2.Eden. Nowy poczatek - Mia Sheridan

Mia Sheridan Eden Nowy początek

Tytuł oryginału: Finding Eden: A Sign of Love #2 Tłumaczenie: Petra Carpenter ISBN: 978-83-283-2032-1 Copyright © 2014 by Mia Sheridan. All Rights Reserved. Permission by the author must be granted before any part of this book can be used for advertising purposes. This includes the right to reproduce, distribute, or transmit in any form or by any means. Polish edition copyright © 2016 by Helion SA. All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji. Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli. Autor oraz Wydawnictwo HELION dołożyli wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za związane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autor oraz Wydawnictwo HELION nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania informacji zawartych w książce. Drogi Czytelniku! Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres http://septem.pl/user/opinie/edennp_ebook Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję. Wydawnictwo HELION ul. Kościuszki 1c, 44-100 GLIWICE tel. 32 231 22 19, 32 230 98 63 e-mail: [email protected] WWW: http://septem.pl (księgarnia internetowa, katalog książek) Poleć książkę Kup w wersji papierowej Oceń książkę Księgarnia internetowa Lubię to! » nasza społeczność

Dedykacja Tę książkę poświęcam Joannie, od której jako pierwszej uczyłam się miłosierdzia i współczucia.

Legenda o Wodniku Ta grecka legenda opowiada o Ganimedesie, wyjątkowo urodziwym młodym chłopcu pochodzącym z Troi. Chłopiec ów został dostrzeżony przez Zeusa, który od razu uznał, że byłby on znakomitym podczaszym. Zeus pod postacią orła porwał młodzieńca i zaniósł go do boskiej siedziby, by usługiwał mu jako niewolnik. Ale wreszcie Ganimedesowi obrzydła posługa i w akcie nieposłuszeństwa wylał całe wino, wszystką ambrozję i wodę bogów, nie chcąc dłużej usługiwać Zeusowi. Rozlana woda spadła na ziemię, wywołując trwające wiele dni ulewy i gigantyczną powódź, która zalała cały świat. Z czasem Ganimedesa zaczęto czcić jako Wodnika, Aquariusa, boga deszczu, a jego wizerunek umieszczono wśród gwiazd.

Niniejsze dzieło jest fikcją literacką. Nazwiska, postacie, miejsca i wydarzenia są wymyślone przez autorkę i jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób, organizacji, wydarzeń bądź miejsc jest całkowicie przypadkowe.

Prolog „Nie wątpij, wola twoja będzie dopełniona… Zbliż się! Oba nawzajem rękami się chwycim i smutnej się słodyczy płakania nasycim”. Homer, Iliada, w przekładzie Franciszka Ksawerego Dmochowskiego

Eden Obudziłam się pod grubą kołdrą i szeroko otwartymi oczami rozglądałam się po pomieszczeniu. Nie drgnęłam nawet, tylko nadstawiłam uszu, próbując się domyślić, gdzie jestem. Wtedy usłyszałam kroki zmierzające w moją stronę, a potem ujrzałam stojącego nade mną starszego mężczyznę, tamtego jubilera. A wówczas wszystkie wspomnienia wróciły… Stłuczenie wazonu, zapłacenie za niego medalionem, przytułek dla bezdomnych, omdlenie. Posłałam mężczyźnie przelotne spojrzenie, po czym wróciłam do nerwowego myszkowania wzrokiem po otoczeniu, czując, jak odruchowo włącza się mój instynkt walki i ucieczki. — Nie bój się, po prostu zemdlałaś. Mój kierowca pomógł mi zanieść cię do samochodu. Jesteś w moim domu. Usiadłam, zasłaniając piersi kołdrą. Wciąż miałam na sobie swoje ubranie, ktoś jedynie zdjął mi buty. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć; nie byłam nawet pewna co, gdy drzwi ponownie się otworzyły i do pokoju weszła kobieta trzymająca w dłoniach tacę. Jedzenie. Jego zapach sprawił, że żołądek fiknął mi koziołka, a do ust natychmiast pociekła ślinka. Kobieta położyła tacę na moich udach, a ja łapczywie spojrzałam na to, co się tam znajdowało — jakaś zupa oraz kilka pasztecików, ozdobionych małymi, topniejącymi kawałkami masła. Głód zwyciężył. Najpierw coś zjem, a potem pomyślę, jak się stąd wydostać. Musiałam coś zjeść. W tamtej chwili wilczy apetyt rządził mną niepodzielnie i nie potrafiłam się mu oprzeć. Nie dbałam o to, gdzie jestem, dlaczego i z kim. Liczyło się tylko jedzenie. Trzęsącymi się dłońmi podniosłam łyżkę i zaczęłam pakować sobie posiłek do ust, łypiąc spod oka na jubilera i stojącą obok niego kobietę w stroju pokojówki. Oboje obserwowali mnie ze smutkiem, ale i z zaciekawieniem. Kobieta zrobiła krok w moją stronę. — Nie spiesz się tak, maleńka. Musiałaś głodować od dłuższego czasu. Zemdli cię, jeśli będziesz jeść za szybko. Zmuś się, żeby trochę zwolnić. — Potem położyła dłoń na moich plecach i zaczęła je

masować spokojnymi, okrężnymi gestami, a ja w ślad za nimi przyhamowałam ruch łyżki wędrującej od talerza z zupą do ust. Przez kilka minut panującą w pokoju ciszę przerywało jedynie moje mało dystyngowane siorbanie, a potem odgłosy przeżuwania, gdy sięgałam po kolejne paszteciki i pochłaniałam je na trzy kęsy. Kobieta wciąż delikatnie masowała mi plecy, co nie tylko mnie uspokajało, ale i przypominało, bym jadła najwolniej, jak potrafię. Kilka razy czułam, jak posiłek podchodzi mi do gardła, ale na szczęście nic złego się nie stało i kiedy wreszcie skończyłam, sięgnęłam po serwetkę, otarłam dłonie i twarz, a potem odłożyłam wszystko, obrzucając oboje zawstydzonym spojrzeniem. Moja duma dała o sobie znać, gdy tylko wypełniłam pustkę w żołądku. — No i proszę, od razu lepiej — powiedziała nieznajoma, a ja przyjrzałam się jej życzliwej twarzy. Tak wiele czasu minęło od chwili, gdy ktoś był dla mnie miły. Łzy napłynęły mi do oczu, ale odwróciłam wzrok, nim zdołały wydostać się na wolność. Kobieta zabrała rękę z moich pleców, podniosła tacę, nachyliła się do mężczyzny i szepnąwszy mu coś cicho do ucha, wyszła z pokoju. Wysunęłam nogi za krawędź łóżka, ale mężczyzna położył dłoń na moim ramieniu i powiedział: — Proszę, będzie mi bardzo miło, jeśli zostaniesz u nas na noc. Łazienka jest tam. — Skinął głową w lewą stronę, a ja zerknęłam na zamknięte drzwi, które mi wskazał. — A ten pokój od jakiegoś czasu jest pusty. Zostań, proszę. Przynajmniej tyle chciałbym dla ciebie zrobić po tym… co się dziś wydarzyło. Oblizałam spierzchnięte wargi i rozejrzałam się dookoła, próbując podjąć jakąś decyzję. Desperacko pragnęłam zostać w tym przytulnym miejscu, w którym mogłam spać na najprawdziwszym łóżku, ale nie rozumiałam, dlaczego ten mężczyzna mnie do siebie sprowadził. — Zniszczyłam dzisiaj pańską własność — powiedziałam wreszcie. Mężczyzna ściągnął usta. — Tak, i zapłaciłaś za nią. A ja mogłem postąpić zupełnie inaczej. Przepraszam, że sam się tym nie zająłem. Nie byłam pewna, co powiedzieć, milczałam więc, patrząc na niego badawczo. — Proszę. Pozwól mi gościć cię tej nocy. A jutro możemy uzgodnić… inne kwestie. Dobrze? Spuściłam wzrok, niespokojnie zaciskając dłonie na udach. Miałam wybór między pozostaniem w tym miejscu a wyjściem na ziąb ulicy. Ale nie miałam pojęcia, na czym mają polegać te „inne kwestie”, i trochę mnie to niepokoiło. Wreszcie kiwnęłam głową, a gdy na niego spojrzałam, wyglądał na usatysfakcjonowanego. — Świetnie. Weź prysznic. Prześpij się. Do zobaczenia rano. — To rzekłszy, obrócił się na pięcie i szybko wyszedł z pokoju.

Gdy tylko poszedł, rzuciłam się do drzwi i przekręciłam klucz. Oparłam się o nie i po raz pierwszy spokojnie przyjrzałam się wnętrzu. Było piękne. Ściany wyłożono jakąś tkaniną w kwieciste wzory. Podeszłam do jednej z nich, by przeciągnąć dłonią po aksamitnej powierzchni z lekko tylko zaznaczoną fakturą. Starałam się wywołać w sobie poczucie wdzięczności za otaczające mnie piękno, ale skończyło się na beznamiętnym dostrzeganiu. Odwróciłam się i ponownie spojrzałam na łóżko. Luksusowe jedwabie i atłasy pyszniły się kremowymi odcieniami i akcentami lilaróż. Zachęcające. Podeszłam z powrotem do łóżka. Po napełnieniu żołądka potrzeba snu była zbyt wielka, by się jej oprzeć. Wykąpię się rano. Wciąż w pełnym rynsztunku wsunęłam się pod wykrochmaloną pościel. Sen wziął mnie pod swoje ciemne skrzydła i zagarnął w błogosławiony niebyt. Śniłam o kwiatach powoju, blasku poranka, śniłam o nim, o mojej miłości, śniłam ulotne obrazy, które tańczyły i wirowały, aż zmyła je fala wody tak potężna, że przytłoczyła mnie całą. Nie starczyło mi tchu w płucach, by wypowiedzieć jego imię, by wyszeptać słowa, które powinien usłyszeć na koniec — że go kochałam, że zawsze będę go kochać, że był moją siłą i moją słabością, moją nieskończoną radością i największym smutkiem. Obudziłam się z płaczem, bez tchu, ale i bez słowa. Poszłam do łazienki i przygnębiona zdjęłam z siebie ubranie. Na chwilę stanęłam przed lustrem i zdusiłam szloch, gładząc dłonią płaski brzuch. Weszłam pod ciepły prysznic i odchyliłam głowę do tyłu, by zmoczyć włosy. A potem zwiesiłam ją przed sobą i dałam upust emocjom, które przez miniony tydzień tak kurczowo w sobie tłamsiłam. Osunęłam się na dno brodzika, oparłam plecami o ścianę i wreszcie rozpłakałam się z ulgą, wiedząc, że szum lejącej się wody zagłuszy mój szloch. *** Do dużego holu weszłam wykąpana, ubrana i lżejsza o tę odrobinę żalu, którą z siebie wyrzuciłam — przynajmniej na razie. Moją uwagę zwróciło pobrzękiwanie naczyń, zajrzałam więc do dużej kuchni, gdzie przed talerzem z jedzeniem siedział jubiler. Na stole obok niego leżała rozłożona gazeta. — Dzień dobry — powiedział, wstając. — Wyglądasz na odświeżoną. Dobrze ci się spało? Przytaknęłam. — Tak, dziękuję. — Zerknęłam w stronę stojącego na stole jedzenia — talerza z jajecznicą z bekonem i misy z owocami. Jubiler podążył za moim wzrokiem i zapraszająco skinął dłonią. — Proszę, siadaj. Jedz. Możemy przedyskutować kwestie, o których wspominałem wczorajszego wieczoru.

Skinęłam głową i zagryzając wargę, zajęłam miejsce przy stole, on zaś nałożył jedzenie i postawił je przede mną. Wzięłam kilka kęsów, zanim uniosłam wzrok i zebrałam się na odwagę. Chciałam tutaj zostać. Ten mężczyzna był miły, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Ale byłam niemal pewna, czego będą dotyczyły „inne kwestie”, i wątpiłam, że dałabym radę im sprostać — nie mogłam sobie tego wyobrazić. Nie po tym, co przeszłam. Wolałabym wrócić na ulicę — i pewnie tam umrzeć — ale śmierć mnie nie przerażała; już nie. Będę na ciebie czekać przy źródle. Przyjdź mnie odszukać, będę tam. Odkaszlnęłam. — Nie mogę przyjąć pańskiej propozycji — powiedziałam, spuszczając wzrok. Uniósł brwi ze zdziwienia, a filiżanka z kawą zastygła w połowie drogi do jego ust. Przekrzywił głowę. — Ale ja jeszcze niczego nie zaproponowałem. Speszyłam się, czując wpełzający na szyję rumieniec. — Domyślam się, czego pan chce — powiedziałam cicho. Jubiler przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, a potem opuścił filiżankę z kawą i z brzękiem odstawił ją na spodek. Kiedy na niego spojrzałam, wpatrywał się we mnie ze… złością? Smutkiem? Nie byłam pewna. — Ale ja wcale tego nie chcę. Patrzyłam na niego zmieszana. — Powiedział pan, że mamy pewną kwestię do omówienia. Wziął głęboki wdech i badawczo przyglądał mi się przez kilka chwil. — Przede wszystkim chyba się sobie nie przedstawiliśmy. Nazywam się Felix Grant. Proszę, mów mi Felix. Dobrze? Kiwnęłam głową, czekając na to, co powie dalej. — W porządku. A ty jak się nazywasz? — Eden — odparłam cicho. — A nazwisko? Spuściłam wzrok i odkaszlnęłam. — Nie wiem. — Nie znasz swojego nazwiska? — zapytał z niedowierzaniem. Pokręciłam głową. — Nie. Wiem, że kiedyś jakieś nosiłam, ale po śmierci mojej rodziny zamieszkałam z kimś innym i… zapomniałam, jak brzmiało. Na moment znów zapadła cisza. — Jak to możliwe? Jak mogłaś uczęszczać do szkoły, nie mając nazwiska? — Nigdy nie chodziłam do szkoły — odpowiedziałam cicho, czując, jak twarz czerwienieje mi jeszcze bardziej. — Ile masz lat?

— Osiemnaście — odparłam. Felix popatrzył na mnie jakby z powątpiewaniem. I znowu cisza, a potem pytania: — Eden, czy powinienem zadzwonić po policję? Co się stało? Na dźwięk słowa policja nagle spojrzałam mu prosto w oczy. — Nie! Proszę, nie. Ja… nikt mnie nie szuka. Nie jestem zbiegiem czy coś. Ja po prostu… już nikogo nie mam. Oni wszyscy… odeszli. Proszę, tylko nie policja. — Mój głos załamał się na ostatnim słowie i spojrzałam na niego błagalnie, gotowa biec na oślep przed siebie, jeśliby sięgnął po telefon. Felix przez kilka chwil przyglądał mi się z namysłem, aż wreszcie powiedział: — Co potrafisz, Eden? Umiesz gotować? Sprzątać? Pokręciłam głową. — Nie wolno mi było tego robić. Umiem grać na fortepianie — dodałam z nadzieją. To było chyba jedyne, co tak naprawdę potrafiłam. Felix uniósł brwi. — Naprawdę? Skoro tak, to się dobrze składa, bo moja wnuczka chciałaby brać lekcje gry na fortepianie. Myślisz, że jesteś wystarczająco dobra, by ją uczyć? Wolno pokiwałam głową. — Tak. Tak, mogłabym uczyć gry na fortepianie. Felix przytaknął. — Świetnie. Zatem to jest moja propozycja — zatrudniam cię. Wynagrodzenie obejmuje wyżywienie i dach nad głową. A twoja praca będzie polegała tylko na uczeniu mojej wnuczki, Sophii, gry na fortepianie. Czy wyraziłem się jasno, Eden? Skinęłam, czując coś jakby przebłysk nadziei. Mogłam mieć bezpieczny, ciepły kąt i jedzenie. Przynajmniej tyle. — Dobrze. W takim razie jesteśmy umówieni. Sądząc po tym, gdzie zamierzałaś wczoraj stanąć w kolejce, nie posiadasz nic poza tym, w czym przyszłaś? Pokręciłam głową, patrząc na swoje zbyt obszerne łachy. — Przykro mi. Gdy trochę popracuję, będę mogła kupić jakieś inne ubrania… jakieś ładniejsze… — głos uwiązł mi w gardle ze wstydu, ale Felix tylko machnął dłonią. — Dam ci zaliczkę na nowe ubrania. Marissa wyjdzie dziś i wybierze dla ciebie jakieś rzeczy. Poznałaś Marissę ubiegłego wieczoru. Kiwnęłam głową, a potem przyjrzałam się Feliksowi badawczo. Był już starszym mężczyzną, zapewne po sześćdziesiątce, ale trzymał się świetnie. Miał jasne, niebieskie oczy i gęste, szpakowate włosy. — Feliksie, nie rozumiem tego. Dlaczego to dla mnie robisz? — spytałam go wreszcie. Spojrzał najpierw na mnie, a potem na kilka stojących na brzegu stołu buteleczek z pigułkami, na które wcześniej nie zwróciłam uwagi. Wziął do ręki jedną z nich i zanim zdecydował się mi odpowiedzieć, odkręcił nakrętkę i połknął tabletkę. Nie sposób było nie dostrzec drżenia jego rąk. Czyżby był chory?

— Bo wczoraj, po tym, co zaszło w moim sklepie, dokonałem niewłaściwego wyboru. — Urwał i zamyślił się na dłuższą chwilę. — A kiedy potem zobaczyłem cię na ulicy, odchodzącą od kolejki ustawionej przed przytułkiem, potraktowałem to jako drugą szansę na zrobienie czegoś dobrego. Już raz kiedyś dokonałem złego wyboru, Eden, i nigdy nie dostałem drugiej szansy, by naprawić swój błąd. Czy to cię przekonuje? — Chyba tak — odparłam cicho. Kiwnął głową. — To dobrze, że mamy to wyjaśnione. Ty masz teraz gdzie mieszkać, a ja mam nowego nauczyciela fortepianu. A skoro już o instrumencie mowa, muszę go nastroić. Nie grano na nim od lat. — Zanim wstał, w jego oczach na chwilę zalśnił smutek. — Dziś możesz się odprężyć. Jutro poznasz Sophię. Gdybyś czegoś potrzebowała, Marissa jest tutaj przez cały dzień. Kiwnęłam głową, gdy obok mnie przechodził. — Dziękuję — powiedziałam miękko i odetchnęłam z niewysłowioną wdzięcznością i ulgą. Jego kroki zwolniły, gdy przechodził obok mojego krzesła, ale nie rzekł już ani słowa, a kilka minut później usłyszałam, jak na dole w holu zamykają się drzwi. Poranek spędziłam w moim nowym pokoju, czytając znalezione na nocnym stoliku książki, bo dawały chwilę zapomnienia — a gdy nie potrafiłam już powstrzymać łez, zwijałam się w kłębek i płakałam. Jakoś w porze lunchu usłyszałam, że Felix wrócił do domu. Wkrótce potem zabrzmiał dzwonek do drzwi wejściowych i przez kolejną godzinę dobiegały mnie dźwięki strojonego fortepianu. Gdy rozległo się pukanie do drzwi, otworzyłam je i zobaczyłam uśmiechającą się już od progu Marissę. — Lunch jest już prawie gotowy, kochanie, a fortepian został nastrojony, jeślibyś chciała go wypróbować. — Dziękuję, Marisso. Ale nie musisz mi przygotowywać jedzenia. Sama mogę zakrzątnąć się w kuchni. Marissa machnęła ręką, odchodząc. — Żaden kłopot. Kiwnęłam głową, ale zawołałam za nią: — Marisso? Odwróciła się. — Tak, kochanie? Odkaszlnęłam. — Czy Felix… czy on… pozwala ci wychodzić na zewnątrz? Marissa przekrzywiła głowę i uniosła brwi ze zdziwienia. — Wychodzić? W sensie wychodzenia z domu? Poczułam, jak się rumienię. — Tak. Mam na myśli, czy… kiedy chcesz. Pozwala na to? — Tak, oczywiście. Mogę robić, co mi się podoba, tak jak ty. — Spojrzała na

mnie z troską. — To dobrze — odparłam cicho. Marissa patrzyła na mnie jeszcze przez chwilę, aż wreszcie pokiwała głową i poszła. Przeszłam przez hol do salonu, gdzie wcześniej widziałam wielki fortepian. Usiadłam na ławeczce przed instrumentem, odetchnęłam głęboko i położyłam palce na klawiszach. A kiedy zaczęłam grać, zdało mi się, że przeniosłam się z powrotem do głównej siedziby i daję koncert przed radą, na pokaz. Przymknęłam powieki, wyciskając z kącików oczu łzy, które wolniutko spłynęły w dół po policzkach. Usłyszałam czyjeś głosy i otworzyłam oczy, wsłuchując się w słowa wypowiadane w innym pokoju. Pomimo dźwięków fortepianu słyszałam je wyraźnie — akustyka sklepienia sprawiała, że rozmowa zdawała się trafiać wprost do moich uszu. — Jest niezła — dosłyszałam głos Feliksa. — Jest lepsza niż niezła, Feliksie. Skąd ona się wzięła? — spytał inny mężczyzna; jak się domyśliłam, ten, który nastroił fortepian. — Nie wiem. Nie powiedziała mi. Ale wydaje się bardzo smutna. Upłynęła dłuższa chwila, zanim znów odezwał się ten drugi. — Znałem jeszcze tylko jedną pianistkę, która tak umiała przekazać w muzyce to uczucie. — Smutek? — spytał Felix. — Więcej niż smutek. Złamane serce — odparł łagodnie stroiciel. Potem nie mówiono już nic, a muzyka rozbrzmiewała wokół mnie, wylewała się z moich palców, z mojego serca, z przepełnionej tęsknotą duszy, ze wszystkich zdruzgotanych zakątków. A w każdej nucie dało się słyszeć to samo odbijające się echem imię… Calder, Calder, Calder. ***

Calder Ulica dziesięć pięter pode mną zafalowała, kusząc obietnicą twardego lądowania na betonie i błogosławionego niebytu, który wzywał mnie tak słodko. Nie chciałem się temu opierać. Miałem nadzieję, że zanim odejdę w nicość, zarejestruję choć kilka sekund niewyobrażalnego bólu. Zasłużyłem na to. Nie chciałem śmierci, która nie wymagałaby cierpienia. Czy ona cierpiała? Czy wzywała moje imię w ciemności, gdy woda zalewała ją, a potem wypełniła jej płuca palącym, duszącym przerażeniem? Z mojego gardła wyrwał się skowyt niczym głośny, umęczony oddech i wziąłem kolejny haust z do połowy

opróżnionej butelki, którą trzymałem w ręce. Spłynął po przełyku wolnym, palącym płomieniem. Płomieniem. — Calder — usłyszałem za sobą głos Xandra, niski i przesycony lękiem. — Brachu, daj mi rękę. Gwałtownie obróciłem głowę najpierw w jedną, a potem w drugą stronę i zachwiałem się na balustradzie, na której siedziałem. Wystarczyłoby się odrobinę pochylić; ba, wystarczyłoby pomyśleć o pochyleniu się, a runąłbym w dół, wprost w objęcia śmierci. Do niej. — Nie, Xandrze — odparłem, trochę sepleniąc. Byłem pijany, ale nie na tyle pijany, by nie myśleć wystarczająco trzeźwo. A przynajmniej tak mi się zdawało. — Co robisz, Calder? — spytał Xander, siadając na poręczy kawałek ode mnie. Zerknąłem na niego i zmrużyłem oczy. Jego głos był łagodny, ale wzrok zdradzał czyste przerażenie. — Nie chcę ci tego robić, bracie. Ale to wszystko za bardzo boli. To była moja wina. Nie zasłużyłem, żeby żyć — odparłem. — To dlaczego żyjesz? — spytał Xander głosem miękkim i spokojnym jak kołysanka. Mama śpiewała mi kołysanki, gdy byłem małym dzieckiem i nie mogłem zasnąć. Oczywiście mama stała też przy mnie, gdy mój ojciec próbował mnie podpalić. Ale teraz o tym nie myślałem. Nie mogłem. Opadły mi ramiona, a powiew wiatru sprawił, że poczułem wilgoć na twarzy. — Wiesz, co uważam? — ciągnął. — Że jesteś żywy, bo masz być żywy. Z jakiegoś powodu masz tutaj być. Jesteś jedynym człowiekiem, który tamtego dnia wyszedł cało z Akadii. Jedynym. A jeśli o mnie chodzi, wątpię, by nie było w tym jakiegoś ukrytego celu. Nie chcę wierzyć, że bez powodu dostrzegłem pośród tej makabrycznej apokalipsy twoją wyciągniętą w górę rękę, bym mógł cię stamtąd wyciągnąć. I chcę pomóc ci odkryć, co jest tym powodem, Calder. Złap mnie za rękę jeszcze raz. Złap mnie za rękę i pozwól sobie pomóc. Patrzyłem na niego, a gniew zaczął jeszcze mocniej buzować mi w żyłach. Wziąłem kolejny ognisty łyk alkoholu. — Był dzień, że niosłeś mnie przez trzydzieści kilometrów na własnych plecach — rzekł, a głos załamał mu się na ostatnich słowach. — Trzydzieści kilometrów. A jeślibyś tego nie zrobił, tego tragicznego dnia byłbym w Akadii. I teraz prawdopodobnie już bym nie żył. Czy opuściłbyś mnie tamtego dnia? Czy opuściłeś mnie tamtego dnia? Zmarszczyłem brwi. — Nie — odparłem. — Nigdy. — Więc weź mnie za rękę. Pozwól mi cię ponieść. Teraz moja kolej. Nie odmawiaj mi tego. Cokolwiek jest moje… — Wiem — wykrztusiłem. Schyliłem głowę, by dać upust mojemu rozgoryczeniu,

a ramiona dygotały mi pośród cichych spazmów wstrząsających moim ciałem. Kiedy trochę się uspokoiłem, szeptem rzuciłem żałosne: — Kurwa. — Otarłem rękawem twarz i odrzuciłem butelkę na bok. Powinienem upić się bardziej, ale to cholerstwo jakoś mi nie wchodziło. — Życie wydaje mi się tak piekielnie długie — powiedziałem po chwili. — To dlatego, że cierpisz i masz wrażenie, że nigdy się to nie zmieni. — Bo się nie zmienia. Nigdy nie będzie lepiej. — Będzie. Musisz próbować. Musisz próbować, Calder. — Próbowałem! Próbowałem przez cztery miesiące. — To potrwa dłużej niż cztery miesiące. Tak już po prostu jest. Westchnąłem głęboko i zacząłem wpatrywać się w niebo. Pełne było gniewnych, ciemnych, przetaczających się coraz bliżej burzowych chmur. Wkrótce całe niebo pęknie, tak jak ja, i spłynie deszczem. Przez kilka długich minut siedzieliśmy w ciszy, a świat w mojej głowie wirował. — Są jakieś wieści o identyfikacji pozostałych ciał? — Nie — odparł Xander. — Wiesz przecież, że gdyby były, tobym ci powiedział. — To Xander oglądał wiadomości i słuchał relacji poświęconych Akadii. Ja nie potrafiłem się zmusić. Kiwnąłem głową. — Wciąż nie wspominali, czy ktokolwiek się stamtąd wydostał? — Ostatnie słowa wypowiedziałem schrypniętym głosem. Xander pokręcił głową, patrząc na mnie ze współczuciem. — Ślady, które widziałeś na piasku… — Nie, brachu. To mogły być ślady… po prostu nie wiem. Proszę, Calder. Złap mnie za rękę. Odwróciłem się, by znów wpatrywać się w niebo. Xander obserwował mnie dłuższą chwilę, a potem zerknął na potłuczoną butelkę whisky, którą cisnąłem obok. — Jeśli chcesz iść naprzód, nie możesz wszystkiego zagłuszać. Z wolna wyprostowałem plecy. — Nie piję po to, by zagłuszać — odparłem, napotykając jego wzrok. Wiedziałem, że moje oczy są opuchnięte i przekrwione. — Piję, bo dzięki temu czuję wszystko jeszcze mocniej. Piję, żeby cierpieć. Xander wpatrywał się we mnie. — O bogowie — mruknął, kręcąc głową. — Tym bardziej powinieneś przestać. Nie zasłużyłeś na to. — Przeciwnie — wykrztusiłem. — Zasłużyłem.

— To nie była twoja wina, Calder. Nic z tego, co się wydarzyło, nie stało się przez ciebie. Stanowczo pokręciłem głową, niezdolny do ujęcia w słowa uczuć, jakie zalęgły mi się w sercu. To była moja wina. Nie było tutaj Eden, bo nie potrafiłem jej uratować. Zawiodłem ją. I tęskniłem za nią tak rozpaczliwie, że w niektóre dni nie byłem w stanie nawet ruszyć się z miejsca. Przygniatał mnie żal nie do zniesienia, a jedyną ucieczką, jaka przychodziła mi do głowy, była śmierć. Ale co, jeśli… — Co, jeśli odebranie sobie życia sprawi, że trafię gdzie indziej niż ona? — spytałem głosem niewiele donośniejszym od wiatru. Xander milczał przez chwilę. — Nie wiem, czy tak to działa. Chciałbym ci powiedzieć, że masz rację, bo wtedy zszedłbyś z tej poręczy, ale wiesz przecież, że nigdy bym cię nie okłamał. Tak naprawdę po prostu nie wiem. — Zwiesił głowę, ale nie spuszczał ze mnie wzroku. Odwróciłem się i znów zadarłem głowę ku niebu. — Calder, nie zamierzam twierdzić, że wiem, co czujesz, ale ja także tęsknię za ludźmi. A Eden była też moją przyjaciółką. Gwałtownie wypuściłem powietrze z płuc i kiwnąłem głową. Xander stracił rodziców, siostrę, szwagra, przyjaciół… — Wiem. — Daj sobie pomóc. I proszę, nie zostawiaj mnie zupełnie samego. Nie mówię tego po to, by pogłębiać twoje poczucie winy, ale dlatego, że to najszczersza prawda. Cholernie by mi cię brakowało i zostałbym sam. Nie rób mi tego. Popatrzyłem na niego, na twarz, która towarzyszyła mi przez całe życie, odkąd pamiętam. Westchnąłem głęboko i niespokojnie, a potem wyciągnąłem do niego rękę. Przysunął się do mnie powoli, ale schwycił moją dłoń tak mocno, że jeślibym się rzucił, on bez wątpienia poleciałby za mną. Wiedziałem, że nie zamierza mnie puszczać. Poczułem, jak łzy znów napływają mi do oczu, i spuściłem wzrok. Po dobrej minucie zdecydowałem się odwrócić, wyswobodziłem się z uchwytu Xandra, przerzuciłem nogi na drugą stronę barierki i oparłem stopy na dachu przed sobą. Twarz zrosiły mi pierwsze krople deszczu, delikatne jak pieszczota. Objąłem kolana ramionami i bezwładnie oparłem na nich głowę. Płakałem. Xander podszedł i bez słowa mocno chwycił mnie za ramiona. Deszcz nasilał się, moczył plecy mojej koszulki, spływał po szyi i mieszał się ze łzami. Po jakimś czasie łzy przestały płynąć, a deszcz stał się zaledwie lekką mgiełką unoszącą się w powietrzu. Wyprostowałem się. Niewidzącym wzrokiem zacząłem wpatrywać się w drzwi prowadzące do klatki schodowej, z której wchodziło się do naszej ciasnej klitki, aż wreszcie moim ciałem wstrząsnął niespokojny oddech. Byłem taki zmęczony. Alkohol przemieszany z wewnętrznym bólem sprawił, że zachciało mi się spać. Może choć dziś uda mi się uniknąć

prześladujących mnie koszmarów. — Wiesz, co zamierzam zrobić jutro? — spytał Xander. Pokręciłem głową. — Z tobą nigdy nic nie wiadomo — odparłem, ocierając dłonią wilgotną twarz. Xander roześmiał się. — Zuch, no nareszcie! — odparł z braterską miłością w głosie. — Zamierzam zajrzeć do sklepu z materiałami dla plastyków, obok którego przechodzę codziennie, i kupić ci jakieś przybory. Może malowanie ci pomoże. Co o tym sądzisz? Przeczesałem palcami mokre włosy. — Nie wiem, czy będę potrafił — odparłem szczerze. — To może budzić wspomnienia… — zamilkłem. — Z drugiej strony wszystko budzi. — Przyniosę przybory, a ty wtedy zdecydujesz, dobrze? — rzekł, znów mocno ściskając moje ramiona. — Tak naprawdę nie stać nas na przybory malarskie — stwierdziłem. — Ależ stać. I tak zamierzałem schudnąć parę kilo. Wydałem z siebie odgłos, który zabrzmiał jak marna imitacja chichotu, i pokręciłem głową. — Właź do środka — poradził Xander. — Mamy dwie puszki tej fasoli, którą tak lubisz. — O Boże! — rzekłem, krzywiąc się, ale gdy on wstał, poszedłem w jego ślady, a potem podążyłem za nim do środka, oddalając się od krawędzi dachu, od Eden, ale w żadnym razie nie od cierpienia, które trawiło mi duszę i miało ją trawić już zawsze.

Księga druga Cincinnati, Ohio „Nikt mi życia nie weźmie bez wyroku woli; od wyroku zaś żaden człek się nie wybiega, równie mu i bohater, i gnuśnik podlega”. Homer, Iliada, w przekładzie Franciszka Ksawerego Dmochowskiego

Rozdział 1. Trzy lata później Eden — Eden? Hm… Przepraszam, nie mam zapisanego pani nazwiska. — Prawnik, pan Sutherland, przeglądał papiery rozłożone przed nim na biurku. — Właśnie, właściwie jak ty się nazywasz? — spytała ostro Claire, córka Feliksa. Wychyliła się na krześle, by spojrzeć na mnie zza Marissy. — Chyba nigdy nie słyszałam twojego nazwiska. Mrugnęłam i wróciłam do rzeczywistości. Na długą chwilę uciekłam myślami, przypominając sobie wszystkie próby nawiązania jakiegoś kontaktu z Claire i jej bratem, Charlesem, na przestrzeni lat; próby, jakie podejmowałam pomimo żalu i przytłaczającej rozpaczy, z którą walczyłam całymi, niekończącymi się na pozór dniami. Ale za każdym razem spotykałam się tylko z pogardą. A teraz Feliksa już nie było i siedzieliśmy wszyscy w gabinecie jego prawnika, dokąd zostaliśmy wezwani, by uporządkować ostatnie sprawy, nad jakimi jubiler pracował już na łożu śmierci. Słysząc pytanie o moje nazwisko, zerknęłam na Marissę, która znacząco spojrzała na zegarek. — Panie Sutherland, nie chciałabym pana poganiać, ale Eden powinna poprowadzić dziś lekcję, a ja po południu mam kolejne spotkanie. Pan Sutherland odkaszlnął. — Tak, oczywiście. Właściwie wszystko jest już załatwione. Pani Forester, proszę tylko o podpis, a moja sekretarka przygotuje kopie dokumentów i prześle je pocztą. Marissa pochyliła się i podpisała podsunięte w jej stronę papiery, a potem wrzuciła długopis do torebki. Zsunęłam się na krawędź krzesła, ściskając otrzymaną od prawnika dużą kopertę z odręcznie napisanym przez Feliksa moim imieniem — jego zamaszystym charakterem pisma, na widok którego serce ścisnęło mi się z bólu i poczucia straty. Feliksie, nie wierzę, że już cię nie ma. — Chwileczkę — rzekł Charles, siedzący po prawej stronie swojej siostry. — Co ona właściwie dostała w tej kopercie? Chcielibyśmy otrzymać spis… — Nic oprócz osobistego listu — przerwał niecierpliwie pan Sutherland. — Zapewniam cię, Charles. To samo, co znajduje się w każdej z waszych kopert. —

Gestem głowy wskazał duże koperty, które Claire i Charles trzymali na kolanach. — Nic by się nie stało, gdybyśmy mogli po prostu zajrzeć… — zaczął Charles. Pan Sutherland wyglądał na poirytowanego. — Jestem pewien, że obecna tu pani — zerknął na mnie, a potem z powrotem na Charlesa — jestem pewien, że Eden z chęcią zaspokoi twoją ciekawość, pokazując zawartość koperty, jeśli oznaczałoby to zakończenie tego spotkania. Odetchnęłam i spojrzałam na prawnika, a moje serce nagle przyspieszyło. List był jedyną rzeczą, jaka pozostała mi po Feliksie — nie zamierzałam pozwolić go sobie odebrać. Nie zamierzałam nawet dać im go obejrzeć. Był tylko mój. Marissa położyła dłoń na moim kolanie. To było jak szept, który czasami słyszałam. Bądź silna, Blasku Poranka. Wstałam, trzymając kopertę przy sobie jak kamizelkę ratunkową. — Nie, nie możecie po prostu zajrzeć — powiedziałam lekko drżącym głosem. — Skoro tak interesują was osobiste sprawy waszego ojca, powinniście zapytać go o nie, dopóki jeszcze żył. Powinniście pojawić się na którymś z niedzielnych obiadów, na które was zapraszał, zadzwonić do niego raz na jakiś czas i poświęcić mu czas dłuższy niż te trzy minuty, jakie zajmuje zabranie Sophii po lekcji. — Spojrzałam znacząco na Claire. — Starałam się was poznać bliżej. Próbowałam być waszą przyjaciółką. — Urwałam, przepełniona goryczą. — Ale was to nie obchodziło. I jak sądzę, to nieistotne. Ale teraz nie możecie zajrzeć do koperty, ponieważ choćbyście w to nie wierzyli, kochałam Feliksa. — Znów zawiesiłam głos i patrząc na ich zaskoczone miny, przełknęłam ślinę, by przemóc wzruszenie, które ściskało mi gardło. Nigdy w ten sposób do nich nie mówiłam. Wzięłam głęboki wdech i złagodziłam ton głosu, ale zadbałam o to, by brzmiał silnie i czysto. — Felix był dla mnie jak ojciec. Nie zdajecie sobie z tego sprawy, bo absolutnie to was nie interesowało, ale wasz ojciec pomógł mi, gdy tego najbardziej potrzebowałam. Nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczyło; bladego pojęcia. — Spoglądałam to na jedno, to na drugie z rodzeństwa, łypiących na mnie spod oka, i zaczerpnęłam powietrza. — Odpowiedź brzmi: nie; nie możecie zajrzeć do tej koperty — powtórzyłam. Prawnik powiedział, że koperta zawiera osobisty list. Dla kogoś innego to mógłby być drobiazg, ale dla mnie to było wszystko, co pozostało po Feliksie. Nie miałam wiele, ale miałam to, a tych dwoje ludzi, którzy nie żywili do mnie sympatii i ani razu nie okazali choć odrobiny uprzejmości, nie mogło mi tego odebrać. Jeszcze mocniej przycisnęłam kopertę do siebie. — Moment, moment — wtrąciła się Claire, wstając i pokazując na mnie palcem. — Ty także nie masz o nas bladego pojęcia. Nie wolno ci po prostu ot tak nas osądzać, mała naciągaczko. — Claire, Charles… — zaczęła Marissa.

— Naciągaczko? — powtórzyłam z niedowierzaniem, wchodząc Marissie w słowo. — W życiu nie wzięłam od waszego ojca choćby grosza, którego sama nie zarobiłam. Ani grosza. Pan Sutherland wstał zza swojego biurka. — Proszę wszystkich o spokój. Wiem, że te sprawy mogą budzić emocje, ale przypominam, że chodzi tu o ostatnią wolę Feliksa. Cały swój majątek podzielił między ciebie — skinął głową w stronę Claire — oraz Charlesa. Claire i Charles wlepili w niego wzrok, a potem podejrzliwie spojrzeli na mnie. — Dobra — powiedziała Claire. — Weź sobie swoją kopertę. I tak nic więcej nie dostaniesz. I chcemy, żebyś w ciągu dwóch tygodni wyniosła się z domu naszego ojca. Jeśli chcesz dalej uczyć Sophię gry na fortepianie, możesz skądś dojeżdżać. Poczułam, jak ogarnia mnie żal, i postanowiłam go zatamować najlepiej, jak umiałam. Przez minione trzy lata wiele się nauczyłam. Nie byłam już nieporadną, potulną dziewczynką, która załamana i głodna trafiła do domu Feliksa. Przekonałam się, że mam więcej siły, niż mi się zdawało, i zdobyłam dwoje przyjaciół w osobach Feliksa i Marissy. Ale jakoś tak się stało, że zostałam sama. Znowu. Zacisnęłam usta, nie chcąc wywoływać jeszcze większego zamieszania, niż już to zrobiłam. Bardzo lubiłam Sophię i nie chciałam, by mi ją odebrano — nawet jeśli miałam się z nią widywać tylko dwa razy w tygodniu. Pocieszała mnie myśl, że choć mnie nie lubili, zdawali sobie sprawę, że byłam dobrym nauczycielem fortepianu. Wyniki Sophii mówiły same za siebie. A poza tym rozpaczliwie potrzebowałam źródła utrzymania. — Dobrze zatem — powiedział pan Sutherland i wyszedł zza biurka, zapewne dostrzegając dobrą okazję do pozbycia się nas z kancelarii. Trudno go było o to winić. — Dziękuję wszystkim za przybycie. Felix był nie tylko moim dobrym klientem, ale także bliskim przyjacielem. Będzie mi go brakowało. Marissa wstała, spuściła wzrok i pokiwała głową. — Tak, mnie także — rzekła, wzięła mnie za rękę i ścisnęła ją, a ja odpowiedziałam jej nieśmiałym uśmiechem. Wyszłyśmy z gabinetu w ślad za Claire i Charlesem. Pan Sutherland odprowadził nas do drzwi, a my raz jeszcze podziękowaliśmy mu w parach, ignorując się nawzajem. Zanim zamknął za nami gabinet, odwróciłam się i zatrzymałam na krótką chwilę. — Raynes — powiedziałam cicho. — Nazywam się Raynes. Prawnik spojrzał na mnie z zaskoczeniem, a potem uśmiechnął się i raz kiwnął głową. — Miłego dnia, panno Raynes. Skinęłam na pożegnanie, odwróciłam się do Marissy i wzięłam ją za rękę. Claire i Charles byli już w połowie korytarza.

*** Zaraz po powrocie do domu Feliksa usiadłam na łóżku w pokoju, w którym trzy lata wcześniej obudziłam się rozgoryczona i głodna, i lekko drżącymi palcami otworzyłam kopertę. Wewnątrz była kartonowa teczka z przypiętym do niej odręcznie spisanym listem. List nosił datę o miesiąc wcześniejszą, Felix napisał go więc tuż przed tym, jak choroba złamała go na dobre — od tamtej pory z rzadka tylko wracał do przytomności. Eden! Jeśli to czytasz, to znaczy, że mnie już nie ma. Pragnę wierzyć, że piszę to tylko na wszelki wypadek. Mam nadzieję, że sam będę w stanie przekazać ci te informacje, ale przy moim stanie zdrowia wolę się asekurować. Muszę się zatroszczyć, abyś nie została z pustymi rękami. Nie zniósłbym myśli, że opuścisz nasz dom z tymi samymi pytaniami, z jakimi do niego trafiłaś. Nie należę do ludzi, którym łatwo przychodzi wyrażanie uczuć, ale chciałbym, abyś wiedziała, jak bardzo przez ostatnie trzy lata cię pokochałem i jak ważna jesteś dla mnie. Mnie zaś miła byłaby myśl, że traktujesz mnie jak przybranego ojca i że ja także stałem się dla ciebie kimś ważnym. A to jest moja próba zatroszczenia się o ciebie, gdy mnie już zabraknie. Sądzę, że twoimi rodzicami byli Carolyn i Bennett Eversonowie. Zaparło mi dech ze zdziwienia i rzuciłam teczkę na łóżko. Częściowo wysunęły się z niej dwie błyszczące odbitki dwadzieścia na dwadzieścia pięć centymetrów, w które wpatrywałam się przez chwilę, zanim wreszcie zdecydowałam się po nie sięgnąć i wyjąć w całości. Miałam wrażenie, że serce przestaje mi bić, a potem podejmuje dziwny, nieregularny rytm. Podniosłam pierwszą fotografię i długo się w nią wpatrywałam. To była moja matka. Byłam tego pewna. W głowie zatańczyły mi niewyraźne obrazy — czyjś śmiech, zapach kwiatów. Ta twarz. To była moja twarz, tylko starsza. Czy ona żyje? Moja matka żyje? Jak to? Zanim przyjrzałam się drugiej odbitce, rozdygotanymi dłońmi złapałam list Feliksa i doczytałam go do końca. O ile mi wiadomo, zostałaś porwana, Eden. Zachodzę w głowę, dlaczego o tym nie wiedziałaś, ale na to pytanie możesz odpowiedzieć tylko ty. Mam nadzieję, że sam ci je zadam, gdy tylko zgromadzę resztę informacji. Ale teraz, gdy piszę te słowa, nie wiem nic ponadto. Jeśli odejdę, mam nadzieję, że to wystarczy. Zacząłem śledztwo kilka miesięcy temu, a gdy napotkałem w bazie danych zaginionych dzieci zdjęcie Eden Everson, od razu domyśliłem się, że chodzi o ciebie. Rodzice zgłosili twoje zaginięcie czternaście lat temu. Przez kilka miesięcy było to gorącym tematem w mediach, głównie przez posmak sensacji, bo

podejrzanym w sprawie był twój ojciec. Wcześniej tego samego roku był zamieszany w pewien skandal finansowy i domniemywano, że uwikłał się w coś, co doprowadziło do twojego zniknięcia. On jednak aż do śmierci zawzięcie temu zaprzeczał. Sam odebrał sobie życie, a w pożegnalnym liście podkreślił swoje rozżalenie i niewinność. Po samobójstwie twojego ojca jego małżonka skryła się w cień. Mogę sobie jedynie wyobrażać, że po wszystkim, co przeszła, bycie wystawioną na widok publiczny okazało się zbytnim ciężarem. Mój detektyw odnalazł ją i odkrył, że kilka lat temu ponownie wyszła za mąż i teraz nazywa się Carolyn Collins. Jej drugi mąż zmarł w ubiegłym roku. Nigdy nie miała innych dzieci. Jej adres znajdziesz w kopercie. Dzięki pomocy dobrego przyjaciela, który jest właścicielem banku Cincinnati Savings and Loan, otworzyłem tam w twoim imieniu konto na nazwisko Eden Everson. Wiem, że oszczędzałaś pieniądze, które u mnie zarabiałaś, powinnaś więc mieć za co żyć, zanim wyrobisz sobie dowód osobisty na prawdziwe nazwisko i zyskasz dostęp do środków, które ci zostawiłem. To był jedyny sposób, jaki przyszedł mi do głowy, by uniknąć ingerencji ze strony Claire i Charlesa. Żałuję jedynie, że nie zacząłem tego śledztwa wcześniej, ale ty, twoja muzyka, uśmiech, jaki budziłaś u Sophii i u mnie, wniosły do naszego domu tyle radości, że postąpiłem wobec ciebie samolubnie. Chciałem dać ci bezpieczeństwo i ukojenie — mam nadzieję, że udało mi się to choć w części. I mam nadzieję, że byłem przynajmniej przejściowym schronieniem w czasie burzy. A teraz, moja droga Eden, przyszedł czas, byś wyruszyła w dalszą podróż. Nadeszła pora na dokonanie odważnego kroku i odnalezienie swoich ludzi, swojego przeznaczenia, swojego życia. W głębi serca czuję, że będzie ono piękne. Z wyrazami miłości, Felix Smutek, szok i nadzieja walczyły we mnie o lepsze. Otarłam płynące po policzkach łzy i przełknęłam, by przepędzić smutek ściskający mnie za gardło. Feliksie. Uratowałeś mnie — na wiele, wiele sposobów, których nawet nie zliczę — powiedziałam do siebie, przypominając sobie przerażoną, zdruzgotaną dziewczynę, która trzy lata temu wysiadła z autobusu w Cincinnati. Pod pewnymi względami nadal byłam tamtą dziewczyną, ale nauczyłam się też czerpać z siły, którą widział we mnie Calder. Pocieszałam się myślą, że może wie o tym i jest ze mnie dumny. Że patrzy na mnie z góry i nazywa swoim dzielnym Blaskiem Poranka. Felix mnie uratował, dał mi dom, sens życia i bezpieczne schronienie na czas żałoby. Nigdy nie zdradziłam ani jemu, ani Marissie, skąd przybyłam; nawet gdy widziałam w telewizji informacje o Akadii, z której nikt nie uszedł z życiem. Ale oboje wiedzieli, że jestem rozchwiana emocjonalnie, i dali mi spokój, jakiego

potrzebowałam, by bez pośpiechu przetrawić choć część tych uczuć. A chociaż większość z trzech ostatnich lat upłynęła mi w bólu i tęsknocie, to obecność Feliksa i Marissy była mi osłodą. Poza tym dzięki Feliksowi znów mogłam grać i mieć satysfakcję z tego, że moja słodka, mała uczennica pokochała fortepian tak jak ja. Pomogła mi uchwycić się nadziei, że nawet w tym życiu potrafię odnaleźć małe skrawki szczęścia. Być może nie było ich wiele. I być może były ulotne. Ale były — i pomagały mi przetrwać. Gdy udało mi się opanować łzy, wyjęłam z teczki drugie zdjęcie i przyjrzałam się przystojnemu, jasnowłosemu mężczyźnie. Przechyliłam głowę, próbując przypomnieć sobie jego twarz, a choć gdzieś na skraju świadomości kołatały mi się strzępki wspomnień, był to zaledwie nikły ślad w porównaniu do fali uczuć, jaka wezbrała we mnie na widok zdjęcia matki. Usiadłam i zaczęłam przeglądać resztę papierów. Wszystkie miały związek z rzeczami, o których Felix pisał w swoim liście, choć nigdzie nie było mowy o tym, w jaki konkretnie skandal był uwikłany mój ojciec. Na samym dole kupki dokumentów leżało zdjęcie z bazy danych zaginionych dzieci. Wpatrywałam się w nie przez długie minuty, a serce biło mi coraz szybciej. Bez wątpienia to byłam ja. Eden Everson. Nazywałam się Eden Everson. Nazywam. Nazywam się Eden Everson. — Nazywam się Eden Everson — szepnęłam. Nazwisko zabrzmiało obco w moich ustach. Byłam zaginionym dzieckiem. Zostałam porwana. Poczułam, jak przepełniają mnie niedowierzanie i smutek. Hector mnie okłamał. Hector mnie porwał. Wszystkie te lata… jedno wielkie kłamstwo. Przez długą chwilę siedziałam, wpatrując się w ścianę, i oswajałam się z prawdą. Wreszcie spojrzałam ponownie na teczkę leżącą na moim łóżku. Ostatnia strona z tyłu zawierała adres w dzielnicy Hyde Park w Cincinnati. Złożyłam ją, sięgnęłam po swoją torebkę i schowałam kartkę do środka. Gdy z powrotem wkładałam wszystkie papiery do koperty, poczułam na dole coś twardego i szeroko otworzyłam kopertę, a potem odwróciłam ją rozcięciem do dołu. Wypadł z niej medalion, którzy trzy lata temu przyniosłam do sklepu Feliksa. Westchnęłam cicho i przycisnęłam bibelot do piersi najmocniej, jak umiałam. Och, Feliksie, zawsze będę za tobą tęsknić. Na dźwięk pukania aż podskoczyłam. — Proszę. — Drzwi otworzyły się i do środka zajrzała Marissa. — Chciałam tylko powiedzieć, że jestem już w domu, kochanie. — Dziękuję, Marisso. — Oblizałam spierzchnięte usta. — Marisso, czy mogę cię o coś spytać?

Marissa weszła do środka i usiadła na skraju łóżka. — Płakałaś? — spytała troskliwie. Pokiwałam głową. — Trochę tak. Ale już mi przeszło. Felix… on napisał do mnie list i… Czy wiesz, że szukał informacji na temat mojej przeszłości? O tym, skąd się wzięłam? Marissa wyglądała na zaskoczoną. — Nie — odparła, kręcąc głową. — Prosiłaś go o to? — Nie… Ja… ja nie jestem z tego powodu zła. On właściwie… odnalazł moich rodziców. Twarz Marissy wyrażała zaskoczenie. — Twoich rodziców? Myślałam, że twoi rodzice nie żyją. Kiwnęłam głową i zmarszczyłam brwi. — Też tak myślałam. Ale to nieprawda. A przynajmniej moja matka żyje. — Ponownie zerknęłam na teczkę. — Co zamierzasz zrobić? — Wydaje mi się, że chciałabym ją odwiedzić — odparłam. Wydaje mi się. Marissa przyglądała mi się badawczo przez kilka chwil, ale nie zadała więcej pytań. Taka już była. Wiedziałam, że nie będzie o nic dopytywać, dopóki sama nie zechcę się z czegoś zwierzyć. — Wiesz, że chciałabym móc cię poprosić, abyś tutaj została. — Spojrzała na mnie z żalem. — Wiem — przerwałam. — Ale mam teraz trochę pieniędzy; wystarczająco dużo, by wynająć sobie jakiś kąt. — Marissa patrzyła na mnie przyjaźnie. — Wiem, że pozwoliłabyś mi tu zostać, gdyby to miejsce należało do ciebie. — Ujęłam ją za rękę i ścisnęłam. Jej oczy jeszcze bardziej posmutniały. Wiedziałam, że będzie za mną tęsknić tak samo jak ja za nią. — Znalazłaś już jakieś mieszkanie? — Oglądałam kilka. Muszę tylko na któreś się zdecydować. — Wszystkie były małe i proste. Nie mogłam sobie pozwolić na wiele, ale przynajmniej będzie to mój dom. Marissa kiwnęła głową. — Po prostu powiedz, gdy będziesz gotowa. — Powiem. — Marissa miała wynająć moje nowe mieszkanie na swoje nazwisko, bo ja nadal nie miałam dowodu. A w każdym razie jeszcze nie. Świat przed oczami rysował mi się jako pełen możliwości i z trudem dawałam radę je uporządkować. Mam swoje nazwisko. Marissa spojrzała na mnie z troską. — Eden… — Zacisnęła usta i mrugnęła, by przegonić napływające do oczu łzy. — Trzy lata temu, gdy się u nas pojawiłaś, spytałaś mnie, czy Felix pozwala mi wychodzić z domu, kiedy tylko zechcę.

Odetchnęłam głęboko i zaczęłam wpatrywać się w swoje paznokcie. A gdy nasze oczy się spotkały, odparłam: — Tak, pamiętam. Kiwnęła głową. — Felix nigdy nie zabroniłby ci robienia czegokolwiek, na co miałabyś ochotę. Ale mam wrażenie… no cóż, wydaje mi się, że od tamtej pory sama trzymałaś się pod kluczem, rzadko wychodziłaś na zewnątrz i większość czasu chowałaś się we własnym pokoju. — Jej miłe oczy patrzyły na mnie ze współczuciem. — Mam nadzieję, że ta zmiana będzie dla ciebie nie tylko naznaczona smutkiem, ale stanie się okazją, by zacząć żyć; prawdziwie żyć. Wierzę w ciebie. Felix także bardzo w ciebie wierzył. Ścisnęło mi się serce. Zastanawiałam się, czy jestem na to gotowa. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek będę na to gotowa. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do Marissy. — Spróbuję — odparłam. Ona także pokiwała głową i posłała mi ledwie widoczny smutny uśmiech. Przekrzywiłam głowę. — Opowiesz mi o nim? — spytałam. Zawsze chciałam wiedzieć, co sprawiało, że w oczach Feliksa pojawiał się skrywany żal, gdy wydawało mu się, że nikt nie patrzy. Snułam domysły, co wydarzyło się między nim a jego dziećmi. Przez dłuższą chwilę Marissa przyglądała mi się uważnie. — Przypominasz mi ją pod pewnymi względami. Tylko ty masz w sobie siłę, której ona nigdy nie miała. — Ona? — spytałam, unosząc wzrok. Marissa wyjrzała przez okno, a jej oczy zaszły mgłą. — Lillian, żona Feliksa. Nachyliłam się z zaciekawieniem. W domu widziałam jej zdjęcia, ale nikt nigdy nie mówił na jej temat. Przez długą chwilę Marissa nie odzywała się ani słowem i pomyślałam już, że mi nie odpowie. Ale myliłam się. — Rodzice Feliksa byli imigrantami. Zaszczepili w nim bardzo silny etos pracy. Po pierwsze praca. I zapewnienie bytu rodzinie; to przede wszystkim. — Przerwała na chwilę, najwyraźniej próbując sobie coś przypomnieć. — Gdy ożenił się z Lillian, od razu zauważyłam, że to delikatna dziewczyna, słodka, ale nieustannie potrzebująca wsparcia. Rozkwitała dopiero pod skrzydłami Feliksa. I więdła, gdy nie było go w pobliżu. A on często… nie był w pobliżu. — Zacisnęła usta i umilkła. — Sądzę, że Lillian dawała Feliksowi do zrozumienia, że czuje się zaniedbywana. Słyszałam ich utarczki, jej płacz. Ale dla Feliksa w owym czasie liczyła się tylko firma. Jego przedsiębiorstwo rozrastało się i okazało się wielkim sukcesem. Właśnie tego doglądał z największą uwagą. O to się troszczył. Lillian usychała. Ileż razy byłam przy niej, jak wyglądała przez okno, kiedy obiecał jej, że wróci na obiad… na jej urodziny, na ich rocznicę. Dzieci dorastały i zaczęły mieć własne życie, a wraz z tym pogłębiała się samotność Lillian. A potem przyszła diagnoza. Miała raka. Gdy go wykryli, nie zostało jej już wiele czasu.

Wydawało mi się, że była tu i w jednej chwili zniknęła. — Marissa pokręciła głową, a do oczu napłynęły jej łzy. — Och nie… — szepnęłam. — Nie wiedziałam. — On nigdy o tym nie mówił. — Odwróciła się do mnie. — Rzecz w tym, że to wydarzenie go odmieniło. Praca przestała być w centrum jego uwagi. Zaczął poświęcać czas rodzinie. — Wzruszyła ramionami. — Oczywiście na niektóre rzeczy było już za późno. Dzieci miały do niego żal. I nie były skłonne do wybaczania. Felix… on sam także nigdy sobie nie wybaczył. — Ujęła mnie za dłonie. — Kiedy się tu pojawiłaś, uznał to za drugą szansę na posklejanie złamanego serca. — Pokręciła głową. — Oczywiście on sam nigdy się do tego nie przyznał, ale ja… ja to widziałam. Ty także go uratowałaś, Eden. Otarłam łzę, która wolno spływała mi po policzku. — To był dobry człowiek — powiedziałam cicho. Marissa przytaknęła. Spojrzała gdzieś w przestrzeń, a potem westchnęła i lekko się uśmiechnęła. — Czy to nie zabawne, że wszyscy błąkamy się po tym zwariowanym świecie, a nasze historie i nasze cierpienia splatają się ze sobą, wpływają na siebie nawzajem i czasami wychodzi to na dobre, a czasami na złe? Cóż — poklepała mnie po kolanie — ja uważam, że twoja historia i historia Feliksa zbiegły się nie bez powodu i dzięki wzajemnemu wpływowi każde z was trochę zaleczyło swoje rany. Pokiwałam głową. — Tak — powiedziałam, tłumiąc szloch. — Nie wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie on. Nie wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie ty. — Uśmiechnęłam się do Marissy i otarłam dłonią ostatnią łzę. Marissa rozpogodziła się i zamiast odpowiedzieć, tylko mocno mnie uścisnęła. Potem wstała, a gdy zamknęła za sobą drzwi mojego pokoju, opadłam na łóżko i zaczęłam się zastanawiać nad tym, co powiedziała o rozmaitych kolejach losu i o tym, że zawsze wpływamy na życie innych — w każdej chwili, każdego dnia — czy tego chcemy, czy nie. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie spacerujących ludzi, a każdy kreślił za sobą świetlisty ślad. Niektóre z tych śladów spotykały się, splatały i łączyły, zmieniając kolory. I nawet w mojej wyobraźni było to niewiarygodnie piękne.

Rozdział 2. Eden Stałam przed zdobionymi, czarnymi drzwiami, nabierałam powietrza do płuc i powolutku je wypuszczałam. Dłonie miałam zaciśnięte, drżałam lekko. A jeśli Felix się mylił? Albo jeśli nawet miał rację, ale ona nie będzie chciała mnie znać? A jeśli… O swoich planach na ten dzień nie wspomniałam nawet Marissie. Złapałam autobus, a potem piechotą pokonałam resztę drogi dzielącą mnie od miejsca, którego adres zostawił mi Felix. Czułam, że muszę uporać się z tym sama, a jeśli z jakichś względów zmienię zdanie, to będę o tym wiedzieć tylko ja. Stałam tak, patrząc na wyobrażającą głowę lwa mosiężną kołatkę, i próbowałam się zmusić, by jej użyć. Kołatka sama w sobie wyglądała onieśmielająco, ale ja i bez tego trzęsłam się jak osika, a w żyłach pulsował mi strach. Wreszcie wzięłam głęboki wdech, sięgnęłam po kołatkę i dwukrotnie zastukałam. Czekając, obejrzałam się przez ramię na długi ciąg schodów prowadzących w dół, na ulicę. Ta dzielnica Cincinnati pełna była eleganckich, starszych domów z bujnymi ogrodami, w których rosły wielkie, stare drzewa, a każde z tych domostw skrywało jakąś historię. Wzięłam jeszcze jeden głęboki wdech i zesztywniałam na dźwięk kroków zbliżających się do drzwi. Otworzyły się na oścież, a w progu stanęła moja matka. Poznałam ją od razu. Nie dlatego, że rozpoznawałam coś w jej twarzy — poza tym, że była podobna do mojej — ale dlatego, że poczułam dokładnie to samo, co czułam za każdym razem, gdy przez ostatnie czternaście lat próbowałam ją sobie przypomnieć. Zaczęłam dygotać jeszcze bardziej. Kiedyś byłam czyjaś. Kiedyś byłam jej. Patrzyłam i po prostu chłonęłam ją wzrokiem. Była ode mnie trochę wyższa, miała jakieś metr sześćdziesiąt pięć, a jej jasne, proste, ostrzyżone na pazia włosy sięgały do podbródka. Miała na sobie ciemne dżinsy i biały sweter. Była prawdziwa. Ona żyła! I stała przede mną. Zawładnęły mną emocje; było ich zbyt wiele, by je nazwać. Przekrzywiła głowę w bok i nachmurzyła się lekko. Otworzyła usta, a potem je zamknęła, przyglądając mi się uważnie. — Przepraszam, ale… w czym mogę…? — przerwała i spojrzała na mnie pytająco. — Czy ja panią znam? — Jestem Eden — powiedziałam tak cicho, że nie byłam pewna, czy rzeczywiście wymówiłam te słowa. — Wydaje mi się, że jestem pani córką — dokończyłam piskliwie.

Oczy kobiety, oczy mojej matki, rozszerzyły się ze zdumienia, a ona sama cofnęła się o krok i przycisnęła dłoń do piersi. — Molly — zawołała łamiącym się głosem, odwracając się w stronę kogoś, kto musiał być w środku. — Och, Molly… — A potem osunęła się bezwładnie prosto w ramiona młodej blondynki, która właśnie podbiegła do niej z tyłu. — Na miłość boską! — krzyknęła dziewczyna o imieniu Molly. — Carolyn! Podbiegłam i pomogłam Molly doprowadzić Carolyn do kanapy stojącej w dużym pokoju gościnnym, po prawej stronie foyer. — Tak mi przykro — wymamrotałam, kładąc stopy Carolyn na kanapie. — Chyba nie postąpiłam zbyt delikatnie. — Boże! Eden, głuptasie. — Byłam taka… Po prostu nie pomyślałam — tłumaczyłam się. Ja mogłam się do tego przygotować na tyle, na ile to było możliwe. Ale dla niej wszystko nastąpiło bez ostrzeżenia. Wyprostowałam się i z troską spojrzałam z góry na Carolyn, która leżała na kanapie. Miała otwarte oczy i patrzyła na mnie z czystym osłupieniem. — Jasna cholera — mruknęła ładna dziewczyna stojąca obok mnie. Patrzyła na mnie, gdy zerknęłam na nią przez ramię. — Przecież nie możesz być… — powiedziała, a potem lekko potrząsnęła głową, jakby próbowała się obudzić. — Co tu jest grane? Wzięłam głęboki wdech. — Może powinnyśmy zrobić jej zimny okład albo coś w tym stylu? — spytałam, skinieniem głowy wskazując na Carolyn. Molly mrugnęła, a potem spojrzała w dół, jakby sobie o niej przypomniała. — Ach, no tak, racja. Zaraz wrócę. Gdy tylko Molly wyszła z pokoju, usiadłam na kanapie obok Carolyn i wzięłam ją za ręce. Wciąż z niedowierzaniem wpatrywała się we mnie dużymi, niebieskimi oczami, a jej usta były rozchylone ze zdziwienia. Odetchnęłam głęboko. — Przepraszam — szepnęłam. Mocno ścisnęła moje dłonie, a łza z wolna spłynęła jej po policzku. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w krótkich, urywanych oddechach, a usta otwierały się i zamykały, ale nie padło z nich ani jedno słowo. — Wiem — powiedziałam cicho, uściskiem dłoni odpowiadając na nieme pytanie. — Już dobrze. Wiem. — Jak? Skąd? — spytała skrzekliwie. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, do pokoju z powrotem wpadła Molly, przyklęknęła na podłodze i ułożyła na czole Carolyn mokry, biały ręcznik. Molly spojrzała mi w oczy. — Czy naprawdę jesteś jej…? — spytała. — Ale jak to? Na Boga! Czy powinniśmy po kogoś zadzwonić? Jak się w takich wypadkach postępuje? Jezu! — Przepraszam — obdarzyłam ją niewielkim uśmiechem. — Nawet nie

spytałam. Czy jesteś moją przyrodnią siostrą? — Pamiętałam, że w liście, który otrzymałam, Felix pisał, że moja matka nie miała więcej dzieci, ale nie było mowy o tym, czy nie miał ich też jej drugi mąż. Myśli kotłowały mi się w głowie. Molly zaprzeczyła ruchem głowy. — Nie, jestem twoją kuzynką. — Spojrzała na mnie zdumiona. — O, mój Boże! Moja kuzynka żyje! — Przycisnęła dłoń do piersi i wzięła głęboki wdech, próbując opanować emocje. Z niedowierzaniem kręciła głową, jakby usiłowała sobie uzmysłowić, kim w istocie jest. — Mieszkam z Carolyn od czasu, gdy pięć lat temu zmarła moja mama, a jej siostra, Casey. — Rozumiem… przykro mi. — Posmutniałam. — Ale miło mi cię poznać. To było jak sen. Molly patrzyła na mnie tak, jakby pomyślała dokładnie to samo. Przeniosłam wzrok z powrotem na Carolyn, która potrząsnęła głową, a potem pociągnęła mnie za rękę na znak, bym pomogła jej usiąść. Podniosła się powoli, oddychając ciężko, i oparła się o kanapę, a ręcznik, który zsunął się jej z głowy, podała Molly. Obie uważnie ją obserwowałyśmy. Gdy tylko wypuściłam jej dłonie, złapała mnie za dżinsy, niemal mnie szczypiąc. Wpatrywała się w moją twarz, potem we mnie całą, wreszcie znów spojrzała mi w oczy. — Eden — powiedziała bezgłośnie. — Moja dziewczynka. Skinęłam głową. — Tak. — Jesteś taka piękna — pisnęła, a jej dłoń powędrowała do mojego policzka. Dotknęła mnie niepewnie, a potem cofnęła rękę. Westchnęła gwałtownie, gdy jej wzrok padł na medalion na mojej szyi. — Medalion! — krzyknęła i spojrzała mi prosto w oczy. — Twój ojciec i ja podarowaliśmy ci go na szóste urodziny. — Łzy popłynęły jej po policzkach, gdy wyciągnęła drżącą dłoń, by dotknąć niewielkiego, owalnego przedmiotu. Kiwnęłam głową i też poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Wiedziałam, że jest mój; wiedziałam od razu, gdy tylko go zobaczyłam. Molly, która chwilę wcześniej wstała, wróciła ze szklaneczką bursztynowego płynu z barku po drugiej stronie pokoju. Podała szklaneczkę Carolyn, która otarła policzki, zerknęła na alkohol, a potem wypiła go duszkiem, odetchnęła i bezwładnie opadła na kanapę, znów wbijając we mnie wzrok. Popatrzyłam na Molly, która także wzięła solidny haust trunku. Spojrzała na mnie pytająco i wskazała głową butelkę na znak, czy chcę się napić. Zaprzeczyłam i znów spojrzałam na Carolyn… na moją matkę. — Jak? Skąd? — Ponowiła swoje pytania Carolyn, tylko teraz jej głos zdawał się mocniejszy, spokojniejszy. — Eden — wykrztusiła i nagle spoważniała. — Czy ktoś cię skrzywdził? — Ujęłam ją za ręce, które do mnie wyciągnęła. — Proszę, powiedz, że nikt nie zrobił ci krzywdy. Byłaś bezpieczna? Powiedz, że byłaś… — W jej głosie pobrzmiewały ból i desperacja.

Czy ktoś mnie skrzywdził? Tak. Czy byłam bezpieczna? Nie, ani trochę. Ale nie powiedziałam tego, bo wyjaśnienie obu odpowiedzi byłoby skomplikowane i wymagało ode mnie więcej, niż w tej chwili byłam w stanie z siebie dać. Zamiast tego powiedziałam po prostu: — Hector. Mieszkałam z Hectorem. Na kilka sekund Carolyn zacisnęła powieki, a potem je otworzyła. — Uciekłaś z Akadii — powiedziała cicho. Westchnęłam. — Widziałaś to w wiadomościach? Widziałaś Hectora? Zaprzeczyła ruchem głowy. — Nigdy nie pokazano zdjęć Hectora Biasa, bo jestem pewna, że to o niego chodzi, choć ja nie znałam go pod imieniem Hector. Rozpoznałam jednak opis Akadii. Informowałam policję o tobie, ale odpowiedzieli, że — tu znów mocno pokręciła głową — było tam mnóstwo ciał… Wielu z nich nie udało się zidentyfikować. — Spojrzała mi w oczy. — Jakim cudem uciekłaś, zanim… — Nie uciekłam — odparłam. — Byłam tam. Carolyn spojrzała na mnie szerokimi z przerażenia oczami. — Byłaś tam?! Więc jak? Jak udało ci się przeżyć? I jak mnie odnalazłaś? — Wszystko opowiem, a przynajmniej wszystko, co pamiętam. — Wzięłam ją za rękę, pokrzepiając się myślą, że dotykam własnej matki. — Chciałabym też się dowiedzieć wszystkiego, co ty wiesz, bo sama mam wiele pytań. — Miałam nadzieję, że Molly nie wpadnie na pomysł zadzwonienia po kogokolwiek, a zwłaszcza na policję. Nie byłam jeszcze gotowa na taki obrót zdarzeń. Potrzebowałam czasu, żeby się przygotować. Carolyn mocno ścisnęła moją dłoń i przytaknęła. — Tak, Eden, wszystko, czego tylko potrzebujesz. Eden… moja córka… — Patrząc na mnie, zaczęła płakać, a po chwili jej płacz przeszedł w ciche pochlipywanie. Molly usiadła na kanapie i nachyliła się, by uściskać Carolyn. Patrzyłam na nie przez chwilę, a potem obie złapały mnie za koszulę i przyciągnęły do siebie. I tak siedziałyśmy, płacząc i tuląc się, a świat wydawał się wirować wokół nas. *** Nadciągający nad Cincinnati zmierzch zastał nas siedzące razem na patio przy basenie. Otaczające mnie kwiaty w donicach przesycały powietrze swoim zapachem, a woda migotała w przygasającym świetle dnia. Wkrótce kurtyna nocy miała zapaść na dobre. Odwróciłam się do mojej matki i Molly. — Właśnie tam mieszkałam przez ostatnie trzy lata, razem z Feliksem i Marissą. Uczyłam gry na fortepianie. Teraz mam nawet kilku klientów i zarabiam jakieś pieniądze… — głos uwiązł mi w gardle na widok ich osłupiałych spojrzeń. Od dnia, w którym opuściłam Akadię, był to pierwszy raz, gdy choć słowem wspomniałam o tym miejscu… a choć relacjonowałam wszystkie wydarzenia bezbarwnym głosem, starannie kryjąc emocje, było to dla mnie kolejne małe

zwycięstwo. Odetchnęłam z bezbrzeżną ulgą. — Mój Boże! — powiedziała Molly. — To przecież… — Zerknęła na Carolyn. — Przez trzy ostatnie lata ona mieszkała dziesięć minut drogi od nas. Konstatacja Molly była dla mnie jak cios, a po minie Carolyn widać było, że ona odebrała ją podobnie. Nie wiedziałam, jak mam się czuć. Pod pewnym względem świadomość tego, że mieszkałyśmy tak blisko i nigdy na siebie nie wpadłyśmy, budziła zrozumiały żal, ale z drugiej strony miałam wrażenie, że gdybym od razu znalazła swoją matkę, w pewnym sensie żałowałabym, że nie poznałam Feliksa lepiej. A o Feliksie nie mogłam zapomnieć; po prostu nie mogłam. Carolyn znów ujęła mnie za rękę i ścisnęła ją. — Eden, córeczko, przeżyłaś piekło. Prawdziwe piekło. — Twarz mojej matki na chwilę pociemniała z żalu. Carolyn wzięła głęboki, uspokajający wdech, przerwała na chwilę i zaczęła mówić dalej. — Tak jak mówiłam, na wieść o tym, co stało się w Akadii, poszłam na policję, ale oczywiście twojego ciała nie odnaleziono… Wiedziałam jednak, po prostu wiedziałam, że to Hector Bias stał za twoim porwaniem, choć jego także nigdy nie zidentyfikowali i nie pokazywali jego twarzy w wiadomościach. Sądziłam, że ziściły się moje najgorsze obawy; że któregoś dnia po prostu cię zabił. — Na kilka chwil zamknęła powieki, nim ponownie je otworzyła. — Wszystko, co usłyszałam o Akadii, brzmiało bardzo znajomo. Piekło, prawdziwe piekło — powtórzyła. Jej oczy zaszły łzami po raz setny od czasu, gdy zaczęłam swoją opowieść. Spuściłam wzrok. — Nie wszystko było piekłem — powiedziałam. — Czasami byłam przerażona i czułam się bardzo samotna… przez pewien czas. Ale — uniosłam wzrok i spojrzałam na nią uważnie — pewnych rzeczy nie oddałabym za nic w świecie. Carolyn ściągnęła brwi i gwałtownie potrząsnęła głową. — Nie, nic z tego nie miało prawa się wydarzyć. Nic. To moja wina, że Hector cię zabrał. To wszystko moja wina. — Carolyn — wtrąciła Molly — wszyscy powtarzaliśmy ci, że to nieprawda. Carolyn nie przestawała kręcić głową. — Nie, to prawda. Właśnie tak. — Carolyn… — zaczęłam. — Mamo — przerwała mi — proszę, nazywaj mnie mamą. Zawsze mówiłaś do mnie „mamo”. Czułam, jak te słowa przenikają mnie na wskroś, a chłodny wietrzyk koi mnie i uspokaja. — Dobrze, mamo. — Gdy tylko to powiedziałam, zalała mnie fala uczuć. Nadal byłam kochana. I znów do kogoś należałam. Być może nie będę więc całkiem sama. Odetchnęłam z ulgą i uśmiechnęłam się, próbując zapanować nad emocjami. — Mamo, opowiesz mi, jak to się stało? — spytałam. — Jak Hector…

— Tak, wszystko ci opowiem. Ale najpierw, Molly, czy mogłabyś przynieść butelkę białego wina z chłodziarki? Sądzę, że sytuacja tego wymaga. Eden, napijesz się czegoś? Wody? Czegoś gazowanego? Wiem, soku jabłkowego! Zawsze lubiłaś sok jabłkowy. — W jej głosie była niemal prośba. Pokiwałam głową, próbując nie dać po sobie poznać targających mną wątpliwości. Czy dorośli ludzie piją sok jabłkowy? — Och, oczywiście. Brzmi… kusząco. — Ależ jestem nieuprzejma. Nawet nie zaproponowałam ci kolacji… — Nie, dziękuję — wtrąciłam — poproszę tylko o sok. Jadłam, zanim tutaj przyszłam. — Molly wstała i poszła w stronę zamykających patio drzwi we francuskim stylu. — Dobrze zatem — powiedziała Carolyn. — Ale jeśli zmienisz zdanie, to czuj się, proszę, jak u siebie w domu. — Nagle złapała mnie za rękę. — I oczywiście przeprowadzisz się do nas już dziś. — Och… Ja…. To znaczy, porozmawiajmy o tym później, dobrze? Z werwą pokręciła głową. — Nie, Eden, proszę. Nie zniosę tego. Nie prześpię kolejnej nocy, jeśli nie będziemy pod jednym dachem. — Znów zaczęła cicho płakać. — Teraz, gdy mam cię z powrotem, umrę, jeśli tutaj nie zostaniesz. — Carolyn… Mamo — powiedziałam. — Donikąd nie idę. — Uśmiechnęłam się do niej. — Wróciłam i już nigdy nie mam zamiaru odchodzić. — Obiecaj mi — powiedziała łamiącym się głosem. — Obiecuję. — Uśmiechnęłam się do Molly, która podała mi szklankę soku jabłkowego, a przed Carolyn postawiła kieliszek z winem. Carolyn wzięła duży łyk wina i oparła się wygodnie. Odwróciła ode mnie wzrok i spojrzała gdzieś w dal, ponad basenem. — Twój ojciec brał udział w tworzeniu od zera pewnej firmy inwestycyjnej. Przedsięwzięcie okazało się wielkim sukcesem. Nagle mogliśmy wieść życie, o jakim nigdy nawet nie marzyliśmy… samochody, domy, podróże… — Machnęła ręką. — Z czasem przekonaliśmy się, że sprawy materialne tak naprawdę się nie liczą. Ale oczywiście wtedy zdawało się nam, że właśnie to jest to, czego pragniemy. — Milczała przez chwilę, jakby zagubiona we własnych myślach. — Okazało się — przeniosła wzrok z powrotem na mnie — że jeden ze współpracowników twojego ojca kradł pieniądze, które miał inwestować. W ostatnich latach przez media przetoczyło się więcej tego typu spraw, jeszcze większego kalibru, ale wtedy mało co z tego wszystkiego rozumiałam. — Czyli to nie mój ojciec kradł? — spytałam. Pokręciła głową. — Nie, ale przymykał na to oczy. Miał świadomość tego, co się dzieje, i jego błędem było pozwolenie na ciągnięcie całego procederu. Zatajenie

tego, co wiedział, przyczyniło się do utraty życiowych oszczędności setek ludzi. W końcu cała firma i oni wszyscy kompletnie się skompromitowali. — Znów wykonała ręką nieokreślony gest. — Wierz mi, Eden, szczegóły nie mają większego znaczenia, bo choć znam je na wylot, to wciąż nie potrafię dojść do wniosku innego niż taki, że wszystko sprowadziło się do zachłanności — na różnym poziomie, owszem — ale w gruncie rzeczy do zachłanności. — Na jej twarzy przelotnie zagościł gniew, jakby na chwilę cofnęła się do tamtych czasów. Spuściłam wzrok. — Twój ojciec bardzo mocno to przeżył. Nie tylko utratę pracy, cały ten bałagan, ale kompromitację. Hańba zżerała go jak rak. I właśnie wtedy pojawił się Hector. Spojrzałam na nią raptownie. — Najpierw przedstawił się nam jako człowiek, który utracił wszystko i rozumiał nasze położenie. Początkowo byliśmy oczywiście sceptyczni, ale im więcej mówił… Powiedział Benowi, twojemu ojcu, że to nie jego wina; że to pazerność społeczeństwa zatruła mu duszę… No cóż, teraz brzmi to niedorzecznie. Ale wtedy, biorąc pod uwagę to, jak nisko upadliśmy, przypuszczam, że sami szukaliśmy jakiegoś oparcia, czegokolwiek… — Rozumiem, mamo. Naprawdę rozumiem. Spojrzała na mnie ze smutkiem. — Oczywiście, że rozumiesz. Przepraszam. Pokręciłam głową. — Mów dalej — poprosiłam. Westchnęła. — Cóż, twój ojciec wpadł niemal w obsesję na punkcie Hectora, choć my wtedy znaliśmy go jako Damona Abasa. Ben był zaintrygowany wspólnotą, którą Damon… Hector założył; miejscem wolnym od chciwości i grzechu, bólu i rywalizacji. Wspólnota została założona kilka lat wcześniej, ale Hector poświęcił ten czas na tworzenie infrastruktury i znalezienie pierwszych ludzi, którzy mieszkaliby tam i pracowali. Hector i twój ojciec bez przerwy dyskutowali o tym, jak wszystko ma funkcjonować… czego z czasem ludzie będą potrzebowali, co będzie działać, a co nie. — Znów pokręciła głową. — Pomimo tych gadek o bogach, wizjach i innych rzeczach, w które trudno było uwierzyć… w twoim ojcu coś się jakby na pewien czas uleczyło, jakby znalazł cel, którego mógł się uczepić, jakiś azyl — i za to byłam bardzo wdzięczna. Zignorowałam swoje podejrzenia wobec Hectora. Postąpiłam podobnie jak wcześniej twój ojciec: chowałam głowę w piasek, bo było mi to na rękę. — W jej oczach znów zalśniły łzy. — Jeśli zaufasz wężowi, zasłużyłaś na jego truciznę. — Carolyn… — zaczęła Molly, ale moja matka tylko potrząsnęła głową i otarła oczy. — Tak czy inaczej, Hector skontaktował się z twoim ojcem, bo miał plan stworzenia jakiejś… rady. Wiem z informacji o Akadii, jak to się skończyło, ale

gdy cała ta koncepcja się rodziła, Hector mówił o grupie ludzi, którzy rozumieliby pułapki „wielkiej społeczności”, jak ją nazywał. Mieli to być ludzie mający na pieńku ze złem naszej cywilizacji; ludzie, którzy mogliby kierować jego krainą dostatku i kształtować ją. Przypomniałam sobie to, czego dowiedziałam się o radzie Akadii z wiadomości — rzeczy, których nie byłam w stanie zrozumieć, gdy tam mieszkałam. Hector zjeździł kraj wzdłuż i wszerz, gromadząc grupę ludzi, którzy w ten czy inny sposób skompromitowali się i desperacko szukali miejsca, w którym mogliby znów cieszyć się szacunkiem i odzyskać choć część dawnych wpływów. Oczywiście wiązało się to z korzyściami finansowymi. Hector płacił im roczną pensję — znacznie więcej, niż każdy z nich zarabiał w poprzedniej pracy. Policja szukała źródeł tego finansowania, ale najwyraźniej Hector potrafił je dobrze ukryć. Zakup ziemi został opłacony gotówką i firmowany jego fałszywym nazwiskiem. Nigdy nie znaleziono nic, co naprowadziłoby na trop prawdziwej tożsamości Hectora. I oczywiście skład rady został dobrany tak, by Hector czerpał z niej rozmaite korzyści… sędzia… funkcjonariusz policji… Postanowiłam odsunąć na bok tę myśl. Z rosnącym smutkiem słuchałam opowieści o Akadii; nawet o jej zamyśle. To był mój dom. Właśnie tam bezgranicznie się zakochałam. I gdzieś wewnątrz mnie na sam dźwięk tych słów obudziła się tęsknota tak przemożna, że zdumiała mnie samą, bo przecież mowa była o miejscu, w którym życie znalazło swój kres. Ale oczywiście to nie do Akadii tęskniłam, ale do człowieka. A dla mnie już zawsze będzie się on kojarzył z tym miejscem. Przełknęłam ciężko. — Co sprawiło, że mój ojciec zrozumiał, kim tak naprawdę był Hector? — Ty — powiedziała cicho moja matka. Utkwiła wzrok za mną, jakby próbowała sobie przypomnieć jakieś fakty. — Hector widział cię już wcześniej, ale któregoś dnia wbiegłaś do domu, gdy twój ojciec, Hector i ja rozmawialiśmy. Miałaś na sobie letnią sukienkę. Hector zobaczył znamię poporodowe na twoim ramieniu i nagle jego twarz przybrała niesamowity wyraz. — Zadrżała. — Ten wzrok… taki… wygłodniały. — Przerwała na dobrą minutę. — Od tamtej pory wszystko uległo zmianie. Twój ojciec dostrzegł, jak Hector na ciebie patrzy, a Hector dostał bzika na twoim punkcie. Ubzdurał sobie, że to ty jesteś kluczem do jego podróży w zaświaty, którą bogowie zgotowali ludziom żyjącym w jego idealnym, utopijnym społeczeństwie. — Pokręciła głową. — Odtąd twój ojciec zaczął się odsuwać od Hectora… robił wymówki, gdy Hector pytał, czy może nas odwiedzić. Miałam nadzieję, że Ben wraca do siebie. Ale któregoś dnia po powrocie z przesłuchania dotyczącego jego byłej firmy… ciebie nie było. Niania, z którą cię zostawiliśmy, była święcie przekonana, że bawisz się w swoim pokoju. — Łzy znów wezbrały w jej oczach. — I tak po prostu zniknęłaś. A potem — ze świstem nabrała powietrza — odszedł twój ojciec.

