2.Brian Staveley - Boski ogien

Ty​tuł ory​gi​na​łu: The Pro​vi​den​ce of Fire Co​py​ri​ght © 2014 by Brian Sta​ve​ley All ri​ghts re​se​rved Co​py​ri​ght © for the Po​lish e-book edi​tion by RE​BIS Pu​bli​shing Ho​use Ltd., Po​znań 2016 Re​dak​tor: We​ro​ni​ka Ka​sprzak Map​ka: © Isa​ac Ste​wart Ilu​stra​c ja na okład​c e: © Ri​c hard An​der​son Opra​c o​wa​nie gra​ficz​ne se​rii i pro​jekt okład​ki: Krzysz​tof Ro​gul​ski Wy​da​nie I e-book (opra​c o​wa​ne na pod​sta​wie wy​da​nia książ​ko​we​go: Bo​ski ogień, wyd. I, Po​znań 2016) ISBN 978-83-7818-971-8 Dom Wy​daw​ni​c zy RE​BIS Sp. z o.o. e-mail: re​bis@re​bis.com.pl www.re​bis.com.pl e-Book: Sła​wo​mir Folk​man / www.ka​la​dan.pl

Mo​jej żo​nie

Po​dzię​ko​wa​nia

Po​przed​nio była to li​sta na​zwisk. Wy​da​wa​ło się to wła​ści​we, bio​rąc pod uwa​gę, jak wie​lu lu​dzi po​ma​ga​ło mi, gdy pi​sa​łem Mie​cze ce​sa​rza. Ten tom jest grub​szy i moż​na by się spo​dzie​‐ wać jesz​cze dłuż​szej li​sty, jesz​cze dłuż​sze​go ka​ta​lo​gu na​zwisk, lecz ja za​czą​‐ łem od​no​sić się do list z po​dejrz​li​wo​ścią. Taka li​sta po​dzię​ko​wań w książ​ce mówi wy​raź​nie: Wiem, komu co za​‐ wdzię​czam. A praw​da jest prze​cież taka, że nie wiem. Nie wiem na​wet w po​‐ ło​wie. Na je​den do​sko​na​ły po​mysł, któ​re​go po​cho​dze​nie po​tra​fię wy​śle​dzić i przy​pi​sać kon​kret​nej oso​bie, po​wią​zać z ja​kąś roz​mo​wą przy pi​wie, przy​‐ pa​da​ją dzie​siąt​ki, set​ki wspa​nia​łych my​śli, któ​re lu​dzie – cza​sem przy​ja​cie​le, cza​sem zu​peł​nie obcy, nie​kie​dy pi​sem​nie, a nie​kie​dy w przy​pad​ko​wej roz​‐ mo​wie – wło​ży​li mi w ob​ję​cia jak małe dzie​ci. Pie​lę​gno​wa​łem te my​śli jak wła​sne, po​zwa​la​łem im się roz​wi​jać i do​ra​‐ stać, po czym wkła​da​łem mię​dzy okład​ki tej książ​ki. Nie​któ​re były ze mną dłu​go, a ja przy​wią​za​łem się do nich nie​zwy​kle moc​no, wręcz za​bor​czo, aż w koń​cu mu​szę wy​znać w tym ofi​cjal​nym po​dzię​ko​wa​niu: Nie wiem, skąd się wzię​ły. Te​raz, gdy wra​ca​ją na świat, lu​bię so​bie wy​obra​żać, że – zra​zu za​lęk​nio​ne – stop​nio​wo będą co​raz bar​dziej olśnio​ne jego wiel​ko​ścią, bar​wą i wol​no​‐ ścią, wspa​nia​ło​ścią miej​sca, z któ​re​go po​cho​dzą. Świat jest nie​po​rów​na​nie więk​szy od umy​słu jed​ne​go pi​sa​rza i choć po​my​sły te po​zo​sta​wa​ły ze mną przez ja​kiś czas, ni​g​dy nie by​łem dla nich miej​scem osta​tecz​ne​go za​miesz​ka​‐ nia.

Pro​log

G

dy Sio​an do​tar​ła na szczyt wie​ży i wy​szła w chłód nocy, zim​ne po​wie​‐ trze za​pie​kło gniew​nie jej płu​ca, jak​by chcia​ło do​rów​nać fu​rii sza​le​ją​‐ ce​go na uli​cach ognia. Wspi​nacz​ka na szczyt za​ję​ła dłu​gie go​dzi​ny – nie​mal pół nocy. To​wa​rzy​szą​cy jej gwar​dzi​ści nie oka​zy​wa​li zmę​cze​nia, lecz wia​do​mo było, że raz w mie​sią​cu wszy​scy żoł​nie​rze z Gwar​dii Aedo​liań​skiej mu​sie​li wbie​gać na szczyt Włócz​ni In​tar​ry w peł​nej zbroi. Do​trzy​ma​nie kro​‐ ku ce​sa​rzo​wej, bę​dą​cej już w śred​nim wie​ku, i troj​gu jej dzie​ciom, nie spra​‐ wia​ło im wiel​kiej trud​no​ści. Ona jed​nak była bli​ska omdle​nia. Każ​dy mi​ja​ny po​dest za​pra​szał, by za​trzy​mać się, usiąść, oprzeć gło​wę o drew​nia​ne rusz​to​‐ wa​nie i za​snąć. By​łam zbyt roz​piesz​cza​na, po​wta​rza​ła so​bie to​nem wy​rzu​tu, któ​ry po​zo​‐ stał je​dy​nym bodź​cem do po​ru​sza​nia słab​ną​cy​mi no​ga​mi. Je​stem de​li​kat​ną ko​bie​tą ży​ją​cą po​śród sub​tel​nych rze​czy. Na​praw​dę jed​nak mar​twi​ła się bar​dziej o swo​je dzie​ci niż o sie​bie. Wszy​‐ scy mie​li już oka​zję wcho​dzić na szczyt Włócz​ni, ale ni​g​dy w ta​kim po​śpie​‐ chu. Spo​koj​ne wej​ście zaj​mo​wa​ło dwa dni, z prze​rwa​mi po dro​dze na od​po​‐ czy​nek i po​sił​ki. Gru​pa idą​cych przo​dem ku​cha​rzy i nie​wol​ni​ków roz​kła​da​‐ ła dla nich mięk​kie ma​te​ra​ce i pół​mi​ski z je​dze​niem. Dro​ga na górę była przy​jem​na i ra​do​sna; dzie​ci były za małe na ta​kie sza​leń​cze wspi​nacz​ki. Jed​‐ nak​że mał​żo​nek Sio​an na​le​gał, a ce​sa​rzo​wi An​nu​ru się nie od​ma​wia. To jest ich mia​sto, po​wie​dział San​li​tun. Ser​ce ich ce​sar​stwa. To coś, co mu​‐ szą zo​ba​czyć. Wej​ście na szczyt to dro​biazg w po​rów​na​niu z tym, z czym przyj​‐ dzie im się kie​dyś zmie​rzyć. On sam jed​nak nie mu​siał wdra​py​wać się na tę prze​klę​tą wie​żę. Skrzy​dło Ket​tra​lu, pię​cio​ro ubra​nych w czerń męż​czyzn i ko​biet o sro​gich spoj​rze​‐ niach, wy​nio​sło go na szczyt Włócz​ni pod brzu​chem po​tęż​ne​go, strasz​li​we​‐ go ja​strzę​bia. Sio​an ro​zu​mia​ła ten po​śpiech. Pło​mie​nie sza​la​ły na uli​cach, a jej mąż po​trze​bo​wał do​bre​go punk​tu ob​ser​wa​cyj​ne​go, żeby wła​ści​wie do​‐ wo​dzić. An​nur nie mógł cze​kać, aż ce​sarz po​ko​na dzie​siąt​ki ty​się​cy stop​ni. Ket​tra​low​cy za​pro​po​no​wa​li, że wró​cą po Sio​an i dzie​ci, lecz ona od​mó​‐ wi​ła. San​li​tun co praw​da twier​dził, że pta​ki są oswo​jo​ne, ale „oswo​jo​ny” nie zna​czy „udo​mo​wio​ny”, a ona nie chcia​ła sa​dzać swo​ich dzie​ci na szpo​nach,

któ​rych jed​no ude​rze​nie mo​gło zma​sa​kro​wać wołu. Tak więc kie​dy ce​sarz prze​by​wał na szczy​cie, wy​da​jąc roz​ka​zy ma​ją​ce uchro​nić mia​sto przed po​żo​gą, Sio​an wdra​py​wa​ła się mo​zol​nie po scho​‐ dach, prze​kli​na​jąc w du​chu męża i wła​sny po​de​szły wiek. Aedo​liań​czy​cy wspi​na​li się w mil​cze​niu, ale dzie​ci, mimo po​cząt​ko​we​go en​tu​zja​zmu, z tru​‐ dem da​wa​ły so​bie radę. Ada​re była naj​star​sza i naj​sil​niej​sza, lecz mia​ła za​le​‐ d​wie dzie​sięć lat. Le​d​wo się wspię​li na wy​so​kość strze​li​stych da​chów są​sied​‐ nich wież, dużo niż​szych od Włócz​ni, a już za​czę​ła dy​szeć. Ka​den i Va​lyn czu​li się jesz​cze go​rzej. Stop​nie scho​dów – drew​nia​nej kon​struk​cji zbu​do​wa​‐ nej przez lu​dzi we wnę​trzu sta​ro​żyt​nej, twar​dej i gład​kiej jak stal szkla​nej sko​ru​py Włócz​ni – były za wy​so​kie na ich krót​kie nóż​ki i chłop​cy wciąż się prze​wra​ca​li, si​nia​cząc go​le​nie i łok​cie. Mimo ca​łe​go po​śpie​chu, jaki na​ka​zał jej mąż, mia​sto spło​nie i tak, nie​za​‐ leż​nie od tego, czy ich czwór​ka uj​rzy to ze szczy​tu czy nie. Sio​an za​chę​ca​ła więc dzie​ci do krót​kich od​po​czyn​ków na każ​dym po​de​ście. Ada​re jed​nak wo​la​ła​by umrzeć, niż roz​cza​ro​wać ojca, a Va​lyn i Ka​den zer​ka​li na sie​bie w za​wzię​tym mil​cze​niu, z nie​szczę​śli​wy​mi mi​na​mi, nie chcąc się przy​znać do zmę​cze​nia. Kie​dy wresz​cie wy​szli przez za​my​ka​ną kla​pę na dach, cała trój​ka chwia​ła się na no​gach i cho​ciaż szczyt Włócz​ni In​tar​ry ota​czał ni​ski mur, Sio​an opie​‐ kuń​czo ob​ję​ła dzie​ci ra​mio​na​mi, jak​by chcąc uchro​nić je przed po​ry​wem wia​tru. Nie mu​sia​ła jed​nak oba​wiać się ni​cze​go. Aedo​liań​czy​cy – Ful​ton, Birch, Yian i Trell – oto​czy​li je cia​snym krę​giem, chro​niąc je, na​wet w tym miej​scu, przed nie​wi​dzial​nym za​gro​że​niem. Ob​ró​ci​ła się w stro​nę męża i już roz​chy​li​ła usta, go​to​wa czy​nić mu wy​rzu​ty, lecz za​mil​kła, spoj​rzaw​szy na pło​ną​ce w dole mia​sto. Oczy​wi​ście wi​dzie​li to tak​że z wnę​trza Włócz​ni – jako blask roz​sza​la​łej czer​wie​ni w szkle jej ścian – lecz z za​wrot​nej wy​so​ko​ści szczy​tu wie​ży uli​ce i ka​na​ły mia​sta zda​wa​ły się cien​ki​mi li​nia​mi na ma​pie. Sio​an mo​gła wy​cią​‐ gnąć rękę i ko​lej​no za​sła​niać dło​nią całe dziel​ni​ce: dziel​ni​cę gro​bów, Dol​ny Targ, za​chod​nie ka​na​ły i na​brze​ża. Ognia jed​nak​że nie dało się za​sło​nić. Kie​‐ dy za​czy​na​ła wspi​nacz​kę na szczyt, do​nie​sio​no, że wiel​ki po​żar ob​jął sześć prze​cznic po za​chod​niej stro​nie mia​sta. Pod​czas ich dłu​giej wę​drów​ki po scho​dach roz​prze​strze​nił się jed​nak strasz​li​wie, po​że​ra​jąc wszyst​ko na za​chód od uli​cy Du​chów, po czym, pchnię​ty po​dmu​chem za​chod​nie​go wia​tru znad mo​rza, za​czął po​su​wać się na wschód, do​cie​ra​jąc do skra​ju alei Bo​gów. Pró​bo​wa​ła ob​li​czyć licz​bę spa​lo​nych do​mostw i wy​obra​zić so​bie, ilu lu​dzi tam zgi​nę​ło. Stra​ci​ła jed​nak ra​chu​bę. San​li​tun się od​wró​cił, sły​sząc trzask kla​py wio​dą​cej na dach. Na​wet po tylu la​tach mał​żeń​stwa wi​dok jego oczu po​tra​fił zmu​sić Sio​an do mil​cze​‐ nia. Ada​re i Ka​den mie​li rów​nie pło​mien​ne tę​czów​ki oczu, ale pło​mień w nich był cie​pły, nie​mal przy​ja​zny, jak świa​tło ko​min​ka zimą lub blask słoń​ca. Oczy San​li​tu​na jed​nak​że pło​nę​ły zim​nym, upo​rczy​wym ogniem, po​‐

zba​wio​nym cie​pła i dymu. Na jego twa​rzy nie ma​lo​wa​ły się żad​ne uczu​cia, jak​by spę​dził pół nocy, śle​dząc bieg gwiazd na nie​bie, albo po​dzi​wiał od​bi​cie księ​ży​ca w wo​dzie, a nie wal​czył z tra​wią​cą mia​sto po​żo​gą. San​li​tun po​pa​trzył na dzie​ci, a Sio​an po​czu​ła, jak Ada​re pro​stu​je się u jej boku. Dziew​czyn​ka pod​da się zmę​cze​niu póź​niej, w za​ci​szu wła​snej kom​na​‐ ty, lecz te​raz, w obec​no​ści ojca, nie chcia​ła oprzeć się na mat​ce, choć nogi pod nią drża​ły. Gdy Ka​den spoj​rzał na pło​ną​ce mia​sto, jego oczy zro​bi​ły się okrą​głe jak spodki. Miał sie​dem lat i stał tak, osa​mot​nio​ny, twa​rzą w twarz z po​ża​rem, jak​by poza nim na da​chu nie było ni​ko​go. Tyl​ko Va​lyn po​dał mat​ce rękę, wsu​wa​jąc drob​ne pa​lusz​ki w jej dłoń, i wo​dził oczy​ma, pa​trząc to na ogień, to na ojca. — Przy​cho​dzi​cie w samą porę – oznaj​mił ce​sarz i ge​stem wska​zał ciem​ne ob​sza​ry mia​sta. — W samą porę na co? – za​py​ta​ła Sio​an, nie​mal dła​wiąc się z gnie​wu. – Żeby zo​ba​czyć, jak dzie​sięć ty​się​cy lu​dzi gi​nie w ogniu? Mąż spoj​rzał na nią uważ​nie, a po​tem ski​nął gło​wą. — Mię​dzy in​ny​mi i to – od​parł spo​koj​nie, po czym zwró​cił się do sie​dzą​‐ ce​go obok skry​by: – Niech pod​pa​lą wszyst​ko wzdłuż alei An​la​tu​na, od po​łu​‐ dnio​wej gra​ni​cy mia​sta aż do pół​noc​nej. Skry​ba po​chy​lił się w sku​pie​niu, za​pi​sał te sło​wa na per​ga​mi​nie i przez chwi​lę po​ma​chał nim w po​wie​trzu, aby wy​sechł atra​ment, po czym zwi​nął go pręd​ko w ru​lon i wsu​nął do bam​bu​so​wej tuby, któ​rą we​pchnął do rury bie​gną​cej środ​kiem Włócz​ni na sam jej dół. Sio​an przez pół nocy wspi​na​ła się na szczyt tej prze​klę​tej wie​ży; roz​ka​zy San​li​tu​na do​cie​ra​ły do pa​ła​cu w parę chwil. Wy​daw​szy roz​kaz, San​li​tun po​now​nie zwró​cił się do dzie​ci: — Ro​zu​mie​cie? – za​py​tał. Ada​re za​gry​zła war​gi. Ka​den nic nie po​wie​dział. Tyl​ko Va​lyn wy​stą​pił na​przód, mru​żąc oczy od wia​tru i bla​sku ognia. Pod​szedł do lu​ne​ty umiesz​‐ czo​nej w uchwy​cie na mu​rze i przy​tknął do niej oko. — Ale​ja An​la​tu​na nie pło​nie – za​pro​te​sto​wał po chwi​li. – Ogień za​trzy​‐ mał się na za​cho​dzie. Oj​ciec ski​nął gło​wą. — Dla​cze​go więc… – Za​wie​sił głos, a w jego oczach wi​docz​na już była od​‐ po​wiedź. — Roz​pa​lasz dru​gi ogień, żeby kon​tro​lo​wać ten pierw​szy – od​par​ła Ada​‐ re. San​li​tun po​twier​dził ski​nie​niem. — Broń sta​je się tar​czą. Wróg jest przy​ja​cie​lem. Co zo​sta​je spa​lo​ne, nie może za​pło​nąć po​now​nie. Przez dłuż​szą chwi​lę cała ro​dzi​na sta​ła w mil​cze​niu, pa​trząc, jak ogień wy​pa​la so​bie dro​gę na wschód. Tyl​ko Sio​an od​mó​wi​ła spoj​rze​nia w lu​ne​tę. To, co chcia​ła uj​rzeć, mo​gła zo​ba​czyć wła​sny​mi ocza​mi. Po​wo​li, nie​ubła​ga​‐

nie ogień po​su​wał się na​przód, czer​wo​ny, zło​ci​sty, strasz​li​wy, pro​stą li​nią w po​przek za​chod​niej czę​ści mia​sta, i wciąż wy​bu​cha​ły nowe sku​pi​ska pło​‐ mie​ni, z po​cząt​ku małe, po​tem co​raz więk​sze. Łą​czy​ły się ze sobą w je​den ogni​sty ciąg zna​czą​cy za​chod​nią stro​nę alei An​la​tu​na. — To dzia​ła – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Nowy ogień idzie na za​chód. — W po​rząd​ku – wtrą​ci​ła rap​tem Sio​an, zro​zu​miaw​szy na​resz​cie, co San​li​tun chciał dzie​ciom po​ka​zać i cze​go je na​uczyć; roz​pacz​li​wie za​pra​‐ gnę​ła na​gle oszczę​dzić im tego wi​do​ku i tej na​uki. – Dość się już na​pa​trzy​li. Się​gnę​ła, by wy​jąć lu​ne​tę z rąk Ada​re, ale dziew​czyn​ka cof​nę​ła się i po​‐ now​nie skie​ro​wa​ła przy​rząd na miej​sce wal​ki obu ogni. San​li​tun spoj​rzał żo​nie w oczy i ujął ją za rękę. — Nie – od​rzekł spo​koj​nie. – Jesz​cze nie dość. W koń​cu Ka​den zro​zu​miał, o co cho​dzi. — Lu​dzie – za​wo​łał, wska​zu​jąc ręką. – Ucie​ka​li na wschód, a te​raz się za​‐ trzy​ma​li. — Są w po​trza​sku – po​wie​dzia​ła Ada​re. Opu​ści​ła lu​ne​tę i od​wró​ci​ła się do ojca. – Są w po​trza​sku, a ty mu​sisz coś zro​bić! — On już to zro​bił – po​wie​dział Va​lyn. Spoj​rzał na ce​sa​rza z na​dzie​ją. – Zro​bi​łeś, praw​da? Da​łeś roz​kaz. Za​nim przy​szli​śmy. Ostrze​głeś ich ja​koś… Chło​piec za​milkł, wi​dząc już od​po​wiedź w pło​ną​cych zim​nym ogniem oczach. — Jaki roz​kaz miał​bym wy​dać? – za​py​tał San​li​tun. Jego głos był ła​god​ny i nie​ubła​ga​ny jak wiatr. – Ty​sią​ce lu​dzi żyją mię​dzy tymi dwo​ma ognia​mi, Va​ly​nie. Dzie​siąt​ki ty​się​cy. Wie​lu zdo​ła umknąć, ale jak mam do​trzeć do tych, któ​rym się nie uda? — Ależ oni spło​ną – szep​nął Ka​den. San​li​tun po​wo​li ski​nął gło​wą. — Pło​ną na​wet te​raz. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła Sio​an, nie​pew​na, czy łzy w jej oczach po​ja​wi​ły się z li​to​ści nad tymi, któ​rzy krzy​cze​li w pu​łap​ce ognia na dole, czy z li​to​ści nad wła​sny​mi dzieć​mi, któ​re pa​trzy​ły w osłu​pie​niu na pło​mie​nie da​le​kie​go po​ża​ru. – Dla​cze​go mu​sia​ły to oglą​dać? — Któ​re​goś dnia ce​sar​stwo bę​dzie na​le​żeć do nich. — Aby nim rzą​dzi​li, aby go strze​gli, a nie nisz​czy​li! Wciąż trzy​mał ją za rękę, lecz nie od​ry​wał wzro​ku od dzie​ci. — Nie będą go​to​we, by nim rzą​dzić, do​pó​ki nie uj​rzą, jak pło​nie – po​wie​‐ dział z oczy​ma spo​koj​ny​mi jak gwiaz​dy.

1

K

aden hui’Mal​ke​enian nie zwra​cał uwa​gi ani na do​kucz​li​we zim​no gra​ni​tu pod sobą, ani na pa​lą​ce w ple​cy słoń​ce. Pod​czoł​gał się na​‐ przód, aby mieć lep​szy wi​dok na roz​rzu​co​ne w dole ka​mien​ne za​bu​‐ do​wa​nia. Prze​ni​kli​wy wiatr, nio​są​cy z sobą chłód top​nie​ją​cych śnie​gów, sma​gał jego skó​rę. Wziął głę​bo​ki od​dech i po​słał cie​pło z cen​trum swe​go cia​‐ ła do zzięb​nię​tych koń​czyn, za​wcza​su uspo​ka​ja​jąc ich drże​nie. Wie​lo​let​ni tre​ning u mni​chów na coś przy​naj​mniej się przy​dał. No, może i na coś wię​‐ cej. Va​lyn przy​su​nął się do nie​go, zer​ka​jąc wstecz na dro​gę, jaką prze​by​li, a po​tem znów pa​trząc przed sie​bie. — To tą dro​gą ucie​ka​li​ście? – za​py​tał. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Nie. Po​szli​śmy tam​tę​dy – od​parł, wska​zu​jąc na pół​noc w stro​nę wy​so​‐ kiej skal​nej igli​cy, któ​rej syl​wet​ka od​ci​na​ła się na tle nie​ba. – Pod Szpo​nem, a po​tem na wschód, pod Sko​kiem Bu​rie​go i pod Czar​ny​mi i Zło​ty​mi No​ża​mi. Była noc, a te ścież​ki są strasz​nie stro​me. Mie​li​śmy na​dzie​ję, że żoł​nie​rze w zbro​jach nie na​dą​żą za nami. — Dzi​wię się, że im się uda​ło. — Ja też – stwier​dził Ka​den. Uniósł się na łok​ciach, aby wyj​rzeć nad skal​nym grzbie​tem, lecz Va​lyn ścią​gnął go z po​wro​tem. — Gło​wa ni​sko, wa​sza pro​mien​ność – mruk​nął. Wa​sza pro​mien​ność. Ty​tuł ten wciąż brzmiał źle i nie​zręcz​nie. Był zdra​dli​‐ wy jak wio​sen​ny lód na gór​skim sta​wie, któ​re​go po​wierzch​nia, choć gład​ka i błysz​czą​ca, trzesz​cza​ła, go​to​wa pęk​nąć pod na​ci​skiem pierw​sze​go nie​‐ ostroż​ne​go kro​ku. Ka​den wy​star​cza​ją​co źle się czuł, gdy uży​wa​li go inni, lecz gdy sły​szał te sło​wa z ust Va​ly​na, nie mógł ich znieść. Choć spę​dzi​li pół ży​cia osob​no, a te​raz byli już nie​za​leż​ny​mi męż​czy​zna​mi, nie​mal so​bie ob​‐ cy​mi, skry​wa​ją​cy​mi swo​je se​kre​ty i krzyw​dy, to jed​nak Va​lyn był jego bra​‐ tem. Łą​czy​ły ich wię​zy krwi, a Ka​den nie po​tra​fił wy​ma​zać z pa​mię​ci ob​ra​zu bez​tro​skie​go chłop​ca, jaki wy​niósł z dzie​ciń​stwa, wspól​nych za​baw w ban​‐ dy​tów i bie​ga​nia z drew​nia​ny​mi mie​cza​mi po ko​ry​ta​rzach i pa​wi​lo​nach Pa​‐

ła​cu Brza​sku. Sły​sząc, jak Va​lyn uży​wa tego ty​tu​łu, czuł się tak, jak​by wy​ma​‐ za​no mu prze​szłość, a jego dzie​ciń​stwo zo​sta​ło uni​ce​stwio​ne i za​stą​pio​ne bru​tal​ną te​raź​niej​szo​ścią. Mni​si by to oczy​wi​ście za​apro​bo​wa​li. Prze​szłość jest snem, ma​wia​li. Przy​‐ szłość jest snem. Jest tyl​ko to, co te​raz. A to ozna​cza​ło, że ci sami mni​si, lu​dzie, któ​rzy go wy​cho​wa​li, nie byli już ludź​mi. Tyl​ko gni​ją​cym mię​sem, tru​pa​mi roz​rzu​co​ny​mi w dole nad urwi​skiem. Va​lyn ru​chem kciu​ka wska​zał na chro​nią​cą ich ska​łę, wy​ry​wa​jąc Ka​de​na z za​my​śle​nia. — Wciąż je​ste​śmy da​le​ko od nich, ale któ​ryś z tych su​kin​sy​nów, któ​rzy za​bi​li two​ich przy​ja​ciół, może mieć lu​ne​tę. Ka​den zmarsz​czył brwi i sku​pił uwa​gę na chwi​li obec​nej. Na​wet nie po​‐ my​ślał o lu​ne​tach. Było to ko​lej​ne przy​po​mnie​nie, jak sła​bo jego klasz​tor​ny po​byt w Ashk’la​nie przy​go​to​wał go do ży​cia w zdra​dli​wym świe​cie. Po​tra​fił ma​lo​wać, sie​dzieć w me​dy​ta​cji albo bie​gać po gór​skich szla​kach, lecz ma​lo​‐ wa​nie, me​dy​ta​cja i bie​ga​nie były skrom​ny​mi umie​jęt​no​ścia​mi w ze​sta​wie​‐ niu z ma​chi​na​cja​mi lu​dzi, któ​rzy za​mor​do​wa​li jego ojca, Shi​nów, a mało bra​ko​wa​ło, by sam zgi​nął z ich ręki. Nie po raz pierw​szy po​zaz​dro​ścił Va​ly​‐ no​wi jego wy​szko​le​nia. On przez osiem lat ćwi​czył się w tłu​mie​niu wła​snych pra​gnień, na​dziei, lę​ków i smut​ków i to​czył nie​ustan​ną wal​kę z sa​mym sobą. I wciąż od nowa Shi​no​wie po​wta​rza​li jak man​try swo​je mak​sy​my: Ostrze na​dziei ostrzej​sze jest od sta​li. Pra​gnie​nie jest bra​kiem. Przy​wią​za​nie to śmierć. Wie​le było praw​‐ dy w tych sło​wach, dużo wię​cej niż są​dził w pierw​szych la​tach swe​go po​by​‐ tu w tych gó​rach, lecz w ostat​nich dniach, wy​peł​nio​nych krwią, śmier​cią i cha​osem, po​znał gra​ni​ce tej praw​dy. Stal oka​za​ła się bar​dzo ostra. Przy​wią​‐ za​nie do „ja” może za​bić, ale nie wte​dy, gdy ktoś wbi​je ci nóż w ser​ce. W cią​gu kil​ku dni wro​go​wie Ka​de​na roz​mno​ży​li się po​nad wszel​kie wy​‐ obra​że​nia. No​si​li błysz​czą​ce zbro​je, mie​li mie​cze w gar​ści i z ła​two​ścią wy​‐ po​wia​da​li ty​sią​ce kłamstw. Je​śli miał prze​trwać, je​śli miał za​jąć miej​sce ojca na Nie​cio​sa​nym Tro​nie, mu​siał na​uczyć się wie​le o mie​czach, lu​ne​tach, po​‐ li​ty​ce i lu​dziach, o wszyst​kim, cze​go Shi​no​wie za​nie​dba​li, ucząc go transu pust​ki, ja​kim było va​nia​te. Uzu​peł​nie​nie tych bra​ków za​ję​ło​by całe lata, a on nie miał tyle cza​su. Jego oj​ciec zgi​nął. Nie żył już od mie​się​cy, a to ozna​‐ cza​ło, że Ka​den hui’Mal​ke​enian, przy​go​to​wa​ny do tego czy nie, był te​raz ce​‐ sa​rzem An​nu​ru. Do​pó​ki ktoś mnie nie za​bi​je, po​wie​dział so​bie w du​chu. Uwzględ​nia​jąc zda​rze​nia ostat​nich dni, wy​pa​da​ło przy​znać, że taka moż​‐ li​wość oka​za​ła się na​gle bar​dzo re​al​na. Fakt, że zja​wi​li się tu uzbro​je​ni lu​‐ dzie, aby go za​mor​do​wać, był już do​sta​tecz​nie prze​ra​ża​ją​cy, ale to, że była to jego wła​sna Gwar​dia Aedo​liań​ska zło​żo​na z żoł​nie​rzy, któ​rzy przy​się​gli go chro​nić, do​wo​dzo​na przez oso​by z sa​me​go szczy​tu an​nu​ryj​skiej pi​ra​mi​‐ dy wła​dzy, nie mie​ści​ło mu się w gło​wie. Po​wrót do sto​li​cy i ob​ję​cie Nie​cio​‐

sa​ne​go Tro​nu wy​da​ło się w tej sy​tu​acji naj​pew​niej​szą dro​gą, by po​zwo​lić wro​gom ukoń​czyć to, co za​czę​li. Oczy​wi​ście, je​śli zo​sta​nę za​mor​do​wa​ny w An​nu​rze, bę​dzie to ozna​cza​ło, że do An​nu​ru po​wró​ci​łem, co samo w so​bie bę​dzie swe​go ro​dza​ju suk​ce​sem, po​‐ my​ślał po​nu​ro. Va​lyn ge​stem wska​zał grzbiet skal​nej skar​py, któ​ry ich osła​niał. — Je​śli wyj​rzysz, zrób to po​wo​li, wa​sza pro​mien​ność – po​wie​dział. – Ruch przy​cią​ga oko. Przy​naj​mniej to Ka​den wie​dział. Spę​dził dość cza​su na tro​pie​niu gór​‐ skich ko​tów i za​gu​bio​nych kóz, by umieć po​zo​stać nie​wi​docz​nym. Prze​‐ niósł cię​żar cia​ła na łok​cie, uno​sząc się po​wo​lut​ku, aż jego oczy wyj​rza​ły po​‐ nad ni​ską skal​ną kra​wędź. Po​ni​żej, nie​co na za​chód, ja​kieś ćwierć mili da​lej, zbu​do​wa​ny prze​zor​nie na wą​skim na​wi​sie po​mię​dzy skal​ny​mi urwi​ska​mi, stał Ashk’lan, sa​mot​ny klasz​tor za​ko​nu Shi​nów, do​tych​cza​so​wy dom Ka​de​‐ na. A przy​naj​mniej to, co z nie​go zo​sta​ło. Ashk’lan, jaki Ka​den za​pa​mię​tał, był zim​nym, lecz ja​snym i czy​stym miej​scem, w ko​lo​rze ja​sno​sza​re​go ka​mie​nia, po​mię​dzy bia​ły​mi pla​ma​mi śnie​gu, ob​la​ny wstę​ga​mi stru​mie​ni, po​śród gór​skich zbo​czy od pół​noc​nej stro​ny po​kry​tych lo​dem, a wszyst​ko to pię​trzy​ło się pod bez​chmur​nym, błę​‐ kit​nym nie​bem. Aedo​liań​czy​cy to znisz​czy​li. Na gła​zach i ska​łach wid​nia​ły sze​ro​kie pa​sma sa​dzy, a ogień za​mie​nił ja​łow​ce w po​czer​nia​łe ki​ku​ty. Re​fek​‐ tarz, sala me​dy​ta​cji i do​rmi​to​rium były w ru​inie. Choć zim​ne ka​mien​ne mury opar​ły się pło​mie​niom, to drew​nia​ne kro​kwie, gon​ty i fu​try​ny drzwi oraz so​sno​we ramy sze​ro​kich okien spło​nę​ły, po​cią​ga​jąc za sobą spo​re frag​‐ men​ty ścian. Na​wet nie​bo wy​da​wa​ło się ciem​ne, na​zna​czo​ne tłu​stym dy​‐ mem, któ​ry wciąż jesz​cze wy​do​by​wał się ze zglisz​czy. — Tam – po​wie​dział Va​lyn, wska​zu​jąc ruch na pół​noc​nym krań​cu klasz​‐ tor​nych za​bu​do​wań. – Aedo​liań​czy​cy. Urzą​dzi​li so​bie obo​zo​wi​sko. Za​pew​ne cze​ka​ją na Mi​ci​ja​ha Uta. — To dłu​go so​bie po​cze​ka​ją – stwier​dził La​ith, przy​czoł​gu​jąc się do nich. Lot​nik uśmiech​nął się sze​ro​ko. Przed przy​by​ciem Skrzy​dła Va​ly​na cała wie​dza Ka​de​na o Ket​tra​lu spro​‐ wa​dza​ła się do za​sły​sza​nych w dzie​ciń​stwie opo​wie​ści. Wy​obra​żał so​bie tych naj​bar​dziej ta​jem​ni​czych i naj​groź​niej​szych żoł​nie​rzy An​nu​ru jako po​‐ sęp​nych za​bój​ców o pu​stych oczach, żąd​nych krwi i znisz​cze​nia. W opo​wie​‐ ściach tych było ziar​no praw​dy: czar​ne oczy Va​ly​na były zim​ne jak daw​no wy​ga​słe wę​gle, a lot​nik La​ith by​naj​mniej nie wy​da​wał się prze​ję​ty wi​do​‐ kiem zglisz​czy i jat​ką, jaką zo​sta​wi​li za sobą. Byli po pro​stu żoł​nie​rza​mi, zor​‐ ga​ni​zo​wa​ny​mi i do​sko​na​le wy​szko​lo​ny​mi, a jed​nak w ja​kiś spo​sób wy​da​‐ wa​li się Ka​de​no​wi dużo młod​si od nie​go. Bez​tro​ski uśmiech La​itha, upodo​‐ ba​nie, z ja​kim draż​nił Gwen​nę i pro​wo​ko​wał An​nick, spo​sób, w jaki bęb​nił pal​ca​mi na ko​la​nie, to były za​cho​wa​nia, któ​re Shi​no​wie wy​bi​li​by z nie​go

już w dru​gim roku po​by​tu w Ashk’la​nie. Wi​dać było, że żoł​nie​rze ze Skrzy​‐ dła Va​ly​na po​tra​fią la​tać i za​bi​jać, lecz Ka​den po​waż​nie się za​sta​na​wiał, czy rze​czy​wi​ście są go​to​wi po​do​łać cze​ka​ją​ce​mu ich za​da​niu. Nie zna​czy​ło to, że sam jest go​tów, lecz jak​że miło by​ło​by wie​dzieć, że jest obok ktoś, kto pa​‐ nu​je nad sy​tu​acją. Do wro​gów, któ​rych Ka​den nie mu​siał się już oba​wiać, na​le​żał zde​cy​do​‐ wa​nie Mi​ci​jah Ut. Ten po​tęż​ny, ubra​ny w peł​ną zbro​ję aedo​liań​czyk zo​stał za​bi​ty przez ko​bie​tę w śred​nim wie​ku, uzbro​jo​ną tyl​ko w parę noży. Ka​den nie uwie​rzył​by w to, gdy​by na wła​sne oczy nie zo​ba​czył jego cia​ła. Na ten wi​dok po​czuł na​wet ci​chą sa​tys​fak​cję, jak​by po​ło​żo​ny na sza​li cię​żar tego przy​bra​ne​go w stal tru​pa mógł choć czę​ścio​wo zrów​no​wa​żyć cię​żar po​zo​‐ sta​łych ofiar rze​zi. — Czy ktoś ma ocho​tę wśli​znąć się do ich obo​zu z cia​łem nie​bosz​czy​ka Uta? – za​py​tał La​ith. – Może mo​gli​by​śmy je gdzieś pod​rzu​cić i tak to za​aran​‐ żo​wać, jak​by pił piwo albo si​kał? Zo​ba​czyć, ile cza​su zaj​mie im stwier​dze​nie, że su​kin​syn nie od​dy​cha? – Uniósł brwi i spoj​rzał na Va​ly​na, po​tem na Ka​de​‐ na. – Nie? To nie po to wró​ci​li​śmy? Cała gru​pa wró​ci​ła do Ashk’lanu tego ran​ka, le​cąc na za​chód ze skrom​ne​‐ go obo​zu w ser​cu Gór Ko​ścia​nych; tego sa​me​go obo​zo​wi​ska, w któ​rym sto​‐ czy​li wal​kę, za​bi​ja​jąc ści​ga​ją​cych ich aedo​liań​czy​ków oraz zdra​dziec​kich ket​tra​low​ców. Od​by​li go​rącz​ko​wą na​ra​dę: wszy​scy byli zgod​ni, że na​le​ży spraw​dzić, czy ktoś prze​żył, i być może do​wie​dzieć się cze​goś od an​nu​ryj​‐ skich żoł​nie​rzy, któ​rych tam po​zo​sta​wio​no, gdy Ut i Ta​rik Adiv ru​szy​li w po​ścig za Ka​de​nem. Róż​ni​ca zdań spro​wa​dza​ła się do tego, kto ma po​le​‐ cieć. Va​lyn nie chciał ry​zy​ko​wać roz​dzie​la​nia swo​je​go Skrzy​dła, lecz Ka​den zwró​cił mu uwa​gę, że je​śli ket​tra​low​cy ze​chcą sko​rzy​stać z la​bi​ryn​tu ko​zich ście​żek wo​kół klasz​to​ru, to będą po​trze​bo​wa​li mni​cha obe​zna​ne​go z oto​cze​‐ niem. Ram​pu​ri Tan wy​da​wał się tu​taj oczy​wi​stym wy​bo​rem, znał bo​wiem Ashk’lan le​piej niż Ka​den, nie wspo​mi​na​jąc już o tym, że umiał wal​czyć. Ta​‐ no​wi zaś, po​mi​mo nie​uf​no​ści Va​ly​na, jego wła​sny udział i tak wy​da​wał się prze​są​dzo​ny. Pyr​re na​to​miast ar​gu​men​to​wa​ła, że głu​po​tą jest wra​ca​nie do klasz​to​ru. — Mni​si nie żyją – zwró​ci​ła uwa​gę – i niech Anan​sha​el uwol​ni ich czy​ste du​sze. Nie po​mo​że​cie im, szar​piąc mar​twe cia​ła. Ka​den za​sta​na​wiał się, jak to jest być za​bój​cą, czcić Pana Gro​bów i ob​co​‐ wać ze śmier​cią od tak daw​na, że nie czu​je się już ani stra​chu, ani cie​ka​wo​‐ ści. Nie po to jed​nak chciał wra​cać, by oglą​dać cia​ła. Była prze​cież szan​sa, choć nie​wiel​ka, że za​miast za​bić, żoł​nie​rze kil​ku mni​chów poj​ma​li. Nie było ja​sne, co Ka​den za​mie​rza zro​bić, gdy​by tak było, ale z po​mo​cą ket​tra​low​ców mógł uwol​nić jed​ne​go lub dwóch. W każ​dym ra​zie moż​na było się ro​zej​rzeć. Tan od​rzu​cił ta​kie po​my​sły jako sen​ty​men​tal​ne mrzon​ki. Po​wo​dem po​‐ wro​tu mo​gło być je​dy​nie ob​ser​wo​wa​nie po​zo​sta​łych aedo​liań​czy​ków i od​‐

gad​nię​cie ich za​mia​rów; po​czu​cie winy Ka​de​na było tyl​ko ko​lej​nym do​wo​‐ dem na to, że nie zdo​łał jesz​cze w peł​ni się uwol​nić od przy​wią​za​nia. Może jed​nak mnich miał ra​cję. Praw​dzi​wy Shin po​wi​nien wy​ko​rze​nić zwi​nię​te w ser​cu jak wąż pod​stęp​ne uczu​cia i od​ciąć ostat​nie nit​ki emo​cji. Jed​nak​że wszy​scy Shi​no​wie, poza nim sa​mym i Ta​nem, już nie żyli: w cią​gu jed​nej nocy, wy​łącz​nie z jego po​wo​du, za​mor​do​wa​no dwu​stu mni​chów, męż​czyzn i chłop​ców, któ​rych je​dy​nym ży​cio​wym ce​lem było dą​że​nie do spo​koj​nej pust​ki va​nia​te. Zo​sta​li za​szlach​to​wa​ni i spa​le​ni pod​czas snu, bo w da​le​kim An​nu​rze ktoś do​ko​nał za​ma​chu sta​nu. Co​kol​wiek sta​ło się w Ashk’la​nie, wy​da​rzy​ło się z przy​czy​ny Ka​de​na. Mu​siał tam wró​cić. Resz​ta była pro​sta. Va​lyn do​wo​dził Skrzy​dłem, był po​słusz​ny ce​sa​rzo​wi i po​mi​mo wąt​pli​wo​ści Pyr​re i za​strze​żeń Tana oraz wbrew wła​snym obiek​‐ cjom ski​nął gło​wą, do​łą​czył bra​ta do swe​go Skrzy​dła i po​le​cie​li zo​ba​czyć, co po​zo​sta​ło z gór​skie​go domu Ka​de​na. Po​sa​dzi​li ket​tra​la nie​co da​lej na wschód, w miej​scu nie​wi​docz​nym z klasz​to​ru, a ostat​nie mile po​ko​na​li pie​szo. Szlak był ła​twy, pro​wa​dził głów​nie w dół; kie​dy jed​nak po​de​szli bli​‐ żej, Ka​den wstrzy​mał od​dech. Aedo​liań​czy​cy nie za​da​li so​bie tru​du, by ukryć po​zo​sta​ło​ści do​ko​na​nej rze​zi. Nie było ta​kiej po​trze​by. Ashk’lan le​żał da​le​ko poza gra​ni​ca​mi ce​sar​‐ stwa, zbyt wy​so​ko dla Urghu​lów, zbyt da​le​ko na po​łu​dnie dla Edi​shów i z dala od wszyst​kich han​dlo​wych szla​ków. Ubra​ne w brą​zo​we sza​ty cia​ła le​ża​ły więc nie​po​grze​ba​ne na głów​nym dzie​dziń​cu, nie​któ​re spa​lo​ne, inne po​rą​ba​ne w uciecz​ce cio​sa​mi mie​czy i wszę​dzie na ka​mie​niach wid​nia​ły pla​my krwi. — Mnó​stwo mni​chów – stwier​dził La​ith, wska​zu​jąc ru​chem gło​wy na klasz​tor. – Wszy​scy za​bi​ci. — A co z tam​ty​mi? – za​py​tał Va​lyn, ro​biąc gest w stro​nę rzę​du po​sta​ci sie​dzą​cych ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na od​le​głym skra​ju skal​ne​go urwi​‐ ska i pa​trzą​cych na da​le​ki step. – Czy oni żyją? La​ith pod​niósł do oka lu​ne​tę. — Nie. Wszy​scy za​kłu​ci. Cio​sa​mi w ple​cy. – Po​trzą​snął gło​wą. – Nie bar​‐ dzo wia​do​mo, dla​cze​go tam sie​dzą. Nikt ich nie zwią​zał. Ka​den po​pa​trzył chwi​lę na sku​lo​ne po​sta​cie i za​mknął oczy, wy​obra​ża​jąc so​bie tę sce​nę. — Nie ucie​ka​li – od​parł. – Szu​ka​li schro​nie​nia w va​nia​te. — Taaa… – mruk​nął lot​nik, prze​cią​ga​jąc scep​tycz​nie sy​la​bę. – Nie wy​‐ glą​da na to, żeby je zna​leź​li. Ka​den pa​trzył w osłu​pie​niu na ich cia​ła, wspo​mi​na​jąc cu​dow​ny trans emo​cjo​nal​nej nie​obec​no​ści, brak lęku, gnie​wu i trosk. Pró​bo​wał wy​obra​zić so​bie, co czu​li, sie​dząc tak i pa​trząc na bez​kre​sny step, gdy ich dom pło​nął kil​ka kro​ków za ple​ca​mi, wpa​tru​jąc się w chłod​ne gwiaz​dy i cze​ka​jąc na pchnię​cie no​żem. — Va​nia​te mo​gło​by cię bar​dzo za​sko​czyć… – od​parł spo​koj​nie.

— W po​rząd​ku, ale ja mam już dość za​sko​czeń – wark​nął Va​lyn. Prze​wró​cił się na bok i spoj​rzał na Ka​de​na, a ten po raz ko​lej​ny spró​bo​wał do​strzec swe​go bra​ta pod bli​zna​mi, ra​na​mi i tymi nie​na​tu​ral​nie czar​ny​mi oczy​ma. Va​lyn jako dziec​ko był po​god​ny i ła​two wy​bu​chał śmie​chem, lecz te​raz, jako żoł​nierz, wy​da​wał się udrę​czo​ny, znę​ka​ny, za​szczu​ty, jak​by nie ufał na​wet nie​bu nad sobą, jak​by nie wie​rzył swo​im po​ka​le​czo​nym rę​kom i wła​sne​mu mie​czo​wi. Ka​den znał w za​ry​sach całą hi​sto​rię Va​ly​na, któ​ry rów​nież był prze​śla​do​‐ wa​ny przez lu​dzi pra​gną​cych uni​ce​stwić ród Mal​ke​enia​nów. Los Va​ly​na był na​wet gor​szy niż Ka​de​na. Aedo​liań​czy​cy, któ​rzy na​pa​dli na​gle i bru​tal​nie na Ashk’lan, byli Ka​de​no​wi obcy. Po​czu​cie nie​spra​wie​dli​wo​ści i zdra​dy było dlań abs​trak​cją. Va​lyn zaś mu​siał prze​żyć śmierć swo​jej naj​bliż​szej przy​ja​‐ ciół​ki, za​mor​do​wa​nej przez zna​jo​mych żoł​nie​rzy. Za​wio​dła go woj​sko​wa for​ma​cja, któ​rej od​dał całe swo​je ser​ce. Za​wio​dła albo zdra​dzi​ła. Ka​den po​‐ dzie​lał oba​wy bra​ta, że w spi​sek może być za​mie​sza​ne do​wódz​two Ket​tra​lu, samo Orle Gniaz​do. Va​lyn miał wy​star​cza​ją​co wie​le po​wo​dów, żeby być przy​gnę​bio​nym i zmę​czo​nym, a przy tym było w jego spoj​rze​niu coś jesz​cze, co Ka​de​na mar​twi​ło, ja​kiś mrok głęb​szy od smut​ku i cier​pie​nia. — Za​cze​ka​my tu​taj – cią​gnął Va​lyn – w ukry​ciu, aż Ta​lal, Gwen​na i An​‐ nick wró​cą. Je​że​li nie znaj​dą żad​nych ży​wych mni​chów, ru​sza​my tą samą dro​gą, któ​rą przy​szli​śmy, i wra​ca​my do na​sze​go cho​ler​ne​go pta​ka. Ka​den po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. Wciąż czuł skurcz w żo​łąd​ku, cia​‐ sny wę​zeł po​czu​cia stra​ty, roz​pa​czy i gnie​wu. Spró​bo​wał po​zbyć się na​pię​‐ cia. Na​le​gał, by tu przy​le​cieć w po​szu​ki​wa​niu oca​la​łych, ale wy​glą​da​ło na to, że nikt nie prze​żył. Za​le​ga​ją​ce emo​cje szko​dzi​ły ro​ze​zna​niu, mą​cąc zdol​ność osą​du. Gdy spró​bo​wał sku​pić się na od​de​chu, w jego umy​śle po​ja​wia​ły się wi​ze​run​ki twa​rzy Akii​la, Pa​te​ra i Nina, za​dzi​wia​ją​co re​ali​stycz​ne i szcze​gó​‐ ło​we. Gdzieś tam w dole, roz​rzu​ce​ni po​mię​dzy bu​dyn​ka​mi, le​że​li wszy​scy, któ​rych znał, i wszy​scy, poza Ram​pu​rim Ta​nem, któ​rzy zna​li jego. Ktoś inny, kto nie prze​szedł tre​nin​gu Shi​nów, mógł​by zna​leźć po​cie​chę w na​dziei, że z cza​sem ob​ra​zy tych twa​rzy się za​trą, wspo​mnie​nia roz​my​ją, kon​tu​ry stra​cą ostrość, ale to wła​śnie mni​si na​uczy​li go, jak nie za​po​mi​nać. Wspo​mnie​nia za​bi​tych przy​ja​ciół na za​wsze po​zo​sta​ną żywe i wy​ra​zi​ste, a ich kształt od​ci​śnię​ty bę​dzie w pa​mię​ci z za​cho​wa​niem wszyst​kich szcze​‐ gó​łów. To dla​te​go mu​sisz od​dzie​lić fak​ty od uczuć, po​my​ślał po​nu​ro. Tej umie​jęt​no​ści też na​uczy​li go Shi​no​wie, jak​by dla zrów​no​wa​że​nia tam​tej. Za sobą usły​szał sze​lest tka​ni​ny na ka​mie​niach. Od​wró​cił się i uj​rzał, jak zbli​ża​ją się ku nie​mu An​nick i Ta​lal, snaj​per​ka Skrzy​dła i krwio​pij​ca. Czoł​‐ ga​li się szyb​ko i spraw​nie, jak​by zna​li te ru​chy od uro​dze​nia. Za​trzy​ma​li się tuż za Va​ly​nem, a snaj​per​ka, nie zwle​ka​jąc, na​ło​ży​ła strza​łę na cię​ci​wę łuku. Ta​lal tyl​ko po​krę​cił gło​wą. — Kiep​sko – po​wie​dział spo​koj​nie. – Nie mają więź​niów. Ka​den przyj​rzał się Ta​la​lo​wi spo​koj​nie. Za​sko​cze​niem było dla nie​go od​‐

kry​cie, że męż​czyź​ni i ko​bie​ty, któ​rych gdzie in​dziej spa​lo​no by żyw​cem na sto​sie lub uka​mie​no​wa​no za ich nie​na​tu​ral​ne wła​ści​wo​ści, jaw​nie słu​ży​li w Ket​tra​lu. Ka​den przez całe ży​cie sły​szał, że są oni nie​bez​piecz​ni i nie​pew​ni, a ich umy​sły wy​pa​czo​ne przez dziw​ne moce. Wy​cho​wał się, jak każ​dy, na opo​wie​ściach o krwio​pij​cach wy​sy​sa​ją​cych krew, kła​mią​cych i krad​ną​‐ cych, o prze​ra​ża​ją​cych wład​cach-krwio​pij​cach z rodu At​ma​nich, któ​rzy w swo​im sza​leń​stwie znisz​czy​li ce​sar​stwo, któ​rym chcie​li rzą​dzić. To ko​lej​na rzecz, o któ​rej wiem za mało, rzekł so​bie w du​chu. W cią​gu tych kil​ku krót​kich dni, któ​re upły​nę​ły od cza​su rze​zi i uciecz​ki, pró​bo​wał na​wią​zać z Ta​la​lem roz​mo​wę, do​wie​dzieć się o nim cze​goś, ale krwio​pij​ca Skrzy​dła był spo​koj​niej​szy i mniej roz​mow​ny od po​zo​sta​łych żoł​nie​rzy Va​ly​na. Był nie​zwy​kle uprzej​my, ale na py​ta​nia Ka​de​na od​po​wia​‐ dał wy​mi​ja​ją​co, więc po któ​rymś z rzę​du py​ta​niu Ka​den zre​zy​gno​wał z roz​‐ mów na rzecz ob​ser​wa​cji. Za​nim wy​le​cie​li, przy​glą​dał się, jak Ta​lal na​cie​ra swo​je licz​ne ja​skra​we kol​czy​ki, bran​so​le​ty i pier​ście​nie wę​glem z ogni​ska, aż me​tal prze​stał błysz​czeć i stał się rów​nie ciem​ny i ma​to​wy jak jego skó​ra. — Dla​cze​go ich po pro​stu nie zdej​miesz? – za​py​tał. — Ni​g​dy nie wia​do​mo, co może się przy​dać – od​parł Ta​lal, krę​cąc gło​wą. Jego źró​dło, uświa​do​mił so​bie Ka​den. Każ​dy krwio​pij​ca miał ja​kieś źró​‐ dło, z któ​re​go czer​pał swo​ją moc. Opo​wia​da​no hi​sto​rie o męż​czy​znach czer​‐ pią​cych siłę z ka​mie​ni, o ko​bie​tach, któ​re wy​ko​rzy​sty​wa​ły ludz​ki strach do wła​snych ce​lów. Me​ta​lo​we pier​ście​nie i bran​so​le​ty wy​glą​da​ły dość nie​‐ win​nie, lecz Ka​den w pew​nej chwi​li przy​ła​pał się na tym, że pa​trzy na nie, jak​by były ja​do​wi​ty​mi pa​ją​ka​mi. Spró​bo​wał za​pa​no​wać nad emo​cja​mi i spoj​rzeć na tam​te​go, jak​by był zwy​kłym czło​wie​kiem, i za​po​mnieć o tym, co gło​si​ły opo​wie​ści. W isto​cie z ca​łej gru​py Va​ly​na Ta​lal był naj​bar​dziej rze​‐ czo​wy i roz​sąd​ny. Jego zdol​no​ści były nie​co de​ner​wu​ją​ce, ale Va​lyn naj​wy​‐ raź​niej mu ufał, a Ka​den nie miał aż tylu so​jusz​ni​ków, żeby mógł so​bie po​‐ zwo​lić na uprze​dze​nia. — Mo​że​my spę​dzić cały ty​dzień na krą​że​niu po​mię​dzy ska​ła​mi – cią​gnął Ta​lal, wska​zu​jąc po​szar​pa​ne urwi​ska. – Paru mni​chów mo​gło się prze​śli​‐ znąć przez kor​don, zna​li te​ren, była noc… Spoj​rzał na Ka​de​na i za​milkł, a w jego oczach za​bły​sło coś w ro​dza​ju współ​czu​cia. — Cały po​łu​dnio​wo-wschod​ni kwa​drant jest czy​sty – po​wie​dzia​ła An​‐ nick. Je​śli Ta​lal li​czył się z uczu​cia​mi Ka​de​na, to snaj​per​ka była zu​peł​nie obo​jęt​na. Mó​wi​ła ury​wa​ny​mi zda​nia​mi, nie​mal znu​dzo​nym gło​sem, a jej lo​‐ do​wa​te nie​bie​skie oczy bez ustan​ku prze​szu​ki​wa​ły ska​li​sty te​ren. – Żad​nych śla​dów. Żad​nej krwi. Na​past​ni​cy byli do​brzy. Jak na aedo​liań​czy​ków. Było to szy​der​stwo. Aedo​liań​czy​cy byli jed​ny​mi z naj​lep​szych żoł​nie​rzy An​nu​ru, sta​ran​nie wy​bie​ra​ny​mi i szko​lo​ny​mi, two​rzy​li gwar​dię ma​ją​cą chro​nić ce​sar​ską ro​dzi​nę i waż​nych ce​sar​skich go​ści. W jaki spo​sób tę wy​‐ bo​ro​wą gwar​dię na​kło​nio​no do zdra​dy, Ka​den nie miał po​ję​cia, ale sły​szal​na

po​gar​da w gło​sie An​nick wie​le mó​wi​ła o jej umie​jęt​no​ściach. — Co oni ro​bią tam w dole? – za​py​tał Ka​den. Ta​lal wzru​szył ra​mio​na​mi. — Je​dzą. Śpią. Czysz​czą broń. Jesz​cze nie wie​dzą, co się sta​ło z Utem i Adi​‐ vem. Nie wie​dzą, że przy​le​cie​li​śmy i że za​bi​li​śmy żoł​nie​rzy, któ​rzy cię ści​ga​‐ li. — Jak dłu​go tam zo​sta​ną? – do​py​ty​wał się da​lej Ka​den. Ja​kaś część nie​go pra​gnę​ła tam zejść mimo wszyst​ko, przejść się wśród zglisz​czy, spoj​rzeć na twa​rze za​bi​tych. — Nie wia​do​mo – od​parł Ta​lal. – Nie mają żad​ne​go spo​so​bu, by się do​‐ wie​dzieć, że ci, któ​rych wy​sła​li w po​ścig za tobą, nie żyją. — Mu​szą mieć ja​kąś pro​ce​du​rę – po​wie​dzia​ła An​nick. – Dwa dni, trzy dni, za​nim wy​ru​szą na po​szu​ki​wa​nia albo się wy​co​fa​ją. La​ith prze​wró​cił oczy​ma. — An​nick, może cię zdzi​wi od​kry​cie, że ist​nie​ją lu​dzie, któ​rzy nie są więź​nia​mi pro​ce​dur. Praw​dę mó​wiąc, mogą nie mieć żad​ne​go pla​nu. — To dla​te​go by​śmy ich po​za​bi​ja​li, gdy​by do​szło do wal​ki – stwier​dzi​ła snaj​per​ka lo​do​wa​tym to​nem. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie doj​dzie do wal​ki. Tam w dole jest sie​dem​dzie​się​ciu, może osiem​‐ dzie​się​ciu lu​dzi… Ci​che, lecz so​czy​ste prze​kleń​stwa do​bie​gły zza ich ple​ców, prze​ry​wa​jąc wy​po​wiedź Va​ly​na. — A to ci za​sra​ny, pie​przo​ny przez Hul​la su​kin​syn – par​sk​nę​ła Gwen​na, pod​no​sząc się za skar​pą i za​mie​ra​jąc w ni​skim przy​sia​dzie. – Ten skur​wiel… Va​lyn od​wró​cił się do niej. — Mów ci​szej. Ru​do​wło​sa dziew​czy​na zby​ła te sło​wa lek​ce​wa​żą​cym ge​stem. — Są ćwierć mili stąd, Va​ly​nie, a wiatr wie​je w inną stro​nę. Mo​gła​bym wy​ry​czeć tu​taj całą pie​przo​ną pieśń bo​jo​wą Ket​tra​lu, a oni nic by nie usły​‐ sze​li. To nie​pod​po​rząd​ko​wa​nie rów​nież zdu​mia​ło Ka​de​na. Żoł​nie​rze, któ​rych pa​mię​tał z Pa​ła​cu Brza​sku, sa​lu​to​wa​li na każ​dym kro​ku i byli wzo​rem kar​‐ no​ści. Cho​ciaż wy​da​wa​ło się, że w tym, co się ty​czy Skrzy​dła, Va​lyn ma roz​‐ strzy​ga​ją​ce sło​wo, to jego żoł​nie​rze nie za​mie​rza​li we wszyst​kim mu ule​gać. Za​cho​wa​nie Gwen​ny wręcz gra​ni​czy​ło z nie​sub​or​dy​na​cją. Ka​den za​uwa​żał nie​kie​dy iry​ta​cję ma​lu​ją​cą się na twa​rzy bra​ta, na​pię​cie wo​kół oczu, za​ci​‐ śnię​te szczę​ki. — O ja​kim su​kin​sy​nu mowa? – za​py​tał La​ith. – Dziw​nie peł​no ich wo​kół ostat​ni​mi cza​sy. — O tym pie​przo​nym ku​ta​sie Adi​vie – od​par​ła Gwen​na, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc na pół​noc​ny za​chód. – O tym na​dę​tym lu​za​ku z opa​ską. — To rad​ca Mi​zra​nu – wtrą​cił spo​koj​nie Ka​den.

Sta​no​wi​sko to, cy​wil​ne, nie woj​sko​we, było jed​nym z naj​wyż​szych w ce​‐ sar​stwie. Ka​den zdzi​wił się więc, jesz​cze za​nim do​wie​dział się o zdra​dzie, że czło​wiek ten przy​był z od​dzia​łem aedo​liań​czy​ków. Te​raz na​to​miast był to ko​lej​ny do​wód, jak​by trze​ba było ich wię​cej, że spi​sek za​lągł się w naj​wyż​‐ szych krę​gach wła​dzy w Pa​ła​cu Brza​sku. — Nie​waż​ne, ja​kie ma za​da​nie – od​par​ła Gwen​na. – W każ​dym ra​zie jest tu​taj i pie​szo prze​dzie​ra się nędz​ną dróż​ką przez góry. Omi​nął na​sze​go pta​ka naj​wy​żej o kil​ka​set kro​ków. Va​lyn wcią​gnął po​wie​trze przez zęby. — No tak, moż​na się było do​my​ślić, że prze​żył, kie​dy nie zna​leź​li​śmy jego cia​ła. A te​raz wie​my, gdzie jest. Żad​ne​go śla​du Ba​len​di​na? Gwen​na po​krę​ci​ła gło​wą. — To już przy​naj​mniej coś – orzekł Va​lyn. — Czy rze​czy​wi​ście? – spy​tał La​ith. – Z tej dwój​ki Ba​len​din jest chy​ba groź​niej​szy. — Dla​cze​go tak są​dzisz? – spy​tał Ka​den. La​ith za​milkł. — To ket​tra​lo​wiec – od​parł w koń​cu, jak​by to tłu​ma​czy​ło wszyst​ko. – Tre​no​wał z nami. Poza tym jest krwio​pij​cą. — Adiv też jest krwio​pij​cą – wtrą​cił Ta​lal. – To dzię​ki temu nie stra​ci​li w gó​rach tro​pu Ka​de​na, gdy go ści​ga​li. — My​śla​łem, że uży​wa​li do tego tych wred​nych pa​ją​ków – od​rzekł La​ith. Ta​lal ski​nął gło​wą po​ta​ku​ją​co. — Ale ktoś mu​siał się z nimi ko​mu​ni​ko​wać i nimi kie​ro​wać. — Te​raz to już bez zna​cze​nia – po​wie​dział Va​lyn. – Póki co, Adiv jest tu​‐ taj, a Ba​len​di​na nie ma. Pra​cuj​my z tym, co mamy. — Mam go na celu – rzu​ci​ła krót​ko An​nick. W trak​cie tej roz​mo​wy snaj​per​ka pod​kra​dła się ci​cho do osło​nię​tej prze​‐ strze​ni mię​dzy dwo​ma gła​za​mi i do po​ło​wy na​pię​ła cię​ci​wę. Ka​den ostroż​nie wyj​rzał po​nad wznie​sie​niem. Zra​zu nic nie do​strzegł, lecz póź​niej, w od​le​gło​ści trzy​stu kro​ków, za​uwa​żył po​stać zdą​ża​ją​cą dnem płyt​kie​go pa​ro​wu. Z tej od​le​gło​ści nie mógł wy​raź​nie roz​róż​nić twa​rzy rad​‐ cy, jed​nak czer​wo​ny płaszcz, man​kie​ty i koł​nierz, wy​bru​dzo​ne, lecz wciąż po​ły​sku​ją​ce zło​tem, nie bu​dzi​ły wąt​pli​wo​ści. — Osią​gnął nie​zły czas – za​uwa​żył Ta​lal. — Miał noc, dzień, jesz​cze jed​ną noc i ra​nek – za​uwa​ży​ła po​gar​dli​wie Gwen​na. – To nie wię​cej niż sie​dem​dzie​siąt mil od miej​sca, gdzie go zo​sta​wi​‐ li​śmy. — Jak rze​kłem: to nie​zły czas – stwier​dził Ta​lal. — My​ślisz, że oszu​ki​wał? – za​py​tał La​ith. — My​ślę, że jest krwio​pij​cą – po​wie​dział Ta​lal. — No… tak – przy​znał La​ith, szcze​rząc zęby w uśmie​chu. — Na​stęp​nym ra​zem, gdy bę​dziesz w opa​łach, przy​po​mnij mi, że​bym

nie „oszu​ki​wał” – skwi​to​wał Ta​lal, pa​trząc nań chłod​no. — Zdjąć go? – spy​ta​ła An​nick. Cię​ci​wa łuku do​ty​ka​ła już po​licz​ka i choć wy​si​łek mu​siał być po​tęż​ny, An​nick sta​ła nie​po​ru​szo​na jak ka​mień. Ka​den wyj​rzał jesz​cze raz. Z tej od​le​gło​ści le​d​wo mógł do​strzec opa​skę za​‐ sła​nia​ją​cą oczy Adi​va. — Czy to nie za da​le​ko? — Nie. — Strze​laj, An​nick – po​wie​dział Va​lyn i zwró​cił się do Ka​de​na: – Ona tra​‐ fi. Nie wiem jak, ale tra​fi. — Cze​ka​my – od​par​ła po chwi​li snaj​per​ka. – Prze​cho​dzi te​raz za ska​łą. Ka​den prze​niósł wzrok z An​nick na Va​ly​na, a po​tem spoj​rzał w stro​nę wą​skie​go prze​lo​tu mię​dzy gła​za​mi, gdzie znik​nął Adiv. Po go​dzi​nach le​że​‐ nia na brzu​chu, ob​ser​wo​wa​nia i wy​cze​ki​wa​nia, na​gle wszyst​ko za​czę​ło się dziać zbyt pręd​ko. Spo​dzie​wał się, że po tym dłu​gim cze​ka​niu na​stą​pi chwi​‐ la za​sta​no​wie​nia, omó​wie​nia fak​tów i wy​cią​gnię​cia wnio​sków, ja​kaś wy​‐ mia​na my​śli. Nie​ocze​ki​wa​nie jed​nak, bez żad​nej wstęp​nej dys​ku​sji, miał zgi​nąć czło​wiek, co praw​da zdraj​ca i mor​der​ca, ale jed​nak czło​wiek. Ket​tra​low​cy jed​nak nie przej​mo​wa​li się tym zbyt​nio. Gwen​na z Va​ly​nem wy​glą​da​li zza ska​ły; mi​strzy​ni od de​mol​ki z nie​cier​pli​wo​ścią, Va​lyn spo​koj​‐ nie i z uwa​gą. La​ith na​to​miast pró​bo​wał za​kła​dać się z Ta​la​lem. — Sta​wiam srebr​ny księ​życ, że za​bi​je go pierw​szym strza​łem. — Nie będę nic sta​wiał prze​ciw​ko An​nick – od​parł krwio​pij​ca. Lot​nik za​klął i od​parł: — A ile dasz, je​że​li po​sta​wię na dru​gą stro​nę? Dzie​sięć do jed​ne​go, że spu​‐ dłu​je? — Ra​czej pięć​dzie​siąt – rzu​cił Ta​lal i za​pa​trzył się w nie​bo, oparł​szy ogo​‐ lo​ną gło​wę o ka​mień. — Dwa​dzie​ścia. — Nie – po​wie​dział Ka​den. — Do​bra. Dwa​dzie​ścia pięć. — Nie bę​dzie za​kła​dów – rzekł Ka​den, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu Va​ly​na. – Nie za​bi​jaj​cie go. Va​lyn od​wró​cił wzrok od da​le​kiej do​lin​ki i spoj​rzał na Ka​de​na. — Dla​cze​go? — Och, na słod​ką mi​łość Sha​ela – wark​nę​ła Gwen​na. – Kto w koń​cu do​‐ wo​dzi tym Skrzy​dłem? Va​lyn nie od​po​wie​dział na jej py​ta​nie. Za​miast tego utkwił swo​je czar​ne oczy w oczach Ka​de​na, jak​by spi​ja​jąc z nich świa​tło. — To Adiv stoi za tym wszyst​kim, wa​sza pro​mien​ność – po​wie​dział. – On i Ut. To oni za​bi​li mni​chów i pró​bo​wa​li za​bić cie​bie, nie wspo​mi​na​jąc o tym, że mu​sie​li też ma​czać pal​ce w za​bój​stwie na​sze​go ojca. Sko​ro Uta już nie ma, głów​nym do​wód​cą tych na dole jest Adiv. Za​bi​ja​jąc go, utnie​my łeb

be​stii. — Mam go zno​wu – mruk​nę​ła An​nick. — Nie strze​laj – rzu​cił Ka​den, krę​cąc gło​wą i pró​bu​jąc ze​brać my​śli. Przed kil​ko​ma laty, gdy pró​bo​wał zła​pać ucie​ka​ją​cą kozę, stra​cił opar​cie pod no​ga​mi nad brze​giem Bia​łej Rze​ki, ze​śli​znął się ze ska​ły i wpadł do wody. Zdo​łał ja​koś utrzy​my​wać gło​wę nad po​wierzch​nią wart​kie​go nur​‐ tu, żeby od cza​su do cza​su za​czerp​nąć po​wie​trza i omi​jać wy​sta​ją​ce gła​zy. Wie​dział, że ma przed sobą tyl​ko ćwierć mili, żeby wy​do​stać się z rze​ki, za​‐ nim ta spły​nie wo​do​spa​dem z urwi​ska. Na​tych​mia​sto​wość zda​rzeń, nie​‐ moż​ność od​cze​ka​nia, za​sta​no​wie​nia się, ab​so​lut​na ko​niecz​ność dzia​ła​nia prze​ra​zi​ły go, a kie​dy w koń​cu zła​pał ja​kąś zła​ma​ną ga​łąź i wy​gra​mo​lił się z wody, legł, dy​go​cąc, na brze​gu. Shi​no​wie na​uczy​li go wie​le na te​mat cier​‐ pli​wo​ści, ale nic na te​mat po​śpie​chu. Te​raz, gdy po​czuł na so​bie wzrok ca​łe​‐ go Skrzy​dła, gdy pa​trzył, jak na​tar​ty wę​glem grot strza​ły An​nick wciąż mie​‐ rzy w Adi​va, miał to samo okrop​ne wra​że​nie pre​sji i po​śpie​chu. — Jesz​cze parę se​kund i znaj​dzie się w obo​zie. Wte​dy trud​niej bę​dzie go zdjąć – po​wie​dzia​ła An​nick. — Dla​cze​go? – za​py​tał Va​lyn, wpa​tru​jąc się w Ka​de​na. – Dla​cze​go chcesz da​ro​wać mu ży​cie? Ka​den po​wstrzy​mał wir my​śli, ukie​run​ko​wał je i spró​bo​wał ubrać w sło​‐ wa. Nie bę​dzie miał dru​giej oka​zji, by wy​rzec to, co chciał po​wie​dzieć. Raz wy​pusz​czo​na strza​ła nie za​wró​ci w lo​cie. — Wie​my o nim – za​czął po​wo​li. – Po​trze​bu​je​my go. W An​nu​rze bę​dzie​‐ my mo​gli go ob​ser​wo​wać i prze​ko​nać się, z kim bę​dzie się kon​tak​to​wał i roz​ma​wiał. Komu bę​dzie ufał. Po​mo​że nam wy​kryć cały spi​sek. — Ja​sne – par​sk​nę​ła Gwen​na. – A po dro​dze za​mor​du​je jesz​cze parę tu​zi​‐ nów lu​dzi. — Tra​cę cel – po​wie​dzia​ła An​nick. – De​cy​duj​cie te​raz. — Och, na Sha​ela – burk​nął La​ith. – Za​bij​cie go wresz​cie. O szcze​gó​łach mo​że​my po​ga​dać póź​niej. — Nie – po​wtó​rzył spo​koj​nie Ka​den, chcąc, by jego brat spoj​rzał nie​co da​lej w przy​szłość i zro​zu​miał jego lo​gi​kę. – Jesz​cze nie. Va​lyn dłu​go mie​rzył Ka​de​na spoj​rze​niem, za​ci​ska​jąc szczę​ki i mru​żąc oczy. W koń​cu ski​nął gło​wą. — Odłóż broń, An​nick. Otrzy​ma​li​śmy roz​kaz.

2

P

lan to może zbyt wiel​kie sło​wo – po​wie​dzia​ła Pyr​re, opie​ra​jąc się ple​ca​‐ mi o wiel​ki głaz. Od​chy​li​ła gło​wę i za​mknę​ła oczy. – Wolę my​śleć, że mamy coś w ro​dza​ju ogól​nej skłon​no​ści. Wró​ci​li z klasz​to​ru i bez prze​szkód po​łą​czy​li się z resz​tą gru​py w ukry​‐ tym wą​wo​zie, gdzie roz​bi​li obóz. Ket​tra​low​cy spraw​dza​li i czy​ści​li broń, obaj mni​si sie​dzie​li na ka​mie​niu ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi, a Tri​ste ob​ma​‐ cy​wa​ła pal​ca​mi strup po​kry​wa​ją​cy dłu​gą ranę na po​licz​ku i wo​dzi​ła wzro​‐ kiem po wszyst​kich, jak​by nie była pew​na, komu może za​ufać. Va​lyn przy​glą​dał się jej przez dłuż​szą chwi​lę, dzi​wiąc się, ja​kim zrzą​dze​‐ niem losu ta de​li​kat​na i po​cią​ga​ją​ca mło​da ko​bie​ta tra​fi​ła w pu​łap​kę wraz z żoł​nie​rza​mi i mni​cha​mi. Ka​den wspo​mniał, że była kon​ku​bi​ną. Adiv ofia​‐ ro​wał ją Ka​de​no​wi jako dar, któ​ry miał od​wró​cić uwa​gę ce​sa​rza, gdy aedo​‐ liań​czy​cy przy​go​to​wy​wa​li się do za​mor​do​wa​nia go. Z pew​no​ścią nie na​le​ża​‐ ła do spi​sku, ale tak czy ina​czej od​cią​ga​ła uwa​gę od in​nych spraw. Choć Va​‐ lyn miał uczu​cie, że mógł​by pa​trzeć na nią w nie​skoń​czo​ność, to były też inne oso​by, któ​re na​le​ża​ło ob​ser​wo​wać. Z wy​sił​kiem prze​niósł spoj​rze​nie na Pyr​re La​ka​tur. Pa​trzył na nią, pró​bu​jąc od​gad​nąć jej na​sta​wie​nie. Za​wsze so​bie wy​obra​‐ żał, że Czasz​ko​wier​cy są ja​kimś po​sęp​nym od​po​wied​ni​kiem Ket​tra​lu – ubra​‐ ni w czerń, uzbro​je​ni w mie​cze, za​bój​czo sku​tecz​ni. A przy​naj​mniej spo​dzie​‐ wał się, że ka​pła​ni Wład​cy Gro​bów są po​tęż​nie zbu​do​wa​ni. Pyr​re jed​nak wy​‐ glą​da​ła bar​dziej na zbla​zo​wa​ną mał​żon​kę ja​kie​goś atre​pa. Na jej pal​cach błysz​cza​ły pier​ście​nie, wło​sy mia​ła zwią​za​ne z tyłu barw​ną wstąż​ką, dzię​ki cze​mu mniej wi​docz​ne były pa​sem​ka si​wi​zny na skro​niach, a jej tu​ni​ka i raj​tu​zy, choć moc​no sfa​ty​go​wa​ne po przej​ściach ostat​nie​go ty​go​dnia, mia​‐ ły ele​ganc​ki krój, pod​kre​śla​ją​cy kształt cia​ła. Nie wy​glą​da​ła na za​bój​czy​nię, a przy​naj​mniej nie na pierw​szy rzut oka, choć kie​dy pa​trzy​ło się uważ​niej, były pew​ne ozna​ki: swo​bo​da, z jaką uj​mo​wa​ła nóż, sta​le jed​nak go​to​wa zmie​nić chwyt; spo​sób, w jaki sia​da​ła, sta​ra​jąc się za​wsze mieć za ple​ca​mi ska​łę lub głaz; obo​jęt​ność, z jaką pa​trzy​ła na roz​lew krwi w ostat​nich dniach. A poza tym był jesz​cze jej za​pach. Va​lyn wciąż jesz​cze nie znaj​do​wał słów

na okre​śle​nie roz​ma​itych do​znań, ja​kie sta​ły się jego udzia​łem po wyj​ściu z Jamy Hul​la. Jajo slar​ny go zmie​ni​ło; jaja slarn zmie​ni​ły ich wszyst​kich. Taki zresz​tą był cel koń​co​wej pró​by w Ket​tra​lu, po​wód, dla któ​re​go wy​sy​ła​‐ no ka​de​tów w głąb ciem​nych ja​skiń na wy​spie Irsk, gdzie mie​li wal​czyć z po​twor​ny​mi ga​da​mi, aby zdo​być ich jaja. Jaja te były od​trut​ką na jad slarn, ale ich dzia​ła​nie było znacz​nie głęb​sze. Po​dob​nie jak resz​ta ket​tra​low​ców, wszy​scy żoł​nie​rze ze Skrzy​dła Va​ly​na po​tra​fi​li te​raz wi​dzieć o zmro​ku i sły​‐ szeć dźwię​ki na gra​ni​cy sły​szal​no​ści. Byli moc​niej​si niż przed​tem, tward​si, jak​by gięt​kość i ży​la​stość ciał ga​dów prze​szła w ich cia​ła. A jed​nak tyl​ko Va​‐ lyn zna​lazł czar​ne jajo, pil​nie strze​żo​ne przez sa​me​go slar​no​we​go kró​la. Tyl​‐ ko on wy​pił czar​ną, smo​li​stą ciecz, któ​ra zni​we​lo​wa​ła strasz​li​we dzia​ła​nie jadu. Wciąż usi​ło​wał zro​zu​mieć prze​mia​nę, jaka się w nim do​ko​na​ła. Po​dob​‐ nie jak inni, prze​ko​nał się, że po​lep​szył mu się i wy​sub​tel​nił słuch i wzrok. Mógł te​raz z od​le​gło​ści stu kro​ków usły​szeć grze​chot ma​łych ka​mycz​ków u stóp urwi​ska i trze​pot lo​tek ko​łu​ją​ce​go nad gło​wą ja​strzę​bia. No i było jesz​cze coś. Cza​sa​mi w jego ser​cu bu​dzi​ła się ja​kaś zwie​rzę​ca fu​ria i pra​gnął nie tyl​ko wal​czyć i za​bi​jać, nie tyl​ko zwy​cię​żać, ale roz​szar​py​wać, ciąć, za​da​‐ wać ból. Po raz set​ny już chy​ba wspo​mniał slar​ny, któ​re okrą​ży​ły go w ja​ski​‐ ni, ich ostre pa​zu​ry dra​pią​ce ska​łę. Sko​ro sta​ły się czę​ścią jego oczu i uszu, to czy nie sta​ły się też czę​ścią jego umy​słu? Po​rzu​cił te my​śli i sku​pił się na za​bój​czy​ni. Za​pach nie był tu​taj wła​ści​‐ wym sło​wem. Jego węch był te​raz bar​dziej wy​czu​lo​ny, to pew​ne. Z od​le​gło​‐ ści dwóch kro​ków wy​czu​wał oczy​wi​ście za​pach potu i wło​sów tej ko​bie​ty, ale de​li​kat​ne do​zna​nie, któ​ry po​ja​wi​ło się na obrze​żach jego zmy​słów, nie było za​pa​chem. A ra​czej było, ale też czymś wię​cej. Nie​kie​dy zda​wa​ło mu się, że tra​ci ro​zum, wy​obra​ża​jąc so​bie, że jest wy​po​sa​żo​ny w do​dat​ko​we zmy​‐ sły, ale to nowe do​zna​nie nie było wy​my​słem: mógł te​raz wę​szyć emo​cje – gniew, głód, strach i nie​skoń​cze​nie licz​ne od​cie​nie in​nych uczuć. W po​wie​‐ trzu za​wisł piż​mo​wy za​pach stra​chu i ner​wo​we​go na​pię​cia. Wszy​scy w ich zmę​czo​nej gru​pie czu​li lęk, przy​naj​mniej w ja​kimś stop​niu. Wszy​scy prócz Ram​pu​rie​go Tana i Czasz​ko​wier​czy​ni. We​dług Ka​de​na Pyr​re przy​by​ła do Ashk’lanu, po​nie​waż ktoś jej za​pła​cił, by od​by​ła tę po​dróż i ra​to​wa​ła mu ży​cie. I rze​czy​wi​ście, ura​to​wa​ła Ka​de​na kil​ka​krot​nie. Po​mi​mo pew​nej skłon​no​ści do draż​nie​nia Tana i ket​tra​low​‐ ców była wspa​nia​łym sprzy​mie​rzeń​cem. Jak bar​dzo moż​na jed​nak za​ufać so​jusz​ni​ko​wi, któ​ry jest lo​jal​ny tyl​ko wo​bec Wład​cy Gro​bów? Jak da​le​ce moż​na ufać ko​bie​cie, któ​ra, są​dząc po jej za​pa​chu i za​cho​wa​niu, po​zo​sta​je zu​peł​nie obo​jęt​na wo​bec śmier​ci? — Mam plan – stwier​dził Ka​den, spo​glą​da​jąc ko​lej​no na Pyr​re, Tana i Va​‐ ly​na. Va​lyn stłu​mił jęk.

† Po​przed​niej nocy, po uwią​za​niu pta​ka i trzy​krot​nym obej​ściu obo​zu, po dwu​krot​nym spraw​dze​niu, ku wiel​kiej iry​ta​cji Gwen​ny, wszyst​kich kre​‐ tów i trze​pa​czy mi​nu​ją​cych wej​ścia na prze​łęcz, Va​lyn wdra​pał się na szczyt wiel​kie​go, ostre​go odła​mu ska​ły ster​czą​ce​go nie​opo​dal. Czę​ścio​wo cho​dzi​ło mu o zna​le​zie​nie wyż​sze​go miej​sca, z któ​re​go miał​by do​bry wi​dok na wszyst​ko, a czę​ścio​wo o to, by się od​izo​lo​wać i w spo​ko​ju prze​my​śleć zda​rze​nia ostat​nich dni i wła​sną rolę w tych bru​tal​nych zma​ga​niach. Ka​den zna​lazł go tam do​pie​ro wte​dy, gdy zmrok za​padł nad wschod​ni​mi szczy​ta​‐ mi. — Nie wsta​waj – po​wie​dział, wspi​na​jąc się na ska​łę. – Je​śli za​czniesz mi się te​raz kła​niać, to przy​się​gam, że zrzu​cę cię z tej góry. – Jego głos był ci​‐ chy i zmę​czo​ny. Va​lyn spoj​rzał na nie​go, za​wa​hał się na mo​ment, a póź​niej ski​nął gło​wą, sku​pia​jąc po​now​nie wzrok na trzy​ma​nym na ko​la​nach mie​czu. Już od do​‐ brej go​dzi​ny pra​co​wał nad nim oseł​ką, gła​dząc go sta​ran​nie, po​wol​ny​mi po​‐ cią​gnię​cia​mi. — Siądź, pro​szę – po​wie​dział, wska​zu​jąc miej​sce – wa​sza pro… — Tego też nie mów – jęk​nął Ka​den i usiadł ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na sa​mej kra​wę​dzi gła​zu. – Za​cho​waj to na oka​zje, gdy inni słu​cha​ją. — Je​steś jed​nak ce​sa​rzem – mruk​nął Va​lyn. Ka​den nic nie po​wie​dział. Po kil​ku ko​lej​nych ru​chach oseł​ką Va​lyn pod​‐ niósł wzrok i zo​ba​czył, że brat wpa​tru​je się z uwa​gą w le​żą​cą w dole do​li​nę. Dno wą​wo​zu skry​wał już głę​bo​ki cień, lecz za​cho​dzą​ce słoń​ce oświe​tla​ło krwa​wym bla​skiem jego od​le​głą kra​wędź. — Je​stem – od​rzekł Ka​den po dłuż​szym mil​cze​niu. – Niech In​tar​ra ma nas wszyst​kich w opie​ce, je​stem ce​sa​rzem. Va​lyn za​wa​hał się, nie wie​dząc, co od​po​wie​dzieć. Dwa dni temu, pod​czas wal​ki, Ka​den był zim​ny jak lód, spo​koj​ny i go​to​wy jak wszy​scy ket​tra​low​cy. Ta pew​ność naj​wy​raź​niej jed​nak znik​nę​ła. Va​lyn wi​dy​wał już po​dob​ne rze​‐ czy na Wy​spach, gdy we​te​ra​ni po dwu​dzie​stu la​tach służ​by wra​ca​li z uwień​‐ czo​nych suk​ce​sem mi​sji i roz​sy​py​wa​li się kom​plet​nie z chwi​lą, gdy po​sta​wi​‐ li sto​pę na Qarsh. Cho​dzi​ło chy​ba o to, że znów byli bez​piecz​ni, znów, po tak bli​skim ob​co​wa​niu ze śmier​cią, byli żywi. I ci wspa​nia​li żoł​nie​rze, któ​rzy przez dłu​gie dni wy​trzy​my​wa​li wszyst​kie tru​dy, tań​czy​li jak wa​ria​ci albo sia​da​li na zie​mi i łka​li bądź upi​ja​li się w sztok na Hook. Nie ma wsty​du, je​śli pła​czesz we wła​snym łóż​ku, ma​wia​li ket​tra​low​cy. Resz​‐ ty moż​na było się do​my​śleć, bo była oczy​wi​sta: mo​żesz pła​kać, ile ze​chcesz, w swo​im łóż​ku, pod wa​run​kiem że po jed​nym lub dwóch dniach się pod​nie​‐ siesz, a kie​dy wsta​niesz i wyj​dziesz, to zno​wu bę​dziesz naj​groź​niej​szym, naj​‐ szyb​szym i naj​bar​dziej bru​tal​nym su​kin​sy​nem na czte​rech kon​ty​nen​tach. Trud​no było od​gad​nąć, czy Ka​den miał tego ro​dza​ju od​por​ność i ta​kie zde​‐

cy​do​wa​nie. — Jak się czu​jesz? – za​py​tał Va​lyn. Było to głu​pie py​ta​nie, ale każ​da roz​‐ mo​wa od cze​goś musi się za​cząć, a Ka​den wy​glą​dał tak, jak​by miał za​miar prze​sie​dzieć całą noc ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi, nie od​zy​wa​jąc się ani sło​‐ wem. – Po tym wszyst​kim, co tu prze​szli​śmy? Va​lyn wi​dy​wał już set​ki tru​pów pod​czas tre​nin​gów i na​uczył się pa​trzeć na od​rą​ba​ne nogi i ręce oraz za​krze​płą krew, tak jak ktoś inny, nie​wy​szko​lo​‐ ny w Ket​tra​lu, pa​trzył​by na pla​ster wo​ło​wi​ny albo wy​pa​tro​szo​ny drób. Czer​pał na​wet pew​ną sa​tys​fak​cję z oglą​da​nia po​bo​jo​wisk i ro​zu​mie​nia skut​‐ ków prze​mo​cy. Jak pi​sał Hen​dran w swo​jej Tak​ty​ce: Im kto bar​dziej mar​twy, tym uczciw​szy się sta​je. Kłam​stwo jest sła​bo​ścią ży​wych. Była w tym ja​kaś praw​da, lecz Ka​den nie ćwi​czył się w grze​ba​niu wśród tru​pów, a już zwłasz​‐ cza tru​pów swo​ich przy​ja​ciół i współ​bra​ci mni​chów. Wi​dok po​rą​ba​nych i spa​lo​nych ciał, na​wet z du​żej od​le​gło​ści, mu​siał być przej​mu​ją​cy. Ka​den ode​tchnął po​wo​li, za​drżał, a po​tem się uspo​ko​ił. — To nie ci star​si mni​si mnie mar​twią – po​wie​dział w koń​cu. – Oni wszy​scy osią​gnę​li va​nia​te, zna​leź​li spo​sób uci​sze​nia lęku. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nikt nie zdo​ła uciec od lęku. Nie cał​ko​wi​cie. — Ci lu​dzie by cię zdu​mie​li – od​rzekł Ka​den, pa​trząc nań z po​wa​gą. – Jed​‐ nak​że dzie​ci, a zwłasz​cza no​wi​cju​sze… – Za​milkł. Gdy słoń​ce za​szło, ze​rwał się wiatr. Dął wo​kół, ło​po​tał odzie​żą i roz​wie​‐ wał wło​sy, szar​pał sza​tą Ka​de​na, gro​żąc ze​pchnię​ciem go ze ska​ły. Ka​den jed​nak nie zwra​cał na to uwa​gi. Va​lyn za​sta​na​wiał się, co mu po​wie​dzieć, jak go po​cie​szyć, lecz nic nie wy​my​ślił. No​wi​cju​sze Shi​nów zgi​nę​li, a je​śli w czym​kol​wiek przy​po​mi​na​li swo​ich ró​wie​śni​ków, zwy​kłych chłop​ców, zgi​nę​li w bólu i prze​ra​że​niu, zszo​ko​wa​ni, za​gu​bie​ni i na​gle zu​peł​nie sa​mot​‐ ni. — Za​sta​na​wiam się, czy nie po​wi​nie​nem im ustą​pić – po​wie​dział Ka​den spo​koj​nie. Va​lyn przez chwi​lę prze​sta​wiał się na ten nowy tok my​śle​nia, lecz za​raz po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. — Nie​cio​sa​ny Tron jest twój – stwier​dził zde​cy​do​wa​nie. – Przed​tem na​‐ le​żał do na​sze​go ojca. Nie mo​żesz się pod​dać z po​wo​du kil​ku mor​derstw. — Se​tek – po​pra​wił go Ka​den gło​sem bar​dziej sta​now​czym, niż Va​lyn się spo​dzie​wał. – Aedo​liań​czy​cy za​bi​li set​ki, nie kil​ku. A tron? Sko​ro tak mi pil​‐ no, by za​siąść na ka​wał​ku ska​ły, to tu​taj mam ich mnó​stwo. – Ge​stem wska​‐ zał oto​cze​nie. – Mógł​bym tu zo​stać. Wi​do​ki pięk​niej​sze i nikt wię​cej nie zo​‐ stał​by za​bi​ty. Va​lyn spoj​rzał na miecz i prze​cią​gnął po nim pal​cem, spraw​dza​jąc ostrość. — Je​steś tego pe​wien? Ka​den za​śmiał się bez​rad​nie.

— Oczy​wi​ście, że nie je​stem pe​wien, Va​ly​nie. Po​zwól, że wy​mie​nię rze​‐ czy, któ​re znam na pew​no: ślad cęt​ko​wa​ne​go niedź​wie​dzia, ko​lor si​nych ja​‐ gód, cię​żar wia​dra wody… — W po​rząd​ku – od​parł Va​lyn. – Ro​zu​miem. Ni​cze​go nie wie​my na pew​‐ no. Ka​den przyj​rzał mu się uważ​nie, a ogni​ste tę​czów​ki jego oczu były tak ja​‐ sne, że nie​mal spra​wia​ły ból. — Wiem tyle, że aedo​liań​czy​cy przy​by​li tu po mnie. Mni​si zgi​nę​li z mo​‐ je​go po​wo​du. — To praw​da – od​rzekł Va​lyn – ale nie cała. — Po​wie​dzia​łeś to jak mnich. — Za​bi​ja​nie skie​ro​wa​ne jest te​raz prze​ciw​ko to​bie, ale nie skoń​czy się wraz z tobą. Po​zwól, że po​wiem ci coś, co do​brze wiem: lu​dzie są jak zwie​‐ rzę​ta. Po​patrz, gdzie tyl​ko ze​chcesz: na An​the​rę i Krwa​we Mia​sta, na ple​mio​‐ na z dżun​gli z oko​lic Pasa i na pie​przo​nych Urghu​lów, nie​chaj ich Sha​el po​‐ rwie. Lu​dzie za​bi​ja​ją, żeby zdo​być wła​dzę, za​bi​ja​ją, żeby za​cho​wać wła​dzę, i za​bi​ja​ją, gdy my​ślą, że mogą utra​cić wła​dzę, co nie​mal za​wsze się spraw​‐ dza. Je​śli na​wet my dwaj bę​dzie​my się trzy​mać od tego z dala, je​śli na​wet obaj umrze​my, to za​wsze będą ko​goś ści​gać. Od​kry​ją nowe za​gro​że​nie, nie spodo​ba im się czyjś głos, oso​ba no​szą​ca nie ta​kie imię albo ma​ją​ca nie taką skó​rę. Może będą ści​gać bo​ga​tych dla ich pie​nię​dzy albo wie​śnia​ków dla zbio​rów ryżu, może Ba​sca​nów, bo są zbyt czar​ni, albo Bre​ata​nów, bo są zbyt bla​dzi. To bez zna​cze​nia. Lu​dzie, któ​rzy są go​to​wi mor​do​wać mni​chów, za​‐ bi​ją każ​de​go. Szko​li​łem się wśród ta​kich su​kin​sy​nów. Nie cof​ną się tyl​ko dla​te​go, że ty się pod​dasz. To ich tyl​ko moc​niej pod​krę​ci. Ro​zu​miesz? Va​lyn za​milkł, a sło​wa na jego ustach za​mar​ły rów​nie szyb​ko, jak po​pły​‐ nę​ły. Uświa​do​mił so​bie, że dy​szy. Krew tęt​ni​ła mu w skro​niach, a dło​nie za​‐ ci​snę​ły się w pię​ści tak moc​no, że za​bo​la​ły. Ka​den go ob​ser​wo​wał. Pa​trzył tak, jak pa​trzy się na dzi​kie zwie​rzę, ostroż​nie, nie bę​dąc pew​nym jego za​‐ mia​rów. — Znaj​dzie​my go – po​wie​dział w koń​cu. — Kogo? — Tego krwio​pij​cę z Ket​tra​lu. Ba​len​di​na. Tego, któ​ry za​mor​do​wał two​ją przy​ja​ciół​kę. Znaj​dzie​my go i za​bi​je​my. Va​lyn spoj​rzał zdu​mio​ny. — Nie o so​bie mó​wi​łem – po​wie​dział. – Przed​sta​wi​łem tyl​ko swój punkt wi​dze​nia. — Wiem – od​parł Ka​den. Na​gle prze​stał wąt​pić. W jego pło​ną​cych oczach znów po​ja​wił się dy​stans, jak​by pa​trzy​ły na Va​ly​na z od​le​gło​ści wie​‐ lu mil. – Wiem, że nie mó​wi​łeś o so​bie. Sie​dzie​li chwi​lę w mil​cze​niu, wsłu​chu​jąc się w grzmot la​wi​ny ka​mie​ni, do​bie​ga​ją​cy zza gór​skie​go grzbie​tu. Był jak se​ria wy​bu​chów, jak wy​bu​chy ła​dun​ków Ket​tra​lu, tyl​ko gło​śniej​sze. Ogrom​ne gła​zy wiel​ko​ści do​mów, ob​‐

lu​zo​wa​ne przez zi​mo​wy lód, roz​pry​ski​wa​ły się na ka​wał​ki na ska​li​stym zbo​‐ czu da​le​ko w dole. — No, do​brze – rzu​cił Va​lyn nie​uf​nie. – Dość ga​da​nia o prze​sie​dze​niu cza​su wal​ki na gór​skim gła​zie. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — W po​rząd​ku. Jaki więc mamy plan? Po praw​dzie Va​lyn wy​słu​chał go już raz, przy​naj​mniej w ogól​nym za​ry​‐ sie, ale miał na​dzie​ję, że przez dłu​gi dzień i noc wy​wie​trze​je on Ka​de​no​wi z gło​wy. Kie​dy jed​nak spoj​rzał na bra​ta uważ​niej, ta na​dzie​ja się roz​wia​ła. — Tak jak ci rze​kłem – od​rzekł Ka​den. – Roz​dzie​la​my się. Ja i Tan ru​sza​‐ my do Ishie​nów… — Ishie​no​wie – wtrą​cił Va​lyn, krę​cąc gło​wą. – Gru​pa mni​chów jesz​cze bar​dziej ta​jem​ni​cza i dzi​wacz​na od Shi​nów. Zgro​ma​dze​nie fa​na​ty​ków, któ​‐ rych ni​g​dy na​wet nie spo​tka​łeś. — Wie​dzą o Cse​strii​mach – od​po​wie​dział Ka​den. – Ści​ga​ją Cse​strii​mów. To ich za​da​nie, do tego zo​stał po​wo​ła​ny ich za​kon. Lu​dziom się zda​je, że wszyst​kie te sta​re opo​wie​ści o wie​lu​set​let​nich woj​nach, o lu​dziach wal​‐ czą​cych o ży​cie prze​ciw​ko ar​miom nie​śmier​tel​nych, po​zba​wio​nych uczuć wo​jow​ni​ków to zwy​kły mit. Ishie​no​wie tak nie my​ślą. Dla nich woj​na się nie skoń​czy​ła. Wciąż wal​czą. Je​śli mam prze​żyć, je​śli mamy zwy​cię​żyć, mu​‐ szę po​znać, co oni wie​dzą. Va​lyn po​chy​lił się nad oseł​ką, szli​fu​jąc stal znacz​nie moc​niej, niż za​mie​‐ rzał. Przy​le​ciał tu ze swo​im Skrzy​dłem po Ka​de​na, rzu​ca​jąc na sza​lę wszyst​‐ ko. Po​rzu​ci​li swo​je miej​sce na Wy​spach i lata tre​nin​gu. Do tego cza​su zo​sta​li już zdra​dze​ni, poj​ma​ni i nie​mal za​bi​ci, a ist​nia​ło spo​re praw​do​po​do​bień​‐ stwo, że nim to wszyst​ko się za​koń​czy, nie​jed​no z nich zgi​nie. To było zro​‐ zu​mia​łe. Wszy​scy ro​zu​mie​li, o jaką gra​ją staw​kę. Już przed laty przy​się​ga​li, że go​to​wi będą zgi​nąć za ce​sa​rza. Ale po​zwo​lić Ka​de​no​wi się od​da​lić, otrzy​‐ mać roz​kaz sta​nia z boku, gdy on bę​dzie sta​wiać czo​ło nie​bez​pie​czeń​stwu, wy​da​wa​ło się nie tyl​ko po​ni​ża​ją​ce, ale i głu​pie. Wszyst​ko to dzia​ła​ło Va​ly​no​‐ wi na ner​wy. — Twój przy​ja​ciel mnich nie wy​da​je się ce​nić tego pla​nu zbyt wy​so​ko, a on chy​ba spę​dził ja​kiś czas wśród tych dra​ni, co? Ka​den wes​tchnął głę​bo​ko. — Ram​pu​ri Tan był jed​nym z Ishie​nów, za​nim przy​stał do Shi​nów. Przez dłu​gie lata. — A po​tem od nich od​szedł – za​uwa​żył Va​lyn, kła​dąc na​cisk na ostat​nie sło​wo. – I ra​czej nie za​chwy​ca się tą ich pry​wat​ną woj​ną. — To nie jest pry​wat​na woj​na – od​parł Ka​den. – Już nie. Nie, je​śli to Cse​‐ strii​mo​wie za​bi​li na​sze​go ojca. — W po​rząd​ku – od​rzekł Va​lyn. – Ro​zu​miem. Leć​my więc ra​zem. Moje Skrzy​dło może cię osła​niać, gdy bę​dziesz do​wia​dy​wał się tego, co mu​sisz wie​dzieć. Po​tem po​le​ci​my ra​zem do An​nu​ru.

Ka​den za​wa​hał się, a póź​niej po​krę​cił gło​wą. — Nie wiem, jak dłu​go będę u Ishie​nów, a chcę, że​byś jak naj​prę​dzej do​‐ tarł do An​nu​ru. Nie mamy po​ję​cia, co się dzie​je w sto​li​cy. — Wie​my, że ten ka​płan, Uinian, sie​dzi w wię​zie​niu za za​mor​do​wa​nie na​sze​go ojca – stwier​dził Va​lyn. — Ale co to ozna​cza? Va​lyn za​śmiał się po​nu​ro. — No cóż, albo Uinian go za​bił, albo nie. Może jest Cse​strii​mem, a może nie. Je​że​li jest za​mie​sza​ny w za​bój​stwo, to albo dzia​łał sam, albo nie. Do​my​‐ ślam się, że mu​siał mieć ja​kąś po​moc, co by wy​ja​śnia​ło, jak zdo​łał prze​ka​ba​‐ cić Ta​ri​ka Adi​va i Mi​ci​ja​ha Uta i prze​cią​gnąć na swo​ją stro​nę przy​naj​mniej jed​no Skrzy​dło Ket​tra​lu. A może wszy​scy oni do​zna​li na​głe​go przy​pły​wu uczuć re​li​gij​nych. – Po​krę​cił gło​wą. – Trud​no oce​nić sy​tu​ację, sie​dząc na tym gła​zie. — To dla​te​go po​trze​bu​ję cię w An​nu​rze – rzekł Ka​den. – Żeby móc oce​nić, gdy wró​cę, z czym mam do czy​nie​nia. Va​lyn pa​trzył na bra​ta. Pierw​sze gwiaz​dy za​bły​sły na wschod​nim nie​bo​‐ skło​nie, lecz oczy Ka​de​na pło​nę​ły ja​śniej i były je​dy​nym praw​dzi​wym świa​‐ tłem w tych wiel​kich gó​rach. W spo​so​bie, w jaki sie​dział, w jaki się po​ru​szał lub trwał w bez​ru​chu, było jed​nak coś jesz​cze, cze​go Va​lyn nie po​tra​fił po​‐ jąć… — To nie jest je​dy​ny po​wód – stwier​dził w koń​cu. – Po​trze​bu​jesz nas w An​nu​rze, ale to nie wszyst​ko. Cho​dzi o coś jesz​cze. Ka​den po​krę​cił gło​wą z ża​lem. — A po​dob​no tyl​ko ja je​stem taki spo​strze​gaw​czy… — Co to ta​kie​go? – na​le​gał Va​lyn. Ka​den za​wa​hał się, a po​tem wzru​szył ra​mio​na​mi. — Są jesz​cze bra​my – po​wie​dział w koń​cu. – Ken​ta. Po​wi​nie​nem umieć się nimi po​słu​żyć. To przede wszyst​kim dla​te​go mnie tu przy​sła​no, ale mu​‐ szę je wy​pró​bo​wać. Mu​szę wie​dzieć. — Bra​my? — Cała ich sieć, zbu​do​wa​na przez Cse​strii​mów przed ty​sią​ca​mi lat i roz​‐ rzu​co​na po wszyst​kich kon​ty​nen​tach. – Zno​wu się za​wa​hał. – Może po​nad kon​ty​nen​ta​mi, nie wiem do​kład​nie. Wcho​dzi się przez jed​ną bra​mę, a wy​‐ cho​dzi przez dru​gą set​ki mil da​lej. Ty​sią​ce mil. Były bro​nią Cse​strii​mów, a póź​niej po​wie​rzo​no je nam, Mal​ke​enia​nom, aby​śmy ich strze​gli. Przez chwi​lę Va​lyn pa​trzył na nie​go w osłu​pie​niu. — Po​wo​li – po​wie​dział w koń​cu, pró​bu​jąc do​szu​kać się sen​su w tym, co usły​szał, i sta​ra​jąc się do​strzec moż​li​we kon​se​kwen​cje. Sta​ro​żyt​ne bra​my Cse​strii​mów, por​ta​le łą​czą​ce kon​ty​nen​ty… To brzmia​ło jak sza​leń​stwo, ale od cza​su opusz​cze​nia Wysp nie​mal wszyst​ko trą​ci​ło sza​leń​stwem. – Wróć i opo​wiedz wszyst​ko od po​cząt​ku. Ka​den za​milkł, aby ze​brać my​śli, a póź​niej opo​wie​dział zdu​mio​ne​mu Va​‐

ly​no​wi wszyst​ko: o Nie​mym Bogu, o krwio​pij​cach At​ma​nich, o wiel​kiej woj​nie ludz​ko​ści i o za​ło​że​niu ce​sar​stwa. Opo​wie​dział też o va​nia​te, tym nie​zwy​kłym tran​sie, któ​re​go Shi​no​wie na​uczy​li się od Cse​strii​mów, a Ka​‐ den od Shi​nów, i o uni​ce​stwie​niu, któ​re gro​zi​ło każ​de​mu, kto ze​chce ko​rzy​‐ stać z bram, nie osią​gnąw​szy va​nia​te. We​dług Ka​de​na An​nur dys​po​no​wał wiel​ką sie​cią ken​ta i wszyst​ko za​le​ża​ło od ce​sa​rzy, umie​ją​cych się nią po​słu​‐ żyć lub nie. Mia​ło to głę​bo​ki stra​te​gicz​ny sens. Ket​tral miał prze​wa​gę nad wro​ga​mi, bo pta​ki po​zwa​la​ły mu prze​miesz​czać się szyb​ciej, wie​dzieć wię​‐ cej, po​ja​wiać się tam, gdzie się go nie spo​dzie​wa​no. Bra​my, je​śli rze​czy​wi​ście ist​nia​ły, mo​gły oka​zać się znacz​nie po​tęż​niej​szym na​rzę​dziem. Je​śli ist​nia​ły. I je​śli dzia​ła​ły. — Wi​dzia​łeś któ​rąś? – za​py​tał Va​lyn. – Albo czy wi​dzia​łeś, jak ktoś inny z nich ko​rzy​sta? Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Ale gdzieś nie​da​le​ko w gó​rach jest ja​kieś ken​ta, któ​re pro​wa​dzi do Ishie​nów. Już wcze​śniej py​ta​łem o to Tana. Va​lyn roz​ło​żył ręce. — Je​śli na​wet to praw​da i bra​ma dzia​ła tak, jak opo​wia​da mnich, to może cię ona za​bić. — Lep​szym sło​wem jest „uni​ce​stwić”, ale tak. Va​lyn wsu​nął miecz z po​wro​tem do po​chwy i wci​snął mały ka​mień oseł​‐ ki do kie​szon​ki przy pa​sie. Wiatr był zim​ny, prze​ni​kli​wy, a gwiaz​dy były jak od​pry​ski lodu roz​rzu​co​ne po czy​stym noc​nym nie​bie. — Nie po​zwo​lę ci na to – po​wie​dział spo​koj​nie. Ka​den po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy, jak​by się tego spo​dzie​wał. — Nie mo​żesz mnie po​wstrzy​mać. — Ow​szem, mogę. Cała spra​wa trą​ci sza​leń​stwem, a ja wiem o tym co nie​co. – Tu za​czął wy​li​czać pro​ble​my na pal​cach. – Twój mnich jest, de​li​‐ kat​nie mó​wiąc, bar​dzo ta​jem​ni​czy; te bra​my mają moc nisz​cze​nia ca​łych ar​‐ mii; Ishie​no​wie zaś, choć wie​le o nich nie wie​my, spra​wia​ją wra​że​nie ob​se​‐ syj​nych ma​nia​ków. To zła de​cy​zja, Ka​de​nie. — Cza​sem nie ma do​brych de​cy​zji. Sko​ro mam prze​szko​dzić Cse​strii​‐ mom i za​cząć rzą​dzić w An​nu​rze, po​trze​bu​ję Ishie​nów i bram. — Mo​żesz za​cze​kać. — Żeby nasi wro​go​wie prze​gru​po​wa​li siły? – Ka​den spoj​rzał na nie​go uważ​nie. Va​lyn sły​szał od​dech bra​ta, czuł za​pach za​schłej krwi na jego skó​‐ rze i wil​got​nej weł​ny jego sza​ty, a pod tym wszyst​kim było coś nie​po​kor​ne​‐ go i nie​złom​ne​go. – Do​ce​niam two​ją tro​skę o moje bez​pie​czeń​stwo – cią​gnął Ka​den, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu bra​ta – ale nie mogę ci ulec, chy​ba że chce​‐ my za​miesz​kać w tych gó​rach na za​wsze. Każ​da ob​ra​na dro​ga wią​że się z ry​‐ zy​kiem. To przy​cho​dzi wraz z wła​dzą. Od cie​bie nie po​trze​bu​ję bez​pie​czeń​‐ stwa, tyl​ko wspar​cia. Tan we mnie wąt​pi. Pyr​re pod​wa​ża moje sło​wa. Twoi lu​dzie ze Skrzy​dła my​ślą, że je​stem nie​po​rad​nym, na​iw​nym od​lud​kiem. Po​‐

trze​bu​ję cie​bie i two​je​go wspar​cia. Spoj​rze​li so​bie w oczy. Plan był sza​lo​ny, lecz Ka​den nie mó​wił jak sza​le​‐ niec. Był go​tów do dzia​ła​nia. Po​iry​to​wa​ny Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko. — Może jed​nak po​sie​dzi​my so​bie na tej ska​le, a Cse​strii​mo​wie będą rzą​‐ dzić w An​nu​rze? Ka​den się uśmiech​nął. — Znie​chę​ci​łeś mnie do tego. † — Plan po​le​ga na tym – oznaj​mił Ka​den, to​cząc spoj​rze​niem po twa​rzach z więk​szą po​wa​gą, niż Va​lyn mógł się spo​dzie​wać – że ja i Tan wy​ru​sza​my do naj​bliż​sze​go ken​ta, po​dob​no jest ja​kieś na pół​noc​ny wschód stąd. Po​le​ci​‐ my tam wszy​scy. Tan i ja wej​dzie​my tam, żeby do​trzeć do Ishie​nów, a resz​ta gru​py po​le​ci do An​nu​ru. Kie​dy już znaj​dzie​cie się w mie​ście, bę​dzie​cie mo​gli na​wią​zać kon​takt z na​szą sio​strą Ada​re i wy​ba​dać, co wie. Ja i Tan spo​tka​‐ my się z wami w sto​li​cy, w ka​pi​tu​la​rzu Shi​nów. — Z mego do​świad​cze​nia wy​ni​ka, że pla​ny sta​ją się tro​chę trud​niej​sze wraz z ko​lej​ny​mi „jak” i „je​śli” – prze​cią​gle po​wie​dzia​ła Pyr​re. — Dla​cze​go po pro​stu wszy​scy nie przej​dzie​my przez to pie​przo​ne ken​tacoś? – za​py​ta​ła Gwen​na. Skrzy​dło Va​ly​na po​wi​ta​ło opo​wieść Ka​de​na o bra​mach naj​pierw z roz​ba​‐ wie​niem, po​tem ze scep​ty​cy​zmem, a wresz​cie z nie​uf​no​ścią. Va​lyn, choć ro​‐ zu​miał tę re​ak​cję, obie​cał jed​nak Ka​de​no​wi wspar​cie. — Gwen​na… – za​czął. — No nie! – krzyk​nę​ła, zwra​ca​jąc się ku nie​mu. – Je​śli te rze​czy ist​nie​ją na​praw​dę, to, na Hul​la, mo​że​my dzię​ki nim za​osz​czę​dzić kupę cza​su. Nie je​‐ dzą tyle co pta​ki, a za​pew​ne też nie sra​ją… — Ken​ta by was uni​ce​stwi​ło – po​wie​dział Tan, prze​ry​wa​jąc jej w pół zda​‐ nia. Pyr​re unio​sła brwi. — To strasz​ne. Wy​glą​da fa​scy​nu​ją​co, ale taki plan nie wcho​dzi w grę. Mój kon​trakt mówi, że mam za​pew​niać Ka​de​no​wi bez​pie​czeń​stwo. By​cie niań​ką jego bra​ta może być cał​kiem miłe, ale nie po to prze​je​cha​łam po​ło​wę Vash. Va​lyn zi​gno​ro​wał szy​der​stwo. — Ce​sarz po​sta​no​wił – stwier​dził. – Na​szą rze​czą jest słu​chać. Był prze​ko​na​ny do praw​dzi​wo​ści tych słów, lecz nie roz​wia​ły one jego złych prze​czuć. Roz​ka​zy, na​po​mniał się w du​chu. Wy​ko​nu​jesz roz​ka​zy. Pod​czas po​by​tu na Wy​spach roz​ka​zy nie były dla nie​go wiel​kim pro​ble​‐ mem. Był wów​czas ka​de​tem, a roz​ka​zu​ją​cy mu lu​dzie za​słu​ży​li na to pra​wo, o czym po sto​kroć świad​czy​ły ich bli​zny. Ka​den jed​nak​że, choć był pra​wo​‐

wi​tym ce​sa​rzem, nie był żoł​nie​rzem; nie prze​szedł szko​le​nia i nie miał wła​‐ ści​wych in​stynk​tów. Po​zwo​le​nie mu na uczest​nic​two w re​ko​ne​san​sie do Ashk’lanu było tak​tycz​nym błę​dem. Błę​dem Va​ly​na. Ka​den nie tyl​ko pod​‐ wa​żył klu​czo​wą de​cy​zję, ale zro​bił to w szko​dli​wy spo​sób. Adiv przez nie​go prze​żył. Va​lyn stłu​mił w so​bie tę myśl wraz z na​ra​sta​ją​cym gnie​wem. Ka​den był ce​sa​rzem, a Va​lyn nie po to prze​le​ciał dwa ty​sią​ce mil, by kwe​‐ stio​no​wać kieł​ku​ją​cy au​to​ry​tet bra​ta. — Po​wie​dzia​łem ci już wcze​śniej – ode​zwał się Tan – że Ishie​no​wie nie przy​po​mi​na​ją Shi​nów. — O ile pa​mię​tam, nikt nie jest taki jak Shi​no​wie – od​parł Ka​den. — Uwa​żasz, że prze​sze​dłeś twar​dy tre​ning? – za​py​tał mnich. – To była przy​jem​na roz​ryw​ka w po​rów​na​niu z tym, co prze​cho​dzą Ishie​no​wie. Kro​‐ czą inną dro​gą i mają od​mien​ne me​to​dy, któ​re pro​wa​dzą do nie​prze​wi​dy​‐ wal​nych re​zul​ta​tów. Nie wie​my, jak za​re​agu​ją na na​sze przy​by​cie. — By​łeś kie​dyś jed​nym z nich – za​uwa​żył Ka​den. – Zna​ją cię. — Zna​li – po​pra​wił Tan. – Od​sze​dłem. — Je​śli nie chcesz, żeby nasz nie​cier​pli​wy mło​dy ce​sarz prze​cho​dził przez tę bra​mę, to mu jej nie po​ka​zuj – pod​su​nę​ła Pyr​re, pod​rzu​ca​jąc nóż i ła​piąc go z za​mknię​ty​mi oczy​ma. Ka​den ob​ró​cił się do Czasz​ko​wier​czy​ni. — A cóż cię ob​cho​dzi, co ja zro​bię? Pyr​re po​now​nie pod​rzu​ci​ła nóż. — Jak już wy​ja​śni​łam, za​pła​co​no mi, że​bym dba​ła o two​je bez​pie​czeń​‐ stwo. Jesz​cze nikt nie wpa​ko​wał ci noża w brzuch, ale nie na​zwa​ła​bym tego – wska​za​ła ostrzem ota​cza​ją​ce szczy​ty – bez​pie​czeń​stwem. Przy​naj​mniej pod tym wzglę​dem Va​lyn i ona byli ze sobą zgod​ni. — Zwal​niam cię za​tem z two​jej umo​wy – stwier​dził Ka​den. — Nie mo​żesz mnie zwol​nić – prych​nę​ła Pyr​re. – Ro​zu​miem, że twój awans cię eks​cy​tu​je, ale ja słu​żę bogu, nie ce​sa​rzo​wi, a Anan​sha​el bez​‐ względ​nie na​ka​zu​je prze​strze​gać umów. — A ja​kie były wa​run​ki two​jej umo​wy? – za​py​tał w koń​cu Va​lyn, któ​ry nie po​tra​fił dłu​żej wy​trwać w mil​cze​niu. – Ochro​na Ka​de​na w Ashk’la​nie? Eskor​to​wa​nie go do gra​nic ce​sar​stwa? A może to coś sta​łe​go, co każe ci dep​‐ tać mu po pię​tach do koń​ca ży​cia, żeby mieć pew​ność, że nikt nie dźgnie go szty​le​tem w ple​cy, gdy bę​dzie jadł pie​czo​ną kacz​kę albo upra​wiał mi​łość z przy​szłą ce​sa​rzo​wą? Nie je​stem pe​wien, czy aedo​liań​czy​cy – nie wspo​mi​‐ na​jąc o ce​sa​rzo​wej – będą za​chwy​ce​ni, gdy po pa​ła​cu pa​łę​tać się bę​dzie Czasz​ko​wier​czy​ni. Pyr​re za​nio​sła się szcze​rym gar​dło​wym śmie​chem. — Da się chy​ba zro​zu​mieć, je​śli po ostat​nich po​pi​sach Gwar​dii Aedo​liań​‐ skiej ce​sarz za​pra​gnie zmia​ny per​so​ne​lu. – Spoj​rza​ła na Ka​de​na z wła​ści​‐ wym so​bie pół​u​śmiesz​kiem i unio​sła py​ta​ją​co brwi. Gdy ten nie od​po​wie​‐ dział, wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Oczy​wi​ście nie za​mie​rzam trze​pać jego pu​‐

cho​wej koł​der​ki ani ma​so​wać mu pro​mien​nych po​ślad​ków. Moje za​da​nie spro​wa​dza się do do​pil​no​wa​nia, by wró​cił do An​nu​ru i bez​piecz​nie zna​lazł się w pa​ła​cu. Po​tem nasz wspól​ny czas, choć​by nie wiem jak słod​ko spę​dzo​‐ ny, do​bie​gnie koń​ca. Va​lyn wpa​try​wał się w ko​bie​tę i pró​bo​wał nie zwra​cać uwa​gi na jej bez​‐ tro​skie ob​li​cze, nie​dba​łą bra​wu​rę i pro​sty fakt, że cały czas bawi się no​żem, pod​rzu​ca​jąc go raz za ra​zem. — Kto cię na​jął? – za​py​tał. Pyr​re unio​sła brwi. — To by wie​le wy​ja​śni​ło. — Już czas, żeby so​bie to po​wie​dzieć – do​dał Va​lyn, prze​su​wa​jąc się nie​‐ co, aby zwięk​szyć prze​strzeń mię​dzy sobą a Czasz​ko​wier​czy​nią. Za​uwa​ży​ła ten ruch, zła​pa​ła nóż i uśmiech​nę​ła się. — Ner​wo​wy? — Ostroż​ny – od​parł. – Czasz​ko​wier​czy​ni zja​wia się w Gó​rach Ko​ścia​‐ nych, tak da​le​ko od Ras​sam​bu​ru, jak tyl​ko to moż​li​we, nie wy​naj​mu​jąc stat​‐ ku. Twier​dzi, że przy​by​ła, by strzec ce​sa​rza, choć ską​d​inąd wia​do​mo, że Czasz​ko​wier​cy nie oka​zu​ją lo​jal​no​ści żad​nym pań​stwom, kró​le​stwom ani re​li​giom, a wier​ni są tyl​ko swo​je​mu cho​re​mu kul​to​wi śmier​ci. — Cho​re​mu – po​wtó​rzy​ła, a w ką​ci​ku jej ust błą​kał się sła​by uśmie​szek. – Cho​re​mu. Ja​kie to nie​ład​ne. Nie​któ​rzy ka​pła​ni i ka​płan​ki Anan​sha​ela za​bi​li​‐ by cię za te sło​wa. – De​mon​stra​cyj​nie pla​snę​ła pła​zem noża o otwar​tą dłoń. – Rze​czy​wi​ście cie​kaw je​steś, jak spraw​dzi się twój ket​tra​lo​wy tre​ning prze​‐ ciw​ko ko​muś lep​sze​mu od tych śla​ma​zar​nych aedo​liań​czy​ków? Va​lyn szyb​kim rzu​tem oka oce​nił dzie​lą​cy ich skra​wek grun​tu. Ko​bie​ta nie po​ru​szy​ła się, nie za​da​ła so​bie na​wet tru​du, by usiąść do​god​niej, ale szyb​ki ruch jej prze​gu​bu po​słał​by nóż pro​sto i nie​omyl​nie w pierś Va​ly​na, a on nie miał wiel​kich złu​dzeń co do swo​ich umie​jęt​no​ści wy​ła​py​wa​nia noży w po​wie​trzu. Nie pach​nia​ła stra​chem. Jej za​pach był za​pa​chem… roz​‐ ba​wie​nia. — Je​stem cie​kaw, dla​cze​go się tu zna​la​złaś – po​wie​dział, sta​ra​jąc się za​‐ pa​no​wać nad gnie​wem i za​cho​wać spo​koj​ny ton gło​su. – Chciał​bym wie​‐ dzieć, kto wy​na​jął Czasz​ko​wier​czy​nię, aby strze​gła ce​sa​rza An​nu​ru. Ob​ser​wo​wa​ła go uważ​nie, nie​mal z nie​cier​pli​wo​ścią, jak​by nie mo​gła się do​cze​kać, kie​dy się​gnie po miecz, a póź​niej wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, opar​ła gło​wę o ska​łę i za​mknę​ła oczy. — Jesz​cze nie zga​dłeś? – za​py​ta​ła. Przez gło​wę Va​ly​na prze​bie​gło kil​ka po​my​słów, ale ża​den z nich nie miał wiel​kie​go sen​su. Czasz​ko​wier​cy byli za​bój​ca​mi, nie zbaw​ca​mi. — Mój oj​ciec – po​wie​dział Ka​den. – Na​jął cię San​li​tun. Pyr​re otwo​rzy​ła oczy i wska​za​ła nań pal​cem. — Ten wasz nowy ce​sarz nie jest taki bez​na​dziej​ny, na ja​kie​go wy​glą​da. Va​lyn spoj​rzał na Ka​de​na.

— Dla​cze​go oj​ciec miał​by po​sy​łać Czasz​ko​wier​czy​nię? — Może dla​te​go, że w tej pie​przo​nej Gwar​dii Aedo​liań​skiej ro​iło się od zdraj​ców i idio​tów – za​uwa​ży​ła Gwen​na. – Lu​dzie, któ​rych wy​słał do cie​‐ bie, żeby cię ostrze​gli, dali się za​bić, a ci, któ​rych wy​słał do Ashk’lanu, po​sta​‐ no​wi​li za​bić Ka​de​na. — To ma sens – po​wie​dział Ka​den. – Dziw​ny sens. Nie wie​dział, kto na​le​‐ ży do spi​sku, więc sta​rał się za​bez​pie​czyć każ​de z nas w inny spo​sób. Wy​słał naj​bar​dziej za​ufa​nych aedo​liań​czy​ków do cie​bie, ale któ​ryś mu​siał się wy​‐ ga​dać. Na mój gust, wy​słał też lu​dzi zu​peł​nie nie​po​wią​za​nych z ce​sar​ską po​‐ li​ty​ką. Va​lyn ode​tchnął po​wo​li i głę​bo​ko. To rze​czy​wi​ście brzmia​ło sen​sow​nie. Mó​wi​ło też wie​le o de​spe​ra​cji, z jaką dzia​łał San​li​tun. A jed​nak w prze​szło​ści zda​rza​ło się, że wy​naj​mo​wa​no Czasz​ko​wier​ców, by mor​do​wa​li ce​sa​rzy An​‐ nu​ru. Po​krę​cił gło​wą. — No tak, mamy za​sra​ne szczę​ście, że ten ktoś, kto z nami wal​czy, nie wy​na​jął so​bie ban​dy Czasz​ko​wier​ców. Pyr​re za​chi​cho​ta​ła. — Ależ wy​na​jął. A kto two​im zda​niem wy​rżnął ten sta​tek aedo​liań​czy​‐ ków wy​sła​ny Va​ly​no​wi na po​moc? Va​lyn spoj​rzał na nią w osłu​pie​niu. — To wy, hul​ta​je, wal​czy​cie tu po obu stro​nach? — Za​bij​my ją – ode​zwa​ła się Gwen​na. – Po pro​stu ją za​bij​my i spra​wa za​‐ ła​twio​na. Za​bój​czy​ni nie otwo​rzy​ła oczu, sły​sząc tę groź​bę. — Miło mi po​znać mło​dą ko​bie​tę o tak zde​cy​do​wa​nym na​sta​wie​niu – po​wie​dzia​ła. – Wo​la​ła​bym nie ofia​ro​wy​wać cię bogu tyl​ko dla​te​go, że dzia​‐ łasz po​chop​nie. Ow​szem, je​ste​śmy po obu stro​nach, jak mó​wi​cie, ale to dla​‐ te​go, że dla czci​cie​li Anan​sha​ela te stro​ny nie mają zna​cze​nia. Są tyl​ko żywi i mar​twi. Je​śli umo​wa każe za​bi​jać, a stoi za nią dość zło​ta, to ją pod​pi​su​je​‐ my, a do​trzy​ma​nie jej jest ak​tem naj​wyż​sze​go od​da​nia. Je​stem zo​bo​wią​za​na do​star​czyć Ka​de​na do An​nu​ru, na​wet gdy​bym w trak​cie mu​sia​ła pod​rzy​nać gar​dła in​nych ka​pła​nów i ka​pła​nek. — W ta​kim ra​zie mój plan jest do​bry rów​nież dla cie​bie. Wró​cę do An​nu​‐ ru wcze​śniej, a to ozna​cza, że szyb​ciej za​koń​czysz pra​cę – stwier​dził Ka​den. Pyr​re po​gro​zi​ła mu pal​cem. — Teo​re​tycz​nie. — Za​bój​czy​ni nie ma tu nic do ga​da​nia – wtrą​cił Tan. — Za​bój​czy​ni nie zga​dza się tym stwier​dze​niem – od​pa​ro​wa​ła Pyr​re – i po​wta​rza raz jesz​cze, że je​śli nie chcesz, by twój nad wiek roz​wi​nię​ty mło​‐ do​cia​ny przy​wód​ca prze​szedł przez tę se​kret​ną bra​mę, to mu jej nie po​ka​zuj. Przez chwi​lę zda​wa​ło się, że Tan rze​czy​wi​ście roz​wa​ża tę myśl, po​tem jed​nak po​krę​cił gło​wą.

— Choć jego umysł mio​ta się jak umysł zwie​rzę​cia, to on sam zwie​rzę​‐ ciem nie jest. Ogra​ni​cza​nie go od​ro​czy tyl​ko to, co nie​unik​nio​ne. Sam musi po​dej​mo​wać de​cy​zje. — Za​cze​kam, aż so​bie to wszyst​ko ob​my​śli​cie – po​wie​dział sta​now​czo Va​lyn – lecz jed​no niech bę​dzie ja​sne: Ka​den jest ce​sa​rzem An​nu​ru. Rzą​dzi tu​taj i je​śli bę​dzie za dużo ga​da​nia o „ogra​ni​cza​niu” albo „zwie​rzę​tach”, to któ​reś z was – tu wska​zał na za​bój​czy​nię i Tana – skoń​czy na dnie prze​pa​‐ ści. — Ja​kie to ożyw​cze – sko​men​to​wa​ła Pyr​re, znów pod​rzu​ca​jąc nóż – i bra​‐ ter​skie. Tan zu​peł​nie zi​gno​ro​wał tę groź​bę i Va​lyn, nie pierw​szy już raz, za​sta​no​‐ wił się nad prze​szło​ścią mni​cha. To, że obec​ność ket​tra​low​ców nie ro​bi​ła żad​ne​go wra​że​nia na Pyr​re, wy​da​wa​ło się zro​zu​mia​łe; Czasz​ko​wier​czy​ni mu​sia​ła za​pew​ne po​zbyć się uczu​cia stra​chu w trak​cie ini​cja​cji. Mnich jed​‐ nak był dla nie​go nie​prze​nik​nio​ną ta​jem​ni​cą. Nie​wąt​pli​wie znisz​czył spo​rą licz​bę tych dziw​nych stwo​rzeń Cse​strii​mów – ak’ha​na​thów, jak na​zy​wał je Ka​den – pod​czas walk w ubie​głych dniach, lecz Va​lyn ni​g​dy nie wi​dział ich ży​wych, nie miał więc żad​ne​go wy​obra​że​nia, jak trud​ne były te zma​ga​‐ nia. Mnich no​sił swo​ją włócz​nię w taki spo​sób, jak​by umiał jej uży​wać, lecz nie było wia​do​mo, gdzie się tego uczył. Być może u tych Ishie​nów, o któ​rych Ka​den wciąż wspo​mi​na. — Po praw​dzie ist​nie​je tyl​ko jed​no py​ta​nie – do​dał Ka​den. – Czy Ishie​no​‐ wie mi po​mo​gą? Tan się za​sta​no​wił. — Moż​li​we, że po​mo​gą – od​parł. — Za​tem ru​sza​my. — Albo nie po​mo​gą. — Dla​cze​go? To​czą woj​nę prze​ciw​ko Cse​strii​mom, tak samo jak ja. — Ale ich ścież​ka nie jest two​ją ścież​ką. Ka​den już miał od​po​wie​dzieć, lecz wes​tchnął głę​bo​ko i za​pa​trzył się na góry. Va​ly​no​wi żal było bra​ta. Sam zmar​no​wał mnó​stwo cza​su, usi​łu​jąc za​pa​no​wać nad nie​sfor​nym Skrzy​dłem, ro​zu​miał więc pro​ble​my, ja​kie stwa​rza nie​po​słu​szeń​stwo. Ka​den miał jesz​cze go​rzej. Skrzy​dło Va​ly​na bo​‐ wiem, przy wszyst​kich kło​po​tach, skła​da​ło się z lu​dzi rów​nie mło​dych i nie​‐ do​świad​czo​nych jak on sam. Na​to​miast Ram​pu​ri Tan do cza​su znisz​cze​nia Ashk’lanu był na​uczy​cie​lem i mi​strzem Ka​de​na. Spie​ra​nie się z nim moż​na było po​rów​nać do wta​cza​nia gła​zu pod górę. Po​zy​cja Ka​de​na zaś była Ta​no​‐ wi rów​nie obo​jęt​na jak ran​ga woj​sko​wa i wy​szko​le​nie Va​ly​na. Je​śli Tan się z kimś zga​dzał, ro​bił to z po​wo​dów, któ​rych Va​lyn zu​peł​nie nie ro​zu​miał. — Co za​tem pro​po​nu​jesz? – za​py​tał Ka​den z po​dzi​wu god​ną po​wścią​gli​‐ wo​ścią. — Prze​trans​por​tu​je​cie mnie do ken​ta – od​parł Tan. – Od​wie​dzę Ishie​nów, do​wiem się, co wie​dzą, a ty wró​cisz do sto​li​cy ra​zem z bra​tem. Spo​tka​my się

w An​nu​rze. Ka​den nie od​po​wie​dział. Pa​trzył po​nad za​chod​ni​mi szczy​ta​mi tak dłu​go, że w koń​cu Pyr​re unio​sła gło​wę i spoj​rza​ła na nie​go spod przy​mru​żo​nych po​wiek. Tan rów​nież trwał nie​ru​cho​mo i pa​trzył na za​chód. Nikt się nie od​‐ zy​wał, lecz Va​lyn wy​czu​wał na​pię​cie po​mię​dzy mni​cha​mi, ci​che zma​ga​nie woli. — Nie – po​wie​dział wresz​cie Ka​den. Pyr​re prze​wró​ci​ła ocza​mi i znów opar​ła gło​wę o ska​łę. Tan nic nie po​wie​‐ dział. — Nie będę prze​ga​nia​ny z miej​sca na miej​sce i chro​nio​ny, pod​czas gdy inni będą wal​czyć za mnie – stwier​dził Ka​den. – Cse​strii​mo​wie za​bi​li mego ojca, pró​bo​wa​li też za​bić mnie i Va​ly​na. Je​śli mam sta​wić im czo​ło, mu​szę się do​wie​dzieć tego, co wie​dzą Ishie​no​wie. Co wię​cej, mu​szę się z nimi spo​‐ tkać, żeby za​wrzeć ja​kieś po​ro​zu​mie​nie. Je​śli mają mi za​ufać, mu​szą wpierw mnie po​znać. Tan po​krę​cił gło​wą. — Nie​ła​two o za​ufa​nie u lu​dzi z tego za​ko​nu, któ​re​mu kie​dyś słu​ży​łem. Ka​den na​wet nie drgnął. — A u cie​bie? – za​py​tał, uno​sząc brwi. – Czy ty mi ufasz? Za​bie​rzesz mnie do ken​ta czy będę zmu​szo​ny cię zo​sta​wić i la​tać z Va​ly​nem sam, prze​szu​ku​‐ jąc góry? Mnich za​ci​snął szczę​ki. — Za​bio​rę cię – po​wie​dział w koń​cu. — W po​rząd​ku – rzu​cił Va​lyn, pod​no​sząc się. Nie po​do​bał mu się ten plan, ale w koń​cu ru​szy​li z miej​sca, wresz​cie coś ro​bi​li. Przez cały ten czas tkwi​li tu​taj i roz​ma​wia​li, przez co sta​li się ła​twym ce​lem. – Do​kąd wy​ru​sza​‐ my? — Do As​sa​re – od​po​wie​dział Tan. Va​lyn po​trzą​snął gło​wą. — Któ​re jest czym… górą? Rze​ką? — Mia​stem. — Ni​g​dy o ta​kim nie sły​sza​łem. — Jest sta​re – od​parł Tan. – Przez dłu​gi czas było nie​bez​piecz​ne. — A te​raz? — Te​raz jest wy​mar​łe.

3

T

e oczy mo​gły kosz​to​wać ją ży​cie. Ada​re ro​zu​mia​ła to aż nad​to do​brze, gdy prze​glą​da​ła się w wy​so​kim lu​strze, bez​piecz​na za za​mknię​ty​mi drzwia​mi swo​ich kom​nat w Wie​‐ ży Żu​ra​wia. Za​mie​ni​ła mi​ni​ste​rial​ną sza​tę na weł​nia​ną, zgrzeb​ną suk​nię słu​żą​cej, je​dwab​ne pan​to​fel​ki na prak​tycz​ne po​dróż​ne buty, zdję​ła srebr​ne pier​ście​nie i bran​so​le​ty z ko​ści sło​nio​wej, zmy​ła śla​dy wę​giel​ka z po​wiek i czer​wo​nej ochry z po​licz​ków, spłu​ka​ła de​li​kat​ny za​pach per​fum, któ​ry tak po​lu​bi​ła po ukoń​cze​niu trzy​na​ste​go roku ży​cia, a wszyst​ko to po to, by za​‐ trzeć wszel​ki ślad Ada​re, księż​nicz​ki z rodu Mal​ke​enia​nów i mi​ni​stra fi​nan​‐ sów, by stać się ni​kim i ni​czym. To jak​by za​bić sie​bie, roz​my​śla​ła, przy​pa​tru​jąc się swe​mu od​bi​ciu. Nie było jed​nak spo​so​bu, by za​bić pło​mień oczu, ja​sny żar, któ​ry mie​nił się i po​ru​szał na​wet wte​dy, gdy pa​trzy​ła spo​koj​nie. Wy​da​wa​ło się to nie​‐ spra​wie​dli​we, że mu​sia​ła dźwi​gać brze​mię spoj​rze​nia In​tar​ry, nie ma​jąc z tego dla sie​bie żad​ne​go po​żyt​ku, i to mimo że przy​szła na świat trzy lata przed swo​im bra​tem. Ada​re ni​g​dy nie mia​ła za​siąść na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Tron był te​raz miej​scem Ka​de​na. Nie mia​ło zna​cze​nia, że Ka​de​na nie było i że nie do​cie​ra​ły do nie​go żad​ne in​for​ma​cje o ce​sar​skiej po​li​ty​ce. Że nie wie​‐ dział nic o to​czą​cej się grze i bio​rą​cych w niej udział gra​czach. Ogień w jego oczach miał za​pro​wa​dzić go na po​tęż​ny ka​mien​ny tron, pod​czas gdy ogień jej oczu mógł spra​wić, że zo​sta​nie za​mor​do​wa​na jesz​cze przed koń​cem tego ty​go​dnia. Je​steś nie​roz​sąd​na, tłu​ma​czy​ła so​bie w du​chu. Ani Ka​den, ani ona nie pro​‐ si​li o te oczy. Wie​dzia​ła tyl​ko, że spi​sek, któ​ry po​ło​żył kres ży​ciu jej ojca, nie skoń​czył się na tym. Prze​by​wa​ją​cy gdzieś na krań​cu świa​ta, wśród nie​świa​‐ do​mych ni​cze​go mni​chów Ka​den był ża​ło​śnie ła​twym ce​lem. A te​raz i on mógł już nie żyć. Od​dział Gwar​dii Aedo​liań​skiej wy​ru​szył doń przed pa​ro​ma mie​sią​ca​mi pod do​wódz​twem Ta​ri​ka Adi​va i Mi​ci​ja​ha Uta. Ada​re bar​dzo się wów​czas temu dzi​wi​ła. — Dla​cze​go nie po​słać Ket​tra​lu? – za​py​ta​ła Rana il Torn​ję. Jako ke​na​rang il Torn​ja był naj​wyż​szym ran​gą ge​ne​ra​łem An​nu​ru i obie for​ma​cje, za​rów​‐

no Ket​tral, jak i Gwar​dia Aedo​liań​ska, mu pod​le​ga​ły, jako urzę​du​ją​cy re​gent zaś od​po​wie​dzial​ny był za od​na​le​zie​nie Ka​de​na i bez​piecz​ne osa​dze​nie go na tro​nie. Wy​sy​ła​nie du​żej gru​py lu​dzi stat​kiem wy​da​wa​ło się dziw​ną de​cy​zją, zwłasz​cza w przy​pad​ku do​wód​cy, któ​ry miał do dys​po​zy​cji całe Orle Gniaz​do wraz z jego gi​gan​tycz​ny​mi ja​strzę​bia​mi. – Skrzy​dło Ket​tra​lu mo​gło​by tam do​trzeć i wró​cić… w cią​gu pół​to​ra ty​go​dnia – na​le​ga​ła Ada​re. – Lot trwa jed​nak kró​cej. — Jest też znacz​nie bar​dziej nie​bez​piecz​ny – od​po​wie​dział ke​na​rang. – Zwłasz​cza dla ko​goś, kto ni​g​dy nie la​tał na tych pta​kach. — Bar​dziej nie​bez​piecz​ny od pie​szej wę​drów​ki przez te​ry​to​rium na pół​‐ noc od Za​ko​la? Czy to nie tam Urghu​lo​wie mają swo​je pa​stwi​ska? — Wy​sy​ła​my tam set​kę lu​dzi, pani mi​ni​ster – od​parł, kła​dąc jej dłoń na ra​mie​niu. – Sa​mych aedo​liań​czy​ków pod po​dwój​nym do​wódz​twem Pierw​szej Tar​czy i rad​cy Mi​zra​nu. Le​piej zro​bić to po​wo​li i jak na​le​ży. Ada​re nie pod​ję​ła​by ta​kiej de​cy​zji, ale nikt jej o de​cy​do​wa​nie nie pro​sił, a poza tym nie mia​ła wów​czas po​ję​cia, że to il Torn​ja za​mor​do​wał jej ojca. Po​dob​nie jak inni, do​ma​ga​ła się śmier​ci Uinia​na, naj​wyż​sze​go ka​pła​na In​‐ tar​ry, i do​pie​ro kil​ka mie​się​cy póź​niej, gdy od​kry​ła praw​dę i po​wró​ci​ła my​‐ śla​mi do tam​tej roz​mo​wy, żo​łą​dek pod​szedł jej ze stra​chu do gar​dła, jak​by wy​pi​ła zjeł​cza​ły olej. Być może il Torn​ja nie wy​słał Ket​tra​lu, bo nie mógł. Spi​sek nie mógł obej​mo​wać wszyst​kie​go. Je​śli il Torn​ja chciał Ka​de​na uśmier​cić, to, na Sha​ela, naj​lep​szym do tego miej​scem były od​lud​ne góry za gra​ni​cą ce​sar​stwa, a je​śli Ket​tral po​zo​sta​wał lo​jal​ny wo​bec Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu, to re​gent mu​siał wy​słać tam ko​goś in​ne​go, ja​kąś gru​pę, któ​rą mógł zwieść lub prze​ku​pić. Już samo to, żeby aedo​liań​czy​cy, za​kon ry​cer​ski po​‐ wo​ła​ny do ochro​ny Mal​ke​enia​nów, zwró​ci​li się prze​ciw jej ro​dzi​nie, wy​da​‐ wa​ło się nie​moż​li​we, ale nie​moż​li​wa wy​da​wa​ła się też śmierć jej ojca, któ​ry jed​nak zo​stał za​bi​ty. Na wła​sne oczy wi​dzia​ła jego cia​ło le​żą​ce w gro​bow​cu. Fak​ty były bru​tal​nie pro​ste. Il Torn​ja za​mor​do​wał San​li​tu​na. Wy​słał też Uta i Adi​va do Ka​de​na. Je​śli na​le​że​li oni do szer​sze​go spi​sku, to Ka​den już nie żył, choć sama Ada​re po​zo​sta​ła nie​tknię​ta, za​mknię​ta w swo​ich kom​na​tach w Pa​ła​cu Brza​sku, bo chro​nił ją zu​peł​ny brak zna​cze​nia. Ce​sa​rzy war​to było za​bi​jać. Jed​nak​że ich żony lub sio​stry po​zo​sta​wa​ły bez​piecz​ne. Tyle że ona bez​piecz​na nie była. Nie cał​kiem. Za​trzy​ma​ła spoj​rze​nie na opa​słym to​mi​sku, któ​re było je​dy​ną rze​czą za​‐ pi​sa​ną jej w spad​ku przez ojca. Była to wiel​ka Hi​sto​ria At​ma​nich Yen​te​na. Spa​li​ła wsu​nię​tą mię​dzy kart​ki wia​do​mość, w któ​rej San​li​tun wy​raź​nie wska​zał na il Torn​ję, naj​więk​sze​go an​nu​ryj​skie​go ge​ne​ra​ła, jako swe​go za​‐ bój​cę, ale samą księ​gę za​cho​wa​ła. Za​wie​ra​ła ona osiem​set czter​dzie​ści je​den stron po​sęp​nych opi​sów rzą​dów nie​śmier​tel​nych wład​ców-krwio​pij​ców, któ​rzy wła​da​li Eri​droą dłu​go przed An​nu​ryj​czy​ka​mi, a po​tem po​pa​dli w sza​‐ leń​stwo, roz​szar​pu​jąc swo​je ce​sar​stwo na strzę​py jak mo​krą mapę. Czy to wła​śnie będę zmu​szo​na zro​bić? – za​sta​na​wia​ła się Ada​re.

Roz​wa​ży​ła do​bry tu​zin wa​rian​tów dzia​ła​nia i od​rzu​ci​ła wszyst​kie poza jed​nym. Po​su​nię​cie, na któ​re się zde​cy​do​wa​ła, było na​der ry​zy​kow​ne, trud​‐ ne, nie​pew​ne i na​je​żo​ne nie​bez​pie​czeń​stwa​mi. Po raz set​ny opa​dło ją zwąt​‐ pie​nie i roz​wa​ża​ła, czy nie od​stą​pić od swe​go sza​lo​ne​go pla​nu, za​mknąć usta, trwać przy swo​ich mi​ni​ste​rial​nych obo​wiąz​kach i zro​bić wszyst​ko, by za​po​mnieć o ostat​nim ostrze​że​niu ojca. Było to bar​dzo ku​szą​ce. Ni​g​dy jesz​cze nie wy​szła za próg Pa​ła​cu Brza​sku bez licz​nej asy​sty aedo​liań​czy​ków, ni​g​dy nie prze​szła wię​cej niż milę na wła​snych no​gach, ni​g​dy nie tar​go​wa​ła się o cenę po​sił​ku ani po​ko​ju w przy​droż​nej go​spo​dzie. Po​zo​sta​nie ozna​cza​‐ ło​by też jed​nak po​wrót do nie​go, do il Torn​ji, co​dzien​ne uda​wa​nie mi​ło​ści, któ​rą czu​ła do nie​go wcze​śniej, za​nim do​wie​dzia​ła się praw​dy. Myśl o po​wro​cie do jego kom​nat, do jego łoża, po​mo​gła jej w pod​ję​ciu de​‐ cy​zji. Przez ty​dzień po strasz​li​wym od​kry​ciu uni​ka​ła go, zra​zu zrzu​ca​ła winę na cho​ro​bę, po​tem na na​wał mi​ni​ste​rial​nej pra​cy. Obo​wiąz​ki naj​wyż​‐ sze​go mi​ni​stra fi​nan​sów, sta​no​wi​ska, na któ​re wy​zna​czył ją w te​sta​men​cie oj​ciec, mo​gły cza​sem wy​peł​nić je​den lub dwa dni od rana do wie​czo​ra, lecz nie mo​gła zwo​dzić il Torn​ji sta​le, nie bu​dząc po​dej​rzeń. Już dwa razy do​wia​‐ dy​wał się o nią, za każ​dym ra​zem zo​sta​wia​jąc ma​leń​ki bu​kie​cik kwiat​ków i li​ścik pi​sa​ny pew​nym, za​ma​szy​stym cha​rak​te​rem pi​sma. Miał na​dzie​ję, że jej go​rącz​ka wkrót​ce ustą​pi. Po​trze​bo​wał jej rad. Bra​ko​wa​ło mu do​ty​ku jej skó​ry pod pal​ca​mi. Skó​ry jak ak​sa​mit, jak drań ją na​zy​wał. Mie​siąc temu sło​‐ wa te wy​wo​ła​ły​by ru​mie​niec na jej po​licz​kach. Te​raz spra​wi​ły, że jej pal​ce za​ci​snę​ły się w pię​ści, któ​re, gdy na nie spoj​rza​ła w lu​strze, z tru​dem uda​ło się jej roz​luź​nić. Na​wet jej zbie​la​łe knyk​cie mo​gły zwró​cić jego uwa​gę. Po raz któ​ryś z rzę​du wy​ję​ła z kie​sze​ni suk​ni wą​ski pa​sek mu​śli​nu. On i ma​leń​ka sa​kiew​ka były je​dy​ny​mi rze​cza​mi, któ​re mo​gła ze sobą za​brać; każ​dy inny przed​miot bę​dzie się rzu​cać w oczy, gdy bę​dzie wy​cho​dzić z pa​‐ ła​cu. Resz​tę po​trzeb​nych rze​czy – tor​bę, piel​grzy​mie sza​ty i żyw​ność – bę​‐ dzie mu​sia​ła ku​pić na któ​rymś z an​nu​ryj​skich ryn​ków. Pod wa​run​kiem że znaj​dzie wła​ści​wy stra​gan. I pod wa​run​kiem że ta trans​ak​cja jej nie zdra​‐ dzi. Za​śmia​ła się gorz​ko, po​my​ślaw​szy o ab​sur​dal​no​ści ca​łej sy​tu​acji: była an​nu​ryj​skim mi​ni​strem fi​nan​sów, set​ki ty​się​cy zło​tych słońc prze​pły​wa​ły ty​go​dnio​wo przez jej biu​ro, a ni​g​dy sa​mo​dziel​nie nie ku​pi​ła so​bie na​wet pió​ra. — Ist​nie​je tyl​ko chwi​la obec​na – mruk​nę​ła do sie​bie i za​sło​ni​ła oczy, owi​ja​jąc mu​ślin dwu​krot​nie wo​kół gło​wy i za​wią​zu​jąc go z tyłu na wę​zeł. Kon​tu​ry świa​ta wi​dzia​ne​go przez opa​skę wy​da​wa​ły się ła​god​niej​sze, jak​by oglą​da​ne przez mor​ską mgłę są​czą​cą się przez okien​ni​ce. Wi​dzia​ła do​sta​‐ tecz​nie do​brze, lecz nie to było jej zmar​twie​niem. Za​da​niem opa​ski było za​‐ sło​nić mi​go​tli​wy pło​mień jej oczu. Po​zna​ła już, że jest sku​tecz​na. Mu​sia​ła wy​pró​bo​wać ją wie​le razy, w dzień i w nocy, pod róż​ny​mi ką​ta​mi, wy​pa​tru​‐ jąc bla​sku, któ​ry mógł​by ją zdra​dzić i ska​zać na śmierć. Za dnia opa​ska spi​‐ sy​wa​ła się do​sko​na​le, jed​nak w nocy, zwłasz​cza przy zga​szo​nych lam​pach,

gdy Ada​re pa​trzy​ła pro​sto w lu​stro, mo​gła do​strzec de​li​kat​ny żar tę​czó​wek swo​ich oczu. Może gdy​by… W na​głym przy​pły​wie iry​ta​cji ze​rwa​ła z gło​wy opa​skę. — Grasz na zwło​kę – po​wie​dzia​ła do sie​bie gło​śno, chcąc, by te sło​wa skło​ni​ły ją do dzia​ła​nia. – Je​steś małą prze​stra​szo​ną dziew​czyn​ką, któ​re roz​‐ myśl​nie zwle​ka. To dla​te​go te sta​re sępy w ra​dzie uwa​ża​ją, że je​steś zbyt sła​‐ ba na to sta​no​wi​sko. Po​wo​dem jest to, co ro​bisz te​raz. Oj​ciec by się za cie​bie wsty​dził. A te​raz, na Sha​ela, włóż tę prze​klę​tą opa​skę z po​wro​tem do kie​sze​‐ ni, prze​stań się miz​drzyć do lu​stra i wyjdź przez te drzwi. Nie było to wca​le ta​kie ła​twe. Za jej po​dwój​ny​mi drzwia​mi cze​ka​li Ful​ton i Birch. Ci dwaj aedo​liań​czy​cy peł​ni​li u niej straż każ​de​go ran​ka, od​kąd ukoń​czy​ła dzie​sięć lat. Ich obec​ność była tak pew​na jak mury pa​ła​cu. Za​wsze byli dla niej źró​dłem pew​no​ści i po​czu​cia bez​pie​czeń​stwa. Byli jak dwa ka​‐ mie​nie w zmien​nym nur​cie an​nu​ryj​skiej po​li​ty​ki; te​raz jed​nak się bała, że uda​rem​nią jej plan, za​nim wcie​li go w ży​cie. Nie mia​ła po​wo​du, żeby im nie ufać. Dłu​go roz​wa​ża​ła, czy im za​wie​rzyć i po​pro​sić, by to​wa​rzy​szy​li jej w uciecz​ce. Dzię​ki ich mie​czom dłu​ga po​dróż by​ła​by znacz​nie bez​piecz​niej​sza, a ona chęt​nie wi​dzia​ła​by przy so​bie zna​jo​‐ me twa​rze. My​śla​ła, by im za​ufać, ale prze​cież za​ufa​ła już il Torn​ji, a tym​cza​‐ sem on za​bił jej ojca. Ful​ton i Birch przy​się​ga​li ją chro​nić, ale tę samą przy​‐ się​gę skła​da​li lu​dzie, któ​rzy wy​ru​szy​li na wschód po Ka​de​na, a choć mi​nę​ły już mie​sią​ce, jej brat się nie po​ja​wiał. Ufaj tyl​ko so​bie, po​wie​dzia​ła w du​chu, otwie​ra​jąc drzwi. Ufaj tyl​ko so​bie i krocz wła​sną dro​gą. A w ra​zie nie​po​wo​dze​nia jej pla​nu ci dwaj przy​naj​‐ mniej nie zo​sta​ną za​bi​ci. Uj​rzaw​szy ją w drzwiach, żoł​nie​rze kiw​nę​li krót​ko gło​wa​mi. — Nowa suk​nia, pani mi​ni​ster? – za​py​tał Ful​ton, mru​żąc oczy na wi​dok zgrzeb​nej weł​ny. — Ro​zu​miem, że moż​na mieć dość tych nędz​nych urzęd​ni​czych sza​tek – do​dał Birch z uśmie​chem – ale my​śla​łem, że pani mi​ni​ster wy​bie​rze coś tro​‐ chę bar​dziej sty​lo​we​go. Birch był młod​szy z tej dwój​ki. Ze swo​ją kwa​dra​to​wą szczę​ką i eg​zo​tycz​‐ ną blond czu​pry​ną był też wcie​le​niem woj​sko​wej uro​dy. Miał ja​sną kar​na​cję, nie​mal tak ja​sną jak Urghu​lo​wie, lecz Ada​re wi​dzia​ła już mnó​stwo bla​do​li​‐ cych lu​dzi z pół​no​cy, głów​nie mi​ni​strów i urzęd​ni​ków, któ​rzy od​wie​dza​li Pa​łac Brza​sku. Nikt jed​nak nie po​my​lił​by Bir​cha z mi​ni​stra​mi. Męż​czy​zna zbu​do​wa​ny był pięk​nie ni​czym je​den z po​są​gów zdo​bią​cych ale​ję Bo​gów. Na​wet jego uzę​bie​nie było do​sko​na​łe; krót​ko mó​wiąc, mógł​by po​słu​żyć za mo​del ja​kie​muś ar​ty​ście. Ful​ton był star​szy od to​wa​rzy​sza, a tak​że niż​szy i brzyd​szy, lecz lu​dzie w pa​ła​cu szep​ta​li, że jest bar​dziej nie​bez​piecz​ny, i choć Birch był bar​dziej wy​ga​da​ny wo​bec Ada​re, to jed​nak in​stynk​tow​nie zda​wał się we wszyst​kim na star​sze​go ko​le​gę.

