi ja​strząb pa​trzy na kró​li​ka. Jego spo​kój był spo​ko​jem dra​pież​ni​ka go​to​we​go rzu​cić się na ofia​rę. Nie spie​szył się z ką​pie​‐ lą, a te​raz, z twa​rzą sta​ran​nie wy​my​tą i czar​ny​mi wło​sa​mi spię​ty​mi z tyłu gło​wy, nie przy​po​mi​nał zbyt​nio po​zna​nej na dzie​dziń​cu spo​co​nej po​sta​ci pu​sto​sza​ta. Wy​glą​dał na mło​de​go, bo​ga​te​go ary​sto​kra​tę, a nie na wo​jow​ni​‐ ka. Tyl​ko dłu​ga cien​ka bli​zna prze​ci​na​ją​ca jego ciem​ny po​li​czek i noże tkwią​ce w czer​wo​nych po​chwach u pasa przy​po​mi​na​ły o nie​daw​nej prze​‐ mo​cy. — Mor​der​stwie – po​wie​dział wresz​cie Ga​bril. Sło​wo to wy​po​wie​dzia​ne zo​sta​ło z ostrym ak​cen​tem Pu​sty​ni Za​chod​niej, w któ​rym sa​mo​gło​ski brzmia​ły gład​ko jak wy​po​le​ro​wa​ne, pod​czas gdy spół​gło​ski zgrzy​ta​ły chro​pa​wo, jak​by szo​ro​wa​ły po pia​sku. Ka​den uniósł brwi. — Prze​pra​szam? — Zde​cy​do​wa​nie po​wi​nie​neś – od​rzekł Ga​bril. – Mó​wisz o śmier​ci mego ojca, jak​by Ga​bril Sza​ry udła​wił się pest​ką przy je​dze​niu albo zbo​czył od stud​ni, nie na​braw​szy wody. Praw​da jest inna. — Zo​stał stra​co​ny zgod​nie z an​nu​ryj​skim pra​wem – po​wie​dział Ka​den. — Zo​stał za​mor​do​wa​ny przez twe​go ojca – po​pra​wił Ga​bril. Ka​den spo​wol​nił rytm ser​ca, roz​luź​nił mię​śnie ra​mion i ple​ców. Shi​no​‐ wie wy​szko​li​li go we wszyst​kich tech​ni​kach pa​no​wa​nia nad lę​kiem i gnie​‐ wem, ale nie mó​wi​li nic o tym, jak uspo​ka​jać in​nych. Jesz​cze je​den po​wód, dla któ​re​go Ka​den uznał się za sła​bo przy​go​to​wa​ne​go do rzą​dze​nia ce​sar​‐ stwem; jesz​cze jed​na rzecz, któ​rą bę​dzie mu​siał opa​no​wać na wła​sną rękę, oczy​wi​ście pod wa​run​kiem że Ga​bril po​zwo​li mu żyć. Pierw​szy mów​ca przy​glą​dał się Ka​de​no​wi kry​tycz​nie. — Nie umar​łeś, jak opo​wia​da​ją na uli​cach, ale też nie je​steś ce​sa​rzem. Po​‐ wra​casz dłu​gie mie​sią​ce po po​grze​bie San​li​tu​na i przy​cho​dzisz tu​taj, do mnie, cho​wa​jąc oczy pod kap​tu​rem. Dla​cze​go? Mu​sia​łeś wie​dzieć, co za​‐ szło mię​dzy na​szy​mi oj​ca​mi. Ka​den spró​bo​wał przy​wo​łać w pa​mię​ci wszyst​ko, co wie​dział o sie​dzą​‐ cym za sto​łem na​prze​ciw​ko mło​dym męż​czyź​nie, szu​ka​jąc ja​kie​goś ha​czy​‐ ka, ja​kie​goś punk​tu za​cze​pie​nia. Jako dziec​ko cho​wał się na opo​wie​ściach o pu​styn​nych ple​mio​nach z Mo’ir, hi​sto​riach prze​peł​nio​nych ze​mstą, prze​‐ mo​cą i krwią. Ra​zem z Va​ly​nem wy​obra​ża​li so​bie, że każ​dy jest tam pu​sto​‐ sza​tem i każ​de spo​tka​nie koń​czy się śmier​tel​nym po​je​dyn​kiem. Zda​niem Kie​la jed​nak nie​mal wszyst​kie te opo​wie​ści były nie​praw​dą, wy​my​słem za​‐

uro​czo​nej eg​zo​ty​ką an​nu​ryj​skiej wy​obraź​ni. Nie zna​czy​ło to, że nie ma pu​‐ sto​sza​tów na za​cho​dzie, a w hi​sto​rii Mo’iru nie ma krwa​wych epi​zo​dów, lecz je​śli wie​rzyć Kie​lo​wi, ple​mio​na ce​ni​ły bar​dziej wie​dzę niż prze​moc, a każ​dą wal​kę mu​sia​ła po​prze​dzać roz​mo​wa. Ka​den rzu​cił więc na sza​lę swo​je ży​cie, przyj​mu​jąc to za​ło​że​nie, lecz te​raz, gdy sie​dział na​prze​ciw​ko Ga​bri​la, wszyst​kie przy​go​to​wa​ne wcze​śniej sło​wa wy​da​wa​ły mu się nie​od​‐ po​wied​nie. — Nie je​stem moim oj​cem – po​wie​dział spo​koj​nie. – Tak samo jak ty nie je​steś two​im. Ga​bril mie​rzył go wzro​kiem przez dłuż​szą chwi​lę, po czym pod​niósł rękę. Przy​odzia​ny w li​be​rię słu​żą​cy wy​szedł ci​cho zza drew​nia​ne​go pa​ra​wa​nu. — Ta – rzu​cił Ga​bril. – Dwie czar​ki. Cze​ka​li w mil​cze​niu, aż słu​żą​cy przy​go​tu​je gli​nia​ny czaj​ni​czek, za​pa​rzy li​ście i na​peł​ni czar​ki pa​ru​ją​cym na​po​jem. Ka​den się za​wa​hał, nie​uf​nie pa​‐ trząc na po​da​ne na​czy​nie. — Pij – za​chę​cił Ga​bril, czy​niąc za​pra​sza​ją​cy gest. – Je​śli ze​chcę cię za​bić, uży​ję noża. Było to sła​be za​pew​nie​nie, lecz Ka​den pod​niósł czar​kę do ust i spró​bo​wał gorz​kiej ta. Ga​bril też uniósł swo​ją czar​kę i po​cią​gnął dłu​gi łyk, po czym od​‐ sta​wił ją na stół. — Po raz pierw​szy od​by​łem po​dróż do wa​sze​go mia​sta, gdy mia​łem osiem lat – po​wie​dział. – Nie chcia​łem je​chać, ale mój oj​ciec był wów​czas w łań​cu​chach, a my nie po​zwa​la​my ni​ko​mu, męż​czyź​nie ani ko​bie​cie, umie​rać bez świad​ka. Ka​den ski​nął gło​wą, nie wie​dząc, jak za​re​ago​wać. — Po​sze​dłem do wa​sze​go pa​ła​cu, za wa​sze czer​wo​ne mury, i przy​glą​da​‐ łem się, jak sied​mio​ro wa​szych oby​wa​te​li, nie​zna​nych memu ojcu i mnie, któ​rzy w ży​ciu wi​dzie​li tyl​ko tyle pia​sku, ile znaj​du​je się na dłu​gich pla​żach nad wa​szym mo​rzem, po​sta​no​wi​ło ska​zać go na śmierć. — Tak dzia​ła an​nu​ryj​ski wy​miar spra​wie​dli​wo​ści – wy​ja​śnił Ka​den. – O wszyst​kim de​cy​du​ją rady sied​mior​ga. — To me​to​da tchó​rzy – orzekł Ga​bril. – Twój oj​ciec przy​glą​dał się pro​ce​‐ so​wi, ale nie za​brał gło​su. Gdy mój oj​ciec umie​rał, twój oj​ciec pa​trzył, ale to nie on trzy​mał nóż. Kie​dy wy​cią​gnię​to mnie z sali, przy​sią​głem, że zo​ba​‐ czę tru​pa twe​go ojca, i te​raz tak się sta​ło. Przy​sze​dłeś zło​żyć mi kon​do​len​cje z po​wo​du mor​der​stwa na moim ojcu? Ja zaś po​wiem ci, że śmierć two​je​go ojca mnie ucie​szy​ła. Przy​je​cha​łem, żeby uj​rzeć mar​twe​go San​li​tu​na, zo​ba​‐ czyć, że ży​cie z nie​go ucie​kło. Mogę tyl​ko ża​ło​wać, że oso​bi​ście nie wsa​dzi​‐ łem noża w jego bi​ją​ce ser​ce. Przy​glą​dał się Ka​de​no​wi przez kil​ka chwil, po​tem uniósł czar​kę i za​marł w ocze​ki​wa​niu. Ka​den nic nie po​wie​dział. Po​czuł wzbie​ra​ją​cy gniew, ale go stłu​mił. Zga​‐ sił też w so​bie iskrę dumy i wsty​du. Nie przy​szedł, by per​trak​to​wać z sy​nem

zmar​łe​go zdraj​cy. Za​tra​ce​nie się w kłót​ni z Ga​bri​lem Czer​wo​nym gro​zi​ło za​‐ po​mnie​niem o znacz​nie więk​szym za​gro​że​niu, ja​kie stwa​rza​li il Torn​ja wraz z Ada​re, oraz prze​kre​śle​niem na​dziei od​par​cia ich ata​ków. Ka​den roz​‐ pa​mię​ty​wał opo​wie​dzia​ną przez Ga​bri​la hi​sto​rię, szu​ka​jąc w niej ja​kie​goś pęk​nię​cia, ja​kiejś luki, przez któ​rą mógł​by do nie​go do​trzeć. — Już wie​le mie​się​cy temu uj​rza​łeś mego ojca w gro​bie – po​wie​dział wresz​cie. – Dla​cze​go więc tak dłu​go tkwisz w mie​ście, któ​re​go nie​na​wi​‐ dzisz? Ga​bril zmru​żył oczy. — Moje przy​jaz​dy i wy​jaz​dy są moją spra​wą i nie masz pra​wa o nie py​‐ tać. — A za​tem co​fam py​ta​nie – od​parł Ka​den. Wi​dział już pe​wien kształt tej wer​bal​nej roz​gryw​ki, ale wciąż nie​zbyt ja​sno. – Opo​wie​dzia​łeś mi swo​ją hi​‐ sto​rię, a te​raz ja w za​mian chciał​bym opo​wie​dzieć ci moją. Ga​bril się za​wa​hał. — Mów, a ja wy​słu​cham two​ich słów – po​wie​dział w koń​cu. — Twój oj​ciec – za​czął ostroż​nie Ka​den – Ga​bril Sza​ry, nie​na​wi​dził ce​sar​‐ stwa. Pierw​szy mów​ca po​twier​dził szorst​kim ski​nie​niem gło​wy. — Be​di​sa stwo​rzy​ła lu​dzi na ca​łym świe​cie jako rów​nych so​bie. Usta​na​‐ wia​nie jed​ne​go czło​wie​ka nad in​ny​mi, od​bie​ra​nie in​nym gło​su, jest ob​ra​zą bo​ską – rzekł. Ka​den się tego spo​dzie​wał. Kiel go na to przy​go​to​wał i ob​ja​śnił mu mo’ir​‐ ski sys​tem spra​wo​wa​nia ple​mien​nych rzą​dów, w któ​rym każ​dy czło​wiek, męż​czy​zna czy ko​bie​ta, miał pra​wo za​bie​rać głos pod​czas na​rad przy ogni​‐ skach. Cse​striim do​sta​tecz​nie ja​sno wy​ło​żył mu ustrój Pu​sty​ni Za​chod​niej, lecz Ka​den chciał usły​szeć te sło​wa bez​po​śred​nio od Ga​bri​la. Wszyst​ko bo​‐ wiem za​le​ża​ło od mów​cy. — Oczy​wi​ście – są chy​ba jed​nak tacy, któ​rzy są zdol​niej​si od in​nych? – na​le​gał Ka​den. – Nie​któ​rzy wi​dzą da​lej i wni​ka​ją głę​biej w sed​no rze​czy. — I ci lu​dzie mó​wią przy ogni​skach jako pierw​si i ostat​ni – od​po​wie​dział Ga​bril. – Ale uci​sza​nie in​nych lu​dzi jest za​ra​zem tchó​rzo​stwem i nie​spra​‐ wie​dli​wo​ścią. To zmie​nia męż​czyzn i ko​bie​ty w zwie​rzę​ta. — Miesz​kań​cy An​nu​ru nie są zwie​rzę​ta​mi. — Two​je ce​sar​stwo spra​wi​ło, że sta​li się ule​gli. Po​tul​ni. Obo​jęt​ni. Two​ja ro​dzi​na za​mie​nia lu​dzi w kozy, a wy prze​cha​dza​cie się mię​dzy nimi, jak​by​‐ ście byli lwa​mi po​lu​ją​cy​mi na słab​szych, i po​że​ra​cie ich. Głos Ga​bri​la był na​pię​ty, ale opa​no​wa​ny, a jego gniew miar​ko​wa​ny sta​‐ ran​nie. Je​śli Ka​den jesz​cze wąt​pił w nie​na​wiść mów​cy do ce​sar​stwa, to wszel​kie wąt​pli​wo​ści znik​nę​ły. — Twój oj​ciec też w to wie​rzył – od​parł Ka​den. – I dla​te​go po​ta​jem​nie pra​co​wał nad oba​le​niem ce​sar​stwa. W jego miej​sce chciał utwo​rzyć… — Krąg mów​ców – stwier​dził wy​zy​wa​ją​co Ga​bril. – I uda​ło​by mu się to,

gdy​by nie zo​stał zdra​dzo​ny. Nie był je​dy​nym, któ​ry pra​gnął sły​szeć wie​le gło​sów przy ogni​sku. — Jak po​wie​dzia​łeś, przy​by​łeś do An​nu​ru, aby zo​ba​czyć upa​dek mego ojca… — Aby uj​rzeć jego tru​pa – prze​rwał mu Ga​bril. – Aby zo​ba​czyć wiel​kie​go lwa, któ​re​mu wy​pru​to fla​ki. Ka​den zi​gno​ro​wał to szy​der​stwo. — Ale zo​sta​łeś, żeby kon​ty​nu​ować dzie​ło twe​go ojca. Ga​bril za​ci​snął war​gi. Jego dłoń opar​ła się na rę​ko​je​ści noża. Ka​den zmu​‐ sił się do spo​ko​ju i spoj​rzał mów​cy w oczy. — Wciąż tu​taj je​steś – po​wie​dział, cią​gnąc opo​wieść opar​tą na usły​sza​‐ nym od Kie​la opi​sie kul​tu​ry Mo’iru, na opo​wia​da​niu Mor​je​ty o dzia​ła​niach Ga​bri​la w sto​li​cy, a czę​ścio​wo na zwy​kłym prze​czu​ciu. – Je​steś, bo są tu też inni ary​sto​kra​ci, całe wy​zu​te z ma​jąt​ków moż​no​władz​two ce​sar​stwa jest tu​taj, w jed​nym mie​ście. Ja​kie może być lep​sze miej​sce, by kon​ty​nu​ować dzie​ło twe​go ojca? Ja​kie mia​sto lep​sze, by pra​co​wać nad upad​kiem An​nu​ru? Ka​den za​milkł, roz​ło​żył ręce i cze​kał. — Mia​łem za​miar wy​pu​ścić cię stąd ca​łe​go i zdro​we​go – od​parł Ga​bril, wy​cią​ga​jąc po chwi​li nóż. — A te​raz? — Te​raz nie po​wtó​rzę błę​dów mego ojca. Mu​szę cię za​bić, za​nim ob​ró​‐ cisz w ni​cość to wiel​kie dzie​ło. Ga​bril pod​niósł się, wy​cią​gnął zza pasa dru​gi nóż i po​ło​żył go na sto​le przed Ka​de​nem. Jego stal była ciem​na jak wę​giel, z wy​jąt​kiem sa​mej kra​wę​‐ dzi ostrza, któ​ra po​ły​ski​wa​ła w słoń​cu. Ka​den nie uczy​nił żad​ne​go ru​chu, by po nie​go się​gnąć. — Ofia​ro​wu​ję ci wy​bór, któ​re​go nie dano memu ojcu – po​wie​dział Ga​‐ bril, wska​zu​jąc na nóż. – Abyś mógł umrzeć jak męż​czy​zna. — Nie przy​by​łem tu, żeby z tobą wal​czyć – oznaj​mił Ka​den. — A za​tem umrzesz jak zwie​rzę. — Je​steś pe​wien, że za​bi​cie mnie do​brze przy​słu​ży się twe​mu dzie​łu? — Je​steś ce​sa​rzem – stwier​dził Ga​bril, jak​by to tłu​ma​czy​ło wszyst​ko. Ka​den uniósł brwi. — Do​praw​dy? – Tu do​tknął pal​cem szorst​kiej tka​ni​ny swe​go koł​nie​rza, a po​tem prze​cią​gnął dło​nią po bla​cie sto​łu. – To ubra​nie jest je​dy​nym, ja​kie mam. Ten stół wart jest wię​cej niż wszyst​ko, co po​sia​dam. — Kie​dy wró​cisz do swe​go pa​ła​cu… — Nie mogę wró​cić do mego pa​ła​cu. Gdy zgi​nął mój oj​ciec, inni za​gar​nę​‐ li tron. Ga​bril się za​wa​hał, a po​tem po​krę​cił gło​wą. — Czy​li je​den lew za​stą​pił dru​gie​go. Utra​ci​łeś swo​je ce​sar​stwo, więc przy​sze​dłeś do mnie, my​śląc, że po​mo​gę ci je od​zy​skać. Źle mnie oce​ni​łeś. — To ty źle mnie oce​ni​łeś – od​parł spo​koj​nie Ka​den.

Oczy Ga​bri​la zwę​zi​ły się. — Mó​wisz mi za​tem pro​sto w twarz, że to źle, że ce​sar​stwa nie prze​ję​li inni? — Po​nie​kąd masz ra​cję. — I chcesz, że​bym uwie​rzył, że nie chcesz go od​zy​skać? — Nie – po​wie​dział Ka​den, pod​niósł ze sto​łu nóż i ob​ró​cił go w ręku, ob​‐ ser​wu​jąc grę świa​tła na wy​ostrzo​nej klin​dze. Nóż pa​so​wał do dło​ni, był so​‐ lid​ny i moc​ny. Płyn​nym ru​chem wbił ostrze w blat i pa​trzył, jak drży. – Nie je​stem moim oj​cem – po​wtó​rzył – i nie je​stem moją sio​strą. Nie chcę od​zy​‐ skać ce​sar​stwa. Ja chcę je znisz​czyć.

38

P

o nie​mal dzie​się​ciu la​tach stu​dio​wa​nia tak​ty​ki ma​łych for​ma​cji i szko​le​nia się do wal​ki w Skrzy​dłach li​czą​cych od pię​ciu do sze​ściu żoł​nie​rzy ła​two było za​po​mnieć, jak im​po​nu​ją​ce wra​że​nie robi cała an​nu​ryj​ska ar​mia. W dzie​ciń​stwie Va​lyn wi​dy​wał le​gie ma​sze​ru​ją​ce sto​‐ łecz​ną ale​ją Bo​gów, sze​reg za sze​re​giem, z wy​so​ko ło​po​cą​cy​mi pro​por​ca​mi i włócz​nia​mi skie​ro​wa​ny​mi w górę pod ści​śle okre​ślo​nym ką​tem. Pa​mię​tał wiel​ką de​fi​la​dę, ale za​po​mniał już, jak wy​glą​da taka masa lu​dzi i me​ta​lu, i uczu​cie, jak​by szło pod bro​nią całe mia​sto. Gdy ukry​ty za kępą drzew przy​‐ glą​dał się roz​ło​żo​nej obo​zem Ar​mii Pół​no​cy, po​czuł się znów olśnio​ny jej wi​do​kiem. Oczy​wi​ście ża​den z tych żoł​nie​rzy nie umy​wał się wy​szko​le​niem do prze​cięt​ne​go ka​de​ta Ket​tra​lu, ale nie o to cho​dzi​ło. Pod​czas gdy Ket​tral opie​rał swo​je dzia​ła​nia na wy​li​cze​niu i pre​cy​zji, w ar​mii li​czy​ła się moc ude​‐ rze​nia i masa, któ​rą trud​no było wpra​wić w ruch, lecz nie​po​dob​na było za​‐ trzy​mać. Co jed​nak za​mie​rza​li zro​bić tu​taj, oko​pa​ni w gę​stym le​sie na gra​ni​cy Ty​‐ sią​ca Je​zior, Va​lyn jesz​cze nie wie​dział. Co praw​da dwaj an​nu​ryj​scy jeźdź​cy wieź​li wia​do​mość dla ke​na​ran​ga, lecz ten prze​klę​ty list na​pi​sa​ny był ja​kimś ro​dza​jem szy​fru, dłu​gim cią​giem przy​pad​ko​wych li​ter i liczb. Ani La​ith, ani Ta​lal czy Va​lyn nie mie​li zie​lo​ne​go po​ję​cia, w jaki spo​sób go od​czy​tać. Obaj An​nu​ryj​czy​cy stwier​dzi​li, że nie zna​ją jego tre​ści, i Va​lyn im uwie​rzył, bo po co by szy​fro​wać wia​do​mo​ści, gdy​by każ​dy po​sła​niec mógł je wy​ja​wić pod groź​bą noża. Po​słań​cy zdra​dzi​li mu tyl​ko punkt do​ce​lo​wy, Aats-Kyl, mia​stecz​ko drwa​li na po​łu​dnio​wym koń​cu Je​zio​ra Bli​zny. Va​lyn wraz ze swo​im po​mniej​szo​nym Skrzy​dłem po​je​chał więc na po​łu​dnio​wy za​chód, po​dą​ża​jąc nędz​ny​mi ścież​ka​mi przez gę​ste igla​ste pół​noc​ne lasy do AatsKyl. Je​śli il Torn​ja pla​no​wał atak na ste​py, z pew​no​ścią wy​brał​by ja​kąś okręż​ną dro​gę i być może o to wła​śnie mu cho​dzi​ło. — Wy​glą​da na to, że mamy tu całą Ar​mię Pół​no​cy – stwier​dził Ta​lal. Va​lyn ski​nął gło​wą, wo​dząc lu​ne​tą wzdłuż wy​ty​czo​nych pod sznu​rek pro​stych rzę​dów na​mio​tów. An​nu​ryj​czy​cy roz​bi​li swój obóz na obrze​żach mia​sta, zaj​mu​jąc sze​reg upraw​nych pól, na któ​rych sa​dzo​no wcze​śniej ja​kąś fa​so​lę bądź ka​bacz​ki. Co​kol​wiek tam ro​sło, zo​sta​ło znisz​czo​ne, a pra​ca ca​łe​‐

go se​zo​nu wdep​ta​na w bło​to bu​ta​mi żoł​nie​rzy. Sta​rał się osza​co​wać licz​by, co było dość ła​twe ze wzglę​du na fakt, że An​‐ nu​ryj​czy​cy za​wsze obo​zo​wa​li rów​no, rząd za rzę​dem, sta​wia​jąc bia​łe le​gio​‐ no​we na​mio​ty w czte​rech iden​tycz​nych kwa​dra​tach. W środ​ku każ​de​go z nich stał ze​spół więk​szych pa​wi​lo​nów: kan​ty​na, kuź​nia, na​miot kwa​ter​‐ mi​strza i la​za​ret. Szyb​ka ra​chu​ba su​ge​ro​wa​ła, że w obo​zie jest oko​ło dwu​‐ dzie​stu ty​się​cy lu​dzi; wię​cej, je​śli spa​li na pię​tro​wych pry​czach, któ​re za​mie​‐ rza​li tu po​zo​sta​wić. Była to wiel​ka siła, lecz Va​lyn mimo woli po​rów​ny​wał ją z urghul​skim obo​zem po pół​noc​nej stro​nie Bia​łej Rze​ki. Pod​czas gdy urghul​ska ar​mia zaj​mo​wa​ła wszyst​kie oko​licz​ne wzgó​rza, a ich api cią​gnę​ły się w dal jak okiem się​gnąć, an​nu​ryj​skie woj​ska mie​ści​ły się gład​ko na po​je​‐ dyn​czym rzę​dzie upraw​nych pól. Va​lyn za​milkł i zmru​żył oko, lu​stru​jąc przez lu​ne​tę od​le​gły kra​niec obo​‐ zu. Nie le​żał na tyle wy​so​ko, by mieć z góry ide​al​ny wi​dok, ale wy​glą​da​ło na to, że sta​cjo​no​wa​ły tam od​dzia​ły uzbro​jo​ne ina​czej niż po​zo​sta​li. Od cza​‐ su do cza​su w za​cho​dzą​cym słoń​cu do​cie​rał do nie​go ja​sny błysk pa​su​ją​cy bar​dziej do spi​żu lub zło​ta niż sta​li. To nie mia​ło sen​su. Le​gie mia​ły zbyt prak​tycz​ne po​dej​ście, żeby wy​da​wać pie​nią​dze na ja​kie​kol​wiek ozdo​by, lecz Va​lyn już wcze​śniej zdał so​bie spra​wę, że było wie​le ta​kich rze​czy, o któ​rych nie mó​wio​no im pod​czas po​by​tu na Wy​spach. Dziw​ne uzbro​je​nie mo​gło mieć ty​siąc przy​czyn, więc Va​lyn prze​stał za​wra​cać so​bie tym gło​wę i skie​‐ ro​wał lu​ne​tę na mia​sto. Było więk​sze, niż się spo​dzie​wał, i mia​ło po​nad ty​siąc bu​dyn​ków. W więk​szo​ści jed​nak były to zbi​te z bali cha​ty, staj​nie i szo​py. Nie​któ​re z nich mia​ły ka​mien​ne ko​mi​ny, inne zaś zwy​kłe otwo​ry w da​chu, któ​ry​mi wy​do​sta​wał się dym. Dym wi​siał zresz​tą nad wszyst​kim gę​stą mgieł​ką, któ​‐ ra dra​pa​ła w gar​dle, a Va​lyn czuł też jej po​smak na ję​zy​ku. Pod​czas dłu​gich lat po​by​tu na Wy​spach, gdzie dzień i noc wia​ła od oce​anu czy​sta sło​na bry​‐ za, zdą​żył już za​po​mnieć, jak cuch​ną mia​sta i wsie. Naj​wy​raź​niej jed​nak ko​‐ bie​ty i męż​czyź​ni z Aats-Kyl, prze​waż​nie drwa​le, są​dząc z licz​by tar​ta​ków pod mia​stem, nie za​uwa​ża​li za​du​chu gno​ju i zgni​li​zny, dymu i cię​tej so​sny, któ​ry osia​dał na mia​sto jak po​piół. Tam kil​ka chu​dych psów po​że​ra​ło pod pro​giem cha​łu​py ja​kieś ochła​py, a gdzie in​dziej zbie​gła z za​gro​dy sa​mot​na ma​cio​ra ryła w zie​mi obok stud​ni. Uli​ce w więk​szo​ści były nie​bru​ko​wa​ne, a nie​daw​ny deszcz oraz ruch lu​dzi i koni za​mie​ni​ły ubi​tą zie​mię w bło​to. Va​lyn wy​ło​wił spo​śród za​bu​do​wy dwa naj​więk​sze bu​dyn​ki, któ​re wy​glą​da​ły jak świą​ty​nie, choć nie dało się okre​ślić, ja​kim bo​gom po​świę​co​ne, oraz dum​ną trzy​kon​dy​gna​cyj​ną bu​dow​‐ lę z bali i ka​mie​nia po​lne​go, ni to ra​tusz, ni to wie​żę, sto​ją​cą w środ​ku mia​‐ sta. Jed​nak nad wszyst​kim gó​ro​wa​ła tama, wiel​ki wał z zie​mi, ka​mie​nia i drew​na wznie​sio​ny po pół​noc​nej stro​nie mia​sta, na po​łu​dnio​wym krań​cu Je​zio​ra Bli​zny. Va​lyn za​in​te​re​so​wał się tą kon​struk​cją i dłu​go przy​glą​dał się jej przez lu​ne​tę.

Słoń​ce scho​wa​ło się już za roz​wi​chrzo​ne szczy​ty jo​deł, lecz gru​pa oko​ło dwu​stu lu​dzi – le​gio​ni​stów, są​dząc po mun​du​rach – uwi​ja​ła się pra​co​wi​cie przy świe​tle po​chod​ni, ko​piąc w zie​mi na ta​mie. Do​wód​cy zmie​nia​li ich czę​‐ sto, a każ​da gru​pa pra​co​wa​ła nie dłu​żej niż dwie go​dzi​ny, za​stę​po​wa​na ko​‐ lej​ną, któ​ra zaj​mo​wa​ła jej miej​sce, pod​czas gdy tam​ta wra​ca​ła do obo​zu. Va​‐ lyn ob​ser​wo​wał to wszyst​ko od po​łu​dnia, lecz tem​po pra​cy nie sła​bło. Wy​‐ glą​da​ło na to, że będą tak pra​co​wa​li przez całą noc, choć nie miał po​ję​cia w ja​kim celu. Byli co praw​da ket​tra​low​cy spe​cja​li​zu​ją​cy się w pra​cach wod​‐ nych – zmie​nia​niu bie​gu rzek, nisz​cze​niu akwe​duk​tów, za​tru​wa​niu wód grun​to​wych – lecz tu​taj na​wet Va​lyn mógł stwier​dzić, że zro​bie​nie wy​rwy w ta​mie spu​ści wodę z je​zio​ra do pły​ną​cej ni​żej rze​ki. Mia​sto le​ża​ło tro​chę wy​żej, więc za​pew​ne by prze​trwa​ło, lecz nie wi​dział po​wo​du, dla któ​re​go ktoś miał​by po​dej​mo​wać ta​kie ry​zy​ko. — Coś mu​sia​ło na​pchać im żaru do tył​ków – za​uwa​żył La​ith. Ten ro​dzaj ko​men​ta​rza był​by ty​po​wy dla lot​ni​ka jesz​cze mie​siąc wcze​‐ śniej, lecz te​raz jego sło​wa po​zba​wio​ne były lek​ko​ści i dow​ci​pu. Uni​kał też wzro​ku Va​ly​na i za​miast spoj​rzeć na nie​go chy​trze, jak to zwy​kle by​wa​ło, La​ith pa​trzył na mia​sto. Było tak od cza​su nie​szczę​sne​go na​pa​du na po​słań​‐ ców, któ​re​go do​ko​na​li czte​ry dni wcze​śniej. Va​ly​no​wi z jed​nej stro​ny bra​ko​‐ wa​ło tro​chę daw​nych żar​tów przy​ja​cie​la, z dru​giej jed​nak cie​szy​ła go od​na​‐ le​zio​na po​wa​ga, zwal​nia​ła go bo​wiem z obo​wiąz​ku żar​to​wa​nia, uśmie​cha​‐ nia się i sztucz​nej we​so​ło​ści. Prze​szli dłu​gą dro​gę, by za​bić czło​wie​ka, któ​ry za​bił jego ojca, i do​pó​ki sku​piał się na tej jed​nej rze​czy i na zwią​za​nej z nią tak​ty​ce i za​gro​że​niach, jego umysł wy​peł​niał tyl​ko ten je​den cel, za​cie​ra​jąc wspo​mnie​nia lu​dzi, któ​rych mu​siał w dro​dze po​za​bi​jać. Po​zwa​la​ło mu to funk​cjo​no​wać, lecz nie po​zo​sta​wia​ło miej​sca na ra​dość i uśmiech. — Urghu​lo​wie – stwier​dził Ta​lal. – Musi cho​dzić o Urghu​lów. Va​lyn po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Dłu​ga Pięść gro​ma​dził woj​sko w ja​kimś celu – zgo​dził się. – To ja​sne jak słoń​ce. — Co ozna​cza, że nasz dro​gi przy​ja​ciel sza​man nas wy​ki​wał – za​uwa​żył cierp​ko lot​nik. Va​lyn my​ślał nad tym, po​now​nie przy​glą​da​jąc się ar​mii. Po​środ​ku obo​zu po​wie​wa​ła wiel​ka cho​rą​giew z em​ble​ma​tem an​nu​ryj​skie​go słoń​ca. Pod nią kil​ku​na​stu żoł​nie​rzy pra​co​wi​cie wzno​si​ło ogrom​ny na​mio​to​wy pa​wi​lon. Coś tak ogrom​ne​go mo​gło na​le​żeć je​dy​nie do il Torn​ji i Va​lyn za​czął ba​dać te​ren przez lu​ne​tę w na​dziei, że gdzieś go do​strze​że. Kie​dy przed dzie​się​cio​ma dnia​mi wy​je​chał ze swo​im Skrzy​dłem z urghul​skie​go obo​zu, spo​dzie​wał się, że bę​dzie mu​siał od​być po​dróż pro​sto do An​nu​ru, od​na​leźć ke​na​ran​ga w jego wła​snym pa​ła​cu i tam go za​bić; na​‐ wet dla Ket​tra​lu wy​ko​na​nie ta​kie​go za​da​nia wy​da​wa​ło się pra​wie nie​moż​li​‐ we. Ale coś jed​nak il Torn​ję stam​tąd wy​gna​ło. Otwo​rzy​ła się nowa spo​sob​‐ ność, któ​ra jed​nak obu​dzi​ła czuj​ność Va​ly​na. Ozna​cza​ło to za​ra​zem, że jesz​‐

cze bar​dziej się spóź​ni na spo​tka​nie z Ka​de​nem, któ​ry bę​dzie mu​siał sam da​‐ wać so​bie radę przez ja​kiś czas. Va​lyn miał wra​że​nie, że od​kąd opu​ścił Wy​‐ spy, wy​da​rze​nia zu​peł​nie go prze​ro​sły. Na sza​chow​ni​cy po​ja​wi​ły się nowe pion​ki, a upo​rczy​we trzy​ma​nie się nie​ak​tu​al​ne​go pla​nu było naj​lep​szym spo​so​bem, by po​że​gnać się z ży​ciem. — An​nu​ryj​ska ar​mia w mar​szu może ozna​czać wie​le rze​czy – po​wie​dział wol​no, po​da​jąc Ta​la​lo​wi lu​ne​tę. – A już z pew​no​ścią nie oczysz​cza to il Torn​‐ ji z od​po​wie​dzial​no​ści za śmierć mego ojca. Za wszyst​kie śmier​ci. W grun​cie rze​czy po​kry​wa się z tym, co po​wie​dział nam Ba​len​din. La​ith spoj​rzał na nie​go zdu​mio​ny. — An​nu​ryj​ska ar​mia ma​sze​ru​ją​ca na pół​noc ozna​cza, że ktoś na pół​no​cy źle się za​cho​wu​je, i je​śli nie za​kła​dasz, że Ty​siąc Je​zior opu​ści​ło na​gle swo​je miej​sca i wy​ru​szy​ło na po​łu​dnie, to chy​ba jed​nak cho​dzi o Urghu​lów. — Ale we​dług tego, co twier​dzi Dłu​ga Pięść – wtrą​cił Ta​lal – wszyst​ko to jest czę​ścią stra​te​gii il Torn​ji. Ła​two jest uza​sad​nić zmia​ny na sta​no​wi​‐ skach do​wód​ców, gdy wy​bu​cha woj​na i trze​ba w niej wal​czyć. Mógł za​mor​‐ do​wać San​li​tu​na, a przy tym spro​wo​ko​wać Urghu​lów, a wszyst​ko to w celu umoc​nie​nia swo​jej po​zy​cji. — Co ozna​cza, że może być nie​ba​wem od​po​wie​dzial​ny za wię​cej śmier​ci – do​dał Va​lyn. – Je​śli ke​na​rang prze do wiel​kiej bi​twy tyl​ko po to, by po​zo​stać na tro​nie, to za​bi​je ty​sią​ce. Dzie​siąt​ki ty​się​cy, za​rów​no Urghu​lów, jak i An​‐ nu​ryj​czy​ków. — Nie je​stem pe​wien, czy mam ocho​tę dla nie​go za​bi​jać – od​parł La​ith. – A już na pew​no nie po tym, co zro​bi​li​śmy ostat​nio. — Va​ly​nie – za​czął Ta​lal, kie​ru​jąc lu​ne​tę na jed​ną z bram w pa​li​sa​dzie ota​cza​ją​cej mia​sto, skąd jed​na z błot​ni​stych ulic wy​cho​dzi​ła pro​sto na roz​‐ cią​ga​ją​ce się da​lej pole. Va​lyn obej​rzał już wcze​śniej to miej​sce, któ​re było oczy​wi​stym sła​bym punk​tem, i cho​ciaż drwa​le zbu​do​wa​li po obu stro​nach bra​my dwie wie​życz​‐ ki, to do​świad​cze​ni ob​le​ga​ją​cy sfor​so​wa​li​by ją bez tru​du. Va​lyn zmru​żył oczy. Zza drew​nia​nej pa​li​sa​dy uka​za​ły się po​sta​cie jeźdź​ców. — Kto to taki? – za​py​tał, zwra​ca​jąc się do Ta​la​la. — Jak wy​glą​da two​ja sio​stra? – za​py​tał krwio​pij​ca. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie wiem. Wy​so​ka. Chu​da. Nie wi​dzia​łem jej od pra​wie dzie​się​ciu lat. Mia​łem na​dzie​ję, że po​roz​ma​wiam z nią w An​nu​rze… — Może bę​dziesz miał oka​zję zro​bić to tro​chę wcze​śniej – od​rzekł Ta​lal, po​da​jąc Va​ly​no​wi lu​ne​tę i wska​zu​jąc na do​li​nę. – Nie je​stem cał​kiem pe​‐ wien, ale ona wy​glą​da na ko​bie​tę o pło​mie​ni​stych oczach. Va​lyn spoj​rzał zdu​mio​ny na krwio​pij​cę i się​gnął po lu​ne​tę. Było tam sze​‐ ściu jeźdź​ców, za któ​ry​mi po​dą​żał jesz​cze do​bry tu​zin pie​chu​rów. Przez chwi​lę re​gu​lo​wał ostrość, a gdy skoń​czył, uj​rzał jej po​stać wy​raź​niej. Sie​‐ dzia​ła dum​nie na ko​niu, pro​sta jak włócz​nia, lecz było wi​dać na pierw​szy

rzut oka, że nie czu​ła się kom​for​to​wo na grzbie​cie wierz​chow​ca; je​cha​ła na bied​nym stwo​rze​niu tak, jak​by sie​dzia​ła w pa​lan​ki​nie, nie do​sto​so​wu​jąc cia​ła do ru​chu ko​nia, trzy​ma​jąc się sztyw​no i ni​sko w sio​dle, jak​by nogi ko​‐ nia nie po​tra​fi​ły jej unieść. Ada​re. Po​mi​mo dłu​gich lat roz​łą​ki roz​po​znał sio​strę od razu. Na​wet gdy​by nie do​strzegł jej oczu In​tar​ry, po​znał​by, że to ona. Była star​sza, to oczy​wi​ste; ko​‐ bie​ta już, nie dziew​czyn​ka, lecz mia​ła tę samą szczu​płą bu​do​wę cia​ła, tak samo ko​ści​stą twarz, tak samo bla​dą skó​rę o mio​do​wym od​cie​niu, lecz kar​‐ na​cję ja​śniej​szą od skó​ry Va​ly​na i Ka​de​na, z wy​jąt​kiem… Przy​mru​żył oczy, wy​pa​tru​jąc przez lu​ne​tę. Trud​no było mieć pew​ność z tej od​le​gło​ści, lecz wy​glą​da​ło to, jak​by w dół po jed​nej stro​nie jej twa​rzy biegł de​li​kat​ny ta​tu​aż, kil​ka wdzięcz​nych li​nii, któ​re po​ły​ski​wa​ły w słoń​cu; za​czy​na​ły się pod wło​‐ sa​mi, scho​dzi​ły ni​żej, bie​gły wzdłuż szyi i zni​ka​ły pod suk​nią. Prze​su​nął lu​ne​tę, żeby le​piej przyj​rzeć się jej ubra​niu. Chy​ba jego sio​stra wresz​cie za​ak​cep​to​wa​ła no​sze​nie su​kien, któ​rych nie​na​wi​dzi​ła przez całe dzie​ciń​stwo. Zło​ci​sta tka​ni​na była oka​za​ła i god​na księż​nicz​ki, lecz skro​jo​na w su​ro​wym sty​lu ce​sar​skiej urzęd​nicz​ki, z czar​ny​mi na​szyw​ka​mi na koł​nie​‐ rzu i ra​mio​nach. Zmien​ne mody Pa​ła​cu Brza​sku, sub​tel​ne spo​łecz​ne sy​gna​ły zwią​za​ne z gar​de​ro​bą ni​g​dy Va​ly​na nie in​te​re​so​wa​ły, jed​nak strój Ada​re wy​star​cza​ją​co do​bit​nie mó​wił o jej au​to​ry​te​cie, a na​wet o przy​wódz​twie. A do tego to​wa​rzy​szy​ła jej zbroj​na eskor​ta. — Co, na słod​kie imię Anan​sha​ela, robi Ada​re w ma​sze​ru​ją​cej na woj​nę ar​mii? – mruk​nął, opusz​cza​jąc lu​ne​tę. — Ja​kie to ma zna​cze​nie? – spy​tał La​ith. – Chy​ba tego wła​śnie chcie​li​‐ śmy, co? Może sama nam po​wie, o co w tym wszyst​kim cho​dzi? Za​po​mnij o sta​rym pla​nie. Naj​pierw do​sta​nie​my się do niej i prze​ko​na​my się, czy Dłu​‐ ga Pięść sprze​dał nam ja​kieś gów​no, uda​jąc, że to owoc. A po​tem, je​że​li doj​‐ dzie do ja​kiejś awan​tu​ry z re​gen​tem, do​brze bę​dzie mieć ko​goś z ce​sar​skiej ro​dzi​ny po swo​jej stro​nie. — Prze​cież Va​lyn jest z ce​sar​skiej ro​dzi​ny – za​uwa​żył Ta​lal. La​ith prych​nął lek​ce​wa​żą​co. — Va​lyn jest zdraj​cą. Ta​kim sa​mym jak my dwaj. † Inną rze​czą było ob​ser​wo​wa​nie Ada​re z lasu przez lu​ne​tę, a inną prze​do​sta​‐ nie się bli​sko niej, żeby z nią po​roz​ma​wiać. Mło​dy żoł​nierz pod​je​chał do niej na dro​dze, ukło​nił się, schy​la​jąc gło​wę ni​sko do sio​dła, wy​pro​sto​wał się na jej znak, po​roz​ma​wiał z nią przez chwi​lę, po czym ukło​nił się po​now​nie, a ona po​je​cha​ła za nim. Va​lyn przyj​rzał się po​zo​sta​łym jeźdź​com. Tuż za jego sio​strą je​cha​li dwaj żoł​nie​rze: je​den w spi​żo​wym heł​mie, z tak su​ro​wym wy​ra​zem twa​rzy,

że mo​gła​by być wy​ku​ta z mar​mu​ru, dru​gi zaś, szpa​ko​wa​ty aedo​liań​czyk, trzy​mał dłoń na gło​wi​cy mie​cza i roz​glą​dał się czuj​nie, ba​da​jąc oto​cze​nie. Przy boku Ada​re je​cha​ła sta​ra ko​bie​ta i chy​ba jesz​cze star​szy od niej męż​czy​‐ zna, obo​je siwi i przy​gar​bie​ni. Va​lyn nie znał żad​ne​go z nich, lecz wszy​scy zmie​rza​li pro​sto ku obo​zo​wym na​mio​tom. — Śpią z woj​skiem – stwier​dził Ta​lal. – To pod​no​si mo​ra​le. — Nie cał​kiem „z woj​skiem” – za​uwa​żył La​ith po dłuż​szej chwi​li. Ada​re prze​je​cha​ła mię​dzy rzę​da​mi na​mio​tów, kie​ru​jąc się w stro​nę sto​ją​‐ ce​go w sa​mym środ​ku pa​wi​lo​nu. Jej pa​wi​lo​nu, jak się do​my​ślił Va​lyn, czu​jąc lek​ki nie​po​kój. Jej, nie ke​na​ran​ga. — A niech to – mruk​nął. – Ła​twiej by było do​stać się do niej w mie​ście. — Ra​czej nie bę​dzie​my prze​bi​jać się do niej zbroj​nie przez śro​dek obo​zu an​nu​ryj​skiej ar​mii – zgo​dził się Ta​lal. Va​lyn wła​śnie roz​my​ślał nad tym pro​ble​mem, kie​dy Ada​re zbli​ży​ła się do pa​wi​lo​nu, wska​za​ła na coś ręką, a po​tem spię​ła lek​ko wierz​chow​ca i po​je​‐ cha​ła da​lej. Żoł​nie​rze kła​nia​li się, gdy prze​jeż​dża​ła, a ona od​po​wia​da​ła ski​‐ nie​niem gło​wy. Zsia​dła z ko​nia przy in​nym na​mio​cie, o po​ło​wę mniej​szym od jej wła​sne​go, ale wciąż du​żym, je​śli po​rów​nać go z całą resz​tą. W za​pa​da​‐ ją​cym zmro​ku Va​lyn wi​dział wy​star​cza​ją​co do​brze, ale samo oglą​da​nie obo​‐ zu ni​cze​mu nie słu​ży​ło. Mógł przy​glą​dać się Ada​re, ile du​sza za​pra​gnie, lecz te​raz pra​gnął je​dy​nie prze​mknąć się do niej i z nią po​roz​ma​wiać. — Kto ma ocho​tę za​ba​wić się w prze​bie​ran​ki? – za​py​tał La​ith. – Wy​obra​‐ żam so​bie, że ku​charz mógł​by ła​two do​stać się do jej na​mio​tu. Albo sprzą​ta​‐ ją​cy nie​wol​nik. Albo kur​wa. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie znasz aedo​liań​czy​ków – od​parł. – Nie jest tak, że wpusz​cza​ją do środ​ka każ​de​go, kto nie​sie por​ce​la​no​wy pół​mi​sek. Te su​kin​sy​ny spraw​‐ dza​ją każ​de​go, kto wcho​dzi. Na​wet gdy​bym po​zbył się mie​czy, nie je​stem pe​wien, czy po​tra​fił​bym udać ku​cha​rza. Albo kur​wę. — Gdy​by​śmy mie​li pta​ka, mógł​byś po pro​stu wpaść tam przez dach – za​‐ uwa​żył cierp​ko La​ith. — Nie mamy pta​ka – stwier​dził Va​lyn. — Prze​do​sta​nie się do obo​zu nie po​win​no być trud​ne – po​wie​dział Ta​lal. – Mamy prze​cież rynsz​tu​nek, któ​ry ścią​gnę​li​śmy z tam​te​go po​słań​ca. Va​lyn przez chwi​lę roz​wa​żał ten po​mysł. Był od​waż​ny, ale więk​szość do​‐ brych pla​nów wy​ma​ga od​wa​gi. Miał an​nu​ryj​skie​go ko​nia, an​nu​ryj​ski skó​‐ rza​ny pan​cerz, an​nu​ryj​ski ak​cent. Z dru​giej jed​nak stro​ny jego czar​ne jak wę​giel oczy były na​tych​miast roz​po​zna​wal​ne. Nie mógł wie​dzieć, czy do​‐ szło do wy​mia​ny in​for​ma​cji mię​dzy il Torn​ją a Or​lim Gniaz​dem, nie wie​‐ dział, ja​ki​mi kłam​stwa​mi ura​czył il Torn​ja jego sio​strę, i nie wie​dział, czy żoł​nie​rze peł​nią​cy war​tę wo​kół na​mio​tu Ada​re dys​po​no​wa​li opi​sem jego oso​by. Ro​dzi​ły się dzie​siąt​ki py​tań, a oni po​trze​bo​wa​li przy​naj​mniej kil​ku cen​nych od​po​wie​dzi.

— Mógł​bym prze​mknąć się dość ła​two obok zwy​kłych straż​ni​ków – rzekł wol​no Va​lyn. – Jest ciem​no, a na war​cie sto​ją le​gio​ni​ści. – Po​krę​cił gło​‐ wą. – Pro​ble​mem są aedo​liań​czy​cy. Je​śli il Torn​ja jest choć w po​ło​wie tak spryt​nym stra​te​giem, jak po​wia​da​ją, to bę​dzie miał się przed nami na bacz​‐ no​ści, a to ozna​cza, że przy na​mio​cie to aedo​liań​czy​cy będą peł​nić straż. Będą wie​dzie​li, jak wy​glą​dam ja, a rów​nież jak wy​glą​da​cie wy. — Po​wiem ci coś – burk​nął La​ith. – Mam już po​wy​żej uszu tej pie​przo​nej Gwar​dii Aedo​liań​skiej. Je​że​li ten po​miot Sha​ela nie bie​ga aku​rat po gó​rach, pró​bu​jąc za​mor​do​wać ce​sa​rza, to cze​pia się tych je​dy​nych dwóch osób, do któ​rych chce​my się zbli​żyć. – Tu spoj​rzał na Va​ly​na z wy​rzu​tem, jak​by to wszyst​ko była jego wina. – Kie​dy oni w ogó​le so​bie idą? A może na​wet pod​cie​ra​ją ci ty​łek, kie​dy zro​bisz kup​kę? Va​lyn już miał na koń​cu ję​zy​ka cię​tą ri​po​stę, ale zmil​czał. — Nie – od​rzekł po chwi​li i po​now​nie przy​ło​żył lu​ne​tę do oka. – Nie ro​bią tego. — Nie od​cho​dzą? — Nie pod​cie​ra​ją tył​ka. A przy​naj​mniej nie ro​bi​li tego, gdy by​łem dziec​‐ kiem. W Pa​ła​cu Brza​sku zo​sta​wa​li na ze​wnątrz pry​wat​ne​go po​miesz​cze​nia. Ni​g​dy tam nie wcho​dzi​li. Ta​lal wy​dął war​gi. — Wi​dzę, do cze​go zmie​rzasz, ale nie je​ste​śmy w Pa​ła​cu Brza​sku. Ja​kiej​‐ kol​wiek la​try​ny uży​wa Ada​re, bę​dzie ona szczel​nie oto​czo​na aedo​liań​czy​ka​‐ mi, tak samo jak jej na​miot. Rów​nie trud​no bę​dzie się do​stać do jed​ne​go, jak do dru​gie​go. — Róż​ni​ca po​le​ga na tym – za​czął Va​lyn, wska​zu​jąc żoł​nie​rzy ko​pią​cych dół kil​ka​na​ście kro​ków od na​mio​tu Ada​re – że nie będę mu​siał do​sta​wać się do środ​ka, bo ja od środ​ka za​cznę. † Va​lyn prze​do​stał się przez ze​wnętrz​ną li​nię war​ty, po czym przy​wią​zał swe​‐ go ko​nia w za​gro​dzie obok in​nych koni. Gdy opo​wie​dział się war​tow​ni​kom we​wnątrz obo​zu, po​mi​mo chłod​ne​go noc​ne​go wia​tru był zla​ny po​tem. Na szczę​ście nie​mal wszy​scy w obo​zie wy​glą​da​li na pół​ży​wych ze zmę​cze​‐ nia. Naj​wy​raź​niej il Torn​ja, choć po​zwa​lał im wy​po​czy​wać, zmu​szał ich za​‐ ra​zem do cięż​szej pra​cy, niż się na po​zór zda​wa​ło. War​tow​ni​cy, rzu​ciw​szy uważ​nie okiem na rynsz​tu​nek Va​ly​na i za​daw​szy mu kil​ka ru​ty​no​wych py​‐ tań, prze​pu​ści​li go bez więk​szych ce​re​gie​li. Me​to​da spraw​dza​nia była pry​mi​‐ tyw​na, ale na swój spo​sób chy​ba dość sku​tecz​na. Na​wet po przej​ściu za li​nię war​ty Va​lyn mu​siał pa​mię​tać, by iść po​wo​li, na​śla​do​wać zmę​czo​ne ru​chy in​nych le​gio​ni​stów i bar​dziej pa​trzeć na bło​to pod no​ga​mi, niż oglą​dać się za sie​bie. Są wy​czer​pa​ni, na​po​mi​nał się w du​chu, a ty je​steś po pro​stu jesz​cze jed​nym

żoł​nie​rzem wśród wie​lu ty​się​cy. I jest noc. Od​mó​wił krót​ką dzięk​czyn​ną mo​dli​twę do Hul​la za pa​nu​ją​ce wo​kół ciem​no​ści. Choć sam wi​dział zu​peł​nie wy​raź​nie, to noc osła​nia​ła jego twarz i oczy przed wzro​kiem An​nu​ryj​czy​ków. Te​raz, gdy miał już za sobą wszyst​‐ kie kon​tro​le, nikt nie miał ocho​ty go za​cze​piać. Mu​siał tyl​ko uni​kać aedo​‐ liań​czy​ków ota​cza​ją​cych pa​wi​lon Ada​re. Gdy zbli​żył się do jej na​mio​tu, zdą​‐ żył już przy​wyk​nąć do sta​nu bli​skie​go nie​wi​dzial​no​ści, za​trzy​mał się więc spo​koj​nie na chwi​lę, sta​jąc z dala od plam świa​tła rzu​ca​nych przez oświe​tla​‐ ją​ce gwar​dzi​stów po​chod​nie. Je​śli li​czył, że czuj​ność aedo​liań​czy​ków oto​czo​nych przez dwa​dzie​ścia le​‐ gii osłab​nie, to się roz​cza​ro​wał. Po obu stro​nach wej​ścia sta​ło dwóch gwar​‐ dzi​stów w peł​no​pły​to​wych zbro​jach, pod​czas gdy ośmiu in​nych ota​cza​ło na​miot, po dwóch na każ​dym rogu, ple​ca​mi do sie​bie, pa​trzą​cych w noc: po​‐ dwój​ny dia​ment. Usta​wie​nie było pro​ste, lecz nie​zwy​kle sku​tecz​ne. Po​dwój​‐ ne punk​ty wi​dze​nia, zdwo​jo​ne siły, fi​zycz​ny kon​takt mię​dzy war​tow​ni​ka​‐ mi… Ow​szem, ist​nia​ły spo​so​by jego prze​ła​my​wa​nia i Va​lyn je stu​dio​wał, lecz każ​dy wy​ma​gał wie​lu ata​ku​ją​cych i kil​ku ro​dza​jów bro​ni. Z ca​łym swo​‐ im Skrzy​dłem wdarł​by się za​pew​ne do środ​ka, lecz mar​ne by​ły​by szan​se bez​‐ piecz​ne​go wy​co​fa​nia się stam​tąd. A pa​wi​lon il Torn​ji strze​żo​ny był za​pew​ne tak samo. Po​czuł, że za​czy​na​ją mu się po​cić dło​nie, i z tru​dem ode​pchnął tę myśl od sie​bie. Rób, co masz do zro​bie​nia, rzekł so​bie w du​chu. Na ke​na​ran​ga przyj​dzie czas. Wy​co​fał się z krę​gu świa​tła i z po​wro​tem za​nu​rzył w obo​zo​wy roz​gar​‐ diasz, zer​ka​jąc ukrad​kiem na mi​ja​nych żoł​nie​rzy. Roz​po​znał in​sy​gnia le​gii Trzy​dzie​stej Trze​ciej, Czwar​tej i Dwu​na​stej oraz kil​ku, któ​rych nie uda​ło mu się zi​den​ty​fi​ko​wać. Skład ar​mii po​lo​wej był zwy​kle dość płyn​ny. Le​gie przy​cho​dzi​ły i od​cho​dzi​ły, a skład oso​bo​wy ar​mii zmie​niał się znacz​nie w cią​gu dzie​się​ciu lat. Okrą​żył la​try​nę Ada​re, pró​bu​jąc po​dejść do niej z dru​giej stro​ny. Stan​dar​‐ do​we pro​ce​du​ry le​gii na​ka​zy​wa​ły roz​miesz​czać la​try​ny w dłu​gich rzę​dach na obrze​żach obo​zu, ale stan​dar​dy te nie uwzględ​nia​ły obec​no​ści księż​ni​‐ czek wśród rze​szy woj​sko​wych. Obec​ność Ada​re zmu​si​ła do​wód​cę do za​im​‐ pro​wi​zo​wa​nia la​try​ny do jej wy​łącz​ne​go użyt​ku i przy​kry​cia jej pro​wi​zo​‐ rycz​nym na​mio​tem. W tym celu od​ko​men​de​ro​wa​no dwóch zmę​czo​nych żoł​nie​rzy, aby dla kom​for​tu i bez​pie​czeń​stwa jego sio​stry wy​ko​pa​li od​po​‐ wied​ni dół. To na znu​że​nie żoł​nie​rzy li​czył Va​lyn, gdy do nich pod​szedł. — No do​bra, dup​ki – po​wie​dział, uno​sząc skrzy​dło na​mio​tu i wcho​dząc do środ​ka. – Mo​że​cie te​raz iść się na​żreć. Bliż​szy le​gio​ni​sta, mło​dy męż​czy​zna z pur​pu​ro​wym ru​mie​niem obej​mu​‐ ją​cym po​ło​wę twa​rzy, spoj​rzał w górę z gniew​ną miną. — A kim​że ty je​steś, do kur​wy nę​dzy?

Va​lyn prych​nął lek​ce​wa​żą​co. — Po​trze​bu​jesz for​mal​ne​go przed​sta​wie​nia? Sko​ro tak się upie​rasz przy ko​pa​niu, to… – Wska​zał na dół, a po​tem uczy​nił ruch, jak​by za​mie​rzał wyjść z na​mio​tu. — Za​cze​kaj, ko​leś – za​wo​łał dru​gi. Był star​szy od pierw​sze​go i opie​rał się na ło​pa​cie. Wą​tłe świa​tło lam​py mi​go​ta​ło, od​bi​ja​jąc się od jego ły​sa​wej, opa​‐ lo​nej czasz​ki. – Cze​go chcesz? Va​lyn od​wró​cił się i uniósł brwi. — Chcę ja​kiejś faj​nej dziew​czy​ny, któ​ra zro​bi mi do​brze, ale za​miast niej przy​szedł ka​pi​tan Do​na​vic, niech Anan​sha​el go po​pie​ści, i przy​słał mnie tu​‐ taj, że​bym zmie​nił dwóch ko​nio​jeb​nych szczę​ścia​rzy, czy​li was. — Kim jest ka​pi​tan Do​na​vic? – za​py​tał młod​szy żoł​nierz. — A kogo to, kur​na, ob​cho​dzi, Wil? – od​parł star​szy, któ​ry już wy​grze​bał się z dołu i zmę​czo​ny bez​sku​tecz​nie otrze​py​wał się z pia​chu. – Ten gość tu​taj nam wy​star​czy, że​by​śmy mo​gli skoń​czyć na​szą ro​bo​tę… — Rze​czy​wi​ście „na​szą” pie​przo​ną ro​bo​tę – wark​nął młod​szy żoł​nierz. – Je​że​li Sy​no​wie pie​przo​ne​go Pło​mie​nia są tacy na​pa​le​ni na punk​cie swo​jej no​wej ce​sa​rzo​wej, to cze​mu, do nę​dzy, nie ko​pią jej la​try​ny? Va​lyn za​milkł w osłu​pie​niu, nie ba​cząc na​wet na gest star​sze​go żoł​nie​‐ rza, któ​ry po​ło​żył zna​czą​co pa​lec na ustach. — Ona nie jest „ich” ce​sa​rzo​wą, Hel​lem. Ona po pro​stu jest ce​sa​rzo​wą. Je​‐ że​li któ​ryś ka​pi​tan po​sły​szy ta​kie ga​da​nie, to bę​dziesz miał szczę​ście, je​że​li spę​dzisz w dy​bach tyl​ko ty​dzień. Hel​lem po​krę​cił gło​wą, ale zni​żył głos. — To nie jest w po​rząd​ku – mruk​nął. – Pój​dę za ke​na​ran​giem na​wet w dup​sko Anan​sha​ela, ale coś ta​kie​go, to, jak on za nią cho​dzi… to coś nie tak. — Nie przy​po​mi​nam so​bie, żeby nas o coś py​ta​li – rzu​cił star​szy. – Pod​pi​‐ sa​li​śmy, że bę​dzie​my ma​sze​ro​wać i wal​czyć, a nie kom​bi​no​wać o po​li​ty​ce i pa​ła​cach. Po​wiem ci, co mamy ro​bić: mamy słu​chać. Je​że​li ge​ne​rał każe pra​co​wać po​dwój​nie, to bę​dzie​my pra​co​wać, a je​że​li każe ko​pać la​try​nę, to bę​dzie​my ko​pać. – Tu za​milkł znu​żo​ny. – No, chy​ba że znaj​dzie się ktoś na tyle do​bry, że skoń​czy ro​bo​tę za nas. — Na tyle do​bry? – za​py​tał Va​lyn, któ​ry pró​bo​wał po​zbie​rać my​śli po tym, co usły​szał, sta​ra​jąc się za​ra​zem nie wy​paść z roli. – Po​zwo​lił​bym wam, su​kin​sy​ny, ko​pać do wscho​du słoń​ca, tyl​ko że ten pie​przo​ny Do​na​vic wsa​dził​by mnie w dyby na całą noc, co jest jesz​cze gor​sze niż ma​cha​nie ło​pa​‐ tą dla jej ce​sar​skiej mo​ści, żeby mo​gła ro​bić swo​je kró​lew​skie kup​ki do wła​‐ sne​go kró​lew​skie​go doł​ka. Młod​szy żoł​nierz wzru​szył ra​mio​na​mi, a po​tem od​rzu​cił ło​pa​tę na le​żą​cą w po​bli​żu pry​zmę zie​mi. — Trze​ba było przyjść wcze​śniej – burk​nął, wy​mi​nął Va​ly​na, uniósł kla​‐ pę na​mio​tu i wy​szedł.

— Co za kol​cza​sty gry​zoń wlazł mu w ty​łek i zdechł? – za​py​tał Va​lyn dru​‐ gie​go le​gio​ni​stę, gdy skrzy​dło na​mio​tu opa​dło. — Nie zwra​caj na nie​go uwa​gi – mruk​nął żoł​nierz i po​dał swo​ją ło​pa​tę Va​ly​no​wi. – Hel​lem do​pie​ro co się za​cią​gnął. My​ślał, że le​gia to tyl​ko wiel​ki miecz i pięk​na dziew​czy​na w każ​dym mie​ście… – Za​milkł i po raz pierw​szy uważ​niej przyj​rzał się oczom Va​ly​na. Ten pew​niej ujął ło​pa​tę. Nie chciał skrzyw​dzić star​sze​go żoł​nie​rza, ale wy​star​czył​by je​den okrzyk, żeby cały obóz zwa​lił mu się na kark. Co gor​sza, oka​za​ło​by się wte​dy, że wszyst​kie te śmier​ci: śmierć Fin​na Czar​nej Brze​‐ chwy, śmierć le​gio​ni​sty poj​ma​ne​go przez Urghu​lów i po​słań​ców, któ​rych za​bił, były nie​po​trzeb​ne i bez​sen​sow​ne. Była to dość prze​wrot​na lo​gi​ka, któ​‐ ra ka​za​ła za​bi​jać w imie​niu zmar​łych, lecz je​śli nie chciał się pod​dać, to nie było in​ne​go wyj​ścia. Mógł tam​te​go ogłu​szyć pła​zem ło​pa​ty, nie po​zba​wia​jąc go ży​cia. Za​parł się no​ga​mi o zie​mię. — Co się sta​ło z two​imi ocza​mi? – za​py​tał wresz​cie żoł​nierz. W py​ta​niu była cie​ka​wość, lecz nie ner​wo​wość. Va​lyn od​dy​chał wol​no. Po​wie​trze w na​mio​cie było dusz​ne, nie​ru​cho​me, bo​ga​te w za​pach świe​żo prze​ko​pa​nej zie​mi, ale nie wy​czu​wał w nim stra​‐ chu. Od​prę​żył się nie​co. — Tak je Be​di​sa stwo​rzy​ła – od​po​wie​dział, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – W dzień są brą​zo​we, ale nocą wy​glą​da​ją na czar​ne. Żoł​nierz jesz​cze chwi​lę mie​rzył go spoj​rze​niem, a po​tem klep​nął po ra​‐ mie​niu. — Nie moja spra​wa. Dzię​ki za zmia​nę przy tej ro​bo​cie. – Wska​zał ręką na dół. – Tak po praw​dzie to nie zo​sta​ło już wie​le ko​pa​nia, może jesz​cze na sto​pę. Po​tem to tyl​ko kwe​stia upięk​sze​nia. — Ni​g​dy nie sły​sza​łem o pięk​nych la​try​nach – po​wie​dział Va​lyn, od​wra​‐ ca​jąc się w stro​nę dołu. — A ja ni​g​dy nie sły​sza​łem o księż​nicz​kach do​cie​ra​ją​cych na miej​sce for​‐ sow​nym mar​szem – od​parł żoł​nierz. – Jesz​cze raz dzię​ki, przy​ja​cie​lu. — Nie dzię​kuj mi – za​opo​no​wał Va​lyn. – Po pro​stu ura​tuj mi dupę, kie​dy zo​ba​czysz ja​kie​goś Urghu​la dźga​ją​ce​go mnie włócz​nią. Żoł​nierz wciąż chi​cho​tał, gdy opusz​czał za sobą skrzy​dło na​mio​tu. Ce​sa​rzo​wa, po​my​ślał po​nu​ro Va​lyn. Spo​dzie​wał się, że do​tarł​szy do An​‐ nu​ru, znaj​dzie il Torn​ję na Nie​cio​sa​nym Tro​nie, a Ada​re od​su​nię​tą na bok, bez​rad​ną i po​grą​żo​ną w smut​ku. Naj​wy​raź​niej nie do​ce​niał swo​jej sio​stry. Była tu​taj, ra​zem z ar​mią w mar​szu, a ra​czej na cze​le tej ar​mii, nie wspo​mi​‐ na​jąc o osob​nych od​dzia​łach Sy​nów Pło​mie​nia. Jed​na ta​jem​ni​ca zo​sta​ła roz​‐ wią​za​na, ale w jaki spo​sób Ada​re za​skar​bi​ła so​bie lo​jal​ność i ob​ję​ła do​wódz​‐ two nad re​li​gij​nym za​ko​nem, nie miał zie​lo​ne​go po​ję​cia. We​dług Dłu​giej Pię​ści za​mor​do​wa​ła prze​cież ich naj​wyż​sze​go ka​pła​na. Ode​tchnął dłu​go i po​wo​li. Miał na​dzie​ję zna​leźć w Ada​re prze​stra​szo​ne​‐

go, lecz chęt​ne​go so​jusz​ni​ka. Za​miast tego oka​za​ło się, że dys​po​nu​je ona peł​‐ nym po​par​ciem za​rów​no wy​znaw​ców In​tar​ry, jak i sa​me​go il Torn​ji. Nie szlo​cha​ła z tę​sk​no​ty za oj​cem, za​stą​pi​ła go. Nie miał szans się do​wie​dzieć, co to wszyst​ko zna​czy, ale, na Sha​ela, nie wy​glą​da​ło to do​brze. Va​lyn sku​pił się na sto​ją​cym przed nim za​da​niu. La​try​na mu​sia​ła wy​glą​‐ dać ład​nie, żeby Ada​re ją za​ak​cep​to​wa​ła, więc przez całą na​stęp​ną go​dzi​nę ko​pał jak sza​lo​ny, ubi​jał zie​mię wo​kół dołu, ka​mie​nie od​kła​dał na bok, a po​‐ tem za​mon​to​wał nad do​łem zgrab​ne sie​dzi​sko. Wa​ży​ło ono po​ło​wę tego co Va​lyn. Śmiesz​ne było trans​por​to​wa​nie cze​goś ta​kie​go pod​czas wo​jen​nej kam​pa​nii, ale jed​nak zna​la​zło się tu​taj, jako ukłon dla de​li​kat​no​ści ce​sar​skie​‐ go ty​łecz​ka Ada​re. Gdy już zro​bił sie​dzi​sko, to po​my​ślał, jak od​mien​ne mu​sia​ło być ich do​‐ świad​cze​nie świa​ta. Va​lyn i Ka​den po​szli inną dro​gą, ale obaj mu​sie​li cięż​ko tre​no​wać, byli szko​le​ni i spraw​dza​ni przez lu​dzi i in​sty​tu​cje cał​ko​wi​cie obo​‐ jęt​ne wo​bec ich po​cho​dze​nia. Ada​re zaś wio​dła roz​kosz​ne ży​cie an​nu​ryj​skiej ary​sto​krat​ki. Ta myśl wzbu​dzi​ła w nim nie​ocze​ki​wa​ny gniew, że mu​siał prze​żyć śmierć swo​ich przy​ja​ciół i sam był zmu​szo​ny do mor​do​wa​nia i zdra​dy, a wszyst​ko to w służ​bie ce​sar​stwa, wszyst​ko w od​we​cie za śmierć ojca i w obro​nie bra​ta. A co ro​bi​ła Ada​re? Wy​le​gi​wa​ła się we wła​snym pa​wi​‐ lo​nie, gdy wy​mę​cze​ni żoł​nie​rze ko​pa​li dla niej la​try​nę. Spo​dzie​wał się, że sio​stra po​mo​że mu od​wró​cić na​rzu​co​ny siłą po​rzą​dek, a na​gle się oka​za​ło, że to ona jest tym na​rzu​co​nym po​rząd​kiem. I nie​wy​klu​‐ czo​ne, po​my​ślał, a skó​ra mu ścier​pła, że na​le​ża​ła też do pier​wot​ne​go spi​sku. Sio​stra, jaką za​pa​mię​tał z dzie​ciń​stwa, nie była ty​pem in​try​gant​ki i mor​der​‐ czy​ni, ale prze​cież wszy​scy się zmie​nia​ją. Od​pę​dził od sie​bie po​dej​rze​nia i oba​wy. Nie mia​ło sen​su spe​ku​lo​wa​nie, gdy za parę go​dzin bę​dzie miał dość in​for​ma​cji, by wszyst​ko wy​ja​śnić. Po​ło​‐ żył ło​pa​tę pod ścia​ną na​mio​tu i jesz​cze raz ro​zej​rzał się uważ​nie. Nie był do koń​ca pe​wien, jak to mia​ło wy​glą​dać, ale nie było tam też zbyt wie​le do uło​że​nia. Gdy​by cze​goś nie do​pa​trzył, to dwaj żoł​nie​rze, któ​rych zwol​nił, mie​li​by za swo​je. Kiw​nął gło​wą z sa​tys​fak​cją, a po​tem sta​nął na drew​nia​nym sie​dzi​sku, się​gnął no​żem w górę i zro​bił na​cię​cie w płót​nie nad gło​wą. Uwa​ża​jąc, żeby nie ro​ze​drzeć go zbyt​nio, wy​su​nął rękę przez otwór, zła​pał za głów​ny maszt i wy​śli​znął się przez dach na ze​wnątrz, w noc. Płót​no ugię​ło się tro​chę, ale było do​brze na​pię​te i wy​trzy​ma​ło, gdy do​brze roz​ło​żył swój cię​żar. Ro​zej​rzał się. Dach na​mio​tu go osła​niał i od​gra​dzał od wi​do​ku z bocz​nych, naj​bli​żej bie​gną​cych ale​jek. Wi​dział da​lej krzą​ta​ją​cych się żoł​nie​rzy, ale noc była ciem​na, a on po​nad​to miał na so​bie swój czar​ny kom​bi​ne​zon. Gdy się tak roz​glą​dał, za​czął pa​dać deszcz, naj​pierw lek​ki, po​tem moc​ny. Za​po​wia​da​ło się nędz​ne cze​ka​nie na zim​nie, ale do​brze wró​ży​ło to, że wi​docz​ność spa​dła do kil​ku kro​ków. Wci​snął pod​bró​dek w blu​zę kom​bi​ne​zo​nu i le​żał spo​koj​‐ nie.

Pierw​si przy​szli aedo​liań​czy​cy trzy​ma​ją​cy przed sobą la​tar​nie. Ich świa​‐ tło od​bi​ja​ło się od lśnią​cych, mo​krych zbroi. Był to ten ro​dzaj błę​du, któ​ry w Ket​tra​lu uczo​no wy​ko​rzy​sty​wać: trzy​ma​nie la​tar​ni wy​so​ko od​bie​ra​ło zdol​ność wi​dze​nia w mro​ku, któ​rą war​tow​ni​cy po​win​ni za​cho​wać. Gor​li​‐ wie pró​bu​jąc roz​świe​tlać cie​nie, nie do​strze​ga​li już nic, co było w cie​niach ukry​te. Va​lyn le​żał ci​cho, pa​trząc, jak się zbli​ża​ją, a póź​niej zaj​rzał przez roz​‐ cię​cie w płót​nie do wnę​trza na​mio​tu, przy​kry​wa​jąc sobą szpa​rę, aby woda nie cie​kła do środ​ka. Je​den z gwar​dzi​stów omiótł spoj​rze​niem wszyst​kie kąty, pod​czas gdy dru​gi szturch​nął nogą le​żą​cą pod płó​cien​ną ścia​ną ło​pa​tę. — Zo​sta​wi​li na​rzę​dzia – za​uwa​żył. Dru​gi wzru​szył ra​mio​na​mi. — Mam to gdzieś. Ża​den nie do​strzegł Va​ly​na. Ty​po​wi aedo​liań​czy​cy, po​my​ślał Va​lyn. Mo​gli spę​dzić całą noc na desz​czu, pil​nu​jąc la​try​ny Ada​re, ale we​wnątrz ża​den nie po​my​ślał, żeby spoj​rzeć w górę. Ro​zej​rzaw​szy się jesz​cze raz wo​ko​ło, obaj gwar​dzi​ści wy​szli, by ob​jąć war​tę. Va​lyn zo​stał sam i sły​szał już tyl​ko bęb​‐ nie​nie desz​czu o płót​no. Mu​sia​ło już być bli​sko pół​no​cy, gdy Ada​re, od​chy​liw​szy skrzy​dło na​mio​‐ tu, we​szła wresz​cie do środ​ka, wy​krę​ca​jąc wło​sy i klnąc pod no​sem na deszcz. Va​lyn był prze​mo​czo​ny do su​chej nit​ki i dy​go​tał z zim​na, lecz ode​pchnął od sie​bie myśl o nie​wy​go​dzie i sku​pił się na sio​strze. Była wyż​sza i chud​sza, niż mu się wy​da​ło, gdy ob​ser​wo​wał ją przez lu​ne​‐ tę, a te​raz, z bli​ska, do​strzegł ma​lu​ją​ce się na jej twa​rzy zmę​cze​nie. Pró​bo​wa​‐ ła bez​sku​tecz​nie otrze​pać z wody swój prze​ciw​desz​czo​wy płaszcz, lecz po chwi​li z wes​tchnie​niem go zdję​ła i po​zwo​li​ła wo​dzie ście​kać na zie​mię. Ku za​sko​cze​niu Va​ly​na mia​ła pod spodem pod​szy​te weł​ną skó​rza​ne ubra​nie le​gii, oczy​wi​ście lep​szej ja​ko​ści niż to, któ​re przy​dzie​la​no zwy​kłym żoł​nie​‐ rzom, lecz znacz​nie prak​tycz​niej​sze od suk​ni i klej​no​tów, któ​rych się spo​‐ dzie​wał. — Upar​ci, prze​klę​ci sza​leń​cy – mruk​nę​ła i po​de​szła do sie​dzi​ska, po​trzą​‐ sa​jąc gło​wą i sza​mo​cząc się z gu​zi​kiem od spodni. Naj​wy​raź​niej wciąż prze​‐ ży​wa​ła ja​kąś wcze​śniej​szą roz​mo​wę. – Cała miej​sco​wa lud​ność sko​czy nam do gar​dła, za​nim zo​ba​czy​my Urghu​lów… Va​lyn po​wo​li prze​mie​ścił się po da​chu na​mio​tu i wsu​nął gło​wę oraz ra​‐ mio​na w roz​cię​cie. Woda chlu​snę​ła do środ​ka, gdy zmie​nił po​zy​cję. Ada​re spoj​rza​ła w górę i na jej twa​rzy po​ja​wił się gry​mas prze​stra​chu. Va​lyn wsko​czył do środ​ka, wy​ko​nu​jąc ob​rót w po​wie​trzu i lą​du​jąc pew​nie na no​gach. Ada​re otwo​rzy​ła usta, lecz on owi​nął ra​mie​niem jej szy​ję, dła​wiąc okrzyk wraz z do​pły​wem po​wie​trza. Gdy za​czę​ła się szar​pać, pod​ciął jej nogi ko​la​nem i po​ło​żył ją na mo​krej zie​mi. — Je​stem Va​lyn – syk​nął jej do ucha. Deszcz bi​ją​cy o płó​cien​ny dach był

do​sta​tecz​nie gło​śny, by za​głu​szyć wszyst​kie od​gło​sy poza krzy​kiem, lecz Va​‐ lyn wo​lał nie ry​zy​ko​wać. – Ada​re, to ja, Va​lyn. Twój brat. Za​mar​ła bez ru​chu. Po​tem zaś, gdy Va​lyn już miał ją uwol​nić, rzu​ci​ła się i ze zdwo​jo​ną fu​rią wcze​pi​ła w jego rękę. Z de​ter​mi​na​cją przy​ci​snął ją po​‐ now​nie. — Ogłu​szę cię, je​śli będę zmu​szo​ny – po​wie​dział. – Prze​stań się mio​tać. Nie mam za​mia​ru cię skrzyw​dzić. Chcę po​roz​ma​wiać. Jej mię​śnie zno​wu zwiot​cza​ły. — Prze​pra​szam, że cię prze​stra​szy​łem – cią​gnął. – Mu​sia​łem z tobą po​ga​‐ dać, a to był je​dy​ny spo​sób. Zwol​nił nie​co chwyt i tym ra​zem Ada​re nie pró​bo​wa​ła się wy​rwać. — Nie wpa​dłeś na po​mysł, żeby wje​chać do obo​zu i za​py​tać o mnie? – spy​ta​ła. Mó​wi​ła ci​cho, lecz w jej gło​sie sły​chać było gniew i strach. – W Ket​‐ tra​lu was tego nie uczą? — Nie​spe​cjal​nie. Poza tym il Torn​ja kon​tro​lu​je obóz. Po dzie​się​ciu kro​‐ kach zła​pa​li​by mnie i za​ku​li. — Nie ro​zu​miesz – po​wie​dzia​ła. — Nie, nie ro​zu​miem. Nie ro​zu​miem też tej ar​mii ani tego, że ma​sze​ru​‐ jesz na jej cze​le. O to wła​śnie chcia​łem cię za​py​tać. A te​raz, czy mogę cię już pu​ścić? Za​brzmia​ło to ostrzej, niż za​mie​rzał, Ada​re za​wa​ha​ła się, a po​tem ski​nę​ła gło​wą. Va​lyn zwol​nił chwyt, a ona wy​rwa​ła mu się, wsta​ła i spoj​rza​ła na nie​go pło​ną​cy​mi oczy​ma. Nie​mal czuł bi​ją​cy od nich żar. Ada​re otwo​rzy​ła usta jak do krzy​ku, a Va​lyn za​marł, go​tów zła​pać ją po​now​nie. Gdy prze​mó​wi​ła, jej głos był ci​chy, ale sły​chać w nim było ogrom​ne na​pię​cie: — A więc na​praw​dę zo​sta​łeś zdraj​cą. Nie chcia​łam w to wie​rzyć. Po​krę​cił gło​wą ze znu​że​niem. — Tyl​ko tak ci po​wie​dzia​no. To nie​praw​da. — Czyż​by? – Prze​chy​li​ła gło​wę. – Dla​cze​go nie mó​wisz mi praw​dy? Va​lyn zer​k​nął w stro​nę wej​ścia do na​mio​tu. Nie miał po​ję​cia, ile cza​su Ada​re zwy​kle spę​dza na osob​no​ści, ale prę​dzej czy póź​niej aedo​liań​czy​cy na ze​wnątrz za​czną się nie​po​ko​ić. Za​pew​ne prę​dzej. — Nie mamy cza​su – od​parł. – Ucie​kłem z Wysp, żeby od​na​leźć Ka​de​na. — Żeby go za​bić. — Żeby go ochro​nić. Mi​ci​jah Ut i Ta​rik Adiv już tam byli. Wy​mor​do​wa​li mni​chów i bra​ko​wa​ło za​le​d​wie kil​ku go​dzin, żeby zro​bi​li to samo z Ka​de​‐ nem. — I ty go ura​to​wa​łeś. Ski​nął gło​wą. — To gdzie on jest? – Ada​re roz​ło​ży​ła ręce. — Gdzie in​dziej – od​rzekł Va​lyn. – Pró​bu​je do​wie​dzieć się tego sa​me​go co ja: kto za​bił na​sze​go ojca.

