3.C.J. Roberts - Smak ciemnosci

Przekład Agnieszka Brodzik

Dla Kotków Caleba i ich Kocura

Jeden

Piszę, bo mnie błagaliście. Wiecie, jak bardzo to lubię. Właściwie chyba wiecie o mnie zbyt wiele. Powinienem na samym początku uprzedzić, że nie należę do osób, które łatwo zdradzają swoje sekrety. Jednak Livvie opowiedziała mi, jak spisanie jej wersji naszej historii pomogło wyleczyć rany, co skłoniło mnie do poświęcenia się temu projektowi. Przynajmniej tyle mogłem dla niej zrobić, zważywszy na fakt, że to przeze mnie tak cierpiała. Dla mnie snucie tej opowieści nie służy temu samemu celowi, a jednak – oto ją spisuję. Minęło wiele czasu od wydarzeń z Dotyku ciemności. Dzisiaj mamy piątek, 8 lutego 2013 roku. W maju miną cztery lata, odkąd siedziałem w sedanie z przyciemnionymi szybami i zastanawiałem się nad uprowadzeniem Livvie. Skończyłem dwadzieścia dziewięć lat i wreszcie nie mam co do tego wątpliwości. Czasami żałuję, że się o tym dowiedziałem, bo w sierpniu skończę trzydziestkę, co nie będzie łatwe. Livvie jest ode mnie osiem lat młodsza, jednak czasami zwraca się do mnie, jakby było na odwrót (podejrzewam, że lubi karne klapsy). Nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, o których czytaliście. Ponieważ jednak ładnie poprosiliście, opowiem historię, którą tak bardzo pragnęliście poznać. Zanim przejdę do sedna, chciałbym poświęcić chwilę kwestii imion. W książce Livvie stanowiły bardzo ważny element i warto o nich wspomnieć także teraz. „Czymże jest nazwa?”, pytał Szekspir[1], a ja odpowiem: piekielnie ważną sprawą. Livvie teraz nazywa się Sophia. Zmieniła imię i nazwisko po skorzystaniu z programu ochrony świadków w zamian za zeznawanie przeciwko swojemu porywaczowi i gwałcicielowi (czyli mnie). Jednak znacie ją jako Livvie, więc tak też będę ją nazywał w tej opowieści. Oczywiście łączy się z tym inne pytanie: kim ja jestem? Jestem Calebem? Jestem Jamesem? Często roztrząsałem tę kwestię i za każdym razem dochodziłem do innego wniosku. Być może jedyną prawdziwą odpowiedzią na te pytania jest: jednym i drugim. Caleb zawsze będzie stanowił jakąś część mnie, zapewne największą. Jednak pragnę być Jamesem.

James ma dwadzieścia dziewięć lat i pochodzi z Oregonu. Został wychowany przez matkę i zawsze zastanawiał się, kim jest jego ojciec. Nauczył się szanować kobiety, jednak odczuwał również potrzebę zaznaczenia swojej męskości, ze względu na brak ojca. Spotkał Sophię na Paseo de Colon i od razu się w niej zakochał. James nigdy nie poznał dziewczyny o imieniu Livvie. Nigdy też jej nie skrzywdził. Wiemy jednak, jak naprawdę to wyglądało. Nie tak jawi się prawda. Dlatego na potrzeby książki, o którą błagaliście – jestem Caleb. Jestem tym, który porwał Livvie. Jestem człowiekiem, który przez długie tygodnie więził ją w ciemności. Który przywiązał ją do łóżka i wychłostał. Który omal nie sprzedał jej do seksualnej niewoli. Jednak przede wszystkim jestem człowiekiem, którego pokochała. Kocha mnie. To chore, prawda? Oczywiście naszej historii nie da się podsumować w kilku krótkich zdaniach, jednak nie potrafię tłumaczyć mojego zachowania z tamtych czasów. Jeśli to czytasz, zakładam, że takie wyjaśnienia nie są potrzebne, bo już zdążyłaś mnie ocenić. Sięgnęłaś po tę książkę, ponieważ chciałaś poznać resztę historii. Chcesz wiedzieć, co się stało tamtego ciepłego, wrześniowego wieczoru w 2010 roku, kiedy to spotkałem się z Livvie w Paseo. W tamtej chwili moje życie raz jeszcze wywróciło się do góry nogami. Nie wydarzyło się to tak, jak opisywała to Livvie. Bardzo łaskawym okiem spojrzała na tę część naszej wspólnej historii. Prawda była znacznie bardziej... skomplikowana. Livvie dała wam do zrozumienia, że nie potrzebowaliśmy żadnych słów, wystarczył pocałunek. Chciałbym, żeby to było tak proste. Do pocałunku rzeczywiście doszło. Poczułem smak jej ust po dwunastu miesiącach bez jakiegokolwiek kontaktu. Cały rok po tym, jak zabiła dla mnie innego człowieka, a ja odpłaciłem jej, porzucając ją przed granicą z Meksykiem, umazaną krwią. Pocałowała mnie, aż zakręciło mi się w głowie. Mogę bez cienia wstydu powiedzieć, że nigdy wcześniej nie czułem się tak szczęśliwy. A potem mnie spoliczkowała. Mocno. Aż mi w uszach zadzwoniło. Pamiętam, że przyłożyłem dłoń do miejsca uderzenia i zastanawiałem się, czy zaraz trafię do więzienia. – Jak mogłeś? – zapytała Livvie; pod wpływem bólu w jej głosie poczułem ukłucie w sercu. Wierzyłem, że już o mnie zapomniała. Że ułożyła sobie życie, a ja wróciłem, żeby znowu je spieprzyć. Miałem wrażenie, że ta minuta ciągnie się w nieskończoność. W głowie zdążyłem odtworzyć każdą chwilę spędzoną z Livvie i karciłem się za choćby cień nadziei, że kiedykolwiek zdoła mi wybaczyć to wszystko, co jej zrobiłem. – Nie będę uciekał, Livvie. Pozwolę im się aresztować i nigdy więcej nie będziesz musiała mnie oglądać. Nie potrafiłem spojrzeć jej w oczy. Marzyłem o tym spotkaniu od tak dawna, wyobrażając sobie uśmiech na twarzy Livvie. Nie zniósłbym widoku grymasu obrzydzenia. Nie chciałem zapamiętać jej takiej. Powoli minęła ta najdłuższa minuta mojego życia. Nie słyszałem policyjnych syren, nikt nie powalił mnie jeszcze na ziemię i nie zakuł w kajdanki. Co było dziwne. – Nigdy nie będę musiała cię oglądać? Naprawdę jesteś taki głupi? Nie możesz wrócić do mojego życia i oczekiwać, że znowu dam się porzucić. Nie pozwolę ci na to, Caleb. Nie tym razem. I, choć trudno w to uwierzyć, spoliczkowała mnie jeszcze raz. – Oszalałaś? Przestań mnie bić!

Wreszcie podniosłem na nią wzrok, ale widziałem jak przez mgłę. Uderzyła mnie tak mocno, że do oczu napłynęły mi łzy (bo przecież nie płakałem; wszyscy wiedzą, jakim jestem twardzielem, a twardziele nie płaczą). Kiedy je wytarłem, zauważyłem w jej spojrzeniu gniew, ból, ale także – tęsknotę. Za mną. Wiedziałem o tym, ponieważ jej twarz była lustrzanym odbiciem mojej. – Jak mogłeś mnie zostawić, Caleb? Myślałam... myślałam, że nie żyjesz. Płakała. Objęła mnie rękami w pasie i przytuliła mocno. Czułem się cudownie, znowu tak blisko niej, i o niczym innym nie potrafiłem myśleć. – Przepraszam, Livvie. Przepraszam – wyszeptałem w jej włosy. Nie mogłem uwierzyć, że znowu jest przy mnie. Nie potrafię nawet opisać tego uczucia. Niech wystarczy tyle, że gdybym w tamtej chwili umarł, odszedłbym z tego świata szczęśliwy. Staliśmy tak przez dłuższą chwilę. Ona się wtuliła we mnie, a ja w nią. Panująca między nami cisza mówiła to, czego nie potrafiliśmy wyrazić słowami. Myślę, że właśnie to miała na myśli, pisząc: „i nic nie musieli już mówić”. Towarzyszyły mi w tamtej chwili emocje, które poznałem jedynie dzięki Livvie: czułem się jednocześnie pusty i pełny do granic wytrzymałości. – Tęskniłem za tobą. Tęskniłem tak bardzo, że aż trudno w to uwierzyć. Nie chciałem jej opuszczać. Nigdy nie chciałem. Niestety zajęło mi całą wieczność zebranie w końcu odwagi, by jej to wyznać. Nie wiem, jak długo tam staliśmy, objęci, gdy mijali nas turyści. Dla nich byliśmy kolejną szczęśliwą parą, która korzysta z uroków ciepłego wieczora. Nikt nie miał pojęcia, kim jesteśmy i przez co przeszliśmy, żeby dotrzeć do tego punktu w naszym życiu. Jednak nawet w tej cudownie długiej chwili wiedziałem, że ona nie może trwać wiecznie. Miałem mnóstwo rzeczy do powiedzenia. Obawiałem się, co usłyszę w odpowiedzi. Poczułem, jak Livvie drży w moich objęciach, jak trzęsą się jej ramiona, i zrozumiałem, że płacze. Nie miałem jej tego za złe. Zasłużyła na te łzy. Ja niestety nie potrafiłem w ten sposób dać upustu kłębiącym się we mnie emocjom. Tak wiele przeżyłem przez te prawie trzydzieści lat. Wypłakałem już wszystkie łzy, jakie miałem. Mogłem jej ofiarować tylko moją siłę. Mogłem być dla niej silny. Mogłem ją utulić, ukołysać i ochronić przed tuzinem obserwujących nas oczu. Mijające nas kobiety patrzyły na mnie groźnie. „Coś ty jej zrobił?”, oskarżały ich spojrzenia. Mężczyźni spoglądali na mnie ze współczuciem. „Masz przechlapane, kolego”. Ignorowałem ich wszystkich. Nie byli warci mojej uwagi. – Może chodźmy stąd? – zapytałem. Poczułem nieznaczny, potakujący ruch głowy Livvie. Odsunąłem się powoli, nie mając pewności, czy jestem gotowy na to, co mogło się za chwilę wydarzyć. Nagle przestało to mieć jakiekolwiek znaczenie. Podniosła na mnie wzrok i uśmiechnęła się przez łzy. Czekałem bardzo długo na ten uśmiech. Był wart każdej potwornej sekundy, którą musiałem spędzić bez niej. – Też za tobą tęskniłam. Bardzo – wyszeptała i wytarła oczy. – Przepraszam, nie chciałam płakać. Tylko... tak dobrze cię widzieć! Wtedy i ja się uśmiechnąłem. Złapałem ją za rękę i ruszyliśmy. Cały świat dokoła wydawał się nierealny. Pomyślałbym, że śnię, gdyby nie piekł mnie policzek. Chciałem o tym wspomnieć, zażartować jakoś, żeby rozładować napięcie, które czyhało tuż pod powierzchnią radości, jednak postanowiłem, że lepiej milczeć. Livvie szła u mojego boku i nic więcej się nie liczyło. – Przyjechałeś tu samochodem? – zapytała. – Tak – odparłem, nieco zakłopotany. – Chyba postąpiłem optymistycznie. Pomyślałem,

że albo to ostatnia okazja, żeby przejechać się po ulicach Barcelony, albo będę miał czym zawieźć cię do siebie – zaśmiałem się, nieco nerwowo. Im dłużej szliśmy do samochodu, tym bardziej niezręczna wydawała się cała sytuacja. Nagle Livvie się zatrzymała. – Chyba nie jestem na to gotowa... Rozejrzała się dokoła, jakby chciała się upewnić, że nie jesteśmy sami. Puściła moją rękę. Próbowałem się tym nie przejmować. Mogłem się spodziewać, że będzie się bała gdziekolwiek ze mną jechać, jednak i tak zabolało. Uśmiechnąłem się tak szczerze, jak tylko potrafiłem, i włożyłem ręce do kieszeni. – Nie musimy jechać do mnie. Zabiorę cię tam, gdzie zechcesz. Tylko... Cholera, nawet nie wiem, co właściwie chcę powiedzieć. Livvie posłała mi słaby uśmiech; jeden z tych, które nie odbijają się w oczach. Wyglądała tak pięknie i tak smutno. – Nie wiem, co jest ze mną nie tak. Przez ostatnie cztery godziny siedziałam jak na szpilkach, nie mogąc się doczekać chwili, kiedy cię zobaczę, a teraz... Skrzyżowała ręce na piersi i podniosła dłoń, by zacząć skubać dolną wargę. To był jeden z tych typowych dla niej, nieświadomych gestów. Najpierw przygryzała usta, a potem zaczynała skubać je palcami. W ten sposób przypomniała mi, że choć bardzo się zmieniła przez ostatni rok, pewne rzeczy pozostały i pozostaną niezmienne. Trudno było się nie spodziewać, że zacznie się zastanawiać, co u mnie pozostało takie samo. Szczerze mówiąc, ledwo powstrzymywałem się, żeby nie chwycić jej siłą w ramiona (czasami wciąż walczę z tym odruchem). Byłem tak blisko zdobycia tego, czego pragnąłem najbardziej na świecie, a teraz możliwe, że nawet nie dotrzemy do samochodu. Chciałem ją złapać i sprawić, żeby mnie wysłuchała. Mógłbym ją błagać, gdyby było to konieczne. Chciałem wrzasnąć jej prosto w twarz, że mogę się zmienić, że mogę być inny... że nic prócz niej już mi nie zostało. Jednak robiąc to, udowodniłbym tylko, że nie może mi ufać. Nagle sam straciłem do siebie zaufanie. – Może... może to był błąd? – zacząłem nieśmiało. Chciałem, żeby ona podjęła ostateczną decyzję, jednak bałem się odpowiedzi. Zamknęła oczy i objęła się nieco mocniej. Zmarszczyła brwi, co w moich oczach było wyrazem smutku. Pokręciła nieznacznie głową. Uznałem to za dobry znak. Jej gesty nie były świadomym wyborem, były odruchem. Cieszyłem się niezmiernie, że instynktownie czuła, iż nasze spotkanie nie było pomyłką. Na czubku języka miałem wyznanie wszystkich swoich uczuć. Wstrzymywałem te słowa od chwili, gdy patrzyłem, jak znika z mojego życia. Gdyby wtedy odwróciła się i spojrzała na mnie choć przez ułamek sekundy, nie potrafiłbym się powstrzymać i powiedziałbym jej wszystko. Kocham cię. Nie byłem tego pewien w Meksyku. Nie byłem pewien, czy naprawdę mnie kocha. Jednak bezdennej pustki, jaka zagościła w moim sercu po utracie Livvie, nie dało się niczym wypełnić. Ani zemstą, ani próbami zadośćuczynienia za błędy przeszłości, ani przypadkowymi kobietami czy alkoholem. Jedynie Livvie mogła sprawić, że znowu pozbieram się w całość, i kiedy zdałem sobie z tego sprawę, natychmiast zacząłem jej szukać. Wpadłem w obsesję przekonania się, czy naprawdę mnie kocha. – Wiem, czego pragnę, Livvie. Chcę, żebyś znowu stała się częścią mojego życia. Rozumiem, że nie możemy cofnąć tego, co się wydarzyło. Rozumiem, że masz pełne prawo chcieć mojej śmierci, jednak...

Zakryła mi dłonią usta. – Przestań. Na to też nie jestem gotowa – oznajmiła. Wydawała się wręcz rozgniewana. Choćbym nie wiem, co napisał, i tak nie oddałbym piękna i głębi spojrzenia Livvie. Mógłbym patrzeć jej w oczy przez całą wieczność, aż zapomnę, jak się nazywam (co też, nie oszukujmy się, nie zajęłoby mi zbyt wiele czasu). Wyciągnąłem lewą rękę z kieszeni i przykryłem dłoń Livvie, którą dotykała moich ust. Pocałowałem jej palce i kiwnąłem głową. Był to najbardziej błagalny gest, na jaki mogłem się poważyć, nie robiąc z siebie głupca. Chociaż zrobiłbym to bez zastanowienia, gdybym miał w ten sposób skłonić Livvie do tego, by wsiadła do mojego samochodu (wszyscy dobrze wiemy, że jestem bezwstydny). Powoli odsunęła rękę od ust i splotła palce z moimi. Pokręciła głową i uśmiechnęła się smutno. – Ja też nie wiem, co robię, Caleb. Pragnęłam tego od tak dawna. Pewne obszary mojego życia pozostały w zawieszeniu, ponieważ myślałam... miałam nadzieję, że któregoś dnia znowu mnie odnajdziesz. A teraz jesteś tutaj i, szczerze mówiąc... boję się. Zbliżyłem się do niej. Ucieszyłem się niezmiernie, gdy się nie cofnęła. Czułem ciepło jej dłoni, widziałem czerwone usta, które wydawały się błagać o pocałunek. Tym pierwszym mnie zaskoczyła, więc teraz byłem zdeterminowany, by uczynić drugi o wiele dłuższym. Nie chciałem jednak odstręczać jej od siebie; nie teraz, gdy znalazłem się tak blisko. – Rozumiem. Nie oczekuję od ciebie zaufania, Livvie, ale przysięgam, że nigdy więcej cię nie skrzywdzę. Daj mi drugą szansę, żebym mógł to udowodnić. Co mam zrobić? Nie potrafiłem się powstrzymać przed pogłaskaniem jej opalonego ramienia. Wyglądała jak bogini. Jak chodzący seksapil na długich nogach. Jej koci języczek – dokładnie tak, jak zapamiętałem – przejechał po dolnej wardze, gdy zastanawiała się nad odpowiedzią. – Nie mogę wytrzymać, gdy tak robisz. Pochyliła lekko głowę na bok. – Co takiego robię? Skorzystałem z okazji i przysunąłem ją nieco bliżej. Wyciągnąłem drugą rękę z kieszeni i przeciągnąłem kciukiem po jędrnym łuku jej wargi. Oboje głośno przełknęliśmy ślinę. – Chcę cię znowu pocałować, ale boję się, że cię tym wystraszę. – Cofnąłem się o krok, a ona się wyraźnie spięła. – Więc powstrzymam się. Ledwo mi się udało. Drzemiący we mnie drapieżnik, przyzwyczajony do brania tego, czego pragnie, za wszelką cenę próbował przejąć kontrolę nad sytuacją. Zdałem sobie sprawę, że po lekturze poprzedniej części mogliście odnieść wrażenie, iż moje instynkty zostały jakimś sposobem uśpione, jednak spodziewając się tego w tamtym momencie, bardzo byście się pomylili. Cały rok przed naszym ponownym spotkaniem spędziłem na naprawianiu dawnych błędów i czasami potrzebowałem do tego cech, które zaszczepił we mnie Rafiq. – Jak mnie odnalazłeś, Caleb? – zapytała cicho Livvie, czym bardzo mnie zirytowała, ponieważ wyraźnie słyszałem w jej głosie strach, a ja wiedziałem, że słusznie się boi. Zależało jej na mnie. Nie pojawiłaby się tutaj, gdyby było inaczej, jednak bez względu na to i tak nienawidziłem jej trwogi. – Co mam powiedzieć? Przecież wiesz, kim jestem. Wiesz, do czego jestem zdolny. Puściłem jej rękę, zanim sama postanowiłaby to zrobić. Cały wieczór szybko zmierzał ku beznadziejnemu zakończeniu. Cieszyłem się, że nie zostałem aresztowany, lecz właściwie nie przygotowałem się na taką wersję wydarzeń, w której jestem niesamowicie podniecony i zakłopotany.

– Hej – szepnęła. – Nie o to mi chodziło. Cieszę się, że cię widzę, naprawdę! Jeśli jednak tobie udało się mnie znaleźć... skąd masz pewność, że innym się to nie uda? Poczułem się jak idiota. – To nie było łatwe. Gdyby nie nasze rozmowy i różne rzeczy, których się o tobie dowiedziałem, nie wydaje mi się, żebym był w stanie cię wyśledzić. Jesteś bezpieczna, Livvie. Nikt cię nie ściga. Przysięgam. Nie wspomniałem o tym, że zabiłem każdego, komu mogłoby zależeć na jej odnalezieniu. – Jakich rzeczy? – zapytała z wyraźnym wahaniem. – Naprawdę chcesz wiedzieć? Bo jeśli ci powiem, nie będę mógł tego cofnąć. Spojrzałem jej w oczy. Byłem gotów na wiele, żeby ją do siebie przekonać, jednak musiała zaakceptować gorzką prawdę, że nie jestem i nigdy nie będę człowiekiem, który ceni moralność. – Skrzywdziłeś kogoś? Jej wzrok błagał, żebym odpowiedział przecząco. – Nie – przyznałem szczerze i nawet uśmiechnąłem się figlarnie. Również się uśmiechnęła. – No to nie muszę nic więcej wiedzieć. Wyciągnęła do mnie rękę i pociągnęła w stronę, w którą mieliśmy się udać. – To nadal nie rozwiązuje problemu, gdzie pojedziemy, gdy już trafimy do samochodu. – Masz ręczną skrzynię biegów? – Tak. A czemu pytasz? Czyżbyś wreszcie nauczyła się prowadzić? – zaśmiałem się pod wpływem wspomnienia z chwili, gdy przyznała, że tego nie potrafi. Zarechotałem jeszcze głośniej, kiedy spojrzała na mnie spode łba i wymierzyła bolesnego kuksańca w ramię. – Dupek. – Mhm, uwielbiasz, kiedy się z tobą droczę. – Nie. Wcale nie. – To dlaczego się uśmiechasz? – wyszeptałem jej do ucha, gdy szliśmy obok siebie. Mój świat wydał się nagle przyjemniejszy, gdy szturchnęła mnie ramieniem, a jej dłoń ścisnęła moją nieco mocniej. – Potrafię prowadzić. Niestety słabo mi idzie z ręczną skrzynią biegów. – Nie przypominam sobie, żebyś miała problem z przerzucaniem biegów moim lewarkiem. Popatrzyła na mnie z szeroko otwartymi ustami, ale widziałem, że ma ochotę się roześmiać. W jednej rzeczy na pewno jestem mistrzem: we flirtowaniu. – Widziałam, jak ty radzisz sobie ze swoim lewarkiem, Caleb. Jesteś w tym o wiele lepszy niż ja. Nie odwróciła wzroku, gdy spojrzałem na nią, zszokowany, a jednak zaczerwieniła się jak burak. Chciałem coś powiedzieć, ale zabrakło mi słów. Zamiast tego tylko się uśmiechnąłem i pokręciłem głową. Livvie potrafiła wprawić mnie w przyjemne zakłopotanie. Najwyraźniej tylko ona posiadła tę umiejętność. Wiem, że to brzmi szczeniacko, ale to prawda. Wreszcie dotarliśmy do samochodu. Skłamałbym, mówiąc, że nie spodziewałem się zobaczyć na twarzy Livvie wyrazu podziwu. Ten, kto stanąłby przed Lamborghini Gallardo Superleggera i nie doznał lekkiego mrowienia między nogami, musiałby być bardzo młody, bardzo stary albo zwyczajnie ślepy. – Fajna fura – rzuciła Livvie. Widziałem, że próbuje być nonszalancka. Niezbyt jej to szło. Tak naprawdę wyglądała dokładnie tak, jak wtedy, gdy ma mokrą cipkę.

– Poczekaj, aż wsiądziesz. W środku wygląda najlepiej. Ach, tak, drodzy czytelnicy. Rzucam aż tak słabe teksty. Nie otworzyłem przed nią drzwi, jednak to i tak duży postęp, bo jestem przyzwyczajony, że to kobiety otwierają drzwi przede mną. Zasiadłem na czarnym, skórzanym fotelu i sięgnąłem po pas po stronie pasażera. W ograniczonej przestrzeni samochodu zapach Livvie przyprawiał mnie o zawroty głowy. Nie śpieszyłem się z zapięciem jej pasów. Czułem jej niepokój jak fizyczną pieszczotę. Nie sądziłem, by przyczyną był strach. Znajdowałem się ledwie kilka centymetrów od jej czerwonych ust. Były nieznacznie rozchylone. Słyszałem jej cichy oddech. Spojrzałem jej w oczy i zauważyłem w nich zarówno podniecenie, jak i czujność. Bardzo uważnie przyglądała się każdemu mojemu ruchowi. Nachyliłem się bliżej; bardzo powoli, dając jej dość czasu, żeby mogła zaprotestować albo mnie odepchnąć. Ostrożnie oparłem się jedną ręką o drzwi. Nie chciałem jeszcze, żeby poczuła na sobie mój ciężar. Otarłem czubkiem nosa jej nos, zachęcając do podniesienia głowy. Poczułem jej oddech na ustach, szybszy i cięższy niż wcześniej. I wreszcie zobaczyłem, jak zamyka oczy, pochylając się do przodu. Koniuszkiem języka przejechałem po jej dolnej wardze w nadziei, że rozchyli usta. Nie chciałem niczego przyśpieszać. No, właściwie to chciałem, i to bardzo, ale zdawałem sobie sprawę, że to nie jest dobry pomysł. Tak naprawdę pragnąłem ją podnieść i przycisnąć do drzwi, zerwać z niej majtki i wbić się w nią z całej siły, jednak z jej strony spodziewałem się nieco mniejszego entuzjazmu. W tamtej chwili wystarczało mi to, że rozchyliła dla mnie swoje usta. Nachyliłem się jeszcze bardziej, a ona jęknęła cicho. Pragnęła mnie. Pragnęła mnie tak bardzo, jak ja jej. Całowałem Livvie bardzo długo. Nie miałem dość jej jęków. Podobało mi się, gdy udawałem, że chcę się odsunąć, a ona pochylała się do przodu, goniąc moje usta. Byłem pewien, że gdybym wykorzystał swoje umiejętności w odpowiedni sposób, mógłbym zaciągnąć ją do łóżka. Mógłbym zobaczyć każdy skrawek jej cudownego ciała. Mógłbym posmakować jej cipki, a potem poczuć, jak oplata mnie nogami, i pieprzyć ją, aż nie zostanie we mnie nawet kropla nasienia. Usłyszałem swój własny jęk, ale miałem to gdzieś. Nie uprawiałem seksu od kilku miesięcy, a i te wcześniejsze przygody, jakie miałem od czasu rozstania z Livvie, nie są warte wzmianki. Ulżyłem sobie przed przyjściem na to spotkanie, a i tak czułem ciężar w jądrach. Postanowiłem zaryzykować i zdjąłem rękę z drzwi. Pogłaskałem dziewczynę po ramieniu, żeby zobaczyć, jak zareaguje na mój dotyk. – Caleb – westchnęła. Złapała za krawędzie fotela i przysunęła się nieco do mnie. Jej język wepchnął się głębiej w moje usta. Ja pierdolę, tak! Chciałem krzyczeć, a zamiast tego sięgnąłem do jej piersi i poczułem pulsowanie w kroczu, gdy zdałem sobie sprawę, jaki ma nabrzmiały sutek. Nie nałożyła stanika, więc mogłem przez cienki materiał wyczuć dokładnie kształt biustu. Tak szybko, jak tylko potrafiłem, nacisnąłem przycisk i uwolniłem Livvie z pasów. Odsunąłem materiał sukienki i pierś Livvie ukazała się w pełnej krasie. – Caleb! Tym razem to nie było westchnienie. Wyraźnie spanikowała. To mnie nie powstrzymało. Wciąż słyszałem w jej głosie podniecenie. Objąłem pierś palcami i złapałem w usta twardy sutek, a potem zacząłem chciwie ssać. Jęknąłem głośno i chwyciłem ją mocniej, gdy w samochodzie rozległ się jej krzyk, a dłonie Livvie przyciągnęły

mnie bliżej. Gdzieś w zakamarkach wypełnionego żądzą umysłu zdawałem sobie sprawę, że sytuacja nie jest najlepsza. Chociaż lamborghini to bardzo seksowne auto, wnętrze nie należało do zbyt przestronnych i z pewnością nie nadawało się do festiwalu pieprzenia, jaki miałem w planach. Zebrałem resztki samokontroli i puściłem smakowity sutek Livvie. O wiele trudniej było nie wrócić do niego, gdy zobaczyłem, w jakim stanie zostawiam swoją towarzyszkę. Jej ciało wygięło się w bok, głowę oparła o drzwi, a sukienka zsunęła się, odsłaniając jedną z piersi. Sutek był nabrzmiały i mokry od mojej śliny. Za to szminka Livvie zasługiwała na uznanie, ponieważ trzymała się zaskakująco dobrze, a powinna przecież rozmazać się po całej twarzy. – Zawiozę cię do domu, Livvie. Nie mogę znieść tego, że jesteś tak blisko, a ja nie mogę w ciebie wejść. Zarzuciłem ostrożność i wprost powiedziałem jej, czego chcę. Dopiero po chwili odzyskała dech. Jej ciemne oczy spojrzały na mnie z pożądaniem, ale też setką innych emocji. – Co się stało? Przecież wiem, że pragniesz tego tak samo, jak ja. Starałem się nie zabrzmieć, jakbym był poirytowany, jednak trudno jest nie być dupkiem, kiedy mój kutas jest twardy jak stal, a wyższe funkcje mózgu zdążyły się wyłączyć. Livvie przyjrzała mi się badawczo. Niestety zdążyłem dobrze poznać to spojrzenie. Zapewne zauważyła, że jestem zirytowany, i przestraszyła się. Ostrożnie poprawiła sukienkę, chowając odkrytą pierś. Nie przestawała się wiercić i z każdym nerwowym ruchem stawało się coraz bardziej oczywiste, że gra na zwłokę. Potem, gdy nie mogłem już podziwiać jej cudnej piersi, a wyprostowana sukienka skryła, co trzeba, żeby tworzyć bardziej skromny strój, Livvie wreszcie się odezwała: – Chcę ci zadać kilka pytań, Caleb, i musisz być ze mną zupełnie szczery. Możesz to dla mnie zrobić? – zapytała, patrząc na mnie tymi smutnymi, brązowymi oczami. Uwaga na marginesie – czy kobiety ćwiczą smutny wyraz twarzy przed lustrem? Odnoszę wrażenie, że wszystkie opanowałyście do perfekcji sztukę wyglądania jednocześnie cudownie i żałośnie. W każdym razie, nie mogłem odmówić jej prośbie. Postawiła mnie w przedziwnej sytuacji i byłem gotów zrobić absolutnie wszystko, żeby ją uszczęśliwić. – Pytaj mnie o wszystko, co naprawdę chcesz wiedzieć. Lecz tylko wtedy, gdy wydaje ci się, że jesteś w stanie znieść prawdę. Musiałem podkreślić wagę tej kwestii. Nie mogła prosić mnie o szczerość, a potem wściekać się, że przychyliłem się do jej prośby. No, technicznie rzecz biorąc, mogła, ale to bardzo niefajny sposób na traktowanie faceta. – Dobra – oznajmiła pewnie. – Ty prowadzisz, a ja zadaję pytania. Uniosłem brew, nie dowierzając. – Nie byłoby łatwiej zapytać teraz, kiedy nie muszę dzielić uwagi między ciebie a inne samochody? I gdzie właściwie mam cię zabrać? Livvie uśmiechnęła się z fałszywą skromnością i aż mnie ścisnęło w żołądku. Czasami potrafiła cholernie się ze mną droczyć. – Chcę, żebyś miał rozproszoną uwagę, Caleb. Nie dam ci szansy na przemyślenie odpowiedzi i kształtowanie swojej wersji prawdy. Jesteś w tym zbyt dobry. Po prostu wybierzmy się na przejażdżkę po okolicy, a ja powiem ci, kiedy masz się zatrzymać. Tylko nie wyjeżdżaj z miasta. Sięgnęła po pasy i zapięła je.