— Wy​cho​dzę poza czer​wo​ne mury – od​par​ła – i nie chcę zwra​cać na sie​‐ bie uwa​gi. Ful​ton zmarsz​czył brwi. — Trze​ba było nas wcze​śniej po​wia​do​mić, pani. Da​li​by​śmy peł​ną ochro​‐ nę, w zbro​jach i pod bro​nią. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą prze​czą​co. — Wy dwaj je​ste​ście całą moją ochro​ną, przy​naj​mniej na dziś. Mu​szę pójść na Dol​ny Targ. Za​mie​rzam spraw​dzić dla mi​ni​ster​stwa, jak dzia​ła czar​ny ry​nek, i, jak rze​kłam, nie chcę rzu​cać się w oczy. — Gwar​dia jest szko​lo​na w dys​kre​cji – od​parł Ful​ton. – Nie ścią​gnie​my na sie​bie zbyt​niej uwa​gi. — Sze​ściu lu​dzi w zbro​jach i z dłu​gi​mi mie​cza​mi? – Ada​re unio​sła brwi w zdzi​wie​niu. – Ni​g​dy nie wąt​pi​łam w two​ją dys​kre​cję, Ful​to​nie, ale wmie​‐ szasz się w tłum na tar​gu jak lew w sta​do do​mo​wych ko​tów. — Obie​cu​je​my ład​nie mru​czeć – rzu​cił Birch, mru​żąc oko. — Daj mi tyl​ko chwi​lę, pani. Po​ślę nie​wol​ni​ka do ko​szar – po​wie​dział Ful​ton, jak​by spra​wa była już za​ła​twio​na. – Od​dział bę​dzie go​to​wy, gdy doj​‐ dziesz do bra​my. Każę im wło​żyć płasz​cze na zbro​je. — Nie – od​rze​kła Ada​re. Jej głos za​brzmiał bar​dziej ofi​cjal​nie, niż za​mie​‐ rza​ła, ale wszyst​ko od tego za​le​ża​ło. Wy​mknię​cie się Ful​to​no​wi i Bir​cho​wi bę​dzie do​sta​tecz​nie trud​ne. Gdy​by ścią​gnę​li od​dzia​łek gwar​dzi​stów, szła​by w kor​do​nie stra​ży ni​czym ryba schwy​ta​na w sieć. – Ro​zu​miem, że za​le​ży wam na moim bez​pie​czeń​stwie – cią​gnę​ła, sta​ra​jąc się zna​leźć rów​no​wa​gę mię​dzy au​to​ry​te​tem a ugo​do​wym po​dej​ściem – ale po​trzeb​ny mi nie​ska​żo​‐ ny ob​raz tego, co się dzie​je na Dol​nym Tar​gu. Je​śli wła​ści​cie​le stra​ga​nów zo​‐ ba​czą, że nad​cho​dzę, ukry​ją wszyst​kie nie​le​gal​ne to​wa​ry. Tra​fi​my wte​dy tyl​ko na sza​cow​nych an​nu​ryj​skich kup​ców, sprze​da​ją​cych tak eks​cy​tu​ją​ce rze​czy, jak mig​da​ły i zam​ki do drzwi. — Moż​na prze​cież po​słać ko​goś in​ne​go – za​opo​no​wał Ful​ton, krzy​żu​jąc ra​mio​na na pier​siach. – Masz, pani, całe mi​ni​ster​stwo na swo​je roz​ka​zy. Wy​‐ ślij urzęd​ni​ka. Albo ja​kie​goś skry​bę. — Wy​sy​ła​łam już urzęd​ni​ków. Skry​bów też. Są rze​czy, któ​re mu​szę zro​‐ bić sama. Ful​ton za​ci​snął szczę​ki. — Mu​szę przy​po​mnieć, pani, że mia​sto jest nie​spo​koj​ne. — An​nur jest naj​więk​szym mia​stem naj​więk​sze​go im​pe​rium świa​ta – od​pa​li​ła Ada​re. – I za​wsze jest tu nie​spo​koj​nie. — Ale nie tak jak te​raz – do​dał aedo​liań​czyk. – Ka​płan, któ​ry za​mor​do​wał twe​go ojca, był ko​cha​ny przez ty​sią​ce, dzie​siąt​ki ty​się​cy lu​dzi. Ujaw​ni​łaś praw​dę o nim, do​pil​no​wa​łaś, by zo​stał za​gło​dzo​ny, a po​tem prze​pchnę​łaś parę ustaw, któ​re osła​bi​ły jego Ko​ściół i re​li​gię. — Lu​dzie nie pa​trzą na to w ten spo​sób. Gwar​dzi​sta ski​nął gło​wą.

— Wie​lu nie, ale wie​lu to nie wszy​scy. Sy​no​wie Pło​mie​nia… — Nie ma ich. Roz​wią​za​łam ich za​kon. — Zwol​nie​ni żoł​nie​rze nie zni​ka​ją ot tak, po pro​stu – od​parł po​nu​ro Ful​‐ ton. – Za​cho​wu​ją swo​je umie​jęt​no​ści, swo​ją lo​jal​ność, swo​je mie​cze. Ada​re zda​ła so​bie spra​wę, że jej dło​nie za​ci​snę​ły się w pię​ści. Aedo​liań​‐ czyk wy​po​wie​dział gło​śno to, co było jej skry​tą na​dzie​ją: że Sy​no​wie Pło​mie​‐ nia gdzieś tam są i że mają swo​je mie​cze. W peł​nym świe​tle dnia jej plan wy​‐ da​wał się czy​stym sza​leń​stwem. Sy​no​wie Pło​mie​nia znie​na​wi​dzi​li ją za to, co zro​bi​ła ich Ko​ścio​ło​wi i za​ko​no​wi. Kie​dy po​ja​wi się w Olo​nie, ich mie​ście na po​łu​dniu, do tego bez eskor​ty, za​pew​ne będą wo​le​li ją spa​lić, niż wy​słu​‐ chać. Nie wi​dzia​ła jed​nak in​nej dro​gi. Je​śli mia​ła zor​ga​ni​zo​wać opór prze​ciw​ko il Torn​ji, po​trze​bo​wa​ła wła​snej do​brze wy​szko​lo​nej ma​chi​ny woj​sko​wej. Do​cho​dzą​ce z po​łu​dnia po​gło​ski mó​wi​ły, że Sy​no​wie Pło​mie​nia się prze​gru​po​wu​ją. W nich była siła, ukry​ta co praw​da, ale re​al​na. A co do ich lo​jal​no​ści… no cóż, lo​jal​ność moż​na kształ​‐ to​wać. Ży​wi​ła taką roz​pacz​li​wą na​dzie​ję. Nie było więc po​trze​by za​mar​‐ twiać się, co bę​dzie da​lej. Mo​gła zo​stać w swo​ich kom​na​tach i cze​kać tam, sku​lo​na jak kot, albo się​gnąć po je​dy​ną do​stęp​ną broń, ufa​jąc, że jej ostrze nie prze​tnie jej dło​ni. — Ro​bię to, co trze​ba zro​bić – oznaj​mi​ła, sta​ra​jąc się, by jej głos za​‐ brzmiał sta​now​czo. – Czy ty po​sy​łasz co rano nie​wol​ni​ka, żeby pil​no​wał mo​‐ ich drzwi? Nie, przy​cho​dzisz tu sam. Nie​wol​nik może po​le​ro​wać ci zbro​ję, lecz naj​waż​niej​szy obo​wią​zek mu​sisz wy​peł​nić oso​bi​ście. — A tak na​praw​dę to on sam po​le​ru​je tę swo​ją zbro​ję, upar​ty osioł – wtrą​cił Birch. — Wy​cho​dzi​my – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Tyl​ko my tro​je. Ufam, że za​pew​‐ ni​cie mi bez​pie​czeń​stwo i że nikt się nie do​wie, kim je​stem. Mo​że​cie za​cho​‐ wać mie​cze i pan​ce​rze, ale na​rzuć​cie coś na wierzch, ja​kieś po​dróż​ne płasz​‐ cze, byle tyl​ko bez tych prze​klę​tych em​ble​ma​tów gwar​dii. Po naj​bliż​szym gon​gu spo​tkam się z wami przy Dol​nej Bra​mie. † Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko, gdy prze​szła pod wiel​ką opusz​cza​ną kra​tą, prze​‐ kro​czy​ła zwo​dzo​ny drew​nia​ny most nad fosą i mi​nąw​szy stra​że, wmie​sza​ła się w gę​sty tłum. Zer​k​nę​ła dys​kret​nie przez ra​mię, sama nie wie​dząc do​brze, czy wy​pa​tru​je po​ści​gu, czy po raz ostat​ni pa​trzy na for​te​cę, któ​ra przez po​‐ nad dwa​dzie​ścia lat była jej do​mem. Ze środ​ka trud​no było oce​nić ska​lę Pa​ła​‐ cu Brza​sku: jego wspa​nia​łych bu​dow​li, ni​skich świą​tyń i krę​tych ogro​do​‐ wych alei, z któ​rych nie moż​na było zo​ba​czyć wię​cej jak drob​ną część pa​ła​cu na​raz. Głów​ny plac, zbu​do​wa​ny tak, by mo​gło na nim sta​nąć w rów​nym szy​ku pięć ty​się​cy żoł​nie​rzy, a któ​ry miał olśnie​wać na​wet naj​bar​dziej zbla​‐ zo​wa​nych cu​dzo​ziem​skich emi​sa​riu​szy, też wi​dać było tyl​ko czę​ścio​wo. Je​‐

dy​nie z ze​wnątrz moż​na było oce​nić praw​dzi​wą wiel​kość pa​ła​cu. Czer​wo​ne mury, ciem​ne jak krew, bie​gły da​le​ko w obu kie​run​kach. Gdy​‐ by nie kre​ne​la​że i basz​ty wy​zna​cza​ją​ce orien​ta​cyj​ne punk​ty na ca​łej ich dłu​‐ go​ści, mo​gły​by rów​nie do​brze być ja​kimś pra​sta​rym na​tu​ral​nym two​rem, a nie dzie​łem ludz​kich rąk, gład​kim kli​fem pię​trzą​cym się na wy​so​kość pięć​‐ dzie​się​ciu stóp, ba​rie​rą nie do po​ko​na​nia. Na​wet nie​strze​żo​ne mury te sta​‐ no​wi​ły​by po​waż​ny pro​blem dla każ​de​go nie​przy​ja​cie​la, lecz to nie one naj​‐ bar​dziej przy​cią​ga​ły wzrok. Za nimi bo​wiem stał gąszcz wdzięcz​nych wież: Ja​śmi​no​wa Ko​pia, Bia​ła Wie​ża, Wie​ża Iwo​ny, Wie​ża Żu​ra​wia oraz Pły​wa​ją​‐ cy Dwór, a każ​da z nich wy​star​cza​ją​co wspa​nia​ła, by sama być kró​lew​ską sie​dzi​bą. W in​nym mie​ście każ​da z tych wież do​mi​no​wa​ła​by na tle nie​ba, lecz w An​nu​rze, w Pa​ła​cu Brza​sku, wy​glą​da​ły one jak zwy​kły ka​prys le​ni​we​‐ go ar​chi​tek​ta. Wzrok nie za​trzy​my​wał się na nich, lecz po​dą​żał da​lej i wy​żej, pró​bu​jąc ob​jąć nie​zwy​kłą wy​so​kość strze​li​stej Włócz​ni In​tar​ry. Na​wet po dwu​dzie​stu la​tach spę​dzo​nych w Pa​ła​cu Brza​sku Ada​re wciąż zdu​mie​wa​ła się wi​do​kiem jego głów​nej wie​ży. Czę​ścio​wo cho​dzi​ło o jej wy​‐ so​kość. Wie​ża się​ga​ła tak wy​so​ko, że zda​wa​ła się prze​bi​jać fir​ma​ment i wni​‐ kać głę​bo​ko w błę​kit nie​ba. Wej​ście na szczyt Włócz​ni zaj​mo​wa​ło spo​rą część dnia, a po​wia​da​no, że w daw​niej​szych cza​sach nie​któ​rym ce​sa​rzom za​bie​ra​ło to wie​le dni, pod​czas któ​rych od​po​czy​wa​li i spa​li na urzą​dzo​nych we​wnątrz kon​struk​cji wy​god​nych przy​stan​kach. Przy​stan​ki te były jed​nak póź​niej​szym do​dat​kiem. Wszyst​ko we​wnątrz wie​ży – scho​dy, po​de​sty, po​ko​je i ich pod​ło​gi – było ta​kim póź​niej​szym do​‐ dat​kiem, owo​cem czło​wie​czej wy​na​laz​czo​ści, za​in​sta​lo​wa​nym we wnę​trzu bu​dow​li star​szej niż ludz​ka pa​mięć. Ory​gi​nal​ne były tyl​ko jej mury, ścia​ny wy​cię​te lub wy​rzeź​bio​ne z ma​te​rii ja​snej i przej​rzy​stej jak zi​mo​wy lód, gład​‐ kiej jak szkło i moc​niej​szej niż har​to​wa​na stal. Z we​wnętrz​nych kom​nat moż​na było pa​trzeć przez te ścia​ny na ze​wnątrz, na uli​ce i domy An​nu​ru, i da​lej jesz​cze, znacz​nie da​lej, na wschód nad Ła​ma​ną Za​to​ką i na za​chód w stro​nę Mo​rza Du​chów. Lu​dzie po​dró​żo​wa​li z naj​dal​szych krań​ców ce​sar​‐ stwa, na​wet spo​za jego gra​nic, je​dy​nie po to, by uj​rzeć tę wy​nio​słą, błysz​czą​‐ cą igli​cę. Po​dob​nie jak an​nu​ryj​skie le​gie czy flo​ta, Włócz​nia In​tar​ry i jej obec​ność w ser​cu Pa​ła​cu Brza​sku mó​wi​ła o prze​moż​nej po​tę​dze An​nu​ru. A wszyst​ko to w od​le​gło​ści za​le​d​wie kil​ku​set kro​ków stąd, po​my​śla​ła Ada​re, od​wró​ciw​szy się ty​łem do pa​ła​cu. Wo​kół niej bo​wiem, nie​mal w cie​niu nie​po​ka​la​nie czy​stych mu​rów, stał dłu​gi rząd szyn​ków i bur​de​li, stło​czo​nych gę​sto drew​nia​nych cha​łup o ko​‐ śla​wych fu​try​nach i okien​ni​cach za​sło​nię​tych złach​ma​nio​ny​mi fi​ran​ka​mi. Kon​trast był ude​rza​ją​cy, ale była w tym swo​ista lo​gi​ka: w ra​zie gro​żą​ce​go ob​lę​że​nia Mal​ke​enia​no​wie mie​li pra​wo oczysz​czać do go​łej zie​mi te​ren w pro​mie​niu pięć​dzie​się​ciu kro​ków od fosy. Od se​tek lat nie było ta​kie​go za​‐ gro​że​nia, lecz bo​ga​ci oby​wa​te​le byli wy​star​cza​ją​co prze​zor​ni, by bu​do​wać swo​je pięk​ne domy da​le​ko od pa​ła​cu z oba​wy, by ja​kiś pło​chli​wy wład​ca nie

spa​lił ich w imię ce​sar​skie​go bez​pie​czeń​stwa. Tak więc po​mi​mo bli​sko​ści pa​ła​cu uli​ce, któ​ry​mi szła Ada​re, były nędz​ne i ha​ła​śli​we, prze​sy​co​ne za​pa​‐ chem sma​żo​ne​go na wę​giel ta​nie​go mię​sa, zjeł​cza​łej oli​wy, ryb​nej pa​sty i kur​ku​my. Wszyst​ko to mie​sza​ło się ze sło​nym za​pa​chem mo​rza. W prze​szło​ści, z ra​cji swo​jej po​zy​cji, Ada​re za​wsze wy​jeż​dża​ła z pa​ła​cu przez Bra​mę Ce​sar​ską, któ​ra wy​cho​dzi​ła na za​chód ku alei Bo​gów. Te​raz za​‐ trzy​ma​ła się na chwi​lę i sta​ła tak, pró​bu​jąc się ro​ze​znać w oto​cze​niu i wy​ło​‐ wić coś z roz​le​ga​ją​cej się wo​kół ka​ko​fo​nii dźwię​ków. Ja​kiś męż​czy​zna zbli​‐ żał się do niej, do​mo​krąż​ny sprze​daw​ca chy​ba, z drew​nia​ną mi​ską za​wie​szo​‐ ną na szyi, wy​peł​nio​ną ja​kimś ro​dza​jem pie​czo​ne​go mię​sa, któ​re​go po​czer​‐ nia​łe skraw​ki na​bi​te były na szpi​kul​ce. Za​czął swój to​war za​chwa​lać, gdy obok po​ja​wił się Ful​ton, któ​ry po​krę​cił prze​czą​co po​si​wia​łą gło​wą i wark​nął coś, cze​go Ada​re nie zro​zu​mia​ła. Sprze​daw​ca się za​wa​hał, spoj​rzał na wy​sta​‐ ją​cą spod płasz​cza aedo​liań​czy​ka gło​wi​cę mie​cza, po czym splu​nął na krzy​‐ wy chod​nik i od​da​lił się, na​dal za​chwa​la​jąc swój to​war. Birch do​łą​czył do nich chwi​lę póź​niej. — Przez Gro​by? – za​py​tał. – Czy wzdłuż ka​na​łu? — Przez Gro​by bez​piecz​niej – od​parł Ful​ton, pa​trząc zna​czą​co na Ada​re. – Żad​nych tłu​mów i mniej szu​mo​win. Dziel​ni​ca le​ża​ła pro​sto na za​chód, na stro​mym zbo​czu wzgó​rza, któ​re, jak wska​zy​wa​ła na​zwa, nie​mal w ca​ło​ści prze​zna​czo​no na cmen​tarz. Jed​nak w mia​rę jak mia​sto się roz​ra​sta​ło i zie​mia sta​wa​ła się co​raz droż​sza, za​moż​‐ ni kup​cy i rze​mieśl​ni​cy, któ​rzy sprze​da​wa​li swo​je to​wa​ry na ryn​ku i wzdłuż alei Bo​gów, stop​nio​wo sko​lo​ni​zo​wa​li to miej​sce, za​bu​do​wu​jąc do​ma​mi prze​strzeń mię​dzy cmen​ta​rza​mi, aż całe wzgó​rze sta​ło się te​re​nem, na któ​‐ rym prze​pla​ta​ły się ob​sza​ry cmen​ta​rzysk, wol​nych par​ce​li i rzę​dów miesz​‐ kal​nej za​bu​do​wy, skąd roz​po​ście​rał się wspa​nia​ły wi​dok na Pa​łac Brza​sku i le​żą​cy da​lej port. — Przez Gro​by bę​dzie dłu​żej – po​wie​dzia​ła sta​now​czo Ada​re. Choć uda​ło się jej wy​do​stać za czer​wo​ne mury, ich cień wciąż za nią ma​ja​czył, a ona chcia​ła już być jak naj​da​lej stam​tąd i jak naj​prę​dzej za​głę​bić się w la​bi​ryn​cie miej​skich uli​czek. Nie chcąc zdra​dzać aedo​liań​czy​kom swo​ich praw​dzi​‐ wych za​mia​rów, nie za​ło​ży​ła jesz​cze opa​ski na oczy, tyl​ko przy​sło​ni​ła twarz kap​tu​rem. Brak za​do​wa​la​ją​ce​go prze​bra​nia spra​wiał, że była co​raz bar​dziej zde​ner​wo​wa​na i nie​cier​pli​wa. – Je​śli mamy dojść do Dol​ne​go Tar​gu i wró​cić przed po​łu​dniem, po​win​ni​śmy iść nad ka​na​łem. To względ​nie pro​sta dro​ga. I rów​na. Cho​dzi​łam tam​tę​dy już wcze​śniej. — Za​wsze z peł​ną ob​sta​wą gwar​dzi​stów – za​uwa​żył Ful​ton. Na​wet gdy sta​li w miej​scu, jego oczy wciąż błą​dzi​ły po tłu​mie, a pra​wa dłoń ni​g​dy nie od​da​la​ła się zbyt​nio od rę​ko​je​ści mie​cza. — Im dłu​żej tu sto​imy, dys​ku​tu​jąc, tym dłu​żej po​zo​sta​ję poza pa​ła​cem – od​rze​kła Ada​re. — A tu​taj je​ste​śmy zbyt​nio na wi​do​ku – do​dał Birch. Cały jego wcze​śniej​‐

szy hu​mor gdzieś się ulot​nił. – Ty pro​wa​dzisz, Ful​ton, ale ja wo​lał​bym ra​czej iść, niż stać. Star​szy aedo​liań​czyk burk​nął coś nie​zro​zu​mia​le, za​pa​trzył się dłuż​szą chwi​lę na wi​ją​cy się ku za​cho​do​wi ka​nał, po czym ski​nął szorst​ko gło​wą. — Przejdź​my przez most – po​wie​dział. – Na po​łu​dnio​wym brze​gu jest mniej​szy ruch. Gdy szli ka​mien​nym mo​stem, za​jął miej​sce po le​wej stro​nie Ada​re, pod​‐ czas gdy Birch strzegł jej dru​gie​go boku, od​gra​dza​jąc ją od wody, i tak zna​‐ leź​li się na dru​gim brze​gu. Ka​nał ten, po​dob​nie jak dwa tu​zi​ny in​nych wi​ją​cych się przez mia​sto, był uczęsz​cza​ny jak uli​ca. Tło​czy​ły się na nim stat​ki, łód​ki, bar​ki oraz smu​kłe, wy​gię​te wę​żo​wo ło​dzie, w więk​szo​ści za​ła​do​wa​ne otwar​ty​mi becz​ka​mi i wi​kli​no​wy​mi ko​sza​mi z to​wa​rem. Sprze​da​wa​no głów​nie prze​chod​niom z na​brze​ża, przyj​mu​jąc za​pła​tę do ko​szy​ków z dłu​gi​mi uchwy​ta​mi i w tych sa​mych ko​szy​kach po​da​jąc owo​ce, ryby czy kwia​ty. Lu​dzie tło​czy​li się na obu na​brze​żach, wy​chy​la​li przez ni​skie ka​mien​ne ba​lu​stra​dy i wy​krzy​ki​‐ wa​li za​mó​wie​nia do tych w ło​dziach. Cza​sem coś wpa​da​ło do wody, a wów​‐ czas krą​żą​ce nad brze​giem pół​na​gie urwi​sy wska​ki​wa​ły do ka​na​łu, wal​cząc za​wzię​cie o to​ną​cą cen​ną zdo​bycz. Bez licz​nej ob​sta​wy gwar​dzi​stów to​ru​ją​cych dro​gę zaj​mo​wa​ła ona wię​‐ cej cza​su, niż Ada​re pa​mię​ta​ła. Choć była wyż​sza od więk​szo​ści ko​biet, na​‐ wet od Bir​cha, to bra​ko​wa​ło jej od​po​wied​niej masy cia​ła, by sku​tecz​nie prze​‐ bi​jać się przez ciż​bę. Ful​ton z każ​dym kro​kiem sta​wał się co​raz bar​dziej na​‐ pię​ty i nie​spo​koj​ny, Ada​re rów​nież czu​ła ro​sną​cy nie​po​kój. Ulgę zwią​za​ną z opusz​cze​niem czer​wo​nych mu​rów za​stą​pił za​męt i ścisk na​pie​ra​ją​cych na nią spo​co​nych ciał, krzy​ków i po​trą​ca​nia, na​wo​ły​wań ty​się​cy gło​sów. Gdy wy​do​sta​li się na względ​nie spo​koj​ną prze​strzeń pla​cu przy​le​ga​ją​ce​‐ go do Ba​se​nu, Ada​re czu​ła pot ście​ka​ją​cy jej po ple​cach. Z tru​dem ła​pa​ła po​‐ wie​trze i do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li zdo​ła​ła wziąć dłu​gi, głę​bo​ki od​dech. W po​rów​na​niu z dłu​gi​mi na​brze​ża​mi ka​na​łu plac był sze​ro​ki i sto​sun​ko​wo prze​stron​ny. Sta​ły na nim licz​ne grup​ki lu​dzi. Na​resz​cie wi​dzia​ła da​lej niż na od​le​głość dwóch stóp przed sobą. Mo​gła się po​ru​szać i od​dy​chać. W jaki spo​sób zdo​ła​ła​by tu dojść bez Ful​to​na i Bir​cha, nie mia​ła po​ję​cia. Le​piej wy​obraź to so​bie jak naj​prę​dzej, rze​kła do sie​bie w du​chu. Nie mo​żesz za​brać ich ze sobą. Spoj​rza​ła na Ba​sen, roz​le​głe, na poły sztucz​ne je​zio​ro, w któ​rym Ka​nał At​‐ ma​nich po set​kach mil koń​czył swój bieg, roz​dzie​la​jąc się na sześć po​mniej​‐ szych ka​na​łów, do​pro​wa​dza​ją​cych wodę i ło​dzie do po​szcze​gól​nych dziel​nic mia​sta. Dzie​siąt​ki wą​skich i dłu​gich sta​tecz​ków ko​ły​sa​ły się na ko​twi​cy, prze​ła​do​wu​jąc swój to​war na po​mniej​sze tra​twy lub chy​bo​tli​we sza​lu​py, po czym uzu​peł​nia​ły za​pa​sy i uda​wa​ły się w po​wrot​ną po​dróż na po​łu​dnie, do Olo​nu i Je​zio​ra Baku. Ada​re za​trzy​ma​ła się na chwi​lę, przy​pa​tru​jąc się stat​kom. O ileż ła​twiej​‐

sza by​ła​by po​dróż, gdy​by mo​gła wy​brać je​den z nich, wejść na po​kład, za​pła​‐ cić ka​pi​ta​no​wi za wy​god​ną ka​ju​tę i wy​ży​wie​nie, po czym spo​koj​nie po​świę​‐ cić się pla​no​wa​niu spo​tka​nia z Sy​na​mi Pło​mie​nia i ich ta​jem​ni​czym przy​‐ wód​cą Ve​sta​nem Ame​re​da​dem. Pod wie​lo​ma wzglę​da​mi sta​tek był​by bez​‐ piecz​niej​szy niż ry​zy​kow​na i dłu​ga pie​sza wę​drów​ka – bez wścib​skich oczu, ra​bu​siów, nie​mal bez kon​tak​tów z ludź​mi. Po​mysł był bar​dzo ku​szą​cy… ku​‐ szą​cy, lecz nie​wy​mow​nie głu​pi. Na​wet z tej od​le​gło​ści Ada​re mo​gła do​strzec in​spek​to​rów po​dat​ko​wych w sztyw​nych uni​for​mach, pra​cow​ni​ków jej wła​sne​go mi​ni​ster​stwa, prze​‐ cha​dza​ją​cych się tam i z po​wro​tem wzdłuż na​brze​ży i przy​glą​da​ją​cych się wy​ła​do​wa​nym po brze​gi becz​kom i gru​bym be​lom tka​nin. Sta​ła wy​star​cza​‐ ją​co da​le​ko, by nie było obaw, że zo​sta​nie od​kry​ta, ale mimo to moc​niej na​‐ cią​gnę​ła kap​tur na gło​wę. W cią​gu dnia Ran z pew​no​ścią od​kry​je, że jego ulu​bio​ne do​mo​we zwie​rząt​ko znik​nę​ło, a kie​dy już ru​szy w po​ścig, bę​dzie się spo​dzie​wał, że Ada​re bę​dzie my​śleć jak roz​piesz​czo​na księż​nicz​ka. Na​‐ stęp​ne​go ran​ka słu​gu​si ke​na​ran​ga od​wie​dzą wszyst​kie naj​droż​sze go​spo​dy w mie​ście. Wy​py​ta​ją ka​pi​ta​nów wszyst​kich stat​ków w por​cie i tych cu​mu​‐ ją​cych w Ba​se​nie o mło​dą ko​bie​tę z suto za​opa​trzo​ną sa​kiew​ką i za​sło​nię​ty​‐ mi oczy​ma. Ada​re przy​gar​bi​ła ra​mio​na na myśl o po​ści​gu i o set​kach lu​dzi il Torn​ji prze​trzą​sa​ją​cych mia​sto w jej po​szu​ki​wa​niu i nie​mal krzyk​nę​ła, gdy Ful​ton przy​su​nął się bli​żej i zła​pał ją za ło​kieć. — Nie oglą​daj się za sie​bie, pani – po​wie​dział ści​szo​nym gło​sem. – Je​ste​‐ śmy śle​dze​ni. – Spoj​rzał na to​wa​rzy​sza. – Birch, stań z dru​giej stro​ny i skup wzrok na pół​noc​no-wschod​nim kwa​dran​cie. Ada​re pró​bo​wa​ła się od​wró​cić, lecz Ful​tun szorst​ko po​pchnął ją na​przód. — Nie patrz – syk​nął. Ciar​ki stra​chu prze​mknę​ły po skó​rze Ada​re. — Je​steś pe​wien? – za​py​ta​ła. – Kto to jest? — Tak, je​stem pe​wien. I nie wiem. Dwaj wy​so​cy męż​czyź​ni. Wła​śnie we​‐ szli do skle​pu z ta. Za​miast obej​rzeć się za sie​bie, Ada​re omio​tła spoj​rze​niem prze​chod​niów idą​cych w obu kie​run​kach. Nie mia​ła po​ję​cia, jak Ful​ton wy​ło​wił z tego cha​‐ osu dwie twa​rze. Na roz​le​głym pla​cu mu​sia​ły być ty​sią​ce lu​dzi – pół​na​gich tra​ga​rzy, nie​mal zgię​tych wpół pod dźwi​ga​nym cię​ża​rem; grup roz​ga​da​‐ nych ko​biet w ja​skra​wych je​dwa​biach z dziel​ni​cy Gro​bów, prze​bie​ra​ją​cych w naj​now​szych to​wa​rach w dro​dze na targ; że​bra​ków le​żą​cych przy fon​tan​‐ nach; woź​ni​ców w sze​ro​kich sło​mia​nych ka​pe​lu​szach, prze​py​cha​ją​cych się przez ciż​bę fur​man​ka​mi za​przę​gnię​ty​mi w udo​mo​wio​ne ba​wo​ły. Mo​gła​by ich śle​dzić po​ło​wa an​nu​ryj​skiej le​gii, a Ada​re ni​cze​go by nie za​uwa​ży​ła. — Set​ki lu​dzi szły nad ka​na​łem w za​chod​nią stro​nę – szep​nę​ła. – O tej po​‐ rze nad Ba​se​nem jest naj​więk​szy tłok. To nie ozna​cza, że wszy​scy nas śle​dzą. — Z ca​łym sza​cun​kiem, pani – od​parł Ful​ton, po​py​cha​jąc ją dys​kret​nie

na po​łu​dnie, w stro​nę jed​nej z wie​lu ma​łych uli​czek wy​cho​dzą​cych z pla​cu. – Ty masz swo​je za​ję​cie, a ja swo​je. — Do​kąd idzie​my? – za​py​ta​ła, zer​ka​jąc przez ra​mię wbrew ostrze​że​niom aedo​liań​czy​ka. Birch cof​nął się kil​ka​na​ście kro​ków i za​czął za​glą​dać przez wi​try​ny do skle​pów. Jego chło​pię​ca twarz była po​waż​na. – Kie​ru​je​my się na po​łu​dnie, nie na za​chód. — Już nie zmie​rza​my na Dol​ny Targ. Nie jest bez​piecz​nie. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko. Cały jej plan opie​rał się na tym, że pój​dą na za​‐ chód, że przej​dą przez wiel​ki plac, a po​tem przez most spi​na​ją​cy brze​gi Ka​‐ na​łu At​ma​nich. Fakt, że ktoś mógł za​uwa​żyć, jak opusz​cza Pa​łac Brza​sku, i że wie​lu lu​dzi mo​gło ją te​raz tro​pić, dzia​łał na nią tyl​ko po​na​gla​ją​co. — No do​brze, sko​ro ktoś nas śle​dzi, to mu​si​my iść prę​dzej – po​wie​dzia​ła. – Mo​że​my ich zgu​bić na Dol​nym Tar​gu. Ful​ton po​pa​trzył na nią z po​bła​ża​niem. — Dol​ny Targ to ma​rze​nie każ​de​go za​bój​cy: tłu​my, sła​ba wi​docz​ność i taki ha​łas, że nie sły​szysz wła​sne​go gło​su. Nie chcia​łem, że​byś tam szła, a te​raz tym bar​dziej nie po​win​naś. Mo​żesz mnie zwol​nić i za​brać mi zbro​ję, kie​dy już wró​ci​my do pa​ła​cu, ale za​nim to zro​bi​my, moją rolą jest cię chro​‐ nić i mam za​miar wy​peł​nić ten obo​wią​zek. – Jego uścisk co​raz bar​dziej miaż​dżył jej ło​kieć. – Idź. Nie bie​gnij. Zer​k​nął przez ra​mię na Bir​cha, któ​ry po​słał mu se​rię zna​ków dło​nią, zbyt szyb​kich, żeby Ada​re mo​gła z nich coś zro​zu​mieć. W każ​dym ra​zie młod​szy aedo​liań​czyk wy​glą​dał na za​sę​pio​ne​go. Ful​ton po​twier​dził krót​kim ski​nie​‐ niem gło​wy i po​pchnął ją w stro​nę naj​bliż​szej ulicz​ki. — Do​kąd idzie​my? – po​now​nie syk​nę​ła Ada​re. Po​wrót do Pa​ła​cu Brza​sku był nie​moż​li​wy. Il Torn​ja za​pew​ne już usły​szał o jej wyj​ściu z pa​ła​cu i dziw​‐ nych oko​licz​no​ściach, ja​kie mu to​wa​rzy​szy​ły. Do​wie​dział się też za​pew​ne o jej prze​bra​niu i o tym, że za​żą​da​ła zmniej​szo​nej ob​sta​wy. Chciał​by wy​ja​‐ śnień, na któ​re ona nie była przy​go​to​wa​na. Gdy​by na​wet ja​kimś cu​dem zdo​‐ ła​ła za​cho​wać ten dziw​ny wy​pad w se​kre​cie, aedo​liań​czy​cy już ni​g​dy nie wy​pu​ści​li​by jej z pa​ła​cu bez peł​nej ochro​ny. – Do​kąd mnie pro​wa​dzi​cie? – za​‐ py​ta​ła, czu​jąc ogar​nia​ją​cą ją pa​ni​kę. — W bez​piecz​ne miej​sce – od​parł Ful​ton. – Do pew​ne​go skle​pu, nie​da​le​ko stąd. — W ta​kim prze​klę​tym skle​pie bę​dzie​my jak w pu​łap​ce. — Nie w tym. To nasz sklep. To my go pro​wa​dzi​my. Na​zy​wa​my go kró​‐ li​czą jamą, na wy​pa​dek ta​kich sy​tu​acji jak ta. Ja​kiś sprze​daw​ca wy​szedł ku nim zza tłocz​ni. Był tłu​stym, mi​łym je​go​‐ mo​ściem i uśmie​chał się, uka​zu​jąc nie​kom​plet​ne uzę​bie​nie. Się​gnął do pę​ka​‐ tej tor​by, któ​rą trzy​mał w ręce. — Ogni​sty owoc dla pani? Świe​ży owoc z sa​dów Si’ite, so​czy​sty jak po​ca​‐ łu​nek… Za​nim zdą​żył po​dać za​chwa​la​ny owoc, Ful​ton po​stą​pił krok ku nie​mu.

Aedo​liań​czyk wy​cią​gnął miecz, ale nie było to po​trzeb​ne. Jego pięść ude​rzy​‐ ła w mięk​kie gar​dło kup​ca i męż​czy​zna upadł nie​przy​tom​ny. Ada​re cof​nę​ła się prze​ra​żo​na. — Tyl​ko pró​bo​wał mi coś sprze​dać – za​pro​te​sto​wa​ła. Sprze​daw​ca owo​ców prze​wró​cił się na bok, a z jego tcha​wi​cy wy​do​był się ury​wa​ny char​kot. Ból i strach wy​zie​ra​ły z jego oczu, gdy usi​ło​wał od​czoł​‐ gać się na łok​ciach. Aedo​liań​czyk na​wet na nie​go nie spoj​rzał. — Nie przy​się​ga​łem na​wet jed​nym sło​wem chro​nić jego ży​cia. Nie mam dość lu​dzi i je​ste​śmy da​le​ko od czer​wo​nych mu​rów. Ru​sza​my. Za nimi Birch wciąż da​wał ja​kieś zna​ki jed​ną ręką, dru​gą trzy​ma​jąc na rę​ko​je​ści mie​cza. Ada​re bra​kło tchu w pier​siach i czu​ła, że żo​łą​dek pod​‐ cho​dzi jej do gar​dła. Była w po​trza​sku w mie​ście li​czą​cym mi​lion dusz, a za​‐ ci​ska​ją​ca się na jej łok​ciu dłoń Ful​to​na dba​ła o to na​le​ży​cie. Kie​dy wyj​dą poza plac, nie bę​dzie już do​kąd wra​cać ani do​kąd biec. Aedo​liań​czy​cy chcie​li tyl​ko jej bez​pie​czeń​stwa, ale… Spoj​rza​ła na Ful​to​na i na jego po​si​wia​łą gło​wę. A co, je​śli wca​le nie chcą jej bez​pie​czeń​stwa? Mogą za​cią​gnąć ją w ja​kiś ciem​ny za​ułek i z dala od ludz​kich oczu do​koń​czyć dzie​ła. Za​trzy​ma​ła się gwał​tow​nie. Pró​bo​wa​li za​trzy​mać cię w pa​ła​cu, przy​po​mniał jej we​wnętrz​ny głos, ale w uszach sły​‐ sza​ła tyl​ko dzwo​nie​nie, gdy Birch wy​krzy​ki​wał coś, przy​spie​sza​jąc kro​ku, by po​na​glić ich do mar​szu. To musi być te​raz, uświa​do​mi​ła so​bie. Nie​za​leż​nie od tego, czy aedo​liań​‐ czy​cy byli win​ni czy nie, czy ktoś na​praw​dę ich śle​dził, po​wrót ozna​czał od​‐ kry​cie jej pla​nu, a to ozna​cza​ło po​raż​kę. Oj​ciec nie żyje, a ja je​stem jego ostat​‐ nim mie​czem, przy​po​mnia​ła so​bie. Po czym jed​nym gwał​tow​nym szarp​nię​‐ ciem uwol​ni​ła się z uchwy​tu. Na twa​rzy Ful​to​na od​ma​lo​wa​ło się za​sko​cze​nie. — Pani… – za​czął. Za​nim skoń​czył, Ada​re od​wró​ci​ła się i po​bie​gła na za​chód, w głąb pla​cu, w stro​nę ka​na​łu, któ​ry wpły​wał do Ba​se​nu. Mu​sia​ła prze​biec przez most spi​‐ na​ją​cy brze​gi ka​na​łu, a po​tem do wą​skiej od​no​gi od​cho​dzą​cej na za​chód. Tyl​ko kil​ka​set kro​ków, my​śla​ła, pę​dząc po sze​ro​kich ka​mien​nych pły​tach. Tyl​ko kil​ka​set kro​ków i bę​dzie bez​piecz​na. — Birch! – wrza​snął aedo​liań​czyk. Młod​szy gwar​dzi​sta ob​ró​cił się i wy​cią​gnął rękę, aby ją za​trzy​mać, ale był zbyt po​wol​ny, za​sko​czo​ny jej nie​ocze​ki​wa​ną uciecz​ką. Ada​re skrę​ci​ła w lewo, czu​jąc, jak suk​nia plą​cze się jej mię​dzy no​ga​mi. Mało bra​ko​wa​ło, a upa​dła​by jak dłu​ga. Stra​ciw​szy rów​no​wa​gę, opar​ła się wy​pro​sto​wa​ną ręką o bruk. Ból prze​nik​nął jej kciuk i prze​gub. Po​ty​ka​jąc się, prze​bie​gła kil​ka kro​ków. Po​sły​sza​ła, jak Birch klnie za nią gło​śno, a po​tem od​zy​ska​ła rów​no​wa​gę i po​mknę​ła da​lej, za​ka​su​jąc zdra​dziec​ką suk​nię do ko​lan. Lu​dzie za​trzy​my​wa​li się i pa​trzy​li. Ich zdu​mio​ne twa​rze po​ja​wia​ły się

przed nią jak znie​ru​cho​mia​łe por​tre​ty, jed​na za dru​gą: zdzi​wio​ne dziec​ko z sze​ro​ko otwar​ty​mi, brą​zo​wy​mi oczy​ma; ja​kiś ro​bot​nik ka​na​ło​wy z dłu​‐ gim ha​kiem, z twa​rzą prze​cię​tą sze​ro​ką bli​zną; ja​kiś blon​dyn z Edi​shu z bro​‐ dą się​ga​ją​cą do po​ło​wy pier​si. Jej kap​tur opadł do tyłu, od​sła​nia​jąc twarz i oczy. Lu​dzie za​czę​li po​ka​zy​wać ją so​bie pal​ca​mi. Kil​ko​ro dzie​ci pu​ści​ło się za nią bie​giem, krzy​cząc „księż​nicz​ka” i „Mal​ke​enian​ka”. Spoj​rza​ła szyb​ko przez ra​mię, sama nie wie​dząc, kogo wy​pa​tru​je: aedo​‐ liań​czy​ków czy po​ści​gu ta​jem​ni​czych męż​czyzn. Ful​ton i Birch pę​dzi​li za nią, lecz po​zo​sta​li do​bre dzie​sięć kro​ków w tyle, a ona z za​sko​cze​niem stwier​dzi​ła, że jej plan, choć z opo​ra​mi, za​czy​na się jed​nak spraw​dzać. Obaj gwar​dzi​ści byli od niej sil​niej​si i dużo szyb​si, lecz dźwi​ga​li cięż​kie uzbro​je​‐ nie do​dat​ko​wo okry​te po​dróż​ny​mi płasz​cza​mi. Ada​re mia​ła tyl​ko ukry​tą w kie​sze​ni sa​kiew​kę z pie​niędz​mi i mu​śli​no​wą opa​skę. Jesz​cze tro​chę, rze​kła so​bie w du​chu. Jesz​cze tro​chę i nie bę​dzie się li​czy​ło, kto mnie wi​dział. Nie była pew​na, jak dłu​go bie​gła, lecz na​gle zna​la​zła się bli​sko celu, przy wą​skim prze​le​wie zwa​nym Po​chyl​nią. Po​chyl​nia nie była wła​ści​wym ka​na​‐ łem. Ina​czej niż sześć in​nych ka​na​łów wy​pły​wa​ją​cych z Ba​se​nu na pół​noc, wschód i za​chód, dość sze​ro​kich, by mo​gły nimi prze​pły​wać wą​skie ło​dzie, dla któ​rych zo​sta​ły wy​ko​pa​ne, ten bocz​ny ka​nał miał za​le​d​wie sześć kro​ków sze​ro​ko​ści. Był to mi​nia​tu​ro​wy, po​chy​ły spływ od​pro​wa​dza​ją​cy nad​miar wody, aby nurt w po​zo​sta​łych ka​na​łach mógł pły​nąć spo​koj​niej. Przy oka​zji in​nej wi​zy​ty przy Ba​se​nie i na Dol​nym Tar​gu Ada​re wi​dzia​ła ro​ze​śmia​ne, na​gie dzie​cia​ki spły​wa​ją​ce w dół Po​chyl​ni. Wska​ki​wa​ły do wody ze sto​ją​ce​go nad nią mo​stu, po​zwa​la​jąc, by wart​ki nurt po​ry​wał je na za​chód. Po chwi​li zni​ka​ły z wi​do​ku za bu​dyn​ka​mi wznie​sio​ny​mi na wspor​ni​kach nad wodą. Wy​da​wa​ło się to ła​twe i za​baw​ne. A jed​nak, kie​‐ dy wy​chy​li​ła się przez ni​ską ba​lu​stra​dę mo​stu, za​mar​ła, pa​trząc na pły​ną​cą w dole wodę. Pa​mię​ta​ła, że był to krót​ki skok w dół w wart​ki, rześ​ki stru​‐ mień. Naj​wy​raź​niej jed​nak pa​mięć ją za​wio​dła. Coś zmie​ni​ło Po​chyl​nię, któ​ra z ma​łe​go prze​le​wu od​po​wied​nie​go dla dzie​cię​cych za​baw sta​ła się po​tęż​nym, rwą​cym po​to​kiem ko​tłu​ją​cej się wody, wy​rzu​ca​ją​cej pia​nę na kil​ka​na​ście stóp w górę. Nie było też żad​nych dzie​ci w po​bli​żu. To było je​sie​nią, uświa​do​mi​ła so​bie. Nogi pod nią drża​ły ze zmę​cze​nia po dłu​gim bie​gu i pod wpły​wem tego no​we​go szo​ku. Wi​dzia​ła dzie​ci spły​‐ wa​ją​ce Po​chyl​nią we wcze​snej je​sie​ni, gdy po​ziom wody w Ba​se​nie i ka​na​‐ łach był naj​niż​szy. Te​raz jed​nak była póź​na wio​sna i woda w ka​na​le biła z fu​rią o brze​gi jak wy​głod​nia​ła be​stia, usi​łu​ją​ca ze​rwać się z uwię​zi. Ada​re uczy​ła się pły​wać w Szma​rag​do​wej Sa​dzaw​ce w Pa​ła​cu Brza​sku. Jako dziec​‐ ko po​ko​ny​wa​ła na​wet aedo​liań​czy​ków, któ​rzy w spo​koj​nych dniach po​‐ zwa​la​li jej pły​wać w por​cie. To jed​nak było coś in​ne​go. Nie była na​wet pew​‐ na, czy w ogó​le po​tra​fi pły​nąć w ta​kim burz​li​wym nur​cie, nie li​cząc zmę​cze​‐

nia i cię​ża​ru cią​gną​cej w dół mo​krej suk​ni. Za​czę​ła scho​dzić z po​rę​czy. Zdo​ła jesz​cze po​biec, wy​prze​dzić swo​ich prze​śla​dow​ców, zgu​bić po​ścig w bocz​‐ nych ulicz​kach An​nu​ru, ukryć się gdzieś… Krzyk z dołu zmro​ził jej krew w ży​łach. Ful​ton i Birch do​bie​gli już do przę​sła mo​stu. Młod​szy aedo​liań​czyk wy​‐ prze​dzał to​wa​rzy​sza o krok i obaj krzy​cze​li coś nie​zro​zu​mia​le. Byli spo​ce​ni i czer​wo​ni, lecz obaj spra​wia​li wra​że​nie, że mogą prze​biec jesz​cze nie​jed​ną milę. Nie uciek​nie im pie​cho​tą. Nie zdo​ła. Albo Po​chyl​nia, albo nic. Pa​trzy​ła, jak się zbli​ża​ją, po​ra​żo​na stra​chem i wła​snym nie​zde​cy​do​wa​niem. Zrób coś, wark​nę​ła sama do sie​bie, wpa​tru​jąc się w rwą​cy nurt. Zrób coś! Póź​niej zaś, na poły z krzy​kiem, a na poły z łka​niem, jak​by na prze​kór so​‐ bie, prze​sko​czy​ła przez po​ręcz i ru​nę​ła bez​wład​nie w dół pro​sto w roz​sza​la​łą ki​piel.

4

T

ego ra​czej nie ma na tych pie​przo​nych ma​pach – wrza​snę​ła Gwen​na ze swe​go sie​dzi​ska na dru​gim szpo​nie ket​tra​la, usi​łu​jąc prze​krzy​czeć sza​le​ją​ce po​ry​wy wia​tru. Va​lyn kiw​nął je​dy​nie gło​wą w od​po​wie​dzi, nie ma​jąc od​wa​gi otwo​rzyć ust, by nie od​gryźć so​bie ję​zy​ka, tak moc​no szczę​kał zę​ba​mi. W tym cza​sie na Qi​ri​nach mu​sia​ła już pa​no​wać do​bra po​go​da do pły​wa​nia w mo​rzu, lecz tę póź​ną wio​snę w Gó​rach Ko​ścia​nych wszę​dzie in​dziej na​zwa​no by zimą, zwłasz​cza gdy le​cia​ło się na wy​so​ko​ści trzech ty​się​cy kro​ków. Na​wet naj​cie​‐ plej​szy czar​ny kom​bi​ne​zon Va​ly​na nie​wie​le za​bez​pie​czał przed tym prze​ni​‐ kli​wym chło​dem. Mru​żył oczy na lo​do​wa​tym wie​trze, pró​bu​jąc się przyj​rzeć prze​my​ka​ją​‐ cej pod nimi do​li​nie. Wy​żło​bie​nia te​re​nu bie​gły ze wscho​du na za​chód i były tak wą​skie i głę​bo​kie, że mógł doj​rzeć dno wą​wo​zów je​dy​nie wte​dy, gdy prze​la​ty​wa​li bez​po​śred​nio nad nimi. La​ta​li nad tą czę​ścią szczy​tów przez więk​szą część po​po​łu​dnia, wy​pa​tru​jąc wśród ogro​mu lodu i sza​re​go ka​mie​‐ nia ja​kichś śla​dów wy​mar​łe​go mia​sta wspo​mnia​ne​go przez Ram​pu​rie​go Tana. Mnich z grub​sza opi​sał Va​ly​no​wi, gdzie ma szu​kać, lecz w opi​sie bra​‐ ko​wa​ło szcze​gó​łów. — By​łem tam tyl​ko dwa razy – po​wie​dział mu wcze​śniej Tan, a jego ton su​ge​ro​wał Va​ly​no​wi, że głu​po​tą jest ocze​ki​wać od nie​go wię​cej – i ni​g​dy nie pa​trzy​łem na to miej​sce z po​wie​trza. Ozna​cza​ło to dłu​gie i żmud​ne po​szu​ki​wa​nia na mro​zie. Mapy Ket​tra​lu były naj​do​kład​niej​sze na świe​cie; ła​two było na​szki​co​wać za​ry​sy lą​dów i bieg rzek z lotu pta​ka, ale ni​ko​mu nie przy​szło do gło​wy, by opra​co​wy​wać mapy Gór Ko​ścia​nych. Gra​ni​to​we igli​ce, wy​so​ko po​ło​żo​ne, za​sy​pa​ne śnie​‐ giem ko​tli​ny i po​szar​pa​ne ska​ły nie mia​ły żad​ne​go mi​li​tar​ne​go zna​cze​nia. Nikt nie za​mie​rzał za​pusz​czać się z ar​mią w te góry i poza ma​ły​mi gór​ni​czy​‐ mi osa​da​mi na po​łu​dnio​wych zbo​czach nikt tam nie miesz​kał. Va​lyn już miał dojść do wnio​sku, że osad​nic​two na dużą ska​lę nie jest moż​li​we tak da​le​ko na pół​no​cy, lecz w tej​że chwi​li zo​ba​czył wy​ku​te w na​‐ gich gra​ni​to​wych ścia​nach głę​bo​kiej ko​tli​ny cią​gi pro​sto​kąt​nych otwo​rów i przy​sło​nię​tych skal​ny​mi na​wi​sa​mi wejść. Ka​mie​niar​ska ro​bo​ta była tak

sta​ra, tak skru​sza​ła pod wpły​wem wia​trów i zmian po​go​dy, że mi​nę​ła do​bra chwi​la, nim się zo​rien​to​wał, że pa​trzy na okna, scho​dy, ko​mi​ny i ta​ra​sy, wszyst​ko wy​drą​żo​ne na wzór pla​stra mio​du w pio​no​wej ska​le urwi​ska. A więc to było As​sa​re, wy​mar​łe mia​sto wy​mie​nio​ne przez Ram​pu​rie​go Tana. Już pora, po​my​ślał Va​lyn, za​ci​ska​jąc z zim​na szczę​ki. Się​gnął, by klep​nąć Ka​de​na w ra​mię, a po​tem wska​zał ręką. Ka​den uchwy​cił moc​no skó​rza​ny pas uprzę​ży nad gło​wą i wy​chy​lił się znad szpo​nu, by le​piej wi​dzieć. Po​mi​mo bra​ku tre​nin​gu zno​sił pierw​sze loty ket​tra​lem nad po​dziw spo​koj​nie. Gdy Va​lyn pierw​szy raz zna​lazł się na Wy​‐ spach, po​cząt​ko​wo bał się tych pta​ków, lecz Ka​den, za​daw​szy zra​zu kil​ka kon​kret​nych py​tań o to, jak wsia​dać, zsia​dać i jaką po​zy​cję utrzy​my​wać pod​czas lotu, zno​sił te po​dró​że bez wi​docz​ne​go lęku, a na​wet po​tra​fił re​lak​‐ so​wać się w uprzę​ży, wo​dząc po szczy​tach nie​wzru​szo​ny​mi, pło​mien​ny​mi oczy​ma. Gdy prze​le​cie​li ćwierć dro​gi nad ko​tli​ną, od​wró​cił się do Va​ly​na i ski​nął gło​wą. Na dru​gim szpo​nie pta​ka spra​wy nie ukła​da​ły się jed​nak tak gład​ko; Gwen​na, zi​ry​to​wa​na, że musi dzie​lić miej​sce z Tri​ste, sta​le na​po​mi​na​ła ją i ko​ry​go​wa​ła jej po​zy​cję, na​pę​dza​jąc jej stra​chu i od​bie​ra​jąc po​czu​cie bez​‐ pie​czeń​stwa. Tri​ste nie była win​na temu, że zu​peł​nie nie zna się na la​ta​niu. Fakt, że po​zo​sta​ła przy ży​ciu, a na​wet po​ma​ga​ła im w roz​pacz​li​wej sy​tu​‐ acji, wie​le mó​wił o jej wy​trwa​ło​ści i zde​cy​do​wa​niu, ale wszyst​ko mia​ło swo​‐ je gra​ni​ce. Nie była ket​tra​low​cem, tyl​ko ka​płan​ką bo​gi​ni roz​ko​szy, a dzie​‐ ciń​stwo, któ​re spę​dzi​ła w świą​ty​ni Cie​ny, ucząc się tań​ca, gry na lut​ni i sztu​‐ ki do​bo​ru szla​chet​nych win, nie przy​go​to​wa​ło jej na tru​dy po​dró​ży z ket​tra​‐ low​ca​mi. Oczy​wi​ście czuł​bym się rów​nie nie​swo​jo, gdy​by ktoś ka​zał mi grać na lut​ni, rzekł so​bie w du​chu Va​lyn. W koń​cu każ​dy ma swo​je sła​be stro​ny. Je​dy​na róż​ni​ca po​le​ga​ła na tym, że nie umrzesz, gdy skno​cisz ja​kiś akord na in​stru​‐ men​cie. Po pew​nym cza​sie Gwen​na po​rzu​ci​ła idio​tycz​ne pró​by po​ma​ga​nia Tri​‐ ste, po​zwa​la​jąc jej mar​z​nąć na lo​do​wa​tym wie​trze. Va​lyn pa​trzył, jak dziew​‐ czy​na kuli się roz​pacz​li​wie w uprzę​ży. Za​mie​ni​ła swo​ją cie​niut​ką suk​nię na zbyt duży mun​dur ścią​gnię​ty z jed​ne​go z za​bi​tych aedo​liań​czy​ków. Choć ten śmiesz​ny strój wi​siał na niej jak pra​nie ło​po​czą​ce na sznu​rze, to jed​nak nie skry​wał jej kru​czo​czar​nych wło​sów i fioł​ko​wych oczu. W po​rów​na​niu z Tri​ste po​zo​sta​łe ko​bie​ty wy​glą​da​ły mdło i bez​barw​nie. Gwen​na jed​nak nie przej​mo​wa​ła się tym zbyt​nio. Mia​ła to gdzieś. Naj​wy​raź​niej wku​rza​ła ją tyl​‐ ko nie​wie​dza dziew​czy​ny. Va​lyn nie chciał na​wet wy​obra​żać so​bie, co się dzie​je na dru​gim pta​ku. Na szczę​ście mie​li dru​gie​go ket​tra​la, któ​re​go prze​ję​li po za​bi​ciu Sa​mie​go Yur​la i po​zo​sta​łych zdraj​ców z jego Skrzy​dła. Su​ant’ra nie zdo​ła​ła​by udźwi​‐ gnąć ca​łej gru​py. Wy​ko​rzy​sta​nie dru​gie​go pta​ka spra​wi​ło, że Ta​lal wziął

na sie​bie rolę lot​ni​ka, a pod spodem Ram​pu​ri Tan i Pyr​re tra​fi​li pod wąt​pli​‐ we do​wódz​two An​nick. Tyl​ko Gwen​na pró​bo​wa​ła do​ra​dzać Tri​ste, jaką ma przy​jąć po​zy​cję. Va​lyn za​uwa​żył, że An​nick zu​peł​nie za​nie​dba​ła swo​je obo​wiąz​ki in​struk​to​ra; trzy​ma​ła łuk w po​go​to​wiu i wpa​try​wa​ła się w te​ren twar​dy​mi oczy​ma, nie ba​cząc na zim​ny wiatr. Na szczę​ście za​rów​no Ram​‐ pu​ri Tan, jak i Pyr​re mie​li dość prze​myśl​no​ści, by od​kryć spo​sób utrzy​ma​‐ nia się w uprzę​ży przez uchwy​ce​nie pa​sów nad gło​wą. W każ​dym ra​zie nie spa​dli i nie za​bi​li się, co już samo w so​bie było suk​ce​sem. Za​raz sia​da​my, rzekł w du​chu Va​lyn i zmru​żył oczy, szu​ka​jąc w dole do​‐ bre​go miej​sca na lą​do​wi​sko. Po chwi​li było już ja​sne, dla​cze​go ta ko​tli​na, w od​róż​nie​niu od in​nych, nada​wa​ła się do za​sie​dle​nia na dłu​żej – była głęb​sza, dużo głęb​sza. Za​miast uło​żo​nych w kształt li​te​ry „v” zbo​czy two​rzą​cych sto​sun​ko​wo płyt​kie za​głę​‐ bie​nia, ja​kich było tu peł​no, lite gra​ni​to​we ścia​ny opa​da​ły w głąb na ty​sią​ce stóp, two​rząc w swo​jej gar​dzie​li wła​sny mi​kro​kli​mat, z bar​dziej zie​lo​ną ro​‐ ślin​no​ścią i z praw​dzi​wy​mi drze​wa​mi za​miast skar​la​łych bru​nat​no-sza​rych pień​ków, ja​kich mnó​stwo było w tych gó​rach. Gdy opu​ści​li się po​ni​żej gór​‐ nych kra​wę​dzi ko​tli​ny, Va​lyn po​czuł cie​plej​sze i bar​dziej wil​got​ne po​wie​‐ trze. Na koń​cu, z naj​wyż​sze​go jej krań​ca, gdzie top​niał lo​do​wiec, wy​cie​kał stru​mień wody, któ​ry prze​le​wał się przez skal​ną kra​wędź i spły​wał wą​skim wo​do​spa​dem, szu​miąc i po​ły​sku​jąc re​flek​sa​mi świa​tła, i wpa​dał do je​zior​ka, któ​re roz​pły​wa​jąc się na dnie ko​tli​ny, zmie​nia​ło się w le​ni​wą rzecz​kę. Na jej brze​gach ro​sła tra​wa. Nie ja​kieś rzad​kie su​che kęp​ki, ja​kie wi​dział w wyż​‐ szych par​tiach gór, ale praw​dzi​wa tra​wa, zie​lo​na, a miej​sca​mi wręcz so​czy​‐ sta. Oko Va​ly​na naj​bar​dziej przy​cią​gnę​ło jed​nak samo mia​sto, je​śli moż​na tu było użyć tej na​zwy. Va​lyn ni​g​dy nie wi​dział cze​goś po​dob​ne​go. Wy​ku​te w li​tej ska​le stop​nie pro​wa​dzi​ły zyg​za​kiem od jed​ne​go skal​ne​go ta​ra​su do dru​gie​go i choć nie​któ​re z tych ta​ra​sów wy​glą​da​ły tak na​tu​ral​nie, jak​by wiel​kie ka​wa​ły gra​ni​tu same z nich od​pa​dły, to inne były zbyt re​gu​lar​ne, zbyt pro​ste, naj​wy​raź​niej szli​fo​wa​ne i cy​ze​lo​wa​ne przez lata lub dzie​siąt​ki lat. Rzę​dy su​ro​wych, pro​sto​kąt​nych otwo​rów wid​nia​ły w ścia​nie. Były to okna znaj​du​ją​cych się we wnę​trzu ska​ły kom​nat. Inne, mniej​sze otwo​ry mo​gły słu​żyć jako wy​lo​ty ko​mi​nów albo miej​sca osa​dze​nia ja​kichś drew​‐ nia​nych, daw​no już zbu​twia​łych i od​pa​dłych kon​struk​cji. Trud​no było oce​‐ nić ska​lę, ale naj​wyż​sze okna wid​nia​ły w ska​le na wy​so​ko​ści do​brych stu kro​ków nad dnem ko​tli​ny, znacz​nie wy​żej niż się​ga​ły szczy​ty naj​wyż​szych czar​nych so​sen. Było to zdu​mie​wa​ją​ce dzie​ło. Va​lyn pró​bo​wał so​bie wy​‐ obra​zić, ile cza​su za​ję​ło zbu​do​wa​nie cze​goś ta​kie​go, ilu lu​dzi się tru​dzi​ło i przez ile lat, by wy​kuć w ska​łach tę gór​ską sie​dzi​bę, ale był tyl​ko żoł​nie​‐ rzem, nie in​ży​nie​rem. Dzie​siąt​ki lat, a być może całe stu​le​cia. Było to pięk​ne miej​sce, a co naj​waż​niej​sze, nada​wa​ło się do obro​ny. Je​dy​‐ ny do​stęp do nie​go był od wscho​du, przez strasz​li​wie stro​me zbo​cze są​sied​‐

niej ska​li​stej do​li​ny. Pięć​dzie​się​ciu lu​dzi mo​gło bro​nić wą​skiej gar​dzie​li ko​‐ tli​ny prze​ciw​ko ca​łej ar​mii, nie mu​sząc ro​bić nic poza spy​cha​niem w dół zbo​cza ogrom​nych gła​zów. Pła​ski te​ren u stóp wy​so​kich kli​fów za​pew​niał mnó​stwo miej​sca do wy​pa​su zwie​rząt i zie​mię pod upra​wy, a gdy​by jed​nak ja​kaś ar​mia przedar​ła się przez gar​dziel do wnę​trza ko​tli​ny, to samo mia​sto, do​brze za​opa​trzo​ne, mo​gło sta​wiać opór w nie​skoń​czo​ność. Było to miej​sce do​bre i bez​piecz​ne. Dla​cze​go więc wy​mar​ło? Ram​pu​ri Tan nie ra​czył im nic opo​wie​dzieć. Być może nie było to ta​kie głu​pie, sko​ro Va​ly​no​wi trud​no było uwie​rzyć na​wet w tę odro​bi​nę, któ​rą usły​sze​li wcze​śniej. Pew​ne było to, że ken​ta znaj​do​wa​ło się gdzieś tam, w środ​ku. Pew​ne też było, że Ram​pu​ri Tan i Ka​den będą mo​gli sko​rzy​stać z nie​go i jed​nym sko​kiem od​być po​dróż na krań​ce świa​ta. Brzmia​ło to nie​‐ do​rzecz​nie, ale po ośmiu la​tach szko​le​nia w to​wa​rzy​stwie krwio​pij​ców, gdy prze​ko​nał się, co Ta​lal i Ba​len​din po​tra​fią zdzia​łać, ko​rzy​sta​jąc ze swo​ich dziw​nych mocy, i po wła​snych do​świad​cze​niach w Ja​mie Hul​la był już mniej skłon​ny dys​kre​dy​to​wać to, co Ka​den opo​wia​dał o bra​mach. Do​brze by​ło​by jed​nak wie​dzieć, jak to drań​stwo wy​glą​da. Va​lyn miał na​dzie​ję, że usły​szy ja​kiś opis tego, cze​go szu​ka​ją, choć​by wy​‐ mia​ry i pod​sta​wo​we ce​chy, lecz naj​wy​raź​niej Ka​den wie​dział o nich tyle, że są dzie​łem Cse​strii​mów, a mnich stwier​dził tyl​ko, że „wy za​bie​rze​cie mnie do mia​sta, a ja was po​pro​wa​dzę do ken​ta”. — No do​brze, oto mia​sto – mruk​nął Va​lyn, zgi​na​jąc ze​sztyw​nia​łą od mro​zu rękę, aby być go​to​wym do od​pię​cia pa​sów. Po​słał znak dło​nią Gwen​nie: po​moc przy zsia​da​niu, kon​tro​la bli​skie​go oto​cze​nia. Ski​nę​ła gło​wą nie​cier​pli​wie, po​lu​zo​wu​jąc klam​ry Tri​ste, aby dziew​czy​na była go​to​wa do ze​sko​ku. Va​lyn kil​ko​ma szarp​nię​cia​mi rze​mie​ni po​słał sy​gnał La​itho​wi, a lot​nik skie​ro​wał Su​ant’ra lek​ko w dół, do stóp kli​fu, kil​ka​dzie​siąt kro​ków od scho​dów i okien. Le​piej, żeby to miej​sce rze​czy​wi​ście było wy​mar​łe, po​my​ślał Va​lyn, gdy zo​‐ ba​czył w dole roz​trza​ska​ny głaz. Ze​sko​ki uda​ły się le​piej, niż my​ślał. Obaj mni​si po​stą​pi​li we​dług in​struk​‐ cji, z taką do​kład​no​ścią, jak​by od ty​go​dni ćwi​czy​li za​pa​mię​ty​wa​nie wszyst​‐ kich czyn​no​ści; Tri​ste była wy​star​cza​ją​co lek​ka, aby ją zła​pać, a Pyr​re, któ​ra wy​glą​da​ła tak, jak​by za​mie​rza​ła roz​bić so​bie gło​wę o ka​mie​nie, ze​sko​czy​ła w ostat​niej chwi​li, prze​to​czy​ła się spraw​nie po zie​mi i wsta​ła, chi​cho​cząc. An​nick i Gwen​na, nie cze​ka​jąc na in​nych, po​bie​gły z wy​cią​gnię​ty​mi mie​cza​‐ mi, żeby spraw​dzić przy​le​gły te​ren, jed​na na ze​wnątrz, w wy​so​ką tra​wę, a dru​ga, za​pa​liw​szy sztor​mo​wą la​tar​nię, w stro​nę zie​ją​ce​go otwo​ru bra​my do mia​sta. — Jak czę​sto ma​wiam po ca​ło​noc​nym pi​jań​stwie, ra​do​ści by​ło​by wię​cej, gdy​by było tego mniej – stwier​dzi​ła Pyr​re, pa​trząc w stro​nę, gdzie La​ith i Ta​‐ lal po​sa​dzi​li pta​ki.

— Do dłu​gich lo​tów trze​ba się ja​kiś czas przy​zwy​cza​jać – od​parł Va​lyn, sta​ran​nie ukry​wa​jąc to, że sam czu​je się sztyw​ny i obo​la​ły po dłu​gim lo​cie w uprzę​ży, a do tego prze​mar​z​nię​ty do szpi​ku ko​ści. Za​bój​czy​ni twier​dzi​ła, że jest po ich stro​nie, lecz ostat​nio tak się skła​da​ło, że lu​dzie bę​dą​cy po ich stro​nie dziw​nie pręd​ko za​czy​na​li po​dej​mo​wać pró​by za​bi​cia ich. Va​lyn nie chciał więc ujaw​niać Pyr​re wię​cej, niż na​le​ża​ło. Za​miast tego zwró​cił się do Ram​pu​rie​go Tana: – Czy mo​żesz po​twier​dzić, że to jest to miej​sce? Mnich ski​nął gło​wą. — Jest tro​chę da​lej na pół​noc, niż są​dzi​łem. — A to miej​sce jest czym do​kład​nie? – za​py​ta​ła Pyr​re, od​chy​la​jąc w tył gło​wę i pa​trząc na szczyt kli​fu. – Czę​ścią An​the​ry? — Nie są​dzę, żeby było czę​ścią cze​go​kol​wiek – od​parł Ka​den, ob​ra​ca​jąc się wol​no, żeby ob​jąć wzro​kiem po​tęż​ny front zwie​trza​łej, rzeź​bio​nej ska​ły. – Już nie. Choć na wy​so​kich szczy​tach po​zo​sta​ła jesz​cze do​bra go​dzi​na dzien​ne​go świa​tła, tu​taj, w głę​bi ko​tli​ny, za​pa​da​ła już noc, a Va​lyn roz​glą​dał się, pró​bu​‐ jąc za​pa​mię​tać wszyst​kie szcze​gó​ły oto​cze​nia: wo​do​spad, małe je​zior​ko, wą​‐ ska rzecz​ka pły​ną​ca wol​no na wschód. Spa​da​ją​ce od za​mierz​chłych cza​sów skal​ne odłam​ki utwo​rzy​ły gi​gan​tycz​ne ster​ty ka​mie​ni w róż​nych miej​scach u stóp urwi​ska; nie​co da​lej ro​sły też kępy czar​nych so​sen, na tyle gę​ste, że trud​no było do​strzec coś na od​le​głość więk​szą niż sto kro​ków. Po​now​nie przyj​rzał się wy​drą​żo​nej ska​le. Je​dy​ne wej​ście, w któ​rym przed chwi​lą znik​nę​ła Gwen​na, wy​glą​da​ło jak bez​zęb​na pasz​cza. Na po​zio​mie grun​tu nie było in​nych wejść, lecz ja​kieś trzy​dzie​ści, czter​dzie​ści stóp wy​żej wid​niał nad nimi sze​reg wą​skich prze​lo​tów: otwo​rów wen​ty​la​cyj​nych lub obron​nych. Obu stron wej​ścia strze​gły po​sta​cie ludz​kie, po​są​gi tak skru​sza​łe od wia​tru i desz​czu, że le​d​wo wi​dać było ich za​ry​sy. Być może kie​dyś były trium​fal​ne, lecz ero​zja tak zmie​ni​ła ich kształ​ty, że te​raz za​sty​gły w po​zach klę​ski lub śmier​ci. Reszt​ki prze​rdze​wia​łych bol​ców wy​sta​wa​ły z ka​mie​nia, lecz za​wia​sy, któ​re się kie​dyś na nich trzy​ma​ły, znik​nę​ły, po​dob​nie jak same odrzwia, za​pew​ne do​szczęt​nie zbu​twia​łe. Czym​kol​wiek było kie​dyś to miej​‐ sce, zo​sta​ło opusz​czo​ne bar​dzo daw​no temu. La​ith oglą​dał sta​ran​nie Su​ant’ra, spraw​dza​jąc naj​pierw, czy pió​ra ogo​na są całe, a po​tem uważ​nie ba​dał kra​wę​dzie jej skrzy​deł. Ket​tral Yur​la cze​kał cier​pli​wie w od​le​gło​ści kil​ku​na​stu kro​ków, stro​szył pió​ra przed za​pa​da​ją​cą nocą i uważ​nie się im przy​glą​dał swy​mi czar​ny​mi, nie​od​gad​nio​ny​mi oczy​‐ ma. Ket​tra​le, po od​po​wied​nim tre​nin​gu, mo​gły la​tać z każ​dym. Teo​re​tycz​‐ nie pta​ka nie po​win​no ob​cho​dzić, że Va​lyn ze swy​mi żoł​nie​rza​mi za​bił Yur​‐ la i jego lu​dzi. Taka przy​naj​mniej była teo​ria. Va​lyn mógł tyl​ko mieć na​dzie​‐ ję, że była ona słusz​na. — Noc​ny od​po​czy​nek do​brze im zro​bi – po​wie​dział La​ith, przy​gła​dza​jąc pal​ca​mi pió​ra na ogo​nie Su​ant’ra. Va​lyn po​krę​cił gło​wą.

— One nie będą od​po​czy​wać. Lot​nik od​wró​cił się rap​tow​nie. — Prze​pra​szam? — Czy masz oba gwizd​ki do do​wo​dze​nia pta​ka​mi, ten Yur​la też? – za​py​‐ tał Va​lyn. — Ja​sne. Bez nich nie​wie​le bym zdzia​łał. — Chcę, żeby oba pta​ki były w po​wie​trzu – po​wie​dział Va​lyn. – Żeby za​‐ ta​cza​ły krę​gi. Ptak Yur​la może la​tać ni​sko, tuż nad drze​wa​mi, ale Su​ant’ra po​win​na być wy​so​ko. Je​że​li bę​dzie​my mu​sie​li stąd pry​skać, przy​wo​ła​my je. La​ith po​krę​cił gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — Su​ant’ra jest zmę​czo​na. Oba pta​ki są zmę​czo​ne. — Tak samo jak my. — Ale my się tro​chę prze​śpi​my. Na​wet z po​wietrz​ny​mi prą​da​mi nad ka​‐ nio​nem la​ta​nie przez pół nocy bę​dzie dla nich wiel​kim wy​sił​kiem. Nie​wie​le z nich bę​dzie po​żyt​ku, gdy będą na wpół mar​twe z wy​czer​pa​nia. — Jesz​cze mniej bę​dzie​my mie​li z nich po​żyt​ku, gdy sami bę​dzie​my mar​twi – od​pa​ro​wał Va​lyn. – Mu​si​my za​ło​żyć, że ktoś za nami leci i na nas po​lu​je. Inne Skrzy​dło Ket​tra​lu. Może dwa. — Dla​cze​go mamy to za​kła​dać? Va​lyn spoj​rzał na nie​go zdzi​wio​ny. — Wy​ła​ma​li​śmy się. Nie po​słu​cha​li​śmy roz​ka​zu, opusz​cza​jąc Wy​spy. Wy​rżnę​li​śmy inne Skrzy​dło Ket​tra​lu… — Oni byli zdraj​ca​mi – wtrą​cił Ta​lal, pod​cho​dząc do nich ci​cho. — Tyl​ko my o tym wie​my – po​wie​dział Va​lyn. – Przy​naj​mniej dla Or​le​go Gniaz​da je​ste​śmy zdraj​ca​mi. — Chy​ba że oni sami są zdraj​ca​mi – rzu​cił La​ith nie​chęt​nie. – Da​ve​en Sha​le​el albo Pchła, albo ktoś jesz​cze. W ta​kim wy​pad​ku mamy rów​no prze​‐ rą​ba​ne. Va​lyn wes​tchnął głę​bo​ko. — Nie są​dzę, żeby Pchła do tego na​le​żał. — Ale wła​śnie po​wie​dzia​łeś, że su​kin​syn na nas po​lu​je. — No tak, ale nie wy​da​je mi się, żeby na​le​żał do spi​sku – od​parł Va​lyn. Za​milkł na chwi​lę, zbie​ra​jąc my​śli. – Prze​myśl​my to ra​zem. Yurl i Ba​len​din byli źli, na​le​że​li do spi​sku, a Sha​le​el wy​sła​ła ich na pół​noc. — Aha – mruk​nął Ta​lal, po​ta​ku​jąc. — Aha co? – spy​tał La​ith, zer​ka​jąc to na Va​ly​na, to na krwio​pij​cę. – Niech ktoś to prze​li​te​ru​je dla mnie, idio​ty. — Gdy​byś pró​bo​wał za​mor​do​wać ce​sa​rza, to kogo byś po​słał, ma​jąc do wy​bo​ru Yur​la i Pchłę? – spy​tał Va​lyn. — Aha – rzu​cił La​ith. – Je​że​li we​te​ra​ni na​le​żą do spi​sku, to Sha​le​el po​sła​‐ ła​by ich. – Tu po​ja​śniał ra​do​śnie. – Do​bra no​wi​na! Kim​kol​wiek są ci, co na nas po​lu​ją, są po na​szej stro​nie. — Ale o tym nie wie​dzą – stwier​dził Va​lyn – i mogą na​fa​sze​ro​wać nas

strza​ła​mi, za​nim im o tym po​wie​my. — To z ko​lei zła no​wi​na – uznał La​ith. – Te huś​taw​ki na​stro​jów kie​dyś mnie za​bi​ją. Ale je​śli to praw​da, że ści​ga nas Ket​tral, to tym bar​dziej po​win​‐ ni​śmy dać pta​kom od​po​cząć. Po​słu​chaj mnie, Va​ly​nie. Znam się na ket​tra​‐ lach. Jest na Wy​spach tyl​ko dwo​je lot​ni​ków lep​szych ode mnie: Szyb​ki Jak i Chi Hoai Mi. Jak nie za​li​czył Pró​by, więc je​śli masz ra​cję, to ści​ga nas Chi Hoai. Za​tem je​stem tu naj​lep​szy i po​wta​rzam, że trze​ba dać pta​kom od​po​‐ cząć. Va​lyn zmarsz​czył brwi i za​pa​trzył się w mrok, pró​bu​jąc wy​obra​zić so​bie, że jest Pchłą. Myśl była ab​sur​dal​na, ale się jej trzy​mał. — To nie jest kwe​stia la​ta​nia, La​ith. To kwe​stia tak​tycz​na. Gdy​bym był nimi, to spró​bo​wał​bym naj​pierw za​ła​twić na​sze pta​ki. Uzie​mić nas. Po​zba​‐ wie​ni skrzy​deł, bę​dzie​my zda​ni na ich ła​skę. Nie po​zwo​lę na to. La​ith roz​ło​żył ręce. — Przyj​rza​łeś się tym gó​rom, nad któ​ry​mi le​cie​li​śmy? Całe pie​przo​ne Orle Gniaz​do może tu la​tać i szu​kać sys​te​ma​tycz​nie. Nie znaj​dą nas. To wbrew praw​do​po​do​bień​stwu. — Nie mar​twi mnie całe Orle Gniaz​do – od​parł Va​lyn, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​nym to​nem. – Mar​twi mnie Pchła. Chy​ba wiesz, że on i jego Skrzy​dło mają taką re​pu​ta​cję, że praw​do​po​do​bień​stwo prze​sta​je się li​czyć. Po​de​rwij pta​ki. Jed​ne​go wy​so​ko, dru​gie​go ni​sko. La​ith za​mknął oczy z re​zy​gna​cją i pod​niósł ręce. — Je​steś cho​ler​nie zmar​twio​nym su​kin​sy​nem, Va​ly​nie hui’Mal​ke​enia​‐ nie. — Two​im za​da​niem jest la​tać, a moim się mar​twić – stwier​dził Va​lyn. Lot​nik par​sk​nął nie​chęt​nie. — Masz. – Wrzu​cił coś Va​ly​no​wi do ręki. – Je​śli masz się mar​twić, to weź so​bie je​den gwiz​dek. Skrzy​dło Yur​la mia​ło dwa. Spraw​dze​nie ket​tra​li za​ję​ło La​itho​wi kil​ka mi​nut. Kie​dy już wzbi​ły się w po​wie​trze, dwa czar​ne cie​nie na tle gwiazd, zza so​sen wy​bie​gła An​nick, trzy​ma​jąc w ręku łuk z na​ło​żo​ną na cię​ci​wę strza​łą. — Ja​kieś to​wa​rzy​stwo? – spy​tał Va​lyn. Po​krę​ci​ła gło​wą. — Żad​nych świa​teł, żad​nych dy​mów, żad​nych wi​docz​nych od​pad​ków ani od​cho​dów. — Ra​czej nie jest to kwit​ną​ce miej​sce – zgo​dził się, raz jesz​cze roz​glą​da​jąc się wo​kół. — Jak już ci mó​wi​łem, jest wy​mar​łe – wtrą​cił Tan. — I to jak, do cho​le​ry – do​da​ła Gwen​na, wy​cho​dząc z bra​my z la​tar​nią w jed​nej ręce i krót​kim mie​czem w dru​giej. — Jak w środ​ku? – za​py​tał Va​lyn, igno​ru​jąc sło​wa mni​cha. Niech Ram​‐ pu​ri Tan wy​gła​sza swo​je opi​nie, ale on już nie po​peł​ni wię​cej błę​dów. Jego nie​fra​so​bli​wość o mało co kosz​to​wa​ła​by ich ży​cie. Nie miał za​mia​ru spę​dzić

w tym dziw​nym mie​ście, wy​mar​łym czy nie, ani chwi​li bez prze​strze​ga​nia pro​ce​dur. Gwen​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Rze​czy, któ​re nie za​rdze​wia​ły: noże, kub​ki, bran​so​le​ty. Ach, jesz​cze ko​ści. Cała kupa ko​ści. — Gdzie? — Wszę​dzie. Wy​glą​da to tak, jak​by każ​dy bied​ny su​kin​syn z tego mia​sta zo​stał za​szlach​to​wa​ny, gdy usiadł do śnia​da​nia. Va​lyn zmarsz​czył brwi i od​wró​cił się do mni​cha. — W po​rząd​ku. Jak wi​dać, pu​sto tu​taj. Gdzie my je​ste​śmy? Kto po​za​bi​jał lu​dzi, któ​rzy tu miesz​ka​li? — To jest As​sa​re – od​parł Tan. – Pierw​sze ludz​kie mia​sto. Z ust Gwen​ny wy​rwa​ło się par​sk​nię​cie, któ​re mo​gło ozna​czać śmiech. Va​lyn za​czął wy​py​ty​wać Tana, skąd wie to wszyst​ko i dla​cze​go to miej​sce nie po​ja​wi​ło się na żad​nej z ce​sar​skich map, ale noc już za​pa​da​ła, a oni wciąż nie zna​leź​li dla sie​bie schro​nie​nia. Gwen​na i An​nick były do​sko​na​łe w roli zwia​dow​ców, lecz Va​lyn mimo wszyst​ko chciał, żeby cała gru​pa zna​la​zła się w bez​piecz​nym, do​brze bro​nio​nym miej​scu, za​nim za​pad​nie zu​peł​na ciem​‐ ność. Sam mógł się po​ru​szać i wi​dzieć w ciem​no​ściach, co da​wa​ło mu dużą prze​wa​gę, lecz resz​ta Skrzy​dła nie sko​rzy​sta​ła w tym sa​mym stop​niu z po​‐ by​tu w Ja​mie Hul​la, nie wspo​mi​na​jąc już o po​zo​sta​łych, któ​rzy nie bę​dąc ket​tra​low​ca​mi, po za​pad​nię​ciu nocy sta​wa​li się prak​tycz​nie śle​pi. — No do​brze. Mo​że​my po​roz​ma​wiać o tym ju​tro. A te​raz – wska​zał na skal​ną ścia​nę urwi​ska – wej​dzie​my do środ​ka i pój​dzie​my na górę, do któ​re​goś z fron​to​wych po​miesz​czeń, byle mia​ło okna. Chcę mieć oko na ko​tli​nę. La​ith uniósł brwi, a po​tem kciu​kiem wska​zał na Tana. — Gość mówi, że to mia​sto jest sta​re jak świat, a ty chcesz obo​zo​wać w tym skru​sza​łym kli​fie? Może jed​nak wy​bie​rze​my so​bie coś, co nie tak ła​‐ two zwa​li się nam na łeb? — Chcę być wy​żej – od​parł Va​lyn. — Po co? Żeby po​lo​wać na szczu​ry? Va​lyn po​wstrzy​mał się od ostrej ri​po​sty. — Tak, żeby po​lo​wać na szczu​ry. To skal​ny klif, La​ith. Kli​fy nie walą się tak ła​two. Lot​nik zno​wu uniósł brwi, po czym dra​ma​tycz​nym ge​stem wska​zał zwa​‐ ły ka​mie​ni na dnie ko​tli​ny. Nie​któ​re gła​zy były wiel​ko​ści ma​łych do​mów. — Klif jest zdro​wy – po​wie​dział Tan. – A w środ​ku jest ken​ta. Jak​by to roz​wią​zy​wa​ło wszyst​ko. — Po to prze​cież tu przy​by​li​śmy – po​wie​dział Va​lyn. – A te​raz ru​szaj​my. Świa​tła co​raz mniej, a my sto​imy tu jak gęsi. Ket​tra​low​cy ru​szy​li truch​tem, a Pyr​re i Tan parę kro​ków za nimi. Va​lyn prze​szedł już po​ło​wę dro​gi, gdy za​uwa​żył, że Tri​ste zo​sta​ła w tyle. Wciąż sta​‐

ła w swo​im zbyt ob​szer​nym stro​ju na sze​ro​kiej, po​ro​słej tra​wą po​lan​ce i w za​pa​da​ją​cym zmro​ku spo​glą​da​ła wo​kół sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma. — Tri​ste – krzyk​nął Va​lyn. – Idzie​my. Wy​da​wa​ło się, że go nie sły​szy, wró​cił więc do niej, prze​kli​na​jąc w du​chu. Wy​star​czy​ło, że jego wła​sne Skrzy​dło kwe​stio​no​wa​ło jego roz​ka​zy; do​brze cho​ciaż, że byli to do​brzy żoł​nie​rze i tak​ty​cy, bo gdy​by przez całą po​wrot​ną dro​gę do An​nu​ru miał niań​czyć tę dziew​czy​nę… Po​rzu​cił tę myśl, gdy uj​rzał zwró​co​ną ku so​bie jej zdu​mio​ną twarz, jak​by po​grą​żo​ną w głę​bo​kim śnie. — Tri​ste – po​wtó​rzył nie​cier​pli​wie. – Tri​ste. Wresz​cie sku​pi​ła na nim uwa​gę. Jej oczy, zło​ci​ste w za​pa​da​ją​cym zmierz​‐ chu, wez​bra​ły łza​mi. — Wszyst​ko w po​rząd​ku? – za​py​tał, uj​mu​jąc ją pod ło​kieć. Po​tak​nę​ła, drżąc. — Tak. Ja po pro​stu… Nie wiem. To ta​kie smut​ne miej​sce. — Zim​no ci. Je​steś zmę​czo​na. Chodź​my do środ​ka. Za​wa​ha​ła się, a po​tem ru​szy​ła z nim ku sta​ro​żyt​ne​mu mia​stu, po​zwa​la​‐ jąc się pro​wa​dzić. † Z ze​wnątrz ska​ła kli​fu zda​wa​ła się so​lid​na; choć pro​sta fa​sa​da peł​na była ubyt​ków i po​dziu​ra​wio​na, a co​kol​wiek za​my​ka​ło kie​dyś jej otwo​ry okien​ne, daw​no się roz​pa​dło, kąty ob​ra​mo​wań drzwi po​zo​sta​ły w mia​rę pro​ste, a boki pio​no​we. Gdy prze​szli pod rzeź​bio​nym nad​pro​żem, Va​lyn za​uwa​żył, że i tu​taj czas i ero​zja do​ko​na​ły ci​che​go dzie​ła znisz​cze​nia. Choć kość​cem mia​sta była ska​ła, to pra​ca rzeź​bia​rzy i bu​dow​ni​czych wpu​ści​ła do jej wnę​‐ trza wodę i wiatr. Drob​ne stru​mycz​ki spły​wa​ły po skal​nych ścia​nach, ście​‐ ka​jąc z ja​kichś nie​by​wa​łych wy​so​ko​ści. Woda była te​raz czy​sta i kla​row​na, lecz zimą mu​sia​ła za​ma​rzać, a przez stu​le​cia lód roz​sa​dził całe po​ła​cie ka​‐ mie​nia, któ​re po​od​pa​da​ły od ścian i skle​pień. Ka​wał ska​ły wiel​ko​ści ko​nia czę​ścio​wo blo​ko​wał przej​ście. Wa​la​ją​ce się mniej​sze odłam​ki były dla stóp zdra​dli​wym opar​ciem. Va​lyn za​nu​rzył się w głąb ja​ski​ni. Noz​drza wy​peł​nił mu za​pach wil​got​ne​‐ go ka​mie​nia i po​ro​stów. Po dwu​dzie​stu ostroż​nych kro​kach w przej​ściu strze​żo​nym przez za​bój​cze otwo​ry strzel​ni​cze ko​ry​tarz otwo​rzył się na ob​‐ szer​ne i wy​so​kie po​miesz​cze​nie, po czę​ści wy​ku​te w ska​le, a po czę​ści bę​dą​ce na​tu​ral​nym two​rem. Sta​no​wi​ło ono coś w ro​dza​ju ogrom​ne​go przed​sion​ka. W ścia​nach wi​docz​ne były otwo​ry do osa​dza​nia po​chod​ni, a w środ​ku sta​ła wiel​ka misa, pęk​nię​ta, lecz o wdzięcz​nym kształ​cie. Sala ta mu​sia​ła być kie​‐ dyś przy​ja​zna i za​pra​sza​ją​ca, obec​nie jed​nak zia​ła pust​ką i by​ła​by też trud​na do obro​ny. W pół​mro​ku wid​nia​ły czar​ne pro​sto​ką​ty sze​re​gu drzwi, a po obu stro​‐ nach, przy ścia​nach, pię​ły się w górę scho​dy. Każ​da dro​ga wy​glą​da​ła rów​nie

do​brze jak po​zo​sta​łe, Va​lyn zwró​cił się więc do Tana: — Któ​rę​dy? Nikt nie od​po​wie​dział. — Mo​że​cie so​bie zwie​dzać do woli – pod​jął Va​lyn po chwi​li, pa​trząc na po​zo​sta​łych – ale z tej sali wy​cho​dzi dwa​na​ścio​ro drzwi, a my nie mamy dość lu​dzi, żeby ich pil​no​wać, ani na​rzę​dzi, żeby je za​ba​ry​ka​do​wać. Je​śli więc skoń​czy​li​ście po​dzi​wiać ar​chi​tek​tu​rę… — Va​ly​nie – ode​zwał się w koń​cu Ka​den. – Masz może ja​kieś świa​tło? Le​‐ d​wo tu wi​dzę swo​ją rękę, gdy trzy​mam ją przed oczy​ma. Va​lyn już chciał od​pa​lić szorst​ko, że le​piej iść na górę, za​miast de​ba​to​wać o świa​tłach, gdy uświa​do​mił so​bie, że jego brat nie prze​sa​dza. Dla oczu Va​ly​‐ na w po​miesz​cze​niu pa​no​wał pół​mrok i z ła​two​ścią mógł się w nim ro​ze​‐ znać. Po​zo​sta​li jed​nak pa​trzy​li tak, jak​by za​to​pie​ni byli w zu​peł​nej ciem​no​‐ ści. Slar​ny, uświa​do​mił so​bie, a gdy wspo​mniał smo​li​stą za​war​tość jaja, któ​‐ rą wlał wów​czas do gar​dła, prze​szły go ciar​ki. — Oczy​wi​ście – rzekł, od​py​cha​jąc od sie​bie tam​to wspo​mnie​nie. Wy​cią​gnął z tor​by woj​sko​wą la​tar​nię, za​pa​lił ją i uniósł nad gło​wę. W mi​go​tli​wym świe​tle sala wy​glą​da​ła jesz​cze go​rzej. Ze ścian daw​no od​padł tynk i wszę​dzie wy​zie​ra​ły su​ro​we ka​mie​nie. Kil​ka kro​ków da​lej za​pa​dła się znacz​na część po​sadz​ki, a przez po​wsta​łą dziu​rę wi​dać było piw​ni​ce. Naj​wi​‐ docz​niej bu​dow​ni​czo​wie nie tyl​ko pię​li się wzwyż, ale i wgry​za​li się w głąb, a świa​do​mość, że stoi na pod​ko​pa​nym frag​men​cie zmur​sza​łej ska​ły, nie po​‐ pra​wia​ła Va​ly​no​wi na​stro​ju. Trzy​ma​ło się to kupy przez ty​sią​ce lat, to wy​trzy​ma jesz​cze jed​ną noc, po​wie​‐ dział so​bie w du​chu. — Tam​tę​dy – stwier​dził Tan, wska​zu​jąc scho​dy po le​wej. Va​lyn spoj​rzał na mni​cha, po​tak​nął, wy​cią​gnął z po​chwy miecz i ru​szył po stop​niach w górę. Scho​dy pię​ły się po ob​wo​dzie przed​sion​ka, a zbli​żyw​szy się do skle​pie​nia, sta​ły się pro​wa​dzą​cym w głąb ska​ły i wzwyż wy​so​kim, lecz wą​skim przej​‐ ściem. Va​lyn od​su​nął się na bok, pu​ścił Tana przo​dem i po​zwo​lił mu pro​wa​‐ dzić. Li​czył mi​ja​ne kon​dy​gna​cje, cały czas pró​bu​jąc za​pa​mię​tać dro​gę po​‐ wrot​ną. Całe to miej​sce w ja​kiś nie​przy​jem​ny spo​sób przy​po​mi​na​ło mu Jamę Hul​la i choć nie bał się ciem​no​ści, to krą​że​nie w tym la​bi​ryn​cie, mi​ja​nie skrzy​żo​wań ko​ry​ta​rzy i otwie​ra​ją​cych się na boki po​miesz​czeń wpro​wa​dza​ło za​męt w jego umy​śle. Po pew​nym cza​sie stra​cił po​czu​cie kie​‐ run​ku i nie wie​dział już, któ​re drzwi po​pro​wa​dzą ich do wyj​ścia, a któ​re głę​‐ biej, w głąb zie​mi. Gdy do​szli do ko​lej​nej sze​ro​kiej kom​na​ty, z któ​rej wy​cho​‐ dzi​ły nowe ko​ry​ta​rze, za​trzy​mał się. — Mam na​dzie​ję, że wiesz, do​kąd idziesz, mni​chu – po​wie​dział. W tym mo​men​cie Ka​den wska​zał ręką. — Na ze​wnątrz idzie się tędy. — Skąd to wiesz, do li​cha?

Brat wzru​szył ra​mio​na​mi. — Sta​ra mni​sia sztucz​ka. — Sztucz​ki mnie de​ner​wu​ją – od​parł Va​lyn, lecz Tan już ru​szył w głąb ko​ry​ta​rza. — On ma ra​cję – stwier​dził, oglą​da​jąc się przez ra​mię – a ken​ta jest już bli​sko. Jak się oka​za​ło, sztucz​ka się spraw​dzi​ła. Po mniej wię​cej czter​dzie​stu kro​‐ kach wy​szli z tu​ne​lu na sze​ro​ki skal​ny ta​ras. Ścia​na kli​fu pię​ła się nad nimi, za​gi​na​jąc się ła​god​nym na​wi​sem two​rzą​cym wiel​ki na​tu​ral​ny dach chro​‐ nią​cy przed złą po​go​dą, ale też do​pusz​cza​ją​cy do tego miej​sca świa​tło i po​‐ wie​trze. Po ciem​no​ściach wnę​trza kli​fu na​wet roz​my​te świa​tło księ​ży​ca wy​da​wa​ło się zbyt ja​sne. Va​lyn zbli​żył się do kra​wę​dzi, gdzie reszt​ka ni​skie​‐ go muru chro​ni​ła przed upad​kiem z wy​so​ko​ści sześć​dzie​się​ciu, może sie​‐ dem​dzie​się​ciu kro​ków. Wspię​li się już po​wy​żej ko​ron czar​nych so​sen na tyle wy​so​ko, że mo​gli ob​jąć wzro​kiem całą ko​tli​nę. Va​lyn pa​trzył, jak świa​tło księ​ży​ca po​ły​sku​je ni​czym garść srebr​nych mo​net na po​wierzch​ni pły​ną​cej w dole rze​ki. Po​ryw wia​tru na​parł na nie​go, ale on się nie cof​nął. — Tu były ław​ki – po​wie​dział Ta​lal. Krwio​pij​ca od​da​lił się na chwi​lę od gru​py, żeby spraw​dzić ciem​niej​sze za​ka​mar​ki. – I fon​tan​ny. Try​ska​ły wodą z kli​fu pro​sto w dół. Ka​mie​nie kon​struk​cji w więk​szo​ści się roz​pa​dły, ale woda wciąż pły​nie. — Wy​rzeź​bi​li w ka​mie​niu ka​na​ły – za​uwa​ży​ła Tri​ste – i zbior​nik. — Ktoś urzą​dził tu so​bie ład​ną sie​dzi​bę – stwier​dził La​ith, wska​zu​jąc ge​‐ stem sto​ją​cy na koń​cu skal​ne​go ta​ra​su duży bu​dy​nek. Ina​czej niż tu​ne​le i po​miesz​cze​nia, któ​re mi​ja​li po dro​dze, ta bu​dow​la nie zo​sta​ła wy​ku​ta w ska​le, tyl​ko wy​mu​ro​wa​na. Była zbu​do​wa​ną przez lu​dzi for​te​cą, sto​ją​cą na kra​wę​dzi urwi​ska. Nie, nie for​te​cą, po​my​ślał Va​lyn. Ra​czej pa​ła​cem. Bu​dy​nek zaj​mo​wał po​ło​wę sze​ro​ko​ści ta​ra​su i piął się w górę na wy​so​kość czte​rech lub pię​ciu pię​ter, gdzie dach nie​mal sty​kał się z po​chy​‐ lo​nym nad nim gra​ni​to​wym na​wi​sem. — Wiel​ki dom i pry​wat​ny ogród w po​ło​wie wy​so​ko​ści kli​fu – do​dał lot​‐ nik. — Gdzie jest ken​ta? – za​py​tał Va​lyn, krę​cąc się w kół​ko, nie​pew​ny, cze​go ma wy​pa​try​wać. — W środ​ku – od​rzekł Tan. Va​lyn ski​nął gło​wą. — To mi pa​su​je. Wejdź​my tam. — My​śla​łem, że chcesz mieć do​bry wi​dok – burk​nął lot​nik. — Chcę wi​dzieć, ale nie być wi​dzia​nym – od​parł Va​lyn. – Pa​łac ma okna. Jest tam ken​ta. Urzą​dzi​my się w tym miej​scu. Na​wet w opła​ka​nym sta​nie, na​wet osy​pu​ją​ce się wnę​trze pa​ła​cu nie za​‐ wio​dło ocze​ki​wań, ja​kie wzbu​dził jego wi​dok ze​wnętrz​ny. Ina​czej niż stło​‐ czo​na plą​ta​ni​na tu​ne​li i po​miesz​czeń po​ni​żej pa​łac miał wy​so​kie stro​py

i pięk​ne, duże okna wpusz​cza​ją​ce do środ​ka, wraz z chłod​nym po​wie​trzem nocy, wiel​kie ka​łu​że księ​ży​co​we​go świa​tła. Nie zo​stał zbu​do​wa​ny jako for​‐ te​ca, bo nie trze​ba for​te​cy, gdy się miesz​ka na stro​mym kli​fie sie​dem​dzie​siąt kro​ków nad zie​mią. — Na górę – po​wie​dział Tan, wska​zu​jąc na znaj​du​ją​cą się po​środ​ku sze​‐ ro​ką klat​kę scho​do​wą z kru​sze​ją​cą ba​lu​stra​dą. — A ja my​śla​łem, że już je​ste​śmy na gó​rze – po​skar​żył się La​ith. – Ist​nie​je ta​kie po​ję​cie jak „zbyt wy​so​ko”, wiesz? — A to wszyst​ko mówi lot​nik Skrzy​dła – za​kpi​ła Gwen​na. — Jak są​dzi​cie, co tu było? – za​py​tał Ka​den, prze​su​wa​jąc dło​nią po ka​‐ mie​niach. Va​lyn wzru​szył ra​mio​na​mi. — Pa​łac kró​lew​ski. Może świą​ty​nia. Sie​dzi​ba gil​dii, je​śli w mie​ście rzą​‐ dzi​li kup​cy. Ku jego zdzi​wie​niu Tri​ste po​krę​ci​ła gło​wą. — Sie​ro​ci​niec – po​wie​dzia​ła tak ci​cho, że nie był pe​wien, czy do​brze ją usły​szał. — Sie​ro​ci​niec? – spy​ta​ła Pyr​re. Od chwi​li wy​lą​do​wa​nia za​bój​czy​ni wy​‐ da​wa​ła się bar​dziej za​cie​ka​wio​na niż prze​ję​ta, lecz jej dło​nie ni​g​dy nie po​zo​‐ sta​wa​ły da​le​ko od rę​ko​je​ści noży. – Chcia​ła​bym, żeby tam, gdzie wy​ro​słam, lu​dzie tak dba​li o sie​ro​ty. Tan nie zwró​cił uwa​gi na jej sło​wa i zwró​cił się ku Tri​ste, przy​pa​tru​jąc się jej z uwa​gą. — Skąd to wiesz? Spoj​rza​ła na Ka​de​na, jak​by szu​ka​ła wspar​cia, a po​tem wska​za​ła ge​stem drzwi, przez któ​re we​szli. — Nad drzwia​mi. To jest wy​ku​te nad drzwia​mi. Nikt wię​cej tego nie za​‐ uwa​żył? Va​lyn po​krę​cił gło​wą. Nie ob​cho​dzi​ło go, czym był ten dom. Niech​by so​‐ bie był skle​pem albo bur​de​lem, tyl​ko żeby był z nie​go do​bry wi​dok, żeby miał za​pa​so​we wyj​ście i do​sta​tecz​ną sta​bil​ność, by nie zwa​lić się im na gło​‐ wę. Ram​pu​ri Tan pa​trzył jed​nak na Tri​ste uważ​nym, nie​od​gad​nio​nym spoj​‐ rze​niem. — Po​każ mi – po​wie​dział. — Wcho​dzi​my na górę – rzu​cił Va​lyn. – Chcę jesz​cze spraw​dzić oto​cze​‐ nie. Tan od​wró​cił się ku nie​mu. — To spraw​dzaj. Dziew​czy​na idzie ze mną. Va​lyn za​gryzł war​gi i zdu​sił w so​bie od​po​wiedź. Mnich nie na​le​żał do Skrzy​dła i nie mu​siał słu​chać jego roz​ka​zów. Mógł pró​bo​wać wy​mu​sić na Ta​nie po​słu​szeń​stwo, lecz Tan nie wy​glą​dał na ko​goś, kto ule​ga pre​sji, a każ​da mi​nu​ta spę​dzo​na na kłót​niach przy​czy​nia​ła się do ich osła​bie​nia. Poza tym było w tym mni​chu coś nie​bez​piecz​ne​go, choć​by spo​sób, w jaki

trzy​mał tę swo​ją dziw​ną włócz​nię, lub lo​do​wa​ty spo​kój jego spoj​rze​nia. Va​‐ lyn są​dził, że zdo​łał​by go za​bić, gdy​by do​szło do kon​fron​ta​cji, lecz nie wi​‐ dział żad​ne​go sen​sow​ne​go po​wo​du, by to spraw​dzać. — W po​rząd​ku – stwier​dził. – Będę cię osła​niał. Zrób​my to szyb​ko. Zna​leź​li in​skryp​cję tam, gdzie wska​za​ła Tri​ste. Li​te​ry były sta​re i zwie​‐ trza​łe, czę​ścio​wo omsza​łe i sła​bo czy​tel​ne. Va​lyn zmru​żył oczy, pró​bu​jąc je roz​po​znać, lecz po chwi​li zdał so​bie spra​wę, że to na​pis w nie​zna​nym ję​zy​‐ ku. Co praw​da prze​cho​dził na Wy​spach in​ten​syw​ne szko​le​nia lin​gwi​stycz​‐ ne, ale tu na​wet li​te​ry były mu obce: ostre i kan​cia​ste, bez pę​tli i za​gięć, pi​‐ smo jak​by prze​zna​czo​ne do ku​cia w ka​mie​niu, a nie do ma​lo​wa​nia pędz​lem. Spoj​rzał na Tri​ste, uno​sząc ze zdzi​wie​niem brwi. — Po​tra​fisz to prze​czy​tać? Sta​ła w głę​bo​kim cie​niu, wpa​tru​jąc się w nad​pro​że i drżąc na noc​nym chło​dzie. — Ja nie… – Po​krę​ci​ła gło​wą, po​tem na​gle po​tak​nę​ła. – Ja zga​du​ję. — Co tu jest na​pi​sa​ne? – za​py​tał Tan. Zmarsz​czy​ła brwi, a Va​lyn po​my​ślał, że w koń​cu przy​zna, że jed​nak nie zna tych li​ter. Wresz​cie prze​mó​wi​ła. Zra​zu ury​wa​nie, lecz już po chwi​li dziw​nie śpiew​nie i me​lo​dyj​nie: — Ien​ta​in, na si-ien​ta​nin. Na si-an​drel​lin, eiran. Zda​nia nie były bar​dziej zna​jo​me od wy​ku​tych w ka​mie​niu li​ter i Va​lyn spoj​rzał py​ta​ją​co na Tana. Twarz mni​cha jak zwy​kle po​zba​wio​na była wy​‐ ra​zu. Ze​tknąw​szy się z Shi​na​mi, Va​lyn zdał so​bie spra​wę, jak bar​dzo do​tąd po​le​gał na sub​tel​nych emo​cjo​nal​nych sy​gna​łach. Zmru​żo​ne oczy, po​bie​la​łe kłyk​cie, na​pię​cie ra​mion… po​tra​fił od​czy​ty​wać te nie​świa​do​me prze​ka​zy, któ​re mó​wi​ły o wo​jow​ni​czo​ści, ule​gło​ści, wście​kło​ści bądź spo​ko​ju. Mni​si jed​nak​że, a zwłasz​cza Tan, byli jak pu​ste stro​ni​ce, jak pa​limp​se​sty ze​skro​by​‐ wa​ne i ście​ra​ne tak dłu​go, że sta​wa​ły się zu​peł​nie czy​ste i bia​łe. — Co to ozna​cza? – za​py​tał Va​lyn, chcąc prze​rwać ci​szę, jaka za​pa​dła. Tri​ste zmarsz​czy​ła brwi, a po​tem prze​tłu​ma​czy​ła, za​jąk​nąw​szy się tyl​ko nie​znacz​nie: — „Dom dla tych, co nie mają domu. Dla tych, co nie mają ro​dzi​ny, mi​ło​‐ ści”. Pyr​re po​de​szła do nich, gdy Tri​ste mó​wi​ła, a te​raz przy​glą​da​ła się na​pi​so​‐ wi z za​cie​ka​wie​niem. — Mo​gli oszczę​dzić so​bie ku​cia, gdy​by na​pi​sa​li po pro​stu: Sie​ro​ci​niec. A naj​le​piej: Dzie​ci. — Co to za ję​zyk? – spy​tał Va​lyn. Tri​ste za​wa​ha​ła się, po​tem po​krę​ci​ła gło​wą. — To ję​zyk Cse​strii​mów – mruk​nął w koń​cu Tan. – A kon​kret​nie ten jego dia​lekt, któ​rym mó​wi​li wcze​śni lu​dzie. Va​lyn uniósł brwi w zdzi​wie​niu. — To ka​płan​ki Cie​ny uczą się ję​zy​ka Cse​strii​mów?

Tri​ste za​gry​zła war​gi. — Nie je​stem… Po​dej​rze​wam, że tak. Tam sły​sza​ło się mnó​stwo ję​zy​‐ ków. Męż​czyź​ni… przy​jeż​dża​li ze​wsząd. Z ca​łe​go świa​ta. — Masz na my​śli to, że uczy​łaś się na wy​pa​dek, gdy​by przy​szło ci kie​dyś do​ga​dzać Cse​strii​mo​wi? – za​py​ta​ła Pyr​re. – Do​praw​dy, je​stem pod wra​że​‐ niem… — Nie by​łam le​iną – od​par​ła Tri​ste. – Nie prze​szłam wta​jem​ni​cze​nia… – Tu za​mil​kła, wciąż wpa​tru​jąc się w wy​ku​te sło​wa, jak​by były wę​ża​mi. — W po​rząd​ku – po​wie​dział w koń​cu Va​lyn. – Cie​ka​wa była ta lek​cja ję​‐ zy​ka. Spoj​rzał wzdłuż sze​ro​kie​go ka​mien​ne​go pasa i wło​sy zje​ży​ły mu się na kar​ku. Ja​kieś sto kro​ków od nie​go, w głę​bi ciem​nej cze​lu​ści ko​ry​ta​rza, któ​rym wy​szli wcze​śniej z głę​bi kli​fu na skal​ny ta​ras, coś się nie​znacz​nie po​‐ ru​szy​ło. Żad​ne​go bły​sku świa​tła, żad​ne​go ha​ła​su, po pro​stu ciem​ny cień, któ​ry prze​mknął na tle ciem​no​ści tak szyb​ko, że Va​lyn nie był pe​wien, czy mu się nie przy​wi​dzia​ło. Mo​gło to być co​kol​wiek: liść po​rwa​ny po​dmu​chem albo strzęp tka​ni​ny. Ale tu nie ma strzę​pów tka​ni​ny, po​my​ślał. To samo mó​‐ wi​ły Gwen​na i An​nick. Tyl​ko twar​de rze​czy. Ko​ści. Uświa​do​mił so​bie, że w Gó​rach Ko​ścia​nych żyło wie​le zwie​rząt: gór​skie koty, niedź​wie​dzie i mnó​stwo drob​nej, nie​groź​nej zwie​rzy​ny. Ram​pu​ri Tan po​wie​dział, że mia​sto jest wy​mar​łe, a mnich spra​wiał wra​że​nie ko​goś, kto wie, co mówi. Coś mo​gło jed​nak zro​bić so​bie le​go​wi​sko w głę​bi kli​fu. Coś mo​gło za nimi iść. W każ​dym ra​zie, sto​jąc tak w drzwiach sie​ro​ciń​ca, oświe​‐ tle​ni świa​tłem la​tar​ni, na​ra​że​ni byli na atak. Po​ru​sza​nie się w ciem​no​ściach było nie​bez​piecz​ne, ale wy​sta​wa​nie w świe​tle na otwar​tej prze​strze​ni rów​‐ nież było groź​ne. — Scho​da​mi na górę – rzu​cił. – La​ith i Gwen​na spraw​dzą pierw​sze pię​‐ tro. Ta​lal, An​nick, wy wszyst​ko po​wy​żej. Gwen​no, za​łóż ła​dun​ki przy wej​‐ ściu. Jesz​cze raz spoj​rzał przez ra​mię ku miej​scu, w któ​rym za​uwa​żył ruch. Nic. Noc była ci​cha i spo​koj​na. Ob​ró​cił się do gru​py. — Do ro​bo​ty.

5

A

dare spę​dzi​ła więk​szą część po​ran​ka sku​lo​na pod mo​stem, wci​śnię​ta po​mię​dzy dwa ka​mien​ne fi​la​ry. Zęby dzwo​ni​ły jej z zim​na i drża​ła na ca​łym cie​le. Wiał prze​ni​kli​wy wio​sen​ny wiatr, mia​ła na so​bie tyl​‐ ko prze​mo​czo​ną weł​nia​ną suk​nię, a wil​got​ne wło​sy, choć wy​krę​ca​ła je już wie​lo​krot​nie, wciąż zię​bi​ły ją w kark. Wy​schła​by znacz​nie prę​dzej na słoń​‐ cu, lecz taka mo​kra nie mo​gła wyjść ze swej kry​jów​ki. Ko​bie​ta w mo​krym ubra​niu prze​cho​dzą​ca uli​cą zwra​ca​ła​by na sie​bie uwa​gę, a nie chcia​ła, by kto​kol​wiek ją pa​mię​tał, gdy Ful​ton i Birch będą o nią roz​py​ty​wać. Gor​sze od zim​na było cze​ka​nie. Każ​da mi​nu​ta cze​ka​nia była mi​nu​tą, któ​‐ rą aedo​liań​czy​cy wy​ko​rzy​sty​wa​li na or​ga​ni​zo​wa​nie po​ści​gu, pod​czas gdy ona nie dys​po​no​wa​ła żad​ny​mi środ​ka​mi obro​ny. Jak dłu​go schnie weł​na? Nie mia​ła po​ję​cia. Każ​de​go ran​ka nie​wol​ni​ca przy​no​si​ła jej świe​że ubra​nie i każ​de​go wie​czo​ru od​bie​ra​ła od niej brud​ne rze​czy do pra​nia. Ada​re oba​‐ wia​ła się, że w naj​gor​szym ra​zie może spę​dzić pod tym mo​stem cały dzień, dy​go​cąc i cze​ka​jąc. Za​gry​zła war​gi. To było wy​klu​czo​ne. Gdy za​pad​nie wie​czór, aedo​liań​czy​‐ cy zdą​żą już prze​trzą​snąć oba brze​gi Po​chyl​ni na ca​łej ich dłu​go​ści, blo​ku​jąc dro​gi uciecz​ki i spraw​dza​jąc pod mo​sta​mi. Do wie​czo​ra po​win​na już być da​‐ le​ko stąd, a nie było spo​so​bu, żeby szyb​ciej wy​su​szyć ubra​nie. Póki co, gdy tak cze​ka​ła przy​cup​nię​ta i trzę​sła się z zim​na, spró​bo​wa​ła po​świę​cić naj​bliż​‐ sze go​dzi​ny na prze​wi​dy​wa​nie po​ten​cjal​nych trud​no​ści i nie​do​stat​ków swe​go pla​nu. Trud​no​ści nie​trud​no było prze​wi​dzieć. Przede wszyst​kim mu​sia​ła zna​‐ leźć dro​gę, któ​ra do​pro​wa​dzi ją do alei Bo​gów i na któ​rej nie zo​sta​nie na​pad​‐ nię​ta, ob​ra​bo​wa​na lub zgwał​co​na. Ostroż​nie wyj​rza​ła spod mo​stu. Nie było spo​so​bu, by się do​wie​dzieć, jak da​le​ko nurt ją zniósł i gdzie do​kład​nie uda​ło się jej wy​peł​znąć na brzeg, lecz są​dząc po chy​lą​cych się do​mach, wą​skich ulicz​kach i fe​to​rze śmie​ci oraz gni​ją​cych od​pad​ków, znaj​do​wa​ła się w któ​‐ rymś z miej​skich slum​sów, być może na​wet w Won​nej Dziel​ni​cy. Gdzieś nie​da​le​ko sły​sza​ła krzy​ki ko​bie​ty i męż​czy​zny; je​den głos był wy​so​ki i prze​‐ ni​kli​wy, dru​gi był po​tęż​nym ry​kiem wście​kło​ści. Coś cięż​kie​go ude​rzy​ło o ścia​nę, roz​pa​da​jąc się na ka​wał​ki, i gło​sy umil​kły. Ja​kiś pies za​czął szcze​‐

kać, dłu​go i upo​rczy​wie. Zgra​bia​ły​mi pal​ca​mi Ada​re wy​cią​gnę​ła opa​skę z kie​sze​ni suk​ni. Prze​wią​‐ za​ła nią oczy. W głę​bo​kim cie​niu pod mo​stem nie​wie​le mo​gła zo​ba​czyć – swo​ją dłoń, gdy przy​su​nę​ła ją do twa​rzy, słoń​ce od​bi​ja​ją​ce się w wo​dzie ka​‐ na​łu, za​nim znik​nę​ło za ka​mien​nym przę​słem, nie​wy​raź​ne kształ​ty zmur​‐ sza​łych pod​pór. Wie​dzia​ła, że opa​ska ogra​ni​czy jej zdol​ność wi​dze​nia, ale pa​mię​ta​ła, że nie było tak źle, gdy wy​pró​bo​wa​ła to w za​ci​szu swo​jej kom​na​‐ ty. Po kil​ku pró​bach za​wią​zy​wa​nia, ukła​da​nia i prze​su​wa​nia opa​ski na twa​‐ rzy zdję​ła ją i spró​bo​wa​ła za​wią​zać po​now​nie. Gdy​by opa​ska zsu​nę​ła się jej z oczu, ozna​cza​ło to śmierć. Gdy​by się roz​‐ wią​za​ła, też cze​ka​ła ją śmierć. Gdy cie​nie do​mów po dru​giej stro​nie ka​na​łu cof​nę​ły się, za​czę​ła wciąż od nowa po​pra​wiać opa​skę, aż w koń​cu nie było już nic do po​pra​wia​nia. Nie wi​dzia​ła zbyt do​brze, ale ja​koś dało się z tym wy​trzy​mać. Ostroż​nie do​tknę​ła weł​nia​nej suk​ni. Jesz​cze była tro​chę wil​got​‐ na, lecz nie mo​kra. Po​mię​dzy ostroż​no​ścią a tchó​rzo​stwem była cien​ka gra​‐ ni​ca i Ada​re po​czu​ła, że zbli​ży​ła się do niej tro​chę za bar​dzo. — Wsta​waj – mruk​nę​ła do sie​bie. – Wsta​waj. Już czas. Most był pu​sty, gdy spod nie​go wy​szła. Po chwi​li ode​tchnę​ła z ulgą, wi​‐ dząc, że je​dy​ny​mi oso​ba​mi na dro​dze są dwie ko​bie​ty, któ​re szły dwa​dzie​‐ ścia kro​ków przed nią. Jed​na z nich tasz​czy​ła duże wia​dro, dru​ga ugi​na​ła się pod cię​ża​rem bez​kształt​ne​go wor​ka prze​rzu​co​ne​go przez ra​mię. Co jed​nak naj​waż​niej​sze, Ada​re mo​gła przez swo​ją opa​skę do​strzec, że rze​czy​wi​ście są to ko​bie​ty, choć ich kształ​ty były dość nie​wy​raź​ne. Po​chyl​nia wy​nio​sła ją na za​chód, a to zna​czy​ło, że Świą​ty​nia Świa​tła znaj​du​je się gdzieś na pół​‐ noc od tego miej​sca. Ada​re obej​rza​ła się za sie​bie raz jesz​cze, za​wa​ha​ła się chwi​lę, a po​tem ze​szła z mo​stu. Wszyst​kie uli​ce wo​kół Pa​ła​cu Brza​sku były bru​ko​wa​ne. Nie​któ​re, jak ale​‐ ja Bo​gów, wy​ło​żo​ne wiel​ki​mi, ma​syw​ny​mi pły​ta​mi z wa​pie​nia, z któ​rych każ​da mia​ła wiel​kość wozu. Co dwa​dzie​ścia lat je wy​mie​nia​no, gdyż to​czą​ce się koła i desz​cze na​ru​sza​ły ich po​wierzch​nię. Inne uli​ce bru​ko​wa​no pro​‐ ściej, ce​gła​mi albo ko​ci​mi łba​mi, a po ich bo​kach bie​gły rynsz​to​ki. Ni​g​dy do​‐ tąd Ada​re nie wi​dzia​ła jed​nak uli​cy, któ​ra nie mia​ła​by żad​ne​go bru​ku i żad​‐ nych rynsz​to​ków lub spły​wów od​pro​wa​dza​ją​cych wodę. Za​mar​ła, gdy jej sto​py za​pa​dły się po kost​ki w gę​ste bło​to. Mia​ła na​dzie​ję, że to tyl​ko bło​to, choć bi​ją​cy od nie​go odór su​ge​ro​wał coś in​ne​go. Wy​do​by​ła z mazi jed​ną sto​pę. Po​tem, zgrzy​ta​jąc zę​ba​mi, za​głę​bi​ła ją zno​‐ wu. Stą​pa​jąc ostroż​nie, wy​szu​ki​wa​ła naj​moc​niej​sze i naj​wyż​sze frag​men​ty grun​tu, uni​ka​jąc do​łów i ko​le​in. Wę​drów​ka była żmud​na, ale uda​ło się jej przy​naj​mniej za​cho​wać buty na no​gach i po​su​wać się kon​se​kwent​nie w kie​‐ run​ku, któ​ry uzna​ła za pół​noc. Gło​śny śmiech za ple​ca​mi ka​zał jej się od​wró​‐ cić. — Nie upać​ka​łaś se przy​pad​kiem trep​ków, co? W cza​sie, gdy brnę​ła przez bło​to, z uwa​gą sta​wia​jąc kro​ki i przy​trzy​mu​‐

jąc rę​ka​mi pod​ka​sa​ną suk​nię, za jej ple​ca​mi po​ja​wi​li się dwaj mło​dzień​cy, spraw​nie kro​czą​cy w mlasz​czą​cej brei. Byli boso, uświa​do​mi​ła so​bie, gdy po​de​szli bli​żej i mo​gła wi​dzieć ich wy​raź​niej. Nie zwra​ca​li uwa​gi na chla​pią​‐ ce bło​to i na pla​my na spodniach. Je​den z nich niósł na ra​mie​niu hak do czysz​cze​nia ka​na​łów, a dru​gi wiel​ki kosz. Szczu​ry ka​na​ło​we, do​my​śli​ła się Ada​re. Za​ra​bia​li na ży​cie – pod​łe ży​cie – cza​tu​jąc na an​nu​ryj​skich mo​stach i wy​‐ ła​wia​jąc z wody spły​wa​ją​ce od​pad​ki. Ada​re wy​cho​wa​ła się na ba​śniach o Em​mie​lu Kró​lu Że​bra​ków, któ​ry wy​ło​wił w ten spo​sób skrzy​nię klej​no​tów i stał się naj​bo​gat​szym czło​wie​kiem w An​nu​rze. Ci dwaj naj​wy​raź​niej nie mie​li szczę​ścia Em​mie​la. Kosz był pu​sty, a są​dząc po ich za​pa​dłych po​licz​‐ kach, był pu​sty już od daw​na. Mło​dzie​niec z ha​kiem dał jej znak ręką. Miał krót​kie wło​sy, ostre rysy ła​‐ si​cy i chy​try uśmiech. Ada​re po​czu​ła ucisk w żo​łąd​ku. — Py​tam, czy nie upać​ka​łaś se trep​ków, hę? – Za​milkł na chwi​lę, za​uwa​‐ żyw​szy opa​skę na jej oczach. – Co masz z ocza​mi? Gdy​by Ada​re nie prze​ćwi​czy​ła po sto​kroć od​po​wie​dzi na tego ro​dza​ju py​‐ ta​nia, sta​ła​by tak w nie​skoń​czo​ność z głu​pio roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi. Uda​ło się jej jed​nak wy​mam​ro​tać od​po​wiedź: — Rzecz​na śle​po​ta. — Rzecz​na śle​po​ta? – Wła​ści​ciel haka spoj​rzał na swe​go to​wa​rzy​sza, ni​‐ skie​go prysz​cza​te​go, z dy​nio​wa​tą gło​wą. Dy​nio​wa​ty pa​trzył na nią przez chwi​lę, po czym splu​nął w bło​to. — Rzecz​na śle​po​ta? – po​wtó​rzył pierw​szy, pod​cho​dząc bli​żej. Zdjął hak z ra​mie​nia i za​czął nim wo​dzić przed jej oczy​ma. — Wi​dzi? – za​py​tał. – Co wi​dzi, hę? — Mogę wi​dzieć – od​par​ła Ada​re – ale świa​tło spra​wia mi ból. Od​wró​ci​ła się, ma​jąc na​dzie​ję, że na tym po​prze​sta​ną, i po​stą​pi​ła kil​ka kro​ków, gdy hak za​cze​pił o jej suk​nię i za​trzy​mał ją w miej​scu. — Wol​ne​go, wol​ne​go! – po​wie​dział trzy​ma​ją​cy hak i po​cią​gnął ją, zmu​‐ sza​jąc do od​wró​ce​nia się. – Nie po​zwo​lim, żeby taka pa​niu​sia bru​dzi​ła se trep​ki. Bied​na śle​pa pa​niu​sia! — W rze​czy​wi​sto​ści wca​le nie je​stem śle​pa – po​wie​dzia​ła, pró​bu​jąc wy​‐ plą​tać hak z suk​ni. – Wszyst​ko ze mną w po​rząd​ku. — Pro​si​my – na​le​gał on, przy​wo​łu​jąc swe​go ziom​ka. – Nie mamy ro​bo​ty, coby nas zaj​mo​wa​ła. Daj se po​móc, tyl​ko do pla​cu Del​le​na. Da​lej dro​ga lep​‐ sza. — Nie mogę. — W ko​szu. – Tam​ten wska​zał wi​kli​no​wy kosz. Był wiel​ki, że le​d​wo moż​na było ob​jąć go ra​mio​na​mi, na tyle ob​szer​ny, by zmie​ści​ło się w nim wszyst​ko, co moż​na wy​ło​wić z ka​na​łu. Miał dwa so​lid​ne, ple​cio​ne uchwy​ty. – Po​sadź tu za​dek, a ja i Or​ren cię za​nie​sie​my. Ada​re za​wa​ha​ła się. Ci bie​da​cy ją prze​ra​ża​li, lecz po za​sta​no​wie​niu do​szła

do wnio​sku, że prze​ra​ża​ło ją wszyst​ko, co znaj​do​wa​ło się poza czer​wo​ny​mi mu​ra​mi: ka​nał, wą​skie ulicz​ki, krzy​ki, trza​ska​nie drzwia​mi i lu​dzie o twar​‐ dych, wy​zy​wa​ją​cych oczach. Cały ten prze​klę​ty świat był prze​ra​ża​ją​cy, ale prze​cież nie mo​gło być tak, by każ​dy na​po​tka​ny An​nu​ryj​czyk oka​zy​wał się ra​bu​siem lub gwał​ci​cie​lem. Bo​ga​ci nie mie​li mo​no​po​lu na uczci​wość. Pró​‐ bo​wa​ła uprzy​tom​nić so​bie, jaki wi​dok przed​sta​wia: wy​sma​ro​wa​na bło​tem mło​da ko​bie​ta, cier​pią​ca na ta​jem​ni​czą cho​ro​bę oczu, idą​ca po​dej​rza​ną uli​‐ cą. Może po pro​stu chcie​li jej po​móc. — No, da​lej – na​ci​skał mło​dzie​niec. – Taka chu​dzi​na waży ino parę fun​‐ tów. Po​now​nie wska​zał na kosz. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko i ski​nę​ła gło​wą. Może chcie​li jej po​móc ze zwy​‐ kłej uprzej​mo​ści, a może naj​zwy​czaj​niej li​czy​li na parę mie​dzia​ków, któ​re im za​pła​ci, gdy do​trą do pla​cu, na coś, co wy​na​gro​dzi im nie​uda​ne łowy nad ka​na​łem. Pa​lan​ki​ny były w mie​ście wszech​obec​ne, a czym​że jest kosz, je​śli nie pa​lan​ki​nem bie​da​ka? Do​tknę​ła dys​kret​nie sa​kiew​ki ukry​tej w fał​dach suk​ni. Je​śli pra​gnę​li mo​net, to mia​ła ich dość, by wy​na​gro​dzić ich ty​siąc​‐ krot​nie. Poza tym drża​ły jej nogi od wy​sił​ku uciecz​ki przed gwar​dzi​sta​mi, od pły​wa​nia w zim​nej rze​ce i ku​ca​nia w prze​mo​czo​nej suk​ni pod mo​stem. Przy​jem​nie by było po​ko​nać część dro​gi w ko​szu, choć​by tyl​ko na krót​kim od​cin​ku. — Do​brze – po​wie​dzia​ła. – Ale tyl​ko do pla​cu. Do​ce​niam wa​szą uprzej​‐ mość. Mło​dzie​niec z ha​kiem mru​gnął i wska​zał po​now​nie na kosz. Ada​re po​stą​pi​ła dwa kro​ki w jego stro​nę, gdy za​trzy​mał ją w miej​scu ja​‐ kiś nowy głos. — Je​śli do​brze się orien​tu​ję w geo​gra​fii, to nie jest wasz re​wir, Wil​let. Pa​‐ mię​tam, że ostat​nio pra​co​wa​li​ście na tych ulicz​kach, co są na po​łu​dnie od skrzy​żo​wa​nia ka​pu​siów. Spoj​rza​ła w bok i do​strze​gła mó​wią​ce​go, któ​ry stał na rogu naj​bliż​szej prze​czni​cy, kil​ka kro​ków od niej. Nie była pew​na, pa​trząc przez opa​skę, ale wy​glą​dał na star​sze​go od ka​na​ło​wych szczu​rów, star​sze​go od niej o do​bre dzie​sięć lat. Był wy​so​ki, smu​kły i na swój spo​sób na​wet przy​stoj​ny. Zmru​ży​‐ ła oczy, do​sto​so​wu​jąc wzrok do cie​nia. Głę​bo​ko osa​dzo​ne oczy i po​ora​ne bruz​da​mi czo​ło męż​czy​zny pod krót​ko ob​cię​ty​mi wło​sa​mi nada​wa​ły mu wy​gląd tro​chę smut​ny, a tro​chę groź​ny. Na ple​cach dźwi​gał żoł​nier​ski ple​cak, ale nie miał mun​du​ru. Oczy Ada​re przy​cią​gnął miecz wi​szą​cy u jego boku. Bie​dak z ha​kiem za​trzy​mał się i roz​ło​żył ręce. — Le​hav, to chwil​ka. Ob​ra​ca​my z tą pa​niu​sią. Ino do pla​cu Del​le​na… — Ob​ra​ca​cie – od​parł Le​hav. – Tak to te​raz na​zy​wa​cie? Ada​re za​wa​ha​ła się i cof​nę​ła krok od ko​sza i od żoł​nie​rza za​ra​zem. Nie mia​ła po​ję​cia, gdzie jest skrzy​żo​wa​nie ka​pu​siów, ale wy​star​cza​ją​co do​brze

zro​zu​mia​ła roz​mo​wę o geo​gra​fii i re​wi​rach. Była w ob​cym miej​scu, a po​ja​‐ wie​nie się żoł​nie​rza i ta szy​fro​wa​na roz​mo​wa, a tak​że spo​sób, w jaki pa​trzył na nią spod przy​mru​żo​nych po​wiek, ka​za​ły jej jesz​cze bar​dziej mieć się na bacz​no​ści. — Ino po​ma​ga​my – tłu​ma​czył Wil​let, po​ta​ku​jąc. – Nic wspól​ne​go z tobą, Le​hav. Żoł​nierz przy​pa​try​wał się jej przez dłuż​szą chwi​lę, mie​rzył ją wzro​kiem od stóp do głów, jak​by była wy​sta​wio​ną na sprze​daż nie​wol​ni​cą, a póź​niej wzru​szył ra​mio​na​mi. — Chy​ba nie – po​wie​dział, po czym ob​ró​cił się do szczu​rów. – Ale pa​mię​‐ taj​cie: je​że​li Sta​ry Jake zo​ba​czy, że pra​cu​je​cie na jego uli​cach, to ktoś sko​rzy​‐ sta z tego haka, żeby wy​ło​wić wa​sze tru​chła z ka​na​łu. Od​wró​cił się po​wo​li, lecz Ada​re gwał​tow​nie wy​cią​gnę​ła rękę. — Za​cze​kaj! Żoł​nierz za​trzy​mał się i spoj​rzał przez ra​mię. Ada​re roz​pacz​li​wie szu​ka​ła w my​ślach od​po​wied​nich słów. — Oni chcą mnie ob​ra​bo​wać. Ski​nął gło​wą po​ta​ku​ją​co. — Zga​dza się. Jego obo​jęt​ność zbi​ła ją z tro​pu. — Mu​sisz mi po​móc. — Nie – od​po​wie​dział, krę​cąc gło​wą – Nie mu​szę. Nic ci się nie sta​nie. Ci dwaj za​bio​rą ci pie​nią​dze, ale resz​ta po​zo​sta​nie nie​tknię​ta. – Jesz​cze raz spoj​rzał na ob​dar​tu​sów. – Chy​ba nie zo​sta​li​ście gwał​ci​cie​la​mi przez ostat​nie kil​ka lat, co? Or​ren splu​nął na zie​mię, po czym prze​rwał dłu​gie mil​cze​nie: — Nie two​ja spra​wa, je​że​li na​wet… — Nie – rzu​cił Wil​let, prze​ry​wa​jąc swo​je​mu kom​pa​no​wi i pod​no​sząc dło​nie w ugo​do​wym ge​ście. – Ja​sne, że nie, Le​hav. Mamy sio​stry. Weź​mie​my jej ino sa​kiew​kę i niech se idzie. Le​hav ski​nął gło​wą i od​wró​cił się do Ada​re. — Masz szczę​ście. Gdy​byś tra​fi​ła na ty​pów od Sta​re​go Jake’a… – Uniósł brwi. – Dość po​wie​dzieć, że nie wy​glą​da​ło​by to pięk​nie. Ada​re za​drża​ła, a jej od​dech stał się szyb​ki i ury​wa​ny. Wpa​dła w pu​łap​kę, bez​bron​na, z ubło​co​ny​mi sto​pa​mi i za​ka​sa​ną do pół uda suk​nią. An​nur dys​‐ po​no​wał ty​sią​ca​mi gwar​dzi​stów od​po​wie​dzial​nych za utrzy​ma​nie spo​ko​ju i za​po​bie​ga​nie tego ro​dza​ju zda​rze​niom. Pa​łac Brza​sku wy​da​wał na to dzie​‐ siąt​ki ty​się​cy zło​tych słońc rocz​nie. Nie moż​na było przejść pięć​dzie​się​ciu kro​ków przez Gro​by albo Wy​so​kie Urwi​ska, żeby ich nie zo​ba​czyć; cho​dzi​li pa​ra​mi, w błysz​czą​cych zbro​jach, i dba​li o spo​kój ce​sa​rza. Ale to miej​sce nie le​ża​ło w dziel​ni​cy Gro​bów. — Za​cze​kaj – po​wie​dzia​ła, z roz​pa​czą zer​ka​jąc na miecz u boku Le​ha​va. – Je​steś żoł​nie​rzem. Żoł​nie​rzem. Z le​gii, przy​się​ga​łeś, że bę​dziesz bro​nił oby​‐

wa​te​li An​nu​ru. Rysy Le​ha​va stward​nia​ły. — Ra​dzę ci, że​byś nie po​ucza​ła mnie w ma​te​rii mo​ich przy​siąg. Od lat nie je​stem już w le​giach. Zna​la​złem dla sie​bie czyst​szą spra​wę. Ada​re zer​k​nę​ła przez ra​mię. Wil​let pa​trzył na Le​ha​va, lecz oczy Or​re​na wpa​trzo​ne były w nią, a ką​ci​ki jego ust unio​sły się w okrut​nym uśmie​chu. Żoł​nierz ze swo​ją chłod​ną obo​jęt​no​ścią prze​ra​żał ją, lecz on przy​naj​mniej nie zdra​dzał ocho​ty, żeby zro​bić jej krzyw​dę. Na tej wą​skiej ulicz​ce nie było stra​ży, nie było ni​ko​go. Je​śli nie uda się jej skło​nić Le​ha​va do po​mo​cy, nie bę​‐ dzie dla niej ra​tun​ku. Męż​czy​zna znał tych ka​na​la​rzy, ale nie był ich przy​ja​‐ cie​lem, to jed​no było pew​ne. Gdy​by tyl​ko wie​dzia​ła, jak wbić klin mię​dzy nich. Czu​ła go​ni​twę my​śli i zu​peł​ny za​męt w gło​wie ze stra​chu. — Do​bra, Le​hav – po​wie​dział Wil​let. – Daj se spo​kój z ta​ki​mi jak my. Szko​da cza​su na gów​no, sam tak ga​da​łeś. I że wy​cho​dzisz, pa​mię​tasz, hę? Żoł​nierz po​krę​cił gło​wą. — Cza​sem nie je​stem tego tak cał​kiem pe​wien. – Za​gryzł war​gi i spoj​rzał na błot​ni​stą uli​cę, chy​lą​ce się bu​dyn​ki i wą​ski pa​sek nie​ba mię​dzy nimi. – Całe to mia​sto jest zgni​łe – rzekł, bar​dziej do sie​bie niż do nich. – Całe to ce​‐ sar​stwo. – Mil​czał dłuż​szą chwi​lę, po czym znów po​krę​cił gło​wą. – Że​gnaj, Wil​let, że​gnaj, Or​ren. Ser​ce po​de​szło Ada​re do gar​dła. Ję​zyk w ustach był su​chy jak pa​sek wy​‐ gar​bo​wa​nej skó​ry. Wil​let uśmiech​nął się sze​ro​ko z wy​raź​ną ulgą. — Do zo​ba​cze​nia kie​dyś, Le​hav. — Ni​g​dy – od​parł żoł​nierz. I wte​dy na​gle sta​ło się tak, jak​by roz​rzu​co​ne kloc​ki na sza​chow​ni​cy ko uło​ży​ły się w zro​zu​mia​ły wzór, i Ada​re zro​zu​mia​ła: żoł​nierz, „czy​sta spra​‐ wa”, ktoś, kto wy​szedł i nie wró​ci, czło​wiek z mie​czem u boku i wiel​kim to​‐ bo​łem na ple​cach. — Bła​gam cię – rzu​ci​ła de​spe​rac​ko. – W imię In​tar​ry. Bła​gam. Le​hav jesz​cze raz się za​trzy​mał, od​wró​cił i utkwił w niej nie​od​gad​nio​ne spoj​rze​nie. — Czym jest dla cie​bie bo​gi​ni? Tak, rze​kła w du​chu Ada​re, czu​jąc ulgę i triumf za​ra​zem. To nie było wszyst​ko, ale już wi​dzia​ła dro​gę przed sobą. — Jest świa​tłem, któ​re mnie pro​wa​dzi – za​czę​ła, in​to​nu​jąc sta​rą mo​dli​‐ twę – i ogniem, któ​ry ogrze​wa moją twarz, iskrą w ciem​no​ściach. — Jest tym. – Twarz żoł​nie​rza była bez​na​mięt​na. — Je​stem piel​grzy​mem – cią​gnę​ła Ada​re. – Idę te​raz do Świą​ty​ni Świa​tła i chcę do​łą​czyć do piel​grzym​ki. Idę z An​nu​ru do Olo​nu. Wil​let po​ru​szył się nie​spo​koj​nie obok niej. — Nie przej​muj się, Le​hav. Żoł​nierz zmarsz​czył brwi.

— My​ślę, że tym aku​rat mogę się prze​jąć. – Tu zwró​cił się do Ada​re: – Nie masz na so​bie piel​grzy​miej sza​ty. — Ty też nie – od​par​ła. – Ku​pię ją dzi​siaj. Na alei Bo​gów. — Kła​mie – wark​nął Or​ren. – Dziw​ka kła​mie. Nie ma nic. Żad​ne​go to​boł​‐ ka, nic. Te​raz sło​wa już gład​ko po​pły​nę​ły z ust Ada​re. — Nie mo​głam nic za​brać, żeby nie zdra​dzić się przed ro​dzi​ną. Mu​sia​łam wy​mknąć się w nocy. — Cóż więc ro​bisz tu​taj, w tej czę​ści mia​sta? – za​py​tał Le​hav. — Zgu​bi​łam się – za​łka​ła. Nie mu​sia​ła uda​wać łez. – Pró​bo​wa​łam dojść do alei Bo​gów, ale w nocy zgu​bi​łam dro​gę. — No to niech so​bie idzie – burk​nął Or​ren. – A ty też idź w swo​ją stro​nę. Żoł​nierz po​pa​trzył na wą​ski pas nie​ba mię​dzy ko​śla​wy​mi do​ma​mi, jak​by zmę​czy​ło go to wszyst​ko, ka​na​ło​we szczu​ry, bło​to, smród. Bła​gam, pro​si​ła w du​chu Ada​re. Nogi pod nią drża​ły, jak​by cier​pia​ła na po​ra​że​nie koń​czyn. Chcia​ła biec, ale wie​dzia​ła, że nie zro​bi na​wet dzie​się​‐ ciu kro​ków w tym bło​cie. Bła​gam. — Nie – od​po​wie​dział w koń​cu. – My​ślę, że ni​g​dzie so​bie nie pój​dę. – Ręce miał za​ło​żo​ne za ple​ca​mi. Na​wet nie spoj​rzał na swój miecz. — To może cię za​bi​je​my – mruk​nął Or​ren. – Może za​bi​je​my was obo​je. — Ma​cie pra​wo spró​bo​wać. Twarz Wil​le​ta zbie​la​ła ze stra​chu. Za​ci​snął dłoń na haku i prze​su​nął się nie​pew​nie w bło​cie, a jego to​wa​rzysz wy​stą​pił na​przód, trzy​ma​jąc w ręku nóż. Prze​su​wał ner​wo​wo ję​zy​kiem po spierzch​nię​tych war​gach. Le​hav wy​‐ su​nął ręce zza ple​ców i w mil​cze​niu po​ło​żył dłoń na gło​wi​cy mie​cza. Póź​niej, kie​dy Ada​re wspo​mi​na​ła tę chwi​lę, uświa​do​mi​ła so​bie, że za​‐ dzia​ła​ła wów​czas pro​sto​ta tego ge​stu i zu​peł​ny brak na​pu​sze​nia. To wła​śnie za​de​cy​do​wa​ło o wszyst​kim. Gdy​by gro​ził tam​tym dwóm, gdy​by ich ostrze​‐ gał lub na nich krzy​czał, wszyst​ko mo​gło się skoń​czyć ina​czej. Ab​so​lut​ny spo​kój tej dło​ni po​ło​żo​nej na wy​tar​tej rę​ko​je​ści mie​cza i eko​no​mia tego ru​‐ chu su​ge​ro​wa​ły, że ręka ta nie chce nic in​ne​go – chce tyl​ko wal​czyć i za​bi​jać. Mi​ja​ły chwi​le, jed​no ude​rze​nie ser​ca za dru​gim. Póź​niej Or​ren splu​nął w bło​to, a jego tępą twarz wy​krzy​wi​ła wście​kłość i strach. — Ach, pie​przyć to – mruk​nął i po​krę​cił gło​wą, po czym ru​szył w stro​nę mo​stu. Wil​let za​sta​na​wiał się chwi​lę, aż w koń​cu sta​nął przed Ada​re i z ca​łej siły ją po​pchnął, aż upa​dła ple​ca​mi w bło​to. — Ty głu​pia cipo – wark​nął. Po​tem, oglą​da​jąc się przez ra​mię, ru​szył śla​‐ dem swe​go kom​pa​na. Le​hav spoj​rzał na nią, jak le​ża​ła w bło​cie, lecz nie uczy​nił żad​ne​go ge​stu, aby po​móc jej wstać. — Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła, klę​ka​jąc, a po​tem pod​no​sząc się z błot​ni​stej mazi i od​ru​cho​wo wy​cie​ra​jąc dło​nie w suk​nię. – W imię bo​gi​ni, dzię​ku​ję.

— Je​że​li kła​miesz, je​że​li nie je​steś piel​grzy​mem, je​że​li po​słu​ży​łaś się świę​tym imie​niem In​tar​ry dla wła​snej ko​rzy​ści, wiedz, że sam od​bio​rę ci pie​nią​dze i wró​cę z tobą do tego sa​me​go miej​sca, wła​śnie tu​taj, i tyl​ko po to, żeby od​dać cię w ręce Wil​le​ta i Or​re​na – od​parł żoł​nierz.

6

K

ości były aż nad​to wy​mow​ne. Szkie​le​ty za​ście​ła​ły sze​ro​kie ko​ry​ta​rze i cia​sne po​ko​je sie​ro​ciń​ca, set​ki szkie​le​tów dzie​ci w róż​nym wie​ku, za​rów​no pod​rost​ków, jak i zu​peł​nie ma​leń​kich, któ​rych że​bra były cień​sze od pal​ców Ka​de​na. Upływ lat spra​wił, że więk​szość z nich się roz​pa​‐ dła, lecz wy​star​cza​ją​co wie​le tych ma​łych kształ​tów po​zo​sta​ło nie​tknię​tych. Le​ża​ły w ką​tach, w ko​ry​ta​rzach, pod scho​da​mi, wtu​lo​ne w sie​bie, w po​zach, któ​re wie​le mó​wi​ły o hor​ro​rze, jaki wów​czas na​stą​pił, na​głym i nie​wy​obra​‐ żal​nym. Ka​den pró​bo​wał wy​py​ty​wać Tana o mia​sto, lecz Va​lyn po​ga​niał ich na górę, a star​szy mnich, po dziw​nym po​sto​ju przed wej​ściem, tak​że się spie​szył, by jak naj​prę​dzej do​trzeć na ostat​nie pię​tro i do cze​ka​ją​ce​go tam ken​ta. Gdy Ka​den za​dał ja​kieś py​ta​nie, Tan zmie​rzył go bez​li​to​snym spoj​rze​‐ niem. — Skup się na te​raź​niej​szo​ści albo za​wróć do prze​szło​ści – po​wie​dział. Ka​den sta​rał się po​stą​pić zgod​nie z jego radą i wcho​dząc po scho​dach, wy​pa​try​wał ukry​tych nie​bez​pie​czeństw i nie​ocze​ki​wa​nych za​gro​żeń, pró​‐ bo​wał uno​sić się w te​raź​niej​szo​ści jak liść na po​wierzch​ni stru​mie​nia, lecz jego oczy sta​le po​wra​ca​ły do oglą​da​nych przed chwi​lą szkie​le​tów. Wciąż mgli​ście pa​mię​tał opo​wie​ści o At​ma​nich, o wiel​kim im​pe​rium zbu​do​wa​nym przez wład​ców-krwio​pij​ców, któ​re sami ro​ze​rwa​li na strzę​py w po​ry​wach sza​leń​stwa i chci​wo​ści. Zgod​nie z tymi opo​wie​ścia​mi nisz​czy​li w bez​ro​zum​nym sza​le całe mia​sta, lecz jak Ka​den pa​mię​tał, ich ce​sar​stwo ogra​ni​cza​ło się do ob​sza​ru Eri​droi. Nie się​ga​ło ty​sią​ce mil da​lej, do Gór Ko​‐ ścia​nych, nie wspo​mi​na​jąc już o tym, że At​ma​ni pa​no​wa​li całe ty​siąc​le​cia póź​niej, po Cse​strii​mach. Prze​stą​pił ko​lej​ny szkie​le​cik roz​cią​gnię​ty na po​‐ sadz​ce i spoj​rzał na małe roz​cza​pie​rzo​ne dło​nie. To mo​gła być ja​kaś cho​ro​ba, ja​kaś pla​ga, rzekł do sie​bie w du​chu. Tyl​ko że ofia​ry pla​gi nie za​my​ka​ją się w sza​fach ani nie ba​ry​ka​du​ją drzwi. Ofia​ry pla​gi nie mają cza​szek prze​rą​ba​nych na pół. Ko​ści były sta​re, lecz Ka​den, prze​cho​dząc od szkie​le​tu do szkie​le​tu, zdo​łał od​two​rzyć całą hi​‐ sto​rię. Nie było żad​nych prób prze​no​sze​nia ciał, zło​że​nia ich ra​zem w celu póź​niej​sze​go spa​le​nia lub po​grze​ba​nia, cze​go moż​na by się spo​dzie​wać, gdy​‐

by kto​kol​wiek prze​żył tę kaźń. Na​wet po​przez spo​koj​ną ot​chłań cza​su do​cie​‐ rał do nie​go szok i pa​ni​ka umie​ra​ją​cych. W jego pa​mię​ci po​ja​wił się ob​raz Pa​te​ra, ma​łe​go chłop​ca sza​mo​czą​ce​go się w za​ci​śnię​tej, przy​bra​nej w że​la​zną rę​ka​wi​cę pię​ści Uta i do koń​ca na​wo​‐ łu​ją​ce​go Ka​de​na do uciecz​ki, gdy sze​ro​ki miecz aedo​liań​czy​ka ode​brał mu ży​cie. Ka​den po​czuł ból szczęk i do​pie​ro po chwi​li zro​zu​miał, jak moc​no za​ci​snął zęby. Wcią​gnął z od​de​chem do płuc obec​ne wo​kół na​pię​cie i po chwi​li wy​tchnął je z sie​bie, za​stę​pu​jąc w umy​śle strasz​li​wy ob​raz śmier​‐ ci Pa​te​ra ob​ra​za​mi z jego ży​cia: gdy pę​dził mię​dzy ska​ła​mi, by zdą​żyć na czas do re​fek​ta​rza Ashk’lanu, gdy plu​skał się w Um​bro​wej Sa​dzaw​ce albo przy​bie​gał doń, jak zwy​kle roz​ga​da​ny. Ka​den po​zwo​lił tym sce​nom prze​pły​‐ wać przez umysł, póź​niej jed​nak je od​da​lił i skie​ro​wał uwa​gę z po​wro​tem na mi​go​czą​ce świa​tło la​tar​ni, pa​da​ją​ce na zwie​trza​łe ścia​ny i bu​twie​ją​ce ko​‐ ści. Na szczę​ście Va​lyn i Tan mie​li wspól​ny cel – było nim naj​wyż​sze pię​tro sie​ro​ciń​ca – choć spie​szy​li się tam z róż​nych po​wo​dów. Va​lyn naj​wy​raź​niej uwa​żał to miej​sce za naj​lep​szą po​zy​cję obron​ną, na​to​miast Tan był zda​nia, że tam wła​śnie znaj​du​je się ken​ta. Ka​de​no​wi było wszyst​ko jed​no, dla​cze​go się zga​dza​li, do​pó​ki nie mu​siał za​że​gny​wać ko​lej​nej kłót​ni, od​wo​łu​jąc się do swe​go ce​sar​skie​go au​to​ry​te​tu. Był u kre​su sił. Znu​żo​ny bie​ga​niem, wal​ką, la​ta​niem i czymś, co w tym umar​łym mie​ście cią​ży​ło mu na ser​cu. Cie​kaw był, jak bę​dzie wy​glą​dać ken​ta i jaką opo​wieść na te​mat tego miej​sca usły​szą w koń​cu od Tana, na ra​zie jed​nak szedł ze wszyst​ki​mi po krę​tych scho​dach na górę. Czwór​ka żoł​nie​rzy ze Skrzy​dła Va​ly​na do​łą​czy​ła do nich w głów​nym przed​sion​ku ostat​nie​go pię​tra. Wszy​scy trzy​ma​li w dło​niach ob​na​żo​ne mie​‐ cze. — Za​gro​że​nia? – za​py​tał Va​lyn, zer​ka​jąc przez ra​mię. W jego gło​sie wy​‐ czu​wa​ło się na​glą​ce na​pię​cie. — To za​le​ży, co uwa​żasz za za​gro​że​nie – od​parł lot​nik. La​ith przy​po​mi​‐ nał Ka​de​no​wi Akii​la. Po​dob​ne było ich lek​ce​wa​żą​ce za​cho​wa​nie i na​wet uśmie​cha​li się po​dob​nie. – Wi​dzia​łem szczu​ra wiel​ko​ści An​nick. Nie cho​dzi o to, że An​nick jest szcze​gól​nie duża, ale jed​nak… — Cała ta cha​łu​pa może się w każ​dej chwi​li za​wa​lić – wtrą​ci​ła Gwen​na, prze​ry​wa​jąc La​itho​wi w pół zda​nia. — Dziś w nocy? – za​py​tał Va​lyn. Skrzy​wi​ła się gniew​nie, lecz Ka​de​no​wi trud​no było zgad​nąć, czy cho​dzi​ło jej o Va​ly​na czy o bu​dy​nek. — Za​pew​ne jesz​cze nie dzi​siaj – ustą​pi​ła w koń​cu. — O ile ktoś nie za​cznie tu pod​ska​ki​wać – do​rzu​cił La​ith. — Albo zbie​gać po scho​dach – do​dał do​wód​ca Skrzy​dła. — Za​mi​no​wa​łam ostat​ni po​dest pro​wa​dzą​cy na górę – od​rze​kła Gwen​‐ na, uśmie​cha​jąc się po​sęp​nie. – Dwa trze​pa​cze i zmo​dy​fi​ko​wa​na raca wy​bu​‐

cho​wa. Kto​kol​wiek ze​chce się tu wspiąć, trze​ba bę​dzie mio​tłą zbie​rać jego reszt​ki. — Czy to roz​sąd​ne? – za​py​tał Ka​den, przy​glą​da​jąc się szpa​rom i pęk​nię​‐ ciom w mu​rach. — Zro​zum… – za​czę​ła Gwen​na, uno​sząc pa​lec. — Gwen​na, mó​wisz do ce​sa​rza – wark​nął Va​lyn. Przez chwi​lę się zda​wa​ło, że dziew​czy​na po​wie coś rap​tow​nie, mimo ostrze​że​nia, lecz cof​nę​ła oskar​ży​ciel​ski pa​lec, zmie​nia​jąc ten ruch w gest po​‐ ło​wicz​ne​go sa​lu​to​wa​nia. — No do​bra, po​wiedz ce​sa​rzo​wi – zwró​ci​ła się do Va​ly​na – żeby uczył się ce​sa​rzo​wa​nia, a ja zaj​mę się de​mol​ką. Va​lyn stę​żał cały, lecz Ka​den po​ło​żył mu dłoń na ra​mie​niu. Trud​no mu było oce​nić, jak moc​no po​wi​nien pod​kre​ślać swój nowy ty​tuł i au​to​ry​‐ tet. Nie prze​ko​na jed​nak An​nu​ru o swo​im pra​wie do tro​nu, je​śli grup​ka żoł​‐ nie​rzy pod wo​dzą jego wła​sne​go bra​ta bę​dzie trak​to​wać go po​gar​dli​wie. Mimo to był, nie li​cząc Tri​ste, naj​mniej spraw​nym człon​kiem ich ma​łej grup​ki. Fakt ten iry​to​wał go tro​chę, lecz w grun​cie rze​czy nie mia​ło to wiel​‐ kie​go zna​cze​nia. Aby lu​dzie do​strze​gli w nim ce​sa​rza, bę​dzie mu​siał po​stę​‐ po​wać jak ce​sarz. Nie bar​dzo so​bie wy​obra​żał, jak to zro​bić, ale spraw​dza​nie tego te​raz nie było chy​ba naj​lep​szym po​my​słem. — Za​wrzyj​my więc układ – po​wie​dział, zwra​ca​jąc się do Gwen​ny. – Ja będę ci scho​dził z dro​gi, a ty w za​mian opo​wiesz mi co nie​co o two​jej amu​ni​cji. Nor​mal​nie upie​rał​bym się przy ce​sa​rzo​wa​niu, ale chy​ba nie ma tu nic tak waż​ne​go, co wy​ma​ga​ło​by mo​jej uwa​gi. Gwen​na zmru​ży​ła oczy, jak​by po​dej​rze​wa​ła kpi​nę, ale gdy Ka​den przez dłuż​szą chwi​lę wy​trzy​mał jej spoj​rze​nie, prych​nę​ła gło​śno, co na upar​te​go moż​na by uznać za śmiech. — Po​ka​żę ci co nie​co – po​wie​dzia​ła. – Tyle, że​byś nie wy​sa​dził nas w po​‐ wie​trze. Na pew​no nie je​steś w tym dużo gor​szy od bra​ta – do​da​ła, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc Va​ly​na. Ka​den uśmiech​nął się. — Dzię​ki za za​ufa​nie, Gwen​no – stwier​dził Va​lyn. – Coś jesz​cze do za​ra​‐ por​to​wa​nia z dołu? Ja​kieś ru​chy? — Poza tym szczu​rem – bliź​nia​kiem An​nick? – spy​tał La​ith. – Zu​peł​nie nic. Va​lyn roz​luź​nił nie​co ra​mio​na. — W po​rząd​ku. A te​raz wszy​scy do fron​to​wej czę​ści bu​dyn​ku, poza La​‐ ithem. Ty spraw​dzisz wszyst​kie pu​ste po​miesz​cze​nia na tym pię​trze. — Czy nie ma wię​cej szczu​rów? – za​py​tał lot​nik. — Wła​śnie tak – od​parł Va​lyn już tward​szym gło​sem. – Czy nie ma szczu​‐ rów. †

Fron​to​wy po​kój na ostat​nim pię​trze był więk​szy niż resz​ta po​miesz​czeń i kil​ko​ma wy​so​ki​mi okna​mi pa​trzył w noc. Po obu stro​nach znaj​do​wa​ły się sze​ro​kie ko​min​ki, za​tka​ne ka​wał​ka​mi gru​zu, któ​re opa​dły z wnę​trza ko​mi​‐ nów. Ka​mie​nie i tynk za​ście​ła​ły po​sadz​kę. Wiatr i bu​rze ode​rwa​ły na​roż​nik da​chu i Ka​den mógł do​strzec frag​ment skal​ne​go na​wi​su kil​ka kro​ków nad gło​wą. Przez otwór wdzie​ra​ło się do środ​ka chłod​ne, ostre po​wie​trze. Przez chwi​lę stał tak w za​gu​bie​niu, roz​glą​da​jąc się wo​kół i szu​ka​jąc ken​‐ ta. W wy​obraź​ni stwo​rzył so​bie ob​raz cze​goś ma​syw​ne​go i po​tęż​ne​go, z mar​mu​ru, onyk​su lub ka​mie​nia he​lio​tro​pu, co przy​po​mi​na​ło​by na przy​‐ kład Bra​mę Bo​gów w Pa​ła​cu Brza​sku. Mru​żył oczy w wą​tłym świe​tle lam​py. Śro​dek kom​na​ty był pu​sty. — Ta​lal – ode​zwał się Va​lyn, czy​niąc szorst​ki gest. – Środ​ko​we okno. Chcę, żeby ktoś ob​ser​wo​wał ta​ras, za​nim zro​bi się zu​peł​nie ciem​no. Gwen​‐ no, zo​bacz, czy da się pod​mi​no​wać ka​wał tej po​sadz​ki, gdy​by przy​szło nam stąd zni​kać. — Mogę w tej pod​ło​dze wy​ko​pać dziu​rę bu​tem, a ty chcesz, że​bym ją mi​‐ no​wa​ła? – od​par​ła dziew​czy​na, dłu​biąc czub​kiem buta w po​kru​szo​nej po​‐ sadz​ce. – Zda​je mi się, że ktoś w Or​lim Gnieź​dzie na​po​mi​nał nas, że​by​śmy nie sy​pia​li na wła​snych ła​dun​kach. Va​lyn za​ci​snął szczę​ki i spoj​rzał w twarz swo​jej mi​strzy​ni od wy​bu​rzeń. Gdy od​po​wie​dział, jego głos za​brzmiał jed​nak spo​koj​nie: — A ja pa​mię​tam coś na te​mat dwóch dróg uciecz​ki z każ​dej bro​nio​nej po​zy​cji. Za​ry​glo​wa​łaś scho​dy, co po​wstrzy​ma prze​śla​du​ją​cych nas brzy​da​li, i to jest do​bre. Ale to samo blo​ku​je nas w środ​ku, co już ta​kie do​bre nie jest. — Je​że​li oni nie mogą wejść do środ​ka, to po co my mamy stąd wy​cho​‐ dzić? — Gwen​no, po pro​stu to zrób – po​wie​dział Va​lyn, wska​zu​jąc ge​stem po​‐ sadz​kę. – Je​że​li wy​sa​dzisz nas wszyst​kich w po​wie​trze, to bę​dziesz mo​gła mi przy​ło​żyć, za​nim umrę. — Och, tak, świa​tło ce​sar​stwa – od​par​ła, zgi​na​jąc się przed Va​ly​nem w po​kło​nie, a rów​no​cze​śnie wy​cią​ga​jąc z ple​ca​ka ła​dun​ki. – Nie​zwłocz​nie, mój szla​chet​ny do​wód​co. Ka​den za​uwa​żył, że jej sło​wa, choć ostre, po​zba​wio​ne były go​ry​czy i nie były już tak wy​zy​wa​ją​ce. Wszyst​ko przy​po​mi​na​ło bar​dziej spar​ring niż rze​‐ czy​wi​stą wal​kę. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Mo​żesz już prze​stać z tym gów​nem, Gwen​no. Te​raz on jest świa​tłem ce​sar​stwa. – Wska​zał kciu​kiem na Ka​de​na. – My je​ste​śmy tu po to, żeby nie znik​nął. A sko​ro już o tym mowa – cią​gnął, zwra​ca​jąc się do Tana i roz​kła​da​‐ jąc ręce – to gdzie jest bra​ma? Tan po​ka​zał ge​stem ścia​nę. Ka​den zmru​żył oczy, po czym po​stą​pił kil​ka kro​ków bli​żej. Ken​ta było tu, uświa​do​mił so​bie, i się​ga​ło nie​mal do su​fi​tu,

lecz zbu​do​wa​ne zo​sta​ło, je​śli „zbu​do​wa​ne” było wła​ści​wym sło​wem, nie​mal rów​no z po​wierzch​nią znaj​du​ją​cej się za nim ścia​ny. Łuk był za​ska​ku​ją​co cien​ki, miał za​le​d​wie gru​bość dło​ni, a zro​bio​ny był z cze​goś, cze​go Ka​den ni​‐ g​dy do​tąd nie wi​dział, z ja​kiejś rów​nej, gład​kiej sub​stan​cji, któ​ra mo​gła być czymś w ro​dza​ju sta​li lub ka​mie​nia. Wdzięcz​ny łuk zda​wał się bar​dziej na​‐ cią​gnię​ty niż wy​rzeź​bio​ny i ja​kimś dziw​nym spo​so​bem pro​mie​nio​wa​ło zeń świa​tło; oświe​tlo​ny był nie przez la​tar​nię Va​ly​na, a od środ​ka, z ja​kie​goś in​‐ ne​go, nie​wia​do​me​go źró​dła. — Jaki sens ma wbu​do​wy​wa​nie bra​my w ścia​nę? – za​py​tał Va​lyn. — Dru​ga stro​na nie jest ścia​ną – od​parł Tan. – Jest gdzie in​dziej. — To wie​le tłu​ma​czy – uznał Va​lyn i pod​niósł z pod​ło​gi ka​mień. Zwa​żył go w dło​ni, pod​rzu​cił kil​ka​krot​nie, a po​tem pu​ścił ni​sko nad po​sadz​ką w stro​nę ken​ta. Ka​mień po​to​czył się le​ni​wie, ob​ró​cił kil​ka razy, a po​tem do​‐ tarł do łuku… i prze​stał ist​nieć. Ka​de​no​wi nie przy​cho​dzi​ło do gło​wy żad​ne inne okre​śle​nie. Nie było żad​‐ ne​go chlup​nię​cia, pla​śnię​cia, żad​ne​go od​gło​su ani echa, żad​ne​go na​głe​go mi​go​ta​nia. Wie​dział, cze​go ocze​ki​wać, ale ja​kaś część jego umy​słu, coś głęb​‐ sze​go i star​sze​go niż ra​cjo​nal​na myśl, stru​chla​ła na wi​dok twar​de​go, re​al​ne​‐ go frag​men​tu rze​czy​wi​sto​ści, któ​ry na​gle stał się ni​czym. Je​śli na Ka​de​na po​dzia​ła​ło to po​dob​nie, to nie dał nic po so​bie po​znać. — Wy​glą​da na to, że dzia​ła – po​wie​dział. Tan nie zwró​cił na nie​go uwa​gi. Miał la​tar​nię, któ​rą do​stał od któ​re​goś z ket​tra​low​ców. Trzy​mał ją te​raz wy​so​ko i po​wo​li prze​su​wał pal​cem po obrze​żu łuku, jak​by szu​kał pęk​nięć. — Do​kąd on po​le​ciał? – za​py​tał Va​lyn. — Do​ni​kąd – od​parł mnich. — Ja​kie to uży​tecz​ne. — Nie​my Bóg tak to usta​no​wił – wy​ja​śnił Ka​den, krę​cąc gło​wą. – Ka​mień jest te​raz ni​czym. Jest ni​g​dzie. – A wkrót​ce i ja pój​dę za tym ka​mie​niem, po​‐ wie​dział do sie​bie w du​chu, czu​jąc ciar​ki prze​cho​dzą​ce po grzbie​cie. — Co by się sta​ło, gdy​bym tam wsko​czył? — Nic. — Nie brzmi to źle. — To zna​czy, że nie do​ce​niasz pust​ki – rzekł Tan po do​ko​na​niu oglę​dzin i wy​pro​sto​wał się, zwró​co​ny twa​rzą w stro​nę bra​my. – Z tej stro​ny jest czy​‐ sta. — Czy​sta? – spy​tał Ka​den. Mnich od​wró​cił się do nie​go. — Jak każ​da bra​ma, ken​ta też może się za​blo​ko​wać albo za​trzeć. Po​nie​‐ waż ci z nas, któ​rzy prze​zeń prze​cho​dzą, ro​bią to na oślep, ist​nie​je pew​ne nie​bez​pie​czeń​stwo. — Za​sadz​ka – po​wie​dział Va​lyn, po​ta​ku​jąc ski​nie​niem gło​wy. – To ma sens. Je​śli chce się za​sta​wić pu​łap​kę, robi się to w wą​skim przej​ściu.