Pa​trzył na jej re​ak​cję, usi​ło​wał wy​czy​tać coś z jej twa​rzy, gdy ob​li​za​ła war​gi, skie​ro​wa​ła wzrok ku wyj​ściu, a po​tem po​now​nie spoj​rza​ła mu w oczy. Czuł woń jej zde​ner​wo​wa​nia, ale wy​czu​wał jesz​cze coś in​ne​go, głęb​sze​go. Wy​zwa​nie? Na​gle po​wzię​tą de​cy​zję? — Ran il Torn​ja – po​wie​dzia​ła wresz​cie. – Na​sze​go ojca za​bił ke​na​rang. Ser​ce pod​sko​czy​ło mu w pier​si gwał​tow​nie jak osza​la​łe zwie​rzę. Fu​ria ścię​ła krew w ży​łach. Od​kąd Ba​len​din po raz pierw​szy wska​zał na il Torn​ję jako mor​der​cę, Va​lyn czuł, jak gniew ro​śnie w nim nie​ustan​nie, ni​czym tru​‐ ją​ca ro​śli​na, lecz po​wstrzy​my​wa​ły go i trzy​ma​ły w ry​zach wąt​pli​wo​ści. Krwio​pij​cy nie moż​na było ufać. Ba​len​din był kłam​cą. Va​lyn po​wta​rzał to so​bie wciąż, gdy prze​mie​rza​li step, prze​kra​cza​li rze​kę, a po​tem je​cha​li przez głę​bo​kie lasy wo​kół Ty​sią​ca Je​zior. Ba​len​din kła​mie. Za​cze​kaj, aż do​‐ wiesz się ca​łej praw​dy. Ba​len​din kła​mie. A te​raz, jak ostrze wy​mie​rzo​ne w twarz, ob​ja​wi​ła się praw​da. Przez chwi​‐ lę stał bez ru​chu, czu​jąc, jak za​le​wa go fala gnie​wu, nie​mal go​tów wy​biec z na​mio​tu, za​rżnąć aedo​liań​czy​ków i po​gnać mię​dzy żoł​nie​rzy w po​szu​ki​‐ wa​niu ke​na​ran​ga. Po​wo​li, bar​dzo po​wo​li od​zy​skał pa​no​wa​nie nad sobą. Za​‐ bi​je il Torn​ję, ale przed​tem musi uzy​skać wię​cej in​for​ma​cji, żeby mieć pew​‐ ność. — A za​tem Dłu​ga Pięść i Ba​len​din wca​le nie kła​ma​li – po​wie​dział wol​no chra​pli​wym gło​sem. Po​krę​cił gło​wą. – Co więc tu​taj ro​bisz, u jego boku? Co tu robi Ar​mia Pół​no​cy, na Sha​ela? Dla​cze​go na​zy​wa​ją cię ce​sa​rzo​wą? Zi​gno​ro​wa​ła jego py​ta​nia. — By​łeś z Dłu​gą Pię​ścią? — To on ostrzegł mnie przed il Torn​ją. Mu​sia​łem usły​szeć to do​pie​ro od pie​przo​ne​go Urghu​la. — Nie – za​pro​te​sto​wa​ła Ada​re, krę​cąc gło​wą. – Zro​zu​mia​łeś wszyst​ko nie tak. Sy​tu​acja jest bar​dziej skom​pli​ko​wa​na, niż ci się wy​da​je. — Co tu jest ta​kie​go trud​ne​go do zro​zu​mie​nia? – spy​tał Va​lyn. – Ke​na​‐ rang za​mor​do​wał nam ojca. To woj​sko​wy za​mach sta​nu. Wy​da​je mi się to cał​kiem pro​ste. — Ran go za​bił – rzu​ci​ła Ada​re – bo San​li​tun za​bi​jał ce​sar​stwo, a w każ​‐ dym ra​zie po​zwa​lał mu umie​rać. Twój przy​ja​ciel Dłu​ga Pięść pla​no​wał in​‐ wa​zję, a te​raz jej do​ko​nu​je. To dla​te​go przy​by​ła tu ar​mia. – Spoj​rza​ła na nie​‐ go uważ​nie. – A może po​mi​nął tę część, gdy gwa​rzy​li​ście so​bie nad cza​recz​‐ ką ta? Va​lyn już otwo​rzył usta, by gniew​nie od​po​wie​dzieć, ale się po​wstrzy​mał. Spo​dzie​wał się, że Ada​re albo po​twier​dzi, albo za​prze​czy sło​wom Dłu​giej Pię​ści; po​mysł, że może zro​bić jed​no i dru​gie, nie przy​szedł mu do gło​wy. Po​‐ wró​cił my​śla​mi do wiel​kie​go obo​zu na pół​noc od Bia​łej Rze​ki, do dzie​siąt​‐ ków ty​się​cy jeźdź​ców zgro​ma​dzo​nych o milę od an​nu​ryj​skiej gra​ni​cy. Sza​‐ man utrzy​my​wał, że to siły de​fen​syw​ne, ale oczy​wi​ście mógł kła​mać. — Je​śli na​wet Dłu​ga Pięść do​ko​nu​je na​jaz​du – za​czął wol​no – to w jaki

spo​sób urghul​skie za​gro​że​nie uspra​wie​dli​wia zdra​dę i mor​der​stwo? — Na słod​kie świa​tło In​tar​ry, Va​ly​nie – prych​nę​ła Ada​re – my​ślisz, że nie zma​ga​łam się z tym py​ta​niem? Nie wiesz, że każ​de​go prze​klę​te​go dnia było ono dla mnie jak nóż wbi​ty mię​dzy że​bra? – Jej cia​ło ze​sztyw​nia​ło. Drża​ła. Wy​glą​da​ła tak, jak​by mia​ła go ude​rzyć albo się roz​pła​kać, a może zro​bić jed​‐ no i dru​gie. – Ko​cha​łam na​sze​go ojca, ko​cha​łam bar​dziej, niż ty kie​dy​kol​‐ wiek ko​cha​łeś, ba​wiąc się w żoł​nie​rzy​ka na tych swo​ich tro​pi​kal​nych wy​‐ spach. Tyl​ko że ja roz​ma​wia​łam z nim o po​dat​kach, woj​sko​wych wer​bun​‐ kach, pra​wach użyt​ko​wa​nia ka​na​łów i ce​nach cho​ler​ne​go ryżu. Tyl​ko ja na​‐ praw​dę go zna​łam. Tyl​ko ja pa​trzy​łam, jak skła​da​no go do gro​bu, a to​bie się te​raz zda​je, że po​ja​wisz się w środ​ku nocy, przy​ło​żysz mi nóż do ple​ców i bę​‐ dziesz po​uczać o ojcu i o tym, co je​ste​śmy win​ni jego pa​mię​ci. – Ob​na​ży​ła zęby, jak​by chcia​ła roz​szar​pać mu gar​dło, ale jej głos był spo​koj​ny, choć na​‐ pię​ty jak cię​ci​wa. – Il Torn​ja pró​bo​wał prze​ko​nać na​sze​go ojca o nie​bez​pie​‐ czeń​stwie, ale mu się nie uda​ło. Oj​ciec był do​brym ce​sa​rzem na czas po​ko​ju. Był wiel​kim ce​sa​rzem, lecz nie do​ce​niał wo​jen​nych za​gro​żeń. — Tak czy owak jest to za​mach sta​nu – od​parł Va​lyn. – Były inne spo​so​by roz​wią​za​nia tego pro​ble​mu. Spo​so​by, któ​re nie wy​ma​ga​ły za​bi​ja​nia i zdra​‐ dy. Il Torn​ja mnie też pró​bo​wał do​paść, Ada​re. I pró​bo​wał za​bić Ka​de​na. Tu cho​dzi nie tyl​ko o obro​nę An​nu​ru, on usi​łu​je uni​ce​stwić cały ród Mal​ke​‐ enia​nów. – Tu za​milkł, mie​rząc ją zna​czą​cym spoj​rze​niem. – Poza tobą rzecz ja​sna. Ada​re się za​wa​ha​ła, a na jej twa​rzy po​ja​wił się wy​raz zmie​sza​nia. Po raz pierw​szy Va​lyn wy​czuł u niej za​pach wąt​pli​wo​ści, cięż​ki jak woń roz​kła​du w le​sie po ty​go​dniu desz​czu. — To nie był on – rze​kła wresz​cie. – Po​wie​dział mi, że to nie on chciał za​‐ bić was dwóch. — Och, po​wie​dział ci. To musi być praw​da. Co dziw​ne, Pierw​sza Tar​cza Gwar​dii Aedo​liań​skiej i rad​ca Mi​zra​nu prze​mie​rzy​li po​ło​wę Va​shu z od​dzia​‐ łem żoł​nie​rzy z nie​wąt​pli​wym za​mia​rem za​mor​do​wa​nia no​we​go ce​sa​rza i, co jesz​cze dziw​niej​sze, ke​na​rang-re​gent, któ​ry już się przy​znał do za​mor​do​‐ wa​nia ostat​nie​go ce​sa​rza, nie miał z tym wszyst​kim nic wspól​ne​go? Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko i wy​pro​sto​wa​ła się. — Je​śli na​wet miał, to jest to bez zna​cze​nia. Va​lyn roz​dzia​wił usta. — Bez zna​cze​nia? Po​wiedz mi, ja​kim cho​ler​nym spo​so​bem jest to bez zna​cze​nia, Ada​re! Je​śli przy​cho​dzą po cie​bie w nocy, je​śli lu​dzie opła​ce​ni przez ke​na​ran​ga za​bi​ja​ją tych, któ​rych ko​chasz, je​śli nisz​czą cały twój świat, to wy​ja​śnij mi cho​ciaż, dla​cze​go jest to bez zna​cze​nia. — Nie mia​łam na my​śli… — Wiem – prze​rwał jej – co masz na my​śli: że to naj​lep​sze dla An​nu​ru i że po​trze​bu​je​my ke​na​ran​ga, że to po​świę​ce​nie dla wyż​sze​go do​bra. – Splu​‐ nął na ubi​tą zie​mię. – Pie​przyć to. Pie​przyć. Il Torn​ja może so​bie mó​wić

praw​dę i może kła​mać. Gów​no mnie to ob​cho​dzi. Za​mor​do​wał na​sze​go ojca. Za​mor​do​wał Ha Lin, co praw​da po​śred​nio, ale rów​nie pew​nie, jak​by sam to zro​bił… — Ha Lin? – za​py​ta​ła. — Nie​waż​ne – od​parł po​nu​ro, po​wścią​ga​jąc wście​kłość. – Jest win​ny. A ja do​pil​nu​ję, żeby uj​rzeć jego tru​pa. Ada​re wy​dę​ła war​gi. — Nie mo​żesz. — A niby dla​cze​go? – za​py​tał Va​lyn. – Z po​wo​du tego? – Tu mach​nął ręką w stro​nę cią​gną​ce​go się na ze​wnątrz obo​zu. – Spę​dzi​łem pra​wie dzie​sięć lat, aby na​uczyć się omi​jać ta​kie prze​szko​dy, Ada​re. Je​stem tu​taj i roz​ma​wiam z tobą. I mogę do​trzeć do nie​go. Do​trzeć i wpa​ko​wać mu nóż w ser​ce. — Nie mam na my​śli ar​mii – stwier​dzi​ła. – Może na​wet masz ra​cję. Może on za​słu​gu​je na śmierć. Cho​dzi mi tyl​ko o to, że nie wol​no ci zro​bić tego te​‐ raz. Być może nie zwró​ci​łeś na to uwa​gi, ale lada mo​ment cze​ka nas bi​twa i co​kol​wiek po​wie​dział ci twój nowy przy​ja​ciel Dłu​ga Pięść, nie jest to bi​twa, do któ​rej An​nur dą​żył. To nie jest taki zwy​kły ple​mien​ny wódz, Va​ly​nie. Po raz pierw​szy od nie​pa​mięt​nych cza​sów Urghu​lo​wie są zjed​no​cze​ni. Zjed​‐ no​czy​li się i do​szli do na​szej gra​ni​cy. Spra​wił to Dłu​ga Pięść. Sys​te​ma​tycz​nie za​bi​jał wszyst​kich, któ​rzy mu się prze​ciw​sta​wia​li, a wie​lu Urghu​lów było prze​ciw​ko nie​mu, przy​naj​mniej na po​cząt​ku. On nad​cią​ga i nie​sie ze sobą swój krwa​wy kult i ofia​ry z lu​dzi… nad​cią​ga w licz​bie bli​sko mi​lio​na wo​‐ jow​ni​ków i ktoś musi go za​trzy​mać. Wpa​try​wa​ła się w nie​go zdy​sza​na. Deszcz bęb​nił o dach na​mio​tu. — Co​kol​wiek il Torn​ja zro​bił – pod​ję​ła w koń​cu – jest ge​niu​szem, kimś wię​cej niż bły​sko​tli​wym do​wód​cą. Jest naj​lep​szym ge​ne​ra​łem od dzie​się​ciu po​ko​leń. Żoł​nie​rze pój​dą za nim wszę​dzie i zro​bią dla nie​go wszyst​ko. – Po​‐ krę​ci​ła gło​wą. – My​ślisz, że po​zo​sta​wi​ła​bym go przy ży​ciu, gdy​by był jesz​cze jed​nym spra​gnio​nym wła​dzy żoł​da​kiem? Za​mor​do​wał na​sze​go ojca, Va​ly​‐ nie, i zro​bił to z zim​ną krwią. Kie​dy uzna​łam, że zro​bił to Uinian, do​pil​no​‐ wa​łam, żeby drań spło​nął na wę​giel we wła​snej świą​ty​ni. Zro​bi​ła​bym to samo i tym ra​zem, ale nie moż​na. Urghu​lo​wie nad​cho​dzą. W wiel​kiej licz​‐ bie. Mają ko​nie. Mają nad nami prze​wa​gę. My mamy tyl​ko Rana il Torn​ję. Nie​na​wi​dzę go, Va​ly​nie. Tyl​ko Pani Świa​tła wie, jak bar​dzo nie​na​wi​dzę, ale go po​trze​bu​je​my. Gdy​by​śmy go nie mie​li, Urghu​lo​wie by wy​gra​li. Va​lyn pa​trzył zdu​mio​ny. Ada​re naj​wy​raź​niej wie​rzy​ła w to, co mówi. Nie​ste​ty lu​dziom od da​wien daw​na zda​rza​ło się ży​wić błęd​ne prze​ko​na​nia. — Są inni ge​ne​ra​ło​wie – po​wie​dział ła​god​nie, pró​bu​jąc ją prze​ko​nać. — Nie tacy jak on – od​par​ła Ada​re nie​co tward​szym gło​sem. Wska​za​ła ge​stem poza ścia​ny na​mio​tu. – Wi​dzia​łeś tamę? Wi​dzia​łeś, co on robi z tamą? Va​lyn po​trzą​snął gło​wą. — Gów​no mnie ob​cho​dzi, co on robi z tą pie​przo​ną tamą…

— A mię​dzy in​ny​mi z tego po​wo​du jest nam po​trzeb​ny. Bo lu​dzie tacy jak ty i ja nie my​ślą w taki spo​sób jak on. On do​wo​dził ludź​mi i wy​gry​wał bi​‐ twy od… bar​dzo daw​na, Va​ly​nie. Nie mogę ci po​zwo​lić, że​byś go za​bił. Jak już zwy​cię​ży​my Urghu​lów, pro​szę bar​dzo, ale nie wcze​śniej. Nie te​raz. — Nie mo​żesz mnie po​wstrzy​mać, Ada​re. Ski​nę​ła gło​wą. — Mogę krzyk​nąć. — A ja mogę cię za​bić. — Na​praw​dę gro​zisz, że za​bi​jesz wła​sną bez​bron​ną sio​strę? — Do​pro​wa​dzę to do koń​ca. Ada​re zbla​dła, wi​dząc wy​raz jego twa​rzy, ale nie ustą​pi​ła. — Je​że​li mnie za​bi​jesz, po​nie​siesz klę​skę. Aedo​liań​czy​cy znaj​dą moje cia​‐ ło, do​my​ślą się, że to ty, i po​dwo​ją straż wo​kół ke​na​ran​ga. Po​tro​ją. Va​lyn się za​wa​hał. Trzy​ma​ła go w sza​chu. Po​mi​mo but​nych de​kla​ra​cji doj​ście do il Torn​ji sta​wa​ło się pra​wie nie​moż​li​we. Nie mo​gąc wy​ko​rzy​stać ele​men​tu za​sko​cze​nia, nie miał naj​mniej​szych szans. — Po​słu​chaj – po​wie​dzia​ła Ada​re, po raz pierw​szy kła​dąc dłoń na jego ra​‐ mie​niu. – Po pro​stu za​cze​kaj. Po​zwól ar​mii ru​szyć na pół​noc. Po​zwól nam sto​czyć bi​twę pod wo​dzą il Torn​ji. Po​tem sama po​mo​gę ci go za​bić. — Jesz​cze parę mi​nut temu bro​ni​łaś tego czło​wie​ka – stwier​dził Va​lyn, mru​żąc oczy. — Parę mi​nut temu nie zna​łam jesz​cze peł​nych roz​mia​rów jego zdra​dy i nie wie​dzia​łam, że pró​bo​wał za​bić cie​bie i Ka​de​na – od​par​ła su​cho Ada​re. – Ko​cham An​nur, ale ko​cha​łam też na​sze​go ojca. Te​raz po​trze​bu​je​my ke​na​‐ ran​ga. Wy​ko​rzy​staj​my go. Ale nie bę​dzie​my po​trze​bo​wa​li go za​wsze. Va​lyn zwa​żył jej sło​wa. Nie spo​dzie​wał się, że jego sio​stra bę​dzie tak bez​‐ względ​na i upar​ta, ale jej ar​gu​men​ty tra​fi​ły mu do prze​ko​na​nia, zwłasz​cza w sy​tu​acji, gdy Dłu​ga Pięść już stał nad Czar​ną Rze​ką. Za​bi​cie ge​ne​ra​ła ob​ni​‐ ży​ło​by mo​ra​le, a po​sta​wie​nie na cze​le ar​mii nie​spraw​dzo​ne​go do​wód​cy mo​‐ gło prze​są​dzić o klę​sce. Po​wró​cił my​śla​mi do Dłu​giej Pię​ści, do blizn na cie​le sza​ma​na i dra​pież​ne​go wy​ra​zu jego oczu. Ran il Torn​ja nie był je​dy​nym za​‐ bój​cą, któ​re​go na​le​ża​ło się strzec, to jed​no było pew​ne. Tym le​piej, je​śli ci dwaj wy​nisz​czą się na​wza​jem. — Gdzie on za​mie​rza sto​czyć bi​twę? — Na pół​noc​nym krań​cu je​zio​ra – od​rze​kła Ada​re. – W ma​łym mia​stecz​‐ ku o na​zwie Andt-Kyl. To tam Urghu​lo​wie chcą się prze​pra​wić przez Czar​ną Rze​kę. Il Torn​ja twier​dzi, że to ostat​nia szan​sa, by ich za​trzy​mać, za​nim we​‐ drą się w gra​ni​ce ce​sar​stwa. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Ni​g​dy nie zdą​ży​cie tam na czas. Tam są same gę​stwi​ny i mo​kra​dła. Nic, co by choć z grub​sza przy​po​mi​na​ło ścież​kę. — Ke​na​rang wie, co robi, Va​ly​nie – stwier​dzi​ła Ada​re. Va​lyn ski​nął wol​no gło​wą.

— W po​rząd​ku. A więc Andt-Kyl. Sto​czy bi​twę pod Andt-Kyl, a kie​dy bi​‐ twa się za​koń​czy, tam umrze. — Nie mu​sisz ru​szać na pół​noc, Va​ly​nie – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Mo​żesz za​cze​kać tu​taj. Za​bi​jesz go, kie​dy ar​mia wró​ci na po​łu​dnie. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie. Bi​twy to rzecz nie do prze​wi​dze​nia. Od​dzia​ły zo​sta​ją wy​bi​te albo lą​du​ją w in​nym miej​scu. Gu​bią się lu​dzie. Naj​le​piej bę​dzie za​bić go za​raz po bi​twie, w za​mie​sza​niu. Sza​leń​stwo po​le​ga​ło na tym, że cały ten plan rze​czy​wi​ście mógł się udać. Cha​os tuż po bi​twie dał​by mu spo​re szan​se. I z pew​no​ścią za​bi​cie il Torn​ji bę​dzie ła​twiej​sze tam niż w środ​ku sta​ran​nie bro​nio​ne​go obo​zu. — Tyl​ko za​pew​nij mnie, że rze​czy​wi​ście po​cze​kasz na ko​niec bi​twy – na​‐ le​ga​ła Ada​re. Va​lyn ski​nął gło​wą. Kil​ka dni dłu​żej. Tyl​ko kil​ka dni, a po​tem wbi​je ostrze w ple​cy ke​na​ran​ga. W koń​cu może te parę dni za​cze​kać. Wszedł na sie​dzi​sko la​try​ny, go​tów wcią​gnąć się przez płót​no na dach, lecz wstrzy​mał się na krót​ką chwi​lę i raz jesz​cze spoj​rzał w twarz Ada​re. Jej oczy go​rza​ły. — I jesz​cze jed​no – po​wie​dział. – Ka​den żyje. Tron na​le​ży do nie​go. A kie​‐ dy to wszyst​ko się za​koń​czy, zwró​cisz mu go.

39

C

za​rne ubra​nia czy nie, to bez zna​cze​nia – oznaj​mił Tre​vor Larch, zwa​‐ li​sty męż​czy​zna z wiel​ką kasz​ta​no​wa​tą bro​dą, peł​nią​cy w Andt-Kyl funk​cję bur​mi​strza. Gó​ro​wał wzro​stem nad Pchłą, a poza tym, jak​by dla pod​kre​śle​nia swo​ich słów i swe​go wzro​stu, pod​szedł o krok bli​żej i wci​snął pa​luch w pierś do​‐ wód​cy Skrzy​dła. Była to ostat​nia rzecz, ja​kiej im było trze​ba. Gdzieś nie​da​le​‐ ko Dłu​ga Pięść być może prze​pra​wiał już swo​ich jeźdź​ców przez Czar​ną Rze​‐ kę, a oni sta​li tu​taj, wy​kłó​ca​jąc się z na​czel​ni​kiem ja​kie​goś mało zna​czą​ce​go mia​stecz​ka na za​du​piu ce​sar​stwa. Co gor​sza, do​bra po​ło​wa jego miesz​kań​‐ ców przy​bie​gła na głów​ny plac zwa​bio​na wi​do​kiem ogrom​ne​go pta​szy​ska, a te​raz śle​dzi​ła roz​gry​wa​ją​ce się wi​do​wi​sko. — Sami wy​star​cza​ją​co do​brze po​tra​fi​my o sie​bie za​dbać. – Tu na​stą​pi​ło szturch​nię​cie pa​lu​chem. – Dla​cze​go więc nie od​le​ci​cie na po​łu​dnie? – Dru​gie szturch​nię​cie. – Tam, skąd przy​by​li​ście? Pchła mil​czał i trwał nie​po​ru​szo​ny. — Poza tym – cią​gnął bur​mistrz pod​bu​do​wa​ny do​tych​cza​so​wym suk​ce​‐ sem – za cho​le​rę nie wiem, jaki to gów​nia​ny urzę​das po​sta​no​wił, że do​pusz​‐ cza​nie ko​biet do wal​ki to do​bry po​mysł, ale po​wiem wam jed​no i po​wiem to tyl​ko raz, więc słu​chaj​cie uważ​nie. — Słu​cham – od​parł spo​koj​nie Pchła. Larch zmarsz​czył brwi i na​tę​żył głos, żeby wszy​scy na pla​cu go sły​sze​li. — Prze​wo​dzę temu mia​stu od dwu​dzie​stu trzech lat i od ni​ko​go nie przyj​mu​ję roz​ka​zów, a już zwłasz​cza – stwier​dził, wska​zu​jąc tłu​stym pal​‐ cem na Gwen​nę – od ja​kiejś zdzi​ry o po​ło​wę młod​szej ode mnie, któ​rej się wy​da​je, że no​sze​nie mie​cza uczy​ni z niej męż​czy​znę. – Za​re​cho​tał na tę myśl. – Może bym ją wy​pie​przył – do​dał, roz​kła​da​jąc ręce, co wy​wo​ła​ło zdaw​ko​we śmie​chy w tłu​mie – ale na pew​no bym jej nie słu​chał. – Tu od​wró​cił się do Pchły i znów dźgnął go pal​cem. – Ka​pu​jesz? Pchła kiw​nął gło​wą i pchnął go ostrzem w szy​ję. Larch ru​nął na zie​mię jak wo​rek ka​mie​ni, a krew try​snę​ła na pia​sek. Gwen​na pa​trzy​ła w osłu​pie​niu. Nie było żad​ne​go ostrze​że​nia, żad​nej eska​la​‐ cji. Tyl​ko spo​kój, a po nim śmierć i znów spo​kój. Wów​czas Pyr​re za​czę​ła się

śmiać. — W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła. – Może jed​nak na​uczy​my się współ​pra​co​‐ wać. Miesz​kań​com Andt-Kyl uwie​rze​nie w to, co zo​ba​czy​li, za​ję​ło kil​ka ude​‐ rzeń ser​ca wię​cej. Po​tem jed​nak inny męż​czy​zna, niż​szy, lecz szer​szy w ra​‐ mio​nach od Lar​cha, rzu​cił się na Pchłę z ry​kiem, trzy​ma​jąc dłu​gi nóż. Pchła za​bił go tak​że. Gwen​na się​gnę​ła za ple​cy po miecz, lecz Try​ton ją po​wstrzy​mał. — Nie rób z tego wal​ki – mruk​nął. Gwen​na naj​pierw spoj​rza​ła na Pchłę, po​tem na Afo​ry​stę. — On sam prze​cież za​bi​ja – syk​nę​ła. — Za​bi​ja​nie to nie wal​ka – od​parł Try​ton. – Ci bied​ni lu​dzie ni​g​dy cze​goś ta​kie​go nie wi​dzie​li. Nie wie​dzą, co po​cząć z go​ściem, któ​ry wy​lą​do​wał na wiel​kim pta​ku i za​bił im bur​mi​strza. Nie wie​dzą, jak za​re​ago​wać. Je​śli jed​nak wyj​mie​my mie​cze… – do​dał, wy​dąw​szy usta – to cała spra​wa za​cznie wy​glą​dać jak zwy​kła rą​ba​ni​na, a w tych osa​dach drwa​li do​brze wie​dzą, co zna​czy rą​ba​ni​na. Prze​czy​ło to jej in​stynk​tow​nym od​ru​chom, lecz opu​ści​ła ręce. Ża​den z po​zo​sta​łych ket​tra​low​ców na​wet nie drgnął. Pchła spoj​rzał na dwa le​żą​ce u jego stóp tru​py, a póź​niej po​wiódł spoj​rze​niem po zgro​ma​dzo​nych. Nie prze​mó​wił bar​dzo gło​śno, lecz na tyle do​no​śnie, że wszy​scy sły​sze​li jego sło​‐ wa. — Urghu​lo​wie nad​cho​dzą. Za​trzy​ma​cie ich. Fala za​mie​sza​nia i nie​chę​ci prze​bie​gła przez tłum. Wie​lu uchodź​ców z ma​łych osad na pół​noc​nym wscho​dzie do​tar​ło już do Andt-Kyl, ob​no​sząc swo​je rany i opo​wia​da​jąc o spa​lo​nych far​mach i wy​mor​do​wa​nych ro​dzi​‐ nach. Co naj​dziw​niej​sze, nie wzbu​dzi​ło to w mia​stecz​ku pa​ni​ki. Naj​wy​raź​‐ niej są​dzo​no, że są to na​pa​dy luź​nych grup, a nie na​jazd nad​cią​ga​ją​cej ku nim ogrom​nej ar​mii. — To wy ich za​trzy​ma​cie! – krzyk​nął ktoś z tłu​mu. – Wy je​ste​ście wo​‐ jow​ni​ka​mi. My je​ste​śmy tu​taj, żeby zaj​mo​wać się wy​rę​bem. — Po przej​ściu tych jeźdź​ców nie bę​dzie was tu wca​le – rzekł Pchła. – Za​‐ bi​ją więk​szość z was, a resz​tę zło​żą w ofie​rze Me​sh​ken​to​wi i po​wo​li za​mę​czą ogniem i że​la​zem. Wa​sze mia​stecz​ko spa​lą na po​piół. Lu​dzie na po​łu​dnio​‐ wym koń​cu Je​zio​ra Bli​zny i w ca​łym Aats-Kyl będą sły​szeć wa​sze wrza​ski. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Bę​dzie​cie pró​bo​wa​li ucie​kać, ale do​go​nią was i stra​‐ tu​ją koń​mi. Ma​cie ja​kieś szan​se, je​śli scho​wa​cie się na ba​gnach. Daw​no nie by​łem w ta​kim mia​stecz​ku, lecz ni​g​dy nie uwa​ża​łem drwa​li za ban​dę ta​‐ kich, co ucie​ka​ją i się cho​wa​ją. — My nie ucie​ka​my – po​wie​dział mło​dy męż​czy​zna, szczu​plej​szy od Lar​‐ cha, ale dużo wyż​szy od Pchły. Trzy​mał w ręku duży bo​sak do prze​cią​ga​nia bali, któ​re​go ostry ko​niec lśnił w słoń​cu, ale słu​żył mu te​raz bar​dziej jako opar​cie niż broń. – Nie ucie​ka​my, ale mamy tu swo​je spo​so​by za​ła​twia​nia

spraw, a za​bi​cie bur​mi​strza do nich nie pa​su​je. Pchła zer​k​nął na bo​sak, a po​tem zmie​rzył wzro​kiem męż​czy​znę. — Jak na cie​bie wo​ła​ją, synu? — Mo​ściarz – od​parł. Pchła ski​nął gło​wą. — To mi od​po​wia​da. – Po​wiódł wzro​kiem po lu​dziach i wska​zał sto​ją​cą na prze​dzie sta​rusz​kę ubra​ną w wy​tłusz​czo​ny weł​nia​ny swe​ter. – Jaki jest we​dług cie​bie Mo​ściarz, ma​tecz​ko? Zmarsz​czy​ła brwi, sły​sząc skie​ro​wa​ne do sie​bie py​ta​nie, zer​k​nę​ła przez ra​mię w ocze​ki​wa​niu wspar​cia, a gdy nie zna​la​zła żad​ne​go, spoj​rza​ła zno​wu na Pchłę. — To do​bry czło​wiek. — Wda​je się w bój​ki? — Nie. Nie wty​ka nosa w cu​dze spra​wy. Spo​koj​ny gość. Pchła kiw​nął gło​wą. — Lu​bię spo​koj​nych go​ści. Mo​ścia​rzu, je​steś bur​mi​strzem. Mo​ściarz się skrzy​wił. — Nie mo​żesz zro​bić mnie bur​mi​strzem. — Wła​śnie cię mia​no​wa​łem. Zgod​nie z wy​jąt​ko​wym za​rzą​dze​niem wo​‐ jen​nym. Pa​ra​graf pięć​dzie​siąt sześć. Afo​ry​sta wzru​szył ra​mio​na​mi. — Coś o po​dat​kach zbo​żo​wych, o ile pa​mię​tam – szep​nął. — Czy​li nie… — Nie. Mo​ściarz wy​da​wał się zmie​sza​ny, lecz Pchła po pro​stu po​kle​pał go przy​‐ jaź​nie po ra​mie​niu. — Ty do​wo​dzisz mia​stem, Gwen​na tobą. Gdy​by Gwen​na zgi​nę​ła, za​stą​pi ją An​nick, ale le​piej nie po​zwól Gwen​nie umrzeć. — A co z nią? – za​py​tał mło​dy męż​czy​zna, wska​zu​jąc na Pyr​re. — To jest ge​ne​rał Pyr​re. Jej też masz słu​chać. — A ty do​kąd je​dziesz? Pchła wska​zał ręką w górę, na ob​ło​ki. — Ścią​gnąć ja​kąś po​moc. Z po​łu​dnia. — A co, je​że​li nie przyj​dą w porę? Pchła wzru​szył ra​mio​na​mi. — Za​py​taj Gwen​nę. Jak po​wie​dzia​łem, ona tu do​wo​dzi. † Gwen​nę ku​si​ło, by po​zo​stać dłu​żej na szczy​cie wie​ży sy​gna​ło​wej. Kwa​dra​to​‐ wa ka​mien​na bu​dow​la sta​ła na urwi​sku na za​chod​niej wy​sep​ce Andt-Kyl i roz​ta​czał się z niej wi​dok na je​zio​ro. Mo​ściarz opo​wia​dał, że drwa​le roz​pa​‐ la​li ogień w sze​ro​kim ka​mien​nym za​głę​bie​niu na wie​ży, aby w sztor​mo​wą

po​go​dę kie​ro​wać stat​ki do przy​sta​ni. Gwen​na stat​ki mia​ła gdzieś, ale wie​ża za​pew​nia​ła do​sko​na​łą ob​ser​wa​cję ca​łej oko​li​cy. I co waż​ne, rów​nież odro​bi​‐ nę bło​giej sa​mot​no​ści. Po in​ten​syw​nej na​uce ję​zy​ków i tak​ty​ki, tech​ni​ki wy​bu​rzeń i łucz​nic​twa, opa​try​wa​nia ran i szer​mier​ki w szko​le​niach Ket​tra​lu nie po​zo​sta​ło już miej​‐ sca na choć​by parę uży​tecz​nych su​ge​stii, w jaki spo​sób do​wo​dzić sze​ścio​ma set​ka​mi nie​okrze​sa​nych drwa​li przy​go​to​wu​ją​cych się do obro​ny swe​go mia​stecz​ka. Już na Wy​spach Gwen​na nie za​sły​nę​ła z uro​ku i zdol​no​ści prze​‐ ko​ny​wa​nia, a te​raz, gdy była od​po​wie​dzial​na za opor​ną i na​ro​wi​stą miej​‐ sco​wą po​pu​la​cję, to wo​la​ła​by ra​czej sama wal​czyć z Urghu​la​mi. Na szczy​cie wie​ży mia​ła na szczę​ście do czy​nie​nia tyl​ko z Mo​ścia​rzem i z An​nick. Pyr​re krę​ci​ła się na dole wśród drwa​li i trud​no było po​wie​dzieć, co te​raz tam robi, czy z nimi flir​tu​je, czy może wła​śnie za​bi​ja. Gwen​na sta​ra​ła się o tym nie my​śleć i za​miast tego sku​pi​ła się na lo​kal​nej to​po​gra​fii. W tym przy​naj​‐ mniej była prze​szko​lo​na. Drwa​le zbu​do​wa​li Andt-Kyl w ma​łej del​cie, gdzie Czar​na Rze​ka wpa​da​ła do Je​zio​ra Bli​zny. Było to nie​wiel​kie mia​stecz​ko skła​da​ją​ce się z chat z bali. Z bali zro​bio​no mo​sty, świą​ty​nie i przy​sta​nie roz​rzu​co​ne na kil​ku ska​li​stych wy​sep​kach w uj​ściu rze​ki. Już na pierw​szy rzut oka było wi​dać, dla​cze​go Pchła wy​brał to miej​sce, by za​trzy​mać Urghu​lów. Jeźdź​cy mu​sie​li po​ko​nać tu trzy od​no​gi rzecz​ne​go roz​ga​łę​zie​nia, a każ​da z nich była wart​ka i głę​bo​ka. Sieć mo​stów łą​czą​cych wy​sep​ki mię​dzy sobą i z brze​giem ła​two było kon​‐ tro​lo​wać, a w ra​zie cze​go nie​trud​no było ją znisz​czyć. — Dla​cze​go więc, na Hul​la, Dłu​ga Pięść chce się tu prze​pra​wiać? – mru​‐ cza​ła Gwen​na. — To je​dy​ne miej​sce, sir – od​parł Mo​ściarz. Przy​jął przy​by​cie Skrzy​dła Ket​tra​lu, za​po​wiedź na​dej​ścia urghul​skiej ar​mii, na​głą śmierć bur​mi​strza i jego sze​ry​fa, a tak​że wła​sne wy​nie​sie​nie naj​le​piej, jak po​tra​fił, lecz wciąż ukrad​kiem i nie​uf​nie zer​kał na Gwen​nę, kie​dy my​ślał, że ona nie pa​trzy, a poza tym nie​mal od razu ob​da​rzył ją i obie po​zo​sta​łe ko​bie​ty ty​tu​łem „sir”. Gwen​na zra​zu nie wie​dzia​ła, co po​cząć z tym fan​tem, lecz pręd​ko uzna​ła, że mają na gło​wie waż​niej​sze spra​wy od usta​la​nia ty​tu​łów. – O pół mili na pół​noc – stwier​dził Mo​ściarz – Czar​na się roz​wi​dla. Moż​na tam wje​chać na​wet w ty​siąc koni i ża​den z nich nie do​trze na dru​gi brzeg. — A co po​wiesz na sto ty​się​cy koni? – za​py​ta​ła po​nu​ro. Po​krę​cił gło​wą. — I tak nie da​dzą rady się tam prze​pra​wić, chy​ba żeby wró​ci​li aż pod góry, a po​tem za rze​ką jest taka gę​sta je​dli​na, że nic przez nią nie wi​dać. Mamy tam kil​ka skła​dów bali i to wszyst​ko. — Skła​dów bali? Mo​ściarz po​tak​nął. — Kil​ku​dzie​się​ciu lu​dzi i dzie​sięć ty​się​cy pni uło​żo​nych na brze​gu. W tym roku je​ste​śmy spóź​nie​ni ze spła​wem. No i nie ma tam żad​nych mo​‐

stów. Żad​nej prze​pra​wy. — A na po​łu​dniu jest je​zio​ro – po​wie​dzia​ła, pa​trząc na po​wierzch​nię cią​‐ gną​cej się po ho​ry​zont wody. – Ja​kie ono jest dłu​gie? — Trud​no po​wie​dzieć do​kład​nie. Może pięć​dzie​siąt mil. Może wię​cej. A na dru​gim koń​cu leży Aats-Kyl. — Czy​li dla​te​go Urghu​lo​wie pcha​ją się tu​taj. Drwal spoj​rzał na nią nie​pew​nie. — Na​praw​dę jest ich sto ty​się​cy, sir? — Może na​wet wię​cej – rzu​ci​ła, lecz na​tych​miast po​ża​ło​wa​ła tych słów. Mimo że Mo​ściarz ze swo​ją ogo​rza​łą twa​rzą, krza​cza​stą bro​dą i skó​rza​nym ka​fta​nem na weł​nia​nych swe​trach wy​glą​dał na gru​bo​skór​ne​go sta​re​go drwa​la, nie mógł być dużo star​szy od niej. Spró​bo​wa​ła so​bie wy​obra​zić, jak by za​re​ago​wa​ła, gdy​by za​miast za​cią​gnąć się do Ket​tra​lu, po​zo​sta​ła na far​‐ mie swe​go ojca i pew​ne​go dnia, zu​peł​nie na​gle, do​wie​dzia​ła się, że nad​cią​ga wro​ga ar​mia, któ​ra jest już nie​da​le​ko, a ona sta​no​wi pierw​szą i je​dy​ną li​nię obro​ny. Mia​ła ocho​tę po​wie​dzieć coś po​krze​pia​ją​ce​go, ale ta​kie po​krze​pie​‐ nie by​ło​by za​pew​ne kłam​stwem. – Jest ich tyle, że mogą za​bić nas wszyst​‐ kich tu​zin razy. Za​gryzł war​gi, a po​tem kiw​nął gło​wą. — No to le​piej, że​by​śmy tego nie spie​przy​li. † Naj​bar​dziej oczy​wi​stym po​su​nię​ciem było znisz​cze​nie wschod​nie​go mo​stu łą​czą​ce​go więk​szą i bar​dziej pła​ską z dwóch wysp Andt-Kyl ze wschod​nim brze​giem Czar​nej. Było tam za​le​d​wie sześć nędz​nych go​spo​darstw, któ​rych wła​ści​cie​le uty​ski​wa​li i ję​cze​li z tego po​wo​du, do​pó​ki Pyr​re nie opo​wie​dzia​‐ ła im o Urghu​lach i ich kul​cie bólu i krwi. To spra​wi​ło, że prze​bie​gli przez most pra​wie wszy​scy, z wy​jąt​kiem jed​ne​go upar​te​go, sta​re​go dra​nia, któ​ry usiadł na swo​im gan​ku z kom​ple​tem na​ostrzo​nych sie​kier i wiel​kim dzba​‐ nem whi​sky. Kie​dy Gwen​na po​wie​dzia​ła, że po​wi​nien się stam​tąd wy​nieść, po pro​stu na​pluł jej na kom​bi​ne​zon. Rzu​ci​ła się, żeby zmu​sić go do tego siłą, ale Mo​ściarz ją po​wstrzy​mał. — Zo​staw​my go – mruk​nął. – John Rę​bacz prę​dzej umrze na swo​im gan​‐ ku, niż uciek​nie. — Je​stem tu po to, żeby lu​dzie nie umie​ra​li – po​wie​dzia​ła Gwen​na, wście​kła z po​wo​du głu​po​ty sta​re​go. Strzą​snę​ła dłoń Mo​ścia​rza ze swe​go ra​‐ mie​nia. — Jesz​cze dużo lu​dzi zo​sta​ło do ura​to​wa​nia – rzekł drwal, wska​zu​jąc na mia​stecz​ko. – Mamy mnó​stwo ro​bo​ty, sir, a je​że​li to praw​da z tymi jeźdź​‐ ca​mi, to nie zo​sta​ło nam wie​le cza​su. Zo​sta​wi​li Joh​na Rę​ba​cza na jego gan​ku. Ostrzył swo​je sie​kie​ry i od cza​su do cza​su po​cią​gał z dzba​na. Gwen​na prze​ko​ny​wa​ła się w du​chu, że upar​ty

sta​ry osioł za​bi​je przy​naj​mniej jed​ne​go lub dwóch Urghu​lów, ale całą sy​tu​‐ ację ode​bra​ła jako po​raż​kę. Dłu​ga Pięść jesz​cze się nie po​ja​wił, a ona już stra​‐ ci​ła jed​ne​go czło​wie​ka. — Mu​si​my wy​sa​dzić ten most – po​wie​dzia​ła, mie​rząc wzro​kiem roz​pię​‐ tość drew​nia​ne​go przę​sła, gdy prze​cho​dzi​li z po​wro​tem na wschod​nią wy​‐ spę. Po​kry​cie nie wy​da​wa​ło się gru​be, skła​da​ło się z nie​dba​le przy​bi​tej tar​ci​‐ cy, lecz całą kon​struk​cję pod​trzy​my​wa​ło kil​ka​na​ście gru​bych jak drze​wo słu​pów, osa​dzo​nych głę​bo​ko w mule po obu stro​nach ka​na​łu. — Wy​sa​dzić? – za​py​tał Mo​ściarz. Gwen​na się skrzy​wi​ła. Amu​ni​cja Ket​tra​lu nie była wiel​ką ta​jem​ni​cą i krą​ży​ło o niej wie​le opo​wie​ści, lecz Orle Gniaz​do sta​ra​ło się nie roz​po​‐ wszech​niać in​for​ma​cji o swo​ich środ​kach wy​bu​cho​wych. — To tak, jak​by spa​lić – od​par​ła Gwen​na. – Tyl​ko o wie​le szyb​ciej. — Ja się tym zaj​mę – po​wie​dział Mo​ściarz. — Jak? Uśmiech​nął się. — To są bale. A my je​ste​śmy drwa​la​mi. – Wska​zał kciu​kiem na kil​ku idą​‐ cych za nim lu​dzi. – Ban​ders, zbierz gru​pę. Ze​tnij​cie to. Męż​czy​zna ski​nął gło​wą i od​szedł. — A co ze słu​pa​mi po​środ​ku? – za​py​ta​ła Gwen​na. Więk​szość pni osa​dzo​‐ na była przy brze​gach, lecz czte​ry słu​py tkwi​ły w środ​ku, w głę​bo​kim, wart​‐ kim nur​cie. Mo​ściarz zmarsz​czył brwi. — Wbi​ja​li​śmy je dwa​na​ście lat temu, kie​dy zima sku​ła lo​dem rze​kę i moż​na było pra​co​wać na lo​dzie. Chy​ba nie damy rady ich te​raz ru​szyć, ale gdy ze​tnie​my resz​tę i ze​rwie​my po​kry​cie… — Do​brze – od​rze​kła Gwen​na. – Zrób​cie to. – Od​wró​ci​ła się do An​nick. – My​ślisz, że to ich za​trzy​ma? Snaj​per​ka po​pa​trzy​ła na rze​kę i sze​ro​kie pasy mułu przy brze​gach, a po​‐ tem na ciem​ne drze​wa po dru​giej stro​nie. — Na krót​ko tak. Mogą zbu​do​wać nowy most. Gwen​na się skrzy​wi​ła. Wie​dzia​ła do​syć o kon​struk​cji mo​stów, żeby umieć je nisz​czyć, ale nie wie​dzia​ła, jaki czas na​le​ża​ło prze​zna​czyć na ich od​‐ bu​do​wa​nie. Spoj​rza​ła na Mo​ścia​rza. — Ile cza​su by to za​ję​ło? Mam na my​śli od​bu​do​wę. — To za​le​ży od wa​run​ków, sir. I od tego, ile mo​stów już zbu​do​wa​li. — Nie​wie​le – od​par​ła Gwen​na. – Urghu​lo​wie są do​bry​mi jeźdź​ca​mi, do​‐ brze strze​la​ją i za​bi​ja​ją. Ale z in​ży​nie​rią u nich kiep​sko. — A więc może im to za​jąć ty​go​dnie. Gwen​na kiw​nę​ła gło​wą. Il Torn​ja po​tra​fił w cią​gu paru ty​go​dni przy​pro​‐ wa​dzić z An​nu​ru całą ar​mię. — Za​łóż​my za​tem, że wa​run​ki są bar​dzo nie​sprzy​ja​ją​ce. Ma​cie w tym mia​stecz​ku lu​dzi, co po​tra​fią ob​cho​dzić się z łu​kiem?

Mo​ściarz się uśmiech​nął. — Tu, na pół​no​cy? Jak nie pra​cu​je się przy wy​rę​bie, to się po​lu​je. Mamy tu na​wet parę ko​biet, co strze​la​ją le​piej od męż​czyzn. Na​wet dzie​cia​ki po​tra​‐ fią na​piąć łuk. — Do​bra. Przy​pro​wadź ich do An​nick. Ona zor​ga​ni​zu​je obro​nę wschod​‐ nie​go roz​wi​dle​nia. Snaj​per​ka za​ci​snę​ła szczę​ki. — Nie je​stem pew​na, czy je​stem naj​lep​sza do… — Ja też nie – rzu​ci​ła Gwen​na. – Ale po​trze​bu​je​my łucz​ni​ków, a ty je​steś cho​ler​ną snaj​per​ką, więc idź z Mo​ścia​rzem i zaj​mij się tym. † Zwia​dow​cy il Torn​ji przy​by​li kil​ka go​dzin póź​niej. Mie​li na so​bie lek​ki rynsz​tu​nek le​gii i wy​glą​da​li, jak​by wła​śnie prze​gra​li bi​twę z set​ką dzi​kich ko​tów. Je​den z miesz​kań​ców mia​stecz​ka, chy​ba Went albo Ap​per, przy​pro​‐ wa​dził ich do Gwen​ny na za​chod​ni ko​niec głów​ne​go mo​stu, gdzie do​glą​da​ła bu​do​wy ko​lej​nej ba​ry​ka​dy, na wy​pa​dek gdy​by stra​ci​li wschod​nią wy​spę. — To ona tu do​wo​dzi – stwier​dził drwal, wska​zu​jąc na Gwen​nę. Do​wód​ca zwia​dow​ców, chu​dy męż​czy​zna o pro​fi​lu ja​strzę​bia, zmru​żył oczy, zer​ka​jąc na jej czar​ny kom​bi​ne​zon. — Ket​tral? – za​py​tał naj​wy​raź​niej za​sko​czo​ny. Sły​sząc to, męż​czyź​ni za nim od​su​nę​li się nie​uf​nie, jak​by oba​wia​li się upad​ku lub eks​plo​zji na sku​tek sa​mej tyl​ko bli​sko​ści. Kil​ku po​ło​ży​ło dło​nie na rę​ko​je​ściach swo​ich krót​kich mie​czy, jak​by za​po​mnie​li, że są po tej sa​mej stro​nie. — Nic dziw​ne​go, że zro​bi​li cię zwia​dow​cą – oznaj​mi​ła Gwen​na. – Po​tra​‐ fisz roz​po​znać czar​ny ko​lor. Zwia​dow​ca za​gryzł war​gi, sły​sząc to szy​der​stwo, ale prze​mó​wił spo​koj​‐ nym gło​sem: — Ke​na​rang po​wie​dział nam, że nie ma żad​nej woj​sko​wej obec​no​ści tak da​le​ko na pół​no​cy. — Wy​glą​da na to, że ke​na​rang po​wi​nien od​świe​żyć swój wy​wiad – prych​nę​ła Gwen​na. – Czy on w ogó​le wie, że ru​nie tędy zma​so​wa​ny na​jazd Urghu​lów? Sta​ra​ła się mó​wić lek​kim to​nem, ale ser​ce biło jej moc​no. Wszyst​ko od tego za​le​ża​ło. Obec​ność zwia​dow​ców była do​brą wie​ścią. Su​ge​ro​wa​ła, że il Torn​ja wy​ru​szył wcze​śniej, jesz​cze za​nim Pchła do nie​go do​tarł. Z dru​‐ giej stro​ny, trud​no było po​wie​dzieć, jak da​le​ko przed kor​pus ar​mii wy​su​nę​li się zwia​dow​cy. Gwen​na nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że na​wet nisz​cząc most, nie zdo​ła utrzy​mać się dłu​go. Dłu​ga Pięść był złak​nio​nym krwi dzi​ku​sem, ale nie idio​tą, i do tego miał ogrom​ną prze​wa​gę li​czeb​ną. Osta​tecz​nie mógł​by ja​koś prze​drzeć się na prze​łaj.

— Ar​mia Pół​no​cy ma​sze​ru​je ostro – od​parł do​wód​ca. – Mam na imię Je​‐ ril. Mam roz​ka​zy, by ob​jąć do​wódz​two nad mia​stem. Aby przy​go​to​wać je na atak. Gwen​na stę​ża​ła. Już od chwi​li przy​by​cia zwia​dow​ców wie​dzia​ła, że ten mo​ment na​dej​dzie. Wy​sy​ła​nie du​że​go wy​su​nię​te​go od​dzia​łu było w le​gii stan​dar​do​wą pro​ce​du​rą: pięć​dzie​się​ciu albo stu lu​dzi nie​ob​cią​żo​nych ca​łym wo​jen​nym za​opa​trze​niem, wy​ćwi​czo​nych w szyb​kim prze​miesz​cza​niu się, lu​dzi, któ​rzy mo​gli do​ko​nać zwia​du, przy​go​to​wać te​ren do ewen​tu​al​nej bi​‐ twy i od​sy​łać zwia​dow​ców z in​for​ma​cja​mi dla cią​gną​cych za nimi głów​‐ nych sił. Dla ge​ne​ra​ła. Pro​blem był de​li​kat​ny. Gwen​na wie​dzia​ła, że ten od​‐ dział mógł rów​nie do​brze roz​pra​wić się z nią i z An​nick, jak i zor​ga​ni​zo​wać obro​nę przed Urghu​la​mi. — Gdzie resz​ta? – za​py​ta​ła nie​uf​nie. Je​ril się skrzy​wił. — Je​ste​śmy tyl​ko my. — Dwu​na​stu, żeby sta​wić opór ca​łej urghul​skiej ar​mii? – spy​ta​ła Gwen​‐ na. – Mu​si​cie być cho​ler​nie do​brzy. — Nie wi​dzia​łaś te​re​nu na po​łu​dnie stąd – od​po​wie​dział Je​ril, krę​cąc gło​‐ wą ze znie​chę​ce​niem. – To kosz​mar. Za​chod​nia ścież​ka jest na​siąk​nię​ta wodą, a wszę​dzie in​dziej jest tyl​ko go​rzej. Prze​pro​wa​dze​nie dwu​na​stu lu​dzi było do​sta​tecz​nie trud​ne, że nie wspo​mnę o set​ce. — Ale il Torn​ja ja​koś do​wle​cze tu swo​ją ar​mię? Męż​czy​zna po raz pierw​szy się uśmiech​nął. — Ke​na​rang ma swo​je spo​so​by. Gwen​na unio​sła brwi. — Uchy​lisz rąb​ka ta​jem​ni​cy? Je​ril za​wa​hał się, po czym wska​zał na je​zio​ro. — Tam, na po​łu​dnio​wym skra​ju je​zio​ra, jest tama. On ją wła​śnie roz​wa​‐ la. Chy​ba na​wet już roz​wa​lił. Gwen​na spoj​rza​ła na spo​koj​ne fale je​zio​ra, pró​bu​jąc wy​obra​zić so​bie, w jaki spo​sób wy​sa​dze​nie tamy pięć​dzie​siąt mil da​lej prze​nie​sie całą ar​mię na pół​noc. Po​my​śla​ła, że może ke​na​rang za​pla​no​wał uży​cie ło​dzi, ale osu​sze​‐ nie je​zio​ra mo​gło​by tyl​ko… Och. Prze​nio​sła spoj​rze​nie z wody na li​nię brze​‐ go​wą. Przy sa​mym brze​gu, tuż pod chasz​cza​mi, wi​dać było pas pia​sku i ka​‐ mie​ni. Nie mia​ła pew​no​ści, czy był on tam wcze​śniej. — Spusz​cza wodę z je​zio​ra – po​wie​dzia​ła z mi​mo​wol​nym po​dzi​wem. Je​ril po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Nie wszyst​ko, bo za​ję​ło​by to całe ty​go​dnie. Ale dość, by brze​giem prze​pro​wa​dzić woj​sko. Gwen​na jesz​cze raz spoj​rza​ła na od​kry​ty pas pia​chu, ka​mie​ni i bło​ta. — Jest jesz​cze mo​kry – stwier​dzi​ła. – Trze​ba bę​dzie od​cze​kać co naj​mniej je​den dzień, żeby się utwar​dził. Je​ril po​tak​nął ner​wo​wo.

— To już wkrót​ce – po​wie​dział. Po​mi​mo ge​nial​no​ści ca​łe​go pla​nu coś Gwen​nę mar​twi​ło, ma​ja​czy​ło ni​‐ czym ja​kiś groź​ny kształt na wpół wi​docz​ny mię​dzy drze​wa​mi. — Urghu​lo​wie będą mo​gli wy​ko​rzy​stać ten sam pas su​che​go lądu i przejść na po​łu​dnie wzdłuż wschod​nie​go brze​gu. Nie będą mu​sie​li prze​pra​‐ wiać się tu​taj – po​wie​dzia​ła wresz​cie, uświa​do​miw​szy so​bie za​gro​że​nie. Je​ril po​now​nie kiw​nął gło​wą. — Są dwie rze​czy, któ​re ich po​wstrzy​ma​ją. Po pierw​sze, nie zna​ją pla​nu ke​na​ran​ga. To, co zo​ba​czą, mogą uznać za nor​mal​ną fluk​tu​ację po​zio​mu wody w je​zio​rze. W tej sy​tu​acji mo​gli​by za​pu​ścić się wschod​nim brze​giem do po​ło​wy i stwier​dzić, że po​ziom zno​wu ro​śnie. — Cho​ler​nie spryt​nie – orze​kła Gwen​na, krę​cąc gło​wą. – Dłu​ga Pięść ma do​syć lu​dzi, żeby za​ry​zy​ko​wać te parę ty​się​cy. — Nie może – od​parł Je​ril. – Jesz​cze nie. Czło​wiek na ko​niu jest pra​wie dzie​sięć razy cięż​szy od pie​chu​ra, a Urghu​lo​wie nie ze​chcą zo​sta​wić swo​ich koni. Kie​dy brzeg dna je​zio​ra za​cznie tward​nieć, le​gie będą mo​gły wy​ko​rzy​‐ stać to na wie​le dni przed ja​ką​kol​wiek ka​wa​le​rią. Gwen​na gwizd​nę​ła z uzna​niem. — Na świę​te​go Hul​la, on na​praw​dę jest ge​niu​szem – mruk​nę​ła. Je​ril uśmiech​nął się ze znu​że​niem. — Nikt nie prze​wi​du​je w bi​twie tak do​brze jak ke​na​rang. Cza​sem żal mi tych wszyst​kich bied​nych su​kin​sy​nów, któ​rzy mu​szą z nim wal​czyć. Te ostat​nie sło​wa ukłu​ły Gwen​nę jak tę​pym no​żem. Nie wie​dzia​ła, gdzie jest Va​lyn i czy w ogó​le uda​ło mu się od​na​leźć ar​mię. Moż​li​we, że zdo​łał już za​mor​do​wać il Torn​ję, moż​li​we też, że pró​bo​wał i nie uda​ło mu się to, że jest te​raz w nie​wo​li albo zgi​nął, a jego gło​wę za​tknię​to na pice po​środ​ku obo​zu jako ostrze​że​nie dla wszyst​kich nie​do​szłych zdraj​ców. Ta myśl przy​pra​wi​ła ją o ucisk w żo​łąd​ku i z ogrom​nym wy​sił​kiem od​su​nę​ła ją od sie​bie, sku​pia​‐ jąc się na nie​do​koń​czo​nej ba​ry​ka​dzie wzno​szo​nej na koń​cu mo​stu. — Wy​żej – za​wo​ła​ła do męż​czyzn ukła​da​ją​cych ko​lej​ny bal. – Urghul​skie ko​nie po​tra​fią to prze​sko​czyć. Spoj​rze​li na nią scep​tycz​nie, a po​tem kiw​nę​li gło​wa​mi. — Jak się tu zna​la​złaś? – za​py​tał Je​ril, marsz​cząc brwi. – Sko​ro nie wy​słał cię ke​na​rang… — Le​gie re​agu​ją na już za​ist​nia​łe pro​ble​my, a na​szą rolą jest je prze​wi​dy​‐ wać – za​ble​fo​wa​ła Gwen​na. Zwia​dow​ca zmru​żył oczy i zer​k​nął na prze​bieg prac. — Wi​dzę, że dzię​ki to​bie moje za​da​nie bę​dzie lżej​sze, za co bar​dzo ci dzię​‐ ku​ję, lecz od tej chwi​li już my się tym zaj​mie​my. — Je​śli cho​dzi o ści​słość – wtrą​ci​ła się Pyr​re, wy​nu​rza​jąc się zza ba​ry​ka​‐ dy – to Gwen​na wy​ko​nu​je tu świet​ną pra​cę. Ra​dzi​ła​bym po​zo​sta​wić to jej. Je​ril zmarsz​czył brwi. — Kim je​steś?

— Pyr​re La​ka​tur – od​par​ła za​bój​czy​ni, ni​sko się kła​nia​jąc. – Mam świa​‐ do​mość, że zwy​kle do​da​je się „do usług”, ale wy, an​nu​ryj​scy żoł​nie​rze, mo​‐ gli​by​ście uznać, że już dla was pra​cu​ję, a wo​la​ła​bym unik​nąć po​mył​ki. Je​ril za​czął od​po​wia​dać, po​tem jed​nak po​krę​cił gło​wą i znów zwró​cił się do Gwen​ny: — Nie​waż​ne. Mam roz​kaz, by ob​jąć do​wódz​two nad mia​stem. Mało bra​ko​wa​ło, a Gwen​na by mu je od​da​ła. Zro​bi​ła swo​je. Wschod​ni most zo​stał znisz​czo​ny, miesz​kań​ców ostrze​żo​no, a ba​ry​ka​dy były już na ukoń​cze​niu. Mo​gła spo​koj​nie po​wie​rzyć obro​nę ko​muś in​ne​mu, a sama wy​mknąć się stąd, za​nim zja​wi się ke​na​rang ze swo​ją ar​mią, od​kry​je, kim ona jest, i za​tknie jej gło​wę na żer​dzi. Za​wa​ha​ła się. Pro​blem po​le​gał na tym, że zwia​dow​ca, nie​za​leż​nie od swe​go wy​kształ​ce​nia, nie był ket​tra​low​cem. Wie​dzia​ła, że szko​le​nie, ja​kie prze​cho​dzą le​gio​ni​ści, w po​rów​na​niu z jej tre​‐ nin​giem było bar​dzo mi​zer​ne. Pchła po​wie​rzył jej do​wódz​two, po​nie​waż uznał, że zdo​ła po​pro​wa​dzić obro​nę mia​sta, a ona, ku swe​mu zdzi​wie​niu, na​gle stwier​dzi​ła, że za​mie​rza to zro​bić. — Ja tu​taj do​wo​dzę – po​wie​dzia​ła, wie​dząc, że jej sło​wa za​brzmia​ły zim​‐ no i agre​syw​nie, ale cie​plej nie dało się tego wy​ra​zić. Zza ple​ców Je​ri​la do​biegł po​mruk jego żoł​nie​rzy. Kil​ku prze​su​nę​ło się w bok, ro​biąc miej​sce na wy​cią​gnię​cie mie​czy i do wal​ki. — Mogę mieć z was po​ży​tek – cią​gnę​ła da​lej Gwen​na, krzy​wiąc się w du​‐ chu z obrzy​dze​nia na dźwięk wła​sne​go gło​su. – Cie​szę się, że tu je​ste​ście, ale do​wo​dze​nie na​le​ży do mnie. Je​ril za​ci​snął szczę​ki. — Mam roz​ka​zy, żeby usu​nąć… — Z roz​ka​za​mi jest tak – wtrą​ci​ła zno​wu Pyr​re, wy​cho​dząc na​przód z za​‐ ło​żo​ny​mi na pier​si rę​ko​ma – że zwal​nia​ją one ko​bie​tę z my​śle​nia. – Zmie​rzy​‐ ła zwia​dow​ców groź​nym spoj​rze​niem. – Albo męż​czy​znę, je​śli już o to cho​‐ dzi. – Tu unio​sła brwi. – Wal​czy​łeś już z Urghu​la​mi, Je​ri​lu? Zwia​dow​ca za​wa​hał się, a po​tem po​krę​cił gło​wą. Pyr​re wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — A Gwen​na tak. Wnik​nę​ła do ich obo​zu, po​ga​da​ła z ich wo​dzem, oce​ni​‐ ła ich siłę, a po​tem prze​bi​ła się z po​wro​tem, wal​cząc. Gwen​na sta​ra​ła się nie od​zy​wać. Sło​wa za​bój​czy​ni nie za​wie​ra​ły w so​bie wie​le praw​dy, ale naj​wy​raź​niej wy​war​ły wra​że​nie. — Znasz miesz​kań​ców Andt-Kyl? – cią​gnę​ła da​lej Pyr​re, ge​stem wska​zu​‐ jąc gru​pę bu​du​ją​cą ba​ry​ka​dę. Ko​lej​ny prze​czą​cy ruch gło​wy. — Gwen​na zna. Pra​cu​je z nimi już od wie​lu dni. Ufa​ją jej. A to każe mi za​‐ dać na​stęp​ne py​ta​nie: ko​chasz An​nur? Je​ril po​tak​nął krót​kim ski​nie​niem gło​wy. — Dla​cze​go za​tem nie chcesz zro​bić tego, co dla An​nu​ru naj​lep​sze? Kie​dy ge​ne​rał wy​da​wał wam roz​ka​zy, nie wie​dział, że Ket​tral już tu jest. Gdy​by

wie​dział, dał​by wam inne roz​ka​zy. Wy​ko​rzy​staj ten mózg, któ​ry dała ci Be​‐ di​sa. Hm? Zwia​dow​ca spoj​rzał na sto​ją​cych za nim lu​dzi. Są​dząc z su​ro​we​go wy​ra​‐ zu ich twa​rzy, nie ob​cho​dził ich ani ton za​bój​czy​ni, ani treść jej wy​po​wie​dzi. Byli jed​nak żoł​nie​rza​mi i go​to​wi byli zro​bić to, co każe im ofi​cer. — W po​rząd​ku – od​parł Je​ril, zwra​ca​jąc się do Gwen​ny. – Co​dzien​nie mu​‐ szę od​sy​łać dwóch lu​dzi, jed​ne​go rano, dru​gie​go wie​czo​rem, z mel​dun​kiem dla ke​na​ran​ga. Resz​ta z nas na​le​ży do cie​bie. † Gwen​na wpa​try​wa​ła się w po​ran​ną mgieł​kę uno​szą​cą się nad la​sa​mi, ba​gna​‐ mi i je​zio​ra​mi na wscho​dzie. Spo​wi​ja​ła o świ​cie mo​kra​dła i je​dli​ny jak dym, gęst​nia​ła nad ta​flą je​zio​ra, a w mia​rę jak słoń​ce się wzno​si​ło, roz​ja​śnia​ła się wol​no, prze​cho​dząc z sza​ro​ści w biel, a po​tem w de​li​kat​ne po​ma​rań​czo​we za​bar​wie​nie, jak​by cały las sta​nął w ogniu. Każ​de​go ran​ka Gwen​na wspi​na​ła się na wie​żę sy​gna​ło​wą, czę​ścio​wo po to, by przyj​rzeć się for​ty​fi​ka​cjom, czę​‐ ścio​wo by wy​pa​try​wać Urghu​lów, ale przede wszyst​kim dla​te​go, że da​wa​ło jej to oka​zję do paru chwil sa​mot​no​ści, do ode​rwa​nia się od tłu​mu i cią​głych py​tań, próśb, ża​lów i skarg. W isto​cie wszyst​ko szło le​piej, niż się spo​dzie​wa​ła. Wschod​ni most po​rą​‐ ba​no na pod​pał​kę z wy​jąt​kiem czte​rech środ​ko​wych słu​pów, ster​czą​cych te​‐ raz po​środ​ku ka​na​łu jak ob​umar​łe drze​wa. Je​ril i jego zwia​dow​cy oka​za​li się bar​dzo po​moc​ni w or​ga​ni​zo​wa​niu prze​wo​zu żyw​no​ści i za​opa​trze​nia na wschod​nią wy​spę. An​nick, po​mi​mo po​cząt​ko​wych wąt​pli​wo​ści, zbu​do​‐ wa​ła im​po​nu​ją​cy ciąg ziem​nych umoc​nień i ba​ry​kad po wschod​niej stro​nie wy​spy, a te​raz po​ło​wa mia​stecz​ka za​ję​ta była wy​ro​bem strzał. W Andt-Kyl były dwie kuź​nie, z któ​rych dzień i noc do​bie​gał ha​łas, gdy ko​wa​le prze​ku​‐ wa​li naj​mniej​sze na​wet skraw​ki me​ta​lu – sta​re gwoź​dzie, za​wia​sy czy mi​ski – na gro​ty. Nie​któ​rzy na​rze​ka​li. An​nick od​sy​ła​ła ich do Mo​ścia​rza, Mo​ściarz do Gwen​ny, a Gwen​na od​sy​ła​ła do domu z kil​ko​ma so​czy​sty​mi prze​kleń​‐ stwa​mi na dro​gę i po​le​ce​niem przy​nie​sie​nia no​wej por​cji że​la​stwa. My​śle​nie o każ​dym szcze​gó​le obro​ny było pie​kiel​nie wy​czer​pu​ją​ce. De​‐ ner​wo​wa​ło ją wy​kłó​ca​nie się z drwa​la​mi o każ​dy dro​biazg, a naj​gor​sze ze wszyst​kie​go było zmar​twie​nie, któ​re jak kwas zże​ra​ło jej wnętrz​no​ści, ni​‐ g​dy nie prze​sta​wa​ło brzę​czeć w mó​zgu, nie po​wa​la​jąc spać w nocy dłu​żej niż parę go​dzin i prze​łknąć coś wię​cej niż bisz​kop​ty i wodę. Praw​dę mó​wiąc, bała się już od wie​lu ty​go​dni, od​kąd opu​ści​li Wy​spy, ale tam​ten lęk był in​‐ nym ro​dza​jem lęku. Był stra​chem o sie​bie i swo​je Skrzy​dło. Tre​ne​rzy przy​‐ go​to​wy​wa​li ją na to: Kie​dy wal​czysz, cza​sem gi​niesz, gło​si​ło ich mot​to. Jed​nak nie było mot​ta dla tych lu​dzi, któ​rzy nie spo​dzie​wa​li się wal​ki, dla drwa​li, far​me​rów i ry​ba​ków, któ​rzy skoń​czą na​dzia​ni na urghul​skie włócz​nie, je​śli Gwen​na za​wie​dzie. W Or​lim Gnieź​dzie na​uczy​li ją wszyst​kie​go o za​bi​ja​niu,

ale nie​wie​le o tym, jak za​cho​wać przy ży​ciu małe mia​stecz​ko na za​du​piu ce​‐ sar​stwa. — Sir? – To był Mo​ściarz, któ​ry wszedł po dra​bin​ce na sze​ro​ką plat​for​mę na szczy​cie wie​ży. Nad nią skrzy​piał chy​bo​tli​wy drew​nia​ny dach. Przyj​rza​ła mu się. Bel​ki były zbu​twia​łe, w każ​dej chwi​li go​to​we się za​wa​lić, lecz ona mia​ła te​raz pil​‐ niej​sze spra​wy na gło​wie niż wa​lą​cy się dach sy​gna​ło​wej wie​ży. Bi​twa nie mia​ła roz​gry​wać się na da​chu. — Co? – za​py​ta​ła. — Prze​cią​gnę​li​śmy ło​dzie z przy​sta​ni i za​ko​twi​czy​li​śmy przy za​chod​‐ nim brze​gu je​zio​ra, jak ka​za​łaś. Gwen​na się od​wró​ci​ła. Mgła zrze​dła wy​star​cza​ją​co, aby do​strzec ich ka​‐ dłu​by ko​ły​szą​ce się lek​ko na drob​nej fali ude​rza​ją​cej o stro​my brzeg. Nie wie​dzia​ła, co zro​bić z ło​dzia​mi, ale wy​da​wa​ło się wiel​ce praw​do​po​dob​ne, że oka​żą się przy​dat​ne. Nie chcia​ła, żeby wpa​dły w ręce Urghu​lów, kie​dy utra​ci wschod​nią wy​spę. Była to taka przy​bli​żo​na stra​te​gia, czy​li ro​bie​nie cze​goś, cze​go się nie ro​zu​mie, a co może się przy​dać w przy​szło​ści. A tyle było rze​czy, któ​rych nie ro​zu​mia​ła. — Wal​czy​łeś kie​dyś, Mo​ścia​rzu? – spy​ta​ła. Męż​czy​zna się za​wa​hał. — Kil​ka razy w mie​ście, Pod Kacz​ką. Mu​sia​łem za​ła​twić spra​wy z pa​ro​‐ ma chło​pa​ka​mi z po​łu​dnio​we​go koń​ca je​zio​ra. Gwen​na po​krę​ci​ła gło​wą. Bój​ki w go​spo​dzie. Cały urghul​ski na​ród idzie na nich, a ona prze​wo​dzi paru set​kom lu​dzi, któ​rym je​dy​nym bi​tew​nym do​‐ świad​cze​niem są knaj​pia​ne roz​ró​by. — Za​bi​łeś kie​dyś kogo? – za​py​ta​ła. Wol​no po​krę​cił gło​wą. — Wiem, że się mar​twisz, sir, ale z nas są moc​ni lu​dzie. Wy​rąb to cięż​ka ro​bo​ta. Wy​ra​sta​ją z nas twar​dzi męż​czyź​ni i twar​de ko​bie​ty. Wy​obra​żam so​bie, że dziab​nię​cie sie​kie​rą czło​wie​ka nie róż​ni się tak bar​dzo od dziab​nię​‐ cia w drze​wo. Były to od​waż​ne sło​wa, bio​rąc pod uwa​gę oko​licz​no​ści, ale wzbu​dzi​ły w Gwen​nie złość. Mia​ła ocho​tę mu wy​krzy​czeć, że zrą​ba​nie ja​kiejś gór​skiej so​sny to nie to samo co za​bi​cie czło​wie​ka, i opo​wie​dzieć mu, jak się czu​ła, gdy mu​sia​ła wbić kij w oko mło​de​go le​gio​ni​sty pod​czas ce​re​mo​nii Kwih​na Sa​api, jak łka​ła i szlo​cha​ła, za​nim to zro​bi​ła, i jak ten żoł​nierz osu​nął się na nią bez​wład​nie, jak​by był czymś, co ni​g​dy nie żyło. Chcia​ła mu opo​wie​‐ dzieć o urghul​skim obo​zie, o krwi na swo​im mie​czu i na po​wie​kach, le​pią​cej się mię​dzy pal​ca​mi. On zaś pa​trzył na nią, a w jego ciem​nych oczach cza​ił się nie​po​kój. Za​nim zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, prze​raź​li​wy głos rogu na wscho​dzie prze​‐ ciął po​wie​trze, po​tem na​stęp​ny i na​stęp​ny, aż wresz​cie za​gra​ły ich ty​sią​ce. Ogrom​ne sta​do pta​ków wzbi​ło się zza drzew, za​to​czy​ło wiel​kie koło, a póź​‐

niej od​le​cia​ło na za​chód i na po​łu​dnie, byle da​lej. Rogi gra​ły bez prze​rwy i były co​raz bli​żej, aż Gwen​na po​my​śla​ła, że za chwi​lę zwa​riu​je. Kie​dy jed​nak umil​kły, ci​sza, któ​ra po nich na​stą​pi​ła, była jesz​cze gor​sza. — Czy to… – za​czął Mo​ściarz. — Urghu​lo​wie – od​par​ła Gwen​na. – Do​my​ślam się, że Pchła nie zdo​łał do​‐ paść Dłu​giej Pię​ści. Mia​ła ta​kie uczu​cie, jak​by od po​cząt​ku wie​dzia​ła, że tak się sta​nie. Co​kol​‐ wiek się zda​rzy​ło, nie było już cza​su, by mar​twić się o star​sze​go do​wód​cę Skrzy​dła. — Co te​raz ro​bi​my? – za​py​tał Mo​ściarz. — Wal​czy​my. Do​pil​nuj, żeby wszy​scy zbyt sta​rzy i zbyt mło​dzi wy​nie​śli się ze wschod​niej wy​spy i nie za​wa​dza​li. Po​wiedz An​nick, żeby łucz​ni​cy byli go​to​wi. Był to nie​po​trzeb​ny roz​kaz. Zna​jąc An​nick, wszy​scy męż​czyź​ni i ko​bie​ty pod jej ko​men​dą mie​li łuki do po​ło​wy na​pię​te już po dru​gim rogu. Po pro​stu po​wie​dze​nie cze​goś da​wa​ło Gwen​nie ta​kie po​czu​cie, jak​by to zro​bi​ła. Mo​ściarz kiw​nął gło​wą, od​wró​cił się, lecz Gwen​na za​trzy​ma​ła go jesz​cze. — Nie ma ta​kiej wiel​kiej róż​ni​cy – po​wie​dzia​ła. Po​trzą​snął gło​wą, nie ro​zu​mie​jąc. — W czym? — W za​bi​ciu czło​wie​ka. I w ścię​ciu drze​wa. Po pro​stu ude​rzasz sie​kie​rą, aż opad​nie. Nie ma róż​ni​cy. Drwal uśmiech​nął się sła​bo. — Dzię​ku​ję, sir. Do​brze tu wie​my, jak rą​bać sie​kie​ra​mi. Gwen​na od​wró​ci​ła się ku ciem​nym drze​wom na wschod​nim brze​gu, żeby nie doj​rzał kłam​stwa w jej oczach. Może po​win​na była po​wie​dzieć mu praw​dę, być może na nią za​słu​gi​wał, ale gdy Dłu​ga Pięść cza​ił się gdzieś w tych mrocz​nych ostę​pach, praw​da nie mo​gła przy​nieść ni​ko​mu nic do​‐ bre​go.

40

N

eu​tral​ny grunt oka​zał się roz​chwie​ru​ta​nym drew​nia​nym ma​ga​zy​‐ nem przy na​brze​żu, wiel​ką halą za​sta​wio​ną po su​fit skrzy​nia​mi i becz​ka​mi, cuch​ną​cą solą, smo​łą i ple​śnią. Wy​cią​gi i wie​lo​krąż​ki zwi​sa​ły z be​lek stro​pu, a liny gru​bo​ści prze​gu​bu Ka​de​na koń​czy​ły się sta​lo​‐ wy​mi ha​ka​mi. Były to urzą​dze​nia prze​zna​czo​ne tyl​ko do prze​no​sze​nia i prze​ła​dun​ku cięż​kich to​wa​rów, ale póź​ną nocą, w mi​go​tli​wym świe​tle sztor​mo​wej la​tar​ni te mil​czą​ce liny z za​rdze​wia​ły​mi blo​ka​mi wy​glą​da​ły po​‐ nu​ro, wręcz groź​nie. Wszy​scy trzej, Ka​den, Kiel i Ga​bril, za​trzy​ma​li się na chwi​lę w drzwiach, aby przy​zwy​cza​ić oczy do ciem​no​ści. — Mu​sisz pa​mię​tać, że ci lu​dzie nie​na​wi​dzą twe​go ce​sar​stwa, ale ich nie​‐ na​wiść wy​pły​wa z róż​nych źró​deł – mruk​nął Ga​bril. — Ale ro​zu​miem, że się zga​dza​cie – od​parł Ka​den. – Że na pod​sta​wo​we spra​wy pa​trzy​cie tak samo? Pierw​szy mów​ca zmarsz​czył brwi. — Przez dłu​gi czas mie​li​śmy na​dzie​ję, że bę​dzie​my wal​czyć ze wspól​‐ nym wro​giem. — To nie to samo – za​uwa​żył spo​koj​nie Kiel. — To jest więź – od​parł Ga​bril. Kiel po​krę​cił gło​wą. — Wą​tła i sła​ba, a rów​no​wa​ga nie​pew​na. Mnó​stwo razy to wi​dy​wa​łem. Ga​bril od​wró​cił się i spoj​rzał na Cse​strii​ma. Współ​pra​co​wa​li już od kil​ku dni, od cza​su pierw​szej wi​zy​ty Ka​de​na w pa​ła​cu pierw​sze​go mów​cy i pro​‐ wa​dzi​li ze sobą de​li​kat​ną wer​bal​ną grę. Ga​bril sta​rał się od​kryć hi​sto​rię Kie​‐ la, a Kiel zręcz​nie zby​wał jego py​ta​nia, za​wsze od​wra​ca​jąc roz​mo​wę od swo​‐ jej oso​by. — Twier​dzisz, że wi​dzia​łeś bar​dzo wie​le rze​czy – po​wie​dział te​raz pierw​‐ szy mów​ca. Kiel wzru​szył ra​mio​na​mi. — Uważ​nie ob​ser​wu​ję. Tu​taj cho​dzi tyl​ko o to, że wspól​ny wróg jest kru​‐ chym fun​da​men​tem współ​pra​cy. Zwy​kłe prze​su​nię​cie punk​tu rów​no​wa​gi może spra​wić, że so​ju​sze się roz​pad​ną.

— Prze​su​nię​cie? – za​py​tał Ka​den. – Wła​śnie mie​li​śmy roz​wa​lić mło​tem całą po​li​tycz​ną bu​dow​lę. — I po​win​ni​śmy mieć na​dzie​ję, że nie zwa​li się nam na gło​wy – stwier​‐ dził Kiel. Ga​bril po​krę​cił gło​wą. — Na​dzie​ja jest dla głup​ców, ale twój do​rad​ca ma ra​cję. Dzie​li​łem się ta oraz prza​śnym chle​bem z tymi ludź​mi, ale dziś wie​czo​rem będą wśród nich tacy, któ​rzy za​szty​le​to​wa​li​by mnie od razu. Albo cie​bie, gdy​by wi​dzie​li w tym ja​kąś ko​rzyść. — Może mi przy​po​mnisz, co bro​ni nas przed za​szty​le​to​wa​niem? – spy​tał Ka​den. — To. – Ga​bril po​pu​kał się pal​cem w czasz​kę. – I to – do​dał, wska​zu​jąc noże za pa​sem. — Oraz to – do​rzu​cił Kiel, kła​dąc dłoń na skó​rza​nym fu​te​ra​le, któ​ry miał przy boku. Ka​den ode​tchnął głę​bo​ko i ski​nął gło​wą. Dzie​ło tych ostat​nich dni, parę słów na​pi​sa​nych atra​men​tem na per​ga​mi​nie, wy​da​wa​ło się wą​tłą ochro​ną. Je​śli jed​nak sło​wa te nie za​dzia​ła​ją, to nie ura​tu​je ich ani spryt Ga​bri​la, ani jego umie​jęt​ność po​słu​gi​wa​nia się no​ża​mi. † Ich trój​ka roz​myśl​nie przy​szła jako ostat​nia. Le​piej, żeby inni cze​ka​li, stwier​dził Ga​bril, niż cze​kać sa​me​mu. Tak ude​rza​ją​cy brak sza​cun​ku zdzi​wił Ka​de​na jako dość nie​ty​po​wy spo​sób zjed​na​nia so​bie i prze​cią​gnię​cia na swo​ją stro​nę kil​ku​na​stu po​dejrz​li​wych ary​sto​kra​tów. Kiel jed​nak zgo​dził się z pierw​szym mów​cą, to​też opóź​ni​li swo​je przy​by​cie. Gdy we​szli w głąb ma​ga​zy​nu, w jego cen​trum tra​fi​li na okrą​głą prze​strzeń, z któ​rej od​su​nię​to na bok skrzy​nie i becz​ki. Ktoś za​pa​lił kil​ka lamp na obrze​żach krę​gu i uło​żył ni​skie skrzyn​ki jako sie​dze​nia, ale pię​trzą​ce się wo​kół to​wa​ry po​wo​do​wa​ły, że ogra​ni​czo​na nimi prze​strzeń spra​wia​ła wra​że​nie głę​bo​kiej stud​ni. Ze​bra​ni tam lu​dzie, w więk​szo​ści odzia​ni, po​dob​nie jak Ka​den, w ni​ja​kie płasz​cze z głę​bo​ki​mi kap​tu​ra​mi, sta​li lub sie​dzie​li, czu​jąc się chy​ba nie​zbyt bez​piecz​nie, bo za​cho​wy​wa​li mię​dzy sobą tak duże od​le​gło​ści, jak tyl​ko było to moż​li​we. Kil​ku roz​ma​wia​ło szep​tem, lecz wszyst​kie roz​mo​wy uci​chły, gdy w krę​gu świa​tła po​ja​wił się Ga​bril. Przez dłuż​szą chwi​lę pa​no​wa​ło mil​cze​nie. Po​tem siwy, ży​la​sty męż​czy​‐ zna o twa​rzy oszpe​co​nej dzio​ba​mi po prze​by​tej w dzie​ciń​stwie cho​ro​bie wska​zał pal​cem na pierw​sze​go mów​cę. — Na​ra​żasz nas wszyst​kich na nie​bez​pie​czeń​stwo, zwo​łu​jąc to spo​tka​‐ nie. Two​je li​sty… — Były za​szy​fro​wa​ne – od​parł Ga​bril, krę​cąc gło​wą. – Jak zwy​kle, Te​vi​‐ sie.