Nie wiem, czy bardziej mnie uraziła, czy mi zaimponowała, jednak postanowiłem nie odmawiać współpracy. – Nie ufasz mi? – zapytałem z uśmiechem; zawsze lubiła moje uśmiechy. – Nie do końca – przyznała bez zająknięcia. – Ufam ci na tyle, żeby wsiąść do twojego samochodu, ale chyba nie dziwisz się, że na tym się kończy. Poczułem, jak na mojej twarzy i szyi wykwita gorący rumieniec. Nie byłem całkiem odporny na poczucie winy. Wciąż miałem wyrzuty sumienia z powodu różnych rzeczy, które zrobiłem Livvie, i słusznie się martwiła. Powinna być więcej niż ostrożna. Chrząknąłem, żeby rozładować nieco napięcie. Poprawiłem dyskretnie spodnie w kroczu, zapiąłem pasy i przekręciłem kluczyk w stacyjce. Livvie złapała za klamkę i zawołała z zachwytem, gdy zamruczał silnik i fotele się zatrzęsły. Uśmiechnąłem się na myśl, że jej cipka właśnie stała się nieco bardziej mokra. Mojemu kroczu też spodobała się liczba koni mechanicznych w aucie. Wyjechałem z miejsca parkingowego i próbowałem skupić się na jeździe po pełnych turystów drogach. Gdzieś głęboko w trzewiach grzmiał niepokój, wywołując mdłości. – Dobra, jestem cały twój. Zapytaj mnie o wszystko, co jesteś gotowa usłyszeć. Kątem oka zauważyłem uśmiech błąkający się na ustach Livvie. – Jesteś cały mój? – zapytała. Spojrzałem na nią. – Ty tak na poważnie? To jest twoje pierwsze pytanie? Myślałem, że będą trudniejsze. Tak, Livvie, jestem cały twój. Puściłem do niej oko dla lepszego efektu. Mój brzuch poczuł się nieco lepiej, gdy zobaczyłem radość wymalowaną na jej twarzy. – Dobrze wiedzieć. Niestety, kolejne pytania nie będą takie proste. Kiedy zaproponowałeś, że odwiedziesz mnie do domu, miałeś na myśli mój dom? – W jej głosie dało się słyszeć obawę. Nagle zrozumiałem, do czego zmierzała ta rozmowa. Jednak obiecałem szczerość, a ponieważ chciałem nad sobą pracować, musiałem dochować tajemnicy. – Nie chciałaś pojechać do mnie, więc pomyślałem, że u ciebie będzie lepiej. – Wiesz, gdzie mieszkam? – zapytała oskarżycielskim tonem. Przewróciłem oczami. – Tak. Przez chwilę nic nie mówiła. Próbowałbym odgadnąć jej myśli, gdybym nie musiał prowadzić samochodu po wąskich, nieregularnych ulicach. – Dobra – rzekła w końcu. – To ma sens, że wiesz, gdzie mieszkam. W końcu długo mnie szukałeś. – Owszem. Znowu się uśmiechnąłem, lecz nie miałem pewności, że szczerze. Nie lubię odpowiadać na pytania; zwłaszcza takie, które wydają się podchwytliwe. – Od jak dawna wiesz, gdzie jestem? Jej ton nie był do końca przyjacielski. – Livvie... – Caleb. Obiecałeś. Zacisnąłem zęby. – Już od kilku tygodni. Wdepnąłem pedał hamulca, żeby nie wjechać w grupkę pijanych idiotów, którzy właśnie

przechodzili przez ulicę. Pieprzone nastolatki, zachowują się jak królowie świata. Opuściłem szybę i bez zastanowienia krzyknąłem: – Wypad z ulicy! Jeden z nich pokazał mi środkowy palec i nazwał po hiszpańsku pedziem. – Zaraz ci dam, ty gówniarzu. Jak cię trzasnę w łeb, to się złożysz w pół. – Caleb! – zawołała Livvie, łapiąc mnie za rękę. Gwałtownie obróciłem się w jej stronę i zobaczyłem, że jest wyraźnie wystraszona. Zirytowało mnie to, czego wtedy nie rozumiałem. Popatrzyłem na zidiociałych fanów piłki nożnej, którzy szli ulicą. Wciąż się śmieli i krzyczeli coś do mnie. Miałem ochotę powystrzelać im kolana. Ktoś za mną nacisnął na klakson. Dodałem gazu i trochę za szybko wjechałem na rondo. – Nasze spotkanie nie idzie tak dobrze, jak miałem nadzieję. Wyraźnie się mnie boisz, a ja tylko się przez to denerwuję. Może powinienem odstawić cię do domu. Mówiąc to, poczułem ukłucie w sercu. Nie chciałem wcale zawozić jej do domu, a przynajmniej nie zostawiać jej samej. Jednak nie mogłem już znieść tej gry w kotka i myszkę. To kłóciło się z moją naturą. – Jeśli tego chcesz, lepiej, żebyś tak zrobił – odparła, wyraźnie rozgniewana. – Nie, wcale tego nie chcę. Nie wypruwałbym sobie żył, żeby cię odnaleźć, gdybym chciał tylko przejechać się z tobą samochodem. Proszę, pomyśl trochę. – To ty pomyśl, Caleb. Pojawiasz się znikąd i spodziewasz się, że od razu rozłożę przed tobą nogi? Nie! Nie, dopóki nie dowiem się, co robiłeś przez ostatni pieprzony rok. Dopóki nie dowiem się, dlaczego wróciłeś do mojego życia i czego ode mnie oczekujesz. Dobra, to miało sens, nawet jeśli mi się nie podobało. Całe moje życie się zmieniło. Porzuciłem wszystko, co znałem, i ostatnią rzeczą, na jaką miałem ochotę, było mówienie o tym. Dlaczego kobiety muszą tyle gadać? Jeśli jesteś głodna, jedz. Jeśli jesteś spragniona, pij. Jeśli chcesz, żeby ktoś pieprzył cię przez całą noc, wystarczy tylko słowo! Oczywiście zdawałem sobie sprawę, że gdybym to powiedział na głos, strzeliłbym sobie w stopę. Mógłbym się przed nią płaszczyć. Wziąłem głęboki wdech i zwolniłem do 60 kilometrów na godzinę. – Wcale nie oczekuję, że rozłożysz przede mną nogi – powiedziałem spokojnie. – Ale nie obraziłbym się. Zerknąłem na nią, posyłając wyjątkowo sugestywny uśmiech. Spojrzała na mnie spode łba, ale też się uśmiechnęła. – Nie wiem, czego się spodziewałem, Kotku. Myślałem o tobie już od dawna. Chyba po prostu chciałem cię przeprosić. Wiem, że nie wymażę przeszłości. Nie mogę też przyrzec ci, że jestem teraz kimś zupełnie innym niż kiedyś. Jestem porąbany w sposób, którego większość ludzi nie byłoby w stanie nawet zrozumieć, ale zależy mi na tobie. Musiałem cię odnaleźć i powiedzieć ci, że na nikim i niczym więcej mi nie zależy. Cały czas patrzyłem przed siebie i głośno przełknąłem ślinę. Niestety nie było mi łatwo schować dumę do kieszeni. Livvie westchnęła. – Mnie... mnie też na tobie zależy, Caleb. Ostatni rok nie był dla mnie łatwy. Nie tylko przez przeprowadzkę i porzucenie rodziny czy przyjaciół... – Przez minutę milczała, a kiedy znowu się odezwała, w jej głosie słyszałem łzy. – Zdradziłeś mnie. Równie dobrze mogłaby mnie znowu spoliczkować. Albo uderzyć z całej siły w brzuch. Przecież wiedziała, jak bardzo zaboli mnie posądzenie o zdradę. – Jak? – wydusiłem z siebie, próbując nie pokazywać, jak bardzo mnie poruszyła.

– Byłam gotowa odejść z tobą. Po tym wszystkim, co mi zrobiłeś. A ty po prostu... porzuciłeś mnie. Nie masz pojęcia, przez co musiałam przejść. Jak bardzo pracowałam nad tym, by na powrót stać się... człowiekiem – wyszeptała i spojrzała przez okno na kolejny już raz mijaną przez nas ulicę. Nie wiem, gdzie zawędrowały moje myśli. Wciąż objeżdżałem to samo osiedle, w kółko. Nie zapomniałem tamtego dnia. Oczami wyobraźni oglądałem go milion razy w ciągu ostatniego roku. Co miałem jej powiedzieć? Prawda była potworna. Dzień wcześniej zabiłem Rafiqa. Pochowałem jedyną bliską mi osobę i wciąż przeżywałem odkrycie, że przyczynił się do wszystkich tych potworności, które mi się przydarzyły. Kochałem go. Zabiłem go. Nie mogłem patrzeć na Livvie, nie porównując się do Rafiqa. Porwałem ją, torturowałem, zgwałciłem i zabrałem z dala od wszystkiego, co było jej znane. A ona wyznała mi miłość. To było najgorsze. – Chciałem, żebyś się upewniła. Moje słowa brzmiały obco. Myślę, że gdybym potrafił, rozpłakałbym się wtedy. Płakałem tamtego dnia w Meksyku. Miałem ku temu dobry powód. Poczułem dotyk dłoni Livvie na ramieniu. Zaskoczyła mnie i sprawiła, że wróciłem myślami do samochodu. Przez krótką chwilę tylko patrzyłem na nią. Była tak cholernie piękna, nie tylko na zewnątrz, ale też wewnątrz. Była ode mnie silniejsza. Odważniejsza. Nie pragnęła zemsty. – Rozumiem, dlaczego kazałeś mi wysiąść. Potrzebowałam dużo czasu, lecz w końcu to zaakceptowałam i zrozumiałam. Wiem, że w ten sposób chciałeś zachować się bezinteresownie, poświęcić się dla mojego dobra. Jednak twoja decyzja sprawiła, że ja też musiałam coś poświęcić. Straciłam ciebie. Posłała mi uśmiech przez łzy. Złapała mnie mocniej za przedramię, dodając nam obojgu otuchy. Zawsze była w tym dobra. – Omal im uwierzyłam, że to wszystko była nieprawda. Niewiele brakowało, a zupełnie bym oszalała. Uśmiechnęła się szczerze, a ja, nie potrafiąc się powstrzymać, odpowiedziałem tym samym. – Jesteś szalona, Livvie. Ale nie chciałbym cię innej. – Wyciągnąłem do niej rękę, a ona ją chwyciła. To głupie, jak bardzo mnie tym uszczęśliwiła. – Jakbyś nie zauważyła, sam nie jestem wzorem zdrowia psychicznego. – Och, uwierz mi, zauważyłam. – Jędza – rzuciłem żartobliwie. – Dupek. Kocham ją. Chciałem to powiedzieć na głos, ale zdawałem sobie sprawę, że to nie będzie takie proste. Musieliśmy zacząć wszystko od początku. Musieliśmy na powrót odkryć wszystkie powody, dla których staliśmy się sobie bliscy. Szczerze mówiąc, przerażało mnie to. Nie miałem pojęcia, jak żyć normalnie. Nigdy wcześniej nie umówiłem się z nikim na randkę. – Tęskniłem za tobą. Ścisnęła moją dłoń. – Zabierz mnie do hotelu, Caleb. Wyraźnie się wyprostowałem. Przez ułamek sekundy walczyłem sam ze sobą, zastanawiając się nad udzieleniem odpowiedzi na niezadane przez nią pytania, jednak ostatecznie musiałem po prostu być sobą. Jestem mistrzem półprawd. – Znam odpowiednie miejsce.

[1] Romeo i Julia, tłum. Józefa Paszkowskiego.

Dwa

Kiedy otworzyłem drzwi kartą, nie byłem pewien, czego się spodziewać. Oczywiście wiedziałem, jak będzie wyglądał pokój. Wiedziałem, że Livvie się spodoba. Wiedziałem, że ogromne łóżko tylko czekało, żeby zmiąć na nim pościel. Nie mogłem za to przewidzieć, czy wykorzystamy je tak, jak sobie tego życzyłem. – O rany, Caleb. – Livvie weszła do środka i położyła torebkę na stoliku do kawy. – Wiesz, jak zrobić wrażenie. Najpierw samochód, teraz ten pokój. Wzruszyłem ramionami, wciąż stojąc na korytarzu. – Auto wypożyczyłem. Pokój też jest tylko wynajęty. Mam jednak dobry gust i nikt nie może temu zaprzeczyć. – Ano, nie może. Podeszła do okna i odsunęła zasłony. W moich oczach był to wyraźny znak, że mi nie ufa. Przyjąłem tę zniewagę najlepiej, jak potrafiłem. Właściwie to czy słusznie czułem się urażony? Wiedziałem, że jej zdaniem hotel jest bezpiecznym miejscem na spotkanie. Wystarczyło, że zacznie krzyczeć, a wtedy ktoś nas zapewne usłyszy. Oczywiście kluczem było słowo „zapewne”. Kusiło mnie, żeby jej przypomnieć, że gdybym zechciał, nie zdążyłaby nawet podnieść głosu. Uznałem jednak, że tego rodzaju uwaga nie leżała w moim interesie. Podszedłem do części salonowej i usiadłem na kanapie. Chciałem jak najszybciej mieć już za sobą wstęp i przejść do przyjemniejszej części wieczoru. Tymczasem przyglądałem się Livvie. Jak zawsze była ciekawskim koteczkiem. Patrzyłem ze swojego miejsca, jak przeciąga palcami po meblach, kotarach i lampie od Tiffany’ego, która stała na biurku. – Livvie – powiedziałem, żeby to na mnie skupiła swoją uwagę. Odwróciła się, wyraźnie nerwowo. – Chodź, usiądź obok mnie. Pokręciła nieznacznie głową. – Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. Oparłem głowę na zaciśniętej pięści i zacząłem się wpatrywać w Livvie. Nie zamierzałem na ten temat dyskutować. Wyraziłem się jasno i oczekiwałem, że wypełni moją prośbę bez gadania. Nie chciałem zajmować się oczywistościami. Wielką przyjemność sprawiało mi wykorzystywanie swojej dominacji. Miło było patrzeć, jak dziewczyna się wije pod wpływem

mojego wzroku. Połknęła haczyk i poczuła, że musi przerwać ciszę. – Caleb... daj spokój. Doskonale wiesz, że gdy tylko usiądę obok ciebie, zaraz zaczniesz mnie obłapiać. – Znowu zagryzała wargę, nerwowo skubiąc ją też palcami. – Powiesz coś w końcu? Dobra, czyli zamierzasz po prostu siedzieć i rzucać mi to spojrzenie „przecież wiesz, że mnie pragniesz”, prawda? Nie boję się ciebie. – Skrzyżowała ręce na piersi i starała się wyglądać groźnie. – Mam gaz pieprzowy w torebce! Nie mogłem się powstrzymać. Wybuchnąłem śmiechem. – O mój Boże, ale z ciebie dupek – powiedziała, a potem podeszła do mnie i bezceremonialnie opadła na kanapę. – Świetnie! Zadowolony? Wciąż trzymałem się za brzuch, kiedy mój śmiech wreszcie ucichł i mogłem znowu spojrzeć jej w oczy. – Przepraszam, Livvie, naprawdę. Rozbroiłaś mnie. Gaz pieprzowy? Szukałem cię po całym świecie i myślisz, że powstrzyma mnie gaz pieprzowy? – Nie musi od razu cię powstrzymywać. Wystarczyłoby, gdybym mogła popatrzeć, jak wijesz się po podłodze i ryczysz. – Wzruszyła ramionami. – Dałoby mi to dużo frajdy. Śmialiśmy się przez chwilę i całe napięcie opadło. Kiedy kwestia gazu pieprzowego przestała nas już bawić, poczułem się zupełnie wyluzowany i wiem, że Livvie też. Nie napinała już ramion i nie poruszała nerwowo palcami. – Tęskniłam za tobą, Caleb. – Ja za tobą też, Livvie. Zdjęła szpilki i postawiła je obok kanapy. Uśmiechnęła się, wciskając stopy w dywan i łapiąc puchaty materiał między palce. Potem wyprostowała się i podciągnęła nogi pod siebie. Przyjęła w ten sposób luźną, swobodną pozę. To dobrze rokowało. – Po całym świecie? Opowiedz mi o tym. Gapiłem się na nią przez chwilę, ale potem się poddałem. Lepiej mieć już tę kwestię z głowy. Zdjąłem buty i sam też usiadłem nieco wygodniej. Nie ma nic bardziej nieatrakcyjnego jak przerwa na zdjęcie butów w trakcie rozbierania się. Lubię myśleć perspektywicznie. – Tak. Szukałem cię dosłownie wszędzie, w każdym miejscu, które przyszło mi do głowy. Jeśli naprawdę chciałaś, żebym cię odnalazł, mogłaś mi zostawić wiadomość w Meksyku. Właśnie tam zgłosiłem się w pierwszej kolejności. Wyciągnąłem prawą rękę i pogłaskałem Livvie po policzku. Podobało mi się to, że mi pozwoliła na ten gest. – Uznałam, że to nie jest dobry pomysł. FBI wiedziało, że zostawiłeś mi pieniądze. Bałam się, że jeśli przechwycą moją wiadomość do ciebie, domyślą się, że żyjesz. Nie mogłam ryzykować. Uśmiechnęła się, choć oczy mówiły coś innego. Po wysłuchaniu jej słów zalały mnie różne emocje. Byłem wzruszony. Rozgniewany. Smutny. – Przykro mi, że musiałaś przez to przejść. Że z mojego powodu musiałaś zmienić nazwisko. Nie liczyłem na nią. Za bardzo przeżywałem śmierć Rafiqa, żeby wierzyć, że Livvie spróbuje mnie ochronić. – Podoba mi się to nowe. – Złapała mnie za rękę i położyła ją na swoim kolanie. – Zrobiłabym to jeszcze raz, Caleb, bez wahania. Nie wiem, co o tym wszystkim myślisz, ale chcę ci powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Mam wspaniałe życie. – Dobre i to. Gdybym pozwolił ci wtedy odjechać ze mną... Sam nie wiem. Chyba nie

byłabyś tą samą osobą. Wątpię, żebyś była taka szczęśliwa, jak się teraz wydajesz. Przez chwilę sam się zastanowiłem nad swoimi słowami. Słusznie zrobiłem, zostawiając ją. Czy słusznie postępuję, wracając do jej życia? Spojrzała na mnie z ukosa. Jej uśmieszek sugerował rozbawienie, ale w oczach dojrzałem obietnicę zapłaty. – Nie darowałam ci jeszcze, Caleb. Gdybyś nie zostawił mnie wtedy na granicy z bronią, nie musiałabym robić całej tej szopki, wracając do kraju. Nikt mnie prawie nie szukał. Dlatego nie wciskaj mi kitu z tym całym „dobre, co się dobrze kończy”. Zaśmiałem się na to. – Zrozumiałem. A jak ci się współpracowało z FBI? Byłem naprawdę ciekaw jej odpowiedzi. Sam w ciągu ostatniego roku kilka razy ledwo im się wywinąłem. Wtedy zakładałem, że to FIA z Pakistanu mnie poszukuje. Byłem pewien, że nie spodobało im się zniknięcie Rafiqa ani jego powiązania z Zahra Bay. Ryzykowałem własne życie za każdym razem, gdy wracałem do kraju. Teraz zacząłem się zastanawiać, czy FBI też miało mnie wtedy na celowniku. Livvie przez moment wydawała się smutna, lecz po chwili na jej twarzy pojawił się uśmiech. – Przejdę do tego później. Będę miała ci wiele do opowiedzenia. Ale najpierw masz mi wytłumaczyć, jak mnie znalazłeś. Chcę też wiedzieć, co robiłeś przez cały ten czas. Nie mam ochoty na kolejną zmianę nazwiska. – A co ze „zrobiłabym to jeszcze raz bez wahania”? – droczyłem się. – Nie zgrywaj idioty – powiedziała i trąciła mnie kolanem. Westchnąłem, pokonany. – Po nieudanej próbie w Meksyku postanowiłem pojechać na twoje dawne osiedle. – Livvie spojrzała na mnie z przerażeniem, więc szybko ją zapewniłem, że nikt nie ucierpiał. – Z nikim nie rozmawiałem. Nie chciałem ryzykować. Poczekałem pod twoim blokiem, ale szybko zdałem sobie sprawę, że twoja rodzina już tam nie mieszka. – Przysunąłem się odrobinę do niej, poruszając się tak nieznacznie, że nie zauważyła; przynajmniej nie od razu. – Obserwowałem przystanek autobusowy przez całe tygodnie, pełen głupiej nadziei. To oczywiście było bez sensu, bo dlaczego niby miałabyś tam wrócić? Potem przypomniałem sobie, jak wspominałaś o koleżance, Nicole. I zanim się znowu zagotujesz: z nią też nie rozmawiałem. Po prostu ukradłem jej laptop. – Caleb! – zawołała karcąco. Wzruszyłem ramionami, nie przejmując się zupełnie. – Cieszysz się, że cię znalazłem, czy nie? Przecież nie mogłem czekać, aż adres sam spadnie mi z nieba. – Wręcz otwarcie ją prowokowałem, żeby zaczęła tłumaczyć, że istniało jakieś inne wyjście. – Znalazłem e-mail, który wyglądał jak napisany przez ciebie. – Zbliżyłem się do niej jeszcze odrobinkę. Chyba nie zdała sobie z tego sprawy. – Sprawiałaś wrażenie bardzo smutnej. Wspomniałaś, że w pojedynkę wybrałaś się na wieżę Eiffla. I że ktoś ci ukradł portfel. Minęło kilka miesięcy od tamtego incydentu, a ja i tak się o ciebie martwiłem. Napisałaś, że nie przestałaś o mnie myśleć. Livvie odwróciła wzrok. Miała łzy w oczach i bardzo się starała, żebym ich nie zauważył. Chociaż niekoniecznie podobało mi się, że czuje ból na wspomnienie tamtych chwil, był to dla mnie dobry znak. Zaczynałem wierzyć, że mamy jeszcze szansę. Chrząknęła i dyskretnie wytarła oczy kciukiem. – Uch! Myślałam, że to już za mną. Przysięgam, że nie jestem już tak wrażliwa jak kiedyś. – Uśmiechnęła się. – Chyba ty to we mnie wyzwalasz. Podobają mi się twoje włosy. Dokąd ci sięgają?

– To element kamuflażu. Związuję je, bo mnie irytują, gdy wiszą z przodu. – Nie chciałem mówić o włosach. Wyciągnąłem rękę i zebrałem łzę spływającą jej po policzku. Zlizałem ją. Wiedziałem, że dla niej ten gest nie ma sensu. Jeśli już, to tylko wzmagał jej zakłopotanie. Jednak był to mój sposób na uwolnienie jej od bólu. To obietnica. Nie zlizywałem łez przypadkowych ludzi. Nie jestem aż tak porąbany. Livvie wzięła głęboki wdech, w potem powoli wypuściła powietrze. Nasza intymna chwila na powrót stawała się pełna napięcia. – Niektóre rzeczy chyba nigdy się nie zmieniają – szepnęła. Zbliżyłem się do niej, nasze kolana otarły się o siebie. Rękę opierałem o kanapę tak, że mogłem dotykać włosów Livvie. Gdy zobaczyłem, jak zamyka oczy, rozpłynęła się po mnie fala ciepła. – W każdej chwili każda rzecz jest w trakcie zmieniania się w coś innego. Na tym polega zmienność natury. – Szybko ucałowałem jej powiekę, zanim zdążyła otworzyć oczy. – Ja też właśnie się staję kimś innym. Mam nadzieję, że kimś lepszym, w niczym nieprzypominającym potwora, którego poznałaś. – Caleb! – zawołała. Nie umiała już opanować płaczu i pod jego wpływem odsunęła się ode mnie. – Cholera jasna, Caleb. Jak mam być spokojna, kiedy mówisz mi takie rzeczy? Nawet nie wiem, jak się czuć. Uśmiechnąłem się i wróciłem na swoje miejsce. Była tam, gdzie jej pragnąłem, lecz więcej nawet: była tam, gdzie jej potrzebowałem. W miejscu, gdzie mogła przyznać się, że potrafi wybaczyć mi błędy przeszłości. W miejscu, gdzie wszystko było możliwe. Przez kilka następnych godzin pokazywałem jej wszystkie bilety lotnicze, jakie zakupiłem w trakcie poszukiwań. Wskazałem miejsca, gdzie niewiele brakowało, żebyśmy się spotkali. Opowiedziałem jej o niemieckiej kawiarni. Nie była szczególnie zadowolona z tej konkretnej informacji, ale zrozumiała, że nie byłem wtedy jeszcze gotowy na kontakt. Próbowała wypytywać mnie o nasze ostatnie dni spędzone w Meksyku. Odparłem jej szczerze, że nie potrafiłem jeszcze rozmawiać na ten temat. Obiecałem, że kiedyś jej powiem. Nie spodobało jej się to, ale użyła tego jako karty przetargowej do wymigania się z tłumaczeń na temat współpracy z FBI i informacji, które od nich uzyskała. Przez większość czasu staraliśmy się unikać kwestii, które były zbyt bolesne dla któregoś z nas. Bardziej chodziło o zrozumienie, co do siebie nawzajem czujemy po tak długiej rozłące. Kiedy nasze emocje stały się bardziej zrozumiałe, mogliśmy porozmawiać o teraźniejszości, a nie o przeszłości. Ta część podobała mi się o wiele bardziej. Miło się słuchało opowieści Livvie o uczelni. Gdy zaczęła wymieniać przeróżne ścieżki, jakimi mogłoby potoczyć się jej życie w przyszłości, poczułem się nieco lepiej w związku z... cóż, wszystkim. Skłamałbym, mówiąc, że już poradziłem sobie ze śmiercią Rafiqa – bynajmniej. A jednak odrobinę otuchy dała mi świadomość, że gdyby nie zginął, życie Livvie nie rysowałoby się tak dobrze. Godziny mijały zbyt szybko. Zapadła cicha noc i niedługo miało zacząć świtać. Moje myśli zaczęły krążyć wokół bardziej cielesnych uciech i mówienie straciło swój powab. – Już późno – szepnęła. Trzymała stopy na kanapie, kolana podciągnęła pod brodę. Jej ciemne oczy błagały, żebym się zbliżył, a nogi ostrzegały, że w każdej chwili mogą mnie odepchnąć. Poczułem sztywniejący wzwód i nie walczyłem z tym. Penis pulsował zgodnie z rytmem uderzeń serca. Myślami wróciłem do plantacji Felipego koło Madery. Zacząłem wspominać pierwszą noc, gdy wychłostałem Livvie. Wiedziała, że zasłużyła na karę, i schowała się pod umywalkę. Przyjęła bardzo podobną pozę co teraz; patrzyła na mnie znad lekko drżących kolan. Przypomniałem sobie frajdę, jaką dało mi zmuszenie jej do poddania się.

Wspomnienie to wywołało we mnie sprzeczne emocje. Maltretowałem ją. Zabrałem jej coś, czego nie chciała dać. Czułem się winny, a jednocześnie rozpamiętywałem tamte chwile z przyjemnością. To właśnie wtedy zacząłem poznawać Livvie. Nawet gdy chowała się pod umywalką, nie bała się patrzeć mi w oczy. Walczyła ze mną bez słów. Nie chciała mi się oddać. Właśnie w takich chwilach dostrzegałem w niej odbicie chłopca, którym kiedyś byłem. Wiedziałem, co chce mi powiedzieć tym spojrzeniem: możesz posiąść moje ciało, ale nigdy nie zdobędziesz mnie. Podziwiałem ją nawet wtedy, gdy próbowałem przymusić ją do poddania się mojej woli. Zamknęła oczy, kiedy pierwszy raz się dotknęliśmy, zbierając się na odwagę. Spójrz na mnie. W cichym pokoju hotelowym, z Livvie na wyciągnięcie ręki, popatrzyłem w jej błagające oczy i raz jeszcze odczytałem z nich przesłanie. Tym razem nie mogłem po prostu wziąć tego, czego pragnąłem. Tym razem musiałem zasłużyć na nią. – Nie chcę, żeby ta noc już się kończyła – oznajmiłem. Dałem jej wyraźnie do zrozumienia, czego bym sobie życzył. Decyzja należała do niej. – I co teraz? Podniosła rękę do ust i zaczęła skubać dolną wargę. W jej oczach dostrzegłem przebiegłe błyski. – Cóż, moim zdaniem masz trzy możliwości. Możesz bardzo mnie zasmucić, prosząc o odwiezienie cię do domu. Możesz mnie pożałować i zostać do rana. Możesz też przyznać otwarcie, że chcesz, żebym cię pieprzył, aż zaczniesz prosić o łaskę. Odchyliłem się do tyłu i rozpostarłem ręce na oparciu kanapy. Pokazałem jej, jak bardzo jestem podniecony, jak bardzo pragnąłem w nią wejść. Wciągnęła gwałtownie powietrze do płuc. Na jej policzki wkradł się rumieniec. Zerknąłem na jej stopy i zauważyłem, że podwinęła palce. – Wciąż... wciąż potrafisz być bardzo dosadny. Nieco dyszała, ale mówiła pewnym głosem. – Po prostu jestem szczery – oznajmiłem, puszczając do niej oko. Nie miałem zbyt dużych wątpliwości co do jej wyboru. A jednak potrafiła mnie czasami zaskoczyć. – Wciąż mam gaz pieprzowy – rzuciła. – Skoro to lubisz... Zaśmialiśmy się. Wiedziałem, że mnie pragnie. Miała to wymalowane na twarzy. Widziałem, jak oblizuje usta, przygotowując się do pocałunku. Widziałem, jak ciemnieją jej oczy. Zawahałem się. Nie potrafiłem zgadnąć, czego ode mnie oczekiwała. Z jednej strony z przyjemnością wydawałbym jej polecenia. Lubiłem dominować. Lubiłem wiedzieć, że poddaje mi się z własnej woli. Z drugiej strony, nie byłem pewien, czy to zaakceptuje. W żadnym wypadku nie chciałem jej straszyć. Nie chciałem przypominać jej, że kiedyś nie miała wyboru. – Więc jak będzie, Kotku? – Kotku? – zapytała, unosząc brew. Przydomek nie wydawał się jej odstręczać, nawet jeśli w jej głosie słyszałem cień groźby. – Przyzwyczajenie – szepnąłem, jednak nie kajając się. – Masz wiele złych przyzwyczajeń, Caleb. – Ale nie wszystkie moje przyzwyczajenia są złe, prawda? Złapałem się za krocze. Podążyła wzrokiem za ruchem ręki. Przełknęła głośno ślinę. – Nie, kilka z nich bardzo lubię. Spojrzała mi w oczy i nie pozwalała odwrócić wzroku.

– Powiedz które. – Daj mi trochę czasu, Caleb, a zrobię to. Ale dzisiaj musisz wiedzieć tylko tyle: nie jestem już tą wystraszoną dziewczynką, którą pamiętasz. Opuściła nogi i rozsunęła je. Sukienka nie pozwalała mi dojrzeć najważniejszego, ale przekaz Livvie stał się jasny, gdy dotknęła ręką cipki. Serce waliło mi jak młotem pod wpływem jej lubieżnego zachowania. Poczułem, jak penis próbuje wydostać się na zewnątrz przez rozporek. – Pamiętam, że byłaś odważna – wydusiłem, chociaż podniecenie mnie zatykało. – Pamiętam, że lubiłeś patrzeć, jak się dotykam. – Uniosła nieco sukienkę, odkrywając uda. Krótkie, spiłowane paznokcie zostawiły czerwone ślady na gładkiej, opalonej skórze. – Pamiętam, że ja też lubiłam cię podglądać. Położyła się na kanapie, a jej głowa wylądowała na oparciu. Nie mogłem tego dłużej znieść. W ustach mi zaschło od dyszenia z szeroko otwartymi ustami. Żebra bolały od upartego, mocnego bicia serca. Niżej, moje ciało zesztywniało zupełnie i zaczęło wydzielać pierwsze krople nasienia. – Chciałbym zrobić o wiele więcej, niż tylko patrzeć. Pochyliłem się do przodu i natychmiast natrafiłem na opór. Livvie pchnęła stopą moją pierś, każąc mi wracać na swoje miejsce. – Robimy to po mojemu albo w ogóle – droczyła się ze mną. Wiedziałem, że tej bitwy nie wygram. Skinąłem głową, dając jej to do zrozumienia. – Akceptuję te warunki – powiedziałem, wracając do poprzedniej pozycji. – Czekam na twój ruch. Zachęciłem ją uśmiechem. – Świetnie. – Wyraźnie się rozluźniła. Jej palce delikatnie przesuwały się po cipce. – Ty pokaż mi swoje, a ja pokażę swoje. Zaśmiałem się cicho. Jeśli dało się uwielbiać ją jeszcze bardziej, chyba bym tego nie zniósł. Westchnąłem, rozpinając rozporek. – O ile dobrze pamiętam, nieśmiałość była przeszkodą u ciebie, nie u mnie. Szybko ściągnąłem spodnie, a moje podniecenie jeszcze wzrosło, gdy penisa owionęło powietrze. Zdusiłem w sobie chęć dotknięcia go. Z ogromną satysfakcją usłyszałem, jak Livvie wzdycha. Musiałem jednak przyznać, że szybko nad sobą zapanowała. – Bardzo ładnie, Caleb. Rozumiem, że oboje jesteśmy w trakcie poważnych zmian, ale cieszę się, że pewne rzeczy na zawsze pozostaną takie same. Przyciągnęła kolano bliżej kanapy. Sukienka zadarła się aż do pasa. Livvie rozsunęła nogi, eksponując gołą cipkę. Nie miała na sobie bielizny! Złapałem za penisa i ścisnąłem. Nie bałem się kompromitacji; po prostu nie mogłem się powstrzymać. Wziąłem głęboki wdech i powoli wypuściłem powietrze. Przesunąłem ręką raz i drugi, a potem znieruchomiałem. – Jesteś cholernie piękna. Zarumieniła się. – Dziękuję. Ty też. Nie byłem pewien, czy nazwałbym się pięknym, ale przyjąłem to jako komplement. Miałem w głowie o wiele bardziej interesujące rzeczy. – Co teraz? Szczerze mówiąc, nie wiem, czy będę w stanie siedzieć i patrzeć, jak się pieścisz. Samokontrola nie jest moją dobrą stroną. – Zmusiłbyś mnie? – szepnęła. Palcami rozsunęła wargi sromowe, pokazując, jaka jest w środku różowa i mokra.