Zerwałam się z krzesła i nachyliłam się, by utulić matkę, która rozpłakała się w moich ramionach. Otarłam łzy z jej policzków i raz jeszcze uściskałam. Po dłuższej chwili usiadłam z powrotem. — Tak mi przykro — szepnęłam. — Ze względu na wszystko, przez co musiałaś przejść… tak mi przykro. — Wiedziałam, że gdy chodzi o niezmierzony smutek, najlepsze, co ktoś może dla ciebie zrobić, to zrozumieć i uświadomić sobie twój ból. Mama pociągnęła nosem i kiwnęła głową. — A jeśli chodzi o twojego ojca… Cóż, nie był idealnym człowiekiem. Popełnił straszliwy błąd. Ale kochał cię ponad wszystko. Twoje zniknięcie zdruzgotało go. I po prostu nie potrafił się z powrotem pozbierać. Skinęłam głową, przypominając sobie mężczyznę ze zdjęcia, które otrzymałam od Feliksa; mężczyznę, którego właściwie nie pamiętałam. Obie zamilkłyśmy. Mama i Molly sączyły wino, a ja myślałam o wszystkim, co usłyszałam w ciągu minionej godziny. Uporządkowanie elementów tej układanki zajmie mi dużo czasu. — Czyli Hector przedstawił się wam jako Damon? — spytałam po dłuższej chwili. — Tak. Damon Abas. Kolejne fałszywe personalia. Kiwnęłam głową. Zastanawiałam się, czy policji kiedykolwiek uda się określić prawdziwą tożsamość Hectora. Teraz, gdy już wiedziałam o nim więcej, wyobraziłam sobie go jak żywego w domu moich rodziców dawno temu. — Czy po tym, jak zostałam porwana, policja szukała miejsca opisywanego przez Damona Abasa? — Och, tak. Damon… Hector mówił, że Akadia znajduje się tutaj, na środkowym zachodzie, gdzieś w pobliżu. — Pokręciła głową. — Nigdy nie zdradził nam jednak konkretnego miejsca, a my w owym czasie nie widzieliśmy powodu, by pytać. Uznaliśmy, że dowiemy się więcej, gdy zaczniemy planować przenosiny. Policja zweryfikowała wszystkie wspólnoty, które choć trochę przypominały tę z opisów Hectora. Nic nie wskórała. Nie zdawałam sobie sprawy, jak wiele istnieje takich alternatywnych społeczności, a większość z nich funkcjonuje bez jakiegokolwiek nadzoru. To było jak szukanie igły w stogu siana. — Na dłuższą chwilę uciekła gdzieś wzrokiem. — Teraz, gdy już wiem o Akadii, mam tego pełniejszą świadomość i, jak sądzę, policja także. A jeśli chodzi o pytania, jakie cisną mi się na usta, to jest ich tak wiele… Tylko połowa mnie chce znać na nie odpowiedź, a połowa wolałaby umyć ręce i podziękować Bogu, że wróciłaś tam, gdzie twoje miejsce. Przytaknęłam i uśmiechnęłam się blado, czerpiąc radość ze słów o moim miejscu. Nareszcie odnalazłam coś, czego szukałam przez całe życie. Rozmawiałyśmy przez długie godziny. Moja mama zadawała mi mnóstwo pytań o to, jak byłam traktowana w Akadii. Opowiedziałam jej o swojej samotności i o wątpliwościach. Z ciężkim sercem mówiłam o Matce Hailey. Nie wspomniałam

tylko konkretnie o Calderze i Xandrze. Nie potrafiłam — jeszcze. Ale opowiedziałam o tym, że odnalazłam tam też swoje szczęście i że miałam przyjaciół. Z wahaniem zrelacjonowałam także to, czego doświadczyłam na samym końcu… a w każdym razie większość. Znów doprowadziłam tym mamę do płaczu, podobnie jak Molly. Opowiedziałyśmy sobie nawzajem, jak wyglądały nasze życia obecnie i jak próbowałam na powrót odnaleźć się w nowym, zupełnie innym społeczeństwie. I o Feliksie, i o tym, jak moja mama podtrzymywała pamięć o mnie przez wszystkie lata mojej nieobecności. Wreszcie zrobiło się naprawdę późno i zasłoniłam usta dłonią, by zamaskować ziewnięcie. Byłam emocjonalnie wyczerpana. — Przepraszam — powiedziałam, kręcąc głową. — To był długi dzień. Powinnam już iść.— Nawet o tym nie myśl — powiedziała moja mama, odstawiając kieliszek z winem na stół. — Proszę, Eden, ja nie żartowałam. Zostań u nas. Bardzo proszę. — Eden, serio, na piętrze są wolne pokoje. A ty wspomniałaś, że szukasz jakiegoś kąta… — podchwyciła Molly. — Zgoda. Powiem więcej, byłoby cudownie. Pozwólcie, że zadzwonię do Marissy i wszystko jej opowiem. Będzie pod wrażeniem. Nie mogę się doczekać, aż się poznacie. — Poznacie? Mam zamiar solidnie ją wyściskać. Opiekowała się moim dzieckiem! Westchnęłam. — Dziękuję, mamo. — Spojrzałam na Molly. — I tobie, Molly. Dzięki wam dzisiejszy dzień był piękniejszy, niż mogłabym sobie wymarzyć. Wszystkie wstałyśmy i uściskałyśmy się, mama uroniła jeszcze kilka łez, a potem Molly zaprowadziła mnie do mojego nowego pokoju w moim nowym domu i przyniosła mi kilka swoich rzeczy do przebrania się, zanim następnego dnia będę mogła pojechać po własne. Zdążyłam wślizgnąć się do łóżka, kiedy przyszła moja mama, usiadła obok mnie na materacu i głaszcząc moje włosy, popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. — Moja mała dziewczynka — powiedziała czule. Cichutko nuciła coś przez kilka minut, a z jej twarzy przebijał najczystszy zachwyt. — Moja piękna Eden — szepnęła. — Nie sądziłam, że jeszcze cię kiedyś zobaczę. — Kocham cię, mamo — powiedziałam, zerkając na nią i próbując nie rozkleić się do reszty. — Nigdy cię nie zapomniałam. Pogładziła mnie po twarzy, roniąc łzę. Potoczyła się po jej policzku, gdy mówiła: — Och, słoneczko, ja też cię kocham. Nie spodziewałam się, że w tym życiu będę jeszcze miała okazję ci to powiedzieć. Mamy do nadrobienia tyle czasu. —

Otarła łzę i znów zaczęła coś nucić. Gdy zamknęła za sobą drzwi, rozejrzałam się po pokoju oświetlonym tylko nikłym światłem księżyca, zdumiona, jak w jednej chwili wszystko może się odmienić. Przez całe życie marzyłam o swojej matce i kurczowo trzymałam się wiary, że kiedyś byłam kochana. A teraz miałam ją z powrotem. Cicho podziękowałam Bogu Miłosierdzia, z płonną nadzieją, że powrót w matczyne ramiona pozwoli mi posklejać kolejne okruchy pękniętego serca.

Rozdział 3. Eden W dniu, w którym wydostałam się z Akadii, w dniu, w którym utraciłam miłość mojego życia, myślałam, że nigdy więcej nie będę się czuła szczęśliwa. Nie sądziłam, że kiedykolwiek na czymś jeszcze będzie mi zależało. Nie liczyło się nic, czułam tylko ból. Samo oddychanie było wystarczającym wysiłkiem. Mawiają, że przez żałobę trzeba przejść — nie ma innego sposobu. Czasami odnosiłam wrażenie, że wywiązuję się z tego zadania na medal, ale wystarczyło, że coś zobaczyłam, coś sobie przypomniałam albo poczułam jakiś zapach, a ból uderzał ze zdwojoną siłą, tak że niemal przygniatał mnie do ziemi. Mieszkałam w domu mamy już od miesiąca i, tak jak miałam nadzieję, spokój i miłość, jakie tam znalazłam, były balsamem dla mojej duszy. Nie to, żebym w domu Feliksa nie zaznała spokoju, ale to nie było to samo. Nie należałam do niego. Przez pierwszy rok mojego pobytu tam czułam jedynie czarną rozpacz. Przez pozostałe dwa lata, gdy mój umysł był już zdolny skupić się na czymkolwiek innym niż żałoba, skoncentrowałam się na zarabianiu i oszczędzaniu pieniędzy, próbując stworzyć coś własnego, co pozwoliłoby mi poczuć się bezpiecznie. Nawet nie marzyłam, że kiedykolwiek będzie mi dane zaznać czegoś więcej niż kilka ulotnych chwil szczęścia, ale łaknęłam poczucia bezpieczeństwa i spokoju, dążyłam więc właśnie do tego. Od pierwszego dnia, gdy pojawiłam się w domu Feliksa, wiedziałam, że jest chory, i nieustannie zamartwiałam się jego zdrowiem, nie tylko z tego względu, że go pokochałam. Każdego ranka podczas pierwszych tygodni w domu mojej mamy budziłam się w różowym, podwójnym łożu z falbankami, pod kołdrą pamiętającą czasy mojego dzieciństwa. Kolejny raz czułam się tak, jakbym obudziła się na zupełnie nieznanej scenie jako bohaterka całkiem innej historii, która myląc się i potykając, próbuje wczuć się w swoją nową rolę. Spodziewałam się, że uwolnienie się od ciągłego zamartwiania się tym, jak sobie poradzę i jak uda mi się przeżyć, gdy dojdzie do tego, że zostanę sama, pomoże mi wydobrzeć jeszcze bardziej. Ale okazało się, że ulga od niepokojów dała mojemu umysłowi czas na zastanawianie się nad sprawami, które do tej pory w znacznym stopniu ignorowałam — to było jak dotykanie starej, na pozór zaleczonej rany tylko po to, by się przekonać, że wciąż boli. I bolało. Przez pierwszy miesiąc pobytu w domu mojej mamy byłam jednym wielkim bólem. Wciąż nie powiedziałam mamie ani Molly o Calderze, bo po prostu nie

wiedziałam, czy jestem dostatecznie silna, by zwierzyć się z tego komukolwiek. To był kolejny krok, do którego musiałam się przygotować — domyślałam się, że sama poczuję, kiedy nadejdzie właściwy czas. Ale moja mama zdawała się unikać tematu Akadii. Rozmawiałyśmy o tym pierwszego dnia, jednak od tamtej pory zmieniała temat za każdym razem, gdy o niej wspominałam. Nie byłam pewna, czy robi tak, by chronić mnie przed smutkiem, jaki wzbierał we mnie podczas takiej rozmowy, czy przez to, że sama wolała na ten temat nie myśleć. Podejrzewałam to drugie. W salonie w domu mojej mamy stał fortepian, zaczęłam więc udzielać tam lekcji. A kiedy nie uczyłam, grałam sama. Czasami pomagało mi to bardziej, czasami mniej. Czas, gdy nie grałam na fortepianie, wypełniałam spacerami po okolicy, podziwianiem starych domostw, zaglądaniem do sklepów bez zamiaru kupienia czegokolwiek — przywykaniem do zewnętrznego świata małymi porcjami, nad którymi potrafiłam zapanować. Odwiedziłam Marissę i wreszcie zwierzyłam się jej, skąd przybyłam. Czytałam w internecie o sprawach, których wciąż nie rozumiałam. Krótko mówiąc, egzystowałam. Czy właśnie tak miało wyglądać pisane mi życie? Czy to było moje przeznaczenie… odhaczać dzień za dniem, wciąż czując w sobie pustkę i stale czegoś pragnąc? Jeśli te pytania pojawiały się w mojej głowie akurat wtedy, gdy coś robiłam, nieruchomiałam w pół gestu, a jakiś cichutki szept podpowiadał mi, że to nieprawda. A skoro tak, to co? Choć moja mama stroniła od dyskusji na poważne tematy, miałam wrażenie, że chodzi za mną krok w krok, co rusz wyciąga rękę, by mnie dotknąć, i patrzy na mnie niemal z przestrachem w oczach, jakbym w każdej chwili mogła rozpłynąć się w powietrzu. Rozumiałam to, a jakaś część mnie doceniała jej ciągłą troskę. Tak długo żyłam zupełnie jej pozbawiona… Tęskniłam za matczyną miłością, zdawałoby się, od zawsze. Ale inna część mnie wreszcie odzyskała szczyptę wolności i chciałam sprawdzić, kim mogłabym być — ja sama. Chciałam być traktowana jak na dwudziestojednoletnią kobietę przystało, a nie jak dziecko, za które często zdawała się mnie uważać. Obie zmagałyśmy się z przeciąganiem liny wzajemnych relacji. Uznałam, że po prostu musi to trochę potrwać. Pod wieloma względami zawsze czułam się jak więzień, choć przybierało to bardzo różne formy: najpierw u Hectora, potem w klatce lęku stworzonej przez Clive’a Richtera, później przez samą siebie, a teraz za sprawą mojej matki. Czułam się tak, jakby wolność bycia sobą nigdy nie była mi pisana. Doświadczyłam tego jedynie z Calderem i nic nie wskazywało, że kiedykolwiek będzie inaczej. Na samą myśl ogarniała mnie rozpacz. Któregoś pięknego jesiennego poranka obudziłam się o świcie i zabrałam kawę na patio. Na zewnątrz było tak rześko, że sięgnęłam po leżący na oparciu kanapy koc i wzięłam go ze sobą. Owinęłam go sobie wokół ramion i sączyłam mocny, gorący płyn, ciesząc oczy rabatami chryzantem i pędami bluszczu.

Zauważyłam, że ogród jest dla mojej matki formą terapii. Przypuszczam, że wszyscy potrzebowaliśmy czegoś takiego. Dla mnie tym czymś była muzyka. W niej się odnajdywałam i dzięki niej czułam, że żyję. Zdążyłam wypić pół kubka kawy, gdy na zewnątrz wyszła zaspana Molly, w legginsach i koszulce z długim rękawem. — Cześć — rzuciła niewyraźnie. — Dzień dobry. Wcześnie dziś wstałaś. — Ty także. Pomyślałam, że pójdę do klubu fitness na zajęcia zumby. Zaczynają się o siódmej. Idziesz ze mną? — Zumby? — Pytająco uniosłam brew. — Tak, to taki rodzaj ćwiczeń oparty na latynoskim tańcu. Świetna zabawa. Powinnaś się kiedyś wybrać. — O siódmej rano chyba nie jestem skora do zabawy… Molly parsknęła. — Może masz rację. — Zerknęła na mnie sponad własnego kubka z kawą. — I jak, nie masz nic przeciwko przyjęciu, które zaplanowała Carolyn? Moja mama zamierzała urządzić coś, co nazywała małym garden party dla garstki najbliższych, najbardziej zaufanych przyjaciół. Obiecała mi, że na razie nie zadzwoni na policję, ale nie mogła się doczekać, aż opowie najbliższym, że wróciłam. Nie mogłam jej tego odmówić. Zagryzłam wargę i ssałam ją przez dłuższą chwilę. — Trochę mnie to niepokoi — powiedziałam wreszcie — lecz ufam Carolyn. Molly kiwnęła głową i upiła łyk kawy. — Moim zdaniem będzie fajnie — powiedziała, ale zawiesiła głos. — W każdym razie jeśli chodzi o samą imprezę. Bo chyba powinnaś wiedzieć, że Carolyn ma wobec ciebie pewne plany. — Uniosła znacząco brwi. — Plany? Molly przytaknęła. — Umyśliła sobie, że zakochasz się w synu jej sąsiadów, niejakim Bentleyu. Zrobiłam zaskoczoną minę. — Bentleyu? Kiwnęła głową, zmarszczyła brwi i znów sięgnęła po kubek z kawą. — Tak, nazywa się Bentley von Dorn. Ale to brzmi, co? — Prychnęła. — Wygląda świetnie, ale jest naprawdę straszny. — Odwróciła wzrok, ale zanim to zrobiła, miałam wrażenie, że dostrzegłam w jej oczach jakąś zaborczość. Nie posiadałam się ze zdziwienia. — Moja mama chce mnie wyswatać z kimś strasznym? To miło z jej strony.

Molly spojrzała na mnie i machnęła ręką, jakby chciała coś odgonić. — Może z tym strasznym trochę przesadziłam. „Niesmaczny” jest chyba lepszym słowem. Jestem pewna, że Carolyn nie ma o nim pojęcia. — Molly zaczęła wnikliwie przypatrywać się swoim paznokciom. — No nic, tak tylko ostrzegam. Ja trzymałabym się od niego z daleka. — Przez dłuższą chwilę przyglądałam się jej bez słowa. Miałam wrażenie, że opinia Molly o Bentleyu jest znacznie bardziej złożona, niż wynikałoby z jej słów, a całkiem możliwe, że jej zdaniem Bentley wcale nie był taki straszny. Podczas gdy my siedziałyśmy na zadaszonym patio, na zewnątrz spadły pierwsze krople deszczu. Przyglądałam się im, a smutek z wolna zaglądał mi w oczy, jak wahający się przyjaciel. Cała ta rozmowa o swataniu, umawianiu się i w ogóle o miłości sprawiła, że ogarnęła mnie melancholia. Nigdy więcej nie jest mi to pisane. Nigdy. Nie to, żebym tego oczekiwała. Calder był moją jedyną prawdziwą miłością, drugą połową mojego serca. A teraz go nie było, a wraz z nim zniknęła ta część mojego życia. Tam jest źródło. Będę na ciebie czekał. Czułam na sobie wzrok Molly, gdy przyglądałam się kręgom tworzonym przez krople deszczu na migotliwej powierzchni wody w basenie. — Chciałabym, żebyś opowiedziała nam o wszystkim, Eden. Może to by ci trochę pomogło. Jesteś tu od miesiąca i mam nadzieję, że wiesz, jak bardzo cię pokochałyśmy. Spojrzałam na nią zaskoczona, że tak dobrze odczytała moje myśli, i kiwnęłam głową. — Wiem — powiedziałam cicho. — I ja także kocham was obie. Samo bycie tutaj, sama wasza obecność bardzo mi pomogły. Nawet nie wiesz, jak bardzo. — Spojrzałam jej w oczy i uśmiechnęłam się blado. Wzięłam łyk kawy i odstawiłam filiżankę na stół przed sobą. — Wiem, kochana, ale nie to miałam na myśli. Chodziło mi o to, że chciałabym, abyś pozwoliła mi jakoś sobie pomóc, jakoś pocieszyć. Może… — Nikt nie może mi w tym pomóc — powiedziałam z sympatią w głosie. — Choćbym chciała. Wróciłam do obserwowania deszczu. — Wiem, że to Felix znalazł ciebie i mamę — powiedziałam cicho. — Ale wolę myśleć, że to on mnie do was przyprowadził. — Zawiesiłam głos. — Jeśli coś takiego jest w ogóle możliwe. — On? Kto? — spytała Molly, ujmując moją dłoń. Spojrzałam na nią, ale nie odpowiedziałam na pytanie wprost, tylko wreszcie pozwoliłam słowom płynąć. — Czasami wyobrażam sobie, że jest deszczem. — Zaśmiałam się cicho. — Kiedy jestem sama, wystawiam na niego twarz… — pokazałam, jak unoszę twarz ku niebu — a wtedy mogę go poczuć. — Zamknęłam oczy. — Nie ma miejsca, w którym mogłabym go odwiedzić, jestem

więc z nim, gdy pada. — Znów popatrzyłam na Molly. — Ale czasami wracają wtedy do mnie tamte wspomnienia. Nigdy nie wiem, dokąd powędrują moje myśli. Spojrzała na swoje dłonie, a potem popatrzyła mi w oczy. — Akadia — szepnęła. Znów odwróciłam wzrok w stronę basenu i pokiwałam głową. — Wiele razy słyszałam w wiadomościach, jak nazywali to sektą. I zapewne właśnie tak było. — Zagryzłam wargę i dłuższą chwilę myślałam o koszmarze, jaki wydarzył się w tym miejscu w ostatnich dniach jego istnienia. — Ale dla mnie to był dom. Tam byli ludzie, których kochałam. I to jest najtrudniejsze. — Był tam pewien chłopiec — powiedziała Molly. To nie było pytanie. — Tak. — I on… — Tak — powiedziałam po prostu. Molly spuściła wzrok i sama także zagryzła wargę. — Och, Eden. Nic dziwnego. Byłaś zakochana. Tak mi przykro. Kiwnęłam głową i uroniłam jedną jedyną łzę. Molly nachyliła się w moją stronę. — Czy jest jakaś szansa na to, że on także się wydostał? Chodzi mi o to, że przecież nie byłaś na policji i… Pokręciłam głową, ocierając wilgoć z policzka. — Wszystko runęło. Znalazło się pod wodą. Wiem, że pewnie widziałaś to w telewizji, ale być tam… — Zadrżałam i objęłam się ramionami. — Najpierw woda, potem gruzy. Nie. — O Boże. — Wstała i pochyliła się, by mnie objąć, a potem mocno mnie do siebie przytuliła. Gdy z powrotem usiadła na krześle, w jej oczach także szkliły się łzy. Obie otarłyśmy je z oczu w chwili, gdy moja mama weszła na patio. — Dzień dobry, dziewczęta — rzuciła wesoło. Była już wyszykowana, umalowana i wyglądała, jakby nie spała od kilku godzin. Podeszła do mnie, pocałowała mnie w policzek i z bliska wpatrywała się we mnie z uśmiechem przez dobre dziesięć sekund. Otoczył mnie jej pudrowo-kwiatowy zapach. Nie potrafiłam nie odwzajemnić uśmiechu, a mój nastrój odrobinkę się poprawił. — Co? — spytałam. — Ty! — odparła, szczypiąc mnie w policzek. — Ty sprawiasz mi radość. I wyglądasz bosko, nawet z tymi potarganymi włosami. — Uśmiechnęła się szeroko. Molly parsknęła. — Ejże, a ja to co? Wypadłam sroce spod ogona? — Och — rzekła moja mama, prostując się i klaszcząc w dłonie. — Ty także wyglądasz bosko. Tylko do ciebie już przywykłam. — Podeszła do Molly i

ucałowała ją, a potem uszczypnęła w policzek tak samo jak mnie. Padła na krzesło obok i powiedziała: — Mam jeszcze mnóstwo do zrobienia przed imprezą. Zagryzłam wargę. — Naprawdę sądzisz, że twoi przyjaciele zachowają dyskrecję? — spytałam. — Mam na myśli to, czy tym ludziom można bezkrytycznie zaufać, że nie zadzwonią po policję, aż będziemy gotowe… Mama spojrzała na mnie ze zdumieniem w oczach. — Ależ oczywiście. Przyrzekli, że na razie nie pisną ani słowa. Dobrze wiedzą, ile przeszłam, a teraz wiedzą też, co ciebie spotkało. Nigdy nie zrobiliby… — Przerwała na chwilę i popatrzyła na mnie z troską. — Ale Eden, w pewnym momencie będziemy musiały poinformować policję o twoim powrocie, kochanie. Będą chcieli zamknąć sprawę, śledztwo i wszystkie procedury, które uruchamiają w takich sytuacjach. Zmarszczyłam brwi i kiwnęłam głową. — A czy niepoinformowanie ich od razu może wpędzić nas w jakieś kłopoty? Molly wpadła mi w słowo. — Nie wydaje mi się, żebyś w jakikolwiek sposób łamała prawo, i bardzo wątpię, że mogliby cokolwiek z tym zrobić. Niby jak mieliby postąpić? Każdy rozsądny człowiek zrozumiałby tę sytuację. — Zerknęła na Carolyn, która przytaknęła jej słowom. — Ale nie możesz żyć w wiecznym zawieszeniu. Im wcześniej uporasz się z tą aferą, tym wcześniej będziesz mogła wrócić do normalnego życia. Przytaknęłam, wciąż nachmurzona. — Aferą — szepnęłam. — O tak, media zrobią z tego prawdziwy cyrk. Musisz być na to przygotowana — powiedziała lekko zmieszana Carolyn. Patrząc na nią, poczułam nagły przypływ współczucia. Kto jak kto, ale ona z pewnością miałaby niejedno do powiedzenia w kwestii medialnego cyrku. Znów kiwnęłam głową, coraz bardziej niechętna pomysłowi pójścia na policję. Policja. Jak zawsze na sam dźwięk tego słowa obleciał mnie zimny strach. Byłam więźniem strachu. — Tak czy inaczej — wtrąciła żwawo Carolyn — możemy o tym porozmawiać po przyjęciu. Wspólnie podejmiemy decyzję. Uśmiechnęłam się, maskując resztki niepokoju. — Zgoda. A wracając do garden party, wydawało mi się, że wspominałaś o bardzo małej grupie najbliższych przyjaciół? — Ależ tak, zaledwie dwadzieścia osób! Wiedz, że moje bankiety cieszą się złą sławą, muszę więc podtrzymać ich reputację. — Puściła do mnie oko. — Poza tym będzie trochę chłodno i trzeba przygotować to i owo. Lampy gazowe, lampiony… Będzie cudnie. To jak rekompensata za wszystkie imprezy urodzinowe, których ci nie wyprawiłam.

Roześmiałam się cicho. — W porządku. — Podniosłam się, a wraz ze mną Molly i mama. — W takim razie idę wziąć prysznic — powiedziałam. — Pewnie. Kreację położyłam na twoim łóżku — rzuciła mama za moimi plecami. Odwróciłam się na pięcie. — Kreację? — Na bankiet. Usłyszałam westchnienie Molly i pytająco spojrzałam kuzynce w oczy. Otworzyła je szerzej, jakby chciała powiedzieć, że jej zdaniem Carolyn upadła na głowę. Ale co złego mogło być w kreacji? Odwróciłam się do mojej mamy i uśmiechnęłam się. — Dzięki, to miło z twojej strony — powiedziałam. Rozpromieniła się i klasnęła w dłonie. — Eden… — zaczęła Molly. — Bardzo miło mi się dziś z tobą rozmawiało. — Uśmiechnęła się do mnie ciepło, ale jakby z odrobiną smutku. Odwzajemniłam uśmiech. — Mnie także, Molly — odparłam. Poszłam na górę, do mojego pokoju, i zdusiłam okrzyk zgrozy na widok przejrzystej, jasnoróżowej sukni bez rękawów, z dekoltem ozdobionym gigantycznym sztucznym kwiatem. Uniosłam wieszak z suknią, ze zdumieniem patrząc na kwiat, który zdawał się rosnąć mi w oczach. No cóż. Odłożyłam strój na łóżko, tłumiąc uczucie buntu, które mną zawładnęło. To nie jest to samo — upomniałam się, przypominając sobie białą, koronkową suknię. To nie to samo. Odwiesiłam suknię i stanowczo zamknęłam szafę.

Rozdział 4. Eden Przewinęłam oglądaną stronę internetową, od czasu do czasu robiąc notatki dotyczące spraw, które wydały mi się ważne, ale głównie czytałam; lekturę przerywałam tylko w chwilach, gdy musiałam coś przetrawić. Informacje kotłowały mi się w głowie, nie dopuszczając do głosu nic innego i dając mi poczucie psychicznej równowagi — przynajmniej chwilowej — której tak potrzebowałam. Drgnęłam lekko na dźwięk pukania do drzwi mojego pokoju. Szybko zamknęłam pokrywę laptopa. Nikt nie zrozumiałby tego, co robiłam — a już na pewno nie moja matka. Molly zajrzała do środka i uśmiechnęła się do mnie, a potem zamknęła za sobą drzwi. — Wiesz już, czego potrzebujesz? — spytała. Zaśmiałam się, odkładając laptopa na bok. — Tak wielu rzeczy, że nie mam pojęcia, od czego zacząć. Ona także cicho się roześmiała. — Przydałby ci się wieczór na mieście. Serio. Pokręciłam głową, kładąc się na rozłożonych na łóżku poduszkach, przy których siedziałam. — O nie, tylko nie to. Nie chadzam do pubów. Zresztą i tak nie mam dowodu. — Ale ja nie idę do pubu. Chcę spotkać się z kilkoma znajomymi ze szkoły. Umówiliśmy się, że pójdziemy na występ tego miejscowego malarza, który ostatnio stał się bardzo popularny. Sięgnęłam po laptopa i wstałam, żeby odłożyć go na biurko przy oknie. — Malarza? — Molly była praktykantką w Instytucie Sztuki, studiowała marketing mody i często umawiała się ze znajomymi z roku. Kiwnęła głową i usiadła na moim łóżku. — Tak. To jego premierowy wieczór, ale moja przyjaciółka Ava jakoś zdobyła wejściówki dla studentów i dała mi dwa bilety na dzisiejszy pokaz. Swoją drogą, ponoć ten facet wygląda bosko. — Nagle jakby się zmitygowała. — Nie to, żebyś szukała faceta czy coś, ale tak po prostu. Roześmiałam się cicho. — Ależ w porządku, Molly! Podeszłam do lustra i aż westchnęłam na swój widok. Moje włosy były w nieładzie i nie zrobiłam sobie makijażu. Sięgnęłam po szczotkę i podjęłam próbę

względnego ujarzmienia fryzury. Molly stanęła za mną, zebrała moje włosy i zaczęła je upinać w kok. Odłożyłam szczotkę z powrotem, wdzięczna za pomoc. — Wydaje mi się, że akurat to jest bezpieczna rozrywka, wiesz, taka wprawka w przebywaniu wśród ludzi. — Zerknęła na mnie w lustro z lekkim niepokojem. Patrzyłam na nią dłuższą chwilę, wdzięczna losowi, że znalazłam sobie przyjaciółkę w moim wieku. Wiedziała o życiu o wiele więcej niż ja. — Sądzę, że wprawka rzeczywiście by mi się przydała. — Spuściłam wzrok. Molly wzięła spinkę i wetknęła mi ją we włosy. Uśmiechnęła się do mnie przyjacielsko. — To normalne, Eden. Po wszystkim, co przeszłaś… to jeszcze potrwa. Zdajesz sobie z tego sprawę? I absolutnie rozumiem, że musisz zacząć powoli. Szukałam jakiejś okazji, by pomóc ci wyjść do ludzi, i wydaje mi się, że ta jest idealna. — Upięła moje włosy kolejną spinką. Nie sposób było nie docenić troskliwości Molly. Nigdy wcześniej nie miałam przyjaciółki od serca i przypuszczałam, że w tej dziedzinie także muszę nabrać pewnej ogłady. Byłam wdzięczna, że Molly tak bardzo ułatwia mi sprawę. Zebrała kilka pojedynczych kosmyków z mojej twarzy. — Gotowe. Idealnie. Załóż na siebie coś, w czym będziesz się dobrze czuła, i spotkajmy się na dole za pół godziny. — Nie wiem. Chyba mam ochotę zwinąć się w kłębek i spędzić dzisiejszy wieczór z laptopem. A poza tym Carolyn zaplanowała na jutro tę swoją imprezę. Mam wrażenie, że będzie tam aż nadto okazji do pobycia wśród ludzi. — Ale to nie będą nasi rówieśnicy, tylko przyjaciele twojej mamy. To nie to samo. — Ujęła się pod boki. — I zwinąć się w kłębek z laptopem? — Zmarszczyła brwi. — To ci dopiero. Czy właśnie nie to robiłaś dziś przez cały dzień? — Spojrzała w odbicie moich oczu w lustrze. — I co ty na nim tak naprawdę robisz? — Pytająco uniosła brew. — Ech, po prostu… no wiesz, próbuję nadgonić. Tu, na zewnątrz, wszystko jest takie… inne. Molly obserwowała mnie przez chwilę, a troska złagodziła jej rysy. — Wyobrażam sobie. Ale nie musisz radzić sobie z tym sama, Eden. Mogę ci pomóc. Zrobiło mi się cieplej na sercu i uśmiechnęłam się do niej. — Dziękuję ci, Molly. — Podeszłam do biurka i zaczęłam porządkować papiery, które wydrukowałam wcześniej. — A wracając do dzisiejszego wieczoru — ciągnęła — nie przyjmuję odmowy do wiadomości. Musisz zobaczyć tego faceta od pustynnych źródeł. Jego obrazy mają w sobie tyle światła! To widać nawet na ulotkach. Odwróciłam się do niej i uśmiechnęłam z wahaniem, marszcząc brwi. —

Pustynnych źródeł? — Oczywiście nigdy nie wspomniałam jej ani komukolwiek innemu o Caldera i moim źródle. Przekrzywiłam głowę na bok, trochę poruszona tym opisem, zwłaszcza że dopiero co rozmawiałyśmy o Calderze. — Jak to? Molly kiwnęła głową. — Tak. Maluje obrazy przedstawiające źródło otoczone ze wszystkich stron wyniosłymi skałami. Wygląda to trochę jak skrawek raju, jak ogrody Edenu, a ta dziewczyna… choć zawsze, na każdym obrazie, pokazuje ją z tyłu, ona jest… — Spojrzała rozmarzonym wzrokiem. — Ech, po prostu wyglądają tak prawdziwie i tak romantycznie. Jest naprawdę utalentowany, wierz mi. Malarz… Malarz? Krew zastygła mi w żyłach, a wewnątrz poczułam gwałtowne szarpnięcie, jakbym całą sobą zapragnęła wyrwać się przed siebie. Usłyszałam własny głos, który zdawał się dochodzić z zewnątrz. — Dziewczyna? — Przełknęłam ciężko. — Opowiedz mi więcej — poprosiłam stanowczo. Na widok mojej przemiany Molly trochę zrzedła mina i spojrzała na mnie z ukosa. — Jak on się nazywa!? — krzyknęłam niemal; usta mi drżały. Nie. To niemożliwe. Niemożliwe. Nawet nie próbuj iść tym tropem, Eden. Sama ta myśl cię wykończy. Na świecie jest wielu malarzy… a spośród nich co najmniej kilku na pewno maluje źródła. Ale źródła na pustyni? I ta dziewczyna…? — Eden, co się dzieje? — spytała Molly wyraźnie zaniepokojona. Ujęłam ją za ramiona i delikatnie potrząsnęłam. — Jak on się nazywa? — ponowiłam pytanie. Molly nachmurzyła się jeszcze bardziej. — Storm. Tak się podpisuje. Tylko tak. Jestem pewna, że to pseudonim, który bardziej pasuje do jakiegoś striptizera. — Zaśmiała się niespokojnie. — Chociaż nie miałabym nic przeciwko temu, żeby zdjął z siebie to i owo. — Gdzie jest ta ulotka? — spytałam. — Muszę ją zobaczyć. — Eden… — Molly skrzywiła się. Odetchnęłam ciężko, próbując się uspokoić. — Proszę, Molly, pokaż mi tę ulotkę. — Wybacz, ale nie mam jej tutaj. Oglądałam ją tylko na zajęciach, u Avy, ale nie zabrałam ze sobą. Zadygotałam i puściłam ją, a potem ściągnęłam z siebie sukienkę, którą nosiłam od rana. Złapałam za jakieś dżinsy leżące na brzegu łóżka i założyłam je. Cała się trzęsłam i czułam się tak, jakbym w każdej chwili mogła stracić przytomność. Sięgnęłam do szafy i wyciągnęłam z niej pierwszą bluzkę, jaka wpadła mi w oko, chyba granatową, może czarną. W każdym razie ciemną. Przełożenie głowy

przez dekolt wymagało kilku niezgrabnych podejść, aż wreszcie rozpłakałam się z nadmiaru emocji i frustracji związanych z nieudolnymi próbami ubrania się. Gdzieś w tle słyszałam mówiącą coś Molly, a kiedy wreszcie udało mi się przełożyć bluzkę przez głowę, dotarły do mnie jej słowa. — Przerażasz mnie. Co się dzieje? Czy to ten facet? Storm? Ja… Podczas szamotaniny z odzieżą misternie upięty przez Molly kok rozplątał się, pospiesznie zgarnęłam więc włosy dłońmi i znów rozpuściłam je na plecach. Wzięłam kilka głębokich wdechów, ale nie mogłam się przestać trząść. — Chciałabym, żebyś zabrała mnie do tej galerii — powiedziałam drżącym głosem. — Podwieź mnie tam od razu. Proszę. Na twarzy Molly odmalowała się mieszanina niepewności i troski. — Dobrze, jeśli tego chcesz. Chodźmy. Nerwowo skinęłam głową i założyłam klapki. Na zewnątrz było o wiele za zimno na klapki, ale nie dbałam o to. Nie myśl. Po prostu nie myśl, dopóki się tam nie znajdziesz. Być może zwariowałaś. A jeśli tak, to nie szkodzi. Nic nie szkodzi. Wszystko będzie dobrze. Praktycznie zbiegłam po schodach i z rozmachem otworzyłam na oścież frontowe drzwi. Wybiegając, usłyszałam za plecami głos mojej matki. — Idziemy na tę wystawę! — odkrzyknęła do niej Molly. — Och, rozumiem. Przywieź ją z powrotem… — Głos Carolyn urwał się wraz z zatrzaśniętymi przez Molly drzwiami. Truchtem zbiegłam po kilku schodkach prowadzących do garażu z boku domu i zaczekałam przy drzwiach pasażera, aż Molly wyłączy zamek centralny auta. Gdy tylko Molly wyprowadziła samochód z garażu i wyjechała na ulicę, zwróciła się w moją stronę. — Chcesz mi powiedzieć, że… — Nie, Molly. Przepraszam. Wszystko powiem na miejscu. Teraz mam wrażenie, że zaraz zwymiotuję. Proszę, muszę po prostu posiedzieć. — Czułam, jak serce mi łomocze. Molly kiwnęła głową i skupiła wzrok na ulicy. Piętnaście minut później byłyśmy w centrum. Gdy przejeżdżałyśmy obok galerii, gdzie miał się odbyć pokaz, odwróciłam się, patrząc na wielką kolejkę, która ustawiła się przed budynkiem. Na widocznych przez okno obrazach dostrzegłam tylko nieokreślone plamy zieleni i choć mrużyłam oczy, żeby dojrzeć coś więcej, malowidła były zbyt daleko, a kolejka ludzi zasłaniała mi widok. — Za rogiem powinien być parking podziemny — powiedziała Molly. — Daj mi tutaj wysiąść. Muszę tutaj wysiąść. — Położyłam dłoń na drzwiach. — O nie. Żadnego wyskakiwania z samochodu podczas jazdy! Zresztą tak czy

owak chciałabym tam wejść z tobą, Eden. Martwię się o ciebie. Pokręciłam głową, próbując uspokoić oddech. Miałam wrażenie, że moja skóra parzy i szczypie; nie czułam koniuszków palców. — Nic mi się nie stanie, obiecuję. Po prostu muszę tutaj wysiąść. Proszę. Wyskoczę na najbliższym czerwonym świetle. Molly zacisnęła usta. — No dobra, niech ci będzie. Ale jestem pięć minut po tobie, dobrze? Kiwnęłam głową. — Jasne, dziękuję. — Po raz nie wiadomo który odetchnęłam ciężko, zaciskając dłonie na kolanach, by uspokoić drżenie. Przełknęłam, próbując zwalczyć podchodzące mi do gardła mdłości, i przećwiczyłam uspokajające oddychanie, w którym byłam tak dobra tuż po opuszczeniu Akadii, gdy musiałam zapanować nad emocjami na tyle, by móc jakoś funkcjonować. Samochód Molly z wolna zatrzymał się na czerwonych światłach, kilka przecznic od galerii, a ja z wdzięcznością ścisnęłam jej ramię. Wyskoczyłam z auta i przez ulicę przebiegłam na chodnik. A potem chyba pobiegłam, choć zupełnie tego nie pamiętam. Nagle, spocona i zdyszana, znalazłam się na końcu kolejki ludzi czekających na otwarcie galerii. O Boże, o Boże, o Boże. To niemożliwe. Niemożliwe. To tylko jakiś dziwny zbieg okoliczności. Nie ma innego wyjścia. Zaczęłam przeciskać się pośród czekających ludzi; niektórzy posyłali mi karcące spojrzenia, kilka osób kazało mi wracać na koniec. Zignorowałam to. Musiałam dopchać się do witryny. Musiałam to zobaczyć. Boże, musiałam to zobaczyć. Kilka osób opierało się o szybę wystawową, więc stanęłam na palcach, żeby spojrzeć ponad ich głowami, ale byłam za niska. — Bardzo przepraszam, ale muszę coś zobaczyć — powiedziałam drżącym głosem. Czterech ludzi obrzuciło mnie zaciekawionymi spojrzeniami, ale posłusznie odeszli na bok, jakby rozsuwała się kurtyna. Wstrzymałam oddech i zacisnęłam dłonie w pięści. To było ono. Nasze źródło. Soczyste. Żywe. Kolorowe. Z trudem zdusiłam szloch i zachwiałam się, ręce same uniosły mi się do ust, a oczy zaszły łzami. Świat wokół pojaśniał, a w żyłach popłynęła czysta adrenalina. Tak, to było nasze źródło. Rozpoznawałam każdy kamień, każdy krzak, każde źdźbło trawy. I rozpoznawałam siebie.

Stałam wyprostowana i dumna, silna, oczywiście przed wielkim wężem wyłaniającym się z zakamarków naszego skalnego królestwa. Głowę trzymałam wysoko, ramiona miałam ściągnięte do tyłu, włosy kaskadą spływały na moje plecy i zasłaniały moją nagość, odkrywając jedynie nogi i ramiona. Wprawdzie nie było widać twarzy, ale to byłam ja. Odnalazłam wzrokiem niewielką plakietkę z tytułem obrazu, umieszczoną pod spodem: „Poskramiaczka węży”. Roześmiałam się przez łzy, a potem zasłoniłam usta obiema dłońmi i po prostu stałam, łkając przez długie minuty, aż udało mi się opanować na tyle, że zdołałam odsunąć się od okna i pośród ludzi przejść na początek kolejki. Nikt nie próbował już mnie zatrzymywać, nikt nie kazał mi wracać na koniec. Wszyscy po prostu rozstąpili się i przepuścili mnie, posyłając zaskoczone, niepewne spojrzenia. Teraz płakałam już w głos, nawet nie starając się ukrywać łez. Nie potrafiłabym, nawet gdybym chciała. On tu jest. Czuję go. O Boże, o Boże, o Boże. Gdy dotarłam na początek kolejki, jakiś mężczyzna w czarnym garniturze spojrzał na mnie ze zdumieniem, omiatając wzrokiem moją dżinsową „kreację”. — Muszę tam wejść — powiedziałam, ocierając łzy rękawem bluzki, głosem, który wciąż zdawał się dobiegać gdzieś spoza mnie. Pomyślałam jednak, że zabrzmiał silnie i pewnie. — Przykro mi. Trzeba mieć bilet. Wszyscy ci ludzie mają bilety. — Skinął głową w stronę ciągnącej się za nami kolejki. — Proszę — powiedziała Molly, która nagle pojawiła się za moimi plecami, i podała coś mężczyźnie. — Dwa przedpremierowe bilety. — Mężczyzna wziął je, patrząc to na mnie, to na nią. Wreszcie zerknął na bilety i gestem wskazał wejście do galerii. Podbiegłam do szklanych drzwi i popchnęłam je do środka, rozglądając się po wnętrzu. Każdy centymetr ścian galerii zapełniały obrazy — nasze źródło, kwiaty powoju i ja — raz po raz, wszędzie, zawsze z tyłu albo z bardzo delikatnego profilu, ale to byłam ja. Przepełniała mnie ekscytacja, strach, adrenalina i skrajny niepokój… ale głównie podziw. Miałam wrażenie, że serce za chwilę wyrwie mi się z piersi. Dziko rozglądałam się dookoła. Gdzie on jest? Gdzie on jest? Dłoń Molly zacisnęła się na moim ramieniu, a ja z wdzięcznością przylgnęłam do niej w poszukiwaniu oparcia. — Chodź — powiedziała cicho. — On musi gdzieś tutaj być.

— Tak — pisnęłam, czując, jak ciśnienie rozsadza mi żyły. On musi być blisko. Tam jest źródło. Będę na ciebie czekał. Będę tam. Poszłyśmy wzdłuż obwieszonej obrazami ściany, a gdy znalazłyśmy się po jej drugiej stronie, on tam był. Cały świat wokół mnie zniknął i został tylko on. Calder. Mój Calder. On żył. On żył. Znów poczułam, jak łzy płyną mi po policzkach, i przez długą chwilę mogłam tylko patrzeć, chłonąć go wzrokiem, pozwolić myślom dojść do porozumienia z tym, co widziałam. Stał i rozmawiał z małą grupą ludzi, a gdy odwrócił się w moją stronę z łagodnym uśmiechem na ustach, tylko zamrugał i spojrzał na mnie zdumiony, a krew odpłynęła z jego twarzy. Ku zaskoczeniu otaczających go ludzi bezwolnie wypuścił z ręki szklankę, która roztrzaskała się o ziemię. Jego mina była mieszaniną osłupienia, niedowierzania i szoku. Nagle wszystko to ustąpiło miejsca tęsknocie i przechylił głowę na bok, chłonąc wzrokiem moją twarz. Zaczął iść w moją stronę, zmuszając stojących mu na drodze ludzi do rozstąpienia się, potrącając ich po drodze i zgniatając stopami rozpryśnięte na podłodze kawałki szkła. Stałam jak wmurowana. Obok usłyszałam, jak Molly cicho wzdycha: „O, mój Boże”, ale nie odwróciłam się w jej stronę. Mogłam tylko wpatrywać się w oczy Caldera. Gdy do mnie podszedł, z wahaniem wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka, ocierając kciukiem łzę. Uniósł dłoń do oczu i popatrzył nieufnie najpierw na nią, a potem na moją twarz. Jego usta otworzyły się i zamknęły. W oczach odmalował się przebłysk zrozumienia i ujął moją twarz w dłonie, a potem wydał z siebie stłumiony, gardłowy jęk. — Jak? — wykrztusił z siebie. — Jak, jak, jak? — Pokręcił z niedowierzaniem głową i przycisnął dłonie do moich policzków tak mocno, że krzyknęłam. Uniosłam ręce i położyłam dłonie na jego dłoniach, a potem oboje usiedliśmy na podłodze. Oczy Caldera dziko omiatały moją twarz, oddychał krótkimi, gwałtownymi haustami. — Ty żyjesz — powtarzał raz po raz. Oboje klęczeliśmy na podłodze galerii, a Calder błądzącymi dłońmi pospiesznie to dotykał moich ramion i rąk, to lekko mną potrząsał. Ja także wpiłam się w jego szerokie ramiona, próbując upewnić się, że to się dzieje naprawdę. Że on jest prawdziwy, że żyje. — Eden, Eden, nic z tego nie rozumiem — wydusił z siebie. — Jak, jak? Nagle ludzie zaczęli nas dokądś ciągnąć. Potknęłam się, tak jak i Calder, bo nie spuszczaliśmy z siebie wzroku przez całą drogę, aż zamknęły się za nami jakieś drzwi. Poczułam zapach kawy wymieszany z czymś słodkim i słyszałam głosy ludzi, którzy weszli do pomieszczenia wraz z nami. Ale nie potrafiłam oderwać

wzroku. — Ty przeżyłaś — powiedział Calder. — Boże, ty przeżyłaś. Jak, Eden? Jakim cudem? — Unosiłam się — powiedziałam po prostu, a łzy jak grochy płynęły mi po policzkach. — Tak jak mnie tego nauczyłeś. Unosiłam się. Jemu także łzy napłynęły do oczu. — Ale tam nie było powietrza. Nikt nie przeżył. Nie było powietrza… Mocno zacisnęłam powieki i potrząsnęłam głową, niezdolna do wypowiedzenia choćby słowa, do sformułowania jednej myśli niebędącej myślą o nim… siedzącym tutaj, przede mną. Zamiast tego po prostu znów ujęłam dłonie Caldera. Przez krążącą w żyłach adrenalinę oboje trzęśliśmy się jak osiki. Za sobą słyszałam jakieś przytłumione głosy. — Mamy sobie tyle, tyle do powiedzenia… i twoja sztuka. — Znów zaczęłam cicho płakać. — Twoje obrazy, mój Boże, Calder. Są takie piękne. — Chlipnęłam. — Jesteś artystą. — Gdzie mieszkasz, Eden? Eden… — pokręcił głową, jakby jego własne słowa wydały się mu nieprawdziwe. — Z mamą i kuzynką, Molly — odparłam. Spojrzał na mnie zdumiony. — Twoją mamą? Eden… — Hej, a co tu się dzieje? Ludzie na zewnątrz są… — Obróciłam się na głos Xandra, który na mój widok ledwie zdołał oprzeć się o ścianę. — Jasna cholera — wykrztusił. — Jasna cholera! — Podbiegł do nas i zaczął łagodnie mną potrząsać. — Jasna cholera. Jasna cholera. — Objął ramionami Caldera i mnie, a potem we trójkę zaczęliśmy płakać i ściskać się, aż Xander odstąpił o krok i otarł oczy rękawem koszuli. — Eden, ale jak? — wydusił z siebie, przyglądając mi się ze zdumieniem. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, gdy usłyszałam za sobą kobiecy głos. — Czy wszyscy moglibyśmy spotkać się przy kawie po pokazie i omówić szczegóły? — Głos był miękki i bardzo spokojny. Jak na komendę odwróciliśmy się, a ja otarłam łzy i próbując opanować oddech, popatrzyłam na dziewczynę, która wyrzekła te słowa. Była piękna, miała duże, zielone oczy i kasztanowe, błyszczące włosy, które sięgały jej do ramion. — Madison, rezygnuję z dzisiejszego pokazu — powiedział Calder, zerkając na mnie przez ramię. Jego wzrok znów na dłużej zagościł na mojej twarzy, jakby wciąż nie mógł uwierzyć, że istnieję. Madison oparła dłonie na biodrach. — Calder, ten pokaz może być przełomowym wydarzeniem w twojej karierze. Nie rób tego. To tylko trzy godziny. Trzy godziny, które już nigdy się nie powtórzą.

— Eden — odezwała się cicho stojąca za mną Molly. — Kochanie, zabiorę cię do domu, a potem, po pokazie, możesz zadzwonić do… Storma. Zaraz po pokazie, dobrze? — Calder — powiedziałam, wpatrując się w jego twarz. — On ma na imię Calder. — Był jeszcze piękniejszy, niż go zapamiętałam; jego czarne, jedwabiste włosy były dłuższe, kości policzkowe mocniej zarysowane, nosił króciutki zarost, a ciemne, głębokie oczy patrzyły na mnie z czystym uwielbieniem. Kobieta o imieniu Madison przeciągle westchnęła. — Moim zdaniem to dobry pomysł. Zdaję sobie sprawę, jaki to szok. Ale spróbujcie oboje dojść do siebie, a później, kiedy Calder już oczaruje tłumy i zapracuje na swoją renomę, wszyscy możemy zorganizować jakąś małą uroczystość z okazji tego spotkania. My? Zerknęłam na Madison i podałam jej rękę. — Mam na imię Eden — powiedziałam cicho. Madison spojrzała na moją wciąż drżącą dłoń i ujęła ją. Wpatrywała się we mnie przez kilka długich sekund. Powiedziała, że to szok… musiała wiedzieć, kim jestem. Ale czy wiedziała, że kobietą ze wszystkich obrazów Caldera? Wreszcie odezwała się: — A ja Madison, jestem dziewczyną Caldera i właścicielką tej galerii. Krew zastygła mi w żyłach i przełknęłam ciężko, przenosząc wzrok na Caldera. On zaś przymknął powieki i na chwilę otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć; jego policzki pobladły, a w oczach pojawiło się cierpienie i żal. — Eden… — wyjąkał tylko. Wzięłam głęboki wdech i popatrzyłam na Xandra, którego mina wyrażała czyste niedowierzanie, a teraz także smutek. Xander i Calder wymienili spojrzenia. — Cokolwiek potrzebujesz — powiedział Xander po prostu. — Chcę zrezygnować — powiedział wpatrzony we mnie Calder. — Madison, muszę porozmawiać z Eden. Teraz. Pokręciłam głową, biorąc głęboki haust powietrza. — Nie. To tylko trzy godziny. Porozmawiamy później, dobrze? — Wykrzesałam z siebie uśmiech, a potem wzięłam kolejny głęboki, drżący wdech. — My, znaczy ty i ja, możemy poczekać trzy godziny. A ten pokaz nie poczeka. — Uśmiechnęłam się do niego. Wydało mi się absolutnie niewiarygodne, że w tej sytuacji możemy postąpić inaczej, niż nie wypuszczać się z objęć, ale nawet w moim zszokowanym i skołowanym, ale i rozradowanym umyśle zdawałam sobie sprawę, że on miał życie, do którego ja już nie należałam. Ogarnął mnie straszliwy smutek na wieść o tym, że ma dziewczynę, ale odsunęłam to na bok i skupiłam się na nim samym. Przeżył. — Czy zostaniesz tutaj i na mnie poczekasz? Zerknęłam na Madison, która stała obok z zatroskaną miną i zaciśniętymi ustami. Nie wytrzymałabym trzech godzin w jednym pokoju ani nawet w jednym

budynku z dziewczyną Caldera. To by mnie zabiło. — Nie. Poproszę Molly, żeby zabrała mnie do domu, doprowadzę się do porządku i wrócę za kilka godzin, dobrze? — Uniosłam dłoń, żeby pogładzić policzek Caldera, a on wtulił twarz w jej zagłębienie. Madison odkaszlnęła, cofnęłam więc rękę, nie patrząc w jej stronę. — Nie, Eden, nie… Ja po prostu… Muszę… Nie pozwolę ci stąd wyjść. Nie. — Calder — wtrąciła Madison. — Nalegam, żebyś został tutaj przynajmniej przez dwie godziny. To my zatrudniliśmy tych wszystkich ludzi. Oni na ciebie liczą. A ty masz kontrakt z galerią. Wystarczą dwie godziny — dokończyła, a w jej głosie dawało się wyczuć poirytowanie. — Ja ją zabiorę — powiedział Xander, mierząc nas wzrokiem. — Zatroszczę się o nią. Będzie bezpieczna, brachu. Dobrze, Calder? — Popatrzył na Caldera z troską. Calder odetchnął, a nieszczęśliwego.

potem kiwnął głową.

Wyglądał na

zagubionego

i

Xander także skinął. — Dobrze zatem. Zaopiekuję się nią. Ufasz mi? Wyślę ci wiadomość z jej numerem oraz adresem, a twoje namiary prześlę na jej telefon. Zaopiekuję się nią. Calder uniósł ręce i złapał się za włosy, zaciskając usta w wąską kreskę. Wzięłam głęboki, uspokajający oddech. Wciąż trochę dygotałam, a w głowie lekko mi szumiało. — Kilka godzin — szepnęłam. Calder po prostu stał, z twarzą przepełnioną bólem. Wyciągnął drżącą dłoń, by dotknąć mnie raz jeszcze, a potem bezwolnie ją opuścił. — Dobrze. Na szczęście całe zajście widziało tylko kilka osób z galerii, nie będziemy mieć więc wiele do opanowania. Lori, czy mogłabyś znów otworzyć wejście i wyjaśnić, że… — Drzwi za nami zamknęły się, ucinając głos Madison w pół słowa. Na drżących nogach wyszłam z galerii. Ludzie już wlewali się do środka, ale na mnie padło tylko kilka zaciekawionych spojrzeń. Xander podtrzymywał mnie z jednej strony, Molly z drugiej. Na zewnątrz od jakiegoś czasu padało i stojący w kolejce ludzie tłoczyli się pod ścianą i szybami wystawowymi galerii, chroniąc się pod niewielkim zadaszeniem. — To było kompletne zaskoczenie — powiedziała Molly, cofając się do bezpiecznego schronienia korytarza. Wywiązała się krótka dyskusja, czyim samochodem mam jechać, ale na dobrą sprawę nic z niej do mnie nie dotarło, a gdy Xander wziął mnie za rękę i pociągnął za sobą, poddałam się mu. Pobiegliśmy przez deszcz. Pomógł mi wsiąść do brudnoczerwonej, poobijanej ciężarówki. Opadłam ciężko

na siedzenie, on zaś wsiadł z drugiej strony i uruchomił silnik. Naprędce przeczesałam palcami zmoczone deszczem włosy, a potem wytarłam dłonie o opięte dżinsami uda. Zrobiło mi słabo od natłoku emocji, które napierały tak szybko i z taką siłą, że nie potrafiłam ich ogarnąć. Calder żył. Calder był tutaj, w Cincinnati. Calder sprzedawał swoje obrazy. Calder miał dziewczynę. Zamknęłam oczy. — Nie wspominałem twojej przyjaciółce, że nie mam prawa jazdy — powiedział Xander i także odgarnął mokre włosy, a potem otarł dłoń o koszulę. — Wątpię, czy wtedy pozwoliłaby ci ze mną jechać. Brak dowodów osobistych naprawdę daje się we znaki. — Umilkł, zerkając na mnie spod oka, a jego mina wciąż wyrażała bezbrzeżne zdumienie. Włączył wycieraczki. Moje serce dostroiło się do skrzypnięć piór zgarniających deszcz z przedniej szyby. Uśmiechnęłam się do niego blado. — Wiem. A jeśli chodzi o Molly, jest moją kuzynką. Popatrzył na mnie pytająco, włączając się do ruchu. — Znalazłam moją mamę — wyjaśniłam. Xander spojrzał na mnie z osłupieniem. — Co? Jak? Ja… — Głos uwiązł mu w gardle i z niedowierzaniem pokręcił głową. — Boże, Eden, ale jak? I jak udało ci się przeżyć? Jasna cholera — powtórzył. — Wszystko ci opowiem, gdy tylko dojedziemy do domu. Myślę, że potrzebuję kilku drinków albo czegoś w tym stylu. Xander zerkał na mnie przez chwilę, a potem wrócił do obserwowania drogi i zachichotał cicho, kręcąc głową. — Mam wrażenie, że ja też. — Nie mogę uwierzyć, że się od niego oddalamy — powiedziałam na poły do siebie. Xander spojrzał na mnie ze współczuciem. — Domyślam się, że masz wrażenie robienia czegoś absolutnie opacznego, ale ten pokaz, Eden, może być dla niego wielkim przełomem. To tylko trzy godziny, które zarazem trochę pozwolą wam wrócić do siebie. Kiwnęłam głową, patrząc na niego i kładąc dłoń na jego ramieniu. — Szukałam cię — powiedziałam cicho. — Po Akadii… gdy dotarłam do Cincinnati. Szukałam Kristi i ciebie. Nawet jeszcze dziś jej szukałam. — Westchnęłam z niedowierzaniem. Xander popatrzył na mnie zaskoczony. — Przeniosła się do college’u. Pamiętasz, miała wyjechać… Przytaknęłam. — Pamiętam. Któregoś dnia udało mi się nawet wydębić jej nazwisko, bo wreszcie zebrałam się w sobie i zadzwoniłam do leśniczówki. Bałam się, że policja może… Zresztą nie wiem nawet, czego się lękałam, ale to

nieważne; po prostu już jej wtedy nie było. Podali mi tylko jej personalia. To wszystko, czego się dowiedziałam. Smith. Nazywała się Smith. — Pokręciłam głową, a Xander cicho się roześmiał. — Fakt, nie jest to zbyt wyjątkowe nazwisko. — Nie jest. Wiesz, ile Kristi Smith studiuje w college’ach w całym kraju? A pewnie nie wszystkie znalazłam. — Westchnęłam. — Wiedziałam jednak, Xandrze, po prostu wiedziałam, że nie zostawiłaby cię samego. Wiedziałam, że jakoś ci pomogła. Ale nie wyobrażałam sobie, że mogłabym przestać cię szukać. Xander spojrzał na mnie ciepło. Wbił wzrok w drogę przed sobą i spochmurniał. — Straciłem z nią kontakt. Przez długi czas do siebie nie dzwoniliśmy, a po przeprowadzce nie udało mi się namierzyć jej nowego numeru. Szukałem wszędzie. — Popatrzył na mnie z żalem. — Nawet gdybyś więc ją znalazła, niewiele by to dało. I tak nie wiedziałaby, jak się ze mną skontaktować. — Dowiedziałabym się jednak, że Calder żyje — powiedziałam. — I że oboje mieszkacie w Cincinnati. — Przez chwilę ważyłam w myślach doniosłość tych słów, a potem spojrzałam na Xandra. Xander wziął mnie za rękę. — Dziękuję, że mnie szukałaś. — Martwiłam się o ciebie — powiedziałam markotnie. — Byłam pewna, że dotarły do ciebie wieści o Akadii, i mogłam sobie tylko wyobrażać, jak się czułeś… Poza tym sądziłam, że przez cały czas musisz radzić sobie sam. Xander spojrzał na mnie smutno. — Ale nie musiałem… Z mojej krtani wyrwał się ni to śmiech, ni płacz. — Nie, nie musiałeś. O, mój Boże… — Otarłam łzy płynące mi po policzkach. — Miał się ze mną spotkać na dworcu autobusowym w dniu twoich urodzin — powiedział Xander cicho. — Uzgodniliśmy, że w twoje osiemnaste urodziny złapiemy autobus do Cincinnati. To był jedyny punkt zaczepienia dla całej naszej trójki, a wiedzieliśmy, że musimy wyjechać do innego miasta. Pewnie nawet nie zdążył się z tobą podzielić tym planem. Pokręciłam głową, zerkając na jego profil; tak znany, a zarazem tak inny — przystojniejszy, dojrzalszy, bardziej męski. Xander patrzył prosto przed siebie, na drogę i samochód Molly, który jechał przed jego ciężarówką. Deszcz lał jak z cebra i ani myślał choć odrobinę zelżeć. — Ale wy się nie pojawiliście — ciągnął Xander. Jego twarz stężała, a potem pojawił się na niej przelotny grymas bólu. — Wróciłem tam nazajutrz, siedziałem i czekałem na was. Pomyślałem, że może zajęło to wam trochę dłużej, i nie chciałem się z wami rozminąć. Ale gdy doszedłem do wniosku, że prawdopodobnie nie daliście rady się wyrwać, domyśliłem się, że stało się coś złego. Nie przeczuwałem tylko jak bardzo… — Wolno pokręcił głową, jakby

próbował odegnać własne wspomnienia. Spojrzał na mnie ponuro. — Umówiłem się z Kristi, by zawiozła mnie tam następnego ranka… Nic nie wiedziałem, nie miałem o niczym pojęcia. Tak mi przykro. — Głos Xandra załamał się na ostatnim słowie, a jego twarz wyrażała żal i udrękę. — Xander — zaczęłam, wyciągając do niego rękę. Ujął ją w swoją dłoń i mocno ścisnął. — Żadne z nas nie zdawało sobie sprawy, jak daleko zaszedł obłęd Hectora. — Pokręciłam głową. — Nie mogłeś tego przewidzieć. I jeśli mam być szczera, to gdybyś pojawił się wcześniej, mógłbyś znaleźć się wśród tych wszystkich ludzi. Pojawiłeś się na czas, by uratować Caldera. I tylko to się teraz liczy. Znów spojrzał na mnie z niewysłowionym cierpieniem. W jego oczach widziałam, że ciążą na nim wszystkie niespełnione scenariusze „co by było, gdyby”. A nikt nie jest dość silny, by dźwigać taki ciężar. Widać było, że Xander też nie był w stanie go znieść. Akadia złamała nas wszystkich, w mniejszym lub większym stopniu. Zostawiłam go tam. Ja także nie potrafiłam wrócić wspomnieniami do tamtego dnia. A przynajmniej jeszcze nie. — Jak? — Nabrałam powietrza. — Jak udało mu się przeżyć? — spytałam cicho, a ostatnie słowo przecisnęło mi się przez gardło z takim trudem, że Xander oderwał wzrok od drogi i spojrzał na mnie z troską. — Cela, do której go wrzucili. Wiem, że nigdy w niej nie byłaś, ja zresztą też nie, ale Calder opisywał mi ją jako małą izbę z litego betonu. Woda wdzierała się do środka, ale w podłodze był odpływ, który utrzymywał ją na niskim poziomie. Na szczęście, bo przez większość czasu był nieprzytomny. Nie pamięta wiele. I oczywiście nienawidzi się za to. Niewiele jest rzeczy, za które Calder się nie nienawidzi. Xander umilkł na dobrą minutę, a po moim policzku spłynęła kolejna łza. — Wszystko się zawaliło, Eden, przecież wiesz. Runęło. Kiedy tam dotarłem, poziom wody już opadł, ale z gruzowiska sterczały ciała i to… — Skrzywił się. — To wyglądało jak jakiś piekielny koszmar — dokończył cicho. Przypomniałam sobie piwnicę pełną bezwolnie unoszących się opuchniętych ciał. Obrazy, które prześladowały mnie przez trzy długie lata. Wątpiłam, czy kiedykolwiek wymażę je z pamięci. — Tak było — przytaknęłam. — Dokładnie tak to wyglądało. Znów ścisnął moją dłoń, ale patrzył prosto przed siebie. — Nie miałem żadnej nadziei. Ale nagle usłyszałem coś jakby ciche dudnienie i podążyłem w ślad za tym dźwiękiem. Odgarnąłem tyle gruzów, ile tylko zdołałem, i znalazłem go wpółprzytomnego, postrzelonego, zakrwawionego, opuchniętego, pobitego, podduszonego, oszołomionego, ale żywego. Tkwił w kącie, gdzie znajdował się

odpływ, w miejscu niewiele większym od niego samego. To było jak jakiś pieprzony cud. Uderzał kawałkiem betonu o podłogę, raz po raz. Zachowywał się, jakby postradał zmysły, bełkotał coś o źródłach, Elizjum, o tobie i o Matce Willi. Umilkł, gdy skręciliśmy w moją ulicę. — Wydostaliśmy go i zawieźliśmy do domu przyjaciółki Kristi. A Kristi nawet opóźniła swoją przeprowadzkę, żeby nam pomóc i zadbać o to, byśmy doszli do siebie. — Przerwał i przez chwilę patrzył gdzieś w przestrzeń. — Panicznie bałem się policji. Po tym, co Clive… Ale teraz myślę, że jeślibym do nich zadzwonił… Gdybyś zobaczyła Caldera w telewizji, wszystko potoczyłoby się inaczej. — Pokręcił głową. — Kristi próbowała mnie przekonać, ale nie chciałem jej słuchać, a Calder, gdy tylko odzyskał jasność umysłu, także błagał nas, żebyśmy tego nie robili. Nie rozumiałem wtedy mnóstwa rzeczy i mnóstwa rzeczy się bałem. — Xandrze, ja także nie zadzwoniłam na policję. Wciąż tego nie zrobiłam, pomimo że moja mama… to już wprawdzie inna historia, ale rozumiem. Rozumiem. Kiwnął głową i zaparkował za samochodem Molly na podjeździe w domu mojej mamy. — On też żyje — powiedział. Zagryzłam wargę. — Wiem. — Chciałam jeszcze coś dodać, ale mama otworzyła drzwi i podała mi rękę, a potem osłoniła nas parasolem i praktycznie siłą wyciągnęła mnie z auta. Wyglądało na to, że wypatrywała naszego powrotu. Molly musiała zadzwonić do niej z samochodu. Pobiegliśmy przez deszcz do domu i po osuszeniu się ręcznikami usiedliśmy z Xandrem w pokoju gościnnym, pijąc gorącą herbatę zamiast drinków, o których wcześniej wspominaliśmy. Nagle poczułam, że jestem przemarznięta do szpiku kości. Miałam wrażenie, że nigdy nie będzie mi ciepło. Ale gdzieś pod płaszczykiem szoku i smutku, że nasze życia potoczyły się tak odmiennymi torami, pojawiła się iskra dzikiej radości. On żył. Mama przedstawiła się Xandrowi, ale potem Molly na szczęście odciągnęła ją od nas i mogliśmy spokojnie porozmawiać. Opowiedziałam Xandrowi o wszystkim, co przeszłam od chwili, gdy feralnego dnia wsiadłam do radiowozu Clive’a. Xander kilka razy wstawał, by mnie przytulić, a mama od czasu do czasu zaglądała do nas z zatroskaną miną. Molly raz po raz wywoływała ją z pokoju, aż w pewnej chwili gestem dałam jej do zrozumienia, że wszystko jest w porządku. Widziałam, jak bardzo mama próbuje mi pomóc, nawet w drobnych kwestiach, i chyba po prostu też chciała tego

wszystkiego posłuchać. Xander powiedział, że wraz z Calderem zatrudniali się głównie na budowach, wszędzie tam, gdzie mogli zarobić pieniądze na czarno. Obaj nabrali takiej wprawy, że teraz nie narzekali już na brak zajęć. Wiązali koniec z końcem. I muszę przyznać, że poczułam ogromną dumę na wieść, że tak dobrze sobie poradzili. — Przez pierwszy rok to głównie ja pracowałem i zarabiałem — powiedział Xander i spojrzał na mnie, a potem uciekł wzrokiem gdzieś w bok. — Calder… niemal cały ten czas przeleżał w apatii. — Xander przygładził włosy dłonią. Były teraz trochę dłuższe, niż zapamiętałam, i pasowały do niego. Przez dłuższą chwilę milczał, jakby zagubił się we wspomnieniach z nieodległej przeszłości. — Myślałem, że jest w szoku… Wiesz, w ciężkiej żałobie. Ja też byłem — powiedział cicho, a potem sapnął gwałtownie. — A kiedy fizycznie doszedł do siebie, robiłem dla niego tyle, ile byłem w stanie, co wtedy oznaczało niewiele więcej niż dbanie o to, by jadł i pił. — Znów przerwał, tym razem na tak długo, że myślałam, że nie powie już nic więcej. Poczułam ukłucie bólu, a smutek schwycił mnie za gardło. Z trudem powstrzymałam szloch. I tak miałam wrażenie, że tego dnia wypłakałam już morze łez. — Któregoś dnia po powrocie z pracy nie zastałem go. — Xander lekko pokręcił głową. — Szukałem wszędzie, ale natrafiłem jedynie na paragon za butelkę whisky ze sklepu nieopodal, którą jak się domyślałem, kupił sobie dla kurażu. Wreszcie odnalazłem go na dachu, na samej krawędzi, kiwającego się i płaczącego. — Xander posmutniał. — Próbowałem go uspokoić, ściągnąć do środka, przekonać. Ale jeszcze kilka minut, Eden, i… — umilkł, a ja położyłam dłoń na jego kolanie i mocno ścisnęłam. — Nawet jeśliby nie skoczył, po prostu by spadł. — Znam ten rodzaj bólu — powiedziałam. — Znam. Dzięki Bogu byłeś tam. Xander przyglądał mi się przez dłuższą chwilę i przytaknął. — Ale teraz to on powinien być tutaj — rzekł. Pokręciłam głową. — Nie. Okropnie było go zostawiać, ale po tym wszystkim nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby ominęła go taka okazja. Jego obrazy. Jego przeznaczenie — dokończyłam szeptem. Xander zacisnął usta. — One go uratowały. — Znów wbił wzrok gdzieś ponad moim ramieniem. — Po tamtym incydencie na dachu nie wiedziałem, co jeszcze mogę zrobić. Poszedłem do sklepu z artykułami dla plastyków i kupiłem, choć tak naprawdę nie było nas na to stać, wszystkie akcesoria malarskie, jakie przyszły mi do głowy. Przyniosłem je do domu. Początkowo nie wykazywał zainteresowania, ale gdy nazajutrz wróciłem z pracy, coś malował. Rozpoznałem fragment źródła, przy którym zawsze się spotykaliście. Tym razem nie byłam już w stanie powstrzymać napływających do oczu łez.

Xander westchnął. — Każdego dnia po powrocie do domu zastawałem kolejny fragment obrazu. Po jakimś czasie zupełnie go to pochłonęło. Malował ciebie. Raz po raz, i znowu, i znowu. To było jedyne, co sprawiało, że na nowo zdawał się być sobą, przynajmniej w pewnym stopniu. Ale nigdy nie namalował mojej twarzy — pomyślałam, zastanawiając się dlaczego. Czyżby nie mógł? Xander wziął głęboki wdech. — Zachęciłem go do pójścia na kurs malarstwa w szkole publicznej. Nauczycielka dostrzegła jego talent i zadzwoniła do swojej przyjaciółki, Madison. Madison zaś jest właścicielką galerii; właśnie tej, w której dziś wystawiane są jego prace. — Xander popatrzył na mnie z poczuciem winy. — Była nim bardzo zainteresowana od samego początku. Mam na myśli coś więcej niż sztukę. Sam go do tego zachęcałem, Eden. Zachęcałem go, by spróbował odnaleźć z nią trochę szczęścia. Namawiałem, by dał Madison szansę. Prawdę mówiąc, praktycznie go do tego zmusiłem. — Skrzywił się i spuścił wzrok. — Nie mogłeś przecież wiedzieć… — powiedziałam cicho ze ściśniętym sercem. — Jesteś jego przyjacielem. Kochasz go. Próbowałeś po prostu wyprowadzić go na prostą. Dziś w galerii Madison odbywała się premierowa wystawa jego prac. Jeśli dobrze liczyłam, to w takim razie oznaczało, że byli ze sobą najwyżej kilka miesięcy. Może pół roku. Nie spytałam o to Xandra. Chyba nie chciałam tego wiedzieć. Xander potarł twarz dłonią. — Tak. A teraz? Boże, to wszystko jest absolutnie nie do pojęcia. Roześmiałam się cicho i uniosłam filiżankę z herbatą, marszcząc brwi w poczuciu niedorzeczności i tragizmu całej sytuacji. Gdybym się nie roześmiała, musiałabym się rozpłakać, a zdawało mi się, że nie mam już czym. — Calder… jest taki sam, ale inny. Ostatnio popadł w jakąś depresję. Kupił sobie wysłużony motocykl i jeździ nim bez kasku, na dodatek za szybko. Na budowach na ochotnika zgłasza się do prac na dachu, nie dlatego, że to lubi, ale dlatego, że to najbardziej niebezpieczne. — Xander spojrzał mi w oczy. — Wygląda to tak, jakby nie chciał odebrać sobie życia sam, ale też nie lękał się śmierci. Co rusz kusi los, podejmując jakieś szalone ryzyko. — Westchnął głęboko i nie sposób było nie spostrzec, jak bardzo się tym martwi. Nie dziwiło mnie to. Calder był jedynym bliskim mu człowiekiem. — Xander — zaczęłam i westchnęłam, bo zabrakło mi słów. Nagle brzęczyk w jego telefonie zasygnalizował nadejście nowej wiadomości. Xander potrząsnął głową, jakby próbował wrócić do rzeczywistości, i zerknął na ekran urządzenia. — Jest w domu — powiedział.

— Już? — spytałam, patrząc na zegar kominkowy mojej matki. Minęły dopiero dwie godziny, odkąd wyszliśmy z galerii. — Dziwi mnie, że wytrzymał tak długo — powiedział Xander, wstając. — Chodź, podwiozę cię. — Przytulił mnie i powiedział z czułością: — Tak się cieszę, że wróciłaś, Eden. — Jego głos drżał z emocji. Odwzajemniłam uścisk. I choć moja matka załamywała ręce, wsiadłam z powrotem do ciężarówki Xandra, a potem raz jeszcze serdecznie go uściskałam, gdy wysadził mnie przed domem Caldera. Widziałam, że czeka, aż wejdę do budynku. Wezwałam windę, a myśli kotłowały się w mojej głowie. Nie wiedziałam, czy ze względu na Madison Calder jest poza moim zasięgiem, ale desperacko potrzebowałam znaleźć się w jego ramionach. Potrzebowałam jego. Tylko… czy on przełamał się i podążył drogą, do której zachęcał go Xander? Czy postanowił rozpocząć nowe życie? Oczekiwanie na windę dłużyło się w nieskończoność, wbiegłam więc na górę po wszystkich piętnastu ciągach schodów.

Rozdział 5. Calder W mieszkaniu panował półmrok. Siedziałem na jedynym krześle, jakie było do dyspozycji; małym, drewnianym, pozostawionym w składziku jeszcze przez poprzedniego lokatora. Krew dziko wrzała mi w żyłach, a oparte na udach dłonie na przemian zaciskały mi się w pięści i otwierały. Udało mi się ostudzić emocje na tyle, by przetrwać w galerii dwie godziny pokazu, choć każda minuta była czystą walką o odzyskanie psychicznej równowagi. Całym sobą wyrywałem się, by pobiec przez miasto, do Eden. Ona żyła. Przeżyła! Mój piękny Blask Poranka… Gubiłem się we własnych myślach. Odetchnąłem głośno, gdy po raz bodaj setny w ciągu ostatnich dwóch godzin owładnęła mną mieszanina zadziwienia i euforii. Moja skóra zdawała mi się lepka od potu, nie potrafiłem nad sobą zapanować. Pomyślałem, że chyba jestem w lekkim szoku. Na cichy dźwięk pukania do drzwi wystrzeliłem z krzesła jak z procy i otworzyłem je na oścież. Z moich ust wyrwał się zduszony, desperacki krzyk, porwałem Eden w ramiona i stanęliśmy w progu wtuleni w siebie, po prostu wsłuchując się we własne oddechy; jej piersi unosiły się gwałtownie, nierówno, jakby tutaj biegła. Nie wiem, jak długo to trwało, ale po pewnym czasie Eden trochę ochłonęła. Odsunęła się ode mnie i uśmiechnęła się blado. — Twój pokaz. Wszystko się udało? Kiwnąłem głową i gestem zaprosiłem ją do środka, zamykając za nami drzwi. Rzuciła torebkę na podłogę przy wejściu. — Tak naprawdę to nie bardzo — powiedziałem, drapiąc się po karku. — Patrzenie, jak się oddalasz… Eden, to było niedorzeczne. Powinienem był zrezygnować. Naprawdę. — Roześmiałem się bezbarwnym śmiechem. — To jakiś absurd. Westchnęła i pokręciła głową. — To nie był dobry moment… — stwierdziła, nie przestając z niedowierzaniem kręcić głową. Staliśmy w półmroku świateł miasta wpadających przez duże okna, po prostu na siebie patrząc. Była tak niewiarygodnie piękna. — Masz tu jakieś lampy? — spytała po chwili, przechylając głowę na bok i rozglądając się po pokoju, który w przeważającej części tonął w ciemnościach. — Nie, jeszcze nie — zaprzeczyłem. — Wynajmuję to mieszkanie od faceta, z którym pracuję. Dogadałem się, że zrobię tu remont w zamian za niski czynsz. I brak umowy. Wszystko przez to, że wciąż nie mam dowodu. — Rozmasowałem

sobie kark. — Na razie nie zdążyłem pociągnąć przewodów elektrycznych. Kiwnęła głową, omiatając wzrokiem dużą, otwartą przestrzeń. — Nie spytałam Xandra, gdzie mieszka. — Wynajmuje mieszkanie jakieś dziesięć minut stąd. Pytałem, czy nie zechciałby zamieszkać tutaj wraz ze mną, ale uznał, że przyszedł czas, żeby każdy z nas miał trochę własnej przestrzeni. Znów przytaknęła. Milczeliśmy przez dobrą minutę. — Eden… Zwilżyła usta i otworzyła je, jakby chciała coś powiedzieć, ale zamknęła je i tylko zmarszczyła brwi. Nagle zmarkotniała, a jej oddech zaczął się rwać. — To jest… takie dziwne. — Chlipnęła cicho. — I boli. Nagle my… a ty masz… ty masz… — Jej ramionami wstrząsnął cichy szloch. Widok jej łez był dla mnie ciosem tak silnym, że odczułem go niemal fizycznie i zachwiałem się na nogach. Zrobiłem krok w jej stronę i przytuliłem ją. — Wybacz. Wybacz, proszę — powtarzałem w kółko. Czułem, jak jej głowa gwałtownie unosi się i opada na mojej piersi. — Nie, to nic, myślałeś, że nie żyję, wiem. Próbowałeś po prostu ułożyć sobie życie. Rozumiem. — Nie! — zaprzeczyłem głośno, a potem na chwilę przymknąłem oczy. — Nie — powtórzyłem. — Nie ułożyłem sobie życia, Eden. Ani trochę nie ułożyłem. Nawet przez chwilę. Po prostu… sam nie wiem. Nawet nie chciałem sobie niczego układać, próbowałem tylko przetrwać. Tak bardzo mi przykro. Staliśmy w ciemności wtuleni w siebie, głaszcząc się nawzajem, jakbyśmy w ten sposób próbowali się upewnić, że to drugie naprawdę istnieje, a nie jest duchem albo sennym urojeniem, odpryskiem naszych przesyconych tęsknotą wspomnień. Wsłuchiwałem się w jej cichy oddech i mocno zacisnąłem powieki. — Nadal pachniesz jak kwiaty jabłoni — szepnąłem, wdychając ukochany zapach, którego — jak sądziłem — już nigdy, przenigdy nie poczuję. W każdym razie nie w tym życiu. Westchnęła cicho i przez bawełnę koszulki poczułem, jak się uśmiecha. Jej dłoń zacisnęła się na tkaninie tuż obok miejsca, o które opierała policzek. — A ty pachniesz inaczej — mruknęła. — Jak proszek do prania. Uśmiechnąłem się z niedowierzaniem. To… to było niewiarygodne. Obejmowałem moją Eden, mój cudny Blask Poranka. Wydawało mi się, że śnię. Oboje milczeliśmy przez długi czas. — Mamy sobie tyle do opowiedzenia. — Wiem. — Żadne z nas nie ruszyło się jednak nawet odrobinę, żadne nie zadało choćby jednego pytania. Czułem na skórze bicie jej serca, spokojne i pewne, a

mój własny puls przyspieszył. Przywarła do mnie z całą swą delikatnością, była prawdziwa i namacalna. Była żywa. Nagle coś się zmieniło, jakby cząsteczki powietrza wokół nas zaczęły poruszać się szybciej. Eden uniosła głowę, spojrzała mi w oczy i zanim się zorientowałem, moje usta były na jej ustach. Westchnęliśmy z mieszaniną ulgi i desperacji. Mój język wsunął się między jej ciepłe, wilgotne wargi, wtuliłem się w nią mocno i oboje smakowaliśmy się nawzajem, jakby próbując poznać się na nowo. Wtem zaczęliśmy zdzierać z siebie ubranie, drżącymi dłońmi, rozpaczliwie, bez cienia finezji. Poprowadziłem ją tyłem, aż gwałtownie oparła się o ścianę i z jej krtani wyrwało się głośne jęknięcie. Spiłem je z jej ust, mocno na nią napierając. Przywarła całym ciałem, chwytając moje włosy i przyciągając mnie do siebie. Wyzwoliłem się z jej objęć i jednym szybkim ruchem ściągnąłem z siebie koszulę, a potem niemal zdarłem koszulkę z Eden. Zdusiła krzyk. Rozpiąłem dżinsy i pozwoliłem im swobodnie opaść; Eden potknęła się o nie, gdy schylała się, by zdjąć swoje spodnie. Podtrzymałem ją, a potem z rozpędu oboje wylądowaliśmy na twardej, drewnianej podłodze. Uderzyliśmy o nią i równocześnie jęknęliśmy z bólu. W innych okolicznościach może uznalibyśmy to za komiczne, ale w tamtej chwili istniały dla mnie tylko strach i bolesna, rozpaczliwa żądza. Było to tak, jakbyśmy chcieli nawzajem otworzyć swoje ciała i wślizgnąć się w drugie; zanurzyć w siebie tak głęboko, by żadna siła nie była zdolna nas rozdzielić. Gdy byliśmy zupełnie nadzy i poczuliśmy dotyk naszych ciał, oboje westchnęliśmy przeciągle, a nasze pocałunki stopniowo stawały się wolniejsze i głębsze, w miarę jak zaspokajaliśmy, przynajmniej chwilowo, najbardziej desperackie pragnienie bliskości. Łagodnie ująłem jej twarz w dłonie i nachyliłem się nad nią, wspierając się jednym łokciem o podłogę. Sięgnęła w dół i objęła palcami moją erekcję, a ja jęknąłem i naparłem na jej dłoń. Nie czułem się w ten sposób już od niepamiętnych czasów — ale samo uczucie nic a nic się nie zmieniło. Eden nadal rozpalała we mnie to samo pożądanie, płomienne jak ogień liżący moją skórę od środka. Przyciągnęła mnie do siebie odrobinę bliżej i objęła nogami biodra. Oboje drżeliśmy, wydawaliśmy urywane, zdyszane odgłosy żądzy i radości… a może desperacji? Chyba każdego z tych uczuć i jeszcze innych, których nie potrafiłem nazwać. Widmo wszystkiego, co wspólnie przeszliśmy, majaczyło na pograniczu mojej świadomości, potęgowało wrzenie w żyłach, strach i tęsknotę. A potem w moje myśli wdarło się niewyobrażalne cierpienie trzech minionych lat spędzonych bez niej. Nasze łzy mieszały się podczas pocałunków i sprawiały, że w moich ustach smakowała słodko i słono jednocześnie.