Męż​czy​zna nie​cier​pli​wym ru​chem ręki zbył to wy​ja​śnie​nie. — Ty​ran mógł​by zła​mać ten szyfr. Ga​bril za​czął od​po​wia​dać, lecz Ka​den wkro​czył w krąg świa​tła. — Ty​ran jest tu​taj – po​wie​dział. Zsu​nął z gło​wy kap​tur i ob​ró​cił po​wo​li gło​wę, aby wszy​scy mo​gli przyj​‐ rzeć się jego oczom. Przez jed​no, może dwa ude​rze​nia ser​ca nie było żad​nej re​ak​cji. Po​tem Te​vis się​gnął po ra​pier, któ​ry miał u boku, a dwóch lub trzech in​nych za​czę​ło plą​tać się w tłu​ma​cze​niach, tro​chę gniew​nych, a tro​chę lę​kli​‐ wych. — Zdraj​ca! – wark​nął Te​vis do Ga​bri​la i wy​cią​gnął cien​kie ostrze. — Prze​stra​szy​łeś się – stwier​dził Ga​bril, kła​dąc dło​nie na rę​ko​je​ściach noży – daję ci więc jed​ną szan​sę, byś od​wo​łał, co po​wie​dzia​łeś. Te​vis wo​dził wzro​kiem od Ga​bri​la do Ka​de​na i z po​wro​tem. — Co on tu robi? Skąd się tu wziął? Wy​ja​śnij to! — Wy​obra​żam so​bie, Te​vi​sie – za​brzmiał nowy głos – że chło​piec wła​‐ śnie po to przy​szedł, żeby wy​ja​śniać. Ty zaś, nie​ste​ty, wy​wi​jasz mu przed no​sem tą chu​dą różdż​ką i wy​glą​da na to, że… jak​że to wy, wy​kształ​ce​ni lu​‐ dzie, ma​wia​cie? De​ran​żu​jesz? Do​brze mó​wię? Ka​den zer​k​nął w bok i do​strzegł sie​dzą​cą w pół​mro​ku gru​bą ko​bie​tę. Ina​‐ czej niż resz​ta, nie za​da​ła so​bie tru​du, by skry​wać swo​ją toż​sa​mość. Ubra​na była w oka​za​łą zie​lo​ną suk​nię, wszyst​kie pal​ce zdo​bi​ły iskrzą​ce się pier​ście​‐ nie, na prze​gu​bach po​dzwa​nia​ły zło​te bran​so​le​ty, a na im​po​nu​ją​cym de​kol​‐ cie pysz​nił się na​szyj​nik z wi​sio​rem. Ka​den się do​my​ślił, że była już do​brze po pięć​dzie​siąt​ce, ale mia​ła wciąż gład​ką skó​rę i wło​sy dużo młod​szej ko​bie​‐ ty. Wnio​sku​jąc z wcze​śniej​sze​go opi​su Ga​bri​la, mo​gła to być je​dy​nie Ke​gel​‐ len, je​dy​na oso​ba w po​miesz​cze​niu nie​ma​ją​ca szla​chec​kie​go ro​do​wo​du. We​‐ dług pierw​sze​go mów​cy była aka​zą, przy​wód​czy​nią prze​stęp​cze​go pod​zie​‐ mia i wy​łącz​ną pa​nią wszel​kiej nie​le​gal​nej dzia​łal​no​ści, od prze​my​tu to​wa​‐ rów, przez urzę​do​we ła​pow​nic​two, po mor​der​stwa na zle​ce​nie. Nie wy​glą​‐ da​ła na ko​goś ta​kie​go, ale Kiel rów​nież nie przy​po​mi​nał nie​śmier​tel​ne​go cse​striim​skie​go hi​sto​ry​ka. Co naj​waż​niej​sze, mia​ła wła​dzę i je​śli Kiel z Ga​‐ bri​lem się nie my​li​li, mia​ła tej wła​dzy wię​cej niż któ​ry​kol​wiek ze zgro​ma​‐ dzo​nych w tym miej​scu ary​sto​kra​tów, przy​naj​mniej w sto​li​cy. By​ła​by klu​‐ czo​wym so​jusz​ni​kiem, gdy​by uda​ło się ją prze​ko​nać. Te​vis od​wró​cił się w stro​nę ko​bie​ty, wciąż trzy​ma​jąc w dło​ni ob​na​żo​ny ra​pier. — Sam fakt, że je​steś tu​taj i go bro​nisz, jest wy​star​cza​ją​cą wska​zów​ką, jak ni​sko upa​dła ta rada. – Tu splu​nął na su​chą zie​mię. – Przy​się​gam na In​‐ tar​rę, Ke​gel​len, że gdy​byś miesz​ka​ła w Ni​shu, już daw​no ka​zał​bym cię po​‐ wie​sić. Gru​ba ko​bie​ta tyl​ko ziew​nę​ła, przy​kła​da​jąc pulch​ną dłoń do ust. — Czy​li do​brze, że nie miesz​kam w Ni​shu. – Tu po​now​nie skie​ro​wa​ła

uwa​gę na Ka​de​na. – A te​raz, Ga​bri​lu, mój pięk​ny chłop​cze, dla​cze​góż nie miał​byś wy​ja​śnić temu prze​świet​ne​mu zgro​ma​dze​niu, gdzie zna​la​złeś na​‐ sze​go szla​chet​ne​go ce​sa​rza? Obie​cu​ję, że Te​vis usią​dzie i bę​dzie grzecz​nie słu​chał… — Nic ta​kie​go nie będę… – za​czął, lecz ko​bie​ta, nie zwa​ża​jąc na to, mó​wi​‐ ła da​lej: — …albo każę moim lu​dziom ob​ciąć mu jaja i przy​rzą​dzić z nich dla nie​‐ go po​traw​kę z bran​dy i im​bi​rem. Te​vis wy​ba​łu​szył oczy. — Nie prze​stra​szysz mnie, ty tłu​sta suko – zno​wu za​czął, lecz inny męż​‐ czy​zna, niż​szy, o sze​ro​kiej twa​rzy i wy​dat​nym no​sie, pchnął go z im​pe​tem na skrzyn​kę sta​no​wią​cą jego sie​dze​nie i wy​szep​tał mu z fu​rią coś do ucha. Te​vis obej​rzał się na ko​bie​tę, za​wa​hał się chwi​lę, a po​tem ode​pchnął swe​go to​wa​rzy​sza. Wście​kły gry​mas wy​krzy​wił mu twarz, lecz Ka​den od​no​to​wał, że Te​vis nie wstał ani nie ode​zwał się już wię​cej. Po​zo​sta​li pa​trzy​li na ko​bie​‐ tę nie​uf​nie. Ke​gel​len zi​gno​ro​wa​ła ich wszyst​kich. — A te​raz – rze​kła, roz​kła​da​jąc ręce w ge​ście za​pro​sze​nia – mój cu​dow​ny nie​złom​ny Ga​bri​lu, opo​wiedz nam, gdzie zna​la​złeś ce​sa​rza. Ga​bril po​krę​cił gło​wą. — Mal​ke​enian bę​dzie mó​wił za sie​bie. Ka​den ode​tchnął po​wo​li i głę​bo​ko, po czym wy​stą​pił na śro​dek. Ga​bril i Mor​je​ta uprze​dza​li go, ja​kie trud​no​ści w re​ali​za​cji pla​nu mogą się po​ja​wić, ostrze​ga​li set​ki razy. Choć Ka​den ro​zu​miał te trud​no​ści, to jed​nak do​pie​ro te​raz do​strzegł praw​dzi​we wy​zwa​nie, przed ja​kim sta​nął. Ary​sto​kra​ci już ska​ka​li so​bie do oczu i ist​nia​ła po​waż​na oba​wa, że ofer​ta, jaką chciał im zło​‐ żyć, do​pro​wa​dzi za chwi​lę do roz​le​wu krwi, ale nie było już od​wro​tu. — Na​zy​wam się Ka​den hui’Mal​ke​enian i je​stem sy​nem San​li​tu​na hui’Mal​ke​enia​na, Sy​nem Świa​tła, Bez​kre​snym Umy​słem Świa​ta, Mia​rą Rze​‐ czy i Straż​ni​kiem Bram. Je​stem rów​nież dzie​dzi​cem Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu. — Pięk​na li​sta – stwier​dził wy​so​ki, bar​czy​sty męż​czy​zna z wiel​ką ja​sną bro​dą, Ve​net, wnio​sku​jąc z opi​su Ga​bri​la. – Przy​sze​dłeś tu​taj, żeby draż​nić nas swo​imi szla​chet​ny​mi ty​tu​ła​mi? Ka​den spoj​rzał mu w oczy i pa​trzył dłu​go, aż tam​ten od​wró​cił wzrok. — Nie, Ve​ne​cie – po​wie​dział spo​koj​nie. – Przy​sze​dłem tu​taj, aby wam po​‐ wie​dzieć, że z nimi skoń​czy​łem. W głu​chej ci​szy, jaka za​pa​dła, spoj​rze​nia po​mknę​ły ku nie​mu jak ja​skół​‐ ki. Męż​czyź​ni i ko​bie​ty mie​rzy​li wzro​kiem Ka​de​na, a po​tem sie​bie na​wza​‐ jem, pró​bu​jąc do​strzec ja​kąś ko​rzyść dla sie​bie w jego sło​wach, nie​uf​ni i nie​‐ pew​ni. Te​vis zmru​żył oczy. Wsu​nął ra​pier z po​wro​tem do po​chwy, ale wciąż opie​rał dłoń na jego gło​wi​cy. — Co masz na my​śli, mó​wiąc „skoń​czy​łem”?

— Po pro​stu to, co po​wie​dzia​łem – od​parł obo​jęt​nie Ka​den. – Re​zy​gnu​ję z ty​tu​łów. Re​zy​gnu​ję z Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu. Ke​gel​len wy​dę​ła war​gi i przez chwi​lę ba​wi​ła się kol​czy​kiem w uchu, z nie​obec​nym spoj​rze​niem trą​ca​jąc go pa​znok​ciem. — Re​zy​gnu​jesz i komu od​da​jesz? – spy​ta​ła. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Ni​ko​mu. Być może nie​ja​sno się wy​ra​zi​łem. Nie od​da​ję ty​tu​łów ni​ko​‐ mu. Pla​nu​ję je zli​kwi​do​wać. Po​wie​trze w ma​ga​zy​nie zro​bi​ło się na​gle gę​ste od na​pię​cia, jak let​nie nie​‐ bo przed bu​rzą. Ka​den wo​dził oczy​ma od jed​nej twa​rzy do dru​giej, ob​ser​wu​‐ jąc re​ak​cje i je za​pa​mię​tu​jąc; tu​taj drże​nie po​wiek, tam za​gry​zie​nie warg, gdzie in​dziej ner​wo​we sku​ba​nie pal​ców pa​znok​cia​mi. Usta Te​vi​sa za​mar​ły w dziw​nym gry​ma​sie jak u dzi​kie​go zwie​rzę​cia nie​pew​ne​go, czy rzu​cić się do ata​ku, czy do uciecz​ki. Ke​gel​len ba​wi​ła się bran​so​le​tą, ob​ra​ca​jąc ją ryt​‐ micz​nym ru​chem, jak to czy​ni​li Shi​no​wie w me​dy​ta​cji. — Czy​li co? – za​py​tał wresz​cie Ve​net. – Nie bę​dzie już ce​sar​stwa? Po​wró​‐ ci​my do daw​nych do​brych cza​sów, kie​dy każ​dy z nas rzą​dził od​dziel​nym kró​le​stwem? — Nie wszy​scy mie​li​śmy kró​lów, Ve​ne​cie – stwier​dził Ga​bril. Ve​net uśmiech​nął się sze​ro​kim, wzgar​dli​wym uśmie​chem. — Oczy​wi​ście. Wy, miesz​kań​cy pu​sty​ni, bę​dzie​cie szczę​śli​wi, mo​gąc po​‐ wró​cić do swo​ich dzi​kich oby​cza​jów. — Z przy​kro​ścią sły​szę, że na​zy​wasz jego oby​cza​je dzi​ki​mi – po​wie​dział Ka​den, wy​su​wa​jąc się na​przód o krok, żeby od​gro​dzić Ga​bri​la od bro​da​cza – bo czer​pa​łem z nich ob​fi​cie, pla​nu​jąc prze​kształ​ce​nie ce​sar​stwa. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca nikt się nie od​zy​wał. Wiatr gwiz​dał w szpa​rach mię​dzy de​ska​mi ścian ma​ga​zy​nu, szar​pał pło​my​ka​mi la​tar​ni. — Prze​kształ​ce​nie w co? – za​py​tał wresz​cie Ve​net. — W re​pu​bli​kę – od​rzekł Ka​den. – Z rzą​dem wspól​nej od​po​wie​dzial​no​ści. Te​vis wy​rzu​cił ręce w górę. — Niech Sha​el bro​ni, jaką zno​wu re​pu​bli​kę? Masz na my​śli to, żeby brud​‐ ni, grze​bią​cy w zie​mi wie​śnia​cy mie​li w niej głos i udział? — Nie by​ło​by z tego po​żyt​ku – od​parł spo​koj​nie Ka​den – gdy​by ścią​gać do sto​li​cy każ​de​go brud​ne​go wie​śnia​ka, aby współ​uczest​ni​czył we wła​dzy. Pro​po​nu​ję coś bar​dziej ogra​ni​czo​ne​go. Ke​gel​len zmru​ży​ła oczy. — Rada – mruk​nę​ła, dra​piąc się pal​cem po war​gach. – Chcesz za​ło​żyć radę. — Radę? – rzu​cił Te​vis, uśmie​cha​jąc się szy​der​czo. – Zło​żo​ną z kogo? — Z was – od​rzekł Ka​den. – Wy stwo​rzy​cie jej trzon. Poza tym doj​dą przed​sta​wi​cie​le tych atre​pii, któ​re nie na​le​żą do mia​sta. Dał przez ra​mię znak Kie​lo​wi, któ​ry wsu​nął mu w rękę zwi​nię​ty per​ga​‐ min. Ka​den wziął go, lecz nie uczy​nił żad​ne​go ru​chu, by go roz​wi​nąć.

Ve​net par​sk​nął. — Co to jest? — Do​ku​ment sta​no​wią​cy nowe pra​wa, przy​wi​le​je i roz​kład od​po​wie​‐ dzial​no​ści. Kon​sty​tu​cja – wy​ja​śnił Ka​den. Ni​g​dy nie po​ra​dził​by so​bie z sa​mo​dziel​nym stwo​rze​niem cze​goś ta​kie​go. Po ośmiu la​tach spę​dzo​nych w Gó​rach Ko​ścia​nych znał z an​nu​ryj​skich praw być może jed​no na sto, a o rzą​dach i ustro​jach w in​nych kra​jach nie miał zie​‐ lo​ne​go po​ję​cia. Pa​mię​tał z dzie​ciń​stwa, że Wol​ny Port i mia​sta le​żą​ce na pół​‐ noc od Roms​da​lu two​rzy​ły fe​de​ra​cję, że Man​ja​ry​ci, po​dob​nie jak An​nu​ryj​‐ czy​cy, mie​li ce​sar​stwo, tyle że z ce​sa​rzo​wą za​miast ce​sa​rza, a Krwa​we Mia​‐ sta upie​ra​ły się zgod​nie przy swo​jej nie​pod​le​gło​ści, na zmia​nę wal​cząc i han​‐ dlu​jąc z in​ny​mi. Był to ab​sur​dal​nie mały za​sób wie​dzy do na​pi​sa​nia kon​sty​‐ tu​cji, któ​ra mia​ła re​gu​lo​wać rzą​dze​nie kra​jem wiel​ko​ści An​nu​ru. Ga​bril przy​dał mu się bar​dzo, opo​wia​da​jąc do​kład​nie o tra​dy​cjach swe​go kra​ju, po​dob​nie jak Mor​je​ta, któ​rej po​byt w Świą​ty​ni Cie​ny po​zo​sta​wiał za​‐ ska​ku​ją​co wie​le cza​su na stu​dia z za​kre​su po​li​ty​ki. Osta​tecz​nie jed​nak to Kiel wszyst​ko upo​rząd​ko​wał. Hi​sto​ryk znał naj​wy​raź​niej wszyst​kie szcze​gó​ły ludz​kiej cy​wi​li​za​cji od cza​su upad​ku Cse​strii​mów. Prze​wi​dział wszyst​kie pro​ble​my ludz​kie​go za​rzą​dza​nia oraz spe​cy​ficz​ne kom​pli​ka​cje zwią​za​ne z przej​ściem od ce​sar​stwa do re​pu​bli​ki i w obu wy​pad​kach wy​my​‐ ślił do​bre roz​wią​za​nia. Pod​czas pra​cy nad do​ku​men​tem Mor​je​ta i Ga​bril pa​‐ trzy​li na hi​sto​ry​ka z ro​sną​cym po​dzi​wem. — Skąd to wszyst​ko wiesz? – za​py​tał w pew​nej chwi​li pierw​szy mów​ca. Kiel się uśmiech​nął. — Na tym po​le​ga moja pra​ca. Ga​bril uniósł brwi. — Prze​cho​wu​jesz w pa​mię​ci wszyst​kie szcze​gó​ły, na​zwi​ska i daty? — Tak – od​parł Kiel ła​god​nie, a po​tem wska​zał z po​wro​tem na do​ku​‐ ment. Ka​den wcze​śniej kładł na​cisk na jed​no: żeby do​ku​ment był pro​sty i zro​zu​‐ mia​ły. Wy​star​cza​ją​co trud​ne było już samo prze​ko​na​nie gro​na po​dejrz​li​‐ wych, spi​sku​ją​cych ary​sto​kra​tów do odło​że​nia na bok hi​sto​rycz​nych po​‐ dzia​łów i ani​mo​zji, aby jesz​cze przed​sta​wiać im pię​ciu​set​stro​ni​co​wy trak​‐ tat. Kiel się bro​nił, ar​gu​men​tu​jąc, że wszel​kie błę​dy i nie​do​mó​wie​nia do​pro​‐ wa​dzą w koń​cu do roz​bi​cia i po​dzia​łu rzą​du, a hi​sto​ryk wi​dział je wszę​dzie. Chciał uwzględ​niać wszyst​kie ewen​tu​al​no​ści, wska​zu​jąc środ​ki za​rad​cze, po​cząw​szy od za​bój​stwa człon​ków rady po po​dwój​ne opo​dat​ko​wa​nie dzia​‐ łal​no​ści ku​piec​kiej. — Stu​dio​wa​łem funk​cjo​no​wa​nie re​pu​blik, Ka​de​nie – po​wie​dział, po​trzą​‐ sa​jąc gło​wą. – Za​czy​na się od naj​szla​chet​niej​szych in​ten​cji, a koń​czy na ro​ze​‐ rwa​niu pań​stwa na strzę​py. — Jak dłu​go to trwa? – spy​tał Ka​den. – Mam na my​śli czas do roz​pa​du? Kiel roz​ło​żył ręce.

— Ist​nie​ją dzie​siąt​ki sce​na​riu​szy. Cza​sem dzie​się​cio​le​cia. Cza​sem pa​rę​‐ set lat. Tak czy owak, nie​zbyt dłu​go. Tri​ste wy​buch​nę​ła gło​śnym śmie​chem. — Bę​dzie​my mie​li szczę​ście, je​śli uda się nam prze​trwać przez kil​ka naj​‐ bliż​szych mie​się​cy. La​tem Ka​den bę​dzie miał czas, żeby za​mar​twiać się de​‐ fla​cją albo usta​la​niem cen, albo co tam jesz​cze mia​łeś na my​śli. — Naj​bliż​sze​go lata Ka​de​na nie bę​dzie już u wła​dzy, a przy​naj​mniej nie bę​dzie wte​dy, gdy się nam po​wie​dzie – od​rzekł Kiel. — Jed​na stro​ni​ca – stwier​dził krót​ko Ka​den, uci​na​jąc dys​ku​sję. – Ro​bi​my to, żeby od​su​nąć od wła​dzy il Torn​ję i Ada​re, a nie po to, żeby eks​pe​ry​men​to​‐ wać z ja​kąś po​li​tycz​ną uto​pią. — Ro​biąc jed​no, mo​że​my prze​cież… – za​czął Kiel. — Jed​na stro​ni​ca. – Ka​den po​krę​cił gło​wą, uno​sząc pa​lec. Tak więc te​raz, gdy tak stał po​środ​ku wil​got​ne​go ma​ga​zy​nu, po​mię​dzy spię​trzo​ny​mi skrzy​nia​mi i wśród za​la​tu​ją​cych stę​chli​zną be​czek, oto​czo​ny wro​gi​mi, zdu​mio​ny​mi spoj​rze​nia​mi, trzy​mał w dło​ni tę jed​ną, je​dy​ną stro​‐ ni​cę. — To jest kon​sty​tu​cja, jaką pro​po​nu​ję An​nu​ro​wi, któ​ry nie bę​dzie już rzą​dzo​ny przez ce​sa​rza, lecz przez przed​sta​wi​cie​li po​szcze​gól​nych atre​pii, oso​by obe​zna​ne z tra​dy​cja​mi, hi​sto​rią i po​trze​ba​mi swe​go ludu – po​wie​dział spo​koj​nie, pod​no​sząc do​ku​ment. Na chwi​lę za​pa​dła peł​na na​pię​cia ci​sza. Kal​ku​lo​wa​no moż​li​wo​ści oraz ry​zy​ko. Smu​kła, ciem​no​skó​ra ko​bie​ta z czer​wo​ny​mi pa​znok​cia​mi i gład​ko ogo​‐ lo​ną czasz​ką po​krę​ci​ła gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. Ka​den roz​po​znał w niej Azur​ta​zi​nę z po​łu​dnio​wej wy​spy Basc. — Ilu? – za​py​ta​ła ostroż​nie. – Ilu przed​sta​wi​cie​li? — Czter​dzie​stu pię​ciu – od​parł Ka​den. – Po trzech z każ​dej atre​pii. Azur​ta​zi​na za​ci​snę​ła usta. — Jak będą wy​bie​ra​ni? — Przez was – od​po​wie​dział. – Przez każ​de​go na jego te​ry​to​rium. Kiel bez koń​ca pro​te​sto​wał prze​ciw​ko tej me​to​dzie, ar​gu​men​tu​jąc, że moż​ni będą in​try​go​wać, żeby prze​pchnąć swo​ją ro​dzi​nę lub przy​ja​ciół, a po​tem będą wy​ko​rzy​sty​wać świe​żo zdo​by​tą wła​dzę do roz​pra​wia​nia się ze swy​mi po​li​tycz​ny​mi i oso​bi​sty​mi wro​ga​mi. Ten nowy ustrój bę​dzie bez​‐ na​dziej​nie po​wią​za​ny z in​te​re​sa​mi nie​licz​nych i bo​ga​tych, wska​zy​wał Kiel. Cel był szla​chet​ny, lecz nie było szans na to, by owe re​lik​ty sta​re​go po​‐ rząd​ku, ro​dzi​ny, w któ​rych od se​tek lat na​ra​sta​ły rosz​cze​nia i żale o po​nie​‐ sio​ne nie​gdyś stra​ty, zgo​dzi​ły się na ja​ki​kol​wiek rząd, z któ​rym mu​sia​ły​by dzie​lić się wła​dzą na od​zy​ska​nych te​ry​to​riach. Nie​wąt​pli​wie ist​nia​ły lep​sze ustro​je, lecz il Torn​ja i Ada​re nie będą wal​czyć z Urghu​la​mi bez koń​ca, a nim po​wró​cą, świe​żo upie​czo​na re​pu​bli​ka musi okrzep​nąć na tyle, by nie do​pu​‐ ścić ich z po​wro​tem do wła​dzy.

— Wy​glą​da na to, że re​zy​gnu​jesz z wie​lu rze​czy – po​wie​dzia​ła Tri​ste, gdy czy​ta​li jed​ną z ostat​nich wer​sji. Ka​den nie​omal wy​buch​nął śmie​chem. — O to prze​cież cho​dzi. Nie je​stem w sta​nie od​po​wie​dzieć siłą na siłę, cio​sem na cios. Na pew​no nie il Torn​ji. Na pew​no nie Ada​re. Nie ca​łej ary​sto​‐ kra​cji. — A więc jak za​mie​rzasz nad nimi za​pa​no​wać? Jak chcesz z nimi wy​‐ grać? Ka​den przy​wo​łał w wy​obraź​ni ob​raz nie​uchwyt​ne​go Ga​bri​la wal​czą​ce​go w swo​jej prze​past​nej sza​cie oraz ata​ku​ją​ce​go go straż​ni​ka, któ​ry na próż​no prze​bi​jał włócz​nią tka​ni​nę, a po​tem zra​nił dru​gie​go żoł​nie​rza. Gdy​by Shi​no​‐ wie zaj​mo​wa​li się wal​ką, to z pew​no​ścią ro​bi​li​by to w ten spo​sób. — Sku​tecz​niej​sze może się oka​zać zwy​kłe sta​nię​cie z boku – po​wie​dział wów​czas, cze​ka​jąc, aż wy​schnie atra​ment na per​ga​mi​nie. Sto​jąc te​raz pod ostrza​łem wbi​tych w nie​go ostrych spoj​rzeń an​nu​ryj​‐ skich ary​sto​kra​tów, za​czy​nał wąt​pić w słusz​ność pod​ję​tej de​cy​zji. Byli jak sta​do zgłod​nia​łych wil​ków w środ​ku zimy, wpa​trzo​nych w cia​ło mar​twe​go je​le​nia, war​czą​cych i ły​pią​cych na sie​bie nie​uf​nie, któ​ry pierw​szy wy​szarp​‐ nie krwa​wy kęs, a któ​ry zdech​nie z gło​du na zbry​zga​nym po​so​ką śnie​gu. — A jaka bę​dzie two​ja rola w tym wiel​kim przed​się​wzię​ciu? – za​py​ta​ła Ke​gel​len, wciąż ba​wiąc się bran​so​le​ta​mi. – A może po pro​stu tę​sk​nisz do po​‐ wro​tu w góry, do kon​tem​pla​cyj​ne​go ży​cia? Uśmie​cha​ła się sze​ro​ko, ale jej ciem​ne oczy pa​trzy​ły prze​ni​kli​wie. Ka​den zmu​sił się, by od​po​wie​dzieć jej spoj​rze​niem i wy​rzec z góry przy​go​to​wa​ne sło​wa. — Będę wa​szym słu​gą – po​wie​dział spo​koj​nym gło​sem. Ke​gel​len ro​ze​śmia​ła się, a jej po​licz​ki i pod​bród​ki po​dry​gi​wa​ły ra​do​śnie. — Ja​kie to cu​dow​ne! Taki sil​ny mło​dzie​niec, a do tego jesz​cze z tymi pa​‐ lą​cy​mi oczka​mi, bę​dzie ma​so​wał mi stóp​ki i na​le​wał wino! – Ro​zej​rza​ła się wo​kół z uda​wa​ną zło​ścią. – A sko​ro już mowa o wi​nie, to dla​cze​go nikt nie po​my​ślał, żeby ja​kieś tu przy​nieść? Ka​den zi​gno​ro​wał jej py​ta​nie. — Rada bę​dzie gło​so​wać nad każ​dym pra​wem de​cy​du​ją​cym o przy​szło​‐ ści re​pu​bli​ki i o naj​lep​szych spo​so​bach osią​ga​nia na​szych zbio​ro​wych ce​‐ lów. Ja nie będę czę​ścią tej rady. Jako słu​ga Re​pu​bli​ki An​nu​ryj​skiej – cią​gnął ostroż​nie – nie będę miał ani gło​su, ani pra​wa weta od​no​śnie do tego, co prze​gło​su​je​cie. Będę peł​nił je​dy​nie funk​cję ad​mi​ni​stra​cyj​ną. Będę zwo​ły​‐ wał ze​bra​nia i dbał o to, żeby pra​wa, któ​re uchwa​li​cie, były wpro​wa​dza​ne w ży​cie zgod​nie z du​chem, z ja​kim były przez was za​mie​rzo​ne. Pięt​na​ście par oczu wpa​try​wa​ło się w nie​go. Ka​den zmu​sił się, by od​dy​‐ chać rów​no i spo​koj​nie. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła wol​no Ke​gel​len, wy​wi​ja​jąc dol​ną war​gę. – Dla​‐ cze​go miał​byś tego chcieć? Prze​cież mógł​byś być ce​sa​rzem.

— Spę​dzi​łem więk​szość ubie​głe​go dzie​się​cio​le​cia poza gra​ni​ca​mi An​nu​‐ ru – od​parł. – Do​strze​głem inną dro​gę. — Świet​nie – prych​nął Te​vis. – Inną dro​gę. Ja​kie świa​tłe po​dej​ście. A może po pro​stu już utra​ci​łeś wła​dzę, bo prze​chwy​ci​ła ją two​ja sio​stra, a te​‐ raz pró​bu​jesz wy​szar​pać dla sie​bie ja​kiś nędz​ny, ża​ło​sny ka​wa​łek, co​kol​‐ wiek, co wpad​nie ci w ręce? Szy​der​cze sło​wa Te​vi​sa ukłu​ły go bo​le​śnie, lecz Ka​den był na nie przy​go​‐ to​wa​ny. — Masz ra​cję – od​parł obo​jęt​nym to​nem. – Moja sio​stra i ke​na​rang już się​gnę​li po wła​dzę dla sie​bie. Pró​bo​wa​li mnie za​bić, a je​śli na​sze za​mie​rze​nie się uda, was też będą pró​bo​wa​li za​bić. Ta re​we​la​cja wy​war​ła za​mie​rzo​ny sku​tek. Na twa​rzach po​ja​wi​ły się zszo​ko​wa​ne gry​ma​sy, roz​le​gły się obu​rzo​ne okrzy​ki, lecz Ka​den już pa​no​‐ wał nad sy​tu​acją. — Ma​cie ra​cję, gdy cho​dzi o Ada​re – cią​gnął da​lej – ale my​li​cie się co do mnie. Gdy​bym chciał wła​dzy, na pew​no nie za​ofia​ro​wał​bym wam sie​‐ bie jako słu​gi. Te​raz Ada​re i ke​na​rang prze​by​wa​ją na pół​no​cy. Kie​dy po​wró​‐ cą, to albo od​naj​dą swo​ją wła​dzę tro​skli​wie prze​cho​wa​ną tu w mie​ście przez ich słu​gu​sów, pod​czas gdy wy na​dal bę​dzie​cie się spo​ty​kać w za​ple​śnia​łych ma​ga​zy​nach, albo za​sta​ną tu re​pu​bli​kę pod rzą​da​mi zwo​ła​nej przez was rady, po​sta​na​wia​ją​cą o lo​sach An​nu​ru. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Co​kol​wiek się wy​da​rzy, ja i tak nie mam za​mia​ru za​sia​dać na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Przez dłu​gą, złud​ną chwi​lę miał wra​że​nie, że ich prze​ko​nał. Olej sy​czał w lam​pach. Gdzieś wy​so​ko pod bel​ka​mi stro​pu trze​po​ta​ły pta​ki. Wszy​scy mil​cze​li. Nikt się nie ru​szał. Ka​den pa​trzył po ich twa​rzach, li​cząc na to, że do​strze​gą dro​gę, szan​sę doj​ścia do wła​dzy, że rzu​cą się na to ła​ko​mie. Te​‐ vis ki​wał gło​wą, ob​li​zu​jąc war​gi. Azur​ta​zi​na mie​rzy​ła go wzro​kiem, od​dy​‐ cha​jąc wol​no przez za​ci​śnię​te zęby. Wszy​scy do​strze​ga​li ry​zy​ko, ale ich kon​‐ spi​ra​cja za​wsze wią​za​ła się z ry​zy​kiem. Wszy​scy od daw​na ma​rzy​li o oka​zji ta​kiej jak ta, ale nikt nie ży​wił na nią więk​szej na​dziei. Ka​den cze​kał ze spo​‐ koj​ną miną i spo​koj​nym spoj​rze​niem, trzy​ma​jąc per​ga​min. Miał ich w ręku. Zła​pa​li przy​nę​tę. A wte​dy Te​vis po​krę​cił gło​wą. — Chcę wię​cej. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Wię​cej cze​go? — Wię​cej przed​sta​wi​cie​li w ra​dzie. Sze​ściu z Ni​shu. Kon​tro​lu​je​my pół​‐ noc​ne prze​łę​cze w Gó​rach Roms​da​lu. Strze​że​my Mo​rza Du​chów przed pi​ra​‐ ta​mi. Chcę wię​cej. — Rada opie​ra się na rów​nych przed​sta​wi​ciel​stwach – za​czął Ka​den, lecz Te​vis mu prze​rwał. — Nie je​ste​śmy rów​ni. – Po​gar​dli​wym ge​stem kciu​ka wska​zał ni​skie​go męż​czy​znę o sze​ro​ko roz​sta​wio​nych oczach. – Chan​na​ry? Han​no? Oni do​łą​‐

czy​li do ce​sar​stwa w ze​szłym stu​le​ciu. To mają być atre​pie? Ka​den po​czuł skurcz w żo​łąd​ku, gdy chór gniew​nych gło​sów na​ra​stał, bu​rząc ci​szę. Do​cie​ra​ły doń tyl​ko krzy​ki i wza​jem​ne oskar​że​nia. — Si’ite do​star​cza sre​bra… — Licz​ba lud​no​ści Kre​shu jest trzy​krot​nie więk​sza od… — Ara​gat za​słu​gu​je na wię​cej miejsc… — …wię​cej gło​sów… — Wię​cej wła​dzy. Za​mknął uszy na pa​da​ją​ce sło​wa. Już wie​dział, że prze​grał, a pro​te​sty tam​tych, mimo wszel​kich róż​nic, były ta​kie same: li​ta​nia, o któ​rej sile daw​‐ no już zdą​żył za​po​mnieć, roz​pacz​li​wy ciąg sy​lab moc​niej​szych od każ​dej mo​dli​twy, pra​sta​ry, nie​ustan​ny, mo​no​ton​ny za​śpiew ca​łej ludz​ko​ści: Ja chcę… ja chcę… ja chcę…

41

D

otar​cie do Andt-Kyl za​ję​ło Va​ly​no​wi wię​cej cza​su, niż się spo​dzie​wał. Jak się oka​za​ło, na re​jon Ty​sią​ca Je​zior skła​da​ło się coś wię​cej niż tyl​‐ ko je​zio​ra; cały ob​szar po​kry​ty był do​dat​ko​wo ba​gni​ska​mi, chasz​cza​‐ mi, sie​cią stru​mie​ni i sta​wów. Zda​wa​ło się, że każ​dy skra​wek moc​niej​sze​go grun​tu po​ra​stał gąszcz so​sen i je​dli​ny tak zbi​tej, że nie było przez nią wi​dać na wię​cej niż dzie​sięć kro​ków. Za​chod​nia „dro​ga”, na​zwa​na tak dla​te​go, że bie​gła mniej wię​cej rów​no​le​gle do za​chod​nie​go brze​gu Je​zio​ra Bli​zny, była w grun​cie rze​czy sie​cią wy​dep​ta​nych błot​ni​stych ście​żek, chwiej​nych most​ków i chy​bo​tli​wych bali prze​rzu​co​nych w po​śpie​chu nad ba​gni​ska​mi. Na​wet osu​szo​ną trud​no by​ło​by przejść, a jej da​le​ko było do su​cho​ści. Te​ren spo​wol​nił ich marsz, ale te​ren nie był je​dy​nym pro​ble​mem. W re​jo​‐ nie Ty​sią​ca Je​zior było mnó​stwo ma​leń​kich osad drwa​li. Nie​któ​re zbu​do​wa​‐ ne były na wznie​sie​niach, inne na chwiej​nych pa​lach, ale wszyst​kie usy​tu​‐ owa​ne przy pod​mo​kłym szla​ku. Samo przej​ście ścież​ką nie było dla nich aż tak trud​ne, lecz ktoś mógł z ła​two​ścią ich za​uwa​żyć i do​nieść zwia​dow​‐ com il Torn​ji o trzech żoł​nier​zach w czar​nych stro​jach Ket​tra​lu, naj​wy​raź​‐ niej nie​na​le​żą​cych do jego od​dzia​łów, jed​nym o skó​rze czar​nej jak wę​giel, dru​gim o czar​nych jak wę​giel oczach… Nie trze​ba było by​stre​go umy​słu, żeby roz​po​znać ten opis. Spo​tka​nie Va​ly​na z Ada​re nie dość, że go nie uspo​ko​iło, ale też za​sko​czy​ło i zde​ner​wo​wa​ło. Jej pod​kre​śla​nie lo​jal​no​ści ke​na​ran​ga wo​bec An​nu​ru, go​to​‐ wość do wy​ba​cze​nia mu za​bój​stwa ce​sa​rza i nie​kła​ma​ny po​dziw dla jego woj​sko​wych umie​jęt​no​ści roz​wście​czy​ły Va​ly​na. Co gor​sza, od​kry​cie, że Dłu​ga Pięść do​ko​nu​je na​jaz​du, uświa​do​mi​ło mu, że sza​man wy​ko​rzy​stał go jako na​rzę​dzie we wła​snej woj​nie, skie​ro​wa​nej prze​ciw​ko An​nu​ro​wi. To zaś ozna​cza​ło, że Gwen​na i An​nick nie były jego go​ść​mi, a więź​niar​ka​mi. Va​lyn, La​ith i Ta​lal de​ba​to​wa​li nad tym już kil​ka​na​ście razy, ale smut​na praw​da była taka, że nie dys​po​nu​jąc ket​tra​lem, nie mo​gli nic zro​bić dla obu ko​biet. W grun​cie rze​czy cała na​dzie​ja była w tym, że po za​bi​ciu il Torn​ji uda im się w ja​kiś spo​sób uwol​nić swo​je to​wa​rzysz​ki. Fakt, że po​zo​sta​wił je same, wręcz po​rzu​cił, drę​czył Va​ly​na okrop​nie, lecz po​mi​mo dłu​gich roz​my​ślań nie wi​dział, jak mógł​by po​stą​pić ina​czej. Wstą​‐

pił do Ket​tra​lu, wie​rząc, że opo​wia​da się po stro​nie spra​wie​dli​wo​ści i ce​sar​‐ skiej pra​wo​rząd​no​ści, lecz ostat​nie mie​sią​ce po​waż​nie tę wia​rę na​ru​szy​ły. Po​nad​to zna​lazł się w pu​łap​ce mię​dzy jed​nym złem a dru​gim: zwal​cza​jąc jed​no, sta​wał się wspól​ni​kiem dru​gie​go. Aby nie być po​są​dza​nym o tchó​rzo​stwo, Va​lyn po dłuż​szym za​sta​no​wie​‐ niu uznał, iż po​wi​nien kie​ro​wać się głów​nie tym, że il Torn​ja za​bił jego ojca i za​wład​nął ce​sar​stwem. Po​ro​zu​mie​nie, ja​kie za​warł z Ada​re, było naj​lep​‐ szym z moż​li​wych: na​le​ża​ło po​zwo​lić ke​na​ran​go​wi po​wstrzy​mać Urghu​lów, a po​tem go za​bić. Oczy​wi​ście il Torn​ja nie mógł się o tym do​wie​dzieć. A Va​‐ lyn nie za​mie​rzał wy​sy​łać mu wcze​śniej​sze​go ostrze​że​nia. Tak więc po​mi​mo pro​te​stów La​itha okrą​ża​li sta​ran​nie każ​dą osa​dę, prze​‐ dzie​ra​li się przez lo​do​wa​te, głę​bo​kie po pas mo​kra​dła i opę​dza​li się od gry​zą​‐ cych much, któ​re były tu​taj ogrom​ne. Trzy​ma​li mie​cze nad gło​wą, bez​sku​‐ tecz​nie pró​bu​jąc uchro​nić je przed wil​go​cią, i wę​dro​wa​li tak przez całą noc i cały na​stęp​ny dzień w tem​pie tak po​wol​nym, że z tru​dem do​brnę​li do pół​‐ noc​ne​go krań​ca je​zio​ra. Dla trzech żoł​nie​rzy na​wy​kłych do po​ko​ny​wa​nia pręd​ko i ci​cho du​żych od​le​gło​ści, do pięć​dzie​się​ciu mil w cią​gu dnia, było to nie​wie​le, ale wię​cej się nie dało. Nikt ich nie wi​dział, co ozna​cza​ło, że gdy il Torn​ja przy​bę​dzie, nikt mu nie do​nie​sie o ich obec​no​ści. — No do​brze – stwier​dził La​ith, jed​ną ręką od​su​wa​jąc na bok ga​łąź za​sła​‐ nia​ją​cą wi​dok na pół​noc​ne roz​ga​łę​zie​nie je​zio​ra, gdzie po obu stro​nach Czar​nej Rze​ki le​ża​ło nie​wiel​kie mia​stecz​ko. – Wy​glą​da na to, że Urghu​lo​wie po​dró​żu​ją po le​sie rów​nie szyb​ko jak po ste​pie. Va​lyn po​czuł ucisk w żo​łąd​ku. — Czyż​by już wzię​li mia​sto? – za​py​tał, wy​pa​tru​jąc w za​pa​da​ją​cym zmierz​chu, po czym wy​jął z tor​by lu​ne​tę. — Nie wy​da​je się – od​parł Ta​lal po chwi​li. Va​lyn ski​nął gło​wą. Na od​le​głym brze​gu pło​nę​ły ogni​ska, ale samo mia​‐ stecz​ko wy​glą​da​ło na nie​tknię​te. Nie wi​dać było do​mów w pło​mie​niach, za​‐ bar​wia​ją​cych swo​im bla​skiem nie​bo, nie było dymu, nie bito w dzwo​ny na alarm, nie sły​chać było żad​nych krzy​ków. Pod​niósł lu​ne​tę do oka i wy​re​‐ gu​lo​wał ostrość. Jeźdź​cy na dru​gim brze​gu sta​li się te​raz do​brze wi​docz​ni. Były ich set​ki, ty​sią​ce, a jesz​cze wię​cej kry​ło się mię​dzy drze​wa​mi. — Na co te su​kin​sy​ny jesz​cze cze​ka​ją? – za​py​tał La​ith. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie wi​dzę. Je​że​li miesz​kań​cy nie są idio​ta​mi, po​win​ni spa​lić naj​dal​szy most, ale z boku nie wi​dzę tak do​brze, żeby mieć pew​ność, że to zro​bi​li. Prze​niósł lu​ne​tę z po​wro​tem na mia​sto. Nie​bo na wscho​dzie z pur​pu​ro​‐ we​go sta​ło się już czar​ne, lecz Va​lyn wy​star​cza​ją​co do​brze roz​róż​niał szcze​‐ gó​ły. Wi​dział to​por​ne cha​ty z bali, po​dob​ne do tych z Aats-Kyl, wszyst​kie sku​pio​ne na dwóch wy​spach usy​tu​owa​nych w roz​ga​łę​zie​niu trzech ra​mion Czar​nej Rze​ki. Ze wschod​niej wy​spy wy​sta​wa​ły na je​zio​ro po​mo​sty, a na po​‐ łu​dnio​wym koń​cu za​chod​niej, zbu​do​wa​na na skal​nym kli​fie, sta​ła wy​so​ka

ka​mien​na wie​ża, przy​pusz​czal​nie zbu​do​wa​na jako wie​ża sy​gna​ło​wa dla stat​ków przy​pły​wa​ją​cych z po​łu​dnia. Gdy wiatr ucichł na chwi​lę, po​sły​szał od​głos młot​ków i sie​kier do​bie​ga​ją​cych od stro​ny zbi​tej ścia​ny czar​nych jo​‐ deł, sto​ją​cych na​prze​ciw wschod​nie​go brze​gu je​zio​ra. Miesz​kań​cy mia​stecz​ka byli za​pra​co​wa​ni, bie​ga​li tam i z po​wro​tem, nie​‐ któ​rzy no​si​li broń, inni tasz​czy​li bale, a jesz​cze inni prze​wo​zi​li wo​za​mi żyw​‐ ność i do​by​tek jak naj​da​lej od na​jeźdź​ców. Va​lyn przyj​rzał się kil​ku po​sta​‐ ciom, w więk​szo​ści drwa​li w skó​rach i weł​nia​nych swe​trach, a po​tem za​‐ marł i za​gryzł zęby. — Są tu zwia​dow​cy il Torn​ji. Ta​lal po​ki​wał gło​wą. — Nie jest to wiel​kim za​sko​cze​niem. — Ale nie​zbyt mi​łym, jak ko​lec w tył​ku – stwier​dził La​ith. Va​lyn po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Bę​dzie​my mu​sie​li uwa​żać. Je​że​li trzy​ma​ją się pro​to​ko​łu, to trzy razy dzien​nie wy​sy​ła​ją z po​wro​tem trzech lu​dzi. Ke​na​rang nie może się do​wie​‐ dzieć, że tu je​ste​śmy. — W po​rząd​ku – od​rzekł Ta​lal. – Jak dzia​ła​my? — Za​cze​ka​my do zu​peł​nej ciem​no​ści, a po​tem ru​szy​my do mia​stecz​ka – od​parł. – Zaj​mie​my po​zy​cję na szczy​cie wie​ży. Bę​dzie​my mie​li do​bry wi​dok na wszyst​ko, a je​że​li szczę​ście do​pi​sze, to tak​że wi​dok na il Torn​ję, gdy przy​‐ bę​dzie. Su​kin​syn może i jest do​brym tak​ty​kiem, ale tak​ty​ka nie za​trzy​ma strza​ły. — A ty na​dal chcesz to zro​bić? – spy​tał La​ith. – Za​bić go? Na​wet po tym, cze​go do​wie​dzia​łeś się od sio​stry? Sko​ro Dłu​ga Pięść nad​cho​dzi, to zna​czy, że nas okła​mał, że nas oszu​kał… Va​lyn za​ci​snął zęby. La​ith od sa​me​go po​cząt​ku nie ufał sza​ma​no​wi Urghu​lów, ale spo​tka​nie z ar​mią il Torn​ji i uświa​do​mie​nie so​bie, że jeźdź​cy rze​czy​wi​ście pla​nu​ją prze​pra​wę przez rze​kę, do​pro​wa​dzi​ło lot​ni​ka do fu​rii. Miał oczy​wi​ście ra​cję, bo ar​mia sza​ma​na, któ​rą ten na​zy​wał tar​czą, za​czy​na​‐ ła aż nad​to wy​glą​dać jak pie​przo​na włócz​nia, ale La​ith nie po​tra​fił spoj​rzeć na to z in​nej stro​ny. Po​ko​na​nie Urghu​lów tyl​ko po to, żeby il Torn​ja prze​jął po​tem wła​dzę w ce​sar​stwie, nie było ko​rzyst​ne. — Dłu​ga Pięść nas okła​mał – cią​gnął La​ith, jak​by było to dla nie​go szo​‐ kiem. — To było spryt​ne za​gra​nie – stwier​dził Ta​lal. – Nie ry​zy​ku​je nic, wy​ko​‐ rzy​stu​jąc nas do za​bi​cia il Torn​ji. Je​że​li nam się uda, to wy​gra. Je​że​li się nie uda – tu wzru​szył ra​mio​na​mi – to i tak pla​no​wał z nim bi​twę. La​ith splu​nął na zie​mię. — A my ra​do​śnie zro​bi​my, cze​go ten ko​nio​jeb​ca chce? – Spoj​rzał na Va​‐ ly​na, a w jego gło​sie za​brzmia​ło wy​zwa​nie. – W koń​cu już za​bi​li​śmy paru an​nu​ryj​skich żoł​nie​rzy dla wiel​kie​go i po​tęż​ne​go sza​ma​na Dłu​giej Pię​ści, cóż więc zna​czy tro​chę wię​cej an​nu​ryj​skiej krwi?

— Tu to​czy się wię​cej niż jed​na wal​ka – wark​nął Va​lyn. – Fakt, że ktoś jest zły, nie czy​ni tego dru​gie​go do​brym. Dłu​ga Pięść nas okła​mał, ale il Torn​ja za​mor​do​wał ce​sa​rza. — Tak twier​dzi Ba​len​din – po​wie​dział La​ith, pod​no​sząc głos, w któ​rym sły​chać było po​wąt​pie​wa​nie. — I moja sio​stra – do​dał Va​lyn, sta​ra​jąc się za​cho​wać spo​kój. – Ada​re to po​twier​dzi​ła. Ke​na​rang za​bił na​sze​go ojca i prze​jął wła​dzę w ce​sar​stwie. — To ra​czej two​ja sio​stra wło​ży​ła ce​sar​ski płaszcz – wtrą​cił Ta​lal. — Jest ma​rio​net​ką il Torn​ji – rzu​cił Va​lyn. – My​śli, że po​stę​pu​je słusz​nie, ale nie ro​zu​mie, że sto​ją za tym więk​sze siły. — A mnie się zda​je, że ona już jest taką cho​ler​ną więk​szą siłą – stwier​dził wy​nio​śle La​ith. – Jest Mal​ke​enian​ką u wła​dzy, ogło​si​ła się ce​sa​rzo​wą, ke​na​‐ rang tań​czy, jak ona mu za​gra, to samo robi Ar​mia Pół​no​cy oraz, je​śli jesz​cze tego nie za​uwa​ży​łeś, ci pie​prze​ni Sy​no​wie Pło​mie​nia. — Ar​mia Pół​no​cy jest ar​mią ke​na​ran​ga – syk​nął Va​lyn. – Gdy go za​bi​je​‐ my, przej​mie​my nad nią kon​tro​lę. Ka​den może wy​zna​czyć no​we​go do​wód​‐ cę. — Je​śli jesz​cze żyje – po​wie​dział Ta​lal spo​koj​nie, pa​trząc Va​ly​no​wi w oczy. – Ada​re o nim nie wspo​mi​na​ła. Va​lyn zro​bił głę​bo​ki wdech. Tro​ska o bra​ta drę​czy​ła go, od​kąd obie gru​py roz​sta​ły się w Gó​rach Ko​ścia​nych. Cały ich plan wy​da​wał się te​raz czy​stym sza​leń​stwem, miał set​ki sła​bych stron. Ka​de​na mo​gła za​bić bra​ma albo Ishie​no​wie, gdy przez nią prze​szedł. Mógł wró​cić do An​nu​ru i na​dziać się na lu​dzi il Torn​ji. Unik​nąć ca​łe​go spi​sku tyl​ko po to, by skoń​czyć w ka​na​le z no​żem w ple​cach, wbi​tym przez ja​kie​goś za​bój​cę. Ten star​szy mnich, Ram​‐ pu​ri Tan, choć wy​da​wał się spraw​nie po​słu​gi​wać tą swo​ją dziw​ną włócz​nią, to nie wia​do​mo, na ile był go​dzien za​ufa​nia. Va​lyn za​czął ża​ło​wać, że nie zo​‐ stał przy Ka​de​nie, choć wów​czas nie wi​dział in​ne​go wy​bo​ru. Miał po​czu​cie, że już od daw​na nie pod​jął do​brej de​cy​zji. Opusz​cze​nie Wysp, roz​dzie​le​nie z Ka​de​nem, wal​ka z Pchłą, lą​do​wa​nie na ste​pie, po​zo​sta​‐ wie​nie po​ło​wy Skrzy​dła w szpo​nach Dłu​giej Pię​ści – wszyst​kie te de​cy​zje wy​da​wa​ły mu się te​raz złe, choć w cza​sie, gdy je po​dej​mo​wał, nie wy​da​wa​ły mu się aż tak istot​ne. Te​raz jed​nak, za​miast uczu​cia, że wie​lo​krot​nie znaj​do​‐ wał się na roz​dro​żu, miał wra​że​nie, jak​by po​dą​żał jed​ną zdra​dli​wą ścież​ką, za​le​d​wie o pół kro​ku przed swy​mi wro​ga​mi, nie ma​jąc cza​su ani na spoj​rze​‐ nie wstecz, ani przed sie​bie. Pa​trzył te​raz po​nad ciem​ną wodą na małe mia​stecz​ko. Być może to też było po​mył​ką. Wciąż jesz​cze mógł za​wró​cić, od​na​leźć to ostat​nie roz​dro​że i po​dą​żyć lep​szą ścież​ką, lecz po​zo​sta​łe dro​gi wy​glą​da​ły jesz​cze go​rzej od tej, któ​rą wy​brał. Po​zwo​lić il Torn​ji za​trium​fo​wać? Uwień​czo​ny tak ogrom​‐ nym zwy​cię​stwem czło​wiek ten bę​dzie prak​tycz​nie nie do usu​nię​cia. Iść da​‐ lej na pół​noc w na​dziei, że zdo​ła uwol​nić Gwen​nę i An​nick z nie​wo​li Urghu​‐ lów? Szan​se po​wo​dze​nia wy​glą​da​ły tu go​rzej niż ża​ło​śnie, a je​śli zgi​nie pod​‐

czas pró​by ich uwol​nie​nia, to nie bę​dzie mógł za​bić il Torn​ji ani po​móc Ka​‐ de​no​wi. Wró​cić na Wy​spy i po​wia​do​mić o spi​sku Sha​le​el i resz​tę Or​le​go Gniaz​da? Oni prze​cież skła​da​ją ra​por​ty il Torn​ji, poza tym uznał prze​cież, że oni też bra​li udział w spi​sku. Były dzie​siąt​ki czyn​ni​ków, nad któ​ry​mi nie pa​no​wał, jak Ram​pu​ri Tan, Dłu​ga Pięść czy Ishie​no​wie, ale w przy​pad​ku il Torn​ji przy​naj​mniej mógł coś zro​bić. Mógł pró​bo​wać coś zro​bić. — Ka​den musi te​raz sam za​dbać o sie​bie – po​wie​dział. – Ale my mo​że​my się po​sta​rać, żeby, je​śli tyl​ko prze​ży​je i wró​ci do An​nu​ru, nie za​stał na tro​nie unu​rza​ne​go we krwi zdraj​cy. Nie był pe​wien, czy miał tu na my​śli il Torn​ję czy Ada​re. Być może obo​je. La​ith uniósł ręce w ge​ście re​zy​gna​cji i wes​tchnął na poły ze znu​że​niem, a na poły z nie​sma​kiem. — To wszyst​ko mnie prze​ra​sta. Tre​no​wa​łem, żeby la​tać na ket​tra​lach, a te​raz nie mamy tu na​wet jed​ne​go pie​przo​ne​go pta​ka. — A sko​ro już o tym mowa – wtrą​cił Ta​lal, po​now​nie kie​ru​jąc lu​ne​tę na mia​sto – to w jaki spo​sób za​mie​rzasz do​trzeć do tej wie​ży? Bez Ra wy​da​je się to ra​czej trud​ne. Słoń​ce już za​szło, lecz w sza​ro​zie​lo​nym mro​ku Va​lyn wi​dział wy​star​cza​‐ ją​co do​brze. Dzie​siąt​ki la​tar​ni i ognisk pło​nę​ły na obu wy​spach, a ob​fi​tość spa​lo​ne​go drew​na i ole​ju wie​le mó​wi​ła o stra​chu, jaki pa​no​wał na uli​cach. Przy​go​to​wa​nia drwa​li kie​ro​wa​ły się jed​nak na wschód, w stro​nę nad​cią​ga​‐ ją​cych Urghu​lów. Nikt nie bę​dzie pa​trzył na wodę po po​łu​dnio​wej stro​nie, a je​śli na​wet ktoś by tam zer​k​nął, to ket​tra​low​cy nie od pa​ra​dy no​si​li czar​ne stro​je i czci​li Hul​la. — Prze​pły​nie​my – po​wie​dział. – Wyj​dzie​my przy kli​fie. Wdra​pie​my się pro​sto na szczyt wie​ży. — Ćwierć mili pły​wa​nia w wo​dzie z lo​dow​ca, a za​raz po​tem sie​dem​dzie​‐ siąt stóp wspi​nacz​ki – burk​nął La​ith. – O tym wła​śnie ma​rzy​łem. Va​lyn stłu​mił w so​bie na​gły i prze​moż​ny od​ruch, by chwy​cić lot​ni​ka za gar​dło. Jesz​cze cał​kiem nie​daw​no ufał La​itho​wi bar​dziej niż ko​mu​kol​‐ wiek ze swe​go Skrzy​dła, ale wal​ka zmie​ni​ła ich obu, i to na gor​sze. Żar​to​bli​‐ wość La​itha przy​bra​ła na​gle for​mę nie​ustan​nych uszczy​pli​wo​ści i uty​ski​‐ wań, a Va​lyn czuł, że jego to​le​ran​cja zu​ży​wa się jak sta​ra, moc​no prze​tar​ta lina. Nikt nie chciał prze​pły​wać tego pie​przo​ne​go je​zio​ra. Nikt nie chciał wspi​nać się na wy​so​ką ka​mien​ną wie​żę w środ​ku nocy, ma​jąc zzięb​nię​te pal​ce i prze​mo​czo​ne ubra​nie, ale w koń​cu byli ket​tra​low​ca​mi. — Tak wła​śnie zro​bi​my – po​sta​no​wił Va​lyn, roz​myśl​nie zni​ża​jąc głos do szep​tu, aby po​wstrzy​mać wzbie​ra​ją​cy w nim krzyk. – Od tego je​ste​śmy. — No to da​lej – rzu​cił Ta​lal, któ​ry wy​czuł na​ra​sta​ją​ce na​pię​cie i wszedł po​mię​dzy nich. – Le​piej mieć to szyb​ko z gło​wy. Z gło​wy. Va​lyn o mało się nie ro​ze​śmiał, sły​sząc te sło​wa. Kie​dy prze​pły​ną je​zio​ro, będą mu​sie​li wejść na klif. Kie​dy będą na kli​fie, sta​ną pod wie​żą.

Wszedł​szy na wie​żę, bę​dzie mu​siał przy​go​to​wać się do za​bi​cia il Torn​ji, a gdy mu się to uda, zna​leźć spo​sób, by uwol​nić Gwen​nę i An​nick. Jed​na wal​‐ ka prze​cho​dzi​ła w dru​gą i tak bez koń​ca. W rze​czy​wi​sto​ści ni​g​dy nie ma się ni​cze​go z gło​wy. Przy​naj​mniej aż do śmier​ci. † Prze​pły​nię​cie trwa​ło kró​cej, niż Va​lyn się spo​dzie​wał, za to wspi​nacz​ka na szczyt była bru​tal​na. Sie​dem​dzie​siąt stóp wą​skich szcze​lin oka​za​ło się po ciem​ku bar​dzo zdra​dli​we, zwłasz​cza że wspi​na​li się w prze​mo​czo​nych bu​tach, a za​pra​wa mu​rar​ska sta​rej wie​ży była moc​no skru​sza​ła. Va​lyn trzy​‐ krot​nie za​ufał na po​zór so​lid​nym ka​mie​niom, pró​bu​jąc pod​cią​gnąć się wy​‐ żej, by już po chwi​li się osu​nąć i za​wi​snąć ca​łym cię​ża​rem na jed​nej ręce nad bi​ją​cy​mi u stóp urwi​ska fa​la​mi, dru​gą zaś roz​pacz​li​wie szu​ka​jąc punk​tu za​‐ cze​pie​nia. Był to wy​czer​pu​ją​cy i trud​ny wy​si​łek, lecz na Va​ly​na po​dzia​łał dziw​nie uspo​ka​ja​ją​co. Wy​star​czy​ło po​dej​mo​wać pro​ste de​cy​zje – ten ka​mień lub tam​ten, ta kra​wędź lub tam​ta, a kon​se​kwen​cje do​ko​ny​wa​nych wy​bo​rów były na​tych​mia​sto​we: ka​mień od​pa​dał lub nie. Bez kłamstw. Bez roz​cza​ro​‐ wań. Ni​ko​go nie mu​siał za​bi​jać. Cia​ło roz​grze​wa​ło się pod wpły​wem wy​sił​‐ ku, a uwa​ga kon​cen​tro​wa​ła na naj​bliż​szych ka​mie​niach, tych po​ni​żej i tych po​wy​żej. Kie​dy do​tarł na dach i wcią​gnął się na jego su​ro​we de​ski, był nie​‐ mal roz​cza​ro​wa​ny, choć przed​ra​mio​na go bo​la​ły, a czub​ki pal​ców krwa​wi​‐ ły. Przez dłuż​szą chwi​lę po pro​stu le​żał na wznak, wpa​tru​jąc się w gwiaz​dy, z któ​rych każ​da była jak dziur​ka prze​kłu​ta w ciem​no​ściach. Po​tem ode​zwał się Ta​lal, przy​wra​ca​jąc mu po​czu​cie rze​czy​wi​sto​ści. — Ktoś tu cięż​ko po​pra​co​wał – mruk​nął, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc w stro​nę wschod​nie​go brze​gu Czar​nej. – Nie​źle umoc​ni​li to miej​sce. Va​lyn prze​to​czył się na brzuch i wy​do​był z nie​prze​ma​kal​nej tor​by lu​ne​tę. — Co tam mamy? Ta​lal wska​zał w ciem​ność. — Wy​glą​da na to, że most ro​ze​bra​no albo znisz​czo​no, jak po​wie​dzia​łeś. Trud​no to orzec po ciem​ku. Po​śród ognisk i pod gwiaz​da​mi noc była dla Va​ly​na cał​kiem ja​sna, a kie​‐ dy pod​niósł lu​ne​tę do oka, zrą​ba​ne słu​py uka​za​ły się wy​raź​nie jego oczom. Ich po​szar​pa​ne koń​ce ster​cza​ły z bło​ta po obu stro​nach głów​ne​go ka​na​łu, a z nich zwi​sa​ły reszt​ki kil​ku de​sek. — Cie​kaw je​stem, kto ich ostrzegł – po​wie​dział, przy​pa​tru​jąc się mia​stu w dole. Wrza​ła tam jak w ulu nie​ustan​na ak​tyw​ność, męż​czyź​ni i ko​bie​ty prze​‐ ta​cza​li wszel​kie​go ro​dza​ju wozy i wóz​ki, nie​któ​re wy​peł​nio​ne na​rzę​dzia​mi, inne za​ła​do​wa​ne wy​so​ko sto​ła​mi i bel​ka​mi, a dzie​ci bie​ga​ły we wszyst​kich kie​run​kach, wy​krzy​ku​jąc wia​do​mo​ści dla do​ro​słych. Było to cha​otycz​ne,

lecz po kil​ku mi​nu​tach ob​ser​wa​cji Va​lyn za​czął do​strze​gać w tym sza​leń​‐ stwie pe​wien po​rzą​dek: za​ła​do​wa​ne wozy zmie​rza​ły na wschód, w stro​nę cze​goś, co moż​na było na​zwać ba​ry​ka​dą, a co wznie​sio​no na od​le​głym brze​‐ gu wschod​niej wy​spy, po czym po​wra​ca​ły z ła​dun​kiem żyw​no​ści, dzba​na​mi wody i roz​ma​itym za​opa​trze​niem. Va​lyn śle​dził tę ak​tyw​ność, aż za​czął się przy​glą​dać nie​wiel​kiej grup​ce krzą​ta​ją​cej się na ma​łym pla​cy​ku, kon​cen​tru​‐ jąc się na jej do​wód​cy, i lu​ne​ta nie​mal wy​pa​dła mu z ręki. — Na świę​te​go Hul​la – wy​dy​szał, a po​tem wy​buch​nął śmie​chem. Ra​dość i ulga spły​nę​ły po nim jak chłod​na fala na Wy​spach, w jed​nej chwi​li spłu​ku​‐ jąc cały osad gnie​wu i wąt​pli​wo​ści. – Na Me​sh​ken​ta, Anan​sha​ela i świę​te​go czar​ne​go Hul​la. — Czy może jest coś śmiesz​ne​go, co do mnie jesz​cze nie do​tar​ło, w fak​cie, że ta nędz​na mie​ści​na spło​nie nie​ba​wem do sa​mej zie​mi? – za​py​tał La​ith. W tym mo​men​cie na​wet cy​nizm lot​ni​ka nie zdo​łał zwa​rzyć do​bre​go hu​‐ mo​ru Va​ly​na, któ​ry po pro​stu się uśmiech​nął i po​dał mu lu​ne​tę. Chwi​lę trwa​ło, nim La​ith wy​ło​wił po​śród mro​ku Gwen​nę, a wów​czas i on się ro​ze​‐ śmiał. — A to ci twar​da, upar​ta ję​dza – za​chwy​cał się. – Wy​star​czy, że Gwen​na Shar​pe uzna, że ma dość od​gry​wa​nia roli więź​nia w środ​ku ca​łej urghul​skiej ar​mii. Po​krę​cił gło​wą i po​dał lu​ne​tę Ta​la​lo​wi. — An​nick też tam jest – stwier​dził po chwi​li krwio​pij​ca. – I Pyr​re. Po​licz​ki Va​ly​na aż go bo​la​ły od uśmie​chu. Chy​ba mi​nę​ła cała wiecz​ność, od​kąd miał ja​kiś po​wód do ra​do​ści. — Za​sta​na​wiam się tyl​ko, jak się stam​tąd wy​rwa​ły… — Te trzy? – rzu​cił La​ith. – Przy​pusz​czal​nie wy​dra​pu​jąc oczy i prze​gry​‐ za​jąc gar​dła, aż za​bra​kło im Urghu​lów. My wę​dru​je​my przez Ra​al​te, mor​du​‐ jąc swo​ich, a tu pro​szę: one przedar​ły się na wol​ność, po​ko​na​ły ten dy​stans szyb​ciej od ca​łej kon​nej ar​mii i za​czę​ły przy​go​to​wy​wać obro​nę. – W jego gło​sie za​brzmia​ła go​rycz. – Za​czy​nam się za​sta​na​wiać, po co w ogó​le za​da​li​‐ śmy so​bie tyle tru​du. Uśmiech znik​nął z twa​rzy Va​ly​na jak za do​tknię​ciem cza​ro​dziej​skiej różdż​ki. — Za​da​li​śmy so​bie ten trud, po​nie​waż wte​dy wy​da​wa​ło się to słusz​nym wy​bo​rem – od​parł. — No do​brze, a sko​ro już tu​taj je​ste​śmy – po​wie​dział La​ith, sta​jąc na chwiej​nym da​chu – to zejdź​my na dół, do​pó​ki jest jesz​cze ja​kaś ro​bo​ta do wy​ko​na​nia. Va​lyn się za​wa​hał, po czym po​krę​cił gło​wą. — Nie. Przez chwi​lę ża​den z nich się nie po​ru​szył. Ża​den nie wy​rzekł sło​wa. Wiatr pod​no​sił z fal pió​ro​pu​sze wod​nych bry​zgów i mio​tał nimi o ska​łę. Wył mię​dzy ga​łę​zia​mi so​sen, prze​ga​niał chmu​ry na nie​bie i po​ry​wał

z ognisk w dole słu​py iskier rzu​ca​ją​cych czer​wo​na​wą po​świa​tę. Lot​nik ob​ró​cił się ku nie​mu wol​no, pa​trząc z nie​do​wie​rza​niem. — Nie? — Zo​sta​je​my tu​taj – od​rzekł ci​cho Va​lyn. – Na​szą mi​sją jest za​bi​cie il Torn​ji. I to się nie zmie​ni​ło. — A co w związ​ku z tym, że resz​ta na​sze​go Skrzy​dła jest tam w dole? – za​py​tał La​ith, ge​stem ręki wska​zu​jąc w stro​nę mia​stecz​ka. – A co w związ​ku z tym, że nad​cią​ga tu cała prze​klę​ta urghul​ska ar​mia, a ci lu​dzie po​trze​bu​ją po​mo​cy? — Gwen​na pa​nu​je nad wszyst​kim – rzekł Va​lyn. Czuł roz​go​ry​cze​nie. Chciał zna​leźć się na dole rów​nie moc​no jak La​ith, sta​nąć u boku swe​go Skrzy​dła i swo​ich ro​da​ków, bu​do​wać ba​ry​ka​dy i ob​‐ my​ślać stra​te​gię… Trzy tru​py wię​cej nie​wie​le będą zna​czyć, gdy doj​dzie do praw​dzi​wej wal​ki, ale trzech wy​ćwi​czo​nych w Ket​tra​lu żoł​nie​rzy może wie​le zdzia​łać te​raz, gdy cho​dzi o do​brą or​ga​ni​za​cję i do​wo​dze​nie miesz​kań​‐ ca​mi mia​sta. Do​brze by było móc coś zmie​nić, po​pra​wić, coś zro​bić. Ale to na​ra​zi​ło​by ich mi​sję. — Il Torn​ja bę​dzie tu za je​den dzień – cią​gnął Va​lyn – i je​śli nie za​po​‐ mnia​łeś, to ci lu​dzie w dole, ci z tymi pięk​ny​mi mie​cza​mi, są jego zwia​dow​‐ ca​mi. Je​śli zej​dzie​my, to w parę chwil nas za​uwa​żą i za​ra​por​tu​ją il Torn​ji. Kie​dy il Torn​ja się do​wie, że tu je​ste​śmy, stra​ci​my wa​lor za​sko​cze​nia, któ​ry te​raz daje nam je​dy​ną prze​wa​gę. La​ith prych​nął z nie​sma​kiem. — Pie​przyć to, Va​ly​nie. Pół Skrzy​dła i tak już tam jest. Są​dzisz, że il Torn​‐ ja, usły​szaw​szy o Gwen​nie i An​nick, nie za​ło​ży, że ty też tu je​steś? Va​lyn się skrzy​wił. Był to nie​ocze​ki​wa​ny pro​blem, ale nie ka​ta​stro​fa. — Gwen​na zna praw​dę o il Torn​ji, wie, że na nie​go po​lu​je​my, i jest wy​‐ star​cza​ją​co spryt​na, żeby nie na​si​kać nam do zupy. — Jest jesz​cze je​den po​wód, żeby trzy​mać się na ubo​czu – po​wie​dział Ta​‐ lal, marsz​cząc brwi. – Trud​no prze​wi​dzieć, jak to wszyst​ko się skoń​czy, ale je​śli, już po wszyst​kim, il Torn​ja od​kry​je, że An​nick i Gwen​na tu są, zro​zu​‐ mie, że prze​ży​ły atak Yur​la, co by ozna​cza​ło, że zna​ją praw​dę o nim. Albo przy​naj​mniej coś po​dej​rze​wa​ją. Nie był​bym zdzi​wio​ny, gdy​by ka​zał je za​‐ mknąć i wy​py​tać, oczy​wi​ście dys​kret​nie. Va​lyn po​tak​nął. Nie spoj​rzał na to z tej stro​ny, lecz Ta​lal jak zwy​kle miał ra​cję. — Czy​li mamy już dwa po​wo​dy, żeby nie po​zo​sta​wać na wi​do​ku. La​ith po​krę​cił gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — W po​rząd​ku, dwa po​wo​dy: co, je​śli… oraz na wszel​ki wy​pa​dek… re​‐ pre​zen​tu​je​my nowy ga​tu​nek żoł​nie​rza-fi​lo​zo​fa, któ​ry za​cho​wu​je czy​ste ręce, pod​czas gdy inni ma​cha​ją mie​cza​mi. Va​lyn nie od​po​wie​dział. Miał prze​czu​cie, że już nie​ba​wem wszy​scy będą ma​chać mie​cza​mi, a raz za​cząw​szy, nie wia​do​mo kie​dy skoń​czą.

42

S

tary John Rę​bacz po​wie​dział, że ra​czej umrze na gan​ku swo​jej cha​ty, niż uciek​nie, i jego ży​cze​nie się speł​ni​ło. A przy​naj​mniej pierw​sza część. Gwen​na nie zdo​ła​ła stwier​dzić, jak dłu​go sta​wiał opór, ale gdy Urghu​lo​wie wy​wle​kli go stam​tąd na wschod​ni brzeg Czar​nej, nie miał już swo​ich sie​kier, swe​go dzba​na, a są​dząc z tego, jak opu​ścił gło​wę, opu​ści​ła go rów​nież wszel​ka zdol​ność i wola wal​ki. — Mają go – stwier​dził Mo​ściarz. — Ja​sne – par​sk​nę​ła Gwen​na. – My​śla​łeś, że sta​ru​szek sam wy​ko​si wszyst​kich Urghu​lów? Po​wstrzy​ma​ła się od dal​szych ko​men​ta​rzy. Była wście​kła na Joh​na, nie na Mo​ścia​rza, wście​kła za jego głu​po​tę, upór i za to, że mu​sia​ła pa​trzeć na to, co za chwi​lę mia​ło na​stą​pić. Zza zbu​do​wa​nej przez An​nick ba​ry​ka​dy Gwen​na wi​dzia​ła dru​gą stro​nę rze​ki do​sta​tecz​nie wy​raź​nie, by od​róż​nić twa​rze po​szcze​gól​nych Urghu​lów, gdy jeź​dzi​li wzdłuż wy​sy​cha​ją​ce​go wschod​nie​go brze​gu je​zio​ra, ozna​cze​nia ich wierz​chow​ców i opie​rze​nia strzał. Byli na tyle bli​sko, by do nich krzyk​‐ nąć albo strze​lić, a je​dy​ną rze​czą, któ​ra ich po​wstrzy​my​wa​ła, był wą​ski pas bło​ta i wody. Nie spra​wiał wra​że​nia pew​nej osło​ny. Gwen​na rzu​ci​ła okiem na sze​re​gi miesz​kań​ców mia​stecz​ka, któ​rych An​‐ nick roz​mie​ści​ła za ba​ry​ka​dą. Męż​czyź​ni i ko​bie​ty klę​cze​li ukry​ci za spię​‐ trzo​ny​mi ba​la​mi, wśród nich były tak​że dzie​ci, któ​rych łuki nie mia​ły do​sta​‐ tecz​nej mocy, by się​gnąć celu za wodą. Je​śli Urghu​lo​wie po​dej​dą dość bli​sko, by te łuki za​czę​ły tra​fiać, to nie​mal cała wy​spa bę​dzie już za​ję​ta. Gwen​na wo​la​ła ode​słać dzie​ci do​kądś, ale w koń​cu, je​że​li Urghu​lo​wie się przed​rą, i tak nie bę​dzie do​kąd ucie​kać. A poza tym to miej​sce było ich do​mem i mia​‐ ły więk​sze pra​wo tu umrzeć niż ona. Gdy tak pa​trzy​ła, ktoś wy​pu​ścił strza​łę. Wzbi​ła się w górę, po czym nie​‐ szko​dli​wie utknę​ła w mule po dru​giej stro​nie ka​na​łu. — Prze​stań​cie! – za​wo​ła​ła. Nie mo​gli so​bie po​zwo​lić na tra​ce​nie strzał. I tak Urghu​lów było wię​cej, niż mo​gli wy​strze​lać, lecz wo​la​ła, by drwa​le nie za​sta​na​wia​li się nad tym zbyt​nio. – Nikt nie wy​strze​li, do​pó​ki nie za​czną się prze​pra​wiać!

Nie była pew​na, czy na​le​ży się mar​twić, czy cie​szyć z tego, że ża​den z jeźdź​ców nie usi​ło​wał jesz​cze prze​pły​nąć przez wodę. By​ło​by to oczy​wi​ście czy​stym sa​mo​bój​stwem, ale Urghu​lo​wie ra​czej nie sły​nę​li z roz​sąd​ku i wy​‐ ra​fi​no​wa​nej tak​ty​ki. A w każ​dym ra​zie nie w cza​sach sprzed rzą​dów Dłu​giej Pię​ści. Co dziw​ne, nie było żad​ne​go zna​ku obec​no​ści sa​me​go sza​ma​na. Mógł się kryć po​mię​dzy drze​wa​mi, kie​ru​jąc wal​ką z bez​piecz​nej od​le​gło​ści, ale jego nie​obec​ność dzia​ła​ła Gwen​nie na ner​wy, po​dob​nie jak oso​ba jego po​‐ rucz​ni​ka. Pod​czas gdy Dłu​giej Pię​ści nie było ni​g​dzie, to Ba​len​din Ain​hoa zda​wał się być wszę​dzie na​raz. Pa​no​szył się na brze​gu ubra​ny w ciem​ne bi​‐ zo​nie fu​tro, wy​ma​chu​jąc rę​ko​ma i wy​krzy​ku​jąc roz​ka​zy, jak​by od dziec​ka żył wśród Urghu​lów. Je​śli na​wet jeźdź​com się to nie po​do​ba​ło, to nie oka​zy​‐ wa​li tego, co, zna​jąc Ba​len​di​na, nie było ta​kie głu​pie, jak stwier​dzi​ła Gwen​‐ na. Pa​trzy​ła, jak skie​ro​wał gru​pę kil​ku​na​stu ksa​abe i ta​abe do oczysz​cze​nia te​re​nu po​mię​dzy drze​wa​mi i pa​sem bło​ta. Więk​szość jeźdź​ców się cof​nę​ła, gdy kuś​ty​ka​ją​ce​go sta​re​go Joh​na Rę​ba​cza po​pchnię​to na zie​mię. Ba​len​din stał nad nim przez chwi​lę, pa​trząc przez rze​kę na mia​stecz​ko, jak​by wy​czu​‐ wał na so​bie spoj​rze​nie Gwen​ny zza ba​ry​ka​dy. Gdy tak cze​kał, spo​za drzew wy​pro​wa​dzo​no kil​ku​dzie​się​ciu in​nych jeń​ców i rzu​co​no twa​rzą do zie​mi, skąd mo​gli ob​ser​wo​wać krwio​pij​cę i sta​re​go drwa​la. Ktoś pod​szedł ku nim z pę​kiem lin w ręku i Ba​len​din spraw​ny​mi, wy​ćwi​czo​ny​mi ru​cha​mi przy​‐ wią​zał ich koń​ce do ko​stek i nad​garst​ków sta​re​go Joh​na Rę​ba​cza. — Co oni ro​bią? – za​py​tał Mo​ściarz. — Nie wiem. Ale na pew​no coś cho​ler​nie wred​ne​go – od​par​ła Gwen​na. Nie chcia​ła na to pa​trzeć. Inną spra​wą było za​bi​ja​nie i pa​trze​nie, jak się za​bi​ja w wal​ce. Strach i fu​ria pod​czas bi​twy nie po​zwa​la​ły na sku​pia​nie się na wi​do​ku i gło​sach lu​dzi prze​twa​rza​nych na mię​so. Ale ob​ser​wo​wa​nie zza ba​ry​ka​dy, jak przy​wią​zu​je się czte​ry liny do łę​ków sio​deł czte​rech sto​ją​cych osob​no koni, spra​wi​ło, że Gwen​na nie​mal zwy​mio​to​wa​ła so​bie na buty. Gło​‐ sy prze​ra​że​nia do​bie​gły z sze​re​gów klę​czą​cych miesz​kań​ców mia​stecz​ka, gdy uświa​do​mi​li so​bie, co zda​rzy się za chwi​lę, a ich strach i mdło​ści spo​tę​‐ go​wa​ły jej wła​sne od​czu​cia. Chcia​ła się od​wró​cić, ale nie mo​gła, nie te​raz, gdy była do​wód​cą tej skrom​nej gru​py obroń​ców. A jed​nak jej cia​ło do​ma​ga​‐ ło się ja​kie​goś od​re​ago​wa​nia, cze​goś, co od​wró​ci​ło​by jej uczu​cia od roz​gry​‐ wa​ją​cej się na ich oczach sce​ny. Ze​rwa​ła się na rów​ne nogi, wy​cią​gnę​ła miecz i wska​za​ła nim na dru​gą stro​nę rze​ki. — Pa​trz​cie! – krzyk​nę​ła. Drwa​le zwró​ci​li się w jej stro​nę, lecz ona po​trzą​‐ snę​ła gniew​nie gło​wą. – Nie na mnie, wy dup​ki. Pa​trz​cie tam, na czło​wie​ka, któ​re​go na​zy​wa​li​ście swo​im są​sia​dem. Pa​trz​cie, co mu zro​bią. Jeźdź​cy na ko​niach, dwie ksa​abe i dwóch ta​abe, ru​szy​li po​wo​li, bar​dzo po​wo​li z miej​sca. Gdy liny wo​kół ko​stek i nad​garst​ków się na​pię​ły, cia​ło Joh​‐ na Rę​ba​cza unio​sło się w górę, a z jego ust wy​rwał się okrop​ny, gar​dło​wy

jęk. Wśród Urghu​lów za​pa​dła ci​sza. Ba​len​din jed​nak za​czął nu​cić coś nie​zro​‐ zu​mia​łe​go po urghul​sku. Skąd su​kin​syn na​uczył się tych słów, nie wie​dzia​‐ ła, ale ty​sią​ce jeźdź​ców zda​wa​ły się za​fa​scy​no​wa​ne tym spek​ta​klem. Gwen​‐ na sły​sza​ła od​głos ko​pyt na zie​mi i skrzy​pie​nie na​pi​na​nych lin. — Pa​trz​cie! – wrza​snę​ła zno​wu, sły​sząc ło​mot wła​sne​go ser​ca. – Chce​cie wie​dzieć, kim są Urghu​lo​wie? Oto, kim są. Za​śpiew na prze​ciw​le​głym brze​gu był te​raz szyb​szy i jesz​cze przy​spie​szał, aż zrów​nał się z ryt​mem jej tęt​na. Przy​łą​czy​li się do nie​go inni Urghu​lo​wie i śpiew stał się gło​śniej​szy. John Rę​bacz krzyk​nął prze​raź​li​wym, zwie​rzę​cym krzy​kiem, jeźdź​cy za​czę​li po​pę​dzać swo​je ko​nie, bi​jąc je szpi​cru​ta​mi, a cia​ło roz​pię​te mię​dzy nimi wiło się, krzyk do​by​wa​ją​cy się z otwar​tych ust gi​nął we wrza​sku Urghu​lów. W środ​ku tego cha​osu do Gwen​ny po​de​szła An​nick i po​chy​li​ła się do jej ucha. — Mogę to za​koń​czyć. Jed​ną strza​łą. Gwen​na za​wa​ha​ła się, ob​ser​wu​jąc wy​si​łek koni i skrę​ty cia​ła Joh​na. — Nie – od​par​ła, prze​ły​ka​jąc żółć, któ​ra ra​zem z tym sło​wem na​pły​nę​ła jej do ust. – Oni mu​szą to zo​ba​czyć. Snaj​per​ka wbi​ła w nią twar​de spoj​rze​nie. — Oni nie są żoł​nie​rza​mi. To ich prze​ra​ża. — Po​win​ni być prze​ra​że​ni – syk​nę​ła Gwen​na w od​po​wie​dzi. – Je​śli prze​‐ gra​my, a Urghu​lo​wie zaj​mą to mia​sto, taki los bę​dzie cze​kał ich wszyst​kich, a cie​bie wte​dy nie bę​dzie, żeby za​koń​czyć to jed​ną strza​łą. Od​wró​ci​ła się i za​nim An​nick zdą​ży​ła coś od​po​wie​dzieć, wsko​czy​ła na naj​wyż​szą bel​kę na ba​ry​ka​dzie. — Oto, co nad​cho​dzi! – krzyk​nę​ła do klę​czą​cych drwa​li. – To nie jest zwy​‐ kły na​pad. To nie jest ja​kaś po​tycz​ka. Tam jest cały urghul​ski na​ród i je​śli ich tu​taj nie po​wstrzy​ma​my, oni zło​żą was wszyst​kich w ofie​rze Me​sh​ken​to​wi, tak samo jak zro​bi​li to ze sta​rym Rę​ba​czem. Tak po​stę​pu​ją. Taki kult upra​‐ wia​ją. Oto, kim są. Uwa​żaj​cie więc, do cho​le​ry! Nie była pew​na, czy usły​sze​li coś przez rej​wach do​bie​ga​ją​cy z dru​gie​go brze​gu, ale naj​wy​raź​niej to do nich do​tar​ło. Je​den z męż​czyzn u stóp ba​ry​ka​‐ dy zwy​mio​to​wał w bło​to, ale więk​szość pod​nio​sła się i pa​trzy​ła na kosz​mar​‐ ną sce​nę dzie​ją​cą się w miej​scu, któ​re jesz​cze tego ran​ka było czę​ścią ich domu. Sta​ry John Rę​bacz mu​siał skła​dać się z sa​mych chrzą​stek i ko​ści. Na​wet kie​dy on sam utra​cił zdol​ność do krzy​ku, jego cia​ło się trzy​ma​ło. Na​wet gdy ra​mio​na wy​sko​czy​ły mu ze sta​wów, a wszyst​kie po​zo​sta​łe sta​wy sta​ły się zu​peł​nie luź​ne, ścię​gna i wię​za​dła wy​trzy​my​wa​ły. Przez dłu​gi czas, któ​ry wy​da​wał się wiecz​no​ścią, ko​nie cią​gnę​ły, za​pie​ra​jąc się ko​py​ta​mi w zie​mię i chra​piąc, aż w koń​cu, z okrop​nym od​gło​sem, wy​rwa​ło się jed​no ra​mię. Urghu​lo​wie wrza​snę​li w sta​nie zbio​ro​wej eks​ta​zy, gdy je​den z jeźdź​ców po​‐ ga​lo​po​wał trium​fal​nie wzdłuż brze​gu, wzno​sząc pięść i cią​gnąc za sobą pod​‐ ska​ku​ją​cą linę z ma​ka​brycz​nym ba​la​stem.

