3 Sciezka ocalenia

Tę książkę dedykuję moim czytelnikom – „Ścieżka ocalenia” od samego początku powstawała wyłącznie z myślą o Was. Świadomość, że wyczekujecie z niecierpliwością dalszych losów Niny i jej przyjaciół, nieustannie motywowała mnie do pracy. Dziękuję za Wasze wsparcie, ciepłe słowa, niezliczone wiadomości. Pisarz jest nikim bez swoich czytelników. Dziękuję więc Wam z całego serca za to, że pozwalacie mi istnieć.

Prolog Dorosłość – to patrzenie na świat bez różowych okularów. Świadome podejmowanie decyzji i stawianie czoła ich konsekwencjom. Jak każda nastolatka, z niecierpliwością wyczekiwałam osiągnięcia pełnoletności. Utożsamiałam to z własnym mieszkaniem, niezależnością, wyzwoleniem się spod kontroli ojca. Marzyłam o tym, by móc robić, co chcę i kiedy chcę, bez pytania kogokolwiek o zgodę. W życiu nie przypuszczałabym jednak, że moje wyobrażenia mogą być tak dalekie od rzeczywistości. Gdy przekroczyłam próg pełnoletności, w moje życie wdarł się chaos, ból i odpowiedzialność, ciążąca na moich barkach jak wielki głaz. Pełnoletność postawiła mnie też przed koniecznością podejmowania trudnych decyzji. Niestety, nie chodziło o to, jakie studia wybrać czy gdzie się zatrudnić. Każda decyzja miała naprawdę wielką wagę. Byłam pewna, że jestem wystarczająco dojrzała, by wybrać właściwie – myliłam się jednak. Chciałam podołać statusowi królewny – następczyni tronu, być odpowiedzialną, młodą kobietą – niestety nie udało mi się. Co krok robiłam kolejną głupotę, która nieuchronnie prowadziła mnie na skraj przepaści. Jak wiele idiotycznych i nieprzemyślanych decyzji trzeba podjąć, nim się zrozumie, że czas najwyższy dorosnąć? Cóż, na moim przykładzie widać, że bardzo wiele. Mam na imię Antilia, zdążyłam już przywyknąć do tego imienia. Jestem prawowitą następczynią tronu Mandory – niesamowitej planety, która stała się moim domem. Władam potężną mocą, która wciąż mnie zaskakuje. Dawniej byłam zwykłą nastolatką, żyjącą sobie spokojnie i nie przejmującą się niczym oprócz zwykłych, banalnych problemów. Wtedy mówili do mnie Nina. Niestety, ta beztroska nastolatka pozostała już tylko w mojej pamięci. Od dnia moich osiemnastych urodzin oddalałam się coraz bardziej od tamtej dziewczyny. Minione miesiące, wszystko to, przez co przeszłam, odmieniło mnie bezpowrotnie. Straciłam rodzinę, dom, zakochałam się w niewłaściwym mężczyźnie, który potem okazał się moim największym wrogiem. Gdy zdawało się, że najgorsze mam już za sobą, znów pojawiły się komplikacje. Po raz kolejny musiałam opuścić miejsce, które nazywałam domem, by

wyruszyć w karkołomną misję, od której powodzenia zależało życie wszystkich istot we Wszechświecie. Podczas niesamowitej podróży między światami odnalazłam kogoś więcej niż tylko nauczyciela magii: odnalazłam też nową siebie. Niestety stałam się kimś, kim nie do końca chciałabym być. Z jednej strony nauczyłam się, czym jest poświęcenie, zrozumiałam, że życie ogółu jest cenniejsze od jednostki. Z drugiej strony ‒ cała ta misja przytłoczyła mnie tak bardzo, że stałam się kobietą rozchwianą emocjonalnie, która niejednokrotnie nie potrafiła poradzić sobie z samą sobą. Moja podróż pełna była wzlotów i upadków. Straciłam wielu towarzyszy, wielokrotnie wątpiłam w sens wszystkiego, co robiłam. Zyskałam jednak też kilkoro sojuszników oraz prawdziwą przyjaciółkę, na której zawsze mogłam polegać. Odnalazłam również miłość, która niestety wcale nie jest łatwa i bezproblemowa. Zaczynam coraz częściej przekonywać się o tym, że w moim życiu nie ma miejsca na coś takiego jak szczęście czy stabilizacja. Wygrana bitwa i pokonanie wroga wcale nie zakończyły moich problemów. Okazało się bowiem, że ze swojej podróży przywiozłam coś więcej niż tylko wspomnienia, a najgorsza walka jest dopiero przede mną. „Będziesz walczyć o życie najważniejszej dla ciebie istoty” – cały czas starałam się zrozumieć znaczenie słów Adivy. W moim ciele rozwijał się byt, którego przeznaczeniem jest zniszczenie świata, jaki znamy. Jak mam ocalić kogokolwiek, skoro sama jestem w tej chwili największym zagrożeniem, jakie kiedykolwiek istniało? Nie mam pojęcia, co zrobię i czy w ogóle uda mi się wyjść z tego wszystkiego bez szwanku. Jednego jestem pewna – teraz jest odpowiedni czas, by wreszcie zacząć zachowywać się, jak na dorosłą osobę przystało.

Rozdział 1. Nina Siedząc na łóżku, tępo wpatrywałam się w drzwi, za którymi jakiś czas temu zniknęli eskortujący mnie strażnicy. Byłam oszołomiona i cały czas starałam się przekonać samą siebie, że wydarzenia ostatnich kilkudziesięciu minut to wyłącznie wytwór mojej wyobraźni. To było jedyne logiczne wyjaśnienie tego, co usłyszałam – chociaż mógł to być również głupi sen. Nie mogłam być w ciąży, a stwierdzenie, że urodzę istotę, która przyniesie światu zagładę, było po prostu idiotyczne. Oni musieli się pomylić, to nie mogła być prawda. Potrząsnęłam głową i szybko zerwałam się z miejsca, ruszając w stronę drzwi. Muszą sprawdzić to wszystko jeszcze raz. Jasnowidz na pewno coś źle odczytał – przekonywałam samą siebie, chwytając za klamkę. Ku mojemu zaskoczeniu drzwi ani drgnęły. Szarpiąc ponownie, upewniłam się, że ktoś zamknął je na klucz. – Dlaczego zostałam zamknięta?! – krzyknęłam. – Wypuśćcie mnie stąd! Chcę się spotkać z Radą! – Wybacz, królewno, ale mamy rozkaz, by cię stąd nie wypuszczać – odezwał się głos zza drzwi. – Nie macie prawa mnie tu trzymać! Chcę rozmawiać z Klaudiusem! – Wiedziałam, że to właśnie on, jako przewodniczący Rady, decyduje teraz o wszystkim. – Przekażę mu to. A teraz proszę odsunąć się od drzwi i uspokoić. Miałam ochotę wysadzić te drzwi, jednak szybko się opanowałam. Wiedziałam, że na to muszę zwracać teraz szczególną uwagę. Jeśli zobaczą, że kierują mną emocje, a nie logika ‒ nie będą chcieli w ogóle ze mną rozmawiać. Usiadłam więc znów na łóżku, oddychając głęboko. To jakiś koszmar! – huczało mi w głowie. Nagle poczułam jakieś drgnięcie w brzuchu. Byłam tak przerażona, że na chwilę przestałam oddychać. I znów: jakby bąbelki skaczące mi po żołądku. – To nie może być prawda – szepnęłam, starając się opanować nadciągającą falę histerii. Błyskawicznie zerwałam się z łóżka i zaczęłam ściągając z siebie suknię wieczorową, której wcześniej nie

zdjęłam. Na nogach jak z waty, w samej bieliźnie podeszłam do wielkiego lustra, stojącego nieopodal drzwi. Nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam. Mój zazwyczaj płaski brzuch był wyraźnie zaokrąglony. – To niemożliwe – szepnęłam, coraz bardziej przerażona. Drżącą ręką dotknęłam wypukłości i w tej samej chwili poczułam delikatne kopnięcie. – Boże – osunęłam się na kolana, szlochając histerycznie. – Przecież to niemożliwe, nawet gdybym faktycznie była w ciąży, nie mogłabym czuć ruchów, jeszcze zbyt wcześnie. Nagle przypomniałam sobie słowa Lucasa: „Dziecko vipera rozwija się znacznie szybciej niż ludzkie”. Jak przez mgłę docierały do mnie fragmenty tej rozmowy. Mówił, że urodzę za kilka tygodni. Znów spojrzałam w lustro. Ze śmiertelnie bladej twarzy patrzyły na mnie wielkie, przerażone oczy, czerwone od płaczu. Co ja mam robić?! – krzyczałam w myślach. Kolejny ruch w brzuchu odwrócił moją uwagę. – Też się boisz, co? – szepnęłam, delikatnie kładąc dłoń na brzuchu. Ledwo wyczuwalne kopnięcie było zapewne odpowiedzią na moje pytanie. Nagle zalała mnie dziwna fala ciepła; nie potrafiłam dokładnie określić tego uczucia. Bez względu na to, co mówiła Rada, bez względu na jego przeznaczenie – to było moje dziecko, krew z mojej krwi. Chciałam je znienawidzić, znacznie ułatwiłoby to rozwój sytuacji. Czułam jednak coś, czego w obecnej sytuacji nie powinnam czuć – troskę. Mimo strasznego przeznaczenia tej małej istoty, którą nosiłam pod sercem, jej los nie mógł mi być obojętny. Nagle do moich uszu dotarł dźwięk przekręcanego w zamku klucza. Błyskawicznie zerwałam się z kolan, sięgając po szlafrok przewieszony przez oparcie krzesła. Nim drzwi się otworzyły, szybko otarłam łzy, a na twarz przywołałam wyrażającą opanowanie maskę. Spodziewałam się Klaudiusa, ale ku mojej nieskrywanej radości w drzwiach pojawiła się Rosa z tacą pełną jedzenia. – Masz pięć minut – usłyszałam głos strażnika. Rosa mruknęła coś pod nosem, podchodząc do niewielkiego stolika stojącego w rogu pokoju. Postawiła na nim tacę i spojrzała na mnie z taką troską, że nie zdołałam dłużej powstrzymywać kłębiących się we

mnie emocji. Błyskawicznie znalazłam się w jej ramionach, szlochając jak dziecko. – Moja dziewczynka – szepnęła, głaszcząc mnie po głowie. – To wszystko to jakiś koszmar – szlochałam. – Wiem, kochanie – szepnęła mi do ucha. – Musisz być teraz silniejsza, niż kiedykolwiek wcześniej. – Wiesz o wszystkim? – spytałam niepewnie, a Rosa przytaknęła. – A inni? Powiedzieli im? – Nie, woleli utrzymać to w tajemnicy. Od razu poczułam wielką ulgę. Ostatnia rzecz, jaka byłaby mi teraz potrzebna, to nienawiść moich poddanych. – Skoro nikomu nic nie powiedzieli, jakim cudem ty się dowiedziałaś? – spytałam po chwili. – Kochanie, ja wiem o wszystkim, co się tutaj dzieje. Jestem służącą, nikt nie zwraca na mnie uwagi, a swoje słyszę. – Co ja mam robić? – Patrzyłam na nią przerażona. – Nie mogę ci mówić, co masz robić. – Spojrzała mi w oczy. – Powiem ci natomiast, czego robić nie powinnaś. Nie słuchaj tych głupców z Rady, oni nie mają pojęcia, o czym mówią. – Więc kogo mam słuchać? – Tylko tutaj znajdziesz odpowiedź – delikatnie położyła mi dłoń na sercu. – Sama nie wiem, czy w tej sytuacji serce podpowie mi właściwie. Zresztą zazwyczaj, gdy kieruję się emocjami, sprowadza to na mnie kolejną katastrofę. – Czas minął. – W drzwiach pojawił się strażnik. – Poradzisz sobie. – Rosa spojrzała mi w oczy. – Musisz tylko zrozumieć, co jest dla ciebie najcenniejsze. – Przytuliła mnie delikatnie i powoli wyszła. Gdy zostałam sama, w głowie znów zaczęły mi się kłębić myśli. Nie miałam pojęcia, co powinnam zrobić. Oddychając wolno, starałam się opanować drżenie ciała. Rosa miała rację, musiałam być silna. To zdecydowanie nie był odpowiedni moment na użalanie się nad sobą. Ale jak zachować zimną krew i czysty umysł po tym, co właśnie przeżyłam? Przeciętna dziewczyna, która w wieku osiemnastu lat dowiaduje się, że

jest w ciąży, popada w histerię. Co więc powinnam zrobić ja – królewna, która przez własną głupotę miała sprowadzić zagładę na swój lud? Chciałam – naprawdę chciałam ‒ zachować się odpowiedzialnie i dojrzale. Jednak w tej chwili bliżej mi było do małej, przerażonej dziewczynki niż dojrzałej kobiety, potrafiącej ponieść konsekwencje własnych czynów. Z jednej strony nie potrafiłam oswoić się z myślą, że w moim wnętrzu rozwija się dziecko. Z drugiej zaś czułam więź, która nas połączyła. Nie chciałam tego wszystkiego. Tak bardzo pragnęłam móc cofnąć czas – naprawić wszystko, co zrobiłam źle. Niestety, mimo całej magii, którą dysponowałam, nie potrafiłam tego zrobić. Głosy na korytarzu przerwały moje rozmyślania. Gdy do mojego pokoju wszedł Klaudius, nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Jak zwykle ubrany był w granatową pelerynę, będącą symbolem przynależności do Rady. Z jego twarzy nie potrafiłam nic wyczytać. – Poinformowano mnie, że chciałaś porozmawiać. – Tak. – Starałam się nie pokazać po sobie, jak bardzo byłam przerażona. – Zdaję sobie sprawę, że nie odpowiada ci zamknięcie w tej komnacie – powiedział nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Rozmawiałem na ten temat z pozostałymi członkami Rady i znaleźliśmy odpowiedniejsze wyjście z tej sytuacji. – To znaczy? – Istnieje sposób, by szybko zamknąć całą sprawę. Dzięki temu będziesz mogła zapomnieć o tym wszystkim i skupić się na swoim życiu. – Jaki to sposób? – Spojrzałam na niego niepewnie. – Pozwól ze mną. – Podał mi ramię. – Najlepiej będzie, jeśli pokażę ci od razu, o czym mówię. Przez chwilę stałam w miejscu, nie wiedząc, czy faktycznie chcę poznać ten jego cudowny sposób. Nie spodobało mi się też nazwanie całej tej tragicznej sytuacji „sprawą”. Nie ufałam Klaudiusowi, ale w tej chwili oboje chcieliśmy tego samego: bezpieczeństwa naszego ludu. Postanowiłam więc dać mu szansę. – Pozwolisz, że się najpierw ubiorę? – To nie będzie konieczne – uśmiechnął się nieco ironicznie. – Nie traćmy czasu.

Drżącą ręką ujęłam go pod ramię i wyszliśmy razem na korytarz. Czułam się niekomfortowo, ubrana w szlafrok i kapcie, miałam jednak większe problemy niż przejmowanie się niestosownym strojem. Idąc korytarzami, niepewnie spoglądałam na kroczących przy naszym boku strażników. Kojarzyłam jednego z nich – pamiętałam, że jest dowódcą straży, nie potrafiłam sobie jednak przypomnieć jego imienia. Gdy napotkał mój wzrok, skinął mi głową, uśmiechając się przy tym lekko. Odpowiedziałam skinieniem, sama jednak nie potrafiłam się zdobyć na chociażby cień uśmiechu. – Dokąd idziemy? – spytałam Klaudiusa, gdy skierowaliśmy się w stronę schodów prowadzących do piwnic. – Zaraz ci wszystko wyjaśnię – rzucił, nie patrząc na mnie. Gdy byliśmy już niemal przy schodach, usłyszałam za plecami znajomy głos. Głos, który sprawił, że moje serce na chwilę zamarło. – Gdzie ją zabieracie? – Nick stał nieopodal, patrząc na Klaudiusa z zaciętą miną. Widząc go, poczułam, jak zalewa mnie fala tęsknoty. Nie tak miało wyglądać nasze spotkanie po tylu dniach rozłąki. – To nie twoja sprawa. – Klaudius spojrzał na niego gniewnie. – Jestem jej strażnikiem – nie ustępował Nick. – To jak najbardziej moja sprawa. – Uznajmy zatem, że z powodu problemów zdrowotnych zostałeś pozbawiony tej funkcji. – To jakieś brednie! – Nick ruszył w stronę Klaudiusa, lecz momentalnie został zablokowany przez kilku strażników. Gdy Nick popatrzył na mnie, dostrzegłam w jego oczach ból i złość. Nie musiałam go o nic pytać, od razu zrozumiałam, że Nick wie. – Proszę odprowadzić tego młodzieńca do izby chorych – rzucił przez ramię Klaudius, idąc dalej. – Mam prawo wiedzieć, co zamierzacie zrobić! – Nick starał się wyswobodzić z uścisku trzymających go strażników. – Dlaczego nie może iść z nami? – spytałam, starając się spowolnić krok Klaudiusa. – To sprawa wyłącznie między nami. – Spojrzał na mnie ostro. Chciałam się z nim kłócić, zażądać obecności Nicka, wiedziałam jednak, że Klaudius nie ustąpi. Poza tym nie miałam pojęcia, czego się

spodziewać, a obecność Nicka podczas omawiania mojej ciąży rzeczywiście nie była zbyt dobrym pomysłem. Rzuciłam więc ostatnie spojrzenie Nickowi, po czym ruszyłam w dół schodów u boku Klaudiusa. Pierwszy raz znalazłam się w podziemiach zamku. Szliśmy wąskim korytarzem, mijając cały rząd ciężkich, drewnianych drzwi. Na końcu korytarza, obok którychś z nich, stało dwóch strażników. Spojrzałam pytająco na Klaudiusa, jednak nie doczekałam się żadnych wyjaśnień. Jeden ze strażników otworzył drzwi. Ku mojemu zaskoczeniu zobaczyłam kolejne schody. Nie miałam pojęcia, dokąd prowadzą. Byliśmy już przecież w podziemiach, co więc mogło być jeszcze niżej? Gdy tylko dotknęłam stopą schodów, poczułam jakieś drgnienie, jakby po moim ciele przeszedł prąd. Wzdrygnęłam się lekko i zobaczyłam wpatrzone we mnie oczy Klaudiusa. – Czujesz to, prawda? – uśmiechnął się tajemniczo. – Co to jest? – Magia, moja droga, magia – szepnął, schodząc niżej. Im niżej schodziliśmy, tym bardziej byłam przestraszona. Nie mam pojęcia, jak długo szliśmy – miałam wrażenie, że te stopnie nie mają końca. Powietrze robiło się coraz cięższe, mimo ciepła panującego wokół poczułam dreszcze na całym ciele. Gdy miałam zapytać, jak długo jeszcze będziemy schodzić, ujrzałam w dole niewielki korytarz. Na jego końcu znajdowały się wielkie mosiężne drzwi. Po obu ich stronach stali strażnicy, ubrani na biało. Było to zdecydowanie nietypowe, ponieważ do tej pory widziałam członków straży Mandory ubranych wyłącznie w czerń. Klaudius skinął na jednego z nich. W chwilę potem drzwi zaczęły się otwierać z głośnym zgrzytem. Zauważyłam, że nasza eskorta wycofała się w stronę schodów. – Tylko wybrani mogą wejść do środka – rzucił od niechcenia Klaudius. Gdy tylko przekroczyliśmy próg, drzwi zamknęły się za nami. Byłam jednak zbyt pochłonięta podziwianiem wnętrza, by się nad tym zastanawiać. Znaleźliśmy się w najbardziej niesamowitym pomieszczeniu, jakie dotychczas widziałam. Komnata miała kształt

wielkiego koła. Jej ściany i podłoga wykonane były z białego, lśniącego kamienia. Na samym środku zobaczyłam wielki, obły głaz z płaską, podobną do stołu powierzchnią. Nie byłoby w nim nic szczególnego, gdyby nie fakt, że w jego wnętrzu ‒ szklanym, jak mi się wydawało ‒ znajdował się największy kwiat antilii, jaki do tej pory widziałam. Aż otworzyłam usta z zachwytu i zdumienia. Pomieszczenie było niezwykle jasne. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że w miejscu, w którym powinien znajdować się sufit, pulsowało coś podobnego do tafli jeziora. Owa przezroczysta substancja delikatnie falowała nad naszymi głowami, a pochodzące od niej jasnożółte światło rozświetlało wszystko wokół. – Co to za miejsce? – spytałam szeptem. – To serce Mandory. – Klaudius wskazał na szklany stół – Masz zaszczyt zobaczyć pierwotną antilię, to od niej wszystko się zaczęło. Przez chwilę patrzyłam w milczeniu na niezwykły kwiat. – Znasz historię pochodzenia antilii? – spytał od niechcenia. – Wiem, że moi przodkowie podlali magiczne nasiona własną krwią, by pozyskać ich moc. – Dość ogólnikowe określenie jednego z najistotniejszych faktów z naszej historii. – Spojrzał na mnie karcąco. – Wprawdzie nie mamy zbyt wiele czasu, ale postaram się rzucić nieco światła na kompletną ciemność, którą spowity jest twój umysł. Nim zdążyłam otworzyć usta, by cokolwiek odpowiedzieć, Klaudius kontynuował: – Pierwszym władcą Mandory był młody książę, należący do rodu czarnoksiężników. Opuścił rodaków, by móc być z ukochaną, zwykłą dziewczyną. Ich uczucie było zakazane na planecie, z której pochodził, więc udali się na inną, jedną z wielu niezamieszkanych. Wraz z nimi wyruszyła grupa kilkunastu przyjaciół, którzy również chcieli żyć według własnych zasad. Niestety nie przewidzieli, że planeta, na której się osiedlili, może być tak dzika i nieprzystępna. Pewnej nocy książę, stojąc na wysokim wzgórzu, prosił o pomoc księżyc, który od zawsze był źródłem mocy czarnoksiężników. Jego własna magia była zbyt słaba, by móc stworzyć stabilne miejsce dla siebie i ludzi, którzy powierzyli mu swój los. Jak głosi legenda, księżyc wysłuchał jego próśb, zsyłając

mu drobne, mieniące się jasną poświatą ziarenka. Książę zasadził je jeszcze tej samej nocy. Ponieważ na całej planecie nie było wody, podlał je własną krwią. Wtedy jeszcze nie wiedział, że jego ród na wieki będzie połączony z niezwykłą rośliną. Kwiat antilii wyrósł w jedną noc, a wraz z nim pojawiła się woda oraz dziesiątki innych roślin. Magiczny kwiat obdarzył mocą księcia i jego towarzyszy, dzięki czemu mogli zbudować swój własny wymarzony świat. Tak zaczęło powstawać królestwo, którego potęgę możemy podziwiać po dziś dzień. Pierwotna antilia wypuściła pędy, a z nich powstały setki nowych kwiatów. Ziarenka dały początek magii, która na stałe zagościła na całej planecie, obdarzając każdego z jej mieszkańców niezwykłymi zdolnościami. Wolno podeszłam do szklanej bryły, kładąc dłoń na jej powierzchni. Zdziwiłam się, czując ciepło promieniujące z jej wnętrza. – Dlaczego to szkło jest ciepłe? – To nie szkło, lecz lód – Klaudius uśmiechnął się lekko. – Jak to możliwe? – zdziwiłam się niezmiernie. – Lód nie może być ciepły. – Antilia to spowodowała – wyjaśnił. – Zdołaliśmy się przekonać, że dla tej niezwykłej rośliny nie ma rzeczy niemożliwych. – Niewiarygodne… – Lekko pogładziłam wierzch bryły. Zauważyłam, że kwiat wewnątrz niej zaczął delikatnie migotać. Nie wiem dlaczego, ale czułam wewnętrzny niepokój. Uderzyła mnie dzikość tej rośliny, choć nie do końca potrafiłam wytłumaczyć, w czym dokładnie się to przejawiało. – Czuje twoją krew. – Klaudius stanął tuż za mną. – Dlaczego ten kwiat został zamknięty? – Nie potrafiłam opanować ciekawości. – Stał się zbyt potężny, by mógł rosnąć swobodnie. Twoi przodkowie bali się tej mocy, dlatego postanowili ją okiełznać, jednocześnie czerpiąc z niej, ile tylko można. – Dlaczego mnie tutaj przyprowadziłeś? – spytałam po chwili. – Tak jak mówiłem wcześniej, znaleźliśmy sposób, by ci pomóc. Nim zdążył powiedzieć coś więcej, drzwi ponownie się otworzyły, a do środka weszło kilka osób. Nie musiałam pytać, kim byli, granatowe peleryny mówiły same za siebie.

– Skoro jesteśmy już w komplecie – ciągnął Klaudius – pozwól, że wszystko ci wyjaśnię. Znajdujemy się tutaj, ponieważ ta komnata ma specyficzną moc. Wewnątrz niej każdy z naszych darów jest spotęgowany po stokroć. Mamy więc pewność, że nasz plan się powiedzie. – Mógłbyś mi wreszcie wyjaśnić, co to za plan? – spytałam zniecierpliwiona. – Uznaliśmy, że czekanie do porodu jest zbyt ryzykowne. Nie wiemy, czego można się spodziewać po tej piekielnej istocie. Jednego natomiast jesteśmy absolutnie pewni: zrobi wszystko, by ocalić to dziecko. – Piekielnej istocie? – spojrzałam na niego nie do końca pewna, czy mówi o Kenronie, czy istocie ze studni, która zainfekowała moje ciało. – Mam na myśli oczywiście pierwotne zło – wyjaśnił szybko. – Zapewne zgodzisz się ze mną, że ta istota jest zdolna do wszystkiego. Byłaś świadkiem tego, co potrafi zdziałać. Zamknęłaś ją w studni, narażając przy tym swoje życie, bo wiedziałaś, że jej egzystencja w naszej rzeczywistości jest zbyt wielkim zagrożeniem. Nie sądzę, byś od tamtego czasu zmieniła zdanie. Nieprawdaż? – Spojrzał mi w oczy. – Wiesz równie dobrze, jak ja, że nie możemy dopuścić, by pierwotne zło powróciło. Zwłaszcza mając świadomość, że tym razem zyska potęgę, której nie będziemy w stanie się przeciwstawić. Poczułam ciarki na całym ciele. – Postanowiliśmy więc zabić dziecko – skrzywił się, wskazując na mój brzuch – Już teraz. – Jak zamierzacie to zrobić? – spytałam z kamienną twarzą, starając się jednocześnie opanować drżenie głosu. – Poznaj, proszę, Diaksusa – wskazał na jednego z mężczyzn, który jak na zawołanie wystąpił do przodu. Miał niezwykle jasną, prawie białą skórę i zimne szare oczy. – To najpotężniejszy z naszych uzdrowicieli. – To nadal niewiele wyjaśnia. – Usuniemy płód, a Diaksus cię uzdrowi – rzucił Klaudius bez cienia emocji. – Co? – poczułam bolesny ucisk w żołądku. Przerażona zrobiłam

krok w tył, obejmując ochronnym gestem brzuch. – Uspokój się, moja droga. Wierz mi, to najlepsze rozwiązanie. Gdy tylko pozbędziemy się tego czegoś, będziesz mogła wrócić do swoich spraw. Przestaniesz stanowić dla nas zagrożenie, więc nikt nie będzie cię już pilnował. – A co z dzieckiem? – To nie jest jeszcze dziecko, lecz zaledwie jego zalążek. Nie musisz mieć więc wyrzutów sumienia – odezwał się niespodziewanie Diaksus. – Płód zostanie zniszczony, ale to już nie powinno cię interesować. Skup się wyłącznie na tym, że ocalisz swój lud przed zagładą. Jesteś przyszłą władczynią tej planety i to powinno być dla ciebie priorytetem – dodał Klaudius. W moim wnętrzu rozszalała się burza. Nie miałam pojęcia, co o tym myśleć. Z jednej strony niechętnie musiałam przyznać rację Klaudiusowi – dobro mojego ludu było najważniejsze. Nie mogłam narazić wszystkich tych ludzi na niebezpieczeństwo. Z drugiej jednak strony nie mogłam znieść myśli, że niewinna istota straci życie. Nawet jeśli w przyszłości zło miało przejąć nad tym dzieckiem władzę – do tego czasu będzie bezbronne. No i oczywiście najważniejsza kwestia: bez względu na wszystko ‒ to dziecko było moje. Czułam jego obecność każdą cząstką mojego ciała. Jaka matka pozwoliłaby skrzywdzić własne dziecko? To jedno słowo – „mama” sprawiło, że poczułam ból w sercu. – Zaufaj nam. – Klaudius stanął przy mnie, delikatnie biorąc mnie pod rękę. – To jedyne wyjście. Byłam tak przerażona i oszołomiona, że nawet nie spostrzegłam, kiedy zaprowadził mnie do lodowego głazu. – Połóż się, zaraz będzie po wszystkim. Kładąc się na płaskiej powierzchni, słyszałam jedynie bicie własnego serca. Gdy Diaksus stanął nade mną, nagle zaczęło mi brakować powietrza. Wzdrygnęłam się, widząc, że sięga do paska mojego szlafroka. – Wszystko będzie dobrze – uśmiechnął się. Jego sztuczny grymas jednak wcale mnie nie uspokoił. Diaksus wolno rozchylił poły mojego szlafroka, odsłaniając nagi

brzuch. Gdy w jego dłoni dostrzegłam biały, lśniący nóż, wykonany z jakiegoś nieznanego mi tworzywa, głośno wciągnęłam powietrze. – Zaboli tylko przez chwilę, potem wszystko uleczę – rzekł cicho. Starałam się opanować histerię ‒ niestety, bezskutecznie. Spod przymkniętych powiek dostrzegłam, jak gładka tafla sklepienia zaczyna falować intensywniej. Z każdą sekundą czułam coraz mocniej, jak wilgoć wsiąka w mój szlafrok. Nie miałam pojęcia, co sprawiło, że lodowa bryła, na której leżałam zaczęła się topić – zresztą wcale mnie to nie obchodziło. – Pośpiesz się – usłyszałam głos Klaudiusa. W chwili, gdy zimne ostrze dotknęło mojej rozpalonej skóry, huk otwieranych z impetem drzwi sprawił, że wszyscy drgnęliśmy. – Nie macie prawa tu być! – zagrzmiał Klaudius. – To święte miejsce. Wasza niesubordynacja zostanie surowo ukarana. – Radzę ci się od niej odsunąć! Chyba że chcesz szukać tego ostrza we własnym ciele! – Głos Nicka był niczym balsam dla mojej duszy. Chciałam się podnieść, lecz momentalnie czyjeś ręce przygwoździły mnie do lodowego blatu. – Nie przerywaj! – usłyszałam nad głową wściekły głos Klaudiusa. – A wy zajmijcie się nimi! W tej samej chwili poczułam bolesne ukłucie w dole brzucha. Ból szybko jednak został stłumiony przez zupełnie niespodziewane uczucie: zupełnie jakby wewnątrz mnie coś zaczęło się gotować, a to dziwne bulgotanie w żołądku błyskawicznie rozprzestrzeniło się na resztę ciała. Miałam wrażenie, że w moich żyłach pulsuje płynny ogień. Gdzieś w oddali usłyszałam syk Klaudiusa i przerażający krzyk Diaksusa. Chciałam otworzyć oczy, lecz oślepiło mnie jasne światło. Nie mogłam jednak nawet o tym pomyśleć, gdyż zawładnęła mną fala bólu, jakiego dotychczas nie znałam. W jednej chwili poczułam się tak, jakby moje ciało zaczęło się rozpadać, jakby jakaś niewidzialna siła wyrywała ze mnie kawałek po kawałku, a ja nic nie mogłam na to poradzić. Krzyk palił moją krtań, mimo to nie potrafiłam wydobyć z siebie chociażby jęku. W chwilę potem przestałam już czuć ból czy strach – pochłonęła mnie nicość, której nie miałam siły ani ochoty się przeciwstawić.

Rozdział 2. Nick Stojąc w korytarzu, tępo wpatrywałem się w wielkie, przerażone, brązowe oczy. Oczy, które tak bardzo kochałem. Od chwili, gdy odzyskałem przytomność, myślałem tylko o niej, o tym, co jej powiem, gdy się ponownie spotkamy. W życiu nie przypuszczałem, że los ponownie postawi przed nami mur – mur, którego tym razem nie będziemy w stanie zburzyć. Tak bardzo pragnąłem, by to wszystko okazało się jakimś chorym żartem. Chciałem ją błagać, by wszystkiemu zaprzeczyła, by zbeształa mnie za brak wiary w nią, w nas. Wystarczył jednak jeden rzut oka na Ninę, na jej pełne przerażenia oczy, by zrozumieć, że to, co usłyszałem, jest prawdą. Miałem ochotę rozwalić wszystko wokół. Cały czas nie potrafiłem poukładać sobie w głowie tego, że kobieta mojego życia, najbliższa mojemu sercu osoba jest w ciąży z potworem. Jakby tego było mało – jej dziecko, naznaczone przez pierwotne zło, miało doprowadzić do zagłady Wszechświata. Na samą myśl o tym poczułem się, jakbym dostał obuchem w łeb. Niechętnie wróciłem myślami do rozmowy z Rosą, kiedy po raz pierwszy usłyszałem o tym wszystkim. Dojście do siebie po bitwie nie było niczym przyjemnym. Rany zadane przez mroczną broń, którą dysponowała armia, nie były ani lekkie, ani łatwe do wyleczenia. W przeciwieństwie do zwykłych skaleczeń czy złamań, te rany zachowały magiczny ślad użytej broni, który trudno było usunąć. Leczenie wymagało czasu i sporej ilości magii oraz odpowiednich leków. Przez kilka dni znajdowałem się na granicy snu i jawy. Gdy w końcu odzyskałem przytomność, myślałem tylko o Ninie, o tym, by ją zobaczyć, upewnić się, że wszystko z nią w porządku. Miałem nadzieję, że gdy otworzę oczy, Nina będzie przy mnie. Tak jak wtedy, w domku ukrytym w lesie, kiedy to dochodziłem do siebie po walce z gifretami. Nina, bojąc się, że nie żyję, mocno mną potrząsnęła, wyrywając z płytkiego snu. Fala bólu wywołała napad wściekłości, gdy jednak spojrzałem w jej pełne przerażenia oczy – wszystko momentalnie ustało. To wtedy po raz pierwszy ją pocałowałem. Byłem głupcem, sądząc, że czeka nas wspólna, szczęśliwa przyszłość.

Tym razem po otwarciu oczu nie zobaczyłem nikogo oprócz leżącego na sąsiednim łóżku Londona. Nie odzyskał przytomności, a jego pokaleczona twarz była nienaturalnie blada. – London – szepnąłem, starając się nieco unieść, a ból w klatce piersiowej sprawił, że głośno syknąłem. London ani drgnął. – Daj mu odpocząć. – Nie wiadomo skąd przy moim łóżku pojawiła się Rosa. – Był w znacznie gorszym stanie niż ty. Nim odzyska siły, musi minąć trochę czasu. Sen jest najlepszym lekarstwem. – Co z pozostałymi? – Mimo starań nie potrafiłem sobie przypomnieć niczego oprócz Niny, leżącej w moich ramionach po wpakowaniu tego stwora do studni. – Mason i James polegli. – Rosa spuściła głowę. – Wraz z nimi jeszcze kilku innych młodych strażników. – Kate? – Nic jej nie jest – rzekła wymijająco. – Przynajmniej nie fizycznie. – Co to niby znaczy? – spojrzałem na nią zdziwiony. – Ta banda głupców zarzuciła jej złamanie kodeksu strażnika. Kate czeka w celi na ogłoszenie wyroku. – Co za brednie! – nieświadomie podniosłem głos. – Przecież narażała życie w walce u naszego boku! – Tak, ale według nich porzuciła królewnę podczas misji, co ich zdaniem jest niedopuszczalne. Poza tym, czy decyzje Rady kiedykolwiek miały jakiś sens? – Nieokreślony cień przemknął przez jej twarz. Do mojego serca momentalnie wkradł się niepokój, miałem jakieś dziwne przeczucie, że Rosa ma dla mnie więcej złych wiadomości. – Gdzie Nina? Dlaczego jej tu nie ma? Rosa przez dłuższą chwilę patrzyła na mnie w milczeniu. Na jej twarzy wyraźnie malowały się ból i niepewność. Poczułem, jak serce zaczyna mi walić coraz szybciej. – Proszę cię – chwyciłem ją za rękę. – Powiedz mi, co jest grane. Co się stało? – Nie wiem, czy mogę o tym mówić – szepnęła. – Poza tym chyba nie ja powinnam ci to powiedzieć. – Jeśli coś się jej stało, muszę o tym wiedzieć. – Spojrzałem jej błagalnie w oczy. – Proszę cię…

– Lucas miał wizję. – A co to ma wspólnego z Niną? – spytałem coraz bardziej zniecierpliwiony. – Wszystko – szepnęła. – Jego wizja dotyczyła właśnie jej. Według niego Antilia nosi w sobie dziecko vipera. – Ta informacja sprawiła, że poczułem się, jakby mnie ktoś kopnął w żołądek. – To jakieś brednie – syknąłem. – Chciałabym, aby tak było. – W oczach Rosy dostrzegłem łzy. – To niestety jeszcze nie wszystko. Według Lucasa płód został naznaczony czarną krwią potwora, z którym walczyliście. Dzięki temu to coś powróci w ciele dziecka, by zniszczyć nasz świat. – Co?! – ryknąłem, zapominając o śpiącym nieopodal Londonie. – Ta wizja to jakaś pomyłka, Lucas się myli! – Niestety nie. Nie zwracając uwagi na ból, szybko zerwałem się z łóżka. – Muszę z nią porozmawiać. Gdzie są moje rzeczy? – To nie jest dobry pomysł, nie doszedłeś jeszcze do siebie. – Rosa spojrzała na mnie z troską. – Nie mam czasu na wylegiwanie się – rzuciłem, podchodząc do niewielkiej szafy. Na szczęście był w niej mój mundur. Minęło wiele czasu, odkąd miałem go na sobie po raz ostatni. Ubrałem się z trudem, bo każdemu mojemu ruchowi towarzyszył rwący ból – Nick – Rosa zatrzymała mnie w pół kroku, gdy ruszyłem w stronę drzwi. – Nie odwracaj się teraz od niej. Ona potrzebuje cię bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Nie potrafiłem jej na to odpowiedzieć. Musiałem zobaczyć Ninę, chyba wyłącznie dlatego, że wciąż miałem nadzieję, że to wszystko jest kłamstwem. Nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że faktycznie zaszła w ciążę z tym potworem. Nie miałem pojęcia, co zrobię, jeśli to wszystko okaże się prawdą – jedno wiedziałem na pewno: o wybaczeniu nie było mowy. Kocham ją jak nikogo dotychczas – tego jestem pewien, ale są rzeczy, których nawet wielka miłość nie będzie w stanie pokonać. Idąc korytarzem, byłem tak pochłonięty tymi myślami, że dopiero po chwili zauważyłem zmierzających w moją stronę strażników, eskortujących Klaudiusa i Ninę. Na jej widok zalała mnie fala

sprzecznych uczuć. Z jednej strony byłem wściekły i zraniony, z drugiej ‒ nie potrafiłem być wobec niej obojętny. Nina wyglądała mizernie, miała bladą, przerażoną twarz i pełne bólu oczy. Chciałem chronić ją przed całym światem, tym razem jednak zagrożeniem była ona sama. – Gdzie ją zabieracie? – spytałem bez wstępów. Widziałem blask w jej oczach w chwili, gdy mnie zauważyła. Nie potrafiłem wytrzymać jej spojrzenia, więc szybko przeniosłem wzrok na Klaudiusa. – To nie twoja sprawa. – W jego oczach widziałem groźbę. Od dziecka nienawidziłem tego człowieka. Chciwy, bezlitosny, pragnący władzy. Był typem człowieka, który poświęciłby własnych bliskich, gdyby tylko miał z tego jakąś korzyść. Może i stał na czele Rady, dla mnie był jednak nikim. – Jestem jej strażnikiem, to jak najbardziej moja sprawa – poczułem, jak pięści zaciskają mi się ze złości. – Uznajmy zatem, że z powodu problemów zdrowotnych zostałeś pozbawiony tej funkcji. – Widząc złośliwy uśmiech na jego ustach, poczułem, jak złość buzuje we mnie coraz mocniej. – To jakieś brednie! – ruszyłem w jego stronę, pochłonięty jedną myślą: chciałem zdrapać mu ten grymas z twarzy, najlepiej gołymi rękami. Zrobiłem zaledwie krok, gdy drogę zastąpili mi strażnicy. – Nick, panuj nad sobą! – Nagle znalazł się przy mnie Alec, przełożony strażników. Nie chciałem wdawać się z nim w bójkę, w czasach szkolnych był jednym z moich nielicznych przyjaciół. To on nauczył mnie walczyć. – Proszę odprowadzić tego młodzieńca do izby chorych – rzucił Klaudius i, nie zwracając już na mnie uwagi, ruszył z Niną gdzieś dalej. – Mam prawo wiedzieć, co zamierzacie zrobić! – zawołałem, starając się odepchnąć Aleca, trzymającego mnie za ramię, ale jednocześnie inny strażnik unieruchomił moją drugą dłoń. Widziałem, jak Nina mówi coś do Klaudiusa, odwracając się i patrząc na mnie. Nie mam pojęcia, co jej odpowiedział. W chwilę potem zniknęli mi z pola widzenia. – Puśćcie mnie, do jasnej cholery! – ryknąłem, szarpiąc się coraz mocniej. – Panowie, wracajcie do Klaudiusa, ja się nim zajmę. – Alec

szybko zbył dwóch pozostałych strażników. – Jesteś pewien? – Jeden z nich nie wyglądał na przekonanego, że Alec w pojedynkę potrafi mnie opanować. – Jak najbardziej. – Alec spojrzał na mnie wymownie. – Nicolas nie będzie już sprawiał kłopotów. – Strażnicy po chwili wahania ruszyli za Klaudiusem. Alec odczekał chwilę, po czym rzekł z powagą: – Zachowałeś się bardzo nieodpowiedzialnie. – Gdzie ją zabierają? – spytałem, nie chcąc marnować czasu na dyskusje o moim zachowaniu. – Wiesz, że nie mogę ci tego powiedzieć. – Spojrzał mi w oczy. – Jako twój przełożony mam obowiązek odprowadzić cię do izby chorych. – Nie chcę rozmawiać z przełożonym, lecz z przyjacielem. – W jego oczach pojawiło się zaskoczenie. – Wiesz równie dobrze jak ja, że oni coś knują. Mogą zrobić jej krzywdę! Nie obchodzi cię to? – Nie wiem, co zamierzają zrobić – zaczął ostrożnie. – Zabierają ją do podziemi, to jedyne, co nam powiedziano. – Po co ją tam zabierają? Przecież w podziemiach nie ma nic poza magazynem i piwnicą z winem. – Tylko nieliczni wiedzą, co naprawdę kryją te podziemia – rzucił tajemniczo. – Co przez to rozumiesz? – Jest tam komnata, skupiająca w sobie bardzo potężną moc. Tylko tyle wiem. Nikt poza Radą i królewską rodziną nie ma do niej wstępu. – Dlaczego ją tam zabrali? Co chcą zrobić? – Tego nie wiem. – Alec, musisz mi pomóc. Musimy ją stamtąd zabrać. – To niemożliwe – odparł zdecydowanie. – Jeśli nie chcesz mi pomóc, to przynajmniej nie przeszkadzaj. – Sam i tak nie dasz rady. By dotrzeć do tej komnaty, musisz minąć kilku strażników. – On nie jest sam. – Obaj ze zdziwieniem spojrzeliśmy na chłopaka i dziewczynkę, stojących nieopodal. Nie miałem pojęcia, kim są ani co tu właściwie robią. Chłopak mógł mieć koło czternastu lat, wysoki, chudy jak patyk, widać było, że nie należy do strażników. Towarzysząca mu kilkuletnia dziewczynka miała słodką anielską twarzyczkę i spięte

w kucyk blond loczki. Patrzyła na mnie wielkimi, błękitnymi oczyma, w których ku mojemu zdziwieniu nie było ani odrobiny strachu. Stała u boku brata, trzymając go za rękę, z wysoko uniesioną głową i delikatnym uśmiechem na ustach. W drugiej ręce ściskała niewielką szmacianą lalkę. Widok był naprawdę niesamowity. Na samą myśl o tym, że ta niezwykła parka miałaby być moim wsparciem, omal nie dostałem napadu śmiechu. – Kim jesteście i co robicie w zamku? – Alec spojrzał na nich surowo, momentalnie przełączając się na tryb groźnego strażnika. – Jestem Kevin, a to moja siostra Molly. Jesteśmy tu, by pomóc królewnie. – Jego wzrok spoczął na mnie. – Niby jak chcecie jej pomóc? – nie potrafiłem opanować ironicznego uśmiechu. – Chłopak, który zapewne nigdy w życiu z nikim nie walczył i dziecko. – Nie daj się zwieść pozorom. – Chłopak rzucił mi urażone spojrzenie. – Skąd pomysł, że królewna potrzebuje pomocy? – Alec zadał pytanie, o którym nawet nie pomyślałem. Dopiero teraz dotarło do mnie, że tylko nieliczni wiedzieli o ciąży i uwięzieniu Niny. – Moja siostra ma nietypowy dar, który potocznie nazywamy darem szpiega. Gdy tylko skupi się na wybranej osobie, dowiaduje się o niej wszystkiego. Potrafi określić położenie tej osoby, jej samopoczucie, stan zdrowia czy też to, co się wokół danej osoby dzieje. – Żartujesz sobie ze mnie? – warknął poirytowany Alec. – Nie ma takiego daru. Wszystkie umiejętności członków naszej społeczności są skrupulatnie notowane. Gdyby miała podobną umiejętność, pierwszy bym o tym wiedział. Nie wiem, jakim sposobem ominęliście straże, ale nie wolno wam tu być. Najlepiej będzie, jeśli od razu wrócicie do domu. – Moja rodzina od dawna ukrywa swoje prawdziwe zdolności – zaczął niepewnie Kevin. – W tej sytuacji uznaliśmy jednak, że pomoc królewnie jest ważniejsza, niż dochowanie tajemnicy. – Chłopak spojrzał mi w oczy. – Wiem, że tobie możemy zaufać. Nienawidzisz Rady tak samo jak my. – Coś w tym jest – parsknąłem. – Wiemy, do czego zdolna jest Rada, i nigdy więcej nie

pozwolimy, by wykorzystali nas jako swoją broń. – W oczach chłopaka widziałem ból, gdy o tym mówił. – Skoro masz taki dar – wolno podszedłem do dziewczynki i kucnąłem przy niej – powiedz mi, gdzie zabierają królewnę i co chcą z nią zrobić. Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i zamknęła oczy. Przez chwilę stała nieruchomo, a potem zaczęła mówić z szybkością karabinu: – Szli w dół schodami. Korytarz jest ciemny, schody z kamienia. Zatrzymali się przed wielkimi drzwiami, pilnuje ich dwóch strażników ubranych na biało. Królewna się boi. Wchodzą do jakiegoś pomieszczenia. Jest piękne. Przed nią stoi wielki kwiat antilii zamknięty w szklanym kamieniu. ‒ Spojrzałem ukradkiem na Aleca. – Ktoś mówi jej, że to serce Mandory, że ten pokój sprawia, że ma się większą moc. Czuje ciepło, gdy kładzie dłoń na szkle, nie, to lód, nie szkło, on mówi jej, że antilia sprawiła, że lód jest ciepły. Królewna pyta, co chcą zrobić, dlaczego ją tu przyprowadzili. On mówi, że usuną dziecko, a potem ją uleczą. Królewna jest przerażona, nie może znieść tego, że chcą zabić niewinne dziecko, boi się coraz bardziej. Prowadzą ją w stronę stołu z lodu. – Muszę tam iść! – krzyknąłem, zrywając się na równe nogi. Nie miałem już cienia wątpliwości co do daru dziewczynki. Znałem Klaudiusa wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że jego chęć pozbycia się problemu musi mieć jeszcze jakieś drugie dno. Nina stała mu na drodze do przejęcia władzy nad Mandorą, nie zdziwiłby mnie więc fakt, gdyby coś jej się stało podczas usuwania ciąży. – Nick, nie mogę ci na to pozwolić. Dostałem wyraźny rozkaz, by odprowadzić cię do izby chorych. – Alec chwycił mnie za ramię. – Gdybym teraz pozwolił ci odejść, obaj mielibyśmy poważne kłopoty. – Mam złe przeczucie. Klaudius nie pomaga bezinteresownie, on jej coś zrobi, jestem tego pewien. Muszę spróbować się tam dostać. – spojrzałem mu w oczy. – Obaj w pierwszej kolejności służymy królewnie, dopiero potem Radzie. Wiesz w głębi serca, że mam rację. Nie możemy dopuścić do tego, by coś jej zrobili. – Nadal twierdzę, że to zły pomysł – odpowiedział po chwili. – Musisz mi zaufać. – Nie ustępowałem. – Pójdę z twoją pomocą

czy bez niej. – Już w chwili, w której stałeś się pełnoprawnym strażnikiem, wiedziałem, że będę miał z tobą kłopoty – uśmiechnął się pod nosem. – Przecież ty nawet nie zdołasz się tam zbliżyć. – Pomogę mu – wtrącił się niespodziewanie chłopak. – Niby jak? – Ja również mam dar, o którym nikt nie wie! – Uśmiechnął się tajemniczo i po prostu zniknął. Nie wiem, jaką ja miałem minę, w każdym razie Alec po prostu zgłupiał. Stał z otwartymi ustami, machając dłonią w miejscu, w którym jeszcze przed chwilą stał Kevin. – Dobra, przyznaję, myliłem się. Oboje możecie mi pomóc. – Jak na zawołanie chłopak pojawił się u mojego boku. – Miło mi to słyszeć. – Musicie już iść – usłyszałem głos Molly. – Śpieszcie się, zostało niewiele czasu. – Mam nadzieję, że twoje przeczucia cię nie mylą. Narażam dla ciebie głowę. – Alec spojrzał na mnie z powagą. – Dobro królewny jest jednak moim priorytetem, dlatego cię nie zatrzymam. Idźcie, ja zajmę się małą. – Jesteś pewien, że na mnie to też zadziała? – spojrzałem niepewnie na Kevina. – A niby jak dostałem się z siostrą do zamku? – uśmiechnął się, dotykając mojego ramienia. – Na szczęście zamek nie jest chroniony przed mocą. Mieszka w nim zbyt wiele obdarzonych osób, by było to możliwe bez utrudniania im życia. Musisz tylko trzymać się blisko mnie. Mój dar działa na zasadzie osłony, gdy jesteś w jej zasięgu, czyni cię niewidzialnym, jeśli jednak odsuniesz się za daleko… – Rozumiem. Mam nadzieję, że szybko biegasz! – przerwałem mu zniecierpliwiony, chwytając go za rękę i ruszyłem ile sił w nogach przed siebie. Mijając kolejnych strażników, byłem pod coraz większym wrażeniem daru Kevina. Nie dość, że byliśmy niewidzialni, to jeszcze poruszaliśmy się bezgłośnie. – Jeśli chcesz o coś zapytać, to pytaj – rzucił Kevin w biegu. – Oni nas nie usłyszą.

– Twoja osłona tłumi też dźwięki? Skinął głową, wskazując na drzwi, przy których stało dwóch strażników. – Niestety nie potrafię przechodzić przez przeszkody. Musimy je otworzyć, ale to raczej zaalarmuje strażników. – Na szczęście ja potrafię coś z tym zrobić. – Zbliżyłem się do pierwszego z nich i z całej siły uderzyłem go w tył głowy. Tak jak się spodziewałem, padł nieprzytomny na ziemię. – Zabiłeś go? – Kevin spojrzał na mnie przerażony. – Oczywiście, że nie – parsknąłem. – Pozbawiłem go tylko przytomności. Obudzi się za kilka minut z bólem głowy, nic poza tym. – Co tu się dzieje?! – naszą rozmowę przerwał krzyk drugiego strażnika. Podbiegł do kolegi, nim jednak zdążył sprawdzić mu puls, również wylądował nieprzytomny na ziemi. – Idziemy – rzuciłem przez ramię, otwierając drzwi. Pokonanie takiej ilości schodów było dla mnie nie lada wyzwaniem. Z każdym krokiem ból w klatce piersiowej dokuczał mi coraz bardziej. Zaciskając zęby, z uporem brnąłem dalej. To zdecydowanie nie była odpowiednia chwila na uleganie słabościom. Gdy w końcu dotarliśmy do końca schodów, naszym oczom ukazały się kolejne drzwi, których pilnowało dwóch strażników w bieli i jeszcze dwóch innych. – Co teraz? – Kevin spojrzał na nich niepewnie. – Nie mamy czasu nokautować każdego, więc konieczny jest plan B. – Czyli? – Wchodzimy taranem! – krzyknąłem, ruszając do przodu. Z całej siły odepchnąłem w bok strażników, stojących mi na drodze. i jednym szarpnięciem otworzyłem drzwi. Za plecami słyszałem hałas i krzyki strażników, wszystko jednak przyćmił widok Niny, leżącej na wielkim, przezroczystym głazie. Nad jej odkrytym brzuchem zawisł właśnie wielki nóż, trzymany przez jednego z członków Rady. Nie bacząc na protesty Kevina, ruszyłem do przodu. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że chyba za bardzo się od niego oddaliłem, bo Klaudius oraz reszta obecnych patrzyła na mnie w osłupieniu. Gdy

tylko się pojawiłem, dwóch strażników w bieli stanęło za moimi plecami. – Nie masz prawa tu być! – Klaudius rzucił w moją stronę wściekłe spojrzenie i odwrócił się do strażników. – To święte miejsce. Jak mogliście pozwolić, by ktokolwiek wdarł się do środka? Wasza niesubordynacja zostanie surowo ukarana. – Zerknąwszy za siebie zauważyłem, że strażnicy wymienili za moimi plecami przerażone spojrzenia. Ja miałem gdzieś jego groźby. – Odsuń się od niej! Chyba że chcesz szukać tego ostrza we własnym ciele! – Ruszyłem w stronę Niny, ale drogę zastąpiło mi kilku członków Rady. – Radzę ci opuścić to miejsce, zanim na dobre przypieczętujesz swój los – odezwał się jeden z nich. – Nie wyjdę stąd bez niej – syknąłem, rzucając się na niego. Nie był przygotowany na tak szybki atak, więc nie zdołał obronić się przed moją pięścią. Siła uderzenia, w którą wsadziłem całą swoją złość, zwaliła go z nóg. Nim zdołałem jednak zrobić choćby krok dalej, poczułem, jak jakaś niewidzialna żelazna obręcz zaciska się wokół mojej szyi. – Jesteś głupcem, buntując się przeciwko nam. – Tuż obok mnie zobaczyłem innego mężczyznę. Jego uniesiona dłoń nie pozostawiała wątpliwości, komu zawdzięczam nagłe odcięcie dopływu tlenu. W chwili, gdy byłem już bliski utraty przytomności, krzyk Klaudiusa odwrócił uwagę wszystkich. Ucisk na moim gardle w jednej chwili zniknął. Odgłos upadającego na ziemię noża przykuł moją uwagę. Zarówno Klaudius, jak i drugi mężczyzna, trzymali w górze wyraźnie poparzone dłonie. Odwróciłem głowę i spojrzałem na leżącą nadal w tym samym miejscu Ninę. Widziałem krew spływającą po jej brzuchu; zdawało się że z każdą kroplą jej ciało zaczyna coraz mocniej lśnić. W kilka sekund rozbłysła niczym słońce. Blask bijący od niej był tak intensywny, że musiałem zakryć oczy dłonią. Zza lekko rozsuniętych palców spostrzegłem coś, co sprawiło, że moje serce zamarło. Ciało Niny, będące teraz jedną wielką świecącą masą, zaczęło rozsypywać się na kawałeczki, i to dosłownie. Małe drobinki przypominające ziarenka piasku uniosły się i krążyły pod lśniącym sklepieniem.

– Nina! – zdążyłem krzyknąć, nim fala mocy zwaliła nas wszystkich z nóg. Gdy w chwilę potem uniosłem głowę, po Ninie nie było śladu. – Co to ma być?! – ryknął wściekle Klaudius. Widziałem zdziwione spojrzenia, jakimi obrzucali się obecni w komnacie. Byłem pewien, że nikt nie ma pojęcia, co właściwie zaszło. – Co się z nią stało?! – Klaudius podszedł do Lucasa i potrząsnął nim. – Ja… nie wiem – odparł Lucas niepewnie. – Ty! – Klaudius podszedł do mnie. – To wszystko twoja wina. Gdybyś nam nie przeszkodził… – nim skończył mówić, poczułem, jak coś gorącego zaczyna palić mnie w klatce piersiowej. – Pożałujesz, że stanąłeś mi na drodze! Byłem pewien, że to już koniec, wiedziałem, że on mnie zabije. Mimo to nie potrafiłem przestać myśleć o Ninie. Co się z nią stało? Czy żyje? Mocne szarpnięcie w tył wyrwało mnie z tego stanu. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że znajduję się spory kawałek od Klaudiusa, trzymany pod pachy przez Kevina. – Lepiej późno niż wcale – szepnąłem z trudem. W klatce piersiowej nadal czułem palący ból, a każdy oddech był istną męczarnią. – Gdzie on jest?! – Klaudius rozglądał się wokół z furią na twarzy. – Co tu się, do diabła, dzieje?! Pozostali członkowie Rady zaczęli rozglądać się wokół z niepewnymi minami. – Znajdźcie go! – ryknął – Nie wiem, jakiej magicznej sztuczki użył, ale macie zrobić wszystko, by znów się pojawił! Szukać źródła mocy, czegokolwiek, co pozwoli nam go znaleźć! W chwilę potem zauważyliśmy, jak jasna fala światła zaczęła rozchodzić się po pomieszczeniu. – Wynośmy się stąd. – Kevin pomógł mi wstać. – Coś czuję, że jak to coś się do nas zbliży, zostaniemy odkryci. – Muszę się dowiedzieć, co się stało z Niną – szepnąłem. – Jeśli ktoś wie, co się z nią stało, to tylko Molly. – Natychmiast przypomniałem sobie tę małą dziewczynkę. Kevin miał rację, ta drobna osóbka była teraz moją jedyną szansą na dowiedzenie się, co właściwie

stało się z Niną. – Chodźmy – opierając się na Kevinie, wolno ruszyłem w stronę schodów. Za plecami słyszeliśmy wściekłe krzyki Klaudiusa, nie traciliśmy jednak czasu, by się odwrócić. Obaj wiedzieliśmy, że lada chwila zaczną przeczesywać wszystko wokół.

Rozdział 3. Nina Obudził mnie chłodny wiaterek owiewający moje ciało. Uchyliwszy jedno oko, dostrzegłam błękitne niebo i jasno świecące słońce. W jednej chwili poderwałam się z miejsca, rozglądając się wokół. Siedziałam na wielkim kocu, częściowo osłoniętym plażowym parasolem, a przede mną falowały spienione wody oceanu. Nie miałam pojęcia, gdzie jestem ani jak się tu znalazłam. Spoglądając na kremowy, dwuczęściowy kostium kąpielowy, który miałam na sobie, byłam coraz bardziej skołowana. Nagle dostrzegłam w wodzie jakąś sylwetkę. Osłaniając oczy przed słońcem, przyjrzałam się dokładniej mężczyźnie, wychodzącemu na brzeg. Od razu go rozpoznałam. Jego opalona skóra pokryta kropelkami wody lśniła w promieniach słońca, a ciemne włosy opadały mu na czoło. Nick pomachał do mnie z szerokim uśmiechem, idąc w moją stronę. Siedziałam wciąż na kocu, nie potrafiąc zmusić się do jakiegokolwiek ruchu. – Jak tam moja śpiąca królewna? – Usiadł obok mnie i sięgnął po ręcznik. – Ja… – Nie potrafiłam oderwać od niego wzroku. – Jak się tu znaleźliśmy? Gdzie my właściwie jesteśmy? Przed chwilą byłam w komnacie w zamku… – Kwiatuszku, coś musiało ci się przyśnić! – Uśmiechnął się. – Jesteśmy na plaży niedaleko Portland. Na Ziemi. Zrobiliśmy sobie krótkie i zasłużone wakacje po wygranej bitwie. Pamiętasz? Zamrugałam kilkakrotnie, starając się poukładać sobie w głowie to, co usłyszałam. Czyżby to faktycznie był tylko sen? Szybko spojrzałam na swój płaski brzuch. Nagle poczułam taką ulgę, że ledwie się opanowałam, by nie skakać wokół z radości. – Wszystko ok? – Nick spojrzał na mnie niepewnie. – Tak… – szepnęłam, uśmiechając się szeroko. – Nie mogłoby być lepiej. Miałam po prostu zły sen. – W takim razie postaram się, żebyś szybko o nim zapomniała. – Z zawadiackim uśmiechem pochylił się w moją stronę. Gdy nasze usta się zetknęły, nie mogłam powstrzymać spazmatycznego westchnienia. Tak bardzo tęskniłam za jego dotykiem! Gdy jego język zaczął badać

wnętrze moich ust, poczułam falę gorąca, rozchodzącą się po moim ciele. Nie miała nic wspólnego z grzejącym słońcem. Nick przydusił mnie swoim ciałem do koca, pogłębiając pocałunek. Czułam się taka szczęśliwa! Gdy ręce Nicka zaczęły wolną wędrówkę po moim ciele, wprost drżałam z rozkoszy. Przymknęłam oczy, rozkoszując się cudownymi doznaniami. I nagle poczułam się jakoś dziwnie. Ciężar Nicka, jego usta i dłonie – wszystko gdzieś zniknęło. Cudowne doznania zastąpiło dziwaczne, nieznośne uczucie. Miałam wrażenie, że po moim ciele spacerują setki małych robaczków. Już podnosiłam rękę, by je z siebie strzepnąć, gdy zdałam sobie sprawę, że nic po mnie nie chodzi. Ze zdziwieniem wpatrywałam się w swoje odkryte ramiona. Mrowienie powoli ustawało, ustępując miejsca uczuciu odrętwienia, zdążyłam też zauważyć, że moja skóra jest nienaturalnie gorąca. Po plaży, cieple słońca i Nicku nie było śladu. Czyżbym znów śniła? Miałam ochotę wyć z frustracji. Najgorsze, że nie wiedziałam, gdzie się znajduję. Nie wiedziałam też, co właściwie było snem, a co jawą. Jeśli Nick tylko mi się przyśnił, to zapewne znaczyło, że wydarzenia w zamku były prawdziwe… Uczucie ulgi zniknęło gdzieś bezpowrotnie. Ciąża, zagrożenie, uczucie rozpadania się, które towarzyszyło mi w zamkowej komnacie – wszystko to znów na mnie spadło. Niepewnie rozejrzałam się wokół. Leżałam w wielkim łożu z rzeźbionego, ciemnego drewna, w śnieżnobiałej pościeli. Chłód satyny przyjemnie koił rozpaloną skórę. Z góry spływał na łoże cienki, zwiewny baldachim, delikatnie falujący na wietrze, który wpadał do środka przez otwarte drzwi tarasowe. Wokół panował półmrok, a jedynymi źródłami światła było kilka świec ustawionych w ozdobnym stojaku, znajdującym się w rogu pomieszczenia, oraz świecący bardzo jasno księżyc. Wolno usiadłam na brzegu łóżka, spuszczając stopy na podłogę. Pod nimi poczułam miękki i niezwykle ciepły dywan. W pokoju nie było wiele mebli. Oprócz mojego wielkiego łoża dostrzegłam jedynie dwudrzwiową szafę i małą toaletkę. Wszystkie meble wykonane były z tego samego, ciemnego, rzeźbionego drewna. Idealnie kontrastowało to z bielą ścian oraz dywanem w kolorze kości słoniowej. Wstałam powoli i skierowałam się w stronę drzwi balkonowych. Odsunąwszy długie, mlecznobiałe zasłony, znalazłam się na niewielkim tarasie. Spokój,

którym emanowało wnętrze pokoju, zniknął w jednej chwili, gdy moim oczom ukazało się jedyne miejsce, którego miałam nadzieję nigdy więcej nie oglądać – czarny las. Serce zamarło mi w piersi na kilka sekund, by w chwilę potem zacząć galopować jak szalone, a przez ciało przeszedł lodowaty dreszcz. Nie dlatego jednak, że miałam na sobie tylko cienką, satynową koszulę nocną. Nie, to sam widok tego miejsce sprawiał, że chłód przenikał mnie do głębi. Przerażona spojrzałam na czarne korony drzew o ostrych, złowrogich kształtach, zdające się czekać na potencjalne ofiary. Wokół panowała niczym niezmącona cisza. Nie był to jednak ten rodzaj ciszy, który wprowadza w błogi nastrój, pozwalając odpocząć po hałaśliwym dniu. W tej ciszy czuło się groźbę, znaczyła ona bowiem, że żadne żyjące stworzenie nie odważyło się zbliżyć do tego miejsca. Nawet liście na drzewach ‒ pomimo wiatru, który czułam na twarzy ‒ pozostawały niewzruszone, pokazując tym samym, że są niezależne i nie poddadzą się nikomu i niczemu. Gdy po raz pierwszy stanęłam na progu czarnego lasu, bałam się. Uczucie to było jednak niczym wobec tego, co czułam teraz. Poprzednio strach wywołany był jedynie przez mroczną aurę, spowijającą to miejsce. Nie wiem, co było gorsze – strach przed nieznanym czy świadomość czekającego mnie tutaj niebezpieczeństwa. Dawniej nie wiedziałam, że te przeklęte drzewa potrafią wciągnąć ofiarę do wnętrza swojego pnia, pozbawiając ją życia w kilka minut. Nie wiedziałam też, że wewnątrz tego lasu znajduje się zamek pełen krwiożerczych bestii, dla których ludzkie życie nie ma żadnej wartości, zamek, na którego tarasie właśnie się znajdowałam. Nie miałam pojęcia, jak się tutaj znalazłam i, co gorsza, nie przychodził mi do głowy żaden sposób na wydostanie się stąd. To przeklęte miejsce tłumiło moje magiczne zdolności, o łatwej drodze ucieczki nie było więc mowy. – Wreszcie się obudziłaś – słysząc tak dobrze znany mi głos na moment wstrzymałam oddech. Kenron siedział na barierce tarasu, niedbale oparty o jego boczną ścianę. Jedną nogę opierał na metalowej barierce, a drugą przerzucił za balkon, machając nią powoli. Najwidoczniej wysokość nie robiła na nim żadnego wrażenia. Miał na sobie czarne spodnie i białą koszulę z niedbale podwiniętymi do łokci

rękawami. Nie zwykłam widywać go w podobnym stroju – dotychczas czarna peleryna była nieodłącznym elementem jego wizerunku. Stałam nieruchomo, nie potrafiąc wykrztusić z siebie słowa. – Wiem, że rozstaliśmy się w nieciekawych okolicznościach, ale w dobrym tonie byłoby chociażby zwykłe „witaj”. – Uśmiechnął się złośliwie. – Jak się tu znalazłam? – Zignorowałam jego głupią uwagę. – To raczej ja powinienem cię o to zapytać. – Jednym zwinnym ruchem zeskoczył z barierki i znalazł się tuż przy mnie. – Niełatwo mnie zaskoczyć, tobie jednak udało się to już niejednokrotnie. Nawet nie wiesz, jakim zaskoczeniem było dla mnie twoje pojawienie się w moim łóżku. Nie mówię, że mi się to nie spodobało… – Wyciągnął dłoń w stronę mojego policzka, lecz błyskawicznie odsunęłam się poza zasięg jego ręki. – Nie znalazłam się tu dobrowolnie – powiedziałam z powagą. – Chyba nie sądzisz, że to moja zasługa? – Przez chwilę patrzył na mnie w skupieniu. – Nawet gdybym chciał cię tutaj sprowadzić, niezbędny byłby do tego portal, którego niestety nie da się utworzyć wewnątrz zamku. Ty zaś nie wiadomo jak zdołałaś się tu przenieść sama. – Przez chwilę przyglądał mi się w milczeniu. – Nigdy nie słyszałem, by ktokolwiek potrafił przemieszczać się bez użycia portalu. – Bo to niemożliwe. – Jak widać, w twoim przypadku to słowo nie istnieje. – Nawet gdybym faktycznie potrafiła to zrobić, byłoby to ostatnie miejsce, w którym chciałabym się znaleźć. – Cóż – uśmiechnął się ironicznie. – Jak widać, to twoja podświadomość zdecydowała o wyborze miejsca. Albo – zmniejszył dystans między nami – nasze dziecko uznało, że tutaj oboje będziecie bezpieczni. Słysząc wzmiankę o dziecku, gwałtownie wciągnęłam powietrze. Kenron znacząco spojrzał na mój wyraźnie zaokrąglony brzuch. – Od jak dawna wiesz? – szepnęłam. – Podejrzewałem to już podczas naszego ostatniego spotkania, gdy ból brzucha zbił cię z nóg, a głód mojej krwi na chwilę przejął kontrolę. Jednak dopiero teraz, gdy pojawiłaś się tutaj, zyskałem pewność.

– Skoro coś podejrzewałeś, dlaczego nic nie powiedziałeś? – poczułam, jak narasta we mnie złość. – Jeśli dobrze pamiętam, podczas naszego ostatniego spotkania byłaś gotowa urwać mi głowę za swój pociąg do mojej krwi. – Uśmiechnął się porozumiewawczo. – Uznałem więc, że podobne rewelacje nie wyszłyby mi na dobre. – To nie jest zabawne! – Jego uśmiech działał mi na nerwy. – Kochanie, zostanę ojcem, nie dziw się więc, że mam pogodny nastrój. To stwierdzenie sprawiło, że po prostu zabrakło mi słów. Kenron ojcem – sama perspektywa tego nie mieściła mi się w głowie. A jeśli dodać do tego jeszcze fakt, że był ojcem dziecka, które nosiłam w sobie – cóż, to chyba urzeczywistnienie jednego z moich najgorszych koszmarów. – Nie jesteś niczyim ojcem – rzuciłam lodowatym tonem. – Możesz sobie mówić, co chcesz – ramionami unieruchomił mnie przy ścianie – ale oboje wiemy, że to dziecko jest moje. Czuję w nim moją krew oraz twoją moc. – Gdy położył dłoń na moim brzuchu, byłam więcej niż przerażona. Na domiar złego w tej samej chwili poczułam wyraźny ruch w środku. – Widzisz? – Kenron wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Ono też wie, że należycie do mnie. – Czy ty sobie ze mnie kpisz?! – odepchnęłam go z siłą, o którą bym siebie nie podejrzewała. – Myślisz, że to jest jakaś sielanka? Że będziemy wielką, szczęśliwą rodziną? To dziecko ma przynieść światu zagładę! Zainfekowała je najmroczniejsza ze znanych istot, by móc przejąć jego ciało i zniszczyć wszystko, co żyje. Wszyscy uznali nas za zagrożenie, za coś, co trzeba wyeliminować. – Jacy wszyscy? – Kenron spojrzał na mnie ze złością. – Mówisz o tych starych głupcach, którzy próbują rządzić twoją planetą? Oni nic nie wiedzą. Jak możesz polegać tylko na ich opinii?! – Oni próbowali wyciągnąć ze mnie to dziecko i je zgładzić – szepnęłam. – Co?! – Ryk Kenrona rozniósł się złowieszczym echem po lesie. – Jak mogłaś na to pozwolić? To ty jesteś władczynią tej planety, oni

muszą słuchać ciebie, nie na odwrót. – A jeśli mają rację? – Nie chciałam o tym z nim rozmawiać, ale to pytanie padło jakoś niezależnie ode mnie. – Nie mogę ryzykować życia niewinnych istot. – Co za brednie! To dziecko jest niewinne, jak możesz w ogóle myśleć inaczej? Nakładli ci głupot do głowy, bo nie mogli znieść, że nosisz w sobie mojego potomka. Wiedzą, że jeśli twoja linia krwi zostanie przedłużona, mogą stracić władzę. Ta ich historyjka o mrocznej istocie to sposób, by cię zdyskredytować jako następczynię tronu. Wraz z twoim zniknięciem pozbędą się problemu. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się nad jego słowami. Kenron zdecydowanie nie był wiarygodnym źródłem informacji. Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, rozległo się głośne burczenie, które najwyraźniej dochodziło z mojego brzucha. Do tej pory byłam tak pochłonięta tymi wszystkimi wydarzeniami i problemami, które na mnie spadły, że nie pomyślałam o czymś tak przyziemnym jak jedzenie. – Odłóżmy tą rozmowę na później, teraz musimy was nakarmić. – Kenron wszedł do środka, nie czekając na moją odpowiedź. – Może się ubierzesz, a ja zaczekam za drzwiami? – spytał, gdy dołączyłam do niego w komnacie. – Skoro o tym mowa, może mi wyjaśnisz, jak to się stało, że znalazłam się w tej koszuli? Z tego co pamiętam, byłam ubrana w co innego. – Moja droga, nie mam pojęcia, co miałaś na sobie wcześniej, gdyż w moim łóżku pojawiłaś się całkowicie naga. – Uśmiechnął się szeroko. – Oczywiście wcale mi to nie przeszkadzało, ale uznałem, że będziesz nieco zdenerwowana, budząc się bez ubrania, więc jedna z moich poddanych włożyła ci tę koszulę. – Przez chwilę patrzyłam na niego w milczeniu, przetwarzając w głowie to, co usłyszałam. Po raz pierwszy byłam szczęśliwa z powodu utraty przytomności. Gdybym, otwierając oczy znalazła się naga u boku Kenrona, zapewne jedno z nas by tutaj nie stało. Może jest w tym trochę zadufania z mojej strony, ale stawiałabym na niego – w napadzie szału rozszarpałabym go gołymi rękoma. – Możesz rozwinąć? Jak to: moment, kiedy to się pojawiłam? – Cóż, nie ma zbytnio co rozwijać. Leżałem na łóżku w swojej

komnacie, kiedy całą sypialnię zalała fala światła. Poczułem silny podmuch gorąca, w chwilę potem ujrzałem nagą boginię, której skóra żarzyła się jasnym światłem. – Daruj sobie te komplementy – prychnęłam. – Po jakimś czasie ciepło i blask ustały – ciągnął Kenron – i wtedy dopiero odważyłem się ruszyć. Byłaś nieprzytomna, ale oddychałaś miarowo. Nakazałem cię ubrać, po czym przeniosłem cię do twojej komnaty. Resztę już wiesz. – Szczerze mówiąc, nadal wiem niewiele – szepnęłam bardziej do siebie niż do niego. – Nie mam pojęcia, jakim cudem się tutaj znalazłam. – Może porozmawiamy przy śniadaniu? Założysz coś na siebie, czy wolisz, bym podziwiał cię w tej kreacji? – Wesołe iskierki w jego oczach zaczynały mi działać na nerwy. – Nie mam tu żadnych ubrań – odpowiedziałam sztywno. – Zadbałem o wszystko – wskazał na szafę, która zauważyłam wcześniej. – Nie śpiesz się. Gdy zostałam sama, niepewnie ruszyłam w stronę szafy. Kenron zaskoczył mnie swoją zapobiegliwością. Niestety jego gust co do ubrań diametralnie różnił się od mojego. Szafa pełna była najróżniejszych sukien. Skrzywiłam się na ten widok. Wiele dałabym za wygodne spodnie dresowe i ciepłą bluzę, niestety w zaistniałych okolicznościach nie mogłam wybrzydzać. Szybko włożyłam pierwszą lepszą sukienkę, po czym wskoczywszy w jakieś buty wyszłam na korytarz. – Pięknie wyglądasz. – Kenron powitał mnie uśmiechem. – Mam nadzieję, że podoba ci się garderoba? – Nienawidzę sukienek – burknęłam, nie miałam zamiaru silić się na uprzejmość. – Zapamiętam – Kenronowi nieco zrzedła mina. – Pozwolisz? – Podał mi ramię. – Wolałabym nie. – Zignorowałam jego gest i ruszyłam korytarzem przed siebie, słysząc za plecami jego cichy śmiech. Schodząc po schodach, rozglądałam się niepewnie. Wydawało mi się cały czas, że jestem obserwowana. Nagle w odległym kącie ujrzałam blask szkarłatnych oczu, co potwierdziło moje przeczucia. – Wybacz im, są was ciekawi. – Słysząc przy uchu głos Kenrona,

potknęłam się na kolejnym stopniu i gdyby nie przytrzymał mnie za ramię, zapewne runęłabym w dół. – Byłabym wdzięczna, gdyby powściągnęli swoją ciekawość. – Odsunęłam się od niego tak szybko, jak tylko mogłam. – Czuję się, że tak powiem, osaczona. Poza tym, jeśli dobrze pamiętam, nie jest to moja pierwsza wizyta tutaj, widzieli mnie już, więc nie ma o co robić tyle hałasu. – Owszem – Kenron lekko się skrzywił. – Jednak poprzednio nie byłaś ich królową i nie nosiłaś pod sercem dziecka ich władcy. – Nie jestem ich królową! – syknęłam. – Możesz sobie mówić, co chcesz. – Kenron przytrzymał mnie za ramię, zmuszając, bym na niego spojrzała. – Jesteś moją partnerką krwi, a to czyni z ciebie ich królową. Nie miałam ochoty dyskutować z nim na ten temat, tym bardziej w towarzystwie jego poddanych, chowających się po kątach, więc bez słowa poszłam dalej. Jadalnia wyglądała dokładnie tak, jak zapamiętałam ją od ostatniego razu. Stół był suto zastawiony, a porcelanowe nakrycia lśniły w blasku świec. Odruchowo spojrzałam na przeciwległą ścianę, przy której poprzednio siedzieli moi przyjaciele. Teraz byłam tu zupełnie sama. – Gdzie Christian? – Wspomnienie przyjaciół nasunęło mi jego obraz. Nie miałam od niego wiadomości, od kiedy rozstaliśmy się po bitwie z Alexusem. Świadomość, że jest gdzieś tutaj, nieco podniosła mnie na duchu. – Wypełnia swoje obowiązki. – Kenron odsunął dla mnie krzesło. – Chcę się z nim spotkać. – Niechętnie usiadłam na wskazanym miejscu. – Przekażę mu to – rzekł, sięgając po dzbanek z kawą. – Napijesz się? Nie wiem, dlaczego sam zapach kawy, napoju, który kochałam ponad wszystko, wywołał u mnie mdłości. – Wolę herbatę – odparłam i z trudem przełknęłam ślinę. – Ciąża znacząco wpływa na twoje samopoczucie i upodobania – uśmiechnął się lekko, siadając na miejscu obok mnie.

– Nie wyglądasz na specjalistę w tej dziedzinie. – Powiedzmy, że gdy tylko zacząłem podejrzewać twoją ciążę, przygotowałem się do tej rozmowy – rzucił od niechcenia, popijając kawę. Przez chwilę przyglądałam mu się w milczeniu. – Jeśli chcesz o coś zapytać, nie krępuj się. – Kenron mrugnął do mnie zaczepnie. – Po prostu cały czas dziwi mnie fakt, że krwiożercze istoty piją kawę i jedzą normalne jedzenie – powiedziałam. – Nic w tym nadzwyczajnego – odparł szybko. – Krew jest niezbędna dla naszego przetrwania, zaś jedzenie sprawia nam przyjemność. Ludzkie istoty pochłaniają setki najróżniejszych odmian pokarmów. Nie skupiają się wyłącznie na tym, co pozwala im przetrwać, urozmaicają swoją dietę. Dlaczegóż więc my nie możemy robić tego samego? Nie potrafiłam mu na to odpowiedzieć. Nałożywszy sobie sporą ‒ nawet jak na moje możliwości ‒ porcję, skupiłam się na jedzeniu. Miałam wrażenie, że w moim żołądku znalazła się nagle czarna dziura. Im więcej jadłam, tym bardziej byłam głodna. Kątem oka zauważyłam, że Kenron uśmiecha się pod nosem. – Bawię cię? – Ze złością odłożyłam widelec. – Oczywiście, że nie – Widziałam, jak stara się zachować powagę. – Cieszę się, że apetyt ci dopisuje. – Powiedziałeś, że sporo się dowiedziałeś. – Zmieniłam temat, nie mając ochoty dyskutować o moim apetycie. Niechętnie spojrzałam w jego szkarłatne oczy. Widziałam je już wielokrotnie, mimo to nadal mnie przerażały. – Może raczysz podzielić się tą wiedzą? – Co chciałabyś wiedzieć? – Wszystko. – Cóż, jest tego niemało – mrugnął do mnie – Na szczęście mamy sporo czasu. – Czy często zdarza się, by kobiety spoza twojej rasy… – Nosiły nasze dzieci? – wszedł mi w słowo Kenron. – Wiem o kilku przypadkach, to jednak rzadkość. Jak sama zauważyłaś, inne istoty są dla nas wyłącznie źródłem pożywienia – poczułam gęsią skórkę

na ciele, starałam się jednak nie okazać strachu. – Niewiele było przypadków, gdy ofiara służyła nam do czegoś… więcej. – Ale było kilka takich przypadków? – Znalazłem informacje o dwóch. – To niedużo – poczułam się zawiedziona tą informacją. Liczyłam na nieco więcej sytuacji takich jak moja. – Lepsze to niż nic – spojrzał na mnie wymownie. – Czego dokładnie się dowiedziałeś? – Jedna z kobiet była członkinią klanu Nefre. – Bzdura! – parsknęłam. – One was nienawidzą! To przecież ich królowa sprawiła, że jesteście tym, kim jesteście. – Właśnie dlatego pierwsi z nas postanowili ukarać ród Nefre. Postanowili zrobić coś, co najbardziej zaboli królową. Jeden z pierwszych viperów uwiódł i rozkochał w sobie córkę królowej. Gdy ta zaszła z nim w ciążę, odesłał ją do jej klanu. Królowa wpadła w szał, gdy na świat przyszło dziecko obciążone klątwą. – Co się stało z tym dzieckiem? – Zostało zgładzone. – To niezbyt pomocna informacja – rzuciłam ze złością. – Fakt. W twojej sprawie niewiele to zmienia. – A co z drugą kobietą? – Była czarownicą. – I? – Ta rozmowa coraz bardziej mnie irytowała. Nie dowiedziałam się na razie niczego, co mogłoby mi pomóc. – Hormony szaleją? – Kenron wyszczerzył zęby w uśmiechu. – To jest naprawdę denerwujące – syknęłam. – Śmiem twierdzić, że twoje przechwalanie się zdobytą wiedzą to tylko czcze gadanie. – Dobrze – westchnął. – Do rzeczy. Historia vipera i czarownicy to typowe love story, które, jeśli pozwolisz, daruję sobie. – Będę ci za to niezmiernie wdzięczna – prychnęłam. – Udało mi się zdobyć księgi, należące do owej czarownicy. Spisała w nich wszystko od momentu poczęcia dziecka aż do jego dorosłości. – Żartujesz? – Nie, mogę ci wszystko opowiedzieć albo, jeśli wolisz, sama je

przeczytasz. – Druga opcja zdecydowanie bardziej mi odpowiada. – W takim razie dostarczę ci je do pokoju. – Przez chwilę patrzył na mnie w milczeniu. – Chciałbym najpierw, jeśli pozwolisz, o coś cię zapytać. – Słucham. – Chcę mieć pewność, że nie zamierzasz zrobić niczego głupiego. – Nie rozumiem. – Z tego co mówiłaś, wynika, że wasza Rada chciała zabić nasze dziecko. – Czułam, że ta rozmowa zmierza na niewłaściwe tory. – Przenieśliście się tutaj za sprawą twojej podświadomości lub, co wydaje mi się bardziej prawdopodobne, mocy dziecka. – Co to ma do rzeczy? – Nie uciekłaś stamtąd świadomie. Nie próbowałaś ocalić dziecka. – Jego spojrzenie sprawiło, że na moment przestałam oddychać. – Chcę mieć pewność, że nie zrobisz niczego, by je skrzywdzić. – A kim niby jesteś, by żądać ode mnie czegoś takiego? – rzuciłam ze złością. Nie byłam pewna, co rozzłościło mnie bardziej, jego słowa, czy fakt, że trafił w sedno sprawy. Gdyby nie działanie mocy, dziecko byłoby już martwe. Czy naprawdę tego chciałam? Wiedziałam, że ich sposób był najprostszym wyjściem z sytuacji, ale czy faktycznie był właściwy? – Słuchasz mnie?! – Pełen złości głos Kenrona sprawił, że na niego spojrzałam. Jego szkarłatne oczy płonęły złowrogo. – Nadal twierdzę, że to nie twoja sprawa. – Przełykając ślinę, starałam się zachować kamienną twarz. – Jestem ojcem tego dziecka – powiedział nieco spokojniej. – Nie dopuszczę do tego, by stała mu się krzywda. Ocalę je, czy ci się to podoba, czy nie. – Wracam do swojego pokoju. – Wstałam tak szybko, że przewróciłam krzesło. – Wiesz, że nie uciekniesz od tej rozmowy. – Chwycił mnie za rękę, szybko jednak odsunęłam się od niego. – Dobrze więc – rzucił z westchnieniem. – Zapoznaj się z treścią ksiąg, a potem porozmawiamy.

Skinęłam głową i odeszłam. Nie miałam ochoty wdawać się z nim w dyskusję. Nie wiem, czy to za sprawą rozmowy z Kenronem, tej przytłaczającej planety, na której zawsze panowała noc, czy też ciąży – w każdym razie czułam się potwornie zmęczona. Wchodząc po schodach, znów byłam świadoma wielu śledzących mnie oczu, jednak nie dostrzegłam nikogo. Z zaciętą miną ruszyłam w stronę swojego pokoju. Już chwytałam za klamkę, gdy poczułam, że ktoś stoi za mną. – Funkcja obiektu muzealnego nie bardzo mi odpowiada, więc przestańcie się na mnie gapić! – syknęłam przez zaciśnięte zęby, nie odwracając się. – Fakt, nigdy nie przepadałaś za muzeami – usłyszałam znajomy głos. Błyskawicznie się odwróciłam, stając oko w oko z Christianem. Jego widok sprawił, że po raz pierwszy od dłuższego czasu szczerze się uśmiechnęłam. Bez chwili wahania mocno go przytuliłam. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę. – szepnęłam, wtulając się w jego pelerynę. – Musiałaś mieć naprawdę kiepski dzień, skoro mówisz coś podobnego krwiożerczej bestii. Byłam pewna, że żartuje, lecz jego oczy pozostały całkowicie poważne. – Może wejdziemy do środka? – Christian nieco się odsunął. Bez słowa weszłam do pokoju i zaczekałam, aż zamknie za sobą drzwi. – Co tu robisz? – spytał bez wstępów. – Zgłupiałaś do reszty, wracając tu? – Ja… – Jego zmiana nastroju tak zbiła mnie z tropu, że na chwilę zabrakło mi słów. – Nie chciałam tu wracać, do teraz nie mam pojęcia, jak właściwie się tu znalazłam. W jednej chwili byłam na Mandorze, w drugiej obudziłam się tutaj. – Coś czuję, że to część nieco dłuższej historii. – Masz czas? – uśmiechnęłam się gorzko, siadając na łóżku. – To chyba jedyna rzecz, której mam w nadmiarze – parsknął, siadając obok mnie. – To wszystko nadal wydaje mi się jakimś złym snem – szepnęłam. – Sama nie wiem, od czego zacząć. – Najlepiej od początku. – Przez chwilę patrzyłam w milczeniu na

Christiana, aż wreszcie zaczęłam opowiadać.

Rozdział 4. Nick Wchodząc do izby chorych, byłem ledwo żywy. Chyba nieco przeceniłem swoje możliwości, porywając się na te schody. Ostatnie kilka metrów pokonałem, wisząc na ramieniu Kevina. Jeszcze nigdy nie powitałem łóżka z taką radością. Podczas wspinaczki mijało nas coraz więcej strażników; jak widać, Klaudius wszczął już alarm. W pokoju zastaliśmy Rosę, Molly i Londona, który, jak zauważyłem, wreszcie się obudził. Naszą obecność dostrzegli dopiero wtedy, gdy byłem już w łóżku, a Kevin ściągnął osłonę. – Wreszcie! – Rosa odetchnęła z wyraźną ulgą na nasz widok. – Molly mówiła, że nic wam nie jest, ale nie byłam do końca przekonana. Zaczęli przeczesywać zamek. – Co z Niną? – spojrzałem na dziewczynkę siedzącą po turecku na łóżku obok. – Nie widzę nic oprócz ciemności – szepnęła niepewnie. – Czy to znaczy…? – Nie potrafiłem dokończyć zdania. – Ciemność często oznacza też, że dana osoba jest nieprzytomna lub po prostu śpi. – Kevin starał się mnie uspokoić. – Musimy poczekać kilka godzin i spróbować ponownie. – Nie mamy tyle czasu – syknąłem. Byłem wściekły i przerażony, a własna niewiedza i bezradność doprowadzały mnie do szału. – Rada nie daruje mi tego, że im przeszkodziłem. Znalezienie mnie jest zapewne tylko kwestią czasu. – Musisz się gdzieś ukryć – odezwał się London zachrypniętym głosem. – Nim obmyślimy jakiś plan i dowiemy się, co stało się z Niną, minie trochę czasu. – Chłopie, ty jesteś ledwo żywy. – Spojrzałem na niego z uniesionymi brwiami. – Jak chcesz cokolwiek planować? Musisz zostać w łóżku i wyzdrowieć. – Ty też nie wyglądasz na okaz zdrowia. – Popatrzył na mnie krzywo. – Nicolasie, musisz ukryć się gdzieś przed Radą – Rosa spojrzała na mnie poważnie. – Jeśli cię pojmają, nikomu już nie pomożesz. – Możesz się schować u nas – Molly uśmiechnęła się szeroko.

– Nie mogę narażać was na niebezpieczeństwo. – Nie opowiadaj głupot. – Kevin niedbale machnął ręką. – Poza tym nikt nawet nie zauważy, że u nas jesteś. – Zostań chociaż trochę. – Molly błyskawicznie znalazła się przy mnie, chwytając z dziecięcym zacięciem moją dłoń. – Jutro dowiem się, gdzie jest królewna. – Zgoda – nadal twierdziłem, że to idiotyczny pomysł, ale z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nie potrafiłem jej odmówić. Może dlatego, że przypominała mi własną siostrę. Sara w jej wieku była dokładnie taka sama – jasne włosy, błękitne oczy. Była ciekawa świata, nikogo się nie bała i zawsze chciała pomagać wszystkim wokół. – Powinniście iść, zanim Rada zacznie dokładnie przetrząsać zamek – odezwał się London. – Dajcie mi jeszcze chwilę – szepnąłem, zamykając oczy. Byłem wykończony, a ból w klatce piersiowej nasilał się przy każdym oddechu. – Musisz brać leki. – Gdzieś z oddali doszedł do mnie głos Rosy oraz stukot jej butów o kamienną podłogę. – Dopilnujcie, aby przed snem zażył po jednej pigułce z każdej fiolki, to powinno postawić go na nogi. – Musimy iść – usłyszałem nad głową głos Kevina. – Chyba coś zaczyna się dziać. – W tej samej chwili do moich uszu dotarły jakieś krzyki i odgłos kroków. Niechętnie otworzyłem oczy, podnosząc się z łóżka. – Ruszajmy. – Podszedłem do Kevina. Molly z zadowolonym uśmiechem stanęła obok, chwytając mnie za rękę. Zrobiliśmy zaledwie krok w kierunku drzwi, a do pomieszczenia wbiegło kilku żołnierzy. – Gdzie on jest? – krzyknął jeden z nich. – Kto? – spytali jednocześnie London i Rosa. Z krzywym uśmiechem spojrzałem na Kevina. – Coraz bardziej mi się podoba ten twój dar. – Kevin przewrócił oczyma, a Molly zachichotała. – Gdzie jest wasz przyjaciel? – Strażnik nie miał zamiaru ustąpić. – Przyjaciel? – London miał minę niewiniątka. już zapomniałem, jaki z niego świetny aktor. Nie było mi jednak dane przysłuchiwać się dłużej tej rozmowie, gdyż Kevin pchnął mnie w stronę drzwi.

– Dasz radę dojść do stajni? – spytał Kevin po chwili. – Nie mam wyjścia – burknąłem, ruszając korytarzem w stronę schodów. Wokół nas panował zamęt. Co chwila przebiegał obok jakiś strażnik, najwyraźniej Klaudius postawił wszystkich na nogi. Za radą Kevina szliśmy gęsiego pod ścianą, by uniknąć potrącenia przez któregoś z nich. U szczytu schodów zatrzymałem się na chwilę, patrząc na portret króla. Najwyraźniej Tim i Rosa postanowili wydobyć go z ukrycia. Król patrzył na mnie z surową miną; jak zwykle miałem wrażenie, że wie wszystko o moich wybrykach. Momentalnie przeniosłem się myślami do chwili, gdy po raz pierwszy rozmawiałem z nim w cztery oczy. Było to po jednej z wielu bójek z Conorem, krótko przed ostatecznym egzaminem na strażników. Conor powiedział coś o Londonie i się zaczęło. Właśnie okładaliśmy się pięściami, wyzywając się przy tym od najgorszych, gdy niespodziewanie jakaś niewidzialna siła nas rozdzieliła. Ku naszemu przerażeniu kilka metrów od nas stał król, z tym samym wyrazem twarzy, co na portrecie. Byłem przerażony, Conor z resztą też. – Podobne zachowanie jest hańbą dla strażnika – zgromił nas. – Jeśli nie potraficie powściągnąć złości, lepiej będzie, jeśli od razu wycofacie się z egzaminów. Obaj staliśmy ze spuszczonymi głowami, bojąc się odezwać choćby słowem. – Nie macie nic do powiedzenia? – Król podszedł bliżej nas. – Wybacz, królu. – Conor pierwszy zabrał głos. – To się więcej nie powtórzy. – Jestem tego pewien. Wróćcie do swoich domów i przemyślcie, czy bycie strażnikiem jest naprawdę tym, co chcecie w przyszłości robić. Nie jesteście już dziećmi i czas najwyższy, abyście zaczęli zachowywać się odpowiedzialnie. Ukłoniliśmy się nisko i ruszyliśmy przez plac. – Nicolasie – słysząc swoje imię w ustach króla, byłem jednocześnie zaszczycony i przerażony – zostań jeszcze chwilę. Zdążyłem zauważyć złośliwy uśmieszek na ustach Conora, nim ponownie podszedłem do króla. Serce waliło mi jak oszalałe, a ręce zaczęły się pocić.

Król skierował się ku schodom, prowadzącym na taras, a ja ze spuszczoną głową podążyłem za nim. Szliśmy w milczeniu, dopóki nie znaleźliśmy się w wielkim gabinecie. Z zachwytem patrzyłem na setki książek na regałach zajmujących dwie boczne ściany. To miejsce emanowało takim spokojem, że mało się ochotę usiąść na niewielkiej sofie stojącej w rogu i zagłębić w lekturze. Nie żebym był jakimś zwolennikiem książek, oprócz obowiązkowych lektur, takich jak kodeks strażnika czy historia Mandory, przeczytałem w życiu zaledwie kilka pozycji, ale to miejsce i jego specyficzny klimat nasuwały taką właśnie myśl. Mahoniowe podłogi i pięknie rzeźbione, potężne biurko idealnie kontrastowały z bielą sufitu i niesamowitym żyrandolem, wzorowanym na kwiatach antilii. Nie sądziłem, że można stworzyć coś tak pięknego. Złote niteczki splatały się, tworząc kształt kwiatu, a jasna poświata wydobywająca się z jego płatków rozświetlała wnętrze pokoju. – Zamknij drzwi – rzucił król przez ramię, siadając przy biurku. – Wiesz, po co cię tu przyprowadziłem? – wskazał mi krzesło po przeciwnej stronie biurka. – Nie mam pojęcia – odpowiedziałem niepewnie. – Obserwuję cię od jakiegoś czasu. – Szeroko otworzyłem oczy ze zdziwienia. – Jesteś jedyną osobą, której nie potrafię jednoznacznie sklasyfikować. – Nie rozumiem – szepnąłem przez ściśnięte gardło, jednocześnie przeglądając w myślach wszystkie głupoty, jakie w ostatnim czasie zrobiłem. Niestety, było tego całkiem sporo. – Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie. – Król otworzył jedną z teczek leżących na biurku i zaczął przeglądać znajdujące się w niej kartki – Jesteś pełen sprzeczności. Z jednej strony twoje wyniki w nauce teorii pozostawiają wiele do życzenia, z drugiej – jesteś jednym z najlepszych w zajęciach praktycznych. Podczas zajęć z koncentracji i opanowania nie potrafisz usiedzieć w jednym miejscu dłużej niż pięć minut, za to w trakcie walki skupiasz się wyłącznie na pokonaniu przeciwnika, nie pozwalając, by cokolwiek odwróciło twoją uwagę. Jesteś oddanym przyjacielem, starasz się pomagać tym, którzy tego potrzebują, jednocześnie najmniejsza iskra wywołuje twój napad złości. Łatwo cię sprowokować, a w gniewie nie myślisz o konsekwencjach

własnych czynów. Siedziałem jak słup soli, nie mając pojęcia, do czego właściwie zmierza ta rozmowa. Król przerwał nagle, patrząc na coś za moimi plecami. W jednej chwili jego twarz diametralnie się zmieniła, oczy zalśniły wesołymi iskierkami, a na twarzy zagościł uśmiech. Zmiana była tak nagła, że przez chwilę zastanawiałem się, kim jest ten człowiek i gdzie podział się prawdziwy król. – Wybacz, mój drogi, nie chciałam przeszkadzać – słysząc ciepły głos za plecami, zerwałem się z miejsca, oddając ukłon królowej. – To zapewne Nicolas? – podeszła do króla, kładąc mu delikatnie dłoń na ramieniu. – Zaiste. – Król z miłością pocałował ją w rękę. Czułem się speszony, będąc świadkiem ich czułości. Ukradkiem zerkałem na widoczny pod zwiewną suknią brzuch królowej. Całe królestwo czekało z niecierpliwością na narodziny pierwszego potomka królewskiej pary. – Usiądź, proszę – uśmiechnęła się ciepło. – Czyżbyś już podjął decyzję? – zwróciła się do króla. – Nadal się waham – odparł, zerkając na mnie. Klapnąłem na krzesło coraz bardziej skołowany. Nie miałem pojęcia, co tu robię i czego właściwie ode mnie oczekują. – Królowi nie przystoi się wahać – mrugnęła do mnie wyraźnie rozbawiona. – To zbyt ważna decyzja, by podjąć ją bez wahania. – Ja sądzę, że będzie idealny. – Do czego? – wtrąciłem się, nim zdążyłem ugryźć się w język. – Widzisz? – król rzucił mi ostre spojrzenie, unosząc przy tym brew. – Za grosz ogłady i szacunku. – Brzmi znajomo. – Zaśmiała się. – Sam wiesz, że młodość rządzi się swoimi prawami. Nie pamiętasz, jaki byłeś w jego wieku? Król zrobił urażoną minę, patrząc na mnie w milczeniu. – Poza tym – królowa z uśmiechem położyła dłoń na swoim brzuchu – ona też go lubi. – Leano, tłumaczyłem ci już, że w rodzie Mendelaview przychodzą na świat jedynie męscy potomkowie. – A ja ci powiedziałam, że wiem swoje. – Znów się uśmiechnęła,

delikatnie gładząc brzuch. – Teraz wybaczcie, udam się do siebie. – Odprowadzić cię? – król podniósł się z miejsca. – Nie, Rosa już na mnie czeka w korytarzu. – Pocałowała króla w policzek i podeszła do drzwi. – Do zobaczenia niebawem, Nicolasie. – Szybko zerwałem się z krzesła, kłaniając się nisko. Zdecydowanie lubiłem królową. Była jedną z najmilszych kobiet, jakie znałem. Zawsze uśmiechnięta, ciepła dla wszystkich. Jej uroda była całkowicie adekwatna do jej wnętrza. Była naprawdę niezwykła. – Wracając do naszej rozmowy – król ponownie przybrał ten władczy wyraz twarzy – niebawem na świat przyjdzie mój pierworodny, chcę, by u jego boku byli najlepsi strażnicy. Skompletowałem już niemal całą grupę, waham się jedynie w twoim przypadku. Przełknąłem głośno ślinę, zdając sobie sprawę z powagi tego, co usłyszałem. Miałem szansę zostać jednym z osobistych strażników królewskich – to najważniejsza i najbardziej pożądana funkcja wśród absolwentów szkoły. Było to zarazem zajęcie najbardziej odpowiedzialne i niosące ze sobą największe zagrożenie. Król miał rację, wahając się; sam nie byłem pewien, czy faktycznie jestem godzien takiego wyróżnienia. – Jestem zaszczycony, że wasza królewska mość wziął mnie pod uwagę – odparłem poważnie. – Sądzisz, że podołasz tej funkcji? – Nie będę oszukiwał, przedstawiając się w jak najlepszym świetle. – Spojrzałem mu w oczy. – Owszem, jestem impulsywny, często lekkomyślny i łatwo wpadam w gniew. Jednak jeśli król wybierze mnie na strażnika, zrobię wszystko, by nie zawieść pokładanego we mnie zaufania. Nawet kosztem poskromienia swoich naturalnych odruchów. – Musisz mieć świadomość, jak ważny dla mnie jest wybór odpowiedniego strażnika. Los bywa zmienny i może zdarzyć się, że to wy, strażnicy, będziecie jedyną namiastką rodziny, jaką będzie miało moje dziecko. Muszę być pewien, że oddacie mu coś więcej, niż tylko własne życie. – Więcej? – Nie miałem pojęcia, co może być cenniejszego niż poświęcenie się dla kogoś. Król chyba niezbyt cenił nasze życie, skoro żądał czegoś więcej.