Całym sobą pragnąłem wniknąć w jej ciało. Ale zamiast tego głęboko, uspokajająco nabrałem powietrza. Tym razem nie będziemy ryzykować. Oderwałem się od jej ust i sięgnąłem do kieszeni dżinsów, z której wyjąłem portfel, z niego zaś drżącymi palcami wydobyłem prezerwatywę. Zerknąłem na Eden i zębami rozerwałem opakowanie. W jej oczach najpierw pojawiło się zrozumienie, lecz potem nagle wypełniły się smutkiem. Zmarkotniała, po jej policzkach popłynęło kilka łez, a ramiona zaczęły dygotać. — Przepraszam… — szepnąłem, ale głos uwiązł mi w gardle. — Przepraszam. — Nie wiedziałem, czy to dlatego, że prezerwatywa była przypomnieniem koszmaru, który przeszła za sprawą naszej niewiedzy i nieuwagi za pierwszym razem, czy przez to, że w ogóle miałem kondom przy sobie. Mogłem się jedynie domyślać, że po części przez jedno i drugie. Kiwnęła głową. — Rozumiem, rozumiem — szepnęła. To było tak, jakby Eden potrafiła odczytać moje myśli i odpowiedziała na obie wątpliwości. Jakby wciąż znała mnie na wylot i wybaczyła każdy raz, gdy ją zawiodłem. Mój Blask Poranka. Gdy nałożyłem prezerwatywę, znów przyciągnęła mnie do siebie i głęboko pocałowała. A gdy znalazłem się w jej wnętrzu, oderwała się ustami od moich ust i z westchnieniem odchyliła głowę do tyłu. O Boże, o Boże. Uczucie było cudowne, porażająco rozkoszne. Ona była cudowna. Rozmył mi się wzrok, przed oczami ujrzałem gwiazdy. Jęknąłem i zacząłem się poruszać, doświadczając przyjemności tak wielkiej, że całe moje ciało pokryło się gęsią skórką. — Eden, Eden, bez ciebie byłem martwy. Boże, włóczyłem się jak cień należący w połowie do tego świata, a w połowie do tamtego. Eden… — dyszałem słowa, które płynęły ze mnie tak wartkim strumieniem, że nie byłem nawet pewien, czy wypowiadam je na głos, czy po prostu słyszę własne myśli pędzące przez roziskrzone synapsy. Eden przyciągnęła mnie do siebie i mocniej objęła mnie nogami. — Tak, tak… — dyszała. Tym razem nie odgadłem, czy to odpowiedź na mój monolog, czy po prostu jęczy z przyjemności. Polizałem bok jej szyi, a słodko-słony smak skóry eksplodował na moim języku. Chciałem ją pochłonąć. Westchnąłem i zacząłem wchodzić w nią mocniej i szybciej, nasze ciała z klaśnięciem spotykały się, a jej plecy uderzały o drewnianą podłogę. Zacisnęła moje włosy w garści i mocno ciągnęła je w rytm własnej rozkoszy. Byliśmy splątanym, dyszącym, jęczącym kłębowiskiem ciepła, ciał, ust i pulsującej rozkoszy. Wszystko wydawało się takie nierzeczywiste. Gdzieś w tle mój mózg zarejestrował dziwną gwałtowność naszego zespolenia, ale wydało mi się ono tak niezbędne dla mojej egzystencji, że nie poświęciłem tej myśli wiele uwagi. Nie mogłem poświęcić jej wiele uwagi. Miałem w ramionach swoją ukochaną. Nic innego się nie liczyło. Pozwoliłem, by ulga obmywała mnie falami i

przynosiła spokój, którego potrzebowałem równie rozpaczliwie i zwierzęco próbowałem go osiągnąć.

rozpaczliwie,

jak

Poczułem, jak Eden tężeje pode mną, wygina plecy w łuk i krzyczy z rozkoszy. Jej dłonie sięgnęły do moich pleców, a paznokcie przeorały moją skórę tak gwałtownie, że byłem pewien, że zadrapała mnie do krwi. Z nieodgadnionego powodu to tylko jeszcze bardziej mnie rozpaliło i nabrzmiałem w jej wnętrzu. Urywane sapnięcia ogarniającej ją ekstazy doprowadziły mnie na szczyt; rozkosz zawirowała w moim brzuchu i popłynęła w dół, aż napiąłem się i szarpnąłem, jęcząc w słodko-słone zagłębienie jej krtani. Oboje leżeliśmy potem przez kilka długich minut, nasze oddechy uspokajały się, a serca odzyskiwały równy, pewny rytm. Nachyliłem się i spojrzałem na nią z góry. Jej twarz wyrażała łagodność, ale w oczach nadal czaił się smutek. Odgarnąłem włosy z jej policzków, nachyliłem się i delikatnie ją pocałowałem. Wysunąłem się z niej i przewróciłem na plecy, obracając ją wraz ze sobą. Wziąłem głęboki wdech. Długo leżeliśmy razem, a ja pieszczotliwie głaskałem ramiona, którymi mocno mnie obejmowała. Uświadomiłem sobie, że nadal mam na sobie prezerwatywę. — Pozwól, że pozbędę się tego raz dwa — powiedziałem cicho, ruchem głowy wskazując na dół. Eden wstała. Umyłem się i owinąłem ręcznikiem w pasie, a potem oparłem się o ścianę łazienki, próbując zapanować nad skołatanym sercem. Masowałem dłonią klatkę piersiową, jakby coś w środku pękło. A może przeciwnie — znów się poskładało? Gdy wróciłem z łazienki, Eden była już z powrotem ubrana i stała przed wielkimi, sięgającymi od podłogi do sufitu oknami, patrząc w noc. Zamarłem i przez dobrą minutę po prostu chłonąłem ją wzrokiem, skąpaną w poświacie księżyca i światłach miasta, a serce ścisnęło mi się w piersi. — Właśnie taką zawsze kochałem cię najbardziej — powiedziałem. Odwróciła się i w niemym pytaniu przechyliła głowę na bok. — W świetle księżyca — wyjaśniłem, podchodząc do niej. Uśmiechnęła się miękko. — Przez pewien czas, gdy tam stałem, myślałem, że jesteś tylko moim przywidzeniem, że wszystko to sobie po prostu wyobraziłem. Czy kiedykolwiek przestanę tak myśleć? Odwróciła się do mnie i pokręciła głową. — Nie wiem. Nie mam pojęcia, jak to działa. Nigdy nie wyobrażałam sobie… — Nigdy nie przeszło ci przez głowę, że żyję? Choćby przez chwilę? Zaprzeczyła ruchem głowy. — Widziałam rumowisko, Calder. Patrzyłam, jak z łoskotem zawala się strop. Widziałam ciała, widziałam, jak wszystko zalewa woda. — Gwałtownie, nerwowo nabrała powietrza. — Wtedy coś we mnie

umarło. — Jej oczy rozszerzyły się z przerażenia, jakby przypominała sobie tamtą scenę, jakby na nowo przeżywała tamte emocje. Instynktownie wyciągnąłem ręce i ująłem jej dłonie. — Nie było żadnej szansy… — Chlipnęła cicho. — Zostawiłam cię tam — szepnęła, a jej cudne rysy twarzy naznaczyło cierpienie. — O Boże, Calder. — Uniosła dłoń do ust, a potem opuściła ją bezwolnie. — Ja cię tam zostawiłam. — Gwałtownie pokręciła głową, jakby próbowała odepchnąć tę myśl. — Nigdy, przenigdy sobie tego nie wybaczę. Dopóki będę żyła, zawsze… Przyciągnąłem ją do siebie i mocno przytuliłem. — Ćśś… — powiedziałem, głaszcząc jej włosy. — Nie mogłaś wiedzieć. Widziałem gruzowisko w telewizji. Ja także nie miałbym cienia nadziei. Przyrzekam, nie mam do ciebie żadnego żalu, że pomyślałaś, iż nikt nie przeżył. — Kiwnęła głową, ale gdy się odsunęła, na jej twarzy nadal malowała się troska. — Usiądźmy — powiedziałem, prowadząc ją do ściany po prawej stronie okien. — Przepraszam, ale na razie nie bardzo jest na czym. Przycupnęła na podłodze i oparła się o ścianę. Cisnąłem ręcznik na bok i naciągnąłem dżinsy, a potem usiadłem obok niej i objąłem ją ramieniem. Przy zetknięciu ze ścianą poczułem szczypanie zadrapanych paznokciami pleców. Niemal westchnąłem z radości, bo dziwnie ucieszyło mnie doznanie tego bólu — dowodu na to, że ona naprawdę istniała. Uświadomiłem sobie wtedy, że podobnie było z bólem emocjonalnym. Przez te wszystkie lata coś we mnie kurczowo się go trzymało, nie pozwalało mu odejść. Tak naprawdę większa część mnie pragnęła pławić się w cierpieniu i w nim tonąć. Chciałem, żeby mnie katowało, grzebało żywcem. Jakaś część mnie kochała to uczucie, bo było jedynym, co po niej pozostało. Objęła mnie w pasie i oparła się o moje ramię. Ja zaś, chcąc się nią w głębi duszy nacieszyć, zamknąłem oczy i długą chwilę wdychałem zapach jej włosów. — Xander opowiedział mi, jak cię wydostał — powiedziała cicho. Kiwnąłem głową i przytuliłem ją mocniej, pozwalając sobie na rozbudzenie wspomnień. — Kiedy zaciągnęli mnie do tamtej piwnicy, byłem na wpół przytomny. Ja… no cóż, widziałaś, w jakim byłem stanie. Zostałem też postrzelony. Nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie spróbowałem wstać. — Patrzyła na mnie ze smutkiem, ale nie wyrzekła ani słowa. Po chwili znów oparła głowę na moim ramieniu. — Straciłem mnóstwo krwi, ale teraz została po tym tylko blizna. — Westchnąłem i zamilkłem na dobrą minutę. Eden czekała cierpliwie. — Myślałem, że umrę. Byłem o tym przekonany. I czułem się z tym niemal zupełnie… pogodzony. Raz na jakiś czas odzyskiwałem przytomność i słyszałem krzyki. Nie miałem najmniejszych wątpliwości, że jesteś gdzieś tam, wśród nich, i świadomość tego skręcała mi wnętrzności, Eden. Nie chcę tam wracać nawet myślami, by ci to opisać.

Mocniej objęła mnie w pasie. — Rozumiem. Nic nie szkodzi, nie musisz — powiedziała bardzo cicho. Kiwnąłem głową, czując, jak powoli ogarnia mnie smutek. — Tak mi przykro, że musiałaś przez to przejść. I że mnie tam nie było. Spojrzała na mnie i uniosła palec do ust. — Nie było absolutnie nic, co mógłbyś zrobić. Walczyłeś z całych sił, dałeś z siebie wszystko. Myślisz, że o tym nie wiem? — Ale to nie wystarczyło! — wydusiłem. Wypuściła mnie z objęć, usiadła naprzeciw mnie i oparła się czołem o moje czoło. Przez pewien czas siedzieliśmy tak bez słowa. — Wystarczyło. Oboje jesteśmy tutaj. Dostrzegasz to teraz? Wystarczyło. Cokolwiek zrobiliśmy, okazało się to wystarczające. I przebaczyliśmy sobie nawzajem. Może teraz uda nam się też przebaczyć samym sobie? Eden otarła łzy, które znów spłynęły po jej policzku. — Hector umieścił nas oboje w jedynych zakamarkach tego piekła, w których było dość powietrza, by przeżyć. Bogowie zapomnieli przekazać mu tej drobnej informacji. — Zaśmiała się dziwnym, pozbawionym wesołości śmiechem. Patrząc w jej oczy, nie potrafiłem go jednak nie odwzajemnić. Potem zapadło długie milczenie. — Ta wnęka w celi… — odezwała się wreszcie. — Byłeś wtedy przytomny? — Nie. Odkąd usłyszałem krzyki, nie pamiętam już nic aż do chwili, gdy dotarł do mnie głos Xandra. Powiedział mi potem, że stukałem czymś o podłogę i że właśnie dzięki temu odnalazł mnie w rumowisku, ale ja nic takiego sobie nie przypominam. Kolejna rzecz, jaką mam w pamięci, to przebudzenie u przyjaciółki Kristi. — Skrzywił się. — Tylko ja nawet nie chciałem żyć. Obudziłem się wściekły na to, że żyję. I myślę, że byłem wściekły przez cały ten czas… jeszcze jakieś dwie godziny temu. Eden westchnęła, potrząsnęła głową i przelotnie dotknęła dłonią mojego policzka. — O tym także wiem — szepnęła. Oboje zamilkliśmy i przez kilka chwil po prostu chłonęliśmy się spojrzeniami. — Opowiedz mi resztę — powiedziała wreszcie. — Były współlokator Kristi studiował medycynę. Opowiedziała mu jakąś historyjkę o tym, że należałem do gangu. — Westchnąłem, przeczesując włosy dłonią. — Połatał mnie najlepiej, jak umiał, a tydzień później Xander i ja wsiedliśmy do autobusu i przyjechaliśmy tutaj. Na twarzy Eden na krótko zagościł grymas smutku i z wolna pokręciła głową. — Przez trzy lata mieszkaliśmy w jednym mieście. Poczułem, że we mnie także wzbiera żal. — Tak — wychrypiałem tylko.

Znów zamilkliśmy. — Eden — spojrzałem jej prosto w oczy. — Wiesz, że to mój system irygacyjny spowodował tę powódź, prawda? — Wydawało mi się, że musiała o tym słyszeć. Policyjna rekonstrukcja zdarzeń, które miały miejsce tamtego dnia, była wielokrotnie relacjonowana w mediach. Oczywiście wtedy policji tam nie było. My byliśmy. I tylko ja wiedziałem, że w kilku kwestiach śledczy nie mieli racji. Mina Eden złagodniała. — To Hector wywołał powódź. On po prostu użył twojego systemu nawadniania, by kiedy przyjdą deszcze, dostarczyć wodę ze wzbierającej rzeki nad piwnicę… — Ucichła, nie kończąc myśli. Zwiesiłem głowę i potarłem dłonią kark. — Tylko że ja zbudowałem ten system. — Spojrzałem na nią. — I wiesz, Eden, to nie Hector go zmodyfikował. To ja kopniakiem przewróciłem część konstrukcji. Nie Hector, tylko ja. Wściekłem się i kopałem… Eden obrzuciła mnie wzrokiem. — Och, Calder… — szepnęła. — Widzisz, to była moja wina. Jeślibym tego nie zrobił, wszyscy ci ludzie… — Przestań! — przerwała podniesionym głosem. — Nie zrobiłeś tego celowo. Nie miałeś pojęcia, co się wydarzy. Nie powinieneś brać tego na siebie. — Ujęła mnie palcami pod brodą i uniosła głowę tak, by spojrzeć mi w oczy. — Ten system był wyrazem twojej tęsknoty za czymś więcej, Calder. Był wspaniały, pomimo tego, co się wydarzyło. I nigdy nie dam sobie wmówić, że było inaczej. Miłość i poczucie winy ogarnęły mnie jednocześnie — poczucie winy za mój udział w tej tragedii tamtego dnia oraz miłość do Eden; do tego, co lśniło jej w oczach. — Mimo wszystko, mój Blasku Poranka… — mruknąłem. Przebiegła wzrokiem po mojej twarzy, a jej oczy promieniały czułością. Po krótkiej pauzie zaczęła mówić dalej. — A wiesz, czego nie podawali w wiadomościach? Czegoś, co wiem tylko ja, a mianowicie tego, że Hector połknął klucz do piwnicy. On go połknął, rozumiesz? Nie tylko zamknął drzwi, lecz połknął klucz. — Zaśmiała się z odrazą, ale po chwili jej twarz spoważniała. — Nie zamierzał wypuszczać tych ludzi, czy tego chcieli, czy nie. I Calder, większość z nich nie chciała. Nawet… nawet na końcu. Oni wierzyli. Nie ma w tym twojej winy. Zamrugałem. Nie wiedziałem, jak potraktować informację o połknięciu klucza przez Hectora. Z jednej strony napawała mnie obrzydzeniem, z drugiej zaś choć w części przyniosła mi ukojenie w związku z moją rolą w tragedii. Xander wielokrotnie powtarzał mi, że to nie była moja wina, ale ta sama opinia i ta sama stanowczość przebijająca ze szczerej twarzy Eden dały mi pociechę, jakiej potrzebowałem. Mój odważny, kochany Blask Poranka. — Opowiedz mi, jak się wydostałaś — powiedziałem wreszcie. Eden westchnęła i wyjrzała przez okno, a na jej twarzy zagościł grymas, którego

nie potrafiłem rozszyfrować. —Teraz, kiedy o tym myślę, wydaje mi się to jak sen — odparła. A potem opowiedziała o wszystkim, co przeżyła tamtej nocy; o unoszeniu się na wodzie w nieprzeniknionej ciemności, gdy po drugiej stronie ściany, tuż obok, rozlegały się krzyki i wołania o pomoc, zduszone bulgotem i odgłosami śmierci. Serce pękało mi z bezgranicznego smutku. Byłem przerażony, zszokowany — to było potworne — a jednak tym, co przebijało ponad wszystkie inne uczucia, była duma. Byłem z niej taki dumny. I nie tylko dlatego, że przeżyła, ale też przez to, że wykorzystała w tym celu wiedzę, którą jej przekazałem. Poczułem się tak, jakby jakaś część mnie była z nią wtedy w tamtym pomieszczeniu. Ta myśl uspokoiła mnie, dała szczyptę nieodzownego pokrzepienia. Potem powiedziała mi, jak tu trafiła, o Feliksie i Marissie, o lekcjach fortepianu, o odnalezieniu matki i o tym, jak stanęła pod jej drzwiami, a ja słuchałem tego wszystkiego z niedowierzaniem i z podziwem dla jej siły oraz wytrwałości. A jednak wyglądała na niewymownie smutną. Widziałem, że czuje się samotna. Kiedy dotarła do końca opowieści, zaczęła się we mnie wpatrywać z przechyloną na bok głową. Musiałem wyglądać na osłupiałego. — Wiedziałem, że jesteś silna — powiedziałem. — Ale nie doceniłem cię nawet w połowie. Uśmiechnęła się, a potem rozejrzała się po moim mieszkaniu. — Xander powiedział, że pracujecie na budowach. Czy właśnie tam nauczyłeś się robić to wszystko, czego dokonałeś tutaj? — Zatoczyła ręką krąg, wskazując na pokój, w którym siedzieliśmy. Odkaszlnąłem. Nie uszło mojej uwagi, że sama zmieniła temat. Może oboje tego potrzebowaliśmy? Mieliśmy tyle do przemyślenia. Tak wiele, że mogło nie starczyć życia. — Tak — odparłem wreszcie. — Chociaż teraz najczęściej kładę dachy. Eden sposępniała. — Wiem, Xander mi o tym wspominał — przerwała na chwilę. — Teraz masz jednak swoje obrazy… — Na razie nie zarobiłem na nich złamanego grosza. — Ale zarobisz — powiedziała z pełnym przekonaniem. Znów przez długi czas wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa. Nagle zaterkotał mój telefon komórkowy leżący obok na podłodze. Zerknęłam na święcący ekran, na którym pojawiło się imię Madison i wiadomość: Martwię się. Wracaj do domu. Szybko sięgnąłem po aparat i zablokowałem go, ale gdy z powrotem spojrzałem na Eden, miała wzrok utkwiony w telefonie i byłem przekonany, że ona także przeczytała komunikat. Powoli uniosła głowę, a gdy na mnie spojrzała, na jej twarzy malował się taki smutek, że miałem ochotę wyrzucić przeklętą komórkę przez okno.

— Eden… — Domu? Mieszkasz z nią? — spytała cicho. Zaprzeczyłem ruchem głowy. — Nie. To znaczy… — Znów pokręciłem głową. — Cholera. Mieszkałem u niej podczas prac remontowych tutaj, tymczasowo. Jak widzisz — dodałem, wskazując ręką mroczne wnętrze mieszkania — niezbyt da się tu mieszkać. Eden zagryzła wargę, a jej oczy tonęły w smutku. — Kochasz ją? — spytała tak cicho, że ledwie dosłyszałem słowa. — Nie. Nie kocham. Ja… — O bogowie, o Boże, to było okropne, koszmarne pod wszystkimi możliwymi względami. Chciałem krzyczeć, coś potłuc. Wziąłem głęboki wdech. — Kocham ciebie. I nigdy nie pokocham nikogo innego prócz ciebie. — Ale jesteś z nią — powiedziała. To nie było pytanie, ale stwierdzenie faktu i tak też zabrzmiało w jej ustach. Na dobrą minutę utkwiła wzrok gdzieś za moimi plecami, a potem spojrzała mi w oczy. — Myślałeś, że nie żyję, Calder. Rozumiem. — Nie! Nie chcę, żebyś rozumiała. Tego się nie da zrozumieć. Sam tego nie pojmuję. Eden westchnęła i zaczęła się podnosić, rozciągając nogi tak, jak robiła to kiedyś. Zerwałem się jak oparzony. Podeszła do mnie i uspokajająco położyła dłoń na moim policzku. — Mamy sobie jeszcze tyle do opowiedzenia. — Uśmiechnęła się smutno. — Moglibyśmy rozmawiać całymi dniami, a i tak nie podzielilibyśmy się wszystkim, co nas spotkało. — Dłuższą chwilę zagryzała dolną wargę. — Ale teraz, Calder, oboje potrzebujemy odrobiny odpoczynku. — Podeszła do swojej torebki, wyjęła z niej telefon i wystukała wiadomość. Jak się domyśliłem, do dziewczyny, z którą była tego dnia w galerii. — Śpij tutaj — wypaliłem, podchodząc do niej i ujmując ją w ramiona, gdy się do mnie odwróciła. Nie zniósłbym widoku, jak stąd wychodzi. Panikowałem na samą tę myśl, tak jak wcześniej, w galerii. — Zostań ze mną. Nie zostawiaj mnie. Pokręciła głową i raz jeszcze rozejrzała się wokół. — Nie zostawiam cię. Po prostu nie zamierzam być u ciebie po kryjomu. Masz swoje życie. — Zagryzła wargę i spuściła wzrok. — Nie mam ci tego za złe. Ale… — Wiem — przerwałem, mając wrażenie, że serce pęka mi na dwoje. — Zasługujemy na coś więcej. — Właśnie — odparła. Na odgłos kolejnego brzęczyka mojego telefonu mocno zacisnąłem powieki. Eden spojrzała najpierw na aparat, a potem na mnie. — Ty także musisz wracać do domu — powiedziała cicho. Wyczułem drżenie głosu przy ostatnim słowie.

Zabolało. — Pragnę cię, Eden. Nigdy nie pragnąłem nikogo oprócz ciebie — powiedziałem cicho. — Tak mi przykro ze względu na wszystko, co się stało. Eden wzięła głęboki wdech i obdarzyła mnie bladym, smutnym uśmiechem. — Mama wyprawia jutro dla mnie małe przyjęcie. — Pokręciła głową. — Mają przyjść tylko jej najbliżsi przyjaciele, którzy przyrzekli zachować dyskrecję w kwestii mojego powrotu. Tak czy inaczej, około osiemnastej powinnam być już wolna. Może uda się nam jakoś zobaczyć? — spytała, przeciągając językiem po dolnej wardze. — Tak, oczywiście — powiedziałem. — Cokolwiek zechcesz, po prostu powiedz. I co ja mam teraz zrobić? — ciągnąłem, słysząc desperację we własnym głosie. — Bo nie mam bladego pojęcia. Wpatrywała się we mnie przez chwilę, a potem kiwnęła głową. — Zadzwonię do ciebie, gdy będzie już po wszystkim. — Dobrze. — Telefon znów zabrzęczał i nabrałem ochoty, by do niego podejść i go rozdeptać. Eden musiała dostrzec moją wściekłość. — Ona też niczemu nie zawiniła — powiedziała cicho. Obrzuciłem ją uważnym spojrzeniem. Wyrozumiała jak zawsze. Odetchnąłem ciężko i przeczesałem włosy palcami. — Tak — powiedziałem po prostu. Eden wyciągnęła szyję i pocałowała mnie miękko, a ja z całych sił przezwyciężyłem pragnienie, by złapać ją za ramiona i zmusić, żeby u mnie została. Byłem kłębkiem desperacji, żalu i radości. Po kilku minutach odezwał się drugi telefon i Eden spojrzała na ekran. — To Molly — powiedziała. Zdołałem tylko skinąć głową. Uśmiechnęła się, a potem równocześnie podeszliśmy do siebie, objęliśmy się i staliśmy tak przez, zdawałoby się, długi czas, choć dla mnie o wiele za krótki. Wreszcie wyzwoliła się z moich objęć, posłała mi jeszcze jeden, pożegnalny uśmiech, a potem usłyszałem stuk zamykających się za nią drzwi. Przeszedłem przez cały pokój i osunąłem się na podłogę pod tą samą ścianą, przy której razem siedzieliśmy. Wyprostowałem nogi i po prostu oddychałem. W głowie miałem kompletną pustkę. Po chwili sięgnąłem po telefon i napisałem do Madison, że zostaję u siebie. A potem go wyłączyłem. Oparłem się o ścianę, przyciskając do niej zranione plecy, i zamknąłem oczy z ulgą, którą przyniosło mi ukłucie bólu. Wreszcie, tuż przed świtem, zmorzył mnie sen. *** Obudziłem się z zesztywniałą szyją i uczuciem łomotania w głowie. Z wolna

wyprostowałem się i uświadomiłem sobie, że łomot tak naprawdę dochodził od drzwi wejściowych. Pozbierałem się i wstałem, a potem, rozmasowując kark, podszedłem do źródła hałasu. — Chwileczkę! — wrzasnąłem, a mój głos zabrzmiał skrzekliwie, jak zwykle, gdy pierwszy raz odzywałem się po przebudzeniu. Odkaszlnąłem i otworzyłem drzwi. Madison. Weszła do środka, rozejrzała się, a potem stanęła na wprost mnie. — Ona tu jest? — Nie — powiedziałem cicho, idąc do kuchni, gdzie miałem mały akumulatorowy ekspres i trochę kawy. Zająłem się parzeniem, gdy tymczasem Madison stanęła przy blacie i obserwowała mnie bez słowa. Kiedy wreszcie uporałem się z zadaniem i w pomieszczeniu rozniósł się aromat kawy, oparłem się o blat i spojrzałem na Madison. — Przepraszam — powiedziałem. Grymas bólu przemknął przez jej rysy, a potem kiwnęła głową i spuściła wzrok. Podszedłem do niej, objąłem ją i przytuliłem. — Przepraszam — powtórzyłem. Nie wiedziałem, co jeszcze mogę powiedzieć. Staliśmy tak przez pewien czas, aż jej dłonie zaczęły błądzić po moich plecach i pieszczotliwie ugniatać mięśnie ramion. Wreszcie wtuliła się ustami w moją szyję i zaczęła ją całować. Odsunąłem się. — Mad… Bezsilnie opuściła ręce. — Co? Nie wolno mi cię już dotykać? Przeczesałem włosy dłonią, wziąłem głęboki wdech, a potem spojrzałem jej prosto w oczy. — Nie. Wybacz, ale nie. — Dlaczego? — spytała, a jej rysy naznaczył ból. Poczułem się jak największy drań na ziemi. — Bo teraz twój dotyk oznaczałby dla mnie, że ją zdradzam. A jej nie potrafiłbym zdradzić. — Skrzywiłem się. To była prawda, ale za nic w świecie nie chciałem też ranić Madison. Była dla mnie bardzo dobra. Zależało mi na niej. Popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. — Ją zdradzasz? — Otworzyła usta ze zdziwienia. — Przecież ty do cholery zdradzasz MNIE! Pieprzyłeś się z nią? Zacisnąłem zęby. — Przestań, Madison — syknąłem. — Przestać? Ty dupku! Co mam przestać? Przestać cię pragnąć? Przestać o ciebie walczyć? Chcesz ot tak, po prostu, wyrugować mnie ze swojego życia, bo z nią jest ci lepiej? — Pokręciła głową i oparła dłonie o biodra. — Chodzi mi o to, żebyś przestała komplikować tę sprawę jeszcze bardziej! Sądzisz, że nie wiem, jak popieprzona jest ta sytuacja? Sądzisz, że nie wiem, na jakiego wyszedłem dupka? Co niby powinienem teraz zrobić? Na miłość pieprzonych bogów! Boże! Kurwa! — Odwróciłem się gwałtownie i wróciłem za kuchenny blat, a potem oparłem o niego dłonie i zwiesiłem głowę.

— Powinieneś zostać ze mną. Powinieneś sobie uświadomić, że ona jest twoją przeszłością, a ja przyszłością. Powinieneś zdać sobie sprawę, że jedyne, co wy dwoje możecie sobie zrobić, to stoczyć się z powrotem tam, do piekła. Właśnie tego chcesz? Chcesz kogoś, na kogo będziesz patrzeć dzień w dzień i przypominać sobie tylko tamten koszmar i dramat? Kogoś, kogo twarzy nie potrafisz nawet namalować, bo nie możesz znieść samego jej widoku? Uniosłem głowę i spojrzałem na Madison. Była piękna, co do tego nie miałem wątpliwości, ale na jej widok moje serce nie przepełniało się miłością. Tak działo się w przypadku jednej tylko dziewczyny. Jednej, od zawsze, odkąd miałem dziesięć lat. I tylko ta jedna dziewczyna była w stanie to sprawić. — Maluję jej twarz, Madison. Tylko tych obrazów nigdy ci nie pokazałem. Madison posmutniała, a ja poczułem kolejne ukłucie winy. Odetchnęła głęboko. — Mimo wszystko, Calder, ona zawsze będzie ci przypominać najgorszy dzień twojego życia. — Nie, to nieprawda, Mad — powiedziałem, ale jej słowa poruszyły we mnie czułą strunę. Czy rzeczywiście mogłoby się to tak skończyć? Nawet jeśli nie dla mnie, to dla niej? Czy ona nie zasłużyła, by też jakoś ułożyć sobie życie? Sprawdzić, jak może się ono potoczyć beze mnie i bez przygniatającego ją smutku? Niewiele mówiła o tym, jak się jej dotychczas powodziło, ale sprawiała wrażenie, jakby miała jakiś cień celu, cień kierunku. Czy potrafiłaby zrobić kolejny krok? Czy nie powinienem dać jej szansy, by mogła go postawić? Madison fuknęła z irytacją. — Może teraz nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale właśnie tak by było. — Nachmurzyła się. — Przynajmniej daj sobie trochę czasu. Nie czuj się w obowiązku, by z nią być. Nie masz wobec niej żadnego długu, Calder. Możecie przecież być przyjaciółmi, ale wróć do domu ze mną. Proszę. Przemyśl to. Wpatrywałem się w nią, nie mówiąc nic i nie wiedząc, co powiedzieć. Ona pierwsza spuściła wzrok. — Przepraszam — powtórzyłem. Podszedłem do niej i, sięgając ponad kuchennym blatem, ująłem ją za ręce. Pokręciłem głową, próbując dobrać właściwe słowa. — Zdaję sobie sprawę, że Eden i ja przeżyliśmy piekło. Ale… nie wszystko było koszmarem. Tak naprawdę chyba nawet nie większość. — Znów pokręciłem głową i cofnąłem dłoń, by przeczesać palcami włosy. — Nawet nie wiem, jak mógłbym to wyjaśnić komuś, kto nie widział na własne oczy, co to dla nas oznaczało. Opowiadałem Madison o Akadii, ale nie wszystko. Wiedziała, co przeżyłem, i doceniała, że umiałem na ten temat porozmawiać z kimś innym niż z Xandrem. Miałem do niej zaufanie. Ale jak mogłem opowiedzieć jej o tym, co przeżyłem z Eden? To nie byłoby ani właściwe, ani miłe, a gdzieś w głębi duszy i tak chciałem zachować to dla siebie. To było tylko nasze — Eden i moje. Święte.

— Nie musisz mi tego wyjaśniać. Przecież znam twoje obrazy. Widzę je codziennie — powiedziała. — Sądzisz, że się nie domyślam, jak bardzo ci na niej zależy… czy zależało, nieważne. Po prostu… proszę, przemyśl to. Poświęć trochę czasu na rozważenie tego na spokojnie, gdy emocje już opadną. Proszę, kochanie. — Łza pociekła jej po policzku, a ja odgarnąłem ją kciukiem. Uśmiechnęła się do mnie ciepło. Wziąłem głęboki wdech, nie wiedząc, co o tym myśleć. Oczywiście widziała moje obrazy, a przynajmniej część z nich. Ale czy naprawdę widziała mnie? Czy widziała moją tęsknotę? Jak bardzo czułem się niepełny? Wypalony? Odwróciłem się, żeby wyjąć z szafki dwie filiżanki, i nalałem nam obojgu kawy, a potem podałem jedną Madison. — Przecież tego nie zaplanowałem — powiedziałem. — To po prostu… Madison odetchnęła ciężko i przez długi czas rozważała coś w milczeniu. — Zdaję sobie z tego sprawę — powiedziała wreszcie, wpatrując się w filiżankę z kawą. Potem spojrzała mi w oczy. — Chcę pomóc, rozumiesz? Nie do końca domyślałem się, co ma na myśli, ale kiwnąłem głową. — Dzięki. Madison westchnęła, a potem sięgnęła po filiżankę i upiła łyk. Uciekła wzrokiem gdzieś w dal, za okno. — Ubiegłego wieczoru sprzedałeś wszystkie swoje prace — powiedziała cicho, nadal na mnie nie patrząc. Cofnąłem się o krok. — Sprzedałem… Co? Wszystkie prace? Madison znów utkwiła we mnie spojrzenie i uśmiechnęła się łagodnie. — Tak, co do jednej. Poszły. Kiedy wychodziłeś, nabywców znalazły dwie, ale reszta została wykupiona wkrótce potem. A twoje wyjście okazało się fantastycznym posunięciem. Jesteś teraz „indywidualistą”, „wrażliwym artystą”, który nie znosi tłumów. Genialne. Sama bym tego lepiej nie wymyśliła. — Posmutniała, jakby wbrew swoim słowom. Wiedziałem, że nie skończyło się to tak, jak planowała. — Mad… Madison żachnęła się i machnęła ręką. — Pójdę już. Zadzwoń do mnie później, dobrze? — Spojrzała na mnie ciepło i wygładziła sukienkę na udach. Okrążyła blat i pocałowała mnie w policzek, a potem odetchnęła głęboko i skierowała się do wyjścia. — Madison, poczekaj — zawołałem, odkładając filiżankę, i szybko wyszedłem zza blatu. Zawróciła, a na jej twarzy rysowały się ból i rezygnacja. — Chciałem tylko powiedzieć, że nigdy, przenigdy nie zamierzałem cię zranić — powiedziałem nieprzekonująco. — Byłaś dla mnie bardzo dobra, pod każdym względem. Zawsze będę doceniać wszystko, co dla mnie zrobiłaś, i nie chodzi mi tylko o obrazy. Zamknęła oczy i zdawało się, że potrzebuje chwili do namysłu. Potem utkwiła

wzrok w podłodze. Kiedy uniosła głowę, w jej oczach lśniły łzy. Skinęła tylko. — Do usłyszenia. — A potem odwróciła się na pięcie i wyszła. Stałem i wpatrywałem się w zamknięte drzwi, próbując uporządkować myśli. Czy Madison miała rację? Czy związek Eden i mój miał przyszłość? Już raz ją zawiodłem. Nie mogłem znowu jej tego zrobić. Potarłem dłońmi twarz, a potem wróciłem do kuchni, by dokończyć kawę i zastanowić się, co począć z moim życiem.

Rozdział 6. Eden Weszłam pod gorący prysznic, a moje myśli krążyły tylko wokół Caldera. Nie wiedziałam, co sądzić o poprzedniej nocy. W głowie miałam kompletny mętlik i od wyjścia z galerii poprzedniego dnia czułam, że jestem na granicy łez; nie tylko ze smutku albo desperacji, ale i przez natłok emocji, które napierały z całą siłą. Przytłaczały mnie i wycieńczały do tego stopnia, że wstałam zaledwie przed kilkoma minutami — a było już po południu. Odłożyłam telefon na stolik przy łóżku, bo spodziewałam się, że Calder przynajmniej napisze mi esemesa, gdy się obudzi. Nie zrobił tego. Nie miałam pojęcia, co o tym myśleć. Kochaliśmy się. Przerwałam namydlanie włosów i zagryzłam wargę, pozwalając wodzie spływać ze mnie strugami. Zdradził ze mną swoją dziewczynę. Coś w tej myśli sprawiło, że miałam ochotę wyć. Jak to się stało, na litość bogów, że on i ja mogliśmy ze sobą kogokolwiek zdradzić? Ale z technicznego punktu widzenia… Jęknęłam i wróciłam do mycia włosów. To nawet nie sprawiało wrażenia, jakbyśmy się kochali. Albo inaczej — nie sprawiało wrażenia, jakby celem tego aktu było seksualne spełnienie. To była raczej desperacka potrzeba zjednoczenia się na wszelkie możliwe sposoby. Przepełnił mnie smutek na myśl, że być może po raz ostatni się w ten sposób pieściliśmy. Wytarłam się i w samej bieliźnie stanęłam przed lustrem, a potem włączyłam suszarkę i zaczęłam suszyć swoje długie włosy. Napotkałam w lustrze własne spojrzenie. — On żyje — powiedziałam cicho do siebie. — I być może musi mi to wystarczyć. — Pociągnęłam nosem. Zaczął układać sobie życie. Ale jeśli był szczęśliwy, to czy mogłam od niego oczekiwać, by rzucił to wszystko dla mnie? Kiedyś kochaliśmy się nawzajem do szaleństwa. Nie wątpiłam w to. I dla mnie to on zawsze będzie miłością mojego życia, zawsze. Teraz byliśmy jednak innymi ludźmi. Los nas rozdzielił. Czy mogliśmy zacząć od punktu, w którym to się stało? Czy to w ogóle możliwe? Straszliwy ciężar przytłoczył mnie i odebrał dech w piersiach. Musiałam odłożyć suszarkę, oprzeć się o umywalkę i powoli, spokojnie nabrać powietrza. Gdy jakoś się pozbierałam, upięłam włosy w coś, co moim zdaniem było eleganckim kucykiem, i poprawiłam grzywkę. Przez ten wielgachny kwiat na kupionej mi przez mamę sukni nawet nie pomyślałam, by po prostu rozpuścić włosy, bo bałam się, że pożre je żywcem.

Usłyszałam pukanie do drzwi. — Proszę! — zawołałam. Otworzyła Molly. Jej rozpuszczone włosy były ułożone w zgrabne fale. Miała na sobie piękną, ciemnoniebieską suknię bez ramiączek. Z zazdrością spojrzałam na jej prostą, ale elegancką kreację. W sukience małej dziewczynki, jaką wybrała moja mama, z pewnością nie prezentowałam się równie szykownie. Trudno było mi jednak zżymać się na to w chwili, gdy moim sercem targały całkiem inne rozterki. Molly uściskała mnie, a potem przez chwilę trzymała mnie na wyciągnięcie ramion. — Wszystko w porządku? — spytała, przyglądając mi się z zaniepokojeniem. Westchnęłam i pokręciłam głową. — Nie — rzekłam markotnie. — Och, Eden — powiedziała Molly i znów mnie przytuliła. — Nawet sobie nie wyobrażam, co czujesz. To niewiarygodne. — Odsunęła się, ale wzięła mnie za ręce. — Ale on przeżył — szepnęła ze zdumieniem w oczach. — Zaledwie chwilę wcześniej mi o nim opowiadałaś, a teraz okazało się, że żyje. Pociągnęłam nosem i kiwnęłam głową. — Wiem, wiem — odparłam. — I właśnie na tym muszę się skupić. Cała reszta… Molly odsunęła się o krok. — Tak… reszta. — Zagryzła wargę. — To nie będzie proste. Skinęłam, a potem wzięłam głęboki, uspokajający wdech. — Myślisz, że jakoś wytrzymasz na dzisiejszym party? — Zmarszczyła brwi. — Próbowałam przekonać Carolyn, żeby odwołała imprezę, ale ona uważa, że to ci dobrze zrobi. — Pokręciła głową i przewróciła oczami. — Carolyn ma tendencję do postrzegania rzeczy tak, jak ona chce je widzieć. A przy tym ma dobre zamiary… na ogół. Opowiedziałam jej o tym, co wiem o Calderze. — Dziękuję. — Oparłam się o biurko i założyłam ręce na piersiach. — Może zmiana otoczenia w postaci imprezy rzeczywiście dobrze mi zrobi? Alternatywą jest spędzenie całego dnia w łóżku. Moje emocje to jeden wielki mętlik. Co chwila myślę o czymś innym, nawet nie wiem o czym. Molly westchnęła. — Domyślam się. — Zmarszczyła brwi. — Zamierzasz z nim dzisiaj porozmawiać? Co postanowiliście ubiegłego wieczoru? Poprzedniego dnia Molly odebrała mnie spod mieszkania Caldera, ale byłam za bardzo wyczerpana, by jej cokolwiek opowiedzieć. Poszłam prosto do swojego pokoju i padłam na łóżko. Potrzebowałam ucieczki w postaci snu. — Powiedziałam mu, że zadzwonię do niego dzisiaj po bankiecie — wykrztusiłam, próbując się nie popłakać. — Ale myślałam, że do tej pory chociaż się do mnie odezwie. — Czułam, jak łzy uparcie pchają mi się do oczu. — Domyślam się, że to skomplikowane. On ma dziewczynę. Właściwie ze sobą

mieszkają. Molly zrzedła mina. — Rany boskie, Eden, tak mi przykro. Słyszałam o dziewczynie. Ale nie wiedziałam, że on u niej mieszka. Ale oczywiście i tak wybiera ciebie, tak? Zagryzłam wargę, zastanawiając się nad odpowiedzią. — Nie wiem. To znaczy… myślę, że tak, ale skąd mam wiedzieć na pewno, że to ja jestem tą, której on naprawdę pragnie? Niby powiedział, że nie kocha tamtej, ale może to przez to, że czuje się zobligowany, żeby ze mną być? Jesteśmy teraz zupełnie innymi ludźmi. Boże, do mnie wciąż na dobre nie dotarło, że on żyje; że udało mu się wydostać. Molly kiwnęła głową, taksując mnie wzrokiem. — To zdumiewająca historia — powiedziała. — Nie do uwierzenia. A przecież nawet nie znam wszystkich szczegółów. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale do pokoju wparowała Carolyn. — Dzień dobry, Eden, słoneczko! — powiedziała, podchodząc do mnie i mocno mnie ściskając. — Wszystko w porządku? — Przyjrzała mi się uważnie, jakby chciała sprawdzić, czy nikt mnie nie skrzywdził. Wzruszyłam ramionami. — Nie bardzo, mamo. Ale myślę, że dojdę do siebie. — Oczywiście, że dojdziesz. — Jej oczy wyrażały czyste współczucie. — Party będzie doskonałą okazją, by przestać zaprzątać sobie głowę tym chłopcem. Fuknęłam. — Nie chcę przestać zaprzątać sobie nim głowy. Machnęła ręką. — Och, wiesz przecież, co chciałam powiedzieć. To wspaniała wiadomość, że twoi przyjaciele przeżyli tę okropną powódź. — Zadrżała. — Ale teraz on związał się z inną kobietą i ułożył sobie życie. — Nachmurzyła się. — Wiem, to musi być dla ciebie ogromnym rozczarowaniem. Ale kochanie, Eden, masz przed sobą całe życie. Nie uważasz, że byłoby najlepiej, żebyś ty także ułożyła je sobie po swojemu? I znalazła jakiegoś miłego chłopca, który nie będzie w kółko przypominał ci o tym koszmarnym, koszmarnym miejscu? — A może raczej to ty wolałabyś, żeby nikt nie przypominał ci o tym koszmarnym, koszmarnym miejscu? — spytała ostro Molly zza jej pleców. Carolyn odwróciła się do niej, a jej rysy na mgnienie oka ściągnęły się z bólu. — Myślę, że nam wszystkim najlepiej przysłużyłoby się patrzenie w przyszłość, a nie rozpamiętywanie tragedii z przeszłości — powiedziała. Molly westchnęła. — Nie chciałam być niemiła, Carolyn — powiedziała. Zmarszczyła brwi i spojrzała na mnie z ukosa. — Sądzę tylko, że powinnyśmy pozwolić Eden zadecydować o tym, co jest dla niej najlepsze. Pozwolić jej samej określić, od czego zacząć układanie życia i kiedy. Odetchnęłam z wdzięcznością dla Molly. W tak krótkim czasie z kuzynki stała się

kimś bardzo bliskim. Była dla mnie jak siostra. Jak ktoś, kogo nigdy nie miałam. Tak dobrze mnie rozumiała, choć znałyśmy się zaledwie od miesiąca. Wiedziałam, że trzyma moją stronę, i to pomogło mi wykrzesać z siebie więcej cierpliwości dla Carolyn. Mama ponownie przeniosła na mnie wzrok. — Oczywiście. — Przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się. — Tylko mam nadzieję, że moja kochana dziewczynka pozwoli swojej matce trochę sobą pokierować. Wydaje mi się, że w swoim długim życiu dowiedziałam się tego i owego. I nie dane mi było ci matkować. Proszę, miej to na uwadze i pozwól mi choć teraz trochę tego zaznać. Westchnęłam ciężko. — Oczywiście, że pozwalam. Dziękuję, mamo. — Znów ją uściskałam, a potem sięgnęłam do szuflady, skąd zamierzałam wyjąć kupione mi przez mamę rajstopy. Nagle mama i Molly jednocześnie wydały zduszony okrzyk i odwróciłam się do nich zaskoczona. — Co? — spytałam natarczywie. — Co ci się stało? — pisnęła moja matka. — Słucham? Mama zaprowadziła mnie do lustra i obróciła tyłem. Zerknęłam przez ramię i zmartwiałam. Na moich plecach, udach i ramionach pełno było zadrapań i małych siniaków. — Och, ja… Molly zaczęła się cicho śmiać, a gdy posłałam jej w lustrze karcące spojrzenie, z klaśnięciem zasłoniła usta dłonią. Odwróciłam się do mamy czerwona jak piwonia. Dla odmiany ona była blada jak ściana. — Czy mogłybyśmy uznać, że tego nie widziałyście? — spytałam. Mama zacisnęła usta w wąską kreskę. — Zrobił ci krzywdę? — Nie! — Zaprzeczyłam energicznym ruchem głowy. — Przenigdy by mnie nie skrzywdził. Mamo… po prostu wykazaliśmy… znaczny entuzjazm. Wiele emocji towarzyszyło naszemu, ekhm… ponownemu spotkaniu. Boże! — Ukryłam twarz w dłoniach. — Czy możemy do tego nie wracać? Fizycznie nic mi nie jest. Słowo. Mama wpatrywała się we mnie przez dobrą minutę, a potem westchnęła z czymś w rodzaju rezygnacji. — Jeśli tylko celowo cię nie skrzywdził… — powiedziała z wahaniem. — Nie, przyrzekam. Nigdy w życiu. Moja mama rozważała coś przez chwilę i nagle wypogodniała. — Eden, słonko — powiedziała, ujmując mnie za dłonie. — Powinnyśmy odbyć małą rozmowę, wiesz, jak to matka z córką. — Uśmiechnęła się wesoło. — Moja droga, chłopcy będą oczekiwali od ciebie różnych rzeczy, a… Jęknęłam. — Mamo! — Nabrałam powietrza i uśmiechnęłam się do niej. —

Wiem, co robią ze sobą mężczyzna i kobieta, gdy się kochają. Na twarzy mojej mamy pojawiło się rozczarowanie. — Aha. Rozumiem. No dobrze, to porozmawiamy na ten temat kiedy indziej. Przyszykujcie się i spotkajmy się na dole. Goście powinni zacząć się schodzić w ciągu najbliższych godzin, a mnie czeka jeszcze przyszykowanie kilku drobiazgów, z którymi — mam nadzieję — mi pomożecie. Molly posłała mi jeszcze jedno współczujące spojrzenie i także wyszła z pokoju. Sięgnęłam po telefon i posmutniałam, bo nadal nie otrzymałam żadnej wiadomości. Czy Calder żałował minionego wieczoru? Zaczął powątpiewać w swoje uczucia do mnie? Na nowo rozważył to, co mówił o naszej wiecznej miłości? Ogarnął mnie smutek. Wyjęłam rzeczy, które wybrała dla mnie mama, żeby się ubrać. Zaczęłam od rajstop… Tak, rajstop! Wydawało mi się, że rajstopy nosiły tylko małe dziewczynki i baletnice. Ale w sumie niewiele wiedziałam o aktualnych trendach w modzie. Tak naprawdę wszystkie moje ubrania kupowała Marissa. Zmarkotniałam trochę i założyłam białe, błyszczące rajstopy, podskakując niezdarnie, by naciągnąć je do samego końca. Potem założyłam sukienkę i zapięłam zamek z boku. Kwiat wylądował tuż pod moją brodą i odruchowo pacnęłam go obiema dłońmi, bo łaskotał mnie w szyję i podbródek. Dałabym sobie głowę uciąć, że cicho zawarczał. Wsunęłam jasnoróżowe buty, które stały obok mojego łóżka. Akurat buty naprawdę były ładne i wcale nie za wysokie, ale idąc w nich, i tak chwiałam się niepewnie. Moja mama raczej nie wzięła pod uwagę faktu, że były to moje pierwsze w życiu buty na wysokim obcasie. Przez kilka minut ćwiczyłam chodzenie w nich po pokoju, a gdy uznałam, że radzę sobie wystarczająco dobrze, by nie zlecieć ze schodów, zeszłam do kuchni, skąd dobiegały mnie głosy mamy i Molly. Kiedy weszłam, obie zmierzyły mnie wzrokiem. Mama westchnęła z zachwytem i złożyła ręce, a Molly westchnęła w zupełnie inny sposób i zasłoniła sobie usta dłonią. — Eden, wyglądasz zjawiskowo — orzekła moja mama. Uśmiechnęłam się. — Dzięki, mamo. Dziękuję za sukienkę. Mama podeszła do mnie, wzięła mnie za ręce i okręciła wokół siebie. — Jest idealna — pochwaliła. Przez chwilę manipulowała przy kwiecie, krzywiąc się trochę, aż wreszcie rozpogodziła się, co odczytałam jako wyraz zadowolenia z tego, że wreszcie udało się jej go ułożyć tak, jak chciała. — Co to jest? — spytała Molly, podchodząc do mnie. Zaczęła poprawiać sztuczny kwiat, aż wreszcie zniecierpliwiona trzepnęła go

tak samo jak ja przed chwilą, bo niezależnie, jak go ustawiła, wciąż wracał do poprzedniego położenia. Nachyliłam się w jej stronę. — Nie denerwuj kwiatka — szepnęłam, znacząco unosząc brwi, a potem zerknęłam w dół, udając przerażenie. Parsknęła śmiechem, a moja mama wzięła się pod boki. — Przestańcie już. Ten kwiat jest absolutnie cudny. Elegancki i kobiecy. To forma wyrazu. — O tak, on mówi: „Jestem szalooona”! — stwierdziła z przekonaniem Molly, a ostatnie słowo wyśpiewała zawodzącym sopranem. Roześmiałam się w głos, aż złapałam się za brzuch. Molly też zaczęła się śmiać, a Carolyn popatrzyła na nas i wydęła wargi. — Och, nie podoba się wam sukienka, trudno — powiedziała, uciekając wzrokiem. — Ale gdy miałaś cztery lata, kupiłam ci bardzo podobną i lubiłaś ją najbardziej ze wszystkich. Chciałaś ją nosić bez przerwy. Pomyślałam więc… Opanowałam śmiech, bo nagle ogarnęło mnie poczucie winy, i położyłam dłoń na ramieniu mamy. Nie podobała mi się ta sukienka, ale intencje mamy nie były złe… zasadniczo. I miałam nadzieję, że to tylko przejściowy etap — wciąż uczyła się, kim jestem teraz. Trudno było mi odrzucać matczyne uczucia, nawet jeśli były trochę źle ulokowane. — Och nie, ona jest bardzo… słodka. Po prostu nie nawykłam do strojenia się. Ale szybko się przyzwyczaję. — Uśmiechnęłam się do niej. — Naprawdę. Przyciągnęła mnie do siebie i mocno przytuliła. — Dziękuję — powiedziała. A potem wypuściła mnie z objęć i złączyła dłonie. — Świetnie, my jesteśmy gotowe przed czasem, ale zostało jeszcze wiele do zrobienia. Florystka właśnie przywiozła kwiaty, stoją w chłodziarce w garażu. Czy mogłybyście razem z Molly zacząć je układać? — Tak, z przyjemnością — powiedziałam, zerkając na Molly. Ona jednak nie spuszczała wzroku z kwiatu pod moją brodą. Spojrzała na mnie dopiero, gdy znacząco chrząknęłam. — Ach tak. Oczywiście. Cała nasza trójka… to znaczy mam na myśli: my dwie z przyjemnością się tym zajmiemy. Zacisnęłam usta, żeby się nie roześmiać, a potem pociągnęłam Molly za sobą do garażu. — Wazony są w dolnej szafce, obok chłodziarki. — Usłyszałam za sobą głos mamy. Podczas układania kwiatów zdradziłam Molly trochę więcej szczegółów na temat tego, co wydarzyło się poprzedniego wieczoru między Calderem a mną, a także garść informacji z naszej przeszłości; o tym, jak żyło się nam w Akadii. Teraz opowiadanie o tym nie raniło mnie tak dotkliwie jak wcześniej. On żył! W ciągu dnia raz po raz zerkałam na telefon, ale nie doczekałam się ani rozmowy,

ani wiadomości od niego. Sama myśl o otrzymaniu wiadomości od Caldera sprawiała wrażenie czystej abstrakcji. Pomyślałam sobie, że trzy lata temu nie umieliśmy nawet posłużyć się telefonem. Chciałam posłuchać o całym szoku cywilizacyjnym, jaki musiał przeżyć po opuszczeniu Akadii. I chciałam mu opowiedzieć o swoich doświadczeniach w tej materii. Myśl o chłopcu, którego kiedyś znałam i który był moją pierwszą miłością, sprawiała, że po całym moim ciele rozlewała się jakaś dziwna nostalgia. Calder wrócił, był żywy, ale… już nigdy, przenigdy nie będzie tamtym chłopcem. Czy jeszcze kiedyś będziemy razem, czy nie, tamtego Caldera utraciłam na zawsze, a to bolało. Oczywiście ja także nie byłam tą samą Eden. Ja też się zmieniłam. Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk dzwonka. Przyjechała firma, która zajmowała się aranżacją imprez; przywieźli stoły, krzesła i ogrodowe lampy grzewcze. Zdążyłam pomóc pokierować pracami, gdy do drzwi zapukali spece od cateringu. Kilka kolejnych godzin upłynęło na nieprzerwanej krzątaninie. Szybko pobiegłam na górę, żeby się odświeżyć i znów zerknąć na telefon. Na widok jednej nowej wiadomości wstrzymałam oddech i odblokowałam ekran. Xander: Jak

się dzisiaj miewasz? Tak tylko pytam, bo mogę! Kompletna abstrakcja :)

Uśmiechnęłam się i szybko odpisałam. Ja: Wszystko

w porządku. Dla mnie to też abstrakcja. Wciąż nie mogę w to uwierzyć.

Zdążyłam odłożyć telefon, gdy ponownie rozległ się brzęczyk, więc znów wzięłam aparat do ręki. Xander: Odzywał

się dzisiaj do ciebie?

Zmarszczyłam brwi i odpisałam. Ja: Nie. Odczekałam chwilę… Xander: Ale Ja: Mam

się odezwie.

taką nadzieję. Napiszę do ciebie później.

Xander: Świetnie. Przez dłuższą chwilę stałam, zagryzając wargę, i zastanawiałam się, czy rzeczywiście Calder się ze mną skontaktuje. Zabrałam telefon na dół i położyłam go na blacie w kuchni, żeby móc zerkać na niego od czasu do czasu. A potem zaczęli zjeżdżać się goście i przedstawiano mnie kolejnym przyjaciołom mamy, którzy nadskakiwali mi i ściskali mnie, w większości ze łzami w oczach. Marissa przyprowadziła ze sobą Sophię i wszystkie trzy urządziłyśmy w foyer mały spektakl przytulania się, jakbyśmy nie widziały się od wieków. Mama, która

poznała Marissę w dniu mojej przeprowadzki, także ją uściskała i rozpłakała się — jak zawsze, gdy miała okazję się z nią spotkać. Wszyscy poszliśmy do ogrodu, pięknie udekorowanego i zastawionego stołami przykrytymi białymi obrusami, pomiędzy którymi pyszniły się wazony z ułożonymi przez nas pomarańczowymi liliami, herbacianymi i żółtymi różami oraz gałązkami jakichś nieznanych mi z nazwy roślin o zielonych, malutkich owocach. Między drzewami rozpięto girlandy lampionów, promieniejące w wieczornym słońcu. Wkrótce miało się zrobić ciemno i wtedy planowałyśmy zapalenie lamp gazowych. Cały ogród wyglądał iście czarodziejsko, ale ja wewnątrz czułam pustkę. Tęskniłam za Calderem tak długo, w przeświadczeniu, że w tym życiu już nigdy go nie zobaczę, a tymczasem nagle mogłam to zrobić… i nadal musiałam za nim tęsknić. W środku skręcało mnie z desperacji. Czy teraz był z nią? Przemyślał sprawę i doszedł do wniosku, że może jednak jej nie zostawi? Uznał, że odsunęliśmy się od siebie i dla obojga najrozsądniej byłoby ułożyć sobie życie osobno? Czy tak? Nigdy nie miał okazji być z kimkolwiek innym oprócz mnie… przynajmniej zanim pojawiła się ona. Może to było egoistyczne z mojej strony, nie pozwolić mu sprawdzić, czego tak naprawdę chciał — właśnie teraz, gdy miał do wyboru znacznie więcej niż jakąś naiwną dziewczynkę przy źródle, dla której święta była nawet ziemia, po której stawiał swoje stopy. Teraz byliśmy częścią świata — wielkiej społeczności — a na świecie były kobiety takie jak Madison. Zabrałam kieliszek szampana ze stojącej obok tacki i upiłam łyk, odsuwając kwiatową bestię spod podbródka. — Wyglądasz, jakbyś zamierzała stąd uciec. — Obróciłam się na dźwięk tych słów i ujrzałam stojącego tuż za mną przystojnego blondyna. Uśmiechał się do mnie. Rozpogodziłam się i westchnęłam. — Czy to aż tak oczywiste? — Wzięłam kolejny łyk szampana i skrzywiłam się lekko. — Nikt inny chyba tego nie dostrzegł — rzekł, rozglądając się po kobietach, które w małych grupkach śmiały się i rozmawiały. W centrum jednej z takich grupek stała moja matka. Odnalazła mnie wzrokiem, uśmiechnęła się i dyskretnie pomachała. Nigdy na długo nie spuszczała ze mnie wzroku. Odpowiedziałam uśmiechem. Mężczyzna i ja spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo i cicho się zaśmialiśmy. — Nie widziałem twojej matki tak szczęśliwej od czasu, gdy ją poznałem — rzekł i zwrócił się bardziej w moją stronę. — A przy okazji, jestem na trochę uprzywilejowanej pozycji. Wiem, jak masz na imię. Nazywam się Bentley von Dorn. — Och. Tak, moja kuzynka Molly wspominała, że mieszkasz po sąsiedzku. Miło mi cię poznać. — Wyciągnęłam dłoń, a on mocno ją uścisnął.

Ściągnął usta. — Ach tak, Molly. Wyobrażam sobie, co naopowiadała na mój temat. — Przerwał na dłuższą chwilę i wypatrywał kogoś wzrokiem w tłumie; domyśliłam się, że jej. Bardzo interesujące. Lekko pokręcił głową i uśmiechnął się. — To dla mnie zaszczyt poznać cię osobiście, Eden. Jesteś jeszcze piękniejsza, niż opowiadała twoja matka. A wierz mi, że była wylewna. Poweselałam. — Dziękuję, Bentley. To bardzo miłe z twojej strony. — Jestem przekonany, że to prawda, bo choć zza tego kwiatu nie widzę nawet połowy twojej twarzy, to i tak wyglądasz fantastycznie. Puścił do mnie oko, gdy na niego spojrzałam. Roześmiałam się w głos. — Zdumiewający, prawda? — powiedziałam wreszcie. Bentley wyciągnął rękę i dotknął kwiatu, który niepokornie wrócił do pierwotnego położenia. — Auć! — powiedział, krzywiąc się, i cofnął palec. — Mam wrażenie, że mnie ugryzł. Roześmiałam się jeszcze głośniej i poczułam, jak stres oraz poczucie samotności ustępują choć trochę, do poziomu, nad którym potrafiłam zapanować. Porozmawiałam chwilę z Bentleyem i nie uszło mojej uwadze, że gdy już odnalazł Molly wzrokiem, rzadko go od niej odrywał. Zamieniłam też kilka słów z przyjaciółkami mojej mamy. Wreszcie udało mi się trochę odprężyć, choć podskórne napięcie, które czułam od chwili, gdy poprzedniego dnia po raz pierwszy ujrzałam Caldera, tak naprawdę wcale nie zelżało. Każdy był miły, życzliwy i wszyscy jednakowo delektowaliśmy się obiadem pośród zapadającego wieczoru, rozświetlonego girlandami lampionów i ogrzewanego płomieniami gazowych lamp. Siedziałam między Bentleyem a Molly i udawałam, że słucham ich przekomarzań, ale myślami byłam przy Calderze. Taki piękny wieczór pragnęłam spędzić wraz z nim. Wymknęłam się z ogrodu do domu, żeby zerknąć na telefon, lecz aparat przez cały czas milczał jak zaklęty. Dochodziła osiemnasta, postanowiłam jednak, że z zadzwonieniem do Caldera poczekam do końca imprezy, kiedy będę już mogła bez przeszkód wyjść z domu. Jeśli oczywiście będzie chciał się ze mną zobaczyć. Ale może nie chcieć, Eden, i powinnaś się na to przygotować. Po obiedzie, gdy podano deser, moja mama podeszła do ocienionego miejsca ogrodu, gdzie od pierwszych chwil bankietu grał mały, trzyosobowy zespół muzyczny. Dwóch mężczyzn z firmy cateringowej rozstawiło za Carolyn biały ekran, a ona zwróciła się w stronę stołów. Ucichliśmy i skupiliśmy na niej uwagę. — Bardzo wam wszystkim dziękuję za dzisiejsze przybycie — powiedziała z uśmiechem. — Miniony miesiąc był najszczęśliwszym w moim życiu. — Otarła oczy chusteczką. — Czuję się prawie tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy przyjechałam ze szpitala z tobą do domu. — Roześmiała się cicho, patrząc w moją stronę. Odpowiedziałam jej czułym uśmiechem. — Nie mogę przestać na

ciebie patrzeć, zachwycać się twoją urodą, nie mogę się nadziwić cudowi twojego istnienia i trzymania cię w ramionach. — Pociągnęła nosem i wytarła go chusteczką. — Nie wytrzymałabym ani chwili dłużej, by tak jak tamtego pierwszego dnia, nie pokazać cię wszystkim, których kocham, moim najbliższym przyjaciołom. — Rozpromieniła się, patrząc na zgromadzonych przy stołach ludzi. — W ubiegłym tygodniu zaczęłam przeglądać stare albumy ze zdjęciami. — Lekko pokręciła głową. — Dotąd nie byłam w stanie tego zrobić. Przez te wszystkie lata… po prostu nie potrafiłam. — Znów otarła oczy. — Ale obejrzenie ich teraz sprawiło mi mnóstwo radości. Przypomniało mi, że choć nie dane nam było przeżyć razem wszystkich tych lat, to kilka jednak przeżyłyśmy — i były to naprawdę cudowne chwile. Takie jak ty. Nie wiem, jaka byłaś, gdy miałaś lat dziesięć, czternaście czy szesnaście — ciągnęła, pochlipując — ale wiem, jaka jesteś, mając ich dwadzieścia jeden, a myślałam, że nigdy, przenigdy się tego nie dowiem. — Znów chlipnęła i wytarła nos, a potem spojrzała na mnie z uwielbieniem. Sięgnęłam po serwetkę i otarłam oczy. — A teraz mamy resztę życia na to, by nadrobić czas, który został nam odebrany. — Wyprostowała plecy, ściągnęła ramiona i uśmiechnęła się. Zerknęła za siebie, przez ramię, a potem stanęła z boku dużego, białego ekranu, na którym pojawiło się moje zdjęcie z dzieciństwa. Zaśmiałam się cicho, ocierając łzy wzruszenia na widok własnego bezzębnego uśmiechu. A potem pojawiły się kolejne slajdy: jak raczkuję, jak dumnie szczerzę dwie dolne jedynki, jak rozgniatam w pulchnych dłoniach kawałek tortu urodzinowego. Roześmiałam się i pociągnęłam nosem. Nie przypominałam sobie, żebym kiedykolwiek widziała te zdjęcia — chyba nigdy nie oglądałam swoich fotografii z dzieciństwa. Zaś żadnych zdjęć z Akadii oczywiście nigdy nie będzie. Posmutniałam. Nastąpił dalszy ciąg pokazu: pierwszy dzień w szkole, moje płowe kitki przewiązane różowymi wstążeczkami, święta Bożego Narodzenia, ja na kucyku podczas jakiejś wystawy, mama razem z tatą na innych wystawach, ja w ich ramionach. W mojej pamięci nie zachowały się żadne wspomnienia tamtych chwil, ale sam widok mojego szczęśliwego dzieciństwa sprawił, że zrobiło mi się cieplej na sercu, i poczułam wdzięczność za to, gdzie byłam teraz, pomimo wszystkiego, co utraciłam. Byłam kochana. Byłam kochana przez cały czas. Przez moją matkę, a także — pomimo wszystkich jego potknięć — przez mojego ojca. I przez Caldera. Przez całe życie ktoś mnie kochał. Nie każdy może to o sobie powiedzieć. Ogarnął mnie głęboki spokój i przeświadczenie, że wszystko jakoś się ułoży. Nie wiedziałam jak i nie miałam pojęcia, skąd wzięła się ta myśl — przyszłość jak zawsze skrywał mrok tajemnicy — ale siedząc w migotliwym, pełnym zapachów, pięknie przystrojonym ogrodzie, w którym miłość wzbierała aż po brzegi, po prostu byłam tego pewna. Później tłumaczyłam sobie, że to było tylko złudzenie,

ale w tamtej chwili coś dało mi pewność. Wtedy go zobaczyłam. Stał na skraju ogrodu i wyglądał jak senne marzenie, które właśnie się ziściło. Miał na sobie ciemnoszare spodnie od garnituru, białą koszulę na guziki oraz ciemny krawat. Patrzyłam, a usta rozchyliły mi się z zaskoczenia; nie mogłam oderwać od niego wzroku, a w moim brzuchu zatrzepotało stado motyli. Po zakończeniu pokazu podszedł bliżej, trzymając dłonie w kieszeniach. Wszyscy zaczęli klaskać, wiele osób ocierało łzy z oczu i posyłało mi uśmiechy. Rozejrzałam się dookoła rozpromieniona, a potem znów skupiłam swoją uwagę na Calderze. — Ja wiem, jak wyglądała jako dziesięciolatka — powiedział, ze skrywaną nieśmiałością zerkając w stronę mojej mamy. Carolyn zmieszała się lekko, ale uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i przechyliła głowę na bok, jakby chciała mu się lepiej przyjrzeć. On zaś nigdy wcześniej nie wyglądał piękniej niż właśnie wtedy. Miałam przed sobą Caldera Raynesa w garniturze. Zdało mi się, że śnię na jawie. Z odrobinę zesztywniałymi z napięcia plecami siedziałam jak przykuta do krzesła i czekałam na rozwój wypadków. — Była odważną, małą marzycielką o niezłomnym charakterze. — Podszedł o krok. — Była tak silna, że udało się jej wyrwać moje serce wprost z piersi. — Podszedł jeszcze bliżej i stanął obok mojej mamy, ale jego oczy były wpatrzone we mnie. Zamrugałam i bezwiednie otworzyłam usta. Gdzieś obok usłyszałam szepty kilku kobiet: „O rrrany…” i „Jejku!”. Calder popatrzył na moją mamę z niemą prośbą o pozwolenie na dalszy ciąg przemowy. Kiwnęła głową. — W wieku czternastu lat naprawdę rozkwitła i nagle nie potrafiłem oderwać od niej wzroku. Choć chciałem. Bo tam, skąd przybyliśmy, obdarzanie jej atencją było niebezpieczne. — Przerwał. Wszyscy zgromadzeni w ogrodzie spijali słowa z jego ust i niemal pochylali się do przodu na krzesłach w oczekiwaniu na to, co powie. — Kiedy wchodziła do jakiegoś pomieszczenia, zdawało się, że wszystko ogrzewa się w jej cieple. — Przekrzywił głowę na bok, jakby nad czymś myślał. — Czy to brzmi jak przesada? Nazbyt górnolotne, romantyczne słowa chłopca, który kochał ją przez całe życie? — Pokręcił głową. — Może, ale tak nie jest. To najczystsza prawda. Na moich oczach Eden przemieniła się w kobietę, a choć nie było nikogo, kto by nią pokierował, z wdziękiem uczyniła to absolutnie sama. To jej siła i jej niezłomna odwaga sprawiają, że w moich oczach jest najpiękniejsza — dokończył z poważną miną. Teraz także moja mama wpatrywała się w niego jak w obraz, z rezerwą, ale i łagodnością. Ku mojej radości Calder zwrócił się w moją stronę i zaczął iść do mnie slalomem między stołami. Łzy napłynęły mi do oczu. — Już w wieku szesnastu lat potrafiła odebrać mi mowę. I czyniła to

wielokrotnie. To dzięki niej poznałem, co to smutek, radość i wszelkie możliwe ich odcienie. — Wyminął kolejny stół, który nas dzielił. — Niewiele wtedy wiedziałem o świecie. Teraz zaś przekonuję się, że nawet mniej, niż mi się zdawało. Do osiemnastego roku życia kąpałem się w rzece. Otaczające mnie kobiety wydały zgodne westchnienie, a ja rozejrzałam się dookoła ze zdziwieniem. — Nie byłaby to wizja niemiła mojemu sercu — stwierdziła odrobinę za głośno siedząca nieopodal starsza pani. Zagryzłam wargę i utkwiłam wzrok w Calderze. — Ale wiedziałem jedno. Że kocham tę dziewczynę. I wiedziałem, że zakochałem się tak, iż nigdy, przenigdy nie zdołam się odkochać. Wiedziałem, że kocham ją do szpiku kości. I wiedziałem, że ona także mnie kocha. Przystanął i odwrócił się do mojej mamy. — I wiem też, jak to jest ją utracić. Znam to uczucie, gdy człowiek nagle gubi część swojego serca. — Mówił niskim, coraz bardziej gardłowym głosem. Wreszcie odkaszlnął. Serce przepełniła mi radość, a po policzkach popłynęły łzy. — Wiem, jak to jest, gdy ktoś, kto jest całym twoim życiem, nagle zostaje ci odebrany, a każdy kolejny dzień miesza się z poprzednim w nieprzerwanym potoku żalu i tęsknoty. Moja mama otarła oczy i objęła się ramionami, patrząc na Caldera. On zaś znów odwrócił się do mnie. — I wiem też, jak to jest, gdy życie nieoczekiwanie, cudownie ją oddaje. — Przerwał. — Przeżyliśmy rzeczy tak potworne i niewiarygodne, że przez większość czasu wolę o nich nie myśleć. — Jego twarz ściągnął grymas bólu. — Ale dziś przez cały dzień myślałem tylko o pięknie, jakiego razem doświadczyliśmy. O miłości i o zachwycie. Wystarczyło chwilę się zastanowić, by odkryć, jak wiele dobra odnaleźliśmy nawet pośród najgłębszej rozpaczy, nawet w najczarniejszym mroku. Prawda? — spytał. Podszedł do mojego boku i przyklęknął obok. Zdusiłam szloch i pokiwałam głową w odpowiedzi, a potem uśmiechnęłam się przez łzy i pogładziłam go po policzku. Wtulił się w moją dłoń i przymknął powieki. Ktoś podał mi serwetkę, którą otarłam oczy, a Calder skwitował to uśmiechem. Gdy tak klęczał, wzięłam głęboki wdech. On żył. Był tutaj. I emanował tą samą niezmierzoną dobrocią i ciepłem, które skradły moje serce. To był wciąż ten sam Calder, mój Calder. — Przepraszam, że zakłóciłem imprezę — powiedział. — Tak naprawdę przyszedłem tutaj, żeby cię zapytać — powiedział, chłonąc wzrokiem moją twarz — czy wybierzesz się ze mną na kręgle. Zamrugałam. — Kręgle? — spytałam, nie potrafiąc ukryć zaskoczenia. — Tak, to taka gra, w której zbija się coś w rodzaju dużych pionków… — Ależ ja wiem, co to są kręgle — przerwałam ze śmiechem. — Nadrobiłam

braki. Rozpromienił się. — Pomyślałem sobie, że nigdy nie miałem okazji zaprosić cię na prawdziwą randkę, i przyszło mi do głowy, że może zechciałabyś zagrać w kręgle. Ze śmiechem wyciągnęłam szyję i oparłam się czołem o jego czoło. Jednak po chwili odrobinę się odsunęłam. — A Madison? — szepnęłam. Calder pokręcił głową. — Czy sądzisz, że w ogóle istniał jakiś wybór, Eden? — odparł równie cicho. — Dla mnie nie istniał. Tylko ja też… — przerwał, a ja dostrzegłam w jego oczach jakąś kruchą niepewność, jakby wątpił w to, co do niego czułam. Jak to możliwe? Westchnął i przygryzł wargę. — Chciałem się tylko upewnić, że także dla ciebie nie istnieje inny wybór — dokończył. Otworzyłam usta, ale słowa uwięzły mi w gardle. Zdołałam tylko zaprzeczyć ruchem głowy. Po moich policzkach potoczyła się nowa fala łez. Calder spojrzał na mnie z ulgą, a potem scałował je z mojej twarzy. — A to jest naprawdę wielki kwiat. — Ze zdumieniem wskazał ozdobę mojej sukienki. Zaśmiałam się cicho. — Ćśś… wreszcie zasnął. Nie budź go. Oboje wstaliśmy, ściskając się, całując i ocierając łzy, a wszyscy wokół zaczęli klaskać i gwizdać. Roześmiałam się, patrząc, jak w obraz na ukochaną, cudną twarz Caldera, a on odpowiedział czułym uśmiechem. Kątem oka dostrzegłam, że zmierza ku nam moja mama, i wypuściłam Caldera z objęć. Podeszła i wyciągnęła rękę. — Jestem Carolyn — powiedziała drżącym głosem. — A ja Calder. — Calder też wyciągnął rękę, chcąc uścisnąć jej dłoń. Przez krótką, niezręczną chwilę ich dłonie minęły się, bo oboje patrzyli na mnie, a kiedy Calder chciał ją objąć, mama zwróciła się w moją stronę i jakoś tak się złożyło, że wszyscy się zderzyliśmy. Wreszcie ze śmiechem objęliśmy się wszyscy troje i wyściskaliśmy, a moja mama i ja pochlipywałyśmy pod nosem. Po chwili wyswobodziliśmy się z własnych objęć. — Czy mógłbym ukraść pani córkę na dzisiejszy wieczór? — Calder z uśmiechem zwrócił się do mojej mamy, a potem spojrzał na mnie. Carolyn zdawały się targać sprzeczne odczucia. — No cóż… — Rozejrzała się pośród otaczających nas ludzi, którzy patrzyli na nas wyczekująco. Uśmiechnęła się do mnie markotnie, a potem zerknęła na Caldera. — Tak. Tylko przyprowadź ją z powrotem, dobrze? I zaopiekuj się nią, proszę. Calder kiwnął głową. — Obiecuję.

Mama ścisnęła moją dłoń i pocałowała w policzek. Wzięłam Caldera za rękę i razem wyszliśmy z ogrodu. Gdy znaleźliśmy się na jego skraju, obróciłam się i pomachałam wszystkim na pożegnanie. — Bardzo wam wszystkim dziękuję! — zawołałam. A potem weszliśmy do domu odprowadzani ich gromkimi pożegnaniami.