Po​zo​sta​li jeźdź​cy po​wstrzy​ma​li ko​nie, po​zwa​la​jąc opaść oka​le​czo​ne​mu cia​łu Joh​na Rę​ba​cza na zie​mię, gdzie wiło się jesz​cze ja​kiś czas, za​nim uszło z nie​go ży​cie na sku​tek upły​wu krwi. Urghu​lo​wie od​wią​za​li go, po​cią​gnę​li do rze​ki i wrzu​ci​li cia​ło do wody. Ba​len​din pod​niósł oczy i zer​k​nął za sie​bie na stło​czo​nych za nim prze​stra​szo​nych jeń​ców, a po​tem jesz​cze raz na dru​gi brzeg, na Gwen​nę. Już po wszyst​kim, po​wie​dzia​ła do sie​bie w du​chu. Za​bi​li jed​ne​go sta​re​go czło​wie​ka, ale wciąż są na tam​tym brze​gu rze​ki. Urghu​lo​wie nie po​prze​sta​li na jed​nym star​cu. Gwen​na pa​trzy​ła, jak na brzeg przy​wle​czo​no bła​ga​ją​cą ko​bie​tę, po​cho​dzą​cą za​pew​ne z któ​rejś z osad le​żą​cych na pół​noc​nym wscho​dzie. Ofia​ry do​pie​ro się za​czy​na​ły, a moc krwio​pij​cy, któ​rą czer​pał z prze​ra​że​nia jeń​ców, z każ​dą ofia​rą ro​sła. † Pod ko​niec dru​gie​go dnia Urghu​lo​wie ro​ze​rwa​li jesz​cze kil​ku​dzie​się​ciu nie​‐ szczę​snych lu​dzi, któ​rzy żyli za Andt-Kyl i Czar​ną Rze​ką i nic nie wie​dzie​li o nad​cią​ga​ją​cej na​wa​le. Brzeg na​siąk​nię​ty był krwią, a po​roz​ry​wa​ne cia​ła uty​ka​ły w uj​ściu rze​ki, gdzie nurt był wol​niej​szy, za​plą​ta​ne mię​dzy krze​wa​‐ mi i ko​rze​nia​mi. Urghu​lo​wie za​bi​ja​li bez prze​rwy, lecz nie po​dej​mo​wa​li żad​nych prób prze​do​sta​nia się na dru​gą stro​nę. Bar​dzo to Gwen​nę de​ner​wo​wa​ło. Oko​ło po​łu​dnia ko​lej​ne​go dnia po​my​śla​ła, że wresz​cie ru​szy​li do prze​pra​‐ wy. Kil​ku​dzie​się​ciu ta​abe i ksa​abe wrzu​ci​ło do rze​ki kil​ka pni i pa​trzy​ło, jak pły​ną w stro​nę zrą​ba​nych słu​pów sta​re​go mo​stu, po czym się na nich za​‐ trzy​mu​ją. Nie było ich wie​le, wszyst​kie​go czte​ry lub pięć bali, w sam raz tyle, by ja​kiś idio​ta spró​bo​wał po nich przejść na dru​gą stro​nę, ale na pew​no nie tyle, by moż​na prze​pro​wa​dzić po nich atak. Urghu​lo​wie pa​trzy​li w ślad za nimi, jak​by ocze​ki​wa​li, że wy​ro​śnie z nich most, po czym po​wró​ci​li do za​bi​ja​nia lu​dzi. Spra​wia​li ta​kie wra​że​nie, jak​by nie za​le​ża​ło im na​wet na wej​ściu do mia​sta. — Co oni, do cho​le​ry, ro​bią? – za​py​ta​ła Gwen​na, za​gry​za​jąc war​gi. Pa​trzy​ła nad ma​łym sto​li​kiem na sie​dzą​ce na​prze​ciw An​nick i Pyr​re. Po ca​łym dniu spę​dzo​nym na ba​ry​ka​dach po​pro​si​ła Mo​ścia​rza, żeby zor​ga​‐ ni​zo​wał sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia w jed​nym z naj​bar​dziej na wschód wy​su​‐ nię​tych bu​dyn​ków, skąd mo​gła​by pręd​ko do​biec do rze​ki i spo​koj​nie oma​‐ wiać stra​te​gię z An​nick, Pyr​re i Mo​ścia​rzem, z dala od uszu miesz​kań​ców mia​stecz​ka. Ist​niał pro​to​kół izo​lu​ją​cy żoł​nie​rzy od pro​ce​su po​dej​mo​wa​nia de​cy​zji, ale Gwen​na po pro​stu nie chcia​ła, żeby do lud​no​ści do​tar​ło, jak mało ich do​wód​cy wie​dzą. — Dłu​ga Pięść musi być świa​dom tego – cią​gnę​ła – że Ar​mia Pół​no​cy w koń​cu tu do​trze. Su​kin​syn wie, że każ​dy stra​co​ny przez nie​go dzień zwięk​sza ry​zy​ko.

— Od daw​na nie wi​dzie​li​śmy Dłu​giej Pię​ści – za​uwa​ży​ła An​nick. – Nie wia​do​mo, czy w ogó​le jest z ar​mią. — A gdzie miał​by być? – spy​ta​ła Gwen​na. Pyr​re wy​dę​ła war​gi. — Może gdzieś w le​sie. I tor​tu​ru​je le​śne zwie​rząt​ka. Gwen​na nie zwró​ci​ła uwa​gi na te sło​wa. — Je​steś pe​wien, że nie ma in​ne​go przej​ścia? Gdzieś na pół​no​cy? – za​py​‐ ta​ła Mo​ścia​rza. Po​krę​cił gło​wą. — Pro​wa​dzi​łem wy​rę​by na ca​łym te​re​nie. Zimą, kie​dy mo​kra​dła za​ma​‐ rza​ją, moż​na się prze​drzeć, ale te​raz przej​ście za​ję​ło​by całe ty​go​dnie, na​wet pie​cho​tą, a co do​pie​ro kon​no. Je​dli​na ro​śnie tak gę​sto na twar​dej zie​mi, że nie da się prze​ci​snąć mię​dzy pnia​mi, a z bo​ków po​chło​nie czło​wie​ka ba​‐ gno. — I nie ma tu żad​nych in​nych mia​ste​czek? – do​cie​ka​ła. – Żad​nych mo​‐ stów? — Nic, tyl​ko małe osa​dy drwa​li, ale one nie po​trze​bu​ją mo​stów. Je​śli te ko​nie nie po​tra​fią prze​bie​gać na dru​gą stro​nę po ob​ra​ca​ją​cych się pniach, to na pół​no​cy nie ma nic, co mo​gło​by im po​móc. — A ja za​cho​dzę w gło​wę, co się sta​ło z wa​szym ma​łym wo​jow​ni​czym przy​ja​cie​lem i jego wiel​kim pta​szy​skiem – za​du​ma​ła się Pyr​re. – Może jed​‐ nak do​padł Dłu​gą Pięść. Może te tłu​my ko​tłu​ją się na dru​gim brze​gu, bo nie mają po​ję​cia, co ze sobą po​cząć? Było to ku​szą​ce wy​ja​śnie​nie, lecz Gwen​na po dłuż​szym na​my​śle po​krę​ci​‐ ła gło​wą. — To nie mia​ło​by sen​su – po​wie​dzia​ła. – Gdy​by Pchła ude​rzył sku​tecz​‐ nie, był​by już z po​wro​tem. A gdy​by Dłu​ga Pięść rze​czy​wi​ście nie żył, to czy Urghu​lo​wie nie sko​czy​li​by so​bie na​wza​jem do gar​deł? Na​wet Ba​len​din nie zdo​łał​by utrzy​mać ich w ry​zach bez wspar​cia sza​ma​na. — Po pro​stu usi​łu​ję wy​ka​zać tro​chę opty​mi​zmu – stwier​dzi​ła za​bój​czy​ni ze wzru​sze​niem ra​mion. – Mo​ścia​rzu, masz jesz​cze piwo? – Wska​za​ła na pu​‐ sty bla​sza​ny ku​fel przed sobą. – Sie​dze​nie na tył​ku i pa​trze​nie bez koń​ca, jak wy​ry​wa się lu​dziom koń​czy​ny, może wzma​gać pra​gnie​nie. Gwen​na już za​czę​ła coś mó​wić, gdy prze​rwał jej nie​spo​koj​ny chór gło​sów z ze​wnątrz. W trzech kro​kach wy​pa​dła za drzwi i spoj​rza​ła na oba brze​gi i je​‐ zio​ro, wy​pa​tru​jąc ata​ku. Ni​cze​go nie za​uwa​ży​ła. Miesz​kań​cy wska​zy​wa​li jed​nak na wodę w gó​rze rze​ki, ale w gęst​nie​ją​cym mro​ku nie mo​gła wie​le zo​ba​czyć. Przy​naj​mniej nie cho​dzi​ło o atak. — Och, na słod​ką Cie​nę – za​klął Mo​ściarz, pa​trząc z prze​ra​że​niem w tę samą stro​nę. – Spław. — Spław? – za​py​ta​ła Gwen​na. – Jaki pie​przo​ny spław? — Spław pni – od​po​wie​dział, wska​zu​jąc pal​cem ciem​ne kształ​ty wy​sta​ją​‐ ce lek​ko nad po​wierzch​nię wody, tak gę​ste, że Gwen​na zra​zu ich nie za​uwa​‐

ży​ła, mnó​stwo luź​nych pni za​cze​pia​ją​cych się o sie​bie i pły​ną​cych z prą​dem rze​ki na po​łu​dnie. — Nie mogą po nich przejść, praw​da? – rzu​ci​ła. — Nie tam – od​parł. – Nie kon​no. Ale to nie pro​blem. Gwen​na omio​tła spoj​rze​niem rze​kę i za​trzy​ma​ła wzrok na ster​czą​cych z wody pa​lach sta​re​go mo​stu. Strach chwy​cił ją za gar​dło. — Tam – wy​dy​sza​ła. Po​twier​dził po​sęp​nym ski​nie​niem gło​wy. — To dla​te​go wrzu​ci​li te pierw​sze pnie. Zro​bią tamę. — Ile jest tych pni? – za​py​ta​ła Gwen​na, wska​zu​jąc w górę rze​ki. — Dość, by za​tkać cały pół​noc​ny ko​niec je​zio​ra. Dość na tu​zin mo​stów, je​że​li się za​trzy​ma​ją. — Dla​cze​go mia​ły​by się za​trzy​mać? Czy nie spła​wia​cie ich co roku mię​‐ dzy tymi słu​pa​mi? Mo​ściarz po​twier​dził po​nu​ro. — Ale zwy​kle na mo​ście sto​ją lu​dzie z drą​ga​mi, żeby nie utknę​ły. Żeby je prze​py​chać, za​nim się za​klesz​czą. A te​raz… – roz​ło​żył bez​rad​nie ręce – nie ma już mo​stu. — Jak dłu​go? – za​py​ta​ła. Cały czas pa​trzy​ła, co się dzie​je, i wi​dzia​ła pnie ude​rza​ją​ce o te, któ​re Urghu​lo​wie wrzu​ci​li do wody wcze​śniej. Nie​któ​re się ob​ra​ca​ły pod na​po​rem be​lek na​pły​wa​ją​cych z tyłu. Inne się za​nu​rza​ły i zni​ka​ły pod po​wierzch​nią, za​stę​po​wa​ne ko​lej​ny​mi. Na​pły​wa​ją​cym pniom nie było koń​ca. Jak okiem się​gnąć, od pół​no​cy wciąż po​ja​wia​ły się nowe. Cała rze​ka była nimi po​kry​ta. A rze​ki nie spo​sób było za​trzy​mać. — No – mruk​nę​ła Pyr​re, uno​sząc brwi – i mamy pro​blem. — Za​pcha​ją całą rze​kę – stwier​dzi​ła Gwen​na. Po​czu​ła ro​sną​ce prze​ra​że​nie. Za​pcha​ją rze​kę, a po​tem Urghu​lo​wie po nich przej​dą. To na to cze​ka​li. — Inne ka​na​ły – po​wie​dział Mo​ściarz. – Mu​si​my skie​ro​wać bale w dwa po​zo​sta​łe ka​na​ły, te, któ​re nie są za​pcha​ne. Gwen​na spoj​rza​ła na masę pni, na ich nie​po​wstrzy​ma​ny na​pór. — A jak, na Hul​la, tego do​ko​na​my? — Mu​si​my… – Po​trzą​snął gło​wą. – Nie po​tra​fię tego wy​tłu​ma​czyć. Mu​‐ szę tam iść! Mil​ler! – ryk​nął. – Franch! – Dwóch łucz​ni​ków z pierw​szej li​nii po​de​szło do nie​go. – Dwie eki​py do spła​wu. Zbierz ich i bie​gnij​cie. Te​raz! — Po​trze​bu​je​my drą​gów i psów! — To idź​cie po nie! – krzyk​nął Mo​ściarz. – I gnaj​cie na pół​noc​ną wy​spę. — No, no – za​uwa​ży​ła Pyr​re, gdy drwal już po​biegł. – Wy​glą​da na nie​źle pod​eks​cy​to​wa​ne​go. Prze​mia​na była szo​ku​ją​ca. Mo​ściarz był pe​łen ule​gło​ści po tym, jak Pchła za​bił dwóch głów​nych urzęd​ni​ków na miej​skim pla​cu. Za​da​wał py​ta​nia i wy​ko​ny​wał to, co mu po​le​co​no. Te​raz jed​nak, gdy miał za​da​nie, na któ​rym

do​brze się znał, wszel​kie wa​ha​nie ustą​pi​ło. Pro​blem po​le​gał je​dy​nie na tym, że skom​ple​to​wa​nie dwóch ekip do spła​wu uszczu​pla​ło głów​ną li​nię obroń​‐ ców o naj​sil​niej​szych lu​dzi, a to wszyst​ko wte​dy, gdy Urghu​lo​wie krą​ży​li na ko​niach na dru​gim brze​gu, ry​cząc i wrzesz​cząc, a bale pię​trzy​ły się w wo​‐ dzie. Jed​na ksa​abe, bar​dziej od​waż​na niż ro​zum​na, spię​ła ko​nia do ata​ku, któ​ry oka​zał się ka​ta​stro​fą. Nogi ko​nia ugrzę​zły głę​bo​ko w mięk​kim mule. Ko​bie​ta ze​sko​czy​ła z krzy​kiem z grzbie​tu wierz​chow​ca, prze​bie​gła przez bło​to i spró​bo​wa​ła po​biec da​lej po ba​lach. Gwen​na uj​rza​ła, jak je​den z pni ob​ró​cił się pod jej cię​ża​rem. Stra​ci​ła rów​no​wa​gę i po chwi​li znik​nę​ła mię​dzy ba​la​mi, któ​re na​tych​miast się nad nią za​mknę​ły. Tak szyb​ko, że nie do​biegł stam​tąd na​wet plusk. — Jesz​cze nie da​dzą rady przejść – za​uwa​ży​ła An​nick. — Ale przej​dą – od​par​ła po​nu​ro Gwen​na. Nie​za​leż​nie od tego, co zdzia​łał Mo​ściarz przed roz​wi​dle​niem rze​ki, we wschod​nim ka​na​le po​zo​sta​ło dość pni, aby utwo​rzy​ły tamę, gdy nurt ści​‐ śnie je do​sta​tecz​nie gę​sto. Przej​ście po niej bę​dzie bar​dzo zdra​dli​we, to fakt. Bale będą się prze​su​wać, a Urghu​lo​wie umie​rać, ale będą prze​cho​dzić. Li​nia łucz​ni​ków, ża​ło​śnie rzad​ka, wy​glą​da​ła jak gru​pa far​me​rów przy​by​‐ łych na wiej​ski kier​masz, z tą je​dy​nie róż​ni​cą, że mie​li strze​lać do lu​dzi za​‐ miast do sło​mia​nych tarcz oraz gi​nąć, w ra​zie gdy​by spu​dło​wa​li. Kil​ku z nich oglą​da​ło się trwoż​nie za sie​bie, jak​by roz​wa​ża​li uciecz​kę. Gwen​na za​‐ gry​za​ła war​gi tak moc​no, aż za​czę​ły krwa​wić. Splu​nę​ła w bło​to i spró​bo​wa​‐ ła ze​brać my​śli. Wiel​cy ge​ne​ra​ło​wie po​tra​fi​li wy​gry​wać bi​twy, bę​dąc na stra​co​nych po​zy​cjach, ale ona nie była wiel​kim ge​ne​ra​łem. Była tyl​ko ket​tra​low​cem, a do tego zdraj​czy​nią. — Kon​tem​plu​jesz pięk​no pół​noc​nych la​sów o zmierz​chu? – za​py​ta​ła Pyr​re. — Ja my​ślę, ty nędz​na wy​wło​ko – wark​nę​ła Gwen​na, prze​no​sząc na Czasz​ko​wier​czy​nię wście​kłość spo​wo​do​wa​ną wła​sną nie​mo​cą. Pyr​re od cza​su przy​by​cia tu​taj nie ro​bi​ła nic poza pi​ciem piwa i wy​ga​dy​wa​niem roz​ma​itych uszczy​pli​wo​ści. – Po co się tu w ogó​le zja​wi​łaś? Pyr​re po​cią​gnę​ła w za​my​śle​niu dłu​gi łyk z bla​sza​ne​go ku​fla. — Czyż​byś nie pa​mię​ta​ła, że mia​łam do wy​bo​ru przy​by​cie tu​taj albo szyb​ką, nie​sław​ną śmierć po​śród so​sen? — No to wiedz, że to gów​no za​ła​twi cię rów​nie szyb​ko, nie​sław​nie i za​‐ bój​czo – od​par​ła Gwen​na. Pchła po​zo​sta​wił jej do​wódz​two, a te​raz wy​glą​da​‐ ło na to, że wszy​scy z Andt-Kyl nie​ba​wem zgi​ną. Co gor​sza, za​miast ob​my​‐ ślać ja​kiś sku​tecz​ny plan dzia​ła​nia, prze​ko​ma​rza​ła się z ko​bie​tą, któ​ra w rze​‐ czy​wi​sto​ści lu​bo​wa​ła się w rze​ziach i któ​ra bę​dzie pa​trzy​ła z sa​tys​fak​cją na śmierć dzie​ci, męż​czyzn, ko​biet i ca​łe​go mia​sta peł​ne​go lu​dzi, któ​rzy jesz​‐ cze dwa dni temu nie wy​obra​ża​li so​bie, że na ich gło​wy spad​nie woj​na. – Po​‐ win​naś oszczę​dzić so​bie po​dró​ży tu​taj – do​da​ła. – So​bie i mnie tak​że. — Prze​ciw​nie – za​pro​te​sto​wa​ła Pyr​re. – Je​śli tu​taj sta​nę przed moim bo​‐

giem, będę cie​szyć się ludz​kim to​wa​rzy​stwem. Do​cho​dzi do tego więź sio​‐ strza​ne​go bra​ter​stwa bro​ni. — Gów​no mnie ob​cho​dzi pie​przo​na sio​strza​na więź. Pyr​re zmarsz​czy​ła brwi w za​my​śle​niu. — Mia​łam na my​śli in​ne​go ro​dza​ju sio​strza​ną więź. Po​wie​dziaw​szy to, za​czę​ła po​now​nie pod​no​sić do ust ku​fel. W tej sa​mej chwi​li ku gar​dłu Czasz​ko​wier​czy​ni, z czy​stą, nie​po​wstrzy​ma​ną fu​rią, zmie​‐ rzał już wy​szarp​nię​ty na​gle zza pasa nóż Gwen​ny. Przed​tem, na Wy​spach, do​cho​dzi​ło do wie​lu drob​nych bó​jek na noże, w któ​rych za​ła​twia​no roz​ma​‐ ite po​ra​chun​ki. Uczest​ni​czy​li w nich we​te​ra​ni i ka​de​ci, ale wal​czo​no tyl​ko do pierw​szej krwi. To jed​nak było coś in​ne​go. Gwen​na wło​ży​ła w to pchnię​‐ cie całą swo​ją siłę, wzmoc​nio​ną pół​ob​ro​tem i skrę​tem nad​garst​ka, aby ostrze do​brze za​głę​bi​ło się w cia​ło… tyle że nie tra​fi​ło na cia​ło. Za​zgrzy​ta​ło o coś, a prze​gub Gwen​ny za​bo​lał od ude​rze​nia. Czasz​ko​wier​czy​ni zła​pa​ła jej dłoń w bla​sza​ny ku​fel. Gwen​na szarp​nę​ła się w tył, pró​bu​jąc uwol​nić rękę, lecz Pyr​re po​stą​pi​ła krok do przo​du i od dołu rąb​nę​ła Gwen​nę na​sa​dą dło​ni w szczę​kę, za​my​ka​jąc jej usta. Cios był tak moc​ny, że aż za​dzwo​ni​ły jej zęby, gło​wa od​sko​czy​ła w tył, a Gwen​na upa​dła w bło​to. Cała rzecz nie trwa​ła dłu​żej niż jed​no ude​rze​nie ser​ca. Więk​szość drwa​li ni​cze​go nie za​uwa​ży​ła, a gdy spoj​rze​li w ich stro​nę, Pyr​re wy​cią​gnę​ła przy​‐ jaź​nie rękę do Gwen​ny, uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko, lecz jej oczy pa​trzy​ły twar​‐ do. — Ostroż​nie, sir – po​wie​dzia​ła, na​śla​du​jąc styl Mo​ścia​rza. – Opar​cie dla stóp jest tu​taj zdra​dli​we. Gwen​na spoj​rza​ła w bok na za​cie​ka​wio​nych łucz​ni​ków i za​po​mi​na​jąc o zra​nio​nej du​mie, przy​ję​ła po​da​ną przez ko​bie​tę dłoń. Uścisk dło​ni Pyr​re był twar​dy jak stal. Gdy pod​nio​sła Gwen​nę na nogi, po​cią​gnę​ła ją ku so​bie i mruk​nę​ła jej do ucha: — Przy​by​łam tu​taj za​bi​jać Urghu​lów, co ozna​cza, przy​naj​mniej w teo​rii, że je​ste​śmy po jed​nej stro​nie. – Za​mil​kła na chwi​lę, po​zwo​li​ła Gwen​nie od​zy​‐ skać rów​no​wa​gę i od​su​nąć się. – A może się mylę? – za​py​ta​ła słod​kim gło​‐ sem. — Nie – wark​nę​ła Gwen​na. – Nie my​lisz się. — Do​brze – od​rze​kła Pyr​re z uśmie​chem. – Kło​pot w tym, że choć je​stem do​bra w za​bi​ja​niu, nie znam się tak do​brze na nud​nej tak​ty​ce i stra​te​gii, więc może mo​gła​byś… – tu mach​nę​ła ręką w stro​nę za​py​cha​ją​cych rze​kę bali – prze​my​śleć te wszyst​kie spra​wy. – Pod​nio​sła ku​fel. – Och, chy​ba piwo mi się wy​la​ło… Gwen​na zgrzyt​nę​ła zę​ba​mi, gdy ko​bie​ta się od​wró​ci​ła i ru​szy​ła w stro​nę za​bu​do​wań. Usi​ło​wa​ła nie zwra​cać uwa​gi na tęt​nią​cą w skro​niach krew, tyl​ko wy​my​ślić ja​kiś spo​sób, by stra​cić jak naj​mniej lu​dzi. Ku​si​ło ją, by wy​‐ co​fać wszyst​kich na za​chod​nią wy​spę albo aż na za​chod​ni brzeg, a po​tem znisz​czyć za sobą wszyst​kie mo​sty. Zwięk​szy​ło​by to dy​stans po​mię​dzy ludź​‐

mi z Andt-Kyl a Urghu​la​mi o dwa do​dat​ko​we ka​na​ły rwą​cej wody. Rzecz w tym, że Dłu​ga Pięść prę​dzej czy póź​niej zna​la​zł​by na to spo​sób. Mo​gła te​‐ raz ustą​pić pola, a po​tem zna​leźć się na dru​gim brze​gu oko w oko z tą samą ar​mią, nie ma​jąc już żad​nej prze​wa​gi wy​ni​ka​ją​cej z obron​nej po​zy​cji. Tu​taj Urghu​lo​wie byli przy​naj​mniej zmu​sze​ni ry​zy​ko​wać po​wol​ną prze​pra​wę po chy​bo​tli​wej i zdra​dli​wej ta​mie, a w tym cza​sie drwa​le mo​gli strze​lać. Gwen​na spoj​rza​ła na swo​ich lu​dzi, wy​pa​tru​jąc cze​goś, co da​ło​by jej ja​kąś na​dzie​ję. Prze​kli​na​ła Pchłę za to, że po​wie​rzył jej do​wódz​two. Nie była ge​ne​‐ ra​łem. Była cho​ler​ną mi​strzy​nią de​mol​ki. Tre​no​wa​ła wy​sa​dza​nie róż​nych rze​czy w po​wie​trze, nie zaś prze​wo​dze​nie lu​dziom, nie… — Och, na świę​te​go Hul​la – szep​nę​ła, pa​trząc na tamę. – A niech to… Spró​bo​wa​ła do​ko​nać w my​ślach dzie​siąt​ków kal​ku​la​cji jed​no​cze​śnie: cię​ża​ru, siły, prze​pły​wu, od​le​gło​ści, gę​sto​ści, i nie mo​gła so​bie z tym po​ra​‐ dzić. Nie było wia​do​mo, jak głę​bo​ko się​ga​ły te​raz pnie, jak moc​no były zbi​te, cze​go było trze​ba, żeby ru​szyć je z miej​sca, ale na​gle sta​ło się dla niej zu​peł​‐ nie ja​sne, co po​win​na zro​bić. — An​nick – zwró​ci​ła się do snaj​per​ki – po​wstrzy​muj ich tu​taj. Snaj​per​ka zmru​ży​ła oczy. — Do​kąd idziesz? Gwen​na mach​nę​ła ręką w stro​nę resz​tek sta​re​go mo​stu. — Idę to wy​sa​dzić. — Na​szpi​ku​ją cię strza​ła​mi, za​nim doj​dziesz do po​ło​wy, a raca wy​bu​‐ cho​wa na po​wierzch​ni… – Po​trzą​snę​ła gło​wą. – To nie za​dzia​ła. — Nie pój​dę górą – od​rze​kła Gwen​na. – Wej​dę pod spód. Do​zna​ła pew​nej sa​tys​fak​cji, wi​dząc, jak oczy An​nick roz​sze​rzy​ły się na mo​ment. Cze​ka​ła, aż snaj​per​ka po​wie, że to sza​leń​stwo, że to nie​moż​li​we, że woda jest zbyt zim​na, tama zbyt sze​ro​ka, a ma​te​ria​ły wy​bu​cho​we nie​do​‐ bra​ne do tego celu. Za​miast tego snaj​per​ka tyl​ko ski​nę​ła gło​wą. W su​mie moż​na było się tego po niej spo​dzie​wać. Gwen​na wzię​ła głę​bo​ki od​dech, a po​tem od​da​li​ła się od ba​ry​ka​dy. Za chwi​lę mia​ła umrzeć, to było oczy​wi​ste, ale ten ro​dzaj mi​sji po​tra​fi​ła przy​naj​mniej zro​zu​mieć. — Je​że​li nic nie zo​ba​czysz po zmro​ku, to zna​czy, że nie za​dzia​ła​ło – po​‐ wie​dzia​ła. Snaj​per​ka po​now​nie ski​nę​ła gło​wą. A po​tem, gdy Gwen​na wzię​ła swo​ją tor​bę z amu​ni​cją, An​nick wy​cią​gnę​ła do niej rękę. Przez chwi​lę wy​glą​da​ła jak mała, nie​pew​na dziew​czyn​ka. — Po​wo​dze​nia, Gwen​no – po​wie​dzia​ła spo​koj​nie. Gwen​na mia​ła ocho​tę się roz​pła​kać. † Gdy Gwen​na do​tar​ła do pół​noc​nej wy​spy, Urghu​lo​wie za​czę​li znów po​dej​‐

mo​wać pró​by prze​pra​wy po za​kli​no​wa​nych pniach. W gęst​nie​ją​cym mro​ku wi​dzia​ła z da​le​ka tyl​ko nie​wy​raź​ne kształ​ty lu​dzi i koni, ale wy​glą​da​ło na to, że An​nick trzy​ma ich w sza​chu. An​nick i pas mułu po obu stro​nach wody, a tak​że chy​bo​tli​wość sa​mej tamy. A jed​nak Urghu​lów było mnó​stwo. Prę​‐ dzej czy póź​niej ja​kaś ich gru​pa prze​drze się na dru​gą stro​nę, a wów​czas jeźdź​com uzbro​jo​nym we włócz​nie sta​wią czo​ło tyl​ko drwa​le ze swy​mi sie​‐ kie​ra​mi do rą​ba​nia drew​na. Gwen​na nie chcia​ła o tym my​śleć. Po pół​noc​nej stro​nie Mo​ściarz ze swy​mi ludź​mi zdo​łał już skie​ro​wać więk​szość bali do za​chod​nie​go i środ​ko​we​go ka​na​łu, ale przez wschod​ni wciąż spły​wa​ło ich na tyle dużo, że na​wet zwy​kłe pły​nię​cie z prą​dem było nie​bez​piecz​ne. Na oczach Gwen​ny zde​rzy​ły się ze sobą dwa pnie, nie​mal ła​‐ god​nie, ale czło​wiek schwy​ta​ny po​mię​dzy nie zo​stał​by zmiaż​dżo​ny. No tak, le​piej nie dać się schwy​tać, rze​kła do sie​bie w du​chu. Przy​go​to​wa​nie wy​bu​cho​wych rac i zdję​cie bu​tów za​ję​ło jej tyl​ko chwi​lę. Trzy razy dłu​żej wal​czy​ła ze sobą, zbie​ra​jąc się na od​wa​gę, by za​nu​rzyć się w wart​kiej, czar​nej wo​dzie. Lo​do​wa​ty ziąb na​tych​miast po​zba​wił ją tchu. Wpły​nę​ła do głów​ne​go ka​na​łu, bi​jąc no​ga​mi i dy​sząc, usi​łu​jąc wcią​gnąć po​‐ wie​trze do ści​śnię​tych chło​dem płuc. Wie​dzia​ła, że ta woda nie bę​dzie przy​‐ po​mi​nać wód oce​anu wo​kół Wysp. Czar​na Rze​ka wy​pły​wa​ła prze​cież bez​po​‐ śred​nio z lo​dow​ca w Roms​da​lu, ale to… za​czę​ła szczę​kać zę​ba​mi, a pal​ce od​‐ ma​wia​ły jej po​słu​szeń​stwa. Za​wsze bar​dziej bała się wody po zmro​ku, jak​by była wiel​ką stud​nią zstę​pu​ją​cą aż do wnę​trza zie​mi, głod​ną ot​chła​nią bez dna, a zmrok za​pa​dał szyb​ko. Mo​gła te​raz tyl​ko jak naj​prę​dzej pły​nąć na po​łu​dnie z prą​dem, pró​bu​jąc za​cho​wać tę odro​bi​nę cie​pła, któ​rą zgro​ma​dzi​ła w so​bie, gdy bie​gła na pół​‐ noc. Z przy​wią​za​ny​mi do pasa ra​ca​mi pły​nę​ła szyb​ko ku ta​mie. W po​ło​wie dro​gi ja​kaś bel​ka omal nie urwa​ła jej gło​wy. Za​nur​ko​wa​ła w ostat​niej chwi​li i wy​pły​nę​ła po dru​giej stro​nie, gdy gru​by pień ude​rzył w uno​szą​cą się na wo​dzie gę​stwę bali. Z per​spek​ty​wy wody do​brze wi​dzia​ła syl​wet​ki urghul​skich jeźdź​ców ma​ja​czą​ce na tle sza​re​go noc​ne​go nie​ba. Pró​bo​wa​ła ich po​li​czyć, lecz stać ją było je​dy​nie na uni​ka​nie ru​chli​wych bali i utrzy​my​‐ wa​nie gło​wy nad po​wierzch​nią. Wszyst​kie jej koń​czy​ny zmie​nia​ły się po​‐ wo​li w ołów. Gdzieś przed nią za​rżał koń i ktoś ru​nął do wody. Przez chwi​lę cze​piał się bali, po czym zo​stał wcią​gnię​ty pod tamę. A po​tem, w jed​nej chwi​li, zna​la​zła się nie​mal na wierz​chu. Wy​szczer​bio​‐ ne bel​ki ude​rza​ły o sie​bie, szcze​rząc zęby spod ko​tłu​ją​cej się wody. Za​uwa​ży​‐ ła ja​kieś mar​twe cia​ła wgnie​cio​ne po​mię​dzy pnie i ich twa​rze tuż pod po​‐ wierzch​nią wody, gdzie za​le​d​wie cal lub dwa dzie​li​ły je od po​wie​trza. Mia​ła wra​że​nie, że na wy​spie to​czy się wal​ka, ale nic nie mo​gła zo​ba​czyć. Mia​ła je​‐ dy​nie dość cza​su, by unieść race nad wodę, jed​nym ru​chem ręki je za​pa​lić, na​brać wiel​ki haust po​wie​trza, zmó​wić krót​ką mo​dli​twę do Hul​la i za​nur​‐ ko​wać głę​bo​ko, od​py​cha​jąc się ru​cha​mi nóg w głąb, w lo​do​wa​tą, nie​zmą​co​‐ ną czerń dna rze​ki.

43

G

ongi już daw​no wy​bi​ły pół​noc, gdy Ka​den, Kiel i Ga​bril ru​szy​li w dłu​‐ gą dro​gę po​wrot​ną do Świą​ty​ni Roz​ko​szy. Szli w mil​cze​niu, czę​ścio​‐ wo dla​te​go, że na uli​cach An​nu​ru nie mo​gli roz​ma​wiać swo​bod​nie, a po czę​ści dla​te​go, że w tym mo​men​cie nie mie​li nic do po​wie​dze​nia. Ka​den wy​ko​nał w tej grze swój ruch i prze​grał. Wciąż miał w uszach cha​os, jaki za​‐ pa​no​wał w ma​ga​zy​nie, sły​szał gło​sy moż​nych, któ​rzy krzy​cze​li na sie​bie na​‐ wza​jem, oskar​ża​li, po​tę​pia​li, żą​da​li… Taka sce​na by​ła​by nie​moż​li​wa wśród Shi​nów, ale na tym też po​le​gał pro​blem, bo ani Kiel, ani Ka​den nie zdo​ła​li prze​wi​dzieć ca​łej ir​ra​cjo​nal​no​ści ary​sto​kra​tów i tego, jak moc​no rzą​dzą nimi emo​cje. Gdy tak szli krę​ty​mi ulicz​ka​mi, Ka​den miał na​cią​gnię​ty kap​tur i spusz​‐ czo​ną gło​wę. Pa​trzył w dół na sto​py, wła​sne oraz to​wa​rzy​szy, któ​rzy szli kil​‐ ka kro​ków przed nim. Tym ra​zem cie​szył się ze swe​go stro​ju: kap​tur po​zwa​‐ lał mu za​cho​wać mil​cze​nie i za​głę​bić się w my​ślach. My​śli zaś, krą​żą​ce wo​‐ kół po​raż​ki i da​rem​no​ści pod​ję​tych wy​sił​ków, po​chło​nę​ły go tak bar​dzo, że nie​mal wpadł na ple​cy Kie​la, gdy ten za​trzy​mał się rap​tow​nie. Ka​den za​‐ czął coś mó​wić, lecz Kiel spo​koj​nie i sta​now​czo po​cią​gnął go z po​wro​tem w stro​nę, z któ​rej przy​szli. Kie​dy się za​trzy​ma​li, Ka​den ostroż​nie uniósł gło​wę, wo​dząc spoj​rze​niem od Ga​bri​la do Cse​strii​ma. — Co ta​kie​go? – za​py​tał spo​koj​nie. — Ishie​no​wie – od​rzekł Kiel. – Dwaj. Cze​ka​li w cie​niu pod skle​pem z bu​‐ ta​mi. Ka​den ode​tchnął głę​bo​ko, zmu​sza​jąc się do za​cho​wa​nia spo​ko​ju. — Wi​dzie​li nas? Kiel po​krę​cił gło​wą. — Kim są Ishie​no​wie? – za​py​tał Ga​bril. Ka​den chciał mu to wy​tłu​ma​czyć, lecz zre​zy​gno​wał. — Na​szy​mi wro​ga​mi – od​parł krót​ko. – Znasz ja​kieś inne wej​ście do świą​ty​ni? Ga​bril zmarsz​czył brwi. — Znam ich kil​ka. – Tu zer​k​nął przez ra​mię. – Czy ci wasi wro​go​wie po​‐

tra​fią wal​czyć? Ka​den ski​nął gło​wą. — Ja​kim spo​so​bem za wami przy​szli? Ka​den za​sta​no​wił się nad py​ta​niem Ga​bri​la. Ma​tol nie mógł ich tro​pić przez całą dro​gę od ken​ta w ka​ta​kum​bach aż do świą​ty​ni. Po​wró​ci​ło wspo​‐ mnie​nie ak’ha​na​tha, jego krzy​wych, nie​na​tu​ral​nych od​nó​ży i osa​dzo​nych w nich wy​pu​kłych czer​wo​nych oczu. Ma​tol nie był prze​cież Cse​strii​mem. Nie miał ak’ha​na​tha. A to ozna​cza​ło je​dy​nie be​sh​ra’an. — Nie szli za nami – od​parł Ka​den. – Prze​wi​dy​wa​li. W An​nu​rze jest tyl​ko kil​ka miejsc, do któ​rych mo​głem się udać, z któ​ry​mi coś mnie wią​że. Za​pew​‐ ne wy​sła​li lu​dzi, żeby ob​ser​wo​wa​li je wszyst​kie. — Nic mi o tym nie mó​wi​łeś – po​wie​dział Ga​bril, za​ci​ska​jąc szczę​ki. — Nie wie​dzia​łem, że zro​bią to tak szyb​ko. — Mo​że​my po​dy​sku​to​wać o tym póź​niej, kie​dy już bę​dzie​my w świą​ty​‐ ni – za​uwa​żył Kiel. Ła​twiej było to po​wie​dzieć, niż zro​bić. Ga​bril pod​pro​wa​dzał ich do trzech wejść, za​nim w koń​cu zna​leź​li jed​no – ni​ską staj​nię przy skrom​nym pa​ła​cy​‐ ku – któ​re było nie​strze​żo​ne. Gdy szep​nę​li straż​ni​kom prze​ka​za​ne im przez Mor​je​tę ha​sło, prze​szli dłu​gim pod​ziem​nym tu​ne​lem i wy​nu​rzy​li się w jed​‐ nym z ma​łych ogro​do​wych pa​wi​lo​nów, Ka​den miał już tyl​ko ocho​tę na sen. Bli​ski świt miał nie​ba​wem uka​zać cały roz​miar jego klę​ski, a tak​że ska​zać na po​szu​ki​wa​nie trze​ciej dro​gi. Jego umysł po​czuł się zmę​czo​ny na​tło​kiem dziw​nych emo​cji: na​dziei, stra​chu, gnie​wu i roz​pa​czy. Nie po​tra​fił so​bie wy​‐ obra​zić, ja​kim spo​so​bem więk​szość lu​dzi po​tra​fi żyć z nimi na co dzień. Na​‐ wet szcząt​ko​we uczu​cie tę​sk​no​ty i utra​ty wy​star​cza​ło, by po​grze​bać wszel​‐ ką na​dzie​ję na ra​cjo​nal​ne my​śle​nie. Spać, na​po​mniał się w du​chu. Naj​pierw spa​nie, po​tem my​śle​nie. Kie​dy wkro​czy​li przez drew​nia​ne drzwi do pa​wi​lo​nu, na​pię​cie na twa​rzy Mor​je​ty po​wie​dzia​ło mu wy​raź​nie, że na sen li​czyć nie może. Już chciał za​‐ py​tać, co się sta​ło, lecz Mor​je​ta uci​szy​ła go sta​now​czym ge​stem. Kiel i Ga​bril rów​nież za​mil​kli. Po​przez ci​chy szum wody i de​li​kat​ny brzęk dzwo​necz​ków na wie​trze Ka​den wy​ło​wił do​bie​ga​ją​cy wy​raź​nie głos męż​czy​zny, grzecz​ny i pe​łen świa​to​wej ogła​dy, lecz ostry jak har​to​wa​na stal. — Mam naj​wyż​szy sza​cu​nek dla tego świę​te​go miej​sca i dla wa​szej bo​gi​‐ ni, lecz prze​ma​wiam w imie​niu Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu, co ozna​cza, że nie mo​‐ że​cie mi od​mó​wić. Ka​den po​czuł na szyi zim​ny uścisk stra​chu. Sły​szał ten głos tyl​ko krót​ko. Mi​nął już po​nad mie​siąc, od​kąd wi​dział, jak ów czło​wiek wy​szedł spo​mię​dzy skał w Gó​rach Ko​ścia​nych w po​dar​tym ubra​niu i z za​krwa​wio​ną twa​rzą, lecz nie​omyl​nie roz​po​znał jego ak​cent i spo​sób wy​sła​wia​nia się. Shi​no​wie ode​bra​li mu luk​sus za​po​mi​na​nia. Pod​czas gdy Ishie​no​wie po​lo​wa​li na nie​go na ze​wnątrz, we​wnątrz świą​ty​ni po​ja​wił się Ta​rik Adiv i o ko​goś się do​py​ty​‐ wał.

— To nie jest kwe​stia od​mo​wy, rad​co – od​parł ko​bie​cy głos, cie​pły jak płyn​ny miód. – Mło​dy czło​wiek, któ​re​go szu​kasz, nie prze​by​wa w na​szych mu​rach. — To bar​dzo przy​kre – od​rzekł Adiv, a w to​nie jego gło​su czu​ło się nie​uf​‐ ność. – Mam na​dzie​ję, że nie ze​chcesz opo​no​wać, je​śli moi lu​dzie po pro​stu to… spraw​dzą. Tylu lu​dzi wcho​dzi tu i wy​cho​dzi, że ła​two mógł ci umknąć ja​kiś… szcze​gół. Ka​den pod​szedł ci​cho do drew​nia​ne​go pa​ra​wa​nu od​dzie​la​ją​ce​go wnę​trze pa​wi​lo​nu od buj​ne​go ogro​du, któ​ry go ota​czał. Adiv stał w świe​tle wi​szą​‐ cych wo​ko​ło czer​wo​nych lam​pio​nów. Wy​glą​da​ło na to, że rad​ca Mi​zra​nu wy​li​zał się już z ran od​nie​sio​nych w gó​rach. Jego czar​na sza​ta była nie​na​‐ gan​na, a sta​ran​nie za​cze​sa​ne do tyłu wło​sy utrzy​my​wa​ła za​wią​za​na na oczach ciem​na opa​ska. Był wcie​le​niem ce​sar​skie​go au​to​ry​te​tu. A tak​że krwio​pij​cą. I mor​der​cą. Ka​den wy​czuł, jak sto​ją​cy u jego boku Ga​bril na​prę​‐ ża mię​śnie, i ob​ró​cił się ku nie​mu, da​jąc pierw​sze​mu mów​cy prze​czą​cy znak gło​wą. Adiv stał w eskor​cie szóst​ki żoł​nie​rzy, a Ga​bril, po​mi​mo swych nie​‐ zwy​kłych umie​jęt​no​ści, nie był przy​go​to​wa​ny na to, by sta​wić czo​ło krwio​‐ pij​cy. — Oba​wiam się, że nie bę​dzie to moż​li​we, rad​co – od​po​wie​dzia​ła ko​bie​‐ ta. – Jak za​pew​ne wiesz, utrzy​mu​je​my w ta​jem​ni​cy toż​sa​mość tych, któ​rzy od​wie​dza​ją przy​by​tek Cie​ny. Ka​den za​czął uważ​niej ob​ser​wo​wać zma​ga​nia Adi​va z le​iną, zmy​sło​wą ko​bie​tą o skó​rze czar​nej i po​ły​skli​wej jak mo​kry wę​giel. Jej gło​wę zdo​bi​ły set​ki cien​kich, kunsz​tow​ne za​ple​cio​nych war​ko​czy​ków. Wy​glą​da​ła roz​‐ pacz​li​wie bez​bron​nie, sto​jąc w prze​zro​czy​stej je​dwab​nej suk​ni na​prze​ciw​ko uzbro​jo​nych po zęby żoł​nie​rzy, lecz jej twarz nie zdra​dza​ła lęku. Uśmiech​nę​ła się i roz​ło​ży​ła ręce. — Je​stem pew​na, że to zro​zu​miesz. Adiv za​ci​snął szczę​ki. — Z pew​no​ścią zro​zu​miem – od​parł. Ro​zej​rzał się wo​kół, pa​trząc w głąb ogro​du. Spra​wiał ta​kie wra​że​nie, jak​‐ by przez opa​skę ba​dał spoj​rze​niem wszyst​kie sto​ją​ce tam pa​wi​lo​ny, wo​dząc wzro​kiem ko​lej​no od jed​ne​go do dru​gie​go. Ka​den za​cho​wał spo​kój, gdy ów nie​wi​dzą​cy wzrok prze​mknął po nim. Za​sta​na​wiał się po raz nie wia​do​‐ mo któ​ry, czy Tan rze​czy​wi​ście wy​tłukł w gó​rach wszyst​kie ak’ha​na​thy. Uświa​do​mił so​bie, że w isto​cie nie wie, skąd się one wzię​ły, czy Adiv miał ich wię​cej i czy tro​pi​ły go też tu​taj, skro​biąc z ze​wnątrz w wy​so​kie mury świą​ty​ni i szu​ka​jąc dro​gi, by wnik​nąć do środ​ka. Adiv od​wró​cił się wresz​cie z po​wro​tem do le​iny. — Wiesz, De​mi​val​le, że mam wię​cej lu​dzi niż tych sze​ściu. Po​zwo​lił, by resz​ta tej groź​by za​wi​sła nie​do​po​wie​dzia​na w po​wie​trzu, lecz usta le​iny się za​ci​snę​ły. — A ty wiesz do​brze, rad​co, że lud An​nu​ru ko​cha moją bo​gi​nię. Wie​lu

skła​da jej hołd w tych mu​rach. Jej czci​cie​le będą bar​dzo nie​za​do​wo​le​ni z każ​‐ de​go za​kłó​ce​nia spo​ko​ju. — Oby​wa​te​le An​nu​ru ko​cha​ją też In​tar​rę – od​parł Adiv. – A zo​bacz, co się przy​da​rzy​ło Uinia​no​wi. De​mi​val​le od​po​wie​dzia​ła mu uśmie​chem. — Oczy​wi​ście. Uinian był zdraj​cą, a ja nie. Żyję, by słu​żyć An​nu​ro​wi i wszyst​kim jego oby​wa​te​lom, za​raz po mo​jej bo​gi​ni, rzecz ja​sna. — Za​wsze mia​łaś ob​rot​ny ję​zyk, Val​le, ale wiesz rów​nie do​brze jak ja, że słu​że​nie An​nu​ro​wi nie jest tym sa​mym, co służ​ba dla Nie​cio​sa​ne​go Tro​‐ nu. — Ży​czę wszel​kie​go do​bra i roz​ko​szy pa​nom na​sze​go kra​ju – rze​kła, lek​‐ ko prze​chy​la​jąc gło​wę. – To… trud​ny czas dla Pa​ła​cu Brza​sku. Nie wy​obra​‐ żam so​bie tej nie​sta​bil​no​ści, jaka by na​sta​ła wsku​tek… – Tu za​mil​kła na chwi​lę, jak​by szu​ka​jąc od​po​wied​nich słów. – Wsku​tek po​spiesz​nych i nie​po​trzeb​nych de​cy​zji. Być może przy​czy​nił się do tego jej lek​ki, prze​pra​sza​ją​cy śmiech albo sam fakt, że tak ła​two prze​ciw​sta​wi​ła się woli Adi​va, dość, że twarz rad​cy wy​‐ krzy​wi​ła się w złym gry​ma​sie pod opa​ską. Po​chy​lił się do le​iny i chwy​cił ją za ra​mię, wpi​ja​jąc bia​łe pal​ce w jej ciem​ną skó​rę. — Czy​li ro​zu​mie​my się do​brze – syk​nął. – Przy​po​mnę ci jesz​cze, że to, czym tu​taj dys​po​nu​jesz, to zwy​kła zbie​ra​ni​na ład​niut​kich, wy​per​fu​mo​wa​‐ nych la​dacz​nic. Kry​jesz się za ple​ca​mi moż​nych i po​tęż​nych An​nu​ryj​czy​‐ ków, jak​by ich żą​dza mo​gła za​pew​nić ci ich lo​jal​ność. Tak nie jest. Zo​sta​wię cię te​raz, lecz je​śli stwier​dzę, że mnie okła​ma​łaś, być może się oka​że, że te wszyst​kie ślicz​ne i ze​psu​te cia​ła two​ich pięk​nych dziew​cząt i chłop​ców spło​ną rów​nie ła​two jak te wy​so​kie mury. De​mi​val​le nie oka​za​ła żad​ne​go lęku, sły​sząc tę groź​bę. Za​miast wy​rwać się z uchwy​tu Adi​va, przy​cią​gnę​ła go do sie​bie szy​der​czym ge​stem uda​wa​‐ ne​go po​ca​łun​ku. — Aby​śmy się do​brze zro​zu​mie​li – szep​nę​ła słod​kim gło​sem do jego ucha, lecz na tyle gło​śno, by wszy​scy usły​sze​li – przy​po​mnę ci, że gdy ty słu​‐ żysz czło​wie​ko​wi, ja słu​żę bo​gi​ni. Szko​da, że tak wcze​śnie stra​ci​łeś wzrok, lecz być może dzię​ki temu le​piej uj​rzysz moc, któ​rej rzu​casz wy​zwa​nie. † — Mógł​bym go za​bić – rzekł Ga​bril, marsz​cząc brwi i wpa​tru​jąc się w pło​‐ mień mi​go​czą​cy we​wnątrz por​ce​la​no​wej lam​py. Mor​je​ta po​krę​ci​ła ener​gicz​nie gło​wą. — Nie. Nie mógł​byś. Ta​rik Adiv jest okrut​nym, złym czło​wie​kiem, ale nie jest głu​pi. Sze​ściu lu​dzi, któ​rych z nim wi​dzia​łeś, to za​le​d​wie cząst​ka jego siły. — A poza tym jest krwio​pij​cą – wtrą​ci​ła Tri​ste. – Po​tra​fi… czy​nić róż​ne

rze​czy. Ga​bril po​krę​cił gło​wą z nie​sma​kiem. — Wstręt​na szu​mo​wi​na. Ka​den wziął głę​bo​ki wdech, po czym wol​no wy​pu​ścił po​wie​trze z płuc. Po wyj​ściu Adi​va Mor​je​ta po​cią​gnę​ła ich scho​da​mi na górę do swo​ich kom​‐ nat, po czym za​ry​glo​wa​ła drzwi, pod​czas gdy Tri​ste za​cią​gnę​ła za​sło​ny i za​‐ pa​li​ła wię​cej lamp. Świą​ty​nia, któ​ra przez ostat​nie dni zda​wa​ła się bez​piecz​‐ nym sank​tu​arium, te​raz na​gle sta​ła się groź​ną, po​nu​rą pu​łap​ką, któ​ra po​‐ wo​li się za​my​ka​ła. Po​to​czył wzro​kiem po kom​na​cie Mor​je​ty, lecz nie było w niej wie​le do spraw​dza​nia: świecz​nik z de​li​kat​nie pach​ną​cy​mi świe​ca​mi na gzym​sie ko​min​ka, kwit​ną​cy ja​śmin w ciem​nych, ele​ganc​kich do​nicz​‐ kach, har​fa za​wie​szo​na na haku na ścia​nie, a na ni​skim sto​li​ku roz​rzu​co​ne per​ga​min, pę​dzel​ki i ka​ła​marz, tak jak je zo​sta​wi​li po dłu​gich no​cach pra​cy nad kon​sty​tu​cją. Nic nie wska​zy​wa​ło na zdra​dę. Nic nie su​ge​ro​wa​ło, że na​‐ wet tu​taj, w ser​cu świą​ty​ni Cie​ny, są ob​ser​wo​wa​ni. — Skąd Adiv wie​dział, że tu je​stem? – za​py​tał Ka​den. Tri​ste wska​za​ła pal​cem na roz​cią​ga​ją​cy się za okna​mi ogród. — Są tu​taj set​ki lein – po​wie​dzia​ła, krę​cąc gło​wą z nie​sma​kiem. – Któ​raś się wy​ga​da​ła. — O co cho​dzi z tym „utrzy​my​wa​niem toż​sa​mo​ści w ta​jem​ni​cy”? – spy​‐ tał zno​wu Ka​den. Mor​je​ta wy​dę​ła war​gi. — Więk​szość z nas przede wszyst​kim słu​ży bo​gi​ni. – Tu roz​ło​ży​ła ręce. – A jed​nak, po​mi​mo ćwi​czeń i przy​siąg, le​iny są isto​ta​mi ludz​ki​mi ze wszyst​‐ ki​mi ludz​ki​mi ułom​no​ścia​mi i pra​gnie​nia​mi. Moż​na zmu​sić je groź​ba​mi lub prze​ku​pić. Moż​na zma​ni​pu​lo​wać, prze​ko​nu​jąc, że nie mają wyj​ścia. – Spoj​rza​ła na Tri​ste i przez jej twarz prze​mknął cień lęku. – De​mi​val​le przy​‐ wią​zu​je wiel​ką wagę do przy​siąg. Już w tym roku ka​za​ła ostrzyc i wy​gnać za mury czte​ry le​iny i jed​ną dziew​kę słu​żeb​ną za zdra​dę za​ufa​nia bo​gi​ni, ale w tej świą​ty​ni są ich set​ki, a De​mi​val​le nie może być wszę​dzie. — Prze​nie​sie​my się do mo​jej po​sia​dło​ści – po​wie​dział Ga​bril. – Ci Ishie​‐ no​wie nie do​pad​ną cię tam, a w tej świą​ty​ni nie jest już bez​piecz​nie. Rad​ca wie, gdzie je​steś, i na pew​no tu wró​ci. Mor​je​ta się za​wa​ha​ła. — Nie wie. A ra​czej nie ma pew​no​ści. By​li​śmy ostroż​ni, a Ka​den za​wsze krył twarz w kap​tu​rze, gdy tyl​ko wy​cho​dził za próg mo​ich kom​nat. Adiv mógł co naj​wy​żej po​sły​szeć, że moja cór​ka wró​ci​ła. Przy​naj​mniej przez kil​ka ko​lej​nych nocy po​win​ni​ście być tu bez​piecz​ni. — On szu​kał męż​czy​zny – za​uwa​żył Ka​den. — Tyl​ko ba​dał, li​cząc na to, że De​mi​val​le się z czymś wy​ga​da – od​par​ła Mor​je​ta. – Gdy​by miał pew​ność, że tu je​steś i że cię osła​niam, mury świą​ty​ni Cie​ny by cię nie ochro​ni​ły. — Musi być ja​kiś spo​sób, żeby go za​trzy​mać – po​wie​dzia​ła Tri​ste, za​ci​‐

ska​jąc dło​nie w piąst​ki. – Żeby go za​bić. — Ta​rik Adiv nie jest pro​ble​mem – od​rzekł spo​koj​nie Ka​den, krę​cąc gło​‐ wą. – A przy​naj​mniej jesz​cze nie jest. Zdu​mio​na Tri​ste ob​ró​ci​ła się ku nie​mu. — Już raz pró​bo​wał cię za​mor​do​wać. Gro​ził mo​jej mat​ce i wy​wlókł mnie siłą ze świą​ty​ni, a te​raz wró​cił i zno​wu nam za​gra​ża. Ja​kim​że to spo​so​bem nie jest dla nas pro​ble​mem? — Jest tyl​ko prze​szko​dą, gdy​by​śmy po​sta​no​wi​li zo​stać w mie​ście – stwier​dził Ka​den. – Mo​że​my znik​nąć stąd ju​tro rano albo dziś w nocy, a on nie znaj​dzie spo​so​bu, by nas wy​tro​pić. — Uciekł​byś? – za​py​tał Ga​bril, a jego rysy stward​nia​ły. – A co z wła​dzą ce​sar​ską, któ​rą chcia​łeś znisz​czyć? Co z two​ją kon​sty​tu​cją? Ka​den spoj​rzał w gniew​ne oczy pierw​sze​go mów​cy. — Nie pla​nu​ję uciecz​ki, lecz póki nie wy​my​śli​my spo​so​bu znisz​cze​nia ce​sar​stwa, to nie ma zna​cze​nia, czy Ta​rik Adiv pil​nu​je Pa​ła​cu Brza​sku. Nie ma na​wet zna​cze​nia, czy go za​bi​je​my czy nie. — Za​bi​cie by​ło​by świet​nym roz​wią​za​niem na po​czą​tek – rzu​ci​ła Tri​ste. – Nad resz​tą mo​że​my za​sta​no​wić się póź​niej. — Nie – rzekł Ka​den, krę​cąc gło​wą. – Za​bi​cie Adi​va stwo​rzy pust​kę w Pa​‐ ła​cu Brza​sku, krót​ki okres, w któ​rym nikt nie bę​dzie rzą​dził An​nu​rem, lecz taka nie​obec​ność nie może trwać. Je​że​li na​sza rada nie wy​peł​ni tej pust​ki, zro​bi to nie​zwłocz​nie Ada​re, il Torn​ja albo ja​kiś ko​lej​ny jego słu​gus. — Nie​ste​ty po dzi​siej​szym noc​nym ze​bra​niu utwo​rze​nie rady wy​da​je się mało praw​do​po​dob​ne – stwier​dził Kiel. — Szlach​ta to sza​leń​cy – po​wie​dział Ga​bril, gry​ząc ner​wo​wo kłyk​cie to jed​nej, to dru​giej dło​ni. – Za​tru​li​by wła​sną stud​nię, żeby unie​moż​li​wić in​‐ nym pi​cie z niej. — A może za​ofe​ro​wał​byś im coś jesz​cze? – za​py​ta​ła Tri​ste. – Coś wię​cej, je​śli pod​pi​szą kon​sty​tu​cję? — Nie mam nic in​ne​go do za​ofe​ro​wa​nia – od​rzekł Ka​den, roz​kła​da​jąc ręce. — Przy​szłe pra​wa i przy​wi​le​je – od​par​ła Tri​ste. – W no​wej re​pu​bli​ce. Ka​den za​sta​no​wił się chwi​lę nad tym po​my​słem, po czym po​trzą​snął gło​‐ wą ze znie​chę​ce​niem. — To przede wszyst​kim chci​wość więk​szych praw i przy​wi​le​jów zdu​si​ła w za​rod​ku za​war​cie po​ro​zu​mie​nia. Mor​je​ta spoj​rza​ła na nie​go oczy​ma błysz​czą​cy​mi w świe​tle lam​py. — Nie uda​ło się… – szep​nę​ła. – My​śla​łam, że może jed​nak… – Po​trzą​snę​ła gło​wą. – Czy​li mimo wszyst​ko się nie zgo​dzi​li. Tak mi przy​kro. Wszy​scy za​mil​kli, sły​sząc te sło​wa. Ga​bril ob​ser​wo​wał mar​kot​nie pło​‐ mień lam​py, Tri​ste za​gry​zła war​gi, Ka​den przez chwi​lę wo​dził po nich oczy​‐ ma, bi​jąc się z my​śla​mi, po czym od​wró​cił wzrok i za​czął się przy​glą​dać fa​‐ lu​ją​cym w lek​kim po​wie​wie za​sło​nom. Z ogro​du w dole do​bie​ga​ły ci​che

dźwię​ki mu​zy​ki, któ​rym od cza​su do cza​su to​wa​rzy​szył de​li​kat​ny, wy​so​ki śmiech i niż​sze po​ję​ki​wa​nia świad​czą​ce o prze​ży​wa​nej roz​ko​szy. Zmę​cze​‐ nie, ja​kie po​czuł za​raz po wyj​ściu ze zgro​ma​dze​nia, ogar​nę​ło Ka​de​na po​‐ now​nie wraz z uczu​ciem zu​peł​nej bez​rad​no​ści. Ci lu​dzie ze świą​ty​ni oraz gniew​na gru​pa ary​sto​kra​tów w ma​ga​zy​nie to byli jego pod​da​ni, a on nie ro​‐ zu​miał, co nimi po​wo​do​wa​ło. Przy​wo​łał w umy​śle sa​ama’an zgro​ma​dze​nia, stu​dio​wał uważ​nie po​‐ szcze​gól​ne twa​rze wi​docz​ne w ni​kłym świe​tle la​tar​ni. Wi​dział tę sce​nę w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach, ale nic mu ona nie mó​wi​ła. Mógł przy​glą​‐ dać się tym twa​rzom go​dzi​na​mi, ob​ser​wo​wać ob​raz za​ist​nia​łe​go nie​szczę​‐ ścia, lecz nie miał żad​ne​go po​my​słu, jak mógł​by zmie​nić jego skut​ki. Gdy​by to był kru​szą​cy się mur, zła​ma​na oś wozu, mo​kra gli​na na kole garn​car​skim albo cia​ło kozy do po​ćwiar​to​wa​nia, mógł​by do​strzec sed​no pro​ble​mu pod barw​ną tka​ni​ną rze​czy​wi​sto​ści, ale w zgro​ma​dze​niu ary​sto​kra​tów nie do​‐ strze​gał żad​ne​go wzor​ca, a w ich sza​leń​stwie żad​ne​go kształ​tu. Ode​tchnął po​wo​li i po​zwo​lił ob​ra​zo​wi ule​cieć. Za​miast tego przy​pa​try​‐ wał się pło​my​ko​wi lam​py, któ​ry drżał przez chwi​lę i mi​go​tał, a po​tem znów się uspo​ko​ił. Ka​den ro​zu​miał, jak dzia​ła lam​pa: oli​wa i po​wie​trze, pa​li​wo i prze​strzeń, coś i nic. Za​brak​nie oli​wy, pło​mień zga​śnie. Przy​tłu​mio​ny też zga​śnie. Się​gnął ręką, spraw​dził tem​pe​ra​tu​rę, a po​tem wy​cią​gnął dłoń nad pło​mie​niem. Pło​mień nie do​się​gał skó​ry, ale ból był od​czu​wal​ny, po​tem za​‐ czę​ło pa​rzyć. Nie​cier​pli​wa, zwie​rzę​ca część jego mó​zgu krzy​cza​ła, by cof​nął rękę, by przy​ci​snął ją do pier​si, ale uci​szył w so​bie ten od​ruch i utrzy​mał dłoń nad ogniem, ob​ser​wu​jąc ból, ale usu​wa​jąc strach przed bó​lem. Miał uczu​cie, jak​by wal​czył i ucie​kał nie​skoń​cze​nie dłu​go, zma​ga​jąc się ze swy​mi wro​ga​mi, kie​dy star​cza​ło mu sił, ale czę​ściej ucie​ka​jąc. I do​kąd go to do​pro​wa​dzi​ło? Był w pu​łap​ce świą​ty​ni, oto​czo​ny nie​przy​ja​ciół​mi, i gro​zi​ło mu ujaw​nie​nie. Pa​trzył na swo​ją dłoń. Skó​ra pod spodem była obo​‐ la​ła i po​pa​rzo​na, lecz pło​mień w lam​pie zgasł. Wol​no uniósł rękę i pa​trzył, jak dym się roz​wie​wa, uno​szo​ny lek​ką bry​zą. Inni krzyk​nę​li, ale on nie zwró​cił na to uwa​gi, po​dą​ża​jąc tro​pem wła​snych my​śli. Do​tąd cały czas usi​‐ ło​wał chro​nić sie​bie, swo​ich przy​ja​ciół i swo​ją ro​dzi​nę… Od​wró​cił dłoń wnę​trzem ku gó​rze i spoj​rzał na czer​wo​ną opa​rzo​ną skó​rę. Praw​da była taka, że nie był w sta​nie ochro​nić ni​ko​go, na​wet sa​me​go sie​bie. Nie po​ra​dził so​bie w tej wal​ce. Nie utrzy​mał swe​go se​kre​tu. Nie uda​ło mu się umknąć przed Adi​vem i przed Ishie​na​mi. — Być może nad​szedł czas, by prze​stać wal​czyć – mruk​nął do sie​bie, wy​‐ po​wia​da​jąc gło​śno swo​ją myśl. — Co ta​kie​go? – za​py​ta​ła Tri​ste. Nie pod​niósł oczu i cały czas wpa​try​wał się w li​nie na opa​rzo​nej dło​ni, stu​diu​jąc je tak, jak​by były waż​ny​mi czę​ścia​mi no​we​go pla​nu; ob​ra​cał je w my​ślach jak pion​ki, aż wresz​cie tra​fi​ły na wła​ści​we miej​sce. — Mu​szę jesz​cze raz spo​tkać się z radą – zwró​cił się do Ga​bri​la.

Pierw​szy mów​ca zmarsz​czył czo​ło. — Tak pręd​ko? Wciąż będą wście​kli z po​wo​du fia​ska dzi​siej​szej nocy. — Nie od razu – od​parł Ka​den. – Za trzy dni. Tym ra​zem na moim te​re​nie. Kiel uniósł brwi. — Two​im te​re​nie? — W ka​pi​tu​la​rzu Shi​nów – od​rzekł Ka​den. – Jest neu​tral​ny i dys​kret​ny. — Ka​pi​tu​larz Shi​nów, po​dob​nie jak ta świą​ty​nia, bę​dzie ob​ser​wo​wa​ny przez Ishie​nów – za​uwa​żył Kiel. Sły​sząc to, Ka​den za​milkł, za​wa​hał się, lecz zmu​sił się do uśmie​chu. — Wiem. Ale są tam też inne dro​gi pro​wa​dzą​ce do wnę​trza. Opat wy​ja​‐ śnił mi to, kie​dy z nim roz​ma​wia​łem. Przej​ścia pod​ziem​ne. — Dla​cze​go ry​zy​ko​wać ta​kie przej​ście? – za​py​tał Ga​bril, krę​cąc gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. – Dla​cze​go w ogó​le ry​zy​ko​wać spo​tka​nie w ta​kim miej​‐ scu? Sto​sun​ko​wo ła​two mogę za​pew​nić inne, też neu​tral​ne, i do tego z dala od oczu two​ich wro​gów. — Spo​tka​nie musi się od​być w ka​pi​tu​la​rzu. Mu​szę szlach​cie coś po​ka​zać. Kiel spoj​rzał na nie​go uważ​nie. — Ken​ta. Ka​den po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Dla​cze​go? – za​py​tał Cse​striim. – Bra​my były se​kre​tem two​jej ro​dzi​ny od cza​su za​ło​że​nia ce​sar​stwa. — Wła​śnie za​mie​rza​my za​stą​pić ce​sar​stwo czymś in​nym – za​uwa​żył Ka​‐ den, brnąc da​lej w swo​je kłam​stwo. – Tri​ste za​pro​po​no​wa​ła, by za​ofe​ro​wać moż​nym coś, cze​go nie będą mo​gli od​rzu​cić, coś, co otrzy​ma​ją w za​mian za uczest​nic​two w za​ło​że​niu re​pu​bli​ki. Mam za​miar za​pro​po​no​wać im ko​‐ rzy​sta​nie z ken​ta. — Bra​my ich uni​ce​stwią – po​wie​dział Kiel, mru​żąc oczy. — Nie wie​dzą tego. Kie​dy zo​ba​czą, jak zni​kam, a po​tem po​wra​cam tego sa​me​go po​po​łu​dnia, przy​no​sząc świe​ży owoc z tar​gu w Olo​nie, zro​zu​mie​ją ich moc. Pod​pi​szą wszyst​ko, co im pod​su​nę, w za​mian za małą cząst​kę tej mocy. — A kie​dy od​kry​ją, że ich okła​ma​łeś? — Po​wiem im, że bez​piecz​ne ko​rzy​sta​nie z bram wy​ma​ga dłu​gich mie​‐ się​cy tre​nin​gu. Je​śli wciąż jesz​cze bę​dzie​my żywi, bę​dzie​my mar​twić się póź​niej, co po​cząć z tym fan​tem. Kiel ski​nął gło​wą. — To może za​dzia​łać – po​wie​dział, a po​tem za​milkł, mie​rząc Ka​de​na wzro​kiem. – Jest coś, cze​go nie po​wie​dzia​łeś. Ka​den stłu​mił ukłu​cie lęku i zmu​sił się, by spoj​rzeć Kie​lo​wi w oczy. — Ow​szem – zgo​dził się, po czym spoj​rzał na Tri​ste. – Po​trze​bu​ję cię. Chciał​bym, że​byś po​szła do ka​pi​tu​la​rza i za​nio​sła wia​do​mość mni​cho​wi imie​niem Ia​apa. — Nie – wy​buch​nę​ła Mor​je​ta, a na jej twa​rzy od​ma​lo​wa​ło się prze​ra​że​‐

nie. – Je​śli ob​ser​wu​ją tam​to miej​sce, to ją po​rwą! Ab​so​lut​nie nie! — Będą ją ob​ser​wo​wać, ale jej nie po​rwą – od​parł Ka​den. – Nie po​rwą, za​‐ nim do​pro​wa​dzi ich do mnie. — Po​rwą! – krzyk​nę​ła le​ina, bio​rąc Tri​ste w ra​mio​na. – Już mi po​wie​dzie​‐ li​ście, kim są ci lu​dzie. Będą ją tor​tu​ro​wać, żeby się do​wie​dzieć, gdzie je​steś! — Pró​bo​wa​li już tego, i to bar​dzo dłu​go. Wszyst​ko na próż​no. Tri​ste za​drża​ła na to wspo​mnie​nie, a mat​ka ob​ję​ła ją moc​niej. — Po co ry​zy​ko​wać? – za​py​tał Kiel. – Dla​cze​go nie po​słać Ga​bri​la? Ishie​‐ no​wie go nie zna​ją. W ogó​le nie zwró​cą na nie​go uwa​gi. Ka​den się za​wa​hał, nie ma​jąc pew​no​ści, ile może ujaw​nić. — Chcę, żeby za​uwa​ży​li – po​wie​dział wresz​cie. Dziew​czy​na po​wo​li wy​do​sta​ła się z ob​jęć mat​ki i od​wró​ci​ła się do Ka​de​‐ na. — Dla​cze​go? – spy​ta​ła drżą​cym gło​sem. — Pój​dą za tobą z po​wro​tem aż tu​taj – od​parł – ale nie do​sta​ną się za mury. Wów​czas wró​cą do ka​pi​tu​la​rza. Za​żą​da​ją, żeby Ia​apa od​dał im list, któ​ry tak osten​ta​cyj​nie tam za​nio​słaś. — Dla​cze​go opat Shi​nów miał​by współ​pra​co​wać z Ishie​na​mi? – za​py​tał Ga​bril. — Bo Tri​ste go o to po​pro​si. A ra​czej po​wie, że ja o to pro​szę. — A co bę​dzie w tym ta​jem​ni​czym li​ście? – za​py​tał wol​no Kiel. Ka​den wzru​szył ra​mio​na​mi. — Że się pod​da​ję i re​zy​gnu​ję. Że pró​bo​wa​łem od​zy​skać tron, ale mi się nie uda​ło. Że wra​cam do Ashk’lanu z in​nym czci​cie​lem Nie​me​go Boga, aby od​two​rzyć tam klasz​tor. Że je​śli któ​ryś z jego mni​chów ze​chce się przy​łą​‐ czyć, to bę​dzie mile wi​dzia​ny. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca nikt się nie od​zy​wał. Po​tem Ga​bril wy​buch​nął śmie​chem. Był to cie​pły, ser​decz​ny śmiech, a kie​dy Tri​ste i Mor​je​ta spoj​rza​ły na nie​go zdu​mio​ne, wska​zał przez stół na Ka​de​na. — Może nic nie wie o no​żach, ale jego umysł jest ostry jak klin​ga. — My​ślisz, że gdy Ishie​no​wie prze​czy​ta​ją ten list, to wró​cą aż do tam​te​go klasz​to​ru, żeby cię wy​śle​dzić? – po​wie​dzia​ła wresz​cie Mor​je​ta. — Ma​jąc przed sobą per​spek​ty​wę poj​ma​nia mnie i Kie​la? – rzu​cił Ka​den. – My​ślę, że po​dą​ży​li​by za mną aż do Li. — Tyl​ko że ty nie udasz się do Li – po​wie​dział Kiel. – Ani do Ashk’lanu. Ka​den po​trzą​snął gło​wą, po czym zwró​cił się do Tri​ste: — Ry​zy​ku​jesz, za​no​sząc tę wia​do​mość. Strach po​ja​wił się w jej oczach, ale się nie za​wa​ha​ła. — Pój​dę – od​par​ła. — Nie – za​pro​te​sto​wa​ła Mor​je​ta. – Pro​szę. Tri​ste od​su​nę​ła się od niej. — Idę. — A co ze szlach​tą? – za​py​tał Ga​bril. – Za pierw​szym ra​zem ze​bra​li się

z cie​ka​wo​ści. Nie​chęt​nie uczy​nią to po​now​nie. Ka​den ski​nął gło​wą. — Wy​tłu​ma​czysz im, że za​mie​rzam uczy​nić moją po​przed​nią ofer​tę bar​‐ dziej prze​ko​nu​ją​cą. Każ im tak​że prze​brać się jesz​cze bar​dziej dys​kret​nie. A w isto​cie po​wiedz im, żeby prze​bra​li się za mni​chów. — Mni​chów? – za​py​tał Ga​bril. – Nie ufa​ją so​bie zbyt​nio. Nie będą się czu​li pew​nie, nie ma​jąc w dło​niach sta​li, jak przy na​szym po​przed​nim spo​tka​niu. — Był​byś zdzi​wio​ny, co moż​na ukryć pod mni​sią sza​tą. Mogą przy​nieść broń, jaka im się żyw​nie spodo​ba, pod wa​run​kiem że bę​dzie ukry​ta. – Za​‐ milkł na chwi​lę. – Czy mógł​byś zro​bić dla mnie li​stę na​zwisk? Ga​bril uniósł brwi. — Już ją prze​glą​da​li​śmy. — Wiem. Chciał​bym prze​czy​tać ją bar​dzo uważ​nie, na​uczyć się tych na​‐ zwisk na pa​mięć – od​parł Ka​den. – To spo​tka​nie bę​dzie do​sta​tecz​nie trud​ne. Nie chciał​bym ni​ko​go ura​zić, prze​krę​ca​jąc jego na​zwi​sko. Ga​bril wzru​szył ra​mio​na​mi, a po​tem zwró​cił się do Mor​je​ty: — Masz pod ręką tusz i pę​dzel​ki? Przez chwi​lę się zda​wa​ło, że ko​bie​ta nie do​sły​sza​ła py​ta​nia, wpa​try​wa​ła się bo​wiem w Ka​de​na, jak​by wi​dzia​ła go po raz pierw​szy. Do​pie​ro w chwi​li, gdy Ga​bril chciał po​wtó​rzyć swo​je py​ta​nie, po​tak​nę​ła ener​gicz​nym ski​nie​‐ niem gło​wy i wy​szła z po​ko​ju. Wró​ci​ła kil​ka chwil póź​niej z pięk​nym pu​deł​‐ kiem z laki i otwo​rzy​ła je na sto​le przed nimi. — Pro​szę – po​wie​dzia​ła, wska​zu​jąc na tusz i kart​ki z cien​kie​go we​li​no​‐ we​go pa​pie​ru. – Ko​rzy​staj​cie, ile wam trze​ba. Ga​bril wy​jął je​den pę​dze​lek, a Ka​den się​gnął po dru​gi. — Gdy ty bę​dziesz wy​pi​sy​wał na​zwi​ska – po​wie​dział – ja na​pi​szę krót​ki li​ścik do każ​de​go z na​szych… przy​ja​ciół, w któ​rym wy​ja​śnię, jak dys​kret​nie do​trzeć do ka​pi​tu​la​rza. Po​tem je za​pie​czę​tu​ję. Czy mo​żesz spra​wić, by je bez​‐ piecz​nie do​star​czo​no? Ga​bril ski​nął gło​wą, nie prze​ry​wa​jąc pi​sa​nia. — To nie bę​dzie trud​ne. — Dzię​ku​ję – od​parł Ka​den. Sta​rał się pi​sać tak, żeby nikt z po​zo​sta​łych nie do​strzegł, co na​pi​sał. Po​‐ my​ślał, że wresz​cie od​krył, komu moż​na za​ufać, ale zu​peł​nej pew​no​ści nie miał, a nie by​ło​by do​brze, gdy​by nie​po​wo​ła​ne oczy za​uwa​ży​ły, że jego li​sty do ary​sto​kra​cji nie mó​wi​ły nic o spo​tka​niu w ka​pi​tu​la​rzu, a w li​ście do Ia​‐ apy nie było żad​nej wzmian​ki o po​wro​cie do Ashk’lanu.