— Ale któż by za​sta​wiał pu​łap​ki? – za​py​tał Ka​den. – Tyl​ko paru lu​dzi wie, że te bra​my w ogó​le ist​nie​ją. — Paru lu​dzi nie zna​czy nikt – od​parł Tan, od​wra​ca​jąc się zno​wu do bra​‐ my. – Spraw​dzę tam​tą stro​nę. — Czy to bez​piecz​ne? – spy​tał Va​lyn, krę​cąc gło​wą z po​wąt​pie​wa​niem. — Nie. Ale ko​niecz​ne. Je​śli nie wró​cę, za​nim wzej​dzie Gwiaz​da Niedź​‐ wie​dzia, bę​dzie to ozna​cza​ło, że ken​ta jest nie​czyn​ne. Bę​dzie​cie mu​sie​li od​‐ stą​pić od tego pla​nu. Ka​den kiw​nął gło​wą z wa​ha​niem. Chciał jesz​cze py​tać o bra​my, o pu​łap​‐ ki, o dziw​ne mia​sto, w któ​rym się zna​leź​li, mia​sto, któ​re​go nie było na ma​‐ pach, lecz oczy Tana sta​ły się już pu​ste i za​nim Ka​den zdą​żył o co​kol​wiek za​‐ py​tać, mnich wkro​czył w ken​ta. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca od chwi​li, gdy znik​nął, nikt się nie ode​zwał. Wiatr dął przez dziu​ry w da​chu i pod​ry​wał kurz i brud z nie​rów​nej po​sadz​ki. Ka​den pa​trzył na bra​mę, sta​ra​jąc się wy​rów​nać rytm ser​ca i spo​wol​nić jego bi​cie. W koń​cu Pyr​re unio​sła brwi. — To było bar​dzo in​te​re​su​ją​ce. – Czasz​ko​wier​czy​ni krą​ży​ła po po​ko​ju, za​glą​da​ła do ko​mi​nów, oglą​da​ła mury, prze​cią​ga​ła pal​ca​mi po ra​mach okien. Na ko​niec przyj​rza​ła się bra​mie. – Nie są​dzę, żeby mój bóg to za​ak​cep​‐ to​wał. — Dla​cze​go nie? – spy​tał Ka​den. – Śmierć to śmierć. Pyr​re się uśmiech​nę​ła. — To jed​nak róż​ni​ca, kto za​bi​ja. Va​lyn nie zwra​cał uwa​gi na tę roz​mo​wę. Za​miast tego za​czął ge​sty​ku​lo​‐ wać przed bra​mą. — Mamy paru nie​złych su​kin​sy​nów na Wy​spach, ale ten gość… – Po​krę​‐ cił gło​wą i od​wró​cił się do Ka​de​na. – Mu​szę to po​wie​dzieć raz jesz​cze: la​ta​nie na pta​kach z pew​no​ścią wią​że się z ry​zy​kiem, ale wy​da​je się dzie​sięć razy mniej nie​bez​piecz​ne niż ta spra​wa. — Do tego wła​śnie mnie szko​lo​no – po​wie​dział Ka​den, sta​ra​jąc się nadać swe​mu gło​so​wi ton pew​no​ści. Gdy​by nie zdo​łał sko​rzy​stać z bra​my, wów​‐ czas wszyst​kie lata, któ​re spę​dził wśród Shi​nów, by​ły​by zmar​no​wa​ne. Jego oj​ciec ko​rzy​stał z bram, wszy​scy ce​sa​rze z rodu Mal​ke​enia​nów ko​rzy​sta​li z bram. Gdy​by on te​raz za​wiódł, zna​czy​ło​by to, że zo​stał być może skro​jo​ny z in​nej ma​te​rii. – Mam też kil​ka in​nych umie​jęt​no​ści – do​dał – i nie mogę so​‐ bie po​zwo​lić na ich zmar​no​wa​nie. Czo​ło Va​ly​na za​chmu​rzy​ło się, lecz po chwi​li skło​nił gło​wę, po czym ob​‐ ró​cił się ku Ta​la​lo​wi. — Co się dzie​je na ta​ra​sie? — Noc – od​parł krwio​pij​ca. – Wiatr. Va​lyn pod​szedł do okna, wyj​rzał na ze​wnątrz, a po​tem od​wró​cił się i omiótł po​kój spoj​rze​niem.

— W po​rząd​ku, nie zo​sta​nie​my tu dłu​go. Jed​ną noc dla od​po​czyn​ku. Mni​si ru​szą rano. My za​raz po nich i mam na​dzie​ję, że bę​dzie to jesz​cze przed świ​tem. Póki co, zrób​my, co się da, żeby się tu za​bez​pie​czyć. Snaj​per​ka po​pa​trzy​ła scep​tycz​nie na zie​ją​ce otwo​ry okien​ne i na dziu​rę w da​chu. — To nie​moż​li​we – stwier​dzi​ła. — Mnie też się nie po​do​ba – od​parł Va​lyn. – Ale to naj​lep​sze miej​sce obron​ne, ja​kim dys​po​nu​je​my, a mu​si​my od​po​cząć, i to wszy​scy. Chcę skrzy​‐ żo​wa​nych li​nek w każ​dym oknie, a po​nad​to po​zio​mej liny u stóp bu​dyn​ku na ze​wnątrz… — To już ty, An​nick – stwier​dzi​ła Gwen​na. – Ja nie będę się wdra​py​wać po ścia​nach tej ru​de​ry. — Czy taka lin​ka nas za​bez​pie​czy? – za​py​tał Ka​den. — Nie bar​dzo – od​po​wie​dział Va​lyn. – Nie na​praw​dę. Ale je​śli ktoś wspi​‐ na​ją​cy się po​trą​ci dzwon​ki, bę​dzie​my wie​dzie​li, że tam jest, a lin​ka w oknie go spo​wol​ni. Ka​den pod​szedł do okna i wy​chy​lił się na ze​wnątrz. Nie​wie​le wi​dział w ciem​no​ściach, ale mury sie​ro​ciń​ca pię​ły się na wy​so​kość do​brych czter​‐ dzie​stu stóp nad po​ziom sze​ro​kie​go skal​ne​go ta​ra​su. Kru​szy​ły się i po​mię​‐ dzy ka​mie​nia​mi wi​dać było szpa​ry, ale i tak nie wy​glą​da​ło to jak coś, po czym czło​wiek mógł​by się ła​two wspiąć. An​nick pa​trzy​ła na Va​ly​na przez kil​ka ude​rzeń ser​ca, a po​tem ski​nę​ła gło​‐ wą i wy​su​nę​ła się przez okno. Je​śli nie było jej wy​god​nie wi​sieć na czub​kach pal​ców, wpie​ra​jąc sto​py w szcze​li​ny muru, nie po​ka​za​ła tego po so​bie. W isto​cie po​ru​sza​ła się po mu​rze zwin​nie i szyb​ko, za​trzy​mu​jąc się od cza​su do cza​su i od​ry​wa​jąc jed​ną rękę, by za​wią​zać lin​ki w oknach, po czym wspi​‐ na​ła się da​lej. Było to pro​ste roz​wią​za​nie, nie​mal śmiesz​ne, lecz gdy skoń​czy​‐ ła, Ka​den mógł zo​ba​czyć, jaką prze​szko​dą, a przy​naj​mniej ostrze​że​niem, może być dla wspi​na​cza taka cien​ka lin​ka. — Ści​ga​ją nas inni ket​tra​low​cy – za​uwa​ży​ła An​nick, otrze​pu​jąc dło​nie i bio​rąc swój łuk sto​ją​cy pod ścia​ną. – Będą się spo​dzie​wać li​nek. Va​lyn po​twier​dził ski​nie​niem gło​wy. — Będą spo​dzie​wa​li się wszyst​kie​go, co zro​bi​my. Ale nie ma po​wo​du, żeby uła​twiać im spra​wę. — Naj​moc​niej​szy frag​ment po​sadz​ki jest tam. – Gwen​na wska​za​ła ge​‐ stem, nie od​ry​wa​jąc się od pra​cy nad ła​dun​ka​mi. – Gdy​byś chciał gdzieś przy​cup​nąć bez​piecz​nie, to naj​le​piej tam. An​nick po​de​szła do miej​sca wska​za​ne​go przez mi​strzy​nię od de​mol​ki i czub​kiem buta za​czę​ła grze​bać w gru​zie. — Coś in​te​re​su​ją​ce​go? – za​py​tał Va​lyn. — Tyl​ko wię​cej ko​ści – od​par​ła. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Masz ja​kiś po​mysł, co za​bi​ło tych nie​bo​ra​ków?

Snaj​per​ka przy​klę​kła i prze​cią​gnę​ła pal​cem po uszko​dzo​nych po​wierzch​‐ niach kil​ku ko​ści. — Zo​sta​li za​dźga​ni – od​par​ła po kil​ku chwi​lach. – W każ​dym przy​pad​ku ostrze tra​fi​ło mię​dzy trze​cie a czwar​te że​bro i przy​pusz​czal​nie prze​bi​ło ser​‐ ce. Rów​nie do​brze mo​gła mó​wić o strzy​że​niu owiec. Jej bla​do​nie​bie​skie oczy po​ły​ski​wa​ły lo​do​wa​to w mdłym świe​tle lam​py. Ka​den ob​ser​wo​wał, w jaki spo​sób wy​ko​nu​je swo​ją pra​cę, sta​rał się zro​zu​mieć jej szorst​kie ge​sty i wnik​nąć w umysł, przy​glą​da​jąc się szyb​kim ru​chom jej oczu, na​pię​tym ścię​gnom prze​gu​bów i prze​chy​le​niom gło​wy, gdy przy​glą​da​ła się ko​lej​nym szkie​le​tom. O czym my​śla​ła, oglą​da​jąc te sta​re kru​che ko​ści? Co czu​ła? Mni​si na​uczy​li Ka​de​na ob​ser​wa​cji. Mógł z za​mknię​ty​mi oczy​ma na​ma​lo​‐ wać każ​de​go człon​ka Skrzy​dła swe​go bra​ta, ale zro​zu​mie​nie było zu​peł​nie inną spra​wą. Po tylu la​tach spę​dzo​nych po​śród gór​skich skał i wśród lu​dzi, któ​rzy rów​nie do​brze mo​gli być wy​ku​ci z ka​mie​nia, nie bar​dzo wie​dział, jak prze​kła​dać sło​wa i czy​ny na emo​cje; nie miał też zbyt wiel​kie​go po​ję​cia, czy jego wła​sne uczu​cia współ​gra​ją z uczu​cia​mi in​nych lu​dzi. Wciąż od​czu​wał strach, na​dzie​ję i roz​pacz, lecz na​głe przy​by​cie aedo​liań​‐ czy​ków i ket​tra​low​ców, czy​li lu​dzi, któ​rzy nie byli Shi​na​mi, uświa​do​mi​ło mu, jak da​le​ko za​szedł tą mni​sią ścież​ką i jak bar​dzo w cza​sie tych dłu​gich lat spę​dzo​nych w gó​rach oszli​fo​wał wła​sne emo​cje. Był te​raz ce​sa​rzem, a ra​‐ czej miał być, je​śli prze​ży​je, przy​wód​cą mi​lio​nów lu​dzi po​wo​do​wa​nych uczu​cia​mi, któ​rych on sam już nie ro​zu​miał. — A co z tymi na dole? – za​py​tał Va​lyn, wska​zu​jąc kciu​kiem w tył, nad swo​im ra​mie​niem. — To samo – od​par​ła An​nick. – Więk​szość ko​ści spróch​nia​ła, ale i tak wy​raź​nie wi​dać, co się sta​ło. Szyb​ka ro​bo​ta, sku​tecz​na. Żad​nych śla​dów cięć na rę​kach i no​gach, żad​nych dwu​krot​nych cio​sów. Każ​de ude​rze​nie to za​bi​‐ cie. Kto​kol​wiek to zro​bił, był w tym do​bry. Pod​nio​sła się na nogi i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi, jak​by to stwier​dze​nie za​ła​‐ twia​ło spra​wę. Kil​ka kro​ków da​lej sta​ła Tri​ste, osłu​pia​ła, z roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi. Zmę​czo​na nie od​zy​wa​ła się od chwi​li, gdy prze​czy​ta​ła na​pis nad drzwia​mi, i mil​cza​ła, wlo​kąc się po scho​dach i dłu​gim ko​ry​ta​rzem za resz​tą gru​py. Sło​‐ wa An​nick wy​rwa​ły ją jed​nak z za​my​śle​nia. — Do​bry? – za​py​ta​ła ochry​płym gło​sem. – Do​bry? Co to zna​czy do​bry? – Roz​ło​ży​ła bez​rad​nie ręce, wska​zu​jąc roz​rzu​co​ne wo​kół małe czasz​ki i drzwi pro​wa​dzą​ce do ko​ry​ta​rza, któ​rym przy​szli. – Kto chciał​by mor​do​wać dzie​ci? — Ktoś skru​pu​lat​ny – za​uwa​ży​ła Pyr​re. Za​bój​czy​ni sta​ła opar​ta o jed​no z okien​nych oście​ży, z za​ło​żo​ny​mi rę​ka​mi, po​stu​ku​jąc le​ni​wie bu​tem, jak​by cze​ka​ła, aż skoń​czą swo​je dy​wa​ga​cje. — Skru​pu​lat​ny? – po​wtó​rzy​ła Tri​ste z prze​ra​że​niem. – Ktoś prze​mie​rza sie​ro​ci​niec, za​bi​ja​jąc śpią​ce dzie​ci, a wy na​zy​wa​cie go do​brym? Skru​pu​lat​‐

nym? An​nick zi​gno​ro​wa​ła ten wy​buch, lecz Va​lyn po​ło​żył Tri​ste dłoń na ra​‐ mie​niu. — An​nick wy​gło​si​ła tyl​ko pro​fe​sjo​nal​ną oce​nę – po​wie​dział. – Nie mia​ła na my​śli, że to było do​bre… — Och, pro​fe​sjo​nal​na oce​na – rzu​ci​ła Tri​ste, strzą​sa​jąc dłoń Va​ly​na. Drża​ła, a jej szczu​płe dło​nie za​ci​ska​ły się i roz​wie​ra​ły bez​wied​nie. – Za​mor​‐ do​wa​no te wszyst​kie dzie​ci, a to​bie się za​chcie​wa pro​fe​sjo​nal​nej oce​ny. — Tak po​stę​pu​je​my – wy​ja​śniał Va​lyn. Jego głos był spo​koj​ny, ale pod po​wierzch​nią za​brzmia​ło coś nie​opa​no​wa​ne​go i dzi​kie​go, co z tru​dem trzy​‐ ma​ne było w ry​zach. Jego tę​czów​ki po​chła​nia​ły świa​tło. – Dzię​ki temu po​zo​‐ sta​je​my przy ży​ciu. — A prze​cież mo​gli​by​śmy wy​śpie​wy​wać pie​śni ża​łob​ne – ode​zwa​ła się Pyr​re. Za​bój​czy​ni mia​ła zu​peł​nie spo​koj​ną twarz, ale jej oczy zdra​dza​ły roz​‐ ba​wie​nie. – Chcia​ła​byś za​śpie​wać ele​gię, Tri​ste? A może wszy​scy weź​mie​my się za ręce i po​pła​cze​my? Tri​ste wbi​ła oczy w Pyr​re i ku za​sko​cze​niu Ka​de​na przez dłuż​szą chwi​lę nie od​wró​ci​ła wzro​ku. — Je​ste​ście obrzy​dli​wi – po​wie​dzia​ła w koń​cu, mie​rząc spoj​rze​niem An​‐ nick, Va​ly​na i całą resz​tę. – Czasz​ko​wier​cy, ket​tra​low​cy, aedo​liań​czy​cy, wszy​scy je​ste​ście obrzy​dli​wi. Je​ste​ście mor​der​ca​mi. — No ja​sne, w koń​cu nie wszy​scy mogą być kur​wa​mi – od​cię​ła się Gwen​‐ na, pod​no​sząc wzrok znad ła​dun​ków. Na​gle, po​mi​mo otwar​tych okien i dziu​ra​we​go da​chu, po​miesz​cze​nie wy​‐ da​ło się za małe, zbyt cia​sne, peł​ne śle​pych, go​rącz​ko​wych emo​cji i pod​nie​‐ sio​nych gło​sów. Ka​den usi​ło​wał ob​ser​wo​wać wszyst​ko obo​jęt​nie, nie po​‐ zwa​la​jąc się temu przy​tło​czyć. Czy to tak żyją lu​dzie? Tak mó​wią? Jak mogą ja​sno uj​rzeć co​kol​wiek po​środ​ku tej roz​sza​la​łej bu​rzy? Tri​ste otwo​rzy​ła usta, ale nie wy​po​wie​dzia​ła żad​ne​go sło​wa. Po chwi​li mil​cze​nia omi​nę​ła An​nick i ru​szy​ła ko​ry​ta​rzem w stro​nę, z któ​rej przy​szli. — Uwa​ga na scho​dy – ra​do​śnie krzyk​nę​ła za nią Pyr​re. † Tri​ste wró​ci​ła prę​dzej, niż Ka​den się spo​dzie​wał. Po łzach nie było już śla​du. Jed​ną ręką pod​par​ła się pod bok, a w dru​giej trzy​ma​ła miecz. Ka​den pa​mię​tał z dzie​ciń​stwa roz​ma​ite im​po​nu​ją​ce oka​zy bro​ni: wy​sa​dza​ne dro​gi​mi ka​‐ mie​nia​mi ce​re​mo​nial​ne mie​cze; dłu​gie, obo​siecz​ne mie​cze aedo​liań​czy​ków; groź​ne sza​ble gwar​dii pa​ła​co​wej, ale ni​g​dy nie wi​dział cze​goś po​dob​ne​go. Ten miecz zro​bio​ny był ze sta​li tak czy​stej, że mo​gła​by wca​le nie być sta​lą, lecz skraw​kiem zi​mo​we​go nie​ba, wy​ku​tym w do​sko​na​ły, lek​ki łuk, a po​tem wy​po​le​ro​wa​nym na dys​kret​ny po​łysk. Był do​sko​na​ły. — Co to? – za​py​tał Va​lyn, od​wra​ca​jąc się ple​ca​mi do ciem​no​ści

za oknem, gdy zbyt duże buty Tri​ste za​chrzę​ści​ły na po​sadz​ce. – Co to ta​kie​‐ go? — Na słod​kie​go Sha​ela, Va​ly​nie – po​wie​dział La​ith, któ​ry wraz z Ta​la​lem wró​cił wła​śnie do głów​ne​go po​miesz​cze​nia po spraw​dze​niu ca​łe​go pię​tra. – My​ślę, że je​steś do​brym do​wód​cą Skrzy​dła i w ogó​le, ale mar​twi mnie, że nie roz​po​zna​jesz mie​cza. Va​lyn nie zwró​cił uwa​gi na sło​wa La​itha. — Gdzie to zna​la​złaś? – do​dał, pod​cho​dząc do Tri​ste. Dziew​czy​na mach​nę​ła ręką w stro​nę ko​ry​ta​rza. — W jed​nym z po​ko​jów. Był przy​sy​pa​ny gru​zem, ale za​uwa​ży​łam po​‐ łysk. Wy​glą​da na nowy. To któ​ryś z wa​szych mie​czy? Va​lyn po​krę​cił po​nu​ro gło​wą. — Czy​li nie je​ste​śmy je​dy​ny​mi, któ​rzy błą​ka​ją się po tym za​du​piu – stwier​dził La​ith. Ka​den za​uwa​żył, że choć lot​nik wy​po​wie​dział to lek​kim to​nem, to jed​nak od​su​nął się z otwar​te​go przej​ścia wio​dą​ce​go na ko​ry​tarz, a jego oczy omio​‐ tły cza​ją​ce się w ką​tach cie​nie. Va​lyn wy​su​nął rękę i od​gro​dził Ka​de​na od mie​cza, jak​by ta broń mo​gła sama za​bi​jać i ka​le​czyć. — An​nick, z po​wro​tem do okna. Gwen​na i Ta​lal, kie​dy już skoń​czy​cie tu​‐ taj, jesz​cze raz obej​rzyj​cie to pię​tro – po​le​cił. — Wła​śnie to zro​bi​li​śmy – za​uwa​ży​ła mi​strzy​ni od wy​bu​rzeń. — Przej​rzyj​cie jesz​cze raz – rzekł Va​lyn. – I zwróć​cie uwa​gę na po​dwój​ne wią​za​nia i ła​dun​ki. — A co z ludź​mi cho​wa​ją​cy​mi się po ką​tach? – za​py​tał La​ith. — Tak – od​parł po​sęp​nie Va​lyn. – Ich też szu​kaj​cie. Ka​den nic z tego nie zro​zu​miał, lecz po chwi​li znów sku​pił się na mie​czu. — Czy kształt tego ostrza wy​da​je się wam zna​jo​my? – za​py​tał. Mógł to być ja​kiś klucz do po​cho​dze​nia mie​cza, ale on sam zbyt sła​bo znał się na bro​ni, by to oce​nić. — Wi​dy​wa​łem po​dob​ne klin​gi – od​po​wie​dział Va​lyn, marsz​cząc brwi. – Man​ja​ry​ci uży​wa​li cza​sem jed​no​siecz​nych mie​czy. — To nie jest man​ja​ryc​ki miecz – stwier​dzi​ła Pyr​re. Nie po​ru​szy​ła się i spo​waż​nia​ła. — Może to coś z Men​kid​doc? – za​su​ge​ro​wał Ta​lal. – Prak​tycz​nie nic nie wie​my o ca​łym tym kon​ty​nen​cie. — Je​ste​śmy w Gó​rach Ko​ścia​nych – za​uwa​żył Va​lyn. – Men​kid​doc leży ty​sią​ce mil na po​łu​dnie. — To nie jest z Men​kid​doc – do​da​ła Pyr​re. — An​the​ra jest bli​sko – rzu​cił Ka​den. — An​the​ryj​czy​cy lu​bią obo​siecz​ne mie​cze – od​po​wie​dział Va​lyn, krę​cąc gło​wą – i pał​ki, z nie​zna​nych ni​ko​mu po​wo​dów. — To nie po​cho​dzi z An​the​ry. – Głos, któ​ry prze​mó​wił, nie na​le​żał

do Pyr​re. Ka​den od​wró​cił się i uj​rzał Tana sto​ją​ce​go przy ken​ta. Wy​glą​dał w swo​jej sza​cie jak cień na tle mrocz​niej​sze​go cie​nia. W jego pra​wym ręku błysz​czał na​czal. Po​mi​mo swe​go wzro​stu mnich po​ru​szał się bez​sze​lest​nie i nikt nie za​uwa​żył, kie​dy wró​cił do po​miesz​cze​nia. — To wy​rób Cse​strii​mów. W po​ko​ju za​pa​dło dłu​gie, cięż​kie mil​cze​nie. — Do​my​ślam się, że nie umar​łeś po tam​tej stro​nie bra​my – za​uwa​ży​ła na ko​niec Gwen​na. — Nie – od​parł Tan. – Nie umar​łem. — Po​wiesz nam, co od​kry​łeś? — Nie. Nie po​wiem. Gdzie zna​leź​li​ście ten miecz? Va​lyn wska​zał ge​stem w głąb ko​ry​ta​rza, pod​czas gdy Ka​den pró​bo​wał po​zbie​rać my​śli. Tan po​wie​dział wcze​śniej, że pi​smo nad drzwia​mi było pi​smem ludz​kim, choć sta​ro​żyt​nym. To był bu​dy​nek dla lu​dzi i było to ludz​kie mia​sto, lecz ken​ta stwo​rzy​li Cse​strii​mo​wie, a jed​ną z bram zro​bi​li tu​taj, w środ​ku mia​sta peł​ne​go ko​ści. Miecz wy​glą​dał na nowy, ale tak samo wy​glą​dał na​czal Tana. Ta broń mo​gła mieć ty​sią​ce lat i być jed​ną z tych sztuk bro​ni, któ​rych uży​to, gdy… — Za​bi​li ich Cse​strii​mo​wie – po​wie​dział po​wo​li Ka​den. – Otwo​rzy​li bra​‐ mę tu​taj, w sa​mym środ​ku mia​sta, omi​ja​jąc jego mury i obro​nę. – My​śli Ka​‐ de​na po​pły​nę​ły te​raz do wy​zu​tych z emo​cji umy​słów na​past​ni​ków. Dzię​ki be​sh​ra’an wszyst​ko było ta​kie pro​ste i ra​cjo​nal​ne. – Prze​do​sta​li się tu​taj, przy​pusz​czal​nie w nocy, i naj​pierw za​bi​li dzie​ci, bo te były naj​lep​szą bro​nią ludz​ko​ści prze​ciw​ko nim. Za​czę​li tu​taj, na gó​rze… – Wspo​mnie​nie ma​łych szkie​le​tów na scho​dach wy​peł​ni​ło mu umysł. – A przy​naj​mniej nie​któ​rzy z nich – po​pra​wił się. – Cse​strii​mo​wie za​sta​wi​li naj​pierw pu​łap​kę, a po​tem po​gna​li dzie​ci w dół po scho​dach, za​bi​ja​jąc je pod​czas uciecz​ki, za​kłu​wa​jąc na stop​niach i w ko​ry​ta​rzach. Po​tem za​wró​ci​li, żeby po​za​bi​jać te, któ​re ukry​ły się za drzwia​mi i pod łóż​ka​mi. – Tu Ka​den prze​niósł się z umy​słów my​śli​wych do umy​słów ofiar. – Więk​szość dzie​ci była zbyt prze​ra​żo​na, by co​kol​wiek zro​bić, lecz na​wet te, któ​rym uda​ło się wy​mknąć… – Uczy​nił bez​rad​ny gest. – Do​kąd mo​gły po​biec? Je​ste​śmy w po​ło​wie wy​so​ko​ści kli​fu. – Spoj​rzał przez okno, jesz​cze raz prze​ży​wa​jąc krzy​ki i ob​raz rze​zi. – Nie​któ​re sko​czy​ły. Było to bez​na​dziej​ne, ale sko​czy​ły mimo wszyst​ko. Drżąc od prze​ży​cia tam​te​go stra​chu, stra​chu dzie​ci nie​ży​ją​cych już od ty​‐ się​cy lat, wy​szedł z be​sh​ra’an i uj​rzał wpa​trzo​ne w sie​bie sześć par oczu. — Co to za miej​sce? – za​py​tał w koń​cu Ta​lal, roz​glą​da​jąc się wo​kół. — Po​wie​dzia​łem wam już – od​rzekł Tan. – To As​sa​re. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Dla​cze​go o nim nie sły​sze​li​śmy? — Rze​ki zdą​ży​ły zmie​nić bieg, od​kąd wy​mar​li tu lu​dzie.

— Dla​cze​go za​ło​żo​no je tu​taj? – za​py​tał Ka​den. Spró​bo​wał przy​po​mnieć so​bie strzęp​ki opo​wie​ści o za​kła​da​niu i roz​wo​ju miast, za​sły​sza​ne jesz​cze w dzie​ciń​stwie w Pa​ła​cu Brza​sku. – Nie ma tu por​tu. Nie ma dróg. — To mi​ja​ło się z ce​lem – rzekł Tan. Usiadł ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi obok le​żą​ce​go mie​cza. Przy​pa​try​wał mu się przez kil​ka ude​rzeń ser​ca, lecz nie uczy​nił żad​ne​go ru​chu, by po nie​go się​gnąć. Ka​den cze​kał, my​śląc, że po​wie coś jesz​cze, lecz Tan po chwi​li za​‐ mknął oczy. La​ith po​pa​trzył na nie​go, po​tem na Ka​de​na, po czym roz​ło​żył ręce. — To ma być ko​niec tej hi​sto​rii? Cse​strii​mo​wie przy​szli, za​bi​li wszyst​‐ kich, zgu​bi​li miecz… czas na bło​gi od​po​czy​nek? Je​śli na​wet to szy​der​stwo ubo​dło Tana, nie dał tego po so​bie po​znać. Jego oczy po​zo​sta​ły za​mknię​te. Pierś uno​si​ła się i opa​da​ła mia​ro​wo, po​ru​sza​na rów​nym od​de​chem. Ku zdu​mie​niu Ka​de​na to Tri​ste prze​rwa​ła mil​cze​nie. — As​sa​re – po​wie​dzia​ła, na​da​jąc temu sło​wu nie​co inny ak​cent niż Tan. Ona rów​nież przy​sia​dła na pod​ło​dze obok mie​cza. Oczy mia​ła sze​ro​ko otwar​te, jak​by wpa​try​wa​ła się w wi​zję, któ​rej żad​ne z nich nie mo​gło zo​ba​‐ czyć. – Schro​nie​nie. — Jesz​cze je​den owoc tre​nin​gu le​iny? – za​py​ta​ła Pyr​re. Tri​ste nie od​po​wie​dzia​ła i na​wet na nią nie spoj​rza​ła. — As​sa​re – po​wtó​rzy​ła. A po​tem: – Ni ko​kho​me​lu​nen, tan​dria. Na svia​ta, la​ema. Na kie​na-ek​ko​do​mi​drion, aksh. Oczy Tana otwo​rzy​ły się po​wo​li. Jego cia​ło nie drgnę​ło, ale za​szła w nim ja​kaś zmia​na, był ja​kiś… Ka​den szu​kał wła​ści​we​go sło​wa: czuj​ny. Go​to​wy. Tri​ste wciąż przy​glą​da​ła się mie​czo​wi. Jej pięk​ne oczy były sze​ro​ko otwar​te i nie​obec​ne. Chy​ba na​wet nie zda​ła so​bie spra​wy, że prze​mó​wi​ła. — Gdzie to usły​sza​łaś? – za​py​tał Tan. Tri​ste drgnę​ła, a po​tem zwró​ci​ła się do mni​cha: — Ja nie… za​pew​ne w świą​ty​ni, jako część mo​ich stu​diów. — Co to zna​czy? – spy​tał Ka​den. Coś w tym zda​niu za​nie​po​ko​iło Tana, a on nie wi​dział jesz​cze mni​cha za​nie​po​ko​jo​ne​go. — Nie – rzekł Tan, igno​ru​jąc py​ta​nie Ka​de​na. – Nie na​uczy​łaś się tego w świą​ty​ni. A w każ​dym ra​zie w żad​nej świą​ty​ni, któ​ra do​trwa​ła do dzi​siaj. — Prze​cież tam, na dole, już mó​wi​ła tym ję​zy​kiem – za​uwa​żył Va​lyn. — Czy​ta​ła na​pi​sa​ne tam sło​wa – po​pra​wił go Tan, pod​no​sząc się sprę​ży​‐ ście na nogi. – Było to mało praw​do​po​dob​ne, lecz moż​li​we. Wie​lu ba​da​czy czy​ta tek​sty Cse​strii​mów. — Więc w czym pro​blem? – na​ci​skał Va​lyn. — Ona ich nie prze​czy​ta​ła. Wy​mó​wi​ła je z pa​mię​ci. La​ith wzru​szył ra​mio​na​mi. — Dziel​na dziew​czy​na. Uro​da, że szczę​ka opa​da, a i móż​dżek ni​cze​go so​‐ bie.

— Gdzie po​zna​łaś to zda​nie? – po​wtó​rzył Tan. Tri​ste po​trzą​snę​ła gło​wą. — Za​pew​ne w książ​ce. — Nie ma tego w książ​kach. — Bar​dzo to wszyst​ko dra​ma​tycz​ne – rzu​ci​ła Pyr​re ze swe​go sta​no​wi​ska przy oknie – ale by​ła​bym chy​ba bar​dziej za​in​te​re​so​wa​na, gdy​bym wie​dzia​‐ ła, co te ta​jem​ni​cze sło​wa zna​czą. Tri​ste za​gry​zła war​gi. — W ro​sną​cej… – za​czę​ła nie​pew​nie. – W na​pły​wa​ją​cej czar​nej… – Skrzy​‐ wi​ła się, co​raz bar​dziej znie​chę​co​na, a po​tem za​czę​ła od nowa, tym ra​zem wy​po​wia​da​jąc sło​wa z po​sęp​ną me​lo​dy​ką mo​dli​twy lub in​wo​ka​cji: – Świa​‐ tło w na​ra​sta​ją​cych ciem​no​ściach. Dach dla znu​żo​nych. Ko​wa​dło dla mie​cza ze​msty.

7

S

zczę​ście piel​grzy​mów Ada​re od​czu​wa​ła bar​dziej jak wy​rok śmier​ci niż uro​czy​ste świę​to​wa​nie. Le​hav do​pro​wa​dził ją przy​naj​mniej do Świą​ty​ni Świa​tła, zga​dza​jąc się tyl​ko na krót​kie po​sto​je przy stra​ga​nach wzdłuż alei Bo​gów, gdzie ku​pi​ła mały ple​cak, zmia​nę odzie​ży, tro​chę su​szo​nych owo​ców i so​lo​ne​go mię​sa, no i oczy​wi​ście zło​ci​stą sza​tę piel​grzy​mów In​tar​ry. Wszyst​ko to na​le​ża​ło do jej pla​nu, spo​dzie​wa​ła się jed​nak, że bę​dzie mia​ła wię​cej swo​bo​dy w wy​‐ bo​rze kro​ju i wzo​ru, że Le​hav nie bę​dzie tak bar​dzo pa​trzył jej na ręce i po​‐ zwo​li na dłuż​sze wy​bie​ra​nie, za​trzy​my​wa​nie się i za​sta​no​wie​nie przed do​‐ ko​na​niem za​ku​pu. Za​miast tego czu​ła się tak, jak​by raz jesz​cze wpa​dła do Po​chyl​ni i zo​sta​ła unie​sio​na siłą, nad któ​rą nie mia​ła żad​nej wła​dzy i któ​‐ ra, gdy​by się z czymś zdra​dzi​ła, mo​gła ją za​bić. Nie zna​czy to, że Le​hav był nie​okrze​sa​ny czy pro​stac​ki. Po wy​gło​sze​niu pierw​szej groź​by za​do​wa​lał się zdaw​ko​wy​mi roz​mo​wa​mi w trak​cie ich dłu​‐ giej mar​szru​ty błot​ni​stym szla​kiem do Świą​ty​ni Świa​tła, za​da​jąc licz​ne py​‐ ta​nia, na któ​re Ada​re była do​brze przy​go​to​wa​na. Udzie​la​ła od​po​wie​dzi, któ​‐ re prze​ćwi​czy​ła już set​ki razy. Na imię mia​ła Do​rel​lin. Była cór​ką za​moż​ne​‐ go kup​ca. Opa​ska? To sku​tek rzecz​nej śle​po​ty, na któ​rą za​pa​dła rok wcze​‐ śniej. Ow​szem, mo​gła wi​dzieć, ale z każ​dym mie​sią​cem jej wzrok się po​gar​‐ szał. Z po​cząt​ku do​ku​cza​ło jej tyl​ko słoń​ce, ale ostat​nio musi osła​niać oczy na​wet przed świa​tłem ogni​ska czy świe​cy. Nie, jej ro​dzi​ce nie wie​dzą, gdzie się znaj​du​je. Uwa​ża​li, że jest sza​lo​na, lecz Do​rel​lin moc​no wie​rzy w bo​gi​nię i jest prze​ko​na​na, że je​śli od​bę​dzie piel​grzym​kę do Olo​nu, do naj​święt​sze​go przy​byt​ku In​tar​ry, wów​czas Pani Świa​tła przy​wró​ci jej wzrok. Nie, nie zda​‐ wa​ła so​bie w peł​ni spra​wy z trud​no​ści tej po​dró​ży. Nie pla​no​wa​ła nic poza uda​niem się do Olo​nu i nie wie, czy wró​ci do An​nu​ru. Jej my​śli nie wy​bie​ga​‐ ły poza ten wiel​ki akt po​boż​no​ści. Żoł​nierz tyl​ko ki​wał gło​wą, sły​sząc te od​po​wie​dzi, lecz ona za​uwa​ży​ła, że zer​kał na nią pa​ro​krot​nie, jak​by oce​niał i wa​żył jej sło​wa. Nie była pew​na, czy chcia​ła​by do​kład​niej wi​dzieć wy​raz jego twa​rzy przez opa​skę. W każ​‐ dym ra​zie do​zna​ła ulgi, gdy do​tar​li w koń​cu na ogrom​ny plac przed Świą​ty​‐ nią Świa​tła.

Sama świą​ty​nia była jed​nym z cu​dów ce​sar​stwa. Była to wiel​ka świe​tli​‐ sta bu​dow​la, w któ​rej wię​cej było szkła niż ka​mie​nia, osa​dzo​na jak cen​na per​ła przy alei Bo​gów. Jej szy​by od​bi​ja​ły blask po​ran​ne​go świa​tła. Ale​ja Bo​‐ gów cią​gnę​ła się na wschód i na za​chód, tak sze​ro​ka, że pięć​dzie​się​ciu jeźdź​‐ ców mo​gło je​chać nią bok w bok, nie za​wa​dza​jąc o znaj​du​ją​ce się po jej pół​‐ noc​nej i po​łu​dnio​wej stro​nie skle​py i stra​ga​ny. Prze​ci​na​ła mia​sto li​nią pro​‐ stą jak cię​cie mie​cza. A jed​nak za​rów​no świą​ty​nia, jak i ale​ja Bo​gów wy​da​‐ wa​ły się nie​wie​le zna​czą​ce w ze​sta​wie​niu z Włócz​nią In​tar​ry. Na​wet gdy pa​‐ trzy​ło się z od​le​gło​ści mili, pię​ła się nad gło​wą jej strasz​li​wa, nie​bo​tycz​na igli​ca. Ka​pła​ni In​tar​ry usi​ło​wa​li wznieść swo​ją świą​ty​nię poza za​się​giem jej cie​nia, lecz w An​nu​rze nic nie mo​gło wyjść z cie​nia Włócz​ni. Ada​re przy​ła​‐ pa​ła się na tym, że znów pa​trzy na nią, mie​rząc wzro​kiem jej ska​lę. Z pa​ła​cu trud​no było oce​nić wy​so​kość Włócz​ni, ale te​raz, sto​jąc po​środ​ku alei Bo​gów i pa​trząc w górę, po​czu​ła za​wrót gło​wy, jak​by za chwi​lę mia​ła stra​cić grunt pod sto​pa​mi, ode​rwać się od zie​mi i po​le​cieć hen, w górę, pro​sto w otwar​te nie​bo. Z wy​sił​kiem spu​ści​ła wzrok i spoj​rza​ła na ka​mien​ne pły​ty alei, a po​‐ tem na Le​ha​va, któ​ry bacz​nie się jej przy​glą​dał. — Nie wiem, jak ci dzię​ko​wać – po​wie​dzia​ła, wy​cią​ga​jąc rękę. — Za​miast tego po​dzię​kuj bo​gi​ni. Ada​re ski​nę​ła po​boż​nie gło​wą. — Nie wąt​pię, że to In​tar​ra we wła​snej oso​bie po​sła​ła cię do mnie. Za​‐ wsze będę ci wdzięcz​na, Le​ha​vie. Nie uśmiech​nął się ani nie ujął jej dło​ni. — Mó​wisz tak, jak​by​śmy się roz​sta​wa​li. — Nie – od​par​ła, po​spiesz​nie krę​cąc gło​wą. – Wspól​nie przej​dzie​my tę dro​gę. – Wska​za​ła ge​stem piel​grzy​mów tło​czą​cych się przed świą​ty​nią. – Mam też na​dzie​ję, że w nad​cho​dzą​cych dniach po​zna​my się le​piej. — Ja też – od​parł, mru​żąc oczy w spo​sób, od któ​re​go prze​szły ją ciar​ki. – Też mam na​dzie​ję, że po​znam cię le​piej, Do​rel​lin. † Set​ki ich zgro​ma​dzi​ły się przed wy​ru​sze​niem w dłu​gą dro​gę. Nie​któ​rzy byli mło​dzi i sa​mot​ni i nie​śli na ra​mio​nach lek​kie pa​kun​ki, inni przy​by​li ca​ły​mi licz​ny​mi ro​dzi​na​mi, a ich fur​man​ki ugi​na​ły się pod cię​ża​rem roz​chwie​ru​ta​‐ nych drew​nia​nych me​bli, po​ży​wie​nia, skrzyń z odzie​żą i wszyst​kie​go, co po​trzeb​ne, by za​cząć nowe ży​cie w Olo​nie, set​ki mil na po​łu​dnie. Rol​ni​cy wieź​li też na wo​zach świ​nie oraz klat​ki z kwa​czą​cy​mi kacz​ka​mi, a cały ten ba​ła​gan cią​gnę​ła naj​czę​ściej jed​na, cza​sem dwie pary do​mo​wych ba​wo​łów. W tłu​mie krą​ży​ły wy​chu​dłe psy, wę​szą​ce, war​czą​ce i gry​zą​ce się mię​dzy sobą, nie​słu​cha​ją​ce na​wo​ły​wań swo​ich wła​ści​cie​li. Cały ten tłum zło​żo​ny z wy​jeż​dża​ją​cych i tych, któ​rzy ich że​gna​li, za​ta​mo​wał ruch na alei Bo​gów na set​ki kro​ków na wschód i za​chód, blo​ku​jąc przej​ście za​rów​no ko​niom,

jak i pie​szym tra​ga​rzom. A coś ta​kie​go dzie​je się co ty​dzień, po​my​śla​ła Ada​re. Śmierć Uinia​na spo​wo​do​wa​ła naj​więk​szą od wie​lu dzie​się​cio​le​ci mi​gra​‐ cję we​wnątrz ce​sar​stwa, lecz Ada​re, choć prze​glą​da​ła z uwa​gą ra​por​ty o ru​‐ chach lud​no​ści, nie ro​zu​mia​ła w peł​ni, co ozna​cza​ją te licz​by, do​pó​ki nie zbli​ży​ła się do ze​bra​ne​go tłu​mu. Zgro​ma​dze​nie mia​ło być po​łą​czo​ne ze świę​‐ to​wa​niem, z ra​do​snym po​że​gna​niem tych, któ​rzy po​wo​do​wa​ni wia​rą wy​‐ ru​sza​li w dro​gę do obie​ca​nej kra​iny wol​nej od prze​śla​do​wań. Wy​jazd ten miał być też dum​nym ge​stem wy​zwa​nia, lecz przez tka​ni​nę opa​ski Ada​re wi​dzia​ła wszę​dzie sce​ny roz​pa​czy; męż​czyzn żar​tu​ją​cych zbyt ha​ła​śli​wie, są​sia​dów po​kle​pu​ją​cych się zbyt czę​sto i na​zbyt ener​gicz​nie po ple​cach oraz mał​żeń​stwa pró​bu​ją​ce ukryć strach i złe prze​czu​cia pod ma​ską we​so​łej pa​‐ pla​ni​ny. — Kie​dy to​bie bę​dzie tu zimą mar​z​nąć za​dek, ja będę się wy​le​gi​wał nad brze​giem je​zio​ra Sia – wo​łał do zna​jo​me​go ja​kiś mło​dzie​niec, pod​czas gdy tuż obok inny mło​dy czło​wiek wtu​lał z łka​niem twarz w ra​mio​na swe​go bra​ta. Oczy​wi​ście nie każ​dy mógł się udać w tę po​dróż. Zo​sta​wa​li star​cy i nie​‐ peł​no​spraw​ni, a tak​że ci zbyt bied​ni, by stać ich było na roz​po​czy​na​nie ży​cia w no​wym, ob​cym mie​ście, i ci na​zbyt lę​kli​wi. Za go​dzi​nę lub dwie, za​raz po bło​go​sła​wień​stwie udzie​lo​nym przez ka​pła​na, ro​dzi​ce roz​sta​ną się ze swy​mi do​ro​sły​mi dzieć​mi, bra​cia po​że​gna​ją sio​stry, a dro​gi sta​rych przy​‐ ja​ciół się ro​zej​dą. Po​nu​ry był to wi​dok. Ja​kiś sta​ry czło​wiek prze​kli​nał ko​nia, któ​ry bro​nił się przed kan​ta​rem; w koń​cu ude​rzył go po noz​drzach, po czym za​krył dłoń​‐ mi za​pła​ka​ną twarz. Dwo​je ma​łych dzie​ci, dziew​czyn​ka i chło​piec, sta​ło po​‐ bla​dłych po​śród tego za​mie​sza​nia, z oczy​ma jak spodki, w mil​cze​niu trzy​‐ ma​jąc się za ręce, naj​wy​raź​niej tar​ga​nych sprzecz​ny​mi emo​cja​mi stra​chu i pod​nie​ce​nia. Olon nie le​żał aż tak da​le​ko. Ka​ra​wa​ny kup​ców po​ko​ny​wa​ły tę dro​gę w kil​ka ty​go​dni, a pły​ną​ce ka​na​łem stat​ki na​wet szyb​ciej, ale ci lu​‐ dzie nie byli kup​ca​mi ani ka​pi​ta​na​mi. Więk​szość z nich mia​ła już ni​g​dy nie uj​rzeć sto​li​cy. A wszyst​ko prze​ze mnie, rze​kła so​bie w du​chu Ada​re, czu​jąc za​ra​zem trwo​‐ gę i nie​po​kój. Kom​pro​mi​ta​cja Uinia​na wy​da​wa​ła się do​sko​na​łą oka​zją, by po​zba​wić zna​cze​nia Ko​ściół In​tar​ry, aby ode​brać mu pra​wa i przy​wi​le​je, tak nie​roz​‐ waż​nie przy​zna​ne przez San​tu​na, i od​zy​skać stra​co​ne do​cho​dy, a co naj​waż​‐ niej​sze, po​zba​wić wła​dzy Sy​nów Pło​mie​nia. Z po​mo​cą il Torn​ji mo​gła dzia​‐ łać pręd​ko i w cią​gu dwóch dni i dwóch bez​sen​nych nocy uda​ło się jej opra​‐ co​wać pro​jekt „Po​ro​zu​mie​nia jed​no​ści” i prze​pchnąć go przez licz​ne mi​ni​‐ ster​stwa. Z po​zo​ru wy​glą​da​ło to jak uczci​wa ugo​da, na​wet wiel​ko​dusz​na ze stro​ny Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu; w koń​cu prze​cież naj​wyż​szy ka​płan In​tar​ry za​mor​do​‐

wał ce​sa​rza, a w każ​dym ra​zie wszy​scy tak uwa​ża​li. Po​ro​zu​mie​nie ofe​ro​wa​‐ ło po​go​dze​nie wier​nych wy​znaw​ców In​tar​ry z resz​tą ce​sar​stwa, któ​re​go byli czę​ścią, włą​cza​jąc w to iście kró​lew​ski dar dla Ko​ścio​ła: dzie​sięć ty​się​cy zło​tych słońc „dla więk​szej chwa​ły bo​gi​ni i jej sług”. Il Torn​ja, peł​nią​cy rolę re​gen​ta, oso​bi​ście wło​żył zło​ci​stą chu​s​tę na po​chy​lo​ne ra​mio​na no​we​go naj​‐ wyż​sze​go ka​pła​na. Wszyst​ko to było szop​ką rzecz ja​sna. Dzie​sięć ty​się​cy słońc zro​bi​ło​by może wra​że​nie na więk​szo​ści kup​ców, lecz licz​ba ta nie była więk​sza od sumy za​okrą​gle​nia wy​zna​cza​ją​cej mar​gi​nes błę​du w ob​li​cze​niach mi​ni​‐ ster​stwa fi​nan​sów; była drob​nost​ką w po​rów​na​niu z tym, co mia​ło otrzy​‐ my​wać rocz​nie ce​sar​stwo z ty​tu​łu przy​wró​co​nych po​dat​ków od do​cho​dów Ko​ścio​ła. Glo​ry​fi​ka​cja głów​nej świą​ty​ni przy alei Bo​gów też była ni​czym w po​rów​na​niu z przy​mu​so​wą li​kwi​da​cją dzie​siąt​ków ma​łych świą​tyń roz​‐ sia​nych po ca​łej sto​li​cy. A ce​sar​skie bło​go​sła​wień​stwo, nowo usta​no​wio​ny ob​rzą​dek, w któ​rym ce​sarz for​mal​nie przy​zna​wał funk​cję naj​wyż​sze​mu ka​‐ pła​no​wi, wy​ma​gał, by ten przy​klęk​nął przed ce​sa​rzem w uni​żo​nej po​zie na oczach ca​łe​go dwo​ru. Na​wet naj​mniej​szy skry​ba w Pa​ła​cu Brza​sku wi​‐ dział w Po​ro​zu​mie​niu to, czym rze​czy​wi​ście było, lecz Ada​re nie pi​sa​ła tego dla tro​no​wych skry​bów; gdy​by zdo​ła​ła prze​ko​nać pro​sty lud An​nu​ru, drob​‐ nych kup​ców, ry​ba​ków i rol​ni​ków, że Nie​cio​sa​ny Tron na​dal wspie​ra Ko​‐ ściół In​tar​ry, wów​czas od​nio​sła​by praw​dzi​wy triumf i unik​nę​ła od​we​tu ze stro​ny tych, któ​rzy tak sko​rzy byli krzy​czeć o re​li​gij​nych prze​śla​do​wa​‐ niach. Nie​mal się uda​ło. Nowy naj​wyż​szy ka​płan, Cher​rel, trze​ci tego imie​nia, był sła​bym czło​wie​kiem o za​łza​wio​nych oczach i do tego mo​lem książ​ko​‐ wym. Po​boż​nym, lecz cał​ko​wi​cie po​zba​wio​nym po​li​tycz​nych am​bi​cji, któ​re spra​wi​ły, że tak nie​bez​piecz​nym czło​wie​kiem stał się Uinian. Opro​te​sto​wał kil​ka żą​dań Ada​re, by krót​ko po​tem ustą​pić jej we wszyst​kim, naj​wy​raź​niej czu​jąc ulgę, że jego Ko​ściół nie zo​stał cał​ko​wi​cie znisz​czo​ny. We​dług ob​ser​‐ wa​to​rów, któ​rych Ada​re umie​ści​ła w świą​ty​ni, Cher​rel na​ma​wiał wier​nych do czy​sto​ści i po​li​tycz​nej ule​gło​ści, czy​li za​let, do któ​rych sa​mej Ada​re było da​le​ko. Pro​ble​mem, jak za​wsze, była pry​wat​na ar​mia Ko​ścio​ła. Do​pó​ki naj​wyż​‐ szy ka​płan miał pra​wo utrzy​my​wać ty​sią​ce lu​dzi – żoł​nie​rzy do​brze wy​‐ szko​lo​nych i do​brze opła​ca​nych – pod bro​nią w gra​ni​cach ce​sar​stwa, a na​‐ wet w sto​li​cy, to żad​ne przy​klę​ka​nie nie mo​gło go skło​nić do praw​dzi​wej ule​gło​ści. Za​kon Sy​nów Pło​mie​nia mu​siał zo​stać roz​wią​za​ny, więc Ada​re wy​da​ła sto​sow​ny edykt, ze​zwa​la​jąc je​dy​nie na utrzy​ma​nie set​ki lu​dzi „dla bez​po​śred​niej ochro​ny świą​ty​ni i więk​szej chwa​ły In​tar​ry”. Wy​da​wa​ło się to ostroż​nym po​su​nię​ciem, nie​zbęd​nym kro​kiem, ale wszyst​kich skut​ków nie dało się prze​wi​dzieć. Żoł​nie​rze nie​ła​two po​wra​ca​ją do cy​wil​ne​go ży​cia, a Sy​no​wie Pło​mie​nia nie byli tu wy​jąt​kiem. W isto​cie było na​wet go​rzej, bo ich wy​szko​le​nie mi​li​‐

tar​ne łą​czy​ło się z re​li​gij​nym od​da​niem i de​ter​mi​na​cją. Pi​sząc Po​ro​zu​mie​‐ nie, Ada​re mia​ła na​dzie​ję, że Sy​no​wie po pro​stu się ro​zej​dą, za​trud​nią się w pie​kar​niach lub za​cią​gną na ku​try ry​bac​kie. Pa​trząc wstecz, zro​zu​mia​ła, że ocze​ki​wa​nie to było głu​pie. Jej oj​ciec do​strzegł​by pro​blem i go unik​nął, lecz on nie żył. Je​śli sama nie po​sprzą​ta ba​ła​ga​nu, któ​ry zro​bi​ła, rzecz za​‐ cznie wkrót​ce cuch​nąć. Nie było otwar​te​go bun​tu. Zra​zu wy​da​wa​ło się na​wet, że Sy​no​wie Pło​‐ mie​nia roz​pro​szy​li się, roz​wia​li jak dym na wie​trze. Po​tem jed​nak Ada​re otrzy​ma​ła pierw​sze ra​por​ty po​bor​ców po​dat​ko​wych dzia​ła​ją​cych na dro​dze do Olo​nu: żoł​nie​rze szli na po​łu​dnie. Nie była to jed​na gru​pa, na pew​no. Nie po​ru​sza​li się dro​gą w zwar​tych od​dzia​łach i ko​lum​nach. Gdy​by się na to po​‐ wa​ży​li, mo​gła​by wy​słać prze​ciw nim ce​sar​skie le​gie za to, że nie do​trzy​ma​li wa​run​ków Po​ro​zu​mie​nia. Nie, Sy​no​wie Pło​mie​nia wę​dro​wa​li na po​łu​dnie w roz​pro​sze​niu – pół tu​‐ zi​na tu​taj, dwa lub trzy tu​zi​ny tam. Mie​li ze sobą broń i pan​ce​rze, ale ukry​li cho​rą​gwie i mun​du​ry. Całe set​ki lu​dzi ta​kich jak Le​hav opusz​cza​ły An​nur. Naj​wy​raź​niej za tym wszyst​kim stał pe​wien nie​go​dzi​wiec, czło​wiek, o któ​‐ rym ni​g​dy wcze​śniej nie sły​sza​ła, nie​ja​ki Ve​stan Ame​re​dad, któ​ry na​ma​wiał ich do prze​gru​po​wa​nia sił w Olo​nie, pra​sta​rej sie​dzi​bie In​tar​ry, w mie​ście, w któ​rym sta​nę​ła jej pierw​sza świą​ty​nia. Mie​li opu​ścić An​nur i wy​ru​szyć do święt​sze​go mia​sta, by wy​rwać się ze szpo​nów Mal​ke​enia​nów. Jak się zda​‐ wa​ło, ten exo​dus żoł​nie​rzy roz​pa​lił po​dob​ne uczu​cia tak​że wśród po​boż​nych cy​wi​lów. Dla​te​go za​czę​ły się for​mo​wać ka​ra​wa​ny wy​ru​sza​ją​ce na po​łu​dnie. Była to klę​ska, stwier​dzi​ła Ada​re, pa​trząc na tło​czą​cy się wo​kół niej tłum. Klę​ska dla tych, któ​rzy opusz​cza​li swo​je domy, i dla sa​me​go ce​sar​stwa. Roz​‐ pę​ta​ła coś, co gra​ni​czy​ło już z otwar​tym bun​tem, a dzia​ło się na uli​cach sa​‐ mej sto​li​cy. Cała iro​nia w tym, że bez tego prze​klę​te​go bun​tu nie mia​ła​bym już żad​nych atu​tów w grze prze​ciw​ko Ra​no​wi, my​śla​ła po​sęp​nie. To, co pla​no​wa​ła, wy​da​wa​ło się sza​leń​stwem, de​spe​rac​kim za​gra​niem ma​ją​cym jesz​cze bar​dziej zde​sta​bi​li​zo​wać ce​sar​stwo, aby mo​gła od​zy​skać Nie​cio​sa​ny Tron dla swo​jej ro​dzi​ny. A jed​nak gro​żą​cy ko​niec rodu Mal​ke​‐ enia​nów nie był tym, co mar​twi​ło ją naj​bar​dziej. Choć mia​ła świę​te oczy In​‐ tar​ry, nie łu​dzi​ła się co do świę​to​ści Mal​ke​enia​nów. Przez dłu​gie stu​le​cia w jej ro​dzi​nie przy​szło na świat wie​lu ce​sa​rzy, bar​dziej lub mniej uzdol​nio​‐ nych. Mimo wszyst​ko po​mysł po​zo​sta​wie​nia ce​sar​stwa w rę​kach il Torn​ji wy​da​wał się nie tyl​ko groź​nym, ale i tchórz​li​wym roz​wią​za​niem. Pod​bu​rze​nie Ko​ścio​ła In​tar​ry, choć mo​gło się oka​zać nie​bez​piecz​ne, było jed​nak zro​zu​mia​łe i prze​wi​dy​wal​ne. In​tar​ria​nie, po​dob​nie jak wie​le in​nych re​li​gij​nych sekt przed nimi, pra​gnę​li wła​dzy. Nie po​do​ba​ło im się wkra​cza​‐ nie świec​kie​go rzą​du w te sfe​ry ży​cia, któ​re uzna​wa​li za świę​te, a świę​te było dla nich wszyst​ko. Była to sta​ra i do​brze zna​na hi​sto​ria, nie​mal po​czci​‐ wa w ze​sta​wie​niu z ta​jem​ni​czym za​ma​chem sta​nu il Torn​ji.

Ada​re nie wie​dzia​ła, dla​cze​go ke​na​rang za​mor​do​wał jej ojca, nie wie​dzia​‐ ła, ja​kie są jego za​mia​ry wo​bec niej, nie mia​ła po​ję​cia, czy zdą​żył już za​bić jej bra​ci i co pla​nu​je dla ce​sar​stwa. Bez ustan​ku biła się z my​śla​mi, roz​wa​ża​jąc to wszyst​ko pod każ​dym moż​li​wym ką​tem, ale wciąż bra​ko​wa​ło jej in​for​‐ ma​cji. Moż​li​we, że il Torn​ja był ja​kimś ob​cym szpie​giem na żoł​dzie An​the​ry, Wol​ne​go Por​tu albo ce​sar​stwa Man​ja​ri. Nie​wy​klu​czo​ne, że dzia​łał sam. Może pra​gnął znisz​czyć ce​sar​stwo, a może wy​zy​skać dla wła​snej ma​te​rial​nej ko​rzy​ści. Nie było spo​so​bu, by się tego do​wie​dzieć. Ta nie​wie​dza do​pro​wa​dza​ła ją do pa​sji, lecz, jak ma​wiał oj​ciec: Bywa, że nie ma do​brej dro​gi. Nie zna​czy to jed​nak, że mamy prze​stać iść. Na ko​niec Ada​re po​wra​ca​ła za​wsze do tego sa​me​go punk​tu: Ko​ściół In​‐ tar​ry, do nie​daw​na bę​dą​cy jej śmier​tel​nym wro​giem, mógł oka​zać się zba​‐ wie​niem nie tyl​ko dla rodu Mal​ke​enia​nów, ale i dla ca​łe​go an​nu​ryj​skie​go ce​‐ sar​stwa. Je​dy​nie Sy​no​wie Pło​mie​nia mie​li od​po​wied​nie wy​szko​le​nie i li​‐ czeb​ność, by móc sta​no​wić istot​ne za​gro​że​nie dla re​gen​ta. Gdy​by zdo​ła​ła ścią​gnąć ich pod swo​je sztan​da​ry, gdy​by zdo​ła​ła ich na​kło​nić, by zwró​ci​li się prze​ciw​ko il Torn​ji, dys​po​no​wa​ła​by go​to​wą wła​sną ar​mią. Gdy​by. Sło​wo to było jak nóż przy​ło​żo​ny do jej gar​dła. Nie był to jed​nak od​po​wied​ni czas na wa​ha​nia. Ucie​ka​jąc swo​im ochro​‐ nia​rzom, pod​ję​ła de​cy​zję, któ​ra ozna​cza​ła, że wy​ru​szy na po​łu​dnie, spo​tka się z Ve​sta​nem Ame​re​da​dem, uko​rzy się i przy​zna do błę​du, ja​kim było za​bi​‐ cie Uinia​na, a po​tem po​sta​ra się od​bu​do​wać ar​mię, któ​rą z taką za​cie​kło​ścią pró​bo​wa​ła znisz​czyć. Za​le​tą tej sy​tu​acji było to, że wiel​ki ruch piel​grzym​ko​‐ wy do Olo​nu za​pew​niał od​po​wied​nią osło​nę dla jej uciecz​ki ze sto​li​cy. Przy​łą​cze​nie się do któ​rejś z grup wy​da​wa​ło się sto​sun​ko​wo pro​ste – była to kwe​stia do​brych bu​tów, piel​grzy​miej sza​ty i mu​śli​no​wej opa​ski na oczy. Te​raz jed​nak, gdy zna​la​zła się w tłu​mie, po​czu​ła ze stra​chu ucisk w żo​łąd​ku. Ry​zy​ko zde​ma​sko​wa​nia było nie​wiel​kie, zwłasz​cza z opa​ską, bo w An​nu​rze i wo​kół nie​go żyło bli​sko mi​lion lu​dzi, a ci, któ​rzy wy​ru​sza​li do Olo​nu, ra​‐ czej nie by​wa​li w pa​ła​cu. Z dru​giej stro​ny Ada​re od lat cha​dza​ła w ce​sar​skich or​sza​kach i na​der czę​sto sia​dy​wa​ła w są​dach. Przed kil​ko​ma mie​sią​ca​mi ty​‐ sią​ce oby​wa​te​li wi​dzia​ło ją na po​grze​bie San​li​tu​na. Po​śród tak licz​nych oczu jej ob​cię​te wło​sy i piel​grzy​mie sza​ty wy​da​wa​ły się dość skrom​nym prze​bra​‐ niem. Za​sta​na​wia​ła się, co na​stą​pi, je​że​li zo​sta​nie od​kry​ta. Za​bi​cie księż​nicz​ki by​ło​by ze stro​ny piel​grzy​mów sza​leń​stwem, a na pew​no zdra​dą, lecz nikt w Pa​ła​cu Brza​sku nie wie​dział prze​cież, gdzie Ada​re się znaj​du​je. Mo​gli ją zbić na mia​zgę, po​de​rżnąć gar​dło, wrzu​cić ją do ka​na​łu i nikt by się o tym nie do​wie​dział. Nie​ustan​nie wy​ła​wia​no zwło​ki z Ba​se​nu. Wy​obra​zi​ła so​bie wła​sne cia​ło, wzdę​te i bla​de, z twa​rzą zu​peł​nie zde​for​mo​wa​ną. Któ​ryś z czy​‐ ści​cie​li ka​na​łu wy​ło​wił​by je dłu​gim że​la​znym ha​kiem, rzu​cił na wóz i wy​‐ wiózł za mia​sto, po czym po​grze​bał w płyt​kim dole, wca​le mu się nie przy​‐ glą​da​jąc. Za​gi​nio​na księż​nicz​ka po​zo​sta​ła​by za​gi​nio​na. Ran il Torn​ja po​zo​‐

stał​by na tro​nie. Za​ci​snę​ła szczę​ki i od​da​li​ła od sie​bie te my​śli. Za​głę​bi​ła się w tłum, wy​pa​‐ tru​jąc wozu, któ​ry nie był​by zbyt wy​ła​do​wa​ny. Ku​pi​ła tyl​ko kil​ka zmian odzie​ży, skó​rza​ny bu​kłak na wodę, weł​nia​ny śpi​wór oraz za​pas owo​ców i orze​chów na wy​pa​dek, gdy​by ka​ra​wa​na nie prze​jeż​dża​ła przez żad​ne mia​‐ sto w cią​gu naj​bliż​szych dwóch albo trzech dni. Nie było tego dużo. Wie​le ko​biet i męż​czyzn po​dą​ża​ją​cych ale​ją Bo​gów dźwi​ga​ło wie​lo​krot​nie cięż​sze ła​dun​ki, lecz Ada​re już do​skwie​ra​ły wrzy​na​ją​ce się w ra​mio​na skó​rza​ne pasy ple​ca​ka, a mię​śnie szyi i ple​ców bo​la​ły pod cię​ża​rem, do ja​kie​go nie na​‐ wy​kła. Nie mia​ła po​ję​cia, jak dłu​go jej cia​ło bę​dzie się przy​zwy​cza​jać. Mia​ła ocho​tę za​gryźć zęby i sa​mo​dziel​nie tasz​czyć swój ple​cak, lecz myśl o po​ko​‐ na​niu w ten spo​sób pięt​na​stu mil na​pa​wa​ła ją nie​po​ko​jem. Gru​pa piel​grzy​‐ mów za​pew​nia​ła jej osło​nę przed il Torn​ją i obro​nę przed ban​dy​ta​mi na dro​‐ dze. Każ​dy uraz, któ​ry zmu​sił​by ją do opusz​cze​nia ka​ra​wa​ny i po​zo​sta​nia w tyle, mógł​by oka​zać się fa​tal​ny. Le​piej za​cho​wać ostroż​ność. Za kil​ka mie​‐ dzia​nych pło​my​ków któ​raś z ro​dzin z pew​no​ścią się zgo​dzi, by w cią​gu dnia wrzu​ca​ła swój ple​cak na ich wóz. Więk​szość fur​ma​nek wy​ła​do​wa​na była tak wy​so​ko, że na​wet nie pró​bo​‐ wa​ła do nich pod​cho​dzić. Do​brym roz​wią​za​niem wy​dał jej się prze​ro​bio​ny po​wóz, lecz gdy po​de​szła bli​żej i zo​ba​czy​ła jego wy​gię​te boki i wy​pa​czo​ne koła, zmie​ni​ła zda​nie. Nie zna​ła się na trans​por​cie, ale we​hi​kuł wy​glą​dał tak, jak​by nie był w sta​nie wy​je​chać na​wet z gra​nic mia​sta, nie mó​wiąc już o po​‐ ko​na​niu dłu​giej dro​gi do Olo​nu. Za​czę​ła się przy​glą​dać sto​ją​cej obok ni​skiej fur​man​ce ja​kie​goś rol​ni​ka, gdy z wnę​trza po​wo​zu do​bie​gły strasz​li​we prze​‐ kleń​stwa, któ​re za​głu​szy​ły szmer to​czą​cych się wo​kół roz​mów. — Za​wią​za​łeś na krzyż, ty zwię​dły fiu​cie! Pro​sto wią​zać ka​za​łam! To ma być za​wią​za​ne pro​sto. Ada​re ob​ró​ci​ła się i uj​rza​ła drob​ną, po​marsz​czo​ną ko​bie​tę, do​brze pod osiem​dzie​siąt​kę, są​dząc po zu​peł​nie bia​łych wło​sach sple​cio​nych w wę​zeł i głę​bo​kich bruz​dach zna​czą​cych wy​schłą skó​rę twa​rzy. Ob​rzu​ca​ła wy​zwi​‐ ska​mi po​si​wia​łe​go, mil​czą​ce​go męż​czy​znę gło​sem tak do​no​śnym, że bu​dzi​‐ ło zdu​mie​nie, ja​kim spo​so​bem ten po​tęż​ny wrzask do​by​wa się z tak wą​tłej po​sta​ci. Mimo przy​gar​bie​nia la​ska w jej ręce wy​da​wa​ła się czymś zu​peł​nie zby​tecz​nym; za​miast się pod​pie​rać, baba wy​gra​ża​ła nią i pró​bo​wa​ła wy​mie​‐ rzać razy. — Przy​się​gam – krzy​cza​ła da​lej, plu​jąc przy tym ob​fi​cie – że gdy​by​śmy nie wy​szli z tej sa​mej cipy na​szej sta​rej, to przy​wa​li​ła​bym ci w ten głu​pi łeb, za​bra​ła wóz i dała so​bie z tobą spo​kój. — Pro​szę, Niro – od​parł męż​czy​zna, sza​mo​cząc się z rze​mie​nia​mi. – Na​le​‐ ży​my do re​li​gij​nej piel​grzym​ki. Nie mo​żesz się tak wy​ra​żać mię​dzy po​boż​‐ ny​mi ludź​mi. Jego ję​zyk był bar​dziej po​praw​ny i znacz​nie grzecz​niej​szy, ale w gło​sie

było coś dziw​ne​go, a w oczach pust​ka, jak​by do​pie​ro co się obu​dził albo był bar​dzo zmę​czo​ny. — Piel​grzy​muj w moje ko​ści​ste dup​sko! – wrza​snę​ła ko​bie​ta. – To ban​da pie​przo​nych kre​ty​nów, co ni​g​dy w ży​ciu nie za​przę​ga​li ani nie na​pra​wia​li osi. Sło​wa te wy​wo​ła​ły w gru​pie po​mruk nie​za​do​wo​le​nia. Lu​dzie ode​rwa​li się na chwi​lę od za​ła​dun​ku i po​że​gnań i ob​ró​ci​li gniew​nie w jej stro​nę. Kil​ka osób już mia​ło się ode​zwać, lecz po​de​szły wiek ko​bie​ty spra​wił, że jej da​ro​‐ wa​no. Sta​ry czło​wiek zer​kał na in​nych piel​grzy​mów albo pa​trzył na sio​strę. Cały czas szar​pał się ze źle za​wią​za​nym wę​złem. Jego umysł wy​raź​nie szwan​ko​wał, uzna​ła Ada​re, zi​ry​to​wa​na na sta​rą ko​bie​tę, że tak wy​ko​rzy​stu​‐ je jego zdzie​cin​nie​nie. — Po​pra​wię pasy, sio​stro, je​że​li na chwi​lę prze​sta​niesz je szar​pać – po​‐ wie​dział spo​koj​nie. Sta​ra prych​nę​ła, ale opu​ści​ła la​skę i od​wró​ci​ła się od wozu, szu​ka​jąc na​‐ stęp​nej ofia​ry. Po chwi​li wpi​ła wzrok w Ada​re. — Co jest z tobą nie tak, do li​cha? – za​py​ta​ła, mru​żąc oczy pod po​ora​nym zmarszcz​ka​mi czo​łem. – Je​steś śle​pa? – do​py​ty​wa​ła się. – Nie​mo​ta? – Po​de​‐ szła bli​żej i za​czę​ła wy​ma​chi​wać la​ską przed no​sem Ada​re w spo​sób, w jaki ujeż​dżacz koni ma​cha ogło​wiem przed py​skiem zwie​rzę​cia. – Na słod​kie​go Sha​ela, chy​ba nie je​steś dur​no​wa​ta, co? — Nie – od​par​ła w koń​cu Ada​re, sta​ra​jąc się mó​wić ci​cho. Sta​ru​cha i tak ścią​gnę​ła na sie​bie dość uwa​gi. — Do​brze – rzu​ci​ła sta​ra – bo mam już dość przy​głu​pów. – Wska​za​ła kciu​kiem na swe​go bra​ta, po​trzą​snę​ła gło​wą zi​ry​to​wa​na i skie​ro​wa​ła się do wozu. Ada​re już nie​mal ode​tchnę​ła z ulgą, lecz sta​ra za​wa​ha​ła się, za​klę​ła pod no​sem, burk​nąw​szy coś na te​mat „pusz​cza​nia wa​riat​ki sa​mej w dro​gę”, po czym od​wró​ci​ła się do niej z wi​docz​ną nie​chę​cią, po​de​szła bli​żej i przyj​‐ rza​ła się jej po​now​nie. – Co robi ta szma​ta na two​ich oczach? — Niro – wtrą​cił się męż​czy​zna, krę​cąc gło​wą i pa​trząc na​gle w nie​bo. – Ubiór tej dziew​czy​ny to nie two​ja spra​wa. Chmu​ry – do​dał, ma​cha​jąc ręką – to two​ja spra​wa. Chmu​ry, nie​bo i deszcz… – Od​su​nął się na bok i za​pa​trzył obo​jęt​nie w dal. — Och, od​pieprz się z tymi two​imi spra​wa​mi, Oshi – prych​nę​ła ko​bie​ta. – To dziec​ko stoi tu​taj jak ogłu​szo​ne cie​lę, a ty ga​dasz o ja​kichś swo​ich spra​‐ wach. A może byś w koń​cu zwią​zał te pasy, jak już się do tego za​bra​łeś, co? To chy​ba two​ja spra​wa, nie? – Od​wró​ci​ła się do Ada​re, przy​wo​łu​jąc ją wład​‐ czym ge​stem. – Prze​stań tu stać jak głu​pia zdzi​ra. Nie​chaj zo​ba​czę, jaki masz pro​blem. To rzecz​na śle​po​ta, tak? Wi​dzia​łam dużo przy​pad​ków rzecz​nej śle​‐ po​ty i opa​ska na oczach na to nie po​ma​ga… Ada​re pró​bo​wa​ła się cof​nąć, ale krąg lu​dzi wo​kół niej za​ci​snął się moc​‐ niej, jak​by na​pie​ra​ny z ze​wnątrz. Mo​gła spró​bo​wać wy​rwać się z tłu​mu siłą, ale to mo​gło przy​cią​gnąć wię​cej uwa​gi niż za​cho​wa​nie sta​rej.

— To nie jest rzecz​na śle​po​ta – mruk​nę​ła. Już z chwi​lą, gdy wy​rze​kła te sło​wa, wie​dzia​ła, że to kłam​stwo jest sza​lo​ne. Prze​cież mó​wi​ła Le​ha​vo​wi, że cho​ru​je na rzecz​ną śle​po​tę, ale ta ko​bie​ta naj​wy​raź​niej za​mie​rza​ła oso​bi​‐ ście spraw​dzić do​le​gli​wo​ści jej oczu. Ada​re unio​sła ner​wo​wo dłoń do opa​ski. – Wca​le nie uwa​żam, że cier​pię na rzecz​ną śle​po​tę – po​wtó​rzy​ła, tym ra​zem nie​co gło​śniej. – Nie mam żad​nych krwa​wień ani ran. — Daj mi spoj​rzeć – po​wie​dzia​ła sta​ru​cha, pro​stu​jąc się i marsz​cząc brwi. – Nie​do​brze jest za​my​kać oczy na praw​dę. Ada​re szarp​nę​ła się w tył. — Nie za​my​kam – rzu​ci​ła, gło​śniej niż za​mie​rza​ła. Jesz​cze wię​cej głów zwró​ci​ło się w jej stro​nę, a ona prze​klę​ła sie​bie w du​chu. – To zwy​kły przy​pa​‐ dek ociem​nie​nia – cią​gnę​ła już spo​koj​niej. – Le​karz ka​zał mi prze​wią​zy​wać oczy. Mó​wił, że chro​nie​nie ich przed świa​tłem spo​wol​ni ich uszko​dze​nie. Sta​ru​cha splu​nę​ła na wiel​kie pły​ty chod​ni​ka. — Le​karz, co? Ile pięk​nych zło​tych słońc wy​da​jesz na te pier​do​ły? — On się zna na swo​jej pra​cy – od​pa​ro​wa​ła Ada​re. — Na do​je​niu bo​ga​tych masz na my​śli? – Ko​bie​ta po​trzą​snę​ła gło​wą z dez​apro​ba​tą. Coś w ro​dza​ju li​to​ści bły​snę​ło w jej prze​ni​kli​wych oczach. – Nie ma spo​so​bu, żeby po​wstrzy​mać ociem​nie​nie – po​wie​dzia​ła. – Przy​kro mi, dziew​czy​no, ale świa​tło od cie​bie od​cho​dzi, z pięk​ną opa​ską na oczach czy bez niej. Ada​re po​twier​dzi​ła ski​nie​niem gło​wy. — Wiem o tym. To dla​te​go wy​ru​szam na piel​grzym​kę, żeby oka​zać od​‐ da​nie dla In​tar​ry. Może bo​gi​ni usły​szy moje mo​dli​twy i przy​wró​ci mi świa​‐ tło. To było dość ele​ganc​kie roz​wią​za​nie: utoż​sa​mie​nie prze​bra​nia z mo​ty​‐ wa​cją. Za po​mo​cą jed​nej hi​sto​ryj​ki mo​gła wy​tłu​ma​czyć i opa​skę, i po​dróż. Nira jed​nak​że nie wy​da​wa​ła się bar​dzo prze​ko​na​na. Prze​chy​li​ła gło​wę i wpa​trzy​ła się w Ada​re jed​nym nie​ru​cho​mym okiem, spoj​rze​niem, któ​re zda​wa​ło się trwać w nie​skoń​czo​ność. — On też tak my​śli – po​wie​dzia​ła w koń​cu, wska​zu​jąc la​ską na swe​go bra​ta. – Ma na​dzie​ję, że bo​gi​ni zro​bi mu z po​wro​tem jajo z ja​jecz​ni​cy. Po​wie​‐ dzia​łam mu, że tak samo chęt​nie po​sta​wi na sztorc moje ob​wi​słe cyce, ale ra​‐ czej na to nie li​czę. — Sio​stro – po​wie​dział Oshi, od​ry​wa​jąc się od rze​mie​ni. – Zo​staw dziew​‐ czy​nie jej na​dzie​ję. In​tar​ra jest sta​rą bo​gi​nią i nie​zba​da​ne są jej wy​ro​ki… — Sta​ra to ja je​stem – od​pa​li​ła Nira. – Z nie​jed​ne​go sto​łu ja​dłam i po​‐ wiem ci jed​no zu​peł​nie za dar​mo: le​piej mieć świ​nię niż bo​gi​nię. – Mach​nę​ła la​ską w stro​nę jed​ne​go z umo​ru​sa​nych zwie​rza​ków krę​cą​cych się wo​kół wozu w po​szu​ki​wa​niu od​pad​ków. – Świ​nia jest praw​dzi​wa. Świ​nię mo​żesz ude​rzyć – po​wie​dzia​ła i sma​gnę​ła la​ską zwie​rzę, otrzy​mu​jąc w od​po​wie​dzi roz​dzie​ra​ją​ce kwik​nię​cie. – Świ​nię mo​żesz kop​nąć. Je​że​li je​steś sa​mot​ny i nie​zbyt wy​bred​ny, mo​żesz świ​nię wy​pie​przyć, a po​tem z rana za​rżnąć

na mię​so. Świ​nia jest praw​dzi​wa – po​wtó​rzy​ła. – Praw​dziw​sza od tej two​jej sza​chraj​skiej bo​gi​ni. Oshi po​krę​cił gło​wą. — Tłu​ma​czy​łem ci już, sio​stro, jak waż​ną rolę od​gry​wa w ta​kich spra​‐ wach wia​ra. — O, tak – wtrą​ci​ła Ada​re, po​ta​ku​jąc skwa​pli​wie. – Ja też bar​dzo wie​rzę w bo​gi​nię. Z jej bo​ską po​mo​cą wszyst​ko się do​brze skoń​czy. – Za​brzmia​ło to jak na​iw​ne po​wie​dze​nie, do​bre dla mło​dych piel​grzy​mów. Nira prze​wró​ci​ła ocza​mi. — Całe wia​dro ta​kiej wia​ry nie jest war​te mi​łe​go pie​prze​nia. Wia​ra cię za​bi​je, a ty – rzu​ci​ła, mie​rząc pal​cem w Ada​re – le​piej do​brze za​pa​mię​taj tę małą lek​cję. Bo cho​ciaż wszyst​ko pój​dzie ci do​brze na ko​niec, to ten ko​niec przyj​dzie szyb​ciej, niż my​ślisz, więc uwa​żaj, żeby nie prze​chy​trzyć. Ada​re kiw​nę​ła gło​wą nie​pew​nie. Nira cze​ka​ła chwi​lę na od​po​wiedź, a po​tem skrzy​wi​ła się i ro​zej​rza​ła po ota​cza​ją​cym tłu​mie. — Chodź tu – mruk​nę​ła, zni​ża​jąc głos i przy​wo​łu​jąc ją ge​stem na dru​gą stro​nę wozu, gdzie stad​ko kwi​czą​cych świń ode​pchnę​ło piel​grzy​mów. Ada​re się nie ru​szy​ła. — Chodź, ty mała zdzi​ro – na​ci​ska​ła sta​ra, pio​ru​nu​jąc ją wzro​kiem. – Albo to, co mu​szę po​wie​dzieć, po​wiem przy lu​dziach, a tego, jak są​dzę, byś nie chcia​ła. Ada​re za​wa​ha​ła się. Chcia​ła tyl​ko uwol​nić się od tej ko​bie​ty jak naj​szyb​‐ ciej, ale wy​mknię​cie się stąd nie​po​strze​że​nie wy​da​wa​ło się nie​moż​li​we. Co gor​sza, w to​nie gło​su Niry była ja​kaś wie​dza o czymś, co brzmia​ło jak oskar​że​nie i spra​wia​ło, że wło​sy zje​ży​ły się jej na kar​ku. Po chwi​li Ada​re ski​‐ nę​ła gło​wą i po​szła za sta​rą, przy​trzy​mu​jąc suk​nię i sta​ra​jąc się unik​nąć do​‐ ty​ku umo​ru​sa​nych świń. Gdy obe​szły wóz na tyle da​le​ko, że jego bok za​sło​‐ nił naj​bliż​szych piel​grzy​mów, Nira od​wró​ci​ła się do niej. — Słu​chaj – syk​nę​ła, zni​ża​jąc głos i roz​glą​da​jąc się czuj​nie po​nad ra​mie​‐ niem Ada​re. – Chcesz po​rzu​cić pa​łac i ucho​dzić za bied​ną dziew​czy​nę. Je​‐ stem pew​na, że masz swo​je po​wo​dy. Strach chwy​cił Ada​re za gar​dło. — Ja nie… – za​jąk​nę​ła się. Nira po​wstrzy​ma​ła ją ge​stem dło​ni. — Daj spo​kój. Nie na​le​żę do sprze​daw​ców cu​dzych se​kre​tów i nie pój​dę z tym do nich. Dziew​czy​na ma pra​wo do kłamstw. Na Sha​ela, wie​le razy się już o tym prze​ko​na​łam, ale ty – cią​gnę​ła da​lej, dźga​jąc ko​ści​stym pal​cem w pierś Ada​re, aż dziew​czy​na opar​ła się ple​ca​mi o drew​nia​ny bok wozu – wy​glą​dasz na ko​goś, kto wdep​nie w gów​no bez mo​jej po​mo​cy. – Po​krę​ci​ła gło​wą, wbi​ła ko​niec la​ski w bło​to i wy​mru​cza​ła gniew​nie pod no​sem: – Mam dość ro​bo​ty, by utrzy​mać Oshie​go w jed​nym ka​wał​ku, a te​raz do​sta​‐ łam jesz​cze cie​bie.

— Nie mu​sisz… – za​czę​ła Ada​re, czu​jąc ło​mo​ta​nie ser​ca pod że​bra​mi. — Och, na gów​no Sha​ela, nie mu​szę – wark​nę​ła ko​bie​ta, pod​no​sząc głos o pół tonu. – Ale beze mnie zo​sta​ła​byś na​dzia​na na ja​kie​goś fiu​ta jesz​cze przed wyj​ściem z mia​sta. A te​raz rzu​caj ten swój ple​cak na wóz i zrób mi przej​ście, za​nim się wku​rzę.

8

V

alyn stał przy oknie, wpa​tru​jąc się w ciem​ność, a chłod​ny wiatr owie​‐ wał mu twarz. Na​le​gał, by wziąć pierw​szą war​tę, a po​zo​sta​li żoł​nie​‐ rze Skrzy​dła, na​wy​kli do sy​pia​nia w każ​dych wa​run​kach, wy​ko​rzy​‐ sta​li swo​je ple​ca​ki i płasz​cze jako po​dusz​ki i koce, po​ło​ży​li broń w za​się​gu ręki i za​pa​dli w sen. Resz​ta nie po​zo​sta​ła za nimi w tyle i w chwi​li, gdy pierw​sze gwiaz​dy za​bły​sły nad gło​wą, czu​wał już tyl​ko Ka​den. Sie​dział ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi za​le​d​wie krok da​lej i wy​glą​dał po​nad dol​nym oście​żem tego sa​me​go okna. Przez dłuż​szą chwi​lę ża​den z nich nie ode​zwał się sło​wem. — Jaki sens ma sta​nie na war​cie, sko​ro nie mo​żesz nic zo​ba​czyć? – za​py​‐ tał w koń​cu Ka​den. Ge​stem wska​zał na okno. – Mam ta​kie uczu​cie, jak​bym pa​trzył na dno że​la​zne​go dzba​na. Va​lyn za​wa​hał się. Nie opo​wie​dział Ka​de​no​wi o swo​ich do​świad​cze​niach w Ja​mie Hul​la, nie mó​wił o jaju slar​ny i dziw​nych zdol​no​ściach, ja​kie na​był. Po praw​dzie nie po​wie​dział mu… nic. — A dla​cze​go ty na​dal czu​wasz? – od​pa​ro​wał. – Plan był taki, żeby zła​pać tro​chę snu, za​nim przej​dziesz przez to coś. Ka​den spoj​rzał w stro​nę ken​ta i ski​nął gło​wą, ale nie ru​szył się, by się po​‐ ło​żyć. — Nie są​dzę, żeby odro​bi​na snu prze​wa​ży​ła sza​lę na tę czy na dru​gą stro​‐ nę. — Czy te bra​my rze​czy​wi​ście są w ca​łym ce​sar​stwie? — I oczy​wi​ście poza jego gra​ni​ca​mi też. Są o wie​le ty​się​cy lat star​sze od An​nu​ru. O gra​ni​cach ce​sar​stwa na​wet nie my​śla​no, gdy Cse​strii​mo​wie je bu​do​wa​li. — Ale oj​ciec o nich wie​dział – drą​żył Va​lyn. – My​ślisz, że ich uży​wał? Ka​den roz​ło​żył ręce. — Tak po​wie​dzie​li mi Shi​no​wie. — Gdzie ona jest? – za​py​tał Va​lyn. – Ta bra​ma w An​nu​rze? — Nie wiem. Ni​g​dy nie wi​dzia​łem cze​goś po​dob​ne​go. Ni​g​dy o czymś ta​‐ kim nie sły​sza​łem, póki opat mi tego nie wy​ja​śnił. — Jak to jest, że lu​dzie o tym nie wie​dzą? – dzi​wił się Va​lyn, przy​pa​tru​jąc

się wdzięcz​ne​mu łu​ko​wi. – Jak oj​ciec mógł po​ko​ny​wać pół świa​ta w cią​gu jed​ne​go ude​rze​nia ser​ca i nikt nic nie po​dej​rze​wał? — Wie​le nad tym my​śla​łem – od​parł Ka​den. – To nie jest ta​kie oczy​wi​ste, jak ci się wy​da​je. Za​łóż​my, że ce​sarz prze​cho​dzi przez bra​mę z An​nu​ru do… po​wiedz​my, że do Lud​gven. Lu​dzie w Lud​gven nie wie​dzą, że był w An​nu​‐ rze. Wie​dzą tyle, że ce​sarz przy​je​chał nie​ocze​ki​wa​nie. Ja​kiś kro​ni​karz mógł​‐ by za​pew​ne po​skła​dać to póź​niej w ca​łość; ktoś, kto skru​pu​lat​nie wszyst​ko no​to​wał i pro​wa​dził do​kład​ny ka​len​darz, ale by​ło​by trud​no spo​rzą​dzać do​‐ kład​ne za​pi​ski na te​mat wy​jaz​dów i przy​jaz​dów ojca. W po​ło​wie przy​pad​‐ ków na​wet my nie wie​dzie​li​śmy, gdzie jest, a prze​cież miesz​ka​li​śmy w pa​ła​‐ cu. Va​lyn ski​nął po​wo​li gło​wą. Gdy byli dzieć​mi, by​wa​ło, że San​li​tun zni​kał na całe dnie. „Me​dy​tu​je”, ma​wia​ła mat​ka. „Mo​dli się do In​tar​ry o prze​wod​‐ nic​two”. Va​lyn ni​g​dy nie ro​zu​miał sen​su tej ca​łej mo​dli​twy i kon​tem​pla​cji. Kie​dy jed​nak po​my​ślał o bra​mach, po​stę​po​wa​nie San​li​tu​na wy​da​ło mu się mniej sa​mo​wol​ne. Jak pi​sał Hen​dran: Bądź po​gło​ską. Bądź du​chem. Twoi wro​‐ go​wie nie po​win​ni wie​rzyć w two​je ist​nie​nie. Ce​sarz An​nu​ru nie mógł po​zwo​lić so​bie na to, żeby być wy​łącz​nie po​gło​ską, ale ich oj​ciec był tak po​chło​nię​ty co​dzien​ny​mi spra​wa​mi, że nikt by nie za​uwa​żył, gdy​by raz czy dru​gi znik​‐ nął na dwa lub trzy dni. — Przez wszyst​kie te lata – po​wie​dział Va​lyn, krę​cąc gło​wą. – Przez wszyst​kie te lata, a my nie mie​li​śmy o tym zie​lo​ne​go po​ję​cia. — By​li​śmy dzieć​mi. — By​li​śmy dzieć​mi – wes​tchnął Va​lyn, pa​trząc, jak para jego od​de​chu roz​wie​wa się w chłod​nym po​wie​trzu nocy. – A ja tyle chcia​łem się od nie​go do​wie​dzieć. Ka​den mil​czał przez dłu​gą chwi​lę, aż Va​lyn po​my​ślał, że być może za​snął. Kie​dy spoj​rzał w jego stro​nę, uj​rzał, że oczy bra​ta wciąż są otwar​te i ża​rzą się w ciem​no​ściach jak dwa roz​pa​lo​ne wę​giel​ki. — Jak to się od​czu​wa? – za​py​tał wresz​cie Ka​den. – To zna​czy żal. Va​lyn za​sta​no​wił się nad tym py​ta​niem. — Po ojcu? — Po kim​kol​wiek. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — To ty mi po​wiedz. W koń​cu wi​dzia​łeś rzeź ca​łe​go two​je​go klasz​to​ru. — Tak – od​rzekł Ka​den, nie od​ry​wa​jąc oczu od ciem​no​ści. – Wi​dzia​łem. Był tam mały chło​piec, Pa​ter… Pa​trzy​łem, jak Ut mie​czem prze​bił mu na wy​‐ lot pierś. — To dla​cze​go py​tasz mnie o żal? Wy​glą​da na to, że mia​łeś go pod do​‐ stat​kiem. — Py​tam, bo mni​si go z sie​bie wy​ko​rze​nia​ją. Czu​łem go, gdy Pa​ter umie​‐ rał, czu​łem, jak nogi się pode mną ugię​ły, ale te​raz… – Po​krę​cił wol​no gło​wą. – Uczę się od​su​wać go od sie​bie, omi​jać.

— Dla mnie by​ło​by to du​żym szczę​ściem – od​parł Va​lyn, z więk​szą go​ry​‐ czą niż za​mie​rzał. Na samo wspo​mnie​nie bez​wład​ne​go cia​ła Ha Lin, któ​re wy​niósł z Jamy Hul​la, ran na jej rę​kach, do​ty​ku jej wło​sów na skó​rze, krew krze​pła mu w ży​łach. – Cza​sem, gdy my​ślę o tym zbyt dłu​go, czu​ję, jak​by mię​śnie od​ry​wa​ły mi się od ko​ści, jak​by ktoś prze​ciął wszyst​kie wię​za​dła trzy​ma​ją​ce moje cia​ło. Bar​dzo chciał​bym móc to omi​jać. — Może i to jest szczę​ście, a może po pro​stu żal nie jest praw​dzi​wy, je​śli moż​na go od​rzu​cić jak po​tłu​czo​ną fi​li​żan​kę – od​rzekł Ka​den. — Praw​dzi​wy jak cho​le​ra – prych​nął Va​lyn. Krew tęt​ni​ła mu w skro​niach, kłyk​cie bo​la​ły. Przez gło​wę prze​bie​ga​ły wspo​mnie​nia: Ba​len​di​na, któ​ry śmiał się, opi​su​jąc udrę​kę Lin na Za​chod​‐ nich Urwi​skach; krwi spły​wa​ją​cej z noża tkwią​ce​go w gar​dle Sa​lii; Yur​la czoł​ga​ją​ce​go się przed nim w ciem​no​ściach, z od​rą​ba​ny​mi dłoń​mi. Chęt​nie ścią​gnął​by su​kin​sy​na z po​wro​tem ze śmier​ci, wy​rwał z że​la​znych szpo​nów Anan​sha​ela tyl​ko po to, by po​rą​bać go zno​wu, po ty​siąc​kroć, roz​łu​pać mu czasz​kę… Za​bra​kło mu po​wie​trza w płu​cach. Pot spły​wał po ple​cach i stygł w zim​nym po​wie​trzu nocy. Uświa​do​mił so​bie, że Ka​den przy​glą​da mu się z sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma, za​nie​po​ko​jo​ny i za​tro​ska​ny. — Wszyst​ko z tobą w po​rząd​ku? – za​py​tał. – Va​ly​nie? Spoj​rzał w oczy bra​ta i sku​pił się na nich oraz na jego sło​wach. Jego ob​raz i głos sta​ły się liną, któ​ra wy​cią​gnę​ła go z dna głę​bo​kiej stud​ni, gdzie to​nął. — W po​rząd​ku – od​po​wie​dział w koń​cu ochry​płym gło​sem i otarł czo​ło rę​ka​wem. — Nie spra​wiasz ta​kie​go wra​że​nia. Va​lyn za​śmiał się po​nu​ro. — „W po​rząd​ku” to po​ję​cie względ​ne. Chciał do​dać coś jesz​cze, choć​by kil​ka słów dla ob​ni​że​nia na​pię​cia, kie​dy ja​kiś dźwięk, tak ci​chy, że do​biegł doń na gra​ni​cy sły​szal​no​ści, ka​zał mu za​‐ milk​nąć. — Co to… Va​lyn uci​szył go szyb​kim unie​sie​niem ręki. Sły​szał od​gło​sy wy​da​wa​ne przez wszyst​kich swo​ich śpią​cych to​wa​rzy​szy – Ta​lal po​chra​py​wał ci​chut​‐ ko, Gwen​na prze​wra​ca​ła się z boku na bok – oraz po​szum wia​tru wśród ka​‐ mie​ni, na​wet plusk wody w da​le​kim wo​do​spa​dzie, kil​ka​set kro​ków da​lej, w stro​nę pół​noc​ną. Sły​chać było jed​nak coś wię​cej, było tam jesz​cze coś. Za​‐ mknął oczy i ze wszyst​kich sił sku​pił się na do​bie​ga​ją​cym dźwię​ku. Trud​no było usły​szeć coś cich​sze​go od ude​rzeń wła​sne​go tęt​na, któ​re dud​ni​ło mu w uszach, i przez krót​ką chwi​lę po​my​ślał, że mu się prze​sły​sza​ło. Po​tem jed​nak po​ja​wi​ło się zno​wu: ci​che tar​cie tka​ni​ny o ka​mień. Ktoś był za oknem i wspi​nał się, cich​szy od wia​tru. Nie na​my​śla​jąc się wie​le, Va​lyn zła​pał Ka​de​na za ra​mię, po​cią​gnął go z po​wro​tem do wnę​trza i od​gro​dził wła​snym cia​łem od zie​ją​cych otwo​‐ rów okien. Ta wspi​nacz​ka wska​zy​wa​ła na Ket​tral i choć nie wie​dział, w jaki

spo​sób wy​tro​pi​li ich w tych gó​rach, ja​kaś część nie​go była na ten mo​ment przy​go​to​wa​na. Wy​cią​gnął miecz z po​chwy na ple​cach i po​pchnął Ka​de​na da​lej w głąb po​miesz​cze​nia, dzię​ku​jąc w du​chu Hul​lo​wi za za​cho​wa​nie bra​‐ ta, któ​ry oka​zał się na tyle roz​sąd​ny, że po​dą​żył za jego ru​chem i za​cho​wał mil​cze​nie. Ocie​ra​nie umil​kło, lecz w po​wie​trzu po​ja​wił się dziw​ny za​pach, jak​by ni​‐ kły ślad dymu. Nie był to za​pach pa​lą​ce​go się drew​na z ogni​ska lub ko​min​‐ ka. Pło​ną​ce drew​no nie sma​ku​je w ten spo​sób, ina​czej draż​ni noz​drza. Ten za​pach był inny, bar​dziej nie​bez​piecz​ny, zna​ny z ty​się​cy ćwi​czeb​nych mi​‐ sji… — Kryć się! – krzyk​nął Va​lyn w ci​szę nocy. – Wy​buch! Gdy wy​po​wie​dział te sło​wa, przy​ci​snął Ka​de​na do pod​ło​gi, przy​krył go wła​snym cia​łem i za​tkał uszy dłoń​mi. Nie wie​dział, jaki ro​dzaj amu​ni​cji na​past​ni​cy za​pa​la​ją, lecz je​śli nie za​bi​je ich ona na​tych​miast, to pierw​sze chwi​le oka​żą się klu​czo​we. Chciał za​cho​wać zdol​ność wi​dze​nia i sły​sze​nia. Ka​den le​żał pod nim zu​peł​nie spo​koj​nie i Va​lyn prze​su​nął się odro​bi​nę, żeby le​piej za​sło​nić cia​ło bra​ta. Coś ude​rzy​ło o po​sadz​kę za ich ple​ca​mi. Za​ci​snął moc​no po​wie​ki tuż przed mo​men​tem, nim cały świat wo​kół roz​bły​snął na bia​ło. Uniósł je po chwi​li, gdy po​cząt​ko​wa fu​ria wy​bu​chu opa​dła, ustę​pu​‐ jąc pro​za​icz​nym, zwy​kłym w ta​kich wy​pad​kach krzy​kom i wrza​skom. Żyli. Po​czuł szarp​nię​cie wy​bu​chu, lecz ża​den odła​mek nie prze​bił jego skó​ry. Nie ogar​nę​ły go pło​mie​nie. Ozna​cza​ło to, że uży​li ła​dun​ków dym​‐ nych. Dym​nych i hu​ko​wych. Nie chcą więc nas po​za​bi​jać, a przy​naj​mniej nie te​raz. Z dru​giej stro​ny nie wy​glą​da​ło to też na mi​sję dy​plo​ma​tycz​ną. Cały sens hu​ko​wych i dym​nych ła​dun​ków spro​wa​dzał się do tego, by wy​wo​łać u wro​ga pa​ni​kę i zmu​sić do po​peł​nia​nia błę​dów. Co ozna​cza​ło, że nie po​win​‐ ni te​raz ule​gać pa​ni​ce ani się ru​szać. Mie​li czas. Nie​wie​le, ale jed​nak mie​li tro​chę cza​su. Po​wo​li, po​wie​dział so​bie w du​chu Va​lyn. Po​wo​li. Gdy pod​no​sił gło​wę wy​żej niż sto​pę nad po​sadz​kę, dym go ośle​piał i dła​‐ wił, lecz pod chmu​rą dymu po​zo​sta​wa​ła war​stwa czy​ste​go po​wie​trza sze​ro​‐ ko​ści dło​ni i Va​lyn prze​su​nął się, opu​ściw​szy ni​żej gło​wę. Mógł do​strzec świa​teł​ka obu tak​tycz​nych la​tar​ni swe​go Skrzy​dła, któ​re wciąż się pa​li​ły. W ich sła​bym świe​tle mógł też do​strzec za​ry​sy po​sta​ci i ich ru​chy. Trud​no było oce​nić, kto jest kim, lecz Va​lyn do​brze sły​szał i roz​róż​niał gło​sy: Tri​ste krzy​cza​ła, Gwen​na i La​ith klę​li, Ta​lal i An​nick byli nie​mal ci​cho, gdy czoł​ga​li się po po​sadz​ce. Od stro​ny na​past​ni​ków nie do​bie​gał Va​ly​na ża​den dźwięk. — To inne Skrzy​dło Ket​tra​lu? – za​py​tał le​żą​cy obok Ka​den. – Pchła? — Może być i tak – od​parł Va​lyn, roz​pa​tru​jąc pro​blem pod wie​lo​ma ką​ta​‐ mi. Na​past​ni​cy nie wy​sa​dzi​li bu​dyn​ku, co by​ło​by sto​sun​ko​wo ła​twe. Albo chcie​li wziąć jeń​ców, albo, co by​ło​by lep​sze, obej​rze​li so​bie po​zo​sta​ło​ści rze​‐ zi w gó​rach, za​sta​no​wi​li się i od​ga​dli, co na​praw​dę się wy​da​rzy​ło.

Bądź​cie po na​szej stro​nie, mo​dlił się ci​cho Va​lyn. Do​bry Hul​lu, spraw, by byli po na​szej stro​nie. — Co po​win​ni​śmy… – za​czął Ka​den. — Bądź ci​cho i opuść gło​wę po​ni​żej dymu – syk​nął Va​lyn. Jesz​cze raz omiótł wzro​kiem po​miesz​cze​nie, po​li​czył le​żą​cych. Od​no​to​‐ wał, że bra​ku​je Pyr​re, choć nie miał po​ję​cia, do​kąd za​bój​czy​ni mo​gła​by uciec. Jego Skrzy​dło ra​dzi​ło so​bie z ata​kiem tak, jak zo​sta​ło wy​szko​lo​ne. Wszy​scy przy​pa​dli ni​sko do pod​ło​gi i czoł​ga​li się w stro​nę ścian, aby wzdłuż nich do​trzeć do drzwi i okien, czy​li do źró​deł czy​ste​go po​wie​trza. Pro​blem po​le​gał na tym, że ci, któ​rzy wrzu​ci​li ła​dun​ki do środ​ka, cze​ka​li te​raz za​pew​‐ ne przy drzwiach i oknach, a za​mi​no​wa​ne scho​dy blo​ko​wa​ły naj​bar​dziej oczy​wi​stą dro​gę ewa​ku​acji. Naj​bar​dziej oczy​wi​sta dro​ga ewa​ku​acji, ale nie je​dy​na, po​my​ślał Va​lyn, mie​rząc wzro​kiem od​le​głość do ła​dun​ków Gwen​ny. Do​tknął kie​szon​ki w pa​sie w po​szu​ki​wa​niu gwizd​ków do przy​wo​ły​wa​‐ nia ket​tra​li. Nie było spo​so​bu, żeby spraw​dzić, czy pta​ki wciąż są w po​wie​‐ trzu, ale gdy​by zdo​ła​li wy​rwać się z bu​dyn​ku, to skal​ny ta​ras miał wy​star​‐ cza​ją​cą sze​ro​kość, by zła​pać za uprząż. Gdy​by, rzekł do sie​bie w du​chu. Nie je​steś jesz​cze na tym cho​ler​nym ta​ra​sie, a do tego masz ze sobą czwo​ro lu​dzi, któ​rzy ni​g​dy w ży​ciu na​wet nie wy​obra​ża​li so​bie cze​goś ta​kie​go, jak „złap i leć”. Byli w nędz​nym po​ło​że​niu, co do tego nie było wąt​pli​wo​ści, a w każ​dej chwi​li po​ło​że​nie to mo​gło się zmie​nić w jesz​cze nędz​niej​sze. Kil​ka stóp od nie​go Tri​ste unio​sła się na czwo​ra​ki. Ośle​pio​na dy​mem i za​‐ mę​tem krą​ży​ła wo​kół ner​wo​wo, zu​peł​nie bez celu, pró​bu​jąc krzy​czeć, lecz przy każ​dym od​de​chu dła​wi​ła się dy​mem. Lada mo​ment mo​gła ze​mdleć. Mo​gło być jesz​cze go​rzej, gdy​by za​cho​wa​ła przy​tom​ność, ze​rwa​ła się na nogi i wy​pa​dła przez któ​reś okno. Va​lyn za​czął czoł​gać się ku niej, lecz się po​wstrzy​mał. Uwzględ​niaj prio​ry​te​ty. Ka​den był ce​sa​rzem, co ozna​cza​ło, że naj​pierw jemu trze​ba za​pew​nić bez​pie​czeń​stwo, na​wet gdy​by Tri​ste mia​‐ ła zgi​nąć. Przyj​rzał się cien​kiej war​stwie po​wie​trza po​mię​dzy po​sadz​ką a kłę​bią​cą się chmu​rą dymu. Jego żoł​nie​rze za​ję​li po​zy​cje obron​ne na ob​wo​dzie po​‐ miesz​cze​nia, a przy​naj​mniej naj​lep​sze po​zy​cje, ja​kie uda​ło im się zna​leźć, wy​ję​li łuki i mie​cze i cze​ka​li. Va​lyn wi​dział jed​nak sto​py Ram​pu​rie​go Tana, któ​ry wstał i szedł w jego i Ka​de​na stro​nę, sta​wia​jąc ci​che, ostroż​ne kro​ki. Koń​cem swo​jej dziw​nej włócz​ni spraw​dzał po​sadz​kę przed sobą. W jego ru​‐ chach nie było nic z pa​nicz​ne​go stra​chu Tri​ste. Va​lyn ob​ró​cił się do swo​ich lu​dzi. Ta​lal ma​chał do nie​go w mil​cze​niu, przy​ci​ska​jąc twarz do ka​mien​nej po​sadz​ki. Gdy uj​rzał, że Va​lyn spo​glą​da w jego kie​run​ku, ge​sta​mi prze​słał mu zna​ki: Żad​nych ran. Broń cała. Roz​ka​zy? Va​lyn uśmiech​nął się lek​ko. Pierw​szy atak wpro​wa​dził cha​os, ale nie zła​‐ mał w nich du​cha. Wciąż spra​wo​wał do​wódz​two nad swo​im Skrzy​dłem

i za​cho​wał kon​takt z Ka​de​nem. Co zaś naj​waż​niej​sze, choć od ata​ku mi​nę​ło do​pie​ro kil​ka​dzie​siąt ude​rzeń ser​ca, oni już za​czy​na​li się mo​bi​li​zo​wać. Je​śli za​sko​cze​nie nie po​wie​dzie się w cią​gu czte​rech ude​rzeń ser​ca, to nie jest żad​nym za​sko​cze​niem. Oczy​wi​ste było, że z nie​wia​do​mych po​wo​dów na​past​ni​cy chcą poj​mać ko​goś żyw​cem, a to zde​cy​do​wa​nie ogra​ni​cza​ło ich moż​li​wo​ści. Nie wcho​dzi​ła w grę ule​wa strzał ani grad eks​plo​du​ją​cych rac. Moż​na bę​dzie po​roz​ma​wiać. War​to przy​naj​mniej spró​bo​wać, choć Va​lyn nie bar​dzo na to li​czył. Cze​kaj z od​pa​le​niem ła​dun​ków, za​sy​gna​li​zo​wał do Gwen​ny, wska​zu​jąc na za​mi​no​wa​ny wcze​śniej sek​tor po​sadz​ki. Cze​kaj​cie na mój sy​gnał. Ta​lal ski​nął gło​wą, a Gwen​na prze​czoł​ga​ła się na łok​ciach, trzy​ma​jąc w zę​bach rur​kę z ła​dun​kiem za​pa​la​ją​cym. Wresz​cie prze​mó​wił na​past​nik. — Va​ly​nie. – Był to głos Pchły, oschły i po​waż​ny, nie​co gło​śniej​szy, żeby sły​sze​li, ale nie było w nim śla​du po​śpie​chu czy nie​cier​pli​wo​ści. Był na da​‐ chu, w po​bli​żu wy​rwy w na​roż​ni​ku. Pół na​cią​gu, za​sy​gna​li​zo​wał Va​lyn do An​nick. I cze​kaj. Kiw​nę​ła gło​wą po​ta​ku​ją​co i prze​to​czy​ła się na wła​ści​we miej​sce. Była to dziw​na po​zy​cja strze​lec​ka, bo na ple​cach, z gło​wą od​chy​lo​ną w bok, żeby od​dy​chać czy​stym po​wie​trzem, z łu​kiem w po​przek cia​ła, lecz w przy​pad​ku An​nick po​zy​cja ta wy​glą​da​ła do​god​nie i na​tu​ral​nie. — Va​ly​nie – po​wtó​rzył Pchła nie​mal zmę​czo​nym gło​sem. – Po pro​stu chcę po​roz​ma​wiać. Va​lyn mil​czał. Roz​ma​wia​nie było rze​czą do​brą i słusz​ną, na to też li​czył, lecz nie chciał zdra​dzić swo​jej po​zy​cji tyl​ko po to, żeby od​być roz​mo​wę. Po czę​ści był za​do​wo​lo​ny i po​czuł ulgę, gdy usły​szał głos Pchły. Tam, na Wy​‐ spach, męż​czy​zna ten miał opi​nię czło​wie​ka twar​de​go, lecz za​wsze po​stę​pu​‐ ją​ce​go fair. Z dru​giej stro​ny, je​śli do​wód​ca tam​te​go Skrzy​dła na​le​żał do spi​‐ sku… Va​lyn nie chciał na​wet my​śleć o ta​kiej ewen​tu​al​no​ści. Jego wła​sne Skrzy​dło mia​ło dość umie​jęt​no​ści, by wy​rwać się z trud​ne​go po​ło​że​nia, ale to nie było ot, ta​kie so​bie trud​ne po​ło​że​nie. Na tym da​chu, nie​‐ ca​łe dzie​sięć kro​ków od nie​go, stał naj​lep​szy do​wód​ca ma​łych for​ma​cji tak​‐ tycz​nych na świe​cie, czło​wiek le​gen​da, któ​ry ma​jąc nie​wie​le po​nad dwa​‐ dzie​ścia lat, po​mścił śmierć dwóch Skrzy​deł Ket​tra​lu, za​bi​ja​jąc Ca​si​mi​ra Dam​ka, czło​wiek, któ​ry każ​de​go roku scho​dził do Jamy Hul​la, aby wy​wlec stam​tąd slar​ny na Pró​bę Hul​la. Poza Hen​dra​nem nie było bar​dziej sza​no​wa​‐ ne​go do​wód​cy Ket​tra​lu, a te​raz to wła​śnie on trzy​mał ich w sza​chu i miał zde​cy​do​wa​ną prze​wa​gę. Le​piej myśl szyb​ko i nie spieprz tego, ci​cho mruk​nął do sie​bie Va​lyn. — Wiesz co – cią​gnął Pchła – do​my​ślam się, że nie mo​żesz mó​wić, bo nie chcesz zdra​dzić swo​jej po​zy​cji. Ro​bisz wszyst​ko wła​ści​wie. Na​wet le​piej. Nie wiem, ja​kim cu​dem uda​ło się wam ru​szyć, za​nim rzu​ci​li​śmy świe​ce. Je​steś mło​dy, ale in​te​li​gent​ny i nie będę cię ob​ra​żał sztucz​ka​mi i pu​łap​ka​mi ze sta​‐

re​go re​per​tu​aru Ket​tra​lu. Nie chcesz mó​wić, nie mów. Po pro​stu słu​chaj. Nikt nie wy​sko​czył z wrza​skiem przez okno i poza tą dziew​czy​ną, któ​ra do​‐ pie​ro mi​nu​tę temu prze​sta​ła dła​wić się dy​mem, wszy​scy są ci​cho, co ozna​‐ cza, że le​ży​cie na brzu​chu i od​dy​cha​cie świe​żym po​wie​trzem. – W tym miej​‐ scu za​milkł na chwi​lę. – A mó​wiąc o tej dziew​czy​nie, to mógł​byś prze​nieść ją bli​żej okna. Va​lyn zer​k​nął na bez​wład​ne cia​ło Tri​ste. W ca​łym za​mie​sza​niu nie za​‐ uwa​żył, że osu​nę​ła się na po​sadz​kę. Twarz mia​ła w ko​lo​rze po​pio​łu, dło​nie za​ci​snę​ła jak szpo​ny, a Va​lyn po raz dru​gi za​czął czoł​gać się ku niej i po raz dru​gi się za​trzy​mał. Omdle​nie spra​wi​ło, że zna​la​zła się w stre​fie wol​nej od dymu i od​dy​cha​ła już czy​stym po​wie​trzem. Nie było po​trze​by prze​no​sić ją gdzie​kol​wiek. — Rób, jak uwa​żasz – rzekł po chwi​li Pchła, a Va​lyn zro​zu​miał, że tam​ten nie zre​zy​gno​wał ze swo​ich tri​ków. Na Wy​spach po​świę​ci​li na to całe trzy mie​sią​ce, ucząc się, jak po​słu​gi​wać się ran​ny​mi cy​wi​la​mi i wy​ko​rzy​sty​wać po​czu​cie winy i od​ru​chy he​ro​izmu prze​ciw​ni​ka prze​ciw​ko nie​mu. Brzmia​ły mu w uszach sło​wa Nhe​ana Pit​cha: Kie​dy już masz strze​lić do ja​kie​goś su​kin​‐ sy​na, po​strzel go w brzuch. Rany brzu​cha są bo​le​sne i za​bi​ja​ją po​wo​li. Ist​nie​je szan​sa, że ja​kiś inny su​kin​syn się nim za​opie​ku​je, a wów​czas ty masz o jed​ne​go su​kin​sy​na mniej. Va​lyn uświa​do​mił so​bie, że Pchła go spraw​dza, pró​bu​je, sys​te​ma​tycz​nie szu​ka sła​bych punk​tów. Pro​blem w tym, że miał zbyt wie​lu cy​wi​lów, któ​rych mu​siał chro​nić. Po​now​nie przyj​rzał się po​sadz​ce, a po​tem zwró​cił się do Ka​de​na. — Czy mo​żesz stąd wyjść przez tę bra​mę? – syk​nął. – Ty i mnich? Ka​den za​wa​hał się, a po​tem ski​nął gło​wą. — A oni nie mogą pójść za tobą, czy tak? — Nie mogą. Va​lyn uśmiech​nął się. Tej sztucz​ki Pchła się nie spo​dzie​wał. Co waż​niej​‐ sze, zna​czy​ło to, że nie​za​leż​nie od tego, jak się spra​wy po​to​czą, Ka​den bę​dzie wol​ny i da​le​ko stąd. Je​śli Va​lyn zdo​ła po​wstrzy​mać atak jesz​cze przez parę chwil, ce​sarz bę​dzie bez​piecz​ny. Po​tem moż​na bę​dzie po​słu​chać, co Pchła ma do po​wie​dze​nia. Je​że​li mó​wił praw​dę, to być może uda się coś wy​pra​co​‐ wać, a je​śli nie… to przy​naj​mniej brat nie znaj​dzie się w środ​ku rze​zi. — Chodź​my – szep​nął Va​lyn, czoł​ga​jąc się na​przód. – Two​je​go mni​cha zgar​nie​my po dro​dze. Pchła pod​jął prze​mo​wę w tej sa​mej chwi​li, gdy ru​szy​li się z miej​sca. — Mo​żesz po​wie​dzieć An​nick, żeby opu​ści​ła łuk – po​wie​dział. – Z tej po​‐ zy​cji ni​ko​go nie tra​fi. Gra skoń​czo​na, dzie​cia​ku. Okna są za​blo​ko​wa​ne, scho​‐ dy też, cho​ciaż Gwen​na od​wa​li​ła ka​wał do​brej ro​bo​ty, kła​dąc te ła​dun​ki, więc tak czy owak nie uda​ło​by się wam zejść na dół. Try​ton po​wia​da, że dziew​czy​na ma praw​dzi​wy ta​lent. Mil​cze​nie. W jaki spo​sób Ram​pu​ri Tan zbli​żył się do nich mimo dymu, Va​lyn nie mógł od​gad​nąć, ale pręd​ko na​tknę​li się na jego włócz​nię, któ​rą ba​‐

dał po​sadz​kę. Va​lyn za​wa​hał się. Tan nie mógł ich do​strzec po​przez dym, nie mógł stwier​dzić, że to oni, a za​sko​cze​nie go gro​zi​ło, że skoń​czą z włócz​nią w brzu​chu. Va​lyn roz​wa​żał, czy nie oba​lić go szyb​ko na pod​ło​gę, lecz Tan nie wy​glą​dał na ko​goś, kogo moż​na ła​two prze​wró​cić. To ozna​cza​ło, że trze​‐ ba bę​dzie coś po​wie​dzieć, co z ko​lei gro​zi​ło zdra​dze​niem swo​jej po​zy​cji, ale nie było in​ne​go wyj​ścia. — Tan – syk​nął naj​gło​śniej, jak się ośmie​lił. – Je​stem z Ka​de​nem. Pad​nij po​ni​żej dymu. Włócz​nia prze​sta​ła omia​tać pod​ło​gę, a po​tem, w od​le​gło​ści paru stóp, po​‐ ja​wi​ły się dło​nie i twarz Tana. Ode​tchnął głę​bo​ko i po​wo​li, spoj​rzał na Va​ly​‐ na, po​tem na Ka​de​na i kiw​nął gło​wą. Va​lyn uświa​do​mił so​bie, że Tan wstrzy​my​wał od​dech od daw​na, za​pew​ne już od chwi​li wy​bu​chu dym​nych ła​dun​ków. Było to moż​li​we, cho​ciaż wy​ma​ga​ło przy​tom​no​ści umy​słu rów​‐ nej umie​jęt​no​ściom żoł​nie​rzy ze Skrzy​dła Va​ly​na, a oni bar​dzo dłu​go tre​no​‐ wa​li tego typu rze​czy. — Bra​ma – szep​nął Va​lyn, wska​zu​jąc ge​stem na ścia​nę, w któ​rej się znaj​‐ do​wa​ła. – Ty i Ka​den przej​dzie​cie przez nią i bę​dzie​cie bez​piecz​ni. Mnich ski​nął gło​wą, jak​by od sa​me​go po​cząt​ku miał taki plan. — Bę​dzie​my was osła​niać – do​dał Va​lyn. — A co z wami? – za​py​tał Ka​den. — Nie bój się o nas. Damy so​bie radę. Chy​ba że nas zła​pią. Albo zgi​nie​my, do​rzu​cił w du​chu, a póź​niej zer​k​nął przez ra​mię. Jego lu​dzie wciąż trwa​li na swo​ich po​zy​cjach, cze​ka​jąc na roz​‐ ka​zy. To wła​śnie Pchła mu kie​dyś po​wie​dział, a miał wra​że​nie, że było to wie​ki temu, że będą do​brym Skrzy​dłem. Będą trzy​ma​li się ra​zem. Tyl​ko że te​raz jego za​da​niem było wy​cią​gnię​cie ich stąd ży​wych. Po pierw​sze, Ka​den, przy​po​mniał so​bie, po​now​nie prze​su​wa​jąc się na brzu​chu. Po​tem roz​mo​wy. Je​że​li roz​mo​wy nic nie da​dzą, Gwen​na może wy​sa​dzić po​sadz​kę. Wte​dy się oka​że, kto kogo za​sko​czył. — Va​ly​nie – ode​zwał się zno​wu Pchła. – Będę z tobą szcze​ry. Wi​dzia​łem, co się sta​ło w Ashk’la​nie, wi​dzia​łem tych za​rą​ba​nych mni​chów. Zna​leź​li​‐ śmy też to, co zo​sta​ło ze Skrzy​dła Yur​la i z tam​tych aedo​liań​czy​ków roz​rzu​‐ co​nych na po​ło​wie zbo​cza. Na Wy​spach na​zy​wa​ją cię zdraj​cą, ale ja już nie je​stem tego pe​wien. Ni​g​dy nie by​łeś ty​pem zdraj​cy, a te​raz, kie​dy zo​ba​czy​‐ łem to, co zo​ba​czy​łem… – Za​milkł na chwi​lę, aby ta su​ge​stia do nich do​tar​ła. – Wyjdź stam​tąd, prze​dys​ku​tuj​my to, za​nim zro​bisz coś głu​pie​go i Finn bę​‐ dzie mu​siał wpa​ko​wać ci strza​łę. Va​lyn spró​bo​wał prze​my​śleć od​po​wiedź. — Poza tym rów​nie do​brze mógł​byś prze​mó​wić do mnie te​raz. Sły​szę, jak coś tam szep​czesz na dole – do​dał Pchła. Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko. Zdra​dzi swo​ją po​zy​cję, trud​no, ale być może kupi tro​chę cza​su dla Ka​de​na. — Rzecz w tym – od​po​wie​dział gło​śno, my​śląc o sy​tu​acji na prze​łę​czy

sprzed kil​ku dni i o tym, jak na​iw​nie roz​ka​zał swo​im lu​dziom od​dać broń – że za​ufa​nie ostat​nio nie​zbyt wy​cho​dzi​ło mi na do​bre. Pchła za​chi​cho​tał. — Wy​glą​da na to, że ci, któ​rym za​ufa​łeś, wy​szli na tym jesz​cze go​rzej. — Nooo, mie​li​śmy szczę​ście. — Dla​cze​go nie odło​ży​cie bro​ni i nie opo​wie​cie mi o tym? Va​lyn po​czuł ro​sną​ce na​pię​cie. Chciał​by tam​te​mu uwie​rzyć, lecz prę​dzej odda się w łapy Sha​ela, niż zno​wu do​bro​wol​nie da się roz​bro​ić. W tej sy​tu​‐ acji mogą jesz​cze roz​ma​wiać, tar​go​wać się, wal​czyć. Bez bro​ni… no cóż, nie za​mie​rzał rzu​cać ko​ści czę​ściej, niż było to ko​niecz​ne. Gdy do​peł​zli do bra​my, Tan prze​mó​wił do Ka​de​na. — Wy​obraź so​bie pta​ka – za​czął po​wo​li. — Co? – za​py​tał Va​lyn. — To ćwi​cze​nie men​tal​ne – wy​ja​śnił spo​koj​nie Ka​den. Va​lyn po​trzą​snął gło​wą. — Pie​przyć ja​kie​goś cho​ler​ne​go pta​ka – prych​nął. – Zni​kaj​cie stąd. Pchła jest te​raz sło​dziut​ki i mówi ła​god​nie, ale nie bę​dzie ga​dał bez koń​ca. Star​szy mnich spoj​rzał ka​mien​nym wzro​kiem na Va​ly​na. — Je​śli Ka​den wkro​czy w bra​mę bez ko​niecz​ne​go przy​go​to​wa​nia, prze​‐ sta​nie ist​nieć. Tego nie da się zro​bić na siłę. Va​lyn za​ci​skał i roz​pro​sto​wy​wał pal​ce. Czuł, jak z każ​dym ude​rze​niem ser​ca za​ła​mu​je się i opusz​cza go szczę​ście. — Jak dłu​go? — Im wię​cej ga​dasz, tym dłu​żej. Va​lyn zdu​sił w so​bie ri​po​stę. Nie mógł po​móc Ka​de​no​wi, ale mógł po​‐ świę​cić tro​chę cza​su na przy​go​to​wa​nie do nad​cho​dzą​cej na​wał​ni​cy. Ob​ra​ca​‐ jąc się wo​kół na brzu​chu, lu​stro​wał po​miesz​cze​nie. Mar​twi​ło go znik​nię​cie Pyr​re. Ko​bie​ta zda​wa​ła się być po ich stro​nie, lecz we​dług Ka​de​na za​mor​do​‐ wa​ła już jed​ne​go mni​cha za to, że ocią​gał się w mar​szu. Być może mie​li szczę​ście i wy​buch wy​pchnął ją przez okno, lecz naj​wy​raź​niej cier​pie​li te​raz na nie​do​bór szczę​ścia i Va​lyn po​czuł się dość nie​swo​jo, wy​obra​ża​jąc so​bie, że Pyr​re krą​ży gdzieś bli​sko, a on nie może jej mieć na oku. Ale co po​cząć? Gwen​na ge​sty​ku​lo​wa​ła w jego stro​nę jak sza​lo​na, naj​wy​raź​niej zdez​o​‐ rien​to​wa​na opóź​nie​niem. An​nick trwa​ła na swo​jej po​zy​cji jak po​sąg, a Ta​lal i La​ith roz​dzie​li​li się i zmie​rza​li pod prze​ciw​le​głe ścia​ny. Cze​kać, za​sy​gna​li​‐ zo​wał Va​lyn. Wy​sa​dze​nie po​sadz​ki było spo​so​bem wyj​ścia z pu​łap​ki, ale ry​‐ zy​kow​nym. Do​pó​ki Pchła wciąż chciał roz​ma​wiać, była szan​sa, że odej​dą stąd bez ucie​ka​nia się do prze​mo​cy. Do​pó​ki wciąż tkwił na tym cho​ler​nym da​chu. — Nie roz​ka​żę moim lu​dziom, żeby od​da​li broń – po​wie​dział Va​lyn. – Uczy​łeś mnie cze​goś in​ne​go. Ale nie mam nic prze​ciw​ko roz​mo​wie. Za​trzy​‐ maj swo​ich lu​dzi na gó​rze, a ja za​trzy​mam mo​ich na dole. To bar​dzo cy​wi​li​‐

zo​wa​ny układ. — Może być – od​parł Pchła. — A te​raz, kie​dy ptak znik​nie ci z oczu, wy​peł​nij umysł nie​bem i prze​‐ stąp bra​mę – szep​nął do Ka​de​na Tan. Va​lyn zer​k​nął przez ra​mię i uj​rzał oczy bra​ta w od​le​gło​ści jed​nej sto​py. Były w ja​kiś nie​zwy​kły spo​sób od​le​głe, ja​sne jak ża​rzą​ce się w kuź​ni wę​gle i zim​ne jak gwiaz​dy. Brat ski​nął mu gło​wą, po​tem pod​niósł się na nogi i znik​nął w dy​mie. Do ścia​ny był tyl​ko je​den krok i Ka​de​na już nie było. — Za​dzia​ła​ło? – syk​nął Va​lyn do dru​gie​go mni​cha. – Uda​ło mu się? — Do​wiem się, gdy znaj​dę się po tam​tej stro​nie – od​parł Tan i za​mknął oczy, naj​wy​raź​niej przy​go​to​wu​jąc się do przej​ścia. Po dru​giej stro​nie po​miesz​cze​nia po​ru​szy​ła się Tri​ste. Va​lyn wciąż się za​‐ sta​na​wiał, jak z nią po​stą​pić. Zro​bił w du​chu prze​gląd wszyst​kich moż​li​wo​‐ ści. Była mała i dość lek​ka, by ją nieść, ale to znacz​nie spo​wol​ni​ło​by jego ru​‐ chy. Mo​gli ją zo​sta​wić dla Pchły, wy​ko​rzy​stać dla od​wró​ce​nia uwa​gi. Tri​ste unio​sła po​wo​li gło​wę, oczy jej zmęt​nia​ły i był w nich tyl​ko strach. Va​lyn miał wła​śnie dać jej znak, by le​ża​ła spo​koj​nie i ci​cho, kie​dy para czar​nych bu​tów wy​lą​do​wa​ła na po​sadz​ce za jej ple​ca​mi. — To​wa​rzy​stwo! – krzyk​nął La​ith. – Pół​noc​ne okno. Tri​ste od​wró​ci​ła się, wrza​snę​ła, po czym ze​rwa​ła się na rów​ne nogi i rzu​‐ ci​ła przez dym w stro​nę Va​ly​na i Tana. Mi​nę​ła ich, kasz​ląc i młó​cąc ra​mio​‐ na​mi, tak bli​sko, że Va​lyn zdo​łał na​wet zła​pać połę jej zbyt du​że​go mun​du​ru, któ​ry jed​nak wy​śli​znął mu się z pal​ców. A po​tem – na​gle – Tri​ste już nie było. Bra​ma, zro​zu​miał Va​lyn, czu​jąc lód w żo​łąd​ku. Prze​bie​gła przez bra​mę, na do​da​tek bez przy​go​to​wa​nia, o któ​rym mó​wił Ka​den. — Ode​szła – po​wie​dział Tan. Je​śli na​wet po​czuł żal, nie oka​zał tego. – Zaj​‐ mij​cie się sobą. Po​wie​dziaw​szy to, mnich się pod​niósł i oto​czo​ny dy​mem po​stą​pił krok, po czym znik​nął. Po​szli. Obaj mni​si i Tri​ste. Ce​sarz był bez​piecz​ny. Va​lyn ob​ró​cił się, by sta​wić czo​ło na​past​ni​ko​wi. A więc całe ga​da​nie Pchły było gów​no war​te i oka​za​ło się zwy​kłym pod​stę​pem. Wy​cią​gnął dru​gi miecz, go​tów rzu​cić się na wro​ga, po czym za​marł. Z tymi bu​ta​mi było coś nie tak, to były buty Pyr​re. — Za​cze​kaj, Gwen​na – krzyk​nął, rzu​ca​jąc się jak naj​da​lej od bra​my. – Oni nie… Za póź​no. Ła​dun​ki za​czę​ły już eks​plo​do​wać, ogłu​sza​ją​ce​mu dud​nie​niu wa​lą​cych się gła​zów to​wa​rzy​szy​ły ostre od​gło​sy pę​ka​nia. Va​lyn od​na​lazł dziu​rę w pod​ło​dze i klnąc, przy​cup​nął nad jej brze​giem, go​tów sko​czyć w nią w chwi​li, gdy usta​nie ło​mot ka​mie​ni. Je​śli na​wet ist​nia​ła ja​kaś szan​sa do​ga​da​nia się z tam​ty​mi, to w tym mo​men​cie prze​pa​dła. Te​raz po​zo​sta​wa​ło tyl​ko wy​do​stać się stąd, wy​rwać na ze​wnątrz.

Tyle że ło​skot wa​lą​cych się ka​mie​ni nie usta​wał. Cały bu​dy​nek za​czął się pod nim ko​ły​sać, ka​mie​nie sy​pa​ły się ze stro​pu, a po​sadz​ka usu​wa​ła się spod nóg. Przez chmu​rę dymu nie mógł tego zo​ba​czyć, lecz sły​szał pro​test ustę​pu​‐ ją​cej kon​struk​cji. Cof​nął się ostroż​nie o krok, chcąc zna​leźć się da​lej od cen​‐ trum eks​plo​zji, lecz na​gle, z sil​nym ko​ły​sa​niem, ka​mie​nie pod jego sto​pa​mi ustą​pi​ły i za​pa​dły się.

9

P

owtó​rzysz to jesz​cze raz – stwier​dzi​ła Nira i szturch​nę​ła Ada​re la​ską w brzuch. Ada​re pró​bo​wa​ła ją od​trą​cić, ale sta​ru​cha była dla niej za szyb​ka. Pod​nio​sła la​skę i bio​rąc sze​ro​ki za​mach, sma​gnę​ła nią Ada​re tam, gdzie koń​‐ czą się ple​cy. Ta​kie trak​to​wa​nie było ogrom​nie iry​tu​ją​ce, upo​ka​rza​ją​ce i prze​ra​ża​ją​ce za​ra​zem. Gdy Nira ja​kimś spo​so​bem od​kry​ła jej toż​sa​mość, Ada​re, przy​naj​mniej do cza​su zna​le​zie​nia in​ne​go roz​wią​za​nia, mu​sia​ła zno​‐ sić jej nie​ustan​ne wy​zwi​ska i razy, któ​re krzy​żu​ją​cy​mi się prę​ga​mi zna​czy​ły jej po​ślad​ki. — Jesz​cze raz – na​le​ga​ła z upo​rem sta​ra. Dru​gi po​ra​nek piel​grzym​ki po​wi​nien był za​cząć się przy​jem​nie. Po​wie​‐ trze było rześ​kie i wil​got​ne, słoń​ce przy​grze​wa​ło, a fe​tor mia​sta ustą​pił za​‐ pa​chom tra​wy, zie​mi i mło​dych li​ści. Za​bu​do​wa​nia zo​sta​wi​li już za sobą, a za​miast nich mo​gli po​dzi​wiać wi​dok roz​le​głych pól, bez​kre​sne​go nie​ba i wi​ją​cej się w od​da​li bru​nat​no​zie​lo​nej wstę​gi ka​na​łu, któ​re​go pły​ną​cy z po​‐ łu​dnia nurt niósł do An​nu​ru barw​ne, smu​kłe sta​tecz​ki wy​ła​do​wa​ne po brze​‐ gi to​wa​ra​mi. Ada​re przez opa​skę nie mo​gła do​strzec wszyst​kich od​le​głych szcze​gó​łów, ale od​róż​nia​ła ko​lo​ry i wspa​nia​łe za​ry​sy kra​jo​bra​zu i roz​le​głych prze​strze​ni. Mia​ła ocho​tę uwie​rzyć, że uciecz​ka się po​wio​dła, że opu​ściw​szy mia​sto, zna​la​zła się poza za​się​giem il Torn​ji, lecz gdy tyl​ko spoj​rza​ła za sie​bie, wi​‐ dzia​ła Włócz​nię In​tar​ry, po​ły​sku​ją​cą w słoń​cu szkla​ną igli​cę, dzie​lą​cą pół​‐ noc​ne nie​bo na dwie czę​ści. Przez dwa​dzie​ścia lat była jej do​mem, a te​raz ten wi​dok spra​wiał, że po​tnia​ły jej dło​nie. Po​sta​no​wi​ła nie oglą​dać się wstecz. Oshi je​chał na wo​zie. Jego ręce wy​sta​wa​ły jak ga​łąz​ki z sze​ro​kich rę​ka​‐ wów zło​ci​stej piel​grzy​miej sza​ty, a oczy utkwił w nie​tknię​tej grusz​ce, któ​rą trzy​mał w dło​ni i go​dzi​na​mi się jej przy​glą​dał. Za​gry​zał przy tym zwiot​cza​ły po​li​czek, mru​cząc ci​chut​ko, wpa​trzo​ny w owoc. Nira szła obok, od cza​su do cza​su cmo​ka​jąc na parę ba​wo​łów. Zna​leź​li się w luce po​mię​dzy piel​grzy​‐ ma​mi idą​cy​mi na prze​dzie a tymi, któ​rzy cią​gnę​li z tyłu, na tyle du​żej, że Ada​re nie​mal za​po​mnia​ła, że ucie​ka​jąc przed jed​nym wro​giem, zna​la​zła się w licz​nej gru​pie in​nych. Miło by było cał​kiem o tym za​po​mnieć. Nie​ste​ty,

Nira nie za​po​mnia​ła. — Mów da​lej, dziew​czy​no – po​wie​dzia​ła, stu​ka​jąc la​ską w bok wozu. — Mam na imię Do​rel​lin – rze​kła znu​żo​nym gło​sem Ada​re. – Mój oj​ciec jest kup​cem… — Co sprze​da​je? — Tka​ni​ny. — Ja​kie? — Pier​wot​nie je​dwab z Si’ite, choć uzu​peł​nia swój to​war o po​dwój​nie bar​wio​ną weł​nę z pół​no​cy. Nira wes​tchnę​ła z re​zy​gna​cją. — Na wiel​kie​go fiu​ta Me​sh​ken​ta, ależ z cie​bie tępa dzie​wu​cha. Ada​re za​czer​wie​ni​ła się, zmie​sza​na i roz​gnie​wa​na za​ra​zem. — A co jest złe​go w im​por​to​wa​niu weł​ny i je​dwa​biu? – za​py​ta​ła, gdy gniew wziął jed​nak górę nad zmie​sza​niem. — Pier​wot​nie. Uzu​peł​nia. Im​por​to​wa​nie – od​par​ła Nira, od​li​cza​jąc sło​wa zgi​na​niem pal​ców. — Nie są to zbyt trud​ne sło​wa – orze​kła Ada​re. — Nie, je​śli całe ży​cie roz​piesz​cza​no cię w pa​ła​cu. — We​dług tej opo​wie​ści mój oj​ciec jest bo​ga​ty. Wiel​ce praw​do​po​dob​ne, że mnie wy​kształ​cił. — Och, wiel​ce praw​do​po​dob​ne, do​bre so​bie, ale my nie chce​my żad​ne​go pie​przo​ne​go „praw​do​po​dob​ne​go”, któ​re jest jesz​cze jed​nym ślicz​nym i błysz​czą​cym sło​wem, ja​kie nie po​win​no wyjść z tych pięk​nych, wy​dat​nych warg. My chce​my słów, któ​re zo​sta​ną z pew​no​ścią za​po​mnia​ne. Ci kre​ty​ni – tu wska​za​ła nie​dba​łym ge​stem na idą​cych z przo​du i z tyłu piel​grzy​mów w zło​ci​stych sza​tach – są pra​wie tak tępi jak ty, ale nie są zu​peł​nie po​zba​wie​‐ ni mó​zgu. Czy chcesz, żeby mó​wi​li: Och, ta Do​rel​lin to my​ślą​ca mło​da ko​bie​‐ ta. Mówi tak ład​nie i mą​drze. – Unio​sła brwi. – Na​praw​dę tego chcesz? — W ce​sar​stwie peł​no jest mą​drych mło​dych ko​biet. Nira par​sk​nę​ła. — Na​praw​dę? Kie​dy się o tym do​wie​dzia​łaś? Może w tych la​tach, któ​re spę​dzi​łaś na na​brze​żach? A może przez cały ten dłu​gi czas, któ​ry mar​no​wa​‐ łaś, włó​cząc się po Sza​rym Ryn​ku i pro​wa​dząc uczo​ne roz​mo​wy z cór​ka​mi in​nych kup​ców? – Zmarsz​czy​ła brwi. – No co? Co na to po​wiesz? Ile có​rek kup​ców się spo​ty​ka, sie​dząc na tym ma​leń​kim tro​ni​ku księż​nicz​ki? — Zro​zum – za​czę​ła Ada​re, do​strze​ga​jąc ten punkt wi​dze​nia, lecz nie chcąc go przy​jąć. – Do​ce​niam to, że pró​bu​jesz mi po​ma​gać, lecz nie są​dzę, żeby to się spraw​dzi​ło. Świet​nie po​ra​dzę so​bie sama. My​ślę, że naj​le​piej bę​‐ dzie, je​śli każ​dy zaj​mie się sobą i bę​dzie się kie​ro​wać wła​snym roz​sąd​kiem. Lu​dzie prę​dzej nas za​uwa​żą, gdy roz​ma​wia​my, niż zwró​cą uwa​gę na sa​mot​‐ ną mło​dą ko​bie​tę, po​dą​ża​ją​cą spo​koj​nie wła​sną dro​gą. — To jesz​cze więk​szy idio​tyzm – rzu​ci​ła Nira. – Je​steś tak głu​pia, że mo​‐ gła​byś na​peł​nić wia​dro tą głu​po​tą.

Ada​re na​gle za​wrza​ła gnie​wem. Od​wró​ci​ła się w stro​nę sta​rej i za​stą​pi​ła jej dro​gę, zmu​sza​jąc ją do za​trzy​ma​nia się. Była od niej o gło​wę wyż​sza i wy​‐ ko​rzy​sta​ła każ​dy cal swe​go wzro​stu, by po​chy​lić się nad nią i wy​rzu​cić z sie​‐ bie sło​wa, któ​re już od daw​na na to cze​ka​ły. — Je​stem an​nu​ryj​ską księż​nicz​ką – syk​nę​ła. – Na​le​żę do rodu Mal​ke​enia​‐ nów i do​pó​ki nie opu​ści​łam pa​ła​cu, peł​ni​łam funk​cję mi​ni​stra fi​nan​sów. Nie mam po​ję​cia, kim je​steś i dla​cze​go uzna​łaś, że je​steś za mnie od​po​wie​‐ dzial​na, ale choć do​ce​niam two​ją po​moc, nie będę dłu​żej to​le​ro​wać ani ta​‐ kie​go trak​to​wa​nia, ani tonu. Uświa​do​mi​ła so​bie, że wy​gła​sza​jąc te sło​wa, za​dy​sza​ła się, a jej od​dech stał się szyb​ki i go​rą​cy. Krót​ka ty​ra​da trwa​ła tyl​ko chwi​lę, a ona na tyle pa​‐ no​wa​ła nad sobą, że po​zo​sta​li piel​grzy​mi naj​wy​raź​niej ni​cze​go nie za​uwa​‐ ży​li, lecz ja​dą​cy za nimi wóz za​czął zbli​żać się pręd​ko. Ada​re od​wró​ci​ła się rap​tow​nie i ru​szy​ła przo​dem, nie pa​trząc, czy sta​ra ko​bie​ta za nią po​dą​ża. Wo​kół jej pier​si za​ci​snę​ła się że​la​zna ob​ręcz stra​chu. Jed​ną spra​wą było nie​‐ ak​cep​to​wa​nie me​tod Niry, a inną wy​stą​pie​nie prze​ciw​ko niej otwar​cie, nie​‐ mal pu​blicz​nie. Jak do​tąd Nira jej po​ma​ga​ła, ale cała ta fa​sa​da mo​gła ru​nąć pod na​po​rem kil​ku słów. Głu​pia, mruk​nę​ła do sie​bie w du​chu Ada​re. Lek​ko​myśl​na i głu​pia. Po kil​ku nie​pew​nych kro​kach po​sły​sza​ła, że sta​ra zbli​ża się do niej, po​‐ stu​ku​jąc la​ską o ka​mie​nie bru​ku. Rzę​zi​ła chra​pli​wie z wy​sił​ku. Nie, uświa​‐ do​mi​ła so​bie Ada​re, wca​le nie rzę​zi​ła. Nira się z niej śmia​ła. Po​czu​ła ulgę, w ślad za któ​rą wez​bra​ła w niej nowa fala gnie​wu. — Je​steś głu​pia, fakt, ale masz w so​bie cho​ciaż tro​chę du​cha. A te​raz po​‐ wiedz wszyst​ko od po​cząt​ku albo po​wiem tej ca​łej ban​dzie, kim je​steś. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko, miar​ku​jąc swój tem​pe​ra​ment i obie​cu​jąc so​‐ bie, że na​stęp​nym ra​zem nie da się już spro​wo​ko​wać szy​der​stwom tej ko​bie​‐ ty. Cór​ki kup​ców mogą być dum​ne, ale nie są tak dum​ne jak księż​nicz​ki, a wy​zwi​ska Niry z pew​no​ścią nie były ostat​ni​mi, ja​kie od niej usły​sza​ła. Nie może so​bie po​zwo​lić na wy​bu​cha​nie gnie​wem za każ​dym ra​zem, gdy po​‐ czu​je się ura​żo​na. Nie może, bo ina​czej nie prze​trwa tej piel​grzym​ki. Nie może, bo nie do​trze do Olo​nu, do Ve​sta​na Ame​re​da​da i do zde​mo​bi​li​zo​wa​‐ nych Sy​nów Pło​mie​nia. Już otwo​rzy​ła usta, by po​wtó​rzyć swo​ją opo​wieść raz jesz​cze, gdy po​sły​‐ sza​ła, że sie​dzą​cy na wo​zie Oshi wy​buch​nął pła​czem. Łkał przej​mu​ją​co, ca​‐ łym swo​im chu​dym cia​łem, kon​wul​syj​nie, i wciąż kil​ka cali od twa​rzy trzy​‐ mał przed sobą grusz​kę. — Nie – ję​czał. – Nie, nie, nie… Nira skrzy​wi​ła się i ob​ró​ci​ła w stro​nę wozu, za​po​mi​na​jąc o Ada​re. Z za​‐ ska​ku​ją​cą zwin​no​ścią wdra​pa​ła się na plat​for​mę i usia​dła obok bra​ta. — Prze​stań z tymi wy​głu​pa​mi i ję​ka​mi – wark​nę​ła. – Nikt nie chce słu​‐ chać, jak stuk​nię​ty sta​ry chłop pła​cze z po​wo​du ja​kiejś pie​przo​nej grusz​ki. Sło​wa były ostre, ale w tym sa​mym cza​sie Nira ła​god​nym ge​stem prze​su​‐

wa​ła ko​li​ście dło​nią po ple​cach pła​czą​ce​go bra​ta. Jego łzy zmo​czy​ły sza​tę, a mo​kre miej​sce na zło​ci​stej tka​ni​nie wy​glą​da​ło bar​dziej jak pla​ma lub przy​‐ pa​le​nie. — Nie żyje, Niro – łkał, ści​ska​jąc w dło​niach grusz​kę. – Za​bi​łem ją. — Nie za​bi​łeś jej, ty sta​ry pier​do​ło – rzu​ci​ła, mo​cu​jąc chwie​ją​ce się boki wozu. – Za​bił ją ten, kto ją ze​rwał, a poza tym musi być nie​ży​wa, że​byś mógł ją zjeść, ja​sne? Oshi po​krę​cił bez​rad​nie gło​wą, a póź​niej przy​ci​snął grusz​kę do krza​cza​‐ stych brwi, jak​by chciał się z owo​cem po​łą​czyć. Po kil​ku zrzę​dli​wych sło​‐ wach Nira wy​cią​gnę​ła skądś gli​nia​ną bu​tlę, otwo​rzy​ła ją, odło​ży​ła na bok grusz​kę i przy​tknę​ła na​czy​nie do ust bra​ta. — Masz – po​wie​dzia​ła. – Za​żyj tro​chę tego. Po​czu​jesz się le​piej. Ada​re po​czu​ła za​pach ja​kie​goś nie​zna​ne​go pły​nu, moc​ny i ostry za​ra​‐ zem. Na​wet z tej od​le​gło​ści oczy za​szły jej łza​mi, na​to​miast Oshi sior​bał chęt​nie, ob​jąw​szy bu​tlę dłoń​mi. Prze​chy​lał ją co​raz bar​dziej, aż Nira mu​sia​ła go po​wstrzy​mać. — Star​czy już. Do​syć było tego ję​cze​nia, że​byś jesz​cze miał nam za​si​kać cały wóz. Oshi nie​chęt​nie od​dał na​czy​nie, a Nira je za​kor​ko​wa​ła i odło​ży​ła z po​‐ wro​tem mię​dzy le​żą​ce na wo​zie rze​czy, osła​nia​jąc od słoń​ca. — A te​raz zjedz swo​ją grusz​kę, ty sta​ry trzep​nię​ty su​kin​sy​nu – rze​kła, wrę​cza​jąc mu owoc z po​wro​tem. Męż​czy​zna ugryzł odro​bi​nę, po​trzy​mał mięk​ki bia​ły miąższ na ję​zy​ku, spraw​dza​jąc smak, a po​tem za​czął żuć po​wo​li. — Słod​kie – po​wie​dział, jak​by dzi​wiąc się temu od​kry​ciu. — Ja​sne, że słod​kie, ty idio​to – od​par​ła Nira, obej​mu​jąc go ra​mie​niem. – Oczy​wi​ście, że cho​ler​nie słod​kie. Ada​re od​wró​ci​ła się, na​gle za​kło​po​ta​na. Nie było w tym wi​do​ku nic szcze​gól​ne​go, tyl​ko sta​ry męż​czy​zna i sta​ra ko​bie​ta sie​dzą​cy obok sie​bie, jed​no gry​zą​ce grusz​kę, a dru​gie pa​trzą​ce na nie​go z roz​czu​le​niem i pew​ną dozą iry​ta​cji, a wszyst​ko to pod go​łym nie​bem, pod grze​ją​cym słoń​cem. A jed​nak z ja​kie​goś po​wo​du, któ​re​go nie po​tra​fi​ła wska​zać, Ada​re po​czu​ła się, jak​by ich szpie​go​wa​ła, pod​glą​da​ła w chwi​li, któ​ra po​win​na po​zo​stać chwi​lą in​tym​ną. Zmie​sza​na i za​smu​co​na za​trzy​ma​ła się i od​wró​ci​ła gło​wę w stro​nę ka​na​łu, a wóz, pod​ska​ku​jąc, po​to​czył się da​lej. Nie mo​gła wy​obra​zić so​bie ta​kiej sce​ny z udzia​łem Ka​de​na czy Va​ly​na. Na​wet gdy byli dzieć​mi, za​nim zo​sta​li ode​sła​ni, ist​niał ja​kiś dy​stans po​mię​‐ dzy nią a jej brać​mi, róż​ni​ca wie​ku i płci, któ​rej nie dało się po​ko​nać. Wy​my​‐ ślo​ne przy​go​dy chłop​ców w Pa​ła​cu Brza​sku wy​da​wa​ły jej się tak bez​sen​sow​‐ ne, tak dzie​cin​ne w po​rów​na​niu z rze​czy​wi​stą po​li​ty​ką i skom​pli​ko​wa​ny​mi spra​wa​mi dzie​ją​cy​mi się wo​kół. — Po​win​naś zo​stać z brać​mi – po​wie​dział jej kie​dyś San​li​tun, gdy chcia​‐ ła to​wa​rzy​szyć mu pod​czas ja​kiejś ce​sar​skiej au​dien​cji. – Po​win​naś spró​bo​‐

wać le​piej ich po​znać. — Tam nie ma nic do po​zna​wa​nia! – ża​li​ła się Ada​re. Mia​ła wte​dy osiem lat, Va​lyn miał pięć, a Ka​den był jesz​cze młod​szy. – To dzi​dziu​sie. Ba​wią się jak dzi​dziu​sie i pła​czą jak dzi​dziu​sie. Chcę iść z tobą, żeby ro​bić coś waż​ne​go. — Nie za​wsze po​zo​sta​ną dzieć​mi, Ada​re – od​parł San​li​tun, kła​dąc dło​nie na jej ra​mion​kach. – Przyj​dzie taki dzień, gdy będą cię po​trze​bo​wa​li, zwłasz​‐ cza Ka​den. A jed​nak, po​mi​mo tego na​po​mnie​nia, za​brał ją wów​czas na au​dien​cję i po​zwo​lił sie​dzieć w mil​cze​niu na wy​pcha​nej po​dusz​ce po pra​wej stro​nie Nie​cio​sa​ne​go Tro​nu, pod​czas gdy sam zaj​mo​wał się spra​wa​mi ce​sar​stwa. A po​tem, któ​re​goś dnia, jej bra​cia znik​nę​li, wy​wie​zie​ni na stat​kach na prze​‐ ciw​ne krań​ce zie​mi. Przez dłu​gie lata nie​mal nie za​uwa​ża​ła ich nie​obec​no​ści. Naj​pierw zaj​‐ mo​wa​ła ją na​uka. Po​tem, gdy była już star​sza, San​li​tun obar​czał ją co​raz więk​szą od​po​wie​dzial​no​ścią: wi​ta​ła cu​dzo​ziem​skie po​sel​stwa, dłu​gi​mi la​ta​‐ mi uczy​ła się pra​cy w po​szcze​gól​nych mi​ni​ster​stwach, wy​jeż​dża​ła czę​sto, choć na krót​ko, poza mury mia​sta, za​wsze pod ści​słą ochro​ną, aby przy​glą​‐ dać się oko​licz​nym ma​jąt​kom ziem​skim i prze​my​sło​wi. Gdy skoń​czy​ła pięt​‐ na​ście lat, San​li​tun ka​zał wsta​wić do swe​go ga​bi​ne​tu biur​ko, po​mniej​szo​ną ko​pię wła​sne​go, przy któ​rym wol​no jej było pra​co​wać ra​zem z nim do póź​‐ nej nocy. W mil​czą​cym po​ro​zu​mie​niu prze​glą​da​li: on nie​koń​czą​ce się spra​‐ woz​da​nia rzą​du, a ona te mapy lub pa​pie​ry, któ​re dla niej przy​go​to​wał. Wie​dzia​ła, że nie bę​dzie to trwa​ło za​wsze, że któ​re​goś dnia wró​ci Ka​den i któ​re​goś dnia oj​ciec umrze. Ta świa​do​mość nie przy​go​to​wa​ła jej na to, co się wy​da​rzy​ło. Te​raz, gdy obo​je ro​dzi​ce nie żyli, a ona stra​ci​ła swój dom, któ​ry co​raz bar​dziej ma​lał za jej ple​ca​mi na tej dłu​giej dro​dze, na któ​rej przed sobą wi​dzia​ła tyl​ko nie​pew​ność i strach, za​sta​na​wia​ła się, jak to jest mieć bra​ta albo dwóch bra​ci, któ​rzy do​brze ro​zu​mie​ją, co zna​czy wy​ro​snąć w Pa​ła​cu Brza​sku, z któ​ry​mi mo​gła​by roz​ma​wiać o ojcu i mat​ce, któ​rym mo​gła​by za​ufać. Nie mu​sie​li​by​śmy na​wet roz​ma​wiać, gdy​by po pro​stu tu​taj byli, po​my​śla​ła, zer​ka​jąc ukrad​kiem na Nirę i Oshie​go. Po​czu​ła, że oczy wzbie​ra​ją jej łza​mi, i przez krót​ką chwi​lę za​po​mnia​ła o za​kry​wa​ją​cej je opa​sce, gniew​nym ru​chem pró​bu​jąc otrzeć łzy rę​ka​wem. Nie było żad​nych wie​ści o tym, gdzie Ka​den i Va​lyn prze​by​wa​ją i czy jesz​cze żyją. Nie wie​dzia​ła też, czy mo​gła​by na nich li​czyć, gdy​by się tu po​ja​wi​li. Pra​gnąć mo​gła wie​le, lecz je​śli jej bra​cia wciąż żyli – a co​raz trud​niej było w to wie​rzyć – to z pew​no​ścią nie znaj​do​wa​li się w sy​tu​acji, w któ​rej mo​gli​‐ by po​móc jej albo ce​sar​stwu. Byli obcy, nie​obec​ni i obcy. Po​mi​mo se​tek idą​‐ cych dro​gą piel​grzy​mów, przed nią i za nią, po​mi​mo sie​dzą​cych na wo​zie kil​ka kro​ków od niej Oshie​go i Niry była zu​peł​nie sama.