– Cholera! Nie, ale zachowałbym się jak dzieciak. Zrobiłem minę zbolałego psa i Livvie roześmiała się. – O mój Boże – powiedziała z uśmiechem. – Bardzo mi to utrudniasz. Nie psuj moich wyobrażeń. Przestałem się wygłupiać. – Przepraszam. Kontynuuj. Nie zamierzam przeszkadzać ci w realizacji kolejnej fantazji. Ostatnia bardzo mi się podobała. – Popatrzyłem na jej usta i przypomniałem sobie, jak obejmowały mojego penisa. – A może powtórzymy tamtą? – Może – droczyła się. – Jeśli do ciebie przyjdę, będziesz trzymał ręce na kanapie? Przełknąłem głośno ślinę. – Postaram się. Podniosłem ramiona i złapałem za oparcie. Robię się sztywny na samo wspomnienie, jak seksownie podczołgała się w moją stronę. Livvie stała się drapieżnikiem. Kiedy po raz pierwszy dotknęła mojej klatki piersiowej, odruchowo zamknąłem oczy. Wiedziałem, że czuje, jak mocno bije mi serce. Mogłem być bardziej zdenerwowany niż ona. Rąbek jej sukienki delikatnie pieścił mojego penisa. – Pobrudzisz sobie zupełnie sukienkę. Lepiej ją zdejmij – wyszeptałem tak kusząco, jak tylko potrafiłem. – Ciii – uciszyła mnie z ustami tuż przy moim uchu. Zapach jej skóry owładnął moje zmysły. Zacisnąłem mocniej ręce na oparciu kanapy. – Chcę tego właśnie tak. Dosiadła mnie i poczułem jej mokrą cipkę w kroczu. Podniosłem biodra, nie mogłem się powstrzymać. – Cholera jasna, Kotku! Pozwól się wreszcie pieprzyć. Byłem gotowy porzucić całą galanterię i samokontrolę. Byłem gotowy zedrzeć z niej ubranie i wbić się w nią tak głęboko, aż poczuje, że stanowimy jedność. Powstrzymał mnie tylko niespodziewany ból, jaki towarzyszył ciągnięciu za gumkę, którą związałem włosy. Rozpuściwszy je, wczepiła się w nie palcami. Szarpnęła moją głowę do tyłu i nowa fala bólu sprawiła, że na powrót się skoncentrowałem. Jej oczy były prawie całe czarne, źrenice rozszerzyły się pod wpływem pożądania. Dobrze się bawiła. Nie chciałem, żeby kończyła. Pocałowała mnie kilka razy w usta, delikatnie, między słowami: – Proszę, Caleb. Oddaj mi się. Wciąż próbujesz przejąć kontrolę. – Jej biodra kołysały się, dotykając moich. Jej gorąca cipka ocierała się o mojego penisa. – Jesteś większy, silniejszy. Wiem o tym. Podnieca mnie, że pozwalasz mi to robić. Nigdy wcześniej mi na to nie pozwoliłeś. Zaciskałem kurczowo ręce na kanapie, bo nagle zrozumiałem, dlaczego to tak ważne dla Livvie. W tym akcie nie chodziło o skłonienie jej do dobrowolnego poddania – tym razem to ja miałem się poddać. Właśnie przechodziłem sprawdzian i nie zamierzałem go oblać. – Dobra – wydyszałem tuż przy jej ustach. – Zrobimy to tak, jak chcesz. Jej język znalazł się między moimi wargami i pocałowaliśmy się. – Możesz mnie nazywać Kotkiem, jeśli masz na to ochotę. Brakowało mi tego – zamruczała. Nie dała mi szansy na odpowiedź, raz jeszcze atakując mnie swoim językiem. Nie protestowałem, kołysząc się pod ciężarem jej ciała. Wreszcie chyba miała dość tego dręczenia. Odchyliła się szybko do tyłu i sięgnęła ręką za kark, żeby odpiąć guziki, a po chwili przed moimi oczami pojawiły się jej jędrne i pełne piersi z nabrzmiałymi sutkami. Na ich widok oblizałem usta. – Pozwól – nakłaniałem ją. Z rękami opartymi o moje ramiona, podniosła się na kolana. Poczułem powiew chłodnego

powietrza, gdy jej cipka odsunęła się od mojego penisa. Tylko obietnica posmakowania piersi mogła zapobiec rozczarowaniu. Livvie jest miękka, absurdalnie miękka, a dotyk jej biustu na mojej twarzy był jak niebo. Pocałowałem najpierw jedną, a potem drugą, ignorując nieartykułowane zachęty Livvie do zajęcia się jej sutkami. Ja też potrafię kusić i dręczyć! – Caleb! – powiedziała z irytacją, a ja się uśmiechnąłem. – Tak, Kotku? – Proszę. – Chwyciła się za pierś i przejechała sutkiem po moich ustach. – Ssij mnie. Rozchyliłem wargi i wsunąłem do środka sutek. Smakowała jeszcze lepiej, niż pachniała. Ssałem chyba mocniej, niż powinienem, nie mogąc się powstrzymać pod wpływem żądzy. Livvie złapała mnie za głowę, przyciągając jeszcze bardziej do siebie i nie pozwalając się odsunąć – chociaż nie miałem na to najmniejszej ochoty. Przestałem pożerać ją tak natarczywie. Językiem drażniłem jej sutek, powoli i rytmicznie. Wiedziałem, że wtedy będzie chciała więcej. Livvie uwodziła mnie powoli i z premedytacją, doprowadzając mnie do szaleństwa. Chociaż wiła się tuż przy mojej piersi, dosłownie błagając mnie o przejęcie kontroli, dała mi wyraźnie do zrozumienia, że mam nie zdejmować rąk z oparcia. Najpierw nakarmiła mnie jedną piersią, a potem drugą. Przypomniała, że lubi patrzeć. Chociaż oboje chcieliśmy, żeby było inaczej, nigdy nie będziemy w stanie wymazać przeszłości. Wiedziałem, że teraz karała mnie za wszystko, co jej zrobiłem. A jeśli chodzi o wszelkiej maści kary, ta była wyjątkowo lekka. Powoli mnie odepchnęła i zsunęła się, a potem położyła mi głowę na ramieniu. Jęknęła, gdy jej cipka na powrót wylądowała na moim penisie. Ja tylko postarałem się zmusić swoje ciało do zachowania spokoju. Byłem gotów. Byłem więcej niż gotów. Chciałem jej dotykać. Przestawałem już rozumieć, dlaczego nie mogę. – Boję się – szepnęła mi do ucha. – Przestań. Wystarczy, że mi powiesz, gdzie mam cię dotknąć. I tak niewiele brakowało, żebym zaczął to robić. – Nie. Ciągle jestem na ciebie wściekła. Zaśmiała się cicho. – Ktoś kiedyś mi powiedział, że nie można żyć zemstą. – Ten ktoś zapewne nigdy nie przyszpilił cię w ten sposób do kanapy. – Uniosła głowę i zaczęła mi się przyglądać. – Gdyby wiedział, że zemsta może być tak słodka, nigdy nie przestałby do niej dążyć. Uśmiechnąłem się. – Miejmy nadzieję, że nie przestanie. Straciłem zdolność logicznego myślenia, kiedy poczułem, jak ręka Livvie wędruje w dół mojego tułowia, w stronę jej rozsuniętych ud i mojego penisa. Odchyliłem głowę, kiedy nieśmiałe palce oplotły i wsunęły nabrzmiałego członka do cipki. Była tak gorąca, tak mokra, a do tego tak ciasna, że musiała się natrudzić, by wprowadzić główkę do środka. – Livvie – powiedziałem z naciskiem. – Proszę, pozwól się dotknąć. Jej słodkie usta pocałowały mnie w szyję. – Powiedz mi jeszcze raz, jak bardzo za mną tęskniłeś. Zakołysała biodrami w przód i w tył, by zmieścić mnie w sobie więcej. Jęknęła, jednak nie chciała otwarcie przyznać się, że ma kłopot. Podniosłem głowę i spojrzałem na nią. Na jej twarzy malowała się mieszanka przyjemności i bólu, a jednak w oczach płonęła determinacja. Z trudem przełknąłem ślinę. – Tęskniłem za tobą każdego dnia, Kotku. Każdego pieprzonego dnia. Uniosłem biodra, żeby wślizgnąć się w nią nieco głębiej. – O Boże! – Pochyliła się do przodu i oparła rękami na mojej klatce. – Caleb –

westchnęła; już zaczęła dyszeć. – Powoli. Dawno tego nie robiłam. Jej słowa mnie zdumiały. Nagle zrobiłem się zazdrosny i wściekły, ale nie chciałem dać po sobie tego poznać. Nie miałem prawa się gniewać, ale mój gniew się tym nie przejmował. Zamarłem. Livvie odzyskała dech i powoli znowu zaczęła się kołysać. Starałem się ignorować przyjemność, z jaką mój penis wsunął się jeszcze głębiej. Uśmiechnęła się do mnie, lecz zmarszczyła też brwi. – Nie wściekaj się, Caleb. – Podniosła się nieco, a potem pozwoliła, by ciężar ciała zsunął ją w dół po moim członku. Nie zdołałem powstrzymać jęku zadowolenia. – Miałam na myśli ciebie. Z tobą robiłam to ostatni raz. Odniosłem wrażenie, że moja pierś jednocześnie kurczy się i rozszerza. Zachowywałem się jak samolubny prostak, jednak nie miało to dla mnie najmniejszego znaczenia. Livvie była moja. Tak, sypiałem z innymi kobietami od czasu naszego rozstania. W moim sercu jednak liczyły się tyle co nic. Złamałem obietnicę, ale i tak się oddałem. Oddałem się we władanie Livvie. Zniszczyła moją potrzebę dominowania. Puściłem oparcie kanapy jedną ręką i złapałem dziewczynę za głowę, by przysunąć ją do siebie. Musiałem w nią wejść. Potrzebowałem tego, by poczuć swój język w jej ustach i penis w cipce, tak jak potrzebowałem następnego oddechu. Jęczeliśmy ze szczepionymi ustami, podczas gdy nasze ciała poruszały się instynktownie. Drugą rękę również podniosłem z oparcia i oplotłem nią Livvie w pasie. Przyszpiliłem ją do siebie. Przetoczył się po mnie mroczny dreszcz, kiedy poddałem się prymitywnej potrzebie zdobywania. Przestałem całować Livvie i przytrzymałem ją, a potem zgiąłem nogi w kolanach i wbiłem się w nią głęboko. Usłyszałem jej krzyk, ale nie prosiła, żebym przestał. Złapała mnie mocno za głowę. Pchnąłem raz i drugi, i trzeci, aż w końcu wypełniłem po brzegi jej ciasne i gorące wnętrze. Nie potrafiłem wypowiedzieć żadnych słów. Pragnąłem jej od tak dawna. Śniłem o niej w nocy i boleśnie tęskniłem za nią w dzień. Żadne słowa nie mogły równać się z tym uczuciem ogromnej radości i satysfakcji, które towarzyszyło mi w chwili, gdy wreszcie dostałem to, czego tak długo łaknąłem. Żadne słowa prócz... – Kocham cię. Nie planowałem powiedzieć tego na głos. Wiedziałem, że Livvie nie jest jeszcze gotowa, by usłyszeć to wyznanie. A jednak czekałem na ten moment od naszego rozstania i nie mogłem już dłużej wytrzymać. Rozpłakała się i przycisnęła mnie jeszcze mocniej do swojej piersi, żeby nie patrzeć mi w oczy. – Nie przestawaj – załkała. Zakołysała biodrami, wsuwając i wysuwając mojego penisa z pochwy, zmuszając mnie, bym dostroił się do jej rytmu. Nie wiedziałem, co robić. Wyglądało na to, że dość już powiedziałem i zrobiłem, więc pozostało mi tylko jedno: wykonywać polecenia. Przyciśnięty tak mocno do Livvie, nie miałem kłopotów z odnalezieniem drogi do jej sutków. Otoczyłem jeden z nich ustami i wznowiłem pieszczoty. Złapałem jej pośladki w obie dłonie. W nagrodę usłyszałem jęki i wzdychania zamiast płaczu. Jednocześnie czułem, jak jej cipka próbuje zmieścić mnie w sobie całego. Po chwili jej wydzieliny zaczęły płynąć wartkim strumieniem. Wreszcie się rozluźniła. Mogłem poruszać się szybciej, wbijać się mocniej i z każdym pchnięciem wędrować coraz głębiej. Odgłosy, z jakimi moje jądra spotykały się z jej mokrym ciałem, jęki i stęknięcia, gorąco i ciasnota jej wnętrza – wszystko to sprawiło, że znalazłem się na krawędzi.

– Jeszcze, Caleb. O Boże, więcej! Błagała mnie podniesionym głosem. Ruszała się szybko i gwałtownie. Próbowała złapać orgazm, który najpierw jej się wymykał, by potem obezwładnić ją swoją mocą. Pieprzyłem ją nawet wtedy. Jej cipka kurczyła się rytmicznie wokół mojego penisa, mięśnie zesztywniały, a z ust dobywały się błagania, bym zwolnił. Nie mogłem. Ujeżdżałem ją, aż jej orgazm przeminął zupełnie i opadła na mnie bezwładnie. – Proszę, Caleb – wydyszała mi do ucha. Spocone piersi ślizgały się po mnie. Też byłem cały mokry pod swetrem, ale nie zamierzałem przestać, żeby go zdjąć. – Tak – westchnęła zadowolona. – Podoba mi się. Pieprz mnie właśnie w ten sposób. – Przestań bluźnić – syknąłem – inaczej nie będę mógł zwolnić. Zachichotała. – Przepraszam. To przez ciebie. Odnalazła drogę do moich ust i pocałowała. Po chwili zaczęła poruszać się zgodnie z moim rytmem. Ona opadała, ja pchałem. Ona się podnosiła, ja się cofałem, byśmy zaraz mogli spotkać się z podwójną siłą. – Och, tak mi dobrze – mruknąłem, a kiedy w odpowiedzi ona jęknęła żałośnie, z radości przyśpieszyłem. Nie zapomniałem jej niemego odrzucenia. Szczerze mówiąc, cholernie mnie to zabolało, jednak wiedziałem, że to nie jest dobry moment, by o tym wspominać. Już raz popełniłem ten błąd. – Pieprz mnie – wydusiła z siebie mimo rwanego oddechu. – Błagaj – zażądałem. Ta gra została stworzona dla dwóch osób. – Błagam, Caleb. – Przytrzymała moją głowę i spojrzała mi w oczy. Jeśli ja odnalazłem swoją pierwotną naturę, Livvie znalazła swoją. Miała żądzę wymalowaną na twarzy. Jej podniecenie uderzało mi do głowy. – Proszę, pieprz mnie swoim ogromnym kutasem. Chcę zobaczyć, jak szczytujesz. – Zamknęła oczy i zaczęła poruszać się szybciej i bardziej gwałtownie. Doskonale wiedziała, jak rozpalić we mnie ogień. Miałem tylko nadzieję, że nie będę tego żałował. Przytrzymałem ją jedną ręką i podniosłem się razem z nią z kanapy, a potem położyłem na plecach. Wreszcie złapałem za sweter i ściągnąłem go przez głowę. Przy okazji zsunąłem spodnie do kolan. Livvie opierała się przez moment, ale jej wątpliwości szybko wyparowały, gdy wepchnąłem się w nią aż do samego końca. – Jeszcze raz, Kotku. Błagaj mnie jeszcze raz. Przytrzymując się jedną ręką, a drugą chwytając ją za udo, patrzyłem, jak ją pieprzę. Wspomniałem jej słowa i uśmiechnąłem się. Miała idealny odcień różu. Uniosłem wzrok i podziwiałem jej piersi, poruszające się zgodnie z rytmem moich pchnięć. – Błagam, Caleb. Nie mogłem dłużej się już wstrzymywać, jednak wiedziałem też, że nie powinienem dochodzić w środku. – Gdzie mam się spuścić? Livvie popatrzyła na mnie przeszywającym wzrokiem. – Gdziekolwiek zechcesz. Orgazm nadszedł, zanim zdążyłem zdecydować. Jądra powędrowały w górę i zacząłem szczytować. Próbowałem patrzeć na Livvie, ale nie panowałem nad opadającymi powiekami. Poddałem się wrażeniu, że jej ciało przyjmuje mnie do siebie. Gdzieś z daleka docierał do mnie jej głos. Nie słyszałem wyraźnie, dopóki napięcie zupełnie nie opadło. Otworzyłem wreszcie oczy i spojrzałem w dół. Dłoń Livvie spoczywała

w miejscu, gdzie nasze ciała były złączone. – Mój – powiedziała. Nic i nigdy nie było bardziej prawdziwe. – Twój – odparłem.

Trzy

Tamtej nocy nawiedził mnie sen. Rafiq spojrzał na mnie, leżąc na stole. Drżał ze strachu. Jego twarz znaczyły otarcia i krew. Przemówił do mnie spokojnym głosem: – Ja czy dziewczyna? Fala miłości podążyła za uczuciem wstydu. To wrażenie szybko ustąpiło znajomej wściekłości, która nie pozwalała mi umrzeć wtedy, gdy śmierć wydawała się znacznie lepszym wyjściem niż życie. – Nie. Nie chodzi tylko o dziewczynę. Zmusiłeś... zmusiłeś mnie, żebym cię pokochał. Zdradziłeś mnie. Rafiq zaśmiał się donośnie, lecz po chwili jego śmiech przeobraził się w charkot. – Znowu zdrada. Dla ciebie zawsze wszystko było zdradą, Khoya. – Jego słowa w mojej głowie brzmiały tak, jakby znowu zasiadł przede mną, we własnej osobie. – Kłamiesz, chłopcze. Nie zmusiłem cię, żebyś mnie pokochał. Nie da się nikogo do tego zmusić. Zasłużyłem na wszystko, co mi dałeś. Trzymałem w ręku nóż; czułem to. Jednak, jak to bywa w snach, ostrze zniknęło w chwili, gdy spróbowałem wbić je w udo Rafiqa. Miałem w sobie tyle gniewu, tak dużo gniewu, i nie mogłem go wyładować. Rafiq uznał to za zabawne, czym jeszcze bardziej mnie rozsierdził. – Dałem ci wszystko, na co zasłużyłeś, strzelając ci prosto w serce! Rafiq zaśmiał się, wykasłując krew. – Jesteś taki, jakiego cię wychowałem. – Powoli przestał się śmiać i spojrzał na mnie z uczuciem. – Wiem, że obmyłeś moje ciało. Wiem, że pochowałeś mnie zgodnie z prawem. Wiem, że mnie opłakiwałeś. Jego słowa raniły, chociaż wiedziałem, że nie mógł poznać żadnej z tych informacji. Jednak bardziej bolała świadomość, że się nie mylił. – Dlaczego nie umrzesz wreszcie? – zapytałem głosem pełnym jadu. Rafiq uśmiechnął się złośliwie. – Nie możesz mnie zabić, Khoya. Nie da się tego zrobić drugi raz. Jestem wszystkim, co znasz. Jestem twoją matką. Twoim ojcem. Twoim bratem. Przyjacielem. Zawsze będę z tobą.

Nigdy się mnie nie pozbędziesz. Chociaż nienawidziłem tego, w moich snach mogłem płakać bez oporów i właśnie to uczyniłem. – Jak mogłeś tak bardzo mnie zranić? Zabrałeś mi dzieciństwo. Zabrałeś mi przeznaczenie. Rafiq, nagle wolny, przewrócił się na bok i podniósł. Otarcia na jego twarzy wygoiły się, a na nagim ciele znikąd pojawiły się ubrania. – Wcale nie to cię gnębi, Caleb. Zdradziłem cię, owszem, ale to nie dlatego mnie zabiłeś, prawda? – Ze wstydu nie mogłem na niego patrzeć. – I tak byś mnie zabił. Chciałeś się mnie pozbyć, ponieważ tylko w ten sposób mogłeś uwolnić dziewczynę. Ty zdradziłbyś mnie, Khoya. Wcale się tak bardzo nie różnimy i właśnie to cię tak dręczy. Podniósł rękę i przeczesał mi włosy, tak jak robił to, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Poczułem ukłucie w sercu. Pchnąłem go z całej siły z powrotem na stół, a potem zrzuciłem na podłogę. Skoczyłem wysoko i wylądowałem na jego ciele. Uderzyłem go. Wielokrotnie. Moje zaciśnięte pięści zdawały się bezużyteczne; nie potrafiłem wykrzesać dość siły, by pobić Rafiqa na śmierć. Zmieniłem taktykę i złapałem go za gardło, próbując wydusić z niego życie. Poczułem na sobie jego szaleńczy wzrok. – Jestem tu bogiem! Ty mnie nim uczyniłeś. – Zgiń wreszcie, do cholery! Zgiń! Zgiń! Nienawidzę cię! Żałuję, że nie żyjesz, bo nie mogę cię znowu zabić! – Wbiłem mu palce w oczodoły i poczułem na nich mokrą krew. Rafiq tym razem próbował ze mną walczyć. Jego ręce starały się mnie odepchnąć, nogi wierzgały, a ciało wiło się i skręcało. – Nie jesteś bogiem, Rafiq. Mogę cię pokonać. Nic do ciebie nie czuję. Ciało Rafiqa zesztywniało. – Panie? Usłyszałem za sobą czyjś głos. Odwróciłem się i zobaczyłem Livvie. Miała na sobie białą szatę, sięgającą aż do ziemi. Potargane włosy opadały jej luźno na ramiona. Na szyi nosiła obrożę niewolnicy. Zalała mnie fala obezwładniającego poczucia winy. – Livvie? Nie patrz! Odwróciłem głowę w stronę Rafiqa. Jego ciało zniknęło, pozostawiając po sobie jedynie dużą plamę krwi. Ręce miałem również uwalane krwią. Wytarłem je o materiał spodni, jednak nie udało mi się pozbyć czerwonej mazi. – Nie patrz – powtórzyłem i znowu zacząłem płakać. – Nie patrz. Usłyszałem zbliżające się do mnie kroki Livvie, a potem poczułem ciężar jej rąk, obejmujących mnie za szyję, oraz ciepło na plecach. – Już dobrze, panie. Wiem, dlaczego to zrobiłeś. Nie możesz walczyć ze swoją naturą. Pochyliłem się do przodu, a razem ze mną i ona. – Nie patrz. Pewne wydarzenia definiują nasze życie. Kiedyś definiowały mnie głównie osoby, które zabiłem lub zniewoliłem. Spróbowałem naprawić to drugie. Niestety morderstw nie da się cofnąć. I nie chciałem tego robić. Jednak moja podświadomość najwyraźniej nie podzielała wiary w uzasadnione zabójstwo. Dręczyła mnie, bo czerpałem z niego nieco za dużo przyjemności. Zbyt łatwo pogodziłem się ze swoją przeszłością. Obudziłem się i poczułem dotyk ciała wtulonej we mnie Livvie. Przyciskała się piersią do moich pleców, obejmując mnie chciwie jedną ręką. Jej ciepły oddech owiewał mój kark. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Do tej pory każda kolejna chwila zdawała się lepsza od poprzedniej.

Wciąż czułem cień paniki, jednak zdążyłem się przyzwyczaić do koszmarów. Jestem mistrzem adaptacji. Bardziej niż sen przerażał mnie głos w głowie, powtarzający bez przerwy, że nigdy nie puszczę Livvie. Moja. Moja na zawsze.

**

Jeśli właśnie wzdychacie z zadowoleniem, macie nierówno pod sufitem albo nie pojmujecie powagi tej sytuacji. Chociaż już nie zabijam, wciąż jestem zabójcą. Zakochany zabójca to ktoś wyjątkowo niebezpieczny. Zaśmiałem się cicho, bo Livvie właśnie przycisnęła się do mnie całym ciałem. Zamruczała, a jej palce gładziły mnie po piersi. Przysunęła się jeszcze bliżej, jej usta znalazły moją szyję i złożyły na niej zaspany pocałunek. Wyciągnąłem rękę i pogłaskałem ją po dłoni. – Obudziłaś się? – wyszeptałem. Nie było mowy, żebym sam wrócił do spania. Ja byłem zbyt sztywny, a Livvie zbyt miękka. – Nie – mruknęła, a ja się roześmiałem. – Skoro nadal śpisz, to jednak nie mogę cię wylizać na śniadanie. Drgnęła wyraźnie, pogłaskała mnie stopą. – Kiedyś cię to nie powstrzymywało. Wygięła się w łuk. – Czyżby? – Przytrzymałem jej rękę i przewróciłem się na drugi bok. Jej piersi były takie gorące. Ich dotyk idealnie pasował do jedwabistej skóry ud, o którą otarłem się wzwiedzionym członkiem. – W takim razie nie masz nic przeciwko? Zagryzła dolną wargę, próbując powstrzymać uśmiech. Obudziła się dużo wcześniej, ale nadal udawała, że jest inaczej. Jej szminka już się starła, lecz wciąż dało się zauważyć cień czerwieni. Nie licząc długich, zupełnie poplątanych włosów, niewiele różniła się od bogini, którą zapamiętałem z poprzedniego wieczoru. Wymruczała nie do końca artykułowaną zgodę. – Nikogo nie oszukasz – szepnąłem jej do ucha, ale nie doczekałem się odpowiedzi. Zebrałem włosy z twarzy. Livvie bawiła się nimi, zanim zasnęliśmy, i nie chciało mi się ich znowu związywać. Irytowały mnie, ale podróżowałem ze szwajcarskim paszportem i długie włosy pomagały mi odpowiednio wyglądać. Często zabierałem ze sobą snowboard, chociaż nie potrafiłem na nim jeździć. Wcisnąłem twarz w zagłębienie w jej szyi i wciągnąłem powietrze. Jej głowa opadła na bok, wyraźnie mnie zachęcając do pieszczot. Poczułem też, jak rozsuwają się jej nogi. Czubek penisa nie dotykał już jedwabistych ud, ale na pocieszenie zaczął ocierać się o pościel. I tak niedługo miałem wrócić do jej ciepła – nie było pośpiechu. Bardzo powoli całowałem długą linię szyi Livvie. Jęczała i wiła się pod moim dotykiem. Stopami zaczęła głaskać tylną stronę moich kolan. – To przyjemne – westchnęła. – Ciii, przecież jeszcze śpisz. Zmuszam cię do tego. Kciukiem otoczyłem jej sutek, aż nabrzmiał i zesztywniał. – A mógłbyś molestować mnie nieco szybciej? Otoczyła mnie ramionami i przyciągnęła bliżej. Bez trudu odgadłem jej intencje; chciała,

żebym zaczął ssać jej sutki. Zignorowałem to, ponieważ zdążyłem zrobić rezerwację w innej restauracji. – Uważaj, bo cię zaknebluję – zagroziłem. Nie usłyszałem żadnej artykułowanej odpowiedzi, za to nieco się chyba spięła, jednak byłem zbyt pochłonięty swoim zadaniem, żeby zwrócić na to uwagę. Powoli wycałowałem sobie drogę do jej piersi i na moment podroczyłem się z nią, liżąc koniuszkiem języka sutki. Wędrując dalej w dół pieściłem ją samym oddechem, nie ssąc, nie dotykając, za to drażniąc się z nią niezmiernie. Dłonie Livvie odnalazły moje włosy i wczepiły się w nie palcami. Bolało. Uznałem, że chyba będę zmuszony je ściąć, skoro używała ich do przytrzymywania mnie. Z drugiej strony nie dziwiłem jej się. Sam też lubiłem chwytać ją za włosy. Uznałem, że odegranie się będzie zabawniejsze (i nikt przy tej zemście nie musi ginąć, więc rozwiązanie miało same plusy). Wreszcie postanowiłem, że skoro Livvie chce przyśpieszyć, zrobię to. I tak zbyt długo na to czekałem. Złapałem ją za ręce i wyplątałem palce z włosów. – Połóż je w mniej niebezpiecznym miejscu – szepnąłem do jej brzucha. Przytrzymałem jej dłonie po obu stronach bioder i przysunąłem się bliżej krocza. Bez wahania położyłem usta na jej cipce. – Caleb! – krzyknęła. Odepchnęła się stopami od materaca i odsunęła od moich ust. Ściągnąłem ją z powrotem za nadgarstki i znowu przypuściłem atak na jej łechtaczkę. Jęknąłem z wargami tuż przy jej wargach. Podobało mi się to, jak się wije i jak szybko zaczyna się robić mokra. Przejechałem językiem naokoło i nie minęło wiele czasu, kiedy wykorzystywała przyszpilone dłonie oraz wbite głęboko w materac stopy do przyciskania się mocniej do moich ust. Chciała, żebym włożył język do środka... i zamierzałem to zrobić, gdy będę gotowy. Tymczasem czerpałem przyjemność z jej zapachu i smaku. Niektórzy mężczyźni nie lubią lizania cipki. Moim zdaniem sami są cipkami. Zassałem łechtaczkę i zacząłem mocno ją lizać. W nagrodę poczułem ból, gdy Livvie wbiła mi paznokcie w nadgarstki. Od naszego ponownego spotkania pokazała, że potrafi być bardzo zadziorna. Spoliczkowała mnie, droczyła się ze mną, groziła mi gazem pieprzowym, ciągnęła za włosy, a teraz byłem pewien, że podrapała mnie do krwi. Nie wiedziałem, co o tym sądzić, ale postanowiłem odpłacić się w podobny sposób. Ścisnąłem jej nadgarstki i rozluźniła palce, głośno jęcząc. – Przewróć się na brzuch i wypnij tą piękną pupcię. Przełknąłem ślinę, by stłumić podniecenie. – Tak, Caleb. Zmieniła pozycję i wypięła tyłek w dobrze mi znany sposób. Sam ją tego nauczyłem. Poczułem się, jakby ktoś jednocześnie popieścił mojego członka i mocno uderzył w brzuch. Czy to źle, że podobał mi się ten widok? Czy Livvie myślała, że się nie zmieniłem? Wiedziała, jak bardzo żałuję, że kiedykolwiek zmuszałem ją do wykonywania tego rodzaju poleceń? Dlaczego tak zajebiście to na mnie działało? Czyżbym nadal był tym samym mężczyzną, który podniecał się łamaniem jej silnej woli? To nie jest dobry moment na roztrząsanie dylematów moralnych, ćwoku. Porzucając te rozważania, położyłem rękę na dolnej części pleców Livvie, a drugą złapałem członka. Przystawiłem go do mokrej dziurki i włożyłem do połowy. Wycofałem się i wszedłem raz jeszcze. Przestałem dopiero wtedy, gdy moje biodra dotknęły jej tyłka. Livvie krzyknęła, zaciskając pięści na pościeli. – Boże!

Przejechałem dłonią wzdłuż jej kręgosłupa, pokazując, żeby się obniżyła. Wbiłem się w nią aż do samego końca, a potem serią szybkich pchnięć wywołałem w nas obojgu gorączkową żądzę. Pochyliłem się i wyszeptałem jej do ucha: – Podoba ci się to? Stęknęła, ale nie odpowiedziała. Rozsierdziło mnie to. Byłem jak gepard, który właśnie dostrzegł swoją ofiarę. Objąłem dziewczynę jedną ręką i złapałem mocno za pierś. Znajdując się tak blisko jej twarzy, podziwiałem każdy jej jęk, stęknięcie i westchnienie, wywoływane moimi kolejnymi, coraz głębszymi pchnięciami. – Zapytałem cię o coś. Podoba ci się? Zagryzła dolną wargę i zacisnęła powieki. Musiało jej być dobrze, bo dosłownie słyszałem i czułem, jak bardzo jest mokra. A jednak nie chciała odpowiedzieć. Zaczynało mnie to niepokoić. Zeszłej nocy powiedziałem Livvie, że ją kocham, a ona nie skomentowała tego wyznania ani słowem. Trochę niepokoiło mnie to zachowanie i stwierdziłem, że jeśli chciała mnie w ten sposób wkurzyć, osiągnęła swój cel. Podniosłem się, uwalniając ją od swojego ciężaru. Złapałem ją za biodra i zwolniłem tempo. Spuściłem wzrok, żeby popatrzeć, jak wchodzę w nią i wychodzę. Faktycznie była cała mokra. Jej nieśmiały, lśniący odbyt mrugał do mnie. Uśmiechnąłem się pod nosem na myśl, czy mój następny krok sprowokuje ją do reakcji. Obrysowałem pomarszczoną dziurkę kciukiem. Szarpnęła biodrami, ale za chwilę uspokoiła się. Poszedłem dalej i delikatnie wcisnąłem palec do środka. – A teraz, Kotku? Teraz się do mnie odezwiesz? – Mmm. – To wszystko? Nic więcej mi nie powiesz? Mój gniew wyparował. Podobało jej się. Pragnęła mnie. Pragnęła tego, co jej robiłem. A jednak z niezrozumiałych dla mnie powodów nie potrafiła powiedzieć tego na głos. A może podnieca ją udawanie, że tego nie potrafi. Musiałem potrząsnąć głową, żeby pozbyć się tej myśli. To zbyt wiele, by się w takiej chwili nad tym zastanawiać. Wyciągnąłem kciuk i złapałem Livvie za biodra. Wbiłem się w nią mocno i poczułem, jak trzęsie się i drży wokół mojego penisa. Doszedłem w niej jeszcze raz i padłem obok na łóżko. – Boże, umieram z głodu! Muszę natychmiast zjeść śniadanie – mruknęła. Mokre włosy przykleiły jej się do czoła. Zaśmiałem się. – Przemówiła! – Zgarnąłem pozlepiane kosmyki, a Livvie zamknęła oczy, żeby cieszyć się moim dotykiem. Tworzyliśmy razem przedziwną parę. – Przez chwilę zastanawiałam się, czy wolę szczytować, czy wyskoczyć z łóżka po naleśniki. – Uśmiechnęła się. – Potrafisz zafundować dziewczynie rozmaite doznania. – Hmm, zafunduję ci jeszcze trochę stresu – mrugnąłem. – Musimy się stąd wynieść za kwadrans. Zaspaliśmy. – Wiedziałem, że nie będziemy mieli żadnych problemów, jednak lubiłem trochę podenerwować Livvie. – Cholera. Nie starczy czasu na prysznic, a ja mam tylko ubrania z wczoraj. Przewróciła się na plecy i westchnęła ciężko. Wtedy ja położyłem się na boku, podparłem się na łokciu i powiedziałem: – Możemy iść do mnie. To niedaleko. – Jak niedaleko? Wyszczerzyłem zęby. – Obok. – Ty dupku! – zaśmiała się. – Myślałam, że masz dom.