44

V

alyn miał wra​że​nie, jak​by roz​ry​wa​nie lu​dzi pod kie​run​kiem Ba​len​di​‐ na trwa​ło już od wie​lu dni, a szok, ja​kie​go do​znał na wi​dok tej strasz​‐ nej prze​mo​cy, moż​na było po​rów​nać je​dy​nie z szo​kiem, ja​kim było uj​rze​nie Ba​len​di​na na wol​no​ści, prze​cha​dza​ją​ce​go się dum​nie nad brze​giem Czar​nej, pod​czas gdy Urghu​lo​wie klę​ka​li przed nim, jak​by był ja​kimś ich wo​dzem. Gdy​by nie jego pal​ce, wciąż owi​nię​te w za​krwa​wio​ne ban​da​że, oraz ciem​ne wło​sy i skó​ra, Va​lyn mógł​by go wziąć za któ​re​goś z urghul​‐ skich jeźdź​ców. Nie wie​dzie​li, co się do​kład​nie wy​da​rzy​ło pod​czas dłu​gich dni ich nie​‐ obec​no​ści, gdy on, Ta​lal i La​ith wy​je​cha​li z obo​zu Urghu​lów na po​łu​dnie, lecz za​sad​ni​cze wnio​ski były rów​nie oczy​wi​ste, jak prze​ra​ża​ją​ce. Jak lot​nik już wcze​śniej po​dej​rze​wał, Dłu​ga Pięść wy​sta​wił ich do wia​tru. Wódz Urghu​lów naj​wy​raź​niej po​sta​no​wił, że moż​na uczy​nić lep​szy uży​tek z wy​‐ tre​no​wa​ne​go w Ket​tra​lu krwio​pij​cy, niż ćwiar​to​wać go po ka​wał​ku. Gwen​‐ na i jej to​wa​rzysz​ki, gdy od​kry​ły zdra​dę, zna​la​zły ja​kiś spo​sób, by się stam​‐ tąd uwol​nić, uciec z obo​zu, prze​kro​czyć Czar​ną Rze​kę i do​trzeć do Andt-Kyl w samą porę, by ostrzec mia​sto. Na​to​miast fakt, że Ba​len​din ob​ró​cił się prze​ciw​ko il Torn​ji i prze​ciw​ko An​nu​ro​wi, nie bu​dził spe​cjal​ne​go zdzi​wie​nia. Zna​jąc ta​jem​ni​cę źró​dła jego mocy, wia​do​mo było, że lgnąć bę​dzie do naj​więk​szej gro​zy i prze​ra​że​nia, czy​li do Urghu​lów, i z nimi zwią​że swój los. Okru​cień​stwo urghul​skich jeźdź​ców, nie​ustan​ne ofia​ry i bru​tal​ność stwa​rza​ły mu do​sko​na​łą spo​sob​‐ ność czer​pa​nia mocy ze stra​chu i cier​pie​nia jeń​ców. Przed​tem, na Wy​spach, mu​siał ukry​wać swo​je mor​der​stwa i tor​tu​ry, wy​bie​rać dla nich wła​ści​wy czas i miej​sce. Tu​taj zaś miał set​ki, ty​sią​ce moż​li​wo​ści. Wi​dział mnó​stwo wpa​trzo​nych w nie​go prze​ra​żo​nych oczu, gdy ob​dzie​rał jeń​ców ze skó​ry, pa​lił ich i roz​ry​wał koń​mi. Dla Urghu​lów całe to cier​pie​nie było wiel​ką ofia​‐ rą dla Kwih​ny, ale Va​lyn wie​dział swo​je. Ofia​ry skła​da​ne przez Ba​len​di​na słu​ży​ły tyl​ko jemu. — Sta​je się bar​dzo nie​bez​piecz​ny – stwier​dził spo​koj​nie Ta​lal, gdy od​rzu​‐ co​no na bok już szó​ste czy siód​me roz​dar​te cia​ło. — Za​wsze był nie​bez​piecz​ny – od​rzekł Va​lyn, wspo​mi​na​jąc zwło​ki Amie

wi​szą​ce na strysz​ku na Hook. Przy​po​mniał so​bie Ha Lin. – Lu​dzie za​wsze się go oba​wia​li. Na​wet na Wy​spach czu​li nie​po​kój, gniew albo lęk. Ta​lal po​krę​cił gło​wą. — Tam​to nie​wie​le jesz​cze zna​czy​ło. To zaś… – Wcią​gnął po​wie​trze przez za​ci​śnię​te zęby. – Nie wy​obra​żam so​bie na​wet, co może zro​bić z taką mocą. Musi go prze​peł​niać. — Niech so​bie ma tę swo​ją pie​przo​ną moc, do​pó​ki nie po​ma​ga mu ona przejść przez rze​kę – rzu​cił La​ith. I rze​czy​wi​ście, ku zdzi​wie​niu i uldze Va​ly​na, nie po​ma​ga​ła. Upły​wa​ły ko​‐ lej​ne go​dzi​ny, a Urghu​lo​wie zaj​mo​wa​li się nie​mal wy​łącz​nie swo​ją krwa​wą roz​ryw​ką, nie li​cząc kil​ku przy​pad​ko​wych prób prze​pra​wy: dwóch albo trzech idio​tycz​nych usi​ło​wań prze​pły​wa​nia rze​ki na ko​niach czy śmiesz​nej pró​by stwo​rze​nia mo​stu przez wrzu​ce​nie do ka​na​łu kil​ku​na​stu bali i przy​‐ pa​try​wa​nie się im, jak bez​sen​sow​nie ude​rza​ją o słu​py daw​ne​go mo​stu. Do za​cho​du słoń​ca Urghu​lo​wie nie pod​ję​li żad​nych istot​nych ofen​syw​nych dzia​łań. A po​tem się za​czę​ło. Wy​star​czy​ła go​dzi​na, a na​wet pół, by na​pły​wa​ją​ce bale się spię​trzy​ły. Va​‐ lyn z to​wa​rzy​sza​mi mo​gli tyl​ko pa​trzeć ze zgro​zą, do​my​śla​jąc się, co Urghu​‐ lo​wie za​mie​rza​ją. Gdzieś, za​pew​ne wie​le mil na pół​noc, zna​leź​li sągi pni, któ​re miesz​kań​cy mia​stecz​ka wy​rą​by​wa​li przez całą zimę. Mu​sia​ły być tego ogrom​ne sto​sy uło​żo​ne wzdłuż rze​ki i cze​ka​ją​ce na peł​ny let​ni po​ziom wody, aby moż​na było spła​wić je rze​ką do Je​zio​ra Bli​zny. Nie trze​ba było wię​cej niż kil​ku​na​stu jeźdź​ców, aby sto​czyć do wody całe ty​sią​ce pni. Aby za​tkać nimi rze​kę, nie trze​ba było in​ży​nie​rów. Sam nurt utwo​rzył most, spy​cha​jąc ko​lej​ne pnie na zrą​ba​ne słu​py sta​re​go mo​stu, gdzie się za​trzy​my​‐ wa​ły. W cią​gu kil​ku mi​nut jeźdź​cy prze​szli od bez​sen​sow​ne​go jeż​dże​nia po dru​gim brze​gu do peł​ne​go ata​ku przez nie​bez​piecz​ne, ru​cho​me i chwiej​‐ ne po​kła​dy spię​trzo​nych bali. Pierw​si osu​wa​li się na luź​nych bel​kach, a pę​ci​‐ ny ich rżą​cych koni wpa​da​ły w szcze​li​ny po​mię​dzy pnia​mi. Rze​ka zmie​ni​ła się w śmier​tel​ny cha​os prze​su​wa​ją​cych się pni i mio​ta​ją​cych się, umie​ra​ją​‐ cych zwie​rząt, ale po​zba​wie​ni wierz​chow​ców Urghu​lo​wie par​li da​lej pie​szo, z gło​śnym wrza​skiem uno​sząc włócz​nie. Va​lyn za​uwa​żył ko​bie​tę o ja​snych, za​ple​cio​nych w war​ko​cze wło​sach, ocie​ka​ją​cych wodą i krwią, któ​ra za​bar​wi​ła jej twarz jak far​ba. Stra​ci​ła ko​‐ nia, ale prze​dzie​ra​ła się na​przód, prze​ska​ku​jąc z pnia na pień, ob​ser​wu​jąc i prze​wi​du​jąc ich ru​chy, sta​ran​nie wy​bie​ra​jąc dro​gę. W in​nych oko​licz​no​‐ ściach po​dzi​wiał​by jej spo​kój i cier​pli​wość: by​ła​by do​sko​na​łym ma​te​ria​łem na żoł​nie​rza Ket​tra​lu. Jesz​cze kil​ka do​brze od​mie​rzo​nych kro​ków, a wy​sko​‐ czy​ła​by na mu​li​sty brzeg po dru​giej stro​nie. Jak​by czu​jąc to, za​trzy​ma​ła się na chwi​lę na szczy​cie ru​cho​mej tamy spię​trzo​nych be​lek i od​wró​ci​ła się, z dumą ma​cha​jąc do swo​ich współ​to​wa​rzy​szy i otwie​ra​jąc sze​ro​ko usta

w krzy​ku, któ​ry Va​lyn nie​mal sły​szał, pa​trząc przez szkło lu​ne​ty. A po​tem strza​ła tra​fi​ła ją w ra​mię i ob​ró​ci​ła w bok, po​sy​ła​jąc w od​mę​ty wody po​mię​dzy pnia​mi. Va​lyn wi​dział, jak pnie zsu​nę​ły się, miaż​dżąc jej pierś. Mio​ta​ła się de​spe​rac​ko, nie ba​cząc na ranę od strza​ły, i usi​ło​wa​ła wy​‐ do​stać się na wierzch, ale na próż​no. Rze​ka na​pie​ra​ła nie​ustę​pli​wie, zgnia​ta​‐ jąc jej cia​ło, a po kil​ku chwi​lach po​rwał ją w głąb czar​ny, nie​wi​dzial​ny nurt. Gdy​by tama po​zo​sta​wa​ła tak samo nie​bez​piecz​na, drwa​le mie​li​by jesz​cze ja​kąś szan​sę, ale na​wet w za​pa​da​ją​cym zmro​ku było oczy​wi​ste, że za​rów​no pnie, jak i sama woda sprzy​ja​ją Urghu​lom. Co​raz wię​cej pni na​pły​wa​ło i pię​‐ trzy​ło się, co​raz cia​śniej, aż jeźdź​cy za​czę​li po​dej​mo​wać pró​by przej​ścia po trzech lub czte​rech na​raz i cza​sem uda​wa​ło im się utrzy​mać w sio​dle do sa​me​go dru​gie​go brze​gu. Va​lyn prze​niósł lu​ne​tę na An​nick. Jej pra​wa ręka po​ru​sza​ła się tak pręd​ko, że aż trud​no było ją zo​ba​czyć: ce​lo​wa​ła, strze​‐ la​ła, ce​lo​wa​ła, strze​la​ła, a Va​lyn z wiel​kim tru​dem od​naj​dy​wał cele, do któ​‐ rych mie​rzy​ła. Jej twarz zwró​co​na była w inną stro​nę, lecz Va​lyn z ła​two​ścią wy​obra​żał so​bie jej bla​do​nie​bie​skie oczy, któ​re o zmierz​chu były za​pew​ne sza​re jak łup​ko​wy ka​mień, i twar​dy za​rys szczę​ki. Przy​brzeż​ny muł da​wał jej i po​zo​sta​łym łucz​ni​kom nie​co wię​cej cza​su, ale Urghu​lo​wie mie​li dość lu​‐ dzi w od​wo​dzie i wciąż po​ja​wia​ło się ich wię​cej. Po usta​bi​li​zo​wa​niu się tamy na​wet An​nick nie zdo​ła po​wstrzy​my​wać ich w nie​skoń​czo​ność. — Do​kąd, na Sha​ela, po​la​zła Gwen​na? – mruk​nął La​ith. Va​lyn do​strzegł ją wresz​cie, jak prze​my​ka​ła się na pół​noc po​mię​dzy za​‐ bu​do​wa​nia​mi, z dala od to​czą​cej się wal​ki. Nie wy​glą​da​ło to jed​nak na uciecz​kę. — Może chce ścią​gnąć wię​cej łucz​ni​ków – za​sta​na​wiał się Ta​lal. — Ja​kich łucz​ni​ków? – za​py​tał Va​lyn z po​wąt​pie​wa​niem. – Każ​dy, kto po​tra​fi utrzy​mać łuk, jest już na ba​ry​ka​dzie. — Mu​si​my tam zejść – po​wie​dział La​ith. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Niby po co? Nie mamy na​wet łu​ków. — Mam parę mo​ich mie​czy – par​sk​nął La​ith. – Mam moje cho​ler​ne pię​‐ ści. — Two​je pię​ści nie ode​prą tej na​wa​ły – wark​nął Va​lyn. – Gwen​na ma swo​ją mi​sję, a my swo​ją. — Po​win​ni się cof​nąć – mruk​nął Ta​lal. – Już stra​ci​li ten naj​dal​szy ka​nał. Mu​szą od​sko​czyć na za​chod​nią wy​spę i po dro​dze wy​sa​dzić środ​ko​we mo​‐ sty. Va​lyn znów skie​ro​wał spoj​rze​nie na bi​twę. Na​gle nie było już oczy​wi​ste, czy krwio​pij​ca ma ra​cję. Mała grup​ka jeźdź​ców do​tar​ła do ba​ry​ka​dy i tych pręd​ko roz​pro​szo​no za po​mo​cą łu​ków i sie​kier. Va​lyn do​strzegł Pyr​re, któ​ra na​gle wstą​pi​ła na naj​wyż​szą bel​kę ba​ry​ka​dy i ze​sko​czy​ła za ple​cy naj​bliż​sze​‐ go jeźdź​ca ni​czym mło​da dziew​czy​na ru​sza​ją​ca kon​no ga​lo​pem za ple​ca​mi swe​go ko​chan​ka i tu​lą​ca go moc​no do pier​si. Bły​snę​ła w mro​ku stal

i po chwi​li jeź​dziec opadł w przód, a po​tem sto​czył się na zie​mię. Pyr​re usa​‐ do​wi​ła się le​piej na koń​skim grzbie​cie, po czym spię​ła wierz​chow​ca pię​ta​mi i po​mknę​ła na pół​noc wzdłuż ba​ry​ka​dy, sama jed​na prze​ciw​ko ma​sie Urghu​lów. Wje​cha​ła z im​pe​tem na dwóch jeźdź​ców, po czym ze​sko​czy​ła z ko​nia, któ​ry ru​nął na zie​mię wraz z tam​ty​mi dwo​ma, two​rząc kłę​bo​wi​sko nóg i ko​pyt. Pyr​re wy​lą​do​wa​ła na szczy​cie spię​trzo​nych be​lek i ze​sko​czy​ła z nich raz jesz​cze, tym ra​zem po to, by po​de​rżnąć gar​dła obu le​żą​cym Urghu​‐ lom. Wciąż mia​ło się wra​że​nie, że miesz​kań​cy mia​stecz​ka jed​nak wy​trwa​ją, lecz wy​glą​da​ło to ina​czej, gdy się spoj​rza​ło na tam​ten brzeg i zo​ba​czy​ło nie​‐ prze​li​czo​ną masę Urghu​lów wy​nu​rza​ją​cych się z ciem​no​ści lasu i prą​cych na​przód. Drwa​le byli twar​dzi, lecz nie byli wy​szko​lo​ny​mi żoł​nie​rza​mi. Każ​‐ dy z nich miał ja​kąś gra​ni​cę wy​trzy​ma​ło​ści. Po jej prze​kro​cze​niu na​stą​pi rzeź. — An​nick ich ode​prze – po​wie​dział Va​lyn, mo​dląc się, by oka​za​ło się to praw​dą. Snaj​per​ka mia​ła do​bry zmysł tak​tycz​ny, ale nie było cał​kiem ja​‐ sne, czy fakt, że kil​ku​set drwa​li umrze prze​bi​tych urghul​ski​mi włócz​nia​mi, w ogó​le ją ob​cho​dził. Rów​nie do​brze mo​gła zde​cy​do​wać się na ja​kieś so​bie tyl​ko wia​do​me po​su​nię​cie, zim​ny akt sa​mo​po​świę​ce​nia. – An​nick ich ode​‐ prze. Ta​lal wska​zał coś ręką. — Tam. Miesz​kań​cy się wy​co​fy​wa​li. Nie był to po​grom, lecz ce​lo​wy, opa​no​wa​ny ruch na za​chód przez miej​ski plac, a po​tem przez mo​sty łą​czą​ce obie wy​spy. An​nick zo​sta​ła. Pyr​re też. Kil​ku​dzie​się​ciu naj​tward​szych męż​czyzn i wie​le nie​złom​nych ko​biet tak​że zo​sta​ło, z po​sęp​nym wy​ra​zem twa​rzy wy​pusz​cza​‐ jąc strza​ły w tłum jeźdź​ców i osła​nia​jąc wy​co​fu​ją​cych się. Zda​wa​ło się, że to trwa w nie​skoń​czo​ność, ale upły​nę​ło za​le​d​wie parę mi​nut, gdy ostat​ni obroń​cy ba​ry​ka​dy prze​bie​gli przez środ​ko​wy most na za​chod​nią wy​spę. Tym​cza​sem tłu​my Urghu​lów prze​do​sta​ły się na brzeg wschod​niej wy​‐ spy. Ich ko​nie bro​dzi​ły w na​brzeż​nym mule i pró​bo​wa​ły wspiąć się na ba​ry​‐ ka​dę. Uło​żo​ne wy​so​ko bale mo​gły po​wstrzy​mać jeźdź​ców kil​ka chwil dłu​żej, lecz dla tych obroń​ców, któ​rzy osła​nia​li od​wrót, było to bar​dzo nie​wie​le. Kil​ku Urghu​lów zsia​dło z koni, żeby czym prę​dzej, na oślep, wspiąć się po ba​‐ lach na szczyt. Kie​dy zro​bią przej​ście, wy​spa bę​dzie stra​co​na. — Gwen​na po​win​na szyb​ko wy​sa​dzić te cen​tral​ne mo​sty – stwier​dził Va​lyn, czu​jąc, jak​by jego cia​ło było na​pię​tym łu​kiem. Chciał​by zna​leźć się tam na dole, wal​czyć ra​mię w ra​mię ze swo​im Skrzy​dłem prze​ciw​ko urghul​‐ skiej na​wa​le i mieć swój udział w po​wstrzy​ma​niu groź​by. Bez​wied​nie otwie​rał i za​ci​skał pię​ści, szu​ka​jąc cze​goś, co mógł​by po​chwy​cić i zgnieść. Czuł się źle, ob​sta​jąc przy po​wzię​tej de​cy​zji, lecz gdy​by zszedł na dół, wszel​‐ kie na​dzie​je na za​bi​cie il Torn​ji speł​zły​by na ni​czym. Czuł się roz​dar​ty, lecz do ta​kich chwil go przy​go​to​wy​wa​no. Dys​cy​pli​na jest smy​czą, na któ​rej umysł

pro​wa​dzi cia​ło, pi​sał Hen​dran. – Le​piej, żeby wy​sa​dzi​ła te mo​sty – po​wtó​rzył, zmu​sza​jąc się do roz​luź​nie​nia dło​ni. Na​gle roz​le​gła się eks​plo​zja. Zra​zu był to głu​chy od​głos, któ​ry roz​darł ciem​ną tka​ni​nę nocy, po​cząt​ko​wo ni​ski, a po​tem na​gle ostry i do​no​śny, jak​‐ by zwie​lo​krot​nio​ny po ty​siąc​kroć od​głos szar​pa​nia i dar​cia, aż zda​ło się Va​‐ ly​no​wi, że dźwięk ten spra​wi, iż za chwi​lę ogłuch​nie. Środ​ko​we mo​sty nie po​ru​szy​ły się jed​nak i po​zo​sta​ły nie​tknię​te. Do​pie​ro po chwi​li zo​rien​to​wał się, że wy​buch do​biegł ze wschod​nie​go ka​na​łu, spod pły​wa​ją​cej tamy gę​sto spię​trzo​nych pni. Pa​trzył, jak całe bale wiel​ko​ści czło​wie​ka zo​sta​ły wy​rzu​co​‐ ne w górę jak zwy​kłe szcza​py, po czym za​czę​ły spa​dać na mu​li​ste brze​gi i samą rze​kę, wzbi​ja​jąc w górę sza​ro​bia​łe pió​ro​pu​sze wod​nej pia​ny, roz​gnia​‐ ta​jąc Urghu​lów i za​bi​ja​jąc ich ko​nie. — Na świę​te​go Hul​la – wes​tchnął Ta​lal. Va​lyn za​uwa​żył tyl​ko, jak cięż​ka masa stło​czo​nych pni ugię​ła się, za​ła​‐ ma​ła, a wresz​cie ustą​pi​ła. Słu​py, któ​re blo​ko​wa​ły ich prze​pływ, zo​sta​ły zu​‐ peł​nie znisz​czo​ne. Jeźdź​cy, któ​rzy tuż przed wy​bu​chem zbli​ża​li się wła​śnie do pły​wa​ją​cej tamy, osa​dza​li prze​ra​żo​ne wierz​chow​ce i co​fa​li się, szu​ka​jąc bez​piecz​ne​go schro​nie​nia, pod​czas gdy bel​ki, co​raz mniej​sze, wiel​ko​ści ludz​kiej nogi, wciąż spa​da​ły na zie​mię, wbi​ja​jąc się w muł i pę​ka​jąc na ka​‐ wał​ki na tward​szym grun​cie. La​ith wy​dał gło​śny, dzi​ki okrzyk, któ​ry zgi​nął w po​wszech​nym cha​osie. — Och, Gwen​no, ty wście​kły, ge​nial​ny ru​dziel​cu! – wi​wa​to​wał. – To na​‐ sza mi​strzy​ni od de​mol​ki! – wrza​snął i zła​pał Va​ly​na za ra​mię, wska​zu​jąc na miej​sce po mo​ście. – Zro​bi​ła to! — Ale jak? – za​py​tał wol​no Va​lyn. – Gdzie ona jest? Ta​lal miał po​waż​ny wy​raz twa​rzy. — Ła​du​nek od​pa​lo​no od spodu. To wi​dać z roz​kła​du eks​plo​zji. — A to ozna​cza, że tam wla​zła – od​parł Va​lyn, pa​trząc na ru​mo​wi​sko roz​rzu​co​nych, po​trza​ska​nych be​lek, ostrych, po​szar​pa​nych odłam​ków i na​‐ gle rwą​cy i gniew​ny, a do​tąd stłu​mio​ny nurt rze​ki za sobą. Wschod​ni ka​nał był te​raz sza​lo​nym wi​rem ro​ze​rwa​nych na strzę​py ciał i wi​ru​ją​cych be​lek. Ka​nał stał się mie​czem Anan​sha​ela. Gdy​by Gwen​na tu była, a po​win​na być… – Ona nie żyje – oznaj​mił, a sło​wa te po​zo​sta​wi​ły w nim zu​peł​ną pust​kę. – Gwen​na nie żyje. La​ith zmie​rzył go spoj​rze​niem, a po​tem od​su​nął się na bok. — Nie mo​żesz tego wie​dzieć. — Ni​cze​go nie mo​że​my wie​dzieć na pew​no, ale użyj swo​ich cho​ler​nych oczu – rzu​cił Va​lyn. Tu wska​zał pal​cem na rze​kę. – Po​tra​fił​byś wy​pły​nąć? — Nie wie​my – po​wtó​rzył La​ith z na​ci​skiem, a po​tem do​dał spo​koj​niej: – Na​wet je​śli nie żyje, to zro​bi​ła, co do niej na​le​ża​ło. — Tyl​ko czę​ścio​wo – po​pra​wił go Va​lyn, wska​zu​jąc na cen​tral​ny most. Za​brzmia​ło to, jak​by był bez ser​ca, ale zbyt wie​le ser​ca w środ​ku bi​twy to naj​lep​szy spo​sób, żeby skoń​czyć jako nie​bosz​czyk. – Wy​sa​dzi​ła tamę, ale

Urghu​lo​wie wciąż mogą przejść ze wschod​niej wy​spy na za​chod​nią. Ta​lal spoj​rzał przez lu​ne​tę i do​ko​nał szyb​kie​go ob​li​cze​nia. — Wy​glą​da na to, że zo​sta​ły ich na wschod​niej wy​spie ja​kieś trzy set​ki. — Co ozna​cza, że wal​ka przy mo​ście bę​dzie wy​rów​na​na. — Może to i rów​na wal​ka, tyl​ko że tam są trzy set​ki naj​lep​szych wo​jow​‐ ni​ków Dłu​giej Pię​ści prze​ciw​ko gru​pie drwa​li i kil​ku​na​stu zwia​dow​com il Torn​ji – od​parł spo​koj​nie Ta​lal. Nowa li​nia wal​ki ufor​mo​wa​ła się przy za​chod​nim koń​cu cen​tral​ne​go mo​stu, ja​kieś sto kro​ków od pod​sta​wy ich wie​ży. Drwa​le wznie​śli po​spiesz​‐ nie ko​lej​ną ba​ry​ka​dę, a ra​czej wy​so​ką do pasa ba​rie​rę z bali, po któ​rej obu koń​cach sta​nę​li łucz​ni​cy. Mie​li do​bre po​zy​cje. Mo​gli ra​zić Urghu​lów strza​ła​‐ mi, gdy​by pró​bo​wa​li prze​cho​dzić, a przez most mo​gli prze​je​chać tyl​ko dwaj jeźdź​cy obok sie​bie. Do​bra po​zy​cja po​środ​ku cho​ler​ne​go ba​ła​ga​nu, po​pra​wił sam sie​bie Va​lyn. Urghu​lo​wie po​trze​bo​wa​li mniej niż go​dzi​ny na opa​no​wa​nie po​ło​wy mia​sta. Drwa​le bro​ni​li się dziel​nie, lecz byli sła​bo uzbro​je​ni, a są​dząc po nie​‐ rów​nym szy​ku nad brze​giem, bli​scy pój​ścia w roz​syp​kę. Po​świę​ce​nie Gwen​‐ ny opóź​ni​ło tro​chę peł​ne zde​rze​nie z całą urghul​ską siłą, ale na​wet to opóź​‐ nie​nie po​wo​li prze​sta​wa​ło się li​czyć. Va​lyn wi​dział, jak je​den z jeźdź​ców zdo​łał prze​je​chać cały most i do​pie​ro gdy do​tarł do ba​ry​ka​dy, do​stał strza​łę w oko. Ro​bo​ta An​nick, bez wąt​pie​nia, lecz An​nick nie mo​gła wy​strze​lać wszyst​kich. — Pie​przyć to – stwier​dził La​ith. – Scho​dzę na dół. — Il Torn​ja… – za​czął Va​lyn. — Il Torn​ja jest two​ją prze​klę​tą ob​se​sją – rzu​cił lot​nik. – Sam go za​bij. Nie​ocze​ki​wa​nie wstyd i bez​rad​ność Va​ly​na, a tak​że nie​pew​ność co do pod​ję​tej de​cy​zji, za​go​to​wa​ły się w nim w na​głym na​pa​dzie fu​rii. Od​‐ kąd po​wsta​ło ich Skrzy​dło, La​ith kie​ro​wał się tyl​ko wła​snym ka​pry​sem. La​‐ tał po swo​je​mu, wal​czył po swo​je​mu, lek​ce​wa​żył roz​ka​zy, kie​dy mu to od​po​‐ wia​da​ło, i do Hul​la z tym, co są​dzi​ła resz​ta Skrzy​dła. Su​kin​syn my​ślał naj​wy​‐ raź​niej, że sko​ro jest dow​cip​ny i do tego rów​ny gość, to wszyst​ko bę​dzie w po​rząd​ku i lu​dzie będą pa​trzeć przez pal​ce na szko​dy spo​wo​do​wa​ne jego nie​fra​so​bli​wo​ścią. Va​lyn miał ocho​tę zła​pać lot​ni​ka za gar​dło i wtłuc mu do łba nie​co dys​cy​pli​ny, i na​wet za​czął się pod​no​sić, by ru​szyć ku nie​mu, lecz Ta​lal po​ło​żył mu dłoń na ra​mie​niu. — Może tak bę​dzie le​piej – po​wie​dział spo​koj​nie krwio​pij​ca. – Nas dwóch po​win​no wy​star​czyć do za​bi​cia il Torn​ji, a An​nick i Pyr​re mogą po​trze​bo​‐ wać tam tro​chę po​mo​cy. Ko​goś, kto wzmoc​ni od​wa​gę miej​sco​wych. Va​lyn po​zo​stał chwi​lę w pół​przy​sia​dzie, po​tem splu​nął za kra​wędź da​chu wie​ży i usiadł z po​wro​tem. Spoj​rzał na lot​ni​ka i po​krę​cił gło​wą. — Po​wo​dze​nia – po​wie​dział gło​sem chłod​nym jak woda spły​wa​ją​ca z kli​fu. La​ith zmie​rzył go nie​uf​nym spoj​rze​niem.

— Co mam po​wie​dzieć im tam, na dole? O to​bie? Co mam po​wie​dzieć An​nick? — Po​wiedz im, że umar​łem – od​po​wie​dział w koń​cu. La​ith spoj​rzał mu w oczy, po czym par​sk​nął z nie​sma​kiem. — Do​brze. To na​wet pa​su​je. Rów​nie do​brze mógł​byś nie żyć. † Pa​so​wa​ło​by to cał​kiem do​brze do któ​re​goś z opi​sów, ja​kie czy​ty​wa​li w pod​‐ ręcz​ni​kach jesz​cze na Wy​spach, do ja​kie​goś roz​dzia​łu na te​mat mo​ra​le, gdzie mowa była o tym, jaką moc ma je​den zde​ter​mi​no​wa​ny żoł​nierz, gdy trze​ba wzmoc​nić du​cha ca​łe​go od​dzia​łu. La​ith do​biegł do mo​stu w klu​czo​‐ wym mo​men​cie, gdy grup​ka jeźdź​ców mia​ła wła​śnie sfor​so​wać ba​ry​ka​dę, i rzu​cił się w wir wal​ki z im​pe​tem, prze​ska​ku​jąc nad bel​ka​mi, pod​ci​na​jąc ścię​gna dwóm ko​niom i roz​łu​pu​jąc czasz​kę jed​ne​go z upa​da​ją​cych jeźdź​‐ ców. Nie oglą​da​jąc się, czy ktoś po​dą​ża za nim, lot​nik parł na​przód, prze​śli​‐ zgu​jąc się mię​dzy koń​mi, z rów​ną ła​two​ścią prze​ci​na​jąc ścię​gna i gar​dła. An​nick i po​zo​sta​li łucz​ni​cy sta​ra​li się go kryć, a kil​ka chwil póź​niej u jego boku po​ja​wi​ła się Pyr​re. Wy​da​wa​ło się nie​moż​li​we, żeby tych dwo​je sta​wi​ło czo​ło set​kom, lecz Urghu​lo​wie na​wy​kli do wal​ki na ste​pie, gdzie na​uczy​li się wy​ko​rzy​sty​wać pęd koni i dłu​gość włócz​ni. Wą​ska prze​strzeń mo​stu dzia​ła​‐ ła na ich nie​ko​rzyść, po​dob​nie jak ciem​ność i ule​wa strzał. La​ith i Pyr​re ode​‐ pchnę​li atak, a po​tem, gdy Urghu​lo​wie się wy​co​fa​li, wró​ci​li za ba​ry​ka​dę. Va​lyn pa​trzył na to przez lu​ne​tę z mie​sza​nym uczu​ciem tro​ski, dumy i gorz​kiej ura​zy. Po raz ko​lej​ny La​ith zi​gno​ro​wał jego roz​ka​zy i wy​ła​mał się, ro​biąc to, co mu aku​rat pa​so​wa​ło. Był ło​bu​zem i re​ne​ga​tem, za​gro​że​niem, po​mio​tem Sha​ela… Dla​cze​go więc, pa​trząc na to​czą​cą się w dole wal​kę, Va​‐ lyn czuł się jak oszust i nie​udacz​nik? Za​wo​dow​cy po​win​ni być wier​ni swo​jej mi​sji. Wbi​ja​no mu to do gło​wy ty​sią​ce razy. Za​wo​dow​cy nie po​win​ni zmie​‐ niać sce​na​riu​sza bez po​trze​by. A jed​nak, le​żąc tak na zim​nym da​chu, tak bli​‐ sko to​czą​cej się wal​ki, by​naj​mniej nie czuł się za​wo​dow​cem. Chcia​ło mu się krzy​czeć i łkać, ale mi​sja wy​ma​ga​ła ci​szy, więc le​żał ci​cho i pa​trzył. Sie​dem razy Urghu​lo​wie ata​ko​wa​li i sie​dem razy od​par​li ich miesz​kań​cy mia​stecz​ka, na któ​rych cze​le wal​czy​li La​ith i Pyr​re. Ich mie​cze i noże bły​ska​‐ ły w świe​tle księ​ży​ca jak żywe sre​bro. Pyr​re prze​my​ka​ła po​mię​dzy jeźdź​ca​‐ mi jak cień, za​wsze spo​koj​nie i bez po​śpie​chu, za​wsze jed​nak o krok wy​prze​‐ dza​jąc pchnię​cia ata​ku​ją​cych, za​wsze uska​ku​jąc w porę, ro​biąc uni​ki pół​ob​‐ ro​tem i wy​gi​na​jąc się, by wbić nóż w szy​ję lub pierś z gra​cją tan​cer​ki. La​ith na​to​miast cały był mły​nem ostrzy, wi​rem dzi​kich cięć i ude​rzeń, bu​rzą nisz​‐ czą​cą Urghu​lów. Va​lyn set​ki razy wi​dy​wał lot​ni​ka w wal​ce, ale ni​g​dy do​tąd nie wi​dział cze​goś ta​kie​go. La​ith po​ru​szał się jak w na​tchnie​niu, nie​zmor​do​‐ wa​ny, wy​trwa​ły, jak​by mógł bro​nić tego mo​stu ca​ły​mi dnia​mi i mie​sią​ca​‐ mi, jak​by nic nie było w sta​nie go po​wa​lić.

Wte​dy wła​śnie strza​ła tra​fi​ła go w bok. Wcze​śniej czy póź​niej mu​sia​ło to na​stą​pić. Drwa​le nie byli snaj​pe​ra​mi. Byli prze​ra​że​ni. Nie po​tra​fi​li wi​dzieć w ciem​no​ściach jak ket​tra​low​cy. Przy​‐ pusz​czal​nie ten z nich, męż​czy​zna bądź ko​bie​ta, któ​ry wy​pu​ścił strza​łę, na​‐ wet nie wi​dział, gdzie tra​fi​ła, lecz Va​lyn ją do​strzegł, za​uwa​żył ją tkwią​cą tuż pod że​bra​mi. Prze​szy​ła wnętrz​no​ści. Być może wą​tro​bę. — Nie – jęk​nął obok Ta​lal, wi​dząc to samo. Va​lyn przy​mknął oczy, lecz kwik koni i wrza​ski umie​ra​ją​cych wdzie​ra​ły mu się w uszy. Gdzieś w chó​rze tych od​gło​sów bólu i śmier​ci zgi​nął głos La​‐ itha. Va​lyn nie mógł go wy​ło​wić, ale mimo to wie​dział, jak brzmi, nie​mal sły​szał jego wy​cie i ryk pe​łen fu​rii. Znów otwo​rzył oczy i uj​rzał, że La​ith utrzy​mał się na no​gach i nie cof​nął się w wą​skim przej​ściu ani o krok, wciąż wy​ma​chu​jąc mie​cza​mi. Va​lyn chciał krzyk​nąć do lot​ni​ka, aby się wy​co​fał i schro​nił za ba​ry​ka​dą, lecz La​ith by go nie usły​szał. A na​wet gdy​by usły​szał, z pew​no​ścią by nie po​słu​chał. Go​rą​ce łzy spły​nę​ły Va​ly​no​wi po po​licz​kach. Po​czuł, jak​by jego ser​ce za​‐ mie​ni​ło się w głaz, jak​by było czymś, co ni​g​dy nie żyło. Pa​trzył, jak któ​ryś Urghul wbił włócz​nię w pierś La​itha i uniósł go na niej w górę. Jeź​dziec padł po chwi​li, prze​szy​ty strza​łą An​nick, lecz na​parł ko​lej​ny Urghul, po​chy​lił się z koń​skie​go grzbie​tu i ciął La​itha mie​czem w ra​mię. Va​‐ lyn zmu​sił się, by pa​trzeć, by być świad​kiem, jak​by to mo​gło w czymś po​‐ móc, lecz na​wet to zo​sta​ło mu ode​bra​ne. Zbry​zga​ny krwią, wciąż kur​czo​wo ści​ska​jąc wbi​tą w jego ser​ce włócz​nię, La​ith upadł pod na​po​rem koni i znik​‐ nął z wi​do​ku. — La​ith. – Va​lyn nie był pe​wien, czy wy​po​wie​dział gło​śno imię przy​ja​‐ cie​la. — Niech Anan​sha​el ła​god​nie obej​dzie się z jego du​szą – mruk​nął ci​cho Ta​lal. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. Na mo​ście za​pa​no​wa​ło zu​peł​ne sza​leń​stwo, cha​os, krew i ból. Naj​wy​raź​niej do​tknię​cie ręki Anan​sha​ela nie było jed​nak zbyt ła​‐ god​ne.

45

K

api​tu​larz Shi​nów wy​glą​dał tak samo jak ostat​nio: su​ro​we ce​gla​ne mury, za​mknię​te okien​ni​ce i pro​ste drew​nia​ne drzwi. Trud​no było oczy​wi​ście roz​róż​nić wszyst​kie szcze​gó​ły, pa​trząc przez za​ku​rzo​ne okna pu​ste​go domu na​prze​ciw​ko. Za jego ple​ca​mi, w ob​szer​nym po​ko​ju wy​ło​żo​nym so​sno​wą bo​aze​rią, człon​ko​wie nie​do​szłej rady po​ru​szy​li się nie​spo​koj​nie. Ga​bril, Kiel i Tri​ste byli bar​dzo zdzi​wie​ni, gdy Ka​den przy​pro​wa​dził ich tu​taj kil​ka go​dzin wcze​‐ śniej, wy​wa​żył tyl​ne drzwi, po czym prze​szu​kał wnę​trze domu, aż zna​lazł po​kój, któ​ry mu od​po​wia​dał: z wi​do​kiem na plac. — Po co tu przy​szli​śmy? – za​py​tał pierw​szy mów​ca, roz​glą​da​jąc się po za​nie​dba​nym wnę​trzu. — To tu​taj spo​tka​my się z tam​ty​mi – od​parł Ka​den. Ga​bril spoj​rzał na nie​go zdu​mio​ny. — Po​wie​dzia​łem im, że spo​ty​ka​my się w ka​pi​tu​la​rzu. — Ja zaś w li​ści​kach, któ​re do​rę​czy​łeś, po​pro​si​łem, by to zi​gno​ro​wa​li i przy​by​li tu​taj. Tri​ste po​krę​ci​ła gło​wą, nie ro​zu​mie​jąc. — Dla​cze​go? — Bo ka​pi​tu​larz nie jest bez​piecz​ny – od​rzekł Ka​den. – Ła​twiej to zo​ba​‐ czyć, niż wy​ja​śnić. A te​raz – wska​zał ge​stem na roz​rzu​co​ne we wnę​trzu i po​‐ gry​zio​ne przez my​szy me​ble – po​móż​cie mi usta​wić te krze​sła przy oknie, żeby go​ście mie​li gdzie usiąść. Jak się oka​za​ło, zra​zu więk​szość przy​by​łych po​tom​ków naj​szla​chet​niej​‐ szych i naj​bo​gat​szych ro​dów An​nu​ru wo​la​ła stać. Naj​wy​raź​niej ufa​li so​bie jesz​cze mniej niż przy pierw​szym spo​tka​niu. Trzy​ma​li dło​nie bli​sko rę​ko​je​‐ ści noży i mie​czy, a każ​dy chciał mieć ścia​nę za ple​ca​mi. Z po​cząt​ku tyl​ko Ke​gel​len sko​rzy​sta​ła z za​pro​sze​nia, roz​sia​dła się z za​do​wo​lo​nym wes​tchnie​‐ niem i wy​cią​gnę​ła nogi na są​sied​nim krze​śle. Po​zo​sta​li też w koń​cu usie​dli, choć nie wy​glą​da​li na za​do​wo​lo​nych. — Sie​dzi​my tu już od pra​wie go​dzi​ny – rzu​cił wresz​cie Te​vis – a ty nic nie po​wie​dzia​łeś i nie zro​bi​łeś poza wy​glą​da​niem przez te prze​klę​te okna. Za​czy​nam tra​cić cier​pli​wość.

— Sko​ro już o to cho​dzi, to po​dej​rze​wam, że ni​g​dy nie mia​łeś jej wie​le – ode​zwa​ła się ospa​le Ke​gel​len. Pod​czas gdy po​zo​sta​li przy​szli w mniej lub bar​dziej uda​nych za​kon​nych stro​jach, Ke​gel​len nie za​da​ła so​bie naj​mniej​‐ sze​go tru​du, by się prze​brać. Mia​ła na so​bie ja​skra​wo​żół​tą suk​nię, na obu nad​garst​kach gir​lan​dy świe​że​go ja​śmi​nu, a na gło​wie przy​bra​nie z ko​ły​szą​‐ cych się pa​wich piór. Ca​łość wy​da​ła się Ka​de​no​wi jar​marcz​na, nie​mal gro​te​‐ sko​wa, lecz nikt z po​zo​sta​łych sie​dzą​cych wo​kół okrą​głe​go sto​łu nie przy​pa​‐ try​wał się jej ani się nie za​śmiał. Ko​bie​ta lek​ko wa​chlo​wa​ła się ele​ganc​kim, ozdob​nym wa​chla​rzem. Prze​rwa​ła tę czyn​ność na chwi​lę i wska​za​ła ge​stem w stro​nę okna. – Ja na​to​miast cie​szę się, ma​jąc spo​sob​ność po​pa​trze​nia na ten spo​koj​ny plac. W koń​cu wszyst​kie te pla​ce, za​rów​no ten, jak i dzie​‐ siąt​ki in​nych, roz​rzu​co​nych wzdłuż ulic, sta​no​wią o uro​dzie na​sze​go mia​‐ sta. – Tu mach​nę​ła raz jesz​cze wa​chla​rzem. – Spójrz na przy​kład na tę małą świą​ty​nię albo tam, na tę bla​dą ko​bie​tę sprze​da​ją​cą figi, albo na róże pną​ce się po kra​tach na ze​wnątrz skle​pu z wi​nem… — Gdzieś mam ja​kiś nędz​ny sklep z wi​nem – rzu​cił Te​vis. – Albo cho​ler​ne figi, po​miot Sha​ela. Po raz pierw​szy Ka​den zgo​dził się z Ni​sha​ni​nem. Sprze​daw​czy​ni fig i skle​pik z wi​nem nie mia​ły żad​ne​go zna​cze​nia. Klu​czo​wy był na​to​miast wi​‐ dok sa​me​go pla​cu i ka​pi​tu​la​rza Shi​nów. Mu​siał wi​dzieć, co się wy​da​rzy, a co naj​waż​niej​sze, po​zo​sta​li też mu​sie​li to zo​ba​czyć. Jak po​dej​rze​wał, wy​pra​wa Tri​ste do ka​pi​tu​la​rza od​by​ła się dwa dni wcze​‐ śniej bez żad​nych za​kłó​ceń. Za​pu​ka​ła do drzwi, prze​ka​za​ła list z wia​do​mo​‐ ścią opie​czę​to​wa​ną wła​sno​ręcz​nie przez Ka​de​na i ode​szła. Opo​wia​da​ła, że wra​ca​jąc do Świą​ty​ni Roz​ko​szy, przez pół dro​gi oglą​da​ła się przez ra​mię, a dru​gie pół prze​bie​gła, ale nikt jej nie za​cze​pił i, jak się zda​je, nikt też jej nie śle​dził. Ka​den miał jed​nak na​dzie​ję, że się my​li​ła. Do​bre dwa​dzie​ścia razy roz​wa​żał swój plan. O ileż prost​sze by​ło​by po pro​stu wal​czyć; za​ata​ko​wać Ishie​nów, po​tem Adi​va, a wresz​cie il Torn​ję i Ada​re, po czym ata​ko​wać, ata​ko​wać i ata​ko​wać, aż zgi​ną jego wro​go​wie albo on sam. By​ło​by to moż​li​we, gdy​by miał za sobą Skrzy​dło Va​ly​na, lecz Va​lyn nie do​tarł na umó​wio​ne miej​sce spo​tka​nia. Ka​den mógł tyl​ko za​ło​żyć, że brat nie wy​do​stał się z As​sa​re. Od​su​nął od sie​bie smu​tek i sku​pił się na tym, co waż​ne: nie miał ni​ko​go z Ket​tra​lu, nie miał żad​ne​go spo​so​bu, by za​ata​ko​wać, nic. Nie wy​glą​da​ło na to, by mógł z tej ni​co​ści uczy​nić na​rzę​‐ dzie wal​ki. Jesz​cze raz wspo​mniał Ga​bri​la ćwi​czą​ce​go na dzie​dziń​cu swe​go pa​ła​cu. Ob​ser​wo​wał ruch jego sza​ty, gdy ota​cza​li go żoł​nie​rze, przy​glą​dał się dźgnię​ciom ich włócz​ni, gdy spraw​dza​li, gdzie jest. Ga​bril nie sta​wiał żad​ne​‐ go opo​ru i na tym po​le​ga​ła jego sztu​ka. Po​zwa​lał, by błę​dy żoł​nie​rzy za​de​cy​‐ do​wa​ły o ich prze​gra​nej. Ustę​po​wa​nie mo​gło rów​nież pro​wa​dzić do zwy​cię​‐ stwa. Oczy​wi​ście była to tak​że dro​ga do szyb​kiej śmier​ci. Ka​den wziął głęb​‐

szy od​dech, po czym zwró​cił się do zgro​ma​dzo​nych ary​sto​kra​tów, za​sta​na​‐ wia​jąc się, do​kąd go ta dro​ga do​pro​wa​dzi. — Po​da​łem Ta​ri​ko​wi Adi​vo​wi wa​sze na​zwi​ska – po​wie​dział, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​nym i zrów​no​wa​żo​nym to​nem. W głę​bi po​ko​ju Kiel uniósł wy​so​ko brwi. Tri​ste roz​dzia​wi​ła bu​zię. Po​‐ mruk szo​ku i zdu​mie​nia ze​bra​nej ary​sto​kra​cji prze​to​czył się przez po​kój, a na twa​rzach po​ja​wił się gry​mas nie​do​wie​rza​nia. Po krót​kiej chwi​li osłu​‐ pia​łe spoj​rze​nia ustą​pi​ły okrzy​kom pro​te​stu, oskar​ży​ciel​skim ge​stom i wrza​wie gniew​nych gło​sów. Ka​den cze​kał, po​zwa​la​jąc na​brzmieć emo​‐ cjom do kry​tycz​ne​go punk​tu. Aby jego plan za​dzia​łał, mu​sie​li za​cząć się bać. Te​vis nie wy​glą​dał jed​nak na wy​stra​szo​ne​go. — Ty nędz​ny gnoj​ku – wark​nął, się​ga​jąc po wi​szą​cy u pasa ra​pier. Ga​bril spró​bo​wał wśli​znąć się mię​dzy nich, lecz Ka​den od​su​nął go na bok i po​stą​pił krok na​przód, aby sta​wić czo​ło roz​sier​dzo​ne​mu Ni​sha​ni​no​wi. Te​‐ vis za​ci​snął dłoń na jego gar​dle, dła​wiąc do​pływ po​wie​trza. Ka​den spo​wol​nił rytm ser​ca, roz​luź​nił mię​śnie i zer​k​nął nad ra​mie​niem męż​czy​zny, na​po​ty​‐ ka​jąc wzrok Ke​gel​len. Jej spoj​rze​nie stward​nia​ło po jego sło​wach, lecz po chwi​li mach​nę​ła lek​ce​wa​żą​co upier​ście​nio​ną dło​nią. — Zo​staw go, Te​vis – po​wie​dzia​ła. – Le​piej wy​słu​chaj​my tych sza​leństw do koń​ca. Za​wsze mo​żesz po​tem po​de​rżnąć mu gar​dło. Oczy szlach​ci​ca pło​nę​ły fu​rią, a żyły na szyi były tak na​brzmia​łe, że mało nie pę​kły. Przy​cią​gnął Ka​de​na do sie​bie, a po​tem rzu​cił na pod​ło​gę. Ka​den pod​niósł się wol​no, ukrad​kiem ob​ma​cu​jąc kark. Bo​la​ło, ale dzie​siąt​ki razy otrzy​my​wał gor​sze cię​gi z rąk swo​ich umia​lów. Gdy wresz​cie się wy​pro​sto​‐ wał, wszyst​kie oczy skie​ro​wa​ne były na nie​go, a ich spoj​rze​nia były ostre jak szty​le​ty. — A te​raz – cią​gnę​ła da​lej Ke​gel​len fał​szy​wie słod​kim gło​sem – dla​cze​go nie miał​byś nam wy​ja​śnić, jaką to in​try​gę uknu​łeś. – Uśmiech​nę​ła się. Ka​den ze​brał my​śli. — Upew​ni​łem się, że Ta​rik Adiv wró​cił do mia​sta, uzy​ska​łem też pew​‐ ność, że po​znał wa​sze na​zwi​ska i nasz za​miar oba​le​nia ce​sar​stwa oraz utwo​‐ rze​nia w jego miej​sce re​pu​bli​ki. — Nie jest to chy​ba „nasz” za​miar – po​wie​dzia​ła Azur​ta​zi​na, stu​ka​jąc dłu​gi​mi pa​znok​cia​mi o blat sto​łu – o ile do​brze za​pa​mię​ta​łam prze​bieg na​‐ sze​go ostat​nie​go spo​tka​nia. Ka​den się uśmiech​nął. — Po​mi​ną​łem ten szcze​gół. Adiv jest prze​ko​na​ny, że je​ste​śmy jed​nej my​‐ śli, zjed​no​cze​ni i go​to​wi wy​stą​pić prze​ciw nie​mu. — Wie​dzia​łem, że trze​ba było po​de​rżnąć ci gar​dło tam, w ma​ga​zy​nie – wark​nął Te​vis. – Nie za​mie​rzam po​wtó​rzyć tego błę​du. — Po​de​rżnię​cie mi gar​dła nie roz​wią​że pro​ble​mu – za​uwa​żył Ka​den. – Adiv ma już wa​sze na​zwi​ska. I ra​czej ich nie za​po​mni. — Do​my​ślam się, że wy​krę​ci​łeś nam ten… nu​mer w ja​kimś in​nym celu

niż tyl​ko dla czczej roz​ryw​ki? – wtrą​ci​ła Ke​gel​len. — Moim za​mia​rem jest uka​za​nie wam praw​dy – po​wie​dział Ka​den. Ke​gel​len ścią​gnę​ła usta. — Praw​da. To ta​kie złud​ne po​ję​cie. Jak​by w od​po​wie​dzi na jej sło​wa, za​brzmiał wiel​ki gong, a chwi​lę po​tem zgod​nie od​po​wie​dzia​ły mu dzie​siąt​ki mniej​szych. Ich dźwięk niósł się w po​‐ wie​trzu nad da​cha​mi, ob​wiesz​cza​jąc po​łu​dnie. Ka​den spoj​rzał przez okno i wska​zał ręką na plac i ka​pi​tu​larz Shi​nów. Wła​śnie mia​ło się oka​zać, czy jego wła​sna spo​koj​na wal​ka przy​nio​sła ta​kie re​zul​ta​ty, ja​kich się spo​dzie​‐ wał. — Ob​ser​wuj​cie. – Po​now​nie wska​zał ge​stem roz​świe​tlo​ny słoń​cem plac. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca pa​no​wa​ła zu​peł​na ci​sza. Na bru​ku w dole trwa​‐ ła zwy​kła co​dzien​na krzą​ta​ni​na. Lu​dzie za​ła​twia​li swo​je spra​wy, roz​ma​wia​‐ li, wy​krzy​ki​wa​li coś przy​jaź​nie lub z iry​ta​cją. — A cóż ta​kie​go mamy ob​ser​wo​wać? – za​py​ta​ła wresz​cie Ke​gel​len. Ka​den po​czuł ucisk w żo​łąd​ku i na​pię​cie w ra​mio​nach. Z wy​sił​kiem od​‐ da​lił od sie​bie tro​skę. To nie mo​gło się zda​rzyć na​tych​miast. Na​wet po po​łu​‐ dnio​wym gon​gu ja​kaś chwi​la ocze​ki​wa​nia była ko​niecz​na. Omia​tał wzro​‐ kiem plac, wy​pa​tru​jąc i na​słu​chu​jąc bły​sku orę​ża i szczę​ku zbroi. Nic. Co się sta​nie, je​śli się po​my​li​łem, za​sta​na​wiał się. Wszyst​ko za​le​ża​ło od jego umie​‐ jęt​no​ści prze​nik​nię​cia umy​słów lu​dzi, o któ​rych wie​dział tak nie​wie​le. Be​sh​‐ ra’an po​zwa​lał mu tro​pić kozy w gó​rach, lecz Adiv nie był kozą. Ma​tol też nie był kozą. Co się sta​nie, je​śli któ​ryś z nich przej​rzał jego za​sadz​kę? A co, je​‐ śli w cza​sie, gdy oni tu pa​trzą, tam​ci za​sta​wia​ją ja​kąś wła​sną prze​myśl​ną pu​łap​kę? Ga​bril pod​szedł do nie​go krok bli​żej, z wi​docz​ną tro​ską na twa​rzy, i oparł dło​nie na rę​ko​je​ściach noży. Te​vis wciąż stał i na​wet Ke​gel​len wy​da​wa​ła się znie​cier​pli​wio​na. Ka​den znów spoj​rzał na ze​wnątrz, wbi​ja​jąc wzrok w fa​sa​‐ dę ka​pi​tu​la​rza Shi​nów. Nic. Tyl​ko su​ro​we ce​gły i czar​ny dym wzno​szą​cy się z ko​mi​na w nie​bo. I na​gle wy​nu​rzy​ła się z cie​nia i wbie​gła na plac ko​lum​na pięć​dzie​się​ciu lu​dzi, z oku​tym sta​lą ta​ra​nem w rę​kach. Ka​den ode​tchnął głę​‐ bo​ko i wska​zał pal​cem. — Tam – po​wie​dział. Zbroj​ni prze​mie​rzy​li plac w po​przek peł​nym bie​giem i wy​bi​li drzwi ka​pi​‐ tu​la​rza pierw​szym ude​rze​niem. Pierw​szych sze​ściu od​rzu​ci​ło ta​ran na bok, a resz​ta ru​nę​ła do środ​ka z ob​na​żo​ny​mi mie​cza​mi w rę​kach. Na​wet przez za​mknię​te okna do​bie​gał Ka​de​na szczęk sta​li ude​rza​ją​cej o stal, wrza​ski i od​‐ gło​sy wal​ki, a po chwi​li pierw​sze krzy​ki ran​nych i umie​ra​ją​cych. — Co, na Sha​ela… – mruk​nął Te​vis, przy​glą​da​jąc się wal​ce. — To są lu​dzie Ta​ri​ka Adi​va. Na​past​ni​cy – wy​ja​śnił Ka​den. — A z kim oni wal​czą? – za​py​ta​ła ostroż​nie Ke​gel​len. — Z wami – od​parł Ka​den zwy​czaj​nie. Te​vis ob​ró​cił się ku nie​mu, wyj​mu​jąc nóż zza pasa.

— Mów ja​sno, Mal​ke​enian, albo skoń​czy się two​je ga​da​nie. Ka​den spoj​rzał w dół na błysz​czą​cą klin​gę i zmu​sił się, by od​cze​kać dzie​‐ sięć ude​rzeń ser​ca, nim od​po​wie​dział. Cała spra​wa mo​gła​by spa​lić na pa​‐ new​ce, gdy​by dał się za​stra​szyć ja​kie​muś wiel​ko​lu​do​wi z no​żem. — Po​da​łem Adi​vo​wi wa​sze na​zwi​ska i prze​ka​za​łem, że spo​ty​ka​my się tam – od​parł wska​zu​jąc ręką – w ka​pi​tu​la​rzu. Spo​dzie​wa się, że bę​dzie​cie prze​bra​ni za mni​chów. Wie​rzy za​pew​ne, że wła​śnie was mor​du​je. — Dla​cze​go? – wtrą​ci​ła Azur​ta​zi​na, krę​cąc gło​wą. – Jaki to ma sens? — Cho​dzi​ło mi o po​ka​za​nie wam, jak nie​pew​na sta​ła się wa​sza sy​tu​acja – od​rzekł Ka​den. Tu za​milkł i po​to​czył spoj​rze​niem po ze​bra​nych. Nie​któ​rzy pa​trzy​li na nie​go, inni wpa​try​wa​li się w su​ro​we mury ka​pi​tu​la​rza i zie​ją​cy ciem​ny otwór wy​wa​żo​nych drzwi, za któ​rym, w głę​bi, to​czy​ła się za​wzię​ta wal​ka. – Utrzy​mu​je​cie w ta​jem​ni​cy wa​sze spo​tka​nia – cią​gnął Ka​den. – Spi​‐ sku​je​cie, in​try​gu​je​cie, knu​je​cie i my​śli​cie, że je​ste​ście bez​piecz​ni, bo chro​nią was wa​sze kap​tu​ry i pie​nią​dze. Nie je​ste​ście. Adiv, Ada​re oraz il Torn​ja to​le​‐ ru​ją was tyl​ko dla​te​go, że póki co mają groź​niej​szych wro​gów. — Nie to​le​ru​ją nas – po​wie​dzia​ła Azur​ta​zi​na, po​trzą​sa​jąc gło​wą. – Nie mają po​ję​cia, że nie​na​wi​dzi​my ce​sar​stwa. Nie wie​dzą, kim je​ste​śmy. Spoj​rza​ła na ciem​ne drzwi po dru​giej stro​nie pla​cu. Wła​śnie wbie​ga​ła w nie ko​lej​na gru​pa żoł​nie​rzy. — I my​śle​li​ście, że tego nie od​kry​ją? – za​py​tał Ka​den, uno​sząc brwi. – Je​‐ stem w mie​ście od za​le​d​wie ty​go​dnia. Nie mam pie​nię​dzy, ko​nek​sji ani swo​‐ ich lu​dzi. Za​nim tu przy​je​cha​łem, nie zna​łem żad​ne​go z was, a po​zna​nie wa​‐ szych imion i doj​ście do was za​ję​ło mi le​d​wie kil​ka dni. Je​śli so​bie wy​obra​ża​‐ cie, że moja sio​stra i ke​na​rang, ma​jąc wspar​cie ca​łej po​tę​gi An​nu​ru, nie zdo​‐ ła​ją was po​wie​sić na żer kru​kom w cią​gu mie​sią​ca, to je​ste​ście więk​szy​mi głup​ca​mi, niż są​dzi​łem. Gniew​ny po​mruk prze​biegł przez po​kój. Mi​nę​ły stu​le​cia od cza​sów, gdy ro​dzi​ny ze​bra​nych ary​sto​kra​tów utra​ci​ły rze​czy​wi​stą wła​dzę, ale ich py​cha po​zo​sta​ła rów​nie wiel​ka jak przed wie​ka​mi. Ka​den mógł so​bie mieć oczy In​‐ tar​ry, ale nie miał tro​nu i był o całe lata młod​szy od naj​młod​szej oso​by w tym po​ko​ju. I żad​na z tych osób, bia​ła czy czar​na, z Bre​aty czy z Ba​scu, męż​czy​zna czy ko​bie​ta, nie chcia​ła być na​zy​wa​na głup​cem. A jed​nak do​ko​‐ nu​ją​ca się na​prze​ciw​ko prze​moc mia​ła swo​ją siłę prze​ko​ny​wa​nia. Gdy Ka​den się od​wró​cił, okien​ni​ce jed​ne​go z okien na dru​gim pię​trze otwo​rzy​ły się z trza​skiem i ja​kiś czło​wiek w stro​ju mni​cha, z mie​czem w ręku i za​krwa​wio​ną twa​rzą, wy​sko​czył przez nie z ry​kiem i wy​lą​do​wał z nie​przy​jem​nym ło​sko​tem na ka​mie​niach dzie​dziń​ca. Żoł​nie​rze Adi​va wy​‐ bie​gli do nie​go na​tych​miast i wi​dać było tyl​ko uno​szo​ne i opusz​cza​ne z dzi​‐ ką za​cie​kło​ścią mie​cze. Po tej ma​sa​krze po​zo​sta​ła wiel​ka ka​łu​ża krwi. — W tej chwi​li żoł​nie​rze za​pew​ne zdą​ży​li już so​bie uprzy​tom​nić, że męż​‐ czyź​ni w ka​pi​tu​la​rzu to nie wy – po​wie​dział Ka​den. – Zro​zu​mie​li, że zo​sta​li oszu​ka​ni. Za​pew​ne do​pro​wa​dzi to rad​cę do fu​rii. Chciał was do​paść wszyst​‐

kich ra​zem i zdu​sić spi​sek za jed​nym za​ma​chem. Nie uda​ło się, więc ru​szy was szu​kać w wa​szych go​spo​dach i pa​ła​cach, a tak​że na uli​cach An​nu​ru. Je​‐ śli umknie​cie za mury, bę​dzie was ści​gał aż do wa​szych wło​ści, po czym do​‐ pil​nu​je, by was po​wie​szo​no lub spa​lo​no. — Co to ma być? – za​py​tał Te​vis z twa​rzą wy​krzy​wio​ną wście​kło​ścią. – Dąsy i ze​msta za to, że nie pod​pi​sa​li​śmy two​je​go pa​pier​ka? — Prze​ciw​nie – od​rzekł Ka​den. – To ostat​nia szan​sa. Sko​ro nie wy​ko​na​li​‐ ście ru​chów wa​szy​mi pion​ka​mi, to za​gra​łem nimi za was. Kiel pod​szedł do nie​go z głę​bi po​miesz​cze​nia i po​dał mu zwi​nię​ty ru​lo​nik kon​sty​tu​cji. Ka​den go wziął, roz​wi​nął i rzu​cił okiem na treść. Krzy​ki na ze​‐ wnątrz usta​ły. Na pla​cu za​pa​dła ci​sza, na​pie​ra​ją​ca na ich okna jak bu​rza. — W po​je​dyn​kę je​ste​ście ni​czym. Je​śli bę​dzie​cie wal​czyć, zgi​nie​cie. Je​śli bę​dzie​cie ucie​kać, też zgi​nie​cie. Je​śli na​wet któ​reś z was uciek​nie z mia​sta i wznie​ci re​be​lię u sie​bie, moja sio​stra i ke​na​rang wy​ślą tam le​gie i ją stłu​‐ mią. – Za​milkł, aby te sło​wa do nich do​tar​ły. – Nie mogą jed​nak stłu​mić wa​‐ szej wspól​nej sko​or​dy​no​wa​nej ak​cji. – Tu wska​zał ge​stem na za​pi​sa​ną stro​‐ ni​cę. – To jest wasz miecz i wa​sza tar​cza. Przez dłuż​szą chwi​lę nikt się nie od​zy​wał. Każ​dy pró​bo​wał oce​nić re​ak​cję po​zo​sta​łych. Po​tem ode​zwał się Te​vis. — Nie! – krzyk​nął. Się​gnął po ra​pier i wy​cią​gnął go nad sto​łem. Za​klął pod ad​re​sem Ke​gel​len, kie​dy jego płaszcz za​cze​pił o opar​cie jej krze​sła. – Ty prze​klę​ty ma​ta​czu Mal​ke​enia​nie, jesz​cze zdą​żę uj​rzeć twe​go tru​pa. Obe​‐ drę cię ze skó​ry, za​nim… Na​gle Te​vis za​milkł. Zmarsz​czył brwi i spoj​rzał w dół. Jed​no z pa​wich piór z dzi​wacz​ne​go na​kry​cia gło​wy Ke​gel​len ster​cza​ło ab​sur​dal​nie z jego owło​sio​ne​go przed​ra​mie​nia. Ko​bie​ta we​pchnę​ła na​sa​dę pió​ra głę​biej, po czym ziew​nę​ła ze znu​dze​niem. Te​vis uniósł dłoń i z twa​rzą na​gle siną i na​pu​chłą opu​ścił ją bez​wład​nie. Wy​su​nął obrzmia​ły ję​zyk, spoj​rzał na Ka​de​na, po​tem w dół na Ke​gel​len. Upa​da​jąc, ude​rzył twa​rzą o blat sto​łu, roz​ma​zu​jąc na spur​pu​ro​wia​łym czo​le ka​wa​łek sera. Le​żąc już na pod​ło​dze, wzdry​gnął się dwu​krot​nie i znie​ru​cho​‐ miał. Ke​gel​len unio​sła brwi, ode​pchnę​ła bu​ci​kiem mar​twe cia​ło, zer​k​nę​ła na Ka​de​na, a po​tem na resz​tę ze​bra​nych. — Czło​wiek ma pra​wo do swo​ich opi​nii, ale nie wte​dy, gdy przy​mie​rza się do za​bi​cia mnie – po​wie​dzia​ła. Sku​pi​ła uwa​gę na Ka​de​nie. — Po​wiesz nam, kim byli ci bie​dacz​ko​wie, któ​rych wy​rżnię​to w ka​pi​tu​‐ la​rzu? — Nie bie​dacz​ko​wie, a gru​pa zwa​na Ishie​na​mi. To moi pry​wat​ni wro​go​‐ wie. Zdra​dzi​li mnie i lu​dzi, któ​rych ko​cha​łem – od​parł Ka​den. Ke​gel​len otwo​rzy​ła swój wa​chlarz i przy​glą​da​ła się przez chwi​lę de​li​kat​‐ ne​mu drże​niu bi​buł​ki. Wresz​cie ski​nę​ła gło​wą.

— Je​śli cho​dzi o mnie, to czu​ję, że w moim ra​do​snym otłusz​czo​nym ser​‐ cu ro​dzi się już duch re​pu​bli​kań​ski. † Pod​pi​sa​nie kon​sty​tu​cji za​ję​ło im tyl​ko kil​ka mi​nut. Pa​dło oczy​wi​ście parę py​tań, zgło​szo​no kil​ka za​strze​żeń i ży​czeń, ale krew roz​la​na na pla​cu i zwło​‐ ki Te​vi​sa w po​ko​ju po​mo​gły roz​wiać wszyst​kie wąt​pli​wo​ści. Jak Ka​den się spo​dzie​wał, kie​dy już tego do​ko​na​no, moż​ni odło​ży​li na bok wła​sne nie​sna​‐ ski i za​czę​li się kie​ro​wać po​trze​bą chwi​li. Jed​nak do​pie​ro wte​dy, gdy na pod​‐ pi​sach wy​sechł atra​ment i gdy wszy​scy się ro​ze​szli, by do​ko​nać prze​glą​du swo​ich sił, pie​nię​dzy i so​jusz​ni​ków, Ka​den po​zwo​lił so​bie na to, by usiąść. — Dla​cze​go nam nie po​wie​dzia​łeś? – za​py​tał Ga​bril, sto​jąc przy oknie. Słoń​ce za​cho​dzi​ło już za da​chy do​mów, gdy lu​dzie po​wró​ci​li na plac. Wska​‐ zy​wa​li pal​ca​mi na ka​pi​tu​larz, na pla​my krwi na ka​mie​niach i wy​krzy​ki​wa​li coś gło​śno, ża​ląc się za​tro​ska​nym to​nem na do​ko​na​ną prze​moc. – My​śla​łeś, że wy​ja​wi​my twój se​kret? Tri​ste i Kiel sta​li nie​co za nim, a Ka​den pa​trzył na każ​de z nich ko​lej​no, a nie​co dłu​żej przy​glą​dał się Tri​ste. Wresz​cie ski​nął gło​wą. — Uwa​ża​łem, że mogę za​ufać każ​de​mu z was, ale cał​ko​wi​tej pew​no​ści mieć nie mo​głem. Im mniej lu​dzi wie… – Tu prze​rwał i roz​ło​żył ręce. Kiel wska​zał na okno. — To Ishie​no​wie cze​ka​li w ka​pi​tu​la​rzu. Ka​den po​twier​dził ski​nie​niem. — Wie​dzie​li​śmy, że Ma​tol bę​dzie ob​ser​wo​wał to miej​sce. Było jed​nym z tych, któ​re mo​głem od​wie​dzić. Nie poj​ma​li Tri​ste, bo chcie​li, żeby ich do mnie do​pro​wa​dzi​ła, lecz kie​dy wy​szła, nie wi​dzie​li już po​wo​du, żeby nie wpaść do środ​ka i nie za​żą​dać li​stu, któ​ry do​rę​czy​ła. Tri​ste po​krę​ci​ła gło​wą. — A w li​ście nie było nic o Ashk’la​nie. Na​pi​sa​łeś, że mamy się spo​tkać w ka​pi​tu​la​rzu, tak jak po​wie​dzia​łeś nam w świą​ty​ni. Ka​den po​tak​nął. — Chcia​łem, żeby Ishie​no​wie tam byli, gdy przy​bę​dzie Adiv. Chcia​łem, żeby się na​wza​jem wy​mor​do​wa​li. — A Shi​no​wie? – za​py​tał Kiel. — Nie wiem – od​rzekł ci​cho Ka​den. – Je​śli Ma​tol chciał za​sta​wić pu​łap​kę, to mu​siał usu​nąć z dro​gi Shi​nów… Kiel uniósł brwi. — Dla Ekhar​da Ma​to​la „usu​nię​ty z dro​gi” ozna​cza zwy​kle „mar​twy”. Ka​den po​tak​nął nie​chęt​nie. Było to ry​zy​ko, któ​re​go nie miał pra​wa po​‐ dej​mo​wać w imie​niu mni​chów. Nie na​le​że​li do spi​sku i nie mie​li nic wspól​‐ ne​go z po​lu​ją​cy​mi nań Ishie​na​mi. Po​dob​nie jak za​mor​do​wa​ni bra​cia, któ​‐ rych po​zo​sta​wił w Ashk’la​nie, żyli w ci​szy, wy​zby​ci agre​sji, dą​ży​li do spo​ko​‐

ju i peł​nej świa​do​mo​ści, a Ka​den ścią​gnął dwa nie​szczę​ścia na ich sank​tu​‐ arium: Ta​ri​ka Adi​va i Ekhar​da Ma​to​la. Miał na​dzie​ję, że Ishie​no​wie być może ich zwią​żą, za​miast za​bi​jać, ale na​dzie​ja była sła​bą ochro​ną dla tych, któ​rzy po​zo​sta​li we​wnątrz. To mię​dzy in​ny​mi z tego po​wo​du zo​stał. Mu​siał zo​ba​czyć cia​ła. Mu​siał po​znać skut​ki swe​go dzia​ła​nia. — A Adiv? – za​py​tał Ga​bril. – Ja​kim spo​so​bem, za​czął po​dej​rze​wać, że tam je​steś? Ka​den raz jesz​cze spoj​rzał na Tri​ste. Pa​trzy​ła na pu​stą pod​ło​gę w miej​scu, gdzie upadł Te​vis, ale pod​nio​sła oczy, jak​by po​czu​ła na so​bie jego wzrok. By​‐ ło​by to oczy​wi​ste dla każ​de​go, kto by uważ​niej spoj​rzał. Co jed​nak naj​dziw​‐ niej​sze, on sam nie do​strzegł tego wcze​śniej. — Mor​je​ta – po​wie​dział spo​koj​nie. Kiel zmarsz​czył brwi, a po​tem ski​nął gło​wą. Ga​bril nic nie po​wie​dział. Ka​den wpa​try​wał się w Tri​ste. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca sta​ła w mil​cze​niu, z po​bla​dłą twa​rzą. — Co ta​kie​go? – za​py​ta​ła w koń​cu. — Two​ja mat​ka – po​wie​dział tak ła​god​nie, jak tyl​ko zdo​łał. – To ona po​‐ wie​dzia​ła Adi​vo​wi, że tu bę​dzie​my. To ona po​da​ła mu na​zwi​ska i to ona mu po​wie​dzia​ła, że lu​dzie, któ​rych szu​ka, będą prze​bra​ni za mni​chów, ale pod sza​ta​mi będą mie​li mie​cze. Tri​ste pa​trzy​ła w osłu​pie​niu, a po​tem po​krę​ci​ła gło​wą, zra​zu po​wo​li, po​‐ tem ener​gicz​niej. — Nie – za​pro​te​sto​wa​ła z pa​ła​ją​cy​mi oczy​ma. – Nie. Ka​den po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Tak. Uło​że​nie tego wszyst​kie​go w sen​sow​ną ca​łość za​ję​ło mu wię​cej cza​su, niż​by na​le​ża​ło: na​pię​cie w twa​rzy Mor​je​ty, gdy Tri​ste się od​na​la​zła, jej dziw​‐ ne na​le​ga​nie na współ​pra​cę z męż​czy​zną, któ​ry upro​wa​dził jej cór​kę, a tak​że sam fakt, że na po​cząt​ku w ogó​le się zgo​dzi​ła, by Adiv ją za​brał. A wresz​cie nie​ocze​ki​wa​ne przy​by​cie Adi​va do świą​ty​ni. Co jed​nak naj​dziw​niej​sze, klu​czem do zro​zu​mie​nia nie była Mor​je​ta. Wszyst​ko wsko​czy​ło na swo​je miej​sce, gdy Ka​den ob​ser​wo​wał De​mi​val​le roz​ma​wia​ją​cą z rad​cą Mi​zra​nu. Spo​dzie​wał się, że Adiv, za któ​rym sta​ły jego ty​tuł i od​dział zbroj​nych, bez tru​du zła​mie opór ka​płan​ki. Tak prze​cież mia​‐ ło wy​glą​dać upro​wa​dze​nie Tri​ste: rad​ca przy​szedł, rzu​cił kil​ka gróźb i le​iny mu ją wy​da​ły. Cała ta hi​sto​ria wy​da​ła się Ka​de​no​wi znacz​nie mniej praw​do​‐ po​dob​na po tym, jak uj​rzał nie​złom​ny opór De​mi​val​le, któ​ra od​mó​wi​ła speł​‐ nie​nia żą​dań Adi​va. Py​ta​nie brzmia​ło: Dla​cze​go? Dla​cze​go Mor​je​ta tak po​kor​nie od​da​ła swo​ją cór​kę? Dla​cze​go zdra​dzi​ła Ka​de​na przed rad​cą? Od​po​wiedź wy​pi​sa​na była na twa​rzy Tri​ste. Opa​ska Adi​va czę​ścio​wo ukry​ła po​do​bień​stwo. My​lą​cy był tak​że fakt, że jego skó​ra mia​ła ciem​niej​szy od​cień niż skó​ra Tri​ste. Kie​dy jed​nak Ka​den przy​wo​łał w umy​śle ob​raz obu tych twa​rzy, kie​dy po​rów​nał

je ze sobą, to nie było już wąt​pli​wo​ści co do za​ry​su szczę​ki i ele​ganc​kiej li​nii nosa. Adiv nie po​rwał nie​win​nej dziew​czy​ny, pil​nie strze​żo​nej w Świą​ty​ni Roz​ko​szy, on za​brał swo​ją cór​kę. — Nie są​dzę, by two​ja mat​ka chcia​ła cię skrzyw​dzić – po​wie​dział ostroż​‐ nie. – Ta​rik Adiv to je​den z naj​po​tęż​niej​szych lu​dzi w ce​sar​stwie… – Tu za​‐ wa​hał się, czy ujaw​nić jej całą praw​dę, lecz w koń​cu się zde​cy​do​wał. – Poza tym jest two​im oj​cem. Przez twarz Tri​ste prze​biegł skurcz prze​ra​że​nia i od​ra​zy, ręce opu​ści​ła wzdłuż bo​ków, a dło​nie za​ci​snę​ła w pię​ści. Przez chwi​lę sta​ła bez ru​chu jak nie​my po​sąg gnie​wu i smut​ku. Po​tem rzu​ci​ła się z krzy​kiem na Ka​de​na. Chwy​cił ją za ra​mio​na, lecz na jego pier​si i gło​wę spadł grad cio​sów. Nie było w nich na​wet śla​du owej nie​wy​tłu​ma​czal​nej mocy, jaką oka​za​ła w lo​chach Umar​łe​go Ser​ca, lecz były sil​ne. Gdy się roz​sz​lo​cha​ła, Ka​den od​su​nął ją od sie​bie i zmu​sił, by spoj​rza​ła mu w oczy. — Ona cię nie zdra​dzi​ła – rzekł. – Nie wte​dy, gdy od​da​ła cię pierw​szy raz, i te​raz też nie. Zna Adi​va, wie, jaką ma wła​dzę, i wie, że jest bez​względ​ny. Bała się o cie​bie. Bała się też, że je​śli nie zro​bi nic, by mnie po​wstrzy​mać, Adiv za​bi​je nas obo​je. Pró​bo​wa​ła mi po​móc, za​pro​wa​dzi​ła do Ga​bri​la, po​‐ mo​gła zor​ga​ni​zo​wać spo​tka​nie z ary​sto​kra​cją. Kie​dy jed​nak Adiv po​ja​wił się w świą​ty​ni, wpa​dła w prze​ra​że​nie. Wy​glą​da​ło na to, że gra jest skoń​czo​‐ na, zro​bi​ła więc to, co lu​dzie czę​sto ro​bią w ta​kich sy​tu​acjach: opo​wie​dzia​ła się po stro​nie, któ​rą uzna​ła za sil​niej​szą. Usi​ło​wa​ła osło​nić sie​bie i swo​ją cór​‐ kę. Fu​ria Tri​ste ustą​pi​ła, za​stą​pio​na uczu​ciem pust​ki i bez​rad​no​ści. Opu​ści​ła ręce i cof​nę​ła się, pa​trząc nie​obec​nym wzro​kiem. — Li​sta na​zwisk – po​wie​dział ci​cho Ga​bril. Ka​den po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. Sam na​uczył się li​sty kon​spi​ra​to​‐ rów na pa​mięć, co było dla nie​go ła​twym za​da​niem, lecz nie miał pew​no​ści, że Mor​je​ta do​brze ją za​pa​mię​ta. Dał jej wów​czas nie​wie​le cza​su, ale gdy wy​‐ szedł i wró​cił, nie było żad​nych wąt​pli​wo​ści: pa​pier na sto​le zo​stał prze​su​‐ nię​ty. Wo​kół oczu le​iny po​ja​wi​ło się na​pię​cie. Mia​ła po​bie​la​łe kłyk​cie, gdy ści​ska​ła rę​ko​ma fał​dy suk​ni. — Obo​je – rze​kła Tri​ste bez​barw​nym, za​gu​bio​nym gło​sem. — Obo​je co? – za​py​tał Ka​den. — Obo​je mnie od​da​li – od​par​ła. – Moja mat​ka od​da​ła mnie… jemu. On od​dał mnie to​bie. Ka​den otwo​rzył usta, by od​po​wie​dzieć, po czym uświa​do​mił so​bie, że nie ma dla niej żad​ne​go po​cie​sze​nia. — Tak – stwier​dził spo​koj​nie. – Od​da​li cię.

46

I

l Torn​ja pró​bo​wał ją prze​ko​ny​wać. — To bę​dzie cięż​ki marsz, Ada​re – po​wie​dział, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc na atra​men​to​wą po​wierzch​nię je​zio​ra. Nie​bo wciąż było czar​ne, gwiazd nie przy​ga​sza​ła naj​mniej​sza na​wet za​po​wiedź świ​tu, lecz Ar​mia Pół​no​cy i Sy​no​wie Pło​mie​nia cze​ka​li w sfor​mo​wa​nych mar​szo​wych ko​lum​nach, roz​ma​wia​jąc ze sobą szep​tem. Mó​wi​li ci​cho w taki spo​sób, w jaki zwy​kle roz​ma​wia się przed świ​tem, za​nim wzej​dzie słoń​ce. – Nie mo​żesz je​chać kon​no – cią​gnął ke​na​rang – bo dno je​zio​ra nie udźwi​gnie ko​nia, a je​śli usta​‐ niesz w pół dro​gi, Ame​re​dad nie bę​dzie mógł od​dać ci wię​cej niż kil​ku lu​dzi do ochro​ny. Ada​re zje​ży​ła się cała, sły​sząc o wy​co​fa​niu się. — To moi żoł​nie​rze – od​par​ła sztyw​no. – Ma​sze​ru​ją, żeby bro​nić mo​je​go ce​sar​stwa. Będę szła ra​zem z nimi. — Nie​wie​le zdzia​łasz, gdy już do​trze​my do Urghu​lów. — Mogę tam być – rze​kła Ada​re, któ​ra nie wie​dzia​ła wie​le o woj​sku, ale czy​ta​ła do​sta​tecz​nie dużo trak​ta​tów, żeby ro​zu​mieć wagę żoł​nier​skie​go mo​‐ ra​le. – Po​ka​żę im, że nie ukry​wam się, gdy oni od​da​ją ży​cie. A poza tym będę mia​ła cię na oku, do​da​ła w du​chu. Choć była zmu​szo​na utwo​rzyć wspól​ny obóz z ke​na​ran​giem, nie ozna​cza​‐ ło to, że mu ufa, i nie mo​gła tego zmie​nić na​wet ogni​sta ob​ro​ża Niry na jego szyi. Cse​striim. Jej umysł wciąż bu​rzył się na tę myśl i nie po​tra​fił tego za​ak​‐ cep​to​wać. Czy​ta​ła ty​sią​ce stron o Cse​strii​mach, mnó​stwo trak​ta​tów pi​sa​‐ nych przez ba​da​czy ich sta​ro​żyt​nych miast, spe​ku​la​cji fi​lo​zo​fów oraz fan​ta​‐ stycz​nych opo​wie​ści, ale mimo że wy​la​no na ten te​mat mo​rze atra​men​tu, nie czu​ła, by było to praw​dzi​we. Fakt, że il Torn​ja, za​bój​ca jej ojca i jej były ko​cha​nek, czło​wiek, któ​ry w tym mo​men​cie stał przy niej, wpa​tru​jąc się w noc​ne nie​bo, prze​żył już ty​sią​ce lat, no​sił set​ki imion i od​gry​wał set​ki ról w cią​gu mi​nio​nych ty​siąc​le​ci… wy​da​wał się zwy​czaj​nie nie​moż​li​wy. — Ada​re… – za​czął zno​wu. — Idę – od​par​ła. – Sie​dem​dzie​siąt mil. Trzy​dzie​ści pięć dzien​nie… — Wię​cej, je​śli uwzględ​ni​my krę​tość li​nii brze​go​wej.