Rozdział 7. Calder Wychodząc z ogrodu wprost do opustoszałej kuchni, czułem ciepły dotyk Eden we własnej dłoni. — Chyba powinnam się najpierw przebrać — odwróciła się i spojrzała na mnie pytająco. Na kilka chwil zatraciłem się w toni jej błękitnych oczu, których — jak sądziłem — już nigdy nie będę oglądać. Pozwoliłem, by ta chwila ukoiła moje zranione, udręczone serce. Wreszcie kiwnąłem głową. — Chcesz, żebym poczekał czy… — Nie, chodź ze mną — powiedziała, ale żadne z nas nawet nie drgnęło. Długo staliśmy i trzymaliśmy się za ręce, nim wreszcie odwróciła się i pociągnęła mnie za sobą poprzez przestronną kuchnię. Weszliśmy po schodach i Eden przez szeroki hol poprowadziła mnie do swojej sypialni. Zamknęła za nami drzwi i od razu zaczęła rozpinać zamek sukienki. Pozwoliła kreacji swobodnie opaść na podłogę u jej stóp, a gdy uwolniła szyję od gargantuicznego kwiatu, z ulgą wymruczała: „Dzięki Bogu”. Zachichotałem cicho, a potem powiodłem wzrokiem po jej sylwetce. Poprzedniego wieczoru nie dałem sobie dość czasu, by się nią nacieszyć. Wciąż była szczupła, ale teraz wyglądała bardziej kobieco, biodra miała odrobinę pełniejsze, była nieco węższa w talii, a biały stanik bez ramiączek podkreślał jej niewielkie, krągłe piersi. Moje ciało obudziło się do życia i spodnie od garnituru, które kupiłem zaledwie godzinę wcześniej, żeby jakoś pokazać się na imprezie zorganizowanej przez matkę Eden, nagle zrobiły się podejrzanie ciasne. Ten dzień spędziłem dokładnie tak, jak powiedziałem na bankiecie — na nowo przeżywając piękno tego, czego wspólnie z Eden doświadczyliśmy. Bardzo tego potrzebowałem, ale w ciągu trzech minionych lat nie umiałem się na to zdobyć. Jeśli chciałem przygotować się do wkroczenia we wspólną przyszłość, musiałem wrócić myślami do tych nas, którymi byliśmy kiedyś. Pojechałem do Madison i o wszystkim jej powiedziałem. Nie było łatwo, ale byłem jej winien szczerość. Nie wyobrażałem sobie z nią przyszłości. Nie potrafiłem. Powinienem dać jej z siebie wszystko albo nic. A nigdy nie czułem się zdolny do oddania jej całego siebie. Będę musiał nauczyć się żyć z poczuciem winy za to, że ją skrzywdziłem. Eden zsunęła rajstopy i zwinięte w ciasne ruloniki cisnęła na bok, a potem

zerknęła na mnie i znieruchomiała na chwilę, a jej policzki zaróżowiły się. — Czy to nie dziwne, że dopiero przy tobie odzyskuję świadomość własnego istnienia? — spytała, a na jej twarzy przelotnie zagościł smutek. Podszedłem do niej, wziąłem za ręce i pokręciłem głową. — Pod wieloma względami musimy poznać siebie na nowo, Blasku Poranka. A tego nie uczą w podręcznikach. Wątpię, żeby istniał jakikolwiek poradnik dla ludzi, którzy choć w części przeszli to, co my. Jesteśmy zdani na siebie. Eden pokręciła głową i nim ponownie spojrzała mi w oczy, na kilka chwil utkwiła wzrok w podłodze. — Myślisz, że nam się uda, Calder? Że mamy jakąś szansę? Zastanowiłem się nad tym przez moment. Kiedyś obiecywałem jej tak wiele. Obiecywałem, że będę ją chronił, że wszystko się ułoży, i… zawiodłem. Westchnąłem głęboko, żeby odegnać przytłaczające poczucie winy, ciężar złości, straty i nienawiści do samego siebie. Najbardziej ten ostatni. — Będziemy próbować ile sił, Eden. To wszystko, co mogę ci dać. To wszystko, co mogę obiecać. Zwilżyła językiem wargi i wyglądała tak, jakby ważyła w myślach moje słowa. Wreszcie przytaknęła. — To wystarczy — powiedziała, łagodnie i z ufnością patrząc mi w oczy. Wiara promieniująca z jej twarzy zdumiała mnie i odebrała mi mowę. Po tym wszystkim… nadal potrafiła patrzeć na mnie w ten sposób. Jak? Dlaczego? Otworzyłem usta, żeby o to zapytać, ale ona po prostu podeszła i pocałowała mnie. Jej wargi były delikatne i słodkie, dokładnie takie, jakimi zawsze je śniłem. Przecież odebrano ją własnej rodzinie, w dzieciństwie zabroniono jej przyjaźnić się z innymi, a potem pozostawiono niemal samej sobie w obcym mieście, kiedy zmagała się z żałobą po okrutnych, tragicznych śmierciach — mojej i naszego dziecka… Na przekór wszystkiemu, co w życiu wycierpiała, na przekór temu, że nie byłem przy niej, gdy potrzebowała mnie najbardziej, nadal otwierała się przede mną bezinteresownie i bez wahania. Całowaliśmy się namiętnie, Eden przechyliła głowę i słodko mruczała w moje usta. Poczułem nieodparte pragnienie, by poczuć dotyk jej ciała. Byliśmy jednak w domu jej matki, a na dole wciąż trwała impreza. Chciałem zabrać ją do mojego mieszkania, gdzie mielibyśmy czas tylko dla siebie. Zasłużyliśmy na to. Jeśli zasłużyliśmy na cokolwiek, to właśnie na to. Przerwałem pocałunek i niechętnie wyzwoliłem się z jej objęć. Spojrzałem jej w oczy i zobaczyłem w nich odbicie własnego pożądania. Moja cudna Eden. Pragnąłem jej całym sobą, ale potrzebowaliśmy czasu, by odnaleźć się w nowym świecie. Czułem, że koniecznie musimy wspólnie posmakować nowej normalności. — To jak? — zaczęła, odchodząc ode mnie i biorąc do ręki dżinsy leżące na skraju łóżka. — Dobry jesteś… w te kręgle? — Hm… — odparłem, siadając. — Właściwie to nigdy nie grałem. Kilka lat temu

w poniedziałkowe wieczory razem z Xandrem chodziliśmy do kręgielni… — głos uwiązł mi w gardle na wspomnienie wraku człowieka, jakim wtedy byłem. Siedziałem i z obojętną miną wpatrywałem się w ludzi, którzy machali rękami, śmiali się i pili beczkowe piwo. — Byliśmy biedni jak myszy kościelne — podjąłem, kręcąc głową. — A tam był bar meksykański z gatunku tych, w których możesz jeść, ile dusza zapragnie. — Zrobiłem gest, jakbym napychał się do rozpuku. — Przyrzekam, że nie spojrzę już na cheddar w tym życiu, a i w przyszłym może być za wcześnie. Eden roześmiała się cicho, ale w jej oczach krył się smutek. Otworzyła szufladę, wyjęła z niej koszulkę na ramiączkach i założyła ją przez głowę. Położyłem się na jej łóżku, wtuliłem policzek w poduszkę i zaciągnąłem się czystym, jabłkowym zapachem pościeli. Jeśli miałbym na ten temat coś do powiedzenia, to pragnąłbym, żeby moja pościel pachniała tak nazajutrz i co dzień, aż do końca moich dni. Zamknęła szufladę. — Żadnych więcej barów, w których płacisz raz i jesz do oporu, mój słynny malarzu — powiedziała. Podeszła do szafy, odrobinę uchyliła drzwi i na ślepo zaczęła szukać czegoś w środku. Zachichotałem. — Słynny to ja nie jestem — powiedziałem, czując, jak z jakiegoś powodu ogarnia mnie wstyd. Odwróciła się i przyglądała mi się przez kilka chwil. — Ale będziesz — orzekła, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem. — Ja… — Nagle usiadłem i zmartwiałem, a głos uwiązł mi w gardle. — Eden, co jest w tej szafie? Eden wyciągnęła z szafy koszulę i szybko zamknęła drzwi. — Nic — odparła. Nerwowo oblizała wargi, zasłaniając piersi koszulą. — To… tylko takie moje małe śledztwo. Wstałem, podszedłem do niej i położyłem dłoń na gałce drzwi. — Calder — zaprotestowała Eden, łapiąc mnie za rękę. Zatrzymałem się w pół gestu, ale jej dłoń nagle opadła, a ona sama cofnęła się, wzdychając ze zrezygnowaniem. Otworzyłem drzwi do szafy i zobaczyłem, że od wewnątrz każdy ich skrawek jest wyklejony wycinkami z wiadomościami o Akadii oraz zdjęciami członków rady, których odnaleziono i zidentyfikowano. Było tam zdjęcie Clive’a Richtera, wydrukowane z jakiegoś artykułu w internecie — to właśnie ono zwróciło moją uwagę, gdy leżąc na łóżku, zerknąłem do szafy. Był też szkic, który — jak odgadłem — miał przedstawiać Hectora, oraz niezliczone odręczne notatki Eden. Pośrodku zaś znajdowało się coś, co przypominało kalendarz. Mój wzrok powędrował od jednego brzegu korkowej tablicy, którą Eden przymocowała do tylnej strony drzwi szafy, przez wszystkie przypięte do niej informacje aż do

drugiego skraju. Tablica sięgała niemal do podłogi. — Co robisz, Eden? — spytałem, a mój głos zabrzmiał dziwnie pusto. Jej policzki zaróżowiły się i odwróciła wzrok. — Nie musisz tego komentować tak, jakby mi odbiło. Po prostu… szukam informacji. — Prychnęła z poirytowaniem. — Gromadzę wiedzę. To pomaga mi zapanować nad sytuacją. Dzięki temu, jak sądzę, czuję się mniej zalękniona. Mniej… — słowa uwięzły jej w gardle i umilkła. Obrzuciłem ją uważnym spojrzeniem. — Blasku Poranka — powiedziałem wreszcie, obejmując ją i przytulając. — Ale co konkretnie próbowałaś znaleźć? Pokręciła wtuloną w mój tors głową, a wyjęte z szafy ubranie wciąż trzymała w rękach, które teraz uwięzły między naszymi ciałami. Cofnęła się o pół kroku i spojrzała na mnie spod oka. Westchnęła i założyła na siebie czarną, luźną koszulę. — Nie udało się im zidentyfikować Hectora — powiedziała cicho. Sięgnęła rękami za głowę, rozpuściła zebrane w kucyk włosy, a potem przeczesała palcami złocistą kaskadę mieniącą się światłem niczym prawdziwy blask poranka. Zaciągnąłem się zapachem szamponu, który przesycił powietrze. — Pomyślałam, że jeśli dowiedziałabym się, kim był, skąd przyszedł i tak dalej, to dzięki temu ujrzałabym w nim człowieka, a nie… — Potwora? — dokończyłem. Obrzuciła mnie przelotnym spojrzeniem i zaczęła nerwowo ssać dolną wargę. — Tak — odparła po chwili. Odetchnąłem głęboko i zmarszczyłem brwi. — Rozumiem to. Naprawdę. Wiesz, że rozumiem bardziej niż ktokolwiek inny na świecie. Ale to — machnąłem ręką w stronę tablicy z przypiętymi do niej informacjami — nie może być dla ciebie zdrowe; spędzanie takiej ilości czasu z nimi nie wróży nic dobrego. Założyła ręce na piersiach i spojrzała na tablicę, jakby się nad czymś zastanawiała. — Pomyślałam też, że dzięki temu może udałoby mi się dowiedzieć, kim byli twoi rodzice — powiedziała ze smutkiem w oczach. — Personaliów bardzo wielu ludzi nadal nie udało się ustalić. Stanąłem na wprost niej i ująłem ją za ręce. — Nie musisz tego robić teraz — powiedziałem łagodnie. — Jestem tutaj. Kiwnęła głową. — Ale nadal nie wiesz, kim jesteś — odparła. — Gdyby udało się nam dowiedzieć, gdzie mieszkali twoi rodzice, zanim trafili do Akadii, to natrafilibyśmy na ślad twoich dziadków, którzy być może wciąż gdzieś żyją… na ciotki, wujów, na rodzinę. Zapatrzyłem się w dal, ponad ramieniem Eden, i zamyśliłem się. — Nie sądzę, żebym urodził się w Akadii. Przechyliła głowę na bok. — Jak to? — spytała zaskoczona.

Z wahaniem zrelacjonowałem, jak kilka lat temu Matka Willa powiedziała mi, że wprawdzie Maya urodziła się w Akadii, ale ja nie. A potem przypomniałem jej to, co na samym końcu wykrzyczał Hector: że sam sprowadził mnie do wspólnoty. Owszem, był już wtedy kompletnie obłąkany, ale… — Miałem zupełnie inną karnację i kolor włosów niż moi rodzice i siostra. — Na myśl o Mai poczułem w piersi tępy ucisk, ale odsunąłem od siebie jej wspomnienie. — A wieść o tym, że ty zostałaś porwana, uprawdopodobnia to, że mnie także uprowadzono. Najwyraźniej kidnaperstwo było kolejną rzeczą, do której Hector czuł się moralnie uprawniony. Eden wpatrywała się we mnie, znów zagryzając wargę. — To kolejny powód, żeby się tym zająć. — Nie ma sposobu, by się czegoś dowiedzieć — powiedziałem, kręcąc głową. — Przepraszam, ale ja po prostu nie potrafię… nie umiem tam wrócić, nawet w myślach, rozumiesz? Nie potrafię. Na razie. Patrzyła na mnie z tak pełnym zrozumienia smutkiem, że coś we mnie zadrżało i miałem wrażenie, iż zaraz pęknie. Gwałtownie wciągnąłem powietrze i z powrotem spojrzałem na tablicę. — Pomogę ci to zdemontować. Zaprotestowała ruchem głowy. — Nie. Jeszcze nie. Zrobię to w swoim czasie, ale nie teraz. Sama potrafię to zdjąć. — Gestem wskazała dół tablicy. — Zaczęło się od próby odnalezienia Kristi, żebym poprzez nią mogła dotrzeć do Xandra. Spojrzałem na listę: niektóre pozycje były przekreślone, obok innych Eden poczyniła jakieś notatki. Wyglądało to jak wyszukane w internecie i wydrukowane nazwy college’ów. Serce ścisnęło mi się tak mocno, że odruchowo niemal przycisnąłem dłoń do piersi, jakbym był o włos od zawału. Nie wiedziałem, czy mam się śmiać, czy płakać. Zamiast tego po prostu przyciągnąłem Eden do siebie i mocno objąłem, wkładając w ten gest całą przepełniającą mnie miłość. Blask Poranka. Mój Blask Poranka. Odwzajemniła uścisk. Minął długi czas, nim wypuściliśmy się z objęć, a Eden popatrzyła na mnie uważnie. Uwielbiałem, gdy spoglądała w ten sposób. Sprawiał, że czułem się godny. Zamknęła drzwi do szafy. — Zajmę się tym później. A teraz zabierz mnie na randkę, Calderze Raynes. — Kokieteryjnie przechyliła głowę i uśmiechnęła się do mnie. — To będzie moja pierwsza. — Jestem dla ciebie wszystkim, co pierwsze — szepnąłem. — I wszystkim, co ostatnie. Uśmiechnęła się. — A ja dla ciebie wszystkim, co pierwsze — odszepnęła. Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, ale w głębi duszy poczułem ukłucie winy, że nie mogłem już powiedzieć o niej jedyna. To kolejna rzecz, którą będę musiał nauczyć się sobie wybaczyć. I pozostało mi jedynie mieć nadzieję, że ona także będzie to potrafić.

— Chodź — powiedziałem, biorąc ją za rękę. — Tylko najpierw włóż jakieś skarpetki — dodałem z uśmiechem. Tak też zrobiła, a potem, już w drzwiach, założyła buty. Cicho zeszliśmy po schodach. Z ogrodu nadal dobiegały głosy. Pożyczyłem od Xandra ciężarówkę, żeby nie musieć podwozić Eden na motocyklu. Zresztą nie miałem nawet jednego kasku, co dopiero mówić o dwóch, a za żadne skarby nie zamierzałem ryzykować bezpieczeństwa Eden. Przy okazji zauważyłem, że na własnym życiu też zaczęło mi jakby trochę bardziej zależeć. Ścisnąłem dłoń Eden, pomogłem jej wsiąść do ciężarówki i po raz bodaj tysięczny od półtorej doby ogarnęło mnie niedowierzanie. Nachyliłem się i zaciągnąłem jej zapachem, upewniając się, że to nie sen. Eden ze swoją spokojną, słodką miną sprawiała wrażenie, jakby potrafiła przejrzeć moje myśli na wylot. I pewnie tak właśnie było. Okrążyłem ciężarówkę, wskoczyłem na siedzenie kierowcy i zapaliłem silnik. — Zgaduję więc, że nauczyłaś się posługiwać komputerem? — spytałem, zachodząc w głowę, jak udało się jej przeprowadzić tak drobiazgowe śledztwo w sprawie Akadii. Włączyłem światła i wyjechałem na ulicę. — Tak. Zaoszczędziłam trochę pieniędzy i pół roku temu kupiłam laptopa. Pomyślałam, że jeśli zamierzam odnaleźć Xandra, to komputer mi się przyda. Dzwonienie w różne miejsca donikąd mnie nie doprowadziło. — Dzwoniłaś do leśniczówki? — spytałem, zerkając na nią kątem oka, a ona przytaknęła w półmroku kabiny. — Tak. Właśnie w ten sposób poznałam nazwisko Kristi. Nie powiedzieli mi jednak, na jaką uczelnię poszła. Oczywiście mogli tego nie wiedzieć, choć moim zdaniem powinni. — Zagryzła wargę i wzruszyła ramionami. — Pewnie uznali mnie za dziwaczkę. — Umilkła na chwilę. — Zadzwoniłam tam z aparatu w korytarzu kamienicy Feliksa. Popadłam w paranoję. — Pokręciła głową i zaczęła studiować trzymane na kolanach dłonie. — Jest tak trudno, gdy się nie wie, jak działają różne rzeczy… co jest bezpieczne, a co nie. Przez większość czasu paraliżował mnie strach — dokończyła szeptem. — Komputer wydawał mi się bezpieczniejszy, bardziej anonimowy. Kiwnąłem głową i wziąłem ją za rękę. — Tak czy inaczej — ciągnęła — sprawdzałam też inne rzeczy. Czytałam o polityce i o religii, próbowałam zrozumieć, w co wierzą różni ludzie i co wydaje mi się słuszne. Cicho pociągnąłem nosem. — Jak możesz jeszcze w cokolwiek wierzyć? Umilkła i dopiero po dobrej minucie w ciemnej kabinie ciężarówki poczułem na sobie ciężar jej spojrzenia. — Czasami nie mogę. — Znów zaczęła wpatrywać się prosto przed siebie. — Nad tym też pracuję.

— Jakich jeszcze informacji szukałaś? — spytałem, żeby zmienić temat. — Bardzo różnych. Starałam się ogarnąć cały ten wielki… świat. Przecież wiesz. Uśmiechnąłem się do niej szeroko. — Tak, wiem. Xander próbuje mnie namówić na kupno komputera i założenie konta na Facebooku. Wciąż mi o tym opowiada. Oczywiście swoje konto założył pod pseudonimem. — Przez Clive’a Richtera — domyśliła się. Kiwnąłem głową, marszcząc brwi. Zdawało się, że przez kilka minionych lat nasze myśli wciąż krążyły wokół Clive’a Richtera, jakby to on decydował o tym, na co mogliśmy sobie pozwolić, a na co nie. Umilkłem i przez chwilę wpatrywałem się w drogę przed sobą. — Xander wciąż się piekli, że nigdy nie może wziąć udziału w zabawach polegających na wstawianiu swoich zdjęć z przeszłości, bo nie ma żadnej takiej fotografii. — Roześmiałem się cicho z nutką żalu. Xandrowi chyba naprawdę sprawiało to przykrość. — A ty się tym przejmujesz? — spytała Eden, przechylając głowę na bok z zaciekawieniem. — Mam na myśli ciebie w takiej sytuacji. Zastanowiłem się nad tym przez chwilę, wjeżdżając na parking przy kręgielni. Wyłączyłem silnik i oparłem się wygodnie. — Chyba nie. Popatrzyła na mnie, a potem kiwnęła głową. — Kim są przyjaciele Xandra z Facebooka? — spytała, unosząc brew. Zachichotałem. — Właściwie to nawet nie wiem. Może kumple z pracy? Kobiety, z którymi się spotyka? O, tych z pewnością nie brakuje. — Spojrzałem w dal. Xander miał swój sposób na walkę z demonami przeszłości i z samotnością, z którą — jak dobrze wiedziałem — się zmagał. Poczułem, jak Eden przygląda mi się z boku. — Tam też szukałam Kristi, ale nic z tego nie wyszło. Pomyślałam o utworzeniu konta, ale wtedy pewnie założyłabym profil w rodzaju „Anonimowa Eden”, a mój status wiecznie brzmiałby „Eden jest w wisielczym nastroju. Życie jest do bani”. Nie sądzę, żebym otrzymała wiele zaproszeń do grona przyjaciół. Zaśmiałem się w głos i szybko tego pożałowałem. Uznałem, że to wyjątkowo nie na miejscu. Ale gdy na nią zerknąłem, uśmiechała się z przekąsem, przestałem się więc hamować i roześmiałem się głośniej. Wreszcie ona także zaczęła się śmiać i po chwili oboje rechotaliśmy jak szaleni, aż łzy napłynęły mi do oczu, a Eden zwijała się w kułak. Nasz śmiech wyzwolił wielką falę nieoczekiwanych emocji, która uderzyła we mnie z siłą przypływu. Nachylony nad kierownicą nadal rżałem jak wariat, aż uświadomiłem sobie, że

po policzkach płyną mi łzy, a śmiech zamienił się w szloch. — Chodź — powiedziała Eden i w jej głosie także dało się wyczuć smutek. Przesunąłem się na siedzeniu i objąłem ją tak mocno, że aż jęknęła. — Tak bardzo za tobą tęskniłem. Tak kurewsko bardzo — wykrztusiłem. — O Boże, Eden, moja Eden. Boże, bez ciebie chciałem umrzeć. — Próbowałem przełknąć łzy, ale coś mną zawładnęło. Może fakt, że znów byliśmy razem, a może to śmiech przełamał spękaną, kruchą tamę emocji. Nie wiem. Nie byłem jednak w stanie powstrzymać łez, więc po prostu wtulałem się w nią, wdychałem jej kojący zapach i na jej piersiach płakałem jak dzieciak, a ona głaskała mnie po plecach. Czułem jej łzy kapiące na moją szyję. Płakałem po raz pierwszy od tamtej chwili, gdy Xander ściągnął mnie z dachu. Zdawało mi się, że ciasno wczepieni w siebie tkwiliśmy tak długo, aż w zachwycie i z radością dosłyszałem bicie jej serca pod mokrym od łez uchem, a moje własne serce odzyskało zwykły rytm. — Gwoli wyjaśnienia — wykrztusiłem wreszcie — to nie jest oczekiwany przebieg pierwszych randek. Eden roześmiała się cicho, a potem pociągnęła nosem i pocałowała mnie w czubek głowy. — Rzeczywiście, w zwykłych okolicznościach nie byłby to najlepszy początek. Zachichotałem i wyprostowałem się. Eden wyciągnęła szyję i dała mi buziaka w oba policzki, a potem otarła się twarzą o moją twarz i nasze łzy wymieszały się ze sobą. Uśmiechnęła się prosto w moje usta, a potem delikatnie pocałowała. Odwzajemniłem pocałunek i długo muskałem ustami jej dolną wargę, pieszczotliwie ją podskubując. Ta niespieszność i tkliwość były jak balsam dla mojej duszy. Nie minęło wiele czasu, by krew zawrzała mi w żyłach i w stojącej na publicznym parkingu ciężarówce Xandra poczułem się odrobinę skrępowany. Wyswobodziłem się z jej objęć i wróciłem na swoją stronę kabiny. Zerknąłem na Eden, która ocierała ostatnie łzy. — Przywyknięcie do nowej rzeczywistości zajmie nam sporo czasu — stwierdziłem. — Już samo opanowanie rozhuśtanych emocji na pewno trochę potrwa. — Roześmiałem się trzeźwo i uważnie na nią spojrzałem. — Nie musisz mi tego tłumaczyć, Calder — powiedziała bardzo łagodnie. Kiwnąłem głową, wyglądając przez przednią szybę. Nie umiałem ująć w słowa ulgi, jaką dawała mi świadomość tego, że tak doskonale mnie rozumie. Zawsze miałem Xandra, który chwytał w lot to, czego inni nie byli w stanie pojąć. Ale on nie utracił miłości swojego życia w dniu, gdy stracił wszystko inne. Teraz masz w niej oparcie, Calder. Miłość twojego życia siedzi tuż obok.

Wziąłem Eden za rękę, a w moim sercu zagościła ta sama tkliwa radość, którą poczułem na imprezie u jej matki. Bogowie, naprawdę nie potrafiłem zapanować nad korowodem własnych emocji. Spojrzałem na nią i znacząco uniosłem brwi. — Gotowa na garść miłych wspomnień z kręgielni? Ona także uniosła brew. — A będą nachos? — Za nic w świecie! — odparłem ze śmiechem. Zachichotała i wysiedliśmy z ciężarówki, a potem razem weszliśmy do kręgielni. Kwadrans później mieliśmy już na nogach specjalne obuwie i szliśmy w stronę toru, który nam wskazano. Zająłem się wpisywaniem naszych danych do komputera, a Eden zaczęła myszkować w poszukiwaniu odpowiedniej bili. Gdy skończyłem, uniosłem głowę i zacząłem wzrokiem szukać Eden. Spanikowałem, nie mogąc jej nigdzie dostrzec. Serce załomotało mi jak młotem, a krew zaczęła szybciej krążyć w żyłach. Rozglądałem się dookoła jak szalony. — Eden! — zawołałem. Kilka osób spojrzało na mnie z zaciekawieniem. Wskoczyłem na krzesło, żeby mieć lepszy widok ponad głowami ludzi, i znów wykrzyknąłem jej imię. — Zgubiło się panu dziecko? — spytał jakiś facet przy torze po mojej prawej stronie. Pokręciłem głową. — Nie, tylko moja… — Na widok znajomych, jasnych włosów słowa uwięzły mi w gardle. Eden wynurzyła się zza szafki z bilami i szła w moją stronę z uśmiechem, który natychmiast zgasł na mój widok: stałem na krześle, niewątpliwie z paniką wypisaną na twarzy. Zeskoczyłem, popędziłem do niej i z ulgą przyciągnąłem ją do siebie, a niesiona przez nią bila wcisnęła mi się w brzuch. Nie dbałem o to. Obejmowałem ją dopóty, dopóki moje tętno nie wróciło do normy. — Rany — szepnęła. — Dobrze się czujesz? Kiwnąłem głową i zmusiłem się do lekkiego uśmiechu. — Tak, przepraszam. Po prostu rozejrzałem się i nigdzie cię nie było, więc… — Rozumiem — przerwała mi i uśmiechnęła się. — Wybacz. Nie mogłam znaleźć ani jednej bili, którą byłabym w stanie choćby udźwignąć. I poszłam tam, za róg. — Zmarszczyła brwi. — Z czasem się jakoś dotrzemy. — Popatrzyła na mnie zachęcająco. Przytaknąłem i znów się uśmiechnąłem, prowadząc ją z powrotem do naszego toru. Boże, miałem nadzieję, że naprawdę się dotrzemy. Czy kiedykolwiek będę potrafił choć na moment rozstać się z nią bez przejmującego poczucia lęku? Eden usiadła, a ja schyliłem się i z uśmiechem dałem jej buziaka w usta, próbując trochę rozładować atmosferę. Gdy się wyprostowałem, facet na

sąsiednim torze patrzył na mnie ze specyficznym wyrazem twarzy. Nic dziwnego, pewnie wyglądałem jak wariat — wystraszyłem się, bo moja dziewczyna zniknęła za ścianą… No cóż, nie miał o nas bladego pojęcia. Bo czy ktokolwiek ma choćby blade pojęcie o innych, których spotyka na swojej drodze? Wątpię. Podszedłem do toru i zamachnąłem się tak, jak niezliczone razy wraz z Xandrem widzieliśmy u graczy, gdy siedzieliśmy tutaj i wygłodniali jak wilki pakowaliśmy w siebie tony darmowych nachos. Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że za kilka lat będę grał w kręgle z Eden, oberwałby w nos za wyjątkowo okrutny żart. Dałem krok do przodu i wypuściłem kulę. Poturlała się po torze, a pod sam koniec dość gwałtownie skręciła i strąciła jeden, ostatni kręgiel po lewej stronie. Nie poszło mi najlepiej, ale mimo wszystko odwróciłem się z triumfalnym gestem. — Tak! — huknąłem radośnie, zmierzając w stronę Eden. Zaśmiała się. — To chyba nie był najlepszy rzut. Strąciłeś tylko jeden kręgiel. Puściłem do niej oko, zdeterminowany, by nasza pierwsza randka się udała. — Owszem — przyznałem i przelotnie scałowałem uśmiech z jej ust — ale teraz może być już tylko lepiej. Uniosła brew. — Albo trafisz w rynnę. Zachichotałem. — Przemawia przez ciebie pesymizm. Aż tak nie spudłuję. Założyła ręce na piersiach. — Skąd ta pewność? — Bo uczę się na własnych błędach. — Uśmiechnąłem się. Podszedłem do toru i wymierzyłem. Tylko teraz wypuściłem kulę tak, że potoczyła się wzdłuż prawej krawędzi toru, tuż przy rynnie, i gdy na końcu zatoczyła łuk, idealnie trafiła w środkowy kręgiel, przewracając je wszystkie. Bingo! Usłyszałem, jak Eden za mą triumfalnie pohukuje, a gdy się odwróciłem, rozpromieniona klaskała w dłonie. Zaśmiałem się, podszedłem do niej, uniosłem ją i zakręciłem młynka, a potem mocno pocałowałem. — Zatańcz ze mną — mruknąłem z twarzą wtuloną w jej włosy, gdy już oderwałem się od jej ust. Spojrzała na mnie i jakby dopiero wtedy zorientowała się, że z systemu nagłośnienia dobiega muzyka. W piosence było coś o stracie i gwiazdach, co zdawało się pasować do sytuacji. — Od kiedy umiesz tańczyć? — spytała kokieteryjnie. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale po chwili je zamknąłem, nie chcąc przywoływać imienia Madison. Eden trochę zrzedła mina. — Ach. — Uciekła wzrokiem. Uniosłem palcami jej podbródek, by spojrzeć na nią twarzą w twarz. — Ale

nigdy nie tańczyłem z tobą. I chcę to zmienić. Zatańcz ze mną. Zwilżyła językiem wargi. — Pewnie kompletnie cię podepczę. — Nie szkodzi — odparłem, biorąc ją w ramiona i przytulając. Nasze ciała zaczęły kołysać się w rytm muzyki, jazgotliwy szum kręgielni zszedł na drugi plan, a piosenka zdała się dobiegać głośniej, jakby grała tylko dla mnie i dla niej, zespolonych w jedno. Rozkoszowałem się słodką miękkością jej ciała. — Jedźmy do mnie do domu, Eden — szepnąłem jej we włosy. Odetchnęła głęboko i cofnęła głowę, a jej duże, błękitne oczy patrzyły na mnie z czułością i uwielbieniem. Skinęła, ale nie odezwała się ani słowem. Przepełniła mnie radość. Tańczyliśmy do końca utworu, a potem wróciliśmy do gry. Przez dziewięć kolejek śmialiśmy się i dobrze bawiliśmy. Eden, gdy już trochę poczuła dryg, okazała się całkiem zręczną kręglarką. Przez większość czasu po prostu cieszyłem się jednak z samej możliwości obserwowania jej, jak się bawi. Jeśli nie liczyć dawnej gry w kopanie „puszki”, nigdy nie miałem okazji popatrzeć na bawiącą się Eden. Zamierzałem dać jej tyle okazji do zabawy, ile tylko zdołam. Obrałem sobie za życiowy cel zrekompensowanie jej wszystkiego, co utraciła. Kiedy zmienialiśmy buty, przygotowując się do wyjścia, pewna mała, trzy-, a może czteroletnia dziewczynka przebiegła obok nas z chichotem, goniona przez matkę, która też śmiała się w głos, wołając: „Wracaj tu!”. Uśmiechnąłem się i zerknąłem na Eden, która patrzyła na tę scenę ze smutkiem. Nagle jakby się na tym przyłapała, rozpogodziła się i spuściła wzrok, poprawiając cholewkę buta. — Eden — powiedziałem cicho, siadając obok niej. Odwróciła się do mnie, a w jej oczach znów zagościła tęsknota. — Wiem o dziecku. Dowiedziałem się jeszcze w Akadii. Ktoś wsunął kartkę do celi, w której siedziałem. Zamrugała i zagryzła wargę. Łzy napłynęły jej do oczu i widać było, że ledwie potrafi je zatamować. Wolno pokręciła głową. — Wolałam ci o tym nie mówić — szepnęła. — Nie chciałam, żebyś także to brał na swoje barki. Popatrzyłem na jej zatroskany wzrok i poczułem przygniatający żal na wieść o tym, że chciała zaoszczędzić mi bólu i samej zmagać się z tym ciężarem. — Mój Blasku Poranka — szepnąłem. — Nawet nie wiesz, jak mi przykro, że musiałaś to ścierpieć. Nie jestem w stanie nawet sobie wyobrazić, co przeszłaś. — Gwałtownie wypuściłem powietrze z płuc, próbując jakoś się opanować; być silnym, silnym dla niej. — Razem będziemy pamiętać o tym malutkim życiu, a któregoś dnia, gdy będziemy gotowi, powołamy drugie. Zmarszczyła brwi i popatrzyła na mnie ze smutkiem. — Calder… — zaczęła, ale zdało mi się, że moje imię uwięzło jej w gardle. Przerwała i zagryzła swoją pełną dolną wargę. — Co się stało? — spytałem, taksując wzrokiem jej markotną minę.

Eden wzięła głęboki wdech. — Gdy przyjechałam do Cincinnati, miałam straszliwe bóle. Marissa zabrała mnie do lekarza, który… który powiedział, że po poronieniu mam wewnętrzne blizny. Hector dał mi herbatę z czymś… — Ze smutkiem pokręciła głową. — Zdaniem lekarza nie ma większych szans na to, żebym jeszcze kiedykolwiek zaszła w ciążę — dokończyła cicho. — Nie mogę mieć więcej dzieci. Ból uderzył mnie niczym fizyczny cios. — Och nie — wykrztusiłem. — Przykro mi — powiedziała. — Nie powinnam ci była teraz tego mówić. Po prostu… — Ćśś… — powiedziałem, tuląc ją i kładąc jedną dłoń z tyłu jej głowy. Gorycz atakowała mnie falami. Odsunąłem się odrobinę, by potrzeć nosem o jej nos, a potem oparłem czoło o jej głowę. — Gdy będziemy gotowi, zasięgniemy opinii jeszcze raz albo adoptujemy, albo… — Pokręciłem głową. — Co tylko zechcesz. Eden westchnęła. — Dobrze. — Mój kochany Blasku Poranka. To także przez cały czas trzymałaś w sobie? Odetchnęła nerwowo. — Pogodziłam się z tym — powiedziała bardzo cicho. — Zanim… — umilkła. Odsunąłem kosmyk włosów z jej policzka i uśmiechnąłem się do niej, choć był to uśmiech przez łzy. — To dlatego płakałaś ubiegłego wieczoru? — spytałem. — Kiedy zakładałem… — Po części — odparła. — Głównie dlatego. — Rozumiem — powiedziałem chropawym głosem. Pokiwała głową, na chwilę odwróciła wzrok, a potem znów spojrzała mi w oczy. — Nie sądzisz, że ta randka trochę wymknęła się nam spod kontroli? — spytała, siląc się na szczyptę humoru. — Przez jakiś czas tak pewnie między nami będzie. — Nami — powiedziała cicho, a w jej oczach pojawił się blask, którego jeszcze przed chwilą nie było. — Tak, nami — powtórzyłem z uśmiechem. Wziąłem ją za rękę i pomogłem wstać. — A teraz wracajmy do domu. Przytaknęła i wyszliśmy z kręgielni na zewnątrz, na rześkie, nocne powietrze. Idąc przez parking, tuliłem ją, a potem pomogłem wsiąść do ciężarówki. Większą część drogi do mojego domu przejechaliśmy w milczeniu, słuchając cicho grającego radia. Mieszkałem zaledwie o dziesięć minut drogi stamtąd. Kiedy weszliśmy do środka, miasto jaśniało tysiącem świateł i całe wnętrze było skąpane w ich ciepłym, łagodnym blasku. Naprawdę uwielbiałem to miejsce,

mimo że wciąż nie było w nim elektryczności. Lubiłem tę otwartą przestrzeń, widok, ale przede wszystkim czerpałem satysfakcję z tego, że wszystko zrobiłem tutaj własnymi rękami. To ja wybrałem i zamontowałem podłogi, to ja założyłem blaty, które mi się podobały, i to tutaj uczyłem się wieszania szafek, a wszystko to odcisnęło na tym mieszkaniu ślad mojego charakteru. Choć w istocie nie było moje, traktowałem je jako pierwszą prawdziwie własną rzecz. Eden odłożyła torebkę i popatrzyła na mnie z nutką nieśmiałości. Przez głowę przemknęło mi wspomnienie Eden stojącej w świetle księżyca i patrzącej na mnie w ten sam sposób, a widok ten przyniósł mi nie smutek, jak przez ostatnie kilka lat, ale radość i poczucie głębokiej wdzięczności.

Rozdział 8. Eden — Chciałbym ci coś pokazać — powiedział Calder i wziął mnie za rękę. Przechyliłam głowę na bok i spojrzałam na niego z zaciekawieniem, ale on tylko się uśmiechnął i poprowadził mnie przez hol do drugiego pokoju. Łagodnie pociągnął mnie do środka i po chwili rozglądałam się po średniej wielkości sypialni, w której jedyny mebel stanowiło wielkie, stojące przy ścianie łóżko z kołdrą w szaro-białe pasy i kilkoma poduszkami. Zerknęłam na Caldera, który patrzył na mnie wyczekująco. — Co masz na myśli? — spytałam. — To — powiedział, wskazując palcem łóżko. — Kupiłem dziś specjalnie dla nas. I całą pościel. — Puścił moją dłoń, podszedł do łóżka i ściągnął kołdrę, aby odsłonić namalowane po jej drugiej stronie szaro-fioletowe kwiaty. — Ma awers i rewers — powiedział. Można ją położyć tą stroną, która ci się bardziej podoba. — Calder — powiedziałam, podchodząc do niego i ujmując dłoń, którą trzymał kołdrę, czym skłoniłam go do odłożenia jej z powrotem na łóżko. — To twój dom. Powinieneś wybierać rzeczy, które podobają się tobie. — Chciałbym, aby był także twój — powiedział cicho, jakby się przede mną odsłaniał. — Chcę, by mój dom był twoim domem — powtórzył. — Chcę, żeby moje łóżko było twoim łóżkiem, i pragnę mieć nocą twoje ciepło na wyciągnięcie ręki. Serce zamarło mi w piersi i zakołatało niespokojnie. — Nasze listy — wykrztusiłam chrapliwie, walcząc z emocjami, które schwyciły mnie za gardło. Uśmiechnął się do mnie czule. — Przeprowadź się do mnie, proszę. Zamieszkaj ze mną. Pozwól mi cię chronić. Nie tylko tej nocy, ale już zawsze. Przez chwilę zagryzałam wargę, czując narastającą niepewność. — Pragnę tego. Naprawdę. Nie chcę, by kiedykolwiek coś nas rozdzieliło. Tylko że… jeszcze wczoraj mieszkałeś z inną kobietą i martwię się… Martwię się, że jeśli zamieszkamy ze sobą za szybko, to będzie przejaw czystej desperacji. — Popatrzyłam w jego głębokie, brązowe oczy. — Chcę mieć ufność, że powinniśmy zacząć właśnie teraz. Muszę być pewna tego, co czujesz — dokończyłam. — Zapytaj mnie więc — powiedział pełnym napięcia głosem, który zabrzmiał bardziej chropawo niż zwykle. — Po prostu mnie zapytaj. Wiesz, że zawsze

możesz pytać wprost. Patrzyłam na malujący się na jego twarzy niepokój, kontrastujący z absolutnym bezruchem ciała, i łzy napłynęły mi do oczu. Wzięłam niespokojny wdech. — Czy nadal mnie kochasz, Calder? Czy jestem jedyną kobietą, której pragniesz? — Na Boga, tak! — rzekł stanowczo, zanim zdołałam dokończyć ostatnie słowo. Odetchnęłam i pociągnęłam nosem. — Ja też cię kocham. Rozpogodził się. — Nigdy nie przestałem cię kochać. I nie przestanę. Nigdy. Opuściłam ramiona i otarłam łzy. — Nie uważasz, że popełniamy błąd, tak raptownie do siebie wracając? Oboje się zmieniliśmy… mamy swoje problemy. Przez chwilę ważył moje słowa. — Czy to dlatego, że płakałem na pierwszej randce? Zachichotałam, a chwilę potem, widząc, jak się z przekąsem uśmiecha, roześmiałam się na całe gardło. Boże, ależ on był przystojny, cudny, niewiarygodnie piękny. Zerknęłam w dół, na łóżko. Kupił je dla mnie w prezencie. Dzisiaj. Ścisnęło mi się serce. — Widzisz — zaczął Calder już z poważniejszą miną — szkopuł w tym, że oboje naprawdę jesteśmy zdesperowani, nadal zranieni, pewnie trochę zaborczy… — przerwał na chwilę — a nawet bardzo zaborczy. — Wziął głęboki wdech. — Jeszcze wczoraj byłem martwy, Eden. — W zamyśleniu przeczesał włosy dłonią. — Próbowałem żyć, daję słowo. Ale teraz, gdy mam cię z powrotem, zacząłem żyć naprawdę. — W jego oczach zalśniło coś, co odczytałam jako zachwyt. — Nie chcę marnować czasu na rozwiązywanie swoich problemów albo na przeczekanie. Nie potrzebuję tego. Potrzebuję ciebie. Jesteś wszystkim, czego kiedykolwiek potrzebowałem. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale Calder mi nie pozwolił. — I zanim cokolwiek powiesz, musisz wiedzieć o tym łóżku pewną rzecz. To nie jest zwykłe łóżko. — Uniosłam jedną brew, a Calder zdecydowanie pokręcił głową. — O nie. To jest… hm… — Nagle uśmiechnął się, jakby coś wpadło mu do głowy. — Łoże Uzdrawiania. — Przerwał i spojrzał na mnie ciepło. — To łóżko potrafi ukoić wewnętrzny ból, desperację i cierpienie. Ale musimy pobyć w nim przez jakiś czas, dopóki nie poczujemy, że możemy choć na chwilę rozstać się bez tego ściskającego za gardło strachu. Musimy w nim pobyć, póki nie nadrobimy choćby odrobiny straconego czasu. A gdy tak się stanie i oboje trochę dojdziemy do siebie, wtedy możesz zadecydować, czy chcesz się do mnie przeprowadzić, czy nie. Roześmiałam się Uzdrawiania?

cicho

i

ze

zdziwieniem

Calder przytaknął z wielce poważną miną.

pokręciłam

głową.

—

Łoże

Zerknęłam na łóżko, a potem z powrotem na niego i znacząco uniosłam brwi. — Sądzę, że możemy przynajmniej spróbować. Odrobina uzdrawiania na pewno nam nie zaszkodzi. Calder odetchnął. — Czy to oznacza, że mogę zaprosić cię do łóżka już teraz? Wolno pokiwałam głową. Rozpogodził się i spojrzał na mnie ciepło. Odgarnął włosy opadające mi na oczy. — Zdajesz sobie sprawę, że uporządkowanie naszych… problemów może wymagać sporo czasu? — rzekł. — Czy potrzebujesz jakoś zmienić swoje bieżące plany? Pokręciłam głową. — Nie. Nie mam żadnych planów. Ale powinnam wysłać wiadomość do mamy, żeby się nie martwiła. — Jasne. Kilka długich chwil chłonęliśmy się wzrokiem jak urzeczeni; patrzyłam to na jego oczy, to znów na usta. Powietrze wokół nas zgęstniało i naelektryzowało się. Wprawdzie poprzedniej nocy także się kochaliśmy, ale teraz było inaczej. Teraz zapowiadało się inaczej. Nie zamierzaliśmy się spieszyć. Mieliśmy łóżko. Nasze łóżko. Każdy mój nerw drżał z emocji, a w brzuchu roztańczyło się stado motyli. Obróciłam się, na miękkich nogach wyszłam z sypialni, a gdy obejrzałam się za siebie, stał i patrzył na mnie pociemniałym wzrokiem. Pospiesznie podeszłam do torebki i szybko wystukałam wiadomość do mamy. Poczułam się jak mała dziewczynka odmeldowująca swoje miejsce pobytu, ale wiedziałam, że właśnie tak należy postąpić — nie zamierzałam sprawiać jej nawet odrobiny bólu, którego przez całe życie już tak wiele za moją sprawą doświadczyła. Byłam jej winna informację, że jestem bezpieczna. Po powrocie do sypialni Caldera usłyszałam dźwięki dochodzące z głównej łazienki. Usiadłam na łóżku i czekałam, czując, że nagle ogarnia mnie nieokreślony niepokój. Calder wyszedł z łazienki bez koszulki, wycierając ręcznikiem plecy. Moje oczy niespiesznie prześlizgnęły się po jego muskularnym torsie, ramionach, wyrzeźbionym brzuchu i niżej, wzdłuż wąskiej dróżki włosów. Wiedziałam, dokąd prowadzi. Przełknęłam z wysiłkiem, a całe moje ciało naprężyło się, odżyło. Kiedy ostatnim razem miałam możliwość podziwiać jego nagość, zaledwie wchodził w wiek męski. Teraz miał dwadzieścia dwa lata i jego sylwetka nabrała kształtów, które sprawiły, że poczułam ciepły ucisk w żołądku i dreszcz między nogami. — Chcesz skorzystać z łazienki? Mam tam świeczkę. Wybacz, wciąż nie podłączyłem elektryczności. Odkaszlnęłam.

—

No

cóż,

w

końcu

dzisiaj

wybrałeś

się

na

zakupy

uzdrawiających łóżek — powiedziałam pogodnie, nie spuszczając wzroku z jego torsu. Gdy wreszcie spojrzałam mu w oczy, uśmiechał się porozumiewawczo. Westchnęłam lekko zawstydzona. Wstałam, w drodze do łazienki wyminęłam go i prawie zadrżałam, czując ciepło i bliskość jego ciała. Opanuj się, Eden. To jest Calder. Nikt obcy. Choć teraz z pewnością był taki, przynajmniej pod pewnymi względami. Zamknęłam drzwi do łazienki i stałam pod nimi dobrą minutę, oddychając głęboko. W pomieszczeniu panował półmrok rozpraszany migotliwym blaskiem stojącej na blacie pojedynczej świecy. Stałam i w zamyśleniu wpatrywałam się w pełgający ognik. Calder miał rację; nie musieliśmy o niczym decydować już teraz. Czy nie byliśmy sobie winni choćby tego, by spróbować zaspokoić rozpaczliwą potrzebę intymności? By rozproszyć poczucie nierzeczywistości, którego przynajmniej ja nie byłam się w stanie wyzbyć od chwili, gdy weszłam do tamtej galerii? Z drugiej strony, choć minął zaledwie dzień od chwili, gdy nawzajem dowiedzieliśmy się o swoim istnieniu, czy rzeczywiście był jakiś dobry powód, by zmuszać się do niebycia razem? Pragnęłam go, a on pragnął mnie. Czy trzeba to było dodatkowo komplikować? Skorzystałam z toalety i odświeżyłam się, przetarłam zęby palcem, na który nałożyłam odrobinę pasty, a potem zdmuchnęłam świecę, wzięłam głęboki wdech i weszłam do sypialni. Calder siedział na łóżku, a ponieważ zasłonił rolety i do środka nie wpadały światła miasta, wnętrze sypialni pełgało w płomieniu świec. Powoli ruszyłam w jego stronę, a gdy znalazłam się blisko, objął mnie i przyciągnął do siebie, opierając głowę na moim brzuchu. Przeczesałam palcami jego włosy, przyzwyczajając się do ich dłuższych teraz pasm. Były grube, jedwabiste i w blasku świec zdawały się kruczoczarne. Calder odwrócił głowę i wtulił twarz w mój brzuch. Poczułam na skórze ciepło jego oddechu i dotyk dłoni wędrujących po plecach w górę i w dół. Uniósł wzrok, wsunął ręce pod skraj mojej koszulki z przodu i dotykiem ciepłych palców pieścił wrażliwą skórę na moich żebrach. Odrobinę podciągnął koszulkę i popatrzył mi w oczy, a w jego spojrzeniu było coś, co odebrało mi dech — mieszanina ulgi, pożądania i miłości. Wzięłam skraj tkaniny z jego palców, ściągnęłam koszulkę i rzuciłam ją na podłogę. Znów poczułam na skórze jego dotyk; mocno objął mnie w pasie, a potem zbłądził jedną dłonią na plecy i przesunął ją w górę, pieszcząc po drodze każdy krąg, jakby chciał się upewnić, że jestem prawdziwa, jak gdyby te twarde wypukłości na moim ciele były dowodem mojego istnienia. Przepełniła mnie czułość i gwałtownie nabrałam powietrza. Calder spojrzał na mnie, wstał, wyprostował się i poczułam na sobie ciepło jego

nagiej skóry. Pogładził dłońmi moje ramiona, przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Zadrżałam. — Zimno ci? — spytał. Pokręciłam głową. O ile poprzednia noc była swoistym sprawdzianem — szukaniem dowodu na prawdziwość naszego istnienia — o tyle istotą tej nocy było napawanie się detalami, eksploracja każdej wypukłości i wklęśnięcia, upajanie się opuszkami palców, łukami bioder i ramion, pięknem ust, zakątkami uszu i wgłębień u podstawy krtani. Bez pośpiechu, z nabożnym pietyzmem, ustami i językami delektowaliśmy się każdym z tych miejsc, aż w głowie zawirowało mi z pożądania, miłości i wdzięczności. O tak, wdzięczność przepełniała mnie całą. Boże, jak bardzo za tym tęskniłam. Przycisnął wargi do moich warg, a ja rozchyliłam je, by mógł wsunąć język do wnętrza. Całowaliśmy się spokojnie, głęboko, na nowo odnajdując wspólny rytm. Krew mocno tętniła mi w żyłach, a między nogami czułam puls narastającego pożądania. Przywarłam do ciepła Caldera i jęknęłam w jego usta. Oderwał się od moich warg, zachwycony i oszołomiony, a potem sięgnął do zapięcia stanika. Bielizna opadła na podłogę, otwierając Calderowi drogę do moich piersi i stwardniałych już sutków. Westchnęłam, gdy powiódł kciukami wokół wrażliwych, stęsknionych pączków. To było boskie doznanie i odchyliłam głowę do tyłu w rytm wzmagającej się w moim wnętrzu rozkoszy. Nagle ciepła aura Caldera oddaliła się, a gdy uniosłam wzrok, ujrzałam, jak pozbywa się butów i ściąga spodnie. Miał na sobie białe bokserki, których cienka tkanina zdradzała nabrzmiałą erekcję. Chłonęłam wzrokiem osłonięte bawełną wybrzuszenie. Widok napiętej tkaniny wyzwolił we mnie kolejną falę hormonów i jeszcze silniej rozpalił płomień pożądania. Popatrzyłam Calderowi w oczy. — Podobasz mi się w bieliźnie — powiedziałam, wzbudzając tym jego wesołość. Przez kilka sekund wpatrywałam się w niego, a potem kciukami zaczepiłam o brzegi bokserek i ściągnęłam je. Przełknęłam ciężko, gdy sprężyście wydostał się na wolność. Zrzuciłam z siebie buty, rozpięłam dżinsy i ściągnęłam najpierw je, a potem bieliznę. Stanęliśmy przed sobą kompletnie nadzy. — Jesteś cudowna, Eden — szepnął Calder. — Jesteś wszystkim, czego kiedykolwiek pragnąłem. Ujął moją dłoń, poprowadził mnie do łóżka, odrzucił na bok kołdrę i razem zanurzyliśmy się w pościeli. Nasze ciała i usta ponownie się spotkały. Moje dłonie pozazdrościły ustom pieszczot i przesunęłam palcami po brzuchu

Caldera, gładząc jego mocne, wyraźnie zarysowane mięśnie. Napinały się i tężały pod opuszkami, a on wzdychał w moje usta. Rozkoszowałam się dotykiem jego ciepłej, nagiej skóry na moim ciele i przylgnęłam do niego, pragnąc poczuć go całego. Jego dłoń powędrowała w dół, aż znalazła się tuż ponad miejscem, które rozpaczliwie pragnęło dotyku; zakątkiem pulsującym z pożądania. A gdy nie znalazła się tam, gdzie jej pragnęłam, naparłam na nią sama i poczułam, jak Calder uśmiecha się wprost w moje usta. — Droczysz się — szepnęłam, odrywając wargi od jego warg, a chwilę później jęknęłam głośno, gdy zanurzył we mnie palec i kciukiem zaczął masować drobne skupisko czułych nerwów. Dotyk w połączeniu z harmonią ust i uczuciem jego górującego nade mną muskularnego ciała sprawiły, że byłam o włos od ekstazy, ale powstrzymałam ją z całej siły. Jęknęłam. Uśmiechnął się szeroko i przez długie minuty czule mnie całował, rozpalając nasze ciała rytmicznym ruchem bioder i ocieraniem swojej erekcji o mój wzgórek. Wreszcie ujął członek w dłoń i główką zataczał kręgi wokół moich najczulszych miejsc tak, że oboje zaczęliśmy dyszeć z rozkoszy. Jego tors ocierał się o moje sutki i czułam, że całe moje ciało drży i płonie ze zniewalającego, cudnego pragnienia. Bo pragnienie może być czymś pięknym, jeśli masz kogoś, kto z całego serca chce je spełnić. Uśmiechnęłam się Calderowi w usta i nogami objęłam jego biodra. Pragnęłam go w sobie. Pragnęłam zespolić się z nim na wszelkie możliwe sposoby. Sięgnęłam, by naprowadzić go na swoje rozchylone wnętrze, ale wyprzedził mnie i sam, jednym ruchem, wniknął do środka. Wypełnił mnie tak nagle i do głębi, że aż krzyknęłam w głos, wyginając plecy. — Tak! — westchnęłam w poczuciu, że wszystko nagle odnalazło swoje miejsce. Calder zaczął się bardzo powoli poruszać, dysząc moje imię, gdy dłońmi pieściłam jego ciało, rozkoszując się dotykiem jego ciepłej skóry, jego wielkością, jego doskonałą męskością poruszającą się we mnie i nade mną. Moje ciało topniało pod jego wpływem, czułam tętniący między nogami puls, cudnie zgodny z rytmem jego ruchów. Oddychałam krótkimi, rwanymi westchnieniami, pławiąc się w blasku przeszywającej mnie rozkoszy, zwieńczonej gwałtownym, obezwładniającym spełnieniem. O Boże, o Boże… — Eden, moja Eden — jęczał Calder, a jego ruchy nabrały raptowności i siły. — Kocham cię. Boże, jak bardzo cię kocham… — Wbił się we mnie jeszcze kilkakrotnie i zamarł, a na jego twarzy pojawił się wyraz błogości tak ogromnej, że aż graniczącej z bólem. Patrzyłam na niego jak urzeczona. Jego usta rozchyliły się, a napięcie stopniowo zelżało wraz z zamierającym ruchem bioder. Otworzył oczy. Był absolutnie cudny. — Zostałeś dla mnie stworzony — powiedziałam cicho, nawet nie zdając sobie sprawy, że wyraziłam tę myśl na głos.

Calder uśmiechnął się czule i obrócił na bok. — Tak — odparł po prostu. — A ty zostałaś stworzona dla mnie. — Przytulił mnie i pogładził moje ramię. Resztę tego wieczoru spędziliśmy, lgnąc do siebie, nawzajem pieszcząc swoje ciała, przypominając sobie i na nowo zapamiętując każdy swój zakątek; odkrywając każdą nierozerwalnie łączącą nas więź. Szeptaliśmy do siebie słowa miłości i oddania, jakby próbując nawzajem dać sobie pewność, że wszystko to dzieje się naprawdę i że nic już nas nie rozłączy. Nasze dusze lgnęły do siebie tak samo jak nasze ciała. I rzeczywiście zdrowieliśmy. Nocą w pewnej chwili usłyszałam, jak Calder krzyczy przez sen, i uświadomiłam sobie, że odsunęliśmy się od siebie w łóżku. Przywarłam do niego, pogładziłam po włosach i cicho wyszeptałam jego imię. Wcześniej zdmuchnęliśmy świecę, w pokoju było więc ciemno, ale mimo tego nie sposób było nie dostrzec napięcia rysującego się na jego twarzy. Nagle otworzył oczy i rozejrzał się dookoła, jakby przez chwilę próbował zorientować się, gdzie się znalazł. A potem jego wzrok padł na mnie i wręcz namacalnie poczułam ulgę, z jaką wyciągnął do mnie ręce i mocno przycisnął mnie do piersi. — Oni żyją pod moimi powiekami, Eden — szepnął. — Każdy z nich. Widzę ich i słyszę, czuję ich lęk, ich przerażenie. Czuję je. Co noc. — Jak sobie wtedy radzisz? — spytałam w ciemności. Westchnął i schwycił się za włosy. — Czasami pomaga spanie na podłodze. Może to dlatego, że właśnie tak spałem w dzieciństwie. Domyślam się, że dzięki temu czuję się bezpieczniej. — To przenieśmy się na podłogę. Przyjrzał mi się uważnie. — Nie chcę, żebyś spała na podłodze. — A ja nie chcę, żebyś cierpiał. Calder przytulił mnie jeszcze mocniej. — Jesteś ze mną. Dam sobie radę, bo jesteś obok. I dziś nie będę sobie wyobrażał wszystkich tych ludzi jednego po drugim. Nie będę się katował. — Dlaczego to robisz? — spytałam ze ściśniętym sercem. — Przez te wszystkie lata miałem wrażenie, że na to zasłużyłem. Czułem, że jeśli mnie udało się przeżyć, to moim obowiązkiem jest cierpieć za nich. — A za mnie? — spytałam cicho. W ciemności zaprzeczył ruchem głowy. — Nie. Z tobą było inaczej. Z tobą… Najbardziej bałem się tego, że zacznę cię zapominać. Po trochu. To było jak tortura. Tortura — wydyszał. Odwrócił się do mnie i patrzyłam, jak w ciemnościach pokoju jego oczy błądzą po

mojej twarzy. — I wtedy mnie malowałeś? — szepnęłam. — Tak — odparł szeptem. — Malowałem cię. Wyciągnęłam szyję i mocno pocałowałam jego kształtne usta, a moja miłość do niego promieniała ze mnie i zdawała się wypełniać cały pokój. — Kocham cię, kocham cię — powtarzałam jak mantrę między pocałunkami. — Nigdy nie przestanę cię kochać, mój piękny, mój udręczony. Znam twoją wrodzoną dobroć, Calder. Bardziej niż ktokolwiek inny. Znam czułość twojego serca i wiem o wszystkim, co zostało ci odebrane. Wiem, jak ogromny ciąży na tobie smutek. Ja także się z nim zmagam. Znam go. Na wskroś. Ale wierzę też, że między nami wszystko się ułoży. Że będziemy się kochać mocno i niezłomnie, aż nasza miłość zwalczy cały ból. A jeśli za jakiś czas troska znów da o sobie znać, wrócimy tutaj, do Łoża Uzdrawiania. I uciekniemy w nim od świata na tyle, na ile będzie trzeba. Taki mam plan, bo przyrzekam ci, mój piękny, mój kochany, że każdy zasługuje na miłość, która nie rani. Calder westchnął głęboko i oparł głowę o moje czoło. — Nawet my? — Tak, przysięgam. Nawet my — powiedziałam i mocno się w niego wtuliłam. I tak zasnęliśmy, zespoleni, pośród wypełniającej pokój miłości, a Calder nie obudził się już do rana. Czułam, jak się we mnie wtula, i miałam jego ciepło na wyciągnięcie ręki. *** Spędziliśmy w tym łóżku cztery dni. To były cztery dni opowiadania o latach spędzonych osobno, cztery dni zwierzania się z lęków, ran i zapiekłych spraw, z którymi najtrudniej było sobie poradzić. Stworzyliśmy mały świat z naszych ciał, serc, szeptów i prawd. Tyle czasu spędziliśmy w żałobie po sobie nawzajem, że nie starczyło go już na żałowanie siebie — za to, co tamtego dnia wycierpieliśmy, za koszmary, które widzieliśmy, za spoczywające na nas poczucie winy. W tym łóżku przepędziliśmy demony wciąż żerujące w naszych sercach, mówiąc o nich otwarcie i wypuszczając je na wolność. Całowałam nogi Caldera, wciąż pokryte widocznymi szramami od tortur zadanych mu przez Hectora. Pieściłam ustami większą bliznę z boku łydki, w miejscu, w którym został postrzelony. Poczułam, jak przepełnia mnie ból, ale i duma, tak jak wiele lat temu mu obiecywałam. Mój dzielny mężczyzna. Tego koszmarnego, tragicznego dnia odebrano nam niewinność. Odarto nas z nadziei. Ale ani ja, ani on nie wiedzieliśmy, jakie piętno wywarł ów dzień na drugim z nas. W odkrywaniu tego był smutek, ale i radość, że przeżyliśmy. Jakaś część mnie radowała się, a część opłakiwała przeszłość i przyszło mi do głowy,

że może właśnie tak być powinno. Wtuliłam się w niego i znów zapomnieliśmy o bliznach, ranach i czuliśmy tylko rozkosz — tylko kontakt naszych ciał — oraz wszystko to, co sprawiało, że nadal stanowiliśmy jedność i nadal byliśmy żywi. Oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że ostatnie trzy lata były dla nas zaledwie wegetacją. Istnieniem pozbawionym dopełnienia, jakie dawała jedynie obecność tego drugiego. Wstawaliśmy wyłącznie po to, by skorzystać z toalety i umyć zęby, a ja w międzyczasie wysyłałam do mamy i Molly wiadomości, że nadal jestem z Calderem. I nawet po tych kilku minutach rozłąki czułam podskórny lęk, a poczucie straty ogarniało mnie z taką siłą, że praktycznie biegiem wracałam do Caldera. Niemal za każdym razem on także nie mógł usiedzieć na łóżku i przychodził do mnie. Jeszcze nie byliśmy gotowi. Zresztą kto chciałby opuszczać tak cudowne miejsce? Wychodziliśmy do kuchni Caldera, by wziąć coś na ząb, i pałaszowaliśmy w łóżku — chleb z masłem orzechowym, rodzynki, pół torby chipsów kukurydzianych. Radziliśmy sobie. Trzeciego dnia Calder uznał, że powinien pójść i przynieść nam coś normalnego do jedzenia, ale gdy już się ubrał, pocałował mnie na pożegnanie i wyszedł z sypialni, poczułam ukłucie niepokoju. Wstałam i chciałam go poprosić, żeby nie wychodził. Niemal zderzyliśmy się w drzwiach do sypialni. Zawrócił, bo także nie czuł się jeszcze gotowy do wyjścia. Znalazł w kuchni puszkę brzoskwiń, otworzył ją i przyniósł do łóżka. Rozebraliśmy się i karmiliśmy się nawzajem brzoskwiniami wyciąganymi palcami z puszki, a lepki syrop ściekał nam po skórze. Calder uśmiechnął się zawadiacko i kapnął odrobiną syropu na moje sutki, a potem zlizał go do ostatniej kropelki, aż zaczęłam jęczeć, dyszeć i błagać o więcej. — Jak myślisz, ile razy jesteś w stanie się kochać? — spytałam żartem, kiedy oboje się już nasyciliśmy. Bo kochaliśmy się mnóstwo razy. Calder nie należał do ułomków i moje ciało było cudownie obolałe. Ale nie dbałam o to. Calder odwrócił się do mnie i z policzkami wciąż zaróżowionymi od niedawnych cielesnych rozkoszy wyglądał na cudnie szczęśliwego. — No cóż, jestem młody, zdrowy i do szaleństwa zakochany w kobiecie, z którą leżę w łóżku. To oznacza mnóstwo razy. Roześmiałam się. Łoże Uzdrawiania rzeczywiście było cudowne — pod tym względem, że w jakimś sensie narodziliśmy się w nim na nowo. I każda spędzona w nim chwila była bezcenna dla dwojga ludzi, którzy pamiętali, że następnego oddechu nigdy nie można być pewnym. — Eden — zaczął Calder — powiedziałaś, że zainteresowałaś się religiami. Dlaczego? — spytał i zamienił się w słuch, jakby odpowiedź na to pytanie była dla niego szalenie ważna. Pod tym względem Calder nie zmienił się ani trochę.

Zastanawiałam się, ile kobiet musiało się w nim zakochać przez te wszystkie lata, bo jego milczące skupienie i umiejętność słuchania były chyba jednymi z jego największych zalet. To rzadkość u chłopca, a zapewne jeszcze większa rzadkość u mężczyzny. Kochałam go za to do szaleństwa. Zastanowiłam się nad jego pytaniem. — Sądzę… Sądzę, że chcę się dowiedzieć, co wydaje mi się słuszne. Nie słuszne dla kogoś innego, ale dla mnie. Jaki rodzaj boga do mnie przemawia. — I do jakiego wniosku doszłaś? — Na razie do żadnego. Wciąż się nad tym zastanawiam. Wiem tylko, że tak jak miłość, bóg nie powinien krzywdzić — westchnęłam. — Tylko tyle dotąd wymyśliłam. Sposępniał i zapatrzył się w sufit. — A ja się nad tym nie zastanawiam — rzekł. — Nie mam ochoty wyznawać żadnego boga albo bogów, którzy spokojnie patrzyli na to, co działo się w Akadii, i nie zrobili nic. Nawet nie kiwnęli palcem. Zamilkłam na dłuższą chwilę. Po raz tysięczny przyszła mi do głowy ta sama myśl. — Sprowadzili deszcz — powiedziałam wreszcie. Tym razem zamilkł Calder. — Jeśli to uczynili, to potem musieli patrzeć, jak czworo małych chłopców Hailey umiera potworną śmiercią, na jaką żaden z nich nie zasłużył. Patrzyli na trzydzieścioro siedmioro dzieci, nawet nie dziesięcioletnich, jak ich małe płuca wypełniają się wodą, jak płaczą i pytają bogów, dlaczego im nie pomagają. One były bardziej niewinne niż ja. Bogowie zignorowali ich błagania. — Popatrzył na mnie. — Najmniejszy z chłopców Hailey wciąż ssał kciuk, Eden. On wciąż ssał swój kciuk. Jak mogę uwierzyć w jakąkolwiek siłę wyższą, która pozwala na coś takiego? Nie potrafię. Ze smutkiem pokręciłam głową. — Nie wiem. Ja też tego nie rozumiem. Na dłuższą chwilę każde z nas zatopiło się we własnych myślach. — Ale powiem ci jedno — odparłam wreszcie. — W tych ostatnich chwilach, pośród koszmaru i krzyków, matki pocieszały swoje dzieci. Padały słowa miłości, które przenikały do mnie nawet przez ścianę. — Wzdrygnęłam się na samo wspomnienie. — W tych ostatnich chwilach otaczały mnie nie tylko koszmar i lęk. Była też miłość. Choć to niewyobrażalne, Calder, w tamtym pomieszczeniu naprawdę była miłość. I może… może w niej przejawił się bóg. Może on pojawia się właśnie wtedy, gdy potrafisz odnaleźć miłość w każdej, nawet tak straszliwej sytuacji. Może… Calder nie powiedział nic, ale przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. *** Czwartego dnia po przebudzeniu Calder objął mnie jak co rano. Przez dwie noce z rzędu nie dręczyły go nocne koszmary i teraz wyglądał na szczęśliwego,

wypoczętego, a przy tym był uroczo potargany. — Mmm — mruknął, przyciskając nos do mojego karku. — Obłędnie pachniesz. — Jego głos miał cudownie szorstkie brzmienie. Uwielbiałam je nawet bardziej niż zwykły ton jego głosu. Zaśmiałam się cicho. — Jestem pewna, że to nieprawda. Pokręcił głową, ocierając twarz o moje ramię. — Ależ tak. Pachniesz jak moja kobieta. — Naprawdę powinniśmy wziąć prysznic — orzekłam, choć musiałam przyznać jedno: pomimo że byliśmy spoceni, brudni i nie kąpaliśmy się całe doby, mnie także podobał się jego zapach. Mogłabym wetknąć mu nos pod pachę i z rozkoszą się zaciągnąć. To była jedna z tych trochę podniecających, a trochę sprośnych ludzkich słabostek. Calder zatonął w milczeniu. — Pewnie masz rację. To co, opuszczamy Łoże Uzdrawiania? — odezwał się po chwili. — A czy czujesz się uzdrowiony? Pocałował mnie w łopatkę, pieszczotliwie musnął ją ustami i zastanowił się nad moim pytaniem. — Sądzę, że tak. Wystarczająco, by w miarę znośnie funkcjonować. A ty? Kiwnęłam głową i mocniej wtuliłam się w jego ramię. — Ja chyba też. Calder westchnął. — Będzie mi brakowało tego łóżka. Rozpromieniłam się i spojrzałam na niego przez ramię. — No cóż, nadal będziemy w nim spać. Tylko nie będziemy w nim już mieszkać. Jęknął z zawodu. — Ale ja lubiłem w nim mieszkać! — Ja też — powiedziałam ciepło. — Czy to oznacza, że przeprowadzisz się do mnie? — spytał chropawym, niespokojnym głosem. Przytaknęłam. — Owszem — odparłam. — Przeprowadzę się do ciebie. Pocałował mnie. — Dziękuję — szepnął. Przez jakiś czas migdaliliśmy się do siebie, aż na plecach poczułam twardy dotyk męskości Caldera. Byłam obolała, ale nie zamierzałam się tym przejmować. Potrzebowaliśmy tego ostatniego razu, zanim na dobre stąd wyjdziemy i zmierzymy się z rzeczywistością. Otarłam się o niego pośladkami, aż gwałtownie zaczerpnął powietrza i odruchowo sięgnął dłonią dokładnie tam, gdzie jej potrzebowałam. Kochał się ze mną bez pośpiechu, sennie wchodząc we mnie od tyłu i jednocześnie pieszcząc mnie dłonią. Przez rolety przenikały stłumione promienie słońca, rozświetlając wnętrze pastelową, magiczną aurą. Zatraciłam

się w biciu serca Caldera; czułam je na plecach, przez skórę i głęboko w sobie. Na skraj rozkoszy dotarliśmy wspólnie — ja z krzykiem, Calder z drżeniem — a potem jego lędźwie ospale zwolniły tempo. Poczułam, jak pieszczotliwie kąsa mnie w ramię i uśmiecha się. — Dam ci wszystko, czegokolwiek zapragniesz — szepnął. — Jeśli tylko istnieje, jest twoje. — Hm… — zamyśliłam się. — W paryskiej galerii jest taki obraz przedstawiający dziewczynę o tajemniczym uśmiechu. Podoba mi się. Poczułam, jak jego usta na mojej skórze układają się w wesoły grymas. — Podoba ci się? — Mhm — mruknęłam. — A mnie ty się podobasz — odszepnął. — Podobasz mi się bardzo-bardzo. Zaśmiałam się cicho. Wyślizgnął się ze mnie, gdy obróciłam się w jego ramionach i przytuliłam policzek do jego torsu. — Chciałabym nanizać gwiazdy na nitkę i powiesić je nad naszym łóżkiem — powiedziałam. — Zbuduję drabinę — odparł i mocniej mnie przytulił. — Wejdę po niej i złapię ci kilka na lasso. Roześmiałam się, całując gładką skórę na jego piersi. Raptem ktoś stanowczo zabębnił do drzwi i oboje podskoczyliśmy jak oparzeni, milknąc i nasłuchując echa stukania, które poniosło się po niemal pustym mieszkaniu. — Powinniśmy otworzyć? — szepnęłam. — Nie! — jęknął Calder. — Myślałam, że i tak się zbieramy. Może to dobry sposób, żeby zmusić się do wyjścia z łóżka? Calder zachichotał, ale zamarł, gdy pukanie do drzwi przerodziło się w łomot. — Kto to do diabła! — powiedział, wstając i zakładając na siebie pierwsze lepsze dżinsy. Usiadłam i naciągnęłam na siebie kołdrę, patrząc, jak Calder wychodzi z sypialni. Po namyśle wstałam, poszłam do łazienki i szybko umyłam zęby. Zdążyłam założyć dżinsy i koszulkę, a potem poprawić na łóżku prześcieradło i kołdrę, gdy zza drzwi sypialni doszły mnie męskie głosy i wyjrzałam, żeby zobaczyć, co się dzieje. W salonie zastałam Caldera stojącego z rękami skrzyżowanymi na nagich piersiach oraz Xandra, który wyglądał, jakby nie spał przez całą noc. Xander

opierał się o blat i nerwowo przeczesywał włosy dłonią. — Cześć, Xander — powiedziałam z wahaniem. Zerknął na mnie zmęczonymi, podkrążonymi oczami i blado się uśmiechnął. — Cześć, E. Podeszłam do Caldera, który objął mnie ramieniem i mocno przytulił. Xander się uśmiechnął. — Wiedziałem, że jakoś się dotrzecie. Popatrzyłam na Caldera, a potem z troską przyjrzałam się Xandrowi. Nie wyglądał najlepiej. — Co się stało? — spytałam, marszcząc brwi. Pokręcił głową i ciężko odetchnął. — Przepraszam — rzekł. — Nie zamierzałem przerywać wam schadzki po latach. Cholera. Nie tego potrzebujecie. Zasłużyliście na… — Xander — przerwał Calder. — Co jest moje… — To w połowie moje, wiem — dokończył cicho. Xander znów przeczesał włosy dłonią. — Tak. Calder pokiwał głową i spojrzał na mnie znacząco. — Domyślasz się, czego potrzebuje Xander? Zagryzłam wargę i zrobiłam bardzo poważną minę. — Łoża Uzdrawiania? — Tak sądzę. Kiwnęłam głową. — Mnie też się tak wydaje. — Calder wypuścił mnie z objęć, schwycił Xandra za ramię i pociągnął za sobą do sypialni. — Auć! Dokąd mnie zabierasz? — Do Łoża Uzdrawiania — rzekł Calder i stanął obok rzeczonego mebla. — No chodź — pociągnęłam Xandra, który potknął się i padł na pościel. Umościliśmy się, ja po jednej, Calder po drugiej stronie przyjaciela, i tak zmarliśmy — leżąc na kołdrze i patrząc w sufit. Zachichotałam. Xander popatrzył z ukosa na Caldera, na mnie, a potem z powrotem przed siebie. — Nie zamierzam uprawiać seksu z żadnym z was — orzekł i zaczął się podnosić. Calder stanowczo położył mu rękę na piersiach i docisnął z powrotem do łóżka. — No dobrze, ewentualnie z Eden, ale na pewno nie z panem, panie Storm — dodał. — W żadnym razie nie z Eden — wysyczał Calder. — Eden, odsuń się od niego odrobinę — poprosił. Znów się roześmiałam. — Myślałem, że to miało być Łoże Uzdrawiania. A ja już czuję rodzący się w nim gniew — orzekł Xander.

Calder zachichotał i założył swoją nogę na nogę Xandra. — Żadnego gniewu — rzekł stanowczo. — Samo zdrowie. I daj już spokój z tym Stormem. Wiesz przecież, że nie mogłem wyjawiać swojego imienia i nazwiska. A ten pseudonim jest całkiem fajny. — W jego głosie pobrzmiewały wesołe nutki. Xander się zaśmiał. — Brzmi jak imię dla striptizera. Nie mogłam opanować chichotu, Calder także. Wyciszyliśmy się i przez dobrą minutę leżeliśmy w milczeniu. Uśmiechnęłam się do siebie. To było naprawdę wygodne łóżko. Wzięłam Xandra za rękę i ścisnęłam ją. — Łoże Uzdrawiania pachnie seksem… i brzoskwiniami — stwierdził Xander, marszcząc nos i patrząc to na mnie, to na Caldera. — Łoże Uzdrawiania pachnie dokładnie tak, jak powinno pachnieć każde lecznicze łoże — stwierdził dobitnie Calder. — Stary, kiedy ty się ostatnio kąpałeś? — spytał Xander. — Cztery dni temu — odparł Calder bez cienia zażenowania w głosie. — I to się czuje — Xander przesunął się w moją stronę, czym znów mnie rozbawił. Odwróciłam się do niego. — A teraz poważnie. Xander, co się dzieje? Westchnął, zabrał dłoń z mojej i potarł ciemny zarost. — Jest taka dziewczyna… — Choć powiedział to niemal szeptem, w jego głosie dało się słyszeć udrękę. Calder zaczął się śmiać. Podciągnęłam się odrobinę na łóżku i posłałam Calderowi karcące spojrzenie. — Przepraszam — mruknął. — Chodzi mi o to, że każda opowieść o smutku i cierpieniu, jaka powstała, zaczyna się od tych samych trzech słów. Jest taka dziewczyna. — Calder jęknął pełnym dramaturgii głosem, a potem teatralnym gestem zasłonił dłonią oczy. Xander zaśmiał się cicho, a ja prychnęłam i opadłam na poduszkę. — Wcale nie — rzekłam. — Czy zatraciłeś się w niej bez reszty? — spytał Calder, zdejmując dłoń z oczu. — Jak cholera — odparł Xander. Calder westchnął. — To wiele tłumaczy. — Chwileczkę — zaczęłam. — W takim razie w czym problem? Jesteś zakochany, Xander. Ona tego nie odwzajemnia czy co? Xander złapał się za grzywkę. — Sądzę, że odwzajemnia. I właśnie w tym sęk.

— Czemu cię to martwi? — spytałam zbita z tropu. — Przecież to świetnie! Xander skrzywił się cierpko. — Nie wiem, czy już tego kompletnie nie schrzaniłem. Nie jestem gotowy, żeby kogokolwiek kochać. — Och, Xander — zaczęłam, odwróciłam się i przysunęłam bliżej niego, a potem założyłam nogę na nogę Caldera. — Oprócz was dwojga nikt tego nie pojmie — powiedział. — Nikt mnie nie zrozumie. Jeśli pozwolę sobie choć trochę zbliżyć się do tej dziewczyny, to jak mam jej wyjaśnić fakt, że potrafię zasnąć tylko na podłodze? — spytał. — Albo czekajcie, to lepsze — ciągnął. — Jeśli mnie poprosi, żebym opowiedział jej o swojej rodzinie, odpowiem: „Ach, o nich ci chodzi? No cóż, słyszałaś może o tej sekcie? Tej w Akadii? Tak, właśnie tam byli i wszyscy utonęli. Matka, ojciec, ciężarna siostra, wszyscy. Rozumiesz? Bo ja nie. A te blizny na moich plecach? To dlatego, że któregoś razu zostałem zbity pejczem jak wściekły pies. To co, obejrzymy dzisiaj wieczorem jakiś film?”. — Xander — rzekł Calder chropawym, pełnym napięcia głosem. — Tak? — spytał Xander, patrząc w sufit. — Może nikt nie zrozumie tego tak dobrze jak my, ale na pewno jest ktoś, kto pojmie to w pewnym stopniu — wtrąciłam. — Inni też przeżyli rozmaite koszmary. A nawet jeśli nie przeżyli, potrafią współczuć ludziom, których to dotknęło. Daj jej szansę. Westchnął, nie przestając wpatrywać się w sufit. — Wciąż słyszę jego głos w mojej głowie — powiedział cicho. — Przez cały pieprzony czas. On mnie prześladuje. Wzięłam go za rękę i mocno ścisnęłam. — Wiem. Ja też go słyszę — powiedziałam ze zrozumieniem. Calder odkaszlnął. — Ja też — przyznał. Zapadło długie milczenie. Na odgłos ich równych oddechów przepełniła mnie wdzięczność za to, że po prostu są obok. — Dobrze. Wiemy, kim jesteśmy — powiedziałam. — Trojgiem skaleczonych, ale żywych ludzi. Dostaliśmy drugą szansę. I jeśli o mnie chodzi — oparłam się na łokciu i spojrzałam na chłopców — zamierzam ją wykorzystać. Wolę nie myśleć w ten sposób, ale jeśli rzeczywiście mamy tylko jedno życie, jeśli to jest właśnie ono, to nie zamierzam przeżyć go, zamartwiając się. Zwłaszcza teraz, gdy mam was z powrotem. Co wy na to? Spróbujemy? Razem? Calder uśmiechnął się do mnie, a Xander zagryzł wargę, a potem odetchnął z cichym „puf”. — Zgoda — rzekł. — I ja się zgadzam — powiedział Calder, sięgnął ponad Xandrem i wziął mnie za rękę. Uśmiechnęłam się do nich obu, położyłam głowę na piersiach Xandra, a

potem objęłam jego i Caldera. Calder oparł głowę tuż obok mojej i także objął nas ramieniem. Ściśnięty z dwóch stron, leżąc na niedorzecznie, ale skądinąd trafnie nazwanym Łożu Uzdrawiania, Xander zaczął się głośno śmiać. A ponieważ śmiech to zdrowie, łóżko po raz kolejny spełniło swoje zadanie, przynajmniej na tę chwilę. — A przy okazji, jak ją poznałeś? — spytałam. — Przez forum internetowe dla byłych członków sekt — powiedział Xander ze stoickim spokojem. Calder ryknął śmiechem i z niedowierzaniem popatrzył na Xandra, który z trudem usiłował zachować powagę. Nie trwało to jednak długo i on także zaniósł się śmiechem, a ja poszłam w ich ślady. Calder i ja padliśmy z powrotem na plecy, chichocząc do rozpuku. — W takim razie nic się nie bój, zrozumie cię bez trudu — orzekłam, szczerząc zęby w uśmiechu. Wreszcie, gdy wszyscy jako tako opanowaliśmy wesołość, Xander uważnie spojrzał na Caldera. — A skoro już tak się tutaj zwierzamy, Calderze Raynes, to jeśli naprawdę wszyscy mamy wyzdrowieć, powinieneś się przyznać do swojego dziwacznego nawyku chomikowania coca-coli. Jestem pewien, że poukrywałeś ją po całym mieszkaniu. Calder zamarł w bezruchu, a potem odwrócił się do Xandra. — To prawda — powiedział, przeciągle cedząc słowa i łypiąc na mnie spod oka. — Ale ja jej nawet nie piję. — Może, ale przez to wcale nie jest to ani trochę mniej dziwne. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, a Calder po dłuższej chwili intensywnego wpatrywania się w sufit zawtórował mi i zaczął się śmiać sam z siebie. — No dobrze. To takie moje małe zboczenie… — Jasne, oboje dobrze znamy te twoje zboczenia — rzekł Xander i wymienił ze mną porozumiewawcze spojrzenia. Po chwili znów wszyscy chichotaliśmy jak najęci. — A teraz na poważnie. Idźcie się wreszcie wykąpać — rzucił wesoło Xander. Usiedliśmy, a Calder wystawił nogi zza łóżka. — Dobra, ale najpierw zorganizujmy coś na ząb. Eden i ja od prawie tygodnia nie jedliśmy jak ludzie. Wygramoliliśmy się z łóżka z Xandrem, który tylko skinął głową i przeczesał włosy dłonią. — Chodźmy zatem. Eden, zostaniesz sama na jakieś pół godziny? — Tak, nie ma sprawy. — Uśmiechnęłam się do Caldera. Naprawdę nie widziałam w tym problemu. Calder odwzajemnił uśmiech, ale w jego oczach widać było cień niepewności. Podeszłam do niego, objęłam go w pasie i mocno przytuliłam. Odwzajemnił uścisk i pocałował mnie w czubek głowy, a potem wraz

z Xandrem wyszli i zamknęli za sobą drzwi. *** Kwadrans później byłam już wykąpana i czułam się jak nowo narodzona. Dwa razy umyłam włosy i ogoliłam się wszędzie. Owinięta ręcznikiem stanęłam przed lustrem i zaczęłam pracowicie rozczesywać splątane kosmyki, bo w łazience Caldera nie znalazłam odżywki do włosów. Pomyślałam, że chłopcy nie używają takich rzeczy. Na głośny odgłos pukania do drzwi mocniej owinęłam się ręcznikiem. Czyżby Calder zapomniał klucza? A może mieli po prostu za dużo torebek z jedzeniem na wynos, żeby szperać po kieszeniach. Pospiesznie przebiegłam przez pokój i korytarz. — Chwileczkę! — zawołałam. Otworzyłam drzwi na oścież i ujrzałam Madison. Zrzedła mi mina i zaczerwieniłam się, uświadomiwszy sobie, że mam na sobie tylko ręcznik. Madison obrzuciła mnie spojrzeniem, zbladła i gwałtownie wciągnęła powietrze. — Ach — rzuciła tylko. Cofnęłam się odrobinę i mocniej zasłoniłam ręcznikiem. — Przepraszam — wymamrotałam. — Myślałam, że to Calder. Uniosła brwi ze zdziwienia. — Czyli go nie ma? Pokręciłam głową. — Razem z Xandrem poszli po coś do jedzenia. Stała i patrzyła na mnie, a ja przestępowałam z nogi na nogę, wciąż trzymając ręcznik jedną ręką, a drzwi drugą. — Chcesz wejść i poczekać? — spytałam. — Powinien być lada chwila. Madison nachmurzyła się odrobinę, ale weszła, a ja zamknęłam za nią drzwi. Kiedy się do niej odwróciłam, bez słowa mierzyła mnie wzrokiem, lecz na jej twarzy gościł smutek. Domyślałam się, co czuje. Lepiej niż ktokolwiek inny zdawałam sobie sprawę, jak trudno jest nie kochać Caldera. Dobrze rozumiałam, jak głęboko musiała to przeżywać. Wtedy, w galerii, sama byłam równie zdruzgotana na wieść o tym, że ma dziewczynę. — Tak… Madison zaśmiała się cicho. — Wiem, to dziwne — potrząsnęła głową. — I nie zamierzam tego komplikować. Przyszłam tylko po to, żeby zostawić kilka rzeczy, które Calder miał u mnie w domu, i zapytać go, co mam zrobić z pieniędzmi, które zarobił w trakcie wystawy. On nie ma konta bankowego. Zapewne o tym wiesz. Planowałam zapłacić mu gotówką, ale to było, jeszcze zanim w jeden wieczór sprzedały się wszystkie jego obrazy. Kiwnęłam głową, zagryzając wargę. Oczywiście, że nie miał konta. Nie posiadał żadnego dowodu tożsamości. Ja także nie miałam. Na razie. Ale wkrótce miało się to zmienić. Znałam swoje nazwisko.