– Wiem, o czym teraz myślisz. – Spojrzałem na niego kompletnie zaskoczony, zastanawiając się, czy faktycznie potrafi odczytać moje myśli. – To, co powiedziałem, mogło zabrzmieć tak, jakbym nie dbał o wasze życie. Nie to było moim celem. Uważasz mnie zapewne za kogoś bez serca, dla którego wasze życie jest nic nie warte. Wcale tak nie jest. Chodziło mi jedynie o to, aby strażnicy nie traktowali mojego dziecka wyłącznie jako obiektu, który muszą strzec. Niejednokrotnie będą mu potrzebne wasze rady, wsparcie czy dobre słowo. Muszę wiedzieć, że nawet gdy będzie postępował głupio, podejmował błędne decyzje czy też robił coś, co was zrani, zaboli albo upokorzy, nie odwrócicie się od niego. Możesz mi to obiecać? – Jestem specjalistą od czynów głupich, nieodpowiedzialnych czy obrażających innych. Mogę więc z czystym sumieniem zagwarantować, że nie odsunę się od niego i będę go wspierał. – Trzymam cię za słowo. – Król uśmiechnął się lekko. – A teraz wracaj do domu. Niech ta rozmowa pozostanie wyłącznie między nami. – Spojrzał mi znacząco w oczy. – Oczywiście. – Ukłoniłem się i skierowałem ku drzwiom. – Nicolasie – odezwał się król, gdy już chwytałem za klamkę. – Zazwyczaj nasi najwięksi szkolni wrogowie stają się w przyszłości najbliższymi nam osobami. – W tym wypadku to raczej niemożliwe – skrzywiłem się na myśl, że Conor miałby być moim przyjacielem. – Wierz mi, wiem, co mówię. Kłócimy się z osobami, które zdają się być naszym przeciwieństwem. Musimy jednak dorosnąć, by zrozumieć, że w przyjaźni to właśnie nasze różnice, odmienne poglądy i charaktery pozwalają stworzyć spójną całość. Czyjeś krzyki wybiły mnie ze wspomnień. Byłem tak pochłonięty własnymi myślami, że na chwilę zapomniałem o konieczności jak najszybszego wydostania się z zamku. Wokół panował zamęt. Niemal czułem magię krążącą w powietrzu, widocznie większość strażników starała się użyć swojej mocy, by nas wytropić. Sam nie mogłem uwierzyć, że do tej pory im się to nie udało. – Musimy się pośpieszyć. – Kevin spojrzał niepewnie na strażników, zbierających się w holu. Przytaknąłem cicho, schodząc za

nim ostrożnie schodami. – Jeśli znajdę go pierwszy, to o własnych siłach nie dojdzie do Klaudiusa. – Niespodziewanie za naszymi plecami pojawiło się dwóch strażników. Szybko stanęliśmy pod ścianą, żeby nie znaleźć się na ich drodze. – Fakt, ta zdradziecka świnia pożałuje, że się urodził – dodał drugi. Poczułem, jak wzbiera we mnie złość. Już miałem pokazać mu, co ta zdradziecka świnia potrafi zrobić, gdy niespodziewanie strażnik idący z tyłu potknął się, wpadł na swojego kolegę i obaj runęli w dół schodów. Nie powiem, bym przejął się ich upadkiem. Cichy chichot odwrócił moją uwagę. Dopiero po chwili, widząc zadowoloną minę Molly, figlarny błysk w jej oczach i wyraźnie wysuniętą nogę, zrozumiałem, o co potknął się strażnik. – Molly – syknął Kevin. – Czyś ty zgłupiała? Nie wolno tak robić. – Dobrze mu tak. – Pokazała bratu język, a do mnie puściła oko. – Zwariuję. – Kevin chwycił się za głowę i ruszył dalej. Czułem się dziwnie, mijając stojących wszędzie strażników. Unikając jakiegokolwiek kontaktu z nimi, kierowaliśmy się w stronę drzwi. – Zwrócimy na siebie uwagę, otwierając je. – Kevin spojrzał na mnie niepewnie. – Chodźmy przez salon – rzuciłem po chwili namysłu. – Drzwi balkonowe zawsze są otwarte. Wolno, uważając na każdy krok, znów ruszyliśmy przez hol. Kątem oka zauważyłem, jak jeden z członków Rady staje u szczytu schodów. W chwilę potem znów pojawiła się jasna poświata. Jak widać, skanowali cały zamek. Tak jak przypuszczałem, drzwi na taras były szeroko otwarte. Na nasze nieszczęście stał Klaudius z dwoma innymi członkami Rady. – Co teraz? – usłyszałem cichy głos jednego mężczyzn. – Twój idealny plan szlag trafił. – Przystanąłem, przysłuchując się ich rozmowie. – Czyżby? – Klaudius spojrzał na niego z krzywym uśmiechem. – Może sprawa załatwiła się sama. – Lucas nic nie widzi, więc jest spora szansa na to, że dziewczyna

nie żyje – wtrącił drugi mężczyzna. – A jeśli żyje? Jeśli udało jej się uciec? Jeśli dziecko też nadal żyje? – pierwszy mężczyzna był wyraźnie przerażony. – Uspokój się! – Klaudius zgromił go spojrzeniem. – Miałem nadzieję, że skończymy wszystko dzisiaj. Dziecko miało zginąć, a królewna byłaby idealną ofiarą dla pierwotnej antilii. Niestety, nie wyszło. Mam nadzieję, że to kwiat zdołał przebić się przez osłonę i ją wchłonąć, nie mamy niestety pewności. – Jesteś pewien, że antilia ma taką moc? Nie wydaje mi się, by mogła wchłonąć kogokolwiek. Przecież żywi się wyłącznie krwią – wtrącił towarzysz Klaudiusa. – Niewielu zna prawdziwy powód, dla którego została uwięziona w lodowej powłoce. – Wciąż stałem, przysłuchując się tej rozmowie. – Gdy antilie rozsiały się po całej planecie, król przeniósł pierwszą antilię do podziemi zamku. Była już wtedy bardzo duża, bał się więc, że może rozrosnąć się jeszcze bardziej, jeśli nie będzie jej kontrolować. Znana już była potężna moc tej rośliny. Mieszkańcy odnajdywali w sobie zdolności, których nikt się nie spodziewał. Największą mocą dysponował jednak sam król. Antilia wywoływała moc u innych, sama zaś pozostawała bezczynna. Jej działanie przyrównywano do mocy kryształów, które wzmacniały tego, kto je posiadał. Król, chcąc utrzymać swoją potęgę, regularnie raz w miesiącu podlewał kwiat swoją krwią. Gdy zmarł, dłuższy czas nikt nie schodził do podziemi. W końcu jego kilkunastoletni syn, wiedziony ciekawością, zszedł tam i odnalazł kwiat. Antilia była tak spragniona krwi, że nim ktokolwiek zdążył się zorientować, wysuszyła go do cna. Właśnie wtedy okazało się, że nie jest tak bezbronną roślinką, za jaką ją uważano. Potrafi opleść pnączami ofiarę i przyciągnąć ją do siebie, a potem za pomocą kolców wyssać z niej krew. Królowa była tak zrozpaczona śmiercią syna, że sprowadziła najpotężniejszych magów i czarownice, którzy zamknęli roślinę w lodowej powłoce. Nikt nawet nie próbował jej unicestwić, bojąc się, że wraz z nią zniknie cała magia tej planety. – Skoro kwiat jest zamknięty dla bezpieczeństwa innych, po co chciałeś go uwolnić? – towarzysz Klaudiusa zadał pytanie, które błąkało mi się po głowie.

– Mam zamiar wykorzystać jej pełną moc – oznajmił Klaudius. – Już czas, by Mandora zyskała potężnego władcę. Władcę, który zapanuje też nad innymi planetami. – A to skurczybyk – syknąłem pod nosem. – Wiedziałem, że ma manię władzy, ale żeby aż tak? Nim się obejrzymy, będzie z niego kolejny Alexus. – A co z królewną? – spytał towarzysz Klaudiusa. – Jeśli królewna nadal żyje, postaramy się, by nie trwało to zbyt długo. – Klaudius uśmiechnął się złowrogo. Miałem ochotę rozszarpać go na kawałki, ale na razie dałem się wyprowadzić Molly i Kevinowi na zewnątrz. – Co oni mówią? – Molly spojrzała na mnie niepewnie. – Sam nie wiem – mruknąłem. Pełen nieciekawych myśli ruszyłem w stronę stajni. – Co ja bym dał za moje bmw… – jęknąłem, wsiadając na konia. – Co to jest bmw? – spytali jednocześnie Kevin i Molly. Aż mnie zatkało. Chwilami zapominałem, że Mandora, mimo iż była cudownym miejscem, w moim odczuciu była strasznie zacofana. Nie było tu elektroniki, samochodów ani innych zdobyczy ziemskiej cywilizacji. Ileż ja bym teraz dał za hamburgera, jedzonego podczas szybkiej jazdy autostradą, przy dźwiękach ulubionego kawałka nastawionego na cały regulator. Zdecydowanie lubiłem pobyt na Ziemi. Lata tam spędzone bardzo oddaliły mnie od rodzinnych stron. – To marka samochodu – odpowiedziałem w końcu. – A co to jest samochód? – spytała Molly, wyraźnie zaciekawiona. W tym momencie pomyślałem o kimś, komu nie musiałem tłumaczyć, czym jest bmw – o Ninie. Do końca życia nie zapomnę chwili, w której jednym tchem wyrecytowała parametry mojego ukochanego auta. Chyba właśnie wtedy zacząłem patrzeć na nią inaczej. Nie jak na swoją podopieczną, lecz jak na dziewczynę, z którą łączyło mnie więcej, niż bym chciał. – Porozmawiamy na miejscu. – Kevin pomógł wsiąść siostrze na konia, po czym ruszył kłusem w stronę swojego domu. Potrząsnąłem głową, by odgonić natrętne myśli i ruszyłem za nim.

Rozdział 5. Nina Nic nie powiesz? – Patrzyłam wyczekująco na Christiana, który nie odezwał się od chwili, gdy skończyłam opowiadać mu o wszystkim, przez co przeszłam w ciągu ostatniej doby. – Wybacz, po prostu… – Znów na chwilę zamilkł, patrząc na mnie z nieodgadnioną miną. – Nie bardzo wiem, co powiedzieć. – Przydałoby się jakieś miłe słowo. – Miłe? – parsknął. – Dziewczyno, przez własną głupotę zmarnowałaś sobie życie! Mało tego, twoja nieuwaga może teraz sprowadzić zagładę na Wszechświat. – Ja… – Wybuch Christiana na chwilę odebrał mi mowę. Wiedziałam, że w przeszłości zbyt często postępowałam lekkomyślnie i irracjonalnie, nigdy jednak nie chciałam zmarnować życia sobie ani innym. – Przepraszam – westchnął głośno. – Po prostu to chyba zbyt wiele jak na jedną opowieść. – Mnie to mówisz? – jęknęłam. – Tak czy owak, bez względu na to, kto jest ojcem tego dziecka, nie powinno cię tu być. – Nie słuchałeś mnie? Przecież ci tłumaczyłam, że nie mam pojęcia, jak się tu znalazłam. – Słuchałem. To, że znalazłaś się tu wbrew swojej woli, nie zmienia faktu, że nie zrobiłaś nic, by się stąd wydostać. – Christian, nie wiem, gdzie mam iść, nie wiem, co mam zrobić! – W każdym razie nie możesz tu zostać. – Spojrzał mi w oczy . – To nie miejsce dla ciebie. – Zaczynam uświadamiać sobie, że nigdzie nie ma już dla mnie miejsca. – Przestań dramatyzować. – Popatrzył na mnie karcąco. – Z każdej sytuacji jest wyjście. Każdy problem ma rozwiązanie, trzeba je tylko znaleźć. Musisz jednak zacząć podejmować właściwe decyzje, bo z tego, co zauważyłem, twoje dotychczasowe wybory sprowadziły na ciebie niejedną katastrofę. – Jestem naiwną idiotką – burknęłam, spuszczając głowę.

– Weź się w garść. – Christian chwycił mnie pod brodę, zmuszając, bym na niego spojrzała. – Nie da się cofnąć tego, co zrobiłaś, możesz jednak wyciągnąć wnioski z popełnionych błędów i wystrzegać się ich w przyszłości. – Jednym słowem przestać wyrabiać głupoty, żyć w celibacie i popracować nad refleksem? – Coś w ten deseń. – Christian uśmiechnął się pod nosem, wstając z łóżka – Muszę iść. Odpocznij, potrzebujesz teraz dużo spokoju. – Christian… – Zatrzymałam go w pół kroku. – A co u ciebie? Jak sobie radzisz z tym wszystkim… – Zrobiłam nieokreślony ruch ręką. – Jak żyjesz pośród tych… – Potworów? – wszedł mi w słowo, krzywiąc się nieco. – Nie zapominaj, że sam jestem potworem. Nie ma innego miejsca, do którego bym lepiej pasował. – Wiesz, co mam na myśli. Ty jesteś dobry, oni nie. – Cóż, powiedzmy, że jakoś zdołałem się tutaj wpasować. Dostałem posadę strażnika lasu. Przez większość czasu patroluję teren, a gdy tego nie robię, leżę i gapię się w sufit. – Czy ty…? – Nie mogłam dokończyć pytania. – Nie. – Christian na szczęście zrozumiał, co miałam na myśli – Żywię się wyłącznie krwią zwierząt, nie zdołali mnie zmusić do zmiany nawyków. – Cieszę się. – Uśmiechnęłam się lekko. – Porozmawiamy później. Postaram się w tym czasie wymyślić, co zrobić, by ci pomóc. – Dziękuję. – Nie dziękuj, jeszcze nic nie zrobiłem i możliwe, że nieprędko znajdę jakiś sposób. – Chcesz mi pomóc, to już coś. – Jak sama kiedyś powiedziałaś, od tego ma się przyjaciół. – Puścił do mnie oko. – Musimy sobie pomagać. Podszedł do drzwi, ale nagle odwrócił się, pytając: – Widziałaś się ostatnio z Kate? – Nie – szepnęłam, unikając jego wzroku. – Czego mi nie mówisz?

– Kate została uwięziona przez Radę – zaczęłam niepewnie. – Co?! – Krzyk Christiana przypominał ryk wściekłego zwierza. – Została oskarżona o niewypełnienie obowiązków strażnika. – Niby w czym ich nie wypełniła? – spytał nieco spokojniej. – Przecież walczyła u twojego boku. – Tak, ale Rada ukarała ją za to, że wróciła na Mandorę, porzucając mnie w trakcie misji. – Brednie! Jak mogłaś pozwolić, by ją zamknęli? Dlaczego jej nie pomogłaś? – Myślisz, że nie próbowałam? – Poczułam się dotknięta jego zarzutami. – Gdy tylko doszłam do siebie po walce z armią i z pierwotnym złem, spotkałam się z Klaudiusem, żądając jej uwolnienia. Nie chciał mnie słuchać. Wysłałam nawet Tima do strażników więziennych, ale wszyscy bali się przeciwstawić Radzie. Klaudius w końcu obiecał mi, że zajmie się sprawą Kate po balu, ale potem wszystko się posypało, a ja sama stałam się więźniem. – Czy ty siebie słyszysz? – Widziałam złość w jego oczach. – Jesteś potężniejsza niż ktokolwiek z nich, gdybyś tylko zechciała, zrównałabyś całe to więzienie z ziemią. Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, Christian wyszedł, głośno trzaskając drzwiami. Szlochając, wtuliłam twarz w poduszkę. Potrzebny był mi przyjaciel, a nie kolejna osoba, która nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Nie mam pojęcia, jak długo płakałam, nim w końcu zmorzył mnie sen. Obudziła mnie dziwna świadomość tego, że jestem obserwowana. Gdy uchyliłam jedno oko, wciąż mając nadzieję, że moje odczucia okażą się absurdalne, zobaczyłam wpatrzoną we mnie parę szkarłatnych oczu. Z wrzaskiem usiadłam, wykorzystując poduszkę jako tarczę. Kenron siedział na krawędzi łóżka, wyraźnie rozbawiony. – Jesteś słodka, gdy śpisz. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Widok jego kłów, znajdujących się tak blisko mnie, sprawił, że serce zaczęło mi walić jak oszalałe. – Co tu robisz? – warknęłam, odsuwając się na przeciwną stronę łóżka. – Przyniosłem dzienniki, o których rozmawialiśmy. – Wskazał na

czarne pudło stojące obok niego. – Pukałem, ale nie odpowiadałaś. – Więc postanowiłeś sprawdzić, czy nie uciekłam? – Antilio, nie jesteś tu więźniem. O ile dobrze pamiętam, nie ja cię tu sprowadziłem. – Więc nic nie zrobisz, jeśli postanowię stąd odejść? – To raczej nieodpowiedzialna decyzja, zważywszy na to, że twoi poddani pragną waszej śmierci. – Jego wzrok zatrzymał się na moim brzuchu. – Tu jesteście bezpieczni, nie pozwolę, by ktokolwiek się do was zbliżył. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie – nie ustępowałam. – Tak – odezwał się po chwili – Jeśli postanowisz odejść, nie zrobię nic, by ci w tym przeszkodzić. Mam jednak nadzieję, że zostaniesz i pozwolisz sobie pomóc. Poza tym jestem ojcem i chyba też mam coś do powiedzenia, nieprawdaż? – Nie chcę teraz o tym rozmawiać. – Odwróciłam wzrok. – Antilio, prędzej czy później będziemy musieli odbyć tę rozmowę. – Nie teraz – rzuciłam ze złością. – Jak sobie życzysz. – Kenron wolno podniósł się z miejsca i skierował do drzwi. – Ktoś przyniesie ci posiłek do pokoju – rzucił przez ramię. – Gdy dojrzejesz do rozmowy, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Kiedy zostałam sama, starałam się opanować szaleńczy rytm mojego serca. Christian miał rację – nie mogłam tu zostać. Kenron oczekiwał ode mnie czegoś, czego nie mogłam mu dać. Zamek viperów był ostatnim miejscem, w którym chciałabym żyć, o wychowywaniu dziecka nie wspominając. Bez względu na to, w jak trudnej sytuacji się znalazłam, nie miałam zamiaru szukać u niego pomocy. Podkuliwszy nogi, owinęłam się szczelniej kołdrą i wróciłam myślami do przeszłości, do swoich błędów i pomyłek. Zawsze myślałam, że jestem rozsądną dziewczyną. W liceum unikałam kłopotów. Mimo namów chłopaka nie poszłam z nim do łóżka – wiedziałam, że to zbyt wcześnie. Starłam się być przykładną córką, nie sprawiać problemów ojcu. Uczyłam się pilnie, nie wagarowałam. Nawet gdy pojawił się Pati, starałam się ograniczać kłótnie do minimum. Nie potrafię jasno określić, w którym momencie przestałam być sobą. Może wtedy, gdy znalazłam się w salonie tatuażu? Cóż, pozostanie sam na sam

z obcym mężczyzną w jego domu, wypicie kakao, które na dobrą sprawę mogło być czymś doprawione, oraz zdecydowanie się na tatuaż – to naprawdę nie było w moim stylu. Zachowałam się nieodpowiedzialnie i głupio, niestety dopiero teraz tak to oceniam. A potem w moim życiu pojawił się Alex…. Już przy naszym pierwszym spotkaniu zrobiłam coś, co wcześniej w ogóle nie wchodziło w grę – pozwoliłam się pocałować nieznajomemu. Potem było coraz gorzej. Zakochałam się w niewłaściwym facecie – pierwszy poważny błąd. Ufałam nieodpowiednim ludziom, szukałam drogi na skróty, nie wysilając się nigdy zbyt mocno. Pojawienie się Kenrona zniszczyło mnie całkowicie. Cały czas zastanawiałam się nad tym, czy podjęłam właściwą decyzję. Czy faktycznie nie było innego wyjścia? Czy poświęcenie własnego ciała dla dobra przyjaciół było dobrym posunięciem? Widząc konsekwencje tej decyzji, nie mogłam już mieć absolutnej pewności. Moje życie legło w gruzach. Po raz pierwszy od dawna czułam się naprawdę zagubiona i bezradna. Nie chciałam tego. Jednego byłam pewna – nadszedł czas, by wreszcie zmienić postępowanie. Przed oczyma stanęli mi moi rodzice, zarówno ci biologiczni, jak i ci, którzy mnie wychowali. Co by powiedzieli, widząc kobietę, którą się stałam? Skrzywiłam się na tę myśl. Wziąwszy głęboki oddech, podniosłam się z łóżka. Zmianę postępowania musiałam zacząć od czegoś, na co zwykle nie zwracałam najmniejszej uwagi – od planu. Tym razem nie miałam zamiaru ulec emocjom. Musiałam na chłodno rozważyć wszystkie opcje i wybrać najodpowiedniejszą. Nie mogłam pozwolić sobie na błąd – nie tym razem. Zbyt wiele od tego zależało. Postanowiłam w pierwszej kolejności dowiedzieć się jak najwięcej o dziecku, ciąży i tym, co mnie czekało. Z tą myślą odchyliłam wieko czarnego pudła, stojącego na stole. Wewnątrz znalazłam kilka dzienników oprawionych w brązową skórę. Na okładce każdego z nich znajdowała się czarna gwiazdka. Gdy przyjrzałam się dokładniej, zauważyłam, że to swoisty sposób numerowania ksiąg. Każda kolejna miała na okładce o jedną gwiazdę więcej niż poprzedniczka. Wyjąwszy z pudła księgę z jedną gwiazdą, wróciłam na łóżko. Otworzyłam prędko dziennik na pierwszej stronie i zaczęłam czytać.

Dzień 60 Dziś po raz pierwszy spisuję swoje myśli. Pamiętam, że w przeszłości śmiałam się z koleżanek, które prowadziły pamiętniki, wiele jednak się zmieniło od tego czasu. Dziś mija sześćdziesiąty dzień, odkąd zostałam sama. Każdego dnia wstaję rano i robię nożem nacięcie na drewnianej ścianie chatki, w której zamieszkałam. Dlaczego dopiero dziś zaczęłam pisać dziennik? Cóż, siedząc na ganku obserwowałam tańczące w blasku słońca motyle i chyba po raz pierwszy od chwili, gdy tu zamieszkałam, żałowałam, że nie ma przy mnie nikogo, komu mogłabym pokazać ten cudowny widok. Postanowiłam więc spisać to, co w dawnym życiu opowiedziałabym przyjaciółce. Kiedyś była nią Merry, dziewczyna mieszkająca obok mnie. Gdy teraz o niej myślę, jestem pełna żalu i smutku z powodu tego, jak mnie potraktowała. Nigdy nie miałyśmy przed sobą tajemnic, przynajmniej do czasu, gdy objawiła się moja moc. Babcia, która jako jedyna była świadkiem tego, jak w złości podpaliłam myślami krzesło, kategorycznie zabroniła mi mówić o tym komukolwiek, także rodzicom, siostrze i Merry. Właśnie wtedy dowiedziałam się, że moja prababka była czarownicą, która zakochała się w zwykłym chłopaku. Została wygnana przez swoje siostry i przeniosła się z ukochanym tutaj – na Lufaksa, planetę zamieszkaną przez ludzi. Strzegła pilnie tajemnicy swego pochodzenia, wiedząc, że jeśli prawda wyjdzie na jaw – zostanie odrzucona przez rodzinę i przyjaciół. Pamiętam, jaka byłam wściekła na babcię, która zabroniła mi przyznawać się do tego. Nie rozumiałam sensu utrzymywania w tajemnicy czegoś tak fantastycznego jak czary. Babcia była jednak nieugięta. Teraz rozumiem doskonale, co nią kierowało. Ukrywałam swoje zdolności przez kilka lat, aż do jej śmierci. Było to krótko po moich szesnastych urodzinach. Wtedy z żalu i rozpaczy zapomniałam o przestrogach babci, uwalniając z siebie cały ból i złość. Wskutek tego moje rodzinne miasteczko nawiedziła największa nawałnica, jaką kiedykolwiek widziano. Początkowo nikt nie zorientował się, że to moje dzieło, niestety będąca ze mną Merry nie dała się oszukać. Szczerze mówiąc, poczułam ulgę, że mogłam wreszcie przestać kłamać. Znałam

Merry, byłam pewna, że mogę jej ufać, w końcu była moją przyjaciółką. Dlatego po pogrzebie, w zaciszu mojego pokoju, pokazałam jej małą próbkę moich umiejętności. Spodziewałam się, że ją przestraszę, w życiu jednak nie sądziłam, że nazwie mnie wiedźmą i z miejsca pobiegnie na skargę do moich rodziców. Nim zdążyłam cokolwiek wyjaśnić, stałam już przed władzami miasteczka. Starałam się im tłumaczyć, że jestem niegroźna, że nadal jestem tą samą Akishą, którą znają – nikt nie chciał mnie słuchać. Zostałam oskarżona o uprawianie czarnej magii i wygnana z miasta. Do dziś pamiętam spojrzenia ludzi, których znałam całe życie. Ten wstręt w ich oczach, odraza malująca się na twarzach, strach, gdy zbliżyłam się do kogokolwiek z nich. Najbardziej zabolało mnie jednak zachowanie moich bliskich. Stali wśród tłumu, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie chcą mieć ze mną nic wspólnego, Merry zaś wyraźnie okazywała mi swoją nienawiść. Gdy ją mijałam, z odrazą splunęła w moją stronę. W życiu nie czułam się tak podle, jak tego dnia. Cały mój świat, wszystko, w co wierzyłam, straciło sens. Opuszczając miasto, udałam się do jedynego miejsca, które mogło dać mi schronienie. Babcia wiedziała, jak ograniczeni bywają ludzie, przygotowała więc miejsce, do którego miałam się udać w razie kłopotów. Tak właśnie znalazłam się tutaj, w małym domku, który stał się moim azylem. Trudno mi było przywyknąć do tej sytuacji, ale jakoś dałam sobie radę. Babcia zostawiła mi wiele wskazówek. Jestem zdana wyłącznie na siebie, ale może to i dobrze, biorąc pod uwagę to, jak potraktowały mnie najbliższe mi osoby. Tutaj mogę być sobą. Przeszłam przez kolejne fazy: od rezygnacji, złości, smutku, niechęci, w końcu dotarłam do chwili, w której zaakceptowałam to, co mnie spotkało, i zaczęłam żyć na nowo. Żywię się tym, co daje mi las, oraz skrupulatnie doskonalę swoje umiejętności magiczne, wiedząc, że tylko one mogą mnie ochronić przed wrogami. Dzisiejszy dzień jest zdecydowanie gorszy od tych poprzednich. Samotność doskwiera mi dziś bardziej niż dotychczas. Zaczęłam już nawet mówić do drzew, by tylko zapełnić czymś ciszę. Westchnęłam głośno, kartkując kolejne strony. Gdy dotarłam do fragmentu oznaczonego czerwoną tasiemką, wiedziałam już, że znalazłam to, czego szukałam.

Dzień 75 Dzisiejszy dzień jest inny niż poprzednie. Nie będę pisać o tym, czego się nauczyłam czy też co zobaczyłam. Zdarzyło się coś o wiele ciekawszego – opisanie tego nie będzie bezsensownym marnowaniem miejsca w tym dzienniku. Siedziałam przy płonącym kominku. Już miałam szykować się do snu, gdy ktoś zastukał do drzwi. Z walącym sercem wstałam, nie wiedząc, co właściwie powinnam zrobić. Do tej pory nawet nie pomyślałam o tym, by bać się kogokolwiek, nikt rozsądny nie zapuszczał się tak daleko do lasu. Na drżących nogach podeszłam do drzwi i dodając sobie w duchu odwagi, chwyciłam za klamkę. Gdyby ktokolwiek przybył tu w niecnych zamiarach, nie zawracałby sobie głowy pukaniem. Trzymając się kurczowo tej myśli, wolno uchyliłam drzwi. W progu stała wysoka, zakapturzona postać. Ze ściśniętym gardłem zapytałam, kim jest i czego chce. Gdy para lśniących czerwonych oczu spojrzała na mnie spod kaptura, po prostu zemdlałam. Obudziłam się na własnym posłaniu, nieopodal kominka. Przez chwilę byłam pewna, że nadal śpię, bo nade mną pochylał się anioł w ludzkiej postaci. Nigdy nie zwracałam uwagi na mężczyzn, ale ten był naprawdę godny uwagi. Idealne rysy twarzy, czarne lśniące włosy do ramion, doskonale gładka cera. Nigdy w życiu nie widziałam kogoś piękniejszego, tylko te oczy…. Czerwień przechodząca w szkarłat – te oczy były najbardziej przerażającą i zarazem fascynującą rzeczą, jaką w życiu widziałam. Tramer – jak się przedstawił ‒ należy do rasy viperów. Przybył do mojego domu, by prosić mnie o pomoc. Gdy pokazał mi krwawiącą ranę na swoim boku, byłam bardziej niż przerażona. Tramer został ugodzony przez mroczną broń. Mimo zdolności samoleczenia nie potrafił zablokować krwawienia. Słuchając jego opowieści, miałam wrażenie, że oszalał, myśląc, że jestem w stanie mu pomóc. Tłumaczyłam, że jestem bezradna, on jednak upierał się, że czuje drzemiącą we mnie moc. W końcu uległam jego namowom, odszukałam w księdze babci najpotężniejsze zaklęcie lecznicze i spróbowałam. Jakież było moje zdziwienie, gdy po kilku nieudanych próbach krwotok ustał, a rana się zasklepiła! Tramer w przeciwieństwie do mnie wcale nie był

tym zaskoczony. Ostatkiem sił podziękował mi za pomoc, po czym zasnął. Domyśliłam się, że ingerencja mojej magii mogła go wyczerpać, sama również odczuwałam skutki zużycia takiej ilości mocy. Teraz siedzę przy kominku i patrzę, jak mój gość śpi. Widok jego nagiej piersi, miarowo unoszącej się przy każdym oddechu, jest naprawdę fascynujący. Kartkując kolejne strony, starałam się znaleźć coś, co mogłoby mi w jakikolwiek sposób pomóc. Tak jak się spodziewałam, Akisha zakochała się w Tramerze, i to z wzajemnością. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, biorąc pod uwagę niesamowity wygląd viperów. W obecnej sytuacji nie miałam ochoty na czytanie ckliwych szczegółów z ich życia. Pobieżnie przekartkowałam opisy pierwszych nieśmiałych spojrzeń, muśnięcia dłoni, pocałunków. Tramer szybko doszedł do siebie, ale nie chciał zostawić swojej wybawicielki samej. Zaproponował, że odwdzięczy się jej za pomoc swoją pracą. I tak, dzień po dniu stawali się sobie coraz bliżsi. Zatrzymałam się na chwilę przy jednym fragmencie. Kocham go, jestem tego pewna. Chyba pokochałam go już w chwili, gdy poprosił mnie o pomoc. Im więcej rozmawiamy, poznajemy się nawzajem, tym bardziej go kocham. Jego wiedza, sposób bycia są niesamowite. Trochę denerwuje mnie to, że nie mówi mi niczego o swojej przeszłości, nie chcę jednak zbyt mocno naciskać. Zresztą on wie doskonale, czym zająć moje myśli. Cały czas wspominam nasze pierwsze pocałunki. Dotyk jego ust wzbudził we mnie pragnienia, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Jednak wszystkie uczucia bledną wobec tego, co zdarzyło się wczorajszej nocy. Do tej pory się nie śpieszyliśmy się z niczym, jednak wczoraj dałam się ponieść namiętności i oddałam mu swoje ciało. Jestem pewna, że do końca życia nie zapomnę dotyku jego nagiego ciała na moim i smaku jego krwi. Początkowo nie chciałam jej skosztować, jednak on był taki przekonujący. Już po kilku łykach ogarnęła mnie euforia. – Tak, krew viperów, pychota – burknęłam pod nosem. Wiedziałam doskonale, co czuła ta dziewczyna, jednak wypchnęłam z pamięci to niesamowite uczucie. Zbyt wysoką cenę przyszło mi zapłacić za ten wyrafinowany smak. No i oczywiście ja ‒ w przeciwieństwie do Akishy ‒ nie kochałam vipera.

Nie wiem, dlaczego, czytając dziennik tej dziewczyny, z miejsca pomyślałam o Nicku. Jak na zawołanie stanęły mi przed oczami wesołe ogniki w jego oczach za każdym razem, gdy ze mnie żartował. Tak bardzo tęskniłam za jego dotykiem, smakiem ust! Zagryzając zęby, starałam się wyrwać z serca ten rozdzierający ból. Nick i wszystko, co było między nami, należało już do przeszłości, było mglistym cieniem mojego dawnego życia. Skoro rozum jasno widział brak jakichkolwiek szans na wspólną przyszłość, dlaczego serce tak uparcie czepiało się nadziei? Ocierając samotną łzę z policzka, ponownie skupiłam się na treści dziennika. Dzień 90 Gdy dziś otworzyłam oczy, czułam się inaczej. Coś się zmieniło. Nie wiem, dlaczego ogarnęło mnie absurdalne przypuszczenie, że nie jestem sama. Od kilku tygodni sypiam z Tramerem – nie zastanawiałam się nad skutkami. Teraz jestem pewna, że pojawiły się właśnie te skutki. Moje ciało się zmienia. Gdy rano podciągnęłam koszulę, zauważyłam wyraźnie powiększony brzuch. Przerażona obudziłam Tramera, pokazując mu swoje odkrycie. W przeciwieństwie do mnie był wniebowzięty. Uspokoił mnie, mówiąc, że to dziecko to dar od losu, owoc naszej miłości. Mimo szczerych chęci nie potrafię zdobyć się na podobny entuzjazm. Teraz siedzę na ganku, Tarner wyszedł jakiś czas temu po zapasy. W głowie mam chaos. Kocham go, ale nie jestem gotowa na dziecko. Mam zaledwie siedemnaście lat – nie chcę jeszcze być matką. Poza tym świadomość, że urodzę istotę podobną do Tramera, nie jest zbyt pokrzepiająca. Doskonale rozumiałam tę dziewczynę. Ja również nie chciałam być jeszcze matką i przerażała mnie perspektywa urodzenia vipera. Czarownica była jednak w o wiele lepszej sytuacji niż ja. Ona kochała mężczyznę, którego dziecko nosiła w sobie – ja czułam do Kenrona jedynie niechęć, poza tym nadal się go bałam. Sytuacja Akishy była lepsza również z tego powodu, że jej potomek nie zagrażał istnieniu świata. Głośno westchnęłam, przekładając kolejną stronę. Nim jednak

zaczęłam czytać, usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Chwilę potem w pokoju pojawiła się ta sama viperka, którą widziałam rano. – Przyniosłam coś do jedzenia. – Postawiła tacę na stoliku. Nim zdążyłam odpowiedzieć, już jej nie było. Przez chwilę wpatrywałam się w tacę z jedzeniem, ale nie ruszając niczego, wróciłam do czytania. Nic nie dzieje się bez przyczyny – tak zwykła mawiać babcia. Tęsknię za nią, i to bardzo. Ona jedna potrafiłaby mnie teraz zrozumieć, zresztą zawsze to umiała. Ciekawe, jak zareagowałaby na wiadomość, że zaszłam w ciążę z viperem? Zapewne nie zrobiłoby to na niej większego wrażenia. Przyjęłaby wszystko ze stoickim spokojem, twierdząc, że każdy z nas ma zapisany w gwiazdach los i należy się z tym pogodzić. Dzień 92 W nocy nie mogłam spać. Przez cały czas czułam niepokój, którego źródła nie potrafiłam jednoznacznie zlokalizować. Zapewne duży wpływ na to miała moja wczorajsza rozmowa z Tramerem. Gdy po powrocie z miasta wspólnie usiedliśmy do obiadu, zrobił coś, co całkowicie mnie zszokowało. Gdy poprosiłam, by dolał mi wody, wziął mój kielich i napełnił go swoją krwią. Przerażona patrzyłam, jak przegryza sobie skórę na nadgarstku i unosi rękę nad kielichem. Dźwięk kropli uderzających o dno naczynia dudnił mi w uszach jak huk wodospadu. Moje serce zaczęło walić jak szalone. Gdy w końcu udało mi się wydobyć z siebie głos i zapytać, co to znaczy, odpowiedział, że jego krew jest niezbędna dla prawidłowego rozwoju dziecka i że będę musiała pić ją regularnie, by było zdrowe i odporne. Przeraził mnie tym. Owszem, piłam już jego krew, ale to było podczas upojnych nocy, kiedy nie zastanawiałam się nad tym, co robię. Picie krwi w blasku dnia jako napoju do obiadu zdawało się ponad moje siły. Tramer jednak poprosił, bym mu zaufała, nie miałam więc innego wyjścia, jak tylko wypić, to co mi dał. Wiem, że kocha mnie i dziecko, właśnie dlatego postanowiłam mu zaufać. Jestem pewna, że mnie nie skrzywdzi. Zresztą mam tylko jego. Gwałtownie nabrałam powietrza i przez dobrą chwilę nie byłam w stanie zrobić wydechu. Potem szybko przeczytałam jeszcze raz ten

sam fragment, by upewnić się, że faktycznie dobrze wszystko zrozumiałam. Niestety, nadzieja, że coś przeoczyłam, szybko prysła. Poderwałam się z łóżka i podbiegłam do drzwi balkonowych. Moje płuca usilnie domagały się świeżego powietrza. Myśl o tym, że miałabym pić krew Kenrona, paraliżowała mnie. Było to tym bardziej przerażające, że doskonale znałam działanie krwi viperów. Utrata kontroli była ostatnią rzeczą, jakiej w zaistniałej sytuacji potrzebowałam. – Może masz ochotę na spacer? – Kenron niespodziewanie stanął tuż przy mnie. Nie znosiłam tego sposobu jego pojawiania się. Miałam ochotę wrzasnąć na niego, rzucić jakąś złośliwą ripostę, uznałam jednak, że skoro mam się zmienić, czas najwyższy zapanować nad emocjami i moim niewyparzonym językiem. – Byłabym niezmiernie wdzięczna, gdybyś przestał zakradać się w ten sposób – powiedziałam spokojnie. – Jak wiesz, stres niezbyt mi służy w obecnej sytuacji. – Oczywiście. – Widziałam zdziwienie wyraźnie malujące się na jego twarzy. Najwyraźniej nie był przygotowany na taką reakcję. – Obiecuję, że następnym razem zachowam się odpowiednio i zapukam do drzwi. Skinęłam głową, przenosząc wzrok na gwiaździste niebo. – Przejdziemy się? – Wskazał na rozciągający się w dole las. Sama myśl o postawienia stopy w pobliżu drzew wywoływała u mnie ciarki. – Może innym razem – odpowiedziałam po chwili. – Jak lektura? – Podszedł bliżej. – Pytasz, czy już dotarłam do fragmentu opisującego picie krwi vipera? – W rzeczy samej. Co o tym myślisz? – Jeszcze nie oswoiłam się z tą myślą. – Wiesz, że to niezbędne dla prawidłowego rozwoju naszego dziecka. – Spojrzał na mnie uważnie. – Wiem jedynie to, co powiedział jej twój pobratymiec. Nie ma żadnego dowodu na potwierdzenie słuszności jego słów. – Po co miałby kłamać? – Kenron był zniecierpliwiony. – Pozwól, że przeczytam wszystko spokojnie, zanim odpowiem na twoje pytanie.

– Jak chcesz. – Odwrócił się i wyszedł. Zranione ego Kenrona nie było moim problemem, więc wróciwszy do pokoju, skupiłam się na lekturze. Chciałam jak najszybciej poznać zawartość dzienników, mając nadzieję, że historia Akishy da mi jakieś wskazówki odnośnie do decyzji, którą miałam podjąć.

Rozdział 6. Nick Całą noc dręczyły mnie koszmary. Gdy tylko dotarliśmy do domu Kevina i Molly, padłem ledwo żywy na łóżko. Jazda konna wykończyła mnie doszczętnie. Dobrze, że ich mama całe dnie pracowała, nie musiałem się więc ukrywać. Połknąłem szybko pigułki, które podał mi Kevin i błyskawicznie zapadłem w sen. Widziałem w nim Ninę. Stała na końcu długiego, ciemnego korytarza. Miała na sobie długą, białą suknię, na której wyraźnie widać było czarne oślizgłe macki. Wiedziałem dokładnie, co to było; taka sama smolista substancja wypełniała tę przeklętą studnię. Nina patrzyła na mnie pełnymi bólu oczyma. – Dlaczego? – spytała bezgłośnie. – Dlaczego mi nie pomogłeś? Mówiłeś, że mnie kochasz, a pozwoliłeś, by stała mi się krzywda. Nie ocaliłeś mnie, tak samo jak nie ocaliłeś Sary! – Jej oczy nagle zapłonęły na czerwono. Zerwałem się z łóżka, cały zlany potem. Dłuższą chwilę zajęło mi uświadamianie sobie, gdzie jestem. Oddychając ciężko, rozejrzałem się po niewielkim pomieszczeniu na poddaszu, które zajmował Kevin. Spał teraz w rogu pokoju, pochrapując cicho. Pokój ten przypominał mi mój własny. Drewniana podłoga i drewniane ściany. Nie było tu nic oprócz łóżka, niewielkiej komody i kilku półek, niemal całkowicie zapełnionych książkami. W jakimś stopniu ten wystrój przypominał mi Ziemię. W sumie nie było w tym nic nadzwyczajnego. Wiele światów było do siebie pod różnymi względami podobnych. Odkąd tylko nauczono się korzystać z portali, przemieszczano się między różnymi planetami. W ten sposób trendy i standardy życia z bardziej rozwiniętych planet były kopiowane i wykorzystywane na innych. Dzięki międzygalaktycznym sprzedawcom wódz skalnych ludzi mógł urządzić sobie na przykład gabinet w ziemskim stylu. Bez najmniejszego problemu można było zdobyć to, co się chciało. Meble, naczynia, tkaniny, jedzenie oraz setki innych towarów. Przecierając oczy, spojrzałem w niewielkie okienko. Nie miałem pojęcia, która jest godzina, ale musiało być jeszcze wcześnie, bo słońce dopiero wschodziło na horyzoncie. Uniosłem się do pozycji siedzącej, oczekując bólu w piersi, ale, o dziwo, czułem się

dobrze. Najwyraźniej leki, które zażyłem przed snem, usunęły z mojego organizmu resztę czarnej magii, dzięki czemu szybciej wrócił do równowagi. Nagle usłyszałem skrzypnięcie drzwi. Gdy stanęła w nich Molly, ubrana w koszulę nocną, nie mogłem się nie uśmiechnąć. Mimo wczesnej pory była już całkowicie rozbudzona. Jedynie potargane włosy świadczyły o tym, że dopiero wstała. – Królewna żyje – powiedziała od progu, uśmiechając się szeroko. – Widziałam ją przed chwilą. Błyskawicznie zerwałem się z łóżka i przyklęknąłem koło niej. – Co dokładnie widziałaś? Gdzie ona jest? Dobrze się czuje? – zasypywałem ją pytaniami. – Obudziła się w pięknej sypialni – Molly zaczęła mówić z przejęciem. – Duża, naprawdę królewska. Czuje się dobrze, nic ją nie boli. Wyszła na taras pokoju. Nie wiem, gdzie jest, patrzy na gwiazdki i księżyc. Wszędzie są drzewa. Królewna się boi – Molly spojrzała mi w oczy. – To te drzewa, są czarne i mają straszne kształty. Ja też się ich boję. Gdy usłyszałem o drzewach, poczułem, jak serce mi staje. Nie mogłem uwierzyć, że Nina jest w zamku viperów. Niestety, opis lasu nie pozostawiał złudzeń – czarne drzewa rosły tylko na jednej planecie. – Molly, jesteś pewna? Te drzewa na pewno były czarne? – Widziałam coś jeszcze. Widziałem strach na jej twarzy. Tam jest potwór. Ma wielkie czerwone oczy. Płakałam, gdy go zobaczyłam. Usiadłem na podłodze, chwytając się za głowę. Cieszyłem się, że Nina żyje, ale radość przyćmiło poczucie zdrady. Nie miałem pojęcia, co zrobić. – Ty też przestraszyłeś się potwora i tych drzew? – Molly kucnęła obok mnie. – Nie – odpowiedziałem zamyślony. – To czemu jesteś smutny? – To skomplikowane – szepnąłem. – Jesteś zbyt mała, by to zrozumieć. – Nie jestem mała! – Zrobiła obrażoną minę. – Mam już sześć lat. Nie miałem pojęcia, jak wytłumaczyć sześciolatce, dlaczego ból rozdzierał mi serce. Jak opisać to, że Nina tak bardzo mnie zawiodła?

Schroniła się w zamku pełnym bestii, zaufała komuś, kto dwukrotnie zniszczył to, co było między nami. – Kiedy to widziałaś? – spytałem, zmieniając temat. – Rano, jak się obudziłam. Mam zobaczyć jeszcze raz, co u niej? Skinąłem głową, nie będąc do końca pewnym, czy faktycznie chcę wiedzieć, co ona tam robi. Molly przymknęła oczy i po chwili zaczęła mówić z szybkością karabinu. – Siedzi przy stole, pije coś. Ten potwór siedzi obok niej. – Zagryzłem zęby, słuchając w skupieniu. – On chce, by mu coś obiecała. Królewna jest zła na niego. Chyba go nie lubi. On mówi, że to dziecko ją do niego przeniosło. Chce, by mu obiecała, że nie zrobi mu nic złego. Królewna krzyczy, że nie ma prawa niczego od niej chcieć. – Słuchając tego, poczułem się o niebo lepiej. Jeśli to, co mówi Molly, jest prawdą, Nina znalazła się tam z przyczyn od niej niezależnych. To stawiało wszystko w zupełnie innym świetle. Jeśli Nina nie jest tam dobrowolnie, muszę wymyślić, jak ją stamtąd wydostać. Jednego byłem pewien – Kenron łatwo jej nie wypuści. – Co się stało? – odezwał się niespodziewanie Kevin, przecierając zaspane oczy. Molly natychmiast wskoczyła mu na brzuch. Kevin jęknął głośno, odsuwając ją od siebie. – Królewna żyje! – zaćwierkała wesoło Molly. – To chyba dobrze. – Kevin zerknął na mnie. – Tak, to dobrze – odpowiedziałem. – Gdzie jest? – Na planecie Cronos. – Jego mina była żywym dowodem na to, że wie doskonale, kto zamieszkuje tę planetę. – Co zamierzasz zrobić? – spytał po chwili. – Nie wiem – westchnąłem zrezygnowany. Prawda była taka, że nie miałem zielonego pojęcia, jak ją stamtąd wyciągnąć. Pamiętałem doskonale, jak ta planeta działa na nasze zdolności. Każdy, kto się tam znalazł, był całkowicie bezbronny. Nawet z armią miałbym niewielkie szanse, w pojedynkę zaś byłem bezradny. – Uratujesz ją. – Molly spojrzała na mnie z pewnością, która mnie zaskoczyła. – Jesteś bohaterem, walczyłeś już ze złą armią, teraz też se poradzisz.

– Mówi się „poradzisz sobie” – poprawił ją Kevin. – Wszystko jedno – burknęła Molly. – Ubierz się i sprawdź, czy mama już wyszła do pracy. Ja zrobię śniadanie. Molly z ociąganiem wyszła z pokoju. – Najpierw coś zjemy, a potem pomyślimy nad planem. – Kevin podniósł się z posłania. – Kevin… – Zatrzymałem go, zanim podszedł do drzwi. – Nie podziękowałem ci za pomoc. Przepraszam, że w was wątpiłem. Naprawdę doceniam wszystko, co dla mnie zrobiliście. – Nie ma sprawy – powiedział, nieco speszony moimi słowami. – Cieszę się, że choć raz mogłem się na coś przydać. Na co dzień zajmuję się zwierzętami w obejściu, ratowanie strażnika i pomoc królewnie to miła odmiana. Nim zdążyłem odpowiedzieć, zniknął za drzwiami. Usiadłem na łóżku i zacząłem zakładać buty, zastanawiając się jednocześnie nad tym, co mogłem zrobić. Sytuacja była beznadziejna. Jeśli faktycznie Nina nie chciała tam być, mogłem mieć nadzieję, że spróbuje wydostać się na własną rękę. Gdyby poprosiła o pomoc Christiana, istniała duża szansa na to, że może jej się udać. Niestety, nie miałem pewności, czy faktycznie będzie chciała opuścić zamek. Nie wiedziałem, czy chce, bym ją uratował. Co najważniejsze ‒ nie miałem żadnego pomysłu, jak to zrobić. W tej chwili mogłem jedynie czekać, aż Molly powie mi coś, co pozwoli rozeznać się dokładniej w sytuacji. – Chodź na śniadanie. – Molly pojawiła się w drzwiach ubrana i pełna energii. W kuchni czekał na mnie kubek z kawą i kanapki. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko takiemu jedzeniu. – Kevin spojrzał na mnie niepewnie. – Nie opowiadaj głupot! – roześmiałem się, siadając przy stole. Pijąc kawę, zatopiłem się we własnych myślach. Molly nuciła jakąś wesołą melodię i zajadała owsiankę. Zazdrościłem jej tej wewnętrznej radości, tej chęci poznawania wszystkiego. Sam już dawno przestałem cieszyć się z czegokolwiek. Zebrało się we mnie tyle złości i bólu, że w każdej chwili mogło to rozsadzić mnie od środka. Od dziecka miałem

problem z radzeniem sobie ze złością. Mój ojciec był tyranem. Miał bzika na punkcie dyscypliny. Całkowicie sterroryzował matkę. Gdy zginęła Sara, obarczył mnie winą za jej śmierć. Mówił, że gdybym był czujny, nigdy nie dałbym się podejść i porwać z własnego domu. Matka załamała się całkowicie, przestała jeść, odzywać się do kogokolwiek, sypiać. Miałem nadzieję, że potrzebuje po prostu czasu, by poradzić sobie z wszystkim. Gdy pewnego dnia po powrocie do domu znalazłem ją z nożem wbitym w serce – rozwaliło mnie to kompletnie. Czarę goryczy przepełniła postawa ojca. Kiedy znalazł mnie płaczącego nad ciałem matki, szarpnięciem podniósł mnie z ziemi, mówiąc: „Nie bądź mięczakiem. Twoja matka udowodniła tylko, jak była słaba i bezradna. Nie potrafiła uporać się z samą sobą. Tylko tchórze idą na łatwiznę, wybierając śmierć. Nie było z niej żadnego pożytku, więc nie ma po czym rozpaczać”. Wtedy, patrząc w jego zimne oczy, zrozumiałem, że nienawidzę tego człowieka. Odgrodziłem się szczelnym murem, nie dopuszczając do siebie nikogo. Jedynie walka dawała mi ukojenie. Tylko w ten sposób potrafiłem choć na chwilę zapomnieć o wszystkim. Mało kto mógł mnie pokonać. Każdą chwilę wykorzystywałem na treningi, nie zawracając sobie jednocześnie głowy nauką. Ojciec każdego dnia wyrzucał mi moje błędy i niedociągnięcia – przestałem jednak zwracać na niego uwagę. Dawniej miałem go za człowieka o żelaznej samokontroli, za kogoś, kto nie pozwala, by emocje decydowały o jego postępowaniu. Teraz wiem, że mój ojciec był człowiekiem bez serca. Zawsze myślał wyłącznie o sobie, zawsze musiał wygrywać – bez względu na koszty. – Coś się dzieje – odezwał się Kevin, wyrywając mnie z zamyślenia. Stał przy oknie i przyglądał się czemuś bądź komuś. – Co dokładnie? – spytałem, podchodząc do okna. Na pobliskim placu zbierała się spora grupa osób. Między nimi dostrzegłem kilku strażników i członków Rady. Byłem pewien, że nic dobrego z tego nie wyniknie. – Chyba powinniśmy zobaczyć, co to za zbiegowisko. – Tak, musimy dowiedzieć się, co knuje Rada – odpowiedziałem, nie spuszczając wzroku z widoku za oknem. – Mogę iść z wami? – Molly stanęła niespodziewanie u mojego

boku i wspinając się na palce, starała się zobaczyć coś za oknem. – Zostajesz w domu. – Kevin rzucił jej spojrzenie nie znoszące sprzeciwu. – Ale dlaczego? – Nie ustępowała. – Przecież i tak będziecie niewidzialni. Będę się dobziej czuła przy was, nie chcę być tu sama. – Mówi się „lepiej”! – Kevin przewrócił oczyma. – Kiedy w końcu zaczniesz mówić jak na osobę z twoim darem przystało? – Wiesz co, burak jesteś! – Pokazała mu język. – Będę mówić, jak mi się podoba. A ty jak nie chcesz, to mnie nie słuchaj. – Dobrze, nie słucham cię. My wychodzimy, ty zostajesz tutaj, a ponieważ cię nie słucham, nie dotarł do mnie żaden sprzeciw. – Ciekawe, co powie mama, gdy dowie się, że zostawiłeś mnie samą? – Molly uśmiechnęła się złośliwie. – Nie zrobisz tego. – Jesteś pewien? – zamrugała zalotnie. – A właściwie gdzie są wasi rodzice? – wtrąciłem się, przerywając ich kłótnię. – Nasz ojciec zginął podczas ataku armii ciemności na Mandorę – wyjaśnił Kevin po chwili. – Mama pracuje w zamku jako sprzątaczka. Spędza tam praktycznie całe dnie. Ja opiekuję się Molly, gdy nie jesteśmy w szkole. – Chyba powinniśmy już iść. – Molly uśmiechnęła się promiennie. – Mówiłem ci, że zostajesz – warknął Kevin. – I tak tam pójdę. – Molly spojrzała bratu wojowniczo w oczy – Z tobą albo sama. – A spróbuj przeszkadzać! – Kevin pogroził jej palcem, zerkając na mnie z kwaśną miną. – Idziemy. Wkrótce potem staliśmy już na skraju placu. Staraliśmy się trzymać jak najdalej od członków Rady. Woleliśmy nie ryzykować, że któryś z nich wyczuje magię Kevina, użytą do osłony. Ludzie przed nami rozmawiali między sobą, nikt chyba nie wiedział, po co właściwie ich tu zebrano. Gdy na środku placu ustawiono wielki podest, wszyscy zaczęli wpatrywać się w członków Rady, gromadzących się wokół niego. – Co oni planują? – Kevin zerknął na mnie niepewnie.

– Chciałbym wiedzieć. – Ludu Mandory – głos Klaudiusa wchodzącego na podest uciszył wszystkich wokół. – Zebrałem was tu dzisiaj w bardzo poważnej sprawie. Nasze życie znów jest w niebezpieczeństwie. Pierwotne zło, które napędzało Alexusa i jego armię, znalazło sposób, by powrócić i tym razem zawładnąć całym Wszechświatem! – Wokół podniósł się gwar przerażonych głosów. Widziałem strach i niepewność w oczach ludzi. – Lucas miał wizję, w której zobaczył naszą przyszłość. Gdy ten stwór powróci, wszędzie zapanuje chaos, śmierć i zniszczenie. To niestety nie koniec złych wieści, jakie dla was mam. Z przykrością muszę was poinformować, że pierwotne zło odrodzi się w dziecku, dziecku, które nosi w sobie królewna Antilia! – Ta wieść wywołała falę protestów. Nikt nie chciał w to uwierzyć. – Wiem, że trudno wam uwierzyć w coś takiego, niestety taka jest prawda. Królewna nosi w sobie dziecko vipera, które zostało zainfekowane czarną krwią. Jego przeznaczeniem jest zniszczenie świata, naszego świata! – To nie może być prawda! – krzyknął ktoś z tyłu. – Królewna nie zbliżyłaby się do vipera! – dodał ktoś inny. – Moi drodzy – Klaudius uciszył ich gestem dłoni. – Jak widać, niewiele wiecie o tym, kim naprawdę jest wasza królewna. My również źle ją oceniliśmy, sądząc, że dobro jej poddanych oraz innych niewinnych istot będzie dla niej priorytetem. Zaproponowaliśmy królewnie unicestwienie tego pomiotu zła, niestety królewna uciekła. Widzicie więc, że wasze życie nic dla niej nie znaczy, skoro zachowała się tak egoistycznie. Odebrała nam jedyną szanse obrony przed katastrofą, którą przyniesie ze sobą to dziecko. Czy ktoś tak samolubny zasługuje na objęcie władzy? Wokół rozległy się protesty: – Król i królowa nigdy nie naraziliby nas na takie niebezpieczeństwo. – Co teraz będzie? – spytał mężczyzna stojący nieopodal nas. – Musimy zrobić to, co niezbędne w tej sytuacji. By ocalić nasz świat oraz setki innych, konieczne są radykalne kroki. Królewna i dziecko muszą zginąć. – Poczułem, jak narasta we mnie furia. Miałem

ochotę rozszarpać tego szarlatana własnymi rękoma. – Ale to nasza królewna! – rozległy się krzyki. – Mylicie się! – Klaudius spojrzał na nich ostro. – Przestała nią być w chwili, gdy uciekła, podpisując tym samym na nas wszystkich wyrok śmierci. Następczyni tronu powinna dbać o swój lud, ona, jak widać, dba wyłącznie o siebie. Dowodem na to jest chociażby fakt, że udała się na planetę Cronos, do ojca dziecka – władcy viperów. Wokół zapanował chaos. Jedni kręcili głowami, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszeli. Inni przytakiwali Klaudiusowi, przyjmując jego słowa z ufnością. Niestety, tych drugich było o wiele więcej. W sumie nie powinno mnie to dziwić. Mieszkańcy Mandory w większości byli prostymi ludźmi. Dla nich coś było białe albo czarne, nie dostrzegali szarości, z którą sam tak wiele razy się zetknąłem. – Skąd wiedzą, gdzie ona jest? – Kevin spojrzał na mnie przestraszony. – Zapewne Lucas miał kolejną wizję – odparłem po chwili. – Co teraz zrobimy? – Molly chwyciła mnie za rękę. – Nie mam pojęcia – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Postanowiliśmy wysłać grupę najbardziej uzdolnionych strażników – mówił Klaudius dalej, starając się przekrzyczeć gwar rozmów – by zgładzili królewnę i dziecko. To nasza jedyna szansa, by zapewnić spokojną przyszłość nam i naszym dzieciom. – Skurczybyk gra na emocjach – rzuciłem ze złością. – Wie, że każda z obecnych tutaj osób zrobi wszystko, by chronić swoich bliskich. – Chcesz wysłać strażników na Cronosa?! – krzyk Londona, który pojawił się nie wiadomo skąd, uciszył panującą wokół wrzawę. Stał spory kawałek od nas. Wyglądał znacznie lepiej niż wczoraj, odzyskał kolory, a zadrapania i siniaki zniknęły. Mimo to widziałem, jakim wysiłkiem dla niego było utrzymanie się na nogach. Tim, stojący obok niego, ostrożnie podtrzymywał go za ramię. – To właśnie powiedziałem. – Klaudius rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. – Jak zapewne wiesz, Cronos ma znaczący wpływ na umiejętności każdego przybysza. Każdy, kto tam dotrze, staje się bezradny, a jego moce nie działają. W starciu z viperami nawet najlepiej wyszkoleni

strażnicy nie mają szans. Nikt nie wyjdzie stamtąd żywy. – Wam się udało. – Klaudius uśmiechnął się złośliwie. – Tylko dzięki królewnie Antilii. – London nie spuszczał z niego oczu. – To ona ocaliła nas, zawierając układ z władcą viperów. Gdyby tego nie zrobiła, wszyscy bylibyśmy martwi. – Szkoda, że przez ten układ wszyscy jesteśmy teraz zagrożeni. Gdyby królewna zachowała nieco więcej wstrzemięźliwości, nic by się nie stało. – Nie masz prawa jej oceniać! – Już dawno nie widziałem tak wściekłego Londona. – Nie zapominaj, do kogo mówisz! – ryknął Klaudius. – Strażnicy, którzy wyruszą w tę misję, zginą. Było oczywiste, że Klaudius nie poinformował strażników o zagrożeniu, jakie niosła ze sobą wyprawa. Stali przed podium z niezbyt zadowolonymi minami, zerkając na niego spode łba. – Radzę ci zamilknąć, chłopcze, zanim odpowiesz za swoje zachowanie. – Groźba Klaudiusa nie zrobiła na Londonie zbyt wielkiego wrażenia. – Ten, kto nie jest po naszej stronie, zostanie uznany za zdrajcę. Dla bezpieczeństwa nas wszystkich Mandora zostanie osłonięta specjalną tarczą, która nie pozwoli, by ktoś dostał się tutaj z zewnątrz bez naszego pozwolenia, ani też by wydostał się stąd i zrobił coś, co mogłoby zaszkodzić powodzeniu misji. – Spojrzenie, które posłał Londonowi jasno wskazywało, kogo miał na myśli. – Zamkną wszystkich w pułapce. – Kevin spojrzał na mnie spanikowany. – Muszę porozmawiać z Londonem. – Ruszyłem w jego stronę z Kevinem i Molly u boku. – Ale on nas nie widzi. – Molly wskazała na Londona. – Pójdziemy za nim, a gdy będziemy z dala od wścibskich oczu, Kevin ściągnie osłonę – wyjaśniłem. Tak jak przypuszczałem, London z Timem u boku ruszył w stronę jego domu, w którym zamieszkał po ukończeniu szkoły. Była to mała chatka na obrzeżach miasta, którą zostawili mu dziadkowie. Nie dziwiłem się, że wyprowadził się z domu rodzinnego. Sam nigdy nie chciałbym żyć pod jednym dachem z jego ojcem. Był chyba jeszcze

gorszy niż mój. Szliśmy w milczeniu, przez kilkanaście minut przysłuchując się ich rozmowie. – Jesteś pewien, że dojdziesz? – Tim ostrożnie ujął Londona pod ramię. – Może lepiej będzie, jeśli wrócisz do izby chorych? Tam przynajmniej będziesz miał opiekę. – Nie sądzę, bym po tym, co powiedziałem Klaudiusowi, był mile widziany w zamku – odparł cicho London. – Poza tym muszę porozmawiać z Nickiem. Lepiej będzie, jeśli spotkamy się u mnie. – Skąd niby Nicolas ma wiedzieć, gdzie jesteś? – Tim nie wyglądał na przekonanego. – Znam go lepiej niż ktokolwiek – London uśmiechnął się lekko. – Na pewno nie opuścił wystąpienia Klaudiusa, a skoro tam był, niebawem pojawi się u mnie. – Cały London – szepnąłem do Kevina. – On to ma łeb na karku. – Ale nie tylko my postanowiliśmy iść jego śladem. – Kevin wskazał na dwóch strażników, idących spory kawałek za nami. – Klaudius będzie miał go na oku – skrzywiłem się. – Nie zapomni, że śmiał postawić mu się przed wszystkimi. Resztę drogi pokonaliśmy w milczeniu. Gdy London otworzył drzwi domu, szybko wślizgnęliśmy się za nim do środka. Odczekałem chwilę, aż zajmie miejsce na kanapie, w czasie gdy Tim zasłaniał okna – jak widać nie tylko my zauważyliśmy, że byli śledzeni ‒ po czym poprosiłem Kevina, by zdjął osłonę. W przeciwieństwie do Tima, London wcale nie wyglądał na zaskoczonego. – Cześć! – rzucił, kładąc się z ulgą na kanapie. – Nie wyglądasz zbyt dobrze. – Zauważyłem kropelki potu na jego skroni. – Też się cieszę, że cię widzę – mruknął. – Może uda mi się coś na to poradzić. – Kucnąłem obok niego, kładąc mu dłoń na ramieniu. Jedną z zalet mojego daru była umiejętność błyskawicznej lokalizacji przyczyny bólu czy choroby, dzięki temu mogłem skuteczniej ją uleczyć. Kładąc dłoń na ciele Londona, odnalazłem wiele ognisk zapalnych oraz wewnętrznych urazów, w których nadal pulsowała czarna magia. – Nie powinieneś tracić na mnie sił – szepnął. – Będą ci potrzebne.

– Ty też będziesz mi potrzebny – odpowiedziałem, nie otwierając oczu. Położywszy dłonie na jego klatce piersiowej, skupiłem w sobie całą moc, wysyłając ją w chore miejsce. Po moim ciele natychmiast rozlało się ciepło. To był mój ulubiony moment procesu uzdrawiania – to niesamowite uczucie, gdy przelewasz część siebie na kogoś innego i patrzysz, jak czerwone plamy, oznaczające chore miejsca, znikają. Nie wiem, dlaczego moje myśli momentalnie powędrowały do Niny. Przed oczyma stanęła mi scena z groty, kiedy to Alexus otworzył wrota do pustego wymiaru, chcąc uwolnić swoją armię. Jedynym sposobem zamknięcia wrót było zerwanie połączenia krwi, które nawiązał z Niną – aby to zrobić, niezbędne było zatrzymanie jej serca. Do końca życia nie zapomnę chwili, w której wbiła sobie sztylet w serce. Mimo że chwilę wcześniej sam zamierzałem to zrobić, byłem po prostu przerażony. Myśl, że mój plan może się nie udać i że ją stracę, sprawiła, że omal nie oszalałem. Gdy Alexus został wessany do wnętrza wymiaru, błyskawicznie podbiegłem do Niny, chwytając jej bezwładne ciało. Chyba jeszcze nigdy tak się nie bałem. Trzymając ją w ramionach, zrozumiałem, jak bardzo ją kocham. Jej odwaga i poświęcenie zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Chyba właśnie przez zalewające mnie uczucia zapomniałem o podstawowej zasadzie każdego uzdrowiciela – nigdy nie używaj całości swojej mocy. To bardzo niebezpieczne i może doprowadzić do śmierci. Moc jest nieodłącznym elementem naszej egzystencji; gdy ją tracimy – przestajemy istnieć. Wtedy jednak mogłem myśleć jedynie o jej słabnącym sercu. Dałem jej to, co mogłem – większość swojej mocy. Gdyby Christian mnie wtedy nie powstrzymał, oddałbym jej wszystko. – Nick! – Głos Londona otrzeźwił mnie. – Już wystarczy. – Zamyśliłem się – szepnąłem, odsuwając się od niego. – Widziałem. – Wolno podniósł się z kanapy. – Dziękuję, czuję się o wiele lepiej. – Cieszę się, że chociaż tobie mogłem pomóc – odparłem, siadając obok niego. – Może zrobię nam coś do picia? – wtrącił się Tim. – Ciastka też się znajdą. – Mrugnął do Molly, która z uśmiechem ruszyła za nim do kuchni. Kevin, wyczuwając sytuację, poszedł za nimi.

– Dobra, wyrzuć to z siebie. – London spojrzał mi w oczy. – Co mam ci powiedzieć? – spytałem przybity. – Wszystko się posypało. Nie mam pojęcia, co robić i szczerze mówiąc, nie wiem, czy w ogóle chcę zrobić cokolwiek. – Wcale tak nie myślisz. – London, spójrzmy prawdzie w oczy. Ona jest w ciąży z viperem, jej dziecko ma przynieść nam zagładę. Jakby tego było mało, jest teraz w zamku viperów z tym stworem! – Nieświadomie podniosłem głos. – Nie wiemy, czy ona w ogóle chce pomocy. Może zdecydowała urodzić to dziecko i wychować je razem z jego ojcem? Może los nas wszystkich nie ma już dla niej znaczenia? Może postanowiła teraz myśleć wyłącznie o sobie? – Tego nie wiesz. – London skarcił mnie spojrzeniem. – Niczego już nie wiem. – Podniósłszy się z miejsca, zacząłem krążyć po pokoju. – Nie wiem nawet, czy będę potrafił spojrzeć jej w oczy. Zbyt wiele się zmieniło. – Nick, nie mogę ci powiedzieć, że wiem co czujesz, bo nie sposób sobie czegoś takiego wyobrazić. – Problem w tym, że sam już nie wiem, co czuję – przerwałem mu. – Kocham ją, ale chyba nie potrafię wybaczyć jej tego wszystkiego. Wiem, że nie chciała, by tak się stało, ale w ogólnym rozrachunku niewiele to zmienia. Między nami jest przepaść, a ja nie mam już siły skakać. – Nick, wiem, że to boli, ale to nie o ciebie teraz chodzi. – Spojrzałem na niego niechętnie. – Bez względu na to, co czujesz, nadal w pierwszej kolejności jesteś jej strażnikiem. Przysięgałeś dbać o jej bezpieczeństwo i na tym powinieneś się skupić. Odłóż na bok uczucia i pomyśl o tym, co mamy do zrobienia. – A co według ciebie mamy do zrobienia? – warknąłem. – Ona jest u viperów, nie mamy szans, by ją stamtąd wydostać. Nie wiemy nawet, czy ona sama tego chce. Poza tym we dwójkę nie mamy szans. – Musimy się dowiedzieć, jakie są jej plany. – London nie zwracał uwagi na moją złość. – Na szczęście mamy niezwykle uzdolnioną przyjaciółkę, która nam pomoże. – London z uśmiechem skinął na stojącą w progu Molly.

– Nie chciałam podsłuchiwać – powiedziała speszona. – Chciałam tylko zapytać, czy zjecie ciasteczko. – Chętnie! – London mrugnął do niej, wywołując jej uśmiech. Zawsze zazdrościłem mu opanowania i niesamowitej zdolności zjednywania sobie wszystkich. To dlatego byłem gotów bronić go nawet przed całym światem już w czasach szkolnych. Zaprzyjaźniliśmy się błyskawicznie. Obaj mieliśmy niespecjalne dzieciństwo i problemy z ojcami. Dogadaliśmy się więc bardzo szybko. Byliśmy jak ogień i woda, może właśnie dlatego tworzyliśmy zgrany duet. London – cichy, opanowany, wszelkie emocje dusił w sobie, nikomu nie potrafił się postawić, przez co wiele osób uważało go za mięczaka i wyżywało się na nim. Gdy okazało się, że ojciec Londona jest dzieckiem z nieprawego łoża, nie miał chwili spokoju. Widziałem, jak mu było ciężko, mimo to wszystko dzielnie znosił z podniesionym czołem. Ja nie byłem tak opanowany jak on. Zawsze kierowały mną emocje, zupełnie jakby w jakimś momencie mój rozum po prostu się wyłączał. Zdawałem się wyłącznie na instynkt. Wystarczyło, by ktokolwiek powiedział coś złego o Londonie, a ja pięściami kazałem mu odszczekiwać każde słowo. Byłem jak chodzący dynamit, wystarczyła niewielka iskra, by nastąpił wybuch. – Molly, może spróbujesz zobaczyć, co u królewny? – głos Londona przebił się przez moje myśli. – Pewnie! – Molly szybko przełknęła ciastko, które miała w ustach. Wbrew temu, co mówił London, nie miałem ochoty słuchać słów Molly. Za bardzo bałem się tego, co mogę usłyszeć.

Rozdział 7. Nina Nie mam pojęcia, jak długo siedziałam nad tym dziennikiem. Oczy bolały mnie coraz mocniej od słabego światła świecy. Przez wieczny mrok, panujący na tej strasznej planecie, byłam całkowicie wybita z rytmu dnia. Nie miałam pojęcia, kiedy należy spać, a kiedy wstawać. Przecierając oczy spojrzałam na dopalające się ogarki świec. Z tęsknotą pomyślałam o tak przydatnym darze Londona, szybko jednak odsunęłam od siebie tę myśl. Zbyt wiele razy wybierałam drogę na skróty. Teraz mogłam liczyć wyłącznie na siebie i w sumie nie było to takie złe. Zdążyłam już przeczytać niemal cały dziennik oznaczony jedną gwiazdą. Niestety nie dowiedziałam się jeszcze niczego, co w jakikolwiek sposób mogłoby mi pomóc. Przez prawie dwa tygodnie Akisha opisywała swoje obawy, strach oraz zmiany zachodzące w jej ciele. Brzuch rósł błyskawicznie, była obolała, wiecznie zmęczona oraz nieustannie głodna. Jeszcze więcej zmieniło się w jej psychice. Przez cały czas popadała w skrajności, od euforii, przez nieuzasadnioną złość, aż po przytłaczający smutek. Czytając o nienawiści, którą coraz częściej czuła do ukochanego, byłam więcej niż przerażona. Bałam się na samą myśl o tym, że miały zawładnąć mną podobne emocje. Nie zdołałam dociec, co bardziej wpływało na jej nastroje – ciąża czy krew Tramera, którą piła codziennie. Bolały mnie mięśnie od zbyt długiego przebywania w jednej pozycji, więc z jękiem podniosłam się z łóżka i rozprostowałam nogi. Sięgając po kolejny tom dziennika, przelotnie spojrzałam na uchylone drzwi do łazienki. Uznałam, że gorąca kąpiel dobrze mi zrobi przed kolejnymi godzinami czytania. Zanurzając się w ciepłej wodzie, na chwilę zapomniałam o wszystkim, co ostatnio wydarzyło się w moim życiu. Błoga nieświadomość trwała niestety zaledwie moment. Wystarczyło, bym zamknęła oczy, a miałam już w głowie obraz Nicka. Jego widok sprawił, że serce ścisnęło mi się boleśnie. Nie miałam złudzeń co do naszego związku. Znałam Nicka na tyle, by wiedzieć, że nie wybaczy mi tego wszystkiego. Sama byłam sobie winna, nie mogłam mieć do niego o nic pretensji. Od chwili, w której zgodziłam się na układ z Kenronem, nasza

miłość skazana była na śmierć. Widziałam już dosyć, by nauczyć się, że w życiu nigdy nie jest tak słodko i kolorowo, jakby się chciało. Bez względu na to, jaką ostatecznie decyzję podejmę w związku z dzieckiem – Nicka nie będzie już przy mnie. Szybkim ruchem otarłam łzy spływające po policzkach. Nienawidziłam żalu, który na dobre zagościł w moim sercu. Spychając wszystko na samo dno serca, owinęłam się szczelnie szlafrokiem i wróciłam do pokoju. Zdążyłam zauważyć, że w czasie, gdy byłam w łazience, ktoś poprawił narzutę na łóżku i postawił na stole nową tacę z jedzeniem. Czując smakowity zapach, wydobywający się z parujących półmisków, poczułam skurcz w żołądku. Nim jednak usiadłam do posiłku, podeszłam do szafy. Skrzywiłam się na myśl o wiszących w niej sukienkach, ale gdy tylko ją otworzyłam – znieruchomiałam. Widok był zupełnie niespodziewany! Szafa, w której rano wisiała cała masa sukienek, była teraz wypełniona półkami, uginającymi się pod ogromną ilością spodni, bluzek, swetrów i bluz. Nie potrafiłam się nie uśmiechnąć na ten widok. Nie sądziłam, że Kenronowi aż tak zależało na moim samopoczuciu, by zdobył się na coś takiego. Szybko wskoczyłam w spodnie dresowe i prostą koszulkę, po czym usiadłam do jedzenia. Mniej więcej w połowie posiłku usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Nim zdążyłam odpowiedzieć, do środka wszedł uśmiechnięty Kenron. Uniosłam brwi, patrząc, jak zajmuje krzesło na wprost mnie. – Obiecałem, że będę pukał. Nie mam jednak zamiaru prosić o pozwolenie na wejście do własnego pokoju. – Nie wiedziałam, że to twój pokój – odpowiedziałam spokojnie. – Moja droga, wszystko w tym zamku należy do mnie. – Widząc, jak wpatruje się w mój brzuch, z największym trudem przełknęłam łyk herbaty. – Mam nadzieję, że tym razem trafiłem z wyborem garderoby? – Tak – odchrząknęłam. – Dziękuję, nie musiałeś tego robić. – Ale chciałem. – Puścił do mnie oko. – Zależy mi na tym, byś czuła się tutaj jak najlepiej. – Kenronie – westchnęłam, odstawiając kubek. – Oczekujesz ode mnie czegoś, czego nie jestem w stanie ci dać. – A czego według ciebie oczekuję?

– Chcesz, bym urodziła to dziecko i wychowała je razem z tobą. – To chyba oczywiste. – Spojrzał mi w oczy. – Jesteś moją partnerką krwi, moją królową, nosisz pod sercem mojego potomka. Nie wyobrażam sobie, by mogło być inaczej. – Nie zdecydowałam jeszcze o przyszłości tego dziecka – powiedziałam z kamienną twarzą. Kenron był ostatnią osobą, której chciałam się zwierzać z targających mną rozterek. – Nie kocham cię. Mówiąc szczerze, przerażasz mnie jak mało kto. Zrobiłeś ze mnie swoją partnerkę krwi podstępem. Dobrowolnie nigdy bym się na to nie zdecydowała. No i nienawidzę tego miejsca. – Zrobiłam krótką pauzę. – Twoje oczekiwania są więc bezpodstawne. Byłam przygotowana na wybuch złości, Kenron natomiast patrzył na mnie ze stoickim spokojem, uśmiechając się pod nosem. – Mówiłem ci już kiedyś, że miłość jest przereklamowana. Nigdy nie dałem ci podstaw do tego, byś się mnie bała. Wręcz przeciwnie, jeśli dobrze pamiętam, otrzymałaś ode mnie jedynie rozkosz i wsparcie w trudnych chwilach. – Rumieniec wypełzł mi na policzki. – Daj sobie czas. Daj czas nam. Zobaczysz, wszystko się ułoży. – Nic z tego nie będzie – szepnęłam, unikając jego wzroku. – Pozwolę sobie być innego zdania – rzekł, podnosząc się z miejsca. Zaskoczona patrzyłam, jak sięga po mój kubek z herbatą i idzie z nim do łazienki. Kątem oka widziałam, jak wylewa całą zawartość do umywalki i wraca do pokoju. – Co robisz? – Zjadłaś kolację, teraz czas zadbać o dziecko. – Nie rozumiem… – Nim zdążyłam dokończyć zdanie, przegryzł sobie nadgarstek i podstawił pod niego kubek. Widok krwi, spływającej do środka, wywołał u mnie falę mdłości. Oddychając ciężko, starałam się skupić na czymś innym. Nie mogłam jednak nie poczuć słodkiego zapachu, rozchodzącego się po całym pomieszczeniu. – Wiesz, że to dla dobra dziecka. – Patrząc mi w oczy, postawił kubek na stole przede mną. – Nie mogę… – szepnęłam, zasłaniając usta dłonią. – Możesz i zrobisz to. – Mogłabym przysiąc, że w jego oczach dostrzegłam cień groźby.

– Chcę zostać sama. – Szybko podniosłam się z krzesła i skierowałam do łazienki. Nie zdążyłam jednak przekroczyć progu, gdyż Kenron błyskawicznie znalazł się przede mną. – Przepraszam! Zdziwiłam się, słysząc to z jego ust. – Nie chciałem cię wystraszyć. Po prostu chwilami daję się ponieść swojej naturze. – Wolno uniósł mi brodę, zmuszając, bym na niego spojrzała. – Antilio, wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale zależy mi na tobie. Od chwili, w której zobaczyłem cię po raz pierwszy, na stałe zagościłaś w mojej głowie i sercu. Nasza pierwsza wspólna noc sprawiła, że inne kobiety przestały dla mnie istnieć. To dlatego cię naznaczyłem, już wtedy wiedziałem, że jesteś tą jedyną. – Stałam oniemiała, nie wiedząc co powiedzieć na tak nieoczekiwane wyznanie. – Kocham cię, was – jego dłoń spoczęła na moim brzuchu. – Wiem, że boisz się tego wszystkiego, ale chcę, żebyś wiedziała, że się nie poddam. Będę walczył o naszą wspólną przyszłość i zrobię, co w mojej mocy, by zdobyć twoje zaufanie, przyjaźń i w końcu miłość. – Podobno miłość jest przereklamowana? – spojrzałam na niego wymownie. – Nawet ja czasem się mylę – mrugnął do mnie. Patrzyłam, jak unosi moją dłoń do ust i delikatnie ją całuje, a w chwilę potem byłam już sama w pokoju. W panującej wokół ciszy słyszałam jedynie szaleńcze bicie mojego serca. Minęła długa chwila, nim udało mi się uspokoić. Wyznanie Kenrona całkowicie mnie zaskoczyło. Nigdy bym nie przypuszczała, że z jego ust mogą paść podobne słowa. Podchodząc ponownie do stołu, z niesmakiem spojrzałam na kubek, do połowy wypełniony krwią. Nie zastanawiając się ani chwili, chwyciłam go i wylałam całą zawartość do umywalki w łazience. Mimo zapisków czarownicy, jakiś wewnętrzny głos przestrzegał mnie przed wypiciem chociażby kropli krwi. Czułam się dobrze, a to znaczyło, że dziecku również nic nie dolegało. Logika podpowiadała mi, że gdyby faktycznie ta krew była niezbędna do jego egzystencji, dowiedziałabym się o tym w ten czy inny sposób. Postanowiłam odwlec decyzję o piciu krwi tak długo, jak będzie to możliwe.

Wracając do łóżka, wzięłam ze sobą kolejny dziennik. Byłam jednak bardziej zmęczona, niż sądziłam. Gdy tylko dotknęłam głową poduszki, zmorzył mnie sen. – Nina… – Czyjś głos usilnie starał się dostać do mojej świadomości. – Nina, obudź się. – Czując delikatne szarpnięcie za ramię, niechętnie otworzyłam jedno oko. Widok pary czerwonych oczu sprawił, że już otwierałam usta, by wrzasnąć w niebogłosy. Czyjaś dłoń błyskawicznie znalazła się na moich ustach, tłumiąc jakikolwiek krzyk. – Uspokój się, to ja, Christian. – Przetarłam oczy i rzeczywiście rozpoznałam jego twarz. – Zgłupiałeś? – syknęłam, gdy odsunął dłoń. – Chcesz, żebym zawału dostała? – Muszę ci coś pokazać – szepnął, podnosząc się. – I dlatego budzisz mnie w środku nocy? – Nina, tu zawsze jest noc – parsknął. – Wstawaj, nie mamy czasu. – Powiesz mi chociaż, o co chodzi? – spytałam zakładając kapcie. – Chodź. – Chwycił mnie za rękę i ruszył w stronę tarasu. – Ufasz mi? – spytał, gdy znaleźliśmy się na zewnątrz. Skinęłam głową, nie wiedząc, co właściwie zamierza. – Obejmij mnie mocno za szyję. Bez względu na to, co będzie się działo, nie możesz wydobyć z siebie żadnego dźwięku. – Dobrze – szepnęłam, wykonując jego polecenie. Znałam Christiana wystarczająco, by wiedzieć, że nie robi tego wszystkiego bez ważnego powodu. Czułam się bardzo niepewnie, gdy objął mnie w pasie, a potem jakby nigdy nic uniósł się w powietrze. Przerażona wbiłam paznokcie w jego ramiona, pamiętając jednocześnie o zachowaniu ciszy. Gdy znaleźliśmy się na poziomie najwyższej wieży zamku, Christian zatrzymał się przy szeroko otwartym oknie. Niepewnie zerknęłam w dół, ale zdecydowanie był to kiepski pomysł. Znajdowaliśmy się kilkadziesiąt metrów nad ziemią, unoszeni przez jakąś niezwykłą siłę, którą dysponował Christian. Bardzo chciałam wypytać go o wszystko, obiecałam jednak milczeć. Wtedy z wnętrza wieży doszedł do mnie jakiś głos. – Wszystko idzie zgodnie z planem. – Ze zdziwieniem

stwierdziłam, że ten głos należy do Kenrona. – Królewna zjawiła się tutaj, tak jak obiecałeś. Dałem jej księgi czarownicy, niedługo zrozumie, że tutaj jest jej miejsce. Jest nieufna, ale uda mi się ją omamić. – A co z piciem twojej krwi? Przekonałeś ją? – Słysząc drugi głos, poczułam, jak jeżą mi się włosy na całym ciele. Dobrze go znałam, wielokrotnie prześladował mnie w koszmarach. – Jestem na dobrej drodze – rzucił Kenron pośpiesznie. – W dziennikach opisano, że to zdrowe dla dziecka, więc sądzę, że nie będzie z tym problemu. – Bądź czujny, ona nie jest tak głupia, na jaką wygląda. Dziecku nie może się nic stać. To moja jedyna szansa na wydostanie się z tego więzienia. – Nie zawiodę cię, panie. – Zostaniesz sowicie nagrodzony za swoje zasługi. – Znów rozległ się ten przerażający głos, głos potwora, którego miałam nadzieję nigdy więcej nie spotkać. Byłam pewna, że po zamknięciu tej przeklętej studni nie będzie w stanie przedostać się ponownie do naszego świata. Jak widać, znalazł inny sposób. Nagły podmuch wiatru poruszył zasłoną w oknie. Przez powstałą szparę ujrzałam Kenrona, stojącego na wprost wielkiego lustra, lustra, z którego wnętrza pośród czarnej mgły patrzyła na niego para przerażających, żółtych oczu. – Czas na nas – szepnął Christian i błyskawicznie opuścił nas na ziemię. – A co z dziennikami? – Musisz poradzić sobie bez nich. – Ale tam może być odpowiedź – nie ustępowałam. – Nina… – Christian potrząsnął mną delikatnie. – Te księgi dał ci Kenron. Jedyne, co się w nich znajduje, to mydlące oczy kłamstwa, które mają cię skłonić do postępowania według ich planu. Najlepiej będzie, jeśli o nich zapomnisz. – Ale… – Musimy uciekać. – Christian chwycił mnie pod ramię, ruszając przed siebie. Biegnąc przez czarny las, nie potrafiłam zapanować nad

przerażeniem. Z każdym krokiem nogi bolały mnie coraz bardziej, a ucisk w klatce piersiowej stawał się nie do zniesienia. Christian narzucił mordercze tempo, a moja kondycja pozostawiała wiele do życzenia. Nie wiem nawet, w którym momencie zgubiłam buty. Gałązki leżące na ziemi boleśnie wbijały mi się w stopy, wiedziałam jednak, że pod żadnym pozorem nie mogę się zatrzymać. Z tyłu za nami słychać było jakieś hałasy. Prawdopodobnie już zorientowali się, że mnie nie ma. Zbierając w sobie resztkę sił, starałam się dorównać tempem Christianowi, było to jednak ponad moje możliwości. Na szczęście mój towarzysz w końcu zauważył, że nie daję już rady. Bez wahania wziął mnie na ręce, przyśpieszając jeszcze bardziej. Widziałam rozmazujące się korony drzew, bardziej bałam się jednak spotkania z Kenronem, niż roztrzaskania o pnie. – Zaraz będziemy na polanie, masz jakiś plan? – starał się przekrzyczeć szum powietrza. – Ja? – wrzasnęłam, coraz bardziej przerażona – Przecież to ty mnie ratujesz! – Zaczęłam błyskawicznie rozważać różne możliwości. Nie miałam pojęcia, czy uda mi się otworzyć portal na polanie. Poprzednim razem zabrał nas stąd Maximus. Wspomnienie Maximusa przypomniało mi słowa Adivy: „Pomyśl o mnie, a Maximus przybędzie ci na pomoc”. Nie miałam pojęcia, czy to faktycznie zadziała, mimo to z miejsca zaczęłam w myślach nawoływać Adivę. Im bliżej polany byliśmy, tym intensywniej ją wołałam. Gdy Christian postawił mnie na polanie, zaczęłam nerwowo rozglądać się wokół. Cisza otulająca to miejsce sprawiła, że niemal słychać było, jak wali mi serce. Maximus się nie pojawił, a ja z każdą sekundą coraz bardziej obawiałam się, że nie przybędzie w ogóle. – Spróbuj otworzyć portal. – Christian także nerwowo się rozglądał. – Przecież wiesz, że moja moc nie działa na tej planecie! – spojrzałam na niego jak na szaleńca. – Dzięki rosnącym tu magicznym ziołom polana jest anomalią na tej planecie. Niestety, o ile wiem, możesz jedynie otworzyć portal, każda magia bitewna będzie z miejsca stłumiona. Ta planeta cały czas chroni swoich mieszkańców.

Nie tracąc czasu na protesty, zamknęłam oczy i skupiłam się. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. W końcu poczułam w sobie przyjemne ciepło, rozlewające się po całym ciele. Wyciągając przed siebie rękę, starałam się wyobrazić sobie miejsce docelowe, tak jak mnie uczono. Myśląc o tym, gdzie moglibyśmy się schronić, w końcu zdecydowałam się na domek w lesie, który był azylem moich strażników. Gdy jasna kropka zaczęła coraz szybciej rosnąć, nagły świst powietrza przy mojej twarzy rozproszył mnie na tyle, że portal znikł, zanim na dobre się pojawił. – Zamierzałaś odejść bez pożegnania? – Kenron szarpnął mnie za ramię, przyciągając do siebie. – Puść mnie! – syknęłam, starając się wyswobodzić ramię. Niestety jego stalowy ucisk uniemożliwiał jakikolwiek ruch. – Kochanie, przestań się tak miotać! – spojrzał na mnie ze złośliwym uśmiechem. – Nie chciałbym, żeby stała ci się krzywda. – Nie udawaj, że coś dla ciebie znaczę. Ta twoja pogadanka o wielkiej miłości to wyłącznie stek bzdur. – Spojrzałam mu w oczy z nieskrywaną odrazą. – Sądziłam, że masz w głowie wystarczająco rozumu, by się nie sprzedać. Ty zaś okazałeś się słabeuszem, który pozwala sobą manipulować. Gdy cię poznałam, byłeś panem własnego losu, teraz jesteś wyłącznie pomagierem, pionkiem w rękach tego potwora. – Mylisz się, moja droga, jestem kimś znacznie więcej. Gdy nasz syn będzie władał światami, ja będę wodzem jego nieśmiertelnej armii. A ty, moja droga, będziesz stała u mego boku. – Czy ty siebie słyszysz? – zawołałam. – To nie będzie twój syn, lecz bestia z innego wymiaru. Nazywają go pierwotnym złem, sądzisz, że ktoś taki dotrzymuje słowa? Pozbędzie się ciebie w chwili, w której przestaniesz mu być potrzebny! – Zrobiłam krótką pauzę. – A ja nigdy nie stanę u twojego boku. – Jesteś głupia, odrzucając taką szansę – ze złością pchnął mnie na ziemię. – Z przyjemnością postaram się, byś zmieniła zdanie. – W przeciwieństwie do ciebie nie pozwalam nikomu sobą manipulować – syknęłam wściekła. – Jedno mnie zastanawia. Po jaką cholerę dałeś mi te dzienniki? Czy ta czarownica w ogóle istniała?

– O ile dobrze pamiętam, sama mnie o nie poprosiłaś – zakpił. – Odpowiadając na twoje pytanie: tak, dzienniki są jak najbardziej autentyczne. Akisha była moją prababką. – Kolejne kłamstwo! – warknęłam. – Myśl sobie, co chcesz. – Kenron wzruszył ramionami. – Prawda jest natomiast taka, że mój pradziadek postanowił dać życie potężnemu dziedzicowi, który przejmie władzę na tej planecie. Znalazł więc wiedźmę, obdarzoną wielką mocą. Uwiódł ją, rozkochał w sobie i spłodził dziedzica. Dziecko poza cechami vipera miało moc czarownicy. – Rozumiem, że poszedłeś w ślady dziadka? – spojrzałam na niego z nieskrywaną furią. – Mądra dziewczynka – uśmiechnął się złowieszczo. – Twoje pojawienie się w moim zamku było istnym darem od losu. Byłbym głupcem, nie wykorzystując tej okazji. Nasze dziecko będzie potężniejsze od jakiejkolwiek innej istoty. Da nam władzę nad Wszechświatem. – Jesteś porąbany! – krzyknęłam. – To zło obejmie władzę, ty zawsze będziesz wyłącznie pomagierem. – Poczekamy, zobaczymy. – Kenron przez chwilę patrzył na coś za moimi plecami. – Lepiej późno niż wcale – skrzywił się nieznacznie. Widząc dziesiątki zakapturzonych postaci, otaczających nas z każdej strony, pozbyłam się złudzeń co do możliwości wydostania się z tej przeklętej planety. Niezależnie jednak od tego, co powiedział mi wcześniej Christian, postanowiłam spróbować coś zrobić. Skupiłam w dłoniach największą możliwą ilość mocy, po czym z całej siły pchnęłam ją w stronę zbliżających się postaci. Niestety, lśniąca fala mojej mocy rozpłynęła się w nicości, nim w ogóle zdążyła się do nich zbliżyć. – Próżne starania, moja droga. – Kenron wyszczerzył zęby w złym uśmiechu. – Twoja magia nie jest w stanie zrobić nam krzywdy. – A teraz ty – mordercze spojrzenie Kenrona powędrowało w stronę Christiana – co sobie myślałeś, zabierając ją ode mnie? Dałem ci schronienie, wprowadziłem do naszego grona, traktowałem jak pozostałych, czym więc sobie zasłużyłem na taką zdradę? Jesteś jednym

z nas, viperem, a ja jestem twoim panem! – W pierwszej kolejności jestem jej strażnikiem. – Christian pozostał niewzruszony na słowa Kenrona. – Przyrzekałem chronić ją za cenę własnego życia i nie mam zamiaru złamać danego słowa. – Naprawdę urzekające. – Kenron był wyraźnie rozbawiony. – Z przyjemnością uwolnię cię z tego przyrzeczenia. Jak sam powiedziałeś, masz chronić swoją królewnę nawet za cenę życia, a tak się doskonale składa, że ceną za zdradę naszej rasy jest śmierć. – Nie! – krzyknęłam, podnosząc się z ziemi, ale w tym samym momencie znalazły się przy mnie dwie zakapturzone postacie. – Jeśli go skrzywdzisz… – zaczęłam, wyrywając się trzymającym mnie viperom. – To co? – zapytał Kenron drwiąco. – Jestem bardzo ciekawy, co możesz mi zrobić. Miałam ochotę wyzwać go od najgorszych i zagrozić usmażeniem tyłka, postanowiłam jednak ugryźć się w język. Nie chciałam znów zachowywać się jak rozchwiana emocjonalnie nastolatka. Wiedziałam doskonale, że wyzwiska i puste groźby w niczym mi nie pomogą. Zaciskając usta, opanowałam się szybko i stanęłam spokojnie. – To wszystko? – Kenron uniósł brwi pytająco. – Nie masz nic więcej do powiedzenia? Zazwyczaj jesteś bardziej pyskata. A może chcesz pójść na jakiś układ? – spytał po chwili. – Wspólna noc i moja krew w zamian za jego życie? – Nie mam zamiaru się z tobą układać – syknęłam. Ponownie spróbowałam użyć swojej mocy. Niestety jakaś niewidzialna bariera nie pozwalała mi skierować siły w jego stronę. – Kochanie, nie męcz się. Moc tych drzew chroni naszą rasę przed magią. Przerażona patrzyłam, jak Kenron podchodzi do Christiana. Nie miałam pojęcia, jak zapobiec temu, co nieuniknione. Chciałam ocalić przyjaciela, nie mogłam jednak drugi raz popełnić tego samego błędu, zgadzając się na propozycję Kenrona. Przyrzekłam sobie, że już nigdy nie wykorzystam swojego ciała do załatwienia czegokolwiek. Nie mogłam złamać tego słowa. – Widzisz, królewnie nie zależy na twoim życiu. – Kenron z kpiną na ustach podszedł do Christiana i szykował się do ataku. Gdy rzucił się

na niego, z moich ust wydobył się przerażający krzyk. Patrzyłam, jak pazury Kenrona pozostawiają krwawy ślad na policzku mojego przyjaciela. Rzuciłam się na pomoc Christianowi, ale zanim zbliżyłam się do niego, czyjś żelazny uścisk przytrzymał mnie w miejscu. Dwie zakapturzone postacie pozostały niewzruszone na moje próby uwolnienia się. Z rezygnacją spojrzałam na walczących. Rozgrywająca się na moich oczach walka była zdecydowanie nierówna. Kenron był o wiele szybszy i silniejszy od Christiana. Zrozpaczona patrzyłam, jak Christian próbuje uniknąć ciosów. W pewnej chwili Kenron podniósł go z ziemi i rzucił nim z całej siły o pobliskie drzewo. Usłyszałam trzask łamanych kości. – Błagam cię, przestań! – krzyknęłam przez łzy w stronę Kenrona. – Zaraz będzie po wszystkim – rzucił przez ramię, podchodząc do zakrwawionego Christiana, próbującego podnieść się z ziemi. Oboje wiedzieliśmy, że Kenron bez względu na to, co mu obiecam, nie daruje Christianowi zdrady. Łkając głośno, patrzyłam, jak Kenron bierze zamach. Już mi się wydawało, że zaraz zakończy życie Christiana, gdy usłyszałam głośny szum skrzydeł. Kenron i reszta jego towarzyszy zaczęli się niepewnie rozglądać wokół. Ja jako jedyna z szerokim uśmiechem wypatrywałam w powietrzu białego stwora. Gdy dźwięk przybrał na sile, dostrzegłam jasny kształt na tle nocnego nieba. – Co to jest? – Zaskoczony Kenron wpatrywał się w niebo. Wykorzystując chwilę nieuwagi viperów, wyrwałam się z ich uścisku i popędziłam ile sił w nogach w stronę Christiana. Słyszałam kroki za mną, nie miałam jednak zamiaru się odwracać. Gdy znalazłam się tuż obok Christiana, drogę zastąpił mi Kenron. – Życie ci niemiłe? – syknął, zerkając na białego smoka, który unosił się teraz kilka metrów nad naszymi głowami. Przerażający ryk rozszedł się echem po lesie. Kenron stanął przede mną, starając się osłonić mnie przed smokiem. Błyskawicznie wykorzystałam okazję, by znaleźć się przy Christianie. – Uciekaj stąd – szepnął, gdy delikatnie uniosłam jego głowę. – Ta bestia zabije nas wszystkich. – To Maximus – uśmiechnęłam się przez łzy. – Jesteśmy ocaleni.

– Zabić go! – usłyszałam krzyk Kenrona. Z przerażeniem patrzyłam, jak kilku viperów wzbija się w powietrze z zamiarem zabicia smoka. Nim jednak którykolwiek z nich zdołał się do niego zbliżyć, z pyska stwora buchnęły błękitne płomienie. Z otwartymi ustami patrzyłam, jak vipery jeden po drugim upadają na ziemię, miotając się w agonii pośród błękitnego ognia. Kenron przez chwilę patrzył zdrętwiały na swoich konających towarzyszy, po czym ruszył w moją stronę. Nie zdołał jednak zbliżyć się do mnie, gdyż drogę zagrodziła mu ściana ognia. Pomagając Christianowi stanąć na nogach, patrzyłam, jak smok ląduje obok nas. Inaczej niż podczas pierwszego spotkania z tym stworzeniem, nie było we mnie cienia strachu. Patrząc na Maximusa pod postacią smoka, byłam pod ogromnym wrażeniem jego piękna i majestatu. Białe łuski lśniły w blasku księżyca, a mądre oczy patrzyły na mnie z troską. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę na twój widok! – rzekłam, cały czas podtrzymując Christiana. Smok mruknął coś cicho i położył się płasko na ziemi. – On chce, abyśmy na niego wsiedli – spojrzałam na Christiana. – Antilio! – Ryk Kenrona, starającego się przedrzeć przez płomienie, nie pozostawiał nam czasu do namysłu. Błyskawicznie doprowadziłam Christiana do grzbietu smoka i pomogłam mu się na niego wspiąć, po czym szybko zajęłam miejsce za nim. W chwili, gdy Maximus wznosił się w powietrze, dostrzegłam wściekłe, żarzące się purpurą oczy Kenrona. Byłam naiwna, sądząc, że odpuści. Gdy tylko znaleźliśmy się w powietrzu, Kenron wraz z resztą viperów ruszyli w pościg za nami. Trzymając się kurczowo Christiana, patrzyłam na zbliżających się napastników. Maximus wznosił się coraz wyżej, tworząc zasłonę z błękitnego ognia. W chwilę potem dostrzegłam w oddali otwierający się portal. Głośny trzepot frunącego coraz szybciej smoka zmieszał się z wściekłym wrzaskiem Kenrona. Nagle, gdy byliśmy tuż obok od portalu, Maximus zawył boleśnie, przechylając się w jedną stronę. Raptowne szarpnięcie sprawiło, że zsunęłam się z jego grzbietu. Spadając, widziałam dłoń Christiana, bezskutecznie starającą się mnie dosięgnąć. Nie wiem, co przeraziło mnie bardziej: czekający mnie upadek na ziemię, czy zmierzający w moją stronę Kenron. Zamknęłam

oczy, szykując się na najgorsze, gdy coś ciepłego owinęło się wokół mojego ciała. Uchylając powieki, zauważyłam, że trzyma mnie para białych pazurów. Gdyby kiedyś ktoś powiedział mi, że będę odczuwała ulgę, będąc schwytaną przez wielkiego smoka, zapewne wysłałabym go do psychiatry. Teraz jednak czułam się naprawdę bezpieczna. Gdy moim oczom znów ukazało się jasne światło portalu, wiedziałam już, że zostaliśmy ocaleni.

Rozdział 8. Nick Molly nie powiedziała nam niczego pomocnego. Nina siedziała na łóżku i czytała jakąś książkę, nawiasem mówiąc, szlag mnie trafiał, że będąc w takiej sytuacji, zajęła się czytaniem. Molly nie potrafiła nam powiedzieć, co ona właściwie czyta, ale w sumie to i tak nie miało większego znaczenia. – Co teraz? – Spojrzałem na Londona. – Molly, przyniesiesz nam jeszcze kilka ciastek z kuchni? – Uśmiechnął się do niej ciepło. – Dobrze. – Odwzajemniła uśmiech, podnosząc się z miejsca. – Następnym razem, jak będziesz się chciał mnie pozbyć, wystarczy poprosić. – I mrugnęła do niego, znikając za drzwiami. – Ona jest niemożliwa. – London pokręcił głową. – Możemy wrócić do ważniejszych spraw? – Wiesz równie dobrze jak ja, że musimy czekać, dopóki Molly nie powie nam czegoś, co pomoże nam opracować plan. – Nie możemy czekać – warknąłem. – Rada w każdej chwili może odciąć Mandorę, nie mamy czasu na czekanie. Jeśli utworzą barierę, nie uciekniemy. – Więc co chcesz zrobić? – Musimy się stąd wydostać i poczekać w jakimś bezpiecznym miejscu. – Nick… – zaczął London spokojnie. – Nie możemy zabrać stąd Molly i Kevina, to jeszcze dzieci. Dopóki nie dowiemy się czegoś, co nam pomoże, musimy tutaj zostać. – Mała musi iść z nami – upierałem się. – Jest nam potrzebna. London już otwierał usta, by mi odpowiedzieć, lecz nagle rozległ się trzask wyłamywanych drzwi. Poderwaliśmy się zaskoczeni, patrząc jak do środka wbiega kilkunastu strażników. Momentalnie zostaliśmy otoczeni, a w chwilę potem w drzwiach ukazały się granatowe peleryny. – Byłem pewien, że cię tu znajdę. – Klaudius spojrzał na mnie z cynicznym uśmiechem. Niepewnie zerknąłem na kuchnię, mając nadzieję, że Kevin i reszta zdołali się ukryć pod zasłoną. Dwóch strażników zaczęło przeszukiwać

dom, na szczęście nic nie znaleźli. – Nikogo więcej tu nie ma. – W drzwiach pojawił się strażnik. – Okno w kuchni jest otwarte, więc nawet jeśli ktoś im towarzyszył, zapewne jest już daleko. – Więc ruszajcie w pościg! – warknął Klaudius. – Zdrajcy muszą zostać schwytani. Macie ich znaleźć, nawet gdybyście mieli przeskanować całą planetę! Niewidzialność wymaga użycia mocy. Ruszcie głowami i wykorzystajcie wszystkie dostępne środki, by ich wytropić. Moc pozostawia ślad w otoczeniu, znajdźcie go! Nikt nie będzie bezkarnie robił głupców z Rady! – Uśmiechnąłem się pod nosem, widząc jego złość. Gdy to zauważył, podszedł do mnie, mówiąc: – Nie łudź się, że i tym razem uda ci się zniknąć w jakiś niewytłumaczalny sposób. Zadbaliśmy o to, by żadna magia nie działała na wasze ciała. – Wskazał na stojącego przy jego boku mężczyznę. Zbyt długo byłem nieobecny na Mandorze, bym pamiętał każdego członka Rady, tego mężczyzny również nie znałem. Wiedziałem, że Klaudius nie zwykł rzucać słów na wiatr, nasza sytuacja nie wyglądała więc zbyt wesoło. Zamiast planować, jak uratować Ninę, najpierw sami będziemy musieli wydostać się z kłopotów. – Za zdradę kodeksu strażnika zostajecie zatrzymani do chwili wydania wyroku. Zabrać ich! – Zostaliśmy wyprowadzeni na zewnątrz. Zdziwiło mnie, gdy Klaudius niespodziewanie otworzył portal. Strażnicy z miejsca nas do niego wprowadzili. Gdy oślepiające światło zniknęło, staliśmy już przed budynkiem więzienia. Charakterystyczne szare ściany nie pozostawiały najmniejszych wątpliwości co do tego, gdzie trafiliśmy. Byłem tutaj tylko raz – podczas szkolenia na strażnika. Oprowadzono nas po wnętrzu, tłumacząc, że jest to specyficzne miejsce, które mimo braku krat trzyma skazanych w zamknięciu. Tutaj też, w jedynym miejscu na naszej planecie, zostały całkowicie zablokowane magiczne zdolności, nie było więc szans, by wydostać się stąd dzięki nim. Na kilku piętrach rozmieszczono kilkanaście cel, choć szczerze mówiąc, bardziej przypominały zwykłe pokoje. Proste łóżko, mały stolik z krzesłem, komoda i niewielka łazienka: każdy pokój wyglądał identycznie. Żaden z nich nie miał okien, jedynym źródłem światła była lampa wypełniona migoczącą poświatą. Bardziej jednak zaskakujący był

brak drzwi. Do każdego z pomieszczeń prowadziło łukowate przejście. Nigdy nie zrozumiałem tego, w jaki sposób skazany był zatrzymywany w środku. Jakaś niewidzialna siła uniemożliwiała wydostanie się na zewnątrz. Jak przez mgłę pamiętałem słowa oprowadzającego nas wykładowcy, który tłumaczył, że więzienie zostało zbudowane z przeklętych skał, które działają jak bariera antymagiczna. Idąc korytarzem u boku Londona, zastanawiałem się, jak wyciągnąć nas z tego bagna. Niestety w żadne sensowne rozwiązanie nie przychodziło mi do głowy. Gdy znaleźliśmy się na pierwszym piętrze, zostaliśmy wrzuceni do dwóch sąsiadujących pomieszczeń, znajdujących się po prawej stronie korytarza. – Wielcy strażnicy królewny dali się podejść jak małe dzieci! – zakpił jeden z towarzyszących nam strażników. – Może się ze mną zmierzysz, skoro jesteś taki cwany? – warknąłem, patrząc na niego ze złością. – Nie zniżam się do poziomu skazańców – parsknął młody strażnik, zostawiając mnie samego. Nie byłbym sobą, gdybym nie sprawdził, czy faktycznie nie da się wyjść z tego pokoju. Gdy tylko zbliżyłem się do przejścia, napotkałem niewidzialną barierę. Uderzyłem w nią kilkakrotnie. Zupełnie jakbym walił w mur. Głuchy odgłos niósł się echem po korytarzu. – Niech to szlag – syknąłem. – Czyżbyś aż tak się za mną stęsknił, że postanowiłeś dotrzymać mi tu towarzystwa? – Kate stała przy łukowatym przejściu w pokoju na wprost mojego. Uśmiechnąłem się na jej widok. – Wiesz, że żyć bez ciebie nie mogę! – zawołałem. – Wiedziałam, że przez twój charakterek prędzej czy później tu wylądujesz, ale żeby sprowadzać na złą drogę Londona? – Wszystko u ciebie w porządku? – Przyglądałem jej się z troską. Wyglądała mizernie: szara skóra, wystające kości policzkowe. – Nigdy nie czułam się lepiej – zakpiła. – Mam własny pokój z łazienką, trzy posiłki dziennie i całą masę pilnujących mnie facetów w mundurach. Chyba każda kobieta o tym marzy. – Widziałem, że stara się utrzymać pogodny wyraz twarzy, ale oczy ją zdradziły. Był w nich wielki smutek, a także coś, czego jeszcze nigdy u niej nie widziałem:

rezygnacja. O Kate można było powiedzieć wiele, ale nie to, że łatwo ją złamać. Była uparta jak osioł i nigdy się nie poddawała. Dziewczyna stojąca przede mną stanowiła przeciwieństwo Kate, którą znałem. Przedtem byłem tak bardzo pochłonięty misją, walką z armią Alexusa i utrzymaniem Niny przy życiu, że nie pomyślałem nawet o tym, przez co Kate musiała przejść. Po tylu latach w końcu zdobyła miłość, a los tak brutalnie jej ją odebrał. Jakby tego było mało, jej ukochany powstał z martwych, stając się kreaturą, której Kate bała się ponad wszystko. Nic zatem dziwnego, że się załamała. – Pytam poważnie. – Spojrzałem jej w oczy. – Jak sobie dajesz radę? – Nie daję. Po prostu żyję z dnia na dzień, czekając na decyzję Rady. Niestety niezbyt się śpieszą z jej podjęciem. – Sporo się wydarzyło – szepnąłem. – Może podzielisz się ze mną nowościami? – Nie mam pojęcia, od czego zacząć… – Przeczesałem palcami włosy. – To może ja ci to streszczę. – London włączył się do rozmowy z sąsiedniego pomieszczenia. – Dlaczego mnie to nie dziwi? – Kate uśmiechnęła się lekko. – Jeśli idzie o przekazywanie informacji, on zawsze musi coś powiedzieć. – Też za tobą tęskniłem – usłyszałem w głosie Londona nutkę wesołości. – W takim razie zamieniam się w słuch. – Kate niedbale usiadła po turecku na ziemi, a ja poszedłem za jej przykładem, czując, że nie dam rady słuchać o tym wszystkim na stojąco. – W dużym skrócie jest tak – zaczął London. – Nina nosi w sobie dziecko vipera. – Szok na twarzy Kate był uzasadniony; sam zareagowałem podobnie. – Dziecko zostało zainfekowane krwią pierwotnego zła podczas walki w pieczarze. Jest swojego rodzaju kotwicą, która pozwoli temu potworowi powrócić. Według wizji jasnowidza Rady stwór przejmie ciało dziecka i zniszczy świat. – Jaja sobie robicie?! – Kate zerwała się z ziemi, patrząc na mnie z niedowierzaniem. – Wierz mi, chciałbym, żeby to był jakiś głupi żart.