— Idę. Ski​nął gło​wą, jak​by spo​dzie​wał się, że bę​dzie tak upar​ta. Ile z tego, co zro​‐ bi​ła, zdą​żył prze​wi​dzieć? To py​ta​nie przy​pra​wi​ło ją o dreszcz. Nie zna​ła od​‐ po​wie​dzi. — Przy​naj​mniej ma​sze​ruj z Ar​mią Pół​no​cy, ze mną – na​le​gał. Ada​re się za​wa​ha​ła. Plan, któ​ry opra​co​wa​li il Torn​ja z Ve​sta​nem Ame​re​‐ da​dem, za​kła​dał, że obie ar​mie się roz​dzie​lą. Ame​re​dad miał po​pro​wa​dzić Sy​nów wzdłuż wschod​nie​go brze​gu je​zio​ra, pod​czas gdy il Torn​ja z Ar​mią Pół​no​cy mie​li iść brze​giem za​chod​nim. Po​dział ten ozna​czał, że je​śli Urghu​‐ lo​wie spró​bu​ją prze​mknąć się bo​ka​mi je​zio​ra, to nie​za​leż​nie od tego, któ​rą stro​nę wy​bio​rą, na​tkną się na woj​sko. Co waż​niej​sze, je​śli obie ar​mie zdo​ła​ją przejść tę dro​gę w tym sa​mym cza​sie, co nie było pew​ne, to Dłu​ga Pięść znaj​‐ dzie się w po​trza​sku. Te ar​gu​men​ty mia​ły sens, lecz Ada​re mar​twi​ła się roz​‐ dzie​le​niem wojsk. Ide​al​nym roz​wią​za​niem by​ło​by mieć oko za​rów​no na Ame​re​da​da, jak i na il Torn​ję, ale ży​cie było da​le​kie od ide​ału. — Sy​no​wie na​le​żą do mnie – po​wie​dzia​ła. Il Torn​ja ski​nął gło​wą. — To zro​zu​mia​łe. Ale te​raz je​steś rów​nież ce​sa​rzo​wą. Co ozna​cza, że le​‐ gie też są two​je. Lu​dziom do​brze by zro​bi​ło, gdy​by wi​dzie​li, że je​steś z nimi. Ame​re​dad do​sko​na​le so​bie po​ra​dzi, do​wo​dząc swo​imi żoł​nie​rza​mi. Ada​re zno​wu się za​wa​ha​ła. Py​ta​nie, komu mo​gła za​ufać bar​dziej. A ra​‐ czej: komu ufa​ła mniej. Ame​re​dad o mało jej nie za​bił, ale z nich dwóch il Torn​ja był bar​dziej nie​bez​piecz​ny. Co ozna​cza​ło, że trze​ba zo​stać z il Torn​‐ ją. — W po​rząd​ku – od​par​ła. – Zo​sta​nę z le​gia​mi. Ke​na​rang ski​nął gło​wą, po czym ge​stem przy​wo​łał po​słań​ca. — Po​wia​dom do​wód​cę Sy​nów Pło​mie​nia, że ce​sa​rzo​wa po​sta​no​wi​ła ma​sze​ro​wać z Ar​mią Pół​no​cy. Żoł​nierz po​wtó​rzył wia​do​mość, za​sa​lu​to​wał i po​biegł wzdłuż wy​sy​cha​ją​‐ ce​go dna je​zio​ra w stro​nę sze​re​gów wy​znaw​ców In​tar​ry. Ada​re za​sta​na​wia​‐ ła się, jak Le​hav przyj​mie tę wia​do​mość, lecz po chwi​li uzna​ła, że to bez zna​‐ cze​nia. Przez dłuż​szą chwi​lę sta​li tak obok sie​bie, bok przy boku, ce​sa​rzo​wa, któ​‐ ra nie była jesz​cze praw​dzi​wą ce​sa​rzo​wą, i ge​ne​rał, któ​ry był kimś znacz​nie wię​cej niż zwy​kłym ge​ne​ra​łem, i pa​trzy​li w mil​cze​niu, jak lek​ka bry​za marsz​czy ta​flę je​zio​ra, mą​cąc od​bi​cie nie​ru​cho​me​go świa​tła gwiazd. — Co bę​dzie, je​śli nie do​trze​my na czas? – za​py​ta​ła. Il Torn​ja wzru​szył ra​mio​na​mi. — Andt-Kyl jest wą​skim gar​dłem w uj​ściu Czar​nej Rze​ki – od​rzekł. – Wie​‐ my, że to je​dy​ne miej​sce, przez któ​re Urghu​lo​wie mu​szą przejść. Je​śli przed​‐ rą się da​lej… to mo​że​my ło​wić ich po​tem na ca​łym pół​noc​nym te​ry​to​rium, gdzie będą pa​lić mia​sta i mor​do​wać An​nu​ryj​czy​ków od Bre​aty po Ka​tal. — Ale te mo​kra​dła i je​zio​ra – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Sko​ro my nie mo​że​my

się przez nie prze​do​stać, to jak mogą zro​bić to oni? — Och, te​ren opóź​ni ich ru​chy na ja​kiś czas. Wy​do​sta​nie się z re​jo​nu Ty​‐ sią​ca Je​zior może za​jąć ar​mii całe ty​go​dnie, ale taka ar​mia może roz​dzie​lić się na dzie​siąt​ki band, któ​re będą prze​dzie​rać się przez mo​kra​dła w tem​pie, ja​kie im bę​dzie od​po​wia​da​ło. Z chwi​lą, gdy prze​do​sta​ną się na so​lid​ny, otwar​ty te​ren, wszyst​ko bę​dzie stra​co​ne. Oni mają kon​ną ar​mię. My nie. — Czy​li le​piej bę​dzie, je​śli do​trze​my tam na czas – po​wie​dzia​ła po​sęp​nie Ada​re. I tak, kie​dy słoń​ce prze​świ​ty​wa​ło już przez drze​wa i zim​ny wiatr wiał przez je​zio​ro na po​łu​dnie, Ada​re szła na pół​noc u boku il Torn​ji, o krok za nimi po​dą​żał Ful​ton, a dłu​gie sze​re​gi Ar​mii Pół​no​cy ma​sze​ro​wa​ły od​sło​‐ nię​tym skra​jem dna je​zio​ra, wzdłuż wą​skie​go pasa su​chej zie​mi po​mię​dzy drze​wa​mi a chlu​pią​cą ta​flą wody. Woda zda​wa​ła się cią​gnąć w nie​skoń​czo​ną dal i do​pie​ro gdzieś hen, da​le​‐ ko, łą​czy​ła się z ho​ry​zon​tem. Pięć​dzie​siąt mil na ma​pie to nie było wie​le. Od cza​su uciecz​ki z Pa​ła​cu Brza​sku Ada​re prze​mie​rzy​ła dzie​się​cio​krot​nie więk​szy dy​stans, ale nie w szyb​kim tem​pie ma​sze​ru​ją​cej ar​mii, któ​ra po​ko​‐ na​ła sześć lub sie​dem mil jesz​cze przed wscho​dem słoń​ca. Jej nogi drża​ły, pod​bi​cia stóp bo​la​ły, mię​śnie ra​mion były tak na​pię​te, że trud​niej było ob​ró​‐ cić gło​wę, a przed sobą wi​dzia​ła tyl​ko ucie​ka​ją​ce w od​le​głą dal chasz​cze ciem​nej je​dli​ny. Gdy trze​ba było obejść po ciem​ku przed świ​tem ja​kiś wy​su​nię​ty cy​pel, po​tknę​ła się o ka​mie​nie za​ście​ła​ją​ce po​de​schłe dno. Ful​ton w jed​nej chwi​li zna​lazł się przy niej i chwy​cił ją dys​kret​nie pod ło​kieć. Ada​re strzą​snę​ła jego rękę. — Wszyst​ko do​brze – po​wie​dzia​ła. – Wszyst​ko do​brze. — Oczy​wi​ście, wa​sza pro​mien​ność – mruk​nął Ful​ton, opusz​cza​jąc rękę, lecz idąc z nią ra​mię w ra​mię. Przez ja​kiś czas szli w mil​cze​niu, wsłu​chu​jąc się w chrzęst ty​się​cy bu​tów za sobą i w szczęk sta​li ocie​ra​ją​cej się o stal, gdy żoł​nie​rze po​pra​wia​li broń. Ada​re ro​zej​rza​ła się wo​ko​ło. Aedo​liań​czyk dźwi​gał ćwierć swo​jej wagi w rynsz​tun​ku i było to dużo wię​cej niż naj​cięż​szy ekwi​pu​nek le​gio​ni​sty, lecz nie po​ka​zy​wał po so​bie zmę​cze​nia. Z dło​nią na gło​wi​cy mie​cza, pa​trząc re​‐ zo​lut​nie przed sie​bie, ma​sze​ro​wał z taką samą siłą jak idą​cy za nim młod​si męż​czyź​ni. Nie był już tak tru​pio wy​chu​dły jak w Olo​nie, lecz ostat​nie mie​‐ sią​ce od​ci​snę​ły swój ślad na jego twa​rzy i si​wie​ją​cych wło​sach. — Dzię​ku​ję – mruk​nę​ła ci​cho Ada​re, sama za​sko​czo​na, że to po​wie​dzia​‐ ła. Ob​ró​cił się do niej. — Za co, wa​sza pro​mien​ność? — Że ru​szy​łeś za mną – od​par​ła. – Że po​zo​sta​łeś przy mnie po… po tym, co zro​bi​łam. Przy Stud​ni… — Nie trze​ba dzię​ko​wać, wa​sza pro​mien​ność – od​rzekł. – Wszy​scy

mamy swo​je po​win​no​ści. Two​ją jest rzą​dze​nie. Moją jest ochro​na twe​go ży​‐ cia, że​byś mo​gła to ro​bić. — Chcia​łam tyl​ko, że​byś wie​dział, że bar​dzo ce​nię… to wszyst​ko, co dla mnie zro​bi​łeś. Przez chwi​lę mie​rzył ją spoj​rze​niem. — Pro​szę, nie zro​zum mnie opacz​nie, wa​sza pro​mien​ność, ale nie ro​bię tego dla cie​bie – od​rzekł w koń​cu. Zmie​sza​na Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą. Dłuż​szą chwi​lę trwa​ło, nim Ful​ton znów się ode​zwał. Gdy to uczy​nił, jego głos był ci​chy, po​uf​ny, jak​by za​po​mniał, że ona jest obok. — Daw​no temu po​sta​no​wi​łem, ja​kim chcę być czło​wie​kiem. Zło​ży​łem przy​się​gę two​jej ro​dzi​nie, ale męż​czy​zna po​wi​nien do​trzy​my​wać przede wszyst​kim tych przy​siąg, któ​re skła​da so​bie. Cze​ka​ła, żeby po​wie​dział wię​cej, lecz on utkwił spoj​rze​nie w kie​run​ku pół​no​cy, przy​spie​szył tro​chę kro​ku i szedł w mil​cze​niu, po​zo​sta​wia​jąc Ada​re sam na sam z jej bó​lem i roz​my​śla​niem. Uświa​do​mi​ła so​bie, że za​zdro​ści mu tro​chę tej wier​no​ści wo​bec wła​sne​go we​wnętrz​ne​go ko​dek​su, zdol​no​ści do​trzy​my​wa​nia nie​wy​ra​żo​nych gło​śno obiet​nic skła​da​nych w głę​bi du​szy. Za​zdro​ści​ła aedo​liań​czy​ko​wi tego, że po​zo​stał wier​ny swo​im prze​ko​na​‐ niom, a jesz​cze bar​dziej za​zdro​ści​ła mu sa​mych prze​ko​nań. Kie​dyś mia​ła ja​‐ kieś prze​ko​na​nia, wie​rzy​ła w ho​nor i spra​wie​dli​wość, w do​bro i zło, ale ob​‐ rót ziem​skich spraw ni​czym młyn zmie​lił ich ziar​no na mąkę tak drob​ną, że prze​sy​py​wa​ła się mięk​ko i ci​cho po​mię​dzy jej pal​ca​mi. † Świt na​sta​wał dłu​go. Va​lyn pa​trzył, jak nie​bo bled​nie i zmie​nia bar​wę z czar​nej na siną, z si​nej na roz​my​tą bla​dą żółć, męt​ną jak zbyt dłu​go ogrze​‐ wa​ny wosk, aż nad po​strzę​pio​ny​mi szczy​ta​mi jo​deł uka​za​ło się bia​łe świa​‐ tło. Gdy słoń​ce wresz​cie wy​szło i jego wy​bla​kła tar​cza za​czę​ła prze​świe​cać przez po​ran​ną mgłę, w ca​łej oka​za​ło​ści uka​zał się bez​miar do​ko​na​ne​go w dole znisz​cze​nia. Wschod​nia wy​spa, ubie​głej nocy po​rzu​co​na przez miesz​kań​ców, wciąż ża​rzy​ła się z trza​skiem i dy​mi​ła. Urghu​lo​wie pod​ło​ży​li ogień pod domy i sto​‐ do​ły nie​mal na​tych​miast, wy​ko​rzy​stu​jąc tę żywą ilu​mi​na​cję do ata​ku na środ​ko​we mo​sty. Domy pło​nę​ły przez więk​szość nocy, zra​zu bia​łym ogniem, po​tem po​ma​rań​czo​wym, wresz​cie czer​wo​nym, a roz​pa​lo​ne bel​ki wa​li​ły się w dół w fa​jer​wer​kach iskier i syku roz​ża​rzo​nych wę​gli. O po​ran​ku ogień ustą​pił miej​sca bla​de​mu świa​tłu słoń​ca, lecz tłu​sty dym wciąż wi​siał w po​wie​trzu, a ko​py​ta prze​cho​dzą​cych mię​dzy zglisz​cza​mi koni wzbi​ja​ły w górę kłę​by po​pio​łu. Pół mia​sta znisz​czo​ne w cią​gu jed​nej nocy. Domy lu​‐ dzi, ich hi​sto​ria… Va​lyn nie zwra​cał jed​nak na to uwa​gi.

Dom moż​na od​bu​do​wać. Sie​kie​ra, tro​chę bali, mie​siąc pra​cy, tyle na to trze​ba. Pa​trzył na nogę La​itha. Ster​cza​ła spod pa​dłe​go ko​nia. Mar​twy koń i mar​twy lot​nik le​gli sple​ce​ni ze sobą w bło​cie, gdy miesz​kań​cy zdo​ła​li w koń​cu zwa​lić dru​gi most. Tyle wi​dział ze swe​go przy​ja​cie​la: but i parę stóp brud​nej tka​ni​ny, tak znisz​czo​nej i po​pla​mio​nej, że wy​glą​da​ła bar​dziej na brą​zo​wą niż czar​ną. Obok le​ża​ły ster​ty ciał, Urghu​lów i An​nu​ryj​czy​ków, po​skrę​ca​nych w prze​róż​nych po​zach. Ta​niec Anan​sha​ela, tak na​zy​wa​no to w Ket​tra​lu. Nie wy​glą​da​ło to jed​nak na ta​niec. Wy​glą​da​ło jak zwy​kła śmierć, a ze śmier​ci nie moż​na było nic od​bu​do​wać, choć​by mieć nie wia​do​‐ mo ile sie​kier i mie​się​cy do dys​po​zy​cji. To, że drwa​lom uda​ło się zrą​bać most, było chy​ba je​dy​nym ja​snym punk​‐ tem w po​mro​ce tego po​ran​ka. Kie​dy po​legł La​ith, Urghu​lo​wie zdwo​ili swo​je ata​ki, nie ba​cząc na ule​wę strzał i kwik koni wy​ła​mu​ją​cych ba​lu​stra​dę mo​‐ stu i spa​da​ją​cych do ka​na​łu. Na​wet Pyr​re mu​sia​ła wy​co​fać się za ba​ry​ka​dę i przez kil​ka strasz​li​wych mi​nut zda​wa​ło się, że jeźdź​cy ją prze​ła​mią. Po​tem drwa​le pra​cu​ją​cy w dole wiel​ki​mi sie​kie​ra​mi do wy​rę​bu drzew zdo​ła​li wresz​cie zrą​bać słu​py mo​stu i cały za​chod​ni ko​niec przę​sła za​chwiał się ze skrzy​pie​niem, gdy drew​no na​prę​ży​ło się pod na​ci​skiem, po czym pękł. Za​‐ brał ze sobą po​ło​wę ba​ry​ka​dy, ale nie mia​ło to już zna​cze​nia. Bez mo​stu Urghu​lo​wie nie mie​li dro​gi, któ​rą mo​gli​by prze​pro​wa​dzać ata​ki, i krót​ko po pół​no​cy cof​nę​li się na wschod​nią wy​spę, aby przed świ​tem prze​gru​po​‐ wać siły. — Ba​len​din tu jest – po​wie​dział Ta​lal, wska​zu​jąc przez dym w stro​nę miej​sca, któ​re jesz​cze nie​daw​no było miej​skim pla​cem. – Prze​szedł za pierw​‐ szy ka​nał. Va​lyn pod​niósł lu​ne​tę do oka. Eks​plo​zja wy​wo​ła​na przez Gwen​nę wy​sa​‐ dzi​ła więk​szość pły​wa​ją​cej tamy z bali, ale wciąż moż​na było prze​mknąć się na dru​gą stro​nę po uno​szą​cych się na wo​dzie pniach, prze​ska​ku​jąc z jed​ne​go na dru​gi. Urghu​lo​wie ro​bi​li to przez całą noc, przez co ich licz​ba na zdo​by​tej wy​spie znacz​nie się zwięk​szy​ła. Był to dłu​gi i trud​ny pro​ces, któ​ry wią​zał się z po​zo​sta​wie​niem wierz​chow​ców na brze​gu, lecz gdy​by uda​ło im się póź​‐ niej prze​kro​czyć środ​ko​wy ka​nał, li​czy​ła​by się bar​dziej licz​ba lu​dzi, nie koni. Va​lyn sku​pił uwa​gę na Ba​len​di​nie. Przez całą noc nie było go ni​g​dzie wi​‐ dać. Nie miał po​ję​cia, co krwio​pij​ca ro​bił pod​czas ostat​nie​go ata​ku, lecz te​‐ raz po​ja​wił się z rę​ko​ma unu​rza​ny​mi po łok​cie we krwi, w bi​zo​nim fu​trze na ra​mio​nach i pió​ra​mi we wło​sach, któ​re po​wie​wa​ły na wie​trze. Nie od​ry​‐ wał wzro​ku od za​chod​niej wy​spy, z któ​rej, le​żąc na da​chu wie​ży, ob​ser​wo​‐ wał go Va​lyn i na któ​rej drwa​le przy​go​to​wy​wa​li się do od​par​cia ko​lej​ne​go ata​ku. Va​lyn prze​su​nął lu​ne​tę. — Przy​pro​wa​dził swo​ich więź​niów. Ta​lal ski​nął gło​wą w mil​cze​niu. Więź​nio​wie, któ​rych były dzie​siąt​ki, klę​cze​li w nie​rów​nych sze​re​gach

na pół​noc​nym krań​cu miej​skie​go pla​cu. Mie​li ręce zwią​za​ne w nad​garst​‐ kach, a ich szy​je opla​tał szorst​ki po​wróz, któ​ry łą​czył ich ze sobą, za​po​bie​ga​‐ jąc uciecz​ce. Nikt zresz​tą się do niej nie kwa​pił. Więk​szość mia​ła oczy wbi​te w zie​mię, jak​by przez sam fakt uni​ka​nia wzro​ku prze​śla​dow​ców mo​gli po​‐ zo​stać nie​zau​wa​że​ni. W oczach tych nie​licz​nych, któ​rzy ośmie​li​li się spoj​‐ rzeć, wid​nia​ło ra​czej prze​ra​że​nie niż wy​zwa​nie. Pa​trzy​li na prze​cha​dza​ją​ce​‐ go się po pla​cu Ba​len​di​na z tępą bez​rad​no​ścią sta​da zwie​rząt cze​ka​ją​cych w ko​lej​ce na rzeź. Va​lyn po​czuł wzbie​ra​ją​cą w trze​wiach ciem​ną falę nie​sma​ku. — Jest ich pra​wie set​ka – mruk​nął – i ża​den ni​cze​go nie pró​bo​wał. Ża​den nie sta​wiał opo​ru. Ta​lal prze​niósł wzrok z pla​cu na Va​ly​na. — Nie na​le​żą do Ket​tra​lu – po​wie​dział spo​koj​nie. – Nie wie​dzą, jak się bro​nić. Miał ra​cję, nie​mniej pa​trze​nie na kil​ku​dzie​się​cio​ro męż​czyzn i ko​biet cze​ka​ją​cych po​tul​nie na po​twor​ną śmierć nie było ła​twe. Va​lyn ob​ser​wo​‐ wał, jak dwie ksa​abe od​cię​ły od liny star​sze​go męż​czy​znę i za​wlo​kły go na śro​dek pla​cu. Ba​len​din zmie​rzył więź​nia spoj​rze​niem, uśmiech​nął się i wy​jął nóż. Wię​zień za​czął się mo​dlić do He​qe​ta, po​wta​rza​jąc bła​gal​ne, peł​‐ ne skar​gi sło​wa, któ​re jed​nak nie po​wstrzy​ma​ły noża. Ba​len​din naj​pierw wy​łu​pił mu pra​we oko, po​tem ob​ciął ucho, a wresz​cie pa​lec. — Gro​ma​dzi moc – stwier​dził Va​lyn, zmu​sza​jąc się do pa​trze​nia. Ta​lal kiw​nął gło​wą. — Po​wsta​je py​ta​nie, co za​mie​rza z nią zro​bić. Na od​po​wiedź nie mu​sie​li dłu​go cze​kać. Ba​len​din po​zo​sta​wił swo​ją ofia​‐ rę przy ży​ciu, oszpe​co​ną i oka​le​czo​ną po​stać, wi​ją​cą się bez​sil​nie w bło​cie pod no​ga​mi, któ​rej wi​dok miał od​dzia​ły​wać na in​nych. Po​tem skie​ro​wał się w stro​nę środ​ko​we​go ka​na​łu, uniósł jed​ną rękę i wy​pro​sto​wu​jąc pa​lec, utkwił oczy w zrą​ba​nym przę​śle mo​stu. Po kil​ku chwi​lach most za​czął pod​‐ no​sić się z bło​ta, ugi​na​jąc się i ko​ły​sząc, jak ja​kiś gi​gan​tycz​ny drew​nia​ny wąż za​chę​co​ny po​wie​wem po​ran​nej bry​zy. Bel​ki i de​ski prze​su​wa​ły się, z trza​skiem ocie​ra​jąc się o sie​bie, a cała kon​struk​cja fa​lo​wa​ła, dźwi​ga​na nie​‐ pew​nie przez Ba​len​di​na. Krwio​pij​ca nie po​ru​szał się. Nie wi​dać było na​wet, by od​dy​chał. Po kil​ku ude​rze​niach ser​ca most sta​nął na swo​im miej​scu. — A niech to – rzu​cił Va​lyn. Ta​lal tyl​ko pa​trzył w zdu​mie​niu. Urghu​lo​wie z trwo​gą i po​dzi​wem oglą​da​li od​bu​do​wa​ny na​gle most, rów​nie zdu​mie​ni i zszo​ko​wa​ni jak miesz​kań​cy ze​bra​ni na za​chod​niej wy​‐ spie. Po chwi​li roz​legł się głos rogu, po​tem dru​gi i jesz​cze je​den, a wo​jow​ni​cy za​czę​li wrzesz​czeć, po​trzą​sać włócz​nia​mi i mie​cza​mi i prze​py​chać się po nowo po​ło​żo​nych de​skach zmar​twych​wsta​łe​go mo​stu. — Jak dłu​go tak wy​trzy​ma? – za​py​tał Va​lyn. Ta​lal się za​wa​hał.

— Nie wiem. Z tymi wszyst​ki​mi więź​nia​mi, któ​rzy wzmac​nia​ją jego źró​dło? – Po​trzą​snął gło​wą. – Ba​len​din zbu​rzył ta​wer​nę Man​ke​ra, czer​piąc ener​gię tyl​ko z jed​nej dziew​czy​ny. Trud​niej jest coś wznieść, niż zbu​rzyć, dużo trud​niej, ale on ma tu pra​wie stu jeń​ców, a wszy​scy są prze​ra​że​ni. Do tego do​cho​dzą miesz​kań​cy Andt-Kyl. – Znów po​krę​cił gło​wą z po​wąt​pie​‐ wa​niem. – Przy​pusz​czal​nie wy​sy​sa siłę na​wet z nas. Z tej od​le​gło​ści czu​je na​‐ szą nie​na​wiść i gniew. — An​nick… – za​czął Va​lyn, ale w tym sa​mym mo​men​cie po​fru​nę​ła ku krwio​pij​cy strza​ła, prze​ci​na​jąc po​ran​ne po​wie​trze. Po chwi​li, zu​peł​nie jak​by na​tra​fi​ła na nie​wi​dzial​ną sta​lo​wą prze​szko​dę, od​bi​ła się i po​le​cia​ła w bło​to i zglisz​cza. Jesz​cze dwie po​mknę​ły ku nie​mu z tym sa​mym skut​kiem. Ką​ci​ki ust Ba​len​di​na się unio​sły. — Jest sil​niej​szy, niż są​dzi​łem – rzekł Ta​lal. – Znacz​nie sil​niej​szy. Va​lyn spoj​rzał na most w dole. Był nie​bez​piecz​ny, chy​bo​tli​wy, chwiał się i ko​ły​sał, ni​czym pod ude​rze​nia​mi nie​wi​dzial​ne​go wia​tru, i Urghu​lo​wie nie mo​gli przez nie​go prze​cho​dzić tak szyb​ko, jak by chcie​li. Ma​jąc dość strzał i har​tu du​cha, drwa​le mo​gli ich po​wstrzy​my​wać jesz​cze przez ja​kiś czas. Krót​ki czas. Spoj​rzał w stro​nę je​zio​ra. Żad​ne​go śla​du il Torn​ji i Ada​re. Żad​ne​‐ go śla​du obu ar​mii. Ze szczy​tu wie​ży wi​dział oba brze​gi na od​le​głość przy​‐ naj​mniej dzie​się​ciu mil na po​łu​dnie, co ozna​cza​ło, że tego ran​ka jesz​cze nie bę​dzie ra​tun​ku. — Mu​si​my go po​wstrzy​mać – mruk​nął Ta​lal. — Nie zdo​łasz go po​wstrzy​mać – po​wie​dział Va​lyn. – Na​wet się do nie​go nie zbli​żysz. Krwio​pij​ca zmarsz​czył brwi. — Nie mu​szę się do nie​go zbli​żać. Wy​star​czy, że zbli​żę się do jego źró​dła. Va​lyn się za​wa​hał. — Do więź​niów – po​wie​dział wol​no. — Tak, do więź​niów. — Chcesz ich uwol​nić? — Nie – od​rzekł Ta​lal, a na jego twa​rzy od​ma​lo​wa​ło się znu​że​nie. – Spró​‐ bu​ję ich za​bić. † — Gwen​na. Ock​nę​ła się, ty​leż pod wpły​wem gło​su, ile bólu, któ​ry jak ostrze prze​szył jej ple​cy. — Gwen​na. Po​ru​szy​ła się, krzyk​nę​ła, a chwi​lę po​tem sil​na dłoń za​mknę​ła jej usta. Gdy pró​bo​wa​ła się wy​rwać, ból prze​niósł się do nad​garst​ka, ra​mie​nia, nogi. — To ja, Ta​lal. Nie krzycz. Urghu​lo​wie są tuż nad nami. Ta​lal. Nie była więc mar​twa. To była do​bra wieść. Spró​bo​wa​ła ski​nąć

gło​wą, lecz ból ode​zwał się w szyi. Roz​luź​ni​ła się, le​żąc w bło​cie, i spró​bo​wa​‐ ła ze​brać my​śli. Może by​cie żywą nie było aż tak do​bre. — Czy my… – za​czę​ła, lecz po chwi​li się roz​kasz​la​ła i znów stra​ci​ła przy​‐ tom​ność. Kie​dy ją od​zy​ska​ła, wi​dzia​ła już ja​śniej. Była we​wnątrz cze​goś, nad gło​wą były de​ski, któ​re za​sła​nia​ły słoń​ce. Sły​sza​ła plusk wody. Gdy odro​bi​nę ob​ró​‐ ci​ła gło​wę, uj​rza​ła, że leży w tej cho​ler​nej wo​dzie. Ta​lal tu​lił w ob​ję​ciach jej gło​wę, a w jego oczach była tro​ska. — Wy​sa​dzi​łaś most – mruk​nął. – Uda​ło się. — To do​brze, dzię​ki Hul​lo​wi – po​wie​dzia​ła, czu​jąc, że obrzmiał jej ję​zyk. Krwio​pij​ca się skrzy​wił. — To nie wszyst​ko. Ba​len​din jed​nak się prze​do​stał. I cała kupa Urghu​‐ lów. Ata​ku​ją te​raz za​chod​nią wy​spę. Gwen​na unio​sła się z tru​dem na łok​ciu. Po​czu​ła rwą​cy ból w kil​ku​na​stu miej​scach, lecz za​ci​snę​ła zęby i za​mknę​ła oczy, aż ustą​pił. — Gdzie je​ste​śmy? — Pod jed​nym z po​mo​stów – od​parł. – Na po​łu​dnio​wym brze​gu wschod​‐ niej wy​spy. — Dzię​ki, że po mnie przy​sze​dłeś. Uśmiech​nął się do niej smut​no. — Nie sze​dłem po cie​bie. My​śle​li​śmy, że nie ży​jesz. — My? — Va​lyn i ja. Spoj​rza​ła na nie​go zdu​mio​na, sta​ra​jąc się prze​zwy​cię​żyć ból i za​męt my​‐ śli. Ta​lal był tu​taj, i Va​lyn, być może też La​ith. Wszy​scy byli w Andt-Kyl. — Co tu ro​bi​cie? Ta​lal już otwie​rał usta, by od​po​wie​dzieć, po​tem jed​nak po​krę​cił gło​wą. — Nie ma cza​su. Prze​pły​ną​łem tu, bo Ba​len​din wy​ko​rzy​stał jeń​ców, a ra​‐ czej ich strach, do pod​nie​sie​nia środ​ko​we​go mo​stu. Gwen​na po​trze​bo​wa​ła chwi​li, by to so​bie uświa​do​mić. — W po​rząd​ku – od​par​ła, uno​sząc się do po​zy​cji sie​dzą​cej. – Jak go po​‐ wstrzy​ma​my? Krwio​pij​ca spoj​rzał na jej nogę. — Je​steś pa​skud​nie po​tur​bo​wa​na, Gwen​no. Ta kost​ka jest zła​ma​na, a za​‐ nim się ock​nę​łaś, wy​ją​łem ci z ple​ców po​strzę​pio​ny ka​wał drew​na. Je​den cal w lewo i byś nie żyła. Się​gnę​ła ręką i wy​czu​ła pro​wi​zo​rycz​nie za​ło​żo​ny ban​daż. Gdy na​ci​snę​ła go pal​ca​mi, omal nie ze​mdla​ła po​now​nie. — Jaki jest plan? – mruk​nę​ła. Ta​lal po​trzą​snął gło​wą bez​rad​nie. — Za​bić jeń​ców. Ba​len​din ochra​nia sie​bie, lecz je​śli uda mi się do nich do​trzeć i za​bić cho​ciaż po​ło​wę, to ra​czej nie bę​dzie miał dość mocy, żeby pod​trzy​my​wać most.

— Za​bić po​ło​wę z nich? – za​py​ta​ła Gwen​na, krę​cąc z po​wąt​pie​wa​niem gło​wą. – Jak chcesz to zro​bić? — Są przy​wią​za​ni do jed​ne​go z wy​pa​lo​nych bu​dyn​ków. Prze​mknę się przez zglisz​cza, zaj​dę od tyłu i za​cznę pod​rzy​nać gar​dła. Urghu​lo​wie nie są zbyt do​brze zor​ga​ni​zo​wa​ni od tej stro​ny. Nie spo​dzie​wa​ją się ata​ku na swo​ich jeń​ców. Gwen​na spoj​rza​ła na nie​go w osłu​pie​niu. — Nie mu​szą być wca​le zor​ga​ni​zo​wa​ni, do cho​le​ry! Uda ci się za​bić pię​‐ ciu, może sze​ściu, Ta​la​lu… dzie​się​ciu naj​wy​żej, a po​tem wszy​scy rzu​cą się na cie​bie. Na tym pie​przo​nym pla​cu nie ma żad​nej osło​ny, nie ma gdzie się scho​wać. Ta​lal wes​tchnął głę​bo​ko. — Wiem. A jed​nak albo tak, albo stra​ci​my mia​sto. Woj​ska il Torn​ji ni​g​‐ dzie nie wi​dać. Nie ro​zu​miem źró​dła Ba​len​di​na tak do​brze, jak bym chciał, ale na​wet dzie​się​ciu jeń​ców może sta​no​wić róż​ni​cę. Mu​szę spró​bo​wać. — Do​brze, pie​przyć to – po​wie​dzia​ła Gwen​na, dźwi​ga​jąc się na ko​la​na. – Wy​glą​da na to, że bę​dzie nas dwo​je. — Nie – od​parł Ta​lal, zer​ka​jąc raz jesz​cze na jej zła​ma​ną kost​kę. – Spo​‐ wol​nisz mnie. — Może i tak, ale zo​sta​ło mi jesz​cze parę ła​dun​ków – od​par​ła, zgrzy​ta​jąc zę​ba​mi. † Woj​ska były bli​sko, może o dzie​więć mil, i zdwo​iły tem​po mar​szu, ale z punk​tu wi​dze​nia miesz​kań​ców Andt-Kyl rów​nie do​brze mo​gły od​by​wać le​ni​wy spa​ce​rek ale​ją Bo​gów w An​nu​rze. Przez więk​szą część go​dzi​ny Va​lyn ob​ser​wo​wał, jak Urghu​lo​wie prą przez sztucz​nie pod​trzy​my​wa​ny przez Ba​‐ len​di​na most na usta​wio​ną na jego da​le​kim koń​cu ba​ry​ka​dę. Trzy razy prze​‐ dzie​ra​li się na dru​gą stro​nę i trzy razy byli od​pie​ra​ni przez zwia​dow​ców il Torn​ji, An​nick i Pyr​re, któ​rzy spra​wia​li wra​że​nie, jak​by zo​sta​li stwo​rze​ni do wal​ki na stra​co​nych po​zy​cjach. Gdy tyl​ko Urghu​lom uda​wa​ło się prze​‐ drzeć przez most, ta mała grup​ka żoł​nie​rzy od​py​cha​ła ich z po​wro​tem, utrzy​mu​jąc li​nię obro​ny, a tym​cza​sem ze​pchnię​ci w tył drwa​le zwie​ra​li szy​‐ ki i od​zy​ski​wa​li wia​rę w sie​bie. Va​lyn pa​trzył, ukry​ty na da​chu, jak bro​ni​li mia​sta, a wraz z nim pół​noc​nych atre​pii ce​sar​stwa, utrzy​mu​jąc że​la​zną dys​‐ cy​pli​nę. Wi​dział, jak An​nu​ryj​czy​cy od​par​li ko​lej​ny atak, a po​tem za​klął pod no​‐ sem, spoj​rzał przez lu​ne​tę na po​łu​dnie i przyj​rzał się raz jesz​cze obu ar​miom. Wnio​sku​jąc ze sztan​da​rów, Sy​no​wie Pło​mie​nia szli wschod​nim brze​giem, pod​czas gdy Ar​mia Pół​no​cy ma​sze​ro​wa​ła po za​chod​niej stro​nie je​zio​ra. Woj​sko il Torn​ji szło nie​co szyb​ciej niż od​dzia​ły In​ta​rian, ale nie​wie​le to zmie​nia​ło.

— Przyjdź tu​taj – mruk​nął. – Tyl​ko przyjdź tu, prze​klę​ty su​kin​sy​nu. Przyjdź. Sło​wa oczy​wi​ście ni​cze​go nie zmie​nia​ły. Woj​ska mo​gły ma​sze​ro​wać tyl​‐ ko tak szyb​ko, jak ma​sze​ro​wa​ły, a Va​lyn mógł się tyl​ko przy​glą​dać, przede wszyst​kim to​czą​cej się bi​twie, a po​tem da​le​kim ar​miom. Wciąż od nowa ob​‐ li​czał i po​rów​ny​wał otrzy​ma​ne licz​by, i za każ​dym ra​zem nie​na​wi​dził wy​ni​‐ ków swo​ich ob​li​czeń. Ta​lal prze​padł, od​kąd zsu​nął się z da​chu przed pra​wie go​dzi​ną. Va​ly​no​wi zda​wa​ło się, że do​strzegł krwio​pij​cę na je​zio​rze, gdy ten prze​pły​wał na wschod​nią wy​spę, lecz stra​cił go z oczu po​mię​dzy uno​szą​cy​mi się na wo​‐ dzie pnia​mi, a po​tem nie zdo​łał już od​na​leźć. Prze​niósł lu​ne​tę na Ba​len​di​na. Wo​kół nie​go le​ża​ły cia​ła, było ich osiem lub dzie​więć. Va​lyn do​strzegł, jak je​‐ den z urghul​skich jeźdź​ców po​ka​zy​wał mu coś, wy​ko​nu​jąc na​glą​ce ge​sty w stro​nę po​łu​dnia. Ba​len​din się skrzy​wił, a po​tem ski​nął gło​wą, wy​cią​gnął jed​ną rękę ku środ​ko​we​mu mo​sto​wi, jak​by chciał utrzy​mać go na miej​scu, i od​wró​cił się w stro​nę wschod​nie​go brze​gu. Ku prze​ra​że​niu Va​ly​na obi​ja​ją​‐ ce się luź​ne pnie za​czę​ły ukła​dać się gę​ściej, jak​by sku​pia​ne ja​kąś nie​wi​dzial​‐ ną siłą. Pot wy​stą​pił na czo​ło Ba​len​di​na, ale za​ci​snął szczę​ki, a Urghu​lo​wie wy​‐ wle​kli ku nie​mu dwo​je ko​lej​nych więź​niów, męż​czy​znę i ko​bie​tę, i za​czę​li ob​dzie​rać ze skó​ry. Usta Ba​len​di​na po​ru​sza​ły się, gdy dy​ry​go​wał tym ohyd​‐ nym ob​rząd​kiem, a z od​le​głe​go brze​gu za​czę​li prze​pły​wać przez tamę Urghu​lo​wie, już nie pie​cho​tą, a kon​no, prze​jeż​dża​jąc pro​sto przez wy​spę do środ​ko​we​go mo​stu i do sto​ją​cych za nim drwa​li. Va​lyn roz​pacz​li​wie prze​szu​ki​wał wy​pa​lo​ne ru​iny po​go​rze​li​ska w po​szu​‐ ki​wa​niu Ta​la​la, wpa​tru​jąc się w nie tak dłu​go, aż oczy za​czę​ły mu łza​wić, a dło​nie za​ci​snę​ły się na lu​ne​cie na kształt szpo​nów. Nie do​strzegł ni​ko​go. Nic, poza dy​mem, ża​rem i śmier​cią. † Po​wol​ność bo​la​ła. Bo​la​ła, bo Gwen​na mo​gła usły​szeć, jak drwa​le wal​czą o ży​cie na dru​gim koń​cu mo​stu, do​cie​ra​ły do niej wy​so​kie, ostre krzy​ki lu​‐ dzi wal​czą​cych i po​wo​li prze​gry​wa​ją​cych tę wal​kę. Bo​la​ła, gdyż mia​ła czas, by zza wy​pa​lo​nych szkie​le​tów bu​dyn​ków do​strzec po​twor​ne ka​tu​sze oka​le​‐ cza​nych jeń​ców Ba​len​di​na, ich krew, mocz i prze​ra​że​nie, cze​mu obo​je z Ta​‐ la​lem nie mo​gli za​po​biec, bo byli na​zbyt po​wol​ni. No i wresz​cie dla​te​go, że choć szyb​kie po​ru​sza​nie bo​la​ło bar​dzo, to wol​ne bo​la​ło dłu​żej. Nie mie​li do​brej osło​ny, a Urghu​lo​wie byli wszę​dzie, pie​szo i kon​no. Więk​szość zmie​rza​ła w kie​run​ku za​chod​nim, od jed​ne​go prze​klę​te​go mo​stu Ba​len​di​na do dru​gie​go. Ta nie​skoń​czo​na pro​ce​sja koni i że​la​stwa mo​gła ozna​czać dla Andt-Kyl je​dy​nie śmierć i za​gła​dę. Wie​lu jed​nak roz​jeż​dża​ło się na boki, ba​da​jąc wy​spę w po​szu​ki​wa​niu Sha​el wie cze​go, co spra​wia​ło,

że Ta​lal i Gwen​na mu​sie​li na całe mi​nu​ty przy​sta​wać i ku​lić się w cie​niu lub prze​my​kać pod dy​mią​cy​mi i wciąż ża​rzą​cy​mi się bel​ka​mi albo peł​znąć przez wy​peł​nio​ne gru​zem piw​ni​ce, a to tak​że bo​la​ło. Gwen​na nie mo​gła wstać z po​wo​du zła​ma​nej kost​ki, lecz nie klę​ła z tego po​wo​du, bo po​wsta​nie ozna​cza​ło tyl​ko szyb​szą śmierć. Zno​si​ła więc ból i czoł​ga​ła się za Ta​la​lem, opie​ra​jąc się na łok​ciach i przy​wie​ra​jąc brzu​chem do bło​ta. Prze​ży​ła szok, gdy unió​sł​szy w koń​cu gło​wę, za​uwa​ży​ła o kil​ka kro​ków przed sobą sku​lo​ne ple​cy jeń​ców. Nie mia​ła po​ję​cia, ile cza​su za​ję​ło im prze​‐ czoł​ga​nie się przez wy​spę, lecz wrza​ski i od​gło​sy śmier​ci po za​chod​niej stro​‐ nie ozna​cza​ły je​dy​nie, że wal​ka wciąż trwa. Nie spóź​ni​li się za​tem. Sku​pi​ła uwa​gę na pla​cu. Ba​len​din stał po​środ​ku, w krę​gu mar​twych i umie​ra​ją​cych. Wy​raz jego twa​rzy był mie​sza​ni​ną za​chwy​tu i wście​kło​ści, żyły na skro​niach pul​so​wa​ły, a pot ście​kał mu z wło​sów i czo​ła po po​licz​‐ kach. Gwen​na przy​cup​nę​ła za ni​skim zruj​no​wa​nym mu​rem, któ​ry ich za​‐ sło​nił. — Dla​cze​go zwy​czaj​nie go nie za​strze​li​my? – syk​nę​ła. Ta​lal po​krę​cił gło​wą. — An​nick już pró​bo​wa​ła. Stwo​rzył so​bie osło​nę. Nie prze​bi​je​my jej. Gwen​na wes​tchnę​ła głę​bo​ko. Po​mię​dzy bó​lem, za​gu​bie​niem i szo​kiem z po​wo​du nie​ocze​ki​wa​ne​go po​zo​sta​nia przy ży​ciu nie za​sta​no​wi​ła się, co wła​ści​wie za​mie​rza​ją zro​bić. Była to lo​gicz​na i tak​tycz​na de​cy​zja. De​cy​zja je​dy​na, wi​dzia​ła to ja​sno. Ale ozna​cza​ła za​mor​do​wa​nie kil​ku​dzie​się​ciu An​‐ nu​ryj​czy​ków. — A co z racą wy​bu​cho​wą? – za​py​ta​ła, wy​cią​ga​jąc z pasa ostat​ni pa​ku​‐ nek amu​ni​cji. – Czy ta jego osło​na ochro​ni go przed nią? Ta​lal roz​ło​żył bez​rad​nie ręce. — Nie wiem. Po pro​stu… nie wiem. Gwen​na po​czu​ła ucisk w żo​łąd​ku, lecz po​wścią​gnę​ła od​ruch wy​miot​ny. Mo​gła​by za​ry​zy​ko​wać z Ba​len​di​nem, ale mie​li tyl​ko jed​ną szan​sę. Zer​k​nę​ła raz jesz​cze po​nad mu​rem. Mło​dy męż​czy​zna, mniej wię​cej w jej wie​ku, peł​‐ zał u stóp Ba​len​di​na. Miał wy​łu​pio​ne oczy, a gdy pró​bo​wał krzy​czeć, z jego gar​dła wy​do​był się tyl​ko gul​go​czą​cy, nie​ar​ty​ku​ło​wa​ny dźwięk. Ktoś uciął mu ję​zyk, uświa​do​mi​ła so​bie. A te​raz za​bie​ra​li się do pal​ców. — Na słod​kie​go Sha​ela – po​wie​dzia​ła, osu​wa​jąc się zno​wu za mur. – Nie wiem, czy po​tra​fię to zro​bić. Ta​lal ski​nął po​nu​ro gło​wą, za​wa​hał się chwi​lę, a po​tem wy​cią​gnął rękę. — Ty za​pa​lasz lont. Ja rzu​cam. — Nie ma zna​cze​nia, kto wy​ko​na ten pie​przo​ny rzut – wark​nę​ła. Krwio​pij​ca na​wet nie drgnął. — Ow​szem – od​rzekł spo​koj​nie. – Ma. Nie bę​dziesz mu​sia​ła zro​bić tego sama. Za​pa​lisz. Ja rzu​cę. Do​tar​li​śmy tu ra​zem i ra​zem to skoń​czy​my. Na​gle, zu​peł​nie nie ro​zu​mie​jąc po​wo​du, Gwen​na roz​pła​ka​ła się i go​rą​ce

łzy spły​nę​ły jej po po​licz​kach. — W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła, czu​jąc, że sło​wa dła​wią ją w gar​dle. Się​‐ gnę​ła po za​pa​lacz, wy​ję​ła go, po czym przy​tknę​ła pło​myk do lon​tu. – Ra​zem – do​da​ła i wrę​czy​ła racę Ta​la​lo​wi. Wziął ją, pa​trzył chwi​lę na peł​zną​cą iskrę, jak​by była wę​żem, za​mknął oczy i bez​gło​śnie wy​rzekł ja​kąś mo​dli​twę. Po​tem z gło​śnym krzy​kiem po​‐ wstał zza muru i rzu​cił racę w śro​dek po​mię​dzy jeń​ców. Z krzy​kiem. Ostat​nią rze​czą, jaka przy​szła Gwen​nie do gło​wy, za​nim raca wy​bu​chła, szar​piąc cia​ło i ko​ści i roz​ry​wa​jąc dzie​siąt​ki bez​bron​nych lu​dzi na strzę​py, było to, że ni​g​dy do​tąd nie zda​rzy​ło się jej usły​szeć, by Ta​lal pod​niósł głos.

47

W

szyst​kie hi​sto​rie były nic nie​war​te. Ada​re czy​ta​ła o woj​nie w hi​sto​rycz​nych prze​ka​zach. Ślę​cza​ła nad trud​ny​mi ma​pa​mi naj​słyn​niej​szych an​nu​ryj​skich bi​tew, stu​dio​‐ wa​ła li​nie ata​ku i obro​ny, prze​glą​da​ła naj​bar​dziej zna​ne trak​ta​ty, a wśród nich Pięć za​sad ka​wa​le​rii Flec​ka, Dłu​gi łuk i ku​szę Ven​ne​ra oraz Isto​tę kon​flik​‐ tu Hu​ela Han​ga. W dro​dze na pół​noc prze​czy​ta​ła dwu​krot​nie trud​ny tekst Hen​dra​na, po czym za​drę​cza​ła Ful​to​na i Ame​re​da​da py​ta​nia​mi o mniej zro​‐ zu​mia​łe za​gad​nie​nia. Nie za​mie​rza​ła być do​wód​cą w bi​twach, zwłasz​cza po prze​czy​ta​niu kil​ku sta​rych ksią​żek, li​czy​ła jed​nak na to, że dzię​ki nim le​‐ piej zro​zu​mie roz​gry​wa​ją​ce się wo​kół zda​rze​nia, a może na​wet oca​li ko​muś ży​cie. Żoł​nie​rze ma​sze​ru​ją​cy tak da​le​ko, by wal​czyć i gi​nąć pod jej sztan​da​‐ rem, za​słu​gi​wa​li na ce​sa​rzo​wą, któ​ra choć tro​chę poj​mu​je to, cze​go od nich wy​ma​ga. Oka​za​ło się, że za​czy​ty​wa​ła się książ​ka​mi, aż opa​da​ły jej po​wie​ki, a mapy pły​wa​ły przed oczy​ma, tyl​ko po to, by w środ​ku bi​twy o Andt-Kyl zro​zu​‐ mieć, że książ​ki nie na​uczy​ły jej ni​cze​go. Cha​os na uli​cach ma​łe​go mia​sta drwa​li wy​glą​dał bar​dziej na roz​ru​chy niż na bi​twę. Nie było zdy​scy​pli​no​wa​‐ nych od​dzia​łów woj​ska dzia​ła​ją​cych w peł​nej ko​or​dy​na​cji, nie było kie​ro​‐ wa​nych roz​ka​za​mi fal ata​ku i obro​ny, nie było czy​tel​ne​go roz​gra​ni​cze​nia mię​dzy swo​imi a wro​giem. Za​miast tego pa​no​wa​ło sza​leń​stwo. Ubra​ni w skó​ry drwa​le bie​ga​li we wszyst​kich kie​run​kach, jed​ni z okrop​ny​mi ra​na​‐ mi, dru​dzy z pła​czem do do​mów, inni z wia​dra​mi z wodą do ga​sze​nia pło​ną​‐ cych za​bu​do​wań, a jesz​cze inni pę​dzi​li przez uli​ce uzbro​je​ni w sie​kie​ry i pry​‐ mi​tyw​ne włócz​nie, wrzesz​cząc i wska​zu​jąc, jak osą​dzi​ła Ada​re, na wschód. Trzy razy wi​dzia​ła gru​py urghul​skich jeźdź​ców – nie​któ​re o dwa​dzie​ścia kro​ków od niej – i trzy razy Ful​ton zmu​szał ją do cof​nię​cia się i ob​ra​nia in​nej dro​gi. Z po​sęp​ną miną, wska​zu​jąc ob​na​żo​nym mie​czem, rzu​cał roz​ka​zy aedo​liań​czy​kom, któ​rych miał pod swo​im do​wódz​twem. Mało bra​ko​wa​ło, a w ogó​le za​bro​nił​by jej wejść do mia​sta. — W Andt-Kyl mo​żesz zro​bić tyl​ko dwie rze​czy – po​wie​dział jej bez ogró​‐ dek, pa​trząc na dy​mią​ce mia​sto z za​chod​nie​go brze​gu Czar​nej, gdzie się za​‐ trzy​ma​li, pod​czas gdy il Torn​ja z Ar​mią Pół​no​cy parł na​przód. – Mo​żesz albo

za​wa​dzać, albo umrzeć, wa​sza pro​mien​ność. — Mu​szę to wi​dzieć – na​le​ga​ła. — Mo​żesz pa​trzeć stąd. Z bli​ska ma to jesz​cze mniej sen​su. Zmie​rzy​ła aedo​liań​czy​ka su​ro​wym wzro​kiem. — Prze​ciw​sta​wiasz mi się? — Ochra​niam cię. — Są jesz​cze inne za​gro​że​nia dla mego ży​cia i wła​dzy niż urghul​skie włócz​nie. Ful​ton po​krę​cił su​ro​wo gło​wą. — Po to jest moja gwar​dia. Po to je​stem ja. Ada​re wes​tchnę​ła z re​zy​gna​cją. Nie wąt​pi​ła w lo​jal​ność Ful​to​na, lecz lo​‐ jal​ność nie jest tym sa​mym co wła​ści​we ro​ze​zna​nie. — Po​słu​chaj – za​czę​ła, nie​pew​na, jak wie​le chce ujaw​nić. – Le​gie uwiel​‐ bia​ją il Torn​ję. Sły​sza​łeś, co żoł​nie​rze o nim mó​wią? Jest nie​zwy​cię​żo​ny. Nie​‐ po​wstrzy​ma​ny. Nie​ustra​szo​ny. Bły​sko​tli​wy… — To do​bre ce​chy u ke​na​ran​ga. — Ty i ja do​brze wie​my, że jest kimś wię​cej niż tyl​ko ke​na​ran​giem. Py​ta​‐ nie, czy ze​chce na tym po​prze​stać. Ful​ton zmarsz​czył brwi. — Ro​zu​miem, że go kon​tro​lu​jesz i że two​ja rad​czy​ni Mi​zra​nu ma go… w gar​ści. — Wi​dzia​łeś do​kład​nie to samo co ja: ob​ro​żę z pło​mie​ni. Wi​dać ją było przez kil​ka ude​rzeń ser​ca, a po​tem znik​nę​ła. Nira po​wia​da, że może dzię​ki niej pa​no​wać nad il Torn​ją, ale cóż mogę wie​dzieć o za​klę​ciu krwio​pij​cy? Co ty mo​żesz wie​dzieć? Aedo​liań​czyk za​czął od​po​wia​dać, lecz Ada​re mu prze​rwa​ła: — A na​wet je​śli to praw​da i mamy il Torn​ję pod kon​tro​lą, to nie jest on je​dy​nym za​gro​że​niem. Tron jest dla mnie no​wo​ścią, Ful​to​nie. Je​śli cho​‐ dzi o ści​słość, to na​wet na nim nie sie​dzia​łam. Je​stem mło​da. Je​stem ko​bie​tą. Sy​no​wie Pło​mie​nia idą za mną z po​wo​du tego, co się wy​da​rzy​ło przy Wiecz​‐ nie Pło​ną​cej Stud​ni, ale le​gie idą za il Torn​ją. Je​śli na​wet zdo​bę​dę ich po​par​‐ cie i lo​jal​ność, to mu​szę po​ka​zać, że je​stem kimś wię​cej niż nie​opie​rzo​ną księż​nicz​ką, co to ma sil​niej​szą am​bi​cję niż krę​go​słup. — Pcha​nie się do bi​twy nie jest spo​so​bem wy​ka​za​nia od​wa​gi. — Nie​ste​ty jest – od​par​ła Ada​re. Wska​za​ła ge​stem na mia​stecz​ko. Na da​le​kim brze​gu wzno​sił się dym, ale naj​bliż​sza wy​spa wy​da​wa​ła się wciąż względ​nie wol​na od prze​mo​cy. Mia​ła przy​naj​mniej taką na​dzie​ję. We​dług do​nie​sień jej zwia​dow​ców il Torn​ja za​‐ jął sta​no​wi​sko w wy​so​kiej ka​mien​nej wie​ży, któ​ra, jak się zda​wa​ło, pię​ła się w górę bez​po​śred​nio z kli​fu na po​łu​dnio​wym brze​gu wy​spy. Uzna​ła, że jest do​sta​tecz​nie bli​sko, by mo​gła tam do​trzeć. — Mu​szę iść – po​wtó​rzy​ła, pra​gnąc, by Ful​ton do​strzegł roz​wa​gę jej słów i by rze​czy​wi​ście oka​za​ły się one roz​waż​ne. – Mu​szę iść.

Ful​ton skrzy​wił się, za​ci​snął i roz​luź​nił dłoń opar​tą na mie​czu, a po​tem po​tak​nął szorst​kim ski​nie​niem gło​wy. — Ale gdy przej​dzie​my rze​kę, bę​dziesz mnie słu​chać. Kie​dy po​wiem, żeby ru​szać, ru​szysz. Je​śli każę paść, pad​niesz. – Tu wbił w nią su​ro​we spoj​‐ rze​nie. – Ro​zu​miesz? Wa​sza pro​mien​ność? Ada​re po​tak​nę​ła. — Ro​zu​miem. Po​mi​mo pa​nu​ją​ce​go na uli​cach cha​osu do​tar​li do wie​ży tak spraw​nie, że ża​den z aedo​liań​czy​ków nie mu​siał spla​mić mie​cza krwią. Lu​dzie il Torn​‐ ji sta​li u stóp bu​dow​li. Otwo​rzy​li sze​rzej oczy na wi​dok ce​sa​rzo​wej i jej ochro​ny, ale skło​ni​li się i roz​su​nę​li, ro​biąc przej​ście. Gdy Ada​re ze​szła ze słoń​ca i wkro​czy​ła w chłod​ny, gro​bo​wy mrok wnę​trza wie​ży, od​da​liw​szy się od pa​nu​ją​ce​go na uli​cach cha​osu, uświa​do​mi​ła so​bie, że drżą jej dło​nie, za​ci​śnię​te kur​czo​wo i bo​le​śnie w pię​ści. Roz​war​ła je wol​no w chwi​li, gdy Ful​ton od​sy​łał swo​ich gwar​dzi​stów, by do​łą​czy​li do sto​ją​cych pod wie​żą lu​‐ dzi ke​na​ran​ga, po czym za​czę​ła wcho​dzić krę​ty​mi scho​da​mi na górę, za​nim Ful​ton zdą​żył za​uwa​żyć jej strach. Ka​mie​nie wie​ży stłu​mi​ły naj​gor​sze od​gło​sy z ze​wnątrz – szczęk sta​li oraz gło​sy lu​dzi i koni – i Ada​re zwol​ni​ła nie​co, po​zwa​la​jąc, by Ful​ton ją wy​prze​‐ dził, po czym wy​szła za nim w ośle​pia​ją​ce świa​tło i do​bie​ga​ją​cy ze​wsząd bi​‐ tew​ny zgiełk. Spo​dzie​wa​ła się ja​kiejś okrą​głej izby, cze​goś z okna​mi prze​pusz​cza​ją​cy​mi świetl​ny sy​gnał z Andt-Kyl, ale nie było tam żad​nych okien. Gdy oswo​iła się ze sło​necz​nym bla​skiem, uświa​do​mi​ła so​bie, że nie ma tam na​wet ścian. Ostat​nie pię​tro, o śred​ni​cy oko​ło sze​ściu kro​ków, było otwar​te ze wszyst​‐ kich stron na oto​cze​nie, z okrą​głym ka​mien​nym za​głę​bie​niem po​środ​ku, po​czer​nia​łym od ognisk sy​gna​ło​wych. Je​dy​nie sześć ka​mien​nych słu​pów sta​ło na obrze​żu po​sadz​ki, pod​trzy​mu​jąc stoż​ko​wy dach, któ​re​go za​da​niem było chro​nić ogień przed śnie​giem i desz​czem. Po​mię​dzy kra​wę​dzią ka​‐ mien​nej po​sadz​ki a da​chem była nie​ogro​dzo​na prze​strzeń otwar​ta we wszyst​kich kie​run​kach na stu​sto​po​wą prze​paść. Ada​re z lęku po​czu​ła skręt wnętrz​no​ści. Za​pra​gnę​ła je​dy​nie cof​nąć się w głąb zej​ścia, aby zna​leźć się we względ​nym bez​pie​czeń​stwie i ci​szy scho​‐ dów po​ni​żej. Przy​po​mnia​ła so​bie jed​nak w porę, że sama za​pra​gnę​ła być dziel​na i chcia​ła, by inni ją po​dzi​wia​li, prze​mo​gła się więc i po​stą​pi​ła krok na​przód, aby spoj​rzeć na roz​cią​ga​ją​cą się w dole roz​le​głą pa​no​ra​mę krwi i cier​pie​nia. Mo​sty znik​nę​ły, lecz Urghu​lo​wie wciąż prze​cho​dzi​li po zwa​lo​nych ba​‐ lach, pcha​jąc swo​je prze​ra​żo​ne wierz​chow​ce w wir krwi i wal​ki, któ​ra za​‐ wład​nę​ła dwie​ma ma​ły​mi wy​spa​mi. Ada​re pa​trzy​ła w osłu​pie​niu. Każ​da uli​‐ ca i każ​dy pla​cyk, każ​dy za​ułek wy​peł​nio​ne były masą lu​dzi, koni i sta​li. Nie po​tra​fi​ła zro​zu​mieć sen​su tych zma​gań ani ich or​ga​ni​za​cji. Dwie ko​bie​ty, jed​na w czer​ni, a dru​ga w czymś, co wy​glą​da​ło na fu​trza​ny płaszcz na wy​‐

tar​tej czer​wo​nej pod​szew​ce, wal​czy​ły za​par​te o sie​bie ple​ca​mi prze​ciw​ko kil​ku​na​stu jeźdź​com, któ​rzy oto​czy​li je ko​łem. Ada​re pa​trzy​ła zdu​mio​na. Ko​bie​ta w czer​ni, któ​ra wy​glą​da​ła bar​dziej na mło​dą dziew​czy​nę, trzy​ma​ła Urghu​lów na dy​stans, wy​wi​ja​jąc szyb​kie młyń​ce dwo​ma mie​cza​mi. Ada​re po chwi​li stra​ci​ła ko​bie​ty z oczu, gdy jeźdź​cy ze​pchnę​li je za pło​ną​cy bu​dy​‐ nek. Przy​naj​mniej po​ło​wa za​bu​do​wań pło​nę​ła i ja​skra​we pło​mie​nie wzbi​ja​ły się wy​so​ko w po​wie​trze. Dwu​pię​tro​wy bu​dy​nek z bali jęk​nął, gdy ogień prze​pa​lił kro​kwie, i zwa​lił się na uli​cę, grze​biąc pod sobą do​brą dwu​dziest​kę le​gio​ni​stów. Nad rze​ką na​pór był taki, że żoł​nie​rze zo​sta​li ze​pchnię​ci do wody, gdzie po​rwał ich wez​bra​ny nurt. Przez kil​ka chwil wal​czy​li, by utrzy​mać się na po​wierzch​ni, a po​tem znik​nę​li, wcią​gnię​ci pod wodę. Parę ulic da​lej dwój​ka An​nu​ryj​czy​ków cię​ła mie​cza​mi nogi tra​tu​ją​ce​go ich ko​nia, pod​czas gdy jeź​dziec pod​no​sił i opusz​czał włócz​nię, dźga​jąc ich z góry. Fu​ria bi​twy nie do​tar​ła jesz​cze do wie​ży, lecz lu​dzie umie​ra​li już w od​le​gło​ści stu kro​ków od niej. To jest bi​twa, gniew​nie rze​kła do sie​bie w du​chu Ada​re. Patrz na nią. Nie wy​glą​da​ło to jed​nak na bi​twę. Ra​czej na wza​jem​ną rzeź. Chcia​ło się jej wy​mio​to​wać. — Wa​sza pro​mien​ność, pro​szę, trzy​maj się z dala od kra​wę​dzi. To nie​‐ bez​piecz​ne miej​sce – ostrzegł ją Ful​ton, za​gra​dza​jąc dro​gę ra​mie​niem. — Nie za​mie​rzam spaść z tej wie​ży – od​par​ła. Sta​ra​ła się mó​wić sta​now​czym i pew​nym to​nem, prze​no​sząc uwa​gę z wal​czą​cych i umie​ra​ją​cych na bliż​sze oto​cze​nie. Il Torn​ja sie​dział na sa​mej kra​wę​dzi ka​mien​nej po​sadz​ki, tyl​ko parę kro​ków od niej. Zo​sta​wił wszyst​‐ kich swo​ich gwar​dzi​stów na dole, ale tu​zin mło​dych żoł​nie​rzy – goń​ców, są​‐ dząc po lek​kim rynsz​tun​ku – stał obok w wy​cze​ki​wa​niu na roz​ka​zy, ner​wo​‐ wo wo​dząc wzro​kiem mię​dzy il Torn​ją a bi​twą. Po chwi​li dwóch in​nych we​‐ szło przez otwór wej​ścio​wy w po​sadz​ce. Byli spo​ce​ni i zdy​sza​ni, od​dy​cha​li cięż​ko, gdy zaj​mo​wa​li miej​sce na koń​cu sze​re​gu. Z ręki sto​ją​ce​go naj​bli​żej ście​ka​ła krew, nie wia​do​mo, jego czy cu​dza. Ada​re nie zdo​ła​ła tego oce​nić. Ke​na​rang na​to​miast wy​glą​dał tak, jak​by był wy​ku​ty z ka​mie​nia. Ina​czej niż słyn​ni ge​ne​ra​ło​wie na ob​ra​zach wi​szą​cych w sa​lach Pa​ła​cu Brza​sku, któ​‐ rzy wspi​na​li się w strze​mio​nach lub wy​ma​chi​wa​li mie​czem, sto​jąc na ska​le, il Torn​ja sie​dział na ka​mien​nej po​sadz​ce ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi i sple​‐ cio​ny​mi na brzu​chu dłoń​mi. Do boku przy​pa​sa​ny miał miecz, lecz spo​czy​‐ wał on spo​koj​nie w po​chwie. Ada​re nie wi​dzia​ła jego twa​rzy, lecz w ka​mien​‐ nym spo​ko​ju tego czło​wie​ka było coś, co ka​za​ło jej się za​trzy​mać. Nie. Nie czło​wie​ka. Cse​strii​ma, po​pra​wi​ła się w du​chu. — Jak tam bi​twa? – za​py​ta​ła, sta​ran​nie do​bie​ra​jąc sło​wa. – Wszyst​ko prze​bie​ga zgod​nie z pla​nem? Il Torn​ja nie od​wró​cił się ani nie ode​zwał. Wiatr roz​wie​wał mu wło​sy, szar​pał koł​nie​rzem płasz​cza, ale sam ge​ne​rał trwał bez ru​chu. Ada​re spoj​rza​‐

ła na ko​lej​kę goń​ców i sy​gna​li​stów. Naj​bliż​szy z nich, czar​no​wło​sy mło​dzie​‐ niec o wiel​kich oczach, spoj​rzał na nią i dys​kret​nie po​krę​cił gło​wą. Chwi​lę trwa​ło, nim zro​zu​mia​ła, że nie​mym ru​chem ust prze​ka​zu​je jej jed​no sło​wo: „Nie”. Wy​glą​da​ło na to, że rów​nie moc​no bał się il Torn​ji, jak to​czą​cej się w dole bi​twy. Ada​re za​wa​ha​ła się, lecz prze​pchnę​ła się do przo​du. Nie ry​zy​ko​wa​ła wy​‐ pra​wy do mia​sta tyl​ko po to, by igno​ro​wał ją wła​sny ke​na​rang. Cse​striim czy nie, wciąż miał na szyi ob​ro​żę Niry: za​bój​czą, nie​wi​dzial​ną pę​tlę. Jed​no sło​wo Ada​re, a sta​ra go za​bi​je. Co praw​da Niry z nimi nie było. Przy ca​łej swo​jej żwa​wo​ści nie wy​trzy​ma​ła​by tak for​sow​ne​go mar​szu na pół​noc. Ada​‐ re jed​nak o tym nie my​śla​ła. — Ge​ne​ra​le – ode​zwa​ła się, po​stę​pu​jąc krok na​przód i kła​dąc dłoń na jego ra​mie​niu. Ob​ró​cił ku niej gło​wę. — Mó​wi​łam… Sło​wa za​mar​ły jej na ustach. Set​ki razy pa​trzy​ła ke​na​ran​go​wi w oczy – nad wspól​ną po​dusz​ką i nad ob​na​żo​nym ostrzem noża, w żą​dzy, mi​ło​ści i gnie​wie – i my​śla​ła, że po​zna​ła za​kres jego emo​cji. My​śla​ła, że uda​ło się jej za​po​mnieć na ja​kiś czas o jego kłam​stwach i zdra​dach i że w koń​cu zro​zu​‐ mia​ła ja​koś na​tu​rę isto​ty, z któ​rą zwią​za​ła swój los. Te​raz jed​nak, pa​trząc na jego twarz, zro​zu​mia​ła bez​miar swo​jej po​mył​ki. Znik​nę​ło jego kpią​ce roz​ba​wie​nie, któ​re tak czę​sto u nie​go wi​dy​wa​ła, znik​nął wil​czy głód. Z oczu znik​nę​ły wszyst​kie uczu​cia i wszyst​ko, co Ada​re mo​gła roz​po​znać jako ludz​kie… też znik​nę​ło. Jego twarz była twa​rzą czło​‐ wie​ka, ale pierw​szy raz do​strze​gła umysł, któ​ry krył się za jego spoj​rze​niem: umysł zim​ny, obcy i nie​zna​ny jak czar​na prze​strzeń nie​ba po​mię​dzy zi​mo​‐ wy​mi gwiaz​da​mi. Na​gle za​pra​gnę​ła otu​lić się płasz​czem, od​wró​cić się i uciec. Przez pół ude​rze​nia ser​ca strasz​ny skok z wie​ży wy​da​wał się ofe​ro​‐ wać ra​tu​nek. — Zo​stań – po​wie​dział, wy​ma​wia​jąc to sło​wo krót​ko, jak​by prze​ci​nał no​żem tęt​ni​cę – ale nic nie mów. Wal​ka zbli​ża się do koń​ca. — Co… – za​czę​ła, lecz za​mil​kła. — By​łem wam po​trzeb​ny, żeby pro​wa​dzić wa​sze woj​ny. Te​raz zo​ba​czysz dla​cze​go. Ada​re ski​nę​ła tępo gło​wą. Po​czu​ła, że je​śli jesz​cze przez chwi​lę bę​dzie pa​‐ trzeć w jego oczy, do​sta​nie po​mie​sza​nia zmy​słów. Da​le​ko w dole krew spły​‐ wa​ła po uli​cach sze​ro​ki​mi stru​mie​nia​mi jak wio​sen​ne roz​to​py. Wal​ki do​cie​‐ ra​ły już nie​mal do stóp wie​ży. Lu​dzie wal​czy​li, krzy​cze​li i umie​ra​li, lecz ona już nie bała się bi​twy. Była to przy​naj​mniej wal​ka mię​dzy ludź​mi, od​wa​ga prze​ciw​ko od​wa​dze, wola prze​ciw woli. Nie była wo​jow​nicz​ką, ale ro​zu​mia​‐ ła ich na​dzie​ję, prze​ra​że​nie i wście​kłość, któ​re wy​da​wa​ły się jej ożyw​cze i cie​płe jak let​nia ule​wa, mięk​kie jak pu​cho​we łoże w po​rów​na​niu z oczy​ma isto​ty sie​dzą​cej obok.

— Je​den bie​gacz na most – rzu​cił il Torn​ja. Nie od​wró​cił się, by spoj​rzeć na swo​ich goń​ców, ani nie uniósł ręki. – Po​wiedz im, żeby od​rzu​ci​li włócz​‐ nie. Niech uży​ją mie​czy. Po​sła​niec znik​nął bez sło​wa w otwo​rze zej​ścio​wym. Ada​re wy​pa​try​wa​ła w za​ist​nia​łym cha​osie An​nu​ryj​czy​ków bro​nią​cych tego, co zo​sta​ło z mo​stu, i w koń​cu ich do​strze​gła. Było ich może czter​dzie​‐ stu i z tru​dem utrzy​my​wa​li swo​je po​zy​cje tyl​ko dzię​ki dłu​gim włócz​niom, któ​ry​mi trzy​ma​li ata​ku​ją​cych Urghu​lów na dy​stans. Ful​ton po​dą​żył oczy​ma za jej spoj​rze​niem i po​krę​cił wol​no gło​wą. — Zo​sta​ną wy​rżnię​ci – szep​nę​ła Ada​re. – Bez włócz​ni zo​sta​ną wy​bi​ci. Spoj​rza​ła na aedo​liań​czy​ka, jak​by mia​ła na​dzie​ję, że się myli, ale ten przy​tak​nął jej po​nu​ro. — Po​trze​bu​ją tych włócz​ni. — Więk​szość zgi​nie – po​wie​dział il Torn​ja gło​sem gład​kim jak lód. – Nie​‐ któ​rzy oca​le​ją. Dwaj bie​ga​cze – do​rzu​cił. – Je​den na czwar​tą uli​cę, dru​gi na pią​tą. Łucz​ni​ków z czwar​tej wy​co​fać. Łucz​ni​cy na pią​tej niech strze​la​ją. Prze​rzu​cić czter​na​stą kom​pa​nię do wspar​cia tej ko​bie​ty z Ket​tra​lu i jej to​wa​‐ rzysz​ki, tej w czer​wo​nym. Goń​cy za​sa​lu​to​wa​li dziar​sko i zbie​gli po scho​dach. — Ket​tral? – za​py​ta​ła Ada​re, przy​glą​da​jąc się dziew​czy​nie w czer​ni, któ​‐ rą za​uwa​ży​ła już wcze​śniej. – Ona jest z Ket​tra​lu? — Tak – od​parł il Torn​ja bez​na​mięt​nym to​nem. – Ona i ta ko​bie​ta obok trzy​ma​ją całą uli​cę. Je​śli ule​gną, prze​gra​my. — Czy da się zro​bić coś ta​kie​go? – spy​ta​ła Ada​re, za​ci​ska​jąc pię​ści. – Są tyl​ko we dwie. — A jed​nak to ro​bią – od​rzekł ke​na​rang, po chwi​li sku​pił uwa​gę na dru​‐ giej stro​nie mia​sta. – Strza​ły sy​gna​ło​we. Dwie czer​wo​ne. Jed​na zie​lo​na. Wy​stą​pi​li łucz​ni​cy, pod​pa​li​li owi​nię​te na​oli​wio​ną tka​ni​ną gro​ty strzał, za​cze​ka​li, aż nie​na​tu​ral​ne pło​mie​nie do​brze za​pło​ną, wy​pu​ści​li strza​ły wy​‐ so​ko w górę i cof​nę​li się bez sło​wa. Ada​re nie mia​ła po​ję​cia, co ozna​cza​ją te sy​gna​ły. Sta​ra​ła się od​na​leźć ja​kieś od​po​wia​da​ją​ce im zmia​ny w bi​twie, ale wi​dzia​ła tyl​ko śmierć i prze​ra​że​nie. Da​lej, przy spa​lo​nym mo​ście, go​niec do​tarł do włócz​ni​ków i prze​ka​zał im roz​kaz od​rzu​ce​nia włócz​ni. Jak to prze​‐ wi​dział Ful​ton, Urghu​lo​wie na​par​li bli​żej, wy​ci​na​jąc żoł​nie​rzy z grzbie​tów swo​ich wierz​chow​ców. W cią​gu kil​ku​na​stu ude​rzeń ser​ca cała li​nia się za​ła​‐ ma​ła. — Oni umie​ra​ją – za​pro​te​sto​wa​ła Ada​re. — Tak – po​twier​dził il Torn​ja. — Dla​cze​go? Za​re​ago​wał le​d​wo wi​docz​nym, prze​czą​cym ru​chem gło​wy. — To zbyt skom​pli​ko​wa​ne. Ko​lej​na go​dzi​na upły​nę​ła Ada​re jak w kosz​mar​nym tran​sie. Przy​glą​da​ła się, jak ke​na​rang po​sy​łał goń​ca za goń​cem w pa​nu​ją​cy na dole cha​os, słu​cha​‐

jąc rzu​ca​nych raz za ra​zem roz​ka​zów. Utrzy​mać tę uli​cę, wy​co​fać się na tam​‐ tą, spa​lić tam​ten bu​dy​nek, ata​ko​wać. Dwa razy po​sy​łał żoł​nie​rzy w ścisk tyl​‐ ko po to, żeby po​wie​wa​li nad gło​wą pro​por​ca​mi. Roz​ka​zał łucz​ni​kom pod​‐ pa​lić po​mo​sty, mimo że ni​ko​go na nich nie było. Roz​ka​zał na​wet kil​ku​na​stu swo​im od​dzia​łom w trzech róż​nych miej​scach, żeby się pod​da​ły. Wszyst​ko to zda​wa​ło się jej po​zba​wio​ne sen​su, za​rów​no pa​nu​ją​ce w dole sza​leń​stwo, jak i to, w jaki spo​sób re​ago​wał na nie il Torn​ja. Był jak sza​le​niec do​wo​dzą​cy ja​ki​miś przy​pad​ko​wy​mi od​dzia​ła​mi, tyle że w jego nie​sa​mo​wi​cie pu​stych oczach nie było śla​du sza​leń​stwa, i po​mi​mo li​czeb​no​ści Urghu​lów i fu​rii, z jaką ata​ko​wa​li raz za ra​zem, oraz za​le​wa​ją​ce​go an​nu​ryj​skie woj​ska cha​‐ osu, sku​tecz​nie po​wstrzy​my​wał jeźdź​ców. Na ko​niec nie​ocze​ki​wa​nie, gdy słoń​ce za​czę​ło się już zni​żać nad ho​ry​zon​‐ tem, ke​na​rang pod​niósł się sprę​ży​ście. — Skoń​czo​ne – po​wie​dział, wska​zu​jąc za ple​cy, na​gle zo​bo​jęt​nia​ły. Ada​re spoj​rza​ła zdu​mio​na na strasz​ną rzeź w dole. Nie za​uwa​ży​ła żad​nej zmia​ny w bi​twie ani osła​bie​nia do​ko​nu​ją​cej się prze​mo​cy. Wy​czer​pa​ni żoł​‐ nie​rze wy​ma​chi​wa​li bro​nią, tnąc wro​gów, krzy​cząc gło​śno, gdy za​bi​ja​li i byli za​bi​ja​ni. Il Torn​ja nie zwra​cał na nich uwa​gi. Za​miast tego ski​nął gło​‐ wą w stro​nę swo​ich goń​ców i sy​gna​li​stów. — Do​brze się spi​sa​li​ście, żoł​nie​rze – po​wie​dział, pro​stu​jąc się. – Dzię​ku​ję wam, ten dzień na​le​ży do nas. Mo​że​cie odejść. Kil​ka chwil trwa​ło, nim wszy​scy goń​cy znik​nę​li we​wnątrz wie​ży, po​zo​‐ sta​wia​jąc Ada​re sam na sam z Ful​to​nem i il Torn​ją. Gdy kla​pa zej​ścio​wa się za​trza​snę​ła, spoj​rza​ła na ge​ne​ra​ła. — Co masz na my​śli, mó​wiąc „skoń​czo​ne”? – za​py​ta​ła za​ła​mu​ją​cym się gło​sem. — Bi​twa skoń​czo​na. Resz​ta to… – Za​milkł na chwi​lę. – Wi​dzia​łaś kie​dyś, jak mio​ta się kura po od​rą​ba​niu gło​wy? Prze​ra​żo​na Ada​re ski​nę​ła gło​wą. — To jest wła​śnie coś ta​kie​go – do​dał. – Ostat​ni spazm krwi i emo​cji. Praw​dzi​wa pra​ca zo​sta​ła już wy​ko​na​na. Pa​trzy​ła zdu​mio​na. — A gdzie jest Dłu​ga Pięść, wódz Urghu​lów? — Nie tu​taj. – W jego gło​sie za​brzmia​ło coś, cze​go Ada​re nie zdo​ła​ła okre​‐ ślić. Nie był to żal. Może ja​kiś głód. Wiel​ki głód trzy​ma​ny pod kon​tro​lą. – Nie do​trzy​mał pola. — Nie wy​glą​da mi na to, by rzecz była skoń​czo​na – burk​nął Ful​ton. – Ci jeźdź​cy są pięć​dzie​siąt kro​ków od wie​ży. Il Torn​ja prze​niósł spoj​rze​nie na aedo​liań​czy​ka. — To dla​te​go ja je​stem ke​na​ran​giem, a ty zwy​kłym gwar​dzi​stą. — Skąd to wiesz? – za​py​ta​ła Ada​re. Spoj​rzał na nią swo​im pu​stym wzro​kiem, a ona raz jesz​cze po​czu​ła ten dziw​ny za​wrót gło​wy, jak​by chwia​ła się na skra​ju ja​kiejś prze​past​nej stud​ni

i za chwi​lę mia​ła tam wpaść i spa​dać bez koń​ca. Od​wró​cił się i wska​zał ge​‐ stem na da​le​ki brzeg. — Ile tam jest drzew? – za​py​tał. Ada​re spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Co ta​kie​go? — Drzew. Ile drzew tam jest? Po​krę​ci​ła gło​wą, pa​trząc na ciem​ny rząd jo​deł i so​sen. W cień po​mię​dzy nimi wciąż jesz​cze prze​my​ka​li Urghu​lo​wie. Ucie​ka​ją, uświa​do​mi​ła so​bie. Wy​co​fu​ją się. — Nie mam po​ję​cia – od​par​ła. – Po co w ogó​le… — Dwa ty​sią​ce sześć​set osiem po​mię​dzy uj​ściem rze​ki i ka​mien​nym cy​‐ plem. Ada​re spoj​rza​ła w zdu​mie​niu. — Li​czy​łeś te drze​wa przez całą bi​twę? Zwró​cił na nią prze​past​ne stud​nie swo​ich oczu. — Nie mu​szę ich li​czyć, Ada​re. To wła​śnie chcia​łem ci po​wie​dzieć. Ten cały pro​ces, któ​ry na​zy​wa​cie my​śle​niem, ro​zu​mo​wa​niem, ukie​run​ko​wa​ną pra​cą umy​sło​wą… nie jest dla mego ga​tun​ku ko​niecz​ny. — To po​zba​wio​ne sen​su – po​wie​dzia​ła. – Myśl i ro​zum cha​rak​te​ry​zu​ją Cse​strii​mów. Wszyst​kie hi​sto​rycz​ne prze​ka​zy są co do tego zgod​ne. Wy​krzy​wił się w uśmie​chu. — Ach, hi​sto​ria. – Uniósł dłoń i wy​pro​sto​wał dwa pal​ce. – Ile? Ada​re znów spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Co? — Ile pal​ców po​ka​zu​ję? Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. — Dwa. — Skąd wiesz? — Ja po pro​stu… — Li​czy​łaś je? — Oczy​wi​ście, że nie. Po pro​stu… to wi​dzę. Ke​na​rang po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy. — W taki sam spo​sób ja też po pro​stu wi​dzę… – Tu mach​nął ręką, wska​‐ zu​jąc trwa​ją​cą w dole rzeź. – Wi​dzę to wszyst​ko. Przez chwi​lę pa​trzy​ła tyl​ko tępo na krzy​czą​cych męż​czyzn i pły​ną​ce po​‐ to​ki krwi. To, co po​wie​dział il Torn​ja, prze​ra​sta​ło ją, jak​by ktoś jej po​wie​‐ dział, że za nie​bem jest jesz​cze dru​gie nie​bo. — Czy​li zwy​cię​ży​li​śmy? – za​py​ta​ła wresz​cie. W cią​gu jed​nej chwi​li na twarz ke​na​ran​ga po​wró​cił jego zwy​kły kpią​cy uśmie​szek. — My? – rzu​cił roz​ba​wio​nym to​nem. – Tak, wa​sza pro​mien​ność. Zwy​cię​‐ ży​li​śmy. Sło​wa te po​win​ny były przy​nieść jej ulgę, lecz gdy po​my​śla​ła chwi​lę,

co na​praw​dę ozna​cza​ją i co jej ge​ne​rał może te​raz zro​bić, a tak​że jak nie​pew​‐ ne jest to za​klę​cie, któ​re pod​da​ło go jej woli, to na​gle całe jego zwy​cię​stwo zda​ło się jej zim​ne i twar​de jak nóż przy​ło​żo​ny do że​ber.