— Możesz wypisać czek na moje nazwisko — powiedziałam cicho. Madison zdawała się rozważać to przez chwilę, a potem wzruszyła ramionami. Była naprawdę bardzo, bardzo ładna. Miała wyraziste, zielone oczy i ciemne, jedwabiste włosy, które sięgały jej do ramion. Była ubrana w dopasowaną czerwoną spódniczkę i białą bluzkę, a jej makijaż był dopracowany do perfekcji. Poprawiłam ręcznik, czując się mała i zwykła. Mokre włosy oblepiały mi twarz. — Jest to jakiś pomysł — powiedziała wreszcie. Kiwnęłam głową, a ona postawiła torebkę na blacie w kuchni Caldera i zaczęła przetrząsać jej zawartość. — Nazywam się Everson — powiedziałam cicho. Madison zerknęła na mnie i brodą włączyła długopis, który właśnie wydobyła z torebki. — Eden Everson? Poważnie? To ty jesteś tą zaginioną dziewczynką, która była na ustach wszystkich, kiedy byłam dzieckiem? W całym mieście porozlepiali plakaty z twoim zdjęciem. To był pierwszy raz, gdy w ogóle zetknęłam się z pojęciem „zaginionego dziecka”. Kiwnęłam głową, marszcząc brwi. — Tak, to byłam ja. To jestem ja. Wpatrywała się we mnie z niedowierzaniem. — Rany — powiedziała wreszcie. — Dlaczego w wiadomościach nie było ani słowa o twoim odnalezieniu? Pokręciłam głową. — Policja jeszcze o niczym nie wie — powiedziałam. — Jeśli mogłabyś zachować to dla siebie, aż… Madison machnęła przed sobą długopisem i zaprzeczyła energicznym ruchem głowy. — O niczym nie zamierzam mówić. Nikomu nawet słowem nie pisnęłam, że Calderowi udało się przeżyć Akadię. Wy zadecydujecie, co należy zrobić. To wasze życie. Kiwnęłam głową. — Dziękuję — powiedziałam cicho. Sięgnęła po książeczkę czekową, położyła ją na blacie i w milczeniu wypisała czek. Podpisała go, odłożyła na bok i schowała książeczkę z powrotem do torebki, którą założyła na ramię, po czym popatrzyła mi w oczy. — W zasadzie to wszystko. Pod czekiem znajdziesz wizytówkę. To galeria w centrum miasta, która jest zainteresowana jego pracami. Nasza dalsza współpraca nie jest najszczęśliwszym pomysłem. — Odwróciła wzrok. — Przynajmniej dla mnie. — Wybacz — powiedziałam niezbyt odkrywczo. — Naprawdę jestem bardzo wdzięczna za to, że jesteś jego przyjaciółką. Zmarszczyła brwi, a jej usta skrzywiły się w ledwie tłumionym bólu, tak że od razu pożałowałam użycia słowa przyjaciółka. — I za nauczenie go kilku nowych łóżkowych sztuczek? — Zaśmiała się zimno. Tym razem ja się skrzywiłam trafiona prosto w serce. Madison na chwilę spuściła wzrok, a potem znów popatrzyła mi prosto w oczy. — Przepraszam.

Powiedziałam to, żeby wyjść na zołzę. Pokręciłam głową. — Domyślam się, przez co przechodzisz. Naprawdę mi przykro. — Rany boskie, ty też jesteś taka dobra? — powiedziała. — Oczywiście, jakżeby inaczej. — Wzięła głęboki wdech i przez chwilę zdawała się ważyć następne słowa. — Eden, wiedz jedno. Nie ma się co oszukiwać, liczyłam z Calderem na coś więcej. To boli. Jak diabli. — Zawiesiła głos. — Ale jeśli spojrzę na to z dzisiejszej perspektywy, widzę, że tak naprawdę zmusiłam go do tego związku. Powinniśmy być tylko przyjaciółmi. Właśnie to powinnam mu zaoferować. Ale Calder… No cóż, wiesz, jaki jest Calder, i na Boga, wiesz, jak Calder wygląda. — Wzruszyła ramionami. — Pragnęłam go. Myślałam o sobie, nie o nim. Mam nadzieję, że nie dotknę cię tym, co powiem… Powinnam była się domyślić, że gdy za każdym razem po tym, jak jesteśmy… razem… wstaje, żeby malować, to dlatego, że czuje się winny i chce być z tobą. Teraz to dostrzegam. I źle się z tym czuję. Nie był gotowy na to, by ułożyć sobie życie inaczej. Żałuję, że wtedy tego nie widziałam. Szczerze. Pokręciłam głową. — Minęły trzy lata. Na litość boską, wszyscy myśleli, że nie żyję. Nie było nic złego w nakłanianiu go, żeby przeszedł nad tym do porządku dziennego. Przez chwilę patrzyła na mnie bez słowa. — A jednak było — odparła. — W przypadku Caldera było. Mam wrażenie, że choćby dożył setki, nadal nie pogodziłby się z utratą ciebie. Doceń to. Minęła mnie, rozsiewając wokół delikatny, kwiatowy zapach. Stanęła w progu i jakby się zawahała. — Zajrzyj do jego pracowni. Ja nie widziałam, co się tam znajduje, ale sądzę, że ty powinnaś — rzuciła przez ramię, nie patrząc mi w oczy. Drzwi zatrzasnęły się za nią cicho, a ja wpatrywałam się w nie przez kilka długich minut. A potem przeszłam przez hol i przystanęłam przed jedynym w mieszkaniu Caldera pokojem, w którym jeszcze nie byłam. To musiała być jego pracownia. Wzięłam głęboki wdech i otworzyłam.

Rozdział 9. Calder Otworzyliśmy drzwi i weszliśmy z Xandrem do mieszkania. Głośno zamknęliśmy za sobą, a potem z ulgą postawiliśmy wszystkie torby z jedzeniem na wynos na kuchennym blacie. Od razu zauważyłem wystawiony na Eden czek z podpisem Madison. Zamurowało mnie — i to nie tylko przez to, że Madison zajrzała tu, gdy mnie nie było, ale także za sprawą widniejącej na czeku kwoty. Czy to możliwe? Rany Julek! — Eden! — zawołałem. Odczekałem chwilę, lecz odpowiedziała mi tylko cisza. Zmarszczyłem brwi i poszedłem do sypialni. Zastanawiałem się, gdzie poszła, ale przerażenie, które ścisnęło mnie za gardło w kręgielni, gdy na trzy minuty zniknęła mi z oczu, tym razem się nie pojawiło. To był dobry znak. Mimo wszystko trochę się martwiłem, że Madison mogła powiedzieć coś, co ją zdenerwowało. Madison nie była złą osobą, ale też nigdy nie widziałem jej w sytuacji takiej jak ta. Skręciłem do holu prowadzącego do obu sypialni i od razu zauważyłem uchylone drzwi do tej, której używałem jako swojej pracowni. Serce zaczęło mi bić szybciej. Och nie, Eden. Nerwowo nabrałem powietrza i stanąłem w progu. Eden tkwiła na samym środku pokoju, owinięta w biały ręcznik, i wolniutko rozglądała się we wszystkie strony, wpatrując się w otaczające ją obrazy — niektóre stały oparte o ściany, niektóre wisiały, kilka wciąż tkwiło na sztalugach. Były ich setki. I wszystkie przedstawiały ją… oraz początki nowego, małego życia, tak jak wyobrażałem sobie naszą córkę; dziewczynkę skradzioną z bezpiecznego łona Eden. Malowałem ją z ciemnymi włosami i błękitnymi oczami, stojącą obok swojej matki. Matki, która — jak się okazało — nie mogła mieć więcej dzieci. Obleciał mnie strach na myśl o tym, jak mogła poczuć się Eden na ten widok. — Miałaby teraz jakieś dwa i pół roku — powiedziałem bardzo cicho. Eden musiała zauważyć, jak wchodzimy, bo nie zaskoczył jej dźwięk mojego głosu. Patrzyłem na nią z napięciem i wahaniem. Ramiona Eden ledwie dostrzegalnie opadły. — Ona? — spytała. Przytaknąłem. — Zawsze myślałem o niej jako o dziewczynce. Nie wiem dlaczego. Ale tak było. Tak jest.

Kiwnęła głową i otarła spływającą po policzku łzę. Uśmiechnęła się blado. — Ja też — powiedziała cicho. — Myślałam, że już ją odnalazłeś, że z nią jesteś. Oczami duszy widziałam was razem i to przynosiło mi ukojenie. Wciąż rozglądała się dookoła, chłonąc wzrokiem nie tylko obrazy przedstawiające ją i naszą córkę, tak jak sobie ją wyobrażałem, ale także te z samą Eden jako małą, a potem coraz starszą dziewczynką. Na jednym grała w „kopnij puszkę” — z zawadiackim uśmiechem robiła właśnie pełen poświęcenia wślizg, by przejąć puszkę, nim dopadnie ją depczący Eden po piętach starszy i roślejszy chłopiec. Na innym siedziała przed Świątynią, trzymając w palcach długie pasmo włosów i patrząc w niebo z łagodnym, marzycielskim uśmiechem. Na jeszcze innym z zaróżowionymi policzkami spoglądała mi prosto w oczy, trzymając kwiat powoju, który dopiero co podniosła spod krzesła. — Chciałem ci to pokazać… — zacząłem, ale głos uwiązł mi w gardle. Eden wciąż patrzyła jak urzeczona. Z wahaniem zbliżyłem się o krok, ale odsunęła się i podeszła do obrazu przedstawiającego jej dłonie, takie, jakimi je zapamiętałem. Najbardziej bałem się tego, że zacznę zapominać, jak wyglądała. Malowałem więc nie tylko wspólnie spędzone chwile, ale ją. Każdy jej skrawek, jak migawki wyjęte z bagażu wspomnień. W malowaniu Eden odnajdywałem jedyne źródło spokoju od czasu, gdy ją utraciłem. — Zastanawiałam się, dlaczego na żadnym z wystawionych w galerii obrazów nie widać mojej twarzy — powiedziała miękko. Pokręciłem głową i utkwiłem wzrok w drewnianej podłodze. — Nie mogłem pokazać cię całej — odparłem. — Nie byłem na to gotowy. Stanęła przed malowidłem przedstawiającym ją ze zwróconą w stronę słońca twarzą, na której zaczynał wykwitać delikatny uśmiech. Pogładziła własny, uwieczniony na płótnie policzek, a potem powiodła palcem niżej, do małego uwypuklenia jej brzemiennego brzucha; takiego, jak mógłby wyglądać, gdyby dłużej nosiła w sobie nasze dziecko. W tym miejscu jej dłoń zamarła w bezruchu. Cofnęła ją, a choć Eden nie patrzyła na mnie wprost, dostrzegłem malujący się na jej twarzy smutek. — Widzisz… nie miałem przecież żadnych zdjęć. Nie chciałem, żeby świat po prostu… o tobie zapomniał — powiedziałem chropawym, nieswoim głosem. — To był mój sposób na ożywienie cię, na ożywienie jej — dokończyłem. — Eden, powiedz coś, proszę. Zwróciła się w moją stronę, a łzy w jej oczach szkliły się i kleiły się do rzęs. Wolno pokręciła głową, otworzyła usta i ponownie je zamknęła. Powoli podeszła do mnie i uniosła wzrok, a dwie łzy w tej samej chwili potoczyły się po jej policzkach. — Dziękuję — powiedziała po prostu, obejmując mnie i mocno się we mnie wtulając.

Ja także ją objąłem. — Ale za co? — spytałem. — Za to, że tak bardzo mnie kochasz. Za to, że zachowałeś mnie przy życiu wtedy, gdy naprawdę nie żyłam. Odetchnąłem głośno. — Przenigdy nie powinnaś mi za to dziękować. Właśnie do tego zostałem stworzony. Z nosem wtulonym w moją koszulkę na poły roześmiała się, a na poły chlipnęła, a potem zadarła głowę i zerknęła na mnie spod oka. — Ja też — powiedziała z cudnie promiennym uśmiechem. — Blasku Poranka… — Uśmiechnąłem się i pogładziłem jej nadal wilgotne włosy. — Myślisz, że twoja mama chciałaby kilka obrazów z czasów, gdy byłaś… trochę młodsza? Czy raczej zasmuciłyby ją, przypominając to, co utraciła? Eden spojrzała na mnie uważnie. — Moim zdaniem spodobałyby się jej — powiedziała cicho. — Byłaby zachwycona. Kiwnąłem głową. — Dobrze, zatem zawiozę jej kilka. Tak czy owak, musimy pojechać po twoje rzeczy. Sądzisz, że nie będzie miała nic przeciwko temu, żebyś u mnie zamieszkała? Eden westchnęła cicho. — Wydaje mi się, że nie. Daleko się przecież nie wyprowadzam. Jakoś się dogadamy. Mama chce, żebym była szczęśliwa. — Racja. — Przytaknąłem. Odwróciłem się na dźwięk kroków Xandra. Przyjaciel stał w progu pracowni. — To jak, może coś zjemy? — zaproponował. Spojrzałem pytająco na Eden, która tylko kiwnęła głową. — Widzę, Eden, że znalazłaś Calderową kapliczkę — rzekł Xander. — Tłumaczyłem mu, że jest dziwna i straszna — dodał, ale po minie widać było, że nie ma nic złego na myśli. — Och, zamknij się, Xander — palnąłem. Eden roześmiała się cicho. — To najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam. Wypuściłem Eden z objęć i poszedłem na tyły pracowni, gdzie odszukałem niewielkie płótno. Przyniosłem je i podałem Xandrowi. — Masz, to na następne wspominki z przeszłości na Facebooku — powiedziałem, uważnie obserwując jego minę. Xander aż cofnął się o krok, zaśmiał się cicho i złapał się za grzywkę. — Rany Julek! — powiedział z nieskrywanym wzruszeniem. Eden podeszła do niego i zerknęła z boku na obraz, który go tak zafascynował. Przedstawiał on Xandra jako mniej więcej dziesięcioletniego chłopca stojącego na wielkim kamieniu znajdującym się nieopodal naszych chatek, przy którym

często się bawiliśmy. Śmiał się, znając go, pewnie z własnego dowcipu. Uśmiechnąłem się i dołączyłem do nich. — To jest… — zaczął, ale umilkł, nie mogąc opanować emocji. — Jak widzisz, mam też małą kapliczkę Xandra. Nie musisz już być zazdrosny. Popatrzył mi w oczy. — Dziękuję, brachu — rzekł. Mrugnąłem do niego porozumiewawczo i wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. Wyszliśmy z mojej pracowni, a gdy Eden założyła coś na siebie, przyszła do kuchni i dołączyła do naszej małej uczty. Razem z Eden aż mruczeliśmy z zadowolenia, pakując sobie do ust pierwsze od niemal tygodnia kęsy prawdziwego jedzenia. *** Xander wyszedł niedługo potem, jak się zdawało, w nieco lepszym nastroju. Najwyraźniej poprzedniej nocy nie spał wiele i pojechał do domu trochę odpocząć. Zastanawiałem się, czy dojdzie ze sobą do ładu na tyle, by dać tej dziewczynie jakąś szansę. Miałem nadzieję, że tak się stanie. Jeśli ktoś zasługiwał na to, by być kochanym, to właśnie Xander. To był jeden z najlepszych ludzi, jakich znałem. Miałem nadzieję, że zdaje sobie z tego sprawę. I cholernie chciałem, by ta dziewczyna także to dostrzegła. Ale to było jego życie i tak jak każdy człowiek, tylko on mógł zadecydować, jaką odegra w nim rolę. Wziąłem prysznic, ogoliłem czterodniowy zarost, a potem przebrałem się w czyste dżinsy i ciemnoszarą koszulkę z długim rękawem. Po wyjściu z łazienki zauważyłem, że Eden zdjęła z łóżka pościel. Nic dziwnego. Spośród wszystkich pościeli na świecie ta jedna rzeczywiście zasługiwała na zmianę. Zachichotałem pod nosem. Eden, z włosami zawiązanymi w węzeł na czubku głowy, stała przy kuchennym blacie i wystukiwała coś na telefonie. Na mój widok uśmiechnęła się i przekrzywiła głowę na bok, taksując mnie wzrokiem. — Bezsprzecznie doprowadziłeś się do ładu, Calderze Raynes — powiedziała kokieteryjnie. Podszedłem do niej, nachyliłem się i pocałowałem ją w szyję, wyczuwając ustami stabilny puls bijący pod cienką skórą. — Mhm — mruknąłem, cofając głowę z uśmiechem. — Ty także. Ale wolę cię brudną i lepką od brzoskwiniowego syropu. Roześmiała się i znów skupiła wzrok na ekranie telefonu, a po chwili stuknęła przycisk wysyłania wiadomości. — Mama? — spytałem, ruchem głowy wskazując telefon. Zmarszczyła brwi i przytaknęła. — Tak. Nie wspominałam ci o tym, ale wiadomości od niej stawały się coraz bardziej histeryczne. — Zwróciła się w moją stronę. — Jest nadopiekuńcza. Pewnie trudno ją za to winić i starałam się

to zrozumieć, ale… — Westchnęła. — Tak czy inaczej muszę tam wrócić, pocieszyć ją i spędzić z nią trochę czasu. Masz w planach jakąś pracę? Te twoje dachy? Pokręciłem głową i zacisnąłem usta, czując się winnym za poirytowanie jej mamy. — Nie, wziąłem trochę wolnego, żeby skupić się na tamtej wystawie. — Przeczesałem dłonią wilgotne włosy. — Teraz — kiwnąłem głową w stronę czeku wciąż leżącego na blacie — przynajmniej przez jakiś czas chyba nie muszę wracać do tej roboty. — Albo nie wrócisz już nigdy — powiedziała, odwróciła się do mnie przodem, oparła dłonie na biodrach i zadarła głowę, żeby spojrzeć mi prosto w oczy. — Calder, jak widać, twoje prace rozchodzą się na pniu. Kiedy tylko zechcesz, możesz zorganizować kolejny wernisaż. Madison pod czekiem zostawiła wizytówkę. I jestem pewna, że inne galerie w mieście też będą chciały wystawiać twoje prace, prace Storma. — Oczy jej zalśniły i zapaliły się w nich łobuzerskie ogniki. — Ale sesje striptizu rezerwuję dla siebie. — Roześmiałem się, a Eden, choć próbowała zachować powagę, też uśmiechnęła się od ucha do ucha. Serce podskoczyło mi na widok piękna jej niespodziewanej radości. — Jestem z ciebie taka dumna — szepnęła. — Pamiętasz, jak rysowałem patykiem na piasku? — spytałem rozpromieniony. Zaśmiała się. — Pewnie, że pamiętam. — Potem jej mina spoważniała. — Jeśli wierzyć w powołania, to twoim bez wątpienia była sztuka. Twój talent budzi w ludziach emocje. — Wzruszyła ramionami. — Jeśli to nie jest prawdziwe powołanie, to co miałoby nim być? Przez chwilę wpatrywałem się w nią uważnie, a potem skinąłem głową. — Masz rację, zadzwonię do kilku galerii. Ale dziś… dziś pojedźmy do domu twojej mamy i opowiedzmy jej o naszych planach. — Nachyliłem się i pocałowałem jej soczyste, różowe usta. — Potem pójdziemy do sklepu i nakupujemy jedzenia do naszego domu. Przynajmniej takiego jedzenia, którego nie trzeba przechowywać w lodówce. — Uśmiechnąłem się i odgarnąłem kosmyk włosów z jej czoła. — A kiedy tutaj wrócimy, ja zajmę się elektryką, żebyśmy mogli mieszkać w jasno oświetlonym wnętrzu, jak ludzie, i jeść mrożonki. — Na myśl o wspólnym robieniu zwykłych, codziennych rzeczy ogarnęła mnie radość. I sądząc po uśmiechu na twarzy Eden, ona pomyślała to samo. — Może jutro pojechalibyśmy do sklepu z wyposażeniem wnętrz i wybrali kilka mebli? A przy okazji, czy twoja mama mogłaby nam pomóc w zrealizowaniu tego czeku? Kiwnęła głową. — Myślę, że tak — powiedziała, ale lekko się nachmurzyła. — Calder? — Zagryzła wargę i ucichła. — Co się stało, Blasku Poranka? Popatrzyła mi w oczy i na jej usta powrócił delikatny uśmiech, lecz nie trwało to długo. — Musimy zadzwonić na policję — powiedziała poważnie.

Westchnąłem. — Tak, ty powinnaś, Eden. Aby odzyskać nazwisko. — Pokręciłem głową. — Ale ja nie. Ani Xander. My nie musimy. Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem. — Nie sądzisz, że twoje nazwisko też jest ważne? — spytała. — Nie chcesz go poznać? Zasługujesz na to, by odzyskać swoją tożsamość, Calder. Owszem, Madison rozumiała, że nie masz dokumentów, i była skłonna zrobić wszystko, co w jej mocy, by ominąć tę przeszkodę, bo chciała, żebyście… — Wzięła głęboki wdech i najwyraźniej postanowiła nie ubierać w słowa dalszego ciągu. — Tak czy inaczej — podjęła po chwili — nie każdy to zrozumie. A jeśli zatrzymają cię za prowadzenie samochodu bez prawa jazdy? Wtedy będziesz zmuszony do opowiedzenia o swojej przeszłości. Lepiej zrobić to z własnej inicjatywy. Zróbmy to razem. Zmarkotniałem. Wiedziałem, że ma rację. Wiedziałem, że głównym powodem tego, że nie dowiedzieliśmy się wcześniej o swoim istnieniu, był fakt, iż żadne z nas nie chciało pójść na policję. Ale mimo wszystko poczułem, jak ogarnia mnie niepokój. — A jeśli spróbują nas rozdzielić? — spytałem. — Jeśli nie zgłaszając się do nich od razu, zrobiliśmy coś złego? Nie znam prawa. Mogą nas wsadzić do więzienia albo… Eden pokręciła głową. — Nie. Wątpię. A po tych wszystkich przejściach moja mama ma całkiem niezłe układy z policją w Cincinnati. Są tam ludzie, którym ufa. Ludzie, którym moim zdaniem my także możemy zaufać. — Clive Richter… — zacząłem. — Wiem. Ale pomyśl, przez cały ten czas… przez całe lata udawało mu się wyłgać ze wszystkiego, czego się tamtego dnia dopuścił. Utrzymywał wprawdzie, że był mieszkańcem Akadii, ale akurat w dniu powodzi pracował i nie brał udziału w tamtych wydarzeniach. Zeznał, że nawet go tam nie było. A my wiemy, że prawda jest inna. Po raz kolejny głośno odetchnąłem, złapałem się za głowę i odwróciłem wzrok. Jeśli nie liczyć Hectora, Clive Richter był jednym z pierwszych ludzi, których nauczyłem się nienawidzić. Dopóki nie położył na mnie swoich tchórzliwych łapsk, nie wiedziałem, czym jest nieufność i wstręt. A wykorzystywanie swojej pozycji do zastraszania, poniżania i dręczenia Xandra, Eden oraz mnie sprawiło, że nieszczególnie ufałem policji. Odruchowo sięgnąłem dłonią do blizny na udzie; brzydkiego zgrubienia dającego się wyczuć nawet pod nogawką dżinsów. Tym razem musiałem zrobić wszystko, by ochronić Eden. Na samą myśl oddania się w ręce policji ogarniała mnie panika, nad którą nie bardzo potrafiłem zapanować. Zdrowy rozsądek podpowiadał, że zaufanie do policji jako takiej powinno być czymś normalnym, że zadaniem policji jest pomagać ludziom, ale moje serce krzyczało coś wręcz przeciwnego. — Czy możemy na razie omówić to, jak się do tego zabierzemy? — spytałem cicho i opuściłem ręce z rezygnacją. — Możemy to najpierw ustalić?

— Oczywiście — powiedziała. — Nie spieszy się nam. Porozmawiamy o tym najpierw z moją mamą, a potem ze sobą nawzajem oraz z Xandrem i wspólnie podejmiemy jakąś decyzję. Dobrze? Z ulgą kiwnąłem głową. — Zgoda. Eden łagodnie się do mnie uśmiechnęła. — To świetnie. — Pociesznie przechyliła głowę na bok. — Wszystko będzie dobrze. Wiesz o tym? Nie potrafiłem nie uśmiechnąć się na ten widok. Miałem ją na wyciągnięcie ręki, prawdziwą, całą, w moim mieszkaniu, a jej uroda sprawiała, że aż ściskało mnie w żołądku. — Tak, wiem — odparłem, przynajmniej w pewnym stopniu rzeczywiście o tym przekonany. Wziąłem ją w ramiona i głęboko pocałowałem, upajając się jej słodyczą. — Moja kobieta — wymruczałem i oderwawszy się od jej ust, zacząłem całować jej szyję, wydając z siebie kolejne zadowolone pomruki. Zaczęła się wić ze śmiechu, próbując się wyswobodzić. — Ostrożnie, bo znów skończymy w Łożu Uzdrawiania! — Zaśmiała się. — Z grubsza właśnie taki mam cel — odparłem. Całowaliśmy się i śmialiśmy jeszcze przez kilka chwil, nim uspokoiłem skołatane nerwy. — Lepiej już chodźmy — westchnęła Eden. — Racja — odparłem, obsypując pocałunkami jej szyję i ocierając się o nią. Nie zliczę, ile razy w ciągu czterech minionych dni się kochaliśmy, ale nie miałbym nic przeciwko temu, by wrócić do łóżka i znów się w niej zatracić. Wreszcie jakoś udało się nam od siebie oderwać. Eden poszła się odświeżyć, a ja szybko zmieniłem na naszym łóżku pościel na nową. Naszym łóżku. Te dwa słowa sprawiały mi radość, od której niemal zakręciło mi się w głowie. Poszedłem do pracowni i wybrałem dwa niewielkie płótna przedstawiające Eden jako małą dziewczynkę, zawinąłem je w brązowy papier pakowy i zakleiłem taśmą. Spotkaliśmy się z Eden w holu, gdy zamykałem drzwi do pracowni. Uśmiechnąłem się do niej i wziąłem ją za rękę. — Gotowa? — spytałem. — Tak — odparła, zabierając torebkę z blatu. Zamknąłem za nami drzwi, wsiedliśmy do windy i zjechaliśmy na dół. Nie polubiłem wind; w ogóle nie przepadałem za ciasnymi wnętrzami. Nie po Akadii. Ale chciałem jak najszybciej odwieźć Eden do domu i pomóc spakować jej rzeczy, żebyśmy mogli zacząć wspólne życie. Otworzyliśmy drzwi na ulicę, a Eden zerknęła na mnie z uśmiechem.

I nagle rozpętało się piekło. Na widok tłumu, który zafalował w naszą stronę, raptownie odwróciłem się, złapałem Eden, pragnąc ją sobą osłonić, ale potknąłem się i upuściłem obrazy, które trzymałem w ręce. — To oni! — Usłyszałem jakiś krzyk. — Eden Everson! — zawołał ktoś. — Dlaczego nie powiedziałaś policji o swoim powrocie? Czy naprawdę byłaś w Akadii podczas masowego samobójstwa? — Wynoście się! — wrzasnąłem, zanim zdołałem zebrać myśli. Dwóch mężczyzn wysforowało się przed tłum, depcząc moje płótna. Zacisnąłem pięści, a świat wokół zabarwił się czerwienią, zapulsował krwią i paniką. — Calderze Raynes! Storm! — zawołał ktoś inny. — Czy to prawda, że ty także wydostałeś się z Akadii? Jak się wam to udało? Czy to właśnie Eden jest na wszystkich twoich obrazach? Przepchnąłem się przez ciżbę, ledwie rozumiejąc wykrzykiwane wokół słowa. Mocno objąłem Eden ramieniem i oboje parliśmy przed siebie z pochylonymi głowami. Jedną rękę wyciągnąłem przed siebie, odpychając wszystkich, którzy nie przesunęli się z własnej woli. Zewsząd dochodziły gromkie okrzyki. Miałem wrażenie, że moje serce pędzi na oślep, a zamiast krwi w żyłach krąży czysta adrenalina. — Odpierdolcie się od niej! — wrzasnąłem, gdy jakiś mężczyzna złapał Eden za ramię. A ponieważ nie popuścił, na chwilę odstąpiłem od Eden, wziąłem zamach i zdzieliłem go prosto w twarz. Trysnęła krew. Wrzasnąłem i z furią kopnąłem mężczyznę, który upadł na chodnik. Usłyszałem krzyk Eden i wszystko wokół nagle rozmazało się przed moimi oczami, a docierające do mnie dźwięki brzmiały, jakby dochodziły spod wody. Miałem wrażenie, że coś się we mnie gotuje, i nagle moje pięści zaczęły żyć własnym życiem. Gdzieś na obrzeżach świadomości czułem ból rozlewający się po kostkach dłoni, ale nie dbałem o to. Eden krzyczy. Ma krew na ubraniu. Jacyś mężczyźni odciągają ją ode mnie. Eden krzyczy. Nie mogę się do niej przebić. Nie mogę jej ochronić. Eden krzyczy. Ma krew na ubraniu. Jacyś mężczyźni odciągają ją ode mnie. Eden krzyczy. Nie mogę się do niej przebić. Nie mogę jej ochronić. Gdy otrzeźwiałem, tłum cofnął się, a ja skulony, dysząc z wysiłku, nachylałem się nad Eden na chodniku. Niespokojnie omiotłem wzrokiem okolicę, aby mieć pewność, że nic nam nie grozi. Ujrzałem kilku mężczyzn z zakrwawionymi twarzami; dwóch innych wciąż leżało na ziemi. Zerwałem się na równe nogi, pociągnąłem za sobą Eden i, tuląc ją z całych sił, jak w amoku rozglądałem się we wszystkie strony. Z moich ust padały jakieś słowa, którymi próbowałem ostudzić wrzącą w żyłach krew. Po chwili uświadomiłem sobie, jakie to słowa. Nigdy więcej, nigdy więcej, nigdy więcej.

— Calder? Calder? — To był głos Eden. Jej delikatny, anielski głos. Zdusiłem krzyk i spojrzałem w dół, nagle odzyskując wzrok. Eden mówiła do mnie lekko podniesionym głosem. Pociągnąłem ją za zaparkowany na ulicy samochód i badawczo powiodłem dłońmi po jej ciele, w górę i w dół, a potem łagodnie odchyliłem głowę do tyłu, żeby przyjrzeć się jej twarzy; upewnić się, że nikt jej nie skrzywdził. — Nic mi nie jest, Calder — wykrztusiła. — Wszystko w porządku. Nic mi się nie stało. Przyrzekam. — Potakiwała łagodnie i z wahaniem wyciągnęła do mnie rękę, jakby próbowała uspokoić dzikie zwierzę. — Nic mi nie jest. Ochroniłeś mnie. Nic mi nie jest. Na dźwięk jej słów i na widok tego, że rzeczywiście nic się jej nie stało, mój puls stopniowo wracał do normy. Znów zaborczo ją przytuliłem, odzyskując spokój w jej bliskości, w jej obecności w moich ramionach. Uświadomiłem sobie, że tłum składał się głównie z dziennikarzy i kilku przypadkowych gapiów. Teraz wszyscy patrzyli na mnie w milczeniu; niektórzy przez obiektywy skierowanych w naszą stronę kamer. Musiałem wyglądać jak wypuszczona z klatki bestia; jakbym postradał zmysły. Odetchnąłem nerwowo i zobaczyłem zatrzymujący się nieopodal samochód. — Calder, Eden, wsiadajcie. — Usłyszałem. Odwróciłem się i zobaczyłem za sobą dziewczynę, która tydzień temu przyszła z Eden do galerii. To była jej kuzynka, Molly. Poprowadziłem Eden wokół samochodu, za którym się skryliśmy, a po drodze co rusz odwracałem głowę w stronę zbiegowiska. Ludzie za naszymi plecami nadal stali jak wryci. Otworzyłem drzwi, praktycznie wepchnąłem Eden do środka i wsiadłem w ślad za nią. Auto włączyło się do ruchu i szybko odjechało. Zza szyb samochodu widziałem, jak na niebie gromadzą się ciemne, burzowe chmury. Przytuliłem Eden na tylnym siedzeniu, ująłem ją za nadgarstek, by wyczuć pod palcami jej równomierny, stabilny puls, i wolno, głęboko wdychałem i wydychałem powietrze, próbując uspokoić zszargane nerwy.

Rozdział 10. Calder Zaparkowaliśmy na podjeździe przed domem matki Eden i wysiedliśmy z samochodu. Całą drogę jechaliśmy w milczeniu, tylko Molly z zatroskaną miną raz po raz zerkała na nas we wstecznym lusterku. Eden po prostu pozwoliła mi się objąć, a głowę oparła na mojej piersi. Dokładnie wiedziała, czego potrzebowałem. Wprawdzie nie byłem tego pewien, ale odniosłem wrażenie, że Molly trochę pokrążyła po mieście, zanim objęła kurs na dom Carolyn, zapewne po to, by dać nam trochę czasu na ochłonięcie i dojście do siebie. Dłonie miałem zbroczone krwią i byłem w szoku. Gdy tylko samochód się zatrzymał i wysiedliśmy, mocno ująłem Eden za rękę i poszliśmy do domu, rozglądając się dookoła, czy aby na pewno nie pojechał za nami nikt z tamtych ludzi. Jakim cudem udało się im nas odnaleźć? Mama Eden wybiegła z domu, zanim jeszcze podeszliśmy do drzwi. — Rany boskie! Mówią o was we wszystkich wiadomościach. Chodźcie, chodźcie. Tak się cieszę, że coś mnie podkusiło, żeby wysłać po was Molly. Gestem pospieszyła nas do środka i jeszcze raz zerknęła przez ramię, zanim zamknęła drzwi i przekręciła zamek. — Carolyn, Calderowi trzeba opatrzyć kostki dłoni — powiedziała Molly. Na widok moich poranionych, skrwawionych rąk Carolyn złapała się za głowę. — O rany, o rany! Oczywiście — powiedziała, przyskoczyła do Eden, dwa razy upewniła się, że jej córka jest cała i zdrowa, ścisnęła jej ramiona i wybiegła z pokoju. Eden i ja padliśmy na sofę, a ja położyłem dłonie na kolanach, żeby nie pokrwawić eleganckich mebli. Molly wyszła z pokoju, mówiąc coś o mrożonej herbacie, a gdy zniknęła za drzwiami, zwróciłem się do Eden. — Tak mi przykro — wymamrotałem, opierając się czołem o jej czoło. Wolno pokręciłem głową. — Poczułem się tak, jakbym na chwilę tam wrócił. Spanikowałem… Cholera, przepraszam. Eden pogładziła mnie po policzku. — Rozumiem. I tak naprawdę, Calder, oni zachowywali się jak stado sępów. Praktycznie się na nas rzucili. Wziąłem głęboki wdech. — Mimo wszystko aż skręca mnie na samą myśl o tym, jak będą wyglądały informacje w mediach. Zachowywałem się jak wariat.

— Nie będziemy tego oglądać — powiedziała z cieniem uśmiechu na ustach. Pocałowała mnie czule dokładnie w chwili, gdy Molly wróciła do pokoju z tacką ze szklankami wypełnionymi mrożoną herbatą. Sięgnąłem po szklankę i wziąłem łapczywy łyk. Eden zaczęła sączyć swoją herbatę, a Molly odstawiła tackę na stoliku kawowym i klapnęła na krześle naprzeciwko naszej sofy. — Kto do diabła puścił o was farbę mediom? — spytała wyraźnie zaskoczona. Kątem oka spojrzałem na Eden i pokręciłem głową. — Nie mam pojęcia — przyznałem. — Madison? Eden przygryzła wargę i zaprzeczyła ruchem głowy. — To możliwe, ale wątpię. Rozmawiałam z nią dziś rano i wydawała się szczera, gdy mówiła, że tego nie zrobi. Przytaknąłem. Ja także nie sądziłem, by Madison dopuściła się czegoś takiego. Z tego, co wiedziałem, zawsze można było na niej polegać. Z drugiej strony skrzywdzony człowiek potrafi zrobić coś, czego normalnie by nie uczynił. A ja ją skrzywdziłem. — Skąd wiedziałaś, kiedy trzeba po nas podjechać? — spytałem Molly. Przeniosła na mnie wzrok. — Nie wiedziałam. Wysłała mnie Carolyn. — Uniosła ręce. — Przyrzekam, miałam tylko zrobić sobie zdjęcie z Eden na dowód na to, że jej córka żyje, i wracać do domu. — Zniżyła głos. — Od kilku dni Carolyn trochę świruje, zupełnie jakby Eden została ponownie porwana albo coś w tym stylu. Starałam się pomóc jej popatrzeć na to z bardziej racjonalnej perspektywy. — Uniosła brwi, jakby zastanawiała się, na ile jej się to udało. Cholera. Nie mogłem wyzbyć się wątpliwości, czy to nie Carolyn dała cynk policji. Ale na samą myśl o tym poczułem ukłucie winy. Przecież nie zrobiłaby tego Eden. Molly upiła łyk herbaty, a potem odstawiła szklankę na stół przed sobą. — Jeśli chodzi o to, kto sprzedał tę informację mediom, mógł to być ktokolwiek; podejrzanych jest chyba z setka. Ta impreza… prosiłyśmy wprawdzie gości, żeby trzymali język za zębami, ale na przykład barman mógł usłyszeć wystarczająco wiele, by powiązać fakty w całość. Kto wie? Przecież to nie była ściśle tajna operacja. — Uniosła ręce i opuściła je zrezygnowana. — A jeśli się nad tym dobrze zastanowię, czuję się wręcz zaskoczona, że dziennikarze zapukali do naszych drzwi dopiero teraz. Ku własnemu zdziwieniu zachichotałem. Słusznie. Polubiłem kuzynkę Eden. Eden uśmiechnęła się do Molly i przygryzła wargę. — Masz rację. Tylko w sumie czy ma to teraz jakiekolwiek znaczenie? — Spojrzała na mnie. — Po prostu wolałabym, żeby stało się to wtedy, gdy my uznamy to za stosowne.

— Trudno — powiedziałem cicho. — Może to i lepiej. Będziesz teraz mogła oficjalnie odzyskać swoje nazwisko i wszystko, co się z tym wiąże. — Najlepiej, jak umiałem, starałem się zagłuszyć własne obawy. Nie mogłem zrobić nic, jedynie czekać i zobaczyć, co się stanie. Znów położyłem pokrwawione dłonie na udach, nadal czując w sobie echa niedawnego szoku. Carolyn z apteczką wpadła do pokoju i spojrzała pytająco na Eden. Eden kiwnęła głową, wzięła od niej apteczkę i przykucnęła przede mną. Szczypiący ból alkoholu na moich kostkach podziałał trzeźwiąco. Podczas gdy Eden bandażowała mi dłonie, Carolyn powiedziała nam, że w międzyczasie rozmawiała z jednym z detektywów z biura pracującego dawniej nad sprawą Eden i że policja jest już w drodze. Detektyw zadzwonił po nią po relacji w telewizyjnych wiadomościach. — Czy to stawia nas w bardzo złym świetle? — spytała Eden, spoglądając przez ramię na matkę. Mama Eden zaprzeczyła. — Detektyw wydawał się rozumieć, że chcieliśmy dać sobie trochę czasu. Sądzę też, że napaść dziennikarzy na was oboje jest wystarczającym powodem, by przez jakiś czas nie wystawiać nosa za drzwi. — Popatrzyła na mnie z przyganą w oczach. Po tym, co powiedziała nam Molly, nie winiłem jej za to spojrzenie. Choć przyrzekałem, że zabieram Eden tylko na chwilę, nie było jej przez cztery dni, a potem wpadłem w furię i pobiłem ludzi, którzy nam zagrażali. A przynajmniej ja potraktowałem ich jak zagrożenie. Próbowałem wrócić myślami do tej chwili, ale nie mogłem sobie przypomnieć nic poza tym, że Eden znalazła się w niebezpieczeństwie. Pomimo dobrego wrażenia, jakie wywarłem na Carolyn podczas garden party, matka Eden z pewnością miała teraz o mnie dość marne mniemanie. — Bardzo mi przykro za… wszystko — wydukałem, patrząc na Carolyn. Zmarszczyła brwi i pokręciła głową. — Wiem — powiedziała. — Widzę, że jest ci przykro. I mnie też jest przykro za to, co ci się przytrafiło. Gdybyś odwiózł Eden wcześniej… — dokończyła lekko oskarżycielskim tonem, aż skuliłem się w sobie w poczuciu winy. Ale Eden i ja rozpaczliwie potrzebowaliśmy spędzić razem trochę czasu. Tylko jak mogłem choćby spróbować to wytłumaczyć akurat jej matce? Carolyn odetchnęła głęboko i odwróciła wzrok. — Szczęście w nieszczęściu, że policja przydzieli nam dwóch funkcjonariuszy do ochrony, nikt nie będzie więc nas niepokoił ani nie przedostanie się do domu bez naszej wiedzy. Tutaj, ze mną, jest bezpiecznie. — Początkowo uznałem, że ma na myśli nas oboje, ale patrzyła tylko na Eden. Nachmurzyłem się lekko. Pragnąłem po prostu zabrać Eden do domu i zacząć coś na kształt wspólnego życia, mieć ją tylko dla siebie, móc ją chronić, móc udowodnić, że jestem tego wszystkiego wart. Carolyn wstała. — Eden, zrobię ci twojego ulubionego fluffernuttera. —

Uśmiechnęła się pogodnie. — To zawsze były twoje ulubione kanapki, a ta sytuacja jak żadna inna wymaga przegryzienia czegoś pysznego na pocieszenie. — Raźnym krokiem wyszła z pokoju. — Oczywiście bez skórki, tak jak lubisz — rzuciła na odchodne. Molly pokręciła głową i złapała się za czoło, jakby nagle dostała silnego bólu głowy. Mina Eden wyrażała czyste zdziwienie. Domyśliłem się, że podobnie jak ja, nie ma pojęcia, co to jest fluffernutter. Zadzwonił dzwonek do drzwi i pięć kolejnych godzin byliśmy przesłuchiwani przez policję. Eden i ja relacjonowaliśmy swoje historie najpierw osobno, potem razem, do znudzenia, aż ogarnęła mnie niemal kompletna znieczulica. Jacyś ludzie wchodzili i wychodzili, niektórzy w mundurach, inni w zwykłych ubraniach, a wszyscy słuchając naszych opowieści, przybierali ten sam, niedowierzający wyraz twarzy. Najpierw czułem lęk i dystans, ale z upływem czasu udało mi się odrobinę rozluźnić. Policja wydawała się najbardziej zainteresowana wydarzeniami z dnia powodzi, zwłaszcza rolą, jaką odegrał w nich Clive Richter, począwszy od chwili, gdy zawiózł nas z powrotem do Akadii, przez bierną obserwację tortur i próby zabicia mnie przez Hectora, aż do momentu postrzału w nogę. Nie wiedziałem, co go czeka, ale choć tak wielu ludzi wysłuchiwało naszej opowieści z przerażeniem i współczuciem w oczach, żołądek ściskał mi się ze strachu na myśl o tym, że Clive teraz na pewno dowie się, że przeżyliśmy… Jeśli już wcześniej nie usłyszał o tym w mediach. Kiedy tylko mogłem, starałem się nie spuszczać wzroku z Eden i wyglądałem za nią niemal za każdym razem, gdy z jakiegoś powodu się ode mnie odwracała. Patrzyłem, jak rozmawia z młodo wyglądającym detektywem w garniturze, z którym najwyraźniej swobodnie się jej gawędziło; kilka razy nawet zaśmiała się cicho, gdy robił jakieś notatki. Mężczyzna patrzył na nią z czymś na kształt podziwu. W brzuchu skręciło mnie z zazdrości i musiałem upomnieć się w myślach, że takie reakcje po prostu nie są normalne. Byliśmy teraz częścią wielkiej społeczności, częścią świata. Bardzo wielu mężczyzn będzie właśnie tak patrzeć na Eden i próbować się do niej przymilać. Nie musiało mi się to podobać, ale też nie powinienem się zachowywać jak zazdrosny głupek. Wkrótce po przyjeździe śledczych zadzwoniłem do Xandra, który dotarł do nas jakieś dwie godziny później i także został poddany policyjnemu przesłuchaniu. Nie byłem przygotowany na ten dzień, ale pomimo wszechogarniającej nerwowości jakaś cząstka mnie poczuła ulgę. Już nie musieliśmy chodzić ze spuszczonymi głowami. Nabierałem przekonania, że niezłożenie zeznań wcześniej nie było czymś, z czego zamierzano uczynić zarzut. Poza tym poczułem cień nadziei na odzyskanie swojego prawdziwego nazwiska. Przecież musi być ktoś, kto wie, kim jestem. Czy to możliwe, że komuś — tak jak matce Eden — nawet po tylu latach zależy na moim powrocie? Świadomość faktu, że

mogłem oszczędzić mu trosk znacznie wcześniej, wzbudziła we mnie gwałtowne poczucie winy. Ale dotąd po prostu nie byłem jeszcze gotowy, by się ujawnić. Dopiero gdy słońce za oknami zaczynało zachodzić, pożegnaliśmy się z Xandrem, a wkrótce potem policja zaczęła pakować manatki i powoli opuszczać dom Carolyn. Eden stanęła za mną, nachyliła się nad moim krzesłem, objęła rękami moje ramiona i pocałowała mnie w szyję. — Udało się, Irysie — szepnęła. Irysie. Ileż to czasu minęło od chwili, gdy Eden ostatnio nazwała mnie Irysem? Zamknąłem oczy i całą garścią zaczerpnąłem z jej krzepiącej, fizycznej i emocjonalnej obecności. Tak jak dawniej, jej siła i jej wytrwałość dodawały mi odwagi. Dokonaliśmy tego. Razem. Nie byłem pewien, czy potrafiłbym sprostać trudom tego dnia bez niej, ale wspólnie daliśmy radę. Ja dałem. Odwróciłem się do niej z uśmiechem na ustach. — Tak, udało się. — A teraz — szepnęła mi do ucha — zamierzam przyrządzić ci kolację, a potem zakradniesz się do mojego małego, różowego łóżeczka. — Zmarszczyła brwi. — Mama przygotowała dla ciebie pokój dla gości, ale jakoś sobie poradzimy. — Pocałowała mnie w ucho i cicho zachichotała. Rozejrzałem się w poszukiwaniu Carolyn, ale zdaje się, że odprowadzała funkcjonariuszy do wyjścia. — Jak myślisz, co zdaniem twojej mamy robiliśmy przez cztery ostatnie dni? — szepnąłem. — Jestem pewna, że stara się o tym nie myśleć — odparła, wyprostowała się i stanęła przede mną. — Sądzę, że wewnętrznie wypiera fakt, że jestem kobietą. Nie potrafi traktować mnie inaczej niż jak małą dziewczynkę. — Zmarszczyła brwi. — Staram się to szanować. Ale nie zamierzam potulnie godzić się na to, żebyś był pod tym samym dachem co ja i nie spędził ze mną w łóżku przynajmniej części nocy — stwierdziła, siadając mi na kolanach. Uśmiechnąłem się do niej i pocałowałem ją w usta, czując, jak ogarnia mnie błogi spokój. Może nie było idealnie, ale byliśmy razem. Byliśmy bezpieczni. Usłyszałem czyjeś znaczące chrząknięcie i uniosłem wzrok. W progu stała Carolyn. Uśmiechnęliśmy się, a potem Eden wstała, podeszła do niej i mocno ją uścisnęła. — Świetnie sobie poradziłaś — powiedziała Carolyn, gdy Eden wypuściła ją z objęć. Weszła do pokoju i usiadła na krześle naprzeciw mnie. — A teraz w mediach będą o tym trąbić do znudzenia, tak samo jak było po Akadii… Tak jak wtedy, gdy twój ojciec… — głos uwiązł jej w gardle ze smutku, ale po chwili wzięła głęboki wdech i zaczęła mówić dalej. — Telefony będą się urywały i nie będziecie mogli wyjść z domu bez czeredy wścibskich ludzi. — Przeniosła wzrok ze mnie na Eden i z powrotem. — Musimy się po prostu na to przygotować. Po jakimś czasie to minie, ale nie od razu. Mam nadzieję, że się z tym pogodziliście. Pochyliłem się, oparłem się łokciami o kolana i przeczesałem włosy dłonią. —

Nie, ja się nie pogodziłem — powiedziałem po chwili, prostując plecy. — Ale jaki mamy wybór? Musimy to jakoś przetrwać. Eden kiwnęła głową, stanęła obok mojego krzesła i wzięła mnie za rękę. Ująłem jej dłoń, a potem instynktownie trzy razy ścisnąłem. Nagle w moim sercu zagościł spokój i jakieś niewytłumaczalne uczucie, którego nie potrafiłem nazwać. — Tak — powiedziała Eden, spoglądając na mnie z góry. — Musimy to przetrwać. — Popatrzyła na Carolyn. — Mamo, niewątpliwie nie mamy ochoty na oglądanie telewizji, ale czy można byłoby poprosić kogoś, żeby śledził wiadomości na tyle, by móc przekazywać nam wszelkie informacje na temat Clive’a Richtera, a także ewentualne wieści od kogoś, kto zna Caldera? Carolyn zerknęła na mnie przelotnie i kiwnęła głową. — Oczywiście. Zatroszczę się o to. Od tej pory w tym domu nie ogląda się telewizji. Przez kilka kolejnych tygodni okopiemy się tu i poczekamy, aż minie najgorsze. Z tą myślą wszyscy poszliśmy do kuchni, gdzie Eden uparła się, żebym usiadł przy stole stojącym obok okna, a ona będzie dla mnie gotować. Obserwowałem, jak się krząta, i jakimś cudem zakochałem się w niej jeszcze bardziej. Nigdy nie miałem przyjemności patrzeć, jak Eden robi coś tak zwyczajnego jak gotowanie makaronu czy przyrządzanie sałatki, i było to dla mnie niemal mistycznym przeżyciem, niezależnie od tego, jak niedorzeczna byłaby ta myśl z perspektywy kogoś innego. Patrzyłem, jak rozmawia z Carolyn i Molly, jak śmieje się i uważnie słucha tego, co mają do powiedzenia. Była tak życzliwa, tak dobra, że zdawała się cała jaśnieć. Byłem pewien, że to właśnie te cechy musiał w niej dostrzec Hector wiele lat temu. I tak, wykorzystał je do realizacji swoich chorych, obłąkanych celów, ale bezsprzecznie intuicja go nie zawiodła. Dokładnie te cechy przyciągnęły do niej nas obu. Ja jednak poprzysiągłem na wszystkie świętości, że sprawię, by bił od niej jeszcze silniejszy blask, i nigdy nie będę próbował go stłumić, tak jak on tego pragnął. Uśmiechnęła się do mnie przelotnie, a ja odwzajemniłem jej radość. Odkąd przebywałem poza Akadią, zwróciło moją uwagę, jak niewielu ludzi cechowało się taką niekłamaną łagodnością ducha, jaką emanowała Eden. I jak to się stało, że właśnie tej dziewczynie, mojej dziewczynie, spośród wszystkich ludzi udało się tę cechę zachować? Po wszystkim, co przeszła, po takiej traumie dla duszy, jakim cudem udało się jej nie zatracić tej części siebie? Momentami czułem, że powinienem paść przed nią na kolana i wielbić ją. Była tak niewyobrażalnie piękna, pod każdym możliwym względem. Nadal. Po wszystkich tych latach, po wszystkich doświadczeniach. Tylko teraz promieniowała nie tylko łagodnym pięknem, ale tą szczególną wewnętrzną siłą, którą zawsze w niej dostrzegałem, a dziś wyczuwałem jeszcze mocniej. Usiedliśmy, żeby zjeść kolację, a kochające oczy Eden śledziły każdy mój ruch, gdy jadłem to, co sama przyrządziła. Wydawało się, że sprawia jej to radość tak

ogromną, że aż jaśniała z zadowolenia, zjadłem więc trzy dokładki, choć byłem pełen po dwóch. Później tego samego wieczoru wymknąłem się z pokoju dla gości, zakradłem do sypialni Eden i wślizgnąłem się do jej małego, różowego łóżka. Przytuliłem Eden do piersi, a jej dłoń natychmiast powędrowała do moich szortów; ze świstem wciągnąłem powietrze i stwardniałem w jednej chwili. Ale gdy znalazłem się nad nią, łóżko skrzypnęło tak straszliwie, że zamarłem. Gdybym wziął ją tak gwałtownie i mocno, jak pragnęło tego moje ciało, pobudziłbym wszystkich w sąsiedztwie. Zachodziłem w głowę, czy Carolyn celowo nie podmieniła materacy, gdy myliśmy zęby w łazience. W półmroku pokoju zdumiona Eden spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami, a potem stłumiła dłonią śmiech, by nie narobić jeszcze większego hałasu. Wyszczerzyłem zęby w odpowiedzi, także próbując nie roześmiać się w głos. Gdy jako tako doszliśmy do siebie, przenieśliśmy się na podłogę. — Chyba zawsze będziemy musieli się jakoś kryć — szepnąłem jej w usta. — Teraz jest inaczej — odszepnęła. — Wiem — odparłem. Ale i tak wcale mi się to nie podobało. Jak para ukrywających się nastolatków, kochaliśmy się na podłodze jej sypialni pokrytej tylko prześcieradłem. Choć musieliśmy być cicho i choć nie było to nasze łóżko, tak jak bym tego oczekiwał, to byliśmy razem i musiało nam to wystarczyć. Pogładziła dłonią mój policzek i z miłością wpatrywała się w moje oczy. A gdy nasze ciała się złączyły, poczułem, jak ogarnia mnie głęboki spokój — jak zawsze, gdy byłem z Eden tak blisko. Równocześnie zdobyliśmy szczyt rozkoszy, dysząc sobie nawzajem w usta, by nie narobić zbytniego hałasu. Wtuliłem twarz w zagłębienie jej szyi, dając sobie czas na ostudzenie zmysłów, a jej dłonie błądziły po moich plecach i pieściły mięśnie. Westchnąłem i wyszedłem z niej zaspokojony. Leżeliśmy tak jeszcze przez dłuższą chwilę. Wtulony w nią, czułem, jak delikatnie muska dłonią moją skórę. — Tak bardzo pragnęłam naszego dziecka — odezwała się po pewnym czasie. Mogłem sobie tylko wyobrażać, że za każdym razem, gdy w niej dochodziłem, jakaś jej część uświadamiała sobie, że nie zajdzie w ciążę; że to już niemożliwe. Ścisnęło mi się serce i oparłem się na łokciu wolnej ręki. Na jej twarzy malował się smutek. Nachyliłem się i pocałowałem ją w czoło. — Wiem. Ja także — powiedziałem cicho. — Nawet w jakimś stopniu pogodziłam się już z tym, że nie mogę mieć więcej dzieci. — Przerwała na chwilę, a ja czekałem cierpliwie, aż zacznie mówić dalej.

— Pomyślałam sobie nawet, że jest w tym coś niemal… właściwego, że twoje dziecko będzie jedynym, jakie kiedykolwiek w sobie nosiłam, nawet jeśli nie dane było mu się urodzić. — Znów umilkła. — Ale teraz, gdy mam cię z powrotem, czuję, że znów mnie to przytłacza. Odgarnąłem jej włosy na bok. — Rozumiem. Zrobiłbym wszystko, by to zmienić, Blasku Poranka. — Nachyliłem się nad nią i pocałowałem. — I tak jak mówiłem, będziemy mieć dzieci, jeśli ich pragniesz. Zaadoptujemy. Coś wymyślimy. Cokolwiek zechcesz. Cokolwiek. Zrobię wszystko, by dać ci od życia, czegokolwiek zapragniesz. Chlipnęła cicho. — Wiem, że zrobisz. Przytuleni leżeliśmy jeszcze długo, a ja patrzyłem na zamknięte drzwi do jej szafy, zastanawiając się nad rozmaitymi informacjami, które przypięła po ich drugiej stronie. — Opowiedz mi więcej o twoim śledztwie w sprawie Hectora — poprosiłem cicho. Eden przywarła do mnie całym ciałem. Uśmiechnąłem się w jej włosy i mocno objąłem ramieniem. Minęła dobra minuta, nim Eden przerwała milczenie. — Zaczęłam szukać informacji o Hectorze, bo pomyślałam sobie, że nikt więcej niż ja, niż my, nie wie o religii, którą stworzył. Ten temat zawsze budził w wiadomościach najwięcej kontrowersji, a ja przecież znam odpowiedzi na wszystkie ich pytania i czułam się nieomal w obowiązku poszukać pewnych informacji, skoro mogłam to zrobić. — W jej głosie pobrzmiewała niemal ekscytacja, a jej ciało znieruchomiało nagle, jakby bardzo głęboko się nad czymś zastanawiała. Milczałem, łagodnie pieszcząc opuszkami palców gładką skórę na jej ramieniu. — Czy dziś wspominałaś o tym policji? Pokręciła głową. — Nie, bo to po prostu moje małe dociekania. Nie znam jeszcze żadnych odpowiedzi, ale coś mi mówi, że zdobędę je, jeśli nie przestanę drążyć. — Jakich na przykład odpowiedzi? — Na przykład takich, kim naprawdę był. Skąd się wziął. — Gdzie szukałaś informacji? Odwróciła się lekko w moją stronę, żeby na mnie spojrzeć. Jej oczy błyszczały, jak zawsze, gdy mówiła o czymś, co ją fascynowało. Tak bardzo cię kocham, Blasku Poranka. — Im dłużej analizowałam zawarte w Świętej Księdze nauki, niektóre nasze rytuały, sposób urządzenia Akadii, nazwy różnych rzeczy, tym więcej znajdowałam w internecie nawiązań do greckiego społeczeństwa, greckiej

religii, greckich mitów. Mnóstwo, naprawdę mnóstwo rzeczy wydaje się pasować. — Jej głos zauważalnie się ożywił. — Może nie wszystko, ale bardzo wiele. — Co takiego? — Na przykład jego imię, o którym teraz wiemy, że nie było prawdziwe. Hector. Czy to nie dziwne imię dla jasnowłosego mężczyzny o błękitnych oczach? — Szczerze mówiąc, nie wiem. Ale może masz rację… — Na budowie, gdzie pracowaliśmy z Xandrem, było kilku Latynosów o imieniu Hector. Zawsze odruchowo krzywiłem się, gdy ktoś ich wołał. — A jego synowie nazywali się Jason, Phineus, Simon i Myles. — Jej głos lekko zadrżał przy ostatnim imieniu i z powrotem oparła policzek na mojej piersi. Przytuliłem ją mocniej. Wciąż nosiła w sercu ból po utracie tych niewinnych chłopców, których znała znacznie lepiej ode mnie. Kochała ich. — O co chodzi z ich imionami? — szepnąłem, pochylając się, by pocałować ją w głowę. — Wszystko to są nazwy zaczerpnięte z greckiej historii albo mitologii. Jeden był herosem, jeden królem, jeden wodnym duchem… Nie pamiętam ostatniego. Ale mam zapisane z tyłu drzwi — dokończyła bardzo cicho. Dłuższy czas zastanawiałem się nad tym w milczeniu. — Dobrze, ale co to wszystko oznacza? — spytałem wreszcie. — Czy Hector z jakiegoś powodu popadł w obsesję na punkcie greckiej historii? Do tego stopnia, że na jej podstawie stworzył religię? Albo wykorzystał ją jako inspirację… Co o tym sądzisz? — Nie wiem. Ale wydaje mi się, że wszystko to mogło mieć swój początek w stanie Indiana. Zmarszczyłem brwi. — Dlaczego tam? — Bo moim zdaniem właśnie tam mnie zabrał po uprowadzeniu rodzicom. Trzymał mnie gdzieś przez niemal dwa lata, zanim sprowadził do Akadii. Mam w pamięci ulotne wspomnienie, jak budzę się w jakimś samochodzie i przez mgnienie oka widzę wielki napis „Crossroads of America”. Od zawsze kołatało mi się to po głowie, ale nie miałam pojęcia, co oznaczało. Wyszukałam ten napis… wyguglałam — poprawiła się i pokiwała głową, jakby przypomniała sobie właściwe zastosowanie nowego słowa. Uśmiechnąłem się. — Taka tablica wita podróżnych przy wjeździe do Indiany. Wkrótce potem dojechaliśmy do domu, w którym spędziłam z nim kolejne dwa lata. Wtedy moje wspomnienia znów zaczynają się rozmywać. Miałem wrażenie, że temperatura mojej krwi spadła o kilka stopni. — Co on ci tam robił? — spytałem.

Zaprzeczyła ruchem głowy. — Nic z tego, co zapewne masz na myśli. On… głównie dawał mi do czytania Świętą Księgę. Nieustannie opowiadał o mojej roli. Pamiętam to bardzo mgliście. Tęskniłam za rodzicami. Myślałam, że nie żyją. Byłam sama… bardzo samotna. Prawie nie było mi wolno wychodzić. Wszystko… zaciera mi się w pamięci. — Zrobił ci pranie mózgu. Zastanawiała się nad tym dłuższą chwilę. — Może. — Tylko nie wyszło mu to do końca, mój silny Blasku Poranka. — Nie do końca, to prawda. Ale pod niektórymi względami jak najbardziej. To dziwne, że pamiętam tak niewiele… — Dlaczego sądzisz, że zaczęło się to w Indianie? Akadia już funkcjonowała. Dlaczego miałby zabierać cię do swojego domu? Wzruszyła ramionami. — Nie wiem. Może najbezpieczniej czuł się właśnie tam; w tym drugim oprócz Akadii miejscu, do którego mógł mnie zawieźć? Kto wie, może miał w życiu jakieś niedokończone sprawy? — Zastanawiałaś się, czy tam jechać, prawda? — spytałem. Znów wzruszyła ramionami. — Jeśli znalazłabym jeszcze jakieś informacje, to tak, rozważyłabym to. — Przerwała na chwilę. — Wydaje mi się to jednak kłopotliwe. Jak miałabym się tam dostać? — Westchnęła. — Nie planowałam tego robić w najbliższym czasie. Wiesz, kiedy nad tym myślałam, miałam przed sobą życie, które musiałam jakoś zapełnić, i szukałam czegoś, co odegrałoby taką rolę. — Westchnęła tak gwałtownie, że poczułem na skórze jej oddech. Serce ścisnęło mi się na dźwięk tych słów, bo poruszyły we mnie czułą strunę. Wielokrotnie miałem podobne odczucia. Że życie jest tak cholernie długie. — Blasku Poranka — wymruczałem, całując ją w głowę — znalazłaś sposób na życie, na przetrwanie. Jestem z ciebie taki dumny. Ale teraz możemy o tym wszystkim zapomnieć. Nie ma potrzeby, by w tej chwili się w to zagłębiać. Hector nie żyje. Policja zna naszą historię, zna twoją historię, wszystko jest w ich rękach. — Hm… — mruknęła bez przekonania. Odwróciłem ją do siebie w ciemności. — Eden, ten kierunek śledztwa stracił sens. — A jeśli chodzi o ciebie? — spytała. — Nie chciałbyś się dowiedzieć, skąd pochodzisz? — Być może te sprawy nie mają żadnego związku. Teraz, kiedy tutaj leżymy, miliony ludzi na świecie dowiadują się o naszej historii; słuchają tego, co im powiedziałem. Bez wątpienia ktoś kiedyś zgłosił moje zaginięcie. Na pewno ktoś mnie pamięta.

— Tak — szepnęła. — Właśnie — przytaknąłem. — Możemy więc poczekać. Poczekać, aż zagadka tego, kim jestem, wyjaśni się sama. Odwróciła i spojrzała na mnie w ciemności rozpraszanej tylko światłem księżyca. — Wiemy już, kim jesteś. — Popatrzyła na mnie uważnie. — Możemy poczekać, aż wyjaśni się, skąd jesteś. A to zasadnicza różnica. Miała rację. Może nie wiem, skąd pochodzę, ale wiem, kim jestem teraz. Nawet jeśli moja tożsamość miała pozostać tajemnicą, wciąż wiedziałem, że jestem sobą. Jestem jej. Jestem Eden. — Kocham cię — powiedziałem, tuląc ją. — Ja też cię kocham. Przekradliśmy się do łazienki i umyliśmy, a potem wróciliśmy do jej skrzypiącego łóżka i tuliliśmy się do siebie, aż pierwsze promienie świtu wpadły do jej pokoju, wtedy bowiem wymknąłem się i wróciłem do siebie.

Rozdział 11. Eden Na ekranie pojawiła się śliczna blondynka z mikrofonem w ręce. — Mówi Sara Celi z Fox Nineteen w Cincinnati na żywo z domu Caldera Raynesa i Eden Everson. We wznowionym śledztwie w sprawie akadyjskiej sekty, w której wskutek jednego z największych w historii zbiorowych samobójstw życie straciło stu dziewięćdziesięciu ośmiu ludzi, pojawiły się nowe fakty. Tricio, oddaję ci głos, byś mogła zdać nam relację z dalszego ciągu tej opowieści. Po krótkim przerywniku z prowadzącą w studiu, która zapowiedziała reporterkę telewizji Fox z Arizony, kamera pokazała młodą dziewczynę o ciemnych, lekko falujących na wietrze włosach. — Mówi Michelle Mathis. Stoję przed kwaterą główną policji w Goodwin, gdzie oficer Clive Richter, były członek rady Akadii, został aresztowany za przemyt narkotyków i pranie brudnych pieniędzy. Jego były partner, oficer Michael Owens, otrzymał immunitet świadka koronnego i według słów komendanta Barda jest bardzo skłonny do współpracy. Zdaniem komendanta w świetle informacji przedstawionych przez Caldera Raynesa oraz Eden Everson Clive Richter jest też podejrzany o usiłowanie zabójstwa Caldera Raynesa. Będziemy kontynuować naszą relację w miarę napływania kolejnych informacji. Siedzieliśmy z Calderem obok siebie na kanapie, trzymając się za ręce i oglądając wiadomości. — Wyłącz to — powiedział wreszcie, gdy po raz bodaj setny obejrzeliśmy ten sam urywek. Odbiornik umilkł, a Calder utkwił wzrok gdzieś przed sobą, z miną, której nie potrafiłam rozszyfrować. — Dobrze się czujesz? — spytał beznamiętnie. Kiwnęłam głową, próbując nazwać swoje emocje. Przez trzy lata czułam paraliżujący strach na samą myśl o Clivie Richterze czy też nawet o policji w ogóle. Ale teraz, widząc go zakutego w kajdanki, małego i słabego, jedynymi emocjami, jakie w sobie odnajdywałam, były ulga i swoiste poczucie triumfu. — A ty dobrze się czujesz? — spytałam Caldera, zerkając na detektywa Lowe’a, który siedział na krześle naprzeciwko naszej kanapy. Pojawił się w domu mojej mamy, aby z wyprzedzeniem poinformować nas o najnowszych doniesieniach w sprawie Clive’a Richtera. Najwyraźniej odnalezienie Caldera i mnie skłoniło byłego partnera Clive’a do wystąpienia o immunitet i złożenia zeznań o przestępstwach, w które był zamieszany Clive.

Calder patrzył przed siebie jeszcze przez dłuższą chwilę, a potem ledwie dostrzegalnie kiwnął głową, otarł dłonie o uda i wstał. — Idę po szklankę wody. Przynieść ci? — Tak, poproszę — odparłam, próbując przejrzeć maskę jego uczuć, ale bez skutku. Szybko, nerwowo skinął głową. — Detektywie? — Chętnie. Dzięki, Calder. Odprowadziłam wzrokiem wychodzącego z pokoju Caldera. Początkowo mnie także poruszyła wieść o tym, że pojawiły się nowe informacje na temat Clive’a. Ale mogłam sobie jedynie wyobrażać, że na widok jego twarzy Calder poczuł całą wściekłość i bezsilność tamtego feralnego dnia, choć była spora szansa na to, że teraz zbir zapłaci za swoje występki, przynajmniej za niektóre. Nie byłam zaskoczona jego udziałem w innego rodzaju nielegalnej działalności. Ci, którzy znajdują przyjemność w niszczeniu cudzego życia, zwykle odciskają swoje krzywdzące piętno na wszystkim, czego się tkną. Miałam jedynie nadzieję, że znajdą się wystarczające dowody, by skazać go za to, czego dopuścił się wobec Caldera i mnie. Pod tym względem trzeba było po prostu uzbroić się w cierpliwość. Odwróciłam się do detektywa Lowe’a i głęboko westchnęłam. — Jak się czujesz? — spytał. Skinęłam głową. — Nieźle, tylko… tak dziwnie jest znów go widzieć. — Domyślam się. — Wstał, a potem usiadł na kanapie obok mnie. Odwrócił się w moją stronę. — Eden, biorąc pod uwagę okoliczności, radzisz sobie znakomicie. — Potrząsnął głową. — Nawet nie próbuję się domyślać, jak bardzo musi to być trudne, a ty świetnie się trzymasz. Mam nadzieję, że to nie zabrzmiało protekcjonalnie. — Zaśmiał się cicho. — Ale mam okazję oglądać wielu ludzi w trudnych sytuacjach i chciałem ci tylko powiedzieć, że jestem pod wrażeniem twojej dzielności. Uśmiechnęłam się wdzięczna za jego słowa. — Dziękuję, detek… — Kątem oka dostrzegłam zbliżającego się Caldera i uniosłam głowę. Z zaciśniętymi zębami postawił dwie szklanki na kawowym stoliku, lecz zrobił to tak gwałtownie, że odrobina wody wylała się na blat. Spojrzałam mu w oczy, w których pojawiła się nutka wstydu. — Przepraszam, pójdę po serwetkę — rzucił i wyszedł z pokoju. — Jestem pewien, że dla Caldera jest to równie trudne. Opiekujcie się sobą — rzekł detektyw Lowe. Westchnęłam. — Będziemy. Dziękuję. — Odprowadziłam detektywa do wyjścia, zamknęłam za nim drzwi, a potem stałam przy nich dłuższą chwilę,

zastanawiając się nad nową sytuacją, w jakiej się znaleźliśmy. Nie byłam jeszcze pewna, co o niej myśleć. Poszłam do kuchni, gdzie zastałam Caldera stojącego z rękami opartymi o blat. Objęłam go w pasie i przytuliłam. — Hej — zagadnęłam. — Hej — odpowiedział cicho, obracając się w moich ramionach. Objął mnie, a ja oparłam policzek na jego piersi. — Wszystko będzie dobrze — mruknęłam pocieszająco. — Tak… — powiedział i urwał nagle. — Tylko sam widok twarzy Clive’a… — Calder odetchnął chrapliwie. — Wiem. Staliśmy tak przez kilka minut, czerpiąc otuchę z własnej obecności. — Jak sądzisz, co sobie pomyślał? — spytał Calder. — Mam na myśli tę chwilę, gdy się dowiedział, że wyszliśmy stamtąd żywi. Co twoim zdaniem przeszło mu przez głowę? Odsunęłam się i spojrzałam na niego spod oka. — Nawet nie próbuję wnikać do jego umysłu. Mogę sobie tylko wyobrażać, jak obrzydliwe jest to miejsce. — Dreszcz przebiegł mi po plecach. Mina Caldera sugerowała, że w pełni się ze mną zgadza. *** Od tamtej pory dziennikarze zdwoili wysiłki, żeby do nas dotrzeć — na razie najbezpieczniej i najwygodniej było więc zostać u mojej mamy. Po dwóch dniach gościny u niej policja zawiozła nas do mieszkania Caldera, by zabrał i zapakował kilka swoich rzeczy, które mogły mu się przydać podczas dłuższego pobytu poza domem. Po wejściu na górę jeden z policjantów nagle wyciągnął broń. — Odsuńcie się — rzucił krótko. Poczułam nagły przypływ adrenaliny, a Calder w mgnieniu oka zagrodził mi ręką drogę, odsunął do tyłu i osłonił. Funkcjonariusze pospiesznie ruszyli przodem, a jeden z nich nogą otworzył drzwi do mieszkania Caldera. Dopiero wtedy zwróciłam na to uwagę. Drzwi były lekko uchylone. Zmartwiałam. Byłam pewna, że wychodząc stąd kilka dni temu, zatrzasnęliśmy je, a Calder przekręcał klucz w zamku. Zza ramienia Caldera zerknęłam przez otwarte drzwi do wnętrza i zdusiłam okrzyk przerażenia na widok panującego tam pobojowiska. Calder wydał z siebie stłumiony jęk i puścił przodem policjantów, którzy z bronią w pogotowiu weszli do środka. Potem wziął mnie za rękę i pociągnął do siebie, za drzwi, skąd słyszeliśmy, jak policjanci pospiesznie przeszukują mieszkanie. Po jakichś pięciu minutach wyszli. — Przykro mi — powiedział jeden z nich. —

Przygotujcie się. W środku jest prawdziwy kipisz. Trzymając się z Calderem za ręce, weszliśmy do mieszkania. Zasłoniłam usta dłonią, żeby nie krzyknąć. Wszystkie szafki kuchenne zostały brutalnie zerwane ze ścian, piękna podłoga była zmasakrowana, jakby podziurawiono ją młotem pneumatycznym. Strzaskany blat kuchenny leżał na podłodze w towarzystwie wyrwanych ze ścian elementów instalacji. Boże, tylko nie to. Dlaczego? Calder włożył w to mieszkanie mnóstwo pracy. Jego twarz, gdy na nią spojrzałam, nie wyrażała niczego, tylko zaciśnięta szczęka zdradzała, w jakim jest szoku. Oderwałam wzrok od Caldera i przeczytałam słowa wypisane czarną farbą na tym, co niedawno było gładkimi, białymi ścianami: „ZDECHNIJCIE, AKADYJSCY CZCICIELE SZATANA” i „SIEDLISKO ZŁA”. Z gardła wyrwał mi się jęk zgrozy. Powiodłam wzrokiem po twarzy Caldera, ale zanim nasze oczy się spotkały, przelotnie dostrzegłam na niej coś, co odebrałam jako cień wstydu za treść ohydnego graffiti. Hector także nazywał go złem. Nasieniem szatana. Czyżby gdzieś w głębi duszy wierzył w prawdziwość tych słów? Och, Calder. Pośród rumowiska, jakim teraz stał się przestronny pokój z aneksem kuchennym, Calder poprowadził mnie do przedpokoju, a stamtąd do pracowni. Krzyknęłam na widok zniszczeń, jakich tam dokonano. Wszystkie obrazy były zdeptane i zniszczone — kompletnie zmasakrowane. Rozglądając się, czułam, jak mdłości podchodzą mi do gardła. Na ścianach pracowni wymalowano te same napisy co w pokoju, ale Calder zdawał się nie zwracać na nie uwagi. Jego oczy błądziły pośród zdewastowanych prac. Skala zniszczeń była porażająca. — Calder — szepnęłam. — Tak mi przykro. — Głos uwiązł mi w gardle przy ostatnim słowie. Calder przez długą chwilę patrzył wprost przed siebie, zaciskając i rozluźniając pięści, zanim wreszcie przeniósł na mnie wzrok i mnie przytulił. Staliśmy tak przez kilka chwil, po prostu wsłuchując się we własne oddechy, a po moich policzkach płynęły łzy. — Nic nie szkodzi — powiedział Calder pocieszająco, gładząc moje włosy. — Te obrazy były wyrazem mojej tęsknoty za tobą, Eden. A teraz mam cię naprawdę. Nie potrzebuję ich. Wtulona zaprzeczyłam ruchem głowy. — Ale to były twoje prace. Twoje piękne, piękne prace. Milczał przez chwilę. — Mogę namalować ich więcej. Teraz, kiedy mam cię przed sobą, każdy detal będzie dopieszczony do perfekcji. — Słowa brzmiały pocieszająco, ale kompletny brak emocji w jego głosie napawał mnie lękiem. Wtuliłam twarz w jego koszulkę i rozpłakałam się jeszcze bardziej. — Wybacz. Teraz to ja powinnam cię jakoś wesprzeć, trzymać… — chlipnęłam, zadzierając

głowę. Calder westchnął i uśmiechnął się do mnie łagodnie. — Przecież trzymasz. Pociągnęłam nosem i smutno się roześmiałam, uświadomiłam sobie bowiem, że faktycznie trzymam. I to mocno. Poszliśmy do jego sypialni, z niedowierzaniem patrząc na kolejne napisy oraz poniszczone i porozrzucane wszędzie ubrania. A pośrodku tego wszystkiego stało nasze Łoże Uzdrawiania ze zdartą pościelą i pociętym nożem materacem. Czułam się tak, jakby to mnie pocięto nożem. Czułam się pogwałcona, zbrukana. Calder ścisnął moją dłoń tak mocno, że prawie zabolało. Napięty jak struna odwrócił się i razem wyszliśmy z pokoju do oczekujących na nas policjantów. — Nie zostało nic do zabrania — rzekł Calder, mijając ich. — Spiszemy raport po powrocie do domu, pani Collins — powiedział jeden za naszymi plecami. Policja odgrodziła nas od reporterów i wsiedliśmy do zaparkowanego przed blokiem radiowozu. Podczas jazdy Calder wyglądał za okno. — To było pierwsze mieszkanie, które mogłem nazwać swoim domem — powiedział cicho. — Chciałem, żebyś była w nim bezpieczna. Serce ścisnęło mi się z bólu. Wyobraziłam sobie malutką, dwuizbową chatkę, w której dorastał… a potem koc na podłodze w pralni, gdzie Hector kazał mu spać. Nigdy nie miał swojego domu; miejsca, z którego mógłby być dumny, miejsca, dokąd mógłby uciec po odrobinę samotności. I jego marzeniem było uczynić je naszym wspólnym miejscem. Nie znajdowałam słów. Po prostu przysunęłam się do niego na siedzeniu i wzięłam za rękę. *** Tygodnie wlekły się niemiłosiernie. Calder nie wspominał wiele o tym, czego dokonano w jego mieszkaniu. Wiedziałam jednak, że bardzo mocno to przeżył — nie tylko zniszczenie jego rzeczy, jego przestrzeni, ale sam fakt istnienia ludzi, którzy nienawidzili nas tylko za to, że w ogóle mieszkaliśmy w Akadii. Oboje jeszcze usilniej zaczęliśmy stronić od mediów i jak najrzadziej wychodziliśmy z domu. Większość czasu, gdy nie byliśmy razem, Calder spędzał przy basenie. Na ten widok same narzucały mi się skojarzenia z sylwetką siedzącego na malutkiej werandzie chłopca, którą widywałam kiedyś przez okna głównej siedziby. Tym razem dom był o wiele większy, ale tak jak wtedy, Calder szukał dla siebie miejsca — i nie znajdował go. Z upływem dni zauważyłam, że Caldera coraz bardziej i bardziej ciągnęło do wyrwania się z domu mojej mamy, a to, co przez jakiś czas było dla nas azylem, teraz zaczęło sprawiać wrażenie więzienia. Któregoś dnia na widok pustego podwórza postanowiliśmy wyjść na zewnątrz, sądziliśmy bowiem, że

przemkniemy niezauważeni, ale gdy tylko znaleźliśmy się na widoku, z zaparkowanych nieopodal aut wysypali się reporterzy już z daleka zarzucający nas pytaniami. Poczułam, jak Calder spina się w sobie, i zaciągnęłam go z powrotem do środka. W chwilach wolnych od pracy odwiedzał nas Xander, a moja mama i Molly zawsze były w pobliżu, wynajdywały nam różne zajęcia i co rusz sprawdzały, czy nie dzieje się nam coś złego. Jeśli chodzi o spędzanie ze mną czasu, między mamą a Calderem wytworzyła się swoista rywalizacja, zwłaszcza ze strony Carolyn. Jak tylko się dało, starałam się sprawiedliwie dzielić czas między nich. Ale nie mogłam się rozdwoić. Wszyscy zaś byliśmy zamknięci w jednym domu. Media uprzykrzały życie także Xandrowi, ale nie prześladowały go do tego stopnia co nas. Potrójna historia — porwanie mnie w dzieciństwie i powrót, moje i Caldera przeżycia z Akadii w dniu powodzi oraz nasza love story — przemieniła dziennikarzy w prawdziwe sępy. Policja nadal zaglądała do naszego domu, zwykle po to, by coś sprecyzować albo podać nowe informacje, które ich zdaniem chcielibyśmy znać — na przykład taką, że w świetle zarzutów o pranie brudnych pieniędzy wszystkie aktywa Clive’a zostały zamrożone. To oznaczało, że nie był w stanie wpłacić za siebie kaucji i musiał pozostać w areszcie do czasu rozprawy. Wątpiłam, żeby miał jakichś przyjaciół, którzy chcieliby wyciągnąć go z opresji. Nie uszło mojej uwadze, że moja mama szczególną atencją darzy detektywa Lowe’a, młodego przystojniaka, z którym mnie także najprzyjemniej się rozmawiało. Któregoś dnia, gdy odwiedził nas, by zadać kilka pytań, mama weszła do kuchni, gdzie robiłam popcorn dla mnie i dla Caldera, zamierzaliśmy bowiem wspólnie obejrzeć jakiś film. — Eden — zaczęła moja mama, wyjmując miskę z szafki obok. — Nie uważasz, że Bobby jest bardzo przystojny? — dokończyła, podając mi naczynie. Zamurowało mnie. — Bobby? — Och! — Roześmiała się. — Detektyw Lowe. — Ach tak, rzeczywiście, mamo. Uśmiechnęła się pogodnie, oparła o blat i wzięła głęboki wdech. — Sądzę, że on też cię lubi — powiedziała. Znieruchomiałam nad na wpół otwartą torebką z popcornem i spojrzałam na nią zaskoczona. — Ale wiesz chyba, mamo, że już kogoś mam, prawda? Caldera. W razie gdybyś zapomniała, to jest ten człowiek, który z nami mieszka. Mama zaśmiała się nerwowo. — Tak, oczywiście, pamiętam o Calderze. Jak mogłabym zapomnieć? — Ścisnęła usta, ale po chwili rozpogodziła się i

odetchnęła głęboko. — Mam po prostu nadzieję, że dostrzegasz to, za jak atrakcyjną kobietę uważają cię inni mężczyźni. Nigdy wcześniej tego nie doświadczyłaś. — Spuściła wzrok. — Wiem, że się wtrącam, Eden. Po prostu… nie miałam okazji dawać ci żadnych matczynych porad w kwestii randek albo… — Dostrzegałam jej rozżalenie, ale nie uczyniłam żadnego gestu. — Po prostu uważam, że kobieta zawsze powinna rozważyć różne dostępne możliwości. — Na chwilę zawiesiła głos. — Calder jest bardzo miłym chłopcem i bez wątpienia niezwykle przystojnym, ale nie musisz czuć się winna, jeślibyś pomyślała o byciu z innym mężczyzną, który być może byłby w stanie zapewnić ci większe bezpieczeństwo. Z kimś, kto nieustannie nie przypominałby ci koszmarów przeszłości. Przyrzekam, że mówię to tylko z miłości do ciebie. To dlaczego nie brzmi to dla mnie jak miłość? Otworzyłam usta, żeby coś odpowiedzieć — właściwie nie bardzo wiedziałam co — gdy usłyszałam za sobą jakiś ruch. Odwróciłam się i zobaczyłam Caldera stojącego w progu z urażoną miną. — Calder… — zaczęłam, patrząc to na niego, to na moją mamę, która unikała jego wzroku. — Film już się zaczyna — rzekł tylko, odwrócił się i wyszedł. Posłałam matce piorunujące spojrzenie. Wzruszyła ramionami, ale miała choć tyle przyzwoitości, by się zawstydzić. — Hej — zaczęłam od razu po wejściu do salonu, gdzie czekał na mnie na kanapie. — Nie zamierzam jej bronić, ale wiesz przecież, że mama ma na moim punkcie małego bzika, bo boi się mnie ponownie utracić. — Boże, przecież właśnie jej broniłam… Ogarnęła mnie złość na całą sytuację i na siebie. Nie byłam pewna, co powinnam zrobić. Calder milczał przez kilka chwil. — Tak. — Popatrzył na mnie. — Po prostu wszystko się trochę skomplikowało. Ale to minie. Kiwnęłam głową, choć widziałam, że wciąż czuje się dotknięty. Przecież musiał wiedzieć, że nie potrafię pokochać nikogo innego. Przez trzy lata spędzone u Feliksa nigdy nawet nie spojrzałam na innego mężczyznę, żaden mnie nie zainteresował. Calder na pewno wiedział, że jest dla mnie wszystkim. Usiadłam na kanapie i ignorując moją mamę, tuliłam się do niego przez resztę popołudnia, choć nie miałam pojęcia, czy w ten sposób pogorszę, czy polepszę sytuację.