– Jak ona mogła pozwolić, by viper ją zapłodnił? – Donośny głos Kate niósł się echem po korytarzu. – Co teraz? Zabili to coś? – Rada próbowała zabić dziecko i przy okazji Ninę też – odpowiedziałem po chwili. – Jednak Nina w niewyjaśniony sposób zniknęła. – Jak to zniknęła? – Przeniosła się podświadomie w bezpieczne miejsce. – Gdzie jest? – W zamku viperów – oświadczył London. – Ty chyba żartujesz?! Nie wierzę w to wszystko. – Kate walnęła ręką w niewidzialną ścianę. – Czy ta dziewczyna zawsze musi sprowadzać na siebie katastrofy? Po jaką cholerę się tam udała? – Z tego, co wiemy, nie przeniosła się tam świadomie. – London znów wziął na siebie ciężar wyjaśnień. – Prawdopodobnie dziecko ją tam umieściło. – To jakieś brednie! – zawołała Kate. – To nie jest czas ani miejsce na tę rozmowę! – warknąłem. Nie chciałem tego słuchać. W ogóle nie miałem ochoty myśleć o Ninie i o tym, co ją spotkało. Nie chciałem więcej tego bólu i złości, które na dobre zagościły w moim sercu. – Vipery nie pozwolą jej usunąć dziecka. – Kate dalej drążyła temat. – Kate, to dziecko nie jest złe – odezwał się po chwili London. – Jak możesz oczekiwać, że Nina je zabije? – Nie jest złe? Czy ty się słyszysz?! – warknęła. – Przecież to dziecko vipera! Ono nie może być dobre. – Może zastanowimy się, jak się stąd wydostać, zamiast rozmawiać o czymś, na co nie mamy wpływu? – Ty chyba zapomniałeś, gdzie jesteś. – Kate wymownie puknęła się w czoło. Nim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, na korytarzu rozległ się odgłos kroków. W chwilę potem stanął przede mną Klaudius. – Mam nadzieję, że się zadomowiliście – rzucił z kpiącym uśmiechem. – Zaplanowałem dla was dłuższy pobyt. – Domyślam się, że zdążyłeś już sobie zaplanować wiele rzeczy. –

Stanąłem tak blisko przejścia, jak się dało. – Trafiłeś w sedno, mój drogi. – Dziwił mnie pogodny nastrój Klaudiusa. – Jesteś bardzo wesoły, jak na kogoś, kogo plany zostały pokrzyżowane. – Nie nazwał bym tego pokrzyżowaniem planów, raczej odwleczeniem nieuniknionego. Wierz mi, już niebawem mój problem zostanie rozwiązany. – Wątpię. – Uśmiechnąłem się złośliwie. – Królewna znajduje się w miejscu, do którego nie masz wstępu. Nawet cała armia nie zdoła pokonać viperów. – Zobaczymy. – Możesz zapomnieć o swoich planach pozbycia się królewny i przejęcia władzy. Jesteś skazany na klęskę. – I to mówi mi chłopiec, siedzący w więziennej celi? – Jego wymuszony grymas nie zrobił na mnie wrażenia. – W sumie powinniście być mi wdzięczni. Dzięki mnie wasza grupa znów jest razem. Honorowi strażnicy królewscy! – zaśmiał się głośno. – Nasz król nigdy nie potrafił właściwie wybierać. – Jesteś tego najlepszym dowodem! Ktoś taki jak ty nie zasługuje na miano przewodniczącego Rady. – Ciekawe, czy będziesz tak cwany po kilku latach spędzonych w zamknięciu. Chyba że znajdę dla ciebie lepsze przeznaczenie. Skoro królewna nie wróci już na Mandorę, będę musiał znaleźć kogoś, kto zajmie jej miejsce. – Nie przestraszysz mnie. – Nie miałem takiego zamiaru. – Był tak blisko mnie, że dzieliła nas jedynie niewidzialna bariera. – Pierwotna antilia została obudzona i łaknie krwi. Wprawdzie preferuje krew królewską, ale myślę, że w obecnej sytuacji nie pogardzi żadną inną. – Dlaczego kwiat pragnie krwi? – London jak zwykle nie potrafił opanować ciekawości. – Tego, mój drogi, nie mogę ci zdradzić. – I w chwilę potem już go nie było. – Temu gościowi zdecydowanie należy się łomot – odezwała się po

chwili Kate. – Musimy znaleźć sposób, by się stąd wydostać! – Z całej siły uderzyłem w niewidzialną ścianę. – Z tym może być problem. – Usłyszałem głos Londona. – Z celi może wyciągnąć cię wyłącznie osoba stojąca po drugiej stronie bariery. – Większym problemem jest opuszczenie tego budynku – odezwał się jakiś głos z oddali. – Przy nim wydostanie się z celi to pestka. – Kto to? – spojrzałem zdziwiony na Kate. – Mój towarzysz niedoli – parsknęła. – Wysłuchuję jego mądrości od czasu, gdy mnie tu zamknęli. To chyba jakaś dodatkowa kara. – Przecież wiem, że mnie uwielbiasz – odezwał się znów ten głos. – Kim jesteś? – spytałem po chwili. Z niewiadomych powodów ten głos wydawał mi się znajomy. Bezskutecznie próbowałem przypomnieć sobie, skąd go znam. – Twoim nowym przyjacielem! – Usłyszałem rozbawienie w jego głosie. – To nie jest zabawne. – Czy moja tożsamość jest teraz aż tak istotna? – zapytał. – Proponuję wam układ. Ja wyciągnę nas z cel, a wy – z tego więzienia i, co ważniejsze – z tej planety. – Skąd mam wiedzieć, czy mogę ci ufać? – Zdaj się na intuicję. Poza tym zdaje się, że nie macie pomysłu na opuszczenie celi. – Nie potrzebuję pomocy kogoś, kto nie potrafi się nawet przedstawić – sarknąłem. – Nick, wysłuchaj go. – Kate spojrzała na mnie z powagą – On siedzi tu od bardzo dawna, jeśli ktoś zna sposób na wydostanie nas stąd, to tylko on. – Jeśli siedzi tu od tak dawna, to musiał zrobić coś naprawdę złego – szepnąłem. – Skąd wiesz, czy to nie jakiś psychopata albo morderca? – Nie wierzę, że to mówię, ale chyba jesteś nieco przewrażliwiony. – Dobra – westchnąłem. Nie uśmiechało mi się bratanie z jakimś skazańcem, nie miałem jednak żadnego pomysłu na to, jak się stąd wydostać i postanowiłem ten jeden raz zaryzykować. – Słuszny wybór – odezwał się głos. – Zacznij myśleć nad

sposobem przebicia się przez posterunki strażników. Gdy przyniosą nam obiad, zmywamy się stąd. – Jesteś strasznie pewny siebie. – Wszyscy mi to mówią – powiedział rozbawiony. – Ile mamy czasu do obiadu? – spojrzałem na Kate. – Myślę, że około godziny – odpowiedziała po chwili namysłu – Choć trudno mi to dokładnie określić bez zegara słonecznego. – To właśnie zegar słoneczny wyznaczał czas na naszej planecie. – W takim razie czekamy – szepnąłem, idąc w stronę łóżka. Położyłem się na kocu i na chwilę zamknąłem oczy, starając się wyciszyć. Nie chciałem teraz myśleć o Ninie, jednak jej obraz od razu pojawił mi się przed oczyma. Zastanawiałem się, co teraz robi i co postanowiła. Znałem ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że będzie to coś zgoła odmiennego od moich oczekiwań. Miałem jednak nadzieję, że jeśli uda nam się do niej dotrzeć, wspólnie zdołamy przekonać ją do podjęcia właściwej decyzji. Kate miała rację, to dziecko było zbyt dużym zagrożeniem, by można było pozwolić mu żyć. Zdawałem sobie sprawę, że Nina mnie znienawidzi, jednak tym razem nie chodziło już o to, co jest między nami, lecz o życie innych. Pogrążony w myślach, dopiero po chwili usłyszałem wołanie Kate. Błyskawicznie zerwałem się z łóżka i podszedłem do przejścia. – Idzie strażnik z posiłkiem – szepnęła, wskazując głową na chłopaka pchającego niewielki wózek. – Na twoim miejscu nie liczyłbym na zbyt wiele. Wątpię, by temu kolesiowi udało się przekonać strażnika do wyciągnięcia go z pokoju. Z niecierpliwością wyczekiwaliśmy chwili, gdy strażnik zatrzyma się przy celi naszego znajomego. Zanim jednak do tego doszło, po całym korytarzu rozszedł się przerażający krzyk. Wymieniliśmy z Kate zdziwione spojrzenia, nie mając pojęcia, co jest grane. Krzyk z każdą sekundą przybierał na sile. – Pomóż mi, człowieku! – Pełen bólu głos momentalnie zmobilizował strażnika do działania. W oddali widziałem, jak podszedł do przejścia w ścianie, w sekundę potem zniknął mi z pola widzenia, a krzyki ustały. Po chwili ciszy, która zdawała się trwać wieczność, do naszych uszu dotarł odgłos kroków. Gdy postać nieco się zbliżyła, z całą

pewnością mogłem stwierdzić, że nie był to strażnik. Czarne wytarte spodnie, koszulka z krótkim rękawem, pamiętająca zapewne lepsze czasy. Miał włosy sięgające do ramion i zarośniętą twarz. Na oko mógł mieć około trzydziestu lat. – Gotowi, by się stąd wydostać? – spytał, stając przy mojej celi. Jeden rzut oka na jego oczy i kpiący uśmiech wystarczył, bym przypomniał sobie, skąd znam ten głos. – Conor. – Cześć, stary! – Wyciągnął rękę w moją stronę. – Ja też się cieszę, że cię widzę. – Dlaczego od razu nie powiedziałeś, kim jesteś? – Spojrzałem nieufnie na jego wyciągniętą dłoń. – A czy wtedy zgodziłbyś się na nasz układ? – Uśmiechnął się drwiąco. – Nie. Nie jesteś kimś, komu można zaufać. – Widzisz. A co z powiedzeniem, że ludzie się zmieniają? – Nie ty – syknąłem. – Macie zamiar ucinać sobie pogawędkę, czy zmywamy się stąd? – wtrąciła się zniecierpliwiona Kate. – Nick, wiem, że nie przepadaliśmy za sobą w szkole, ale myślę że chyba już obaj z tego wyrośliśmy. Mamy wspólnego wroga i wspólny cel, pora zapomnieć o przeszłości. Przez chwilę patrzyłem na niego w milczeniu. Jego przemowa nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia, znałem go zbyt dobrze, by wiedzieć, że nie zasługuje na zaufanie. Kate miała jednak rację, nie ma czasu na pogawędki. Wobec tego bez wahania ująłem wyciągniętą w moją stronę dłoń. W chwilę potem byłem już na korytarzu. – Ja swoją część umowy wykonałem. – Gdy już wszyscy staliśmy na korytarzu, Conor spojrzał na nas. – Teraz wasza kolej. Ciekawość skłoniła mnie do zajrzenia do celi, w której siedział Conor. Musiałem zobaczyć, co stało się ze strażnikiem. Leżał nieprzytomny na ziemi pośród skotłowanych kocy. Widząc jak jego klatka piersiowa unosi się w oddechu, poczułem ulgę – wcześniej bałem się, że Conor „zajął się” nim na dobre. – Znasz plany tego budynku? – zwróciłem się do Londona.

– Tak. Niestety nie ma tu żadnych bocznych wyjść. By się stąd wydostać, musimy wyjść głównym holem. Po drodze mamy dwa posterunki strażników. – Na szczęście oni także nie mają tu swoich mocy. Czeka nas niezła zabawa. – Conor uśmiechnął się szeroko i spojrzał na mnie. – Jak tam twoje umiejętności? Podszkoliłeś się? – Nie zaczynaj, jeśli nie chcesz, bym cię tutaj zostawił! – rzuciłem ostrzegawczo. – Chłopie, wyluzuj. – Idziemy. – Kate ruszyła przed siebie, nie zwracając uwagi na naszą wymianę zdań. Szliśmy korytarzem jeden za drugim, czujnie rozglądając się wokół. Gdy dotarliśmy do klatki schodowej, w dole ujrzeliśmy pierwszy z posterunków strażniczych. – Jest ich tylko dwóch – szepnął Conor, patrząc na mnie. – Jeśli zrobimy to szybko, może uda nam się ich unieszkodliwić, zanim wezwą wsparcie. – Jak niby chcesz ich zaskoczyć, skoro są piętro pod nami? – spytałem, patrząc na niego spode łba. – Dobrze skaczesz? – wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Zgłupiałeś? – Kate spojrzała niepewnie na biurko strażników, widoczne pod nami. – To nasza jedyna szansa. Zanim się zorientują, co się dzieje, będzie już po wszystkim. – Conor nie tracił optymizmu – Przecież to tylko jedno piętro. – On ma rację. – Nie wierzyłem, że to mówię. – To jedyne wyjście. Gdybyśmy zeszli po schodach, nie udałoby się nam ich zaskoczyć. Conora również zaskoczyło to, co powiedziałem. Widocznie nie spodziewał się poparcia z mojej strony. – No to hop! – Skinął na mnie, podchodząc bliżej balustrady. Z lekkim ociąganiem stanąłem obok niego, po czym na jego znak przeskoczyłem barierkę. Jak przewidział Conor, strażnicy niczego się nie spodziewali. Conor zgrabnie wylądował przy biurku, ja niestety źle wymierzyłem odległość, uderzając bokiem w kant mebla. Zdusiłem okrzyk bólu, rzucając się na strażnika stojącego przy mnie. Jedno solidne

uderzenie i leżał nieprzytomny na ziemi. Conor ze swoim przeciwnikiem miał nieco więcej problemu – chłopak widocznie nie próżnował podczas szkoleń. W normalnych okolicznościach chętnie popatrzyłbym, jak ktoś spuszcza łomot Conorowi, nie mieliśmy jednak na to czasu. Szybko zaszedłem strażnika od tyłu, uderzając go ciężkim dzbanem, który zabrałem z biurka. – Nie musiałeś tego robić. – Conor, dysząc ciężko, wytarł krew, cieknącą z rozciętej wargi. – Poradziłbym sobie. – Jasne – parsknąłem. – Świetnie ci szło. – Przestańcie się kłócić – zganiła nas Kate, gdy tylko znalazła się w pobliżu. – Zachowujecie się jak gówniarze. – Dokąd teraz? – Spojrzałem na Londona. – Tym korytarzem do końca, potem klatką schodową w dół i jesteśmy w głównym holu. – Tam będzie gorzej – wtrącił się Conor. – Wejścia pilnuje co najmniej pięciu strażników. – Boisz się, że znowu ci manto spuszczą? – rzuciła Kate ze złośliwym uśmiechem. – Bardzo zabawne – oburzył się. – To nie z nimi będzie kłopot. Gdy tylko opuścimy teren więzienia, będziemy narażeni na działanie darów strażników zewnętrznych. – To znaczy? – zapytał London. – Strażnicy pilnujący więzienia z zewnątrz mają unikalne dary – wyjaśnił Conor. – Potrafią cię oślepić, sprawić, że przestaniesz chodzić albo mogą zafundować ci taką dawkę bólu, że zapomnisz, o chęci ucieczki. – Nigdy nie słyszałem o podobnych umiejętnościach – powiedziałem zaskoczony. – Nie było cię tu dość długo. Rada wyłapywała każdego, kto miał jakieś przydatne dla nich dary. Gdy tylko się zorientowali, że te najbardziej niezwykłe ujawniają się dopiero w okresie dojrzewania, zaczęli obserwować wszystkich wokół. – Musimy iść. – London spojrzał na nieprzytomnych nadal strażników. – Mamy coraz mniej czasu. Bez słowa ruszyliśmy biegiem przez korytarz. Gdy dotarliśmy do

klatki schodowej, do naszych uszu dotarł szmer rozmów strażników w holu. – Tym razem nie ma co liczyć na wzięcie ich z zaskoczenia. – Conor zatrzymał się przy pierwszym stopniu. – Pozostaje więc tylko jedno – odpowiedziałem. – Wchodzimy szturmem. Kate i London wymienili się spojrzeniami, po czym ruszyli za mną na schody. Conor bez słowa poszedł w nasze ślady. Nim jednak dotarliśmy do końca schodów, coś zaczęło się dziać. Odgłos krzyków i walki niósł się echem po całym holu. – Co się dzieje? – Kate przystanęła, patrząc na nas niepewnie. – Przekonajmy się – szepnąłem. – I tak nie mamy już odwrotu. – Puściłem się biegiem w stronę wyjścia. Jakież było moje zdziwienie, gdy w oddali dostrzegłem Aleca w towarzystwie jakieś dziewczyny, zawzięcie odpierających ataki strażników. – W samą porę – rzucił, gdy znaleźliśmy się wystarczająco blisko, by go usłyszeć. Nie było czasu na rozmowy, w oddali rozległy się krzyki i odgłos kroków. Błyskawicznie rzuciłem się na pierwszego ze strażników, który stanął mi na drodze. Kate, London i Conor poszli w moje ślady. – Skąd wiedziałeś, że uciekniemy? – spytałem Aleca, gdy udało mi się powalić przeciwnika. – Mamy wiarygodne źródło informacji – uśmiechnął się lekko. Przed oczyma stanęła mi twarzyczka Molly. – Czas na nas – odezwała się dziewczyna, towarzysząca Alecowi. – Zbliża się wsparcie. – A co z ochroną więzienia na zewnątrz? – odezwał się Conor niepewnie. – Czyżby nasz nieustraszony wojownik pękał? – Kate nie odpuściła sobie złośliwości. – O wszystko zadbaliśmy. – Alec mrugnął do mnie, kierując się w stronę drzwi. Ufałem mu na tyle, by wiedzieć, że nie rzuca słów na wiatr, więc pewnym krokiem ruszyłem za nim. Na zewnątrz ujrzeliśmy kilku nieprzytomnych strażników. Zdołaliśmy zrobić zaledwie kilka kroków gdy usłyszeliśmy za plecami

huk otwieranych z impetem drzwi. Stał w nich Klaudius w asyście kilkunastu osób. Widziałem furię na jego twarzy. – Zabić wszystkich! – ryknął. W chwilę potem w naszą stronę ze świstem wystrzeliło kilkanaście lśniących kul energii. Padłem na ziemię, unikając ugodzenia przez jedną z nich. – Szybko, do lasu! – krzyknął Alec. – Między drzewami łatwiej nam będzie się ukryć. Jedno po drugim zaczęliśmy podnosić się z ziemi i biec we wskazanym przez niego kierunku. Kate, używając swojej mocy, unieszkodliwiła kilku znajdujących się najbliżej nas strażników, rzucając nimi o ścianę więzienia. Zerknąłem na Klaudiusa, który nadal stał w tym samym miejscu i biegiem ruszyłem przed siebie. Nagle zza jednego z drzew wyłonił się Kevin. Łatwo było wyczuć moment, w którym nałożył na nas osłonę – ścigający nas strażnicy przystanęli, rozglądając się niepewnie. – Celujcie we wszystko wokół! – zagrzmiał głos Klaudiusa. – Oni nadal tu są. Czuję ich moc. Alec skinął na pozostałych. – Lepiej ruszajmy dalej, nim nas znajdą. – Znów mi pomogłeś. – Położyłem mu dłoń na ramieniu. – Od tego ma się przełożonego! – Uśmiechnął się lekko. – Ktoś musi ratować twój tyłek z opresji. W tej samej chwili lśniąca kula uderzyła w drzewo, przy którym staliśmy. Szarpnąłem Aleca za ramię, odsuwając go z linii ognia w ostatniej chwili. – Pomoc podopiecznego też się czasem przydaje! – Szczerząc się, ruszyłem za innymi.

Rozdział 9. Nina Obudziło mnie ciepło słońca, wpadającego do pokoju przez uchylone okno. Otwierając oczy przez chwilę nie mogłam przypomnieć sobie, gdzie jestem, jednak jasna sypialnia i słodka woń kwiatów unosząca się w powietrzu błyskawicznie przywołały wspomnienia. Purnea – miejsce, za którym tak bardzo tęskniłam, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Podchodząc do okna, z uśmiechem spojrzałam na niewielkie jezioro, błękit nieba, jasno świecące słońce. Gdy po raz pierwszy ujrzałam to miejsce, całkowicie podbiło moje serce właśnie tą prostotą. Nie było tu żadnych magicznych drzew, pięknych zamków czy też innych okazałych budowli. Prosty, wiejski krajobraz, tak bardzo przypominający mi Ziemię, był moim zdaniem najpiękniejszy. Każdą cząstką siebie chłonęłam spokój płynący z falujących na wietrze zbóż, z ćwierkania ptaków czy z puchatych chmur, wolno sunących po niebie. Wyraźne kopnięcie wewnątrz mojego brzucha natychmiast przykuło moją uwagę. Gdy uniosłam koszulkę, zauważyłam, że brzuch znów się powiększył. Zaokrąglenie było już widoczne nawet bez przyglądania się. Na szczęście tym razem nie było to dla mnie już takim szokiem jak poprzednio, w jakimś stopniu byłam na to przygotowana. Kładąc dłoń na brzuchu, poczułam kolejne kopnięcie. Nie wiem, czy to na skutek błogiego nastroju, w jaki wprawiło mnie otoczenie, czy też tego, że się wyspałam, w każdym razie mimowolnie się uśmiechnęłam. Mimo strachu i niepewności, jaką niosła ze sobą przyszłość, świadomość, że wewnątrz mnie rozwija się nowe życie, wywołała przyjemne ciepło, otulające moje serce. Coś wewnątrz mnie szeptało, że wszystko będzie dobrze, że jakoś sobie poradzimy. Ciche pukanie przerwało moje rozmyślania. – Proszę! – zawołałam, opuszczając koszulkę. Gdy w drzwiach pojawiła się Adiva, z radosnym uśmiechem wpadłam w jej rozłożone ramiona. – Tak się cieszę, że cię widzę – szepnęłam. – Miło mi to słyszeć – uśmiechnęła się promiennie. – Może się ubierzesz i porozmawiamy przy śniadaniu? – Chętnie. – Odsunęłam się nieco od niej. – Umieram z głodu.

– No ja myślę – Adiva mrugnęła do mnie. – W końcu jesz teraz za dwoje. – No tak… – Czułam się nieco niezręcznie ze względu na mój stan. Nie miałam pojęcia, co Adiva i Maximus sądzą o tym wszystkim. – Spokojnie się ubieraj. Czekamy w kuchni. – Po tych słowach zostawiła mnie samą. Podchodząc do szafy, wiedziałam już, czego się spodziewać. Adiva i tym razem okazała się niezwykle przewidująca. Półki pełne były najróżniejszych ubrań. Gdy wzięłam do rąk pierwszą z brzegu bluzkę, zauważyłam, że jest wystarczająco luźna, bym dobrze się w niej czuła nawet z wielkim brzuchem. Ubrałam się szybko i zeszłam na dół. Apetyczne zapachy, wypełniające całą przestrzeń w kuchni, sprawiły, że mój żołądek głośno zaburczał, domagając się jedzenia. Jednak widok Maximusa, rozmawiającego przy stole z Christianem, sprawił, że na chwilę zapomniałam o jedzeniu. – Dzień dobry – rzuciłam niepewnie, podchodząc do stołu. Bałam się, że Maximus potępi mnie za to, czym doprowadziłam do swojej obecnej sytuacji, on natomiast, wstając z miejsca, uśmiechnął się szeroko i powiedział: – Jak się ma moja najzdolniejsza uczennica? – Kiepsko – szepnęłam, przytulając się do niego. – Usiądź, nie warto podejmować tak ciężkich tematów na pusty żołądek. – Dobrze się czujesz? – Christian spojrzał na mnie z troską. – Tak! – uśmiechnęłam się do Adivy, stawiającej przede mną talerz z jedzeniem i kubek kakao. – Teraz już tak. To miejsce działa na mnie kojąco. Tak bardzo przypomina mi Ziemię. – To dlatego, że w wielu sprawach właśnie na niej się wzorowałem. – Maximus uśmiechnął się pod nosem. – Byłeś na Ziemi? – spytałam zaskoczona. – Mało jest miejsc, których nie odwiedziłem. Mam specyficzne hobby, które wymaga ode mnie poszukiwań. Zwiedziłem więc wiele miejsc. Gdy po raz pierwszy ujrzałem ziemski krajobraz wsi, zakochałem się w nim. Większość wystroju, sprzętów pochodzi właśnie stamtąd.

Uśmiechnęłam się na tę odpowiedź i zabrałam się za śniadanie. Jedząc, przysłuchiwałam się rozmowie. Maximus i Adiva dyskutowali o konieczności sprowadzenia kilku zwierząt hodowlanych. Domyśliłam się, że nie chcieli podejmować innych tematów przy jedzeniu. Właśnie kończyłam dokładkę, o którą poprosiłam Adivę, gdy napotkałam wpatrzone we mnie oczy Christiana. – Pobrudziłam się? – spytałam speszona, widząc lekki uśmiech na jego ustach. – Nie – pokręcił głową z uśmiechem – po prostu przypomniały mi się stare czasy i twoja czarna dziura w żołądku. – Tak… – Uśmiechnęłam się smutno. – Wtedy jedliśmy pizzę. – Jak na zawołanie stanął mi przed oczyma nasz pierwszy wspólny wypad do pizzerii. Było to po dniu spędzonym na plaży w towarzystwie Lisy i Jake’a. Pamiętam szok na ich twarzach, gdy w ekspresowym tempie pochłonęłam całą pizzę. Ja byłam zakłopotana, a oni mieli ubaw. Mam wrażenie, że to wszystko wydarzyło się wieki temu. – Przepraszam. – Głos Christiana przebił się do moich myśli. – Nie chciałem cię zasmucić. – To nie to. – Pokręciłam głową, starając się pozbyć tego ucisku w sercu, który pojawił się nie wiadomo skąd. – Po prostu… przywołałeś wspomnienia, dobre wspomnienia. – Nie do końca rozumiem. – Spojrzał na mnie uważnie. – Nie wyglądasz na kogoś zatopionego w wesołych wspomnieniach. – Zastanawiałam się, jak wiele czasu upłynęło od tych dni. Mam wrażenie, że cała wieczność. Najgorsze jest to, że od tego czasu dobrych wspomnień wciąż mi ubywa. Odstawiłam pusty kubek. – Czasem życie zbyt brutalnie testuje naszą wytrzymałość. – Adiva delikatnie poklepała mnie po ręce. – Trzeba jednak pamiętać, że wszystko, co nas spotyka, jest stanem przejściowym. Nic nie trwa wiecznie, wciąż brniemy do przodu, zostawiając za sobą zarówno dobre, jak i złe wspomnienia. – Tych drugich jest zdecydowanie więcej – skrzywiłam się. – Niedługo ten stan ulegnie zmianie – powiedziała poważnie. – Wierz mi.

– Christian opowiedział nam o tym, co się wydarzyło w ostatnim czasie – wtrącił się niespodziewanie Maximus. – Wiele przeszłaś. – Na swoje własne życzenie. – Wbiłam wzrok w stół. – Gdybym przestała wyczyniać głupoty, nie doszło by do tego wszystkiego. – Antilio – Adiva usiadła obok mnie, kładąc mi dłoń na ręce. – Nic nie dzieje się bez przyczyny. – Racja – potwierdził Maximus. – Poza tym użalanie się nad sobą niczego w tej sytuacji nie zmieni. – Zdaję sobie z tego sprawę. – Spojrzałam na Maximusa – Nie wiem jednak, co innego miałabym zrobić. Nie wiem, jak należy postąpić w tej sytuacji. – Wystarczy, że odpowiesz szczerze na jedno pytanie. – Adiva uśmiechnęła się lekko. – Co jest dla ciebie najcenniejsze? – W tym sęk, że nie potrafię na nie odpowiedzieć. Zależy mi zarówno na ocaleniu niewinnego dziecka, jak i na życiu innych istot. Niestety jedno wyklucza drugie. Jeśli pozwolę żyć dziecku, zło przejmie nad nim władzę i zniszczy Wszechświat. Jeśli natomiast poświęcę dziecko… Na samą myśl o tym ściska mi się serce. – Musimy więc znaleźć rozwiązanie, które pozwoli uratować wszystkich – odezwał się po chwili Maximus. – Wątpię, by istniało takie rozwiązanie – westchnęłam z rezygnacją. – Moja droga, właśnie ty powinnaś wiedzieć, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Gdy tylko Adiva przewidziała twoją ciążę, zaczęliśmy szukać czegoś, co mogłoby ci pomóc. Niestety jedynym sposobem na ocalenie dziecka jest przerwanie więzi, łączącej go ze złem. – A dokładniej? – spytałam niepewnie. – Umrzeć musi albo dziecko, albo ta istota. – Poczułam dreszcze na samą myśl o tym, że miałabym się spotkać ponownie z tym potworem. Jednak jeszcze większy strach wywołała perspektywa odebrania życia niewinnemu dziecku. – Które z tych rozwiązań jest właściwe? – spojrzałam niepewnie na Maximusa. – Kochanie, sama musisz podjąć decyzję. – Adiva spojrzała na mnie z nieodgadnioną miną.

– Wiem że dziecko jest niewinne. – Położyłam dłoń na brzuchu. – Masz rację – przytaknęła Adiva. – Ale jestem też władczynią Mandory i bez względu na to, co myślą moi poddani, ich los nie jest mi obojętny. Nie mogę dopuścić do tego, by zło powróciło. – Czasem najlepszą obroną jest atak. – Maximus z powagą spojrzał mi w oczy. – I to mówi ktoś, kto nie uznaje walki? – Ekstremalne sytuacje wymagają ekstremalnych rozwiązań – odpowiedział. – Nawet gdybym zdecydowała się stanąć do walki z pierwotnym złem – rzekłam po chwili – i tak muszę zaczekać, aż dziecko się urodzi. Nie jestem w stanie teraz walczyć. Przez ciążę jestem wciąż głodna i zmęczona. Moja kondycja też pozostawia wiele do życzenia. – Sądzę, że będę w stanie coś na to poradzić. – To znaczy? – Znalazłem sposób, by przyśpieszyć poród. – Maximus spojrzał na mnie wyczekująco. – Wykorzystując magię, mogę sprawić, że urodzisz jeszcze dzisiaj. Dzięki temu zyskamy wystarczająco dużo czasu, by przygotować się do tej misji. Zło spodziewa się dziecka dopiero za kilka tygodni, wątpię, by do tego czasu próbowało coś zrobić, aby je przejąć. To oczywiście tylko luźny pomysł, ale warto byś się nad tym zastanowiła, jeśli faktycznie chcesz to dziecko urodzić. – A gdybym nie chciała? – pytanie samo wystrzeliło z moich ust. – Znasz sposób, by je ze mnie usunąć? Rada próbowała to zrobić, zanim zniknęłam. – Naprawdę tego chcesz? – Adiva spojrzała mi w oczy. Przez chwilę wpatrywałam się we własne dłonie, zastanawiając się nad tym, czego właściwie chcę, oraz, co ważniejsze, co powinnam wybrać, by postąpić właściwie. Nie chciałam podejmować pochopnych decyzji, zbyt wiele błędów już popełniłam. – Może powinnaś pójść na spacer – przerwał moje rozmyślania Maximus. – Świeże powietrze dobrze działa na splątane myśli. Skinęłam głową. Wstałam i, nic więcej nie mówiąc, wyszłam z kuchni. Na ganku mocno zaciągnęłam się świeżym powietrzem. Mimo

spokoju emanującego z każdej strony, czułam burzę szalejącą w moim wnętrzu. Ruszając w stronę jeziora, pozwoliłam swobodnie krążyć myślom. Nie miałam pojęcia, jaką decyzję podjąć. Adiva miała rację – powinnam wybrać samodzielnie. Nie byłam jednak pewna, czy będę w stanie to zrobić. Czy faktycznie chciałam śmierci własnego dziecka? Czy potrafiłabym znieść świadomość, że mam jego krew na rękach? Ruch w brzuchu spowodował, że po policzkach spłynęły mi palące łzy. Dlaczego moje życie było tak pogmatwane? Dlaczego nie mogłam choć przez chwilę zaznać szczęścia i spokoju? Z tęsknotą pomyślałam o swoim dawnym życiu, o chwilach beztroski i radości, kiedy to po powrocie ze szkoły włączałam na cały regulator muzykę i tańczyłam, śmiejąc się przy tym głośno. Tak bardzo brakowało mi normalności, sprzątania, odrabiania lekcji czy też oglądania telewizji. Ile bym dała, by znów wyskoczyć ze znajomymi na pizzę czy zaszyć się w pokoju i godzinami grać na fortepianie. Nie miałam pojęcia, dlaczego los obszedł się ze mną tak okrutnie. Czułam się jak układanka, w której brakowało zbyt wielu elementów. Z każdym dniem, z każdą nową decyzją traciłam kolejny, cenny dla mnie kawałek. Bałam się coraz bardziej tego, że niebawem nie pozostanie ze mnie już nic. Gdy dotarłam nad jezioro, usiadłam po turecku na pomoście, wystawiając twarz do słońca. Ciepłe promienie suszyły łzy, spływające mi po policzkach. Nie chciałam użalać się nad sobą, jednak od środka rozsadzał mnie smutek. Delikatnym ruchem dłoni wywołałam falę na tafli jeziora. Mówiono mi, że jestem potężna, że moja moc jest nieograniczona – dlaczego więc teraz byłam tak bardzo bezradna? Plan Maximusa był niezmiernie ryzykowny. Nie miałam pojęcia, czy będę w stanie stawić czoła temu stworowi. Jeśli zdecyduję się wyruszyć w tę misję i zawiodę – poświęcę życie wszystkich. Było to jednak o wiele lepsze, niż urodzenie dziecka i czekanie, aż zło przejmie jego ciało. Zastanawiając się dokładniej nad wszystkimi opcjami, potwierdziłam w myślach istnienie jedynie dwóch sensownych wyjść: zabić dziecko albo pierwotne zło. – Też się boisz, co? – szepnęłam, czując kolejne kopnięcie. Nie wiem, dlaczego pomyślałam teraz o moich matkach – obie poświęciły

własne życie, by ocalić moje. Kobieta, która mnie wychowała, stanęła naprzeciw przerażającym bestiom, by osłonić mnie przed nimi. Musiała być niezwykle odważna, jeśli się weźmie pod uwagę wygląd gifretów. Królowa zaś, mimo osłabienia potężnym czarem, stanęła do walki z Alexusem, by umożliwić mi ucieczkę. Z podziwem myślałam o tych niezwykłych kobietach, moich mamach, które swą miłość do mnie okazały w najbardziej heroiczny sposób. Jakim musiałam być tchórzem, by rozważać pójście na łatwiznę? Jak mogłam chcieć odebrać życie niewinnej istocie, wiedząc, że istnieje choć minimalny cień szansy na ratunek? Bez względu na to, kto był ojcem dziecka, bez względu na jego przeznaczenie – ono było częścią mnie, krwią z mojej krwi. Nie mogłam pozwolić, by ktokolwiek je skrzywdził. Byłam jego matką, a każda matka powinna zrobić, co w jej mocy, by chronić swoje dziecko. Podnosząc się z miejsca, poczułam napływ nowej siły. Decyzja została podjęta. Bałam się, ale wiedziałam też, że tylko głupcy nie odczuwają strachu. Chciałam poświęcić życie, by zamknąć armię śmierci w pustym wymiarze, wyruszyłam w karkołomną misję, by znaleźć Maximusa, stanęłam do walki z Alexusem i jego armią, zamknęłam w studni istotę z czarnej mazi – tym razem również sobie poradzę. Przerażała mnie perspektywa wyruszenia w tę podróż samotnie, jednak nie mogłam nie spróbować. Jeśli istniał sposób na ocalenie mojego dziecka i uchronienie ludzi przed pierwotnym złem – musiałam go wykorzystać. Z determinacją ruszyłam w stronę domu. Wewnętrzna walka została zażegnana. Nie wiedziałam, czy moja decyzja faktycznie była właściwa, jednak nie było już odwrotu. Teraz pozostało mi zrobić wszystko, co w mojej mocy, by zabić potwora. – Spróbuję zabić pierwotne zło – oznajmiłam, wchodząc do kuchni. – Moje dziecko ma prawo żyć. Maximus i Adiva nadal siedzieli przy stole – żadne z nich nie wyglądało na zaskoczone moją decyzją. – Wiedziałam, że wybierzesz właściwie. – Adiva uśmiechnęła się ciepło. – No, już zaczynałam się obawiać, że brakuje ci jaj. Dobrze

wiedzieć, że wszystko jest po staremu. – Słysząc znajomy głos, błyskawicznie się odwróciłam. Kaylen stała w korytarzu w asyście Christiana, uśmiechając się szeroko. Z piskiem ruszyłam w jej stronę i przytuliłam ją mocno. – Co tu robisz? – spytałam, starając się zapanować nad łzami, cisnącymi mi się do oczu. – Chyba nie myślałaś, że pozwolę ci iść gdziekolwiek samej? – odsunęła mnie od siebie i przyglądała mi się uważnie. – Urosłaś – rzuciła z uśmiechem, po czym spojrzała w moje szkliste oczy. – Hormony hormonami, ale chyba mi się tu nie rozkleisz, co? – Brakowało mi ciebie – szepnęłam, podciągając nosem. – Też za tobą tęskniłam – odparła. – To jakie mamy plany? – Szybki poród i walka z pierwotnym złem. – Mimo przerażenia starałam się brzmieć beztrosko. – Przy tobie nigdy nie można się nudzić! – Kaylen chwyciła mnie pod ramię i pociągnęła w stronę stołu. – Może zaczniemy od kawy i kawałka tej pysznie pachnącej szarlotki? Nasza dziewczynka musi mieć teraz dużo siły. – Wątpię, by szarlotka pomogła – westchnęłam, zajmując miejsce przy stole. Wiedziałam, że czeka mnie coś przerażającego, ale obecność Kaylen znacząco podniosła mnie na duchu. – Ale poważnie: skąd się tu wzięłaś? – spytałam, gdy zajęłyśmy miejsca przy stole. – Twój ochroniarz mnie tu sprowadził. – Mrugnęła do Christiana – Nawiasem mówiąc, jemu również nie brakuje jaj. Wszedł jakby nigdy nic do naszej pieczary, żądając spotkania ze mną. Ze zdziwieniem spojrzałam na Christiana. – Wiedziałem, że potrzebni ci są teraz przyjaciele. Ja niestety nie nadaję się do rozmów o ciąży i uczuciach. – A ja niby tak? – parsknęła Kaylen. – Jesteś w końcu kobietą. – Wzruszył niedbale ramionami. – A skopała ci już kiedyś jakaś kobieta dupę? – Mimo złości malującej się na twarzy Kaylen, w jej oczach widziałam wesołe ogniki. – Jeszcze się taka nie urodziła. – Czy mi się wydaje, czy ta jego przemiana nieco poprzestawiała

mu w głowie? – Kaylen zerknęła na mnie. – Czyżby nasz grzeczny chłopczyk stał się nieco zadziorny? – Przestańcie – rzuciłam ze śmiechem. Patrząc na sprzeczających się przyjaciół, czułam się zdecydowanie lepiej. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio naprawdę się śmiałam. – Skoro podjęłaś decyzję – Maximus przerwał naszą radosną wymianę zdań – powinniśmy porozmawiać o tym, co cię czeka. Skinęłam głową, sięgając po kubek z herbatą. Maximus bez słowa wstał od stołu i sięgnął po kilka ksiąg, leżących na niewielkim stoliczku przy ścianie. Gdy ponownie zajął miejsce, wszyscy wpatrywaliśmy się w niego z uwagą, czekając na to, co powie. – Może na początek opowiem ci o przyśpieszeniu porodu. Jeśli będziesz miała jakieś pytania, pytaj śmiało. – Dobrze… – szepnęłam, głośno przełykając ślinę. – W starożytnych podaniach wiedźm odnalazłem opisy rytuału, który wpływał na szybkość rozwoju płodu w ciele kobiety. Był on stosowany bardzo często w czasach wojen. – Po co go stosowały? – Kaylen pierwsza zadała pytanie. – Przecież małe dziecko mogło ucierpieć podczas walki. Nie lepiej by mu było w brzuchu? – Zaiste, moja droga. – Maximus odchrząknął. – Musisz jednak wiedzieć, że ciąża odbierała wiedźmie większość jej mocy, więc aż do chwili porodu była ona praktycznie bezradna. – Aa, chyba że tak. – Na czym polega ten rytuał? – spytałam niepewnie. – To zaklęcie wykorzystujące magię żywiołów. Siadasz pośrodku czterech kręgów. Każdy z nich stworzony jest z innego żywiołu. Ja w tym czasie wypowiem formułę zaklęcia. – To wszystko? – zamrugałam zaskoczona. – Jedno zaklęcie i zacznie się poród? – No, nie tak od razu – wyjaśnił pośpiesznie. – To, że rozpocznie się poród, nie znaczy, że urodzisz w ciągu kilku sekund. To twoje ciało zdecyduje, jak szybko to nastąpi. – Czyli? – spytałyśmy jednocześnie z Kaylen. – Kochanie – Adiva spojrzała na mnie z troską. – Poród u każdej

kobiety wygląda inaczej. Maximus sprawi, że dziecko będzie gotowe, by przeżyć poza twoim organizmem. Będzie rozwinięte i wystarczająco duże. Zaklęcie wywoła skurcze, prowadzące do porodu. Trochę jednak potrwa, zanim twoje ciało będzie na to gotowe. Może to potrwać kilkanaście minut lub kilka godzin. – Rozumiem. – Na samą myśl o tym wszystkim zrobiło mi się gorąco. – Jest jeszcze jeden mały szkopuł. – Maximus wyglądał na zakłopotanego. – Do zaklęcia będę potrzebował krwi. – Krwi? – uniosłam brwi całkiem zaskoczona. – Czyjej krwi? – Najszybciej rozwijającej się istoty. – Maximus wymownie spojrzał na Christiana. – Na szczęście mamy kogoś takiego pod ręką. – Czy ja – przełknęłam z trudem ślinę – będę musiała pić krew? – Oczywiście, że nie. – Maximus szybko mnie uspokoił. – Namaluję nią jedynie symbol na twoim brzuchu. – Masz coś przeciwko? – Spojrzałam niepewnie na Christiana. – Nie opowiadaj głupot! – Zrobił zgorszoną minę. – Masz jeszcze jakieś pytania? – Czy dziecku nic się nie stanie? – wykrztusiłam po chwili. – Oczywiście, że nie. – Maximus uśmiechnął się pocieszająco. – Zaklęcie jest całkowicie bezpieczne zarówno dla ciebie, jak i dziecka. – To dobrze. – Drżącą ręką nałożyłam sobie kawałek szarlotki. – Kiedy to zrobimy? – Poczekajmy do jutra. – Adiva odezwała się jako pierwsza. – Odpocznij, wyśpij się, nabierz sił. Jutro po śniadaniu zaczniemy. – W międzyczasie chciałbym przekazać ci kilka informacji, które znalazłem o twoim przeciwniku. – Coś konkretnego? – wtrącił się Christian. – Niestety większość z tych podań to wierzenia, a nie sprawdzone fakty. – Jak więc może nam to pomóc? – Nawet w legendzie kryje się ziarno prawdy. – Maximus spojrzał na niego karcąco. – Co udało ci się znaleźć? – spytałam po chwili. – Nigdzie nie opisano pochodzenia tej istoty. Najwcześniejsze

podania na jej temat odnalazłem w zwojach wyroczni. One jako jedyne wiedzą wszystko o wszystkim. Pierwotne zło ma wiele imion, nie ma za to stałej formy. – Czyli jest nie tylko czarną mazią? – spytałam przestraszona. – Nie. Opisywano go jako przerażającą postać ziejącą ogniem, czarną mgłę wysysającą życie ze swych ofiar, płonącą lawę, palącą wszystko na swej drodze. Żaden opis jednak nie był zbyt dokładny, ponieważ nikt, kto widział je z bliska, nie uszedł z życiem. – Niezbyt pokrzepiająca informacja. – Kaylen rzuciła Maximusowi ponure spojrzenie. – Wiemy na pewno, że zło przedostawało się tutaj przez przejście między swoim światem a naszym. Nigdy jednak nie pozostawało w naszym świecie zbyt długo. Sądzę, że forma, którą przybierało, była niestabilna. Starożytni magowie stworzyli potężne zaklęcie, wykorzystujące siłę wszystkich żywiołów, by zamknąć przejście. Niestety zło znalazło sposób, by się wydostać. – Studnia jest zamknięta – przerwałam mu. – Jak więc się wydostał? – Nie wydostał się. – Przecież widziałam go u Kenrona – upierałam się. – Co dokładnie widziałaś? – Maximus przyjrzał mi się uważnie. – Rozmawiał z Kenronem. Widziałam go w lustrze. – No tak, wszystko jasne. – Maximus uśmiechnął się lekko. – Czy tylko ja nie kumam tego, co on mówi? – Kaylen skrzywiła się. – Pierwotne zło w lustrze było wyłącznie projekcją, nie przybrało namacalnej formy. Wyprzedzając wasze oczywiste pytanie – ciągnął Maximus – w rzeczywistości wcale go tu nie było. Gdybyś spotkała go w tej formie, nie mógłby ci nic zrobić, bo w rzeczywistości wcale go tu nie ma. Ta projekcja to sposób na dyrygowanie podporządkowanymi mu pionkami. Zło nadal tkwi zamknięte w swoim wymiarze. Z tego, co mi wiadomo, studnia jest jedynym wyjściem, z którego mógł korzystać. – Ale jak to możliwe, że dopiero teraz używa tej projekcji? Dlaczego nie robił tego wcześniej? – spytałam. – I jak w ogóle dostał się do tego lustra?

– Trudno mi na to odpowiedzieć. – Maximus zamyślił się na chwilę. – Sądzę, że wcześniej nie korzystał z tego, bo nie było takiej potrzeby. Studnia była otwarta, więc mógł się przemieszczać z pomocą Alexusa. Przypuszczam, że dopiero po tym, jak zamknęłaś wieko studni i zabiłaś jego pomagiera, zaczął szukać innego sposobu. Musimy pamiętać o tym, że jest zdesperowany i żądny zemsty. – Ale jak dostał się do lustra? I dlaczego akurat jest to lustro Kenrona? – Te sprawy nie dawały mi spokoju. – Najprawdopodobniej nić łącząca go z twoim dzieckiem nie pozwoliła odciąć go całkowicie od naszego świata. Tak jak mówiłem, dziecko jest kotwicą, której będzie się trzymał ze wszystkich sił. Wybrał vipera zapewne dlatego, że to ojciec dziecka. – Skrzywiłam się na tę myśl. – Zastanawiam się też, czy koniunkcja planet mogła jakoś wpłynąć na jego umiejętność przemieszczania się. Od kilku dni planety w tej stronie Wszechświata znajdują się w jednej linii, to mogło znacznie ułatwić mu sprawę. – Mnie zastanawia co innego – wszedł mu w słowo Christian. – Powiedziałeś, że ta istota wydostała się jedynym wyjściem ze swego wymiaru, a co z wejściem? By ją zabić, będziemy musieli dostać się do jej świata, tak? – Tak, uwolnienie go niosłoby ze sobą zbyt duże ryzyko. Zbyt wiele niewinnych osób mogłoby zginąć, gdyby walka rozegrała się w naszej rzeczywistości. – Jak więc mamy się tam dostać? – spytałam, starając się nie dopuszczać jeszcze do siebie myśli o nadchodzącej walce. – Musimy odnaleźć przejście. Na szczęście wiem, kto zna drogę do każdego miejsca, i myślę, że i w tym wypadku pokieruje was w odpowiednią stronę. – Kto to? – Wyrocznie – odpowiedział z powagą Maximus. – One odnajdą każde drzwi, każdą ścieżkę. Żaden wymiar nie jest im obcy. – Sądzisz, że nam pomogą? – Nie byłam zbyt przekonana. – Jeśli uda ci się nakłonić je do pomocy, to tak. Poza tym wyrocznie wiedzą wszystko o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Istnieje więc szansa, że powiedzą coś, co będzie przydatne.

– Pełno tu niewiadomych – rzuciła Kaylen z kwaśną miną. – Słuchajcie – Adiva przerwała naszą dyskusję. – Antilia wygląda na zmęczoną. Nic się nie stanie, jeśli odłożymy tę rozmowę do jutra. – Dobry pomysł. – Kaylen chwyciła mnie pod rękę, pomagając wstać. – Czas trochę odpocząć. Skinęłam jej głową, pozwalając, by zaprowadziła mnie do mojego pokoju. – Więc – zagadnęła, gdy usiadłam na łóżku i ściągałam buty – trochę się pochrzaniło, co? – Bardzo ogólnie powiedziane – burknęłam. – Nie chcę o tym teraz rozmawiać. Powiedz lepiej, co u ciebie. – Cóż. – Usiadła przy mnie na łóżku. – W porównaniu z twoimi przeżyciami omal nie umarłam z nudów. – A tak na poważnie? – Szturchnęłam ją w ramię z uśmiechem. – Po powrocie do domu objęłam rządy. Sfora początkowo buntowała się przeciw mojej władzy, jednak szybko im udowodniłam, że jestem warta tego tytułu. – Chcę wiedzieć, w jaki sposób ich przekonałaś? – spytałam niepewnie. – Poprzegryzałam kilka gardeł – wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – A poza tym? – Nie ma o czym mówić. Większość czasu spędziłam w swojej pierwotnej postaci, polując, pilnując porządku i szukając partnera. – Partnera? – omal się nie zakrztusiłam. – A co w tym dziwnego? – udała oburzoną. – Jestem kobietą, potrzebuję faceta, który stanie na czele naszego stada u mojego boku. Nasz gatunek jest raczej prosty, kierują nami pierwotne instynkty: przetrwanie, zdobywanie pożywienia, rozmnażanie się. – Pełno tu romantyzmu i uniesień – podsumowałam. – Nie bądź złośliwa – zbeształa mnie. – Poza tym powiedzmy sobie szczerze, czy po tym wszystkim, co przeszłaś, nadal wierzysz w coś takiego jak romantyczna i pełna uniesień miłość? – Szczerze mówiąc, nie wierzę już w nic – szepnęłam, wtulając się w poduszkę. – Głowa do góry, malutka. – Kaylen opiekuńczo poklepała mnie po

plecach. – Pogadamy potem. Teraz się prześpij. Sen jest ci teraz potrzebny. – Zostaniesz przy mnie? – Spytałam, układając się na boku. – Pewnie. – Uśmiechnęła się, okrywając mnie kocem. – Nigdy nie gardzę drzemką. Nie wiedziałam, jak bardzo byłam zmęczona. Gdy tylko zamknęłam oczy, sen przyszedł błyskawicznie.

Rozdział 10. Nick Zdołaliśmy zrobić zaledwie kilka kroków, gdy Kevin zatrzymał się niespodziewanie. Powodem tego był Conor, który nie wiadomo dlaczego wyminął wszystkich pozostałych i zatrzymał się tuż przed Kevinem, patrząc na niego z niedowierzaniem. Kevin przez chwilę spoglądał na niego ze zdziwieniem, a po chwili w jego twarzy zaszła diametralna zmiana. – Conor? – szepnął, przecierając oczy. – Kev! – Conor doskoczył do Kevina i obaj ku mojemu zaskoczeniu padli sobie w ramiona. – Powiedzieli, że umarłeś. – Kevin z trudem panował nad łzami – Pochowaliśmy cię. – To kolejne z kłamstw Rady – szepnął Conor, odsuwając się nieco. – Wydoroślałeś, braciszku. – Braciszku? – spytaliśmy jednocześnie ja i London. – Zostawmy tę rozmowę na później. – wtrącił się do Alec. – Czas na nas. – Oczywiście! – Kevin z Conorem u boku błyskawicznie ruszył przed siebie. Większość drogi pokonaliśmy w milczeniu. Gdy mury więzienia pozostały daleko za nami, poczułem ulgę. Mimo odległości nadal było jednak słychać wybuchy, chrzęst łamanych drzew i wściekłe krzyki. Byłem pewien, że Klaudius nie ustąpi. Ten furiat był gotów zrównać z ziemią pół planety, byle tylko nas dopaść. – Możesz mi jeszcze raz wyjaśnić, po jaką cholerę pakujemy się do paszczy lwa? – Kate przystanęła przed bramą zamku, patrząc spode łba na Aleca. – Wyjaśnię wam wszystko w środku – rzucił przez ramię, nie zatrzymując się. – Prędko, Rosa i Tim już na nas czekają. – Jesteś pewien, że twoja osłona zadziała wewnątrz zamku? – Conor przystanął na chwilę. – Już raz dostałem się z jej pomocą do środka – odpowiedział Kevin. – Zamek i cała planeta są chronione jedynie przed obcą magią –

wyjaśnił Alec. – To znaczy przed przybyszami z zewnątrz. Na mieszkańców Mandory ta osłona nie działa. W końcu każdy z naszych darów jest zasługą księżycowych kwiatów. One też stworzyły osłonę. Byłoby nielogiczne chronić zamek przed swoimi, nieprawdaż? – Coś czuję, że w najbliższym czasie to się zmieni – burknąłem pod nosem, wchodząc do środka. Inni szybko ruszyli za mną. Musieliśmy iść bardzo blisko siebie, by Kevin utrzymał osłonę. Przeszliśmy przez pusty hol i skierowaliśmy się do kuchni. – Gdzie są wszyscy? – niepewnie rozejrzałem się wokół. – Najwyraźniej zwołali straże do więzienia. Teraz pewnie przeczesują okolicę. – Nikt o zdrowych zmysłach nie pakowałby się do siedziby Rady w chwilę po tym, jak uciekł z więzienia – rzucił Conor z uśmiechem. – Tutaj przynajmniej przez jakiś czas nie będą szukać. Przez chwilę patrzyłem na mojego niegdyś największego wroga. Conor bardzo się zmienił przez te wszystkie lata. Zarośnięty, zaniedbany, nieco przygarbiony. W ubraniu, które zapewne pamiętało o wiele lepsze czasy, zdawał się być o co najmniej dziesięć lat starszy, niż był w rzeczywistości. Największą zmianę zauważyłem jednak w jego twarzy. Nie doszukałem się w niej tego złośliwego uśmiechu i pewności siebie, kiedyś tak nieodłącznie z nim związanych. Zabrakło również złośliwych ogników w jego oczach. Mógłbym przysiąc, że jego oczy były smutne, pełne żalu i bólu. To zdecydowanie nie był Conor, jakiego znałem. No i świadomość, że jest bratem Kevina – nadal nie mogłem w to uwierzyć. Gdy przeszliśmy przez kuchnię, Kevin poprowadził nas wąskim, ciemnym korytarzem do przejścia, ukrytego za wielkim gobelinem. Wewnątrz przy słabym blasku świecy dostrzegłem Rosę, Tima i Molly. – Wiedziałam, że dacie radę! – Rosa uśmiechnęła się szeroko, gdy tylko Kevin zdjął osłonę. – Nick! – Molly z piskiem rzuciła mi się na szyję. – Dziękuję za pomoc. – Przytuliłem ją mocno. – Gdyby nie ty, wsparcie by nie nadeszło. – Naprawdę? – spojrzała na mnie wielkimi oczyma – A Kevin mówi, że tylko przeszkadzam.

– No coś ty! – Pogłaskałem ją pieszczotliwie po głowie. – Jesteś niezastąpiona. – Molly – Kevin podszedł wolno do siostry. – Chcę ci kogoś przedstawić. Widziałem niepewność malującą się na twarzy Conora, gdy do niej podchodził. Najwyraźniej bał się ją przestraszyć swoim wyglądem. – To jest Conor. – Mój brat też miał tak na imię – Molly przyjrzała mu się uważniej – ale umarł dawno temu. Chyba po raz pierwszy zobaczyłem łzy w oczach Conora. – Molly… – Kevin kucnął obok niej. – To jest nasz brat. Rada nas okłamała, on wcale nie umarł. Więzili go przez cały czas. Molly przez chwilę stała w miejscu, patrząc z powagą na Conora. Musiała ułożyć sobie w głowie to, co właśnie usłyszała. – Więc jesteś moim bratem? – szepnęła. Conor skinął głową. – Super! – Zobaczyłem zaskoczenie na jego twarzy, gdy dziewczynka z uśmiechem rzuciła mu się na szyję. Dla dzieci wszystko było proste. – Co teraz? – odezwała się niespodziewanie Kate. – Chyba nie będziemy ukrywać się w tej klitce przez całą wieczność. – Bez nerwów, moja droga. – zganiła ją Rosa. – Nie będziemy tu zbyt długo. – Rada odcięła Mandorę, nakładając na nią osłonę blokującą – pośpieszył z wyjaśnieniami Alec. – Sądzimy jednak, że komnata w podziemiach spotęguje moc portalu, dzięki czemu uda nam się przebić przez osłonę. – To może się udać. – London przez chwilę zastanawiał się nad czymś. – Musimy się jednak śpieszyć. Z tego, co pamiętam, osłony blokujące umacniają się z biegiem czasu. Każda chwila działa więc na naszą niekorzyść. – Sądzicie, że i tym razem uda nam się wejść tam bez problemów? – Kevin spojrzał niepewnie na Aleca. – Jeśli nie spróbujemy, to się nie dowiemy – wtrąciłem. – Jaki macie plan? – Kate spojrzała na mnie. – Wkroczyć do zamku viperów i poprosić o spotkanie z nią? – Nick… – Molly delikatnie szarpnęła mnie za rękaw, starając się

zwrócić moją uwagę. – Co się stało? – kucnąłem obok niej. – Królewny nie ma już w zamku – powiedziała niepewnie. – Jak to? Skoro nie ma jej w zamku, to gdzie jest? – W chwili, gdy do niej zajrzałam, uciekała. Jeden z tych potworów trzymał ją na rękach i biegł bardzo szybko. – Co było dalej? – bałem się tego, co mogłem usłyszeć. – Dobiegli do polany. Po chwili zjawili się inni. – Inni… – przerwałem jej. – Czyli to? – Postacie w kapturach – szepnęła. – Królewna krzyczała na tego strasznego pana, z którym wcześniej jadła śniadanie. Mówiła, że jest oszustem, że się zasprzedał. – Zaprzedał – Kevin odruchowo ją poprawił. – Nie przeszkadzaj, bo zapomnę, co miałam mówić! – Spojrzała na niego ze złością, a Kevin uniósł ręce w geście poddania. – Co było dalej? Spróbuj sobie przypomnieć dokładnie, co mówili. – Królewna mówiła coś o tym, że jest klockiem w rękach zła. – Chyba pionkiem. – Kevin znów nie wytrzymał, by jej nie poprawić. – Kevin! – zgromiłem go spojrzeniem. – Potem ten zły pan chciał zrobić krzywdę temu drugiemu złemu panu, który biegł z królewną. – Christian! – usłyszałem szept Londona. – To musi być on, próbowali uciec. – Zrobił mu krzywdę? – spytałem Molly. – Pobił go mocno, ale potem przestał, bo pojawił się straszniejszy potwór. – Moli zrobiła przestraszoną minę. – Potwór? Taki jak te pozostałe? – London kucnął obok nas coraz bardziej zaciekawiony. – Nie, on jest o wiele straszniejszy niż pozostali. To smok – szepnęła. – Wielki biały smok. – Dzięki bogu – uśmiechnąłem się szeroko, patrząc na Londona. On również poczuł wyraźną ulgę. – Czy tylko ja mam wrażenie, że wam odbiło? – Conor spojrzał na nas jak na wariatów. – Królewnę może zeżreć jakiś smok, a wy się

cieszycie? – Ten smok to Maximus – wyjaśniłem szybko. – To imię powinno mi coś mówić? – Conor nieznacznie uniósł brwi. – Nieważne – machnąłem ręką. – Molly, co było dalej? – Nie wiem. – Dziewczynka zrobiła smutną minę. – Przestraszyłam się i przerwałam szpiegowanie. Nie gniewaj się. – Nie gniewam się. – Pogłaskałem ją po głowie, za co od razu zostałem nagrodzony uśmiechem. – Mogłabyś zajrzeć do niej teraz? – A co, jeśli ten smok nadal tam będzie? – Spojrzała na mnie niepewnie. – Jestem przy tobie. – Chwyciłem ją za rękę. – Nic ci nie grozi. – Zgoda – uśmiechnęła się lekko i zamknęła oczy. – Królewna jest w jasnym pokoju. Stoi przy oknie. Tam jest pięknie. Małe jezioro, niebieskie niebo pełne małych chmurek, dużo trawy. Królewna jest szczęśliwa i spokojna. – Purnea – powiedziałem jednocześnie z Londonem i odetchnąłem z ulgą. – Do pokoju weszła miła starsza pani – mówiła dalej Molly. – Królewna cieszy się, że ją widzi. – Nie dostaniemy się na Purneę bez zgody Maximusa – odezwała się Kate. – Będziemy próbowali otworzyć przejście, kierując się obecnością Niny. – London błyskawicznie zaczął rozważać różne opcje. – Jeśli się nie uda, zawsze istnieje szansa, że Adiva nam pomoże, w końcu ona wie o wszystkim. – Żartujesz? – Kate spojrzała na niego krzywo. – Myślisz, że w tej całej komnacie w podziemiach będziemy mieli dość czasu na czekanie, aż ta kobieta nam pomoże? – Oczywiście, że nie – zganił ją London. – Najpierw udamy się do kryształowego lasu. W schronie strażników będziemy bezpieczni. Stamtąd spokojnie spróbujemy dostać się na Purneę. – W takim razie chyba czas na nas. – Spojrzałem na pozostałych. – Kto chce iść z nami, musi się zdecydować teraz, potem nie będzie już odwrotu.

– Cóż, my podpisaliśmy już na siebie wyrok, pomagając wam uciec. – Alec spojrzał na towarzyszącą mu dziewczynę. – Poza tym ślubowałem służyć koronie, nie Radzie. – Zgadzam się – jego towarzyszka uśmiechnęła się ciepło. – Kim ty właściwie jesteś? – przyjrzałem się jej uważniej. Drobna dziewczyna o jasnych włosach spiętych w kucyk i o wielkich zielonych oczach zdecydowanie nie wyglądała na wojowniczkę. – To Amanda – powiedział Alec. – Jest moją kuzynką. Możesz jej zaufać. Podobnie jak ja zrobi wszystko, by ocalić królewnę. – Nie pamiętam cię ze szkoły. – Kate przyglądała jej się uważnie. – To dlatego, że jest zbyt młoda, byś ją pamiętała. – Alec znów odpowiedział za nią. – Amanda nie zatrzymała jeszcze swojego wieku. – Masz dopiero osiemnaście lat? – spytałem z niedowierzaniem. – Dziewiętnaście – sprostowała, wysuwając wojowniczo podbródek. – Alec, ona dopiero co skończyła szkolenie! – spojrzałem na niego jak na wariata. – Wierz mi, bez trudu skopie ci tyłek – rzucił z uśmiechem. – Niech ci będzie – odpuściłem. – Nikt nie zna się na umiejętnościach strażników lepiej niż ty. Co z pozostałymi? – Jestem w podobnej sytuacji co wy. – Conor podszedł bliżej. – Tutaj nie ma już dla mnie miejsca. Poza tym zrobię wszystko, by Rada przestała istnieć. Królewna jest jedyną osobą, która może coś na to poradzić. – Królewna ma w tej chwili inne sprawy na głowie – odparłem, wzruszając ramionami. – Możesz więc sobie odpuścić swoje plany i zostać z rodziną. – Nick, wiem, że za sobą nie przepadaliśmy, ale to było wieki temu. Obaj jesteśmy strażnikami, mamy wspólny cel. Poza tym nie mogę tu zostać, Rada nie odpuści. – Kevin, pomożesz nam ten ostatni raz? – wtrącił się do naszej rozmowy London. – Jak to ostatni? – Kevin był wyraźnie zdziwiony. – Gdy tylko opuścimy Mandorę, wrócicie z Molly do domu. Nikt nie wie, że nam pomagaliście, więc jesteście bezpieczni. – wyjaśnił.

– Ale my chcemy pomóc! – nie ustępował Kevin. – Przydamy się, wiem to. – Kevin – podszedłem do niego. – Nie wiemy, co nas czeka, ale przeżyliśmy już wystarczająco dużo, by wiedzieć, jak wielkie niebezpieczeństwa niesie ze sobą każda misja. Wy macie przed sobą całe życie. – Conor, przekonaj ich! – Kevin spojrzał błagalnie na brata. – On ma rację – odpowiedział jednak Conor. – Musisz zostać tu z Molly, opiekować się nią. Ona jest za mała, by iść z nami. Poza tym mama straciła już zbyt wielu członków rodziny. – Skoro tak twierdzisz, dlaczego chcesz ją znowu zostawić? Ona nawet nie wie, że żyjesz. – I niech tak zostanie. – Zobaczyłem, jak Conor nieświadomie zaciska pięści. – Dopóki rządzi Rada, nie ma tu dla mnie miejsca. Kolejne rozstanie byłoby dla matki zbyt wielkim ciosem. – Każda pomoc nam się przyda, tym bardziej, że nie wiemy, co właściwie nas czeka. – London poklepał Conora po plecach. – On nie należy do straży królewny – rzuciłem ze złością. – My też nie jesteśmy jej osobistymi strażnikami. – Alec spojrzał na mnie karcąco. – Poza tym, z tego co wiem, nie przeżył nikt oprócz waszej trójki. To chyba za mało na jakąkolwiek misję. – Coś w tym jest. – Kate spojrzała na mnie wymownie. Wiedziałem, że z większością nie wygram, więc ustąpiłem. – Nadal sądzę, że powinniśmy iść z wami – odezwał się ponownie Kevin. – A jeśli będziecie chcieli sprawdzić, co u królewny? – Królewna jest bezpieczna tam, gdzie się znajduje. Nie martw się, poradzimy sobie. – London spojrzał na niego ze współczuciem. – Ty musisz zadbać o siostrę i mamę. – Raczej kiepski ze mnie ochroniarz. – Widząc ból w oczach chłopca, zacząłem się zastanawiać, o czym nie wiem. – Kevin, to nie była twoja wina – niespodziewanie wtrącił się do rozmowy Tim. – Nic nie mogłeś zrobić. – Armia dwukrotnie odebrała mi członka rodziny, w czasie gdy ja bezczynnie stałem obok. Najpierw ojciec, potem Mia. – Co im się stało? – Kate jak zwykle nie wytrzymała i postanowiła

zapytać. Delikatność nie była jej mocną stroną. – Ich ojciec walczył z armią podczas pierwszego ataku na Mandorę. Potrafił panować nad ziemią. Rada wysłała go tam samego, by pogrzebał armię. Gdy zorientowali się, że nic z tego, nie wysłali nikogo, by mu pomógł. Kevin był świadkiem śmierci ojca. – Tim zaspokoił ciekawość Kate. – Mia była siostrą bliźniaczką Molly. Bawiła się w lesie, gdy armia wydostała się z zamknięcia. – Widziałem, jak zbliżają się do niej… – Kevin patrzył na swoje dłonie. – Biegłem tak szybko, jak mogłem, by ją ukryć, niestety nim zdążyłem podbiec, nie było tam już nic oprócz garstki popiołu. Zabili ją, bezbronną dziewczynkę. A ja nie zrobiłem nic, by ich powstrzymać. – Kevin zagryzł wargi, a mnie szlag trafiał na samą myśl o tym, że ktoś tak młody musiał tak wiele przejść. – To nie była twoja wina. – Conor przytulił brata, Molly błyskawicznie poszła w jego ślady. – To te potwory są wszystkiemu winne, nie ty. – Powinniście już iść – odezwała się Rosa szeptem i w tej chwili usłyszeliśmy głośne kroki na korytarzu. – Uważajcie na siebie. – Rosa spojrzała na mnie. – I proszę, zadbajcie o moją dziewczynkę. – Dasz radę? – spojrzałem na Kevina. – Pewnie – błyskawicznie otarł łzy z twarzy. – No to ruszamy. – Skinąłem Rosie i Timowi. – Musimy iść jak najbliżej siebie. – Będę tęsknić… – szepnęła Molly, podciągając nosem. Conor podszedł do niej i przytulił ją mocno. I w jego oczach widziałem ból. Nie wyobrażam sobie nawet, co musiał czuć. Ledwo poznał swoją siostrę, a już musiał ją opuścić. – Ja też będę tęsknił za moim małym pomocnikiem – powiedziałem z uśmiechem, gdy Molly uwiesiła się na mojej szyi. – Nie smuć się, niebawem znów się zobaczymy. ‒ Pogłaskałem ją po policzku ‒ A jeśli będziesz za nami tęsknić, zawsze możesz nas poszpiegować. – Na buzi Molly błyskawicznie zagościł uśmiech. – Idziemy! – Alec podszedł do drzwi, nim jednak je otworzył, Rosa odezwała się niespodziewanie.

– Znam lepszą drogę do piwnic. – Z uśmiechem wskazała na Tima. Ten szybko podszedł do jednej ze ścian pomieszczenia i pociągnął za przymocowany do ściany świecznik. Usłyszeliśmy ciche kliknięcie. Zaskoczony obserwowałem, jak fragment ściany przesuwa się, ukazując wąskie przejście. – Ten tunel prowadzi bezpośrednio do piwniczki z winem. Dalej będziecie już musieli użyć osłony – wyjaśnił Tim. – Nie wiedziałem, że są tu sekretne tunele. – London przyjrzał się z zaciekawieniem przejściu. – O wielu rzeczach jeszcze nie wiesz, mój drogi. – Rosa uśmiechnęła się pod nosem. – Nie zapomnijcie tego – wskazała na róg pomieszczenia, gdzie leżało kilka toreb i mieczy strażników. – Spakowałam do każdej z toreb kilka niezbędnych rzeczy. – Dziękujemy – chwyciłem pierwszą z brzegu torbę i miecz. – Jesteście niezastąpieni. – Chciałabym, żebyś wziął coś jeszcze. – Podała mi lnianą torbę, taką do przewieszenia przez ramię. – Daj to, proszę, królewnie. – Torba nie była ciężka. Nie chciałem być wścibski, więc odpuściłem sobie pytania o jej zawartość. – Do zobaczenia! – rzuciłem, wchodząc jako pierwszy do tunelu. – To jeszcze wam się przyda – Tim wręczył mi niewielką pochodnię. – Dziękuję. – Ująłem pochodnię i ruszyłem przed siebie wąskim, ciemnym korytarzem, a pozostali poszli w ślad za mną. Większość drogi stanowiły małe, strome stopnie. Całą drogę do piwnic przeszliśmy w milczeniu. Każdy z nas pogrążony był we własnych myślach. Gdy w końcu pokonaliśmy wszystkie stopnie, dotarliśmy do gładkiej ściany. – Co teraz? – Kate zerknęła na ścianę zza mojego ramienia. – Tu musi przecież być przejście – rzuciłem, napierając z całej siły na ścianę, niestety ta ani drgnęła. – Spróbuj poszukać dźwigni albo zapadki w podłodze – dobiegł mnie głos Londona. Korytarz niestety był tak wąski, że dwie osoby nie mogły się w nim minąć. Przejście musiałem otworzyć sam. Bluzgając pod nosem, zacząłem przeszukiwać każdy kawałek ściany, jednocześnie

stukając stopą w podłogę. – I co? – usłyszałem głos Kate zza pleców. – Pomyślmy, nadal stoimy w tym samym miejscu, przed tą durną ścianą. Jaki z tego wniosek? – rzuciłem wściekły. – Chłopie, nie nadymaj się tak, bo ci żyłka pęknie – parsknęła. Starając się wyładować rozsadzającą mnie złość, z całej siły grzmotnąłem łokciem w boczną ścianę. W tej samej chwili ściana z cichym zgrzytem się otworzyła. – A widzisz, jak chcesz, to potrafisz – odparowała Kate. – Wiesz… – rzuciłem przez ramię – kiedy w celi mówiłem, że za tobą tęskniłem… – Taak? – dobiegł mnie słodki głos. – Kłamałem – warknąłem, rozcierając obolaly łokieć. – Może zostawicie te bzdury na potem? – Alec przywołał nas do porządku. – Kevin, twoja kolej – szepnąłem, gdy wszyscy znaleźliśmy się w piwnicy. – Ten twój dar jest naprawdę super! – Kate uśmiechnęła się do niego. – Nie był taki super, kiedy jako dziecko wiecznie gdzieś znikał, a ja musiałem go godzinami szukać. – Conor mrugnął do brata. – Teraz się skupcie. – Alec spojrzał na nas z powagą. – Gdy unieszkodliwimy strażników przy pierwszych drzwiach, będziemy mieli niewiele czasu, zanim ktoś się zorientuje, co planujemy. – Nie marnujmy go więc. – Conor popatrzył na mnie znacząco. Przełknąłem tę jego uwagę i ruszyłem przed siebie kolejnym korytarzem. Gdy w zasięgu wzroku pojawiły się drzwi, pilnowane przez czterech strażników, spojrzałem na Aleca. – Podwoili straże. – Jak widać, Klaudius jednak boi się nieproszonych gości – odpowiedział. – Pora zwolnić ich z warty. – Conor ruszył do przodu, a za nim Alec i jego towarzyszka, której imię wyleciało mi z głowy. Nim się obejrzałem, strażnicy już leżeli na ziemi nieprzytomni. – Teraz biegiem! – rzucił Alec przez ramię, otwierając drzwi.

Wszyscy ruszyliśmy przed siebie, ile sił w nogach. Dotarcie przed komnatę zajęło nam ledwie chwilę. Tutaj również podwojono straże, jednak z osłoną Kevina nie zrobiło nam to żadnej różnicy. Właśnie unieszkodliwiłem ostatniego ze strażników, gdy poczułem, jak zaczyna mi brakować powietrza. Jakaś niewidzialna obręcz coraz mocniej zaciskała się wokół mojej szyi. Obróciłem się szybko, szukając sprawcy. Za nami stał Klaudius i kilkoro innych członków Rady. Zauważyłem, że moi towarzysze również walczą o każdy oddech. – Może i was nie widzę – Klaudius uśmiechnął się złowrogo – ale to nie zmienia faktu, że mogę was wykończyć. Wolno ruszyłem w jego stronę, starając się zapanować nad opanowującą mnie słabością. Gdy znalazłem się przed nim, zrobiłem zamach i resztką sił, jaka mi pozostała, zdzieliłem go pięścią w nos. Klaudius z jękiem osunął się na ziemię. W tej samej chwili ucisk zniknął. – Jazda do środka! – krzyknąłem do pozostałych. Drzwi do komnaty szybko stanęły otworem. Zauważyłem, jak korytarz wypełnia fala ognia. Ile sił w nogach ruszyłem w stronę komnaty. Gdy zatrzaskiwałem za sobą drzwi, poczułem uderzenie gorąca. Moja dłoń zajęła się ogniem. London szybko doskoczył do mnie, starając się ugasić płomień. Syknąłem, gdy jego dłoń dotknęła mojej poparzonej skóry. – Zabezpieczcie drzwi! – rzuciłem do Kate i Aleca. Kate skierowała swoją moc na drzwi, sprawiając, że nieco się powyginały, Alec zaś dotknął ich w miejscu, w którym znajdował się zamek, i w chwilę potem usłyszeliśmy syk topiącego się metalu. – To na jakiś czas zatrzyma nieproszonych gości. – Niewiarygodne! – London stał jak zaczarowany przed bryłą, w której zamknięto antilię, reszta towarzyszy również z zaciekawieniem przyglądała się otoczeniu. – Nie mamy na to czasu – zawołałem. Usłyszeliśmy odgłos uderzenia dochodzący zza drzwi. Metal drżał coraz mocniej, byłem pewien, że długo nie wytrzyma. Ponieważ nikt nie zwracał na mnie uwagi, zabrałem się za otwieranie portalu. Niestety, mimo kilku prób, udało mi się jedynie otworzyć przejście wielkości piłeczki tenisowej. – Co jest?! – spojrzałem na Londona, gładzącego lodową powłokę,

w której umieszczono antilię. – Możesz przestać się bawić i mi pomóc? – Oczywiście – odkaszlnął, podchodząc do mnie. – Mówiłeś, że ta komnata spotęguje naszą moc na tyle, by przebić osłonę. – Tak sądziłem. – Przez chwilę patrzył na karykaturę portalu, którą udało mi się stworzyć – Mam pomysł. Spróbujmy wszyscy w tym samym czasie. – Jakie jest miejsce docelowe? – zapytał Alec. – Schron strażników w kryształowym lesie – odpowiedział za mnie London. – No to próbujemy. – Kątem oka widziałem, jak wszyscy skupiają się na lśniącym punkcie. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Już zaczynałem wątpić w powodzenie naszego planu, gdy portal wolno zaczął się powiększać. Osiągnął już rozmiar sporego okręgu, gdy walenie w drzwi przybrało na sile. – Nie wytrzymają zbyt długo – szepnęła przestraszona Kate. – Kevin! – zawołałem. – Ukryj się pod ścianą przy drzwiach. Gdy tylko je otworzą, wymknij się na korytarz i wiej, ile sił w nogach. Otwarty portal zajmie ich na chwilę, to będzie twoja jedyna szansa, by wydostać się niepostrzeżenie. – Kevin skinął głową, przesuwając się pod ścianę. – Portal zbyt wolno się rozrasta. – Obserwowałem lśniące przejście. – Musimy skorzystać z tego, co już mamy. – Co? – zdumiał się London. – Pomyślcie, że to spora rura, do której musimy wskoczyć. Jazda! – Bez dalszych dyskusji rozpędziłem się i z wyciągniętymi dłońmi wskoczyłem w lśniący okrąg. Ogarnęła mnie jasność i jednocześnie usłyszałem huk rozpadających się drzwi.

Rozdział 11. Nina Obudził mnie zapach, od którego ślinka napłynęła mi do ust. Nie czułam tego aromatu od tak dawna, że przez dłuższą chwilę nie otwierałam oczu, obawiając się, że to niestety tylko sen. – Jeśli w ciągu pięciu sekund się nie obudzisz, zjem wszystko sama! – Głos Kaylen sprawił, że momentalnie usiadłam. Przede mną, na największym talerzu, jaki w życiu widziałam, leżała pizza. Tak bardzo tęskniłam za tym widokiem, że niemal rozpłakałam się ze szczęścia. – Skąd ją masz? – spytałam Kaylen, która zdążyła już pożreć dwa kawałki. – Adiva przyniosła ją przed chwilą – wyjaśniła z pełnymi ustami. – Chciała przygotować dla ciebie coś wyjątkowego, a Christian podsunął jej ten pomysł. Gdy ugryzłam pierwszy kęs, uśmiechnęłam się radośnie. – Idealna – szepnęłam. – Przydałaby się jeszcze butelka… – Stoi na stoliku – Kaylen wskazała głową. – Christian ją przyniósł. Możesz mi powiedzieć, co to właściwie jest? – Cola – zachichotałam, odkładając napoczęty kawałek i nalewając napój do dwóch stojących obok szklanek. – Wierz mi, pokochasz ją. Kaylen niepewnie wzięła szklankę do ręki i spróbowała napoju. Widziałam, jak jej oczy robią się wielkie ze zdziwienia. W chwilę potem oddała mi pustą szklankę. – A nie mówiłam? – Uśmiechnęłam się. – Ziemskie jedzenie nie ma sobie równych. – Zgadzam się. – Ależ byłam głodna! – Po chwili talerz na stoliczku był juz pusty. – Cóż, długi sen wzmaga apetyt. – Kaylen mrugnęła do mnie. – Jak to długi? – spojrzałam na nią zdziwiona. – Spałam zaledwie godzinkę. – Kochanie, przespałaś całą dobę. Znów jest rano. – Żartujesz? – nie mogłam uwierzyć, że spałam tak długo. – Musiałaś być bardzo zmęczona. – Kaylen zeskoczyła z łóżka, rozprostowując nogi. – Zresztą to dobrze, siły będą ci dziś potrzebne. – Nie przypominaj mi – westchnęłam głośno.

– Dasz sobie radę! – Kaylen przytuliła mnie lekko. – Nie takie rzeczy przeżyłaś. Stanęłam przy oknie, starając się uspokoić galopujące serce. Poranny, błogi nastrój odleciał w dal. – Może weźmiesz kąpiel? Zaczekam na dole z innymi. Zejdziesz, jak będziesz gotowa. – Dobrze – szepnęłam, kierując się w stronę łazienki. Niestety ani ciepła woda, ani słodki zapach płynu do kąpieli nie zdołały uspokoić moich myśli. – Dziś się poznamy. – Położyłam dłoń na brzuchu. Tym razem nie poczułam niczego. – Pewnie boisz się tak samo jak ja – szepnęłam, starając się powstrzymać histerię, która wolno opanowywała moje ciało. Zamknęłam oczy, licząc oddechy. Gdy dobiłam do stu, uznałam, że pora wychodzić z wanny. Stanęłam przed szafą, zastanawiając się, co na siebie włożyć. Czekało mnie zaklęcie i poród, nie miałam pojęcia, jakie ubranie będzie odpowiednie. Z tęsknotą pomyślałam o czasach, kiedy to zastanawiałam się, co włożyć na randkę – wtedy wszystko było takie proste. Odganiając te myśli, w końcu wskoczyłam w dres i zeszłam na dół. Wszyscy czekali na mnie przy stole w kuchni. – Jak się czujesz? – Kaylen spojrzała na mnie z troską. – Nie jest źle – uśmiechnęłam się smutno. – Ale to zapewne tylko stan przejściowy. – Nie martw się, kochanie, wszystko będzie dobrze. – Adiva postawiła przede mną kubek z herbatą. Maximus przyglądał mi się uważnie. – Antilio, jeśli nie czujesz się na siłach, możemy odłożyć to na jutro albo na jakiś inny dzień. – Nie – odpowiedziałam stanowczo. – Zrobimy to dzisiaj, tak jak zaplanowaliśmy. – W takim razie idę wszystko przygotować. Czekam w stodole, gdy będziesz już gotowa – Maximus z Christianem ruszyli do wyjścia. – Zaraz do was dołączę. – Usiadłam przy stole i sięgnęłam po kubek. Celebrując każdy łyk, starałam się wyciszyć umysł. Kaylen i Adiva towarzyszyły mi, milcząc. Byłam im wdzięczna za to, że nie

wciągały mnie na siłę do rozmowy. Nie wiem, jak długo tak siedziałyśmy – mój kubek już od dłuższego czasu był pusty, nim w końcu zebrałam się na odwagę, by wstać od stołu. – Przygotuję wszystko na potem. – Adiva uśmiechnęła się do mnie. Skinęłam jej głową i skierowałam się do drzwi. Kaylen poszła za mną. – Będę cały czas przy tobie. – Kaylen delikatnie ścisnęła mnie za rękę, gdy wyszłyśmy na zewnątrz. – Dziękuję. – Odwzajemniłam jej uścisk. – No to siup! – wskazała na stodołę. – No to siup! – szepnęłam. Byłam pewna, że wiem, czego się spodziewać po wejściu do stodoły, jednak jej wygląd całkowicie mnie zaskoczył. Zniknęły jasne ściany i maty na podłodze, które pamiętałam z czasów treningów. Wewnątrz nie było kompletnie nic. Ściany i sufit stworzono z białej, falującej substancji, podłogę zaś ‒ z gładkiej, lśniącej tafli. – Co to jest? – spytałam Maximusa, rysującego kręgi na samym środku podłogi. – Kręgi będą mi potrzebne do zaklęcia – wyjaśnił, podnosząc się. – Pytałam o to. – Palcem wskazałam na ścianę. – To ripista – wyjaśnił z uśmiechem. – Specjalna substancja, która pochłania moc. To na wypadek, gdyby dziecko poczuło się zagrożone i spróbowało gdzieś cię przenieść. – Aha… – Mina mi zrzedła. – Jesteś gotowa? – Bardziej już nie będę – westchnęłam, podchodząc do niego. – Usiądź, proszę, na środku. – Wskazał na najmniejszy z czterech kręgów. Posłusznie spełniłam jego prośbę. – Antilio, jest coś, czego ci nie powiedziałem. – Maximus wyglądał na zakłopotanego. – Dopiero teraz, przygotowując wszystko do zaklęcia, doszukałem się czegoś, o czym wcześniej nie wspomniano w księdze. – To znaczy? – przełknęłam nerwowo ślinę. – Błyskawiczny rozwój dziecka będzie dla ciebie bolesny, i to bardzo. ‒ Spojrzał mi w oczy. ‒ Jeśli chcesz zrezygnować, zrozumiem. – Nie – szepnęłam, starając się opanować atak paniki. – Ból to akurat najmniejszy z moich problemów. Zaczynaj.

– Jesteś tego pewna? – Kaylen spojrzała na mnie uważnie. – Tak. – Christianie! – zawołał Maximus przez ramię. Na progu stodoły od razu pojawił się Christian. Po jego spiętej twarzy widać było, jak bardzo się denerwuje. – Jesteś pewna, że to właściwy wybór? – spytał dobitnie. Skinęłam tylko głową, bojąc się, że zdradzi mnie drżenie głosu. Oddychając głęboko, obserwowałam Maximusa, pochylającego się nad księgą, którą położył na ziemi. – Najpierw krwią Christiana narysuję na twoim brzuchu symbol czasu. – Maximus tłumaczył mi wszystko z powagą. – Krew Christiana jest katalizatorem, ponieważ jedynie vipery dojrzewają w tak błyskawicznym tempie. Nie ma istot rozwijających się szybciej niż oni. Symbol zaś określa obszar, w którym zajdą zmiany. Gdybym go nie umieścił, mógłbym niechcący postarzyć ciebie. – Może nie byłoby to takie złe. – Starałam się uśmiechnąć. – Jako staruszka popełniałabym zapewne mniej błędów, szczególnie tych związanych z facetami. – Jasne! – prychnęła Kaylen. – Wracajmy do zaklęcia. – Maximus spojrzał na mnie karcąco. – Przywołam kolejno każdy z żywiołów. Jeden krąg to jeden żywioł. Zaklęcie połączy je ze sobą, a gdy utworzą jeden krąg, krew Christiana rozpocznie proces. – Skinęłam głową, słuchając go z coraz większym lękiem. – Pamiętaj, bez względu na ból nie możesz opuścić kręgu. Poza nim zaklęcie przestanie działać, a może mieć to złe skutki, szczególnie dla dziecka. – Nie ruszać się z kręgu, nawet jeśli będę umierała z bólu – powtórzyłam w skupieniu. – Zapamiętam. – Masz jakieś pytania? – Maximus podszedł do mnie. – Nie – szepnęłam. – Zaczynajmy. Maximus skinął głową, schylił się i podniósł księgę z podłogi. Jednym ruchem dłoni sprawił, że nie wiadomo skąd pojawił się przed nim drewniany stojak, na którym umieścił księgę. We mnie panika narastała z każdą chwilą. Dziecko również było niespokojne, coraz mocniej czułam każde kopnięcie. Skupiając się na równym oddechu,

starałam się zrobić wszystko, by utrzymać w ryzach swoją moc. Czułam, jak magia zbiera mi się pod skórą, pulsuje, szuka ujścia na zewnątrz. Na szczęście nie byłam już bezradną nastolatką, której emocje mogły zniszczyć otoczenie. Potrafiłam okiełznać swoją moc, zmusić ją do posłuszeństwa, bez względu na to, jak wielki strach mnie opanowywał. Maximus znów zwrócił się do mnie poważnym tonem: – Antilio, pamiętaj, że musisz zapanować nad naturalnym odruchem obronnym. Jeśli zapomnisz się choć na chwilę i spróbujesz się bronić przy pomocy swojej magii, wszystko będzie stracone. – Panuję nad sobą. – Spojrzałam mu w oczy. Nie wiem, kogo chciałam przekonać bardziej: jego czy siebie. Wiedziałam, że zrobię wszystko co w mojej mocy, by rzeczywiście nad sobą zapanować. Nie miałam jednak pewności, czy obezwładniający ból, o którym mówił Maximus, nie podkopie mojej koncentracji. Wystarczyła chwila nieuwagi, bym niechcący zniszczyła wszystko, a może też – bym skrzywdziła którąś z obecnych tu osób. Weź się w garść! Poradzisz sobie – powtarzałam w myślach. – Zaczynamy. – Głos Maximusa sprawił, że otworzyłam zaciskane kurczowo powieki. – Będzie dobrze! – Kaylen uśmiechnęła się do mnie ciepło. – Pamiętaj, że jestem obok. Skinęłam głową, skupiając uwagę na Maximusie. Gdy wyjął z kieszeni niewielką szklaną miseczkę, wiedziałam już, co będzie dalej. Christian stanął obok niego i podwinął rękaw na lewej ręce. Uniósł nadgarstek do ust, a ja szybko odwróciłam wzrok. Sama świadomość tego, że jego krew będzie spływać do miseczki, przyprawiała mnie o mdłości. Na szczęście, jak się okazało, słodkawy zapach krwi viperów przestał już na mnie działać. Zapewne dlatego, że od dawna jej nie piłam, więc ten smak odszedł w niepamięć. Poza tym nienawiść do Kenrona całkowicie wymazała wszelkie pozytywne doznania związane z krwią, jakie kiedykolwiek odczuwałam. Odgłos kroków sprawił, że ponownie spojrzałam w tamtą stronę. Christian usunął się w tył, Maximus zaś podszedł do mnie, trzymając miseczkę w dłoni. – Gotowa? Skinęłam głową, podnosząc się z ziemi. Drżącymi rękoma

podwinęłam bluzę. Maximus umoczył dwa palce w krwi i w skupieniu zaczął rysować na mojej skórze jakiś zawiły wzór. Przy pierwszym zetknięciu krwi z moim ciałem wzdrygnęłam się. Maximus kilkakrotnie maczał palce w miseczce, mrucząc coś pod nosem. Choć bardzo się starałam, nie potrafiłam zrozumieć słów. – Usiądź – szepnął, gdy odsunął się ode mnie. Ostrożnie, by nie rozmazać symbolu, usiadłam na swoim poprzednim miejscu. Maximus wrócił do księgi, nim jednak przeszedł do dalszych czynności, rzucił mi pełne troski spojrzenie. Znałam go wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że bał się o mnie. Zmusiłam się do słabego uśmiechu, żeby go nieco uspokoić. Widziałam, jak odetchnął głęboko, zanim zaczął głośno recytować zaklęcie w nieznanym mi języku. Gdy padły pierwsze słowa, poczułam nagły dotyk gorąca na skórze. Znak, narysowany przez Maximusa, zaczął się jarzyć czerwienią. Następne słowa przywoływały kolejno wszystkie żywioły. W pierwszej kolejności z uniesionych w górę rąk Maximusa wystrzeliła ognista wstęga. Z szeroko otwartymi oczyma patrzyłam, jak unosi się nad moją głową, wijąc się niczym wąż, który szykuje się do ataku. Zatoczyła kilka kół, nim złączyła się w wielką ognistą obręcz. Moje serce waliło jak szalone, a od gorąca bijącego z obręczy na moim ciele wystąpiły kropelki potu. W chwilę potem obręcz z głośnym świstem uderzyła w ziemię. Mój krzyk zmieszał się z trzaskiem płomieni, które otoczyły mnie wielkim kręgiem. Maximus pozornie nie zwrócił uwagi na mój krzyk i recytował dalej. Poczułam nagle drżenie podłogi. Początkowe lekkie drgania z każdą sekundą przybierały na sile. Gdy tuż obok mnie gładka, lśniąca tafla zaczęła pękać, chciałam tylko stamtąd uciec. Szybko jednak okiełznałam naturalne odruchy, zmuszając się do pozostania na miejscu. Głośny trzask rozpadającej się podłogi poprzedził wyłonienie się ściany z piasku, a może raczej z ziemi, jeśli zwracać uwagę na kolor. Drobne ziarenka unosiły się w powietrzu niczym rój pszczół, a im więcej wydobywało się ich spod podłogi, tym gęściej mnie otaczały, tworząc coraz bardziej zwarty krąg. Gdy osiągnął rozmiar koła nieznacznie mniejszego od pierścienia ognia, przestał się przemieszczać. Ostry zapach świeżej ziemi drażnił moje gardło. Ziarenka zaczęły wirować wokół mnie coraz szybciej. Z urywanym oddechem patrzyłam na dwa

kręgi, wewnątrz których się znajdowałam. Wiedziałam, że najgorsze dopiero przede mną. Maximus coraz głośniej wypowiadał kolejne słowa. Nagły podmuch wiatru wzburzył piasek i płomienie. Gdy dotarł do mnie, poczułam na ciele zimny dreszcz. Unosząc głowę, dostrzegłam tworzący się wir powietrza. Odgarnęłam ręką kosmyki, które wiatr wyrwał z mojego kucyka. Kiedy wir zaczął się obniżać, musiałam schylić głowę, bo pęd wiatru wyciskał mi łzy z oczu. Miałam wrażenie, że jego siła poderwie mnie z ziemi i wciągnie do tego wielkiego młynka. Gdy wir znalazł się tuż nad ziemią, a ja w samym jego centrum, wiatr przestał być uciążliwy, ale od powietrza, wirującego wokół mnie w zastraszającym tempie, zaczęło mi się kręcić w głowie. Jeszcze tylko jeden – powtarzałam sobie w myślach, zaciskając powieki z całych sił. W tej samej chwili poczułam kroplę, spadającą na mój policzek. Niechętnie otworzyłam oczy i spojrzałam w górę. Sklepienie zmieniło kolor z białego na przezroczyste. Gęsta masa zaczęła coraz mocniej falować, a potem kropla po kropli spadała w dół. Pocieszające było to, że w przeciwieństwie do pierwszej kropli, która wylądowała na moim policzku, wszystkie pozostałe upadały w nieznacznej odległości ode mnie. Spodziewałam się kałuży stworzonej z wody, coraz intensywniej lejącej się z sufitu. Tymczasem, ku mojemu zaskoczeniu, lśniące krople zaczęły układać się w całość. Jedna po drugiej, niczym elementy układanki, utworzyły spójną lśniącą bryłę, otaczając mnie kolejnym już murem. Minęło kilka chwil, nim okrąg został zamknięty. To, co widziałam, było jednocześnie przerażające i niewiarygodnie piękne. Ogień, ziemia, powietrze, woda; cztery kręgi, cztery żywioły krążące wokół mnie, każdy w swoim własnym tempie. Głos Maximusa znów przybrał na sile. Zauważyłam, że tym razem powtarzał wciąż to samo zdanie: „Nurpalem de maie”. Nie miałam pojęcia, co znaczyły te słowa, mogłam się jedynie domyślać, że mają na celu połączenie wszystkich żywiołów. W kilka chwil potem moje przypuszczenie się potwierdziło. Najpierw okrąg ognia buchnął jeszcze większym płomieniem, potem zaczął się zmniejszać i przysuwać do sąsiedniego okręgu z ziemi. Myślałam, logicznie rzecz biorąc, że piasek, ziemia czy cokolwiek to było, przygasi nieco płomienie. Nic bardziej mylnego: gdy dwa żywioły zetknęły się, powstało coś zupełnie nowego.

Ziarenka zmieniły swą ciemną barwę na pomarańczowoczerwoną. Przypominały rozżarzone ogniki, wesoło tańczące wśród jasnej poświaty. Okrąg znów zaczął się zmniejszać, aż zrównał się z wirem powietrza. Tym razem nie siliłam się na żadne przypuszczenia, zresztą i tak byłyby one dalekie od rzeczywistości. Pęd powietrza wprawił ogniki w drganie. W chwilę potem zaczęły rozpadać się na iskierki, na lśniący, drobny pył jasnoczerwonego koloru, który wirował wśród poszumu wiatru. Przełknęłam głośno ślinę, widząc, jak pomiędzy mną a tą nieokiełznaną siłą pozostaje jedynie mur z kropelek wody. Gdy oba kręgi się zderzyły, krople wystrzeliły w górę, by w chwilę potem wpaść do wnętrza wiru. Z bliska obserwowałam, jak każda z kropli powleka lśniące drobinki, by w chwilę potem przemienić się w gęstą, mieniącą się złotem substancję. Wyglądem przypominała płynną lawę, złotą, lśniącą własnym światłem. Przerażona, rozszerzonymi oczyma patrzyłam, jak płynny okrąg zlewa się w jedną kulę. Gdy osiągnęła rozmiar piłki do koszykówki, zawisła w powietrzu na wysokości mojego serca. Z całych sił utrzymywałam ciało w bezruchu. Kątem oka zauważyłam, jak narysowane na ziemi okręgi znów zaczynają błyszczeć, każdy swoim unikalnym odcieniem. Znów podniosłam wzrok na kulę, która zaczęła coraz mocniej pulsować. Miałam wrażenie, że blask okręgów i kuli tworzył jedną, spójną kompozycję. Gdy intensywność błysków i drgań osiągnęła apogeum, usłyszałam jedno słowo Maximusa: „Daile”. W tej samej chwili kula z impetem uderzyła we mnie, w mój brzuch. Ból, wywołany zetknięciem lśniącej masy z moją skórą, był nie do opisania. Gdy ten płynny ogień wdarł się do wnętrza mojego ciała, usłyszałam swój własny, przeraźliwy krzyk. W tej chwili przestałam zwracać uwagę na tajemnicze słowa Maximusa, na coraz jaśniejszy blask okręgów – mogłam się skupić jedynie na tym przerażającym bólu wewnątrz mojego brzucha. Wydawało mi się, że moje wnętrzności płoną. Opanowała mnie trwoga o to, czy dziecku nic się nie stało. Wbijając paznokcie w dłonie, walczyłam o każdy oddech. Moje płuca zacisnęły się boleśnie, nie pozwalając zaczerpnąć powietrza. Z trudem zmusiłam swoją dłoń, by dotknęła brzucha. Spodziewałam się wielkiej rany, jednak skóra na brzuchu była nienaruszona. Poczułam ulgę, że ta ognista kula nie zraniła mnie, a co ważniejsze – dziecka. Palący ból zaczął powoli opuszczać

moje ciało. Miałam nadzieję, że to już wszystko – niestety, myliłam się. Pod palcami dłoni, którą wciąż trzymałam na brzuchu, poczułam ruch dziecka. Nagle mój brzuch stał się jak balon, do którego ktoś wtłaczał powietrze. Powiększał się z każdą sekundą, wydawało mi się, że coś rozrywa mnie od środka. Przekręciłam się na kolana, opierając obie dłonie na ziemi. Z mojego gardła wciąż wydobywał się krzyk ‒ nie, to nie był krzyk: ja dosłownie wyłam z bólu. Pot zalał całe moje ciało, a żółć podeszła do gardła. Czułam, jak dziecko w moim brzuchu rozpycha się coraz bardziej, a każdy jego ruch potęgował ból. Czułam, jak moc zaczyna się ze mnie wylewać, początkowo niewinnie, potem coraz intensywniej. Rozległ się głośny grzmot. Starałam się to zatrzymać, jednak nie miałam dość siły. Z każdym moim krzykiem grzmiało coraz mocniej. Unosząc z trudem głowę, zauważyłam, jak nade mną tworzy się wielka, szara chmura. Modliłam się w duchu, by Maximus i wszyscy inni zdążyli opuścić stodołę, nim nadejdzie coś, co ich skrzywdzi. Z kolejnym grzmotem przyszło uderzenie, od którego zadrżała ziemia. Nie musiałam podnosić głowy, by wiedzieć, co to było: pioruny niczym złowieszcze włócznie zaczęły uderzać w ziemię. Kuląc się pośrodku kręgu, nie zwracałam uwagi na to, co mnie otaczało. Ból opanował mój umysł niczym gęsta czerwona mgła, nie pozwalająca się na niczym skupić. W głowie pulsowała mi jedna myśl – chciałam umrzeć. Nie liczyło się dla mnie nic, chciałam tylko, by to wszystko się skończyło. W momencie, gdy dotarłam już do granicy świadomości, gdy obłęd przejmował panowanie nade mną ‒ wszystko ustało. Łapałam powietrze jak ryba wyciągnięta z wody. Bałam się wykonać chociażby najmniejszy ruch. – Antilio! – Poczułam, że czyjeś ramiona ciasno mnie obejmują. Gdy w końcu odważyłam się otworzyć oczy, ujrzałam przerażoną twarz Kaylen. Na jej policzkach widniały ślady łez. – Czyżby hormony ci świrowały? – szepnęłam. Krtań paliła mnie od krzyku. – Tak się bałam. – Przytuliła mnie mocniej. – Maximus wyprowadził nas na zewnątrz, gdy pojawiły się pierwsze błyskawice. – Nic wam nie jest? – spytałam, starając się usiąść. – Co ty mówisz?! – Spojrzała na mnie jak na kogoś szalonego. –

Stałaś po środku tych wszystkich kręgów, uderzyła w ciebie płonąca kula, a ty się pytasz o coś takiego? – Napij się. – Maximus kucnął obok mnie i podał mi szklankę wody. – Poradziłaś sobie – uśmiechnął się lekko. Szklankę opróżniłam niemal jednym haustem. – Udało się? – Jeszcze pytasz? – Wskazał na mój brzuch. Nie wierzyłam własnym oczom, widząc przed sobą wielką piłkę. – Ja… – Nic więcej nie mogłam wykrztusić. Kładąc dłoń na brzuchu, szepnęłam: ‒ Nic ci nie jest? Odpowiedziało mi wyraźne kopnięcie. Uśmiechnęłam się lekko, uznając to za dobry znak. – Co teraz? – spojrzałam na Maximusa. – Zabierzemy cię do domu. Wykąpiesz się, odpoczniesz i będziemy czekać, aż dziecko postanowi wyjść. Nim zdążyłam odpowiedzieć, pojawił się Christian. – Cześć – uśmiechnął się, kucając obok mnie, po czym jednym zwinnym ruchem uniósł mnie z ziemi. – Oszalałeś? – Kurczowo chwyciłam się jego szyi. – Mogę iść sama. – Bynajmniej – stwierdził, ruszając do wyjścia. – Jestem ciężka – jęknęłam. – Nie dla mnie. – Spróbuj ją upuścić, to potraktuję cię kołkiem. – Kaylen rzuciła mu groźne spojrzenie. – Zapamiętam. – Christian uśmiechnął się pod nosem, idąc wolno w stronę domu. W progu czekała na nas Adiva. – Moja dzielna dziewczynka. – Pogłaskała mnie po policzku, gdy znaleźliśmy się przy niej. – Teraz się tobą zajmiemy. – Dziękuję – szepnęłam, opierając głowę na ramieniu Christiana. Byłam taka zmęczona. – Ile mamy czasu? – Maximus stanął przy żonie. – Kilka godzin – odpowiedziała szybko Adiva. – Zdąży nabrać sił. Nie usłyszałam nic więcej z ich rozmowy, bo Christian wchodził

już schodami na górę. W moim pokoju posadził mnie na łóżku i zrobił miejsce dla Kaylen, która podążała za nami jak cień. – Możesz iść, osiłku. – Machnęła ręką w stronę Christiana. – Wiesz, że jestem viperem i żywię się krwią? – Christian spojrzał na nią surowo. – Tak, ale wiem też, że Maximus pozwala ci pić jedynie krew zwierzęcą – odparła z wyższością. – No właśnie! – Spojrzał na nią wymownie. – Ciekawe, jak smakuje gifret na ciepło? Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc wesołe ogniki w jego oczach. Tylko Kaylen niestety nie było do śmiechu po tej uwadze. – Zawołaj, jeśli będę potrzebny. – Puścił do mnie oko i wyszedł z pokoju. – On żartował, prawda? – Kaylen spojrzała na mnie z nietęgą miną. – Chyba się zdrzemnę – ziewnęłam. – Najpierw się wykąpiesz i coś zjesz. – W drzwiach pojawiła się Adiva – Musisz nabrać sił. Z trudem uniosłam się z łóżka. W życiu nie przypuszczałam, że brzuch może być tak ciężki. Kaylen podtrzymała mnie za ramię, pomagając mi iść do łazienki. – Chyba nie dam rady wgramolić się do wanny – oświadczyłam. – Spodziewałam się tego. – Adiva uśmiechnęła się ciepło, wskazując na coś we wnętrzu łazienki. Gdy weszłam, zobaczyłam wielki natrysk. – Jesteś najlepsza! – podziękowałam jej uśmiechem. – Chodź, zmyjemy z ciebie tę krew. – Poradzę sobie – odparłam. Czułam się nieswojo na myśl, że Kaylen i Adiva miałyby mnie rozbierać i myć. – Jesteś pewna? – Kaylen spojrzała mi w oczy z niedowierzaniem. – Tak, jeśli źle się poczuję, zawołam. – Dobrze – Adiva podała mi luźną koszulkę i obszerny szlafrok. – Będziemy za drzwiami. Gdy zostałam sama, położyłam rzeczy na stołeczku i zaczęłam się rozbierać. Nigdy nie przypuszczałam, że ta prozaiczna czynność może człowieka tak zmęczyć. Stojąc pod natryskiem, z ulgą poczułam ciepłą

wodę, obmywającą moje ciało. W chwilach takich jak ta cieszyłam się, że Maximus zastosował w swoim świecie ziemskie udogodnienia. Szybko namydliłam ręce, by zmyć z siebie resztę krwi i pot. Adiva miała rację, to było mi potrzebne. Starałam się wyciszyć umysł, spychając na dno świadomości wydarzenia ostatniej godziny. Przeszłam tak wiele, a jeszcze więcej było przede mną. Delikatnie namydliłam swój wielki brzuch. Wciąż nie mogłam pojąć, jak to się stało, że w tak krótkim czasie maleństwo tak bardzo urosło. Na myśl o dziecku zalała mnie fala ciepła. Ku własnemu zaskoczeniu zaczęłam się zastanawiać, jakie ono będzie. Chłopiec czy dziewczynka? Będzie podobne do mnie czy… Na myśl o Kenronie przeszedł mnie dreszcz. Potrząsnęłam głową, starając się wyrzucić z pamięci obraz vipera. To nie był czas na te myśli. Teraz musiałam zebrać siły i podołać największemu zadaniu, stojącemu przed każdą kobietą. Nie byłam pewna, czy faktycznie podołam temu wszystkiemu. Postanowiłam zastosować metodę małych kroczków. Skupiłam się wyłącznie na tym, co czekało mnie dzisiaj. O reszcie będę myślała potem. Wychodząc spod natrysku, uważałam na każdy krok. Moje nogi nie przywykły do dźwigania dodatkowego ciężaru. Bolały mnie stopy, łydki, bolało mnie już chyba wszystko. Szybko, oczywiście tylko w moim odczuciu, wytarłam się ręcznikiem i założyłam koszulkę, którą dała mi Adiva. Była wystarczająco luźna, by nie krępować ruchów, sięgała mi za kolana, więc nie musiałam zakładać nic więcej. Darowałam sobie szlafrok, i bez niego było mi wystarczająco gorąco. – Wszystko dobrze? – Kaylen dopadła mnie, gdy tylko otworzyłam drzwi. – Tak, czuję się o niebo lepiej – odparłam, idąc w stronę łóżka. – Zjedz coś. – Adiva wskazała na mały stoliczek, na którym stała taca z jedzeniem. – Nie byłabym w stanie przełknąć czegokolwiek – powiedziałam, sięgając po szklankę z wodą. – Może się chwilę prześpisz? – Adiva usiadła przy mnie. – Mamy jeszcze trochę czasu. Skinęłam głową, układając się na poduszkach. Nie chciałam teraz z nikim rozmawiać. Zamknąwszy oczy, starałam się nie myśleć

o niczym, niestety niewiele to pomogło. Mój umysł zaczęły zalewać myśli dotyczące porodu. Niestety, nie był to temat, którym się wcześniej interesowałam, więc moje wiadomości w tym zakresie sprowadzały się do absolutnego minimum. Przed oczyma stanęły mi fragmenty filmów, które kiedyś oglądałam. Krzyczące z bólu, zlane potem kobiety, wyzywające swoich facetów od najgorszych. Przypomniałam sobie opowieść jednej z moich szkolnych koleżanek, której kuzynka, krzycząc z bólu, chwyciła swojego męża za krocze i kazała mu przyrzec, że nigdy więcej jej nie dotknie. Wtedy śmiałam się z tej historii, teraz zdecydowanie nie było mi do śmiechu. Wiedziałam, że mogłam zapytać o wszystko Adivę, bałam się jednak, że temat porodu i dzieci przywoła u niej bolesne wspomnienia o synu, którego straciła. Z ulgą przywitałam nadchodzący sen. Zawsze lubiłam ten moment zasypiania, gdy umysł przechodzi w błogą nieświadomość. W tej jednej chwili wszystkie problemy i troski przestawały istnieć.