10

D

ym znik​nął, usta​ły też krzy​ki i skoń​czył się ka​mień pod sto​pa​mi. Ka​‐ den wy​szedł z ciem​no​ści i cha​osu na świa​tło dzien​ne. Nad gło​wą świe​ci​ło słoń​ce, po​czuł jego cie​pło na twa​rzy i rę​kach. Słoń​ce było jed​nak inne. W Ashk’la​nie ni​g​dy nie wzno​si​ło się tak wy​so​ko na nie​bie, na​‐ wet w cza​sie let​nie​go prze​si​le​nia. Po​dob​nie wiatr, był cie​pły i wil​got​ny jak pa​ru​ją​ca tka​ni​na wy​cią​gnię​ta z pra​nia, o sło​nym za​pa​chu. Od​gło​sy też były od​mien​ne. Do​bie​gał doń ostry krzyk mor​skich pta​ków i dra​pa​nie jak​by że​la​‐ zem po ka​mie​niach, w któ​rym po chwi​li roz​po​znał ude​rze​nia fal. Znik​nął za​pach ja​łow​ców i chłod​ny spo​kój gra​ni​to​wych szczy​tów. W pu​st​ce va​nia​te re​je​stro​wał wra​że​nia jed​no po dru​gim, lecz nie czuł nie​‐ po​ko​ju ani za​sko​cze​nia. Były fak​ta​mi, ni​czym wię​cej, szcze​gó​ła​mi świa​ta, któ​re na​le​ża​ło za​uwa​żyć, od​no​to​wać. To jest nie​bo. To jest zie​mia. Ża​den lęk nie to​wa​rzy​szył temu dziw​ne​mu wi​do​ko​wi, żad​na eks​cy​ta​cja no​wo​ścią. Oto nie​wiel​kie pta​ki o wa​chla​rzo​wa​tych ogo​nach nur​ku​ją​ce w fa​lach. Oto mo​rze. Ka​den spoj​rzał wstecz na pu​stą bra​mę, nie​mal spo​dzie​wa​jąc się, że uj​rzy tam dym i za​mie​sza​nie, usły​szy gło​śne roz​ka​zy i krzy​ki prze​ra​że​nia, od któ​‐ rych wła​śnie uciekł. Nie było tam jed​nak ciem​no​ści. Ani wrza​sków i krzy​‐ ków. Pod łu​kiem ken​ta uj​rzał je​dy​nie dłu​gie rzę​dy fal, szyb​kich i ci​chych, prze​pły​wa​ją​cych po grzbie​cie oce​anu. Gdzieś tam, ty​siąc… a może dwa ty​‐ sią​ce mil stąd… kil​ka kro​ków za bra​mą Va​lyn wal​czył o ży​cie, wal​czył lub zo​stał poj​ma​ny, a może umie​rał lub już zo​stał za​bi​ty. Wszyst​ko to dzia​ło się rze​czy​wi​ście, lecz w od​czu​ciu Ka​de​na nie było re​al​ne. Wszyst​ko to mo​gło być snem. Mo​gło ni​g​dy się nie wy​da​rzyć. Słoń​ce, mo​rze, nie​bo wy​da​wa​ły się na​zbyt obec​ne i na​gle Ka​den po​czuł się tak, jak​by ze​rwał się z ko​twi​cy i ode​‐ rwał od swe​go „ja”. Od​wró​cił się, szu​ka​jąc cze​goś bar​dziej na​ma​cal​ne​go od sza​rej, fa​lu​ją​cej po​wierzch​ni mo​rza. Stał w buj​nej tra​wie kil​ka kro​ków od kra​wę​dzi wiel​kie​go urwi​ska, skąd grunt opa​dał pro​sto w dół, sto kro​ków albo i ni​żej, ku po​szar​pa​ne​mu brze​‐ go​wi. Fale biły o ska​ły, wy​so​ko wzbi​ja​jąc pia​nę. Sto​ją​ce jak​by w ze​ni​cie słoń​‐ ce rzu​ca​ło na zie​mię przed nim ostry, skró​co​ny cień ken​ta, a Ka​den po chwi​li zro​zu​miał, że znaj​du​je się na wy​spie o ob​wo​dzie naj​wy​żej ćwier​ci mili,

ze wszyst​kich stron oto​czo​nej urwi​skiem. Da​lej we wszyst​kich kie​run​kach roz​cią​gał się oce​an, aż po ho​ry​zont, gdzie go​rą​co za​ma​zy​wa​ło gra​ni​cę mię​‐ dzy po​wie​trzem a wodą, two​rząc za​ma​za​ną li​nię. Za​nim zdą​żył za​uwa​żyć wię​cej, przez bra​mę wy​pa​dła, po​ty​ka​jąc się, ja​‐ kaś po​stać, któ​ra prze​wró​ci​ła go na tra​wę, roz​bi​ja​jąc jego va​nia​te jak kru​chy pół​mi​sek. Nie był to Tan. Była mniej​sza od Tana. Ogar​nął go na​gły prze​‐ strach jak błysk noża. Ktoś prze​szedł za nim przez bra​mę. Po​win​no to być nie​moż​li​we, ale już samo ken​ta było czymś nie​moż​li​wym. Ktoś le​żał na nim, za​ci​skał mu pal​ce na szyi i pró​bo​wał wy​dra​pać oczy pa​znok​cia​mi, pod​czas gdy on sza​mo​tał się pod spodem. Strach ustą​pił w koń​cu miej​sca zło​ści i Ka​‐ den wy​do​stał się spod swe​go na​past​ni​ka, chro​niąc twarz i szy​ję. Usi​ło​wał po​zbie​rać my​śli i za​pa​no​wać nad emo​cja​mi. Dłu​gie wło​sy. Skó​ra jak je​dwab. Wrzask, jaki do​by​wa się z gar​dła zwie​‐ rzę​cia, gdy za​trza​sną się szczę​ki si​deł. Za​pach drze​wa san​da​ło​we​go. — Tri​ste! – krzyk​nął i ob​ró​cił się, by za​cho​wać rów​no​wa​gę. W cza​sie swe​go po​by​tu u Shi​nów wie​le​kroć zma​gał się z wy​stra​szo​ny​mi ko​za​mi, pró​bu​jąc unie​ru​cho​mić je w trak​cie strzy​że​nia, ale ta dziew​czy​na, choć smu​kła, była cięż​sza od kozy, a siła jej rąk i nóg go zdu​mia​ła. – Tri​ste – po​‐ wtó​rzył, usi​łu​jąc za​pa​no​wać nad gło​sem i emo​cja​mi. Po​wo​li zmu​sił ją, by zro​bi​ła to samo. – Je​steś bez​piecz​na. Bez​piecz​na. Prze​szłaś przez ken​ta. Oni nie mogą przejść… Umilkł, gdy dziew​czy​na się roz​luź​ni​ła i spoj​rza​ła na nie​go pięk​ny​mi oczy​ma. Jej bli​skość, ruch jej bio​der, gdy sta​ła przy nim, pier​si uno​szo​ne od​‐ de​chem za​sko​czy​ły go jak ude​rze​nie. Tri​ste była już spo​koj​na, jej pa​ni​ka ustą​pi​ła, lecz Ka​den jesz​cze przez chwi​lę nie wy​pusz​czał z uchwy​tu jej nad​‐ garst​ków. — Jak się tu zna​la​złaś? – za​py​tał. Krót​ko przed​tem wi​dział ją ze​mdlo​ną na po​kru​szo​nej po​sadz​ce sie​ro​ciń​‐ ca, owia​ną dy​mem. Na​wet przy​tom​na nie zdo​ła​ła​by jed​nak przejść przez bra​mę. Na tym też po​le​gał jego wie​lo​let​ni tre​ning. Sło​wa Scia​la Nina wciąż roz​le​ga​ły się echem w jego umy​śle: Lu​dzie, całe ich le​gie prze​cho​dzi​ły przez bra​my i po pro​stu zni​ka​ły. A ona na​gle zna​la​zła się tu​taj, jej cie​pła jak słoń​ce skó​ra do​ty​ka​ła jego skó​ry, peł​ne war​gi roz​chy​li​ły się odro​bi​nę, dy​sza​ła lek​‐ ko. — Ka​de​nie – ode​zwa​ła się wresz​cie z dłu​gim, ury​wa​nym wes​tchnie​‐ niem. Jego imię dziw​nie za​brzmia​ło w jej ustach, obco, jak ja​kiś dia​lekt sły​sza​‐ ny je​dy​nie w mo​dli​twach. — Jak prze​szłaś przez ken​ta? – za​py​tał po​now​nie. A po​tem, nie​co bar​dziej na​glą​co: – Czy z Va​ly​nem wszyst​ko w po​rząd​ku? Po​trzą​snę​ła gło​wą nie​pew​nie. — Nie wiem. Ock​nę​łam się, kasz​ląc. Było ciem​no. Ktoś pró​bo​wał mnie zła​pać, a ja po​bie​głam… i upa​dłam… tu​taj. – Ro​zej​rza​ła się wo​kół, a na jej

twa​rzy od​ma​lo​wa​ły się za​chwyt i lęk. – Gdzie my je​ste​śmy? Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Da​le​ko od miej​sca, w któ​rym by​li​śmy. Oczy Tri​ste się roz​sze​rzy​ły, lecz za​nim zdą​ży​ła coś po​wie​dzieć, przez bra​‐ mę wkro​czył Tan. Tam, gdzie dziew​czy​na bie​gła, za​ta​cza​jąc się i po​ty​ka​jąc, Tan szedł szyb​ko i pew​nie. Jego oczy były zim​ne jak woda z zi​mo​we​go źró​‐ dła, wręcz ga​dzie w swo​jej nie​wzru​szo​no​ści, peł​ne dy​stan​su. Va​nia​te, uświa​‐ do​mił so​bie Ka​den, za​sta​na​wia​jąc się, czy jego oczy wy​glą​da​ły po​dob​nie. Mnich omiótł wzro​kiem wy​spę, pa​trząc na krąg nie​sa​mo​wi​tych bram, jak​by były szpa​le​rem zwię​dłych ja​łow​ców. Nie zwró​cił uwa​gi na nie​bo i mo​‐ rze, ale gdy sku​pił wzrok na Ka​de​nie i Tri​ste, coś prze​mknę​ło w jego spoj​rze​‐ niu, jak​by pod lo​dem za​ma​ja​czył cień wiel​kiej ryby. Jego źre​ni​ce roz​sze​rzy​ły się o włos i na​gle za​to​czył łuk swo​im na​cza​lem i przy​tknął ostrze gro​tu do tęt​na na szyi Tri​ste. — Co ro​bisz? – za​py​tał Ka​den przez ści​śnię​te szo​kiem gar​dło. — Odejdź od niej – po​wie​dział spo​koj​nie Tan. – Cof​nij się. — Czy coś jest nie tak? — Cof​nij się. — Do​brze – od​parł Ka​den, pusz​cza​jąc ręce dziew​czy​ny i od​su​wa​jąc się odro​bi​nę. Się​gnął ręką w stro​nę włócz​ni, aby ją po​wstrzy​mać lub ode​‐ pchnąć, a po​tem się za​wa​hał. Naj​mniej​szy ruch ostrza mógł za​bić Tri​ste. – Do​brze – po​wtó​rzył, wsta​jąc i uno​sząc ręce. Ow​szem, zo​stał ce​sa​rzem, lecz na​wet strasz​li​we zda​rze​nia ostat​nie​go ty​‐ go​dnia nie zdo​ła​ły cał​ko​wi​cie wy​ma​zać w nim daw​ne​go po​słu​szeń​stwa za​‐ kon​ne​go ucznia. Poza tym w gło​sie mni​cha po​ja​wi​ło się coś no​we​go, ostre​‐ go i nie​bez​piecz​ne​go. Przez wszyst​kie mie​sią​ce swe​go kosz​mar​ne​go szko​le​‐ nia Ka​den nie​ustan​nie sły​szał obo​jęt​ność i po​gar​dę, lecz ni​g​dy tego za​bój​‐ cze​go sku​pie​nia, na​wet wte​dy, gdy Tan sta​wił czo​ło ak’ha​na​tho​wi. Pa​trzył w twarz mni​cha, lecz nie zdo​łał oce​nić, czy wciąż po​zo​sta​je on w va​nia​te. To zim​ne spoj​rze​nie przy​szpi​li​ło Tri​ste do traw​ni​ka, na któ​rym le​ża​ła roz​‐ cią​gnię​ta w swym ob​szer​nym aedo​liań​skim mun​du​rze. Błysz​czą​cy czu​bek gro​tu włócz​ni na​ci​skał na jej gar​dło. — Czym je​steś? – za​py​tał Tan, kła​dąc na​cisk na każ​dą sy​la​bę. Tri​ste spoj​rza​ła na Ka​de​na, po​tem na ota​cza​ją​ce mo​rze, a wresz​cie po​‐ trzą​snę​ła gło​wą. — Nie wiem, o co py​tasz… Tan ugiął lek​ko nad​gar​stek i gład​kie sta​lo​we ostrze prze​su​nę​ło się o gru​‐ bość pal​ca po mięk​kiej skó​rze. Po krót​kiej chwi​li na czub​ku włócz​ni po​ja​wi​‐ ła się krew: trzy go​rą​ce kro​ple w pro​mie​niach słoń​ca. — Dość – po​wie​dział Ka​den, po​stę​pu​jąc krok do przo​du. Jego umysł pró​bo​wał uchwy​cić zna​cze​nie tej sce​ny. Parę chwil wcze​śniej usi​ło​wa​li ra​zem wy​do​stać się z pu​łap​ki, jaką oka​zał się sie​ro​ci​niec, sku​pia​jąc się na ken​ta oraz va​nia​te, a te​raz, gdy Ka​den chciał wła​śnie za​py​tać o Va​ly​na

i dal​szy prze​bieg wal​ki, o to, czy jego brat żyje, Tan zwró​cił się prze​ciw​ko Tri​ste. To nie mia​ło sen​su. Tri​ste była po ich stro​nie. Po​ma​ga​ła im w uciecz​‐ ce, to​wa​rzy​szy​ła mu, gdy ucho​dzi​li przed aedo​liań​czy​ka​mi przez prze​łę​cze Gór Ko​ścia​nych, ode​gra​ła do​sko​na​le swą rolę w prze​chy​trze​niu i po​ko​na​niu Uta i Adi​va. Wy​star​cza​ją​cym tego do​wo​dem była rana po​licz​ka za​da​na jej przez Pyr​re. Ka​den ob​ró​cił się ku niej, lecz Tan za​trzy​mał go w miej​scu. — Nie. — Nie po​zwo​lę ci jej za​bić – po​wie​dział Ka​den. Ser​ce tłu​kło mu się w pier​‐ si. Pró​bo​wał nad nim za​pa​no​wać, wraz z od​de​chem pod​dać je kon​tro​li. — To nie twój wy​bór – od​parł Tan. – Na​wet ty po​tra​fisz to do​strzec. Ka​den się za​wa​hał. Krew Tri​ste na​zna​czy​ła czu​bek gro​tu na​cza​la. — Do​brze – po​wie​dział, co​fa​jąc się o krok. – Nie mogę cię po​wstrzy​mać, ale mogę na​ma​wiać, że​byś za​cze​kał. I po​my​ślał. — To ty po​wi​nie​neś po​my​śleć – od​rzekł Tan. – Choć​by o tym, w jaki spo​‐ sób się tu zna​la​zła. Jak prze​szła przez bra​mę. Nie bądź taki szyb​ki w bro​nie​‐ niu jej i ra​czej po​myśl, co to ozna​cza. Tri​ste na​to​miast wzdry​gnę​ła się je​dy​nie, gdy ostrze na​cię​ło jej skó​rę. Jej wcze​śniej​sza pa​ni​ka znik​nę​ła bez śla​du. — Co ro​bisz, mni​chu? – za​py​ta​ła ostroż​nie. Tan za​sko​czył ją w nie​wy​god​nej po​zy​cji, pół le​żą​cej, pół sie​dzą​cej, lecz jej cia​ło nie zdra​dza​ło oznak na​pię​cia. Jej głos, kil​ka chwil przed​tem drżą​cy ze stra​chu, te​raz się nie za​ła​my​wał. Rów​nie do​brze mo​gła le​żeć na so​fie w Pa​ła​cu Brza​sku. — Czym je​steś? – po​wtó​rzył py​ta​nie mnich. — Je​stem Tri​ste – od​par​ła, choć jej głos nie brzmiał jak głos Tri​ste. Wy​da​‐ wał się star​szy, dziel​niej​szy, bar​dziej pew​ny sie​bie. Ka​den pa​trzył w osłu​pie​‐ niu na jej twarz. – Ucie​kli​śmy ra​zem z Ashk’lanu. Do​tar​li​śmy do As​sa​re. Ktoś nas za​ata​ko​wał, za​nim wpa​dłam… – wska​za​ła ru​chem gło​wy – przez tę wa​‐ szą bra​mę. — Znam two​ją hi​sto​rię, ale coś tu się nie zga​dza. Nie​my Bóg jest nie​‐ omyl​ny. Nie do​pusz​cza emo​cji, a ty wpa​dłaś tu, rzu​ca​jąc się i wrzesz​cząc. — Two​ja teo​ria się nie zga​dza, więc przy​kła​dasz mi ostrze do gar​dła? – za​py​ta​ła Tri​ste, uno​sząc brwi. – To ma być mój błąd, że nie ro​zu​miesz, jak dzia​ła ken​ta? Coś się nie zga​dza, po​my​ślał Ka​den. Nic się nie zga​dza​ło. Przy​glą​dał się jej twa​rzy. Gdzie znik​nę​ły dziew​czę​ca nie​win​ność, prze​strach, zu​peł​ne za​gu​‐ bie​nie, któ​re wid​nia​ły na niej jesz​cze chwi​lę wcze​śniej? Dla​cze​go sam czuł drże​nie lęku, pa​trząc jej w oczy? — Ro​zu​miem ken​ta – od​parł Tan bez​na​mięt​nym to​nem. – Tyl​ko cie​bie nie ro​zu​miem. — Ta​nie – ode​zwał się ostroż​nie Ka​den – może bra​my… w ja​kiś spo​sób ule​gły osła​bie​niu w cią​gu tych ty​się​cy lat? Może te​raz każ​dy może przez nie przejść? Moż​li​we, że nie dzia​ła​ją już tak, jak są​dzi​my.

Mnich mil​czał. Ni​żej wo​kół nich fale biły o ska​li​ste pod​nó​ża urwisk. Ka​‐ den po​czuł, że jego sza​ta jest mo​kra od potu. — Nie ule​gły osła​bie​niu – po​wie​dział w koń​cu Tan. – Mój za​kon spraw​‐ dza ta​kie rze​czy. Tyl​ko Shi​no​wie i Ishie​no​wie po​tra​fią prze​cho​dzić przez bra​my. I Cse​strii​mo​wie. — Nie – rzu​ci​ła Tri​ste, krę​cąc gło​wą po​mi​mo ostrza włócz​ni na gar​dle. Na​gle w jej gło​sie znów sły​chać było strach, nie​skry​wa​ny i gwał​tow​ny, jak​‐ by do​pie​ro te​raz po​ja​wił się na jej ży​cze​nie. – Nie je​stem Cse​striim​ką. Ka​den pró​bo​wał oswo​ić się z no​wy​mi in​for​ma​cja​mi: oskar​że​niem Tana, zmie​sza​niem Tri​ste i bły​ska​wicz​ny​mi zmia​na​mi jej uczuć – od stra​chu do sta​lo​wej obo​jęt​no​ści i na od​wrót, a tak​że fak​tem nie​zwy​kłe​go dzia​ła​nia bram. Po raz dru​gi od prze​stą​pie​nia ken​ta po​czuł, że jest ode​rwa​ny od rze​‐ czy​wi​sto​ści, za​gu​bio​ny na tym skraw​ku lądu po​środ​ku wzbu​rzo​ne​go mo​‐ rza, z mni​chem i dziew​czy​ną, któ​ra być może wca​le nią nie była, a te​raz mru​ży​ła oczy pod do​ty​kiem włócz​ni po​zo​sta​wio​nej przez daw​no wy​mar​łą rasę. — Ta​nie – za​czął – mu​si​my zro​bić jed​ną… — Wy​ja​śnij​my so​bie jed​ną rzecz – uciął krót​ko mnich, a jego głos prze​bił się przez głos Ka​de​na jak ostre dłu​to przez su​ro​we drew​no. – Je​steś ce​sa​rzem An​nu​ru, ale nie je​ste​śmy w An​nu​rze. Fakt, że wsze​dłeś w va​nia​te, ozna​cza je​‐ dy​nie, że wsze​dłeś w va​nia​te. Na​dal nie po​tra​fisz ja​sno wi​dzieć, pre​cy​zyj​nie my​śleć ani szyb​ko za​bi​jać, a wszyst​kie te trzy umie​jęt​no​ści mogą nam być wkrót​ce bar​dzo po​trzeb​ne. Wciąż za​śle​pia​ją cię uczu​cia i spra​wia​ją, że nie wi​dzisz fak​tów. Nie je​steś jesz​cze tym, czym po​wi​nie​neś się stać. — Oto fakt – od​parł Ka​den. – Ona mi po​mo​gła. — Jed​na jo​dła nie czy​ni lasu. — Co to ozna​cza? — Że jest w tym coś wię​cej niż zwy​kła po​moc to​bie. Dużo wię​cej. – Pa​‐ trząc na Ka​de​na, Tan wciąż trzy​mał na​czal na gar​dle Tri​ste. – Zniszcz to, w co wie​rzysz. Zniszcz to, w co wie​rzysz. Ko​lej​ny afo​ryzm z re​per​tu​aru Shi​nów. Ko​lej​ne klasz​tor​ne ćwi​cze​nie, nad któ​rym Ka​den spę​dził dłu​gie lata. Wie​rzysz, że nie​bo jest nie​bie​skie? A co z nocą? Z bu​rzą? Z chmu​ra​mi? Wie​rzysz, że je​steś prze​bu​dzo​ny? Oso​bli​wy po​gląd. Może śnisz. A może nie ży​‐ jesz. Ka​den po​nu​ro przy​stą​pił do roz​my​śla​nia. Zgod​nie z jej opo​wie​ścią Tri​ste mia​ła być ele​men​tem od​cią​ga​ją​cym uwa​gę, przy​nę​tą, na któ​rej miał się sku​‐ pić, gdy aedo​liań​czy​cy będą ota​cza​li jego na​miot i za​bi​ja​li mni​chów. Sko​ro tak, to oka​za​ła się zu​peł​nie zbęd​na. Pró​bo​wał wy​obra​zić so​bie całą sce​nę bez niej: przy​by​cie ce​sar​skie​go po​sel​stwa, uczta, ogrom​ny pa​wi​lon… Ża​den z tych ele​men​tów nie wy​ma​gał obec​no​ści Tri​ste. Do tego do​cho​dzi​ła jej wy​trzy​ma​łość pod​czas dro​gi przez góry, wy​trzy​‐ ma​łość po​zwa​la​ją​ca do​trzy​mać kro​ku Czasz​ko​wier​czy​ni i dwóm mni​chom,

któ​rzy spę​dzi​li w gó​rach więk​szość ży​cia. Ja​kim spo​so​bem dziew​czy​na wy​‐ cho​wa​na na mięk​kich po​dusz​kach w świą​ty​ni Cie​ny na​uczy​ła się tak bie​‐ gać? Gdzie po​zna​ła sta​ro​żyt​ne pi​smo z As​sa​re? Ja​kim spo​so​bem wie​dzia​ła co​kol​wiek o wy​mar​łym mie​ście? A ken​ta… jak uda​ło się jej prze​do​stać przez bra​mę, któ​ra po​win​na ją uni​ce​stwić? Ka​den spró​bo​wał zro​zu​mieć punkt wi​dze​nia Tana. We​dług Sa​mie​go Yur​la, do​wód​cy Skrzy​dła Ket​tra​lu, któ​re​go za​bił Va​lyn, w spi​sek prze​ciw​ko jego ro​dzi​nie wplą​ta​ni byli Cse​strii​mo​wie, cze​go po​twier​dze​niem mo​gła być obec​ność ak’ha​na​thów. Czy nie​śmier​tel​ne isto​ty o bo​skim in​te​lek​cie i do​sko​na​łym ro​zu​mie po​wie​rzy​ły​by ta​jem​ni​cę spi​sku lu​dziom, do tego tak nie​do​sko​na​łym jak Ta​rik Adiv czy Mi​ci​jah Ut? Ka​den pa​trzył na Tri​ste, pró​‐ bu​jąc od​rzu​cić swo​ją pier​wot​ną kon​cep​cję i nie pa​trzeć na nią przez pry​‐ zmat do​tych​cza​so​wych prze​ko​nań. Wy​glą​da​ła jak mło​da ko​bie​ta, ale Cse​‐ strii​mo​wie byli nie​śmier​tel​ni, nie pod​le​ga​li pro​ce​so​wi sta​rze​nia. Poza tym był jesz​cze ten ka​mien​ny spo​kój, któ​ry oka​za​ła przed chwi​lą, jak​by opa​dła z niej ja​kaś ma​ska… — Set​ki lat temu – po​wie​dział Tan ta​kim to​nem, jak​by wszy​scy sie​dzie​li przy sto​le re​fek​ta​rza w Ashk’la​nie, jak​by jego włócz​nia nie opie​ra​ła się na gar​dle Tri​ste, jak​by dziew​czy​na nie krwa​wi​ła i cien​ka czer​wo​na struż​ka nie spły​wa​ła w dół, pla​miąc koł​nierz jej tu​ni​ki. Pa​trzy​ła na nie​go czuj​ny​mi, zwie​rzę​cy​mi oczy​ma, w na​pię​ciu, go​to​wa rzu​cić się do uciecz​ki. – W ostat​‐ nich la​tach rzą​dów At​ma​nich, gdy wład​cy-krwio​pij​cy ze swy​mi ogrom​ny​‐ mi ar​mia​mi za​czę​li po​no​sić klę​skę, ob​ra​ca​jąc ży​zne zie​mie w bło​to, krew i po​piół, uni​ce​stwia​jąc całe mia​sta, dwo​je Ghań​czy​ków ze wzgórz w oko​li​‐ cach Chu​bo​lo za​ry​zy​ko​wa​ło ży​cie, by ura​to​wać miej​sco​we dzie​ci. Opo​wia​da​nie hi​sto​rii nie było w sty​lu Tana, ale do​pó​ki opo​wia​dał, po​‐ wstrzy​my​wał się od za​bi​cia Tri​ste, a Ka​den mógł w tym cza​sie pró​bo​wać ze​‐ brać my​śli. — Ghań​czy​cy – cią​gnął Tan – męż​czy​zna i ko​bie​ta, wę​dro​wa​li od mia​sta do mia​sta, przy​by​wa​jąc cza​sem w ostat​niej chwi​li, gdy kurz wzbi​ja​ny przez nad​cią​ga​ją​ce woj​ska prze​sła​niał nie​bo. Z wła​sne​go ma​jąt​ku ku​po​wa​li wozy i żyw​ność. Zdo​ła​li wy​na​jąć stat​ki, któ​re cze​ka​ły w Sa​rai Pol i mia​ły za​brać dzie​ci na Basc, gdzie woj​na nie do​tar​ła. Ro​dzi​ce ukła​da​li nie​mow​lę​ta na plat​‐ for​mach wo​zów, po​ucza​li star​sze dzie​ci, jak mają się opie​ko​wać młod​szy​mi, a po​tem pa​trzy​li w ślad za od​jeż​dża​ją​cą na wschód ka​ra​wa​ną, ma​ją​cą zna​‐ leźć się poza za​się​giem prze​mo​cy. Tak jak obie​ca​no, stat​ki cze​ka​ły w por​cie. I tak jak obie​ca​no, dzie​ci za​bra​no, za​nim woj​ska za​ję​ły wschod​nie te​re​ny Gha​nu. I tak jak obie​ca​no, stat​ki do​pły​nę​ły do Ga​na​boa. Dzie​ci były ura​to​‐ wa​ne. Tyle że po​tem znik​nę​ły. — Co to ma wspól​ne​go ze mną? – za​py​ta​ła Tri​ste, otwie​ra​jąc sze​ro​ko oczy. – Z czym​kol​wiek? Ka​den spoj​rzał na nią, po czym od​wró​cił się do star​sze​go mni​cha. — Do​kąd po​je​cha​ły?

— Przez dłu​gi czas nikt tego nie wie​dział – od​rzekł Tan. – Woj​ny At​ma​‐ nich wtrą​ci​ły świat w od​mę​ty cha​osu na dłu​gie dzie​się​cio​le​cia. Nie​zli​czo​ne ty​sią​ce po​mar​ły, z po​cząt​ku w bi​twach, po​tem z gło​du, a wresz​cie z cho​rób. Lu​dzie nie byli już w sta​nie bro​nić swo​ich do​mów ani zbie​rać plo​nów. Basc le​ża​ła na od​le​głych krań​cach świa​ta. Ro​dzi​ce mo​dli​li się o po​wrót swo​ich dzie​ci, nie​któ​rzy na​wet ze​bra​li pie​nią​dze na po​szu​ki​wa​nia, ale dzie​ci nie od​‐ na​le​zio​no. Po​tem włą​czy​li się Ishie​no​wie. Po​nad trzy​dzie​ści lat po tym, jak dwo​je ob​cych upro​wa​dzi​ło dzie​ci, pięt​na​stu Ishie​nom uda​ło się w koń​cu wpaść na trop pro​wa​dzą​cy na po​łu​dnio​we wy​brze​że wy​spy Basc. To miej​sce po​ra​sta gę​sta dżun​gla. Pra​wie nikt tam nie miesz​ka, lecz Ishie​nom uda​ło się od​kryć ukry​tą da​le​ko na wzgó​rzach cha​tę, a pod nią la​bi​rynt piw​nic zbu​do​‐ wa​nych z wa​pie​nia, a w piw​ni​cach wię​zie​nie, ogrom​ne wię​zie​nie. — Dzie​ci? – spy​tał Ka​den. Tan wzru​szył ra​mio​na​mi. — Były już do​ro​słe. Albo nie żyły. Albo zo​sta​ły ka​le​ka​mi. Ghań​czy​cy na​‐ to​miast, ko​bie​ta i męż​czy​zna, któ​rzy je upro​wa​dzi​li, nie po​sta​rze​li się na​wet o je​den dzień. — Cse​strii​mo​wie. Tan ski​nął gło​wą. Tri​ste pa​trzy​ła w osłu​pie​niu. — Cze​go oni chcie​li od tych dzie​ci? — Chcie​li po​eks​pe​ry​men​to​wać – od​parł po​sęp​nie mnich. – Do​tknąć i spraw​dzić. Chcie​li się do​wie​dzieć, jak dzia​ła​my, co nas trzy​ma ra​zem, dla​‐ cze​go się od nich róż​ni​my. Ty​sią​ce lat temu nie​mal nas uni​ce​stwi​li i cho​ciaż my pra​wie o tym za​po​mnie​li​śmy, ci Cse​strii​mo​wie, któ​rzy prze​trwa​li, ni​g​‐ dy nie zre​zy​gno​wa​li z wal​ki, na​wet na je​den dzień. – Prze​niósł twar​de jak ka​‐ mień spoj​rze​nie z Tri​ste na Ka​de​na. – Zwróć​cie uwa​gę na cier​pli​wość wy​cze​‐ ki​wa​nia przez dzie​siąt​ki, a na​wet set​ki lat na spo​sob​ność upro​wa​dze​nia ta​‐ kiej licz​by dzie​ci. Za​uważ​cie to całe pla​no​wa​nie, gro​ma​dze​nie fun​du​szy, przy​go​to​wa​nie stat​ków cze​ka​ją​cych na ko​twi​cy, piw​nic i pod​ziem​nych cel. Cse​strii​mo​wie nie my​ślą w ka​te​go​riach dni czy ty​go​dni, lecz stu​le​ci, ca​łych eonów. Ci z nich, któ​rzy po​zo​sta​li, prze​trwa​li dla​te​go, że byli by​strzy, twar​‐ dzi i cier​pli​wi, a przy tym wy​glą​da​ją tak jak ty i ja. – Tu wska​zał ru​chem gło​‐ wy na Tri​ste – Albo ona. — Nie – rzu​ci​ła Tri​ste, po​now​nie po​trzą​sa​jąc gło​wą. – Ni​g​dy nie zro​bi​ła​‐ bym cze​goś ta​kie​go. Nie je​stem jed​ną z nich. Mnich ją zi​gno​ro​wał, całą uwa​gę sku​pia​jąc na Ka​de​nie. — To nie jest moja oso​bi​sta spra​wa, ze​msta, któ​ra utrud​nia ci uzy​ska​nie od​po​wie​dzi, któ​rych szu​kasz. Je​śli ona jest Cse​striim​ką, to na​le​ży do spi​sku prze​ciw​ko two​jej ro​dzi​nie i ce​sar​stwu. Za​po​mnij o Ucie i Adi​vie. Oto jest isto​ta, któ​ra zna praw​dę. Ka​den spoj​rzał osłu​pia​ły naj​pierw na mni​cha, po​tem na Tri​ste, sta​ra​jąc się coś z tego wszyst​kie​go zro​zu​mieć. Nie wy​glą​da​ła na nie​śmier​tel​ne, nie​‐

ludz​kie mon​strum, ale są​dząc z opo​wie​ści Tana, Ghań​czy​cy, któ​rzy upro​wa​‐ dzi​li dzie​ci, też tak nie wy​glą​da​li. Ro​dzi​ce po​wie​rzy​li dzie​ci Cse​strii​mom… Zniszcz to, w co wie​rzysz. Wszyst​ko spro​wa​dza​ło się do tego. — Nie wol​no ci jej za​bić – po​wie​dział w koń​cu. — Oczy​wi​ście, że nie – od​parł mnich. – Mu​si​my do​wie​dzieć się wię​cej. Ale to zmie​nia wie​le rze​czy. — Ja​kich rze​czy? — Cho​dzi o Ishie​nów – od​rzekł Tan. – Oba​wia​łem się wy​bo​ru tego kie​‐ run​ku dzia​ła​nia. A te​raz oba​wiam się po​dwój​nie. Ka​den za​sta​no​wił się nad tą od​po​wie​dzią. Od​kąd znał Tana, zda​wa​ło mu się, że mnich ni​g​dy ni​ko​go się nie oba​wiał: ani Scia​la Nina, ani Mi​ci​ja​ha Uta czy Ta​ri​ka Adi​va. Nie bał się na​wet ak’ha​na​thów. — Mar​twisz się o to, co Ishie​no​wie po​my​ślą o Tri​ste i o tym, że prze​szła przez ken​ta – po​wie​dział po​wo​li. — Nie mu​si​my tam iść – za​pro​te​sto​wa​ła dziew​czy​na. – Mo​że​my wró​cić przez tę samą bra​mę. — Kie​dy ze​chcę, że​byś się ode​zwa​ła, po​wiem ci – rzekł Tan, do​ci​ska​jąc ostrze do jej szyi. Tri​ste otwo​rzy​ła usta, żeby za​opo​no​wać, jed​nak po chwi​li za​sta​no​wie​nia opa​dła z po​wro​tem na tra​wę, wy​czer​pa​na i po​ko​na​na. Ka​den chciał ją ja​koś po​cie​szyć, za​pew​nić, że wszyst​ko bę​dzie w po​rząd​ku, kie​dy jed​nak za​czął szu​kać od​po​wied​nich słów, stwier​dził, że nie ma żad​nej po​cie​chy do za​ofe​‐ ro​wa​nia. Je​śli była tym, za co uznał ją Tan, jego po​cie​sze​nie zna​czy​ło​by tyle co nic. — Co zro​bią Ishie​no​wie, je​że​li uzna​ją, że ona jest Cse​striim​ką? – za​py​tał. Mnich zmarsz​czył brwi. — Ishie​no​wie są nie​prze​wi​dy​wal​ni. W swo​jej dłu​giej wal​ce prze​ciw​ko Cse​strii​mom wy​zby​li się wie​lu cech, któ​re czy​ni​ły ich ludź​mi, a przede wszyst​kim zdol​no​ści do ob​da​rza​nia in​nych za​ufa​niem. Ishie​no​wie wie​rzą Ishie​nom. Każ​dy inny jest sza​leń​cem albo za​gro​że​niem. — Ale ty by​łeś jed​nym z nich – po​wie​dział Ka​den. – Czy cie​bie po​słu​cha​‐ ją? — Nie​mal wszyst​ko za​le​ży od tego, kto nimi te​raz do​wo​dzi. Z dru​giej stro​ny… – Za​milkł, przy​glą​da​jąc się Tri​ste. Pa​trzy​ła na nie​go prze​ra​żo​ny​mi oczy​ma, jak za​jąc pa​trzy na my​śli​we​go, któ​ry wy​cią​ga go z po​trza​sku. – Przy​pro​wa​dze​nie jej może ku​pić nam tro​chę sza​cun​ku. Po zie​mi cho​dzi te​‐ raz znacz​nie mniej Cse​strii​mów niż w prze​szło​ści. Ishie​no​wie bar​dzo rzad​ko ich znaj​du​ją. — Ona nie jest prze​cież ja​kimś oka​zem na wy​mia​nę – za​uwa​żył Ka​den. — Nie. Jest znacz​nie bar​dziej nie​bez​piecz​na. — Nie je​stem tym, czym my​ślisz – po​wie​dzia​ła Tri​ste spo​koj​nie, zre​zy​‐ gno​wa​nym to​nem. – Nie wiem, jak prze​do​sta​łam się przez bra​mę, ale nie je​‐ stem tym, za co mnie bie​rzesz.

Tan przez dłuż​szą chwi​lę mie​rzył ją wzro​kiem. — Być może – mruk​nął w koń​cu, po czym zwró​cił się do Ka​de​na: – Po​wi​‐ nie​neś zo​stać tu​taj. Tak bę​dzie bez​piecz​niej. Za​bio​rę dziew​czy​nę i po​ga​dam z Ishie​na​mi. Ka​den po​to​czył wzro​kiem po sma​ga​nej wia​trem wy​spie. — Bez​piecz​niej? – za​py​tał, uno​sząc brwi. – Któ​ryś z tych two​ich Ishie​‐ nów może w każ​dej chwi​li przejść przez bra​mę. Sko​ro mogą mi nie za​ufać, kie​dy do nich za​wi​tam, to rów​nie do​brze mogą mnie za​mor​do​wać, kie​dy znaj​dą mnie tu​taj nie​ocze​ki​wa​nie. – Nie. Za​czą​łem to. I skoń​czę. Poza tym po​trze​bu​ję Ishie​nów. Ow​szem, mógł​byś sam się do​wie​dzieć, cze​go mi trze​‐ ba, ale ja mu​szę z nimi po​roz​ma​wiać i na​wią​zać ja​kieś re​la​cje. Nie miał po​ję​cia, jak Tri​ste prze​szła przez ken​ta i w jaki spo​sób daw​ni współ​bra​cia Tana za​re​agu​ją na jej na​głe przy​by​cie, nie wie​dział, co zro​bi, je​‐ śli się oka​że, że Tri​ste kła​mie, ale fakt po​zo​sta​wał fak​tem. Cse​strii​mo​wie byli za​mie​sza​ni w spi​sek prze​ciw​ko jego ro​dzi​nie i za​bi​li mu ojca, któ​ry uczy​nił go ce​sa​rzem. Jesz​cze nie rzą​dził An​nu​rem, ale wie​dział, że po​tra​fi to zro​bić. — Idę – po​wie​dział spo​koj​nie. Tan przy​glą​dał mu się przez kil​ka ude​rzeń ser​ca, a po​tem ski​nął gło​wą. — Nie ma tu bez​piecz​nej dro​gi – stwier​dził. — Pro​szę – bła​ga​ła ci​cho Tri​ste. – Prze​cież za​nim prze​szłam przez bra​mę, pró​bo​wa​łeś prze​ko​nać Ka​de​na, żeby tam nie iść. — Zmie​ni​łem zda​nie wła​śnie dla​te​go, że prze​szłaś przez ken​ta. — Dla​cze​go? – szep​nę​ła. — Nie ma lep​sze​go miej​sca, żeby się do​wie​dzieć praw​dy o to​bie. Tri​ste od​wró​ci​ła się do Ka​de​na. W jej sze​ro​ko otwar​tych oczach cza​ił się strach. — Ka​de​nie… Po​krę​cił gło​wą. — Mu​szę to wie​dzieć, Tri​ste. Je​śli to nie​praw​da, do​pil​nu​ję, żeby cię uwol​‐ nio​no, i sam cię stam​tąd za​bio​rę. Ale ze wzglę​du na ojca i moją ro​dzi​nę mu​‐ szę po​znać praw​dę. Dziew​czy​na osu​nę​ła się zre​zy​gno​wa​na i od​wró​ci​ła gło​wę. Tan ge​stem przy​wo​łał Ka​de​na. — Weź swój pa​sek od sza​ty. Zwiąż ją. Użyj wę​zła rzeź​ni​ka. — A sto​py? — Spę​tać krót​ko. Nie idzie​my da​le​ko. Ka​den jesz​cze raz ro​zej​rzał się po wy​spie. Ken​ta, któ​rym we​szli, nie było je​dy​nym. Całe tu​zi​ny smu​kłych, de​li​kat​nych bram sta​ły wo​kół wy​spy, zna​‐ cząc jej ob​wód, jak​by cały ten skra​wek lądu dźwi​gał kie​dyś ogrom​ną wie​żę. Wy​obra​ził so​bie strasz​li​wy sztorm, któ​ry zmiótł całą kon​struk​cję do wody z jej skar​pa​mi, szań​ca​mi, kro​kszty​na​mi i całą resz​tą ele​men​tów, po​zo​sta​‐ wia​jąc tyl​ko por​ta​le, dzie​siąt​ki ka​mien​nych łu​ków, otwar​tych ni​czym za​‐

mar​łe w okrzy​ku usta. — A więc to są bra​my – po​wie​dział, krę​cąc gło​wą. Wy​cią​gnął sznu​ro​wy pa​sek z sza​ty. – Oto jest to, o czym opo​wia​dał Nin: bra​my pod opie​ką kró​lew​‐ skie​go rodu Mal​ke​enia​nów. Po raz pierw​szy za​czął na​praw​dę ro​zu​mieć wła​dzę, jaką mo​gły da​wać. Prze​miesz​czać się z jed​ne​go koń​ca ce​sar​stwa na dru​gi w za​le​d​wie kil​ku kro​‐ kach… nic dziw​ne​go, że An​nur po​zo​stał sta​bil​ny przez dłu​gie stu​le​cia, pod​‐ czas gdy inne kró​le​stwa roz​pa​da​ły się i wa​li​ły w gru​zy. Ce​sarz, któ​ry mógł prze​no​sić się z pół​noc​ne​go Vash do za​chod​niej czę​ści Eri​droi, ro​biąc tyl​ko parę kro​ków, mu​siał być trak​to​wa​ny jak bóg. Ka​den nie​mal przy​go​to​wał się na wi​dok ojca wkra​cza​ją​ce​go przez jed​ną z bram z pod​bród​kiem przy​cią​‐ gnię​tym do pier​si, jak za​wsze wte​dy, gdy był za​my​ślo​ny. Ale nie… San​li​tun oczy​wi​ście nie żył. Od​po​wie​dzial​ność za bra​my spo​czy​wa​ła te​raz na bar​‐ kach Ka​de​na. — Do dzie​ła – rzu​cił Tan, wska​zu​jąc ge​stem Tri​ste. Ka​den ukląkł przy niej, za​pie​ra​jąc się ko​la​na​mi w wil​got​nej zie​mi. Tri​ste spoj​rza​ła mu w oczy, za​nim prze​wró​cił ją na brzuch ru​chem bar​dziej szorst​‐ kim, niż za​mie​rzał. Przy​wykł do wią​za​nia kóz, ale nie lu​dzi. Sznur wpił się w cia​ło, gdy za​cią​gnął go zbyt moc​no. — Zo​staw pę​tlę, żeby ją pro​wa​dzić – rzu​cił star​szy mnich. — Spra​wia ci to przy​jem​ność – po​wie​dzia​ła Tri​ste z nie​sma​kiem. — Nie – od​parł Tan spo​koj​nie. – Nie spra​wia. Za​ci​snę​ła zęby, gdy wią​zał sznur, ale nie od​wró​ci​ła wzro​ku. — Nie spę​dzi​łam ca​łe​go ży​cia w świą​ty​ni Cie​ny, żeby nie do​wie​dzieć się cze​goś o męż​czy​znach. Mi​ni​stro​wie czy mni​si, wszy​scy je​ste​ście tacy sami. Do​brze się czu​je​cie, co? Tacy sil​ni. Ka​den nie wie​dział, czy ostat​nie sło​wa były bar​dziej wark​nię​ciem czy łka​niem. Już za​czął od​po​wia​dać, że są to je​dy​nie środ​ki za​po​bie​gaw​cze, lecz Tan mu prze​rwał: — Nie pró​buj z nią dys​ku​to​wać. Skończ ro​bo​tę i spra​wa za​ła​twio​na. Ka​den się za​wa​hał. Tri​ste spoj​rza​ła na nie​go ze łza​mi w oczach, po czym od​wró​ci​ła wzrok. Zdą​żył jed​nak wy​ryć w umy​śle sa​ama’an wście​kło​ści, stra​chu i po​czu​cia zdra​dy na jej twa​rzy. Ode​tchnął głę​bo​ko, po czym za​wią​‐ zał wę​zeł na po​dwój​nej war​stwie ubra​nia. Koza wy​śli​znę​ła​by się z ta​kie​go luź​ne​go wę​zła, lecz Tri​ste nie była kozą i nie chciał za​ci​skać wię​zów moc​‐ niej. Czuł przy tym, że po​stę​pu​je źle. Nie skrzyw​dzę jej, tłu​ma​czył so​bie w du​‐ chu. Choć je​śli Tan ma ra​cję, nie moż​na tego za​nie​dbać. Ro​zu​mo​wa​nie było w po​rząd​ku, lecz wy​czu​wał u sie​bie to, co Shi​no​wie na​zy​wa​li „zwie​rzę​cym mó​zgiem”, mio​ta​ją​cym się i nie​pew​nym w sta​lo​wej klat​ce ro​zu​mu. Gdy skoń​czył wią​zać, wstał i pod​niósł dziew​czy​nę, twa​rzą w stro​nę mni​‐ cha. Chwia​ła się na no​gach nie​pew​nie, a na​czal Tana wciąż do​ty​kał jej szyi. — Tędy – po​wie​dział Tan, wska​zu​jąc ru​chem gło​wy bra​mę w od​le​głym ką​cie wy​spy. – Naj​pierw dziew​czy​na.

— Nie mu​sisz tego ro​bić – bła​ga​ła Tri​ste. Igno​ro​wa​ła obec​ność Ka​de​na i kie​ro​wa​ła sło​wa do star​sze​go mni​cha, jak​by Ka​den nie ist​niał. I po​mi​mo ca​łe​go do​bra, ja​kie jej wy​świad​czam, mam wra​że​nie, że rze​czy​wi​ście dla niej nie ist​nie​ję. Był za​sko​czo​ny, gdy uświa​do​mił so​bie, że ta myśl go za​bo​la​ła, za​czął więc pra​co​wać nad tą emo​cją, roz​gnia​ta​‐ jąc ją tak, jak roz​gnia​ta się ob​ca​sem wę​gie​lek, któ​ry wy​padł z pa​le​ni​ska. Tan nie od​po​wie​dział, tyl​ko lek​ko na​ci​snął ostrzem włócz​ni, aż Tri​ste ru​szy​ła na​przód. — Któ​ra pro​wa​dzi do Pa​ła​cu Brza​sku? – za​py​tał nie​pew​nie Ka​den. Być może star​szy mnich miał ra​cję, może Tri​ste była Cse​striim​ką, wcie​lo​‐ nym złem, i knu​ła coś nik​czem​ne​go. W ta​kim wy​pad​ku Ka​den mógł​by zro​‐ bić to, co ko​niecz​ne. Czy zdo​był​by się na za​bi​cie jej? Spró​bo​wał to so​bie wy​‐ obra​zić: coś jak za​bi​cie kozy, krót​kie prze​cią​gnię​cie no​żem, fala krwi wy​pły​‐ wa​ją​ca wraz z od​de​chem, śmier​tel​ne drgaw​ki i po wszyst​kim. Gdy​by się oka​za​ło, że Tri​ste była w ja​kiś spo​sób od​po​wie​dzial​na za rzeź w klasz​to​rze, za śmierć Akii​la, Nina i Pa​te​ra, i za śmierć jego ojca, to po​my​ślał, że chy​ba mógł​by to zro​bić. Je​śli jed​nak nie była, a tyl​ko Tan uległ chwi​lo​we​mu złu​‐ dze​niu, no cóż, wów​czas mo​gło zda​rzyć się i tak, że na​by​cie wła​snej wie​dzy o bra​mach może oka​zać się de​cy​du​ją​ce. — Czy są ja​koś ozna​czo​ne? – do​rzu​cił. — Żad​na nie pro​wa​dzi do Pa​ła​cu Brza​sku – od​parł Tan. – Nin mó​wił praw​dę o Mal​ke​enia​nach i o ken​ta, lecz Cse​strii​mo​wie zbu​do​wa​li wię​cej niż jed​ną sieć. Twój ród nic nie wie o tej wy​spie i o tych bra​mach. Shi​no​wie też nie wie​dzą. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Jak​że więc ty… — Wie​dza Ishie​nów jest star​sza od wie​dzy Shi​nów i bar​dziej kom​plet​na. Po chwi​li mnich za​trzy​mał się przed jed​ną z bram, ni​czym nie​róż​nią​cą się od po​zo​sta​łych. Przyj​rzaw​szy się bli​żej, Ka​den za​uwa​żył wy​ku​ty w ka​‐ mie​niu na​pis. Mo​gło to być jed​no sło​wo lub kil​ka, trud​no też było oce​nić licz​bę słów. W An​nu​rze z pew​no​ścią byli ucze​ni po​tra​fią​cy od​czy​tać te kan​‐ cia​ste li​te​ry i zro​zu​mieć ten ję​zyk, lecz Ka​de​no​wi nie dano szan​sy stu​dio​wa​‐ nia u tam​tej​szych uczo​nych. Pa​trzył na łuk, a cie​ka​wość wal​czy​ła w nim z po​wścią​gli​wo​ścią. A jed​nak to Tri​ste prze​mó​wi​ła pierw​sza: — Do​kąd ona pro​wa​dzi? — Nie po​tra​fisz tego prze​czy​tać? – za​py​tał Tan. Dziew​czy​na za​gry​zła war​gi i nie od​po​wie​dzia​ła. — Dziw​ny mo​ment wy​bra​łaś na wy​krę​ty – za​uwa​żył mnich. – Od​czy​ta​‐ łaś prze​cież to samo pi​smo w As​sa​re. — Nie je​stem Cse​striim​ką – upie​ra​ła się Tri​ste. – Na​wet je​śli po​tra​fię to prze​czy​tać. — Co tu​taj na​pi​sa​no? – po​wtó​rzył z na​ci​skiem Tan.

— Tal Amen? – po​wie​dzia​ła wresz​cie Tri​ste. – Nie. Tal Ame​in. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Spo​koj​ne… ja? – prze​tłu​ma​czy​ła, mru​żąc oczy. – Nie​obec​ne ser​ce? — Umar​łe Ser​ce – od​po​wie​dział w koń​cu Tan. Ka​den po​czuł, jak po ple​cach prze​biegł mu zim​ny dreszcz stra​chu. Łuk wy​glą​dał tak samo jak po​zo​sta​łe: smu​kły, nie​ru​cho​my, nie​mal za​pra​sza​ją​cy. Przez otwar​tą prze​strzeń wi​dział mor​skie pta​ki o czar​nych ogo​nach nur​ku​‐ ją​ce w fa​lach i sło​necz​ne świa​tło od​bi​ja​ją​ce się od grzy​wa​czy. Nic nie wska​‐ zy​wa​ło na to, co może się znaj​do​wać po dru​giej stro​nie, lecz tłu​ma​cze​nie Tana wska​zy​wa​ło wy​raź​nie na coś znacz​nie mniej go​ścin​ne​go od tej wy​spy. — Umar​łe Ser​ce – po​wtó​rzył Ka​den, jak​by ba​da​jąc te sło​wa. – Co to ta​kie​‐ go? — Tam jest ciem​no – od​parł Tan. – I zim​no. Wstrzy​maj​cie od​dech, prze​‐ cho​dząc przez ken​ta. — Kto idzie pierw​szy? — Ona. – Tan po​pchnął Tri​ste na​cza​lem. – Je​śli straż​ni​cy strze​lą z kusz, le​‐ piej niech beł​ty tra​fią w jej pierś.

11

P

chła cze​kał. Gdy tyl​ko Va​lyn się prze​to​czył i ze​rwał na nogi, osła​nia​jąc gło​wę przed wciąż pa​da​ją​cym z góry gru​zem, się​gnął po dru​gi miecz, któ​ry od​rzu​‐ cił pod​czas upad​ku. Ro​zej​rzał się wo​kół, wy​pa​tru​jąc w chmu​rze dymu i pyłu resz​ty swe​go Skrzy​dła. Usi​ło​wał uci​szyć szyb​ki ło​mot ser​ca, uj​rzeć całą sce​‐ nę kla​row​nie i ze​brać my​śli, lecz już po krót​kiej chwi​li wie​dział, że coś tu cho​ler​nie nie pa​su​je. Jest zbyt ja​sno, uświa​do​mił so​bie, mru​żąc oczy. Zgiął lewą rękę w łok​ciu, któ​ry oka​zał się moc​no stłu​czo​ny, ale na szczę​ście nie zła​ma​ny. Wszyst​ko jest oświe​tlo​ne. Zro​zu​mie​nie tego było jak cios w brzuch. Spadł z nie​mal zu​peł​nych ciem​‐ no​ści do kom​na​ty oświe​tlo​nej la​tar​nia​mi. Na​wet w dy​mie mógł do​strzec, jak z dru​giej stro​ny po​miesz​cze​nia Ta​lal chwiej​nie pod​no​si się na nogi, a La​‐ ith, roz​glą​da​jąc się, przy​kła​da dłoń do gło​wy. Oba mie​cze lot​ni​ka le​ża​ły na po​sadz​ce za​le​d​wie krok da​lej, ale w tak trud​nych oko​licz​no​ściach je​den krok mógł zna​czyć tyle co mila. Gwen​na jed​nym sko​kiem sta​nę​ła na nogi, An​nick też. Wszyst​ko było jak na​le​ży, tyle że gdy oczy przy​wy​kły do świa​tła, Va​lyn po​czuł ko​lej​ny skurcz w żo​łąd​ku. Świa​tło po​cho​dzi​ło z tak​tycz​nych la​tar​ni Ket​tra​lu roz​miesz​czo​nych na ob​wo​dzie po​miesz​cze​nia, pra​wie ta​‐ kich sa​mych jak jego wła​sne. Zmru​żył oczy. Nie byli w tym miej​scu sami. Były tu też inne po​sta​cie w czar​nych ket​tra​‐ lo​wych stro​jach, po​sta​cie, któ​re Va​lyn pa​mię​tał aż nad​to do​brze z dłu​gich lat spę​dzo​nych na Wy​spach, męż​czyź​ni i ko​bie​ty z ob​na​żo​ny​mi mie​cza​mi i go​to​wy​mi do strza​łu łu​ka​mi. Gro​ty strzał wy​mie​rzo​ne były w jego pierś. — Po pro​stu stój, Va​ly​nie, za​nim ko​muś sta​nie się krzyw​da. Głos Pchły do​bie​gał tym ra​zem nie z da​chu, a od stro​ny jed​ne​go z okien. Chwi​lę póź​niej do​wód​ca Skrzy​dła ze​sko​czył do po​miesz​cze​nia i ski​nął gło​wą na wi​dok ru​mo​wi​ska. — Za​mi​no​wa​nie pod​ło​gi było spryt​ne – po​wie​dział. – Ry​zy​kow​ne, ale spryt​ne. — Czło​wiek, któ​ry nie ry​zy​ku​je, gi​nie – za​uwa​żył Afo​ry​sta.

Mistrz od wy​bu​rzeń w Skrzy​dle Pchły, ni​ski, brzyd​ki, ja​sno​oki męż​czy​‐ zna z dłu​gą zmierz​wio​ną bro​dą, opie​rał się o oście​że drzwi na koń​cu po​‐ miesz​cze​nia, mie​rząc z ku​szy do Gwen​ny. — Va​lyn miał ra​cję co do tej dziew​czy​ny. Zna się na swo​jej ro​bo​cie. — Od​pieprz się, Try​to​nie – wark​nę​ła Gwen​na. Przed wy​sa​dze​niem po​‐ sadz​ki scho​wa​ła oba mie​cze do po​chew i ku​ca​ła te​raz, pa​trząc na Afo​ry​stę. – Jesz​cze za​nim się to skoń​czy, roz​pie​przę ci racą to wstręt​ne dup​sko. Kil​ka kro​ków da​lej z głę​bi gar​dła Si​grid sa’Kar​nyi wy​rwał się krót​ki, grze​cho​tli​wy dźwięk. Mimo swej bla​dej cery krwio​pij​czy​ni Pchły była naj​‐ pięk​niej​szą ko​bie​tą w ca​łym Ket​tra​lu: mło​da, ja​sno​wło​sa, o ude​rza​ją​cej uro​‐ dzie, po​cho​dzi​ła z pół​noc​ne​go wy​brze​ża Vash, ale ka​pła​ni Me​sh​ken​ta wy​cię​‐ li jej ję​zyk i od tam​tej pory po​ro​zu​mie​wa​ła się je​dy​nie za po​mo​cą ze​sta​wu chra​pli​wych, ostrych dźwię​ków. — Moja cu​dow​na przy​ja​ciół​ka nie po​chwa​la twe​go ję​zy​ka – życz​li​wie prze​ło​żył Afo​ry​sta. — Po​wiedz swo​jej cu​dow​nej przy​ja​ciół​ce, że po​pra​cu​ję nad nią póź​niej – rzu​ci​ła Gwen​na. Si​grid nie od​po​wie​dzia​ła. Po pro​stu wbi​ła w Gwen​nę ja​sno​nie​bie​skie oczy i prze​cią​gnę​ła ostrzem noża, je​dy​nej bro​ni, jaką wy​ję​ła, po we​wnętrz​‐ nej stro​nie przed​ra​mie​nia. Pod do​tknię​ciem sta​li za​ry​so​wa​ła się dłu​ga li​nia, któ​ra na​bie​gła ciem​no​czer​wo​ną krwią. Si​grid wska​za​ła za​krwa​wio​nym ostrzem na gar​dło Gwen​ny. Gwen​na nie na​le​ża​ła do stra​chli​wych, lecz Va​‐ lyn spo​strzegł, jak z tru​dem prze​łknę​ła śli​nę. W Or​lim Gnieź​dzie re​pu​ta​cja uro​dy Si​grid do​rów​ny​wa​ła re​pu​ta​cji jej okru​cień​stwa i cho​ciaż Pchła miał opi​nię spra​wie​dli​we​go tre​ne​ra, to po​gło​ski o jego Skrzy​dle były już znacz​nie mrocz​niej​sze. — Skąd wie​dzia​łeś? – wy​kasz​lał Va​lyn. Gło​wa go bo​la​ła, w ustach czuł smak krwi, go​rą​cej i sło​nej u na​sa​dy ję​zy​ka. Czuł, że wzbie​ra w nim gniew na Gwen​nę za wy​sa​dze​nie po​sadz​ki bez wy​raź​ne​go roz​ka​zu. Gniew na sie​‐ bie, że nie uda​ło mu się prze​chy​trzyć Pchły. Za​ci​snął szczę​ki i cze​kał, aż mi​‐ nie po​ryw wście​kło​ści. Nikt nie zgi​nął. To było bar​dzo waż​ne. Po​mi​mo wy​‐ bu​chu, po​mi​mo tylu ob​na​żo​nych ostrzy nie było za​bi​tych. Wciąż był czas na roz​mo​wy i ne​go​cja​cje. Wciąż było moż​li​we, że Pchła nie chciał ich po​za​‐ bi​jać, i na​dal był czas na wy​pra​co​wa​nie ja​kie​goś po​ro​zu​mie​nia. Va​lyn mu​‐ siał po pro​stu jesz​cze tro​chę po​wstrzy​mać strza​ły. – Skąd wie​dzia​łeś, że chcie​li​śmy wy​sa​dzić po​sadz​kę? Pchła po​krę​cił gło​wą. — Ro​bi​my to już od bar​dzo daw​na, Va​ly​nie. – W jego gło​sie brzmia​ło ra​‐ czej znu​że​nie niż triumf. – Wszyst​ko zro​bi​łeś do​brze, z tam​tym obo​zem i uciecz​ką. Ma​jąc do czy​nie​nia z więk​szo​ścią in​nych Skrzy​deł, był​byś już wol​ny, a my tyl​ko otrze​py​wa​li​by​śmy się z ku​rzu. Va​lyn uśmiech​nął się po​nu​ro. — Ale nie mamy do czy​nie​nia z in​ny​mi Skrzy​dła​mi.

Pchła wzru​szył ra​mio​na​mi. — Jak rze​kłem, ro​bi​my to od bar​dzo daw​na. – Ge​stem wska​zał na An​‐ nick. – Po​wiedz swo​jej snaj​per​ce, żeby opu​ści​ła łuk. Wte​dy mo​że​my po​ga​‐ dać. Nie li​cząc wy​cią​gnię​te​go mie​cza Va​ly​na, An​nick była je​dy​ną, któ​ra utrzy​ma​ła swo​ją broń w go​to​wo​ści. Strza​ła była na cię​ci​wie, grot wy​mie​‐ rzo​ny w Pchłę. Je​śli Pchła czuł się nie​kom​for​to​wo, bę​dąc o cal od śmier​ci, to zu​peł​nie tego nie oka​zy​wał. Nie​wie​le moż​na było wy​czy​tać z jego po​bruż​‐ dżo​nej twa​rzy. Na Wy​spach było wie​lu we​te​ra​nów, któ​rzy wy​glą​da​li na ty​po​wych ket​‐ tra​low​ców, umię​śnie​ni, o za​wzię​tych ry​sach. Nie Pchła. Nie​wy​so​ki, ogo​rza​‐ ły, w śred​nim wie​ku, tro​chę ospo​wa​ty, z lek​ka po​si​wia​ły, wy​glą​dał bar​dziej jak far​mer wra​ca​ją​cy do domu po dłu​giej pra​cy w polu niż jak naj​lep​szy do​‐ wód​ca Skrzy​dła Ket​tra​lu w hi​sto​rii Or​le​go Gniaz​da. — Nie po​win​ni​śmy się roz​bra​jać – ode​zwa​ła się An​nick. – Nie po ostat​‐ nim ra​zie. — Nie było mnie tam ostat​nim ra​zem – wtrą​cił Finn Czar​na Brze​chwa grzecz​nym, głę​bo​kim ba​ry​to​nem – lecz uważ​ny ob​ser​wa​tor mógł​by za​uwa​‐ żyć, że nie je​ste​ście zbyt do​brze uzbro​je​ni, jak na wy​ma​ga​nia tej sy​tu​acji. – Snaj​per Pchły sie​dział opar​ty o oście​że drzwi, osa​dziw​szy ku​szę w zgię​ciu łok​cia. Z wy​glą​du był prze​ci​wień​stwem Pchły: wy​so​ki, o oliw​ko​wej ce​rze, po​mi​mo ry​go​rów mi​sji spra​wiał wra​że​nie schlud​ne​go i nie​mal za​baw​nie przy​stoj​ne​go. Uśmie​chał się prze​pra​sza​ją​co, szcze​rząc bia​łe zęby w świe​tle la​tar​ni. – Tyl​ko An​nick i Va​lyn mają broń w po​go​to​wiu, przez co za​słu​gu​ją na po​chwa​łę, lecz na​wet Va​ly​no​wi bra​ku​je jed​ne​go mie​cza. — Kto jesz​cze tu jest? – za​py​tał Va​lyn, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na snaj​pe​ra. Pró​bo​wał ze​brać my​śli i szyb​ko uło​żyć ja​kiś plan. – Ja​kieś inne Skrzy​dła? — Kil​ka prze​szu​ku​je te​ren – po​twier​dził Pchła. – Ale te góry są roz​le​głe. Do​my​ślasz się za​pew​ne, że tyl​ko my cię zna​leź​li​śmy. A za​tem było pię​cio​ro na pię​cio​ro, gdy​by do​szło do wal​ki. Ja​skra​we świa​‐ tło la​tar​ni ra​zi​ło go, więc zmru​żył oczy, usi​łu​jąc le​piej ro​ze​znać się w po​‐ miesz​cze​niu. Nie było wi​dać Chi Hoai Mi, lot​nicz​ki Pchły. Czy​li pię​cio​ro na czwo​ro, spro​wa​dza​jąc rzecz do liczb, lecz licz​by są gów​no war​te, kie​dy dru​ga stro​na ma prze​wa​gę bro​ni i po​zy​cji. I do tego, gdy wal​czy się prze​ciw​‐ ko in​nym ket​tra​low​com. Po​wo​li, rzekł so​bie w du​chu Va​lyn. Na ra​zie nikt nie wal​czy. Pchła wy​ssał coś spo​mię​dzy zę​bów i ru​chem gło​wy wska​zał An​nick. — To tyle. A co do tego łuku… — Sam ro​zu​miesz – za​czął Va​lyn, uważ​nie przy​glą​da​jąc się dru​gie​mu do​wód​cy i od​ga​du​jąc jego in​ten​cje – że wią​że się to z pew​nym ry​zy​kiem. W tej chwi​li ma​cie prze​wa​gę. Je​śli kła​miesz… – Po​krę​cił gło​wą. – Pro​sisz mnie, że​bym pod​jął sza​lo​ne ry​zy​ko. Że​bym wy​sta​wił moje Skrzy​dło na nie​‐ bez​pie​czeń​stwo.

Pchła skrzy​wił się, jak​by to roz​wa​żał. — Rzecz w tym, że bywa ta​kie ry​zy​ko, któ​re chcesz pod​jąć, i ta​kie, któ​re pod​jąć mu​sisz – od​parł wresz​cie. Afo​ry​sta po​tak​nął. — Pa​trze​nie na drzwi to nie to samo, co ich otwar​cie – stwier​dził. — I pro​szę, po​wiedz Ta​la​lo​wi, żeby nie zro​bił nic głu​pie​go – cią​gnął Pchła. – Zwy​kle ogłu​sza​my krwio​pij​ców za​raz na po​cząt​ku, ale nie po​zba​wi​‐ łem go przy​tom​no​ści, trak​tu​jąc to jako gest do​brej woli. Wszy​scy wie​my, do cze​go jest zdol​ny, więc je​śli za​cznie coś kom​bi​no​wać, ktoś bę​dzie mu​siał go za​strze​lić. Ta​lal spoj​rzał Va​ly​no​wi w oczy. Na jego ły​sej gło​wie per​li​ły się kro​ple potu. Choć noc była zim​na, ubra​nie Va​ly​na też było cał​kiem prze​po​co​ne, a ser​ce ko​ła​ta​ło w pier​siach jak osza​la​łe. Daw​ne prze​ka​zy Ket​tra​lu peł​ne były opo​wie​ści o do​wód​cach, któ​rzy zna​leź​li się w po​dob​nej sy​tu​acji, lecz po​tra​‐ fi​li się zdo​być na de​spe​rac​ki gam​bit, któ​ry oca​lił ży​cie ich Skrzy​dłu. Tyle że Va​lyn nie miał już żad​nych gam​bi​tów pod ręką. Każ​de dzia​ła​nie, każ​dy atak mógł się skoń​czyć tyl​ko w je​den spo​sób: klę​‐ ską i śmier​cią. Na​wet strza​ła An​nick, tak sta​ran​nie wy​ce​lo​wa​na w Pchłę, zo​‐ sta​nie ja​koś uniesz​ko​dli​wio​na przez dziw​ne moce Si​grid, nim jesz​cze pu​ści cię​ci​wę łuku. Va​lyn nie​na​wi​dził roz​bro​je​nia, ale, jak stwier​dził Pchła, cza​‐ sem nie ma in​ne​go wyj​ścia. Bo​la​ły go ło​kieć i gło​wa. Sło​wa z tru​dem prze​‐ cho​dzi​ły przez za​schnię​te gar​dło, ale zdo​łał po​wie​dzieć do​sta​tecz​nie wy​raź​‐ nie: — Od​stąp​cie. Ta​lal, An​nick, niech wszy​scy od​stą​pią. An​nick za​wa​ha​ła się na chwi​lę, lecz opu​ści​ła łuk. Ta​la​lo​wi wy​raź​nie ulży​ło. — Bywa i tak – ode​zwał się Try​ton, ki​wa​jąc gło​wą z apro​ba​tą – że to głu​‐ piec po​dej​mu​je wal​kę, a wo​jow​nik re​zy​gnu​je. Pchła zi​gno​ro​wał jego sło​wa. — A gdzie jest tam​ta? – za​py​tał. – Ta ko​bie​ta z no​ża​mi? Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Nie je​stem pe​wien – od​parł. Nie wi​dział Czasz​ko​wier​czy​ni od chwi​li, gdy wi​dok jej bu​tów wy​wo​łał u Tri​ste pa​ni​kę i spra​wił, że prze​bie​gła przez bra​mę, a Gwen​na wy​sa​dzi​ła po​‐ sadz​kę. Po​win​na była spaść na dół, tak samo jak wszy​scy po​zo​sta​li, lecz Va​‐ lyn ni​g​dzie jej nie wi​dział. Prze​pa​dła bez śla​du. — To „nie je​stem pe​wien” mnie de​ner​wu​je – po​wie​dział Pchła, da​jąc znak Fin​no​wi. — Ona też mnie de​ner​wu​je – od​parł Va​lyn. – Nie jest z nami. — Wy​glą​da na to, że jed​nak z wami jest. Nie okła​muj mnie, Va​ly​nie. Ob​‐ ser​wo​wa​li​śmy was. Wie​my o mni​chach, o dziew​czy​nie. Gdzie oni wszy​scy są? Va​lyn za​wa​hał się, nie​pew​ny, ile może po​wie​dzieć. Zda​niem Tana nikt

nie mógł przejść przez bra​mę. Ka​den był wol​ny. Bez​piecz​ny. Przy​naj​mniej w teo​rii. Va​lyn nie wi​dział po​wo​du, żeby to spraw​dzać, do​pó​ki nie mu​siał tego ro​bić. — Nie je​stem pe​wien, gdzie są – po​wtó​rzył. Pchła za​ci​snął usta. Zro​bił pal​ca​mi dwa lub trzy zna​ki. Va​lyn ich nie roz​‐ po​znał. — To​czysz z nami grę, Va​ly​nie – po​wie​dział do​wód​ca – a mamy tu za dużo na​giej sta​li na ja​kieś gry. Si​grid i Afo​ry​sta prze​su​nę​li się, żeby osło​nić Fin​na, gdy snaj​per pod​no​sił się na nogi. Z unie​sio​ną ku​szą zro​bił krok w głąb ciem​ne​go ko​ry​ta​rza za drzwia​mi, za​trzy​mał się i jęk​nął. — Co? – za​py​tał Pchła. Finn od​wró​cił się z otwar​ty​mi sze​ro​ko usta​mi i uczy​nił nie​wy​raź​ny gest, jak​by uno​sił ku​szę, drob​ny, wdzięcz​ny ruch dło​nią ku pier​si, gdzie tkwi​ła rę​‐ ko​jeść noża. Stał tak przez chwi​lę, a na jego war​gach po​ja​wi​ła się krew. Po​‐ tem upadł. Za​nim jego cia​ło do​tknę​ło po​sadz​ki, Pchła już wy​krzy​ki​wał roz​‐ ka​zy: — Spal to, Sig. Try​ton, po​lo​wa​nie! Przez jed​no ude​rze​nie ser​ca Va​lyn pa​trzył na le​żą​ce cia​ło. Dwie rze​czy były ja​sne: Pyr​re za​bi​ła Fin​na, a nikt nie za​bił Va​ly​na. Za​nim zdo​łał po​my​‐ śleć coś jesz​cze, ko​ry​ta​rzem wstrzą​snę​ła se​ria de​to​na​cji. Z pu​stych oście​ży, za któ​ry​mi jesz​cze przed chwi​lą pa​no​wał mrok, buch​nął tu​man błę​kit​nych pło​mie​ni. To ra​czej ro​bo​ta Si​grid, rzu​co​ny urok krwio​pij​czy​ni, a nie wy​buch amu​ni​cji, uświa​do​mił so​bie. Je​śli Pyr​re była tam jesz​cze, to te​raz le​ża​ła mar​‐ twa. Try​ton wbiegł tam jed​nak z ob​na​żo​ny​mi mie​cza​mi, nie cze​ka​jąc, aż znik​ną pło​mie​nie, a Si​grid zro​bi​ła drob​ny lek​ce​wa​żą​cy ruch ręką ku Ta​la​‐ lo​wi i An​nick. Obo​je osu​nę​li się za​raz jak po​ra​że​ni. Strza​ła snaj​per​ki wy​le​‐ cia​ła przez okno, gdy w ostat​nim od​ru​chu pró​bo​wa​ła utrzy​mać swój łuk. Skrzy​dło Pchły było w peł​nym ru​chu, pod​czas gdy Va​lyn na​wet nie drgnął. Nikt z jego Skrzy​dła się nie po​ru​szył. Prze​niósł śro​dek cięż​ko​ści i zro​‐ bił krok do tyłu, by zy​skać tro​chę prze​strze​ni, a wte​dy Pchła za​ata​ko​wał. Va​‐ lyn zbił pierw​szy cios w bok, dru​gi spa​ro​wał za​sło​ną, na trze​ci za​re​ago​wał uni​kiem do dołu, lecz cio​sy tam​te​go spa​da​ły na nie​go se​ria​mi ru​chów po​‐ wią​za​nych w se​kwen​cje, zbyt szyb​ki​mi, by umysł mógł za nimi na​dą​żyć. Va​lyn zre​zy​gno​wał z my​śle​nia, po​zwa​la​jąc, by jego cia​ło wy​ko​ny​wa​ło pra​‐ cę, do któ​rej zo​sta​ło wy​szko​lo​ne, rów​nież przez Pchłę: do pa​ro​wa​nia, ri​po​‐ sto​wa​nia, kon​tro​wa​nia, wy​pa​dów i uni​ków… a po chwi​li było już po wszyst​kim. Skoń​czy​ło się rów​nie szyb​ko, jak się za​czę​ło. Pchła wy​trą​cił mu miecz jed​nym ze swo​ich mie​czy, a dru​gi przy​sta​wił do gar​dła. — Nie wie​dzia​łem… – po​wie​dział Va​lyn. Pchła po​krę​cił gło​wą i wpił w nie​go gniew​ne oczy. — Za​bi​li​ście Fin​na. Va​lyn zer​k​nął przez ra​mię na zwi​nię​te cia​ło snaj​pe​ra.

— Pyr​re… – za​czął. — Da​ruj so​bie – uciął krót​ko Pchła. – Skoń​czy​li​śmy z ga​da​niem. Va​lyn pa​trzył osłu​pia​ły. Sy​tu​acja była bez​na​dziej​na. Go​rzej niż bez​na​‐ dziej​na. Pchła mógł po​de​rżnąć mu gar​dło jed​nym ru​chem nad​garst​ka. Wal​‐ ka była skoń​czo​na, w za​sa​dzie od po​cząt​ku była roz​strzy​gnię​ta. Tyl​ko że… Pchła go nie za​bił. Va​lyn roz​pacz​li​wie ucze​pił się tej my​śli. Pchła go nie za​bił. Nikt go nie za​bił. Po​mi​mo pie​kła, ja​kie się roz​pę​ta​ło wo​kół, jego lu​dzie wciąż krzy​cze​li i wal​czy​li. A to ozna​cza​ło, że Pchła chce wziąć ich ży​wych. Na jed​‐ nej cie​niut​kiej nit​ce za​wi​sło jego ży​cie, ale in​nej na​dziei nie było. Ode​tchnął głę​bo​ko i uniósł ręce, jak​by za​mie​rzał się pod​dać, a po​tem z ry​kiem na poły wście​kło​ści, na poły stra​chu rzu​cił się na​przód, pro​sto na ostry ko​niec mie​‐ cza, od​chy​la​jąc w tył gło​wę, jak​by jesz​cze bar​dziej chciał ob​na​żyć szy​ję. Przez uła​mek chwi​li po​my​ślał, że źle to ob​li​czył i na​dział się na czu​bek mie​cza tam​te​go, ale Pchła był tak szyb​ki, jak Va​lyn za​kła​dał. Do​wód​ca za​klął szpet​nie i w ostat​nim mo​men​cie prze​su​nął ostrze nie​zgrab​nie w bok, co Va​‐ lyn wy​ko​rzy​stał, ude​rza​jąc go bru​tal​nie i po​py​cha​jąc na ścia​nę. Zy​skał dzię​‐ ki temu dość miej​sca, by się uwol​nić i pod​nieść wła​sny miecz. — To było głu​pie – stwier​dził Pchła, krę​cąc gło​wą. — Po​słu​chaj… – za​czął Va​lyn, uno​sząc rękę. Za​nim skoń​czył zda​nie, coś świ​snę​ło mu przy uchu, ja​kiś ci​chy, nie​mal nie​sły​szal​ny trze​pot, lecz Pchła rzu​cił się w tył. Nóż Pyr​re utkwił w jego ra​‐ mie​niu. Nie zo​stał cięż​ko ran​ny, ale gdy​by się nie po​ru​szył, nóż prze​bił​by mu gar​dło. Pchła nie​zwłocz​nie zmie​nił po​zy​cję, wy​su​wa​jąc przed sie​bie zdro​wą rękę, a ra​nio​ną opusz​cza​jąc do ni​skiej za​sta​wy. Nie oka​zy​wał bólu, lecz rana wy​star​cza​ją​co roz​pro​szy​ła jego uwa​gę, by po​wsta​ła prze​strzeń po​‐ zwo​li​ła Va​ly​no​wi zer​k​nąć przez ra​mię. Przez kom​na​tę prze​ta​cza​ła się nie​po​wstrzy​ma​na fu​ria Wład​cy Cha​osu. Po​cząt​ko​wa prze​wa​ga Pchły stop​nia​ła dra​ma​tycz​nie z chwi​lą po​ja​wie​‐ nia się Pyr​re i śmier​cią Fin​na Czar​nej Brze​chwy. Na​dal ni​g​dzie nie było wi​‐ dać Chi Hoai, co ozna​cza​ło, że po​przed​nia pro​por​cja, sze​ścio​ro na tro​je, zmie​ni​ła się jesz​cze bar​dziej na ko​rzyść Va​ly​na. Po​nie​waż Try​ton znik​nął, rzu​ciw​szy się w po​ścig za Czasz​ko​wier​czy​nią, i to naj​wy​raź​niej nie​sku​tecz​‐ ny, sto​su​nek sił w sa​mej kom​na​cie wy​no​sił te​raz pię​cio​ro na dwo​je. Prze​wa​ga ta jed​nak nie​wie​le da​wa​ła im ko​rzy​ści. Atak Si​grid ze​rwał cię​‐ ci​wę łuku An​nick, a ła​dun​ki wy​bu​cho​we Gwen​ny w cia​snej kom​na​cie uczy​‐ ni​ły​by wię​cej szko​dy niż po​żyt​ku. Si​grid mu​sia​ła sta​wić czo​ło czwór​ce żoł​‐ nie​rzy ze Skrzy​dła Va​ly​na. Ja​sno​wło​sa krwio​pij​czy​ni, mimo prze​wa​ża​ją​cej licz​by prze​ciw​ni​ków, da​wa​ła so​bie świet​nie radę. Trzy​ma​ła w rę​kach dwa ob​na​żo​ne mie​cze, a z jed​ne​go z nich ka​pa​ła krew. Gwen​na przy​klę​kła, trzy​‐ ma​jąc się za ko​la​no, i za​klę​ła pod no​sem, a La​ith cof​nął się gwał​tow​nie, od​‐ rzu​co​ny w tył ko​lej​nym nie​wi​dzial​nym ata​kiem. Va​lyn od​wró​cił się w stro​nę Pchły w samą porę, by spa​ro​wać ude​rze​nie pła​zem mie​cza. Pła​zem. Va​lyn osłu​piał. Na​wet te​raz, krwa​wiąc z ra​mie​nia,

Pchła nie pró​bo​wał go za​bić. To, że oba Skrzy​dła ze sobą wal​czy​ły, co​raz bar​‐ dziej wy​glą​da​ło na ja​kąś strasz​li​wą po​mył​kę. Va​lyn unik​nął dwóch ko​lej​nych cio​sów usko​kiem w tył, co zno​wu za​‐ pew​ni​ło mu tro​chę cza​su i miej​sca. Gdy​by byli tu z Pchłą sami, mo​gli​by omó​wić wie​le rze​czy, ale sami nie byli. Zza ple​ców Va​ly​na do​bie​gał szczęk sta​li oraz prze​kleń​stwa Gwen​ny i La​itha. Nie​na​tu​ral​ny ogień Si​grid raz po raz roz​świe​tlał po​miesz​cze​nie. Pchłę stać jesz​cze było na oszczę​dza​nie swe​go prze​ciw​ni​ka, lecz od resz​ty jego Skrzy​dła nie moż​na było tego ocze​ki​‐ wać. Va​lyn nie mógł mieć im tego za złe. Gdzieś obok, na za​gru​zo​wa​nej po​‐ sadz​ce, le​ża​ło skur​czo​ne cia​ło Fin​na Czar​nej Brze​chwy, czło​wie​ka, któ​ry uczył ich wszyst​kich strze​lać. Był cho​ler​nym tru​pem. Va​lyn spoj​rzał na Pchłę, usi​łu​jąc coś po​wie​dzieć, coś, co po​wstrzy​ma​ło​by to sza​leń​stwo. Nie znaj​do​wał słów. Pew​nych rze​czy już nie dało się cof​nąć. Te​raz moż​na było tyl​ko wy​rwać się stąd i uciec, za​nim zgi​ną na​stęp​ni. Sza​lo​ną se​rią cio​sów od​trą​cił mie​cze Pchły i ob​ró​cił się. — Do drzwi! – ryk​nął do swe​go Skrzy​dła, za​sta​wia​jąc się mie​czem, by osło​nić od​wrót. – Wszy​scy do drzwi! Jak​by przy​wo​ła​ny tym okrzy​kiem, w kom​na​cie zja​wił się Try​ton, chwie​‐ jąc się na no​gach. Z brzyd​kiej rany w gło​wie ście​ka​ła mu krew. Va​lyn ze​‐ pchnął go z dro​gi pła​zem mie​cza. Pchła zbli​żał się zno​wu, prze​ci​na​jąc na ukos po​miesz​cze​nie, a La​ith krzy​czał i ma​chał do nich ręką. On i Ta​lal do​‐ pa​dli już ko​ry​ta​rza. Va​lyn też po​biegł, lecz na​gle ostre, go​rą​ce ude​rze​nie w ra​mię rzu​ci​ło go na po​sadz​kę. Bełt z ku​szy, uświa​do​mił so​bie, gdy po​czuł, jak wy​buch bólu prze​szył mu mię​śnie ple​ców i do​tarł w po​bli​że ko​ści. Pró​‐ bo​wał po​de​przeć się ręką, ale zra​nio​ne ra​mię ugię​ło się pod cię​ża​rem i ude​‐ rzył pod​bród​kiem o pod​ło​gę. Pró​bo​wa​li go w koń​cu za​bić czy tyl​ko spo​wol​‐ nić? Nie zdo​łał tego od​gad​nąć. Ból i kon​ster​na​cja prze​sło​ni​ły mu oczy i Va​lyn za​czął się zma​gać z ogar​‐ nia​ją​cą go ni​co​ścią. Bełt go nie za​bił, ale ostry grot za​wa​dzał o kość przy każ​‐ dym ru​chu i za każ​dym ra​zem za​le​wa​ła go go​rą​ca fala bólu, gro​żąc za​to​pie​‐ niem. — Wsta​waj, ty su​kin​sy​nu! – krzy​czał ktoś pro​sto w jego ucho, ła​piąc go pod pa​chy i cią​gnąc. Gwen​na, uświa​do​mił so​bie. – Wsta​waj! Va​lyn ugryzł się moc​no w po​li​czek, aż po​czuł w ustach smak krwi. Nowy ból zrów​no​wa​żył w ja​kiś spo​sób po​przed​ni i za​czął spra​wo​wać nad nim kon​tro​lę. Ręka od ra​mie​nia w dół po​win​na już być bez​wład​na, ale tak się nie sta​ło. Po​czuł w tkan​ce za​węź​lo​ną, sku​pio​ną moc, ja​kąś zwie​rzę​cą wy​trzy​‐ ma​łość. Mo​żesz się za​cząć ru​szać albo umrzeć, po​wie​dział so​bie w du​chu. Ru​szył się. An​nick i Ta​lal byli w ko​ry​ta​rzu, a krwio​pij​ca wy​krzy​wiał się w sku​pie​‐ niu. Obo​je krwa​wi​li z kil​ku nie​wiel​kich ran, i choć wy​glą​da​ło na to, że Va​lyn zo​stał ra​nio​ny naj​cię​żej, wciąż mógł wal​czyć dru​gą ręką. An​nick zdo​ła​ła w pa​nu​ją​cym za​mie​sza​niu ja​kimś cu​dem za​ło​żyć nową cię​ci​wę i te​raz szy​ła

ze swe​go krót​kie​go łuku, po​ru​sza​jąc ręką tak pręd​ko, że wzrok Va​ly​na za nią nie na​dą​żał. Po​pchnął Gwen​nę ko​ry​ta​rzem przed sobą, po czym po​chy​lił się od​ru​cho​wo, gdy nad jego gło​wą świ​snę​ła ko​lej​na strza​ła. — Jak oni, do cięż​kiej cho​le​ry, do​sta​li się do środ​ka? – spy​tał La​ith, dy​‐ sząc cięż​ko. — Wo​la​ła​bym za​py​tać ra​czej, jak my za​mie​rza​my się stąd wy​do​stać – ode​zwa​ła się Pyr​re, wy​nu​rza​jąc się z cie​nia. Za​bój​czy​ni swo​bod​nym chwy​tem trzy​ma​ła po jed​nym nożu w każ​dej dło​ni. Kon​ste​la​cja plam krwi, naj​wy​raź​niej nie jej wła​snej, zna​czy​ła jej twarz, lecz poza tym wy​glą​da​ła na swo​bod​ną i zre​lak​so​wa​ną, jak​by wła​śnie ode​rwa​ła się na chwi​lę od kro​je​nia mar​chew​ki na ko​la​cję. Wierz​chem dło​ni od​gar​nę​ła z czo​ła kil​ka nie​sfor​nych ko​smy​ków. — Ni​g​dzie nie idzie​my – wark​nę​ła Gwen​na. Po​chy​la​ła się, maj​stru​jąc coś przy ła​dun​kach, któ​rych Va​lyn nie roz​po​zna​wał. – Bo wła​śnie od​no​si​my pie​‐ przo​ne zwy​cię​stwo. — Uwiel​biam zwy​cię​żać – rzu​ci​ła Pyr​re roz​ma​rzo​nym to​nem. Po​tem unio​sła rękę i rzu​ci​ła nóż, któ​ry po​le​ciał w głąb ko​ry​ta​rza, wi​ru​jąc w po​wie​‐ trzu. – Lecz twoi daw​ni przy​ja​cie​le są na​praw​dę nie​źli i my​ślę, że mo​gli​by​‐ ście po​czuć się roz​cza​ro​wa​ni, gdy​by​śmy w pew​nej chwi​li prze​sta​li wy​gry​‐ wać. Va​lyn od​wró​cił się do niej, czu​jąc wzbie​ra​ją​cą wście​kłość, któ​ra za​ma​zy​‐ wa​ła wszyst​ko wo​kół poza twa​rzą za​bój​czy​ni. Jed​nym płyn​nym ru​chem pod​niósł miecz na wy​so​kość jej gar​dła, a ona nie zro​bi​ła naj​mniej​sze​go ru​‐ chu, by się obro​nić. Była ra​czej roz​ba​wio​na tym na​głym wy​bu​chem gnie​wu. — Pla​nu​jesz mnie za​bić? – za​py​ta​ła, uno​sząc brwi. – Za​nim to zro​bisz, pra​gnę za​uwa​żyć w swo​jej obro​nie, że je​stem wśród was je​dy​ną oso​bą zdol​‐ ną po​ko​nać two​ich uta​len​to​wa​nych ko​le​gów. Coś przy​cza​jo​ne​go w jego gło​wie, peł​ne​go wście​kło​ści, krzy​cza​ło, by ją za​bić, za​bić, za​bić. Było to dość ła​twe, zwy​kły pro​sty ruch i po wszyst​‐ kim. Po​tęż​nym wy​sił​kiem woli opa​no​wał się, utrzy​mał miecz w bez​ru​chu, ści​szył głos i wy​do​był z sie​bie parę chra​pli​wych słów: — Za​bi​cie ich za​po​cząt​ko​wa​ło to wszyst​ko… Pyr​re mach​nę​ła lek​ce​wa​żą​co no​żem. — Oni to za​czę​li, kie​dy wleź​li do nas po nocy z bro​nią w ręku – po​wie​‐ dzia​ła. — Mo​głem się z nimi ja​koś uga​dać – wark​nął. — Do​praw​dy? – za​py​ta​ła. Strza​ła świ​snę​ła obok gło​wy Va​ly​na, po​tem dru​ga i Va​lyn od​sko​czył pod ścia​nę. – Ra​czej nie są ty​pa​mi ga​wę​dzia​rzy – za​‐ drwi​ła. Jesz​cze dwie strza​ły. Strze​la​li do nich na oślep, przez dym. Naj​wy​raź​niej Pchła zre​zy​gno​wał z po​my​słu poj​ma​nia ich żyw​cem. — Co za​mie​rzasz? – za​wo​łał La​ith. Za​jął po​zy​cję kil​ka​na​ście kro​ków da​‐ lej, u szczy​tu scho​dów, a An​nick i Ta​lal bro​ni​li drzwi.

— Za​bij ją albo jej nie za​bi​jaj – rzu​ci​ła Gwen​na, maj​stru​jąc bły​ska​wicz​nie przy ła​dun​kach – ale skończ z tym pie​przo​nym ga​da​niem. — Nie za​bi​jaj – po​wie​dzia​ła An​nick. – Po​trze​bu​je​my jej. — Va​ly​nie – jęk​nął Ta​lal. – Pro​szę, po​spiesz się. Va​lyn spoj​rzał Czasz​ko​wier​czy​ni w oczy, wciąż trzy​ma​jąc miecz przy jej gar​dle. — Dość już śmier​ci – mruk​nął. Pyr​re wska​za​ła czub​kiem noża w głąb ko​ry​ta​rza. — Dla​cze​go im tego nie po​wiesz? — Do​syć za​bi​ja​nia – po​wtó​rzył. — Lu​bię cię, Va​ly​nie – od​par​ła Pyr​re. – Je​steś mło​dym czło​wie​kiem wiel​‐ kich oby​wa​tel​skich cnót. Ale ja nie pra​cu​ję dla cie​bie. Va​lyn wcią​gnął po​wie​trze i na​ci​snął ostrzem na jej gar​dło, aż po​ka​za​ła się krew. Za​bój​czy​ni się nie cof​nę​ła. Na​wet nie drgnę​ła. — Chcesz za to umrzeć? – za​py​tał. Uśmiech​nę​ła się. — Są​dzę, że nie ro​zu​miesz. Czasz​ko​wier​cy za​wsze są go​to​wi umrzeć. To wła​śnie róż​ni nas od cie​bie. To wła​śnie spra​wia, że je​stem lep​sza. — Va​lyn! – wark​nął La​ith. Jesz​cze jed​no ude​rze​nie ser​ca i Va​lyn opu​ścił miecz. Nie​na​wi​dził tej ko​‐ bie​ty, nie​na​wi​dził za to, czym była, i nie​na​wi​dził za wal​kę, któ​rą tak nie​fra​‐ so​bli​wie wy​wo​ła​ła. Wal​ka jed​nak wciąż trwa​ła i An​nick mia​ła ra​cję – po​‐ trze​bo​wa​li Pyr​re. Roz​mo​wa trwa​ła tyl​ko parę chwil, lecz ta​kie chwi​le są cen​‐ ne, gdy strza​ły świsz​czą w po​wie​trzu. — Bądź bli​sko – po​wie​dział do za​bój​czy​ni. – Je​że​li bę​dziesz w tyle, zo​sta​‐ wię cię dla Pchły. Nie cze​kał na jej od​po​wiedź. Za​miast tego od​wró​cił się w stro​nę otwar​te​‐ go ko​ry​ta​rza i za​czął roz​wa​żać dro​gi wyj​ścia. Pchła był za​mknię​ty w kom​‐ na​cie, ale nie po​zo​sta​nie tam dłu​go. Chi Hoai wciąż gdzieś tam była, ale mówi się trud​no. Nie mo​gli drep​tać po​wo​lut​ku wzdłuż ko​ry​ta​rza, za​glą​da​‐ jąc do wszyst​kich po​miesz​czeń. — Prze​gru​po​wu​ją się – za​wo​ła​ła An​nick, przy​kuc​nię​ta za oście​żem drzwi, a za​raz po​tem bełt z ku​szy od​bił się od muru w miej​scu, gdzie chwi​lę przed​tem była jej gło​wa. Nie bę​dzie już wię​cej szans, to jed​no było ja​sne. Nie po tym, jak krew Fin​‐ na za​bar​wi​ła ka​mien​ną po​sadz​kę. Po​zo​sta​ły tyl​ko trzy moż​li​wo​ści: szyb​ko biec, za​bi​jać albo umie​rać. — Gwen​na, dwie eks​plo​du​ją​ce race w ko​ry​tarz – po​wie​dział, chwy​ta​jąc ją za przód czar​ne​go kom​bi​ne​zo​nu. Po​krę​ci​ła gło​wą. — Roz​pie​przą do resz​ty całe to miej​sce. — Zrób to! – ryk​nął, grze​biąc w kie​szon​ce przy pa​sie w po​szu​ki​wa​niu gwizd​ków do kie​ro​wa​nia ket​tra​la​mi. Nie było wia​do​mo, czy pta​ki wciąż

jesz​cze krą​żą i czy w ogó​le żyją, lecz zda​rza​ją się sy​tu​acje, kie​dy trze​ba li​czyć na łut szczę​ścia. Gdy​by zdo​ła​li wy​do​stać się z bu​dyn​ku i wy​biec na skal​ny ta​ras, mie​li​by ja​kąś szan​sę. Ła​pa​nie uprzę​ży w prze​lo​cie, na ska​le i do tego w ciem​no​ściach gra​ni​czy​ło z sza​leń​stwem, lecz na​wet ta​kie sza​leń​stwo wy​‐ da​wa​ło się czymś znacz​nie lep​szym od wal​ki wręcz prze​ciw​ko Skrzy​dłu Pchły, zwłasz​cza te​raz, gdy już się prze​gru​po​wa​ło. — Ta​lal, czy mógł​byś spraw​dzić drzwi? – za​py​tał, pa​trząc w jego stro​nę. Krwio​pij​ca za​czął dy​szeć i pot wy​stą​pił mu na czo​ło. Va​lyn zra​zu po​my​‐ ślał, że nie do​sły​szał py​ta​nia, po chwi​li jed​nak tam​ten ski​nął gło​wą. — W po​rząd​ku – rzekł Va​lyn. – Gwen​na, świe​ce dym​ne do kom​na​ty. Race tam. Ta​lal rzu​ca za​sło​nę. Po​tem ru​sza​my. Spró​bu​ję ścią​gnąć tu pta​ka. To bę​‐ dzie ostra jaz​da, ale w koń​cu się stąd wy​rwie​my. Wziął chra​pli​wy wdech. Przy każ​dym ru​chu po​ja​wiał się ja​sny roz​błysk bólu, gdy bełt z ku​szy roz​ry​wał mu ra​mię, ale do po​zio​mu skal​ne​go ta​ra​su po​zo​sta​ły już tyl​ko dwie kon​dy​gna​cje. Sko​ro prze​żył ja​koś Pró​bę Hul​la, to po​ra​dzi so​bie z kil​ko​ma po​de​sta​mi scho​dów. — Ścią​gnię​cie pta​ka i wska​ki​wa​nie w prze​lo​cie brzmi bar​dzo pod​nie​ca​‐ ją​co, ale mar​twię się, że może to spra​wić pe​wien pro​blem tym, któ​rzy… są mniej do​świad​cze​ni – po​wie​dzia​ła Pyr​re. Va​lyn za​klął. Ma​newr był do​sta​tecz​nie trud​ny dla lu​dzi z jego Skrzy​dła, a mie​li za sobą ty​sią​ce go​dzin tre​nin​gu. Nic jed​nak nie moż​na było na to po​‐ ra​dzić. Gdy​by mie​li cze​kać, aż Ra usią​dzie, to wszy​scy mo​gli​by po​że​gnać się z ży​ciem. — Po pro​stu bądź przy mnie, a wszyst​ko bę​dzie do​brze – rzekł. Pyr​re unio​sła brwi i prze​cią​gnę​ła pal​cem po cien​kim na​cię​ciu, któ​re Va​‐ lyn zo​sta​wił na jej szyi. — To bar​dzo po​cie​sza​ją​ce. Va​lyn pró​bo​wał po​wie​dzieć coś jesz​cze o pa​sach uprzę​ży i o tym, jak waż​ne jest ugię​cie nóg przy od​bi​ciu, ale jego sło​wa za​głu​szy​ła eks​plo​zja, od któ​rej, zda​ło się, że samo po​wie​trze pę​kło na czę​ści, zgnia​ta​jąc mu płu​ca i za​pie​ra​jąc dech w pier​siach. Chwi​lę póź​niej z ob​ło​ku dymu wy​nu​rzy​ła się Gwen​na, przy​ci​ska​jąc jed​ną rękę do boku i krwa​wiąc z rany na gło​wie. Va​‐ lyn pod​trzy​mał ją zdro​wą ręką, a po chwi​li z dru​giej stro​ny wy​nu​rzył się Ta​‐ lal. — Nic mi nie jest! – wrza​snę​ła Gwen​na, lecz Va​lyn wy​czuł do​ty​kiem drże​nie jej cia​ła. — Bie​gnie​my! – krzyk​nął, wlo​kąc Gwen​nę. – Da​lej! Pyr​re spoj​rza​ła za sie​bie w kie​run​ku eks​plo​zji, rzu​ci​ła dru​gi nóż tak pręd​‐ ko, że Va​lyn na​wet tego nie za​uwa​żył, po czym z ja​kie​goś schow​ka w płasz​‐ czu wy​cią​gnę​ła dwa ko​lej​ne noże i po​bie​gła da​lej. Wy​pa​dli z bu​dyn​ku na sze​ro​ki skal​ny ta​ras. Po dy​mie i ciem​no​ściach wnę​trza sie​ro​ciń​ca ja​sne ska​ły zda​wa​ły się świe​cić w świe​tle księ​ży​ca i Va​‐ lyn wcią​gnął głę​bo​ko po​wie​trze, do​pie​ro te​raz po​czuw​szy, że być może uda

im się prze​żyć. Przy​ci​snął do ust srebr​ny gwiz​dek i dmuch​nął weń szyb​ko kil​ka razy, ufa​jąc, że w bólu i cha​osie my​śli do​sta​tecz​nie ja​sno. Jego plan, któ​ry jesz​cze przed ata​kiem Pchły wy​da​wał się tak so​lid​ny, te​raz spra​wiał wra​że​nie nie​do​rzecz​nej fan​ta​zji. Za póź​no było jed​nak, by go zmie​niać. Spoj​rzał na otwo​ry okien nad sobą. Dym są​czył się z nich wiel​ki​mi, sza​ry​‐ mi kłę​ba​mi. Przy​naj​mniej to mo​gło im za​pew​nić nie​wiel​ką osło​nę, gdy bie​‐ gli przez ta​ras. Nie spo​sób było ro​ze​znać, gdzie w tym mo​men​cie znaj​do​wał się Pchła i jego lu​dzie ani czy race Gwen​ny ko​go​kol​wiek za​bi​ły, lecz z chwi​lą, gdy wy​bie​gli na sze​ro​ką prze​strzeń ta​ra​su, sta​no​wi​li do​sko​na​ły cel dla każ​‐ de​go strzel​ca ma​ją​ce​go w mia​rę do​bre oko. — Gdzie jest Ra? – syk​nął do Va​ly​na La​ith. — To jest gwiz​dek, a nie ja​kaś pie​przo​na smycz – od​wark​nął, wy​pa​tru​jąc w ciem​no​ściach pta​ka. – I nie przy​wo​łu​ję Ra. Lot​nik spoj​rzał na nie​go w osłu​pie​niu. — Osza​la​łeś? Niby jak za​mie​rzasz się stąd wy​do​stać? Va​lyn zlek​ce​wa​żył to py​ta​nie. — Tam – po​wie​dział po chwi​li. Ptak wi​docz​ny w ciem​no​ściach był tyl​ko nie​wy​raź​ną smu​gą. Nad​la​ty​wał pod ła​god​nym ką​tem, co było stan​dar​dem przy ła​pa​niu uprzę​ży w prze​lo​cie, i kie​ro​wał się w stro​nę środ​ka ta​ra​su. — Cze​kam na ko​lej​ne in​struk​cje – po​wie​dzia​ła Pyr​re. Ta​lal spoj​rzał na nią, jak​by do​pie​ro te​raz zro​zu​miał pro​blem. — Po​wiedz mi, że to po pro​stu tak, jak​by się wsia​da​ło na ko​nia – rzu​ci​ła za​bój​czy​ni i zmarsz​czy​ła brwi – cho​ciaż ni​g​dy nie by​łam zbyt do​bra w jeź​‐ dziec​twie. — Będą dwa pasy – od​parł Va​lyn, a w mia​rę zbli​ża​nia się pta​ka ser​ce biło mu co​raz moc​niej. Mu​sisz zła​pać za ten niż​szy. – Od​wró​cił się do gru​py. – Wszy​scy le​ci​my pod spodem, a to ozna​cza tro​je na każ​dym szpo​nie. Ta​lal i La​ith, wy le​ci​cie z Gwen​ną. — Sama mogę zła​pać pas – wark​nę​ła, ale jej twarz była bia​ła jak płót​no i zda​wa​ło się, że trud​ność spra​wia jej samo utrzy​ma​nie się na no​gach. — Po pro​stu do​pil​nuj​cie, żeby wsia​dła. An​nick i Pyr​re ra​zem ze mną na dru​gim szpo​nie. Pa​mię​taj​cie, że je​ste​śmy na kra​wę​dzi pie​przo​ne​go urwi​‐ ska, więc w grę nie wcho​dzi ża​den kiep​ski chwyt i upa​dek. Wska​ki​wać i się trzy​mać. Nie ob​cho​dzi mnie, czy ko​muś ra​mię wy​sko​czy ze sta​wu. Od​pad​‐ niesz – wska​zał ręką w ciem​ność – i po to​bie. — Do​brze i słusz​nie, że o tym mó​wi​my – po​wie​dział La​ith, ge​sty​ku​lu​jąc ze zło​ścią – ale je​śli mamy to zro​bić, to mu​si​my się ru​szyć. Va​lyn po​ło​żył dłoń na ra​mie​niu lot​ni​ka. — Jesz​cze nie. — A na co, na Hul​la, jesz​cze cze​kasz? Va​lyn wpa​try​wał się w pta​ka, aż roz​bo​la​ły go oczy. Czyż​by źle oce​nił sy​‐ tu​ację? Tyle było zmien​nych, tyle rze​czy, któ​re mo​gły pójść źle. Je​że​li przy​jął błęd​ne za​ło​że​nie w jed​nej kwe​stii, to i cała resz​ta…

W tej chwi​li za pierw​szym pta​kiem, nie​co wy​żej, uka​zał się dru​gi. — Och – jęk​nął La​ith, pa​trząc w zdu​mie​niu. — Po​wiedz mi, czy to Chi Hoai – rzu​cił Va​lyn ści​szo​nym gło​sem. Lot​nik po​tra​fił z da​le​ka roz​po​zna​wać po​szcze​gól​ne ket​tra​le i ro​bił to znacz​nie le​piej niż Va​lyn. – Po​wiedz, że to ptak Pchły. — Tak – od​parł La​ith, wcią​ga​jąc po​wie​trze przez zęby. – Po​szar​pie pta​ka Yur​la w po​wie​trzu. Va​lyn dmuch​nął w dru​gi gwiz​dek w chwi​li, gdy Chi Hoai za​ata​ko​wa​ła. Mia​ła prze​wa​gę szyb​ko​ści i wy​so​ko​ści. Jej ket​tral zła​pał tam​te​go za szy​ję. Ni​‐ żej le​cą​cy ptak wy​dał chra​pli​wy, ostry krzyk, gdy w jego szy​ję i kark wbi​ły się szpo​ny, a za​krzy​wio​ny, po​tęż​ny dziób ude​rzał raz za ra​zem, wy​dzio​bu​jąc mu oczy. Ta​ki​mi szpo​na​mi ket​tral mógł z ła​two​ścią roz​szar​pać ko​nia. Va​lyn jesz​cze na Wy​spach miał oka​zję ob​ser​wo​wać, jak pta​ki po​lo​wa​ły, od​ry​wa​jąc dzio​bem gło​wy owcom i uno​sząc w szpo​nach całe kro​wy. Ket​tral Yur​la wy​‐ krę​cił się z wrza​skiem w po​wie​trzu, pró​bu​jąc wal​czyć, ale wal​ka była skoń​‐ czo​na, w za​sa​dzie było już po wszyst​kim. Chi Hoai za​czę​ła wzno​sić swe​go pta​ka wy​żej. I wte​dy ude​rzy​ła Su​ant’ra. Jej syl​wet​ka prze​sło​ni​ła gwiaz​dy. Ru​nę​ła z góry jak tona spa​da​ją​cej ska​ły, dzio​biąc tam​te​go ket​tra​la i szar​piąc szpo​na​mi jego skrzy​dła. Ptak Chi Hoai krzyk​nął prze​raź​li​wie, za​po​mi​na​jąc o po​rzu​co​nej przed chwi​lą ofie​rze, i ob​‐ ró​cił się w po​wie​trzu, pró​bu​jąc na​wią​zać wal​kę z na​past​ni​kiem. Oba pta​ki znik​nę​ły im z oczu, szar​piąc się w strasz​li​wej fu​rii. Przez krót​ką chwi​lę Va​‐ lyn tyl​ko pa​trzył. Wszyst​ko prze​bie​gło tak, jak so​bie za​pla​no​wał: przy​nę​ta, atak i kontr​atak, tyl​ko że Ra nie wra​ca​ła. Gdy​by pa​dły wszyst​kie pta​ki, by​li​‐ by za​ła​twie​ni. Ptak Pchły zgi​nął, lecz sam Pchła był aż nad​to żywy. — Do tu​ne​li – krzyk​nął Va​lyn, wska​zu​jąc koń​cem mie​cza. Nie na to miał na​dzie​ję, ale nad​miar na​dziei był naj​lep​szym spo​so​bem, żeby skoń​czyć jako nie​bosz​czyk. Za​głę​biw​szy się w tu​ne​le kli​fu, mo​gli na ja​kiś czas znik​nąć. Po​‐ tem będą mie​li dość cza​su, by wy​my​ślić, jak, na słod​kie​go Sha​ela, wy​do​stać się z tych gór bez Ra. Rzecz ja​sna, je​śli tak dłu​go po​ży​ją. La​ith jed​nak po​krę​cił gło​wą. — Nie! – krzyk​nął. – Mu​si​my cze​kać tu​taj, żeby zła​pać pasy! — Ra prze​pa​dła! – rzu​cił Va​lyn, ła​piąc La​itha za ubra​nie i cią​gnąc do wnę​trza kli​fu. Lot​nik mu się wy​rwał. — Ona nie prze​pa​dła. Ma szyb​kość i wy​so​kość. Po pro​stu wal​czy​ła! Mamy cze​kać, aż nas za​bie​rze! Bełt ku​szy ude​rzył o skal​ne pod​ło​że u stóp Va​ly​na, sy​piąc iskry, po czym prze​le​ciał za kra​wędź urwi​ska. — Mają nas w za​się​gu – za​uwa​ży​ła Pyr​re, prze​su​wa​jąc się tak, by Va​lyn zna​lazł się mię​dzy nią a sie​ro​ciń​cem. — Znam mo​je​go pta​ka, Val – po​wie​dział La​ith, krzy​wiąc się w gry​ma​sie.

– Znam ją. Da​łeś jej szan​sę i ona zwy​cię​ży. Mu​si​my za​cze​kać jesz​cze parę ude​rzeń ser​ca. — Nie mamy osło​ny – rzekł Ta​lal. – Nie utrzy​ma​my się tu​taj. — Do kli​fu – rzu​cił Va​lyn, pod​trzy​mu​jąc Gwen​nę ra​mie​niem. – Już. W chwi​li, gdy wy​mó​wił te sło​wa, wiel​ki skrzy​dla​ty cień uka​zał się na tle gwiazd nad urwi​skiem, wy​da​jąc krót​ki wrzask, po czym przy​siadł na sa​mej kra​wę​dzi ta​ra​su. — To Ra! – za​wył ra​do​śnie La​ith, rzu​ca​jąc się na​przód. Na​wet w świe​tle księ​ży​ca Va​lyn nie był tego pe​wien, ale La​ith już biegł. Jak pi​sał Hen​dran: Cza​sem do​bry do​wód​ca musi zre​zy​gno​wać z do​wódz​twa i za​wie​rzyć swo​im lu​dziom. Va​lyn zmiął w ustach prze​kleń​stwo, po​cią​gnął Gwen​nę, nie​mal ze​mdlał, gdy grot beł​tu za​wa​dził o kość, a po​tem, ma​jąc na​dzie​ję, że po​zo​sta​li zro​bią to samo, rzu​cił się bie​giem tak szyb​ko, jak zdo​łał.

12

U

de​rze​nie zim​na było jak cios pię​ścią w ser​ce. Na​gła lo​do​wa​ta ciem​‐ ność na​par​ła na jego pierś, twarz i oczy. Va​nia​te trwa​ło jesz​cze chwi​‐ lę, a po​tem zsu​nę​ło się z nie​go jak gwał​tow​nie zrzu​co​na skó​ra. Gdy Ka​den otwo​rzył usta, by krzyk​nąć, zim​na sło​na woda wdar​ła mu się do gar​‐ dła i do płuc. Je​stem pod wodą, uświa​do​mił so​bie. Było za póź​no, żeby na​brać wię​cej po​wie​trza. Po omac​ku za​czął szu​kać bra​my, pró​bo​wał wró​cić na świa​tło i po​wie​‐ trze, a po​tem zdał so​bie spra​wę, że wej​ście w ken​ta w sta​nie ta​kie​go po​mie​‐ sza​nia ozna​cza uni​ce​stwie​nie szyb​sze niż to, któ​re ofe​ro​wa​ło mu mo​rze. Zmu​sił cia​ło do spo​ko​ju, a umysł do po​słu​szeń​stwa. Męt​ne świa​teł​ka mi​go​‐ ta​ły na obrze​żach pola wi​dze​nia, ale nie był pe​wien, czy są rze​czy​wi​ste czy to tyl​ko wy​twór jego umy​słu wal​czą​ce​go o do​pływ tle​nu. Jego cia​ło skrę​ca​ło się w kon​wul​sjach pod wpły​wem zim​na, a płu​ca pró​bo​wa​ły za wszel​ką cenę na​brać po​wie​trza tam, gdzie go nie było. Pa​ni​ka czy​ha​ła na obrze​żach my​śli i już mia​ła go ogar​nąć, gdy zim​no ze​lża​ło. Od​dy​chaj, a po​tem po​dą​żaj za od​de​chem, rzekł do sie​bie. Uniósł dłoń do ust, po​czuł wy​do​by​wa​ją​ce się mię​dzy pal​ca​mi pę​che​rzy​ki po​wie​trza i zmu​sił się, by od​cze​kać jesz​cze chwi​lę, żeby mieć pew​ność. Po​tem no​ga​mi jak z oło​wiu ode​pchnął się ku po​wierzch​ni. Z pod​wod​nej ci​szy wy​pły​nął w sam śro​dek cha​osu. Ktoś wierz​gał w wo​‐ dzie parę stóp od nie​go, a wo​kół krzy​cze​li męż​czyź​ni. Sły​szał na​kła​da​ją​ce się na sie​bie dwa lub trzy gło​sy: Stój… Za​bij ich za​raz… Opuść ku​szę. Po​wie​trze było nie​mal tak zim​ne jak woda i było tyl​ko tro​chę ja​śniej. Kil​ka po​chod​ni da​wa​ło wię​cej dymu niż świa​tła, oświe​tla​jąc ja​kąś ja​ski​nię, nie​wiel​ką gro​tę wy​płu​ka​ną przez mo​rze. Ka​den okrę​cił się w wo​dzie, pod​czas gdy jego umysł pró​bo​wał się po​ła​pać wśród licz​nych cie​ni, od​na​leźć źró​dła gło​sów i miej​sce, w któ​rym mógł​by po​czuć się bez​piecz​niej. Szyb​kie, moc​ne ude​rze​‐ nie tra​fi​ło go w usta, spy​cha​jąc mu gło​wę pod wodę. Wy​pły​nął, wi​dząc przed ocza​mi wi​ru​ją​ce bły​ski świa​tła, z usta​mi peł​ny​mi krwi i sło​nej wody. Uświa​do​mił so​bie, że Tri​ste wciąż jest zwią​za​na i to​nie. Zła​pał ją i pod​trzy​mał. — Spo​koj​nie – wy​sa​pał. – Uspo​kój się.

Chwi​lę póź​niej spod wody wy​nu​rzy​ła się ogo​lo​na gło​wa Ram​pu​rie​go Tana, a wraz z nią jego grom​ki głos: — Pa​mięć jest ser​cem ze​msty – rzekł, jak​by in​to​no​wał frag​ment ja​kiejś ry​tu​al​nej fra​zy. Tri​ste na​resz​cie prze​sta​ła młó​cić wo​kół sie​bie łok​cia​mi, a Ka​den mógł w peł​ni ode​tchnąć. Przej​ście przez ken​ta nie​mal go uto​pi​ło, na​to​miast star​‐ szy mnich mó​wił nor​mal​nym, moc​nym gło​sem. Gło​sy umil​kły. Któ​ryś za​klął. A po​tem: — A ze​msta jest bal​sa​mem pa​mię​ci. — Je​stem Ram​pu​ri Tan. — A ja Lo​ral Hel​le​len. — Skie​ruj​cie ku​sze na dziew​czy​nę – do​dał Tan, wy​cho​dząc z wody na małą skal​ną pół​kę. Wstał, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na cięż​ką prze​mo​czo​ną sza​tę. – Jest bar​dzo nie​bez​piecz​na. — A ten dru​gi? Ka​den wciąż nie wi​dział mó​wią​ce​go, lecz po​wlókł się osła​bio​ny w stro​nę miej​sca, w któ​rym wy​szedł z wody Tan, i po​cią​gnął za sobą Tri​ste. — On jest ze mną – od​rzekł Tan. Nie od​rzu​cił na​cza​la, prze​cho​dząc przez ken​ta, a te​raz jego grot po​ły​ski​wał w pół​mro​ku. – Uwa​żaj​cie na dziew​czy​nę. Gdy Ka​den do​brnął do ni​skiej skal​nej pół​ki, jego mię​śnie zu​peł​nie ze​‐ sztyw​nia​ły z zim​na. Miał tyl​ko tyle sił, by uchwy​cić się jed​ną ręką ska​ły, a dru​gą pod​trzy​my​wać gło​wę Tri​ste nad wodą. Czuł, jak jej cia​ło dy​go​cze co​‐ raz moc​niej. Mo​kre wło​sy ob​le​pi​ły jej gło​wę, a war​gi były tak sine, że w przy​‐ ćmio​nym świe​tle ja​ski​ni zda​wa​ły się czar​ne. — Ka​de​nie – szep​nę​ła, szczę​ka​jąc zę​ba​mi. Nim zdą​żył od​po​wie​dzieć, z cie​nia wy​szli dwaj męż​czyź​ni, zła​pa​li ją pod łok​cie i wy​cią​gnę​li, dy​go​czą​cą, z wody na zim​ne po​wie​trze. Wy​kasz​law​szy sło​ną wodę z płuc, wy​pro​sto​wał się i ro​zej​rzał wo​kół. Gdy prze​kro​czył gra​ni​cę bra​my, zda​ło mu się zra​zu, że zna​lazł się pod wodą gdzieś w oce​anie. Te​raz już wy​raź​niej wi​dział, że gro​ta, w któ​rej wy​pły​nę​li, jest ob​szer​ną skal​ną kom​na​tą o śred​ni​cy mniej wię​cej pięt​na​stu kro​ków i ma strop i ścia​ny z ta​kie​go sa​me​go nie​ocio​sa​ne​go ka​mie​nia. Po​środ​ku po​‐ ły​ski​wa​ła w świe​tle po​chod​ni ciem​na ta​fla wody. Przy​wo​dzi​ła mu na myśl Um​bro​wą Sa​dzaw​kę w Gó​rach Ko​ścia​nych, lecz nad tam​tą sa​dzaw​ką roz​cią​‐ gał się bez​kres nie​ba, a tu​tej​sze po​miesz​cze​nie było mrocz​ne i zim​ne, od​cię​te od świa​ta cięż​kim skle​pie​niem ja​ski​ni. Ishie​no​wie też w ni​czym nie przy​po​mi​na​li mni​chów, któ​rych znał. Po​‐ mi​mo ostrze​żeń Tana Ka​den się spo​dzie​wał, że będą mie​li choć tro​chę zna​jo​‐ my wy​gląd. Jed​nak​że trzej męż​czyź​ni w ja​ski​ni, z któ​rych dwaj przy​ci​ska​li Tri​ste do ścia​ny, za​miast mni​sich szat mie​li na so​bie na​tłusz​czo​ne skó​rza​ne ka​mi​ze​le i ku​bra​ki z fo​czej skó​ry. Nie mie​li ogo​lo​nych głów, lecz tyl​ko je​den miał dłu​gą bro​dę. Na szczę​kach po​zo​sta​łych wid​niał ciem​ny, przy​naj​mniej ty​go​dnio​wy za​rost. Co cie​ka​we, Ishie​no​wie naj​wy​raź​niej byli wo​jow​ni​ka​‐

mi. Każ​dy z nich miał przy boku krót​ki miecz i dzier​żył na​pię​tą ku​szę. Ten, któ​ry się ode​zwał, skie​ro​wał bełt pro​sto w pierś Tana. — Ram​pu​ri – wy​ce​dził, a za​brzmia​ło to w jego ustach jak prze​kleń​stwo. — Skie​ruj broń na dziew​czy​nę, Hel​le​len – po​wtó​rzył Tan. — Kie​ru​ję broń tam, gdzie mi się po​do​ba. Ka​den prze​stał dy​go​tać i spró​bo​wał uchwy​cić sens tej sce​ny. Lo​ral Hel​le​‐ len miał mniej wię​cej tyle lat co Tan i był wy​so​kim, ży​la​stym Edi​sha​ni​nem. Miał ja​sne wło​sy sple​cio​ne w nie​chluj​ny war​kocz się​ga​ją​cy do po​ło​wy ple​‐ ców. Kie​dyś mógł być przy​stoj​ny, lecz te​raz miał tru​pio wklę​słe po​licz​ki i za​‐ pad​nię​te oczo​do​ły tak ocie​nio​ne, że wy​glą​da​ło, jak​by miał pod​bi​te oczy. Ka​‐ den ob​ser​wo​wał je z uwa​gą. Były ja​sno​nie​bie​skie i błysz​cza​ły w bla​sku po​‐ chod​ni jak roz​pa​lo​ne go​rącz​ką. Pa​lec Hel​le​le​na spo​czy​wał na spu​ście ku​szy. — To było głu​pie po​su​nię​cie prze​cho​dzić z po​wro​tem przez bra​mę po dwu​dzie​stu la​tach. Ka​den spoj​rzał na Tana. W Ashk’la​nie nikt nie na​zwał​by Tana głu​pim, lecz je​śli na​wet mnich po​czuł się ura​żo​ny, w ża​den spo​sób tego nie oka​zał. — To je​dy​ne po​su​nię​cie, gdy sta​re spo​so​by za​wo​dzą. — Nie mów mi tu​taj o za​wo​dzie – od​ciął się blon​dyn. – To ty po​rzu​ci​łeś swój po​ste​ru​nek. — I po​wró​ci​łem. – Tan wska​zał na​cza​lem na Tri​ste. – Być może z Cse​‐ striim​ką. Prze​szła przez bra​my. Nie​szko​lo​na. Nie​przy​go​to​wa​na. W oczach Hel​le​le​na po​ja​wi​ła się kon​ster​na​cja, a po​tem szok. Po chwi​li wa​ha​nia prze​stał mie​rzyć w Tana i skie​ro​wał ku​szę na sto​ją​cą pod ścia​ną Tri​ste. — Jest za mło​da na Cse​striim​kę. Tan po​krę​cił gło​wą. — Jest doj​rza​łą ko​bie​tą, tyl​ko jej strój to skry​wa. — I prze​szła przez ken​ta. Tan po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy. — Nie wie​my, co to ozna​cza – do​dał Ka​den, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​‐ nym, roz​waż​nym to​nem. – Może być Cse​striim​ką, ale może też być… kimś in​nym. Hel​le​len spoj​rzał na nie​go, zmru​żył oczy na wi​dok pło​ną​cych tę​czó​wek Ka​de​na, po czym par​sk​nął: — Aha, ksią​żąt​ko. — Jest te​raz ce​sa​rzem – za​uwa​żył Tan. — Tu​taj nie jest – rzu​cił Hel​le​len. – To nie jest twój pa​łac, a my nie je​ste​‐ śmy two​imi mni​cha​mi – po​wie​dział. – Je​że​li będę miał ja​kieś py​ta​nie, to cię za​py​tam. Je​że​li nie za​py​tam, to trzy​maj swo​ją ce​sar​ską buź​kę na kłód​kę albo swój po​byt tu​taj, choć​by naj​krót​szy, spę​dzisz za​mknię​ty w celi. Ka​den spoj​rzał na Tri​ste, któ​ra wciąż sta​ła drżą​ca pod skal​ną ścia​ną, ze zwią​za​ny​mi z tyłu rę​ko​ma, pod wy​mie​rzo​ny​mi w jej ser​ce i gło​wę beł​ta​‐ mi kusz.

— To nie ma sen​su – rzekł. – Tri​ste po​ma​ga​ła mi, a ra​czej nam, na każ​‐ dym kro​ku. Gdy​by nie ona, stra​ci​li​by​śmy ży​cie. Je​śli na​wet jest Cse​striim​ką, chcę, żeby była trak​to​wa​na przy​zwo​icie. Hel​le​len wcią​gnął po​wie​trze przez za​ci​śnię​te zęby. — Są​dzisz, że znasz Cse​strii​mów? – za​py​tał to​nem przy​po​mi​na​ją​cym zgrzyt pil​ni​ka po sta​li. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Są​dzisz, że wiesz, jak oni my​ślą? Zda​je ci się, że wej​dziesz so​bie tu​taj i bę​dziesz nas po​uczał, co ma sens albo go nie ma? – Po​stą​pił krok w stro​nę Ka​de​na z na​głą fu​rią w oczach, mie​rząc z ku​szy w jego pierś. – Po​ka​żę ci… Urwał, kie​dy Tan wsu​nął mię​dzy nich włócz​nię i nie po​zwo​lił, by Ishien pod​szedł bli​żej. — Hel​le​len – ode​zwał się spo​koj​nie i wska​zał na Tri​ste – zro​bisz le​piej, je​‐ śli sku​pisz się na tej isto​cie, za​miast po​uczać ce​sa​rza An​nu​ru. Je​że​li jest Cse​‐ striim​ką, to zna​czy, że na​le​ży do spi​sku prze​ciw​ko ro​do​wi Mal​ke​enia​nów. — Ród Mal​ke​enia​nów daw​no temu po​rzu​cił swój po​ste​ru​nek – prych​nął Hel​le​len i spoj​rzał uważ​nie na Ka​de​na. – Czy ty w ogó​le wiesz, do cze​go słu​żą bra​my? — Wiem – od​parł Ka​den. – Są na​rzę​dziem. Ta​kim, któ​re moż​na wy​ko​rzy​‐ sty​wać do utrzy​my​wa​nia ce​sar​stwa w ca​ło​ści, a za​ra​zem do po​wstrzy​my​‐ wa​nia Cse​strii​mów. — Pew​no nie zgad​nę, czym je​steś bar​dziej za​in​te​re​so​wa​ny. – Hel​le​len kpią​co po​krę​cił gło​wą. – Sły​sza​łem, że ktoś wy​pa​tro​szył two​je​go oj​czul​ka. Co się sta​ło? Ci sami lu​dzie go​nią za tobą? — Może nie tyl​ko lu​dzie – od​po​wie​dział Ka​den. – Jak wia​do​mo, mamy tego sa​me​go wro​ga. Spoj​rzał na drżą​cą pod ścia​ną Tri​ste. Ogar​nę​ło go po​czu​cie winy, ostre i do​kucz​li​we jak ka​myk w bu​cie. Prze​stał my​śleć o cier​pie​niu. Ja​sne było, że Ishie​nów nie ob​cho​dzi żad​ne cier​pie​nie, ani jego, ani Tri​ste. — W cen​trum wszyst​kie​go jest ta dziew​czy​na – po​wie​dział Tan. – W cen​‐ trum wa​szej wal​ki i wal​ki Ka​de​na. Być może stwier​dzi​cie, że ma​cie z ce​sa​‐ rzem wię​cej wspól​ne​go, niż wam się wy​da​je. Hel​le​len przy​glą​dał się chwi​lę Tri​ste, a po​tem splu​nął na zie​mię. — Wie​dzia​łem, że Shi​no​wie są sła​bi, ale żeby ty, Ram​pu​ri? Nie są​dzi​łem, że aż tak ocho​czo bę​dziesz się płasz​czył przed tro​nem. Tan zi​gno​ro​wał szy​der​stwo, a Hel​le​len po kil​ku chwi​lach od​wró​cił się do Tri​ste i za​czął się jej uważ​nie przy​glą​dać, po czym wes​tchnął. — Ko​bie​ta, co? – Szturch​nął ją w po​li​czek gro​tem ku​szy. – Wie​le mo​że​my się na​uczyć od ko​bie​ty. – W jego gło​sie za​brzmia​ło coś jak gniew albo głód. – Je​steś pe​wien, że jest Cse​striim​ką? — Nie słu​chasz mnie uważ​nie, Hel​le​len – rzekł Tan. – Nic nie jest pew​ne, ale są ozna​ki. Mo​że​my o tym po​ga​dać, kie​dy już ją za​mknie​cie. Za​bierz​cie ją do celi.

Hel​le​len zmru​żył oczy. — Nie rzą​dzisz tu​taj, mni​chu. – Ostat​nie sło​wo za​brzmia​ło jak splu​nię​‐ cie. – Ni​g​dy nie rzą​dzi​łeś. W oczach Tana po​ja​wi​ła się od​ra​za. Ka​den pa​mię​tał to spoj​rze​nie jesz​cze z Ashk’lanu. — Więc sam się nią zaj​mę, sko​ro za​mier​za​cie się kłó​cić. Nie zbli​żaj​cie się do niej za​nad​to. Jest szyb​sza i sil​niej​sza, niż się wy​da​je. — A co z two​im uko​cha​nym wład​cą? – za​py​tał Hel​le​len. – Bę​dzie się tak pa​łę​tał lu​zem po ca​łym Ser​cu? Ka​den chciał za​pro​te​sto​wać. Ni​g​dy nie za​mie​rzał rzą​dzić Ishie​na​mi, lecz jako ce​sarz An​nu​ru dzie​lił z nimi za​da​nie, ja​kim było strze​że​nie bram. Spo​‐ dzie​wał się cho​ciaż​by zwy​kłej uprzej​mo​ści i wza​jem​ne​go sza​cun​ku. Li​czył na to, że bę​dzie miał coś do po​wie​dze​nia w spra​wie Tri​ste. Ale, jak ma​wia​li Shi​no​wie: Nie da się wy​pić na​dziei. Nie da się nią od​dy​chać ani jej zjeść. Mo​gła​‐ by cię tyl​ko za​dła​wić. Przy​by​cie do Ishie​nów za​czę​ło wy​glą​dać na po​mył​kę, do tego po​waż​ną. Nie​wie​le jed​nak mógł zro​bić, sto​jąc bez​bron​ny i pod stra​żą nad zim​ną sa​‐ dzaw​ką. Być może Tri​ste była Cse​striim​ką, a może nie. Tak czy owak, do​pó​ki nie oka​że się za​gro​że​niem, za​słu​gi​wa​ła na przy​zwo​ite, uprzej​me trak​to​wa​‐ nie. Chciał to po​wtó​rzyć, ale po na​my​śle zre​zy​gno​wał. W za​ist​nia​łej sy​tu​acji nie miał żad​ne​go wspar​cia. Z wy​sił​kiem za​pa​no​wał nad stra​chem i gnie​‐ wem, przy​brał obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy i cof​nął się. Tan wbił w Hel​le​le​na zim​ny wzrok. — Ka​den jest moim uczniem – po​wie​dział – a nie moim wład​cą. Rzekł​‐ bym ci, że​byś zo​sta​wił mu swo​bo​dę, ale ty, jak dziec​ko, nie lu​bisz, żeby ci coś mó​wić. † Ishie​no​wie nie za​mknę​li Ka​de​na w celi, ale też mu nie za​ufa​li. Obec​ność Tran​ta była tego do​sta​tecz​nym do​wo​dem. Hel​le​len po​le​cił Tran​to​wi „chro​‐ nić i pro​wa​dzić” Ka​de​na, pod​czas gdy wszy​scy po​zo​sta​li, z Ta​nem włącz​nie, ru​szy​li in​nym ko​ry​ta​rzem, bru​tal​nie wlo​kąc za sobą Tri​ste. „Chro​nie​nie i pro​wa​dze​nie” za​brzmia​ło dość go​ścin​nie, lecz kie​dy Ka​den po​pro​sił, by iść za tam​ty​mi, Trant od​mó​wił. Gdy za​py​tał, do​kąd za​bra​no Tri​ste, Trant od​rzekł, że nie wie. Gdy po​pro​sił o wi​dze​nie z ko​men​dan​tem for​te​cy, usły​szał burk​nię​cie, że ko​men​dant jest za​ję​ty. Ka​den się nie​cier​pli​‐ wił, by do​wie​dzieć się cze​goś na te​mat spi​sku i śmier​ci swe​go ojca, lecz Trant nie znał od​po​wie​dzi na jego py​ta​nia i nie chciał mu po​wie​dzieć, kto mógł​by je znać. Ka​den mógł tyl​ko bier​nie po​dą​żać za Tran​tem, szedł więc, czu​jąc na​ra​sta​ją​ce zwąt​pie​nie. Umar​łe Ser​ce nie przy​po​mi​na​ło żad​nej twier​dzy, jaką Ka​den do​tąd oglą​‐ dał: nie było tu kur​ty​no​wych mu​rów, blan​ków ani otwo​rów strzel​ni​czych.

Krę​te przej​ścia i ni​skie stro​py, a tak​że zu​peł​ny brak okien su​ge​ro​wa​ły, że całe to miej​sce leży pod zie​mią, wy​ku​te w li​tej ska​le, oświe​tlo​ne dy​mią​cy​‐ mi la​tar​nia​mi i jesz​cze bar​dziej dy​mią​cy​mi po​chod​nia​mi. Po​wie​trze było wil​got​ne i chłod​ne, prze​sy​co​ne sło​nym za​pa​chem mo​rza. W punk​tach prze​‐ cię​cia ko​ry​ta​rzy do​bie​gał skądś cza​sem głu​chy szum i chlu​pot fal. Gdy uci​‐ cha​ły te od​gło​sy, sły​chać było tyl​ko szu​ra​nie bu​tów i od cza​su do cza​su nie​‐ re​gu​lar​ne ka​pa​nie wody. Wszę​dzie udzie​la​ło się wra​że​nie przy​tło​cze​nia, cią​‐ że​nia ty​się​cy ton ska​ły, mil​czą​ce​go i nie​wi​dzial​ne​go ci​śnie​nia. Gdy do​tar​li do wą​skiej sali za​sta​wio​nej dłu​gi​mi sto​ła​mi, prze​sy​co​nej wo​‐ nią soli i za​sta​łe​go dymu, Trant się za​trzy​mał i wska​zał Ka​de​no​wi miej​sce za sto​łem, a sam wziął dwie sfa​ty​go​wa​ne drew​nia​ne mi​ski, na​ło​żył do nich pa​ru​ją​ce por​cje go​to​wa​nej, bia​łej ryby i usiadł na​prze​ciw Ka​de​na. Zra​zu Ka​‐ den uznał, że męż​czy​zna za​mie​rza jeść w mil​cze​niu, wy​sy​sa​jąc roz​go​to​wa​ne mię​so spo​mię​dzy ości i grze​biąc w po​sił​ku brud​ny​mi pal​ca​mi, jak​by się nim brzy​dził. Je​śli na​wet Trant miał ja​kieś na​zwi​sko, to go nie ujaw​nił. Po​dob​nie jak resz​ta Ishie​nów, no​sił cięż​ki fo​czy ku​brak na​rzu​co​ny na ka​mi​ze​lę z na​tłusz​‐ czo​nej skó​ry na weł​nia​nej pod​szew​ce i po​dob​nie jak po​zo​sta​li, miał u boku krót​ki miecz. Zma​to​wia​łe i skoł​tu​nio​ne wło​sy opa​da​ły mu na twarz i ra​mio​‐ na, a gdy mó​wił, co rusz od​gar​niał je z czo​ła. Z pew​no​ścią mył się rzad​ko, a choć​by i ką​pał się w ze​szłym ty​go​dniu, to nie mia​ło to żad​ne​go wpły​wu na brud zgro​ma​dzo​ny za jego pa​znok​cia​mi oraz wi​docz​ny w zmarszcz​kach skó​ry na prze​gu​bach i knyk​ciach. W Ashk’la​nie Ka​den zo​stał​by wy​chło​sta​ny za ta​kie nie​chluj​stwo. Jesz​cze jed​no przy​po​mnie​nie, że Ishie​no​wie znacz​nie róż​nią się od Shi​nów. Pod​czas gdy tam​ci mni​si byli chłod​ni jak zi​mo​wy gra​nit, so​lid​ni jak tęgi mróz, ci wo​jow​ni​cy spra​wia​li na Ka​de​nie wra​że​nie mniej… krzep​kich. Nie cho​dzi​‐ ło o to, że byli sła​bi lub pod​upa​da​li na zdro​wiu, ale o to, że bi​ją​ca od nich woń dymu i mo​rza, ja​kiś mrok w spoj​rze​niu, dzi​kość mowy i ru​chów zda​‐ wa​ły się Ka​de​no​wi w ja​kiejś mie​rze fał​szy​we. Nie​na​tu​ral​ne. Wresz​cie Trant pod​niósł wzrok, do​strzegł wbi​te w sie​bie spoj​rze​nie Ka​‐ de​na i zmarsz​czył brwi. — To jest wy​spa – po​wie​dział, dla ilu​stra​cji czy​niąc nie​spre​cy​zo​wa​ny okrą​gły gest. – To całe. Ka​den zro​bił wiel​kie oczy. — Wy​spa? Gdzie? — Nie – od​parł Trant, uśmie​cha​jąc się prze​bie​gle. – Nie, nie, nie. Dys​kre​‐ cja to prze​trwa​nie. Znasz Kan​ge​swa​ri​na? Oczy​wi​ście, że nie. To on po​wie​‐ dział. Na​pi​sał. Dys​kre​cja to prze​trwa​nie. – Trant in​to​no​wał te sło​wa, jak​by po​cho​dzi​ły z ja​kichś świę​tych pism. – Za​kon nie po to tak dłu​go za​cho​wał wol​ność, żeby te​raz zna​leźć się pod bu​tem ja​kie​goś par​we​niu​sza ce​sa​rza. — Nie mam żad​ne​go in​te​re​su w tym, żeby brać was „pod but” – od​parł Ka​den, sta​ra​jąc się prze​ma​wiać spo​koj​nym to​nem. Miał na​dzie​ję na sza​cu​‐

nek i był przy​go​to​wa​ny na pew​ną nie​uf​ność. A jed​nak cał​ko​wi​te lek​ce​wa​że​‐ nie ze stro​ny Tran​ta i zu​peł​na obo​jęt​ność wszyst​kich w Umar​łym Ser​cu nie były re​ak​cja​mi, z któ​ry​mi się li​czył. Głów​nym ce​lem jego wi​zy​ty u Ishie​nów było do​wie​dze​nie się, co oni wie​dzą, być może za​war​cie ja​kie​goś so​ju​szu, a na​gle się oka​za​ło, że musi bro​nić się w kan​ty​nie przed ja​kimś brud​nym żoł​da​kiem ni​skiej ran​gi. – I nie je​stem par​we​niu​szem – do​dał. – Moim oj​cem był San​li​tun Mal​ke​enian. Szko​li​łem się u Shi​nów, jak wszy​scy z mego rodu. Mam oczy. Trant zmru​żył po​wie​ki i wy​ssał spo​mię​dzy krzy​wych zę​bów ka​wa​łek ryby. — Oczy – za​du​mał się, jak​by do​tąd o tym nie po​my​ślał. – Masz. To fakt. Masz ja​kieś oczy. Daw​no temu byli lu​dzie, któ​rzy umie​li roz​po​znać wro​gów po oczach. — Wro​gów? — Mor​der​ców dzie​ci. Bu​dow​ni​czych. Bez​grob​ców. Na​zy​waj ich, jak chcesz. Pie​przo​nych Cse​strii​mów. Daw​no temu byli tacy, któ​rzy umie​li ich od​róż​nić po oczach. Trant za​pa​trzył się w pu​stą prze​strzeń na mu​rze, jak​by ocze​ki​wał, że tam​tę​dy wkro​czą Cse​strii​mo​wie. Jak u kozy we wcze​snym sta​dium za​ro​‐ ba​cze​nia mó​zgu, jego oczy błą​dzi​ły dzi​wacz​nie. Nie po​tra​fił utrzy​mać rąk w bez​ru​chu. Ka​den po​ru​szył się nie​spo​koj​nie na ła​wie. — Cse​strii​mo​wie nie mie​li pło​ną​cych oczu… – za​czął, ale Trant prze​rwał mu mach​nię​ciem ręki. — Tak, tak. Wiem. Mal​ke​enia​no​wie. In​tar​ra. Ce​sarz. Wiem. – Zmru​żył oczy. – Ale może być to też sztucz​ka. Rzu​co​ny urok. — Sztucz​ka? – za​py​tał Ka​den, usi​łu​jąc od​zy​skać rów​no​wa​gę. – Nie je​‐ stem krwio​pij​cą. I po cóż miał​bym ucie​kać się do sztu​czek? Trant uniósł brwi ze zdzi​wie​niem. — Z ty​sią​ca po​wo​dów. Dzie​się​ciu ty​się​cy. Ktoś mógł​by uda​wać, że ma ta​kie pło​ną​ce oczy, żeby wy​do​ić for​sę od głup​ców. Żeby uwieść ja​kąś głu​pią dziw​kę. Żeby wy​wo​łać woj​nę. Żeby unik​nąć woj​ny. Żeby kła​mać. Kła​‐ mać. Dla sa​mej przy​jem​no​ści oszu​ki​wa​nia. – Za​milkł na chwi​lę, krę​cąc gło​‐ wą, a po​tem za​szar​żo​wał po​now​nie. – Czło​wiek mógł​by kła​mać na te​mat swo​ich oczu – cią​gnął co​raz do​no​śniej​szym gło​sem – żeby oba​lić całą dy​na​‐ stię. Żeby do​pro​wa​dzić ce​sar​stwo do upad​ku i ru​iny. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — To moje ce​sar​stwo. Nie chcę, by po​pa​dło w ru​inę. Dla​te​go wła​śnie przy​by​łem tu​taj. — Tak się mówi – mruk​nął Trant, wra​ca​jąc do swo​jej ryby. – Tak się mówi. — Nie ufa​cie ni​ko​mu? Trant roz​parł się na krze​śle. Jego czar​ne oczy błysz​cza​ły w świe​tle lam​py. Wy​glą​da​ło na to, że nie jest w sta​nie usie​dzieć spo​koj​nie w jed​nej po​zy​cji

dłu​żej niż przez kil​ka ude​rzeń ser​ca. — Wie​rzę ci tro​chę tyl​ko dla​te​go, że przy​by​łeś z Ta​nem. – Za​milkł na chwi​lę i po​ki​wał oskar​ży​ciel​sko pal​cem. – Ale przy​wle​kli​ście też ze sobą tę kur​wę, co za​bi​ja dzie​ci. Ka​den wy​pro​sto​wał się za sto​łem, na​gle wy​pro​wa​dzo​ny z rów​no​wa​gi nie​na​wi​ścią, jaka za​brzmia​ła w gło​sie tam​te​go, czy​stą, go​tu​ją​cą się w nim zło​ścią. — Tri​ste nie za​bi​ła żad​ne​go dziec​ka – od​parł, krę​cąc gło​wą. — Jak​byś o tym wie​dział. Tan po​wie​dział, że to Cse​striim​ka. Ka​den chciał dys​ku​to​wać, po​tem jed​nak się opa​no​wał, przy​po​mniaw​szy so​bie opo​wieść Tana o Ghań​czy​kach i ich stat​kach wy​peł​nio​nych dzieć​mi. Trant nie wy​glą​dał na ko​goś, do kogo tra​fia​ją ra​cjo​nal​ne ar​gu​men​ty, a Ka​‐ den nie był już taki pe​wien, że ra​cjo​nal​na ar​gu​men​ta​cja jest po jego stro​nie. — Za​mie​rzasz ją skrzyw​dzić? – za​py​tał za​miast tego. — Ja? – żach​nął się Trant, uno​sząc brwi i dźga​jąc pa​lu​chem we wła​sną pierś, jak​by nie był pe​wien, o kogo cho​dzi. – Czy ja za​mie​rzam ją skrzyw​‐ dzić? Och, nie. Nie, nie, nie. Nie wol​no mi krzyw​dzić więź​niów. To ro​bo​ta Łow​ców. — Łow​ców? – za​py​tał Ka​den, czu​jąc prze​cho​dzą​ce ciar​ki. Trant szturch​nął pię​ścią w bok jego gło​wy. — Kło​po​ty ze sły​sze​niem? Łow​ców po​wie​dzia​łem. To na​le​ży do nich. Kie​dy ma dojść do ja​kie​goś krzyw​dze​nia, oni to ro​bią. Za​wsze tak było. To star​sze niż two​je ce​sar​stwo. Star​sze na​wet od At​ma​nich. – Ski​nął mą​drze gło​wą, jak​by był wiel​ce za​do​wo​lo​ny z ta​kie​go po​rząd​ku rze​czy. Ka​den po​trzą​snął gło​wą, usi​łu​jąc po​zbie​rać my​śli. — A ty kim je​steś? Jaką peł​nisz funk​cję? — Ja je​stem Żoł​nie​rzem – od​parł Trant, bi​jąc się pię​ścią w pier​si. – Żoł​nie​‐ rzem siód​me​go stop​nia. — Ile jest stop​ni? Trant wy​szcze​rzył się, uka​zu​jąc rząd brą​zo​wych zę​bów. — Sie​dem. — Zo​sta​niesz kie​dyś awan​so​wa​ny? – za​py​tał Ka​den. – Do stop​nia Łow​cy? Ishien po​pa​trzył na nie​go, jak​by Ka​den po​stra​dał zmy​sły. — To nie sto​pień. – Po​krę​cił gło​wą. – Łow​ca to nie jest ża​den pie​przo​ny sto​pień. — A co to jest? – do​py​ty​wał się Ka​den, zbi​ty z tro​pu. — Po​wiem ci, co to jest – od​parł Trant, wy​chy​la​jąc się ku nie​mu nad sto​‐ łem i wy​trzesz​cza​jąc oczy. Kiw​nął no​żem, da​jąc Ka​de​no​wi znak, by się zbli​‐ żył, co ten uczy​nił, aż po​czuł fe​tor ze​psu​tych zę​bów. – To bło​go​sła​wień​stwo, ot co. Bło​go​sła​wień​stwo. Ka​den się za​wa​hał. Wy​glą​da​ło na to, że cała ta roz​mo​wa o Łow​cach i Żoł​‐ nier​zach wpro​wa​dza​ła Tran​ta w stan co​raz więk​szej eks​cy​ta​cji. Ko​ły​sał się, jak​by sie​dział na ku​la​wym ko​niu, i ob​ser​wo​wał Ka​de​na z go​rącz​ko​wym

prze​ję​ciem. Na​gle naj​roz​sąd​niej​szym roz​wią​za​niem mo​gło się oka​zać do​‐ koń​cze​nie po​sił​ku w mil​cze​niu, by już wię​cej nie nie​po​ko​ić Tran​ta. Sko​ro jed​nak Ka​den miał po​zy​skać za​ufa​nie Ishie​nów, sko​ro miał ich prze​ko​nać do współ​pra​cy i po​dzie​lić się z nimi całą wie​dzą, mu​siał ich zro​zu​mieć, a w tym mo​men​cie je​dy​ną oso​bą, któ​ra mo​gła mu ob​ja​śnić funk​cjo​no​wa​nie Umar​łe​go Ser​ca, był Trant. — Co spra​wia, że Łow​cy zo​sta​ją Łow​ca​mi? – za​py​tał w koń​cu nie​zwy​kle ostroż​nie. – Jak o tym de​cy​du​je​cie? — De​cy​du​je​my? – za​śmiał się po​nu​ro Trant, dra​piąc się po bliź​nie na przed​ra​mie​niu. – De​cy​du​je​my nie bar​dziej niż ty, gdy otrzy​my​wa​łeś te swo​je oczy. Nie​któ​rzy po pro​stu to w so​bie mają. Bło​go​sła​wień​stwo. Nie​‐ któ​rzy go nie mają. Po pro​stu… nie mają. – Za​milkł na chwi​lę i za​pa​trzył się na skle​pie​nie, jak​by po​now​nie coś prze​ży​wał. – Do​wie​dzia​łem się o tym ja​‐ sno w cza​sie oczysz​cze​nia. – Wy​da​ło się na​gle, że mówi już tyl​ko do sie​bie. — Oczysz​cze​nia? Trant wcią​gnął po​wie​trze, a po​tem wy​szcze​rzył zęby. — Oczysz​cze​nia. Przej​ścia, jak je cza​sem na​zy​wa​my. Cza​sem też na​zy​wa​‐ my je bó​lem. – Za​drżał. Całe jego cia​ło dy​go​ta​ło. – Cho​ler​nym bó​lem. To tak od​dzie​la się Łow​ców od Żoł​nie​rzy, to dzię​ki temu wi​dać, kto ma dar. — Na czym to po​le​ga? To całe oczysz​cze​nie albo przej​ście? — Na czym? Na czym? Jest pie​przo​nym tym, co po​wie​dzia​łem, oto, czym jest. Ból na bólu i jesz​cze na bólu. Ty​go​dnie cię​cia i przy​pa​la​nia – cią​gnął, nie​mal krzy​cząc, gdy ro​ze​rwał ka​mi​ze​lę na pier​siach. Siat​ka blizn po​kry​wa​‐ ła jego pier​si, sta​rych, okrut​nych, któ​re kiep​sko się za​go​iły. Ka​den aż się cof​‐ nął, lecz Trant na​wet tego nie za​uwa​żył, tak był prze​ję​ty opo​wia​da​niem. – Cię​cia – po​wtó​rzył, prze​cią​ga​jąc to sło​wo, jak​by je sma​ko​wał – i przy​pa​la​nia, i ła​ma​nia. Pie​przo​ne​go ła​ma​nia. To​pie​nia. I zim​na. I zno​wu, i wciąż od nowa, aż się zła​miesz. – Za​drżał i spoj​rzał na Ka​de​na. – Ból – po​wtó​rzył, tym ra​zem spo​koj​niej, jak​by to tłu​ma​czy​ło wszyst​ko. Ka​den pa​trzył osłu​pia​ły, pró​bu​jąc za​pa​no​wać nad ogar​nia​ją​cym go prze​‐ ra​że​niem i oswo​ić je ja​koś. — Dla​cze​go? – za​py​tał wresz​cie. Trant wzru​szył ra​mio​na​mi, na​gle zu​peł​nie zo​bo​jęt​nia​ły na tor​tu​ry, któ​re przed chwi​lą tak moc​no prze​ży​wał. — Cza​sem tym, co pęka i od​pa​da, są uczu​cia – po​wie​dział. Wy​cią​gnął ość z ryby i wy​ssał ją sta​ran​nie. – No wiesz, mi​łość, strach, pie​przo​na na​dzie​ja. Zda​rza się, że ból je wy​kru​sza. Przy​naj​mniej u tych, któ​rzy mają dar. U tych, któ​rzy mogą po​tem ko​rzy​stać z bram. To oni się tym zaj​mu​ją. Łow​cy. Przez chwi​lę Ka​den po pro​stu się przy​glą​dał, jak męż​czy​zna je. Kie​dy Tan go ostrze​gał, że Ishie​no​wie w ni​czym nie przy​po​mi​na​ją Shi​nów, Ka​den my​‐ ślał, że cho​dzi o róż​ni​ce w kul​tu​rze i wy​glą​dzie, o od​mien​ne me​to​dy i do​bór ćwi​czeń. Na​wet po przy​by​ciu do Umar​łe​go Ser​ca, po uj​rze​niu Lo​ra​la Hel​le​le​‐ na i in​nych, po zo​ba​cze​niu wy​mie​rzo​nych w sie​bie kusz prze​paść mię​dzy

nimi, choć sze​ro​ka, wy​da​wa​ła się do prze​sko​cze​nia. Te​raz jed​nak… Po tym, co po​wie​dział Trant, spró​bo​wał ze​brać my​śli. Ja​sne było, że Ishie​‐ no​wie od​kry​li wła​sny spo​sób osią​ga​nia va​nia​te, spo​sób, któ​ry nie miał nic wspól​ne​go z me​dy​ta​cją i dys​cy​pli​ną, ci​szą i wy​trwa​ło​ścią. Wy​glą​da​ło na to, że byli bru​tal​nie tor​tu​ro​wa​ni, a ci nie​licz​ni, któ​rzy na sku​tek tego po​pa​dli w odrę​twie​nie, zo​sta​wa​li przy​wód​ca​mi, pod​czas gdy po​zo​sta​li… Ka​den się przy​glą​dał, jak Trant wy​gar​nia reszt​ki ry​bie​go wy​wa​ru z drew​nia​nej mi​ski. Męż​czy​zna mru​czał ja​kąś me​lo​dię, kil​ka tych sa​mych mo​no​ton​nych nut, po​wta​rza​jąc je wciąż od nowa. A po​tem nowa myśl prze​mknę​ła Ka​de​no​wi przez gło​wę, na​gła jak nie​‐ ocze​ki​wa​ny po​li​czek. — A Tan… – po​wie​dział. Trant pod​niósł wzrok znad mi​ski i ski​nął gło​wą, a struż​ka wy​wa​ru po​‐ cie​kła mu po nie​ogo​lo​nej bro​dzie. — Uhm – od​parł. – Tak. Ram​pu​ri Tan był Łow​cą. Łow​cą. Ka​den zro​bił po​wol​ny wy​dech, miar​ku​jąc ude​rze​nia tęt​na. — Prze​ka​żesz im coś ode mnie? – za​py​tał. Wy​da​wa​ło się, że w for​te​cy nie ma wię​cej niż kil​ku​dzie​się​ciu lu​dzi. Ka​den usły​szał już dość, by zro​zu​mieć, że Trant nie po​dej​mu​je tu de​cy​zji, ale za​pew​ne ma do​stęp do tych, któ​rzy je po​dej​mu​ją. – Twój do​wód​ca po​wi​nien wie​dzieć, że Tri​ste po​mo​gła mi w uciecz​ce. Za​słu​gu​je na odro​bi​nę przy​zwo​ito​ści. — Och, przy​zwo​ito​ści. Och, ce​sarz chce mó​wić o przy​zwo​ito​ści. – Trant zni​żył głos i spu​ścił wzrok, mru​cząc do sie​bie, lecz gdy Ka​den po​chy​lił się ku nie​mu, wy​pro​sto​wał się i za​czął wy​ma​chi​wać mu sę​ka​tą dło​nią przed no​sem. – Wiesz, co wróg nam zro​bił? – Przez chwi​lę trwał w mil​cze​niu, krzy​‐ wiąc się we wście​kłym gry​ma​sie. – Wciąż się mówi o At​ma​nich, o Ro​shi​nie, Di​ri​ku, Ri​shi​ni​rze i o trzech in​nych… Każ​dy opo​wia​da ja​kieś hi​sto​rie o pie​‐ przo​nych kró​lach-krwio​pij​cach, o tym, jak za​bi​ja​li lu​dzi i trzę​śli ca​łym świa​tem, ale po​wiem ci jed​no… At​ma​ni byli ni​czym w po​rów​na​niu z Cse​‐ strii​ma​mi. Ja​sne, to krwio​pij​cy. Byli pra​wie nie​śmier​tel​ni, przy​naj​mniej do​‐ pó​ki ktoś nie dźgnął ich no​żem. Ale jed​nak byli ludź​mi. Wszy​scy ga​da​ją o At​ma​nich, ale nikt nie ostrze​ga przed Cse​strii​ma​mi. Jak​by wszy​scy o nich za​po​mnie​li. U Cse​strii​mów nie było za​bi​ja​nia, tyl​ko jat​ka. Wiesz, mor​do​wa​‐ nie. Dzie​ci. Ty​się​cy dzie​ci. Po​chy​lił się nad sto​łem, wy​trzesz​cza​jąc oczy, i do​dał: — Oni pró​bo​wa​li nas wy​tę​pić. Kie​dy mó​wisz mi o przy​zwo​ito​ści, o tym, żeby przy​zwo​icie trak​to​wać tę dziw​kę, któ​rą przy​wlo​kłeś, to ja mó​wię: pie​‐ przyć przy​zwo​itość. — Tri​ste może nie być Cse​striim​ką – rzekł Ka​den, usi​łu​jąc od​na​leźć się w wi​rze emo​cji. – Ma uczu​cia. Lęki i na​dzie​je. — Nie – od​parł Trant, na​gle ci​chy i spo​koj​ny. – Ona chce, że​byś tak my​‐ ślał. Oni wie​dzą, jak to dzia​ła. – Po​stu​kał się pal​cem w skroń. – Wie​dzą, jak tego uży​wać prze​ciw​ko nam. Ro​zu​miesz? Ro​zu​miesz, co do cie​bie mó​wię?