– Gdy ktoś mówi „chodźmy do domu”, niekoniecznie oznacza to, że faktycznie mieszka w domu. Ja wynajmuję pokój w hotelu... ale nie ten pokój. Nie możesz się gniewać, że jestem przebiegły. A poza tym możemy zamówić coś do jedzenia. – Uśmiechnąłem się szeroko, czekając na odpowiedź. Dziękuję Bogu za hormony, które sprawiają, że kobiety po udanym seksie są takie spolegliwe, ponieważ nie musiałem jej więcej przekonywać. No, musiałem jeszcze obiecać naleśniki.

Cztery

Po zjedzeniu śniadania (i wylaniu nieprzyzwoitych ilości syropu klonowego na różne części ciała), Livvie poinformowała mnie, że musi wrócić do swojego mieszkania i przygotować się do pracy. Nie ucieszyło mnie to, ale postanowiłem być miły i pozwolić jej na odrobinę normalności. Dostałem już więcej seksu i rozmów, niż się spodziewałem, choć i tak pozostało jeszcze mnóstwo kwestii do omówienia. Ja porzuciłem swoje zajęcia, by spędzić z Livvie więcej czasu. A ona nie chciała nawet, żebym zawiózł ją do domu. – Pojadę taksówką. Na miejscu będę się bardzo śpieszyć i będzie mi głupio, że cię ignoruję. – Uśmiechnęła się do mnie, wkładając buty. – Mogę zadzwonić, gdy skończę zmianę? Mamy poniedziałek, więc powinnam być wolna przed północą. Ciągle leżałem w łóżku, nagi. Miałem nadzieję, że cichy protest przeciwko ubieraniu się po wzięciu prysznica skłoni ją do dotrzymania mi towarzystwa, jednak nie zadziałało. Wciąż nie odezwała się słowem na temat mojego wyznania. Niepokoiłem się tym bardziej, niż byłbym gotowy przyznać. – Nadal nie rozumiem, dlaczego mnie zostawiasz. Przecież wiesz, że bez ciebie na pewno będę robił coś niedobrego. Posłała mi kolejny uśmiech i podeszła do łóżka. Schyliła się i pocałowała mnie w policzek. – Ufam ci – powiedziała i odsunęła się, zanim zdążyłem znowu pociągnąć ją na pościel. – Nie masz na sobie bielizny – droczyłem się. Nie chciałem przecież, żeby miała kłopoty z taksówkarzem. – Myślę, że szanse na drugie już w moim życiu porwanie są niewielkie. Nie uważasz? – Wyraźnie chciała zabrzmieć sarkastycznie, jednak w jej głosie usłyszałem cień urazy. Zmusiłem się do uśmiechu, lecz tak naprawdę chciałem powiedzieć, że mam dosyć jej przytyków. Zdawałem sobie sprawę, że na nie zasłużyłem. Właściwie zasłużyłem na znacznie więcej niż kilka ironicznych uwag. Tylko że natura nie pozwalała mi przyjmować kolejnych ciosów, gdy już zostałem powalony. – Chyba masz rację. Będę tutaj, gdy zadzwonisz. Wytoczyłem się z łóżka, pocałowałem Livvie w czubek głowy i poszedłem do łazienki,

żeby się odlać. Usłyszałem trzaśnięcie drzwiami. Starałem się zająć myśli czymś innym. Czytałem książkę. Oddałem lamborghini. Zjadłem obiad. Przejrzałem krajowe i światowe wiadomości. Chociaż bardzo się starałem, wkrótce w mojej głowie znowu pojawiła się Livvie. Przypomniałem sobie zeszłą noc i jej pośpieszne wyjście rano. To pierwsze wywołało uśmiech na mojej twarzy; to drugie – niepokój. Mieszkanie Livvie znajdowało się blisko uczelni. Sprawdziłem w Internecie położenie miasteczka studenckiego i okolicę. Było tam względnie bezpiecznie. Sieci nie zalewały historie o napadach na tle seksualnym na campusie. Z drugiej strony, wątpię, żeby uniwersytet chętnie dzielił się takimi informacjami. Postanowiłem dowiedzieć się więcej na ten temat później. Livvie miała tendencję do zbytniej ufności. Nieco nadgorliwie sprawdziłem jej sąsiadów. Mężczyzna mieszkający po drugiej stronie korytarza został aresztowany za przemoc w rodzinie, jednak było to rok temu i od tamtej pory nie zadzierał z prawem. Wtedy mieszkał ze studentką. Uznałem, że na wszelki wypadek będę go miał na oku. Wpół do jedenastej poszedłem wziąć prysznic. Godzinę później zamówiłem do pokoju szampana. Gdy zbliżała się północ, spodziewałem się usłyszeć sygnał telefonu w każdej chwili. Z każdą kolejną minutą coraz wyraźniej czułem, że żyjąca we mnie otchłań miała się doskonale. Zmieniły się tylko jej upodobania i teraz pragnęła żywić się nadzieją. Minęło bardzo dużo czasu, odkąd ostatni raz pozwoliłem sobie na tę emocję. Otchłań karmiła się nią, podczas gdy stare wspomnienia przypominały, jak bardzo może być to niebezpieczne. Nadzieja i strach to dwie strony tej samej monety. Przestałem tęsknić za Livvie, a zacząłem mieć nadzieję, że zostanę mężczyzną, jakiego pragnie. Nie wiedziałem, co gorsze. Zanim nawiązałem kontakt z Livvie, wyobraziłem sobie przeróżne scenariusze. A jednak nie spodziewałem się tej pasywno-agresywnej postawy. Mój umysł jest znacznie bardziej zorientowany na rozwiązywanie problemów. Jesteś na mnie zła? Zacznij wrzeszczeć albo nawet mnie uderz, jeśli masz dość odwagi. Proszę, nie uśmiechaj się do mnie słodko, zachowując się, jakby nic się nie stało, by potem pozbawić mnie złudzeń. I zanim coś powiesz – tak, zdaję sobie sprawę z tego, jak ironicznie to brzmi. Sam swego czasu wielokrotnie pogrywałem sobie z Livvie. Nie znaczy to jednak, że lubię być po drugiej stronie. Żaden mężczyzna tego nie lubi. Wziąłem taksówkę i pojechałem do jej mieszkania. Na miejscu zobaczyłem domofon z długą listą przycisków i małym głośnikiem. Wciskałem wszystkie po kolei, aż w końcu ktoś mnie wpuścił. Zignorowałem zaspane inwektywy, dobiegające z głośnika. Zignorowałem również przycisk podpisany „S. Cole”. Mogłem się odwrócić i odejść, a potem zmienić hotel, żeby Livvie zaczęła się zastanawiać, gdzie się podziałem. Mogłem walić w drzwi do jej mieszkania i zrobić scenę na korytarzu. Mogłem wedrzeć się do środka, gdy już otworzy, i zapowiedzieć, że nie ruszę się, dopóki nie odpowie na moje pytania. Mogłem powiedzieć jej, żeby się pieprzyła, a potem odejść. Mogłem. Ale nie zrobiłem tego. Wziąłem głęboki wdech i zapukałem. Miałem przyspieszony oddech, a serce gdzieś goniło. Nie raz już się znalazłem w trudnej sytuacji, ale rzadko miało to na mnie aż tak wyraźnie fizyczny wpływ. Po kilku sekundach drzwi się uchyliły. Krótki łańcuch nie pozwalał na szersze ich otwarcie. W szparze pokazała się twarz zapłakanej Livvie. Mój gniew wyparował w jednej chwili, zastąpiony przez strach.

– Nic ci nie jest? Nie zadzwoniłaś. Odwróciła wzrok i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Usłyszałem, jak szarpie łańcuch, a potem wpuściła mnie do środka. Wszedłem powoli i ostrożnie. Rozglądając się po mieszkaniu, zdałem sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie byłem w świecie Livvie. Nie wiedziałem o niej zbyt wiele. W kącie stała niebieska kanapa, a przed nią ława z blatem w kształcie kleksa. W wazonie wypełnionym przezroczystymi kulkami znajdowały się sztuczne pomarańczowe stokrotki. Na ścianach wisiały oprawione plakaty z filmów Wywiad z wampirem, Kruk, The Social Network, Incepcja, obraz z czterema płytami w różnych kolorach oraz półnagi mężczyzna, którego walory porównane były do czekolady. Czułem się boleśnie nie na miejscu. Livvie była młodziutka. Interesowały ją filmy, muzyka, chłopaki. Wolała żywe kolory. Uśmiechnąłem się pod nosem na widok konsoli playstation. Przy telewizorze leżały plastikowe pałeczki, gitara i mikrofon. Zacząłem się zastanawiać, czy wolała śpiewać czy raczej grać na instrumentach. Zastanawiałem się, z kim grała, i doszedłem do wniosku, że najprawdopodobniej z tą parą, z którą ciągle się prowadza. Oni znali inne oblicze Livvie. Zazdrościłem im. – Przepraszam – powiedziała, podchodząc do drzwi znajdujących się z boku. Miała na sobie różowy szlafrok w misie. Nigdy bym nie wybrał dla niej takiego stroju. Ruszyłem za nią na balkon i patrzyłem, jak zapala papierosa. – Wyszłam z pracy późno i pomyślałam, że pewnie już śpisz. – Zaciągnęła się mocno dymem, a potem z wprawą go wypuściła. – Jak długo palisz? – zapytałem. Nie widziałem jej nigdy z papierosem w czasie obserwacji. Livvie uśmiechnęła się i prychnęła kpiarsko. – Będziesz mi prawił kazania? – Nie. Wszyscy mamy złe nawyki. Zamierzałem wyperswadować jej palenie, ale nie chciałem zaczynać w takiej chwili. Odwróciła się do mnie i wyszczerzyła zęby. – Nie wszystkie moje nawyki są złe. Uśmiechnąłem się mimo zaniepokojenia. – Kilka bardzo mi przypadło do gustu – zacytowałem ją. Podszedłem bliżej i odgarnąłem jej włosy z czoła. Lubiłem jej dotykać. Lubiłem przypominać sobie, że żyje. Ku mojej uldze zamknęła oczy i cieszyła się tą pieszczotą. – Palę tylko wtedy, gdy jestem zestresowana. Zaczęłam po wyjściu ze szpitala. Od paru miesięcy nie miałam papierosa w ustach. – Odwróciła się i raz jeszcze zaciągnęła. – Jaki jest prawdziwy powód tego, że nie zadzwoniłaś? – Mój strach poszybował w górę. – Czyżbyś... zmieniła zdanie? O nas? Zerknęła na mnie przez ramię, a potem zapatrzyła się w noc. Jeszcze dwa razy wciągnęła dym do płuc. – Nie wiem, kim właściwie dla siebie jesteśmy. Oczy zaczęły mnie szczypać. Może przez dym. – Możemy być tym, czym zechcesz, Livvie. A możemy też nie być niczym. Wszystko zależy od ciebie. – Kiedy tylko wypowiedziałem te słowa na głos, zdałem sobie sprawę, że to kłamstwo. Popatrzyła na mnie spode łba. – Nie, Caleb. To nie jest takie proste. Minął rok. Pieprzony rok! Nie dałeś mi szansy, żebym naprawdę się na ciebie wściekła. Po prostu zniknąłeś i nagle zostałam sama z lękiem o to, czy w ogóle żyjesz. FBI nie dawało mi spokoju i przez cały czas, przez cały cholerny czas, broniłam cię. Tłumaczyłam wszystko, co mi zrobiłeś, ponieważ kochałam cię, a ty ryzykowałeś wiele, żeby mnie uratować. A teraz wracasz do mojego życia. – Starła łzy z policzka. – I za nic nie wyobrażam sobie, żebym znowu została bez ciebie. Ale jest jeszcze mnóstwo innych

popierdolonych rzeczy. Emocji, na które sobie nie pozwalałam, ponieważ nie chciałam się przyznać, że może Reed i Sloan mieli rację. Może ja nie mogę cię kochać. Pod wpływem obudzenia dawno uśpionych emocji moimi żyłami popłynęła adrenalina. – Proszę – wyszeptałem jakby wbrew sobie. Nawet nie wiedziałem, o co właściwie proszę. Może po prostu chciałem, żeby przestała mówić takie rzeczy. Jej słowa sprawiały mi ból. Sprawiały mi ból większy niż wszystko inne. Niemal tak wielki jak ten, który przynosi mi wspomnienie gasnących oczu Rafiqa. Dręczyły mnie moje własne słowa z przeszłości. Chociaż bardzo urocze było to twoje miłosne wyznanie. Livvie – mając nieograniczone pokłady współczucia – zgasiła papierosa i objęła mnie w pasie. Złapałem się rzuconego przez nią koła ratunkowego i wziąłem ją w ramiona. Możliwe, że ścisnąłem ją nieco za mocno. Nie chciałem jej puścić. Nie mogłem. – Caleb – wydusiła i rozluźniłem nieco chwyt, ale niewiele. – Nie chcę, żebyś znowu zniknął. Proszę, obiecaj mi, że tego nie zrobisz. Szukałem po omacku języka w gębie i musiałem chrząknąć, żeby móc coś z siebie wydobyć. – Obiecuję, Livvie. Tylko... tylko nie wiem, co robić. Wkraczam na zupełnie nieznany mi teren. – Ja również, Caleb. I jesteśmy naprawdę zdrowo popieprzeni. Nie znam drugiej tak chorej na umyśle pary. – Zaśmiała się ponuro. – Ale potrzebuję czasu. Musisz mi pozwolić się na ciebie powściekać. Musisz mi obiecać, że cokolwiek zrobię albo powiem, wybaczysz mi. Poczekasz, aż mi przejdzie. Kłębiło się we mnie tak wiele emocji i żadnej nie mogłem dać upustu. Postanowiłem więc stwierdzić to, co oczywiste. – Livvie, wybaczę ci wszystko, co zechcesz. Nie potrzebujesz mojego wybaczenia; nie musisz nigdy o nie prosić. Jest twoje, Livvie. Wszystko, co jest moje, jest twoje. Złapałem ją za włosy i przechyliłem jej głowę w swoją stronę. Usta były słone od łez, a na języku miała posmak papierosów, jednak nadal całowałem Livvie. Potrzebowałem Livvie. Niczym filmowy superbohater (a do tego czasu niewiele ich zdążyłem obejrzeć), wziąłem ją na ręce i zabrałem do środka. Uprzejmie poinstruowała mnie, jak dojść do jej sypialni. Kochaliśmy się na pastelowo żółtej pościeli pośród absurdalnej liczby poduszek.

**

Później, kiedy już skończyliśmy uprawiać seks, Livvie rozpoczęła rozmowę. Przypomniała mi tym nasz pobyt w Meksyku. Zawsze lepiej nam szło w ciemności. Daruję ci, a także i sobie, szczegółów na temat tego, co wydarzyło się, gdy nasyciliśmy już swoją żądzę. Wiesz, przez co Livvie musiała przejść. Znasz prawdę o mojej przeszłości. Po tamtej nocy ja też już wszystko wiedziałem. Powiedziała mi wtedy, że urodziłem się jako James Cole. Moją matką była Amerykanka, Elizabeth Cole, a ojcem mężczyzna, o którym wiadomo było tylko tyle, że miał na imię Vlad. Kiedy miałem pięć lat, porwano mnie i wysłano do burdelu. Matka zabiła się, kiedy skończyłem dwanaście lat. Przypomniałem sobie, że mniej więcej w tym samym czasie trafiłem pod opiekę Rafiqa. Ciekawe, czy wiedział o jej śmierci, kiedy postanowił mnie „uratować”. Nie potrafiłem przypomnieć sobie jej twarzy. Za to nigdy nie zapomnę wyglądu Rafiqa.

Tymczasem gnębiła mnie jedna myśl: Vlad jest twoim ojcem. Twój ojciec wciąż żyje. – Wszystko w porządku? – wyszeptała Livvie z ustami przy mojej szyi. Czułem, jak spływają na mnie jej łzy. Czułem jej ramię oplatające mnie w pasie. Czułem bicie jej serca na żebrach. Czułem. Cholera jasna, czułem, i to było okropne. Przyciągnąłem ją bliżej i przejechałem palcami po dolnej części jej pleców, próbując ukoić skołatane nerwy tą bliskością. Livvie żyła. Ja żyłem. Byliśmy razem. Starałem się na tym skupić. – Nie, Kotku. Nie jest w porządku – szepnąłem. – Nie wiem, ile czasu jeszcze minie, zanim będzie w porządku. Wiem tylko tyle, że póki jesteś obok, istnieje szansa, bym pewnego dnia... wydobrzał. Ścisnęła mnie. Tak wiele w sobie kryłem i jej miłość – czy coś innego, co do mnie czuła – groziła wydostaniem tego na zewnątrz. Starałem się zatrzymać to wszystko w środku, gdzie mogłem nad tym panować i nikt nie mógł wykorzystać tego przeciwko mnie. Moje życie było popieprzone. Od samego początku. Nie było sensu dłużej zajmować się rzeczami, na które nie miałem najmniejszego wpływu. Moja matka nie żyła. Rafiq nie żył. Livvie i ja żyliśmy. Koniec festiwalu litości. – Tak mi przykro, Caleb – płakała. Zamknąłem oczy, żeby pozbyć się szczypania pod powiekami. – To nie była twoja wina. Przełknąłem głośno ślinę. – Szkoda, że to nie jest prawda. Kiedyś może i tak, ale już dawno temu to przestała być prawda. Zrobiłem, co zrobiłem, Livvie. Winę ponoszę wyłącznie ja. – Przez chwilę nie odzywaliśmy się; każde próbowało przetrawić te słowa. Musiałem jednak wiedzieć coś jeszcze. – Dlaczego zmieniłaś swoje nazwisko na Cole? Dla Jamesa? Czy... dla mnie? – Caleb, ja wiem, kim jesteś. Nie ma znaczenia, jak będę się do ciebie zwracać. Powiedz mi tylko, jaki jest twój wybór. – Westchnęła. – Zrobiłam to, ponieważ... – Poruszyła się nerwowo. – Kochałaś mnie. – Zamknąłem oczy. – Uwierz mi... nie przegapiłem czasu przeszłego. Rozumiem. – Ale nie rozumiałem. – Caleb, to nie tak... – wyszeptała i przysunęła się bliżej. – Chodzi o to, co powiedziałeś o zmianie. Zmieniamy się. Oboje jesteśmy inni niż kiedyś i dopóki nie przekonamy się, co to naprawdę oznacza, nie wydaje mi się... – Nie chcę o tym mówić, Livvie. Chcę tu zwyczajnie być. Teraz. Z tobą. Pieprzyć wszystko inne; mam to w dupie. Jeśli jest jeszcze coś, co musisz mi powiedzieć, śmiało. Miejmy to już z głowy i od jutra możemy zacząć od początku. Chcę zacząć od nowa, Livvie. Możemy tak zrobić? – Ciągle głaskałem ją po plecach. Dzięki temu wiedziałem, gdzie jestem. – Chcę tego. Ale co powiemy ludziom? Nie możemy opowiedzieć prawdy, a ja nie mogę porzucić swojego życia tutaj, Caleb. – A co z FBI? Ciągle cię obserwują? – Poczułem chwilowy przypływ gniewu na myśl o spotkaniu twarzą w twarz z agentem Reedem. Skopałbym mu tyłek. I to się nie zmieniło! – Widzę się z Reedem w czwartek. Wiem, że go nie lubisz. Cholera, sama nie wiem, czy go lubię. – Usłyszałem uśmiech w jej głosie i zirytowało mnie to. Porównywała go do mnie zbyt wiele razy. – Ale to dobry człowiek. Chciał sprawdzić, co u mnie, odkąd powiedziałam mu, że mam wrażenie, jakby ktoś mnie obserwował. Pomijając jego i Sloan, nie kontaktuję się w ogóle z FBI. Nie mam już nic, co byłoby dla nich cenne. – Szturchnęła mnie w żebra. Westchnąłem. – Cóż, nie miałaś. Teraz masz. Jak nam się poszczęści, pozbędziemy się Reeda z łatwością. Powiedz mu, że masz jakiegoś tajemniczego wielbiciela na uczelni. Albo coś

podobnego. Jestem pewien, że to prawda. Jeśli dasz mu do zrozumienia, że nie potrzebujesz jego pomocy, będzie podejrzliwy. – Głos w głowie zapytał mnie, czy potrafiłbym pozbyć się go na dobre. Spokojnie zignorowałem to. Byłem zdeterminowany prowadzić inne życie. Nie chciałem już być mordercą. – No dobra, ale co z resztą? – Powoli, Livvie. Nie jestem gotowy na opowiadanie o naszym związku, tak samo jak ty. Dajmy sobie czas na wymyślenie odpowiedniej historii. Oparła się na łokciu i pochyliła, żeby pocałować mnie w pierś. Wytarła mokry ślad, który zostawiła na mojej skórze. – Przysięgam, że przez ostatnie dwa dni wylałam więcej łez niż przez ostatni rok. – Uśmiechnęła się. – Teraz mam już chyba dość. Naprawdę żałuję, że musiałam ci o tym wszystkim opowiedzieć. Serce mi się krajało, gdy Reed o tym mówił. Ale zasługujesz na to, by poznać swoją przeszłość. – Jej wzrok przesunął się z moich oczu na pierś. Zaczęła mnie mimochodem głaskać. – Tamtego dnia wyglądałeś... niepotrzebnie opłakiwałeś Rafiqa. Położyłem dłoń na jej dłoni i chrząknąłem. – To już przeszłość. Nie chcę więcej o tym mówić. Jej wyraz twarzy zmienił się na żartobliwie smutny. – Gdybyś odnalazł mnie wcześniej, moglibyśmy świętować twoje urodziny. W zeszłym miesiącu zapaliłam dla ciebie świeczkę. Niestety tort musiałam zjeść sama. – Uśmiechnęła się. Jej słowa wydawały mi się dziwne, ale też wybuchnąłem śmiechem. – Jaki był? – Niemiecka czekolada. Przepyszny – wymruczała. Tym razem uśmiechnąłem się naprawdę szczerze. – Trudno. W sumie i tak nie jem zbyt dużo ciast. – A ja jem! Z drugiej strony, jestem od ciebie osiem lat młodsza i mój metabolizm dobrze sobie radzi z dużą ilością cukru. Ty musisz dbać o swoją cudowną figurę. – Jej dłoń powędrowała w dół i zaczęła głaskać mnie po brzuchu. – Myślę, że idzie mi całkiem nieźle – powiedziałem. Nie wstydziłem się swojego ciała. Nie miałem ku temu najmniejszego powodu. – Chociaż to dziwne, mieć urodziny. Twoim zdaniem wyglądam na dwadzieścia siedem lat? Posłała mi kokieteryjny uśmiech. – Moim zdaniem wyglądasz... smakowicie! – Jej palce przesunęły się jeszcze niżej i za chwilę oplotły mojego penisa. – Smakowicie, tak? To coś nowego. Myślałem, że raczej jurnie albo jak uosobienie męskiego ideału. Zaczęła się głośno śmiać. Szybko mnie tym zaraziła. Podobało mi się, że robiła to nieco zbyt głośno jak na damę. – Och, Caleb. Oczywiście jesteś też jurnym uosobieniem męskiego ideału. Ale w tej chwili bardziej interesuje mnie twój smak. – Ześlizgnęła się w dół i złapała za mój członek. – No, w takim razie... smakuj śmiało. Jeśli masz jeszcze trochę ciasta, z chęcią załatwię ci lukier. Zmarszczyła nos i zachichotała. Odprężyłem się i pozwoliłem Livvie odciągnąć mnie od rozmyślań.

Pięć

Spotkanie Livvie z Reedem zakończyło się pomyślnie. Jednak po powrocie powiedziała mi, że nie dał się łatwo oszukać. Chciał zostać na kilka dni, żeby upewnić się, że jest bezpieczna. Nie podobał mi się. Podejrzewałem, że jego wizyta miała więcej wspólnego z chęcią odkrycia tajemnicy niż bezpieczeństwem Livvie. Rozmawiał z jej przyjaciółmi, współpracownikami, a nawet z chłopakiem w jednej z ulubionych restauracji. Bardzo dobrze, że zapłaciłem komuś, by zaniósł kelnerowi wiadomość. Gdyby podał mój rysopis Reedowi, mielibyśmy przerąbane. Trzymanie się z dala od niego wymagało ode mnie ogromnych pokładów samokontroli. Zdawałem sobie sprawę, że pewnych rzeczy Livvie nigdy by mi nie wybaczyła. Nie mieliśmy żadnego kontaktu podczas jego wizyty. Odkryłem wtedy nowe koszmary i znudzenie, jakiego nie doświadczyłem jeszcze w całym swoim życiu. Cieszyłem się z połączenia z Internetem, dopóki nie zawładnęła mną obsesja wyszukiwania informacji na temat porwania Jamesa Cole’a. Przeglądarka wyświetliła kilka wyników, ale nic nie rzuciło mi się w oczy. Zostałem uprowadzony przed rozkwitem ery Internetu, zanim pojawił się Twitter i Facebook oraz wiadomości aktualizowane dwadzieścia cztery godziny na dobę. W tamtych czasach ludzie musieli radzić sobie za pomocą zdjęć na kartonach z mlekiem i ulotek dla listonoszy. James Cole nie miał szans. Tamtej nocy śniło mi się, że zostałem uwięziony w ciele małego dziecka. Znowu byłem u Narweha i miałem znikome siły. Śmiał się ze mnie. Po tym koszmarze przez tydzień trzymałem się z dala od Internetu. Nie lubię snów. Zazwyczaj pojawiają się w nich rzeczy, o których nie chcę myśleć. Kiedy byłem dzieckiem i pracowałem w burdelu, nic mi się nie śniło. A przynajmniej nie przypominam sobie tego. Bywały poranki, kiedy budziłem się z nowymi, interesującymi pomysłami na zabicie Narweha, gdy nadejdzie odpowiednia chwila – ale nigdy nie łączyłem ich ze snami. Pierwsze sny, jakie pamiętam, zaczęły się w momencie, gdy zamieszkałem z Rafiqiem. Niepewność losu budziła we mnie przerażenie. Nigdy nie czułem się komfortowo, opowiadając o uczuciach – zwłaszcza dzieląc się wątpliwościami, obawami, nadzieją i pragnieniami. To one

sprawiają, że staję się bezbronny, a niczego tak nie nienawidzę, jak uczucia bezbronności. Kiedy Rafiq zasłużył sobie na moje zaufanie, kiedy podarował mi cel w życiu, przestałem tak często śnić. Sny wróciły do mnie po porwaniu Livvie. Wtedy je zignorowałem. Zdawałem sobie sprawę, że dręczyły mnie wtedy różne myśli. Pragnąłem skończyć już z zemstą i iść dalej przez życie. Martwiłem się coraz większą skrytością Rafiqa. Wciąż powracały wątpliwości co do porwania Livvie. Bałem się, że powoli zmieniam się w Narweha. Sny stały się bardziej intensywne, gdy rodziły się moje uczucia do niej. Zaprzeczyłem wtedy ich istnieniu. Teraz wiem lepiej. Koszmary, jakie nawiedzały mnie po naszym rozstaniu przed granicą ze Stanami Zjednoczonymi, były najgorsze, jakie kiedykolwiek miewałem. Jeśli wiesz co nieco o mnie – a chyba ustaliliśmy już, że wiesz – możesz sobie wyobrazić, jak wiele demonów mogło mnie wtedy nawiedzać. Prawda jest taka, że nie pozwalam na to, by przeszłość mnie pogrążyła. Wręcz przeciwnie – bardzo długo wspomnienia dawały mi siłę do działania. Zważywszy na to, co przeszedłem, często myślę, że i tak nieźle sobie poradziłem. Potrafię poradzić sobie ze wszystkim, co los stawia na mojej drodze, jednak jak na kogoś, kto stara się planować kilka kroków do przodu, niepewność co do przyszłości wywołuje we mnie co najmniej niepokój. Myślałem, że odnalezienie Livvie da mi tę pewność. Niestety zrozumiałem, że szczęście jest też źródłem cierpienia. Niedolę znałem doskonale. Szczęście mnie przerażało. Poza tym Livvie wspominała coś o „innym gównie”, które też należało brać pod uwagę. I miało to dla mnie sens. Po raz pierwszy w życiu nie miałem co robić. Nikt niczego ode mnie nie oczekiwał. Zebrałem dość pieniędzy, by móc pojechać gdziekolwiek i zajmować się czymkolwiek, a jednak nie miałem zielonego pojęcia, czego właściwie chcę. Dosłownie umierałem z nudów i to szkodziło mojej psychice. Zupełnie jakby każda czarna myśl, którą schowałem gdzieś na dnie umysłu, nagle wypływała na powierzchnię, przedostając się do świadomości. Westchnąłem z ulgą, kiedy Reed wyjechał z Hiszpanii i Livvie mogła wreszcie do mnie wrócić. Wciąż dręczyły mnie koszmary, jednak budząc się obok jej ciepłego ciała, znacznie łatwiej było mi opanować niepokój.