48

W

oj​ska przy​by​ły za póź​no. Nie za póź​no, by po​ko​nać Urghu​lów – kie​dy le​gie wraz z Sy​na​mi Pło​mie​nia osa​czy​ły Urghu​lów z dwóch stron, do​szło do wiel​kiej bi​twy, w któ​rej uli​ce spły​wa​ły krwią, a lu​dzie wal​czy​li nie​mal wszę​dzie, gdzie Va​lyn spoj​rzał – ale za póź​no dla Gwen​ny i Ta​la​la. Pierw​sze od​dzia​ły il Torn​ji nad​cią​gnę​ły do​brą go​dzi​nę po tym, jak dwój​‐ ka ket​tra​low​ców rzu​ci​ła racę wy​bu​cho​wą, za​bi​ja​jąc po​ło​wę jeń​ców Ba​len​di​‐ na i ra​niąc po​zo​sta​łych. Był to okrop​ny, po​nu​ry wi​dok; cia​ła i strzę​py ciał le​‐ ża​ły roz​rzu​co​ne wo​kół jak mię​so w ja​kiejś brud​nej rzeź​ni. Va​lyn wi​dział, jak je​den z męż​czyzn, łka​jąc, tu​lił do sie​bie ode​rwa​ną nogę jak nie​mow​lę, by w koń​cu umrzeć z upły​wu krwi. Po Ta​la​lu i Gwen​nie nie było śla​du. Moż​‐ li​we, że zdą​ży​li uciec, ale mo​gło być i tak, że zgi​nę​li pod reszt​ka​mi muru. Va​‐ lyn z co​raz cięż​szym ser​cem prze​szu​ki​wał spry​ska​ny krwią te​ren, wo​dząc lu​ne​tą na wszyst​kie stro​ny i oglą​da​jąc ko​lej​no le​żą​ce cia​ła. Wy​buch speł​nił swo​ją rolę. To przy​naj​mniej było oczy​wi​ste. Nie za​bił Ba​‐ len​di​na i na​wet go nie zra​nił, ale od​ciął go od kon​tak​tu z jego źró​dłem. Krwio​pij​ca pa​trzył bez​rad​nie na wzno​szą​cy się dym i wa​la​ją​ce się wo​kół szcząt​ki jeń​ców, a tym​cza​sem oba mo​sty ugię​ły się, a po​tem za​pa​dły w ciem​ną wodę, za​bie​ra​jąc ze sobą dzie​siąt​ki jeźdź​ców. Wal​ka się na tym nie za​koń​czy​ła. Ka​ta​stro​fa obu mo​stów wzmo​gła prze​‐ moc. Ty​sią​ce Urghu​lów zdą​ży​ły prze​drzeć się na za​chod​nią wy​spę, za​nim zwa​li​ły się przę​sła, dwa razy tyle po​zo​sta​ło na wschod​niej wy​spie, a na da​le​‐ kim brze​gu, gdzie po​zo​sta​ła resz​ta ich sił, aż ro​iło się od wo​jow​ni​ków. Zła​pa​‐ ni w pu​łap​kę jeźdź​cy pod​ję​li wal​kę ze zdwo​jo​ną siłą, zro​zu​miaw​szy, że je​dy​‐ na na​dzie​ja oca​le​nia leży w zu​peł​nym zwy​cię​stwie nad osła​bio​ny​mi dłu​gim mar​szem i mniej licz​ny​mi an​nu​ryj​ski​mi woj​ska​mi, któ​re przy​stą​pi​ły do bi​‐ twy w nie​zna​nym te​re​nie. Było cał​kiem moż​li​we, że po​mi​mo za​wa​le​nia się mo​stów Urghu​lo​wie od​nio​są jed​nak zwy​cię​stwo. Wte​dy wła​śnie il Torn​ja wszedł na szczyt wie​ży sy​gna​ło​wej. Va​lyn zde​cy​do​wał się już wcze​śniej za​jąć tę po​zy​cję, bo ofe​ro​wa​ła naj​lep​‐ szy wi​dok na mia​sto. Mógł ob​ser​wo​wać z wie​ży obie ar​mie, wi​dzieć ich ru​‐ chy i zaj​mo​wa​ne po​zy​cje, a wresz​cie wy​brać naj​bar​dziej sprzy​ja​ją​cą chwi​lę

do ata​ku, kie​dy już na​dej​dzie pora. Tego, że ke​na​rang wy​bie​rze tę samą wie​‐ żę na swo​je sta​no​wi​sko do​wo​dze​nia, nie śmiał na​wet wy​ma​rzyć. Ob​ser​wo​wał w na​pię​ciu, jak il Torn​ja je​chał kon​no błot​ni​stą uli​cą, oto​‐ czo​ny ze​wsząd gwar​dzi​sta​mi. Ku​si​ło go, by wy​ko​rzy​stać tę oka​zję i strze​lić. Za​bi​cie ge​ne​ra​ła w bi​tew​nym za​mę​cie było czymś tak oczy​wi​stym, że Va​lyn aż pod​niósł na​pię​tą ku​szę do oka i wy​mie​rzył w czo​ło ke​na​ran​ga. Po​wstrzy​‐ mał go La​ith. La​ith i Gwen​na, i Ta​lal. Wie​dział, że wszy​scy tro​je leżą tam mar​twi mię​dzy sto​sa​mi tru​pów, po​le​gli, by za​trzy​mać Urghu​lów. Za​da​niem il Torn​ji było wy​gra​nie tej bi​twy, a Va​lyn wo​lał​by od razu udać się do Sha​‐ ela, niż zmar​no​wać ofia​rę to​wa​rzy​szy ze swe​go Skrzy​dła. Zdjął pa​lec ze spu​‐ stu. Ada​re po​wie​dzia​ła, że gość jest ge​niu​szem, a są​dząc z ma​sa​kry w dole, ge​niusz był tam na​praw​dę po​trzeb​ny. Przez więk​szą część po​ran​ka Va​lyn le​żał ukry​ty na da​chu wie​ży, za​le​d​wie parę stóp od ke​na​ran​ga, słu​cha​jąc, jak ple​cie swo​ją sieć. Po​mi​mo ca​ło​ży​cio​‐ we​go woj​sko​we​go do​świad​cze​nia więk​szość wy​da​wa​nych roz​ka​zów wy​da​‐ wa​ła się Va​ly​no​wi po​zba​wio​na sen​su. Il Torn​ja po​rzu​cał po​zy​cje, któ​re po​‐ wi​nien utrzy​mać, i bro​nił tych, któ​re na​le​ża​ło po​rzu​cić. W jed​nej chwi​li wy​‐ sy​łał goń​ca z ja​kąś wia​do​mo​ścią, by parę chwil po​tem po​słać dru​gie​go lub wy​pu​ścić strza​łę z prze​ciw​nym roz​ka​zem. Zda​rza​ło się, że po​zwa​lał oto​czo​‐ nym Urghu​lom na uciecz​kę, a nie​kie​dy pa​ko​wał wła​snych lu​dzi w po​trzask. I za​bi​jał lu​dzi, za​bi​jał ich dzie​siąt​ka​mi i set​ka​mi, po​świę​ca​jąc całe od​dzia​ły, by wpa​da​ły w za​sta​wio​ne przez Urghu​lów pu​łap​ki, któ​re z wie​ży do​sko​na​le roz​po​zna​wał, ka​zał wal​czyć tam, gdzie mu​sie​li prze​grać, i ka​zał bro​nić stra​‐ co​nych po​zy​cji. Było to sza​leń​stwo, zu​peł​ne sza​leń​stwo. Ale było sku​tecz​ne. Va​lyn nie ro​zu​miał, ja​kim spo​so​bem, ale gdy słoń​ce wze​szło wy​so​ko, An​‐ nu​ryj​czy​cy za​czę​li zwy​cię​żać. Nie było żad​nej więk​szej prze​wa​gi, któ​ra mo​‐ gła o tym za​de​cy​do​wać, żad​ne​go wiel​kie​go, zwy​cię​skie​go ata​ku ani he​ro​icz​‐ nej obro​ny, choć im​po​nu​ją​cy był krąg śmier​ci, ja​kim oto​czy​ły się An​nick i Pyr​re, wal​cząc tak przez dłu​gie go​dzi​ny, za​nim zo​sta​ły ze​pchnię​te za bu​‐ dyn​ki i Va​lyn stra​cił je z oczu. Sta​rał się zro​zu​mieć sens roz​gry​wa​ją​cych się w dole scen, sens ich bez​gra​nicz​nej bru​tal​no​ści i cier​pie​nia. Po​wo​li za​czął jed​nak do​strze​gać wy​ła​nia​ją​cy się szer​szy wzo​rzec. An​nu​‐ ryj​czy​cy spy​cha​li Urghu​lów. Nic ke​na​ran​ga nie dzi​wi​ło, nic nie ro​bi​ło na nim wra​że​nia. Ani ma​sa​kra ca​łej kom​pa​nii łucz​ni​ków, ani atak Urghu​‐ lów na samą wie​żę, ani na​wet nie​ocze​ki​wa​ne przy​by​cie Ada​re. Va​lyn sta​rał się wy​ło​wić za​pach tego męż​czy​zny. Świat to​nął w odo​rze bło​ta, krwi i gro​‐ zy, ale od il Torn​ji nie do​bie​gał ża​den za​pach. Pach​niał jak ka​mień. Jak śnieg. Jak pust​ka. Gdy ke​na​rang oznaj​mił wresz​cie ko​niec bi​twy, Va​lyn osłu​piał. Na uli​cach w dole lu​dzie wciąż wrzesz​cze​li i umie​ra​li, bu​dyn​ki pło​nę​ły, a stal ude​rza​ła o stal. Wy​glą​da​ło to na wszyst​ko, tyl​ko nie na za​koń​cze​nie bi​twy, lecz wy​‐ raź​nie usły​szał, jak po​ni​żej il Torn​ja wsta​je, jak scho​dzą po scho​dach goń​cy i sy​gna​li​ści, za​my​ka​jąc za sobą zej​ścio​wą kla​pę.

A za​tem już czas, po​my​ślał, od​dy​cha​jąc po​wo​li i głę​bo​ko. Przy​ło​żył ucho do da​chu, na​słu​chu​jąc gło​sów lu​dzi pod spodem. Ada​re wciąż roz​ma​wia​ła z il Torn​ją i sły​szał też od​dech aedo​liań​czy​ka oraz szczęk jego zbroi, gdy się po​ru​szał. Atak mu​siał być szyb​ki i bru​tal​ny. Nie​ste​ty, ke​‐ na​rang prze​szedł na dru​gą stro​nę owal​nej po​sadz​ki. Va​lyn roz​wa​żał przez chwi​lę, czy prze​mie​ścić się na dru​gą stro​nę da​chu przed ze​sko​cze​niem na dół, lecz dach był chwiej​ny i skrzy​pią​cy. Każ​dy nie​po​trzeb​ny ruch mógł​‐ by go zdra​dzić. Ude​rze​nie z po​zy​cji, jaką te​raz zaj​mo​wał, ozna​cza​ło ko​niecz​‐ ność przedar​cia się przez gwar​dzi​stę. Va​lyn wo​lał​by go nie za​bi​jać, ale wo​‐ lał​by też, by wie​le in​nych rze​czy wy​glą​da​ło ina​czej. Czas na przy​go​to​wa​nie i prze​wi​dy​wa​nie mi​nął. Do​słow​nie kil​ka stóp ni​‐ żej stał męż​czy​zna, któ​ry za​bił mu ojca, któ​ry był od​po​wie​dzial​ny za rzeź mni​chów w Ashk’la​nie, za mor​der​stwo Amie i Ha Lin. Va​lyn miał wra​że​nie, że to wy​cze​ki​wa​nie trwa​ło bez koń​ca, lecz po​czuł te​raz, że się skoń​czy​ło. Ode​tchnął głę​bo​ko, za​ci​snął zęby i sko​czył. Aedo​liań​czyk zdą​żył za​blo​ko​wać pierw​sze ude​rze​nie w ostat​niej chwi​li, za​sta​wia​jąc opan​ce​rzo​ną ręką swo​ją szy​ję przed no​żem Va​ly​na. Żoł​nierz był by​stry. Za​miast się​gnąć po miecz, co da​ło​by Va​ly​no​wi czas na bły​ska​wicz​ne za​bi​cie go, osło​nił się ra​mie​niem, li​cząc, że zbro​ja po​wstrzy​ma nóż, i na​parł ca​łym cię​ża​rem, się​ga​jąc dło​nią do gar​dła Va​ly​na. — Ada​re! – krzyk​nął chra​pli​wie, wy​ba​łu​sza​jąc oczy. – Cof​nij się! Ucie​kaj na dół! Ktoś aedo​liań​czy​ka do​brze wy​szko​lił. Więk​szość wal​czą​cych zwy​kle ogra​ni​cza swo​je ata​ki, przyj​mu​jąc tyl​ko te cio​sy, z któ​rych moż​na się bez​‐ piecz​nie wy​le​czyć. Na​to​miast ten czło​wiek rzu​cił się na Va​ly​na z jed​nym tyl​‐ ko za​mia​rem: aby ode​pchnąć go bru​tal​nie w tył i dać Ada​re czas na uciecz​kę. Był to moc​ny, od​waż​ny atak. Sa​mo​bój​czy. Va​lyn okrę​cił się, pod​bi​ja​jąc dło​‐ nie żoł​nie​rza, wśli​znął się pod nie i we​pchnął mały szty​let pod nie​osło​nię​tą pa​chę. Ob​ró​cił go moc​no i wy​szarp​nął. Gwar​dzi​sta osu​nął się, wy​wra​ca​jąc oczy w górę, a z jego ust buch​nę​ła krew. Va​lyn rzu​cił szty​let za sie​bie, wy​cią​gnął mie​cze i wbił spoj​rze​nie w sto​ją​ce​go po dru​giej stro​nie ka​mien​ne​go pa​le​ni​ska męż​czy​znę. Ke​na​rang nie po​ka​zał po so​bie, że ten atak wy​warł na nim ja​kieś wra​że​‐ nie. A jed​nak, nim jesz​cze cia​ło Ful​to​na ude​rzy​ło o po​sadz​kę, już zdą​żył wy​‐ cią​gnąć z po​chwy miecz. Trzy​mał go przed sobą w ja​kiejś hy​bry​do​wej, ni​‐ skiej za​sta​wie, ja​kiej Va​lyn ni​g​dy jesz​cze nie wi​dział. Il Torn​ja prze​niósł spoj​rze​nie na mar​twe​go gwar​dzi​stę, po​tem na kla​pę wła​zu za nim, a wresz​‐ cie z po​wro​tem na Va​ly​na. Va​lyn wy​czu​wał do​cho​dzą​cy od Ada​re za​pach smut​ku i pa​ni​ki i czuł go głę​bo​ko w płu​cach. Od il Torn​ji nie do​bie​gał go ża​‐ den za​pach. Rów​nie do​brze mógł być wy​ku​ty z ta​kie​go sa​me​go ka​mie​nia jak po​sadz​ka pod jego sto​pa​mi. Wy​glą​dał na spo​koj​ne​go i czuj​ne​go, co do​‐ sko​na​le Va​ly​no​wi pa​so​wa​ło. Było to znacz​nie lep​sze niż bełt z ku​szy po​sła​ny w ser​ce. Już się go​to​wał, by zbu​rzyć ten spo​kój, od​rą​bu​jąc su​kin​sy​no​wi pal​‐

ce, ko​lej​no, je​den po dru​gim. — Va​lyn hui’Mal​ke​enian – po​wie​dział ke​na​rang. Jego głos był gład​ki jak wy​szczot​ko​wa​ny ak​sa​mit. Va​lyn już otwo​rzył usta, by od​po​wie​dzieć, lecz wy​bie​gła przed nie​go Ada​re i roz​ło​ży​ła sze​ro​ko ręce, jak​by jej szczu​płe ra​mio​na mo​gły za​trzy​mać mie​cze. — Nie, Va​ly​nie! – krzyk​nę​ła i spoj​rza​ła na sku​lo​ne na zie​mi cia​ło gwar​‐ dzi​sty. – Och, na słod​kie​go Sha​ela, Ful​to​nie! — Nie żyje – stwier​dził Va​lyn spo​koj​nym, bez​na​mięt​nym to​nem. — Nie – rzu​ci​ła Ada​re i prze​kro​czyw​szy ka​mien​ne pa​le​ni​sko, uklę​kła przy aedo​liań​czy​ku. – Nie! Dla​cze​go? Va​lyn nie spoj​rzał w dół, ale po​sły​szał, jak Ada​re dra​pie nie​po​rad​nie i bez​‐ ce​lo​wo po zbroi le​żą​ce​go, jak​by mo​gła od​na​leźć ranę i za​ta​mo​wać upływ krwi. — Mógł do tego na​le​żeć – stwier​dził Va​lyn, po​stę​pu​jąc krok na​przód. – To zna​czy do spi​sku. Ci lu​dzie, któ​rzy przy​szli po Ka​de​na, byli aedo​liań​czy​‐ ka​mi. — Nie na​le​żał do ni​cze​go – za​łka​ła. – Pró​bo​wał tyl​ko dbać o moje bez​pie​‐ czeń​stwo! — No do​brze, czy​li wie​dział, do cze​go się za​cią​gnął. Może był wi​nien, a może był nie​win​ny. Dużo nie​win​nych już zgi​nę​ło. — Po​peł​ni​łeś błąd, Va​ly​nie – po​wie​dział il Torn​ja, nie opusz​cza​jąc za​sta​‐ wy. Va​lyn zro​bił pół kro​ku w lewo i ke​na​rang ob​ró​cił się w ślad za tym ru​‐ chem, do​sto​so​wu​jąc kąt prze​chy​le​nia mie​cza. Va​lyn po​stą​pił dwa kro​ki w pra​wo i zno​wu il Torn​ja do​sto​so​wał swo​ją po​zy​cję ru​chem sub​tel​nym i pre​cy​zyj​nym. A więc tak. Po​tra​fił za​cho​wać spo​kój i znał się na wal​ce. — Po​peł​ni​łem mnó​stwo błę​dów, ale nie tym ra​zem – od​rzekł Va​lyn. – Za​‐ mor​do​wa​łeś na​sze​go ojca. Wy​rwa​łeś ser​ce An​nu​ro​wi, a ja wy​rwę two​je ser​‐ ce. — On ura​to​wał An​nur! – rzu​ci​ła Ada​re. – Tę wal​kę, tę bi​twę, to całe pa​‐ skudz​two… wy​gra​li​śmy dzię​ki nie​mu! — A te​raz, sko​ro już wy​gra​li​śmy – rzekł Va​lyn, nie spusz​cza​jąc oczu z ke​‐ na​ran​ga i ba​da​jąc jego re​ak​cje na drob​ne zmia​ny po​zy​cji – to z nim skoń​czy​‐ my. — A ty, Va​ly​nie? – za​py​tał il Torn​ja, prze​chy​la​jąc lek​ko gło​wę. – Gdzie by​‐ łeś, kie​dy po​ko​ny​wa​li​śmy Urghu​lów? – Tu wska​zał ge​stem na wciąż to​czą​cą się w dole bi​twę. – Jaką rolę ode​gra​łeś w ra​to​wa​niu An​nu​ru? — Cze​ka​łem na cie​bie. — A kie​dy tak cze​ka​łeś, lu​dzie umie​ra​li – wark​nę​ła Ada​re zza jego ple​‐ ców. – Cały czas się kry​łeś tam na gó​rze? To chy​ba coś wię​cej niż oso​bi​sta ze​‐ msta. — Nie mów mi o przy​glą​da​niu się, jak lu​dzie umie​ra​ją – od​ciął się Va​lyn,

pró​bu​jąc uspo​ko​ić na​głe drże​nie dło​ni. Wspo​mnie​nia ubie​głej nocy wy​peł​‐ ni​ły jego umysł. Przy​po​mniał so​bie wal​czą​ce​go na mo​ście La​itha, jego upa​‐ dek i włócz​nie, któ​re za​głę​bi​ły się w cia​ło. – Kie​dy ty się stro​iłaś i ba​wi​łaś w ce​sa​rzo​wą, ja prze​bi​ja​łem się przez pół tego pie​przo​ne​go kon​ty​nen​tu… — Zo​sta​łeś tu wy​sła​ny przez Dłu​gą Pięść – za​pro​te​sto​wa​ła Ada​re. – Przez dra​nia, któ​ry wła​śnie na​je​chał na​sze ce​sar​stwo. — To bez zna​cze​nia – po​wie​dział Va​lyn. – Je​stem tu​taj. I za​raz za​bi​ję two​‐ je​go ulu​bień​ca ge​ne​ra​ła. — Być może uznasz, że to jed​nak ma zna​cze​nie. Gdy po​znasz praw​dę – rzekł il Torn​ja. — Jaką praw​dę? – wark​nął Va​lyn. Nade wszyst​ko pra​gnął skoń​czyć z tym ga​da​niem, ale ga​da​nie da​wa​ło mu czas na wy​pró​bo​wa​nie i prze​stu​dio​wa​nie re​ak​cji ke​na​ran​ga. Wie​dział już, że il Torn​ja był nie tyl​ko ge​ne​ra​łem, ale i szer​mie​rzem. Je​śli miał go za​‐ bić, je​śli miał zy​skać pew​ność, że go za​bi​je, mu​siał wie​dzieć wię​cej. Gdzieś za jego ple​ca​mi wciąż pła​ka​ła Ada​re i wciąż pró​bo​wa​ła zna​leźć i za​mknąć ranę w cie​le Ful​to​na. Va​lyn nie zwra​cał uwa​gi na jej płacz. — Od​rzu​ci​łeś praw​dę już daw​no temu – po​wie​dział, znów ro​biąc krok i spraw​dza​jąc re​ak​cję il Torn​ji. – Od​rzu​ci​łeś, gdy za​bi​łeś nam ojca. — Cho​dzi o coś więk​sze​go niż wasz oj​ciec – od​parł ge​ne​rał. — Oszczę​dzaj od​dech. Ada​re już mi to mó​wi​ła. Po​trze​bu​je​my cię, że​byś zwy​cię​żył Urghu​lów, zwy​cię​żył Dłu​gą Pięść… — A nie za​sta​no​wi​łeś się przy​pad​kiem przez chwi​lę, gdzie twój przy​ja​‐ ciel Dłu​ga Pięść był przez całą tę krwa​wą bi​twę? – za​py​tał il Torn​ja. — Gdzie in​dziej – rzu​cił Va​lyn. – Kogo to ob​cho​dzi? — Mo​gło​by tro​chę obejść cie​bie, gdy​byś chciał oca​lić An​nur. — Już go oca​li​li​śmy. Tu​taj. Urghu​lo​wie zo​sta​li roz​bi​ci. Il Torn​ja się uśmiech​nął. Był to swo​bod​ny, bez​tro​ski uśmiech. Naj​wy​raź​‐ niej fakt, że stoi oko w oko z ket​tra​low​cem, nie ro​bił na nim wra​że​nia. — Wła​ściw​sze by​ło​by stwier​dze​nie, że to ja go oca​li​łem. Odłóż na chwi​lę te mie​cze, a ja ci po​wiem dla​cze​go. Wy​tłu​ma​czę, gdzie jest Dłu​ga Pięść. Va​lyn spró​bo​wał ni​skiej fin​ty. Il Torn​ja z ła​two​ścią zro​bił unik. — Jest w re​jo​nie Pasa – po​wie​dział ge​ne​rał. — To nie​moż​li​we – od​rzekł Va​lyn. – Mu​siał​by mieć ket​tra​la, żeby wy​do​‐ stać się poza gra​ni​ce pół​noc​nych atre​pii. — Ma coś lep​sze​go od pta​ka – od​parł wol​no il Torn​ja. – Ma ken​ta. Za​kła​‐ dam, że sły​sza​łeś o cse​striim​skich bra​mach? Może od bra​ta? Va​lyn sta​rał się nie za​ga​pić i za​cho​wać swo​bod​ny, go​to​wy umysł. Je​śli na​dej​dzie atak, to bę​dzie szyb​ki. — Do​wie​dzia​łem się od bra​ta tyl​ko tego, że je​dy​nie Shi​no​wie mogą uży​‐ wać bram. Nie wiem wie​le o Dłu​giej Pię​ści, ale mni​chem to on z pew​no​ścią nie jest. — Nie – od​rzekł il Torn​ja. – On jest bo​giem.

— Bzdu​ra – rzu​cił Va​lyn, tym ra​zem ro​biąc wy​pad. Il Torn​ja zbił go z ła​two​ścią. — Nie​ste​ty nie. — Bo​giem? – spy​ta​ła Ada​re gło​sem wy​so​kim i na​pię​tym jak stru​na, któ​‐ ra za chwi​lę ma pęk​nąć. Va​lyn czuł, jak pro​stu​je się za jego ple​ca​mi. — Me​sh​ken​tem, ści​śle rzecz uj​mu​jąc. Ke​na​rang zmie​rzył Va​ly​na wzro​kiem, uno​sząc brwi. — Na słod​kie świa​tło In​tar​ry – szep​nę​ła Ada​re. Va​lyn po​krę​cił gło​wą z po​li​to​wa​niem dla głu​po​ty sio​stry. Czuł co​raz więk​szą wście​kłość. — On kła​mie, Ada​re. Me​sh​kent… – Przez chwi​lę bra​ko​wa​ło mu słów. – Co, u li​cha, miał​by tu do ro​bo​ty Me​sh​kent, żeby brać udział w ja​kiejś nad​gra​‐ nicz​nej roz​ró​bie? — On was nie​na​wi​dzi – od​parł zwy​czaj​nie il Torn​ja. – Nie​na​wi​dzi wa​sze​‐ go ce​sar​stwa. Przed An​nu​rem ist​nia​ło tu sto ple​mion, a ty​sią​ce było roz​rzu​‐ co​nych mię​dzy Va​shen a Eri​droą, i wszyst​kie skła​da​ły co​dzien​ne ofia​ry z cier​pie​nia i prze​mo​cy swe​mu krwa​we​mu bogu. Twoi przod​ko​wie za​koń​‐ czy​li te prak​ty​ki. — Nie – wark​nął Va​lyn, za​ci​ska​jąc zęby. – Nie. Mam dość two​ich kłamstw i uspra​wie​dli​wień. Za​bi​łeś na​sze​go ojca. Il Torn​ja ski​nął gło​wą, lecz uniósł przy tym dłoń w ugo​do​wym ge​ście. — Po​zwól mi wy​ja​śnić. — Wy​ja​śnić? – rzu​cił Va​lyn, nie​mal dła​wiąc się tym sło​wem. – Wy​ja​śnić? Że​byś mógł za​truć mój umysł, tak jak zro​bi​łeś to z moją sio​strą? Że​byś mógł ze mnie zro​bić swo​je​go przy​mil​ne​go słu​gu​sa? I wy​ja​śnić mi, że oj​ciec mu​‐ siał umrzeć dla do​bra An​nu​ru? Opo​wia​dać mi baj​dy o ja​kimś głu​pim bogu, któ​ry two​im zda​niem bie​rze udział w tej wal​ce? Pie​przę two​je wy​ja​śnie​nia! Nim jesz​cze wy​po​wie​dział ostat​nie sło​wo, za​ata​ko​wał dwo​ma mie​cza​‐ mi, ude​rza​jąc po​dwój​nym mły​nem. Była to ko​lej​na pró​ba, ko​lej​ny test, ale il Torn​ja z ła​two​ścią spa​ro​wał oba cio​sy. — Nie zdo​łasz wy​grać, Va​ly​nie. Va​lyn za​re​ago​wał na to cho​ro​bli​wym, głu​chym śmie​chem, któ​ry na​wet w jego wła​snych uszach za​brzmiał nie​przy​jem​nie. — Do​praw​dy? – Zer​k​nął za sie​bie, gdzie Ada​re wciąż klę​cza​ła nad cia​łem po​le​głe​go aedo​liań​czy​ka. – Ten nędz​ny po​miot na​le​żał do wa​szych naj​lep​‐ szych. Był w peł​nej zbroi, a ja za​bi​łem go pod​ręcz​nym no​żem. Umiesz wal​‐ czyć mie​czem, ale ja je​stem z Ket​tra​lu. — Va​ly​nie – ode​zwa​ła się bła​gal​nie Ada​re. – Po​trze​bu​je​my go. Nie wiesz wszyst​kie​go. Nie po​wie​dzia​łam ci wszyst​kie​go! — Mo​żesz mi to po​wie​dzieć, kie​dy on już bę​dzie mar​twy. Na​tarł po​now​nie skrzy​dła​mi wia​tra​ka, któ​re prze​szły w rogi, po​tem w młyn, a po​tem płyn​nie w ko​lej​ne for​my. Jego cia​ło wy​ko​ny​wa​ło je pręd​ko

i pew​nie, bez udzia​łu umy​słu. I zno​wu il Torn​ja za​blo​ko​wał ata​ki, a je​den jego miecz wy​star​czył, by spa​ro​wać cio​sy obu mie​czy Va​ly​na, któ​ry jesz​cze raz się cof​nął. Ke​na​rang był do​sko​na​łym szer​mie​rzem, tak do​brym jak naj​‐ lep​si na Wy​spach. Va​lyn nie spo​dzie​wał się tego, ale i tak nie mia​ło to więk​‐ sze​go zna​cze​nia. Czuł się sil​ny i go​tów do wal​ki, a w jego ży​łach wrza​ła krew zmie​sza​na z krwią slar​ny. — Znaj​dę doj​ście – po​wie​dział. – Prę​dzej czy póź​niej. — Nie wol​no ci, Va​ly​nie – na​le​ga​ła Ada​re, mó​wiąc mu te​raz pro​sto do ucha. — Tyl​ko patrz – rzu​cił po​nu​ro. Oczy il Torn​ji po​wę​dro​wa​ły w lewo, ku Ada​re, lecz za​nim Va​lyn zdą​żył się ob​ró​cić, w jego boku za​głę​bił się nóż, go​rą​cy i zim​ny za​ra​zem, od​bie​ra​jąc mu mowę. Przez chwi​lę tyl​ko pa​trzył zdu​mio​ny, nie mo​gąc zro​zu​mieć. Jak… po​my​‐ ślał, pa​trząc na il Torn​ję, sta​ra​jąc się nie wy​pu​ścić z rąk mie​czy i utrzy​mać się na no​gach, choć całe cia​ło pra​gnę​ło osu​nąć się na zie​mię. Ada​re, uświa​do​mił so​bie, gdy cof​nę​ła się z łka​niem. Miał uczu​cie, jak​by wy​rwa​ła mu przy tym po​ło​wę wnętrz​no​ści. — Nie wol​no ci go za​bić, Va​ly​nie! – krzyk​nę​ła. – Po​trze​bu​ję go. Krzy​cza​ła da​lej, wciąż ści​ska​jąc nóż Va​ly​na w ręku, a jej kłyk​cie, tam gdzie nie zo​sta​ły spla​mio​ne krwią, były zu​peł​nie bia​łe. Krzy​cza​ła bez prze​‐ rwy, coś o mor​der​stwie i lo​jal​no​ści wo​bec ce​sar​stwa, z twa​rzą wy​krzy​wio​ną w gry​ma​sie żalu i wście​kło​ści. To nie ma sen​su. Ta myśl tłu​kła się w jego gło​wie. Chcia​łem ją prze​cież ura​‐ to​wać. Za​nim zdą​żył po​my​śleć coś jesz​cze, my​śli roz​wia​ły się jak chmu​ry na wie​trze. Wstrząs. Wpa​dał we wstrząs ura​zo​wy. Spró​bo​wał sku​pić się na bólu i go zro​zu​mieć. Dzię​ki nie​mu miał na czym się skon​cen​tro​wać i cze​go się trzy​mać, żeby nie stra​cić przy​tom​no​ści. Po​ni​‐ żej płu​ca, po​my​ślał ja​kąś czę​ścią świa​do​mo​ści. Po​ni​żej płu​ca, bo ina​czej bul​go​‐ tał​bym przy każ​dym od​de​chu. Od​rzu​cił je​den miecz i wci​snął pal​ce wol​nej ręki w ranę. Omal nie ze​mdlał, gdy prze​szył go ból. A jed​nak prze​bi​ła mię​śnie. Przy​pusz​czal​nie też wą​tro​bę. Żoł​nie​rze cza​sem prze​ży​wa​li rany za​da​ne w wą​‐ tro​bę. Ale nie​zbyt czę​sto. Po​czuł, że nogi ma jak z waty, i za​to​czył się nie​mal na kra​wędź wie​ży. — Skoń​czo​ne, Va​ly​nie – po​wie​dział il Torn​ja. – Od​rzuć dru​gi miecz, a my cię opa​trzy​my. Va​lyn po​krę​cił sła​bo gło​wą, de​spe​rac​ko ści​ska​jąc miecz. — Nie – mruk​nął. – To jesz​cze nie ko​niec. — Nie mo​żesz wal​czyć, Va​ly​nie – po​wie​dzia​ła Ada​re i wy​cią​gnę​ła w jego stro​nę za​krwa​wio​ną dłoń. Mia​ła czer​wo​ne, za​pła​ka​ne oczy. Łzy ście​ka​ły jej po po​licz​kach. – Po pro​stu odłóż miecz.

— Nie mo​żesz wy​grać – stwier​dził raz jesz​cze il Torn​ja. — Nie mu​szę – od​rzekł Va​lyn. Ke​na​rang za​wa​hał się, po czym po​krę​cił gło​wą. — Co to zna​czy? — Ka​den – szep​nął Va​lyn. Il Torn​ja po​tak​nął wol​nym ski​nie​niem gło​wy. — Gdzie on jest? Czy też pra​gnie mo​jej śmier​ci tak moc​no jak ty? Va​lyn po​krę​cił gło​wą, a jego war​gi roz​cią​gnę​ły się w uśmie​chu. — Ka​den w ni​czym nie jest do mnie po​dob​ny – od​parł. – Nie ma w so​bie gnie​wu. Nie ma po​śpie​chu. Jest rów​ny jak po​wierzch​nia mo​rza przed bu​rzą. – Nogi pod nim za​drża​ły. – Ka​den ni​ko​mu nie za​ufa. Nie po​peł​ni błę​dów. Od​‐ cze​ka tak dłu​go, jak bę​dzie trze​ba, a po​tem, któ​re​goś dnia, kie​dy bę​dziesz zmę​czo​ny lub od​prę​żo​ny, kie​dy za​po​mnisz za​ry​glo​wać drzwi albo gdy wy​‐ je​dziesz na kon​ną prze​jażdż​kę lub bę​dziesz pod​pi​sy​wał pa​pie​ry, do​pad​nie cię. Nie jest taki jak ja. Nie za​wie​dzie. Ke​na​rang za​ci​snął usta. — Va​ly​nie – ode​zwa​ła się Ada​re. – Ty nie ro​zu​miesz. Jesz​cze nie jest za póź​no. – Po​stą​pi​ła krok na​przód. — Tak – od​parł. – Jest. Zo​stał mu na ko​niec je​den ruch, jed​no pchnię​cie, za​nim upad​nie. Z gło​‐ śnym ry​kiem rzu​cił się na​przód, tnąc z góry mie​czem. Był to de​spe​rac​ki atak i il Torn​ja tak go wła​śnie po​trak​to​wał. Zbił miecz Va​ly​na w bok i spo​koj​‐ nym, nie​mal po​gar​dli​wym ru​chem mach​nął swo​im ostrzem. Va​lyn rzu​cił gło​wą w tył, ale za póź​no. Za​pa​dła ciem​ność, ciem​ność tak ab​so​lut​na jak w naj​głęb​szej ot​chła​ni Jamy Hul​la. A po​tem rów​na li​nia cię​cia w po​przek jego twa​rzy za​pie​kła jak ogniem. Moje oczy, uświa​do​mił so​bie mgli​ście. Ke​na​rang ciął go przez oczy, ośle​pił go. Va​lyn po​tknął się, nie​mal upadł, a po​tem ru​szył przed sie​bie z całą siłą, jaka mu po​zo​sta​ła, je​den krok w ciem​ność, po​tem dru​gi, aż wresz​cie nie było już ka​mie​ni pod no​ga​mi i ru​nął bez​wład​nie w dół, w zim​ne, ciem​ne fale bi​‐ ją​ce o ska​ły.

49

D

uszne po​wie​trze we wnę​trzu ka​pi​tu​la​rza Shi​nów prze​siąk​nię​te było słod​ka​wym odo​rem krwi i śmier​ci. Ka​de​no​wi przy​po​mniał się ubój kóz w Gó​rach Ko​ścia​nych, tyl​ko że tam od​by​wa​ło się to na ze​wnątrz, na czy​stym po​wie​trzu i w ja​snym świe​tle słoń​ca. Cia​sne po​miesz​cze​nia ka​‐ pi​tu​la​rza nie wpusz​cza​ły wie​le świa​tła, a jesz​cze mniej po​wie​trza. W cza​sie wal​ki ktoś kop​nął wiel​ki gar​nek fa​so​li, wy​wra​ca​jąc go w pa​le​ni​sko, i gę​sta mie​sza​ni​na drew​na, po​pio​łu i fa​so​lo​wej pap​ki wciąż skwier​cza​ła, za​snu​wa​‐ jąc dy​mem po​miesz​cze​nie. Nie​wie​le było wi​dać i trud​no było od​dy​chać. Cia​ła le​ża​ły wszę​dzie, były ich dzie​siąt​ki, po​wy​krę​ca​ne w dzi​wacz​nych po​zach lub usa​do​wio​ne pod ścia​na​mi, jak​by za​pa​dły w sen. Nie​któ​re z nich były nie​mal prze​po​ło​wio​ne, z wiel​ki​mi, zie​ją​cy​mi, po​szar​pa​ny​mi ra​na​mi, z in​nych zaś ży​cie ucie​kło przez cien​kie na​kłu​cia, rany nie więk​sze od Ka​de​‐ no​we​go kciu​ka. — Lu​dzie Adi​va – za​uwa​żył, marsz​cząc brwi na wi​dok tru​pów. – Sze​ściu lub sied​miu z nich na każ​de​go z tam​tych. Kiel kiw​nął gło​wą. — Ishie​no​wie zna​ją się na tej ro​bo​cie i do​brze przy​go​to​wa​li swo​ją za​‐ sadz​kę. Tri​ste roz​glą​da​ła się wo​kół, za​sła​nia​jąc dło​nią usta i nos i bro​niąc się przed za​du​chem, od któ​re​go zbie​ra​ło się jej na wy​mio​ty. Od​kąd usły​sza​ła o zdra​dzie mat​ki, pra​wie się nie od​zy​wa​ła. Zra​zu Ka​den chciał, by zo​sta​ła ra​‐ zem z Ga​bri​lem, ale gdy po​wie​dział, że za​mie​rza się ro​zej​rzeć w po​szu​ki​wa​‐ niu cia​ła Adi​va, rysy jej stę​ża​ły i oznaj​mi​ła, że też pój​dzie. — To mój oj​ciec i je​śli zgi​nął, chcę to zo​ba​czyć na wła​sne oczy – po​wie​‐ dzia​ła. Szan​se były ni​kłe. Ka​den nie znał na​wet ćwier​ci ce​sar​skich gwar​dzi​stów, ale nie wy​da​wa​ło się praw​do​po​dob​ne, by Adiv wziął oso​bi​ście udział w tym ata​ku. Ka​den na​le​gał na​wet, by za​cze​kać z wej​ściem do zmro​ku, w ra​zie gdy​‐ by rad​ca przy​cza​ił się gdzieś przy pla​cu i ob​ser​wo​wał z ukry​cia tlą​cy się ka​‐ pi​tu​larz. W żad​nej z prze​szu​ka​nych izb nie zna​leź​li Adi​va. Nie było też Ekhar​da Ma​to​la. Nie​obec​ność obu męż​czyzn mar​twi​ła Ka​de​na i w mia​rę za​pusz​cza​nia się

w głąb ka​pi​tu​la​rza czuł, jak co​raz bar​dziej ro​śnie w nim na​pię​cie. — Ma​tol jest spryt​nym, nie​bez​piecz​nym wo​jow​ni​kiem – po​wie​dział Kiel, jak​by usły​szał jego my​śli. – Bar​dzo moż​li​we, że uciekł. — Je​że​li Ma​tol wciąż żyje, to cała ak​cja była na próż​no – rzekł Ka​den. — Prze​cią​gnę​ła jed​nak szlach​tę na two​ją stro​nę – za​uwa​żył Cse​striim. — To była tyl​ko część mego pla​nu. Mia​łem na​dzie​ję, że Adiv z Ishie​na​mi wy​nisz​czą się wza​jem​nie. Sko​ro tak się nie sta​ło i Ma​tol wciąż żyje, mam po​‐ waż​ny pro​blem. Za​ło​żą po​ste​run​ki przy ken​ta i unie​moż​li​wią mi prze​cho​‐ dze​nie przez bra​my. — Moż​li​we, że sko​rzy​stał z tego ken​ta, by uciec – stwier​dził Kiel. – Ta bra​‐ ma bar​dziej na​le​ży do sie​ci ce​sar​skiej niż do sie​ci Ishie​nów, ale Ishie​no​wie o niej wie​dzą. Ka​den ski​nął po​sęp​nie gło​wą. Już wcze​śniej uwzględ​niał moż​li​wość, że Ishie​no​wie uciek​ną przez bra​mę, i na tym po​le​ga​ła wada jego pla​nu, lecz miał za​ra​zem na​dzie​ję, że chęć poj​ma​nia go, w po​łą​cze​niu z szo​kiem spo​wo​‐ do​wa​nym po​ja​wie​niem się żoł​nie​rzy Adi​va, oszo​ło​mi ich i od​bie​rze zdol​‐ ność do zor​ga​ni​zo​wa​ne​go od​wro​tu. Li​czył też na to, że Ma​tol oso​bi​ście bę​‐ dzie do​wo​dzić za​sadz​ką. Był to jesz​cze je​den do​wód praw​dzi​wo​ści po​rze​ka​‐ dła Shi​nów: Na​dzie​ja jest naj​prost​szą dro​gą do cier​pie​nia. — Gdzie jest ken​ta? – za​py​tał. Kiel zgiął pa​lec, wska​zu​jąc na pod​ło​gę. — Na dole. Ka​den się za​wa​hał. — Ktoś może tam cze​kać. Mo​gli wró​cić. Tri​ste jed​nak wy​su​nę​ła się na​przód. — Ja idę – oznaj​mi​ła. – Mu​szę to zo​ba​czyć. Za​nim zdą​żył ją za​trzy​mać, po​bie​gła w dół po scho​dach. † Krót​ko po zej​ściu do piw​ni​cy zo​sta​li za​ata​ko​wa​ni. Ka​den spraw​dzał po dro​‐ dze każ​dą wnę​kę w ścia​nie, uno​sząc wy​so​ko la​tar​nię, i na​słu​chi​wał od​gło​su kro​ków. Nie usły​szał nic i nic nie zo​ba​czył, po​czuł tyl​ko na​gły ból w tyle gło​‐ wy i upadł, ude​rza​jąc naj​pierw gło​wą o ścia​nę, a po​tem twa​rzą o po​sadz​kę. Krew za​la​ła mu usta. Mgli​ście uświa​do​mił so​bie, że przy​gryzł ję​zyk, ale nie było cza​su, by się tym mar​twić. Gdy usi​ło​wał ze​brać my​śli, któ​re roz​pły​‐ nę​ły się jak ła​wi​ca pło​chli​wych ry​bek, wo​kół nie​go trwa​ła szar​pa​ni​na. Tri​ste krzy​cza​ła, lecz po chwi​li umil​kła. Ka​den spró​bo​wał pod​nieść się na nogi, ale coś prze​wró​ci​ło go zno​wu. Ja​kiś cię​żar przy​gniótł go w krzy​żu i do​ci​snął do zie​mi. Otwo​rzył oczy i uj​rzał Kie​la wal​czą​ce​go z ja​kąś zbroj​ną po​sta​cią, lecz po chwi​li Cse​striim rów​nież zna​lazł się na zie​mi. Wszyst​ko to sta​ło się zbyt szyb​ko, by Ka​den zo​rien​to​wał się, co się dzie​je, ale twa​rzy Ekhar​da Ma​to​la, któ​ry klęk​nął obok nie​go, nie dało się po​my​lić

z żad​ną inną. Ma​tol pa​trzył na nie​go sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma, uma​za​ny krwią. — Pa​mię​tasz jesz​cze nie​któ​re z tych rze​czy, któ​re ro​bi​li​śmy tej two​jej dziw​ce? – za​py​tał ści​szo​nym, dzi​kim gło​sem. – Ogień? Odłam​ki szkła? Ka​den nie otwie​rał ust, sku​pia​jąc się głów​nie na tym, by oce​nić roz​miar pu​łap​ki, w któ​rą wpa​dli. Poza Ma​to​lem były tam jesz​cze czte​ry po​sta​cie, z któ​rych jed​na przy​gnia​ta​ła bu​tem ple​cy Ka​de​na, a dru​ga po​chy​la​ła się nad Kie​lem kil​ka stóp da​lej. Ma​tol trzy​mał w ręku cse​striim​ski na​czal. — Włócz​nia Tana – wy​krztu​sił Ka​den. Ishien po​krę​cił gło​wą. — Już nie. — Gdzie on jest? Wszyst​ko z nim w po​rząd​ku? — Sam mo​żesz go spy​tać, gdy wró​ci​my do Ser​ca – za​re​cho​tał Ma​tol. – Choć może mieć pew​ne pro​ble​my z od​po​wia​da​niem. — Ma​tol, mu​si​my ru​szać – wtrą​cił je​den z męż​czyzn. Za​le​d​wie parę chwil za​ję​ło im zwią​za​nie Kie​lo​wi rąk za ple​ca​mi. Cse​‐ striim chwiał się lek​ko, ale czuł się le​piej niż Tri​ste, któ​ra le​ża​ła bez​wład​nie w miej​scu sty​ku ścia​ny z po​sadz​ką. Ma​tol skrzy​wił się, a po​tem po​tak​nął ski​‐ nie​niem. — Weź​cie dziew​czy​nę – po​wie​dział, wska​zu​jąc ją włócz​nią. – Bę​dzie​my bez​piecz​ni do​pie​ro wte​dy, gdy przej​dzie​my przez ken​ta. Chwi​lę póź​niej Ka​den po​czuł, że ręce ła​pią go za ubra​nie i uno​szą w górę. Ishie​no​wie nie za​da​wa​li so​bie tru​du, by go zwią​zać, co było ko​lej​nym zna​‐ kiem po​gar​dy, jaką dla nie​go ży​wi​li; przy​tknię​to mu jed​nak do gar​dła krót​ki nóż. — Idź – syk​nął Ma​tol. Ka​den ru​szył z miej​sca. Prze​szli kil​ka​na​ście kro​ków ko​ry​ta​rzem, skrę​ci​li w krót​kie przej​ście, a w koń​cu ze​szli ko​lej​ny​mi scho​da​mi. Gdy we​szli do ma​łe​go po​miesz​cze​nia o ocie​ka​ją​cych wil​go​cią ka​mien​nych ścia​nach, Ma​tol za​trzy​mał go gwał​‐ tow​nie. — Ken​ta jest tuż przed nami. Pew​nie ze​chcesz się przy​go​to​wać. Ka​den pa​trzył tępo przed sie​bie. Szok po prze​ży​tym ata​ku tak bar​dzo wy​‐ trą​cił go z rów​no​wa​gi, że osią​gnię​cie va​nia​te zda​ło mu się nie​moż​li​we. Gdy​‐ by nie ostrze​że​nie, wstą​pił​by w bra​mę i zo​stał uni​ce​stwio​ny. — Nie wiem, czy zdo​łam – od​parł spo​koj​nie. Ma​tol tyl​ko prych​nął i moc​niej przy​ci​snął nóż, aż na skó​rze po​ja​wi​ła się krew. — Ach, va​nia​te – za​du​mał się. – Me​to​dy Shi​nów są dużo bar​dziej… ludz​‐ kie od na​szych, ale mają swo​je ogra​ni​cze​nia. Mu​sisz uwieść pust​kę, po​za​le​‐ cać się do niej. – Wy​dął po​gar​dli​wie war​gi. – Nasz spo​sób nie zna​lazł po​wa​‐ ża​nia u mni​chów. – Tu wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ale efek​tów nie da się pod​‐ wa​żyć.

W mro​ku, kil​ka kro​ków przed nimi, wid​nia​ło ken​ta: smu​kły łuk od​bi​ja​ją​‐ cy świa​tło lam​py pod dziw​ny​mi ką​ta​mi. Męż​czy​zna wlo​ką​cy Tri​ste, nie​zna​‐ ny Ka​de​no​wi, prze​rzu​cił ją so​bie przez ra​mię i prze​szedł bez chwi​li wa​ha​nia. Kil​ka ude​rzeń ser​ca póź​niej prze​pchnię​to przez bra​mę Kie​la. Ka​den usi​ło​wał od​na​leźć w so​bie bez​kre​sną, pu​stą prze​strzeń transu, przy​wo​łać pta​ka, któ​ry wpro​wa​dzał go tam wcze​śniej, lecz tym ra​zem ptak nie chciał do nie​go przy​‐ le​cieć. Wo​łał go, lecz ptak ucie​kał. Pró​bo​wał osią​gnąć va​nia​te, lecz na próż​‐ no. Ma​tol ob​ser​wo​wał go z głod​nym uśmie​chem. — Mamy chy​ba mały kło​po​cik z uwol​nie​niem się? Spo​kój nie przy​cho​dzi tak ła​two, jak by się chcia​ło, co? Rze​kł​szy to, na​parł czub​kiem noża jesz​cze moc​niej. Ka​den po​czuł, jak krew spły​wa mu na oboj​czyk, a po​tem ni​żej, na pierś. — Niech ból cię nie roz​pra​sza – za​re​cho​tał Ma​tol. – Szko​da by​ło​by nie móc się te​raz sku​pić. Ból. Ka​den za​nu​rzył się w tym uczu​ciu, jesz​cze moc​niej na​parł na ostrze, aż prze​ni​kli​wy ból ob​jął mu całą szy​ję i do​szedł aż do szczę​ki. Ma​tol po​py​chał go w stro​nę ken​ta, lecz Ka​den kon​cen​tro​wał się tyl​ko na swo​im bólu, ob​ser​‐ wo​wał, jak roz​ra​sta się ni​czym ro​śli​na, któ​rej zie​lo​ne pędy wni​ka​ją w szcze​‐ li​ny jego umy​słu, roz​sa​dza​jąc kon​struk​cje my​śli. Ma​tol coś mó​wił, lecz Ka​‐ den nie zwra​cał na nie​go uwa​gi, po​zwa​la​jąc, by ból prze​pły​nął prze​zeń na wskroś, wy​my​wa​jąc wszyst​kie emo​cje, aż po​zo​sta​ła tyl​ko roz​le​gła pust​ka va​nia​te. Otwo​rzył oczy, uj​rzał ma​ja​czą​ce przed sobą ken​ta i wstą​pił w nie. Ishie​no​wie cze​ka​li tam, o krok za bra​mą, ale pil​no​wa​li Kie​la i Tri​ste. Ka​‐ den nie po​zo​sta​wił im cza​su na re​ak​cję. Rzu​cił się ku nim, ude​rza​jąc ca​łym im​pe​tem w pierś naj​bliż​sze​go męż​‐ czy​zny. W cią​gu jed​ne​go ude​rze​nia ser​ca po​sły​szał, jak Tri​ste krzy​czy, a Ma​‐ tol klnie i oba te gło​sy, po​zba​wio​ne wszel​kie​go sen​su we​wnątrz va​nia​te, zla​‐ ły się ze sobą i z krzy​kiem mew nad gło​wa​mi oraz z od​gło​sem ude​rzeń fal o ska​ły. W cią​gu tej krót​kiej chwi​li zdą​żył po​czuć cie​pło słoń​ca jak pla​śnię​cie dło​nią o skó​rę. Ko​lej​ne pół ude​rze​nia ser​ca trwa​ło, gdy tam​ten spró​bo​wał go ode​pchnąć, a Ka​den ob​jął go cia​sno ra​mio​na​mi i po​wlókł, cią​gnąc i za​pie​‐ ra​jąc się no​ga​mi, aż wy​pa​dli przez naj​bliż​sze ken​ta, to wła​śnie, przed któ​rym ostrze​gał Kiel, a któ​re pro​wa​dzi​ło do Pa​ła​cu Brza​sku. Ishien prze​szedł przez nie pierw​szy, ty​łem, w ja​kiś spo​sób utrzy​mu​jąc rów​no​wa​gę i pró​bu​jąc zwa​lić Ka​de​na z nóg. Ka​den czuł, jak męż​czy​zna się ob​ra​ca, rzu​ca broń, uno​si rękę i za​mie​rza, bio​rąc za​mach, któ​ry lada mo​‐ ment miał skoń​czyć się ude​rze​niem. Ka​den miał już pew​ność, że za chwi​lę znaj​dzie się na zie​mi, lecz Ishie​no​wi tej chwi​li za​bra​kło. Go​rą​ce słoń​ce mi​‐ gnę​ło jesz​cze, gdy przez nie​wi​dzial​ną po​wierzch​nię ken​ta wpa​dli do wnę​trza ka​mien​nej kom​na​ty oświe​tlo​nej z obu stron bla​skiem po​chod​ni i strze​żo​nej przez kil​ku​na​stu lu​dzi, z któ​rych przy​naj​mniej po​ło​wa trzy​ma​ła w rę​kach

ku​sze. Na jed​no ude​rze​nie ser​ca za​pa​dła ci​sza. Po​tem wy​strze​li​ły z kusz pierw​‐ sze beł​ty i do​pie​ro po nich roz​le​gły się ostrze​gaw​cze okrzy​ki, lecz pierw​sza, zwie​rzę​ca re​ak​cja wal​ki była szyb​sza niż zro​zu​mie​nie. Kil​ka beł​tów mu​sia​ło prze​le​cieć mimo, lecz Ka​den wy​wnio​sko​wał po wstrzą​sach, że co naj​mniej dwa tra​fi​ły w cia​ło jego prze​ciw​ni​ka. Męż​czy​zna nie wy​dał żad​ne​go krzy​ku, jęk​nął tyl​ko, jak​by się za​wa​hał, po czym osu​nął się, gdy sta​lo​we gro​ty wbi​ły się głę​bo​ko w jego cia​ło. Ka​den nie po​czuł nic – ani ulgi, ani stra​chu, ani ra​‐ do​ści – bo we​wnątrz pust​ki nie było emo​cji. Osią​gnął je​den cel. Po​zo​sta​ły jesz​cze inne. Pręd​ko ode​pchnął od sie​bie mar​twe cia​ło, bły​ska​wicz​nie ro​zej​‐ rzał się po okrą​głej kom​na​cie przy​le​głej do ken​ta, po czym cof​nął się z po​‐ wro​tem przez bra​mę w ośle​pia​ją​ce słoń​ce. Nie było go tam za​le​d​wie przez parę ude​rzeń ser​ca, lecz wszyst​ko się zmie​ni​ło. Czło​wiek, któ​re​go Ka​den wcią​gnął przez bra​mę, a któ​ry le​żał te​raz mar​twy w kom​na​cie pod Pa​ła​cem Brza​sku, był tym, któ​ry pil​no​wał Kie​la. Zna​czy​ło to, przy​naj​mniej przez chwi​lę, że Cse​striim był wol​ny. Miał zwią​‐ za​ne za ple​ca​mi ręce, lecz nie prze​szko​dzi​ło mu to w do​sko​cze​niu do pierw​‐ szej bra​my wio​dą​cej do ka​pi​tu​la​rza i pod​cię​ciu nóg Ma​to​lo​wi, gdy tyl​ko ten się uka​zał. Był to nie​udol​ny atak i do​wód​ca Ishie​nów wła​śnie się pod​no​sił, wy​szcze​‐ rzyw​szy wście​kle zęby, lecz pod​czas upad​ku wy​pu​ścił z rąk na​czal Tana. Ka​‐ den pod​niósł go pręd​ko i po​czuł w dło​niach gład​ką i chłod​ną po​wierzch​nię jego trzo​nu. Prze​moc prze​bu​dzi​ła Tri​ste, któ​ra za​czę​ła wić się na ra​mie​niu Ishie​na jak poj​ma​ne zwie​rzę, wrzesz​cząc i dra​piąc, gry​ząc i szar​piąc. Ishien był wiel​ki, ale wy​glą​da​ło na to, że na​gle po​ja​wi​ła się u Tri​ste ta sama bru​tal​‐ na siła, dzię​ki któ​rej pod​czas prze​słu​cha​nia w Umar​łym Ser​cu zła​ma​ła Ma​to​‐ lo​wi rękę. Ka​den okrą​żał ich, chłod​ny i da​le​ki w tran​sie swe​go va​nia​te, roz​wa​ża​jąc wszyst​kie moż​li​wo​ści. Na​czal był za​bój​czą bro​nią w rę​kach Tana, ale on nie wie​dział na​wet, któ​rym koń​cem ude​rzyć. Każ​da pró​ba za​ata​ko​wa​nia straż​‐ ni​ka Tri​ste mo​gła rów​nie do​brze zra​nić dziew​czy​nę, jak Ishie​na. Ka​den wy​‐ pa​try​wał ja​kiejś oka​zji, lecz wi​dział je​dy​nie sza​lo​ny wir rąk i mio​ta​ją​ce​go się cia​ła. Nie było do​brze. Nie był Va​ly​nem ani Pyr​re. Mni​si, ra​zem wzię​ci, nie po​sia​da​li na​wet jed​ne​go mie​cza. W An​nu​rze prze​trwał je​dy​nie dla​te​go, że na​uczył się wy​ko​rzy​sty​wać siłę jed​nych wro​gów prze​ciw​ko dru​gim: lu​‐ dzi Adi​va prze​ciw​ko Ishie​nom, ary​sto​kra​tów prze​ciw​ko ce​sar​skim gwar​‐ dzi​stom, żoł​nie​rzy po jed​nej stro​nie ken​ta prze​ciw​ko każ​de​mu, kogo uda się tam we​pchnąć. Stra​te​gia ta spraw​dza​ła się do tej chwi​li. W zie​lo​nym krę​gu tra​wy na wy​spie, z urwi​ska​mi opa​da​ją​cy​mi do mo​rza ze wszyst​kich stron, nie moż​na już było ro​bić żad​nych sztu​czek ani uni​ków. Nad​szedł czas wal​ki, a Ka​den o wal​ce nie wie​dział nic. — Zmie​ni​łem zda​nie – po​wie​dział Ma​tol. – Nie za​bio​rę cię do Umar​łe​go Ser​ca, że​byś gnił tam ze swo​im na​uczy​cie​lem. Wy​pru​ję ci fla​ki już tu​taj.

Po​chy​lił się i nie spusz​cza​jąc oczu z Ka​de​na, się​gnął po miecz po​rzu​co​ny przez swe​go za​bi​te​go to​wa​rzy​sza. Dru​gi Ishien prze​su​nął się. Obaj trzy​ma​li ob​na​żo​ne mie​cze i mie​li drę​twy wy​raz twa​rzy. Va​nia​te, po​my​ślał Ka​den. Nie tyl​ko on był tu​taj w tran​sie. Wszy​scy po​zo​sta​wa​li w va​nia​te, wszy​scy z wy​jąt​kiem Tri​ste, któ​ra mio​ta​ła się te​raz w dwój​na​sób. Gdy Ma​tol prze​mó​wił, Kiel przy​su​nął się bli​żej Ka​de​na. — Prze​tnij mi wię​zy – po​wie​dział, zer​ka​jąc przez ra​mię na wę​zły liny krę​pu​ją​cej mu dło​nie. Ma​tol wska​zał mie​czem na Ka​de​na. — Za​mor​do​wa​łeś mo​je​go czło​wie​ka, żeby po​móc tej nie​ludz​kiej kre​atu​‐ rze, i na​dal mu po​ma​gasz. Tań​czysz, jak on ci za​gra, jak bez​mó​zga lal​ka. Wsa​dzę to że​la​stwo w two​je cia​ło i będę pa​trzył, jak się wi​jesz. Po​wi​nie​neś mi po​dzię​ko​wać, bo uwol​nię cię spod jego wpły​wu. Ka​den nie zwró​cił na nie​go uwa​gi, tyl​ko od​wró​cił się, by prze​ciąć po​wróz na rę​kach Kie​la. Ostrze na​cza​la roz​ci​na​ło z ła​two​ścią szorst​kie włók​na. Już po chwi​li obaj cie​szy​li się wol​no​ścią. Ka​den się za​wa​hał, lecz po se​kun​dzie wrę​czył włócz​nię Kie​lo​wi. — Po​tra​fisz się tym po​słu​żyć? Cse​striim wziął ją do ręki i spoj​rzał na nią uważ​nie. — Mi​nę​ły już set​ki lat – po​wie​dział, ob​ra​ca​jąc włócz​nią spraw​nym, wy​‐ ćwi​czo​nym ru​chem – ale pa​mięć jest moc​na. Kiel wy​su​nął się przed Ka​de​na, za​blo​ko​wał ude​rze​nie Ma​to​la i na​gle szan​‐ se się od​wró​ci​ły. Ma​tol za​ci​snął szczę​ki. Naj​wy​raź​niej był tego sa​me​go zda​‐ nia co Ka​den. — Bil​lick – po​wie​dział, zwra​ca​jąc się do dru​gie​go z po​zo​sta​łych żoł​nie​rzy – za​wo​łaj tam​tych. Są za bra​mą do Ca​val​ti​nu. Mo​żesz wró​cić za dwa​dzie​ścia od​de​chów. Ka​den nie miał po​ję​cia, gdzie leży Ca​val​tin ani któ​ra bra​ma do nie​go pro​‐ wa​dzi, ale nie mia​ło to więk​sze​go zna​cze​nia. Gdzieś bli​sko, cał​kiem bli​sko, cze​ka​ło wię​cej Ishie​nów, może całe dzie​siąt​ki, do​brze uzbro​jo​nych i go​to​‐ wych do wal​ki. Je​śli się po​ja​wią, nie bę​dzie uciecz​ki. Był to pro​sty fakt, praw​‐ dzi​wy jak nie​bo nad ich gło​wa​mi. Bil​lick po​biegł przez traw​nik, wbiegł w jed​ną z bram i znik​nął. Tri​ste wy​ko​rzy​sta​ła ten mo​ment, by ugryźć w szy​‐ ję swe​go prze​śla​dow​cę, i ko​rzy​sta​jąc z chwi​li, gdy ry​cząc, skrę​cił się z bólu, wy​rwać mu się z ob​jęć. Ma​tol za​klął, po​trzą​snął gło​wą, po czym splu​nął na tra​wę. Tri​ste w pa​‐ nicz​nej uciecz​ce nie​mal na nie​go wpa​dła, a on po​stą​pił krok na​przód, pod​‐ niósł miecz i ciął z po​tęż​nym za​ma​chem. Ka​den pa​trzył bez​rad​nie, jak miecz opa​da na gło​wę Tri​ste, lecz Kiel oka​zał się szyb​szy. Bły​ska​wicz​nie wsu​nął na​czal pod ostrze i zbił ude​rze​nie Ma​to​la w bok ku zie​mi. Gdy Cse​striim cof​‐ nął włócz​nię, skła​da​jąc się do ko​lej​ne​go cio​su, Tri​ste się za​chwia​ła. Ka​den spo​dzie​wał się, że znów uciek​nie, by unik​nąć ostrza, lecz za​miast tego Tri​ste rzu​ci​ła się pro​sto na Ma​to​la. Owi​nę​ła go ra​mio​na​mi, wcze​pi​ła mu się pal​ca​‐

mi w ple​cy i z ocza​mi otwar​ty​mi sze​ro​ko jak dwa słoń​ca, z dzi​ką fu​rią i stra​‐ chem na twa​rzy, za​czę​ła cią​gnąć go ze sobą. — Złaź ze mnie, ty bez​dusz​na dziw​ko – wark​nął Ma​tol. Wy​krę​cał się, lecz nie mógł się uwol​nić. Nie mógł pod​nieść mie​cza, bo ręka trzy​ma​ją​ca miecz przy​ci​śnię​ta była do boku i unie​ru​cho​mio​na w ob​ję​ciu Tri​ste. — To ty od​rzu​ci​łeś swo​ją du​szę – wy​dy​sza​ła dziew​czy​na. Nie, uświa​do​mił so​bie Ka​den, to nie jest Tri​ste. Wy​stra​szo​ne dziec​ko, któ​‐ re pła​ka​ło w na​mio​cie w Ashk’la​nie, znik​nę​ło, po​now​nie za​stą​pio​ne przez ko​bie​tę, któ​ra parę ty​go​dni wcze​śniej zgru​cho​ta​ła Ma​to​lo​wi rękę. Ishien był od niej star​szy, wyż​szy i sil​niej​szy, lecz ja​kimś cu​dem Tri​ste wlo​kła go ze sobą, zmu​sza​jąc do co​fa​nia. Wi​dać było na​pię​te mię​śnie jej nóg, na​‐ brzmia​łe ścię​gna ko​lan i szyi. Co naj​dziw​niej​sze, uśmie​cha​ła się, roz​chy​la​jąc war​gi i dy​sząc z wy​sił​ku. — Ostrze​ga​łam cię – mó​wi​ła gło​sem twar​dym jak wy​po​le​ro​wa​ny ka​‐ mień – że ten dzień na​dej​dzie. Ma​tol opie​rał się, klął i co​fał. Tri​ste pcha​ła go w stro​nę ken​ta i przez chwi​‐ lę Ka​de​no​wi zda​wa​ło się, że roz​po​znał jej plan, że dziew​czy​na za​mie​rza za​‐ wlec Ishie​na i we​pchnąć tam, gdzie prze​szy​ją go beł​ty kusz, tak samo jak tam​te​go Ishie​na. Plan spraw​dził się raz, dla​cze​go nie miał​by spraw​dzić się zno​wu. A jed​nak ona wlo​kła go do in​nej bra​my, tej, któ​ra wio​dła z po​wro​‐ tem do ka​pi​tu​la​rza Shi​nów. — Nie, Tri​ste – za​wo​łał, ma​cha​jąc w stro​nę bra​my pro​wa​dzą​cej do pa​ła​‐ cu. – To nie ta! To tam​ta! Nie zwra​ca​ła na nie​go uwa​gi. — Od​rzu​ci​łeś swo​ją du​szę – po​wta​rza​ła. – My​śla​łeś, że uda ci się ją wy​pa​‐ lić dzię​ki wa​szym wstręt​nym ry​tu​ałom i głu​piej wie​rze w po​tę​gę bólu. – Wy​buch​nę​ła śmie​chem, gło​śnym gar​dło​wym. – Ból nic nie zna​czy. — Po​ka​żę ci ból, ty dziw​ko. Dwaj po​zo​sta​li Ishie​no​wie ru​szy​li ku bra​mie, lecz Kiel był szyb​szy. Za​stą​‐ pił im dro​gę i za​gro​ził na​cza​lem. — Po​ka​żę ci ból taki, że nie uwie​rzysz – wark​nął Ma​tol. Upu​ścił miecz, uwol​nił rękę i spró​bo​wał się​gnąć nią do jej gar​dła. — A ty, mały i sła​by czło​wiecz​ku, bę​dziesz zdu​mio​ny tym, w co ja wie​‐ rzę. Pal​ce Ma​to​la za​ci​snę​ły się na jej szyi, lecz Tri​ste tyl​ko się uśmiech​nę​ła, a po​tem przy​cią​gnę​ła go do sie​bie i wpi​ła się usta​mi w jego war​gi. Ka​den pa​‐ trzył oszo​ło​mio​ny, jak owi​ja go moc​no swo​im uści​skiem i z za​mknię​ty​mi oczy​ma, jak​by w za​chwy​cie, przy​warł​szy do nie​go bio​dra​mi, z usta​mi na ustach, pro​wa​dzi w eks​ta​zie ni​czym ko​chan​ka. Na​wet wte​dy, gdy jego usta otwo​rzy​ły się pod po​ca​łun​kiem, Ishien wciąż pró​bo​wał ją du​sić, jak​by od​po​wia​da​jąc na ja​kiś zwie​rzę​cy zew, star​szy niż nie​na​wiść. Tri​ste zła​pa​ła jego dru​gą rękę, wy​krę​ci​ła ją i po​pchnę​ła go w tył, w głąb ken​ta…

Ma​tol szarp​nął się jak tra​fio​ny no​żem, spró​bo​wał krzyk​nąć, wy​rwać się, ale ręka Tri​ste trzy​ma​ła go z tyłu za szy​ję. Wy​rwał rękę z ken​ta, lecz nie było już ręki, tyl​ko pu​sty ogry​zek cia​ła z dwo​ma okrą​gły​mi śla​da​mi ko​ści w środ​‐ ku, od​cię​ty jak ostrym ta​sa​kiem. Ko​ści, cia​ło. A po​tem fon​tan​na krwi. Tri​ste cof​nę​ła się na chwi​lę, pa​trząc, jak Ma​tol się mio​ta. — Nie myśl o bólu – szy​dzi​ła piesz​czo​tli​wym gło​sem – myśl o przy​jem​‐ no​ści. Są​dzi​łeś, że wy​pa​li​łeś ją ze swej du​szy, lecz ja ci ją przy​wra​cam. Po​tem jej usta znów spo​czę​ły na jego ustach, szu​ka​jąc cze​goś, pró​bu​jąc, a jej pierś na​par​ła na jego pierś. Znów po​pchnę​ła go ku bra​mie. Cof​nął się, jego noga prze​kro​czy​ła nie​wi​dzial​ną stre​fę i za​chwiał się, jak​by po tam​tej stro​nie ktoś wy​kop​nął ją spod nie​go. Tri​ste unio​sła go, przy​cią​gnę​ła do ust, w ra​mio​na, w swój strasz​li​wy uścisk. Noga znik​nę​ła. Obo​je, Ma​tol i Tri​ste, ską​pa​ni byli we krwi, lecz ona wciąż go trzy​ma​ła i nie chcia​ła pu​ścić. Ma​tol wił się w jej ob​ję​ciach, ale nie było już wia​do​mo, czy pró​bu​je uciec i czy w ogó​le był​by do tego zdol​ny. Ka​‐ den pa​trzył, zna​la​zł​szy się nie​mal w szo​ku na gra​ni​cy va​nia​te, jak Tri​ste wali do​wód​cą Ishie​nów o bocz​ny słup bra​my, przy​ci​ska go cia​łem, ob​ra​ca, ła​pie w dole za spodnie, ude​rza jesz​cze dwa razy o ka​mień i wsu​wa no​ga​mi w głod​ną pust​kę bra​my. Krę​go​słup Ma​to​la wy​giął się w łuk, gło​wa opa​dła w tył, przez cia​ło prze​bie​gły kon​wul​sje, se​ria krót​kich spa​zmów, aż wresz​cie Tri​ste rzu​ci​ła go na zie​mię. Wy​sta​wa​ło z bra​my nie​wie​le wię​cej niż gło​wa i frag​ment kor​pu​su. To, co zo​sta​ło, wy​glą​da​ło bar​dziej jak krwa​wy bef​sztyk niż czło​wiek. Tri​ste była ską​pa​na we krwi, jak​by go​dzi​na​mi sta​ła na krwa​‐ wym desz​czu, ale nie zwra​ca​ła uwa​gi na czer​wo​ne stru​my​ki ście​ka​ją​ce jej z twa​rzy i pal​ców. Po​pa​trzy​ła na Ma​to​la z twar​dym, nie​prze​nik​nio​nym wy​‐ ra​zem oczu, po czym ob​li​za​ła war​gi z krwi. — Tri​ste? – po​wie​dział Ka​den, wciąż usi​łu​jąc zro​zu​mieć to, co przed chwi​lą zo​ba​czył. Po​krę​ci​ła gło​wą i spoj​rza​ła nań sze​ro​ko otwar​ty​mi, pu​sty​mi oczy​ma. — Co? Za​nim jed​nak Ka​den zdą​żył od​po​wie​dzieć, z bra​my w od​le​głym ką​cie wy​spy wy​bie​gła gru​pa Ishie​nów. Był ich przy​naj​mniej tu​zin; wszy​scy mie​li na so​bie weł​nia​ne swe​try i skó​rza​ne ku​bra​ki, a w rę​kach dzier​ży​li mie​cze, łuki i ku​sze. Ka​den roz​po​znał kil​ka twa​rzy, ale in​nych ni​g​dy do​tąd nie wi​‐ dział. Li​czy​ła się prze​wa​ga li​czeb​na. Tri​ste nie zdo​ła​ła​by wy​trą​cić ich wszyst​kich z va​nia​te i prze​pchnąć przez bra​my. — Tu​taj! – krzyk​nął Bil​lick, przy​wo​łu​jąc ich ge​stem. – Otocz​cie ich. Gdy po​ja​wi​li się Ishie​no​wie, Ka​den stra​cił na​dzie​ję na od​zy​ska​nie wol​no​‐ ści. Po​czu​ciu po​raż​ki nie to​wa​rzy​szył jed​nak smu​tek. Nie czuł też stra​chu. — Na​szpi​kuj​cie ich beł​ta​mi i strza​ła​mi – wo​łał da​lej Ishien. – Ale strze​laj​‐ cie tyl​ko w nogi. Chcę ich tyl​ko oka​le​czyć, nie za​bić. Spoj​rzał po​now​nie na mi​zer​ne szcząt​ki, któ​re nie​daw​no były Ma​to​lem, po czym uniósł miecz, jak​by chciał spraw​dzić jego cię​żar. Naj​wy​raź​niej nie

spie​szy​li się zbyt​nio i sta​ran​nie wy​bie​ra​li cele, ale też nie za​mie​rza​li zwle​kać zbyt dłu​go z wy​pusz​cze​niem beł​tów. — Szyb​ko za ken​ta – mruk​nął Kiel, wska​zu​jąc ręką. Ka​den zro​zu​miał i ra​zem z Tri​ste pręd​ko okrą​żył bra​mę i zna​lazł się za nią w tej sa​mej chwi​li, gdy za​gra​ły cię​ci​wy. Sześć strzał po​mknę​ło w ich stro​nę, po czym… znik​nę​ło w pu​st​ce ken​ta. Bra​ma była tar​czą, ale po​zo​sta​‐ wa​ła nie​ru​cho​ma. Po chwi​li Ka​den uj​rzał, jak Ishie​no​wie roz​dzie​la​ją się i bie​gną ku bo​kom bra​my. Tuż za jego ple​ca​mi wy​spa się koń​czy​ła, opa​da​jąc stro​mym urwi​skiem ku ostrym ska​łom i fa​lom w dole. W tę stro​nę nie było uciecz​ki. — Mu​si​my wejść w bra​mę – stwier​dził. — Pa​ła​co​wi kusz​ni​cy – od​rze​kła Tri​ste, roz​cią​ga​jąc war​gi w gry​ma​sie ozna​cza​ją​cym uśmiech. Z twa​rzą i usta​mi ską​pa​ny​mi we krwi wy​glą​da​ła na po​stać z ja​kie​goś kosz​ma​ru. — Je​ste​śmy te​raz za bra​mą – od​parł Ka​den, czu​jąc szum w gło​wie. – Znaj​‐ dzie​my się za nią po dru​giej stro​nie. Ken​ta bę​dzie mię​dzy nami a straż​ni​ka​‐ mi. Osło​ni nas. Spoj​rzał na Kie​la, a Cse​striim ski​nął gło​wą. — Do​pó​ki się nie po​ła​pią i nie prze​su​ną – mruk​nął. — Nie do​sta​ną mnie – po​wie​dzia​ła Tri​ste, pa​trząc na Ishie​nów głod​ny​mi oczy​ma. – Ni​g​dy mnie nie do​sta​ną. — Na​sze szan​se po dru​giej stro​nie bra​my są ra​czej ni​kłe – stwier​dził Kiel. — Tak czy owak są ni​kłe – od​parł Ka​den. – W tym mo​men​cie za​mie​sza​‐ nie nam sprzy​ja. Za​nim zdą​ży​li po​wie​dzieć coś wię​cej, Tri​ste rzu​ci​ła wy​zy​wa​ją​cy okrzyk i wbie​gła w ken​ta. Ka​den wa​hał się chwi​lę, spraw​dza​jąc gra​ni​ce swe​go va​nia​te. Było tuż pod po​wierzch​nią jego umy​słu i drża​ło jak po​wierzch​nia wody, na któ​rą opad​‐ nie liść, ale trans trwał. Jesz​cze raz zer​k​nął w stro​nę Ishie​nów i ru​szył za Tri​‐ ste. W ka​mien​nej kom​na​cie pa​no​wał zu​peł​ny cha​os. Męż​czyź​ni wy​krzy​ki​‐ wa​li do sie​bie ja​kieś roz​ka​zy, wy​ma​chi​wa​li bro​nią i mie​rzy​li z kusz. Gdy Ka​‐ den uka​zał się w bra​mie, ha​łas wzmógł się, od​bi​ja​jąc się echem od ścian i ni​‐ skie​go skle​pie​nia, i ze wszyst​kich stron roz​le​gły się krzy​ki stra​chu, gnie​wu i zmie​sza​nia. Kusz​ni​cy znów wy​pu​ści​li grad beł​tów, któ​re znik​nę​ły bez śla​‐ du, ze​tknąw​szy się z po​wierzch​nią ken​ta. Kiel zni​żył na​czal, trzy​ma​jąc go w po​go​to​wiu parę cali od bra​my. — Ishie​no​wie mają trud​ny wy​bór – po​wie​dział gło​sem tak spo​koj​nym, jak​by roz​wa​żał, co przy​go​to​wać na ko​la​cję. – My cze​ka​my z tej stro​ny, a straż​ni​cy z tam​tej, i do​brze o tym wie​dzą. — Nas jest tyl​ko tro​je – od​parł Ka​den. — Ale już tu​taj je​ste​śmy, co daje nam pew​ną prze​wa​gę – rzekł Kiel. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca nic się nie dzia​ło. Pa​ła​co​wi żoł​nie​rze z wy​sił​‐

kiem na​cią​ga​li kor​ba​mi ku​sze i osa​dza​li w nich nowe beł​ty, a ich do​wód​ca wy​krzy​ki​wał do nich bez​sen​sow​ne ko​men​dy. Ka​den roz​glą​dał się po cia​‐ snym wnę​trzu w po​szu​ki​wa​niu ja​kiejś dro​gi uciecz​ki, ale ni​cze​go nie wy​pa​‐ trzył. Kom​na​ta mia​ła tyl​ko dzie​sięć kro​ków śred​ni​cy i wszyst​ko wska​zy​wa​‐ ło na to, że znaj​do​wa​ła się głę​bo​ko pod zie​mią. Je​dy​ną dro​gą wyj​ścia z niej był wą​ski ko​ry​tarz, ob​sta​wio​ny te​raz szpa​le​rem żoł​nie​rzy i kusz​ni​ków z mie​cza​mi u pasa. Ko​ry​tarz albo ken​ta. Żoł​nie​rze czy Ishie​no​wie. Nie było do​brych roz​wią​‐ zań. Ka​den się​gnął za sie​bie i wy​cią​gnął z kin​kie​tu w mu​rze po​chod​nię. Była to głu​pia broń, ale sko​ro już miał bro​nić się przed mie​cza​mi, to czuł się le​piej z nią niż z go​ły​mi rę​ko​ma. — Cze​ka​my na Ishie​nów – po​wie​dział po​nu​ro. – Przyj​mą na sie​bie przy​‐ naj​mniej część ata​ku. Kie​dy wej​dą do środ​ka, my spró​bu​je​my przejść przez ken​ta z po​wro​tem na wy​spę i miej​my na​dzie​ję, że zdo​ła​my ja​koś prze​drzeć się obok tych, któ​rych może tam zo​sta​wi​li. Kiel ski​nął gło​wą, lecz Tri​ste się nie po​ru​szy​ła. Sta​ła, utkwiw​szy spoj​rze​‐ nie w ja​kimś cie​niu po​ru​sza​ją​cym się w mrocz​nym ko​ry​ta​rzu. Ka​den zmru​‐ żył oczy. Wy​glą​da​ło na to, że jest to jesz​cze je​den żoł​nierz, ktoś nad​cho​dzą​cy sa​mot​nie z ko​szar lub sal po​wy​żej. A po​tem po​stać po​ja​wi​ła się w świe​tle. — Mój oj​ciec – szep​nę​ła, prę​żąc ręce wzdłuż bo​ków i za​ci​ska​jąc dło​nie w pię​ści. Adiv jak zwy​kle spra​wiał ta​kie wra​że​nie, jak​by wi​dział wszyst​ko przez swo​ją opa​skę i pa​trzył każ​de​mu pro​sto w oczy. Rad​ca przyj​rzał się im, po czym ge​stem we​zwał do sie​bie żoł​nie​rzy, któ​rzy byli pod jego do​wódz​‐ twem. — Na​przód – roz​ka​zał sro​gim to​nem. – Za​bić ich. Gwar​dzi​ści pa​ła​co​wi zdą​ży​li zro​bić kil​ka kro​ków w ich stro​nę, kie​dy przez ken​ta wy​pa​dli pierw​si Ishie​no​wie. Za​trzy​ma​li się na chwi​lę we​wnątrz bra​my, aby przy​zwy​cza​ić oczy. Żoł​nie​rze też się za​trzy​ma​li, po czym ru​nę​li na​przód z krzy​kiem. Na​stęp​ne chwi​le były czy​stym sza​leń​stwem. Gdy​by nie ken​ta, któ​re osła​nia​ło ich przed naj​gor​szą prze​mo​cą, Ka​den, Tri​ste i Kiel w cią​gu paru chwil zo​sta​li​by po​cię​ci na sztu​ki. Więk​szość Ishie​nów sta​wi​ła czo​ło ata​ko​wi pa​ła​co​wych żoł​nie​rzy, jed​nak dwóch lub trzech od​wró​ci​ło się, szu​ka​jąc swo​ich ofiar. Kiel ciął jed​ne​go w szy​ję, a dru​gie​mu pod​ciął ścię​gna ko​la​no​we, rzu​ca​jąc go na zie​mię. Ka​den pchnął le​żą​ce​go po​chod​nią w twarz, koń​cząc jego krzyk. Nie ba​czył przy tym na odór spa​lo​ne​go cia​ła. — Cof​nąć się – ryk​nął Adiv, prze​krzy​ku​jąc pa​nu​ją​cy har​mi​der. – Wra​cać! Nie​któ​rzy z gwar​dzi​stów cof​nę​li się, ale inni, w od​po​wie​dzi na ko​men​dę, zno​wu ude​rzy​li na Ishie​nów. Ka​den usły​szał na​gle strasz​li​wy ha​łas, ni​ski, nie​ubła​ga​ny od​głos zgnia​ta​nia ska​ły o ska​łę, jaki sły​szał już set​ki razy w gó​‐ rach, gdy gra​ni​ty ocie​ra​ły się o sie​bie pod​czas wio​sen​nych od​wil​ży, gdy wiel​kie skal​ne blo​ki od​ry​wa​ły się z urwisk i zsu​wa​ły w dół gra​ni, grzmot skal​nych mas zgnia​ta​ją​cych drze​wa i roz​bi​ja​ją​cych gła​zy, miaż​dżą​cych