Rozdział 12. Antilia Z płytkiego snu wyrwała mnie potrzeba pójścia do toalety. Gdy otworzyłam oczy, w pokoju panował półmrok. – Coś się dzieje? – Kaylen spojrzała na mnie z niepokojem z fotela pod oknem. – Muszę iść do ubikacji – uśmiechnęłam się lekko. Gdy wstałam z łóżka, poczułam się, jakby ktoś wylał mi wiadro wody na nogi. – Co to było? – Kaylen przerażona zerwała się z miejsca. – Albo odeszły mi wody, albo sikam na stojąco – rzuciłam z głupkowatym uśmiechem. Kaylen spojrzała na mnie jak na wariatkę. W tej samej chwili drzwi się otworzyły i stanęła w nich Adiva. – Zaczyna się – powiedziała spokojnie i z szafy wyciągnęła świeżą koszulkę, podobną do tej, którą miałam na sobie. – Przebierz się, kochanie. Posłusznie powędrowałam do łazienki. Gdy tylko drzwi się za mną zamknęły, zaczęłam cała dygotać. Z trudem oddychając, zmieniłam koszulkę na świeżą. Byłam potwornie przerażona. Po chwili usłyszałam ciche pukanie. Gdy Adiva weszła do łazienki, oczy miałam szkliste od łez. – Antilio – przytuliła mnie mocno. – Wiem, że się boisz. Pamiętaj jednak, że strach ma wielkie oczy. Poród jest nieodłącznym elementem kręgu życia. Każda kobieta jest do tego zdolna. Ty również sobie poradzisz. Wierz mi, w porównaniu z tym, co przeżyłaś dzisiaj, to naprawdę nic takiego. – Patrząc w jej pełne ciepła i mądrości oczy, poczułam się znacznie lepiej. – Pamiętaj, że nie jesteś sama. Przez cały czas będziemy przy tobie. – Dziękuję – odpowiedziałam, pociągając nosem. – Chodźmy. – Adiva pogłaskała mnie po policzku. – Wszystko już przygotowałam. – To znaczy? – spojrzałam na nią niepewnie. – Zobaczysz – uśmiechnęła się. Weszłyśmy do sąsiedniego pokoju. Ujrzałam jasne, przestronne pomieszczenie. Z lewej strony, nieopodal okna, stało niewielkie,

przykryte prześcieradłem łóżko, na którym leżała poduszka. Obok na stoliku zauważyłam porcelanową misę, dzbanek, ręczniki i jeszcze kilka innych rzeczy, których nie widziałam dokładnie, gdyż Adiva zasłoniła mi widok. – Co teraz? – spytałam, siadając na łóżku. – Czekamy, aż zaczną się skurcze – odpowiedziała. – A kiedy to będzie? – Ledwo skończyłam mówić, poczułam gwałtowny ucisk w dole brzucha. – Dokładnie teraz. – Adiva uśmiechnęła się. – Jak długo to będzie trwało? – spytała Kaylen z przestraszoną miną. – Na szczęście niezbyt długo. Myślę, że wszystko skończy się w ciągu czterech godzin. – Czterech? – Kaylen wytrzeszczyła oczy. – To według ciebie jest niezbyt długo? – Porody trwają niekiedy kilkanaście do kilkudziesięciu godzin – tłumaczyła Adiva cierpliwie. – Ja sama rodziłam prawie dobę. – Jak ty to przeżyłaś? – spytała. – Wierz mi, gdy bierzesz dziecko na ręce, zapominasz o całym bólu. – Zobaczyłam smutek w oczach Adivy. – Przepraszam, że przeze mnie musisz przechodzić przez to wszystko jeszcze raz – szepnęłam. – Nawet nie próbuję sobie wyobrazić, co musiałaś przeżywać. – Czas goi rany. – Starała się uśmiechnąć, lecz zamiast tego wyszedł jej jedynie grymas. W pokoju zapanowała pełna napięcia cisza. Adiva wyszła pod pretekstem przyniesienia czegoś do picia. Zostałyśmy same. – Co się stało z jej dzieckiem? – Kaylen usiadła przy mnie. – Jeden z czarodziejów chciał zmusić Maximusa do walki. Chciał sprawdzić, który z nich jest silniejszy. Maximus nie zgodził się, ale tamten nie ustępował, zaatakował pierwszy. Podczas tej walki zginął ich syn – wyjaśniłam ze smutkiem. – To dlatego się tu przenieśli. Chcieli w spokoju pozbierać się po śmierci dziecka. – Straszne. – Tak. – Spuściłam głowę.

Położyłam się na łóżku, przymykając oczy. Początkowo lekkie skurcze powtarzały się co kilkanaście minut. Potem ich intensywność i częstotliwość się nasiliły. Kaylen zrozumiała moją niechęć do rozmowy, usiadła po turecku na ziemi i przymknąwszy oczy, zaczęła coś nucić pod nosem. Chcąc zająć czymś myśli, zaczęłam wspominać wydarzenia z przeszłości: szkołę, dawnych przyjaciół, ojca, który razem z mamą zabierał mnie w dzieciństwie na pikniki. Pierwsze lekcje gry na fortepianie. Obrazy przepływały przez moją głowę jeden po drugim, w końcu jeden z nich znieruchomiał. Nigdy nie zapomnę tego dnia. Było to podczas wypadu z Mandy do Portland. Po kupnie samochodu zaciągnęłam ją do sklepu muzycznego. Właśnie tam po raz pierwszy spotkałam Nicka. Stał z tyłu, za jakąś małą grupką osób słuchających jak grałam na fortepianie. Pamiętam niechęć w jego oczach i naszą pierwszą sprzeczkę. Tego dnia byłam pewna, że go nie cierpię. To zabawne, jak życie wszystko zmienia. Byłam ciekawa, co on teraz robi, czy mnie nienawidzi. Silny skurcz sprawił, że syknęłam głośno. Podniósłszy powieki, zobaczyłam Kaylen i Adivę siedzące na niewielkiej sofie przy drzwiach. Mogłabym przysiąc, że jeszcze przed chwilą jej tu nie było. – Skurcz? – Adiva podeszła do mnie. – Boli coraz bardziej – jęknęłam, usiłując siąść. – Już niedługo – uśmiechnęła się Adiva. – Muszę sprawdzić, czy wszystko idzie dobrze. Połóż się, ja zaraz umyję ręce. Zrobiłam, o co prosiła, patrząc na nią niepewnie. – Spokojnie, przyjęłam już w życiu kilka porodów. Wiem, co robię. – Dokładnie obejrzała mój brzuch, uciskając w kilku miejscach. Gdy gestem kazała mi rozsunąć nogi, byłam bardzo zażenowana, postanowiłam jednak o tym nie myśleć. – Jak tam? – Kaylen stanęła przy mojej głowie. Gdy spojrzałam na nią krzywo, dodała: – Wolę tę miejscówkę. Wiesz, że cię uwielbiam, ale nie chciałabym cię poznawać aż tak dobrze. Z sofy miałam zbyt… dokładny widok na wszystko. Parsknęłam śmiechem, widząc jej zakłopotaną minę. W tej jednej chwili przestałam się przejmować idiotycznym poczuciem skromności. Adiva i Kaylen były najbliższymi mi osobami, przynajmniej jeśli chodzi o płeć piękną.

– Może się czegoś nauczysz – próbowałam żartować. – W życiu! – parsknęła. Kolejny skurcz był tak silny, że wywołał krople potu na moim ciele. Wbiłam paznokcie w prześcieradło, oddychając głośno. – Ile czasu to już trwa? – spytałam Adivy w przerwie między jednym a drugim skurczem. – Ponad trzy godziny. – Rozkasłałam się, słysząc jej odpowiedź. Nie sądziłam, że jesteśmy tu już tak długo. Mimo mroku za oknem w pokoju było jasno jak za dnia. – Napij się – Adiva podała mi szklankę z wodą. Przełknęłam jeden łyk i nagle poczułam tak silny ból w plecach, że szklanka sama wypadła mi z dłoni. – Przepraszam – szepnęłam, gdy ból nieco osłabł. – Daj spokój! – Adiva wzruszyła ramionami. – Nic się nie stało. To tylko szklanka. Kolejne kilkanaście minut było istną torturą. W normalnych okolicznościach radziłabym sobie lepiej z bólem, lecz byłam zbyt osłabiona po zaklęciu Maximusa. – Jeśli chcesz sobie pokrzyczeć, to się nie krępuj. – Kaylen chwyciła mnie za rękę. – Gdy kiedyś złamałam sobie łapę, wyłam ile sił w płucach. Spojrzałam na nią wymownie, zagryzając zęby przy kolejnym skurczu. – No co? – oburzyła się. – Chciałam pomóc. – Doceniam to, naprawdę – syknęłam przez zaciśnięte zęby. – Wolałabym jednak cierpieć w ciszy. – W tym momencie rozległ się się głośny grzmot. – Jasne – prychnęła Kaylen. – Ty i cisza. – Antilio, wiem, że cię boli. – Adiva położyła mi rękę na ramieniu. – Musisz jednak okiełznać moc. Nie chcemy, by komuś z nas stała się krzywda. Skinęłam głową, starając się zapanować nad pulsującą we mnie energią. Na szczęście tym razem udało mi się zepchnąć ją do mojego wnętrza. – Dobrze. – Adiva pochwaliła mnie z uśmiechem. ‒ A teraz

najważniejsza chwila. Czas przeć. Zaciskając zęby, przystąpiłam do najważniejszego zadania, jakie życie stawia przed każdą kobietą. Odsunęłam uczucie strachu i zebrałam w sobie resztkę sił. To była chwila, w której musiałam być twarda, nie chodziło tu bowiem o coś banalnego, lecz o żywą istotę, dziecko, moje dziecko. W życiu wielokrotnie przeżywałam chwile, które wpłynęły na mnie znacząco. Zamykałam wtedy określony rozdział, przechodząc do następnego. Gdy z dziewczynki stawałam się nastolatką, gdy ze zwykłej dziewczyny przemieniłam się w królewnę, gdy królewna musiała stać się wojowniczką. Wielokrotnie mówiłam sobie, że to właśnie teraz nadszedł moment, w którym przestałam być rozkapryszoną nastolatką. Niestety zazwyczaj w chwilę potem robiłam coś nieodpowiedzialnego, co znowu pchało mnie do tyłu. Teraz jednak, zlana potem, zagryzałam zęby z bólu, czekając, aż moje dziecko przyjdzie na świat, wiedziałam już na pewno, że czasy głupich decyzji, lekkomyślnych zachowań mam już za sobą. Tym razem byłam pewna, że z głupiutkiej nastolatki stałam się kobietą. Nie myślałam już o tym ze smutkiem – było to po prostu nieuniknione. Rozdział Niny został zamknięty. Teraz czas, by Antilia zaczęła być kimś, za kogo nie będzie musiała się wstydzić. Zostanę mamą i od tej chwili będzie się dla mnie liczył wyłącznie los mojego dziecka, nie zaś jakieś miłostki czy zauroczenia. Koniec z naiwnością. Nadszedł czas dojrzałych i przemyślanych decyzji. – Antilio – głos Adivy wyrwał mnie z zamyślenia. – Tak? – Zamrugałam zaskoczona. Nie wiem nawet, w którym momencie odpłynęłam, odcinając się na moment od bolesnych skurczy. W sumie zdążyłam się już chyba uodpornić na ból, gdyż nie był on już tak dokuczliwy jak początkowo. – Musisz przeć – Adiva spojrzała na mnie znad moich rozłożonych nóg. Nabrałam powietrza i zrobiłam, o co prosiła. Kątem oka zobaczyłam, jak Kaylen nieświadomie robi to, co ja. W normalnej sytuacji rzuciłabym jakiś komentarz, teraz jednak nie miałam do tego głowy. Wiedziałam, że trzymam swoją moc w ryzach i nie zrobię Kaylen krzywdy, więc chwyciłam ją za rękę. Uśmiechnęła się do mnie

pokrzepiająco i mocniej ścisnęła moją dłoń. – Dasz radę, malutka – szepnęła mi do ucha. – Jesteś twardsza niż myślisz. – Wątpię…. – syknęłam podczas kolejnego skurczu. – Jeszcze tylko troszkę – pocieszała mnie Adiva. – Co za idiota wymyślił, by trzeba było wyciskać arbuza przez dziurę wielkości mandarynki? – jęknęłam. – Niezłe porównanie – zachichotała Kaylen. – Od razu naszedł mnie apetyt na sałatkę owocową. – Skąd ty w ogóle wiesz, jak smakuje sałatka owocowa? – spytałam przez zaciśnięte zęby. – A co? Myślałaś, że jesteśmy tak zacofani, że nie wiemy, co to owoce? – uniosła brew. – Rosną na większości planet. Dlaczego wszyscy myślą, że gifreci to prymitywne zwierzaki? – mruknęła. – Kaylen! Nie mam nastroju na podobne dyskusje! – Mam nadzieję, że to długo nie potrwa – Kaylen spojrzała pytająco na Adivę – Moja łapa tego nie wytrzyma. – Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że z całej siły ściskałam jej rękę. W jednej chwili poluzowałam uścisk. – Widzę główkę – usłyszałam głos Adivy. – Teraz pchnij z całych sił. – Jasne – mruknęłam pod nosem. – Jakbym do tej pory tego nie robiła. Zbierając w sobie resztkę sił, skupiłam się na parciu. Ostry ból sprawił, że krzyknęłam, ale w chwilę potem usłyszałam coś, co sprawiło, że cała udręka i zmęczenie wyparowały ze mnie błyskawicznie: usłyszałam płacz, płacz mojego dziecka. Wiedziałam już, że teraz wszystko będzie inne. – To chłopiec – Adiva uśmiechnęła się do mnie ze łzami w oczach. Widziałam, jak delikatnie obmywa buzię dziecka, a potem owija je białym materiałem. Gdy podała mi małe, drące się wniebogłosy zawiniątko, nie potrafiłam powstrzymać łez. Co zabawniejsze, Kaylen również zalała się łzami. – Cześć, kochanie – szepnęłam do maleństwa. – Jestem twoją mamą. – W tej samej chwili chłopiec przestał płakać i otworzył oczka.

Gdy zamiast szkarłatu ujrzałam ciepły brąz, uśmiechnęłam się szeroko. Moje serce omal nie pękło od nadmiaru miłości, którą wywołała ta jedna mała istotka. – Jak mu dasz na imię? – Adiva spojrzała na mnie, wycierając łzy. – Sebastian – szepnęłam. – Zawsze lubiłam to imię. – Śliczne! – Kaylen delikatnie pogłaskała małą główkę, pokrytą ciemnym meszkiem. – Jest taki malutki i słodki – szepnęła. – Czyżby nasza twardzielka nieco zmiękła? – spytałam ze śmiechem. – W życiu – oburzyła się. – Kochanie – Adiva podeszła bliżej i poprawiła mi koszulkę. – Poproszę teraz Maximusa. Uleczy twoje ciało. – Nic mi nie jest – powiedziałam cicho. – Poród sieje prawdziwe spustoszenie w ciele kobiety – wyjaśniła cierpliwie. – Ty musisz być całkowicie zdrowa. Wiele przed tobą. Skinęłam głową, starając się jednocześnie nie dopuścić do siebie myśli o czekającym mnie zadaniu. – Wezmę maluszka, umyję go i ubiorę. Ty w tym czasie doprowadzisz się do porządku – rzekła. – Dziękuję – niechętnie oddałam jej syna. Wystarczyło, by wyszła z nim z pokoju, a ja już za nim tęskniłam. – Jak tam nasza dzielna dziewczyna? – w drzwiach pojawił się Maximus. – Jest dobrze! – uśmiechnęłam się szeroko. – Zaraz będzie jeszcze lepiej. – Podszedł do mnie i uniósł ręce nad moim brzuchem. Słyszałam, jak recytuje cicho jakieś zaklęcie. W chwilę potem poczułam przyjemne ciepło, rozchodzące się po moim ciele. Odrętwienie i delikatny ból w podbrzuszu zniknęły w jednej chwili. – Proszę. – Maximus odsunął się o krok – Jak nowonarodzona. – Od „nowonarodzona” dzieli ją jeszcze prysznic – oświadczyła Kaylen. – Na razie bardziej przypomina kilkudniowe zwłoki. – Znacząco pociągnęła nosem. – Zołza z ciebie – zachichotałam, podnosząc się z łóżka. – Gdzie Christian? – spytałam po chwili. – Musiał nieco oddalić się od domu – wyjaśnił Maximus pokrętnie.

– Nie rozumiem… – Spojrzałam na niego zdziwiona. – Bał się, że jego samokontrola może nie przetrwać. – Maximus wskazał na łóżko. Dopiero teraz zauważyłam, że jest całe czerwone od krwi. – Jak wiesz, on żywi się wyłącznie krwią zwierzęcą, w którą go zaopatruję. Wolał nie kusić losu. Milczałam, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. – Idź się wykąpać i przebrać, ja się wszystkim zajmę. – Dziękuję. Wróciłam z Kaylen do swojego pokoju. Jakież było moje zdziwienie, gdy weszłam: wnętrze było całkiem inne! Pokój był o wiele większy, a przy moim łóżku stało teraz piękne drewniane łóżeczko. Przy ścianie, przedtem pustej, stała kolejna szafa oraz szeroka komoda. Adiva jak zwykle pomyślała o wszystkim. Drzwi od łazienki otworzyły się i pojawiła się w nich Adiva z Sebastianem, owiniętym w biały ręcznik. – Maluch wykąpany, teraz pora na ciebie – powiedziała. – Pokój jest piękny, dziękuję! Zupełnie jak na Ziemi. – Maximus był pewien, że ci się spodoba. – Może ja go ubiorę? – Nie miałam ochoty zostawiać synka. – Antilio, musisz przecież doprowadzić się do porządku. – wskazała na moją przepoconą i poplamioną krwią koszulkę. – No niby tak – przyznałam i weszłam do łazienki. Tutaj również zaszły zmiany. Tym razem wewnątrz znalazłam i prysznic, i wielką wannę. Przy ścianie natomiast na szerokim blacie ustawiono małą wanienkę dla dziecka. Uśmiechnęłam się na jej widok. Nie chciałam jednak marnować czasu na dokładne oglądanie wszystkiego. W ekspresowym tempie rozebrałam się i wzięłam prysznic. Myjąc głowę, zastanawiałam się, jak to jest możliwe, że dopiero raz wzięłam na ręce syna, a już nie potrafiłam sobie wyobrazić spędzenia choćby chwili z dala od niego. Gdy nie miałam go przy sobie, czułam się niekompletna, jakby ktoś zabrał bardzo istotną część mojej osoby. Właśnie owijałam się ręcznikiem, wymyślając sobie pod nosem, że nie pomyślałam, by wziąć z szafy coś na przebranie, gdy usłyszałam pukanie. – To ci się przyda – usłyszałam głos Kaylen, gdy lekko uchyliłam

drzwi. W rękach miała stosik ubrań. – Dzięki! Szybko włożyłam luźne lniane spodnie i prostą koszulkę z długim rękawem, które podała mi Kaylen, i jak mogłam najszybciej przeszłam do pokoju. – W samą porę – Adiva podeszła do mnie z coraz głośniej płaczącym maluchem. – Sebastian jest głodny. – Czy ja… – Niepewnie spojrzałam na swoje piersi. – Niestety, musisz go karmić butelką. – Adiva odpowiedziała, nim zdążyłam zadać pytanie. – Wszystko poszło zbyt szybko, twój organizm nie zdążył się przygotować na przybycie dziecka, więc nie masz pokarmu. Ale spokojnie, w tym mleku – wskazała na butelkę stojącą na stoliczku – jest wszystko, czego mały potrzebuje. Maximus specjalnie sprowadził tu krowę. Mleko jest magicznie wzbogacone o to, co dziecku niezbędne. Gdy ponownie wzięłam syna na ręce, ogarnęła mnie fala szczęścia. Adiva ubrała go w śpioszki i owinęła mięciutkim kocykiem. Wciągnęłam w nozdrza niesamowity zapach dziecka, chyba najpiękniejszy zapach na świecie. – Tu będzie wam wygodnie. – Adiva wskazała na wielki fotel bujany, stojący po przeciwnej stronie łóżka, którego wcześniej nie zauważyłam. – Nakarm go w spokoju, potem porozmawiamy. – Gdy siadłam w fotelu, podała mi butelkę i razem z Kaylen wyszła na korytarz, zostawiając mnie z dzieckiem. Sebastian płaczem upominał się o jedzenie. Gdy tylko wsunęłam mu smoczek do buzi, uspokoił się i zaczął ssać. Kołysząc się lekko w fotelu, patrzyłam zafascynowana, jak je. W tej chwili wszystkie moje wcześniejsze rozterki na temat urodzenia dziecka, bycia mamą czy też niepewnej przyszłości wydały mi się absurdalne. Mój syn nie był żadną karą, lecz największym darem, jaki dał mi los. Wiedziałam, że nie pozwolę, by ktokolwiek go skrzywdził. Z bólem serca pomyślałam o tym, że wkrótce miałam się z synkiem rozstać. Byłam jednak pełna nowej siły i zdeterminowana do walki. Nie odpuszczę, dopóki zło, zagrażające mojemu dziecku nie zostanie pokonane. Musiałam ocalić

mojego syna, a tym samym resztę mieszkańców Wszechświata. Stawka była wysoka, lecz wierzyłam w to, że dam sobie radę. Gdy butelka była już niemal pusta, Sebastian zasnął. Uniosłam go lekko i usłyszałam, że mu się odbiło. Znów się uśmiechnęłam. Właśnie wkładałam synka do łóżeczka, gdy usłyszałam ciche pukanie. Za drzwiami zastałam Christiana. – Cześć – uśmiechnął się. – Powinienem ci pogratulować. Nina została mamą, niewiarygodne. – Christian, mam prośbę. – Popatrzyłam na niego poważnie. – Nie mów już tak do mnie. Zdecydowałam, że Nina to przeszłość, przeszłość, do której nie chcę już wracać. – Rozumiem – skinął głową. – A więc gratuluję ci, Antilio. – Wolno podszedł do łóżeczka. – Jest taki malutki… – szepnął. – Oczywiście! – uśmiechnęłam się, patrząc na śpiącego syna. – Przyznam, że jestem zaskoczony – odezwał się po chwili. – Nie wyczuwam w nim żadnej z cech viperów. – Nie rozumiem. – Spojrzałam na niego zdziwiona. – Każdy viper potrafi wyczuć swojego pobratymca – wyjaśnił. – Zapach krwi, chłód ciała, moc. – Sebastian nie ma tych cech? – spytałam z nadzieją. – Nie ma – uspokoił mnie. – Jest taki jak ty, a z tego, co mówiła Kaylen, nawet oczy ma twoje. – Jak to możliwe, że nie odziedziczył żadnych cech viperów? – Myślę, że Maximus zdoła ci wszystko wyjaśnić – odpowiedział. – On i Adiva czekają na ciebie w kuchni. – Ale ja nie mogę go zostawić! – odparłam spanikowana. – Nie martw się, ja go popilnuję! – uspokoił mnie. – Jeśli się obudzi, zawołam cię. Niechętnie wyszłam z pokoju i zostawiwszy otwarte drzwi, udałam się do kuchni. Przy stole zastałam Maximusa, Adivę i Kaylen, pochylonych nad kilkoma księgami. – Witaj – Maximus powitał mnie uśmiechem. Ledwo zdążyłam usiąść, a już Adiva postawiła przede mną talerz z jajecznicą i grzankami oraz parujący kubek herbaty. – Dziękuję.

– Antilio, wiem, że wiele dziś przeszłaś, ale powinniśmy porozmawiać o tym, co zamierzasz zrobić dalej. – Maximus był bardzo poważny. – Mimo że Sebastian nie odziedziczył żadnych fizycznych cech viperów, wiemy, że jego rozwój będzie znacznie odbiegał od norm, jakie znamy. – To znaczy? – spytałam, przełykając szybko kawałek grzanki. – Adiva jest pewna, że chłopiec w ciągu tygodnia osiągnie rozwój rocznego dziecka. Nie wiemy dokładnie, jaki wiek musi osiągnąć, by zło go przejęło. – Na samą myśl o tym poczułam, jak moje serce ściska się ze strachu. – Możemy ryzykować, czekając kilka tygodni, albo uderzyć od razu, z zaskoczenia. – Co proponujesz? – spytałam niepewnie. – Sądzę, że im szybciej zaczniemy szukać sposobu na dostanie się do wymiaru zła, tym lepiej. Teoretycznie Purnea nie jest dostępna dla nikogo, nie mamy jednak pewności, czy zło nie spróbuje obejść mojej magii i zabrać dziecka. – Sądziłam, że tu będziemy bezpieczni… – Spuściłam głowę. – Antilio, zło nie ma w naszym wymiarze fizycznej formy, więc faktycznie go tu nie ma. Moja bariera może być jednak zbyt słaba, gdy on spróbuje ją przeniknąć. A skoro fizycznie go nie ma, nie będę w stanie go zatrzymać. – Rozumiem. – Zamyśliłam się. – A może skoro dziecko uchroniło się przed cechami Kenrona, poradzi sobie też z naznaczeniem? – spytałam z nadzieją. – Niestety nie – odpowiedział Maximus bez wahania. – Skąd ta pewność? – Dziecko ma znamię – wtrąciła się Adiva. – Czarną dłoń na plecach. Nie ma wątpliwości co do jego naznaczenia. Przykro mi. – Cóż… – Wziąwszy głęboki oddech, starałam się zapanować nad targającymi mną emocjami. Dawniej zapewne wykłócałabym się z nimi, teraz wiedziałam, że to nie przyniosłoby żadnego rezultatu. Ufałam im i byłam pewna, że nie robią niczego, co by mi zaszkodziło. – W takim razie pozostało nam zaplanować podróż. Skoro uważasz, że czas i zaskoczenie działają na moją korzyść, to niech tak będzie. Wyruszymy najszybciej, jak się da.

– Słuszna decyzja – pochwalił mnie Maximus. – Przygotuję niezbędne informacje, z którymi będziesz musiała się zapoznać. – Może wrócimy do tego jutro? – Spytałam, odsuwając talerz. – Jest środek nocy, a ja jestem bardzo zmęczona. – Oczywiście! – Adiva poklepała mnie po ramieniu. – Tu masz butelki z mlekiem dla maleństwa. Maximus skorzystał z magii, by mleko się nie popsuło i miało stale tę samą temperaturę. – Dziękuję. – Zabrałam przygotowane butelki i wyszłam z kuchni. – Gdybyś czegoś potrzebowała, wołaj! – krzyknęła za mną Kaylen. – Jasne – odparłam. Chciałam jak najszybciej znaleźć się przy moim dziecku. Szybko pokonałam schody i weszłam do sypialni. W pokoju panował półmrok. Słabe światło pochodziło z niewielkiej lampki, stojącej na nocnym stoliku. Jasna, magiczna łuna wewnątrz niej oświetlała pomieszczenie. – Wszystko w porządku? – Na mój widok Christian podniósł się z bujanego fotela. – Jeśli można tak nazwać perspektywę opuszczenia nowonarodzonego dziecka i wyruszenie do walki z pierwotnym złem, które nie wiadomo jak zabić. – Nin… – zrobił pauzę, by się poprawić. – Antilio, już nie raz wyruszałaś w misję, która nie miała szans powodzenia. Udowodniłaś wszystkim i samej sobie, że nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwych. Teraz będzie podobnie. – Tak sądzisz? – spytałam niepewnie znad łóżeczka. Widok śpiącego Sebastiana działał kojąco na moje nerwy. – Jestem tego pewien. – Zapomniałam zapytać Maximusa, jak to się stało, że Sebastian nie odziedziczył żadnych cech vipera. – Przypuszczalnie powodem było to, że nie piłaś w ciąży viperzej krwi. – Coś w tym może być… – szepnęłam, siadając na łóżku. – Powinnaś się przespać, póki mały śpi. – Wskazał na łóżeczko. – Masz rację. – Uśmiechnęłam się słabo. – Do jutra, Antilio. – Do jutra.

Gdy zostałam sama, szybko przebrałam się w piżamę i leżąc na łóżku, obserwowałam śpiącego synka. Nie potrafiłam wyobrazić sobie tego, że miałam go tu zostawić. Serce rozdzierał mi ból na samą myśl o rozstaniu. Z drugiej jednak strony nie mogłam znieść myśli o tym, że zło mogłoby przejąć nad nim władzę. Musiałam zrobić co w mojej mocy, by spróbować temu zapobiec, w przeciwnym razie nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Sebastian zakwilił cicho i otworzył oczy. Błyskawicznie wstałam i wzięłam go w ramiona. – Jak tam mój chłopczyk? – szepnęłam, całując go w główkę. – Jesteś najpiękniejszym dzieckiem na świecie – dodałam, patrząc w małe brązowe oczka okolone gęstymi rzęsami. Położyłam go na łóżku, by zmienić mu pieluszkę, którą był kwadrat mięciutkiej tkaniny. Gdy zdjęłam mu śpioszki, przyjrzałam się znamieniu, o którym mówiła Adiva. Widząc kształt czarnej dłoni na jego pleckach, poczułam dreszcze na całym ciele. – Należysz do mnie – powiedziałam z determinacją. – Tylko do mnie. Szybko przewinęłam synka i ubrałam go w śpioszki, po czym usiadłam w fotelu i dałam mu butelkę, o którą coraz donośniej się upominał. Uśmiechnęłam się, widząc jak w miarę ssania jego powieki robiły się coraz cięższe. Gdy przestał jeść, zabrałam go do swojego łóżka – nie chciałam się z nim rozstawać ani na chwilę, przynajmniej jeszcze nie teraz. Upewniając się, że synek śpi spokojnie, położyłam się obok niego i też zapadłam w sen.

Rozdział 13. Nick Nie ma to jak wylądować twarzą w ziemi. Pozdzierane łokcie, piach między zębami – to dopiero jest ostra jazda. Wskakując do portalu nie zdążyłem nawet pomyśleć o tym, że zostanę z niego wyrzucony w tej samej pozycji. No ale cóż, działanie bez analizy jego skutków to moja specjalność. Nim zdążyłem się podnieść, poczułem jak z głośnym sykiem ląduje na mnie coś ciężkiego. W chwilę potem leżałem jak kłoda, przygwożdżony przez pięć osób – niezbyt komfortowe uczucie. – Wiecie, wprawdzie bycie podporą strażników to zaszczyt, ale chyba wzięliście to zbyt dosłownie – jęknąłem. – To kara za ten durny pomysł z wskakiwaniem do portalu na główkę. – Kate z rozmysłem wbiła mi łokieć w plecy. – Mnie tam jest wygodnie – usłyszałem głos Conora, który najwyraźniej wylądował na samej górze, w dodatku na towarzyszce Aleca – nawiasem mówiąc, chyba w końcu powinienem zapamiętać, jak ma na imię. – Bo jesteś na górze – odezwała się dziewczyna. – Nikt nie przydusza cię swoim cielskiem. – Kotku, jeśli wolisz, bym znalazł się pod tobą, wystarczy poprosić. – Skrzywiłem się, słysząc ten pewny siebie ton Conora. – Palant. – Słowa dziewczyny poprzedziły głośny jęk Conora. Musiała uderzyć w czułe miejsce. Coś czuję, że ją polubię. Na naszej stercie robiło się coraz lżej. Gdy w końcu zostałem oswobodzony, z trudem podniosłem się z ziemi. Mój kręgosłup nie przywykł do podobnych obciążeń. – Gdzie jesteśmy? – Conor zafascynowany przyglądał się niezwykłym drzewom o kryształowych liściach. Od razu stanęła mi przed oczyma pełna niedowierzania i zachwytu twarz Niny, gdy po raz pierwszy ujrzała to miejsce. Jej wielkie, pełne zdumienia oczy, szeroki uśmiech i ta jej wieczna ciekawość. – To jeden ze schronów strażników – usłyszałem głos Londona. – A ja głupi myślałem, że schron to jakaś nora w ziemi – prychnął Conor. Nie zwracając na niego uwagi, ruszyłem w stronę domu. Gdy

wszyscy weszliśmy do kuchni, z ulgą opadłem na najbliższe krzesło. – Co teraz? – Kate spojrzała na mnie, unosząc brwi. – Doprowadzimy się do porządku, zjemy coś i postaramy się dostać na Purneę – odpowiedziałem. – A niby skąd chcesz wziąć jedzenie? Od dawna nikogo tu nie było. Nie ma żadnych zapasów. – Kate zaczęła szybko przeglądać szafki dla potwierdzenia swoich słów. – W torbie od Rosy znajduje się tylko broń. – Zajmę się jedzeniem, jak tylko się wykąpię i przebiorę – odparłem i z westchnieniem skierowałem się do drzwi. – Rozumiem, że teraz ty jesteś szefem? – Kate uśmiechnęła się złośliwie. – Jeśli jest tu ktoś inny, łaknący tej funkcji, to proszę bardzo. – Spojrzałem na nią wymownie. Ponieważ nikt nie wystąpił z żadną propozycją, ruszyłem w stronę schodów. Gdy tylko znalazłem się w swoim pokoju, jak najszybciej wskoczyłem pod prysznic. Musiałem zmyć z siebie cały ten syf ostatnich dni. Stojąc pod strumieniem gorącej wody, przypomniałem sobie inną sytuację z nią związaną: jezioro wśród skalnych ścian, gwiazdy nad głową, Nina w tej nieznośnie seksownej sukni, nasz pierwszy raz. Nadal pamiętałem smak jej ust, zapach skóry – ze złością walnąłem pięścią w ścianę, zostawiając na niej krwawą smugę. Ból w ręce pozwolił mi odwrócić uwagę od wspomnień. Nie pora o tym teraz myśleć. To wszystko było w innym czasie, w innym życiu. Teraz wszystko uległo zmianie i chyba to najbardziej mnie wkurzało. Uleczyłem starte do krwi kostki na dłoni i jeszcze z kroplami wody na ramionach wróciłem do sypialni, żeby się ubrać. Dobrze, że poprzednim razem zostawiłem tutaj kilka rzeczy na zmianę. W dżinsach, koszulce i traperach czułem się jak nowonarodzony. Wychodząc na korytarz, zatrzymałem wzrok na sąsiednich drzwiach – sypialni, którą poprzednio zajmowała Nina. Już miałem chwycić za klamkę, ale na szczęście zdołałem się opanować. – Przestań zachowywać się jak mięczak – szepnąłem do siebie. – Jesteś dorosłym facetem, a nie zakochanym szczeniakiem. – Z nowym postanowieniem wyrzucenia z głowy wspomnień o Ninie ruszyłem na dół. W kuchni zastałem jedynie Londona. Siedział przy kubku kawy,

kartkując jakąś księgę. – Widzę, że jednak coś z zapasów się uchowało – skwitowałem z uśmiechem. – Tak – odpowiedział, nie odrywając wzroku od książki. – Niestety tylko to. – Zaraz temu zaradzę. – W podłodze odnalazłem ukryty schowek, w którym podczas poprzedniej wizyty schowaliśmy portfele i dokumenty z Ziemi. – Chyba nie muszę pytać, gdzie będziesz nas zaopatrywał. – London uniósł wzrok znad księgi. – Mega z podwójnym serem? – spytałem z krzywym uśmiechem. – Razy dwa. – London westchnął. – Gdy mnie nie będzie, spróbuj otworzyć portal na Purneę. Nawet jeśli ci się nie uda, może zwrócisz na siebie uwagę Maximusa. – London skinął głową, a ja otworzyłem portal, udając się do miejsca, za którym tak bardzo tęskniłem – na Ziemię. Stojąc na środku chodnika, z lubością wciągnąłem w płuca powietrze. W życiu bym nie pomyślał, że będzie mi brakować zapachu spalin, głosu klaksonów i tłumu wiecznie pędzących gdzieś ludzi. Portland – pokochałem to miasto od chwili, w której pojawiłem się tu po raz pierwszy. Z uśmiechem spojrzałem na jedno z moich ulubionych miejsc – pizzerię Romino. W niewielu miejscach można było kupić tak nieziemsko dobrą pizzę. Ledwo otworzyłem drzwi, owionął mnie zapach, od którego ślinka płynęła do ust. Złożyłem zamówienie, po czym wyskoczyłem do pobliskiego sklepu na szybkie zakupy. Śmigając między sklepowymi regałami, znów poczułem się jak w domu. Po tylu latach spędzonych na Ziemi znaczne lepiej odnajdywałem się tutaj niż na Mandorze. Gdy w niespełna pół godziny później ze stosem pudełek z gorącą pizzą i dwiema siatkami pełnymi zakupów otwierałem portal, czułem smutek, wiedziałem bowiem, że nieprędko tu wrócę ‒ jeśli w ogóle wrócę. – No, nareszcie, bałam się już, że postanowiłeś tam zostać. – Kate przywitała mnie złośliwym uśmiechem. – Przeszło mi to przez myśl – oznajmiłem, stawiając pudełka i siatki na stole. Nim zdążyłem usiąść, Kate i London zgarnęli po jednym

pudle dla siebie. Zauważyłem niepewność, z jaką nasi pozostali towarzysze patrzyli na pizzę. – Będzie wam smakować – zachęciłem ich. Po chwili z uśmiechem obserwowałem, jak ostrożnie biorą po kawałku i wolno odgryzają pierwszy kęs. Ich reakcja była do przewidzenia: po krótkiej chwili zaskoczenia zaczęli pochłaniać swoje porcje, dorównując tempem Kate i Londonowi. – Może zachowasz się, jak na gospodynię przystało i podasz kubki? – spojrzałem na Kate. – Widzisz tu gdzieś fartuszek? – odcięła się natychmiast. London, kręcąc głową, podniósł się z miejsca i podał wszystkim po plastikowym kubeczku, po czym wyciągnął z siatek napoje. Conor jako pierwszy sięgnął po butelkę z colą i przyglądał się jej z zaciekawieniem. – Musisz przekręcić kapsel na górze butelki – pokazałem mu na swojej butelce, o co chodzi. Oczywiście pominąłem fakt, że ja otwierałem sok pomarańczowy, a on wzburzoną przez podróż colę. Gdy strumień spienionego napoju wylądował na jego twarzy, uśmiechnąłem się pod nosem. – Otwieraj ostrożnie – rzuciłem z miną niewiniątka. – Jasne. Dzięki, że mnie uprzedziłeś – rzucił, ocierając twarz rękawem. Ogolony, wykąpany i ubrany jak człowiek, Conor wreszcie wyglądał jak mój rówieśnik, którego pamiętałem, a nie podstarzały typ z brodą. – Wyglądasz seksownie cały tak ociekający colą. – Kate zamrugała do niego zalotnie, starając się zapanować nad uśmiechem. – Cieszę się, że mogłem dostarczyć wam darmowej rozrywki – burknął, wracając do jedzenia. – Co z portalem? – przeniosłem uwagę na Londona. – Nic nie wskórałem – odpowiedział. – Przez cały czas natrafiałem na blokadę. Maximus również się nie pojawił. – To niedobrze. – Zapatrzyłem się przed siebie. – Pozostanie nam bezczynne siedzenie na dupach i czekanie, aż się pojawi. – Co wtedy? – Kate spojrzała na mnie z powagą – Co zrobimy, gdy dotrzemy do Niny? – Mam zamiar namówić ją do zgładzenia tego czegoś – rzuciłem

z zaciętą miną. – Czy ty się słyszysz? – London spojrzał na mnie wściekły. ‒ Mówimy o Ninie i jej niewinnym dziecku. – Przypominam ci, że to niewinne dziecko wkrótce stanie się potworem, chcącym zniszczyć wszystko, co żyje – naskoczyła na niego Kate. – Jesteś gotowa mieć na rękach krew noworodka? – London nie ustępował. – A ty jesteś gotowy poświęcić życie milionów istot dla jednego dziecka? – odgryzła się. – Uspokójcie się. – Alec odezwał się po raz pierwszy, odkąd opuściliśmy Mandorę. – Zapominacie o najważniejszym: to królewna podejmie ostateczną decyzję. Bez względu na wasze opinie, ta decyzja nie należy do was. Strażnicy królewscy winni bronić swoich podopiecznych, a nie ingerować w ich życie. – A co będzie, jeśli błędna decyzja podopiecznej zagrozi jej życiu? – spytałem. – Macie stuprocentową pewność, że to dziecko jest zagrożeniem? – wtrąciła się towarzyszka Aleca. – Może to kolejne z kłamstw Rady? Sposób, by zdyskredytować królewnę w oczach ludu? – Słuchaj… – zrobiłem pauzę, czekając, aż ktoś podpowie mi jej imię. – Amanda – przypomniała mi. – Słuchaj, Amando… – nim dokończyłem zdanie, London powiedział: – Może coś w tym jest… – Co? – spojrzałem na niego zdziwiony. – Całą naszą wiedzę opieramy na tym, co powiedział Klaudius. A co, jeśli faktycznie to całe naznaczenie to bujda? Owszem, Nina zaszła w ciążę z viperem. – Zagryzłem zęby na tę wzmiankę. – Może jednak to dziecko nie jest niczym naznaczone? Może to faktycznie ich sposób na pozbycie się jej? – Chyba w to nie wierzysz? – spojrzałem na niego ze złością. – Większość wypowiedzi Rady i te niby przepowiednie Lucasa to wierutna bzdura – odezwała się niepewnie Amanda.

– A ty skąd niby możesz to wiedzieć? – spytałem. – Darem Amandy jest odczytywanie prawdy – odpowiedział za nią Alec. – Wie, kiedy ktoś mówi szczerze, a kiedy kłamie. – Przydatna umiejętność. – London uśmiechnął się do niej. Zauważyłem, że dziewczyna zarumieniła się pod jego spojrzeniem. – Zawsze wiesz, kiedy facet cię bajeruje? – Conor uniósł brew, patrząc na nią. – Zawsze – odpowiedziała. – Daruj więc sobie cokolwiek. – Słoneczko, ja zawsze mówię szczerze – Conor wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Możemy wrócić do tematu? – spojrzałem na niego karcąco. – Oczywiście, szefie. – Zasalutował mi. Już chciałem przywołać go do porządku, ale zamiast tego uśmiechnąłem się tylko. Przypomniały mi się czasy, kiedy to ja byłem zbuntowany i arogancki, a opanowany i poukładany Christian starał się mnie ustawić. W życiu nie powiedziałbym, że teraz znajdę się na jego miejscu. Conor faktycznie był podobny do mnie. Niepotrzebnie oceniałem go według tego, co robił jako nastolatek. Postanowiłem dać mu szansę. Oczywiście o pełnym zaufaniu nie było mowy, niemniej jednak miałem zamiar powściągnąć nieco swoją niechęć do niego. – Załóżmy, że Klaudius się myli. – London wrócił do tematu. – Może warto by było dowiedzieć się prawdy? – Mów dalej – zachęciłem go. – Przeglądałem księgę istot, którą poprzednio tu zostawiłem, w nadziei, że znajdę coś, czego nie zdołałem zapamiętać. – Jasne, ty i zapomnienie o czymkolwiek – parsknęła Kate. – Niestety nie doszukałem się niczego na temat pierwotnego zła, jednak znalazłem coś innego. – To znaczy? – ponagliłem go. – Leśne wróżki to istoty mające ogromną moc. Potrafią odczytywać ludzki los z kory drzew. Mieszkają na odległej planecie Malios. – I to ma nam pomóc? – Kate spojrzała na niego jak na wariata. – Jeśli zdołamy poprosić je o przewidzenie losu tego dziecka, dowiemy się, czy faktycznie zostało naznaczone przez zło.

– Co to nam da? – spytałem. – Zyskamy pewność, której teraz nie mamy – wyjaśnił. – Poza tym, jeśli okaże się, że dziecko faktycznie zostało naznaczone czy też przeklęte przez zło, to wróżki są specjalistkami w tej dziedzinie. Nikt tak jak one nie zna się na rzucaniu klątw, czarów czy naznaczaniu ofiar. Może uda nam się znaleźć sposób, by uratować to dziecko. – No nie wiem… – szepnąłem zamyślony. Nie chciałem dopuścić do siebie wiadomości o dziecku. Od początku nastawiłem się, że to zła istota. Perspektywa ratowania go nie była więc moim zdaniem atrakcyjna. – Nick – London podniósł głowę. – Nina chciałaby, abyśmy wykorzystali każdą możliwość, by ocalić jej to dziecko. – Skąd ta pewność? – burknąłem. – Znam ją – odpowiedział, nie zwracając uwagi na moją złość. – Ona nigdy nie pozwoliłaby skrzywdzić niewinnej istoty. – Nic nam nie szkodzi spróbować się czegoś dowiedzieć u tych wróżek. – Alec spojrzał na mnie. – Jeśli spróbują nas okłamać, będziemy o tym wiedzieli. – dodała Amanda nieśmiało. – Widzę, że już zadecydowaliście. – Wstałem od stołu i trzasnąwszy drzwiami, wyszedłem na zewnątrz. Potrzebowałem dłuższej chwili, by opanować złość. Nie wiem, dlaczego świadomość tego, że Nina chciałaby zatrzymać dziecko tak mnie rozzłościła. Chyba nie byłem w stanie pogodzić się z faktem, że mogłaby pokochać dziecko vipera. Zawsze byłem impulsywny, działałem intuicyjnie, nie lubiłem marnować czasu na obmyślanie planów. Pozycja lidera grupy kierującego innymi zdecydowanie mi nie odpowiadała. To ja zawsze byłem tym, który zgarniał burę za niewłaściwe zachowanie. – Spuściłeś z siebie nieco pary? – zdziwiłem się, zobaczywszy Conora opartego o futrynę. – Nie wierzę, że wysłali ciebie, byś mnie uspokoił – mruknąłem skwaszony. – Opcje są dwie. – Podszedł do mnie. – Możemy się poobkładać pięściami, jak to kiedyś robiliśmy, albo możemy pogadać. – Conor, nie mam nastroju na rozmowę z tobą.

– Słuchaj… – Usiadł na ganku, masując skroń. – Wiem, że w przeszłości bywałem wrednym palantem. – Bywałeś? – parsknąłem. – Życie dało mi nieźle po dupie – mówił dalej. – Gdy widzisz, jak ginie twój ojciec, pozostawiony sam sobie przez tych głupców z Rady, przestajesz zajmować się pierdołami. Wiesz, dlaczego mnie zamknęli? – pokręciłem przecząco głową. – Bo przez żałobę na chwilę zapomniałem o tym, czego nauczył mnie ojciec, korzystając ze swojej mocy. Jeden z członków Rady powiedział coś obraźliwego o moim ojcu, który poświęcił życie w obronie Mandory, w czasie gdy oni chowali się w murach więzienia. Nie wytrzymałem i użyłem daru. – Jaki masz dar? – Spytałem nim zdołałem ugryźć się w język. – Potrafię panować nad życiem – powiedział cicho po chwili milczenia. – Mogę je komuś odebrać lub przywrócić. – To nie może być prawda. – Spojrzałem na niego z niedowierzaniem. – Nikt nie ma tak potężnego daru. – Sam wiesz, że to nieprawda. Popatrz chociażby na rodzinę królewską – parsknął. – Ich dary były o wiele potężniejsze niż mój. – Ale panowanie nad życiem? – pokręciłem głową. Nie ukrywam, że nie do końca wierzyłem w ten jego dar. Jeśli jednak to miałoby się okazać prawdą – Conor był bardziej niebezpieczny, niż sądziłem. – Nigdy nie skrzywdziłbym kogoś bez powodu – powiedział, jakby czytając w moich myślach. – Ojciec nauczył mnie nad tym panować. Pomyśl tylko, gdybym krzywdził, kogo popadnie, nie byłoby cię tu dzisiaj. – Fakt. – Niechętnie musiałem przyznać mu rację, biorąc pod uwagę nasze nieustanne kłótnie i bójki. – Rada próbowała mnie zmusić do używania daru wedle ich potrzeb, nie zgodziłem się, więc więzili mnie tam latami, licząc na to, że zmięknę i zmienię zdanie. – Nieciekawie. – Nie wiedziałem, co więcej powiedzieć. – Ostatnio próbowali mnie nawet zmusić siłą, bym usunął królewnę – ciągnął dalej. – Nie udało im się jednak. – To dlatego chcesz iść z nami? Liczysz, że gdy to wszystko się skończy, królewna wróci na Mandorę i odsunie Radę od władzy?

– Mam taką nadzieję. Jeśli zdecyduje się na to, z przyjemnością jej pomogę. – Wiesz, że może do tego nigdy nie dojść? – spytałem. – Królewna ma teraz na głowie ważniejsze sprawy. Nie wiadomo, czy w ogóle będzie chciała wrócić na Mandorę. – Jestem cierpliwy, nauczyły mnie tego lata w więzieniu. Na razie nie mam powrotu na tę planetę, nie pozostaje mi więc nic innego, jak robić to, do czego byłem szkolony: chronić. – Wybacz, ale trudno mi uwierzyć w twoją przemianę. – Nick, przez całe życie wszyscy mnie przekreślali. W szkole nie miałem prawdziwych przyjaciół, jedynie przydupasów, którym imponował mój styl. Dziewczyny uganiały się za mną, ale żadna nie chciała być ze mną tak naprawdę. Stwierdzono, że nie jestem godny być strażnikiem królewskiego potomka. Mimo że dawałem z siebie wszystko, zawsze znalazło się coś, przez co mnie odrzucano. Daj mi szansę, a udowodnię, że zasługuję na zaufanie. O nic więcej nie proszę. Przez chwilę patrzyłem na niego w milczeniu, nie wiedząc, co na to odpowiedzieć. Wyznanie Conora poruszyło we mnie bolesną nutę. Wiedziałem doskonale, jak to jest, gdy ktoś błędnie cię ocenia. Kiedy mój ojciec został uznany za niepoczytalnego i odsunięty od ochrony królewny, wszyscy czekali, aż pójdę w jego ślady. Oddelegowali mnie do strzeżenia terenu, bojąc się, bym nie zrobił jakieś głupoty. Wiele lat minęło, nim w końcu udowodniłem im, że nie jestem taki jak ojciec. – Dobra – wyciągnąłem dłoń w stronę Conora. – Niech ci będzie. Tylko dobrze ci radzę, nie zmarnuj tej szansy. – Nie zamierzam. – Conor uśmiechnął się dziarsko. – A teraz może wejdziemy do środka, zanim pomyślą, że się pozabijaliśmy? Skinąłem głową i weszliśmy do domu. W kuchni wszyscy zawzięcie o czymś dyskutowali, pochyleni nad stołem. – Ochłonąłeś? – London spojrzał na mnie z powagą. – Tak – odpowiedziałem, siadając na poprzednim miejscu. – Jest coś, o czymś muszę wiedzieć, zanim ruszymy do tych wróżek? – Wiedziałem, że zmienisz zdanie! – London szturchnął mnie w ramię. – O wróżkach wiem tyle, że to mroczne i złośliwe istoty. Lepiej ich nie wnerwiać.

– Jednym słowem szykuje się nie lada zabawa – rzuciłem z sarkazmem. – Niech żyją misje pełne ryzyka. – Mina Kate przypominała moją. – Słuchajcie – spojrzałem na Aleca, Amandę i Conora, siedzących po przeciwnej stronie stołu. – Jeśli nie chcecie ryzykować, możecie zostać tutaj. – Nie bądź śmieszny! – Alec odezwał się jako pierwszy. – Gdybyśmy nie chcieli ryzykować, nie wyciągalibyśmy was z więzienia. Jesteśmy strażnikami, którzy chcą służyć następczyni tronu. Jeśli mówicie, że ta wyprawa może jej pomóc, to jesteśmy z wami. – Amanda i Conor zgodzili się z tym bez zbędnych słów. – W takim razie nie marnujmy czasu. – Wstałem od stołu, zabierając jeszcze dwa kawałki pizzy, które złożyłem jak kanapkę. London i Kate uprzątnęli kartony, po czym wszyscy zebraliśmy się przed domem. – Miejmy nadzieję, że nie będziemy żałowali tej decyzji – szepnąłem do Londona, gdy portal zaczął się otwierać. – Nie dowiemy się, jeśli nie spróbujemy – odparł, wchodząc do portalu. Poszedłem za nim, choć nie bez obaw. Kraina wróżek nie była taka, jakiej się spodziewałem. Brakowało tu motyli, kolorowych kwiatów czy też okazałych drzew, które kojarzyłyby się z leśnymi wróżkami. Po wyjściu z portalu znaleźliśmy się pośrodku ponurego lasu. Szare drzewa, które nie miały na gałęziach ani jednego liścia, zdawały się być przestrogą dla tych, którzy tu przybyli. Nieopodal nas biegła szeroka ścieżka, usypana z kory drzew. – W którą stronę idziemy? – Spojrzałem na Londona. – Obie strony ścieżki wyglądały identycznie. – Bez różnicy – ruszył przed siebie. – Jeśli zechcą się z nami spotkać, trafimy. – Niezbyt pokrzepiająca perspektywa – Kate wprost wyjęła mi z ust te słowa. Szliśmy za Londonem, zachowując czujność – nie mieliśmy pojęcia, czego się spodziewać. Wkrótce ścieżka doprowadziła nas do olbrzymiego drzewa. Nigdy w życiu nie widziałem tak grubego pnia. Pokryty był czymś, co wyglądało jak splatające się ze sobą korzenie.

Mniej więcej w środku znajdował się otwór wielkości okna o strzelistych łukach. Już zacząłem się zastanawiać, co to znaczy, gdy z wnętrza dobiegł donośny głos. – W jakim celu do nas przybywacie? – Chcemy was prosić o pomoc. – London podjął się pertraktacji. – Pomoc? A kto wam powiedział, że my komukolwiek pomagamy? – zapytał głos. – Nikt – odparł London. – Postanowiliśmy jednak spróbować. To dla nas bardzo ważna sprawa. – Jak sam powiedziałeś, to wasza sprawa, nie nasza. – Myślę, że możemy się jakoś dogadać – wtrąciłem się. – Na pewno jest coś, co możemy wam zaproponować w zamian za pomoc. – To brzmi już nieco ciekawiej – usłyszałem odpowiedź. – Tak się składa, że nas interesuje tylko jedno. Nim zdążyłem o cokolwiek zapytać, dostrzegłem nagły ruch w otworze. Jedna po drugiej zaczęły z niego wylatywać drobne postacie wielkości lalek z szarymi, ponaddzieranymi skrzydłami. Radykalnie różniły się od powszechnie znanego wizerunku wróżek, z którymi spotkałem się na Ziemi. Jedna z tych postaci podleciała do mnie, a ja z trudem powstrzymywałem się, by się nie odsunąć. Wyglądały jak małe szkieleciki, oplecione korzeniami jakiejś rośliny. Ich włosy również przypominały korzenie. Jaskrawozielone oczy wpatrywały się we mnie intensywnie, sprawiając, że poczułem się nieswojo. – Malutkie jesteście – palnął Conor bez zastanowienia. – Jeśli to wzrost ma decydować o twoim szacunku dla nas, proszę bardzo… – Wróżka rzuciła mu lodowate spojrzenie. W tej samej chwili otoczyła ją jasna poświata, z której wyłoniła się ta sama wróżka, tyle że tym razem przerastała nas dwukrotnie wielkością. – I po co otwierałeś pysk? – Kate rzuciła Conorowi wściekłe spojrzenie. – Czy teraz jestem dość duża, byś odnosił się do mnie z szacunkiem? – zagrzmiała. – Wybacz mój brak ogłady. – Conor spuścił głowę w geście szacunku. – Tak lepiej. – Wróżka uśmiechnęła się złośliwie, po czym znów

otoczywszy się jasną poświatą, wróciła do poprzedniego rozmiaru. – Więc? – spytała, siadając na korzeniowej narośli na korze drzewa. – Co was tutaj sprowadziło? – Chcemy was prosić o pomoc – odpowiedział szybko London. – A dokładniej? – Chcielibyśmy, abyście zajrzały w przyszłość pewnego dziecka. – Pewnego dziecka, powiadasz? – spojrzała na nas z zaciekawieniem, lekko przekrzywiając głowę. – O jakież to dziecko chodzi? – Dziecko, które nosi w sobie królewna Antilia – odpowiedział London po chwili wahania. – Losy tego dziecka są splecione z przyszłością świata. – Czyjego świata? – prychnęła wróżka. – Wszystkich światów, jakie znamy – wtrąciłem. – My nie pomagamy nikomu tylko dlatego, że ładnie prosi. – Zaśmiała się złowrogo. Nie wiem, dlaczego ten dźwięk sprawił, że się skrzywiłem. – Każda informacja ma swoją cenę – ciągnęła dalej. – Jaka więc jest cena za interesującą nas informację? – dopytywałem się. – Odrobina energii życiowej jednego z was – odpowiedziała bez zbędnych wstępów. – Dawno nikt nas nie odwiedzał, nasz las obumiera. Potrzebujemy życiodajnej energii. Spojrzałem niepewnie na Londona, nie wiedząc, co o tym myśleć. Perspektywa oddania energii życiowej niosła ze sobą zbyt duże ryzyko. – To chyba niebezpieczne? – London spojrzał na nią niepewnie. – Nie bardziej niż przybycie tutaj – uśmiechnęła się drwiąco. – Więc? Nie lubimy marnować czasu. – Zgoda – rzuciłem bez namysłu. – Najpierw jednak chcemy usłyszeć to, co nas interesuje, potem zapłacę. – To nie jest zbyt mądra decyzja – szepnął London, przysuwając się do mnie. – Przybyliśmy tu po informację, nie możemy wrócić z niczym ‒ odparłem zdecydowanie. Wróżka dotknęła drzewa, po czym obsypała je jakimś proszkiem. Z oddali widzieliśmy, jak kora zaczyna falować. W tej samej chwili

wróżka zaczęła mówić: – Dziecko królewny zostało naznaczone mrokiem. Jest naczyniem, które czeka na napełnienie. Gdy nadejdzie pora, pan zła powróci, by zemścić się na tych, którzy go wygnali z tego świata. Jego zemsta będzie przerażająca i dosięgnie każdego, kogo serce bije. Przeznaczeniem tego dziecka jest sianie śmierci i zniszczenia. – Można coś zrobić, by uratować to dziecko przed złem? – usłyszałem głos Londona. – Dziecko jest połączone ze złem mroczną więzią. By zerwać więź, musi zginąć jedno z nich, dziecko lub zło – odpowiedziała wróżka, ponownie odwracając się w naszą stronę. – Zdobyliście informację, teraz czas na zapłatę. Już chciałem zrobić krok do przodu, lecz czyjeś dłonie zatrzymały mnie w miejscu. – Ja to zrobię. – Conor spojrzał na mnie stanowczo. – Nie musisz – odparłem. – Uznaj to za gest dobrej woli z mojej strony. Poza tym jeśli znacząco mnie uszkodzą, przyda się twoja moc leczenia. Nim zdążyłem odpowiedzieć, Conor podszedł do wróżek, które coraz liczniej zaczęły gromadzić się przy otworze w drzewie. – Wypij to. – Jedna z wróżek podała mu maleńką fiolkę z zielonym mieniącym się płynem. Conor bez wahania uniósł ją do ust i szybko przełknął płyn. Pełen obaw patrzyłem, jak jego ciało okrywa się błękitną poświatą. Wróżka, z którą rozmawialiśmy, zbliżyła się do niego z uśmiechem, powoli wciągając błękitną łunę otaczającą Conora. – Nie podoba mi się to – szepnął London, patrząc, jak wróżka wsysa do ust energię Conora. – Skąd będziemy wiedzieli, że nie wzięła zbyt dużo? – Amanda spojrzała przestraszonym wzrokiem na Londona. – Przecież on może umrzeć, jeśli zabiorą zbyt wiele. Już otwierałem usta, by zażądać zakończenia tej operacji, gdy nagle cała chmara wróżek dopadła Conora, oblegając go jak stado komarów. – Dosyć! – krzyknąłem, ruszając w ich stronę. Zrobiłem zaledwie

kilka kroków, gdy spod ziemi z głośnym szelestem wystrzeliły korzenie, oplatając moje nogi aż do kolan. Stanąłem unieruchomiony, nie wiedząc, co się dzieje. Kątem oka zauważyłem, jak Conor pada na kolana. Z każdą chwilą niebieskiej poświaty było coraz mniej. – Zróbcie coś, zanim go zabiją! – krzyknęła histerycznie Amanda. – Kate! – ryknąłem w stronę dziewczyny, szamocząc się z coraz ciaśniej oplatającymi mnie korzeniami. Błyskawicznie skierowała w stronę wróżek swoją moc. Niestety jakaś niewidzialna tarcza odbiła ją i wszyscy oprócz mnie zostali wyrzuceni w powietrze na kilka metrów. – Pięknie, Kate. – London spojrzał na nią krzywo. – Nie moja wina, że te cholery mają jakąś tarcze – wzruszyła ramionami. – Conor! – krzyknąłem, widząc, jak osuwa się na ziemię. Alec już unosił dłoń, by spróbować swojej mocy, gdy nad naszymi głowami pojawiło się jasne, oślepiające światło. Wróżki z głośnym sykiem odskoczyły od swojej ofiary, chowając się w pniu drzewa. – Wasza cena jest chyba nazbyt wygórowana. – Słysząc znajomy głos, błyskawicznie się odwróciłem. Jak na zawołanie korzenie rozluźniły uścisk i wróciły pod ziemię. – Maximus! – zawołali jednocześnie Kate i London. – Ja też się cieszę, że was widzę. – Uśmiechnął się. – Najwyraźniej wasza zdolność do pakowania się w kłopoty nie zmalała. – Cóż… – zacząłem. – Pomóż przyjacielowi, jest bardzo słaby. – Wskazał na Conora. Podbiegłem do niego, używając mocy, by go uleczyć. Po chwili Conor powoli otworzył oczy i z jękiem uniósł głowę z ziemi. – Chyba jeszcze nigdy żadna baba mnie tak nie wycieńczyła – burknął. Uśmiechnąłem się tylko, pomagając mu wstać. – Nie zachowaliście się zbyt odpowiedzialnie, wchodząc w układ z tymi istotami. – Maximus spojrzał na nas z naganą. – Chcieliśmy jakoś pomóc Ninie. – London starał się nas wytłumaczyć. – Dlaczego wy, młodzi, zawsze rzucacie się na głęboką wodę bez

przygotowania? – Maximus pokręcił głową. – Wystarczyło poczytać trochę na temat wróżek, by wiedzieć, że nie znoszą jasnego światła. – London zrobił zbolałą minę. Rzadko kiedy ktoś krytykował go za niedokładne przygotowanie się do misji. – Ruszajmy. – Nie czekając na odpowiedź, otworzył portal. Ruszyłem pierwszy, reszta poszła w ślad za mną. Starałem się opanować narastające zdenerwowanie. Miałem znów ją zobaczyć – nie byłem tylko pewien, czy bardziej mnie to cieszyło, czy złościło. W sumie nawet gdybym chciał trzymać się od niej z daleka – przysięga, którą złożyłem, nie pozwoliłaby mi na to. Można było o mnie powiedzieć wszystko, lecz nie to, że nie dotrzymuję danego słowa.

Rozdział 14. Antilia Gdy ponownie usłyszałam płacz syna, był już poranek. Sebastian głośno dopominał się uwagi. Przeraziłam się, patrząc na niego – był o wiele większy niż wczoraj. Jego śpioszki były naciągnięte do granic możliwości, więc szybko je z niego ściągnęłam. W sumie nie powinno mnie to zdziwić – Adiva uprzedzała mnie, że tak się stanie. Jednak słyszeć o czymś tak niewiarygodnym a być tego naocznym świadkiem to dwie odrębne sprawy. Właśnie podnosiłam Sebastiana z łóżka, gdy usłyszałam ciche pukanie do drzwi. – Proszę – odezwałam się. W drzwiach pojawiła się Adiva z parującym kubkiem i butelką w dłoni. – Przyniosłam wam coś – uśmiechnęła się. – Jak tam nasz chłopczyk? – Urósł – spojrzałam na nią smutno. – Antilio, wiedzieliśmy, że tak będzie. – Tak, ale miałam nadzieję, że potrwa to nieco dłużej. – Nie powinnaś smucić się czymś, na co nie masz wpływu. Maluszek jest zdrowy, to jest najważniejsze. – Racja. – Może ja go przewinę i ubiorę, a ty w tym czasie pójdziesz do łazienki i się ubierzesz? – spytała, gdy położyłam Sebastiana na przewijaku. Początkowo chciałam odmówić, lecz zobaczyłam, że naprawdę jej na tym zależy. – Świetnie! – uśmiechnęłam się. – Dziękuję ci. – To ja ci dziękuję. – Adiva spojrzała na mnie z wdzięcznością. Gdy kilkanaście minut później wykąpana i ubrana wyszłam z łazienki, Sebastian w czystych śpioszkach pił mleko, leżąc w ramionach Adivy. Siadłam na łóżku z kubkiem kawy i przez chwilę przyglądałam się im w milczeniu. – Do tej pory nie zapytałam was, czy zaopiekujecie się nim, gdy ja będę walczyć z tym potworem. – Ten problem nurtował mnie cały czas. – Kochanie, wcale nie musisz o to pytać – odparła Adiva, nie odwracając wzroku od dziecka. – Zrobimy to z przyjemnością.

Wiedziałam, że to nie koniec rozmowy, którą musiałam z nią przeprowadzić, resztę wolałam jednak zostawić na później. – Może weźmiemy go na dół? – spytała Adiva po chwili. – Zjesz śniadanie, a potem możemy go wziąć na spacer. – Cudowny pomysł. – Podeszłam do szafy maleństwa i wyjęłam sweterek i czapeczkę. Wzięłam też dodatkowy kocyk. Adiva odstawiła opróżnioną butelkę i z Sebastianem na rękach zeszła za mną do kuchni. Przy stole siedzieli Kaylen i Christian. Oboje błyskawicznie podnieśli się na nasz widok. – Cześć! – przywitałam ich uśmiechem. – Jak tam nasz maluszek? – Kaylen błyskawicznie znalazła się przy Adivie. – Chcesz go potrzymać? – spytałam. – Raczej nie. – Potrząsnęła głową. – Mogłabym go niechcący uszkodzić. – Co ty opowiadasz! – Adiva roześmiała się i podała jej Sebastiana. Z uśmiechem patrzyłam, jak Kaylen wzięła go ostrożnie na ręce, niczym jakąś kruchą figurkę, i wolno siadła na krześle. – Jest taki malutki i śliczny – szepnęła. Widok jej pełnych ciepła oczu sprawił, że uśmiechnęłam się szeroko. – Czyżby ciocia Kaylen zwariowała na punkcie dzidziusia? – Zaraz tam zwariowała – parsknęła. – Zobacz, co zrobił dla was Maximus. – Christian wyszedł na korytarz, by w chwilę potem wrócić z wózkiem. Patrzyłam szeroko otwartymi oczyma na błękitny, głęboki wózek z dużymi kółkami. – Skąd… – na chwilę zabrakło mi słów – Przecież on nawet nie wiedział, co to i do czego służy. – Zaskoczył mnie prezent od Maximusa. Wózki były typowo ziemskim wynalazkiem. Nie przypuszczałam, że którakolwiek z istot we Wszechświecie wie, co to takiego. – Wyjaśniłem mu wszystko i narysowałem projekt. – Christian od razu zaspokoił moją ciekawość. – Dziękuję – powiedziałam wzruszona. Patrząc na Christiana, Kaylen i Adivę poczułam, jak zalewa mnie ciepła fala wdzięczności. Świadomość, że nie zostałam sama, działała naprawdę pokrzepiająco. Usiadłam obok Kaylen i natychmiast zabrałam się za śniadanie.

– A gdzie Maximus? – spytałam po chwili, kończąc posiłek. – Miał coś do załatwienia – odpowiedziała Adiva trochę pokrętnie. Podobne zachowanie nie było w jej stylu, nie chciałam jednak być wścibska. – To co? – Podniosłam się z miejsca. – Spacerek? – Jasne – Kaylen oddała mi Sebastiana. Ubrałam go w sweterek i czapeczkę, a w wózku nakryłam ciepłym kocykiem. Maluch przez cały czas twardo spał. Na dworze słoneczko grzało przyjemnie, nie było nawet śladu wiatru. Pchając wózek, szłam przed siebie. Kaylen wybrała się ze mną, a Adiva powiedziała, że dołączy do nas później, gdy tylko upiecze ciasto. Christian zaś usiadł na ganku, twierdząc, że nie jest zwolennikiem spacerów. Doskonale wiedziałam, że to nieprawda, w końcu kiedyś zabrał mnie na pieszą wycieczkę, nie chciałam jednak na niego naciskać. Najwidoczniej miał swoje powody, by trzymać się na uboczu. – Mogę spróbować? – zapytała po chwili Kaylen, wskazując na wózek. – Pewnie. – Z uśmiechem ustąpiłam jej miejsca. Wystawiając twarz do słońca, delektowałam się przyjemnym porankiem. Jakież to wszystko było normalne. Karmienie dziecka, ubieranie go, spacer po śniadaniu. Mogłabym tak żyć. Stabilizacja była tym, czego od dłuższego czasu najbardziej mi brakowało. Tak bardzo chciałabym móc zostać tu na zawsze. Żyć spokojnie, patrząc, jak Sebastian rośnie, uczy się pierwszych słów, stawia pierwsze kroki. Niestety, by to było możliwe, musiałam najpierw stawić czoła przeciwnikowi, który przerażał mnie w najwyższym stopniu. Wiedziałam, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by wygrać. Niestety nie miałam pewności, czy to wystarczy. – O czym myślisz? – Kaylen spojrzała na mnie zaniepokojona. – Myślę o tym, co mnie czeka – wyjaśniłam. – Poprzednio omal nie przypłaciłam życiem zaklęcia, którym zamknęłam to coś w studni. Nie jestem pewna, czy mam dość mocy, by stanąć z nim do otwartej walki. – Antilio – Kaylen przystanęła. – Jesteś silna, silniejsza niż ktokolwiek z nas. Jeśli ktoś ma szansę z nim wygrać, to tylko ty.

– To się okaże… – szepnęłam. – Pamiętaj, że nie jesteś sama. – Uścisnęła lekko moją dłoń. – Tam gdzie ty, tam i ja. – Nie mogę tego od ciebie wymagać. Ta podróż jest zbyt niebezpieczna. Nie wybaczyłabym sobie, gdyby przeze mnie coś ci się stało. – Nie opowiadaj głupot – parsknęła. – W życiu nie puszczę cię tam samej. Dalej spacerowałyśmy już w milczeniu. Każda z nas zatopiła się we własnych myślach. Właśnie zbliżałyśmy się do domu, gdzie na ganku czekali na nas Adiva i Christian, gdy nieopodal nas pojawiło się jasne światło portalu. Z niepokojem spojrzałam na Adivę, ale z jej miny nie dało się nic wyczytać. Gdy ponownie skierowałam wzrok na portal, moje serce zamarło. Na tle jasnej poświaty nadal otwartego portalu stał on, dokładnie taki jak go zapamiętałam. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, poczułam, jak moje kolana zaczynają drżeć. Mimo dzielącej nas odległości w spojrzeniu Nicka dostrzegłam chłód. Nie było w nim tej wesołej iskry, za którą tak bardzo tęskniłam. W sumie nie powinno mnie to dziwić, tak wiele przecież zmieniło się od naszego ostatniego spotkania. Z portalu wyszło łącznie siedem osób. Oprócz Nicka, Londona, Kate i Maximusa, znalazły się tam trzy osoby, których nie znałam. – Co oni tu robią? – szybko wjechałam wózkiem na ganek, patrząc niepewnie na Adivę. – Pozwól, że Maximus ci wszystko wyjaśni – odpowiedziała. Widziałam, jak Maximus tłumaczy coś nowoprzybyłym, po czym rusza z nimi w stronę domu. Z każdym ich krokiem moje serce waliło coraz mocniej. – Możecie wziąć małego do mojego pokoju? – spojrzałam na Christiana i Kaylen. – Oczywiście. – Kaylen błyskawicznie ruszyła z wózkiem do domu, a Christian bez słowa poszedł za nią. Gdy Maximus i reszta dotarli do domu, na ganku pozostałam tylko ja z Adivą. Oddychając głęboko, starałam się opanować strach. – Antilio – Maximus przywitał mnie uśmiechem.

– Witajcie! – powiedziałam drżącym głosem, nie bardzo wiedząc, jak się zachować. Moim pierwszym odruchem było uściskanie Londona i Kate, jednak szybko go stłumiłam. Nie miałam pewności, w jakim celu tu przybyli, więc stałam nieruchomo, czekając na ich ruch. Zerknąwszy na Nicka, zobaczyłam, że był równie spięty jak ja. – Królewno – Nick ukłonił się oficjalnie, reszta poszła w jego ślady. Przyznam, że ten gest zabolał mnie bardziej, niż bym się spodziewała. Pokazał bowiem, jak wielka przepaść nas dzieli. – Może wejdziemy do środka i porozmawiamy przy kawie? – Usłyszałam głos Adivy. – Doskonały pomysł, kochanie. – Maximus jako pierwszy ruszył za nią do środka, a przechodząc obok, poklepał mnie po ramieniu. Cały czas stałam w miejscu, nie potrafiąc zmusić się do jakiegokolwiek ruchu. Chłopak i dziewczyna, których nie znałam, oraz strażnik, którego po chwili skojarzyłam z pobytu w zamku, poszli za Maximusem. – Dobrze wyglądasz. – London podszedł do mnie z ciepłym uśmiechem. Niepewnie przytuliłam go, szepcząc: – Cieszę się, że cię widzę. Kate i Nick nie ruszyli się z miejsca, więc do środka weszłam z Londonem. Usiadłszy pomiędzy Maximusem i Adivą, czekałam, aż pozostali zajmą miejsca przy stole, na którym stały już dzbanki z kawą i słodki poczęstunek. – W jakim celu tu przybyliście? – zapytałam bez wstępów. – Nie ma to jak ciepłe przyjęcie – odezwał się Nick. – Chcę wiedzieć, czy przybyliście tu jako moi przyjaciele, czy też wysłannicy Mandory, chcący zgładzić moje dziecko. – Spoglądałam na nich kolejno. – Uściski i kwiaty zostawmy na później. – Antilio – Maximus odstawił kubek i odczekał chwilę. – Sprowadziłem ich tutaj, ponieważ chcą ci pomóc. Nie oszukujmy się, potrzebne ci wsparcie w podróży. – Jakiej podróży? – Nick spojrzał na niego podejrzliwie. – Antilia zdecydowała się stanąć do walki z pierwotnym złem, by zerwać więź łączącą je z dzieckiem – wyjaśnił zamiast mnie Maximus.

– Zgłupiałaś?! – Nick podniósł głos, aż wszyscy na niego spojrzeli. – To misja samobójcza. – Jak każda z naszych misji – powiedziałam spokojnie, choć wewnątrz aż kipiałam od złości. – Po co chcesz tak ryzykować, skoro jest inne wyjście? – Masz na myśli śmierć niewinnego dziecka? – spytałam ze złością. – Mojego dziecka? – To dziecko nie jest niewinne – wtrąciła się Kate. – Wróżki leśne, od których wracamy, przewidziały, że to dziecko zniszczy świat. Przyniesie śmierć i zniszczenie. – Nie stanie się tak, jeśli zerwę więź – rzuciłam z uporem. – Nie dasz rady tego zrobić, to coś jest zbyt potężne. – Nick nie ustępował. – Zapomniałaś już, że omal nie umarłaś po ostatnim spotkaniu z nim? – Nie wiesz jeszcze, czy dam radę, czy też nie! – warknęłam. – Decyzję już podjęłam. Jeśli macie zamiar utrudniać, Maximus chętnie odprawi was do domu. – To mówiąc, podniosłam się z miejsca i ruszyłam w stronę wyjścia. – Jeśli komuś z was przyjdzie do głowy skrzywdzić moje dziecko, uprzedzam, że nie będę miała skrupułów – rzuciłam na odchodne. Idąc po schodach, starałam się zapanować nad ogarniającą mnie wściekłością. Nie chciałam, by ta rozmowa tak wyglądała, niestety postawa Nicka i Kate wyprowadziła mnie z równowagi. W pokoju zastałam Christiana, czatującego przy drzwiach, i Kaylen, kołyszącą w ramionach Sebastiana. – Obudził się przed chwilą – szepnęła. Biorąc synka w ramiona, poczułam, jak cała złość ze mnie ulatuje. – Możesz poprosić Adivę o mleko dla niego? – zwróciłam się do Kaylen, kładąc małego na przewijaku. – Jasne. – I jak spotkanie? – spytał Christian, gdy zostaliśmy sami. – Nieciekawie – westchnęłam. – Nick i Kate uznali mój plan za misję samobójczą. Ich zdaniem Sebastian to dziecko z piekła rodem i należy go zgładzić. – Daj im trochę czasu. Bez względu na to, co mówią, zależy im na

tobie i twoim bezpieczeństwie. W krótce zrozumieją, że wybrałaś najsłuszniejsze wyjście. – Nie jestem pewna – szepnęłam. Kaylen pojawiła się z butelką w chwilę potem. – Ktoś chce z tobą porozmawiać – szepnęła, podając mi ją. – Znajdziesz chwilę dla starego przyjaciela? – Nim zdążyłam zapytać, o kogo chodzi, w drzwiach pojawił się London. – Jasne – uśmiechnęłam się niepewnie. – Proszę, zostawcie nas samych. – Jesteś pewna? – Kaylen spojrzała niepewnie na Londona. – Nie jestem waszym wrogiem! – Widziałam, że Londona zabolało jej zachowanie. Kaylen i Christian zniknęli za drzwiami. – Nino… – Będę wdzięczna, jeśli zapomnicie o tym imieniu. Postanowiłam zostawić przeszłość za sobą – weszłam mu w słowo. – Rozumiem. – Nawet jeśli był zaskoczony, nie pokazał tego po sobie. – A więc Antilio, czy kiedykolwiek zrobiłem coś, co mogłoby cię skrzywdzić? Pokręciłam przecząco głową. – Zawsze byłem po twojej stronie i wspierałem cię bez względu na okoliczności. Jak sama twierdziłaś, byłem twoim przyjacielem. Z mojej strony nic się nie zmieniło. Czym więc sobie zasłużyłem na taką nieufność? – Widziałam, że zabolało go moje zachowanie. Poczułam wyrzuty sumienia. – Przepraszam. – Spojrzałam mu w oczy. – Po prostu tyle się wydarzyło. Byłam pewna, że wszyscy podzielacie zdanie władz Mandory o tym, że to dziecko musi umrzeć. – Ja nawet przez chwilę o tym nie pomyślałem. – Wiedziałam, że te słowa są szczere. – O wszystko możesz mnie posądzić, ale nie o to, że ryzykowałbym życie dziecka. Od początku starałem się przekonywać ich o tym i szukać innego wyjścia z tej sytuacji. Namówiłem ich nawet na wizytę w krainie wrednych leśnych wróżek, by zyskać pewność, czy dziecko naprawdę jest naznaczone, a także znaleźć sposób na jego ocalenie.

– Naprawdę? – Oczywiście! – uśmiechnął się. – Powinnaś wiedzieć, że zrobię wszystko, by ci pomóc. – Dowiedzieliście się czegoś pomocnego? – spytałam. – Niestety tylko tego, że trzeba zabić któreś z nich, by przerwać więź. – Tyle to i ja wiem. – Spuściłam głowę. – Mogę zerknąć? – London niepewnie wskazał na Sebastiana. – Oczywiście. Powoli podniósł się z miejsca i nachylił nad dzieckiem. Sebastian właśnie przestał pić i spojrzał na niego. – Poznaj Sebastiana. – Jest śliczny – szepnął. – I taki… – Normalny? – dopowiedziałam. – Właśnie. Zadziwiające, że nie ma w sobie nic z vipera. – Maximus twierdzi, że to dlatego, że nie piłam w ciąży krwi viperów. – Jak to możliwe, że urodziłaś tak szybko? – spytał, ponownie siadając na łóżku. – Maximus rzucił czar przyśpieszający rozwój dziecka. Zyskaliśmy dzięki temu przewagę, bym mogła zrealizować swój plan. – Naprawdę chcesz stanąć z nim do walki? – Jeśli istnieje choćby cień szansy, że zdołam ocalić syna i uchronić Wszechświat przed zagładą, mam zamiar ją wykorzystać. – Przypuszczam, że na twoim miejscu postąpiłbym podobnie. – Uśmiechnęłam się na te słowa. To był cały London. Pełen zrozumienia, wspierający w każdej sytuacji. Nie wiem, jak mogłam myśleć, że coś się zmieniło. On jako jedyny nigdy mnie nie osądzał. – Cokolwiek zdecydujesz, masz moje wsparcie – ciągnął dalej. – Pomogę ci tyle, ile tylko będę mógł. – Nawet nie wiesz, jak za tobą tęskniłam. – Zamrugałam, starając się powstrzymać łzy, zbierające się pod powiekami. – Cieszę się, że chociaż ty jesteś po mojej stronie – odezwałam się po chwili. – Bez względu na to, co teraz myślisz, wszyscy jesteśmy po twojej stronie. Przybyliśmy tu, by stanąć u twojego boku i cię chronić.

– Nick i Kate nie sprawiali takiego wrażenia. Są żądni krwi mojego dziecka. – Gdy je zobaczą, zmienią zdanie. – London starał się mnie pocieszyć. – Jak… – zaczęłam niepewnie. – Jak on sobie radzi z tym wszystkim? – Chyba sam powinien ci odpowiedzieć na to pytanie. – London unikał mojego wzroku. – Ale pytam o to ciebie. – Nie ustępowałam. – Powiedz mi prawdę. – Jest wściekły, zraniony, zrezygnowany. – Każde z tych słów wbijało się w moje serce jak cierń. – Udaje, że nic go nie obchodzi, ale to tylko pozory. – Nienawidzi mnie… – szepnęłam. – Gdyby to było prawdą, nie byłoby go tutaj. – A kim są wasi nowi towarzysze? – spytałam, zmieniając temat. – Alec to przełożony strażników, on i Amanda odbili nas z więzienia. Conor zaś pomógł nam wydostać się z cel. – Więzienia? – spytałam zaskoczona. – To długa historia, a mamy teraz ważniejsze rzeczy do omówienia. Najważniejsze, że wszyscy są tu, ponieważ jesteś ich królewną i chcą dbać o twoje bezpieczeństwo. – Chyba w pierwszej chwili wywarłam na nich niezbyt dobre wrażenie – westchnęłam. – Nie zrobiłaś niczego, czego nie można by naprawić. – London uśmiechnął się do mnie. W tej chwili drzwi się uchyliły i pojawiła się w nich głowa Adivy. – Pomyślałam, że może będziesz chciała zejść na dół. – Jak zwykle zjawiasz się w samą porę! – zaprosiłam ją gestem do pokoju. Gdy później wchodziłam do kuchni wraz z Londonem i Kaylen, byłam spokojniejsza niż poprzednio. Christian wolał trzymać się z tyłu. Na nasz widok trójka nowych strażników podniosła się z miejsca, kłaniając mi się na powitanie. Jedynie Kate i Nick pozostali na miejscach, przeglądając z Maximusem jakieś księgi. London dokonał prezentacji:

– Pozwól, że ci przedstawię. Oto Alec, Amanda i Conor. – Jestem do twoich usług, królewno – Alec ukłonił się nisko. – Proszę, mów mi po imieniu – uśmiechnęłam się, wyciągając do niego dłoń. – Nie jesteśmy na dworze królewskim, więc nie musicie mi się kłaniać. Miło mi cię poznać. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Uścisnął niepewnie moją rękę. – Amando, witaj! – Cieszę się, że wreszcie mogę cię poznać, królewno – szepnęła speszona. – To znaczy Antilio. – Również się cieszę. – Cześć – ostatni ze strażników powitał mnie szerokim uśmiechem. Jego bezpośredniość i wesołe zielone oczy sprawiły, że z miejsca przypadł mi do gustu. – Cześć – myślałam, że uściśnie moją dłoń tak jak pozostali, lecz on z gracją uniósł ją do ust i delikatnie pocałował. – Służyć tobie to zaszczyt. – Pochylił głowę. Kątem oka widziałam, jak Nick krzywi się pod nosem. – Poznajcie, proszę, moją przyjaciółkę Kaylen. – Stanęłam przy niej. – Witam – rzuciła Kaylen bez uśmiechu, nie ruszając się z miejsca. O ile Alec i Amanda uszanowali jej niechęć do spoufalania się, o tyle Conor całkowicie ją zignorował. – Miło mi poznać piękną panią. – Nim zrobił krok, Kaylen powstrzymała go, podnosząc dłoń. – Nie rozpędzaj się zbytnio, chłoptasiu. – Zadziorna – Conor mrugnął do mnie. – Lubię takie. – Radzę ci jej nie wkurzać – odezwał się London. – Chyba, że chcesz poznać jej dziką stronę. Zauważyłam, że kąciki ust Kaylen unoszą się w lekkim uśmiechu. – Marzę o tym, by ją poznać. – Conor spojrzał na nią wymownie. – Uważaj, bo marzenia czasem się spełniają – parsknęła, zajmując miejsce przy stole. Gdy Kaylen usiadła, odsłoniła stojącego za nią Christiana. Na jego widok Alec ze świstem wciągnął powietrze.

– Christian… – szepnął, nie ruszając się z miejsca. – Miło cię znów widzieć, Alec – powitał go sztywno Christian. – Chyba nie jestem na bieżąco. – Conor pokręcił głową. – Jak to możliwe, że stałeś się viperem? – Christian stał się viperem, ponieważ pełnił obowiązki strażnika. – Poczułam się w obowiązku stanąć w jego obronie, mimo że nikt wprost go nie zaczepił. – Walczył o życie moje i całej naszej grupy. Zginał dla powodzenia naszej misji. Gleba na planecie viperów tchnęła w niego życie, co przyjęłam z ulgą. – Rozumiem. – Conor wyciągnął rękę w jego stronę. – Cieszę się, że po tym wszystkim nadal jesteś w drużynie. – Zdziwiony Christian uścisnął jego dłoń. Z każdą chwilą coraz bardziej lubiłam Conora. Patrzyłam dyskretnie, jak Kate zerka na Christiana. Nie potrafiłam niczego wyczytać z jej miny. Znów przybrała maskę. Gdy Christian usiadł przy Kaylen, Kate błyskawicznie spuściła wzrok. Kiedy wszyscy zajęli już miejsca, ja też usiadłam jako ostatnia. – Wiem, że macie wiele wątpliwości co do mojego planu – zaczęłam po chwili ciszy. – Chcę, abyście wiedzieli, że to nie jest mój chwilowy kaprys ani decyzja podjęta pod wpływem impulsu. Przed urodzeniem syna spędziłam wiele czasu na analizowaniu wszystkich możliwości. Ta decyzja nie była łatwa, jednak uznałam, że śmierć niewinnej istoty nigdy nie będzie właściwym rozwiązaniem. Postanowiłam wykorzystać każdą z możliwych szans, by zagwarantować bezpieczeństwo zarówno dziecku, jak i wszystkim innym. Nie myślcie, że zapominałam o swoich poddanych oraz odpowiedzialności, by zapewnić spokojne życie innym ludom. Mamy dość czasu, bym mogła spróbować pokonać tego potwora, zanim w ogóle zorientuje się, że dziecko przyszło na świat. Nie będę was przekonywać do towarzyszenia mi w tej misji, ponieważ wiem, jak wielkie ryzyko ze sobą niesie. Jeśli zajdzie taka potrzeba, pójdę tam sama, bez względu na wszystko mam zamiar spróbować raz na zawsze pozbyć się tego czegoś. – Jeśli taka jest twoja decyzja, królewno – odezwał się niespodziewanie Nick. – naszym obowiązkiem jest towarzyszyć ci i dbać o twoje bezpieczeństwo. – Dziękuję – powiedziałam niepewnie.

– Poinformuj nas jedynie o terminie wyprawy – powiedział sucho. – Chciałabym wyruszyć jak najszybciej. Myślałam o dniu jutrzejszym. – Niech więc tak będzie. – Nick szybko podniósł się z miejsca i wyszedł. Wszyscy byli chyba równie jak ja zaskoczeni jego uległością. – No, nie powiem, że to jego normalne zachowanie. – Kate spojrzała na mnie. – Choć szczerze powiedziawszy, od kiedy znów go spotkałam, wciąż się tak zachowuje. Chwilami go nie poznaję. – Chyba wobec tego najwyższy czas na rozmowę. – Powiedziałam, podnosząc się z miejsca z walącym sercem. Wszyscy patrzyli w milczeniu, jak opuszczam kuchnię. Na zewnątrz dostrzegłam Nicka, siedzącego na pomoście. Z duszą na ramieniu ruszyłam w jego stronę. Bałam się tej rozmowy, wiedziałam jednak, że nie możemy wyruszyć w tak niebezpieczną misję, mając tyle niewyjaśnionych spraw. Potem nie będzie już czasu na kłótnie i niedomówienia. Nick zauważył moją obecność dopiero, gdy moje buty stuknęły o pomost. Spojrzał na mnie przez ramię, ale nie odezwał się ani słowem. Usiadłam w sporej odległości od niego, przez chwilę szukając odpowiednich słów. – To miejsce sprzyja przemyśleniom – szepnęłam. – Tak – przyznał. – Chyba, że ktoś chce uwolnić się od dręczących go myśli. – Nick – zaczęłam wreszcie. – Wiem, że mnie nienawidzisz. – Nie nienawidzę cię. Po prostu zbyt wiele się wydarzyło. – Tak. – Spuściłam głowę. – Trochę tego było. – Zauważyłaś, że od samego początku los rzuca nam kłody pod nogi? – Zapatrzył się na wodę. – Chyba najwyższa pora, abyśmy wreszcie zrozumieli dawane nam znaki. Ty jesteś królewną, ja twoim strażnikiem, na tym powinniśmy poprzestać. Czułam, jak w moim gardle tworzy się wielka gula. Bez względu na to, co podpowiadała mi świadomość, cały czas miałam nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży. Teraz, gdy nadeszła chwila zasadniczej rozmowy, miałam ochotę wyć z frustracji. Opanowałam się jednak i z kamienną twarzą wysłuchałam go do końca. – Nie jest nam pisane być razem. Darujmy więc sobie

rozdrapywanie przeszłości i skupmy się na tym, co jest do zrobienia. Wyruszę z tobą w tę podróż i będę cię chronił nawet za cenę własnego życia, tak jak przyrzekłem twojemu ojcu. – Rozumiem – szepnęłam, starając się opanować drżenie głosu. – W takim razie sprawa zamknięta. – Wolno podniosłam się z miejsca. Zrobiłam zaledwie krok, gdy usłyszałam: – Nina… – Odwróciłam się niechętnie. – Zrobię wszystko, by ci pomóc, w zamian jednak chciałbym cię o coś prosić. – Spojrzałam na niego zdziwiona. – Jeśli uda nam się wyjść z tego wszystkiego cało, chciałbym, abyś zwolniła mnie z przysięgi strażnika. – Nie rozumiem. – Jako królewna masz prawo zwolnić mnie z tej przysięgi. Dzięki temu będę mógł odejść i zacząć żyć od nowa – wyjaśnił. – Chcę wrócić na Ziemię, zapomnieć o przeszłości i znaleźć swoje miejsce. – Jeśli tego pragniesz, niech tak będzie. – Ból rozdzierał mi serce. – Masz moje słowo. – Już miałam iść dalej, gdy coś wpadło mi do głowy. – Ja też mam do ciebie prośbę. – Nick lekko uniósł brew. – Nigdy więcej nie zwracaj się do mnie tym imieniem. Niny już nie ma. Jak sam powiedziałeś, przeszłość należy zostawić za sobą. – Oczywiście, królewno Antilio. – Nie byłam w stanie prowadzić dalej tej rozmowy, więc szybko wróciłam do domu. W myślach gratulowałam sobie samokontroli, dzięki której udało mi się nie uronić ani jednej łzy. To nie był czas na dramaty i użalanie się nad straconą miłością. Na to przyjdzie czas później.

Rozdział 15. Nick Wstrzymując oddech patrzyłem, jak odchodzi. Ostatkiem sił powstrzymywałem się, by nie zerwać się z tego cholernego pomostu i nie pobiec za nią, odwołując wszystko, co powiedziałem. Cały czas mnie prześladował blask nadziei, gasnący w jej oczach, gdy jasno oznajmiłem, że między nami nic już nie ma. Widziałem, jak wiele kosztowało ją panowanie nad sobą. Jednak mimo oczu lśniących od łez, nie pozwoliła spaść ani jednej. Czułem się jak ostatni dupek, jednak wiedziałem, że nie mogłem zachować się inaczej. Nie istniała dla nas wspólna przyszłość – im szybciej się z tym pogodzimy, tym lepiej. Wiedziałem też, że nie zniosę życia jako jej strażnik. Nie potrafiłbym stać obok i każdego dnia patrzeć, jak układa sobie życie beze mnie. Może i byłem pieprzonym hipokrytą – ale nie zniósłbym jej widoku z innym mężczyzną. Właśnie dlatego poprosiłem ją, by po wszystkim pozwoliła mi odejść. Chciałem nam obojgu dać szansę na nowy początek, będzie to jednak niemożliwe, dopóki będziemy blisko siebie. Nie wiedziałem, co stanie się w przyszłości. Czekająca nas podróż mogła zakończyć życie nas wszystkich. Zrozumiałem jednak, że nie ma innego wyjścia. Moje początkowe plany zgładzenia dziecka już na wstępie zniweczył Maximus. Gdy tylko wyszliśmy z portalu, jasno oświadczył, że jeśli ktokolwiek zagrozi Ninie lub dziecku, on osobiście zakończy jego żywot. Znałem go dobrze i wiedziałem, że nie żartuje. Pozostało mi więc pogodzić się z tym, co nieuniknione, i liczyć na to, że zdarzy się jakiś cud. W końcu wstałem i poszedłem do domu. Musieliśmy się przygotować do czekającej nas podróży. Zanim doszedłem do ganku, usłyszałem podniesione głosy. – Długo masz zamiar mnie ignorować? – zatrzymałem się, widząc Christiana, starającego się zatrzymać omijającą go Kate. – Zejdź mi z drogi – warknęła. – Nie uciekniesz od tej rozmowy – nie ustępował Christian. – Założysz się? – Ze złością spojrzała mu w oczy. – Jeśli chcesz udawać, że nie istnieję, powiedz mi to prosto w oczy. Powiedz, że ta twoja wielka miłość do mnie, którą mi wyznałaś, to

wyłącznie stek bzdur. Przyznaj, że wcale mnie nie kochałaś. – Jesteś viperem! – krzyknęła, wycierając łzy z twarzy. – Nie z własnego wyboru – odpowiedział. – Myślisz, że podoba mi się takie życie?! Że pogodziłem się z tym, kim się stałem? Nienawidzę siebie bardziej, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. Kate przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu, po czym pobiegła do domu. Zobaczyłem jeszcze, jak Christian ze złością zaciska pięści. Wolno ruszyłem w jego stronę. Gdy byłem już przy ganku, Christian spojrzał na mnie z miną zbitego psa. – Słyszałeś? – Niechcący – odparłem niepewnie. Nadal czułem się nieswojo w jego towarzystwie. – Dam ci radę: czasem najlepiej sobie odpuścić. – Pozwól, że się z tobą nie zgodzę. – Uśmiechnął się krzywo – Nie należę do osób, które uciekają, gdy problemy zaczynają je przerastać. – To przytyk do mnie? – spytałem, unosząc brew. – Jesteś wściekły, zraniony, rozumiem to – Christian usiadł na drewnianym stopniu – ale czy choć przez chwilę pomyślałeś, przez co ona musiała przejść? Tak łatwo wszystko przekreśliłeś, pozostawiając ją bez chociażby cienia nadziei, bez wsparcia, którego teraz szczególnie potrzebuje. – Widząc moje zdziwione spojrzenie, szybko wyjaśnił: – Mam niezwykle czuły słuch. – To nie jest twoja sprawa – sarknąłem. – Nieprawda! – w drzwiach pojawiła się Kaylen. – To jak najbardziej nasza sprawa. Ktoś powinien ci powiedzieć, jakim dupkiem jesteś. – Czy tutaj nie można z nikim porozmawiać w spokoju? – odburknąłem. – Niech zgadnę, ty też masz bardzo dobry słuch i wszystko słyszałaś? – Wiesz, kim jesteś? – Kaylen podeszła bliżej i stuknęła mnie palcem w pierś. – Jesteś pieprzonym tchórzem. Chłopcem, który przeraził się dorosłych problemów. – Nie mam zamiaru rozmawiać z tobą o moich prywatnych sprawach – rzuciłem ze złością. – No to masz problem, bo ja wprost przeciwnie. Ta biedna dziewczyna przeszła tak wiele. Została zamknięta jak jakiś więzień,

chcieli zabić jej dziecko, wylądowała w zamku pełnym potworów. Bez urazy – Kaylen spojrzała na Christiana – do ciebie nic nie mam. – Nie obraziłem się – uśmiechnął się pod nosem. – Cały czas biła się z myślami, szukając odpowiedniego wyjścia, które pozwoli jej ocalić wszystkich. Uciekła od władcy viperów, a przedtem powiedziała mu, co o nim myśli. Poddała się działaniu potężnego niezwykle bolesnego zaklęcia, by zdobyć przewagę czasową dla powodzenia swojego planu. Mimo wycieńczenia, znalazła w sobie wystarczająco dużo siły, by urodzić syna. Jest najodważniejszą, najtroskliwszą i pełną poświęcenia kobietą, jaką znam. Może i popełniła kilka błędów, ale to nie powód, by ją przekreślać. – To sprawa wyłącznie między nami. Nie mieszaj się do tego. – Byłem coraz bardziej zniecierpliwiony. – To moja sprawa chociażby dlatego, że nienawidzę słuchać, jak ona płacze. A tak się składa, że po rozmowie z tobą zamknęła się w łazience i od kilkunastu minut wypłakuje sobie oczy. – Odruchowo spojrzałem w okno pokoju, który zajmowała. Nie powiem, że informacja Kaylen nie zrobiła na mnie wrażenia. Sam czułem się podle, mogłem więc wyobrazić sobie, co czuła ona. Ominąłem Kaylen, nie mając ochoty na dalszą rozmowę. – Lepiej, żebyś potem nie zmienił zdania. Gdy dziewczyna dojdzie do siebie, nie dopuszczę do tego, byś ponownie ją zranił. Nawet gdybym miała cię pożreć. – Nie martw się – oświadczyłem. – Nie zmienię zdania. Przy kuchennym stole siedzieli Alec, London, Maximus i Conor. Maximus tłumaczył coś pozostałym, wskazując na księgę leżącą przed nim. Amanda pomagała Adivie w kuchni. – Wszystko w porządku? – London przyjrzał mi się uważnie. – A nie wygląda? – mruknąłem, sięgając po swoją torbę. – Adivo – zagadnąłem ją po chwili – mógłbym cię prosić, abyś przekazała to królewnie? – Pokazałem jej kwadratowy pakunek, który położyłem na stole. – Rosa prosiła, bym jej to dał. – Dlaczego sam tego nie zrobisz? – Spojrzała na mnie znad krojonych warzyw. Nie miałem ochoty tłumaczyć jej swojego stanowiska, więc rad nierad poszedłem na górę.