Rozdział 12. Eden Minęło kilka dni. Obudziłam się o świcie, choć ubiegłej nocy spałam niewiele. Martwiłam się o Caldera. Każdą możliwą chwilę spędzaliśmy razem, a jednak czułam, że się ode mnie odsuwa. I po raz pierwszy od czasu, gdy przenieśliśmy się do domu mamy, nie przyszedł wieczorem do mojego pokoju. Szalejąca całą noc burza też nie ułatwiła sprawy. Zeszłam na dół zwabiona dobiegającym z kuchni męskim głosem i ujrzałam Xandra siedzącego przy kuchennym stole z Molly. — Cześć! — przywitałam się z obojgiem. — Cześć — powiedział Xander, wstał i uściskał mnie. — Dzień dobry — rzekła Molly z uśmiechem. — Co cię do nas przygnało o tak wczesnej porze? — spytałam Xandra. Nalałam sobie kawy ze stojącego na blacie dzbanka i wróciłam do stołu, by się do nich dosiąść. — Pracuję dzisiaj od rana — odparł. — Zajrzałem tylko, żeby zobaczyć, jak się miewa Calder. I miałem nadzieję, że wstaniesz pierwsza, żebyśmy mogli chwilę pogadać. Uśmiechnęłam się blado. — Tak, nadal śpi — przytaknęłam, nalewając sobie do kawy śmietanki z kartonu stojącego na stole. — Martwisz się o niego? — Tak. Zadzwonił do mnie minionego wieczoru — powiedział. — I sądząc po głosie, nie był w najlepszym nastroju. Znieruchomiałam z filiżanką w połowie drogi do ust. Przytłoczona sytuacją bezradnie opuściłam ramiona i odstawiłam kawę na blat. — Rzeczywiście jest ciężko. Nie spodziewałam się, że sprawy przybiorą taki obrót. Nie byłam przygotowana na tę sytuację, zwłaszcza tak krótko po naszym ponownym spotkaniu. — Przerwałam. — Calder sobie nie radzi. Xander pokręcił głową. — Nie winiłbym go za to. Ma wrażenie, że znów wpadł w pułapkę, jest uziemiony, czuje się bezwartościowy. Westchnęłam. — Co powinnam zrobić? Xander dłuższą chwilę wyglądał za okno. — Moglibyście wyjechać stąd na jakiś czas.

— O Boże — przerwała Molly. — Carolyn dostanie bzika. Jęknęłam i ukryłam twarz w dłoniach. — Wiem, że dostanie — powiedziałam, unosząc wzrok. — Ale ona nie chce się mną z nim dzielić. I wciąż się jej wydaje, że mam dwanaście lat… albo sześć… a czasami sama nie wiem ile. Molly popatrzyła na mnie ze współczuciem. — Tak, zauważyłam. — Przerwała. — Oboje nie mieli ciebie przez długi, długi czas. Westchnęłam. — Wiem. A właściwie to gdzie ona się podziewa? — Mama zwykle była rannym ptaszkiem. — Wyszła skoro świt ze swoją przyjaciółką, Marlą. Upierałam się, żeby na jakiś czas wyrwała się z tego domu, i zachęciłam ją, żeby pojechała na bazar ze starociami, jakieś dwie godziny drogi stąd. Marla pomogła mi ją przekonać. Sądzę, że to jej wyjdzie na zdrowie. Ona także okopała się tutaj jak kret. — Dziękuję, że jej to podpowiedziałaś, Molly. — Rany boskie, co ja bym zrobiła bez tej dziewczyny? Uśmiechnęła się do mnie ciepło i mrugnęła porozumiewawczo. — Robię, co mogę. Domyśliłam się, że parę chwil spędzonych z Calderem sam na sam w cichym domu nie pozostanie niedocenione. — Rozpromieniła się i wstała. Akurat tego jestem pewna — pomyślałam i popatrzyłam na nią z wdzięcznością. — Muszę lecieć na zajęcia. Xander, miło było cię widzieć. Pożegnaliśmy się z Molly, która chwilę potem wyszła. — A ty jak sobie radzisz? — zwrócił się do mnie Xander. Westchnęłam ciężko. — Chciałabym móc powiedzieć, że świetnie, bo jak mogłoby nie być świetnie, skoro znów mam was obu w swoim życiu. — Przerwałam na chwilę. — Z jednej strony czuję się, jakbym śniła, a z drugiej jestem sfrustrowana tym, że tak naprawdę nie potrafię w pełni cieszyć się darem, jaki otrzymałam. I z tego, co wiem, Calder podziela moje odczucia. — Nachmurzyłam się. — Czy to, co mówię, ma sens? — Jak najbardziej. Kiwnęłam głową. — I do tego jeszcze moja mama. Kocham ją i bardzo chciałabym mieć z nią jak najlepsze układy… ale w kółko muszę sobie powtarzać, że przecież nie jest Hectorem. — Skrzywiłam się. Porównywanie kogokolwiek do Hectora, a nawet samo wypowiedzenie jego imienia budziło we mnie grozę. Xander spojrzał na mnie ze zrozumieniem. — Oczywiście kocha mnie, jestem o tym przekonana — ciągnęłam. — Ale to, jak traktuje Caldera, sprawia, że mam ochotę krzyczeć. Calder musi się czuć, jakby wrócił do swojej kwatery z psiakami na dole głównej siedziby. — Przerwałam i zagryzłam wargę, czując, że serce ściska mi się na samo wspomnienie. — Nie mam pojęcia, czy wyszłoby na lepsze, czy na gorsze, gdybym dała jej jakiegoś rodzaju ultimatum. „Opanuj się albo przeprowadzimy się do Xandra” — zaśmiałam się cicho.

Xander się roześmiał. — Jasne. Tylko u mnie nie ma Łoża Uzdrawiania. Ani brzoskwiń. — Uniósł ręce w przepraszającym geście i wyszczerzył się w uśmiechu. Roześmiałam się i przyniosło mi to ulgę. — Powinieneś to przemyśleć. Zaśmiał się. — Nie ma też basenu i policyjnej ochrony. — Ech. Zamieniłabym wygody na odrobinę wolności — rzekłam markotnie. Tak naprawdę wiedziałam jednak, że trudno byłoby zagwarantować nam bezpieczeństwo, a wtedy Calder stałby się jeszcze bardziej niespokojny. Ogarnęło mnie przygnębienie. Obiema dłońmi objęłam ciepły kubek z kawą. — A jak się miewa twoja dziewczyna? — Znacząco uniosłam brwi, mając nadzieję na zmianę tematu. Xander popatrzył na mnie z lekkim zawstydzeniem i przeczesał włosy dłońmi. — W porządku — odparł z uśmiechem. Rozpromieniłam się. — Taaak? — zachęciłam go. Zachichotał. — Tak. Ma na imię Nikki. — Nikki — powtórzyłam, zachodząc w głowę, jakaż to dziewczyna skradła Xandrowi serce; takie piękne serce. Prawdziwa szczęściara. Przekrzywiłam głowę na bok. — Kiedy będziemy miały okazję się poznać? — Wkrótce. Chciałem ją wam przedstawić, gdy tylko choć trochę opadnie kurz tego szaleństwa. Domyślałam się i nie miałam mu tego za złe. Xander przyglądał mi się uważnie. — Cholernie się cieszę, że jesteś, Eden. — Sprawiał wrażenie, jakby niezręcznie było mu mówić, ale ciągnął dalej. — Było ciężko, wiesz? Dla Caldera zrobiłbym wszystko i wiedziałam, że on zrobiłby wszystko dla mnie, ale… Przez cały ten czas nie chciałem obciążać go różnymi sprawami. — Rozmasował sobie kark. — Przez kilka ostatnich lat lepiej niż on radziłem sobie z życiem. Ale teraz… mamy cały nasz zespół z powrotem i wszystko wydaje się takie… właściwe. Na przykład to, że każde z nas będzie dzięki temu silniejsze. Łzy napłynęły mi do oczu. Sięgnęłam nad stołem i wzięłam go za rękę. Rzeczywiście czułam się silniejsza. Miałam dwoje ludzi, przy których mogłam być w stu procentach sobą. Dzięki mojej mamie miałam dom, ale mój prawdziwy dom — moje serce — zawsze należało do Caldera, to oczywiste, ale także do Xandra. Uśmiechnął się. — A jeśli chodzi o przeszkody, to o ile się nie mylę, przeżyliśmy już gorsze rzeczy. Roześmiałam się cicho. — Myślę, że można to nazwać eufemizmem dekady.

On także zachichotał, a potem oboje odwróciliśmy się do Caldera, który właśnie wszedł do pokoju — wyglądał na zmęczonego, ale był piękny jak zwykle. — Cześć, brachu — powiedział Xander łagodnie. — Hej — wychrypiał Calder, siadając z nami przy stole. Zerknął na mnie z rozżaloną miną. — Przepraszam — powiedział cicho. Domyśliłam się, że chodzi o to, że nie przyszedł do mojego pokoju, ale nie skomentowałam tego ani słowem, tylko kiwnęłam głową. Wstałam, nalałam mu kawy i postawiłam przed nim filiżankę. Pocałowałam go w policzek i usiadłam z powrotem. — Ech, muszę się zbierać — rzekł Xander i podniósł się, zerkając na zegar ścienny mamy. — Wpadłem dosłownie na sekundę, żeby zobaczyć, jak się miewacie, ty i Eden — powiedział, patrząc na Caldera. — Dzięki. Później wyślę ci esemesa. — Świetnie — Xander uśmiechnął się i puścił do mnie oko. Sprawiał wrażenie mniej zmartwionego niż dwadzieścia minut wcześniej. — Nawiasem mówiąc, ostatnie wspominki z przeszłości na Facebooku okazały się wielkim sukcesem. — Xander wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Dostałem chyba z tysiąc lajków! Calder zaśmiał się cicho. — Bo to świetny obraz. — Uśmiechnął się z dumą. — To dzięki modelowi ten obraz jest tak dobry. Rany, wyglądałem obłędnie nawet w wieku dziesięciu lat! Calder odprowadził Xandra do drzwi, a ja śmiałam się wciąż, gdy wrócił do mnie i usiadł. Ujął moje dłonie nad stołem. — Przepraszam. Położyłem się wczoraj, gdy oglądałyście z mamą ten film, i zasnąłem jak kamień, do rana. Obiecywałem, że już nigdy, ani przez jedną noc, nie będziemy spać osobno. — Spuścił wzrok i potrząsnął głową. — Tylko… czułem się, jakbym miał się za chwilę rozpaść. Tyle myśli kotłowało mi się w głowie. Sen wydał mi się najrozsądniejszym wyborem. Westchnęłam. — Zdaję sobie sprawę, że to trudne, i naprawdę chciałabym umieć ci pomóc. Wypuścił moją dłoń i oparł się o krzesło. — Wiem, że byś chciała. Naprawdę wiem. I to oznacza dla mnie wszystko. Tak naprawdę nie mam pojęcia, czy jest coś, co któreś z nas mogłoby w tej sytuacji zrobić. Wstałam od stołu, podeszłam do niego, usiadłam mu na kolanach i przytuliłam jego głowę do piersi, gładząc go po włosach. Pocałowałam go w czoło. — Wszystko będzie dobrze. — Kiedy? — spytał. Westchnęłam. — Tego akurat nie wiem. Przez kilka minut siedzieliśmy w milczeniu.

— Madison dzwoniła do mnie wczoraj — powiedział. Zamarłam. — Tak? — Tak, zadzwoniła do mnie, żeby przekazać nam obojgu, że to jej asystent puścił farbę o tobie… o nas. Miała do niego zaufanie i… zresztą nieważne. Tak naprawdę nie ma to większego znaczenia. Tak jak powiedziała Molly, wcześniej czy później po prostu musiało to wyjść na jaw. Wolałbym tylko, żeby stało się to na naszych warunkach, kiedy nam będzie wygodnie. Madison ma okropne wyrzuty sumienia. Chciała, żebym cię w jej imieniu przeprosił. Kiwnęłam głową, nie przestając gładzić go po włosach. — Masz rację, co się stało, to się nie odstanie. Nie mam żalu do Madison. — Choć gdzieś w środku na samą myśl o niej poczułam lekkie ukłucie zazdrości. Musiałam to zwalczyć. Calder oparł czoło o moje dokładnie w chwili, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Oboje wstaliśmy, żeby otworzyć, Calder o pół kroku za mną. W drzwiach stał detektyw Lowe z dwoma policjantami. — Cześć, Eden — powiedział i powiódł wzrokiem po moim ciele. Nadal miałam na sobie tylko krótki szlafrok. Owinęłam się nim szczelniej. Detektyw Lowe zmitygował się i odkaszlnął. — Och, proszę — powiedziałam. Wszedł do środka i zerknął na Caldera, który utkwił w nim piorunujące spojrzenie. — Przepraszam, że niepokoję was dwa dni z rzędu, ale mam do Eden kilka pytań dotyczących Clive’a. — Rozumiem — powiedziałam. — Dobrze. Tylko się w coś przebiorę i zaraz wracam. Calder poszedł za mną po schodach na górę. — Wezmę prysznic — powiedział z miną wciąż zdradzającą napięcie. — Ejże, co się stało? — spytałam. Calder odwrócił się do mnie gwałtownie. — Nie cierpię sposobu, w jaki ten człowiek ci się przygląda — szepnął dobitnie. — Boże, może on także powinien się tu przeprowadzić? Bo przychodzi zadziwiająco często. Rozluźniłam ramiona i przechyliłam głowę na bok. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale z dołu dobiegł nas śmiech detektywa i głośna rozmowa policjantów. Popatrzyłam na schody, a potem z powrotem na Caldera. — Idź, odpowiedz na ich pytania — powiedział już łagodniej i poszedł do łazienki. Westchnęłam i skierowałam kroki do swojego pokoju. Powiem, co wiem, i jakoś się ich pozbędę. Godzinę później, po wyjściu detektywa i policjantów, usłyszałam dobiegający z ogrodu chlupot i wyjrzałam przez okno — to Calder robił nawroty w basenie. Poszłam na górę i przebrałam się w kostium kąpielowy. Ale gdy bocznymi

drzwiami wyszłam na patio, Caldera już w basenie nie było — siedział na jednym z leżaków obok kamiennego baru. Woda cienkimi strumyczkami spływała po jego nagim, gładkim, muskularnym torsie, a włosy miał posklejane w krótkie, spiczaste kosmyki. Boże, był po prostu obłędnie piękny. A kiedy był mokry, miał w sobie coś wyjątkowo urzekającego. Dostrzegłam to już kiedyś i widziałam znowu — było to tak, jakby woda była jego żywiołem i w jej towarzystwie czuł się lepiej niż ktokolwiek na ziemi. — Hej, przystojniaku. Myślałam, że idziesz pod prysznic. Czułam, jak pieści wzrokiem moje odziane w bikini ciało, i zarumieniłam się wbrew samej sobie. Ten mężczyzna widział mnie nagą setki razy, pod każdym możliwym kątem, a jednak wciąż czułam przy nim tę samą skromność, jaką nauczono mnie okazywać, gdy pokazywałam „niestosownie” wiele ciała. — Zmieniłem zdanie. Usiadłam na jego kolanie i kciukiem pogładziłam wyraźnie zaznaczone kości policzkowe i silną, męską brodę, szorstką od jednodniowego, ciemnego zarostu. Nachyliłam się i pocałowałam go w usta. Smakował słodko. — Hm… Co piłeś? — Colę — odparł z nutką zawstydzenia, jakby popełnił jakieś przestępstwo. Uśmiechnęłam się do niego. — Czego chciał detektyw? — spytał przez zaciśnięte zęby. Przyjrzałam mu się uważnie. Przeciągnęłam palcem po jego ciemnych brwiach; jednej, potem drugiej. — Zadał garść kolejnych pytań o rolę Clive’a w radzie i o moje relacje z nim w głównej siedzibie — rzekłam w odpowiedzi na jego pytanie. — Dlaczego nie lubisz detektywa Lowe’a? Jest naprawdę miły. Calderowi zadrżała szczęka, ale nawet słowem nie sprzeciwił się temu, co powiedziałam o jego niechęci wobec detektywa. Wziął głęboki wdech i przyjrzał mi się uważnie, a ja wytrzymałam jego spojrzenie. — Martwię się po prostu — zaczął. — Czasami myślę sobie, że może się zastanawiasz… albo będziesz się zastanawiać… — Zapytaj mnie więc — powiedziałam miękko. — Przecież wiesz, że zawsze możesz pytać wprost. Na jego twarzy zagościł przelotny grymas zwątpienia. — Zastanawiałaś się kiedyś, jak byłoby ci z innym mężczyzną? Z mężczyzną, z którym mogłabyś zacząć wszystko od nowa? Mężczyzną, który dałby ci więcej, niż ja jestem w stanie? Który byłby ode mnie lepszy? — Nie. Żaden mężczyzna nie jest w stanie dać mi więcej od ciebie. I żaden nie jest od ciebie lepszy — odparłam bez wahania. Uśmiechnął się trochę zadziwionym, ale tak pełnym nadziei uśmiechem, że serce ścisnęło mi się w piersiach. Nagle oczami wyobraźni zobaczyłam małego

chłopca, który odprowadza mnie wzrokiem po tym, jak położyłam mu w zagłębieniu dłoni irysa, i przepełniły mnie ogromna, niewysłowiona czułość i miłość. Calder spoważniał. — Nie znam nawet swojego prawdziwego nazwiska, Eden. Nikt mnie nie rozpoznał. Nikt nigdy nie zgłosił mojego zaginięcia. — Och, Calder — rzekłam. — To wszystko przez to? — Wydawał się ostatnio tak cichy, zagubiony we własnych myślach, a kiedy przyjeżdżała policja, po prostu wychodził z pokoju. Teraz wiedziałam już dlaczego. Wieści, które przynosili, nigdy nie dotyczyły jego. — Musi być jakieś wyjaśnienie tego faktu — stwierdziłam. Wzruszył ramionami. — Policja obiecała pomóc tobie i Xandrowi w wypełnieniu dokumentów niezbędnych do otrzymania dowodów tożsamości. — Owszem, ale tak naprawdę nie będę to ja. To będzie ktoś, kim uczynił mnie Hector. Jeśli zostanę Calderem Raynesem, zawsze będę niewolnikiem, posłańcem wody. — Ostatnie dwa słowa wyrzekł z nieskrywanym obrzydzeniem. Nie byłam pewna, co o tym myśleć. Kochałam go wtedy i kochałam go teraz. Jego nazwisko — czy dowolne miano, jakie ktokolwiek mu nadał — nigdy, przenigdy nie mogło tego zmienić. Nie mogło zmienić tego, kim był naprawdę. A przecież nawet nie mieliśmy pewności, że rzeczywiście także został komuś odebrany. — Calder… — zaczęłam z wahaniem — myślisz, że to możliwe, że Hector po prostu plótł jakieś bzdury? Sam wiesz, że pod koniec kompletnie oszalał — dokończyłam cicho. Zaprzeczył stanowczo. — Matka Willa… — Jej słowom też nie możemy dawać absolutnej wiary. Calder przygryzł dolną wargę i w zamyśleniu ssał ją dłuższą chwilę. — Może. Ale przyznasz chyba, że moja rodzina… Nie przypominam żadnego z nich, ani z rysów twarzy, ani z karnacji. W zamyśleniu zapatrzyłam się w dal, próbując przywołać wspomnienia jego matki i ojca. Nie potrafiłam jednak ze szczegółami przypomnieć sobie, jak wyglądali. Pamiętałam jedynie, że widywałam ich w Świątyni i niejednokrotnie zwracało moją uwagę, jak bardzo Calder się od nich różnił. — Nie jest to jednak absolutny dowód na cokolwiek — stwierdziłam wreszcie. Westchnął z rozdrażnieniem i uświadomiłam sobie, że Calder w istocie nie chciał wierzyć, iż byli oni jego prawdziwymi rodzicami. Nie chciał wierzyć, że własna matka i ojciec mogliby dopuścić się tego, co wydarzyło się na końcu. Szukał nadziei. Wyobrażał sobie kogoś innego, kogoś, kto by go kochał i walczył za

niego do końca. Znów pogładziłam kciukiem jego policzki, patrząc w pełne żalu oczy. — Kocham cię, Irysie — powiedziałam, czując, jak wzruszenie ściska mi gardło. Od jego spojrzenia zrobiło mi się cieplej na sercu. — Ja też cię kocham — odparł. Odwrócił wzrok. — Przez to wszystko przestaję lubić sam siebie. Mam wrażenie, że wpadliśmy w pułapkę i po raz drugi w życiu utkwiliśmy w klatce. — Z jego twarzy dało się wyczytać frustrację. — Nie mogę pracować, nie mogę się o ciebie troszczyć. Nie maluję. Nie mogę nawet budzić się z tobą w jednym łóżku. A teraz nie mam nawet domu, do którego mógłbym cię zabrać, gdy to wszystko przycichnie. — Razem znajdziemy nowy dom. Spojrzał na mnie pogodniej. — Wiem. — Westchnął. — Po prostu czuję się… odarty ze wszystkiego. Nagi — rzekł, uśmiechając się bez humoru i unosząc brwi. Wpatrywałam się w niego, spijając wzrokiem jego niewiarygodną, męską urodę, głębię emocji i kryjącą się w oczach wrażliwość. Mogłabym tak patrzeć na niego całe życie. Kochanie go nigdy nie przestanie być moją największą przyjemnością. — Zawsze lubiłam cię nagiego — rzekłam, uśmiechając się zalotnie i próbując go choć trochę rozweselić. Zadziałało. — Odarty ze wszystkiego zawsze byłeś dla mnie najpiękniejszy — stwierdziłam z absolutną powagą i szczerością. — Ty, sam ty, bez niczego, bez pracy, bez domu, bez pieniędzy. Nagi. Ty zawsze mi wystarczysz. Zawsze będziesz moim spełnionym marzeniem, moim przeznaczeniem. Calder odetchnął głośno z nieskrywaną ulgą. Nachylił się i pocałował mnie w usta. — Mimo wszystko zamierzam dać ci więcej. — Wiem — szepnęłam. — Popluskamy się razem? — spytałam, kokieteryjnie przechylając głowę na bok. Wpatrywał się we mnie przez chwilę, nim kiwnął głową. — Jasne. W okolicy nikogo nie ma. Możemy być niegrzeczni i rozebrać się jeszcze bardziej. — Skinęłam głową w stronę drzew osłaniających basen przed oczami potencjalnych gapiów. — Nikt nas tutaj nie dostrzeże. Calder zachichotał i od razu zabrał się za ściąganie szortów. Całkiem nadzy zanurzyliśmy się w ogrzewanej wodzie wielkiego basenu. Objęłam Caldera za szyję i unosiliśmy się tak przez dłuższy czas, a ja dosłownie nurzałam się w pieszczotach fal łagodnie obmywających moje ramiona i w cieple muskularnego, nagiego ciała Caldera. — Wyobrażam sobie teraz, że pływamy w jeziorku przy naszym źródle —

powiedział z uśmiechem. — Wyobrażam sobie, że jesteśmy tylko my i gwiazdy nad nami — dodał z łagodną, rozmarzoną miną. Wtuliłam nos w jego szyję i miękko go pocałowałam. Na wysokości mojego brzucha coś gwałtownie drgnęło, a moje ciało zareagowało mrowieniem między udami. — Teraz jest lepiej — szepnęłam. — Jesteśmy wolni. Bez wątpienia nie wszystko poszło tak, jak chcieliśmy, ale jesteśmy tutaj. I jesteśmy razem. Calder zakręcił nami młynka w wodzie i roześmiałam się, odchylając głowę. Niebo nad nami było szare i zachmurzone. — Czasami tęsknię… — powiedział. — Czy to nie głupie? Uniosłam wzrok, popatrzyłam mu w oczy i odgarnęłam mu z czoła kosmyk ciemnych włosów. Wolno pokręciłam głową. — Nie. Tam się poznaliśmy. Każde z nas znało swoje miejsce, nawet jeśli się z tym nie godziliśmy. Wiedzieliśmy, czego pragniemy. Tutaj zaś… — zabrałam jedną dłoń z jego szyi i zatoczyłam nią szeroki krąg wokół nas — nie zawsze jest to oczywiste. Raczej pogmatwane, a czasami wręcz straszne. Pokiwał głową i spojrzał mi w oczy, ale nie potrafiłam z nich niczego wyczytać. — Zawsze tak dobrze wszystko rozumiesz — rzekł. — Kurwa mać, jaka ulga. — Na chwilę zamknął oczy, a ja zaśmiałam się cicho. Słownictwo Caldera, ku mojemu własnemu zaskoczeniu, podziałało na mnie elektryzująco. — Wielka społeczność zaczyna rzucać ci się na głowę. Od kiedy używasz takich niegrzecznych słów? — spytałam przekornie, unosząc brew. Wyszczerzył się w zawadiackim uśmiechu i znów zakręcił nami młynka. — Tylko przy tobie. Tylko przy tobie robię się niegrzeczny. — Nachylił się nade mną i przeciągnął językiem po mojej szyi, aż westchnęłam. — A zatem bądźmy niegrzeczni — odparłam i poczułam na skórze jego uśmiech. Dreszcz przeszył moje ciało, wzbudzając pulsujące drżenie między nogami. Aż wstyd, jak niewiele trzeba było Calderowi, bym zaczęła łasić się o pieszczoty. Ale czyż tak nie było zawsze? I pewnie tak już pozostanie. Calder powiódł spojrzeniem po mojej twarzy, chłonąc ją wzrokiem. — Jesteś zabójczo piękna — szepnął. Uśmiechnęłam się pod nosem. — Piękno nie powinno zabijać. — Ale tak jest. — Odgarnął na bok moje włosy. — Twoje piękno jest z gatunku tych, przez które mężczyźni potrafią wzniecać wojny i pacyfikować całe osady tylko dlatego, że inni mężczyźni ośmielili się na ciebie choć spojrzeć. Zaśmiałam się cicho, a serce jak ptak zatrzepotało mi w piersi. — Nie musisz niczego pacyfikować. Jestem twoja. Od zawsze byłam. Oczy Caldera zapłonęły. Wyciągnęłam szyję i łagodnie pocałowałam go w usta. Poprowadził nas w stronę brzegu po płytszej stronie basenu i posadził mnie na

krawędzi. Przywarł do mnie i wziął we władanie moje wargi, które aż się o to prosiły, bo gdy oparł dłonie o skraj basenu po moich bokach, znaleźliśmy się twarzą w twarz. Wślizgnął się pomiędzy moje uda, a ja objęłam go nogami w biodrach. Przerwał pocałunek i popatrzył na mnie rozpalonym z namiętności wzrokiem. Pulsowanie między moimi nogami nasiliło się, a oddech przyspieszył. Calder powędrował wzrokiem w dół, do moich stwardniałych sutków, a jego oczy pociemniały z pożądania. To spojrzenie… Boże, to spojrzenie! — Proszę — wymruczałam, obejmując jego głowę i przyciągając do siebie. Pragnęłam jego ust na swoich piersiach teraz, zaraz. Posłusznie poddał się, a gdy jego ciepłe, wilgotne wargi zamknęły się na jednym z sutków, głośno jęknęłam. Było mi tak dobrze. Zawsze miałam wrażenie, że osiągnę szczyt tylko od tego, czego Calder potrafił dokonać ustami na moich piersiach. To było cudowne. Oparłam się jedną dłonią o cementową posadzkę za sobą, a drugą ujęłam pierś, którą Calder lizał i ssał, i patrzyłam, jak sprawia mi rozkosz. Na ten widok, w połączeniu z cudowną pieszczotą jego ust, niemal zupełnie się zatraciłam. — Calder, pragnę cię w sobie. Teraz — jęknęłam. Poczułam na skórze jego uśmiech i nie uszło mojej uwadze, że zanim przeniósł swoje pieszczoty na drugi sutek, zerknął na mnie rozpalonym z pożądania wzrokiem. Dyszałam w takt harców jego języka i napierałam na erekcję, którą czułam tuż u swoich wrót. — Nigdy nie przestanę cię pragnąć — powiedziałam niewiele głośniej od szeptu. Na mgnienie oka Calder zaprzestał swoich czułości, a potem jego język zaatakował ze zdwojoną siłą. Zdusiłam okrzyk i jeszcze mocniej przylgnęłam do niego całym ciałem. Sięgnął w dół i ujął w dłoń swoją twardość. Wstrzymałam oddech, patrząc, jak kilkakrotnie sam przeciąga po niej dłonią. — Przesuń się trochę do przodu — powiedział z wyraźnym wysiłkiem pięknym, niskim, jeszcze bardziej chropawym niż zwykle głosem. Przełknęłam i zrobiłam to, o co mnie prosił. Powolutku, ostrożnie, posuwając się na przemian w lewą i w prawą stronę, usiadłam na samym skraju basenu. Opuszką jednego palca dotknęłam żyły, która rysowała się na jego brzuchu i biegła w dół. Wyobraziłam sobie krew pulsującą w jego nabrzmiałej męskości i coś w tej wizji sprawiło, że w moich własnych żyłach zawrzało pożądanie. Calder jęknął przeciągle i koniuszkiem swej męskości dotknął mojego najczulszego zakątka. Ja także jęknęłam, w połowie z frustracji, a w połowie z ulgi. Spojrzałam mu w oczy; były ciemne i nieobecne. Nie przestając się we mnie wpatrywać, wsuwał się we mnie powoli, centymetr po centymetrze. Chciałam zamknąć powieki i zatracić się w rozlewającej się po całym ciele rozkoszy, ale nie potrafiłam odwrócić wzroku. W tym, jak na mnie patrzył, było coś mrocznego, niezgłębionego i władczego.

Napierał, a gdy nasze ciała się zetknęły, jęknęłam cicho w akompaniamencie jego stłumionych westchnień. Przymknął powieki i rozchylił usta. Objęłam go nogami w biodrach, gdy zaczął się we mnie wolno, nieznośnie wolno poruszać. Otoczył mnie ramionami i przywarł ustami do ucha, łaskocząc mnie oddechem i sprawiając, że nieświadomie przywarłam do niego jeszcze mocniej. Nie byłam pewna, czy prędzej osiągnę orgazm, czy raczej spłonę żywcem. Może i jedno, i drugie. — Jak ty to robisz, Eden — szepnął niskim, drżącym głosem. Jak ja to robię? Ja? Jęknęłam tylko, pieszczotliwie drapiąc paznokciami jego plecy, kiedy po raz kolejny zniewalająco wolno się ze mnie wysunął. — Kocham cię do bólu. — Wniknął we mnie powoli i stanowczo naparł na mój nabrzmiały zakątek, który płonął z pragnienia, rozniecając iskierki ekstazy. Mocniej objęłam nogami jego biodra. — Chcę cię pieprzyć i chcę cię wielbić. — Wysunął się, a z krtani wyrwał mi się nieartykułowany odgłos, echo upojenia wzbierającego we mnie na dźwięk jego sprośnych słów. Tym razem wszedł nieco gwałtowniej, pieszcząc kciukami moje sutki i wyzwalając kolejne iskierki rozkoszy tańczące gdzieś na obrzeżach mojego zamglonego wzroku. — Chcę cię wielbić, pieprząc cię. Chcę cię pieprzyć, aż poczujesz, jak bardzo cię wielbię. — Wysunął się, a potem wszedł we mnie kilkoma krótkimi, raptownymi ruchami, uderzając miednicą o moje ciało w rozkosznej żądzy; tak wielkiej i tak nienasyconej. — Nienawidzę tego i kocham to, bo wiem, że nigdy się to nie zmieni. Było tak od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzałem cię na oczy, i tak będzie aż po dzień, gdy je zamknę na zawsze. — Calder, Calder — jęczałam. Tak wiele pragnęłam wyrazić, ale słowa w moich myślach nie chciały mnie słuchać. Byłam jego zakładnikiem na skraju orgazmu, na granicy spełnienia i udręki. Nie potrafiłam wydobyć z siebie słów innych niż jego imię. — Cierpię przez ciebie, ale przez ciebie jestem też najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi — wydyszał i nareszcie, nareszcie zaczął poruszać się szybciej, uderzając o spojenie między moimi udami w cudownym tempie; tak szybkim, jak tego pragnęłam. Dyszałam w rytm jego ruchów, dłońmi mocno wczepiłam się w jego kark. — Chcę, żeby wszyscy na ziemi wiedzieli, że jesteś moja — rzekł, raz po raz wchodząc we mnie mocno, z impetem — a przecież nawet nie mam nazwiska, by móc się z tobą pobrać. Oczy rozszerzyły mi się ze zdumienia w tej samej chwili, w której całe moje ciało eksplodowało falą rozkoszy, na której raz po raz unosiło się jego wykrzyczane imię. Oszołomiona osunęłam się bezwładnie, gdy Calder szybko i mocno wniknął we mnie jeszcze raz, i jeszcze, i tak już pozostał, upojnie jęcząc wprost w moją szyję.

Łagodnie pieściłam palcami gładką skórę, wsłuchując się w łapczywość naszych oddechów i czując, jak z wolna zamiera ruch jego bioder, którym do ostatka chciał zaczerpnąć z naczynia rozkoszy. Po długiej chwili wyprostował się i popatrzył mi w oczy z mieszaniną błogości i udręki. Ujęłam jego twarz w dłonie i czule pocałowałam w usta. — Chcesz się ze mną pobrać? — spytałam. — Na Boga, tak! — wydyszał. Uśmiechnęłam się wprost w jego usta i objęłam za szyję. — Pomyślmy więc o tym — rzekłam, czując, jak rozpiera mnie radość. — Bo jeśli jest na tym świecie jedna rzecz, której jestem absolutnie pewna, to ta, że chciałabym wyjść za ciebie. Calder rozpromienił się i pocałował mnie w usta, a potem odrobinę się ode mnie odsunął. Umilkł i przez długi czas jedynie błądził wzrokiem po mojej twarzy. — Zastanawiałem się, Eden… — zawiesił głos i przeczesał włosy dłonią. — Nad czym? — dopytałam, unosząc palcami jego brodę, by móc popatrzeć mu prosto w oczy. Nasze spojrzenia się spotkały. — Co byś powiedziała na małą wycieczkę do Indiany? Przytaknęłam bez wahania. — Wycieczkę? Oczywiście. — Przechyliłam głowę na bok. — Tylko czy jesteś pewny co do tej Indiany? Dlaczego akurat tam? Wzruszył ramionami. — Z powodów, o których wspominałaś wcześniej. W jakimś stopniu po to, by sprawdzić, czy coś w tamtej okolicy obudzi twoje wspomnienia, choć wiem, że to jak szukanie igły w stogu siana. Przede wszystkim zaś po to, by… uciec od tutejszego zamieszania, ale nie za daleko. Pospacerować, nie będąc prześladowanym, pobyć razem, spać w łóżku, które nie zdradza twojej matce każdego mojego ruchu… — Uśmiechnął się, ale po chwili znów spoważniał. — Trochę posmakować wolności. Zagryzłam wargę zapalona do pomysłu. Byłoby wspaniale przynajmniej przez jakiś czas móc przestać się zastanawiać, kto czai się za drzwiami. A może do naszego powrotu sprawa trochę przyschnie? — Zgoda — rzekłam. Calder odetchnął. — Dziękuję. Pokręciłam głową. — Nie dziękuj, to nam obojgu dobrze zrobi. Dziś rano Xander też zasugerował, żebyśmy na trochę się stąd wyrwali. Kiwnął głową. — Potrzebujemy tego. Czy musimy informować o tym policję? — Nie sądzę. Nie zabraniali nam opuszczania miasta. — Wzruszyłam ramionami. — Oczywiście moglibyśmy im powiedzieć, w ramach dobrej współpracy, ale nie uważam, żeby to było konieczne. I chyba nie chciałabym, aby wiedzieli, dokąd się udajemy.

— Opowiadałaś im jednak o wspomnieniach związanych z tą tablicą w Indianie. Kiwnęłam głową. — Wiem, ale nie chcę, żeby sobie pomyśleli, że wybieramy się na jakąś tajną misję śledczą. Najprawdopodobniej i tak niczego nie znajdziemy. Calder przytaknął. — To nie szkodzi. Po prostu uznałem, że pod względem miejsca to dobry pomysł na wyjazd. — Bo jest dobry — uśmiechnęłam się. — A teraz przynieś mi, proszę, mój kostium kąpielowy, zanim mama wróci do domu i zastanie mnie nagą. Calder zachichotał i popłynął na drugą stronę basenu, gdzie na krawędzi leżało moje bikini. Rozpogodziłam się i mrużąc oczy, spojrzałam na przebijające się przez chmury promienie słońca, które niespodziewanie ozłociły ponurą szarość dnia. Pomyślałam, że to pasuje do sytuacji, bo choć chwilę wcześniej nasza przyszłość rysowała się w niepewnych barwach, teraz wszystko wydawało się bardziej klarowne, pogodniejsze. Mężczyzna mojego życia chciał się ze mną ożenić, w jego oczach pojawił się blask nowej nadziei, a w moim sercu znowu zagościło słońce. *** Później, w łóżku, kiedy otulona ciepłem ramion Caldera gładziłam go po włosach i stopniowo odpływałam w sen, nagle usłyszałam jego głos. — Tamtego dnia Hector nazwał mnie nasieniem szatana. Powtarzał to raz po raz. Jak sądzisz, co miał wtedy na myśli? Wzdrygnęłam się, choć wcale nie było chłodno. — Nie mam pojęcia — odparłam. — Kto wie, co kotłowało się w jego chorym umyśle? — Intuicja podpowiadała, że wolałabym nie wiedzieć. Mocniej wtuliłam się w bezpieczne objęcia Caldera.

Rozdział 13. Calder Podjęcie decyzji o wyjeździe z Eden do Indiany zdecydowanie poprawiło mi humor. Przez blisko miesiąc czułem się uziemiony, osaczony, nieprzydatny. I za wszelką cenę próbowałem się z tego stanu wyrwać. Miałem przecież Eden z powrotem. Jeśli ktoś dwa miesiące wcześniej powiedziałby mi, że znów będę mógł tulić ją w ramionach, to chętnie przystałbym na spędzenie z nią reszty swoich dni choćby i w ciemnej jaskini. Ale teraz byłem poirytowany i sfrustrowany. Było mi za siebie wstyd. Po prostu marzyłem, by móc się o nią zatroszczyć. Marzyłem, by poczuć się mężczyzną, na jakiego zasługiwała. Z całego serca pragnąłem dawać jej różne rzeczy, pracować dla niej, dbać o nasz dom, poślubić ją. Ale tego wszystkiego nie dało się robić w pokoju dla gości w domu jej mamy, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę to, jak miły byłem sercu Carolyn. Czyli niezbyt. Wszystko to, w połączeniu z demolką w moim mieszkaniu i widokiem Clive’a w telewizji, doprowadziło mnie na skraj rozpaczy. Nie spodziewałem się, że jego szczurza twarz wywoła we mnie taką agresję i poczucie klęski. Tak się jednak stało. Pomimo niewielkiej postury Clive zawsze był górą, zawsze miał nade mną przewagę. Fizycznie to ja byłem silniejszy. Ale emocjonalnie, a raczej w sensie władzy, miał mnie w garści i pod pewnym względem to się nie zmieniło. Wyjazd zdecydowanie się nam przyda. Nazajutrz po podjęciu decyzji o podróży do Indiany, zanim jeszcze zdążyliśmy cokolwiek zaplanować, do drzwi domu Carolyn zapukało FBI. Wieść o tym przyniosła nam Molly na patio, gdzie siedzieliśmy wraz z Eden. Serce zabiło mi mocniej, a adrenalina zaczęła żwawiej krążyć w żyłach. Wymieniliśmy zaskoczone spojrzenia, przy czym ja miałem chyba bardziej strapioną minę, a potem podążyliśmy za Molly do środka, gdzie oczekiwało na nas dwóch mężczyzn: zwalisty brunet i wysoki Afroamerykanin, obaj w garniturach. — Witam — powiedział bez cienia uśmiechu ten barczysty. — Nazywam się Rivera, jestem agentem FBI. — Ruchem głowy wskazał w swoją prawą stronę. — To agent Glenn. Zgaduję, że mam przyjemność z Calderem Raynesem? — rzekł pytająco i wyciągnął do mnie rękę. Kiwnąłem głową i uścisnąłem dłonie obydwu. — Proszę mi mówić Calder. A to jest Eden — powiedziałem, gdy Eden pojawiła się za mną w progu. Ona także uścisnęła ich dłonie.

— Miło was poznać — rzekł agent Rivera z niewzruszenie poważnym wyrazem twarzy. — Chcielibyśmy zaprosić was oboje do miejscowego biura FBI na przesłuchanie. Jakieś przeciwwskazania? Pomimo nagle zwilgotniałych dłoni odruchowo sięgnąłem po rękę Eden. Nie miałem pojęcia, co to miało oznaczać. Eden ścisnęła moją dłoń i zerknęła na mnie kątem oka, a na jej czole zarysowała się mała, pionowa zmarszczka. — Czy to konieczne? — spytałem. — Tak, konieczne. Prowadzimy sprawy wielu zaginionych dzieci i chcielibyśmy zamknąć wasze. Poza tym musimy porozmawiać o kilku innych rzeczach, które wolałbym omówić w naszym biurze. Przy tych ostatnich słowach zmartwiałem ze strachu, ale kiwnąłem głową. Jaki mieliśmy wybór? To nie to samo co wtedy. To nie to samo co wtedy. Gdy ostatnio wsiedliśmy do policyjnego samochodu z powodów, których do końca nie rozumieliśmy, zostaliśmy do tego zmuszeni, wykiwani — a stamtąd trafiliśmy prosto do piekła. Tym razem będzie inaczej. Do pokoju wpadła Carolyn i przedstawiła się detektywom. Molly musiała jej powiedzieć o ich przybyciu. — Czy moja córka potrzebuje prawnika? — spytała Carolyn, przenosząc wzrok między nimi a Eden. Nie uszło mojej uwadze, że o mnie nie wspomniała ani słowem. — Jeśli obecność adwokata ułatwi jej złożenie zeznań, możemy zaprosić go do naszego biura — powiedział agent Rivera. — Mamo — rzekła Eden — oni chcą po prostu zamknąć naszą sprawę. — Popatrzyła na mnie niespokojnie. Carolyn zaprzeczyła ruchem głowy. — Wyślę prawnika do waszego biura. Dzięki temu ja sama będę spokojniejsza. Moim zdaniem tak będzie rozsądniej. Detektywi kiwnęli głowami, ale Eden wyglądała na poirytowaną. Z ustami ściągniętymi w wąską kreskę pocieszająco uścisnęła moją dłoń. — Czy ty także chciałbyś zadzwonić po adwokata, Calder? — spytał agent Rivera. Popatrzyłem na Eden, potem na Carolyn i pokręciłem głową. — Nie mam nic do ukrycia — rzekłem. Moje nerwy znów dały o sobie znać po drodze do stojącego na podjeździe domu Carolyn policyjnego samochodu, dokąd szliśmy w eskorcie obu agentów. To nie to samo co wtedy. To nie to samo co wtedy — uporczywie powtarzałem w myślach. Na sam widok policyjnego krążownika obudził się we mnie instynkt walki i ucieczki, tym mocniej ścisnąłem więc dłoń Eden. Odwzajemniła uścisk. Nie byłem pewien, czy także się boi, czy trzyma mnie tak mocno, bo wie, że tego potrzebuję. Myślałem, że po niedawnych przesłuchaniach dotyczących Akadii wyzbyłem się przynajmniej części obaw przed policją. Ale teraz nie rozumiałem,

co się dzieje, i niepokój uderzył ze zdwojoną siłą. Znów odniosłem wrażenie, że to zawsze mnie wiatr wieje w oczy najmocniej. Wtuleni w siebie usiedliśmy na tylnym siedzeniu radiowozu, którym jakiś policjant zawiózł nas do biura śledczego w centrum. Agenci jechali za nami. Mogłem sobie jedynie wyobrażać, że gdyby wtedy ktoś zmierzył mi ciśnienie, byłoby kosmicznie wysokie. Po przybyciu na miejsce zostaliśmy pospiesznie, tylnym wejściem, zaprowadzeni do niewielkiego pomieszczenia. Był tam jedynie stół, przy którym nas posadzono, dwa krzesła, telewizor w kącie oraz jeszcze jeden, mniejszy stolik z ekspresem do kawy, kawą oraz przyborami do jej przyrządzania. Przysunąłem krzesło bliżej krzesła Eden i pod stołem wziąłem ją za rękę. — Dobrze się czujesz? — spytałem, patrząc na nią i zmuszając się do wzięcia głębokiego, uspokajającego oddechu. Uścisnęła moją dłoń. — Tak, wszystko w porządku. A ty? — Wyglądała na zatroskaną. — Przejdzie mi — powiedziałem, siląc się na blady uśmiech. Drzwi ponownie się otworzyły i na widok wchodzącego agenta Glenna oboje jednocześnie odwróciliśmy głowy. Agent skinieniem wskazał kobietę, która weszła do pokoju w ślad za nim. — To jest agentka Malloy. Będzie przesłuchiwała Eden — powiedział Glenn. Zmarszczyłem brwi i przesłuchiwani razem.

zerknąłem na

Eden.

—

Sądziłem,

że

będziemy

— Łatwiej nam będzie porozmawiać z wami osobno — rzekł agent Glenn. — I znacznie szybciej. Poza tym właśnie przyjechał adwokat Eden. Eden wyciągnęła szyję i pocałowała mnie w policzek, ściskając moje ramię. — Trzymaj się. Spotkamy się na zewnątrz, dobrze? Odetchnąłem niespokojnie. — Dobrze. — Zwróciłem się do agentki Malloy: — Czy ona będzie gdzieś w pobliżu? Kobieta uśmiechnęła się. — Tak, w pokoju obok. To nie powinno potrwać długo. — Nachmurzyłem się, ale kiwnąłem głową, a agentka odprowadziła Eden do drzwi. Przed wyjściem Eden uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco. Przeniosłem wzrok z powrotem na agenta Glenna. Podszedł do stołu i usiadł na krześle po mojej prawej stronie. — Calder, doceniam to, że zechciałeś złożyć u nas dodatkowe zeznania. Z przyjemnością zamkniemy sprawę, nad którą jakiś czas temu, po porwaniu Eden, pracowało wielu naszych ludzi. — Spojrzał mi prosto w oczy. — Nie znaleźliśmy żadnych poszlak na to, że ty zostałeś odebrany innej rodzinie, ale

wiem, że sugerowałeś taką ewentualność. Odkaszlnąłem. — Rzeczywiście, choć nie mam na to żadnych twardych dowodów. W większości są to słowa innych ludzi, którzy nie są już w stanie rzucić więcej światła na to, co mi powiedzieli. Jeśli mam być szczery, agencie Glenn, sam często nie mam pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. Kiwnął głową. — Mów mi Floyd, proszę. I tak, dobrze to rozumiem. My także mamy z tym kłopot. Na temat mieszkańców Akadii nie ma żadnych informacji oprócz tych, które Hector zachował o członkach rady. Jak wiesz, choć minęły już trzy lata, wciąż nie zidentyfikowaliśmy ciał wielu dorosłych, zaś ustalenie tożsamości urodzonych tam dzieci jest praktycznie niemożliwe. Z perspektywy społeczeństwa ci ludzie nigdy nie istnieli. Serce ścisnęło mi się z bólu. Czułem się za to odpowiedzialny. — Jeśli zgłosiłbym się kilka lat temu… — Głos uwiązł mi w gardle. Pokręcił głową. — Nie zostałbyś poproszony o identyfikację ciał. Nie dało się ich rozpoznać. — Posmutniał nagle. — Przekazana przez ciebie policji lista wszystkich dzieci, które zapamiętałeś, wraz z ich wiekiem i rysopisami, była bardzo pomocna. Na spółkę z Eden udało się wam przypomnieć sobie je wszystkie. Dzięki temu możemy przynajmniej nadać im jakieś imiona. — Dobrą minutę przyglądał mi się uważnie, a potem wstał i podszedł do stojącego w kącie telewizora, nacisnął kilka przycisków, po czym zabrał ze sobą pilota i odłożył go na stole. — Nie mamy tu najnowszych zdobyczy technologii — zaśmiał się. Zmusiłem się, by odwzajemnić uśmiech, ale serce nadal o wiele za szybko waliło mi w piersi. — Nie masz nic przeciwko nagrywaniu tej rozmowy? Zaprzeczyłem i złożyłem dłonie przed sobą na stole. — Zanim zaczniemy, chciałbyś napić się kawy albo wody? — Nie, dziękuję. Odwrócił się w stronę odbiornika, nacisnął jakiś przycisk na pilocie, a potem zwrócił się z powrotem do mnie. — Twoje imię i nazwisko? — Calder Raynes. — Dziękuję, Calder. Wiem, że składałeś już zeznania o tym, co działo się w Akadii w okresie kilku tygodni poprzedzających masowe morderstwo lub samobójstwo, które miało tam miejsce. — Popatrzył na mnie uważnie. — Czy mógłbyś raz jeszcze opowiedzieć nam o wszystkich wydarzeniach, począwszy od chwili, gdy funkcjonariusze Richter i Owens odnaleźli was i zawieźli z powrotem do Akadii? Wziąłem głęboki wdech i po raz kolejny opowiedziałem o wszystkim, co

zapamiętałem, zaczynając od czasu, gdy siłą wsadzono nas do radiowozu, przez powrót do Akadii i dwa tygodnie życia w ciasnej, ciemnej celi, aż do końca. Wyzbyłem się emocji i relacjonowałem te tygodnie jak ktoś obcy, patrzący na wszystko z góry. Agent zadał mi jeszcze kilka pytań, aby rozwinąć albo sprecyzować niektóre wątki. Po dobrnięciu do końca opowieści, choć referowałem suche fakty, czułem się, jakbym przebiegł maraton. Byłem wykończony. Potarłem dłońmi uda, a agent sięgnął po pilota i wyłączył nagrywanie. — Świetnie się spisałeś. Dziękuję, Calder — rzekł, ale jego mina pozostała obojętna. — Drugim powodem, dla którego chcieliśmy z tobą porozmawiać, jest sprawa przeciwko Clive’owi Richterowi, którą prowadzimy już od pewnego czasu. Jak wiesz, pojawienie się was dwojga zachęciło jego byłego partnera, oficera Mike’a Owensa, do złożenia zeznań w charakterze świadka koronnego. Bez tego nie mielibyśmy materiału dowodowego dotyczącego przemytu narkotyków i prania pieniędzy. — Potrząsnął głową. — Jeśli chodzi o brudne gliny, ten dzierży palmę pierwszeństwa. Odetchnąłem z ulgą. — Trafi za kratki na długi czas? — Jeśli chodzi o tamte przestępstwa, sądzę że tak. — Pochylił głowę na bok. — Ale teraz, po tym jak funkcjonariusz Owens złożył przeciwko Clive’owi Richterowi zeznania zgodne z waszymi i obciążające go o uczestnictwo w wydarzeniach w Akadii w dniu powodzi, Richter oskarża cię o zaplanowanie i wykonanie tamtego feralnego dnia masowej egzekucji. Opadła mi szczęka i zamarłem. — Co? — wychrypiałem. Spełniały się moje najgorsze obawy. W mojej głowie pojawiła się wizja bycia przewożonym do więzienia oraz krzyczącej Eden, która bezsilnie wyciąga do mnie ręce. Uspokój się, Calder. Weź się w garść. Odruchowo zacisnąłem i rozluźniłem dłonie na udach. Myślałem, że przeżyłem już wszystko, co najgorsze. Czy miało się to powtórzyć, choć w zupełnie inny sposób? Agent Glenn zmarszczył brwi. — Oficer Richter utrzymuje, że aresztował Eden na żądanie Hectora, będąc przekonanym, że jest ona nieletnią uciekinierką, zaś ty wróciłeś do Akadii z własnej woli. Według jego zeznań miałeś po drodze krzyczeć, że wszystkich pozabijasz, a potem wyjedziesz z Eden, aby wyglądało to tak, jakbyście oddali życie razem z całą resztą. — Co? — jęknąłem, przeczesując włosy palcami i czując, jak powoli ogarnia mnie panika. — To kłamstwo! — W popłochu rozejrzałem się po pomieszczeniu i znów zacisnąłem dłonie w pięści. Czułem się jak w potrzasku. Agent Glenn kiwnął głową, a jego usta zacisnęły się na krótką chwilę. — Zeznał, że gdy tylko zaczął padać deszcz, kopnięciami uszkodziłeś system nawadniania. Jak twierdzi, wtedy nie rozumiał powodów twojego postępowania, ale jest przekonany, że ty, jako konstruktor systemu, doskonale wiedziałeś, co robisz.

On, jak sam przyznaje, uciekł, ale gdy tylko wszyscy schronili się w piwnicy, jego zdaniem zamknąłeś tych ludzi i wraz z Eden opuściłeś miejsce tragedii, tak jak się odgrażałeś. Zmartwiałem z przerażenia. Zacząłem się pocić. — Owszem, zniszczyłem system — powiedziałem. — Mówiłem o tym policji. To prawda. Zniszczyłem. Ale nie zamierzałem nikogo skrzywdzić. — Oblałem się zimnym potem. Czy oskarżą mnie o to przestępstwo? Czy uwierzą Clive’owi? — Czy jestem o coś oskarżony? Potrzebuję adwokata? Glenn nachylił się nad stołem i na chwilę położył mi dłoń na ramieniu. — Nie, nie oskarżamy cię o nic. Pozwól, synu, że powiem, co o tym myślę. Osobiście poznałem Clive’a Richtera. Przesłuchiwałem go. Uczestniczyłem w śledztwie dotyczącym przestępstw, w które był zamieszany, a wiedz, że nawet połowa z nich nie została upubliczniona. Tak między nami, sądzę, że całym sercem zgodzisz się ze mną, iż Clive Richter jest nie tylko brudnym gliną, ale też kłamliwym, podstępnym, fałszywym oportunistą. Nie tylko nie ufam jego zapewnieniom, ale zeznania funkcjonariusza Owensa są zbieżne z waszymi relacjami, a nie Richtera. — Przyglądał mi się dłuższą chwilę, a potem wrócił do przerwanego monologu. — Nie wspominaliśmy jeszcze o tym w mediach, ale dokonaliśmy ekshumacji ciała Hectora i odnaleźliśmy klucz. To on zamknął tych ludzi; wiemy to. Informacje twoje oraz Eden pokrywają się i mam nadzieję, że będziemy mogli wreszcie zamknąć tę ponurą sprawę. — Przerwał, a ja trawiłem informację o ekshumacji Hectora. Buzowały we mnie emocje. Nie wiedziałem, co myśleć. Agent Glenn ciągnął przemowę. — Wątpię jednak, abyśmy zdołali skazać Clive’a Richtera za to, czego dopuścił się wobec ciebie i Eden. Po trzech latach po prostu nie mamy na to wystarczających dowodów. Jest tylko słowo Eden i twoje przeciwko jego słowu. Przykro mi. — Jego mina świadczyła o tym, że naprawdę było mu przykro. Przełknąłem ciężko i wziąłem wielki haust powietrza. — Postrzelił mnie — powiedziałem. Agent kiwnął głową i nachmurzył się lekko. — Wiem o tym. Gdybyś zachował pocisk, sprawy przedstawiałyby się zupełnie inaczej. Zerknąłem na niego. — Zachował pocisk? — spytałem. Kiwnął głową. — Tak, każda broń zostawia na naboju charakterystyczne ślady. Jeśli mielibyśmy pocisk, moglibyśmy porównać go ze służbową bronią Clive’a. Byłby to dowód, który zdecydowanie ułatwiłby postawienie mu zarzutów za to, czego się wobec was dopuścił. Popatrzyłem na niego uważnie. — Ale ja zachowałem pocisk, Floyd — powiedziałem. — Wciąż tkwi w mojej nodze.

Spojrzał na mnie z zaskoczeniem. Przez chwilę jakby coś rozważał, a potem na jego twarz wypełzł łagodny uśmiech. — To zmienia postać rzeczy — rzekł. Odetchnąłem z ulgą. Przyjaciel Kristi powiedział, że ze względu na umiejscowienie pocisku w nodze bezpieczniej będzie po prostu zostawić go tam, gdzie utkwił. Co może świadczyć o pewnym szczęściu, zważywszy, że nie dysponował on warunkami umożliwiającymi wykonanie zabiegu. — Byłbyś skłonny poddać się małej operacji? — spytał. — Jak cholera! — wypaliłem, przeczesując włosy dłonią. Floyd ponownie się uśmiechnął. — Dobrze zatem. — Pokręcił głową z niedowierzaniem. Obserwowałem go dłuższą chwilę, gdy coś notował. Sprawiał wrażenie życzliwego, godnego zaufania. Był po naszej stronie. Ogarnęło mnie coś na kształt ulgi i nieoczekiwanie poczułem się wolny. Uniósł wzrok. — Zapewne będziesz musiał zeznawać przeciwko Clive’owi przed sądem. Bez wahania wytrzymałem jego spojrzenie. — Z przyjemnością — odparłem. Skinął z wyraźnym zadowoleniem, a potem przechylił głowę na bok, jakby chciał mi się uważniej przyjrzeć. — W tej robocie miałem do czynienia z wieloma sprawami, Calder. Ale to, co przeszliście ty i Eden… — Pokręcił głową. — To niewyobrażalne. I przez dwadzieścia lat pracy agenta na palcach jednej ręki potrafię policzyć zaginione dzieci, które się odnalazły. — W jego oczach coś zalśniło, chyba smutek. Popatrzył na mnie znacząco. — Nie zmarnuj drugiej szansy, która została ci dana. Bądź z siebie dumny. Nie jesteś odpowiedzialny za nic, co tam się wydarzyło — ani jedną rzecz. Byliście ofiarami. Ale nie czujcie się jak ofiary. Czujcie się jak ocaleni. Mam nadzieję, że weźmiesz sobie moje słowa do serca. Zdawało mi się, że poruszyłem głową w górę i w dół, ale nie byłem pewny. — Dziękuję, Floyd — powiedziałem, a przepełniająca mnie wdzięczność sprawiła, że mój głos nabrał wyjątkowo chropawego brzmienia. Kiwnął głową, a gdy wstałem, wyciągnął do mnie dłoń. Uścisnąłem ją, patrząc na jego sympatyczną twarz. — Jestem dumny, że mogę uścisnąć twoją dłoń — powiedział. Uśmiechnął się lekko, a potem odwrócił się i poszedł w stronę drzwi. Podążyłem za nim oszołomiony i przytłoczony wszystkim, co usłyszałem. Na zewnątrz zastałem Eden siedzącą na krześle w oczekiwaniu na koniec mojego przesłuchania. Uśmiechnęła się do mnie i wstała, a ja objąłem ją i przytuliłem. — Gotowa? — wychrypiałem. — Tak — uśmiechnęła się. Wsiedliśmy z powrotem do radiowozu czekającego na nas na zewnątrz i

pojechaliśmy do domu Eden. Lekko trzymałem ją za rękę, myśląc o Clivie Richterze oraz agencie Glennie i zastanawiając się nad tym, że wszędzie można natknąć się na dobrych i złych ludzi. Przyszło mi też do głowy, że tego dnia pozbyłem się ostatniego ze strachów, który prześladował mnie od tak dawna. Domyślałem się, że wyzbycie się dręczącego mnie poczucia winy zajmie dłużej, ale słowa agenta Glenna z pewnością mi w tym pomogą. Nadszedł czas, by zostawić przeszłość za sobą. Bez lęku, bez winy, ale z moim Blaskiem Poranka. Wygodniej rozparłem się na siedzeniu i odetchnąłem z ulgą.

Rozdział 14. Calder Po spotkaniu w biurze FBI z agentami Glennem i Malloy kolejny kamień spadł mi z serca. Później, jeszcze tego samego dnia, Eden wyglądała na mnie w poczekalni, a ja udałem się na szybki, półgodzinny zabieg, polegający na wyciągnięciu z mojego uda niewielkiego pocisku. Zawsze nienawidziłem tej okropnej blizny — fizycznie przypominała mi o najgorszym dniu mojego życia. Szrama, której widok dotychczas był dla mnie nie do zniesienia, teraz jawiła mi się jednak jako zwiastun zwycięstwa. Miałem wrażenie, jakbym znów mógł oddychać pełną piersią. Od tej chwili Eden i ja mogliśmy wreszcie zacząć realizować swoje plany. Następnego dnia obudziłem się wcześnie rano pełen wigoru i z poczuciem racji bytu. Domyślałem się, że zapewne nie od razu uda się nam oskarżyć Clive’a za jego draństwa, a ponadto któregoś dnia będziemy musieli przeciwko niemu zeznawać, ale nasz triumf polegał na tym, że już się go nie obawialiśmy. Wolność ma wiele twarzy — a my nareszcie uwolniliśmy się od lęku. Z tymi myślami przystąpiliśmy do planowania wyprawy. Eden zaprotestowała, gdy zasugerowałem, że to ja powinienem powiedzieć Carolyn o naszym wyjeździe, ale wreszcie dała za wygraną. Starałem się być wyrozumiały, gdy chodziło o jej mamę — jej rozłąka z Eden trwała tak długo. Tłumaczyłem Eden, że rozumiem, co to oznacza, i bez wątpienia naprawdę rozumiałem to lepiej niż ktokolwiek inny. Doceniałem nadopiekuńczość Carolyn, która pragnęła nadrobić stracony czas. Ale doświadczanie tego dwadzieścia cztery godziny na dobę było wyczerpujące — jak sądziłem — nie tylko dla mnie, ale także dla niej. Zamierzałem przejść z jej córką przez życie, musieliśmy więc osiągnąć jakiś kompromis, a przynajmniej nawzajem siebie zrozumieć. Następnego dnia rano zastałem Carolyn z Molly siedzące na patio, już po kąpieli i wyszykowane. — Dzień dobry — uśmiechnąłem się i dołączyłem do nich. — Dzień dobry — odpowiedziały obie. — Piłeś już kawę? — spytała Carolyn. — Zaraz to zrobię — rzekłem i przeczesałem włosy dłonią. — Właściwie to chciałem z tobą porozmawiać — spojrzałem na Carolyn. Zaskoczona uniosła brwi, a Molly przestała sączyć espresso. — Chcecie, żebym

zostawiła was samych? — spytała. — Nie, zostań, proszę. Ty także powinnaś wiedzieć, że… — nabrałem powietrza. — Eden i ja zamierzamy wybrać się w małą podróż, wyrwać się stąd na jakiś czas. Carolyn popatrzyła na mnie, a Molly się uśmiechnęła. — O nie, nie ma mowy — powiedziała Carolyn, kręcąc głową. Wziąłem głęboki wdech. — Wydaje mi się, że lepiej niż ktokolwiek inny zdajesz sobie sprawę z tego, jak trudny był to czas dla Eden i dla mnie. Nie jako pary, ale dla każdego z nas z osobna. Trudny dla nas wszystkich. — Zerknąłem na Molly, która uśmiechnęła się zachęcająco. — Pomyśleliśmy, że krótka ucieczka od tego wszystkiego pozwoli nam odetchnąć i trochę się sobą nacieszyć po tak długiej rozłące. Carolyn wyprostowała plecy i posłała mi piorunujące spojrzenie. — A co ze mną? Ukradziono mi ją. Co z czasem, który chciałabym spędzić ze swoją córką? — Zaprotestowała zdecydowanym ruchem głowy. — Nie, nie zabierzesz mi jej. Cholera. To nie zapowiadało się najlepiej. — Nie zamierzam ci jej zabierać. — Pokręciłem głową. — Eden tęskniła za tobą całe życie. Wiem to lepiej niż ktokolwiek inny i nigdy nie zrobiłbym czegokolwiek, co mogłoby zaburzyć wasze relacje. Zdaję sobie sprawę, że macie mnóstwo do nadrobienia, wiele straconych chwil. — Westchnąłem głęboko, próbując zebrać myśli. — Miałem nawet nadzieję, że ty i ja moglibyśmy… — głos uwiązł mi w gardle i zabrakło mi słów, by wypowiedzieć coś, czego nie potrafiłem nazwać. A morderczy wzrok Carolyn nie ułatwiał sprawy. Powinienem to wcześniej przećwiczyć. Zapadło krępujące milczenie. Nagle Molly uniosła ręce i stanowczo położyła je na blacie stołu. Carolyn i ja spojrzeliśmy na nią z zaskoczeniem. — Chryste, Carolyn! Ten oto człowiek próbuje cię poprosić, żebyś była matką także dla niego. Przypominam ci, że on także stracił wszystkich, których kochał. — Pochyliła się nad stołem. — Masz możliwość bycia matką nie tylko dla mnie, która własnej matki już nie ma, ale też dla Eden oraz Caldera… I dla Xandra, jeśli już o tym mowa! Masz wokół siebie całą gromadkę potrzebującą twojej matczynej miłości; ludzi, którzy chłonęliby ją jak gąbki. A tymczasem ty postanawiasz działać w sposób, który na dłuższą metę po prostu nas od siebie odsunie. Przepraszam, ale nie jestem w stanie na ten temat milczeć nawet minuty dłużej. Zastanów się trochę nad sobą! Carolyn patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. Molly wzięła głęboki wdech i zniżyła głos. — Sama powiedziałaś, że odwracałaś wzrok i chowałaś głowę w piasek, by nie widzieć, co działo się z wujkiem Bennettem, a potem z Hectorem. — Spojrzała na Carolyn ze współczuciem. — Nie rób tego znowu, Carolyn. Nie zamykaj oczu na to, co dzieje się wokół ciebie. Twoja córka jest dojrzałą kobietą. Przykro mi, że nie widziałaś, jak dorasta. Ale nie zmienisz jej w małą

dziewczynkę, odkrawając skórkę z chleba, szczotkując jej włosy co wieczór przed pójściem do łóżka albo wypierając fakt, że się w kimś zakochała, a ty nie miałaś możliwości w tym uczestniczyć. Możesz w tym uczestniczyć teraz. — Opadła z powrotem na krzesło. — Eden ma w sobie taką szczególną, milczącą… siłę. Ma do ciebie cierpliwość, bo cię kocha, ale nie będzie cierpliwa w nieskończoność. Jeśli tego nie dostrzegasz, to tak naprawdę nie chcesz znać swojej córki i utracisz ją znowu, choć dopiero co ją odzyskałaś. Zaś Calder… — spojrzała w moją stronę — …Calder siedzi przed tobą i prosi, byś go zaakceptowała. Przez długą chwilę wpatrywałem się w Molly zszokowany i wdzięczny. Odkaszlnąłem. Molly miała rację. Od dawna odsuwałem od siebie potrzebę matczynej miłości i nawet nie rozmawiałem z Eden na ten temat. Pomimo okrutnego, głębokiego zawodu, jakiego doświadczyłem, tęskniłem za matką. Zaskakiwało mnie to, a jednocześnie bolało. Sam nie wiedziałem, czy chcę, by mama Eden zaakceptowała mnie jako syna, czy raczej jako chłopaka swojej córki. Tak czy inaczej, byłem dozgonnie wdzięczny Molly za to, co powiedziała; za każde jej słowo. — Molly… dziękuję — powiedziałem z nadzieją, że z moich oczu da się wyczytać absolutną szczerość, a potem zerknąłem na Carolyn, która w milczeniu wpatrywała się w blat stołu. Milczała tak długo, aż zacząłem wątpić, że w ogóle się odezwie. Nie zrobiła tego. Wstała, z chrobotem odsuwając krzesło po kamiennej posadzce patio, odwróciła się na pięcie, wyszła przez francuskie drzwi i bez słowa zamknęła je za sobą. Odetchnąłem ciężko i przeczesałem włosy dłońmi. Spojrzałem na Molly, która siedziała ze zbolałą miną. — Nie żałuję tego, co powiedziałam. Ani słowa — rzekła. — Mam tylko nadzieję, że wszystkim nam wyjdzie to na dobre. Kiwnąłem głową. — Doceniam to, Molly. Niezależnie od tego, co się stanie, wiedz, że bardzo cenię sobie to, że zawsze trzymałaś stronę Eden i moją. Molly uśmiechnęła się smutno. — Oboje tyle przeszliście. Jeśli ktokolwiek zasłużył na odnalezienie swojego miejsca na ziemi, Calder, to właśnie wy dwoje. Mam nadzieję, że pomogłam. — Pomogłaś — odparłem ze stuprocentowym przekonaniem. Teraz mogłem jedynie liczyć na to, że Carolyn także to zrozumie. *** Resztę dnia Carolyn spędziła w swoim pokoju, nie wychodząc z niego ani razu. Choć nie uzyskaliśmy jej błogosławieństwa, mimo wszystko postanowiliśmy wraz z Eden udać się w podróż. Początek wyprawy nie zapowiadał się tak szczęśliwie, jak tego oczekiwaliśmy, ale była nam ona po prostu konieczna i niezależnie od wszystkiego zamierzaliśmy zrealizować nasz plan.

Wieczorem tego samego dnia poszedłem do kuchni, żeby nalać sobie szklankę wody. Na dźwięk czyichś kroków za plecami odwróciłem głowę. To była Carolyn. Z zaskoczeniem odnotowałem, że zebrała włosy w prosty kucyk i nie umalowała się. Nigdy wcześniej nie widziałem jej bez perfekcyjnego makijażu, bez względu na porę. Oczy miała zaczerwienione, jakby płakała. Uśmiechnęła się do mnie blado. — Możemy porozmawiać? — spytała. Kiwnąłem głową i powoli podszedłem do stołu, przy którym oboje usiedliśmy. Obserwowałem ją z wahaniem, nie wiedząc, jak potoczy się rozmowa. — Calder — zaczęła i zawiesiła głos. — Jestem ci winna przeprosiny. — Odetchnąłem z ulgą. — I powinnam też przeprosić Eden. — Carolyn… — zacząłem. — Poczekaj — przerwała mi. — Pozwól, że dokończę to, co mam do powiedzenia, a potem ty opowiesz, co ci leży na sercu. Domyślam się, że też chciałbyś zrzucić z piersi niejeden ciężar. — Spuściła wzrok i utkwiła go w swoich paznokciach. — Siedziałam dzisiaj w swoim pokoju i rozmyślałam o Bennecie, ojcu Eden. Pomyślałam, że mogłam częściej być dla niego oparciem, którego potrzebował. — Potrząsnęła głową. — Molly miała rację, że mi to uświadomiła, bo choć zdawałam sobie sprawę, że wtedy chowałam głowę w piasek, to nie dostrzegałam, że robię to także teraz. — Przerwała, ale nie wtrąciłem się. Widziałem, że musi uporządkować myśli. — Mam ją z powrotem, a zarazem straszliwie żal mi utraconych chwil. Tak bardzo chciałam doświadczyć macierzyńskich uczuć, które mnie ominęły, pragnęłam służyć radą i doświadczeniem, gdy Eden się w kimś zakocha. — Pokręciła głową. — Za to jestem ci winna największe przeprosiny. Teraz dostrzegam, że w dniu, w którym urządziłam garden party, pokazałeś, jak bardzo ją kochasz i szanujesz… jak głęboko złączone są wasze serca, a mimo wszystko… — wzięła głęboki, nerwowy wdech — mimo wszystko próbowałam skłonić ją do związku z innym mężczyzną. Zawstydzona spuściła wzrok. — Zazdroszczę wam tego, jak bardzo się kochacie, jak bardzo znacie się nawzajem. Zazdroszczę, że mieliście dla siebie te wszystkie lata. Beze mnie. Choć wiem, że to niemądre, i widzę, jak bardzo rzutowało to na moje zachowanie; jak bardzo egoistycznie zaczęłam przez to postępować. — Popatrzyła na mnie ze łzami w oczach. — Proszę, nakrzycz na mnie. Powiedz, jaka byłam okropna. Wziąłem głęboki wdech. — Nie zamierzam krzyczeć. Rozumiem. — Przypomniałem sobie, jak stoję na krześle w kręgielni, spanikowany, bo na kilka chwil straciłem Eden z oczu. Sądzę, że podobnie musiała się czuć jej mama. — W żadnym podręczniku nie napisano, jak zachować się w Eden czy mojej sytuacji, i w żadnym nie znajdzie się też słowa o twojej. — Przerwałem na chwilę. — Mam jednak nadzieję, że wiesz, iż to, co Molly powiedziała o cichej

sile Eden… to święta prawda. Bardzo to w niej kocham. Zaś ta siła pochodzi od ciebie. Eden potrafiła z niej czerpać, bo nigdy nie zwątpiła w potęgę miłości. To twoja zasługa. Czerpała z miłości, jaką otoczyłaś ją przez pierwsze lata jej życia, i nigdy się jej nie wyrzekła. To ona trzymała ją przy życiu. Przez wszystkie te lata byłaś z nią, bo twoja miłość wciąż kwitła w jej sercu. Po policzkach Carolyn popłynęły łzy i zdołała tylko pokiwać głową. — Dziękuję — powiedziała. — I przepraszam, tak bardzo przepraszam. Nigdy nie przyszło mi na myśl, że ty także możesz potrzebować matki. Proszę, oto jestem. — Wyciągnęła rękę ponad stołem, a ja ująłem ją i uśmiechnąłem się z niewypowiedzianą ulgą. — Postaram się przestać traktować ją jak małą dziewczynkę i zobaczyć w niej kobietę, którą w istocie jest — powiedziała. — Postaram się z całych sił. Spróbuję skupić się na tym, co mam, a nie na tym, co mi odebrano. Znów się uśmiechnąłem. — Jestem pewien, że Eden będzie ci za to bardzo wdzięczna. — Przerwałem. — Ale tak na marginesie, sądzę, że nie ma powodu, żebyś przestała jej robić te… fluffernuttery. — Były naprawdę diabelnie pyszne. Eden weszła do kuchni w chwili, gdy Carolyn roześmiała się i otarła łzy. Zatrzymała się w pół kroku, obrzuciła nas badawczym spojrzeniem, a potem na jej twarzy zagościł uśmiech tak promienny, że cała aż pojaśniała z zadowolenia, podbiegła do nas i jednym ramieniem objęła mnie, drugim Carolyn, a potem ucałowała mnie i mamę w policzki. Roześmialiśmy się i nagle coś we mnie jakby przeskoczyło na właściwe miejsce. Było to tak, jakby wreszcie udało mi się dobrać na płótnie idealną kompozycję barw do obrazu, który bardzo pragnąłem namalować. *** Później, w pokoju Eden, uruchomiłem jej laptopa i zacząłem obmyślać trasę wyprawy. Przejrzeliśmy kilka serwisów turystycznych w Indianie i we wszystkich rekomendowano ten sam kompleks wypoczynkowy — French Lick Springs Hotel. Nie mogliśmy się oprzeć miejscu, które w swojej nazwie zawierało słowo „źródło”[1]. Wydawało się aż nazbyt trafne jako miejsce naszego azylu. Kiedyś, dawno temu, także szukaliśmy schronienia przy źródle. Pasowało jak ulał. Poza tym hotel był oddalony zaledwie o trzy godziny drogi, a ja nie chciałem ryzykować zbyt długiej wyprawy. Żadne z nas nie miało prawa jazdy; na szczęście Molly mimo wszystko zgodziła się pożyczyć nam samochód. — Carolyn powiedziała, że powinniśmy otworzyć konto na twoje nazwisko, aby zrealizować czek z mojej wystawy i za te pieniądze sfinansować naszą wycieczkę — rzekłem, gdy Eden wstukiwała na komputerze informacje niezbędne do zarezerwowania pokoju.

Kiwnęła głową, ale po chwili zamyśliła się. — Tylko ja już mam jedno konto, które pozostawił dla mnie Felix. — Spojrzała na mnie. — Teraz, gdy mam akt urodzenia, możemy uzyskać do niego dostęp. — W porządku, ale za tę wycieczkę płacę ja. Położyła mi dłoń na policzku. — Zgoda. Niemniej Felix zostawił te pieniądze specjalnie dla mnie. Nierozsądnie byłoby ich nie podjąć. Przytaknąłem, dziękując w duchu Feliksowi, jak zawsze, gdy padało jego imię. Miałem wobec niego dozgonny dług wdzięczności za to, że zatroszczył się o moją dziewczynę wtedy, gdy ja nie byłem w stanie tego zrobić. Następnego dnia oboje pojechaliśmy z Carolyn do banku, gdzie na widok kilkuset tysięcy dolarów na koncie pozostawionym jej przez Feliksa Eden zaniemówiła ze zdziwienia. Po powrocie do domu usiadła na kanapie, zanurzyła twarz w dłoniach i zaczęła cicho pochlipywać. Objąłem ją i mocno przytuliłem. Ja sam także nie byłem w stanie w to uwierzyć. Co za niezwykły, szczodry człowiek. Dziękuję ci, Feliksie. Zapadał już zmrok, gdy wraz z Eden wyruszyliśmy samochodem Molly w stronę Ohio. Wymknęliśmy się opłotkami, korzystając z faktu, że Xander przed domem Carolyn po raz pierwszy relacjonował dziennikarzom swoją historię. To był idealny sposób na odwrócenie uwagi. Z upływem kilometrów zacząłem się rozluźniać i poczułem, że po pełnym napięcia miesiącu wreszcie mogę swobodnie odetchnąć. Eden posłała mi kokieteryjny uśmiech i puściła oko, a potem położyła stopy na desce rozdzielczej samochodu. Serce podskoczyło mi w piersi na ten widok i niemal zaśmiałem się do siebie. Czy kiedykolwiek przestanę się przy niej czuć jak zakochany uczniak? Jej uśmiech zgasł nagle i ścisnęła moją dłoń. — Jak się czujesz? — spytała. — Lepiej — odparłem pogodnie. — Teraz, gdy wyrwaliśmy się na wolność, jest mi o wiele łatwiej. — Popatrzyłem na drogę przed nami. — Racja — zgodziła się i raz jeszcze mnie uścisnęła. — Wszystko staje się prostsze, gdy człowiek jest wolny. Kto wie o tym lepiej od nas? Wolno pokiwałem głową. Nie spuszczałem wzroku z jezdni i tylko od czasu do czasu zerkałem na prędkościomierz, aby się upewnić, czy nie jadę za szybko. Za nic nie zamierzałem tej wolności ryzykować. Milczała przez dłuższą chwilę. — Myślisz, że media będą nas szukać? — Nie wiedzą, że wyjechaliśmy. Od miesiąca nie wychodziliśmy z domu twojej mamy, sądzą więc, że nadal tkwimy tam jak w norze. A nawet jeśli się zorientują, to my będziemy już na miejscu, samochód Molly gdzieś w garażu i niech szukają wiatru w polu. W wiadomościach w kółko pokazują te same niewyraźne ujęcia przedstawiające nas, jak wychodzimy z mojego domu. Oprócz tego mają jeszcze

tylko jedną twoją fotografię z czasów, gdy byłaś dzieckiem. Wątpię, by ktoś nas rozpoznał, zwłaszcza jeśli ja włożę na głowę baseballówkę, a ty zepniesz włosy w kucyk. — Uśmiechnąłem się do niej, a ona kiwnęła głową i odwzajemniła uśmiech. Na pewien czas zatonęliśmy we własnych myślach, patrząc na mijaną okolicę. — Wiesz, o czym myślę, Eden? — spytałem po dłuższym milczeniu. — Wiesz, jaka myśl co rusz zaprzątała mi głowę przez te wszystkie lata? — Hm? — Spojrzała na mnie pytająco i wygodniej oparła się o zagłówek. — Skutki uszkodzenia przeze mnie systemu nawadniania to przecież był przypadek. Zupełnie losowe, niezaplanowane zdarzenie, które doprowadziło do zalania piwnicy. — Zgadza się — powiedziała cicho. — Właśnie. Skąd więc Hector wiedział? Skąd już tyle lat wcześniej wiedział, że właśnie tego dnia, podczas zaćmienia, nastąpi powódź? Jeśli tego nie zaplanował, to jakim cudem to przewidział? Zerknąłem na Eden, która ze zmarszczonymi brwiami przyglądała mi się uważnie. — Nie mam pojęcia — przyznała wreszcie. Przechyliła głowę na bok. — Zastanawiasz się pewnie, czy to możliwe, że Hector był kimś w rodzaju medium i że… — Westchnęła poirytowana. — Może w transie sądził, że przemawiają do niego bogowie? Sama nie wiem. — Odwróciła się do mnie z tym błyskiem w oku, który budził we mnie absolutny zachwyt. Moja tropicielka wiedzy. — A jeśli Hector był jasnowidzem? — Zrobiła dłońmi nieokreślony gest. — Nie wiem. Muszę o tym poczytać. Ale jeżeli to prawda, a do tego był trochę obłąkany i zinterpretował swoje wizje jako posłanie od bogów? — Spochmurniała. — Czy to brzmi jak zupełne szaleństwo? Westchnąłem. — Nie mam pojęcia. Tak, to trochę absurdalne, co nie znaczy, że tak jest w istocie. Nie mam lepszego wyjaśnienia. Chyba że sam planował zniszczyć system, a ja przypadkiem oddałem mu przysługę. — Albo po prostu wszystko to jeden wielki zbieg okoliczności. Wszystko: deszcz, zaćmienie… — Przygryzła wargę, ale nie wyglądała na przekonaną. Odwróciła się na swoim siedzeniu i wyjrzała przez okno. — Pewnie tak naprawdę nigdy się tego nie dowiemy. — Raczej nie. I jak sądzę, musimy się z tym pogodzić. Eden westchnęła. — I to jest najtrudniejsze. Wciąż nie mogę uwierzyć, że go ekshumowali. — Wzdrygnęła się. Milczeliśmy przez kolejną minutę, aż wreszcie Eden znów zwróciła się w moją stronę. — A wiesz, nad czym ja się zastanawiałam?