**

Przyszedł październik i pogoda stała się nieprzewidywalna. W pewne wieczory była to doskonała wymówka, żeby długimi godzinami wylegiwać się w łóżku. Pieprzyliśmy się jak króliczki – a także kilka innych zwierząt. Chociaż obecność Livvie przynosiła mi ukojenie po złym śnie, nie podobało mi się, jak słaby się czułem, akceptując tę pomoc. Dlatego nie spałem jeszcze długo po tym, jak ona szła się położyć do łóżka. Nadrabiałem sen wtedy, gdy ona wychodziła do świata. Wciąż dręczyły mnie koszmary, jednak nie budziłem się już w ciemności. Ogólnie rzecz biorąc, było nieźle. Pomijając niemiłe sny, nie miałem powodów do narzekań. Chociaż skłamałbym, mówiąc, że nie zaczynałem się niecierpliwić. Livvie chodziła do pracy, na uczelnię i na spotkania z przyjaciółmi. Ja nie robiłem żadnej z tych rzeczy. Oczywiście nie spędzało mi to snu z powiek. Po prostu stawało się coraz bardziej oczywiste, że moje życie było zupełnie inne niż to, które znałem. Czym zajmuje się były porywacz i morderca na

emeryturze? Po trzech tygodniach tego leniuchowania postanowiłem kupić samochód. Padło na 5-Series BMW. Może to nie jest tak seksowne auto jak lamborghini, ale wystarczyło. Mogłem wreszcie wybierać się na długie przejażdżki, zamiast siedzieć w sterylnym pokoju hotelowym. Jednak nawet na zewnątrz starałem się trzymać na uboczu. Podjąłem już wcześniej decyzję, że zostaję w Barcelonie na czas nieokreślony, i lepiej nie zwracać na siebie nadmiernej uwagi. I tak bardzo ryzykowałem, spotykając się z Livvie. Nie minęło wiele czasu, kiedy jej przyjaciele zauważyli, że coś się zmieniło. Na pierwsze trzy tygodnie dosłownie ich porzuciła. Od poniedziałku do czwartku chodziła na uczelnię, a trzy wieczory w tygodniu pracowała. Zaś większość wolnego czasu spędzała ze mną. – A więc – zaczęła, kiedy pewnego dnia zasiedliśmy do posiłku, który zamówiłem w hotelu. – Pamiętasz, kiedy postanowiliśmy, że nie będziemy się śpieszyć i damy sobie czas na podjęcie decyzji, co powiemy ludziom? – Włożyła do ust kawałek szparaga, a ja bez gryzienia przełknąłem kęs steku. – Tak. – Cóż, moim zdaniem nadeszła chwila, by zacząć o tym rozmawiać. Claudia i Rubi coraz częściej narzekają, że spędzam z nimi za mało czasu. – Uśmiechnęła się do mnie. Wbiłem widelec w brokuła, jakby wisiał mi pieniądze. – Dlaczego to ich w ogóle interesuje? Jesteś dorosła i nie potrzebujesz ich pozwolenia, żeby się ze mną spotykać. – Caleb – skarciła mnie. – Są moimi przyjaciółmi. Zawsze mogłam na nich liczyć. Jeśli chcesz stać się częścią mojego życia, będziesz musiał znaleźć jakiś sposób, żeby ich bliżej poznać. Nie mogę za każdym razem przychodzić tutaj. To męczące. Mam swoje życie! – Szczęściara z ciebie. Zazdroszczę. – Napchałem usta jedzeniem i starałem się nie patrzeć Livvie w oczy. Nie wiedziałem, dlaczego tak się wściekam. Miała bardzo sensowne argumenty, a ja się przypieprzyłem. Jej uśmiech szybko zniknął. – Wiesz co? A może po prostu rzucę pracę? – syknęła. Podniosłem wzrok znad talerza. No i się zaczyna... – Livvie... – Nie! – W jej oczach pojawił się płomień szaleństwa. – Przecież to idealne rozwiązanie! Rzucę szkołę i pozbędę się przyjaciół, a ty wreszcie będziesz miał mnie tylko dla siebie! Możesz trzymać mnie w małym, ciemnym pokoiku i pieprzyć mnie, aż ci się znudzi. Możesz mnie mieć. Czy nie tego chcesz? Gniew był żywym, oddychającym potworem w moich trzewiach i żywił się każdym wykrzyczanym przez nią słowem. Już tamtej nocy, gdy rozmawialiśmy na balkonie, miałem pewność, że prędzej czy później Livvie zacznie mówić do mnie w ten sposób. Czy jej słowa bolały? Tak. Ale też podniecały. Zrobiło mi się ciasno w spodniach, a w uszach znajomo zaszumiała krew. Chciałem się z nią kłócić. Potrzebowałem kłótni. Miałem serdecznie dosyć udawania grzecznego chłopczyka. Nie jestem grzeczny! Przeżuwałem powoli jedzenie z uśmiechem na ustach, przyglądając się uważnie Livvie. Starała się z całych sił nie załamać pod presją mojego milczenia. Nigdy nie potrafiła go znieść – wciąż nie potrafi. Słyszałem jej ciężki oddech. Oczy, skierowane na mnie, były zmrużone. Gdybym był chłopakiem w jej wieku, może obawiałbym się o swoje bezpieczeństwo. Ale gniew Livvie bladł przy najbardziej przerażających momentach mojego życia. Była na to zbyt słodka, zbyt seksowna. – Nie zaszczycisz mnie odpowiedzią? – Drażniła się ze mną i sprawiało jej to przyjemność. Jej pierś wznosiła się i opadała coraz szybciej. Pod koszulką rysowały się guziki

sutków. Przełknąłem kęs i napiłem się trochę wina z kieliszka. Tęskniłem za droczeniem się z Livvie. Nie chciałem jej krzywdzić. Obiecałem, że nigdy więcej tego zrobię. A jednak to przyrzeczenie nie oznaczało, że zamierzam stać się cipką. – Chcesz poznać moją odpowiedź, Kotku? – Gdzieś w kącikach jej gniewnego spojrzenia czaił się strach. Zadrżała, zanim zdołała się opanować. Zdjąłem serwetkę z kolan i położyłem na stole. Livvie nie spuszczała ze mnie wzroku. – Oto i ona. Wyciągnąłem rękę i zrzuciłem wszystko ze stołu. Nasze talerze, kieliszki i sztućce wylądowały na podłodze. Wstałem akurat w chwili, by złapać Livvie, gdy skoczyła na równe nogi z zamiarem ucieczki w stronę drzwi. – Caleb, nie! – wrzasnęła. Zakryłem jej usta i podniosłem ją jedną ręką. Zaczęła mnie gwałtownie kopać. Wbiła zęby w moją dłoń, a paznokcie rozorały mi skórę przedramienia. Ból tylko podsycił gniew. Przyszpiliłem jej ciało do ściany tak mocno, że prawie nie mogła się ruszać. Wiła się pode mną. Możesz mnie za to znienawidzić, ale każda sekunda sprawiała mi niebywałą przyjemność. Z drugiej strony, dobrze wiedziałem, że nie wyrządzę jej w ten sposób prawdziwej krzywdy. Kiedy już została unieruchomiona, wyszeptałem jej do ucha: – Nie uważasz, że gdybym tego chciał, to po prostu bym to zrobił, do cholery? Stęknęła. – Tak byłoby dla mnie łatwiej. Byłabyś moja w każdym możliwym aspekcie. – Otarłem wzwiedzionego penisa między jej pośladkami. Omal nie doszedłem, gdy jęknęła. Walczyła, ale czysto symbolicznie. – Mógłbym na stałe przywiązać cię do łóżka. Pieprzyłbym cię każdej nocy i nigdy nie pozwoliłbym ci na orgazm. Tylko grzeczne dziewczynki mogą szczytować, Kotku. Będziesz dla mnie grzeczna? – Zabrałem rękę z ust Livvie i odgarnąłem jej włosy, żeby móc spojrzeć na twarz. – Pierdol się. Puszczaj – wydyszała. W głosie brzmiała determinacja, ale ciało mówiło coś zupełnie przeciwnego. Otarła się o mojego członka. Znaleźliśmy się na niebezpiecznym terytorium. Wiedziałem, że później mogę tego pożałować, jednak podniecenie było zbyt wielkie. Nie mogłem się oprzeć. Przycisnąłem Livvie mocniej do ściany, aż zabrakło jej tchu. Zacząłem delikatnie całować ją po karku. – Puszczę cię, jeśli nie jesteś mokra – szepnąłem jej do ucha. Nie poruszyła się. Nie odezwała ani słowem. – I co? Nie odpowiesz? Mam sprawdzić? – Serce biło mi jak oszalałe. Bałem się, że przekraczam w tej chwili pewną granicę. Właściwie to bałem się, że już dawno ją przekroczyłem i nie umiem zawrócić. – Powiedz, że tego chcesz, a puszczę cię. Powiedz, że nie życzysz sobie, bym ściągnął ci gacie i pieprzył przyszpiloną do ściany. Przypomnij mi, jakim jestem potworem. Powiedz, że mam nasrane we łbie i chcesz raz na zawsze pozbyć się mnie ze swojego życia. Livvie zacisnęła mocno powieki. Usta jej drżały, ale nie płakała. Rozluźniłem nieco uścisk. Nie chciałem jej skrzywdzić. Kochałem ją. Nie potrafiłem zachowywać się jak normalny człowiek. Nie wiedziałem, jak powiedzieć jej, że bardzo się boję. Przycisnąłem czoło do jej karku i spróbowałem. – Powiedz mi, że na ciebie nie zasługuję. Powiedz mi to wszystko, co już dobrze wiem. – Caleb... – Moje imię dobywające się z jej ust ugodziło mnie prosto w serce. Przygotowałem się na najgorsze i zacząłem się od niej odsuwać. Wtedy złapała mnie za przedramiona i przytrzymała w miejscu. – Pieprz mnie. Nie było czasu na myślenie. Zareagowałem instynktownie. Podciągnąłem jej spódnicę do

pasa i ściągnąłem majtki oraz pończochy aż do kolan. Wydała zduszony okrzyk i oparła się rękami o ścianę dla złapania równowagi. Minęło raptem kilka sekund i już miałem spodnie na wysokości kostek. Wbiłem się w Livvie szybko i gwałtownie. Była mokra. Była mokra i ciepła, a mój penis znalazł się w pieprzonym niebie. Już nigdy nie chciałem opuszczać bezpiecznej przystani jej ciała. Dopóki byłem w środku, była moja. Nikt nie mógł mi jej zabrać. Nie mogłem zniszczyć tego, co było między nami. Wbijałem się w nią. Złapałem ją za nadgarstki i pieprzyłem, wciskając w ścianę. Praktycznie podnosiłem ją przy każdym pchnięciu. I płaszczyłem się przed nią. – Przepraszam, Livvie. Przepraszam. Wybacz mi. Wybacz mi – błagałem, nie przestając jej pieprzyć. Po wszystkim szybko wyszła. Kusiło mnie, żeby ją zatrzymać, ale nie zrobiłem tego. Czułem, że dość już napsułem jak na jeden wieczór. Zostawiłem potłuczoną zastawę na podłodze i poszedłem do łazienki, żeby wziąć prysznic we wrzątku. Tamtej nocy nie spałem. Wczesnym rankiem następnego dnia zadzwoniła. – Hej. – Usłyszałem uśmiech w jej głosie. Trochę podejrzana wydała mi się ta radość, jednak ostrożnie zaakceptowałem fakt, że może nie być zła za wydarzenia zeszłej nocy. Przetarłem oczy. Byłem wykończony. – Hej. – Chciałam ci tylko powiedzieć, że dzisiaj pracuję po zajęciach, ale możemy się spotkać jutro. Mogę też zostać na noc. Pomyślałam, że moglibyśmy wybrać się do kina. Chcę zobaczyć Wpuść mnie. Podniosłem się i oparłem o wezgłowie. – Hmm... dobra. – Spodziewałem się, że będzie rozgniewana. Może nawet zacznie wymyślać wymówki, dla których przez jakiś czas nie będziemy mogli się widywać. Uznałem, że lepiej przystać na jej warunki niż kwestionować motywację. – A o czym jest ten film? – To trochę jakby horror, ale nie do końca. Bardzo podobała mi się wersja szwedzka i jestem ciekawa, co zrobił z nią amerykański reżyser. Uśmiechnąłem się. Przypomniały mi się wszystkie plakaty filmowe z jej mieszkania. – Oczywiście, Livvie. Możemy iść do kina. – Dzisiaj już nie jestem Kotkiem? – zapytała, drocząc się ze mną. – Myślałem, że ci się to nie podoba. Po jej stronie linii zapadła cisza. Po chwili usłyszałem bardzo ciche: – Podobało mi się wczoraj. Moje krocze natychmiast zareagowało. – Dobrze wiedzieć. – No cóż... tylko nie wyobrażaj sobie zbyt wiele. Nie możesz każdego problemu rozwiązywać seksem, Caleb. Poczułem lekkie ukłucie wstydu. – Postaram się o tym pamiętać. – Dobrze. To do zobaczenia jutro, Sexy. Zaśmiałem się. – Tak będziesz się teraz do mnie zwracać? Nie podoba mi się. – Postaram się o tym pamiętać. Rozłączyłem się i od razu położyłem się spać. Nic mi się nie śniło.

Sześć

Livvie uwielbia oglądać filmy i czytać książki. Często narzekała, że nie może poświęcać na to tak dużo czasu, jakby chciała, ze względu na obowiązki w pracy i na uczelni oraz konieczność dzielenia wolnego czasu między mnie i przyjaciół. Kiedy pojawiała się ta ostatnia kwestia, starałem się zmieniać temat. Wiedziałem, że chce, żebym ich poznał. Niestety wizja otaczania się typowymi dwudziestolatkami nie była dla mnie kusząca. Nie miałem zbyt wiele wspólnego z większością ludzi, a już zupełnie nic z tymi, którzy nigdy do nikogo nie celowali z broni. Całe szczęście przynajmniej to łączyło mnie z Livvie! – W przyszłym tygodniu jest Święto Dziękczynienia – powiedziała, wsiadając do samochodu. Właśnie skończyliśmy oglądać ostatnią część Harry’ego Pottera i Insygnia Śmierci. Uparła się, żebyśmy przed seansem zrobili sobie maraton i obejrzeli wszystkie poprzednie części, abym był na bieżąco. Co zaskakujące, naprawdę mi się podobały. Zastanawiałem się, czy bardziej przypominam Harry’ego czy Voldemorta. – Caleb, słuchasz mnie? – Tak? – Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się. Westchnęła. – Dobrze wiesz, do czego zmierzam. Nie utrudniaj mi tego. – Daj spokój, Kotku. Znowu? Mam już dość przyjaciół. Nie chcę poznawać nikogo nowego. – Nie masz żadnych przyjaciół, Caleb. – Ty jesteś moją przyjaciółką. – Puściłem do niej oko, przekręcając kluczyk w stacyjce. Nigdy nie potrafiła się oprzeć mojemu flirtowi. – Boże! – Wyrzuciła sarkastycznie ręce do góry. – Jesteś taki irytujący! Gdybyś nie był taki przystojny, dałabym ci w zęby. Zaśmiałem się. – Daj spokój, Caleb. Nie bądź dupkiem. Byłam naprawdę cierpliwa, ale to dla mnie wyjątkowo ważne. Ty jesteś dla mnie ważny... i oni też. Proszę, nie każ mi wybierać. Mimo żartobliwego tonu mówiła bardzo poważnie i zdawałem sobie z tego sprawę. Dużo przeze mnie przeszła. Ostatecznie jeden wieczór z jej przyjaciółmi będzie dla mnie przyjemniejszą sytuacją niż dla Livvie czas spędzony z moimi znajomymi.

– Co im o mnie powiemy? Poruszyła się na fotelu i posłała mi spojrzenie pełnie powściągliwego podekscytowania. – O mój boże, pytasz, bo naprawdę rozważasz to spotkanie? Przewróciłem oczami. – Chyba – rzuciłem pod nosem. Nie byłem zupełnie przygotowany na to, że Livvie odepnie pas i rzuci mi się na szyję z piskiem zadowolenia. Nacisnąłem hamulec i usłyszałem z tyłu klakson. – Livvie! Co do cholery? Przecież prowadzę! – Nawet przez myśl jej nie przeszło, żeby przepraszać. – Tak się cieszę! Cieszę, cieszę, cieszę! – Zatańczyła na siedząco, wracając na swój fotel, i ponownie zapięła pasy. – Claudii opadnie szczęka, kiedy cię zobaczy. Rubi jest bardzo uprzejmy, natomiast Claudia to gaduła. Dlatego spodziewaj się jej nieustannej paplaniny. Czasami zadaje bardzo osobiste pytania, ale uprzedzę ją, jakim jesteś mrukiem. O mój boże, co będziemy jeść? Mam nadzieję, że można jeszcze w sklepach dostać indyka. Wielkiego indora! Zaczynałem się coraz bardziej niepokoić. Na co ja się właśnie zgodziłem? – Livvie, to nie będzie takie proste. Musimy zachować ostrożność, jeśli nie chcesz mi potem wysyłać listów do więzienia. Jej ekscytacja szybko wyparowała. Położyła mi dłoń na ramieniu. – Ucieklibyśmy, zanim by do tego doszło, Caleb – oznajmiła ze śmiertelną powagą. – Poza tym – ciągnęła dalej – FBI jest daleko stąd i nie interesują się mną, dopóki sama się do nich nie zgłoszę. Sloan dzwoni od czasu do czasu, ale teraz, kiedy wie, że mam przyjaciół i nie siedzę ciągle sama, rozmyślając o tobie, nie odzywa się znowu tak często. Nic nam nie będzie, Caleb. Wszystko jest idealnie. Uśmiechnąłem się wbrew sobie. – Sytuacja jest daleka od idealnej, Kotku. Jestem najbardziej popieprzoną osobą, jaką znasz. – Tak, ale ja jestem prawie najbardziej popieprzoną osobą, jaką znam, a dwa minusy dają plus. To czysta matematyka, Caleb. Matematyka to uniwersalny język wszechświata. Nie możesz kłócić się z wszechświatem. – Szczerzyła zęby wręcz groteskowo. Kocham cię, jak jasna cholera. – No cóż, wszechświat już nie raz wywinął mi niezły numer. – Wiem! Dlatego jest nam dłużny. – Pokazała język, a ja się zaśmiałem. – Poważnie, co im powiemy? – Złapałem ją za rękę i skupiłem wzrok na drodze przed nami. – To jak pisanie opowiadania. Zaczynasz od tego, co już wiesz, a ja wiem, że najlepsze kłamstwa mają korzenie w prawdzie. Nazywasz się James. Urodziłeś się w Portland w Oregonie. Masz dwadzieścia siedem lat, wiele podróżowałeś i spotykamy się od półtora miesiąca. Wybuchnąłem śmiechem. – Myślałaś już o tym, co? W paszporcie nie nazywam się James. A gdyby twoi przyjaciele z FBI postanowili trochę powęszyć, nie jestem pewien, czy obecność Jamesa Cole’a w twoim życiu pozostałaby niezauważona. A poza tym czym w tej historii zarabiam na życie? Dlaczego nie mówię z amerykańskim akcentem, skoro wychowałem się w Oregonie? Jaka jest moja rodzina? Mam jakieś hobby? – Patrzyłem, jak powoli jej nowo narodzony entuzjazm słabnie. Czułem się jak gówno, psując jej nastrój. – Przykro mi. Wiem, że zasługujesz na więcej, ale po prostu nie mam pojęcia, jak to załatwić. Milczała przez resztę drogi do hotelu. Rozebraliśmy się i wskoczyliśmy do łóżka. Przyciągnąłem ją blisko siebie. Dosłownie słyszałem, jak pracują jej trybiki w mózgu. – Powiemy im, że oboje zostaliśmy objęci programem ochrony świadków – powiedziała

w końcu. – Nie powinniśmy być razem, ale nie potrafiliśmy się rozstać. FBI chce, żebyś oddał im dowody, które są własnością innego państwa. Dlatego Reed się koło mnie kręcił i dlatego nie chwaliłam się, gdzie spędzam noce. Każemy im przysiąc, że nikomu o nas nie powiedzą. Że oficjalnie poznaliśmy się na Paseo. Zależy im na mnie, Caleb. Dotrzymają tajemnicy. Pokręciłem głową. – Naprawdę myślisz, że to zadziała? Ta historia wydaje się zbyt przesadzona. – Prawda jest jeszcze dziwniejsza. Przemyślałem dokładnie jej słowa. Ten plan mógł wypalić, jeśli przyjaciołom Livvie naprawdę można zaufać, jednak ja nic o nich nie wiedziałem. Musiałbym ich prześwietlić, przez jakiś czas obserwować. Livvie by się to nie spodobało, więc trzeba by to przed nią ukrywać, ale w ostatecznym rozrachunku tak byłoby lepiej, niż dać się złapać. Rafiq towarzyszył mi przez dwanaście lat, zanim przekonałem się, że nie można mu ufać. Nigdy więcej nie popełnię tego błędu. – Poczekamy z tą informacją o programie ochrony świadków. Będziemy unikać szczegółów. Powiemy im tylko, jak się nazywam, czym się zajmuję i gdzie się spotkaliśmy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, powiemy im „prawdę” później. – A co zmyślisz na temat swojej pracy? – Powiem im, że odziedziczyłem dużo pieniędzy, że mam fundusz powierniczy. Podróżowałem od dziecka i dlatego mam taki dziwny akcent. Mam dwadzieścia siedem lat, dużo podróżowałem i widuję się z tobą od półtora miesiąca. – Pocałowałem ją w czubek głowy. – Dziękuję. – Nie ma za co, Kotku. – Sięgnąłem do jej piersi i obrysowałem palcem sutek. Musnąłem ustami szyję, kiedy westchnęła, pochylając głowę w moją stronę. Zsunąłem dłoń niżej, najpierw po żebrach, a potem aż do pośladków, które złapałem i ścisnąłem. – Ale musisz mi to wynagrodzić – szepnąłem jej do ucha. – A czego sobie życzysz? – zapytała. Skopiowała moje pieszczoty, łapiąc mnie za tyłek. Miała dziwną obsesję na punkcie mojego ciała. Nie narzekałem. – Chcę wielu rzeczy. – Zassałem skórę na jej ramieniu. Wygięła plecy w łuk, ocierając się o mnie piersiami. Jej palce wbiły się mocniej w moje pośladki. – Zacznijmy od tego, że zabierzesz rękę i położysz ją w nieco bardziej użytecznym miejscu. Zachichotała cicho. – Podoba mi się tam, gdzie jest. Wymierzyła mi klapsa; głośnego, ale niezbyt bolesnego. Zaśmiałem się. – Chyba śnisz, Kotku. Jeśli jednak lubisz klapsy, nie będę ci ich odmawiał. – Moja ręka wylądowała twardo na jej pupie, a Livvie przysunęła się bliżej. – Nie! – zawołała i wiła się w moich objęciach. – Nie, Caleb. Jak Boga kocham! – Śmiała się, ale też nieco panikowała. Puściłem ją i zrobiła dokładnie to, na co liczyłem: uciekła. Naga przecisnęła się nade mną i skoczyła na podłogę, a potem pobiegła z piskiem w stronę salonu. Podążyłem za nią. – Przez ciebie zaraz wpadnie tutaj ochrona – drwiłem z niej z jednej strony kanapy, podczas gdy Livvie chowała się za drugim jej końcem. Gdy ja ruszałem się w prawo, ona odbijała w lewo, śmiejąc się obłąkańczo, na wpół podniecona, na wpół przestraszona. – I dobrze. Powiem im, że chciałeś mnie wychłostać. Zboczeniec! – Przecież to uwielbiasz. Sama jesteś zboczona! – Pchnąłem kanapę w jej stronę, burząc jej równowagę. Skoczyłem, ale wycofała się szybko i pobiegła za stół w jadalni. Zapłaciłem za wynajem tego pokoju koszmarne pieniądze i nie obchodziło mnie, czy go zniszczymy.

– Przestań mnie gonić! – Przestań uciekać! Okrążyła stół, potrącając po drodze krzesła. Jej sutki wyglądały jak małe, twarde orzeszki i nie mogłem oderwać od nich wzroku, gdy pełne piersi podskakiwały przy każdym ruchu. – Obiecujesz, że nie będzie klapsów? Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – Nigdy w życiu. – Przyglądałem się jej uważnie, gdy uciekała przede mną wokół stołu, przestępując nad plecami przewróconych krzeseł. Gdybym wykonał swój ruch zbyt wcześnie, mogłaby pobiec do sypialni, a potem zamknąć się w łazience. Stół znajdował się niedaleko ściany, którą Livvie miała za plecami. Pozwoliłem jej ostatni raz okrążyć mebel, a potem skoczyłem na blat. Wystraszona i zaskoczona wycofała się gwałtownie, uderzając plecami o ścianę. Wykorzystałem okazję i przyszpiliłem ją ciężarem swojego ciała. – Mam cię. Oddychała ciężko. Uwielbiałem patrzeć, jak się śmieje, chociaż z całych sił próbowała się opanować. Livvie jest oczywiście piękna, ale często robiła okropne, choć śmieszne miny. – Co zrobisz? Objęła mnie za szyję. Nagle stała się bardzo zalotna. – Co tylko zechcę. Pocałowałem ją w usta, a ona otworzyła je przede mną. Wsuwając do środka język, poczułem satysfakcję z tego, jak jęczy i ociera się o mnie. Myśl, że kiedyś rozważałem sprzedanie jej do niewoli, omal nie wywołała wściekłości. Jednak jeśli bycie tak blisko niej nauczyło mnie czegoś (a nauczyło bardzo wiele), to z pewnością tego, że nie sposób się poddawać gniewowi, gdy ona wije się pode mną. W ciągu tych kilku tygodni przekonałem się, że Livvie lubi ostrą grę. Bardzo mi się to podobało, więc nie myślałem o tym zbyt wiele. Lubi, gdy przytrzymuję ją i pieprzę od tyłu. Lubi, gdy wydaję jej rozkazy. Lubi, gdy wymierzam jej klapsy. Ale najbardziej lubi szczytować. Nie obchodziło ją, w jaki sposób osiąga orgazm – liczyła się tylko przyjemność. Dzięki temu mogłem się rozluźnić. Wycofałem się, pieszcząc penisa. Podobało mi się, gdy Livvie podążyła wzrokiem za moją ręką. Naprawdę lubiła na mnie patrzeć (oczywiście pod warunkiem, że nie byłem w łóżku z inną kobietą). Miała wargi nabrzmiałe od całowania. Oblizała je i czekała. Nie kazałem jej czekać długo. – Oprzyj się o stół i rozsuń nogi. Posłała mi szelmowski uśmiech. – Tak, Caleb. Szybko przyjęła odpowiednią pozycję. Przeczesałem palcami jej długą, hebanową grzywę. Pewnego dnia z pewnością zażądam, by pozwoliła mi opleść włosami mojego penisa i wytrysnąć na nie. Odsunąłem je na bok, a potem przejechałem dłonią wzdłuż jej kręgosłupa. Uśmiechnąłem się, gdy pochyliła się, by wypiąć bardziej pośladki. Zamierzałem przejść i do tamtego miejsca, ale najpierw zająłem się dotykaniem całej reszty. Jej piersi wydawały się większe i cięższe w tej pozycji. Uszczypnąłem obie i Livvie jęknęła. Uszczypnąłem jej łechtaczkę i jęknęła jeszcze głośniej. Wydawane przez nią odgłosy były jak ambrozja dla mojej mrocznej duszy. – Jesteś gotowa na klapsy? W zasadzie nie było to pytanie. Raczej ostrzeżenie. Wzięła głęboki wdech, by potem powoli wypuścić powietrze z płuc. Wydawała się podekscytowana tym, co miało nastąpić. – Tak, Caleb.

– Połóż tułów na stole i przytrzymaj się po bokach. Czekałem cierpliwie, aż przyjmie stosowną pozycję. Piękna skóra Livvie była wolna od niedoskonałości. Jej zgrabnych pleców nie znaczyły żadne blizny. Oszczędzono jej mojego losu i byłem za to niezwykle wdzięczny. Złapałem ją jedną ręką i przysunąłem do mojego biodra. Drugą wymierzyłem pierwszego klapsa. W pomieszczeniu rozległ się jego odgłos. Livvie wydała zduszony krzyk, ale nic więcej. Patrzyłem, jak skóra różowieje w miejscu, które przed chwilą zaliczyło bliskie spotkanie z moją dłonią. – Już się czerwienisz, Kotku. Jak myślisz, ile jeszcze razów potrzebujesz, żeby stać się należycie purpurowa? – Nie wiem, Caleb – powiedziała cicho. Nogi jej się trzęsły. – Powinniśmy to sprawdzić? – Opuszkami palców sprawdziłem ślad na jej pupie. Livvie znowu jęknęła. – Jeśli tego chcesz. Uśmiechnąłem się pod nosem. Zdawałem sobie sprawę, jak bardzo jestem popieprzony. Dzięki Livvie także szczęśliwy. Wymierzyłem jej jeszcze dwa klapsy, jeden po drugim. Napięła mięśnie rąk, lecz powstrzymała się przed złapaniem za pośladki. Praktyka czyni mistrza. – Dobrze ci, Kotku? Zacząłem szybciej oddychać pod wpływem szalonego podniecenia. Jęki i wicie się Livvie dolewały oliwy do ognia mojej żądzy. – Tak, Caleb. Proszę o więcej. Syknąłem. Cztery następne klapsy nastąpiły krótko po sobie. Skóra pośladków parzyła mnie w rękę. Livvie stanęła na palcach i wiła się na stole. – Teraz robisz się porządnie czerwona, Kotku. – Dyszałem. – Postaw całe stopy na pieprzonej podłodze. Przecież znasz zasady. – Tak, Caleb – szepnęła. Była bliska płaczu. Niewiele więcej zniesie. Cholera, ja sam nie mogłem już wytrzymać. Rozgrzanymi palcami pocierałem jej cipkę, chwytając ją od tyłu. Livvie jęczała i rozsunęła szerzej nogi. – Jesteś strasznie mokra, Kotku. Naprawdę lubisz dostawać klapsy. – Wsunąłem palec wskazujący do środka i zacząłem przesuwać nim w tę i z powrotem. Zadrżała. – To lubię bardziej. Proszę, więcej. Mocniej. – Kołysała biodrami na tyle, ile mogła, będąc przeze mnie przytrzymywana. Dogadzała sobie moim palcem. – Niegrzeczny z ciebie Kotek. Nie masz prawa decydować, kiedy należy ci się przyjemność. – Wysunąłem palec, a ona stęknęła z frustracji. Uśmiechnąłem się. – Kto o tym decyduje, Kotku? – Ty, Caleb. – Przestała się ruszać i rozluźniła wszystkie mięśnie. Była naczyniem mojej przyjemności, chętną uczestniczką mojej deprawacji. – Właśnie tak, Kotku. Ja o tym decyduję. – Wymierzyłem jej jeszcze trzy klapsy, a potem usłyszałem ciche kwilenie. Miała dosyć. Ja też miałem dosyć. Stanąłem za nią, uniosłem jej biodra i nadziałem jej mokrą cipkę na mojego członka, aż do samego końca. – O Boże! Proszę, Caleb. – Szybko wykorzystała fakt podpierania się o stół, który pomógł jej ocierać się w przód i w tył o mojego penisa. Było mi tak dobrze, że tymczasowo pozwoliłem jej grać pierwsze skrzypce. To nie mogło jednak trwać długo. Żadne z nas tego nie chciało. Ja pragnąłem panować nad nią, a ona pragnęła mi się poddać. Odzyskawszy zmysły, położyłem się na Livvie. Mam ponad metr dziewięćdziesiąt, a ona metr siedemdziesiąt, więc przykryłem ją w całości. Żeby jej nie udusić, wsparłem się na łokciu,

a drugą ręką złapałem za krawędź stołu. – Chcesz mocno, Kotku? Proszę bardzo. – Poruszałem biodrami tak, by brać długi zamach, omal nie wyprowadzając członka zupełnie, by potem wbić go głęboko, aż do końca, wywołując przy tym stęknięcie Livvie. Robiliśmy to w ten sposób, aż rozbolał mnie łokieć i oboje byliśmy mokrzy od potu, a potem przewróciłem nas na odwrót i pozwoliłem jej ujeżdżać się aż do wspólnego orgazmu. Po wszystkim usnęła, leżąc na mnie. Wciąż byłem w środku i miękłem. Przy każdym ruchu któregoś z nas wyciekało trochę nasienia. Byłem zbyt szczęśliwy, żeby się tym przejmować.

Siedem

W nocy przed Świętem Dziękczynienia miałem sen, w którym Livvie powiedziała, że jednak nie może mnie kochać. Obudziłem się w panice i zmusiłem ją do seksu. Nie miała zbyt wielkich oporów. Świąteczny obiad zjedliśmy w jej mieszkaniu. Claudia i Rubio przynieśli po butelce sangrii; najwyraźniej w ich małej przyjacielskiej grupce właśnie ten napój królował. Ja zacząłem pić szkocką jeszcze przed śniadaniem. Livvie stwierdziła, że moja trema jest „urocza”. Prawda, trochę się denerwowałem, jednak głównie chodziło o to, że nie cieszyła mnie wizja prowadzenia rozmowy. Uznałem, że mój zapach może skłonić innych do trzymania się ode mnie z daleka. Claudia okazała się dziarską dziewczyną z krótkimi, ciemnymi włosami, zielonymi oczami i łobuzerskim uśmieszkiem. Była jeszcze niższa niż Livvie, ale nadrabiała wzrost pewnością siebie, nieustannie naruszając przestrzeń osobistą pozostałych osób. Moją też. – O mój Boże, jesteś cudowny – powiedziała, trzymając mnie za głowę i przekręcając ją najpierw na boki, a potem do góry. Czułem się, jakby właśnie sprawdzano, czy nie mam wszy, albo gorzej, jak na aukcji niewolników. Odsunąłem się i spojrzałem groźnie. – Och! Pan Niedotykalski. Sophia mnie ostrzegała. – Wzruszyła ramionami i pobiegła w podskokach do kuchni. Rubio zachowywał się z większym szacunkiem. Był na swój niezgrabny sposób przystojny. Wysoki, lecz chudy. Jego włosy wyglądały, jakby z wielkim wysiłkiem utrzymywał je w nieładzie, jak to mieli w zwyczaju młodzi Europejczycy. Miał też ten sam kolor oczu, co jego dziewczyna. Było dla mnie oczywiste, kto w tym związku nosił spodnie. Przynajmniej jednak Rubio był na tyle przyzwoity, by wstydzić się zachowania Claudii. – Przepraszam, ona tak robi wszystkim. Kiedy ją poznałem, powiedziała mi, że jestem uroczy i zostanę jej chłopakiem. – I zostałeś jej chłopakiem? – spojrzałem na niego znacząco. Uśmiechnął się. – Miała na sobie obcisłą bluzkę i widziałem jej cycki.