Stając przed drzwiami sypialni Niny – a raczej Antilii, musiałem zacząć się przyzwyczajać do tego imienia – przez dłuższą chwilę zastanawiałem się, czy nie stchórzyć i się nie wycofać. W końcu postanowiłem jednak zachować się po męsku. Nigdy nie narzekałem na brak odwagi i nie chciałem, by to się zmieniło. Zapukałem cicho, czekając na jakąś reakcję. Sekundy mijały, a drzwi ani drgnęły. Ponownie zapukałem, nasłuchując jakichś dźwięków z wewnątrz. W końcu, zaalarmowany brakiem jakiejkolwiek reakcji ze strony Niny, wolno nacisnąłem klamkę i wsunąłem głowę do środka. Wewnątrz panowała cisza, zakłócana jedynie przez cichy szum prysznica zza uchylonych drzwi łazienki. Miałem zamiar położyć pudełko na łóżku i wycofać się na korytarz, jednak gdy wszedłem, zobaczyłem niemowlę leżące w łóżeczku. Chłopczyk patrzył na mnie wielkimi brązowymi oczyma, oczyma swojej matki, bez cienia strachu. Stałem jak przymurowany, kurczowo ściskając pakunek w dłoniach, bojąc się wykonać najmniejszy ruch. Chłopczyk cały czas mnie obserwował, nie wydając żadnego dźwięku. Nie wiem, dlaczego, ale widok tego dziecka sprawił, że poczułem się podle. Chciałem jego śmierci, a teraz wydało mi się to barbarzyństwem. Ta mała, niewinna istota, patrząca na mnie z taką ufnością, nie zasługiwała na los, który chciałem mu zgotować. Chyba zacząłem rozumieć decyzję Niny. Gdyby to było moje dziecko… Pokręciłem głową, starając się odgonić dręczące mnie myśli. W tej chwili drzwi do łazienki stanęły otworem. Nina, owinięta jedynie w ręcznik, spoglądała to na mnie, to na dziecko. – Co tu robisz? – spytała lodowatym tonem. – Pukałem, ale nikt nie odpowiadał – wyjaśniłem. – Więc uznałeś to za zachętę, by wejść do środka? – Zapomniałem ci to dać. – Wysunąłem w jej stronę pudełko. – To od Rosy. – Dziękuję. – Zbliżyła się do mnie i odebrała pakunek. Nie mogłem nie zauważyć jej czerwonych od płaczu oczu. – Wszystko w porządku? – spytałem, przyglądając jej się uważnie. – Nie, Nick. – Uśmiechnęła się gorzko. – Nic nie jest w porządku. Na szczęście to już nie twoje zmartwienie. – Nie mów tak. Zależy mi na tobie i nie chcę, abyś cierpiała.

Nie odpowiadając, położyła pudełko na łóżku i wzięła synka na ręce. Zauważyłem blask w jej oczach, gdy pocałowała ciemną główkę. – Coś jeszcze? – spojrzała znacząco na drzwi. – Nie. – Ruszyłem w ich stronę. – To wszystko. Nie będę cię już niepokoił. Gdy drzwi się za mną zamknęły, miałem ochotę walnąć pięścią w ścianę. Zamiast tego wolno wróciłem do kuchni. Czas najwyższy, by zaplanować jutrzejszy dzień. Na schodach minąłem się z Kaylen. Żądza mordu w jej oczach uzmysłowiła mi, że znów wszystko słyszała. Na szczęście tym razem darowała sobie komentarze. – Jakie mamy plany? – spytałem, zajmując miejsce przy stole. – W pierwszej kolejności musimy udać się do wyroczni – zabrał głos London. – Musimy nakłonić je, by wskazały nam drzwi do wymiaru pierwotnego zła. – Sądzicie, że nam pomogą? – Spojrzałem na Maximusa. – Jaką cenę przyjdzie nam zapłacić za ich pomoc? – Wyrocznie to niezwykłe i tajemnicze istoty. Nigdy nie mówią niczego wprost, musicie więc dokładnie analizować ich słowa. Jeśli oczywiście uda się wam nakłonić je do współpracy. Wiem, że nigdy nie robią niczego bezinteresownie, nie znam jednak ceny za ich usługi. – Skąd pewność, że w ogóle będą chciały z nami rozmawiać? – skrzywiłem się. – Jeśli nie spróbujemy, to się nie dowiemy – westchnął London. – To nasz cały plan? – spytałem, unosząc brew. – Resztę dopracujemy, gdy dowiemy się czegoś więcej – odpowiedział błyskawicznie. – Jednym słowem idziemy na żywioł? – Można to tak nazwać. – London spuścił wzrok. – Bosko – mruknąłem. – Mam nadzieję, że jesteście głodni? – Adiva z uśmiechem postawiła na środku stołu stertę talerzy i sztućców. Każdy wziął z tej sterty nakrycie dla siebie, a gdy przed nami pojawiły się parujące półmiski, wszelkie rozmowy ucichły. – Christianie, zaniesiesz to Antilii i Kaylen? – spytała Adiva, stawiając dwa talerze na tacy.

– Oczywiście. – Błyskawicznie podniósł się z miejsca. Do końca posiłku nikt nie odezwał się ani słowem. Mimo pyszności, którymi uraczyła nas Adiva, przełykałem kęs za kęsem, nie zwracając najmniejszej uwagi na to, co mam na talerzu. Zbyt wiele spraw zaprzątało moje myśli. Cały czas miałem przed oczyma lodowate spojrzenie Niny, gdy zastała mnie w swojej sypialni. Nigdy bym nie pomyślał, że może traktować mnie jak wroga. – Maximusie… – Spojrzałem na niego, starając się skupić myśli na czymś innym. – Moglibyśmy po posiłku zająć się bronią? Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś zgodził się nas zaopatrzyć. Maximus skinął głową, podnosząc się z miejsca. Idąc za nim, skupiłem się wyłącznie na tym, co mamy do zrobienia. Wszelkie emocje zepchnąłem na samo dno świadomości. Gdy znaleźliśmy się w piwnicy, dotknął ściany, która rozsunęła się, ukazując ukryte za nią pomieszczenie. Maximus ruchem dłoni sprawił, że pochodnie przymocowane do bocznych ścian zapłonęły jasnym światłem. Gdy rozejrzałem się wokół, aż otworzyłem usta ze zdziwienia. – Nie wierzę własnym oczom – szepnąłem, podchodząc do półek zajmujących niemal każdy kawałek ściany. Znajdowały się na nich najróżniejsze rodzaje broni. O większości nigdy nie słyszałem. Były tu sztylety, miecze, włócznie, topory i setki innych śmiercionośnych narzędzi. Rozpoznałem broń elfów, koledian, a także wielu innych gatunków. Mój wzrok przykuło to, co znajdowało się na jednej z wyżej zawieszonych półek. Czarne miecze i sztylety wyraźnie odznaczały się na tle srebra, złota oraz innych magicznych, lśniących metali, z których zwykło się wykuwać broń. – Broń armii ciemności. – Maximus stanął przy mnie. – Skąd ją masz? – Spojrzałem na niego niepewnie. – Skąd masz to wszystko? – Możesz uznać to za moje hobby – rzucił z wymuszonym uśmiechem. – Kolekcjonuję każdy rodzaj broni, o jakiej kiedykolwiek słyszano. Może to śmieszne, ale ten arsenał daje mi poczucie bezpieczeństwa. Wiem, że jeśli kiedyś dożyję dnia, że moja magia zawiedzie, będę miał jeszcze coś, czym obronię moją żonę. – Skoro to twoja kolekcja, dlaczego chcesz nam ją dać? – spytałem,

przyglądając mu się z uwagą. – Kilka sztuk w tę czy inną stronę nie sprawi mi różnicy. – Wzruszył ramionami. – Poza tym zdobycie kolejnych egzemplarzy nie jest dla mnie żadnym problemem. – Dlaczego sądzisz, że ta broń będzie ci kiedyś potrzebna? – spytałem po chwili, biorąc do rąk sztylet, wysadzany szlachetnymi kamieniami. – Jesteś najpotężniejszym magiem, jakiego znamy. – Magia nie zawsze bywa pomocna – odpowiedział, spoglądając gdzieś w bok. – Już raz mnie zawiodła, nie mam więc pewności, czy to się nie powtórzy. – Co masz na myśli mówiąc, że cię zawiodła? – Nie zdołałem ocalić własnego syna – szepnął, zaciskając pięści. – Nim zdążyłem stworzyć osłonę, był martwy. Nie dożył nawet roku. – Przykro mi… – Odłożyłem sztylet na półkę. – Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, przez co musiałeś przejść. – I tu tkwi twój problem – powiedział z nieodgadnioną miną. – Nie potrafisz zrozumieć czegoś, czego sam nie przeżyłeś. – Dlaczego tak mówisz? – spojrzałem na niego zdziwiony. – Nie wiesz, jak to jest, gdy zostaje się rodzicem. – W głowie zapaliła mi się ostrzegawcza lampka. – Mężczyzna czuje więź z dzieckiem dopiero, gdy bierze je na ręce, ma namacalny dowód, że został ojcem, jego serce wypełnia duma i ojcowska miłość. Wcześniej czuje jedynie radość z oczekiwania. U kobiet sprawa przedstawia się nieco inaczej. Nosząc dziecko pod sercem, czują więź z nim od samego początku. Kochają je, nim w ogóle zacznie przypominać dziecko. Ono jest częścią ich, a one częścią jego. – Nie rozumiem, po co zaczynasz rozmowę na ten temat. – Spojrzałem na niego uważnie. – Wiesz, zazwyczaj nie lubię wtrącać się w nie swoje sprawy. Skupiam się na swoim życiu, nie zawracając sobie głowy niczym innym. Czasem jednak zdarzają się takie sytuacje, gdy nie potrafię stać bezczynnie i patrzeć, jak inni komplikują sobie życie. – Maximusie, doceniam twoją chęć pomocy, ale… Przerwał mi, nim skończyłem zdanie. – Wysłuchaj jedynie, co mam do powiedzenia. O nic więcej cię nie

proszę. Wzdychając ciężko, skinąłem głową. – Tak jak mówiłem, miłość matki do dziecka nie ma sobie równych. Antilia długo walczyła ze sobą. Nie chciała, by kierowały nią emocje, wielokrotnie rozważała wszystkie możliwe opcje. Brała pod uwagę nawet uśmiercenie dziecka. Chciała ocalić zarówno swój lud, jak i inne istoty. Zdaje sobie sprawę, że podjęła w życiu wiele błędnych decyzji, jednak ta do nich nie należy. Zachowała się jak dojrzała kobieta, jak przyszła matka. Nie możesz mieć do niej pretensji o to, że chce chronić swoje dziecko. Bez względu na to, kto jest ojcem, ten chłopiec należy do niej, jest częścią jej samej. Jak więc możesz mieć do niej żal o to, że nie zabiła chłopca? – To nie o to chodzi… – szepnąłem. – Po prostu zbyt wiele się wydarzyło. Los najwidoczniej nie chce, abyśmy byli razem. – Bzdura! – Maximus skarcił mnie spojrzeniem. – Od kiedy wierzysz w coś takiego jak los czy przeznaczenie? Zawsze walczyłeś o swoje, bez względu na to, co mówili ci inni. Znam cię już na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie jesteś typem, który łatwo rezygnuje. – W tym sęk. – Wytrzymałem jego spojrzenie. – Ja mam dość walki. Nie mam już na to siły. – W takim razie źle cię oceniłem. – Odwrócił się do mnie plecami, przyglądając się broni leżącej przed nim. – Przecież zgodziłem się wyruszyć z nią, by ocalić to dziecko, choć wiem, że ta misja nie ma szans na powodzenie. Robię to, co do mnie należy. Jestem jej strażnikiem. – A ja sądziłem, że jesteś kimś znacznie więcej – To już przeszłość. Teraz jestem wyłącznie jej strażnikiem. Zrobię to, co przyrzekałem: będę jej strzegł za cenę życia. – I to ci wystarczy? – Spojrzał mi w oczy. – Tak po prostu przekreślisz to, co was łączyło. – To ona przekreśliła wszystko – wypaliłem, nim zdążyłem ugryźć się w język. Rozmowa z Maximusem o dręczących mnie demonach była ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowałem. – Powiedz mi jedno. Czy patrząc na wszystko z perspektywy czasu, sądzisz, że był inny sposób, by wydostać się cało z zamku

viperów? Jego pytanie całkowicie mnie zaskoczyło. Początkowo chciałem odpowiedzieć, że owszem, był inny sposób. Jednak wiedziałem, że zaraz zapytałby mnie, jaki. Niestety tak się składało, że nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. – Jeśli nie znasz odpowiedzi, to ja ci powiem. Rozważając każdą z opcji, doszedłem do wniosku, że nie było żadnego innego sposobu, by was ocalić. Nie zdołalibyście sami dotrzeć do polany, te istoty są zbyt szybkie. Było was zbyt mało, by stanąć do otwartej walki, poza tym bez waszych mocy niewiele byście wskórali. Straciliście dwóch towarzyszy, jeszcze zanim na dobre rozpoczęła się walka. Nadal twierdzisz, że Antilia zrobiła błąd, poświęcając się, by ocalić przyjaciół? – Spała z tym potworem – syknąłem. – Tak, zrobiła to, by uratować życie tych, na których jej zależało. – Ja naprawdę nie chcę o tym rozmawiać. – Odwróciłem wzrok, starając się zapanować nad ogarniającą mnie złością. – Nicolasie, tłumienie w sobie bólu i gniewu nie sprawi, że znikną. – A co według ciebie powinienem zrobić? Udawać, że nic się nie stało? Być jej wdzięczny za wszystko? Nie zwracać uwagi na to, że dała się naznaczyć jako jego partnerka, że urodziła mu dziecko? A może powinienem zgrywać dobrego tatusia? – Walnąłem pięścią w jedną z półek. – Jak mam udawać, że wszystko jest w porządku, skoro nic nie jest takie, jak powinno?! Ta misja ma nikłe szanse na powodzenie. Nie wiemy, czy w ogóle uda nam się zbliżyć do tego stwora. Nie wspominając już o walce z nim. To dziecko ma zniszczyć cały Wszechświat, jak więc można tak ryzykować?! – A gdybyś to ty był ojcem? – Pytanie Maximusa było dla mnie jak kubeł zimnej wody. – Gdyby nie pojawił się viper, i to owoc waszej miłości zostałby zainfekowany przez zło? Twierdziłbyś tak samo, czy pomógłbyś ukochanej ratować swojego syna? Zastanów się nad tym, chłopcze. – Odwrócił się i wyszedł, zostawiając mnie z totalnym chaosem w głowie. Gdy kilkanaście minut później znaleźli mnie London i Kate, nadal stałem w tym samym miejscu, tępo patrząc przed siebie. Mimo prób nie potrafiłem odpowiedzieć sobie szczerze na pytanie, z którym zostawił

mnie Maximus. – Ale odlot. – Wchodząc do składu, Kate wyglądała jak dziewczynka w sklepie z zabawkami. – Maximus przysłał nas tu, żeby ci pomóc wybrać broń. – London stanął przy mnie. – Alec i Amanda zaraz przyniosą torby. – Świetnie. – Wszystko z tobą w porządku? – Przyjrzał mi się uważnie. – W życiu nie czułem się lepiej – parsknąłem. – Miłość jest do dupy. – Kate spojrzała na mnie z wymuszonym uśmiechem. – Jeśli ktoś kiedyś wymyśli na nią lekarstwo, to z przyjemnością będę pełniła rolę królika doświadczalnego. – Z przyjemnością będę ci towarzyszył – uśmiechnąłem się do niej. – Możecie przestać użalać się nad sobą? – skarcił nas London, ściągając z półek kilka sztyletów. – I to powiedział ktoś, kto kocha jedynie książki. – Kate pokazała mu język. – Miłość to dar, nie kara. Bywa trudna, ale tylko głupcy rezygnują z niej, gdy pojawią się problemy. – Spojrzał na nas wymownie. – Bez walki nie ma zwycięstwa. A wy poddajecie się przy pierwszej przeszkodzie. – Ty weź, wróć lepiej do swoich książek, bo gówno wiesz o życiu. – Kate zgromiła go spojrzeniem. – Jasne, wyzwij mnie od najgorszych. – London nie pozostał jej dłużny. – Łatwiej kogoś zmieszać z błotem, niż stawić czoła prawdzie. – Możecie się zabrać do pracy?! – przerwałem ich wymianę zdań. Na szczęście w tym samym momencie pojawili się Alec i Amanda, więc temat został zamknięty. – Bierzcie to, co najbardziej przydatne i poręczne – powiedziałem, biorąc od Amandy jedną z toreb i zacząłem pakować do niej broń. Przynajmniej choć na chwilę mogłem się czymś zająć.

Rozdział 16. Antilia Stojąc pod prysznicem, pozwoliłam, by woda zmyła łzy z mojej twarzy. Ten ostatni raz pozwoliłam sobie na słabość. Ból w moim sercu był nieznośny i musiałam wyrzucić go z siebie. Szlochając głośno, usiadłam w brodziku na podkurczonych nogach. Woda lała mi się na głowę, jednak nie zwracałam na to uwagi. Cały czas odtwarzałam w myślach słowa Nicka. Starałam się pogodzić z tym, że przekreślił mnie, nas. Starałam się zrozumieć jego decyzję o życiu z dala ode mnie. Jakoś go rozumiałam, bycie blisko siebie było istną torturą. Wreszcie zakręciłam wodę i owinięta w ręcznik wróciłam do pokoju. Widok Nicka stojącego przy łóżeczku na chwilę mnie zamurował. Jest tu, by skrzywdzić moje dziecko – ta myśl pojawiła się w mojej głowie jako pierwsza. Momentalnie ból i smutek ustąpiły miejsca złości. – Co tu robisz? – spytałam, jednocześnie szykując się na atak. Gdyby choć przez chwilę przeszło mu przez myśl, by zrobić coś złego mojemu dziecku, pożałowałby tego. Kochałam go, lecz gdyby faktycznie spróbował skrzywdzić Sebastiana, nie miałabym skrupułów. – Pukałem, ale nikt nie odpowiadał. – Więc uznałeś to za zachętę, by wejść do środka? – uniosłam brwi. Jego tłumaczenie nie było zbyt przekonujące. – Zapomniałem ci to dać – wskazał na pakunek, który trzymał w dłoniach. – To od Rosy. – Dziękuję. – Odebrałam paczkę z jego rąk. Czując na sobie jego dociekliwe spojrzenie, szybko spuściłam wzrok. – Wszystko w porządku? – spytał z troską. To właśnie ta troska w jego głosie wprawiła mnie w złość. Nie miał prawa o to pytać, nie po tym, co mi powiedział. – Nie, Nick, nic nie jest w porządku. Na szczęście to już nie twoje zmartwienie. – Nie mów tak. – Zrobił krok w moim kierunku. – Zależy mi na tobie i nie chcę, abyś cierpiała. Nie mogłam znieść jego bliskości – świadomość, że nie mogę go dotknąć, doprowadzała mnie do szału. Chcąc zapanować nad emocjami, szybko odłożyłam pudełko i wyjęłam Sebastiana z łóżeczka. Jego

bliskość natychmiast mnie uspokoiła. Pocałowałam główkę syna i przytuliłam go. – Coś jeszcze? – Spojrzałam się na drzwi, mając nadzieję, że zrozumie aluzję. – Nie. – Na szczęście zrozumiał. – To wszystko. Nie będę cię już niepokoił. Gdy drzwi się za nim zamknęły, nie pozwoliłam już sobie na płacz. Zatrzasnęłam drzwi również w moim sercu i pozbyłam się klucza. Z Sebastianem na rękach usiadłam na łóżku, patrząc na pudełko od Rosy. Po chwili wahania położyłam synka na łóżku i sięgnęłam po pudełko. Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Gdy moim oczom ukazała się dobrze znana pozytywka, łzy znów stanęły mi w oczach. Drżącymi rękoma uniosłam wieczko, z zachwytem przyglądając się lśniącym niteczkom, tworzącym kwiat antilii. Cicha melodia działała uspokajająco. Sebastianowi również się podobała, leżał spokojnie, wpatrując się w wirującą w tańcu antilię. – Co to jest? – Zauważyłam Kaylen dopiero wtedy, gdy stanęła tuż przy mnie. – To pozytywka – szepnęłam, zamykając wieczko. – Moja mama zrobiła ją dla mnie, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. – Niesamowite… – Kaylen ostrożnie obracała pudełko w dłoniach. – Wszystko dobrze? – spytała po chwili. – Nie chcę o tym mówić – odparłam, nie odrywając wzroku od synka. – Czas skupić się na ratowaniu innych. Osobiste dramaty zostawiam za sobą. – Jesteś pewna? – Przyjrzała mi się uważnie. – Tak. – Podniosłam na nią wzrok. – Zresztą wyjaśniliśmy sobie z Nickiem wszystko. – Mogę mu nakopać, jeśli chcesz – oświadczyła, marszcząc groźnie czoło. – Będę o tym pamiętała – uśmiechnęłam się smutno. Ciche pukanie przerwało naszą rozmowę. – Obiad podano. – Christian z gracją kelnera wniósł tacę z pełnymi talerzami. Przełożyłam Sebastiana do łóżeczka, stawiając przy nim otwartą

pozytywkę i z talerzem na kolanach usiadłam na łóżku. – Ładna. – Christian przyjrzał się pudełku. – Królowa zawsze miała talent do tworzenia niesamowitych rzeczy. – A ty nie jesteś głodny? – rzuciła bez namysłu Kaylen z widelcem w dłoni. – A co, chcesz mi coś zaproponować? – kpiący uśmiech Christiana sprawił, że zakrztusiła się jedzeniem. – To nie było zabawne! – rzuciłam mu karcące spojrzenie, klepiąc Kaylen po plecach. – Było i dobrze o tym wiesz. – Mrugnął do mnie. Po obiedzie nakarmiłam Sebastiana i zostawiwszy go z Adivą, która jak zwykle zjawiła się w odpowiednim momencie, wyszłam z Christianem na zewnątrz, kierując się do stodoły. Wiedziałam, że przed wyruszeniem w nieznane musiałam przypomnieć sobie, jak należy walczyć. Stając przed drzwiami stodoły, zatrzymałam się na chwilę. Nie byłam pewna, co zastanę w środku. W tym momencie drzwi same się otworzyły, a ja stanęłam oko w oko z uśmiechniętym Maximusem. – Właśnie się zastanawiałem, kiedy postanowisz przypomnieć sobie co nieco. – Gestem zaprosił mnie do środka. Pomieszczenie wyglądało tak, jak poprzednio. Zniknęły jedynie kręgi i pęknięcia na podłodze. – Zostawiłem osłonę, abyś mogła wykorzystać całą swoją moc – wyjaśnił, stając przy mnie. – Sporo czasu minęło, od kiedy korzystałam z mocy – szepnęłam, wychodząc na środek pomieszczenia. – Zacznij od oczyszczenia umysłu. – Usiadł na ziemi, krzyżując nogi. Szybko do niego dołączyłam. – Musisz wyzbyć się strachu, nie możesz pozwolić, by cię stłamsił. Pierwotne zło to przerażająca istota, wykorzysta każdą z twoich słabości. – Ty zawsze potrafiłeś podnieść mnie na duchu! – parsknęłam. – Pamiętaj o jednym – spojrzał na mnie uważnie. – Tym razem masz przewagę. Desperacja jest tym, co popycha ludzi do największych czynów. Gdy poczujesz, że dopada cię słabość, zamknij oczy i pomyśl o twoim dziecku. Przypomnij sobie, dla kogo walczysz. – Rozsądne słowa Maximusa natychmiast dodały mi odwagi.

– Dziękuję ci – ścisnęłam jego rękę. – Dziękuję ci za wszystko, co dla mnie robisz. Bez ciebie i Adivy nigdy bym sobie nie poradziła. – Podziękujesz nam, gdy będzie już po wszystkim. – Uśmiechnął się lekko, zamykając oczy. – Teraz czas wziąć się do pracy. Skup się. Skinęłam głową i zamknęłam oczy. Oddychając głęboko, starałam się oczyścić umysł. – Do tej pory nie korzystałaś jeszcze z pełni swojej mocy. – Głos Maximusa rozproszył mnie. – Jak to nie? – spytałam oburzona. – Wywołałam burzę piaskową i to nie raz, zamknęłam pierwotne zło w studni, omal nie tracąc życia z wycieńczenia. – Antilio… – Spojrzał na mnie pobłażliwie. – Burza piaskowa? To naprawdę twoim zdaniem całość mocy, którą dysponujesz? Zamknęłaś zło w studni wyłącznie dzięki zaklęciu, wycieńczyło cię, owszem, jednak to nie było świadome wykorzystanie twojego potencjału. – Jeśli to nie był mój cały potencjał, to nie mam pojęcia, co nim jest. – Musisz wydobyć całą swoją moc na zewnątrz, zebrać ją w dłoniach i skierować w odpowiednim kierunku. I nie mówię tu o sile wiatru czy burzy z piorunami. Chodzi mi o esencję mocy. – Nie jestem pewna, czy będę w stanie to zrobić – odparłam. – Jeśli brak ci pewności, odpuść sobie od razu. Przynajmniej pożyjesz nieco dłużej. – Nie mogę odpuścić. – Zacisnęłam usta. – Albo zwyciężę, albo zginę, próbując. Bez względu na wszystko nie mam zamiaru się poddać. – W takim razie bierz się do roboty. Zamknąwszy oczy, znów skupiłam się na oddychaniu. Wsłuchałam się wyłącznie w bicie własnego serca. Czułam, jak z każdym kolejnym uderzeniem moc pulsuje w moich żyłach coraz mocniej. Powoli zaczęłam spychać ją do moich rąk. Czułam, jak skóra na wewnętrznych stronach dłoni zaczyna mnie piec. Nie zwracałam jednak na to uwagi, czerpałam moc z każdej cząstki swojego ciała. Spod przymkniętych powiek widziałam blask, pulsujący w moich dłoniach. Jasna poświata wiła się pomiędzy moimi palcami. – Dobrze, a teraz to cofnij – powiedział cicho Maximus.

– Myślałam, że mam tym rzucić. – Zaciskając dłonie sprawiłam, że magia znów znalazła się w moim ciele. – Moja droga, najpierw musisz nauczyć się skupiać swoją moc – wyjaśnił cierpliwie. – Wiesz, ile czasu zajęło ci sprowadzenie jej do dłoni? – Pokręciłam przecząco głową. – Zdążyłbym w tym czasie wypić kawę. Sądzisz, że zło da ci tyle czasu na atak? – Rozumiem. – Ponownie skupiłam się na swojej mocy. Po kilkudziesięciu próbach byłam wykończona, jednak w końcu udało mi się skrócić czas do kilkunastu sekund. – Całkiem nieźle – Maximus poklepał mnie po ramieniu. – Teraz przejdźmy do walki. – Łatwizna – burknęłam pod nosem, podnosząc się z ziemi. – Musisz skupić całą moc w jednym miejscu i stworzyć kulę, którą rzucisz w przeciwnika. – Maximusie… – Spojrzałam na niego po chwili. – Czy jeśli wpakuję całą swoją moc w tę kulę i rzucę nią w przeciwnika, to czy nie pozbędę się w ten sposób tej mocy? – Antilio, wciąż zapominasz, że nie jesteś zwykłym szaraczkiem. – Uśmiechnął się lekko. – Masz ogromną i niewyczerpaną moc. Nie ma więc powodu do strachu. Jedyne, czym powinnaś się przejmować, to wycieńczenie. Jeśli zużyjesz zbyt dużo mocy w zbyt krótkim czasie, twój organizm bardzo osłabnie. Pamiętasz, jak omal nie zabiło cię zaklęcie przy studni? Musisz uważać, by nie przekroczyć bariery. – Rozumiem. – Nie chcę cię osłabiać, więc w rzutach do celu korzystaj jedynie z małej części mocy. Musisz popracować nad celnością. Na przeciwnej ścianie stodoły ukazała się czerwona obręcz wielkości piłki lekarskiej. – Mam trafiać w to? – Niepewnie spojrzałam na cel oddalony ode mnie o jakieś siedem czy osiem metrów. Zawsze miałam problem z celnością. O ile w piłce ręcznej radziłam sobie nieźle, wyniki w pozostałych sportach pozostawiały wiele do życzenia. Gra w kosza czy rzutki były moim przekleństwem. Ponownie spojrzałam na obręcz, przełykając głośno ślinę. – Poćwicz, ja wrócę za jakiś czas. – Maximus podszedł do drzwi.

– Jasne – mruknęłam. – Trochę to potrwa. Stworzyłam pierwszą kulę energii i z całej siły cisnęłam nią w stronę celu, niestety trafiłam jakiś metr obok. – Jeśli wynik walki będzie zależał od twojej celności, to kiepsko to widzę. – Kaylen stanęła tuż obok mnie. – To nie jest zabawne! – warknęłam, celując ponownie. Znowu chybiłam. – Może dobrze by było, gdybyś się nieco skupiła i spróbowała trafić w cel? – Jeśli nie przestaniesz mnie wkurzać, następnym celem będziesz ty. – Spojrzałam na nią groźnie. – No to poczułam ulgę! – parsknęła śmiechem. – Z twoim okiem jako potencjalny cel będę najbezpieczniejsza w tym całym pomieszczeniu. – Kaylen, a może zobaczysz, co u Sebastiana? – W porządku, łapię aluzję. Już mnie nie ma. – Dobra – powiedziałam do siebie. – Poradzisz sobie. Nie jesteś aż taką niezdarą. Wpatrując się w obręcz, utworzyłam kulę wielkości piłki do tenisa, po czym jednym ruchem nadgarstka wysłałam ją w tamtą stronę. Nie zdziwiło mnie wcale, że i tym razem chybiłam. Kolejne próby były jeszcze gorsze od poprzednich. Im dłużej rzucałam, tym bardziej byłam rozdrażniona, wskutek czego szło mi coraz gorzej. – Może przyda ci się mała pomoc? – drgnęłam, słysząc czyjś głos. W drzwiach stał Conor, niedbale oparty o framugę. – Od dawna tu stoisz? – spytałam, wycierając pot z czoła. – Wystarczająco długo, by przekonać się, że twoja celność jest do dupy. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Dziękuję – skrzywiłam się. – Dobrze wiedzieć, że ktoś ma takie samo zdanie jak ja. – Jeśli pozwolisz, spróbuję ci pomóc. – Podszedł do mnie wolno. – Celność to jeden z podstawowych atutów każdego strażnika. – Jakoś nie widzę, by którykolwiek z pozostałych strażników kwapił się do pomocy. – To dlatego, że zbyt mocno cenią sobie swoje życie. – Puścił do

mnie oko. – Widzieli kilka twoich podejść i się wycofali. – A ty? – przyjrzałam mu się z rozbawieniem. – Nie dbasz o własne życie? – Czego to się nie robi dla swojej królewny – westchnął kokieteryjnie. Parsknęłam śmiechem. – No więc – odchrząknęłam. – Skoro jesteś pewien, że możesz mi pomóc, chętnie skorzystam. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Ukłonił się nisko. – Jeśli w zamian za to szepniesz kilka przychylnych słów na mój temat swojej znajomej, będę ci dozgonnie wdzięczny. – Kaylen? – Spojrzałam na niego zdziwiona. Conor przytaknął. – Cóż, wątpię, żebym zdołała wpłynąć w jakikolwiek sposób na jej opinię, ale spróbować mogę. – W takim razie bierzmy się do pracy. – Z uśmiechem podszedł do mnie. – Zacznijmy od pozycji. – Obrócił mnie w stronę celu. – Nogi szerzej, musisz stać stabilnie. Wyprostuj plecy. – Nie tracąc czasu, ustawiłam się według jego instrukcji. – Musisz się skupić na celu. – Stanął za mną, kierując moją głowę w stronę okręgu. Nieco speszył mnie jego dotyk, wiedziałam jednak, że robi to, by mi pomóc. – Wyobraź sobie tunel prowadzący do celu. Zapomnij o wszystkim wokół. Z wdechem weź zamach, podczas wydechu wypuść kulę. Cały czas patrz na cel. – Spróbuję. – Stworzyłam w dłoniach niewielką kulę mocy. Kierując się wskazówkami Conora, skupiłam się na celu, niestety nie na wiele się to zdało. Kula odbiła się od ściany i z impetem uderzyła w ziemię tuż przy naszych stopach. Zdążyliśmy błyskawicznie odskoczyć. – Cóż… – Mój instruktor przetarł czoło z nietęgą miną. – Spróbujmy jeszcze raz. Pozwól, że tym razem to ja poprowadzę twoją rękę. – Wątpię, by to pomogło – westchnęłam. – Jestem do bani. – Królewnie nie przystoi się poddawać. – Uśmiechnął się zachęcająco. Oddychając głęboko, ponownie stanęłam przed celem. Tym razem Conor stanął tak blisko, że nasze ciała się stykały. Speszona chciałam się

odsunąć, lecz przytrzymał mnie w miejscu. – Spokojnie, królewno, przysięgam, że to nie żaden podryw z mojej strony. Chcę ci jedynie pomóc. – Usłyszałam rozbawienie w jego głosie. – Przysięgam, że nie zrobię niczego niestosownego. – Pozwoliłam więc, by jedną dłonią objął mnie w pasie, a drugą chwycił za mój nadgarstek. – Teraz stwórz kulę. Oddychając głęboko, przywołałam niewielką ilość mocy, tworząc kulę. – Niesamowite. – Conor delikatnie przejechał palcem wskazującym po wierzchu mojej dłoni, w której trzymałam lśniącą kulę. – Czuję moc pulsującą pod twoją skórą, i to ciepło. – Chrząknęłam, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. – Wybacz. – Ponownie zacisnął palce na moim nadgarstku. – Rozluźnij dłoń, zbyt mocno się spinasz. Nadgarstek nie może być sztywny. – Poruszył moją dłonią kilka razy, pokazując mi, co ma na myśli. – Wprawdzie rzut zaczyna się w ramieniu, ale to ostatecznie ruch nadgarstka nadaje odpowiedni tor lotu. – Uniósł moją rękę, szykując się do rzutu. – Gdy będziesz przesuwała dłoń do przodu, odchyl najpierw nadgarstek w tył, po czym z całej siły wypchnij go do przodu, wypuszczając w tym czasie kulę z ręki. – Błyskawicznie pokierował moją dłonią. Kula ruszyła w stronę obręczy i trafiła w sam jej środek. – Udało się! – Spojrzałam na niego zdziwiona. – Wydajesz się być tym faktem zaskoczona – zażartował. – Mówiłem, że się na tym znam. – Spróbujmy jeszcze raz. – Znów ustawił mnie w odpowiedniej pozycji i stanął za mną. Właśnie trafiałam z jego pomocą trzeci raz z rzędu, gdy usłyszałam głos Nicka. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – Z jego twarzy nie dało się nic wyczytać. – Oczywiście, że nie. – Conor nie zwrócił na niego uwagi i znów pomógł mi odpowiednio wycelować. Dopiero gdy kula wylądowała w samym środku obręczy odsunął się ode mnie. – Teraz pora, byś spróbowała sama.

– Dziękuję ci za pomoc. – Uśmiechnęłam się do niego. Nick z zaciętą twarzą zwrócił się do Conora: – Jeśli skończyłeś tutaj, to chciałbym, abyś pomógł Alecowi przy przygotowaniach. – Oczywiście. – Conor skinął mu głową i szybko wyszedł. – Jak ci idzie? – spytał Nick, gdy zostaliśmy sami. – Dzięki Conorowi już lepiej. – Krok po kroku robiłam to, co pokazał mi Conor, jednak obecność Nicka rozproszyła mnie na tyle, że kula minęła obręcz i uderzyła w ścianę. – Właśnie widzę. – Uśmiechnął się złośliwie. – Masz do mnie jakąś sprawę czy po prostu sprawia ci przyjemność dręczenie mnie? – Nie sądziłem, że moja obecność jest dla ciebie udręczeniem – wycedził. – Nick – westchnęłam. – Mam masę rzeczy na głowie, więc jeśli nie chcesz ode mnie czegoś konkretnego, znajdź sobie inne zajęcie. Przez chwilę patrzył na mnie w milczeniu, po czym ruszył w stronę wyjścia. Myślałam, że mam go już z głowy, ale niespodziewanie odwrócił się jeszcze, mówiąc: – Byłbym wdzięczny, gdybyś poczekała z szukaniem mojego następcy do czasu, aż usunę się z twojego życia. Wiem, że nie lubisz w tej kwestii tracić czasu, ale… Patrzyłam na niego zaszokowana, starając się zrozumieć, o co mu właściwie chodzi. Gdy zaczął mówić ostatnie zdanie, poczułam w sobie taką złość, że nim zdołałam się opanować, cisnęłam mu pod nogi kulę energii. Odskoczył w ostatniej chwili, patrząc na mnie z twarzą wykrzywioną złością. – Widzę, że nadal nie panujesz nad hormonami – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Dobrze, że nie potrafisz celować, bo mogłabyś niechcący zrobić komuś krzywdę. – Posłuchaj mnie uważnie. – Ruszyłam w jego stronę. – Moje hormony mają się dobrze. W życiu nie byłam bardziej opanowana. – Stanęłam na wprost niego. – Cel mam doskonały, trafiłam dokładnie tam, gdzie chciałam. Potraktuj to jako zapowiedź tego, co mogę zrobić. Conor zaproponował mi pomoc, ja się zgodziłam, nic poza tym. Przestań

dorabiać sobie do tego własne historie. Dostałam wystarczającą nauczkę od życia, by trzymać się z dala od facetów. A jeśli miałabym już kogoś szukać, w życiu nie zdecydowałabym się na kolejnego pewnego siebie strażnika. Jeden w moim życiu to aż nadto. – Odwróciłam się do niego plecami, po czym, skupiwszy się na celu, trafiłam w sam środek obręczy. – Jeśli to wszystko, co miałeś mi do powiedzenia, to zostaw mnie samą. Widziałam, jak zaciska zęby ze złości, jednak darował sobie odpowiedź. Gdy ponownie zostałam sama, klapnęłam na ziemię. Zachowanie Nicka sprawiło, że we mnie zawrzało. Oddychając głęboko, starałam się zapanować nad złością. Nie mogłam pozwolić, by ponownie puściły mi nerwy. Nick trafił w sedno, rzuciłam w niego bez namysłu, nie myśląc o tym, że mogę zrobić mu krzywdę. Oczywiście w życiu bym się do tego przed nim nie przyznała, więc z wystudiowaną miną łgałam, ile się dało. Rzeczywistość była jednak zupełnie inna. Beształam się w myślach za własną głupotę. Dlaczego ten facet potrafił w ciągu kilu sekund doprowadzić mnie do szału? Przyrzekając sobie, że więcej nie dam się ponieść emocjom, wróciłam do ćwiczeń. Miałam zbyt mało czasu, by odpoczywać. Gdy jakiś czas potem pojawił się Maximus, udawało mi się trafiać w cel niemal za każdym razem. Nie był to w prawdzie perfekcyjny wynik, jednak musiało wystarczyć. – Jak idzie? – Maximus stanął przy mnie. – Myślę, że całkiem nieźle. – W takim razie czas, by sprawdzić, jak sobie poradzisz, gdy coś ci będzie przeszkadzać. – Bałam się nawet zapytać, co miał na myśli. W kilka chwil później podłoga pod moimi stopami zaczęła niebezpiecznie drżeć, a wokół mnie zaczęły krążyć małe, kolorowe robaczki. Spojrzałam zdziwiona na Maximusa – niestety uraczył mnie wyłącznie lekkim uśmiechem. Gdy spod ziemi zaczęły wynurzać się małe wzgórki, nie miałam pojęcia, gdzie podziać nogi. Skakałam z miejsca na miejsce, starając się znaleźć stabilny grunt pod nogami. Podłoga pozostawała w ciągłym ruchu. Wzgórki unosiły się i opadały w zastraszającym tempie. Jakby tego było mało, robaczki zaczęły krążyć wokół mnie niczym stado natrętnych much. Odganiałam je rękoma, jednocześnie starając się nie przewrócić.

– Spróbuj teraz trafić – głos Maximusa przebił się przez panujący wokół mnie harmider. – No chyba żartujesz?! – sarknęłam. Wiedziałam, do czego potrzebne mi jest to ćwiczenie, jednak w tej chwili trafienie w cel wydawało mi się całkowicie niemożliwe. – Nie marudź, tylko bierz się do roboty! – krzyknął w moją stronę. – To będzie koszmarnie długie popołudnie – syknęłam, balansując między wzgórkami.

Rozdział 17. Nick Idąc w stronę domu, cały czas odtwarzałem w myślach rozmowę z Niną. Adrenalina buzowała we mnie tak bardzo, że aż szumiało mi w uszach. Może i faktycznie mnie poniosło, niestety było za późno, by cokolwiek cofnąć. Szlag mnie trafił już w chwili, gdy zachodząc do stodoły, zobaczyłem, jak Conor uczy Ninę celności. Może i nie byłoby w tym nic irytującego, gdyby nie fakt, że ich ciała stykały się ze sobą ciasno. Conor trzymał ją jedną ręką w pasie, drugą zaś położył na jej nadgarstku. W moim wnętrzu rozlało się bardzo nieprzyjemne uczucie, uczucie, którego nienawidziłem – zazdrość. Czułem, jak zżera mnie od środka, pobudzając moje najbardziej prymitywne instynkty. Miałem ochotę dopaść Conora i okładać go pięściami tak długo, aż wbiję go w ziemię. „Ona jest moja!” – ta myśl wyryła się w mojej głowie i mimo starań nie potrafiłem się jej pozbyć. Blask w oczach Niny po każdym celnym strzale bynajmniej nie poprawiał mi samopoczucia. Pamiętałem te iskierki w jej oczach, gdy po wielu próbach coś jej się w końcu udawało. Niegdyś dzieliłem z nią tę radość, teraz czułem się jak podglądacz. Myśl, że nie jestem już częścią jej życia, ciążyła mi jak głaz. O co ci chodzi, chłopie? Przecież tego chciałeś. To twoja decyzja – odezwał się złośliwy głos w mojej głowie. Byłem całkowicie rozdarty pomiędzy tym, co dyktował mi umysł, a tym, czego pragnęło moje serce i ciało. Byłem pewien, że w chwili, gdy Conor zauważy moją obecność, da mi jasno do zrozumienia, że zamierza zająć moje miejsce u boku Niny. Ku mojemu zaskoczeniu, on zachował się całkowicie normalnie. Bez głupich uśmieszków, niestosownych gestów czy dwuznacznych uwag dokończył rzut, po czym opuścił stodołę, gdy kazałem mu włączyć się do przygotowań. Byłem wściekły na Ninę, że pozwoliła mu się tak dotykać, dlatego powiedziałem kilka nieprzemyślanych słów. Gdy zasugerowałem, że coś ją łączy z Conorem, wywołałem tym burzę. Nina tak się na mnie wściekła, że rzuciła we mnie kulą energetyczną. Gdybym nie uskoczył w ostatniej chwili, moje buty zapewne byłyby jedynie wspomnieniem. Dawno nie widziałem jej tak wściekłej. Nina dała mi jasno do zrozumienia, że moja osoba obrzydziła jej cały rodzaj męski.

Miałem ochotę przypomnieć jej, jak to było z nami wcześniej, jednak koniec końców postanowiłem się wycofać. Gdybym choć na chwilę odpuścił sobie samokontrolę, zapewne tarzalibyśmy się teraz po ziemi, pokazując sobie, jak bardzo za sobą tęskniliśmy. Zamiast tego ruszyłem w stronę domu, kopiąc po drodze wszystko, co znalazło się pod moimi stopami. Byłem wściekły na Ninę, Conora i Maximusa. Najbardziej jednak wściekły byłem na samego siebie. Nienawidziłem faceta, którym się stałem. Ponurego, sztywnego, wiecznie wściekłego. Nie byłem sobą i czułem się z tym podle. Na progu wpadłem na Conora. – Coś ty taki nabuzowany? – spytał. – Miałeś pomagać Alecowi. – Nie potrzebował mojej pomocy. – Wzruszył ramionami. – Skończyli, nim do nich dotarłem. Pomyślałem więc, że sprawdzę, jak idzie królewnie. – Twoja troska jest kompletnie niewiarygodna – rzuciłem. – Ty chyba nie myślisz?… – Conor parsknął śmiechem, aż mu zabrakło tchu. – Nick, nic mnie nie łączy z królewną. Chciałem jedynie się na coś przydać, więc zaproponowałem jej pomoc. Nie wiem, na jakiej podstawie wyciągnąłeś tak błędne wnioski, ale z czystym sumieniem mówię ci, że królewna zdecydowanie nie jest w moim typie. – Kto w taki razie jest? – spytałem niezbyt przekonany. – Jej przyjaciółka Kaylen. – Mrugnął do mnie z uśmiechem. – To babka w sam raz dla mnie. Zadziorna, pyskata, z ikrą. Królewna obiecała szepnąć jej jakieś miłe słowo o mnie w zamian za pomoc w celowaniu. – Ty żartujesz? – Spojrzałem na niego, jakbym go pierwszy raz na oczy widział. – Nie, mówię całkiem poważnie. – Nie rozumiał, o co mi chodzi. – Co ci w tym nie pasuje? – Nie, w porządku. – Wzruszyłem ramionami, uśmiechając się pod nosem. Świadomość, że Conor wcale nie leci na Ninę, poprawiła mi nieco humor. Natomiast perspektywa jego zalotów do Kaylen niemal mnie rozbawiła. Ta dziewczyna przypuszczalnie pożre go na śniadanie, i nie mogłem się tego doczekać. – Powodzenia z Kaylen! – rzuciłem przez ramię, wchodząc do domu.

Szedłem do swojego pokoju, gdy usłyszałem głośny płacz dziecka. Miałem zamiar szybko czmychnąć, ale drzwi od sypialni Niny się otworzyły. – Nick – Adiva spojrzała na mnie, tuląc w ramionach płaczącego malca. – Gdzie są wszyscy? – Conor, Maximus i Nina są w stodole. Co do reszty nie mam pewności. Mam kogoś zawołać? – spytałem, starając się przekrzyczeć płacz dziecka. – Mniejsza o to, nie ma czasu. – Chwyciła mnie za rekę. – Ty mi pomożesz. – Ja? – Zatkało mnie. – Niby jak? – Muszę przygotować jedzenie dla Sebastiana – wyjaśniła, wciskając mi zawiniątko w ręce. – Ty w tym czasie go popilnujesz. Nim zdołałem zaprotestować, już jej nie było. Chłopczyk darł się wniebogłosy, zaciskając mocno powieki. – Też bym sobie chętnie pokrzyczał – szepnąłem, lekko go kołysząc. Gdy się odezwałem, ku mojemu zaskoczeniu małe oczka otworzyły się i chłopczyk spojrzał na mnie. Głośny krzyk przemienił się w ciche kwilenie. – Kiepski dzień? Wiem coś o tym. – Kołysząc małego na rękach, zacząłem chodzić po pokoju. Gdy w chwilę potem w drzwiach pojawiła się Adiva, odetchnąłem z ulgą. – Daj mu butlę, a ja pójdę jeszcze na stronę. – Włożyła mi butelkę w rękę i wskazała na bujany fotel, a sama weszła do łazienki. – Ale ja nie umiem… – Spojrzałem na nią bezradnie. – Wsadź mu butelkę do ust. Żadna filozofia – usłyszałem w odpowiedzi. – Pięknie. – Spojrzałem na malca, który znów zaczął się drzeć w niebogłosy. Westchnąwszy, z rezygnacją usiadłem na bujanym fotelu i podałem mu butelkę. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki płacz się urwał i słychać było tylko cichy odgłos przełykania. Nie wiem, dlaczego widok pijącego dziecka sprawił, że fala ciepła oblała moje serce. Co by było, gdyby ten chłopiec był mój? Zdziwiła mnie ta myśl.

Czy faktycznie pozwoliłbym go zabić? Czy mogłem mieć pretensje do Niny za to, że chwytała się każdego sposobu, by ocalić to dziecko? – nie potrafiłem kłamać przed samym sobą. Gdyby był mój, nigdy nie pozwoliłbym go skrzywdzić. Coraz lepiej rozumiałem decyzję Niny, mimo że nie wierzyłem w sens tej misji. Bez względu na to, jak bardzo bezradne i kruche było dziecko, wiedziałem, że wkrótce zniszczy ziemię, dlatego trzeba było wymyślić jakiś plan awaryjny. Obiecałem, że pomogę jej w tej misji i słowa dotrzymam. Nie mogłem jednak pozwolić, by za nasze niepowodzenie zapłacili niewinni. Pojawienie się Adivy przerwało moje rozmyślanie. – Nie taki diabeł straszny, co? – uśmiechnęła się. – Naprawdę doceniam to, że razem z Maximusem chcecie nam pomóc. Ale wierz mi, to wszystko to już przegrana sprawa. Bez względu na to, jak słodki jest ten malec, nie będę w stanie zapomnieć o przeszłości. Nie musiałaś uciekać się do podstępu, bym zdał sobie sprawę, że on jest niewinny. – Dlaczego jesteś taki uparty? – Adiva przyjrzała mi się uważnie. – Adivo, to nie czas na rozwiązywanie osobistych problemów. – Oddałem jej chłopca. – Widziałaś finał tego wszystkiego? – Wskazałem na śpiącego chłopca. – Niestety widzę tylko ciemność… – Odwróciła wzrok. – Zdajesz sobie sprawę, że jeśli nasza misja się nie powiedzie i wszyscy zginiemy, losy całego Wszechświata będą spoczywać w waszych rękach? – To nie jest odpowiedni moment na tę rozmowę. – A kiedy będzie? – Nie ustępowałem. – Jutro wyruszamy. Jeśli zawiedziemy, co wtedy? Będziecie w stanie pozbawić to dziecko życia, czy też będziecie czekać, aż ono zniszczy wszystko, co żyje? – Nick – Adiva spojrzała mi w oczy – jeśli masz zamiar podcinać jej skrzydła i krytykować każdą jej decyzję, daruj sobie tę podróż. Antilia potrzebuje wsparcia, potrzebuje u swego boku kogoś, kto będzie w nią wierzył. Może ty skreśliłeś z góry tę misję, ja natomiast wierzę, że jej się uda. Zanim spróbuje, nie mam zamiaru analizować tego, co zrobię po niepowodzeniu. Przez chwilę patrzyłem na nią, po czym bez słowa wyszedłem

z pokoju. W mojej sypialni błyskawicznie się rozebrałem i w łazience odkręciłem lodowatą wodę. Potrzebny mi był ten zimny prysznic, by zgasić pulsującą we mnie złość. Ten dzień był do bani. Miałem dosyć tych wszystkich przytłaczających rozmów, dobrych rad i kłótni. Ile ja bym dał za butelkę, nie, raczej za beczkę piwa! Gdybym się upił, to przynajmniej choć na chwilę mógłbym o wszystkim zapomnieć. Wyszedłszy z łazienki z ręcznikiem na biodrach, zatrzymałem się na chwilę przy oknie. W oddali zobaczyłem Ninę z Maximusem, Christianem i Kaylen. Nawet z tej odległości widziałem, jak bardzo była zmęczona. A jednak, mimo przygarbionych ramion i powolnych kroków, uśmiechała się. Najwyraźniej trening zakończył się powodzeniem, skoro była w tak dobrym nastroju. Wzdychając ciężko, rzuciłem się na łóżko. Przy odrobinie szczęścia uda mi się przespać resztę tego dnia. Jutro wyruszymy i wreszcie nie będzie czasu na gadanie. Gdy się przebudziłem, było już ciemno. Nie pamiętałem, co mi się śniło, mimo to nadal czułem kropelki potu na ciele. Szybko poderwałem się z łóżka i podszedłem do okna. Otworzyłem je na oścież, delektując się chłodem nocy na mojej rozgrzanej skórze. Księżyc świecił wysoko nad moją głową w otoczeniu setek gwiazd. Zawsze lubiłem noc i tę panującą wokół ciszę. Już miałem wrócić do łóżka, gdy usłyszałem, jak ktoś w pokoju obok otwiera okno. – Nie rozumiem cię – usłyszałem głos Kaylen. – Facet mówi ci coś takiego, a ty jedynie przypalasz mu zelówki? Ja bym gnojowi jaja usmażyła. – Nie musiałem się domyślać, o kim rozmawiają, odpowiedź była aż nazbyt oczywista. – Proszę cię, Kaylen – usłyszałem zmęczony głos Niny. – Dobrze wiesz, że nie zrobiłam tego celowo. Nie potrafiłabym go skrzywdzić. – Poczułem się dziwnie, słysząc jej wyznanie. Chciałem jak najszybciej zamknąć okno, jednak moje ciało nie wykonało najmniejszego ruchu. – Dlaczego nie odpuścisz go sobie? Masz dosyć problemów, by jeszcze męczyć się ze złamanym sercem. – Myślisz, że nie próbuję? – burknęła Nina. – Gdyby to było takie proste, już dawno wyrzuciłabym go z serca, zwłaszcza po tym, jak on mnie skreślił. Nawet nie wiesz, jaki to ból, gdy ktoś, kogo kochasz ponad wszystko, mówi ci, że nie ma zamiaru walczyć o tę miłość. – Poczułem

się, jakby jakaś obręcz ścisnęła mi serce. – Wiem, że to wszystko moja wina. To ja zabiłam nasz związek i nie mogę mieć do niego pretensji o to, że przestał mnie kochać. – Przestań się dręczyć. – Kaylen starała się ją pocieszyć. Nigdy nie przepadałem za tą dziewczyną, jednak teraz cieszyłem się, że jest przy Ninie. – Wiesz, gdy zarzucił mi, że łączy mnie coś z tym chłopakiem, to było, jakby mnie spoliczkował. – Po raz kolejny w dniu dzisiejszym poczułem się jak ostatni dupek. – Jak on w ogóle mógł pomyśleć o czymś takim! – To tylko mężczyzna – padła szybka odpowiedź. – Życie nauczyło mnie jednego: nie można się po nich spodziewać zbyt wiele. – Jestem zmęczona. – Usłyszałem głośne ziewnięcie. – Jutro czeka nas ciężki dzień. – Jesteś na to gotowa? – spytała Kaylen. – Bardziej już nie będę – odpowiedziała. – Zrobię wszystko, by ocalić Sebastiana. To jest moim priorytetem. Nie chcę nawet myśleć o tym, co się stanie, gdy zginę. – Nie waż się nawet tak mówić. Poradzisz sobie i dasz popalić temu stworowi, a ja ci w tym pomogę. Musisz wierzyć w swoje siły. Nie możesz pozwolić, by wątpliwości innych odebrały ci pewność siebie. A teraz marsz do łóżka. Wyśpij się, ja posiedzę przy małym. – Dziękuję ci, ale wolałabym zostać sama. – Jasne, rozumiem – Kaylen nie była urażona. – W takim razie widzimy się jutro. – Dźwięk kroków poprzedził odgłos zamykanych drzwi. Nie potrafiłem zmusić się, by odejść od okna. Czułem bliskość Niny całym swoim ciałem. I nie mogłem myśleć o niej jako o Antilii, mojej królewnie. Dla mnie zawsze będzie Niną, pyskatą dziewczyną, która zawładnęła moim sercem. Nawet jeśli miałem zamiar wyrzucić ją ze swojego życia, jednego byłem pewien – w moim sercu pozostanie na zawsze. Odgłos cichych kroków ponownie przykuł moją uwagę. – Boże – usłyszałem jej cichy głos tuż przy mnie. Najwidoczniej stanęła przy oknie, patrząc w niebo. – Jeśli mnie słyszysz, błagam, pomóż mi. Wiem, że dawno z tobą nie rozmawiałam, zatraciłam się

w tym wszystkim, co mnie spotkało. Teraz jednak potrzebuję twojej pomocy. Błagam, daj mi siłę, bym zdołała przeciwstawić się złu. – Słyszałem, jak drży jej głos. – Mój synek ma prawo żyć, ma prawo poznawać świat, cieszyć się każdym dniem. Błagam cię, nie pozwól, by ktoś mu to odebrał. – Słysząc cichy szloch, zacisnąłem pięści na parapecie. – Tak bardzo się boję porażki. Nie chodzi mi o własne życie. Gdyby tylko o to chodziło, oddałabym je bez namysłu. Nie wiem, co zrobię, jeśli mi się nie uda. Stracę syna, a na moje sumienie spadnie śmierć tylu niewinnych istnień. Proszę cię, nie pozwól mi ich zawieść. Daj mi siłę, bym wygrała tę walkę. Błagam cię też o opiekę nad moimi towarzyszami. Nie zniosłabym myśli, że kolejna osoba odda za mnie życie. – Stałem nieruchomo jeszcze długo po tym, jak sąsiednie okno się zamknęło. W ciszy słyszałem jedynie szaleńczy łomot własnego serca. Wiem, że nie powinienem był podsłuchiwać, zawsze miałem jednak problem z szanowaniem prywatności innych, szczególnie gdy miało to coś wspólnego ze mną. Siadając na łóżku, spojrzałem na ścianę, która oddzielała mnie od Niny. Była ona realnym odzwierciedleniem muru, jaki wyrósł między nami. Wiedziałem, że mogę spróbować zniszczyć ten mur, nie byłem jednak do końca pewien, czy faktycznie tego chcę. Nie było szans, bym ponownie zasnął, więc włożyłem spodnie i koszulkę i zszedłem do kuchni. Mój żołądek zaczął mi przypominać o niezjedzonej kolacji. W domu panowała cisza. Widać wszyscy postanowili położyć się dziś wcześniej. Mijając w korytarzu przygotowane do podróży torby, niechętnie pomyślałem o tym, co nas czeka. Z jednej strony cieszyłem się, że wreszcie zacznie się dziać coś, co nie pozwoli mi myśleć o głupotach. Z drugiej jednak miałem już serdecznie dosyć wyruszania w nieznane i stawania do walki z przeciwnikiem, z którym nie miało się szans wygrać. Westchnąwszy głęboko, wszedłem do kuchni, nie trudząc się nawet zapalaniem światła. Na blacie spostrzegłem stos kanapek i dzbanek soku. Uśmiechnąłem się szeroko: Adiva była naprawdę niezwykłą gospodynią. Właśnie wpakowałem całą kanapkę do ust, nalewając sobie przy tym soku, gdy usłyszałem za plecami głos: – Zajadasz problemy? Omal nie zadławiłem się połkniętą zbyt szybko kanapką. Kaszląc

głośno, spojrzałem na ledwo widocznego w ciemnym kącie kuchni Christiana. – Chcesz mnie przyprawić o zawał? – spytałem, gdy udało mi się odzyskać głos. – Prędzej o zadławienie – odparł, zapalając niewielką świeczkę, stojącą na stole. Przesunąłem talerz i szklankę z sokiem i siadłem przy stole na wprost niego. – A ty nie możesz spać? – spytałem po chwili niezręcznej ciszy. – Mam z tym problemy, od kiedy zamieniłem się w potwora. – Spojrzał na mnie bez cienia uśmiechu. – Najpierw bałem się zasnąć, myśląc, że ktoś z zamku pozbędzie się mnie we śnie. Teraz nie jestem pewien, czy ktoś z moich dawnych towarzyszy nie wpakuje mi na śpiku kołka w serce. – Teraz się uśmiechnął, lecz czułem, że w jego słowach było więcej prawdy niż żartu. – Christian, nikt z nas nie zrobiłby czegoś podobnego. – Jesteś pewien? – Znacząco uniósł brwi. – Słuchaj, wiem, że sam zachowywałem się jak palant. – Nie przeczę. – Spojrzał na mnie wymownie. – Zauważyłem też, że zdążyło ci to wejść w krew. – Cóż – chrząknąłem. – W każdym razie przepraszam cię za to zachowanie. – Zobaczyłem na jego twarzy zaskoczenie. Widać nie spodziewał się po mnie czegoś takiego. – Wielokrotnie udowodniłeś, że nadal jesteś tym samym facetem, którego znałem. Nie powinienem był cię z miejsca skreślać. – Nie musisz mnie przepraszać. Sam pewnie zachowałbym się podobnie na twoim miejscu. – Nie przygotowali nas na coś takiego podczas szkolenia – roześmiałem się. – No nie – odpowiedział uśmiechem. – Wiesz, co jest najśmieszniejsze? – odezwał się po chwili. – Przez dłuższy czas sam wierzyłem w to, że jestem wyłącznie potworem, że chłopak, którym byłem, zmarł wtedy w lesie. – Co sprawiło, że zmieniłeś zdanie? – spytałem zaciekawiony. – Nie co, lecz kto – poprawił mnie. – Nina, a raczej Antilia. – On tez nie potrafił się przestawić i wcale mnie to nie dziwiło. – Ona od

początku we mnie wierzyła. Im bardziej starałem się udowodnić jej, że jestem potworem, tym bardziej upierała się przy swoim. – Zawsze była uparta jak osioł – westchnąłem. – Próbowałem ją nawet nastraszyć, w zamian dostałem niezły łomot i pokaźne kazanie. O tej dziewczynie można powiedzieć wszystko, lecz nie to, że brak w niej wiary. Mimo idiotycznych decyzji, które podejmowała, zawsze starała się kierować dobrem innych. Jej wiara we mnie sprawiła, że nie zapomniałem o tym, kim kiedyś byłem, nie pozwoliłem, by żądza krwi i zabijania mną zawładnęła. – Spojrzałem na niego niepewnie, słysząc tak osobiste wyznanie. – Wiesz, od kiedy stałem się viperem, nikogo nie zabiłem. – Cały ty. – Starałem się nie pokazać, jak dziwnie się czuję, rozmawiając o krwi. – Zawsze honorowy i poukładany. – To nie to. – Pokręcił głową. – Za każdym razem, gdy reszta viperów polowała na ludzi, stawała mi przed oczyma Nina. Ta jej zaciętość, gdy starała mi się wmówić, że to serce, a nie wygląd czy pochodzenie decyduje o tym, kim jesteśmy, jacy jesteśmy. – Podobną burę zaliczyłem od niej, gdy kłóciliśmy się o Kaylen – powiedziałem bardziej do siebie niż do niego. Pamiętam, z jakim zacięciem jej wtedy broniła. Fakt, że jej nowa koleżanka była potworem, który bez wahania odgryzał głowy innym, nie miał dla niej najmniejszego znaczenia. To była chyba największa zaleta i wada Niny. Zawsze wierzyła w dobro rozmaitych istot, nie zwracając uwagi na zdanie innych. Wielokrotnie zawiodła się na własnej łatwowierności, jednak niewiele to zmieniło. – Gdybyś zobaczył ją wtedy, w zamku, gdy pojawiła się tam, sama nie wiedząc jak! – Christian spojrzał na mnie uważnie. – Było w niej tyle bólu, strachu i pogardy dla samej siebie. W życiu nie widziałem jej w takim stanie. Jest silniejsza, niż przypuszczałem, skoro poradziła sobie z tym wszystkim. Pominąłem milczeniem te słowa. – Wiesz, co bolało ją najbardziej? – Pokręciłem głową. – Nie mogła wybaczyć sobie tego, że cię zawiodła, znowu. – To już nieistotne. – Nie miałem ochoty ponownie wałkować tego tematu.

– Skoro tak mówisz… – Zdziwiło mnie to, jak łatwo Christian odpuścił. – A co z tobą? – spytałem, zmieniając temat. – Pytasz o Kate? – skrzywił się. – Unika mnie jak ognia. Postanowiłem jednak dręczyć ją tak długo, aż się złamie i powie, co naprawdę czuje. – Nie posądziłbym cię o taką zaciętość! – Zdziwiłem się jego postawą. – W ostatnim czasie nauczyłem się jednego: życie jest cholernie pogmatwane, nigdy nie wiesz, co spotka cię za chwilę. Dlatego trzeba czerpać z niego garściami i walczyć o to, na czym mi zależy. W końcu jutro może mnie już nie być. – Coś w tym jest – szepnąłem, sięgając po kolejną kanapkę. – Widzimy się jutro. – Christian podniósł się z miejsca. – Jasne – odpowiedziałem. – Christian – zatrzymałem go w pół kroku – cieszę się, że w końcu spokojnie pogadaliśmy. – Do usług, stary. – Ukłonił się lekko. – Słuchaj, gdybyś chciał znów dowodzić… – Nie – odpowiedział zdecydowanie. – Mam dosyć pilnowania innych. Wolę trzymać się na uboczu. – Wyszedł, nie czekając, aż coś powiem. Dopiłem sok i wróciłem do pokoju. Na szczęście tym razem udało mi się zasnąć błyskawicznie, nie obudziły mnie też żadne dźwięki.

Rozdział 18. Antilia Przez większość nocy leżałam, patrząc na śpiącego Sebastiana. Mimo zmęczenia, spowodowanego wyczerpującym treningiem, nie potrafiłam zasnąć. Krótka, płytka drzemka nad ranem była wszystkim, do czego udało mi się zmusić mój umysł i ciało. Najgorsze było to, że z każdą godziną ciężar w moim sercu stawał się coraz bardziej dokuczliwy. Cały czas obawiałam się, że widzę syna po raz ostatni. Wprawdzie starałam się zwalczyć tę myśl, jednak wciąż do mnie wracała. Gdy słońce zaczęło wschodzić, darowałam sobie dalsze leżenie w łóżku. Sebastian nadal spał, więc wzięłam szybką kąpiel i ubrałam się. Wkładając proste dżinsy i bluzkę, starałam się opanować łzy, cisnące mi się do oczu. Wiedziałam, że muszę być teraz twardsza niż kiedykolwiek wcześniej, nie sądziłam jednak, że przyjdzie mi to z takim trudem. W moim życiu wielokrotnie musiałam pozostawić wszystko za sobą. Najpierw rodzinny dom i kraj, w którym się wychowałam, potem dom, w którym mieszkałam z ciotką, przyjaciół, którzy stali się tak bliscy mojemu sercu. Musiałam porzucić Mandorę, poddanych, nawet ukochanego mężczyznę. Jednak nigdy dotychczas nie czułam się przez to tak podle, jak teraz. Wiedziałam, że nie ma odwrotu, że to jedyny sposób, by ocalić Sebastiana, jednak mimo to perspektywa rozłąki nie dawała mi spokoju. Ciche kwilenie odwróciło moją uwagę od tych myśli. Gdy podeszłam do łóżeczka, spojrzał na mnie w pełni rozbudzony. Znów urósł. – Jak tam mój synek? – spytałam łamiącym się głosem. Kiedy na jego buzi pojawił się cień pierwszego, nieporadnego uśmiechu, rozkleiłam się na dobre. Wyjęłam go z łóżeczka i mocno przytuliłam do serca. Starałam się wyryć w pamięci każdą jego cząstkę. Pociągając nosem, delikatnie pocałowałam go w główkę, delektując się tym cudownym zapachem dziecka. Dłuższą chwilę zajęło mi pozbieranie się na tyle, by go przewinąć i przebrać. Gdy był już gotowy, owinęłam go w kocyk i ruszyłam do drzwi. Tym razem nie miałam zamiaru rozstawać się z nim do chwili, aż będzie to absolutnie konieczne. Właśnie otwierałam drzwi, gdy pojawił się w nich Christian. – Cześć – przywitał mnie uśmiechem. – Ciężki poranek? – spytał,

patrząc mi w oczy. – Bywały lepsze – szepnęłam. – Cieszę się, że cię widzę. Chciałam z tobą porozmawiać. – Cofnęłam się do wnętrza pokoju. – Słucham więc. – Wszedł za mną, zamykając za sobą drzwi. – Wiem, że to, o co cię poproszę, ci się nie spodoba, jednak bardzo mi na tym zależy. – Zobaczyłam ciekawość w jego oczach. – Christian, chcę, abyś został tutaj z Sebastianem, byś go chronił. – Przecież będzie tu Maximus, jest o wiele potężniejszy niż ja. – Nie wiem, co się stanie, a magia nie zawsze działa. Ty jesteś strażnikiem, całe życie szkoliłeś się w walce. Poza tym, jeśli mi się nie uda, ktoś będzie musiał zdecydować, co dalej. – Nie rób tego! – Christian chwycił mnie za rękę. – Nie zakładaj z góry, że polegniesz. – Obiecaj mi, że się nim zaopiekujesz. Że w razie czego spróbujesz znaleźć inny sposób, by mu pomóc. Obiecaj, że jeśli wszystko inne zawiedzie, nie pozwolisz, by mój syn kogokolwiek skrzywdził. – Spojrzałam mu w oczy, wiedząc, że nie zdołam powiedzieć mu wprost tego, co chciałam przekazać. – Obiecuję – szepnął, nie odrywając ode mnie wzroku. Skinęłam mu głową i poszłam do kuchni, starając się jednocześnie przełknąć wielką gulę, która utworzyła się w moim gardle. Schodząc po schodach, słyszałam rozmowę prowadzoną przy stole. W kuchni zebrali się wszyscy oprócz mnie i Christiana. Ledwo mnie zobaczyli, rozmowy momentalnie ucichły. Przytulając kurczowo Sebastiana, owiniętego w kocyk, przeszłam do wolnego miejsca pomiędzy Londonem a Kaylen. – Dzień dobry – szepnęłam, siadając. Odpowiedzieli mi chórem. – Może wezmę małego, a ty napijesz się czegoś i zjesz? – Adiva pojawiła się obok mnie z talerzem i kubkiem kawy. – Dziękuję. – Niechętnie oddałam jej Sebastiana, patrząc, jak siada z nim w niewielkim fotelu pod ścianą i podaje mu butelkę. Widziałam, jak wszyscy patrzą na mojego syna z zaciekawieniem. Zdziwiło mnie, gdy Kate wstała z miejsca, by przyjrzeć mu się z bliska ‒ to nie było zachowanie w jej stylu. – Jest podobny do ciebie – rzekła, nie odrywając od niego wzroku. – Wiem! – Starałam się uśmiechnąć, niestety wyszedł mi tylko

grymas. Pijąc wolno kawę, nie odrywałam wzroku od skrawka stołu przede mną. – Powinnaś coś zjeść. – Kaylen podsunęła mi talerz. – Potrzebujesz siły. Skinęłam głową i sięgnęłam po widelec. Zdołałam wmusić w siebie zaledwie kilka kęsów, ale po chwili z rezygnacją odsunęłam talerz. Moja krtań była tak ściśnięta, że z trudem przełykałam ślinę. – Antilio… – Niechętnie podniosłam wzrok, słysząc głos Nicka. Gdy nasze oczy się spotkały, zauważyłam, jak bardzo zaszokowało go to, co dostrzegł w moim spojrzeniu. – Kiedy chcesz wyruszyć? – spytał. – Dajcie mi jeszcze godzinę – powiedziałam łamiącym się głosem. – Jak sobie życzysz – skinął mi głową, nie odrywając ode mnie wzroku. – Zbierzcie swoje rzeczy i przyszykujcie się do drogi – zalecił pozostałym. W chwilę potem w kuchni zostałam jedynie ja, Adiva, Maximus i Christian. – Poprosiłam Christiana, by został tutaj i wam pomógł – rzekłam, gdy Sebastian ponownie znalazł się w moich ramionach. Adiva nie wydała się zaskoczona tą informacją. – Zanim wyruszymy, chciałabym z wami porozmawiać – ciągnęłam. – Antilio – Maximus podszedł do mnie. – Weź małego na ganek. Wycisz się, spędź z nim chwilę. Zdążysz nam jeszcze to powiedzieć. – Ale… – Słuchaj starszego. – Uśmiechnął się, wskazując na drzwi wyjściowe. Z wahaniem podniosłam się i wyszłam na zewnątrz. Siadając w wiklinowym fotelu, skupiłam się wyłącznie na śpiącym synku. Głaskałam jego małe, pulchne rączki, całowałam główkę. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by dać ci normalne życie – szepnęłam. – Nawet kosztem własnego. Tuląc Sebastiana rozmyślałam, czy będzie mi dane wrócić do niego. Nie było to kwestią braku wiary we własne siły, lecz świadomością tego, jak przewrotny bywa los. Siedziałam w tej samej pozycji do czasu, aż drzwi frontowe się otworzyły i ze środka zaczęli wychodzić moi strażnicy. Wszyscy mieli na sobie ciemne ubrania,

a w rękach trzymali torby. Ostatni wyszli Christian, Nick, Kaylen oraz Maximus z Adivą. Ci pierwsi stanęli na ścieżce przed domem, a reszta zatrzymała się przy mnie. – Jesteś gotowa? – Kaylen spojrzała na mnie niepewnie. – Myślę, że tak – szepnęłam, podnosząc się z miejsca. – Wzięłam twoją kurtkę i torbę. – Kaylen w jednej ręce trzymała swoje, w drugiej moje rzeczy. – Dzięki. Po raz ostatni przytuliłam śpiącego synka i wreszcie podałam go Adivie. – Gdybym nie wróciła – powiedziałam łamiącym się głosem – proszę, zaopiekujcie się nim. Nie mogłabym marzyć o lepszych rodzicach dla niego. – Antilio… – Adiva chciała coś powiedzieć, lecz przerwałam jej gestem dłoni. – Jeśli jakimś cudem uda mi się to powstrzymać, nawet kosztem własnego życia – ciągnęłam – powiedz mu, że go kochałam jak nikogo przedtem w swoim życiu. – Oczywiście – szepnęła Adiva przez łzy. Chciałam być twarda, lecz nie potrafiłam zatamować łez. Gdy po raz ostatni pocałowałam Sebastiana w główkę, moim ciałem wstrząsnął szloch. – Kocham cię – szepnęłam, po czym z ociąganiem odebrałam od Kaylen kurtkę i torbę i ruszyłam w stronę portalu, który London zaczął właśnie otwierać. Kaylen i Nick bez słowa poszli za mną. Widziałam, jak wszyscy patrzą na mnie ze smutkiem. Amanda i Kaylen pociągały nosami, starając się ukryć załzawione oczy. Niestety byłam zbyt zrozpaczona, by zwracać uwagę na pozostałych. Stojąc przy portalu, po raz ostatni spojrzałam na ganek i na niebieskie zawiniątko, spoczywające w ramionach Adivy. Moje serce pękało z bólu, ale mimo to pewnym krokiem weszłam w jasną poświatę portalu, wiedząc, że postępuję właściwie. Jeśli czegoś byłam pewna, to właśnie tego, że mój syn ma prawo żyć, a moim obowiązkiem jest stworzyć mu tę możliwość. Chyba po raz pierwszy podróż przez portal nie zrobiła na mnie najmniejszego wrażenia. Moje ciało było zbyt odrętwiałe, bym zwracała

uwagę na mdłości, które zwykle mi towarzyszyły. Gdy światło znikło, niepewnie rozejrzałam się wokół. Staliśmy pośród bezmiaru białego piasku. Jakieś kilkanaście metrów od nas rozciągało się wielkie, lazurowe morze, oddzielone od białej plaży kilkunastoma wielkimi, białymi głazami o płaskiej powierzchni. Nad naszymi głowami falowała jasna poświata, przypominająca zorzę polarną, którą wielokrotnie widziałam w telewizji. – Możesz mi przypomnieć, co tu robimy? – Kaylen spojrzała na Londona. – To kraina wyroczni – wyjaśnił szybko. – One powiedzą nam, jak dostać się do wymiaru pierwotnego zła. – A co będzie, jeśli nam nie powiedzą? – spytała Kaylen. – Nie odejdziemy, póki nie zdobędziemy potrzebnych informacji – rzuciłam schrypniętym głosem, ruszając w stronę wody. – Pamiętajcie, by nie zbliżać się zbytnio do oceanu smutku. – London ruszył za mną. – Poradzisz sobie? – Nick spojrzał na mnie z troską, idąc obok mnie. – Nie byłoby mnie tutaj, gdybym tak nie sądziła. – Starałam się zachować kamienną twarz. Nick skinął mi głową i wyprzedził mnie. – Dać ci radę? – Niespodziewanie obok mnie pojawił się Conor. – Mogę odmówić? – Spróbowałam się uśmiechnąć, niestety słabo mi to wyszło. – Wiem, że starasz się być silna i twarda, jak na wojownika przystało, ale coś ci powiem. Życie pełne jest najróżniejszych dni. Zwyczajnych i niezwykłych, dobrych i złych, wesołych i tych kompletnie do bani. Wszystkie przeplatają się ze sobą według nieznanego nikomu schematu. Jeśli czegoś nauczyłem się w życiu, to właśnie tego, że nie warto zawsze zachowywać się tak, jak przystoi. Jeśli jesteś smutna czy zraniona, płacz, jeśli wściekła, krzycz i wal pięściami, w co popadnie, gdy zaś twoje serce wypełnia radość, śmiej się w głos, nie bacząc na to, co pomyślą inni. Rób to, co jest zgodne z twoim sumieniem, a nie oczekiwaniami innych. Będą ci wmawiać, że okazywanie uczuć jest słabością. Ja twierdzę, że to brednie. Trzeba mieć jaja, by stanąć przed tłumem i pokazać, co ci leży na sercu. Nie

uśmiechaj się, jeśli nie masz na to ochoty. Życie dało ci nieźle po dupie, masz prawo nie mieć humoru. – Boję się, że jeśli znów zacznę płakać, nie będę potrafiła przestać. – Spojrzałam na niego. – Brednie. – Machnął ręką – Gdy przyjdzie czas na walkę, weźmiesz się w garść. Jestem tego pewien. – Conor… – Zatrzymałam go, gdy chciał się oddalić. – Dziękuję za to, co powiedziałeś. Jesteś naprawdę fajnym facetem. – Nie zapomnij powtórzyć tego przyjaciółce! – Puścił oczko do Kaylen, która znacząco postukała się w czoło. – Nie omieszkam. Idąc dalej, zastanawiałam się nad tym, co powiedział mi Conor. Jego słowa miały sens, niestety nie w moim przypadku. Wiedziałam, że w obecnej sytuacji nie mogłam pozwolić, by smutek czy żal mnie rozpraszały. Cena była zbyt wysoka – chodziło o życie Sebastiana. Sama wybrałam tę drogę, musiałam więc zacisnąć zęby i dotrzeć do jej końca. Gdy od wielkich głazów dzieliło nas zaledwie kilka kroków, zauważyliśmy nagły ruch w wodzie. W chwilę potem jakieś postacie, jedna po drugiej, zaczęły wychodzić na brzeg. Przystanęłam kilka kroków przed kamienną granicą, patrząc, jak powoli każda z nich zajmuje miejsce na kamieniu. Zafascynowana, przyglądałam się im z bliska. Były najbardziej niesamowitymi stworzeniami, jakie dotychczas widziałam. Ich skóra, jeśli oczywiście tak można było nazwać powłokę otulającą jaskrawoniebieski szkielet, była przezroczysta. Wyraźnie widać było warstwę drobnych żyłek, w których pulsowała fluorescencyjna ciecz. Były tak niesamowite, tak nierzeczywiste, że na chwilę zaparło mi dech. Ich ruchy były wolne, przemyślane. Bliżej im było do zjaw sunących po nieboskłonie, niż realnych stworzeń twardo stąpających po ziemi. Gdy przyjrzałam się dokładniej, zauważyłam, że ich ciała nie dotykały piasku ani kamieni, na których spoczęły. Zdawały się unosić kilka centymetrów nad nimi. Skojarzyły mi się z balonami wypełnionymi helem, które, mimo że były przymocowane do stabilnego obiektu, nadal żyły własnym życiem, opierając się grawitacji. – W życiu nie widziałem czegoś takiego… – Usłyszałam szept

Conora. – Wyrocznie to istoty balansujące między wymiarami. Nie są fizyczne. Ich ciała to materia, której nikt jeszcze nie dotknął. Są jak mgła, widzisz ją, lecz nie możesz jej dotknąć, poczuć. Są elementem natury, spajają się z nią. – Dlaczego ich krew tak błyszczy? – Kate zerknęła na niego z zaciekawieniem. – To nie krew, lecz życiodajna esencja – wyjaśnił London. – Sądząc po kształtach, to same baby. – Conor znów palnął coś bez zastanowienia. Musiałam mu jednak przyznać rację: smukłe kształty, wyraźna linia piersi, wąska talia to typowo kobiece atuty. – Tylko kobiety mogą stać się wyroczniami. – London nie odrywał wzroku od istot obserwujących nas z kamieni. – Jak to stać się? – Spojrzałam na niego zdziwiona. – Myślałam, że kimś takim trzeba się urodzić. – Z tego, co wiemy, są to kobiety, które skrzywdził los, pochłonięte przez smutek. Stały się wyroczniami, by pozbyć się bólu. Wraz z opuszczeniem własnego ciała zapomniały o przeszłości. Wyrocznie od lat werbują kobiety z innych planet. – Jesteś dobrze poinformowany, młodzieńcze – rozległ się chór głosów, niesiony przez wiatr. Był stłumiony, jakby dochodził z głębokiej studni. Miałam wrażenie, że wszystkie istoty mówią do nas jednocześnie. Było to przerażające. – Przybyliście tu debatować o naszej rasie czy prosić o pomoc? – Wybacz nam – błyskawicznie zabrałam głos. Uznałam, że najlepiej będzie, jeśli sama wyjaśnię im, w jakim celu tu przybyliśmy. – Rzeczywiście, przybyliśmy tu prosić was o pomoc. – Ukłoniłam się im w dowód szacunku. – Jestem… – Królewna Antilia – znów przytłoczył mnie głos tłumu. – Następczyni tronu Mandory, naznaczona przez pana nocy, matka istoty, mającej przynieść zagładę światu. – Przeraziła mnie ich odpowiedź. – Tak – szepnęłam. – Chcę… – Ponownie mi przerwano. – Chcesz poznać drogę do świata zła. Stanąć do walki z najczystszą formą mroku, by ocalić duszę swojego syna. – Tak jest – potwierdziłam. – Jak widzę, wiecie o wszystkim.

– Gdybyśmy nie wiedziały, nie zwano by nas wyroczniami. – Słyszałam rozbawienie w ich głosach. Najdziwniejsze było to, że wyrocznie mówiły do nas, nie otwierając ust. Ich ciała zamarły w bezruchu niczym posągi, zlewające się z kamiennymi podstawami. – Wskażecie mi drogę? – spytałam po chwili. – Każda informacja ma swoją cenę. – Słysząc tę odpowiedź, poczułam ciarki na całym ciele. – Jaka to cena? – spytałam drżącym głosem. – Czy to istotne? Wszak nie masz odwrotu od drogi, którą obrałaś. Musisz odnaleźć drzwi, bez względu na koszty. – Niemniej jednak chciałabym wiedzieć. – Uniosłam wysoko głowę, starając się nie pokazać po sobie, jak bardzo się ich boję. – Skoro taka jest twa wola… – odpowiedziały. – Ceną są wspomnienia, dobre wspomnienia. Są one pożywką dla naszego świata. – Niepewnie zerknęłam na wodę, zastanawiając się, co ma z tym wspólnego. – Ocean smutku pochłania wszelką radość, wysysa ją do cna. – Od razu pożałowałam, że to pytanie pojawiło się w mojej głowie. Ale najgorsze było to, że w moim sercu pozostało tak niewiele dobrych wspomnień. – Pozwólcie, że ja zapłacę. – Nick wystąpił do przodu, zaskakując tym wszystkich. – Nick, nie rób tego. – Szybko stanęłam przy nim. – To najrozsądniejsze wyjście – rzekł, nie patrząc na mnie – Dla mnie utrata wspomnień to nic takiego. Tobie może to znacząco zaszkodzić. – Niby dlaczego? – Jeśli odbiorą ci wspomnienia dotyczące twojego syna, stracisz chęć do walki – wyjaśnił, zaskakując mnie tym niesamowicie. – Poza tym jestem teraz twoim głównym strażnikiem, to moim obowiązkiem jest brać na siebie najbardziej niebezpieczne zadania. – Podejdź tu, chłopcze. – Głosy wyroczni przerwały naszą rozmowę. Nick ruszył do przodu, zatrzymując się dopiero przed jednym z kamieni. – Zdecydowałyśmy, że oprócz udzielenia niezbędnych informacji,

pomożemy wam w tej misji. – Ale nic za darmo, jak mniemam? – Nick uśmiechnął się krzywo. – Jesteś gotowy zapłacić wysoką cenę? – spytały. – Radosne wspomnienia? – Nick spojrzał niepewnie na wyrocznię, znajdującą się najbliżej niego. – Tak – padła odpowiedź. – Jestem gotowy – rzucił z uniesioną głową. – Częstujcie się. Miałam ochotę skopać mu tyłek za jego bezmyślne zachowanie. Wiedziałam jednak, że bez względu na wszystko, poświęca się dla mnie. – Połóż się na piasku przy linii wody – nakazały. Nick bez szemrania zrobił to, co kazały. Widziałam, jak kładzie się na białym piasku. Jego ciało niemal stykało się z brzegiem wody. W tym momencie usłyszałam, jak kilkanaście głosów zaczyna zawodzić w jednym rytmie. Dźwięk ten bardziej przypominał szum wody niż jakiekolwiek znane mi słowa. Przerażona patrzyłam, jak na wodzie utworzyła się olbrzymia fala, która z zastraszającą prędkością zmierzała w stronę Nicka. Szybko pobiegłam w jego stronę, niestety nim dobiegłam do brzegu, fala nakryła jego ciało. Przerażający krzyk sprawił, że na chwilę zastygłam w bezruchu. Gdy fala cofnęła się w głąb oceanu, ujrzałam bezwładne ciało Nicka leżące na brzegu. Pełna trwogi zbliżyłam się do niego i starałam się wyczuć puls. Na szczęście oddychał miarowo. Bardzo zaskoczyło mnie to, że Nick był całkiem suchy. – Nic mu nie będzie – usłyszałam głosy wyroczni. – Zaraz dojdzie do siebie. – Jakie wspomnienia mu zabrałyście? – spytałam, podnosząc się z piachu. Reszta strażników pozostała przy nieprzytomnym Nicku. – Nasza pomoc wymaga wysokiej zapłaty – odpowiedziały. – Twój przyjaciel stracił najcenniejsze dla niego wspomnienie. – A dokładniej? – spytałam, łykając głośno ślinę. – Jesteś strasznie ciekawska – usłyszałam odpowiedź. – Jeśli tak cię to gnębi, niech będzie. Twój strażnik stracił wspomnienie o swojej największej miłości. – Poczułam się tak, jakby mnie ktoś kopnął w żołądek. – Biorąc pod uwagę ból i żal, gnieżdżące się w jego sercu, wyświadczyłyśmy mu tym niemałą przysługę. A oto informacje, po

które przybyliście – ciągnęły, nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. – Pośród piasku jest studnia ukryta, zło uciekło przez nią nie raz. Potężna magia zamknęła wrota, lecz może na krótki czas. Na drugą stronę przemknie się dusza, tego co kości i skórę porzucić zdoła, przejść przez labirynt najgorszych lęków, by dotrzeć do niego i stawić mu czoła. By zabić potwora, magii potrzeba, cztery żywioły w jedno spojone. Wstęgą magiczną ciało opleść przeklęte i zło zostanie zniszczone. Dobro i zło to odwieczni wrogowie, nie zawsze właściwy ostatnie słowo powie. Gdy podły los drzwi i okna ci z hukiem zatrzaśnie, ty dziurką od klucza przeciśnij się właśnie. Czas płynie jak rzeka, pozornie niezmieniony, lecz ten, kto zna sposób, potrafi zmienić jego tory. Przez dłuższą chwilę patrzyłam na nie z otwartymi ustami, zastanawiając się, co właściwie powiedziały. – Co to ma niby być? – warknęłam wściekle. – Robicie sobie żarty czy co? – Dostaliście odpowiedź na swoje pytanie. Dorzuciłyśmy też coś od siebie. Jedna z nas będzie czekała na was przy wejściu, by pomóc wam przejść na drugą stronę. – Spokojnie. – London powstrzymał mnie, nim otworzyłam usta. – Jak mam być spokojna? – Rzuciłam mu gniewne spojrzenie. – Nick jest nieprzytomny, odebrały mu wspomnienia. I co w zamian? Durny wierszyk, który nic nam nie mówi. – Mylisz się – uciszył mnie szybko. – Powiedziały nam wszystko, czego potrzebujemy. – To znaczy? – Popatrzyłam na niego zdziwiona. – Przejściem jest studnia – wyjaśnił. – Wyrocznie pomogą nam przejść przez nią do innego wymiaru. – Teraz ty sobie żartujesz? – zmierzyłam go wzrokiem od stóp do głów. – Nie, nigdy nie byłem bardziej poważny. – London, ta studnia to kryjówka zła. Jeśli ją otworzymy, wydostanie się na zewnątrz. – Nic podobnego. – Znów usłyszałam głosy wyroczni. – Zaklęcie żywiołów, którego użyłaś, wypędziło go z dala od tych drzwi. – Czy… – Znów nie zdążyłam dokończyć pytania.

– Nasza rola spełniona. Teraz się pożegnamy. – Momentalnie wszystkie uniosły się znad kamieni, ruszając do wody. W jednej chwili zniknęły w toni oceanu. – Niech to szlag – syknęłam i odwróciłam się w stronę reszty. – Co z nim? – spytałam Kaylen i Conora. – Chyba dobrze. – Kaylen zerknęła na mnie niepewnie, usuwając się odrobinę. Nick siedział na piasku, trzymając się za głowę. – Dobrze się czujesz? – Kucnęłam obok niego, przyglądając mu się z troską. – Bywało lepiej – odpowiedział, masując skroń. – Zupełnie jakbym miał megakaca. – Czego się dowiedzieliście? – Spojrzał na mnie, podnosząc się z ziemi. – Studnia jest przejściem – wyjaśnił zamiast mnie London. – Gdzie jest ta studnia? – spytali jednocześnie Alec i Conor. – Na Ziemi – szepnęłam. – Ukryta w pieczarze pod osłoną iluzji. – Jak więc się do niej dostaniemy? – Alec popatrzył na mnie. – Z tym może być problem. Mój naszyjnik z eltarianą został na Mandorze. – Musimy więc postarać się o nowy kamień. – London głośno szukał rozwiązania. – Wątpię, by elfy dały nam jeszcze jeden. – Wzruszyłam ramionami zrezygnowana. – W takim razie nie będziemy ich pytać o zgodę. – Nick wyszczerzył zęby w uśmiechu. Coś w jego zachowaniu mnie zaniepokoiło. Był nazbyt wesoły. – To chyba nie jest zbyt dobry pomysł – odpowiedziałam. – Co ty, kwiatuszku, tchórzysz? – mrugnął do mnie. Zaskoczona patrzyłam na jego pełne radości oczy. Znów widziałam dawnego Nicka, kumpla, który żartował ze mnie przy każdej okazji. – Nie pękajcie – mówił dalej. – Mamy tajną broń. W najgorszym wypadku nasza królewna podsmaży kilka elfich tyłków. Właśnie w tej chwili zrozumiałam, co wyrocznie miały na myśli, mówiąc, że wyświadczyły mu przysługę. Nick znów był wesoły i beztroski. Zapomniał o miłości do mnie. Moje decyzje nie zraniły go, ponieważ nic do mnie nie czuł. Mógł więc znowu naigrywać się

z wszystkiego, bez złości, smutku czy bólu. Nie byłam tylko pewna, czy sama będę potrafiła zachowywać się, jakby nigdy nic między nami nie było.

Rozdział 19. Nick Czułem się jak zwierzę w zoo, gdy wszyscy patrzyli na mnie z rozdziawionymi ustami. Nie miałem pojęcia, o co właściwie im chodzi. Pamiętałem, że zgodziłem się poświęcić swoje wspomnienia, by uzyskać potrzebne nam odpowiedzi. Nie czułem jednak, bym stracił cokolwiek. W mojej pamięci nie odnalazłem żadnej luki. Zerknąłem na Ninę, która przyglądała mi się z przerażoną miną. Wiem, że martwiła się o mnie, w końcu przyjaźniliśmy się od chwili, w której porozmawialiśmy sobie szczerze na cmentarzu, przy grobie jej ‒ jak wtedy myślała ‒ dziadków. Była tak samo narwana i lekkomyślna jak ja, nic dziwnego więc, że tak dobrze się dogadywaliśmy. Owszem, wielokrotnie kłóciliśmy się nie na żarty, chociażby ostatnio, kiedy sama podjęła decyzję o urodzeniu dziecka, którego ojcem był viper. Byłem wściekły, że nie słuchała naszych rad, jednak to było jej życie i jej decyzja. Starałem się być zarówno dobrym przyjacielem, jak i strażnikiem. – Chyba czas się zbierać, co? – rzuciłem w stronę pozostałych, odsuwając się jak najdalej od wody. – Na pewno dobrze się czujesz? – London ruszył za mną. – A jak mam się czuć? – spytałem zirytowany. – Straciłeś wspomnienia. – Nie sądzę – prychnąłem. – Doskonale wszystko pamiętam. – Ale… – Nim London skończył mówić, Nina weszła mu w słowo. – Jeśli mówi, że wszystko z nim w porządku, to zapewne prawda. – Dzięki, kwiatuszku. – Puściłem jej oczko. – Dobrze, że chociaż jedna osoba jest po mojej stronie. Wiedziałem, że na mojej kumpeli zawsze można polegać. – Wydawało mi się, że skrzywiła się na to określenie, jednak nie było czasu się nad tym zastanawiać. – Zbierać tyłki, czeka nas nie lada zabawa – rzuciłem przez ramię, patrząc, jak London otwiera portal. – Gdzie teraz? – Amanda spojrzała na mnie niepewnie. – Zwiedzimy sobie elfie kopalnie – uśmiechnąłem się do niej. – Tam najszybciej znajdziemy ten kamień. – Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – Kate spojrzała na mnie spode łba.

– A masz jakiś inny, mądralo? – Skrzywiłem się. – Może wolisz wrócić na Mandorę i zabrać naszyjnik z komnaty królewny? – Wiesz, że nie mamy tam wstępu – mruknęła. – Więc sprawa załatwiła się sama. – Wiesz… – Conor podszedł do mnie. – Chyba bardziej lubiłem cię zdołowanego. – Ja zdołowany? – Spojrzałem na niego zdziwiony. – Chyba coś ci się poprzestawiało. – Mniejsza o to – odezwała się Nina. – Nie traćmy czasu. – Słuchajcie królewny, dobrze gada! – mrugnąłem do niej. – London, otwórz portal jak najbliżej kopalni – powiedziała, nie zwracając na mnie uwagi. – Lepiej, żebyśmy nie rzucali się tam zbytnio w oczy. – Nadal sądzę, że to kiepski pomysł – burknął London pod nosem. – Niestety to jedyny plan, jaki mamy – odpowiedziała. – Postarajmy się więc szybko uwinąć, nie zwracając na siebie ich uwagi. – Jeszcze nigdy nie widziałam elfów – Amanda była trochę przestraszona. – Niewiele straciłaś – sarknąłem. – Pora się zbierać. – Alec ręką wskazał otwarty portal. – No to jazda. – Jako pierwszy ruszyłem w jego stronę. Gdy blask ustał, staliśmy już przy elfich kopalniach. Otoczenie wyglądało zupełnie inaczej, niż pamiętałem. Po błękitnym niebie, zieleni traw czy pięknym pałacu nie było śladu. Wokół nas rozciągała się spalona ziemia, z której sterczały pojedyncze kikuty drzew i ciemne skały. Nad naszymi głowami wisiało szare niebo, spowite sinymi chmurami o złowieszczych kształtach. Nawet księżyc wydawał się nienaturalnie ciemny. – Niedobrze – usłyszałem szept Londona. – Możesz to rozwinąć? – Trafiliśmy tu po zmroku. – Nie gadaj? – prychnąłem. – W życiu bym się nie domyślił. – Co to znaczy? – Amanda stanęła przy Londonie, rozglądając się bojaźliwie wokół. W tej samej chwili usłyszeliśmy złowieszczy chrzęst, poprzedzający wybuch ognia. Spory kawałek od nas ujrzeliśmy wielki

stos, pochłaniany przez języki ognia. – Po zmroku wszelkie iluzje opadają – szepnął London, nie odrywając wzroku od płomieni. – A elfy zaczynają ucztować. – Chcę wiedzieć coś więcej na ten temat! – Amanda nie kryła przerażenia. – Wierz mi, wolisz nie wiedzieć – zapewniłem ją, wyciągając miecz z torby. – Przygotujcie się, nie wiadomo, kiedy zauważą naszą obecność. Wszyscy błyskawicznie sięgnęli do swoich toreb. Sam przyjrzałem się w tym czasie wejściu do kopalni. Musiałem wierzyć Londonowi na słowo, że ta wielka, ciemna skała, do której wnętrza prowadziło wąskie przejście, jest naprawdę miejscem, którego szukamy. – Ma ktoś może latarkę? – spytałem, podchodząc do przejścia. – Co takiego? – spytali jednocześnie Conor i Alec. – Pogięło cię? – Kate podeszła do mnie. – Latarkę? Serio? Zapomniałeś, gdzie jesteś? – Chyba tak! – parsknąłem śmiechem, uświadamiając sobie, co powiedziałem. – Jeśli potrzeba światła, myślę, że mogę coś na to poradzić. – Alec zbliżył się do mnie. – Racja – skrzywiłem się lekko. – Moc ognia. Zapomniałem już o twojej przydatnej zdolności. Nie tracąc czasu, Alec machnął ręką, a w chwilę potem nad naszymi głowami pojawiła się mała, ognista kulka. – W drogę – ruszyłem do przodu. Kula stworzona przez Aleca unosiła się nad moją głową, oświetlając wąski korytarz. – Na pewno chcemy tu wejść? – Conor zerknął do środka przez moje ramię. – A co? Nasz pan nieustraszony pęka? – Chodzi mi raczej o nasze piękne towarzyszki – zaczął się szybko tłumaczyć. – To nie jest miejsce dla dam. – Ale żeś to sobie wymyślił! – Kaylen parsknęła śmiechem. – Koteczku, twoje bezpieczeństwo naprawdę leży mi na sercu. – Posłał jej całusa. – Sądzę, że określenie: niedźwiadku będzie bardziej adekwatne do

jej osobowości – mruknąłem pod nosem. – Wal się, Nick! – Rzuciła mi groźne spojrzenie. – To raczej nie jest miejsce na towarzyskie rozmowy. – Alec spojrzał na nas karcąco. – Odłóżcie to na później. – Fakt – chrząknąłem, ruszając do przodu. Po kilku metrach wąskiego tunelu dotarliśmy do wielkiego leja schodzącego kilkadziesiąt metrów w dół. Wąska ścieżka wiła się niczym spirala wzdłuż jego krawędzi. – Głęboko – stwierdziłem, spoglądając w dół. Cała ściana boczna usłana była wąskimi tunelami. Wszędzie wokół leżały kamienie i odłamane fragmenty skał. – Patrzcie pod nogi. – London odsunął butem kamień leżący pod jego stopami – Nie chcielibyśmy, żeby ktoś się potknął i runął w dół. – Gdzie mamy szukać tego kamienia? – Conor spojrzał wymownie na setki wąskich przejść, rozsianych wokół. – Znając nasze szczęście, pewnie okaże się, że jest na samym dole – burknąłem. – Powinniśmy się rozdzielić – usłyszałem głos Niny. – Dzięki temu przeszukamy więcej tuneli. – Zgłupiałaś? – Kate wymownie postukała się w czoło. – To istny labirynt. Jeśli elfy nas tu znajdą, wykończą nas jedno po drugim. – Bzdura – stanąłem w jej obronie. – Podzielimy się tak, by przynajmniej jeden z grupy miał moc obronną. Po zmroku elfy nie korzystają z iluzji, więc mamy przewagę. – Coś w tym jest. – Dziwne, że to Conor mnie poparł. – Dobra. – Szybko rozejrzałem się po pozostałych. – Kate, idziesz z Londonem, sprawdzicie pierwsze dwa poziomy. Alec, weź Amandę i sprawdźcie kolejne dwa. Conor, idziesz z Kaylen. – Ty chyba jaja sobie robisz? – fuknęła. – Spoko, kochanie, przy mnie jesteś bezpieczna. – Conor od razu stanął przy niej, obejmując ją ramieniem. – Radzę ci wziąć tę rękę, jeśli nie chcesz jej stracić – warknęła. – Na twoim miejscu posłuchałbym jej! – uśmiechnąłem się. – My sprawdzimy dno tego leja. – Stanąłem obok Niny. – Ktoś chce się zamienić? – spytała z niepewną miną.

– No co ty, kwiatuszku. – Spojrzałem na nią zadziornie. – Jak za starych dobrych czasów. – Niech będzie – westchnęła z rezygnacją. Zdziwiło mnie jej zachowanie. Zawsze się dogadywaliśmy, nie wiedziałem, dlaczego tak nagle chciała zachować dystans między nami. – W drogę. – Alec spojrzał na Amandę. Nim jednak odeszli, skinął na ognistą kulę. W tej samej chwili zaczęła mocno pulsować, po czym rozpadła się na cztery mniejsze. – Nie zgubcie ich – rzucił w naszą stronę. – Sprawdzajcie wyłącznie pierwsze metry tuneli – odezwał się London, nim wszyscy się rozeszli. – Jeśli nie znajdziecie żadnych śladów kamieni, idźcie do następnego. Pod żadnym pozorem nie zapuszczajcie się dalej. Kate miała rację, te tunele to labirynty, w których bardzo łatwo się zgubić. Nie mamy czasu na błądzenie. – Jasne – odpowiedzieli wszyscy zgodnie. – Gotowa? – spojrzałem na Ninę. Skinęła głową i poszła za mną ścieżką w dół ogromnej jamy. Nasi towarzysze jedno po drugim znikali w wąskich tunelach, my zaś biegliśmy dalej, uważając na każdy krok. Zejście na sam dół zajęło nam kilkanaście minut. Całą drogę pokonaliśmy w milczeniu. Gdy dotarliśmy do samego dna, poczuliśmy ciepło, bijące spod powierzchni skalnej, na której staliśmy. – Co to jest? – Nina spojrzała na mnie niepewnie. – Jądro planety – wyjaśniłem. – Głębiej już nie mogli kopać. Staliśmy pośrodku okręgu. W ścianach naliczyłem pięć tuneli. Skinąłem na Ninę, kierując się do najbliższego z nich. Kula ognia, podążająca za nami jak wierny kompan, rzucała jasny blask na poszarpane ściany tunelu. Stąpaliśmy wolno między stertami gruzu, rozglądając się wokół. Niestety nie znaleźliśmy nawet śladu eltariany. Przeszukanie dwóch kolejnych tuneli również nie przyniosło żadnych rezultatów. – Mam nadzieję, że inni mieli więcej szczęścia – westchnęła z rezygnacją Nina. – Powiesz mi w końcu, co zrobiłem nie tak? – przystanąłem, przyglądając się jej uważnie.