— Hm? Zagryzła wargę. — Widzisz, Hector zawsze twierdził, że według przepowiedni mam zostać jego jedyną prawowitą żoną. Ale podczas naszego ślubu niczego nie podpisywałam. I nawet nie znałam wtedy swojego prawdziwego nazwiska. Nie mógł tego uprawomocnić. Chyba. Zastanowiłem się nad tym. — Nie znam praw dotyczących zawierania związków małżeńskich, ale rzeczywiście nie sądzę, by udało mu się zalegalizować ten ślub, zwłaszcza że byłaś zaginionym dzieckiem. — Przerwałem. — Jeden z członków rady był sędzią w Arizonie. Myślisz, że mogli wpaść na pomysł przygotowania lewych papierów? — Nagle coś przyszło mi do głowy. — A może… może to był po prostu wybieg, by nie poślubić Miriam albo Hailey? Używał fałszywego nazwiska. Tak naprawdę w ogóle nie mógł zawrzeć związku. Może wykorzystał przepowiednię bogów jako sposób na ominięcie spraw, które po prostu nie pasowały do jego kłamstw. Oczy Eden, gdy na nią spojrzałem, przepełniał smutek. — Tak wielu kłamstw — szepnęła. — Czasami wręcz trudno odsiać je od prawdy. Wziąłem ją za rękę. — My wiemy, co jest prawdą, a co nie, Blasku Poranka — zawiesiłem głos. — To coś pomiędzy szeptem a uczuciem. Pamiętasz? Eden uśmiechnęła się miękko i uścisnęła moją dłoń. — A teraz powiem ci coś dla rozluźnienia atmosfery — rzuciłem wesoło po dłuższej chwili. — Wiesz, na kogo się natknąłem, gdy okrężną drogą szedłem do garażu twojej mamy po walizki? Eden otworzyła szeroko usta i wpatrywała się we mnie przez chwilę, aż wreszcie jej oczy zalśniły. — Na Bentleya i Molly? — spytała podekscytowana. Prychnąłem. — Skąd wiedziałaś? — Domyśliłam się! Miałam przeczucie. Spostrzegli cię? — Nie, schowałem się za domem. Czułem się jak podglądacz. Widziałem tego faceta raz w życiu. Roześmiała się, ale chwilę później spoważniała. — Czekaj, a czy on aby na pewno, no wiesz, w jakiś sposób jej nie napastował? Zerknąłem na nią i parsknąłem śmiechem. — Jeśli napastowana kobieta z lubością obejmuje nogą biodro mężczyzny, to tak. Odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się w głos. Mnie także ogarnęła nieopisana radość. Już samo to, że mogliśmy wspólnie się pośmiać i poplotkować o takich błahostkach, było jak mały cud. Z jednej strony miałem nadzieję, że to uczucie z czasem trochę straci na sile, z drugiej zaś marzyłem, by nigdy się tak nie stało. Po chwili odezwała się Eden. — Nie sądzisz, że wszędzie kryją się jakieś

historie? — Przeciągnęła się swobodnie na siedzeniu, jakby zadowolona z tego faktu. Do French Lick w Indianie przybyliśmy około dwudziestej i kierując się spisanymi wcześniej wskazówkami, dotarliśmy do hotelu, w którym mieliśmy już rezerwację na nazwisko i dowód Molly. — O rany — szepnęła Eden na widok ośrodka West Baden Springs, gdy minęliśmy położone nieopodal kasyno we French Lick, bramę wjazdową i krętą, długą drogą zbliżaliśmy się do celu wyprawy. Pomimo zmroku nie sposób było nie docenić arcydzieła sztuki ogrodniczej, jakim był teren kompleksu; oaza elegancko przyciętych krzewów, bujnie kwitnącej roślinności i strzelistych, sędziwych drzew. Jak oniemieli patrzyliśmy na rosnącą bryłę hotelu, potężnego, zabytkowego ośrodka, którego elewację pomalowano na ciepły, żółty kolor. Pośrodku pysznił się okrągły budynek z gigantyczną przeszkloną kopułą. We wszystkich przewodnikach turystycznych, które przeglądaliśmy, napisano, że architektura budynku była wzorowana na najbardziej luksusowych spa w Europie. Nigdy nie byłem w Europie, ale luksusu obiektowi nie można było odmówić. Podjechałem na parking położony u podnóża niewielkiego pagórka i zatrzymałem auto na narożnym miejscu, w pobliżu sporych rozmiarów żywopłotu. Wysiedliśmy, wyciągnąłem nasze walizki z bagażnika, a potem sięgnąłem po czapeczkę baseballową i nasadziłem ją sobie na głowę. Eden wyjęła z torebki gumkę i upięła swoje długie, jasne włosy w ciasny kok z tyłu głowy. Trzymając się za ręce, pokonaliśmy krótką drogę do hotelu. — Rany! — powiedzieliśmy równocześnie, wchodząc przez główne drzwi do środka. Kątem oka zerknąłem na Eden i oboje zaśmialiśmy się cicho. Z wnętrza kopuła prezentowała się jeszcze okazalej. Przeszliśmy przez wielkie atrium, kręcąc głowami na wszystkie strony. Na obwodzie kopuły znajdowały się balkony pokojów hotelowych, ogrodzone kutymi, żelaznymi balustradami, przydającymi hotelowi staromodnego wdzięku. W wielkiej, otwartej przestrzeni pełno było miejsc do siedzenia; był tam także bar oraz kilka sklepów ulokowanych na jej obwodzie. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałem. Miałem wrażenie, że znaleźliśmy się w zupełnie innym świecie, albo przynajmniej w innym kraju. Dokładnie tego potrzebowaliśmy. Usiadłem na niewielkiej kanapie w lobby i w oczekiwaniu na Eden, która poszła do recepcji nas zameldować, udawałem, że przeglądam jakąś broszurę. Kilka minut później Eden z szerokim uśmiechem szła w moją stronę, trzymając kartę kodową. Wzięliśmy się za ręce i pojechaliśmy windą na górę, do naszego pokoju, a ja nie potrafiłem stłumić uśmiechu i przepełniających mnie emocji. Miałem wrażenie, że nasza historia zatoczyła koło. Kierując się tabliczkami, odnaleźliśmy nasz pokój, a gdy po drodze zobaczyłem

stojący w holu automat z coca-colą, rzuciłem bagaże, pociągnąłem Eden za sobą, wyciągnąłem z kieszeni kilka drobniaków i kupiłem dwie puszki. Jedną podałem Eden, a drugą otworzyłem sam i opierając się o ścianę, pochłonąłem długimi łykami, do dna, rozkoszując się słodyczą pieniących się w ustach bąbelków — smakiem, który wciąż kojarzył mi się z zakazanym szczęściem. Eden, kiedy na nią zerknąłem, patrzyła na mnie z radością. Roześmiała się, puściła do mnie oko i wyciągnąwszy szyję, delikatnie pocałowała mnie w usta. — Dobre? — spytała. Głęboko nabrałem powietrza. — Pycha! Pięć minut później byliśmy już w bezpiecznym zaciszu hotelowego pokoju. [1] Ang. spring oznacza m.in. źródło — przyp. tłum.

Rozdział 15. Calder — Tu jest napisane, że w mieście znajduje się małe muzeum poświęcone historii tego ośrodka. — Eden wzięła kęs tostu z masłem i dżemem, zerkając na ulotkę, którą trzymała w drugiej ręce. Oparłem się wygodnie na krześle, upiłem łyk kawy i pozwoliłem oczom bezwstydnie po niej błądzić. — Zrobię wszystko, cokolwiek zechcesz — rzekłem. — Ale równie dobrze możemy przez te parę dni zostać w łóżku — dodałem, znacząco unosząc brew. Uśmiechnęła się, nie patrząc na mnie. — Nie masz mnie już dość? — spytała, przeglądając broszurę. — Nigdy. Wreszcie uniosła wzrok i spojrzała na mnie z lekkim zdziwieniem. — Już raz tak zrobiliśmy, pamiętasz? Było… lepko. — Było cudownie. Jej oczy złagodniały. — To prawda. Wtedy bardzo tego potrzebowaliśmy. Ale w tym tygodniu chcę wyjść i pospacerować z tobą, poczuć na twarzy ciepło słońca. Uśmiechnąłem się. — W takim razie zabierz swój mały, krągły tyłeczek pod prysznic. Wstała i skierowała się do łazienki, ale po drodze spojrzała na mnie przez ramię. — Nie chcesz do mnie dołączyć? Nie trzeba mi było tego dwa razy powtarzać. Zanim zdążyła zrobić drugi krok, już wyskoczyłem z krzesła. Pokój rozbrzmiał jej śmiechem, gdy podbiegłem i wziąłem ją na ręce, by jak najszybciej znaleźć się pod prysznicem. Drzwi do łazienki zostawiliśmy otwarte i nawet nie próbowaliśmy być cicho. Fantastycznie było nie musieć się ukrywać. Godzinę później, już ubrani, szliśmy za rękę i przyglądaliśmy się sklepom w lobby. Eden założyła przeciwsłoneczne okulary, zaczesała włosy do tyłu i zebrała je pod szerokim, jasnoróżowym szalem zawiązanym z tyłu szyi. Ludzie nadal się za nią oglądali, ale nie miałem wątpliwości, że robią to tylko ze względu na jej urodę, a nie dlatego, że ktoś ją rozpoznaje. Ja miałem na sobie swoją baseballową czapeczkę, ale to by było na tyle, jeśli

chodzi o przebranie. Wydawało się, że to wystarcza. Nikt na mnie dwa razy nie spojrzał. Było chłodno i rześko, oboje założyliśmy więc kurtki, ale akurat tego dnia świeciło słońce i grzało wystarczająco mocno, by wybrać się na spacer do nieodległego kasyna i zjeść lunch na werandzie miejscowej restauracji. Czułem się lekko na ciele i duszy, odnajdywałem beztroski spokój w samym byciu z Eden, cieszeniu się naszą wolnością. Długo na nią czekaliśmy, ale wreszcie mogliśmy jej posmakować. Pomimo wszystkiego, co utraciliśmy; mimo że oboje zostaliśmy odarci z tak wielu rzeczy, mieliśmy siebie nawzajem i w końcu mogliśmy to świętować. Ja zaś nareszcie pozwalałem sobie wierzyć, że życie jeszcze roztoczy swoje uroki — przede mną, przed nią, przed nami. Przez cały tydzień leniuchowaliśmy. Spacerowaliśmy, ciesząc się atrakcjami małego miasta. Zaglądaliśmy do sklepików z pamiątkami i robiliśmy sobie nawzajem drobne, miłe niespodzianki. Raz jeździliśmy konno, kochaliśmy się, kiedy tylko mieliśmy na to ochotę, i co rano budziliśmy się spleceni ze sobą. Było jak w niebie. Któregoś dnia Eden wybrała się do spa i pływaliśmy w wielkim i malowniczym krytym basenie. Relaksowaliśmy się na brzegu, gdy Eden wyciągnęła jakąś książkę i spojrzałem na nią spod wpółprzymkniętych powiek, by przyjrzeć się okładce. — Serce rockmana? — spytałem, unosząc brew. Eden zachichotała, na chwilę odłożyła książkę na brzuch i popatrzyła na mnie jakby odrobinę speszona. — Tytuł brzmi trochę głupio, ale jest świetna. A ja przez cały ten czas nie mogłam czytać romansów. — Na jej twarzy przez chwilę zagościł cień smutku. — Po prostu nie mogłam. — Pokręciła głową. — Za bardzo raniły. Kiedy czytałam tamtą książkę u Kristi, to był ostatni raz, kiedy miałam nadzieję. — Przerwała na tak długo, że zacząłem wątpić, czy powie coś więcej. — Ale teraz… — oparła się wygodniej na leżaku i zagryzła wargę — teraz mogę, a ta pierwsza love story sprawiła mi wiele radości. Całe mnóstwo. — Uśmiechnęła się do mnie filuternie. Wróciłem myślami do owego dnia w mieszkaniu Kristi, do słodkiego widoku nadziei w oczach Eden… To były nasze ostatnie prawdziwie szczęśliwe chwile, zanim z powrotem trafiliśmy do piekła. Widząc na jej twarzy tę samą łagodną ufność, nagle poczułem, jak moje serce przepełnia wdzięczność tak wielka, że niemal podskoczyłem z radości. Jakoś… jakimś cudem udało się nam siebie odnaleźć. A ja pragnąłem, by ta nadzieja nigdy, przenigdy nie zniknęła z jej ślicznej twarzy. Odwzajemniłem uśmiech. — Och, pamiętam tę książkę — odparłem. — To był majstersztyk. Eden roześmiała się. — Tak naprawdę po lekturach z ostatnich kilku lat uświadomiłam sobie, że tamta powieść była naprawdę bardzo kiepska. — Trzy ostatnie słowa wypowiedziała sugestywnym szeptem.

Zrobiłem zdumioną minę. — Kto tak twierdzi? Bo z pewnością nie ja. Osobiście daję temu arcydziełu najwyższą możliwą notę. — Pięć gwiazdek! — Eden wyszczerzyła zęby w uśmiechu. — Pięć odmieniających życie, bardzo satysfakcjonujących gwiazdek — zgodziłem się z szelmowskim uśmiechem, unosząc brwi. Eden zachichotała. — Miejmy zatem nadzieję, że ta również nie zawiedzie naszych oczekiwań. — Spojrzała na mnie kokieteryjnie i wróciła do czytania. Później, podczas spaceru, rozmawialiśmy o planach na najbliższą przyszłość. Po powrocie zamierzałem zadzwonić do kilku galerii, a Eden chciała znów dawać lekcje gry na fortepianie. Zdecydowaliśmy, że kupimy nowe Łoże Uzdrawiania i zatrudnimy kogoś, żeby doprowadził do porządku i wyremontował moje zdewastowane mieszkanie, bym mógł oddać je w dobrym stanie człowiekowi, od którego je wynająłem. Potem wspólnie znajdziemy i wybierzemy inne, w lepszej dzielnicy. Założę tam najbardziej wyrafinowany system alarmowy, jaki jest dostępny. I weźmiemy ślub. O tym ostatnim wprawdzie nie wspomniałem na głos, ale po cichu traktowałem to jako absolutny priorytet po powrocie. Wprawdzie nie stać mnie było na wyszukany pierścionek zaręczynowy, ale wątpiłem, żeby Eden na tym zależało. Do Xandra, Carolyn i Molly często wysyłaliśmy wiadomości z informacjami o tym, co robimy, a także mnóstwo zdjęć. Piątego dnia pobytu Molly przysłała Eden esemesa, który musiał być na tyle ważny, że Eden do niej zadzwoniła. Leżałem na łóżku i przełączałem kanały z filmami. Właśnie tego dnia jeździliśmy konno i oboje byliśmy zmęczeni, trochę poobijani i resztę wieczoru zamierzaliśmy spędzić na błogim leniuchowaniu. — Cześć, Molly. — Usłyszałem Eden. Przez chwilę słuchała w milczeniu, ale gdy zobaczyłem, że pobladła na twarzy, usiadłem i zacząłem się w nią wpatrywać. — Rozumiem — powiedziała cicho. — Dzięki za informację… Nie, oczywiście… Tak, wszystko w porządku. Oboje mamy się dobrze. — Eden zerknęła na mnie, ale uciekła wzrokiem. — Ja też cię kocham. Pa, Molly. — Odłożyła telefon, wstała i długi czas bez słowa patrzyła przed siebie. — Eden? — spytałem podszytym lękiem głosem. — Nie strasz mnie. Co się stało? — Clive Richter został dziś rano zamordowany w więzieniu. Policja była u nas w domu, żeby o tym powiedzieć. Molly wyjaśniła im, że na kilka dni wyjechaliśmy do znajomych. Powiedziała, że przekaże nam tę informację telefonicznie. — Głos Eden brzmiał tak sztucznie, że poczułem podchodzący do gardła strach. — Jak to się stało? Eden spojrzała mi w oczy. — Ciosy nożem.

Wpatrywałem się w nią dłuższą chwilę, trawiąc tę informację i próbując uzmysłowić sobie, czy mnie to poruszyło. Przechyliłem głowę na bok. — Wiedzą dlaczego? Eden zagryzła wargę i usiadła na łóżku obok mnie. Pokręciła głową. — Powiedziała, że nawet nie mają podejrzanego. Ale Richter był w więzieniu z ludźmi, których kiedyś sam aresztował. Znając jego charakter, pewnie narobił sobie wrogów. Zmarszczyłem brwi. Trudno było się z tym nie zgodzić. Clive był tym typem człowieka, który lubi poniżać innych, zwłaszcza jeśli ma nad nimi przewagę. Przypomniałem sobie, jak kiedyś w głównej siedzibie udowodniłem mu swoją siłę. To było, zanim jeszcze dowiedziałem się, że jest policjantem. Teraz wiedziałem, że był to policjant tego rodzaju, który potrzebował broni, by pokazać, kto jest górą. A w więzieniu nie miał ani przewagi, ani broni. Czy czułem się rozczarowany, że nigdy nie odpowie za swoje przestępstwa? Czy byłem zawiedziony, że nigdy nie zostanie oficjalnie oskarżony o to, co wyrządził Eden i mnie? Osaczyły mnie migawki wspomnień… jak podjeżdża w swoim radiowozie, jak wpycha nas na tylne siedzenie… jak patrzy na Hectora rozpalającego ognisko u moich stóp… jak katuje Xandra… — Dobrze — odezwałem się wreszcie. Eden spojrzała mi w oczy. Przez kilka chwil jakby próbowała wyczytać coś z mojej twarzy, aż wreszcie wyciągnęła ręce, objęła mnie i mocno przytuliła. Jak zawsze domyśliła się, co sobie pomyślałem. I nie miała mi tego za złe. Odetchnąłem z ulgą i także mocno ją uścisnąłem. Po chwili Eden odrobinę się odsunęła. — Jedno jest pewne. W tej sytuacji nie będzie procesu — stwierdziła. — Dobrze — powtórzyłem, uświadomiwszy sobie, że choć stawiłbym się w sądzie i bez lęku spojrzał Clive’owi w oczy, był to kolejny krok na naszej drodze ku wolności. — Nie wiem, czy zasługiwał na śmierć, Eden. Pewnie to nie moja rzecz, by to osądzać, choć jeśli tamtego dnia miałbym szansę go zabić, zrobiłbym to. Był winny i był złym człowiekiem, co do tego nie mam wątpliwości. Nie martwi mnie więc to, co go spotkało. A choć może sprawiedliwości nie stanie się zadość w sądzie, sprawiedliwe jest choćby to, że się od niego uwolniliśmy. To mi wystarczy. Kiwnęła głową. — Mnie także. Wzięliśmy wspólnie gorący prysznic, a gdy wyszliśmy z łazienki, na zewnątrz siąpił drobny, ale nieustępliwy deszcz. Zaszyliśmy się w pościeli i przez resztę wieczoru oglądaliśmy filmy. Samopoczucie względnie mi dopisywało, ale i tak tej nocy mocno tuliłem się do Eden. A na drugi dzień wstaliśmy z łóżka dobrze po jedenastej. — Chodźmy dziś do tamtego muzeum — podsunęła Eden, kiedy się ubieraliśmy.

— To chyba nasz jedyny nieodhaczony punkt programu. — Zgoda — przytaknąłem. — Myślisz, że powinniśmy pomyśleć nad powrotem do Cincinnati? Posmutniała. — Może za kilka dni? Nie jestem jeszcze gotowa, by stąd wyjeżdżać. Uśmiechnąłem się. — Ani ja. Powietrze na zewnątrz pachniało rześkością i głęboko się nim zaciągnąłem. Deszcz spłukał wszystko i sprawił, że świat zdawał się jaśniejszy. Przespacerowaliśmy się do centrum, do niewielkiego budynku, w którym mieściło się muzeum French Lick West Baden, i poczekaliśmy, aż przewodnik skończy oprowadzać inną wycieczkę. W następnej grupie byliśmy tylko we dwoje i trzymając się za ręce, spacerowaliśmy po salach, a przewodnik opowiadał o zgromadzonych pamiątkach. W pewnej chwili przystanęliśmy przed plakatem reklamowym dziewiętnastowiecznej firmy — jak wyjaśnił nasz przewodnik, sprzedającej wodę źródlaną jako niezwykły eliksir. — To „woda Plutona” uczyniła ośrodek French Lick sławnym. Była zachwalana jako remedium na przewlekłe schorzenia żołądka, wątroby, nerek; dosłownie wszystkiego. Opowiadano, że tutejsze wody mają cudowne właściwości, zdolne wyleczyć astmę, alkoholizm i choroby weneryczne. — Zachichotał. — W okolicy źródeł pobudowano pensjonaty, żeby ludzie mogli pić wodę Plutona i się w niej kąpać. Eden przechyliła głowę na bok. — Dlaczego nazwano ją wodą Plutona? — spytała. — Nazwa pochodzi od boga podziemnego świata, bo woda tryskała spod ziemi i miała ciemny odcień, jak mityczna rzeka Styks. Zerknąłem na Eden, która słuchała tego z lekko zmarszczonymi brwiami, a potem znów przyjrzałem się plakatowi. — Ulga dla znużonych, lekarstwo dla chorych — przeczytałem. — Czy to naprawdę działało? — spytałem. Przewodnik znów zachichotał. — No cóż, kiedyś poddano tę wodę badaniom i okazało się, że zawiera głównie dwie rzeczy — odparł, oprowadzając nas po muzeum. — Sole oraz domieszkę litu. — Litu? — spytałem, gdy przystanął przed kolejną gablotą. — Tak, substancji, której używa się teraz jako stabilizatora nastroju u osób psychicznie niezrównoważonych. Rzecz jasna tej wody trzeba byłoby wypić sporo, żeby uzyskać aż takie efekty, ale jak sądzę, nawet niewielka ilość mogła wprawić w dobry nastrój, zaś obecne w niej sole mają działanie przeczyszczające, zapewne przynosiła więc ulgę w niektórych schorzeniach. Przynajmniej czasową — dodał, a ja poczułem przyspieszone bicie własnego

serca. Spojrzałem na Eden i, sądząc po jej minie, odgadłem, że myśli o tym samym co ja. — Proszę pana — przerwałem — czy istnieją jeszcze inne takie źródła? Mam na myśli inne regiony kraju. Czy to możliwe? — Och, mniemam, że możliwe. Osobiście nic o nich nie słyszałem, ale kto wie? Kiwnąłem głową i wróciliśmy do zwiedzania, lecz mój mózg pracował na najwyższych obrotach. Wreszcie podziękowaliśmy przewodnikowi i wyszliśmy na dużą, frontową werandę przed muzeum. — Jestem pewna, że Hector tutaj był — szepnęła Eden. — Też mi się tak wydaje — powiedziałem, z obawą zerkając dookoła, jakbym miał za chwilę zobaczyć go idącego chodnikiem. Pomimo jesiennego słońca przeszedł mnie dreszcz i mocniej przyciągnąłem do siebie Eden. — Myślisz, że odnalazł źródło zawierające te same pierwiastki? —spytała, marszcząc brwi. Kiwnąłem głową. — Tak, albo sam je dodawał, jeśli to w ogóle możliwe. Nie wiem. Wiem tylko, że woda Plutona — popatrzyłem na Eden — jest tym samym, czym była nasza święta woda.

Rozdział 16. Calder Pospacerowaliśmy jeszcze chwilę, a potem Eden poszła do spa na umówiony zabieg masażu, ja zaś wróciłem do naszego pokoju, by obejrzeć kolejny film. Zacząłem snuć rozważania na temat źródlanej wody, ale nie udało mi się dojść do sensownych wniosków. Czy mógł to być po prostu zbieg okoliczności? Co łączyło Hectora z tym miejscem, jeśli nie liczyć faktu, że Eden była niemal pewna, iż to właśnie w te okolice przywiózł ją po porwaniu? Uznałem za rozsądne, że Hector nie mógł mieszkać daleko od pierwszego członka rady, którego próbował zwerbować — ojca Eden. To zwiększało prawdopodobieństwo, że Hector wiedział o jego perypetiach, bo afera Bennetta miała raczej lokalny zasięg. Położyłem się na łóżku, rezygnując z włączania telewizora. W kółko rozmyślałem o niciach łączących Hectora ze stanem Indiana, a zwłaszcza z tym konkretnym miejscem. I ta woda Plutona — jej nazwa nawiązywała do dawnej Grecji, tak jak wiele innych podobnych odniem7sień do starożytności w akadyjskiej religii oraz innych aspektach funkcjonowania Akadii. Tylko co to oznaczało? Nie miałem pojęcia. Czy to możliwe, że Hector po prostu przejeżdżał tędy i spodobała mu się koncepcja niezwykłego źródła, którą potem postanowił przeszczepić na inny grunt, w Arizonie? Wszystko było możliwe. I zapewne nigdy tego w pełni nie zrozumiemy. Wysłałem Xandrowi krótką wiadomość o niezwykłej wodzie, z prośbą, by wyszukał informacje na jej temat w internecie i dał znać, co o tym sądzi. Odpisał, że jest w pracy, ale sprawdzi to po powrocie do domu. Zanim się zorientowałem, zasnąłem i poczułem, jak Eden delikatnie gładzi mnie po głowie. Otworzyłem oczy i ujrzałem ją nad sobą — piękną i rozpromienioną w sennym uśmiechu. Ale na jej rysach kładł się cień niepewności. — Hej — wychrypiałem. — Hej, hej — powiedziała miękko. Podciągnąłem się trochę na łóżku. — Wszystko w porządku? Jak było na masażu? — Co? Ach, tak. Było miło. Przyjemnie. — Wstała i poszła do łazienki. — Kiedy już zmyję z siebie cały ten olejek, może pójdziemy na kolację? — rzuciła przez ramię, zamykając drzwi.

Nachmurzyłem się odrobinę. — Jasne, czemu nie — zawołałem za nią. Busem podjechaliśmy do poleconej przez recepcjonistę restauracji, znajdującej się kilka kilometrów od naszego ośrodka. I rzeczywiście, jedzenie podano znakomite i w romantycznej atmosferze. Przez cały czas byliśmy nierozłączni, jednak Eden wydawała się nieobecna duchem. Kiedy ją o to zapytałem, odparła tylko, że masaż musiał ją otumanić. A potem uśmiechnęła się ciepło i uścisnęła moją dłoń. Wróciliśmy do hotelu wcześnie. Eden wślizgnęła się do łóżka i wyjęła swoją książkę, ja postanowiłem więc włączyć telewizor i zacząłem oglądać jakieś show, ale zasnąłem, zanim program się skończył. Obudziła mnie dłoń Eden wślizgująca się za gumkę bokserek i mruknąłem z zadowolenia. — Skończyłam czytać książkę — szepnęła mi do ucha. — Spałeś? — Nie — skłamałem, nie chcąc, by przerywała to, co właśnie robiła. Wsunęła dłoń dalej i lekko mnie ścisnęła. Jęknąłem. Powędrowała dłonią jeszcze dalej i czule objęła moje jądra. — O Boże, Eden… Odwróciłem się, ująłem jej twarz w dłonie i całowałem ją głęboko, aż usłyszałem ciche, gardłowe westchnienia, które tak uwielbiałem. — Opowiedz mi o swojej książce — szepnąłem, wyzwalając się spod czaru jej ust. Z uśmiechem wtuliłem się w zagłębienie jej szyi i zacząłem muskać ustami delikatną skórę. Przeszył mnie dreszcz rozkoszy, gdy odchyliła głowę do tyłu, wygięła plecy w łuk i przylgnęła do mnie całym ciałem. — Mmm… — mruknęła, gdy ściągałem jej przez głowę koszulkę na ramiączkach. Od razu przywarłem ustami do słodkiego, różowego sutka. Wiedziałem, że to uwielbia, i ja także to kochałem. Błądziła palcami po moich włosach, gdy ssałem i pieściłem stwardniały wzgórek. — Hendrix Cooper, narkoman, alkoholik, kobieciarz i frontman kapeli Pobożne ślicznotki, idzie do łóżka z dziewczyną, którą w swoim odurzonym używkami umyśle uważa za jedną ze swoich stukniętych fanek. Uniosłem głowę. — Pobożne ślicznotki? Eden wydała z siebie poirytowane, gardłowe chrząknięcie, złapała mnie za głowę i stanowczo przycisnęła do piersi. Uśmiechnąłem się od ucha do ucha i wróciłem do przerwanej czynności. Westchnęła. — Dopiero potem uświadomił sobie, że tak naprawdę była to jego asystentka, Polly Honeycutt, biedna dziewczyna z Południa. Jej rodzina zginęła podczas tornado, które pochłonęło nieduże obozowisko kamperów, gdzie koczowali. Była zmuszona poszukać sobie pierwszej w życiu pracy i oczywiście skrycie zakochała się w zepsutym, ale uroczym, niegrzecznym chłopcu.

— Zepsutym? — fuknąłem i przeniosłem swoją uwagę na drugą pierś Eden, delikatnie ją całując. — Raczej kompletnie wykolejonym. Eden jęknęła, gdy wessałem sutek do ust i zacząłem pieścić go językiem. Objęła mnie nogami w biodrach i przywarła do mojej sztywnej męskości. Wydałem z siebie zduszony jęk. Boże, ależ ona była cudowna. Wolno poruszałem biodrami, ocierając się o nią w rytm pocałunków. Przez kilka długich chwil milczeliśmy; pożądanie odjęło nam mowę. — A czy każdy nie jest na swój sposób wykolejony? Zamyśliłem się, próbując sobie przypomnieć, o czym mówiliśmy. — Racja — zgodziłem się i uklęknąłem, by móc pozbawić ją dolnych części ubrania. — Miał swoje powody — ciągnęła, kiedy ściągałem jej szorty i bieliznę. — Był molestowany przez wychowawcę w szkole z internatem, do której posłali go rodzice, bo nie chciało się im chłopakiem zajmować. I choć przez całe lata wypłakiwał oczy i szukał pomocy, nigdy nie podano mu ręki. — Pokręciła głową, a na jej twarzy przelotnie zagościł smutek. Znieruchomiałem. Powinienem ją pocieszyć czy lepiej nie przerywać? Ale Eden sama strząsnęła z siebie bieliznę i zatopiła się w moich ustach. Całowaliśmy się, aż narastające pożądanie nie pozwoliło mi wytrzymać kolejnej minuty. — Eden — wydusiłem z siebie. Zerknęła na mnie błyszczącymi, półprzymkniętymi oczami. A potem popchnęła mnie na łóżko i sprawnie oswobodziła mnie z bokserek. Weszła na mnie i ujmując w dłoń moją nabrzmiałą męskość, nadziała się na nią z impetem. Jęknąłem, znalazłszy się w jej ciasnych, wilgotnych objęciach. Eden zamknęła oczy i zaczęła wolniutko poruszać się w górę i w dół. — Czekało ich wiele perypetii — ciągnęła z zamkniętymi oczami. — Hendrix musiał pójść na odwyk i zwolnić swoją menedżerkę, Naomi Garnet, która próbowała pakować mu się do łóżka i złośliwie, po kryjomu burzyła szczęście jego i Polly. — Eden przyspieszyła, a uczucie było tak cudowne, że byłem o krok od omdlenia. Wyciągnąłem ręce, by ująć dłońmi jej niewielkie, idealne piersi. Kciukami zataczałem kręgi wokół jej sutków, aż odrzuciła głowę do tyłu i zaczęła ujeżdżać mnie jeszcze szybciej. Pod wpływem nadciągającego orgazmu moje jądra uniosły się i stężały. A potem krzyknąłem głośno, ugodzony nagłą, przemożną rozkoszą, i szarpnąłem uwięzionymi pod Eden biodrami. Westchnęła i bezwolnie opadła na mnie, jęcząc, zatracona we własnym spełnieniu. Boże, jak ja to kochałem. Objąłem ramionami drobne plecy Eden i trwałem tak, wdychając jej słodki zapach i kochając ją tak mocno, że moje serce zabiło jeszcze szybciej. — Polly — powiedziała niewiele głośniej od szeptu — zasłużyłaś na kogoś, kto

pokocha cię na miarę twojej anielskiej dobroci. Może któregoś dnia będę takim człowiekiem, lecz dziś nim nie jestem. I kocham cię o wiele za bardzo, by zaofiarować ci tylko tyle. Poczekaj na mnie, Polly. Wierz we mnie. Bądź mi powodem, by walczyć. Zamilkła na chwilę, trzymając mnie w napięciu. — Przykro mi, Hendriksie — szepnęła. — Nie potrafię. — Poczułem, jak krople łez spadają na moje ramię, i znów uzbroiłem się w cierpliwość. — I co potem? — spytałem wreszcie, gdy jej milczenie się przedłużało. Pokręciła głową opartą o moje ramię. — Potem już nic. To był koniec. — Jak to, do licha?! — spytałem rozeźlony, czując rozczarowanie, o jakie bym się nie posądzał. — Akcja tutaj się urywa — odparła. — O tym, co się stało, przekonamy się za trzy miesiące. — Jakoś dziwnie nie wątpię, że się przekonamy — stwierdziłem. Eden zaczęła się śmiać i wyślizgnąłem się z jej wnętrza. Uniosła głowę i spojrzała na mnie uważnie. — Jestem w ciąży — szepnęła. Zamurowało mnie. Nie spuszczała ze mnie wzroku, a ja gapiłem się na nią jak oniemiały. — Że… co? Myślałem, że… Mówiłaś… Kiwnęła głową, zeszła ze mnie i położyła się na boku. Odprowadziłem ją wzrokiem. — Wiem. Ja też nie mogę w to uwierzyć. Lekarz mówił, że jest bardzo mała szansa na to, że kiedykolwiek będę mogła zajść w ciążę bez specjalnej kuracji. Nie wiem, co powiedzieć. Mam wrażenie, że wyprowadziłam cię w pole. — Nie przestawała mnie obserwować szeroko otwartymi, smutnymi oczami. — Eden — powiedziałem łagodnie, czując, jak moje skamieniałe serce wraca do życia. Wciągnęła powietrze, gdy dotknąłem dłonią jej brzucha. — Czy jesteś… czy jesteś szczęśliwy? Byłem w szoku. Nie czułem się gotowy, by zostać rodzicem. Ale wiedziałem, jak bardzo Eden przeżyła odebranie jej naszego pierwszego dziecka; jak bardzo oboje to przeżyliśmy. Myśleliśmy, że nigdy nie będzie już mogła mieć kolejnego. Poczułem ulgę, po której szybko przyszła radość. Pogładziłem ją po policzku. — Tak, jestem szczęśliwy — szepnąłem. — A ty? Łzy napłynęły jej do oczu i pokiwała głową. Przytuliłem ją i przez kilka długich chwil po prostu trwałem zasłuchany w rytm jej oddechu. — Od kiedy? — spytałem wreszcie. — Myślę, że od jakichś pięciu tygodni. Nie wiem. Kupiłam test ciążowy w aptece, w której dziś się zatrzymaliśmy, i zrobiłam go w toalecie w spa. — Pociągnęła

nosem wtulonym w mój tors. — Czy zrobiliśmy to dziecko w Łożu Uzdrawiania? — spytałem z uśmiechem. Eden na poły zaśmiała się, na poły chlipnęła. — Całkiem możliwe. Dałem sobie czas na oswojenie się z tą wieścią. — To takie… sprawiedliwe. Jakby los dał nam drugą szansę — szepnąłem. Eden kiwnęła głową i znów pociągnęła nosem. Jakaś część mnie czuła, że nie dorosłem do tego zadania… Wciąż nie miałem nazwiska, tożsamości, że nie wspomnę o możliwości roztoczenia nad nami opieki. Ale wiedziałem jedno. — Będę was chronić, oboje — rzekłem. — Nie pozwolę, by stało się wam coś złego. Eden położyła się na plecach i zatroskanym wzrokiem studiowała moją twarz. — Wiem, że będziesz — powiedziała. — Ani przez chwilę w to nie wątpiłam. Odetchnąłem głęboko i przytuliłem ją. Zasnęliśmy w objęciach, z małym, nowym życiem ukrytym między nami w bezpiecznym schronieniu u Eden. W środku nocy Eden obudziła mnie. — Masz koszmary, Irysie — powiedziała miękko, z nutką zaniepokojenia w głosie. — Śnią ci się… oni. Nerwowo wypuściłem powietrze z płuc, próbując opanować skołatane serce. Uniosłem rękę i schwyciłem się za włosy. Gdzieś w środku zalągł się przemożny strach, który trzymał mnie w żelaznym uścisku. — Tak — wydusiłem z siebie. — Od dawna nie miewałeś koszmarów — powiedziała cicho, kładąc głowę na mojej piersi i obejmując mnie w pasie. — Wiem — odparłem, czując, że powoli się uspokajam. — Czy to ze względu na dziecko? — spytała. — Ja… Może. — Przytuliłem ją mocniej. — Ale tylko dlatego, że chcę obojgu wam zapewnić bezpieczeństwo. — Poczułem na skórze ciepły dotyk jej ust. — Przy tobie będziemy bezpieczni, Calder. Ufam ci — odparła z czułością. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu zmówiłem modlitwę do Boga Miłosierdzia. Tak bardzo nie chciałem jej zawieść. *** Kolejny dzień był chłodniejszy niż poprzedni, przed wyjściem na śniadanie Eden założyła więc gruby sweter, a ja naciągnąłem na siebie dwie bluzy z długim rękawem. Powietrze było rześkie, błękitu nieba nie mąciła ani jedna chmurka, wokół zaś unosił się delikatny zapach palonych liści, który od czasu, gdy przebywałem w zewnętrznym świecie, nauczyłem się kojarzyć z jesienią. Ująłem ciepłą dłoń Eden i niespiesznie zajęliśmy się jedzeniem. Nocne lęki pierzchły w jasnym świetle dnia i znów poczułem przypływ nadziei. Musiałem się

pogodzić z pojawiającymi się raz na jakiś czas złymi snami, z koszmarami, które przejściowo będą mnie nawiedzać. Eden podzieliła się ze mną ważną wieścią, która do głębi mnie poruszyła — nie było nic dziwnego w tym, że wieść ta przywołała wspomnienia pierwszego razu, gdy poczęliśmy nowe życie, i tego, w jak okrutny sposób życie to zostało nam odebrane. — Powinniśmy rozważyć wyjazd dziś albo jutro — powiedziałem, zerkając na Eden. Włosy miała zebrane do tyłu, a okulary przeciwsłoneczne nasunęła na czoło. Miała na sobie gruby, czarny golf, a ciemne, wełniane sploty sprawiały, że jej skóra zdawała się jeszcze bardziej kremowa niż zazwyczaj. A może po prostu jaśniała wewnętrznym blaskiem? — Sądzę, że powinnaś jak najszybciej udać się do lekarza i upewnić, że wszystko jest w porządku. Eden spojrzała mi w oczy i kiwnęła głową. — Zaraz po powrocie poproszę policję o pomoc w uzyskaniu numeru ubezpieczenia, tak jak zrobił to Xander. Nie mogę przez całą wieczność czekać, aż ktoś zrobi to za mnie. Tym bardziej że szanse na to są marne, a ja muszę się o nas zatroszczyć. — Nasze małżeństwo nagle nabrało dla mnie jeszcze większego znaczenia. W duchu zastanawiałem się, jak zareaguje na to Carolyn. Eden przytaknęła i popatrzyła na mnie z troską. — Zgoda. Obserwowałem, jak bez apetytu skubie jedzenie. — Mam pewien pomysł — odezwała się po długiej chwili, z cieniem niepokoju w oczach. — Oho, już się boję! — skwitowałem żartobliwie, uśmiechając się kącikiem ust. — Nic dziwnego! — zaśmiała się. — A tak na serio — dodała już poważniejszym tonem — zdaję sobie sprawę, że nie mieliśmy od wczoraj wielu okazji do porozmawiania o tej całej wodzie, a pewnie wszystko to jest tylko zbiegiem okoliczności. Ale nie mogę opędzić się od myśli, że Hector nie tylko tędy przejeżdżał, ale też… W sumie to sama nie wiem. — Zacisnęła usta. — Pomyślałam, że moglibyśmy wstąpić do miejscowej biblioteki i poszukać informacji o kilku sprawach. Zmarszczyłem brwi. — Jakich sprawach? Zamyśliła się i zaczęła ssać dolną wargę. — Nie jestem pewna. Sądzę jednak, że warto spróbować. Jeśli nic nie znajdziemy, to trudno. Ale jesteśmy jedynymi osobami, które wiedzą o potencjalnym śladzie prowadzącym do French Lick w Indianie. Policja nie będzie zawracać sobie głowy jakąś źródlaną wodą. Jeśli my nie spróbujemy, nikt inny tego nie zrobi. A kto wie, czy kiedykolwiek tu jeszcze wrócimy. Posłałem jej uśmiech z drugiej strony stołu. — Moja mała poszukiwaczka wiedzy — rzekłem. Westchnęła, a potem cicho się roześmiała. — To twoja wina. — Puściła do mnie

oko. — I co o tym sądzisz? Zastanawiałem się nad tym przez chwilę. — Zgoda. Działajmy. — Skrzyżowałem ramiona na piersiach. Nagle zrobiło się chłodniej. Mój telefon odezwał się sygnałem nadchodzącej wiadomości. Zerknąłem na otrzymanego esemesa. Xander: Stary, Ja: Właśnie.

woda Plutona? To brzmi jak nasza święta woda!

My też tak uważamy. Nie wiem, co o tym myśleć. Chcemy sprawdzić kilka spraw.

Dam znać.

Xander: Jasne. Ja: Nigdy

Wszystko w porządku?

nie było lepiej. A u ciebie?

Xander: Super. Ja: Odezwę

się.

Xander: Do

usłyszenia.

Zapytaliśmy kelnera o najbliższą bibliotekę i zebraliśmy swoje rzeczy. Placówka mieściła się nieopodal. Niecałe dziesięć minut później przechodziliśmy przez drzwi publicznego księgozbioru. — Co mamy nadzieję tu znaleźć? — spytałem stłumionym głosem, gdy Eden rozglądała się dookoła. Skierowała swoje kroki do bibliotekarza rozładowującego niewielki wózek, podążyłem więc za nią. — Trudno powiedzieć — odparła. — Tak jak mówiłam, może to fałszywy trop. Pomyślałam, że zaczniemy od przejrzenia gazet z okresu, gdy Hector porwał mnie z Cincinnati i przywiózł do Indiany; kto wie, może nawet gdzieś nieopodal. Zmarszczyłem brwi, ale nie zaprotestowałem. Pół godziny później szperaliśmy w systemie komputerowym biblioteki, przeglądając kopie miejscowych gazet w poszukiwaniu… czegoś. Bibliotekarz wyjaśnił, że elektroniczne kopie wielu publikacji można znaleźć w internecie, ale prasę wydawaną w tej małej mieścinie katalogowano wyłącznie tutaj. Eden usiadła i przeglądała nagłówki, a ja przycupnąłem obok niej i tylko obserwowałem jej poczynania. Radość sprawiało mi samo siedzenie obok i patrzenie na nią. Poza tym cisza działała na mnie kojąco, zwłaszcza gdy zaczynałem się zastanawiać nad wieloma rzeczami, które trzeba było zrobić po powrocie do Cincinnati. Po dłuższym czasie Eden westchnęła ciężko i odwróciła się do mnie, uśmiechając się z delikatnym zażenowaniem. — Nawet nie wiem, co robię i czego szukam.

Marnuję nasze wakacje. Oparłem się na krześle, wyczuwając jej rozczarowanie. Po krótkim namyśle pokręciłem głową. — Poczekaj, prześledźmy wydarzenia chronologicznie. Według tej osi czasu, którą miałaś przyklejoną na drzwiach szafy. Znasz ją na pamięć? Zaśmiała się cicho. — Niestety tak. Dlaczego pytasz? — Świetnie — stwierdziłem, pochyliłem się i oparłem łokcie na udach. — Szukamy artykułów, które ukazały się mniej więcej w czasie twojego porwania. Ale… — tu zastanowiłem się przez chwilę — Akadia powstała kilka lat wcześniej. Czy nie byłoby rozsądniej założyć, że jeśli zdarzyło się coś, co powiedzmy zainspirowało Hectora do zbudowania Akadii, to wydarzenie to miało miejsce niedługo przedtem? Eden uniosła wzrok i rozważyła moje słowa. — Być może masz rację. Z tego, co wiemy od policji oraz na podstawie daty zakupu ziemi pod osadę, Akadia została utworzona jakiś rok przed twoim urodzeniem, czy faktycznie przyszedłeś tam na świat, czy nie. — Zerknęła na mnie i znów odwróciła wzrok. — Może zatem powinniśmy szukać artykułów, które ukazały się kilka miesięcy wcześniej? — Oczy jej błyszczały. Pomimo celu, jaki nam przyświecał, nie mogłem się powstrzymać od skojarzeń, że bierzemy udział w jakiejś przygodzie. — Sprawdźmy to. Eden znów zatopiła wzrok w ekranie komputera i w skupieniu zaczęła przewijać informacje, a ja wygodniej rozsiadłem się na krześle. Podczas gdy ona koncentrowała się na poszukiwaniach, ja rozglądałem się po bibliotece i znajdujących się w niej ludziach. Przy jednym z komputerów siedziała para w młodym wieku sprzeczająca się o coś zniżonymi głosami. Była też mama wybierająca kolorowe, tekturowe książeczki dla swojego szkraba. Zatrzymałem wzrok na dziecku, które chciwie wyciągało rączki po wybrane przez kobietę książki, nie mogąc uwierzyć, że wkrótce sami będziemy mieli takiego małego człowieka. Zastanawiałem się, czy to będzie chłopiec, czy dziewczynka… i jak on albo ona będzie wyglądało. Kiedy z powrotem przeniosłem wzrok na Eden, wpatrywała się w coś na ekranie z wyjątkową uwagą. A gdy się odwróciła, była blada jak ściana. — Hector tak naprawdę nazywał się Thomas Greer. Zastygłem. Nerwowo rozejrzałem się dookoła, wstałem, a potem zasłoniłem sobą Eden, jakby przez to, co właśnie powiedziała, Hector mógł nagle zmaterializować się obok nas. — Skąd wiesz? — szepnąłem chrapliwie, nachylając się nad nią. — Patrz — pisnęła cicho, wskazując palcem wyświetlony na ekranie artykuł.

Pochyliłem się nad Eden i sponad jej ramienia popatrzyłem na ekran. Pospiesznie przebiegłem wzrokiem tekst, a potem zacząłem od początku i tym razem przeczytałem go słowo po słowie, czując, jak strach mrozi mi krew w żyłach. Na górze strony było zdjęcie kogoś, kto bezsprzecznie przypominał młodego Hectora, z krótko ostrzyżonymi włosami, ubranego w elegancką koszulę i krawat. Tytuł artykułu brzmiał: „Rodzina profesora historii zamordowana podczas napadu”. — O Boże — wydusiła z siebie Eden, nie odrywając wzroku od ekranu. Przytknęła palec do ust i oboje zatopiliśmy się w lekturze. W niedzielę rano odkryto ciała zamordowanych członków rodziny profesora Thomasa Greera, wykładowcy starożytnej greki na uniwersytecie Southeast Indiana. Po powrocie do domu z konferencji profesor Greer odkrył, że jego żona Alice i pięcioletnia córka Danae zginęły od ciosów nożem. Policja na razie milczy w sprawie ewentualnych podejrzanych, ale uważa się, że morderstwo nastąpiło podczas włamania o charakterze rabunkowym. Nasze policyjne źródła informują, że dom Greera mógł stać się celem napadu, ponieważ żona Thomasa, wcześniej nosząca nazwisko Lockwood, była spadkobierczynią fortuny australijskiego potentata wydobywczego, złodzieje liczyli więc na bogaty łup; pieniądze i biżuterię. Bliscy mieli towarzyszyć Thomasowi Greerowi w wyjeździe, lecz ze względu na chorobę córki w ostatniej chwili zmienili plany i zostali w domu. Przewinęliśmy tekst, nie mogąc oderwać wzroku od ekranu. Natknęliśmy się jeszcze na kilka krótszych wzmianek, ale nie zawierały żadnych innych informacji. Po kilku miesiącach dochodzenie najwyraźniej utknęło w martwym punkcie. Policja nie znalazła winnych, a Thomas miał murowane alibi. Przez cały weekend uczestniczył w konferencji, wygłaszając kilka wykładów. Mój mózg pracował na najwyższych obrotach. Fortuna wydobywcy. To by tłumaczyło źródło pieniędzy Hectora.

australijskiego

Patrzyłem, jak Eden przeszukuje zasoby biblioteki pod kątem nazwiska Greer, ale nie znalazła już innych artykułów. — Spójrz na to — powiedziała cicho Eden, wskazując palcem podsumowanie krótkiej prasowej wzmianki. Przyjrzałem się bliżej i przeczytałem na głos: „Alice Greer (z domu Lockwood) i Danae Greer zostaną pochowane w tę sobotę na cmentarzu pod wezwaniem Matki Bożej Miłosierdzia”. — Nie, chodzi mi o to — powiedziała Eden, przenosząc palec niżej. Szybko przejrzałem listę bliskich, których „nieutulonych w żalu pozostawiły po sobie” zmarłe; przeważały na niej nazwiska panieńskie Alice. Znieruchomiałem na widok imienia i nazwiska teściowej. Willa Greer. — Willa… To była jego matka — powiedziałem cicho, przypominając sobie jej

krystalicznie błękitne, pozbawione wieku oczy. Idź na sam koniec, po lewej stronie. Tylko tam uda ci się przeżyć! Jej słowa jakimś cudem wróciły do mnie w tamtej krytycznej chwili, w ledwie przytomnym umyśle. I dzięki nim rzeczywiście przeżyłem. — Tak — powiedziała z niedowierzaniem w głosie. — A popatrz na to. Znów zmrużyłem oczy, wpatrując się w inny artykuł z krótkim oświadczeniem Willi Greer. Na zdjęciu stała przed swoją firmą; sklepikiem wróżbiarskim w centrum French Lick, ulokowanym tuż obok innego niewielkiego przybytku z pamiątkami dla turystów. „Madame Willa. Odkryj przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Wejdź do środka”. Z trudem przełknąłem ślinę, nie do końca rozumiejąc, co to oznaczało. Kolejny napis na witrynie jej sklepu głosił: „Medycyna holistyczna. Panacea na wszelkie schorzenia”. Mam tu swoje miejsce. Tutaj mogę być przydatna. Raptownie wróciłem do rzeczywistości, bo Eden drżącą ręką kliknęła przycisk drukowania, cicho wstała i zebrała kopie artykułów z drukarki. Złożyła je, wetknęła do torebki, a potem zamknęła wszystko, wzięła mnie za rękę i wyciągnęła z biblioteki. Po wyjściu na ulicę, na ożywcze jesienne powietrze, przystanęliśmy i wziąłem głęboki wdech. Oparłem się o kolumnę na zewnątrz budynku, objąłem Eden i mocno ją przytuliłem. — Hej — szepnąłem. — Musisz zachować spokój. Nosisz w sobie malutkie życie. Eden kiwnęła głową. — Wiem — szepnęła z ustami wtulonymi w moją pierś. — Tylko to dla mnie szok. Zobaczyć go… Dowiedzieć się czegoś o jego przeszłości. Nawet nie wiem, co myśleć. Boże, Calder, znaleźliśmy go. — Wiem — powiedziałem cicho. — I ja nie wiem, co mam o tym sądzić. Odchyliła głowę i popatrzyła na mnie spod oka. — Ale nawet to… nawet to nie tłumaczy tego, czego się dopuścił. Przytaknąłem, niewidzącym wzrokiem wpatrując się w parking przede mną. — Nie, nie tłumaczy. Może nawet wręcz przeciwnie. Robił z ludzi ofiary. Odebrał cię twoim rodzicom, choć przecież wiedział, jak to jest stracić małą córeczkę. A potem to poronienie. — Moja dłoń odruchowo dotknęła jej wciąż płaskiego brzucha. Eden milczała przez chwilę. — Czy on… — zagryzła wargę. — Czy on po prostu oszalał po tym, co spotkało jego rodzinę, czy… — Nie mam pojęcia. Może policja zbada tę sprawę, jeśli podamy im jego nazwisko? Poczułem, że drży, i przytuliłem ją opiekuńczo. — Tak, to możliwe. — Po chwili znów uniosła wzrok. — Myślisz, że powinniśmy do nich stąd zadzwonić i

powiedzieć, czego się dowiedzieliśmy? — spytała. Zamyśliłem się. — Jutro wracamy. Przekażmy im te informacje po powrocie. Ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę, to banda reporterów, którzy pojawiają się tu jeszcze przed naszym wyjazdem. Właśnie od tego potrzebowaliśmy uciec. — To prawda — przytaknęła Eden. — Hector… Thomas i tak nie żyje. Ta sprawa może jeden dzień poczekać. Powinniśmy jednak zadzwonić do Xandra. Chciałby o tym wiedzieć. — Jemu też przekażmy to jutro. Przy okazji będziemy mogli pokazać mu wszystkie artykuły. Poza tym wtedy będziemy mogli sprzedać mu tę bombę osobiście. Eden kiwnęła głową. — Masz rację. — Staliśmy jeszcze przez kilka chwil, tuląc się do siebie. Zerknąłem na torebkę Eden, z której wystawał kawałek zdjęcia Willi Greer zamieszczonego w rogu jednego z wydrukowanych artykułów. Dziękuję — powiedziałem w myślach i objąłem Eden jeszcze mocniej. Wróciliśmy do naszego pokoju i w wielkiej wannie urządziliśmy sobie wspólną kąpiel w pianie, mocząc się w ciepłej wodzie i ciesząc się własną bliskością, choć oboje byliśmy zatopieni we własnych myślach. — Danae — szepnęła Eden. — Rzadko spotykane imię. Pewnie jakaś grecka księżniczka lub coś podobnego. Pocałowałem ją w ramię. — Pewnie tak. Miałaś rację. Wszystkie te nawiązania do Grecji… Był nauczycielem historii starożytnej. Ależ ja mam mądrą dziewczynę! — Uśmiechnąłem się z ustami tuż przy skórze jej ramienia i pieszczotliwie potarłem ją nosem, próbując ją rozbawić i przepłoszyć choć odrobinę melancholii, która nie opuszczała nas od wyjścia z biblioteki. Eden roześmiała się cicho. — Myślisz, że przyjęliby mnie do policji? Zaśmiałem się. — Jeśli byliby mądrzy, to z otwartymi rękami. Eden zmieniła pozycję w wannie, ujęła dłońmi moją twarz i czule pocałowała. Kilka minut później woda zaczęła stygnąć, a krew w moich żyłach wrzeć. Wyszliśmy z kąpieli, osuszyliśmy się, a potem kochaliśmy się w przestronnym hotelowym łożu. Potem zamówiliśmy jedzenie do pokoju, pragnąc spędzić ostatni wieczór w swoich ramionach. Czułem, że po tym, czego dowiedzieliśmy się wcześniej, właśnie tego potrzebuję. Musiałem ostudzić emocje i odnaleźć równowagę, a dla mnie nie było na to lepszego sposobu, jak odciąć się od świata i skupić wyłącznie na Eden. Nazajutrz rano, podczas gdy ja wycierałem się po wyjściu spod prysznica i pakowałem rzeczy do torby, Eden siedziała przy niewielkim biurku i na swoim laptopie przeglądała coś w internecie. W pewnej chwili zwróciła się w moją stronę. — A może pojechalibyśmy przez miejscowość, w której znajduje się

uniwersytet Indiana Southeast? To uczelnia, w której pracował Thomas Greer. Znieruchomiałem. — Po co? Przechyliła głowę na bok. — Nie wiem. Ale pomyślałam, że może coś bym tam rozpoznała? Może dom, w którym mnie trzymał? Raz na jakiś czas mogłam wychodzić do ogrodu… Co o tym sądzisz? Podszedłem do niej i ciężko opadłem na stojące obok krzesło. Odwróciła się do mnie i wzięła mnie za ręce. — Eden, jeśli tego chcesz, to zgoda. Ale nie chciałbym narażać cię na stres. Nie chcę ryzykować twojego zdrowia. — Jestem na to zbyt twarda, Calder — odparła. — A poza tym wiedza, informacje zawsze dawały mi siłę i poczucie większej kontroli nad sytuacją. No i jesteśmy bardzo blisko. Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek będziemy tędy przejeżdżać. Gdy wpadniemy w wir życia — nieokreślonym gestem pogładziła dłonią brzuch — nie będziemy się tym wszystkim zajmować. Będziemy chcieli mieć to za sobą. Pod każdym względem. Odetchnąłem i uśmiechnąłem się do niej czule. — Racja. — Umilkłem na chwilę. — Dobrze, pokręcimy się po tamtej miejscowości, a potem wracamy do domu. Kiwnęła głową. — Świetnie. — Przechyliła głowę na bok w zamyśleniu. — Sądzisz, że… Widzisz, Hector próbował zwerbować mojego ojca jako pierwszego członka rady, bo mieszkał niemal po sąsiedzku. Ty zaś byłeś jednym z pierwszych mieszkańców Akadii. Może ty także pochodzisz gdzieś stąd? Hector musiał przecież często podróżować między Akadią a tą okolicą, zwłaszcza że potem przywiózł tutaj mnie. Wzruszyłem ramionami. — Tak, ale wielu innych mieszkańców Akadii przywoził z najrozmaitszych miejsc. Mogę pochodzić skądkolwiek. Pewnie nigdy się tego nie dowiem. — Poczułem w piersiach nieokreśloną tęsknotę, choć nie miałem pojęcia za kim, jeśli za kimkolwiek. Być może zrodziła się ona właśnie ze świadomości tego, że nie miałem nikogo, kto tęskniłby za mną.

Rozdział 17. Calder Droga do New Albany w Indianie przez pewien czas upływała nam w milczeniu. Słuchaliśmy szemrzącego radia i podziwialiśmy uroki jesiennych pejzaży. Z zachwytem patrzyłem na soczyste kolory drzew. To był pierwszy rok, odkąd zamieszkałem w tym regionie Stanów, gdy zacząłem doceniać piękno natury i dostrzegać, jak bardzo ta część kraju różniła się od pustynnego krajobrazu, do jakiego przywykłem przez całe życie. Tam też było pięknie, ale w zupełnie inny sposób. Spoglądając przez przednią szybę na mijane drzewa, pyszniące się czerwienią, bursztynem i złotem, nagle odniosłem wrażenie, że wszystko to skądś doskonale znam. Myśl ta pojawiła się, gdy byłem absolutnie zrelaksowany, i zaskoczyła mnie tak, że aż zmarszczyłem brwi, nie wiedząc, co może ona oznaczać — jeśli cokolwiek. Może wreszcie osiągnąłem stan, w którym poczułem się na środkowym zachodzie jak w domu? To zaś bez wątpienia zawdzięczałem siedzącej obok kobiecie. Ująłem Eden za rękę, uśmiechnąłem się i złożyłem na jej dłoni czuły pocałunek. — Jakie imiona ci się podobają? — spytałem. Eden zerknęła na mnie, unosząc brew. — Dla dziecka — podsunąłem. Przez dłuższy czas nie odpowiadała. — Myślę, że powinniśmy poczekać z planowaniem czegokolwiek, aż będziemy pewni, że wszystko jest w porządku — powiedziała wreszcie. Ścisnąłem jej dłoń. — Wszystko będzie dobrze — powiedziałem. Kiwnęła głową. — Mam nadzieję. Po prostu… — Nie chcesz się na razie przywiązywać? — dokończyłem cicho. Rozumiałem to, bo gdzieś w głębi serca czułem podobnie, pomimo że o pierwszej ciąży Eden dowiedziałem się już za późno. Serce ścisnęło mi się na samo wspomnienie tej chwili w karcerze u Hectora. Zawrzałem z gniewu i sztywno wyprostowałem się na siedzeniu kierowcy. — Już się przywiązałam — odparła Eden. — Chyba po prostu nie chcę się przywiązywać bardziej. — Rozumiem — przytaknąłem, ponownie całując jej dłoń. Uśmiechnęła się łagodnie. — Wiem, że rozumiesz.

Po dotarciu do New Albany wpisaliśmy adres uniwersytetu do aplikacji GPS w moim telefonie, a potem ruszyliśmy we wskazanym kierunku. Niespiesznie przejeżdżaliśmy przez dzielnicę mieszkalną, nieopodal której znajdowała się uczelnia. Nie znaliśmy adresu Thomasa Greera, jeździliśmy więc bez konkretnego celu. Po jakiejś godzinie Eden westchnęła. — Nic w tym mieście nie wydaje mi się choć odrobinę znajome — powiedziała. — A wszystkie te domy zaczynają wyglądać podobnie. — Uniosła ręce, a potem opuściła je zrezygnowana. — Chodzi mi o to, że nawet jeśli rzeczywiście przywiózł mnie tutaj, w to miejsce, to mogłabym nie poznać domu, w którym mieszkałam, choćbyśmy przejeżdżali tuż obok. Ogród mógłby dziś wyglądać zupełnie inaczej. Minęło czternaście lat. — Głęboko nabrała powietrza. — No cóż, przynajmniej spróbowaliśmy. Jestem pewna, że policja będzie w stanie odnaleźć adres Hectora i pokazać mi budynek na zdjęciu. Może wtedy coś sobie przypomnę. A może nie ma to żadnego znaczenia… — Uśmiechnęła się do mnie, ale jej uśmiech wyglądał na wymuszony. — Może w takim razie zatrzymamy się na uniwersytecie? — zaproponowałem. — Jest pora lunchu. Moglibyśmy zajrzeć do studenckiej kafejki, zamówić coś i udawać, że jesteśmy dwoma dzieciakami z przedmieść, które spotkały się podczas meczu na miejscowym stadionie i zakochały od pierwszego wejrzenia. — Wyszczerzyłem zęby, a ona odwzajemniła uśmiech, wyciągnęła szyję i pocałowała mnie w policzek. — Zgoda. Podoba mi się ten pomysł. Kiedy się nad tym zastanowiłem, uświadomiłem sobie, że nie minąłem się z prawdą. Zakochałbym się w Eden, gdziekolwiek bym ją spotkał. Czy bylibyśmy dwojgiem studentów pierwszego roku, dwojgiem rolników, dwojgiem Cyganów — dwojgiem ludzi skądkolwiek — ta część naszej historii, w której się zakochujemy, byłaby taka sama. Eden skradłaby moje serce na sali wykładowej, na polu kukurydzy albo w wędrownym taborze. Zatrzymaliśmy się na parkingu dla odwiedzających i trzymając się za ręce, poszliśmy przez kampus. Czułem się dziwnie. Z jednej strony kochałem po prostu być z Eden i móc wtopić się w tłum spacerujących wokół ludzi w podobnym do nas wieku. Poczułem, jakbyśmy rzeczywiście byli dwojgiem zwykłych studentów i pasowali tutaj tak samo jak ktokolwiek inny. Na tę krótką chwilę zapomniałem o naszej przeszłości, tak różnej od okresu dorastania typowego amerykańskiego nastolatka. Zapomniałem o naszych dramatach, zmaganiach i traumie. Ale z drugiej strony właśnie w tym miejscu pracował Hector… Tu uczył swoich studentów i zapewne właśnie tutaj powstała koncepcja Akadii. Dreszcz przebiegł mi po plecach, gdy uświadomiłem sobie, że dokładnie tu, w tym miejscu, narodziła się idea, która na zawsze odmieniła życie Eden i moje. Ale…

Przecież ta sama, zrodzona tutaj, idea połączyła Eden i mnie. Nie potrafiłem nawet nazwać tego, co w związku z tym czułem. Czasami odnosiłem wrażenie, że wiele piękna w życiu rodzi się z brzydoty. I jak odnaleźć w tym sens? Jak można być za coś wdzięcznym, skoro otrzymanie tego kosztowało tak wiele? A może właśnie to decydowało o prawdziwym pięknie — nadejście światła po czasie mroku? Może właśnie o to chodziło? Jeśli szuka się piękna jedynie tam, gdzie to oczywiste, tylko w najbardziej sprzyjających okolicznościach, to być może nie szuka się piękna wcale. Przystanęliśmy i spytaliśmy kogoś o drogę do uczelnianej stołówki, a potem poszliśmy we wskazaną stronę. Po odczekaniu kilku chwil w kolejce wzięliśmy kupione kanapki i usiedliśmy przy jednym ze stołów. Nie sposób było nie dostrzec ukradkowych spojrzeń rzucanych przez facetów na Eden. Trudno było się im dziwić. Była najładniejszą dziewczyną w lokalu. Najładniejszą dziewczyną w Indianie; ba, jeśli o mnie chodzi, to może i na całym świecie. I nosiła w brzuchu moje dziecko. Nagle poczułem przypływ dumy i odrobinę wyprostowałem się na krześle, a potem rozpromieniłem się w uśmiechu. Eden uniosła jedną, subtelnie zarysowaną brew. — Skąd ta radość? Wziąłem kęs kanapki z indykiem, próbując zamaskować nieoczekiwaną wesołość. Wreszcie przełknąłem. — Po prostu czuję się dobrze. Jestem dumny. I szczęśliwy. Nawet tutaj, choć przecież znam powody, dla których się tu znaleźliśmy. Wzrok Eden złagodniał i ponad stołem sięgnęła po moją dłoń. — Ja także — odparła. Jakiś starszy mężczyzna, wyglądający na konserwatora, wniósł na salę kilka skrzynek, a gdy napotkał mój wzrok, jego oczy nagle zwęziły się, jakby coś go niepomiernie zdumiało. Idąc, wciąż zerkał w moją stronę, dopóki nie skręcił za róg i nie zniknął mi z pola widzenia. Dziwne. Spojrzałem na Eden i uśmiechnąłem się. — Gotowa do wyjścia? — spytałem, zbierając nasze klamoty. — Myślisz, że powinniśmy zapytać kogoś o Thomasa Greera? — spytała Eden. — Może ktoś wie, dlaczego zrezygnował… albo mógłby przekazać nam jakieś informacje na jego temat? — To było wieki temu, Eden — powiedziałem, gdy wychodziliśmy z restauracji. — Ale czemu nie, możemy spróbować. Kiwnęła głową. — Trochę to naciągane, ale być może wciąż uczą tu jacyś profesorowie, którzy z nim pracowali. Przecież nie był taki stary. — Chodźmy więc. Przespacerujmy się po budynku. Zobaczmy, gdzie jest katedra historii. — Świetnie! — Rozpromieniła się Eden. Nie mogłem powstrzymać się od

śmiechu. Kto by pomyślał, że potraktuje poszukiwanie informacji o Hectorze jako coś w rodzaju przygody? Nie przestawała mnie zdumiewać. Przytuliłem ją i pocałowałem w czubek głowy. Może nie kierowały nami najprzyjemniejsze motywy, ale teraz to my panowaliśmy nad sytuacją, a nie Hector — już nie on, nigdy więcej. I może Eden miała rację, by rozszyfrować tę zagadkę, bo akurat w tym jej aspekcie było coś budującego. O wskazówki zapytaliśmy chłopaka z rudymi, kręconymi włosami, słusznych rozmiarów plecakiem i wielkim kubkiem kawy w ręce, a potem kierując się nimi, poszliśmy do budynku, w którym mieściła się katedra historii. Korytarze ziały pustką. Albo zajęcia z historii w piątki odbywały się wcześniej, albo z jakiegoś powodu zostały odwołane. Tak czy inaczej, nie trafiliśmy najlepiej. Nagle usłyszałem za nami czyjeś kroki, a kiedy się odwróciłem, ujrzałem tego samego konserwatora, który dziwnie mi się przyglądał w restauracji. Znieruchomiałem, a Eden przystanęła w ślad za mną i spojrzała na mnie z zaciekawieniem. — Co się stało? — spytała. Nie odpowiedziałem, tylko zwróciłem się do mężczyzny. — Przepraszam! — Ruszyłem w jego stronę i pociągnąłem za sobą Eden. Popatrzył na mnie z rezerwą, jakby rozważał, czy nie odwrócić się na pięcie, ale najwyraźniej zrezygnował, bo zatrzymał się i zaczekał, aż podejdziemy. Kiedy się zbliżyliśmy, zwróciłem uwagę na zmarszczki i wiotką skórę, zdradzające znacznie starszy wiek, niż mi się początkowo wydawało; zaś jego włosy były zdecydowanie bardziej siwe niż blond, jak sądziłem wcześniej. Był szczupły, wręcz żylasty, i stał w lekko przygarbionej pozycji, która jak się domyśliłem, była jego naturalną pozą. Jedno z oczu było chore, przesłonięte mgłą bielma. — Dzień dobry — rzuciłem, gdy podeszliśmy bliżej. — Nazywam się Calder Raynes. Chcielibyśmy zadać panu kilka pytań o kogoś, kto tu kiedyś pracował. Patrząc na mnie, kiwnął głową, posłał Eden przelotne spojrzenie, a potem znów wbił we mnie wzrok. — Morrisa Reeda? — powiedział głosem głębokim i szorstkim, z charakterystyczną chrypką nałogowego palacza. Nie raczył się przedstawić. Oboje podeszliśmy jeszcze o kilka kroków i wtedy rzeczywiście dało się wyczuć otaczającą go tytoniową aurę. — Hm… — rzekła Eden, zerkając na mnie spod oka. — Nie. Pracował pan tu w czasach, gdy historii starożytnej Grecji uczył mężczyzna o nazwisku Greer? Thomas Greer? Sądząc po spojrzeniu, pytanie Eden jakby trochę go zaskoczyło. Odwrócił głowę na bok i zaniósł się charkotliwym, zaflegmionym kaszlem. Zemdliło mnie, ale zachowałem pokerową twarz i wytrzymałem do chwili, kiedy znów zwrócił się w naszą stronę. — Aha, znałem Toma — rzekł. — Albo raczej wiedziałem, że ktoś taki istnieje. Mijaliśmy się. Nie gadaliśmy wiele.

— Rozumiem — rzekła Eden. — A wie pan, dlaczego stąd odszedł? Wpatrywał się w Eden tak długo, że aż instynktownie wziąłem ją za rękę. Mężczyzna zerknął na nasze złączone dłonie, a potem przeniósł wzrok z powrotem na jej twarz. — Zamordowali mu żonę i córkę — powiedział z nutką żalu w głosie. Pokręcił głową. — Szmat czasu, ale… Przykra sprawa. — Tak — ciepło przyznała Eden. — Czy właśnie dlatego zrezygnował? Mężczyzna ponownie odkaszlnął. — Nie, zwolnili go, ale lata później — odparł. — Bez rozgłosu. Pozwolili mu odejść samemu. Ale tak naprawdę został zwolniony. Po tamtym morderstwie coś mu się pomieszało. Zaczął się wydzierać podczas zajęć, straszyć studentów, mówić dziwne rzeczy o jakichś bogach, którzy do niego przemawiają. Co rusz brał urlopy i wracał z nich coraz bardziej stuknięty. Pewnie w głowie mu się poprzestawiało z rozpaczy. A potem zniknął i nigdy więcej o nim nie słyszałem. Oboje wpatrywaliśmy się w niego w milczeniu. Wreszcie kiwnąłem głową. — Rozumiem — skwitowałem cicho. — Dziękujemy, że poświęcił nam pan trochę czasu. To nam wiele wyjaśniło. Kiwnął głową, zamierzaliśmy więc odejść. — Wyglądasz dokładnie tak jak on, wiesz? — powiedział. Odwróciłem się z powrotem. Mężczyzna wpatrywał się we mnie z namysłem. Zmarszczyłem brwi i lekko potrząsnąłem głową. — Słucham? Jak kto? — Jak twój ojciec. Pracował tu ze mną jako konserwator. Aż trzasnął drzwiami i rzucił robotę, ze dwa lata przed odejściem Thomasa. Serce na chwilę stanęło mi w piersiach, a potem zaczęło bić jak oszalałe. — Jak mój… kto? — Masz ciemniejszą karnację, ale twarz podobną jak dwie krople wody. Zawsze miał diabelne powodzenie, skubany. — Zachichotał charkotliwie, zakrztusił się, ale szybko doszedł do siebie i popatrzył na mnie z czymś na kształt żalu. — Powiedział mi, że przyjechała twoja matka i dokądś cię zabrała. To prawda? — Jak on się nazywa? — przerwałem. — Wie pan, gdzie możemy go znaleźć? — O tak, wiem, ale lepiej się pospieszcie. Moja siostra pracuje w szpitalu. Ci z hospicjum już jakiś czas temu postawili na nim krzyżyk. Wątpię, żeby zostało mu wiele czasu. Choruje od lat. Nazywa się Morris Reed. Myślałem, że szukacie jego, a nie Thomasa. — Sposępniał i pochylił głowę na bok, jakby właśnie przekazał złe wieści. Serce wciąż waliło mi jak młotem, w głowie miałem mętlik. Próbowałem to wszystko ogarnąć. Morris Reed. Morris Reed. Moim ojcem jest Morris Reed. — To kawałek stąd, na Abaddon Road — ciągnął mężczyzna. Przeliterował nazwę ulicy, ochryple wypluł z siebie jej numer i najwyraźniej zamierzał odejść.

— Proszę poczekać — powiedziałem. — Czy ten człowiek, który pana zdaniem jest moim ojcem… czy on znał Thomasa? Mężczyzna wzruszył ramionami. — O ile wiem, to nie, ale jeśli nie liczyć pracy, to rzadko przestawałem z Morrisem. — Spuścił wzrok, jakby zastanawiał się nad następnymi słowami. Wreszcie uniósł głowę. — Ponoć nie powinno się źle mówić o zmarłych, ale twój ojciec jeszcze tak całkiem nie umarł, powiem ci więc jedno — rzekł bez zmrużenia kaprawego oka. — Jeśli o mnie chodziło, wolałem trzymać się od niego z daleka. Wyglądał jak sam pan bóg, ale diabła miał za skórą. Zamurowało mnie. Poczułem, jak po plecach spływa mi zimny, gęsty pot. Nagle Eden pociągnęła mnie za rękę, a ja potykając się i co rusz oglądając na mężczyznę, podążyłem za nią, aż razem na dobrą sprawę wybiegliśmy przez drzwi na jasny, słoneczny świat.

Rozdział 18. Eden Mimo że się opierał, wyciągnęłam Caldera z budynku najszybciej, jak tylko stopy były w stanie mnie nieść. Miałam wrażenie, że wlokę go za sobą, a on ledwie powłóczy nogami — co z pewnością mi nie pomagało. Zatrzymałam się jednak dopiero na zewnątrz, gdzie owionęło nas chłodne, jesienne powietrze. Serce waliło mi jak młotem, czułam suchość w ustach. Obróciłam Caldera w moją stronę i powiodłam wzrokiem po jego twarzy, która wyrażała kompletną pustkę. — Co o tym sądzisz? — spytałam. — Dobrze się czujesz? Wolno pokiwał głową, patrząc nad moim ramieniem gdzieś w dal, na coś albo zgoła na nic, w przestrzeń. — Nie wiem, co mam sądzić. — Wreszcie powolutku spuścił wzrok, spojrzał na mnie i zamrugał z wahaniem, jakbym nagle zmieniła się w jego oczach. — Może to wszystko nieprawda. — Chcesz się przekonać? — spytałam, zniżając głos niemal do szeptu. — To zależy tylko od ciebie. Calder głęboko zaciągnął się rześkim powietrzem i powoli je wypuścił, pocierając powiekę. — Coś mi mówi, że to nie jest dobry pomysł. Przygryzłam dolną wargę i zamyśliłam się. — To może być twoja jedyna szansa. Ten facet powiedział, że nie zostało wiele czasu. — Przerwałam. — Może przynajmniej poznałbyś swoje imię. — Moje imię. Tak — odparł po chwili, spoglądając na mój brzuch. — Jestem z tobą — powiedziałam, biorąc go za rękę. — Jestem tutaj. A ktoś bardzo mądry powiedział mi dawno temu, że nigdy nie wiadomo, kiedy jakaś informacja może się przydać, a może nawet odmienić życie. — Uśmiechnęłam się. Wzrok Caldera złagodniał. Ścisnął moją dłoń i razem poszliśmy do samochodu. Dwadzieścia minut później, po kilkakrotnym skręceniu w niewłaściwą stronę, co Calder — mrucząc coś pod nosem — uznał za niechybny znak losu, dotarliśmy do gruntowej drogi i dostrzegliśmy wymalowany na przekrzywionej skrzynce pocztowej numer, który podał nam konserwator z uczelni. Samochód z wolna toczył się po nierównej drodze, a ja rozglądałam się po gospodarstwie. Wyglądało jak marzenie rupieciarza: na wielkich podestach

tkwiły karoserie trzech niemal do cna rozszabrowanych samochodów, obok schodków prowadzących do frontowych drzwi niewielkiego domu stała rozsypująca się brązowa kanapa, wszędzie zaś walały się najrozmaitsze śmieci i odpadki. Przeniosłam wzrok na sam dom — dach był trochę zapadnięty, ze ścian odłaziła farba, a jedna z okiennic zwisała w poprzek parapetu. Zerknęłam na Caldera, którego mina wyrażała najwyższe obrzydzenie. Wyłączył stacyjkę i przez długą chwilę siedział bez ruchu. — Nie sądzę, żeby tobie albo mnie spodobało się miejsce mojego pochodzenia, Eden. Ogarnął mnie żal. — Od dawna jest chory — powiedziałam cicho. — I pewnie nie ma pieniędzy. To nie znaczy, że nie jest przyzwoitym człowiekiem. A nawet jeśli nie jest, to czy nie uważasz, że zasłużył przynajmniej na to, by dowiedzieć się, kto odebrał mu syna? Calder przeczesał włosy dłonią i przytaknął. Położył dłoń na klamce, ja wysiadłam po swojej stronie i spotkaliśmy się przed samochodem. Wzięliśmy się za ręce i poszliśmy do wejścia, w milczeniu wymijając rozmaite klamoty. Z całych sił powstrzymywałam się, żeby nie zmarszczyć nosa, atakowanego przez unoszący się w powietrzu odór, przypominający zmieszany z siarką smród odpadków. Ostatnią rzeczą, jakiej Calder ode mnie oczekiwał, było pogarszanie sytuacji okazywaniem obrzydzenia miejscem, z którego pochodził. Podeszliśmy do drzwi frontowych i przypomniało mi się, jak sama sięgałam po wielką kołatkę wyobrażającą głowę lwa. Teraz taki moment nadszedł dla Caldera. Mocno ścisnęłam jego dłoń, uśmiechnęłam się lekko i zachęcająco skinęłam głową. — Dasz radę — powiedziałam. Wyciągnął rękę i z wahaniem, ale jednak zastukał; rozległy się trzy głuche łupnięcia. Zamarliśmy w kompletnym bezruchu, wsłuchując się w szuranie za drzwiami. Ktoś podchodził do nich z drugiej strony. Wysoko ponad naszymi głowami przeszywająco krzyknął orzeł. Zmrużyłam oczy i odnalazłam go wzrokiem, jak zataczał kręgi na tle jasnego, choć zasnutego chmurami nieba. Zadrżałam lekko, gdy drzwi się otworzyły i stanęła w nich młoda kobieta w dżinsach i zielonym golfie. Spojrzała na nas pytająco. — Hm, dzień dobry — powiedział Calder. Kobieta przyjrzała się mu z lekko przechyloną na bok głową i na jej twarzy odmalowało się coś jak przebłysk zrozumienia. — Dzień dobry, jesteście krewnymi? — spytała. — Tak — powiedział Calder tak wolno, jakby chciał zrobić odstępy między literami. — Nazywam się Calder Raynes, a to moja dziewczyna, Eden Everson. Kobieta się uśmiechnęła. — Proszę, wejdźcie. Jestem Addy Dover. — Popatrzyła

na nas przyjaźnie. — Czy wiecie, że… — Tak — nie pozwolił jej dokończyć Calder. — Pani jest z hospicjum? Addy pokręciła głową. — Och nie, nie. — Nachyliła się w naszą stronę i zniżyła głos. — Pracownicy hospicjum już tu nie zaglądają. Jestem z kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Miłosierdzia. Ale byłam kiedyś pielęgniarką domową. — Na chwilę zacisnęła usta. — Nikt nie powinien umierać zupełnie sam — powiedziała po chwili, ale jakby bez większego przekonania. Nie byłem pewny, co o tym myśleć. Popatrzyłam na nią szeroko otwartymi oczami; Calder zmarszczył brwi. Zamierzaliśmy wejść do środka, ale Addy obejrzała się za siebie, a potem znów odwróciła się w naszą stronę. — Rozumiem, że już się kiedyś widzieliście? — spytała. — Nie — odparł Calder. Addy kiwnęła głową. — Rozumiem, no cóż… on… Ujmę to tak, nie jest zbyt sympatyczny. — Spochmurniała. — Nie mówię tego przez brak szacunku dla waszej rodziny, ale… Ponieważ nigdy wcześniej się nie widzieliście, wolę was ostrzec. To bardzo miło z waszej strony, że odwiedziliście go na łożu śmierci. Nikt inny się nie pofatygował. Oboje kiwnęliśmy głowami i znów daliśmy krok do środka, ale po raz kolejny Addy powstrzymała nas w pół drogi. — Ach — powiedziała tylko, obracając się i zabierając coś z wąskiego stolika stojącego przy ścianie tuż obok drzwi. Podała nam niewielki plastikowy pojemnik i wskazała na miejsce pod swoim nosem. Dopiero wtedy zwróciłam uwagę na niebieskawe zabarwienie skóry tuż pod dziurkami jej nosa. — Na ten zapach — powiedziała po prostu. — To wam pomoże. Zmarszczyłam brwi i zerknęłam na Caldera, który był blady jak papier. Popatrzył na mnie z zażenowaniem i sprawiał wrażenie, jakby chciał uciec. Odkręciłam korek i rozsmarowałam pod nosem odrobinę niebieskiej substancji, po czym podałam pojemnik Calderowi, który z wahaniem uczynił to samo. Weszliśmy do środka. Pomimo intensywnego aromatu kamforowego żelu pod moimi nozdrzami smród domu uderzył mnie z taką siłą, że niemal cofnęłam się o krok. Spojrzałam na Addy. Musiałam mieć osłupiałą minę, bo tylko ze zrozumieniem kiwnęła głową. — Właśnie — stwierdziła krótko. — Po wyjściu stąd będziecie musieli się przebrać. — Przełknęłam gulę, która podeszła mi do gardła, i rozpaczliwie próbowałam nie oddychać. Calder, gdy na niego spojrzałam, rozglądał się po wnętrzu domu szeroko otwartymi oczami, w których szok mieszał się w równych proporcjach z obrzydzeniem. Wszędzie walały się pudełka, papiery, jakieś piętrzące się w stosach rzeczy;

muchy leniwie brzęczały w powietrzu, a ściany w tych kilku wyzierających zza rupieci miejscach były umazane czymś tłustym. Naprawdę ktoś tutaj mieszkał? Addy poszła wąską ścieżką pośród śmietniska. To chyba musiało być niezdrowe i niebezpieczne? Jakby w odpowiedzi na moje niezadane pytanie Addy udzieliła nam kilku słów wyjaśnienia: — Władze stanowe nakazały to uprzątnąć, ale on już oczywiście nie jest w stanie tego zrobić. Jeśli sam tego nie uczyni, przyjdą i go stąd usuną… tylko on już długo nie pożyje. Zwykłam mawiać, że każdy zasłużył, by móc umrzeć we własnym domu, ale w tym przypadku… — rozejrzała się, nie oglądając się na nas — mam wątpliwości. Poszliśmy za nią wąskim, mrocznym korytarzem i stanęliśmy przed drzwiami. Addy puściła nas przodem i z wahaniem weszliśmy do pokoju. Uśmiechnęła się do mnie z troską, gdy spojrzałam na nią, wchodząc. — Gdybyście mnie potrzebowali, będę w pokoju przy wejściu — powiedziała, a potem skinęła głową, jakby chciała nas ośmielić. Przytaknęłam, ale nie odezwałam się nawet słowem. Weszliśmy do ciemnej sypialni, która w odróżnieniu od reszty domu była kompletnie pusta, jeśli nie liczyć szpitalnego łóżka stojącego przy przeciwległej ścianie. Zmrużyłam oczy, aby przywyknąć do jeszcze gęstszego tutaj mroku. Na łóżku dostrzegłam ludzki kształt, ale nie potrafiłam dopatrzyć się w nim szczegółów mężczyzny. Leżał kompletnie nieruchomo i wydawało się, że śpi. Calder przystanął i gdy chciałam dać krok do przodu, przytrzymał mnie w miejscu. — To ci może zaszkodzić — szepnął półgębkiem. Nie byłam pewna, czy ma na myśli smród, potencjalny stres, czy coś innego, ale po prostu odwróciłam się do niego i zaprzeczyłam. — Nic mi nie będzie. W jego oczach, nerwowo rozglądających się po pomieszczeniu, dostrzegłam nutkę paniki. Widziałam, jak odnajdują okno umieszczone zaledwie kilkanaście centymetrów nad podłogą. Na widok tego okna jego ramiona lekko opadły, jakby uszło z nich napięcie. Czyżby potraktował je jako coś w rodzaju wyjścia awaryjnego? Dom był bez wątpienia obrzydliwy, a mężczyzna leżący w łóżku przed nami mógł się okazać skrajnie antypatyczny, ale nie wyobrażałam sobie, że będziemy zmuszeni stąd uciekać. — Zawsze mnie ciekawiło, czy kiedykolwiek mnie odnajdziesz. — Oboje z Calderem zadrżeliśmy na dźwięk dobiegających z łóżka głębokich, melodyjnych słów. Wymieniliśmy się spojrzeniami i podeszliśmy bliżej. — Tato? — powiedział Calder z wahaniem; głos mu się łamał. — Poznajesz mnie? — Serce ścisnęło mi się w piersiach. Powoli zaczynaliśmy rozróżniać kontury leżącego w łóżku mężczyzny, którego oświetlała malutka nocna lampa, dająca jedynie tyle światła, że z odległości kilku kroków mogliśmy dostrzec jego rysy. Wzięłam haust kwaśnego powietrza i od razu zebrało mi się na mdłości. Był napuchnięty, a jego zniszczona i naznaczona

ciemnymi cętkami skóra miejscami łuszczyła się, tworząc żółte plamy. Nie wątpiłam, że był śmiertelnie chory. Na jego widok przypomniały mi się martwe ciała, które widziałam tuż przed ucieczką z zalanej wodą akadyjskiej piwnicy. Ale tym, co wywołało we mnie największe przerażenie, był fakt, że pod tym straszliwym rozkładem można było rozpoznać Caldera. Spod maski choroby i obrzydliwości wyzierało piękno. Skręciło mnie w żołądku i zmusiłam się, by odwrócić wzrok od mężczyzny. Wczepiłam się w ramię Caldera i z ulgą powiodłam wzrokiem po jego silnej, zdrowej twarzy. Tamten człowiek umierał. Nie miał wpływu na to, jak wygląda. — Podejdź bliżej, niech cię zobaczę, Kieran — powiedział Morris. — Kieran? — spytał Calder i jakby się odrobinę zawahał. Zrobiliśmy jeszcze kilka kroków, aż znaleźliśmy się u brzegu łóżka. — Takie nadałem ci imię. Kieran Reed. — Kieran Reed — powtórzył zafascynowany Calder. Morris nagle roześmiał się i tak jak głos, śmiech starca zabrzmiał głęboko i melodyjnie, niczym absolutne, skrajne przeciwieństwo jego wyglądu. Na dźwięk tego śmiechu odruchowo dałam jeszcze krok przed siebie, ale Calder mnie powstrzymał. Napuchnięte usta mężczyzny wygięły się w coś, co jak mniemałam, miało być uśmiechem. — On chciał cię nazwać jakoś inaczej. Dla mnie to było bez różnicy. „Jest twój” — powiedziałem mu. — Wpatrywał się w nas tak, że niewiele brakowało, a odwróciłabym się z obrzydzeniem, a po moich plecach przeszedł zimny dreszcz. — On? — szepnął Calder. — Hector? Morris przez chwilę wyglądał na zaskoczonego. — Nie, Thomas. — Ach tak, Thomas — rzekł Calder spokojnie, ale z nutką wahania w głosie. — Wiesz, że mnie zabrał? Nie rozu… Czekaj, ty pozwoliłeś mu mnie zabrać? — Zabrać? — łypnął chytrze Morris. — Ja mu cię sprzedałem. Na kilka pełnych napięcia chwil, które zajęło nam przetrawienie tej informacji, zapadło absolutne milczenie. Zatęchłą, ciężką ciszę przerywało tylko regularne popiskiwanie jakiegoś urządzenia stojącego po prawej stronie łóżka. Morris sięgnął po leżącą obok maskę tlenową i wziął kilka głębokich wdechów. — Sprzedałeś? — wyartykułował wreszcie Calder. Morris podciągnął się na poduszce, wpatrując się w Caldera, a w jego oczach pojawił się błysk… czegoś. — Powiedział, że cię potrzebuje, żeby przywrócić równowagę w jego durnej wspólnocie. — Znów zaśmiał się melodyjnie. — Nie to, żeby mnie to jakoś szczególnie obchodziło. I tak byłeś dla mnie jak mały cierń w tyłku. Bez przerwy za mną łaziłeś i wciąż czegoś chciałeś.