Ka​den już miał za​pro​te​sto​wać, ale się po​ha​mo​wał. Nie​po​kój o Tri​ste kłuł go jak pęk​nię​te że​bro, lecz póki co, nic nie mógł na to po​ra​dzić. Nie wie​dział, gdzie ona prze​by​wa, a po praw​dzie nie wie​dział też, gdzie sam się znaj​du​je, i choć w Umar​łym Ser​cu nie było wie​lu lu​dzi, to wciąż było ich dość, uzbro​‐ jo​nych w mie​cze i ku​sze, aby trzy​mać go w izo​la​cji, gdzie​kol​wiek ze​chcą. Naj​pierw się do​wie​dzieć, a po​tem dzia​łać, rzekł do sie​bie. — Scial Nin opo​wia​dał mi o Ishie​nach – po​wie​dział, pró​bu​jąc zmie​nić te​‐ mat. – To wy by​li​ście pierw​szy​mi mni​cha​mi, po​przed​ni​ka​mi Shi​nów. — Nie mni​cha​mi – par​sk​nął Trant, po czym zmarsz​czył brwi i wró​cił do swo​jej ryby. – Na​wet nie mni​cha​mi. — Więc czym? — Więź​nia​mi. Nie​wol​ni​ka​mi. Zwie​rzę​ta​mi do ba​da​nia, tru​cia i roz​pru​‐ wa​nia. – Ak​cen​to​wał każ​de sło​wo, dzio​biąc w mi​sce no​żem. Na​gle wy​jął nóż spo​mię​dzy ry​bich ości i za​czął nim wy​ma​chi​wać. – To miej​sce, to pie​przo​ne miej​sce było za​gro​dą, w któ​rej nas trzy​ma​li. Ka​den jesz​cze raz omiótł spoj​rze​niem ka​mien​ne mury. — Zbu​do​wa​li to Cse​strii​mo​wie… Trant ski​nął gło​wą. — Bu​dow​ni​czo​wie. O tak, te su​kin​sy​ny umia​ły bu​do​wać. Ka​den zmarsz​czył brwi. — Po co? My​śla​łem, że po pro​stu chcie​li nas wy​nisz​czyć. Po co im były wię​zie​nia? — Wi​dzia​łeś kie​dyś kota? – za​py​tał Trant i kłap​nął zę​ba​mi w po​wie​trzu, roz​cza​pie​rza​jąc pal​ce jak pa​zu​ry. – One nie za​bi​ja​ją tak po pro​stu. Nie. Koty draż​nią, ba​wią się, szy​dzą. Tak samo Wro​go​wie… chcie​li zo​ba​czyć, co zro​bi​‐ my. Wszyst​ko tu mamy – pod​kre​ślił, okrą​głym ge​stem wska​zu​jąc mury. – Wszyst​ko. Ko​dek​sy, zwo​je, o wszyst​kim. Nie​któ​rych fi​le​to​wa​li jak ryby, in​‐ nym od​ci​na​li po​wie​ki. Chcie​li wie​dzieć, co jest z nami nie tak. Co nie tak? – Skrzy​wił usta w gry​ma​sie. – Wszyst​ko tu mamy – mruk​nął. – Oni wszyst​ko opi​sy​wa​li. Wszyst​ko tu jest. Trant wpa​try​wał się w nie​go żar​łocz​nie, więc po chwi​li Ka​den od​wró​cił się i jesz​cze raz ro​zej​rzał uważ​nie po kom​na​cie. Cię​żar skał stał się jesz​cze bar​dziej przy​tła​cza​ją​cy, jak​by zbyt wie​le krwi wsią​kło w ka​mień, jak​by hi​‐ sto​ria mia​ła wła​sną nie​przy​jem​ną woń, któ​rej żad​na ilość sło​nej wody nie spłu​cze. Umar​łe Ser​ce wca​le nie było for​te​cą, nie było na​wet wię​zie​niem. Było gro​bem, a cho​dzą​cy po jego ko​ry​ta​rzach Ishie​no​wie byli jak du​chy lu​‐ dzi, wciąż wal​czą​ce w woj​nie, któ​rej nie po​zwo​li​ły się za​koń​czyć. Oto miej​‐ sce, do któ​re​go Ka​den z ta​kim upo​rem dą​żył i do któ​re​go nie​chcą​cy ścią​gnął Tri​ste. Ta gro​bo​wa jama była do​mem Tana. Jej chłód co​raz głę​biej wni​kał w cia​ło Ka​de​na, szczy​piąc wil​got​ną skó​rę. Ra​czej nie był tu więź​niem, lecz nie było też pew​ne, czy może to miej​sce opu​ścić.

13

O

sło​ni​ła ich noc. Noc i ciem​ne chmu​ry, któ​re skry​ły ich uciecz​kę, gdy ucze​pi​li się szpo​nów pta​ka i wy​le​cie​li naj​pierw ze zruj​no​wa​ne​go mia​sta, a po​tem z sa​mej ko​tli​ny. Wzno​si​li się roz​pacz​li​wie po​wo​li, a przy​naj​mniej tak im się zda​wa​ło, aż wzle​cie​li po​nad naj​wyż​sze szczy​ty, gdzie znik​nę​li w ciem​no​ści. Va​lyn nie wie​dział, czy Su​ant’ra za​bi​ła ket​tra​la Pchły, czy Chi Hoai jesz​cze żyje i czy Pchła ich ści​ga. W po​cząt​ko​wej fa​zie uciecz​ki strach nie po​zwo​lił mu na​wet na chwi​lę snu. Strach i ból. W mia​rę jak upły​wa​ły go​dzi​ny, Ra fru​nę​ła nie​rów​nym lo​tem przez zim​‐ ną noc co​raz bar​dziej na za​chód. Za​pię​ty w uprząż Va​lyn mógł je​dy​nie sta​rać się za​cho​wać przy​tom​ność w owie​wa​ją​cych go po​dmu​chach po​tęż​nych skrzy​deł i trzy​mać omdle​wa​ją​cy​mi pal​ca​mi pas nad swo​ją gło​wą. Z tkwią​‐ cym w ra​mie​niu gro​tem ku​szy nie mógł na​piąć łuku, nie mó​wiąc już o tym, że z le​d​wo​ścią utrzy​my​wał się w pio​no​wej po​zy​cji na szpo​nie, a i tak był w lep​szej for​mie niż Gwen​na i Ta​lal. Gwen​na osu​nę​ła się nie​przy​tom​na w uprzę​ży już w chwi​li, gdy wzbi​li się w po​wie​trze. Naj​wy​raź​niej rana gło​wy była po​waż​na. An​nick przy​wią​za​ła ją liną do szpo​nu Ra, dzię​ki cze​mu nie zwi​sa​ła bez​wład​nie, lecz to, jak opa​dła jej szczę​ka i jak wy​wró​ci​ła oczy, bar​dzo Va​ly​na nie​po​ko​iło. Ta​lal miał się odro​bi​nę le​piej. W cha​osie do​bie​ga​nia i wska​ki​wa​nia na ket​tra​la strza​ła prze​bi​ła mu nogę i choć dał radę utrzy​mać się na szpo​nie, to są​dząc po ką​cie, pod ja​kim tkwi​ło drzew​ce, sta​lo​wy grot zna​lazł się bar​‐ dzo bli​sko ko​ści. Wy​cią​gnię​cie go by​ło​by cza​so​chłon​ne i nie​bez​piecz​ne, a rana unie​ru​cho​mi​ła​by krwio​pij​cę. Naj​więk​szym zmar​twie​niem było jed​nak to, że Ra le​cia​ła z tru​dem i za​‐ zwy​czaj swo​bod​ne ru​chy jej skrzy​deł były te​raz nie​re​gu​lar​ne i wy​mu​szo​ne, a po​tęż​ne cia​ło prze​chy​la​ło się na lewą stro​nę. Va​lyn wie​le czy​tał o po​wietrz​‐ nych wal​kach dzi​kich ket​tra​li, lecz poza nie​groź​ny​mi za​ba​wa​mi mło​dych pta​ków ni​g​dy żad​nej wal​ki nie wi​dział. Nie wie​dział, ja​kim spo​so​bem Ra była w sta​nie le​cieć po wy​mia​nie cio​sów z pta​kiem Pchły, ale ja​koś le​cia​‐ ła, choć z tru​dem. Nie miał też po​ję​cia, gdzie w po​wsta​łym cha​osie upadł ptak Yur​la. Ży​je​my, po​wie​dział so​bie w du​chu. Wy​rwa​li​śmy się.

Miał taką na​dzie​ję. Od opusz​cze​nia As​sa​re nie było śla​du po Skrzy​dle Pchły. Wiel​ce praw​do​po​dob​ne, że Chi Hoai nie żyła, jej ket​tral zo​stał oka​le​‐ czo​ny, a resz​ta Skrzy​dła uzie​mio​na. A jed​nak tam​te pta​ki nie znik​nę​ły im z oczu na tak dłu​go, by moż​na być pew​nym cze​go​kol​wiek, a nad​mier​na wia​ra w cu​dzą po​raż​kę nie jest zbyt do​brą stra​te​gią. Tak więc mi​ja​ły go​dzi​‐ ny, a on raz po raz oglą​dał się na wschód, aż łzy cie​kły mu od wia​tru, i wbi​jał wzrok w zwa​ły chmur, wy​pa​tru​jąc po​ści​gu. Oczy go bo​la​ły, lecz ten wy​si​łek choć w czę​ści po​zwa​lał mu za​po​mnieć o bólu. Ner​wo​we wy​pa​try​wa​nie w ciem​no​ściach było lep​sze od pa​trze​nia na bez​wład​ne cia​ło Gwen​ny. Uda​ło mu się wy​peł​nić za​da​nie: Ka​den był wol​ny, jego lu​dzie prze​ży​li. A jed​nak poza doj​mu​ją​cym bó​lem w ra​mie​niu drę​czy​ło go przede wszyst​‐ kim po​czu​cie winy i gniew. Miał po​czu​cie winy, bo Gwen​na i Ta​lal od​nie​śli rany, a gnie​wał się na Pyr​re za roz​po​czę​cie wal​ki i na sie​bie, że nie zdo​łał temu za​po​biec. Do​dat​ko​wo ob​wi​niał się też za śmierć Fin​na Czar​nej Brze​‐ chwy. Mo​gli na​le​żeć do spi​sku, tłu​ma​czył so​bie w du​chu. Być może chcie​li za​cho​‐ wać nas przy ży​ciu, żeby po​tem tor​tu​ro​wać i prze​słu​chi​wać. Było to moż​li​we, ale nie zmie​nia​ło fak​tu, że czło​wiek, któ​re​go Va​lyn sza​no​wał i po​dzi​wiał, nie żył. Po ko​lej​nej go​dzi​nie za​rzą​dził po​stój. Nie​na​wi​dził tego. Lą​do​wa​nie czy​ni​‐ ło z nich na​ziem​ny, nie​ru​cho​my cel, ale na​le​ża​ło umoż​li​wić przy​pa​sa​ne​mu do szpo​nu La​itho​wi przej​ście na górę, na grzbiet pta​ka. Mu​sie​li od​zy​skać choć po​zór bo​jo​we​go usta​wie​nia, a poza tym Va​lyn chciał obej​rzeć rany Ta​‐ la​la i Gwen​ny. — Ze mną wszyst​ko do​brze – stwier​dził krwio​pij​ca, krzy​wiąc się z bólu, gdy wy​pro​sto​wał ko​la​no. – Nie umrę prze​cież z po​wo​du rany w no​dze. Było ską​d​inąd mnó​stwo po​wo​dów, by umrzeć na sku​tek rany w no​dze, me​dycz​ne ar​chi​wa Or​le​go Gniaz​da peł​ne były opi​sów ta​kich przy​pad​ków, lecz Va​lyn nie za​mie​rzał się kłó​cić. Do​pó​ki krwio​pij​ca mógł wstać, do​pó​ty mógł wsiąść na ket​tra​la, a póki co, tyl​ko o to im cho​dzi​ło. Przy​pa​dek Gwen​ny był po​waż​niej​szy. Va​lyn nie chciał za​pa​lać la​tar​ni, lecz i tak wi​dział, że skó​ra Gwen​ny wy​glą​da bla​do, wręcz sza​ro, a choć dziew​czy​na mru​ga​ła i krzy​cza​ła, gdy pró​bo​wał pal​ca​mi wy​ma​cać ranę pod jej zmierz​wio​ny​mi wło​sa​mi, to nie od​zy​ska​ła przy​tom​no​ści. Strą​ki wło​sów na​sią​kły krwią, któ​ra za​krze​pła, i Va​lyn mu​siał od​ciąć no​żem kil​ka gar​ści ta​kich stward​nia​łych ko​smy​ków. Li​czył się z tym, że Gwen​na prze​klnie go za to póź​niej, lecz aby prze​kli​nać, mu​sia​ła​by się prze​bu​dzić, a on ni​cze​go wię​cej nie pra​gnął. Czasz​ka wy​da​wa​ła się cała, choć Va​lyn nie był do koń​ca pe​wien swych zdrę​twia​łych pal​ców. Poza tym moż​li​we było uszko​dze​nie mó​zgu bez na​ru​sze​nia czasz​ki. Po​sta​no​wił więc, że za​wi​ną ją w koc, by ochro​nić przed naj​gor​szym chło​dem, i po​now​nie przy​wią​żą do szpo​nu. Dal​szy lot był dłu​gi, było im zim​no i czu​li się źle. La​ith klu​czył przez do​li​‐ ny i prze​łę​cze, pró​bu​jąc le​cieć jak naj​ni​żej, by skryć się przed po​ści​giem, ale

też tak, by ich nie po​za​bi​jać. Lot​nik znał się na swo​im rze​mio​śle, lecz było ciem​no, a oni le​cie​li bar​dzo ni​sko, nie​mal szo​ru​jąc po zie​mi. Va​lyn od​róż​niał po​je​dyn​cze gła​zy i nie​wiel​kie pla​my brud​ne​go śnie​gu po​mię​dzy nimi. Naj​‐ mniej​sza po​mył​ka ze stro​ny La​itha i mo​gli​by roz​trza​skać się o ścia​nę któ​re​‐ goś z gra​ni​to​wych kli​fów. Gdy po​ko​ny​wa​li ostat​nie pa​smo szczy​tów, Va​lyn po​czuł mdło​ści od cią​‐ głe​go wy​pa​try​wa​nia w ciem​no​ściach i bólu w ra​mie​niu przy na​głych skur​‐ czach mię​śni, gdy prze​ska​ki​wa​li nad urwi​ska​mi. To, że świa​tło za​czę​ło bar​‐ wić wschod​nią stro​nę nie​ba, w ni​czym nie po​ma​ga​ło. Za go​dzi​nę mia​ło wzejść słoń​ce, a wte​dy na​praw​dę za​czną się pro​ble​my. Ket​tral miał do​bre po​wo​dy, by czcić Hul​la: Skrzy​dło Va​ly​na na​wet w uciecz​ce, na​wet z ran​ny​‐ mi, mia​ło wszel​kie szan​se umknąć przed po​ści​giem, do​pó​ki było ciem​no. Z na​dej​ściem świ​tu będą wi​docz​ni za​rów​no z zie​mi, jak i z po​wie​trza. Gdy​by Pchła zdo​łał wy​le​cieć, gdy​by od​gadł kie​ru​nek ich uciecz​ki i le​ciał na za​chód, to mógł​by ich do​strzec z od​le​gło​ści dwu​dzie​stu mil, a gdy​by użył lu​ne​ty, to i z więk​szej. Wie​le było tych „gdy​by”, lecz Pchła zro​bił tak bły​sko​tli​wą ka​‐ rie​rę wła​śnie dla​te​go, że na​uczył się zmie​niać „gdy​by” na „kie​dy”. Va​lyn pa​trzył na za​czy​na​ją​cy się w dole step. Choć Ket​tral la​tał z wie​lo​ma mi​sja​mi na pół​noc od Bia​łej Rze​ki, zwłasz​cza w ostat​nich la​tach, ata​ku​jąc ode​rwa​ne ban​dy Urghu​lów, to więk​szość tych ak​cji po​dej​mo​wa​no pra​wie ty​siąc mil da​lej na za​chód, na Krwa​wym Ste​pie i Zło​tym Ste​pie, gdzie wę​‐ drow​ne ple​mio​na na​pie​ra​ły na gra​ni​ce an​nu​ryj​skie​go ce​sar​stwa. Bez​kre​sne prze​strze​nie, pu​ste, po​ro​słe tra​wą ob​sza​ry do​cho​dzą​ce aż do stóp Gór Ko​‐ ścia​nych były za​zna​czo​ne na ma​pach Or​le​go Gniaz​da jako „Da​le​ki Step”, lecz Va​lyn nie​wie​le pa​mię​tał z jego opi​sów. Tak da​le​ko na wscho​dzie też żyły ple​mio​na, choć tre​ne​rzy Ket​tra​lu uzna​li je za mało zna​czą​ce. Tego za​nie​dba​‐ nia Va​lyn te​raz bar​dzo ża​ło​wał. Mu​sie​li bo​wiem lą​do​wać, co było oczy​wi​ste. Gwen​na i Ta​lal wy​ma​ga​li opie​ki, a na​le​ża​ło też wy​jąć bełt tkwią​cy w ra​mie​‐ niu Va​ly​na. Trze​ba tak​że było po​zwo​lić Ra na od​po​czy​nek, za​nim spad​nie na zie​mię z wy​cień​cze​nia. Pyr​re do​tknę​ła jego bar​ku, bu​dząc go z za​my​śle​nia. Od​wró​cił się, by na nią spoj​rzeć. Już samo to, że prze​ży​ła wal​kę w As​sa​re, wy​da​wa​ło mu się moc​no nie​spra​wie​dli​we, lecz w bi​twach nie ma sę​dziów ani ni​ko​go, kto dbał​by o po​rzą​dek. Va​lyn nie wie​dział, co ma z nią po​cząć, gdy już w koń​cu opu​ści​li góry. Ku​si​ło go, by ją po pro​stu zo​sta​wić na tym prze​klę​tym ste​pie, ale z tą de​cy​zją mógł jesz​cze po​cze​kać. Szturch​nę​ła go zno​wu, a on zmiął w ustach prze​kleń​stwo. — Co? – krzyk​nął, prze​chy​la​jąc się w stro​nę za​bój​czy​ni tak moc​no, że jej wło​sy mu​snę​ły go po twa​rzy. Naj​wy​raź​niej lot na ra​nio​nym pta​ku nad nie​‐ bez​piecz​nym te​ry​to​rium po​łą​czo​ny z uciecz​ką przed po​ści​giem nie wy​stra​‐ szył jej, bo Va​lyn nie wy​czuł za​pa​chu lęku. Miał na​dzie​ję, że kie​dyś wresz​cie uj​rzy, jak ona na​praw​dę się boi. — Ogień – wy​ar​ty​ku​ło​wa​ła sa​mym ru​chem ust, wska​zu​jąc na pół​noc​ny

za​chód. Po​dą​żył wzro​kiem za jej pal​cem. Wciąż byli zbyt da​le​ko, by do​strzec coś wię​cej niż nie​wy​raź​ną po​ma​rań​czo​wą pla​mę, lecz pło​mień nie był wy​so​ki. Było to za​pew​ne nie​wiel​kie ogni​sko do ugo​to​wa​nia po​sił​ku, roz​pa​lo​ne jesz​‐ cze przed świ​tem. A to ozna​cza​ło Urghu​lów. Va​lyn moc​niej za​ci​snął dłoń na pa​sie i wy​chy​lił się, by le​piej wi​dzieć. Choć tre​ne​rzy po​mi​nę​li szcze​gó​ło​‐ wą ana​li​zę zwy​cza​jów wschod​nich ple​mion, to jed​nak sły​szał na te​mat no​‐ ma​dów wy​star​cza​ją​co wie​le, by za​cho​wać czuj​ność. Ina​czej niż inne kra​je ota​cza​ją​ce An​nur – jak ce​sar​stwo Man​ja​ri, An​the​ra, Wol​ny Port czy Zwią​zek Miast – Urghu​lo​wie nie mie​li rzą​du, co ozna​cza​ło brak praw, brak zna​czą​ce​go han​dlu, nie​ustan​ne krwa​we wa​śnie ro​do​we i okrut​ne ze​msty mię​dzy​ple​mien​ne cią​gną​ce się dzie​siąt​ki lat. Naj​wy​raź​niej wszyst​ko to było skut​kiem czci, jaką Urghu​lo​wie od​da​wa​li Wład​cy Bólu. An​nu​ryj​czy​cy zna​li tego boga jako Me​sh​ken​ta, lecz Urghu​lo​wie czci​li go pod in​nym imie​niem nada​nym mu we wła​snym ję​zy​ku. Na​zy​wa​li go Kwih​ną, czy​li Har​tow​ni​kiem. Na ste​pach nie było miast, lecz przez ty​siąc​le​cia Urghu​‐ lo​wie wznie​śli swe​mu bogu set​ki oł​ta​rzy. Nie​któ​re z nich były po​tęż​ny​mi ka​mien​ny​mi pły​ta​mi, inne po pro​stu wzgór​ka​mi z ka​mie​ni, przy któ​rych Urghu​lo​wie upra​wia​li swój dzi​ki kult bólu i skła​da​li krwa​we ofia​ry. Va​lyn usi​ło​wał przy​po​mnieć so​bie, przy ja​kich oka​zjach się to od​by​wa: przy peł​ni księ​ży​ca, pod​czas prze​si​leń i wiel​kich burz, pod​czas gło​du i po​wo​‐ dzi, a wszyst​kie te oka​zje wy​ma​ga​ją ży​wych lu​dzi, by móc ich ofia​ro​wy​wać bogu. Gent za​py​tał kie​dyś, ja​kim cu​dem zo​sta​ło jesz​cze tylu tych su​kin​sy​‐ nów, sko​ro skła​da​ją tyle krwa​wych i ca​ło​pal​nych ofiar, lecz we​dług Da​ve​en Sha​le​el Urghu​lów jest wię​cej, niż więk​szo​ści lu​dzi się wy​da​je; może ich być na​wet mi​lion, ży​ją​cych w roz​pro​szo​nych po bez​kre​snym ste​pie ma​łych ple​‐ mio​nach zwa​nych ta​amu. Va​lyn za​wsze czuł nie​po​kój, my​śląc o tej licz​bie. Cho​ciaż lud​ność ce​sar​stwa li​czy​ła dzie​siąt​ki mi​lio​nów, to jed​nak stan ce​sar​‐ skich le​gii rzad​ko kie​dy prze​kra​czał pół mi​lio​na żoł​nie​rzy, roz​miesz​czo​nych na do​da​tek wzdłuż ca​łych gra​nic. Urghu​lo​wie nie mie​li re​gu​lar​nej ar​mii – wszy​scy, męż​czyź​ni, ko​bie​ty i dzie​ci, byli wo​jow​ni​ka​mi. Wspa​nia​li jeźdź​cy, fi​zycz​nie i psy​chicz​nie wzmoc​nie​ni przez su​ro​we wa​run​ki ży​cia, o zdro​wej krwi dzię​ki cią​głej wo​jen​nej se​lek​cji, stwo​rzy​li​by An​nu​ro​wi wiel​ki kło​pot, gdy​by kie​dyś prze​sta​li wal​czyć mię​dzy sobą. Te​raz jed​nak sta​no​wi​li po​waż​ny pro​blem dla Skrzy​dła Va​ly​na. Ka​de​tom w Or​lim Gnieź​dzie zwy​kle nie mó​wi​ło się o bie​żą​cych mi​sjach Ket​tra​lu, lecz za​wsze po ko​sza​ro​wym dzie​dziń​cu i ćwi​czeb​nych are​nach krą​ży​ły ja​kieś po​gło​ski i stąd Va​lyn wie​dział, że od wie​lu lat Ket​tral re​gu​lar​nie, nie​mal co mie​siąc, wy​sy​łał mi​sje na ste​py. Kto był w nich ce​lem i dla​cze​go ten pu​sty ka​wał tra​wia​stej zie​mi, bez miast i więk​szych osad, był taki waż​ny, tego nie wie​dział, lecz te​raz nie mia​ło to więk​sze​go zna​cze​nia. Być może Urghu​lo​wie obo​zu​ją​cy w dole ni​g​dy nie spo​tka​li ket​tra​low​ców, lecz z pew​no​ścią sły​sze​li opo​wie​ści o spa​da​ją​cych z nie​ba wiel​kich pta​kach, nio​są​cych lu​dzi ubra​‐

nych w czerń. Szan​se, że spo​tka​ją się z przy​ja​zną ce​re​mo​nią po​wi​tal​ną, były więc nie​wiel​kie. A jed​nak spo​tka​nie może oka​zać się nie​unik​nio​ne, roz​my​ślał, pa​trząc na cią​gną​cy się pod nimi step i sza​re oraz czar​ne cie​nie mkną​cych po nie​bie chmur. Jesz​cze raz przyj​rzał się ogni​sku. Rana Gwen​ny wy​ma​ga​ła opa​trze​‐ nia. Wszy​scy po​trze​bo​wa​li od​po​czyn​ku. Ra​cje żyw​no​ści, któ​re ukra​dli, ucie​‐ ka​jąc z Or​le​go Gniaz​da, były już na ukoń​cze​niu. Za​rów​no Ta​la​lo​wi, jak i Va​‐ ly​no​wi trze​ba było oczy​ścić rany i przy​pa​lić je ogniem, co ozna​cza​ło ogni​‐ sko i jesz​cze wię​cej od​po​czyn​ku. Mo​gli oczy​wi​ście omi​nąć lu​dzi w dole, za​ło​‐ żyć wła​sny obóz, bez żyw​no​ści, i sami za​jąć się swo​imi ra​na​mi, ale taka de​‐ cy​zja wią​za​ła się z ko​lej​nym ry​zy​kiem. Prze​ko​na​ła go co​raz słab​sza pra​ca skrzy​deł Ra. Nie mo​gła już dłu​żej po​zo​sta​wać w po​wie​trzu. Fru​nę​ła nie​rów​no, szy​bu​‐ jąc na dłu​gich od​cin​kach, żeby od​po​cząć. Tra​ci​ła przez to set​ki stóp wy​so​ko​‐ ści, po​tem to nad​ra​bia​ła i znów szy​bo​wa​ła. Skrzy​dła biły co​raz bar​dziej nie​‐ ryt​micz​nie, a Ra le​cia​ła z gło​wą ni​sko opusz​czo​ną. La​ith mu​siał obej​rzeć ją na zie​mi, żeby stwier​dzić, co jej do​le​ga. Co gor​sza, cho​ry ket​tral wy​ma​gał nie​raz dłu​gich dni lub ca​łych ty​go​dni le​cze​nia. Ogni​sko ozna​cza​ło Urghu​‐ lów, a to z ko​lei ozna​cza​ło ko​nie. Va​lyn nie​na​wi​dził kon​nej jaz​dy, ale był to jed​nak szyb​szy spo​sób po​ru​sza​nia się niż pie​sza wę​drów​ka, o ile Gwen​na zdo​ła​ła​by iść. Się​gnął do sy​gnal​ne​go pasa i po​cią​gnął go, prze​sy​ła​jąc kod: krą​że​nie nad ce​lem. Przez chwi​lę nic się nie dzia​ło, a po​tem po​czuł, że ptak skrę​cił lek​ko na pół​noc, kie​ru​jąc się pro​sto nad ogni​sko. Po​chy​lił się ku Ta​la​lo​wi i skła​da​jąc dło​nie wo​kół ust, krzyk​nął: — Jak twój urghul​ski? Krwio​pij​ca skrzy​wił się, choć Va​lyn nie wie​dział, czy z bólu, czy w od​po​‐ wie​dzi na py​ta​nie. — Okrop​ny – za​wo​łał. — Zdo​łasz im po​wie​dzieć, że nie chce​my wal​ki? — Nie je​stem pe​wien, czy po​ję​cie „nie chce​my wal​ki” ist​nie​je w urghul​‐ skim ję​zy​ku. — A może by tak: „Je​śli się ru​szy​cie, ptak roz​szar​pie wam gar​dła”? Ta​lal zmarsz​czył brwi. — „Ptak was za​bić” to naj​lep​sze, co z sie​bie wy​ci​snę. — Niech więc bę​dzie „ptak was za​bić”. — Je​steś pe​wien, Va​ly​nie? — Nie. – Już od daw​na nie był ni​cze​go na​praw​dę pe​wien. Spoj​rzał zno​wu na ogień. Gdy się zbli​ży​li, po​czuł się po​krze​pio​ny na du​‐ chu. Było tam tyl​ko jed​no ogni​sko, a wo​kół nie​go krę​ci​ło się kil​ka po​sta​ci. Obok wid​nia​ły dwa api, czy​li skła​da​ne na​mio​ty ze skó​ry, tak ce​nio​ne przez Urghu​lów. Po​mię​dzy nimi stał rząd spę​ta​nych koni. W ca​łym obo​zie za​pew​‐

ne było mniej wię​cej dzie​sięć osób. Nie wię​cej niż tu​zin. Na​wet z ran​ny​mi Skrzy​dło Ket​tra​lu mo​gło sta​wić czo​ło dzie​się​ciu wę​drow​nym dzi​ku​som. — Nie mam żad​nej pie​przo​nej pew​no​ści – do​dał – ale po​trze​bu​je​my żyw​‐ no​ści, ogni​ska, od​po​czyn​ku i koni, a wszyst​ko to jest tu​taj. † Lą​do​wa​nie prze​bie​gło le​piej, niż Va​lyn się spo​dzie​wał. Urghu​lo​wie do​glą​da​‐ ją​cy ognia byli jesz​cze dzieć​mi, naj​star​sze mia​ło nie wię​cej niż dzie​sięć lat. Przy​go​to​wy​wa​ły po​ran​ny po​si​łek, pod​czas gdy star​si ko​rzy​sta​li z ostat​nich chwil snu i cie​pła we wnę​trzach api. Naj​star​sza dziew​czyn​ka, bla​da i ja​sno​‐ wło​sa, rzu​ci​ła się ku nim, wy​krzy​ku​jąc obe​lgi w swo​im dziw​nym ję​zy​ku i dzio​biąc ku​chen​nym no​żem, aż w koń​cu La​ith mu​siał ją ogłu​szyć umiar​‐ ko​wa​nym, lecz sta​ran​nie wy​mie​rzo​nym ude​rze​niem rę​ko​je​ści mie​cza. Dwój​ka młod​szych dzie​ci wo​dzi​ła nie​pew​nym wzro​kiem, pa​trząc to na ogrom​ne​go pta​ka, to na nich, lecz poza wy​wrza​ski​wa​niem ja​kichś nie​‐ zro​zu​mia​łych gróźb nie uczy​ni​ła żad​ne​go ru​chu, by do nich po​dejść. Co in​ne​go do​ro​śli. Gdy tyl​ko dzie​ci skoń​czy​ły wrzesz​czeć, spod za​my​ka​‐ nej wej​ścio​wej kla​py naj​bliż​sze​go na​mio​tu wy​to​czył się męż​czy​zna, kom​‐ plet​nie nagi, nie li​cząc trzy​ma​nej w ręku włócz​ni, z twa​rzą wy​krzy​wio​ną wście​kło​ścią. Ob​raz Ra po​chy​lo​nej nad ogni​skiem spo​wol​nił na chwi​lę jego ru​chy, lecz na​wet je​śli wi​dok sze​ściu uzbro​jo​nych, czar​no ubra​nych po​sta​ci w sła​bym świe​tle świ​tu za​nie​po​ko​ił go tro​chę, nie dał tego po so​bie po​znać. Z po​tęż​nym ry​kiem rzu​cił włócz​nię pro​sto w Va​ly​na. Va​lyn usko​czył, po​‐ zwa​la​jąc włócz​ni od​le​cieć w ciem​ność, lecz za​nim zdą​żył zro​bić na​stęp​ny krok, już z gar​dła na​past​ni​ka ster​cza​ła rę​ko​jeść noża. Va​lyn zer​k​nął przez ra​mię na Pyr​re. Czasz​ko​wier​czy​ni uśmiech​nę​ła się do nie​go, po czym mru​gnę​ła szel​‐ mow​sko. — Nie wy​lą​do​wa​li​śmy tu​taj, żeby ich po​za​bi​jać – wark​nął. — Tyl​ko pro​szę, nie prze​ma​wiaj w pierw​szej oso​bie licz​by mno​giej – prych​nę​ła Pyr​re, a w jej dło​ni już za​ko​ły​sał się na​stęp​ny nóż. – Nie na​le​żę do wa​sze​go Skrzy​dła. — A ja na​le​żę do Skrzy​dła i nie mam nic prze​ciw​ko temu, żeby ich po​za​‐ bi​jać – rzu​cił La​ith. – Pa​mię​tam te wszyst​kie lek​tu​ry o krwa​wych ofia​rach i ry​tu​ałach cier​pie​nia i nie mam wiel​kiej ocho​ty… Urwał, gdy z są​sied​nie​go api wy​bie​gła ko​bie​ta, naga jak jej to​wa​rzysz, z krót​kim ro​go​wym łu​kiem w ręku. Jej skó​ra, jak u wszyst​kich Urghu​lów, była zu​peł​nie bia​ła, nie​mal lśni​ła w świe​tle ogni​ska, a wiel​ka, ja​sna grzy​wa wło​sów zda​wa​ła się utka​na z bia​łe​go żaru. Po​stą​pi​ła krok na​przód i za​trzy​‐ ma​ła się, mie​rząc wzro​kiem sto​ją​cych przed nią ket​tra​low​ców. Wiał chłod​‐ ny, prze​ni​kli​wy wiatr, lecz ko​bie​ta nie drża​ła. — No, da​lej, po​wiedz to wresz​cie – rzu​ci​ła Pyr​re. – Jest ko​bie​tą. A my nie

za​bi​ja​my ko​biet. I że mnie to nie ob​cho​dzi. Przy​po​mnij mi jesz​cze, jaka jest bez​rad​na. Va​lyn pa​trzył na Urghul​kę. Bli​zny zna​czy​ły jej brzuch i nogi, były to śla​dy po włócz​ni i za​skle​pio​ne rany po strza​łach. Jej wło​sy po​wie​wa​ły na wie​trze, prze​sła​nia​jąc twarz, lecz ona nie zwa​ża​ła na to, całą uwa​gę sku​pia​jąc na Va​‐ ly​nie. Nie na​pię​ła jesz​cze łuku, lecz strza​ła osa​dzo​na była na cię​ci​wie, a po tym, jak swo​bod​nie trzy​ma​ła łuk, mógł wy​wnio​sko​wać, że jest z tą bro​‐ nią oby​ta. — Je​że​li się ru​szy, za​bij​cie ją – rzekł po​wo​li. — Ja​kież to bar​ba​rzyń​skie – orze​kła Pyr​re, a w jej gło​sie po​brzmie​wa​ło roz​ba​wie​nie. – Tri​ste ni​g​dy by na to nie po​zwo​li​ła, bie​dacz​ka. Va​lyn zi​gno​ro​wał jej sło​wa. — Ta​lal, za​cznij mó​wić. Szyb​ko. Krwio​pij​ca za​wa​hał się na chwi​lę, a po​tem za​czął ury​wa​nym gło​sem: — Wa​sa​pe ebi​bi​tu… — Za​bi​li​ście mo​je​go wa​sa​pe – po​wie​dzia​ła ko​bie​ta, prze​ry​wa​jąc mu i wska​zu​jąc ru​chem gło​wy le​żą​ce obok cia​ło. – I nie ka​lecz​cie mo​jej mowy. To, że mó​wi​ła po an​nu​ryj​sku, było za​ska​ku​ją​ce, ale ozna​cza​ło, że Va​lyn może sam pro​wa​dzić ne​go​cja​cje. Gdy ko​bie​ta prze​mó​wi​ła, z api wy​nu​rzy​li się inni, nie​któ​rzy ubra​ni w skó​rza​ne spodnie do kon​nej jaz​dy i zgrzeb​ne tu​‐ ni​ki, inni z na​gim tor​sem. Jak Va​lyn się spo​dzie​wał, było ich sze​ściu. Ra​zem z dzieć​mi i mar​twym męż​czy​zną dzie​się​cio​ro. — Za​ata​ko​wał nas – po​wie​dział Va​lyn, wska​zu​jąc na nie​bosz​czy​ka. – Za​‐ bi​li​śmy go w obro​nie. Ko​bie​ta po​pa​trzy​ła chwi​lę na zwło​ki i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Są jesz​cze inni wo​jow​ni​cy, by ogrze​wać mnie w nocy. Męż​czy​zna po jej pra​wej stro​nie burk​nął coś nie​zro​zu​mia​le. W każ​dej dło​ni trzy​mał nóż, a są​dząc z po​chy​lo​nej syl​wet​ki, naj​wy​raź​niej miał ocho​tę spró​bo​wać szczę​ścia. — An​nick… – za​czął Va​lyn. — Mam go – od​par​ła. Urghul​ka zmie​rzy​ła wzro​kiem snaj​per​kę, a po​tem od​wró​ci​ła się do męż​‐ czy​zny i rzu​ci​ła kil​ka szorst​kich słów. Tam​ten wark​nął coś gniew​nie w od​po​wie​dzi, mach​nął no​żem w stro​nę ket​tra​low​ców, po czym splu​nął jej w twarz. Naga ko​bie​ta bez mru​gnię​cia okiem okrę​ci​ła się w miej​scu i wbi​ła grot strza​ły w gar​dło tam​te​go. Trzy​ma​ła drzew​ce moc​no, aż umie​ra​ją​cy męż​czy​‐ zna wy​pu​ścił z rąk noże, po czym po​cią​gnę​ła i wy​szarp​nę​ła je, a trup osu​nął się na zie​mię. Przy​glą​da​ła mu się przez chwi​lę, po czym zwró​ci​ła się do po​‐ zo​sta​łych Urghu​lów. Va​lyn zro​zu​miał tyl​ko sło​wa „wódz”, „nie żyje” i „wy​‐ zwa​nie”. Ko​bie​ta roz​ło​ży​ła sze​ro​ko ręce, jak​by pro​wo​ko​wa​ła swo​ich lu​dzi do wal​ki, naj​wy​raź​niej nie przej​mu​jąc się wła​sną na​go​ścią, prze​ni​kli​wym

wia​trem i sto​ją​cy​mi kil​ka kro​ków od niej ket​tra​low​ca​mi. Do​pie​ro gdy inni Urghu​lo​wie po​tak​nę​li, od​wró​ci​ła się do Va​ly​na. — Je​stem Hu​ut​suu, woh​ko​wi tej ro​dzi​ny – po​wie​dzia​ła. – Wal​czy​my czy jemy? — Czu​ję, że się za​ko​cha​łam – po​wie​dzia​ła Pyr​re z uzna​niem. – Mam na​‐ dzie​ję, że nie będę mu​sia​ła jej za​bić. Va​lyn przy​glą​dał się Urghu​lom. Na​wet po​mi​ja​jąc brak war​tow​ni​ków, by​le​ja​kość bro​ni i dwa świe​że tru​py na tra​wie, nie wy​glą​da​li na mi​strzów woj​sko​wej tak​ty​ki. Z dru​giej stro​ny, ko​bie​ta nie oka​zy​wa​ła żad​ne​go lęku przed śmier​cią ani żalu po za​bi​tych. Cze​ka​ła z roz​ło​żo​ny​mi rę​ko​ma na jego od​po​wiedź. — Jemy – od​rzekł wresz​cie Va​lyn. – Przy​kro mi z po​wo​du two​ich… męż​‐ czyzn. Hu​ut​suu wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Chcie​li cię za​bić. Ci dwaj… – Mach​nę​ła łu​kiem w ich stro​nę. – Głup​cy. — Tak czy owak – po​wie​dział Va​lyn, nie​pew​ny, jak się za​cho​wać w ob​li​‐ czu zu​peł​ne​go bra​ku smut​ku lub gnie​wu – chcie​li​śmy unik​nąć wal​ki. — A więc zjedz​my. – Ob​ró​ci​ła się w stro​nę dzie​ci. Dwo​je z nich wciąż ga​‐ pi​ło się na Va​ly​na. – Pe​ekwi, Sari, obudź​cie wa​szą sio​strę i po​staw​cie ko​cio​‐ łek na ogniu. Daj​cie mi moje fu​tro. Od​wró​ci​ła się bez sło​wa i dała nura z po​wro​tem do api, a Va​lyn na​gle zna​lazł się w sa​mym środ​ku co​dzien​ne​go ży​cia urghul​skie​go obo​zo​wi​ska, gdzie wszy​scy krzą​ta​li się przy zwy​kłych ru​ty​no​wych czyn​no​ściach: si​ka​li za api, zaj​mo​wa​li się koń​mi, roz​grze​wa​li dło​nie, za​cie​ra​jąc je przy ogniu, jak​by nic szcze​gól​ne​go nie za​szło, jak​by sze​ściu żoł​nie​rzy nie spa​dło na​gle z nie​ba na ogrom​nym pta​szy​sku, żeby za​bić jed​ne​go spo​śród nich. Na​wet dwój​ce zaj​mu​ją​cej się usu​nię​ciem zwłok zda​wa​ło się zu​peł​nie obo​jęt​ne, jak tam​ci zgi​nę​li. Sprze​cza​li się nie​zro​zu​mia​łym ję​zy​kiem o ja​kieś dro​bia​zgi, odar​li cia​ła z nie​licz​nych ozdób, odło​ży​li na bok broń, a tru​py rzu​ci​li w wy​‐ so​ką tra​wę. — Coś ta​kie​go spra​wia, że ro​bię się ner​wo​wy – mruk​nął Ta​lal. Va​lyn ski​nął gło​wą. — An​nick, trzy​maj łuk pod ręką. — Może mie​li​śmy szczę​ście – po​wie​dział La​ith, ze​ska​ku​jąc z grzbie​tu pta​ka. – Nie ma nic złe​go w łu​cie szczę​ścia od cza​su do cza​su. Va​lyn po​czuł odro​bi​nę opty​mi​zmu, lecz po chwi​li ode​pchnął go od sie​‐ bie. — Opty​mizm za​bi​ja żoł​nie​rzy – rzekł, cy​tu​jąc Hen​dra​na. — Żoł​nie​rzy za​bi​ja stal w brzu​chu – od​pa​ro​wał lot​nik. – Albo w no​dze – do​rzu​cił, pa​trząc zna​czą​co na krwio​pij​cę. – Albo w ra​mie​niu. — Doj​dzie​my do tego – wark​nął Va​lyn. Nie​zbyt lu​bił, żeby mu przy​po​‐ mi​na​no o doj​mu​ją​cym bólu, jaki po​wo​do​wał grot ku​szy ocie​ra​ją​cy się o ło​‐ pat​kę. – Ta​lal, La​ith, za​bierz​cie im broń.

— Mu​szę za​jąć się Ra – od​parł La​ith. – Coś z nią nie​do​brze… — Naj​pierw Urghu​lo​wie – stwier​dził Va​lyn. – Po​tem po​ła​ta​my na​szych. Póź​niej pta​ka. An​nick, pil​nuj ich. Pyr​re… — Miło, lecz sta​now​czo przy​po​mi​nam, że nie na​le​żę do wa​sze​go Skrzy​‐ dła – od​par​ła. — A to ci nie​szczę​ście. My​ślisz, że mógł​bym cię ja​koś skło​nić, że​byś przy​‐ pil​no​wa​ła jed​ne​go lub dwóch za​kład​ni​ków? — Nie wiem. Jesz​cze bym ich po​za​bi​ja​ła… — To prze​kre​śli​ło​by sens bra​nia za​kład​ni​ków – stwier​dził Va​lyn. Po​to​‐ czył spoj​rze​niem po Urghu​lach i wy​brał dwo​je na chy​bił tra​fił. – Weź jego i ją. – Po​tem od​wró​cił się do Ta​la​la. – Czy mógł​byś im po​wie​dzieć… — Ja im po​wiem – od​par​ła Hu​ut​suu. Wy​szła z api w gru​bej bi​zo​niej skó​rze na​rzu​co​nej na ra​mio​na i prze​wią​‐ za​nej w pa​sie. Strój ten spra​wiał, że wy​glą​da​ła na więk​szą, ale i po​wol​niej​‐ szą. Gdy​by Va​lyn nie wi​dział, jak kil​ka chwil wcze​śniej dźgnię​ciem w szy​ję za​bi​ła męż​czy​znę, gdy​by nie wi​dział gra​ją​cych pod jej skó​rą mię​śni, nie do​‐ ce​nił​by tej ko​bie​ty. Była to po​ucza​ją​ca lek​cja. Hu​ut​suu ski​nę​ła w stro​nę dwóch Urghu​lów, któ​rych wy​brał Va​lyn, i szczek​nę​ła coś do nich ostro, wska​zu​jąc ka​wa​łek zie​mi nie​da​le​ko ogni​ska. Za​wa​ha​li się, a na ich twa​rzach od​ma​lo​wał się na krót​ko gniew, lecz po​słu​‐ cha​li. — Mo​że​cie ich zwią​zać, je​śli chce​cie – po​wie​dzia​ła i nie pa​trząc już na nich wię​cej, po​de​szła do ognia i pal​cem do​tknę​ła cze​goś w ko​cioł​ku. Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko, ob​ser​wu​jąc całą sce​nę. Wszyst​ko zda​wa​ło się pod kon​tro​lą. Tym​cza​sem Ta​lal i La​ith ze​bra​li dużą ster​tę łu​ków, noży i włócz​ni. An​nick sta​ła na ubo​czu z łu​kiem w ręku, lu​stru​jąc obo​zo​wi​sko uważ​nym spoj​rze​niem. Pyr​re za​uwa​ży​ła, gdy na nią po​pa​trzył, i uśmiech​nę​ła się sze​ro​kim, szcze​‐ rym uśmie​chem. — Nie martw się – po​wie​dzia​ła. – Mój bóg przyj​mu​je wszyst​kie ofia​ry, ale za​wsze mia​łam po​czu​cie, że te bez​bron​ne li​czą się jako skrom​niej​sze. Przy​klę​kła obok dwoj​ga za​kład​ni​ków, ob​wią​zu​jąc ich szyb​ko ka​wał​kiem liny, któ​ry rzu​cił jej Ta​lal. Wy​glą​da​ło na to, że jest bez​piecz​nie. Gdy​by Urghu​lo​wie chcie​li wal​czyć, już by to zro​bi​li, kie​dy jesz​cze mie​li broń i byli w peł​nej licz​bie. — Prze​pra​szam za te za​bez​pie​cze​nia – po​wie​dział, wska​zu​jąc ge​stem zwią​za​nych. Hu​ut​suu po​now​nie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Już daw​no zo​sta​li​śmy za​har​to​wa​ni. Kwih​na bę​dzie za​do​wo​lo​ny. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Za​har​to​wa​ni? Po​tak​nę​ła ski​nie​niem gło​wy. — Przez ból.

— Nie – od​rzekł Va​lyn. – Nie przy​by​li​śmy tu​taj, żeby was har​to​wać. — Mniej et​no​gra​fii, Val – rzu​cił La​ith. – Wię​cej me​dy​cy​ny. Va​lyn mach​nął ręką, uci​sza​jąc go. — Przy​by​li​śmy do was, bo mamy ran​nych. Rany wy​ma​ga​ją oczysz​cze​‐ nia i przy​pa​le​nia. Po​trze​bu​je​my żyw​no​ści i chy​ba też koni. Coś groź​ne​go mi​gnę​ło w oczach Hu​ut​suu. — Żad​nych koni. Va​lyn już miał przy​to​czyć ar​gu​ment, że Hu​ut​suu nie jest w sy​tu​acji, w któ​rej mo​gła​by cze​go​kol​wiek od​ma​wiać, ale ugryzł się w ję​zyk. Po​mi​mo wszyst​kich od​nie​sio​nych do​tąd suk​ce​sów cała sy​tu​acja wy​wo​ła​ła w nim ogrom​ne na​pię​cie. Po​mię​dzy wła​snym bó​lem, oba​wą o swo​ich żoł​nie​rzy, nie​pew​no​ścią, jak za​cho​wa​ją się Urghu​lo​wie, i lę​kiem, że z nie​ba spad​nie na nich Pchła, czuł się jak ku​sza na​cią​gnię​ta o je​den ząb za da​le​ko, na​pię​ta tak moc​no, że jed​no do​tknię​cie mo​gło spra​wić, że pęk​nie cię​ci​wa albo łu​czy​‐ sko. Naj​pierw ran​ni, po​wie​dział so​bie w du​chu. Po​tem ptak. Póź​niej żyw​ność. Rana w no​dze Ta​la​la była dość nie​skom​pli​ko​wa​na, a ra​czej by​ła​by, gdy​by z nie​ba nie spa​dła na​gle ule​wa. Za​la​ły ich stru​gi desz​czu, a bły​ska​wi​ce biły po ste​pie, roz​świe​tla​jąc go na dwa​na​ście mil wo​ko​ło. Va​lyn za​sta​na​wiał się, czy nie prze​nieść swe​go Skrzy​dła do api, lecz przez ta​kie po​su​nię​cie zo​sta​li​‐ by od​cię​ci od wi​do​ku tego, co dzia​ło się na ze​wnątrz. Mógł roz​dzie​lić gru​pę na dwie czę​ści, lecz roz​dzie​la​nie ma​łych sił było głu​pim po​my​słem, nie​za​leż​‐ nie od tego, jak ule​gły był​by prze​ciw​nik. Po​zo​sta​li więc na desz​czu, w po​bli​‐ żu sy​czą​ce​go ognia, któ​re​go cie​pło draż​ni​ło go, nie grze​jąc wca​le. Przy​naj​‐ mniej na​gła na​wał​ni​ca ogra​ni​czy wi​docz​ność Pchle, je​śli su​kin​syn gdzieś tam jest. Va​lyn spró​bo​wał ode​pchnąć od sie​bie zmar​twie​nia i sku​pić się na po​mo​‐ cy Ta​la​lo​wi. Prze​tarł czo​ło i mru​ga​jąc w stru​gach desz​czu, zła​pał za drzew​ce tkwią​cej w ra​nie strza​ły, pod​czas gdy La​ith przy​trzy​my​wał nogi krwio​pij​cy. Wil​got​ne drew​no śli​zga​ło się w pal​cach, a za każ​dym ra​zem, gdy wy​my​ka​ło mu się z dło​ni, czuł, jak Ta​lal drży, ję​cząc przez za​ci​śnię​te zęby. Wresz​cie dłoń​mi ocie​ka​ją​cy​mi desz​czem, krwią i bło​tem Va​lyn prze​py​chał grot strza​‐ ły, ob​ra​ca​jąc nim z lek​ka, aby unik​nąć za​dra​pa​nia ko​ści. Na​pie​rał tak moc​‐ no, jak się dało, aby jak naj​prę​dzej prze​szedł na dru​gą stro​nę. Ta​lal jęk​nął głu​cho, gdy grot wy​szedł na ze​wnątrz. Dy​szał cięż​ko z ocza​mi otwar​ty​mi sze​ro​ko, a deszcz spły​wał mu po twa​rzy. — W po​rząd​ku? – spy​tał Va​lyn. Krwio​pij​ca zro​bił dłu​gi, drżą​cy wy​dech, po czym kiw​nął gło​wą. — Skończ. Va​lyn uła​mał drzew​ce jed​nym szyb​kim ru​chem, po czym wy​cią​gnął strza​łę po dru​giej stro​nie. Ta​lal za​klął przez zęby. Sie​dzą​ca za nim Hu​ut​suu prych​nę​ła gło​śno. Nie zwra​ca​ła uwa​gi na deszcz. Po​chy​liw​szy się przy ogniu, przy​glą​da​ła się uważ​nie ope​ra​cji.

— Je​ste​ście wo​jow​ni​ka​mi? – za​py​ta​ła. Va​lyn ski​nął szorst​ko gło​wą, wziął nóż z rąk La​itha i przy​ło​żył roz​pa​lo​ną klin​gę do rany wy​lo​to​wej. Ta​lal rzu​cił się gwał​tow​nie i ze​mdlał. Va​lyn od​dy​‐ chał po​wo​li. Utra​ta przy​tom​no​ści oszczę​dzi krwio​pij​cy bólu dru​gie​go przy​‐ pa​le​nia, gdy Va​lyn do​tknie rany wlo​to​wej. Hu​ut​suu prych​nę​ła zno​wu. — Wo​jow​nik po​wi​nien umieć zno​sić ból. — Wy​star​cza​ją​co dłu​go go zno​sił – od​ciął się Va​lyn. – Le​cie​li​śmy całą noc. — Uciekł – od​par​ła ko​bie​ta, wska​zu​jąc pal​cem na bez​wład​ne cia​ło. – Uciekł w mięk​kość. Va​lyn przy​ci​snął nóż do rany wlo​to​wej i ci​cho po​li​czył do ośmiu, a po​‐ tem od​wró​cił się do Hu​ut​suu. — Nie chce​my wal​ki, ale ga​daj wię​cej, a z pew​no​ścią do​wiesz się cze​goś no​we​go na te​mat bólu – wark​nął. Ko​bie​ta z po​gar​dą spoj​rza​ła na roz​pa​lo​ną klin​gę. — To mała rzecz dla ko​goś, kto po trzy​kroć jest tsa​ani – od​par​ła. — O czym ona mówi, na Sha​ela? – Va​lyn nie skie​ro​wał tego py​ta​nia do ni​ko​go kon​kret​ne​go. — Dzie​ci – mruk​nął Ta​lal, ock​nąw​szy się z omdle​nia. – Mia​ła już tro​je dzie​ci. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. Nie miał po​ję​cia, o co cho​dzi ani dla​cze​go ta ko​bie​‐ ta nie zaj​mie się swo​imi spra​wa​mi jak resz​ta bla​do​li​cych jeźdź​ców. W ob​li​‐ czu sie​ką​cej ule​wy i tęt​nią​ce​go bólu w ra​mie​niu, w po​łą​cze​niu ze zmę​cze​‐ niem po dłu​giej nocy spę​dzo​nej w uprzę​ży, ła​two mógł stra​cić pa​no​wa​nie nad sobą. — Gów​no mnie ob​cho​dzi, ile ma dzie​ci. – Wska​zał no​żem na Hu​ut​suu, a po​tem na dwo​je zwią​za​nych Urghu​lów. – Tam. Sia​daj ra​zem z nimi. Już. Przez dłu​gą chwi​lę mie​rzy​ła go uważ​nym spoj​rze​niem, a po​tem po​krę​ci​‐ ła gło​wą i ode​szła. Ko​lor nie​ba z czar​ne​go prze​szedł w nie​wy​raź​ną sza​rość. Po​strzę​pio​na li​‐ nia gór​skich szczy​tów na wscho​dzie wciąż prze​sła​nia​ła słoń​ce, ale chmu​ry za​czę​ły się roz​ja​śniać. Był już naj​wyż​szy czas, by upo​rać się z opa​try​wa​niem ran, za​nim wsta​nie dzień. Va​lyn nie był jesz​cze pe​wien, co wte​dy zro​bi. — La​ith, wy​cią​gnij mi z ra​mie​nia ten pie​przo​ny bełt – po​wie​dział szorst​‐ kim, na​glą​cym gło​sem. Bełt wy​szedł ła​twiej niż strza​ła z nogi krwio​pij​cy, choć La​ith mu​siał zro​‐ bić no​żem kil​ka do​dat​ko​wych na​cięć w skó​rze, aby ła​twiej wy​su​nąć ma​leń​‐ kie za​dry oka​la​ją​ce grot. Ma​jąc świa​do​mość, że Hu​ut​suu wbi​ja weń oczy, Va​lyn za​pa​no​wał nad bó​lem na​wet wte​dy, gdy po​czuł, jak mię​śnie ra​mie​nia na​cią​ga​ją się i roz​dzie​ra​ją. Mało bra​ko​wa​ło, a prze​ni​kli​wy ból przy​pa​la​nia go​rą​cym no​żem po​zba​wił​by go przy​tom​no​ści, lecz za​ci​snął szczę​ki i od​da​lił na​su​wa​ją​cą się na oczy mgłę.

— Już do​brze – mruk​nął, gdy był pe​wien, że może otwo​rzyć usta. – Już do​brze. Idź spraw​dzić Ra. Ja mogę za​jąć się Gwen​ną. Mi​strzy​ni od wy​bu​rzeń była wśród nich zde​cy​do​wa​nie naj​cięż​szym przy​pad​kiem. Wciąż nie od​zy​ska​ła przy​tom​no​ści, a w mdłym świe​tle świ​tu jej twarz wy​glą​da​ła jesz​cze go​rzej niż w nocy. Była wo​sko​wo​bia​ła, z po​czer​‐ nia​ły​mi war​ga​mi, oko​lo​na pła​sko przy​le​pio​ny​mi ko​smy​ka​mi ru​dych wło​‐ sów. Weł​nia​ny koc bły​ska​wicz​nie prze​ma​kał, a Gwen​na dy​go​ta​ła z zim​na. Va​lyn prze​cią​gnął pal​cem po wnę​trzu jej dło​ni, ale dłoń nie za​re​ago​wa​ła za​‐ ci​śnię​ciem ani żad​nym in​nym od​ru​chem. Gdy w grę wcho​dzi​ły rany gło​wy, nie moż​na było wie​le zro​bić. Trze​ba było cze​kać i mieć na​dzie​ję, a to zna​czy​‐ ło, że po​win​ni uło​żyć ją w cie​ple. Zna​czy​ło, że po​win​ni prze​nieść ją do api. Cza​sa​mi po pro​stu nie ma do​brych roz​wią​zań. — Ta​lal? – za​py​tał, zer​ka​jąc na krwio​pij​cę. – Ja​kieś prze​my​śle​nia? Ta​lal zmarsz​czył brwi. — Za dużo ją prze​no​si​li​śmy. To była trud​na noc, a do tego jesz​cze dwa lą​‐ do​wa​nia… – Prze​rwał, krę​cąc gło​wą. – Nie wiem. — Va​ly​nie – wtrą​cił się La​ith. W to​nie jego gło​su nie było zwy​kłej lek​ko​‐ ści. Va​lyn od​wró​cił się z ręką na rę​ko​je​ści mie​cza, nie​mal pe​wien, że uj​rzy za sobą Pchłę. Był tam jed​nak tyl​ko La​ith. La​ith i ptak. Su​ant’ra w po​ło​wie roz​po​star​ła dla nie​go swo​je ogrom​ne skrzy​dła, a La​ith stał pod nimi z unie​‐ sio​ny​mi rę​ka​mi, ba​da​jąc sta​wy. Miał po​sęp​ną minę. — Co? – za​py​tał Va​lyn. — Nie​do​brze – wes​tchnął głę​bo​ko lot​nik. – Ma po​waż​ną kon​tu​zję, przy​‐ pusz​czal​nie na​de​rwa​ny staw hu​me​ru​sa. — Co to ozna​cza? Va​lyn czy​tał lek​tu​ry na te​mat ana​to​mii ket​tra​la, wszy​scy je czy​ta​li, ale opie​ka nad pta​kiem na polu bi​twy na​le​ża​ła do lot​ni​ka i wie​le spe​cy​ficz​nych ter​mi​nów mu umknę​ło. — Ozna​cza, do cho​le​ry, że nie może la​tać. — Do​nio​sła nas tu​taj – za​uwa​żył. – Le​cia​ła przez całą noc. — Co mówi nam tyl​ko o tym, jaka jest wy​trzy​ma​ła – stwier​dził La​ith. – Więk​szość pta​ków spa​dła​by na zie​mię. Uszko​dze​nie jest po​waż​ne, a dłu​gi lot po​gor​szył spra​wę. Staw puch​nie. Oko​ło po​łu​dnia już chy​ba wca​le nie zdo​ła wzbić się w po​wie​trze. Va​lyn pa​trzył na gło​wę ket​tra​la. Ra ob​ser​wo​wa​ła La​itha, jej wiel​kie, ciem​ne oko ob​ra​ca​ło się, śle​dząc ru​chy jego rąk, gdy wsu​wał jej dło​nie pod pió​ra. Va​lyn czę​sto się za​sta​na​wiał, co my​ślą i czu​ją ket​tra​le. Czy Ra wie, że jest ran​na? Czy się boi? Ni​cze​go nie mógł wy​czy​tać z jej czar​nych oczu. — Ile cza​su trze​ba, by wy​zdro​wia​ła? – za​py​tał. — Ty​go​dni. Mie​się​cy. Może nie wy​zdro​wie​je ni​g​dy. — Nie mamy ty​go​dni, nie mó​wiąc już o mie​sią​cach – stwier​dził Va​lyn. – Ile mil dzien​nie może zro​bić w tym sta​nie?

— Nie słu​chasz mnie, Va​ly​nie – od​rzekł La​ith. – Ona wca​le nie może la​‐ tać, a już na pew​no nie z ob​cią​że​niem, nie z nami. Va​lyn pa​trzył nie​ru​cho​mo, roz​wa​ża​jąc wszyst​kie im​pli​ka​cje. Wy​szko​le​‐ nie w Ket​tra​lu było do​sko​na​łe, ale to pta​ki spra​wia​ły, że ket​tra​low​cy byli le​‐ gen​dar​ny​mi żoł​nie​rza​mi. Wraz z utra​tą Ra tra​ci​li mo​bil​ność, ele​ment za​sko​‐ cze​nia, a tak​że na do​da​tek groź​ne​go wo​jow​ni​ka. Bez Ra byli uwię​zie​ni gdzieś na da​le​kim ste​pie, na krań​cach świa​ta, nie ma​jąc żad​nych wi​do​ków na szyb​ki po​wrót do An​nu​ru ani na do​sta​nie się gdzie​kol​wiek in​dziej. — Mu​si​my tu zo​stać – oznaj​mił La​ith – roz​bić obóz, le​czyć ją i mo​dlić się, żeby wy​zdro​wia​ła. — Zły po​mysł – po​wie​dzia​ła An​nick. Snaj​per​ka nie spusz​cza​ła oka z urghul​skich więź​niów, ale naj​wy​raź​niej przy​słu​chi​wa​ła się roz​mo​wie. – Su​ant’ra jest wi​docz​na z da​le​ka, ła​two ją zo​ba​czyć i z zie​mi, i z po​wie​trza. Albo po​ja​wi się Pchła, albo wię​cej Urghu​lów. Va​lyn ski​nął gło​wą. — Nie mo​że​my jej scho​wać i nie mo​że​my wal​czyć ze wszyst​ki​mi. La​ith spoj​rzał prze​ra​żo​ny. — Czy​li… co? Po pro​stu chcesz ją zo​sta​wić? Va​lyn zer​k​nął na wschód. Słoń​ce wy​szło już po​nad szczy​ty gór i roz​pa​li​ło ogni​stym bla​skiem le​żą​cy na nich śnieg i lód. — Nie – po​wie​dział wresz​cie. – Chcę, żeby to ona nas zo​sta​wi​ła. La​ith chciał za​pro​te​sto​wać, lecz Va​lyn cią​gnął: — Po​wie​dzia​łeś, że wciąż jesz​cze może le​cieć, nim opu​chli​zna się zwięk​‐ szy, a przy​naj​mniej po​le​cieć tro​chę da​lej. Wy​ślij ją na po​łu​dnie, w stro​nę Wysp. Po​dob​no wszyst​kie pta​ki zna​ją dro​gę do domu, praw​da? — Ona nie do​le​ci do Wysp – od​parł La​ith. W jego gło​sie po​brzmie​wał lęk i gniew. — Nie musi – od​rzekł Va​lyn. – Wy​star​czy, je​śli od​le​ci da​le​ko od nas. Pięć​‐ dzie​siąt mil. Choć​by dwa​dzie​ścia. Do​sta​tecz​nie da​le​ko, by ktoś, kto ją znaj​‐ dzie, nie zna​lazł też nas. — A co się sta​nie, gdy ktoś ją znaj​dzie? – za​py​tał La​ith. – Kie​dy nie bę​dzie mo​gła fru​wać? Va​lyn wziął głę​bo​ki od​dech. — To nie jest do​mo​wy pta​szek, La​ith. Ona jest żoł​nie​rzem. Ta​kim sa​‐ mym jak ty. Ta​kim jak ja. Zro​bi to samo co my: bę​dzie wal​czyć, aż bę​dzie zmu​szo​na się wy​co​fać, wy​co​fa się, jak da​le​ko zdo​ła, a po​tem bę​dzie wal​czyć zno​wu. – Pró​bo​wał zła​go​dzić ton swe​go gło​su. – Ura​to​wa​ła nas, ale nie może już nam po​móc. Nie te​raz. Może naj​wy​żej przy​czy​nić się do tego, że nas zła​‐ pią lub za​bi​ją, a ja nie mogę do tego do​pu​ścić. La​ith pa​trzył na nie​go osłu​pia​ły, z otwar​ty​mi usta​mi. Ku zdu​mie​niu Va​‐ ly​na w oczach lot​ni​ka za​krę​ci​ły się łzy. Przez kil​ka ude​rzeń ser​ca wy​da​wa​ło się, że ze​chce jesz​cze ar​gu​men​to​wać, nie zgo​dzić się, lecz w koń​cu kiw​nął gło​wą jed​nym szyb​kim, nie​znacz​nym ru​chem, jak​by wbrew swej woli.

— W po​rząd​ku – rzekł chra​pli​wym gło​sem. – W po​rząd​ku. Mu​szę tyl​ko zdjąć z niej uprzę​że. Dać jej naj​więk​sze szan​se. Va​lyn po​tak​nął ski​nie​niem gło​wy. — Po​mo​gę. — Nie – wark​nął La​ith. A po​tem do​dał spo​koj​niej: – Nie. Ja to zro​bię. Zdję​cie uprzę​ży z Ra nie za​ję​ło mu wie​le cza​su. Wy​star​czy​ło od​piąć kil​ka kla​mer i roz​wią​zać parę wę​złów, i go​to​we. Lecz na​wet wte​dy La​ith nie po​‐ zwo​lił jej jesz​cze od​le​cieć, tyl​ko gła​skał dłoń​mi pió​ra na jej szyi i mru​czał ja​‐ kieś sy​la​by, któ​rych Va​lyn nie ro​zu​miał. Ptak za​marł w bez​ru​chu z gło​wą po​chy​lo​ną pod ta​kim ką​tem, jak​by słu​chał uważ​nie, co La​ith ma do po​wie​‐ dze​nia, a po​tem opu​ścił ją ni​żej, aż zna​la​zła się na wy​so​ko​ści gło​wy lot​ni​ka. La​ith po​ło​żył Ra dłoń na dzio​bie za​dzi​wia​ją​co de​li​kat​nym ge​stem, któ​ry za​‐ krył pla​my krwi po​zo​sta​łe po prze​by​tym ata​ku, uśmiech​nął się, a po​tem cof​‐ nął o krok i wska​zał ge​stem w nie​bo. — Ru​szaj – po​wie​dział. – Wal​czy​łaś dziel​nie, a te​raz ru​szaj. Ra zni​ży​ła gło​wę, po czym wzbi​ła się z krzy​kiem w po​wie​trze, bi​jąc nie​‐ rów​no skrzy​dła​mi, aby na​brać wy​so​ko​ści. Va​lyn ze ści​śnię​tym żo​łąd​kiem przy​glą​dał się, jak Ra skrę​ca na po​łu​dnie i zni​ka za pa​smem ni​skich wzgórz. Po​tem od​wró​cił się do La​itha. — Przy​kro mi. Lot​nik wbił w nie​go spoj​rze​nie, twar​de po​mi​mo łez. — Li​czę tyl​ko, że masz ja​kiś pie​przo​ny plan. Plan na tę chwi​lę był pro​sty: od​po​cząć. Gwen​na wciąż była nie​przy​tom​‐ na. Ta​lal wy​glą​dał, jak​by za chwi​lę miał ze​mdleć, a sam Va​lyn czuł się tak, jak​by ktoś od ty​go​dnia okła​dał go ki​jem. Bez ket​tra​la czuł się bez​bron​ny, uzie​mio​ny, nie​mal nagi, ale nie wi​dział in​nej dro​gi. Od​pra​wiw​szy Ra, mo​gli na​rzu​cić bi​zo​nie skó​ry na czar​ne kom​bi​ne​zo​ny i za​sło​niw​szy ka​pe​lu​sza​mi ciem​ne wło​sy i cerę, wmie​szać się w gru​pę jeźdź​ców. Nie zmy​li​li​by rzecz ja​‐ sna in​nych Urghu​lów, lecz nikt pa​trzą​cy z po​wie​trza nie za​uwa​żył​by nic po​‐ dej​rza​ne​go. Je​śli na​wet nie po​le​ciał za nimi Pchła, to Va​lyn na​brał w As​sa​re wy​star​cza​ją​cej pew​no​ści, że Orle Gniaz​do wy​sła​ło w po​ścig kil​ka Skrzy​deł. Tak więc Va​lyn wraz z La​ithem i Ta​la​lem przez więk​szą część po​ran​ka usu​wa​li wszel​kie śla​dy Su​ant’ra i od​by​tej przed świ​tem wal​ki. Na cia​łach obu za​bi​tych Urghu​lów uło​ży​li ko​piec z ka​mie​ni, za​gra​bi​li po​zna​czo​ną od​‐ ci​ska​mi szpo​nów mięk​ką zie​mię i prze​nie​śli za​kład​ni​ków do więk​sze​go z dwóch api. Ruch spra​wił, że mię​śnie Va​ly​na nie ze​sztyw​nia​ły zbyt moc​no i po​zwo​lił mu nie my​śleć, przy​naj​mniej przez ja​kiś czas, o cze​ka​ją​cym ich wy​zwa​niu. Wła​śnie prze​nie​śli Gwen​nę do mniej​sze​go na​mio​tu, gdy An​nick, sie​dzą​‐ ca po dru​giej stro​nie ogni​ska, prze​mó​wi​ła spo​koj​nym gło​sem: — Pra​cuj​cie da​lej. Nie pa​trz​cie w górę. Va​lyn stłu​mił w so​bie na​tu​ral​ny od​ruch, przy​kuc​nął i do​rzu​cił kil​ka szczap do ku​chen​ne​go ogni​ska.

— Co tam jest? – za​py​tał. — Ptak – od​par​ła. – Nad​la​tu​je wy​so​ko, od za​cho​du. Wie​le go kosz​to​wa​ło, by nie się​gnąć do noży i mie​czy, by ku​cać spo​koj​nie przy ogniu i mie​szać je​dze​nie w pry​mi​tyw​nym ko​cioł​ku, lecz An​nick mia​ła lep​szy kąt wi​dze​nia. Oczy​wi​ście ket​tra​low​cy na pta​ku spo​dzie​wa​li się na​po​‐ ty​kać od cza​su do cza​su małe gru​py Urghu​lów, spo​glą​da​ją​cych z cie​ka​wo​‐ ścią w górę, gdy prze​la​ty​wa​li, lecz je​śli dys​po​no​wa​li lu​ne​tą, z ła​two​ścią mo​‐ gli roz​po​znać rysy jego twa​rzy. Le​piej było cho​dzić z opusz​czo​ną gło​wą i uda​wać, że się ni​cze​go nie za​uwa​ży​ło. — Prze​le​cie​li – po​wie​dzia​ła w koń​cu An​nick. Va​lyn zer​k​nął w górę i osła​nia​jąc oczy dło​nią, śle​dził od​da​la​ją​cy się kształt. — Byli za wy​so​ko, że​bym mo​gła ich roz​po​znać – do​da​ła snaj​per​ka. Va​lyn zmru​żył oczy. Ptak le​ciał wy​so​ko, ale Va​lyn, któ​ry tak​że w świe​tle dnia miał lep​szy wzrok od in​nych, zdo​łał roz​po​znać upie​rze​nie i za​rys skrzy​‐ deł oraz ogo​na. Wes​tchnął dłu​go i po​wo​li. — Pchła – po​wie​dział. – To był Pchła.

14

A

dare wró​ci​ła z wie​czor​ne​go ka​za​nia znu​żo​na i nie​spo​koj​na za​ra​zem. Dni były wy​star​cza​ją​co dłu​gie – bu​dze​nie się przed świ​tem, pie​sza wę​drów​ka przez pięć lub sześć mil, po​tem po​łu​dnio​wy po​si​łek i zno​‐ wu pięć mil dro​gi – by jesz​cze na ko​niec przez pół nocy wy​słu​chi​wać ja​kie​‐ goś trze​cio​rzęd​ne​go ka​pła​na. Gdy ich ka​ra​wa​na za​trzy​ma​ła się wresz​cie, Ada​re nie ma​rzy​ła o ni​czym in​nym, tyl​ko o owi​nię​ciu się ko​cem i za​pad​nię​‐ ciu w sen. Nira jed​nak za​uwa​ży​ła, że Ada​re by​ła​by głu​pia jak wół, gdy​by uda​jąc gor​li​we​go piel​grzy​ma, chcia​ła wy​mi​gać się od wie​czor​nych ka​zań. Tak więc każ​de​go wie​czo​ru czła​pa​ła w za​pa​da​ją​cym zmro​ku, pró​bu​jąc do​‐ strzec coś przez za​wią​za​ną na oczach opa​skę, po​ty​ka​jąc się na nie​rów​no​‐ ściach i usi​łu​jąc omi​jać ciem​ne kształ​ty wo​zów, by za​siąść w sze​ro​kim krę​‐ gu zgro​ma​dzo​nych przy ogni​sku. Ży​wi​ła na​dzie​ję, że inni za​uwa​żą jej obec​‐ ność, nie da​rząc jej przy tym nad​mier​nym za​in​te​re​so​wa​niem. Nie​ła​two było tego słu​chać. Jed​nej nocy mło​dy ka​płan opo​wia​dał o grzesz​nych wy​stęp​kach Mal​ke​enia​nów. Dru​giej o idei pań​stwa pod rzą​da​‐ mi In​tar​ry, wol​ne​go od świec​kiej wła​dzy. Ostat​nia zaś prze​mo​wa, któ​ra była za​wo​alo​wa​ną mową po​grze​bo​wą ku czci Uinia​na Czwar​te​go, ubo​dła ją do ży​we​go. Choć w mi​go​tli​wym świe​tle ogni​ska trud​no jej było od​czy​tać miny in​nych piel​grzy​mów, ich na​strój był oczy​wi​sty. Pier​wot​nie są​dzi​ła, że uda​ło się jej za​bić nie tyl​ko ka​pła​na, ale i jego re​pu​ta​cję, gdy ujaw​ni​ła, że jest krwio​pij​cą, lecz oka​za​ło się, że po śmier​ci jego do​bre imię oka​za​ło się za​trwa​ża​ją​co od​por​ne. Więk​szość tych lu​dzi nie była w świą​ty​ni tam​te​go dnia, gdy tłum roz​szar​pał Uinia​na. Przy​ję​li to, w co chcie​li wie​rzyć, a oce​nia​‐ jąc zbior​czo Mal​ke​enia​nów, a Ada​re w szcze​gól​no​ści, wie​rzy​li w naj​gor​sze. Nim ka​płan skoń​czył swo​ją ty​ra​dę, Ada​re zdą​ży​ła w zde​ner​wo​wa​niu wy​dra​‐ pać pa​znok​cia​mi spo​rą ranę w kciu​ku. Wra​ca​ła po​wo​li wzdłuż rzę​du wo​zów i ognisk, ma​rząc je​dy​nie o paru kę​‐ sach ugo​to​wa​nej przez Nirę ryby, o po​sie​dze​niu chwi​lę przy cie​płym ogniu i o za​śnię​ciu. Kie​dy jed​nak wró​ci​ła do ogni​ska przy wo​zie, zo​rien​to​wa​ła się szyb​ko, że coś jest nie tak. Sta​rusz​ka spę​dza​ła od dwóch ty​go​dni każ​dą wie​‐ czor​ną chwi​lę nad pa​tel​nią, sma​żąc wy​ło​wio​ne w ka​na​le kar​pie z do​dat​kiem pie​przu i ku​pio​ne​go po dro​dze ryżu i mru​cząc do sie​bie ja​kieś sło​wa, jak​by

one też były przy​pra​wą. Te​raz jed​nak sta​ła na wo​zie, wy​pa​tru​jąc cze​goś w ciem​no​ści. Jej kok się roz​wią​zał i siwe wło​sy po​wie​wa​ły wo​kół gło​wy. La​‐ ska drża​ła w ręku. — Oshi! – krzy​cza​ła chra​pli​wym, za​ła​mu​ją​cym się gło​sem. – Oshi! Gdy Ada​re po​de​szła do wozu, sta​ra zwró​ci​ła się ku niej. — Po​szedł gdzieś – po​wie​dzia​ła. – Wró​ci​łam do ogni​ska, a on znik​nął. Ada​re za​wa​ha​ła się. Umysł Oshie​go był dużo słab​szy, niż po​cząt​ko​wo są​‐ dzi​ła, lecz o jego sza​leń​stwie ła​two było za​po​mnieć. Prze​ja​wia​ło się zwy​kle spo​koj​nie, w dłu​gich chwi​lach mil​cze​nia albo na​pa​dach ci​che​go pła​czu. Gdy miał o coś pre​ten​sje, zwy​kle mó​wił ła​god​nie, ochry​ple mam​ro​tał w nie​skoń​‐ czo​ność te same sło​wa, kie​ru​jąc je do pta​ków, do wozu albo prze​ma​wia​jąc do wła​snych pa​znok​ci. Gdy tyl​ko był bar​dziej zde​ner​wo​wa​ny, za​wsze po​ja​‐ wia​ła się Nira, kła​dła mu dłoń na ra​mie​niu i da​wa​ła łyk​nąć z gli​nia​nej bu​tli. Kom​bi​na​cja tych dwóch ele​men​tów nie​omyl​nie uspo​ka​ja​ła za​gu​bio​ne​go star​ca. Naj​wy​raź​niej te​raz coś po​szło nie tak. — Znaj​dzie​my go – za​pew​ni​ła Ada​re. Zmru​ży​ła oczy, sta​ra​jąc się ogar​‐ nąć wzro​kiem piel​grzy​mi obóz. Był duży, ale nie aż tak wiel​ki. Może czter​‐ dzie​ści albo pięć​dzie​siąt ognisk i tyle samo wo​zów roz​rzu​co​nych na prze​‐ strze​ni kil​ku akrów. – Nie mógł zajść da​le​ko – do​da​ła, za​ta​cza​jąc sze​ro​ki gest. – Roz​dzie​li​my się. Spraw​dzisz obóz… — Już spraw​dzi​łam – wark​nę​ła Nira. – Dwa razy. Po​szedł i nikt go nie wi​‐ dział. Ada​re wzdry​gnę​ła się, sły​sząc głos sta​rej. Przy​wy​kła do szorst​kiej mowy, ale te​raz w to​nie gło​su Niry było coś no​we​go, tward​sze​go i ostrzej​sze​go. — Jak dłu​go cię nie było? – za​py​ta​ła ostroż​nie. Nira wes​tchnę​ła głę​bo​ko. — Wy​szłam przed zmro​kiem. Mu​sia​łam zła​pać parę ryb. Ka​za​łam mu zo​stać przy ogniu, co zwy​kle robi. Czy​li od za​cho​du słoń​ca. Spraw​ny męż​czy​zna prze​biegł​by w tym cza​sie parę mil, ale Oshi nie był spraw​ny. Ka​nał był o kil​ka​set kro​ków i ogra​ni​czał ich od za​cho​du, co zna​czy​ło, że Oshi mógł pójść na pół​noc lub po​łu​dnie, lub na wschód, w pole. — Ro​bił to już kie​dyś? – spy​ta​ła Ada​re. — Od bar​dzo, bar​dzo daw​na już nie. Za​nim Ada​re od​po​wie​dzia​ła, zza wozu wy​ło​nił się Le​hav, trzy​ma​jąc dłoń na gło​wi​cy mie​cza. Nie mo​gła doj​rzeć jego oczu, ale w jego po​sta​wie było coś czuj​ne​go, ja​kaś go​to​wość. Po jego bo​kach sta​ło dwóch piel​grzy​mów, obaj wy​glą​da​li na wo​jow​ni​ków. Je​den z nich dzier​żył jesz​cze w dło​ni ocie​ka​‐ ją​cy tłusz​czem płat mię​sa. Le​hav wo​dził spoj​rze​niem od Niry do Ada​re i z po​wro​tem. — Sły​sza​łem krzyk – po​wie​dział. Ada​re ski​nę​ła gło​wą. Nie chcia​ła ścią​gać na sie​bie uwa​gi Le​ha​va, po​dob​‐ nie jak nie lu​bi​ła uczest​ni​czyć w ka​za​niach przy ogni​sku, lecz zba​ga​te​li​zo​‐

wa​nie spra​wy wy​glą​da​ło​by dziw​nie. Le​piej też, żeby Le​hav po​mógł w po​szu​‐ ki​wa​niach Oshie​go. — Po​trze​bu​je​my two​jej po​mo​cy – rze​kła z wa​ha​niem, po czym za​ła​ma​ła ręce, ma​jąc na​dzie​ję, że gest ten przy​da proś​bie od​po​wied​nie​go pa​to​su. Je​den z męż​czyzn, ni​ski, krę​py, umię​śnio​ny bru​tal z usta​mi przy​po​mi​na​‐ ją​cy​mi pysk żaby, łyp​nął na nią po​żą​dli​wie, po czym ode​zwał się do Le​ha​va: — Pa​nien​ka cze​ka two​jej po​mo​cy, ka​pi​ta​nie. Pięk​niut​ka, cała w ru​mień​‐ cach i za​dy​sza​na. Ja​sne, że po​wi​nie​neś wy​cią​gnąć do niej… po​moc​ną dłoń. Ada​re do​strze​gła w świe​tle ognia jego ró​żo​wy ję​zyk po​ru​sza​ją​cy się mię​‐ dzy war​ga​mi. — Nie je​stem ka​pi​ta​nem, Lod​ge – od​parł Le​hav nie​chęt​nie, zer​ka​jąc na wóz. – Opu​ści​łem le​gie już daw​no temu. — Ja​sne, ka​pi​ta​nie – od​parł żaba z sze​ro​kim uśmie​chem. — Prze​stań, ośle – rzu​cił dru​gi żoł​nierz, kle​piąc szorst​ko Lod​ge’a w tył gło​wy. – Ta mło​da ko​bie​ta jest piel​grzy​mem, tak samo jak my. Nie ja​kąś głu​‐ pią, dzi​ką nad​gra​nicz​ną dziw​ką. Lod​ge zmarsz​czył brwi, ale za​milkł. Le​hav zu​peł​nie zi​gno​ro​wał tę wy​mia​nę zdań. Nie wy​ka​zał naj​mniej​szej ocho​ty wy​stą​pie​nia w obro​nie Ada​re. Po​nie​waż w An​nu​rze wy​ra​to​wał ją z opre​sji, ku​si​ło ją, by wi​dzieć w nim sprzy​mie​rzeń​ca, lecz była to nie​bez​‐ piecz​na po​ku​sa. — Cze​go wam trze​ba? – za​py​tał, wbi​ja​jąc w nią spoj​rze​nie. — Oshi do​kądś po​szedł – od​par​ła, sta​ra​jąc się mó​wić wy​so​kim, wy​stra​‐ szo​nym gło​sem. – Znasz tego sta​rusz​ka? Nira bar​dzo się o nie​go mar​twi. Le​hav prze​niósł spoj​rze​nie na Nirę. — Sły​sza​łem, jak roz​ma​wia​li​ście – po​wie​dział, a sło​dycz jego gło​su za​da​‐ wa​ła kłam twar​dym sło​wom. – Sły​sza​łem two​je he​re​zje. – Po​krę​cił gło​wą. – Nie wiem, dla​cze​go przy​łą​czy​łaś się do tej piel​grzym​ki, ale sko​ro mar​twisz się o bra​ta, to sama go so​bie znajdź. Ada​re spró​bo​wa​ła za​pro​te​sto​wać, lecz Le​hav prze​rwał jej szorst​kim ge​‐ stem dło​ni. — Zna​la​złaś się w złym to​wa​rzy​stwie, Do​rel​lin. W grzesz​nej kom​pa​nii. Rzecz​na śle​po​ta to jed​na rzecz, ale upew​nij się, że nie ośle​płaś też na świa​tło In​tar​ry. Za​nim zdą​ży​ła od​po​wie​dzieć, żoł​nierz ob​ró​cił się na pię​cie i od​szedł w noc, a za nim jego dwaj to​wa​rzy​sze. O prze​ra​że​niu Niry świad​czy​ło choć​by to, że nie ob​rzu​ci​ła go wy​zwi​ska​‐ mi. Wy​glą​da​ło wręcz na to, że na​wet nie za​uwa​ży​ła jego odej​ścia. — W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła Ada​re. – Nie po​trze​bu​je​my go. We dwie mo​że​my spraw​dzić dro​gę, jed​na pój​dzie na po​łu​dnie, dru​ga na pół​noc. Bę​‐ dzie​my szyb​sze od twe​go bra​ta. — Na​wet nie wi​dzisz w nocy, a przy​naj​mniej nie poza krę​giem ognisk i nie z tym czymś za​wią​za​nym na oczach.

— Będę po​ru​szać się wol​niej. I za​wo​łam. Nira za​wa​ha​ła się, po​tem po​tak​nę​ła szyb​kim ski​nie​niem gło​wy. Jej za​gu​‐ bie​nie i gniew ustą​pi​ły cze​muś, co przy​po​mi​na​ło zwy​kłe zde​cy​do​wa​nie. — Pój​dę na po​łu​dnie. — Znaj​dę go, Niro – za​pew​ni​ła zno​wu Ada​re, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu sta​rej ko​bie​ty. Ze zdu​mie​niem stwier​dzi​ła, że Nira drży. – Nie mógł zajść zbyt da​le​ko, a w po​bli​żu jest tyl​ko ka​nał i pola, więc za​pew​ne nie wpa​ko​wał się w żad​ne kło​po​ty. Od​wró​ci​ła się i za​ka​sa​ła spód​ni​cę, lecz Nira ją za​trzy​ma​ła. — Za​cze​kaj – po​wie​dzia​ła, zni​ża​jąc głos. Zła​pa​ła ją moc​nym chwy​tem za prze​gub, a gdy Ada​re zwró​ci​ła się ku niej, spoj​rza​ła na nią trzeź​wym wzro​kiem. – Je​śli go znaj​dziesz… uwa​żaj. — Oczy​wi​ście będę uwa​ża​ła, żeby nie zro​bił so​bie krzyw​dy – rze​kła Ada​‐ re. Nira po​krę​ci​ła gło​wą. — Nie o to mi cho​dzi, głup​ta​sie. Strzeż się jego. Ręce Oshie​go były jak ga​łąz​ki. Szy​ja spra​wia​ła wra​że​nie, jak​by nie mo​gła utrzy​mać pro​sto gło​wy. A mimo to głos ko​bie​ty brzmiał tak, jak​by prze​ka​‐ zy​wa​ła jej ostrze​że​nie naj​wyż​szej wagi. Wciąż nie pusz​cza​ła jej ręki. — Kie​dy go znaj​dziesz, przy​pro​wadź go pro​sto do mnie – rze​kła z na​ci​‐ skiem. – Do mnie. I sta​raj się go uspo​ka​jać. — Wszyst​ko bę​dzie do​brze – od​rze​kła Ada​re, od​da​la​jąc się ostroż​nie, na​‐ gle za​nie​po​ko​jo​na. – Wszyst​ko bę​dzie do​brze. † Od​cze​ka​ła, aż zna​la​zła się poza za​się​giem ognisk, po czym pod​nio​sła wy​żej opa​skę. Było to ry​zy​kow​ne, może na​wet sza​lo​ne, ale coś w gło​sie Niry, w drże​niu jej ręki ka​za​ło jej się spie​szyć, a z mu​śli​no​wą opa​ską na oczach było to nie​moż​li​we. Po​zo​sta​wi​ła za​wią​za​ny wę​zeł, go​to​wa na​su​nąć ma​te​‐ riał z po​wro​tem na oczy, gdy​by ktoś się zbli​żył. A po​tem ru​szy​ła bie​giem. Nie​ła​two było osza​co​wać od​le​głość w ciem​no​ściach, ale są​dząc po bólu w łyd​kach i zmia​nie po​zy​cji gwiazd na nie​bie, Ada​re uzna​ła, że prze​bie​gła dro​gą przy​naj​mniej dwie mile, od cza​su do cza​su wy​krzy​ku​jąc imię Oshie​go i zer​ka​jąc na opa​da​ją​cy te​ren dzie​lą​cy ją od ka​na​łu oraz w dru​gą stro​nę, ku za​ro​słym po​lom. Noc i księ​życ ode​bra​ły im ży​zną bar​wę zie​le​ni, po​zo​sta​‐ wia​jąc je​dy​nie sza​re ster​czą​ce ło​dy​gi i cie​nie po​mię​dzy nimi. Je​że​li Oshi zbo​‐ czył choć​by tro​chę z dro​gi, je​śli za​błą​dził po​mię​dzy upra​wy, Ada​re mo​gła mi​nąć go w od​le​gło​ści kil​ku kro​ków, nie za​uwa​żyw​szy. Gdy w koń​cu za​‐ wró​ci​ła, po​wie​dzia​ła so​bie, że sta​ru​szek na pew​no udał się w inną stro​nę, że Nira już go zna​la​zła, lecz gdy do​tar​ła do gra​ni​cy obo​zo​wi​ska, uj​rza​ła Nirę sto​ją​cą sa​mot​nie na skra​ju dro​gi. — I jak? – spy​ta​ła, choć od​po​wiedź była oczy​wi​sta.

Nira po​krę​ci​ła gło​wą. Mia​ła za​ci​śnię​te szczę​ki, a la​skę trzy​ma​ła tak moc​‐ no, że skó​ra na jej knyk​ciach mało nie pę​kła. — Mu​si​my go zna​leźć. — Bę​dzie ła​twiej, kie​dy wsta​nie słoń​ce – za​uwa​ży​ła Ada​re. — Kie​dy wsta​nie słoń​ce, bę​dzie już za póź​no – par​sk​nę​ła Nira. — Za póź​no na co? — Żeby mu po​móc – od​po​wie​dzia​ła spo​koj​nie ko​bie​ta. Ada​re spoj​rza​ła na obóz. Po​szu​ki​wa​nie czło​wie​ka w ciem​no​ściach było sza​leń​stwem, zwłasz​cza że był on zbyt sza​lo​ny, by roz​po​znać swo​je imię, gdy będą go wo​łać. Poza tym na pew​no nie chciał, by go zna​le​zio​no. Było jed​‐ nak ja​sne, że Nira za​mie​rza szu​kać go do skut​ku, aż pad​nie z wy​czer​pa​nia, a w świe​cie za mu​ra​mi Pa​ła​cu Brza​sku Nira była dla Ada​re naj​bliż​szą oso​bą i je​dy​nym sprzy​mie​rzeń​cem. — Nie szu​ka​ły​śmy nad ka​na​łem – za​uwa​ży​ła Ada​re. — Wi​dzę stąd do​sko​na​le aż do sa​mej wody. — Może być nad brze​giem. Mógł wpaść do ka​na​łu. Nira za​wa​ha​ła się, a po​tem ski​nę​ła gło​wą. — Ru​szaj na pół​noc nad brze​giem. Ja pój​dę na po​łu​dnie. W po​ło​wie dro​gi do ka​na​łu Ada​re za​czę​ła tra​cić na​dzie​ję. Choć grunt był nie​rów​ny, pe​łen dziur i kęp dar​ni, to jed​nak nie na tyle po​fał​do​wa​ny, by mógł w nim znik​nąć do​ro​sły czło​wiek. Par​ła jed​nak na​przód, po czę​ści z upo​ru, a po czę​ści z po​czu​cia obo​wiąz​ku, by prze​szu​kać te​ren do koń​ca. Nad samą wodą mógł być uskok, gdzie woda pod​my​ła przy​brzeż​ny pia​sek. Wy​da​wa​ło się to mało praw​do​po​dob​ne, ale trud​no było mieć pew​ność, nie spraw​dziw​szy na​ocz​nie. Do​tar​ła nie​mal do sa​mej wody, gdy usły​sza​ła głos. Zra​zu po​my​śla​ła, że do​bie​ga z któ​rejś ło​dzi, gdzie pod​pi​ta śliw​ko​wym wi​nem za​ło​ga pod​śpie​‐ wu​je przy świe​tle księ​ży​ca. Gdy jed​nak ustał po​wiew wia​tru, zro​zu​mia​ła, że to nie ża​den śpiew, tyl​ko wy​so​kie, cien​kie za​wo​dze​nie, głos ludz​ki, chra​‐ pli​wy i drżą​cy jak na​pię​ta do gra​nic stru​na har​fy. Ję​zyk był jej nie​zna​ny, je​śli w ogó​le był to ja​kiś ję​zyk, a nie zwy​czaj​ny la​ment bę​dą​cy wy​ra​zem smut​ku i za​gu​bie​nia. Głos do​bie​gał z bli​ska, lecz Ada​re ni​ko​go nie wi​dzia​ła. Nie było tam też żad​nych drzew ani za​ro​śli, w któ​rych ktoś mógł​by się ukryć. Ku​ląc ra​mio​na, szła wzdłuż brze​gu. Nie​mal wpa​dła do dołu. Nie, nie dołu, lecz fun​da​men​tu, uświa​do​mi​ła so​‐ bie. Był nie​du​ży, miał może pięt​na​ście kro​ków śred​ni​cy, a wiel​kie ka​mie​nie two​rzą​ce jego obrze​ża w więk​szo​ści osu​nę​ły się do środ​ka. Nie​licz​ne, któ​re po​zo​sta​ły, chwia​ły się nie​bez​piecz​nie, po​kry​te mchem, za​sło​nię​te przez tra​‐ wę i nie​rów​no​ści grun​tu. Na dnie, kil​ka kro​ków ni​żej, w na​roż​ni​ku piw​ni​cy przy​kuc​nął Oshi. Jego zło​te sza​ty były po​dar​te i wy​bru​dzo​ne, a on przy​ci​skał dło​nie do uszu, jak​by nie chciał sły​szeć gło​su, któ​ry wy​do​by​wał się z jego wła​snych ust. — Nira – za​wo​ła​ła Ada​re, zer​ka​jąc przez ra​mię i wy​pa​tru​jąc sta​rusz​ki.

Nira prze​szu​ki​wa​ła brzeg ka​na​łu ka​wa​łek da​lej na po​łu​dnie i Ada​re mu​sia​ła krzyk​nąć jesz​cze raz, gło​śniej, aby zwró​cić jej uwa​gę. – Jest tu​taj! – krzyk​nę​‐ ła, ge​stem wska​zu​jąc zie​ją​cy w zie​mi piw​nicz​ny dół. Ob​ró​ci​ła się i zo​ba​czy​‐ ła, że Oshi na nią pa​trzy. Umilkł, za​gryzł gór​ną war​gę i ko​ły​sał się w przód i w tył w szyb​kim, kon​wul​syj​nym ryt​mie. – Oshi – za​wo​ła​ła do nie​go Ada​re. Pa​mię​ta​ła o ostrze​że​niu Niry, lecz sta​rzec był naj​wy​raź​niej za​gu​bio​ny, bez​‐ rad​ny i być może ran​ny. – Oshi, dla​cze​go nie wra​casz do wozu? Prze​niósł spoj​rze​nie z Ada​re na po​szar​pa​ne chmu​ry w gó​rze, a po​tem na swo​je dło​nie, któ​re trzy​mał przed oczy​ma, jak​by sta​no​wi​ły ja​kieś sta​ro​‐ żyt​ne i nie​po​ję​te ar​te​fak​ty. Ada​re wes​tchnę​ła głę​bo​ko, zła​pa​ła po​kru​szo​ny frag​ment muru i trzy​ma​jąc nie​zgrab​nie la​tar​nię, zsu​nę​ła się na dno dołu. Lą​du​jąc, stra​ci​ła nie​co rów​no​wa​gę, ale zdo​ła​ła utrzy​mać się na no​gach. Ob​‐ ró​ci​ła się i uj​rza​ła, że Oshi przy​pa​tru​je się jej z uwa​gą. — Co się sta​ło z moją wie​żą? – dy​szał, wy​dłu​bu​jąc pal​ca​mi zie​mię spo​‐ mię​dzy ka​mie​ni. Jego głos brzmiał co​raz do​no​śniej: – Kto zbu​rzył moją wie​‐ żę? Ada​re przyj​rza​ła się fun​da​men​tom. Być może dźwi​ga​ły kie​dyś ja​kąś smu​kłą wie​żę, ale far​me​rzy już daw​no ją ro​ze​bra​li, wy​wo​żąc ka​mień na bu​‐ do​wę wła​snych ogro​dzeń i do​mów. Nie mia​ła po​ję​cia, w jaki spo​sób Oshi zna​lazł tak szyb​ko to miej​sce ani jak zdo​łał zejść na dno po nie​rów​nym mu​‐ rze, nie ra​niąc się przy tym bo​le​śnie. — Kto znisz​czył moją wie​żę? – za​py​tał po​now​nie, tym ra​zem jesz​cze gło​‐ śniej, ko​ły​sząc się co​raz moc​niej. – Shih​ja​hin? Di​rik? Kto? Ada​re cof​nę​ła się o krok. Sta​rzec był sza​lo​ny. Wy​ga​dy​wał sza​lo​ne rze​czy. Shih​ja​hin i Di​rik byli dwój​ką At​ma​nich, któ​rzy od do​bre​go ty​siąc​le​cia spo​czy​wa​li w zie​mi. Oshi mu​siał zwró​cić uwa​gę na sta​re umoc​nie​nia w po​bli​żu ka​na​łu i usły​szeć, co piel​grzy​mi mó​wi​li mię​dzy sobą o wład​cach-krwio​pij​cach, któ​rzy je zbu​‐ do​wa​li. Umysł Oshie​go za​pew​ne opu​ścił te​raź​niej​szość i w swym sza​leń​‐ stwie cof​nął się w cza​sie o całe stu​le​cia, do epo​ki wo​jen​nej gro​zy. Prze​stał się ko​ły​sać i za​marł w zu​peł​nym bez​ru​chu. Sie​dział pro​sto, nie​‐ ru​cho​my jak po​sąg. — Do​brze się czu​jesz? – za​py​ta​ła z wa​ha​niem. Prze​niósł na nią spoj​rze​nie i za​trzy​mał na chwi​lę, a po​tem od​wró​cił wzrok. Ada​re już mia​ła po​dejść do nie​go i ob​jąć ra​mie​niem, tak jak czy​ni​ła to Nira, kie​dy on na​gle kla​snął w dło​nie wład​czym ge​stem, bę​dą​cym tro​chę jak we​zwa​nie, tro​chę jak ostrze​że​nie, po czym roz​su​nął je po​wo​li. Ku swe​mu prze​ra​że​niu Ada​re uj​rza​ła, jak po​wie​trze mię​dzy jego dłoń​mi zaj​mu​je się ogniem i za​czy​na pło​nąć ża​rem ty​siąc razy ja​śniej​szym od jej la​tar​ni. Prze​‐ szedł ją lo​do​wa​ty dreszcz. Krwio​pij​ca. Brat Niry był krwio​pij​cą i do tego ta​kim, któ​ry czę​ścio​wo po​‐ padł w sza​leń​stwo. — Czy to Di​rik cię przy​słał? – za​py​tał zim​nym gło​sem.

Gdy to rzekł, zgiął pal​ce, a ogień w dło​niach utwo​rzył ja​sną, pło​ną​cą sieć, w któ​rej zło​wro​go po​ły​ski​wa​ły czer​wo​ne włók​na. Krwio​pij​ca. W Pa​ła​cu Brza​sku było całe Mi​ni​ster​stwo Oczysz​cze​nia, któ​re zaj​mo​wa​ło się wy​kry​‐ wa​niem i ści​ga​niem krwio​pij​ców, i każ​de​go roku w po​go​ni za nimi gi​nę​ły tu​zi​ny urzęd​ni​ków. Ada​re po​czu​ła skurcz w żo​łąd​ku. Sta​wia​ła już czo​ło Uinia​no​wi, ale u jej boku był wów​czas il Torn​ja oraz wy​szko​lo​ny za​bój​ca i dzia​ło się to w peł​nym świe​tle dnia. To jed​nak… było coś zu​peł​nie in​ne​go. — Oshi – za​czę​ła, sta​ra​jąc się mó​wić po​wo​li i spo​koj​nie, tak jak wła​ści​‐ cie​le psiar​ni prze​ma​wia​ją do ran​nych psów. – Oshi, to tyl​ko ja, Do​rel​lin. Zmarsz​czył brwi, zgiął je​den pa​lec i drob​na sia​tecz​ka pło​mie​ni od​dzie​li​ła się od kuli ognia i za​czę​ła wić się wol​no po​mię​dzy dłoń​mi. — Two​je imię nie ma zna​cze​nia. Nie ma zna​cze​nia. Je​steś no​żem Di​ri​ka. Albo Kyi. Albo Shih​ja​hi​na… Prze​rwał, a strzęp pło​mie​nia za​czął na​gle się roz​ra​stać, roz​cią​gać jak sieć i su​nąć w po​wie​trzu ku Ada​re. Po​czu​ła, jak żółć pod​cho​dzi jej do gar​dła, otwo​rzy​ła usta do krzy​ku, lecz za​miast tego zwy​mio​to​wa​ła, czu​jąc sła​bość i drże​nie w ca​łym cie​le. Spoj​rza​ła na ścia​ny, lecz wy​da​ły się jej znacz​nie wyż​‐ sze i bar​dziej stro​me, niż gdy pa​trzy​ła na nie z góry. Rów​nie do​brze mo​gła stać na dnie stud​ni. — Będę wy​ci​nał war​stwę po war​stwie – chry​piał Oshi, szcze​rząc zęby – zry​wał skó​rę z two​jej twa​rzy, od​ry​wał mię​śnie od ko​ści, wni​kał co​raz głę​‐ biej, aż doj​dę do tego, czy​im je​steś two​rem. Wiel​ka sieć roz​su​nę​ła się krok przed twa​rzą Ada​re, wi​jąc się jak wąż, ugi​‐ na​jąc i skrę​ca​jąc. Oshi za​czął za​ci​skać dło​nie w pię​ści. Ada​re za​łka​ła, po​ra​żo​‐ na stra​chem, lecz na​gle nad brze​giem dołu uka​za​ła się twarz Niry, a jej la​ska za​ma​cha​ła przed Ada​re, jak​by od​pę​dza​jąc rzu​co​ny strasz​li​wy urok. — Ro​shin – rzu​ci​ła gło​sem gniew​nym, a przy tym ostrym i sta​now​czym. – Ro​shin! Prze​stań na​tych​miast. Ro​shin, po​my​śla​ła Ada​re. Ja​kaś ma​leń​ka część jej umy​słu, nie​po​ru​szo​na ogar​nia​ją​cym ją prze​ra​że​niem, była spo​koj​na jak ka​mień i peł​na za​cie​ka​‐ wie​nia. Pią​ty z At​ma​nich, brat… Ri​shi​ni​ry. Ode​tchnę​ła głę​bo​ko i spoj​rza​ła na ma​leń​ką sta​rusz​kę za sobą. To było nie​moż​li​we. At​ma​ni byli sta​rą hi​sto​‐ rią, prak​tycz​nie mi​tem, i zo​sta​li uni​ce​stwie​ni przez wła​sne sza​leń​stwo i pa​‐ ra​no​ję. Śmierć Nie​śmier​tel​nych była od ty​sią​ca lat mo​ty​wem nie​zli​czo​nych opo​wie​ści i ulu​bio​nym te​ma​tem dzieł wie​lu ma​la​rzy: Di​rik i Ky, złą​cze​ni w ostat​nim uści​sku, któ​ry mógł​by być wy​ra​zem mi​ło​ści, gdy​by nie jego dłoń za​ci​śnię​ta na jej gar​dle i gdy​by nie jej pa​znok​cie wbi​te w jego oczy. Chi​‐ rug-ad-Do​bar na​dzia​ny na włócz​nię Shih​ja​hi​na, a wresz​cie ostat​nie chwi​le Shih​ja​hi​na sto​ją​ce​go na szczy​cie wzgó​rza, gdy zie​mia wo​kół za​go​to​wa​ła się, po​chła​nia​jąc jego ar​mię. Nie żyli, ode​szli daw​no temu. Nie wszy​scy, przy​po​mnia​ła so​bie Ada​re. Losy naj​młod​szych At​ma​nich, Ro​shi​na i Ri​shi​ni​ry, po​zo​sta​ły nie​zna​ne.

Nie​któ​rzy hi​sto​ry​cy uzna​li, że zgi​nę​li wcze​śniej w woj​nach do​mo​wych, któ​‐ re znisz​czy​ły ich ra​zem z im​pe​rium. Inni uwa​ża​li, że zgi​nę​li w ostat​nim ob​‐ lę​że​niu Hra​za​di​nu, a ich po​szar​pa​nych ciał nie od​na​le​zio​no pod gru​za​mi. Byli też oczy​wi​ście tacy ory​gi​nal​ni ba​da​cze, któ​rzy z upo​rem twier​dzi​li, że ostat​ni z At​ma​nich ja​koś umknę​li przed prze​mo​cą i znisz​cze​niem, ja​kie po​grą​ży​ły po​ło​wę Eri​droi. Naj​słyn​niej​sze ma​lo​wi​dło Lia​na Ki, no​szą​ce ty​tuł Uciecz​ka Nie​śmier​tel​nych, przed​sta​wia​ło dwie spo​wi​te płasz​cza​mi po​sta​cie, ma​leń​kie na tle ruin i sza​le​ją​cej po​żo​gi, prze​dzie​ra​ją​ce się przez znisz​czo​ny kra​jo​braz ku ciem​nej li​nii ho​ry​zon​tu. Lian okrył wów​czas ich twa​rze cie​‐ niem, a te​raz Ada​re pa​trzy​ła na żywą ko​bie​tę i star​ca. — Ro​shin, zo​staw to. Na​tych​miast! – rze​kła Nira, wska​zu​jąc na sieć. — Ri​shi? – spy​tał i spoj​rzał na nią, a w jego ciem​nych oczach po​ja​wił się za​męt. Sze​ro​kim ge​stem po​ka​zał ota​cza​ją​ce go mury. – Znisz​czy​li ją, Ri​shi. Znisz​czy​li wszyst​ko. Nira się skrzy​wi​ła. Ogni​sta sieć na​dal wi​sia​ła przed Ada​re, ale wy​raź​nie zbla​kła, jej pło​mie​nie zga​sły i przy​po​mi​na​ła bar​dziej sieć ma​łych, ża​rzą​cych się sła​bo wę​giel​ków. — To już daw​no mi​nę​ło, Ro​shi​nie – od​par​ła ko​bie​ta, nie spusz​cza​jąc oczu z bra​ta. – Już ich nie ma. Nie skrzyw​dzą nas. — A co z nią? – jęk​nął Oshi, mie​rząc pal​cem w Ada​re. — Ona jest na​szą przy​ja​ciół​ką – rze​kła Nira. — Przy​ja​ciół​ka – po​wie​dział spo​koj​nie sta​rzec, jak​by ba​dał nie​zna​ne mu sło​wo. – Na​sza przy​ja​ciół​ka? — Tak – po​twier​dzi​ła sta​ra. Po chwi​li nie​na​tu​ral​ny ogień zgasł, po​zo​sta​‐ wia​jąc w oczach Ada​re ślad w po​sta​ci po​wi​do​ku. Gdy Oshi opu​ścił ręce, jama piw​ni​cy po​grą​ży​ła się w cie​niu. Z za​ska​ku​ją​cą żwa​wo​ścią Nira zsu​nę​ła się po ka​mien​nym mu​rze i ze​sko​czy​ła na zie​mię tuż obok bra​ta. – Masz – po​wie​‐ dzia​ła ła​god​nie i z fałd sza​ty wy​do​by​ła gli​nia​ną bu​tel​kę, od​kor​ko​wa​ła ją kciu​kiem, po czym przy​tknę​ła mu ją do ust. – Pij, Oshi. Po​czu​jesz się le​piej. — Le​piej? – za​py​tał oszo​ło​mio​ny, wpa​tru​jąc się w ciem​ność. – Czy kie​dyś bę​dzie le​piej? — Tak – od​rze​kła Nira, prze​chy​la​jąc na​czy​nie. Odro​bi​na ostro pach​ną​cej cie​czy spły​nę​ła po bro​dzie star​ca, ale sior​bał chci​wie. – Bę​dzie le​piej – mruk​‐ nę​ła. Gdy opróż​nił bu​tel​kę, uło​żył się po​wo​li na zie​mi i za​padł w sen, tu​ląc się czę​ścio​wo do sio​stry, a czę​ścio​wo do ka​mien​ne​go muru za sobą. Wy​gi​nał usta, jak​by chciał wy​mó​wić ja​kieś sło​wo. Nira ro​zej​rza​ła się po piw​ni​cy i w znu​że​niu po​krę​ci​ła gło​wą. — Zdą​ży​łam za​po​mnieć, że to tu jest – rze​kła tro​chę do sie​bie, a tro​chę do śpią​ce​go bra​ta. – Po wszyst​kich tych la​tach, bra​cie, tyl​ko ty je​den pa​mię​‐ ta​łeś – do​da​ła ci​cho. — Co to ta​kie​go? – szep​nę​ła Ada​re. Ko​bie​ta od​wró​ci​ła się do niej, jak​by do​pie​ro te​raz zda​ła so​bie spra​wę z jej

obec​no​ści, zmru​ży​ła oczy i opie​kuń​czo oto​czy​ła Oshie​go ra​mie​niem. — To jest miej​sce, któ​re kie​dyś było dla nie​go przy​jem​ne – od​par​ła. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą, nie bar​dzo wie​dząc, co od​po​wie​dzieć. — Chciał mnie za​bić – po​wie​dzia​ła wresz​cie. — Tak – od​rze​kła Nira. – Chciał. — Dla​cze​go? — Ro​zum go opu​ścił. Oni go znisz​czy​li. Znisz​czy​li nas wszyst​kich. — Kto? – za​py​ta​ła Ada​re, usi​łu​jąc od​gad​nąć sens nie​ja​snych od​po​wie​dzi. – Kto was znisz​czył? — Ci, któ​rzy nas stwo​rzy​li. Któ​rzy uczy​ni​li nas ta​ki​mi, jacy by​li​śmy. – Skrzy​wi​ła się. – Jacy je​ste​śmy. — At​ma​ni – wy​szep​ta​ła ci​chut​ko Ada​re. Przez dłu​gą chwi​lę Nira nie od​po​wie​dzia​ła, na​wet nie po​tak​nę​ła. Od​wró​‐ ci​ła się od Ada​re i spoj​rza​ła na twarz śpią​ce​go bra​ta, na jego pierś uno​szo​ną rów​nym, po​wol​nym od​de​chem. — Za​wie​rzy​łaś mi swój se​kret, dziew​czy​no – po​wie​dzia​ła w koń​cu, nie pod​no​sząc oczu – a te​raz po​zna​łaś mój. Je​śli go zdra​dzisz, wy​drę ci ser​ce.

15

Ś

le​dze​nie upły​wu dni w cze​lu​ściach zim​nych kom​nat Umar​łe​go Ser​ca było pra​wie nie​moż​li​we. Nie było tam słoń​ca ani księ​ży​ca. Nie było gwiazd, któ​rych bieg po nie​bie moż​na by ob​ser​wo​wać, nie było nic poza dy​mem i wil​go​cią oraz wszech​obec​nym za​pa​chem so​lo​nej ryby. Ka​de​‐ no​wi przy​dzie​lo​no małą celę, w któ​rej mógł spać, lecz ile​kroć otwie​rał drzwi, znaj​do​wał za nimi sto​ją​ce​go straż​ni​ka; cza​sem był nim Trant, cza​sem któ​ryś z po​zo​sta​łych Ishie​nów. Za​wsze py​tał o Tana i Tri​ste, któ​rych nie wi​‐ dział od cza​su przy​by​cia, i cią​gle od​ma​wia​no mu od​po​wie​dzi. Wła​sna bez​‐ rad​ność w ob​li​czu tych uzbro​jo​nych lu​dzi iry​to​wa​ła go, ale nic nie mógł na to po​ra​dzić. Ishie​no​wie mie​li łuki i mie​cze, on nie miał. Ishie​no​wie mie​li woj​sko​we wy​szko​le​nie, on go nie miał. Przez krót​ki czas za​sta​na​wiał się na​‐ wet, czy nie wy​rwać bro​ni któ​re​muś ze straż​ni​ków, lecz trud​no mu było wy​obra​zić so​bie, by taki sce​na​riusz nie skoń​czył się jego wła​sną śmier​cią bądź uwię​zie​niem. Choć straż​ni​cy po​zwa​la​li mu prze​miesz​czać się swo​bod​nie mię​dzy jego celą a kan​ty​ną, to resz​ta for​te​cy po​zo​sta​wa​ła dlań nie​do​stęp​na. Po​cząt​ko​wo Ka​den pró​bo​wał tro​chę dłu​żej po​zo​sta​wać za dłu​gim sto​łem, gdzie wszy​scy je​dli, ma​jąc na​dzie​ję, że do​wie się cze​goś o Tri​ste lub Cse​strii​mach. Ishie​no​‐ wie jed​nak wy​da​wa​li się mieć na bacz​no​ści tak bar​dzo, że gra​ni​czy​ło to z pa​‐ ra​no​ją. Nie​któ​rzy przy​pa​try​wa​li się mu, kry​jąc się za swo​im mil​cze​niem jak za tar​czą. Nie​któ​rzy krzy​cze​li mu w twarz. Naj​czę​ściej jed​nak go igno​ro​wa​‐ li, omi​ja​jąc go tak, jak​by był jesz​cze jed​nym drew​nia​nym krze​słem. Do sza​leń​stwa do​pro​wa​dza​ło go to, że nie wie nic o tym, co się dzie​je, ani na ze​wnątrz, ani w sa​mym Umar​łym Ser​cu. Ka​den wie​dział je​dy​nie, że w cza​sie, gdy on prze​cha​dza się pod​ziem​ny​mi ko​ry​ta​rza​mi, An​nur tkwi w rę​kach ja​kie​goś cse​striim​skie​go ty​ra​na. Jego fru​stra​cja nie roz​wią​zy​wa​ła jed​nak pro​ble​mu, więc prze​łknął go​rycz, prze​stał zu​peł​nie roz​ma​wiać z Ishie​na​mi i za​czął spę​dzać więk​szość cza​su w celi, sie​dząc ze skrzy​żo​wa​ny​‐ mi no​ga​mi na ka​mien​nej po​sadz​ce i ćwi​cząc va​nia​te. Trans nie wy​da​wał się taki waż​ny, przy​naj​mniej w po​rów​na​niu z nie​wo​‐ lą Tri​ste bądź z nie​pew​no​ścią losu Va​ly​na lub za​bój​stwem ce​sa​rza An​nu​ru. Nie miał jed​nak żad​ne​go wpły​wu na los Tri​ste i Va​ly​na, nie wspo​mi​na​jąc

o swo​im nie​ży​ją​cym ojcu. Mógł je​dy​nie prak​ty​ko​wać va​nia​te. Mógł so​bie za​‐ pew​nić to, że gdy na​dej​dzie wła​ści​wy czas, bę​dzie go​tów. Mimo że w Gó​rach Ko​ścia​nych kil​ka razy wcho​dził w ten trans, wciąż zda​wał mu się on czymś nie​pew​nym i trud​no osią​gal​nym. Cza​sem uda​wa​ło mu się osią​gnąć ten stan już po kil​ku od​de​chach; in​nym ra​zem zda​wa​ło mu się to zu​peł​nie nie​moż​li​we, jak pró​ba uchwy​ce​nia pę​che​rzy​ka po​wie​trza pod wodą. Wi​dział go, ale nie mógł utrzy​mać. Gdy tyl​ko pró​bo​wał go zła​pać, wy​my​kał mu się z rąk. Nie ma​jąc nic in​ne​go do ro​bo​ty, od​dał się temu za​ję​ciu z po​sęp​ną za​wzię​‐ to​ścią, ro​biąc krót​kie prze​rwy je​dy​nie po to, by zjeść por​cję ryby, przejść parę drzwi da​lej i sko​rzy​stać z wy​drą​żo​nej w ka​mie​niu la​try​ny oraz prze​‐ spać się tro​chę co ja​kiś czas. W po​zba​wio​nych słoń​ca i gwiazd ciem​no​ściach Umar​łe​go Ser​ca nie moż​na było okre​ślić go​dzi​ny. Za​sy​piał więc tam, gdzie sie​dział, i spał tak dłu​go, jak cia​ło się do​ma​ga​ło, po czym bu​dził się, czu​jąc szorst​ki ka​mień na po​licz​ku albo par​cie na pę​cherz, wsta​wał, mru​gał, by ode​gnać reszt​ki zmę​cze​nia, po czym sa​do​wił się po​now​nie po​środ​ku swo​jej celi i za​my​kał oczy. Było to su​ro​we ćwi​cze​nie, ale nada​wa​ło kształt jego bez​kształt​nym dniom, a po pew​nym cza​sie stwier​dził, że po​tra​fi wcho​‐ dzić w pust​kę, gdy tyl​ko za​pra​gnie. A przy​naj​mniej wte​dy, gdy po​zo​sta​wał bez ru​chu. I z za​mknię​ty​mi ocza​‐ mi. Kie​dy już to opa​no​wał, za​czął ćwi​czyć wcho​dze​nie w trans z otwar​ty​mi oczy​ma. Było to znacz​nie trud​niej​sze, jak​by cały świat bro​nił go przed pust​‐ ką, lecz Ka​den ćwi​czył upo​rczy​wie, zde​cy​do​wa​ny wy​cią​gnąć ja​kąś ko​rzyść z tych dłu​gich, ciem​nych dni. Sie​dział wła​śnie po​grą​żo​ny w swo​im ćwi​cze​‐ niu, wpa​trzo​ny w świa​tło je​dy​nej świe​cy, pró​bu​jąc od​da​lić od sie​bie wła​sne „ja”, gdy Tan pchnął cięż​kie drew​nia​ne drzwi i wkro​czył do środ​ka, nim Ka​‐ den zdą​żył się zdu​mieć lub wy​stra​szyć. Star​szy mnich oce​nił sy​tu​ację jed​nym spoj​rze​niem, po czym ski​nął gło​‐ wą. — Pust​ka przy​cho​dzi te​raz ła​twiej. Nie było to py​ta​nie, lecz Ka​den po​tak​nął ru​chem gło​wy, skry​wa​jąc zmie​‐ sza​nie, za​sko​cze​nie i pew​ną iry​ta​cję, jaką wy​wo​ła​ło na​głe po​ja​wie​nie się Tana. — Po​wi​nie​neś móc osią​gać to na​wet w bie​gu – po​wie​dział mnich. – I pod​czas wal​ki. — Wciąż ćwi​czę, żeby ro​bić to z otwar​ty​mi ocza​mi. Tan po​krę​cił gło​wą. — Nie te​raz. Chodź ze mną. Ka​den spoj​rzał ze zdzi​wie​niem. — Do​kąd? Gdzie by​łeś? — Z Ishie​na​mi. Pró​bo​wa​łem do​wie​dzieć się cze​goś o dziew​czy​nie. — Pod​czas gdy mnie wię​zio​no.

— Ostrze​ga​łem cię, że przy​by​wa​jąc tu​taj, po​no​si​my ry​zy​ko. — My? – spy​tał Ka​den. – Wy​glą​da na to, że dali ci tu zu​peł​ną swo​bo​dę. — Do​praw​dy? – od​parł Tan, wbi​ja​jąc weń uważ​ne spoj​rze​nie. – To do ta​‐ kich wnio​sków do​sze​dłeś, ob​ser​wu​jąc mnie tak dłu​go? — Nie za​mknię​to cię w celi. — Cie​bie też nie – za​uwa​żył Tan, od​wró​cił się do otwar​tych drzwi za sobą i za​mknął je szczel​nie, po czym zwró​cił się do Ka​de​na, zni​ża​jąc głos: – Ishie​no​wie nie ufa​ją mi, bo od nich od​sze​dłem, i nie ufa​ją, bo wró​ci​łem. Moja sy​tu​acja tu​taj jest nie​mal rów​nie kiep​ska jak two​ja. Każ​de wspar​cie, ja​‐ kie​go ci udzie​lę, bę​dzie w ich oczach świad​czy​ło prze​ciw​ko mnie. Za​milkł na chwi​lę, lecz resz​ta była ja​sna: Tan był je​dy​nym ogni​wem łą​‐ czą​cym Ka​de​na ze świa​tem ze​wnętrz​nym. Je​że​li Ishie​no​wie zwró​cą się prze​‐ ciw star​sze​mu mni​cho​wi, obaj będą skoń​cze​ni. — W po​rząd​ku – po​wie​dział Ka​den po​wo​li. – Ro​zu​miem. Jak się czu​je Tri​ste? Co z nią zro​bi​li? Tan za​sta​no​wił się chwi​lę nad tym py​ta​niem, wa​żąc od​po​wiedź. — Nie ro​zu​mie​ją, czym ona jest. – Za​milkł po​now​nie. – Ja zresz​tą też nie ro​zu​miem. — Co masz na my​śli? — W tym, co za​ob​ser​wo​wa​li​śmy, nie ma spój​no​ści. Po​trze​bu​je​my wię​cej in​for​ma​cji. Ka​den zmarsz​czył brwi. — I dla​te​go się po​ja​wi​łeś – po​wie​dział po chwi​li. – Dla​te​go do mnie przy​‐ sze​dłeś. Dla​te​go oni cię przy​sła​li. Tan ski​nął gło​wą. — Tri​ste cię zna. Zda​je się, że ci ufa. Ishie​no​wie są​dzą, po​dob​nie jak ja, że mo​gła​by ci ujaw​nić coś wię​cej. — Po​wie​dzia​ła coś o moim ojcu? O An​nu​rze albo o spi​sku prze​ciw​ko mo​jej ro​dzi​nie? — Nie. Jak rze​kłem, po​trze​bu​je​my wię​cej in​for​ma​cji. Ka​den spoj​rzał zdu​mio​ny. — Ishie​no​wie trzy​ma​ją mnie w za​mknię​ciu od… ty​go​dni? Mie​sią​ca? A te​raz chcą po​mo​cy? — Tak. — Dla​cze​go miał​bym im po​móc? Dla​cze​go miał​bym spi​sko​wać z ludź​‐ mi, któ​rzy mnie uwię​zi​li, prze​ciw​ko Tri​ste, któ​ra nie zro​bi​ła nic poza tym, że po​ma​ga​ła mi nie​ustan​nie od pierw​szej nocy, kie​dy się spo​tka​li​śmy? — Po​mo​żesz im – stwier​dził Tan gło​sem pro​stym jak ude​rze​nie to​po​ra – bo je​śli tego nie zro​bisz, mo​żesz ni​g​dy nie opu​ścić tej ja​ski​ni. Ka​den wziął głę​bo​ki od​dech. Dwa od​de​chy. Mnich tyl​ko wy​po​wie​dział gło​śno to, o czym on sam my​ślał nie​ustan​nie od chwi​li, gdy prze​kro​czył próg ken​ta. A jed​nak te sło​wa wy​po​wie​dzia​ne gło​śno przez ko​goś in​ne​go na​‐ bra​ły rze​czy​wi​ste​go wy​mia​ru.

— Dziew​czy​na nie jest tym, czym ci się wy​da​je – cią​gnął Tan – a gdy​by na​wet była, to i tak nie mo​żesz so​bie po​zwo​lić na lo​jal​ność. Nie tu​taj. Nie mię​dzy tymi ludź​mi. Nie zdo​łasz po​móc ni​ko​mu, z Tri​ste włącz​nie, je​śli umrzesz za​mknię​ty w celi Ishie​nów. Ka​den po​czuł na​gły ło​mot ser​ca o że​bra. Za​pa​no​wał nad nim, uci​szył w so​bie zwie​rzę​cą na​tu​rę, któ​ra za​pra​gnę​ła gryźć, ko​pać, ucie​kać, po czym skło​nił gło​wę. — Do​kąd idzie​my? — Do cel. Do cel. Ozna​cza​ło to, że opusz​czą tę część Umar​łe​go Ser​ca, a on zo​ba​czy nowe te​ry​to​rium. Nie było to wie​le, ale wię​cej niż po​znał do tej pory. Być może lep​sza zna​jo​mość ukła​du po​miesz​czeń wię​zie​nia po​zwo​li na roz​po​‐ zna​nie, gdzie są wyj​ścia, a wy​glą​da​ło na to, że może na​dejść chwi​la, gdy jed​‐ no z nich bę​dzie mu po​trzeb​ne. — W po​rząd​ku – po​wie​dział spo​koj​nie. – Pój​dę. Tan uniósł rękę. — Jest coś wię​cej. — Wię​cej? — Ishie​no​wie przy​pro​wa​dzą w tym cza​sie jesz​cze jed​ne​go więź​nia. Chcą za​sko​czyć dziew​czy​nę, przy​tło​czyć ją, za​szo​ko​wać, żeby coś po​wie​dzia​ła. — Ja​kie​go więź​nia? – za​py​tał zdez​o​rien​to​wa​ny Ka​den. – Dla​cze​go Tri​ste mia​ła​by ujaw​nić coś ja​kie​muś in​ne​mu bie​da​ko​wi, któ​re​go Ishie​no​wie wię​‐ żą w swo​ich lo​chach? — Bo on jest Cse​strii​mem – od​parł po dłu​gim mil​cze​niu Tan. – I jest nie​‐ bez​piecz​ny. Ka​den spró​bo​wał uspo​ko​ić tęt​no i za​pa​no​wać nad wy​ra​zem twa​rzy. — A więc mają Cse​strii​ma. Czy jest jesz​cze coś, co po​wi​nie​nem wie​dzieć? Tan ski​nął gło​wą. — Przy​wód​cą Ishie​nów jest czło​wiek imie​niem Ma​tol. Strzeż się go. Jest na swój spo​sób rów​nie nie​bez​piecz​ny jak ten wię​zień. † — Cały ku​rew​ski sęk w tym – tłu​ma​czył Ekhard Ma​tol, splu​wa​jąc na mo​krą po​sadz​kę, aby pod​kre​ślić swo​ją iry​ta​cję – że Cse​strii​mo​wie nie re​agu​ją na tor​tu​ry tak jak my. Choć Tan stwier​dził, że Ma​tol jest do​wód​cą Umar​łe​go Ser​ca, nie no​sił on żad​ne​go mun​du​ru ani ozna​cze​nia ran​gi. Ubra​ny był w stan​dar​do​wy skó​‐ rza​ny ku​brak i weł​nia​ny strój, moc​no już znisz​czo​ny i prze​żar​ty przez mole. Był ni​ski i krę​py, miał pię​ści jak mło​ty, nos jak dłu​to i brzyd​ką ospo​wa​tą cerę. Choć fi​zycz​nie róż​nił się od Tran​ta i był od nie​go o do​bre pięt​na​ście lat star​szy, to uno​sił się wo​kół nie​go ten sam nie​zdro​wy za​pach wil​go​ci, a jego oczy mia​ły taki sam in​ten​syw​ny, dzi​ki wy​raz. I tak samo jak u Tran​ta czy

Tana, jego skó​rę zna​czy​ły licz​ne bli​zny. Tan po​szedł w mil​cze​niu przo​dem krę​ty​mi ko​ry​ta​rza​mi, po czym prze​‐ szli przez dwo​je wzmoc​nio​nych drzwi i mi​nę​li trzech straż​ni​ków, aż zna​leź​‐ li się w cia​snym przed​sion​ku, ma​łym po​miesz​cze​niu z ni​skim drew​nia​nym sto​łem i krze​słem, na któ​rym za​siadł Ma​tol. Ka​den nie spo​dzie​wał się prze​‐ pro​sin za wcze​śniej​sze trak​to​wa​nie, ale ten czło​wiek na​wet o tym nie wspo​‐ mniał. Ka​den mógł​by być słu​żą​cym albo nie​wol​ni​kiem, nic nie​zna​czą​cym pod​ko​mend​nym, któ​re​go się wzy​wa, gdy jest coś do zro​bie​nia. To, że Ma​tol w ogó​le z nim roz​ma​wia, wy​da​ło się ła​ską. — Co jej zro​bi​li​ście? – za​py​tał Ka​den, sta​ra​jąc się nadać py​ta​niu obiek​‐ tyw​ny i spo​koj​ny ton. — To co zwy​kle – od​rzekł Ma​tol ze wzru​sze​niem ra​mion, ge​stem wska​‐ zu​jąc wi​docz​ne za swy​mi ple​ca​mi drzwi pro​wa​dzą​ce za​pew​ne do celi Tri​ste. – Ka​wał​ki szkła pod pa​znok​cie. Śru​by do zgnia​ta​nia kciu​ków. Wszyst​ko to, co idzie na po​czą​tek. Zo​sta​wi​li​śmy ją te​raz na tro​chę, żeby do​szła do sie​bie i była miła i ule​gła, kie​dy za​cznie​my zno​wu. Ka​den po​czuł ucisk w żo​łąd​ku, ale za​cho​wał spo​kój i zro​bił obo​jęt​ną minę. — Żą​dam, aby prze​sta​no ro​bić jej krzyw​dę – po​wie​dział, pró​bu​jąc nadać swe​mu gło​so​wi coś z ce​sar​skie​go tonu swe​go ojca. Ma​tol zmarsz​czył brwi, po​wo​li wstał, a po​tem ob​szedł wo​ko​ło drew​nia​‐ ny stół i za​marł, gdy jego twarz zna​la​zła się kil​ka cali od twa​rzy Ka​de​na. Uśmiech​nął się ostrym jak nóż uśmie​chem i szep​nął: — Być może Ram​pu​ri Tan ci tego nie po​wie​dział. Może przez te lata, gdy go tu nie było, za​po​mniał, jak się za​ła​twia u nas spra​wy, po​zwól więc, że ci po​wiem… – Tu na​brał po​wie​trza i prze​raź​li​wie wrza​snął: – NIE JE​STE​‐ ŚMY TWO​IMI PIE​PRZO​NY​MI POD​WŁAD​NY​MI! Ka​den przy​wykł do klasz​tor​ne​go stro​fo​wa​nia, do po​wol​nych, prze​czą​‐ cych ru​chów gło​wy, a na​wet do bru​tal​nych kar, któ​re szły w ślad za tym. Ale ten na​gły wy​buch był czymś zu​peł​nie in​nym, a on za​chwiał się na pię​tach, jak ude​rzo​ny. — Może i nie – od​parł w koń​cu, pró​bu​jąc się uspo​ko​ić. Nie na​le​ża​ło oka​‐ zy​wać, że byle wrzask może go za​stra​szyć – ale je​ste​śmy po tej sa​mej stro​nie w sta​rej, od​wiecz​nej wal​ce. Ma​tol wzru​szył ra​mio​na​mi, a chwi​lo​wa fu​ria opu​ści​ła go cał​ko​wi​cie. — Kto wie, ale Ishie​no​wie pa​mię​ta​li o swo​jej po​win​no​ści, wy​trwa​li na sta​no​wi​sku, pod​czas gdy ty i two​ja ro​dzi​na po​rzu​ci​li​ście je daw​no temu. – Za​milkł, jak​by cze​kał, aż Ka​den za​pro​te​stu​je, po czym stwier​dził z na​ci​‐ skiem: – Jak skoń​czy​my z tą dziw​ką, co może za​jąć nam tro​chę cza​su, będę miał do cie​bie parę py​tań. Chciał​bym wie​dzieć wię​cej o tym spi​sku prze​ciw​‐ ko two​jej ro​dzi​nie. – Mach​nął lek​ce​wa​żą​co ręką. – Nie ob​cho​dzi mnie, czy an​nu​ryj​ski tłu​mek po​wsta​nie i wy​pru​je fla​ki wszyst​kim ży​ją​cym Mal​ke​‐ enia​nom, ale to, jak dzia​ła​ją Cse​strii​mo​wie. Znaj​du​ją ja​kąś bu​dow​lę, ja​kiś

po​rzą​dek w ser​cu na​sze​go świa​ta, coś, co sami stwo​rzy​li​śmy, a po​tem za​czy​‐ na​ją nad tym pra​co​wać, osła​bia​jąc mury, pod​ko​pu​jąc fun​da​men​ty, aż się za​‐ wa​lą, a my zgi​nie​my pod gru​za​mi tego, co sami zbu​do​wa​li​śmy. – Wle​pił oczy w Ka​de​na, sze​ro​ko otwar​te i wście​kłe. Po​tem znie​nac​ka wy​buch​nął śmie​chem. – I dla​te​go mo​że​my ze​chcieć cię tu za​trzy​mać na rok albo na dzie​sięć lat. Bo w koń​cu, je​śli wy​ko​rzy​sta​my cię my, to nie zro​bią tego oni. Zim​ne ciar​ki prze​bie​gły po cie​le Ka​de​na. Zer​k​nął na Tana, cze​ka​jąc na ja​ki​kol​wiek, choć​by mil​czą​cy sy​gnał wspar​‐ cia, ale ob​li​cze mni​cha nie zdra​dza​ło nic, a on sam mil​czał. Ka​den prze​łknął za​rów​no obe​lgę, jak i strach. Duma i strach były złu​dze​niem, w tym wy​pad​‐ ku nie​bez​piecz​nym. W tym miej​scu od​cię​tym od świa​ta, ukry​tym pod to​na​‐ mi skał i pod mo​rzem, taki czło​wiek jak Ma​tol mógł ro​bić, co ze​chce. Ka​den nie zdo​ła po​móc ani Tri​ste, ani An​nu​ro​wi, upie​ra​jąc się przy swo​im ho​no​‐ rze. Oto, dla​cze​go mamy sądy i pra​wa, po​my​ślał. Oto, dla​cze​go mamy ce​sa​rza. Gdy Ka​den pierw​szy raz usły​szał o Ishie​nach, ich po​wo​ła​nie wy​da​ło mu się wiel​ce szla​chet​ną spra​wą. Czymś czy​stym. Jed​nak​że to za​wzię​te dą​‐ że​nie do je​dy​ne​go celu, poza osło​ną pra​wa i tra​dy​cji, re​li​gii i po​rząd​ku, jaki ona wpro​wa​dza, co​raz bar​dziej za​kra​wa​ło na sza​leń​stwo. Dla Ishie​nów każ​‐ dy śro​dek był do​bry, je​śli pro​wa​dził do Cse​strii​mów. Każ​de kłam​stwo. Każ​da tor​tu​ra. Każ​de mor​der​stwo. — Czy dziew​czy​na po​wie​dzia​ła coś no​we​go? – za​py​tał Tan. Ma​tol prych​nął. — Jed​no gów​no: łka​nia, proś​by, skom​le​nia. Mówi, że nie zro​bi​ła nic złe​‐ go. Pro​blem w tym, że nie kwi​li wła​ści​wie. – Ob​ró​cił się do Ka​de​na, uno​sząc brwi, jak​by cze​kał na ja​kieś oczy​wi​ste py​ta​nie. Kie​dy Ka​den mil​czał, zi​ry​to​‐ wa​ny Ma​tol za​czął tłu​ma​czyć: – Wro​go​wie wy​glą​da​ją jak lu​dzie, lecz nimi nie są. Mają ina​czej po​ukła​da​ne – po​wie​dział, stu​ka​jąc się pal​cem w gło​wę – tu​taj. Kie​dy się ich tor​tu​ru​je, czu​ją ból. Me​sh​kent wbi​ja w nich swo​je krwa​‐ we haki tak samo, jak czy​ni z nami wszyst​ki​mi, ale rzecz w tym, że nie czu​ją stra​chu. Są star​si od młod​szych bo​gów. Ka​ve​raa nie może ich do​tknąć. Ka​den za​sta​na​wiał się nad tym przez chwi​lę, pró​bu​jąc wy​obra​zić so​bie, jak to jest, gdy czu​je się ból po​zba​wio​ny lęku. To jak​by umie​rać z gło​du, nie bę​dąc głod​nym. — O cóż więc cho​dzi? – za​py​tał w koń​cu. – Sko​ro są​dzisz, że Tri​ste jest Cse​striim​ką, a Cse​strii​mo​wie nie re​agu​ją na tor​tu​ry, to po co wbi​jasz jej szkło pod pa​znok​cie? Ma​tol się uśmiech​nął. — No tak, nie by​li​śmy jed​nak tego pew​ni, czyż nie? I nie mó​wi​łem, że nie re​agu​ją. Po​wie​dzia​łem, że nie re​agu​ją wła​ści​wie. Sta​re ar​chi​wa po​wia​da​ją, że zwy​kle po​zna​je​my cse​striim​skich szpie​gów po zu​peł​nym bra​ku stra​chu. — Ale prze​cież Tri​ste jest prze​ra​żo​na. Sam to przed chwi​lą mó​wi​łeś.

Że pła​cze i bła​ga… — Cza​sa​mi – po​twier​dził Ma​tol i po​chy​lił się tak bli​sko do Ka​de​na, że ten po​czuł wy​raź​nie za​pach ryby w jego od​de​chu. – Ale nie bła​ga wła​ści​wie. — Wciąż nie chcesz po​wie​dzieć, co to ozna​cza. Ma​tol mil​czał przez chwi​lę, wpa​tru​jąc się w ja​kiś nie​wi​docz​ny punkt w prze​strze​ni, gdy ro​bił w pa​mię​ci prze​gląd wszyst​kich bła​gań i ro​dza​jów bólu. — Ist​nie​je pe​wien… ob​raz prze​ra​że​nia. Ja​kiś ro​dzaj skrę​tów cia​ła, rytm krzy​ków. Każ​dy re​agu​je ina​czej na ból i strach, ale pod tymi róż​ni​ca​mi jest coś ludz​kie​go, co pró​bu​je się ujaw​nić. Je​że​li wiesz, cze​go szu​kać, mo​żesz do​‐ strzec to ludz​kie coś. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Jak moż​na je roz​po​znać? Ma​tol uśmiech​nął się chy​trym, li​sim uśmiesz​kiem. — Dzię​ki temu, że sam przez to prze​sze​dłem – po​wie​dział i pod​niósł dło​‐ nie tak, by Ka​den mógł zo​ba​czyć bli​zny na koń​cach jego pal​ców tam, gdzie po​win​ny być pa​znok​cie. — Ból – stwier​dził spo​koj​nie Ka​den. — Wy​glą​da na to, że ktoś już ci opo​wia​dał o na​szych spo​so​bach – od​rzekł Ma​tol. — Wy​glą​da też na to, że to, co sami so​bie czy​ni​cie, jest gor​sze od tego, co mo​gli​by wam zro​bić Cse​strii​mo​wie – od​parł bez emo​cji Ka​den. Ma​tol wbił w nie​go spoj​rze​nie. Jego zęby po​ły​ski​wa​ły w świe​tle lam​py. — Na​praw​dę tak wy​glą​da? Na​praw​dę, do cho​le​ry, tak wy​glą​da? Ro​zej​rzał się na​gle wo​ko​ło, a po​tem przyj​rzał swo​im bli​znom, jak​by wi​‐ dział je pierw​szy raz w ży​ciu, jak​by były czymś zu​peł​nie ob​cym i nie​zna​‐ nym. Na ko​niec po​now​nie wle​pił wzrok w Ka​de​na. — Wszyst​ko, co wie​my o bólu, po​zna​li​śmy od Cse​strii​mów, z ich pod​‐ ręcz​ni​ków, z ich ksią​żek, z se​tek lat do​kład​nych za​pi​sów, kie​dy nas tor​tu​ro​‐ wa​li i za​bi​ja​li. My​ślisz, że to coś okrut​ne​go? – Po​de​tknął po​kry​te bli​zna​mi ręce Ka​de​no​wi pod oczy. – My​ślisz, że to jest gor​sze od tego, co mo​gli​by zro​‐ bić Cse​strii​mo​wie? To jest gów​nia​ne nic. Dla na​szych przod​ków by​ła​by to czy​sta ulga. Ka​den z przy​mu​sem przy​glą​dał się bli​znom przez ja​kieś trzy ude​rze​nia ser​ca, przy czym sta​rał się za​cho​wać spo​koj​ny, obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy. To, że Ishie​no​wie byli sza​le​ni i psy​chicz​nie skrzy​wie​ni, sta​wa​ło się co​raz bar​‐ dziej oczy​wi​ste, ale w sło​wach Ma​to​la po​brzmie​wa​ła też okrut​na praw​da i przez umysł Ka​de​na prze​mknę​ło wspo​mnie​nie szkie​le​tów z As​sa​re, ma​łych cza​szek i za​ci​śnię​tych rą​czek. Je​śli Ishie​no​wie byli psy​chicz​nie skrzy​wie​ni, to jed​nak sta​ło się tak za spra​wą Cse​strii​mów. — Dość ga​da​nia – po​wie​dział Tan, wska​zu​jąc na drzwi. Ma​tol po​krę​cił gło​wą. — Cze​ka​my na ko​goś. Na ko​goś, kogo ona po​win​na zo​ba​czyć. – Zmru​żył

oczy i wo​dził po nich wzro​kiem. – Mó​wi​łem Ram​pu​rie​mu, żeby o tym nie wspo​mi​nał, ale po​dej​rze​wam, że jed​nak po​wie​dział ci co nie​co o na​szym dru​gim więź​niu. – Szorst​kim ge​stem dźgnął pal​cem w pierś Ka​de​na. – No to jak? Po​wie​dział czy nie? Ka​den za wszel​ką cenę pró​bo​wał za​pa​no​wać nad od​de​chem. Wdech. Wy​‐ dech. Do środ​ka i na ze​wnątrz. — O ja​kim dru​gim więź​niu? † Na pierw​szy rzut oka wię​zień nie wy​glą​dał ani na za​bój​cę, ani na nie​śmier​‐ tel​ne​go. Shi​no​wie ostrze​ga​li swo​ich uczniów o nie​bez​pie​czeń​stwie ta​kich czy in​‐ nych ocze​ki​wań, któ​re mogą wy​pa​czyć za​rów​no wi​dze​nie, jak i pa​mięć. Kie​‐ ru​jąc się tym, Ka​den uni​kał wy​obra​ża​nia so​bie wy​glą​du Cse​strii​mów. Nie wy​glą​da​ją jak po​two​ry, po​wta​rzał so​bie w du​chu, cze​ka​jąc, aż przy​pro​wa​dzą więź​nia z naj​głęb​szych lo​chów. Po​tra​fi​li ucho​dzić za lu​dzi. Na​wet imię tego czło​wie​ka ni​czym się nie wy​róż​nia​ło: Kiel. Rów​nie do​brze mo​gło być imie​‐ niem pie​ka​rza lub ry​ba​ka. Był za​szo​ko​wa​ny, gdy się do​wie​dział, że Ishie​no​wie już mają więź​nia, jed​ną z nie​śmier​tel​nych istot, któ​re ści​ga​li tak dłu​go, lecz z chwi​lą, gdy uznał ten fakt, był go​tów na wszyst​ko. Kie​dy jed​nak straż​ni​cy kop​nia​kiem otwo​rzy​li drzwi i we​pchnę​li jeń​ca do środ​ka ze zwią​za​ny​mi rę​ka​mi okrę​co​‐ ny​mi moc​ną liną, Ka​den uświa​do​mił so​bie, że mimo wszyst​ko spo​dzie​wał się ko​goś moc​niej​sze​go, bar​dziej oka​za​łe​go. Kiel był star​szym męż​czy​zną, przy​gar​bio​nym i nie​pew​nym, a idąc, le​‐ ciut​ko uty​kał. Twarz i dło​nie miał po​zna​czo​ne bli​zna​mi; po​śród śla​dów po cię​ciach w po​sta​ci dłu​gich bia​łych li​nii były też brzyd​kie zna​mio​na bę​dą​‐ ce po​zo​sta​ło​ścią, jak do​my​ślił się Ka​den, po przy​pa​la​niu go​rą​cym że​la​zem. Cse​striim spra​wiał wra​że​nie ciem​no​skó​re​go, lecz gdy Ka​den przyj​rzał mu się bli​żej, oka​za​ło się, że ciem​ny od​cień skó​ry wy​ni​kał z wie​lu warstw za​sta​rza​łe​go bru​du. Jego po​zor​nie po​de​szły wiek rów​nież był złu​dze​niem. Zdro​wy i do​my​ty, mógł​by wy​glą​dać na oso​bę nie​speł​na czter​dzie​sto​let​nią. Na​wet wte​dy nie przy​po​mi​nał​by jed​nak tego wspa​nia​łe​go mon​strum, ja​kie​‐ go Ka​den nie​świa​do​mie się spo​dzie​wał. A wte​dy wię​zień otwo​rzył oczy. Ka​de​no​wi trud​no było po​wie​dzieć, na​wet w głę​bi du​szy, co ta​kie​go w nich uj​rzał. Oczy Kie​la z pew​no​ścią były mniej ude​rza​ją​ce od jego wła​‐ snych pło​ną​cych tę​czó​wek i mniej przy​ku​wa​ły uwa​gę od czar​ne​go spoj​rze​‐ nia Va​ly​na. Były to zwy​kłe oczy, lecz, jak uświa​do​mił so​bie Ka​den, gdy wię​‐ zień na nie​go pa​trzył, nie pa​so​wa​ły do cia​ła. Cia​ło było po​ka​le​czo​ne i wy​‐ nisz​czo​ne przez dłu​gie lata nie​ustan​nych prze​słu​chań, a gdy się po​ru​szał, wi​dać było, że wie​le w jego wnę​trzu ule​gło uszko​dze​niu. Oczy jed​nak po​zo​‐

sta​ły nie​tknię​te. Kiel ob​rzu​cił szyb​kim spoj​rze​niem Ma​to​la, przez pół ude​rze​nia ser​ca pa​‐ trzył na Ka​de​na, po czym sku​pił się na Ta​nie. — Ram​pu​ri – po​wie​dział gło​sem ci​chym i ła​god​nym jak dym uno​szą​cy się nad zga​szo​nym ogni​skiem, aż Ka​den le​d​wo się po​wstrzy​mał przed po​‐ chy​le​niem się ku nie​mu. – Nie wi​dzia​łem cię od bar​dzo daw​na. Tan ski​nął gło​wą, lecz nic nie po​wie​dział. — My​śla​łem, że za​po​mnia​łeś o mnie w mo​jej ci​chej celi – cią​gnął da​lej. – Nie​mal za​czę​ło mi bra​ko​wać na​wet tego to​wa​rzy​stwa, ja​kie za​pew​nia​ły tor​‐ tu​ry. — Nie przy​pro​wa​dzi​li​śmy cię tu​taj, żeby cię tor​tu​ro​wać – od​parł Tan. Kiel za​ci​snął usta. — Czy za​tem nad​szedł już czas, aby wresz​cie umrzeć? — Nad​szedł czas, żeby za​cząć ro​bić, co ci ka​że​my – wtrą​cił Ma​tol ostrym, nie​cier​pli​wym gło​sem. Wię​zień spoj​rzał w dół na swo​je zwią​za​ne ręce, a po​tem zer​k​nął przez ra​‐ mię na sto​ją​cą za nim straż. — Wy​glą​da na to, że nie zo​sta​wi​łeś mi wiel​kie​go wy​bo​ru. Może cho​ciaż mi po​wiesz, ile cza​su prze​sie​dzia​łem w mo​jej celi? — Na pew​no nie dość dłu​go – rzu​cił Ma​tol. – Ale bę​dziesz miał dużo wię​‐ cej cza​su na pa​trze​nie w ciem​ność, kie​dy tu skoń​czy​my. Kiel przez dłuż​szą chwi​lę mie​rzył spoj​rze​niem swe​go roz​mów​cę i naj​wy​‐ raź​niej za​mie​rzał coś po​wie​dzieć, po​tem jed​nak nie​ocze​ki​wa​nie sku​pił wzrok na Ka​de​nie. — Ram​pu​rie​go i Ekhar​da znam, ale cie​bie do​tąd nie po​zna​łem, choć do​‐ brze zna​łem twe​go ojca… Pięść Ma​to​la ude​rzy​ła go w brzuch, za​nim skoń​czył zda​nie. Kiel zgiął się wpół. — Trzy​maj gębę za​mknię​tą, a swo​je kłam​stwa za​cho​waj dla sie​bie, bo na​stęp​ne dwa​dzie​ścia lat spę​dzisz w skrzy​ni za​miast w celi. Po dłu​gim na​pa​dzie kasz​lu wię​zień z wol​na się wy​pro​sto​wał, a po​tem na mgnie​nie oka po​chwy​cił spoj​rze​nie Ka​de​na. Do​brze zna​łem twe​go ojca. Ka​den usi​ło​wał do​pa​trzyć się sen​su w tym stwier​dze​niu. Wy​da​wa​ło się to mało praw​do​po​dob​ne, wręcz nie​praw​do​po​dob​ne, lecz cóż Ka​den na​praw​‐ dę wie​dział o swo​im ojcu? Gdy był mały, po​dzi​wiał San​li​tu​na z bez​kry​tycz​‐ nym dzie​cię​cym uwiel​bie​niem, wiel​bił bez​gra​nicz​nie, lecz nie​świa​do​mie. Do​pie​ro wie​le lat póź​niej, gdy był już da​le​ko, za​czął zda​wać so​bie spra​wę, jak nie​wie​le wie​dział o nim i o tym, co nim po​wo​do​wa​ło, cze​go pra​gnął i cze​go się lę​kał. Przez więk​szość cza​su spę​dzo​ne​go w klasz​to​rze Ka​den czer​pał siłę do prze​trwa​nia cięż​kich prób, wie​dząc, że cier​pie​nie z rąk Shi​nów jest ta​kim sa​mym cier​pie​niem, ja​kie​go do​świad​czył jego oj​ciec parę dzie​się​cio​le​ci

wcze​śniej. Był prze​ko​na​ny, że bie​ga​nie, ko​pa​nie i gło​dów​ki zbli​ża​ją go do San​li​tu​na po​mi​mo bez​mia​ru dzie​lą​cych ich mil i że kie​dyś, gdy Ka​den wró​ci do An​nu​ru, będą sia​dy​wać so​bie ra​zem, jak męż​czy​zna z męż​czy​zną, i oma​wiać nie tyl​ko spra​wy rzą​do​we, ale też po raz pierw​szy w ży​ciu po​roz​‐ ma​wia​ją ze sobą na​praw​dę. Per​spek​ty​wa ta ule​gła znisz​cze​niu jak sta​ra por​ce​la​na z chwi​lą, gdy zdra​‐ dziec​kie po​sel​stwo Adi​va przy​by​ło do Ashk’lanu. Nie mia​ło już być spo​tka​‐ nia. Nie mia​ło być roz​mów. Nie mia​ło być mę​skie​go zro​zu​mie​nia. San​li​tun hui’Mal​ke​enian miał po​zo​stać rów​nie da​le​ki jak jego wy​rzeź​bio​ny po​sąg sto​ją​cy w alei Bo​gów. Ka​den nie miał po​ję​cia, czy oj​ciec bar​dziej lu​bił wodę czy wino, nie mó​wiąc już o tym, czy miał oka​zję roz​ma​wiać z Cse​strii​ma​mi. Jesz​cze raz spoj​rzał na więź​nia, na jego brud​ną twarz i upo​rczy​wie pa​trzą​ce oczy. Czy San​li​tun Mal​ke​enian po​ła​mał​by się chle​bem z taką isto​tą? Nie było spo​so​bu, by od​po​wie​dzieć na to py​ta​nie. — Czy mogę więc za​py​tać, po co tu je​stem? – po​wie​dział ci​cho Kiel, gdy się już wy​pro​sto​wał. Ge​stem wska​zał drzwi wio​dą​ce do celi tor​tur. – Je​steś pe​wien, że nie po to, by za​znać wię​cej bólu? — Mamy jesz​cze jed​ne​go więź​nia – od​parł Tan. – Chce​my, że​byś go zo​ba​‐ czył. Przez wy​nędz​nia​łą twarz Kie​la prze​mknął gry​mas, któ​ry mógł ozna​czać cie​ka​wość. — Ktoś z mego ro​dza​ju? Kto? — Tego wła​śnie chce​my się od cie​bie do​wie​dzieć – rzekł Tan. † W mrocz​nym świe​tle i pod ni​skim stro​pem moż​na było nie​mal uwie​rzyć, że Tri​ste po pro​stu od​po​czy​wa i że cięż​kie drew​nia​ne krze​sło, do któ​re​go zo​‐ sta​ła przy​ku​ta, jest zwy​kłym krze​słem, a świa​tło w la​tar​niach zo​sta​ło przy​‐ tłu​mio​ne, żeby umoż​li​wić jej lep​szy sen. Kie​dy jed​nak oczy Ka​de​na przy​wy​‐ kły do mro​ku, do​strzegł sta​lo​we kaj​da​ny na jej prze​gu​bach i kost​kach, śla​dy łez na brud​nej twa​rzy i cien​kie rany zna​czą​ce ra​mio​na. Naj​wy​raź​niej była bita lub chło​sta​na ró​zga​mi. — Nie mo​że​cie dać jej odzie​nia? – za​py​tał. Ma​tol par​sk​nął z po​gar​dą. — Czy wszy​scy Shi​no​wie są tacy de​li​kat​ni? – Po​tem zaś do​dał, jak do ma​‐ łe​go dziec​ka: – Tak dzia​ła​ją tor​tu​ry. Za​czy​na​my od umy​słu, nim za​bie​rze​my się do cia​ła. Ka​den nie mógł ode​rwać wzro​ku od tego cia​ła, od wście​kłych czer​wo​‐ nych pręg, gdzie pę​kła skó​ra. Wez​bra​ło w nim prze​ra​że​nie. Shi​no​wie na​‐ uczy​li go ra​dzić so​bie z emo​cja​mi, lecz ni​g​dy w ob​li​czu ta​kie​go be​stial​stwa. Kie​dy w koń​cu zdo​łał od​wró​cić wzrok od ran, uj​rzał, że Tri​ste otwo​rzy​ła oczy i pa​trzy na nie​go spod przy​mru​żo​nych po​wiek.