– Nie wiem, o czym mówisz – widziałem, jak unika mojego wzroku. – Przestań ściemniać. Widzę, że zachowujesz się inaczej. Gdy patrzysz mi w oczy, widzę w nich smutek i ból. – To nieodpowiednia chwila, by o tym rozmawiać. – Próbowała mnie ominąć, lecz jej nie pozwoliłem. – Nigdy nie będzie odpowiednia chwila – parsknąłem. – Jesteśmy w trakcie kolejnej samobójczej misji. – Musimy skupić się na szukaniu kamienia, nim elfy wrócą do kopalni – wskazała na kolejny tunel. – Jak chcesz – rzuciłem zniecierpliwiony. Idąc za nią w kierunku następnego korytarza, nie odezwałem się już ani słowem. Oglądając wyrwy w ścianach, w końcu pośród skał natrafiłem na coś mieniącego się. Kucnąłem, odrywając kawałki popękanych kamieni i pomagając sobie przy tym sztyletem. – Mam! – rzuciłem do Niny. Błyskawicznie znalazła się przy moim boku. Unosząc czarny błyszczący kamyk, przez chwilę przyglądałem mu się w skupieniu. – To jest to? Nina wzięła do rąk mały, kanciasty kryształ wielkości przepiórczego jajka. – Mam nadzieję, że tak – szepnęła. Nim jednak zdążyliśmy opuścić tunel, usłyszeliśmy złowieszcze zgrzytanie, a po nim ogłuszający huk. Ziemia zadrżała, a Nina wylądowała na mnie. – Co to było? – spytała przerażona. – Wygląda na to, że pojawili się nasi gospodarze. – Unosząc wysoko miecz, ruszyłem do przodu. – Bądź gotowa. Gdy stanęliśmy ponownie na dnie leja, naszym oczom ukazała się przerażająca scena. Elfy pod swoją pierwotną postacią otaczały nas z każdej strony. Przeraźliwe krzyki mieszały się z sykiem i odgłosem pazurów drapiących skały. Szybko odszukałem wzrokiem naszych towarzyszy. Kate, używając swojej mocy, odrzucała zbliżające się do niej stwory, torując sobie tym samym drogę w dół. Nieco wyżej pośród płonących elfów dostrzegłem Aleca, osłaniającego sobą Amandę. Nigdzie nie mogłem natomiast wypatrzyć Conora i Kaylen,

najwidoczniej nie opuścili jeszcze tunelu. Sytuacja nie przedstawiała się różowo, ponieważ elfów z każdą chwilą przybywało. Poruszały się po ścianach leja niczym pająki polujące na swoją ofiarę. – Jesteśmy w pułapce. – Nina z przerażeniem rozejrzała się wokół. – Nie czas na panikowanie! Pora skopać kilka tyłków! zawołałem. – Złaźcie na dół! – rzuciłem do reszty ekipy. Nie miałem niestety czasu na sprawdzenie, czy dosłyszeli, ponieważ elfy dostrzegły naszą obecność. Z uniesionym mieczem czekałem, aż któryś z nich zbliży się do mnie. Nim to się stało, ku mojemu zaskoczeniu, pośród błękitnego blasku stwór rozsypał się na drobny pył. Zaskoczony obejrzałem się za siebie, i muszę przyznać, że to, co zobaczyłem, oszołomiło mnie kompletnie. Nina, stojąc w lekkim rozkroku, miotała błękitnymi kulami, w których iskrzyły się pioruny. Istna bogini zemsty. Jej oczy płonęły jasnym blaskiem. Byłem jednocześnie przerażony i zafascynowany. Wyglądała niesamowicie, jak jakaś niezwyciężona bohaterka z filmów, które kiedyś oglądałem. Stałem jak zahipnotyzowany, patrząc, jak toruje drogę na dół pozostałym. Już dawno nie czułem się tak bezużyteczny. Gdy Kate, London, Alec i Amanda znaleźli się nieopodal nas, zauważyłem, że nie szło im tak świetnie jak przypuszczałem. London miał pokaleczoną twarz, Alec otwartą ranę na plecach, Amanda zaś krwawiące skaleczenie na głowie. Jedynie Kate wyglądała na całą. – Nie wiem, jak długo dam radę – usłyszałem głos Niny. Widziałem, jak wiele wysiłku ją to kosztowało. Krople potu lśniły na jej czole, mimo to nadal starała się trzymać elfy z dala. – Są ich setki. – Amanda z przerażeniem patrzyła na coraz to nowych przeciwników. – Odpocznij – podtrzymałem ją za ramię. Oparła się o mnie, oddychając płytko. – Gdzie, do cholery, są Conor i Kaylen? – krzyknąłem. Jak na zawołanie wybiegli z jednego z tuneli, znajdujących się jeden poziom nad nami. Elfy, charcząc głośno, otoczyły ich z każdej strony. Widziałem, jak Conor sprawił, że kilka stojących najbliżej stworów pada bezwładnie na ziemię, po czym chwycił Kaylen za rękę i z rozbiegu skoczył w dół. Niestety w tej samej chwili jeden z elfów

wczepił mu się w plecy, zatapiając zęby w jego ramieniu. Nim dotknęli ziemi, ciało stwora zapłonęło jasnym ogniem. Conor upadł nieporadnie na ziemię, usłyszeliśmy chrupnięcie łamanej kości. Kaylen wylądowała kawałek dalej, zgrabnie niczym kot. – Twoja gibkość jest zadziwiająca! – Conor próbował się uśmiechnąć, niestety nie udało mu się. – Czy ty nie potrafisz być poważny nawet w sytuacji zagrożenia? – Kaylen zgromiła go spojrzeniem. – Cóż poradzę na to, że tak mną zawładnęłaś. W dwóch susach doskoczyłem do Conora, pomagając mu podnieść się z ziemi. Bałem się, że jeszcze chwila i to Kaylen stanie się dla niego największym zagrożeniem, nie elfy. – Co teraz? – London spojrzał na otaczające nas coraz liczniej elfy. Zajmowały każdy kawałek ścieżki, każdy fragment skalnej ściany. Miałem wrażenie, że znaleźliśmy się na arenie koloseum, wypełnionego żądnymi krwi widzami. Niestety, w tym wypadku ową żądzę krwi trzeba było traktować całkowicie dosłownie. Nim zdążyłem odpowiedzieć, wokół nastała cisza. – Kogóż ja tu widzę! – usłyszałem znajomy głos. Pośród tłumu elfów nastąpiło poruszenie. W chwilę potem jakaś postać zeskoczyła z najwyższego poziomu, lądując z gracją tuż obok nas. Widząc arogancki uśmiech na ustach stwora, wiedziałem już, z kim mieliśmy do czynienia – książę elfów we własnej osobie. Z obrzydzeniem patrzyłem na jego szarą, poranioną skórę, kępki włosów i małe czarne oczka. Wskazał na nas palcem zakończonym ostrym pazurem. – Wykazaliście się nie lada głupotą, okradając elfickie kopalnie. – Co robimy? – Alec spojrzał na Ninę, gdy pozostałe elfy otoczyły nas ciasnym kołem. – Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło – ciągnął. – Po soczystej uczcie nie pogardzimy deserem. W tej samej chwili rozległy się głośne okrzyki. Książę zrobił krok w naszą stronę, więcej nie zdążył. Głośny grzmot rozniósł się echem po skalnym wnętrzu. Ziemia zadrżała i jedna po drugiej zaczęły z niej wyrywać się srebrne wstęgi. Pioruny przeplatały się między sobą,

tworząc wokół nas kopułę o strukturze pajęczej sieci. Nie musiałem patrzeć na Ninę by wiedzieć, że to jej zasługa. Kilkoro elfów próbowało staranować osłonę, wystarczyło jednak, by dotknęli iskrzących się nici, a ich drgające w agonii ciała padały na ziemię. – Nieźle – Conor spojrzał z uznaniem na Ninę, przytrzymując dłonią krwawiącą ranę na ramieniu. – Niestety nadal jesteśmy w pułapce. – Więc czas najwyższy się stąd zabierać! – krzyknąłem do niego. – Niby jak chcesz to zrobić? – Kate spojrzała na mnie, jakbym oszalał. – Nie mamy w zasięgu żadnej ściany, na której moglibyśmy otworzyć portal. Wiesz równie dobrze jak ja, że nie są one potrzebne tylko na otwartym terenie. – Skorzystamy więc z tego, co mamy. Zróbcie mi trochę miejsca po środku. – Jasne – prychnęła Kaylen. – Mamy ogromne pole do manewru. – Wystarczy niewielki skrawek podłogi – rzuciłem zniecierpliwiony. – Uważajcie tylko, by nie przysmażyć sobie tyłków o osłonę. – Zerknąłem na Ninę, która z zamkniętymi oczyma stała cały czas nieruchomo. – Prędzej czy później wasza magia się wyczerpie! – usłyszałem krzyk księcia. – Wtedy weźmiemy, co nasze. – Najgorzej, jak coś się komuś wydaje – mruknąłem, kucając przy skalnej podłodze. Skupiając się na miejscu docelowym, uderzyłem pięścią w ziemię. – Kolejne ekstremalne przejście – prychnęła Kate pod nosem, patrząc na otwierający się portal. – No to skaczemy. – Conor ruszył jako pierwszy do lśniącej dziury w ziemi, która z każdą chwilą robiła się coraz większa. Inni niechętnie poszli w jego ślady. W końcu zostałem już tylko ja i Nina. Szybko znalazłem się przy niej. Nim zdążyła otworzyć oczy, chwyciłem ją w pasie i rzuciłem się w lśniącą otchłań.

Rozdział 20. Antilia Gdy portal się zamknął, wylądowałam na czymś ciepłym i miękkim. Otwierając oczy, zobaczyłam, że tym czymś jest Nick, a pod nim jeszcze kilka innych osób. – Przypomnijcie mi, żebym nigdy więcej nie pozwalała mu otwierać portalu… – jęknęła Kate, gramoląc się spod Londona. – Dlaczego jesteśmy tutaj? – spojrzałam zdziwiona na Nicka, gdy nad swoją głową ujrzałam kryształowe liście. Doskonale wiedziałam, że jest to miejsce, do którego już kiedyś mnie zabrali, schron strażników. – Powinniśmy być na Ziemi, przy pieczarze. – Chyba nie sądzisz, że ktokolwiek z nich ruszy do walki w takim stanie? – Nick spojrzał na mnie jak na wariatkę. – Nie mamy czasu! – jęknęłam, patrząc na poranionych towarzyszy. – Nie bądź nadgorliwa – parsknął Nick. – Wyleczę ich, zjemy coś i ruszymy dalej. Góra dwie godziny poślizgu. Jestem pewien, że tyle przeżyjesz. Nie czekając na moją odpowiedź, pomógł Conorowi wejść do domu. – Załatw coś do jedzenia. Najlepiej na Ziemi, tam nikt cię nie pozna – rzucił po drodze do Kate. Widziałam, jak otwierała usta, by odmówić, lecz szybko się opanowała. Niechętnie ruszyłam za pozostałymi do domu. Nie chciałam marnować czasu, jednak Nick miał rację: strażnicy nie mogli ruszyć dalej w takim stanie. W kuchni powstał sztab kryzysowy. Wszyscy rozsiedli się przy stole, a Nick skakał od jednego do drugiego, pomagając im przez użycie swojej mocy. Sięgnęłam do kieszeni, w której schowałam eltarianę, chcąc się jej ze spokojem przyjrzeć. Ku mojemu przerażeniu kieszeń była pusta. – Nie, nie, nie! – Zaczęłam gorączkowo przeszukiwać pozostałe kieszenie. – To niemożliwe. – Co się stało? – Kaylen błyskawicznie znalazła się przy mnie. – Kamień! – krzyknęłam histerycznie. – Nie ma go! Musiał mi

wypaść podczas przechodzenia przez portal. – Niech to szlag. – Nick podszedł do mnie. – Szukałaś dokładnie? Może wsadziłaś go do torby? – Nie. – Pokręciłam głową. – Był w kieszeni. Jestem pewna. – Na szczęście mamy zapasowy kamyczek – usłyszałam cichy głos Conora. Gdy wyjął z kieszeni mały czarny kryształ, miałam ochotę uściskać go z radości. – Kiedy go znalazłeś? – Kaylen spojrzała na niego podejrzliwie. – Gdybyś zwracała na mnie więcej uwagi, wiedziałabyś. – Mrugnął do niej. – Na szczęście wszystko można jeszcze nadrobić. – Zatłukę osła – Kaylen chwyciła się za głowę, wychodząc z kuchni. Conor kulnął kryształ po stole w moją stronę. – Dziękuję – szepnęłam, biorąc go do rąk. – Zawsze do usług – odparł i przymknął oczy. – Co z nim? – spojrzałam na Nicka. – Głęboka rana na ramieniu i dwa złamane żebra. Nic mu nie będzie, zaraz wszystko uleczę. – A wy jak się czujecie? – spojrzałam na pozostałych. – Jak nowo narodzeni – odpowiedzieli jednocześnie London i Alec. – Nick się spisał – dodała Amanda. W tej samej chwili w korytarzu zrobiło się niezwykle jasno, po czym do kuchni wkroczyła Kate z kilkoma torbami. – Co tam masz dobrego? – Nick zerknął na nią znad Conora. – Burgery, frytki? – Bajgle, kanapki i kilka gotowych sałatek. Wszystko to, co mogłam na szybko kupić w supermarkecie – burknęła. – Mogłaś się trochę postarać. – Spojrzał na nią z wyrzutem. – Podobno nie mamy czasu! – odpaliła. – Bierzcie, co jest, albo głodujcie. Mnie wszystko jedno. – Niczym chmura gradowa usiadła przy stole i zaczęła jeść. – Jestem głodny jak wilk. – London uśmiechnął się do niej, sięgając do torby, a pozostali poszli za jego przykładem. Nie miałam ochoty na jedzenie, więc korzystając z nieuwagi innych, wyszłam na zewnątrz. Siedząc na drewnianym stopniu, oparłam

głowę na kolanach, zamknęłam oczy i starałam się wyciszyć umysł. Moje myśli błyskawicznie pomknęły do Sebastiana. Co teraz robi? Czy za mną tęskni? Czy zmienił się, od kiedy go widziałam ostatnio? Tęsknota, która zawładnęła moim sercem, była powalająca. Czułam się tak, jakby zabrakło mi jakieś kończyny, jak gdybym była niekompletna. Rozterki, które targały mną przed porodem, wydały mi się teraz absurdalne. Bez względu na wszystkie okoliczności towarzyszące mojej ciąży, bez względu na to, kto jest ojcem dziecka czy też jaki los jest mu przeznaczony – Sebastian jest najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło. – Wiem, że żarcie, które przyniosła Kaylen, jest niespecjalne, ale to chyba nie powód, by zaraz uciekać. – Nick usiadł przy mnie. – Nie jestem głodna – szepnęłam. – Czyżby nasza królewna wymiękała? – spytał z przekorą. – Nie, to tylko… – Nie wiedziałam, jak opisać swoje uczucia. – Tęsknisz za synem? – Nick przyjrzał mi się z uwagą. – Tak, to też. – Niechętnie spojrzałam na niego. Zdziwiło mnie, że zaczął ten temat. – Będzie dobrze! – Chwycił mnie za rękę. – Radziliśmy sobie z gorszymi sprawami. – Nie, Nick. – Pokręciłam głową. – Tak źle jeszcze nie było. Nie wiem, co będzie, jeśli nam się nie uda. Mój syn, cały Wszechświat, wszystko będzie stracone. – Ej! – Poderwał się z miejsca i kucnął przede mną. – A gdzie twoja wiara? Pamiętaj, że nie jesteś w tym sama. Wszyscy jesteśmy tutaj, by ci pomóc. – Serce ścisnęło mi się z bólu, gdy zobaczyłam jego uśmiech. Tak bardzo pragnęłam usłyszeć od niego te słowa, tylko nie w takich okolicznościach. Przez chwilę przyglądałam mu się w milczeniu. Kochałam go bardzo, a świadomość, że utrata wspomnień o naszej miłości przywróciła mu radość życia, nie dawała mi spokoju. Pragnęłam, by znalazł szczęście przy mnie, widać jednak nie było to możliwe. – Jak na kogoś, komu tak się spieszyło, sporo czasu spędzasz na pogawędkach. – Usłyszałam za plecami głos Kaylen. – Jesteśmy gotowi, czekamy tylko na was. Błyskawicznie podniosłam się z miejsca i weszłam za nią do

kuchni. Siedzieli przy stole, patrząc na mnie wyczekująco. – Wszystko z wami w porządku? – spytałam. – Jesteście pewni, że dacie radę ruszać w dalszą drogę? – Wszyscy sprawni i gotowi do akcji – zameldował Conor z uśmiechem. – W takim razie w drogę. – Nick stanął przy mnie. W kilkanaście minut później wylądowaliśmy na środku wielkiej pustyni, ziemskiej pustyni. – W samą porę. – Słysząc znajomy głos, poczułam, jak moje serce zamiera. Za nami w asyście kilkudziesięciu strażników stał Klaudius i pozostali członkowie Rady. Wymieniłam niepewne spojrzenie z Nickiem. – Przyznam – ciągnął Klaudius – że zaskoczyła mnie wizja Lucasa. Nie byłem pewien, czy faktycznie się tutaj pojawisz. – Przyjrzał mi się z uwagą. – Zmieniłaś się od naszego ostatniego spotkania. – Ty za to nadal wyglądasz jak nadęty dupek – wypalił Nick, nim zdołałam otworzyć usta. – Nie zapominaj, chłopcze, do kogo mówisz – Klaudius rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. – Co zrobiłaś z dzieckiem? – przeniósł wzrok na mnie. – Twój wszechwiedzący jasnowidz ci tego nie powiedział? – wycedziłam jadowicie. – Gdzie jest dziecko? – spytał ze złością. – Nigdy się tego nie dowiesz. – Cóż – burknął. – W takim razie zajmę się najpierw jednym problemem. – Nim skończył mówić, poczułam, jak niewidzialna obręcz zaciska się na mojej szyi. Padłam na piasek, walcząc o każdy oddech. Starałam się przywołać moc, lecz brak tlenu utrudniał mi koncentrację. Spod przymkniętych powiek widziałam, jak moi strażnicy ruszają mi na pomoc. – Załatwcie tego po prawej! – usłyszałam krzyk Nicka. – To on ją dusi. Fala ognia wystrzeliła w stronę członków Rady, niestety została błyskawicznie zatrzymana przez ścianę z wody. – Schowaj się za mną. – Podniosłam głowę, widząc, jak Conor

stara się osłonić kucającą przy mnie Kaylen. – Chyba żartujesz – parsknęła. – Sama się nim zajmę. W kilka sekund później pośród jasnej poświaty ujrzałam wielkiego gifreta. Obraz przed moimi oczami stawał się coraz bardziej zamazany, a duszność coraz bardziej bolesna, ale dostrzegłam jak przez mgłę zdębiałą minę Conora. W normalnych okolicznościach rozbawiłoby mnie to, niestety teraz nie było mi do śmiechu. Poczułam, jak otacza mnie ciemność, nie byłam już w stanie zaczerpnąć choćby odrobiny powietrza. W oddali słyszałam krzyki i głośne warczenie. Gdy już traciłam przytomność, obręcz nagle zniknęła. Kaszląc głośno, próbowałam podnieść się z piasku. Conor momentalnie pochylił się i podtrzymał mnie. – Co się dzieje? – spytałam schrypniętym głosem. – W sumie nic takiego – parsknął. – Moja wybranka właśnie przemieniła się w wielkiego, włochatego stwora i przegryzła gardło jednemu z członków Rady. – Aha… – Niemal widziałam, jak trybiki w jego głowie obracają się, starając się jakoś przetworzyć to, czego był świadkiem. – Przywykniesz. – Poklepałam go po ramieniu. – Teraz trzeba zrobić porządek z tymi zarozumialcami. – Jeśli chcesz, sam mogę to zrobić. – Spojrzał na mnie niepewnie. – Jaki dar posiadasz? – Mogę w mgnieniu oka odebrać wszystkim życie – powiedział, patrząc mi w oczy. – Co? – zdębiałam. – Przecież to niemożliwe. – A jednak tak. Panuję nad życiem i śmiercią – wyjaśnił. – Wolę sama się nimi zająć. – Starałam się ostrożnie dobierać słowa, by nie poczuł się dotknięty. Nie chciałam, by wiedział, że przeraża mnie jego umiejętność. – W razie czego wystarczy jedno słowo! – Ukłonił się lekko. Przeniosłam wzrok na toczącą się nieopodal walkę. Kaylen pod postacią gifreta stała nad rozszarpanym ciałem spowitym granatową peleryną, warcząc na otaczających ją z każdej strony strażników. Alec siłował się ze swoim przeciwnikiem za pomocą ognia. Niestety tamten panował nad wodą, walka była więc wyrównana. Nick, Amanda

i London odpierali ataki przy pomocy mieczy. Kate rzucała kolejnymi przeciwnikami na odległość kilku metrów. Tym razem nie zamierzałam stać bezczynnie i przyglądać się, jak inni walczą za mnie. Oczywiście, mogłam się zgodzić na propozycję Conora, nie chciałam jednak zabijać tylu osób. Większość z tych strażników wykonywała jedynie rozkazy. – Dość! – krzyknęłam na całe gardło, przywołując jednocześnie swoją moc. Niestety nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Skupiłam się na tym, co zamierzałam zrobić, uwalniając z siebie potężną falę mocy. Z wysoko uniesioną głową patrzyłam, jak zdziwieni strażnicy i członkowie Rady machając nogami, unoszą się w powietrze. Moi towarzysze znieruchomieli, patrząc to na mnie, to na grupę lewitujących nad ziemią osób. – Całkiem, całkiem. – Conor stanął przy mnie. Zauważyłam, jak jeden ze strażników celuje czymś we mnie. Błyskawicznie przywołałam do siebie ziarenka piasku. Wystrzeliły spod moich stóp, osłaniając mnie wysokim murem. Widziałam, jak lśniąca kula odbija się od piasku i znika w powietrzu. Koncentrując się mocniej, wprawiłam ziarenka piasku w ruch wirowy. Kilka chwil potem ogromny wir piaskowy otoczył unoszących się w powietrzu przeciwników. – Conor! – krzyknęłam. – Wyjmij z mojej kieszeni eltarianę i znajdź pieczarę! Nie musiałam powtarzać, chłopak błyskawicznie sięgnął do wskazanej kieszeni. Gdy zamknął kryształ w dłoni, spojrzał na mnie rozszerzonymi ze zdziwienia oczyma. – Niewiarygodne, ona naprawdę tu jest… – Dla Conora widok pojawiającej się znikąd pieczary rzeczywiście musiał być zaskoczeniem. – Poprowadź pozostałych do wejścia – rzuciłam przez ramię, tyłem przemieszczając się we wskazanym przez niego kierunku. Gdy wszyscy zebrali się w jednym miejscu, ruszyłam wolno w ich stronę, nadal utrzymując piaskowy wir w ruchu. – A co z nimi? – Amanda spojrzała w górę. – Nim piasek opadnie, będziemy już w środku. Nie znajdą wejścia bez eltariany, więc mamy ich z głowy. – Przekraczając próg groty, widziałam jeszcze, jak moja moc ulatnia się, a strażnicy wraz

z otaczającym ich piaskiem lądują na ziemi. – To było niezłe, kwiatuszku. – Nick poklepał mnie po plecach. – Dobrze się czujesz? – Kaylen już w swojej ludzkiej postaci podeszła do mnie z zatroskaną miną. – Jest dobrze – uśmiechnęłam się. – Dziękuję ci za pomoc. – Zawsze do usług. – Szturchnęła mnie w ramię. – Poza tym nigdy nie zapomnę widoku tego zarozumialca – wskazała na Conora. – Kochanie – krzyknęła w jego stronę z figlarnym uśmiechem. – Nadal chcesz poznać bliżej moją dziką stronę? Chrząknięcie Conora zmieszało się z chichotem Nicka i Londona. Nie zwracając uwagi na pozostałych, ruszyłam do wnętrza pieczary. Gdy znalazłam się nieopodal studni, poczułam dreszcze na całym ciele. Chwila, w której miałam stanąć naprzeciw pierwotnego zła, zbliżała się nieuchronnie. Nie mogłam jednak pozwolić, by zawładnął mną strach. Wiedziałam doskonale, o jaką stawkę toczy się gra. – Witajcie. – Usłyszawszy niespodziewanie głos odbijający się od ścian jaskini, omal nie zemdlałam. To miejsce przerażało mnie nawet bez wyroczni, czekającej na nas przy studni. Pojawiła się nie wiadomo skąd, bez jasnego światła towarzyszącego portalowi. – Jestem Tamida. Przybyłam tu, by dopełnić umowy. Pomogę wam dostać się do wnętrza wymiaru zła. Nie zwlekając, ruszyłam w jej stronę. – Możesz nam wyjaśnić, jak się tam dostaniemy? – spojrzałam niepewnie na zamkniętą kamiennym wiekiem studnię. – Tylko proszę bez rymowanek i niedomówień. – Pomogę wam oddzielić duszę od ciała, tylko w taki sposób przedostaniecie się na drugą stronę – wyjaśniła, uśmiechając się dziwnie. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. – London podszedł do mnie. – Ciało nie może żyć bez duszy. – Mylisz się – wtrąciła się Tamida. – Moja moc ochroni wasze ciała w czasie, gdy was w nich nie będzie. – Jeśli do wymiaru dostaną się tylko nasze dusze, jak będziemy walczyć? – Nick podszedł do nas. – Co z naszymi mocami, z bronią? – Moc jest zespolona z waszymi duszami, ciało to tylko naczynie – wyjaśniła wyrocznia. – Co do broni, myślę, że przyda wam się mój

podarunek. – Jak na zawołanie u jej stóp pojawiło się długie wąskie pudełko. – Co to? – spojrzałam na nie podejrzliwie. – To broń stworzona z mgły i magicznej wody. Broń, która zabija duszę. Pomoże wam się obronić przed mrocznymi stworzeniami. – A nie ma możliwości, by dostać się tam w swoim ciele? – Conor niepewnie wskazał na studnię. – Tylko władca wymiaru może sprowadzić cielesną istotę do siebie. Ale chyba nie macie ochoty go o to prosić. – Oczywiście, że nie – odparłam szybko. – W takim razie nie marnujmy czasu. – Tamida uklękła. Nadal zadziwiało mnie, że nawet podczas tej czynności jej ciało nie stykało się z ziemią, lecz unosiło kawałek nad nią. – Kate – usłyszałam, jak Nick mówi coś za moimi plecami – chciałbym, żebyś została tutaj i dopilnowała, abyśmy wrócili bez problemów. – Jesteś pewien? – Nie była do końca przekonana. – Mogę być wam potrzebna. – Musimy mieć tutaj kogoś, kto będzie na nią uważał. Z twoją mocą poradzisz sobie z nią. – Spojrzał na wyrocznię. – Zdajesz sobie sprawę, że zarzucanie mi oszustwa to poważna zniewaga? – zagrzmiał głos wyroczni. – Wybacz mu, proszę – wtrąciłam się natychmiast, starając się załagodzić sytuację. – On dba wyłącznie o nasze bezpieczeństwo. Wyrocznia patrzyła przez chwilę to na mnie, to na Nicka. – Na przyszłość licz się ze słowami – powiedziała już spokojniej. – Słowo wyroczni jest święte. Nie kalamy swych ust kłamstwem. – Przepraszam – Nick z powagą pochylił głowę. – Twoja przyjaciółka może ze mną zostać, skoro to zapewni ci poczucie bezpieczeństwa. – Dziękuję. – Skłonił się. – A teraz, jeśli nie macie więcej żadnych pytań, połóżcie się na ziemi. – Szczerze mówiąc, mam kilka pytań – odezwał się niepewnie London.

– Dlaczego mnie to nie dziwi? – parsknęła Kate pod nosem. – Słucham więc. – Tamida spojrzała na niego. – Możesz nam powiedzieć coś na temat mrocznego świata? Czego możemy się tam spodziewać? Jak dotrzeć do pierwotnego zła? I jak mamy wrócić tutaj? – Wiele pytań, jak na darmową poradę. – Kąciki jej ust uniosły się w lekkim uśmiechu. Nadal nie mogłam nadziwić się temu, jak niezwykłą istotą była. Robiła wrażenie rzeźby wykonanej z przezroczystej galaretki. – Będę ci dozgonnie wdzięczny za każdą informację, która pomoże nam przeżyć. – London jak zwykle okazywał talenty dyplomatyczne. – Cóż… – Tamida przez chwilę zastanawiała się nad czymś. – Wprawdzie nie zwykłyśmy robić niczego za darmo, jednak cel waszej misji jest szlachetny, więc tym razem zrobię wyjątek. Mroczny świat to labirynt, przez który przejść mogą tylko najodważniejsi. Będziecie musieli minąć strażnika labiryntu, przejść przez trzy sale, które wyzwolą w was największy strach, zmierzyć się z własnymi słabościami, pokonać swoje ograniczenia. Gdy wam się to uda, dotrzecie do komnaty pana mroku. By wrócić tutaj, musicie przemierzyć tę samą drogę i wskoczyć do otchłani studni. Tam będę na was czekała. Pamiętajcie, by się śpieszyć. Każda godzina z dala od ciała osłabi wasze dusze. – Dziękuję ci za pomoc! – Spojrzałam na nią z uśmiechem, za którym starałam się ukryć to, jak bardzo przeraziły mnie jej wyjaśnienia. – Zaczynajmy więc. Oddychając głęboko, położyłam się płasko na ziemi. Pozostali poszli w moje ślady. Z całych sił starałam się uspokoić walące serce. – Będzie dobrze. – Leżąca obok mnie Kaylen delikatnie ścisnęła mnie za rękę. – Pamiętaj, że jestem przy tobie. – Dziękuję… – szepnęłam, z trudem przełykając ślinę. Odwróciwszy głowę, zauważyłam wpatrzone we mnie oczy Nicka. Było w nich tyle ciepła, że aż serce mi się ścisnęło. – Damy radę! – mrugnął do mnie. Zaciskając powieki, skupiłam się na cichym zawodzeniu wyroczni. Jej słowa były niczym odgłos wiatru, krążącego wokół nas. Im szybciej mówiła, tym głośniej go słyszałam. Gdy w końcu nastała cisza, czułam

wokół siebie dziwną lekkość. Uchyliłam jedno oko, nie wiedząc, czego się spodziewać. Wszystko wokół wyglądało dokładnie tak samo jak przed chwilą. – Możecie już wstać – usłyszałam głos Tamidy i wolno podniosłam się z ziemi. Już otwierałam usta, by zapytać, co się nie udało, gdy zobaczyłam coś, co sprawiło, że zabrakło mi słów.

Rozdział 21. Nick Stałem z otwartymi ustami nad własnym ciałem, nadal leżącym nieruchomo na ziemi. Było to tak niewiarygodne, że przez dłuższą chwilę nie potrafiłem wykrztusić z siebie słowa. Pocieszył mnie jedynie fakt, że nie byłem sam w tym dziwnym odrętwieniu. Przy mnie stała Nina, jej wielkie, pełne niedowierzania oczy błądziły po jej własnym ciele. Kilkakrotnie otwierała i zamykała usta, nie potrafiąc wydobyć z siebie głosu. – Czy tylko ja jestem przerażony? – szepnął Conor, przyglądając się swoim dłoniom. Wszyscy wyglądaliśmy jak duchy. Unosiliśmy się nad ziemią, będąc zaledwie hologramami nas samych. – Niesamowite. – Jak zwykle, London był jedyną osobą po prostu zafascynowaną tym wszystkim. Próbował skakać, dotykał swojego ciała, starając się zrozumieć, jak to możliwe, że przenika przez przedmioty. Wyglądał jak mały chłopiec, który pierwszy raz znalazł się w wesołym miasteczku. – Gdzie jest Kaylen? – usłyszałem zmartwiony głos Niny. Dopiero teraz zauważyłem, że Kaylen jako jedyna nie opuściła swojego ciała. – Co się stało? – spojrzała na wyrocznię. – Jej o to zapytaj – odpowiedziała, uśmiechając się pod nosem. – Kaylen – Nina stanęła nad jej ciałem. – Kaylen, słyszysz mnie? Odezwij się. – Mnie tu dobrze – usłyszeliśmy jej cichy głos. – Nie wygłupiaj się! Wyłaź – zawołałem. Zdając sobie sprawę z niezwykłego znaczenia własnych słów, uśmiechnąłem się pod nosem. Po raz pierwszy w życiu kazałem komuś wyjść z własnego ciała. – Bawi cię to? – Nina rzuciła mi wściekłe spojrzenie. – Trochę tak. – Wzruszyłem ramionami. – Kaylen, przestań się wygłupiać. – Nina znów skupiła się na przyjaciółce. – Jak chcesz – warknęła. W chwilę potem ujrzałem coś rodem z filmów science-fiction, których byłem fanem. Z nieruchomego ciała Kaylen zaczęła się wynurzać przerażająca zjawa. Najpierw wynurzyły się dwie wielkie łapy, potem pysk i reszta ciała. Wszyscy staliśmy jak

wryci, nie wierząc własnym oczom. Dusza Kaylen miała postać gifreta. – Denerwuje mnie to, jak na mnie patrzycie. – Jeszcze większym szokiem było to, że z paszczy gifreta wydobył się ludzki głos Kaylen. – Przepraszam, nie chcieliśmy się gapić. – Nina podeszła do niej – Po prostu nas zaskoczyłaś, to wszystko. – Ty mnie rozumiesz? – Kaylen wytrzeszczyła swoje gifrecie czerwone, przerażające oczy. – Wszyscy cię rozumiemy – uśmiechnąłem się do niej. – Jak to możliwe? – London spojrzał na wyrocznię. – Wasza przyjaciółka pochodzi z rasy gifretów – wyjaśniła. – To jest jej prawdziwa forma, w niej przyszła na świat. Jej dusza jest dzika, tak jak jej rasa. Rozumiecie ją, ponieważ dusza posiada wszelkie psychiczne cechy każdego z nas. – Ja tam sądzę, że jesteś milusia w tej formie – poklepałem ją po futrze. Zadziwiające było to, że w przeciwieństwie do otaczających nas rzeczy, przez które przenikaliśmy jak zjawy, sami mogliśmy się dotknąć bez żadnego problemu. – Zrób to jeszcze raz, a odgryzę ci rękę – warknęła. – A podobno duchowość jest odzwierciedleniem spokoju – spojrzałem na nią z przekorą. – Powinniście już ruszać – wyrocznia przerwała naszą rozmowę. Wszyscy zebraliśmy się przy studni. Wyrocznia otworzyła pudełko, leżące u jej stóp. Wewnątrz niego znajdowało się sześć lśniących mieczy. Były równie nierzeczywiste, jak my. – Używajcie ich z rozwagą – przestrzegła nas wyrocznia, gdy kolejno po nie sięgaliśmy. – Wystarczy jedno skaleczenie, by wasza dusza rozpłynęła się w nicości. – Bosko… – szepnąłem, dotykając rękojeści miecza. Widniały na niej dziwne symbole, których nigdy wcześniej nie widziałem. – Ta broń zadziała wyłącznie na niematerialnych przeciwników – przypomniała wyrocznia. – Z wszystkimi pozostałymi będziecie musieli poradzić sobie z pomocą waszych mocy. – Przyjęliśmy do wiadomości – odpowiedział London. – Pamiętajcie, że świat mroku to w rzeczywistości świat umysłu. Nie siła tam się liczy, lecz spryt.

– Jasne. – Nie miałem pojęcia, co to właściwie znaczy, liczyłem jednak na to, że London połapie się, o co właściwie jej chodziło. Wyrocznia zbliżyła się do wieka studni i położyła na nim obie dłonie. Szepcząc coś pod nosem, zaczęła kreślić na nim jakiś wzór. W chwilę potem jasny blask zalał pomieszczenie, a w miejscu wieka pojawiła się lśniąca, błękitna tafla wody. – Oto drzwi, których szukaliście – oznajmiła, odsuwając się nieco. – Mamy przez to przejść? – Nina spojrzała na nią niepewnie. Wyrocznia skinęła głową. – No to siup. – Ruszyłem w stronę tafli jako pierwszy. Spojrzałem po drodze na Kate. Skinęła mi głową, wiedząc doskonale, co chciałem jej powiedzieć. – Antilio – usłyszałem, jak zagaduje idącą za mną Ninę – powodzenia. – Dziękuję. – Widziałem zaskoczenie na jej twarzy, najwyraźniej Nina nie spodziewała się przyjaznego gestu z jej strony. W sumie nie dziwiłem się jej, Kate już od dawna zachowywała się w stosunku do niej oschle, nie odpuszczając sobie żadnej sposobności dogryzienia jej. – Gotowa? – spojrzałem na Ninę, która kurczowo zaciskała pięści. – Bardziej już nie będę – uśmiechnęła się smutno. – Jesteśmy z tobą. – Conor stanął przy niej. – Nie zapominaj o tym, kim jesteś. – London objął ją lekko. – Nie ma nikogo potężniejszego niż ty. Nigdy w to nie wątp. – My też zrobimy wszystko, by ci pomóc. – Alec podszedł do nas, a zaraz za nim Amanda. – Tak wszyscy myślimy – Uśmiechnęła się do Niny. – Dziękuję, że ze mną jesteście. – Nina była naprawdę wzruszona. – Bez was bym sobie nie poradziła. – No raczej nie. – Conor szturchnął ją ramieniem. – Co za burak! – usłyszałem za plecami prychnięcie Kaylen. W postaci gifreta znacznie przewyższała każdego z nas wzrostem. Stojąc przy niej, sięgałem jej zaledwie do grzbietu. – A nie masz jakieś większej wersji przejścia dla naszej koleżanki? – Nie potrafiłem odpuścić sobie złośliwości, kierując pytanie w stronę wyroczni. – Obawiam się, że jej wielka głowa może się zaklinować w tej

studni. – Jesteś pewna, że go potrzebujemy? – Kaylen zwróciła się do Niny. – Wystarczy jedno twoje słowo i się go pozbędę. – Zapamiętam to. – Nina podeszła do niej i delikatnie przytuliła policzek do pyska pochylonego gifreta. – Ja uwielbiam cię bez względu na postać, którą przybierasz. Nie słuchaj go. – Widok królewny tulącej się do istoty, którą jeszcze jakiś czas temu miałem za najbardziej krwiożerczą i bezlitosną bestię we Wszechświecie, był niesamowity. Nina zawsze potrafiła odnaleźć w każdym dobro, była to jedna z cech, które w niej ceniłem. Była wiernym i oddanym przyjacielem. – Chyba rzeczywiście czas na nas. – Spojrzałem na studnię. Nina skinęła mi głową, stając tuż za mną. Bez dalszych komentarzy usiadłem na krawędzi kamiennego kręgu, wpuszczając nogi do lśniącej wody. Poczułem dziwne mrowienie od pasa w dół. Rzuciłem niepewne spojrzenie Ninie, po czym zsunąłem się w głąb studni. Spodziewałem się uczucia towarzyszącemu przejściu przez portal. Jednak zamiast szaleńczej jazdy przypominającej kolejkę górską, poczułem, że wolno opadam, niczym piórko zrzucone z urwiska. Otoczony przez jasną, falującą poświatę, stałem się częścią nicości. Nie widziałem wokół siebie nikogo z moich przyjaciół. Gdy ponownie stanąłem na twardym gruncie, byłem więcej niż zdezorientowany. Rozglądałem się wokół z ciekawością. Dotychczas nie zastanawiałem się nad tym, co będzie nas czekało po drugiej stronie. Krajobraz nie był zbyt pokrzepiający. Stałem na czarnym, szlamiastym podłożu. Lepka maź szybko okleiła moje buty. Zadziwiające było to, że przestałem być zjawą unoszącą się nad ziemią. Zdawało się, że ten wymiar wpłynął na moją osobę. Nad moją głową wisiało krwistoczerwone niebo i widok ten był niezwykle przytłaczający. W oddali zauważyłem jakieś ciemne kształty, nim jednak zrobiłem krok, za plecami usłyszałem głosy: – To miejsce przeraża mnie bardziej, niż sądziłam. – Nina rozejrzała się wokół niepewnie. Po niej jedno po drugim zaczęli pojawiać się pozostali towarzysze. – Co to za świństwo? – Conor spojrzał na ziemię. – Nie mam pojęcia. – London kucnął, przyglądając się dokładniej

szlamiastej substancji. Gdy dotknął jej palcem, z sykiem podniósł się na równe nogi. Wszyscy patrzyliśmy, jak czarna breja oplata coraz ciaśniej jego palec. London błyskawicznie strzepnął ją i wytarł palec o spodnie. – To coś żyje? – Amanda patrzyła na niego wielkimi oczyma. – Najwidoczniej – odpowiedział. – Czułem, jakby zżerało moją skórę. – Przecież ty nie masz skóry. – Uniosłem brwi. – Nie mamy ciał, w razie gdybyś zapomniał. – Mówię tylko, co poczułem – spojrzał na mnie obrażony. – Poza tym tutaj jesteśmy jak najbardziej fizyczni. Spójrz na siebie, nie jesteś już przejrzystą zjawą. – Fakt – musiałem przyznać mu rację. – Gdzie teraz? – Alec stanął przy mnie, patrząc na ciemne kształty w oddali. – Zbyt dużego wyboru nie mamy. – Spojrzałem w tę samą stronę. – To najprawdopodobniej labirynt, nie dowiemy się tego jednak, dopóki nie podejdziemy bliżej. – Coś czuję, że to nam się nie spodoba. – Kaylen stanęła przy Ninie. – No to idziemy. – Skinąłem na pozostałych. – Mamy niewiele czasu. Wkrótce wróg zorientuje się, że ma nieproszonych gości. Trzymajcie broń w pogotowiu. – Spojrzałem na Kaylen. – A ty ząbki. – Mówiłam już kiedyś, że cię nie lubię? – Coś obiło mi się o uszy – mruknąłem, ruszając naprzód z Alekiem i Londonem u boku. Im bliżej naszego celu byliśmy, tym bardziej byłem zdenerwowany. To miejsce sprawiało, że czułem się jak ruchomy cel. Byliśmy głupcami, sądząc, że ktokolwiek zdoła się przedostać tutaj niezauważony, nie chciałem jednak deprymować pozostałych swoimi spostrzeżeniami. Zatrzymaliśmy się kilka metrów od wielkiego muru. W rzeczywistości słowo „mur” nie było adekwatne do tego, przed czym staliśmy. Znajdowaliśmy się przed ścianą, stworzoną z czarnych pnączy pokrytych kolcami, całą oklejoną substancją, która pokrywała nasze buty. Miała chyba kilkanaście metrów wysokości. Jeśli to miał być labirynt, to był ogromny. Trudno jednak było dokładnie ocenić jego

wielkość, ponieważ ściana zdawała się nie mieć końca. To tak, jakby cała planeta była przedzielona tą barykadą. – W życiu czegoś takiego nie widziałem. – Nietrudno było dostrzec lęk w oczach Londona. To miejsce podkopywało pewność siebie chyba każdego z nas. Spowijała je mroczna aura, wywołująca ciarki. Gdy podeszliśmy bliżej do ściany, zauważyliśmy, że oplatający ją bluszcz zaczyna się wić, niczym wąż szykujący się do ataku. Z walącym sercem spojrzałem na Londona. – Czy mi się przywidziało, czy… – Conor zrobił dłonią gest naśladujący ruch węża. – Labirynt żyje. – Nina dokończyła to, co chciał powiedzieć. – Alec, stań przy nas. Jeśli to coś spróbuje nas zaatakować, ogień będzie najlepszą obroną ‒ uznałem. – Jasne. – Błyskawicznie pojawił się u mojego boku w pełnej gotowości. Amanda i Conor zajęli miejsca po obu bokach Niny, Kaylen zaś osłaniała tyły. – Słyszę coś, co raczej się nam nie spodoba – odezwała się Kaylen po chwili. – A dokładniej? – Spojrzałem na nią, zaniepokojony w najwyższym stopniu. Wiedziałem o gifretach wystarczająco dużo, by nie wątpić w jej słowa. Ich słuch, wzrok i węch były godne pozazdroszczenia, znacznie przewyższały możliwości jakiejkolwiek innej istoty. – Coś zbliża się do nas po tym murze – wyjaśniła. – Słyszę szuranie na wewnętrznej stronie. – Domyślasz się, co to może być? – spytałem. – Nie mam pojęcia – odpowiedziała. – Aha. – London podrapał się po głowie. – To coś porusza się po pnączach. Nie ma więc mowy o ciężkich czy wielkich stworzeniach. – Wiesz – zerknąłem na niego – jeśli czegoś zdążyłem się nauczyć w ciągu ostatnich miesięcy, to tego, by nigdy nie zakładać czegoś z góry. Szczególnie w takich miejscach. – Jak dostaniemy się do środka? – Alec popatrzył w górę, oceniając rozmaite możliwości. – O wspinaczce nie ma mowy. Nigdzie też nie widać wejścia.

– Moglibyśmy spróbować okrążyć mur w poszukiwaniu jakieś szczeliny, ale to może potrwać wieki, biorąc pod uwagę jego wielkość. – Może uda nam się wyciąć kawałek pnącza mieczami? – zastanawiałem się głośno. – Albo Alec mógłby spróbować wypalić przejście. – Spróbujmy. – Conor od razu podszedł do ściany z uniesionym mieczem. Gdy szykował się do cięcia, pnącze wystrzeliło w jego stronę, oplatając mu nadgarstek. Usłyszeliśmy syk Conora, gdy ostre kolce wbiły się w jego rękę. Alec błyskawicznie wycelował ognistym biczem w tamtą stronę. Pnącze zrobiło się czerwone i błyskawicznie wróciło na swoje miejsce. – Nic ci nie jest? – spojrzałem na dłoń Conora: w miejscu, gdzie wkłuły się kolce, pozostały czarne ślady. Szybko położyłem dłoń na skaleczeniach, korzystając ze swojej mocy. Otarcia i skaleczenia błyskawicznie zniknęły. – Dzięki, stary. – Rozmasował rękę. – O użyciu mieczy nie ma mowy. Może druga opcja zadziała? – zerknął na Aleca. – Sądzę, że jest jeszcze trzecia opcja, którą zaraz poznamy – szepnęła Kaylen, patrząc na ścianę przed nami. W tej samej chwili wszyscy usłyszeliśmy głośne szuranie. Ściana zdawała się uginać pod naporem czegoś, co poruszało się po jej drugiej stronie. – Nadal jesteście pewni, że chcecie tam wejść? – Amanda była naprawdę przerażona. Nim zdążyłem odpowiedzieć, pnącze u podnóża ściany zaczęło wić się coraz intensywniej. Zauważyłem, jak rozplata się nitka po nitce i rozsuwa na boki. Mały prześwit z każdą chwilą się powiększał. Wszyscy odsunęliśmy się o kilka kroków, nie mając pojęcia, czego się spodziewać. Patrzyłem jak zahipnotyzowany na taniec pnączy, wijących się między sobą. Nie zdawałem sobie sprawy, że wstrzymałem oddech, aż do chwili, gdy zacząłem się dusić z braku tlenu. Był to kolejny dowód na to, że w tym wymiarze nasze dusze zyskały coś na kształt cielesności. Nie potrafiłem tego wyjaśnić, bo skoro według wyroczni nadal mieliśmy być wyłącznie bytami duchowymi, jak wyglądali ci, którzy mieli ciała?

Potrząsnąłem głową, ponownie skupiając się na przejściu, które osiągnęło już rozmiar sporych drzwi. Pnącza splotły się u szczytu otworu, formując łuk. Gdy w końcu przestały się poruszać, przejście miało dobre sześć metrów wysokości i co najmniej cztery szerokości. – To wejście jest takie wielkie z jakiegoś określonego powodu? – Conor zerknął na Londona. Nim ten zdążył odpowiedzieć, usłyszeliśmy dźwięk, od którego włosy stanęły mi dęba. Było to jednak nic w porównaniu z tym, co dopiero miało nastąpić. Chrzęszczący dźwięk z każdą sekundą stawał się coraz głośniejszy. Rozszerzonymi oczyma patrzyłem, jak w przejściu jedno po drugim pojawiają się długie, cienkie odnóża, zakończone ostrymi haczykami. Naliczyłem ich sześć, nim ujrzałem ich właściciela. Widziałem w życiu wiele dziwnych i przerażających zwierząt: olbrzymie kobry, elfy, gifreci, stwory żyjące w stawach – w życiu jednak nie spotkałem się z czymś takim. Żółto-czarna głowa miała chyba ze dwa metry średnicy, zdobiły ją wielkie szczęki, przypominające maczety, zwisające do połowy owłosionych odnóży. Jej odwłok składał się z czterech połączonych ze sobą pierścieni. Ostatni z nich zakończony był ostrym żądłem. Przy każdym ruchu potwora rozchodził się wokół ów chrzęszczący dźwięk, który słyszeliśmy na początku. Mimo starań nigdzie nie mogłem wypatrzeć oczu istoty. – Co to jest? – szepnąłem do Londona. Gdy tylko się odezwałem, stwór strzelił w moją stronę jakąś lepką, czerwoną substancją. Na szczęście wszyscy zdążyliśmy odskoczyć. – To coś nas nie widzi – London bezgłośnie poruszał ustami. – Nie ma oczu, więc kieruje się wyłącznie słuchem – wskazał na swoje uszy. Nie miałem pojęcia, jak pokonać istotę podobnych rozmiarów. Cały czas nie byłem pewien, czy to wielka mrówka, pająk, czy też coś zupełnie innego. Wiedziałem natomiast, że to coś stoi nam na drodze, a my musimy zrobić wszystko, by dostać się do środka.

Rozdział 22. Antilia Od dziecka bałam się pająków. Te ich owłosione nogi i wielkie odwłoki, brrr! To, na co patrzyłam teraz, było chyba najgorszym urzeczywistnieniem moich lęków. Wprawdzie nie byłam do końca pewna, czy ten stwór to jakiś zmutowany pająk, czy też jakieś inne cholerstwo – bez względu na nazewnictwo byłam przerażona. London zabronił nam mówić, gdy stwór omal nie trafił w Nicka kleistą mazią, kiedy ten coś szepnął. Teraz, porozumiewając się bez słów, starali się wymyślić jakiś plan dostania się do labiryntu. Bestia, przełażąc z jednej strony na drugą, starała się nas odnaleźć. Wiedziałam, że każda chwila działa na naszą niekorzyść, więc skinęłam na Nicka, dając mu sygnał, że zamierzam użyć swojej mocy. Nick pokręcił przecząco głową, wskazując na Aleca. Byłam zła, że nie chciał pozwolić mi tego załatwić, ale nie dałam tego po sobie poznać. Przyglądałam się, jak Alec formuje wielką, ognistą kulę i celuje nią w potwora. Oczekiwałam syku bestii i wybuchu ognia w zetknięciu z jej ciałem. W życiu jednak nie spodziewałam się tego, że kula przeleci przez potwora, jakby go tam wcale nie było. Wszyscy patrzyliśmy z otwartymi ustami na nienaruszonego przeciwnika. Alec rozłożył ręce, nie wiedząc, co jeszcze może zrobić. Conor poklepał Nicka po ramieniu i wskazał na przeciwnika. Nick pokiwał głową, dając mu najwyraźniej wolną rękę. Widziałam, jak Conor się skupia. Wyciągnął ręce przed siebie. Nie dało to jednak żadnego rezultatu. Nagle przypomniałam sobie słowa wyroczni, mówiące o tym, że istoty niecielesne można zabić mieczami z mgły, które dostaliśmy od niej, na cielesne zaś zadziała nasza moc. Najwyraźniej ten stwór zaliczał się do pierwszej kategorii. Pokiwałam ręką, starając się zwrócić na siebie uwagę Nicka. Gdy na mnie spojrzał, wskazałam na stwora, a potem na miecz, mając nadzieję, że zrozumie, o co mi chodzi. Niestety wzruszył ramionami, nie wiedząc, co mam na myśli. Wobec tego uformowałam niewielką kulkę energii i rzuciłam nią w niego. Był tak zdziwiony, że nawet nie drgnął. Tak jak przypuszczałam, kulka przeleciała przez niego, rozpływając się w powietrzu. Nick rzucił mi wściekłe spojrzenie i postukał się znacząco w czoło, na szczęście London błyskawicznie zrozumiał, co mam na

myśli i wytłumaczył to bezgłośnie Nickowi. Pozostał jeszcze jeden mały szkopuł – trzeba było dostać się gestami do bestii. Szybko uformowałam kolejną kulę i rzuciłam nią w szlamiaste podłoże spory kawałek od nas. Stwór zareagował momentalnie, rzucając się w tamtą stronę. Szybko jednak wycofał się do przejścia, ponownie zamykając nam drogę. Nie było szans, abyśmy dostali się do niego po cichu. Nagle w mojej głowie zaświtał pewien pomysł. Nie wiedziałam, czy mi się uda, ale warto było spróbować. Oczywiście byłam pewna, że Nick znów się na mnie wścieknie, lecz nie było czasu na przejmowanie się tym. Z każdą chwilą spędzoną bezczynnie nasze szanse malały. Skupiając się, skierowałam niewielką falę mocy w stronę Nicka. Gdy lekko uniósł się nad ziemią, zaczął machać rękami i nogami, kompletnie zaskoczony. Na szczęście opanował się na tyle, by zapanować nad swoim głosem. Od razu się zorientował, czyja to sprawka i popatrzył na mnie ze złością. Szybko zademonstrowałam mu swój plan, przesuwając go w stronę potwora. Nick przez chwilę patrzył na mnie w skupieniu, po czym uśmiechnął się szeroko, unosząc kciuk w górę. Kątem oka zauważyłam, jak Conor, machając rękami, stara się zwrócić moją uwagę. Gdy na niego spojrzałam, wskazał na Nicka i na siebie. Szybko zrozumiałam, co miał na myśli. Drugą ręką podniosłam Conora i przesunęłam go w powietrzu w stronę Nicka. Obaj przygotowali się na to, co mieli zrobić, unosząc wysoko miecze. Gdy byli już blisko stwora, spojrzałam niepewnie na Nicka; nie miałam pojęcia, z której strony chcą zaatakować. Nick, jakby czytając w moich myślach, wskazał na swoje serce, a potem na potwora. Zaczęłam powoli przesuwać ich we wskazanym kierunku. Moje serce waliło w szaleńczym tempie. Wiedziałam, że wystarczy minimalny błąd, by stracili przeze mnie życie. Ręce trzęsły mi się coraz bardziej, mimo to nie pozwoliłam sobie na chociażby sekundę nieuwagi. Wiedziałam, że pozostali wstrzymują oddech. Stwór zaczął obracać się we wszystkie strony, jakby wyczuwając niebezpieczeństwo. Byłam naiwna, sądząc, że istota z tak dobrym słuchem nie usłyszy szumu powietrza, który wywołałam, przesuwając chłopaków mocą. Rzucił się w ich stronę z głośnym zgrzytem. W ostatniej chwili udało mi się przesunąć ich poza zasięg jego szczęk.

Byłam gotowa ściągnąć ich z powrotem, lecz Nick dał mi znak, bym spróbowała jeszcze raz. Tym razem musiałam działać o wiele szybciej. Jednym pchnięciem wsunęłam ich pomiędzy odnóża stwora. Gdy chłopcy znaleźli się pod nim, w miejscu, w którym, jak sądziłam, znajdowało się jego serce, zamarłam w oczekiwaniu. Nick i Conor spojrzeli na siebie, po czym jednym zgodnym ruchem zatopili swoje miecze w ciele bestii. Ryk, który wydobył się z jej paszczy, sprawił, że włosy stanęły mi dęba na głowie. Skamieniała patrzyłam, jak z miejsca, w którym zatopili magiczne miecze, zaczął się wydobywać czarny dym. Błyskawicznie przeniosłam Conora i Nicka spod uginających się odnóży stwora. W chwilę potem potwór z głośnym łoskotem runął na ziemię, spowity przez coraz gęstszy dym. Ryk niósł się echem wokół, a stwór zdawał się rozpływać w otaczającym go dymie. – No to wejście z zaskoczenia mamy z głowy – mruknęła Kaylen pod nosem. – Lepiej zastanówmy się, jak minąć to wielkie cielsko – odezwała się Amanda. – Sprawa chyba załatwiła się sama. – London wskazał na dym, który już ulatniał się ku górze. Po cielsku nie było śladu. – Nieźle to wykombinowałaś, kwiatuszku. – Nick objął mnie ramieniem. Poczułam ucisk w sercu, wywołany jego bliskością. Wiedziałam, że nie był to odpowiedni moment na zmaganie się z uczuciami, nic jednak nie mogłam na to poradzić. Kochałam go tak bardzo, a on nawet tego nie pamiętał. Ta świadomość była straszna. – No, zgrana z nas ekipa. – Conor poszedł za przykładem Nicka, obejmując mnie z drugiej strony. – Ktoś tu się chyba zagalopował – zgromił go Nick. – Nie zachowuj się, jakbyś znał królewnę od lat i był jej najlepszym kumplem. – Przestańcie się wygłupiać. – London podszedł do labiryntu, rozglądając się z uwagą. – Musimy się śpieszyć, jeśli chcemy cokolwiek wskórać. Amanda błyskawicznie ruszyła w ślad za nim. – Czy tylko ja wyczuwam tutaj nutkę mięty? – Conor mrugnął do mnie.

Nie wiem, dlaczego wcześniej nie zwróciłam uwagi na rozmarzony wzrok Amandy, gdy tylko w pobliżu pojawił się London. Nie miałam czasu, by dobrze poznać tę dziewczynę, ale na pierwszy rzut oka wydawała się bardzo sympatyczna. Londonowi przydałby się ktoś bliski, ktoś, kto pokocha go tak, jak na to zasługuje. Nie było jednak czasu, by się tym zajmować. Starałam się teraz maksymalnie skupić. Nie wiedzieliśmy, w którym momencie pojawi się wróg. Wnętrze labiryntu było jeszcze bardziej mroczne, niż sądziłam. Idąc wąskim korytarzem, którego ściany sięgały wysoko ponad moją głowę, czułam się zniewolona i osaczona. Moje kroki wywoływały nieprzyjemny dźwięk, gdy brodziłam w tej czarnej mazi. Napierająca na nas zewsząd czerń była przełamana jedynie przez czerwień nieba, a w powietrzu czuło się groźbę, jakby ściany w każdej chwili mogły nas zgnieść. Powietrze było ciężkie, przesycone wonią zgnilizny. – Którędy idziemy? – Nick wskazał wejścia do trzech korytarzy. – Może powinniśmy się rozdzielić? – zaproponował Alec. – Nie – zaprzeczyłam z miejsca. – Musimy trzymać się razem, zło będzie chciało nas wyeliminować jedno po drugim. Nie ułatwiajmy mu tego. – Może uda ci się zniszczyć ten labirynt? – odezwała się niespodziewanie Kaylen. – Masz w sobie potężną moc, może dasz radę rozsadzić to cholerstwo? Przez chwilę zastanawiałam się nad jej pomysłem. To oczywiście znacznie przyśpieszyłoby wszystko, nie wiedziałam jednak, czy faktycznie mam dość mocy. Poza tym obawiałam się, że takie działanie może mnie znacząco osłabić. W końcu zdecydowałam się jednak spróbować. – Zobaczę, co da się zrobić. Cofnijcie się – powiedziałam do towarzyszy. Skupiłam się, przywołując swoją moc. Przez chwilę obracałam kulą, która powstawała w moich dłoniach, po czym cisnęłam nią w ścianę. Niestety czarna maź oblepiająca pnącza wchłonęła ją do wnętrza. – Chyba nic z tego – westchnęłam zrezygnowana. – Ta maź ma właściwości pochłaniające wszelką moc – odezwał się London.

– W takim razie pozostało nam tylko jedno. Entliczek, pentliczek… – Nick zaczął wyliczankę. – Mam lepszy pomysł – przerwałam mu. – London, ty masz najlepszą pamięć z nas wszystkich. Pozwolisz, że uniosę cię nad labirynt, byś mógł znaleźć właściwą drogę? – Jasne, zawsze byłem ciekaw, jak to jest móc latać. – Widziałam, jak stara się zamaskować niepokój za wymuszonym uśmiechem. Dopiero teraz przypomniałam sobie, że London nie przepadał za wysokością. – Oczywiście może to zrobić ktoś inny… – chciałam dać mu wybór. – Poradzę sobie. – Podszedł do mnie. – Poza tym, jak sama powiedziałaś, mam najlepszą pamięć. Wolno skierowałam swoją moc w stronę Londona, unosząc go w górę. Gdy znalazł się ponad labiryntem, przez chwilę trzymałam go w bezruchu, po czym na jego znak opuściłam go. – I co? – spojrzałam na niego wyczekująco. – W życiu nie widziałem czegoś podobnego – westchnął, przecierając oczy. – Ten labirynt żyje, cały czas się przemieszcza. Pnącza cały czas się wiją z jednej strony na drugą. Jedynie trzy pomieszczenia wewnątrz niego pozostają niezmienne. – To pewnie te trzy komnaty, o których wspominała wyrocznia – szepnęłam. – A co jest na końcu labiryntu? – Nie mam pojęcia – odpowiedział zmieszany. – To tak, jakby za ostatnią komnatą nie było nic. Czarna kurtyna z tej klejącej mazi przesłania wszystko. – Widziałeś kogoś w labiryncie? – spytał Nick. – Jakieś stwory, podobne do tego, którego zgładziliśmy? – Nie, nie widziałem nikogo. – Trochę to podejrzane – Conor i Alec wymienili spojrzenia. – Nawet jeśli ktoś na nas czeka, zaszliśmy już zbyt daleko, by się wycofać – Kaylen nie miała wątpliwości. – Zdołasz nas przeprowadzić? – znów skupiłam uwagę na Londonie.

– Postaram się. Z tego co zauważyłem, zmiany w labiryncie następują według określonego schematu i czasu. – Prowadź wobec tego – rzekłam. London ruszył jako pierwszy z Alekiem u boku. Za nim Nick, Kaylen i ja. Conor z Amandą osłaniali tyły. – Pamiętajcie, by nie dotykać pnączy – ostrzegł Nick. Im dłużej szliśmy, tym bardziej ceniłam umiejętności Londona. Co chwila skręcaliśmy to w prawo, to w lewo – sama nigdy bym się w tym nie połapała. Każdemu krokowi towarzyszył szmer trących o siebie pnączy. Wydawało się, że czekały na nasz najdrobniejszy błąd, najmniejsze potknięcie, by rzucić się nam do gardeł. Cały czas pilnowałam się, by nie dotknąć żadnej ze ścian. Już myślałam, że te zawiłe korytarze nie mają końca, gdy nagle London zatrzymał się. – Jesteśmy przy pierwszej komnacie. Przed nami ukazała się duża wolna przestrzeń o kształcie kwadratu. – Co wyrocznia mówiła o tych komnatach? – Nick spojrzał na mnie. – Trzy komnaty… – zaczęłam powtarzać to, co pamiętałam. – Było coś o słabościach, strachu i własnych ograniczeniach. – Możesz to przetłumaczyć? – przeniósł wzrok na Londona. – Niestety liczba opcji z tym związanych jest zbyt duża. Chyba jedynym wyjściem jest wejść i przekonać się samemu – powiedział poważnym głosem London. – Pamiętajcie o tym, co mówiła wyrocznia. Ten świat opiera się na umyśle. – Dotknął swojego czoła. – Wszystkie blokady są tutaj. – Pójdę pierwszy. – Nick ruszył do przodu pewnym krokiem. – Zobaczymy, co się stanie. To zapewne droga do kolejnych komnat. – Wskazał wąskie wejście, znajdujące się na przeciwległej ścianie. Wszyscy w napięciu obserwowaliśmy, jak zatrzymuje się mniej więcej na środku komnaty. Zauważyłam, że w przeciwieństwie do reszty labiryntu tutaj ściany były całkowicie pokryte czarną breją. – I co? – rzucił Conor do Nicka. – Jak na razie nic. – Nie mamy czasu, by czekać, aż coś się stanie – rzekłam. – Masz rację – potwierdził London. – Idziemy. Tylko bądźcie

czujni. W zbitej grupie ruszyliśmy w stronę Nicka. Gdy tylko znaleźliśmy się wewnątrz, wokół rozszedł się głośny chrzęst pnącza. Z przerażeniem zauważyliśmy, że przejścia, zarówno to, którym weszliśmy do komnaty, jak i to, które ‒ jak sądziliśmy ‒ prowadziło dalej, zniknęły. Pnącza odcięły nam drogę, a czarna maź momentalnie je oblepiła. – Co teraz? – Spojrzałam na Londona. Nim zdążył odpowiedzieć, maź znajdująca się pod naszymi stopami zaczęła bulgotać. Wraz z każdym pękniętym bąbelkiem w górę unosił się czarny dym. W kilka minut wszyscy zostaliśmy otoczeni przez ciemną osłonę, która swoją gęstością przypominała mgłę. Z ledwością widziałam zarys Kaylen i Aleca, stojących przy mnie. W jednej chwili otaczające nas hałasy ustały. Cisza panująca wokół była jednak jeszcze bardziej przerażająca. Słyszałam jedynie przyśpieszone oddechy moich przyjaciół i szaleńcze bicie własnego serca. – Nie! – Usłyszałam nagle przerażone wołanie Nicka. – Nie rób jej krzywdy! – Nick… – ruszyłam wolno w jego stronę. – Co się stało? – Zostaw ją! – krzyknął, unosząc swój miecz do góry. – Nick, co się dzieje?! – Rozległ się krzyk Londona. Przerażona patrzyłam, jak mieniący się miecz niebezpiecznie zbliża się do Kaylen. – Zabiłeś ją! – Znów zagrzmiał głos Nicka. Było w nim tyle bólu i złości, że na chwilę zamarłam. – Zabiłeś Sarę, ty potworze! Teraz zapłacisz mi za wszystko! – Co mu jest?! – zawołałam w stronę Londona. – To ta mgła. Ma omamy związane ze śmiercią Sary. – Tato! – drgnęłam przestraszona, usłyszawszy pełen rozpaczy głos Conora za plecami. – Tato, błagam cię, ocknij się! – Conor krzyczał coraz głośniej. – To twoja wina! – zwrócił się do Aleca. – Wysłałeś mojego ojca na pewną śmierć! Zapłacisz mi za to! – Mgła sprawia, że urzeczywistniają się nasze lęki, to, co prześladuje nas w głębi serca. U jednych mogą to być jakieś wspomnienia z przeszłości, u innych to, czego się obawiają w związku z przyszłością. – London stanął przy mnie. – Jednego jestem pewien,

jeśli szybko czegoś nie zrobimy, zaraz wszyscy się pozabijamy. – Nina! – zawołała Kaylen w moją stronę. – Weź go ode mnie, zanim komuś z nas stanie się krzywda. Przerażona spojrzałam na wymachującego mieczem Nicka. – Niech to szlag! – warknęłam. Próbowałam rozproszyć tę mgłę, ale nagle przede mną pojawiła się jakaś postać. Gdy stanęłam oko w oko z Kenronem, nie miałam pojęcia, co się dzieje. – Kochanie, chodź do mnie. – Kenron wyciągnął dłoń w moją stronę. – Nasz syn cię potrzebuje, ja też cię potrzebuję. – To tylko halucynacje. – Zamknęłam oczy, powtarzając to sobie. – To wina tej mgły, miesza mi w głowie. – Nie odtrącaj nas! – Podszedł do mnie. Chciałam się odsunąć, lecz moje nogi jakby wrosły w ziemię. Kenron objął mnie w pasie i mocno przytulił do siebie. Chłód jego skóry przenikał mnie go głębi. – Mamo… – słysząc piskliwy głosik, zamarłam w bezruchu. Wolno odwróciłam wzrok, patrząc na kilkuletniego chłopca. Wydał mi się znajomy. Miał ciemne włosy i delikatne rysy twarzy. Gdy spojrzał na mnie szkarłatnymi oczyma, poczułam, jak moje serce zamiera. – Ciągle jestem głodny… – szepnął, po czym spojrzał na coś za moimi plecami. Gdy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam skąpane we krwi, bezwładne ciało Nicka. – Nie… – zakryłam usta drżącymi dłońmi. Gdy chłopczyk podszedł do mnie, zobaczyłam, że jego buzia jest cała umazana krwią. – Dasz mi jeszcze? – spojrzał na mnie z uśmiechem, odsłaniając parę spiczastych kłów. – Zaczekaj chwilkę, Sebastianie. – Kenron pogłaskał go po głowie, a moje wnętrzności przewróciły się boleśnie, gdy zdałam sobie sprawę, kim jest chłopiec. – To niemożliwe! – Z całych sił zacisnęłam powieki. – Czyż nasz syn nie jest wspaniały? – Kenron zaczął całować mnie po szyi. – Już nie mogę się doczekać, kiedy na świat przyjdzie jego rodzeństwo. – Gdy położył mi dłoń na brzuchu, spojrzałam w dół. Ze świstem wciągnęłam powietrze, widząc, jak gładzi wyraźną wypukłość. – Chcę jeść! – Chłopczyk zaczął tupać ze złości.

– Nie – pokręciłam głową, zasłaniając uszy. – To nie dzieje się naprawdę! Czułam, jak czarna mgła oblepia moje ciało. Całą siłą woli zmusiłam się odsunięcia od siebie obrazu Kenrona, a co ważniejsze ‒ Sebastiana. Przekonywałam siebie w myślach, że to wszystko jest wytworem czarnej magii. Sebastian nie jest viperem, a co ważniejsze nie ma go tutaj. Jest bezpieczny pod opieką Adivy, Maximusa i Christiana. Oddychając głęboko, zaczęłam odsuwać od siebie obraz Kenrona i Sebastiana. Całą siłą woli oczyściłam umysł. Głos Kenrona cichł z każdą sekundą. W myślach cały czas powtarzałam sobie, że to wszystko jest wyłącznie wytworem mojego umysłu. Nie miałam zamiaru pozwolić, by strach przed tym, co może się wydarzyć, stanął mi na drodze. Spokój powoli rozlewał się po moim ciele. Ręce przestały mi się trząść, a serce znów biło normalnym tempem. Nie ma tu nikogo poza mną i przyjaciółmi – powtarzałam w myślach. To wszystko jest tylko sztuczką pierwotnego zła. Otworzywszy oczy zobaczyłam, że po moich omamach nie ma śladu. Z przerażeniem spojrzałam na przyjaciół. Nick i Kaylen walczyli zawzięcie. Conor leżał na Alecu, zaciskając dłonie wokół jego szyi. London kucał, chowając głowę w dłoniach, a Amanda stała niczym posąg i szlochałam histerycznie. – Co do diabła… – szepnęłam, rozglądając się wokół. Nie miałam pojęcia, co zrobić najpierw, gdy jednak zauważyłam, jak miecz Nicka niebezpiecznie zbliża się do twarzy Kaylen, moje rozterki zniknęły. Błyskawicznie podbiegłam do Nicka i pchnęłam go z całej siły, odrzucając go tym samym od Kaylen. Zamrugał zdziwiony, nie wiedząc, co się dzieje. Teraz ruszyłam w stronę Conora. Jednym ruchem ściągnęłam go z Aleca i rzuciłam na ziemię. Miotał się pośród mazi jak oszalały, wyrzucając z siebie najróżniejsze przekleństwa. Alec krztusił się, starając złapać oddech. – To przez tę mgłę! – krzyknęłam. – Wszystko, co widzieliście, to wyłącznie wytwory waszej wyobraźni. Szybko podbiegłam do Londona, który nadal kucał, obejmując ramionami głowę. – London! – potrząsnęłam nim. – London, spójrz na mnie.

– Zostawcie mnie! – krzyknął. – To nie moja wina, że urodziłem się w takiej rodzinie. – Spójrz na mnie. – Zmusiłam go, by uniósł głowę – Już dobrze, to tylko przywidzenia. London zamrugał kilkakrotnie, patrząc na mnie, jak gdyby zbudził się właśnie z głębokiego snu. – Pierwszy raz spotkałem się z czymś takim. – Zdezorientowany, potrząsnął głową. – Zajmij się Amandą – wskazałam na płaczącą nadal dziewczynę. – Ja muszę uspokoić tych furiatów. Nick znów przymierzał się, by zaatakować warczącą wściekle Kaylen. – Zabierz ode mnie tego głupka, zanim pozbawię go ważnej części ciała! – zawołała do mnie. – Nick… – Podeszłam do niego powoli. – Uważaj! – Starał się mnie ominąć. – To gifret. Zabił Sarę, my będziemy następni. – To tylko przywidzenia. – Chwyciłam go za ramię. – To Kaylen, nic nam nie zrobi. Nick nie zwracał uwagi na moje słowa i wciąż starał się wyswobodzić ramię z mojego uścisku. – Zajmę się tym – syknął. – Już więcej nikogo nie skrzywdzi. Wiedziałam, że moje tłumaczenia na nic się zdają, więc zrobiłam coś, co mogło pozwolić mu się ocknąć. Zacisnąwszy pięść, wzięłam mocny zamach i z całej siły walnęłam go w twarz. Nick był tak zaskoczony, że nim w ogóle zdążył choćby jęknąć, runął jak kłoda na ziemię. – Możesz uspokoić Conora? – rzuciłam w stronę Kaylen, widząc, że ten znów okłada Aleca pięściami. – Po co? Przecież może go lekko przypalić, to powinno załatwić sprawę. – Kaylen! – sarknęłam, nie chcąc wysłuchiwać głupich uwag. Wiedziałam doskonale, że Alec jest zbyt honorowy, by skrzywdzić niewinnego, nawet we własnej obronie. – Niech będzie – westchnęła. – Ale jeśli ten szajbus nie będzie

mnie słuchał, przegryzę mu krtań. – Jasne. – Ponownie skupiłam się na Nicku. Potrząsnął głową i trzymając się za czerwony policzek, spojrzał na mnie. Wiedziałam już, że mam przechlapane.

Rozdział 23. Nick Pulsujący ból z każdą chwilą przybierał na sile. Gdy zamroczenie minęło, dotknąłem kości jarzmowej, znajdującej się pod okiem. Przez chwilę nie mogłem sobie przypomnieć, co się właściwie stało. Czułem się tak, jakbym zderzył się z betonowym murem. Gdy jednak spojrzałem na drepczącą w miejscu Ninę, coś zaczęło mi świtać. Miała winę wypisaną na twarzy. – Czy ty mnie właśnie zdzieliłaś w twarz? – spytałem lekko zirytowany. – Wiesz – zaczęła niepewnie. – To zależy, jak na to spojrzysz. Ja wolę określić to jako jedyny sposób na powstrzymanie cię przed zabiciem Kaylen. – Mam limo pod okiem! – krzyknąłem, podnosząc się z ziemi. – Zmiana kąta postrzegania tego faktu niewiele da. – Nie chciałam tego robić… – Spuściła wzrok. – Nie słuchałeś mnie, uznałam więc, że tylko tak cię powstrzymam. – Przyznaj się, podobało ci się! – usłyszałem głos Kaylen. Gdy zobaczyłem, jak leży na nadal miotającym się Conorze, zapomniałem, o czym właściwie mówiłem. – Biorąc pod uwagę wszystkie jego postępki – ciągnęła Kaylen – to i tak cud, że cokolwiek zostało z jego twarzy. – Możesz przestać? – Nina rzuciła jej ostrzegawcze spojrzenie. – Dlaczego na nim leżysz? – dodała zmieniając temat. – Nie chciał mnie słuchać więc zastanawiam się, czy lepiej go ugryźć, czy pozwolić ci mu przywalić. – Widok zębów gifreta, układających się w szerokim uśmiechu był doprawdy powalający. – Co tu się dzieje? – odezwał się Conor. – Dlaczego na mnie leżysz? – Spełniam twoją największą fantazję. – Kaylen zamruczała jak kotka. – Zresztą zazwyczaj po wszystkim lubię się trochę poprzytulać. – Że co?! – Widok przerażonego Conora sprawił, że uśmiechnąłem się. – Proszę, powiedzcie, że ona żartuje. – Kaylen! – Nina zgromiła ją spojrzeniem. – Przestań być taką sztywniarą! – parsknęła. – W obecnej sytuacji

tylko odrobina luzu nam pomoże. – Nie doceniliśmy tego labiryntu. – London podszedł do nas. – Fakt – przytaknęła Nina. – Mało brakowało, a niektórzy by się pozabijali. – Spojrzała na mnie wymownie. – Ja się tylko broniłam. – Kaylen łypnęła na mnie spode łba. – Jak to możliwe, że mgła na ciebie nie zadziałała? – spytałem. – Nasza rasa jest odporna na wszelkie magiczne sprawy – wyjaśniła od niechcenia. – Mroczna broń nas nie rani, jad magicznych istot nie krzywdzi. Taki nasz urok. – W takim razie do następnego pomieszczenia wchodzisz jako pierwsza – wskazałem na otwierające się przejście. – Skoro tak chcesz. – Wzruszyła ramionami i, nie zwlekając, podeszła do przejścia. – Czyli zdołaliśmy przejść pierwszą próbę, skoro puszczają nas dalej – mruknął London pod nosem. – Zbierajcie się! – zarządziłem, ruszając za Kaylen. Minęliśmy wąski tunel, który prowadził do kolejnego pomieszczenia. Z tego, co zdołałem zauważyć, stojąc za Kaylen, było węższe i o wiele dłuższe od poprzedniego. – Bądź ostrożna – usłyszałem za plecami zmartwiony głos Niny. – Zawsze jestem – prychnęła Kaylen, powoli posuwając się naprzód. Z napięciem obserwowałem, jak jej wielkie łapy zagłębiają się w czarnej mazi, pokrywającej podłoże. Zrobiła kilka kroków i niespodziewanie się zatrzymała. Widziałem, jak zdziwiona rozgląda się wokół. Postąpiła kolejny krok i znów przystanęła. Powtórzyła to parokrotnie, po czym zaczęła się cofać. – Co się dzieje? – Spojrzałem na nią zaniepokojony. – Nie jestem pewna – zaczęła z wahaniem. – Czuję ból. Początkowo był delikatny, jakbym zbyt długo biegła bądź ćwiczyła, jednak z każdym kolejnym krokiem stawał się coraz intensywniejszy. Nie wiem, o co w tym chodzi. Pierwszy raz odczuwam na sobie działanie czegoś nadnaturalnego. – Test wytrzymałości – szepnął London chyba bardziej do siebie niż do mnie. – O co chodzi? – pytali wszyscy naraz.

– Czytałem kiedyś o czymś podobnym – wyjaśnił. – Demony stosowały podobną technikę podczas rekrutacji nowych nabytków. Ta sala przepełniona jest zapewne mroczną esencją. To tak, jakbyś wchodził do jeziora. Im dalej idziesz, tym głębiej się znajdujesz. Mroczna esencja wywołuje ból u każdego, kto ma w sobie chociażby odrobinę dobra. W ten sposób demony zmuszały rekrutów do wyzbycia się resztek dobra ze swojej duszy. Gdy to zrobili, ból mijał, a oni zaliczali próbę. – Dobrze zrozumiałem? – spojrzałem na niego z powagą. – Rekruci zapewne nie mieli w sobie zbyt dużo dobra. Jeśli w nich ta cała esencja wywoływała ogromny ból, to co będzie z czystą duszą? – Ilość dobra nie ma znaczenia – wyjaśnił. – Ból będzie taki sam. – Czy taka ilość bólu nas nie zabije? – Nina spojrzała niepewnie na Londona. – Ten ból powstaje w naszej podświadomości. Nie masz ciała, więc fizycznie cię nie zrani. Nie mamy tu do czynienia z czynną mocą mroku, więc nasze życie nie jest zagrożone. Przynajmniej taką mam nadzieję. – Podrapał się po brodzie. – Wydaje mi się, że to bardziej próba siły charakteru. – Ale dlaczego ja czuję ból? – Kaylen była wyraźnie skołowana. – Do tej pory nic podobnego mi się nie przytrafiło. – Nie potrafię tego wyjaśnić. – Rzadko kiedy można było usłyszeć coś takiego z ust Londona. – Możliwe, że moc zła jest silniejsza niż wszystko, z czym do tej pory miałaś do czynienia. – Mnie zastanawia, po co Zło chce nas przetestować. – Amanda nie kryła przerażenia. – W tym przypadku nie chodzi o test – padła błyskawiczna odpowiedź Londona. – Jak mówiłem, mało kto przechodzi przez ten korytarz, ból w ostatnim etapie jest tak silny, że utrudnia normalne funkcjonowanie. Tak się niestety składa, że to pomieszczenie to jedyna droga dalej. Sądzę, że ma to nas powstrzymać przed dotarciem do celu. Jeśli poddamy się i osłabniemy, będziemy łatwym celem. – Nie brzmi to zbyt pokrzepiająco – westchnąłem. – To na pewno jedyna droga? – Nina spojrzała w górę – Może uda mi się unieść was nad labiryntem. – Wątpię, by udało się to tak łatwo ominąć. – London nie był

przekonany. – Warto jednak spróbować. – Na co czekasz? – spojrzałem wymownie na Ninę. Skinęła głową, przymykając oczy. W tej samej chwili poczułem, jak moje ciało odrywa się od ziemi. Już mi się zdawało, że może nam się udać, gdy kilka metrów nad ziemią uderzyłem w niewidzialną barierę. – To by było na tyle, jeśli chodzi o plan B – westchnąłem, opadając na ziemię. – Wiedziałem, że nie ma łatwiejszej drogi – jęknął Conor. – Widać nasz gospodarz zadbał o wszystko. – Jak wiele bólu jesteście w stanie znieść? – spojrzałem kolejno na każdego z moich towarzyszy. – Tyle, ile będzie trzeba. – Alec zacisnął z uporem usta. Znałem go wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że jeśli ktoś z nas wszystkich ma szansę to przetrwać, to właśnie on. Mało kto wiedział, przez co ten chłopak musiał przejść. Przed oczyma stanęła mi rozmowa, którą odbyliśmy wiele lat temu. To było krótko po śmierci Sary. Byłem wtedy wrakiem człowieka. Alec jako jeden z nielicznych przebił się przez mur wściekłości, którym się otoczyłem, i podał mi pomocną dłoń. Mimo, że z zewnątrz wyglądaliśmy na rówieśników, Alec był o dobre trzydzieści lat starszy niż ja. Tak, jak większość strażników, nauczył się zatrzymywać swój wiek. Było to możliwe dzięki mocy drzemiącej w naszych ciałach. Ponieważ cały czas wyglądał i zachowywał się jak młodzieniaszek, bez problemów mógł znaleźć wspólny język z uczniami. – Musisz przezwyciężyć ból i wściekłość, nim całkowicie cię pochłoną – powiedział wtedy. – Co ty możesz o tym wiedzieć? – warknąłem poirytowany. – Zabili ci siostrę na twoich oczach? – Byłem świadkiem śmierci wielu bliskich mi osób – odpowiedział ze spokojem. – Los wielokrotnie nas doświadcza. Każdy nosi na sobie własne blizny. Jednak wyłącznie od nas zależy, czy będą nas szpeciły, czy uszlachetniały. – Bzdura! – zawołałem. – Jak śmierć dziecka może kogoś uszlachetnić?! – Bierzesz wszystko nazbyt dosłownie. Chodziło mi o to, że możesz pozwolić, by to doświadczenie cię zniszczyło, albo wziąć się

w garść i zrobić wszystko, by nikt więcej nie zagroził twoim bliskim. – Łatwo powiedzieć. Alec westchnął, po czym zaczął powoli ściągać koszulę. Wytrzeszczyłem oczy, widząc jego oszpecone ciało. Na jego torsie i plecach nie było skrawka wolnej od blizn przestrzeni. – Jesteś pierwszą osobą, której to pokazuję. Mam nadzieję, że dobrze cię oceniłem i będziesz potrafił zachować to dla siebie. Zrobiłem wyjątek, ponieważ wiem, że to ci pomoże. – Zrobił krótką pauzę. – Byłem raniony zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Żadna z tych ran łatwo się nie goiła. – Spojrzał mi w oczy. – Co ci się stało? – spytałem już spokojniej. – To było jeszcze przed twoimi narodzinami – zaczął snuć opowieść. – Na Mandorę najechała horda mrocznych czarowników. Mieli jeden cel: zniszczyć naszą planetę i zagarnąć antilię dla siebie. Król, gdy tylko zorientował się, co się dzieje, nałożył osłonę na miasto, dzięki czemu stało się niewidoczne dla najeźdźców. Zebraliśmy grupę najsilniejszych strażników i ruszyliśmy do walki. Był to jeden z tych razów, gdy nie docenia się potęgi przeciwnika. Wyruszyło nas ponad stu, przeżyła zaledwie garstka, w tym ja, mój ojciec i dwóch braci. Niestety w tym wypadku nie nazwałbym nas szczęśliwcami. Czarownicy postanowili wydobyć z nas informacje najbardziej bestialskimi sposobami. Byliśmy bici, cięci, przekłuwani, przypalani. To tylko niektóre z ich wyrafinowanych tortur. Czerpali nieskrywaną przyjemność z zadawania bólu. Patrzyłem, jak moja rodzina kona u mego boku, i nie mogłem nic na to poradzić. Nikt nie zdradził swego króla, więc w końcu zabijali nas jednego po drugim. Wiem doskonale, jak smakuje ból, wściekłość, bezradność, gdy widzi się ostatnie tchnienie najbliższych ci osób. Gdy król przybył z odsieczą, byłem ledwo żywy. Czarownicy ponieśli zasłużoną karę, jednak nie przywróciło to życia poległym. Pamiętam, jak wściekły byłem na niego za to, że tak długo czekał ze wsparciem. Jego wyjaśnienia o czekaniu na sojuszników z zewnątrz wcale mnie nie przekonały. Dochodziłem do siebie przez wiele tygodni. Ran na mojej skórze nie dało się wyleczyć magią. A te w sercu i psychice były jeszcze głębsze. Wiele czasu zajęło mi zrozumienie wszystkiego.

– Czyli czego? – spytałem szeptem. – Są rzeczy, na które nie mamy wpływu – znów popatrzył mi w oczy. – Czasem musimy przyjąć wszystko takim, jakie jest i po prostu iść dalej. Początkowo będziemy kuleć, potykać się o własne nogi. Z czasem jednak przypomnimy sobie, jak to jest biegać. Długo nie mogłem pojąć znaczenia słów Aleca, gdy jednak w końcu zrozumiałem, o czym mówił, przyznałem mu rację. Pokręciłem głową, odganiając wspomnienia. – Nie mamy wyjścia, musimy iść tędy – wskazałem na pomieszczenie, na którego końcu widać było kolejny tunel. – Pamiętajcie, że jesteście w stanie znieść więcej, niż podpowiada wam wasz umysł. – Alec spojrzał na mnie z nieodgadnioną miną. – A co, jeśli nie damy rady? – Amanda była coraz bardziej roztrzęsiona. – Pójdziemy dwójkami. – Spojrzałem na Aleca. – W ten sposób silniejszy pomoże iść dalej słabszemu. – Dobry pomysł – przytaknął Alec. – Ja pójdę z Amandą. – London pójdzie z Conorem – mówiłem dalej. – A ja i Nina ruszymy za Kaylen. – Starajcie się trzymać jak najbliżej siebie – wtrącił Alec. – Gdy poczujecie, że ból zbija was z nóg, zwróćcie się do towarzysza. Każdy z nas ma inny próg wytrzymałości. Miejmy nadzieję, że razem zdołamy przedostać się na drugą stronę. Najlepiej będzie, jak wyruszymy wszyscy razem, by wspólnie mijać kolejne poziomy bólu. – Zgoda. – Poklepałem go po ramieniu. – Gotowi? Nina stanęła przy mnie, przestępując z nogi na nogę. Widziałem, jak starała się zapanować nad zdenerwowaniem. – Poradzimy sobie – szepnąłem, chwytając ją mocno za rękę. Zdziwiła mnie jej reakcja. Spodziewałem się uśmiechu, zamiast tego dostrzegłem jej oczach smutek i coś jeszcze, czego nie potrafiłem zidentyfikować. Tak jakby wiedziała o czymś, o czym ja nie miałem pojęcia, i ta wiedza zżerała ją od środka. – Wszystko w porządku? – chciałem dotknąć jej policzka, jak robiłem to wielokrotnie wcześniej, lecz odsunęła się błyskawicznie. Ze zmarszczonymi brwiami zastanawiałem się, o co może jej chodzić.

– Ruszajmy – szepnęła, nie odpowiadając na moje pytanie. Skinąłem głową, nie puszczając jej ręki i podszedłem do Kaylen, która stała kilka kroków przed nami. Za nami szli Alec i Amanda. Niepewność i strach krążyły wokół nas. Gdy w przejmującej ciszy zrobiliśmy kilka pierwszych kroków, zrozumiałem konsternację Kaylen. Początkowo poczułem lekki ból mięśni, który jednak z każdym kolejnym krokiem przybierał na sile, rozlewając się na kolejne partie ciała. Szliśmy tak blisko siebie, że czułem na karku oddech Aleca. Nina patrzyła przed siebie z zaciętą miną. Jedną ręką trzymała moją dłoń, drugą zaś położyła na boku Kaylen. Wyjście znajdowało się około siedmiu metrów od nas. Był to zaledwie kawałek, jednak, biorąc pod uwagę nasilanie się bólu po pierwszym przebytym metrze, czekała nas istna droga przez piekło. – Nie byłoby lepiej, gdybyśmy przebiegli ten odcinek? – spytała Kaylen, wlepiając wzrok w Londona. – To nie jest dobry pomysł – odparł po chwili zastanowienia. – Uderzenie bólu byłoby zbyt nagłe i mogłoby zbić cię z nóg. W tej chwili zwiększamy stopniowo odczucie bólu; gdybyśmy pobiegli, byłby to zbyt wielki szok dla naszego mózgu. Mógłby się odłączyć. – Odłączyć? – spytaliśmy jednocześnie z Niną. – Stracilibyśmy przytomność – wyjaśnił. – W ten sposób umysł radzi sobie ze zbyt wielkim obciążeniem: odcina świadomość. – Tego byśmy nie chcieli – szepnąłem, robiąc kolejny krok. Widziałem, jak Nina zaciska zęby z determinacją. – Możesz pokrzyczeć, jeśli ci to pomoże – ścisnąłem mocniej jej dłoń. – Będę o tym pamiętała – odparła sucho. Udało nam się pokonać połowę trasy, nim ból stał się bardziej niż uciążliwy. Czułem ucisk w klatce piersiowej, w głowie zaczęło mi dzwonić. Każdy kolejny krok stawał się męką. Za plecami usłyszałem cichy jęk Amandy. Zerknąłem przez ramię, by zobaczyć, jak radzą sobie pozostali. Amanda była strasznie blada, łzy błyszczały na jej policzkach. Alec trzymał ją mocno pod ramię i zaciskał zęby. – Trzymasz się? – szepnąłem do Niny. Coraz trudniej było mi mówić.

– W ostatnim czasie przeżyłam potężny czar, przyśpieszający rozwój dziecka i poród. – Spojrzała na mnie z determinacją. – Trzeba czegoś więcej, by mnie złamać. – Twarda sztuka. – Chciałem się uśmiechnąć, lecz nie byłem w stanie. Miałem wrażenie, że ta droga nie ma końca. Po kolejnych dwóch krokach poczułem, jak nogi odmawiają mi posłuszeństwa, wydawało mi się, że coś próbuje mnie rozrywać od środka. Tępy, pulsujący ból przepływał falami przez moje ciało. – Ja nie dam rady – szepnęła Amanda, osuwając się w ramionach Aleca. – Pomyśl o czymś innym – wycharczał z trudem. – To wszystko jest w twojej głowie. – Nie mogę myśleć o niczym, tylko o tym bólu… – jęknęła. London szybko chwycił ją pod drugie ramię, Conor w tym czasie przesunął się bliżej Niny, na wypadek, gdyby ona też potrzebowała pomocy. Uśmiechnąłem się na samą myśl o tym. Nina była silniejsza niż większość znanych mi kobiet, wiedziałem, że nie podda się bez walki. – Chyba zaczynam wysiadać – usłyszałem jęk Kaylen na chwilę przed tym, jak jej tylna łapa się ugięła. – Musisz wytrzymać! – pomogłem Ninie ją podtrzymać. – Nie należysz do wątłych kobietek, więc o taszczeniu cię nie ma mowy. – Jeśli starasz się być zabawny, to ci nie wychodzi – warknęła. – Musimy się pośpieszyć – usłyszałem głos Londona. – Z każdą chwilą coraz bardziej słabniemy. – Spróbuj skoczyć – poradziłem Kaylen. – O ile dobrze pamiętam, jednym susem pokonujesz większe dystanse – wskazałem jej ostatnie dwa metry, które nam zostały do przebycia. Kaylen spojrzała na mnie niezbyt przekonana, ale zaczęła przygotowywać się do skoku. – Kaylen, nie rób tego! – usłyszałem krzyk Londona. – Ból będzie zbyt silny! – Nim skończył mówić, skoczyła. Patrzyłem, jak jednym susem odbiła się od ziemi, kierując się w stronę wyjścia. Byłem pewien, że jej się uda, nim jednak pokonała połowę tej odległości, z przerażającym skowytem runęła na ziemię.

– Kaylen! – Nina krzyknęła przerażona i rzuciła się jej na pomoc. Nim zdążyłem ją powstrzymać, wybiegła przede mnie. W następnej chwili opadła na kolana, kuląc się z bólu. Byłem naprawdę pod wielkim wrażeniem, widząc, że wcale jej to nie powstrzymało. Pełznąc po ziemi, zbliżała się coraz bardziej do wściekle warczącej przyjaciółki. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, jakim cudem tak odmienne osoby mogły się stać sobie tak bliskie. Początkowo byłem temu zdecydowanie przeciwny, z czasem jednak zacząłem cenić Kaylen za jej oddanie i bezpośredniość. Oczywiście w życiu się nikomu do tego nie przyznam, niemniej jednak taka była prawda. Zagryzając zęby, ruszyłem powoli razem z Conorem w jej stronę. Starałem się do niej dostać jak najszybciej, lecz moje nogi zupełnie mnie nie słuchały. Czułem, jak całe moje ciało buntowało się przeciw dalszej drodze. – Wiem co czujesz, stary – Conor spojrzał na mnie z grymasem bólu. – Podobno cierpienie uszlachetnia. – Zerknąłem na Aleca. – Jeśli tak, to niebawem mój tyłek będzie lśnił jak złoto – wydusił z siebie z trudem Conor. Każdy kolejny centymetr zbliżał nas do ziemi. Najpierw wydało mi się, że moje nogi złamały się jednocześnie w kilku miejscach. Z bólu pociemniało mi w oczach. Conor starał się mi pomóc, lecz w chwilę potem sam znalazł się obok mnie. Jedynym, który nie upadł, był Alec. Szedł na nogach jak z waty, ciągnąc za sobą wyjącą z bólu Amandę. Ja w tej chwili skupiłem się jednak wyłącznie na Ninie, która starała się dosięgnąć Kaylen. Chciałem do niej krzyknąć, by tego nie robiła, lecz ból w klatce piersiowej nie pozwolił mi zaczerpnąć tchu. Widziałem, jak Kaylen miota się we wściekłej furii niedaleko głowy Niny. Byłem pewien, że zrobi jej krzywdę, gdy tylko dystans między nimi się zmniejszy. Wiedziałem, że ból nóg jest wyłącznie wytworem mojej wyobraźni, więc z uporem starałem się podnieść z ziemi. Nie miałem jednak w zasięgu ręki niczego, co pozwoliłoby mi się podeprzeć. Pomoc przyszła błyskawicznie. Conor podpełzł w moją stronę i podsunął mi ramię. Nawet jeśli zaskoczył mnie ten gest, nie dałem tego po sobie poznać. Wolno podniosłem się na nogi. Byłem Conorowi wdzięczny;

gdyby nie on, nie dałbym rady samodzielnie stanąć. Gdy tylko poczułem się w miarę stabilnie, wyciągnąłem rękę w jego stronę. Ujął ją z trudem i powoli wstał, sycząc z bólu. Spojrzeliśmy na siebie bez słowa, po czym w żółwim tempie, ramię przy ramieniu zbliżyliśmy się do dziewczyn. Zobaczyłem, że Nina przestała się przesuwać. Leżała zwinięta w kłębek, lekko się kołysząc. Zmobilizowałem się z wysiłkiem i ruszyłem w jej stronę, starając się nie myśleć o bólu, który właśnie rozrywał moje wnętrzności i palił mózg. Jeszcze chyba nigdy nie toczyłem tak zajadłej walki z własnymi słabościami. Niejednokrotnie byłem pobity, połamany, pocięty, poparzony – nigdy jednak nie doświadczyłem takiej ilości bólu w tak krótkim czasie. Gdy znalazłem się przy Ninie, zrozumiałem doskonale, dlaczego przestała się przesuwać do przodu. Sam znalazłem się na progu własnej granicy wytrzymałości. Czułem, jak czarna mgła oblepia mój umysł. Chciałem dosięgnąć Niny, lecz zamiast tego runąłem obok niej. Spod przymkniętych powiek zauważyłem, jak lepka czarna maź zaczyna oblepiać jej plecy. Conor zrobił o dwa kroki więcej i padł na kolana przy głowie Kaylen. Widziałem jak jej zęby niebezpiecznie zbliżają się do jego nogi, nie miałem jednak sił, by go ostrzec. W tym momencie dowlókł się do nas Alec. Widziałem, jakim trudem był dla niego każdy krok. Amanda miotała się przy nim jak szalona, on jednak nie zwolnił uścisku. Niedaleko za nimi dostrzegłem Londona. Na czworakach przesuwał się kawałek po kawałku w moją stronę. Skinąłem stojącemu nade mną Alecowi, by szedł dalej, po czym sięgnąłem po rękę Niny. Znajdowaliśmy się niecałe pół metra od wyjścia – nie mogliśmy się teraz poddać. Podniosłem się do pozycji siedzącej i przyciągnąłem Ninę do siebie. Widziałem błaganie w jej oczach, byłem pewien, że gdyby była w stanie mówić, kazałaby mi iść dalej samemu. Nie miałem jednak zamiaru zwracać uwagi na jej nieme protesty. Jedną ręką ująłem ją pod pachami, przyciągając ją jak najbliżej do siebie i znów zacząłem przesuwać nas w stronę wyjścia, pomagając sobie przy tym drugą ręką. Podniósłszy głowę, zobaczyłem, że Alec pada na ziemię przy samym wyjściu. Dalej, stary, dasz radę! – wołałem do niego w myślach. Alec krzyknął, po czym ostatkiem sił przeturlał się do korytarza. Poczułem

ulgę, widząc, że mu się udało. Zobaczyłem, jak drżącą ręką ciągnie Amandę, która krzyczała histerycznie i trzęsła się jakby w agonii. Wystarczyło, by minęła niewidzialną linię, oddzielającą pomieszczenie od korytarza i momentalnie zamilkła. Ponownie skupiłem się na tym, co miałem do zrobienia. Im dalej się przesuwaliśmy, tym trudniej było mi utrzymać Ninę. Zaczęła się miotać, błagając, bym ją zostawił. Ostatkiem sił wzmocniłem uścisk i szedłem dalej. London wolno posuwał się moim śladem. W następnej chwili siły mnie opuściły. Ból rozsadzał moją czaszkę. Nina wiła się obok mnie, szlochając głośno. Nagle poczułem, jak czyjeś ręce zaciskają się na moim ramieniu. Nie miałem siły, by spojrzeć, do kogo należały. Z każdym centymetrem czułem, jakby mnie koś przeciskał przez maszynkę do mięsa. Miałem wrażenie, że moje ciało się rozpada. Mimo bólu nie zapomniałem o tym, by trzymać kurczowo Ninę. Nagle cały ból i wycieńczenie zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zdziwiony spojrzałem za siebie na Aleca, oddychającego z trudem. – Dziękuję – szepnąłem, odzyskując głos. Błyskawicznie przyciągnąłem do siebie Ninę i dotknąłem jej twarzy. Zamrugała kilkakrotnie i wreszcie spojrzała na mnie spod przymkniętych powiek. – Udało się? – spytała szeptem. – Jeszcze nie – odpowiedziałem, podnosząc się z ziemi. – Jeśli wejdziesz tam z powrotem, ból powróci – Alec spojrzał na mnie z powagą. – Nie powstrzymało cię to przed powrotem po nas – spojrzałem na niego wymownie. London leżał niedaleko. Gdy uniósł głowę, zobaczyłem, że nie da rady iść dalej. Zerkając na Conora ze zdziwieniem, stwierdziłem, że trzyma Kaylen za grzbiet, czołgając się w naszą stronę. – Zawsze wiedziałem, że skubaniec jest zawzięty – uśmiechnąłem się pod nosem. – Bierz Londona, ja zajmę się Conorem i jego towarzyszką. – Alec stanął przy mnie. Nabrałem powietrza i ponownie wkroczyłem na ścieżkę bólu. Tym razem nie było jednak mowy o stopniowym zwiększaniu jego

intensywności. Uderzenie było tak silne, że z trudem utrzymałem się na nogach. Na szczęście London leżał zaledwie kilka kroków ode mnie. Tak szybko, jak tylko mogłem, znalazłem się przy nim i zacząłem ciągnąć go w stronę wyjścia. Krótki pobyt poza tym piekielnym pomieszczeniem dał mi wystarczająco dużo siły, bym zdołał pomóc Londonowi bez utraty zdolności poruszania się. Z ulgą wyszedłem ze strefy bólu. London padł na ziemię, łapiąc oddech jak ryba wyciągnięta z wody. Odwróciłem się i patrzyłem, jak Alec pomaga Conorowi przyciągnąć do nas Kaylen. Na szczęście przestała się już miotać i pozwoliła się przesuwać, nie raniąc żadnego ze swoich wybawców. Alec minął jako pierwszy linię korytarza. Conor zaparł się nogami, wciągając Kaylen na siebie. Gdy wszyscy znaleźliśmy się w bezpiecznym miejscu, o ile tak można było nazwać korytarz labiryntu, prowadzącego do samego wcielenia zła, odetchnęliśmy z ulgą. – Dlaczego znów leżę na tobie? – usłyszałem zdziwiony głos Kaylen. – Powiedzmy, że lubię czuć na sobie twoje ciepło – wyznał z błyskiem w oku Conor. Zmieszana Kaylen błyskawicznie z niego zeskoczyła. – Nie wiem, czy chcę wiedzieć, co czeka na nas w kolejnej sali – westchnął London, patrząc na koniec korytarza, w którym siedzieliśmy. – Na pewno nic, z czym byśmy sobie nie poradzili – uśmiechnąłem się, puszczając oko do Niny.

Rozdział 24. Antilia Pełna niepokoju spojrzałam na korytarz z bluszczu. Nie miałam pojęcia, co czeka nas w ostatniej sali, wiedziałam jednak, że nie będzie to nic przyjemnego. Ścieżka bólu była jedną z gorszych rzeczy, jakie w życiu przeżyłam. Mimo że ból i zmęczenie zniknęły w chwili, gdy opuściliśmy to piekielne pomieszczenie, nadal czułam na sobie ciężar tego doświadczenia. Na ostatnim odcinku miałam ochotę rozszarpać Nicka za to, że mimo moich próśb ciągnął mnie dalej w coraz głębsze odmęty bólu. – Gotowi na kolejną rundę? – wzrok Nicka zatrzymał się na mnie. – Nie jestem pewna – skrzywiłam się. – Nie mamy jednak odwrotu. Objął mnie lekko. – Popatrz na to tak. Jeszcze tylko jedna próba dzieli cię od skopania tyłka złu. Potem będziesz mogła wrócić do syna i wybrać się na zasłużony urlop. – Nie mogłam się nie uśmiechnąć wobec tak przyjemnej perspektywy. – Królewna zmotywowana, więc możemy ruszać dalej. Nick ruszył do przodu. Przez chwilę patrzyłam za nim w milczeniu. Mimo bólu w sercu cieszyłam się, że znów jest tym wesołym, pełnym energii facetem, w którym się zakochałam. Kiedyś słyszałam, że prawdziwa miłość przejawia się w tym, co jesteśmy w stanie poświęcić dla drugiej osoby. Kochałam go wystarczająco mocno, by pozwolić mu żyć spokojnie z dala od siebie. Perspektywa wykluczenia go z własnego życia rozdzierała mnie od środka, miałam jednak żywy dowód na to, że lepiej mu beze mnie. Zrobiliśmy zaledwie kilka kroków kolejnym korytarzem, gdy coś zaczęło się dziać. Usłyszeliśmy głośny chrzęst, a po chwili kilka pnączy wystrzeliło w moją stronę, wijąc się wściekle. Odskoczyłam, wpadając na stojącą za mną Kaylen. – Co się dzieje? – krzyknęła Amanda. – Próbują nas zatrzymać – odezwał się London jako pierwszy. – Jak mamy to ominąć? – Spojrzałam na tunel, który odgradzała od nas coraz większa ilość wijących się pnączy. Wyglądały jak stado węży, polujących na swoją ofiarę.

– Może ja spróbuję. – Alec przecisnął się do przodu. – Nie krępuj się. – Nick ustąpił mu miejsca. Wstrzymując oddech, patrzyłam, jak z dłoni Aleca wystrzelił ognisty bicz. Alec zamachnął się nim, celując w stronę pnączy. Bicz przeciął kilka z nich. – To działa! – szepnęłam. – Ruszajcie za mną, zanim w miejsce tych zniszczonych pojawią się kolejne – krzyknął Alec. Z uniesionymi mieczami ruszyliśmy za nim. Bicz wirował we wszystkie strony, torując nam drogę. W chwilę potem staliśmy już w progu kolejnej komnaty. Wyglądała dokładnie tak, jak ta pierwsza: kwadrat, którego ściany oblepione były tym czarnym świństwem. – Jakiś ochotnik czy wchodzimy razem? – Nick spojrzał za siebie. – Musimy przejść przez to wszyscy – odezwał się London – więc to raczej już bez różnicy. – No to ruszamy. – Nick jako pierwszy wszedł do pomieszczenia, a ja niechętnie podążyłam za nim. Idąc krok za krokiem, z coraz większym napięciem rozglądałam się wokół. Minęliśmy niemal połowę pomieszczenia i nic się nie stało – żadnej czarnej mgły ani uczucia bólu. Nie miałam jednak złudzeń, że już nic się nie wydarzy. Czułam, że coś czai się nieopodal, czekając na odpowiednią chwilę. – Nie podoba mi się to – usłyszałam głos Conora. Całkowicie się z nim zgadzałam. Do kolejnego tunelu pozostało nam zaledwie kilka kroków. – Przygotujcie się – szepnął Nick, zbliżając się do wyjścia. – Jeśli coś ma się stać, to właśnie teraz. Zdążyłam jeszcze zauważyć, jak pozostali ściskają kurczowo swoje miecze, a w następnej chwili głośny huk wstrząsnął podłożem. Spod naszych stóp wystrzeliły ku górze wielkie, czarne… No właśnie, nie miałam pojęcia, co to właściwie było. Drogę zablokowała nam wielka ściana, składająca się z wielu połączonych ze sobą płyt. Były czarne i lśniące niczym lustro, z tą tylko różnicą, że nic w nich nie było widać. – Co to jest? – Nick zerknął na Londona.

– Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. – London podszedł bliżej, przyglądając się przeszkodzie. Ściana całkowicie odgrodziła nam przejście. Ja też zbliżyłam się, przyglądając się dokładniej lśniącej powierzchni. Zauważyłam czarny kształt we wnętrzu ściany, poruszający się zgodnie z moimi ruchami. – Coś jest w środku – szepnęłam. – To pewnie twoje odbicie. – Nick zerknął na ścianę przed sobą. – Powierzchnia jest gładka, więc odbija nasze sylwetki. – Przysunął się bliżej ściany, oglądając ją dokładniej. Nim zdążył powiedzieć coś więcej, jakaś dłoń wystrzeliła z lśniącej ściany i chwyciła go za gardło. Krzyknęłam przerażona, rzucając mu się na pomoc. Chwyciłam Nicka z jednej strony, London z drugiej – wspólnie jakoś udało nam się go wyswobodzić z morderczego uścisku. Kaszląc głośno, Nick odsunął się spory kawałek od ściany. – Co to, do cholery, było? – wycharczał. – To, mój drogi przyjacielu, nazywa się walka z samym sobą. – odpowiedział znajomy głos. Przerażające było to, że mimo iż ów głos należał do Nicka, nie wydobywał się z jego ust, lecz z wnętrza ściany. Nick zmarszczył brwi, przyglądając się uważniej przeszkodzie. Ja też wpatrywałam się w nią w skupieniu i nagle zobaczyłam, jak gładka powierzchnia zaczyna falować. W chwilę potem rozległ się odgłos kroków. Przerażona patrzyłam, jak z czarnej ściany wynurza się jakaś postać. Strach ten był jednak niczym wobec tego, co poczułam, gdy udało mi się ją rozpoznać. Przed nami stał bowiem Nick, od stóp do głów ubrany na czarno. Otworzyłam usta, nie mogąc jednak wydobyć z siebie głosu. Wodziłam wzrokiem od jednego do drugiego Nicka, nie wierząc własnym oczom. – Co do cholery… – Prawdziwy Nick zrobił krok do przodu. Lustrując wzrokiem przybysza, zdałam sobie sprawę, że to, co początkowo brałam za czarny kombinezon, to w rzeczywistości maź, która zdawała się być nieodłącznym elementem tego świata. Kolejną istotną rzeczą odróżniającą fałszywego Nicka od tego prawdziwego były oczy – przerażające, czarne, nie wyrażające żadnych uczuć – tak różne od brązowych, pełnych pasji oczu chłopaka, którego tak bardzo

kochałam. – Będziesz tak stał i się na mnie gapił, czy pokażesz, na co cię stać? – spytał nowoprzybyły. Odpowiedź Nicka zakłóciły kolejne kroki. Przerażona spojrzałam na ścianę, która coraz intensywniej falowała na całej szerokości. W chwilę potem zaczęły się z niej wynurzać kolejne postacie. Widok sobowtóra Nicka zaszokował mnie, było to jednak niczym w porównaniu ze stanięciem oko w oko z samą sobą. Podobne odczucia mieli zapewne i pozostali, ponieważ wśród przybyłych postaci znajdował się sobowtór każdego z nas. – Co to ma być? – Nick spojrzał na Londona. – Jesteś aż tak głupi, by nie rozumieć? – sobowtór Nicka spojrzał na niego z drwiącym uśmiechem. – Jeśli chcesz iść dalej, musisz najpierw pokonać mnie. – Nie podoba mi się to – szepnęłam. – Czyżby królewna bała się stawić czoło komuś równemu sobie? – Jeden rzut oka na moją przeciwniczkę pozwolił mi stwierdzić, że zdecydowanie jej nie lubię. Złowrogi błysk w jej czarnych oczach sprawił, że poczułam ciarki na całym ciele. Ona również oblepiona była tym czarnym świństwem. Głośny świst odwrócił moją uwagę. Zobaczyłam, jak Alec rzuca kulą ognia w drugiego siebie. Z rozszerzonymi strachem oczyma patrzyłam, jak ognista kula znika we wnętrzu jego przeciwnika, wywołując tym jego szyderczy uśmiech. – Tylko na to cię stać? – parsknął. Alec zacisnął zęby ze złości i posłał tym razem w jego stronę olbrzymią falę ognia. Musiał zużyć do tego mnóstwo mocy, biorąc pod uwagę wielkość i intensywność płomieni. – Zawsze wiedziałem, że jesteś mięczakiem. – Jego przeciwnik nadal stał niewzruszony. – Nie rób tego! – krzyknęłam, widząc, jak Alec bierze kolejny zamach, by zaatakować. Rzadko udawało mi się tak szybko wyciągać wnioski, jednak tym razem byłam pewna swego. – O to mu właśnie chodzi. Chce, byś zużył na niego swoją moc, wtedy będziesz osłabiony i bezbronny.

– Ona ma rację – usłyszałam głos Londona. – Szkoda, że to jakaś panienka musiała wpaść na to, a nie ty sam – odezwał się jego sobowtór. – Jesteś bezużytecznym mięczakiem. – Widziałam jak London zaciska zęby ze złości. – Ta komnata ma na celu osłabienie nas. – London spojrzał na mnie. – Te klony pochłoną naszą moc, a my zostaniemy bezbronni i zbyt osłabieni, by walczyć. – Naszą moc? – zakpił ten drugi London – Przecież ty nie masz żadnej przydatnej mocy, którą można by było ci zabrać. – Pozostałe klony przyłączyły się do jego drwiącego śmiechu. – Twój dar nie pomoże ci ocalić przyjaciół. Zginą, bo jedyne, co potrafisz, to szybko czytać. – Nie słuchaj go – wtrąciła się Amanda. – Ty masz zamiar go bronić? – momentalnie padła odpowiedź jej klona. – Jesteś jeszcze słabsza od niego. Wystarczy odrobina bólu, byś ryczała jak mała bezbronna dziewczynka. Kto w ogóle wybrał cię na strażnika? Grzeczna dziewczynka z dobrego domu, która uparcie starała się udowodnić wszystkim wokół, że jest kimś więcej, niż tylko ładną buzią. W rzeczywistości jesteś tchórzliwą małolatą. Boisz się nawet powiedzieć facetowi, że ci się podoba. Amanda zrobiła coś, o co chyba żadne z nas jej nie podejrzewało: z głośnym okrzykiem rzuciła się w stronę swojej przeciwniczki. Nim do niej dopadła, błysnął mi jeszcze przed oczami jej miecz, przecinający powietrze. London chciał jej pomóc, lecz został błyskawicznie powalony przez własnego przeciwnika. Przerażona patrzyłam jak wokół mnie toczy się zawzięta walka. Świst mieczy mieszał się z krzykami walczących. Nasi przeciwnicy dzierżyli w rękach czarne, wyglądające jak stworzone z mgły miecze. – Będziesz tak stała i patrzyła, jak inni giną za ciebie? – usłyszałam swój własny głos. Mój klon uśmiechał się złowieszczo, zmniejszając dystans między nami. – W sumie to do ciebie podobne. Zawsze szłaś na łatwiznę, pozwalając, by to inni przelewali za ciebie krew. Tym razem nie wybierzesz drogi na skróty. – Zrobiła kolejny krok w moją stronę. – Ze mną się nie prześpisz, więc nici z szybkiego rozwiązania problemu. Czułam, jak narasta we mnie złość. Mimo ostrzeżeń Londona,

spróbowałam własnych sił, kierując w jej stronę niewielką wiązkę mojej mocy. Moje nadzieje szybko się jednak rozwiały, gdy błękitna kula zniknęła w brzuchu mojej przeciwniczki. – Możesz próbować do woli – wykrzywiła się w uśmiechu. Nie miałam zamiaru dać jej tej satysfakcji, więc drżącą ręką sięgnęłam po miecz, który, tak jak pozostali, miałam przytwierdzony do paska spodni. Zadziwiające było to, że miecz blisko mojego ciała znikał w niewielkiej rękojeści, gdy jednak uniosłam go do góry – ukazał się w całej krasie. Ściskając mocniej rękojeść, starałam się przypomnieć sobie to, czego uczyła mnie podczas treningu Kaylen. Zerknęłam na nią i od razu pożałowałam tej decyzji. Kaylen tarzała się po ziemi z czarnym gifretem. Widziałam, jak ostre zęby przeciwnika zatapiają się w jej grzbiecie. Krzyknęłam przerażona, ruszając w jej stronę, lecz mój klon błyskawicznie zastąpił mi drogę: – Nie tak szybko. – Skierowała w moją stronę miecz. – Najpierw spróbujesz ze mną. Nabrałam powietrza i skoczyłam w jej stronę z uniesionym mieczem. Przypuszczałam, że jestem kiepska, lecz kilka minut walki z nią zepchnęło mnie ze statusu „kiepskiej” do „całkowicie beznadziejnej”. Teoretycznie nie powinno mnie to dziwić. Poza treningami w szopie Maximusa nie miałam broni w ręku. Do tej pory wydawało mi się, że wystarczy mi moja moc – kolejne niedopatrzenie, które mogło mnie teraz kosztować życie. Głośny krzyk przykuł moją uwagę. Z niedowierzaniem patrzyłam na klona Amandy, leżącego na ziemi z mieczem wbitym do połowy w serce. Nie widziałam jednak triumfu w oczach prawdziwej Amandy. Z szeroko otwartymi ustami trzymała dłoń dokładnie w tym samym miejscu, w które ugodziła przeciwniczkę. Jęknęła cicho, osuwając się na ziemię. Alec z całej siły rzucił swoim przeciwnikiem o czarną ścianę i podbiegł do niej szybko. Amanda mrugała zaskoczona, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. Z przerażeniem obserwowałam, jak jej ciało zaczyna się rozsypywać na drobne kawałeczki. Tłumiąc szloch, patrzyłam, jak każda drobinka tonie w szlamiastym podłożu. Alec z wściekłością uniósł miecz, szykując się na atak swojego przeciwnika.

– Stójcie! – usłyszałam krzyk Londona. – To podstęp. – Zrzucił z siebie przeciwnika, chcąc zyskać chwilę przewagi. – Jeśli zabijecie swojego sobowtóra, zginiecie razem z nim. Oni są w jakiś sposób powiązani z naszymi duszami. Jeśli zatopicie w nim miecz, wasza dusza umrze, a wy znikniecie. – No popatrz – jego przeciwnik znów przygwoździł go do ziemi. – Jednak zdarza ci się czasem na coś wpaść. – Skoro nie działa na nich nasza moc, jak, do cholery, mamy się ich pozbyć? – Conor walczył zawzięcie, wymachując mieczem na wszystkie strony. Rozglądając się wokół, zdałam sobie sprawę z prawdziwości słów Londona. Mimo zaciętej walki żaden z naszych przeciwników nie zranił nas swoją bronią. Oprócz Kaylen, która miała na ciele kilka ugryzień, nikt z nas nie został choćby draśnięty. To tak, jakby oni czekali, aż my ich zgładzimy, prowokując nas do tego w każdy możliwy sposób. – Nie kłopocz się. – Mój klon podciął mi nogi, przygważdżając mnie do ziemi. – Jesteś zbyt tępa, by wpaść na rozwiązanie. – Dlaczego więc ze mną nie skończysz? – zdobyłam się na złośliwy uśmiech, patrząc na jej miecz. – Skoro wciąż zarzucasz mi słabość, pokaż, do czego ty jesteś zdolna. Udowodnij, że w przeciwieństwie do mnie masz jaja. Kątem oka zobaczyłam, jak Nick podnosi się z ziemi i patrzy na mnie, jakbym postradała rozum. – Nie walczę z bezbronnymi. – Widziałam złość w jej oczach, najwyraźniej udało mi się trafić w sedno. – A może po prostu boisz się mnie zranić? – uniosłam się w stronę ostrza jej miecza. Gdy tylko otarłam się o jego ostry czubek, błyskawicznie się odsunęła, zwiększając dystans między nami. – Nie jesteś już taka groźna, co? – spytałam, podnosząc się z ziemi. Szybko przyczepiłam rękojeść miecza do paska i podeszłam do niej z uniesionymi rękoma. – Dalej, masz szansę wygrać. Jestem bezbronna. – Chwytaj swój miecz! – warknęła. Przy każdym moim kroku cofała się o kawałek. – Dobądź miecza! – warknęła. Zrobiłam kolejny krok. – Chwytaj ten pieprzony miecz!

– Czyżbym cię zdenerwowała? – Uśmiechnęłam się. – Fakt, podobno bywam irytująca. – Czyś ty do reszty zgłupiała?! – usłyszałam za plecami głos Nicka. – Oni nie mogą nas zranić swoją bronią – rzuciłam przez ramię. – Nasz miecz wbity w ich ciało pozbawia nas życia. Jeśli się nie mylę, ich miecz działa odwrotnie. – Co ty bredzisz? – Nick zablokował atak. – Jeśli czarna broń ugodzi któregoś z nas, klon zginie. – Co z tego, skoro ty też będziesz martwa – Nick nie ustępował. – Śmiem twierdzić, że tak się nie stanie. – Uśmiechnęłam się do niego. – Skąd ta pewność? – Bo ona się mnie boi. – Wskazałam na własnego klona. – To może być racja. – Usłyszałam głos Londona. – Pora to sprawdzić. – Conor błyskawicznie odrzucił na bok swoją broń, po czym, korzystając z zaskoczenia przeciwnika, chwycił jego rękę i szybkim ruchem wbił czarny miecz w swoją klatkę piersiową. Uśmiech zniknął z mojej twarzy, gdy zobaczyłam, jak ktoś inny testuje na sobie moją teorię. Byłam przerażona, widząc czarną rękojeść wystającą z ciała Conora. Już zamierzałam rzucić się w jego stronę, gdy wokół rozległ się złowieszczy ryk jego klona. Stanęłam jak wryta, patrząc, jak zaczyna rozpływać się w powietrzu. Wyglądało to tak, jak gdyby wielki odkurzacz wsysał go niczym obłoczek kurzu. – No to sprawa wyjaśniona. – Conor, otrzepując ubranie, podniósł się z ziemi. Czarny miecz i rana po nim zniknęły wraz z jego klonem. Poczułam nieopisaną ulgę. – Uwielbiam to uczucie, gdy szala zwycięstwa przechyla się na moją stronę. – Nick ze złowieszczym uśmiechem ruszył w stronę swojego klona. Byłam jednak zbyt pochłonięta zmuszeniem swojej przeciwniczki do zabicia mnie, by dłużej go obserwować. Jednym susem rzuciłam się na swojego klona. To było zadziwiające uczucie: zmuszać przeciwnika do zatopienia broni we własnym ciele. Turlałyśmy się po ziemi dobre kilkanaście minut. Dostałam kilka mocniejszych ciosów w brzuch i jeden w twarz, nim

w końcu udało mi się nadziać na jej miecz. Ryk wściekłości wywołał uśmiech na mojej twarzy. Nie poczułam nic, gdy to dziwne ostrze zatopiło się w moim sercu. Jedyny to chyba przypadek, żeby cieszyć się z własnej przegranej. Gdy podniosłam się z ziemi, szukałam wzrokiem moich towarzyszy. Alec i Nick właśnie przyglądali się, jak ich przeciwnicy rozpływają się w nicości. Na polu walki pozostała jedynie Kaylen i wielki czarny gifret. – Tu może być problem. – Nick patrzył na nich, stając przy mnie. – Ten stwór chyba nie jest uzbrojony. – Fakt – zamyśliłam się. Mimo galopady myśli, nie potrafiłam znaleźć rozwiązania. – Kaylen – krzyknął do niej London. – Jak gifrety zabijają swojego przeciwnika? – Przegryzają mu gardło – warknęła, szykując się na kolejny atak. – W takim razie musimy zmusić to coś, by wgryzło się w jej gardło – odezwał się po chwili London. – Pogięło was? – Kaylen nie była przekonana. – Jak niby chcesz zmusić prawie stukilowego stwora do uległości? – zastanawiałam się. – Coś się wymyśli. – Conor ruszył w stronę walczących z zaciętą miną. Nick podążył w ślad za nim. – To będzie ciekawe – stwierdził London. Bez tchu obserwowaliśmy, jak Conor i Nick wskakują na grzbiet gifreta, przyduszającego Kaylen do ziemi. Gdy obaj zaczęli przyciskać mordercze szczęki do szyi Kaylen, straciłam wiarę w sens tego planu. Widziałam, jak wymieniają skinienia, po czym jednocześnie, każdy z innej strony paszczy, uderzają pięściami w szczękę, starając się doprowadzić do zaciśnięcia jej na szyi Kaylen. Nagle rozległ się chrzęst kości. Przerażona ruszyłam w stronę Kaylen, która zastygła w bezruchu. – Coście jej zrobili?! – warknęłam. Gdy kucnęłam przy jej głowie, zauważyłam, jak jej przeciwnik zaczyna znikać. W chwilę potem czarna ściana rozprysnęła się na kawałki z głośnym trzaskiem. Wpatrując się w uchylone oczy przyjaciółki, czułam nieopisaną ulgę.

– Nie jestem jedną z tych kobiet, które preferują trójkąty. – Uniosła lekko głowę. – Możecie więc ze mnie zleźć? – Tak się cieszę, że nic ci nie jest. – Mocno przytuliłam się do jej wielkiej głowy. – Pieseczku, już drugi raz ratuję twój tyłeczek. – Conor lekko poklepał ją po grzbiecie. – Niebawem upomnę się o spłatę długu. – Ty naprawdę jesteś popieprzony. – Spojrzała zdziwiona w jego stronę. – Widzisz, kim jestem? – A wiesz, że po przetrawieniu początkowego szoku zdołałem się już z tym oswoić. – Mrugnął do niej. – Mam nawet pewien pomysł. Gdy będziesz w postaci gifreta, możesz być użyteczna, wożąc mnie na grzbiecie. A gdy wrócisz do ludzkiej postaci… – To co? – rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. – To ty pojeździsz sobie na mnie – wyszczerzył zęby w uśmiechu. Wymieniliśmy z Nickiem pełne rozbawienia spojrzenia, odsuwając się od nich. Znając Kaylen, byłam pewna, że niewiele brakuje, by rozszarpała swojego adoratora. Gdy przeniosłam uwagę na Aleca, radość ze zwycięstwa ustąpiła innemu uczuciu. Byłam tak zajęta znalezieniem sposobu na wygraną, że nie myślałam o stracie towarzyszki. Spojrzałam na puste miejsce, w którym jeszcze jakiś czas temu leżała Amanda. Poczułam ucisk w gardle na myśl o pierwszej ofierze naszej misji. Miałam nadzieję, że tym razem do tego nie dojdzie. – Nie możemy pogrążać się teraz w smutku. – Alec spojrzał na mnie z twardym wyrazem twarzy. – Najważniejsza walka jest dopiero przed nami – wskazał na wyjście. Przytaknęłam, kierując się w tamtą stronę. To była chwila, na którą czekałam. Miałam stawić czoła złu, które zagrażało tylu istnieniom, a co ważniejsze ‒ mojemu dziecku. Na myśl o Sebastianie moje serce ścisnęło się boleśnie. Do tej pory starałam się o nim nie myśleć, bo wiedziałam, że z miejsca się rozkleję. Pomyślałam o jego oczkach, wpatrzonych we mnie, małych rączkach i słodkim nosku. Mój syn, moje szczęście, największy sens mojego życia. Wiedziałam, że bez względu na ból, bez względu na to, co jeszcze zgotował dla mnie los – nie poddam się. Cena porażki była zbyt wysoka.

Od tego, jak sobie poradzę, zależała przyszłość mojego dziecka, a niczego tak nie pragnęłam, jak móc znów wziąć je w ramiona, przytulić, pocałować, patrzeć, jak zasypia. Zacisnęłam pięści, czując, jak moja moc pulsuje pod skórą. Szykuj się potworze! – krzyknęłam w myślach. – Idę po twoją głowę i nie spocznę, póki nie znikniesz na zawsze.

Rozdział 25. Nick Widząc minę Niny, nie musiałem pytać, o czym myśli. Ból i determinacja wypisane na jej twarzy mówiły same za siebie. Nie próbowałem postawić się w jej sytuacji, bo było to niemożliwe. Świadomość czekającej ją walki, walki o życie własnego dziecka, musiała być przerażająca. Wiedziałem, że podobnie jak pozostali strażnicy zrobię, co w mojej mocy, by jej pomóc. Ostateczny ruch należał jednak wyłącznie do niej. Bałem się o nią, o nas wszystkich. Zło, z którym mieliśmy się zmierzyć, było czymś znacznie groźniejszym niż którykolwiek z naszych dotychczasowych przeciwników. Najgorsze było to, że nie mieliśmy pojęcia, co nas czeka po drugiej stronie ciemnego korytarza. Wiedział o naszym przybyciu, nie miałem co do tego najmniejszych wątpliwości. Pozostawało pytanie, jak zechce nas przywitać. Westchnąłem głęboko i podszedłem do Niny. – Antilio – zacząłem z powagą. Nie lubiłem się tak do niej zwracać, w myślach zawsze nazywałem ją Niną, chciałem jednak uszanować jej decyzję o ostatecznym odcięciu się od przeszłości. Nie do końca rozumiałem, co było przyczyną takiej zmiany jej nastawienia, nie chciałem jednak zamęczać jej niepotrzebnymi pytaniami. – Czas iść dalej – spojrzałem jej w oczy. – Tak – rzuciła, nie patrząc na mnie. – Najwyższa pora pokrzyżować jego plany. U boku Niny ruszyłem do przodu cierniowym korytarzem. Spodziewałem się kolejnej komnaty wewnątrz tego labiryntu, jednak ku mojemu zaskoczeniu po minięciu dwóch zakrętów znaleźliśmy się poza labiryntem. Przed nami stała wielka kamienna fontanna, z której tryskała czarna maź. Nieco dalej znajdował się wielki budynek, kształtem przypominający kopułę, utworzony – podobnie jak labirynt ‒ z czarnego pnącza. Otwarte na oścież wrota były jawnym zaproszeniem. Nie podobała mi się perspektywa wkraczania w paszczę lwa, nie mieliśmy jednak wyboru. Pozostało mi wierzyć, że Nina znajdzie w sobie dość siły i odwagi, by go pokonać. Zerknąłem na jej zaciśnięte usta. Widziałem, że cała drży; nie dziwiłem się jej, sam miałem niezłego pietra. Wolno minęliśmy fontannę, rozglądając się z niepokojem na boki. Wyciągnąłem

swój miecz, szykując się na najgorsze. Szliśmy w zwartym szyku. Ja, Nina i Kaylen przodem, London, Alec i Conor za nami. Gdy przekroczyliśmy ogromne wrota, znaleźliśmy się na progu wielkiego, okrągłego pomieszczenia. Było całkowicie puste. Znając upodobania wszelakich władców, spodziewałem się tronu symbolizującego władzę i majestat – tutaj nie było niczego. Weszliśmy w głąb pomieszczenia, rozglądając się wokół. Początkowo wydawało mi się, że nie ma tu nikogo, gdy jednak spojrzałem w górę, zobaczyłem, że wewnętrzne ściany usiane są balkonami. Z góry patrzyły na nas setki czarnych postaci. Zacisnąłem mocniej dłonie na rękojeści miecza, czując, że mamy przerąbane. – Przyznam, że zrobiliście na mnie niemałe wrażenie – złowrogi głos rozszedł się echem po pomieszczeniu. Widziałem, jak moi towarzysze, a w szczególności Nina, rozglądają się wokół, szukając jego źródła. – Niewielu zdołało przejść przez mój labirynt. Jesteś silniejsza niż sądziłem. – Dlatego boisz się pokazać? – powiedziała spokojnie Nina. – Strach… – Znów usłyszeliśmy ten sam głos. – Jakież to śmieszne słowo. Jest nieodłącznym elementem życia każdej śmiertelnej istoty. Ja nie znam tego pojęcia. Jestem panem świata zła, to ja wzbudzam strach. Nie ma nikogo silniejszego ode mnie, zresztą niebawem sama się o tym przekonasz. – Jak na kogoś, kto chowa się przed nami, jesteś strasznie pewny siebie – uśmiechnąłem się złośliwie. W chwilę potem słyszeliśmy głośny chrzęst pnącza. Zauważyłem, jak jeden z odległych balkonów zaczyna falować. Pojedyncze pnącza zaczęły snuć się między sobą, tworząc coś na kształt schodów. Ta zawiła konstrukcja była niesamowita, nie było jednak czasu na jej podziwianie, gdyż jakaś postać w czarnej szacie zaczęła wolno schodzić w dół. Przez dłuższą chwilę widzieliśmy jedynie zarys sylwetki, gdy jednak pozostało mu zaledwie kilka schodów, mogliśmy przyjrzeć mu się dokładniej. Zadziwiające było to, że wyglądał jak człowiek. Ściągając brwi, z niedowierzaniem patrzyłem na całkowicie pospolity wygląd naszego przeciwnika, tak odmienny od czarnej brei, którą zapamiętałem z naszego poprzedniego spotkania. Chudy, o azjatyckiej urodzie, czarne

włosy sięgały mu do połowy pleców. Ostre rysy twarzy harmonizowały z pustymi, czarnymi oczyma. Nie wyglądał jak ktoś przerażający. Wredny – owszem, ale nie powalał na kolana. Postanowiłem jednak zachować te uwagi dla siebie, jak wiadomo, pozory bywają mylące. – A więc pierwsze wrażenie mamy już za sobą – uśmiechnął się kpiąco. – Widzę, że spodziewaliście się czegoś innego. – Cóż – Nina chrząknęła znacząco. – Poprzednim razem miałeś, że tak powiem, bardziej płynną konsystencję. – To wina waszej rzeczywistości. – Stanął niedaleko od niej. – Tutaj, w moim świecie, mogę być, kimkolwiek zechcę. – I wybrałeś taką postać? – usłyszałem ciche prychnięcie Kaylen. – Mógłbym stać się potworem z waszych najgorszych koszmarów, wolę jednak bardziej cywilizowane rozmowy. – Uśmiechnął się nieznacznie. – Słuchaj… – zaczęła Nina niepewnie. – Mam setki imion i określeń, możesz się jednak zwracać do mnie Malum – rzucił od niechcenia. – To znaczy zło po łacinie – usłyszałem szept Londona. – Bardzo oryginalne. Uśmiechnąłem się pod nosem, sarkazm nie był domeną mojego przyjaciela. Najwyraźniej stres na każdego z nas działał inaczej. – Wiesz, po co tu jestem. – Nina spojrzała na niego z powagą. – Domyślam się. – Uśmiechnął się kpiąco. – Chcesz prosić mnie, bym oszczędził twojego syna. – To nie do końca mój plan… – Skrzywiła się. – Czyżbyś wybrała bardziej drastyczną metodę? – Malum wyglądał na zaskoczonego. – Nie jesteś typem kogoś, na kogo działają błagania i prośby – odpowiedziała niewzruszona. – Fakt. Niemniej jednak mogło być zabawnie. – Nie pozwolę ci skrzywdzić mojego syna. – Widziałem złość w oczach Niny. – Nie mam zamiaru cię do niczego przekonywać. Wiem, że nie masz uczuć, do których mogłabym się odnieść. Życie niewinnego dziecka nie ma dla ciebie żadnej wartości. – Zaiste – odpowiedział z uśmiechem. – Liczyłem jednak na to, że

najpierw zaproponujesz mi coś w zamian. – Zagotowałem się w środku, gdy zobaczyłem, jak obrzuca ją wymownym spojrzeniem. – Jak mi wiadomo, jesteś skora do wszelkich działań, które mogą uratować bliskie ci osoby. – Co sugerujesz? – widziałem, jak Nina zaciska pięści ze złości. – Mógłbym rozważyć inną opcję przejęcia waszej rzeczywistości – powiedział tajemniczo. – Dzięki temu twój syn byłby bezpieczny. – To znaczy? – spytała niepewnie. – Możesz dać mi jeszcze potężniejsze dziecko – spojrzał jej w oczy. – Mojego własnego potomka. – Nigdy! – krzyknęła Nina z oburzeniem. – Co ci zależy? – Uśmiechnął się niewzruszony. – Przecież sypiałaś już z obleśniejszymi potworami niż ja. Poza tym daję ci szansę ocalenia syna. – Nie mam zamiaru nigdy więcej używać swojego ciała jako karty przetargowej. Nigdy nie pozwolę ci się dotknąć – oznajmiła. – Ocalę syna po swojemu. – Cóż, twój wybór. Choć przyznam, że mnie zaskoczyłaś. Z tego co wiem, zawsze wybierałaś pójście na łatwiznę. – Zmieniłam się – odpowiedziała z kamienną twarzą. – Zresztą nie ufam ci ani odrobinę. Jestem pewna, że nie dotrzymałbyś słowa. – Zastanów się raz jeszcze nad moją ofertą. – Malum rzucił jej lodowate spojrzenie – To ostatnia szansa, jaką ci daję. Mogę nawet pójść na ustępstwo i pozwolić, byś spędziła noc z kimś bliskim twojemu sercu. – Jak na zawołanie otoczyła go czarna mgła. Kilka sekund później po Malumie nie było śladu. Wytrzeszczyłem oczy, patrząc na kolejną kopię mojej osoby. Nina zerknęła na mnie speszona. Nie miałem pojęcia, o co tu chodzi. Malum miał zaoferować jej noc z kimś, na kim jej zależy, dlaczego więc zamienił się we mnie? Znałem Ninę wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że traktuje mnie wyłącznie jak kumpla. Czyżbym się mylił? Po raz pierwszy zacząłem się zastanawiać, jakich dokładnie wspomnień pozbawiły mnie wyrocznie. – Moja odpowiedź brzmi: nie – rzuciła Nina z wściekłością. – Skoro tak chcesz. – Znów przybrał poprzednią postać. – Zadowolę się Sebastianem.

Widziałem strach na twarzy Niny, jednak szybko zastąpiły go wściekłość i determinacja. – Zrób w takim razie to, po co tu przybyłaś. – Postąpił kolejny krok w jej stronę. Momentalnie uniosłem wyżej miecz, pozostali poszli w moje ślady. Malum uśmiechnął się kpiąco, przesuwając po nas wzrokiem. – Naprawdę myślisz, że kilku żołnierzyków i warczący futrzak są w stanie ci pomóc? – Jestem tego pewna. – W takim razie do dzieła. – Malum rozłożył ramiona w zapraszającym geście. Wymieniłem z Niną niepewne spojrzenia. Nie tego się spodziewaliśmy. Malum wydawał się być coraz bardziej rozbawiony. – Cóż, jak widzę, potrzebujesz zachęty. – Głośny huk sprawił, że ziemia zadrżała, a wszystko wokół spowiła gęsta mgła. Gdy ponownie spojrzałem na Maluma, po prostu zgłupiałem. Przed nami stał stwór, przypominający tyranozaura. Był tak wielki, że ledwo mieścił się wewnątrz pomieszczenia. Czarna, śliska skóra lekko błyszczała. Wielkie, ostre zęby zaciskały się z głośnym zgrzytem. Spojrzałem na przerażoną twarz Niny. Potworowi udało się to, co sobie zaplanował – wszyscy byliśmy przestraszeni. – Twój ruch, dziewczynko – zagrzmiał jego głos. Nina przełknęła nerwowo ślinę, zaciskając dłonie w pięści. Ruszyłem w jej stronę, lecz jakaś czarna postać zagrodziła mi drogę. Dopiero teraz zauważyłem, że istoty, które do tej pory obserwowały nas z balkonów, zeskakują na ziemię i otaczają nas ze wszystkich stron. Wiedziałem już, że Nina będzie zdana sama na siebie w walce z Malumem, my mieliśmy niestety inne rzeczy na głowie. Unosząc wysoko miecz, ruszyłem do przodu, by zmierzyć się z przeciwnikiem. Wydawało mi się, że walczę z cieniem. Postać przede mną była całkowicie czarna. Nie sposób było dostrzec rysów twarzy. Czarny miecz ze świstem przeciął powietrze tuż przy mojej głowie. W ostatniej chwili odparowałem atak. Należałem do osób kochających walkę. Gdy stawałem przed przeciwnikiem z uniesionym mieczem, moja dusza wojownika przejmowała kontrolę nad moim ciałem. Właśnie w takich chwilach

czułem, że żyję. Jako dzieciak nienawidziłem tego, że ktoś obdarzył mnie mocą uzdrawiania. Traktowałem to jak karę. Mój umysł rwał się do walki, a ja, zamiast rzucać ogniem czy panować nad innymi żywiołami, mogłem jedynie leczyć rany innych. Pamiętam, jak wściekałem się na inne dzieciaki, które popisywały się własnymi zdolnościami. Z pomocą znów przyszedł mi Alec. Wytłumaczył mi wtedy, że śmierć można zadać na milion sposobów – magia wcale nie jest do tego potrzebna. To on zaszczepił u mnie chęć rozwijania umiejętności bitewnych. Z biegiem lat zacząłem szanować swoją moc. Pomogła mi niejednokrotnie pozbierać się po ciężkim treningu. Gdy inni mający bitewne moce musieli odpuścić i udać się do uzdrowicieli – ja walczyłem dalej. Teraz, zatapiając miecz w przeciwniku, znów poczułem w sobie żądzę zwycięstwa. Nie miałem jednak czasu na delektowanie się wygraną, gdyż otoczyło mnie kilku kolejnych przeciwników. Oblepiali każdego z nas jak muchy. Gdy dosięgnąłem mieczem kolejnego z nich, zauważyłem, że tym razem nic się nie stało. Poprzedni przeciwnik momentalnie rozpłynął się po zetknięciu z mieczem, ten natomiast nadal stał niewzruszony. – Ci, którzy nie dotykają ziemi, to dusze, które można zabić mieczem! – Usłyszałem krzyk Londona. – Ci stojący po kostki w mazi są fizyczni, miecz ich nie pokona. – Nad ziemią zabijać, na ziemi unikać – powtórzyłem. – Zapamiętane. Właśnie odparowałem kolejny atak osobnika, który na moje nieszczęście stał twardo na ziemi, i zastanawiałem się, jak go właściwie pokonać, gdy ten po prostu padł na ziemię. Zmarszczyłem brwi, patrząc, jak zatapia się w czarnej mazi. Nie miałem pojęcia, co właściwie się stało. – Nie ma sprawy – Conor stanął przy mnie z lekkim uśmieszkiem. – To ty? – spytałem zdziwiony. Dopiero teraz przypomniałem sobie o darze Conora: potrafił panować nad życiem i śmiercią. Wystarczyło, by się skupił, a przeciwnik padał trupem. – Do usług. Co powiesz na małą współpracę? Ja zajmę się tymi na ziemi, a ty tnij sobie dusze. – Jestem za. – Odwzajemniłem uśmiech. Kątem oka zauważyłem, że London i Alec zastosowali identyczną strategię. Widziałem blask

miecza, którym zwinnie wymachiwał London, oraz ogniste wstęgi, które niczym świecące złowrogo baty przecinały czarne postacie na pół. Za nami Kaylen też sobie świetnie radziła. Warcząc wściekle, przesuwała się od jednego przeciwnika do drugiego, zostawiając za sobą pozbawione głów ciała. Żadne z nas nie miało chwili wytchnienia, przeciwników z każdą chwilą przybywało. Zupełnie jakbym grał w jedną z tych głupich gier, kiedy to jesteś sam, a wokół ciebie kłębią się setki przeciwników. Strzelasz i rzucasz granatami na oślep, mając nadzieję, że uda ci się sprzątnąć jak najwięcej wrogów. Różnica była niestety kolosalna. Tutaj, po przegranej nie wyskakiwał napis „GAME OVER”, nie było szansy na kolejną próbę. Poszukałem wzrokiem Niny. Stała na szeroko rozstawionych nogach pośród tłumu postaci w czerni, z uporem patrząc na Maluma. Widziałem, jak szepcze coś pod nosem, unosząc wysoko dłonie. W chwilę potem wnętrze budynku zaczęło przypominać plan filmu katastroficznego. Porywisty wiatr, drżąca ziemia, ściana płonącego ognia i głośny huk dochodzący z burzowych chmur. Żywioły zaczęły przeplatać się ze sobą, zbierając w jedną wielką lśniącą kulę. Nie zdążyłem niestety zobaczyć dalszej części, ponieważ kolejni przeciwnicy znów przykuli moją uwagę. Conor dzielnie trwał u mego boku, biorąc na siebie tych, na których mój miecz nie robił wrażenia. Nie wiem, ile czasu upłynęło od rozpoczęcia tej nierównej batalii. Z każdą kolejną minutą coraz dotkliwiej czułem zmęczenie. Conor również nie wyglądał najlepiej. Nietrudno było się domyśleć, że długotrwałe korzystanie z mocy doszczętnie go wyczerpało. Już miałem zapytać, jak długo jeszcze wytrzyma, gdy potężna fala siły zwaliła nas wszystkich z nóg. Przecierając oczy, szybko spojrzałem w stronę Niny. Malum zawył głośno. Z szeroko otwartymi oczyma patrzyłem, jak lśniące wstęgi, wydobywające się z wielkiej kuli unoszącej się nad dłońmi Niny oplatają jego ciało. Nawet nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak wiele siły musiało ją kosztować tak potężne zaklęcie. Z mieszaniną strachu i fascynacji patrzyłem, jak lśniące wstęgi zaciskają się coraz mocniej. W chwilę potem oślepiający rozbłysk światła przesłonił wszystko wokół. Gdy wreszcie mogłem spojrzeć w tamtą stronę, zauważyłem, że po Malumie pozostała jedynie garstka

popiołu. Jednocześnie reszta naszych przeciwników momentalnie gdzieś się ulotniła. – Co się stało? – Conor spojrzał na mnie, oddychając z trudem. – Nie mam pojęcia – odparłem. – Pokonałaś go. – Kaylen nie miała podobnych wątpliwości. Podskakując wesoło, ruszyła w stronę Niny. W przeciwieństwie do mnie i pozostałych strażników – wszyscy wyglądaliśmy jak z krzyża zdjęci – ona nie była nawet zasapana. – Naprawdę? – zaskoczona Nina zamrugała oczyma, po czym osunęła się na ziemię. Potykając się o własne nogi, ruszyłem w jej stronę. Oddychała nierówno, klęcząc pośród czarnej mazi. Chciałem ją podnieść, lecz wstrzymała mnie ruchem ręki. – Daj mi chwilkę – szepnęła. – To już koniec? – Alec oparł się o Londona. – Nie chcę być pesymistą – ten rozejrzał się wokół – ale nie wydaje wam się, że to wszystko poszło zbyt łatwo? – Łatwo? – Nina wlepiła w niego zdziwione spojrzenie – Ja odniosłam inne wrażenie. – Cóż – uśmiechnąłem się do niej – wygląda na to, że zwyciężyłaś. Dałaś sobie radę. Nie chciałem jej denerwować, potwierdzając złe przeczucia Londona. Mimo widoku kupki popiołu, która chwilę przedtem była potężnym władcą zła – coś mi tu nie grało. Miałem jednak nadzieję, że to wyłącznie efekt zmęczenia i stresu. Niczego tak nie pragnąłem, jak tego, by naprawdę jej się udało.

Rozdział 26. Antilia Wiedziałam, że ten czar mnie wyczerpie, nie sądziłam jednak, że tak bardzo. Gdy Malum niespodziewanie przemienił się w wielkiego dinozaura, czy cokolwiek to było, przeraziłam się nie na żarty. Czułam się jak mała mróweczka, która chce pokonać słonia. Mimo to nie miałam zamiaru pozwolić, by strach mnie obezwładnił. Ten potwór stał na drodze szczęśliwej przyszłości mojego syna i miałam zamiar zrobić, co w mojej mocy, by go z niej usunąć. Biorąc głęboki oddech, pozwoliłam mocy, która kłębiła się we mnie, wydostać się na zewnątrz. Malum musi zapłacić za wszystko, co zrobił. Wzdrygnęłam się, przypominając sobie jego obleśną propozycję. Jak w ogóle mógł pomyśleć, że się na to zgodzę? Owszem, zrobiłam wiele głupot, podjęłam setki nieprzemyślanych decyzji. Wszystko to jednak należało do przeszłości. Nie byłam już tą samą dziewczyną. Jedno słowo – matka – sprawiło, że wszystko uległo zmianie. W moich dłoniach spoczywał los mojego dziecka, nie było czasu na popełnianie kolejnych błędów. Jego przyszłość, tak ściśle powiązana z losami całego Wszechświata, zależała wyłącznie ode mnie. Pełna determinacji zaczęłam kolejno przywoływać żywioły. Z nieznośnego wiersza wyroczni zapamiętałam jedynie to, że zło pokonać może wyłącznie wstęga splecionych ze sobą żywiołów. Miałam nadzieję, że się nie pomyliły. Wokół mnie panował chaos. Moi strażnicy walczyli zaciekle z przeciwnikami w czerni. Malum zadbał o to, by żaden z nich mi nie pomógł. Widać nie wziął pod uwagę jednej rzeczy – ja wcale nie potrzebowałam pomocy. Moc wylewała się ze mnie falami. Czułam przyjemne mrowienie w dłoniach, a moje ciało było jak naelektryzowane. Mocny powiew wiatru wzburzył moje włosy. Odgłos grzmotu zapowiadającego deszcz był muzyką dla moich uszu. Każdy z żywiołów rozwijał się we własnym tempie. Ziemia pod moimi stopami zaczęła drżeć, chcąc przebić się przez klejącą maź. Kula ognia zaś wystrzeliła wprost z mojej dłoni, żarząc się jasnym światłem. Wolno, niczym kucharz odmierzający składniki wykwintnego dania, zaczęłam stapiać ze sobą kolejne żywioły. Początkowo każdy z nich zmniejszyłam do rozmiaru piłki od

koszykówki. Ogień, woda, ziemia, powietrze, każda kula jarzyła się jasnym światłem. Gdy stopiły się w jedno, potęgując własną moc, ponownie rozszczepiłam je na mniejsze kawałki. Lśniące wstęgi wystrzeliły w stronę Maluma. Nim wielki dinozaur zdążył się obrócić, wstęgi na dobre przylgnęły do niego. Wokół rozległ się jego głośny ryk, gdy wstęgi żywiołów miażdżyły jego ciało. Czułam, jak nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Rozstawiłam je szerzej, by mimo słabości w kolanach utrzymać równowagę. Z kuli, która unosiła się nad moimi dłońmi, wypadały kolejne wstęgi. Dinozaur szarpał się zawzięcie, mimo to nie był w stanie rozerwać żadnej z nich. Nie mógł tego zrobić, zbyt wiele uwagi poświęciłam łączeniu żywiołów. Kontrolując wstęgi, zaczęłam coraz mocniej zaciskać je wokół ciała przeciwnika. Pochłaniało to ogromne ilości mocy, nie mogłam jednak przestać. Jasny rozbłysk światła na chwilę mnie oślepił. Gdy ponownie spojrzałam w stronę Maluma, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Po bestii pozostała jedynie kupka popiołu. Nie mogłam uwierzyć, że się udało. Lśniąca kula skupiająca w sobie żywioły zniknęła. Byłam wycieńczona, jakbym właśnie przebiegła maraton. – Pokonałaś go – gdzieś z oddali dotarł do mnie głos Kaylen. Nadal byłam oszołomiona po tak potężnym zaklęciu. – Naprawdę? – szepnęłam. Moje gardło przypominało papier ścierny, a oczy zaszły mgłą. Zamrugałam kilkakrotnie, starając się odzyskać ostrość widzenia, po czym osunęłam się na ziemię. Moje nogi trzęsły się jak galareta, nie miałam siły ruszyć się z miejsca. Widziałam, jak Nick wyciąga rękę w moją stronę, chcąc mi pomóc, nie byłam jednak gotowa, by znów stanąć na nogach. – Daj mi chwilkę – poprosiłam cicho. Usłyszałam, jak London mówi coś na temat tego, że nie jest pewny, czy to faktycznie koniec. Ponownie zerknęłam na kupkę popiołu. London twierdził, że poszło zbyt łatwo. – Łatwo? – powtórzyłam zdziwiona – Ja odniosłam inne wrażenie. Byłam na niego zła, że tak to wszystko odebrał. Byłam tak wycieńczona, że chciało mi się płakać, a on twierdził, że poszło mi zbyt łatwo? – Wstawaj, nim ta breja dobierze ci się do tyłka. – Kaylen

szturchnęła mnie głową. Nick pomógł mi się podnieść. – Co teraz? – Alec spojrzał na mnie z powagą. – Cóż… – London niepewnie rozejrzał się wokół. Po postaciach w czerni nie było śladu. – Jeśli faktycznie pokonałaś zło… – A masz co do tego jakieś wątpliwości? – Conor wszedł mu w słowo, patrząc znacząco na kupkę popiołu. – …powinniśmy wracać – dokończył London. ‒ Labirynt stracił swoją moc wraz ze śmiercią Maluma, więc zapewne uda nam się szybko uwinąć. – Zawsze wiedziałem, że twarda z ciebie laska. – Nick mrugnął do mnie. – Choć teraz jesteś twardą mamuśką – poprawił się. – To naprawdę koniec? – spojrzałam niepewnie na Nicka. Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę nam się udało. Sebastian był bezpieczny. Uczucie ulgi, które rozlało się po moim sercu było wprost nie do opisania. – Wracajmy do naszego maluszka. – Kaylen otarła się o mnie. Ruszyliśmy w stronę wyjścia. – Chyba czas najwyższy zrobić sobie wakacje – rozmarzył się Nick. – Zdecydowanie tak – westchnęłam. Perspektywa leniwych dni, pełnych spokoju i radości, wydała mi się ziszczeniem marzeń. Zrobiliśmy zaledwie kilka kroków, gdy usłyszeliśmy coś, od czego moje serce zamarło. Złowrogi śmiech zatrząsł ścianami pomieszczenia. – Naprawdę uwierzyłaś, że jesteś zdolna mnie pokonać tą szczyptą magii? – Zerknęłam na Nicka nie potrafiąc wydusić z siebie słowa. Wszyscy odwróciliśmy się w stronę kupki popiołu. Zaczęła drgać, a małe drobinki unosiły się w powietrze, formując postać. W chwilę potem ujrzeliśmy Maluma całego i zdrowego. Oddech uwiązł mi w gardle, a ręce zaczęły się trząść. Wiedziałam już, że byliśmy straceni. Wykorzystałam całą swoją moc, by go pokonać, nie znałam innego sposobu, by z nim walczyć. – Skoro część komediową mamy już za sobą – Malum uśmiechnął się złowrogo – czas najwyższy, bym teraz ja pokazał, na co mnie stać. Zanim jednak to zrobię, obejrzyj sobie to.

Skinieniem dłoni sprawił, że spod ziemi wystrzeliło kilkadziesiąt pnączy, formując się w coś na kształt futryny wielkich drzwi. Wewnątrz nich zaczęła kłębić się czarna mgła. Nikt z nas nie odważył się choćby drgnąć. Gdy zaczęła się z niej wynurzać jakaś postać, nie wierzyłam własnym oczom. Ubrany na czarno Christian patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem. Gdy spojrzałam na to, co trzymał w dłoniach, kolana się pode mną ugięły. Nawet jeśli wcześniej miałam jakąkolwiek nadzieję, że małe zawiniątko w jego rękach to nie to, co myślałam, głośny płacz błyskawicznie ją rozwiał. Moje serce przestało na moment bić. Przerażona ruszyłam w jego stronę. Zdołałam zrobić zaledwie kilka kroków, gdy napotkałam niewidzialną barierę. Odbiłam się od niej tak mocno, że przewróciłam się na plecy. – Wybacz, moja droga, ale ty już miałaś swoje pięć minut. Teraz czas, byś przyjęła postawę widza. – Malum zerknął na mnie przez ramię, podchodząc do Christiana. Nick chwycił mnie za łokieć i pomógł mi podnieść się z ziemi. Widziałam w jego oczach przerażenie. Wiedział równie dobrze jak ja, że sytuacja jest beznadziejna. – Nie waż się zbliżać do mojego syna! – wołałam, waląc pięściami w niewidzialną ścianę. – Spróbuj mnie powstrzymać ‒ zakpił. Poczułam, jak buzuje we mnie złość. Pełna furii zaczęłam miotać iskrzącymi się kulami w barierę oddzielającą mnie od syna. – Bez nerwów, moja droga, chcę go tylko uspokoić – roześmiał się okrutnie Malum. – Pozwól, że ja to zrobię – odezwał się kolejny znajomy głos. Głos, którego nie chciałam słyszeć. Zza czarnej mgły wyłonił się Kenron. – Rodzina w komplecie. – Malum spojrzał na niego z uśmiechem. – Czyż to nie urzekające? Sebastian płakał coraz głośniej. Moje serce rozsadzała rozpacz i bezradność, gdy patrzyłam, jak Kenron bierze go na ręce. – Christian! – spojrzałam w stronę przyjaciela. Jego zdrada paliła mnie żywym ogniem. I pomyśleć, że sama kazałam mu zostać i zająć się moim synem. – Jak mogłeś to zrobić?! Ufałam ci! – On cię nie słyszy. – Malum dla większego efektu pomachał mu

dłonią przed nieruchomymi oczyma. – Jest kukiełką w moich dłoniach. – Dopiero teraz zauważyłam, że oczy Christiana to dwie czarne dziury. – Zrobi, cokolwiek mu rozkażę. Wiedziałem, że nie zaufasz władcy viperów, więc zapewniłem sobie plan awaryjny. Zadbałem o to, by twój przyjaciel porozmawiał ze mną w cztery oczy. Opanowałem jego umysł, potem wystarczyło tylko czekać na odpowiedni moment, by kazać mu zrobić to, co chciałem. – A co z Maximusem i Adivą? – Nick wszedł mi w słowo. Jak na zawołanie czarna mgła przemieniła się w lśniącą taflę. Ujrzeliśmy Purneę. Widok ten nie był jednak sielankowy. Zakrywając usta dłonią, starałam się zdusić szloch. Dom, stodoła i wszystko wokół trawione było przez ogień. Na małej dróżce spostrzegliśmy zmasakrowane ciała naszych przyjaciół. Oboje pozbawiono głów, a ich ciała skąpane były we krwi. Liczne ślady ugryzień nie pozostawiały wątpliwości, czyja to sprawka. Łzy spływały mi po policzkach, gdy ponownie spojrzałam na Kenrona kołyszącego w ramionach płaczącego Sebastiana. Czułam, że przegrałam, poległam w każdy możliwy sposób. – Nasz chłopczyk chyba jest głodny – Malum spojrzał na mnie ze złowieszczym uśmiechem. W jego dłoni pojawiła się butelka, wypełniona czerwonym płynem. – Błagam, nie! – krzyknęłam, ponownie uderzając w ścianę. – Kochanie, przecież nie możemy pozwolić, by nasz syn był głodny. – Kenron spojrzał na mnie z wyrzutem. – Rozszarpię cię na kawałki, choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię – usłyszałam warkot Kaylen. Ja czułam to samo. Widząc, że Malum podchodzi z butelką do Sebastiana, zaczęłam szukać jakiegoś rozwiązania. – Stój! – krzyknęłam zdesperowana. Malum zatrzymał się, patrząc na mnie z uniesionymi brwiami – Zrobię wszystko, tylko uwolnij mojego syna. – A to ciekawe – parsknął. – Możesz to rozwinąć? – Dam ci dziedzica, o którym marzysz. Pozwól tylko odejść moim przyjaciołom i mojemu synowi. – Widziałam, jak Nick patrzy na mnie ze złością, w tej chwili nie miało to jednak dla mnie znaczenia. Byłam bezradna i zrobiłabym wszystko, byle tylko ocalić Sebastiana.

– Kusząca propozycja, jednak moja oferta jest już nieaktualna. – Podał butelkę Kenronowi. Gdy płacz zmienił się w odgłos przełykania, moje wnętrzności boleśnie się ścisnęły. Nie mogłam uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Z dziką furią zaczęłam walić w ścianę. Moc buzowała wewnątrz mnie. Po wnętrzu rozeszły się echem głośne grzmoty. – Ostrożnie, królewno, bo zrobisz sobie krzywdę. – Malum spojrzał na mnie wyraźnie rozbawiony. Widziałam, jak Kenron rzuca na ziemię opróżnioną butelkę. Żółć podeszła mi do gardła, gdy z wyraźną satysfakcją pokazał mi buźkę Sebastiana, umazaną we krwi. Przerażona patrzyłam, jak brązowe oczy mojego syna przybierają barwę szkarłatu. – Coś ty zrobił? – szepnęłam. – Musiałem zadbać o to, by dziecko przeszło przemianę bez szwanku. Krew vipera wzmocniła go. – Malum przez chwilę patrzył na Sebastiana. – Przemianę? – spytałam drżącym głosem. – Myślałaś, że tylko ty znasz sztuczki? – spytał rozbawiony. – Pozwól zatem, że zademonstruję ci kilka własnych trików. Nie zwracając uwagi na moje protesty, wziął na palec odrobinę czarnej mazi z ziemi i namalował nią jakiś okrągły symbol na główce Sebastiana. – Błagam, nie! – krzyknęłam, nie czując już, jak łzy ściekają mi po twarzy. – Delektuj się pokazem – rzucił w moją stronę. – To zapewne jedna z ostatnich rzeczy, które zobaczysz w swoim nędznym życiu. Malum wymruczał pod nosem jakieś zaklęcie. Ciało Sebastiana zaczęło unosić się w powietrzu. Niebieski kocyk opadł na ziemię, ukazując białe śpioszki, które miał na sobie. Gdy czarna mgła zaczęła oplatać jego małe ciałko, omal nie oszalałam z rozpaczy i przerażenia. Mgła robiła się coraz gęstsza, niemal całkowicie przysłaniając widoczność. Spojrzałam na swoich przyjaciół, nie wiedząc, co począć. – Próbowałem swoich mocy, niestety ta ściana tłumi wszystko. – Conor spojrzał na mnie ze smutkiem. – Przykro mi – London spuścił głowę.

– Nie! – warknęłam. – To jeszcze nie koniec! To nie może być koniec! – Masz rację, moja droga. – Zza zaczynającej już opadać mgły usłyszałam głos Maluma. – To zaledwie początek. Zaczęłam szukać wzrokiem swojego syna, jednak nigdzie nie spostrzegłam białych śpioszków. Gdy mgła opadła całkowicie, pomiędzy Malumem a Kenronem stał młody chłopak. Na oko mógł mieś około czternastu lat. Ciemne włosy i znajome rysy twarzy wskazywały na coś, czego mój umysł nie chciał przyjąć do wiadomości. Gdy szkarłatne oczy chłopaka spojrzały na mnie, nie potrafiłam zapanować nad szlochem. Nie miałam pojęcia, co zrobił ten potwór, ale jedno było pewne – przede mną stał mój syn. Malum sprawił, że Sebastian dorósł w zastraszającym tempie. – Sebastian? – wyszeptałam ukochane imię. – Cześć, mamusiu. – Uśmiechnął się złowrogo. – Co mu zrobiłeś? – rzuciłam wściekłe spojrzenie Malumowi. – Pozwoliłem mu dorosnąć – odpowiedział rozbawiony. – Nie licz na to, że będzie słodkim nastolatkiem. Symbol na jego głowie zaszczepił w nim zło. Ta substancja – wskazał na maź pod jego stopami – to moja krew. Wszystko tutaj to ja, cały wymiar, wszystko, co się w nim znajduje, jest częścią mnie. Gdybym chciał, każdy z was stałby się moim sługusem. Uznałem jednak, że zabawniej będzie oglądać tą waszą solidarną współpracę. A teraz czas na najlepszą część. Bezradna patrzyłam, jak staje za Sebastianem. Malum spojrzał mi w oczy z szerokim uśmiechem, po czym jego ciało zaczęło lekko drżeć. W chwilę potem znów stał się postacią złożoną z mazi, którą miałam okazję widzieć przy studni w pieczarze. Nick mocno mnie przytulił, starając się jakoś mnie wesprzeć. Niestety ani ciepło jego ramion, ani jakiekolwiek słowa nie były w stanie mnie pocieszyć. Czułam, jak moje serce rozsypuje się na setki kawałków. Miotałam się jak szalona w ramionach Nicka, widząc, jak Malum pod postacią czarnej mazi wnika w ciało mojego dziecka. – Nieeeee! – z mojego gardła wydobył się krzyk, gdy Sebastian spojrzał na mnie wielkimi, czarnymi jak smoła oczyma. Poczułam się tak, jakby w tym momencie moje serce przestało bić. Wiedziałam już, że

go straciłam. Mój synek, tak kochany i niewinny, w jednej chwili przestał istnieć. Istota stojąca przede mną nie była już moim dzieckiem. Malum przejął kontrolę nad jego ciałem. Sebastiana już nie było. Wbrew temu, co mówiło moje serce, wiedziałam, że to koniec. Przegrałam wszystko, co miałam. Opadłam na kolana, czując, jak opuszcza mnie reszta sił. – To było nieuniknione – Kenron wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Naprawdę sądziłaś, że uda ci się zmienić przeznaczenie? Nim zdążyłam odpowiedzieć, Kaylen z głośnym rykiem rzuciła się do przodu. Nie wiem, kto był bardziej zaskoczony zniknięciem bariery: Kaylen, Kenron czy ja. Kaylen, korzystając z nieuwagi Kenrona, rzuciła się na niego, zatapiając zęby w jego szyi. Bez mrugnięcia okiem patrzyłam, jak jednym szarpnięciem odrywa mu głowę. Szkarłatna krew prysnęła na jej futro w chwili, gdy głowa Kenrona poturlała się po ziemi. Na jego twarzy zastygł wyraz zaskoczenia. – Niemądre posunięcie – usłyszałam złowrogi głos, wydobywający się z ust Sebastiana. Jednym skinieniem ręki sprawił, że Kaylen zastygła w bezruchu. W chwilę potem usłyszeliśmy głośny chrzęst łamanych kości. Jakaś niewidzialna siła rozdarła ją na kilka kawałków. Czułam, że więcej już nie zniosę. Jak w transie patrzyłam na rozczłonkowane ciało swojej najlepszej przyjaciółki, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Żółć paliła moje gardło, utrudniając zaczerpnięcie powietrza. – Nie pomścisz koleżanki? – usłyszałam rozbawiony głos Maluma. Nie miałam zamiaru nawet w myślach nazywać go Sebastianem. To imię nosił mój syn, którego już nie miałam. – Musimy uciekać. – Nick odciągnął mnie w tył. – Dokąd? – Spojrzałam na niego z rezygnacją. – I tak nas znajdzie. – Niech cię cholera, Nina! – Potrząsnął mną. – Ocknij się! – Więc jak, mamusiu? – Malum ruszył w naszą stronę. Bezskutecznie starałam się dojrzeć w jego oczach cokolwiek, co świadczyłoby o tym, że gdzieś tam jeszcze jest mój syn. – Będziesz uciekała czy staniesz do walki? A może od razu się poddasz? Spojrzałam na niego, czując, jak znów opanowuje mnie gniew. W mojej dłoni momentalnie pojawiła się kula, w której ścierały się pioruny.

– Chyba nie chcesz skrzywdzić własnego syna? – zakpił. – Nie jesteś moim synem! – warknęłam. – To zabolało. – Ostentacyjnie chwycił się za serce. Niewiele myśląc, cisnęłam w niego lśniącą kulą. Spodziewałam się, że nie zdołam wyrządzić mu żadnej krzywdy, dlatego nie byłam zaskoczona, gdy odbił kulę i skierował ją w jedną ze ścian. – Pora się zmywać. – Conor rzucił w naszą stronę. Nick szarpnął mnie za rękę, ciągnąc w stronę wyjścia. Na nogach jak z waty podążyłam za nim. Moje ciało opanowało dziwne otępienie. Malum ruszył za nami. Zbierając w sobie resztę sił, wyrzuciłam całą swoją moc w jego stronę, tworząc barierę, która miała zatrzymać go choć przez chwilę. Na jego twarzy zagościło rozbawienie. – Chcesz się bawić w kotka i myszkę? – krzyknął. – Proszę bardzo. – Gdy wbiegaliśmy do labiryntu, towarzyszył nam jego głośny śmiech. – Znajdę cię prędzej czy później – usłyszałam jego głos. Nie musiał mi tego mówić, doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Zmuszając swoje nogi do biegu, starałam się utrzymać mordercze tempo, narzucone przez Nicka. Nawet jeśli sama straciłam wolę przetrwania, byłam im to winna. Jeśli istniała szansa, abyśmy się stąd wydostali – musieliśmy spróbować. Liany tworzące ściany labiryntu zaczęły się wściekle wić. Pędem mijaliśmy kolejne zakręty. Po komnatach nie było śladu. Widocznie Malum dosłownie potraktował zapowiedź zabawy w kotka i myszkę. Biegłam za Nickiem krętym korytarzem, gdy nagle przed nami wyrosła ściana, która odcięła nam drogę. – Co teraz? – Nick spojrzał na Londona. – Odciął nam drogę. Labirynt cały czas się zmienia, nie mam pojęcia, którędy iść – odpowiedział. – Jesteśmy w pułapce – szepnęłam. – Jak myszki. – Nina, do cholery, weź się w garść. – Nick potrząsnął mną lekko. Alec skierował w stronę ściany z pnącza falę ognia, jednak nie na wiele się to zdało. Nagle cały labirynt zaczął się trząść. Widziałam, jak moi towarzysze patrzą na siebie z przerażeniem. O dziwo, sama nie czułam strachu. Moje najgorsze obawy już się sprawdziły, nic gorszego nie mogło mnie spotkać. Pnącza błyskawicznie zaczęły chować się

w ziemi, dzięki czemu ściany odcinające nam drogę przestały istnieć. W ciągu kilku minut labirynt zniknął, a my staliśmy pośrodku szlamiastej pustyni. Wokół nie było zupełnie nic. – Dobra – Nick rozejrzał się wokół, unosząc wyżej miecz. – Tego się nie spodziewałem. Gdzie on jest? Gdzie są wszyscy? – Poczujcie, jak to jest być więźniem – rozległ się złowieszczy głos Maluma. Bezskutecznie szukaliśmy go wzrokiem. – Uznałem, że większą frajdę sprawi mi więzienie was tutaj, niż szybkie uśmiercenie. Będziecie błąkać się bez celu, wiedząc, że ja w tym czasie planeta po planecie niszczę wszystko, o co tak zawzięcie walczyliście. Nim ktokolwiek z nas zdążył odpowiedzieć, znów nastała cisza. Najlepszym dowodem na to, że Malum opuścił ten wymiar, było to, że zniknęła spowijająca wszystko maź. Staliśmy na czarnej, popękanej ziemi. – Czy teraz już pozwolisz mi się poddać? – spojrzałam na Nicka, po czym bez sił osunęłam się na ziemię. – Nikt z nas się nie podda, dopóki nie wyczerpiemy wszystkich możliwości – odwzajemnił moje spojrzenie. – London, spróbuj otworzyć portal. Ja i Alec rozejrzymy się w poszukiwaniu wejścia do studni. Nawet jeśli ten gnój nas tu zamknął, wyrocznia znajdzie sposób, by nas uwolnić. Obiecała nas stąd wyciągnąć, musi więc dotrzymać słowa. – Nino… – Kucnął przy mnie. – Prosiłam, byś tak do mnie nie mówił. – Spojrzałam na niego zmęczona. – Wiem, że smutek rozrywa cię od środka. – Nie skomentował mojej wypowiedzi. – Nie możesz jednak odpuścić. Dopóki żyjemy, jest szansa, że coś można zrobić. – Czy ty się słyszysz? – Zaczęłam się histerycznie śmiać. – Zrobiliśmy już wszystko, co było możliwe. Polegliśmy na całej linii. Straciliśmy wszystkich. A teraz ten stwór w ciele mojego dziecka zniszczy Wszechświat. Krew każdej z zabitych przez niego istot splami nasze ręce. Rozumiesz to? – Nie mam siły się teraz z tobą kłócić – warknął. – Miej ją na oku – rzucił do Conora, po czym on i Alec ruszyli przed siebie. Nie wiem, jak długo siedziałam bez ruchu, gapiąc się na własne

dłonie. Conor na szczęście po kilku nieudanych próbach wciągnięcia mnie do rozmowy w końcu sobie odpuścił. Nie chciałam słuchać od nikogo słów pocieszenia, pogłębiały one jeszcze bardziej moją rozpacz i wzmagały złość. Bez względu na to, co wszyscy mówili, wiedziałam, że nie będzie dobrze. Nigdy. London po kilkudziesięciu próbach otwarcia portalu w końcu się poddał i przysiadł obok mnie. Znał mnie dostatecznie dobrze, by nawet nie zaczynać rozmowy. Zamiast tego delikatnie objął mnie ramieniem, dając mi tym samym więcej wsparcia niż słowami. Tylko on i Christian nigdy nie starali się mnie na siłę pocieszyć. Na wspomnienie Christiana ogarnęła mnie kolejna fala bólu. Przez Maluma stracił resztę swojego człowieczeństwa. Teraz należał do Maluma, zapewne pomagał mu właśnie w niszczeniu naszego świata, świata, o który tak bardzo chciał walczyć. Przymknęłam oczy, pozwalając, by otępienie opanowało mój umysł. Nie chciałam myśleć, nie chciałam czuć, gdyby było to możliwe, najchętniej sama wyrwałabym sobie serce, by nigdy więcej nie czuć tego bólu. – I co? – Głos Londona sprawił, że otworzyłam oczy. – Nic – odpowiedział Nick, siadając na ziemi obok nas. Alec poszedł w jego ślady. – Wszędzie tylko ta czarna ziemia, nic poza tym. – Domyślam się, że z portalu też nic nie wyszło? – spojrzał na Londona, który tylko przytaknął w odpowiedzi. – No to mamy przesrane – mruknął Conor pod nosem. – Wiedziałem, że ta wyrocznia nas oleje – dodał po chwili. – Byliśmy cholernie naiwni, powierzając jej nasze życie. Pewnie już dawno wróciła do siebie, nie zawracając sobie nawet głowy próbą wyciągnięcia nas stąd. – Pozwól, że się z tobą nie zgodzę – Alec uśmiechnął się, wskazując na coś za plecami Conora. Wszyscy momentalnie spojrzeliśmy w tamtą stronę. Jakaś jasna poświata pojawiła się na niebie. Z każdą chwilą świeciła coraz jaśniej. – Co to jest? – spytałam schrypniętym głosem. – Sądzę, że to portal. – London wolno podniósł się z miejsca. – Jak widać, wyrocznia o nas nie zapomniała. Przynajmniej mam nadzieję, że to jej zasługa. – Musimy to sprawdzić. – Nick błyskawicznie ruszył w tamtą

stronę, gestem dłoni ponaglając nas, byśmy poszli za nim. Niechętnie pozwoliłam się podnieść Londonowi i, powłócząc nogami, podążyłam za Nickiem. Gdy znaleźliśmy się centralnie pod kręgiem, który w międzyczasie uformował się z poświaty, stało się coś dziwnego. Jakaś niewidzialna siła zassała nas jedno po drugim do jego wnętrza. Czułam się tak, jakby ktoś przystawił do mnie ogromną rurę od odkurzacza, która wsysała mnie do swego wnętrza niczym bezbronny pyłek. Przymknęłam oczy, czekając na to, co wydarzy się dalej. Czułam kurczowy uścisk dłoni Londona, potem wszystko znikło.

Rozdział 27. Nick Patrzyłem na zrozpaczoną Ninę, nie wiedząc, co zrobić, by jej pomóc. Gdy tylko znaleźliśmy się w pieczarze, Tamida błyskawicznie umieściła każdego z nas we własnym ciele. Nina od kilku minut klęczała przy nieruchomym ciele Kaylen, szlochając głośno. Alec czuwał obok martwej Amandy z nieodgadnioną miną. London zaś cicho relacjonował Kate wydarzenia ostatnich godzin. Widziałem, że Conor również przeżył śmierć Kaylen. Najwyraźniej to, co go do niej ciągnęło, było silniejsze, niż przypuszczałem. Znów skupiłem się na Ninie. Wiedziałem, że w swoim życiu przeżyła wiele katastrof, byłem świadkiem większości z nich. Teraz jednak wszystko wyglądało inaczej. Zniknął gdzieś blask w jej oczach. Stało się coś, czego nigdy nie chciałem być świadkiem – Nina się poddała. Widziałem, jak dotarła do tej krawędzi. Najpierw żal i przerażenie, gdy zobaczyła syna w ramionach Christiana. Ból i poczucie winy, gdy ujrzała martwych Maximusa i Adivę. Frustracja i bezradność – gdy pojono jej syna krwią. Histeria i furia, gdy ciało jej syna uniosło się w powietrzu. W końcu obezwładniająca rozpacz, gdy Malum przejął ciało jej dziecka, po czym zabił jej najlepszą przyjaciółkę. W ciągu kilkunastu minut jej serce, dusza i umysł zostały przeciśnięte przez emocjonalną wyżymaczkę. Nina była twarda, ale to zdecydowanie było ponad jej siły. Do tego całkowicie ją dobiła świadomość, jak bardzo słaba się okazała. – Nina… – Kucnąłem obok niej, delikatnie kładąc jej dłoń na plecach. – Ona powinna się obudzić – szepnęła. – Obie powinny. Nie możesz czegoś zrobić? – zrozpaczona spojrzała na Conora. – Podobno panujesz nad życiem i śmiercią. Zrób coś! – Nie jest w stanie – wtrąciła się Tamida. – Ciało nie może żyć bez duszy. – Ty… – Widziałem, jak zaciska ze złości szczęki. – Wiedziałaś! – Podniosła się z ziemi i ruszyła w stronę wyroczni. – Wiedziałaś o wszystkim! Ten cały wierszyk: dobro nie zawsze wygrywa. Wiedziałyście od początku, jak to się skończy, a mimo to pozwoliłyście

nam tam iść. – Dałyśmy wam odpowiedź, której oczekiwaliście. – odpowiedziała Tamida, niewzruszona wybuchem Niny. – Wywiązałam się z danego słowa, teraz czas na mnie. Nina chciała ruszyć za nią, lecz przytrzymałem ją na miejscu. – Odpuść… – powiedziałem, patrząc jej w oczy. – Na waszym miejscu przeanalizowałabym jeszcze raz wskazówki, które dostaliście. – Tamida odwróciła się niespodziewanie. – Może się okazać, że przegapiliście znacznie więcej, niż sądziliście. – W chwilę potem rozpłynęła się w powietrzu. Nina z rezygnacją przycupnęła na ziemi, tępo wpatrując się w studnię. – Pamiętasz wiersz wyroczni? – Podszedłem do Londona. – Tak. – I zaczął recytować: – Pośród piasku jest studnia ukryta, stwór przez nią uciekł nie raz. Potężna magia zamknęła wrota, lecz może na krótki czas. Na drugą stronę przemknie się dusza, tego co kości i skórę porzucić zdoła, przejść przez labirynt najgorszych lęków by dotrzeć do niego i stawić mu czoła. By zabić potwora, magii potrzeba, cztery żywioły w jedno spojone. Wstęgą magiczną ciało opleść przeklęte i zło zostanie zniszczone. Dobro i zło to odwieczni wrogowie, nie zawsze właściwy ostatnie słowo powie. – Dobra – skrzywiłem się. – Teraz nam to przetłumacz. – Większość mamy za sobą. Studnia na pustyni, oddzielenie duszy od ciała, labirynt. – Kazały mi opleść go wstęgą żywiołów – odezwała się niespodziewanie Nina. – To miało go zabić. Dlaczego nie podziałało? – Powiedziały też, że dobro nie zawsze wygrywa. – London usiadł przy niej. – Co znaczą pozostałe wersy? – spytałem. – Gdy podły los drzwi i okna ci z hukiem zatrzaśnie, ty dziurką od klucza przeciśnij się właśnie. Czas płynie jak rzeka, pozornie niezmieniony, lecz ten, kto zna sposób, potrafi zmienić jego tory. – London zamyślił się na chwilę. – Powiedziałbym, że jest jeszcze szansa na zwycięstwo. – Zwycięstwo? – Nina rzuciła mu wściekłe spojrzenie. – Mój syn

nie żyje, Kaylen i Amanda też, a ty mi tu mówisz o zwycięstwie? – Może wyrocznie znają sposób, by panować nad czasem – rzekłem cicho. – To możliwe? – niemal widziałem, jak obracają się trybiki w jej głowie. – Jest chyba tylko jeden sposób, by się o tym przekonać. – Spojrzałem na Ninę. – Musimy je o to zapytać – szepnęła. – W takim razie w drogę. – Bez dalszego gadania zabrałem się za otwieranie portalu. – A co z nimi? – Conor ze smutkiem spojrzał na ciało Kaylen. – Miejmy nadzieję, że uda nam się nie dopuścić do ich śmierci – odpowiedziałem szybko. Nina błyskawicznie podniosła się z ziemi i podeszła do mnie. London, Alec i Conor podążyli za nią. Kate nadal stała w tym samym miejscu, patrząc przed siebie w zamyśleniu. Do tej pory nie zwróciłem uwagi na to, jak była przybita. – Co jest? – Skinąłem na nią. – Nic. – Zacisnęła usta, podchodząc do nas. W chwilę potem staliśmy już nieopodal oceanu smutku. Wielkie kamienie były puste. – Gdzie one są? – Nina zaczęła się nerwowo rozglądać. – Spokojnie. – London położył jej dłoń na ramieniu. – Jestem pewien, że doskonale wiedzą o naszym przybyciu. – Co się dzieje? – korzystając z chwili oczekiwania, podszedłem do Kate. – Mam dosyć tego wszystkiego – szepnęła, spuszczając głowę. – Dlaczego zawsze wszystko się tak komplikuje? – Spojrzała na mnie. – Tak bywa, niestety. – Wiesz – zerknęła na Ninę – byłam straszną zołzą. Ona tyle dla nas zrobiła, tyle poświęciła, a ja traktowałam ją jak śmiecia. – To chyba zbyt mocne słowo. – Nie! – szepnęła z determinacją. – Nienawidziłam jej. Obwiniałam ją o to, co spotkało Christiana. Teraz jednak, gdy widzę ją w takim stanie, gdy wiem, jak wiele straciła, ile musiała wycierpieć, żałuję każdej

głupiej uwagi, skierowanej pod jej adresem. – Powiedz jej to. – To chyba nie jest odpowiedni moment. – Kate wskazała na nadchodzące wyrocznie. – W takim razie poczekaj, aż to wszystko się skończy – rzuciłem, wracając do Niny. – Potrzebuję waszej pomocy – oznajmiła Nina bez wstępów. – Otrzymałaś już naszą pomoc – odpowiedział jej chór głosów. – Muszę się dowiedzieć, jak cofnąć czas. – Nie ustępowała. – Proszę was. Zapłacę każdą cenę za możliwość naprawienia wszystkiego. – Nie jesteś w stanie cofnąć czasu. Mogłabyś jedynie przenieść się w przeszłość. Poza tym na twoim miejscu uważałybyśmy, co mówimy. Nie oferuj ceny, która może przewyższyć twoje możliwości. – Pomożecie mi? – spytała z nadzieją w oczach. – Tak jak mówiłyśmy, otrzymałaś już naszą pomoc – odpowiedziały niewzruszone. – Nie odejdę stąd, dopóki mi nie pomożecie. – Uniosła wojowniczo podbródek. – Straciłam syna, przyjaciół, miłość… Nie mam więc już nic więcej do stracenia. Będę ślęczała tu tak długo, aż mi pomożecie. Widziałem, jak wyrocznie wymieniły spojrzenia. Jedynie Tamida, którą udało mi się rozpoznać, patrzyła na Ninę z uśmiechem. Przez chwilę wydawało się, że wyrocznie rozmawiały ze sobą bez użycia słów. – Jesteś uparta – zabrzmiał w końcu chór głosów. – Tak jak powiedziałam, straciłam już wszystko, na czym mi zależało. – Znów na chwilę zapadła cisza. – Robimy to niechętnie, ale ci pomożemy. – Widziałem, jak bardzo zaskoczyła Ninę ich kapitulacja. – Nie myśl jednak, że robimy to dla ciebie. Pierwotne zło zniszczy zbyt wiele istnień, abyśmy mogły bezczynnie się temu przyglądać. Dlatego ci pomożemy. Wskażemy ci sposób, jednak to od ciebie zależeć będzie, czy ci się uda. – Domyśliłam się, że łatwo nie będzie – westchnęła Nina. – By odwrócić zły bieg zdarzeń, musisz ostrze znaleźć magiczne. Ono pozwoli cofnąć się w czasie i losy odmienić tragiczne. Ukryte na dnie oceanu smutnego, czeka na swego pana. Nie każdy zdoła do niego dotrzeć, wszak smutek wszystko pochłania.

– Czy wy naprawdę nie potraficie mówić prostymi zdaniami? – Spojrzała na nie ze złością. Tamida zsunęła się ze swojego kamienia i podeszła do Niny, mówiąc: – Musisz przemierzyć morze smutku. W jego najgłębszej części znajdziesz jaskinię, a tam skrzynię z ostrzem czasu. Jest to magiczny sztylet, który pozwala przeciąć pętlę czasu i cofnąć się do wybranej chwili. – Jeśli cofnę się w czasie i zmienię przeszłość, to bieżące wydarzenia nie będą miały miejsca? – Nina spojrzała na nią niepewnie. – Tak – potwierdziła Tamida. – Musisz jednak wybrać odpowiedni moment. Moment, który miał wpływ na zło, jakie chcesz zmienić. Jeśli cofniesz się zbyt blisko bądź zmienisz jedynie mały fragment przeszłości, odwleczesz jedynie to, co nieuniknione. – To znaczy? – Zmiana musi być znacząca, mieć wpływ na duży zakres przyszłości – wyjaśniła Tamida cierpliwie. – Oczywiście to wszystko na nic, jeśli nie zdołasz dotrzeć do ostrza. Pamiętaj o tym, że ingerencja w naturalny bieg zdarzeń to bardzo poważna sprawa. Nikt nie może tego zrobić, nie ponosząc przy tym konsekwencji. – Jakich konsekwencji? – Zobaczyłem cień strachu w oczach Niny. – Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie. – Jak mam oddychać pod wodą? – Nina zmieniła temat. – To magiczna woda, nie będziesz musiała oddychać. Poza tym – uśmiechnęła się tajemniczo – wierz mi, brak tlenu jest najmniejszym z problemów, z którymi będziesz musiała się zmierzyć. – Jaką cenę muszę zapłacić za waszą pomoc? – spytała Nina niepewnie. – Jeśli ci się uda przemierzyć ocean smutku, nie zapłacisz żadnej ceny. – A jeśli nie? – Nina spojrzała na nią niepewnie. – Wtedy staniesz się jedną z nas. – Co? – Strach w jej oczach zamienił się w przerażenie. – Taka ilość smutku może cię pochłonąć, alternatywą będzie śmierć bądź wyzbycie się uczuć i zostanie wyrocznią.

– To nie jest dobry pomysł. – London spojrzał na Ninę z obawą. – Nie mam innego wyjścia – rzuciła, nie patrząc na niego. – Jeśli istnieje choć cień szansy, by to wszystko naprawić, by ocalić im życie, mam zamiar ją wykorzystać. – To kiedy ruszamy? – wtrąciłem się do rozmowy. – Wy? – Tamida spojrzała na mnie zdziwiona. – Do oceanu wejdzie tylko Antilia, nikt poza nią. – Ona nie pójdzie tam sama. – Pójdzie. – Tamida spojrzała na mnie bez cienia wątpliwości. Po tych słowach Tamida zostawiła nas samych i wróciła na swój kamień. – Nie puszczę cię tam samej – oświadczyłem. – Nick, ja nie proszę cię o pozwolenie. – W jej oczach błysnęła determinacja. – Może najpierw wrócimy do tego, że możesz zostać wyrocznią. – London zgromił ją spojrzeniem. – Zdajesz sobie w ogóle sprawę z tego, na co się porywasz? – A co według was powinnam zrobić? Odpuścić? Żyć ze świadomością, że oni wszyscy zginęli przeze mnie? – Nina… – Zmusiłem ją, by na mnie spojrzała. – Prosiłam, żebyś tak do mnie nie mówił! – warknęła. – Niny już nie ma. – Przestań wygadywać głupoty. Bez względu na to, jakie imię wybierzesz, w środku zawsze będziesz Niną. Nie mam więc zamiaru iść ci na rękę. – Rób, jak chcesz – sarknęła, ruszając w stronę Tamidy. – Proszę cię, nie rób tego! – Chwyciłem ją za rękę. – A ja cię proszę, byś mnie nie zatrzymywał – szepnęła. – Wiesz równie dobrze, jak ja, że to jedyna szansa. – A jeśli ci się nie uda? – nie ustępowałem. – Wtedy zostanę wyrocznią albo zginę – odpowiedziała bez mrugnięcia okiem. – Jeśli zostanę jedną z nich, będziesz mnie mógł odwiedzać. – Wyrocznie nie pamiętają swojej przeszłości, wyzbywają się wspomnień. Nie będziesz wiedziała, kim jestem, więc odwiedziny nie

będą miały sensu! – rzuciłem poirytowany. – Przyrzekałem twoim rodzicom, że będę cię chronić, jak więc mam pozwolić, byś zrobiła coś tak głupiego? Poza tym jesteś moją przyjaciółką, nie chcę, żebyś zapomniała o wszystkim, przez co razem przeszliśmy. Nie zgadzam się na to! – Zaakceptujesz to tak samo, jak i ja zaakceptowałam. Ostatnio przekonałam się, że czasem lepiej jest nie pamiętać. – Nie rozumiem. – Spojrzałem na nią zdziwiony. – Może kiedyś zrozumiesz. – Uśmiechnęła się smutno. Patrzyłem, jak podchodzi do kamienia, na którym siedziała Tamida. Razem z Londonem wróciliśmy do pozostałych, którzy byli niemymi świadkami tej rozmowy. – Naprawdę chce to zrobić? – upewniał się Conor. – Na to wygląda – odpowiedziałem. – Jeśli jej się uda, Kaylen i pozostali będą żyć? – Widziałem nadzieję w jego oczach. – Jeśli jej się uda – odparł London. – A jeśli nie? – Kate spojrzała na mnie ze złością. – Jak ona w ogóle może rozważać zostanie jedną z nich? – Czasem los nie pozostawia nam wyboru – rzekł Alec z powagą. Kate zacisnęła ze złością pięści, po czym ruszyła w stronę Niny. Na wszelki wypadek poszedłem za nią, bojąc się, że powiedzą sobie zbyt dużo. – Czy ty do reszty postradałaś rozum? – naskoczyła od razu na Ninę. – Kate, proszę cię – westchnęła Nina, zrezygnowana. – Nie mam siły przerabiać tego po raz kolejny. – Dlaczego ty zawsze musisz poświęcać się dla innych? – Bo mi zależy. – Nina spojrzała jej w oczy. Kate przez chwilę patrzyła na nią w milczeniu. Nina zrobiła krok do przodu, gdy ta odezwała się ponownie: – Przepraszam cię. – Nina rzuciła jej zdziwione spojrzenie. – Przepraszam, że zachowywałam się jak idiotka. – Kate, nie musisz mnie przepraszać. – Nina uśmiechnęła się ciepło. – Miałaś swoje powody, by tak się zachowywać. Rozumiem to.

– Nie. – Kate pokręciła głową. – Bez względu na to, co mną kierowało, zachowałam się nie fair w stosunku do ciebie. Zrobiłaś, co w twojej mocy, by ocalić nam życie, i to niejednokrotnie. Ja zamiast być wdzięczną za to, że żyję, obwiniałam cię za śmierć Christiana. Gdy zaś pojawił się ponownie jako viper, znów zwaliłam winę na ciebie. Łatwiej mi było nienawidzić kogoś innego, niż zmierzyć się z rzeczywistością. Nie chciałam mieć z tobą nic wspólnego, a ty mimo wszystko nie odwróciłaś się ode mnie. Starałaś się mi pomóc wszystko zrozumieć, upierałaś się, bym dała szansę Christianowi. Teraz już za późno. Straciłam szansę, by naprawić swoje błędy. Zawsze miałam się za silną, jednak w rzeczywistości jestem małą, przestraszoną dziewczynką, której vipery odebrały wszystko. Pozwoliłam, by cienie przeszłości zniszczyły miłość. Nie dałam mu nawet szansy na jedną rozmowę. Teraz już jest za późno. – Każdy z nas czegoś się boi. – Nina pogłaskała ją ramieniu. – Czasem to, co nas spotyka, jest tak przerażające, że spycha na bok inne uczucia. Christian rozumiał. Od samego początku nie chciał, byś zobaczyła, kim się stał. Wiedział, jak wielką krzywdę wyrządziły ci istoty podobne do niego. Nie obwiniaj się więc. On cię kochał i nie chciałby, abyś się obwiniała. A co do tego, że już za późno – uśmiechnęła się lekko – jest jeszcze szansa, by wszystko naprawić. Właśnie dlatego muszę tam iść, muszę spróbować. Jeśli mi się uda, cofnę wszystko, co złe, przywrócę życie tym, których straciliśmy. – Zrobiła krótką pauzę. – Oddam ci Christiana, byś mogła powiedzieć mu, co naprawdę czujesz. Kate patrzyła na nią przez łzy, po czym zrobiła coś, co zaskoczyło zarówno Ninę, jak mnie i pozostałych: uściskała ją. Gdy odsunęły się od siebie, obie podciągały nosami. – Nie nauczyli cię, że nieładnie podsłuchiwać? – Kate spojrzała na mnie gniewnie, gdy chrząknąłem głośno. – Ja nie podsłuchiwałem – oburzyłem się. – Po prostu byłem w pobliżu na wypadek, gdybyście chciały rzucić się sobie do gardeł. – Baran – prychnęła Kate, ruszając w stronę chłopaków. Nina spojrzała na mnie w zamyśleniu, po czym skinęła na Tamidę. – Jestem gotowa – szepnęła.

Gdy razem z Tamidą ruszyły w stronę brzegu, wszyscy poszliśmy ich śladem. Na twarzy Niny widziałem determinację. Zawsze podziwiałem jej odwagę i tę wieczną gotowość do ratowania wszystkich wokół. Owszem, większość z jej posunięć była impulsywna i nieprzemyślana. Niejednokrotnie sprowadzała na siebie i na nas wszystkich katastrofy. Wiedziałem jednak, że wszystko to robiła w dobrej wierze. Nigdy nie była samolubna. To jedna z cech, za którą tak bardzo ją ceniłem. Byłem świadkiem całego jej życia. Dzieciństwa, lat młodzieńczych, wkraczania w dorosłość. Towarzyszyłem jej we wszystkich najważniejszych chwilach. Zawsze trudno mi było patrzeć na jej smutek, na jej łzy. Zazwyczaj niewiele czasu zajmowało jej pozbieranie się i ruszenie do przodu. Była tak bardzo podobna do swoich rodziców. Ciepła, dobra i pomocna jak jej matka, a także uparta, wojownicza i zaradna jak ojciec. Wiem, że nigdy nie uważała siebie za monarchinię, byłem jednak pewien, że kiedyś będzie wspaniałą królową. Nie mogłem patrzeć, jak ta dzielna dziewczyna się poddaje. Utrata syna, śmierć Maximusa, Adivy, Kaylen ‒ to wszystko ją przerosło. Widziałem, jak traci chęć do walki, do życia. Byłem pewien, że gdybym nie zmusił jej do ucieczki, pozwoliłaby Malumowi się zabić. Gdy człowiek traci wszystko, co się dla niego liczyło, przestaje istnieć. Nie chciałem, by ją to zniszczyło. Właśnie dlatego całym sercem pragnąłem, by ta ostatnia deska ratunku okazała się strzałem w dziesiątkę. Nina znów miała cel, tylko dzięki temu jakoś się trzymała. Byłem pewien, że gdyby nie dostała tej szansy, nie byłoby już dla niej ratunku – smutek i żal by ją wykończyły. Nie dopuszczałem do siebie myśli o tym, co się stanie, jeśli jej się nie uda. To nie był czas na zwątpienie. Nina potrzebowała naszej wiary i wsparcia i miałem zamiar jej to dać.

Rozdział 28. Antilia Idąc z Tamidą w stronę brzegu, nie czułam kompletnie nic. Nie było we mnie strachu ani słabości, przepełniała mnie jedynie nadzieja. Nadzieja, że tym razem się uda. Widziałam, że Nick i pozostali idą za nami. Gdy zatrzymałyśmy się przy brzegu, pozostali szybko do nas dołączyli. – Masz dla mnie jeszcze jakieś wskazówki? – Spojrzałam niepewnie na Tamidę. – Czasem lepiej zaakceptować ból i smutek niż z nimi walczyć – powiedziała tajemniczo. – W którą stronę mam iść? – zmieniłam temat. Nawet nie próbowałam się domyślać, co dokładnie znaczyły jej słowa. – Prosto przed siebie. Gdy uda ci się przejść tę próbę, pieczara sama się przed tobą pojawi. – Jasne – szepnęłam. Tamida pochyliła się w moją stronę, szepcząc: – Jeśli mogę ci coś jeszcze doradzić, pożegnaj się z przyjaciółmi. Drugiej szansy na to nie będziesz miała. – Czy to znaczy… – Zamrugałam zaskoczona, czując ogarniające mnie przerażenie. – To znaczy, że mi się nie uda? Widziałaś to? – Odpowiedź poznasz niebawem – rzekła z powagą. Bezskutecznie szukałam w jej twarzy jakiejkolwiek wskazówki, która pozwoliłaby mi znaleźć odpowiedź na dręczące mnie pytanie. – Bez względu na to, czy ci się uda, czy nie, pożegnanie jest jak najbardziej wskazane. Gdy wejdziesz do oceanu smutku, nic już nie będzie takie samo. – Nienawidzę waszego sposobu wysławiania się – mruknęłam cicho. – Do wszystkiego można przywyknąć. – Uśmiechnęła się Tamida. Podchodząc do moich przyjaciół, czułam, jak serce ściska mi się boleśnie. Tamida miała rację – jeśli faktycznie miałam ich już więcej nie spotkać, to była moja ostatnia szansa, by powiedzieć im, jak wiele dla mnie znaczą. Byli wszystkim, co mi pozostało, jedyną namiastką rodziny, jaką miałam.

– Chciałabym wam podziękować za wszystko – zaczęłam drżącym głosem. – Nie wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie wy. – Co ty robisz? – Nick spojrzał na mnie ze złością. – Muszę wam to powiedzieć, w razie gdybym nie miała już tej sposobności. Nick chciał jeszcze o coś spytać, lecz London uciszył go gestem dłoni. Najpierw podeszłam do Aleca, który stał najbliżej mnie. – Dziękuję ci za wszystko. – Uścisnęłam go lekko. – I naprawdę przykro mi, że straciłeś kuzynkę. Mam nadzieję, że uda mi się to naprawić. Jesteś wspaniałym strażnikiem i oddanym przyjacielem. – Walka u twego boku była zaszczytem. – Ukłonił się lekko. – Będziesz wspaniałą królową. – Nie chciałam przypominać mu, że mogę nigdy więcej nie opuścić tej planety, więc uśmiechnęłam się tylko w odpowiedzi. Przy Alecu stał Conor. Do tej pory byłam tak pochłonięta wszystkim, co się wydarzyło, że nawet nie pomyślałam, co musieli przeżywać pozostali. Conora od samego początku ciągnęło do Kaylen. Byłam gotowa stwierdzić, że lubił ją nawet jako gifreta. Jej śmierć musiała go zaboleć, bo z jego twarzy zniknął ten nieodłączny zadziorny uśmiech. – Conor… – Przytuliłam go. – Nic nie mów. – Poklepał mnie po plecach. – Twarda z ciebie sztuka i jestem pewien, że sobie poradzisz. Odzyskasz syna, przyjaciół, a ja będę miał szansę, by wyciągnąć tę dziką laskę na randkę. – Cieszę się, że cię poznałam – szepnęłam. – Wiesz, gdyby nie Kaylen, zapewne poznałabyś mnie znacznie lepiej. – Mrugnął do mnie z buńczucznym uśmiechem. Wiedziałam, że stara się podnieść mnie na duchu. Ceniłam go przez to jeszcze bardziej. Gdy stanęłam przy Kate, moje opanowanie zaczęło się kruszyć. Mocno ją przytuliłam, nie potrafiąc wydobyć z siebie słowa. – Poradzisz sobie – szepnęła mi do ucha. – Jeśli ktoś może naprawić ten cały bałagan, to tylko ty. – Chcę, żebyś wiedziała – spojrzałam jej w oczy – że zawsze byłaś moją przyjaciółką. Bez względu na to, co nas poróżniło, nigdy nie przestałam tak o tobie myśleć. – Kate szybko wytarła łzę spływającą jej

po policzku. Z objęć Kate wpadłam wprost w ramiona Londona. Moje blokady puściły całkowicie. Szlochając cicho, mocno przytuliłam się do niego. – Jestem z ciebie dumny – wyszeptał. – Przeszłaś przez piekło, a mimo to się nie poddałaś. Poradzisz sobie bez względu na wszystko. Jestem tego pewien. Pamiętaj, że większość magii to wytwór umysłu. Nie daj się złamać, a przejdziesz tą próbę. – Zawsze byłeś dla mnie jak brat. - Odsunęłam się nieco. – Wspierałeś mnie w każdej sytuacji, służyłeś mi radą. Mój ojciec miał rację, mówiąc, że będziesz mi niezbędny. Bez ciebie nie poradziłabym sobie z tym wszystkim. Nigdy nie pozwól sobie wmówić, że jesteś słaby czy bezużyteczny. – London zamrugał, powstrzymując łzy. – Wybrałaś moment, do którego chcesz się cofnąć? – spytał, zmieniając temat. – Coś mi przyszło do głowy – rzuciłam wymijająco. – Najpierw jednak skupię się nad przejściem próby, a potem postaram się odwrócić tak wiele złych wydarzeń, jak tylko będę w stanie. – Mądra decyzja. – Pocałował mnie w czoło. Gdy do pożegnania pozostała mi już tylko jedna osoba, czułam, jak uczucia kotłują się we mnie. Nick patrzył na mnie z nieodgadnioną miną, nie mówiąc ani słowa. Gdy zrobiłam krok w jego stronę, pokręcił głową i oddalił się trochę. Niewiele myśląc, ruszyłam za nim. – Nick! – krzyknęłam. – Nie! – Pokręcił głową. – Co nie? – Spojrzałam na niego skołowana. – Nie mam zamiaru tego robić. – Spojrzał mi w oczy. – Nie mam zamiaru się z tobą żegnać, jakby to miał być koniec. Jakbym miał już więcej cię nie zobaczyć. – Moje serce ścisnęło się boleśnie. – Ale ja muszę to zrobić. – Spoglądałam na niego z uporem. – Nie wiem, jak to wszystko się potoczy, nie wiem czy mi się uda. To może być nasza ostatnia rozmowa. – Nie będzie. – Nick podszedł wreszcie do mnie z zaciętą miną. – To nie może tak się skończyć. Jeśli masz wątpliwości co do tego, czy dasz radę, czas najwyższy odpuścić. Zresztą i tak nie wiemy, co cię tam czeka. Powinnaś zostać tutaj.

– Jak to sobie wyobrażasz? Straciłam syna, nasi przyjaciele umarli, świat niebawem zostanie zniszczony przez żądnego zemsty Maluma. Jak możesz oczekiwać, że będę siedziała bezczynnie? – W takim razie pozwól iść mnie. – Nie ustępował. – Ja wszystko naprawię. – Nick, to moja walka. Muszę skończyć to, co zaczęłam. To wszystko stało się przeze mnie i ja to muszę naprawić. – Nawet jeśli możesz stracić życie? – Straciłam już wszystko, co miało dla mnie wartość. Spokojne życie, rodzinę, przyjaciół, własne dziecko. Straciłam nawet twoją miłość – szepnęłam. – Jestem gotowa poświęcić własne życie, by spróbować to wszystko odzyskać – Nie rozumiem. – Nick pokręcił głową ze zdumieniem. Nie miałam czasu, by wszystko mu wytłumaczyć, więc po prostu przyciągnęłam go do siebie i pocałowałam. Nick stał kompletnie zaskoczony, nie wiedząc, co mnie opętało. Nim zareagował, odsunęłam się, mówiąc: – Kocham cię, Nick. Myślę, że pokochałam cię już w sklepie muzycznym, gdy głupio mi dogryzałeś. Los i moje głupie wybory zniszczyły to, co było między nami. Wiem, że niczego nie pamiętasz, ale to i tak nie zmieni tego, co do ciebie czuję. Moje serce zawsze będzie należało do ciebie. Łzy spływały mi po policzkach, gdy ruszyłam w stronę wody. Nick stał cały czas nieruchomo z szeroko otwartymi oczami. Wiedziałam, że to wszystko było dla niego szokiem, jednak nie potrafiłam się powstrzymać, by po raz ostatni nie powiedzieć mu, co do niego czuję. Gdy stanęłam po kostki w wodzie, ostatni raz pomachałam do przyjaciół, po czym, rzuciwszy przelotne spojrzenie Nickowi, ruszyłam przed siebie. Miałam stanąć przed ostatnią próbą w moim życiu. Wszystko spoczywało w moich rękach. Mogłam naprawić to co złe, albo zginąć, próbując to zrobić. Jednego byłam pewna – nie żałowałam tej decyzji. Z każdym kolejnym krokiem zanurzałam się coraz głębiej. Spodziewałam się jakieś reakcji, bólu, rozpaczy, smutku – jednak nic się nie działo. Gdy woda sięgała mi brody, nabrałam powietrza i zrobiłam

kolejny krok, nieświadomie zamykając oczy. Gdy je otworzyłam, rozejrzałam się wokół siebie. Stałam na białym piasku, a wokół mnie falowała lśniąca poświata. Niepewnie wypuściłam powietrze i ku mojemu zaskoczeniu, okazało się, że mogłam normalnie oddychać. Gdyby nie świadomość, że weszłam do oceanu, nigdy bym nie powiedziała, że jestem pod wodą. Byłam sucha i mogłam bez trudu chodzić po piasku. Otaczająca mnie poświata bardziej przypominała jasnoniebieski dym niż wodę. Rozejrzałam się niepewnie, nie wiedząc, czego się spodziewać. Po chwili wolno ruszyłam przed siebie. Czułam, jak oblepia mnie mgła. Gdy przeszłam już spory kawałek drogi, przede mną pojawiła się lśniąca ściana. Przystanęłam i zauważyłam, jak zaczyna drżeć. Ruszyłam wolno w jej stronę, zastanawiając się, co dalej robić. Ostrożnie wyciągnęłam przed siebie rękę, dotykając falującej tafli. Moja dłoń bez przeszkód przeszła na jej drugą stronę. Wzięłam głęboki wdech i ruszyłam do przodu. Nie wiem, jakim cudem znalazłam się wewnątrz wielkiej komnaty. Kremowe ściany i marmurowa posadzka całkowicie mnie zmyliły. Jak to możliwe, że na dnie oceanu znajdowało się takie miejsce? Okna były zasłonięte grubymi beżowymi zasłonami. Jedynym źródłem światła był wielki żyrandol, świecący jasną poświatą. Przy jednej ze ścian dostrzegłam kołyskę. W życiu nie widziałam czegoś tak pięknego. W drewnie zostały wyrzeźbione maleńkie pnącza, na których umieszczono kwiaty antilii. Na nogach jak z waty ruszyłam w tamtą stronę. Odsuwając różowy baldachim, otulający kołyskę, usłyszałam płacz dziecka. Moje serce momentalnie ścisnęło się z bólu. W kołysce leżało niemowlę. Dziewczynka miała na sobie różową sukienkę, ozdobioną małymi, haftowanymi kwiatkami. Jej wielkie brązowe oczy były mokre od łez. Nagle za plecami usłyszałam ciche nucenie. Doskonale znałam tę melodię. Słyszałam ją za każdym razem, gdy otwierałam szkatułkę, którą zrobiła dla mnie mama. Nie musiałam się odwracać, by wiedzieć, kto stoi za mną. Usunęłam się na bok, widząc jak moja mama podchodzi do kołyski. Miała na sobie długą, błękitną suknię, idealnie podkreślającą jej zgrabne ciało, na jej głowie lśnił złoty diadem. Na żywo wyglądała jeszcze piękniej niż na obrazie. Jej brązowe oczy były pełne ciepła i dobroci. Chciałam coś powiedzieć, lecz żadne słowo

nie mogło mi przejść przez gardło. Mama pogłaskała dziewczynkę po główce, szepcząc: – Już dobrze, kochanie, jesteś bezpieczna. Dziewczynka momentalnie przestała płakać. Gdy mama znów zaczęła nucić znajomą melodię, jej oczka zamknęły się, a oddech stał się miarowy. Mimo że mój umysł starał się przekonać mnie, że to niemożliwe – doskonale wiedziałam, gdzie jestem. Stałam pośrodku jednej z komnat zamku Mandory, a dziewczynką leżącą w kołysce byłam ja sama. – Mamo – szepnęłam wreszcie drżącym głosem. Nie wywołało to jednak żadnej reakcji. Mama delikatnie poruszała kołyską, nie zwracając na mnie uwagi. Nagle ciężkie drewniane drzwi otworzyły się i pojawił się w nich mój ojciec – król. Miał energiczne, władcze ruchy, a szlachetne rysy budziły podziw i trochę obawy. Wystarczyło jednak spojrzeć w jego oczy, gdy patrzył na mamę, by momentalnie zmienić zdanie. Było w nich tyle miłości i ciepła. – Wszystko w porządku? – Podszedł do kołyski, uśmiechając się do śpiącego dziecka, po czym przytulił stojącą obok mamę. Uśmiechnęłam się, widząc, jak bardzo się kochają. Trzymając się za ręce, podeszli do niewielkiej sofy, stojącej przy przeciwległej ścianie. Nie wiem, dlaczego wcześniej jej nie zauważyłam. – Jakież to słodkie! – Usłyszałam czyjś głos, dochodzący zza zasłony. Na jego dźwięk przeszły mnie ciarki. Po chwili odziana na czarno postać dwoma krokami dopadła do kołyski, przykładając czarne ostrze do serca dziecka – mojego serca. Alexus stał nad kołyską z morderczym uśmiechem. Wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętałam. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – spytał kpiąco. – Odsuń się od mojego dziecka! – Ojciec poderwał się z sofy, unosząc w górę iskrzącą się rękę. – Nie radziłbym. – Miecz zsunął się nieco niżej. – Nim zdołasz cokolwiek zrobić, twoja córka zginie. Szkoda by było uśmiercić takiego małego aniołka. – Czego chcesz? – Ojciec opuścił dłoń, patrząc na niego z furią. – Pomyślmy. – Alexus udał zamyślenie. – Właśnie wpakowaliście

moich towarzyszy do jakiegoś wiru i ślad po nich zaginął. Na początek więc chcę, abyście sprowadzili ich z powrotem. Potem zaś mam zamiar się zemścić. – Oni nigdy nie wrócą. – Ojciec spojrzał na niego wściekle. – W takim razie pożegnajcie się z córką. – Ostrze znów zjechało w dół, nacinając różową sukienkę. Próbowałam przywołać swoją moc, lecz nic się nie działo. Niewiele myśląc, ruszyłam w stronę Alexusa, mając złudną nadzieję, że uda mi się coś zrobić. Niestety moja pięść przeleciała przez niego, jakbym była bezcielesnym duchem. – Podejdź bliżej – rozkazał Alexus. Zaciskając pięści, ojciec ruszył w jego stronę. – Jakież to musi być frustrujące. Posiadać tak wielką moc, a mimo to być bezradnym. – Alexus zerknął na kołyskę. – Rodzina jest bagażem, który ciągnie nas na dno, sprawia, że jesteśmy słabi. – Ktoś taki jak ty nigdy nie zrozumie, czym naprawdę jest rodzina – rzucił ojciec lodowatym tonem. – To i tak bez różnicy, skoro twoja zaraz przestanie istnieć. – Alexus uniósł w górę rękę i w jego dłoni utworzyła się czarna kula. – Jeśli się ruszysz, ona zginie. – Rzucił kulą w stronę ojca. Z przerażeniem patrzyłam na ogromną dziurę w jego klatce piersiowej. Ojciec osunął się na ziemię. Histeryczny krzyk mamy zmieszał się z moim własnym. Szybko podbiegłam do ciała ojca, niestety mimo prób nie mogłam go dotknąć. – Jak mogłeś? – Matka spojrzała z nienawiścią na Alexusa. – Masz ostatnią szansę, by ocalić córkę. – Łzy mamy nie zrobiły na nim wrażenia. – Uwolnij moją armię. Zauważyłam, jak mama lekko przytakuje komuś stojącemu za uchylonymi drzwiami. Coś głośno trzasnęło. Gdy Alexus spojrzał w tamtą stronę, mama wystrzeliła ku niemu lśniącą wstęgą pioruna. Zaskoczony Alexus został odrzucony na bok, a w powietrzu zaczął się unosić swąd palonego ciała. – Trzeba czegoś więcej, by się mnie pozbyć – mruknął, podnosząc się z ziemi. – Podjęłaś decyzję. Najpierw zgładzę ciebie, a potem twoją córkę. – Z uniesionym mieczem ruszył w stronę mamy. Miotała w niego kolejnymi piorunami, jednak żaden z nich nie wyrządził mu większej

krzywdy. Zobaczyłam, jak w oddali Christian wyciąga dziecko z kołyski, patrząc niepewnie na mamę. Widziałam ból w jej oczach, gdy dawała mu niemą zgodę. W chwilę potem czarne ostrze zatopiło się w jej sercu. – Nie! – Szlochając głośno, podbiegłam do jej ciała. Z jej ust wypłynęła strużka krwi. Ostatkiem sił mama przeniosła wzrok na ciało swojego męża. – Gdzie jest dziecko?! – Usłyszałam wściekły krzyk Alexa, przewracającego kołyskę. – Możesz ją ukrywać, prędzej czy później trafi w moje ręce. Zapłaci za to, co zrobiliście. A moja armia i tak odzyska wolność, znajdę kogoś, kto ich sprowadzi z powrotem. – Nie licz na to – to były ostatnie słowa mojej matki, nim zabrała ją śmierć. Klęcząc przy jej ciele, szlochałam coraz głośniej. To było potworne! Alexus wykorzystał miłość moich rodziców do mnie, by pozbawić ich życia. Gdy ponownie podniosłam głowę, klęczałam na białym piasku. Komnata, ciała moich rodziców – wszystko zniknęło. Szybko wstałam i poszłam dalej. Nie miałam pojęcia, co mnie jeszcze czeka, lecz nie było już odwrotu. Po kilkunastu krokach znów natknęłam się na lśniącą taflę. Z wahaniem przeszłam na drugą stronę. Znów znalazłam się w znajomym miejscu. Księżyc świecił wysoko nad moją głową. Stałam przy drewnianej ławce pośrodku niewielkiego parku. Latarnie oświetlały alejki, wyłożone kostką brukową. – Wiem, że jesteś zmęczona. – Odwróciłam się, słysząc znajomy głos. – Jeszcze tylko kawałeczek i będziemy w domu. Ujrzałam moją mamę – ludzką mamę, która mnie wychowywała. Trzymała za rękę kilkuletnią dziewczynkę, ubraną w czerwony płaszczyk. Pamiętałam ten płaszczyk z rodzinnych zdjęć. Znajdowałyśmy się w parku nieopodal naszego domu. Często bawiłam się w nim jako dziecko, później przemierzałam go wielokrotnie, idąc do szkoły. Głośny warkot przykuł moją uwagę. Wiedziałam, czego będę świadkiem, nim kilka wielkich gifretów wynurzyło się zza pobliskich krzaków. – Mamusiu, co to jest? – Usłyszałam przestraszony głosik, mój

własny głosik. – To pewnie jakieś bezpańskie psy. – Widziałam, jak mama starała się uśmiechnąć, mimo strachu widocznego na jej twarzy. – Boję się, mamusiu. – Spojrzałam na przerażone oczy dziewczynki, którą kiedyś byłam. – Stań za mną. – Osłoniła mnie własnym ciałem, gdy gifrety pojawiły się w zasięgu wzroku. Mama wciągnęła głośno powietrze, nie mogąc uwierzyć w to, co zobaczyła. Widziałam, jak drżą jej ręce, gdy szukała w torebce telefonu. Nie odwracając wzroku od zbliżających się stworów, starała się wybrać jakiś numer. Gdy warczenie stworów nasiliło się, telefon wyślizgnął się z jej rąk i rozbił na chodniku. – Ninuś – szepnęła do mnie. Właśnie tak się do mnie zwracała: Ninuś. – Gdy krzyknę, biegnij ile sił w nogach w stronę sklepu pana Jarka. Nie oglądaj się za siebie. Tam będziesz bezpieczna. Powiedz mu, co się stało. – Dlaczego nie możesz iść ze mną? – Widziałam łzy w oczach dziewczynki, w moich oczach. Dziwnie było tak patrzeć na samą siebie. – Ja postaram się zatrzymać te zwierzaki. – Widziałam przerażenie w oczach mamy. – Obiecaj, że pobiegniesz najszybciej jak potrafisz. – Obiecuję – odpowiedziała mała, szlochając. Mama spojrzała na kosz na śmieci stojący nieopodal niej. Dwa gifrety ruszyły w ich stronę. Pozostałe dwa zostały z tyłu. – Biegnij! – krzyknęła mama, sięgając po kosz. Przerażona obserwowałam, jak rzuca nim w głowę jednego z gifretów, po czym wczepia się w kark drugiego, który ruszył w pościg za młodszą mną. Pobiegłam na pomoc, zapominając o tym, że jestem bezradna. Zrozpaczona patrzyłam, jak wielkie zęby gifreta szarpią jej ramię. Chciałam rzucić się na przeciwnika, lecz moje dłonie zapadały się w nicość. Znad rozszarpywanego ciała mamy widziałam, jak młodszą mnie porywa w ramiona Christian. Dwójka gifretów była tuż przy nich. – Chwyć mnie za szyję, musimy uciekać – szepnął do płaczącej dziewczynki. – Tam została moja mamusia – mała płakała coraz głośniej. – Te brzydkie psy zrobią jej krzywdę. Ją też zabierzemy? – Widziałam smutek i rozdarcie w oczach Christiana. Pamiętam, jak wściekła byłam

na niego za to, że nie pomógł mojej mamie. Teraz widziałam jednak, że nie miał najmniejszych szans, by to zrobić. Tulił w ramionach małą Ninę, patrząc, jak jego przeciwnicy się zbliżają. W oddali dwójka pozostałych gifretów rozrywała ciało mojej mamy. Poczułam mdłości na widok rozerwanej ludzkiej skóry i wszechobecnej krwi. Padłam na kolana, oddychając z trudem przez usta. W oddali, w jasnym blasku otwierającego się portalu, widziałam Christiana, niosącego szarpiącą się dziewczynkę. Gdy spojrzałam ponownie na mamę, niewiele z niej zostało. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że ani razu nie krzyknęła. Te stwory szarpały jej ciało, a ona zaciskała usta, zapewne bojąc się, że zawrócę, słysząc jej głos. Łzy płynęły mi ciurkiem po twarzy. Nie chciałam tego widzieć, emocje wypalały mnie od środka. Gdy już wszystko wokół zniknęło, nadal nie mogłam dojść do siebie. Obraz rozszarpanego ciała mojej mamy nie chciał mnie opuścić. Spojrzałam na biały piasek i drogę, którą miałam pokonać. Chyba już zaczynałam rozumieć, czym właściwie jest próba, której poddały mnie wyrocznie. Ścieżka ocalenia, którą zamierzałam przebyć, usiana była bólem, smutkiem i cierpieniem. Nie byłam pewna, czy uda mi się dotrzeć do końca. Kolejne wydarzenia, których świadkiem byłam ponownie, rozdzierały mi serce i duszę na strzępy. Znów stanęłam nad grobem ojca, patrząc, jak trumna z jego ciałem jest spuszczana do ziemi. To jeszcze jakoś przetrwałam. Gdy jednak ponownie znalazłam zakrwawione ciało ciotki w pokoju muzycznym, poczułam, że nie będę w stanie znieść więcej. Jej martwe oczy patrzyły na mnie z wyrzutem. Tym razem wiedziałam doskonale, dlaczego umarła. Wiedziałam, czyja to wina. Tedi zabił ją przeze mnie. Ta świadomość ciążyła mi jak głaz. Z każdą minutą coraz trudniej mi było oddychać. Czułam się jak na kolejce górskiej, z tą jednak różnicą, że ja wciąż pędziłam w dół. Przed kolejną lśniącą taflą, będącą drzwiami do nowych, pełnych bólu wspomnień, na chwilę przystanęłam. Nie chciałam iść dalej, nie chciałam przeżywać ponownie kolejnych śmierci bliskich mi osób. zaczęłam się wolno cofać. Moje myśli opanowała chęć ucieczki od wspomnień i smutku. Zaczynałam zdawać sobie sprawę, jak ciężka

w rzeczywistości była ta próba. Początkowo sądziłam, że po tym, co mnie spotkało, zniosę wszystko. Nic bardziej mylnego. Przeżywanie na nowo czegoś, przez co się już przeszło, jest jeszcze gorsze. W tej chwili pragnęłam dać spokój wszystkiemu. Nagle perspektywa stania się wyrocznią, bez wspomnień, bez uczuć, stała się niezwykle kusząca. Nie wiem, jak długo zmagałam się sama ze sobą. Gdy w końcu zmusiłam się, by ponownie ruszyć do przodu, znalazłam się w małym, kamiennym pokoju. Nick stał obrócony do mnie plecami. Dziwnie było patrzeć, jak krzyczę na niego – zmuszam, by powiedział, dlaczego mnie unika. Wiedziałam doskonale, co mi powie, mimo to każde z tych słów raniło mnie na nowo. – Dlaczego się tak zachowujesz? – spytałam. – Niby jak? – widziałam, jak unika mojego wzroku. Szybko przesunęłam się, by widzieć jego twarz. Zaobserwowałam również determinację wypisaną na mojej własnej twarzy. Dziwnie się czułam, patrząc na siebie w podobnej sytuacji. – Zachowujesz się, jakby pomiędzy nami nic nie zaszło! Unikasz mnie! – krzyczałam ze łzami w oczach. – Zachowuję się tak, jak powinienem był się zachowywać od samego początku. – Mimo braku emocji w jego głosie bez problemu odnalazłam je w jego twarzy i oczach. – Jestem twoim strażnikiem i powinienem był utrzymywać dystans. – Nick wciąż stał odwrócony plecami do mnie. To znaczy do tej drugiej mnie. Wtedy myślałam, że mnie ignoruje, że nie ma ochoty na mnie patrzeć. Teraz znałam prawdziwy powód takiej postawy. Bał się, że własne ciało go zdradzi. W jego wzroku widziałam taki bezmiar smutku i rezygnacji, że aż zaparło mi dech. – Szkoda, że wcześniej o tym nie pomyślałeś! – usłyszałam swój wściekły krzyk. – Dlatego właśnie doszło do sytuacji nad jeziorem – podniósł głos, zaciskając ze złością pięści. – Gdybym zachowywał się jak strażnik, a nie jak zadurzony szczeniak, zauważyłbym nadchodzące niebezpieczeństwo. – Nie opowiadaj głupot! – Na mojej twarzy malowały się bezradność i złość.