Zaśmiałem się mimowolnie. – Podjąłeś mądrą decyzję. – Wiem. Wzruszył ramionami. Święto Dziękczynienia pochodzi z Ameryki. Razem z Livvie musieliśmy wyruszyć na czasochłonne poszukiwania indyka, który okazał się tak wielki, że mógłby wykarmić całą armię, chociaż nas było tylko czworo. Kiedy jednak popatrzyłem, jak Kotek wyciąga go z piekarnika i stawia na kuchence, zrozumiałem, że nie zmarnowaliśmy tego czasu. Livvie była wyraźnie dumna ze swojego pieczonego drobiu. – Patrz! To mój pierwszy indyk! – zawołała, wyciągając ręce przed siebie i składając przed daniem ukłon. – Powinien pływać? – zapytałem. Pachniał cudownie i nie mogłem się doczekać, żeby go spróbować, jednak lubię dokuczać Livvie. To moje prawie najbardziej ulubione zajęcie. – Nienawidzę suchego indyka. Może faktycznie trochę przesadziłam. A tam, kogo ja oszukuję? Będziecie żreć mojego indora, aż się wam uszy będą trzęsły. – Ucięła kawałek mięsa i podstawiła mi pod nos. – Otwieraj buzię, kochaniutki. Otoczyłem ją ramieniem i przyciągnąłem do siebie. Pachniała perfumami i jedzeniem. Rozchyliłem usta i pozwoliłem się nakarmić. Nigdy wcześniej nie jadłem tak pysznego indyka – był wilgotny w środku i miał kruchą skórkę. Oblizałem palce Livvie, gdy cofała rękę. – Hmm, nawet niezły. Omal nie straciłaś palca. Posłała mi promienny uśmiech. – W takim razie jestem szczęściarą. Jest tyle rzeczy, które lubię robić palcami. – Przyciągnęła do siebie moją głowę i pocałowała w usta. Mój penis drgnął. Livvie odsunęła się powoli, raz jeszcze muskając moje wargi. – Claudia i Rubi są tutaj. Otarłem się kroczem o jej brzuch. Różnica wzrostu zawsze przyprawiała mojego członka o rozterki; nie wiedział, czy szukać ciepła między jej piersiami czy raczej w gorącej wilgoci trochę niżej. – Mogą sobie popatrzeć. Może chłopak się nauczy tego czy owego. Zaśmiała się i odsunęła. – Nie wszyscy mają taką obsesję na punkcie seksu jak ty. Nie wydaje mi się, by ten pomysł przypadł im do gustu. Wzruszyłem ramionami. – Zawsze można zapytać. Właśnie wtedy dziarskim krokiem do kuchni weszła dziewczyna. – Błagam, powiedz, że obiad już gotowy! Zaraz umrę z głodu. Cały dzień nic nie jadłam, bo chciałaś, żebyśmy przyszli głodni. – Złapała bułeczkę ze stojącej niedaleko tacy i zaczęła ją przeżuwać. – Mmm, ta jest jeszcze ciepła. – Wcisnęła resztę do ust. – Claudia! To nie są przekąski, głupku! – Livvie dała jej klapsa i obie zachichotały. Dziewczyny są takie dziwne. Gdyby mężczyzna nazwał mnie głupcem i trzasnął w tyłek, nie skończyłoby się na chichotaniu. Chociaż moim zdaniem kobiety są z natury bardziej biseksualne niż mężczyźni. Spodobała mi się ta myśl i oczami wyobraźni zobaczyłem sprośne igraszki Livvie i jej przyjaciółki. Odwróciłem się i uciekłem do salonu, zanim mój członek całkiem zesztywniał. W kuchni i tak było już ciasno. Kiedy wszedłem do pokoju, Rubio właśnie rozplątywał kable od konsoli. Zaskoczyło mnie to, że był w stanie wykonywać jakąkolwiek pracę w takich spodniach. Nie rozumiem, dlaczego faceci noszą rurki. Kto chciałby chodzić z jajami w imadle? Przez chwilę zastanawiałem się, co Rafiq pomyślałby o tej modzie, a wtedy dopadła mnie dziwna melancholia.

Odstawiłem szklankę ze szkocką na ławę. Zdecydowanie nie potrzebuję teraz pijackich majaków. – Pomóc ci z tym? – zapytałem, chcąc zająć umysł czymś innym. – Nie, już wszystko gotowe. Grasz czy śpiewasz? – zapytał z promiennym uśmiechem, a ja nagle poczułem się bardzo stary i nieprzystosowany do świata, który próbowałem podbić. – Ani jedno, ani drugie – odparłem. Stałem tak, czując się dziwnie bez drinka w dłoni i nie mając nic konkretnego do roboty. Rubio podał mi plastikową gitarę. – Możesz zacząć od tego. Łatwiej się nią operuje. – Nie czekał na moją odpowiedź, tylko od razu włączył telewizor i z głośników popłynęła głośna muzyka rockowa. Zirytowało mnie to, ale nic nie powiedziałem. – Co mam robić? – zapytałem. – Najpierw musisz stworzyć sobie postać. Potem wybierasz piosenkę i naciskasz kolorowe guziki tak, jak podpowiada gra na ekranie. Ja będę grał na perkusji. – Rubio wydawał się podekscytowany, czego zupełnie nie rozumiałem. Aż do tej chwili nie przyszło mi do głowy, że jestem niedostosowany społecznie. Wybrałem rockmana z brodą i spróbowałem wygodnie chwycić zabawkową gitarę. Przynajmniej teraz, gdy miałem jakieś zajęcie, nie czułem się tak skrępowany. Rubio też wybrał swoją postać i zaczął przeglądać listę utworów. – Jak nazywa się nasz zespół? – Sex Rifles. Sophia to wymyśliła. – Zaśmiał się. – Stwierdziła, że tak jest bardziej kozacko niż Sex Pistols. Nie miałem pojęcia, co to Sex Pistols, ale doceniałem poczucie humoru Livvie. – Ooo, ja też chcę zagrać! – zapiszczała Claudia, dołączając do nas w salonie. Rozejrzałem się w poszukiwaniu Kotka, ale nigdzie jej nie widziałem. Proszę, nie zostawiaj mnie samego z obojgiem naraz. – Gdzie L... Sophia? – Omal nie pomyliłem jej imienia, ale na szczęście Claudia i Rubio byli zbyt zajęci podłączaniem gitary basowej. – Sophia! Chodź zagrać! – wrzasnęła okropnie głośno. Chyba się skrzywiłem, bo spojrzała na mnie. – Przyzwyczaj się, przystojniaku. Jeśli chcesz zostać częścią naszej ekipy, będziesz musiał tolerować otwarcie niegrzeczne zachowanie. W tej rodzinie nie ma miejsca na maniery. – Mrugnęła do mnie. Odpowiedziałem uśmiechem. – Po prostu mnie wystraszyłaś; nie uważam, żebyś była niegrzeczna. Kłamałem, była strasznie niegrzeczna. Gdyby nie przyjaźniła się z Livvie, nauczyłbym ją manier. Niestety obiecałem, że już skończyłem z torturowaniem ludzi bez ich zgody. A jeśli chodzi o rodzinę, mówiła to do zupełnie niewłaściwej osoby. Wreszcie Livvie weszła do pokoju i zupełnie się rozpłynąłem na widok szczęścia malującego się na jej twarzy. Nie wiem, czy kiedykolwiek widziałem ją taką zadowoloną. Przez to zacząłem być zazdrosny o jej przyjaciół. Rzuciłem całe swoje dotychczasowe życie, żeby z nią być, a ona nigdy nie była ze mną tak szczęśliwa. Podeszła do mnie i zaczęła poprawiać pasek od gitary. – No, no, nie poznaję cię, Sexy. – Wspięła się na palce i wydymała usta. – Mam imię, wiesz? Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Pamiętam przecież, Sexy. – Obróciła się i sięgnęła po kontroler i mikrofon. – Obiad już gotowy, więc możemy zagrać góra dwie piosenki, bo potem trzeba iść jeść. – Jedzenie jest przepyszne, Rubi. Tak się cieszę, że najpierw poznałeś mnie, a dopiero potem Sophię. Ja nigdy nie ugotuję ci nic tak dobrego – oznajmiła Claudia.

– Dajesz mi coś lepszego niż dobre jedzenie – odparł Rubio. Pocałował swoją dziewczynę w policzek, a ona się zarumieniła. Nabrałem do obojga nieco szacunku. Wyraźnie widać było, że łączy ich silne uczucie. Miałem nadzieję, że ja i Livvie kiedyś będziemy mieli to samo... tylko bez rurek... i wspomnień o potwornych okolicznościach naszego poznania. Poczułem klepnięcie w tyłek. Livvie posłała mi spojrzenie, które mówiło „chodź się ze mną pieprzyć”. – Gotowy do gry, Sexy? Upewnij się, że ustawiłeś sobie najłatwiejszy poziom. Lepiej, żebyś nie robił sobie krzywdy. Część mojego niepokoju wyparowała. – A ty lepiej pamiętaj, do kogo mówisz. Inaczej będę zmuszony ci o tym przypomnieć. – Och, nie mogę się doczekać. – Ścisnęła mój pośladek. Pokręciłem głową i zaśmiałem się. – Dobra, wybieram Eye of the Tiger. – Zawsze to samo – zajęczała Claudia. – Cicho! Kiedy będzie twoja kolej na śpiewanie, możesz sobie wybrać, co zechcesz. A teraz nie zawstydzaj mnie przed Sexy. Ma podziwiać mój talent – rzuciła Livvie. – Powinnaś dać mu do poczytania te swoje pornole. Jestem pewna, że będzie zachwycony. – Claudia rozczapierzyła palce i zrobiła w powietrzu gest drapania. Moim zdaniem nikt normalny nie uznałby tego za seksowne. – Właśnie to zawsze pisujesz na swoim laptopie? – Uśmiechnąłem się szeroko, wiedząc doskonale, że przy pierwszej okazji dorwę jej komputer. Humor Livvie przygasł na chwilę. – To nic takiego. Zapomnij. Grajmy już. – Oj, daj spokój, Sophia. Przecież rewelacyjnie piszesz. – Odwróciła się w moją stronę. – To o dziewczynie, która... – Claudia! – upomniała ją poważnym głosem Livvie, patrząc spode łba. – Dobra. Gramy – rzuciła sarkastycznie jej przyjaciółka. Już pierwsza uwaga sprawiła, że zainteresowałem się tematem, ale po reakcji Livvie dorwanie jej laptopa nagle zaczęło być niezmiernie pociągającym zadaniem. Z pewnością powinna się spodziewać później pytań. Na razie postanowiłem skupić się na plastikowej gitarze w rękach i naciskaniu odpowiedni guzików. Dobrze, że mój umysł działa szybko, bo nawet na średnim poziomie trudności nie było mi łatwo nadążyć za grą. Intro zdawało się trwać wieczność, kiedy jednak Livvie wreszcie zaczęła śpiewać, zupełnie już wciągnąłem się w grę. Miała piękny i silny głos z lekką chrypką. Wydawała się mieć mnóstwo nieznanych mi wcześniej talentów. Chciałem wiedzieć wszystko, co można było o niej wiedzieć. Przez moment zastanawiałem się, czym ja mógłbym się przed nią pochwalić. Odwróciła się do mnie w trakcie części instrumentalnej. – Świetnie ci idzie! Ja z gitarą sobie nie radzę. Mrugnąłem do niej. – Ja tu się staram skoncentrować, Kotku. Nie przeszkadzaj. – Ha! Graj dalej, gwiazdo rocka, nie zwracaj na mnie uwagi. Wróciła do śpiewania refrenu, a ja się zastanawiałem, jak wiele powietrza potrafią pomieścić jej płuca. Wreszcie piosenka się skończyła i wyświetliły się wyniki. Ja dostałem siedemdziesiąt pięć procent, podczas gdy reszta grupy załapała się na dziewięćdziesiąt kilka, z Livvie na pierwszym miejscu, z wynikiem dziewięćdziesięciu dziewięciu procent. Wprost nie mogła przestać się tym chwalić. Nigdy nie widziałem jej takiej zadowolonej z siebie i czułem, jak serce przepełnia mi coś na kształt dumy, że mogę dostrzec w niej własne cechy. Dotarliśmy już tak daleko i byłem dziwnie zdesperowany, by przekonać się, gdzie jeszcze los nas zawiedzie.

Następna śpiewała Claudia. Jej delikatniejszy, bardziej liryczny głos doskonale pasował do Nine in the Afternoon. Miałem trudności z nadążeniem za linią gitary, lecz i tak lepiej sobie radziłem od Livvie, która najwyraźniej zamierzała grać na basie całym ciałem. Wysunęła język, koncentrując się na ekranie i nie zwracając zupełnie uwagi na to, że przy każdej możliwej okazji na nią zerkam. Kiedy Claudia skończyła piosenkę i wszyscy pośmiali się na widok moich marnych sześćdziesięciu dwóch procent (Livvie miała tylko trzy punkty więcej, dlatego nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego tylko ja stałem się obiektem drwin), podjęliśmy decyzję, że czas na obiad. Stół okazał się zbyt mały, by pomieścić całe jedzenie i wszystkich gości, więc nałożyliśmy sobie indyka na talerze w kuchni, a potem wróciliśmy do salonu. Czułem się nieswojo. Zupełnie jakbym był tu obcy, nawet jeśli dosłownie bardziej zbliżyłem się do Livvie niż którekolwiek z jej przyjaciół. Kiedy wszyscy już usiedli, sięgnąłem po widelec i już miałem wbić go w indyka, kiedy Livvie złapała mnie za rękę. Spojrzałem na nią i celowo warknąłem. Ona tylko się uśmiechnęła i poklepała moją dłoń. – Nie tak szybko, Sexy. To Święto Dziękczynienia. Każde z nas musi powiedzieć, za co jest wdzięczne. – Ja byłbym wdzięczny, gdybyśmy zaczęli jeść – mruknąłem. Odłożyłem widelec i rozejrzałem się. Wszyscy się uśmiechali. Upiorne. A uwierzcie mi, że widziałem niejedną upiorną rzecz w swoim życiu. – Sophia, jesteś tu gospodynią, więc powinnaś zacząć – zasugerował Rubio. – Dobra – zgodziła się Livvie i wzięła głęboki wdech. – Po pierwsze jestem wdzięczna za obiad. Nie mogę się doczekać, kiedy go wreszcie pochłonę. Ale przede wszystkim... jestem wdzięczna, że w ogóle mogę tu być. – Przełknęła ślinę, a widok jej oczu napełniających się nieprzelanymi łzami sprawił, że miałem ochotę kazać wszystkim wyjść, żebym mógł wycałować z niej cały ten żal. Zamiast tego musiałem siedzieć i udawać, że to nie ja jestem czarnym charakterem historii jej życia. – Ostatni rok był dla mnie wyjątkowo trudny. Zeszłe Święto Dziękczynienia spędziłam sama. Nie wiedziałam, do czego zmierza moje życie i czego właściwie chcę. Byłam... załamana i zrozpaczona. – Po jej policzku spłynęła łza. – Sophia... – Claudia wyciągnęła do niej rękę. Livvie się uśmiechnęła. – Spokojnie, nie trzeba. Nie chciałam się rozpłakać. Tylko... w tym roku mam dwójkę najlepszych przyjaciół, jakich można sobie wymarzyć, własne mieszkanie, i to w Hiszpanii! A do tego... – Spojrzała w moją stronę i cholera, czułem, że udziela mi się jej wzruszenie. – Mam też ciebie. Mam kochającą rodzinę. Jestem za to niezmiernie wdzięczna. Nie wiem, jak poradziłabym sobie bez was. – Otarła łzę i otrząsnęła się z emocji. – Fuj, przepraszam za bycie emo. Po prostu was kocham, palanty, to wszystko. Teraz ktoś inny. Siedziałem zupełnie nieruchomo, próbując zrozumieć, co dokładnie czuję. Livvie mówiła także o mnie. Była wdzięczna za mnie. Stałem się dobrą częścią jej życia. Czułem dokładnie to samo, jednak nie potrafię tak swobodnie o tym opowiadać. Może gdybyśmy byli sami, może gdyby było ciemno, może wtedy mógłbym jej o tym powiedzieć. Jednak teraz wszyscy na mnie patrzyli. Livvie uśmiechała się słodko, zachęcająco. Z kolei spojrzenie Claudii było znacznie bardziej inwazyjne, jakby chciała, bym ze strachu przed nią zaczął mówić. Rubio zwyczajnie czekał. Chłopak był cierpliwy. Chrząknąłem i uśmiechnąłem się. – Cóż, trudno przebić takie wyznanie, ale postaram się sklecić parę słów. – Zerknąłem na Kotka. – Wiem, że nie znamy się zbyt długo. W końcu spotykamy się dopiero od półtora miesiąca. – Uśmiechnęła się i zmrużyła oczy. – Jednak mogę zupełnie szczerze powiedzieć... że

to były najlepsze tygodnie mojego życia. Jestem wdzięczny za ten czas i mam nadzieję, że za rok – popatrzyłem po wszystkich – też będę was kochał, palanty. Claudia i Rubio zaśmiali się. Wróciłem wzrokiem do Livvie. Patrzyła na mnie z wyrazem twarzy, jakiego wcześniej chyba u niej nie widziałem. Podobał mi się. – Jestem wdzięczny za dobre jedzenie, świetnych przyjaciół i miłość. Niech Bóg pobłogosławi to jedzenie i naszą przyjaźń – powiedział Rubio szybko i wyczerpująco. Niechętnie odwróciłem wzrok od Livvie i uśmiechnąłem się. Claudia przyciągnęła swojego chłopaka do siebie i pocałowała go bardziej namiętnie, niż wypadałoby w towarzystwie. Młodzieńcza miłość. Tego właśnie pragnąłem. Claudia wyszeptała do niego po hiszpańsku: – Jestem wdzięczna za ciebie, kochany. – Oficjalnie zaś rzekła: – Jestem wdzięczna za moją rodzinę, przyjaciół i wszystkie te pyszności. A teraz błagam, zjedzmy je! Wszyscy wybuchnęli śmiechem i zgodzili się, że teraz wreszcie nadszedł czas na jedzenie. Sięgnąłem po widelec i wbiłem go w indyka. Właśnie obchodziłem swoje pierwsze Święto Dziękczynienia i natychmiast podjąłem decyzję, że będę to powtarzał co rok. Przy jedzeniu słuchałem, jak Livvie rozmawia z przyjaciółmi o zajęciach na uczelni i oglądanych niedawno filmach. Zajmowali się ostatnio Stanleyem Kubrickiem i dyskutowali na temat jego dzieł na ćwiczeniach. Claudia i Rubio byli fanami, jednak Livvie uważała, że wiele z jego dzieł nie potrafiło jasno komunikować swojego przekazu widzom. – Całe to gadanie o Mechanicznej pomarańczy, jakby to był nie wiadomo jak dobry film – rzuciła z ustami pełnymi indyka. – Jestem pewna, że dwie trzecie jego wielbicieli go nie zrozumiało. To jak z nagim cesarzem. Wystarczająco dużo ludzi powiedziało, że jest genialny, żeby cała reszta bała się go skrytykować, by nie nazwano ich idiotami. A przez to są tchórzliwymi idiotami. Film mógł być lepszy. Mógł przekazywać swoje treści w znacznie prostszej formie, dzięki czemu wywołałby prawdziwe rozmowy o ludzkiej naturze, społeczeństwie i psychologii jako formie leczenia. Zamiast tego wszyscy pamiętają tylko scenę gwałtu. To głupie. – Muszę się nie zgodzić – powiedział Rubio. – Moim zdaniem film bardzo dobitnie pokazuje, że społeczeństwa nie obchodzi jego nieuchronna zagłada. Społeczeństwo nie przejmuje się chorobą, chce tylko leczyć symptomy. Nikogo nie obchodzi, że Alex jest brutalny ani co uczyniło go takim socjopatą. Ludzie chcą tylko, że został ukarany i „rehabilitowany”. Jednak nie ma czegoś takiego jak kontrola behawioralna. Dana jednostka musi podjąć świadomą decyzję, musi chcieć być lepszym człowiekiem, a zechce tego jedyne wtedy, gdy będzie miała ku temu powód. Alex został rehabilitowany pod przymusem poprzez terapię awersji, kiedy jednak wrócił do świata i raz jeszcze spotkał się z jego brutalnością, znowu stał się socjopatą. Taka jest natura człowieka. Kubrick odwalił kawał niesamowitej roboty. – Wiem, o czym był ten film, Rubi. Rozumiem, co masz na myśli. Jednak uważam, że Kubrick miał tak silną obsesję na punkcie pokazania dystopijnego społeczeństwa, że zapomniał zadbać o to, by mainstreamowy widz zrozumiał przekaz filmu. Studenci filmoznawstwa i artyści zazwyczaj nie mają skłonności do agresji. To przesłanie nie jest dla nich niczym nowym. Przeciętny widz kinowy musi dostać prawdą w twarz, bo inaczej nic nie zrozumie. Dlaczego twoim zdaniem Pasja Mela Gibsona tak świetnie sobie poradziła? Bo była jednym wielkim wyrzutem sumienia, który walił po oczach. – Pieprzyć Mela Gibsona! – wtrąciła się Claudia. – Mam gdzieś to, że jest utalentowany. To świętoszkowaty dupek i ostatnia osoba, która powinna kręcić film o Jezusie. Rubio pogłaskał ją po ręce. – Nie denerwuj się tak, kochanie. Tylko rozmawiamy. – Rubio spojrzał w moją stronę. –

A co ty myślisz, James? Jesteś fanem Kubricka? Po raz pierwszy ktoś zwrócił się do mnie tym imieniem. Było takie proste. Nie miało żadnego ukryte znaczenia, jak pies czy lojalny uczeń. To tylko imię. Zwyczajne imię dla zwyczajnego człowieka. – Właściwie to nie widziałem nigdy tego filmu i nie wiem, kim jest Kubrick. W zeszłym tygodniu oglądaliśmy Harry’ego Pottera. To mi się podobało. – Uśmiechnąłem się i napiłem trochę sangrii. Wszyscy wybuchnęli śmiechem, a Livvie pochyliła się, żeby znowu dać mi całusa. – Przepraszam, Sexy. Czasami zaczynamy paplać jak geeki i zapominamy o reszcie towarzystwa. Zmieńmy temat. – Nie przeszkadza mi to. Lubię słuchać, jak opowiadasz o filmach, i nie mam problemów ze zrozumieniem rozmowy. Osobiście uważam, że człowiek może się zmienić na lepsze. Jednak Rubio też ma rację; taka osoba potrzebuje do tego powodu. Musi wierzyć, że poprzez zmianę poprawi swoją sytuację. Inaczej ten ktoś będzie miał pod górkę. Przemoc jest niezbędna, kiedy się żyje w pełnym przemocy świecie. – Serce biło mi jak oszalałe. Na twarzy Rubia pojawił się gorzki wyraz. – Nie powiedziałem, że przemoc jest niezbędna. Powiedziałem, że jest jej zbyt wiele i musimy znaleźć sposób, żeby leczyć ją jak społeczną chorobę. – To się nigdy nie stanie. Nawet kwiaty zabijają, Rubio, a człowiek posiada o wiele więcej wad niż kwiat. Wszyscy postępujemy tak, jak nam się wydaje to konieczne. Jeśli to oznacza zabijanie... trudno. Przetrwanie... – Jest najważniejsze – dokończyła za mnie Livvie. Miała smutną minę. Odłożyła widelec i wstała. – Nudna jest ta rozmowa. Zagrajmy jeszcze w Rock Band. – Uśmiechnęła się, jednak nie widziałem radości w jej oczach. Bardzo dobrze znałem ten wyraz. Żałowałem, że nie ugryzłem się w ten głupi jęzor. Graliśmy na konsoli jeszcze przez kilka godzin. Coraz lepiej radziłem sobie z gitarą i nawet dobrze się bawiłem. Kiedyś wiele się uczyłem na temat Ameryki i Amerykanów. Dowiedziałem się dużo o popkulturze, jednak nigdy nie grałem w grę wideo. Okazało się to bardzo przyjemną rozrywką, więc postanowiłem, że następnego dnia kupię playstation. Po wszystkim Claudia i Rubio zapakowali i zabrali ze sobą aż za dużo resztek z obiadu, a potem wyszli. Uściskali mnie na pożegnanie – tak, oboje – a ja uznałem to za nieco dziwne. Nie oponowałem. Mógłbym to polubić... może. Nie, to jednak było dziwne. – Gdybyśmy byli w Stanach, mógłbyś jutro kupić konsolę na promocji. Szkoda, że w Hiszpanii nie świętuje się Czarnego Piątku – powiedziała Livvie, odkręcając kran, by zabrać się do zmywania naczyń. – A co to niby jest? – zapytałem, otwierając zmywarkę. – To święta tradycja, w czasie której hordy klientów koczują przed sklepami, a potem tratują sąsiadów, by dostać najlepsze przeceny na playstation i iPady. Kiedyś chodziłam razem z mamą. Wzruszyła ramionami. – Myślę, że po prostu zamówię konsolę przez Internet. Chyba że uznasz tratowanie sąsiadów za romantyczne. Uśmiechnąłem się, a Livvie odpowiedziała tym samym. – Może... Sprawdzimy, kto zacznie narzekać na zbyt głośną muzykę. – Szturchnęła mnie łokciem. – Dobrze ci dzisiaj poszło. Moi przyjaciele się chyba w tobie zakochali. Poczułem dziwne ukłucie w sercu. – Starałem się, jak mogłem. Wydali mi się sympatyczni. Claudia jest nieco zbyt przyjacielska i nie rozumiem, jak Rubio może chodzić w rurkach, ale wyraźnie widać, że cię

kochają. Jesteś szczęściarą, Kotku. – Zawahałem się. – Najwyraźniej bardzo dużo osób cię kocha. Livvie szorowała garnek i nie podniosła na mnie wzroku. – Caleb – westchnęła. – Lubię Jamesa. Może powinnaś tak się do mnie zwracać. Mniejsze szanse, że coś ci się wymsknie przy znajomych. Ja mógłbym mówić do ciebie Sophia. Moglibyśmy, no wiesz... udawać. Moglibyśmy udawać zwyczajną parę. Tylko rurek za nic świecie nie założę. – Próbowałem nadać rozmowie swobodny ton. Spędziliśmy cudowny dzień i nie chciałem tego popsuć. Livvie podała mi garnek do opłukania. – Myślałam o tym. Wydaje mi się, że to dobry pomysł. Może zabrzmi to dziwnie, ale kiedy zmieniłam imię i nazwisko, poczułam, że od tej chwili mogę stać się kimś innym. Livvie była smutną dziewczyną. Za bardzo przejmowała się sprawami, które nie miały żadnego znaczenia, i dawała się wykorzystywać innym ludziom. Sophia jest bardziej świadoma siebie i nie daje sobie wchodzić na głowę. Nie podobały mi się jej słowa. – Nie dawałaś sobie wchodzić na głowę. Jesteś najsilniejszą osobą, jaką znam. Silniejszą ode mnie. – Przełknąłem głośno ślinę. – Ale rozumiem, co masz na myśli. Rafiq zaczął nazywać mnie Calebem po tym, jak... – Nie potrafiłem wydusić z siebie „uratował”. Rafiq mnie nie uratował. – Kiedyś zwracano się do mnie znacznie gorzej. Livvie podała mi kolejne naczynie i przysunęła się bliżej. Nasze ramiona ocierały się o siebie przy każdym ruchu. – Czyli jak? Wypowiedziałem tamto imię po arabsku. – Nie brzmi źle. Co jest z nim nie tak? Musiałem się roześmiać, żeby zdusić wszystkie inne emocje. – To imię znaczy „pies”. Nazywano mnie psem. – Zabrałem myte właśnie przez Livvie naczynie i wstawiłem je do zmywarki. Nie chciałem patrzeć na jej zszokowaną minę. – Dlaczego ktoś miałby...? Ten świat jest obrzydliwy. – Przestała zmywać i objęła mnie w pasie od tyłu. – Dla mnie jesteś cudem, James. Uważam, że zasługujesz na szczęście. Oboje zasługujemy. Nie przerywałem swojego zajęcia. – Nie wiem, czy masz rację, Sophia. Jestem pewien, że zasługujesz na szczęście. Wiem, że zasługujesz na kogoś... lepszego, mniej egoistycznego. Pragnę cię. Pragnę cię tak bardzo, że spróbuję być lepszym człowiekiem. A jednak nie zdziwiłbym się, gdybyś uznała, że jest już na to za późno. Nie będę przy tobie nawet sekundę dłużej, niż sobie zażyczysz. Obiecuję. – Nie wspomniałem słowem o tym, że przypłaciłbym to szaleństwem. Nie byłem pewien, co bym zrobił, gdyby Livvie mnie odrzuciła. Niekoniecznie miałem do czego wracać, poza zabijaniem i przemytnictwem. Czy byłem lepszym człowiekiem? Może nie. Byłem lepszy tylko wtedy, gdy żyłem dla niej. Czułem się jak bomba zegarowa. – W takim razie ja też jestem egoistyczna, bo pragnę cię równie mocno. Wiem, że bywa między nami dziwnie. Jak mogłoby być inaczej? Nie znamy się z tego świata, jednak widziałam twoją najgorszą stronę i przekonałam się, że zrobisz wszystko, żeby mnie chronić. To na razie wystarczy. Reszta przyjdzie z czasem. – Pocałowała mnie w kark i wróciła do zlewu, żeby dokończyć zmywanie. – Wiesz, że nie przedstawiam sobą zbyt wiele? A przynajmniej niewiele dobrego. Czego jeszcze spodziewasz się o mnie dowiedzieć? – Zdawałem sobie sprawę, że łatwo zauważy moją

frustrację. – Wiem, że oboje lubimy Harry’ego Pottera. Wiem, że musiałeś się upić przed spotkaniem z moimi przyjaciółmi, bo byłeś zdenerwowany. Słuchasz, gdy nie mówisz, a kiedy coś powiesz, zawsze dodajesz coś od siebie do prowadzonej rozmowy. Tak samo jak ja lubisz czytać. I nigdy nie zobaczę cię w rurkach. – Zaśmiała się i zderzyła się ze mną biodrem. – Wiem, jak szybko się uczysz. W ciągu kilku godzin opanowałeś grę na gitarze. Pomagasz też przy sprzątaniu. Uczę się o tobie bardzo wielu rzeczy, James. I podoba mi się to. – W tej chwili powinienem cię złapać i pieprzyć opartą o zlew, ale jestem na to zbyt objedzony. Nie mogę się doczekać, kiedy włożę dresy i utnę sobie drzemkę. Roześmialiśmy się oboje. – To przez indyka. Wszystkich usypia. Jutro będziemy cały dzień jeść resztki. Cudnie. – Zerknęła na mnie z ukosa i wykrzywiła usta w szelmowskim uśmiechu. – Najpierw poproszę, żebyś mnie solidnie przetrzepał, a dopiero potem cię nakarmię. – Poprosisz? – Zapytałem ze śmiechem. Przecież nie musi mnie prosić. – Mam błagać? – zamruczała. Mój penis drgnął. – Cóż, chyba jednak faktycznie dobrze mnie znasz.