— Ile miałem lat? — wychrypiał Calder. Zaczęłam się trząść i za nic nie potrafiłam tego powstrzymać. Och, Calder… Niemal namacalnie czułam emanujący z niego żal. Serce ścisnęło mi się w piersi. — Trzy. — Na bogów — wykrztusił Calder, puścił moją dłoń i złapał się za skronie. — Gdzie poznaliście się z Thomasem? — spytałam, próbując się nie rozkleić. Oczy Morrisa przeskoczyły na mnie. — Patrzcie na tę ślicznotkę. — Podciągnął się na łóżku. — Nie zliczę, ile takich małych dziewczynek przewinęło mi się między nogami — powiedział, walcząc z opadającymi powiekami. — Nawet na nią nie patrz! — krzyknął Calder, przerywając panującą w pomieszczeniu ciszę tak, że zamarłam ze strachu. Objął mnie i odsunął o pół kroku do tyłu, za siebie. — Masz mnie do oglądania, chory, odrażający dziadzie! Zza Caldera zerknęłam na Morrisa; oczy starca błyszczały z radości. Jego to bawiło. Kim był ten człowiek? Wszystko wydawało się nierzeczywiste jak groteskowy koszmar; jak coś, co próbujesz potem opisać komuś innemu i nie znajdujesz właściwych słów, bo takie nie istnieją. — W sumie dobrze się składa — rzekł Morris, puszczając mimo uszu obelgę Caldera. — Cieszę się, że mogę opowiedzieć tę historię, zanim spotkam się ze swoim stwórcą. — Jego twarz znów wykrzywiła się w koszmarnej imitacji uśmiechu i nagle z pełnym przekonaniem wyobraziłam sobie stwórcę tego człowieka. — A to dobra historia! Najpierw uważnie przyjrzał się Calderowi, a potem przez kilka pełnych napięcia chwil patrzył to na mnie, to znów na niego, jakby chciał się upewnić, że jesteśmy tak zainteresowani, jak tego oczekiwał. Wreszcie pokiwał głową. — Poznałem Thomasa na uczelni. Parę razy musiałem zabrać cię ze sobą po wypłatę, bo nie chciałeś zamknąć jadaczki. Zobaczył cię. Wzbudziłeś jego zainteresowanie. Któregoś dnia przyszedł do mnie i złożył ofertę nie do odrzucenia. — Ze strachu przeszły mnie ciarki i zjeżyły mi się włoski na rękach. Poczułam, że Calder odrobinę się zachwiał, i przywarłam do niego całym ciałem. Morris westchnął. — Zawsze lubiłem alkohol i hazard — powiedział i wzruszył ramionami. — Lubisz się napić, Kieran? Jeśli tak, masz to po mnie. — Mrugnął porozumiewawczo, ukazując obrzękniętą powiekę, a potem roześmiał się serdecznie, jakby powiedział coś zabawnego. — Jak sądziłeś, do czego mnie potrzebuje? — spytał Calder lodowatym tonem, ignorując zadane pytanie. Mężczyzna zaśmiał się i znów wzruszył ramionami. — Chyba lubił ładne dzieci. A to, do czego cię potrzebował, to już była jego sprawa. — Odrobinę pochylił się w naszą stronę. — Ale kazałem mu płacić. I płacił mi rok w rok. Przyjeżdżał do

mnie i osobiście przywoził pieniądze. — Przyjeżdżał osobiście? — powtórzył Calder. Odnosiłam wrażenie, że jest w szoku. Zastanawiałam się, czy go stamtąd nie zabrać; nie wybiec z tego przerażającego i obmierzłego domu. Ale nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Czułam się jak przyspawana do tego miejsca i próbowałam ogarnąć całe zło czające się w historii starca, który był ojcem Caldera. Dlaczego ją nam opowiadał? By oczyścić własne sumienie? Nie, dla uciechy. Nie miałam wątpliwości, że bardzo go to bawi. — Płakałem za tobą — powiedział Calder. — Na miłość bogów, jak bardzo płakałem. — Dopiero teraz dało się słyszeć ogrom emocji w jego głosie i całą sobą wyrywałam się, by go pocieszyć. Pociągnęłam go, ale nawet nie drgnął. — Tak bardzo, że uszkodziłem sobie krtań — wykrztusił. Na twarzy Morrisa pojawił się cień zainteresowania. — Doprawdy? Może… — powiedział takim tonem, jakby doszedł do wniosku, że to miało sens. — Lubiłeś mnie. Tatuś to, tatuś tamto, nawet próbowałeś po mnie sprzątać, kiedy byłem zbyt pijany, żeby ruszyć się z miejsca. Właśnie dlatego zależało mi, żeby płacił. — Pokiwał głową, jakby właśnie przytoczył koronny argument. Zdało mi się, że pomieszczenie wokół zaczyna wirować. To było zbyt straszne, by mogło być prawdziwe. Z niedowierzaniem pokręciłam głową, odruchowo próbując obudzić się z tego ohydnego koszmaru. Calder ze świstem wciągnął powietrze i odwrócił się w stronę drzwi. Wydawał się spokojny, ale z jego oczu wyzierała czysta desperacja. Sięgnął do mojego policzka, by otrzeć łzę, i dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że bezgłośnie płakałam. — Kim była moja matka? — spytał Calder na odchodne. Pytanie jakby zbiło Morrisa z tropu. — Ach, ona? Jakaś kolejna dziunia, którą wykorzystałem. — Wolno wzruszył ramionami, a potem z trudem nabrał powietrza, jakby ten gest kosztował go wiele wysiłku. — Nawet jej nie pamiętam, któregoś dnia po prostu przyszła i praktycznie zostawiła cię w progu. Ale widziałem, że jesteś mój. Odziedziczyłeś po mnie urodę. — Roześmiał się, a ja znów stężałam na dźwięk melodyjnego głosu, który wypełnił całe pomieszczenie. — Była Indianką. Wiesz, z tych, którzy chodzą z piórami. — Z wolna uniósł nabrzmiałą dłoń i kilkakrotnie poklepał się po otwartych ustach, naśladując indiańskie zawołanie. Skrzywiłam się, po raz kolejny słysząc ów głęboki, serdeczny śmiech. Tym razem odwróciliśmy się oboje. — A nie chcecie poznać prawdziwego sekretu? — rzucił Morris podniesionym głosem za naszymi plecami. Zamarliśmy i na powrót wbiliśmy w niego wzrok. Jego twarz promieniała podnieceniem.

Gdy na niego patrzyliśmy, Morris kilkakrotnie chrapliwie odetchnął, odwrócił się, by raz jeszcze sięgnąć po maskę tlenową, głęboko zaczerpnął powietrza, a potem ponownie ją odłożył. Jakim cudem ten człowiek, który ledwie zipał, mógł mówić tak głębokim i dźwięcznym głosem? Mocniej schwyciłam Caldera, czując, jak mięśnie napinają mu się pod skórą. — Usłyszałem diagnozę. Już wtedy leżałem w tym szpitalnym łóżku. Lekarze powiedzieli mi, że zostało mi najwyżej sześć miesięcy, ale patrzcie państwo, nadal się kołaczę. — Zaśmiał się, a ja mogłam tylko wpatrywać się w niego bez słowa. — Pomyślałem sobie, że nie ma sensu ukrywać prawdy przed nim. Wiecie, dobra pora na oczyszczenie sumienia i te sprawy. — Znów się zaśmiał, a mnie mdłości podeszły do gardła. — To ja zabiłem jego rodzinę. Włamałem się do rezydencji bogatego profesorka. Zresztą miało ich wtedy nie być w domu. — Na chwilę odwrócił wzrok, a potem wzruszył ramionami. — Jak to usłyszał, pomyślałem, że padnie mi tu trupem, zanim ja kopnę w kalendarz. — Westchnął, jakby zawiedziony, że nie stało się inaczej. — Zabiłeś jego rodzinę? — upewnił się Calder bezbarwnym głosem. — Ty ich zadźgałeś? To byłeś ty… Przez wszystkie te lata płacił za mnie haracz tobie, człowiekowi, który zamordował jego najbliższych… — Głos Caldera zabrzmiał tak zimno i beznamiętnie, że po plecach przeszedł mi dreszcz. Na miłość boską, to dlatego Hector wracał ze swoich pielgrzymek złamany i… coraz bardziej obłąkany. To było tyle lat temu. Prawda spadła na mnie jak cios. To była kropla, która przelała czarę obłędu Hectora. Na chorej, opuchniętej twarzy Morrisa pojawiło się coś na kształt rozczarowania. — Tak. Właśnie tak było. Po prostu stąd wyszedł. Nawet nie próbował mnie zabić. Cisza otuliła nas wszystkich na kilka długich chwil. Wreszcie odezwał się Calder. — To dlatego, że już jesteś trupem — rzekł, wziął mnie za rękę i skierował się do drzwi, ja zaś pokuśtykałam za nim na omdlałych nogach, tylko raz odwracając się za siebie. Na widok znów spowitej cieniem sylwetki przeszedł mnie dreszcz. — I to już? — zawołał. — Kieran? Kieran! Wracaj tu, mój chłopcze! Ojciec wydaje ci polecenie. Wracaj tu natychmiast! Calder przyspieszył kroku i praktycznie przeciągnął mnie przez wąskie przejście, ścigany donośnym, niewiarygodnie dźwięcznym głosem Morrisa. W przelocie minęliśmy zaniepokojoną Addy, która wychynęła z pomieszczenia obok frontowych drzwi. Gdy do nich dotarliśmy, Calder zwrócił się w jej stronę. — Powinna pani stąd odejść. To niebezpieczny człowiek… Nagle zamarliśmy, bo dobiegł nas łoskot jakichś przewracających się klamotów — domyśliłam się, że to aparat tlenowy — a potem głośne wołanie Morrisa o pomoc. Kategoryczne żądanie pomocy. Popatrzyliśmy na siebie ze strachem i z zaskoczeniem. Żadne z nas nawet nie drgnęło. Popiskiwanie elektrokardiografu

odzywającego się przy każdym uderzeniu jego czarnego serca nagle przerodziło się w ostry, przeszywający jęk. Staliśmy jak oniemieli, wpatrując się w siebie nawzajem. Wreszcie Addy odetchnęła głęboko i zawróciła do pokoju. Patrzyliśmy, jak siada na małym drewnianym stołku obok otwartego okna, sięga po książkę, którą czytała, i przewraca kolejną kartkę. Otworzyliśmy drzwi i wytoczyliśmy się na zewnątrz, nabierając powietrze wielkimi haustami. W ślad za Calderem poszłam do samochodu i poczekałam, aż wyciągnie z walizek jakieś nasze ubrania. Jego ruchy były nerwowe, chaotyczne i nawet tak prosta czynność przysparzała mu trudności. — Calder… — jęknęłam. Tylko potrząsnął głową, unikając mojego wzroku. — Proszę, Eden, zdejmij te ciuchy — powiedział łamiącym się głosem. Kiwnęłam głową, próbując powstrzymać łzy. Oboje rozebraliśmy się za samochodem i naciągnęliśmy na siebie czyste ubrania, zaś te stare Calder kopnął na bok, nie trudząc się ich zbieraniem. Pośród panującego wokół chlewu i tak nikt nie zauważy kilku rzeczy więcej. Wsiedliśmy do auta. Calder wyjechał na drogę, a ręce dygotały mu na kierownicy. — Poszukajmy hotelu — szepnęłam. Calder nie dał po sobie znać, że mnie usłyszał, ale jakieś dwadzieścia minut po opuszczeniu miasta, tuż przed jednym ze zjazdów na autostradę, zobaczył neon jakiegoś hotelu i zjechał na parking. Zakwaterowaliśmy się, nie odzywając się do siebie nawet słowem. Po wejściu do pokoju Calder od razu poszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. Usłyszałam jeszcze, jak włącza prysznic, i opadłam na krzesło przy oknie. Wciąż drżałam, próbując opanować emocje i uspokoić łomoczące serce. A przecież Calder musiał być o wiele bardziej ode mnie przytłoczony tym, co usłyszał. Modliłam się, żeby pod prysznicem odnalazł choć odrobinę spokoju, by pozbierać myśli i uporządkować emocje. Bardzo chciałam go pocieszyć, ale naprawdę nie wiedziałam jak. Bolała mnie każda minuta czekania na niego, ale w głębi serca wiedziałam, że teraz musi pobyć sam. Ile jeszcze zdrad jest w stanie znieść ten człowiek? Został sprzedany przez własnego ojca. Za pieniądze na wódkę i hazard. Kręciło mi się w głowie. Jak można było coś takiego uczynić tak pięknemu chłopcu? Chciałam paść na kolana i płakać. Ale nie wolno mi było tego zrobić. Teraz musiałam być Calderowi podporą. Musiałam być jego silnym Blaskiem Poranka. Kwadrans później Calder wyszedł z łazienki i popatrzył na mnie opuchniętymi, zaczerwienionymi oczami. Wyglądał, jakby płakał. Wstałam i podeszłam do niego ze ściśniętym sercem. — Powinnaś się wykąpać — rzucił beznamiętnie. — Zmyć go z siebie. Ten

zapach. Nie mogę go znieść. Chciałam coś powiedzieć, ale tylko kiwnęłam głową. — Jak ty… — zaczęłam z wahaniem. — Eden, proszę — powiedział chrapliwie ze zbolałą miną. Przez kilka chwil mierzyliśmy się wzrokiem, aż zrezygnowana ponownie przytaknęłam. Kiedy go mijałam, odsunął się na bok, a jego dłonie wciąż trzęsły się jak galareta. Och, Calder… Nie umiałam sobie wyobrazić, co przeżywa, skoro nawet mnie pękało serce. Zamknęłam za sobą drzwi łazienki i wzięłam długi, gorący prysznic. Trzykrotnie umyłam włosy i wytarłam się ręcznikiem tak mocno, że zaczęła mnie piec skóra. Otworzyłam drzwi i owinięta ręcznikiem weszłam do pokoju. Był pusty. Calder zniknął.

Rozdział 19. Eden Obudziłam się w hotelowym łóżku i w absolutnym bezruchu słuchałam cichego szumu włączonego w łazience wentylatora. Calder zabrał auto i dokądś pojechał. Wiedziałam, że mnie nie porzuci, ciężarnej i samotnej, w samym środku kompletnie nieznanej mi okolicy. Nie zrobiłby tego. Przechodziliśmy gorsze rzeczy, a Calder zawsze starał się mnie chronić. Nie potrafiłam uwierzyć, że zupełnie się załamał. Owszem, to, co go spotkało, było odrażająco straszne, niewiarygodne, przytłaczające i chore pod tak wieloma względami, że nie potrafiłam ich nawet zliczyć. Ale z tymi emocjami poradzimy sobie wspólnie — musimy. Jaki inny mieliśmy wybór? Pomyślałam, że wyślę wiadomość do Xandra, ale nie chciałam, by poznał tylko strzępek historii i tkwił w niepewności co do dalszego ciągu. To nie byłoby fair. A na opowiedzenie mu wszystkiego o Morrisie, kiedy jeszcze nie przedyskutowałam tego nawet z Calderem, nie potrafiłam się zdobyć. Leżałam przybita. Położyłam dłoń na brzuchu i zaczerpnęłam siłę z tej malutkiej, głęboko skrytej części mnie, niewielkiego skupiska komórek, które stopniowo stawało się człowiekiem; z innego serca bijącego w głębi mojego ciała. Czułam na skórze ciepło własnej dłoni. Wreszcie, kilka godzin później, na betonowym chodniku na zewnątrz usłyszałam kroki. Zmrużyłam oczy, wsłuchując się w ich niepewny, nierówny rytm. Zamek w drzwiach zachrobotał, a chwilę później na odrobinę miękkich nogach w progu stanął Calder; ciemna sylwetka na tle jaskrawego oświetlenia korytarza. Usiadłam i położyłam na kolanach poduszkę, którą objęłam ramionami. Calder wszedł do pokoju i nogą zamknął za sobą drzwi. — Cześć — mruknął, idąc w moją stronę. Widać było, że pił — lekko się zataczał, wzrok miał mętny. Opadł na krawędź łóżka i stęknął cicho. Milczałam. Po dłuższej chwili popatrzył na mnie, mrużąc jedno oko. — Bardzo jesteś zła, Blasku Poranka? Westchnęłam przeciągle. — A pomogło ci? — odparłam pytaniem. — Samotne picie w barze? Pomogło? Calder nie przestawał patrzeć na mnie spod przymrużonych powiek i wyglądał, jakby rozwiązywał w głowie jakąś zagadkę. — Nie wiedziałem, co innego mogę zrobić. — Mogłeś tu zostać. Mogłeś opowiedzieć mi o tym, co czujesz.

Roześmiał się. — Co czuję? Czekaj, od czego by tu zacząć… — Wolno pokiwał głową do tyłu i do przodu. — Jak możesz się mnie nie brzydzić? Widziałaś, skąd się wziąłem. — Zaniósł się zgrzytliwym śmiechem, który raptem urwał się i przerodził w kwaśny grymas. — Ja pierdolę. Widziałaś, co płynie w moich żyłach, Eden? Widziałaś to? Czym było to coś? Czy to w ogóle był człowiek? — Calder… — zaczęłam szeptem i przycisnęłam dłoń do piersi, żeby uspokoić skołatane serce. Calder odchylił się, oparł na łokciach i zanim skupił wzrok na mojej twarzy, przycisnął brodę do piersi, by popatrzeć na mój brzuch. — To dziecko, które nosisz… Wiesz, że w jego żyłach krąży ta sama krew, co w tym czymś w domu, w którym dziś byliśmy? Ta sama krew, w nas obojgu. Jak się z tym czujesz? Ty, zawsze tak czysta, i ja, zawsze tak plugawy. Hector miał rację. Jestem nasieniem szatana. Nic kurwa dziwnego. — Jego twarz wyrażała czystą udrękę. Cisnęłam poduszkę na bok i na kolanach podpełzłam na skraj łóżka, gdzie leżał. Stanowczo ujęłam jego twarz w dłonie i popatrzyłam mu prosto w oczy. — Posłuchaj mnie, Calderze Raynes — zaczęłam ostro. — W niczym nie przypominasz człowieka, którego dziś widzieliśmy. Nie dbam o to, czy jego krew krąży w twoich żyłach, i nie obchodzi mnie, że powstałeś z jego DNA. To nie to ukształtowało twoje serce. Jedyny wniosek, jaki dla mnie z tego płynie, jest taki, że nawet ktoś odrażający i zły może przyczynić się do czegoś pięknego. Ten ohydny, niegodziwy człowiek, nawet on, uczynił coś wspaniałego dla tego świata. Powołał do życia ciebie. A ty… Ty jesteś dobry. — Puściłam jego twarz i usiadłam na piętach. Skrzywił się smutno. — Nie. Jestem zły. Jestem czystym złem. Wszyscy to widzieli. Hector to widział. Moi rodzice to widzieli. Eden, oni próbowali mnie spalić. — Jego głos załamał się na ostatnim słowie. — Boże, oni próbowali spalić mnie żywcem. Chlipnęłam i zanim zdołałam pomyśleć o tym, co robię, już byłam przy nim, już go obejmowałam i przyciskałam do siebie. Przytulił głowę do mojej piersi, a ja oparłam policzek na czubku jego głowy. To był pierwszy raz, kiedy przywołał swoich rodziców. Nawet w naszym cudownym Łożu Uzdrawiania nie był gotowy, by sięgnąć do nich pamięcią; jedynie o nich napomknął. I nawet po trzech latach, pomimo alkoholu we krwi, w jego głębokich, brązowych oczach widać było tamten wstrząs i tamtą gorycz. Nie uronił ani jednej łzy, ale ja rozpłakałam się na wspomnienie tego koszmaru. Obejmowałam go teraz, bo wtedy nie mogłam. Płakałam za niego. Płakałam za krzywdy, jakie wyrządziła mu ostateczna zdrada, której dopuszczono się wobec niego w tamtej chwili; chwili, która naznaczyła go piętnem niekochania. Odtrącony, poświęcony w sposób, który pozostawił wciąż niezagojone rany. — Czasami wydaje mi się — szepnął — że choć ogień nawet mnie nie tknął, płonąłem mimo wszystko. Zdaje mi się, że moja skóra marszczy się i więdnie,

odsłaniając tylko zwęglone wnętrzności. Właśnie tak się czuję, Eden. A teraz wiem, że to nawet nie był pierwszy raz, kiedy złożono mnie w ofierze. Dziś znów byłem nagi, ogołocony ze wszystkiego. Właśnie tak się czułem, stojąc przed moim ojcem, który przyznaje, że mnie sprzedał. Sprzedał, kiedy miałem trzy lata. Objęłam go z całej mocy, jakbym chciała otworzyć siebie i przelać swoją miłość wprost do jego serca, jakbym pragnęła oddać mu własną skórę, by mógł uleczyć swoje rany. — Ja widzę tylko dobro — szepnęłam. — Widzę tylko piękno. — Pomyślałem, że może pojadę przed siebie i już nigdy nie wrócę — rzekł, a ja zmartwiałam. — Tak, żebyś już nigdy nie mogła mnie kochać. Żebyś poszła swoją drogą, beze mnie, i zapomniała, że kiedykolwiek istniałem. Nie wiedziałam, co powiedzieć. — Najwyraźniej nie zrealizowałeś tego planu — odezwałam się wreszcie. Musiał wiedzieć, że to mój największy lęk. I zarazem coś, co zdawało mi się absolutnie niemożliwe. — Nie — odrzekł. — Nigdy bym tego nie zrobił. Nigdy. — Pokręcił wtuloną we mnie głową, jakby samo rozważanie tego było absurdalne. Bo rzeczywiście było. Westchnęłam z ulgą. — Ty niedobry… — powiedziałam. — Drwisz sobie ze mnie? — Troszeczkę. Nachyliłam się nad nim i znów ujęłam jego twarz w dłonie, wpatrując się w przystojne rysy jego twarzy. — Nawet nietrzeźwy nie wyglądasz na szczególnie niedobrego — orzekłam. — Moim zdaniem, jeśli zamierzałeś pójść w ślady ojca, to poniosłeś spektakularną klęskę. Po chwili milczenia Calder zaczął cicho chichotać. — Nie powinienem się z tego śmiać — powiedział, krzywiąc się. — Nie ma w tym nic śmiesznego. To tragiczne i okropne. — Opadł na łóżko. Położyłam się obok niego i popatrzyłam w sufit. — Czasami z czegoś tragicznego i okropnego też można się pośmiać. A niekiedy nawet trzeba. Długi czas studiowaliśmy strukturę sufitu. Wreszcie Calder przełamał milczenie. — Nie zamierzałem iść w ślady ojca. Ale jeśli… jeśli i tak stanę się taki jak on? — Wzdrygnął się. — Jeśli takie jest moje przeznaczenie? Wzięłam głęboki, kojący wdech. — Kiedyś ktoś próbował mi wmówić, jakie jest moje przeznaczenie. Ale ja w głębi serca wiedziałam, że to nieprawda. Czułam, że jest fałszywe. Moim zdaniem, Calder, ludzie nie powinni decydować o niczyim losie. Czy w głębi duszy naprawdę uważasz, że twoim przeznaczeniem jest być

podłym, odrażającym monstrum? Westchnął i długo milczał. — Nie — odparł po namyśle. — Właśnie, nie — potwierdziłam. — To niemożliwe. Znam cię od zawsze. Znam cię na wylot, Calderze Raynes. To niemożliwe. — To nawet nie jest moje prawdziwe nazwisko — odparł po kolejnej długiej chwili milczenia. — Kieran Reed — powiedziałam cicho. Zapatrzona w sufit zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, czy kiedyś się przyzwyczaję do zwracania się do niego nowym imieniem. Pokręcił głową. — Ale z tym prawdziwym nie zamierzam się utożsamiać. — Zatem zostajesz Calderem? — Tak sądzę. Znów zamilkliśmy. — Nawet nie potrafię się porządnie upić — przerwał ciszę Calder. — Bardziej smakuje mi cola niż rum. Parsknęłam cicho i wzięłam go za rękę. Długo leżeliśmy bez słowa. Nie patrzyłam na niego i sądziłam, że usnął, zaskoczyło mnie więc, gdy nagle się odezwał. — Muszę jednak przyznać, że przynajmniej w jednym jestem naprawdę świetny. — Cóż to takiego? — Robienie ci dzieci. Popatrzyłam na niego zdumiona. On także się do mnie odwrócił i w tej samej chwili oboje wybuchliśmy śmiechem. — Nie zaprzeczam — rzekłam. Calder wyszczerzył zęby w uśmiechu, choć wzrok nadal miał mętny, a powieki ciężkie. — O tak, w robieniu ci dzieci jestem nie do pobicia — rzekł najwyraźniej z siebie zadowolony. A potem nagle spadł z łóżka. Zerknęłam za krawędź materaca i na widok jego osłupiałej miny zaniosłam się takim śmiechem, że o mało nie dostałam kolki. Padłam na łóżko, trzymając się za brzuch i rechocząc wniebogłosy, na poły radośnie, na poły histerycznie. I było w tym śmiechu coś, co przyniosło oczyszczenie równie skuteczne jak łzy. Dało emocjom upust, którego bardzo potrzebowałam. Calder wskoczył na mnie i zaczęliśmy się śmiać jeszcze głośniej, aż obojgu nam zabrakło tchu. Położyliśmy się na bokach, twarzą w twarz, próbując opanować oddechy i się wyciszyć. — Tak bardzo cię kocham — rzekł, odgarniając włosy z mojej twarzy. — Ja też cię kocham — odparłam. — Eden, wiesz co? — wymamrotał Calder po chwili.

— Tak? — spytałam szeptem. Zmarszczył brwi i w zamyśleniu zaczął ssać dolną wargę. — Pamiętasz, jak powiedziałaś, że w tej piwnicy, na samym końcu, była miłość? I że może właśnie w niej objawił się bóg? Przytaknęłam. — Widzisz — rzekł i nagle bardzo posmutniał. — Kiedy byłem przywiązany do słupa… Wiesz, gdy mój ojciec… — Calder gwałtownie, nerwowo nabrał powietrza. — Tak? — szepnęłam, położyłam dłoń na twarzy Caldera i pogłaskałam kciukiem uwypuklenie jego kości policzkowej. — Przez długi czas odpychałem od siebie tę myśl, bo za bardzo bolało. Ale teraz zastanawiam się, gdzie wtedy, w tamtej chwili, był bóg. Gdzie była miłość? — Głęboko spojrzał mi w oczy, jakby szukał w nich czegoś, czego nie potrafiłam nazwać. Nadziei? Jakiegoś oświecenia, które pomogłoby mu się z tym pogodzić? Powiodłam wzrokiem po rysach jego twarzy, mocno zaakcentowanym podbródku, który tak kochałam, i głębokich, brązowych oczach, w jednej chwili potrafiących napełnić się współczuciem albo miłością. Sięgnęłam wspomnieniami do owego dnia, choć ja także starałam się tego nie robić przez trzy minione lata. Wróciły do mnie cała tamta bezsilność i niewysłowiona rozpacz, a pośród tego koszmaru obietnica Caldera, że spotkamy się w Elizjum przy źródle. Przyszło mi do głowy, że w chwilach, które — jak sądził — były ostatnimi chwilami jego życia, pomyślał przede wszystkim o mnie. Próbował ochronić mnie w jedyny sposób, jaki mu pozostał. Nie patrz na to, Eden. Odwróć się. Przyglądałam się leżącemu obok mężczyźnie. Pokochałam go, bo otworzył przede mną swój umysł, jakby to było zupełnie oczywiste. Bo był prawy, uczciwy i dobry. Pokochałam go, kiedy przez trzydzieści kilometrów na własnych barkach dźwigał swojego najlepszego przyjaciela, by zapewnić mu schronienie. Pokochałam go, bo potrafił się uroczo przekomarzać, śmiać się, głęboko kochać i patrzeć na mnie jak na swój najcenniejszy skarb. — My byliśmy miłością — szepnęłam. — W tamtej chwili my byliśmy miłością. Przyglądał mi się, szukając potwierdzenia tych słów, i jakby je znalazł, bo na jego ustach pojawił się ten sam zbłąkany, zakłopotany uśmiech, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia; ten sam, w którym znalazłam ulgę, gdy jako przerażona dziewięcioletnia dziewczynka siedziałam w Świątyni pełnej ludzi oczekujących ode mnie czegoś, czego nie potrafiłam pojąć. — Czy z moimi uczuciami już zawsze tak będzie? Krok naprzód, krok w tył? Czy zawsze będę miał w głowie taki nieznośny zamęt? — spytał. — Zapewne tak — odparłam.

Odchylił głowę i miękko się zaśmiał. Ja też uśmiechnęłam się od ucha do ucha. — Nie przeszkadza mi to — szepnęłam, poważniejąc. — I powinniśmy kupić Łoże Uzdrawiania w wersji 2.0. Musimy mieć miejsce, w którym będziemy mogli robić taki zamęt, jakiego będziemy potrzebowali. Pod każdym możliwym względem. — Mrugnęłam do niego filuternie. Roześmiał się, a ja znów mu zawtórowałam, a potem oboje wtuliliśmy się w siebie i zanurzyliśmy się w pościeli. Pomyślałam w duchu, że choć życie potrafi być straszne i wstrząsające, przerażające i okrutne, to zdarzają się w nim chwile zapierającego dech w piersiach piękna. A czasami po prostu trzeba się śmiać. To prawda, co powiedziałam kiedyś o gwiazdach — że niektóre rzeczy lepiej widać w świetle… a niektóre łatwiej dostrzega się w ciemności. Bo gdzieś w mrokach tamtej nocy Calder przytulił mnie i zgodziliśmy się, milcząco i w słowach, że świat jest ohydny i zły, a miłość — niedorzecznie ryzykowna i absurdalnie niebezpieczna… ale że będziemy kochać i tak. Że nie zamkniemy przed sobą naszych odważnych, wrażliwych serc. Było to naiwne, nierozsądne i słuszne. I było to najdzielniejsze, co kiedykolwiek uczyniliśmy.

Rozdział 20. Eden W drogę ruszyliśmy następnego dnia skoro świt. Byliśmy gotowi, by zostawić stan Indiana za sobą. Gotowi, by wrócić do domu. Przyzywało nas nowe życie, a my nareszcie mieliśmy wszystko, czego było trzeba, by zacząć je budować. Podczas jazdy trzymaliśmy się za ręce, zatopieni we własnych myślach. Tego ranka Calder wydawał się spokojniejszy. Zatrzymaliśmy się w Starbucksie, kupiliśmy kawę oraz babeczki i usiedliśmy w samochodzie, na parkingu. Miałam wrażenie, że świat tego dnia zupełnie się zmienił. Dokonała się jakaś metamorfoza. Może to dlatego, że wiedzieliśmy już wszystko — a przynajmniej wszystko to, co chcieliśmy wiedzieć. Mogłam zerwać notatki przypięte do drzwi szafy. Zaczęłam je gromadzić, bo chciałam zrobić cokolwiek, by uciszyć głęboki ból i niepewność. Już ich nie potrzebowałam. — Wiesz, o czym dziś myślałem, Blasku Poranka? — spytał. Pytająco pochyliłam głowę, biorąc łyk waniliowego, bezkofeinowego latte. Patrzył przez przednią szybę i mogłam podziwiać piękno jego profilu. — Któregoś dnia usłyszałem od Xandra, że przeżyłem tamten dzień w Akadii, bo miało to jakiś cel — zawiesił na chwilę głos. — Cel uświęcający wszystkie cierpienia. Kiwnęłam głową. — Tak, ja też chciałabym w to wierzyć — odparłam. — Za nas wszystkich. Uśmiechnął się. — Myślisz, że kiedy ten cel dostrzeżemy, poznamy go? Myślisz, że któregoś dnia zrozumiemy, czemu służył cały ten ból? Zastanawiałam się nad tym dłuższą chwilę, racząc się gorącym napojem. — Może nie chodzi o jakiś jeden, konkretny powód albo jeden cel. Może jest inaczej. — Zaczęłam ważyć w myślach słowa, patrząc przez okna na pozornie niekończące się łany kukurydzy i bezkresne, złociste niebo. — Nasze serca obrastają w rozmaite rzeczy; trochę tak jak ja przypinałam tamte artykuły na tylnych drzwiach szafy albo jak ty pokryłeś ściany pracowni obrazami, które mnie przedstawiały. — Uśmiechnęłam się do niego łagodnie. — Nasze serca oplata sieć rzeczy, które cenimy, których potrzebujemy, które sprawiają, że jesteśmy sobą. Ale może… może dopiero wtedy, gdy coś złamie nam serce, te rzeczy mogą trafić do wnętrza samej naszej istoty. Może dopiero wtedy rzeczy te stają się prawdziwą częścią nas. Dopiero wtedy potrafimy prawdziwie

zrozumieć i ujrzeć cierpienie innych, bo sami go doświadczyliśmy. Bo za sprawą bólu staliśmy się lepsi, wrażliwsi. Może właśnie na tym polega prawdziwe miłosierdzie. Może właśnie taki jest sens istnienia bólu. Calder obserwował mnie i zdawał się chłonąć moje słowa, a potem przetrawiać je w myślach. — Twoje współczucie — odezwał się po długiej chwili. — To przez nie pałasz takim blaskiem. Zaśmiałam się cicho. — To ty nim promieniejesz. Łagodny uśmiech Caldera nie był w stanie zamaskować przelotnego, cierpkiego grymasu, który przebiegł mu po twarzy. — Czasami wolałbym, żebyśmy tak mocno nie płonęli. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego policzka. — Ja też. Ale tak już jest. Zapracowaliśmy na to. Wykorzystajmy to więc do ostatka. Poszukajmy jakiegoś mroku, Calderze Raynes. I rozproszmy go. Zaśmiał się cicho, ujął moją dłoń i pocałował ją. Oparł się na swoim siedzeniu i przez dobrą minutę wyglądał przez przednią szybę. — Hector próbował mnie zabić. — Odetchnął nerwowo. — Ale zarazem uratował mi życie. Ten jeden raz, niezależnie od motywów, które nim kierowały, uratował mnie od nieziemskiego piekła, jakim byłoby życie z moim prawdziwym ojcem. Wpatrywał się w dal jeszcze długo, próbując uporządkować myśli i emocje. Czekałam cierpliwie. — Nie wiem, co o tym sądzić. Nienawidzę go do szpiku kości za to, co wyrządził mnie, tobie i wszystkim tym niewinnym ludziom, a jednak… — Potrząsnął głową i spojrzał na mnie, a w jego oczach było widać wszystko jak na dłoni. — Co trafiło do pękniętego serca Hectora, Eden? Jakimi oplótł je rzeczami, które, gdy jego serce pękło, stały się potem częścią jego istoty? Zmarszczyłam brwi i powiodłam wzrokiem po jego twarzy. — Wstyd, żal, gniew — odparłam. — Trudno sobie je nawet wyobrazić. Dodaj do nich szczyptę szaleństwa i odrobinę charyzmy… — Wzięłam głęboki wdech. — Nigdy się nie dowiemy, co tak naprawdę myślał, i wydaje mi się, że to dobrze. Żeby go zrozumieć, trzeba byłoby być podobnym do niego. Calder przytaknął. — Racja. — Wydaje mi się… Wydaje mi się, Calder, że musimy nauczyć się przebaczać, już nawet nie w imię ludzi, którzy czynili nam zło, ale dla własnego dobra. Nie możemy oplatać serc goryczą, bo kiedyś może ona stać się częścią nas, wrosnąć w nas tak mocno, że nie będziemy potrafili się jej pozbyć. Sądzę, że powinniśmy skupić się na pięknie, które zostało nam dane w tym życiu, i z niego uczynić coś, co stanowi o naszej istocie. Bo ludzie zgorzkniali wycieńczają samych siebie od

środka, a w końcu niszczą wszystkich, którzy próbują ich kochać. To nie możemy być my. Calder popatrzył na mnie z nieskrywaną miłością. Nachylił się i objął mnie ramieniem. — Jesteś taka mądra. Musiałaś mieć naprawdę dobrego nauczyciela życia. Roześmiałam się i pociągnęłam nosem. — Bo miałam. W dodatku bardzo przystojnego. I chciałam z nim robić różne niegrzeczne rzeczy. Calder uśmiechnął się i wtulił nos w zagłębienie mojej szyi. — Może opiszesz mi to bardziej szczegółowo po powrocie do domu? Ze śmiechem odsunęłam się od niego i powiodłam kciukiem po jego ustach. — Tak zrobię — obiecałam, nagle poważniejąc. — Kocham cię, Irysie. Masz najpiękniejsze serce spośród wszystkich ludzi, których znam. A choć czasami czujesz w głowie zamęt, a samo życie często bywa jednym wielkim zamętem, to ja widzę to tak, że jesteś pięknem, które narodziło się z zamętu. Calder odetchnął i oparł się czołem o moje czoło. — Kocham cię, Blasku Poranka. To twoje serce zawsze trzymało mnie przy życiu. Twoja miłość. Twoja słodycz. Malowałem cię, by nie pozwolić ci odejść w zapomnienie, ale dzięki temu ja sam utrzymywałem się przy życiu. Patrząc na dobroć bijącą z jego twarzy, poczułam, że kocham go do utraty tchu. Miękko pocałowałam go w usta. Wróciliśmy na trasę, a Calder zadzwonił na policję. Poprosił do telefonu detektywa Lowe i gdy udało mu się z nim połączyć, wziął głęboki wdech i opowiedział wszystko, czego dowiedzieliśmy się w trakcie podróży. Siedziałam w milczeniu i mocno trzymałam go za rękę. Detektyw Lowe musiał być w szoku, bo podczas rozmowy Calder rzadko milkł, by czegoś wysłuchać. Usłyszałam, jak mówi detektywowi, że będziemy w domu dopiero około piętnastej. Małe, niewinne kłamstwo. Absolutnie nie martwiło mnie ostatnie zeznanie, które mieliśmy dziś złożyć, ale mimo wszystko dobrze byłoby mieć kilka godzin na przygotowanie się. Poza tym przed rozmową z policją chcieliśmy o wszystkim opowiedzieć Xandrowi. Byliśmy mu to winni. Na podjeździe przed domem mojej mamy zaparkowaliśmy w południe. Słońce stało wysoko na pochmurnym niebie, a od czasu naszego wyjazdu temperatura spadła o kilka stopni. Wysiedliśmy z samochodu, ale tym razem nie odprowadzały już nas wścibskie oczy kamer ani nie gonili dziennikarze. Odetchnęłam z ulgą. Drzwi jedynego stojącego w pobliżu auta otworzyły się i wysiadł z nich młody mężczyzna w dżinsach i brązowej kurtce, który zaczął iść w naszą stronę. — Halo! — rzucił z przyjaznym uśmiechem. — Przepraszam, że przeszkadzam — przeczesał włosy dłonią i spuścił wzrok, jakby trochę się zawstydził. — Wiem,

że bez przerwy ktoś was napastuje. To musi być wkurzające. Calder parsknął, stanął obok mnie i objął mnie ramieniem. — Chciałbym tylko… — wyciągnął rękę. — Nazywam się Ryan Scott i… — Tatusiu? — zawołała mała dziewczynka, która właśnie wydostała się z tylnego siedzenia i wysiadła z samochodu z zamiarem podejścia do nas. — Kelsey, słonko — zawołał Ryan — za chwilkę wracam. Wsiądź do samochodu, dobrze? Mężczyzna zawrócił w naszą stronę. — Przepraszam, właściwie to jechałem z moją córką do parku, ale zobaczyłem, jak podjeżdżacie. Ci z mojej stacji kazali mi tu czatować od tygodni. — Na jego szyję wpełzł rumieniec. — Zobaczyłem was i pomyślałem, że to jak jakieś zrządzenie losu. Mała dziewczynka nie posłuchała ojca i podeszła do niego, zerkając na nas nieśmiało. Jej jasne włosy były zebrane w warkocze, miała na sobie różową kurtkę i trzymała w rękach latawiec. Widać było, że ma zespół Downa. Dziewczynka popatrzyła na Caldera z nieskrywanym uwielbieniem. Na widok jej słodkiej buzi łzy napłynęły mi do oczu. Tak bardzo przypominała Mayę, że pod wpływem jej pełnego zaufania uśmiechu Calder zupełnie się rozkleił. Ostrożnie przykucnął przed nią i popatrzył jej prosto w oczy. — Cześć — rzekł Calder, wyciągając do niej rękę. — Jestem Calder. A to Eden. — Mała dziewczynka popatrzyła na mnie niewinnym, bezpośrednim spojrzeniem, a potem przeniosła wzrok z powrotem na Caldera. Ujęła jego dłoń i ścisnęła ją, a ja spostrzegłam, jak oczy Caldera robią się okrągłe ze zdumienia. Z drugiej ręki nie wypuszczała latawca. — Lubisz latać? — spytała. — Tak — odparł chropawym głosem, w którym pobrzmiewały zdumione nutki. Odkaszlnął. — Lubię. — Dziewczynka rozpromieniła się w uśmiechu, jakby z góry znała odpowiedź. Ryan uśmiechnął się do córki. — Nie chcę was zatrzymywać i przyrzekam, że was nie śledziłem. To znaczy owszem, przez pewien czas śledziłem… — zaśmiał się, maskując zażenowanie i zaczerwienił się jeszcze bardziej — ale nie dzisiaj. — Zaprzeczył gestem tak, że nie potrafiłam nie zachichotać. — Tak czy inaczej, po prostu musiałem przystanąć i spytać, czy bylibyście skłonni udzielić wywiadu. Calder wyprostował się. Popatrzyliśmy na siebie przelotnie i odniosłam wrażenie, że porozumieliśmy się bez słów. Calder ponownie zwrócił się do Ryana. — Tak, myślę, że nie będziemy mieli nic przeciwko temu. Nie wiem jednak, jak wiele będziemy mogli zdradzić. Śledztwo nadal jest w toku. Ryan popatrzył na niego zdumiony. — Oczywiście. Tak, racja. Po prostu ludzie naprawdę są ciekawi waszej historii. — Przerwał na chwilę i zmarszczył brwi. — Chcę jednak być z wami szczery. Jesteśmy małą stacją. Te większe na pewno

złożyłyby wam lepsze oferty. Byłoby nieuczciwością z mojej strony, gdybym o tym nie wspomniał. Jesteście młodzi, dopiero zaczynacie. — Pogładził córkę po głowie. — Moja żona i ja jesteśmy w tej samej sytuacji. I chęć podpisania bardziej lukratywnej umowy jest absolutnie zrozumiała, więc… — Wolelibyśmy dogadać się z wami — rzekł Calder. — Masz rację. Jest w tym coś jak zrządzenie losu. — Uśmiechnął się do Kelsey, a potem do mnie. — Też tak sądzę — przytaknęłam. — Zgadzam się z całego serca. *** Kilka tygodni później zawołałam mamę do salonu, żeby jej powiedzieć o wynajęciu małego domu, dziesięć minut drogi od niej. Zasmuciliśmy ją tym niepomiernie, a szczerze mówiąc, ja także trochę zmarkotniałam, bo od naszego powrotu z Indiany atmosfera w jej domu stała się sto razy lepsza. Wreszcie odnosiłam wrażenie, że nasze układy wyszły na prostą. Molly opowiedziała mi o tym, jak przekonywała moją mamę do przygarnięcia pod swoje skrzydła Caldera i Xandra, i wydawało się, że mama rzeczywiście wzięła sobie te rady do serca. Mimo wszystko nadszedł nasz czas. A wkrótce mieliśmy przecież potrzebować trochę więcej miejsca. Calder wstał i poszedł do pokoju gościnnego, by przynieść coś, nad czym pracował, korzystając z narzędzi i materiałów, które kupiliśmy wkrótce po przeprowadzce tutaj. Po powrocie wręczył mojej mamie dwa owinięte w papier malunki i zanim usiadł, ukradkiem posłał mi spłoszone spojrzenie. — Co to takiego? — spytała mama, z uśmiechem odpakowując pierwszy obraz. Żadne z nas nie odpowiedziało, tylko oboje patrzyliśmy, jak zdziera szary, pakowy papier, a potem zasłania dłonią usta i patrzy na obraz przedstawiający mnie, gdy miałam czternaście lat, z łagodnym, tajemniczym uśmiechem na twarzy i powojem w ręce. Wpatrywała się w niego jak zauroczona, a łzy same płynęły jej po policzkach. Spojrzała na Caldera i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wydobyło się z nich ani jedno słowo. — Dziękuję — szepnęła bezgłośnie, wstając i podchodząc do niego. On także wstał i ją objął, całą zapłakaną. Ja też otarłam łzy z oczu, a potem rozpromieniłam się, gdy mama śmiejąc się przez łzy, wyrwała się z objęć Caldera i zaczęła wachlować się dłonią, jakby to miało powstrzymać wzruszenie. — Odpakuj drugi — rzekłam, ruchem głowy wskazując pakunek. Nerwowo przygryzłam wargę. — Drugi? Nie wiem, czy jestem w stanie przetrzymać drugi. — Zaśmiała się cicho i z łagodną, rozanieloną miną znów zatopiła wzrok w pierwszym moim obrazie. Posłusznie rozerwała jednak obwolutę drugiego malowidła, a potem popatrzyła na mnie z wahaniem. Obraz przedstawiał Carolyn trzymającą

niemowlę z ledwie widocznymi ciemnymi włoskami, zawinięte w biały becik. — Ten pierwszy to przeszłość… A ten to przyszłość — powiedział Calder chropawym, trochę podenerwowanym głosem. Moja mama uniosła głowę, oczy rozszerzyły się jej ze zdumienia, a potem dłuższą chwilę przenosiła wzrok między nami. — Czy ty… jesteś… — pisnęła, patrząc na mnie. — Czy ja zostanę babcią? Będziesz miała dziecko? — spytała, a po policzkach spłynęły jej kolejne łzy. Kiwnęłam głową, a Calder zerknął na mnie kątem oka, nie mówiąc ani słowa. — Mam nadzieję, że nam pomożesz, mamo — szepnęłam. — Bo będziemy potrzebowali mnóstwa pomocy. Teraz mama zupełnie się rozczuliła i przez chwilę chlipała cicho, ale pośród łez widać było, że się cieszy. Wstała, podbiegła do mnie i złapała mnie w ramiona. — Dziecko! — powtarzała. — Będziesz miała dziecko! — Schwyciła Caldera za koszulkę, przyciągnęła do siebie i objęła nas oboje. — Dziękuję — powiedziała cicho do Caldera. — Dziękuję za wszystkie prezenty, które dziś mi zrobiliście. — Wszyscy tuliliśmy się, śmialiśmy i płakaliśmy, a moje serce przepełniały ulga i szczęście. *** Miesiąc później, trzymając się za ręce, siedzieliśmy w bardzo małym studiu, w którym relacjonowaliśmy naszą historię. Pominęliśmy niektóre szczegóły. Te były nasze; tylko nasze. Ale opowiedzieliśmy o dorastaniu w Akadii i życiu z Hectorem. Mówiliśmy o religii, którą wyznawaliśmy, i o tym, dlaczego zaczęliśmy wątpić. Opowiedzieliśmy o naszej zakazanej miłości i o ryzyku, jakie podejmowaliśmy, by ze sobą być. Mówiliśmy też o dniu powodzi — i to było najtrudniejsze. Ale dzięki temu, że byliśmy razem, udało się nam to jakoś przetrwać. I było coś krzepiącego w tym, że nie musieliśmy już niczego ukrywać, niczego zatajać. Opowiedzieliśmy światu o trzech długich, pełnych żalu latach naszej rozłąki. I o tym, że czasami zdarzają się cuda, nawet tym, którym wydaje się, iż na nie nie zasłużyli. Wyraźnie podkreśliliśmy, że był to jedyny wywiad, jakiego postanowiliśmy udzielić, i odtąd zasadniczo media rzeczywiście zostawiły nas w spokoju. Zarówno policja, jak i dziennikarze, dysponując prawdziwym nazwiskiem Hectora, zaczęli grzebać w jego przeszłości, analizować potencjalne motywy i kreślić psychologiczne portrety. Napisano artykuły i książki na jego temat, a on sam trafił na listę przywódców sekt, którym udało się przekonać do swoich kłamstw dużą grupę inteligentnych ludzi. Na wszelkie sposoby spekulowano o tym, jak Hectorowi udało się przewidzieć katastrofę, która się tamtego dnia

wydarzyła, a także o jego roli w tej tragedii. Mnie także to fascynowało i na czytaniu rozlicznych opracowań spędzałam więcej czasu, niż by sobie Calder życzył. Pogodził się z tym jednak. Jak zawsze wiedza dawała mi siłę i zrozumienie. To był jego dar, wiedziałam więc, że mi go nie odbierze. Na niektóre rzeczy nigdy nie uda się znaleźć odpowiedzi, te bowiem Hector — jeśli je znał — zabrał do swego wodnego grobu. Niewiarygodne, ale w całym kraju zaczęły mnożyć się niewielkie grupy, które dziennikarze nazwali „hektorytami” — ludzie ci próbowali naśladować religię i społeczność stworzoną przez Hectora. Nie potrafiłam tego pojąć. Ludzkość niekiedy mnie zadziwiała. Jak żartował Xander, jedynym korzystnym efektem tego zjawiska będzie spory napływ nowych użytkowników na forum dla byłych członków sekt. Nasz jedyny publiczny wywiad miał też taki fantastyczny skutek, że w jego trakcie zadzwoniła do studia pewna młoda dziewczyna. Po programie dowiedzieliśmy się, jak się nazywała, i dostaliśmy jej numer telefonu — była to niejaka Kristi Paulson (dawniej Smith), która mieszkała na Florydzie z mężem i roczną córeczką. Wraz z Calderem i Xandrem zadzwoniliśmy do niej przez Skype jeszcze tego samego dnia. Nie obyło się bez łez wzruszenia i śmiechu. Wstałam przed kamerą, stanęłam bokiem i wygładziłam sukienkę na moim uwypuklonym już brzuchu. Pisnęła i zasłoniła usta dłońmi, a ja roześmiałam się w głos. Kristi zaprosiła nas na wakacje na Florydzie jeszcze przed urodzinami dziecka, a my obiecaliśmy, że zrobimy, co tylko w naszej mocy. Są na ziemi prawdziwe anioły, a dla nas Kristi była jednym z nich. Po powrocie z Indiany wpadliśmy w wir rozmaitych zajęć. Przeprowadziliśmy się do wynajętego domu, urzekającego bungalowu z werandą, na której stała duża huśtawka z wyściełaną ławeczką. Na piętrze znajdował się duży, widny pokój, w którym Calder urządził swoje studio. Kupiliśmy gigantyczne łóżko, wydaliśmy nieroztropnie dużą ilość pieniędzy na materac i oficjalnie ochrzciliśmy je Łożem Uzdrawiania w wersji 2.0. Leniwe niedziele spędzaliśmy w nim do południa, a nocami wtulaliśmy się w siebie w jego bezpiecznym cieple w poszukiwaniu bliskości, szepcząc sobie małe tajemnice, dzieląc się obawami i zmartwieniami, nadziejami i marzeniami, a czasami bagażem wspomnień, które wciąż nas prześladowały. Było to miejsce, w którym mogliśmy zaszyć się głęboko w mroku własnego bólu i ogrzać ciepłem miłości, która tylko czekała, by ukoić nasze rozterki. Było to miejsce, w którym zawsze mogliśmy nawzajem liczyć na przynoszące największą ulgę słowa. Jestem tutaj. Nie jesteś sam. I tak, zdrowieliśmy. Calder kupował mi powieści romantyczne i z czasem na stoliku nocnym obok łóżka urósł całkiem pokaźny ich stos. Bawiło mnie to, ale i tak czytałam je po

kolei. Twierdził, że to najlepsza inwestycja jego życia. Wreszcie poznaliśmy zakończenie historii Hendriksa i Polly — okazało się tak satysfakcjonujące, jak oboje sobie to wyobrażaliśmy. Szperaliśmy po sklepach w poszukiwaniu wyjątkowych rzeczy do urządzenia naszego domu, ja nauczyłam się gotować i piec, a Calder wrócił do malowania. Pewnego wyjątkowego, śnieżnego, marcowego dnia, dwa miesiące po tym, jak Calder otrzymał papiery na nazwisko Calder Raynes, pojechaliśmy do urzędu stanu cywilnego i złożyliśmy sobie przysięgi. To było jak zwykła formalność. Ale też było to jak cud. I było to jak nasze przeznaczenie. — Mam wrażenie, że dwa razy w życiu zostałem Calderem — rzekł sennie Calder, gdy wieczorem tego dnia tuliliśmy się do siebie w łóżku. — Odwróciłam się do niego i powiodłam wzrokiem po rysach jego twarzy, oświetlonych wpadającym przez okno blaskiem księżyca. — Raz, gdy miałem trzy lata — wyjaśnił — i teraz po raz drugi, gdy mam lat dwadzieścia trzy. Dłuższą chwilę dumałam nad jego słowami. — Owszem. I za każdym razem poszło ci znakomicie — stwierdziłam wreszcie. W półmroku pokoju popatrzył na mnie swoimi głębokimi oczami, które zdawały się mówić więcej niż tysiąc słów. Przyciągnął mnie do siebie i mocno utulił w ramionach. Z nadejściem wiosny mama pomogła mi posadzić kwiaty w donicach na niewielkim tarasie naszego domu, a w międzyczasie zasypywała mnie czasopismami o dzieciach. Przyłożyła też rękę do stworzenia pokoju dziecięcego w stonowanych, kremowożółtych i białych kolorach. Siadywałam tam wieczorami w wielkim, puchatym fotelu i marzyłam o brązowych oczach oraz o łagodnym uśmiechu naszego dziecka. Tak jak się tego spodziewałam, moja mama z całego serca zakochała się w Calderze, gdy tylko zobaczyła w nim człowieka, jakim w istocie był — a nie swojego rywala. On zaś absolutnie i bez reszty tę miłość jej odwzajemnił. Serce rosło mi na myśl o tym, że oboje mieliśmy matkę, której tak bardzo potrzebowaliśmy. Każdego niedzielnego wieczoru mama urządzała u siebie w domu kolację, na którą przychodziliśmy Calder i ja, Xander i Nikki oraz Molly z Bentleyem. Jej dom aż skrzył się od śmiechu oraz miłości i było w nim tyle dzieci, ile Carolyn nigdy nawet nie spodziewała się mieć. Mama odżyła. Molly powiedziała mi, że nigdy nie widziała jej tak radosnej i beztroskiej. Cieszyłam się z tego z całego serca. Kiedy nadeszły cieplejsze dni i zakwitły róże, mama i Marissa wspólnie urządziły mi baby shower — przyjęcie było obłędnie bogate i wręcz nieprzyzwoicie wystawne. Byłam absolutnie zauroczona. Tego lata Calder zorganizował dwie wystawy swoich prac. Na pierwszej pokazał

fantastyczne obrazy przedstawiające ptaki, burze i kościelne witraże — coś, czego nigdy wcześniej nie malował. Ale mnie bardziej podobał się drugi wernisaż, z portretami mieszkańców Akadii. Matka Willa z jej krystalicznymi oczami, mały Myles siedzący w Świątyni na kolanach swojej matki i ssący kciuk, niewinny, radosny uśmiech Mai. To była cudowna wyprawa w przeszłość. Calder emocjonalnie nie czuł się jeszcze na siłach, by namalować swoich rodziców albo Hectora. Może nigdy takiego stanu nie osiągnie. Nic nie szkodzi. Obrazy na obu wystawach zostały wyprzedane w ciągu godziny. Zaszaleliśmy i kupiliśmy fortepian, który postawiliśmy w gościnnym pokoju, gdzie od tej pory w poniedziałki i środy dawałam lekcje gry. Oboje rozmyślaliśmy też o powrocie do szkoły i zdaniu egzaminów dojrzałości. Kiedyś razem się uczyliśmy, wspólny powrót do nauki wydawał się więc czymś logicznym. Ale to musiało poczekać, aż dziecko przyjdzie na świat. Na skraju naszego ogrodu mój mąż zasadził małą kępkę powoju, a gdy roślina zakwitła, zostawiał dla mnie jej kwiaty w najbardziej zaskakujących miejscach. Jedną gałązkę powoju zawsze trzymałam w wodzie, na parapecie, bo jej widok sprawiał mi mnóstwo radości. A ja wkładałam mu irysy do kieszeni i pod poduszkę. Pewnego pogodnego dnia na początku lipca na popołudniowym spacerze z Calderem po okolicy odeszły mi wody. W te pędy udaliśmy się do szpitala i pięć godzin później urodziłam naszego syna. Nazwaliśmy go John Grant. Grant po Feliksie, który kiedyś uratował mi życie, zaś John — bo imię to pochodzi od słów „Bóg jest miłosierny”. A gdy nasz śliczny chłopczyk spoglądał na nas ufnie, a jego skóra wciąż pachniała cudnym, wyjątkowym zapachem noworodka, oboje wierzyliśmy w to całym sercem. Tej nocy obudziłam się i przez wciąż sklejone snem powieki ujrzałam w kącie pokoju Caldera, jak stoi i łagodnie tuli syna w ramionach. — Cześć, Jack — szepnął Calder, zwracając się do dziecka tak, jak wspólnie postanowiliśmy nazywać go w domu. — Jestem twoim tatą. I zrobię, co w mojej mocy, aby być tatą naprawdę dobrym. — Calder mruczał pod nosem jakąś cichą melodię, aż Jack przestał się wiercić. — Jestem pewien, że raz na jakiś czas coś mi się nie uda. I pewnie będę dawał ci za dużo słodyczy, bo sam je lubię. No i chyba nieraz się za mnie zawstydzisz, bo strasznie często będę przy tobie całował twoją mamę. — Jack wybrał ten moment, by zakwilić z niezadowoleniem, tak że prawie roześmiałam się w głos, ale ugryzłam się w język, by nie zakłócać wyjątkowości tej chwili. — Wiem. — Calder zanucił coś cicho. — To będzie straszne. — Dłuższy czas kołysał niemowlę w zupełnej ciszy. — Nie zawsze będę potrafił ochronić cię przed światem. Ale będę się bardzo starał. A gdy mi się nie uda, to mogę ci obiecać, że zawsze będę przy tobie, by ci pomóc. I nigdy, przenigdy cię nie skrzywdzę. Dobrze? I zawsze, zawsze będę pielęgnował twoje marzenia. A reszta… resztę się zobaczy. — Jack spał cicho w bezpiecznych

ramionach swojego ojca i śnił sny pełne mleka, ciepła i miłości.

Epilog Calder Skręciliśmy na wyboistą, gruntową drogę i spod kół wynajętego minivana uniosły się w powietrze tumany kurzu, a przed moimi oczami wyrosły strzeliste, wcinające się w niebo skały. — Czy to tutaj, tato? — spytał Jack z tylnego siedzenia. Popatrzyłem we wstecznym lusterku na chłopca, jak z ciekawością wychyla się do przodu, a jego ciemnoniebieskie oczy lustrują pustynny krajobraz. Powiodłem wzrokiem po wyłaniających się zza zakrętu pierwszych chatkach robotników. — Tak — odparłem. — To tutaj. To jest Akadia. — Serce waliło mi jak młotem. Wziąłem siedzącą obok Eden za rękę i wymieniliśmy spojrzenia. Posłała mi łagodny, krzepiący uśmiech. Maya, nasza dwuletnia córka, przebudziła się w foteliku na tylnym siedzeniu i cicho zapłakała. Dziewczynka przespała większą część drogi z lotniska. Miesiąc wcześniej dowiedzieliśmy się, że grunty, na których mieściła się Akadia, sprzedano deweloperowi zamierzającemu wybudować tu luksusowe spa. Planowano czerpać uzdrawiające wody z podwójnego źródła. To była nasza ostatnia szansa na ujrzenie Akadii przed zrównaniem z ziemią jej zabudowań. Od naszej bytności tutaj minęło dziesięć lat, ale oboje zgodnie uznaliśmy, że powinniśmy przyjechać tu raz jeszcze, by na dobre zamknąć ten etap. Pięć minut później zatrzymaliśmy auto przed budynkiem, który niegdyś był Świątynią. Wraz z Eden siedzieliśmy przez chwilę, w ciszy własnych oddechów patrząc na stary i zapuszczony teraz gmach. Przypomniałem sobie małą, śliczną dziewczynkę, która przez te drzwi weszła do środka i trafiła wprost do mojego serca. W tym miejscu musiało roić się od duchów. Odetchnąłem i otworzyłem drzwi samochodu. — Mamo! Tato! — krzyknął podekscytowany Jack, który podskakiwał w swoim foteliku, nie mogąc się doczekać, by wyjść i pomyszkować. Dla niego to była przygoda. Wszyscy wysiedliśmy z auta. Eden wzięła Mayę na ręce, a dziewczynka zaczęła ssać kciuk i oparła głowę na ramieniu matki, wciąż trochę rozespana. Pochyliłem się i pocałowałem gładki, niemal niemowlęcy policzek, rozkoszując się jej słodkim zapachem. — Jak się miewa moja mała Maya? — spytałem. — Dobrze

się spało? Kiwnęła główką i sennie się uśmiechnęła, nie wypuszczając kciuka z buzi. — Tato, spójrz na to! — wykrzyknął Jack. Obejrzałem się za siebie i ujrzałem, jak kuca przed zieloną, siedzącą na kamieniu jaszczurką, która nie spuszczała z niego oka. Gdy tylko wyciągnął rękę, żeby ją pogłaskać, gad uciekł, gdzie pieprz rośnie. Jack wstał wyraźnie rozczarowany. Zachichotałem. — Żeby złapać jaszczurkę, trzeba być naprawdę szybkim — powiedziałem. — Spytaj mamę, na pewno udzieli ci kilku wskazówek. Kiedy tutaj mieszkała, była poskramiaczką węży. — Puściłem oko do Eden. Jack popatrzył na nią okrągłymi ze zdziwienia oczami. — Naprawdę?! — spytał z niedowierzaniem. Eden roześmiała się. — Tak — odparła. — Naprawdę. Eden postawiła Mayę na ziemi i razem ruszyliśmy przed siebie: Maya nierównym zygzakiem, my za nią, a Jack buszował dookoła i przyglądał się wszystkiemu, co wzbudzało zainteresowanie sześciolatka. Ująłem żonę za rękę i łagodnie uścisnąłem jej dłoń. — Jak się czujesz? — spytałem, biorąc haust suchego, pustynnego powietrza. Eden przechyliła głowę na bok, zastanawiając się nad odpowiedzią. — Trochę mi smutno, a trochę się boję. — Przebiegła wzrokiem po naszych dzieciach, a potem spojrzała mi w oczy. — I czuję wdzięczność. To przede wszystkim. Kiwnąłem głową. O sobie mogłem powiedzieć to samo. Weszliśmy do Świątyni. Nadgryzł ją ząb czasu, na podłodze walały się okruchy rozbitych szyb, a środkową alejkę zaścielały liście i jakieś śmieci, ale poza tym nic się nie zmieniło. Eden podniosła Mayę, by dziewczynka nie wdepnęła w szkło. — Co tu się wydarzyło? — spytał Jack, rozglądając się dookoła. Przykucnąłem przed nim i popatrzyłem mu prosto w oczy. — Tutaj — zacząłem — pewien człowiek okłamał wielu ludzi, którzy byli bardzo podatni na jego słowa. Ludzi, którzy chcieli mieć swoje miejsce i którzy pragnęli gdzieś należeć. Chłopiec zastanawiał się nad tym przez chwilę. — A dlaczego nie mieli gdzieś swojego miejsca? — Bo życie ich nie rozpieszczało. Odebrało im wszystko, a ten człowiek obiecał im to z powrotem, a nawet więcej. I ludzie brali jego słowa za dobrą monetę. Zmarszczył brwi w skupieniu i długo zastanawiał się nad kolejnym pytaniem. Uśmiechnąłem się — ta mina jako żywo przypominała namysł Eden. — Tato? A jeśli życie mnie nie rozpieści, to skąd mam wiedzieć, że ktoś kłamie?

Wesoło postukałem go palcem w pierś. — Słuchaj swojego serca, Jack. I słuchaj głosu, który odzywa się, kiedy zamkniesz oczy. Poznasz go, bo to coś pomiędzy uczuciem a szeptem. A ten głos? Jack, jeśli ktoś ma tak dobre serce jak ty, ten głos nigdy, przenigdy cię nie okłamie. — Zerknąłem na Eden, która przysłuchiwała się naszej rozmowie, kołysząc Mayę w ramionach. Z jej uśmiechu można było wyczytać i radość, i smutek. Jack patrzył to na swoją matkę, to znów na mnie. — A ten głos, tato, czy on zawsze będzie podpowiadał to, co najprostsze? — spytał. — Nie — odparłem ze śmiechem. — Ale zawsze podpowie ci to, co właściwe. Chłopczyk kiwnął głową, w zamyśleniu ssąc wargę. — Wiesz, co jeszcze wydarzyło się w tym budynku? — spytała Eden, podchodząc do nas bliżej. Jack pokręcił głową. — Tutaj po raz pierwszy zobaczyłam twojego tatę — rzekła, a jej głos zabrzmiał tak jak wtedy, gdy odmawiała z naszymi dziećmi wieczorną modlitwę. Medalion na jej szyi połyskiwał w świetle wpadającym przez otwarte drzwi. Ten sam medalion, który zaprowadził ją do Feliksa, potem do jej matki, a wreszcie do mnie. Wewnątrz było zdjęcie naszych dzieci. Wyszliśmy na zewnątrz, osłaniając oczy przed jaskrawym światłem dnia. — Gdzie mieszkałeś, tato? — spytał Jack. — Chodź, pokażę ci. Przeszliśmy kawałek i dotarliśmy do pierwszej z chatek robotników. Odniosłem wrażenie, że były jeszcze mniejsze, niż zapamiętałem. — Mieszkałeś we wszystkich tych domkach? — spytał chłopczyk. Roześmiałem się. — Nie, tylko w jednym. Tędy. — Jak ktokolwiek mógłby mieszkać w takim jednym czymś? — prychnął Jack z niedowierzaniem. — Przecież one są mniejsze od mojego pokoju. Stojąc przed wejściem do mojej chatki, głęboko nabrałem powietrza. Smutek ścisnął mnie za serce, gdy otwierałem drzwi. Jack wpadł do środka i obiegł dwa maleńkie pokoje. — Mieszkałeś tutaj? — spytał. — Tak — odrzekłem cicho nieswoim głosem. Odkaszlnąłem. Eden i Maya weszły do środka. Eden stanęła za mną, objęła mnie i mocno przytuliła, pozwalając dzieciom buszować po wnętrzu. Niewiele było tam wszak do oglądania. Ująłem dłonie Eden i uścisnąłem je. A gdy rozglądałem się po wnętrzu chatki, w której spędziłem większość swojego życia, naraz uświadomiłem sobie z całą mocą, że przebaczyłem. Że nawet jeśli pozostanie we mnie wspomnienie krzywdy, gorycz odejdzie w niepamięć. Moi rodzice dokonali wyboru, ja

dokonałem swojego. Odetchnąłem i ten oddech… oczyścił mnie. — Kocham cię — szepnęła Eden, opierając policzek o moje plecy. — Ja też cię kocham, Blasku Poranka. Jack wyszedł z drugiego pokoju i podszedł do nas. — Cieszę się, że życie potem cię rozpieściło — rzekł, posyłając mi pełne współczucia spojrzenie. Zaskoczony roześmiałem się w głos i pogładziłem jego ciemne włosy. — Ja też, mały kolego. Wyszliśmy z chatki. Wiedziałam, że robię to po raz ostatni. — A gdzie mieszkał wujek Xander? — spytał Jack. Zmrużyłem oczy i wskazałem inną chatkę, znajdującą się nieopodal. — Tam. — W naszym ogrodzie Xander zbudował Jackowi domek na drzewie, niewiele mniejszy od domu, w którym się wychował. Trudno było w to uwierzyć. Ale teraz Xander był właścicielem firmy budowlanej i wznosił ludziom wielkie wille w całym Cincinnati. Mój przyjaciel, mój brat. Byłem z niego niewiarygodnie dumny. Poszliśmy w stronę szlaku do źródła i obeszliśmy małą chatkę dookoła. — Mamusi kwiatek — odezwała się Maya, pokazując paluszkiem ścianę mojej starej chatki. Wszyscy odwróciliśmy głowy i rzeczywiście, po drewnianej ścianie pięły się po sam dach łodyżki blasku poranka. Maya je poznała, bo Eden zawsze trzymała gałązki powoju na kuchennym parapecie. — Ale fajne — orzekł Jack, zerwał jeden kwiat i podał go Eden. Odwróciła się i spojrzała na mnie z zachwytem, a ja popatrzyłem przez ramię w stronę zarośniętych teraz, zaniedbanych pól uprawnych. Gdy zmrużyłem oczy, dostrzegłem wijącą się pośród traw dróżkę z ciemnoniebieskich kwiatów, sięgającą aż do skraju dawnych upraw. Powój musiał podejść aż pod chatki i teraz piął się po ścianach niektórych z nich. Westchnąłem zaskoczony. — Jednak wygrał… — powiedziałem bardzo cicho, przytulając Eden do boku i wyobrażając sobie małą roślinę, którą dawno temu pielęgnowałem, by móc cieszyć księżniczkę kwiatowymi podarkami. Piękna jak kwiat… silna jak chwast. Nasza mała dziewczynka podreptała kawałek dalej, wzdłuż powojowej ścieżki biegnącej skrajem pól aż do głównej siedziby. Jack dogonił Mayę i wziął ją za rękę, żeby nie upadła. Szliśmy za nimi, a chłopczyk tu i ówdzie schylał się, zrywając kwiaty powoju, aż nazbierał cały ich bukiet. Odruchowo zwolniliśmy kroku, przechodząc obok miejsca, które kiedyś było piwnicą. Wgłębienie zostało zasypane i jego położenie zdradzał tylko duży prostokąt świeżej, ubitej ziemi. Ale i tu zdążyły już wyrosnąć kwiaty powoju.

Eden wzięła niespokojny wdech i ścisnęła moją dłoń. W oczekiwaniu na nas dzieci rzucały kamykami w małą kałużę, a my staliśmy i trzymaliśmy się za ręce, dając ujście fali przepełniającego nas smutku. Dla nas to była uświęcona ziemia. Zaczął siąpić deszcz, delikatny jak łzy wolno płynące po naszych policzkach, i ożywczo skropił rozsiane wokół kwiaty blasku poranka. Wreszcie poczuliśmy, że możemy ruszać w dalszą drogę. Niebo zaczęło się wypogadzać i wziąłem moją żonę za rękę. Wszyscy skierowaliśmy się do zagajnika, który zasłaniał początek dróżki prowadzącej w dół, do naszego źródła. Wcześniej rozmawialiśmy z Eden, czy powinniśmy schodzić z dziećmi tak stromą ścieżką, zwłaszcza że Maya była malutka, ale na miejscu bez słowa uznaliśmy, że oboje tego potrzebujemy. Powolutku zeszliśmy na dół, a wszędzie tam, gdzie ścieżka biegła wyjątkowo stromo, brałem Mayę na ręce. Oczami wyobraźni byłem siedemnastoletnim chłopcem, który z bijącym sercem pędzi w dół szlaku, podekscytowany i niecierpliwie wypatrujący ujrzenia pięknej dziewczyny. Gdy wreszcie dotarliśmy do pierwszego źródła, na dole, Jack aż krzyknął z przejęcia, a Maya się roześmiała. — Jeśli uważasz, że tutaj jest ładnie — zwróciłem się do Jacka — to poczekaj, aż zobaczysz drugie. — Drugie? — spytał zaaferowanym głosem. Uśmiechnąłem się do niego, a Eden wskazała szczelinę między skałami. Zasłaniające ją krzaki były odsunięte na bok, co było pierwszym dowodem na czyjąś bytność. Przeszliśmy przez otwartą przestrzeń między źródłami, potem nachyliliśmy się, by przecisnąć się przez kolejny skalny przesmyk — Eden pierwsza, ja zamykałem pochód — i wszyscy stanęliśmy jak wryci, chłonąc wzrokiem piękno krajobrazu: wyniosłe skały, krystalicznie czyste oczko wodne z migotliwie spływającą do niego strużką wodospadu, bujnie kwitnące kwiaty. To był raj. Miejsce, w którym rozkwitła nasza miłość. Wzruszenie odebrało mi mowę. Eden odwróciła się do mnie ze łzami w oczach i uśmiechem na ustach. — Jest nawet piękniej, niż zapamiętałam — szepnęła. — Tak — wykrztusiłem tylko, tuląc ją. Pocałowałem ją w czubek głowy, wdychając jej słodki zapach, aromat wiosny i kwiatów jabłoni. — Źródło mamusi! — orzekła Maya z zadowoleniem. Popatrzyłem na nią zdziwiony, a potem roześmiałem się, bo domyśliłem się, że dziewczynka poznała je z obrazów, które wisiały w naszym domu — obrazów przypominających nam o początkach naszej miłości. — Właśnie tak, kochanie — powiedziałem do Mai z uśmiechem.

Rozejrzeliśmy się w poszukiwaniu jakichś rzeczy, które mogliśmy tu kiedyś zostawić, ale nie znaleźliśmy niczego. Dzieci bawiły się i pluskały na skraju jeziorka, a Eden i ja czerpaliśmy radość z obserwowania ich niewinnych zabaw. Otoczyłem ramieniem Eden, która oparła mi głowę na barku. Zmrużyliśmy oczy i popatrzyliśmy w górę, gdzie na tle miękkiego, spokojnego błękitu nieba krążył orzeł. Właśnie tu bez pamięci zakochałem się w pewnej dziewczynie, a ona oddała mi się całym, cudnie wrażliwym sercem. Tu uczyliśmy się nawzajem, czym jest odwaga i co to znaczy być naprawdę. Tu nauczyliśmy się, jak żyć. Ziemia nad piwnicą była naszą uświęconą ziemią, ale to miejsce także było święte. W tym miejscu po raz pierwszy znalazłem Eden. Kiedy uznaliśmy, że jesteśmy gotowi, zawołaliśmy dzieci i z powrotem przeszliśmy przez szczelinę w skale. A gdy idąca przede mną Eden schyliła się, raz jeszcze zerknęła przez ramię na źródło i spojrzała mi w oczy z oddaniem i z miłością, odebrało mi mowę. Uśmiechnęła się do mnie tak samo jak tysiące razy przy tym źródle i tysiące razy potem. Odwzajemniłem uśmiech, w tej krótkiej chwili uzmysławiając sobie głębię naszej udręki i naszej miłości, naszej krzywdy i przebaczenia; wszystkiego, czego doświadczyliśmy od czasu, gdy byliśmy tu po raz ostatni. I przepełniła mnie wdzięczność za każdą z tych rzeczy, nawet za zgryzoty, bo wszystko to doprowadziło nas właśnie tu, do tej chwili. Z wolna wróciliśmy na górę i wąską ścieżką skierowaliśmy się ku głównej siedzibie. Wreszcie dotarliśmy na miejsce, przystanęliśmy i powiedliśmy wzrokiem po tym, co kiedyś zdawało się nam najwynioślejszym miejscem na ziemi. Obeszliśmy budynek, a gdy doszliśmy do bocznej ściany, Eden aż westchnęła. Po drewnianej konstrukcji pięły się w górę kwiaty powoju, oplatały okna i sięgały na samą górę, aż po dach, wciskając się w szczeliny i przesłaniając wszelką brzydotę. Cała ściana budynku była opleciona rajskim błękitem, patrzącym na nas miriadą złocistych cętek, wyglądających jak dobiegające z wnętrza budynku światło. Kiedy tak stałem tam razem z moją rodziną, uświadomiłem sobie, że piękno jednak wygrało. Bo czym innym niż pięknem było to, na co właśnie patrzyłem? A gdy tamtego dnia opuszczaliśmy Akadię, tylko piękno oplatało nasze serca.

Podziękowania Wydanie książki wymaga współpracy wielu ludzi, a ja mam szczęście mieć w zespole najlepszych z najlepszych. Szczególne, z głębi serca płynące podziękowania chciałabym złożyć moim dwóm redaktorkom: Angeli Smith, która nie tylko w najdrobniejszych szczegółach dopracowywała ze mną meandry fabuły, ale zawsze miała pod ręką wino i niezmierzone pokłady cierpliwości do emocjonalnego wspierania mnie, oraz Larissie Kahle, która ze swojego skromnego wolnego potrafiła wygospodarować trochę cennego czasu na dopracowanie ładunku emocjonalnego powieści i na rozwój postaci. Dziękuję redaktorce Marion Archer. To nowa osoba w moim zespole, ale już nigdy nie napiszę książki bez jej udziału — nigdy. Dzięki jej doświadczeniu i entuzjazmowi — że nie wspomnę o drobnych notatkach na marginesach mojego manuskryptu, które bawiły mnie i zapewniały chwilę odprężenia — nie tylko wiele się nauczyłam, ale też stworzyłam opowieść bogatszą i głębszą. Dziękuję Karen Lawson, której cybernetyczne oczy nadały manuskryptowi jeszcze doskonalszy szlif. Ogromnie się cieszę, że mam wyjątkową grupę beta-czytelniczek, które udzieliły mi nieocenionych wskazówek na temat historii Caldera i Eden, a także podtrzymywały mnie na duchu, gdy tego najbardziej potrzebowałam. Oto one: Cat Bracht, Elena Eckmeyer, Michelle Finkle, Natasha Gentile, Karin Hoffpauir Klein, Nikki Larazo i Kim Parr. Dziękuję też A.L. Jackson, która przeczytała pierwszy szkic tej książki, gdy miał on jeszcze postać trzystu stron moich luźno powiązanych wynurzeń, w dodatku przed sprawdzeniem składni tekstu. Jej opinie i krzepiące uwagi dały mi odwagę do kontynuowania pracy. Dziękuję mojej nieocenionej partnerce od pisarskich zrywów, Jessice Prince. Wiele słów w tej książce nie zostałoby napisanych, gdyby nie jej zachęcające esemesy o dziewiątej rano, które na ogół zawierały jedno słowo: „Piszesz?”. Wielkie dzięki dla mojej niezrównanej korektorki, Elle Chardou, za to, że dba o moją równowagę psychiczną oraz stan moich nadgarstków. Jestem też bardzo wdzięczna ukochanemu mężowi za jego cierpliwość do mojego pisania oraz wyrozumiałość, gdy każda wieczorna randka przez trzy miesiące z rzędu kończyła się dyskusją o scenariuszu. Dzięki tobie wszystko staje się zabawniejsze i dzięki tobie wszystko jest możliwe.

O autorce Mia Sheridan jest autorką bestsellerów z list „New York Timesa”, „USA Today” oraz „Wall Street Journal”. Jej pasją jest pisanie opowieści o prawdziwej miłości między ludźmi, których losy nierozerwalnie splotły się ze sobą. Mia mieszka wraz z mężem w Cincinnati, Ohio. Mają czwórkę dzieci tu, na ziemi, i jedno w niebie. Oprócz Calder. Narodziny odwagi oraz Eden. Nowy początek do kolekcji „Sign of Love” należą książki Leo, Leo’s Chance, Stinger. Żądło namiętności oraz Archer’s Voice. Więcej o Mii Sheridan możesz przeczytać na: www.MiaSheridan.com www.facebook.com/miasheridanauthor

Spis treści Dedykacja Legenda o Wodniku Prolog Eden Calder Księga druga Cincinnati, Ohio Rozdział 1. Trzy lata później Eden Rozdział 2. Eden Rozdział 3. Eden Rozdział 4. Eden Rozdział 5. Calder Rozdział 6. Eden Rozdział 7. Calder Rozdział 8. Eden Rozdział 9. Calder Rozdział 10. Calder Rozdział 11. Eden Rozdział 12. Eden Rozdział 13. Calder Rozdział 14. Calder Rozdział 15. Calder Rozdział 16.

Calder Rozdział 17. Calder Rozdział 18. Eden Rozdział 19. Eden Rozdział 20. Eden Epilog Calder Podziękowania O autorce