– To ty przejrzyj na oczy – rzucił wściekle. – Przez moje niedopatrzenie prawie doszło do tragedii! – Widząc ból w jego oczach, poczułam, jak coś ściska mnie za gardło. – Te stwory omal cię nie zgwałciły! – Myślisz, że nie wiem! – Łzy gęsto spływały mi po policzkach. – A ty omal nie zostałeś pożarty! – Ja się nie liczę, to ty jesteś tu najważniejsza. – Spojrzał mi w oczy. – Właśnie dlatego musiałem podjąć taką decyzję. – Jaką decyzję? – spojrzałam na niego przerażona. – By trzymać się od ciebie z daleka i skupić się wyłącznie na swoich obowiązkach. – Nie rozumiem… – wyszeptałam przez łzy. Wyglądałam dokładnie tak, jak się wtedy czułam: żałośnie. – Nie możemy być razem! Nie, jeśli mam dbać o to, byś była bezpieczna! – Widziałam upór w jego spojrzeniu. – Sądzisz, że odsuwając mnie od siebie lepiej mnie ochronisz? – spytałam zrozpaczona. – Pomyśl, o czym ty w ogóle mówisz! – Przemyślałem to dobrze, nie ma innego wyjścia. – Znów odwrócił się plecami. Zagryzał wargę. – Może lepiej od razu powiedz, o co tak naprawdę chodzi! – Nie sposób było nie usłyszeć ironii w moim głosie. Nick szybko odwrócił się, patrząc na mnie zdziwionym wzrokiem. – Dziwnie się złożyło, że dopiero teraz, gdy dostałeś to, czego chciałeś, postanowiłeś zachowywać się jak strażnik! – Nie wiesz, o czym mówisz! – rzucił wściekle. Że też wtedy nie zauważyłam, jak bardzo zraniłam go swoimi słowami! Jak mogłam w ogóle o czymś takim pomyśleć? – Doskonale wiem! – Wierzchem dłoni wytarłam łzy z twarzy. – Radzę ci się dobrze zastanowić, bo jeśli teraz mnie odtrącisz, drugiej szansy już nie będzie! Widziałam, jak bardzo musiał nad sobą panować. Skupił się na pakowaniu plecaka i więcej się nie odwrócił. Nawet gdy obrazy zniknęły, nadal czułam ucisk w sercu. Kolejne sceny coraz bardziej spychały mnie na dno rozpaczy. Od bólu towarzyszącego śmierci moich bliskich poprzez utratę miłości

mojego życia. Gdy po przekroczeniu kolejnej bariery ujrzałam krajobraz Purnei, domyśliłam się już, czego będę świadkiem. Widziałam, jak Adiva pcha wózek wąską dróżką prowadzącą do domu. Podbiegłam do wózka, by spojrzeć na śpiącego Sebastiana. Moje serce pękało z bólu, gdy obserwowałam jak spokojnie śpi. Nagle za plecami usłyszałam trzaśnięcie drzwiami. Widziałam stającego w nich Christiana. Niechętnie oddaliłam się od wózka, kierując się w jego stronę. Widziałam, jak macha z uśmiechem do Adivy. To nadal był ten sam Christian, którego znałam. Nagle zauważyłam, jak zachodzi w nim zmiana. W jednej sekundzie napiął się jak struna, a jego oczy przybrały czarną barwę. Przerażona patrzyłam, jak obraca się z obnażonymi kłami w stronę niczego nie spodziewającego się Maximusa, który właśnie stanął na progu. Błyskawicznie dopadł do jego szyi i wgryzł się w tętnicę. Maximus jęknął cicho, nim osunął się na ziemią. Krzycząc przeraźliwie, spoglądałam na wielką dziurę w jego szyi. Christian podniósł z ziemi jego ciało i rzucił nim przez połowę dróżki. Adiva drgnęła, słysząc hałas za plecami. Zobaczyłam rozpacz i niedowierzanie, gdy dopadła do zakrwawionego ciała męża. W jednej chwili Christian stał już przy niej. – Dlaczego to robisz? – Adiva szlochała coraz głośniej. Christian spojrzał na nią czarnymi oczyma nie wyrażającymi żadnych uczuć, po czym dopadł do jej gardła. Krzyczałam ile sił w płucach, patrząc jak pozbawia ją życia. Własna bezradność rozdzierała mi serce. Christian w napadzie szału pozbawił głów ich martwe już ciała. Widziałam pełen zadowolenia uśmiech, który wypełzł na jego usta. Głośny huk poprzedził wybuch płomieni. W jednej chwili otoczyła nas łuna ognia. Christian cały we krwi ruszył w stronę wózka. Niewiele myśląc, rzuciłam się na niego. Przeleciałam przez jego ciało, lądując na ziemi. Ze złością waliłam w nią pięściami. Gdy wziął w ramiona mojego nadal śpiącego syna, niemal wyłam z frustracji. Krajobraz Purnei zniknął, a ja nadal trzęsłam się z nadmiaru wrażeń. Tak bardzo pragnęłam, by ten ból zniknął. Smutek wypełniał mnie całkowicie. Nie miałam siły podnieść się z piasku. Mogłam myśleć jedynie o pozbyciu się obezwładniających mnie uczuć. Chciałam, by ogarnęła mnie pustka. Śmierć w tej chwili była kuszącą alternatywą. Całą siłą woli zmusiłam

się, by stanąć na nogach. Z rezygnacją spojrzałam na bezmiar białego piasku, rozciągający się przede mną. Nigdzie nie było widać niczego poza lśniącą poświatą i mgłą. Zaczynałam się obawiać, że nigdy nie uda mi się dotrzeć do tej pieczary. Moje nogi były ciężkie niczym ołów. Mimo chęci nie potrafiłam zmusić swojego ciała, by ruszyło do przodu. Najwyraźniej mój umysł właśnie się zbuntował. W końcu ile bólu i smutku można znieść? Bolał mnie każdy fragment ciała, nie tak jednak, jak po wysiłku fizycznym. Był to ból zakorzeniony wewnątrz mnie. Wreszcie wolno, krok po kroku ruszyłam do przodu. W jednej chwili znów otoczyły mnie kolory. Zamrugałam kilkakrotnie, by ujrzeć moment, którego podświadomie obawiałam się najbardziej. Zaledwie dwa kroki ode mnie stał Kenron, trzymając na rękach Sebastiana. Jego cichy płacz dotknął mnie do żywego. Mój umysł opanowała jedna myśl: uciec stąd. Zaciskając z całych sił powieki, ruszyłam przed siebie na oślep. Chciałam się stąd wydostać. Znaleźć się jak najdalej od tych wydarzeń. W uszach wciąż słyszałam płacz Sebastiana. Przyspieszyłam, potem ile sił w nogach biegłam przed siebie, nie mając dość odwagi, by otworzyć oczy. Miałam nadzieję, że oddaliłam się wystarczająco daleko od tych wspomnień, ale głosy wciąż huczały mi w głowie. Otworzywszy w końcu oczy, przekonałam się, że nadal stoję w tym samym miejscu. Z trudem wciągnęłam powietrze. Dotarło do mnie, że stąd nie ma ucieczki. Ponownie moją uwagę przykuł płacz Sebastiana. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć syna, lecz przecięła tylko powietrze. Tym razem nie słuchałam rozmowy, którą sama toczyłam z Malumem. Zerknęłam na własną zrozpaczoną twarz. Determinacja, złość, histeria – wszystko było na niej wypisane. Czułam, jak pieką mnie oczy, gdy patrzyłam, jak w szale walę pięściami w niewidzialną ścianę. Moi towarzysze byli tak samo poruszeni jak ja. Nick z furią spoglądał to na mnie, to na Kenrona. Dziwne, dopiero z tej perspektywy zauważyłam, że Alec miota wściekle ognistymi kulami w barierę – wcześniej tego nie zauważyłam. Conor w skupieniu patrzył na Maluma – najwyraźniej również próbował użyć swojej mocy. London kilkakrotnie uderzył mieczem w ścianę. Dlaczego nie zwróciłam uwagi na to, że robili wszystko, by pomóc mi zniszczyć barierę? Odpowiedź była prosta –

byłam zbyt pochłonięta tym, co działo się przede mną. Ponownie przeniosłam wzrok na Kenrona. Widok butelki wypełnionej krwią, nieuchronnie zbliżającej się do ust Sebastiana, był przerażający. Pragnęłam płakać, uwolnić ból rozsadzający moje serce, lecz łzy nie chciały płynąć. Widziałam z bliska, jak z każdym łykiem brąz oczu Sebastiana przemienia się w szkarłat. Krzyk palił moją krtań, lecz nie byłam w stanie wydobyć z siebie głosu. Usiłowałam zamknąć oczy, by oszczędzić sobie widoku mojego dziecka, które staje się potworem, lecz nie mogłam. Najwidoczniej musiałam przeżyć to wszystko raz jeszcze. Małe ciałko Sebastiana uniosło się w powietrze. Mimo świadomości, że to, co robię, nie przyniesie żadnych efektów, starałam się dosięgnąć syna. Chciałam podejść bliżej, lecz coś mi przeszkadzało. Czułam, jak z każdym krokiem piasek pod moimi stopami robi się coraz bardziej grząski. Jeden krok – sięgał mi do kostek, kolejny – dotarł do kolan, jeszcze jeden – zapadłam się po sam pas. Oddychałam z coraz większym trudem, miotając się jak szalona. Walczyłam z piaskiem, walczyłam z bólem, starałam się wypchnąć go z umysłu. W tej chwili byłam gotowa wyrwać sobie serce, byle tylko zaznać chwili ukojenia. Wnętrze zamku Maluma zaczęło się zamazywać. Gdy w końcu udało mi się zamknąć oczy, mój umysł zaczęły bombardować setki obrazów. Śmierć, krew, rozszarpane ciała. Targały mną dziesiątki sprzecznych uczuć. Od bólu po utracie bliskich, przez strach, bezradność, złość, frustrację aż po ślepą furię. Smutek zalewał mnie coraz większymi falami. Rozpryskując piasek na wszystkie strony, starałam się wydostać z grząskiego podłoża, które wciągało mnie coraz głębiej. – Co mam zrobić?! – krzyknęłam przerażona. Nagle usłyszałam w głowie słowa Tamidy: „Czasem lepiej zaakceptować ból i smutek, niż z nimi walczyć”. Przez chwilę zastanawiałam się, co właściwie mogła mieć na myśli. W końcu zrobiłam to, co podpowiadał mi umysł. Zamarłam w bezruchu, pozwalając by smutek i ból mnie wypełniły do końca. Przestałam się bronić i odrzucać uczucia. Pozwoliłam, by biały piasek pochłonął moje ciało.

Rozdział 29. Antilia Gdy ponownie otworzyłam oczy, czułam spokój. Dopiero po chwili zauważyłam, że znajduję się przed wielką białą skałą, do której wnętrza prowadziło niewielkie przejście. Wolno ruszyłam w tamtą stronę. Wnętrze groty było przyjemnie chłodne. Białe ściany lśniły drobinkami złota. Na środku niewielkiej przestrzeni stał kwadratowy głaz, z którego wystawał jakiś błyszczący przedmiot. Niepewnie ruszyłam w tamtą stronę. Była to rękojeść sztyletu. Przypominała zwiniętego węża. Lśniła w niej złowrogo para czerwonych oczu. Drżącą ręką ujęłam rękojeść i wyciągnęłam sztylet z kamienia. Zafascynowana patrzyłam na turkusowe ostrze, świecące jasnym światłem. Właśnie zamierzałam ruszyć w drogę powrotną, gdy niespodziewanie usłyszałam głos: – Wiedziałam, że ci się uda. – Za mną stała Tamida. – Ja nie miałam takiej pewności – westchnęłam na wspomnienie tego, przez co musiałam przejść. – Wbrew pozorom ta próba nie jest wcale łatwa i bezproblemowa – odpowiedziała z lekkim uśmiechem. – London będzie zafascynowany tym sztyletem – spojrzałam na lśniące ostrze. – Antilio, nikt oprócz ciebie nie zobaczy tego sztyletu. – Jak to? – spojrzałam na nią zaskoczona. – Tylko wybrani mogą zbliżać się do sztyletu – wyjaśniła z powagą. – Przeszłaś próbę, więc możesz go użyć. W swoją podróż wyruszysz samotnie, właśnie z tego miejsca. – Myślałam, że pozostali pójdą ze mną… – szepnęłam. – Właśnie dlatego kazałam ci się z nimi pożegnać. To wyłącznie twoja podróż. Gdy ją odbędziesz, nic już nie będzie takie samo. – Nie rozumiem. – Zmiana przeszłości wpływa na przyszłość – powiedziała, jak zwykle niezrozumiale. – Wybrałaś moment, do którego chcesz się przenieść? – Tak – powiedziałam zdecydowanie. – Mam zamiar naprawić wszystko, co złe. Myślę, że znalazłam doskonały sposób, by to zrobić.

– Jestem tego pewna. – Tamida uśmiechnęła się. – Po co pytasz, skoro doskonale wiesz, co się wydarzy? – Z grzeczności. – Mrugnęła do mnie. – Jeśli moje zdanie ma tu jakieś znaczenie, powiem ci, że wybrałaś właściwie. – Dziękuję. – Uśmiechnęłam się smutno. – Skoro wszystko już sobie wyjaśniłyśmy, czas, byś zmieniła przeznaczenie. – Jak dokładnie mam to zrobić? – Niepewnie obracałam sztylet w dłoniach. – Wyobraź sobie czas i miejsce, do którego chcesz się przenieść, po czym przetnij sztyletem powietrze. – To wszystko? – spojrzałam na nią zdziwiona. – Czasem największe rzeczy są najprostsze – odparła. Już przymierzałam się do uniesienia sztyletu, gdy w mojej głowie zrodziło się pytanie. Nim jednak zdołałam otworzyć usta, Tamida powiedziała: – Nikt oprócz ciebie nie będzie pamiętał wydarzeń, które wedle wprowadzonych przez ciebie zmian wcale nie miały miejsca. – To nieciekawie… – Skrzywiłam się. – Wspomnienia będą ceną, którą zapłacisz za użycie ostrza. – Myślałam, że preferujecie odbieranie wspomnień? – Uniosłam brew. – Cóż, zazwyczaj tak jest. Zdarzają się jednak sytuacje, w których to się nie sprawdza. Wkrótce zrozumiesz, że w twoim przypadku utrata wspomnień byłaby nagrodą, nie karą. Tak jak mówiłam, nie można bezkarnie ingerować w przeszłość. Konsekwencje są nieuniknione. – Domyślam się – rzuciłam ponuro. Przez chwilę patrzyłam przed siebie, obracając sztylet w dłoniach. Nagle dopadły mnie wątpliwości co do mojego planu. – Nie powiedziałaś mi, jak to w ogóle będzie wyglądać – wskazałam na ostrze. – Cofnę się w czasie i co dalej? Kim będę? Wybrałam dość odległą przeszłość, w której nie było mnie jeszcze na świecie. Nie mogę więc trafić do własnego ciała. Będę taka jak teraz czy młodsza? Czy będę dysponować magią, skoro na dobrą sprawę wtedy nie istniałam? – zaczęłam wyrzucać z siebie kolejne pytania.

– Uspokój się – Tamida uśmiechnęła się lekko. – Cały czas będziesz taka jak teraz. Ty będziesz poza czasem, niczym gość pośród istot żyjących w przeszłości. Będziesz miała swoje umiejętności i wiedzę. Pamiętaj, że ty nie cofasz czasu, tylko przenosisz się w przeszłość. – A to nie to samo? – spytałam, nie do końca pewna, czy dobrze ją zrozumiałam. – Gdybyś cofnęła czas, zmieniłabyś wszystko, łącznie z samą sobą. Podróż w czasie pozwala ci się znaleźć w wybranym miejscu bez zmieniania czegokolwiek. Zaczęłam się ponownie zastanawiać, czy naprawdę właściwie wybrałam czas i miejsce, do którego chcę się cofnąć. Wiedziałam, że nie mogę popełnić błędu. Bałam się też tego, co wydarzy się po użyciu sztyletu. Wzięłam głęboki oddech, starając się uspokoić galopujące serce. Ponownie skupiłam swoje myśli na czasie i miejscu docelowym, po czym jednym zwinnym ruchem przecięłam przestrzeń przed sobą. Jasny blask oślepił mnie na chwilę. Miałam wrażenie, że przecięłam bok wielkiego namiotu. Rozcięte boki lekko falowały. Ku mojemu zaskoczeniu sztylet zniknął z moich rąk. – Można go użyć tylko raz – usłyszałam głos Tamidy. Skinęłam jej głową, robiąc krok do przodu. W chwilę potem otoczyła mnie oślepiająca poświata. Spodziewałam się przewracającego wnętrzności uczucia, jakie towarzyszy przejściu przez portal, ewentualnie wolnego opadania, jakie miało miejsce podczas przenikania do wymiaru zła. Cofnięcie w czasie nie było jednak ani jednym, ani drugim. W jednej chwili stałam pośród jasnego światła, wraz z kolejnym krokiem byłam już wewnątrz ciemnego tunelu. Zamrugałam kilkakrotnie, starając się przyzwyczaić oczy do ciemności. Niestety, nie na wiele się to zdało. Po chwili namysłu utworzyłam małą kulę ognia, która oświetliła wszystko wokół. Stałam pośrodku wąskiego korytarza. Właśnie zaczynałam się zastanawiać, czy właściwie wyobraziłam sobie miejsce, do którego chcę się dostać, gdy mój wzrok padł na ścianę, znajdującą się na końcu korytarza. Czarne symbole, zdobiące gładką skałę, były dowodem na to, że jestem dokładnie tu, gdzie chciałam. Wolno ruszyłam w tamtą stronę. Kładąc dłoń na jednym z symboli,

poczułam mroczną magię, spowijającą to miejsce. Nagle w oddali usłyszałam jakieś głosy. – Zatrzymaj się, nie nadążam! – krzyknął ktoś. – Jesteś mięczakiem – odpowiedział drugi głos. Doskonale znałam oba głosy. Gdy w oddali ujrzałam blask pochodni, wiedziałam już, kogo się spodziewać. Alexus wyglądał o wiele młodziej niż go zapamiętałam. Gdy mnie zauważył, stanął jak przymurowany. Biegnący za nim Adrastos nie zdążył wyhamować i wpadł na plecy brata. Uśmiechnęłam się pod nosem na ich widok. Zjawiłam się w doskonałym momencie. Wiedziałam, że to chwila, w której Alexus otworzył studnię i wypuścił Maluma. Ten moment zapoczątkował powstanie armii śmierci; właśnie tutaj wszystko się zaczęło. Fala zbrodni, śmierć setek niewinnych osób, w końcu śmierć moich biologicznych rodziców i wszystkie jej następstwa. To właśnie w chwili, w której ujrzałam na własne oczy, jak Alexus zabija moich rodziców, zdecydowałam, do którego momentu chciałam się cofnąć. Chcąc naprawić całe zło, musiałam zdusić je w zarodku. Dlatego właśnie nie mogłam dopuścić, by Alexus wszedł do pieczary i otworzył studnię. – Kim jesteś? – widziałam, jak przygląda mi się zaskoczony. – To nie ma znaczenia. – Spojrzałam o nich tajemniczo. – To twoje nawoływanie słyszałem w myślach? – Przyglądał mi się zafascynowany. Za jego plecami ujrzałam przerażoną twarz Adrastosa. W przeciwieństwie do brata patrzył na mnie z nieskrywanym przerażeniem. Dopiero teraz przypomniałam sobie, że nad moją dłonią unosi się kula ognia. – Jesteś diabłem? – usłyszałam przerażony głos Adrastosa. – Nie bądź idiotą – zgromił go Alexus. – Toż to anioł. Przewróciłam oczyma, nie siląc się na żadną odpowiedź. Nie bacząc na protesty brata, Alexus zrobił krok w moją stronę. – Jesteś cudowna – szepnął. – Jak cię zwą? Przez chwilę przyglądałam mu się w milczeniu. Był równie przystojny jak wtedy, gdy spotkałam go po raz pierwszy. Różnica polegała jednak na tym, że teraz jego wygląd nie robił na mnie żadnego wrażenia. Zbyt dobrze wiedziałam, do czego ten pozornie zwyczajny

chłopak jest zdolny. Miałam jednak nadzieję, że bez udziału Maluma jego ciemna strona pozostanie w ukryciu. Zastanawiałam się, co zrobić, by się ich pozbyć. Po chwili zaczęłam snuć wymyśloną na poczekaniu historyjkę. – Jestem Antilia, władczyni podziemi. – Starałam się, by mój głos brzmiał groźnie. – Przybyłam tu, by dać wam ostatnie ostrzeżenie. – Zobaczyłam strach w ich oczach. – Wasze karygodne zachowanie spycha was na skraj czeluści piekielnych. – Ale… – Alexus próbował coś powiedzieć. – Nie przerywaj mi! – warknęłam. Dla większego efektu sprawiłam, że kula unosząca się nad moją dłonią buchnęła większym ogniem. – Dam wam ostatnią szansę. Odejdźcie stąd i nigdy tu nie wracajcie. Zróbcie coś ze swoim życiem. Przestańcie pić i zabawiać się z dziewczynami i zróbcie coś pożytecznego. – Omal nie roześmiałam się z całej ironii tej sytuacji. – Jeśli nadal będziecie trwonić swój czas na głupoty, wrócę i wezmę was ze sobą. A teraz jazda! – rzuciłam ognistą kulą pod ich nogi. Ściana ognia momentalnie oddzieliła nas od siebie. Z uśmiechem satysfakcji patrzyłam, jak uciekają z krzykiem, omal nie łamiąc sobie przy tym nóg. – Jedno z głowy – szepnęłam pod nosem, podchodząc do ściany. Doskonale pamiętałam opowieść Adrastosa, w której tłumaczył, jak udało się im otworzyć przejście do pieczary. Nie miałam jednak zamiaru używać do tego swojej krwi. Zrobiłam kilka kroków w tył, pamiętając o nadal płonącej ścianie ognia za moimi plecami. Skupiając się mocno, cisnęłam sporą porcją mocy przed siebie. Ściana zadrżała, posypały się odłamki skał. Osłaniając twarz, czekałam, aż pył opadnie. Dziura w ścianie była wystarczająco duża, bym mogła przez nią przejść. Momentalnie przypomniałam sobie chwilę, kiedy to, więziona przez Tediego w magazynie, byłam świadkiem, jak Alexus wysadza całą ścianę. Wtedy byłam przerażona, teraz już mało co mogło na mnie zrobić wrażenie. Wydawało się, że od tamtej chwili minęły całe wieki. Kto by pomyślał, że nie upłynął nawet rok? Gdy tylko znalazłam się we wnętrzu pieczary, jedna po drugiej zapłonęły znajdujące się w niej pochodnie. Niepewnie spojrzałam na studnię, zakrytą kamiennym wiekiem. Ściany pokrywały symbole, które kiedyś pomogły mi zamknąć

Maluma w studni. Czułam jego obecność. Miałam wrażenie, że chłód przenika do wnętrza mojego ciała. Tym razem jednak nie usłyszałam jego głosu. – Twój pionek nie dotarł do celu – rzuciłam, patrząc na studnię. – Nie dopuszczę, by ktokolwiek wydostał cię z tego więzienia. Odebrałeś mi wszystko – zrobiłam krótką pauzę, czekając na jakąkolwiek odpowiedź. Nie doczekałam się. – Przez ciebie zginęli moi rodzice, przyjaciele. Odebrałeś mi niejednokrotnie dom, spokój, radość. W końcu zabrałeś to, co miałam najcenniejszego: mojego syna. – Ból rozrywał mi serce. – Straciłam go bezpowrotnie. Nie mam zamiaru pozwolić ci krzywdzić tych, których kocham, dlatego poniosę najdotkliwszą ofiarę, by upewnić się, że nikogo więcej nie skrzywdzisz. Mój syn od samego początku nie miał szans na normalne życie. Teraz to wiem. Nie jest ważne, ile razy wracałabym do przeszłości i co bym zmieniła. Wiem, że w starciu z tobą nie miałabym szans, a ty nigdy byś nie odpuścił. Bez względu na to, gdzie bym go ukryła, ty i tak byś go odnalazł, pozostawiając po drodze szlak martwych ciał. Wiem, że w ten sposób ocalę wszystkich. Nauczę się żyć z bólem i tęsknotą, ale ty nigdy nie wydostaniesz się z tej studni. Nigdy nie nabierzesz dość siły, by przeniknąć do naszego świata. Alexus nakarmił cię setkami ludzkich istnień, nim zyskałeś swoją potęgę – ja do tego nie dopuszczę. Nie opuścisz swojego wymiaru i nigdy już nie skrzywdzisz nikogo. Odetchnęłam głęboko, kończąc ten monolog. Mimo braku odpowiedzi byłam pewna, że Malum mnie słyszy. Był jednak zbyt słaby, by cokolwiek zrobić. Zaczęłam się zastanawiać, jak zabezpieczyć studnię. Musiałam się upewnić, że Malum nie zdoła sprowadzić tutaj nikogo pokroju Alexusa. Nagle zaświtała mi w głowie pewna myśl. Przypomniałam sobie, co zrobili moi rodzice, gdy nie potrafili poradzić sobie z armią śmierci: zamknęli ją w pustym wymiarze, do którego nikt poza nimi nie miał dostępu. To było doskonałe rozwiązanie, Malum zostałby wówczas odcięty od możliwości sprowadzenia kogoś, kto otworzy studnię. Na przeszkodzie stało mi tylko jedno – moc. Rodzice spotęgowali moc siłą kwiatów, bez tego nie mieliby szans na zrobienie czegoś tak potężnego. Usiadłam na ziemi, zastanawiając się, jak

rozwiązać ten problem. Siedziałam tak dobre kilkanaście minut, analizując wszystkie możliwości. W końcu wpadłam na pomysł. Gdyby tylko udało mi się jakoś skorzystać z mocy pierwotnej antilii, miałabym wystarczająco dużo siły, by zrealizować swój plan. Niestety nie było to takie proste. Musiałam jakoś połączyć pieczarę z komnatą na Mandorze. Rozważywszy wszystkie opcje, zdecydowałam, że najlepszym rozwiązaniem będzie sprowadzenie pierwotnej antilii tutaj. Oczywiście niosło to ze sobą wielkie ryzyko – nie wiedziałam, jak jej brak wpłynie na Mandorę. Liczyłam jednak na to, że pozostałe antilie rozsiane po całej planecie utrzymają magię tego miejsca. – Jakie to uczucie, gdy ktoś niweczy twoje plany? – Znów spojrzałam na studnię. – Twój los jest teraz w moich rękach. Może i jestem zbyt słaba, by cię pokonać, ale mam w sobie dość siły, by tak bardzo uprzykrzyć ci życie, jak to tylko możliwe. Skupiwszy się, zaczęłam otwierać portal, jednocześnie przywołując do siebie antilię. Nie byłam pewna, czy mi się uda, ale musiałam spróbować. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo, ale wreszcie pośród jasnej poświaty dostrzegłam coś prostokątnego. Bryła lodu z antilią w środku z głośnym hukiem wylądowała na ziemi pod ścianą pieczary. Oddychając z wysiłkiem, zamknęłam portal. Miałam nadzieję, że antilia spotęguje moją moc samą swoją obecnością, tak jak to robiła w komnacie zamku Mandory. Dając sobie chwilę na odsapnięcie, zaczęłam układać w myślach to, co chciałam zrobić. Wiedziałam, że muszę utworzyć wir, który wchłonie studnię do pustego wymiaru. Konieczne było użycie mojej krwi, bym tylko ja miała do niego dostęp. Powoli sięgnęłam po niewielki sztylet, który miałam umocowany przy nodze. Ból nie robił już na mnie wrażenia, więc bez mrugnięcia okiem nacięłam sobie dłoń. Gdy pojawiła się pierwsza kropla krwi, zauważyłam, jak pierwotna antilia zaczyna lśnić. Nietrudno było zgadnąć, co ją tak pobudziło. Zacisnęłam pięść, starając się wydobyć na zewnątrz całą swoją moc. W moim umyśle zaczął się tworzyć pusty wymiar. Powoli zaczęłam przenosić własne myśli w rzeczywistość. Gdy kropla krwi kapnęła na podłogę, poczułam nagły ruch wiatru. Z nadzieją obserwowałam, jak u moich stóp zaczyna się tworzyć wir. Już zdążyłam pomyśleć, że naprawdę może mi się udać,

gdy wszystko w jednej chwili zniknęło. Klapnęłam wściekła na ziemię, przeklinając podły los. Dlaczego wszystko zawsze musi się skomplikować? Siedziałam pośrodku pieczary pomiędzy bryłą z antilią, która miała chrapkę na moją krew, a studnią, w której więziono pierwotne zło, gotowe zrobić wszystko, by mnie wykończyć. Komizm tej sytuacji był powalający. Co ja niby teraz miałam począć? Nagle mój wzrok spoczął ponownie na lodowej bryle. Mogłam spróbować jeszcze czegoś. Powoli podniosłam się z ziemi, zastanawiając się, czy faktycznie się na to zdobędę. Zdążyłam się domyślić, że pierwotna antilia została umieszczona w bryle z jakiegoś konkretnego powodu. Najprawdopodobniej moi przodkowie bali się jej wielkiej mocy. Jeśli się nie myliłam, istniała spora szansa na to, że mogła mi się stać krzywda. Nie miałam jednak innych pomysłów. Jeden rzut oka na studnię pobudził mnie do działania. Na drżących nogach podeszłam do lodowej bryły. – Wiem, że pewnie jesteś nieźle wkurzona za to, że cię tu zamknęli – szepnęłam, kładąc dłoń na jednej z lodowych ścian. – Mam jednak nadzieję, że jakoś się dogadamy. Potrzebuję twojej pomocy. Wiem, że mój plan zadziała tylko wtedy, gdy użyczysz mi pełni swojej mocy. Ty masz to, czego chcę i jestem pewna, że ja mam coś, czego pragniesz ty – pokazałam swoją zakrwawioną dłoń. – Dam ci swojej krwi, jeśli mi pomożesz – kwiat odpowiedział mi błyśnięciem. – Muszę mieć jednak pewność, że nie pożresz mnie żywcem, kiedy cię uwolnię. – Kolejny błysk. – Dobra – szepnęłam niepewnie. – Uznajmy zatem, że się dogadałyśmy. Docisnęłam mocniej dłoń do lodowej bryły, przywołując swoją moc. Lód momentalnie się rozpłynął. Widziałam, jak kwiat budzi się do życia, rozprostowując liście. Łykając głośno ślinę, wysunęłam w jej stronę zakrwawioną dłoń. – Miejmy nadzieję, że dotrzymujesz słowa – szepnęłam. Gdy drobne pnącza oplotły moją dłoń, drgnęłam przestraszona. Musi się udać. Musi się udać – powtarzałam w myślach. Nie wiedziałam, co się stanie po wszystkim, gdzie właściwie się znajdę. Byłam teraz gościem w przeszłości, w której w rzeczywistości jeszcze się nie

narodziłam. Żałowałam, że nie wypytałam dokładnie Tamidy o swój los po tym, jak zmienię przeszłość. Czyżby tak miała wyglądać moja przyszłość? Miałam żyć w samotności i patrzeć, jak inna Antilia żyje moim życiem? Potrząsnęłam głową, skupiając się na tym, co miałam zrobić. Bez względu na to, co mnie czekało, nie było już odwrotu. Czułam, jak wraz z upływem krwi wypełnia mnie moc. Ponownie skupiłam się na tworzeniu wiru, biorąc na palec kropelkę krwi, ściekającej po mojej oplecionej bluszczem dłoni. Gdy skapnęła na ziemię, moim oczom znów ukazał się wir. Tym razem błyskawicznie zwiększył swoją objętość. Skierowałam go w stronę studni, z satysfakcją patrząc, jak ją pochłania. Gdy wir zniknął, wiedziałam już, że mi się udało. Nieważne, co będzie dalej, mogłam nawet oddać antilii życie w podzięce za pomoc. Najważniejsze, że już po wszystkim. Tym razem nie miałam nawet cienia wątpliwości, że to już koniec. Coraz bardziej senna, spojrzałam na jarzącą się granatowym światłem antilię. Zapewne była bardziej spragniona, niż sądziłam. – Jesteś wolna – szepnęłam. – Możesz wrócić tam, skąd przybyłaś. Nikt już nie będzie cię więził. – W tej samej chwili poczułam, jak bluszcz uwalnia moją dłoń. Leżąc na ziemi, spod przymkniętych powiek obserwowałam sklepienie pieczary. Byłam taka zmęczona. Nagle wszystko wokół pokryła granatowa mgła, lśniąca niczym brokat. Spojrzałam w bok i zauważyłam, że to antilia zamienia się w lśniące drobinki. Drobiny księżycowego pyłu – przeszło mi przez myśl. Choć ogarniała mnie senność, patrzyłam, jak unoszą się coraz wyżej. Byłam zbyt zmęczona, by się ruszyć. Antilia wracała do domu, byłam tego pewna, choć nie wiedziałam, skąd ta świadomość. Już miałam zamknąć oczy, gdy znów coś jasnego przykuło mój wzrok. W łunie jasnego światła zbliżała się do mnie jakaś postać. Byłam zbyt zmęczona, by odczuwać strach czy chociażby ciekawość. Zaczęłam się poddawać tej dziwnej słabości, która opanowywała moje ciało. Ostatnie, co zapamiętałam przed utratą przytomności, to pochylająca się nade mną twarz Tamidy. Mogłabym przysiąc, że się uśmiechała.

Rozdział 30. Nick Patrząc na nieprzytomną królewnę, leżącą u moich stóp, jednego byłem pewien – mam przerąbane! Gdy tylko król dowie się, że pozwoliłem jej wsiąść na tego czarnego diabła, obedrze mnie ze skóry. Tłumaczyłem jej, że ten koń to szatan, ale ona się uparła. Cóż ze mnie za strażnik, skoro nie potrafiłem ochronić swojej podopiecznej przed czymś tak przyziemnym jak upadek z konia. Czekało mnie nie lada kazanie od Christiana. Już widziałem, jak zaciska z naganą usta, a potem mówi, że znów zachowałem się nieodpowiedzialnie. Zmarszczyłem czoło, przyglądając się królewnie. Gdy tylko uderzyła głową o kamień, momentalnie ją uleczyłem. Potem kilkakrotnie sprawdzałem, czy nie ma jakiś innych obrażeń. Nie znalazłem nic, a mimo to królewna się nie obudziła. Była nieprzytomna, ale wyglądała bardzo spokojnie. Zawsze zachwycałem się jej urodą. Podobnie jak królowa, była miłą i ciepłą osobą, zawsze skorą do pomocy. Miała też wiele cech swojego ojca – była uparta, zadziorna i pyskata. Uwielbiałem spędzać z nią czas. Kiedyś nawet zaryzykowałem i zaproponowałem, abyśmy się gdzieś razem wybrali. Pamiętam zaskoczenie w jej oczach. Taktownie spławiła mnie, tłumacząc, że związki arystokratów ze strażnikami nie są w dobrym tonie. Czułem się jak głupiec, który porwał się z motyką na słońce. Od tej pory już nigdy nie zapomniałem, gdzie jest moje miejsce. Cichy jęk przykuł moją uwagę. Antilia zamrugała kilkakrotnie i wreszcie na mnie spojrzała. Widziałem błysk w jej brązowych oczach. – Dobrze się czujesz? – spytałem, pochylając się nad nią. Spodziewałem się jakieś złośliwej riposty, lecz zamiast tego zrobiła coś, co skutecznie zachwiało moim światem: z szerokim uśmiechem przyciągnęła mnie do siebie i wpiła się w moje usta. Byłem tak zaskoczony, że początkowo ani drgnąłem. Gdy jednak poczułem, jak wplata dłoń w moje włosy, bez dalszych oporów oddałem pocałunek. Królewna smakowała jak najwykwintniejszy trunek: była słodka, pobudzająca i z miejsca uderzała do głowy. Gdy moje szare komórki znów zaczęły funkcjonować, niechętnie się odsunąłem. Antilia mruknęła z niezadowolenia, patrząc na mnie z wyrzutem. – Co się stało? – spytała z urywanym oddechem. Jej usta były

nabrzmiałe od pocałunku, a policzki zaróżowione. Mógłbym przysiąc, że chciała więcej, wiedziałem jednak, że to tylko moja wyobraźnia. – Nie powinniśmy tego robić – wyszeptałem. – Jesteś oszołomiona po upadku. Gdy znów zaczniesz jasno myśleć, będziesz tego żałowała – wyjaśniłem pokrętnie. Uśmiech, jakim mnie obdarzyła, sprawił, że w środku cały stopniałem. Miałem ochotę porwać ją w ramiona i całować do utraty tchu, wiedziałem jednak, że między nami nic nie będzie. – Nick, nie opowiadaj głupot! – nagle zaczęła się rozglądać. Znajdowaliśmy się na niewielkiej łące. Nieopodal pasła się Loona, na której przyjechała tu Antilia, zanim pozwoliłem jej dosiąść swojego konia. Diablo był uparty i humorzasty – sam z ledwością nad nim panowałem. Starałem się jej to wytłumaczyć, ale jak zwykle mnie nie słuchała. – Gdzie jesteśmy? – spytała zaskoczona. – Jak to gdzie? – zaniepokoiłem się. – To łąka za wioską. Zawsze przyjeżdżamy tutaj konno. – Jak się tutaj znalazłam? – Zmarszczyła czoło. – Ostatnie, co pamiętam… – Zamilkła na chwilę. – Komnata! – Jej oczy się rozszerzyły. – Dałam swoją krew antilii w zamian za pomoc w odesłaniu studni! – Uśmiechnęła się triumfalnie. – Naprawdę mi się udało! Pozbyłam się Maluma na wieki. – Dobra – zacząłem ostrożnie. – Jeśli chciałaś mnie przestraszyć, to ci się udało. – Co? – Znów się zamyśliła. – Zapomniałam. Tamida tłumaczyła mi, że nic nie będziecie pamiętali. – Antilio, chyba pora wracać do zamku. – Podniosłem się i wyciągnąłem rękę w jej stronę. – Najwidoczniej uderzyłaś się w głowę mocniej niż sądziłem. – Uderzyłam się? – Chwyciła moją dłoń, podnosząc się z ziemi. – Tak. Spadłaś z konia i uderzyłaś głową w spory kamień. – Dlaczego tego nie pamiętam? – Spojrzała na mnie skołowana. – Nie mam pojęcia – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Wracajmy, zanim rodzice wyślą po nas straże. – Rodzice? – stanęła w pół kroku.

– No tak. – Spojrzałem na nią coraz bardziej przerażony. Z poziomu „będę miał przesrane” właśnie wskoczyłem na poziom „ukatrupią mnie jak nic”. – Twoi rodzice. Król i królowa. – Oni żyją? – wytrzeszczyła oczy. No dobra, spadłem na samo dno: najpierw mnie skatują, potem ukatrupią. Kiedy król się dowie, że przez moją niesubordynację poprzestawiało się jej w głowie, usmaży mój tyłek na węgiel. – Błagam, powiedz, że żartujesz – spojrzałem na nią przerażony. Królewna ruszyła przed siebie, mrucząc coś pod nosem. – Dobra, pomyślmy. – Przystanęła na chwilę, po czym ruszyła dalej. – Malum pozostał w studni, więc Alexus nie stworzył armii. Armia nie najechała na Mandorę, więc moi rodzice nie zginęli. Skoro nie zginęli, nie zostałam zabrana na Ziemię. Spojrzała na mnie z pobladłą twarzą: – Nic z tego, co pamiętam, nie miało miejsca. Stałem z otwartymi ustami, nie mając pojęcia, o czym ona mówi. Poziom mojej histerii rósł wprost proporcjonalnie do poziomu jej obłąkania. Chwyciłem się za głowę, mówiąc do siebie: – Poprzestawiały się jej klepki od tego uderzenia. W najlepszym wypadku zostanę zdegradowany do pilnowania bramy zamku. – Musimy wracać. Uzdrowiciele muszą cię zbadać. – Spanikowany chwyciłem ją za rękę, prowadząc w stronę przywiązanej do drzewa Loony. Szybko wsadziłem ją na konia i usiadłem za nią. Wolałem nie ryzykować, że znów zrobi sobie krzywdę. Gwizdnąłem na Diabla. Gdy podszedł do nas, chwyciłem jego uzdę i przymocowałem ją do siodła, po czym wolno ruszyłem w stronę zamku. Siedziałem sztywno, czując, jak ciało królewny ociera się o moje. Jeszcze nigdy (pomijając oczywiście pocałunek, do którego doszło kilka minut wcześniej) nie byliśmy tak blisko siebie. Czułem się jak naelektryzowany. Gdy po kilkunastu minutach minęliśmy bramę zamku, odetchnąłem z ulgą. Nie wiem, jak długo bym jeszcze wytrzymał. Na dziedzińcu czekał na nas Christian. – Zaraz się zacznie – burknąłem pod nosem. – Christian – królewna krzyknęła radośnie, zeskakując z konia i rzuciła mu się na szyję. Widziałem, jak uniósł brwi zaskoczony.

Ostrożnie poklepał ją po plecach i wykorzystał pierwszą okazję, by się odsunąć. Nawiasem mówiąc, poczułem ulgę, że jego nie próbowała pocałować. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę! – uśmiechnęła się szeroko. – Znów jesteś człowiekiem. Widziałem, jak Christian wbija we mnie wzrok. – Cóż – szybko ześlizgnąłem się z konia. – Królewna miała mały wypadek. – Wypadek? – warknął. – Spadła z konia i uderzyła głową o kamień – wyjaśniłem, unikając jego wzroku. – Wygląda inaczej, niż go pamiętałam. – Królewna z zachwytem patrzyła na mury zamku. – Wyleczyłem ranę na czole, ale chyba coś się jej poprzestawiało – szepnąłem. – Potem porozmawiamy – rzucił lodowatym tonem. – Nie oddalaj się. Jestem pewien, że król i królowa będą chcieli poznać szczegóły tego upadku. – Spojrzał na mnie wymownie, po czym wziął królewnę pod ramię i wprowadził do zamku. Szlaaaaag! – krzyczałem w myślach. – Mam przesrane, bardziej niż przesrane. Jeśli król i królowa mnie nie rozszarpią, to na bank zrobi to Christian. – Powłócząc nogami, ruszyłem w stronę stajni. Dobrze, że miałem wymówkę, która pozwoli mi zniknąć wszystkim z oczu na jakiś czas. Konie same się nie oporządzą. Gdy jakiś czas później wychodziłem ze stajni, wpadłem wprost na wściekłego Christiana. – Co tam? – wyszczerzyłem zęby w sztucznym uśmiechu. – Co tam?! – ryknął. – Naraziłeś królewnę na niebezpieczeństwo! Spowodowałeś poważny uszczerbek w jej zdrowiu. – Znaczy się, że jej nie przeszło? – Nie, Nick! Nie przeszło jej. Nadal jest zamroczona i nie wie, co się dzieje. – Majaczy jeszcze? – spytałem niepewnie. – Teraz zachowuje się jak najbardziej racjonalnie, ale jej wcześniejsze zachowanie było bardzo niepokojące.

– Cóż… – Król chce cię widzieć. – Słysząc to, zesztywniałem z przerażenia. – Czeka w gabinecie. – No ja myślę – burknąłem pod nosem, ruszając w tamtą stronę. Szedłem ze spuszczoną głową, przygotowując się na najgorsze. Gdy dotarłem do drzwi gabinetu, zawahałem się chwilę, nim dwukrotnie zastukałem. – Wejść – usłyszałem polecenie. Z duszą na ramieniu przekroczyłem próg gabinetu. Widząc wściekłe spojrzenie króla, wiedziałem, że ta rozmowa nie będzie przyjemna. – Siadaj – Usłyszałem kolejne polecenie. Szybko zająłem miejsce na krześle na wprost biurka, przy którym siedział król. Przez chwilę mierzył mnie wzrokiem, po czym zaczął mówić: – Gdy dowiedziałem się, że coś stało się mojej córce w czasie, gdy znajdowała się pod twoją opieką, byłem bardzo niezadowolony. – Czułem, jak moje wnętrzności się skręcają. – Miałem zamiar od razu cię zdegradować i należycie ukarać za niewypełnienie obowiązków. – Doskonale to rozumiem. – Spuściłem głowę. – Należy mi się. – Nie przerywaj! – Spojrzał na mnie ostro. – Moja córka wymusiła jednak na mnie przyrzeczenie, że cię nie ukarzę. – Rzuciłem mu zdziwione spojrzenie. W życiu bym się nie spodziewał, że królewna się za mną wstawi. – Antilia opowiedziała mi, co się stało. – Tak? – zmarszczyłem brwi. Król kiwnął głową. – Bez twojej zgody wskoczyła na twojego konia i próbowała ci uciec. Znam temperament mojej córki i rozumiem, że nie zdołałeś jej zatrzymać. Ten wypadek to niefortunne zdarzenie i nie mogłeś temu zapobiec. Głośno przełknąłem ślinę. Nie mogłem uwierzyć w to, że okłamała ojca wyłącznie po to, by mnie chronić. To zdecydowanie nie było w jej stylu. – Powiedziała też, że błyskawicznie się nią zająłeś i bezpiecznie odwiozłeś do domu. – Nie miałem pojęcia, co odpowiedzieć. – Zamiast cię besztać, proszę więc, byś na przyszłość miał na uwadze jej szalone zapędy. Jeśli ktoś może poradzić sobie z jej

zwariowanymi pomysłami, to tylko ty. – Oczywiście – wyjąkałem. – To wszystko, możesz odejść. – Powoli podniosłem się z krzesła. Nie mogłem jednak odejść, nie wyjawiając królowi prawdy, moje sumienie by mi na to nie pozwoliło. – Wasza wysokość – zacząłem niepewnie. – To nie do końca było tak, jak opowiedziała królewna. – Tak? – Widziałem, jak kąciki jego ust podnoszą się w uśmiechu. – Królewna prosiła, bym pozwolił się jej przejechać na Diablu, a ja się zgodziłem. – Nie miałem odwagi na niego spojrzeć. – Nie chciałem tego zrobić, ale naciskała tak mocno, że w końcu ustąpiłem. Było to karygodne i nieodpowiedzialne z mojej strony. W pełni zasługuję na karę. – Właśnie udowodniłeś, że tak nie jest. – Ponownie się uśmiechnął. – Nie rozumiem… – Znów przysiadłem na krześle. – Nicolasie – król spojrzał na mnie rozbawiony – jestem królem. Wiem doskonale, co dzieje się wokół. Moja żona dowiedziała się o wszystkim z pierwszej ręki. – Z miejsca stanął mi przed oczyma biały koń, który najwyraźniej był większą paplą, niż sądziłem. Muszę pamiętać o tym na przyszłość. – Znam moją córkę i wiem, jak bardzo potrafi być uparta. Niemniej jednak pragnąłbym, byś w przyszłości wykazał się większą siłą woli. – Oczywiście – odparłem. – Możesz odejść. – To wszystko? Nie zostanę ukarany? – Jeśli uznam, że zasłużyłeś na karę, nie omieszkam cię o tym poinformować – powiedział poważnie. Skinąłem głową i szybko podszedłem do drzwi. – Oczekuję cię na balu – słyszałem jego głos za plecami. – Z tego, co zdążyłem zauważyć, mojej córce bardzo zależy na twojej obecności. – Skinąłem głową, nie potrafiąc wydusić z siebie słowa. Co tu się dzieje? – pytałem siebie w myślach, idąc korytarzem. Nie miałem pojęcia dlaczego król puścił mi to płazem, a co ważniejsze, dlaczego królewna postanowiła mnie bronić. I o co chodziło z tym balem? Mimo starań, nie znalazłem odpowiedzi na żadne z tych pytań.

Wchodziłem do holu, gdy na schodach ujrzałem królową i królewnę w asyście Kate. Mimo iż pogrążone w rozmowie, królewna, jakby czując na sobie mój wzrok, spojrzała wprost na mnie. Moje serce na moment zamarło. Ukłoniłem jej się lekko, w zamian obdarzyła mnie szerokim uśmiechem. Czułem się, jakby piorun we mnie strzelił. Moje serce momentalnie zaczęło walić jak oszalałe. Królowa i Kate, widząc nagłą zmianę w jej zachowaniu, również spojrzały na mnie. Ponownie się ukłoniłem, ruszając w stronę drzwi. Ten dzień z każdą chwilą robił się coraz bardziej pokręcony! Pomyśleć, że przede mną jeszcze bal! Pogrążony w myślach poszedłem w stronę stajni. Właśnie dochodziłem do boksu Diabla, gdy napotkałem wpatrzoną we mnie parę turkusowych, mądrych oczu. – Ty pewnie z przyjemnością dałabyś mi wycisk, co? – szepnąłem, patrząc na Loonę. W odpowiedzi parsknęła pogardliwie. – Papla z ciebie, wiesz? Założę się, że królewna nie będzie zadowolona, gdy się dowie, że ją sprzedałaś. – Klacz znów prychnęła. Uśmiechnąłem się pod nosem, zabierając się do siodłania mojego konia. Gdy wyprowadzałem go ze stajni i ujrzałem zmierzającego w moją stronę Christiana, wiedziałem, że to nie koniec kłopotów. – Domyślam się, że masz mi wiele do powiedzenia – rzuciłem na przywitanie. – Bez względu na to, co mówi królewna – zaczął z powagą – twoje zachowanie było bezmyślne. Masz ją chronić, a nie stwarzać okazje, by zrobiła sobie krzywdę. – Jak zwykle masz rację – skrzywiłem się. – Nick, ja nie żartuję – warknął. – Królewna straciła pamięć. – Spojrzałem na niego zaszokowany. – Jak to? – szepnąłem, zastanawiając się, dlaczego król mi o tym nie powiedział. Jeśli faktycznie jest z nią tak źle, dlaczego nie zostałem ukarany? – Badało ją trzech uzdrowicieli – ciągnął Christian. – Nie znaleźli nic, co mogłoby być tego przyczyną. Jest całkowicie zdrowa. Mimo to nie pamięta żadnego z wydarzeń w jej życiu. Rozpoznaje wszystkich wokół, wie, kim jest i gdzie jest, jednak nie potrafi opowiedzieć nic z tego, co wydarzyło się przed wypadkiem.

– Nieciekawie – mruknąłem. – Uzdrowiciele przypuszczają, że to chwilowa amnezja, wywołana uderzeniem w głowę. Nie potrafią jednak powiedzieć, kiedy odzyska pamięć. No to nabroiłem – przeszło mi przez myśl. – Początkowo mówiła jakieś rzeczy bez ładu i składu, jednak szybko się opamiętała – usłyszałem dalszą część przemowy. – I pomyśleć, że to wszystko twoja wina! – Christian, przecież nie zrobiłem tego celowo! – broniłem się. – W tym tkwi twój problem, Nick – spojrzał na mnie ze złością. – Ty niczego nie robisz celowo. Jesteś jak lep na wszelkiego rodzaju kłopoty. Dlatego lepiej będzie, jeśli nie będziesz się zbliżał do królewny. – Z tym może być problem. – Uśmiechnąłem się pod nosem. – Niby dlaczego? – rozjuszył się jeszcze bardziej. – Bo król oczekuje, że zjawię się na balu, robiąc tym przyjemność królewnie – powiedziałem niedbale. Christianowi niemal para poszła z uszu. Zaciskając zęby, obrócił się na pięcie i poszedł w stronę zamku. – Coraz lepiej – mruknąłem do siebie, wsiadając na konia. Rewelacje Christiana rzuciły nieco światła na dzisiejsze wydarzenia. Zaczynałem się już domyślać, dlaczego Antilia mnie pocałowała, dlaczego mnie kryła przed ojcem i uśmiechała się do mnie z tym blaskiem w oczach. Ona po prostu nie pamiętała tego, że postanowiła się ze mną nie spoufalać. Zapomniała, że królewnie nie przystoi zwracanie uwagi na zwykłego strażnika. Masz ci los. Kobieta, za którą szalałem od chwili, w której ujrzałem ją po raz pierwszy, gdy miała zaledwie sześć lat, zwróciła na mnie uwagę wyłącznie dlatego, że walnęła się solidnie w głowę i klepki się jej poprzestawiały. Bluzgając pod nosem na złośliwość losu, ruszyłem w stronę domu.

Rozdział 31. Antilia Siedząc w szlafroku na miękkiej pościeli, wodziłam wzrokiem po pokoju, moim pokoju. Wielkie dębowe łoże otulone było białym, zwiewnym baldachimem. Z prawej strony znajdowały się przeszklone drzwi prowadzące na niewielki taras. W rogu pokoju stała zabytkowa toaletka z niewielkim lustrem, zdobionym bluszczem z antiliami. Na lewo od niej stał mały stoliczek, na którym leżało kilka książek, oraz wielki fotel. Półki przymocowane do ściany również zapełnione były dziesiątkami książek. Cały czas starałam się poukładać sobie w głowie wydarzenia ostatnich kilku godzin. Tak jak uprzedzała Tamida, Nick, Christian i Kate niczego nie pamiętali. Początkowo starałam się wytłumaczyć wszystko Nickowi i Christianowi – szybko jednak zdałam sobie sprawę, że to nie ma sensu. Nick patrzył na mnie z przerażeniem, Christian zaś uznał, że kompletnie mi odbiło. Gdy znalazłam się w gabinecie ojca, gdzie natychmiast zjawiło się kilku starszych gości, próbujących mnie uzdrowić, poczułam się jak jakiś obcy z innej planety. Cały czas nie mogłam uwierzyć w to, że moi rodzice stoją przede mną naprawdę. Z radością wpadłam w ramiona mamy, zerkając jednocześnie w pełne niepokoju oczy ojca. Naprawdę byłam w domu. Uzdrowiciele badali mnie kilkakrotnie i stwierdzili, że fizycznie nic mi nie dolega. Szybko jednak zorientowali się, że nie pamiętam niczego, żadnych szczegółów ze swojego życia. Byli tym naprawdę przerażeni. Starałam się uspokoić szlochającą mamę, mówiąc, że wszystko będzie dobrze, niestety nie na wiele się to zdało. Ojciec, słysząc, że zrobiłam sobie krzywdę w obecności Nicka, miał w oczach żądzę mordu. Szybko zaczęłam go przekonywać, że Nick nie miał z tym nic wspólnego. Widziałam zdziwione spojrzenie, którym obdarzył mnie w chwili, w której kazałam mu obiecać, że go nie ukarze, jednak nie skomentował tego. Powiedziałam, że jest najbliższym mi strażnikiem i nie może go ode mnie odsunąć. Ojciec uniósł nieznacznie brwi, obiecując jednocześnie, że tego nie zrobi. Uzdrowiciele zgodnie stwierdzili, że moja utrata wspomnień powiązana jest w mocnym uderzeniem w głowę. Pocieszali rodziców,

mówiąc, że wspomnienia powinny wrócić lada dzień. Nie miałam serca wyprowadzać ich z błędu. Po badaniach mama z Kate, która dołączyła do nas w międzyczasie, zaproponowały, że odprowadzą mnie do pokoju, bym mogła doprowadzić się do porządku i trochę odpocząć. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że mój strój do konnej jazdy jest cały umazany błotem. Przytaknęłam, pozwalając się wyprowadzić z gabinetu ojca. Nim poszłyśmy do pokoju, wstąpiłyśmy po drodze do kuchni. Kilkanaście osób pod czujnym okiem Rosy uwijało się jak w ukropie. – Dlaczego tu przyszłyśmy? – spojrzałam niepewnie na mamę. – Chciałam pokazać ci tort. – Uśmiechnęła się ciepło. – Rosa przeszła samą siebie. Podążając wzrokiem za jej wyciągniętą dłonią, ujrzałam wielki kilkupiętrowy tort. W życiu nie widziałam czegoś tak pięknego. Pomijając fakt, że był większy niż jakikolwiek inny tort, był istnym dziełem sztuki. Biały krem zdobiony był cienkimi pnączami i maleńkimi listkami, na samym czubku zaś znajdował się wielki kwiat antilii. – Jest cudowny – szepnęłam z zachwytem. – Ale z jakiej to okazji? – spytałam, marszcząc brwi. Mama i Kate wymieniły przestraszone spojrzenia. – To z okazji twoich urodzin, kochanie. – Mama objęła mnie czule ramieniem. – Kończysz dziś osiemnaście lat. Z tej okazji urządzamy wielki bal. Zaczynam się jednak zastanawiać, czy to aby dobry pomysł, biorąc pod uwagę twój stan. – Mamo, nic mi nie jest! – Wysiliłam się na uśmiech. – Czuję się doskonale, nie ma więc powodu, by praca Rosy i pozostałych poszedł na marne. Słyszałaś uzdrowicieli, niebawem wszystko wróci do normy. – Kłamałam jak z nut, ale nie chciałam, by się martwiła. – Skoro tego sobie życzysz – uśmiechnęła się ciepło, wyprowadzając mnie z kuchni. Na schodach słuchałam jej opowieści o tym, co dla mnie dzisiaj przygotowała. Nagle poczułam na sobie czyjś palący wzrok. Gdy rozejrzałam się po holu, szybko odnalazłam wpatrzone we mnie oczy Nicka. Moje serce momentalnie zalała fala ciepła. Uśmiechnęłam się szeroko, widząc, jak mi się kłania. Widziałam zaskoczenie w jego oczach, spowodowane moją reakcją. Nie spodziewał się po mnie czegoś

takiego. Czułam się dziwnie, mając świadomość, że Nick nie ma pojęcia o tym, co nas łączyło. W moim sercu znów zapanował smutek. Nick szybko zniknął mi z oczu, a my poszłyśmy dalej. W sypialni sprytnie spławiłam moje towarzyszki, prosząc, by dały mi trochę czasu na poukładanie sobie wszystkiego w głowie. Nie bardzo chciały zostawić mnie samą, szczególnie mama, która wykazywała przesadną troskliwość, jednak w końcu ustąpiły. – Mamo – odezwałam się niespodziewanie, zatrzymując ją w pół kroku. – Zmieniłaś zdanie? – podeszła do mnie. – Mam z tobą zostać? – Nie – pokręciłam głową. – Chciałam cię tylko o coś zapytać. – Pytaj śmiało! – uśmiechnęła się. – Czy pierwotna antilia nadal jest w podziemiach? – Skąd to pytanie? – była wyraźnie zaskoczona. – Mówiłaś, że niczego nie pamiętasz, skąd więc o niej wiesz? – Wspomnienia zaczynają wracać. – Uśmiechnęłam się lekko, starając się mówić przekonująco. – Pierwotna antilia opuściła Mandorę jeszcze przed twoimi narodzinami. Nikt dokładnie nie wie, jak wydostała się z ochronnej powłoki. – A co z magią Mandory? Zniknęła razem z nią? – Nie, magia pozostała, tak jak i pozostałe antilie. Poczułam dziwną ulgę na wiadomość, że antilia była wolna. Należało jej się to za pomoc, którą mi ofiarowała. Uśmiechnęłam się do mamy serdecznie. Gdy drzwi za mamą się zamknęły, odetchnęłam z ulgą. Od nadmiaru wrażeń kręciło mi się w głowie, a w sercu i umyśle panował zamęt. Wspomnienia i rzeczywistość biły się ze sobą. Szybko rozejrzałam się po mojej sypialni. Gdy trafiłam do łazienki, zrobiłam sobie długą gorącą kąpiel. Zamknąwszy oczy, rozkoszowałam się słodką wonią soli do kąpieli i ciepłem otaczającym moje ciało. Co miałam teraz zrobić? Tyle się wydarzyło, a ja znów znalazłam się w punkcie startu. Dziś kończyłam osiemnaście lat – o ironio! Poprzednim razem ten dzień zapoczątkował pasmo katastrof, smutku, bólu i karkołomnych misji. Co czekało mnie teraz? Z nadzieją

pomyślałam, że tym razem wszystko się ułoży. Nie było zagrożenia, nie musiałam przed nikim uciekać, z nikim walczyć. Jedynym przeciwnikiem, z którym musiałam się zmierzyć, byłam ja sama, moje wspomnienia i uczucia. Coraz lepiej rozumiałam słowa Tamidy: „Wkrótce zrozumiesz, że w twoim przypadku utrata wspomnień byłaby nagrodą, nie karą”. Pamięć miała być moim brzemieniem, które musiałam dźwigać do końca moich dni. Nie pozostało mi więc nic innego, jak zaakceptować taki stan rzeczy i nauczyć się z tym żyć. Przed oczyma stanął mi mój synek. Ból i tęsknota ścisnęły mnie za serce, odbierając na chwilę oddech. Zapłaciłam najwyższą z możliwych cen za bezpieczeństwo bliskich mi osób. Mimo, że ocaliłam go przed Malumem, nie dałam mu niczego w zamian. Sebastian nie istniał, fizycznie nigdy nie przyszedł na świat. Nie zmieniło to jednak faktu, że w moim sercu znajdowała się ogromna wyrwa, której prawdopodobnie nigdy nie będę w stanie wypełnić. Wycierając samotną łzę, spływającą po policzku, szybko wyszłam z wanny. Gdy w szlafroku wmaszerowałam do garderoby z zamiarem znalezienia czegoś wygodnego, omal nie dostałam zawału. Całą powierzchnię olbrzymiego pomieszczenia zajmowały wieszaki z (niech mnie ktoś dobije!) najróżniejszymi sukniami i półki z pantoflami na wysokim obcasie. Jęknęłam głośno, zdając sobie sprawę, że jako królewna nie mam zbyt wielkiego pola do popisu, jeśli chodzi o stroje. Z tęsknotą pomyślałam o dżinsach, spodniach dresowych i adidasach. Tutaj jedyne spodnie, jakie znalazłam, nadawały się wyłącznie do jazdy konnej. W centralnym miejscu garderoby wisiała granatowa, lśniąca suknia balowa. Nienawidziłam kiecek, ale ta wywołała mój zachwyt. Dopasowany gorset bez ramiączek i wielka spódnica podszywana wieloma halkami. Wszystko zdobiły misterne hafty. Kolorem przypominała kwiaty antilii, tak dobrze oddane w moim tatuażu. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że mój nadgarstek jest czysty – tatuaż zniknął. Poczułam niewytłumaczalny smutek. Zdążyłam już przywyknąć do niego, był częścią mnie. Kolejna z rzeczy, którą straciłam. Wzdychając ze smutkiem, wróciłam do pokoju. Nie miałam ochoty ani siły się ubierać. Teraz, siedząc na łóżku, cały czas zastanawiałam się, jak poukładać

swoje życie. Przeżyłam tak wiele, tyle walki, cierpienia, tyle misji. Nauczyłam się władać magią, panować nad żywiołami, opanowałam techniki walki, zapomniałam jednak o tym, czego uczyłam się przez połowę życia – jak być zwykłą nastolatką. Usłyszałam ciche pukanie. Gdy w drzwiach pojawiła się głowa Kate, uśmiechnęłam się zachęcająco. – Nie chciałam ci przeszkadzać – zaczęła niepewnie – ale przypomniałam sobie, że jest coś, co może ci pomóc przypomnieć sobie wszystko. – To znaczy? – spojrzałam na nią zdziwiona. – Wiem, że nic nie pamiętasz, ale przyjaźnimy się od dawna – powiedziała skrępowana. – Mówimy sobie o wszystkim. – Wiem o tym – uśmiechnęłam się. – Powiedziałaś już Christianowi, że go kochasz? – Więc jednak pamiętasz? – spytała uradowana. – Co nieco do mnie wraca – szepnęłam. – Cudownie – klasnęła w ręce, po czym weszła do garderoby. W chwilę potem wróciła z wielkim drewnianym pudełkiem. – To pomoże ci sobie przypomnieć resztę. – Rzuciłam jej zdziwione spojrzenie. – To twoje pamiętniki. Od zawsze spisujesz w nich wszystko, co cię dręczy. – Dziękuję. – Znów spojrzałam na pudełko. – To faktycznie będzie pomocne. – Wiedziałam – uśmiechnęła się. – Tylko nie zasiedź się przy nich zbyt długo, niebawem trzeba zacząć się szykować. Dziś twój wielki dzień. – Taaa – jęknęłam. – Nie marudź! Może to właśnie dziś jakiś przystojny młodzieniec stopi twoje twarde serce. – Twarde? – spytałam zaskoczona. – Moja droga, przez osiemnaście lat życia nie zwróciłaś uwagi na żadnego chłopaka. Starał się niejeden, ale zawsze napotykali na mur. Dla ciebie liczyły się tylko trzy rzeczy: książki, muzyka i konie. Nikomu nie udało się przebić przez osłonę, którą się otoczyłaś. – Hmm… – rzuciłam, otwierając drewniane wieko. W środku

znalazłam kilkanaście dzienników, oprawionych w białą skórę. – Idę się szykować. Widzimy się na dole, solenizantko! – mrugnęła do mnie i tyle ją widziałam. Wolno otworzyłam pierwszy z brzegu dziennik i zaczęłam czytać. Czułam się dziwnie, poznając swoje życie przez czytanie własnych wspomnień – było to jednak wszystko, co miałam. Gdy jakiś czas potem ponownie rozległo się pukanie do drzwi, nadal byłam pochłonięta lekturą. Zdążyłam pobieżnie przejrzeć kilka dzienników. Kate miała rację: moje życie kręciło się wokół wymienionych przez nią rzeczy. Opisywałam wrażenia z przeczytanych książek, zdobyte umiejętności muzyczne, lekcje jazdy konnej. Ojciec uczył mnie magii, mama muzyki. Z uśmiechem czytałam opisy wspólnie spędzonych z rodzicami chwil. Moje nowe życie było spokojne, aż za spokojne. Zdziwiło mnie to, że ani razu nie wspomniałam o żadnym chłopaku. Czyżbym faktycznie miała serce z kamienia? – Królewno – usłyszałam głos, należący do młodej dziewczyny stojącej w drzwiach – przyszłam uczesać królewnę na bal. – Uśmiechnęłam się do niej zakłopotana, nie mając pojęcia, kim jest. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni ktoś mnie czesał. Upięcie fantazyjnego koka na mojej głowie zajęło jej prawie godzinę. Za oknem zaczęło się już ściemniać, gdy ponownie zostałam sama. Milen – tak mi się przedstawiła ‒ zrobiła mi też subtelny makijaż. Patrząc w lustro, nie poznawałam samej siebie. Złoty diadem lśnił na mojej głowie, a oczy błyszczały niezwykłym blaskiem. Czułam się jak kopciuszek, który wybierał się na bal. Podobnie jak ona pierwszy raz miałam się znaleźć na tak wytwornym przyjęciu. Powoli ruszyłam do garderoby, nie mając najmniejszych wątpliwości do tego, co na siebie włożę.

Epilog. Antilia Moja suknia delikatnie szeleściła, gdy zbliżyłam się do barierek balkonu, przylegającego do mojej sypialni. Leżała idealnie, uwydatniając moje kształty. Granatowe pantofle na wysokich obcasach dodały mi kilku centymetrów. Patrząc na zachodzące w oddali słońce, bawiłam się cienkim złotym wisiorkiem, który wybrałam spośród ogromnej ilości biżuterii. Przedstawiał maleńki kwiat antilii – sentyment do tych roślin na dobre zagościł w moim sercu. Całości dopełniały delikatne kolczyki z tym samym wzorem. Wieczorny chłód i lekki wietrzyk koiły moje nerwy. Czułam, jak z wolna opanowuje mnie spokój. Chyba w końcu zaczęłam godzić się z tym, co uszykował dla mnie los. W moim sercu zrodziła się nadzieja, że wszystko się jakoś ułoży. Miałam swoje miejsce, rodzinę, przyjaciół. Starałam się nie myśleć o tym, co straciłam. – Nie przypominasz rozradowanej jubilatki. – Drgnęłam, słysząc znajomy głos. Tamida unosiła się nad ziemią za moimi plecami, uśmiechając się lekko. – Tamida – szepnęłam z niedowierzaniem. Miałam ochotę ją uścisnąć, lecz szybko się opanowałam. – Co tu robisz? – Chciałam się upewnić, że z tobą wszystko w porządku. – Bywało gorzej. – Uśmiechnęłam się smutno. – Jest… inaczej. – Wiedza bywa wielkim ciężarem. Ale to dzięki niej nie popełniamy ponownie tych samych błędów – powiedziała z powagą. – Nawet nie wiesz, jak wielkim ciężarem… – Coś tam wiem – mrugnęła do mnie. – Dlaczego wróciłam właśnie do tego momentu? Dlaczego właśnie w dzień moich osiemnastych urodzin? – spytałam po chwili. – Uznałam, że to będzie najodpowiedniejszy moment. W dniu twoich osiemnastych urodzin straciłaś swoją młodość i beztroskę. Nie miałaś już szansy, by cieszyć się z wkraczania w świat dorosłości. Pomyślałam więc, że należy ci się jeszcze jedna szansa. Teraz możesz robić wszystko, czego wtedy nie mogłaś. Baw się, korzystaj z życia. – Nie jestem pewna, czy potrafię to jeszcze zrobić. Tak wiele złego się wydarzyło. – Na pocieszenie powiem ci, że teraz los będzie ci sprzyjał. Pora,

byś zaczęła cieszyć się życiem, zaznała spokoju i rodzinnego ciepła. – Tak. Nie mogę jednak przestać myśleć o tym, co było – spuściłam głowę. – Chodzi o twojego syna? – przyjrzała mi się uważnie. Skinęłam głową, starając się zapanować nad łzami, cisnącymi mi się do oczu. – Antilio – zbliżyła się do mnie. – Źle do tego podchodzisz. Sebastian nie umarł, on jeszcze się nie urodził. – Co masz na myśli, mówiąc: jeszcze? – Gdy nadejdzie odpowiednia chwila, twój syn znów pojawi się w twoim życiu. – Zamrugałam zaskoczona. – Twoim przeznaczeniem jest być jego matką, a jego twoim dzieckiem. – Wróci do mnie? – spytałam przez łzy. – Nie wróci – poprawiła. – Przyjdzie na świat w odpowiednim momencie. Zazwyczaj nie zdradzam przyszłości, ale sądzę, że to ci się należy. Sebastian przyjdzie na świat cały i zdrowy. Będzie dokładnie taki, jak go zapamiętałaś. Będzie zwykłym dzieckiem, o ile tak można określić istotę obdarzoną mocą. Wychowasz go, będziesz patrzyła, jak dorasta i, co ważniejsze – spojrzała mi w oczy – nikt nigdy ci go nie odbierze. Uczucie ulgi i ogromne szczęście omal nie rozerwały mi serca. – Dziękuję – szepnęłam, ocierając łzy. – Nie dziękuj. – Uśmiechnęła się. – W końcu masz dziś urodziny, należy ci się więc coś dobrego z tej okazji. – To najlepszy prezent, jaki mogłam otrzymać – szepnęłam. – Nawiasem mówiąc, dziwnie mieć znów osiemnaście lat. – Cykl zatoczył koło. – Zamyśliła się na chwilę. – Wracając do twoich urodzin – na jej twarzy pojawił się tajemniczy uśmiech – to jeszcze nie koniec niespodzianek. – To znaczy? – uniosłam lekko brew, nie wiedząc czego się spodziewać. Tamida wolno sięgnęła po moją lewą dłoń. Dotyk jej palców był przyjemnie chłodny. Zacisnęła palce wokół mojego nadgarstka i zamknęła oczy. Poczułam gorąco na skórze, a jasny blask na chwilę oświetlił nasze twarze. – Co się dzieje? – spojrzałam na nią przestraszona.

– To prezent ode mnie, byś nigdy nie zapomniała o tym, przez co musiałaś przejść, by znaleźć się tu, gdzie jesteś teraz – szepnęła, odsuwając rękę. Na nadgarstku zobaczyłam mój tatuaż. Spojrzałam na nią zaszokowana. Nie wiem, jak to zrobiła, ale był dokładnie taki, jak przedtem. – Dziękuję – bez zastanowienia zarzuciłam jej ręce na szyję i mocno przytuliłam. Drgnęła zaskoczona, po czym oddała uścisk. – Proszę bardzo – szepnęła mi do ucha. Gdy się ode mnie odsunęła, znów spojrzałam na swój nadgarstek. Nie sądziłam, że coś tak przyziemnego jak tatuaż może mieć dla mnie taką wartość, dopóki tego nie straciłam. – Chcę ci dać jeszcze jeden prezent – spojrzała mi w oczy. – Chyba dostałam już wystarczająco dużo – rzekłam. – To od ciebie zależy, czy go przyjmiesz – powiedziała tajemniczo. – Wiem, jak ciężko jest iść dalej z tymi wszystkimi wspomnieniami, nie mając przy boku nikogo, z kim mogłabyś o tym porozmawiać. – Słuchałam jej w skupieniu, nie wiedząc, do czego zmierza – Daję ci więc szansę. Mogę przywrócić wspomnienia Nickowi. – Moje serce zamarło na chwilę. – Zastanów się jednak dobrze, czy naprawdę tego chcesz, potem nie będzie już odwrotu. Chwyciłam się kurczowo barierki, zastanawiając się nad jej propozycją. Była kusząca, owszem – ale czy faktycznie tego chciałam? Przed oczyma stanęła mi pełna bólu i złości twarz Nicka, gdy mówił, że między nami wszystko skończone. Prosił mnie, bym pozwoliła mu odejść, bo nie mógł znieść życia u mego boku. Potrząsnęłam głową, wiedząc już co postanowić. Nie mogłam ponownie odebrać mu wszystkiego, radości, wewnętrznego spokoju. Wiedziałam, że skoro nie pojawił się Alexus, jego siostra nie została porwana. Sara żyła, więc jego ojciec nie zwariował z żądzy zemsty, a matka nie odebrała sobie życia. Jak więc mógłby żyć pod jednym dachem z ojcem, który wyrządził wszystkim tak wiele krzywd? – Nie – usłyszałam swój własny głos. – Nick jest o wiele szczęśliwszy bez tych wspomnień. Bez względu na to, jak bardzo pragnę, by o nas pamiętał, nie mogę kierować się własnymi uczuciami. Kocham go zbyt mocno, by zrobić mu taką krzywdę.

– W takim razie daj mu nowe wspomnienia – uśmiechnęła się ze zrozumieniem Tamida. – Każdy zasługuje na nową szansę, ty również. On i tak już cię kocha. – Jej stwierdzenie mnie zaskoczyło. – Nie wiem, czy to dobry pomysł ‒ westchnęłam. – Nie bądź niemądra. Nie bez powodu się tutaj znalazłaś. Nawet zmiana przeszłości nie jest w stanie stanąć na drodze przeznaczeniu. – Jesteś pewna, że naszym przeznaczeniem jest być razem? W końcu los tyle razy rzucał nam kłody pod nogi. – Miłość przezwycięży czas i przestrzeń – rzuciła z lekkim uśmiechem. – Los dał wam nową szansę, wykorzystaj ją. – Na mnie już pora. – Spojrzała w niebo. – Zobaczę cię jeszcze? – spytałam z nadzieją. – Tylko z tobą mogę porozmawiać bez tajemnic. – Niestety, to nasze ostatnie spotkanie. Ale nie smuć się, to, że nie przyjęłaś mojego ostatniego prezentu, nie znaczy, że nie otrzymasz czegoś w zamian. – Uśmiechnęła się do mnie i powoli rozpłynęła w powietrzu. Wracając do pokoju, czułam się o niebo lepiej niż przedtem. Zyskałam pewność, że wszystko się jakoś ułoży, a świadomość, że odzyskam syna, była balsamem dla mojej zbolałej duszy. Właśnie zmierzałam do drzwi, gdy usłyszałam ciche pukanie. Otworzywszy drzwi, stanęłam jak wryta. Przede mną stał Nick w eleganckim czarnym smokingu. – Pomyślałem, że może przyda ci się eskorta do sali balowej – powiedział niepewnie. – Czyżby groziło mi jakieś niebezpieczeństwo? – spytałam zadziornie, z rozbawieniem obserwując, jak bardzo zmieszała go moja uwaga. – Cóż – chrząknął. – Nigdy nie wiadomo. – Bardziej prawdopodobne jest, że potknę się w tych butach i spadnę ze schodów, znów nabijając sobie guza. – Wolałbym nie być tego świadkiem. – Jego usta drgnęły w uśmiechu. – W przeciwnym razie może mi się oberwać za nienależyte wypełnianie obowiązków strażnika. – A więc postaramy się do tego nie dopuścić. – Mrugnęłam do

niego. – Ostatnie, czego chcę, to byś miał przeze mnie kłopoty. – Dlatego kryłaś mnie przed ojcem? – Przyjrzał mi się w skupieniu. – A jeśli powiem, że kryłam cię, bo cię lubię? – spytałam niepewnie. Widziałam, jak jego oczy rozszerzają się ze zdziwienia. – Skąd możesz wiedzieć, że mnie lubisz, skoro nie pamiętasz przeszłości? – zapytał sztywno. – Pamiętam więcej, niż myślisz. – Uśmiechnęłam się smutno. – A więc mnie lubisz? – Uniósł brwi z figlarnym uśmiechem. – Nawet bardzo – odpowiedziałam bez skrępowania. – Więc mogę liczyć na jeden taniec? – Wysunął w moją stronę ramię. Ujęłam je bez wahania, ruszając z nim korytarzem w stronę schodów. – Możesz liczyć na znacznie więcej – rzuciłam ostrożnie. Nick zamarł w pół kroku, patrząc znacząco na moje usta. – Nie mogę przestać myśleć o naszym pocałunku… – Widziałam błysk w jego oczach. – Wiem, że zrobiłaś to wskutek wstrząsu, ale… – Nie opowiadaj głupot – przerwałam mu. – Zrobiłam dokładnie to, na co miałam ochotę. – Więc nie skończę w lochach, jeśli zrewanżuję się tym samym? – uśmiechnął się łobuzersko. – Nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz. Widziałam, jak zastanawia się nad tym, co powiedziałam. W jego głowie zapewne toczyła się walka między tym, co chciał zrobić, a tym, co zrobić powinien. Kibicowałam mu w myślach, by poddał się temu pierwszemu uczuciu. W tej samej chwili Nick zaklął pod nosem, po czym przycisnął mnie do ściany i wpił się w moje usta. Po moim ciele momentalnie rozlała się fala gorąca. Gdy język Nicka wtargnął do moich ust, puściły mi wszelkie hamulce. Przyciągnęłam go do siebie jeszcze bliżej, wplatając palce w jego włosy. Usłyszałam cichy pomruk, wydobywający się z jego gardła. Dostrzegłam, jak wiele musiało go kosztować odsunięcie się ode mnie. – Co ty ze mną robisz? – spytał, łapiąc oddech. – To samo, co ty ze mną – odpowiedziałam. – Jeśli to jakaś chora zabawa… – Nick – spojrzałam mu w oczy – to nie zabawa. W życiu bym nie

bawiła się niczyimi uczuciami. W oddali usłyszeliśmy jakieś głosy, więc Nick szybko wziął mnie pod rękę i poprowadził do schodów. – Kiedyś zaproponowałem ci spotkanie – odezwał się, gdy zaczęliśmy schodzić w dół. – Powiedziałaś wtedy, że królewnie nie przystoi spotykać się ze strażnikiem. – Najwidoczniej potrzebne mi było solidne uderzenie w głowę, by przejrzeć na oczy. – Uśmiechnęłam się, na co Nick parsknął: – Nie wiem, czy to spodoba się twoim rodzicom. – Ważne, że mnie się spodoba. – Przystanęłam na ostatnim stopniu. – Oni mnie kochają i chcą mojego szczęścia. A w tej chwili jestem całkowicie pewna, że do szczęścia potrzebuje wyłącznie ciebie. – Mogłabym się poczuć urażona. – Stanęłam jak wryta, słysząc ten głos za plecami. – Sądziłam, że stara przyjaciółka też się przyda. – Kaylen? – Wytrzeszczyłam oczy z niedowierzaniem. Stała przede mną w swojej ludzkiej postaci. Czarna prosta suknia opinała jej zgrabne ciało Z piskiem rzuciłam się jej na szyję. – Ale jak… – Nie potrafiłam dokończyć zdania. – Tamida przesyła pozdrowienia – szepnęła mi do ucha. – Nawet nie wiesz, jak się zdziwiłam, gdy, budząc się rano, zostałam zalana przez falę wspomnień, których nie znałam. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje do chwili, gdy pojawiła się nasza znajoma i wszystko mi wyjaśniła. – Pamiętasz wszystko? – spytałam, przysuwając się do niej bliżej. – Chodzi mi o to, czy pamiętasz życie, które przeżyłaś po tym, jak zmieniłam przeszłość. – Tak. Pamiętam wszystko. Wspomnienia nieco gryzą się ze sobą, ale nie mam żadnej luki w pamięci, w przeciwieństwie do ciebie. To dlatego, że moje wspomnienia przywróciła mi Tamida. Wcześniej żyłam, będąc nieświadomą tego, co się stało. – Twój brat nie ma nic przeciwko temu, że tu jesteś? – spytałam. – To, co robię z wolnym czasem, to nie jego sprawa – uniosła wysoko podbródek. Chrząknięcie Nicka przerwało naszą rozmowę. – Nick, poznaj proszę moją drogą przyjaciółkę, Kaylen. – Miło mi – Nick ukłonił się lekko. – To dziwne, nie przypominam

sobie ciebie. – Cóż – Kaylen spojrzała na mnie wymownie – nie każdy ma tak dobrą pamięć jak my. – Mam ci tyle do powiedzenia – spojrzałam jej w oczy. – Spokojnie, słoneczko, mamy na to mnóstwo czasu. – Chwyciła mnie pod ramię, prowadząc w stronę sali balowej, z której dochodziła cicha muzyka. – Dziś jest twój dzień. Podobno osiemnastkę ma się tylko raz. – Jestem skłonna się z tobą nie zgodzić – mruknęłam. – Nie marudź. – Szturchnęła mnie łokciem pod żebro. – To twoja noc. Jedz, pij, tańcz i się śmiej. To pierwszy dzień nowego życia, wykorzystaj go w pełni. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że tu jesteś. Myśl, że miałyśmy się więcej nie spotkać, była nie do zniesienia. – Ja też za tobą tęskniłam, maleńka. Dziś zabalujemy, a jutro opowiesz mi, co się działo, gdy mnie nie było. – Domyśliłam się, że ze względu za idącego za nami Nicka nie ujęła tego wprost. Mój towarzysz mógłby dziwnie zareagować, gdyby powiedziała: „po tym, jak umarłam”. – Zostaniesz dłużej? – spytałam z nadzieją. – Zostać nie mogę, ale będę cię często odwiedzała. Tak jak już kiedyś mówiłam, jesteś moją najlepszą przyjaciółką i tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. – Bardzo mnie to cieszy. – Uśmiechnęłam się. – Pora zrobić wielkie wejście. Zatrzymała się w progu sali wypełnionej tańczącymi i rozmawiającymi gośćmi. Wszędzie widać było czarne fraki mężczyzn i szykowne suknie kobiet. Iście bajkowy bal. – Bierz swojego partnera i ruszaj w tany! – Pokazała zęby w szerokim uśmiechu i nachyliła się ku mnie, szepcząc: – Nawiasem mówiąc, jesteś pewna, że po tym wszystkim nadal go chcesz? To doskonała okazja, by wymienić go na jakiś lepszy model. – Zołza z ciebie! – zachichotałam, szturchając ją łokciem w żebro. Po chwili dodałam już zupełnie poważnie: – Dla mnie liczy się tylko on. Bez względu na głupoty, które

robiłam, zawsze chodziło mi o niego. – Wiem, wiem – westchnęła. – Skoro już mowa o facetach – skinęła głową w stronę osób, stojących przy pobliskiej ścianie – pora przypomnieć o sobie pewnemu przystojniakowi. Z miejsca odnalazłam w tej grupie osób Conora. Ponieważ armia ciemności nie najechała na Mandorę, ojciec Conora nie zginął, więc chłopak nie zrobił niczego głupiego i nie trafił do więzienia. Rozmawiał właśnie o czymś z Alekiem, gdy jednak zauważył stojącą przy mnie Kaylen, przerwał w pół słowa, patrząc na nią jak na ósmy cud świata. Tamida miała rację – nie ucieknie się przed przeznaczeniem. Widok Kate i Christiana splecionych w tańcu tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu. – Idziemy? – wyciągnęłam rękę w stronę Nicka. – Chyba powinnaś wejść tam sama. – Nie ruszył się z miejsca. – Jeśli pójdziemy razem, może to zostać źle odebrane. – Chyba się mnie nie wstydzisz? – Uśmiechnęłam się prowokująco, rzucając mu jawne wyzwanie. Widziałam, jak kąciki jego ust drgają w uśmiechu, a w oczach zaczynają błyszczeć wesołe ogniki. – Igrasz z ogniem… – szepnął, podchodząc do mnie. Poczułam, jak jego palce splatają się z moimi. – Tak się składa, że to mój ulubiony żywioł. – Nie mogłam oderwać oczu od jego ust. – Gdy król zamieni mnie w kupkę popiołu, upewnij się, że będę miał godny pogrzeb. – Zrobił zbolałą minę. Postąpiłam krok do przodu, nachyliłam do jego ucha i szepnęłam: – Ocalę cię. – Zobaczyłam, jak napina się, czując na szyi mój gorący oddech. – Zawsze i przed wszystkimi. Nick przez chwilę patrzył na mnie zafascynowany, po czym, trzymając mnie mocno za rękę, zaprowadził na sam środek sali balowej. Gdy wziął mnie w ramiona, poczułam, że wreszcie znalazłam dla siebie odpowiednie miejsce. Wolno kołysaliśmy się w rytm muzyki, nie zwracając uwagi na ciekawskie spojrzenia innych. Po raz pierwszy od dłuższego czasu byłam naprawdę szczęśliwa i spokojna. Miałam przy sobie rodzinę, przyjaciół i Nicka. Dzięki zapewnieniu Tamidy pogodziłam się nawet z utratą Sebastiana, wiedziałam bowiem, że to

tylko rozłąka. Niebawem znów wezmę go w ramiona i już więcej nie wypuszczę. Nie byłam pewna, co szykuje dla mnie los, ale bez względu na wszystko miałam zamiar cieszyć się tym, co zostało mi ofiarowane, i nie wypuszczać tego z rąk. Jeśli natomiast znów przyjdzie mi walczyć o swoje szczęście – bez mrugnięcia okiem ruszę do boju. W końcu mam w tym już wprawę.

Epilog. Nick Stałem w miejscu jak słup soli, nie potrafiąc wykrztusić jednego logicznego zdania. Nie wiem, co sobie myślałem, idąc do pokoju królewny. W jednej chwili stałem w domu, pozwalając, by Sara poprawiła mi muszkę – w drugiej szedłem już korytarzem z nieodpartą ochotą ujrzenia królewny. Oczywiście mogłem zaczekać, jak pozostali, w sali balowej – cierpliwość nigdy jednak nie była moim atutem. Poza tym musiałem jeszcze raz się przekonać, czy ten zniewalający uśmiech i błysk w oku faktycznie były wtedy skierowane do mnie. No i ten pocałunek. Byłem pewien, że do końca życia nie zapomnę smaku jej ust. Wielokrotnie wyobrażałem sobie, jakby to było ją pocałować. Muszę przyznać, że rzeczywistość przerosła moje oczekiwania. Dłuższą chwilę zajęło mi zebranie w sobie odwagi, by zapukać do jej drzwi. Gdy stanęła w nich w tej obłędnej sukni, po prostu odebrało mi mowę. Uśmiech, którym mnie obdarzyła, rozbroił mnie jeszcze bardziej. Moją uwagę przykuł malunek kwiatu antilii na jej nadgarstku. Nie skomentowałem tego jednak. Zaproponowałem, że odprowadzę ją na dół. Byłem pewien, że mi odmówi – nie zrobiła tego jednak. Zadziorny błysk w jej oczach działał na mnie jak ogień na ćmę. Nie potrafiłem się oddalić – musiałem być tak blisko niej, jak tylko było to możliwe. Nasza rozmowa zeszła na niebezpieczne tory, gdy zapytałem, dlaczego kryła mnie przed ojcem. Jej odpowiedź była prosta i rozbrajająca zarazem – „lubię cię”. Co to właściwie znaczyło? – A więc mnie lubisz? – spytałem, unosząc brwi. Nie mogłem uwierzyć w to, że mówiła poważnie. Podświadomie czekałem, aż zacznie się śmiać i kpić z mojej naiwności. – Nawet bardzo – odpowiedziała, nie odwracając wzroku. Widziałem szczerość w jej oczach. – Więc mogę liczyć na jeden taniec? – spytałem, wysuwając ramię w jej stronę. Gdy ujęła je bez wahania, udaliśmy się w stronę schodów. – Możesz liczyć na znacznie więcej. – Słysząc te słowa, zamarłem. Początkowo myślałem, że się przesłyszałem, jednak jej zaczepny uśmiech mówił sam za siebie.

– Nie mogę przestać myśleć o naszym pocałunku – wypaliłem, nim zdołałem ugryźć się w język. – Wiem, że zrobiłaś to wskutek wstrząsu, ale… – Nie opowiadaj głupot – przerwała mi. – Zrobiłam dokładnie to, na co miałam ochotę. – Więc nie skończę w lochach, jeśli zrewanżuję się tym samym? – podjąłem prowadzoną przez nią grę. – Nie dowiesz się, jeśli nie spróbujesz. – Nie mogłem uwierzyć, że naprawdę to powiedziała. Przez chwilę zastanawiałem się, co powinienem zrobić. Z jednej strony pragnąłem tego pocałunku jak powietrza, z drugiej zaś wiedziałem, że to się dla mnie źle skończy. Koniec końców, mój zdrowy rozsądek uleciał gdzieś w dal. Jej usta wyglądały tak kusząco. Przeklinając własną słabość, zrobiłem krok w jej stronę, przydusiłem do ściany, po czym zrobiłem to, na co miałem tak wielką ochotę: pocałowałem ją. Smakowała jak grzech, była gorąca, upajająca i całkowicie uzależniająca. Mógłbym tak całować ją do końca życia. Sądziłem, że się opamięta i mnie odepchnie – tu znów się przeliczyłem. Antilia jęknęła cicho, wplatając dłonie w moje włosy. Czułem, że pragnie mnie równie mocno, jak ja jej. Czegoś takiego nie mogła udawać. Pożądanie zawładnęło całym moim ciałem. Wiedziałem, że jeśli teraz się nie odsunę – później nie będę już w stanie. Z głośnym westchnieniem zrobiłem krok w tył. – Co ty ze mną robisz? – spytałem zasapany. Zupełnie jakby była czarownicą, która rzuciła na mnie czar. – To samo, co ty ze mną – odpowiedziała bez skrępowania. Jej oczy błyszczały pożądaniem, policzki były zaróżowione, a oddech urywany. – Jeśli to jakaś chora zabawa… – Nick – spojrzała mi w oczy z powagą – to nie zabawa. W życiu bym nie bawiła się niczyimi uczuciami. Usłyszałem, że ktoś się zbliża, więc szybko wziąłem ją pod rękę, idąc w stronę schodów. – Kiedyś zaproponowałem ci spotkanie – zacząłem niepewnie. – Powiedziałaś wtedy, że królewnie nie przystoi spotykać się ze

strażnikiem. – Najwidoczniej potrzebne mi było solidne uderzenie w głowę, by przejrzeć na oczy. – Parsknąłem, słysząc tak absurdalną odpowiedź. – Nie wiem, czy to spodoba się twoim rodzicom. – Już widziałem wściekłą minę króla, który zobaczy nas razem. ‒ Chyba powinienem szykować sobie stałą miejscówkę w naszym więzieniu. – Ważne, że mnie się spodoba. – Zatrzymała się niespodziewanie. – Oni mnie kochają i chcą mojego szczęścia. A w tej chwili jestem całkowicie pewna, że do szczęścia potrzebuje wyłącznie ciebie. Słysząc jej odpowiedź, zamarłem na chwilę. Nie mogłem uwierzyć, że to wszystko działo się tak szybko. Już chciałem coś powiedzieć, gdy pojawiła się jakaś znajoma Antilii. Zdziwiło mnie, gdy królewna przedstawiła ją jako swoją przyjaciółkę. Antilia nigdy nie opuszczała bez nas zamku, a tę dziewczynę widziałem po raz pierwszy. Szedłem za nimi w stronę sali balowej, słuchając, jak cicho rozmawiają między sobą. Gdy dotarliśmy na miejsce, niepewnie spojrzałem na ten tłum gości. To nie były moje klimaty. Bale, szykowne stroje – całkowicie tutaj nie pasowałem. W domu wmawiałem sobie, że wybieram się tutaj wyłącznie dlatego, że dostałem polecenie od króla. Prawda była jednak zupełnie inna – zjawiłem się tutaj wyłącznie dla niej. – Idziemy? – głos królewny wyrwał mnie z zamyślenia. Niepewnie spojrzałem na jej wyciągniętą rękę. – Chyba powinnaś wejść tam sama – rzekłem z powagą. – Jeśli pójdziemy razem, może to zostać źle odebrane. – Chyba się mnie nie wstydzisz? – Wiedziałem, że mnie podpuszcza. W jej oczach dostrzegłem jawne wyzwanie. Wojownicza część mnie momentalnie na nie odpowiedziała. – Igrasz z ogniem – szepnąłem, zmniejszając dzielącą nas odległość. Gdy nasze dłonie się złączyły, zobaczyłem blask satysfakcji w jej oczach. – Tak się składa, że to mój ulubiony żywioł. – Wciąż wpatrywała się w moje usta. Ostatkiem sił powstrzymywałem się przed przyciągnięciem jej do siebie i wpiciem się w jej usta. – Gdy król zamieni mnie w kupkę popiołu, upewnij się, że będę miał godny pogrzeb! – Zrobiłem zbolałą minę, wiedząc, że tak zapewne

skończę. Antilia uśmiechnęła się zadziornie, nachylając się do mojego ucha: – Ocalę cię. – Czułem, jak jej gorący oddech pali moją skórę. Moje mięśnie momentalnie się napięły. – Zawsze i przed wszystkimi. – Ta obietnica poruszyła moje serce. Niewiele myśląc, ścisnąłem ją mocniej za rękę i poprowadziłem na środek sali. Widziałem zdziwione spojrzenia, jakimi obrzucali nas goście. Gdy Antilia przytuliła się do mnie, wolno kołysząc się w rytm muzyki, ujrzałem rozszerzone oczy Kate i uniesione brwi Christiana. Wolałem nie rozglądać się więcej, bojąc się, że napotkam gdzieś spojrzenie króla. Skupiając się na tych pięknych brązowych oczach, zapomniałem o całej reszcie. Uśmiech błąkał się na jej wargach, a palce oplatały ciasno moje ramię. Wyglądała, jakby tańczyła w ramionach księcia z bajki – problem tkwił jednak w tym, że bliżej mi było do chłopa niż księcia. Najwyraźniej jednak wcale jej to nie przeszkadzało. Nie miałem pojęcia, jak to wszystko potoczy się dalej, jak szybko się mną znudzi. Byłem natomiast pewien jednego – bez względu na przeszkody, jakie przyjdzie mi pokonać, nie mam zamiaru z niej rezygnować. Gdy raz uśmiechnie się do ciebie szczęście, trzeba korzystać z niego tak długo, jak tylko można. To właśnie miałem zamiar robić teraz i przez resztę mojego życia.

Podziękowania Dziękuję moim bliskim za wiarę we mnie, wsparcie i słowa otuchy w trudnych chwilach. Z całego serca dziękuję Wydawnictwu Feeria za pokładaną we mnie wiarę. Dzięki Wam po raz kolejny spełniło się moje marzenie. Wasz profesjonalizm i praca włożona w książkę są godne podziwu. Dziękuję Pani redaktor Elżbiecie Derelkowskiej za doszlifowanie niedociągnięć, dzięki czemu książka stała się lepsza niż była początkowo. Dziękuję Marii Zalasie za wyłapanie w korekcie nieścisłości oraz Witoldowi Kowalczykowi za pracę nad końcowym wyglądem tekstu. Dziękuję też PANCZAKIEWICZ ART. DESIGN za kolejną cudowną okładkę. W szczególności chciałabym podziękować dwóm niesamowitym paniom. Maju, Aniu – jesteście niezastąpione. Dziękuję za każde słowo, każdą cenną radę i wsparcie w chwilach zwątpienia. Każda rozmowa z Wami daje mi zawsze kopa potrzebnego do działania. Dziękuję za to.

Table of Contents Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja Prolog Rozdział 1. Nina Rozdział 2. Nick Rozdział 3. Nina Rozdział 4. Nick Rozdział 5. Nina Rozdział 6. Nick Rozdział 7. Nina Rozdział 8. Nick Rozdział 9. Nina Rozdział 10. Nick Rozdział 11. Nina Rozdział 12. Antilia Rozdział 13. Nick Rozdział 14. Antilia Rozdział 15. Nick Rozdział 16. Antilia Rozdział 17. Nick Rozdział 18. Antilia Rozdział 19. Nick Rozdział 20. Antilia Rozdział 21. Nick Rozdział 22. Antilia Rozdział 23. Nick Rozdział 24. Antilia Rozdział 25. Nick Rozdział 26. Antilia Rozdział 27. Nick Rozdział 28. Antilia Rozdział 29. Antilia

Rozdział 30. Nick Rozdział 31. Antilia Epilog. Antilia Epilog. Nick Podziękowania