Osiem

– Masz jakieś plany na Boże Narodzenie? – zapytałem ją. Podała mi kubek kawy i napiła się swojej. Temperatura na zewnątrz cały czas spadała, jednak na ulicach wciąż było pełno ludzi robiących zakupy. Razem z Livvie nieco wyróżnialiśmy się z tłumu, ponieważ nie byliśmy obładowani torbami. Uśmiechnęła się do mnie promiennie. – Tak, planuję przez większość czasu nie wypuszczać cię z łóżka – powiedziała, przesuwając ubraną w mitenkę rękę po moim płaszczu. Roześmiałem się. – Cóż, w takim razie już nie mogę się doczekać. Będę pamiętał, żeby zapakować się w papier ozdobny. – Przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem nieco zbyt namiętnie jak na publiczne miejsce. Wargi miała zimne, ale w środku była ciepła i poczułem posmak kawy. – Ale chodziło mi o spotkania z innymi. Zamierzasz kogoś odwiedzić? Jej twarz wykrzywił dziwny grymas. – Nie. Spędzimy święta sami. Claudia i Rubio spotykają się z rodziną. Sami zobaczą się tylko na kilka godzin, bo bliscy Rubio mieszkają w Madrycie. Claudia zaprosiła nas do swojej mamy, ale pomyślałam, że nie będziesz miał ochoty na odwiedziny. Szczerze mówiąc, mi też się to nie uśmiecha. Możemy się jednak zebrać wszyscy na Wigilię. A dlaczego w ogóle pytasz? Wziąłem ją za rękę i wprowadziłem w potok ludzi, przeciskając się między nimi w drodze do następnej galerii handlowej. To Livvie wpadła na pomysł, żeby wybrać się na zakupy, a jednak nie kupiła jeszcze ani jednej rzeczy. – Nigdy nie świętowałem Bożego Narodzenia. Właściwie to nie obchodziłem wielu świąt. Pomyślałem sobie, że skoro Święto Dziękczynienia okazało się całkiem przyjemne, mógłbym... rozwinąć skrzydła. – Naprawdę? – rzuciła podekscytowana. – To świetnie, Sexy! Teraz mi głupio, że nie kupiłam ci jeszcze żadnego prezentu. Będziemy musieli się odpowiednio przygotować, skoro to twoje pierwsze Boże Narodzenie. Myślałam, że go nie obchodzisz, więc nie chciałam naciskać. Gdybyś nie miał na to ochoty, nie byłoby sensu organizować świąt tylko dla mnie. Zauważyłem, że w jej głosie pobrzmiewał cień smutku. Domyśliłem się, że przyczyną musiała być nieobecność jej rodziny. Kusiło mnie, żeby o nich zapytać. O matce nie miałem zbyt dobrego zdania, wiedziałem jednak, że ma także rodzeństwo. Byłem ciekaw, czy utrzymuje

z nimi kontakt. Z drugiej strony, jeśli utrzymywała relacje z rodziną, nie byłoby to dla mnie korzystne. – Dałaś mi już więcej, niż kiedykolwiek miałem. Nie chcesz chyba mnie rozpieszczać, prawda? – Posłałem jej najbardziej sugestywny uśmiech, na jaki było mnie stać. Livvie spojrzała na mnie z ukosa. – Nigdy w życiu. Nie będę ci lizać tyłka. – Masz rację, to moja działka – powiedziałem, spodziewając się bolesnego szturchnięcia. Czasami potrafiła być bardzo brutalna. – To obrzydliwe! – skarciła mnie. Trudno było traktować ją poważnie, gdy się śmiała. – Zastanawiam się, czy zdążymy jeszcze kupić choinkę. Zazwyczaj ludzie ubierają je tuż po Święcie Dziękczynienia, ale muszą gdzieś jeszcze być w sklepach. Zapytam Claudię. Ona zazwyczaj wie, gdzie można co dostać. To znaczy sama też już wielu rzeczy się nauczyłam, ale nie jestem stąd, więc czasami potrzebuję pomocy. Ha! Pamiętam, jak raz się zgubiłam... Wydawała się zupełnie pogrążona w sztuce monologu. Przyznaję, że nieco się wyłączyłem. Zdawało mi się, że poznałem różne oblicza Livvie w Meksyku, lecz teraz zaczynałem podejrzewać, że to dopiero początek. Podobała mi się wizja kolejnych odkryć – nawet jeśli przyszło mi się przekonać, że Livvie potrafi paplać wcale nie gorzej niż Claudia. – Myślałem o czymś zupełnie innym – przerwałem jej. Livvie zatrzymała się, co było zupełnie nie w smak przechodniom za naszymi plecami, próbującymi płynąć w górę rzeki razem z innymi łososiami. – O czym myślałeś? – Z jakiegoś nieznanego mi powodu wydawała się zaniepokojona. – Dlaczego masz taką minę? Pokręciła głową i przykleiła do twarzy przesłodzony uśmiech. – Nic, nic. Po prostu... co chciałeś powiedzieć? – Teraz uśmiechnęła się nieco bardziej szczerze. – Pomyślałaś o czymś. Wyjaśnij mi o czym. Napiłem się kawy. Nigdy wcześniej nie należałem do koneserów kawy, jednak teraz powoli uczyłem się doceniać jej smak. Livvie zazwyczaj parzyła ją do śniadania. Westchnęła głośno. – Sama nie wiem, przyszło mi do głowy, że możesz zasugerować... odwiedziny u twoich przyjaciół. Albo coś w ten deseń. – No proszę – rzuciłem. – Naprawdę myślisz, że mam jakichś przyjaciół? I to jeszcze takich, z którymi chciałbym spędzić święta? – Musiałem zaśmiać się w głos pod wpływem tak absurdalnego pomysłu. – Może nie przyjaciół, ale wiesz... przecież znasz różnych ludzi. Uniosła hebanową brew i pochyliła głowę na bok, patrząc na mnie podejrzliwie. – Przecież mówiłem już, że porzuciłem ten świat, Livvie – oznajmiłem beznamiętnie. – Myślałam, że teraz masz się do mnie zwracać per Sophia. Spuściła wzrok na buty i kopnęła wyimaginowany kamyk. – To pytanie nie było skierowane do Jamesa, prawda? – Starałem się nie mówić złośliwie. – Masz rację. Przepraszam, James. – Zbliżyła się do mnie i dla zabawy szturchnęła moją stopę obutą w trampka nogą. – Wybaczysz mi? Nadal mogę liczyć na niespodziankę? Zaśmiałem się pod nosem, bo nie miałem innego wyjścia. Zdawałem sobie sprawę, że w naszym związku od czasu do czasu przeszłość będzie przesączać się do teraźniejszości, by wyssać z niej całą radość. Miałem tylko nadzieję, że z czasem zdołamy zebrać dość wspomnień, by mogły zdusić te nieprzyjemne początki. – Tak i tak. Jestem zbyt podekscytowany twoim prezentem, żeby pozwolić ci to

zniszczyć. Rzuciła na mnie groźne spojrzenie, ale szybko zmieniło się w uśmiech. – To coś, co sprawi przyjemność nam obojgu, prawda? To nie bielizna? Bo to bardziej dla ciebie niż dla mnie. Nie mówię, że nie nałożę, ale żądam też innych prezentów. – Śmieszna jesteś. Ruszyłem, a Livvie szybko zrównała się ze mną. – A ty jesteś seksowny – szepnęła i założyła sobie moją rękę na ramiona. Trochę niewygodnie się w ten sposób szło, ale nie narzekałem. – Tak, wiem o tym. Prawdziwe przekleństwo. W każdym razie, miałem nadzieję, że weźmiesz tydzień wolnego na Boże Narodzenie. Chciałbym zabrać cię do Paryża. – Przyciągnąłem ją bliżej i pocałowałem w czubek głowy. Różowy puszek jej czapki przyczepił mi się do ust. Zabrałem rękę z jej ramion i wytarłem wargi. Kątem oka zobaczyłem starszego mężczyznę, który bacznie się nam przyglądał. Nie zwróciłbym na niego uwagi, gdyby nie to, że był sam i nie trzymał żadnych toreb z zakupami, a właściwie to nic nie trzymał. Zauważył, że na niego patrzę, i skinął głową w geście pozdrowienia, a potem zaczął oglądać wystawę sklepową. Ostrożnie wróciłem wzrokiem do Livvie. Staruszka zupełnie nie poznawałem i nie wydawał się szczególnie groźny. Świat pełen intryg i szpiegostwa zostawiłem już za sobą. Staruszkowie byli tylko staruszkami. – Paryż? Ależ ty potrafisz być piekielnie słodki. Tylko że ja już byłam w Paryżu, w zeszłym roku. – Podskakiwała radośnie, idąc obok mnie. – Mogłabym jednak faktycznie wziąć to wolne. Trochę już późno, ale Giovanni nie powinien robić mi kłopotów. Jestem studentką, więc nie wymaga ode mnie zbyt wiele. – Ten Giovanni jest przystojny? – Czasami odnosiłem wrażenie, że wszędzie otaczają ją mężczyźni: Reed, Marco, Rubio, a teraz ten cały Giovanni. – Jest wysoki, ma ciemne włosy i mówi z akcentem. Zupełnie nie w moim guście. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Świnia. – Złapałem ją za tyłek. Ludzie zaczynali się na nas gapić. Przypomniałem sobie staruszka i przestałem się już przejmować tym, że nam się przyglądał. Może po prostu przyciągaliśmy z Livvie uwagę. Niektórych nawet wyraźnie bawiły nasze wygłupy. – A poza tym wiem, że byłaś w Paryżu. Czytałem o tym w e-mailu, który wysłałaś do koleżanki. – Nie przypominaj mi o tym – rzuciła. – Ależ przypominam. Wydawało mi się wtedy, że nie najlepiej się bawiłaś w tamtym mieście. Czułaś się samotna, a do tego jakiś sukinsyn ukradł ci portfel. Dlatego przyszło mi do głowy, że moglibyśmy pojechać tam razem i zatrzeć nieprzyjemne wspomnienia. W sumie nigdy wcześniej nie odgrywałem turysty. Może być fajnie. Co o tym myślisz? – Wziąłem kilka łyków kawy, zadowolony, że dość już ostygła. Oczy Livvie powiedziały mi wszystko, co chciałem wiedzieć. Zobaczyłem w nich radość i ekscytację. – Myślę, że jesteś niesamowity, James. Nikt nie potrafi mnie tak uszczęśliwić jak ty. – Wzięła mnie pod rękę i położyła mi głowę na ramieniu. Westchnęła cicho, a jej zadowolenie rozgrzało mnie lepiej niż kawa. – W takim razie ustalone. Załatwię, co trzeba. Zatrzymamy się w najlepszym hotelu i będziemy jadać w najlepszych restauracjach. Zobaczymy najwspanialsze zabytki i będziemy uprawiać najcudowniejszy seks. – Aż mi się w głowie zakręciło, niesamowite. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało. Starałem się nie myśleć o tym zbyt wiele, chociaż gdzieś z tyłu głowy brzęczało ostrzeżenie, że szczęście potrafi być bardzo niebezpieczne. – Jesteś najlepszym chłopakiem na świecie! – Livvie podskoczyła i wylała przy tym kawę

na mitenkę i rękaw. – O cholera! Rękawiczka jest cała mokra. No trudno, przynajmniej nie poparzyłam sobie dłoni. Zatrzymaliśmy się przy następnym koszu na śmieci i wyrzuciliśmy pusty już kubek. Livvie stała nieruchomo, a ja wytarłem ją w miarę możliwości swoimi rękawiczkami. Kiedy skończyłem, zdjąłem je i wrzuciłem do kubła razem z mitenkami. – Pierwszy raz nazwałaś mnie swoim chłopakiem – wspomniałem cicho. – Kupimy nowe rękawiczki w tamtym sklepie. – Powiedziałem, wskazując miejsce. – Przy okazji możemy też poszukać czegoś na wyjazd. Podoba mi się pomysł nowej zmysłowej bielizny dla ciebie. – Schyliłem się i pocałowałem ją w usta. Livvie postanowiła pogłębić nasze pieszczoty, łapiąc mnie za głowę i przyciskając trzykrotnie swoje wargi do moich, aż w końcu rozchyliłem je, wpuszczając do środka jej język. Od początku naszego związku jej pocałunki zmieniły się z nieśmiałych w żarliwie namiętne. Ze zdziwieniem zauważałem u siebie rosnące zadowolenie z jej bezpośredniości. W przeszłości była bardzo skromna i uwielbiałem wtedy udawać wilka, a z niej robić Czerwonego Kapturka. Wziąłem ją w ramiona i podniosłem, a ona oplotła mnie nogami w pasie. Jakaś kobieta czym prędzej zabrała dzieci i nazwała nas obrzydliwymi. Złapałem Livvie za pośladki i ścisnąłem, a potem przerwałem pocałunek i postawiłem ją na ziemi. Poprawiłem swój płaszcz. – Tak całuję tylko swojego chłopaka – powiedziała, chichocząc i dysząc. Cmoknąłem ją jeszcze raz, nie przesadzając z czułością. – Akceptuję to. Te usta oficjalnie należą tylko do mnie i moje pozostaną. Jeśli znajdę je w pobliżu jakiegoś innego mężczyzny, lepiej, żeby był z tobą spokrewniony – oznajmiłem zupełnie poważnie. – Potrafisz mówić tak romantyczne rzeczy w tak upiorny sposób. Gdybym cię nie znała, wystraszyłabym się – odparła z uśmiechem i puściła do mnie oko. – Och, ależ ja wciąż jestem straszny. – Nie dla mnie – szepnęła, a ja poczułem małe ukłucie w sercu. – Tobie mogę to wybaczyć. – Skinąłem głową na sklep, o którym wspomniałem wcześniej. – Kupimy wreszcie coś w czasie tej naszej wyprawy na zakupy czy przyszliśmy tu tylko po to, by gorszyć małe dzieci? – A nie możemy robić jednego i drugiego? – zapytała z taką powagą, że musiałem się naprawdę postarać, żeby się nie uśmiechnąć. Czy inne pary też się tak przekomarzają? Wątpię. Wróciliśmy do jej mieszkania z taką ilością toreb, że więcej już byśmy chyba nie unieśli. Livvie trochę protestowała przeciwko temu, bym zapłacił za wszystko z własnej kieszeni, ale wyjaśniłem, że jako jej chłopak mam prawo zasypywać ją prezentami. Nie miałem szansy w odpowiedni sposób zabiegać o jej względy, więc teraz postępowała sprawiedliwie, pozwalając mi nadrobić te braki. Uznałem, że półtora tysiąca euro powinno wystarczyć jak na jeden dzień. Kupiła mnóstwo torebek, butów, sukienek koktajlowych i rękawiczek, a do tego także dość bielizny, bym mógł przez kilka tygodni ją z niej zrywać. Wybrała taką jedną parę stringów, że nie mogłem się doczekać, aż się w nie wgryzę. Och, a do tego czerwoną przezroczystą halkę odsłaniającą piersi, która szczególnie mnie interesowała. Próbowałem znaleźć do tego pelerynkę w tym samym kolorze, niestety bez powodzenia. Polowanie na Czerwonego Kapturka musiało poczekać. – Jesteś głodny? – zapytała Livvie. Ledwo ją słyszałem, stawiając torby w salonie. Zdążyła przedrzeć się do sypialni. – Tak – zawołałem – ale nie wydaje mi się, żebyśmy mieli w lodówce coś... – No to chodź tutaj i wyliż mi cipkę! – przerwała mi.

– Ty mała dziwko – mruknąłem pod nosem i zaśmiałem się. Nabrała mnie. – Zapłacisz za to, Kotku! – wrzasnąłem w drodze do sypialni, pozbywając się rękawiczek, płaszcza i koszuli. – Twój niewyparzony język zaraz posmakuje mojego penisa. – Usłyszałem szum wody w łazience. Zrzuciłem buty, rozpiąłem pasek i jednym ruchem ściągnąłem z siebie resztę ubrań. – Och, tak strasznie się boję! – drwiła ze mnie Livvie. Zdążyła już wejść pod prysznic i właśnie namydlała te części swojego ciała, które zamierzałem wylizać. Przepis na nieziemską seksowność: 1 Livvie, dodać wody. Nie marnowałem czasu i natychmiast wskoczyłem do kabiny. Złapałem Livvie za mokre włosy i przyszpiliłem ją plecami do ściany. Woda była gorąca na mojej wychłodzonej skórze. Lubiłem, gdy parzyła. – Co ty sobie wyobrażasz, wydając mi polecenia? Chyba nie tego cię uczyłem, co? – Polizałem jej szyję, jednocześnie ocierając się penisem o jej brzuch. – Wyleciało mi z głowy – wydyszała mi do ucha. – Pokaż mi jeszcze raz. Jej słowa sprawiły, że serce zabiło mi szybciej. W Meksyku bywały chwile, kiedy zauważałem bezwstydność Livvie. Jednak były to tylko chwile, przebłyski. Dziewczyna, z którą się spotykałem, stanowiła przeciwieństwo tej, którą uwięziłem. Po wielu latach bycia ujarzmianym albo ujarzmiania szokowało mnie to, jaką przyjemność sprawiało mi przeskakiwanie z jednego na drugie. Tak, chociaż Livvie wydawała się zdeterminowana w swojej chęci dokuczania mi, jej reakcje mówiły zupełnie co innego. Zaczynałem podejrzewać, że jej słowa nie tyle miały na celu pokazanie mi, kto tu rządzi, co sprowokowanie do zachowania... niezbyt dżentelmeńskiego. – To ten twój niewyparzony język. – Pocałowałem ją delikatnie i zauważyłem, jak się irytuje, bo liczyła na coś znacznie bardziej zdecydowanego. – Ciągle przez niego wpadasz w kłopoty. – Kolejny słodki buziak, i kolejny. Livvie zaczęła wydawać ciche, pełne frustracji westchnienia. Starała się pochylić, żeby uczynić nasze pocałunki bardziej namiętnymi, jednak uznałem, że to dobry moment, by przypomnieć jej, jak mocno trzymam ją za włosy. Skrzywiła się. – Czyżby bolało? – wyszeptałem tuż przy jej ustach i złożyłem na nich kolejny pocałunek. Wydała jeszcze jedno sfrustrowane westchnienie, a ja poczułem ciepło jej rąk na biodrach, ciągnących mnie w jej stronę. Podniosłem wolne ramię i opuszkami palców przejechałem po jej rozchylonych wargach. – Zadałem ci pytanie, Kotku. Spodziewam się usłyszeć odpowiedź. Dłonie Livvie mocniej wbiły się w moje pośladki. Powieki miała lekko zmrużone. Z jakiegoś powodu nie potrafiła znieść mojego wzroku. Pozwalałem na to, ponieważ podobało mi się, jak porzuca wszelką samokontrolę za każdym razem, gdy zamyka oczy. Przypomniały mi się wszystkie te chwile, kiedy zakładałem jej opaskę, żeby osiągnąć ten sam cel. Oblizała sugestywnie mój palec, którym właśnie dotykałem jej ust. Nigdy nie była tak otwarcie uwodzicielska w Meksyku, o ile wcześniej dobitnie nie przypomniałem jej, że musi zadbać o swoje przetrwanie. Teraz było inaczej. Pragnęła mnie. Chciała mi się oddać. Czułem się niegodny takiego daru, jednak nie pozwoliłem, by mnie to powstrzymało. Mijały długie sekundy bez odpowiedzi. – Zrób, co musisz zrobić. – Jej głos był gęsty od pożądania. Ściągnąłem ją w dół, ciągnąc za włosy, lecz powoli. Łatwo się poddała, wydając tylko zduszone westchnienie, zaskoczona. – Ostrzegałem, że twój niewyparzony język posmakuje mojego penisa. – Otoczyłem palcami swoje zesztywniałe ciało i obrysowałem koniuszkiem kształt jej ust. – Otwieraj. Sam oblizałem usta pod wpływem rosnącej żądzy, która uderzała mi do głowy.

Patrzyłem, jak Livvie ostentacyjnie zaciska wargi. Zaczęła całować delikatnie czubek mojego penisa i powoli przesuwała dłonią po trzonie. Miło było na to patrzeć, jednak nie dawało mi to żadnej satysfakcji. Jeśli chciała, żebym ją czegoś nauczył, musiałem to zrobić. Klepnąłem ją w twarz wzwiedzionym członkiem, a ona uśmiechnęła się szelmowsko. Złapałem ją mocno za włosy, a ona wydała zduszony okrzyk i wpuściła mnie do środka. Ciepło. Otaczało mnie ciepło. Tego rodzaju ciepło, które wibrowało przy każdym dźwięku wydobywającym się z gardła Livvie. Wsunąłem się w nie stopniowo. Patrzyłem, jak jej usta rozciągają się wokół mojego zesztywniałego ciała, które znikało już w dużej części w gorącym środku. Wbiłem się głębiej, aż w końcu zęby zadrapały mojego penisa i poczułem skurcz gardła Livvie. Tak! Właśnie tam. Zdaję sobie sprawę, że wiele kobiet nie lubi seksu oralnego, ale Boże, uwielbiam wszystkie pozostałe. Na chwilę pławiłem się samym ciepłem i wilgocią wnętrza ust Kotka. Doznanie było tak przyjemne, że odwrócenie się od niego przynosiło wręcz fizyczny ból. Instynkt nakazywał mi wbić się jeszcze głębiej i pieprzyć jej usta – ale nie zrobiłem tego. Szybko się wycofałem. Livvie dyszała. Głośno. Długa strużka śliny łączyła jej wargi z główką mojego penisa. – Więcej? – zapytałem. Kiwnęła głową, więc znowu pchnąłem do przodu. Zaczęła mnie ssać, a moje biodra zadrżały. Ledwo powstrzymywałem się przed bardziej brutalnym parciem. Odsunąłem ręce z dala od Livvie i mojego penisa i oparłem je o ścianę przed sobą. Raczej poczułem, niż usłyszałem wdzięczne westchnienie Kotka. Jeszcze lepszą nagrodę dostałem w chwili, gdy jej dłonie złapały mnie mocniej za pośladki i wepchnęły głębiej w usta. – Ja pierdolę! – wymsknęło mi się. Chciałem zostać w tej pozycji. Czułem się jak w cholernym niebie. Odruch wymiotny Livvie sprawił, że szybko mnie odepchnęła. Dyszała jeszcze głośniej. Widziałem jeszcze więcej śliny. Otworzyła oczy, próbując złapać oddech. W oczach miała łzy, ale wiedziałem, że nie płakała. Była wyuzdana. Wystawiła głowę i otarła się o moje udo w poddańczym geście. Trudno mi zrozumieć wszystkie swoje emocje w chwilach, gdy zachowuje się w ten sposób. Gdybym był wilkiem, wyłbym. Gdybym był lwem, ryczałbym. Gdybyśmy żyli w dżungli, przyniósłbym jej wilka i lwa, żeby mogła się najeść. Sięgnąłem w dół i pogłaskałem ją po mokrej głowie. Wtuliła twarz w moją dłoń i popatrzyła na mnie błagalnym wzrokiem. Gdy całowała mnie w rękę, pomyślałem: Kocha mnie czy kocha to wszystko, co jej robię? – Powiedz mi, czego pragniesz – powiedziałem. To nie było pytanie. Livvie nie odwracała ode mnie wzroku, więc łatwo przyszło mi zauważyć bezbronność, którą nagle zaczęły wyrażać jej oczy. – Uczynić cię szczęśliwym – powiedziała. Wydawała się niepewna, chociaż nie potrafiłem odgadnąć przyczyny. – Jestem szczęśliwy – odparłem. Wiedziałem, że mogę bardziej naciskać, jednak nie byłem gotowy na reperkusje. Podniosłem ją na trzęsące się nogi i wreszcie pocałowałem tak, jak tego chciała. Przerywając na chwilę, rzuciłem: – Odwróć się i rozsuń nogi. Wykonała polecenie, a ja tymczasem przyjąłem wygodniejszą pozycję w ograniczonej przestrzeni prysznica, który właściwie był jednoosobowy. Udało mi się w końcu usiąść na podłodze, z jej udami na twarzy. Pocałowałem raz jej łechtaczkę, a potem wsunąłem do pochwy język i doprowadziłem ją do orgazmu.

Kiedy szczytowała nad moją głową, poprowadziłem ją w dół i nabiłem na swojego penisa. Czająca się we mnie otchłań zatrzęsła się. To wystarczy, pomyślałem. To, co mamy razem z Livvie, wystarczy. Nie słuchałem otchłani, gdy zaśpiewała mi: Na razie. Całowaliśmy się. Pieprzyliśmy się. Otchłań milczała.

Dziewięć

Paryż to urocze miasto, nawet zimą. To przepiękne połączenie tego, co nowe, z tym, co stare. Właśnie tutaj masz rzadką okazję zobaczyć pięćsetletni budynek z kawiarnią Starbucks w środku. Jako najbardziej popularne wśród turystów miasto na świecie Paryż cierpi jednak na wyjątkowy tłok na ulicach, co nieco psuje wrażenie. Przynajmniej dla mnie. Generalnie nie przepadam za ludźmi, a lubię ich jeszcze mniej, kiedy pchają się na mnie w tłumie. Już drugi dzień spędzaliśmy w Paryżu i Livvie uparła się, żebyśmy poszli do muzeum w Luwrze. Dzięki hojnemu napiwkowi udało nam się przedostać na początek kolejki do Mony Lisy, jednak nie mogliśmy minąć ludzi, którzy już zdążyli wejść do środka. – Szkoda, że nie możemy zobaczyć jej z bliska. Przez całe to szkło prawie nic nie widać. Ale i tak fajnie. Co myślisz? – Podniosła wzrok i wyciągnęła szyję, żeby na mnie spojrzeć. Skrzywiłem się (podobno robię to dość często). – Myślę, że ten sukinsyn za mną mógłby zrobić wreszcie to swoje rozmazane zdjęcie, zanim w artystyczny sposób skopię mu tyłek. Uśmiech Livvie zmienił się w krytyczny grymas. – Jest ciasno, Sexy. Koleś nic na to nie poradzi. Przynajmniej mamy miejsce z przodu. Zeszłym razem trafiłam bardziej na środek i ludzie mi wszystko zasłaniali. W końcu zawróciłam i wyszłam. – Pochyliła się nad niską barierką, żeby lepiej się przyjrzeć. – Cóż, to był obiecujący pomysł. – Spojrzałem groźnie na mężczyznę z tyłu, skoro Livvie patrzyła gdzie indziej. Podniósł rękę i skinął głową w przepraszającym geście. Wydał mi się w tym taki ujmujący, że aż zrobiło mi się głupio za mój wybuch gniewu. Właśnie tak działała na mnie Livvie. Dawny ja powiedziałby: Tak, przeprosiłeś, a teraz spieprzaj. Poczułem klepnięcie w pierś i odwróciłem się, by spojrzeć na Kotka, która właśnie mnie przyłapała. – Bądź miły. Nie chcę trafić do więzienia Les Mis taka wystrojona. Lesbijki pożrą mnie żywcem – powiedziała z szerokim uśmiechem na twarzy. – Bardzo zabawne, ale mówi się lej, a nie les – odparłem zblazowanym tonem. – Nieważne, a żart był zabawny. – Livvie zarumieniła się i wtuliła w moją pierś. Wreszcie musiałem się roześmiać. Długo mi zajęło zrozumienie, jak doskonale radziła sobie z moimi

humorami. Sprawiła, że zapomniałem o gniewie, a zrobiła to bez mojej wiedzy. Wziąłem ją za rękę i poprowadziłem przez tłum, żebyśmy mogli zobaczyć inne, mniej oblegane dzieła. Jak większość ludzi nie znam się na sztuce, jednak wiem, co mi się podoba. Niektóre z mniej poważanych obrazów doceniałem bardziej niż Mona Lisę. Szczerze mówiąc, nie uważałem jej uśmiechu za taki znowu tajemniczy. Znacznie bardziej przypadła mi do gustu Jesień Guiseppe Arcimboldo. Artysta namalował portret mężczyzny, układając go z owoców i warzyw. Pod wpływem tego dzieła zacząłem myśleć o życiu i śmierci. Wszystko, co żywe, dojrzewa i umiera. Pomyślałem o swoim wieku, dwudziestu siedmiu latach, i o tym, że ma to swoje konsekwencje. Po zwiedzeniu Luwru poszliśmy piechotą do małej kawiarni niedaleko muzeum, i zjedliśmy tam lunch. Hotel zapewniał nam szofera, jednak Livvie uznała, że korzystanie z takich usług jest oszukaństwem. Chodzenie było zdecydowanie bardziej paryskie, a przez to niezbędne w naszym turystycznym doświadczeniu. Spacerowanie nie stanowiło dla mnie problemu, lecz nie dorabiałem do niego aż takiej filozofii. Kiedy dotarliśmy do wieży Eiffla przy Łuku Triumfalnym, byłem już gotowy wepchnąć Livvie do taksówki. Oczywiście musieliśmy jednak wspiąć się jeszcze na sam szczyt. Livvie – piękna, młoda, pełna energii dziewczyna – miała wciąż mnóstwo siły i uśmiechów. Miała też szczęście (i moje nieszczęście), że jej radość okazała się zaraźliwa i dzięki niej nie mówiłem na głos o rosnącej pogardzie dla turystycznych pułapek. – Rewelacja! – zawołała. – Winda tym razem działa. Odsunąłem ją od okienka z biletami, zanim nadeszła jej kolej. – Przepraszam, Kotku, ale ja tam nie wchodzę. Co jeśli się zepsuje? Naprawdę chcesz zostać uwięziona w małej klatce pełnej obcych ludzi? Bo mnie się ten pomysł nie podoba. – Nie przepadam za ciasnymi miejscami, prócz tych mokrych i ciepłych. – Och, czyżbyś cierpiał na klaustrofobię? – zapytała Livvie, udając smutek. – Uważaj, co mówisz, Kotku. Nie chciałbym być zmuszony wymierzyć ci parę klapsów na oczach tych wszystkich turystów. – Przyciągnąłem ją blisko i klepnąłem mocno w pośladki. Ktoś zachichotał, przechodząc obok. Livvie się roześmiała. – Nie wierzę, że właśnie to zrobiłeś. – Zamierzam później zrobić znacznie więcej – wyszeptałem jej do ucha, które zaraz ugryzłem dla lepszego efektu. Pisnęła i odskoczyła. – Mam tylko nadzieję, że wejście na te schody nie pozbawi mnie całkiem sił. – Naprawdę? Chcesz wejść po schodach? – Wreszcie to Livvie protestowała przed wybieraniem trudniejszej drogi. – Tak, chcę. I będziesz miała nauczkę po zmuszaniu mnie do łażenia na piechotę po całym Paryżu. Mam nadzieję, że twoje uda zrobią się ślicznie obolałe po tej wspinaczce. Wtedy gdy każę ci wieczorem kucać nade mną, będzie bardzo ciekawie. Zmarszczyła nos i roześmiała się. – Jesteś wredny – oznajmiła. – Lubisz mnie takiego, prawda? – Posłała mi coś więcej niż podejrzliwe spojrzenie. – Masz coś w kieszeni płaszcza? Sprawdziła. – Nie. Wzięłam ze sobą tylko paszport, ale go zabrałeś. – Dobrze. Nie chciałbym, żeby znowu ktoś cię okradł. – Pocałowałem ją w czoło i poprowadziłem w stronę wejścia na schody. – A co, jeśli ty zostaniesz okradziony? – Nie bądź głupia, Kotku. – Właściwie to miałem nadzieję, że ktoś spróbuje. Coraz

bardziej rozpaczliwie brakowało mi konfrontacji. Minęły długie miesiące, odkąd wdałem się w jakąkolwiek sprzeczkę. Dziwiło mnie to, jak bardzo za tym tęskniłem. Odsunąłem od siebie tę myśl, już chyba po raz setny. Kiedy inni turyści wpychali się do windy, my z Livvie zaczęliśmy wspinać się po schodach. Niemal natychmiast pożałowałem decyzji o ubraniu się w spodnie garniturowe i pantofle. Stopnie okazały się pokryte cieniutką warstwą lodu, a wraz ze wzrostem wysokości stawały się coraz bardziej śliskie. – Pomyśl, co ja przeżywam w aksamitnych czeszkach. Przyrzekam ci, że jeśli zginę, wścieknę się na ciebie. – Livvie dyszała, wspinając się na kolejne półpiętro. – Przecież nie pozwoliłbym na to, by stała ci się krzywda. To byłaby zajebista strata okazji na odkupienie, nie uważasz? – Nie miałem wątpliwości, że cierpiałem znacznie bardziej. Nie tylko sam się wspinałem, ale też pchałem Livvie, by jej pomóc. – Zajebista? Nigdy nie słyszałam, żebyś tak mówił. – Roześmiała się. – I chociaż doceniam twoją rycerskość, jestem pewna, że całe to odkupienie jest dla ciebie. – Tak się mówi. Poza tym... – Wyciągnąłem ręce, żeby pomóc jej odzyskać równowagę po tym, jak poślizgnęła się na jednym ze stopni. – Wszystko w porządku? – Tak, wszystko w porządku. Ale poważnie, James, możemy wreszcie wejść do windy, gdy dotrzemy do pierwszej platformy? Na sam szczyt jest ponad tysiąc stopni. – Objęła mnie za szyję, próbując złapać oddech. Na czole miała kilka kropel potu, a policzki zaróżowione od zimna. – Proszę? – Zaczęła obcałowywać moją twarz. – Błagam. Roześmiałem się, patrząc na jej szelmowski uśmiech i uniesioną brew. – Możemy spróbować – wymamrotałem. Naprawdę nie miałem ochoty wsiadać do tej pieprzonej windy. Korzystam z nich bardzo rzadko i tylko samotnie. Swoją pierwszą przejażdżkę windą odbyłem kilka lat po tym, jak trafiłem pod opiekę Rafiqa. Musiał załatwić jakieś interesy w Karaczi i zabrał mnie ze sobą. Miałem wtedy jakieś szesnaście lat czy coś koło tego. Rafiq nie ostrzegł mnie, że przeklęte ustrojstwo się poruszy, więc kiedy wreszcie wydostałem się z ruchomej klatki śmierci, zwymiotowałem na podłogę. Nie tylko nie towarzyszyłem ostatecznie Rafiqowi na spotkaniu, lecz jeszcze kazał mi jeździć windą w górę i w dół przez cały czas jego trwania. Kosztowało mnie to siedem czy osiem podróży i groźby karalne ze strony ochroniarza, zanim przestałem wrzeszczeć. – Jesteś najlepszym chłopakiem ze wszystkich. Pozwalasz mi jeździć windą i w ogóle. – Livvie roześmiała się nieco obłąkańczo. – Śmiej się, śmiej, Kotku. Będziemy mieli ubaw po pachy, gdy utkniemy między piętrami, otoczeni smrodem brudnych turystów. – Mój komentarz tylko rozbawił ją jeszcze bardziej. Kontynuowaliśmy znojną wspinaczkę. – Nie martw się, Sexy. Obronię cię. – Odwróciła się i puściła mi oko. Powoli przejmowała niektóre z moich zachowań i chociaż nie chciałem tego przyznać, zawsze dawało mi to... zadowolenie. – Świetnie. Tymczasem ja będę próbował wyważyć drzwi gołymi rękami.

**

– Boże! Jutro chyba cały dzień będę chodzić w kapciach. Stopy mi zaraz odpadną. – Livvie pokuśtykała do krzesła stojącego przy biurku i natychmiast zaczęła rozpinać pasek butów.