wszyst​ko pod sobą. Spoj​rzał w górę i uj​rzał, jak ka​mien​ne skle​pie​nie chwie​je się, a sta​ran​nie do​pa​so​wa​ne blo​ki trą o sie​bie i w dół sy​pie się pył za​sy​pu​ją​cy mu oczy i wy​peł​nia​ją​cy płu​ca. — Wra​cać! – za​wo​łał zno​wu Adiv. Ka​den sły​szał jego głos, ale sa​me​go krwio​pij​cy do​strzec nie mógł. Ukry​‐ wał się gdzieś za chmu​rą pyłu i w mro​ku ko​ry​ta​rza. Gdy tak wy​tę​żał wzrok, by doj​rzeć, co się dzie​je po dru​giej stro​nie bra​my, po​tęż​ny głaz, dzie​się​cio​‐ krot​nie cięż​szy od czło​wie​ka, ode​rwał się i osu​nął na Ishie​nów, roz​gnia​ta​jąc dwóch i unie​ru​cha​mia​jąc trze​cie​go oraz blo​ku​jąc ken​ta. Ka​den zer​k​nął na Kie​la. — Co się dzie​je? – za​py​tał. Spoj​rze​nie Kie​la było uważ​ne i sku​pio​ne. — Krwio​pij​ca – od​parł. – Pró​bu​je nas zmiaż​dżyć. Ka​den za​marł w osłu​pie​niu. Kil​ka po​chod​ni zga​sło. Szczy​ty ścian dy​go​ta​‐ ły. Trud​no było po​wie​dzieć, jaka masa ka​mie​nia wisi nad ich gło​wa​mi, ale blo​ki z ko​leb​ko​we​go skle​pie​nia spa​da​ły już prak​tycz​nie wszę​dzie. Wszę​dzie, tyl​ko nie nad ich gło​wa​mi. Ka​den spoj​rzał w górę, zdu​mio​ny, że wciąż żyją. — Ucie​kaj​cie – wark​nę​ła Tri​ste zdu​szo​nym od na​pię​cia gło​sem. Ka​den od​wró​cił się. Mia​ła roz​sze​rzo​ne oczy, otwar​te usta i dy​sza​ła z wy​sił​ku, a jej pierś uno​si​ła się i opa​da​ła, jak​by wła​śnie prze​bie​gła Pę​tlę Kru​ków. Na jej czo​‐ le per​li​ły się kro​ple potu, któ​re ście​ka​ły jej po twa​rzy, mie​sza​jąc się na niej z krwią Ma​to​la. – Ru​szaj​cie. Ka​den zno​wu spoj​rzał w górę. — Chodź. To wszyst​ko za​raz ru​nie. — Wiem, głup​ta​sie – jęk​nę​ła. – To ja trzy​mam to w gó​rze. Nie było już cza​su na pa​trze​nie i za​da​wa​nie py​tań. Ka​den zła​pał ją za ra​‐ mię, rzu​cił po​chod​nię w dusz​ny, py​li​sty pół​mrok przed sobą i po​bie​gli. Gdy do​tar​li do wyj​ścia, trzę​sła się już cała kom​na​ta, a ka​mie​nie, więk​sze od jego gło​wy, pa​da​ły wo​kół jak grad, kru​sząc po​sadz​kę. — Szyb​ciej – rzu​cił Kiel, prze​śli​zgu​jąc się przed nich, z na​cza​lem w po​go​‐ to​wiu. Ko​ry​tarz też za​czy​nał się wa​lić. Grzmot i huk za​głu​sza​ły wszyst​kie inne od​gło​sy. Ni​g​dzie nie było śla​du Adi​va i jego lu​dzi. Przed nimi było tyl​ko sto kro​ków ka​mien​ne​go ko​ry​ta​rza koń​czą​ce​go się scho​da​mi. Żad​nych straż​ni​‐ ków. Nie było ta​kiej po​trze​by, sko​ro Adiv za​mie​rzał wła​śnie zwa​lić im wszyst​ko na gło​wy i po​grze​bać ich pod gru​za​mi. Tri​ste po​bie​gła, po​ty​ka​‐ jąc się, tuż za Kie​lem, a gdy Ka​den ru​szył za nią, ja​kiś odła​mek ka​mie​nia ude​‐ rzył go w ple​cy i rzu​cił na zie​mię, bu​rząc jego va​nia​te. Przedar​ły się do nie​go ból i strach, wraz z go​rą​cym, krwa​wym po​czu​ciem wła​snej śmier​tel​no​ści. Nie mo​gąc na​wet krzyk​nąć, pa​trzył, jak Tri​ste z Kie​lem do​bie​ga​ją do scho​‐ dów, po czym za​czął wsta​wać, uświa​do​miw​szy so​bie do​pie​ro, że upadł. Wcią​gnął po​wie​trze, nie​mal dła​wiąc się uno​szą​cym się wszę​dzie py​łem, po​tem ode​tchnął po raz dru​gi. Każ​de po​ru​sze​nie płuc od​zy​wa​ło się ostrym

bó​lem w ple​cach. Coś pę​kło tam w środ​ku, może że​bro, ale nie miał cza​su się nad tym za​sta​na​wiać. Gdy za​bra​kło Tri​ste, któ​ra mo​gła​by pod​trzy​mać skle​‐ pie​nie ko​ry​ta​rza, wszyst​ko roz​pa​da​ło się w gru​zy. Ka​den ja​koś po​ko​nał ból i z tru​dem pod​niósł się na nogi. Było to czter​dzie​ści sześć naj​dłuż​szych kro​ków w jego ży​ciu, ale gdy do​‐ tarł na wyż​szy po​dest scho​dów, tu​nel prze​stał się trząść. Sły​szał jesz​cze w dole po​je​dyn​cze spa​da​ją​ce ka​mie​nie, lecz od​głos ten był stłu​mio​ny, czę​‐ ścio​wo przez od​le​głość, a czę​ścio​wo przez inne, gło​śniej​sze od​gło​sy do​bie​ga​‐ ją​ce z przo​du. Męż​czyź​ni krzy​cze​li w cią​gną​cym się da​lej ko​ry​ta​rzu. Do​bie​‐ ga​ły stam​tąd roz​dzie​ra​ją​ce wrza​ski i łka​nia. Ka​den po​stą​pił krok na​przód, ze​brał się na od​wa​gę i spoj​rzał w głąb. Ka​mie​nie ską​pa​ne były we krwi. Kil​ka kro​ków przed nim le​żał pod ścia​ną zmiaż​dżo​ny żoł​nierz. Da​lej na​stęp​ny i jesz​cze je​den. Z ro​sną​cym lę​kiem Ka​den kuś​ty​kał na​przód, sta​ra​jąc się za​pa​no​wać nad bó​lem pod że​bra​mi i szyb​kim ło​mo​ta​niem ser​ca. Pró​bo​wał ze​brać my​śli. Byli w Pa​ła​cu Brza​sku albo pod nim. Adiv za​brał swo​ich lu​dzi, ale ktoś ich za​bi​jał. Kiel umiał po​słu​gi​wać się na​cza​lem, lecz to nie był Kiel. Ka​den przyj​‐ rzał się na​stęp​ne​mu le​żą​ce​mu cia​łu. Twarz była zu​peł​nie zgnie​cio​na, wbi​ta w głąb nie​mal do tyl​nej ścia​ny czasz​ki. Nie do​ko​na​ła​by tego żad​na broń. Tri​ste. To mu​sia​ła być ona. Gdy Adiv spró​bo​wał za​wa​lić skle​pie​nie, ona pod​trzy​ma​ła je w gó​rze. Po​dob​nie jak jej oj​ciec, była krwio​pij​czy​nią, i to po​‐ tęż​ną. I coś we​wnątrz niej wy​rwa​ło się spod kon​tro​li. Zdwo​ił wy​si​łek i przy​spie​szył kro​ku, skrę​cił za je​den za​łom ko​ry​ta​rza, po​‐ tem za dru​gi, mi​nął jesz​cze kil​ka​na​ście tru​pów, aż wil​got​ny, zim​ny za​pach ka​mie​nia za​czął ustę​po​wać po​wie​wom świe​że​go po​wie​trza. Skrę​cił za ostat​ni za​łom i sta​nął jak wry​ty. Trzy​dzie​ści kro​ków da​lej, pod pro​wa​dzą​‐ cym na ze​wnątrz łu​kiem drzwi, na tle ja​sne​go po​łu​dnio​we​go słoń​ca, z roz​‐ po​star​ty​mi na boki ra​mio​na​mi, jak​by chcia​ła ob​jąć wszyst​ko ja​kimś strasz​‐ li​wym uści​skiem, sta​ła Tri​ste. Da​lej wi​dać było ogień i dym i sły​chać było krzy​ki, lecz Tri​ste była nie​ru​cho​ma jak ka​mień. Ka​den uj​rzał na​gle, jak z wnę​ki muru w po​ło​wie dłu​go​ści ko​ry​ta​rza wy​cho​dzi Adiv. Na​wet nie spoj​‐ rzał na Ka​de​na. Całą uwa​gę sku​pił na cór​ce. Szedł ku niej, a klin​ga noża w jego dło​ni po​ły​ski​wa​ła od​bi​tym bla​skiem słoń​ca. Ka​den ru​szył bie​giem na​przód. Nie mu​siał sta​rać się biec ci​cho, by ukryć od​głos swo​ich kro​ków, bo ogłu​sza​ją​ce wrza​ski i ha​łas na ze​wnątrz tłu​mi​ły wszyst​kie dźwię​ki na​wet we​wnątrz ko​ry​ta​rza. Był to więc zwy​kły bieg, wy​‐ ścig, któ​re​go staw​ką było ży​cie Tri​ste, a cho​ciaż Ka​den nie znał się na wal​ce, nie wie​dział nic o woj​nie ani o po​li​ty​ce, to przy​naj​mniej umiał bie​gać. Bie​gał całe ży​cie; bie​gał głod​ny, bie​gał po ciem​ku, bie​gał po​ka​le​czo​ny, tak więc i te​‐ raz, za​gry​zł​szy z bólu zęby, po​biegł. Wpadł na Adi​va kil​ka kro​ków przed wyj​ściem, kil​ka kro​ków od Tri​ste, i z im​pe​tem oba​lił go na po​sadz​kę. Ból prze​szył mu ple​cy, ale ból nie miał te​‐ raz zna​cze​nia. Miał tyl​ko parę chwil, mniej niż parę chwil, za​nim krwio​pij​ca

od​wró​ci się i ro​ze​rwie go na strzę​py. Ka​den od​na​lazł jego dłoń z no​żem i spró​bo​wał przy​ci​snąć ją do gar​dła Adi​va. Był od rad​cy sil​niej​szy, ale tam​ten miał w so​bie zwie​rzę​cą za​cie​kłość i Ka​den nie mógł wy​rwać mu rę​ko​je​ści. Wy​krzy​wił się, po​my​ślaw​szy o bólu, a po​tem zła​pał dło​nią za na​gie ostrze, czu​jąc, jak stal wci​na mu się w skó​rę, ścię​gna i ko​ści. Nie zwra​ca​jąc uwa​gi na krew i na​gły bez​wład pal​ców, do​ci​skał nóż co​raz bli​żej cia​ła Adi​va, opló​tł​szy no​ga​mi kor​pus krwio​pij​cy. Do​pchnął go bli​żej i jesz​cze bli​żej. Rad​ca za​klął, wark​nął ja​kieś sło​wa i na​gle Ka​den po​czuł, że prze​gry​wa tę wal​kę, jak​by Adi​vo​wi po​mo​gła w zma​ga​niach ja​kaś nie​wi​dzial​na ręka. Prze​gry​wał. Nie wie​dział, jak po​ko​nać za​klę​cie krwio​pij​cy. Nie​ocze​ki​wa​nie, zu​peł​nie znie​nac​ka, cia​ło męż​czy​zny zwiot​cza​ło. Ka​den spoj​rzał zdu​mio​ny, po czym od​su​nął je na bok i zo​ba​czył sto​ją​ce​go nad nim Kie​la, któ​ry po​grą​‐ żył na​czal w ple​cach rad​cy. Po​czuł chwi​lo​wy przy​pływ eu​fo​rii, lecz wy​raz twa​rzy Kie​la go uspo​ko​ił. — Pręd​ko – po​wie​dział, się​ga​jąc ręką, by po​móc mu wstać na nogi. – To Tri​ste. Ka​den po​krę​cił gło​wą, nie ro​zu​mie​jąc. — Co ta​kie​go? — Za​bi​ja ich. — Kogo za​bi​ja? — Wszyst​kich. Gdy Ka​den do​biegł do drzwi, było już po wszyst​kim. Lu​dzie wciąż pła​ka​li, pło​mie​nie wciąż biły w nie​bo, lecz Tri​ste opu​ści​ła ra​mio​na. Sta​ła sztyw​no jak ma​rio​net​ka, jak​by całe jej cia​ło za​wi​sło na jed​nej nie​zwy​kle cien​kiej stru​‐ nie. — Tri​ste? – po​wie​dział ostroż​nie, kła​dąc jej ła​god​nie dłoń na ra​mie​niu. Od​wró​ci​ła się do nie​go z oczy​ma pu​sty​mi jak mgła i nie od​po​wie​dzia​ła. — Co ty zro​bi​łaś? – za​py​tał. — Nie wiem. – Jej sło​wa były mrocz​ne, cięż​kie jak ołów. – Nie wiem. W jej gło​sie nie było stra​chu, nie było zmar​twie​nia, tyl​ko wiel​ka, nie​zgłę​‐ bio​na bez​rad​ność. Ka​den ujął w dło​nie jej twarz i spoj​rzał w oczy. Nie uj​rzał w nich nic, a kie​dy cof​nął dło​nie, ona za​chwia​ła się i osu​nę​ła na po​sadz​kę. Ka​den chciał klęk​nąć przy niej, lecz Kiel za​wo​łał go do skle​pio​nych łu​ko​wo drzwi. — Le​piej się ro​zej​rzyj – po​wie​dział. Ka​den za​wa​hał się, po czym wy​kuś​ty​kał z cie​nia na słoń​ce. Przez dłuż​szą chwi​lę nie wie​dział, na co pa​trzy. Kiel co praw​da mó​wił, że ken​ta pro​wa​dzi do Pa​ła​cu Brza​sku, a wi​dok gwar​dzi​stów z pew​no​ścią to po​twier​dzał, lecz Ka​den nie roz​po​znał le​żą​ce​go przed nim, po​czer​nia​łe​go od ognia dzie​dziń​ca. Wid​nia​ło na nim kil​ka skrę​co​nych drzew, wszyst​kie w ogniu, kil​ka​dzie​siąt mar​twych ciał i dru​gie tyle ran​nych i umie​ra​ją​cych. Mury ogra​ni​cza​ją​ce tę małą prze​strzeń były osma​lo​ne, a przy​naj​mniej je​den bu​dy​nek spa​lo​ny zu​peł​nie. Do​pie​ro gdy się ob​ró​cił, uj​rzał przed sobą sto​ją​ce po bo​kach dwie

bliź​nia​cze wie​że, Iwo​ny i Żu​ra​wia, a z tyłu, nad nimi, jak ja​sna igli​ca wbi​ta głę​bo​ko w brzuch nie​ba, wzno​si​ła się Włócz​nia In​tar​ry. Ro​zej​rzał się uważ​niej po dzie​dziń​cu. Ze​wsząd do​bie​ga​ły kosz​mar​ne skar​gi ran​nych oraz stu​kot bu​tów zbie​ra​ją​cych się gwar​dzi​stów. Ka​den wi​‐ dział, jak wbie​ga​ją na dzie​dzi​niec z unie​sio​ny​mi włócz​nia​mi, po czym sta​ją nie​ru​cho​mo. Wol​no pod​niósł oczy i wy​pro​sto​wał ple​cy. Po​wró​cił do swe​go pa​ła​cu, do domu swe​go ojca i swo​jej ro​dzi​ny. Je​śli miał​by tu umrzeć, nie​chaj umrze z otwar​ty​mi oczy​ma, sto​jąc pew​nie na no​gach. Do​wód​ca gwar​dii pa​trzył w osłu​pie​niu. Po​tem zaś, ku zdu​mie​niu Ka​de​‐ na, padł na ko​la​na. Jego lu​dzie po​ru​szy​li się za nim nie​pew​nie. Po​wie​trze było gę​ste od dymu i go​rą​ce od wciąż bu​cha​ją​cych pło​mie​ni, ale sko​ro on mógł ich wi​dzieć, to oni mo​gli wi​dzieć jego, i po​wo​li, je​den po dru​gim, do​strze​ga​li. Po ko​lei pa​da​li na ko​la​na i do​ty​ka​li czo​łem za​krwa​wio​nych płyt dzie​dziń​ca. Przez chwi​lę dłu​gą jak wiecz​ność sły​chać było trza​ska​nie pło​‐ mie​ni i jęki ran​nych. Po​tem zaś, jak ni​ski szum wzbie​ra​ją​cej rze​ki, roz​le​gły się gło​sy: — Sła​wi​my wiel​kie​go Syna Świa​tła, Bez​kre​sny Umysł Świa​ta, Mia​rę Rze​‐ czy i Straż​ni​ka Bram. Ka​den po​czuł, jak​by się du​sił, jak​by zbie​ra​ło mu się na wy​mio​ty. Miał ocho​tę paść na ka​mie​nie dzie​dziń​ca i pła​kać. Ale Shi​no​wie na​uczy​li go stać, choć​by na​wet cia​ło od​ma​wia​ło po​słu​szeń​stwa. Na​uczy​li go pa​trzeć na świat bez łez. — Sła​wi​my wszy​scy – mó​wi​ły da​lej gło​sy, któ​re wznio​sły się po​nad wiatr, po​nad pło​mie​nie – tego, któ​ry po​wstrzy​mu​je ciem​no​ści. Wszy​scy sła​‐ wi​my ce​sa​rza.

50

A

dare sta​ła na koń​cu po​mo​stu po​śród wciąż jesz​cze pło​ną​cych zglisz​‐ czy wschod​niej wy​spy Andt-Kyl i śle​dzi​ła wzro​kiem małe sta​tecz​ki pły​wa​ją​ce po je​zio​rze. Było ich sześć i pły​wa​ły tak już od świ​tu, tam i z po​wro​tem, tam i z po​wro​tem, za​rzu​ca​jąc ob​cią​żo​ne sie​ci i cią​gnąc je po dnie, po czym wy​cią​ga​jąc je ośli​złe i po​ły​sku​ją​ce od ma​łych ryb. Za​cho​‐ wy​wa​no te ryby, wrzu​ca​jąc je do drew​nia​nych be​czek, za​nim po​now​nie za​‐ rzu​co​no sie​ci. Wy​zna​czy​ła ry​ba​kom z Andt-Kyl to za​da​nie, pro​sząc ich o to wte​dy, gdy speł​nie​nie ta​kiej proś​by było trud​ne. Ich mia​sto wciąż pło​nę​‐ ło. Wie​lu po​le​głych jesz​cze nie po​grze​ba​no. Ran​ni, za​rów​no ci ję​czą​cy, jak i cisi, wy​ma​ga​li opie​ki. A ona po​pro​si​ła ich, by wy​pły​nę​li na je​zio​ro w swo​‐ ich ło​dziach i po​szu​ki​wa​li ciał. — Ze​chciej​cie po​szu​kać wa​szych ma​tek i oj​ców po​to​pio​nych w je​zio​rze, wa​szych sióstr i bra​ci – po​wie​dzia​ła, po czym do​da​ła ci​cho i nie​śmia​ło: – I mego tak​że. Ry​ba​cy tyl​ko spoj​rze​li po so​bie, po​tem po​pa​trzy​li na fale i kiw​nę​li gło​wa​‐ mi. Po​ło​wa Andt-Kyl sta​ła w ogniu, łącz​nie z ma​ga​zy​na​mi i piw​ni​ca​mi, w któ​rych były ich ostat​nie zi​mo​we za​pa​sy, te, któ​re mia​ły po​zwo​lić im prze​trwać do zbio​rów. Spusz​cze​nie ło​dzi na wodę mia​ło sens. Żywi mu​‐ sie​li jeść, a ci lu​dzie zna​li swój za​wód. Szu​ka​jąc ciał, mo​gli wy​ko​ny​wać przy tym swo​ją zwy​kłą pra​cę. Ada​re sta​ła na po​mo​ście przez cały ra​nek, pa​trząc na po​łu​dnie; pa​trząc tak dłu​go, aż oczy ją roz​bo​la​ły, a za każ​dym ra​zem, gdy wi​dzia​ła, jak wy​cią​‐ ga​ją z wody ko​lej​ne cia​ło, czu​ła ka​mień w żo​łąd​ku. Na​wet z tej od​le​gło​ści po​‐ tra​fi​ła oce​nić, czy cia​ło na​le​ża​ło do drwa​la czy do któ​re​goś z Urghu​lów. Jeźdź​ców ob​dzie​ra​no bez​ce​re​mo​nial​nie z ozdób, po czym wrzu​ca​no do ła​‐ dow​ni, aby póź​niej spa​lić cia​ła na brze​gu. Nie mia​ło sen​su wy​cią​ga​nie z wody tego sa​me​go tru​pa po dzie​sięć razy. Jed​nak​że po​le​głych z Andt-Kyl kła​dzio​no z sza​cun​kiem na po​kła​dzie. Ży​ją​cy ry​ba​cy sta​wa​li nad nimi jak du​chy. Ada​re nic nie sły​sza​ła z tej od​le​gło​ści, lecz są​dząc po po​chy​le​niu głów i nie​ru​cho​mych po​zach, uzna​ła, że się mo​dli​li. Sama też spró​bo​wa​ła się mo​dlić. In​tar​ro, za​czę​ła i po​wtó​rzy​ła to jesz​cze raz i jesz​cze. Pani Świa​tła, pro​szę…

Tę samą in​wo​ka​cję po​wta​rza​ła wie​lo​krot​nie. Ni​g​dy nie mó​wi​ła nic wię​‐ cej. Nie wia​do​mo, czy bo​gi​ni jej słu​cha​ła, czy ją to ob​cho​dzi​ło i czy w ogó​le ist​nia​ła, ale nie było to żad​ną prze​szko​dą. Za​wsze były ja​kieś wąt​pli​wo​ści w kwe​stii wia​ry, ale na​wet w naj​więk​szym scep​ty​cy​zmie Ada​re nie re​zy​‐ gno​wa​ła z mo​dli​twy. Nie, fakt, że sta​ła tu​taj, wpa​tru​jąc się w sza​re fale i ob​‐ ser​wu​jąc ry​bac​kie sta​tecz​ki wy​cią​ga​ją​ce sie​ci ob​cią​żo​ne ry​ba​mi i mar​twy​‐ mi cia​ła​mi, i nie mo​gła skoń​czyć swo​jej mo​dli​twy, nie był pro​ble​mem bo​gi​‐ ni, tyl​ko sa​mej Ada​re. Nie mo​gła skoń​czyć mo​dli​twy, bo nie wie​dzia​ła, o co ma się mo​dlić. Jej brat nie żył. Za​bi​ła go albo w tym do​po​mo​gła. Va​lyn, po​wie​dzia​ła ci​‐ cho do sie​bie. To imię było jak gwóźdź tkwią​cy w jej umy​śle. Był jej bra​tem, a ona go za​bi​ła. Praw​da bo​le​sna, ale jed​nak praw​da, więc za​miast od​wra​cać się od je​zio​ra, za​miast szu​kać uciecz​ki w set​kach spraw, któ​re wy​ma​ga​ły jej uwa​gi, za​miast pić na umór albo roz​ma​wiać, albo pra​co​wać rę​ko​ma do zu​‐ peł​ne​go wy​cień​cze​nia i za​śnię​cia, sta​ła na koń​cu po​mo​stu, prze​ży​wa​ła wciąż od nowa to, co zro​bi​ła, i po​wta​rza​ła imię zmar​łe​go bra​ta, bez​sku​tecz​‐ nie pró​bu​jąc się mo​dlić. — Wa​sza pro​mien​ność. To był głos Le​ha​va. Stu​kot jego bu​tów na drew​nia​nym po​mo​ście. Za​‐ mknę​ła oczy i zmie​rzy​ła ostat​nie chwi​le sa​mot​no​ści od​gło​sem jego zbli​ża​ją​‐ cych się kro​ków. — Mia​sto? – za​py​ta​ła, gdy sta​nął przy niej ra​mię w ra​mię. – Czy już wie​‐ dzą, ilu zgi​nę​ło? — To je​den cha​os – od​parł po​sęp​nie. – Trud​no po​wie​dzieć. Może po​ło​wa. Pół mia​sta nie żyje. Czy ta wal​ka prze​ciw​ko po​tę​dze Urghu​lów przy​nio​‐ sła zwy​cię​stwo? A może to po​raż​ka? — A co z Sy​na​mi? — Obe​rwa​li​śmy tro​chę. Może nie aż tak jak Ar​mia Pół​no​cy. Sły​sza​łem, że by​łaś na wie​ży sy​gna​ło​wej. Ada​re ski​nę​ła gło​wą, wciąż na nie​go nie pa​trząc. — To było sza​leń​stwo – stwier​dził. Przed bi​twą zje​ży​ła​by się, sły​sząc ten ko​men​tarz, ar​gu​men​to​wa​ła​by gło​‐ śno i dłu​go, jak ro​bi​ła to z Ful​to​nem. Ful​to​nem, któ​ry już nie żył. Nie żył, bo ona się upar​ła, żeby oglą​dać bi​twę z bli​ska. Po​krę​ci​ła wol​no gło​wą. — Wy​da​wa​ło się waż​ne. Dłu​gą chwi​lę mil​cze​nia, któ​ra po tym na​stą​pi​ła, wy​peł​nił zim​ny wiatr, któ​ry pę​dził fale i chwiał pło​mie​nia​mi za ich ple​ca​mi. — Pój​dę już – stwier​dził Le​hav. Nie po​szedł. Ada​re wol​no wcią​gnę​ła po​wie​trze. In​tar​ro, wy​po​wie​dzia​ła w du​chu sło​wa mo​dli​twy. Pani Świa​tła. Już tyle razy pró​bo​wa​ła wy​po​wie​dzieć tę mo​dli​twę i tyle razy nie mo​gła, że te​raz, gdy bra​ku​ją​ce sło​wa na​gle na​pły​nę​ły, po​czu​ła się za​sko​czo​na: Pani Świa​tła, wy​bacz mi.

Nie wie​dzia​ła, za jaki grzech pro​si o wy​ba​cze​nie. Za​wio​dła swe​go ojca i za​wią​za​ła so​jusz z jego za​bój​cą, wzię​ła krwio​pij​czy​nię na swe​go do​rad​cę, zwo​ła​ła ar​mię, by wal​czyć prze​ciw​ko si​łom An​nu​ru, za​wład​nę​ła tro​nem na​‐ leż​nym jej bra​tu, a dru​gie​mu bra​tu wpa​ko​wa​ła nóż pod że​bra… A wszyst​ko to wy​da​wa​ło się ta​kie ko​niecz​ne. Wy​bacz mi, po​mo​dli​ła się zno​wu w mil​cze​niu, nie za​wie​rza​jąc swej mo​‐ dli​twy gło​so​wi. Słoń​ce mi​go​ta​ło na fa​lach. Ra​zi​ło ją w oczy. Za nią wciąż sza​la​ły pło​mie​‐ nie. Wy​ba​cze​nie naj​wy​raź​niej nie le​ża​ło w na​tu​rze bo​skie​go ognia. Pa​trzy​ła jesz​cze chwi​lę, jak ry​ba​cy wy​cią​ga​ją z wody ko​lej​ne bez​wład​ne cia​ło, a po​‐ tem spoj​rza​ła na Le​ha​va. Przy​glą​dał się jej – swo​jej pro​ro​ki​ni, wy​bran​ce In​tar​ry, ce​sa​rzo​wej An​nu​‐ ru – czar​ny​mi, nie​spo​koj​ny​mi oczy​ma. — Chodź​my – po​wie​dzia​ła Ada​re hui’Mal​ke​enian, za​nim zdą​żył coś po​‐ wie​dzieć. – Przed nami spo​ro pra​cy.

51

K

aden zbie​rał my​śli. Nie spo​dzie​wał się, że ten dzień skoń​czy się w Pa​ła​cu Brza​sku, nie ocze​ki​wał, że zo​sta​nie ob​wo​ła​ny ce​sa​rzem An​nu​ru, ale, jak ma​wia​li Shi​no​wie: Ocze​ki​wać cze​goś zna​czy błą​dzić. Gdy po​ja​wił się na pło​ną​cym dzie​dziń​cu w cen​trum Pa​ła​cu Brza​sku, a gwar​dzi​ści uklę​kli przed nim, in​to​nu​jąc pra​sta​rą for​mu​łę, któ​ra od po​ko​‐ leń to​wa​rzy​szy​ła in​tro​ni​za​cji wszyst​kich wład​ców z rodu Mal​ke​enia​nów, trud​niej​szą rze​czą wy​da​ło mu się od​rzu​cić ten za​szczyt, niż go przy​jąć. Choć​by Ada​re to​czy​ła nie wia​do​mo jaką grę, by wstą​pić na tron, była te​raz da​le​ko, set​ki mil stąd, gdzieś w Ra​al​te, i nie ogło​si​ła for​mal​nie swo​ich za​‐ mia​rów. Oby​wa​te​le An​nu​ru byli zdez​o​rien​to​wa​ni, a Ka​den, sto​ją​cy w sa​‐ mym cen​trum ce​sar​stwa, miał naj​lep​sze szan​se, by tę dez​orien​ta​cję ob​ró​cić na swo​ją ko​rzyść. Na​gle ob​ję​cie tro​nu i ogło​sze​nie się dzie​dzi​cem swe​go ojca oka​za​ło się za​dzi​wia​ją​co pro​ste. A jed​nak to wła​śnie owa pro​sto​ta ka​za​ła Ka​de​no​wi się za​wa​hać. Ran il Torn​ja nie był ta​kim so​bie zwy​kłym spry​cia​rzem. Ada​re tak​że nie. Wy​gra​‐ nie jed​nej skrom​nej bi​twy nie zna​czy wie​le w wiel​kiej woj​nie, a ob​ję​cie Nie​‐ cio​sa​ne​go Tro​nu nie jest tym sa​mym co jego utrzy​ma​nie. Po​je​dyn​cze​go czło​wie​ka, na​wet czło​wie​ka w mu​rach pa​ła​cu, ła​two jest oba​lić i ła​two za​‐ bić. Te​raz bę​dzie się od nie​go ocze​ki​wać, że moc​no uj​mie ster wła​dzy, a je​śli to zro​bi, że bę​dzie re​ali​zo​wał okre​ślo​ne pla​ny. Wy​da​rze​nia ostat​nie​go dnia do​pro​wa​dzi​ły do śmier​ci Adi​va i czę​ści lo​jal​nych wo​bec nie​go gwar​dzi​stów, ale Ka​den był pe​wien, że w pa​ła​cu na​dal byli lu​dzie – mi​ni​stro​wie, gwar​dzi​‐ ści, kon​ku​bi​ny – któ​rzy na jed​no sło​wo ke​na​ran​ga wbi​ją wład​cy nóż w ple​cy, nie wspo​mi​na​jąc już o no​wych wro​gach, ja​ki​mi sta​li​by się człon​ko​wie jego nowo utwo​rzo​nej rady. Oczy​wi​ście od​da​nie ce​sar​skiej wła​dzy rów​nież nie było pro​stym za​da​‐ niem. Ka​den spę​dził resz​tę dnia i nocy na wpra​wia​niu w ruch kół ca​łej ma​‐ chi​ny: wy​sy​ła​niu po​słań​ców do wszyst​kich człon​ków rady; roz​mo​wach z dzie​siąt​ka​mi mi​ni​strów, któ​rzy zle​cie​li się do nie​go jak zgłod​nia​łe kru​ki, za​sko​czo​nych, że Ka​den od​da​je swo​je ty​tu​ły, i prze​ra​żo​nych, że każ​da zmia​‐ na ozna​czać bę​dzie ko​niec ich sy​ne​kur; na uspo​ka​ja​niu pa​ła​co​wych gwar​‐

dzi​stów; na za​mu​ro​wy​wa​niu do​stę​pu do kom​na​ty z ken​ta; na do​pa​trze​niu, by wszy​scy za​bi​ci przez roz​sza​la​łą Tri​ste zo​sta​li na​le​ży​cie umy​ci, ubra​ni i wy​wie​zie​ni z pa​ła​cu na po​grzeb; na na​ka​za​niu służ​bie pa​ła​co​wej, by wy​‐ sprzą​ta​ła usła​ny zglisz​cza​mi Ja​śmi​no​wy Dzie​dzi​niec; a wresz​cie, gdy pierw​‐ szy świt za​bar​wił wierz​cho​łek Włócz​ni In​tar​ry, na zwo​ła​niu wszyst​kich człon​ków no​wej rady w Sali Ty​sią​ca Drzew, od​czy​ta​niu no​wej kon​sty​tu​cji i ode​bra​niu przy​siąg ma​ją​cych za​bez​pie​czyć świe​żo upie​czo​ną re​pu​bli​kę przed wszel​ki​mi wro​ga​mi. Kie​dy au​dien​cja zo​sta​ła wresz​cie za​koń​czo​na, Ka​den chwiał się na no​‐ gach z wy​czer​pa​nia, a wciąż były set​ki kwe​stii do roz​wią​za​nia, ty​sią​ce spraw do za​ła​twie​nia, ma​łych i wiel​kich, je​śli Re​pu​bli​ka An​nu​ru mia​ła mieć ja​kie​kol​wiek szan​se prze​trwa​nia. Wy​cho​dząc z sali, Ka​den prze​tarł twarz rę​ko​ma, jak​by chciał ze​trzeć z oczu całe zmę​cze​nie i usu​nąć cały za​męt z my​śli. Kiel z Ga​bri​lem szli po bo​‐ kach. — Jest coś, co po​wi​nie​neś wie​dzieć – po​wie​dział spo​koj​nie Cse​striim, zer​ka​jąc na Ka​de​na, jak​by chciał oce​nić jego go​to​wość do przy​ję​cia trud​nej praw​dy. Ka​den od​po​wie​dział spoj​rze​niem, po czym dał znak, by mó​wił. — Gdy przy​go​to​wy​wa​no cia​ło Adi​va do spa​le​nia na sto​sie po​grze​bo​‐ wym, zdję​to mu z oczu opa​skę – cią​gnął Kiel. – Mógł wi​dzieć. I miał oczy. — Jak każ​dy czło​wiek – za​uwa​żył Ka​den, krę​cąc gło​wą. — Nie – od​parł Kiel. – Nie jak każ​dy czło​wiek. Ta​rik Adiv miał pło​ną​ce tę​‐ czów​ki oczu, tak jak ty. Ka​den sta​nął jak wry​ty. Przez dłuż​szą chwi​lę się nie po​ru​szył. Nie czuł po​‐ trze​by. Sta​ło przed nim ty​siąc za​dań, któ​rych i tak nie ro​zu​miał. — Krew​ny – stwier​dził wresz​cie. Kiel po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Two​ja ro​dzi​na jest sta​ra. Ma wie​le ga​łę​zi. Do​tyk In​tar​ry jest naj​sil​niej​‐ szy u przed​sta​wi​cie​li two​je​go rodu, ale są też inni. Ka​den ni​g​dy wcze​śniej się nad tym nie za​sta​na​wiał, ale to mia​ło sens. Je​‐ śli San​li​tun o tym wie​dział, mógł dać Adi​vo​wi wy​so​kie sta​no​wi​sko w rzą​‐ dzie w do​wód swo​istej lo​jal​no​ści. A sam Adiv… jak się czuł, przez całe ży​cie ukry​wa​jąc oczy, gdy Mal​ke​enia​no​wie szczy​ci​li się swo​imi? Czy był do​sta​‐ tecz​nie roz​go​ry​czo​ny, by zwró​cić się prze​ciw ce​sa​rzo​wi, któ​ry go wy​wyż​‐ szył? Tak by za​bić? Ka​den po​krę​cił gło​wą. Co​raz wię​cej py​tań i żad​nych od​‐ po​wie​dzi. — Po​wi​nie​nem pójść do ga​bi​ne​tu ojca – po​wie​dział – i przej​rzeć jego pa​‐ pie​ry, za​nim rada zbie​rze się po​now​nie. Ile na to mam, kil​ka go​dzin? — Przede wszyst​kim po​wi​nie​neś się prze​spać – od​parł Kiel. Ga​bril po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy. — Pra​cu​jąc bez od​po​czyn​ku, nic nie osią​gniesz. Pierw​szy mów​ca wraz z Cse​strii​mem nie od​stę​po​wa​li go na krok

od chwi​li, gdy otwar​to Wiel​ką Bra​mę i przy ogłu​sza​ją​cym dźwię​ku gon​gów przy​ję​to człon​ków wiel​kiej rady. Ka​den był im bar​dzo wdzięcz​ny za to wspar​cie, ale po dłu​gich roz​mo​wach z radą, ne​go​cja​cjach i wza​jem​‐ nych za​pew​nie​niach ma​rzył o kil​ku go​dzi​nach ci​szy i sa​mot​no​ści. Jak​by usły​szaw​szy jego my​śli, Ga​bril po​kle​pał go po ra​mie​niu. — Chodź. Od​pro​wa​dzi​my cię do two​ich kom​nat, a ja sam obej​mę do​‐ wódz​two war​ty przy drzwiach. Pierw​szy mów​ca nie oka​zy​wał zmę​cze​nia, cho​ciaż po tak pra​co​wi​tej nocy mu​siał być wy​czer​pa​ny. Nie mu​siał jed​nak przez całe po​po​łu​dnie wal​‐ czyć o ży​cie z Adi​vem, Ma​to​lem i Ishie​na​mi. Ka​den nie​mal przy​stał na jego pro​po​zy​cję, lecz po chwi​li po​krę​cił gło​wą. — Jest jesz​cze Tri​ste – po​wie​dział. – Mu​szę się z nią zo​ba​czyć. W cha​osie, któ​ry po​wstał po jego wyj​ściu z ken​ta i pil​nych spo​tka​niach z radą, któ​re mu​siał od​być, za​nim za​wią​że się ja​ka​kol​wiek opo​zy​cja, Ka​den po​zwo​lił od​pro​wa​dzić dziew​czy​nę. Ode​szła, ma​jąc w oczach za​gu​bie​nie, pust​kę i bez​rad​ność. Gwar​dzi​ści pa​ła​co​wi chcie​li za​bić ją na miej​scu, lecz Ka​den w porę ich po​wstrzy​mał, na​ka​zu​jąc, by za​miast tego ją uwię​zio​no. Praw​dę mó​wiąc, nie bar​dzo wie​dział, co są​dzić o jej ostat​nich wy​czy​nach i krwa​wej ma​sa​krze, jaką urzą​dzi​ła na ko​niec, i miał bar​dzo mie​sza​ne uczu​‐ cia. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że dwu​krot​nie ura​to​wa​ła mu ży​cie, wpierw pod​trzy​mu​jąc skle​pie​nie, któ​re Adiv chciał zwa​lić im na gło​wy, a po​tem za​‐ bi​ja​jąc żoł​nie​rzy bę​dą​cych pod ko​men​dą krwio​pij​cy. Zda​wa​ło się jed​nak, że coś we wnę​trzu dziew​czy​ny pę​kło, ja​kaś stru​na wią​żą​ca jej umysł ze świa​‐ tem. Prze​cha​dzał się po​mię​dzy cia​ła​mi le​żą​cy​mi na Ja​śmi​no​wym Dzie​dziń​‐ cu, przy​glą​dał się ich twa​rzom. Byli wśród nich mi​ni​stro​wie, dwo​rza​nie, jed​na sta​ra ko​bie​ta i przy​naj​mniej tro​je dzie​ci. Wszy​scy oni nie mo​gli na​le​‐ żeć do spi​sku Adi​va. Nie wszy​scy po​pie​ra​li il Torn​ję i Ada​re. Wi​dok ten przy​pra​wił go o mdło​ści i wiel​ce za​smu​cił. Za​smu​cił nie tyl​ko ze wzglę​du na ofia​ry, ale i na samą Tri​ste. Czym​kol​wiek była fu​ria, któ​ra ją opa​no​wa​ła, czym​kol​wiek była moc, któ​ra ode​bra​ła ży​cie po​nad set​ce An​‐ nu​ryj​czy​ków, ja​sne było, że Tri​ste nie poj​mo​wa​ła jej le​piej niż kto​kol​wiek inny. Po tej ma​sa​krze miał wiel​ką ocho​tę usiąść przy niej, po​cie​szyć, spró​bo​‐ wać zro​zu​mieć, co się wy​da​rzy​ło i jak, ale nie star​czy​ło na to cza​su. Za​miast tego na​po​jo​no ją wy​wa​rem z ada​man​ty​ny, za​mknię​to w za​kra​to​wa​nej izbie w Wie​ży Żu​ra​wia i po​zo​sta​wio​no pod po​trój​ną stra​żą, pod​czas gdy on pod​‐ wa​żał ostat​nie fun​da​men​ty wła​dzy ce​sar​skiej. Te​raz zaś, jesz​cze nim uda się spać, mu​siał zło​żyć jej wi​zy​tę. Ga​bril był naj​wy​raź​niej in​ne​go zda​nia i za​ci​snął zęby, gdy Ka​den skrę​cił w stro​nę Wie​‐ ży Żu​ra​wia. — Co​kol​wiek łą​czy cię z tą ko​bie​tą, wiedz, że jest po​two​rem. Na​le​ża​ło​by po​zba​wić ją ży​cia, a nie roz​piesz​czać. — Nikt jej nie roz​piesz​cza – od​parł Ka​den gło​sem tward​szym, niż za​mie​‐ rzał. – Jest uwię​zio​na.

— Po​zwa​la​nie na to, by roz​po​zna​na krwio​pij​czy​ni żyła, nie jest do​brym spo​so​bem zdo​by​wa​nia po​par​cia dla re​pu​bli​ki – stwier​dził Ga​bril. – Zwłasz​‐ cza taka krwio​pij​czy​ni, któ​ra wła​śnie wy​koń​czy​ła set​kę two​ich pod​da​nych. — Nie są już mo​imi pod​da​ny​mi – od​rzekł Ka​den. – A o lo​sie Tri​ste za​de​‐ cy​du​je rada. Co nie zmie​nia fak​tu, że Tri​ste była ze mną od sa​me​go po​cząt​‐ ku, gdy to wszyst​ko się za​czę​ło, ura​to​wa​ła mnie wie​le razy, a ja za​mie​rzam te​raz się z nią zo​ba​czyć i po​cie​szyć, jak tyl​ko zdo​łam. Ga​bril po​trzą​snął gło​wą. — Idź więc sam. Znaj​dziesz mnie przy swo​ich kwa​te​rach, gdy już skoń​‐ czysz z tym sza​leń​stwem. — Nie sam – wtrą​cił Kiel. – Pój​dę z tobą, je​śli po​zwo​lisz. Ka​den ski​nął gło​wą ze znu​że​niem, pa​trząc, jak pierw​szy mów​ca ob​ra​ca się na pię​cie i od​cho​dzi przez dzie​dzi​niec. † Zra​zu Ka​den po​my​ślał, że po​miesz​cze​nie jest pu​ste. Ktoś za​mknął cięż​kie okien​ni​ce, nie za​da​jąc so​bie tru​du, by za​pa​lić lam​py, i nie wpu​ścił do wnę​‐ trza bla​de​go świ​tu, któ​ry roz​świe​tlił już nie​bo na wscho​dzie. Za​uwa​żył sto​‐ ją​cą w ką​cie pry​czę, dwa la​kie​ro​wa​ne krze​sła i mi​skę z wodą na ni​skim sto​li​‐ ku. Po​kój ten nie był celą, ale zde​cy​do​wa​nie od​bie​gał kom​for​tem od in​nych kom​nat pa​ła​cu. Po​wie​trze w nim było go​rą​ce i dusz​ne, jak​by od mie​się​cy nie otwie​ra​no tu okien. Ka​den zro​bił kil​ka nie​pew​nych kro​ków w głąb po​miesz​cze​nia, a Kiel za​‐ mknął za nimi drzwi. — Tri​ste? – ode​zwał się Ka​den. Ci​sza. Pod​szedł do okna, zdjął haki z okien​nic i otwo​rzył je na oścież. Gdy się od​‐ wró​cił, zo​ba​czył ją klę​czą​cą po​mię​dzy pry​czą a ścia​ną. Ob​ję​ła ko​la​na ra​mio​‐ na​mi, pa​trząc w pust​kę. Po​mi​mo mi​ski z wodą nie za​da​ła so​bie tru​du, by z twa​rzy i dło​ni zmyć krew, któ​ra za​schła i po​pę​ka​ła, co spra​wia​ło ta​kie wra​że​nie, jak​by ob​ła​zi​ła jej skó​ra. Jej suk​nia też była czar​na i cięż​ka od za​‐ krze​płej krwi. Nie zwra​ca​ła na to uwa​gi, wpa​tru​jąc się nie​obec​nym wzro​‐ kiem w ja​kiś frag​ment ścia​ny od​da​lo​nej o kil​ka kro​ków. — Tri​ste? – za​py​tał jesz​cze raz, pod​cho​dząc ku niej z wa​ha​niem. – Jak się czu​jesz? Przez jej cia​ło prze​bie​gło drże​nie, ja​kiś wstrząs, na poły łka​nie, na poły gorz​ki śmiech. — Moja mat​ka jest zdraj​czy​nią – po​wie​dzia​ła ci​cho, nie pod​no​sząc oczu. – Sprze​da​ła mnie ojcu, któ​ry był zdraj​cą i krwio​pij​cą. Ja też je​stem krwio​pij​‐ czy​nią i wła​śnie za​mor​do​wa​łam nie wiem ilu lu​dzi. To pro​ste stwier​dze​nie fak​tów ka​za​ło Ka​de​no​wi za​milk​nąć. Chciał pod​‐ trzy​mać ją na du​chu, ale nie wie​dział, co po​wie​dzieć. Po dłu​giej chwi​li mil​‐

cze​nia Tri​ste pod​nio​sła wresz​cie oczy. — Kie​dy zo​sta​nę stra​co​na? W jej gło​sie nie było stra​chu. Po​ja​wił się w nim ra​czej ja​kiś cień na​dziei. Ka​den po​krę​cił wol​no gło​wą. — Tri​ste… ja… to rada zde​cy​du​je, ale będę o cie​bie wal​czył, aby cię ura​‐ to​wać. Nie wszy​scy krwio​pij​cy są źli. Otwo​rzy​ła usta z nie​wia​rą. — Wi​dzia​łam ich cia​ła, Ka​de​nie! Tych lu​dzi, któ​rych za​bi​łam! To dziec​ko z pra​wie ode​rwa​ną gło​wą… Męż​czy​znę bez nogi… Ja ich zma​sa​kro​wa​łam. Ka​den za​wa​hał się, a po​tem kiw​nął gło​wą. — Za​bi​łaś ich, ale nie chcia​łaś tego. To jest waż​ne. — Nie chcia​łam? – za​py​ta​ła, pa​trząc na nie​go z roz​pa​czą. – Skąd wiesz? — Pa​mię​tasz, co się dzia​ło? – spy​tał Ka​den. – Tam, w tu​ne​lu, i przed​tem, na wy​spie, przy ken​ta? Po​krę​ci​ła gło​wą z przy​gnę​bie​niem. — Frag​men​ty. Ja​kieś ode​rwa​ne sce​ny. Pa​mię​tam swo​ją fu​rię. I krew. – Za​mil​kła na mo​ment, a po po​licz​kach spły​nę​ły jej łzy. – I moc. Je​stem krwio​‐ pij​czy​nią. Krwio​pij​czy​nią. Jak At​ma​ni. — Może je​steś – od​parł Ka​den. – Ale by​wa​ją gor​sze rze​czy. Dłu​gie lata u Shi​nów wy​ko​rze​ni​ły u nie​go naj​sil​niej​sze po​kła​dy awer​sji, ale gdzieś głę​bo​ko po​zo​sta​ło w nim coś, ja​kiś ślad, po​zo​sta​łość z dzie​ciń​stwa, co re​ago​wa​ło na samą tę myśl. Wszyst​kie te sta​re sło​wa, jak ogłu​pia​łe ryby pły​ną​ce do świa​tła, uno​si​ły się gdzieś w jego umy​śle: pa​skud​ne, wy​na​tu​rzo​ne, ob​mier​z​łe. Spoj​rzał na Tri​ste, na de​li​kat​ny łuk jej szyi, na wło​sy spły​wa​ją​ce na ple​cy. Be​di​sa była okrut​na, wpla​ta​jąc coś tak okrop​ne​go w ta​kie pięk​no. Od​pędź to od sie​bie, po​wie​dział so​bie w du​chu, pró​bu​jąc po​skro​mić to uczu​cie, któ​re przy​cup​nę​ło gdzieś, po​mru​ku​jąc, w jego wnę​trzu. W każ​‐ dym mo​men​cie, od​kąd ją po​znał, Tri​ste była dla nie​go do​bra i szla​chet​na. Gdy zda​rze​nia osią​gnę​ły punkt kry​tycz​ny, gdy wpa​dła w ręce Ishie​nów, to Ka​den ją za​wiódł, a nie ona jego. Sko​ro jest krwio​pij​czy​nią, niech so​bie bę​dzie. — Nie ma zna​cze​nia, kim je​steś – po​wie​dział. Le​d​wie to rzekł, po​wró​ci​ło jed​nak do nie​go wspo​mnie​nie Tri​ste cią​gną​‐ cej Ma​to​la do ken​ta, jego dło​ni na jej gar​dle, jej ust na jego ustach, gdy wpy​‐ cha​ła go, mio​ta​ją​ce​go się, w bra​mę, a po​tem wi​dok dziew​czy​ny sto​ją​cej na koń​cu ko​ry​ta​rza i jej prze​raź​li​wy krzyk. Unio​sła gło​wę. Pro​mien​ne świa​tło słoń​ca od​bi​ło się w jej łzach, jak​by pła​‐ ka​ła pło​mie​nia​mi. — Kim ja je​stem? – szep​nę​ła, wpa​tru​jąc się w nie​go z roz​pa​czą. Ka​den po​krę​cił bez​rad​nie gło​wą i na​gle, po raz pierw​szy w trak​cie tej roz​‐ mo​wy, wy​stą​pił na​przód Kiel. Przy​cup​nął krok przed Tri​ste i wpa​trzył się w nią z uwa​gą. — Opo​wiedz mi wszyst​ko – po​wie​dział. – Za​cznij od po​cząt​ku.

— Dla​cze​go? — Po​nie​waż chcesz do​wie​dzieć się praw​dy – od​parł Cse​striim. – Żyję już dość dłu​go i wi​dzia​łem wię​cej, niż ci się zda​je. Tri​ste spoj​rza​ła na Ka​de​na, po​tem znów na Kie​la, a po​tem sło​wa po​pły​nę​‐ ły z niej jak woda prze​le​wa​ją​ca się przez próg Um​bro​wej Sa​dzaw​ki w Gó​rach Ko​ścia​nych, pa​da​ją​ca z siłą tak sta​rą i po​tęż​ną jak sama zie​mia. Kiel słu​chał z uwa​gą, ki​wa​jąc gło​wą, gdy Tri​ste się wa​ha​ła. W jego twa​rzy był spo​kój, a w oczach sku​pie​nie. I tak Tri​ste opo​wie​dzia​ła mu wszyst​ko: o uciecz​ce przez góry, o tym, jak prze​czy​ta​ła na​pis z As​sa​re, jak w nie​po​ję​ty spo​sób prze​szła przez ken​ta, jak za​bi​ja​ła Ekhar​da Ma​to​la, a po​tem gwar​dzi​stów Adi​‐ va. — Coś jest ze mną nie tak – stwier​dzi​ła na ko​niec ła​mią​cym się gło​sem. – To coś strasz​ne​go, ja​kieś pęk​nię​cie. – Pró​bo​wa​ła za​pa​no​wać nad swo​im prze​ra​że​niem i roz​pa​czą, lecz Ka​den sły​szał wy​raź​nie, jak prze​bi​ja​ją one w jej ci​chym gło​sie, jak na​pie​ra​ją, ni​czym ja​kiś po​tęż​ny cię​żar. – Wiem róż​‐ ne rze​czy – rze​kła. – Rze​czy, któ​rych nie po​win​nam znać. Po​tra​fię też ro​bić rze​czy… – Za​mil​kła i wpa​trzy​ła się w okno. Kiel spoj​rzał na Ka​de​na, po czym prze​niósł wzrok z po​wro​tem na dziew​‐ czy​nę. — Zna​mien​na opo​wieść – po​wie​dział. – Uni​ka​to​wa. — Je​stem krwio​pij​czy​nią – stwier​dzi​ła Tri​ste, po​wra​ca​jąc do punk​tu, w któ​rym za​czę​ła. — To nie​mal pew​ne – od​rzekł Kiel. – Tłu​ma​czy to zresz​tą two​ją zdol​ność do​trzy​ma​nia w gó​rach kro​ku Ka​de​no​wi i Ta​no​wi, nie wspo​mi​na​jąc już o tym, że uda​ło ci się dźwi​gnąć set​ki ton ka​mie​nia. Nie tyl​ko je​steś krwio​pij​‐ czy​nią, ale na do​da​tek wy​jąt​ko​wo po​tęż​ną. Tri​ste ski​nę​ła gło​wą bez​rad​nie, lecz Kiel cią​gnął da​lej: — Jest coś wię​cej. Ka​den po​tak​nął. — Samo by​cie krwio​pij​czy​nią nie wy​star​czy, żeby przejść przez ken​ta, praw​da? Kiel za​wa​hał się, po​tem po​trzą​snął prze​czą​co gło​wą. — Nie. W każ​dym ra​zie ni​g​dy o czymś ta​kim nie sły​sza​łem. – Tu zwró​cił się do Tri​ste: – Co czu​łaś, prze​cho​dząc przez bra​mę? Zmarsz​czy​ła brwi. — Czu​łam się prze​ra​żo​na. Za każ​dym ra​zem. Za​gu​bio​na i prze​ra​żo​na. Kiel kiw​nął gło​wą. — Bra​ma po​win​na cię uni​ce​stwić. — A jesz​cze te sta​re ję​zy​ki – do​dał Ka​den. – Nie po​zna​łaś ich w świą​ty​ni. — Chcia​łam w to wie​rzyć – rze​kła Tri​ste – ale… nie. – Za​mil​kła i sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma, jak ja​sne księ​ży​ce, za​pa​trzy​ła się w fale. – Czu​ję, jak​by był… ktoś inny. Ka​den zmru​żył oczy.

— Ktoś inny? Skrzy​wi​ła się, z wy​sił​kiem szu​ka​jąc słów. — Ktoś inny… we mnie. To ona po​tra​fi​ła prze​czy​tać ten na​pis w As​sa​‐ re… — I to ona prze​mó​wi​ła wte​dy, gdy zła​ma​łaś rękę Ma​to​lo​wi w Umar​łym Ser​cu – po​wie​dział Ka​den. Przy​wo​łał w pa​mię​ci sło​wa wy​po​wie​dzia​ne wów​‐ czas przez dziew​czy​nę: Uszy moje głu​che będą na two​je krzy​ki, a je​zio​ro mej ła​‐ ski wy​schnie na pył. Tri​ste za​drża​ła. — Pa​mię​tasz, że to po​wie​dzia​łaś? – do​py​ty​wał się. — Ja nie… – Za​wa​ha​ła się. – Nie je​stem pew​na. To brzmi jak coś, co mi się śni​ło, a po​tem o tym za​po​mnia​łam. — To rze​czy​wi​ście nie za​brzmia​ło jak two​je sło​wa – za​uwa​żył Kiel. – Inna skład​nia. Inne zwro​ty. Tri​ste po​wio​dła spoj​rze​niem od Kie​la do Ka​de​na i z po​wro​tem. — Co to zna​czy? – za​py​ta​ła. – Czy ja mogę nie być sobą? Ka​den po​krę​cił gło​wą. Shi​no​wie pod​wa​ży​li​by sens tego py​ta​nia jako po​‐ zba​wio​ne​go lo​gi​ki. Same sło​wa „ja” i „sobą” były błęd​ne, gdyż od​no​si​ły się do ilu​zji, do zmien​ne​go amal​ga​ma​tu zmy​słów i per​cep​cji, któ​ry nie po​sia​dał rdze​nia, fun​da​men​tu, żad​nej nie​po​dziel​nej esen​cji. Tym, co spra​wia​ło, że owa ilu​zja była tak prze​ko​nu​ją​ca, była jej spój​ność. Na​to​miast to prze​‐ miesz​cza​ją​ce się i zmien​ne „ja” u Tri​ste… Mni​si ni​g​dy o czymś po​dob​nym nie wspo​mi​na​li. — Ten inny… prze​jaw – za​czął Kiel ostroż​nie. – Wy​glą​da na to, że ta oso​‐ ba po​ja​wia się tyl​ko pod pew​ny​mi wa​run​ka​mi. – Tu za​czął wy​mie​niać je na pal​cach. – Uciecz​ka przez góry. Atak w As​sa​re. Twój na​pad na Ma​to​la. Wa​run​ki skraj​ne​go stre​su. — To tak, jak​by mój umysł był po​dzie​lo​ny – od​par​ła. – Jak​by coś go prze​‐ ła​ma​ło. Kiel po​tak​nął, lecz Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Prze​ła​ma​nie ozna​cza dwie po​ło​wy zła​ma​nej ca​ło​ści – po​wie​dział, po czym wska​zał na nią – ale w to​bie nie ma te​raz żad​nych bra​ków. Je​steś kom​plet​ną oso​bą. A to, co Kiel na​zy​wa in​nym prze​ja​wem, nie wy​glą​da na ża​den prze​jaw. Ona jest pew​na sie​bie, gniew​na. Zda​je się po​sia​dać wła​sną pa​mięć i wła​sne zdol​no​ści. Mogą być małe za​tar​cia gra​nic mię​dzy wami, ale jed​nak obie je​ste​ście całe i od​ręb​ne. Jak​by ja​kimś spo​so​bem w two​im cie​le umiesz​czo​no dru​gą du​szę. Gdy​by Ka​den dłu​żej się za​sta​no​wił, być może pod​dał​by się zwąt​pie​niu, ale oczy Tri​ste za​pa​ła​ły. — Kim ona jest? Kiel po​krę​cił gło​wą. — Ra​czej nie zdo​łasz się tego do​wie​dzieć. Może być ja​kiś ro​dzaj… prze​są​‐ cza​nia mię​dzy wami, ale nie na tyle, że​byś mo​gła coś za​pa​mię​tać albo zro​zu​‐

mieć. Tri​ste za​ci​snę​ła usta. — Spy​taj ją. Ka​den po​krę​cił gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — Prze​cież to wła​śnie ro​bi​li tam​ci w Umar​łym Ser​cu – od​parł. – W tych tor​tu​rach o to wła​śnie cho​dzi​ło. Ma​tol dzie​sięć razy cię py​tał, kim je​steś, i nie uzy​skał nic poza zła​ma​ną ręką. — Ale Ma​tol był wro​giem – za​uwa​żył Kiel. – I Tan był wro​giem. Być może do nas jed​nak prze​mó​wi. Do cie​bie. — Za​py​taj ją – po​wtó​rzy​ła Tri​ste. — W po​rząd​ku – od​rzekł Ka​den, marsz​cząc brwi. – Na​stęp​nym ra​zem, gdy się… wy​ło​ni, za​py​tam ją. Tri​ste po​trzą​snę​ła gło​wą z upo​rem. — Te​raz. — To nie za​dzia​ła – stwier​dził Kiel. – Jej nie moż​na tak po pro​stu wy​wo​‐ łać. — Wła​śnie, że tak – za​wo​ła​ła Tri​ste i wy​rwaw​szy Ka​de​no​wi nóż zza pasa, przy​tknę​ła go so​bie do brzu​cha. – Ja mogę. Ka​den i Kiel po​de​rwa​li się ku niej, ale ona już za​czę​ła wbi​jać so​bie ostrze w cia​ło, wol​no, lecz upo​rczy​wie. Pod na​ci​skiem noża roz​stą​pi​ła się tka​ni​na, a po​tem skó​ra. Twarz Tri​ste skur​czy​ła się z bólu. Ka​den wy​cią​gnął rękę, lecz Kiel go po​wstrzy​mał. — Wy​łaź stam​tąd, ty dziw​ko – wy​dy​sza​ła chra​pli​wym, ury​wa​nym gło​‐ sem. – Wy​łaź, do li​cha. — Ona się za​bi​je – rzu​cił Ka​den w ro​sną​cym na​pię​ciu. — To jej umysł – od​rzekł Kiel – i jej cia​ło. Jej wy​bór. Ka​den się za​wa​hał. Pierw​szy cal ostrza znik​nął już pod skó​rą i po​ja​wi​ła się krew, któ​ra za​czę​ła wsią​kać w tka​ni​nę suk​ni. War​gi Tri​ste po​si​nia​ły i zro​bi​ły się ciem​ne jak noc, oczy wy​wró​ci​ła w górę, lecz wciąż, z upo​rem, za​ci​snąw​szy pal​ce na rę​ko​je​ści noża, aż po​bie​la​ły jej kłyk​cie, wzma​ga​ła na​‐ cisk. Już po wszyst​kim, stwier​dził w du​chu Ka​den, prze​ra​żo​ny tym, do cze​go do​pu​ścił. To ko​niec. I w tej wła​śnie chwi​li Tri​ste za​trzy​ma​ła nóż, a jej oczy, za​miast ucie​kać w głąb czasz​ki, wbi​ły się na​gle pro​sto w Ka​de​na jak dwie ostre szpi​le. — Głup​cy – rze​kła na​gle gło​sem po​tęż​nym jak wez​bra​na po​wo​dzią rze​ka. – Mu​si​cie bro​nić to dziec​ko przed jej wła​snym sza​leń​stwem. Je​że​li znisz​czy to cia​ło, bę​dzie​cie wszy​scy cier​pieć po​nad wszel​kie wy​obra​że​nia. Ka​den za​marł zdu​mio​ny. — Co… – za​czął. Tri​ste po​trzą​snę​ła nie​cier​pli​wie gło​wą. — Wasz świat się chwie​je. Mał​żo​nek mój, upo​jo​ny wła​dzą, po​czy​na so​‐ bie, jak chce. Oce​an nie​szczęść na​ra​sta, a ja tkwię w pu​łap​ce. – Tu zer​k​nę​ła

w dół, po so​bie. – W pu​łap​ce tego cia​ła. Pod na​ci​skiem jej spoj​rze​nia Ka​den po​czuł się mały i nie​po​zor​ny. Chciał za​sło​nić oczy, za​tkać uszy i uciec. Za​miast tego zmu​sił się, by po​chy​lić się bli​żej. — Kim je​steś? – za​py​tał ła​god​nie. Ko​bie​ta przy​glą​da​ła mu się przez chwi​lę, po czym, ku jego zdzi​wie​niu, wy​pu​ści​ła nóż, unio​sła dłoń i mu​snę​ła pal​ca​mi jego po​li​czek. — Mni​si cięż​ko pra​co​wa​li nad tym, by ode​rwać cię ode mnie, Ka​de​nie hui’Mal​ke​enia​nie. Ty jed​nak je​steś męż​czy​zną i na​wet Wiel​ka Pust​ka nie zdo​ła od​ciąć cię od mego do​ty​ku. W Ka​de​nie wez​bra​ło uczu​cie trwo​gi i za​chwy​tu, nie​tknię​te la​ta​mi klasz​‐ tor​ne​go tre​nin​gu, tak moc​ne jak wte​dy, gdy był jesz​cze ma​łym dziec​kiem. Te​raz uczu​cie to wzbo​ga​ci​ło się o coś no​we​go, in​ne​go, go​rą​ce​go i chłod​ne​go za​ra​zem, co po​ja​wi​ło się pod pa​lą​cym do​ty​kiem jej pal​ca i prze​pły​nę​ło przez skó​rę do ser​ca, aż do sa​me​go rdze​nia jego isto​ty. — Kim je​steś? – za​py​tał po​now​nie chra​pli​wym szep​tem. — Je​stem ra​do​ścią twe​go ser​ca – od​rze​kła, uśmie​cha​jąc się smut​no – i roz​ko​szą two​ich lę​dź​wi. Mat​ką wszyst​kie​go, co tak pra​co​wi​cie chcia​łeś wy​ko​rze​nić. Przez chwi​lę pa​trzy​ła mu w oczy, po​tem spoj​rza​ła w bok, jak​by na​słu​chu​‐ jąc no​we​go po​wie​wu wia​tru znad wody. — Ona jest moim na​czy​niem. Jest sil​na, lecz sza​lo​na – rze​kła, krzy​wiąc się z bólu, po czym znów zaj​rza​ła Ka​de​no​wi w oczy. – Roz​dzie​le​nie – do​da​ła na​glą​cym to​nem. – Mu​sisz go do​ko​nać. Chroń ją, by była bez​piecz​na aż do roz​dzie​le​nia, bo je​śli umrze wcze​śniej, gdy je​stem uwię​zio​na w jej wnę​‐ trzu, moja dłoń znik​nie z tego świa​ta, a wy wszy​scy po​grą​ży​cie się w wiel​‐ kim mo​rzu cier​pie​nia. — Kim je​steś? – spy​tał raz jesz​cze Ka​den, choć już za​czę​ła kieł​ko​wać w nim strasz​li​wa myśl. Ko​bie​ta uśmiech​nę​ła się i zda​wa​ło się, że chwi​la ta bę​dzie trwać w nie​‐ skoń​czo​ność, a po​tem scho​wa​ła twarz w dło​niach i za​czę​ła szlo​chać. Gdy prze​mó​wi​ła zno​wu, ode​zwa​ła się gło​sem Tri​ste, drżą​cym z prze​ra​że​nia. — Kim ona jest? – jęk​nę​ła. – Na świę​te​go Hul​la, kim ona jest? Ka​den tyl​ko po​krę​cił gło​wą, lę​ka​jąc się to po​wie​dzieć. Od​po​wie​dział za to Kiel. — Jest wa​szą bo​gi​nią – rzekł ła​god​nie. – Tą, któ​rą na​zwa​li​ście Cie​ną. Tri​ste spoj​rza​ła zdu​mio​na. — To nie​moż​li​we. — Ow​szem. Pod​czas wo​jen cse​striim​skich bo​go​wie przyj​mo​wa​li ludz​ką po​stać. — Ale dla​cze​go? – za​py​tał ochry​płym gło​sem Ka​den. – Je​śli na​wet to praw​da, to dla​cze​go wła​śnie te​raz? Kiel po​krę​cił gło​wą.

— Nie wiem. — Co to może ozna​czać? – py​ta​ła Tri​ste. — To ozna​cza, że coś cie​ka​we​go się za​czy​na – stwier​dził Kiel, wpa​tru​jąc się w pu​stą ścia​nę. Tri​ste po​pa​trzy​ła na swo​je zbro​czo​ne krwią ręce, a po​tem sze​ro​ko otwar​‐ ty​mi, prze​stra​szo​ny​mi oczy​ma spoj​rza​ła na Cse​strii​ma. — Cie​ka​we? – za​py​ta​ła z pa​ni​ką w gło​sie. – Co to zna​czy „cie​ka​we”? To prze​ra​ża​ją​ce! Cse​striim przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, po czym ski​nął gło​wą. — Tak. To wła​ści​we okre​śle​nie. Dla tych z was, któ​rzy po​tra​fią od​czu​‐ wać prze​ra​że​nie, bę​dzie to prze​ra​ża​ją​ce.

52

W

sze​cho​bec​na ciem​ność. Chłód. Po​tem peł​za​ją​ce go​rą​co. Ci​che brzę​cze​nie owa​dów. Plusk wody. Ból jak ko​bie​rzec. Po​tem zaś, gor​sze niż ból, wspo​mnie​nia. La​ith bro​nią​cy mo​stu, po​le​gły. Gwen​na i Ta​lal po​wsta​ją​cy i rzu​ca​ją​cy wy​bu​cho​wą racę po​mię​dzy więź​niów Ba​len​di​na, po​le​gli. Ada​re za​głę​bia​ją​ca nóż w jego boku oraz il Torn​ja prze​ci​na​ją​cy mu twarz i od​bie​ra​ją​cy wzrok, a po​tem jego wła​sny upa​dek i ude​rze​nie w wodę u stóp wie​‐ ży. Klę​ska, gorz​ka jak krew w jego ustach, i ciem​ność poj​ma​ły go w swój uścisk jak w ima​dło. Va​lyn pod​niósł gło​wę z bło​ta, po​tem opu​ścił ją zno​wu. Nie po​tra​fił po​‐ wie​dzieć, w jaki spo​sób do​pły​nął do brze​gu je​zio​ra. Pa​mię​tał, że pły​nął, że jego cia​ło wy​ko​ny​wa​ło tępe, ryt​micz​ne ru​chy, któ​re włók​na jego mię​śni zna​ły na pa​mięć, że uno​sił się na wo​dzie, gdy nie miał już siły pły​nąć, a po​‐ tem pły​nął zno​wu. Dla​cze​go, nie wie​dział. Na​wyk. Upór. Tchó​rzo​stwo. Pod​niósł drżą​cą dłoń do oczu, chcąc po​znać praw​dę i bo​jąc się jej za​ra​‐ zem. Ból bły​snął tak ja​skra​wo, że nie​mal go zo​ba​czył. Po​tra​fił zno​sić ból, lecz na myśl o ży​ciu, któ​re miał​by prze​żyć w ciem​no​ści – w wiecz​nej, wszech​‐ obec​nej ciem​no​ści, czar​niej​szej niż naj​głęb​sze ot​chła​nie Jamy Hul​la – jego ser​ce tru​chla​ło. Jesz​cze raz do​tknął oczu czub​ka​mi pal​ców, cof​nął je rap​tow​nie pod wpły​‐ wem bólu, po czym po​now​nie przy​ło​żył dłoń do rany. Cię​cie za​czy​na​ło się przy skro​ni i cią​gnę​ło gład​ko w po​przek twa​rzy, prze​ci​na​jąc obo​je oczu i na​‐ sa​dę nosa. Skó​ra za​la​na była krwią, a kie​dy ze​brał się w so​bie na tyle, by spraw​dzić gał​ki oczne, prze​ko​nał się, że zo​sta​ły roz​cię​te rów​no jak prze​‐ po​ło​wio​ne jaj​ka. Ode​rwał dłoń od twa​rzy, prze​wró​cił się na bok, zwy​mio​to​‐ wał w bło​to i le​żał spo​koj​nie. Za​pach jo​dło​wych igieł nie​sio​ny wia​trem.

Dym, gę​sty i mdlą​cy. Skrę​ca​ją​cy ból we wnętrz​no​ściach, gdzie Ada​re wbi​ła mu nóż. Czuł, jak w tym miej​scu prze​su​wa​ją się śli​skie wnętrz​no​ści. — Za​wsze le​piej wie​dzieć, choć​by naj​gor​sze – mruk​nął. Wła​sne sło​wa za​‐ sze​le​ści​ły mu w uszach su​cho jak po​piół. Jak coś mar​twe​go. Za​głę​bił w ra​nie pal​ce śli​skie od krwi, wsu​wa​jąc je głę​bo​ko, aż za dru​gi kły​kieć, wci​ska​jąc przez skó​rę i mię​śnie i szu​ka​jąc naj​gor​sze​go źró​dła bólu, aż ze​mdlał, a ciem​ność w jego umy​śle po​łą​czy​ła się z wiel​kim krę​giem ciem​‐ no​ści wo​ko​ło. Gdy od​zy​skał przy​tom​ność, wie​dział już, że umrze. Kon​tu​ry rany były nie​do​bre. Było zbyt wie​le krwi. Stal prze​bi​ła cien​ką ścian​kę, któ​rej nie po​win​na była prze​bić. Otu​lił się tą wie​dzą jak płasz​czem, przy​krył za​krwa​wio​ny​mi po​wie​ka​mi ru​inę oczu i za​snął. † Zim​no. Ci​che wo​ła​nie sowy. Ciem​ność po​nad ciem​no​ścią. — No da​lej, Sha​elu – mruk​nął przez dzwo​nią​ce zęby. – No już. Anan​sha​ela nie ma. Dy​go​cąc na ca​łym cie​le, Va​lyn po​dźwi​gnął się z zim​ne​go bło​ta. — Znaj​dę so​bie cie​plej​sze miej​sce, żeby umrzeć – burk​nął, peł​znąc na oślep na czwo​ra​kach w po​szu​ki​wa​niu ja​kiejś kup​ki li​ści lub igieł albo kępy mchu, na któ​rej mógł​by się po​ło​żyć i w koń​cu odejść w spo​ko​ju. Nie, uświa​do​mił so​bie. Nie na oślep. Jak zwy​kle do​cie​ra​ły do nie​go ty​sią​ce od​gło​sów, dzie​siąt​ki ty​się​cy prą​‐ dów po​wie​trza, fa​lu​ją​cych wo​kół jego pal​ców, ale było coś jesz​cze. W jego umy​śle po​zo​sta​ła ciem​ność, ale w niej… W tej ciem​no​ści były war​stwy, kształ​ty, któ​re nie były kształ​ta​mi, for​my wbu​do​wa​ne w bez​kształt​ną pust​‐ kę utra​co​ne​go wzro​ku. Ga​łę​zie je​dli​ny? Spróch​nia​ła so​sna? Szyb​ki ruch skrzy​deł prze​la​tu​ją​ce​go nie​to​pe​rza? Nie wi​dział ich, bo nie wi​dział nic poza bez​kre​sną ciem​no​ścią, ale wie​‐ dział. Przy​gnę​bio​ny i skon​ster​no​wa​ny, do​tknął znów rany w boku. Wciąż cie​‐ kła z niej krew. Ta rana po​win​na go za​bić, ale nie za​bi​ła. — Jak to? – rzu​cił py​ta​nie w ciem​ność. Żad​nej od​po​wie​dzi, tyl​ko chlu​pot fal o ka​mie​nie, tyl​ko sze​lest li​ści na wie​trze i tych le​żą​cych na zie​mi, od​le​głe krzy​ki i szlo​chy koń​czą​cej się bi​‐ twy. — Jak? – za​py​tał zno​wu, pod​no​sząc się z wy​sił​kiem na nogi.

Jak​by w od​po​wie​dzi, wiatr przy​niósł głos: dłu​gie, ci​che po​hu​ki​wa​nie sowy. Va​lyn za​mknął po​wie​ki i ode​tchnął głę​bo​ko. Rana w boku roz​cią​gnę​ła się i za​bo​la​ła, ale on wcią​gał łap​czy​wie do płuc chłod​ne, rześ​kie po​wie​trze nocy, aż po​czuł się nim wy​peł​nio​ny, nie​mal bli​ski pęk​nię​cia, sma​ko​wał je na ję​zy​‐ ku, wcią​gał przez noz​drza, roz​po​zna​jąc za​pa​chy. Mech i gni​ją​ce li​ście, ży​wi​ca i mo​kre ska​ły, zde​chłe ryby gdzieś da​lej oraz dym, stal i ty​sią​ce ga​lo​nów krwi wy​la​nych do je​zio​ra. Głę​biej. Koń​skie mię​‐ so, mar​twe i żywe, wy​mio​ci​ny i mocz, odór ran… Głę​biej. Ty​sią​ce ty​się​cy cie​niut​kich jak włos, splą​ta​nych śla​dów, aż wresz​cie… Tam. Skó​ra i pot. Tchnie​nie ada​man​ty​ny. Gniew. Gwen​na. Miedź i stal, mo​kra weł​na i nie​uf​ność. Ta​lal. Krew i chłód, ży​wi​ca i stal. An​nick. Żywi. Wszy​scy tro​je. Ale w jaki spo​sób to po​znał, nie wie​dział. Po​czuw​szy ból, wy​pu​ścił z płuc nad​miar po​wie​trza, po czym za​głę​bił się mię​dzy ro​so​cha​te ga​łę​zie so​sen. Ze​braw​szy siły, spró​bo​wał ko​lej​ne​go kro​ku, po​tem na​stęp​ne​go. Za​wa​dził nogą o ja​kiś ko​rzeń i stra​cił rów​no​wa​gę. Ból prze​szył mu rękę ni​czym bły​‐ ska​wi​ca. Za póź​no się zo​rien​to​wał, że na dro​dze stoi drze​wo. Zła​ma​na ga​łąź za​cze​pi​ła o jego ra​mię, po czym upadł na nie​rów​ny grunt. To nie mia​ło sen​su. Wszyst​ko to było po​zba​wio​ne cho​ler​ne​go sen​su. Prze​cież nie mógł wy​czuć ni​ko​go z tej od​le​gło​ści, a już na pew​no nie zdo​łał​‐ by od​róż​nić za​pa​chu to​wa​rzy​szy ze swe​go Skrzy​dła wśród ty​się​cy in​nych za​pa​chów, któ​re prze​my​ka​ły przez jego umysł. Nie wi​dział. Stra​cił oczy. — Tra​cisz zmy​sły! – krzyk​nął, nie ba​cząc, że ktoś mógł​by go usły​szeć. – Nie po​tra​fisz na​wet umrzeć. – Go​rą​ca krew cie​kła mu z oczu. – Skończ z tymi cho​ler​ny​mi bzdu​ra​mi. Skończ! Po pro​stu się kładź! Znów do​bie​gło do nie​go po​hu​ki​wa​nie sowy. Słu​chał, aż uci​chło, po czym po​krę​cił gło​wą. — Je​stem skoń​czo​ny – po​wie​dział tępo. Cała wście​kłość go opu​ści​ła, po pro​stu wy​ga​sła. Wszyst​ko go bo​la​ło. Wszyst​ko w nim pra​gnę​ło już koń​‐ ca. Ręce le​gły bez​wład​nie i bez​u​ży​tecz​nie po bo​kach. – Już mam do​syć wsta​‐ wa​nia. Je​stem za​ła​twio​ny. Wcią​gnął głę​bo​ki, ury​wa​ny haust po​wie​trza, wpa​trzył się w ciem​ne kształ​ty ry​su​ją​ce się w głę​bo​kiej ciem​no​ści, przy​ci​snął dłoń do rany w boku i wstał.

Bo​go​wie i rasy we​dług miesz​kań​ców An​nu​ru

Rasy Ne​va​rii​mo​wie – nie​śmier​tel​ni, pięk​ni, idyl​licz​ni. Wro​go​wie Cse​strii​mów. Wy​mar​li przed ty​sią​ca​mi lat, przed po​ja​wie​niem się lu​dzi. Przy​pusz​czal​‐ nie są tyl​ko mi​tem. Cse​strii​mo​wie – nie​śmier​tel​ni, źli, po​zba​wie​ni emo​cji. Stwo​rzy​li cy​wi​li​za​‐ cję, roz​wi​nę​li na​uki ści​słe i me​dy​cy​nę. Po​ko​na​ni przez lu​dzi, wy​gi​nę​li przed ty​sią​ca​mi lat. Lu​dzie – z wy​glą​du iden​tycz​ni jak Cse​strii​mo​wie, lecz śmier​tel​ni, ma​ją​cy uczu​cia.

Sta​rzy bo​go​wie, po​cząw​szy od naj​daw​niej​szych Nie​my Bóg – naj​star​szy z bo​gów, ist​niał już przed stwo​rze​niem świa​ta. Czczo​ny przez Shi​nów. Ae – mał​żon​ka Nie​me​go Boga, bo​gi​ni stwo​rze​nia, od​po​wie​dzial​na za wszyst​ko, co ist​nie​je. Astar’ren – bo​gi​ni pra​wa, Mat​ka Po​rząd​ku i Struk​tu​ry. Zwa​na przez nie​któ​‐ rych Pa​ję​czy​cą, choć wy​znaw​cy Ka​ve​raa uwa​ża​ją, że ty​tuł ten przy​słu​gu​je ich bo​gi​ni. Pta – Wład​ca Cha​osu, nie​po​rząd​ku, przy​pad​ko​wo​ści. We​dle nie​któ​rych jest zwy​kłym oszu​stem, we​dług in​nych – de​struk​cyj​ną, obo​jęt​ną siłą. In​tar​ra – Pani Świa​tła, bo​gi​ni ognia, świa​tła gwiazd i słoń​ca. Rów​nież pa​‐ tron​ka rodu Mal​ke​enia​nów, ce​sa​rzy An​nu​ru, któ​rzy za​li​cza​ją In​tar​rę do swo​ich przod​ków. Hull – Sowi Król, Nie​to​perz, Wład​ca Ciem​no​ści, Pan Nocy, opie​kun Ket​tra​lu, pa​tron zło​dziei. Be​di​sa – bo​gi​ni na​ro​dzin, ta, któ​ra przę​dzie nić dusz wszyst​kich ży​ją​cych stwo​rzeń. Anan​sha​el – bóg śmier​ci, Wład​ca Ko​ści, któ​ry roz​wią​zu​je to, co uprzę​dzie

jego mał​żon​ka Be​di​sa, i ska​zu​je wszyst​kie ist​nie​nia na za​po​mnie​nie. Czczo​ny przez Czasz​ko​wier​ców w Ras​sam​bu​rze. Cie​na – bo​gi​ni roz​ko​szy. We​dług nie​któ​rych mat​ka młod​szych bo​gów. Czczo​na przez Urghu​lów, nie​któ​rych Man​ja​ry​tów oraz przez ple​mio​na z dżun​gli.

Mło​dzi bo​go​wie, współ​cze​śni lu​dziom Eira – bo​gi​ni mi​ło​ści i współ​czu​cia Maat – bóg gnie​wu i nie​na​wi​ści Ka​ve​raa – Wład​czy​ni Gro​zy, Pani Lęku He​qet – bóg od​wa​gi i wal​ki Orel​la – bo​gi​ni na​dziei Ori​lon – bóg roz​pa​czy

Spis tre​ści Stro​na ty​tu​ło​wa Stro​na re​dak​cyj​na De​dy​ka​cja Map​ka Po​dzię​ko​wa​nia Pro​log 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25

26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 Bo​go​wie i rasy we​dług miesz​kań​ców An​nu​ru