— Ka​de​nie – po​wie​dzia​ła ci​cho. Jego imię w jej ustach za​brzmia​ło jak skar​ga i oskar​że​nie za​ra​zem. Uświa​do​mił so​bie w tym mo​men​cie, że ob​ser​wo​wa​ła go, gdy na nią pa​trzył. Otwo​rzył usta, by od​po​wie​dzieć, ale nie zdo​łał nic wy​rzec. Nie mógł za​ofe​ro​‐ wać jej po​cie​sze​nia ani obiet​ni​cy od​da​le​nia cier​pie​nia. Wciąż nie wie​dział do​kład​nie, po co go we​zwa​no. — Je​stem tu​taj – rzekł w koń​cu sła​bym gło​sem. – Je​stem. — Ja​kie to wzru​sza​ją​ce – za​uwa​żył Ma​tol. – On tu jest, co ozna​cza, że mo​‐ że​my za​cząć od po​cząt​ku. Ale naj​pierw… Dał znak szorst​kim ge​stem i dwaj straż​ni​cy trzy​ma​ją​cy Kie​la po​pchnę​li go na​przód, sam Ma​tol zaś wy​cią​gnął rękę, zła​pał Tri​ste za wło​sy i wy​krę​cił jej gło​wę. — Patrz – roz​ka​zał, po​trzą​sa​jąc nią bru​tal​nie. – Patrz. Kon​wul​sje prze​bie​gły przez jej cia​ło. Ka​den wciąż nie wie​dział, co Ma​tol chce osią​gnąć. Zda​wa​ło mu się, że je​śli na​wet Kiel i Tri​ste są Cse​strii​ma​mi i je​śli się zna​ją, to będą mie​li dość zdro​we​go roz​sąd​ku, żeby to ukryć. Z dru​‐ giej stro​ny zaś szok roz​po​zna​nia ko​goś po tak dłu​gim cza​sie, być może po ty​sią​cach lat, był​by czymś, co da​ło​by się ła​two za​uwa​żyć, przy​naj​mniej u lu​dzi. Czy Cse​strii​mo​wie od​czu​wa​ją za​sko​cze​nie? Było już za póź​no, by spy​tać o to Tana. Wpa​try​wał się w twarz Kie​la, rzeź​biąc w umy​śle jej wi​‐ ze​ru​nek, by póź​niej uważ​nie się jej przyj​rzeć. Cse​striim jed​nak nie oka​zał nic poza lek​ką cie​ka​wo​ścią, uno​sząc nie​co brwi. — Pięk​na mło​da ko​bie​ta – za​uwa​żył spo​koj​nie. — Je​steś z nimi? – za​py​ta​ła Tri​ste to​nem peł​nym lęku i na​dziei. – Cze​go chcesz? — Nie – od​rzekł Kiel. – Nie je​stem z nimi. I wy​obra​żam so​bie, że za​rów​no ty, jak i ja pra​gnie​my tego sa​me​go: wol​no​ści i świa​tła. — Po​móż mi – rzu​ci​ła Tri​ste bła​gal​nie. — Chciał​bym móc to zro​bić – od​parł, uno​sząc zwią​za​ne dło​nie – ale jak wi​dzisz, nie mogę po​móc na​wet so​bie. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła. — To ich spo​sób po​stę​po​wa​nia – od​parł. – Lecz mo​żesz zna​leźć po​cie​chę w tym, że Anan​sha​el jest moc​niej​szy od Me​sh​ken​ta, w koń​cu śmierć uwol​ni cię od bólu. Głos Tri​ste, przed chwi​lą tak sła​by i nie​pew​ny, na​gle stał się twar​dy jak stal. — Nie sądź, że mo​żesz mnie po​uczać o dzia​ła​niu Me​sh​ken​ta – rze​kła, a sło​wa te były jak noże, ostre i pre​cy​zyj​ne. Oczy Kie​la otwo​rzy​ły się sze​ro​ko. Prze​chy​lił gło​wę, naj​wy​raź​niej po raz pierw​szy za​in​te​re​so​wa​ny swo​ją współ​więź​niar​ką. Tri​ste po​pa​trzy​ła na nie​‐ go wy​zy​wa​ją​co, po​tem prze​nio​sła spoj​rze​nie na Ma​to​la i z po​wro​tem na Kie​‐ la. Pra​wie się nie po​ru​szy​ła, lecz wszyst​ko ule​gło zmia​nie. Ob​raz prze​ra​żo​nej

dziew​czy​ny sprzed kil​ku chwil znik​nął, opadł z niej jak mar​twa skó​ra. — Opo​wiedz mi – po​wie​dział ci​cho Kiel. – Opo​wiedz mi o swo​im bólu. — Ból – po​wtó​rzy​ła to sło​wo po​wo​li, jak​by sma​ko​wa​ła krwi​sty ka​wa​łek mię​sa. — Tak – rzekł Kiel. – Kie​dy po raz pierw​szy spo​tka​łaś się z bó​lem? Tri​ste za​śmia​ła się do​no​śnym, gar​dło​wym, dra​pież​nym śmie​chem, któ​‐ ry spra​wił, że coś w Ka​de​nie, głę​bo​ko w jego wnę​trzu, sku​li​ło się trwoż​nie. Śmiech trwał i po​wra​cał, wy​peł​nia​jąc małą izbę, od​bi​ja​jąc się od ścian, ude​‐ rza​jąc o ka​mie​nie, aż wresz​cie, znie​nac​ka, stał się zno​wu zwy​kłym łka​niem. — Pro​szę, wy​puść​cie mnie – wy​szep​ta​ła chra​pli​wym gło​sem. – Pro​szę, po pro​stu mnie stąd wy​puść​cie. Ma​tol zer​k​nął na Tana. — Coś no​we​go? – za​py​tał. Tan mil​czał przez chwi​lę, po​tem po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. — Tyl​ko wię​cej tego sa​me​go, co wi​dzie​li​śmy przed​tem. — A co ty na to po​wiesz? – za​py​tał do​wód​ca Ishie​nów, zwra​ca​jąc się do Ka​de​na. – Co po​wiesz na ten prze​pysz​ny wy​buch bez​czel​no​ści? Ka​den wziął głę​bo​ki od​dech i spoj​rzał w głąb sie​bie, ana​li​zu​jąc sa​ama’an po​przed​nich chwil i usi​łu​jąc do​pa​trzeć się sen​su w tym, cze​go wła​śnie był świad​kiem. Ta na​gła zmia​na w gło​sie Tri​ste, coś dziw​ne​go w jej oczach, gwał​tow​ne prze​cho​dze​nie od pa​ni​ki do zim​ne​go opa​no​wa​nia… W Ashk’la​‐ nie wi​dy​wał ta​kie rze​czy u kóz, któ​rych mózg prze​że​ra​ły ro​ba​ki. Zwie​rzę​ta w za​awan​so​wa​nym sta​dium cho​ro​by po​tra​fi​ły go​dzi​na​mi stać bez ru​chu, wbi​ja​jąc pu​ste źre​ni​ce w ho​ry​zont i nie re​agu​jąc ani na gła​ska​nie, ani na ude​rze​nia, ani na je​dze​nie, ani na prze​ma​wia​nie. Po​tem zaś, zu​peł​nie na​‐ gle i bez ostrze​że​nia, to tępe zwie​rzę​ce spoj​rze​nie sku​pia​ło się znie​nac​ka i zwie​rzę ata​ko​wa​ło wszyst​ko, co się ru​sza​ło, szar​żu​jąc ro​ga​mi i ko​py​ta​mi, bo​dąc raz za ra​zem. Cho​re zwie​rzę​ta za​wsze wpra​wia​ły Ka​de​na w kon​ster​‐ na​cję. Szo​ko​wał go ich brak spój​no​ści, cią​gło​ści za​cho​wa​nia. Miał to samo uczu​cie w żo​łąd​ku, pa​trząc na trans​for​ma​cję Tri​ste, ale nie mógł po​wie​dzieć tego gło​śno, je​śli za​le​ża​ło mu na tym, by Ma​tol ją uwol​nił. — Są​dzę, że jest wy​czer​pa​na – po​wie​dział wresz​cie spo​koj​nym, rze​czo​‐ wym to​nem. – My​ślę też, że jest prze​ra​żo​na. Chcesz wi​dzieć w niej Cse​striim​‐ kę, więc ją znaj​du​jesz. Ja na​to​miast wi​dzę tyl​ko mło​dą wy​stra​szo​ną ko​bie​tę, któ​ra ni​czym nie za​słu​ży​ła na to, co ją spo​ty​ka. Wi​dzę, że ro​bisz krzyw​dę mo​jej przy​ja​ciół​ce. Było to stwier​dze​nie od​da​lo​ne o całe ligi od praw​dy, lecz do​wód​ca Ishie​‐ nów zda​wał się tego nie do​strze​gać. — Cze​go, na Sha​ela, na​uczy​li cię Shi​no​wie? — Ob​ser​wo​wa​nia – od​parł Ka​den. — Naj​wy​raź​niej nie. Na​gle od​wró​cił się od Ka​de​na, kiw​nął na straż​ni​ków, by od​pro​wa​dzi​li Kie​la z po​wro​tem pod ścia​nę, a po​tem sku​pił uwa​gę na Tri​ste.

— Nie masz szczę​ścia – stwier​dził, zwra​ca​jąc się do niej. – My​śla​łem, że spró​bu​je​my cze​goś no​we​go, ale wy​glą​da na to, że mu​si​my wró​cić do sta​‐ rych wy​pró​bo​wa​nych spo​so​bów. Mach​nął ręką i inny straż​nik, któ​ry stał do​tąd w cie​niu, wy​stą​pił na​‐ przód. Z krzy​wym uśmie​chem po​dał mu drew​nia​ne pu​dło, w któ​rym coś brzęk​nę​ło nie​po​ko​ją​co, gdy Ma​tol po​ło​żył je na sto​le z su​ro​wych de​sek tuż przy sto​ją​cym obok pnia​ku. Otwo​rzył wie​ko i za​trzy​mał się na chwi​lę, pa​‐ trząc to na na​rzę​dzia, to na Tri​ste. — Czy masz ja​kieś ży​cze​nia? – spy​tał, uno​sząc brew. – Wiesz co, zrób​my tak: ty wy​bie​rasz część cia​ła, a ja wy​bie​ram na​rzę​dzie. Tri​ste w pro​te​ście po​trzą​snę​ła sła​bo gło​wą. — Nie – za​łka​ła. – Bła​gam, nie. — Nie? – Za​ci​snął usta. – Wo​lisz wy​brać na​rzę​dzie, a ja będę wy​bie​rał część cia​ła? Mo​że​my tak zro​bić, je​śli chcesz, ale nie po​le​cam tego. Le​piej bę​‐ dzie dla cie​bie, je​że​li wy​bie​rzesz część cia​ła. — Ka​de​nie – wy​dy​sza​ła Tri​ste, skrę​ca​jąc się na krze​śle i szar​piąc kaj​da​ny, aż z nad​garst​ków po​pły​nę​ła krew, czar​na i gę​sta. — Tak – stwier​dził przy​jaź​nie Ma​tol. – To jest Ka​den. Choć trud​niej ci bę​‐ dzie go roz​po​znać, gdy po​pra​cu​je​my nad two​imi oczka​mi. Ka​den ob​ró​cił się w stro​nę Tana. — Mu​sisz to prze​rwać. Tan po​krę​cił prze​czą​co gło​wą. — To, co robi Ma​tol, jest nie​zbęd​ne. Dziew​czy​na nie jest tym, czym ci się wy​da​je. — Nie​waż​ne, co mi się wy​da​je… – za​czął Ka​den, lecz prze​rwał mu wrzask Ma​to​la. — Jesz​cze jed​no pie​przo​ne sło​wo o prze​ry​wa​niu, a przy​ku​ję cię do ścia​ny za jej ple​ca​mi i wy​pa​lę ci twe​go smut​ne​go ma​łe​go fiut​ka dla sa​mej przy​jem​‐ no​ści zro​bie​nia tego. Zro​zu​mia​łeś mnie? — Nie – od​parł Ka​den, sta​ra​jąc się stać pro​sto i pa​trzeć tam​te​mu w oczy. – Nie ro​zu​miem. Nie ro​zu​miem ani two​jej ob​se​sji, któ​ra za​kra​wa na za​śle​‐ pie​nie, ani me​tod, któ​re nie dzia​ła​ją. — Ka​de​nie – wtrą​cił Tan ostrym, ostrze​gaw​czym to​nem. – Nie je​steś tu po to, żeby osą​dzać. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — A po co tu je​stem? — By​łeś tu – rzu​cił Ma​tol gło​śniej, a szy​ja mu na​brzmia​ła – żeby po​wie​‐ dzieć nam, do cho​le​ry, coś uży​tecz​ne​go. I nie uda​ło ci się! — Po​wie​dzia​łem, co wi​dzę, ale ty nie po​tra​fisz słu​chać. Zda​wa​ło się, że Ma​tol lada mo​ment chwy​ci go za gar​dło, rzu​ci na zie​mię i po​zba​wi ży​cia. Po chwi​li jed​nak, za​trwa​ża​ją​co na​gle, gry​mas znik​nął z jego twa​rzy. Ścię​gna szyi i rąk się roz​luź​ni​ły. Uśmie​chał się te​raz sze​ro​kim uśmie​chem, uka​zu​jąc zęby. Te emo​cjo​nal​ne prze​mia​ny były chy​ba okrop​‐

niej​sze od jego wście​kło​ści. Wi​dać było, że coś w tym czło​wie​ku pę​kło, ob​lu​‐ zo​wa​ło się jak sta​re drzwi obo​ry otwar​te ude​rze​niem wi​chu​ry i wi​szą​ce na jed​nym za​rdze​wia​łym za​wia​sie, otwie​ra​ją​ce się i za​my​ka​ją​ce z trza​‐ skiem, bez prze​rwy, raz za ra​zem. — Mógł​byś po​móc – za​pro​po​no​wał w koń​cu Ma​tol, ma​cha​jąc dłu​gim zę​‐ ba​tym ostrzem w stro​nę Ka​de​na. Po​tem zmarsz​czył brwi, jak​by wpadł na lep​szy po​mysł. – Te​raz jed​nak my​ślę, że le​piej nie. Pew​nie byś to spie​przył. Od​pi​ło​wał jej całą nogę albo pierś i po​zwo​lił wy​krwa​wić się na śmierć. — Ob​ser​wuj – mruk​nął Tan do Ka​de​na. – Wejdź w va​nia​te, je​śli mu​sisz. Ka​den spró​bo​wał uspo​ko​ić roz​sza​la​łe tęt​no i wejść w trans, lecz wstręt​ny ucisk w żo​łąd​ku trwał, a on po​my​ślał, że chy​ba się roz​cho​ru​je. Ma​tol krą​żył i mru​czał przez chwi​lę, ba​wiąc się roz​ma​ity​mi ostrza​mi, ha​ka​mi i ma​ły​mi śru​ba​mi, aż w koń​cu wsy​pał wszyst​ko z po​wro​tem do skrzyn​ki i z haka na ścia​nie zdjął lam​pę. — Ogień. – Uśmiech​nął się. – Cza​sem tak bar​dzo sku​piam się na na​rzę​‐ dziach, że za​po​mi​nam o ogniu. Wy​ćwi​czo​nym ru​chem od​krę​cił pod​sta​wę od szkla​nej osło​ny, aż uka​zał się sy​czą​cy, nagi pło​mień. Oczy Tri​ste się roz​sze​rzy​ły. Za​czę​ła ję​czeć. — Pro​szę – za​czę​ła bła​gać. – Wszyst​ko wam po​wie​dzia​łam. — Nie wszyst​ko – od​parł Ma​tol, spraw​dza​jąc pło​mień pal​cem i wzdry​ga​‐ jąc się przed go​rą​cem. — Cze​go jesz​cze chcesz? — Chcę wie​dzieć, gdzie na​uczy​łaś się czy​tać pi​smo Cse​strii​mów. W oczach Tri​ste po​ja​wił się wy​raz roz​pa​czy i zu​peł​ne​go za​szczu​cia. — W świą​ty​ni – wy​krztu​si​ła. – Tam na​uczy​li mnie wszyst​kie​go, wszyst​‐ kie​go oprócz wyż​szych mi​ste​riów. Każ​da le​ina uczy się ję​zy​ków, cza​sem na​‐ wet kil​ku​na​stu – beł​ko​ta​ła, co​raz bar​dziej prze​ra​żo​na. – Męż​czyź​ni przy​jeż​‐ dża​ją z ca​łe​go Eri​droa i z Va​shu, z ca​łe​go świa​ta… Ma​tol po​krę​cił gło​wą. — Mó​wi​łaś wcze​śniej, że nie wiesz, gdzie się tego na​uczy​łaś. — Za​po​mnia​łam! Tylu rze​czy się uczy​łam, mu​zy​ki, tań​ca, ję​zy​ków. Nie​‐ wie​le mnie na​uczy​li. Za​le​d​wie paru słów, kie​dy by​łam bar​dzo mała! Mó​wiąc to, skrę​ca​ła się w wię​zach. Ob​ser​wuj, rzekł do sie​bie w du​chu Ka​‐ den. Po pro​stu ob​ser​wuj. Uru​cho​mił w so​bie Wy​rzeź​bio​ny Umysł i za​czął, frag​ment po frag​men​cie, szki​co​wać sa​ama’an roz​gry​wa​ją​cej się przed nim sce​ny. Sa​mo​dy​scy​pli​na była tar​czą prze​ciw​ko temu, co się dzia​ło. — Twier​dzisz za​tem, że kur​wy Cie​ny na​uczy​ły cię „kil​ku słów” cse​‐ striim​skie​go ję​zy​ka na wy​pa​dek, gdy​by… co? Gdy​by ja​kaś isto​ta, któ​ra przez wszyst​kich uzna​na jest za wy​mar​łą od ty​się​cy lat, prze​cha​dza​ła się w po​bli​żu, szu​ka​jąc oka​zji, żeby so​bie po​pie​przyć? – Ro​ze​śmiał się dłu​gim, grom​kim, po​sęp​nym śmie​chem z ab​sur​dal​no​ści tego po​my​słu. – Man​der​se​‐ en – po​wie​dział w koń​cu, przy​wo​łu​jąc ge​stem roz​ba​wio​ne​go straż​ni​ka. – Trzy​maj lam​pę, a ja w tym cza​sie po​trzy​mam pa​nią za rękę.

Straż​nik Ishie​nów wy​stą​pił na​przód, a jego uśmie​szek zmie​nił się w sze​‐ ro​ki uśmiech. Ma​tol nie​mal de​li​kat​nie zła​pał Tri​ste za prze​gub swo​ją wiel​ką, po​ora​ną bli​zna​mi łapą i po​cią​gnął w stro​nę ognia. Dziew​czy​na jęk​nę​ła, gdy pło​mień za​czął li​zać jej skó​rę, a pal​ce za​czę​ły się zgi​nać jak od​nó​ża ja​kie​goś umę​czo​ne​go stwo​rze​nia. — Bła​gam – jęk​nę​ła. Jej cia​ło wiło się w kon​wul​sjach, nogi ko​pa​ły, jak​by ten ruch mógł od​da​lić jej dłoń od ognia. – Bła​gam! – Jej głos był co​raz moc​‐ niej​szy, aż prze​szedł w strasz​li​we, wy​so​kie za​wo​dze​nie. Ob​ser​wuj, po​wta​rzał so​bie Ka​den, przy​ci​ska​jąc ręce do bo​ków. Nie mógł nic zro​bić, a poza tym nie​raz zda​rzy​ło mu się opa​rzyć znacz​nie go​rzej pod​‐ czas dy​żu​rów w kuch​ni w Ashk’la​nie. Oczy​wi​ście był to do​pie​ro po​czą​tek. Ma​tol w koń​cu pu​ścił jej rękę. Dwa pal​ce były czer​wo​ne i po​kry​te pę​che​‐ rza​mi. Był to ten ro​dzaj opa​rze​nia, któ​ry moż​na ule​czyć tyl​ko przez ca​ło​‐ dzien​ne trzy​ma​nie ręki w wia​drze z lo​dem i przez ca​ło​ty​go​dnio​we opa​trun​‐ ki. Tri​ste usi​ło​wa​ła przy​ci​snąć dłoń do pier​si, lecz oko​wy na to nie po​zwo​li​‐ ły. Jej oczy wciąż były otwar​te, choć ona nie wi​dzia​ła ni​cze​go poza zgro​zą wła​sne​go bólu. — To wy​glą​da na praw​dzi​wy strach – mruk​nął do Tana Ka​den. – Ona tego nie uda​je. Ku jego zdzi​wie​niu Tan rze​czy​wi​ście się za​sta​no​wił, po chwi​li jed​nak po​‐ krę​cił gło​wą. — Patrz da​lej – po​wie​dział. — Jak prze​szłaś przez ken​ta? – za​py​tał Ma​tol, prze​su​wa​jąc w za​my​śle​niu dło​nią nad ogniem, na tyle szyb​ko jed​nak, by unik​nąć opa​rze​nia. — Nie wiem – wy​dy​sza​ła. – Ni​g​dy nie wi​dzia​łam żad​ne​go ken​ta. – W spo​‐ so​bie, w jaki wy​mó​wi​ła to sło​wo, było coś dziw​ne​go i Ka​den po​sta​no​wił prze​my​śleć to póź​niej. – Na​wet nie sły​sza​łam wcze​śniej o czymś ta​kim, do​‐ pie​ro kil​ka dni temu. Ja po pro​stu… upa​dłam i zna​la​złam się po dru​giej stro​‐ nie. — Wi​dzi​cie – rzekł Ma​tol, zwra​ca​jąc się do dwóch po​zo​sta​łych Ishie​nów – że dziew​czy​na jest cał​kiem nie​win​na. Po pro​stu upa​dła. Ten zwa​ny Man​der​se​enem za​chi​cho​tał. — Może po​win​ni​śmy ją wy​pu​ścić… — Może – od​parł Ma​tol, uda​jąc, że się za​sta​na​wia. Po​tem po​krę​cił gło​wą. – Nie​ee. Zrób​my jej jesz​cze tro​chę krzyw​dy. To, co sta​ło się póź​niej, za​szło zbyt pręd​ko, by to zro​zu​mieć. Ka​den wła​‐ śnie sku​piał się na tej sce​nie i rzeź​bił w umy​śle sa​ama’an, gdy Ma​tol zła​pał dziew​czy​nę za nad​gar​stek. Do​pie​ro póź​niej przyj​rzał się zda​rze​niu do​kład​‐ niej, ana​li​zu​jąc, co na​praw​dę zo​ba​czył, lecz na​wet wte​dy nie na​bra​ło to sen​‐ su. Tri​ste, któ​ra jesz​cze przed chwi​lą skrę​ca​ła się w prze​ra​że​niu, wy​krę​ci​ła się na​gle, gdy Ma​tol się​gnął ku niej. Kaj​da​ny nie da​wa​ły wiel​kiej swo​bo​dy ru​chu, lecz kie​dy jego dłoń się zbli​ży​ła, Tri​ste po​ru​szy​ła się bły​ska​wicz​nie

i sama zła​pa​ła go za nad​gar​stek. Ruch był nie​zwy​kle pre​cy​zyj​ny i szyb​ki, nie​mal nie​do​strze​gal​ny, jak u ata​ku​ją​ce​go węża. Ma​tol nie zdą​żył na​wet oka​zać zdzi​wie​nia, gdy po​cią​gnę​ła go dzi​kim szarp​nię​ciem, tak moc​nym, że stra​cił rów​no​wa​gę i ru​nął na nią, po​cią​ga​jąc Man​der​se​ena, któ​ry wy​pu​‐ ścił z rąk lam​pę i upadł na ple​cy, klnąc siar​czy​ście. Tri​ste zbli​ży​ła usta do ucha do​wód​cy Ishie​nów. — Przyj​dzie czas – syk​nę​ła gło​sem tak zim​nym i mrocz​nym jak ota​cza​ją​‐ cy ich ka​mień i zu​peł​nie po​zba​wio​nym lęku – kie​dy ból, któ​ry mi tu​taj za​da​‐ jesz, wyda ci się przy​jem​no​ścią, a ostrza i ogień zda​dzą się ła​god​nym ma​rze​‐ niem. A wte​dy ja będę pa​trzeć na two​je bła​ga​nia i uszy moje głu​che będą na two​je krzy​ki, a je​zio​ro mej ła​ski wy​schnie na pył. Wy​gię​ła się na​gle, a Ka​den za​uwa​żył, że jej smu​kłe pal​ce skrę​ci​ły gru​bą rękę Ma​to​la z taką dzi​ką siłą, że coś w niej trza​sło, a twarz męż​czy​zny skur​‐ czy​ła się z bólu. Od​zy​skał ja​koś rów​no​wa​gę i rzu​cił się pod ścia​nę, tu​ląc do sie​bie zła​ma​ną rękę i klnąc pod no​sem. Cała sy​tu​acja trwa​ła kil​ka od​de​chów, lecz Ram​pu​ri Tan nie zro​bił naj​‐ mniej​sze​go ru​chu, by in​ter​we​nio​wać. Ani nie po​wstrzy​mał Tri​ste, ani nie ru​szył na po​moc Ma​to​lo​wi i Man​der​se​eno​wi. Jego oczy przez cały czas sku​‐ pio​ne były na dziew​czy​nie, chłod​ne, tak​su​ją​ce. — Wi​dzia​łeś? – mruk​nął, gdy było już po wszyst​kim. Ka​den ski​nął gło​wą. Pa​trzył w osłu​pie​niu. Przez chwi​lę Tri​ste spoj​rza​ła na nie​go, a jej oczy były… ja​kie? Szu​kał wła​ści​we​go sło​wa. Dzi​kie? Kró​lew​‐ skie? Bra​kło mu słów. Po chwi​li ten wy​raz oczu się roz​mył i spły​nął gdzieś jak woda przez sito. — Ka​de​nie? – szep​nę​ła gło​sem ci​chym i wstrzą​śnię​tym, znów prze​peł​‐ nio​nym stra​chem. – Ka​de​nie, pro​szę. Pro​szę, po​móż mi. Przez chwi​lę wszy​scy trwa​li bez ru​chu. Szok zma​zał głu​pi uśmiech z twa​‐ rzy Man​der​se​ena, któ​ry pa​trzył te​raz na Tri​ste ze zdu​mie​niem. Tan rów​nież przy​glą​dał się dziew​czy​nie, lecz w jego spoj​rze​niu nie było kon​ster​na​cji Ishie​nów, po​dob​nie jak w spoj​rze​niu Kie​la, któ​re​go oczy były spo​koj​ne jak je​zio​ra, a zwią​za​ne ręce trzy​mał swo​bod​nie przed sobą, pod​trzy​my​wa​ny przez dwóch straż​ni​ków. Tri​ste wo​dzi​ła wzro​kiem po wszyst​kich twa​rzach, naj​wy​raź​niej wi​dząc zmie​sza​nie i wzbie​ra​ją​cą fu​rię w mi​nach Ishie​nów. — Nie. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie. Sło​wa te, jak się zda​ło, wy​rwa​ły Ma​to​la z jego snu na ja​wie. Uniósł zła​ma​‐ ną rękę i wpa​try​wał się w nią przez chwi​lę, jak​by była ja​kimś ma​łym, zła​pa​‐ nym w si​dła zwie​rząt​kiem, po czym skie​ro​wał wzrok na Tri​ste. — Och, tak – po​wie​dział, po​now​nie ro​biąc krok w jej stro​nę. Ból w ręce mu​siał być do​kucz​li​wy, ale nie zwra​cał na to uwa​gi, za​miast tego da​jąc znak Man​der​se​eno​wi. – Och, tak, do​praw​dy. Przy​nie​ście mi coś go​rą​ce​go albo twar​de​go, albo ostre​go – szczek​nął. – A naj​le​piej wszyst​ko ra​zem. Skoń​czy​ło się piesz​cze​nie i cac​ka​nie z tą dziw​ką. Przy​szedł czas, by na​ciąć ją głę​bo​ko, żeby zo​ba​czyć, co na​praw​dę sie​dzi tam w środ​ku.

— Nie – po​wie​dział Ka​den, za​sko​czo​ny, gdy usły​szał tę sy​la​bę pa​da​ją​cą z wła​snych ust. Wtrą​ca​nie się było sza​leń​stwem, sa​mo​bój​stwem, zwłasz​cza te​raz, zwłasz​cza że Ma​tol zno​wu miał atak zim​nej fu​rii. A jed​nak zro​bił krok do przo​du. – To nie dzia​ła – stwier​dził. – Całe wa​sze po​dej​ście nie dzia​ła. — Trzy​maj się z boku, Ka​de​nie – po​wie​dział Tan. Jego głos był spo​koj​ny, ale wy​po​wia​da​ne sło​wa były jak z ka​mie​nia. Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Trzy​ma​łem się z boku wie​le dni. Na​wet dłu​żej. – Po​czuł, jak krew co​‐ raz szyb​ciej pły​nie w jego ży​łach, i spró​bo​wał ją spo​wol​nić, lecz po​tem po​‐ zwo​lił pły​nąć. Po​tra​fił za​pa​no​wać nad emo​cją, ale te​raz jej po​trze​bo​wał, bo trze​ba mu było gnie​wu, je​śli miał sta​wić czo​ło Ma​to​lo​wi i po​zo​sta​łym, je​‐ śli miał zro​bić coś dla Tri​ste. – Wiem, że nie jest tym, czym się jawi – po​wie​‐ dział. – Te​raz już to wi​dzę. Do​my​ślam się, że może być na​wet Cse​striim​ką, ale to – wska​zał na okrut​ne na​rzę​dzia – nie jest spo​sób. To nie dzia​ła. Ma​tol od​wró​cił się od Tri​ste i wle​pił w nie​go zdu​mio​ne spoj​rze​nie. Gdy prze​mó​wił, jego głos był tyl​ko odro​bi​nę gło​śniej​szy od szep​tu. — Przy​by​wasz tu​taj, do mo​jej for​te​cy, do mo​je​go Ser​ca, przy​wle​kasz tę nie​ludz​ką kur​wę do tego sank​tu​arium i jesz​cze jej bro​nisz? Co? — Ja jej nie bro​nię… – za​czął Ka​den. — My​ślisz, że bę​dziesz mnie po​uczał – prze​rwał mu Ma​tol – jak wal​czyć w tej wal​ce, kie​dy two​ja wła​sna ro​dzi​na już daw​no dała so​bie z tym spo​kój? Czy tak? — Do​syć – rzu​cił Tan. — Och, w zu​peł​no​ści się z tobą zga​dzam – od​parł Ma​tol wciąż ci​chym, złym gło​sem. – Już do​syć. Na​wet wię​cej niż do​syć. Za​brać go – po​le​cił, wska​‐ zu​jąc ge​stem Ka​de​na. – Znajdź​cie mu celę na dole, nie​da​le​ko od tego dru​gie​‐ go. – Tu po​ka​zał pal​cem na Kie​la. – Taką o gru​bych drzwiach. Man​der​se​en po​stą​pił krok na​przód, lecz Ka​den mu się wy​wi​nął. Nie był pe​wien, czy sta​nąć mię​dzy Ishie​nem a Tri​ste, czy ra​czej krze​sło, do któ​re​go była przy​ku​ta, wy​ko​rzy​stać jako osło​nę. Tri​ste pa​trzy​ła na nie​go wiel​ki​mi, wy​stra​szo​ny​mi oczy​ma. Sto​ją​cy po dru​giej stro​nie po​miesz​cze​nia Kiel, ci​‐ chy i nie​wzru​szo​ny, też go ob​ser​wo​wał. — Tan – rzu​cił Ka​den, szu​ka​jąc od​po​wied​nich słów. — Chodź tu na​tych​miast – wark​nął Man​der​se​en. Ram​pu​ri Tan po​wo​li po​krę​cił gło​wą. — To był twój wy​bór, nie mój. Ka​den zła​pał ze sto​łu le​żą​cy obok Tri​ste nóż i za​czął wy​wi​jać nim przed sobą. Nie miał po​ję​cia, jak się wal​czy, lecz w gó​rach przy​glą​dał się Va​ly​no​wi i in​nym i wy​rzeź​bił w umy​śle ob​ra​zy wal​ki z my​ślą o ich póź​niej​szym wy​‐ ko​rzy​sta​niu. Kie​dy straż​nik Ishie​nów się zbli​żył, Ka​den spró​bo​wał przy​brać od​po​wied​nią pozę. Man​der​se​en za​trzy​mał się i zła​pał za miecz. Na jego twa​rzy po​ja​wił się uśmiech.

— Za​bić go? Ma​tol nie od​po​wie​dział. Ka​den zer​k​nął za sie​bie tyl​ko po to, by w ostat​‐ niej chwi​li uj​rzeć pięść lą​du​ją​cą na jego twa​rzy. Cios rzu​cił go na ścia​nę, wy​‐ trą​ca​jąc mu nóż z ręki. Chwi​lę póź​niej Man​der​se​en do​sko​czył do nie​go z mie​czem i do​ci​snął go moc​no do muru. — Za​bić go? – za​py​tał po​now​nie. Ka​den pró​bo​wał się od​wró​cić, spoj​rzeć na Ma​to​la, lecz Man​der​se​en bru​‐ tal​nie wy​krę​cił mu gło​wę w bok. Je​dy​ną oso​bą, któ​rą Ka​den wi​dział, był Kiel. Cse​striim nie po​ru​szył się, by w ja​ki​kol​wiek spo​sób mu po​móc, lecz Ka​den za​uwa​żył, że jego usta po​ru​sza​ją się, wy​po​wia​da​jąc bez​gło​śnie ja​kieś sło​wa. Wszy​scy sku​pi​li wzrok na Ka​de​nie, któ​ry się sza​mo​tał, pró​bu​jąc za​czerp​nąć po​wie​trza. Tyl​ko on pa​trzył na Kie​la. On do mnie mówi, uświa​do​mił so​bie. Sza​leń​stwem by​ło​by ocze​ki​wać, że zdo​ła roz​po​znać te sło​wa. Ka​den krwa​wił z rany na gło​wie, krew spły​wa​ła mu po twa​rzy, a miecz Ishie​na na​ci​skał mu na gar​dło. Kiel nie zwra​cał na to uwa​gi. Je​śli rze​czy​wi​ście znał ojca Ka​de​na, to mu​siał wie​dzieć co nie​co o mni​chach, a sko​ro tak było, to za​pew​ne wie​dział o tre​nin​gu i wy​szko​le​niu, o Wy​rzeź​bio​nym Umy​śle. Wie​dział, że Ka​den bę​dzie w sta​nie przy​po​mnieć so​bie tę sce​nę. Że za​pa​mię​ta ją do​kład​nie. — Nie za​bi​jał​bym go. – Tym ra​zem był to głos Tana. Da​le​ki. Obo​jęt​ny. – Jest ce​sa​rzem i może oka​zać się przy​dat​ny. — Może mógł​bym wy​łu​pić mu oko – za​pro​po​no​wał z re​cho​tem Man​der​‐ se​en, prze​su​wa​jąc dłoń, aby na​ci​snąć jed​ną z jego ga​łek ocznych. – Albo roz​‐ gnieść mu jed​no jajo. Ale ty chy​ba coś mó​wi​łeś o fiu​cie? – W tym mo​men​cie się​gnął mię​dzy nogi Ka​de​na. – Mo​gli​by​śmy spraw​dzić, jaki bę​dzie lo​jal​ny wo​bec tej dziw​ki, kie​dy mu go wy​rwie​my… Za​pa​dła ci​sza gło​śna jak krzyk. — Za​bierz go na dół – wark​nął w koń​cu Ma​tol. – Za​mknij ra​zem z Cse​‐ strii​mem. Może wie​dzieć wię​cej, niż nam po​wie​dział. Na jego krew po​pa​‐ trzy​my wte​dy, kie​dy już na​sy​ci​my się jej krwią.

16

Z

abić ich – stwier​dzi​ła An​nick, wska​zu​jąc ge​stem Urghu​lów. – Nie mo​‐ że​my ich za​brać i nie mo​że​my zo​sta​wić. Va​lyn ze​brał swo​je Skrzy​dło sto kro​ków za obo​zo​wi​skiem, po​zo​sta​‐ wiw​szy Pyr​re na stra​ży zwią​za​nych i klę​czą​cych jeń​ców. Przez te trzy dni, od​kąd ode​sła​li Su​ant’ra na po​łu​dnie, nie mie​li wie​le do ro​bo​ty. Mo​gli tyl​ko cze​kać, od​po​czy​wać i mar​twić się. Ku wiel​kiej uldze Va​ly​na Gwen​na od​zy​‐ ska​ła przy​tom​ność już pod ko​niec pierw​sze​go dnia, ale wciąż nie była w sta​‐ nie ru​szyć w dro​gę; wy​star​czy​ło, że obe​szła obóz do​oko​ła, a już mia​ła za​wro​‐ ty gło​wy i mdło​ści. Ta​la​lo​wi noga go​iła się szyb​ko, szyb​ciej niż się spo​dzie​‐ wał, lecz i rana Va​ly​na zdą​ży​ła się za​skle​pić. Krwio​pij​ca uznał, że tak dzia​ła​ją jaja slarn. Moż​li​we, że uczy​ni​ły nas sil​niej​szy​mi, bar​dziej od​por​ny​mi, roz​my​‐ ślał Va​lyn z na​dzie​ją i lę​kiem za​ra​zem. Ta​lal miał ra​cję. Głę​bo​ka rana w ra​‐ mie​niu po​win​na za​skle​piać się co naj​mniej przez ty​dzień, a nie w cią​gu paru dni. Z dru​giej stro​ny, nie byli już nie​po​ko​na​ni. Ta​lal wciąż uty​kał, Gwen​na prze​sy​pia​ła pół dnia, a Va​lyn też nie był pe​wien, czy go​tów jest na ty​siąc​mi​‐ lo​wą, for​sow​ną jaz​dę przez step. Przy każ​dym unie​sie​niu łok​cia ból prze​szy​‐ wał mu ra​mię, co ogra​ni​cza​ło go do wal​ki tyl​ko jed​nym mie​czem, a o łuku mógł na ra​zie za​po​mnieć. Cze​ka​li więc, od​po​czy​wa​li i po​grą​ża​li się w zmar​twie​niu. Dru​gie​go dnia prze​le​cia​ło nad ich gło​wa​mi ko​lej​ne Skrzy​dło Ket​tra​lu. Va​lyn otu​lił się bi​zo​nim fu​trem, osło​nił twarz jed​ną ręką i usi​ło​wał wy​glą​‐ dać jak Urghul, pod​czas gdy ptak za​to​czył nad nimi koło, a po​tem od​le​ciał na po​łu​dnie. Ode​tchnął głę​bo​ko i nie​pew​nie, czu​jąc się jak świ​stak bu​szu​ją​‐ cy po ste​pie w po​szu​ki​wa​niu po​ży​wie​nia. One rów​nież zer​ka​ły w górę, ale nie​wie​le im to po​ma​ga​ło. Va​lyn wi​dział, jak jed​ne​go po​po​łu​dnia trzy z nich zo​sta​ły po​rwa​ne przez orły. Trze​cie​go dnia Gwen​na za​czę​ła się upie​rać, że jest już go​to​wa do jaz​dy, a Va​ly​na też kor​ci​ło, by ru​szyć w dro​gę, nie cze​ka​jąc, aż ustą​pi ból ra​mie​nia. Na spo​tka​nie z Ka​de​nem w An​nu​rze i tak byli spóź​nie​ni o całe ty​go​dnie, lecz nie był to po​wód, by prze​sia​dy​wać tu dłu​żej, niż na​le​ża​ło. Va​lyn na​ka​zał od​‐ po​cząć jesz​cze jed​ną noc i wy​ru​szyć czwar​te​go dnia o świ​cie.

Wy​bra​nie z obo​zu tego, cze​go po​trze​bo​wa​li, po​wią​za​nie koni dłu​gi​mi sznu​ra​mi i ob​ju​cze​nie ich ty​go​dnio​wym za​pa​sem urghul​skiej żyw​no​ści było ła​twe. Mu​sie​li jed​nak zde​cy​do​wać, jak po​stą​pić z sa​my​mi Urghu​la​mi, co było znacz​nie trud​niej​sze. — Nie po​do​ba mi się to – stwier​dził La​ith, krę​cąc gło​wą. Po od​lo​cie Ra stra​cił swój zwy​kły hu​mor, a spra​wa więź​niów nie przy​czy​ni​ła się do jego po​pra​wy. – Szcze​rze mó​wiąc, nie​na​wi​dzę tego. Tro​je z nich to dzie​ci, a po​zo​sta​li… – Ge​stem wska​zał klę​czą​ce po​sta​cie. – To jed​nak nie to samo, co za​bi​jać ich w wal​ce. – Wes​tchnął ża​ło​śnie. – A jed​nak mu​si​my to zro​bić. Trze​ba ich za​bić. — Nic nie mu​si​my ro​bić – wark​nę​ła Gwen​na. Va​lyn po​tak​nął po​wol​nym ski​nie​niem gło​wy. — Gwen​na ma ra​cję. Co​kol​wiek Hen​dran pi​sał na ten te​mat, to jed​nak są oni na​szy​mi jeń​ca​mi i do nas na​le​ży de​cy​zja, bo to na​sza od​po​wie​dzial​‐ ność. — Pięk​nie – po​wie​dział La​ith. – Wo​bec tego ja od​po​wie​dzial​nie po​sta​na​‐ wiam, że po​win​ni​śmy ich za​bić. Czy to wy​star​czy? — Nie – od​parł Va​lyn, ha​mu​jąc na​ra​sta​ją​cy gniew i sta​ra​jąc się prze​ma​‐ wiać spo​koj​nym gło​sem. – Nie wy​star​czy. Mó​wi​łeś już o tym. Tro​je z nich to dzie​ci, La​ith. Dzie​ci. — Trud​no – mruk​nę​ła An​nick. – Za​bra​nie ich ze sobą jest zbyt ry​zy​kow​‐ ne, a je​śli ich zo​sta​wi​my, mogą ru​szyć na​szym śla​dem. — Na czym? – za​py​tał Va​lyn. – Za​bie​ra​my im ko​nie. I nie​waż​ne, jak spraw​nie ru​sza​ją się te su​kin​sy​ny. Gdy mi​nie po​ra​nek, bę​dzie​my da​le​ko. — A co, je​śli po​wie​dzą o tym in​nym? – spy​tał La​ith. – Co, je​śli inna ban​da Urghu​lów ich znaj​dzie i za​py​ta, gdzie są ko​nie? — No to z nimi po​wal​czy​my – po​wie​dzia​ła Gwen​na. – Z tymi już wal​czy​‐ li​śmy i była to cho​ler​nie krót​ka wal​ka. An​nick po​krę​ci​ła gło​wą. — To jest mała gru​pa. Nie​któ​re ta​amu li​czą set​ki jeźdź​ców. — No to uciek​nie​my – upie​ra​ła się Gwen​na. – Wy​co​fa​my się. La​ith wy​buch​nął gło​śnym śmie​chem. — My​ślisz, że prze​ści​gnie​my tych pie​przo​nych Urghu​lów na ich wła​‐ snym ste​pie, ja​dą​cych na wła​snych ko​niach? Jak to so​bie wy​obra​żasz? Va​lyn wes​tchnął głę​bo​ko. — To nie ma nic do rze​czy. — A mnie się zda​je, że ma, i to bar​dzo – po​wie​dział La​ith. – Ja​kie jest ry​‐ zy​ko? Jak je zmi​ni​ma​li​zo​wać? O ile pa​mię​tam, spę​dzi​łem na Wy​spach cały rok na stu​dio​wa​niu tych gów​nia​nych po​uczeń. — Mó​wi​li​śmy o mi​ni​ma​li​zo​wa​niu ry​zy​ka w pra​wo​wi​tych wal​kach – od​parł Va​lyn. – A nie o mor​do​wa​niu dzie​ci, któ​re nie ro​bią nam krzyw​dy. — A co ozna​cza pra​wo​wi​ta wal​ka? – za​py​ta​ła An​nick. — Mi​sję – od​rzekł Va​lyn. – Prze​ciw​ko wro​go​wi. A nie ja​kąś nie​zręcz​ną

sy​tu​ację, w jaką się wpa​ko​wa​li​śmy. — Urghu​lo​wie są wro​ga​mi – za​uwa​żył La​ith. – Go​tu​ją lu​dzi żyw​cem. Wy​ci​na​ją im po​wie​ki. Orle Gniaz​do od lat po​sy​ła mi​sje za Bia​łą Rze​kę. — Ale nie po to, żeby za​bi​jać dzie​ci – upie​rał się Va​lyn. Uniósł dłoń, żeby po​wstrzy​mać obiek​cje lot​ni​ka. – Po co wstą​pi​łeś do Ket​tra​lu? La​ith po​krę​cił gło​wą. — Nie wiem. Może dla​te​go, że się po​ja​wi​li i po​wie​dzie​li mi, że będę mógł la​tać na wiel​kich dra​pież​nych pta​kach? No i dla​te​go, że to był Ket​tral, na Sha​ela. — A gdy​by Urghu​lo​wie mie​li ta​kie pta​ki? La​tał​byś dla Urghu​lów? — Oczy​wi​ście, że nie. — Dla​cze​go? — Z po​wo​dów, któ​re wy​mie​ni​łem. To są bar​ba​rzyń​cy, Va​ly​nie. Chy​ba za​pa​mię​ta​łeś coś na te​mat ich re​li​gii i krwa​we​go kul​tu. Gdy​by na​sza wal​ka skoń​czy​ła się ina​czej, to te​raz by ob​dzie​ra​li nas ze skó​ry, pa​se​czek po pa​secz​‐ ku. To dla​te​go po​win​ni​śmy ich za​bić. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Dla​te​go wła​śnie nie mo​że​my. La​ith spoj​rzał osłu​pia​ły. — O czym ty mó​wisz, do li​cha? Było to o jed​no py​ta​nie za dużo i coś w Va​ly​nie, ja​kaś ścia​na, któ​ra do​tąd po​wstrzy​my​wa​ła jego gniew i ostre sło​wa, ru​nę​ła jak pod na​po​rem wiel​kiej fali. — Nie je​ste​śmy nimi, La​ith! – krzyk​nął. – Nie je​ste​śmy jak ona! – Po​ka​zał pal​cem na Hu​ut​suu. – Albo ona! – Wska​zał na Pyr​re. – Oczy​wi​ście za​bi​ja​my lu​dzi. Spę​dzi​li​śmy mnó​stwo cza​su, żeby na​uczyć się za​bi​jać, i je​ste​śmy w tym do​brzy. Ale wie​lu lu​dzi umie za​bi​jać. Pyr​re za​bi​ja​ła od dnia, gdy ją spo​tka​li​śmy. Tym, co czy​ni nas Ket​tra​lem, jest to, że za​bi​ja​my lu​dzi wła​‐ ści​wych. Gwen​na po​ta​ki​wa​ła mu gniew​nie, lecz An​nick całą tę ty​ra​dę po​trak​to​‐ wa​ła lek​ce​wa​żą​cym mach​nię​ciem dło​ni. — Wła​ści​wych i nie. Rzecz w tym, po czy​jej stro​nie aku​rat je​ste​śmy. — Nie – od​parł Va​lyn, od​wra​ca​jąc się do niej. – Nie, to nie to. Gdy​by tak było, to po co by​śmy tu przy​by​wa​li? Po co rzu​ci​li​śmy Orle Gniaz​do i ru​szy​li​‐ śmy ra​to​wać Ka​de​na? Dla​cze​go jest dla nas waż​ne, kto za​sia​da na Nie​cio​sa​‐ nym Tro​nie? Gdy​by nie mia​ło to zna​cze​nia, mo​gli​by​śmy zo​stać na​jem​ni​ka​‐ mi w Man​ja​ri albo w An​the​rze. Za​pła​ci​li​by for​tu​nę, żeby do​wie​dzieć się cze​‐ goś wię​cej o Ket​tra​lu! – Mimo chłod​ne​go wia​tru był spo​co​ny pod gru​bą bi​zo​‐ nią skó​rą. Z wy​sił​kiem się opa​no​wał, roz​luź​nił pię​ści i ści​szył głos. – Nie ro​‐ bi​my tego, po​nie​waż li​czy się, po któ​rej stro​nie wal​czy​my. Bo waż​ne jest, kto za​sia​da na tro​nie. Lu​dzie w ro​dza​ju Sa​mie​go Yur​la i Ba​len​di​na po​win​ni być po​wstrzy​my​wa​ni. To źli lu​dzie. Tacy też byli Cse​strii​mo​wie. Tacy byli At​ma​ni. – Po​krę​cił gło​wą, na​gle znu​żo​ny. Ode​zwał się ból w ra​mie​niu.

Wszyst​ko go bo​la​ło. – Wstą​pi​łem do Ket​tra​lu, bo chcia​łem bro​nić An​nu​ru, któ​ry jest lep​szy od Krwa​wych Miast, od Man​ja​ry​tów i od ple​mion z Pasa. — Oszczędź mi wy​kła​du na te​mat wa​lo​rów na​sze​go wiel​kie​go ce​sar​stwa – rzu​cił La​ith. Sło​wa za​brzmia​ły lek​ce​wa​żą​co, lecz ogień jego opo​ru osłabł. — To krót​ki wy​kład – od​parł Va​lyn. – Mamy pra​wa. Pra​wa, któ​re po​‐ wstrzy​mu​ją naj​po​tęż​niej​szych od dep​ta​nia słab​szych i tych, co mie​li mniej szczę​ścia. La​ith po​krę​cił gło​wą. — Ty na​praw​dę cho​wa​łeś się w pa​ła​cu, praw​da? Va​lyn zi​gno​ro​wał tę kpi​nę. — Nie mam ra​cji? — Wiel​ki i po​tęż​ny An​nur sta​le wy​zy​sku​je sła​bych i bied​nych – prych​nął lot​nik. – Wiem o tym do​brze, bo moja ro​dzi​na na​le​ży do bied​nych i sła​bych. Twój oj​ciec pod​niósł po​dat​ki dla kuź​ni, sły​sza​łeś o tym? – La​ith nie cze​kał na od​po​wiedź Va​ly​na. – Ja​sne, że nie sły​sza​łeś. Cho​dzi o to, że wiel​ki ce​sarz An​nu​ru nie za​dał so​bie tru​du, by uwzględ​nić róż​ni​cę po​mię​dzy wiel​ki​mi miej​ski​mi kuź​nia​mi, gdzie pra​cu​ją dzie​siąt​ki uczniów, a ma​ły​mi kuź​nia​mi, gdzie jest tyl​ko je​den ko​wal ze swo​im ko​wa​dłem. To małe prze​ocze​nie wpa​‐ ko​wa​ło mego ojca w dłu​gi. – Po​krę​cił gło​wą z nie​sma​kiem. – Oj​ciec po​szedł do li​chwia​rza. Drań z ra​do​ścią po​ży​czył mu for​sę, ale na taki pro​cent, że nikt nie zdo​łał​by tego spła​cić. Oj​ciec pra​co​wał osiem lat na ten dług, osiem lat bez jed​ne​go dnia od​po​czyn​ku, i umarł przy swo​im pie​przo​nym ko​wa​dle bar​‐ dziej za​dłu​żo​ny niż na po​cząt​ku. Va​lyn się za​my​ślił. Przez wszyst​kie te lata w Ket​tra​lu, pod​czas dłu​gich dni tre​nin​gów i dłu​gich nocy le​cze​nia ran La​ith ni​g​dy nie opo​wie​dział mu tej hi​sto​rii. — No wiesz – za​czął po​wo​li, nie​pew​ny, co od​po​wie​dzieć. – Ce​sar​stwo nie jest pań​stwem do​sko​na​łym… Lot​nik uniósł brwi. — My​ślisz, że to coś nie​ty​po​we​go? Ja​kiś wy​ją​tek? – Uniósł rękę i wska​zał na krwio​pij​cę. – A co z Ta​la​lem? Wiel​kie i ra​do​sne tłu​my oby​wa​te​li na​sze​go do​bre​go i szla​chet​ne​go ce​sar​stwa ści​ga​ją krwio​pij​ców i za​bi​ja​ją. Bez pro​ce​su i bez​praw​nie. Zwy​czaj​nie: ogień albo sznur. Ta​lal po​tak​nął wol​nym ski​nie​niem gło​wy. Przez cały czas trwa​nia tej roz​mo​wy nie ode​zwał się ani sło​wem, przy​glą​da​jąc im się w mil​cze​niu, z za​‐ ło​żo​ny​mi rę​ka​mi. — An​nur ma wady – po​wie​dział Va​lyn spo​koj​nie. – Głę​bo​kie wady. Kłam​cy i mor​der​cy cho​dzą wol​no. – Zer​k​nął na jeń​ców. – Po pro​stu nie chcę być jed​nym z nich. — Pie​przyć to – mruk​nął La​ith, po​trzą​sa​jąc gło​wą. – Ja też nie chcę. Ale nie chcę też, żeby nas ści​ga​li. — Ro​biąc coś do​bre​go, po​dej​mu​je​my ry​zy​ko. — Pie​przyć to – po​wtó​rzył lot​nik.

— Czy to ma zna​czyć, że się zga​dzasz? La​ith wes​tchnął głę​bo​ko, a po​tem po​tak​nął nie​chęt​nie. Va​lyn ob​ró​cił się ku An​nick. — A ty? — Po​wie​dzia​łam ci, co my​ślę – od​par​ła. – Ale to ty do​wo​dzisz Skrzy​dłem. — A za​tem w po​rząd​ku – rzekł Va​lyn. – Bie​rze​my ko​nie, więk​szość po​ży​‐ wie​nia i jed​no api, że​by​śmy mo​gli ucho​dzić za Urghu​lów. Za​wią​żę jeń​com do​dat​ko​we wę​zły, z któ​ry​mi po​ra​dzą so​bie po dwóch albo trzech dniach. My je​dzie​my na pół​noc… — My​śla​łam, że na za​chód – po​wie​dzia​ła Gwen​na. – Na pół​no​cy jest tyl​ko step, po​tem lód, a po​tem oce​an lodu. — Je​dzie​my na pół​noc – po​wtó​rzył Va​lyn – przez pół dnia, w ra​zie gdy​by po​sta​no​wi​li ru​szyć po na​szych śla​dach. Skie​ru​je​my się na za​chód, kie​dy znaj​dzie​my ja​kiś stru​mień. Wte​dy po​je​dzie​my wzdłuż nie​go. Ob​ró​cił się, jak​by spraw​dzał, czy ktoś za​opo​nu​je, a po​tem wszy​scy sku​pi​‐ li się na przy​go​to​wa​niach. Jeń​cy sie​dzie​li po dru​giej stro​nie obo​zo​wi​ska, co dało Hu​ut​suu mnó​stwo cza​su, by przyj​rzeć mu się, gdy nad​cho​dził. Pyr​re pod​nio​sła wzrok, gdy był już bli​sko. — Niech zgad​nę, nie po​tra​fi​łeś się zmu​sić do ich za​bi​cia. — Zwią​że​my ich – rzekł krót​ko Va​lyn – a sami ru​szy​my na pół​noc. Czasz​ko​wier​czy​ni uśmiech​nę​ła się, a po​tem po​kle​pa​ła go po bo​lą​cym ra​‐ mie​niu. — Skąd ja to wie​dzia​łam? — Znaj​dę was – rzu​ci​ła Hu​ut​suu, gdy Va​lyn przy​klęk​nął przy niej, by spraw​dzić wię​zy na jej prze​gu​bach i kost​kach. – Je​steś głup​cem, nie słu​‐ cha​jąc rad swo​ich lu​dzi. — Gdy​bym ich słu​chał – od​rzekł Va​lyn, do​cią​ga​jąc wę​zeł – to​byś już nie żyła. — Je​steś mięk​ki. — A ty je​steś zwią​za​na. † Przez więk​szą część dwóch na​stęp​nych ty​go​dni Skrzy​dło w do​brym tem​pie po​su​wa​ło się na za​chód, bi​wa​ku​jąc nocą w za​głę​bie​niach po​mię​dzy wznie​‐ sie​nia​mi. Ko​nie Urghu​lów, choć nie​wiel​kie, stą​pa​ły pew​nie i mia​ły nie​spo​‐ ży​te siły. Va​lyn za​sta​na​wiał się, jak czę​sto po​wi​nien po​zwa​lać im na po​pas, lecz od​krył ze zdu​mie​niem, że kie​dy już ogła​sza wie​czor​ny po​stój, to zwy​kle dla​te​go, że jego wła​sne nogi i ple​cy do​ma​ga​ją się wy​po​czyn​ku. Są​dząc po ję​‐ kach i kwę​ka​niach po​zo​sta​łych, nie był w tym je​dy​ny. Za​rzą​dził jaz​dę pół​noc​ną stro​ną Bia​łej Rze​ki, na tyle bli​sko, że czę​sto wi​‐ dział jej spie​nio​ny nurt, lecz na tyle da​le​ko, by nie wpaść na Urghu​lów po​ją​‐ cych ko​nie. Spie​ra​li się tro​chę, czy nie obrać kie​run​ku na po​łu​dnie. Naj​szyb​‐

szym spo​so​bem do​tar​cia do An​nu​ru była for​sow​na jaz​da do Za​ko​la, a po​tem za​okrę​to​wa​nie się na sta​tek do sto​li​cy. Tra​sa ta była jed​nak zbyt oczy​wi​sta. Je​śli Orle Gniaz​do ży​wi​ło ja​kieś przy​pusz​cze​nia, że Va​lyn wciąż żyje, z pew​‐ no​ścią po​sła​ło ko​goś, by ob​ser​wo​wał na​brze​ża, mury i całe to prze​klę​te mia​‐ sto. Kon​na jaz​da ste​pem na za​chód była mniej ry​zy​kow​na. Mniej ry​zy​kow​‐ na, ale znacz​nie, znacz​nie dłuż​sza. Step cią​gnął się po ho​ry​zont jak wiel​kie zie​lo​ne mo​rze po​fał​do​wa​ne pa​‐ gór​ka​mi. Poza rzad​ki​mi sa​mot​ny​mi skał​ka​mi z wa​pie​nia lub kę​pa​mi kar​ło​‐ wa​tych drzew nie było w kra​jo​bra​zie in​nych zna​ków szcze​gól​nych, żad​nych la​sów ani gór, tyl​ko bez​kre​sna pust​ka pod cza​szą nie​ba. Na​wet stru​mie​nie były po​dob​ne: wą​skie, ka​mie​ni​ste po​to​ki o ni​skich brze​gach, pły​ną​ce na po​‐ łu​dnie i wpa​da​ją​ce do Bia​łej Rze​ki. Va​ly​na de​ner​wo​wa​ła otwar​ta prze​strzeń. Nie znaj​do​wa​li w niej żad​nej pew​nej osło​ny, żad​ne​go za​głę​bie​nia na po​stój. Ni​skie pa​gór​ki wy​ra​sta​ły i opa​da​ły, wzno​sząc się na tyle tyl​ko, by utrud​nić ob​ser​wa​cję, lecz nie da​wa​‐ ły do​bre​go schro​nie​nia. Va​lyn wie​dział, że w ta​kiej oko​li​cy z ła​two​ścią mo​‐ gli​by nie za​uwa​żyć urghul​skie​go ta​amu, któ​re​go jeźdź​cy do​brze wy​ko​rzy​‐ stu​ją nie​rów​no​ści te​re​nu, i szy​ja go bo​la​ła od cią​głe​go krę​ce​nia się, roz​glą​da​‐ nia na boki i wpa​try​wa​nia w zie​lo​ny ho​ry​zont. Po kil​ku dniach Ta​lal wska​zał ręką na po​łu​dnie. Va​lyn zmru​żył oczy. Da​‐ le​ko, wie​le mil za Bia​łą Rze​ką wid​nia​ło pa​smo zło​ci​stych wzgórz. To pia​sek, uświa​do​mił so​bie. Pa​trzy​li na wiel​kie, fa​lu​ją​ce, piasz​czy​ste wy​dmy pu​sty​ni Se​ghir. Po​ły​ka​ła ona już całe ar​mie, an​nu​ryj​skie i obce, któ​rych ko​ści i broń le​ża​ły te​raz po​grze​ba​ne gdzieś pod ru​cho​my​mi pia​ska​mi. Rów​nież na pół​‐ noc​nym brze​gu Bia​łej Rze​ki, gdzie te​raz je​cha​li, zie​mia była su​cha i spę​ka​na, co zmu​sza​ło Va​ly​na do zmie​nia​nia kie​run​ku i klu​cze​nia w po​szu​ki​wa​niu tra​wy. Wciąż jed​nak dą​ży​li na za​chód. Dwa razy za​uwa​ży​li w dali sta​da bi​zo​nów, ty​sią​ce brą​zo​wych, ku​dła​tych zwie​rząt trzy​krot​nie więk​szych od ich koni. Po​mi​mo za​krzy​wio​nych ro​‐ gów stwo​rze​nia te wy​da​wa​ły się dość po​tul​ne. Le​ni​wie sku​ba​ły tra​wę, od cza​su do cza​su pod​no​sząc łby, by wę​szyć do​cie​ra​ją​ce do nich za​pa​chy. Gdy spło​szo​ne za​czy​na​ły biec zbi​tą, po​tęż​ną masą, Va​lyn czuł, jak grunt trzę​‐ sie się pod ich ko​py​ta​mi, i sły​szał do​bie​ga​ją​cy z dala od​głos, jak huk gro​mu, od któ​re​go drża​ło po​wie​trze. Pod ko​niec czwar​te​go dnia wje​cha​li na ni​skie wznie​sie​nie aku​rat w porę, by do​strzec więk​szą gru​pę jeźdź​ców – trzy, może czte​ry set​ki – tak samo jak oni ja​dą​cą na za​chód, lecz o do​bre pół dnia dro​gi przed nimi. Mimo swej li​‐ czeb​no​ści je​cha​li pręd​ko, na​wet prę​dzej od ich Skrzy​dła, wzbi​ja​jąc za sobą tu​man pyłu przy​sła​nia​ją​cy blask po​łu​dnia. W tyle Va​lyn do​strzegł trzy inne ta​amu, rów​nież zmie​rza​ją​ce szyb​ko na za​chód. Choć ła​two było po​zo​stać nie​zau​wa​żo​nym, uni​ka​jąc szczy​tów wznie​sień, to wi​dok tylu pę​dzą​cych Urghu​lów moc​no po​dzia​łał Va​ly​no​wi na ner​wy. — Jak są​dzisz, do​kąd te su​kin​sy​ny jadą? – za​py​ta​ła Gwen​na.

— Nie mam po​ję​cia – od​rzekł Va​lyn, krę​cąc gło​wą. – Mam tyl​ko na​dzie​ję, że nie tam, gdzie my. Brak osło​ny pod​czas dłu​gich sło​necz​nych dni spra​wiał, że po​ci​li się z nie​‐ po​ko​ju, lecz na ko​niec to deszcz ich za​ła​twił. Va​lyn za​rzą​dził wcze​sny po​stój. Dzień był jesz​cze ja​sny, lecz z po​wie​wem wschod​nie​go wia​tru do​cie​rał do nich za​pach bu​rzy, a Gwen​na, choć się nie skar​ży​ła, spra​wia​ła ta​kie wra​że​nie, jak​by mia​ła nie​ba​wem spaść z sio​dła. Va​lyn zresz​tą nie czuł się dużo le​piej. Spiesz się po​wo​li, pi​sał Hen​dran. Va​lyn nie​cier​pli​wił się, by do​trzeć do An​nu​ru, od​na​leźć Ka​de​na i zna​leźć tych, któ​‐ rzy za​mor​do​wa​li jego ojca, mni​chów i Ha Lin. Przed nimi roz​cią​ga​ły się jed​‐ nak dłu​gie mile ste​pu, a po​śpiech i chęć, by po​ko​nać je jed​nym sza​lo​nym zry​wem, w ni​czym nie mo​gły im po​móc. Deszcz za​czął pa​dać tuż po zmro​ku. By​ło​by miło roz​bić api i roz​pa​lić ogień, lecz ogni​sko ozna​cza​ło dym i blask, a api ska​za​ło​by po​ło​wę Skrzy​dła na ogra​ni​czo​ną wi​docz​ność. Po​nie​waż le​piej być zmar​z​nię​tym i ży​wym niż roz​grza​nym i mar​twym, owi​nę​li się w swo​je bi​zo​nie okry​cia, wil​got​ne i cuch​ną​ce, spraw​dzi​li broń i usie​dli, żu​jąc su​szo​ne mię​so i ka​wał​ki twar​de​‐ go urghul​skie​go sera, po czym za​snę​li. Va​lyn wziął pierw​szą war​tę. Rana w ra​mie​niu go​iła się, lecz wciąż jesz​cze bo​la​ła, gdy zro​bił ja​kiś nie​zręcz​ny ruch. Po​zo​sta​li sie​dzie​li w luź​nym krę​gu, jak​by na pa​miąt​kę obo​zo​we​go ogni​ska. Śpią​cy, owi​nię​ci w wiel​kie skó​ry, wy​glą​da​li na młod​szych niż w rze​czy​wi​sto​ści i bar​dziej nie​win​nych; nie​mal przy​po​mi​na​li dzie​ci. Na​wet Pyr​re ze swy​mi si​wie​ją​cy​mi wło​sa​mi wy​glą​da​‐ ła bar​dziej na han​dlar​kę ryb lub stra​ga​niar​kę niż na strasz​li​wą ka​płan​kę śmier​ci o rę​kach unu​rza​nych we krwi. Zda​wa​ło się, że upły​nę​ły ty​go​dnie, od​kąd Va​lyn miał dość cza​su i spo​ko​ju, by po​my​śleć o swo​im Skrzy​dle, o tym, co stra​ci​li, po​rzu​ca​jąc Orle Gniaz​do, i o tym, co ich cze​ka​ło w nad​cho​‐ dzą​cym cza​sie. Od​po​wie​dzial​ność prze​ję​ła go chło​dem jak na​gły je​sien​ny przy​mro​zek. Póź​niej zaś deszcz roz​pa​dał się na do​bre. W cią​gu kil​ku ude​rzeń ser​ca cięż​kie kro​ple zmo​czy​ły mu wło​sy, zmro​zi​ły twarz i prze​nik​nę​ły przez ubra​nie. Woda spły​wa​ła stru​mie​nia​mi, zmie​nia​‐ jąc zie​mię w bło​to, a noc w czar​ną, wstręt​ną za​sło​nę. Va​lyn sie​dział pro​sto, z dło​nią na rę​ko​je​ści noża, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na prze​ni​ka​ją​cy do ko​ści chłód. Zdą​żył się już tro​chę przy​zwy​cza​ić do swe​go ulep​szo​ne​go słu​chu, lecz te​raz, po​śród od​gło​su mi​lio​nów ude​rza​ją​cych o zie​mię kro​pli, po​czuł się ogłu​szo​ny, zdez​o​rien​to​wa​ny i nie​mal bez​bron​ny. Pod​niósł się, wy​cią​gnął miecz spod okry​cia i wszedł na szczyt ma​łe​go pa​‐ gór​ka. Mógł​by coś stam​tąd zo​ba​czyć w świe​tle księ​ży​ca i pod gwiaz​da​mi, lecz te​raz wszyst​ko było za​sło​nię​te gę​stą ścia​ną desz​czu. Ist​niał tyl​ko deszcz i zie​mia pod jego sto​pa​mi. Po dłuż​szej chwi​li po​czła​pał z po​wro​tem do obo​‐ zo​wi​ska, czu​jąc nie​po​ko​ją​ce mro​wie​nie na kar​ku i mdlą​cy ucisk w żo​łąd​ku. Gwen​na klę​ła, usi​łu​jąc za​pew​nić so​bie mi​ni​mum wy​go​dy, a Ta​lal i Pyr​re prze​wra​ca​li się z boku na bok, szu​ka​jąc po​zy​cji naj​le​piej chro​nią​cej przed

desz​czem. Do Sha​ela z tym wszyst​kim, po​my​ślał Va​lyn. I tak żad​ne z nich nie śpi. Na ko​niach by​ło​by im rów​nie źle jak na zie​mi. Będą mo​gli wy​po​cząć, jak się prze​ja​śni. Choć po​trze​bo​wa​li odro​bi​ny od​po​czyn​ku, byli prze​cież ket​tra​‐ low​ca​mi. Dłu​ga noc na koń​skim grzbie​cie na pew​no ich nie za​bi​je. Nie lu​bił sie​dzieć w bez​ru​chu, kie​dy nie było szans na wy​sta​wie​nie sku​tecz​nej war​ty. W dro​dze mo​gli wpaść na ja​kie​goś jeźdź​ca, lecz przy​naj​mniej by​li​by na ko​‐ niach. By​li​by go​to​wi. Wła​śnie przy​kuc​nął, żeby zbu​dzić An​nick, kie​dy bęb​nie​nie kro​pel desz​‐ czu zmie​ni​ło się w ło​mot ko​pyt. Ob​ró​cił się, uno​sząc bły​ska​wicz​nie miecz, gdy jeźdź​cy urghul​scy, z opusz​czo​ny​mi włócz​nia​mi, mo​kry​mi wło​sa​mi, z któ​rych pry​ska​ła im na ple​cy woda, wrzesz​czą​cy i wy​ją​cy, zje​cha​li ga​lo​‐ pem ze wzgó​rza i wpa​dli do ich nędz​ne​go obo​zu. To była Hu​ut​suu. Ale nie taka so​bie zwy​kła Hu​ut​suu. La​ith i An​nick mie​li ra​cję. Inne ta​amu, dużo więk​sze, bo li​czą​ce so​bie pię​‐ ciu​set lub sze​ściu​set lu​dzi, zna​la​zło ją da​le​ko na wscho​dzie. Z tego, co Va​lyn wie​dział o Urghu​lach, wy​ni​ka​ło, że w ta​kiej sy​tu​acji za​bi​ją ją lub zło​żą w ofie​rze Me​sh​ken​to​wi w ra​mach ja​kiejś ohyd​nej ce​re​mo​nii, lecz naj​wy​raź​‐ niej wszyst​ko, cze​go się na​uczył, było nie​wie​le war​te. Nie tyl​ko nie za​bi​li ani jej, ani jej lu​dzi, lecz więk​sze ple​mię ofia​ro​wa​ło im ko​nie i po​mo​gło w po​ści​‐ gu za An​nu​ryj​czy​ka​mi. Va​lyn w im​pe​cie pierw​sze​go ude​rze​nia zdo​łał ja​koś za​bić dwóch, a Pyr​re za po​mo​cą swo​ich noży uka​tru​pi​ła czte​rech. Po​zo​sta​li zo​sta​li za​sko​cze​ni. W cią​gu paru chwil wszy​scy byli już oto​cze​ni, a dzie​siąt​ki gro​tów włócz​ni mie​rzy​ły w ich gar​dła. Sta​nę​li jed​nak go​to​wi do wal​ki, z dłoń​mi na rę​ko​je​‐ ściach noży lub mie​czy, An​nick trzy​ma​ła swój na poły na​pię​ty łuk i cze​ka​ła w po​go​to​wiu, a śmierć pa​trzy​ła jej z oczu, do​pó​ki Va​lyn nie roz​ka​zał im ustą​pić. † W ja​kimś in​nym miej​scu i w rę​kach in​nych wro​gów fakt, że wciąż żyli, mógł​by być po​cie​sze​niem. Nie tu​taj. Va​lyn pa​mię​tał to ze swo​ich szko​leń wy​star​cza​ją​co do​brze. Urghu​lo​wie bra​li jeń​ców tyl​ko po to, by póź​niej zło​‐ żyć ich w ofie​rze dla Kwih​ny. Je​śli choć​by w po​ło​wie wie​rzyć tym hi​sto​‐ riom, po​win​ni ża​ło​wać, że nie za​bi​to ich w wal​ce. Było coś pro​ste​go i osta​‐ tecz​ne​go we wbi​ciu że​la​za w brzuch. Nie moż​na było tego po​wie​dzieć o ob​‐ dzie​ra​niu ze skó​ry, pa​tro​sze​niu lub pa​le​niu żyw​cem, a były to stan​dar​do​we urghul​skie me​to​dy trak​to​wa​nia jeń​ców. Jesz​cze je​den po​wód, aby nie da​wać się poj​mać, po​my​ślał po​sęp​nie Va​lyn, po raz set​ny pró​bu​jąc roz​luź​nić wię​zy. Nie wy​my​ślił żad​ne​go pla​nu uciecz​ki. Na ste​pie nie było wię​zień, aresz​‐ tów czy wież, ale Urghu​lo​wie byli wy​star​cza​ją​co skru​pu​lat​ni, gdy cho​dzi​ło

o pil​no​wa​nie więź​niów. Va​lyn wraz z resz​tą swo​ich lu​dzi zo​stał zwią​za​ny, a skó​rza​ne rze​mie​nie wo​kół nad​garst​ków i ko​stek u nóg za​ci​śnię​to tak moc​‐ no, że nie​mal na​tych​miast stra​cił czu​cie w rę​kach i no​gach. Po​tem prze​rzu​‐ co​no go przez koń​ski grzbiet i przy​wią​za​no. Jego gło​wa dyn​da​ła w oko​li​‐ cach koń​skie​go brzu​cha tak ni​sko, że ist​nia​ła oba​wa, iż przed​nie ko​py​ta ko​‐ nia ude​rzą go, gdy zwie​rzę przej​dzie w cwał. W tej po​zy​cji wi​dział tyl​ko czar​ne bło​to. Z każ​dym kro​kiem ko​nia czuł, jak grzbiet ugnia​ta mu że​bra. Zra​nio​ne ra​mię bo​la​ło tak moc​no, jak​by mia​ło wy​sko​czyć ze sta​wu. Urghu​‐ lo​wie za​bra​li im fu​trza​ne okry​cia i chłod​ny deszcz prze​mo​czył go na wskroś, dy​go​tał więc z zim​na. Ból był nie​ustan​ny i do​kucz​li​wy, ale sta​no​wił naj​mniej​szy pro​blem. Gdy ko​nie kłu​so​wa​ły na pół​noc przez noc i deszcz, Va​lyn wciąż od nowa roz​my​‐ ślał o swo​ich de​cy​zjach: o wy​pusz​cze​niu pta​ka, o da​ro​wa​niu ży​cia jeń​com, o jeź​dzie na za​chód za​miast na po​łu​dnie. Po​peł​nił błąd i było to ja​sne jak słoń​ce, ale trud​no było stwier​dzić, gdzie do​kład​nie zro​bił coś nie tak. Na​wet przy​tro​czo​ny do koń​skie​go grzbie​tu nie mógł so​bie wy​obra​zić, by zdo​łał za​‐ bić dzie​ci w obo​zie Hu​ut​suu. No i ptak… Gdy​by spró​bo​wa​li po​le​cieć na po​‐ łu​dnie, Pchła by ich od​na​lazł i za​bił. Spra​wa skoń​czo​na, mruk​nął do sie​bie. Gdzieś coś spie​przy​łeś. Py​ta​nie tyl​ko, co zro​bić te​raz. Wy​star​cza​ją​co trud​ne było za​cho​wa​nie przy​tom​no​ści, lecz Va​ly​no​wi ogrom​nym wy​sił​kiem uda​ło się ja​koś wy​krę​cić gło​wę, lek​ko unieść kor​pus i po​mi​mo strasz​ne​go bólu sta​wów za​cząć wy​pa​try​wać w ulew​nym desz​czu swo​ich to​wa​rzy​szy. Je​cha​ło tam kil​ku​dzie​się​ciu Urghu​lów, lecz w ru​cho​mej ma​sie lu​dzi i koni, gdy na​wał​ni​ca nie​co ze​lża​ła, uda​ło mu się przez chwi​lę do​strzec La​itha i Gwen​nę, prze​rzu​co​nych jak wor​ki ziar​na przez grzbie​ty koni. Urghu​lo​wie za​trzy​ma​li się na po​pas w chło​dzie sza​re​go po​ran​ka, tuż przed świ​tem. Gdy koń sta​nął, Va​lyn zra​zu po​my​ślał, że śni i że jego umysł ode​rwał się w ja​kiś spo​sób od nie​ustan​nej udrę​ki cia​ła. Po​tem ktoś prze​ciął pod​trzy​mu​ją​cy go sznur i Va​lyn ru​nął na zie​mię, nie zdo​ław​szy unieść zdrę​‐ twia​łych ra​mion, aby za​mor​ty​zo​wać upa​dek. W Ket​tra​lu rzecz ja​sna przy​‐ go​to​wy​wa​no go rów​nież do nie​wo​li. Choć na​dal miał zwią​za​ne kost​ki i nad​‐ garst​ki, za​czął zgi​nać nogi, pod​cią​ga​jąc ko​la​na aż do pier​si, i roz​pro​sto​wy​‐ wać je, raz za ra​zem. Po​tem ręce. Po​tra​fił wal​czyć ze zwią​za​ny​mi rę​ko​ma, więc gdy​by nada​rzy​ła się spo​sob​ność, wo​lał być przy​go​to​wa​ny. Wy​chło​dzo​‐ ne i ze​sztyw​nia​łe mię​śnie pro​te​sto​wa​ły. Urghu​lo​wie się śmia​li, uświa​do​mił so​bie, ob​ser​wu​jąc go, jak wije się po zie​mi ni​czym ro​bak. Nie zwra​cał uwa​gi na ich gło​sy, tyl​ko ru​szał się da​lej, mimo że szo​ro​wał przy tym twa​rzą po zie​mi i ka​mie​niach. W chwi​li gdy dy​go​ta​nie cia​ła prze​szło w zwy​kłe drże​nie, gdy prze​stał przy​gry​zać so​bie ję​zyk, szczę​ka​jąc zę​ba​mi, ktoś zła​pał go za kark i szarp​nąw​‐ szy bru​tal​nie, po​sta​wił na nogi. Wy​pro​sto​waw​szy się, zdał so​bie spra​wę,

że pa​trzy na Hu​ut​suu. A mó​wiąc do​kład​niej, na ko​nia Hu​ut​suu. Ksa​abe, któ​‐ ra go pod​nio​sła, cof​nę​ła się, po​zo​sta​wia​jąc Va​ly​no​wi i Hu​ut​suu swo​bo​dę roz​mo​wy w czte​ry oczy, lecz ko​bie​ta nie za​da​ła so​bie tru​du, by zsiąść z ko​‐ nia. Sie​dzia​ła le​ni​wie na grzbie​cie wierz​chow​ca, z krót​ką włócz​nią na ra​‐ mie​niu, a po jej twa​rzy błą​kał się lek​ki uśmiech. — Mó​wi​łam ci. Po​wie​dzia​łam, że was znaj​dę. Va​lyn zer​k​nął na włócz​nię, po​tem na ko​nia, oce​nia​jąc dy​stans dzie​lą​cy go od sie​dzą​cej na nim ko​bie​ty. Choć wciąż miał zwią​za​ne nogi, mógł​by spró​bo​wać wy​rwać jej włócz​nię z ręki, a ją samą ścią​gnąć z ko​nia i wbić jej włócz​nię w pierś. Otwie​rał i za​ci​skał dło​nie. Wciąż były lek​ko zdrę​twia​łe, ale zda​wa​ły się wy​star​cza​ją​co spraw​ne. A po​tem co? Zer​k​nął przez ra​mię i na​resz​cie w peł​ni uświa​do​mił so​bie obec​ność uśmiech​nię​tych po​sta​ci wo​ko​ło. Hu​ut​suu ścią​gnę​ła go do urghul​skie​go obo​zu wie​lo​krot​nie więk​sze​go od obo​zo​wi​ska, w któ​rym ją po​znał. Va​lyn roz​glą​dał się ze zdzi​wie​niem. Tak po praw​dzie miej​sce to bar​dziej przy​po​‐ mi​na​ło mia​sto niż obóz, z set​ka​mi api roz​sta​wio​nych bez​ład​nie po​mię​dzy ogni​ska​mi i stad​ka​mi spę​ta​nych koni. Po​mię​dzy nimi jeź​dzi​li wierz​chem męż​czyź​ni i ko​bie​ty, któ​rzy przy​jeż​dża​li i od​jeż​dża​li, a przy na​mio​tach bie​‐ ga​ły bla​de brud​ne dzie​ci. Po​wie​trze cuch​nę​ło pa​lo​nym w ogni​skach koń​‐ skim na​wo​zem, pie​czo​nym koń​skim mię​sem, mo​krą skó​rą i bło​tem. Pęki fu​tra i piór po​wie​wa​ły na za​tknię​tych w zie​mię dłu​gich włócz​niach. Męż​‐ czyź​ni i ko​bie​ty gro​ma​dzi​li się przy na​mio​tach i wo​kół ognisk, zaj​mo​wa​li się koń​mi lub dzieć​mi i wy​krzy​ki​wa​li coś do sie​bie w swo​im śpiew​nym ję​‐ zy​ku. Było tam ty​siąc Urghu​lów, a może wię​cej. Va​lyn po​now​nie sku​pił uwa​gę na Hu​ut​suu, od​chy​la​jąc się w tył i opie​ra​‐ jąc na pię​tach. Za​pa​no​wał nad gnie​wem. Na​wet gdy​by za​bił tę ko​bie​tę, wciąż był​by zwią​za​ny jak pro​się, bez​bron​ny w ob​li​czu tego, co go cze​ka. To nie jest od​po​wied​ni czas, rzekł do sie​bie w du​chu, po​wta​rza​jąc te sło​wa kil​ka razy, jak​by to wła​śnie mia​ło uchro​nić go przed po​pad​nię​ciem w sza​‐ leń​stwo. To nie jest od​po​wied​ni czas. — Gdzie je​ste​śmy? – za​py​tał za​miast tego, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc ota​‐ cza​ją​cy ich obóz. Hu​ut​suu się uśmiech​nę​ła. — To jest mój lud. — My​śla​łem, że twój lud nie lubi du​żych obo​zów. My​śla​łem, że ży​je​cie w ta​amu, a nie w na​ro​dach. Urghul​ka wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Kie​dyś tak. Te​raz już nie. Le​d​wo Va​lyn zdą​żył zro​zu​mieć sens tych słów, po​ja​wi​li się za nimi inni jeźdź​cy, a każ​dy z Urghu​lów cią​gnął za sobą ko​nia z prze​wie​szo​nym przez grzbiet zmo​kłym ludz​kim kształ​tem. Z ulgą prze​mie​sza​ną ze zło​ścią Va​lyn pa​trzył, jak po​zo​sta​łych człon​ków Skrzy​dła, jed​ne​go po dru​gim, od​ci​na​no

i zrzu​ca​no z koni. Inni Urghu​lo​wie, po​dob​nie jak Hu​ut​suu, nie zsie​dli na zie​‐ mię, tyl​ko ob​ser​wo​wa​li to wszyst​ko z nie​wzru​szo​nym spo​ko​jem, pod​czas gdy ko​nie pod nimi prze​stę​po​wa​ły z nogi na nogę, prze​bie​ra​jąc ko​py​ta​mi w bło​cie, cze​mu to​wa​rzy​szy​ły mlasz​czą​ce od​gło​sy. An​nick pod​nio​sła się pierw​sza, naj​pierw z tru​dem na ko​la​na, po​tem do po​zy​cji sto​ją​cej. Po​ru​sza​ła się nie​zgrab​nie, jak​by na​cią​gnę​ła lub na​de​rwa​‐ ła so​bie coś pod​czas dłu​giej jaz​dy, lecz wi​dać było, że już spraw​dza krę​pu​ją​ce jej nad​garst​ki rze​mie​nie, szu​ka​jąc lu​zów. Gwen​na prze​kli​na​ła Urghu​lów tak dłu​go, aż je​den z jeźdź​ców ude​rzył ją w tył gło​wy drzew​cem włócz​ni, jesz​cze raz prze​wra​ca​jąc w bło​to. Ta​lal wstał po​wo​li, mil​czą​cy i sku​pio​ny. Va​lyn na​‐ tych​miast po​słał mu znak: Two​je źró​dło? Ta​lal pra​wie nie​do​strze​gal​nie od​po​‐ wie​dział po​ta​ku​ją​cym ski​nie​niem. No, to już coś, po​my​ślał Va​lyn, uśmie​cha​jąc się w du​chu. Nim jed​nak zdą​żył za​re​ago​wać, po​ja​wi​li się ko​lej​ni Urghu​lo​wie. Więk​szy z nich bez sło​wa po​dał Hu​ut​suu bu​kłak, ona zaś rzu​ci​ła go Va​ly​no​wi. — Pij – po​wie​dzia​ła, gdy zła​pał go nie​zgrab​nie. Pa​trzył na skó​rza​ny bu​kłak. Wie​dział z do​świad​cze​nia, co po​tra​fi zro​bić z czło​wie​kiem na​wet je​den dzień bez wody. Je​śli chciał po​zo​stać żywy i przy​‐ tom​ny, po​wi​nien pić. Spoj​rzał w oczy Hu​ut​suu, uniósł bu​kłak do ust i prze​‐ chy​lił. Po​cząt​ko​wo nie po​czuł nic poza cu​dow​nym sma​kiem chłod​nej wody, któ​rą jego spra​gnio​ne cia​ło chło​nę​ło łap​czy​wie. Do​pie​ro po kil​ku ły​kach wy​‐ czuł ada​man​ty​nę, gdy jego ję​zyk ścierpł lek​ko od gorz​ka​we​go po​sma​ku ko​‐ rzen​ne​go wy​cią​gu. Hu​ut​suu uśmiech​nę​ła się, wi​dząc, że prze​stał pić. — Dla krwio​pij​cy – po​wie​dzia​ła, wska​zu​jąc bu​kłak. – Wśród mego ludu rów​nież tra​fia​ją się ta​kie isto​ty. Przez chwi​lę Va​lyn się za​sta​na​wiał, czy nie wy​pić wszyst​kie​go albo nie roz​pruć bu​kła​ka o grot urghul​skiej włócz​ni. Ada​man​ty​na nie mo​gła mu za​‐ szko​dzić, to było ja​sne; mo​gła na​wet uśmie​rzyć nie​co ból w ra​mie​niu lub po​tłu​czo​nych że​brach, ale za spra​wą jej wy​cią​gu Ta​lal zo​stał​by zu​peł​nie od​‐ cię​ty od swe​go źró​dła. W Ket​tra​lu uży​wa​no jesz​cze moc​niej​sze​go na​pa​ru, ale zwy​kłe go​to​wa​nie ko​rze​nia było aż nad​to sku​tecz​ne. Urghu​lo​wie oczy​‐ wi​ście nie wie​dzie​li, któ​re​mu z człon​ków jego Skrzy​dła na​le​ży po​dać na​par, ale nie mia​ło to więk​sze​go zna​cze​nia. Naj​wy​raź​niej po​sta​no​wi​li na​po​ić nim wszyst​kich. Va​lyn zwa​żył w dło​niach bu​kłak, lecz po chwi​li po​rzu​cił po​mysł jego znisz​cze​nia. Ada​man​ty​no​wy ko​rzeń był do​sta​tecz​nie po​wszech​ny jako chwast ro​sną​cy w ro​wach i na ba​gni​skach, nie​mal wszę​dzie, od Pasa aż po pół​noc​ne ste​py. Gdy​by wy​rzu​cił je​den bu​kłak, Urghu​lo​wie na​peł​ni​li​by na​stęp​ny. Spoj​rzał Ta​la​lo​wi w oczy. Krwio​pij​ca od​po​wie​dział czuj​nym spoj​‐ rze​niem, lecz po chwi​li wzru​szył ra​mio​na​mi. Va​lyn od​wró​cił się w stro​nę Hu​ut​suu i pi​jąc, wy​zy​wa​ją​co spoj​rzał jej w oczy. Przy​naj​mniej mógł jej od​‐

mó​wić wi​do​ku swe​go roz​cza​ro​wa​nia. Gdy Urghu​lo​wie po​da​wa​li bu​kłak ko​lej​nym więź​niom, Va​lyn raz jesz​cze spoj​rzał na obóz, a po​tem na tych, któ​rzy go poj​ma​li. — Co zro​bi​cie te​raz? – za​py​tał. Hu​ut​suu sze​ro​kim ge​stem wska​za​ła las na​mio​tów. — Spa​ku​je​my się i po​je​dzie​my. — Do​kąd? — Na za​chód. — Co jest na za​cho​dzie? — Dłu​ga Pięść – od​par​ła ko​bie​ta. — Co to ta​kie​go, na Hul​la, ta Dłu​ga Pięść? — Do​wiesz się, kie​dy go zo​ba​czysz. A za​tem Urghu​lo​wie nie za​mie​rza​li zło​żyć ich na​tych​miast w ofie​rze. Oczy​wi​ście nie wia​do​mo też było, jak da​le​ko na za​chód za​mie​rza​ją je​chać. Nie było to wie​le, ale za​wsze coś. — To tam jadą wszyst​kie wa​sze ta​amu? – za​py​tał Va​lyn. – Na spo​tka​nie z Dłu​gą Pię​ścią? — Za dużo py​tań – od​par​ła Hu​ut​suu, ge​stem przy​wo​łu​jąc trzech młod​‐ szych Urghu​lów. – Weź​cie ich. Do​łącz​cie do tam​te​go. Uwa​żaj​cie na nich pil​‐ nie. To mię​cza​ki, ale są szyb​cy. — Do tam​te​go? – za​py​tał Va​lyn, po​trzą​sa​jąc gło​wą i usi​łu​jąc się w tym wszyst​kim po​ła​pać. – Kim jest ten ktoś? Hu​ut​suu się uśmiech​nę​ła. — Idź​cie. Zo​bacz​cie. An​nu​ryj​skie​go więź​nia trzy​ma​no w wię​zach kil​ka​na​ście kro​ków za ostat​nim rzę​dem api. Urghu​lo​wie przy​wią​za​li mu dło​nie do stóp, zmu​‐ sza​jąc do zgar​bio​nej, kucz​nej po​zy​cji. Zra​zu nie wy​da​je się to strasz​ne, lecz na​wet pół dnia w ta​kim ugię​ciu może zła​mać każ​de​go. Co gor​sza, po​mi​mo zim​ne​go wia​tru zdar​to z nie​go ko​szu​lę. Męż​czy​zna naj​wy​raź​niej nic nie jadł od wie​lu dni. Va​lyn mógł po​li​czyć krę​gi jego krę​go​słu​pa, że​bra oraz są​czą​ce się prę​gi w miej​scach, gdzie go chło​sta​no. Wię​zień nie spoj​rzał na zbli​ża​ją​ce się ko​nie. Być może był nie​przy​tom​ny. A może po pro​stu uznał, że nie ma nic szcze​gól​ne​go do oglą​da​nia. — Kto to jest? – za​py​tał Va​lyn, zwra​ca​jąc się do mło​de​go ta​abe, któ​ry go pil​no​wał. — Wo​jow​nik – prych​nął tam​ten. – Wiel​ki wo​jow​nik. Jak wy. Dru​gi Urghul par​sk​nął śmie​chem. — Kie​dy już się stąd wy​do​sta​nie​my – od​parł La​ith, krę​cąc gło​wą – i kie​dy od​naj​dzie​my pta​ka, wró​cę tu i za​bi​ję wszyst​kich tych nędz​nych su​kin​sy​‐ nów, każ​de​go z osob​na. — Może ci to za​jąć tro​chę cza​su – po​wie​dział Va​lyn, oglą​da​jąc się przez ra​mię. – Ich są mi​lio​ny. — Nie szko​dzi, ja mu po​mo​gę – wark​nę​ła Gwen​na.

— Ja też – ode​zwał się wię​zień, nie za​da​jąc so​bie tru​du, by unieść gło​wę. – Za​ło​żę się, że stwo​rzy​my świet​ny ze​spół. Va​lyn za​marł i po​mi​mo desz​czu ście​ka​ją​ce​go mu po szyi po​czuł chłód, któ​ry przy​pra​wił go o drże​nie. Głos męż​czy​zny był bez​barw​ny, sła​by, ale było w nim coś… Cof​nął się o krok, żeby spoj​rzeć z dy​stan​su, nie ba​cząc na kłu​ją​cy go w ple​cy grot włócz​ni. — A więc jed​nak prze​ży​łeś – po​wie​dział, sta​ra​jąc się, by jego głos za​‐ brzmiał spo​koj​nie. Ba​len​din Ain​hoa uniósł gło​wę. Pa​skud​ny pur​pu​ro​wy si​niak biegł przez jego po​li​czek, czę​ścio​wo za​my​ka​jąc mu oko. Miał pęk​nię​tą gór​ną war​gę, a wy​so​ko na ra​mie​niu, w po​dob​nym miej​scu co bli​zna Va​ly​na, wid​nia​ła na poły za​go​jo​na rana po beł​cie wy​strze​lo​nym z ku​szy Ka​de​na, z któ​rej są​‐ czy​ły się ropa i krew. Wy​glą​da​ło jed​nak na to, że krwio​pij​ca nic so​bie z tych ran nie ro​bił. — Ja​sne, że prze​ży​łem. Co po​wie​dział Hen​dran? Je​śli nie wi​dzia​łeś cia​ła, nie licz tego na swój po​czet. — Ty ku​rew​ski gów​no​ja​dzie – wark​nę​ła Gwen​na i szarp​nę​ła się na​przód, za​po​mi​na​jąc o Urghu​lach. Je​den z nich wy​su​nął włócz​nię, Gwen​na po​tknę​ła się i upa​dła twa​rzą w bło​to. Ba​len​din po pro​stu uniósł brwi, bo wię​zy nie po​zwa​la​ły mu na dużo wię​‐ cej. — Wi​dzę, że nie do​ga​du​je​cie się z na​szy​mi go​spo​da​rza​mi le​piej niż ja. My​ślę, że może to ozna​czać, iż je​ste​śmy po tej sa​mej stro​nie. Zno​wu. – Spró​‐ bo​wał się uśmiech​nąć, ale tyl​ko się skrzy​wił, gdy znów pę​kła mu war​ga i po​‐ pły​nę​ła z niej krew. — Ni​g​dy nie by​li​śmy po tej sa​mej stro​nie – po​wie​dział Va​lyn. Mimo chło​du po​czuł, że jego skó​ra pło​nie. Skó​ra i krew. Na​wet jego od​dech zda​wał się pło​nąć. Jak Gwen​na, nie​mal za​po​mniał o ota​cza​ją​cych ich jeźdź​cach. Co​‐ kol​wiek pla​no​wa​li Urghu​lo​wie, oto był czło​wiek, któ​ry za​mor​do​wał Amie i Ha Lin, i mało bra​ko​wa​ło, a po​zba​wił​by ży​cia Ka​de​na. Po​cząt​kiem wszyst​‐ kie​go, ich uciecz​ki z Or​le​go Gniaz​da, po​ści​gu Pchły i śmier​ci Fin​na, a na​wet ich obec​nej nie​wo​li, był Ba​len​din Ain​hoa. Gdy​by Va​lyn nie był tak moc​no zwią​za​ny, sko​czył​by na krwio​pij​cę i po​zba​wił go ży​cia. – Ni​g​dy nie by​li​śmy po tej sa​mej stro​nie – po​wtó​rzył. – I ni​g​dy nie bę​dzie​my. Pró​bo​wał za​pa​no​wać nad swo​im gnie​wem, zdu​sić go w so​bie. Taka śle​pa i bez​ro​zum​na fu​ria była nie​bez​piecz​na w każ​dej sy​tu​acji. W przy​pad​ku Ba​‐ len​di​na była sa​mo​bój​stwem. Va​lyn zbyt do​brze pa​mię​tał ich ostat​nią wal​kę, roz​pacz​li​we noc​ne zma​ga​nia wy​so​ko w Gó​rach Ko​ścia​nych, gdy Ba​len​din od​bi​jał strza​ły wy​strze​lo​ne przez An​nick zwy​kłym pstryk​nię​ciem pal​ców i mio​tał w ciem​no​ści ka​mie​nie, gdy chi​cho​tał za​do​wo​lo​ny z sie​bie, wie​dząc, że nie​na​wiść Va​ly​na zwięk​sza jego moc. Wszy​scy krwio​pij​cy byli dziw​ny​‐ mi, nie​na​tu​ral​ny​mi isto​ta​mi, ale po​mię​dzy Ta​la​lem, któ​ry czer​pał swo​ją

moc z obec​no​ści że​la​za, a Ba​len​di​nem ży​wią​cym się emo​cja​mi swo​ich wro​‐ gów, była prze​paść. Ba​len​din po​trze​bo​wał stra​chu i wście​kło​ści i je wy​ko​‐ rzy​sty​wał. Choć Va​lyn w więk​szo​ści sy​tu​acji po​tra​fił za​pa​no​wać nad swo​im stra​chem przed krwio​pij​cą, z gnie​wem było już zu​peł​nie ina​czej. Naj​wy​raź​‐ niej Urghu​lo​wie stru​li Ba​len​di​na tak samo, jak to zro​bi​li z Ta​la​lem. Ina​czej ten wście​kły su​kin​syn już by ich wszyst​kich wy​pa​tro​szył. Ba​len​din za​gryzł war​gi. — Va​ly​nie, za​wsze mia​łeś pro​blem z osią​ga​niem kom​pro​mi​su. To nie​do​‐ brze, zwłasz​cza te​raz. Mógł​bym sko​rzy​stać na po​mo​cy so​jusz​ni​ka. – Prze​‐ chy​lił gło​wę. – I ty też mógł​byś sko​rzy​stać. Nim Va​lyn zdą​żył od​po​wie​dzieć, je​den z ta​abe drzew​cem włócz​ni ude​‐ rzył go z tyłu w nogi i oba​lił w bło​to. — Mó​wić mniej – po​wie​dział jeź​dziec, zsia​da​jąc z ko​nia z wy​raź​nym obrzy​dze​niem i wią​żąc Va​ly​na w taki sam nie​wy​god​ny spo​sób, w jaki zwią​‐ za​no Ba​len​di​na. Va​lyn pró​bo​wał coś od​po​wie​dzieć, lecz Urghul ude​rzył go w po​li​czek. — Mó​wić mniej. Gdy wszy​scy le​że​li już zwią​za​ni, Ba​len​din wy​krzy​wił się w lek​kim uśmie​‐ chu. — No do​brze, po pro​stu po​myśl o tym, Va​ly​nie. Wiem, że były mię​dzy nami pew​ne nie​po​ro​zu​mie​nia, ale… – Tu wzru​szył ra​mio​na​mi, choć ten ruch moc​no ogra​ni​czy​ły wię​zy. – My​ślę, że mo​gli​by​śmy o tym wszyst​kim za​po​mnieć.

17

W

ciąż od nowa, dzień po dniu, jak re​fren ja​kiejś sza​lo​nej pie​śni w umy​śle Ada​re od​zy​wa​ły się sło​wa: To nie może być praw​da. To nie może być praw​da. To nie może być praw​da. W chwi​lach, kie​‐ dy nuta pie​śni mil​kła, sły​sza​ła jed​nak inny głos, chłod​ny i ra​cjo​nal​ny: Tak, może. Hi​sto​ria At​ma​nich była bar​dzo sta​ra, to pew​ne, a rany, ja​kie od​nio​sły mia​sta i cały kraj, go​iły się dłu​go, lecz bli​zny po​zo​sta​ły. Oczy​wi​ście opi​sy tam​tych cza​sów były za​wsze świe​że i Ada​re czy​ta​ła je w dzie​ciń​stwie dzie​‐ siąt​ki razy. Były to opo​wie​ści lu​dzi, któ​rzy byli świad​ka​mi tam​tych wy​da​‐ rzeń, któ​rzy wi​dzie​li, co się wów​czas dzia​ło. Kro​ni​ki nie we wszyst​kim były zgod​ne, ale głów​ne wąt​ki się zga​dza​ły: Kró​lo​wie i kró​lo​we At​ma​nich, sze​‐ ścio​ro nie​śmier​tel​nych wład​ców-krwio​pij​ców, przez po​nad pięć​set lat rzą​‐ dzi​ło ca​łym ob​sza​rem Eri​droi do​brze i spra​wie​dli​wie. Po​tem wszy​scy po​pa​‐ dli w sza​leń​stwo. Kie​dy mi​nę​ły trzy dzie​się​cio​le​cia woj​ny do​mo​wej, oka​za​ło się, że po​żo​ga, głód i wal​ki znisz​czy​ły po​ło​wę ów​cze​sne​go świa​ta. Wia​do​mo było, że Ro​‐ shin i Ri​shi​ni​ra nie byli tak bru​tal​ni jak po​zo​sta​li i znik​nę​li bez śla​du, nim świa​tem wstrzą​snę​ły ostat​nie ma​sa​kry, ale nie mia​ło to wiel​kie​go zna​cze​‐ nia. Je​śli Nira i Oshi byli ostat​ni​mi z owych wład​ców, zna​czy​ło to, że mają na rę​kach krew ty​się​cy lu​dzi, dzie​siąt​ków ty​się​cy. Choć trud​no było w to uwie​rzyć, Ada​re wi​dzia​ła na wła​sne oczy uno​szą​cą się ogni​stą sieć, sły​‐ sza​ła prze​ra​ża​ją​ce sło​wa Oshie​go. Go​tów był ją za​bić, za​mor​do​wać za zruj​‐ no​wa​nie wie​ży, któ​ra za​wa​li​ła się set​ki lat wcze​śniej. Ada​re spoj​rza​ła na star​ca. Sie​dział nad brze​giem ka​na​łu na du​żym pła​‐ skim gła​zie, na któ​rym Nira go po​sa​dzi​ła, żeby spo​koj​nie zjadł po​łu​dnio​wy po​si​łek, z dala od resz​ty piel​grzy​mów. Od chwi​li za​trwa​ża​ją​cej sce​ny, jaka ro​ze​gra​ła się w ru​inach sta​rej wie​ży, po​wró​cił do swe​go zwy​kłe​go sta​nu ci​‐ che​go, ła​god​ne​go sza​leń​stwa, lecz Nira już nie spusz​cza​ła z nie​go oka. Za​‐ wsze była w po​bli​żu ze swo​ją bu​tel​ką, gdy tyl​ko po​czuł się za​gu​bio​ny lub za​‐ gro​żo​ny, i po​ma​ga​ła mu się z niej na​pić, nie ba​cząc, że płyn o ostrym za​pa​‐ chu ście​ka mu po bro​dzie. Na dnie wozu po​brzę​ki​wa​ły dzie​siąt​ki peł​nych bu​te​lek. Co to było ta​kie​go, Ada​re nie mia​ła po​ję​cia, ale naj​wy​raź​niej dzia​ła​‐

ło. W tym mo​men​cie Oshi pa​trzył w dół stro​me​go brze​gu i śpie​wał ja​kąś ła​‐ god​ną, nie​zro​zu​mia​łą pieśń do prze​pły​wa​ją​ce​go kar​pia. A Nira… Ada​re przy​glą​da​ła się jej ukrad​kiem, gdy opróż​nia​ła małą mi​‐ secz​kę zim​ne​go ryżu. Co praw​da wie​le​kroć oka​za​ła się po​moc​na, a na​wet miła na swój szorst​ki spo​sób, lecz od cza​su zda​rze​nia nad ka​na​łem sta​ła się ostroż​niej​sza, bar​dziej czuj​na, a jej oczy pa​trzy​ły groź​niej. Ro​zu​mia​ła rów​‐ nie do​brze jak Ada​re, że rów​no​wa​ga sił po​mię​dzy nimi ule​gła zmia​nie, i naj​‐ wy​raź​niej nie po​do​ba​ło jej się to. Nira po​dwo​iła licz​bę ra​zów, ja​kie wy​mie​‐ rza​ła Ada​re, za​rów​no tych słow​nych, jak i cie​le​snych, jak​by zno​wu za​mie​‐ rza​ła udzie​lić mło​dej ko​bie​cie ja​kiejś lek​cji. — Słu​chaj – po​wie​dzia​ła w koń​cu Ada​re, ocie​ra​jąc usta wierz​chem dło​ni. – Do​ce​niam to, że prze​cho​wa​łaś mnie przez mi​nio​ne ty​go​dnie, ale spra​wy się zmie​ni​ły. Nira zmru​ży​ła oczy. — Nie wy​da​je mi się, żeby coś było ina​czej. — Nie? – za​py​ta​ła Ada​re, pod​no​sząc lek​ko głos i zer​ka​jąc przy tym na Oshie​go. – Już za​po​mnia​łaś o ostat​niej nocy? Za​po​mnia​łaś, co wi​dzia​łam? — Nie są​dzę, żeby to mia​ło aż ta​kie zna​cze​nie. Ada​re ode​tchnę​ła po​wo​li. — No tak. Ale ja tak są​dzę. – Po​chy​li​ła się. – Wiem, kim je​ste​ście. Za​cho​‐ wa​li​ście mój se​kret i do​ce​niam to, ale po​dró​żo​wa​nie z wami to wiel​kie ry​zy​‐ ko… — By​cie księż​nicz​ką prze​bra​ną za piel​grzy​ma to do​pie​ro jest ry​zy​ko. Ada​re przy​tak​nę​ła ener​gicz​nie. — No wła​śnie. I dla​te​go nie chcę już go po​no​sić. – Ode​tchnę​ła i spró​bo​‐ wa​ła mó​wić wol​niej. – Inni piel​grzy​mi już wam nie ufa​ją. Sły​sze​li​ście Le​ha​‐ va ubie​głej nocy. Uwa​żam, że bę​dzie le​piej, je​śli bę​dzie​my po​dró​żo​wać osob​‐ no. Nira zmarsz​czy​ła brwi, po czym po​krę​ci​ła gło​wą. — Ja tak nie uwa​żam. Ada​re za​mar​ła w zdu​mie​niu. — Nie? — My​ślę, że le​piej bę​dzie tak jak do​tąd. — Nie – za​opo​no​wa​ła Ada​re, czu​jąc wzbie​ra​ją​cą złość. – Nie słu​chasz mnie. Znaj​dę so​bie in​nych to​wa​rzy​szy. — A ja co​dzien​nie będę się za​sta​na​wiać, czy już sprze​da​łaś nas swo​im no​wym przy​ja​cio​łom za odro​bi​nę do​dat​ko​we​go za​ufa​nia? Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą prze​czą​co. — Nie zro​bi​ła​bym tego. Ni​g​dy. Poza tym, na​wet gdy​bym po​szła do in​‐ nych piel​grzy​mów i po​wie​dzia​ła, że są tu Ro​shin i Ri​shi​ni​ra i wła​śnie go​tu​ją so​bie rybę przy wo​zie, to kto by mi uwie​rzył? Lu​dzie by po​my​śle​li, że po​stra​‐ da​łam zmy​sły. — Nie uwie​rzy​li​by w tę część o At​ma​nich – od​par​ła po​sęp​nie Nira – ale

nie trze​ba im wie​le mó​wić o krwio​pij​cach, żeby po​wie​si​li parę sta​rych głup​‐ ców na naj​bliż​szym drze​wie. — Ale ja tego nie zro​bię – upie​ra​ła się Ada​re. Nira uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. — Wiem. Po​nie​waż bę​dziesz z nami przez cały czas, do koń​ca tej wę​‐ drów​ki. Ada​re ode​tchnę​ła głę​bo​ko, sta​ra​jąc się za​pa​no​wać nad ner​wa​mi. Ta ko​‐ bie​ta i jej brat byli krwio​pij​ca​mi, mo​gli ją za​bić jed​nym ge​stem, ale te​raz sie​‐ dzie​li we trój​kę na wi​do​ku, wi​dzia​ni przez wszyst​kich piel​grzy​mów, od któ​‐ rych dzie​li​ło ich le​d​wie sto kro​ków pu​ste​go pola. Nira z pew​no​ścią nie od​‐ wa​ży się jej skrzyw​dzić, gdy​by inni mo​gli to za​uwa​żyć. Ada​re była o tym prze​ko​na​na, gdy raz jesz​cze po​chy​li​ła się w stro​nę Niry. — To nie są ne​go​cja​cje – po​wie​dzia​ła. – To jest fakt. Nira ob​ró​ci​ła się z szyb​ko​ścią ata​ku​ją​ce​go węża i rąb​nę​ła ją la​ską w skroń, strą​ca​jąc Ada​re ze stro​me​go brze​gu na skraj wody. Przez kil​ka ude​‐ rzeń ser​ca Ada​re wal​czy​ła z ogar​nia​ją​cą ją ciem​no​ścią i pul​su​ją​cym bó​lem. W koń​cu pod​nio​sła się na ko​la​na, po​tem na nogi. Póź​niej, obej​mu​jąc rę​ka​mi skro​nie, spoj​rza​ła na sta​rą ko​bie​tę, któ​ra po​krę​ci​ła gło​wą z dez​apro​ba​tą, za​‐ ci​ska​jąc usta. — Ro​zu​miem, że je​steś księż​nicz​ką i tak da​lej – syk​nę​ła Nira. – Je​steś by​‐ stra, je​steś am​bit​na. Wy​gra​łaś kil​ka dzie​cin​nych bi​te​wek… — Dzie​cin​nych bi​te​wek? – za​py​ta​ła Ada​re, pró​bu​jąc sta​nąć pew​niej. Oka​zy​wa​nie sła​bo​ści w ta​kim mo​men​cie ozna​cza​ło po​raż​kę, a jej nie stać było na prze​gra​ną. – Uni​ce​stwi​łam naj​wyż​sze​go ka​pła​na In​tar​ry. Uniesz​ko​‐ dli​wi​łam cały jego Ko​ściół. — Ban​dę za​śle​pio​nych słoń​cem głup​ców – prych​nę​ła Nira. Ada​re nie była pew​na, co na to od​po​wie​dzieć, ale ko​bie​ta już na nią na​‐ tar​ła. — By​łaś mi​ni​strem przez kil​ka mie​się​cy. Ja rzą​dzi​łam ca​łym tym pie​‐ przo​nym kon​ty​nen​tem. – Tu prze​rwa​ła i wbi​ła la​skę w mięk​ką zie​mię. – Rzą​dzi​łam przez całe stu​le​cia. Po​kłó​ci​łaś się z ka​pła​nem? My – sze​ro​kim ge​‐ stem wska​za​ła też Oshie​go – wal​czy​li​śmy z Di​ri​kiem i Chi​ru​giem przez dzie​‐ siąt​ki lat. Przez trzy dni i trzy noce sta​wia​łam czo​ło Shih​ja​hi​no​wi na czar​nej ska​le, aż zie​mia pę​ka​ła wo​kół nas, a lu​dzie gi​nę​li ty​sią​ca​mi. Wy​krzy​wi​ła usta w gry​ma​sie. Ada​re po​czu​ła, jak​by ja​kaś zim​na dłoń ści​‐ snę​ła ją za ser​ce. — Wi​dzia​łam, jak two​ja ro​dzi​na po​wsta​wa​ła z ni​cze​go. Pa​trzy​łam, jak Te​rial wal​czył, by utwo​rzyć swo​je małe ce​sar​stwo, jak po​łą​czył w ca​łość te zglisz​cza, któ​re po nas zo​sta​ły, i na​zwał je cy​wi​li​za​cją. Wi​dzia​łam, jak Te​‐ rial umie​rał. I San​tun, i An​la​tun, i oni wszy​scy. Nie by​łam na po​grze​bie two​‐ je​go ojca, bo Oshi miał ka​szel, ale nie myśl, dziew​czy​no, że gdy na​dej​dzie czas, nie będę pa​trzy​ła, jak z wy​chu​dły​mi rę​ka​mi sple​cio​ny​mi na pier​si wpa​‐ ku​ją cię do jed​nej z tych ja​skiń. Tak więc, je​śli so​bie wy​obra​żasz, ty bez​czel​‐

na mała dziw​ko, że je​steś pie​przo​ną Mal​ke​enian​ką, księż​nicz​ką, mą​drą dziew​czyn​ką w głu​pim świe​cie, to po​myśl o tym: od ty​sią​ca lat albo i dłu​żej po​wstrzy​my​wa​łam się od uży​wa​nia mo​ich mocy. Przez ty​siąc lat dba​łam o to, by mój brat nie roz​wa​lał wszyst​kie​go, na co spoj​rzy. Mam na​dzie​ję, że będę tak po​stę​po​wać, do​pó​ki nie zro​bię tego, co za​pla​no​wa​łam, a sko​ro już wi​dzia​łaś, do cze​go mój brat jest zdol​ny, to módl się, żeby te na​dzie​je się speł​ni​ły. Po​trzą​snę​ła gło​wą, a gdy zno​wu się ode​zwa​ła, w jej gło​sie nie było już sły​‐ chać ta​kiej fu​rii: — Nie wal​czy​my z tobą, dziew​czy​no, lecz je​śli bę​dziesz mi prze​szka​dzać, to po​ża​łu​jesz, że to nie ty spło​nę​łaś w ogniu In​tar​ry, a nie ten głu​pi ka​płan. Gdy ko​bie​ta w koń​cu za​mil​kła, Ada​re uświa​do​mi​ła so​bie, że cof​nę​ła się przed nią o do​bre trzy kro​ki, jak​by ode​pchnię​ta mocą jej gnie​wu. — Sio​stro? – za​py​tał Oshi, od​ry​wa​jąc wzrok od pły​wa​ją​ce​go kar​pia. W jego męt​nych oczach były tro​ska i zmie​sza​nie. Otwie​rał i za​my​kał dłoń, jak​by pró​bo​wał za​ci​snąć ją w pięść. – Jest nie​bez​piecz​nie? – Pa​trzył nie​pew​‐ nie na Ada​re, po​tem wo​dził spoj​rze​niem wo​ko​ło, aż za​trzy​mał wzrok na sie​‐ dzą​cych da​lej piel​grzy​mach. – Mu​si​my wal​czyć? Nira prze​nio​sła spoj​rze​nie z Ada​re na bra​ta i z po​wro​tem. — Ją spy​taj – od​po​wie​dzia​ła. Ada​re za​wa​ha​ła się, a strach, upo​ko​rze​nie i re​spekt wez​bra​ły w niej jak rze​ka go​to​wa wy​stą​pić z brze​gów. Chcia​ła od​wza​jem​nić cios, ude​rzyć tę sta​‐ rą ko​bie​tę. Chcia​ła wyć. W jej gło​wie nie było już wie​le miej​sca na roz​sąd​ne my​śle​nie, lecz do tej reszt​ki roz​sąd​ku prze​mó​wił z głę​bi dzie​ciń​stwa głos jej ojca. Nie mo​żesz wi​dzieć ja​sno, Ada​re, kie​dy two​je wi​dze​nie za​snu​wa​ją chmu​ry emo​cji. Ode​tchnę​ła nie​rów​no, po​tem raz jesz​cze. Ri​shi​ni​ra była krwio​pij​czy​nią, kosz​ma​rem, jed​ną ze żmij od​po​wie​dzial​nych za śmierć ty​się​cy lu​dzi, ale nie​‐ ko​niecz​nie jej wro​giem. Umysł Ada​re od​wró​cił się, by doj​rzeć praw​dę. Ta sta​ra ko​bie​ta udzie​li​ła jej po​mo​cy, ukry​ła ją, ochro​ni​ła i nie pro​si​ła w za​‐ mian o nic prócz współ​dzia​ła​nia. — Nie – od​par​ła wol​no Ada​re, uno​sząc ręce. – Nie chcę wal​ki. Nira przy​glą​da​ła się jej uważ​nie przez dłuż​szą chwi​lę, a po​tem ski​nę​ła szyb​ko gło​wą. — A więc w po​rząd​ku. Kie​dy do​je​dzie​my do Olo​nu i za​ła​twi​my to, co mamy do za​ła​twie​nia, nie zo​ba​czysz nas wię​cej. Znik​nie​my. – Spoj​rza​ła na bra​ta. – Je​ste​śmy w tym do​brzy, ty sta​ry wor​ku gów​na, co? Ada​re zmarsz​czy​ła brwi. Tyle cza​su za​mar​twia​ła się, jak po​stę​po​wać z Nirą i jej bra​tem, że ni​g​dy się nie za​sta​no​wi​ła, dla​cze​go tych dwo​je przy​łą​‐ czy​ło się do piel​grzym​ki. W ich przy​pad​ku taka de​cy​zja wy​da​wa​ła się zu​peł​‐ nie po​zba​wio​na sen​su. W po​dró​ży zda​rza​ły się nie​ocze​ki​wa​ne wy​pad​ki. Przy​łą​cze​nie się do du​żej gru​py zwięk​sza​ło ry​zy​ko nie​wy​god​nych py​tań, wścib​skich spoj​rzeń i nie​ocze​ki​wa​ne​go od​kry​cia. Ner​wy Ada​re po dwóch

ty​go​dniach wę​drów​ki w prze​bra​niu były w strzę​pach, a jed​nak z ja​kie​goś po​wo​du dwój​ka At​ma​nich do​bro​wol​nie przy​łą​czy​ła się do gru​py piel​grzy​‐ mów, po​dej​mu​jąc dłu​gi marsz na po​łu​dnie. — A co wy ro​bi​cie na dro​dze do Olo​nu? – za​py​ta​ła po​wo​li. Nira zmie​rzy​ła ją ostroż​nym wzro​kiem. — A co? Mało nam było kłót​ni w spra​wie do​cho​wa​nia se​kre​tów? Już chcesz dzie​lić się na​stęp​ny​mi? Ada​re za​mil​kła. Ła​two by​ło​by te​raz od​stą​pić od za​da​wa​nia py​tań, cie​‐ szyć się osią​gnię​tym od​prę​że​niem i sku​pić uwa​gę na cze​ka​ją​cych na po​łu​‐ dniu wy​zwa​niach. Już wy​star​cza​ją​co wie​lu groź​nych lu​dzi chcia​ło​by wi​‐ dzieć ją mar​twą, żeby jesz​cze do​da​wać prze​klę​tych At​ma​nich do tej li​sty. Z dru​giej stro​ny, udział Niry w piel​grzym​ce wy​da​wał się zbyt dziw​ny, żeby był to zwy​kły zbieg oko​licz​no​ści. Wy​glą​da​ło to tak, jak​by ich rów​nież po​‐ rwa​ła ta sama po​li​tycz​na fala, któ​ra unio​sła Ada​re. Trud​no było so​bie wy​‐ obra​zić, co nie​śmier​tel​ni krwio​pij​cy mają do ro​bo​ty w ta​kim pod​upa​dłym mie​ście jak Olon, ale ist​nia​ła pew​na szan​sa, że ich ukry​te cele po​kry​wa​ją się w ja​kimś stop​niu z za​mie​rze​nia​mi Ada​re. Jed​nak​że kup​no se​kre​tów ozna​‐ cza​ło nie​ste​ty tak​że ich sprze​daż. Nie dasz, nie otrzy​masz, po​my​śla​ła po​nu​ro Ada​re. — Chcę zwo​łać ar​mię – po​wie​dzia​ła. – To po to jadę do Olo​nu. Nira za​sznu​ro​wa​ła już i tak po​marsz​czo​ne war​gi. — To już tak kiep​sko z tymi czte​re​ma, któ​re masz? — Nie są moje – od​par​ła Ada​re. — An​nu​ryj​skie ar​mie. An​nu​ryj​ska księż​nicz​ka. Dla mnie brzmi to tak, jak​by były two​je. — Na​le​żą do il Torn​ji – po​wie​dzia​ła głu​chym gło​sem Ada​re. – I nie jest on moim sprzy​mie​rzeń​cem. — Ach… – Za​brzmia​ło to jak rzu​co​ne z lek​kim wia​trem wes​tchnie​nie. – Czy​li tak to wy​glą​da. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Woj​na do​mo​wa, dziew​czy​no, to nie prze​lew​ki. — Nie mam wy​bo​ru – od​par​ła Ada​re bar​dziej go​rącz​ko​wo, niż za​mie​rza​‐ ła. – Ke​na​rang za​mor​do​wał mi ojca. Nira wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. — Twój oj​ciec sie​dział na tej brzyd​kiej ska​le, ale był to tyl​ko je​den czło​‐ wiek. Dużo wię​cej lu​dzi umrze, gdy roz​pę​tasz tę woj​nę. Kto bę​dzie umie​rał po two​jej stro​nie? — Sy​no​wie Pło​mie​nia – od​rze​kła Ada​re. Nira unio​sła brwi. — Oni już nie​na​wi​dzą ce​sar​stwa – cią​gnę​ła Ada​re, sta​ra​jąc się, by jej głos za​brzmiał tak, jak​by wie​rzy​ła w każ​de sło​wo wy​cho​dzą​ce z jej ust. Pró​bo​wa​‐ ła w to wie​rzyć. – Po pro​stu mu​szę prze​ko​nać Ve​sta​na Ame​re​da​da, że je​stem in​nym ty​pem Mal​ke​enia​na. Za​mil​kła, spo​dzie​wa​jąc się, że sta​ra zgro​mi ją za krót​ko​wzrocz​ność bądź

głu​po​tę, albo za jed​no i dru​gie, lecz Nira za​mar​ła, wcią​gnąw​szy po​wie​trze przez za​ci​śnię​te krzy​we zęby. — Ame​re​dad – rze​kła po chwi​li. – Wy​glą​da na to, że je​śli na​wet nie łą​czy nas je​den cel, to fak​tycz​nie je​dzie​my na tym sa​mym wo​zie. Ada​re zmarsz​czy​ła brwi. — Cze​go od nie​go chcesz? — Może nic. Nie mogę po​wie​dzieć, do​pó​ki nie zo​ba​czę jego twa​rzy. — Co ta​kie​go ci ona po​wie? — Czy to jest ten, któ​ry nam to zro​bił – od​par​ła sta​ra ostrzej​szym to​nem. Ada​re się za​wa​ha​ła. Zim​ny wiatr się wzmógł i dął z pół​no​cy, pry​ska​jąc lo​‐ do​wa​tą wodą z ka​na​łu i szar​piąc wło​sa​mi Ada​re. Oshi od​wró​cił się od wody, po​trzą​snął gło​wą, a łzy spły​wa​ły mu po wy​chu​dłych po​licz​kach. — Ucie​kły – po​wie​dział, wska​zu​jąc ge​stem wodę. – Ryby ucie​kły. – Jego głos był ża​ło​sny, za​gu​bio​ny, pe​łen skar​gi i roz​pacz​li​wie sła​by na tle po​dmu​‐ chów wia​tru. – Czy ja je za​bi​łem, Niro? Po​za​bi​ja​łem je wszyst​kie? — Nie – od​par​ła sta​ra, nie od​wra​ca​jąc oczu od Ada​re. – Nie za​bi​łeś ich, Oshi. — Co wam zro​bił? – za​py​ta​ła Ada​re. Nira mach​nę​ła ręką w stro​nę Oshie​go. — Uczy​nił nas nie​śmier​tel​ny​mi. Zro​bił z nas wład​ców po​ło​wy świa​ta. Ska​zał na sza​leń​stwo. Ada​re za​drża​ła, sły​sząc te sło​wa. Pró​bo​wa​ła je zro​zu​mieć. Czy​ta​ła dzie​‐ siąt​ki re​la​cji o po​cząt​kach At​ma​nich, lecz żad​na z nich, na​wet hi​sto​ria Yen​‐ te​na, nie wska​zy​wa​ła, w jaki spo​sób wład​cy-krwio​pij​cy otrzy​ma​li swo​je moce i dar dłu​go​wiecz​no​ści. — Kto… – za​czę​ła Ada​re z wa​ha​niem, nie wie​dząc, jak za​dać to py​ta​nie. – Jak… — Cse​striim – syk​nę​ła Nira, po czym splu​nę​ła na zie​mię. – Wte​dy tego nie wie​dzia​łam. Do​wie​dzia​łam się znacz​nie póź​niej, gdy za​bi​li​śmy dwóch. Dwóch z tej trój​ki. Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą, jak​by to prze​kra​cza​ło moż​li​wo​ści jej poj​mo​wa​‐ nia. — Dla​cze​go Cse​strii​mo​wie mie​li​by wam… po​ma​gać? — Po​ma​gać? – Nira za​śmia​ła się zdu​szo​nym śmie​chem, po czym wy​ce​lo​‐ wa​ła pa​lec w Oshie​go. – Czy tak wy​glą​da po​ma​ga​nie? — Ale uczy​ni​li was nie​śmier​tel​ny​mi – za​pro​te​sto​wa​ła Ada​re. – Dali wam moc. — Moce mie​li​śmy, za​nim ich spo​tka​li​śmy. Oni po pro​stu… je zwięk​szy​li. A co do nie​śmier​tel​no​ści… – Wy​cią​gnę​ła chu​dą, za​su​szo​ną rękę. – Wy​glą​da na to, że i to nie wy​szło im zbyt do​brze. To cia​ło zmie​rza do pia​chu. Trwa to tyl​ko parę stu​le​ci dłu​żej, niż po​win​no. – Skrzy​wi​ła się. – Cse​strii​mów gów​no ob​cho​dzi​ło, co się z nami sta​nie, dziew​czy​no. Usi​ło​wa​li stwo​rzyć nowy ga​tu​nek albo od​two​rzyć ja​kiś sta​ry. My​ślę, że szu​ka​li róż​nych spo​so​‐

bów, żeby przy​wró​cić do ży​cia swo​ją rasę. Ada​re pa​trzy​ła zdu​mio​na. — Ależ wy nie je​ste​ście Cse​strii​ma​mi. Ma​cie uczu​cia. Nira prych​nę​ła. — Za​uwa​ży​łaś? Jak po​wie​dzia​łam, pró​bo​wa​li za​ba​wić się w Be​di​sę i spie​‐ przy​li ro​bo​tę. — Pierw​sze stu​le​cie wa​sze​go pa​no​wa​nia to był zło​ty wiek – za​uwa​ży​ła Ada​re. — A po​tem wszyst​ko po​szło do sra​cza. Nie mie​li​śmy żyć tak dłu​go. Nie mie​li​śmy mieć tyle mocy. Coś tu​taj – po​wie​dzia​ła, stu​ka​jąc się kłyk​cia​mi w gło​wę – nie po​tra​fi tego znieść. — Ale ty nie je​steś… — Dla​te​go, że pierw​sza zda​łam so​bie z tego spra​wę. Prze​sta​łam ko​rzy​‐ stać ze swe​go źró​dła. Chcia​łam, żeby Ro​shin też prze​stał, ale on był po​grą​żo​‐ ny w ja​kimś śnie. A do tego osza​lał na punk​cie woj​ny. – Jej oczy sta​ły się mrocz​ne i pu​ste. – Cza​sem do nie​go do​cie​ra, co mu zro​bio​no, ale wy​star​czy, że​bym zo​sta​wi​ła go sa​me​go przez cały dzień, a za​czy​na od nowa. — Ty​siąc lat – wes​tchnę​ła Ada​re, a jej umysł za​wi​ro​wał na samą tę myśl. – Przez po​nad ty​siąc lat nie ro​bi​łaś nic in​ne​go poza nar​ko​ty​zo​wa​niem go. Pil​no​wa​niem. — Nie „nic in​ne​go”, dziew​czy​no – rzu​ci​ła Nira. – Kil​ka​set lat temu na​‐ uczy​łam się ro​bić na dru​tach. Tro​chę gra​łam na fle​cie. – Wzru​szy​ła ra​mio​‐ na​mi. – Po​tem to wszyst​ko za​po​mnia​łam. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła ci​cho Ada​re. – Sko​ro tak bar​dzo nie chcesz tej nie​śmier​tel​no​ści, to mo​żesz prze​cież… – Tu za​mil​kła. — Roz​wa​lić mu czasz​kę? – za​py​ta​ła Nira do​myśl​nie. Ob​ró​ci​ła się do bra​‐ ta. – Co ty na to, Rosh? Taki szyb​ki strzał ce​gieł​ką w głów​kę, co? Zwró​cił na nią swo​je ka​pra​we oczy i roz​dzia​wił usta, od​sła​nia​jąc po​żół​‐ kłe zęby. — Sko​ro tak uwa​żasz, Niro… – od​parł z wa​ha​niem. – Już ty wiesz naj​le​‐ piej… Sta​ra wes​tchnę​ła głę​bo​ko. — Już ja wiem naj​le​piej. Jaka z cie​bie ża​ło​sna kupa ko​ści. – Ob​ró​ci​ła się do Ada​re. – Nie​mal co​dzien​nie kusi mnie, żeby go za​bić. Był​by to pew​nie akt mi​ło​sier​dzia, ale to w koń​cu mój brat. Nie​do​brze jest trak​to​wać ce​głą swe​go bra​ta. Zwłasz​cza że mogę go jesz​cze ule​czyć. Może znaj​dę ko​goś, kto bę​dzie wie​dział, jak to zro​bić. — Ostat​ni Cse​striim – rze​kła Ada​re. Nira ski​nę​ła gło​wą. — Ten mą​dra​la. Ten, co ma tyle po​my​słów. — A ty są​dzisz, że to może być Ve​stan Ame​re​dad? – spy​ta​ła Ada​re, krę​cąc gło​wą. – Dla​cze​go? Sta​rusz​ka zmarsz​czy​ła brwi.

— No, nie. Nie​spe​cjal​nie. Szu​ka​łam przez tyle lat i zo​sta​ło mi już tyl​ko paru do spraw​dze​nia. — Ale dla​cze​go Ve​stan? Nira ski​nę​ła gło​wą, jak​by od nowa roz​wa​ża​ła to py​ta​nie. — Ten łaj​dak, któ​re​go szu​kam, to wścib​ski kom​bi​na​tor. Wmie​szał się w moje spra​wy. Mie​szał się w spra​wy in​nych. Lubi być w sa​mym środ​ku tej kupy gów​na. Nie by​li​śmy je​dy​ny​mi kró​la​mi, któ​rych wspie​rał przez te wszyst​kie lata, a je​śli ten Ame​re​dad za​my​śla oba​lić two​je ce​sar​stwo… – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Zda​rza​ło mi się już prze​być pół kon​ty​nen​tu dla spraw​dze​nia mniej waż​nych po​dej​rzeń. Poza tym ten zda​je mi się szcze​gól​‐ nie do​brze pa​so​wać do ob​raz​ka: wy​so​ki, ciem​ny, mało za​baw​ny, by​stry. Ada​re spoj​rza​ła na nią zdu​mio​na. — Prze​cież musi być set​ka męż​czyzn pa​su​ją​cych do ta​kie​go opi​su. Ty​‐ siąc. Je​że​li Cse​strii​mo​wie szu​ka​ją doj​ścia do ośrod​ków wła​dzy, to dla​cze​go nie szu​kasz w An​nu​rze? Dla​cze​go nie w Pa​ła​cu Brza​sku? Nira unio​sła brwi. — Mam po pro​stu po​dejść do bra​my pa​ła​cu i za​stu​kać la​ską? O to ci cho​‐ dzi? – Po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie tak ła​two wejść i wyjść zza tych czer​wo​nych mu​rów, jak ci się wy​da​je. A poza tym spę​dzi​li​śmy z Oshim kil​ka​dzie​siąt lat w An​nu​rze. Nic tyl​ko przy​pa​lo​ny ryż i smród gów​na. Te​raz w Olo​nie coś się szy​ku​je, więc je​dzie​my do Olo​nu. Jak po​wie​dzia​łam, to pew​no nie jest Ame​‐ re​dad, ale jak się sie​dzi zbyt dłu​go w jed​nym miej​scu, to czło​wiek się sta​rze​‐ je. Ada​re mie​rzy​ła ko​bie​tę wzro​kiem. Na sza​leń​stwo za​kra​wa​ło jeż​dże​nie po ca​łej zie​mi w po​szu​ki​wa​niu isto​ty, któ​ra dała im nie​śmier​tel​ność, ale prze​cież At​ma​ni byli sza​le​ni. Co do tego wszy​scy hi​sto​ry​cy byli zgod​ni. — A je​śli to jed​nak on? Je​że​li męż​czy​zna, któ​ry prze​wo​dzi Sy​nom Pło​‐ mie​nia, jest tym, kogo szu​kasz? Co wte​dy? — Zo​ba​czy​my, czy zdo​ła nas ule​czyć. – Wska​za​ła kciu​kiem za ple​cy na Oshie​go. – Ule​czyć jego. — A je​śli nie zdo​ła? — Za​bi​ję go. — Po​trze​bu​ję Ame​re​da​da – wy​rwa​ło się Ada​re. – Po​trze​bu​ję Sy​nów Pło​‐ mie​nia, żeby oba​lić il Torn​ję. — A za​tem – stwier​dzi​ła Nira bez​na​mięt​nym gło​sem – po​win​naś tyl​ko mieć na​dzie​ję, że to nie jest ten, któ​re​go szu​kam.

18

O

lon roz​siadł się okra​kiem nad błę​kit​no-bru​nat​ny​mi pły​ci​zna​mi pół​‐ noc​ne​go koń​ca je​zio​ra Baku ni​czym wy​smu​kły, ty​siąc​no​gi, ka​mien​‐ ny pa​jąk, któ​re​go cia​ło sta​no​wi​ła po​dłuż​na wy​spa le​żą​ca ja​kieś pięć​‐ set kro​ków od brze​gu, od​nó​ża zaś wą​skie keje wdzie​ra​ją​ce się w po​ły​sku​ją​cą wodę oraz prze​rzu​co​ne nad nią ka​mien​ne mo​sty opar​te na pół​noc​nym na​‐ brze​żu. Na​wet ob​ser​wo​wa​ne przez opa​skę wy​nio​słe wie​że i kształt​ne ko​pu​ły były znacz​nie bar​dziej ele​ganc​kie od pro​stych ką​tów i su​ro​wych li​nii bu​‐ dow​li An​nu​ru, lecz Ada​re nie mo​gła po​świę​cić wię​cej uwa​gi ar​chi​tek​tu​rze, choć​by z po​wo​du czter​dzie​stu uzbro​jo​nych męż​czyzn blo​ku​ją​cych most, na któ​rym sta​ła. Męż​czyź​ni nie byli umun​du​ro​wa​ni, a przy​naj​mniej nie w spo​sób, do ja​‐ kie​go przy​wy​kła Ada​re, lecz z ich rów​nych sze​re​gów, wy​po​le​ro​wa​nej bro​ni i woj​sko​wej dys​cy​pli​ny ła​two moż​na było wy​wnio​sko​wać, że nie są ban​dą ło​bu​zów, któ​rzy za​mie​rza​ją ra​bo​wać piel​grzy​mów. Mo​gli być le​gio​ni​sta​mi, lecz nie mie​li na so​bie zbroi, ja​kie no​si​ły ce​sar​skie le​gie, a poza tym żad​na z le​gii na​le​żą​cych do an​nu​ryj​skich ar​mii nie sta​cjo​no​wa​ła w Olo​nie. Zna​‐ czyć to mo​gło je​dy​nie, że są to Sy​no​wie Pło​mie​nia. Zna​czy​ło też, że ra​por​ty, któ​re do​cie​ra​ły wcze​śniej do Ada​re, mó​wi​ły praw​dę. Nie wie​dzia​ła, czy po​‐ win​na z tego po​wo​du po​czuć ulgę czy prze​ra​że​nie. Zra​zu po​my​śla​ła, że owi lu​dzie są ru​ty​no​wym pa​tro​lem na mo​ście, spraw​dza​ją​cym wozy i fur​man​ki albo zbie​ra​ją​cym ja​kąś da​ni​nę od kup​ców, ro​dzaj „po​dat​ku” na wspar​cie dla wier​nych. Kie​dy jed​nak zbli​ży​ła się bar​‐ dziej, po​py​cha​na tłu​mem piel​grzy​mów, uświa​do​mi​ła so​bie, że męż​czyź​ni ci, w licz​bie czter​dzie​stu lub pięć​dzie​się​ciu, do​brze uzbro​je​ni i czuj​ni, na coś cze​ka​ją. Ada​re zer​k​nę​ła przez ra​mię, jak​by spo​dzie​wa​ła się zo​ba​czyć inną ar​‐ mię idą​cą na mia​sto, ja​kąś ata​ku​ją​cą siłę, któ​ra mo​gła​by być uza​sad​nie​niem obec​no​ści tak wie​lu zbroj​nych, ale żad​nej ar​mii za nią nie było. Wi​dać było tyl​ko nad​cią​ga​ją​ce z opóź​nie​niem nie​licz​ne wozy piel​grzy​mów, po​pę​dza​ją​‐ cych ba​ta​mi le​ni​we do​mo​we ba​wo​ły. — Wy​glą​da na to, że mi​ło​śni​cy świa​tła sta​li się wła​ści​cie​la​mi mo​stów – burk​nę​ła Nira, splu​wa​jąc na ka​mien​ne pły​ty. Ada​re ski​nę​ła gło​wą ner​wo​wo. Spo​dzie​wa​ła się, że Sy​no​wie Pło​mie​nia

będą gdzieś ukry​ci, przy​cza​je​ni w za​uł​kach i piw​ni​cach, a nie sta​li otwar​cie na głów​nym mo​ście pro​wa​dzą​cym do mia​sta. Ame​re​dad był albo sza​leń​czo od​waż​ny, albo głu​pi, albo jed​no i dru​gie. Tego ro​dza​ju otwar​ta de​mon​stra​‐ cja siły wią​za​ła się z ry​zy​kiem od​we​to​wych po​su​nięć ze stro​ny An​nu​ru, przy​naj​mniej z chwi​lą, gdy do​wie się o tym il Torn​ja. Do​bra stro​na tej sy​tu​acji jest taka, że nie będę mu​sia​ła uga​niać się za nimi po ta​wer​nach. Przy​naj​mniej już tu są, po​my​śla​ła po​sęp​nie. Po​pra​wi​ła opa​skę, wy​pro​sto​wa​ła ra​mio​na i ru​szy​ła na​przód wraz z tłu​‐ mem piel​grzy​mów w zło​ci​stych sza​tach, po​wra​ca​ją​cych do mia​sta, w któ​‐ rym na​ro​dzi​ła się ich wia​ra. Żoł​nie​rze, w więk​szo​ści mło​dzi męż​czyź​ni, nie​‐ któ​rzy o bia​łej skó​rze, inni o czar​nej jak wę​giel, mie​rzy​li wzro​kiem zbli​ża​ją​‐ cą się ciż​bę. Ada​re ocze​ki​wa​ła, że zbroj​ni ustą​pią i prze​pusz​czą po​boż​nych wy​znaw​ców do mia​sta, lecz oni na​wet nie drgnę​li. Za​miast tego, gdy pierw​‐ sze wozy do​tar​ły do mo​stu, wy​szedł im na​prze​ciw bar​czy​sty męż​czy​zna z szy​ją gru​bą jak cu​mow​ni​czy pal. Mu​siał mieć już do​brze pod pięć​dzie​siąt​‐ kę, lecz lata nie nad​wy​rę​ży​ły ma​syw​nej mu​sku​la​tu​ry jego ra​mion i pier​si. — Stać – po​wie​dział gło​sem na tyle do​no​śnym, że nie mu​siał za​przą​tać so​bie gło​wy uno​sze​niem ręki. Piel​grzy​mi za​trzy​ma​li się rap​tow​nie w na​tło​ku pa​da​ją​cych ze​wsząd nie​‐ pew​nych py​tań, a ci znaj​du​ją​cy się da​lej do​ma​ga​li się od​po​wie​dzi od tych, któ​rzy byli na prze​dzie. Dło​nie Ada​re le​pi​ły się od potu. Zmu​si​ła się, by opu​‐ ścić je wzdłuż bo​ków i nie wy​cie​rać ich o sza​tę. Czu​ła lek​ki za​wrót gło​wy, jak​by za chwi​lę mia​ła ze​mdleć. By​ła​by to oczy​wi​sta klę​ska. Gdy​by upa​dła, wów​czas piel​grzy​mi, któ​rzy rzu​ci​li​by się jej na po​moc, zdję​li​by jej z oczu opa​skę, a to ozna​cza​ło śmierć. Stój moc​no, po​wta​rza​ła so​bie w du​chu. Stój moc​no na tych prze​klę​tych no​‐ gach. Sy​no​wie Świa​tła nie ru​szy​li się z miej​sca, ale ich do​wód​ca mie​rzył uważ​‐ nie spoj​rze​niem wszyst​kie sto​ją​ce w pierw​szej li​nii ko​bie​ty i męż​czyzn, prze​bra​nych w zło​ci​ste piel​grzy​mie sza​ty, a na jego twa​rzy wid​niał chmur​‐ ny gry​mas. — Gdzie Mal​ke​enian? – za​py​tał wresz​cie. Ada​re po​czu​ła, jak po jej ple​cach prze​biegł lo​do​wa​ty dreszcz. Chcia​ła wal​‐ czyć i ucie​kać jed​no​cze​śnie. Ba​lu​stra​da mo​stu była tyl​ko o parę kro​ków od niej. Nie wie​dzia​ła, co leży po​ni​żej, ale gdy​by rzu​ci​ła się stam​tąd… — Stój spo​koj​nie, ty głu​pia dziew​ko – mruk​nę​ła sto​ją​ca obok Nira na tyle ci​cho, że jej głos do​tarł tyl​ko do Ada​re. – I do​brze za​mknij tę swo​ją głu​pią gębę. Nogi pod nią drża​ły, lecz Ada​re sta​ła spo​koj​nie, choć ser​ce tłu​kło się jej o że​bra. Na​gle opa​ska i cała wy​my​ślo​na hi​sto​ria wy​da​ły się jej ża​ło​śnie śmiesz​ną, li​chą osło​ną prze​ciw​ko tylu prze​myśl​nym i do​cie​kli​wym umy​‐ słom. Ktoś ją oczy​wi​ście roz​po​zna; roz​po​zna lub za​cznie po​dej​rze​wać, że po​‐ dró​żu​ją​ca sa​mot​nie wy​so​ka mło​da ko​bie​ta, ta z za​wią​za​ny​mi oczy​ma, może

nie być tą, za któ​rą się po​da​je. Wbrew na​po​mnie​niom Niry Ada​re go​to​wa już była rzu​cić się do uciecz​ki i sko​czyć do le​żą​ce​go ni​żej je​zio​ra, gdy ja​kaś moc​na dłoń sta​lo​wy​mi pal​ca​mi uję​ła ją za ło​kieć. — Co… – za​wo​ła​ła, wy​ry​wa​jąc się, lecz gdy się ob​ró​ci​ła, uj​rza​ła przed sobą Le​ha​va. Uśmiech​nął się po​nu​ro. — Idzie​my. — Ja nie je​stem… — Oczy​wi​ście, że nie je​steś – po​wie​dział, po​py​cha​jąc ją przed sobą. – Idzie​my. Ada​re zer​k​nę​ła na Nirę, mo​dląc się, by sta​ra ko​bie​ta zdo​ła​ła jej po​móc, lecz Nira tyl​ko spoj​rza​ła oczy​ma jak szpar​ki w po​marsz​czo​nej twa​rzy, po czym nie​mal nie​do​strze​gal​nie po​krę​ci​ła gło​wą. Gdy Ada​re od​zy​ska​ła zmy​sły, uj​rza​ła, że znaj​du​je się w sze​ro​kiej prze​‐ strze​ni po​mię​dzy Sy​na​mi Pło​mie​nia a piel​grzy​ma​mi, a Le​hav wciąż stoi przy jej boku i trzy​ma ją za rękę tak moc​nym chwy​tem, że nie​mal czu​ła, jak na jej skó​rze two​rzą się si​nia​ki. Na mo​ście za​pa​dła ci​sza. Za​wi​sły na niej set​‐ ki spoj​rzeń, więk​szość zdu​mio​nych, nie​któ​re już gniew​ne. Przez krót​ką chwi​lę łu​dzi​ła się jesz​cze, że zdo​ła się ja​koś z tego wy​łgać, lecz za​raz od​rzu​ci​‐ ła ten po​mysł jako nie​do​rzecz​ny. Le​hav ją znał i wie​dział, kim jest. Mo​gła pró​bo​wać je​dy​nie ro​bić do​brą minę do złej gry i sta​rać się za​ła​twić to, po co przy​by​ła. Wol​ną ręką się​gnę​ła do twa​rzy i ze​rwa​ła z oczu opa​skę. — Je​stem Ada​re hui’Mal​ke​enian – po​wie​dzia​ła. – Cór​ka za​mor​do​wa​ne​go ce​sa​rza, księż​nicz​ka An​nu​ru i mi​ni​ster fi​nan​sów. Przy​by​łam tu​taj, żeby na​‐ pra​wić zło i przy​wró​cić ze​rwa​ną więź po​mię​dzy moją ro​dzi​ną a bo​skim Ko​‐ ścio​łem In​tar​ry. Piel​grzy​mi pa​trzy​li w osłu​pie​niu, zdez​o​rien​to​wa​ni. Na​wet żoł​nie​rze wy​‐ glą​da​li na za​sko​czo​nych. Le​hav jed​nak tyl​ko par​sk​nął. — Miła prze​mo​wa. Skoń​czy​łaś już? — Nie – od​par​ła, prę​żąc ra​mio​na i pró​bu​jąc sta​nąć pro​sto. – Nie skoń​czy​‐ łam. Przy​by​łam, żeby roz​mó​wić się z Ve​sta​nem Ame​re​da​dem, nie zaś po to, żeby jego słu​gus mną po​nie​wie​rał. Mu​sku​lar​ny żoł​nierz, któ​ry pierw​szy wy​wo​łał jej na​zwi​sko, par​sk​nął krót​kim, po​gar​dli​wym śmie​chem. Ada​re od​wró​ci​ła się do nie​go, czu​jąc ucisk w żo​łąd​ku. — To ty je​steś Ame​re​dad? Męż​czy​zna wy​glą​dał na bru​ta​la i pro​sta​ka, co było nie naj​lep​szą kom​bi​‐ na​cją, bio​rąc pod uwa​gę to, co za​mie​rza​ła uzy​skać. Na jej py​ta​nie ro​ze​śmiał się zno​wu, gło​śniej. — Dość tego, Kam​ger – po​wie​dział Le​hav. Śmiech męż​czy​zny ustał na​tych​miast. Ada​re od​wró​ci​ła się w prze​ra​że​niu, uświa​da​mia​jąc so​bie swo​ją po​mył​kę,

lecz piel​grzym, któ​re​go po​zna​ła pod imie​niem Le​ha​va, zi​gno​ro​wał ją. Za​‐ miast tego wska​zał ge​stem piel​grzy​mów, któ​rym to​wa​rzy​szył w dłu​gim mar​szu na po​łu​dnie. — Ci lu​dzie prze​by​li dłu​gą dro​gę. Są zmę​cze​ni i głod​ni. Wy​da​je się, że masz ocho​tę urzą​dzić tu wiel​ki po​kaz, ale oni nie przy​wę​dro​wa​li tu​taj dla po​ka​zów. Przy​by​li z po​wo​du swo​jej czci dla bo​gi​ni, nie zaś po to, żeby oglą​‐ dać obrzy​dli​wy spek​takl kłam​li​wej, upa​dłej urzęd​nicz​ki. Ada​re od​wró​ci​ła się ku nie​mu, czu​jąc, jak sztyw​nie​ją jej drżą​ce od gnie​‐ wu nogi. — Nie kła​mię i nie je​stem urzęd​nicz​ką. Le​hav przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, jak​by za​mie​rzał coś od​po​wie​dzieć, po​tem po​krę​cił gło​wą i zwró​cił się do tłu​mu: — Mat​ka na​zwa​ła mnie Le​ha​vem, lecz bo​gi​ni nada​ła mi nowe imię: Ame​re​dad. Dzię​ku​ję moim bra​ciom i sio​strom za ich to​wa​rzy​stwo i bo​go​‐ boj​ność w dłu​giej po​dró​ży, za ci​chą po​boż​ność i ofia​ry dla In​tar​ry. Przy​by​‐ wa​jąc tu​taj, po​zo​sta​wi​li​ście za sobą wie​le rze​czy: wa​szą pra​cę, wa​sze ro​dzi​‐ ny i bez​pie​czeń​stwo, ale ja za​dbam o to, że​by​ście zo​sta​li w tym mie​ście przy​‐ ję​ci tak, jak na to za​słu​gu​je​cie. A co do tej tu​taj… – do​dał, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc Ada​re, lecz nie trosz​cząc się o to, by ob​da​rzyć ją choć​by krót​kim spoj​rze​niem – …to je​ste​ście tu przede wszyst​kim świad​ka​mi oszu​stwa Mal​‐ ke​enia​nów. Nie za​po​mnij​cie tego. Więk​szość lu​dzi mó​wi​ła​by dłu​żej i cze​ka​ła na owa​cje, lecz Le​hav, gdy tyl​‐ ko skoń​czył, od​wró​cił się i prze​ka​zał Ada​re Kam​ge​ro​wi, nie zer​k​nąw​szy na​‐ wet przez ra​mię. — Do​pil​nuj, żeby zo​sta​ła wtrą​co​na do Lo​chów Ge​ve​na. Po​dwój​na straż. Przyj​dę, kie​dy się ob​my​ję, po​mo​dlę i zło​żę ofia​ry bo​gi​ni. Kam​ger za​sa​lu​to​wał, lecz Le​hav już się od​da​lił i roz​trą​ciw​szy żoł​nie​rzy, wszedł do Olo​nu, jak​by Ada​re nie ist​nia​ła. Wte​dy wła​śnie ude​rzy​li aedo​liań​‐ czy​cy. W pierw​szej chwi​li po​my​śla​ła, że gło​sy piel​grzy​mów za jej ple​ca​mi są wy​ra​zem zdzi​wie​nia i obu​rze​nia. Roz​le​ga​ły się wrza​ski, któ​re mo​gły być krzy​ka​mi oskar​że​nia i gnie​wu, sły​chać też było stu​kot ko​pyt. Po​tem uj​rza​ła twa​rze zbie​ra​ją​cych się wo​kół niej żoł​nie​rzy, na​głe za​sko​cze​nie i strach w oczach Sy​nów Pło​mie​nia, i roz​pacz​li​we, nie​uda​ne pró​by do​by​cia mie​czy. Ada​re do​strze​gła dwóch męż​czyzn na ko​niach, wy​ma​chu​ją​cych mie​cza​‐ mi dłu​go​ści ra​mie​nia. Wdzie​ra​li się w masę żoł​nie​rzy In​tar​ry, z roz​ma​chem i fu​rią sie​kąc pie​chu​rów. Uj​rza​ła ja​kąś roz​cię​tą na pół gło​wę i rękę od​rą​ba​ną w łok​ciu. Zo​ba​czy​ła męż​czy​znę, któ​ry za​sta​wił się mie​czem, lecz szyb​kie ostrze cię​ło go pro​sto w twarz. Kam​ger wy​da​wał się rów​nie zdez​o​rien​to​wa​‐ ny jak resz​ta. Usi​ło​wał do​być mie​cza, nie zwal​nia​jąc uchwy​tu ręki trzy​ma​ją​‐ cej Ada​re. Od​wró​ci​ła się w samą porę, by zo​ba​czyć Ful​to​na wspi​na​ją​ce​go się w sio​dle i za​da​ją​ce​go z roz​ma​chem z góry cios, któ​ry roz​pła​tał wiel​ko​lu​da od szyi po pierś. Krew, go​ręt​sza niż mon​su​no​wy deszcz, spry​ska​ła twarz

Ada​re. Po chwi​li była już wol​na. — Szyb​ko, pani! – za​wo​łał Ful​ton, za​wra​ca​jąc ko​nia i wy​cią​ga​jąc ku niej ra​mię. – Na sio​dło, nim się prze​gru​pu​ją. Umysł Ada​re był za​gu​bio​ny, lecz cia​ło usłu​cha​ło. Zła​pa​ła dłoń aedo​liań​‐ czy​ka i wsko​czy​ła na ko​nia, pod​czas gdy Sy​no​wie Pło​mie​nia po​now​nie za​‐ czę​li ich ota​czać. Coś w niej, co nie uto​nę​ło jesz​cze we krwi i prze​ra​że​niu, za​‐ uwa​ży​ło, że Ful​ton wy​chudł i wy​glą​dał znacz​nie sta​rzej. Jego oczy się za​pa​‐ dły, a po​licz​ki zmi​zer​nia​ły. Jak dłu​go ci dwaj po​dą​ża​li jej tro​pem? I dla​cze​go? Py​ta​nia te były bez zna​cze​nia i brzmia​ły bez​sen​sow​nie w środ​ku pa​nu​ją​ce​go cha​osu, lecz dzię​ki nim jej umysł zdo​łał od​wró​cić się od plam krwi na jej sza​‐ tach, od krzy​ków ran​nych i nie​wy​raź​ne​go ob​ra​zu le​żą​cych na bru​ku mar​‐ twych ciał. Przez mo​ment mia​ła ocho​tę śpie​wać gło​śno, choć nie była pew​‐ na, czy to z po​wo​du ogar​nia​ją​cej ją eu​fo​rii czy sza​leń​stwa. Wy​glą​da​ło na to, że się uda​ło. Birch po​wstrzy​my​wał Sy​nów Pło​mie​nia, a Ful​ton spiął ko​nia do ga​lo​pu, szar​żu​jąc przez tłum piel​grzy​mów. Wy​rwie​‐ my się na wol​ność, po​my​śla​ła Ada​re. Myśl ta po​dzia​ła​ła na nią ożyw​czo jak stru​mień wpa​da​ją​ce​go do płuc świe​że​go po​wie​trza. Ucie​kli​śmy. A po​tem, nie​spo​dzie​wa​nie, koń za​kwi​czał, skrę​cił się i prze​to​czył, a ona wy​le​cia​ła w po​wie​trze. Le​cia​ła chwi​lę, a póź​niej lot się skoń​czył. † Słu​dzy Ame​re​da​da zna​li swo​ją ro​bo​tę. Z za​wo​do​wą wpra​wą cią​gnę​li ją przez bocz​ne ulicz​ki i za​uł​ki. Ada​re le​d​wo mo​gła iść, stłu​cze​nie na jej gło​‐ wie obrzmia​ło i pul​so​wa​ło bó​lem, wi​dzia​ła też nie​wy​raź​nie, jak przez mgłę. Chcia​ła za​py​tać o Ful​to​na i Bir​cha, cie​ka​wa, czy żyją, ale ktoś za​kne​blo​wał jej usta obrzy​dli​wie cuch​ną​cą szma​tą. Z le​d​wo​ścią się po​wstrzy​my​wa​ła, by nie zwy​mio​to​wać. Nie​wiel​ka gru​pa skrę​ca​ła i klu​czy​ła tak czę​sto, że Ada​re pręd​ko stra​ci​ła po​czu​cie kie​run​ku i po ja​kimś cza​sie prze​sta​ła zwra​cać uwa​gę na wy​gląd mia​sta i dro​gę, któ​rą szli. Sta​ra​ła się jed​nak wy​my​ślić coś, co mo​gło​by ura​‐ to​wać jej ży​cie. Krę​te za​uł​ki wy​peł​niał za​pach sma​żo​nej ryby, kur​ku​my i dymu, a z ni​skich okien do​bie​ga​ły śmie​chy i tar​go​wa​nia o to​war. W ca​łym tym oto​cze​niu było jed​nak coś chy​lą​ce​go się ku upad​ko​wi, jak​by mia​sto już od daw​na umie​ra​ło. Bu​dyn​ki były kie​dyś ład​ne, lecz obec​nie więk​szość pod​upa​dła. Tynk i ka​‐ mie​nie po​od​pa​da​ły w wie​lu miej​scach, zna​cząc mury brzyd​ki​mi dziu​ra​mi o po​szar​pa​nych brze​gach. Te, któ​re nie sta​ły się jesz​cze nie​god​ną ru​iną, były brzyd​kie i sta​re, a po dzie​się​cio​le​ciach desz​czów i za​nie​dbań tynk i far​ba się łusz​czy​ły. Przy​naj​mniej po​ło​wa mu​rów w tym mie​ście wy​ma​ga​ła pil​nej na​‐ pra​wy. Olon, któ​ry nie był jesz​cze zu​peł​ną ru​iną i za​pew​ne, bio​rąc pod uwa​‐ gę han​del, ni​g​dy nie bę​dzie, był mia​stem, któ​re​mu w ja​kimś sen​sie wbi​to szty​let w ser​ce.

Ten szty​let sami wbi​li​śmy, po​my​śla​ła po​nu​ro Ada​re. Rana za​da​na przez Mal​ke​enia​nów. Być może Te​rial hui’Mal​ke​enian nie za​mie​rzał uni​ce​stwić daw​nej sto​li​cy kró​le​stwa Kre​shu, gdy za​kła​dał swo​je nowe ce​sar​stwo, ale nie usta​no​wił też w niej swo​jej ce​sar​skiej sie​dzi​by. Za wła​dzą szły pie​nią​dze i kie​dy rząd prze​‐ niósł się do An​nu​ru, Olon za​czął pod​upa​dać. Ruch han​dlo​wy przez ka​nał i je​‐ zio​ro pod​trzy​my​wał mia​sto przy ży​ciu dzię​ki żar​łocz​nym ape​ty​tom sto​li​cy, lecz po​ło​żo​ne nad wodą daw​ne pa​ła​co​we re​zy​den​cje za​mie​nio​no w ta​wer​ny, bur​de​le i noc​le​gow​nie dla woź​ni​ców i ma​ry​na​rzy, zmę​czo​nych prze​pra​wą przez je​zio​ro Baku. Kil​ku upar​tych po​tom​ków sta​rych ary​sto​kra​tycz​nych ro​dów prze​by​wa​ło jesz​cze w swo​ich ro​dzin​nych sie​dzi​bach, na któ​rych utrzy​ma​nie nie było ich stać, lecz co​raz śmie​lej wdzie​ra​ły się tam szczu​ry i wiatr, a zło​dzie​je do​peł​nia​li dzie​ła znisz​cze​nia. Było to mia​sto nie​zbyt na​da​ją​ce się do ży​cia, ale do​sko​na​łe do obro​ny. Ada​re za​uwa​ży​ła na uli​cach co naj​mniej dzie​sięć dwu​oso​bo​wych pa​tro​li Ame​re​da​da, skła​da​ją​cych się z ro​słych męż​czyzn uzbro​jo​nych w mie​cze i łuki. Sta​li w pod​cie​niach do​mów albo blo​ko​wa​li wy​lo​ty wą​skich uli​czek. Nie no​si​li żad​nych in​sy​gniów ani barw, ni​cze​go, co mo​gło​by ich po​wią​zać z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Moż​na by po​my​lić ich z ulicz​ny​mi osił​ka​mi, gdy​by nie krót​kie, woj​sko​we ge​sty, któ​ry​mi po​zdra​wia​li pro​wa​dzą​cych Ada​re zbroj​‐ nych. Całe to prze​klę​te mia​sto jest for​te​cą tego dra​nia, my​śla​ła nie​we​so​ło, po​ty​‐ ka​jąc się na nie​rów​no​ściach bru​ku i sta​ra​jąc się za​cho​wać rów​no​wa​gę. Spró​bo​wa​ła wy​obra​zić so​bie, jak an​nu​ryj​ska le​gia mo​gła​by zdo​być to mia​‐ sto, lecz bez​sku​tecz​nie. Oloń​ski la​bi​rynt uli​czek i ru​mo​wi​ska gru​zu spra​wi​‐ ły​by, że tak​ty​ka i szyk le​gio​ni​stów nie zda​ły​by się na nic. Sy​no​wie Pło​mie​‐ nia mo​gli zmie​szać się z miej​sco​wą lud​no​ścią, ukry​wać na stry​chach i w piw​ni​cach, strze​lać z okien i zni​kać w pra​sta​rych, krę​tych za​uł​kach. Ada​re po raz pierw​szy uświa​do​mi​ła so​bie, że de​cy​zja Ame​re​da​da, by przy​być do tego wła​śnie mia​sta, mo​gła być po​dyk​to​wa​na czymś wię​cej niż zwy​kłą re​li​gij​ną de​wo​cją. Być może il Torn​ja był bły​sko​tli​wym ge​ne​ra​‐ łem, ale to mia​sto nie było miej​scem dla ge​ne​ra​łów. Ty​siąc lu​dzi mo​gło zgi​‐ nąć w tych ulicz​kach i nikt by tego na​wet nie za​uwa​żył. Ty​siąc lu​dzi albo jed​na bar​dzo głu​pia księż​nicz​ka. † Po​mi​mo ni​skich stro​pów i ka​mie​ni, po​tęż​nych mu​rów i bra​ku okien ta mała izba – piw​ni​ca pod piw​ni​cą i pod ko​lej​ną piw​ni​cą, są​dząc z licz​by stop​ni, któ​re po​ko​na​li, scho​dząc w dół – wy​glą​da​ła bar​dziej na biu​ro niż ka​‐ tow​nię. Zwo​je map i per​ga​mi​nów, li​sty i wy​ka​zy za​opa​trze​nia pię​trzy​ły się w schlud​nych sto​sach na sze​ro​kim sto​le. Ktoś uło​żył w ką​cie rów​no kil​ka skrzyń, któ​re no​si​ły na wie​ku na​pis: atra​ment. Na ścia​nie wi​siał ob​szar​pa​ny,

za​tę​chły plan Olo​nu, na któ​rym Ada​re zdo​ła​ła roz​róż​nić je​dy​nie mo​sty i ciem​ny kon​tur sa​mej wy​spy. Całe miej​sce tchnę​ło roz​sąd​kiem, pla​no​wo​‐ ścią i zde​cy​do​wa​niem. Le​hav Ame​re​dad był na pew​no kimś wię​cej niż tyl​ko głod​nym wła​dzy, na​pu​szo​nym żoł​da​kiem. — Ro​zu​miesz chy​ba – po​wie​dział, mie​rząc ją zim​nym wzro​kiem z dru​‐ giej stro​ny to​por​ne​go drew​nia​ne​go sto​łu – że więk​szość wier​nych chcia​ła​by wi​dzieć, jak pło​niesz. — Je​stem księż​nicz​ką z rodu Mal​ke​enia​nów – od​par​ła Ada​re, sta​ra​jąc się mó​wić spo​koj​nym gło​sem. – Set​ki lu​dzi wi​dzia​ły mnie na mo​ście. Je​śli mnie za​bi​jesz, bę​dziesz miał tu szyb​ko woj​nę do​mo​wą, któ​rej skut​kiem bę​dzie uni​ce​stwie​nie two​jej wia​ry. Le​hav wzru​szył ra​mio​na​mi. — Wier​ni na​zwą two​ją śmierć spra​wie​dli​wo​ścią, od​pła​tą za Uinia​na. Co do resz​ty, to wszyst​ko jest w rę​kach In​tar​ry. — Ja​koś nie za​ję​ła się spe​cjal​nie Uinia​nem. Le​hav zmarsz​czył brwi, lecz nie od​po​wie​dział. Jego mil​cze​nie po​zo​sta​wi​‐ ło Ada​re w nie​pew​no​ści, czy wła​śnie zdo​by​ła zwy​cię​ski punkt, czy może ra​‐ czej przy​pie​czę​to​wa​ła swój los. Gdy​by ten czło​wiek po​sta​no​wił ją za​bić, to ta po​zba​wio​na okien izba była do tego rów​nie do​brym miej​scem jak każ​‐ de inne. Poza dwo​ma żoł​nie​rza​mi, któ​rzy ją tu przy​pro​wa​dzi​li, nikt nie wie​‐ dział, że tu jest. Gru​be ka​mien​ne mury stłu​mią jej krzy​ki. Jej krew gład​ko spły​nie że​la​znym ście​kiem umiesz​czo​nym w po​sadz​ce. On cię nie za​bi​je, po​wie​dzia​ła so​bie w du​chu, za​pa​no​wu​jąc nad drże​niem. A przy​naj​mniej nie tu​taj. — Co ro​bi​łeś w An​nu​rze? – za​py​ta​ła, pró​bu​jąc od​zy​skać choć tro​chę ini​‐ cja​ty​wy. – Dla​cze​go się prze​bra​łeś? Dla​cze​go przy​łą​czy​łeś się do piel​grzym​‐ ki? Le​hav uniósł brwi. — My​ślę, że to jed​nak ja będę za​da​wać py​ta​nia, a ty na nie od​po​wia​dać. — Jak do​tąd tyl​ko mi gro​zi​łeś. — Nie. To ty nam gro​zisz – od​parł żoł​nierz spo​koj​nym, lecz sta​now​czym gło​sem. – Ude​rzy​łaś w Uinia​na, na​sze​go ka​pła​na w ser​cu świą​ty​ni In​tar​ry… — Uinian był prze​klę​tym krwio​pij​cą – prze​rwa​ła mu Ada​re, po​mi​mo stra​chu na​gle roz​gnie​wa​na. – Okła​my​wał was, całe wa​sze zgro​ma​dze​nie, a wszy​scy mu wie​rzy​li​ście. Po​wi​nie​neś być mi wdzięcz​ny, że go zde​ma​sko​‐ wa​łam i za​bi​łam. Le​hav przyj​rzał się jej uważ​nie. — To aku​rat może być praw​dą. Nie​szczę​ściem dla nas oboj​ga nie po​prze​‐ sta​łaś na tym, co? — Po​ro​zu​mie​nie Jed​no​ści – po​wie​dzia​ła Ada​re, ob​ser​wu​jąc go z oba​wą. — Po​ro​zu​mie​nie. – Po​krę​cił gło​wą. – Ja​kie słod​kie słów​ko. Jak​by pchnię​‐ cie noża w brzuch na​zwać ła​skot​ką. — Po​ro​zu​mie​nie Jed​no​ści mia​ło po​zwo​lić zna​leźć nową rów​no​wa​gę po​‐

mię​dzy Ko​ścio​łem In​tar​ry i Nie​cio​sa​nym Tro​nem, któ​ra… Le​hav prze​rwał jej, pod​no​sząc głos: — Po​ro​zu​mie​nie było zbio​rem praw, któ​re sama opra​co​wa​łaś, a któ​re mia​ły upo​ko​rzyć Ko​ściół, po​zba​wić go do​cho​dów i uni​ce​stwić siłę, któ​ra go bro​ni​ła. Nowy naj​wyż​szy ka​płan jest two​ją ma​rio​net​ką, a rów​no​wa​ga, o któ​rej mó​wisz, jest rów​no​wa​gą buta ty​ra​na na gar​dle jego wro​ga. – Uniósł brwi. – Czy nie mam ra​cji? Ada​re za​wa​ha​ła się, pró​bu​jąc za​pa​no​wać nad swo​im stra​chem i gnie​‐ wem. Gdy przy​go​to​wy​wa​ła się na tę chwi​lę, wy​obra​ża​ła so​bie Ame​re​da​da jako re​li​gij​ne​go fa​na​ty​ka, nie​świa​do​me​go me​an​drów ce​sar​skiej po​li​ty​ki, albo jako spryt​ne​go ka​rie​ro​wi​cza w ro​dza​ju Uinia​na, bar​dziej za​in​te​re​so​wa​‐ ne​go sła​wą i po​zy​cją niż lo​sem ty​się​cy po​dą​ża​ją​cych za nim lu​dzi. Naj​wy​‐ raź​niej za​wio​dła ją wy​obraź​nia. Mo​gła oczy​wi​ście wy​gło​sić te​raz przy​go​to​‐ wa​ną wcze​śniej mowę, lecz mowa ta mo​gła rów​nie do​brze za​pro​wa​dzić ją na stos na oczach żąd​nych ze​msty tłu​mów. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech, a po​‐ tem ski​nę​ła gło​wą. — Masz ra​cję – po​wie​dzia​ła. – Po​ro​zu​mie​nie zo​sta​ło tak po​my​śla​ne, by rzu​cić twój Ko​ściół na ko​la​na. Męż​czy​zna od​chy​lił się na krze​śle, naj​wy​raź​niej za​sko​czo​ny. — A ty jesz​cze tu przy​szłaś. Po co? – za​py​tał po​wo​li. – Żeby skoń​czyć, co za​czę​łaś? Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. — Żeby to na​pra​wić. Żeby było, jak trze​ba. — Żeby było, jak trze​ba – po​wtó​rzył Le​hav, pa​trząc na wi​szą​cy na ścia​nie plan. Zmarsz​czył brwi, jak​by układ ulic i za​uł​ków spra​wiał mu przy​krość. – To nie ma sen​su. Mo​głaś unie​waż​nić Po​ro​zu​mie​nie, sie​dząc w Pa​ła​cu Brza​‐ sku. Unie​waż​nić albo zmie​nić. Nie mu​sia​łaś przy​by​wać tu​taj, żeby spo​tkać się ze mną. A już na pew​no nie było po​trze​by, żeby wę​dro​wać taki ka​wał dro​gi z opa​ską na oczach. – Ob​ró​cił się ku niej i wpił w nią twar​de spoj​rze​nie. – Wciąż kła​miesz, a każ​de kłam​stwo przy​bli​ża cię do śmier​ci. Sło​wa na​dal były spo​koj​ne, lecz Ada​re nie sły​sza​ła do​tąd, by Le​hav pod​‐ niósł głos. Przy​po​mnia​ła so​bie, w jaki spo​sób rzu​cił ostrze​że​nie ka​na​ło​wym szczu​rom, gdy sta​li w bło​cie w Won​nej Dziel​ni​cy. Nie tyle gro​ził, ile da​wał wy​bór. Za​nim się do​wie​dział, że ona wie​rzy w to samo co on, chciał ją na​wet tam zo​sta​wić, by ją zgwał​co​no i za​bi​to, i na​wet nie za​in​te​re​so​wa​ło go, kim jest. Czy tak samo chęt​nie ska​że ją te​raz na spa​le​nie? — Nie kła​mię – od​par​ła po​wo​li – ale nie po​wie​dzia​łam jesz​cze wszyst​kie​‐ go. Przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, a po​tem płyn​nym ru​chem wy​jął nóż zza pasa. Sta​lo​we ostrze po​ły​ski​wa​ło w mdłym świe​tle świe​cy i lam​py, a on przy​glą​dał mu się i ob​ra​cał je po​wo​li, ob​ser​wu​jąc grę cie​nia i pło​mie​ni. Ada​re za​sty​gła w mil​cze​niu, znie​ru​cho​mia​ła jak ko​bra na słod​ki dźwięk fle​tu. Nie spa​li mnie, uświa​do​mi​ła so​bie. Nie każe mi cze​kać tak dłu​go. Wy​‐

obra​zi​ła so​bie plan Olo​nu spry​ska​ny jej krwią. Le​hav jed​nak wska​zał ostrzem noża sto​ją​cą na brze​gu sto​łu gru​bą świe​‐ cę, po czym zgiął nad​gar​stek i w miej​scu od​le​głym o gru​bość pal​ca od czub​‐ ka świe​cy zro​bił w wo​sku na​cię​cie. — Masz czas na ga​da​nie tyl​ko do tej li​nii – oznaj​mił. – Po​tem ko​niec. Ada​re spró​bo​wa​ła ze​brać my​śli. Nie było wie​le wo​sku nad za​zna​czo​ną kre​ską, a pro​blem, któ​ry mu​sia​ła wy​ło​żyć temu żoł​nie​rzo​wi, był dość zło​żo​‐ ny. Dru​giej szan​sy nie bę​dzie. Nie może zro​bić fał​szy​we​go kro​ku. — Ran il Torn​ja za​mor​do​wał mego ojca. Le​hav zmru​żył po​wie​ki, ale nie wy​rzekł ani sło​wa. Ada​re spoj​rza​ła na świe​cę i zde​cy​do​wa​ła się. — Ke​na​rang jest w cen​trum spi​sku ma​ją​ce​go usu​nąć ród Mal​ke​enia​nów od wła​dzy. — Je​stem słu​gą In​tar​ry, a nie rodu Mal​ke​enia​nów – od​parł Le​hav. — Może war​to to jesz​cze prze​my​śleć. Moja ro​dzi​na nie jest je​dy​nym ce​‐ lem il Torn​ji. Za​pew​ne nie je​ste​śmy na​wet jego głów​nym ce​lem. On chce znisz​czyć wasz Ko​ściół, wy​ple​nić z ce​sar​stwa, zmieść z po​wierzch​ni zie​mi. — Dla​cze​góż to ke​na​rang miał​by się przej​mo​wać we​wnętrz​ny​mi spra​‐ wa​mi wol​no​ści re​li​gij​nej? — Po​nie​waż chce być ce​sa​rzem, nie ke​na​ran​giem, a wie, że są tyl​ko dwie siły zdol​ne mu się prze​ciw​sta​wić. – Tu pod​nio​sła dwa pal​ce. – Moja ro​dzi​na i twój Ko​ściół. – Zmarsz​czy​ła brwi. – Chcia​łam rzec: mie​li​śmy siłę prze​ciw​‐ sta​wie​nia się mu, lecz on już więk​szość tej siły po​ko​nał. Nie by​łam je​dy​ną oso​bą, któ​ra opra​co​wy​wa​ła Po​ro​zu​mie​nie, po​dob​nie nie sama za​pla​no​wa​‐ łam znisz​cze​nie Uinia​na. Jak są​dzisz, co przede wszyst​kim przy​wio​dło mnie do two​jej świą​ty​ni? I kto two​im zda​niem po​wie​dział mi, że mo​je​go ojca za​‐ bił Uinian? Le​hav spoj​rzał na nią uważ​nie nad jej wy​pro​sto​wa​ny​mi pal​ca​mi. — A za​tem po​zwo​li​łaś się wy​ko​rzy​stać, je​śli to wszyst​ko jest praw​dą. — By​łam głu​pia – zgo​dzi​ła się Ada​re, od​kła​da​jąc na bok swo​ją dumę. – Przez dłu​gie lata na​słu​cha​łam się tyle o nie​na​wi​ści Uinia​na do mo​jej ro​dzi​‐ ny, że gdy nad​szedł czas, uwie​rzy​łam we wszyst​ko, co mi po​wie​dzia​no. — A twój ro​zum na​dal szwan​ko​wał, gdy zgo​dzi​łaś się zo​stać dziew​ką ke​‐ na​ran​ga. Ada​re zdu​si​ła w so​bie chęć ostrej ri​po​sty. Ni​g​dy tak na​praw​dę nie wie​‐ rzy​ła w to, że hi​sto​ria jej ro​man​tycz​ne​go związ​ku po​zo​sta​nie ta​jem​ni​cą i nie wyj​dzie poza pro​gi Pa​ła​cu Brza​sku. — Moje oso​bi​ste błę​dy nie na​le​żą do te​ma​tu… — A mnie się wy​da​je, że jak naj​bar​dziej na​le​żą – od​parł Le​hav. – Je​śli na​‐ wet za​ak​cep​tu​ję wszyst​ko, co po​wie​dzia​łaś, to i tak po​zo​sta​je jed​no: wzię​łaś do​bro​wol​ny udział w za​mor​do​wa​niu mego ka​pła​na… — Krwio​pij​cy – pod​kre​śli​ła Ada​re. Le​hav mach​nął dło​nią lek​ce​wa​żą​co.

— Przy​zna​jesz, że spę​dza​łaś czas w łożu ke​na​ran​ga, któ​ry stał za mor​der​‐ stwem twe​go ojca oraz Uinia​na. Przy​zna​jesz, że spi​sko​wa​łaś, by znisz​czyć praw​dzi​wy Ko​ściół In​tar​ry za po​mo​cą two​je​go Po​ro​zu​mie​nia Jed​no​ści. Je​śli na​wet je​steś szcze​ra, to je​steś głu​pia i oka​za​łaś się wro​giem na​szej wia​ry. Dla​cze​góż to miał​bym cię oszczę​dzić i nie po​słać w pło​mie​nie? — Po​nie​waż je​śli to zro​bisz, po​nie​siesz klę​skę – po​wie​dzia​ła po​nu​ro Ada​‐ re. – Naj​więk​si wro​go​wie Il Torn​ji zwró​cą się prze​ciw​ko so​bie, a on zwy​cię​‐ ży. — Sta​wi​my czo​ło il Torn​ji, gdy przyj​dzie pora – od​rzekł Le​hav. – To mia​‐ sto jest le​piej bro​nio​ne, niż ci się wy​da​je. Ada​re po​my​śla​ła o dwój​kach żoł​nie​rzy strze​gą​cych wy​lo​tów ulic, o plą​‐ ta​ni​nie za​uł​ków i ru​inach. Mo​gła​by tu zgi​nąć cała an​nu​ryj​ska le​gia, zwłasz​‐ cza gdy​by miej​sco​wa lud​ność za​war​ła so​jusz z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Il Torn​ja bę​dzie mu​siał znisz​czyć to mia​sto do go​łej zie​mi, żeby ich stąd wy​ku​rzyć, a znisz​cze​nie ca​łe​go mia​sta nie jest do​brym po​cząt​kiem dla uzur​pa​to​ra. A już na pew​no nie od cza​sów, gdy przed trzy​stu laty Te​rial Mały ob​le​gał mia​sto Mo’ir. An​nu​ryj​ski ce​sarz za​ata​ko​wał wła​snych oby​wa​te​li i nie skoń​‐ czy​ło się to dla nie​go do​brze. — Mam ar​mię – cią​gnął Le​hav. – Moje za​pa​sy bro​ni ro​sną. Je​stem w miej​‐ scu ufor​ty​fi​ko​wa​nym i mam wy​star​cza​ją​ce stra​te​gicz​ne i tak​tycz​ne do​‐ świad​cze​nie, by go sku​tecz​nie bro​nić. Ty masz… co? Suk​nię na grzbie​cie i smut​ną opo​wiast​kę o za​mor​do​wa​niu ty​ra​na. Chcesz cze​goś, a sama nie da​‐ jesz nic. Je​steś wy​so​ko uro​dzo​ną że​bracz​ką, ot i wszyst​ko. Ada​re się uśmiech​nę​ła. — Mam oczy. — Szcze​rze wąt​pię w bo​ską na​tu​rę tych oczu – od​parł Le​hav. — Szko​da. Są w tej grze trzej gra​cze: moja ro​dzi​na, twój Ko​ściół i ke​na​‐ rang. Za każ​dym z nich sto​ją jego zwo​len​ni​cy. Je​śli spa​lisz mnie ju​tro, il Torn​ja ogło​si okrop​ną wieść o two​jej zdra​dzie. Opo​wie ze szcze​gó​ła​mi i z bar​dziej lub mniej słusz​nym gnie​wem o tym, jak mnie upro​wa​dzi​łeś i za​‐ mor​do​wa​łeś. Mi​lio​ny An​nu​ryj​czy​ków lo​jal​nych wo​bec mo​jej ro​dzi​ny, za​‐ miast sta​nąć po two​jej stro​nie, pój​dą za nim. Być może utrzy​masz Olon, ale za każ​dym ra​zem, gdy spró​bu​jesz go opu​ścić, znaj​dziesz się w mo​rzu wro​‐ gów. Na two​jej dro​dze, na każ​dej mili tej dro​gi, lu​dzie będą oku​la​wiać ci ko​‐ nie i pa​lić wła​sne pola, że​byś nie miał żyw​no​ści. Będą zna​czyć dziu​ra​mi dro​‐ gę przed tobą i ucie​kać ze swo​imi sta​da​mi. – Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą. – Il Torn​ja nie bę​dzie na​wet po​trze​bo​wał swo​ich le​gii. A to ozna​cza, że po​zo​‐ sta​niesz tu​taj, schwy​ta​ny w pu​łap​kę wraz z two​imi po​plecz​ni​ka​mi na tej smut​nej, pod​upa​dłej wy​spie, aż po​ko​na was głód i ke​na​rang w sto​sow​nej chwi​li roz​bi​je was z ła​two​ścią. Le​hav zmarsz​czył brwi. — Tra​gicz​na opo​wieść. A co ofe​ru​jesz, żeby temu za​po​biec? — Pra​wo​wi​tość. Gdy będę u twe​go boku, il Torn​ja nie bę​dzie mógł ogło​‐

sić was zdraj​ca​mi. Za​rów​no wy​znaw​cy In​tar​ry, jak i lo​jal​ni oby​wa​te​le ce​sar​‐ stwa przy​łą​czą się do nas. W ta​kiej sy​tu​acji to ke​na​rang, a nie Sy​no​wie Pło​‐ mie​nia, bę​dzie schwy​ta​ny w pu​łap​kę mu​rów mia​sta. — Lo​jal​ni oby​wa​te​le ce​sar​stwa – po​wtó​rzył żoł​nierz, a w jego gło​sie za​‐ brzmia​ła po​gar​da. Ada​re spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Mój oj​ciec był do​brym ce​sa​rzem i spra​wie​dli​wym czło​wie​kiem. Za jego pa​no​wa​nia na każ​de​go utrą​co​ne​go ka​pła​na przy​pa​da​ło pięć​dzie​się​‐ ciu kup​ców, far​me​rów, szlach​ci​ców i żoł​nie​rzy wdzięcz​nych za po​kój i do​‐ bro​byt, jaki im za​pew​niał. Co jest ta​kie​go w An​nu​rze, że tak go nie​na​wi​‐ dzisz? Żoł​nierz wpa​try​wał się w nią zza sto​łu. Ada​re usi​ło​wa​ła za​cho​wać spo​kój i obo​jęt​ny wy​raz twa​rzy, lecz te​raz, gdy po​wie​dzia​ła już wszyst​ko, po​czu​ła lęk i przy​ła​pa​ła się na tym, że ner​wo​wo mnie w pal​cach ka​wa​łek suk​ni. Zmu​si​ła się, by wy​pro​sto​wać pal​ce, po czym dło​nią prze​cią​gnę​ła po ma​te​ria​‐ le, wy​rów​nu​jąc za​gnie​ce​nia. — Wy​cho​wy​wa​łem się w Won​nej Dziel​ni​cy – po​wie​dział wresz​cie Le​‐ hav. – Nie​da​le​ko od miej​sca, w któ​rym cię spo​tka​łem. Ojca nie zna​łem, a mat​kę nie​zbyt do​brze, bo umar​ła na za​ra​zę, gdy mia​łem sześć lat. Przez trzy lata opie​ko​wa​łem się młod​szym bra​tem, aż w koń​cu ktoś dźgnął go za​‐ rdze​wia​łym dłu​tem w oko i wrzu​cił do ka​na​łu… Ada​re otwo​rzy​ła usta, by coś po​wie​dzieć, ale żad​ne sło​wa nie przy​szły jej na myśl, a żoł​nierz kiw​nął dło​nią, by mil​cza​ła. — Dziec​ko w Won​nej Dziel​ni​cy… – cią​gnął da​lej bez​barw​nym gło​sem. – Wcze​śnie się wte​dy uczysz, jak za​bi​jać, kraść, pie​przyć albo się ukry​wać. Naj​le​piej umieć wszyst​kie te czte​ry rze​czy, je​śli się chce po​zo​stać przy ży​ciu. Ale na​wet one cię nie ura​tu​ją, je​że​li nie po​tra​fisz ich ro​bić we wła​ści​wym cza​sie. Mój brat umiał kraść i się cho​wać, po​tra​fił pie​przyć i za​bi​jać, ale gdzieś po​peł​nił błąd. Ni​g​dy się nie do​wie​dzia​łem, co to było. Mu​siał się po​‐ my​lić co do ko​goś i ukradł, kie​dy po​wi​nien za​bić, albo za​bił, za​miast pie​‐ przyć. Rzecz w tym, że tam, w Won​nej Dziel​ni​cy, nie​wie​le oglą​da​li​śmy tej wspa​nia​łej spra​wie​dli​wo​ści twe​go ojca. Mia​łem szczę​ście. By​łem spryt​niej​szy i sil​niej​szy od więk​szo​ści, ale głów​‐ nie mia​łem szczę​ście. W dniu, w któ​rym za​cią​gną​łem się do le​gii, po​my​śla​‐ łem, że na​resz​cie mi się uda​ło, i to na do​bre. Trzy po​sił​ki dzien​nie, dar​mo​wa odzież z przy​dzia​łu, pięk​na błysz​czą​ca włócz​nia i do tego spra​wa, za któ​rą się wal​czy. Trzy​ma​łem się tej włócz​ni i tej spra​wy przez całą dro​gę aż do Pasa, gdzie spę​dzi​łem sześć dłu​gich lat, za​bi​ja​jąc dzi​kich z dżun​gli, któ​‐ rzy byli jesz​cze nędz​niej​si od tych bied​nych su​kin​sy​nów z Won​nej Dziel​ni​‐ cy. – Wzru​szył ra​mio​na​mi, a obo​jęt​ność tego ge​stu prze​czy​ła sło​wom. – By​‐ łem w tym do​bry i cią​gle awan​so​wa​łem, aż zo​sta​łem do​wód​cą ca​łej le​gii. Po​krę​cił gło​wą. — Ni​g​dy nie było mi żal tych lu​dzi, któ​rych za​bi​ja​łem. W tam​tej oko​li​cy

to są be​stie, go​rzej niż be​stie. Wilk cię za​bi​je i wyje na​wet szpik z two​ich ko​‐ ści, ale te ple​mio​na z dżun​gli? Oni po pa​secz​ku ze​drą z cie​bie skó​rę. Wy​rwą ci wszyst​kie zęby po ko​lei, a ty bę​dziesz dła​wić się krwią. Ich trze​ba wy​tę​pić, a ja by​łem w tym do​bry. A jed​nak gdy za​czę​li​śmy pa​lić wio​ski, na​dzie​wać dzie​ci na włócz​nie… – Za​milkł, pa​trząc przed sie​bie nie​obec​nym wzro​kiem. — Wte​dy od​sze​dłeś. — Wte​dy zna​la​złem so​bie czyst​szą spra​wę – po​wie​dział wresz​cie i spoj​‐ rzał na nią. Ada​re ob​ser​wo​wa​ła go przez dłuż​szą chwi​lę, sta​ra​jąc się do​brać od​po​‐ wied​nie sło​wa do wła​snych my​śli. — Świa​tło In​tar​ry świe​ci ja​sno, ale my ży​je​my tu​taj, na zie​mi, w bło​cie – po​wie​dzia​ła w koń​cu. — Ale to nie po​wód, żeby nie pró​bo​wać do​się​gnąć jej pło​mie​nia. — Ale na tym świe​cie nie ma ognia bez pa​li​wa – od​par​ła spo​koj​nie Ada​‐ re. – I nie ma pło​mie​nia bez po​pio​łu. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie je​stem bo​gi​nią, ale je​stem księż​nicz​ką An​nu​ru, a An​nur jest rze​czy​wi​sty. Jest tu​taj. Mam krew na rę​kach, ale tymi rę​ka​mi, ina​czej niż czy​sty​mi rę​ka​mi bo​gi​ni, któ​rej obo​je słu​ży​my, mogę wy​ko​nać praw​dzi​wą pra​cę. Mogę trzy​mać w nich miecz albo ber​ło. Mogę po​móc lu​dziom, praw​dzi​wym lu​dziom tu i te​raz, ale bez udzia​łu Sy​nów tego nie do​ko​nam. Le​hav spo​glą​dał na nią przez chwi​lę, a po​tem spoj​rzał na świe​cę. Mięk​ki wosk po​nad na​cię​ciem sto​pił się i pło​mień mi​go​tał w chłod​nym prze​cią​gu. — W po​rząd​ku – po​wie​dział. Ada​re ode​tchnę​ła po​wo​li i nie​pew​nie. — W po​rząd​ku. Jesz​cze raz zwró​cił się ku niej. — Mogę cię ura​to​wać, ale ci aedo​liań​czy​cy… za​bi​li je​de​na​stu Sy​nów. — Nie – rzu​ci​ła Ada​re i na​gle nie czu​ła już ulgi. – Oni tyl​ko chcie​li mi po​‐ móc. Ro​bi​li to, co przy​się​ga​li ro​bić. Le​hav za​śmiał się po​sęp​nie. — Wszy​scy coś przy​się​ga​li​śmy. Za​bi​li mo​ich lu​dzi. A je​śli mam za​cho​‐ wać wo​bec mo​je​go ludu ja​kąś wia​ry​god​ność… je​śli my mamy za​cho​wać wia​ry​god​ność, to oni mu​szą zo​stać spa​le​ni. Ada​re po​czu​ła, jak​by w jej gar​dle utkwił ka​mień. — To są do​brzy lu​dzie – po​wie​dzia​ła w koń​cu. — Jak sama po​wie​dzia​łaś, nie ma pło​mie​nia bez po​pio​łu – od​parł po​wo​li Le​hav.

19

W

iem, jak stąd wyjść. W dłu​go​trwa​łym mro​ku swe​go uwię​zie​nia Ka​den ob​ra​cał w my​‐ ślach te sło​wa, wsłu​chi​wał się w nie, jak​by były de​li​kat​ną nutą mu​zycz​ną w nie​zmą​co​nej ci​szy, wpa​try​wał się jak w błysk świa​tła w nie​‐ prze​nik​nio​nej ciem​no​ści. Wciąż od nowa po​wra​cał do swe​go sa​ama’an, do do​sko​na​le wy​rzeź​bio​nej w pa​mię​ci ostat​niej sce​ny w celi Tri​ste, kie​dy Cse​striim po​chwy​cił jego spoj​rze​nie i wy​po​wie​dział bez​gło​śnie, sa​mym ru​‐ chem warg, te czte​ry sło​wa. Wiem, jak stąd wyjść. Było to za​ska​ku​ją​ce stwier​dze​nie, strasz​li​we przez na​dzie​ję, jaką nio​sło, i do tego sza​lo​ne, bo Ka​den nie wi​dział w nim sen​su. Gdy Ishie​no​wie za​trza​‐ snę​li za nim gru​be drzwi celi i prze​krę​ci​li klucz w zam​ku, od​cze​kał ty​siąc ude​rzeń ser​ca, po czym wstał i wnę​trzem dło​ni oraz pal​ca​mi za​czął ba​dać ka​mien​ne mury swe​go wię​zie​nia. Jego pło​mien​ne oczy za​pew​nia​ły zni​ko​‐ mą ilość świa​tła, za​le​d​wie tyle, by przy ostroż​nym po​ru​sza​niu się unik​nąć ude​rze​nia gło​wą o ścia​nę. Po​wo​li krą​żył wo​kół ma​łej wię​zien​nej celi. Nie​‐ wie​le w niej było do po​zna​wa​nia. Ścia​ny były wil​got​ne. Drew​nia​ne drzwi wy​da​wa​ły się so​lid​ne. Nie​wiel​ka dziu​ra w pod​ło​dze w ką​cie, nie więk​sza od dło​ni Ka​de​na, otwie​ra​ła się na ja​kąś prze​past​ną, czar​ną głę​bię po​ni​żej. Sło​wa te były nie​wiel​ką po​cie​chą, ale in​nej w tej celi nie było. Kie​dy za drzwia​mi uci​chły od​da​la​ją​ce się kro​ki, do Ka​de​na za​czę​ło do​cie​rać, co ry​‐ zy​ko​wał, pró​bu​jąc bro​nić Tri​ste. Co ry​zy​ko​wał i jak wiel​ką po​niósł po​raż​kę. Ak​sa​mit​nym kro​kiem wnik​nę​ła do jego umy​słu pa​ni​ka i na​gle ze wszyst​‐ kich sił mu​siał się bro​nić, by nie rzu​cić się do drzwi i nie za​cząć krzy​czeć w ciem​no​ściach. Za​miast tego, naj​le​piej jak po​tra​fił, wy​zna​czył śro​dek izby, usiadł ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na ka​mien​nej po​sadz​ce i za​mknął oczy, za​stę​pu​jąc ota​cza​ją​cy go mrok wła​sną we​wnętrz​ną ciem​no​ścią, a pust​kę celi więk​szą pust​ką. Gdy wresz​cie po​grą​żył się w va​nia​te, strach po​zo​stał, ale był już nie​wie​le zna​czą​cą, małą rze​czą, od​le​głym krzy​kiem, jak dym roz​wia​‐ ny na tle bez​kre​sne​go, mil​czą​ce​go nie​ba. Me​to​dycz​nie za​czął ba​dać celę po​now​nie, prze​su​wa​jąc dłoń​mi po su​ro​‐ wej po​wierzch​ni ka​mie​nia, za​głę​bia​jąc rękę w otwo​rze la​try​ny, się​ga​jąc

do nie​wi​docz​ne​go stro​pu. W koń​cu do​tarł do drzwi, ma​jąc na​dzie​ję, że tam wresz​cie na coś na​tra​fi, nie zna​la​zł​szy nic w ka​mien​nych mu​rach. Wy​czuł pal​ca​mi zim​ne że​la​zne lub sta​lo​we oku​cia, któ​ry​mi opa​trzo​ne były de​ski. U sa​me​go dołu bie​gła wą​ska szpa​ra o wy​so​ko​ści rów​nej sze​ro​ko​ści jego dło​‐ ni, za​pew​ne do po​da​wa​nia po​ży​wie​nia. W po​ło​wie wy​so​ko​ści drzwi zna​lazł dziur​kę od klu​cza. Była węż​sza od jego pal​ca, lecz przez chwi​lę się łu​dził, że zdo​ła otwo​rzyć za​mek i uciec, ale po​rzu​cił tę na​dzie​ję. Nie miał na​rzę​dzi, miał je​dy​nie swo​ją mni​sią sza​tę. A na​wet gdy​by miał ja​kieś na​rzę​dzia, to nie znał się zu​peł​nie na zam​kach ani na uciecz​kach. Prze​mó​wił do​pie​ro wte​dy, gdy wy​czer​pał wszyst​kie inne moż​li​wo​ści. — Halo? – za​py​tał gło​sem ci​chym jak tchnie​nie. Na​wet to wy​star​czy​ło do na​ru​sze​nia kru​chej sko​ru​py jego va​nia​te. – Tri​ste? Je​steś tam? – Za​wa​hał się. – Kiel? Ciem​ność z sze​le​stem od​sy​ła​ła doń z po​wro​tem wy​po​wia​da​ne sy​la​by, nie było żad​nej od​po​wie​dzi. Spró​bo​wał jesz​cze raz i jesz​cze, aż w koń​cu za​czął krzy​czeć i tłuc pię​ścia​mi w oku​te sta​lą drzwi. Gdy prze​stał, zno​wu na​sta​ła ci​sza, któ​ra ob​ję​ła wię​zien​ną celę jak ima​dło. Za​nim przy​nie​sio​no mu pierw​szy po​si​łek, mi​nął je​den, może dwa dni. Trud​no było to stwier​dzić, nie dys​po​nu​jąc żad​nym spo​so​bem mie​rze​nia cza​su, od​dzie​la​nia jed​ne​go chłod​ne​go dnia od dru​gie​go. Pa​no​wa​ła ci​sza, po​‐ tem roz​le​gał się za drzwia​mi stu​kot bu​tów, od​su​wa​ła się na dole de​secz​ka, ob​ca​sy się od​da​la​ły, a po​tem znów za​pa​da​ła ci​sza. Ka​den czuł obrzy​dze​nie, ro​bi​ło mu się nie​do​brze, ale zmu​szał się do je​dze​nia. Po każ​dym po​sił​ku wy​próż​niał się, wra​cał na śro​dek celi i wcho​dził w va​‐ nia​te. Sko​ro nie mógł ro​bić nic in​ne​go, kon​ty​nu​ował swo​je ćwi​cze​nia. Wszedł​szy i wy​szedł​szy z transu wie​le razy, zmie​niał po​zy​cję i za​wi​sał wy​‐ prę​żo​ny nad po​sadz​ką, opie​ra​jąc się na niej tyl​ko pal​ca​mi nóg i wnę​trza​mi dło​ni, po czym po​now​nie wcho​dził w pust​kę. Umy​ka​ła mu, ale sta​rał się wy​‐ trwać w tej po​zy​cji, aż ra​mio​na za​czy​na​ły drżeć, mię​śnie brzu​cha się bun​to​‐ wa​ły, a on opa​dał twa​rzą na ka​mie​nie. Le​żał spo​koj​nie przez kil​ka od​de​‐ chów, a po​tem, nie po​ru​szyw​szy się, znów sta​rał się wejść w trans. Póź​niej po​now​nie wy​cho​dził z transu i uno​sił się na rę​kach. W tej po​zy​cji, nie ba​cząc na drże​nie cia​ła, pró​bo​wał od​na​leźć pust​kę poza sobą. Za każ​dym ra​zem, gdy otwie​ra​ła się klap​ka w drzwiach, pró​bo​wał na​‐ wią​zać roz​mo​wę ze znaj​du​ją​cą się za nimi oso​bą. Za​wsze bez​sku​tecz​nie. Gdzieś poza Umar​łym Ser​cem ob​ra​ca​ły się wiel​kie try​by świa​ta, mo​rza fa​lo​‐ wa​ły ryt​mem przy​pły​wów, zie​lo​ne pędy prze​bi​ja​ły się przez gle​bę, ko​bie​ty i męż​czyź​ni pra​co​wa​li, śmia​li się, umie​ra​li, lecz cela Ka​de​na mo​gła być rów​‐ nie do​brze salą tro​no​wą Nie​me​go Boga, świą​ty​nią pust​ki, mro​ku i ci​szy. A po​tem przy​szedł Tan. Chro​bo​ta​nie w zam​ku po​prze​dzi​ło wej​ście mni​cha, a póź​niej po​ja​wi​ła się lam​pa. Jej przy​ćmio​ny blask był tak ja​sny dla od​wy​kłych od świa​tła oczu Ka​‐ de​na, jak​by ktoś wy​wier​cił dziu​rę w ni​co​ści. Wy​wier​cił albo wy​pa​lił. Gdy

od​zy​skał wzrok, uj​rzał swe​go umia​la. Nie miał już na so​bie mni​siej sza​ty, któ​rą za​stą​pi​ło fo​cze, skó​rza​ne odzie​nie Ishie​nów. — Jak dłu​go? – za​py​tał Ka​den ochry​płym gło​sem. — Wy​star​cza​ją​co dłu​go – od​parł Tan. – Nie mo​głem przyjść wcze​śniej. — Co się tu dzie​je? Tan po​krę​cił gło​wą. — Głu​po​ta. Głu​po​ta i fa​na​tyzm. Ka​den spoj​rzał na za​mknię​te drzwi. — Przy​sze​dłeś sam? — W ko​ry​ta​rzu za drzwia​mi stoi trzech straż​ni​ków. Prze​ko​na​łem ich, żeby tam zo​sta​li. Po​wie​dzia​łem, że bę​dziesz ła​twiej​szy do uro​bie​nia, je​śli wej​dę tu sam. — Ła​twiej​szy do uro​bie​nia – po​wtó​rzył Ka​den, a sło​wa te mia​ły gorz​ki po​smak w jego ustach. — Ma​tol chce cię wy​ko​rzy​stać prze​ciw​ko Tri​ste – po​wie​dział Tan. – Chce, że​byś sam do niej po​szedł. Żeby się prze​ko​nać, co ci wy​ja​wi. — Gdzie ona te​raz jest? Czy do​brze się czu​je? — Żyje – od​parł Tan, jak​by to na jed​no wy​cho​dzi​ło. – Po ostat​nim prze​‐ słu​cha​niu Ishie​no​wie prze​nie​śli ją tu​taj, żeby dać jej czas na doj​ście do sie​bie, za​nim za​czną od nowa. To było pięć dni temu. Ka​den po​krę​cił gło​wą bez​rad​nie. — Nie po​wie ni​cze​go wię​cej po​nad to, co już mi po​wie​dzia​ła. Mnich po​tak​nął krót​kim ski​nie​niem gło​wy. — Zga​dzam się. Nie przy​sze​dłem tu​taj, żeby od​wa​lać ro​bo​tę Ma​to​la. — Więc po co tu przy​sze​dłeś? – spy​tał Ka​den, przy​glą​da​jąc się mni​cho​wi z uwa​gą. Tan zer​k​nął za sie​bie przez ra​mię, po czym kiw​nął do Ka​de​na, za​pra​sza​‐ jąc go w głąb ma​łej celi. Gdy prze​mó​wił, jego głos był tak ci​chy jak sze​lest skó​ry o ka​mień: — Przy​by​cie do Umar​łe​go Ser​ca było błę​dem. Ishie​no​wie nie wie​dzą nic o spi​sku prze​ciw​ko two​jej ro​dzi​nie. Od Tri​ste też nie do​wie​dzie​li się ni​cze​go. Kro​czą bez​sen​sow​ną dro​gą, pod​czas gdy ce​sar​stwo się wali. Ka​den po​pa​trzył na Tana w osłu​pie​niu. — Wiesz coś o ce​sar​stwie? O moim bra​cie? — Nic nie wiem o Va​ly​nie, ale Ishie​no​wie, któ​rzy po​wró​ci​li przez ken​ta, po​wia​da​ją, że two​ja sio​stra znik​nę​ła. — Znik​nę​ła? – po​wtó​rzył Ka​den, na​gle po​czuw​szy się sła​bo. — Może zo​sta​ła za​bi​ta. Może ją uwię​zio​no. Ishie​no​wie nie wie​dzą, ale też nie wy​glą​da na to, żeby ich to co​kol​wiek ob​cho​dzi​ło. — A cie​bie ob​cho​dzi? – za​py​tał Ka​den. Po tak dłu​gim po​by​cie w ciem​no​‐ ściach czuł, że świa​tło go przy​tła​cza. – My​śla​łem, że po​li​ty​ka cię nie in​te​re​su​‐ je. — To praw​da. Ale to wszyst​ko wy​kra​cza poza po​li​ty​kę. Cse​strii​mo​wie

ude​rzy​li w samo ser​ce An​nu​ru. Nie znam ich ce​lów, ale jed​no jest pew​ne: wy​ko​rzy​sta​ją cha​os, wy​ko​rzy​sta​ją nie​po​rzą​dek, a ja nie chcę dać im tej prze​‐ wa​gi. Mu​sisz wró​cić do An​nu​ru. Mu​sisz za​jąć swo​je miej​sce na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Na​gle obu​dzo​na na​dzie​ja roz​kwi​tła na chwi​lę, lecz Ka​den zdu​sił ją w za​‐ rod​ku. Ge​stem wska​zał ka​mien​ne mury, cię​żar skał nad gło​wą, ma​syw​ne oku​te drzwi. — Mam wra​że​nie, że Ishie​no​wie są in​ne​go zda​nia. — Mam gdzieś zda​nie Ishie​nów – stwier​dził Tan. – Nie są już zgro​ma​dze​‐ niem, ja​kie opu​ści​łem po​nad dzie​sięć lat temu. — Czy​li… co? Tak so​bie wyj​dzie​my? Tan po​krę​cił gło​wą. — Kiep​sko mnie słu​chasz. Za drzwia​mi cze​ka trzech lu​dzi. Ufa​ją mi tro​‐ chę bar​dziej niż to​bie. Wyj​dziesz wte​dy, gdy nie będą cię ob​ser​wo​wać. — Jak? Mnich się​gnął do kie​sze​ni ka​mi​ze​li i wy​cią​gnął sta​ry, za​rdze​wia​ły klucz, a po​tem krót​ki nóż o ostrzu nie dłuż​szym niż pa​lec Ka​de​na. Nie wy​glą​dał na broń. Bar​dziej nada​wał się do pa​tro​sze​nia ryb, ale wy​da​wał się ostry. — Jak zdo​by​łeś klucz? — Być może za​po​mnia​łeś, że dłu​go tu miesz​ka​łem, za​nim wy​ru​szy​łem w góry. — W po​rząd​ku – po​wie​dział Ka​den, uspo​ka​ja​jąc od​dech i uci​sza​jąc na​głą we​wnętrz​ną eks​cy​ta​cję. – Ty wy​cho​dzisz, ja bio​rę klucz… — Po​słu​chaj, za​nim się ode​zwiesz – po​le​cił Tan. Od​cze​kał chwi​lę bez ru​‐ chu i w mil​cze​niu, aż Ka​den kiw​nął gło​wą, a po​tem wy​cią​gnął rękę. – Znajdź mój puls. Zdzi​wio​ny Ka​den ujął mni​cha za nad​gar​stek. Po kil​ku chwi​lach od​na​lazł żyłę, a po​tem rów​ne tęt​no prze​pły​wa​ją​cej przez nią krwi. Puls był wol​niej​szy niż jego, re​gu​lar​ny jak kro​ple ka​pią​ce ze stro​pu w jego celi, jak​by tym sa​‐ mym ci​chym ryt​mem pra​co​wa​ło od mie​się​cy, a na​wet lat. — Do​sto​suj się do nie​go – po​wie​dział Tan. Ka​den jesz​cze raz ski​nął gło​wą, a póź​niej spo​wol​nił bi​cie swe​go ser​ca, do​‐ sto​so​wu​jąc każ​de ude​rze​nie z osob​na, aby ide​al​nie do​pa​so​wa​ło się do po​‐ wol​ne​go ryt​mu ser​ca umia​la. — Zro​bio​ne – rzekł w koń​cu. — Po​tra​fisz utrzy​mać ta​kie tem​po? – za​py​tał Tan, przy​gważ​dża​jąc go spoj​rze​niem. Ka​den się za​wa​hał. W szko​le​niu Shi​nów peł​no było ćwi​czeń z pul​sem i od​de​chem. Kie​dyś, gdy skoń​czył je​de​na​ście lat, przez dwa dni li​czył każ​de ude​rze​nie swe​go ser​ca. Były jed​nak pew​ne gra​ni​ce. — Nie, je​śli będę mu​siał biec. — Nie bę​dzie bie​ga​nia, je​że​li wszyst​ko pój​dzie tak, jak za​pla​no​wa​łem. — A jaki jest plan?

— Po osiem​dzie​się​ciu sze​ściu ty​sią​cach ude​rzeń uży​jesz tego klu​cza, żeby wyjść z celi. — Osiem​dzie​siąt sześć ty​się​cy? — To je​den dzień. Opu​ścisz celę i przej​dziesz do ma​łej wnę​ki w ko​ry​ta​‐ rzu. Po​cze​kasz, aż na​dej​dzie straż​nik, a wte​dy wyj​dziesz i go za​bi​jesz. Ser​ce Ka​de​na przy​spie​szy​ło na​gle, lecz na​tych​miast na​rzu​cił mu wcze​‐ śniej​szy rów​ny rytm. — Tak jak​byś za​bi​jał kozę – od​parł Tan. – Jed​no cię​cie w po​przek gar​dła. Ka​den po​krę​cił gło​wą i po​czuł, że strach i nie​pew​ność od​bie​ra​ją mu spo​‐ kój. — Ishie​no​wie to wo​jow​ni​cy – za​pro​te​sto​wał. — Ishie​no​wie się spo​dzie​wa​ją, że bę​dziesz w swo​jej celi, bez​bron​ny i bez​‐ rad​ny. Wie​dzą, że to ja je​stem nie​bez​piecz​ny, więc wy​sła​li ze mną dwóch do​‐ dat​ko​wych straż​ni​ków. Ty zaś… – tu zro​bił pro​sty, prze​czą​cy ruch gło​wą – …cie​bie się nie boją. — Co po​tem? – za​py​tał Ka​den, od​py​cha​jąc od sie​bie ob​raz ostrza na​pie​ra​‐ ją​ce​go na mięk​kie, cie​płe cia​ło. — Straż​nik, któ​ry przy​no​si ci je​dze​nie, pil​nu​je też drzwi w tej czę​ści wię​‐ zie​nia. Kie​dy go za​bi​jesz, dro​ga bę​dzie wol​na. Od​cze​kasz ko​lej​ne czte​ry ty​‐ sią​ce ude​rzeń ser​ca i pój​dziesz. — Do​kąd? Tan prze​cią​gnął no​żem po we​wnętrz​nej stro​nie przed​ra​mie​nia, po​zo​sta​‐ wia​jąc cien​ki ślad krwi. W świe​tle lam​py była czar​na jak smo​ła lub cień. Za​‐ nu​rzył w niej pa​lec, po czym ob​ró​cił się do ścia​ny i na ka​mie​niu za​czął kre​‐ ślić mapę. Ka​den pa​trzył, jak mnich ry​su​je sieć ko​ry​ta​rzy i kla​tek scho​do​‐ wych oraz ich roz​ga​łę​zień. — Tu​taj jest two​ja cela – stwier​dził wresz​cie, wska​zu​jąc małe po​miesz​‐ cze​nie na koń​cu dłu​gie​go przed​sion​ka. – A tu​taj – rzekł i po​ka​zał inne, więk​‐ sze po​miesz​cze​nie – jest przy​stań. — Przy​stań? – spy​tał Ka​den, krę​cąc gło​wą. — Ishie​no​wie po​trze​bu​ją za​opa​trze​nia, a nie wszyst​ko da się prze​nieść przez ken​ta. W wy​drą​żo​nej przez mo​rze ja​ski​ni mają pod​ziem​ny port. Tam wła​śnie pój​dziesz. — Czy bę​dzie strze​żo​ny? — U wy​lo​tu tak – od​po​wie​dział Tan. – Ale nie będą się spo​dzie​wa​li ni​ko​‐ go wy​pły​wa​ją​ce​go. Wej​dziesz na po​kład ło​dzi przy​cu​mo​wa​nej do ka​mien​‐ nej kei, scho​wasz się mię​dzy becz​ka​mi i za​cze​kasz. Do​łą​czę do cie​bie. Kie​dy za​cznie się od​pływ, łódź po​że​glu​je, a my bę​dzie​my wol​ni. — A co z cia​łem? – za​py​tał Ka​den, czu​jąc, że pocą mu się dło​nie. – Cia​łem tego straż​ni​ka, któ​re​go mam za​bić? — Zmia​ny stra​ży nie od​by​wa​ją się w cza​sie przy​pły​wów i od​pły​wów – od​parł Tan. – Kie​dy przyj​dzie jego zmien​nik, my już bę​dzie​my że​glo​wać po mo​rzu. Te​raz nie ma w por​cie żad​nej in​nej ło​dzi, w któ​rej mo​gli​by ru​szyć

za nami w po​ścig. Ka​den zmarsz​czył brwi. Plan wy​da​wał się ry​zy​kow​ny: trze​ba było prze​‐ mknąć się ko​ry​ta​rza​mi Umar​łe​go Ser​ca, od​na​leźć ukry​tą przy​stań, wejść nie​po​strze​że​nie na po​kład ło​dzi i ukry​wać się na niej do chwi​li, gdy będą już da​le​ko od twier​dzy. — A co z ken​ta? – za​py​tał. – Dla​cze​go nie sko​rzy​sta​my z ken​ta? — Nie bądź głup​cem. Ishie​no​wie pil​nu​ją kom​na​ty z ken​ta le​piej niż ja​‐ kie​go​kol​wiek in​ne​go miej​sca w Ser​cu. – Wska​zał ge​stem na​kre​ślo​ny krwią plan. – Masz go już? Ka​den przy​glą​dał się chwi​lę li​niom i ich roz​ga​łę​zie​niom, a po​tem ski​nął gło​wą. Tan starł ry​su​nek na​sa​dą dło​ni, aż na ska​le po​zo​sta​ła tyl​ko ruda pla​‐ ma. Gdy skoń​czył, wrę​czył Ka​de​no​wi klucz i nóż. — O co cho​dzi z tą prze​rwą? – spy​tał Ka​den. – Dla​cze​go mam cze​kać mię​‐ dzy za​bi​ciem straż​ni​ka a ru​sze​niem do przy​sta​ni? — Żeby po zmia​nie stra​ży na gó​rze straż​ni​cy do​tar​li na swo​je sta​no​wi​‐ ska. Ishie​no​wie dzia​ła​ją we​dług prze​wi​dy​wal​nych wzor​ców. Od​cze​ka​nie czte​rech ty​się​cy ude​rzeń ser​ca ozna​cza, że ko​ry​ta​rze na gó​rze praw​do​po​dob​‐ nie będą pu​ste. Ka​den za​sta​no​wił się chwi​lę. — To nie za​brzmia​ło jak coś pew​ne​go. — Bo nie jest. Je​śli ko​goś spo​tkasz, trzy​maj gło​wę spusz​czo​ną i nie po​ka​‐ zuj oczu. — A co z Tri​ste? Gdzie ona jest? Jak ją stąd wy​do​sta​nie​my? — Nie zro​bi​my tego. Ka​den zro​bił głę​bo​ki, po​wol​ny wdech. — Oni ją za​bi​ją. — Za​pew​ne tak. — Mo​że​my za​brać ją ze sobą. Je​że​li na ło​dzi jest miej​sce dla dwóch, to bę​‐ dzie i dla troj​ga. Tan po​krę​cił gło​wą. — Nie. Ry​zy​ko jest zbyt duże. Dziew​czy​na nie jest tym, na kogo wy​glą​da. Zo​ba​czy​łeś do​sta​tecz​nie dużo, by się o tym prze​ko​nać, a nie wi​dzia​łeś na​wet dzie​sią​tej czę​ści. Jest nie​bez​piecz​na i nie​prze​wi​dy​wal​na. — Nie moż​na by się cze​goś od niej na​uczyć? – za​py​tał Ka​den. – Cze​goś o Cse​strii​mach? O spi​sku? — Spo​wol​nij swo​je ser​ce – wark​nął Tan. – Wy​li​cze​nie cza​su jest klu​czo​‐ wą spra​wą. Ka​den spraw​dził swój puls, zwol​nił go odro​bi​nę, a po​tem do​dał gło​sem ci​chym jak sze​lest: — Ona zna od​po​wie​dzi. — Ow​szem – od​parł Tan. – Ale ich nam nie ujaw​ni. Ma​tol przy​ci​snął ją moc​no, na​wet moc​niej niż ja bym to zro​bił. – Tu po​krę​cił gło​wą. – Nie po​‐ mo​że nam.

Ka​den za​czął pro​te​sto​wać, lecz Tan pod​niósł rękę. — Ko​ry​ta​rze na gó​rze po​win​ny być pu​ste, ale, jak zdą​ży​łeś się już prze​ko​‐ nać, sło​wo „po​win​ny” nie ozna​cza, że „będą”. Sam, w odzie​ży Ishie​nów, masz wszel​kie szan​se przejść nie​zau​wa​żo​ny. Z Tri​ste u boku zo​sta​niesz za​‐ uwa​żo​ny na​tych​miast. Ry​zy​ko jest zbyt duże, a ko​rzyść wąt​pli​wa. Od​wró​cił się, za​nim Ka​den zdą​żył za​opo​no​wać, otwo​rzył drzwi i prze​stą​‐ pił próg. — Utrzy​mu​jesz ra​chu​bę? – za​py​tał, nie oglą​da​jąc się przez ra​mię. Ka​den wsłu​chał się w po​wol​ny rytm do​bie​ga​ją​cy z wnę​trza klat​ki pier​‐ sio​wej. — Tak – od​parł. — Nie po​peł​nij błę​du. Dru​giej szan​sy nie bę​dzie. † To nie był błąd. Błę​dy są uchy​bie​nia​mi wy​ni​kły​mi z nie​wie​dzy i za​nie​dba​‐ nia, nie​udol​no​ści i kiep​skie​go pla​no​wa​nia. Błę​dy są skut​kiem złej kal​ku​la​cji i oce​ny. To tu​taj po​le​ga​ło na czymś in​nym, czymś jesz​cze gor​szym. To ra​czej akt zu​peł​ne​go sza​leń​stwa, po​wie​dział so​bie w du​chu Ka​den, gdy po omac​ku szedł w głąb dłu​gie​go ko​ry​ta​rza, trzy​ma​jąc przed sobą w ręku nóż, jak​by ten miał roz​pro​szyć wszech​obec​ny mrok. Do​li​czył do dzie​się​ciu ty​się​cy ude​rzeń ser​ca, zmu​sza​jąc się do ci​szy i spo​‐ ko​ju w środ​ku swo​jej celi, a po​tem wy​szedł. Jak za​po​wie​dział Tan, klucz ob​‐ ró​cił się w zam​ku, choć stal za​pro​te​sto​wa​ła zgrzy​tem, któ​ry zje​żył Ka​de​no​‐ wi wło​sy na gło​wie. W le​ciut​kiej po​świa​cie pro​mie​niu​ją​cej z jego oczu do​‐ strze​gał za​rys muru i płyt​kie ka​łu​że pod sto​pa​mi. Szedł bar​dzo po​wo​li i ostroż​nie, lecz im bar​dziej zmu​szał się do spo​ko​ju, tym bar​dziej ko​ry​tarz wo​kół nie​go zda​wał się po​ru​szać. Po​wie​trze tchnę​ło le​d​wie sły​szal​nym po​‐ szu​mem na skrzy​żo​wa​niach ko​ry​ta​rzy, prze​cią​gi ocie​ra​ły się o nie​rów​no​ści ka​mie​ni. Ka​pa​nie wody zda​wa​ło się do​bie​gać ze wszyst​kich stron rów​no​‐ cze​śnie. W tle po​ja​wiał się dźwięk, któ​ry mógł być od​gło​sem fal do​cho​dzą​‐ cym zza skał, tak sła​bym, że Ka​den nie miał na​wet pew​no​ści, czy nie jest on złu​dze​niem. Drzwi, któ​re na​po​ty​kał wzdłuż ko​ry​ta​rza, były drew​nia​ne, gru​be, oku​te że​la​zem. Nie​któ​re z nich były otwar​te, inne za​mknię​te, lecz wszyst​kie ta​kie same: z drew​na i że​la​za. Za​bierz go na dół. Za​mknij go ra​zem z Cse​strii​mem, po​wie​dział wte​dy Ma​‐ tol. To zna​czy​ło, że Kiel jest za​mknię​ty gdzieś tu​taj, za któ​ry​miś drzwia​mi tego dłu​gie​go ko​ry​ta​rza. Kiel, któ​ry znał dro​gę na ze​wnątrz. Być może na​le​‐ ga​nie na uwol​nie​nie Tri​ste było sza​leń​stwem i głu​po​tą, ale tu, w Umar​łym Ser​cu, była ona te​raz je​dy​ną miesz​kan​ką An​nu​ru, któ​rej mógł na​praw​dę po​‐ móc. Co praw​da Tan ostrze​gał, że jest nie​bez​piecz​na, ale po​mo​gła Ka​de​no​wi, a on nie nada​wał​by się do rzą​dze​nia ce​sar​stwem, gdy​by jego pierw​szym

czy​nem było po​zo​sta​wie​nie jej w rę​kach Ishie​nów i ska​za​nie na nie​ustan​ne tor​tu​ry. Gdy​by od​na​lazł Kie​la i gdy​by Kiel znał ja​kąś inną dro​gę uciecz​ki, moż​na by spró​bo​wać uwol​nić rów​nież Tri​ste. Po mniej wię​cej stu kro​kach Ka​den do​tarł do in​nych drzwi. Pier​wot​ne fra​mu​gi zo​sta​ły wy​ję​te ze ścia​ny, a oku​te że​la​zem drew​no za​stą​pio​no że​la​‐ zną pły​tą na za​wia​sach gru​bych jak nad​garst​ki Ka​de​na. Za​my​ka​ło ją pięć sze​ro​kich sta​lo​wych sztab. Było to dość, by za​trzy​mać roz​ju​szo​ne​go byka. Ka​pią​ca sło​na woda po​zo​sta​wi​ła na sta​li dłu​gie za​cie​ki i pla​my rdzy, lecz naj​wy​raź​niej nie osła​bi​ły one drzwi, bo gdy Ka​den na​ci​snął na nie dło​nią, ani drgnę​ły. Zro​bił dłu​gi, po​wol​ny wdech, od​wra​ca​jąc uwa​gę od ko​ry​ta​rza. Sku​pił ją na wła​snym umy​śle. Od​na​lazł w nim lęk, ostry i krnąbr​ny, nie​ustę​pli​wy jak gór​ski rzep ucze​pio​ny no​wej sza​ty, lecz czy był to strach przed Ma​to​lem i Ishie​na​mi, któ​rzy mo​gli po​ja​wić się lada chwi​la, czy przed czło​wie​kiem za drzwia​mi, tego Ka​den nie wie​dział. Osła​biał tę emo​cję z każ​dym od​de​‐ chem. Po​trze​bo​wał ja​sno​ści umy​słu, by zro​zu​mieć, co wię​zień ma do po​wie​‐ dze​nia. Po​trze​bo​wał spo​ko​ju. To jest po​sadz​ka, rzekł do sie​bie, czu​jąc pod bo​sy​mi sto​pa​mi nie​rów​ny, zim​ny i śli​ski ka​mień. A to jest świa​tło lam​py. W przy​szło​ści kry​ły się za​sadz​ki, ale on nie żył w przy​szło​ści. To jest za​suw​ka, po​wie​dział do sie​bie w du​chu i od​su​nął me​ta​lo​wą sztab​‐ kę, by otwo​rzyć nie​wiel​ki za​kra​to​wa​ny luf​cik w sta​lo​wych drzwiach. Oto jest okno w ciem​no​ści. Przez cia​sny otwór luf​ci​ka po​sły​szał sze​lest tka​ni​ny trą​cej o tka​ni​nę, a po​tem mo​kry, nie​zdro​wy ka​szel, któ​ry stał się gło​śniej​szy, gdy wię​zień zbli​żył się do drzwi. — Ko​lej​na wi​zy​ta? Ka​den naj​pierw po​sły​szał jego głos, tę samą ci​chą wy​mo​wę, jaką za​pa​‐ mię​tał ze spo​tka​nia z Kie​lem sprzed kil​ku dni. Po​tem uka​za​ła się umo​ru​sa​na twarz, gdy zbli​żył się do okien​ka na tyle, by le​ciut​kie świa​tło jego oczu mo​‐ gło wy​do​być ją z ciem​no​ści. Kiel spoj​rzał na nie​go, a po​tem skie​ro​wał wzrok za Ka​de​na, w głąb ko​ry​ta​rza. — Gdzie są Ram​pu​ri i Ekhard? Ka​den po​krę​cił gło​wą. — Je​stem sam. — To do​brze – mruk​nął Kiel. – Zna​czy, że zro​zu​mia​łeś. Że mi za​ufa​łeś. — Nie – prze​rwał mu Ka​den. – Nie ufam ci. Kiel za​milkł na chwi​lę. — A jed​nak tu je​steś… — Po​nie​waż na​uczo​no mnie, by pa​trzeć, za​nim wyda się osąd. Wy​słu​‐ chać. Wię​zień wy​dał dźwięk, któ​ry Ka​den do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li roz​po​znał

jako ci​chy śmiech. — Cie​szę się, sły​sząc, że Shi​no​wie na​dal są tak ry​go​ry​stycz​ni w swo​ich na​ukach. A Scial Nin? Wciąż jest opa​tem? — Scial Nin… – za​czął Ka​den, lecz za​raz za​milkł. Fakt, że po​trze​bo​wał Kie​la i że mie​li te​raz tego sa​me​go wro​ga, nie spra​wiał, że Cse​striim był mniej nie​bez​piecz​ny. Po​trze​bo​wał od​po​wie​dzi na swo​je py​ta​nia, a nie roz​‐ wa​żań na te​mat dłu​gie​go ży​cia i prze​szło​ści tam​te​go. – Znasz dro​gę na ze​‐ wnątrz? Kiel po​tak​nął. — Jaką? Gdzie? Cse​striim po​wo​li po​krę​cił gło​wą. — Otwar​cie tych drzwi bę​dzie wiel​ko​dusz​nym ge​stem. — Nie przy​cho​dzę tu po to, by być wiel​ko​dusz​nym – od​parł Ka​den. — Więc być może wca​le nie po​win​no cię tu być – rzekł Kiel. – Mal​ke​enia​‐ no​wie, któ​rych zna​łem, zna​li war​tość wiel​ko​dusz​no​ści. Za​ufa​nia. Wza​jem​‐ ne​go wspar​cia. Ka​den spoj​rzał zdu​mio​ny. — Jacy Mal​ke​enia​no​wie? Zmu​sił swo​je ser​ce do utrzy​ma​nia sta​łe​go ryt​mu, a płu​ca do mia​ro​we​go od​de​chu, któ​ry rów​no​mier​nie uno​sił jego pierś. — Cho​ciaż​by twój oj​ciec. Ka​den po​trzą​snął gło​wą. — Tan po​wie​dział mi, że mo​żesz kła​mać. Kiel uniósł brwi. — Jak to z gor​liw​ca​mi bywa, gor​li​wość Tana tro​chę wy​pa​cza mu wi​zję świa​ta. Nie da​łem mu naj​mniej​sze​go po​wo​du, by mi nie ufał. — A ja taki po​wód wi​dzia​łem – rzekł Ka​den. – By​łem w As​sa​re, w sie​ro​‐ ciń​cu, w któ​rym ko​ści leżą w sto​sach jak chrust. — Ach, As​sa​re – mruk​nął Kiel, ro​biąc dłu​gi, po​wol​ny wy​dech. – To był strasz​ny błąd. — Błąd? – rzu​cił Ka​den. – Za​bi​li​ście set​ki dzie​ci i całe mia​sto lu​dzi i na​zy​‐ wa​cie to błę​dem? — Nie było mnie tam – od​parł Kiel. – Lecz ow​szem, na​zy​wam to błę​dem. Jak moż​na by to ina​czej na​zwać? Ka​den szu​kał wła​ści​we​go sło​wa. — Ma​sa​krą. – Po​trzą​snął gło​wą. – Okrop​no​ścią. — Okrop​ność – po​wtó​rzył wol​no Kiel, jak​by spraw​dza​jąc brzmie​nie tego sło​wa. – Wy​glą​da na to, że Scia​lo​wi Ni​no​wi i po​zo​sta​łym mni​chom nie po​‐ wio​dła się two​ja edu​ka​cja. W każ​dym ra​zie nie cał​kiem. A jed​nak ja​koś prze​‐ sze​dłeś przez ken​ta i zna​la​złeś się tu​taj – rzekł, roz​kła​da​jąc ręce. Ka​den po​tak​nął i do​pie​ro w tym mo​men​cie zro​zu​miał, że to, co po​wie​‐ dział Kiel, było za​sta​wio​ną na nie​go pu​łap​ką. Kiel nie wie​dział, jaką dro​gą tu przy​był, póki nie po​twier​dził tego ski​nie​niem gło​wy. Po​czuł ukłu​cie iry​‐

ta​cji. — Po​wie​dzia​łeś, że zna​łeś mego ojca – za​czął, sta​ra​jąc się skie​ro​wać roz​‐ mo​wę na bez​piecz​niej​szy grunt. Cse​striim ski​nął gło​wą. — By​li​śmy… może nie przy​ja​ciół​mi, ale kimś w tym ro​dza​ju. — Udo​wod​nij to. Kiel zmie​rzył go uważ​nym spoj​rze​niem. — To bę​dzie trud​ne. Od dzie​ciń​stwa prze​by​wa​łeś u Shi​nów. — Wy​star​cza​ją​co do​brze go pa​mię​tam – od​parł Ka​den, na​gle nie​co ura​‐ żo​ny fak​tem, ja​ko​by ta nie​ludz​ka isto​ta zna​ła San​li​tu​na le​piej niż on. — Do​brze więc – od​parł Kiel. – Pa​mię​tasz, co ma​wiał o rzą​dze​niu ce​sar​‐ stwem? Naj​sil​niej​szym przy​wód​cą jest ten, kto robi naj​mniej. Ka​den sły​szał, jak jego oj​ciec mó​wił coś po​dob​ne​go dzie​siąt​ki razy, ale po chwi​li po​krę​cił gło​wą. — Wszyst​ko to wska​zu​je je​dy​nie, że by​łeś w Pa​ła​cu Brza​sku. Albo że zna​‐ łeś ko​goś, kto znał ko​goś w Pa​ła​cu Brza​sku. Kiel prze​chy​lił gło​wę. — No do​brze. A co po​wiesz o ukła​dzie pion​ków, któ​ry zo​sta​wiał na sza​‐ chow​ni​cy do gry w ko w swo​jej kom​na​cie, gdy nie grał? Ten układ na​zy​wa się Twier​dza Głup​ców. W pa​mię​ci Ka​de​na po​ja​wi​ła się zna​na mu po​zy​cja pion​ków. — Za​wsze ją tam usta​wiał – cią​gnął Kiel – żeby pa​mię​tać o sła​bo​ści, jaka kry​je się w zbyt​nim mnie​ma​niu o wła​snej sile. To mia​ło mu przy​po​mi​nać, że za​du​fa​nie w so​bie za​sie​wa ziar​no de​struk​cji. — Ni​g​dy nie sły​sza​łem, żeby to mó​wił – od​parł Ka​den. — Ni​g​dy nie sły​sza​łeś mnó​stwa rze​czy, któ​re ma​wiał – rzekł Kiel. – Nie mia​łeś chy​ba wię​cej niż dzie​sięć lat, kie​dy cię ode​słał. — To wciąż ni​cze​go nie do​wo​dzi. Nie do​wo​dzi, że cię znał i że ci ufał. Przez dłu​gą chwi​lę wię​zień wpa​try​wał się mil​czą​co w prze​strzeń za kra​‐ ta​mi, wspo​mi​na​jąc ży​cie, któ​re​go Ka​den nie mógł znać ani zro​zu​mieć. W koń​cu spoj​rzał po​now​nie na Ka​de​na, a w ką​ci​ku jego ust po​ja​wił się sła​by uśmiech. — Two​ja noga – po​wie​dział. – Na two​jej no​dze jest małe zna​mię w kształ​‐ cie pół​księ​ży​ca. Po we​wnętrz​nej stro​nie pra​we​go uda. Ka​den się po​wstrzy​mał, by od​ru​cho​wo nie do​tknąć tej ma​łej ciem​nej plam​ki. — Skąd to wiesz? — By​łem tam – od​parł wię​zień. – Przy two​ich na​ro​dzi​nach. Wy​do​sta​łeś się spo​mię​dzy nóg two​jej mat​ki z wiel​kim wi​go​rem, ale przez dłu​gą chwi​lę mil​cza​łeś. Nie pła​ka​łeś, nie krzy​cza​łeś, po pro​stu pa​trzy​łeś na świat wo​kół cie​bie tymi pło​ną​cy​mi oczy​ma. – Po​krę​cił gło​wą na to wspo​mnie​nie. – Aku​‐ szer​ki bały się, że umrzesz, ale twój oj​ciec je uspo​ko​ił. – Dziec​ko sta​ra się po​‐ jąć dro​gę, jaką ma po​dą​żyć. Już ćwi​czy się w ci​szy. A ty po chwi​li za​czą​łeś

pła​kać, jak czy​nią to wszyst​kie ludz​kie dzie​ci. Ka​den stał i pa​trzył w osłu​pie​niu. Ni​g​dy nie sły​szał tej opo​wie​ści, ani od swo​ich ro​dzi​ców, ani od sio​stry. Na pew​no nie od Shi​nów. Nie było spo​‐ so​bu, żeby się do​wie​dzieć, czy jest praw​dzi​wa, ale na jego udzie znaj​do​wa​ło się zna​mię w kształ​cie pół​księ​ży​ca. Było tam przez całe jego ży​cie. — Dla​cze​go by​łeś przy mo​ich na​ro​dzi​nach? — Jako hi​sto​ryk – od​rzekł Kiel. – Tym wła​śnie się zaj​mu​ję, po to tam by​‐ łem. Tak wła​śnie po​zna​łem twe​go ojca. Ka​den pró​bo​wał ze​brać my​śli. Wszyst​ko, co wie​dział o Cse​strii​mach, mia​ło zwią​zek z rze​zia​mi i woj​ną, w ja​kiejś mie​rze z ich mia​sta​mi. — By​łeś hi​sto​ry​kiem? – za​py​tał. – Cse​striim​skim hi​sto​ry​kiem? Kiel po​tak​nął. — Twój ję​zyk jest nie​pre​cy​zyj​ny, ale my​ślę, że po​wi​nie​neś po​wie​dzieć: tym hi​sto​ry​kiem. Pro​wa​dzi​łem kro​ni​ki mego ludu jesz​cze w cza​sach wo​jen z Ne​va​rii​ma​mi, a po​tem w cza​sie woj​ny z wa​szym ga​tun​kiem. By​łem obec​‐ ny w cza​sie rzą​dów At​ma​nich, gdy tak wspa​nia​le za​czy​na​li i tak tra​gicz​nie skoń​czy​li. I by​łem obec​ny pod​czas dłu​gich stu​le​ci rzą​dów two​jej ro​dzi​ny. Przez chwi​lę Ka​den pa​trzył w za​dzi​wie​niu, po​tem jed​nak po​krę​cił gło​wą. — Wciąż nie dość do​brze. Przy moim uro​dze​niu mu​sia​ło być pół tu​zi​na lu​dzi. — Do​kład​nie ośmio​ro – od​parł Kiel. — Każ​dy z nich mógł opo​wie​dzieć o zna​mie​niu na mo​jej no​dze. Wię​zień po​krę​cił smut​no gło​wą. — W ja​kiejś mie​rze mu​sisz za​ufać, Ka​de​nie. Tę wła​śnie zdol​ność utra​ci​li Ishie​no​wie. Już pew​no się zo​rien​to​wa​łeś, że w ni​czym nie przy​po​mi​na​ją mni​chów, wśród któ​rych do​ra​sta​łeś. Zna​leź​li inny spo​sób osią​ga​nia pust​ki i to ich znisz​czy​ło. Po​ka​za​li​śmy im to, rzecz ja​sna nie​umyśl​nie, kie​dy to miej​sce było jesz​cze wię​zie​niem, ale oni do​pro​wa​dzi​li tę tech​ni​kę do per​‐ fek​cji. Ka​den przy​po​mniał so​bie swo​ją roz​mo​wę z Tran​tem, opo​wie​ści o wy​łu​‐ py​wa​niu oczu, ob​ci​na​niu pal​ców, wy​ry​wa​niu zę​bów, o zim​nie i ciem​no​ści, a wszyst​ko to po to, by wy​pra​co​wać wła​sną, wy​pa​czo​ną wer​sję va​nia​te. A on do ta​kie​go miej​sca przy​pro​wa​dził Tri​ste. Po​twor​ność tego zmro​zi​ła go jak lód, ale mimo to coś w nim, nie zwa​ża​jąc na Kie​la i Ishie​nów, na​dal li​‐ czy​ło, miar​ko​wa​ło ude​rze​nia ser​ca, ka​ta​lo​go​wa​ło je, mie​rzy​ło upły​wa​ją​cy czas. — Czy ucie​ka​jąc two​ją dro​gą, mo​że​my za​brać Tri​ste? – za​py​tał. Kiel za​wa​hał się, po​tem ski​nął gło​wą. — Je​że​li zdo​łasz uwol​nić ją z celi. I mnie. Ka​den ode​tchnął głę​bo​ko, po czym ze​brał my​śli. Cse​striim ob​ser​wo​wał go w mil​cze​niu przez małe okien​ko w drzwiach. — Jak mam to zro​bić? – spy​tał w koń​cu Ka​den. — Straż​nik ma klucz. Za​czniesz od za​bi​cia straż​ni​ka.

20

C

ięż​ka chmu​ra nad​cią​ga​ła z po​łu​dnia, czer​niąc nie​bo nad je​zio​rem i za​‐ snu​wa​jąc ho​ry​zont. Kil​ka ma​łych, prze​chy​lo​nych sta​tecz​ków o sze​ro​‐ kich ka​dłu​bach, prze​zna​czo​nych do że​glu​gi po je​zio​rze, umy​ka​ło przed bu​rzą. Ich ża​gle wy​dy​ma​ły się moc​no na wzma​ga​ją​cym się wie​trze, roz​ja​śnio​ne nik​ną​cym świa​tłem. Za​pew​ne ry​ba​cy pró​bu​ją​cy uciec do por​tu przed bli​ską na​wał​ni​cą. Bez​sku​tecz​nie. Ule​wa za​gar​nia​ła jed​ne​go po dru​‐ gim. Ada​re pa​trzy​ła na to z gór​ne​go ta​ra​su pod​upa​da​ją​ce​go bu​dyn​ku daw​ne​‐ go pa​ła​cu, tego sa​me​go, w któ​re​go piw​ni​cach mie​ści​ło się wo​jen​ne biu​ro Le​‐ ha​va. Sta​ła w peł​nym świe​tle, ob​ser​wu​jąc zbli​ża​ją​cą się ścia​nę desz​czu i ciem​nie​ją​ce pod nią fale. Jej twarz i ra​mio​na oświe​tla​ło po​ran​ne słoń​ce, tak cie​płe i spo​koj​ne, że czu​ła się tak, jak​by spo​glą​da​ła na ma​lo​wa​ny ob​raz przed​sta​wia​ją​cy nad​cho​dzą​cą bu​rzę, na któ​rym fu​ria sztor​mu i wia​tru wy​‐ da​wa​ła się je​dy​nie kwe​stią umie​jęt​nie uka​za​nej per​spek​ty​wy i kil​ku zgrab​‐ nych po​cią​gnięć pędz​la. Bu​rza jed​nak była co​raz bli​żej, aż na​gle zna​la​zła się nad nią, a kro​ple desz​czu, cięż​kie jak mo​ne​ty, spa​dły jej na gło​wę i ra​mio​na i za​bęb​ni​ły na bla​sza​nym da​chu za jej ple​ca​mi. Po​wie​trze było prze​po​jo​ne wil​go​cią. Dusz​na, mrocz​na chmu​ra za​kry​ła słoń​ce jak gru​by weł​nia​ny koc. Jej ubra​nie prze​mo​kło w jed​nej chwi​li, a mo​kre wło​sy przy​le​pi​ły się do po​licz​ków, ale bu​rza była ni​czym w po​rów​na​niu z tym, co cze​ka​ło ją we​‐ wnątrz. Pa​trzy​ła na bły​ska​wi​cę, któ​ra za​ja​śnia​ła i po​dzie​li​ła nie​bo​skłon jak po​szar​pa​ne ga​łę​zie od​wró​co​ne​go drze​wa, ude​rza​jąc w fale. Za​sta​na​wia​ła się po raz set​ny, czy z tej sy​tu​acji jest ja​kieś wyj​ście. Na​siąk​nię​ta odzież przy​‐ war​ła do jej skó​ry. Ada​re po​czu​ła dresz​cze. Je​śli na​wet był ja​kiś spo​sób ura​‐ to​wa​nia ich od śmier​ci, to nie po​tra​fi​ła go do​strzec. Być może są win​ni, rze​kła so​bie w du​chu po raz nie wia​do​mo któ​ry. Być może są w zmo​wie z il Torn​ją. Sło​wa te, któ​re po​wta​rza​ła przez całą noc jak mo​dli​twę, nie były prze​ko​nu​ją​ce. Czu​jąc co​raz moc​niej​szy ucisk w żo​łąd​ku, od​wró​ci​ła się od nie​po​ko​ju ko​tłu​ją​cej się bu​rzy i skie​ro​wa​ła kro​ki do spo​koj​‐ ne​go, ci​che​go wnę​trza. Jej aedo​liań​czy​cy byli uwię​zie​ni w tym sa​mym bu​dyn​ku, lecz Sy​no​wie Pło​mie​nia za​mknę​li ich, sku​tych łań​cu​cha​mi, w głę​bo​kich piw​ni​cach. Przez

całe dwa dni nie wol​no jej było z nimi roz​ma​wiać. Bun​to​wa​ła się prze​ciw​ko tym ogra​ni​cze​niom, choć bo​le​sna praw​da była taka, że to wy​mu​szo​ne roz​‐ dzie​le​nie przy​no​si​ło jej pew​ną ulgę. Nie mo​gąc zo​ba​czyć się z aedo​liań​czy​‐ ka​mi, nie mu​sia​ła też sta​nąć twa​rzą w twarz ze swo​ją zdra​dą, czy​li tym, czym jej po​stę​po​wa​nie by​ło​by w ich oczach, nie mu​sia​ła tłu​ma​czyć, dla​cze​‐ go sprzy​mie​rzy​ła się z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Nie mu​sia​ła im wy​ja​śniać, że są je​dy​ny​mi, któ​rzy za to za​pła​cą. W koń​cu jed​nak przy​szło jej się z tym zmie​rzyć. Tego ran​ka Le​hav zgo​dził się, by zo​ba​czy​ła męż​czyzn. Ada​re po​‐ czu​ła, że ma ocho​tę zwy​mio​to​wać. Do​wód​ca Sy​nów Pło​mie​nia przy​szedł po nią na za​la​ny desz​czem ta​ras i dał znak, by we​szła do środ​ka. — Już czas – po​wie​dział, gdy prze​kro​czy​ła próg. – Ivar za​pro​wa​dzi cię do ich celi. Ski​nę​ła gło​wą w mil​cze​niu. Le​hav przyj​rzał się jej uważ​nie. — Dam ci małą radę – rzekł. Ada​re po​tak​nę​ła nie​pew​nym kiw​nię​ciem gło​wy. Drża​ła bez​wied​nie, a ście​ka​ją​ca z jej ubra​nia woda two​rzy​ła ka​łu​żę na po​sadz​ce. — Im mniej bę​dziesz mó​wić, tym ła​twiej bę​dzie dla wszyst​kich – cią​gnął Le​hav. — Je​stem im win​na… — Co? – uniósł brwi. – Wy​ja​śnie​nie? — Tak. — Czło​wie​ko​wi moż​na wy​ja​śnić wie​le rze​czy. Ale jego śmierć do nich nie na​le​ży. † Każ​dy z aedo​liań​czy​ków był sku​ty taką ilo​ścią łań​cu​chów, któ​ra wy​star​czy​‐ ła​by do unie​ru​cho​mie​nia byka. Mie​li oko​wy na rę​kach, no​gach i szy​jach, przy​mo​co​wa​ne łań​cu​cha​mi do osa​dzo​nych w ka​mien​nym mu​rze ob​rę​czy. Wy​glą​da​li tak, jak​by nie spa​li i po​zo​sta​wa​li w tej sa​mej odzie​ży od chwi​li uciecz​ki Ada​re. Ich dłu​gie po​dróż​ne płasz​cze, zwy​kle tak ele​ganc​kie, po​kry​te były bło​tem i bru​nat​nym py​łem. W cią​gu ty​go​dni po​dró​ży stra​ci​li wie​le cia​‐ ła, wy​chu​dły im po​licz​ki, a oczy za​pa​dły głę​bo​ko. Zło​ta grzy​wa Bir​cha była na​stro​szo​na i brud​na, a Ful​ton mu​siał stra​cić do​bre dwa​dzie​ścia fun​tów. Piw​nicz​na izba cuch​nę​ła zgni​łym po​ży​wie​niem i nie​czy​sto​ścia​mi. W niż​‐ szym na​roż​ni​ku po​miesz​cze​nia sta​ła ma​leń​ka ka​łu​ża, któ​ra mo​gła być reszt​ka​mi ury​ny lub za​cie​kiem wód grun​to​wych. Birch za​mru​gał pod wpły​wem na​głe​go świa​tła i wy​krę​cił się w łań​cu​‐ chach, by le​piej wi​dzieć. Ski​nął nie​zręcz​nie gło​wą. — Moja pani – rzekł po chwi​li gło​sem sła​bym jak sze​lest. – Do twa​rzy

ci w zło​tej sza​cie. Pod​kre​śla two​je oczy. Smu​tek i za​męt, któ​re trwa​ły w jej umy​śle od paru dni, na​gle zła​pa​ły ją za gar​dło. Sta​ła bez​rad​nie przy drzwiach, któ​re za nią za​trza​śnię​to, i pa​‐ trzy​ła na dwóch męż​czyzn, któ​rzy czu​wa​li nad nią od dzie​ciń​stwa, prze​ra​‐ żo​na tym, co Le​hav z nimi zro​bił. Nie, po​pra​wił jej we​wnętrz​ny głos, ra​czej co ty im zro​bi​łaś. Ja​ką​kol​wiek rolę od​gry​wa​li w tym Sy​no​wie Pło​mie​nia, to jed​nak ona przy​cią​gnę​ła gwar​dzi​stów do Olo​nu. Łzy zmie​sza​ły się ze ście​‐ ka​ją​cą po jej po​licz​kach wodą. — Moja pani – za​czął Ful​ton i prze​rwał, za​krztu​siw​szy się ostrym kasz​‐ lem. Gdy atak kasz​lu ustał, splu​nął na zie​mię. W świe​tle lam​py trud​no było po​wie​dzieć, czy była to fleg​ma czy krew. – Wy​bacz, moja pani – rzekł – ale na świę​te imię In​tar​ry, o co tu cho​dzi? Mia​ła na​dzie​ję, na​wet mo​dli​ła się o to, żeby aedo​liań​czy​cy byli w zmo​wie z il Torn​ją; o ileż ła​twiej by​ło​by trak​to​wać ich jak zdraj​ców ska​za​nych na śmierć w pło​mie​niach. Te​raz jed​nak ten po​mysł wy​dał jej się głu​pi, ża​ło​‐ sny i śmiesz​ny. Oni nie byli ludź​mi ke​na​ran​ga. Byli jej ludź​mi. Jej gwar​dzi​‐ sta​mi. Po czę​ści wie​dzia​ła to już w chwi​li, gdy ucie​kła z pla​cu przy Ba​se​nie. — Wy do tego nie na​le​ży​cie – po​wie​dzia​ła ci​chym jak tchnie​nie gło​sem, krę​cąc bez​rad​nie gło​wą. — Nie na​le​ży​my do cze​go, moja pani? – za​py​tał Ful​ton. – Czy je​steś w nie​‐ bez​pie​czeń​stwie? Wte​dy wszyst​ko się z niej wy​la​ło, zdra​da il Torn​ji, jej wła​sna roz​pacz​li​wa uciecz​ka, po​trze​ba so​ju​szu z Sy​na​mi Pło​mie​nia. Po​de​szła do nich bli​sko i opo​wie​dzia​ła o wszyst​kim, szar​piąc przy tym ich oko​wy, jak​by chcia​ła im ulżyć. — Po​win​naś była nam po​wie​dzieć – od​rzekł Ful​ton, krę​cąc gło​wą, kie​dy już skoń​czy​ła. — Wiem – od​par​ła Ada​re, osu​wa​jąc się na ko​la​na, gdyż nogi od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa. – Wiem. Nie by​łam pew​na, komu mogę za​ufać. — Tak po praw​dzie – mruk​nął Birch, uno​sząc brwi – to za​wsze chcia​łem po​je​chać la​tem do Olo​nu. — Co te​raz? – za​py​tał Ful​ton. Ada​re za​drża​ła. Praw​da była jak za​rdze​wia​ły szty​let, ale win​na była im praw​dę. — Le​hav albo Ame​re​dad, bo to ten sam czło​wiek, chce wa​szej śmier​ci. Ma to być spra​wie​dli​wość za Sy​nów, któ​rych za​bi​li​ście, pró​bu​jąc mnie uwol​nić. Ful​ton za​gryzł war​gi, ale nic nie po​wie​dział. — Nie​szcze​gól​na go​ścin​ność jak na tak re​li​gij​ne​go czło​wie​ka – po​wie​‐ dział Birch. Żart był dla nie​go ty​po​wy, ale sło​wa za​brzmia​ły sła​bo, jak​by po​‐ kry​te były rdzą. — Pró​bo​wa​łam go prze​ko​nać, by ustą​pił – rze​kła Ada​re po​spiesz​nie, brzmie​niem gło​su pró​bu​jąc za​głu​szyć po​czu​cie winy i wsty​du – ale on nie

chciał. Jego lu​dzie, Sy​no​wie Pło​mie​nia, i cała resz​ta chcą was spa​lić, a on nie bę​dzie się im sprze​ci​wiał. Za​mil​kła. Sło​wa były tu bez​u​ży​tecz​ne. Go​rzej niż bez​u​ży​tecz​ne. Ob​raź​li​‐ we. — Bez Sy​nów nie mam nic – pod​ję​ła po dłuż​szej chwi​li. – Il Torn​ja zwy​‐ cię​ży. Na​wet gdy​bym od​mó​wi​ła Le​ha​vo​wi… — Nie – rzu​cił Ful​ton gło​sem twar​dym jak ka​mień. – Nie od​mó​wisz mu. — A niech cię… – mruk​nął Birch, od​wra​ca​jąc wzrok. — Po to tu je​ste​śmy, Ali​nie – od​rzekł star​szy gwar​dzi​sta, zwra​ca​jąc się do swe​go to​wa​rzy​sza. Ada​re ni​g​dy nie sły​sza​ła, by ktoś wy​mie​nił imię Bir​‐ cha. Sama też go do​tąd nie zna​ła. – Na​sze ży​cie za jej ży​cie. Je​śli od​mó​wi tym fa​na​ty​kom, to nie wia​do​mo, co jej zro​bią. — Nie wia​do​mo też, co ci fa​na​ty​cy jej zro​bią, gdy się zgo​dzi – za​uwa​żył Birch. – A my nie bę​dzie​my mo​gli jej słu​żyć, gdy bę​dzie​my mar​twi. — To jest ry​zy​ko, któ​re księż​nicz​ka pod​ję​ła na wła​sną od​po​wie​dzial​‐ ność. Na​szą po​win​no​ścią jest słu​żyć. — My​śla​łem, że na​szą po​win​no​ścią jest wal​czyć – za​pro​te​sto​wał Birch, ale gniew już go opu​ścił. W jego sła​bym gło​sie za​brzmia​ła re​zy​gna​cja. — Cza​sem tak rze​czy​wi​ście bywa, Ali​nie – od​parł Ful​ton, po​ta​ku​jąc. – A cza​sem bywa tak, że trze​ba umrzeć. Ada​re mia​ła pło​mien​ne tę​czów​ki In​tar​ry, lecz te​raz to spoj​rze​nie gwar​‐ dzi​sty pło​nę​ło. Ada​re mo​gła​by dys​ku​to​wać, pró​bo​wać wy​kłó​cać się o ich ży​‐ cie, lecz już wie​dzia​ła, że tego nie zro​bi. Po​zna​ła już, gdy wspo​mnia​ła o prze​‐ ciw​sta​wie​niu się Le​ha​vo​wi, że Ful​ton od​rzu​cił​by jej ofer​tę. Wie​dzia​ła, że jego po​czu​cie obo​wiąz​ku jest sil​niej​sze od jej po​czu​cia winy, a przy tym zda​wa​ła so​bie spra​wę, że jej pro​po​zy​cja, już w chwi​li gdy pa​dła, była pu​sta i bez po​kry​cia. Już przed​tem wie​dzia​ła, że tak bę​dzie, i tyl​ko ob​ser​wo​wa​ła, jak to się zbli​ża, nad​cią​ga z da​le​ka ni​czym oglą​da​na wcze​śniej bu​rza. Nie prze​wi​dzia​ła tyl​ko po​ja​wie​nia się tej pie​kiel​nej ot​chła​ni nie​na​wi​ści do sie​‐ bie, któ​ra otwo​rzy​ła się na​gle jak rana i za​czę​ła po​że​rać jej wnętrz​no​ści; rana, któ​ra mia​ła się ni​g​dy nie za​go​ić. † Na krót​ką chwi​lę wi​dok Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni od​cią​gnął uwa​gę Ada​re od ma​ją​cej się od​być w tym miej​scu eg​ze​ku​cji. Przez ostat​nie kil​ka nocy piel​grzym​ko​wej wę​drów​ki pa​trzy​ła na wi​docz​‐ ną z da​le​ka na ho​ry​zon​cie ko​lum​nę świa​tła, bia​łą i ja​sną jak ty​siąc księ​ży​‐ ców, przy któ​rej bla​kły na nie​bie drob​ne punk​ci​ki gwiazd. Przez szes​na​ście wie​ków Wiecz​nie Pło​ną​ca Stud​nia była świa​tłem prze​wod​nim dla wier​nych i ostrze​że​niem dla wąt​pią​cych, a tak​że wie​czy​stym sym​bo​lem świę​to​ści Olo​nu, po​cząt​kiem re​li​gij​nej wia​ry i po​wo​dem, dla któ​re​go piel​grzy​mi z An​‐ nu​ru wy​bie​ra​li to pod​upa​dłe mia​sto spo​śród tu​zi​na in​nych.

Po​mi​mo pło​mien​nych oczu i rze​ko​mo bo​skie​go po​cho​dze​nia swej ro​dzi​‐ ny Ada​re za​wsze była scep​tycz​na wo​bec wia​ry w bo​gów. Bo​ską ła​skę zbyt ła​‐ two było so​bie przy​pi​sać i zbyt trud​no było jej za​prze​czyć. Wszyst​ko mo​gło być dzie​łem bo​gów: spa​da​ją​cy mar​twy wró​bel, nie​spo​dzie​wa​na po​wódź, drze​wo, któ​re za​kwi​tło wcze​śniej lub póź​niej od in​nych. Opo​wie​ści o bo​‐ gach były zbyt sta​re, do​wo​dy zbyt ską​pe. Na​le​ża​ło jed​nak przy​znać, że Wiecz​nie Pło​ną​ca Stud​nia nie była spa​da​ją​‐ cym wró​blem. Była rze​czy​wi​stą dziu​rą w zie​mi, o śred​ni​cy może dwu​na​stu stóp, a z jej wnę​trza wy​do​by​wał się wiel​ki pro​mień świa​tła, tak ja​sny, że wy​‐ star​czy​ło choć​by krót​kie spoj​rze​nie w głąb jamy, by stra​cić wzrok. Tak​że ota​cza​ją​ce ją mury sta​no​wi​ły do​wód jej mocy; osma​lo​ne i spę​ka​ne ka​mie​nie zsu​nę​ły się daw​no temu do środ​ka, two​rząc wo​kół wiel​ki okrą​gły kra​ter, jak​by sama zie​mia prze​mie​ni​ła wszyst​ko, co zna​la​zło się bli​sko tej ośle​pia​ją​‐ cej ja​sno​ści. Ada​re sły​sza​ła opo​wie​ści o żar​li​wych wy​znaw​cach In​tar​ry rzu​‐ ca​ją​cych się w głąb Stud​ni, aby po​łą​czyć się z pierw​szą pro​ro​ki​nią bo​gi​ni. Były też inne opo​wie​ści o męż​czy​znach i ko​bie​tach rzu​ca​nych w roz​ża​rzo​ną ot​chłań, co mia​ło być karą za gło​szo​ne przez nich he​re​zje. Na​wet po we​wnętrz​nej stro​nie okrą​głe​go ru​mo​wi​ska ota​cza​ją​ce​go Stud​‐ nię, sto​jąc w od​le​gło​ści do​brych trzy​dzie​stu kro​ków, Ada​re mu​sia​ła zmru​‐ żyć oczy i osło​nić twarz dło​nią, aby ochro​nić się przed bi​ją​cym od ko​lum​ny świa​tła go​rą​cem. Po chwi​li jed​nak, zdaw​szy so​bie spra​wę, jak tego ro​dza​ju gest może po​dzia​łać na zgro​ma​dzo​ny tłum, opu​ści​ła rękę i wy​pro​sto​wa​ła ple​cy i szy​ję, zmu​sza​jąc się do pa​trze​nia w bi​ją​cy ze Stud​ni blask. Kro​ple ulew​ne​go desz​czu prze​ci​na​ły to świa​tło jak ty​siąc spa​da​ją​cych gwiazd. Bi​ją​‐ ca w mo​rze bły​ska​wi​ca wy​da​ła się ni​kła i bla​da w po​rów​na​niu z tą nie​ubła​‐ ga​ną ja​sno​ścią. We​dle opo​wie​ści świa​tło to pło​nę​ło bez prze​rwy, dzień i noc, od po​nad ty​sią​ca lat, pod​sy​ca​ne żar​li​wo​ścią wia​ry pierw​szej pro​ro​ki​ni In​tar​ry. Mit ten prze​ka​zy​wa​no w kil​ku wer​sjach, ale wszyst​kie zga​dza​ły się co do kil​ku pod​sta​wo​wych fak​tów. Kie​dy dzie​wi​ca imie​niem Ma​ay​ala po​ja​wi​ła się w mie​ście, któ​re wów​czas było sto​li​cą nie​pod​le​głe​go Kre​shu, Odam Śle​py ka​zał ją uwię​zić za sze​rze​nie no​wej wia​ry. Kre​sh​kań​scy kró​lo​wie, wśród któ​rych Odam zaj​mo​wał wy​so​ką po​zy​cję, wy​zna​wa​li Achie​ta, wład​cę woj​‐ ny, pod​czas gdy Ma​ay​ala sta​wia​ła na pierw​szym miej​scu Pa​nią Świa​tła, gło​‐ sząc na uli​cach i w do​mach, że wszel​kie świa​tło, za​rów​no do​mo​we​go ogni​‐ ska, jak słoń​ca czy gwiazd, jest je​dy​nym świa​tłem In​tar​ry. Twier​dzi​ła, że świa​tło In​tar​ry oży​wia wszyst​kie ludz​kie du​sze, prze​peł​nia krew i cia​ło cie​płem. We​dług Ma​ay​ali lu​dzie nie mu​szą się lę​kać śmier​ci, roz​kład cia​ła bo​wiem uwal​nia ukry​tą w nim bo​ską cząst​kę, po​zwa​la​jąc jej po​łą​czyć się z wiel​kim świa​tłem zie​mi i nie​ba. Ma​ay​ala mó​wi​ła Kre​sh​ka​nom, że nie po​‐ win​ni od​by​wać służ​by woj​sko​wej. Twier​dzi​ła, że każ​dy czło​wiek, na​wet sła​‐ by i ka​le​ki, do​pó​ki jego skó​ra za​cho​wu​je cie​pło i wraż​li​wość na do​tyk, nosi w so​bie tę bo​ską iskrę. Żad​na wal​ka nie jest po​trzeb​na. Nie​po​trzeb​ne są bo​‐

ha​ter​skie czy​ny w bi​twach. Odam ogło​sił, że ko​bie​ta jest kłam​czy​nią, he​re​tycz​ką i uzur​pa​tor​ką. Ka​‐ zał przy​wlec ją na dzie​dzi​niec swo​jej twier​dzy, przy​wią​zać na sto​sie i szy​‐ dząc z jej kul​tu świa​tła, spa​lić. — Je​śli Pani Świa​tła ją ko​cha – wy​po​wie​dział zna​ne sło​wa – to Pani Świa​‐ tła ją przyj​mie. I In​tar​ra ją przy​ję​ła. Ma​ay​ala pło​nę​ła, zra​zu opor​nie, z wiel​ką ilo​ścią dymu, po​tem już ła​twiej, gdy stos pod nią się roz​pa​lił. Jej cia​ło zmie​ni​ło się w pło​mień, któ​ry pło​nął co​raz ja​śniej i ja​śniej, czer​wo​no, po​tem żół​to, po​tem zaś bia​ło. Ogień po​żarł drew​no, póź​niej słup, a Ma​ay​ala wciąż tam sta​ła, ja​śnie​ją​ca ża​rem, ja​sna jak po​łu​dnio​we słoń​ce, tak ja​sna, że Odam i jego żoł​nie​rze mu​sie​li od​wró​cić wzrok, a kie​dy spoj​rze​li w bok, za​uwa​ży​li, że ka​mie​nie dzie​dziń​ca też się roz​ża​rzy​ły, naj​pierw czer​wo​no, po​tem żół​to, wresz​cie bia​ło, aż spa​li​ły się i sto​pi​ły na żu​żel, a cały grunt za​padł się wo​kół Ma​ay​ali Nie​po​ko​na​nej przez Mrok, ona zaś osu​nę​ła się w głąb zie​mi, a jej żar i świa​tłość utwo​rzy​ły Wiecz​‐ nie Pło​ną​cą Stud​nię. Znisz​czy​ła ona twier​dzę Oda​ma, a we​dług kro​nik, nie​mal uni​ce​stwi​ła jego sa​me​go. Król le​d​wie zdą​żył uciec przez fur​tę wy​pa​do​wą, gdy mury for​‐ te​cy za​pa​dły się do środ​ka, mięk​kie jak roz​to​pio​ne ma​sło. Ska​ły nie sty​gły przez okrą​gły mie​siąc, a kie​dy to na​stą​pi​ło, za​czę​li przy​by​wać prze​ra​że​ni i za​cie​ka​wie​ni lu​dzie, aby z lę​kiem oglą​dać am​fi​te​atr sto​pio​nych skał i bi​ją​‐ cą w nie​bo ze środ​ka, ze znaj​du​ją​cej się tam Stud​ni, po​tęż​ną ko​lum​nę świa​‐ tła. Odam też pod​szedł do kra​wę​dzi Stud​ni i aby sie​bie uka​rać, spoj​rzał w jej głąb, aż oślepł. — Źle słu​ży​ły mi te oczy – po​wie​dział, gdy wró​cił. – Bez nich na​resz​cie przej​rza​łem. Ada​re po​zaz​dro​ści​ła daw​no zmar​łe​mu kró​lo​wi jego śle​po​ty i zdol​no​ści wi​dze​nia. W stru​gach ulew​ne​go desz​czu wi​dzia​ła nie​wie​le wię​cej niż za​ry​sy oto​cze​nia, ale jed​nak dość, by za​uwa​żyć, że na mu​rach wo​kół Stud​ni sto​ją nie​prze​bra​ne tłu​my. Sy​no​wie Pło​mie​nia sta​li naj​bli​żej, ale wy​znaw​cy z Olo​‐ nu tło​czy​li się tuż za ich sze​re​ga​mi. Na ja​sno oświe​tlo​nych twa​rzach ma​lo​‐ wał się lęk, lecz po​przez deszcz wi​dać też było ich otwar​te usta i zgłod​nia​łe oczy wpa​trzo​ne w nią i cze​ka​ją​ce spra​wie​dli​wo​ści. Spra​wie​dli​wo​ści, któ​ra co​raz bar​dziej przy​po​mi​na​ła zło​że​nie ofia​ry. Ful​ton i Birch byli sku​ci w nad​garst​kach, lecz mo​gli cho​dzić. Za nimi sta​‐ ło w ocze​ki​wa​niu sze​ściu po​sęp​nych Sy​nów Pło​mie​nia dzier​żą​cych dłu​gie włócz​nie. Przed więź​nia​mi wid​nia​ła wy​raź​nie wy​ty​czo​na ścież​ka pro​wa​‐ dzą​ca pro​sto do Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni. — Gdy za​cznie się marsz – po​wie​dział do obu męż​czyzn Le​hav – to ra​dzę, by​ście szli na​przód. Tak czy owak skoń​czy​cie w pło​mie​niach. Le​piej nie iść na śmierć z włócz​nią w boku. — Pój​dzie​my – rzekł Ful​ton, mie​rząc go za​pa​dły​mi oczy​ma – i nie mu​si​‐

my być dźga​ni jak świ​nie. Le​hav wzru​szył ra​mio​na​mi. — Sto​jąc w tej od​le​gło​ści, ła​two wy​po​wia​dać dum​ne sło​wa. Gdy po​dej​‐ dzie​cie bli​żej Stud​ni, wa​sza nie​chęć może wzro​snąć. — W tym desz​czu? – prych​nął Birch. Naj​wy​raź​niej opu​ścił go gniew i po​‐ wró​ci​ła zwy​kła jo​wial​ność. – Wsko​czę do tej wa​szej pie​przo​nej dziu​ry tyl​ko po to, żeby obe​schnąć. Tłum był co​raz bar​dziej nie​spo​koj​ny, a kil​ku bar​dziej krew​kich osob​ni​‐ ków mio​ta​ło obe​lgi pod ad​re​sem sie​ką​cej ule​wy. Tuż nad ich gło​wa​mi roz​‐ legł się grzmot, a bły​ska​wi​ca roz​świe​tli​ła wy​krzy​wio​ne wście​kło​ścią twa​‐ rze. — Już czas – rzekł Ame​re​dad, da​jąc znak. — Miej​my to z gło​wy – wark​nął Ful​ton. – Mam dość be​cze​nia tego sta​da ba​ra​nów. Miej​my to z gło​wy. Jak​by mó​wił o ja​kiejś nud​nej ce​sar​skiej ce​re​mo​nii, a nie o wła​snym ży​ciu. Ada​re ski​nę​ła gło​wą, sta​ra​jąc się od​zy​skać rów​no​wa​‐ gę i pa​trzeć spo​koj​nie wskroś desz​czu. — Za​cze​kaj​cie – po​wie​dzia​ła, pod​no​sząc głos na tyle, by ją usły​sze​li po​‐ mi​mo ule​wy. – Prze​pra​szam. Nie​po​trzeb​ne sło​wa. Coś jak zgrzeb​na suk​nia ma​ją​ca ukryć jej prze​ra​że​‐ nie. — Zrób dla mnie jed​no – po​wie​dział Ful​ton. Ada​re ski​nę​ła z ża​lem gło​wą. Na​wet tu​taj czu​ła bi​ją​cy od Stud​ni żar. Jej suk​nia pa​ro​wa​ła, pa​ro​wa​ły jej wło​sy i ręce. Tłum za​czął skan​do​wać ja​kiś wo​jow​ni​czy rytm. — Wszyst​ko, co ze​chcesz – od​par​ła. — Zwy​cię​żaj – rzekł po​nu​ro. — Przy​łą​czam się do tego – rzu​cił Birch. Ada​re za​łka​ła krót​ko. Spró​bo​wa​ła coś od​po​wie​dzieć, ale żad​ne sło​wa nie prze​szły jej przez ści​śnię​te gar​dło. Słod​ka In​tar​ro, mo​dli​ła się, wy​bacz mi. Wy​bacz mi. Wy​bacz. Ful​ton przy​glą​dał się jej przez trzy lub czte​ry ude​rze​nia ser​ca, aż Birch szturch​nął go łok​ciem. — Chodź, sta​ry – po​wie​dział z twa​rzą mo​krą od potu i desz​czu. – Czyż​byś po​czuł się na​gle zmę​czo​ny, tuż przed koń​cem? Wy​bacz mi, In​tar​ro. Wy​bacz mi. A po​tem dwaj męż​czyź​ni, gwar​dzi​ści, któ​rzy za​wsze byli u jej boku, gdy wy​cho​dzi​ła z pa​ła​cu, i sta​li za jej krze​słem w trak​cie ofi​cjal​nych obia​dów, któ​rzy przy​no​si​li jej zupę, gdy była cho​ra, i wy​słu​chi​wa​li jej skarg, gdy ża​li​ła się na bra​ci, męż​czyź​ni, któ​rych pod wie​lo​ma wzglę​da​mi zna​ła le​piej od wszyst​kich in​nych lu​dzi, roz​po​czę​li swój marsz w ogień. Po​mi​mo żaru Stud​ni i fu​rii tłu​mu szli z pod​nie​sio​nym czo​łem i na​wet gdy ciż​ba za​czę​ła rzu​cać w nich ka​mie​nia​mi i na​wo​zem, nie schy​li​li głów.

Wy​bacz mi, In​tar​ro, bła​ga​ła w du​chu Ada​re, ale cały ten prze​klę​ty te​atr nie był po​my​słem In​tar​ry ani jej winą, a gdy obaj żoł​nie​rze szli do swe​go gro​bu, to nie In​tar​ra mia​ła dniem i nocą czuć na pier​si ten nie​zno​śny cię​żar. Do​brze było po​mo​dlić się do bo​gi​ni, lecz to Ada​re dys​po​no​wa​ła te​raz rę​ko​‐ ma i gło​sem i na​gle uświa​do​mi​ła so​bie, że krzy​czy i bie​gnie w stro​nę Sy​nów Pło​mie​nia. Nie​zgrab​ny​mi dłoń​mi po​chwy​ci​ła włócz​nię naj​bli​żej sto​ją​ce​go żoł​nie​rza. Jej drzew​ce było cięż​kie, mo​kre i trud​no było utrzy​mać je w rę​‐ kach. — Nie! – wrza​snę​ła prze​raź​li​wie i po​bie​gła ścież​ką śla​dem idą​cych nią aedo​liań​czy​ków. Było to czy​ste sza​leń​stwo. Nie mo​gła ich ura​to​wać, a ten pro​sty akt nie​po​słu​szeń​stwa ozna​czał, że i ona za​pew​ne skoń​czy w ogniu, lecz w ja​kiś spo​sób prze​sta​ło to mieć zna​cze​nie. Umrze tu​taj, w tej nędz​nej, prze​klę​tej, cu​dow​nej Stud​ni, ale nie bę​dzie przy​kła​da​ła ręki do za​mor​do​wa​‐ nia tych lu​dzi, któ​rzy tak dłu​go ją chro​ni​li. Te​raz two​ja ko​lej, Ka​de​nie, po​my​śla​ła po​nu​ro, uno​sząc bez​rad​nie nad gło​‐ wę sta​lo​wy grot włócz​ni. I two​ja, Va​ly​nie. A je​śli cho​dzi o cie​bie, In​tar​ro, to pieprz się, ty nędz​na dziw​ko. I wte​dy, jak​by w od​po​wie​dzi, In​tar​ra prze​mó​wi​ła. Ośle​pia​ją​ce świa​tło. Do​sko​na​ła ciem​ność. Dzwo​nie​nie i jak​by wrzask i śpiew ty​się​cy gar​dzie​li. Cia​ło na​gle i cał​ko​wi​cie znik​nę​ło. Znik​nął deszcz. Znik​nął tłum. Znik​nę​ły jej umysł i wola. Znik​nę​ło wszyst​ko prócz jed​ne​go gło​su. Gło​su Ful​to​na, a za​ra​zem nie jego, głęb​sze​go, do​no​śniej​sze​go, peł​niej​‐ sze​go i roz​le​ga​ją​ce​go się sze​ro​ko, tak sze​ro​ko jak nie​bo, jak gwiaz​dy, gło​su ko​bie​ty, lecz po​tęż​niej​sze​go od gło​su każ​dej ko​bie​ty, tak wiel​kie​go jak samo stwo​rze​nie. Gło​su, któ​ry wy​po​wie​dział tyl​ko jed​no nie​zno​szą​ce sprze​ci​wu sło​wo: Zwy​cię​żaj.

21

O

siem. Albo dzie​więć. Va​lyn stra​cił już ra​chu​bę, ile razy on, Pyr​re i resz​ta jego Skrzy​dła pró​‐ bo​wa​li ucie​kać pod​czas tej nie​skoń​cze​nie dłu​giej jaz​dy na za​chód. Prze​gry​wa​li osiem do zera. Albo dzie​więć do zera. Przy ostat​niej pró​bie Va​lyn wy​krę​cił bark, aby uwol​nić się z wię​zów, Pyr​‐ re udu​si​ła pa​skiem dwóch Urghu​lów, a po​zo​sta​łym uda​ło się ukraść sześć koni. Va​lyn nie za​mie​rzał uwzględ​niać w swo​ich pla​nach Ba​len​di​na, lecz krwio​pij​ca le​żał zwią​za​ny tuż obok nich i gdy przy​szła pora wal​ki, zdo​łał ro​‐ ze​rwać zę​ba​mi gar​dło jed​nej ksa​abe, a dru​gą nie​mal po​zba​wił ży​cia kop​nię​‐ ciem. Co sta​no​wi​ło przy​po​mnie​nie, że krwio​pij​ca, na​wet upo​jo​ny nar​ko​ty​‐ kiem i wy​gło​dzo​ny, jest rów​nie nie​bez​piecz​ny jak wszy​scy po​zo​sta​li. Te​raz było to jed​nak bez zna​cze​nia. Urghu​lów były ty​sią​ce i każ​de​go dnia do​łą​cza​li nowi. Na​wet gdy​by ket​‐ tra​low​com uda​ło się ode​rwać od nie​ustan​nie ja​dą​cej hor​dy, cze​go jak do​tąd nie zdo​ła​li zro​bić, to i tak nie mie​li do​kąd ucie​kać, bo wszę​dzie wo​kół cią​‐ gnął się pu​sty step. Byli w nie​we​so​łej sy​tu​acji, a za swo​ją nie​po​kor​ność mie​li po​obi​ja​ne twa​rze i po​si​nia​czo​ne że​bra, lecz trze​ba było wal​czyć za wszel​ką cenę i nie pod​da​wać się, bo Va​lyn nie za​mie​rzał dać się za​wlec na rzeź jak ba​‐ ran. Gdy nie po​wio​dła się dzie​wią​ta pró​ba uciecz​ki, za​czął pla​no​wać dzie​sią​‐ tą. Hu​ut​suu mia​ła jed​nak inny po​mysł. Pod​je​cha​ła do nich, przyj​rza​ła się po​bo​jo​wi​sku, szczek​nę​ła ja​kiś roz​kaz i w cią​gu kil​ku chwil więź​niów roz​‐ dzie​lo​no i każ​dy z nich otrzy​mał swe​go ta​abe lub ksa​abe, któ​rzy mie​li ich pil​no​wać. Wszyst​kie su​pły za​cią​gnię​to na nowo i do​da​no też nowe wię​zy w łok​ciach i ko​la​nach, co ozna​cza​ło, że skoń​czy​ło się pro​sto​wa​nie i cho​dze​‐ nie. Od tej chwi​li odrę​twie​nie prze​pla​ta​ło się u Va​ly​na z doj​mu​ją​cym bó​lem w no​gach i ra​mio​nach. Za każ​dym ra​zem też, gdy chciał za​ła​twić na​tu​ral​ną po​trze​bę, mu​siał pro​sić swe​go ta​abe o ścią​gnię​cie mu spodni. Ko​lej​ne dni były po​wta​rzal​ną pró​bą bólu i wy​trzy​ma​ło​ści: sta​rał się nie krzy​czeć, gdy jego bez​i​mien​ny opie​kun bu​dził go przed świ​tem kil​ko​ma

kop​nia​ka​mi; nie krzy​wić się z bólu, gdy przy​wią​zy​wa​no go rze​mie​nia​mi do koń​skie​go grzbie​tu, a cia​sne wę​zły wrzy​na​ły mu się w na​brzmia​łe kost​ki i prze​gu​by; nie dy​go​tać z zim​na w lo​do​wa​tym desz​czu i nie po​cić się w pa​lą​‐ cym słoń​cu, gdy nie​ustan​ne wstrzą​sy ga​lo​pu​ją​ce​go ko​nia si​nia​czy​ły mu że​‐ bra i obi​ja​ły wnętrz​no​ści; co​fać pod​bró​dek i uwa​żać, by nie przy​gryźć so​bie ję​zy​ka, gdy chło​sta​no go po ple​cach i ra​mio​nach; igno​ro​wać doj​mu​ją​cy głód, któ​ry skrę​cał mu kisz​ki… A dni i tak były lep​sze od nocy. Co noc, ze skrę​po​wa​ny​mi rę​ka​mi i no​ga​mi, przy​wią​za​ny do pala, dy​go​tał na zim​nej, zry​tej zie​mi, pa​trząc na od​blask obo​zo​wych ognisk na nie​bie i słu​cha​jąc dziw​ne​go brzmie​nia mo​no​ton​nych pie​śni. Va​lyn miał wła​sną śpiew​kę i swój wła​sny ogień. Jego ogniem była wście​‐ kłość, jaką miał w so​bie, żar pod​sy​ca​ny na​dzie​ją i przy​się​ga​mi, wsty​dem i zde​cy​do​wa​niem, któ​ry roz​grze​wał go na​wet w naj​zim​niej​sze noce. Jego śpiew​ka była pro​sta: Nie pod​da​waj się. Nie pod​da​waj. Ni​g​dy się nie pod​da​waj. Któ​re​goś ran​ka uda​ło mu się roz​kwa​sić nos pil​nu​ją​ce​mu go Urghu​lo​wi i od​‐ gryźć ka​wa​łek kciu​ka in​ne​mu, ale z po​wo​du krę​pu​ją​cych go wię​zów nie miał szans dal​sze​go wy​ko​rzy​sta​nia swo​ich ma​łych zwy​cięstw, a każ​dy z tych ma​leń​kich bun​tów koń​czył się tak samo: rzu​ca​no go na zie​mię i spa​‐ dał nań grad ra​zów i kop​nia​ków. Ta wal​ka nie mia​ła sen​su, ale tyl​ko ona mu po​zo​sta​ła, więc trwał przy tym, szu​ka​jąc oka​zji do za​da​wa​nia ko​lej​nych ma​łych, bez​u​ży​tecz​nych cio​sów. Tym​cza​sem Urghu​lo​wie gna​li na za​chód w za​dzi​wia​ją​cym tem​pie, wy​‐ ru​sza​jąc co dnia przed świ​tem i za​trzy​mu​jąc się dłu​go po za​cho​dzie słoń​ca. Sta​wa​li tyl​ko po to, by zmie​nić ko​nie, co było dla Va​ly​na czyn​no​ścią bo​le​‐ sną, bo od​wią​zy​wa​no go i zrzu​ca​no na zie​mię, po czym, nie da​jąc mu szans na wy​pro​sto​wa​nie nóg, wrzu​ca​no na in​ne​go ko​nia i przy​wią​zy​wa​no po​‐ now​nie. Pró​bo​wał li​czyć dni. Przez co naj​mniej dzie​sięć wie​zio​no ich wszyst​kich ra​zem, a od cza​su, gdy ich roz​dzie​lo​no, mi​nę​ło przy​naj​mniej dru​gie tyle. Nie wie​dział, do​kąd jadą, ale miał wra​że​nie, że step nie​ba​wem się skoń​czy. Od cza​su do cza​su, gdy wjeż​dża​li na ja​kiś pa​gó​rek lub po​ko​ny​wa​li pa​smo wzgórz, mie​wał oka​zję oglą​dać całą po​tę​gę Urghu​lów. Za każ​dym ra​zem wi​‐ dok ten był dla nie​go jak ude​rze​nie pię​ścią w twarz. Tre​ne​rzy z Or​le​go Gniaz​‐ da opi​sy​wa​li im ple​mio​na li​czą​ce od pięć​dzie​się​ciu do stu człon​ków po​wią​‐ za​nych ze sobą wię​za​mi ro​dzin​ny​mi. W ni​czym nie przy​po​mi​na​ły one gru​‐ py, w któ​rej je​chał. Li​czy​ła ona dzie​siąt​ki, a może set​ki ty​się​cy kon​nych, roz​‐ cią​gnię​tych na ste​pie jak okiem się​gnąć. Nie je​cha​li w ko​lum​nach, w żad​‐ nym szy​ku ani po​rząd​ku. Wi​dać było tyl​ko gna​ją​cą z hu​kiem ko​pyt nie​prze​‐ li​czo​ną masę koni i jeźdź​ców, prze​su​wa​ją​cą się przez wzgó​rza jak ru​cho​my koc. Nikt nie sta​wiał na​mio​tów, już nie – Urghu​lo​wie zbyt​nio się spie​szy​li – a w nie​któ​re noce Va​lyn miał wra​że​nie, że uno​si się na fa​lach ja​kie​goś ciem​‐ ne​go mo​rza, a każ​de z ognisk jest od​bi​tą w zim​nej wo​dzie gwiaz​dą, on zaś, ma​jąc zwią​za​ne nogi i ręce, w każ​dej chwi​li może się za​nu​rzyć i uto​nąć.

Pró​bo​wał sza​co​wać licz​by, li​cząc ogni​ska i ko​nie, ale nie było spo​so​bu, by za​cho​wać ra​chu​bę. Nie mia​ło to już jed​nak wiel​kie​go zna​cze​nia. Na​wet przy​wią​za​ny do koń​skie​go grzbie​tu, na​wet gdy nie wi​dział nic poza bło​tem pod ko​py​ta​mi i spo​co​ny​mi bo​ka​mi wierz​chow​ców, sły​szał ten od​głos wy​‐ star​cza​ją​co wy​raź​nie, co​raz gło​śniej​szy i moc​niej​szy grzmot, gdy pod koń​‐ mi Urghu​lów drża​ła zie​mia. Nie je​chał z jed​nym ta​amu, na​wet nie z jed​nym ple​mie​niem, ale z ca​łym urghul​skim lu​dem. Sta​ra Pla​ma mó​wił im to jesz​cze na Wy​spach, że Urghu​lo​wie, ja​dąc ostro, po​tra​fią po​ko​ny​wać pięć​dzie​siąt mil dzien​nie. Licz​ba ta za​wsze za​sta​na​wia​‐ ła Va​ly​na, któ​ry uwa​żał, że jest prze​sa​dzo​na, lecz te​raz wi​dział, że jest to moż​li​we. Jeźdź​cy je​dli w cza​sie jaz​dy, si​ka​li z grzbie​tów koni, a na​wet, gdy było trze​ba, po​tra​fi​li spać na koń​skich grzbie​tach, mo​cu​jąc ko​la​na do po​prę​gu, i tyl​ko ich ja​sno​żół​te wło​sy po​wie​wa​ły na wie​trze. Va​lyn wi​‐ dział na​wet, jak mło​dzi ta​abe i ksa​abe prze​ska​ki​wa​li w ga​lo​pie z jed​ne​go koń​skie​go grzbie​tu na dru​gi, jak​by zie​mia ob​ję​ta była ana​te​mą. Po do​brych dwóch ty​go​dniach za​uwa​żył ogrom​ne sta​do bi​zo​nów czer​nie​ją​ce da​le​ko na rów​ni​nie. Naj​bliż​sze zwie​rzę​ta zwró​ci​ły cięż​ko swo​je głu​pie, szla​chet​ne gło​wy w stro​nę nad​jeż​dża​ją​cych koni, gdy gru​pa kil​ku​dzie​się​ciu jeźdź​ców od​dzie​li​ła się od resz​ty i z unie​sio​ny​mi oszcze​pa​mi ru​szy​ła ku nim, po​krzy​‐ ku​jąc nie​cier​pli​wie. Po​zo​sta​ła masa jeźdź​ców gna​ła da​lej przez step, dą​żąc nie​zmor​do​wa​nie na za​chód. Za​czął już my​śleć, że ni​g​dy nie za​prze​sta​ną tej jaz​dy, lecz wła​śnie wte​dy się za​trzy​ma​li. Przez chwi​lę jesz​cze czuł wstrzą​sy, a po​tem jego koń zwol​nił kro​ku. Va​lyn uniósł nie​co gło​wę i uświa​do​mił so​bie, że zna​leź​li się na skra​ju ogrom​ne​go obo​zo​wi​ska, w któ​rym api sta​ły tak gę​sto jak drze​wa w le​sie. Jego ta​abe po​pro​wa​dził ko​nie mię​dzy na​mio​ta​mi, od cza​su do cza​su przy​‐ sta​jąc, żeby za​mie​nić parę słów z in​ny​mi Urghu​la​mi, żar​tu​jąc lub py​ta​jąc o coś. Naj​wy​raź​niej lu​dzie byli cie​ka​wi, kim jest je​niec prze​rzu​co​ny przez ko​nia, i nie​je​den raz Va​lyn czuł, jak po​sztur​chu​ją go w że​bra tę​py​mi koń​ca​‐ mi włócz​ni. Gdy wresz​cie sta​nę​li na do​bre, od​cię​to go i zrzu​co​no na zie​mię rów​nie bez​ce​re​mo​nial​nie jak za​wsze. Ze zdrę​twia​ły​mi no​ga​mi i rę​ka​mi, czu​jąc ból w wy​krę​co​nych sta​wach ra​mion, pod​niósł się po​wo​li na ko​la​na, a po​tem chwiej​nie wstał. Kie​dy zdo​łał unieść gło​wę, spoj​rzał zdu​mio​ny. Na każ​dym wzgó​rzu, we wszyst​kich kie​run​kach, Urghu​lo​wie krzy​cze​li do sie​bie, pę​ta​jąc ko​nie i wy​ła​do​wu​jąc pa​li​ki i skó​ry swo​ich api. Było to coś no​we​go. Va​lyn splu​nął na zie​mię krwią, przy​kuc​nął i wstał po​now​nie, pró​‐ bu​jąc od​zy​skać czu​cie w zmar​twia​łych no​gach. Spo​dzie​wał się, że jego ta​abe rąb​nie go w brzuch lub po​de​tnie mu nogi po​gar​dli​wym kop​nia​kiem. Za​‐ miast tego mło​dzie​niec zła​pał go za wło​sy i po​cią​gnął przez tłum lu​dzi i koni. Va​lyn po​ty​kał się, idąc za nim, i sta​rał się nie upaść. Pró​bo​wał doj​rzeć coś przez mgłę zmę​cze​nia i bólu i zro​zu​mieć, co się dzie​je. Przez całe ty​go​‐ dnie cze​kał na taką prze​rwę w ru​ty​nie i nową spo​sob​ność, któ​ra te​raz się

nada​rzy​ła. Gdy prze​szli już po​ło​wę roz​le​głe​go obo​zo​wi​ska, ta​abe wresz​cie rzu​cił go z nie​mi​łym burk​nię​ciem na zie​mię, kop​nął w gło​wę po raz ostat​ni, po czym od​wró​cił się i od​szedł bez sło​wa. Va​lyn pod​niósł się na ko​la​na i za​‐ uwa​żył Hu​ut​suu, któ​ra sta​ła opar​ta o dłu​gą włócz​nię, prze​chy​liw​szy gło​wę, i wpa​try​wa​ła się w nie​go swy​mi nie​bie​ski​mi oczy​ma. Po​wo​li uśmiech​nę​ła się li​sim uśmie​chem. — Jesz​cze żywy – za​uwa​ży​ła. Va​lyn ski​nął gło​wą w mil​cze​niu. Płyn​nym ru​chem opu​ści​ła włócz​nię, kie​ru​jąc jej błysz​czą​cy grot w śro​‐ dek cia​ła Va​ly​na. Do​tknę​ła nim lek​ko jego że​ber, ra​mion, brzu​cha, kro​cza, za każ​dym ra​zem uta​cza​jąc kil​ka kro​pel krwi, roz​su​nę​ła jego czar​ny strój na wy​chu​dłym cie​le. — Za​har​to​wa​li​śmy cię – po​wie​dzia​ła. – Kwih​na bę​dzie za​do​wo​lo​ny. — Kwih​na może się pie​przyć – od​parł znu​żo​nym gło​sem Va​lyn. – Gdzie moje Skrzy​dło? — Ich też za​har​to​wa​li​śmy. Va​lyn się za​sta​na​wiał, czy nie zła​pać włócz​ni, gdy krą​ży​ła wo​kół jego pier​si, i szarp​nąć, by ko​bie​ta stra​ci​ła rów​no​wa​gę, a po​tem po​chwy​cić ją zwią​za​ny​mi rę​ko​ma za gar​dło. Hu​ut​suu była szyb​ka, co do​brze pa​mię​tał z pierw​szej desz​czo​wej nocy, ale on był szyb​szy. A w każ​dym ra​zie był wcze​‐ śniej, za​nim spę​dził więk​szą część ostat​nie​go mie​sią​ca przy​wią​za​ny do koń​‐ skie​go grzbie​tu. Te​raz nie był już tego taki pew​ny. Po​tra​fił utrzy​mać się na no​gach, ale nogi się pod nim trzę​sły, a pal​ce rąk były sła​be i drżą​ce, kie​dy spró​bo​wał za​ci​snąć je w pię​ści. Jego brzuch mógł​by rów​nie do​brze być ule​‐ pio​ny z bło​ta. Ta sła​bość i bez​rad​ność była de​ner​wu​ją​ca – lata tre​nin​gu zo​‐ sta​ły uni​ce​stwio​ne w cią​gu kil​ku ty​go​dni – ale praw​dzi​wa. Uda​ło mu się jed​‐ nak po​zo​stać ży​wym przez tak dłu​gi czas. Nie mia​ło sen​su dać się te​raz za​‐ kłuć. Poza tym Hu​ut​suu po​wie​dzia​ła, że inni też zo​sta​li za​har​to​wa​ni. Za​har​‐ to​wa​ni, a więc nie za​bi​ci. — Gdzie oni są? – za​py​tał. Ru​chem gło​wy wska​za​ła coś za jego ple​ca​mi. Od​wró​cił się i uj​rzał mło​dą ksa​abe, któ​ra po​py​cha​ła przed sobą Gwen​nę, przy​ło​żyw​szy jej nóż do ple​‐ ców. Po raz pierw​szy od dłuż​sze​go cza​su, któ​ry wy​da​wał się trwać całe lata, Va​lyn się uśmiech​nął. Gwen​na była brud​na i moc​no po​tur​bo​wa​na. Jej opuch​nię​te oczy były na pół za​mknię​te, a pur​pu​ra w oczo​do​łach prze​cho​dzi​‐ ła wła​śnie w brąz. Z roz​cię​te​go po​licz​ka cie​kła krew. Była jed​nak przy​tom​na. Szła o wła​snych si​łach. Va​lyn zer​k​nął na idą​cą za nią ksa​abe i uśmiech​nął się jesz​cze sze​rzej. Urghul​ka mia​ła na po​licz​ku świe​ży ślad po ugry​zie​niu, go​ją​‐ cą się ranę nad okiem i wście​kłe spoj​rze​nie. Gdy po​de​szły do Va​ly​na, ude​rzy​‐ ła Gwen​nę w gło​wę rę​ko​je​ścią noża, po czym pod​cię​ła jej nogi kop​nię​ciem. Gwen​na upa​dła na zie​mię, zwi​nę​ła się i spró​bo​wa​ła od​po​wie​dzieć kop​nia​‐ kiem, lecz ksa​abe od​sko​czy​ła, splu​nę​ła jej w twarz, po czym mruk​nę​ła coś

gniew​nie do Hu​ut​suu. — Za​rżnę tę małą urghul​ską dziw​kę – wark​nę​ła Gwen​na, prze​wró​ci​ła się na brzuch i pod​nio​sła na ko​la​na. – Za​bi​ję, a po​tem zjem. — Wy​glą​da na to, że już ją na​po​czę​łaś – za​uwa​żył Va​lyn. Hu​ut​suu wy​buch​nę​ła śmie​chem i mach​nę​ła ręką, od​pra​wia​jąc ge​stem mło​dą wo​jow​nicz​kę. — Wy​glą​dasz jak ka​wał gów​na – po​wie​dzia​ła Gwen​na, marsz​cząc brwi i sku​pia​jąc uwa​gę na Va​ly​nie. — Ty też nie wy​glą​dasz na kró​lew​nę – od​pa​ro​wał Va​lyn. – Wi​dzia​łaś ko​‐ goś z na​szych? Po​zo​sta​li, jak się oka​za​ło, byli w po​dob​nym sta​nie: po​bi​ci, wy​czer​pa​ni, ale żywi. Ko​lej​no wy​nu​rza​li się z tłu​mu, każ​de pod eskor​tą swo​je​go Urghu​la. Ta​lal wy​da​wał się w naj​lep​szej for​mie, ale to nie dzi​wi​ło, gdyż nie ob​rzu​cał swo​ich prze​śla​dow​ców wy​zwi​ska​mi. Urghul pil​nu​ją​cy La​itha pro​wa​dził go na rze​mie​niu, któ​ry po​zo​sta​wił krwa​we śla​dy opu​chli​zny na jego szyi. Po​mi​mo ran lot​nik wciąż dum​nie się uśmie​chał. — Oto mój uko​cha​ny Ama​aru – po​wie​dział, ge​stem wska​zu​jąc na swe​go ta​abe idą​ce​go za nim z za​wzię​tym wy​ra​zem twa​rzy. – Czy pra​wi​dło​wo wy​‐ ma​wiam two​je imię? – zwró​cił się do wo​jow​ni​ka, któ​ry za​mach​nął się na nie​go, lecz La​ith zdą​żył się uchy​lić. – Po​wia​da, że jego imię zna​czy „koń​‐ ska dupa” w dum​nym ję​zy​ku jego ple​mie​nia. Mu​szę przy​znać, że za​pew​nił mi uro​cze przy​ję​cie. An​nick po​ja​wi​ła się z brud​nym wor​kiem na gło​wie, co wy​mow​nie świad​czy​ło o opo​rze, jaki sta​wia​ła, lecz wszyst​kich prze​bi​ła Pyr​re, któ​ra spu​‐ ści​ła Urghu​lom więk​sze la​nie niż wszy​scy po​zo​sta​li. Przy​by​ła na koń​cu, z rę​‐ ka​mi przy​wią​za​ny​mi do bo​ków, co unie​moż​li​wia​ło jej wszel​kie ru​chy poza lek​ki​mi po​ru​sze​nia​mi pal​ców. Za​miast jed​ne​go to​wa​rzy​szy​ło jej czwo​ro Urghu​lów, dwie ko​bie​ty i dwaj męż​czyź​ni, a wszy​scy byli star​si od tych, któ​rych przy​dzie​lo​no Va​ly​no​wi i człon​kom jego Skrzy​dła. Cała czwór​ka ota​‐ cza​ła ją ści​śle, trzy​ma​jąc noże w po​go​to​wiu. — W po​rząd​ku – po​wie​dział La​ith do Pyr​re, uno​sząc brwi. – Ze smut​‐ kiem przy​zna​ję, że wy​gra​łaś. — Co zro​bi​łaś, żeby so​bie na nich za​słu​żyć? – za​py​tał Va​lyn, ge​stem wska​zu​jąc na pil​nu​ją​cych ją wo​jow​ni​ków. Spró​bo​wa​ła wzru​szyć ra​mio​na​mi, ale wię​zy moc​no ogra​ni​czy​ły ten ruch. — Przed​sta​wi​łam bogu spo​rą grup​kę mo​ich no​wych przy​ja​ciół. — Któ​re​mu bogu? – za​py​tał Va​lyn. – Bo już mam tro​chę dość tego Kwih​‐ ny. Rysy Pyr​re stward​nia​ły. — Anan​sha​el też. — Pię​cio​ro – wtrą​ci​ła Hu​ut​suu z pew​nym od​cie​niem po​dzi​wu. – Trzech ta​abe i dwie ksa​abe. Ra​zem za​bi​ła pię​cio​ro.

— Nie wy​glą​da na to, żeby ci ich uby​ło – rzu​cił La​ith, ru​chem gło​wy wska​zu​jąc mro​wią​cą się wo​kół wie​lo​ty​sięcz​ną rze​szę Urghu​lów. — Trze​ba so​bie jed​nak wy​zna​czyć ja​kąś gra​ni​cę – od​par​ła Hu​ut​suu, zer​‐ ka​jąc na Pyr​re. – Pię​cio​ro – po​wtó​rzy​ła, krę​cąc gło​wą. – Chy​ba za​czy​nam lu​‐ bić tę ko​bie​tę. — A nie wi​dzia​łaś na​wet po​ło​wy mo​ich ta​len​tów – od​rze​kła Czasz​ko​‐ wier​czy​ni, ko​kie​te​ryj​nie uno​sząc brew. – Mar​nu​jesz czas, włó​cząc się z tymi two​imi… chło​pacz​ka​mi. Hu​ut​suu wy​buch​nę​ła gło​śnym, zmy​sło​wym śmie​chem. — Gdy​bym za​bra​ła cię do swe​go api, mo​gła​bym już stam​tąd nie wyjść. — Mo​gła​byś mnie zwią​zać – za​su​ge​ro​wa​ła Pyr​re. — Wią​za​nie cię za​wio​dło już wie​le razy. — Dość tego pie​prze​nia – wtrą​cił Va​lyn. Drę​czy​ło go po​czu​cie winy, że zo​sta​li wzię​ci do nie​wo​li pod​czas jego war​ty, że nie zro​bił nic, by ich uwol​nić, a tym​cza​sem Hu​ut​suu i Pyr​re wy​‐ mie​nia​ją słod​kie uśmiesz​ki i alu​zje, jak dwie ku​mosz​ki gwa​rzą​ce na Dol​nym Tar​gu w le​ni​we let​nie po​po​łu​dnie. Czasz​ko​wier​czy​ni, po​mi​mo ca​łej swo​jej miej​skiej ogła​dy, nie była lep​sza od urghul​skich dzi​ku​sów. Wszy​scy oni byli złak​nio​ny​mi krwi za​bój​ca​mi. — Pyr​re, chciał​bym się w spo​ko​ju za​sta​no​wić – cią​gnął. – Dla​cze​go się za​trzy​ma​li​śmy? Gdzie je​ste​śmy? Pyr​re skrzy​wi​ła się i spoj​rza​ła prze​pra​sza​ją​co na Hu​ut​suu. — Va​lyn za​po​mi​na cza​sa​mi, że ja nie na​le​żę do jego Skrzy​dła. Bar​dzo po​‐ waż​nie trak​tu​je swo​ją pra​cę. — Ale ja nie za​po​mnia​łam, że nie na​le​żysz do na​sze​go Skrzy​dła – wtrą​ci​‐ ła Gwen​na – i je​śli nie prze​sta​niesz ga​dać, to ja cię uci​szę. Hu​ut​suu po​wio​dła po nich wzro​kiem, przyj​rza​ła się roz​ba​wio​ne​mu uśmiesz​ko​wi na twa​rzy Czasz​ko​wier​czy​ni i wście​kłej fu​rii w oczach Gwen​‐ ny. — To wy​da​je się mało praw​do​po​dob​ne – stwier​dzi​ła w koń​cu. Za​nim Va​lyn zdą​żył coś od​po​wie​dzieć, z tłu​mu wy​ło​ni​li się dwaj nowi Urghu​lo​wie, wlo​kąc mię​dzy sobą Ba​len​di​na. Krwio​pij​ca nie sta​wiał opo​ru, nie pro​te​sto​wał na​wet wte​dy, gdy rzu​ci​li go na zie​mię do stóp Hu​ut​suu, lecz Va​lyn do​strzegł, jak obaj ta​abe na nie​go pa​trzą. W ich oczach wi​dać było oba​wę, pra​wie lęk. — Ach, Va​ly​nie – po​wie​dział krwio​pij​ca. – Jak​że mi bra​ko​wa​ło wie​czo​ra​‐ mi na​sze​go we​so​łe​go prze​ko​ma​rza​nia. Sło​wa były rzu​co​ne lek​ko, lecz za​pach Ba​len​di​na świad​czył o jego znu​że​‐ niu i nie​po​ko​ju. — Cie​szę się, że Urghu​lo​wie cię nie za​bi​li – od​parł Va​lyn. Ba​len​din uniósł brwi. — Czyż​byś roz​wa​żył moją ofer​tę współ​pra​cy? — Wca​le nie. Po pro​stu za​mie​rzam oso​bi​ście wbić w cie​bie miecz.

— Ła​two się to mówi, gdy nie ma wo​kół żad​nych mie​czy. — Tyl​ko po​cze​kaj – od​rzekł Va​lyn. – Tyl​ko po​cze​kaj. Hu​ut​suu po​krę​ci​ła gło​wą. — Cy​wi​li​zo​wa​ni lu​dzie. Za​wsze tak ze sobą roz​ma​wia​cie? Va​lyn od​wró​cił się do niej. — Gdzie je​ste​śmy? – za​py​tał po​now​nie. – Co to jest? Urghul​ka po​to​czy​ła spoj​rze​niem po obo​zo​wi​sku, jak​by sama za​sta​na​‐ wia​ła się nad tym py​ta​niem. Ty​sią​ce ognisk za​snu​wa​ło dy​mem nie​bo. Va​‐ lyn czuł woń pa​lo​ne​go na​wo​zu i pie​czo​ne​go mię​sa, koń​skich i ludz​kich od​‐ cho​dów, roz​ko​pa​nej zie​mi i mo​krych skór. Ty​sią​ce gło​sów mru​cza​ło mu do uszu. Było ich tak wie​le, że chy​ba ni​g​dy nie zdo​łał​by ich od sie​bie od​‐ dzie​lić. Od lat nie znaj​do​wał się w po​bli​żu tak du​że​go zbio​ro​wi​ska lu​dzi, chy​ba od cza​su, gdy opu​ścił An​nur. Jesz​cze raz spoj​rzał i od​wró​cił się do Urghul​ki. — Co pla​nu​je​cie? — Niech Dłu​ga Pięść ci to wy​tłu​ma​czy – od​par​ła. – Bar​dzo chce was zo​ba​‐ czyć. — A kim, do li​cha, jest Dłu​ga Pięść? Hu​ut​suu mil​cza​ła przez dłuż​szą chwi​lę, jak​by nie było pro​stej od​po​wie​‐ dzi na to py​ta​nie. — Jest ka​pła​nem. Sza​ma​nem. Tym, któ​ry nas ze​spa​la – od​rze​kła w koń​‐ cu. — A cze​go chce ode mnie? — Cie​ka​wi go Ket​tral, Czasz​ko​wier​cy i ty, Va​ly​nie hui’Mal​ke​enia​nie. Nie​czę​sto się zda​rza, by syn ce​sa​rza An​nu​ru nas od​wie​dzał. Dłu​ga Pięść chce za​po​znać się z tym wszyst​kim oso​bi​ście.

22

A

dare obu​dzi​ła się na twar​dym, nie​rów​nym łóż​ku w zim​nym po​ko​ju. Zra​zu po​my​śla​ła, że jest noc, po chwi​li jed​nak uświa​do​mi​ła so​bie, że nie​bo jest ciem​ne z po​wo​du bu​rzy. Ktoś pró​bo​wał przy​bić w oknie ka​wał ce​ra​ty, ale wiatr ode​rwał ją w dwóch na​roż​ni​kach i ło​mo​ta​ła te​raz sza​leń​czo o pa​ra​pet, a deszcz wpa​dał do środ​ka z każ​dym więk​szym po​dmu​‐ chem, za​le​wa​jąc pod​ło​gę. Nie zna​ła tego po​ko​ju. Gdy spró​bo​wa​ła od​wo​łać się do swej pa​mię​ci, od​‐ na​la​zła tyl​ko bez​kre​sną, ja​sną pust​kę. Ostat​nią rze​czą, jaką za​pa​mię​ta​ła, było przy​by​cie z piel​grzy​ma​mi na most w Olo​nie, a i to wspo​mnie​nie było roz​my​te i nie​wy​raź​ne, bar​dziej jak coś, co się jej przy​śni​ło, niż jako rze​czy​‐ wi​ste prze​ży​cie. My​śli na​pły​wa​ły wol​no i nie​chęt​nie, a kie​dy za​pra​gnę​ła po​‐ my​śleć o tym, co wy​da​rzy​ło się po​tem i jak zna​la​zła się w tym po​ko​ju o ka​‐ mien​nych ścia​nach, mo​gła przy​po​mnieć so​bie tyl​ko głos, echo ja​kie​goś ogro​mu, śpie​wa​ją​cy jej do ucha. Zwy​cię​żaj. Jej ser​ce wciąż biło, jak​by trzy​ma​ła je ja​kaś wiel​ka, cie​pła dłoń. Do​sta​ła dresz​czy, a gdy spró​bo​wa​ła na​cią​gnąć na sie​bie cien​ki, szorst​ki koc, zo​rien​to​wa​ła się, że jest naga. Prze​stra​szo​na unio​sła się, lecz za​raz osu​‐ nę​ła się z po​wro​tem na ma​te​rac, jak​by była lal​ką, któ​rą ktoś po​ru​sza, po​cią​‐ ga​jąc za nie​wi​docz​ne sznur​ki. — Mu​sie​li​śmy po​roz​ci​nać ci ubra​nie – po​wie​dział ja​kiś głos, po​waż​ny i bez​na​mięt​ny. Ada​re ob​ró​ci​ła się i uj​rza​ła męż​czy​znę o ciem​nej kar​na​cji i krót​ko ostrzy​‐ żo​nych wło​sach, sie​dzą​ce​go na drew​nia​nym krze​śle w za​cie​nio​nym ką​cie po​ko​ju. Le​hav, po​my​śla​ła le​ni​wie. Miał na imię Le​hav. — Było spa​lo​ne i przy​war​ło do skó​ry. Skó​ra ją tro​chę pie​kła, ale nie było to nie​przy​jem​ne do​zna​nie. — Co… – Za​mil​kła, unio​sła rękę i opu​ści​ła ją. — Pio​run – od​po​wie​dział Le​hav. – Ude​rzył w Wiecz​nie Pło​ną​cą Stud​nię. Stud​nia. Wspo​mnie​nie na​pły​nę​ło: twa​rze, świa​tło, upo​rczy​wy deszcz. Chłod​ne drzew​ce dłu​giej włócz​ni trzy​ma​ne w dło​niach. Dla​cze​go Stud​nia pło​nę​ła? Co ona tam ro​bi​ła?

— Masz szczę​ście – cią​gnął Le​hav. – Wi​dzia​łem kie​dyś, jak pio​run ude​‐ rzył w trzech mo​ich lu​dzi, gdy by​li​śmy w oko​li​cach Pasa – przy tam​tych bu​‐ rzach tu​tej​sze wy​glą​da​ją jak ja​sny dzień – a ja oglą​da​łem to z od​le​gło​ści mniej wię​cej trzy​dzie​stu kro​ków. Sta​li so​bie na ma​łym pa​gór​ku, a po chwi​‐ li… – Spoj​rzał przez okno. – Spa​li​ło ich na wę​giel, wszyst​kich trzech. Kie​dy upa​dli na zie​mię, byli już mar​twi. Kie​dy spró​bo​wa​łem ich pod​nieść i za​nieść z po​wro​tem do obo​zu, po pro​stu zla​zła z nich skó​ra. Pio​run. Ada​re unio​sła koc, by spoj​rzeć na swo​je cia​ło. Czu​ła się tak, jak​by zrzu​co​no ją z wiel​kiej wy​so​ko​ści i jak​by wciąż jesz​cze spa​da​ła lub była wła​‐ śnie w mo​men​cie strasz​li​we​go ude​rze​nia o zie​mię, mo​men​cie, któ​ry trwał w nie​skoń​czo​ność. Jej cia​ło ogar​nął ogień. Wście​kle czer​wo​ne li​nie, cien​kie jak wło​sy, mi​ster​ne jak ko​ron​ki, wiły się i skrę​ca​ły na skó​rze, two​rząc de​li​‐ kat​ny wzór bły​ska​wi​cy. Li​nie wy​glą​da​ły jak szwy i tak wła​śnie je od​czu​wa​‐ ła, jak​by była skó​rą, w któ​rą po​chwy​co​no wiel​kie go​rą​co, roz​pa​lo​ne świa​tło, go​to​we lada chwi​la wy​rwać się na wol​ność. Ada​re opu​ści​ła koc i po​now​nie sku​pi​ła się na sło​wach Le​ha​va. Prze​ję​ła ją wi​zja tych mar​twych żoł​nie​rzy, prze​mie​sza​na z frag​men​ta​mi nie​chęt​nie po​wra​ca​ją​cych wspo​mnień. Cała hi​sto​ria wy​da​wa​ła się nie​wy​po​wie​dzia​nie smut​na i tra​gicz​na. Za​sta​na​wia​ła się, jak on zno​si to po​czu​cie winy, kie​dy po​ję​ła na​gle, że żad​nej winy już nie ma. Pio​run ude​rzył z nie​ba. Le​hav nie mógł go za​trzy​mać. To nie on ich za​bił. Dla​cze​go za​tem pła​ka​ła? Prze​cież nie słu​ży​ła w le​gii w re​jo​nie Pasa. Nie wi​dzia​ła swo​ich lu​dzi… Na​gle w jej umy​śle od​ży​ło całe wspo​mnie​nie, tak przej​mu​ją​ce, że aż krzyk​nę​ła. Le​hav w jed​nej chwi​li ze​rwał się z krze​sła, pod​biegł do niej, po​ło​żył chłod​‐ ne, su​che dło​nie na jej czo​le i za​czął spraw​dzać puls. — Co się sta​ło? – za​py​tał, od​su​wa​jąc prze​ście​ra​dło i szu​ka​jąc źró​dła bólu. Ada​re nie​mal prze​sta​ła od​dy​chać. Nie znaj​do​wa​ła słów, by mu po​wie​‐ dzieć, że to nie cia​ło po​czu​ło ból. — Ful​ton – wy​krztu​si​ła wresz​cie, zbyt prze​ra​żo​na wspo​mnie​niem Stud​‐ ni i tego, co się tam sta​ło, by zwra​cać uwa​gę na do​tyk Le​ha​va na swo​jej skó​‐ rze. – Birch. Co się wy​da​rzy​ło? Czy oni… – Nie mo​gła się zmu​sić do wy​po​‐ wie​dze​nia tych słów. On zaś mil​czał i pa​trzył jej uważ​nie w oczy, po czym, naj​wy​raź​niej spo​‐ koj​ny, że ona nie umie​ra, przy​krył ją z po​wro​tem aż po ra​mio​na. Nie wró​cił jed​nak na swo​je krze​sło. Za​miast tego sta​nął przy oknie i za​pa​trzył się na bu​‐ rzę, nie ba​cząc na za​ci​na​ją​cy do środ​ka deszcz. — Co się wy​da​rzy​ło? – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – To w znacz​nej mie​rze za​‐ le​ży od tego, komu za​dasz to py​ta​nie. — Czy oni żyją? – za​py​ta​ła Ada​re. Sło​wa te z bó​lem prze​cho​dzi​ły jej przez gar​dło, jak​by były ostry​mi ha​czy​ka​mi wy​ry​wa​ny​mi na ze​wnątrz wraz z po​‐ szar​pa​ny​mi ka​wał​ka​mi ró​żo​we​go, ży​we​go cia​ła. Ski​nął gło​wą.

— Obaj. Pio​run, któ​ry ude​rzył pro​sto w cie​bie, od​trą​cił ich tyl​ko na bok. Od​rzu​cił też kil​ka​dzie​siąt osób z tłu​mu, ale ci dwaj wy​lą​do​wa​li zde​cy​do​wa​‐ nie da​le​ko od Stud​ni. Tro​chę ogłu​sze​ni, ale cali. — A ty nie na​le​ga​łeś, żeby… kon​ty​nu​ować? Żeby jed​nak prze​pro​wa​dzić tę eg​ze​ku​cję? Le​hav zmarsz​czył brwi. — Wi​dzia​łem mnó​stwo pio​ru​nów – od​parł. – W re​jo​nie Pasa. I na pół​no​‐ cy. – Po​trzą​snął gło​wą. – Ten tu​taj był ja​kiś inny. Był… ja​śniej​szy. Ostrzej​szy. Ja​kiś nad​na​tu​ral​ny po​nie​kąd. Ada​re spoj​rza​ła na nie​go w osłu​pie​niu. — A po​tem lu​dzie za​czę​li ga​dać – cią​gnął da​lej. – O pio​ru​nie. O pio​ru​nie In​tar​ry. O tym, że zo​sta​łaś tra​fio​na, lecz nie do​zna​łaś krzyw​dy. O tych li​‐ niach na two​jej skó​rze. – Znów po​krę​cił gło​wą. – Ni​g​dy nie wi​dzia​łem, żeby ja​kiś pio​run po​zo​sta​wił ta​kie śla​dy. Kil​ka chwil trwa​ło, by Ada​re zro​zu​mia​ła. — Cud – wes​tchnę​ła w koń​cu. — To ich sło​wo – po​wie​dział. – Nie moje. – Zno​wu wzru​szył ra​mio​na​mi, ale od​wró​cił się od okna, a kie​dy na nią spoj​rzał, w jego oczach po​ja​wi​ło się coś no​we​go, coś, cze​go nie umia​ła na​zwać. – Je​stem upar​ty – do​dał po chwi​li – ale nie głu​pi. To nie był do​bry mo​ment na wrzu​ca​nie he​re​ty​ków do Stud​ni. — Oni nie byli he​re​ty​ka​mi – od​par​ła Ada​re, czu​jąc wiel​ki przy​pływ ulgi, słod​kiej i tro​chę mdlą​cej, jak li​kier. — Być może. Ada​re unio​sła gło​wę. Po​czu​ła się na​gle sil​niej​sza, choć skó​ra na​dal ją pie​‐ kła. — Gdzie oni są? – za​py​ta​ła. — To, że ich nie za​bi​łem, nie ozna​cza, że po​zwa​lam im się tu szwen​dać. Są żywi. To chcia​łaś wie​dzieć, praw​da? Gra​tu​la​cje – prych​nął Le​hav. Ostat​nie sło​wo za​wsty​dzi​ło ją tro​chę. Nie zro​bi​ła nic, by ura​to​wać swo​‐ ich aedo​liań​czy​ków, a w każ​dym ra​zie nic sku​tecz​ne​go. Wszyst​ko spra​wił pio​run. Pio​run i łut szczę​ścia. Skó​ra ją pa​li​ła, wy​su​nę​ła więc rękę spod koca i za​czę​ła oglą​dać czer​wo​ny wzór na cie​le, ma​jąc przy tym ta​kie dziw​ne uczu​cie, jak​by w jej umy​śle kieł​ko​wa​ła ja​kaś oba​wa. — Żyją – mruk​nę​ła. Łzy spły​nę​ły jej po twa​rzy. — Zwy​kle to do​brze, gdy lu​dziom uda​je się prze​żyć – po​wie​dział Le​hav, prze​chy​la​jąc gło​wę. – Nie za​wsze tak się dzie​je. Ada​re spoj​rza​ła na nie​go zdzi​wio​na. — Jak ty to ro​bisz? – za​py​ta​ła gło​sem nie​wie​le do​no​śniej​szym od szep​tu. — To? — De​cy​du​jesz. Kto żyje, a kto umie​ra. Do​wo​dzi​łeś ludź​mi, w le​giach i te​‐ raz, prze​wo​dząc Sy​nom Pło​mie​nia. Nie​któ​rzy na twój roz​kaz mu​sie​li umie​‐ rać. Bę​dąc do​wód​cą, jak po​dej​mu​jesz ta​kie de​cy​zje? Le​hav za​pa​trzył się chmur​nie na bu​rzę za oknem.

— Nie my​ślisz o umie​ra​niu. De​cy​du​jesz, co musi być zro​bio​ne, wy​bie​‐ rasz naj​lep​szych lu​dzi do tej ro​bo​ty i ich po​sy​łasz. Umie​ra​nie to pro​blem Anan​sha​ela. Ada​re po​pa​trzy​ła na żoł​nie​rza. — A co do tych rze​czy, któ​re mu​szą być zro​bio​ne – ode​zwa​ła się. – Za​sta​‐ na​wiasz się nie​kie​dy, czy na​praw​dę mu​szą? Spoj​rzał jej po​waż​nie w oczy. — Za​wsze. † Gdy Ada​re obu​dzi​ła się po raz dru​gi, była już noc. Bu​rza zmie​ni​ła się w drob​‐ ne po​stu​ki​wa​nie kro​pel, ktoś za​pa​lił lam​pę przy jej łóż​ku, a Le​hav wy​szedł. Przez ja​kiś czas le​ża​ła ci​cho, czu​jąc na skó​rze pa​lą​ce nit​ki opa​rzeń i ja​sny ból, któ​ry ni​czym ko​lec świa​tła wwier​cał się w jej umysł. Tym ra​zem, ina​czej niż po pierw​szym prze​bu​dze​niu, pa​mię​ta​ła wszyst​ko. — O słod​kie świa​tło In​tar​ry – wes​tchnę​ła. — By​łaś pie​przo​ną pro​ro​ki​nią le​d​wo pół dnia, a już za​czy​nasz z tym świą​to​bli​wym gów​nem. Ada​re po​de​rwa​ła się, w pa​ni​ce otu​la​jąc się ko​cem. Na krze​śle u wez​gło​‐ wia łóż​ka sie​dzia​ła Nira, nie​cier​pli​wie stu​ka​jąc dło​nią o prze​ło​żo​ną przez ko​la​na la​skę. Ada​re zsu​nę​ła nogi na pod​ło​gę i od​rzu​ci​ła koc, gdy uj​rza​ła, że w ką​cie po​ko​ju stoi też Oshi, wpa​tru​jąc się w ka​wał od​pa​da​ją​ce​go tyn​ku, po​śpiesz​nie na​cią​gnę​ła więc koc z po​wro​tem. — Co tu ro​bi​cie? – za​py​ta​ła. – Jak tu we​szli​ście? Sły​sząc ton jej gło​su, Nina unio​sła brwi. — Mia​łaś tyl​ko trzech straż​ni​ków, dziew​czy​no. Dwaj uczą się znów cho​‐ dzić pro​sto po tym, jak zo​sta​li tro​chę przy​pie​cze​ni, le​d​wo unik​nąw​szy tej pło​ną​cej stud​ni, a ten trze​ci naj​wy​raź​niej do​znał prze​mia​ny ser​ca po tym przed​sta​wie​niu, ja​kie od​sta​wi​łaś na mie​ście. – Ko​bie​ta na​stro​szy​ła swo​je krza​cza​ste brwi. – Wiesz, co te​raz mó​wią te głu​pie osły na uli​cach? Jak cię na​zy​wa​ją? Dru​ga pro​ro​ki​ni In​tar​ry. Oto, co mó​wią. Ada​re przy​ło​ży​ła dłoń do czo​ła. Doj​mu​ją​cy, ja​sny ogień znik​nął, a za​stą​‐ pił go pul​su​ją​cy ból. Po​czu​cie winy z po​wo​du Ful​to​na i Bir​cha, któ​re skry​ło się na chwi​lę pod uczu​ciem znu​że​nia, po​wró​ci​ło te​raz z całą siłą i owi​nę​ło ją jak oło​wia​nym płasz​czem. Nie po​tra​fi​ła sta​wić czo​ła Ni​rze i jej py​ta​niom, a przy​naj​mniej nie te​raz. Nie wie​dzia​ła jed​nak, jak się jej po​zbyć. — Cze​go chcesz? – za​py​ta​ła. Ko​bie​ta spoj​rza​ła zdzi​wio​na. — Chcę so​bie po​pa​trzeć na pro​ro​ki​nię w ca​łej jej przy​sma​żo​nej, wy​chu​‐ dłej chwa​le. Wi​dzia​łam w ży​ciu wie​le rze​czy, ale żad​nych pro​ro​ków. — Nie je​stem pro​ro​ki​nią – po​wie​dzia​ła Ada​re, krę​cąc gło​wą. – Po pro​stu mia​łam szczę​ście. – Był to ra​cjo​nal​ny spo​sób spoj​rze​nia na sy​tu​ację, ale sło​‐

wa te, w ja​kiś dziw​ny spo​sób, wy​da​ły się jej nie​wdzięcz​ne i po​zba​wio​ne sza​‐ cun​ku. – Mo​dli​łam się i bo​gi​ni od​po​wie​dzia​ła na moją mo​dli​twę. Nira unio​sła brwi. — Nie mu​sisz od​gry​wać przede mną po​boż​nej idiot​ki, dziew​czy​no. — Nie od​gry​wam – od​po​wie​dzia​ła spo​koj​nie Ada​re. – Ful​ton i Birch żyją z po​wo​du pio​ru​na. Pio​ru​na In​tar​ry. — A w gó​rach Roms​da​lu sto​ją czar​ne so​sny spa​lo​ne na wę​giel. Też tra​‐ fio​ne przez pio​ru​ny. My​ślisz, że two​ja bo​gi​ni ma coś prze​ciw​ko wy​so​kim drze​wom? Ada​re wzię​ła głę​bo​ki wdech, a po​tem wol​no wy​pu​ści​ła usta​mi po​wie​‐ trze. Nie mia​ła na to od​po​wie​dzi, głów​nie dla​te​go, że jesz​cze przed mie​sią​‐ cem sama rzu​ci​ła​by tego typu dow​cip. Pio​ru​ny wciąż gdzieś ude​rza​ją, bi​jąc w na​gie szczy​ty gór, w roz​le​głe wody oce​anu, spa​la​jąc sa​mot​ne dęby na po​‐ lach, i to za​pew​ne głów​nie w ta​kich miej​scach, gdzie nikt się o to nie mo​dli. Pa​da​nie do stóp bo​gi​ni z po​wo​du pio​ru​na jest głu​pie; ale to był nie tyl​ko pio​‐ run. Ada​re za​mknę​ła oczy i po​czu​ła, jak jej ser​ce za​le​wa głę​bo​ka i chłod​na ulga, a w ży​łach, ni​czym krew, pły​nie wdzięcz​ność. Mo​gła zlek​ce​wa​żyć sam pio​run, ale nie pio​run, któ​ry był od​po​wie​dzią na jej roz​pacz​li​wą mo​dli​twę. — In​tar​ra przy​szła – po​wie​dzia​ła, czu​jąc się tro​chę głu​pio i za​dzior​nie za​ra​zem. – Była tam. Nira pa​trzy​ła na nią przez dłuż​szą chwi​lę, a po​tem wzru​szy​ła ra​mio​na​‐ mi. — No do​bra. Je​stem tro​chę roz​cza​ro​wa​na. Ro​zu​miem, że jed​no ob​ja​wie​‐ nie jest po​dob​ne do dru​gie​go. – Wsta​ła, opie​ra​jąc się na la​sce. – Ży​czę szczę​‐ ścia w rzą​dze​niu two​im ce​sar​stwem, dziew​czy​no. Chodź, Oshi, ty zde​men​‐ cia​ły mał​pi​szo​nie. Ada​re za​mru​ga​ła. — Wy​cho​dzi​cie? Nira po​tak​nę​ła. — Ten twój męż​czy​zna, Ame​re​dad czy Le​hav, wszyst​ko jed​no, nie jest tym, któ​re​go szu​ka​my. Po praw​dzie nie spo​dzie​wa​łam się tego, ale jed​nak spo​ro ka​wał​ków tu pa​so​wa​ło. Nie pierw​szy raz prze​mie​rza​my ćwierć kon​‐ ty​nen​tu, żeby się zna​leźć w śle​pym za​uł​ku. To nie ostat​ni taki przy​pa​dek. Oshi! – za​wo​ła​ła, stuk​nąw​szy la​ską w pod​ło​gę. – Czas po​zo​sta​wić na​szą pa​‐ nią księż​nicz​kę, pro​ro​ki​nię i mi​ni​ster, by za​ję​ła się swym wiel​kim i szla​chet​‐ nym dzie​łem. Sta​rzec pod​niósł gło​wę znad ka​wał​ka tyn​ku i spoj​rzał w stro​nę Ada​re, jak​by wi​dział ją po raz pierw​szy w ży​ciu, po czym na​tych​miast stra​cił za​in​‐ te​re​so​wa​nie. — Nie od​chodź​cie – bąk​nę​ła Ada​re. – Wy​rusz​my ra​zem na pół​noc. Nira zmarsz​czy​ła brwi. — A dla​cze​go, na Me​sh​ken​to​we​go fiu​ta, chcia​ła​byś zro​bić coś tak głu​pie​‐ go?

— Po​trze​bu​ję cię – od​par​ła Ada​re. Była zdu​mio​na wła​sny​mi sło​wa​mi, ale gdy tyl​ko je wy​po​wie​dzia​ła, po​czu​ła, że są praw​dą. – Po​trze​bu​ję do​rad​cy. — Mam wra​że​nie, że jak tak da​lej pój​dzie, to gro​zi ci ra​czej nad​miar do​‐ rad​ców. Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą. — Nie. Le​hav mnie po​trze​bu​je, ale mi nie ufa. Ful​ton i Birch będą mnie chro​nić, ale nie będą ze mną mó​wić… – Za​mil​kła, spo​glą​da​jąc na swo​je dło​‐ nie. – Do​wo​dzę te​raz ar​mią, Niro. Za​czy​nam woj​nę do​mo​wą prze​ciw​ko być może naj​więk​sze​mu ge​ne​ra​ło​wi w hi​sto​rii An​nu​ru i nie mam po​ję​cia, jak so​bie z tym ra​dzić. Nira za​ci​snę​ła usta. — Prze​pra​szam, dziew​czy​no, ale nie mogę ci po​móc. Być może za​po​‐ mnia​łaś, ale spra​wy nie za​wsze szły do​brze, kie​dy my do​wo​dzi​li​śmy, to zna​‐ czy ja i Oshi. Poza tym masz swo​ją In​tar​rę, któ​ra po​kie​ru​je każ​dym two​im ele​ganc​kim kro​kiem. — To, że ura​to​wa​ła mnie raz, nie ozna​cza, że bę​dzie to ro​bić za​wsze – za​‐ pro​te​sto​wa​ła Ada​re. Uświa​do​mi​ła so​bie, że pro​si, ale nie mia​ło to już zna​cze​‐ nia. – Po​trze​bu​ję ko​goś, kto zna się na spra​wo​wa​niu wła​dzy i kto ro​bił to już daw​niej. Nira spoj​rza​ła na bra​ta, a po​tem po​krę​ci​ła gło​wą. — Nie. Mam wła​sną ro​bo​tę i mu​szę jej do​pil​no​wać. — Tak! – po​wie​dzia​ła Ada​re, cze​pia​jąc się tej my​śli. – Prze​by​li​ście całą tę dro​gę, po​szu​ku​jąc swo​je​go Cse​strii​ma. Dla​cze​go? Co wte​dy po​wie​dzia​łaś? Że on za​wsze jest w cen​trum waż​nych zda​rzeń. No wła​śnie. Nie ma nic bliż​‐ sze​go cen​trum od Pa​ła​cu Brza​sku. Pa​ła​cu, o któ​rym po​wie​dzia​łaś parę ty​go​‐ dni temu, że nie mo​gli​ście się do nie​go do​stać. — To nie wy​glą​da na Pa​łac Brza​sku – mruk​nę​ła sta​ra, roz​glą​da​jąc się po znisz​czo​nym po​ko​ju. Ada​re zi​gno​ro​wa​ła tę kpi​nę. — Ru​szam do An​nu​ru. Za​mie​rzam zwy​cię​żyć il Torn​ję i od​zy​skać Nie​‐ cio​sa​ny Tron. — Ostat​nio, jak pa​mię​tam, to twój brat miał za​siąść na tym brzyd​kim gła​zi​sku, nie ty. — Nie mam po​ję​cia, gdzie jest Ka​den – rzu​ci​ła Ada​re – i nie mogę so​bie po​zwo​lić na cze​ka​nie. Nikt z nas nie może. Je​śli wy​ru​szysz ze mną, zo​ba​‐ czysz każ​de​go waż​ne​go gra​cza w ce​sar​stwie. Je​śli twój Cse​striim tam jest, znaj​dzie​my go. Nira zmru​ży​ła oczy i za​ci​snę​ła zęby. — A je​śli po​ja​dę z tobą i zo​sta​nę two​ją do​rad​czy​nią, to ke​na​rang bę​dzie mógł za​tknąć obie na​sze gło​wy na jed​nej pice. — Cza​sem, aby uzy​skać to, cze​go się chce, trze​ba pod​jąć ry​zy​ko. Nira wy​buch​nę​ła su​chym, chro​pa​wym śmie​chem, któ​ry za​brzmiał jak stu​ka​nie la​ską.

— Zda​je mi się, że to ty po​win​naś mar​twić się ry​zy​kiem, dziew​czy​no. Wła​śnie skap​to​wa​łaś dwo​je naj​bar​dziej znie​na​wi​dzo​nych lu​dzi w dłu​giej hi​sto​rii tego ze​psu​te​go świa​ta, aby wal​czy​li w two​jej spra​wie. – Ro​ze​śmia​ła się po​now​nie. – Dwo​je krwio​pij​ców. Dwo​je sza​lo​nych krwio​pij​ców. Ada​re zer​k​nę​ła na Oshie​go i zni​ży​ła głos: — Tyl​ko jed​no z was jest sza​lo​ne. Nira wy​szcze​rzy​ła żół​te zęby w sze​ro​kim uśmie​chu. — Niech bę​dzie, że pół​to​ra…

23

D

ługa Pięść – ka​płan i sza​man, a tak​że je​dy​ny wódz w hi​sto​rii, któ​re​‐ mu uda​ło się zjed​no​czyć roz​pro​szo​ne po ste​pach urghul​skie ple​mio​‐ na i pod​po​rząd​ko​wać so​bie ich am​bit​nych, wo​jow​ni​czych przy​wód​‐ ców – był naj​wyż​szym czło​wie​kiem, ja​kie​go Va​ly​no​wi zda​rzy​ło się wi​dzieć; był co naj​mniej o kil​ka cali wyż​szy od naj​wyż​sze​go na Wy​spach Jac​ka Drą​‐ ga​la, któ​ry z ko​lei był o całą gło​wę wyż​szy od Va​ly​na. Ina​czej jed​nak niż więk​szość nad​mier​nie wy​so​kich męż​czyzn, któ​rzy cho​dzi​li za​zwy​czaj dość nie​zgrab​nie, jak​by mie​li po​lu​zo​wa​ne sta​wy, Dłu​ga Pięść po​ru​szał się z ospa​‐ łą gra​cją kota, każ​dy jego ruch był jak na​ci​śnię​cie i zwol​nie​nie sprę​ży​ny, a gra​ją​ce pod skó​rą ścię​gna pod​kre​śla​ły jesz​cze roz​myśl​ną po​wol​ność jego ru​chów. Va​lyn nie wi​dział do​tąd krze​seł u Urghu​lów, a ich wódz sie​dział w czymś w ro​dza​ju zmo​dy​fi​ko​wa​nej lek​ty​ki, zro​bio​nej z bi​zo​niej skó​ry roz​pię​tej na drew​nia​nej ra​mie, a każ​dy ko​niec żer​dzi opar​ty był na na​gich ple​cach dwój​ki klę​czą​cych Urghu​lów, ko​bie​ty i męż​czy​zny. Ich ko​la​na i łok​cie za​głę​‐ bio​ne były w pia​chu, a po​chy​lo​ne twa​rze znaj​do​wa​ły się kil​ka cali nad zie​‐ mią. Zra​zu wy​da​wa​ło się, że to klę​czą​cy utrzy​mu​ją lek​ty​kę w rów​no​wa​dze, jed​nak po chwi​li Va​lyn za​uwa​żył krew wy​cie​ka​ją​cą spod lek​ty​ki i za​szo​ko​‐ wa​ny uświa​do​mił so​bie, że drew​nia​ne żer​dzie są kol​cza​ste, za​opa​trzo​ne w ha​czy​ki za​głę​bia​ją​ce się w cia​ło. Sza​man był wiel​ki, więc ból po​wo​do​wa​‐ ny przez ha​czy​ki mu​siał być nie​zno​śny, lecz klę​czą​cy ani drgnę​li. Ich zwró​‐ co​ne ku zie​mi twa​rze były nie​wi​docz​ne. Dłu​ga Pięść nie zwra​cał na swo​ich no​si​cie​li więk​szej uwa​gi i za​cho​wy​‐ wał się tak, jak​by byli ka​mie​nia​mi lub drew​nia​ny​mi stoł​ka​mi. Mó​wił wła​‐ śnie ści​szo​nym gło​sem, zbyt ci​chym, by Va​lyn mógł coś zro​zu​mieć, do grup​‐ ki star​szych wo​jow​ni​ków. Wska​zy​wał pal​cem na coś w głę​bi roz​le​głe​go obo​zo​wi​ska, krę​cąc gło​wą po​wol​nym ru​chem, zna​mio​nu​ją​cym nie​za​do​wo​‐ le​nie. Do​pie​ro gdy zo​sta​li od​pra​wie​ni i po​bie​gli z roz​ka​za​mi w dół wzgó​rza, wódz skie​ro​wał oczy na Va​ly​na. Były dra​pież​ne, bla​do​nie​bie​skie i bez​na​‐ mięt​ne jak nie​bo. Va​lyn po​czuł, że te oczy mie​rzą go, ważą i oce​nia​ją, i spró​‐ bo​wał od​po​wie​dzieć na spoj​rze​nie Dłu​giej Pię​ści wła​snym oce​nia​ją​cym spoj​rze​niem.

Po​mi​mo chło​du po​ran​ka sza​man miał na so​bie po​zba​wio​ną rę​ka​wów tu​‐ ni​kę z bi​zo​niej skó​ry. Na szyi miał dzie​siąt​ki na​szyj​ni​ków zro​bio​nych z ko​‐ ści na​ni​za​nych na skó​rza​ne rze​my​ki. Jed​ne były krót​kie, inne dłuż​sze. Ko​ły​‐ sa​ły się i grze​cho​ta​ły przy każ​dej zmia​nie po​zy​cji cia​ła. Jego dłu​gie ja​sne wło​sy, za​miast być sple​cio​ne na kar​ku wzo​rem urghul​skich wo​jow​ni​ków, opa​da​ły luź​ną ka​ska​dą, się​ga​jąc aż do pasa. Z tak​tycz​ne​go punk​tu wi​dze​nia było to głu​pie, gdy​by mia​ło dojść do wal​ki, ale Dłu​ga Pięść naj​wy​raź​niej nie mu​siał się mar​twić per​spek​ty​wą wal​ki. Gdy Va​lyn i po​zo​sta​li po​de​szli bli​żej, ski​nął gło​wą, nie tyle w ge​ście po​zdro​wie​nia, ile ra​czej sa​tys​fak​cji, a sze​ro​ki uśmiech od​sło​nił rząd bia​łych zę​bów, wśród któ​rych gór​ne kły wy​glą​da​ły na spe​cjal​nie za​ostrzo​ne. — Pro​szę – po​wie​dział, roz​kła​da​jąc ręce w ge​ście, któ​ry moż​na by uznać za za​pro​sze​nie do za​ję​cia miej​sca przy wy​staw​nej uczcie, gdy​by nie to, że nie było tam żad​nej uczty. Nie było też gdzie usiąść. — Co oni zro​bi​li? – za​py​tał Va​lyn, ru​chem pod​bród​ka wska​zu​jąc na klę​‐ czą​cych lu​dzi, któ​rzy dźwi​ga​li na ple​cach za​im​pro​wi​zo​wa​ny tron. Dłu​ga Pięść uniósł brew. — Byli dziel​ni – od​parł. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — A to​bie z ja​kie​goś po​wo​du się to nie spodo​ba​ło? — Wręcz prze​ciw​nie – od​rzekł wódz, prze​cią​ga​jąc pal​cem po że​brach jed​‐ ne​go z klę​czą​cych. – Ich dziel​ność spodo​ba​ła mi się bar​dzo, więc uczy​ni​łem im ten za​szczyt. Va​lyn zro​bił dłu​gi, po​wol​ny wy​dech. — Przy​po​mnij mi, że​bym ci za bar​dzo nie przy​padł do gu​stu. Dłu​ga Pięść wzru​szył ra​mio​na​mi. — Je​steś mięk​kim męż​czy​zną z mięk​kie​go świa​ta. Nie zro​zu​miał​byś tego. — Och, my​ślę, że aż nad​to do​brze to poj​mu​ję. Krzyw​dząc in​nych, czu​jesz się sil​niej​szy. Lu​dzie tego ro​dza​ju nie są rzad​ko​ścią. — Prze​ciw​nie – rzekł sza​man. – Lu​dzie tacy jak ja są wiel​ką rzad​ko​ścią, a to – wska​zał ge​stem za​krwa​wio​nych no​si​cie​li swo​jej lek​ty​ki – nie jest dla mnie, tyl​ko dla nich. — Gów​nia​ne ga​da​nie. Dłu​ga Pięść zwró​cił się do Hu​ut​suu: — Może spró​bu​jesz oświe​cić na​sze​go go​ścia. Ski​nę​ła gło​wą. — Czci​cie sła​bych bo​gów, więc sami je​ste​ście sła​bi. Każ​dy lud ma ta​kich bo​gów, na ja​kich za​słu​gu​je – od​par​ła, jak​by to tłu​ma​czy​ło co​kol​wiek. — Czci​my cy​wi​li​zo​wa​nych bo​gów – od​rzekł Va​lyn. – Stu​dio​wa​łem wa​‐ szą hi​sto​rię, wasz kult. Jest krwa​wy i dzi​ki. Be​stial​ski. — Cy​wi​li​zo​wa​ny… – po​wtó​rzył Dłu​ga Pięść, wy​cią​ga​jąc dłoń przed sie​‐ bie, wnę​trzem ku gó​rze, jak​by chciał zwa​żyć to sło​wo, oce​nić jego cię​żar. –

Dzi​ki. Jak koń z klap​ka​mi na oczach wi​dzi​cie tyl​ko to, co wasz ję​zyk po​zwa​la wam wi​dzieć. Przy​wią​zy​wa​nie zbyt​niej wagi do słów jest nie​bez​piecz​ne. — Sło​wa ozna​cza​ją rze​czy – od​parł Va​lyn. – Pra​wo. Do​sta​tek. Po​kój. Wódz po​krę​cił gło​wą, znie​chę​co​ny. — Wię​cej słów, wię​cej za​mie​sza​nia. Przyj​rzyj się wa​sze​mu pra​wu. Czym ono jest, je​śli nie tar​czą dla sła​bych? — Na tym to po​le​ga. Chro​ni​my tych, któ​rzy wy​ma​ga​ją ochro​ny. — Ochro​ny po​trze​bu​ją dzie​ci – tłu​ma​czył cier​pli​wie Dłu​ga Pięść – ale do​‐ ro​słe ko​bie​ty i do​ro​śli męż​czyź​ni? Opie​ko​wa​nie się nimi, zmu​sza​nie, by przy​ję​li tę opie​kę, to za​kła​da​nie, że tego po​trze​bu​ją i pra​gną. To odzie​ra​‐ nie ich z god​no​ści. Na​zy​wasz nas dzi​ku​sa​mi. Mó​wisz, że je​ste​śmy jak be​stie. A ja po​wia​dam, że to wy z wa​szym pra​wem i wa​szym do​stat​kiem zmie​nia​‐ cie męż​czyzn w świ​nie, ko​bie​ty w by​dło i zmu​sza​cie do by​dlę​cej ule​gło​ści. Kwih​na po​zwo​lił​by im zno​wu pod​nieść czo​ło i uszla​chet​nił​by ich ser​ca. — Wła​śnie wi​dzę, jak Kwih​na uszla​chet​nia – rzu​cił Va​lyn, wska​zu​jąc na sku​lo​ne pod lek​ty​ką po​sta​cie i sta​ra​jąc się wy​trwać przy swo​im zda​niu. Przy ca​łej swo​jej po​gar​dzie dla słów wódz do​sko​na​le się nimi po​słu​gi​wał, ope​ro​wał nimi jak bro​nią, wy​pa​cza​jąc ich zna​cze​nie i zmie​nia​jąc kon​tekst, aż Va​lyn zu​peł​nie stra​cił grunt pod no​ga​mi i za​czął się bro​nić, za​miast ata​‐ ko​wać. – Wszyst​ko wy​glą​da wspa​nia​le, do​pó​ki sie​dzisz w lek​ty​ce, a nie klę​‐ czysz pod nią. — Oczy​wi​ście – od​parł wódz i roz​su​nął poły tu​ni​ki, od​sła​nia​jąc nagą pierś – uwa​żasz za​pew​ne, że po​zwa​lam in​nym do​stę​po​wać za​szczy​tu, któ​ry sam od​rzu​cam. Va​lyn z tru​dem za​pa​no​wał nad drże​niem. Ktoś wy​kro​ił w bia​łej skó​rze wo​dza splą​ta​ną siat​kę na​cięć. Były tych li​nii dzie​siąt​ki, a na​wet set​ki, two​‐ rzy​ły po​marsz​czo​ne wy​pu​kło​ści, całą gru​bą po​wierzch​nię po​kry​wa​ją​cych cia​ło po​ły​skli​wych blizn. Po obu stro​nach pier​si wid​nia​ły dwie za​ro​słe dziu​‐ ry, jak sta​re śla​dy po włócz​ni, wy​żło​bio​ne w mię​śniach. Po​dą​ża​jąc za wzro​‐ kiem Va​ly​na, sza​man ski​nął gło​wą. — Tak, to tu​taj – po​wie​dział, wska​zu​jąc pal​cem bli​zny na pier​siach – i tu​‐ taj wbi​ja się haki. Przez cały mie​siąc wi​sia​łem za​wie​szo​ny na tych sta​lo​‐ wych ha​kach i każ​de​go ran​ka zbie​ra​ło się wo​kół mnie całe ple​mię, wszy​scy męż​czyź​ni, ko​bie​ty i dzie​ci, i każ​de z nich no​żem na​ci​na​ło moje cia​ło, uczest​ni​cząc w mo​jej ofie​rze. Va​lyn spró​bo​wał osza​co​wać, co tam​ten po​wie​dział. Fi​zycz​nie zda​wa​ło się to pra​wie nie​moż​li​we. Pra​wie. O ile ża​den z tych noży nie prze​ciął ja​kiejś waż​nej ar​te​rii, o ile ktoś przy​no​sił mu wodę, o ile ktoś co ja​kiś czas sma​ro​‐ wał rany środ​kiem po​wo​du​ją​cym krzep​nię​cie krwi, to sza​man rze​czy​wi​ście mógł prze​żyć. Coś prze​cież zo​sta​wi​ło te bli​zny. Va​lyn wy​obra​żał so​bie, jak by to było, gdy​by sam wi​siał na ta​kich ha​kach jak zwie​rzę po nie​uda​nej jat​‐ ce, ze skó​rą zwi​sa​ją​cą w strzę​pach, mu​cha​mi w ra​nach, ję​zy​kiem na​brzmia​‐ łym w ste​po​wym słoń​cu tak, że każ​dy od​dech był​by wal​ką o to, by się nie

udu​sić. — Nie umar​łeś – po​wie​dział. — Oczy​wi​ście, że nie – od​parł Dłu​ga Pięść, za​cią​ga​jąc tu​ni​kę. – To była ofia​ra dla Kwih​ny, a nie dla Wa​ka​rii. — Wa​ka​rii? — Boga Tchó​rzy. Wład​cy Gro​bów. Pierw​szy raz Va​lyn sły​szał, by ktoś mó​wił o Anan​sha​elu jako bogu tchó​‐ rzy, ale nie in​te​re​so​wa​ło go dys​ku​to​wa​nie na te​ma​ty teo​lo​gicz​ne. — Cze​go chcesz? – za​py​tał. – Dla​cze​go twoi lu​dzie nas zwią​za​li i wieź​li tu przez pół ste​pu? Dłu​ga Pięść pod​niósł wzrok i błą​dził spoj​rze​niem w chmu​rach, jak​by od​‐ po​wiedź na to py​ta​nie mia​ła nad​le​cieć z wia​trem. — Cze​go chcę? – rzu​cił w za​du​mie. – Są​dzę, że chciał​bym wie​dzieć, komu po​móc, a kogo uni​ce​stwić. — Zgła​szam się do tych pierw​szych – po​wie​dział Ba​len​din, wy​stę​pu​jąc na​przód i pró​bu​jąc wy​ko​nać nie​zgrab​ny ukłon ze zwią​za​ny​mi sztyw​no rę​‐ ka​mi. Dłu​ga Pięść przy​glą​dał się krwio​pij​cy przez dłuż​szą chwi​lę. — Po​zna​ję Va​ly​na po jego oczach i po opi​sie, jaki sły​sza​łem od jego ojca. – Va​lyn zdu​miał się, usły​szaw​szy wzmian​kę o swo​im ojcu, ale Dłu​ga Pięść mó​wił da​lej, jak​by nie po​wie​dział nic szcze​gól​ne​go: – Hu​ut​suu do​nio​sła mi, że po​zo​sta​li są wo​jow​ni​ka​mi mło​de​go księ​cia… — Nie wszy​scy – wtrą​ci​ła Pyr​re. Wódz uniósł brwi i przez chwi​lę przy​pa​try​wał się Czasz​ko​wier​czy​ni, po czym prze​niósł wzrok z po​wro​tem na Ba​len​di​na, jak​by Pyr​re w ogó​le się nie ode​zwa​ła. — Ty jed​nak… zo​sta​łeś schwy​ta​ny osob​no. Krwio​pij​ca wzru​szył ra​mio​na​mi. — Inne Skrzy​dło. Wszy​scy je​ste​śmy z Ket​tra​lu. — Ty po​kręt​ny, zdra​dziec​ki gnoj​ku – par​sk​nę​ła Gwen​na, prze​py​cha​jąc się do przo​du. Po​pa​trzy​ła na Ba​len​di​na przez jed​no krót​kie ude​rze​nie ser​ca, jak​by chcia​ła oce​nić, czy i kie​dy się na nie​go rzu​cić, a po​tem zwró​ci​ła się do Dłu​giej Pię​ści: – Po​wi​nie​neś go za​bić. Nie mo​żesz trzy​mać go bez koń​ca na nar​ko​ty​kach, a co​kol​wiek ci te​raz po​wie, to gdy go po​tem ocu​cisz, bę​‐ dziesz, na Hul​la, ży​czył mu śmier​ci. — Ja nie ży​czę – od​parł Dłu​ga Pięść. – Ja się mo​dlę. I nie mo​dlę się do Hul​‐ la. Co wię​cej, nie za​bi​jam lu​dzi, do​pó​ki się nie do​wiem, do cze​go mogą mi się przy​dać. Ba​len​din się uśmiech​nął. — Och, ja je​stem przy​dat​ny. Mogę cię za​pew​nić. Dłu​ga Pięść po​tak​nął, po czym przyj​rzał się krwio​pij​cy raz jesz​cze i wska​‐ zał pal​cem na ko​goś za ich ple​ca​mi. Mło​da ksa​abe, nie​wie​le star​sza od Va​ly​‐ na, pod​bie​gła z drew​nia​ną faj​ką. Wsu​nę​ła ją sza​ma​no​wi do ręki i wy​co​fa​ła

się. Dłu​ga Pięść za​cią​gnął się, przez chwi​lę po​trzy​mał dym w ustach, a po​‐ tem po​wo​li go wy​pu​ścił. Dym owio​nął mu twarz. — Mam py​ta​nia – po​wie​dział w koń​cu. — Mo​żesz się pie​przyć ze swo​imi py​ta​nia​mi – rzu​cił La​ith i splu​nął sza​‐ ma​no​wi pod nogi. Sza​man jesz​cze raz się za​cią​gnął i spoj​rzał na lot​ni​ka przez ob​ło​czek dymu. — Je​śli jesz​cze raz ode​zwiesz się do mnie w ten spo​sób, utnę ci ję​zyk. – Sło​wa te wy​po​wie​dzia​ne zo​sta​ły spo​koj​nym, rze​czo​wym to​nem, jak​by mowa była o no​wej cię​ci​wie do łuku albo o po​ran​nym desz​czu. La​ith go​tów był dys​ku​to​wać, lecz Va​lyn ode​zwał się pręd​ko, za​nim lot​‐ nik zdą​żył coś po​wie​dzieć: — Ja​kie są two​je py​ta​nia? — Po pierw​sze, co ro​bi​cie na moim ste​pie? – rzekł sza​man, pod​no​sząc pa​‐ lec. Va​lyn spo​dzie​wał się tego py​ta​nia, lecz od​po​wie​dział bar​dzo ostroż​nie. Ba​len​din mógł nic nie wie​dzieć o Pchle, o As​sa​re i o ken​ta, a Va​lyn nie za​mie​‐ rzał do​star​czać mu do​dat​ko​wych in​for​ma​cji. — Moje Skrzy​dło mu​sia​ło lą​do​wać po wal​ce w gó​rach. Dłu​ga Pięść spoj​rzał na Hu​ut​suu, a ta ski​nę​ła gło​wą. — Wal​ka. – Za​my​ślił się. – To wy za​bi​li​ście mni​chów? Va​lyn zro​bił wiel​kie oczy. Nie spo​dzie​wał się, że sza​man bę​dzie wie​dział co​kol​wiek o Ashk’la​nie, ale Shi​no​wie z kimś jed​nak han​dlo​wa​li. Wie​dział, że wschod​nie ple​mio​na Urghu​lów utrzy​my​wa​ły kon​tak​ty z klasz​to​rem przed jego znisz​cze​niem. Py​ta​nie tyl​ko, jaki sto​su​nek do mni​chów miał Dłu​‐ ga Pięść. Wie​le mó​wił jed​nak fakt, że Ashk’lan le​żał na gra​ni​cy wschod​nich ste​pów i ni​g​dy nie zo​stał znisz​czo​ny. Va​lyn ode​tchnął głę​bo​ko i za​ry​zy​ko​‐ wał. — Nie. My za​bi​li​śmy lu​dzi, któ​rzy za​bi​li mni​chów. – Tu zer​k​nął z po​gar​‐ dą na Ba​len​di​na. – Jego Skrzy​dło. I in​nych. Dłu​ga Pięść uniósł brwi. — Wa​szych lu​dzi. Za​bi​li​ście in​nych An​nu​ryj​czy​ków. — Zdraj​ców – stwier​dził Va​lyn, a gniew i wspo​mnie​nia spra​wi​ły, że za​‐ po​mniał o lęku i ostroż​no​ści. — A twój brat? Czy on nie żyje? Va​lyn się za​wa​hał. — Nie. — Moi to​wa​rzy​sze – wtrą​cił Ba​len​din, a mó​wiąc to, wzru​szył ra​mio​na​mi – byli bar​dziej gor​li​wi niż umie​jęt​ni. Jak wi​dzisz, nie je​stem przy​ja​cie​lem Va​ly​na, jego ro​dzi​ny i ce​sar​stwa. – Uśmiech​nął się nie​pew​nie. – Co ozna​cza, że mogę ci się przy​dać. Krwio​pij​ca nie pró​bo​wał na​wet ukryć swo​jej zdra​dy, co, jak po​my​ślał Va​‐ lyn, mo​gło być spryt​nym po​su​nię​ciem, bio​rąc pod uwa​gę na​pię​te re​la​cje

An​nu​ru z Urghu​la​mi. Jeźdź​cy mo​gli so​bie sza​no​wać mni​chów, ale nie​na​wi​‐ dzi​li An​nu​ru. Je​śli Dłu​ga Pięść szu​kał so​jusz​ni​ka, któż był​by lep​szy od wy​‐ szko​lo​ne​go w Ket​tra​lu krwio​pij​cy zna​ją​ce​go się na an​nu​ryj​skiej woj​sko​wo​‐ ści? — O ile pa​mię​tam – ode​zwał się Va​lyn, zwra​ca​jąc się do Ba​len​di​na – to wła​śnie ty nie do​ce​ni​łeś mo​je​go bra​ta i mało bra​ko​wa​ło, a zgi​nął​byś z jego rąk. – Tu wska​zał ru​chem gło​wy na ra​mię krwio​pij​cy. – A jak tam two​ja rana po beł​cie z ku​szy? — Goi się do​brze, dzię​ku​ję za tro​skę – od​parł Ba​len​din. – A co do twe​go bra​ta, to nie mogę się już do​cze​kać, żeby przy na​stęp​nym spo​tka​niu wy​łu​pić mu te oso​bli​we oczę​ta. Dłu​ga Pięść wy​da​wał się na poły znu​dzo​ny, na poły roz​ba​wio​ny tą wy​‐ mia​ną słów. Gwen​na jed​nak od​wró​ci​ła się do Va​ly​na z pło​ną​cy​mi oczy​ma. — Bę​dzie​my da​lej tak ga​dać? – za​py​ta​ła. – Czy mam go za​bić? Groź​ba była nie​zbyt prze​ko​nu​ją​ca i Ba​len​din prych​nął po​gar​dli​wie, lecz rów​no​cze​śnie cof​nął się o krok. Jest zde​ner​wo​wa​ny, po​my​ślał Va​lyn, czu​jąc w po​wie​trzu za​pach stra​chu. Nor​mal​nie krwio​pij​ca po​wi​nien się cie​szyć wście​kło​ścią Gwen​ny, czer​piąc moc z jej emo​cji, lecz te​raz, upo​jo​ny wy​wa​‐ rem z ada​man​ty​no​we​go ko​rze​nia, nie mógł wy​ko​rzy​stać jej gnie​wu. — Cof​nij się, Gwen​no – po​wie​dział Va​lyn. Chciał po​sie​kać Ba​len​di​na na ka​wał​ki rów​nie moc​no jak ona, a może jesz​cze bar​dziej, ale nie chciał na oczach urghul​skie​go wo​dza ro​bić ze swe​go Skrzy​dła wi​do​wi​ska. — Dla​cze​go? – za​py​ta​ła, po czym wska​za​ła na Dłu​gą Pięść ru​chem pod​‐ bród​ka. – Że​by​śmy się spodo​ba​li temu su​kin​sy​no​wi? Jak skoń​czy​my z Ba​len​‐ di​nem, to po​win​ni​śmy się wziąć do nie​go. Va​lyn cały ze​sztyw​niał i już za​mie​rzał ją ja​koś upo​mnieć, ale Dłu​ga Pięść za​re​ago​wał tyl​ko unie​sie​niem brwi. — Jaka nie​na​wiść – stwier​dził. – Za​nim ko​goś za​bi​jesz, po​win​naś się upew​nić, że nie jest two​im bra​tem. — Wszy​scy moi bra​cia są w le​giach – prych​nę​ła Gwen​na. – Nad gra​ni​cą. Po​wstrzy​mu​ją was, su​kin​ko​tów, przed wkro​cze​niem. — Wi​dzisz? – Dłu​ga Pięść spoj​rzał nad gło​wą Gwen​ny na Hu​ut​suu. – W to wła​śnie wie​rzy więk​szość An​nu​ryj​czy​ków. — W co? – spy​tał Va​lyn. – W co ta​kie​go wie​rzy​my? Sza​man roz​ło​żył ręce. — Że mój lud pró​bu​je na​je​chać ce​sar​stwo. Va​lyn zmarsz​czył brwi, a po​tem wska​zał ru​chem gło​wy na roz​le​gły obóz. — W ta​kim ra​zie co zna​czy to wszyst​ko? Je​ste​śmy w głę​bi Krwa​we​go Ste​pu, za​pew​ne parę dni dro​gi od Bia​łej Rze​ki, a ty zbie​rasz tu całą pie​przo​ną ar​mię. — To ar​mia obron​na – od​parł Dłu​ga Pięść. – Za​bez​pie​cze​nie przed wa​‐

szym dra​pież​nym wo​dzem wo​jen​nym. — Wo​dzem wo​jen​nym? — Ra​nem il Torn​ją – wtrą​cił spo​koj​nie Ta​lal. Były to pierw​sze sło​wa, ja​‐ kie krwio​pij​ca wy​rzekł, a wódz Urghu​lów spoj​rzał na nie​go z uzna​niem, po czym przy​tak​nął. — Tak się na​zy​wa. Moja ar​mia jest tyl​ko tar​czą prze​ciw jego gra​bie​żom. — Na Wy​spach jest taki gość – ode​zwał się La​ith – któ​re​go na​zy​wa​ją Wiel​kim Sza​rym Bal​tem. Uwiel​bia swo​ją tar​czę. Już do​brych dwu​dzie​stu lu​‐ dzi za​tłukł nią na śmierć. Dłu​ga Pięść ski​nął gło​wą. — Wię​cej niż dwu​dzie​stu stra​ci ży​cie, gdy Ran il Torn​ja prze​kro​czy Bia​łą Rze​kę. Ale ja nie tę​sk​nię do tej woj​ny. – Tu​taj ust​ni​kiem faj​ki wska​zał na Va​‐ ly​na. – Twój oj​ciec to ro​zu​miał. Cie​kaw je​stem… czy ty też. — Co wiesz o moim ojcu? – za​py​tał Va​lyn, gdy sło​wa wo​dza w peł​ni do nie​go do​tar​ły. — Wię​cej niż ty. Spo​ty​ka​li​śmy się co roku, żeby usta​lać na​sze wspól​ne gra​ni​ce i oma​wiać wspól​ne cele. Ostat​nio spie​ra​li​śmy się ja​kieś dzie​sięć mie​się​cy temu. Va​lyn po​czuł, jak​by zie​mia usu​wa​ła mu się spod nóg. San​li​tun hui’Mal​‐ ke​enian nie miał prze​cież nic wspól​ne​go z tym dzi​ku​sem. Ide​ały ce​sar​stwa były dia​me​tral​nie róż​ne od wy​obra​żeń Urghu​lów. A jed​nak… oj​ciec pró​bo​‐ wał prze​cież za​cho​wy​wać po​wścią​gli​wość wo​bec ste​po​wych no​ma​dów. Jesz​cze kil​ka lat wcze​śniej ce​sar​ska po​li​ty​ka po​le​ga​ła na usta​le​niu nie​prze​‐ kra​czal​nej gra​ni​cy na Bia​łej Rze​ce i nie​podej​mo​wa​niu wy​praw na pół​noc od niej. — Spo​ty​ka​li​ście się? Gdzie? — Na wschód od tego miej​sca. W miej​scu świę​tym dla Urghu​lów. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — To kłam​stwo. Po​dróż tu​taj za​ję​ła​by mu mie​sią​ce i ko​lej​ne mie​sią​ce mu​siał​by prze​zna​czyć na po​wrót. Cały dwór za​uwa​żył​by tak dłu​gą nie​obec​‐ ność. Dłu​ga Pięść się uśmiech​nął. — Jaka pew​ność sie​bie. Jesz​cze nim pa​dły te sło​wa, Va​lyn zro​zu​miał swój błąd: ken​ta. Przed uciecz​ką z Wysp ni​g​dy nie sły​szał o bra​mach, lecz Ka​den wspo​mi​nał prze​‐ cież, że je​dy​nym ce​lem szko​le​nia u Shi​nów było na​ucze​nie ce​sa​rza ko​rzy​sta​‐ nia z ken​ta i stwo​rze​nie mu moż​li​wo​ści od​wie​dza​nia wszyst​kich za​kąt​ków an​nu​ryj​skie​go ce​sar​stwa. Sko​ro w Gó​rach Ko​ścia​nych była taka ukry​ta bra​‐ ma, to mo​gła być też inna ukry​ta gdzieś po​środ​ku ste​pu, ja​kiś sa​mot​ny łuk na wietrz​nym wzgó​rzu, nie​znisz​czal​na kon​struk​cja z cze​goś, co nie jest ani ze sta​li, ani z ka​mie​nia. Pry​mi​tyw​ni lu​dzie w ro​dza​ju Urghu​lów za​pew​ne uzna​wa​li ta​kie miej​sce za świę​te. Po raz set​ny w ży​ciu Va​lyn po​ża​ło​wał, że nie miał oka​zji le​piej po​znać

swe​go ojca. Bo czy San​li​tun prze​no​sił​by się sa​mot​nie na dru​gą po​ło​wę kon​‐ ty​nen​tu, żeby pro​wa​dzić roz​mo​wy z ja​kimś krwa​wym, bar​ba​rzyń​skim wo​‐ dzem? Pró​bo​wał przy​wo​łać swo​je wspo​mnie​nia z dzie​ciń​stwa, ale po​wra​ca​‐ ły do nie​go tyl​ko ode​rwa​ne ob​ra​zy: San​li​tun sie​dzą​cy na Nie​cio​sa​nym Tro​‐ nie, pod​no​szą​cy pa​lec na znak sądu; San​li​tun, któ​ry uczył go, jak trzy​mać miecz, ude​rza​jąc go wciąż po kłyk​ciach, aby wie​dział, że chwyt po​wi​nien być luź​niej​szy; San​li​tun sie​dzą​cy ze skrzy​żo​wa​ny​mi no​ga​mi na da​chu Włócz​ni In​tar​ry, wpa​trzo​ny w oce​an, nie​czu​ły na sma​gnię​cia wia​tru tar​ga​‐ ją​ce​go mu wło​sy ani na wi​dok le​żą​ce​go w dole mia​sta, sku​pio​ny na czymś, cze​go Va​lyn nie mógł ani do​strzec, ani zro​zu​mieć, cze​goś strasz​li​wie od​le​‐ głe​go. Wszyst​kie jego wspo​mnie​nia były wła​śnie ta​kie: po​tra​fił przy​po​‐ mnieć so​bie rysy twa​rzy ojca, jego pło​ną​ce oczy i za​rys ra​mion, pod​czas gdy jego my​śli i emo​cje po​zo​sta​wa​ły mgli​ste i nie​zna​ne. — Twój oj​ciec nie chciał woj​ny z Urghu​la​mi. Je​ste​śmy od​mien​ny​mi lu​‐ da​mi i kro​czy​my od​mien​ny​mi dro​ga​mi. Był za​do​wo​lo​ny z ta​kie​go sta​nu rze​czy. Są jed​nak w wa​szym ce​sar​stwie frak​cje, któ​re za​pa​tru​ją się na to ina​‐ czej. – Tu ski​nął w stro​nę Ba​len​di​na. – Jak wi​dać. Krwio​pij​ca po​ru​szył się nie​spo​koj​nie, otwo​rzył usta, by od​po​wie​dzieć, ale w tym mo​men​cie ode​zwał się Va​lyn: — Sko​ro za​tem by​li​ście z oj​cem ta​ki​mi wiel​ki​mi przy​ja​ciół​mi, sko​ro masz taki sza​cu​nek dla ce​sar​stwa, to dla​cze​go je​stem zwią​za​ny? Dla​cze​go twoi lu​dzie przez więk​szą część tego mie​sią​ca bili żoł​nie​rzy z na​sze​go Skrzy​‐ dła? Dłu​ga Pięść prze​chy​lił gło​wę. — Hu​ut​suu dała mi do zro​zu​mie​nia, że to wy ją za​sko​czy​li​ście i że pod​‐ czas dłu​giej jaz​dy na za​chód za​bi​li​ście wie​lu mo​ich wo​jow​ni​ków. — Za​bi​li​śmy ich – rzu​cił Va​lyn – bo… Wódz zbył to lek​ce​wa​żą​cym mach​nię​ciem ręki. — Ro​zu​miem. Je​ste​ście wo​jow​ni​ka​mi. Ma​cie wy​ba​czo​ne. Drob​nym ge​stem przy​wo​łał Hu​ut​suu, któ​ra wy​stą​pi​ła na​przód, trzy​ma​‐ jąc w dło​ni nóż. Po​mi​mo sło​wa „wy​ba​czo​ne” Va​lyn oba​wiał się tro​chę, że ko​bie​ta pchnie go no​żem w brzuch, i od​su​nął się, uno​sząc ręce w obro​nie. Hu​ut​suu prych​‐ nę​ła z nie​sma​kiem. — Prze​stań się ru​szać. Ja cię uwal​niam. Va​lyn pa​trzył w zdu​mie​niu, jak prze​ci​na rze​mie​nie na jego prze​gu​bach i łok​ciach, nie mo​gąc uwie​rzyć w na​gle od​zy​ska​ną wol​ność. Za​nim zdo​łał przy​wró​cić krą​że​nie w zdrę​twia​łych rę​kach, zo​sta​ła uwol​nio​na rów​nież resz​ta jego Skrzy​dła. Na​wet Pyr​re sko​rzy​sta​ła z tej na​gle ogło​szo​nej przez Dłu​gą Pięść amne​stii. Za​bój​czy​ni uśmiech​nę​ła się do Hu​ut​suu, gdy ta prze​ci​‐ na​ła jej wię​zy, po​tem zło​ży​ła jej dwor​ny ukłon, jak​by były dwie​ma szlach​‐ cian​ka​mi na balu. — Pra​gnę za​uwa​żyć – ode​zwał się Ba​len​din, gdy już wszyst​kich uwol​nio​‐

no – że na​dal je​stem zwią​za​ny. Mam na​dzie​ję, że to zwy​kłe prze​ocze​nie. Dłu​ga Pięść prze​niósł spo​koj​ne, ko​cie spoj​rze​nie na krwio​pij​cę. — By​naj​mniej, ale na​dzie​ję mo​żesz mieć, je​śli ona daje ci siłę. Przy​po​mnę jed​nak, że sam się tu przy​zna​łeś do udzia​łu w spi​sku na ży​cie swe​go ce​sa​rza. Ba​len​din zwil​żył war​gi szyb​kim, ner​wo​wym ru​chem ję​zy​ka. Spoj​rzał na Va​ly​na, jak​by szu​kał u nie​go po​mo​cy, lecz ten tyl​ko się uśmiech​nął. Va​‐ lyn nie miał po​ję​cia, co za​mie​rza Dłu​ga Pięść, ale po raz pierw​szy od kil​ku ty​‐ go​dni był wol​ny od wię​zów, choć przed chwi​lą jesz​cze się spo​dzie​wał, że będą ich tor​tu​ro​wać i za​bi​ją, na​to​miast Ba​len​din był na​dal zwią​za​ny i cuch​nął stra​chem i roz​pa​czą. Przez mo​ment Va​lyn roz​ko​szo​wał się tym uczu​ciem. — Dla​cze​go nie miał​byś po​wie​dzieć nie​co wię​cej o tym, jak pró​bo​wa​łeś za​bić mego bra​ta? – za​su​ge​ro​wał. Dłu​ga Pięść po​tak​nął. — Tak. Po​wiedz wię​cej. Ba​len​din po​trzą​snął nie​uf​nie gło​wą. — Co chciał​byś wie​dzieć? Wódz roz​ło​żył ręce w ge​ście nie​omal za​pro​sze​nia. — Kto cię wy​słał, że​byś za​bił ce​sa​rza? Krwio​pij​ca znów po​krę​cił gło​wą. — Tego nie mogę wy​ja​wić. — Mo​żesz wy​ja​wić te​raz albo wte​dy, gdy będę trzy​mał w dło​ni two​je wciąż bi​ją​ce ser​ce – po​wie​dział obo​jęt​nym to​nem Dłu​ga Pięść. — No da​lej – rzekł Va​lyn. – Już raz zwró​ci​łeś się prze​ciw​ko ce​sar​stwu i two​jej for​ma​cji. Jesz​cze jed​na zdra​da nie ob​cią​ży bar​dziej two​je​go su​mie​‐ nia. — To nie kwe​stia su​mie​nia – od​parł Ba​len​din, od​po​wia​da​jąc Va​ly​no​wi, lecz czuj​nym spoj​rze​niem ob​ser​wu​jąc sza​ma​na. – To kwe​stia prak​tycz​na. Do​pó​ki mam ja​kąś ta​jem​ni​cę, po​zo​sta​ję żywy. — Mo​żesz nie uznać ży​cia za ta​kie wiel​kie bło​go​sła​wień​stwo – rzekł w za​my​śle​niu Dłu​ga Pięść – kie​dy to ży​cie bę​dzie jed​nym wiel​kim bó​lem. Wiesz co nie​co o moim lu​dzie, praw​da? Wiesz, że po​tra​fi​my wy​ciąć ser​ce, nie prze​ci​na​jąc od​ży​wia​ją​cych je ar​te​rii? Dwa razy do roku od​by​wa​my po​‐ chód na cześć Kwih​ny; skła​da​ni w ofie​rze nio​są tam wła​sne ser​ca w dło​‐ niach. Mogę ska​zać cię na ból bez moż​no​ści uciecz​ki w śmierć. – Tu kiw​nął pal​cem na Hu​ut​suu. – Po​każ mu. Ko​bie​ta z uśmie​chem wy​stą​pi​ła na​przód, wciąż trzy​ma​jąc w dło​ni nóż, któ​rym prze​cię​ła wię​zy Va​ly​na. — Za​cznij od jego ma​łe​go pal​ca – po​wie​dział sza​man. Ba​len​din szarp​nął się krok wstecz, lecz sto​ją​cy za nim ta​abe i ksa​abe zła​‐ pa​li go za łok​cie i ra​mio​na i przy​trzy​ma​li w miej​scu, a Hu​ut​suu schwy​ci​ła go za dłoń i przy​ło​ży​ła ostrze do kłyk​cia. Va​lyn za​rzy​nał na Wy​spach świ​nie i kur​cza​ki w ra​mach ćwi​czeń z ana​to​mii i pa​mię​tał, jak ła​two prze​ci​na się

ścię​gna, gdy tra​fi się na prze​strzeń po​mię​dzy ko​ść​mi. Hu​ut​suu jed​nak nie chcia​ło się szu​kać tej wol​nej prze​strze​ni. W parę chwil wy​łu​ska​ła z za​ci​śnię​‐ tej pię​ści Ba​len​di​na mały pa​lec, po czym za​czę​ła go ciąć, a krwio​pij​ca wił się i prze​kli​nał. Po chwi​li tra​fi​ła na kość i zda​wa​ło się, że trwa​ło wie​ki, nim w koń​cu uda​ło się jej prze​ciąć ostat​nie ścię​gno. Ba​len​din osu​nął się w ra​mio​na tych, któ​rzy go trzy​ma​li, a Hu​ut​suu unio​‐ sła od​cię​ty pa​lec, przy​glą​da​jąc mu się w słoń​cu, jak​by był ja​kimś po​dej​rza​‐ nym wa​rzy​wem. — Za​bi​ję cię – wy​dy​szał. – Za​bi​ję, ty pie​przo​na dziw​ko. Hu​ut​suu zmarsz​czy​ła brwi i spoj​rza​ła na Dłu​gą Pięść. — Jesz​cze je​den pa​lec? Sza​man po​krę​cił gło​wą. — Jesz​cze nie, jak są​dzę. – Tu zwró​cił się do Ba​len​di​na: – Mam wiel​ką ocho​tę po​ćwiar​to​wać cię na ka​wał​ki, staw po sta​wie. By​ła​by to dla Kwih​ny wiel​ka ofia​ra. Je​śli zo​sta​wiam cię w ca​ło​ści, to wy​łącz​nie dla​te​go, że mo​żesz mi po​wie​dzieć róż​ne rze​czy, któ​rych nie po​wiesz, bę​dąc w ka​wał​kach. Za​py​‐ tam więc raz jesz​cze i tym ra​zem bar​dzo li​czę na to, że mi od​po​wiesz: kto cię po​słał, że​byś za​bił ce​sa​rza? Ba​len​din się za​wa​hał, spoj​rzał w dół na ciek​ną​cą z od​cię​te​go pal​ca krew, po czym splu​nął. — Ran il Torn​ja – od​parł. Va​lyn sta​nął w osłu​pie​niu, nie​pew​ny, czy się nie prze​sły​szał. — Ran il Torn​ja jest ke​na​ran​giem – po​wie​dział wresz​cie. – Zo​stał mia​no​‐ wa​ny przez mego ojca. To naj​wyż​szy ka​płan In​tar​ry, Uinian, za​mor​do​wał ce​sa​rza. Ba​len​din po​słał mu po​gar​dli​we spoj​rze​nie. — Il Torn​ja zwa​lił za​bój​stwo San​li​tu​na na Uinia​na, ty głup​cze. Chy​ba że na​praw​dę wy​obra​żasz so​bie, że ja​kiś pie​przo​ny du​chow​ny zdo​łał się prze​‐ bić przez Gwar​dię Aedo​liań​ską? — Gwar​dia Aedo​liań​ska ja​koś nie po​tra​fi​ła spro​stać swo​jej re​pu​ta​cji w ostat​nim cza​sie – stwier​dził Va​lyn, pró​bu​jąc po​jąć to, co po​wie​dział krwio​pij​ca. – A może za​po​mnia​łeś o na​szym spo​tka​niu z Mi​ci​ja​hem Utem w Gó​rach Ko​ścia​nych? — Oni zna​leź​li się w Gó​rach Ko​ścia​nych, bo byli je​dy​ny​mi, któ​rym il Torn​ja mógł za​ufać. Nie mógł po​słać ni​ko​go lo​jal​ne​go wo​bec twe​go prze​‐ klę​te​go bra​ta, bo ktoś taki by go nie za​bił. Dam ci jesz​cze jed​ną wska​zów​kę do prze​my​śle​nia, je​śli po​trze​bu​jesz ich wię​cej. Uinian nie mógł​by po​słać Uta tam, gdzie mu się żyw​nie po​do​ba. — I cie​bie – do​dał wol​no Va​lyn, gdy za​czął do​cie​rać do nie​go ogrom zdra​dy. – Bo to il Torn​ja jest głów​no​do​wo​dzą​cym Ket​tra​lu. — To cią​gle nie trzy​ma się kupy – rzu​cił Ta​lal, marsz​cząc brwi. – Po co wy​sy​łać Yur​la i Ba​len​di​na, kie​dy moż​na wy​słać Fane’a albo Sha​le​el. Albo Pchłę?

Krwio​pij​ca po​krę​cił gło​wą, jak​by nie mo​gąc uwie​rzyć, że ktoś może być aż tak głu​pi. Gry​mas bólu na jego twa​rzy nie prze​sło​nił wciąż wi​docz​ne​go wy​ra​zu po​gar​dy. — Bo Pchła i Sha​le​el słu​żą ce​sa​rzo​wi. Il Torn​ja po​trze​bo​wał świe​żej krwi, no​we​go Skrzy​dła, lo​jal​ne​go wo​bec nie​go i tyl​ko wo​bec nie​go. — Lo​jal​ność – rzu​cił Va​lyn. – Dziw​nie brzmi to sło​wo w two​ich ustach. — Tyl​ko ty za​da​jesz mi py​ta​nia – wark​nął Ba​len​din. – Ty i twój nowy urghul​ski so​jusz​nik. Dłu​ga Pięść uniósł pa​lec i wszy​scy za​mil​kli. — Dla​cze​go wasz wódz wo​jen​ny za​bił ce​sa​rza? Cze​go on chce? — Tego co zwy​kle – od​parł Ba​len​din ści​śnię​tym gło​sem. – Wła​dzy. Chce rzą​dzić wszyst​kim. Ce​sarz nie żyje. Wszy​scy my​ślą, że za​mor​do​wał go ten ka​płan… — A te​raz ka​płan też nie żyje – stwier​dził Dłu​ga Pięść. Va​lyn zmarsz​czył brwi. — Czy pro​ces się za​koń​czył? Ostat​nie wie​ści były ta​kie, że Uinian wciąż jest uwię​zio​ny. Oczy​wi​ście te wie​ści po​cho​dzi​ły sprzed mie​sią​ca. Dłu​ga Pięść ski​nął gło​wą. — Księż​nicz​ka – po​wie​dział. – Two​ja sio​stra. Spa​li​ła go. — Nie – od​rzekł Va​lyn, po​trzą​sa​jąc gło​wą. Ten sza​man miał z pew​no​ścią wy​pa​czo​ne wy​obra​że​nie o ce​sar​skim wy​mia​rze spra​wie​dli​wo​ści. – Ada​re ni​ko​go nie spa​li​ła. Na​wet zdraj​cy pod​le​ga​ją an​nu​ryj​skie​mu pra​wu. Sko​ro Uinian zo​stał stra​co​ny, na pew​no zo​stał ska​za​ny przez Try​bu​nał Sied​miu. Sza​man wzru​szył ra​mio​na​mi. — Ka​płan nie żyje. Spa​lo​ny żyw​cem. — A ty skąd o tym wiesz? — Mam w mie​ście swo​ich ob​ser​wa​to​rów. Va​lyn za​milkł. Był za​sko​czo​ny, że Urghu​lo​wie mają szpie​gów. We​dług tego, co wy​kła​da​no w Ket​tra​lu, no​ma​do​wie byli zbyt zdez​or​ga​ni​zo​wa​ni, zbyt lek​ce​wa​żą​co trak​to​wa​li wzglę​dy stra​te​gii i po​li​ty​ki, żeby stać ich było na coś wię​cej niż oka​zjo​nal​ne wy​pa​dy. A jed​nak już sam Dłu​ga Pięść był kimś nie​ocze​ki​wa​nym. Zdo​łał zjed​no​czyć Urghu​lów, co ozna​cza, że wi​dział le​piej i da​lej niż inni ple​mien​ni wo​dzo​wie. Za​pew​ne znacz​nie prze​kro​czył gra​ni​ce do​tych​cza​so​wych oby​cza​jów i tra​dy​cji. W każ​dym ra​zie od cza​su opusz​cze​nia Wysp Va​lyn nie sły​szał nic o sy​tu​acji w An​nu​rze. Na​wet nie​‐ pew​ny wy​wiad tego sza​ma​na był lep​szy niż nic. — Gdzie te​raz jest Ada​re? — Prze​pa​dła – po​wie​dział Dłu​ga Pięść. – Znik​nę​ła. — Za​czy​nasz wresz​cie ko​ja​rzyć? – wark​nął Ba​len​din. – Nie mu​szę ci chy​‐ ba tłu​ma​czyć. Il Torn​ja za​bił twe​go ojca, a te​raz two​ją sio​strę. Mnie ka​zał za​‐ bić cie​bie, a Uta i Adi​va po​słał, żeby za​ję​li się Ka​de​nem. — Je​że​li il Torn​ja stoi za tym wszyst​kim, to dla​cze​go jesz​cze nie za​żą​dał

dla sie​bie tro​nu? Dla​cze​go nie ogło​sił się ce​sa​rzem? – za​py​tał Va​lyn. — Bo nie jest głu​pi – rzu​cił krwio​pij​ca. Ści​skał oka​le​czo​ną dłoń dru​gą ręką. Krew są​czy​ła się spo​mię​dzy pal​ców. Va​lyn wy​czu​wał jej za​pach tak samo, jak czuł ro​sną​cy strach krwio​pij​cy. — Ce​sarz – za​czął spo​koj​nie Dłu​ga Pięść, z na​ci​skiem wy​ma​wia​jąc sy​la​‐ by – to tyl​ko na​zwa, któ​rą wy​po​wia​dasz, zwy​kłe sło​wo. Nic wię​cej. Na ste​pie nie czci​my nazw, ale wasz lud jest inny. Być może il Torn​ja ukry​wa się za in​‐ nym sło​wem, ja​kim jest „re​gent”, do​pó​ki jego wro​go​wie nie za​po​mną o opo​‐ rze. Na ste​pie – cią​gnął, uczy​niw​szy szyb​ki ruch dło​nią na​śla​du​ją​cy cię​cie – to by nie po​dzia​ła​ło, ale po​śród mięk​kich lu​dzi opę​ta​nych na punk​cie słów do​bra​nie wła​ści​we​go sło​wa jest nie​mal rów​nie waż​ne jak zro​bie​nie wła​ści​‐ wej rze​czy. Sza​man po​now​nie sku​pił uwa​gę na Ba​len​di​nie i ssąc wol​no cy​buch faj​ki, przyj​rzał mu się, a po​tem wy​pu​ścił z ust kłąb dymu. — A cze​góż to Ran il Torn​ja chce od mo​je​go ludu? – za​py​tał wresz​cie. – Dla​cze​go prze​pro​wa​dza te ata​ki prze​ciw​ko nam? — Nie je​stem jego pie​przo​nym za​usz​ni​kiem, ale wy​da​je się to oczy​wi​ste – syk​nął Ba​len​din. — Oświeć mnie za​tem. — Cho​dzi o upra​wo​moc​nie​nie. Va​lyn pa​trzył na krwio​pij​cę i wszyst​kie czę​ści ukła​dan​ki po​wo​li wska​ki​‐ wa​ły na swo​je miej​sce. Po​li​ty​kę San​li​tu​na wo​bec Urghu​lów jego wro​go​wie na​zy​wa​li po​li​ty​ką ustępstw. Jed​nak​że od cza​su wy​nie​sie​nia il Torn​ji na sta​‐ no​wi​sko ke​na​ran​ga An​nur za​czął przyj​mo​wać tward​sze sta​no​wi​sko. Za​czę​‐ to umac​niać pół​noc​ną gra​ni​cę, bu​do​wać nowe for​ty, a na​wet po​dej​mo​wać stra​te​gicz​ne wy​pa​dy na dru​gi brzeg Bia​łej Rze​ki. Nie wia​do​mo do​kład​nie, dla​cze​go il Torn​ja dą​żył do kon​flik​tu z Urghu​la​‐ mi, lecz w hi​sto​rii było kil​ka do​brych przy​kła​dów. Może chciał ścią​gnąć wię​‐ cej pie​nię​dzy do szka​tu​ły mi​ni​ster​stwa woj​ny. Może chciał więk​szej licz​by wy​so​kich sta​no​wisk w ar​mii, aby uza​sad​nić wy​nie​sie​nie kil​ku swo​ich zwo​‐ len​ni​ków. A może za​le​ża​ło mu na otwar​tej woj​nie. Va​lyn za​trzy​mał się chwi​lę nad tą ostat​nią moż​li​wo​ścią. Z pew​no​ścią nie by​ło​by to aż tak głu​pie, gdy​by ke​na​rang rze​czy​wi​ście chciał za​siąść na Nie​cio​sa​nym Tro​nie. Gwał​‐ tow​ny kon​flikt wy​stra​szył​by miesz​kań​ców An​nu​ru na tyle po​waż​nie, że za​‐ ak​cep​to​wa​li​by wy​traw​ne​go wo​dza na tro​nie i pa​trzy​li​by przez pal​ce na fakt, że il Torn​ja nie ma pło​ną​cych oczu In​tar​ry. Va​lyn się za​wa​hał. Za​brzmia​ły mu w uszach ostat​nie sło​wa Sa​mie​go Yur​la. — A co z Cse​strii​ma​mi? – za​py​tał wol​no. – Yurl wy​znał, że w to wszyst​ko wplą​ta​ni są Cse​strii​mo​wie. Ba​len​din spoj​rzał na nie​go, jak​by nie wie​rzył w to, co usły​szał. — Do​my​ślam się, że wy​cho​wa​nie w pa​ła​cu dało ci za​wy​żo​ne po​czu​cie wła​snej war​to​ści, ale nie przy​pusz​cza​łem, że to za​szło aż tak da​le​ko. – Po​krę​‐

cił gło​wą. – Cse​strii​mo​wie. Va​lyn zmarsz​czył brwi. W sło​wach krwio​pij​cy było coś… dziw​ne​go. Cze​‐ goś w nich bra​ko​wa​ło. Za​nim jed​nak do​szedł, w czym rzecz, Dłu​ga Pięść odło​żył faj​kę. Spoj​rzał naj​pierw na Ba​len​di​na, po​tem na Va​ly​na. — Co do​kład​nie ten czło​wiek, Yurl, po​wie​dział? – Sza​man po raz pierw​‐ szy oka​zał głęb​sze za​in​te​re​so​wa​nie i po​chy​lił się lek​ko do przo​du, opie​ra​jąc dłoń na ko​la​nie. Va​lyn po​krę​cił gło​wą. — Po​wie​dział, że w to wszyst​ko w ja​kiś spo​sób za​mie​sza​ni są Cse​strii​‐ mo​wie. Że oni za tym sto​ją. — A do tego jesz​cze te ich stwo​ry – do​rzu​cił Ta​lal. – Ak’ha​na​thy. Ba​len​din po​trzą​snął gło​wą. Jego twarz przy​bra​ła bar​wę po​pio​łu, ale trzy​‐ mał się na no​gach. Co​kol​wiek moż​na było o nim po​wie​dzieć, to jed​nak spę​‐ dził pół ży​cia w Ket​tra​lu, a Ket​tral uczył, jak ra​dzić so​bie z bó​lem. — Yurl był idio​tą – stwier​dził. – Do​brze wal​czył, ale był idio​tą. Wie​dzie​li​‐ śmy o ak’ha​na​thach. Adiv nam po​wie​dział, że to one mia​ły pier​wot​nie coś wspól​ne​go z Cse​strii​ma​mi, a nie że Cse​strii​mo​wie wciąż żyją i są w to za​‐ mie​sza​ni. Kła​mał. Va​lyn do​strzegł to na​tych​miast, choć nie wie​dział, ja​kim spo​so​‐ bem. Może była to kwe​stia za​pa​chu, ta​kie​go tłu​ste​go odo​ru, któ​ry wy​dzie​lał się w na​pię​ciu ner​wów, ja​kie to​wa​rzy​szy​ło oszu​stwu. — Na​stęp​ny pa​lec? – za​py​ta​ła Hu​ut​suu, pa​trząc na wo​dza. Dłu​ga Pięść ski​nął po​ta​ku​ją​co. — Nie – za​pro​te​sto​wał Ba​len​din. – Wy pie​prze​ni głup​cy… Urghul​ka jed​nak sta​ła już przy nim i zła​pa​ła za mały pa​lec dru​giej dło​ni. Po chwi​li przy​ło​ży​ła nóż do sta​wu i za​czę​ła kro​ić, a krew try​ska​ła jej na twarz. Krwio​pij​ca skrę​cał się z bólu. Gdy było po wszyst​kim, opadł w ra​‐ mio​na trzy​ma​ją​cych go wo​jow​ni​ków. Dłu​ga Pięść przy​glą​dał mu się uważ​nie przez dłuż​szą chwi​lę. — Cse​strii​mo​wie? – za​py​tał zno​wu. — Nie było tam Cse​strii​mów – rzu​cił Ba​len​din. – Chy​ba że my​ślisz, że il Torn​ja jest Cse​strii​mem. Va​lyn wcią​gnął wol​no po​wie​trze, ale ja​ki​kol​wiek dziw​ny za​pach wy​czu​‐ wał przed​tem, te​raz go już nie było. Wy​czu​wał tyl​ko zwy​kły lęk; lęk, nad któ​rym krwio​pij​ca sta​rał się za​pa​no​wać. Sza​man zmarsz​czył brwi, lecz nie od​po​wie​dział. — Jesz​cze? – za​py​ta​ła Hu​ut​suu. Po​krę​cił gło​wą. — Po​wie​dział nam już wszyst​ko, co wie. Po dłu​giej chwi​li Dłu​ga Pięść zwró​cił się do Va​ly​na. — Ufa​łem San​li​tu​no​wi – po​wie​dział spo​koj​nie. – Choć prze​wo​dził mięk​‐ kie​mu lu​do​wi, ro​zu​miał co nie​co z tego, czym jest twar​dość. Te​raz zaś… – Wy​cią​gnął w stro​nę Va​ly​na dłoń wnę​trzem ku gó​rze, jak​by ofia​ro​wy​wał coś

cen​ne​go, lecz nie​wi​dzial​ne​go. – Twój oj​ciec nie żyje, za​mor​do​wa​ny, a ja mam wra​że​nie, że mamy wspól​ne​go wro​ga. — Czy​li co? – za​py​tał Va​lyn, czu​jąc, że mięk​ną mu nogi. — Czy​li że ra​zem mo​że​my unik​nąć woj​ny. Po​mi​mo słów, ja​kie pa​dły z ust Dłu​giej Pię​ści, sły​chać było do​bie​ga​ją​ce ze​wsząd od​gło​sy woj​sko​wej krzą​ta​ni​ny: bęb​nie​nie ko​pyt, krzy​ki męż​czyzn i ko​biet, zim​ny szczęk sta​li o stal. Tyl​ko tar​cza, twier​dził sza​man, lecz ty​sią​‐ ce kon​nych wo​jow​ni​ków ni​g​dy nie są tyl​ko tar​czą. Od po​ko​leń An​nur nie za​znał woj​ny na peł​ną ska​lę, a te​raz, zda​niem Dłu​giej Pię​ści, de​cy​zja o jej po​‐ wstrzy​ma​niu na​le​ża​ła do Va​ly​na. — A w jaki spo​sób zdo​ła​my unik​nąć tej woj​ny, je​że​li prze do niej il Torn​‐ ja, ke​na​rang i re​gent w jed​nej oso​bie? – za​py​tał ostroż​nie. Sza​man uśmiech​nął się, uka​zu​jąc olśnie​wa​ją​co bia​łe, ostre kły. — Za​bi​jesz go.

24

O

pa​rze​nie nie było opa​rze​niem. A przy​naj​mniej nie ta​kim jak wszyst​‐ kie, ja​kie Ada​re w ży​ciu oglą​da​ła. Mi​ster​ny ry​su​nek czer​wo​nej bli​zny wy​glą​dał jak ry​sun​ki z hen​ny, ja​kie na​rze​czo​ne z Rabi i Ara​ga​tu ta​tu​‐ owa​ły so​bie na skó​rze, z ty​sią​ca​mi roz​ga​łę​zio​nych i skom​pli​ko​wa​nych za​‐ wi​ja​sów wi​ją​cych się wzdłuż jej ra​mion i tu​ło​wia, na no​gach i szyi ni​czym cien​kie, czer​wo​ne pędy wi​no​ro​śli, wy​ra​sta​ją​ce spo​śród wło​sów. Jed​nak​że, ina​czej niż wi​no​rośl, były te​raz jej czę​ścią. Gdy zgi​na​ła ra​mio​na i pal​ce, opa​‐ rze​nia po​ru​sza​ły się wraz ze skó​rą, a cie​niut​ka war​stwa na po​wierzch​ni blizn od​bi​ja​ła świa​tło i zda​wa​ła się świe​cić po​ły​skli​wie. Rany pul​so​wa​ły, lecz ich ból był ra​czej zim​ny i kla​row​ny niż pie​ką​cy i do​kucz​li​wy. Ale gdy Ada​re pró​bo​wa​ła wstać z łóż​ka, wciąż czu​ła, że nogi się pod nią ugi​na​ją, a umysł roz​pły​wa, jak​by roz​my​ty w wiel​kiej po​wo​dzi świa​tła. Po jed​nym dniu mo​gła już po​dejść do okna, a po dwóch dniach dojść do drzwi, trze​cie​go po​ran​ka zaś, po​mi​mo drże​nia w no​gach, za​czę​ła do​ma​‐ gać się wi​dze​nia ze swy​mi aedo​liań​czy​ka​mi. Le​hav i Nira za​pew​nia​li ją bez ustan​ku, że obaj gwar​dzi​ści prze​ży​li eg​ze​ku​cję, lecz Ada​re chcia​ła się ko​‐ niecz​nie sama o tym prze​ko​nać, spo​tkać się z nimi sam na sam i usły​szeć, jak mó​wią. Po​kój był ciem​ny, w oknach za​cią​gnię​to za​sło​ny, a na sto​li​ku przy łóż​ku sta​ła zga​szo​na lam​pa. Po​my​śla​ła zra​zu, że obaj śpią, lecz po chwi​li Birch uniósł lek​ko gło​wę z po​dusz​ki i Ada​re nie zdo​ła​ła po​wstrzy​mać wes​tchnie​‐ nia. Pio​run opa​rzył go tak​że, lecz w jego opa​rze​niach nie było nic de​li​kat​ne​‐ go i cza​row​ne​go: ja​sno​czer​wo​na rana po​kry​wa​ła jed​ną stro​nę jego nie​gdyś przy​stoj​nej twa​rzy. Jed​ne​go oka nie było wca​le wi​dać. Albo je stra​cił, albo opa​rzo​ne po​wie​ki się zwar​ły. Każ​da zmia​na wy​ra​zu twa​rzy mu​sia​ła być dla nie​go bar​dzo bo​le​sna, jed​nak uda​ło mu się unieść brwi. — Przy​cho​dzisz do​koń​czyć dzie​ła? Moja pani? – Spró​bo​wał się uśmiech​‐ nąć, lecz jego głos był ci​chy i ulot​ny jak dym. Ada​re po​trzą​snę​ła gło​wą. — Chcia​łam… przy​szłam zo​ba​czyć, jak się ma​cie. — Mamy się do​brze – od​parł Ful​ton, choć kie​dy uniósł się lek​ko, by​naj​‐ mniej do​brze nie wy​glą​dał. Pio​run oszczę​dził jego twarz, lecz sa​mot​na, roz​‐

ga​łę​zio​na rana roz​ora​ła mu pierś jak cios szpo​nu, roz​su​wa​jąc skó​rę na boki. Ban​da​że i opa​trun​ki na ra​nie na​sią​kły są​czą​cą się krwią i ropą, a on sam był jesz​cze bar​dziej wy​chu​dzo​ny niż przed nie​do​szłą eg​ze​ku​cją. — Czy was kar​mią? – za​py​ta​ła. Ful​ton ski​nął gło​wą. — Na ra​zie bu​lio​nem. Póki co, ża​den z nas nie znie​sie ni​cze​go wię​cej. Zmru​żył oczy i przyj​rzał się jej. — Two​ja twarz. Szy​ja. Do​brze się czu​jesz? — Dość do​brze – od​par​ła i ski​nę​ła gło​wą. — Dzię​ki dla In​tar​ry – mruk​nął gwar​dzi​sta. — Za co? – za​py​tał Birch. – Za to, że upie​kła nas jak ryby na rusz​cie? — Za ura​to​wa​nie księż​nicz​ki – od​rzekł star​szy żoł​nierz. — My​śla​łem, że te​raz jest pro​ro​ki​nią – rzu​cił Birch. – Mylę się czy sły​sza​‐ łem coś o pro​ro​ko​wa​niu? Ada​re po​tak​nę​ła nie​wy​raź​nie. — Tak mó​wią nie​któ​rzy lu​dzie. — A co z nami? – za​py​tał, wska​zu​jąc ge​stem na swo​ją twarz. – Czy też je​‐ ste​śmy pro​ro​ka​mi? — Je​ste​śmy żoł​nie​rza​mi – wark​nął Ful​ton, a w jego gło​sie za​brzmia​ło coś jak ostrze​że​nie. – Ta​ki​mi sa​my​mi jak za​wsze. — Ta​ki​mi sa​my​mi? – za​py​tał Birch. – Nie wy​da​je mi się. Przez krót​ką chwi​lę obaj męż​czyź​ni jak​by za​po​mnie​li o obec​no​ści Ada​re i pa​trzy​li na sie​bie z gnie​wem jak roz​ju​szo​ne byki. Ada​re pa​trzy​ła na to bez​‐ rad​nie, zbyt sła​ba, by prze​ciw​dzia​łać. Za​mil​kła, bo za​schło jej w ustach. Wresz​cie Birch od​wró​cił gło​wę i wbił wzrok w pa​da​ją​cy za oknem deszcz. — Przy​kro mi – rze​kła w koń​cu, a jej sło​wa były jak sze​lest roz​dzie​ra​ne​go pa​pie​ru. – Bar​dzo was prze​pra​szam. — Nie ma po​wo​du do prze​pra​sza​nia, moja pani – od​rzekł Ful​ton. – Zro​bi​‐ łaś, co mu​sia​łaś zro​bić, i my zro​bi​li​śmy to samo. Wszy​scy żyją. Za dzień lub dwa bę​dzie​my w sta​nie pod​jąć służ​bę. Birch na​dal wpa​try​wał się w okno, a gdy prze​mó​wił, jego głos był tak ci​‐ chy, że Ada​re nie była pew​na, czy do​brze go sły​szy: — Mów za sie​bie, Ful​ton. — Wy​bacz mu, pani – wtrą​cił Ful​ton. – Pio​run go… — Ten pie​przo​ny pio​run mnie obu​dził – rzu​cił Birch, od​wra​ca​jąc się i uno​sząc na łóż​ku, by spoj​rzeć na Ada​re. — Licz się ze sło​wa​mi, żoł​nie​rzu, kie​dy roz​ma​wiasz z księż​nicz​ką – wark​nął Ful​ton. — Księż​nicz​ką? Ona jest te​raz pro​ro​ki​nią, nie sły​sza​łeś? Rzecz w tym, że ja nie za​cią​ga​łem się do pil​no​wa​nia pro​ro​ków. – Pa​trzył na nią tro​chę oskar​ży​ciel​sko, a tro​chę bła​gal​nie. – Dał​bym się za cie​bie po​rą​bać mie​czem, Ada​re. Obe​rwać z ku​szy w brzuch. Wbiegł​bym do pło​ną​cej wie​ży, żeby cię wy​cią​gnąć.

— Na​dal mo​żesz mieć oka​zję – mruk​nął Ful​ton. — Nie – po​wie​dział Birch na​gle bar​dzo znu​żo​nym gło​sem. – Już nie. Mam dość. Za​wsze wie​dzia​łem, że mogę zgi​nąć dla cie​bie, Ada​re. Ale ni​g​dy so​bie nie wy​obra​ża​łem, że mógł​bym zgi​nąć przez cie​bie. Przez ten układ, któ​ry za​‐ war​łaś. – Za​milkł, opu​ścił gło​wę na po​dusz​kę i znów za​pa​trzył się w okno. Ful​ton za​ci​snął szczę​ki i uniósł się lek​ko na po​sła​niu, lecz Ada​re po​de​szła do nie​go i po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. Był roz​go​rącz​ko​wa​ny, miał roz​pa​‐ lo​ną skó​rę i był sła​by jak dziec​ko, gdy lek​ko po​pchnę​ła go z po​wro​tem na łóż​ko. — W po​rząd​ku – szep​nę​ła. – Zo​staw go. I tak je​stem mu win​na wię​cej, niż zdo​ła​ła​bym spła​cić. Birch nie od​wró​cił gło​wy. Z miej​sca, w któ​rym sta​ła, Ada​re mo​gła doj​‐ rzeć je​dy​nie nie​spa​lo​ną po​ło​wę jego twa​rzy, tę przy​stoj​ną, tę, któ​rą zna​ła. Po po​licz​ku spły​wa​ły mu łzy, ale nie spoj​rzał na nią, nie spo​tkał jej wzro​ku. Oca​lał i żył. Sta​ło się to z ła​ski In​tar​ry albo z po​wo​du sza​leń​stwa Ada​re, lecz tak czy ina​czej był już dla niej stra​co​ny. Jest pierw​szym, któ​ry mnie przej​rzał, po​wie​dzia​ła so​bie w du​chu Ada​re. Pa​‐ trzy​ła na nie​go, pró​bu​jąc przy​po​mnieć so​bie jego uśmiech. Ale nie bę​dzie ostat​nim. Ani naj​gor​szym. † — Nie je​stem pro​ro​ki​nią – rze​kła Ada​re, po​trzą​sa​jąc gło​wą i pa​trząc nad sto​‐ łem w oczy Niry. – Nie je​stem, choć​by nie wiem co o tym mó​wi​li. — A co to, kur​czę, ma do rze​czy? – prych​nę​ła sta​ra. — Nie będę stro​ić się w kłam​stwa i na​zy​wać tego chwa​łą. — Och, na słod​kie​go Sha​ela, czy ty na​praw​dę są​dzisz, dziew​czy​no, że moż​na rzą​dzić ce​sar​stwem bez kła​ma​nia? My​ślisz, że twój oj​ciec nie kła​‐ mał? Albo jego oj​ciec? Albo któ​ry​kol​wiek z two​ich zło​to​okich przod​ków, za​‐ ło​ży​cie​li An​nu​ru? To część tej pra​cy. Pie​ka​rze mają mąkę, ry​ba​cy mają sie​ci, a przy​wód​cy mają kłam​stwa. Ada​re zgrzyt​nę​ła zę​ba​mi i od​wró​ci​ła wzrok. Sie​dzia​ły przy wiel​kim, się​‐ ga​ją​cym nie​mal do pod​ło​gi oknie w sta​rym pa​ła​cu, gdzie Le​hav urzą​dził so​‐ bie kwa​te​rę. Na po​łu​dnie roz​cią​gał się roz​le​gły wi​dok na fa​lu​ją​ce, sza​re je​‐ zio​ro. W od​da​li, poza za​się​giem ich wzro​ku, le​ża​ło Sia, mia​sto po​dob​ne do Olo​nu, lecz bo​gat​sze i pięk​niej​sze. Za Sia roz​cią​ga​ły się win​ni​ce środ​ko​‐ we​go Eri​droa, a za nimi ne​fry​to​we wzgó​rza, zie​lo​ne jak szma​rag​dy, je​śli wie​rzyć ob​ra​zom, pną​ce się wzwyż dzie​siąt​ka​mi ty​się​cy ta​ra​sów. Ada​re oglą​da​ła wi​szą​ce w Pa​ła​cu Brza​sku ma​lo​wa​ne, olśnie​wa​ją​ce zwo​je, lecz ni​g​‐ dy nie wy​jeż​dża​ła z An​nu​ru da​lej niż do Olo​nu. Po​czu​ła na​gle sza​lo​ną chęć, by wy​pły​nąć ło​dzią na je​zio​ro, gdy nikt nie bę​dzie pa​trzył, i po pro​stu znik​‐ nąć. Była to dzie​cin​na fan​ta​zja, zu​peł​nie nie​zgod​na z jej za​mie​rze​nia​mi, lecz

zro​zu​mia​ła, bo po​mi​mo pierw​szych suk​ce​sów każ​de​go dnia do​strze​ga​ła na swej dro​dze co​raz wię​cej trud​no​ści. Zda​niem Niry po​win​na być wdzięcz​‐ na, że wy​znaw​cy In​tar​ry uzna​li ją za dru​gą pro​ro​ki​nię, a to, co zda​rzy​ło się przy Stud​ni, na​zwa​no cu​dem. W cią​gu jed​ne​go dnia zdo​ła​ła dzię​ki temu za​‐ skar​bić so​bie lo​jal​ność wier​nych, a przy tym uzna​no w niej księż​nicz​kę. Księż​nicz​ka Mal​ke​enian. Mi​ni​ster fi​nan​sów. Choć Ada​re od dziec​ka przy​‐ wy​kła do ty​tu​łów, to nowy ho​no​ro​wy ty​tuł pro​ro​ki​ni cią​żył jej jak źle skro​‐ jo​ny strój. Wciąż nie mo​gła po​jąć, co na​praw​dę wy​da​rzy​ło się przy Stud​ni i jak uda​ło się jej oca​leć po ude​rze​niu pio​ru​na. Pra​gnę​ła jed​nak uwie​rzyć, że po​mo​gła jej In​tar​ra, zwłasz​cza w chwi​lach, gdy jej umysł wy​peł​niał się cu​‐ dow​ną, bez​brzeż​ną ja​sno​ścią, a ją samą ogar​nia​ło uczu​cie spo​ko​ju i mocy; pa​lą​cej, a za​ra​zem ko​ją​cej jak bal​sam. Przy​by​ła do mia​sta na​sta​wio​na scep​‐ tycz​nie, lecz te​raz jej ser​ce prze​peł​nia​ło uczu​cie czci. Nic jed​nak nie da​wa​ło jej pra​wa do by​cia pro​ro​ki​nią. — To nie jest na​wet two​je kłam​stwo – cią​gnę​ła Nira, stu​ka​jąc chu​dym, ko​ści​stym pal​cem w stół. – To lu​dzie tak mó​wią. Ty zaś masz je​dy​nie ki​wać tą głu​pią głów​ką i się uśmie​chać. Ada​re wcią​gnę​ła po​wie​trze przez za​ci​śnię​te zęby. Sta​ra mia​ła spo​ro ra​cji. Wieść o cu​dow​nym oca​le​niu Ada​re już się roz​nio​sła. Opo​wia​da​no o księż​‐ nicz​ce z rodu Mal​ke​enia​nów, któ​ra po​rzu​ci​ła swój pa​łac i tron, aby przy​łą​‐ czyć się do piel​grzy​mów In​tar​ry, i któ​ra zo​sta​ła na​zna​czo​na przez bo​gi​nię po​dwój​nie: po pierw​sze swy​mi pło​ną​cy​mi ocza​mi, po dru​gie zaś świę​tą siat​‐ ką blizn, któ​re po​kry​ły jej skó​rę. Oczy​wi​ście więk​szość tych opo​wie​ści to były świą​to​bli​we bzdu​ry. W nie​któ​rych Ada​re zstą​pi​ła w głąb Stud​ni, po czym wy​le​cia​ła stam​tąd z gej​ze​rem świa​tła. Mo​gła to jed​nak wy​ko​rzy​‐ stać w wal​ce prze​ciw​ko il Torn​ji. — Po​słu​chaj, ty fał​szy​wa skrom​ni​siu – po​wie​dzia​ła Nira, roz​kła​da​jąc ręce. – Lu​dzie nie chcą, by prze​wo​dzi​li im męż​czyź​ni czy ko​bie​ty. Oni po​‐ trze​bu​ją zbaw​ców. — A co, je​śli ja nie ze​chcę być zbaw​czy​nią? — Wów​czas się oka​że, że je​steś głup​sza, niż są​dzi​łam. A są​dzi​łam, że je​‐ steś do​praw​dy cał​kiem głu​pia. – Po​krę​ci​ła gło​wą z re​zy​gna​cją. – Po​zwól, że ci wy​tłu​ma​czę, bo to pro​ste jak drut: ry​bak sam opo​wia​da swo​ją hi​sto​rię o tym, gdzie ło​wił i czy wy​cią​gnął peł​ne sie​ci czy pu​ste. Sam swo​ją hi​sto​rię opo​wia​da kra​wiec. Na​wet kur​wa sama opo​wia​da, choć wie​lu pró​bu​je jej opo​wie​ści znie​kształ​cać. Ale kró​lo​wa? Ce​sarz? – Znów po​krę​ci​ła gło​wą. – Mo​żesz wy​sia​dy​wać na tro​nie i ga​dać o so​bie do upo​je​nia, ale to oni – rze​kła i wska​za​ła la​ską za mur, na od​by​wa​ją​cych musz​trę Sy​nów Pło​mie​nia, na miesz​kań​ców Olo​nu i ca​łe​go ce​sar​stwa – będą snuć opo​wieść o to​bie. I po​słu​chaj mnie te​raz uważ​nie, dziew​czy​no, po​słu​chaj do​brze: są tyl​ko dwie opo​wie​ści. Je​steś zba​wie​niem albo prze​kleń​stwem. Wy​słu​cha​ną mo​dli​twą albo prze​klę​tym po​two​rem. Kie​dy więc lu​dzie opo​wia​da​ją two​ją hi​sto​rię, uży​wa​jąc słów „bło​go​sła​wio​na”, „bo​gi​ni” lub „pro​ro​ki​ni”, to dzię​kuj bo​gi​ni,

ki​waj głów​ką i roz​da​waj uśmie​chy. Sama uczy​ni​łaś mnie swo​ją do​rad​czy​‐ nią, więc ci do​ra​dzam: przyj​mij ten kult i ciesz się z nie​go. Ada​re pa​trzy​ła zdu​mio​na, naj​wy​raź​niej przy​tło​czo​na jej ty​ra​dą. — No do​brze – po​wie​dzia​ła w koń​cu – ale oni wie​rzą w to wszyst​ko, w te hi​sto​rie o pro​ro​ki​ni, bo nie zna​ją mnie bli​żej. Ci, któ​rzy mnie po​zna​li, zna​ją też praw​dę. – Pa​mię​ta​ła spoj​rze​nie Bir​cha, któ​ry zaj​rzał jej w oczy, a po​tem od​wró​cił wzrok. To pierw​szy czło​wiek, któ​ry nie chciał mieć z jej bo​sko​ścią nic wspól​ne​go. – W mia​rę jak będą mnie po​zna​wać, będą też od​‐ kry​wać praw​dę. — Dla​te​go nie daj się lu​dziom po​znać. Nie wol​no ci do tego do​pu​ścić – pod​kre​śli​ła Nira. Ada​re po​krę​ci​ła gło​wą znu​żo​na, pa​trząc na fale. Naj​lep​sze wina na świe​‐ cie po​cho​dzi​ły z Sia, za​rów​no bia​łe, jak i czer​wo​ne. Mo​gła​by udać się na po​‐ łu​dnie, wy​na​jąć po​kój w ma​łym dom​ku nad je​zio​rem, za​jąć się wy​pie​ka​mi i ło​wie​niem ryb… ale wte​dy il Torn​ja by zwy​cię​żył. Znisz​czył​by jej ce​sar​‐ stwo, tak jak za​mor​do​wał jej ojca. Ode​rwa​ła wzrok od wody i po​now​nie spoj​rza​ła na Nirę. — W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła. – Pro​ro​ki​ni. Do​pó​ki nie będę mu​sia​ła sama roz​gła​szać tej hi​sto​rii. Do​pó​ki to bę​dzie to. — To? – za​py​ta​ła Nira, uno​sząc w zdzi​wie​niu brwi. – To? — Tak. To. Ro​bię to po to, żeby poj​mać il Torn​ję, osą​dzić i ska​zać na śmierć, a nie po to, by na​śla​do​wać Ma​ay​alę. — A je​śli zwy​cię​żysz? – spy​ta​ła sta​ra. – Co wte​dy? — Wte​dy Ka​den zaj​mie miej​sce na Nie​cio​sa​nym Tro​nie… — Ka​den! – huk​nę​ła Nira. – Ten bied​ny skur​czy​byk, twój brat, kar​mi te​‐ raz kru​ki. Czy my​ślisz, że ten su​kin​syn ke​na​rang za​da​wał​by so​bie tyle tru​du, mor​du​jąc two​je​go ta​tu​sia, żeby te​raz twój bra​ci​szek zje​chał we​so​lut​ko do domu i po​sa​dził na tro​nie swo​ją ko​ści​stą, nie​kom​pe​tent​ną dupę? Ada​re unio​sła dłoń. — Zda​ję so​bie spra​wę, że mógł pró​bo​wać za​bić Ka​de​na. Po​sel​stwo, któ​re wy​słał na pół​noc z Adi​vem i Utem na cze​le, mo​gło na​le​żeć do spi​sku. – Po​krę​‐ ci​ła gło​wą, jak​by sama zdzi​wio​na śmia​ło​ścią ta​kie​go przy​pusz​cze​nia. – Ale czy rze​czy​wi​ście il Torn​ja zdo​łał​by prze​ka​ba​cić rów​no​cze​śnie rad​cę Mi​zra​‐ nu i Pierw​szą Tar​czę Gwar​dii Aedo​liań​skiej? A sko​ro tak bar​dzo pra​gnął śmier​ci Ka​de​na, to dla​cze​go mnie po​zo​sta​wił przy ży​ciu? By​łam prze​cież naj​ła​twiej​szym ce​lem. Nira przez dłuż​szą chwi​lę mie​rzy​ła ją wzro​kiem. — Je​steś dla nie​go wię​cej war​ta żywa niż mar​twa. I nie ma oba​wy, że za​‐ gar​niesz tron. – Za​gry​zła po​marsz​czo​ne war​gi. – A może jest? Ada​re wes​tchnę​ła głę​bo​ko. — An​nur ni​g​dy nie za​ak​cep​tu​je mnie na tro​nie. A Ka​den… Sta​ra zby​ła tę su​ge​stię mach​nię​ciem ręki. — Dość już ga​da​nia o Ka​de​nie. Jest mar​twy, dziew​czy​no. Mar​twy na do​‐

bre. Ada​re spoj​rza​ła na swo​je ręce i za​uwa​ży​ła, że na​de​rwa​ła pa​zno​kieć do ży​‐ we​go mię​sa. Krew wy​stą​pi​ła u jego na​sa​dy. Gdy spró​bo​wa​ła ją obe​trzeć, po​‐ pla​mi​ła so​bie rękę. Przez cały ten czas, gdy wę​dro​wa​ła z piel​grzym​ką na po​‐ łu​dnie, ni​g​dy w swo​ich roz​my​śla​niach nie wy​bie​ga​ła poza czas, gdy uda się jej prze​ko​nać Sy​nów, a te​raz, gdy już się to sta​ło, nie po​tra​fi​ła wy​biec my​ślą poza chwi​lę zwy​cię​stwa nad il Torn​ją. Nira jed​nak​że mia​ła ra​cję. Je​śli uda się im zwy​cię​żyć, je​śli ke​na​rang nie za​tknie ich głów na pi​kach nad Bra​mą Bo​‐ gów, to ktoś bę​dzie mu​siał rzą​dzić An​nu​rem. — Mo​gła​bym to zro​bić – po​wie​dzia​ła po​wo​li. Nira uśmiech​nę​ła się cierp​ko. — Je​steś za​ku​tą pałą, Ada​re, ale wi​dać choć tyle, że gdy tkwisz w gów​nie po uszy, to przy​naj​mniej pró​bu​jesz pły​wać. † Po​mi​mo swych wcze​śniej​szych za​strze​żeń po kil​ku ko​lej​nych dniach Ada​re mu​sia​ła przy​znać, że wy​da​rze​nia przy Wiecz​nie Pło​ną​cej Stud​ni, z bo​ską po​‐ mo​cą czy bez, spra​wi​ły dla niej mały cud. Nie tyl​ko Sy​no​wie Pło​mie​nia za​‐ czę​li przy​by​wać na we​zwa​nie Le​ha​va, ale i zwy​kli miesz​kań​cy Olo​nu ścią​ga​‐ li naj​pierw dzie​siąt​ka​mi, po​tem set​ka​mi, a wresz​cie ty​sią​ca​mi. Nie​któ​rzy chcie​li się za​cią​gnąć do świę​tej ar​mii, inni przy​no​si​li ko​sze z je​dze​niem albo przy​god​ną broń; w jed​nym przy​pad​ku był to tu​zin że​la​znych gra​bi. Gra​bia​mi moż​na ze​drzeć skó​rę z grzbie​tu rów​nie do​brze jak mie​czem, za​chwa​lał swój dar ofia​ro​daw​ca. Sło​wa ta​kie przy​pra​wia​ły Ada​re o mdło​ści. Chcia​ła od​su​nąć il Torn​ję od wła​dzy, co do tego nie mia​ła naj​mniej​szych wąt​pli​wo​ści, lecz te​raz, gdy jej ar​mia za​czę​ła się gro​ma​dzić, po raz pierw​szy do​strze​gła, za jaką cenę. Nie tyl​ko przy​go​to​wy​wa​ła się do woj​ny, lecz po​wo​ły​wa​ła do ży​cia siłę ma​ją​cą za​bi​jać An​nu​ryj​czy​ków, lo​jal​nych żoł​nie​rzy, któ​rzy wier​nie trwa​li na swo​‐ ich po​ste​run​kach i bro​ni​li ce​sar​stwa. Te po​nu​re my​śli nie od​stę​po​wa​ły jej ani na chwi​lę, gdy wraz z Le​ha​vem pra​co​wa​ła nad przy​go​to​wa​niem ar​mii do wy​mar​szu. Oka​za​ło się, że przy​go​to​wa​nie ar​mii nie po​le​ga wy​łącz​nie na wcią​gnię​‐ ciu fla​gi na maszt, wy​gło​sze​niu kil​ku za​grze​wa​ją​cych prze​mó​wień i roz​da​‐ niu mie​czy. Nie jest to ła​twe ani dla księż​nicz​ki, ani na​wet dla pro​ro​ki​ni. Ada​re się wy​da​wa​ło, że po prze​czy​ta​niu paru ksią​żek zna się tro​chę na woj​‐ sko​wej lo​gi​sty​ce, ale w książ​kach wszyst​ko spra​wia​ło wra​że​nie schlud​no​ści i ła​two​ści, jak​by głów​na pra​ca po​le​ga​ła na usta​wia​niu wo​zów, usta​la​niu ra​‐ cji żyw​no​ścio​wych, wy​rów​ny​wa​niu sze​re​gów i na​rzu​ca​niu dys​cy​pli​ny. Wy​raź​nie się czu​ło, że kto​kol​wiek pi​sał te książ​ki, ro​bił to, sie​dząc wy​god​nie w fo​te​lu, z dala od cha​osu rze​czy​wi​stej mo​bi​li​za​cji. Samo zor​ga​ni​zo​wa​nie roz​pro​szo​nych Sy​nów Pło​mie​nia za​ję​ło Le​ha​vo​wi

nie​mal ty​dzień. Wia​do​mo było, że więk​szość żoł​nie​rzy prze​nio​sła się z An​‐ nu​ru na po​łu​dnie, czę​ścio​wo żeby uciec ze sto​li​cy, a po czę​ści dla​te​go, że do​‐ tar​ły do nich po​gło​ski o gro​ma​dzą​cych się w Olo​nie si​łach. Było ich co naj​‐ mniej pięć ty​się​cy w mie​ście i pod mia​stem, lecz poza ści​słym krę​giem kil​‐ ku​set woj​sko​wych zgro​ma​dzo​nych wo​kół Le​ha​va nie było tam żad​nej usta​‐ lo​nej hie​rar​chii, żad​ne​go miej​sca dla musz​try, żad​ne​go pro​to​ko​łu wy​da​wa​‐ nia, roz​sy​ła​nia i we​ry​fi​ka​cji roz​ka​zów, ni​cze​go poza czy​stym pra​gnie​niem służ​by z bro​nią w ręku w obro​nie In​tar​ry i czy​stą nie​na​wi​ścią do Mal​ke​enia​‐ nów. Cud przy Stud​ni zre​ha​bi​li​to​wał Ada​re w oczach wie​lu, lecz Le​hav zbyt dłu​go i upo​rczy​wie wbi​jał im do głów an​ty​ce​sar​ską pro​pa​gan​dę. Z jed​nej stro​ny była ona po​wo​dem gor​li​wo​ści, z jaką tak wie​lu miesz​kań​ców zgła​‐ sza​ło się pod broń, z dru​giej jed​nak trud​no było wy​ja​śnić set​kom i ty​siąc​om lu​dzi, że Ada​re pa​dła ofia​rą tego sa​me​go zdra​dli​we​go oszu​stwa, któ​re znisz​‐ czy​ło Ko​ściół In​tar​ry. Każ​de​go ran​ka i każ​de​go wie​czo​ru Le​hav i Ada​re wy​‐ stę​po​wa​li na ma​łym dzie​dziń​cu przed ko​lej​ną grup​ką no​wych za​cię​tych twa​rzy, któ​rym mu​sie​li tłu​ma​czyć, że kon​flikt mię​dzy nimi był skut​kiem nie​po​ro​zu​mie​nia i że obo​je tę​sk​nią rów​nie moc​no do sil​ne​go ce​sar​stwa, w któ​rym kult In​tar​ry od​gry​wał​by wio​dą​cą rolę, a ke​na​rang, któ​ry zo​stał mia​no​wa​ny re​gen​tem, jest ich wspól​nym wro​giem. — On wie, że nad​cho​dzi​my – stwier​dził któ​re​goś wie​czo​ru Le​hav, gdy za​sie​dli obo​je, ogry​za​jąc ka​wał​ki opie​ka​ne​go kar​pia. Ful​ton, po​mi​mo swych ran, wró​cił do służ​by, lecz czu​wał pod drzwia​mi, pod​czas gdy Le​hav i Ada​re je​dli po​si​łek. – Pa​łac ma swo​ich szpie​gów, tak samo jak wszę​dzie in​dziej, i nie da się ukryć tego, co ro​bi​my. Ada​re ski​nę​ła gło​wą, znu​żo​na. — I tak nie mamy wiel​kie​go wy​bo​ru. — Za​wsze jest ja​kiś wy​bór. Pod​nio​sła wzrok znad ta​le​rza i spoj​rza​ła na Le​ha​va. Nie​za​leż​nie od wspól​nych ce​lów, nie​za​leż​nie od po​wro​tu Ful​to​na i jej na​głe​go wy​nie​sie​‐ nia w oczach Sy​nów Pło​mie​nia wciąż czu​ła się w obec​no​ści Le​ha​va nie​swo​‐ jo. Ak​cep​to​wał i współ​pra​co​wał z nią, lecz Ada​re wciąż nie wie​dzia​ła, co w związ​ku z nią czu​je. Nie za​po​mnia​ła tam​te​go dnia w Won​nej Dziel​ni​cy, kie​dy Le​hav o mały włos zo​sta​wił​by ją na pa​stwę ka​na​ło​wych szczu​rów. Ada​re nie kwe​stio​no​wa​ła jego od​da​nia bo​gi​ni i mia​ła na​dzie​ję, że to wy​star​‐ czy dla za​pew​nie​nia wspól​no​ty ce​lów, ale pew​no​ści nie mia​ła. Ina​czej niż inni Le​hav na​dal zwra​cał się do niej jak do księż​nicz​ki, a nie pro​ro​ki​ni. — Czy masz wąt​pli​wo​ści? – za​py​ta​ła Ada​re. Jed​na In​tar​ra wie​dzia​ła, ile w niej sa​mej było zwąt​pie​nia, lecz to nie zna​‐ czy​ło, że go​to​wa była utra​cić po​par​cie Sy​nów Pło​mie​nia. Bez nich cały jej bunt tra​cił sens, a gdy​by il Torn​ja ją poj​mał, stra​ci​ła​by ży​cie. — Chcia​łem o coś za​py​tać – od​parł i odło​żył nóż, któ​re​go klin​ga znik​nę​ła za​to​pio​na w gę​stym so​sie na dnie pół​mi​ska.

— Do​brze więc – od​rze​kła Ada​re. – Py​taj. Przez dłu​gą chwi​lę mil​czał, wpa​tru​jąc się w rybę. Po​tem się​gnął ręką, wy​‐ jął po​ło​wę dzwon​ka, ugryzł ka​wa​łe​czek i odło​żył resz​tę na pół​mi​sek. — Jaki on jest? – za​py​tał w koń​cu. – Ten ke​na​rang? Jaki to ro​dzaj czło​wie​‐ ka? Jaki żoł​nierz? — Dla​cze​go sam mi tego nie po​wiesz? By​łeś jed​nym z tych, któ​rzy pod nim słu​ży​li. — By​łem na po​łu​dniu, w dżun​gli. W tym cza​sie il Torn​ja był wciąż lo​kal​‐ nym do​wód​cą w Ra​al​te, na pół​no​cy. Na​wet go nie wi​dzia​łem. Ada​re zmarsz​czy​ła brwi, a po​tem po​krę​ci​ła gło​wą. — Czy​ta​łam wszyst​kie kla​sycz​ne trak​ta​ty, ale o woj​sku nie wiem pod​‐ sta​wo​wych rze​czy. Męż​czyź​ni mó​wią, że jest bły​sko​tli​wy, że wy​gry​wa bi​‐ twy, któ​rych nikt inny nie zdo​łał​by wy​grać. Jego żoł​nie​rze po​szli​by za nim w ogień, gdy​by ich o to po​pro​sił, co, jak są​dzę, czy​ni go bar​dzo nie​bez​piecz​‐ nym. Za​mil​kła. Jej wspo​mnie​nia o il Torn​ji były jak noże: ostre i głę​bo​ko tną​ce. — Je​śli cho​dzi o nie​go sa​me​go – cią​gnę​ła da​lej, szu​ka​jąc wła​ści​wych słów – to wy​da​je się non​sza​lanc​ki, dziar​ski, nie​fra​so​bli​wy… ale to nie​praw​‐ da. A przy​naj​mniej nie wszyst​ko jest praw​dą. My​śla​łam, że je​stem spryt​na, ale on zdo​łał mnie wy​ko​rzy​stać. Wy​ko​rzy​stał jak pre​cy​zyj​ne na​rzę​dzie, któ​‐ re sam so​bie wy​brał i przy​spo​so​bił do swe​go użyt​ku. A ja na​wet nie zda​wa​‐ łam so​bie z tego spra​wy. Le​hav ją ob​ser​wo​wał, a w jego oczach, pod przy​mru​żo​ny​mi po​wie​ka​mi, od​bi​ja​ło się świa​tło świec. — Ucie​kłaś jed​nak – za​uwa​żył. Po​tak​nę​ła po​nu​ro. — A te​raz wra​ca​my. W cią​gu na​stęp​nych dni strach i nie​pew​ność za​gnieź​dzi​ły się w jej wnę​‐ trzu jak szczur. Lecz z upły​wem cza​su, dzień po dniu, siła po​wra​ca​ła. Męż​‐ czyź​ni czy​ści​li pan​ce​rze, ostrzy​li mie​cze i do​łą​cza​li do wiel​kie​go obo​zu usy​‐ tu​owa​ne​go na pół​noc od mia​sta. Miesz​kań​cy Olo​nu i oko​lic gro​ma​dzi​li się rów​nież, nie​któ​rzy po to, by po​ga​pić się na woj​sko, inni z po​wo​du praw​dzi​‐ wej czci dla In​tar​ry lub Ada​re, a jesz​cze inni, bo mie​li coś do sprze​da​nia – wozy, ko​nie, zbo​że. Ofia​ry dla pro​ro​ki​ni były rze​czą na​tu​ral​ną, ale żyć też było trze​ba, a za​opa​try​wa​nie ar​mii przy​no​si​ło nie​złe pie​nią​dze. Skąd brać pie​nią​dze, sta​no​wi​ło osob​ną kwe​stię, lecz aku​rat na to py​ta​nie Ada​re po​tra​fi​ła od​po​wie​dzieć. Olon, przy ca​łym swo​im ubó​stwie i ru​inie, wciąż funk​cjo​no​wał jak le​jek, przez któ​ry prze​pły​wa​ła więk​szość han​dlu po​‐ mię​dzy środ​ko​wy​mi ob​sza​ra​mi Eri​droi a sto​li​cą. Duży han​del ozna​czał duże po​dat​ki, a Ada​re, w po​dwój​nej roli księż​nicz​ki Mal​ke​enian i mi​ni​stra fi​nan​‐ sów, za​ję​ła ce​sar​ską szka​tu​łę Olo​nu. Było to dość pie​nię​dzy, by wy​po​sa​żyć ar​mię. Ty​dzień po ude​rze​niu pio​ru​na w Stud​nię Sy​no​wie Pło​mie​nia mie​li już

wy​star​cza​ją​ce środ​ki, by do​trzeć do An​nu​ru. Na​stęp​ne​go dnia wy​ma​sze​ro​‐ wa​li z mia​sta na oczach za​cie​ka​wio​nej ga​wie​dzi. Nie​któ​rzy w tłu​mie wi​wa​‐ to​wa​li, inni wy​glą​da​li na za​tro​ska​nych tym, jaki wpływ woj​na bę​dzie mieć na nich, na ich domy i ro​dzi​ny. Do​pie​ro gdy Ada​re uj​rza​ła, jak rów​ne sze​re​gi woj​ska ma​sze​ru​ją na pół​‐ noc, w peł​ni uświa​do​mi​ła so​bie zna​cze​nie, ja​kie dla re​ali​za​cji jej ce​lów mają Sy​no​wie Pło​mie​nia. Do​tar​ło to do niej z całą mocą, gdy po​czu​ła drże​nie zie​‐ mi pod sto​pa​mi ma​sze​ru​ją​cych żoł​nie​rzy. Po​mi​mo roz​pro​sze​nia i upad​ku swe​go Ko​ścio​ła Sy​no​wie Pło​mie​nia przez dłu​gie lata po​zo​sta​li wier​ni ry​cer​‐ skie​mu za​ko​no​wi. Nie mie​li wiel​kich trud​no​ści z od​na​le​zie​niem się w daw​‐ nych struk​tu​rach do​wo​dze​nia. Utrwa​lo​ne przez lata na​wy​ki dys​cy​pli​ny, od​‐ róż​nia​ją​ce za​wo​do​wych woj​sko​wych od zwy​kłej zbroj​nej zbie​ra​ni​ny, zro​bi​‐ ły swo​je. Ada​re wie​dzia​ła, że samo za​ję​cie po​dat​ków i do​bre wy​po​sa​że​nie ar​‐ mii nie​wie​le by dało, gdy​by ci żoł​nie​rze nie mie​li wy​szko​le​nia do wal​ki w od​dzia​łach i nie po​tra​fi​li ma​sze​ro​wać, nie na​stę​pu​jąc so​bie na ob​ca​sy. Kie​dy tak szła z Sy​na​mi Pło​mie​nia na pół​noc, po​now​nie po​ko​nu​jąc mile dro​‐ gi wzdłuż ka​na​łu, wszyst​ko od​by​wa​ło się tak gład​ko, że ła​two było za​po​‐ mnieć o cze​ka​ją​cej ich na koń​cu tej dro​gi bi​twie i o tym, że każ​dy, pro​rok czy nie, może wów​czas po pro​stu zgi​nąć.

25

K

aden pa​mię​tał, jak za​bił swo​ją pierw​szą kozę. Pa​mię​tał, jak prze​cią​gał sta​ran​nie za​ostrzo​nym no​żem po szyi zwie​rzę​cia, przy​trzy​mu​jąc ra​‐ mie​niem jego cie​płe, drżą​ce cia​ło. Pa​mię​tał, jak pod ostrzem roz​stą​pi​‐ ła się sierść, a po​tem skó​ra i mięk​kie ró​żo​we cia​ło, a po chwi​li nie dłuż​szej niż pół ude​rze​nia ser​ca try​snę​ła fon​tan​na go​rą​cej krwi i nogi kozy na​gle zwiot​cza​ły. Miał wów​czas tyl​ko dzie​sięć lat, lecz przy​po​mi​nał so​bie, jak po​chy​lo​ny nad nim Chal​mer Ole​ki ka​zał mu odło​żyć nóż i pod​sta​wić pod ranę gli​nia​ny gar​nek, żeby ze​brać krew. — Krew i mię​so – za​uwa​żył wów​czas Ole​ki. – Tro​chę ko​ści. Tro​chę sier​‐ ści. Żad​nej du​szy. – Za​chi​cho​tał przy​jaź​nie, za​do​wo​lo​ny ze swe​go spo​strze​‐ że​nia. Jego śmiech był ci​chy jak szmer stru​my​ka spły​wa​ją​ce​go po gład​kich ka​mie​niach. Po​ka​zał Ka​de​no​wi, jak kozę wy​pa​tro​szyć, i ko​lej​no wyj​mo​wał roz​ma​ite or​ga​ny. – Ser​ce. Mózg. Wnętrz​no​ści. Żywe stwo​rze​nie nie jest ni​‐ czym wię​cej. Ty też je​steś tyl​ko tym. A za​tem rów​nież ten męż​czy​zna, któ​re​go mam za​raz za​bić, po​my​ślał Ka​den. Zdu​mie​wa​ją​ce, jak ła​two było stwo​rzyć po temu spo​sob​ność. Sta​nął z no​‐ żem w ciem​nej wnę​ce na​prze​ciw​ko swo​jej celi i cze​kał, od​li​cza​jąc ostat​nie ude​rze​nia ser​ca, aż na​dej​dzie straż​nik z mi​ską w jed​nej ręce i sztor​mo​wą la​‐ tar​nią w dru​giej. Gdy usły​szał, jak otwie​ra​ją się drzwi na koń​cu ko​ry​ta​rza, przy​mknął po​wie​ki, by ukryć pło​ną​ce tę​czów​ki swo​ich oczu, i cze​kał, aż kro​ki ucich​ną. Gdy otwo​rzył oczy, straż​nik, po​chy​lo​ny i od​wró​co​ny do nie​go ty​łem, wła​śnie sta​wiał na zie​mi la​tar​nię. Pro​sta rzecz. Jed​no cię​cie po szyi i go​to​we: bru​tal​ne, ale pro​ste. Kie​dy jed​‐ nak stał w ciem​no​ściach, wsłu​chu​jąc się w od​dech męż​czy​zny i mie​rząc w my​ślach od​le​głość do jego szyi, to naj​bar​dziej pod​sta​wo​we ele​men​ty tej pro​stej czyn​no​ści wy​da​ły mu się na​gle nie​prze​ko​nu​ją​ce, wręcz nie​moż​li​we. Jak prze​kro​czyć ko​ry​tarz, nie zwra​ca​jąc uwa​gi tam​te​go? Jak się ob​ró​cić, by wy​ko​nać ruch no​żem? Czy po​wi​nien po​ru​szać się wol​no, by nie wzbu​‐ dzić po​dej​rzeń, czy rzu​cić się gwał​tow​nie i za​mor​do​wać go jed​nym szyb​kim cię​ciem? Nie, po​wie​dział so​bie w du​chu. Nie za​mor​do​wać. „Mor​do​wa​nie” to przy​‐

kre sło​wo, na​sy​co​ne oce​ną i emo​cją. Za​bi​ja​nie. Za​bi​ja​nie opi​su​je czyn​ność i nic poza tym. Za​bi​ja​łem kozy, przy​po​mniał so​bie. Za​bi​łem krwio​pij​cę na prze​łę​czy. No tak, ale po​le​ga​ło to je​dy​nie na na​ci​śnię​ciu spu​stu ku​szy i wy​‐ pusz​cze​niu beł​tu w Ba​len​di​na. Sły​chać było tyl​ko krót​ki świst i krwio​pij​ca znik​nął za grzbie​tem urwi​ska. Nie od​czuł tego jako za​bi​ja​nia. W ogó​le nic nie po​czuł. Po​de​rżnię​cie gar​dła straż​ni​ko​wi było trud​niej​sze i brud​niej​sze. Przyj​rzał się wi​docz​ne​mu pod szczę​ką męż​czy​zny od​kry​te​mu skraw​ko​‐ wi cia​ła. Oto jest nóż. A tam jest szy​ja. W koń​cu była to pro​sta kwe​stia zro​bie​nia trzech kro​ków, za​koń​czo​ne​go wy​cią​gnię​ciem ręki. Ostrze wbi​ło się na​tych​miast, na​po​tka​ło lek​ki opór, gdy na​tra​fi​ło na tward​szą chrząst​kę krta​ni, a po​tem za​głę​bi​ło się i prze​cię​ło, śli​skie, go​rą​ce, wil​got​ne. Straż​nik zdo​łał wy​ko​nać za​le​d​wie pół ob​ro​tu i się​‐ gnąć ręką do ra​mie​nia Ka​de​na, jak​by w przy​ja​ciel​skim ge​ście. Po​tem ży​cie ulot​ni​ło się z jego nóg, a gło​wa opa​dła na prze​cię​tą szy​ję. Krew za​la​ła Ka​de​‐ no​wi twarz i pier​si, zbro​czy​ła rękę trzy​ma​ją​cą nóż, spły​nę​ła sze​ro​ką pla​mą na przód fo​cze​go ku​bra​ka i utwo​rzy​ła ka​łu​żę, zbie​ra​jąc się w za​głę​bie​niach po​sadz​ki. Cia​ło po​chy​li​ło się i upa​dło. Przez chwi​lę Ka​den trwał w bez​ru​chu. Stał z no​żem przy boku, a krew spla​mi​ła jego cuch​ną​ce ubra​nie. Ja​kieś uczu​cie wkra​dło się na obrze​ża jego umy​słu de​li​kat​nie i ci​cho jak mysz, lecz za każ​dym ra​zem, gdy pró​bo​wał mu się przyj​rzeć, umy​ka​ło. Po​czu​cie winy? Spoj​rzał na zwi​nię​ty u jego nóg kształt, kop​czyk mię​śni i ko​ści, któ​ry jesz​cze przed chwi​lą był ży​wym czło​‐ wie​kiem, po czym za​mknął oczy i spró​bo​wał od​pę​dzić od sie​bie tę ulot​ną emo​cję. Żal? Zwąt​pie​nie? Po​pa​trzył jesz​cze chwi​lę na zwło​ki; trze​ba było ru​‐ szać da​lej. Pod​czas ata​ku stra​cił ra​chu​bę ude​rzeń tęt​na, lecz te​raz nie było mu to po​‐ trzeb​ne. Wyj​ście dro​gą Kie​la nie uwzględ​nia​ło ko​ry​ta​rzy na wyż​szych kon​‐ dy​gna​cjach. Tym sa​mym roz​kład za​jęć Ishie​nów był już bez zna​cze​nia. Ka​den pod​niósł la​tar​nię, otwo​rzył sze​rzej jej osło​nę, po​zwo​lił oczom przy​wyk​nąć do świa​tła, po czym ob​ma​cał ubra​nie straż​ni​ka w po​szu​ki​wa​‐ niu klu​czy. Zra​zu po​my​ślał, że źle to ro​ze​grał, że straż​nik nie za​brał klu​czy, lecz po chwi​li, gdy od​su​nął zbro​czo​ny krwią koł​nierz, zna​lazł je za​wie​szo​ne na łań​cu​chu na jego szyi. Uwol​nie​nie Kie​la było pro​ste, trze​ba było tyl​ko prze​su​nąć cięż​kie sta​lo​we kra​ty, wsu​nąć klucz do zam​ka i otwo​rzyć drzwi. Ka​den drgnął, gdy drzwi za​zgrzy​ta​ły, a jego puls raz jesz​cze przy​spie​szył. — Straż​nik za​bi​ty? – za​py​tał Kiel, wy​cho​dząc z cie​nia. Ka​den ski​nął gło​wą. — Czy​li że nikt nas tu nie usły​szy. – Kiel zer​k​nął za ple​cy Ka​de​na, jak​by ko​goś wy​pa​try​wał. – Gdzie dziew​czy​na? — Tędy – po​wie​dział Ka​den, ge​stem wska​zu​jąc dro​gę. Mi​nął już nie​mal dzień, od​kąd Ka​den od​na​lazł celę dziew​czy​ny. Prze​śla​‐ dow​cy za​mknę​li całą ich trój​kę w od​da​lo​nych ce​lach, aby unie​moż​li​wić

im ko​mu​ni​ko​wa​nie się ze sobą. Ka​den po​trze​bo​wał nie​mal ty​sią​ca ude​rzeń ser​ca, by od​na​leźć za​mknię​te drzwi, któ​re no​si​ły śla​dy nie​daw​ne​go otwie​ra​‐ nia. Roz​wa​żał na​wet, czy nie uwol​nić jej wcze​śniej, czy nie wy​ja​śnić wszyst​‐ kie​go i po​pro​sić o po​moc w za​bi​ciu straż​ni​ka. Ku​si​ło go, by mieć wspól​nicz​‐ kę, lecz w ostat​niej chwi​li po​rzu​cił ten po​mysł. Nie wia​do​mo, ja​kie pla​ny wo​bec dziew​czy​ny miał jesz​cze Ma​tol z Ishie​na​mi i kie​dy mo​gli za​wlec ją na górę. Bez​piecz​niej było po​zo​sta​wić ją tu​taj, w ciem​no​ściach, nie​świa​‐ do​mą ni​cze​go, aż na​dej​dzie czas uciecz​ki. Kie​dy uchy​lił drzwi, za​czął po​wąt​‐ pie​wać, czy do​brze oce​nił sy​tu​ację. W wą​tłym świe​tle do​strzegł pod prze​ciw​le​głą ścia​ną sku​lo​ny kształt. Na​‐ wet w cia​snym wnę​trzu celi Tri​ste wy​glą​da​ła jak ma​leń​ka, zwi​nię​ta kul​ka stra​chu i bólu. Krzyk​nę​ła na wi​dok na​głe​go świa​tła i przy​sło​ni​ła dło​nią oczy, po czym od​wró​ci​ła się do ścia​ny i wtu​li​ła w nią, jak​by chcia​ła się w niej za​grze​bać. Ka​den za​uwa​żył, że na jej rę​kach wid​nia​ły ska​le​cze​nia, opa​rze​nia i rany szar​pa​ne. Oto, dla​cze​go za​bi​łem straż​ni​ka, po​wie​dział so​bie w du​chu. Oto, dla​cze​go nie za​ufa​łem Ta​no​wi. Po​stą​pił parę kro​ków do przo​‐ du, pod​cho​dząc do zwi​nię​tej i drżą​cej dziew​czy​ny, jak​by była prze​ra​żo​nym zwie​rzę​ciem, któ​re ucie​kło z za​gro​dy i za​gu​bi​ło się w gó​rach. — Nie – jęk​nę​ła. – Bła​gam… — Tri​ste – po​wie​dział, a sło​wo to za​brzmia​ło szorst​ko w chłod​nym po​‐ wie​trzu celi. Spró​bo​wał nadać mu wię​cej cie​pła. – Tri​ste. To ja, Ka​den. Idzie​‐ my stąd. Wy​cho​dzi​my. Unio​sła lek​ko gło​wę, mru​ga​jąc pod po​skle​ja​ny​mi i zmierz​wio​ny​mi wło​‐ sa​mi, wciąż ośle​pio​na świa​tłem. Struż​ki krwi i smu​gi bru​du bie​gły po jej twa​rzy i ra​mio​nach. Ktoś po​wy​ry​wał jej więk​szość wło​sów. Aedo​liań​ski mun​dur, któ​ry no​si​ła od cza​su uciecz​ki przez Góry Ko​ścia​ne, był w strzę​‐ pach. Prze​su​wa​ła pal​ca​mi po ka​mien​nej ścia​nie, piesz​cząc ją, jak​by była po​‐ licz​kiem śpią​ce​go dziec​ka. Jej pa​znok​cie, jak za​uwa​żył Ka​den, były po​ła​ma​‐ ne i po​kry​te krwią. — Wy​cho​dzi​my? – za​py​ta​ła ci​cho. — Ucie​ka​my. Mu​si​my ru​szać się szyb​ko, za​nim przyj​dą na​stęp​ni straż​ni​‐ cy. Za​nim Ma​tol po​śle tu ko​goś jesz​cze. Za​drża​ła na dźwięk tego imie​nia i po​wo​li, nie​pew​nie pod​nio​sła się na nogi. — Co ro​bi​my? — Idzie​my z Kie​lem. — Kim jest Kiel? — Kimś, kto po​tra​fi nas stąd wy​pro​wa​dzić. † Spo​koj​na, czar​na ta​fla zda​wa​ła się wsy​sać świa​tło lam​py, jak​by była smo​łą lub oli​wą, a nie sło​ną wodą, jak​by wszyst​ko, co w nią wpad​nie, na​tych​miast

zmie​nia​ło się w ciem​ność. Mia​ła za​le​d​wie krok śred​ni​cy, sze​ro​kość wą​skiej stud​ni, lecz Ka​den wy​obra​żał so​bie, że moż​na wpaść w nią nie​skoń​cze​nie głę​bo​ko, aż do sa​me​go środ​ka zie​mi. — To jest to – po​wie​dział Kiel. Ka​den spoj​rzał na Tri​ste. Pa​trzy​ła, drżąc, w stud​nię, jak​by była ona pasz​‐ czą ja​kiejś wiel​kiej ka​mien​nej be​stii. — Nie ma in​nej dro​gi? – za​py​ta​ła ci​chym, prze​ra​żo​nym gło​sem. – A co ze stat​kiem, o któ​rym wspo​mniał Ka​den? Tym, któ​ry pro​po​no​wał Tan? Ka​den się za​wa​hał. Gdy pa​trzył w tę czar​ną wodę, ku​si​ło go, by za​wró​cić, wy​do​stać się przez głów​ną bra​mę wię​zie​nia, by mieć na​dzie​ję, że uda się ja​‐ koś ukryć Tri​ste pod​czas dłu​giej wę​drów​ki do pod​ziem​ne​go por​tu. Ku​si​ło, ale było czy​stym sza​leń​stwem. Po​dar​ty aedo​liań​ski mun​dur dziew​czy​ny w ża​den spo​sób nie zdo​łał​by ukryć jej toż​sa​mo​ści. Na​wet w cie​niu, na​wet w mro​ku było oczy​wi​ste, że jest ko​bie​tą, a w Umar​łym Ser​cu nie było in​‐ nych ko​biet. Mo​gli​by prze​kra​dać się ko​ry​ta​rza​mi, gdy​by nie mie​li na​dziei na nic in​ne​go. Ale Ka​den skoń​czył z na​dzie​ja​mi. — Tam​ta dro​ga to zbyt wiel​kie ry​zy​ko. Tędy tra​fi​my pro​sto do kom​na​‐ ty, gdzie jest ken​ta. — Ale tam​ci męż​czyź​ni – rze​kła Tri​ste. – Ci z ku​sza​mi… — Ni​g​dy nas nie zo​ba​czą – po​wie​dział Kiel. – Są poza sa​dzaw​ką, cze​ka​ją na wy​stę​pie skal​nym po​nad nią. My zaś ni​g​dy nie wy​nu​rzy​my się nad po​‐ wierzch​nię. — A tego nie pil​nu​ją? – za​py​tał Ka​den, wska​zu​jąc na stud​nię. Kiel uniósł brwi. — A ty byś pil​no​wał? — Co jest tam w dole? – spy​ta​ła Tri​ste. — Tu​ne​le. Kom​na​ty. Sta​re ko​ry​ta​rze. Kie​dy Ishie​no​wie za​le​wa​li ken​ta, za​la​li też dzie​siąt​ki niż​szych przejść. Była to roz​sąd​na de​cy​zja. Nikt nie od​‐ wa​ży się klu​czyć w tym la​bi​ryn​cie po prze​by​ciu bra​my, a już na pew​no nie pod wodą, kie​dy może za​brak​nąć po​wie​trza. Ka​den spoj​rzał po​nu​ro na po​wierzch​nię wody w dole. — Nikt poza nami – za​uwa​żył. — Trud​no. – Kiel roz​ło​żył ręce. – Spró​bu​je​my. — Jak da​le​ko? – za​py​ta​ła Tri​ste. Cse​striim za​milkł, sku​pił się na czymś i przez chwi​lę był zu​peł​nie nie​‐ obec​ny, a po​tem ski​nął gło​wą. — Sto osiem​dzie​siąt sie​dem kro​ków. Wóz albo prze​wóz. Ka​den spoj​rzał zdzi​wio​ny. — Zmie​rzy​łeś to? — W umy​śle. Mi​nę​ły już ty​sią​ce lat. Mu​sia​łem so​bie przy​po​mnieć. — Dwie​ście kro​ków – jęk​nę​ła Tri​ste i po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie wiem, czy prze​pły​nę​ła​bym tyle na po​wierzch​ni. — Nie mu​sisz pły​wać – od​parł Kiel. – W każ​dym ra​zie nie​wie​le. Po​pro​wa​‐

dzę cię. Po​cią​gnę. — A co z tobą? – spy​tał Ka​den. – To wy​da​je się pra​wie nie​moż​li​we, na​wet przy wy​jąt​ko​wym wy​sił​ku. — Ist​nie​ją roz​ma​ite tech​ni​ki po​zwa​la​ją​ce spo​wal​niać pra​cę ser​ca, wy​ko​‐ rzy​sty​wać oszczęd​niej pra​cę mię​śni… – od​parł Cse​striim. Ka​den za​milkł, zdaw​szy so​bie na​gle spra​wę, że sto​ją​cy obok nie​go męż​‐ czy​zna nie jest czło​wie​kiem. Shi​no​wie, przy wy​tę​żo​nym tre​nin​gu i sa​mo​dy​‐ scy​pli​nie, też po​tra​fi​li do​ko​ny​wać nie​zwy​kłych rze​czy. Mo​gli zimą sie​dzieć nago na śnie​gu albo przez cały ty​dzień oby​wać się bez snu, ale w po​rów​na​‐ niu z Kie​lem byli jak dzie​ci, jak głup​ta​sy, sła​biut​kie isto​ty, ba​da​ją​ce pierw​sze kom​na​ty ogrom​ne​go mia​sta, któ​re​go wiel​ko​ści nie byli w sta​nie oce​nić. — A ja? – za​py​tał Ka​den. — Wpro​wa​dzisz się tu​taj w stan va​nia​te – od​rzekł Kiel. – To po​mo​że ci zwol​nić tęt​no i za​bez​pie​czy cię przed pa​ni​ką. Je​śli bę​dziesz roz​sąd​nie go​‐ spo​da​ro​wał od​de​chem, to po​win​no wy​star​czyć. — Je​śli – od​parł Ka​den, krę​cąc gło​wą. – Je​śli do​brze za​pa​mię​ta​łeś dy​stans, je​śli zdo​łam na​dą​żyć za tobą tam, na dole, je​śli zdo​łam za​cho​wać stan va​nia​‐ te… To są same „je​śli”. Za​czy​nam się za​sta​na​wiać, czy nie po​win​ni​śmy jed​‐ nak za​ry​zy​ko​wać tego stat​ku. Kiel prze​chy​lił gło​wę. — Nic nie jest pew​ne. Gdy​by​śmy szli tu​ne​la​mi na gó​rze, mu​siał​byś za​‐ ufać szczę​ściu. Gdy wy​bie​rze​my tę dro​gę, bę​dziesz mógł zdać się cał​ko​wi​cie na sie​bie. — A ty – rzu​ci​ła Tri​ste, ob​ra​ca​jąc się ku nie​mu, gło​sem na gra​ni​cy hi​ste​‐ rii. – Ty je​steś Cse​strii​mem. Te​raz, gdy Ka​den cię już uwol​nił, mógł​byś za​‐ brać nas na dół i zo​sta​wić sa​mym so​bie. Nie zna​my na​wet dro​gi pro​wa​dzą​‐ cej do ken​ta. Kiel ski​nął gło​wą. — Mógł​bym. I nie zna​cie. Wie​cie jed​nak – cią​gnął da​lej, po​ka​zu​jąc rany na prze​gu​bach Tri​ste i po​ła​ma​ne pa​znok​cie jej dło​ni – co by się sta​ło, gdy​by was zno​wu zła​pa​li. Woda może was za​bić, ale nie w taki spo​sób. Tri​ste zbla​dła i spoj​rza​ła w głąb ko​ry​ta​rza, któ​rym przy​szli. Ka​den po​dą​‐ żył za jej spoj​rze​niem. — Nie po​do​ba mi się, że zo​sta​wiam Tana – po​wie​dział, krę​cąc gło​wą. – Ishie​no​wie nie ufa​ją mu bar​dziej niż mnie. Kie​dy znik​nie​my, od​gad​ną wszyst​ko. Będą wie​dzie​li, co się sta​ło. — On też – od​parł Kiel. – Ram​pu​ri Tan jest dużo bar​dziej nie​bez​piecz​ny i znacz​nie spryt​niej​szy, niż ci się wy​da​je. Znaj​dzie ja​kiś wła​sny spo​sób. — A je​śli nie znaj​dzie? Cse​striim spoj​rzał mu głę​bo​ko w oczy. — Wów​czas nie znaj​dzie. Nie ma ła​twych dróg, Ka​de​nie. Mo​żesz ura​to​‐ wać Tri​ste albo Tana, ale nie obo​je. Ka​den spoj​rzał na dziew​czy​nę. Dy​go​ta​ła z zim​na w mro​ku, obej​mu​jąc się

ra​mio​na​mi. — W po​rząd​ku – po​wie​dział. – A za​tem va​nia​te. — Nie znam va​nia​te – po​wie​dzia​ła Tri​ste za​ła​mu​ją​cym się gło​sem. – Nie po​tra​fię spo​wol​nić od​de​chu. Kiel ski​nął gło​wą. — Nie wiem, czy prze​ży​jesz przej​ście przez ken​ta, lecz wy​bór na​le​ży do cie​bie. Ob​ró​ci​ła się do Ka​de​na i spoj​rza​ła na nie​go roz​sze​rzo​ny​mi, bła​gal​ny​mi oczy​ma. — Co zro​bi​my? Za​wa​hał się. Nie chciał po​dej​mo​wać tej de​cy​zji, nie chciał wy​ni​ka​ją​cej z niej od​po​wie​dzial​no​ści, ale chce​nie, jak ma​wia​li mu set​ki razy Shi​no​wie, jest po pro​stu in​nym ro​dza​jem cier​pie​nia. Od​su​nął na bok lęk i emo​cje, po czym spró​bo​wał spoj​rzeć ja​sno i zim​no na sy​tu​ację. Je​śli uciek​ną, je​śli zdo​ła ob​jąć tron, bę​dzie mógł wró​cić po Tana. Co wię​cej, je​śli Tri​ste jest Cse​striim​ką, bę​dzie jej po​trze​bo​wał, bę​dzie po​trze​‐ bo​wał tego, co ona wie, aby zro​zu​mieć spi​sek, jaki zo​stał za​wią​za​ny prze​‐ ciw​ko jego ro​dzi​nie. Był to trud​ny wy​bór, lecz Ram​pu​ri Tan na​uczył go co nie​co na te​mat trud​no​ści. — Jest w to​bie siła, Tri​ste – po​wie​dział. – Jest coś, cze​go na​wet ty sama nie ro​zu​miesz. To dla​te​go cię uwię​zi​li. Prze​bie​głaś przez góry. Już dwa razy prze​szłaś przez ken​ta… Wście​kłe okrzy​ki za​głu​szy​ły jego sło​wa, bu​rząc spo​kój, któ​re​go strzegł tak sta​ran​nie. Sta​rał się po​li​czyć gło​sy. Było ich trzy, nie… pięć, a naj​do​no​‐ śniej​szy był głos Ma​to​la, ki​pią​cy gnie​wem. — …zna​leźć, ma​cie ich zna​leźć na​tych​miast. Spraw​dzać cele dwój​ka​mi i do​brze prze​trzą​snąć mi to pie​przo​ne miej​sce. I nich ktoś mi znaj​dzie Ram​‐ pu​rie​go Tana, tego zdra​dziec​kie​go su​kin​sy​na. Buty za​ło​mo​ta​ły na ka​mie​niach. Za​zgrzy​ta​ły sta​lo​we za​wia​sy. Ze​wsząd do​bie​ga​ły szcze​kli​we ko​men​dy. — To za wcze​śnie – stwier​dził Ka​den, pa​trząc w stro​nę ko​ry​ta​rza. – Nie po​win​no ich tu być. — Nie ma żad​ne​go „po​win​no” – rzekł spo​koj​nie Kiel. – Tyl​ko „jest”. Przy​‐ go​tuj się. Ka​den wziął na pró​bę głę​bo​ki wdech, lecz za​nim wy​pu​ścił po​wie​trze, pierw​si Ishie​no​wie wy​szli zza za​ło​mu muru. Ich mie​cze po​ły​ski​wa​ły w świe​tle la​tar​ni. Przez chwi​lę sta​li bez ru​chu. Po​tem ich przy​wód​ca – a był nim, jak zo​rien​to​wał się Ka​den, Hel​le​len, ten sam, któ​ry zo​ba​czył ich pierw​‐ szy na po​cząt​ku, gdy prze​szli przez ken​ta – uśmiech​nął się. — Tu​taj! – krzyk​nął przez ra​mię. – Cho​wa​ją się tu w ką​cie, tchó​rze. — Pręd​ko – szep​nął Kiel. Ka​den spró​bo​wał wejść w va​nia​te, lecz w tym mo​men​cie było to tak, jak​‐ by chciał po​chwy​cić ob​łok. Jego umysł do​strze​gał pust​kę, ale od​ma​wiał wej​‐

ścia w nią. W uszach sły​szał ło​mot wła​sne​go ser​ca. — Nie po​tra​fię – rzekł, krę​cąc gło​wą. Tri​ste ob​ró​ci​ła się w stro​nę męż​czyzn, szcze​rząc zęby i za​krzy​wia​jąc pal​‐ ce w szpo​ny, jak​by chcia​ła ze​drzeć im skó​rę z twa​rzy. — Nie zdo​ła​ją po​dą​żyć za nami – po​wie​dział Kiel. W jego gło​sie nie było lęku ani po​na​gle​nia. – Znajdź swój trans. — Pró​bu​ję – od​parł Ka​den. Ishie​no​wie się zbli​ża​li, szli wol​no ko​ry​ta​rzem, naj​wy​raź​niej na​pa​wa​jąc się wi​do​kiem swo​jej osa​czo​nej zdo​by​czy. A za nimi szli inni i było ich dość, by za​bić ich wszyst​kich dzie​sięć razy. Gdy Ka​den pa​trzył w ich stro​nę, zza za​ło​mu ko​ry​ta​rza wy​pa​dła jesz​cze jed​na syl​wet​ka. Ktoś biegł co sił w no​gach z ob​na​żo​nym mie​czem w ręku. Nie, uświa​do​mił so​bie w nie​ocze​ki​wa​nym szo​ku, któ​re​go nie zdą​żył opa​‐ no​wać. Nie z mie​czem, a z włócz​nią. Z na​cza​lem. Pierw​si dwaj męż​czyź​ni upa​dli na zie​mię, nie wy​daw​szy gło​su, je​den z prze​cię​tym gar​dłem, dru​gi pchnię​ty w pierś. Trze​cie​mu Ram​pu​ri Tan prze​ciął ścię​gna pod ko​la​na​mi. Ishien ru​nął na zie​mię, a gdy spró​bo​wał za​‐ mach​nąć się mie​czem, Tan roz​łu​pał mu czasz​kę. Hel​le​len sta​wiał opór nie​co dłu​żej, z szy​der​czym gry​ma​sem na ustach. Zro​bił unik w pra​wo, od​sko​czył w lewo, lecz Tan zi​gno​ro​wał oba ru​chy i pchnąw​szy jed​nym koń​cem włócz​‐ ni, dru​gim za​to​czył w po​wie​trzu strasz​li​wy mły​niec, któ​ry prze​ciął po​ło​wę szyi Hel​le