– To ty upierałaś się, żeby wszędzie łazić piechotą – wyśmiewałem się z niej. – Teraz masz odciski jako pamiątkę po wycieczce do Paryża. Możesz opowiedzieć Claudii o paryskich plastrach, które kupiłem dla ciebie w holu. – Specjalnie zacząłem naśladować jej sposób mówienia. – Będzie zajebiście zazdrosna. – Puściłem do niej oko i zzułem buty. Livvie spojrzała na mnie spode łba. – Mam tylko nadzieję, że będzie mnie jeszcze słuchać po tym, jak opowiem jej historię z windy, gdzie wrzeszczałeś na parę nastolatków. – Skakali, trzęsąc całą windą! Mieli szczęście, że tylko krzyczałem. – Postawiłem krzesło przed Livvie i chwyciłem jej stopę. Kusiło mnie, żeby pociągnąć mocniej i przewrócić ją, by w końcu przestała się śmiać. Jej śmiech przerodził się w długi pomruk zadowolenia, gdy zacząłem masować jej obolałą stopę. – Nie przestawaj tak robić, a pokocham cię już na zawsze. Poczułem dziwne ukłucie w sercu. Zignorowałem je. Jeśli Livvie naprawdę mnie kochała, nie śpieszyła się z wyznaniami, a ja sam nie poruszałem tematu własnych uczuć od czasu Święta Dziękczynienia. Dawaliśmy sobie czas na lepsze poznanie się nawzajem, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami. Niemniej jej słowa wywołały we mnie niepokój. Otchłań przeciągnęła się, jakby właśnie budziła się po długiej drzemce. – To żadna rycerskość – odparłem. – Spodziewam się, że odwzajemnisz przysługę, kiedy skończę. Poza tym przydałby mi się też masaż pleców. Mam napięte mięśnie po stanie zamknięcia w ciasnej przestrzeni w czasie naszej powolnej podróży w górę wieży. Livvie uśmiechnęła się z zamkniętymi oczami. – Uwielbiam to, jak się wysławiasz. Zupełnie pochłonęły ją moje zabiegi. Najwyraźniej w ogóle nie zauważyła, jak nietaktownie się wcześniej odezwała, więc chyba jeszcze łatwiej było mi jej wybaczyć. Wiedziałem, że nawet jeśli mnie nie kocha, bardzo jej na mnie zależy i nigdy celowo by mnie nie skrzywdziła. Ciągnęła dalej: – Czyli nie tylko sama zostanę wymasowana, ale też będę mogła wymasować ciebie? Jestem największą szczęściarą w całym Paryżu. Zauważasz w ogóle, jak kobiety na ciebie patrzą, Caleb? Znaczy James. Nieważne. Jesteś... jesteś po prostu chodzącą pięknością. – Jestem przystojny, Livvie. Nie piękny. I nie, nie zauważam. Jestem zajęty wyłącznie patrzeniem na ciebie. Albo posyłaniem wyćwiczonego morderczego spojrzenia w stronę każdego faceta dość głupiego, by się na ciebie gapić. – Uśmiechnąłem się na widok westchnienia, jakie wywołało moje stwierdzenie u Livvie. – Tak, zdecydowanie potrafisz posługiwać się językiem. Powinieneś zostać pisarzem. Z pewnością masz dość brakujących klepek do tego zawodu. – A to nie twoja działka? Livvie otworzyła oczy i wyprostowała się. Przez krótką chwilę wydawała się zdenerwowana, ale to szybko minęło. Kiedy odpowiedziała, na jej twarzy malował się zalotny uśmieszek. – Nie bardzo. Nikt przecież nie czyta moich tekstów. Wszystko zostaje na laptopie. – Nieprawda. Claudia najwyraźniej dobrze zna twoją twórczość. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale zdarza mi się sięgnąć po książkę. Mógłbym zerknąć na to i owo, jeśli chcesz. Zdaniem Claudii wiele tracę. Livvie szybko zabrała swoją stopę i usiadła mi na kolanach. – Co proszę? Ty czytasz? Niesamowite! – Pocałowała mnie przelotnie w usta.

– Próbujesz odwrócić moją uwagę – powiedziałem, zupełnie niewzruszony. – Wcale nie. Po prostu nie mogę się doczekać, żeby zrobić ci ten masaż. – Zaczęła ugniatać moje ramiona i mimowolnie jęknąłem. – Mamy do tego jakiś olejek? Wizja przesuwania rąk po całym twoim ciele jest bardzo kusząca. Mogłabym to robić nago, jeśli chcesz. – Wbiła mi kciuki w szyję i zaczęła ocierać się o mnie biodrami. Poczułem jej oddech, gdy wyszeptała mi do ucha: – Mogę też zająć się przodem. – Nie zapomnę o tym – odparłem bez przekonania. Szczerze mówiąc, trudno było mi skupić się na czymś innym niż wizja śliskiej od olejku Livvie i tego, jak łatwo byłoby się w nią wsunąć. Zdarzały się dni, kiedy czułem się z nią silnie związany tylko wtedy, gdy dosłownie znajdowałem się w środku niej. Potrafiłem wyobrazić sobie siebie w roli jej księcia z bajki. Nie byłem potworem. Byłem wart jej miłości. Moje serce nie było pustą skorupą – wypełniało je krew i uczucie. – Hej – szepnęła Livvie do moich ust. – Gdzie odpłynąłeś, Sexy? – Wyraźnie się zmartwiła. Słyszałem niepokój w jej głosie i wspomnienia zagroziły swoim powrotem. Nienawidziłem tego, jak znajomy wydawał mi się jej niepokój. Spojrzałem jej w oczy. – Nigdzie nie odpłynąłem. Jestem dokładnie tam, gdzie chcę być. Uśmiechnęła się w odpowiedzi. – Ja też. Pocałowała mnie bardziej namiętnie, powoli, a wraz z naporem ust pojawiła się wdzięczność. Trudno mi było ją zaakceptować w takich okolicznościach, jednak otchłań i tak ją pożarła. Miała czelność żądać więcej. – Powiedz, że jesteś moja, Livvie. Przeszłość wróciła nieproszona. – Jestem twoja, Caleb. – Jej wargi wędrowały po mojej twarzy i w dół, na szyję. Nasze pieszczoty zmieniły się z powolnych i namiętnych w szybkie i pożądliwe. Wessała moją skórę do ust, zostawiając ślad. Już wcześniej oznaczyła mnie zadrapaniami na plecach. – A ty jesteś mój, tylko mój. Nie podobało mi się to, jak wyglądał nasz początek. Nienawidziłem siebie za to, że skrzywdziłem tak niewinną osobę. Jednak przeszłość niesie ze sobą pewne przyjemności. Był okres, kiedy czerpałem siłę do działania z iluzji posiadania celu. Livvie bez cienia wstydu wyznała mi swoją miłość i dało mi to całą potrzebną energię. Po tych wszystkich potwornościach, które przeżyłem, prawdziwą ulgę dawało mi zrozumienie mroku mojej duszy. Livvie wpuściła do niej światło i zostałem oślepiony. Rozpaczliwie szukałem oparcia w nowym świecie. Mając Livvie u boku, chwytałem się jej, bezsilny i często przerażony. Z pomocą przychodziły mi chwile, gdy odnajdywaliśmy siebie nawzajem. Rozpiąłem trzy perłowe guziczki na karczku jej sukienki, a potem szybko rozsunąłem suwak. Livvie wydała z siebie nieco zaskoczone, ale zachęcające westchnienie. Ściągnąłem poły materiału na boki i pozwoliłem im opaść na jej ręce, a potem przyszpiliłem je do boków. Jęknęła, ocierając się o mnie. Kołysała nieznacznie biodrami, poszukując przyjemności. Przyłożyłem usta do jej obojczyka i zacząłem ssać. Ja też zostawiałem swoje ślady. Zadrapałem zębami biodra. Zostawiłem odcisk dłoni na pośladku. Zrobiłem jej siniaka przy sutku, szczypiąc ją, gdy szczytowała. W jej pochwie wciąż znajdowała się moja sperma z zeszłej nocy. Czego więcej potrzebowałem? Na co więcej zasługiwałem? – Tak mi dobrze – wydyszała Livvie. Wbiła się we mnie kolanami, a jej ręce ciągnęły za koszulę w poszukiwaniu lepszego kontaktu. Długa linia jej szyi, nagie ramiona i nagie piersi podstawiały się same do moich ust, gdy głowa odchyliła się do tyłu. Musnąłem ustami fioletowy ślad, który zostawiłem na jej obojczyku.

– Tylko dobrze? Muszę bardziej się postarać. – Mmm... koniecznie. Złapałem ją za biodra i otarłem o wzwiedzionego członka. Uwolniła ręce z sukienki i objęła mnie za szyję, próbując mnie dosiąść. Przytrzymałem ją w miejscu, rozkoszując się spragnionymi westchnieniami. – Znowu jesteś zuchwała. – Caleb – zamruczała – dobrze wiesz, czego chcę, więc przestań pieprzyć. Wyszczerzyłem zęby. – A czego niby chcesz? – Ciebie. We mnie. Mój penis aż podskoczył z podekscytowania. – Chcesz mnie poczuć? – Włożyłem rękę pod sukienkę, muskając wrażliwą skórę ud, ściskaną przez pończochy samonośne. Postanowiłem, że kupię jej podwiązkę, bo tak ubrałaby się prawdziwa Francuzka. Kontynuowałem badania, podnosząc brzeg jej koronkowych majtek, by móc pocierać ją opuszkami palców. – Tak... proszę. – Usłyszałem, jak głośno przełyka ślinę. Próbowała kołysaniem bioder poprowadzić moje palce. Podciągnąłem materiał i poczułem, że jest mokry tam, gdzie stykał się z jej cipką. – Myślisz, że zasłużyłaś? Uważasz, że jestem jednym z tych, co lubią, gdy się im pyskuje? Wspomnienie: Lubię tę twoją niewyparzoną gębę. Nie chcę jej obić. – Mam... – Przesunęła się do przodu, jej cipka żądała satysfakcji. – Mam nadzieję. Dotykałem ją wewnętrzną stroną dłoni. – I słusznie – szepnąłem i wziąłem jej wargi, obie pary jednocześnie. Zadrżała. Wbijałem palce w jej gorące wnętrze, zbierając jej jęki ustami. Przyjemność Livvie szybko się skończyła. Powoli wysunąłem się z niej. – Ale to nie znaczy, że możesz mówić do mnie, jak ci się tylko spodoba. Zmarszczyła czoło. – Caleb. Przycisnąłem mokre palce do jej ust. Odsunęła się. Była zszokowana i trochę obrzydzona. Odruchowo oblizała wargę, zanim zdążyła się nad tym zastanowić. Przysunąłem ją do siebie i lizałem jej usta, aż w końcu rozchyliła je dla mnie. Podobało mi się smakowanie jej cipki z tego miejsca. Szalałem wprost z pożądania. Pewna dobrze mi znana część mojej duszy zawsze czerpała i czerpać będzie przyjemność z przerażenia Livvie. Czułem się sobą. Czułem się silny. Przerwałem pocałunek i wstałem z krzesła, by zanieść ją do sypialni i rzucić na łóżko. – Odwróć się i połóż płasko na pościeli. Chcę cię pieprzyć. Livvie usiadła, dysząc, a pognieciona sukienka zebrała się przy pasie. Zaczęła ją ciągnąć i uznałem, że po to, by się rozebrać. – Nie kazałem ci tego robić – rzuciłem ostro. W oczach Kotka zapłonął strach, ale szybko ostygł. – Tak, Caleb – szepnęła. Powoli się odwróciła i przysunęła do wezgłowia. Gdy znalazła się na miejscu, podciągnęła sukienkę, by odsłonić majtki. Koronkowy materiał nie zasłaniał jej dokładnie – doskonale widziałem dół jej pośladków. Spojrzała na mnie i przyłapała na patrzeniu na jej tyłek. Uśmiechnęła się z fałszywą skromnością i wreszcie położyła płasko na łóżku. – Tak, podoba mi się to, co widzę. Spodziewałem się, że to dla ciebie oczywiste. – Złapałem ją za tyłek z głośnym plaśnięciem. – Nie bądź taka zadowolona z siebie. – Chwyciłem majtki i ściągnąłem do kolan, a potem podniosłem się, by rozpiąć pasek.

Livvie wyraźnie się spięła. Zacisnęła dłonie na pościeli. Muszę jednak przyznać, że nie zmieniła pozycji i nie odwróciła się, żeby zobaczyć, co robię. Nie pytała też, co zamierzam. Po prostu czekała. Cierpliwie. Ufnie. Z uległością. Kusiło mnie, żeby uderzyć ją paskiem. Wyobraziłem sobie, jak z zaskoczenia wydaje stłumiony krzyk, jak jej pośladki napinają się i różowieją. Wyobraziłem sobie, jak walczy z sobą, by pozostać nieruchomo. W oczach stanęły mi spuchnięte ślady po pasku. Kolejny ślad. Kolejne piętno. Kolejny znak posiadania. Moja dłoń zacisnęła się wokół paska. Rozluźniłem ją. Nie chciałem przypominać Livvie przeszłości bardziej, niż już to zrobiłem. Powoli się rozebrałem. Nie śpieszyłem się, wieszając spodnie w szafie. Pozostałe ubrania przygotowałem do prania. Przez cały ten czas obserwowałem Livvie, pozwalając żądzy rosnąć z każdą minutą, gdy dziewczyna leżała cierpliwie, czekając na mój powrót. Albo aż wydam jakiś rozkaz. Przetrzepałem bagaże w poszukiwaniu butelki olejku, który zabrałem ze sobą w podróż. Naprawdę chciałem, by zrobiła mi masaż, ale to mogło poczekać. Chwilowo miałem inne plany. Lizałem i szczypałem nogi Livvie w drodze do jej seksownej pupy. Zadrżała. Spomiędzy jej ust wydostał się cichy pisk, gdy wylałem olejek pomiędzy jej pośladki. – W porządku? – zapytałem, choć nie potrzebowałem odpowiedzi. Zwyczajnie chciałem ją usłyszeć. Livvie nie śpieszyła się. Dopiero kiedy zacząłem wcierać olejek w jej szparę główką penisa, wreszcie się odezwała. – T-t-tak? Tarłem mocniej. – Och... poczekaj... proszę. – Podparła się na łokciach i spróbowała przesunąć nieco wyżej. Nie mogła, bo przyszpiliłem ją swoim ciężarem. – Ciii. – Złapałem ją za ręce i przycisnąłem z powrotem do łóżka. – Nie ufasz mi, Kotku? – Rozpiąłem jej stanik i rozmasowałem zostawione przez niego czerwone ślady. Spodobało jej się. – Wierzysz mi, gdy mówię, że cię nie skrzywdzę? Nie będzie tak jak kiedyś. Nigdy. – Przycisnąłem kciukami miejsca po obu stronach jej kręgosłupa i powędrowałem w ten sposób aż do karku. Westchnęła. – Tak, ufam ci. – Rozchyliła usta, a jej mięśnie rozluźniały się pod wpływem mojego dotyku. – Tylko... bądź delikatny. Uśmiechnąłem się smutno, czego nie mogła zobaczyć. Pierwszy raz, kiedy powiedziała te słowa, była przekonana, że zamierzam się z nią kochać. Zamiast tego ona wyznała mi miłość, a ja byłem dla niej okrutny. Nie popełnię tego błędu. Położyłem się na niej i pocałowałem ją w ramię. – Obiecuję, Kotku. Przestanę, kiedy tylko zechcesz. – Przycisnąłem członek do jej ciała. – Rozsuń nogi. – Tym razem nie wahała się i jej uda rozchyliły się zachęcająco. Wpatrywałem się intensywnie w bok twarzy Livvie, poruszając biodrami. Mój penis był śliski. Wiedziałem, że Kotek czuje jego ciepło i ciężar, gdy przesuwał się między jej pośladkami. Nie mogłem w nią wejść i skoro obiecałem tego nie robić, oczywiście silnie tego zapragnąłem. Miała zamknięte oczy i otwierała je tylko czasami, jednocześnie cicho jęcząc. Zębami skubała dolną wargę, a palce szybko powędrowały w to samo miejsce. Róż podniecenia malował się na jej policzkach. Pocałowałem jej twarz, jej kark, jej ramię – czułe cmoknięcia dawały ukojenie, lecz nie rozładowywały napięcia. Chciałem, by drżała z pożądania. Chciałem, żeby jej ciało pulsowało od żądzy. Chciałem, by błagała. Zmieniłem pozycję i po raz pierwszy pozwoliłem, żeby główka otarła się o jej dziurkę. Drobna sugestia, nic więcej. Chciałem, by łaknęła zbyć zdominowaną tak, jak ja pragnąłem ją

zdominować. Triumf! Livvie wydała z siebie błagalny jęk. Mimowolnie zaczęła nieznacznie poruszać biodrami. Wróciłem do ocierania się o nią. Z przyjemnością przyjąłem jej westchnienie rozczarowania, z którym zmusiła się do bezruchu. – Powiedz, czego pragniesz – wydyszałem gorąco do jej ucha. Zmarszczyła brwi, opierając się. Odsunąłem biodra do tyłu i musnąłem jej dziurkę palcem wysmarowanym olejkiem. Powoli wsunąłem go do środka, tylko do pierwszego knykcia. Livvie jęczała głośno. Wycofałem się. – Powiedz. – Proszę, Caleb. Uniosła pośladki. – Powiedz. – Przytrzymałem czubek penisa i wbiłem się delikatnie. – O Boże! – Zacisnęła dłonie na pościeli i wygięła plecy w łuk. – Błagam, Caleb. Potrzebuję cię. To mi z pewnością wystarczało. Skoro nagle zyskałem dominację, której tak bardzo pragnąłem, zacząłem się zastanawiać, czy słusznie robiłem, akceptując ją. Pocałowałem Livvie w ramię. – Dziękuję ci za to. Wiem, że niełatwo mi zaufać. – Moje palce odnalazły drogę do jej mokrego wnętrza i wślizgnęły się do środka. Było to dobrze im znane terytorium. Nie musiałem być przesadnie delikatny czy ostrożny. Nie musiałem do niczego jej zmuszać. Tu było bezpiecznie. Livvie syknęła z podniecenia. Poruszała biodrami tyle, na ile pozwalał mój ciężar. – Co robisz? – Jej głos był cichy jak westchnienie. Wygiąłem palce, przyciskając je do przedniej części jej wewnętrznych ścianek. Wiedziałem, że mogę ją w ten sposób zaspokoić. – Myślałem, że to oczywiste. Najpierw doprowadzę cię do orgazmu, a potem będę pieprzył, aż znowu będziesz szczytować. I może jeszcze raz później. Jęknęła. Żyłem tylko dla tego dźwięku. – Ale... myślałam... o Boże... właśnie tutaj. – Niewielką, intymną przestrzeń między ustami Livvie a moimi uszami wypełniły jej stęknięcia i niezrozumiałe błagania. Po moich palcach spłynęła ciepła wilgoć. Ciało Livvie zesztywniało, opanowane przez orgazm. A potem jakby straciła całe czucie. Powoli wysunąłem palce. Nie mogłem się doczekać, kiedy zastąpi je coś innego. – Nie, Caleb – wymamrotała z ustami przy pościeli. – Nie tak. – Czyli jak? – Wiem, czego pragniesz. – Nie chcę, żeby cię bolało. – Ale ja chcę, żeby bolało – szepnęła. Włosy miała przyklejone do czoła. Miała zaróżowione policzki i zamknięte oczy. Nie zwróciła uwagi na moją nerwową reakcję. Nie otworzyła oczu, żeby zorientować się w sytuacji. Wydawała się pławić w błogim stanie, chociaż przed chwilą poprosiła, bym sprawił jej ból. Kim ty jesteś, do cholery? – Chcesz, żebym cię skrzywdził? – szepnąłem. Przez chwilę nic nie mówiła. – Ufam ci, Caleb.

– Ale... – Ciii – uspokajała mnie. – Nie rozmyślaj, działaj. I zadziałałem, choć z niemałą dozą trwogi. Wsuwałem się pomału w jej odbyt. Słyszałem, jak oddycha głęboko, wdech i wydech. Swoim poddaniem się zachęcała mnie do wejścia w jej ciało. Otworzyła się przede mną. Serce waliło mi tak mocno, że musiało zostawić ślady. Nie rozumiałem. Przecież chciała, żebym się zmienił. Chciała, bym stał się kimś innym. Czyż nie? Dlaczego się ze mną drażniła? Część mnie miała to gdzieś. Za bardzo tego pragnąłem, żeby się przejmować czymkolwiek innym. Skupiłem się na płytkich pchnięciach. Skupiłem się na otaczającej mnie ciasnocie i każdym ciężko zdobytym centymetrze. Livvie zakwiliła. Ten dźwięk narodził się w bólu. Znieruchomiałem. – Dalej – szepnęła, a ja posłuchałem. Kiedy wreszcie wszedłem w nią do końca, w jej oczach zebrały się łzy. Z jednej strony obawiałem się poruszyć, a z drugiej aż paliłem się, by wziąć to, co tak odważnie mi oferowała. Mój umysł nie mógł się zdecydować, ale ciało wiedziało dokładnie, co robić. – Ostatnia szansa na wycofanie się – powiedziałem. Przycisnąłem usta do jej policzków i poczułem wilgoć. Oblizałem wargi, żeby posmakować jej łez. Poznałem już smak jej smutku. Poznałem smak jej szczęścia. Zastanawiałem się, z którą z tych dwóch emocji miałem do czynienia teraz. W odpowiedzi usłyszałem tylko „proszę” i poczułem kołysanie jej bioder. Miałem takie rozterki, że z ulgą pozwoliłem ciału przejąć kontrolę. Pozwoliłem sobie pogrążyć się w rytmie, w otchłani, w Livvie. Wpuściłem do uszu jej jęki, stękania i westchnienia. Odpowiadałem na nie mruczeniem, warczeniem i syczeniem. Gdy przyspieszyłem, do chóru dołączył też odgłos, z jakim nasze ciała obijały się o siebie. Livvie wiła się pode mną. Czasami zachęcała, bym wchodził głębiej, szybciej i mocniej. Innym razem błagała ciałem i wydawanymi przez siebie dźwiękami, żebym zwolnił i nieco się wycofał. Zaprzestanie nie wchodziło w rachubę. Końca nie zaakceptowałoby żadne z nas. Kiedy nie mogłem już wytrzymać, podniosłem Livvie na kolana. Przycisnęła się do mnie i wpuściła do samego końca. Krzyknęła, dochodząc i ujeżdżając mnie mocno. Mój świat się zatrząsł w posadach. Moja! – Zaraz dojdę – ostrzegłem. Livvie głośno dyszała. – Powiedz, że mnie kochasz – poprosiła. – Ty pierwsza! – wrzasnąłem i wylałem w nią nasienie. Po wszystkim nie zamieniliśmy ani słowa. Żadne z nas nie chciało oddać choćby skrawka emocjonalnego terytorium.

Dziesięć

Kiedy zaczął się nowy rok, zaczęliśmy z Livvie coraz pewniej czuć się w związku. Oczywiście nie byliśmy taką znowu zwyczajną parą, ale czuliśmy się w swoim towarzystwie dość komfortowo. Coraz rzadziej dręczyły mnie koszmary i nie rzucaliśmy się na siebie tak często. Livvie nawet wpuszczała mnie do swojej pupy. Jak można się było spodziewać, po prostu musiałem spróbować to spieprzyć. Dobra, zanim opowiem dalszą część historii, chcę zaznaczyć, że nie jestem dumny z tego, co zrobiłem. Byłem znudzony i kierowała mną nienasycona ciekawość. Poza tym, jakbyście jeszcze nie zauważyli, nie należę do zwyczajnych facetów. Wtedy po raz pierwszy znalazłem się w mieszkaniu Livvie zupełnie sam. Miała w ciągu dnia zajęcia, ale wieczorem nie musiała iść do pracy, więc poprosiła, żebym powitał ją, gdy wróci z uczelni. Zgodziłem się, bo wolałem być u niej niż w hotelu. Mieszkanie było skąpane w promieniach słońca. Leżałem w jej łóżku, otoczony przez jaśki o różnych kolorach i kształtach (poważnie, drogie panie, porąbało was z tymi poduszkami?). Poczułem się wyjątkowo niegrzeczny, trzepiąc sobie w jej kolorowym łóżku. Zadbałem nawet o to, by wytrzeć się puchatą różową poduszką. Miałem nadzieję, że wtedy Livvie wreszcie wyrzuci to cholerstwo. Po wszystkim wziąłem prysznic, naszykowałem sobie miskę płatków czekoladowych i dokładnie przejrzałem wypożyczone przez Livvie filmy, które zostawiła na ławie. Nigdy nie należałem do wielbicieli płatków, a co dopiero tych dla dzieci, ale ona je uwielbiała i często się zdarzało, że tylko to znajdowałem w jej kuchni. Wiedziałem, że potrafi gotować, gdy zechce, jednak rzadko miała na to ochotę. Czasami jadaliśmy płatki na obiad. Postanowiłem, że nie będę nic oglądał bez niej, ponieważ ogromną frajdę sprawiało jej zasypywanie mnie w trakcie seansu przypadkowymi ciekawostkami. Popełniłem błąd, pytając ją, dlaczego oglądamy Epizod IV zamiast zacząć od pierwszego, a ona zaczęła swoją tyradę o tym, jak to George Lucas zniszczył Gwiezdne Wojny, wypuszczając trzy prequele. Nie obchodziło mnie to, ale lubiłem patrzeć, jak Livvie ciska gromy na coś innego niż moja skromna osoba. Za to zupełnie nie podobało mi się, jak patrzy na mnie uważnie cały czas, żeby przekonać się, jak reaguję na „zajebiste” sceny.

Kiedy siedziałem na kanapie, pałaszując płatki, mój wzrok padł na jej laptop. Po prostu leżał na ławie, kusząc mnie! Livvie korzystała z niego przy każdej okazji. Desperacko pragnąłem przekonać się, co takiego tam pisze i dlaczego to przede mną ukrywa. Nie zapomniałem, jak warknęła na Claudię, żeby ją uciszyć. A potem unikała tematu w Paryżu. W ten sposób tylko wzbudzała we mnie jeszcze większą ciekawość. Szybko doszedłem do wniosku, że musiała pisać o mnie i o nas, a nawet lepiej – o sobie. Zjadłem ostatnią łyżkę płatków i odstawiłem miseczkę na ławę. Sięgnąłem po komputer i otworzyłem go. Uśmiechnąłem się na widok jej wygaszacza ekranu. Ustawiła moje zdjęcie, zrobione, gdy spałem na kanapie w czasie Święta Dziękczynienia. Miałem na sobie spodnie, jednak fotografia skupiała się na mojej twarzy i nagim torsie. Co za mały zboczeniec, robi zdjęcia, gdy śpię. System zażądał podania hasła. Dlaczego potrzebowała go? Nie ufała mi? Mam nadzieję, że się teraz uśmiechasz, bo ja tak. W każdym razie, zajęło mi to cały poranek, lecz ostatecznie udało mi się dostać do jej laptopa. Hasło wywołało we mnie mieszane uczucia: przetrwanie. Jeśli jesteś przerażona, pamiętaj o tym, że doskonale zdawałem sobie sprawę, iż Livvie odkryje, co zrobiłem. Nie próbowałem ukrywać mojego szpiegowania. Chciałem po prostu dowiedzieć się, co takiego chowała przede mną na tym przeklętym komputerze. Na krótką chwilę pojawiła się w mojej głowie myśl, że właśnie otwieram puszkę Pandory, jednak szybko minęła. Dbam o to, by orientować się w swoim otoczeniu, i nie raz uratowało mi to tyłek. Livvie jest bardzo systematyczna. Na jej pulpicie odnalazłem kilka folderów: FLM101, ENG202, HIS152, ART102, Plan zajęć oraz najbardziej kuszący, Dotyk. Zgadniesz, który otworzyłem jako pierwszy? Nie! Nie FLM101. W katalogu znajdowało się kilka plików tekstowych: Caleb, Reed, Sloan, procedury FBI, Meksyk, Wschód, Syndrom sztokholmski, Handel żywym towarem, Dotyk_d1_r2. Moje dłonie drżały, gdy najeżdżałem kursorem na każdy po kolei. Zastanawiałem się, co też mogą skrywać i czy będę w stanie pogodzić się z tym, co w nich znajdę. Czy moje nastawienie do Livvie zmieni się, gdy poznam ich zawartość? Czy jeśli mnie w jakiś sposób zdradzała, chciałem się o tym dowiedzieć? Zdawałem sobie jednak sprawę, że nie mogę się już cofnąć. Niewiedza nigdy nie przyniosła mi nic dobrego. Zrobiłem mały rekonesans, otwierając dokument oznaczony jako Sloan. Okazało się, że zawierał opis wyglądu kobiety i listę jej typowych zachowań. W pewien dziwny sposób Sloan wydała mi się interesująca (wolne dzierganie i kreatywne wypychanie pluszaków? Co proszę?). Natychmiast przeszedłem do pliku Reed. Wzrost: 1,88 m Waga: 90 kg? Opis: Kruczoczarne włosy, które są nieco za długie (zaskakujące, zważywszy na wykonywany zawód i pedantyczną osobowość). Kręcą się nieznacznie za uszami i nad karkiem. Oczy ciemne i pełne wyrazu dzięki ciemnym brwiom. Gładko ogolony (co kłóci się z nieprzystrzyżonymi włosami na głowie). Jego usta (mmmm). Jego usta są ciepłe i smakują jak kawa i miętówki. Trochę się wkurza, gdy się go całuje znienacka (ha!). Wściekłość zalała mnie wartką i gwałtowną falą. Dlaczego go pocałowała? Co naprawdę

robiła, gdy Reed przyjechał „sprawdzić, jak się ma”? Musiałem przestać czytać i wziąć kilka głębokich oddechów. Livvie z pewnością mnie nie zdradziła. Prawda? Przecież nie doniosła na mnie. Zmusiłem się do powrotu do lektury. Dalsza część dokumentu opisuje agenta jako przystojnego i dowcipnego. Też jestem przystojny i dowcipny, do cholery! Założę się, że Reed zna tylko jeden język. Ja potrafię być dowcipny w pięciu! Przeszedłem do pliku na swój temat. Oczywiście musiał być lepszy niż ten, który stworzyła o agencie. Przypomniałem sobie, jak w Meksyku Livvie mówiła, że chciałaby pewnego dnia napisać książkę. Powiedziała też, że pierwszą zasadą dobrego warsztatu jest pisanie o tym, co się zna. Ten tekst okazał się dłuższy niż poprzednie dwa i zajmował około trzech stron. Udało jej się zawrzeć w nim wiele szczegółów. Opis nieco mnie uspokoił. Livvie bardzo mnie chwaliła, choć niestety odniosłem wrażenie, że zamieniła mnie z człowieka z krwi i kości w postać literacką i nie byłem pewien, czy podoba mi się taka drobiazgowa analiza. Wzrost: 1,95 m Waga: 95 kg? Opis: Jasne włosy i oczy barwy karaibskiego błękitu. Pełne usta stworzone do całowania. Jego kieł jest nieco ostry i nieco wystaje poza skądinąd idealnie równe zęby (zauważyłam to przy jego pierwszym uśmiechu). Umięśniony, lecz szczupły – nie jest zbyt napakowany. Skóra opalona na słońcu, nie w solarium. Wszędzie na ciele ma niemal niewidoczne jasne włoski (jak się całuje jego plecy, stają dęba i są takie mięciutkie). Zwyczaje: Caleb zawsze zdaje się znajdywać coś zabawnego (ten jego uśmieszek). Jego oczy potrafią być piękne albo przerażające (spokojne wody kontra mroczne i zmętniałe). Zaciska usta, gdy jest wkurzony, ale stara się tego nie okazywać. Często marszczy brwi i czasami robi to także wtedy, gdy się uśmiecha, co oznacza, że właśnie planuje zrobić coś wyjątkowo okrutnego (tamta pierwsza chłosta). Dokument bez końca opisywał szczegóły mojego wyglądu i zachowania. Livvie spisała wszystko, co zapamiętała. Nie pominęła także mojego członka oraz tego, jak szczytuję i jak się śmieję. Czy Claudia to wszystko widziała? Wiedziałem, że poznała przynajmniej część historii Livvie. Co ona musiała sobie myśleć? Zirytowało mnie to, jak zwróciłem uwagę na zaciskanie ust, gdy zagryzłem czubek języka, by się uspokoić. Zaśmiałem się gorzko. Wreszcie otworzyłem plik Dotyk. Prolog: To nie jest romans. Romanse są pełne walecznych mężczyzn i mizdrzących się dam w opałach. Romanse mają bohaterów godnych tego tytułu. Zabijają smoki i wspinają się na wieże, by uratować piękne księżniczki, które natychmiast poślubiają i zapładniają. Kochankowie z romansów żyją długo i szczęśliwie. To nie jest romans. To jest historia o miłości. Postaci w niej występujące mają wady tak poważne, że niemal uniemożliwiające funkcjonowanie. Bohater jest piękny, lecz także brzydki w sposób

niemieszczący się w zwykłej wyobraźni. Bohaterka nie jest uwięziona na szczycie wieży, lecz w ciemnym i pustym pokoju. Żaden rycerz nie przybędzie jej uwolnić. Chociaż miłość kwitnie, nie ma szczęśliwego zakończenia. Miłość nie zawsze zaczyna się i kończy tak, jak byśmy sobie tego życzyli. Historia o miłości może się przydarzyć każdemu. Ta przydarzyła się mnie. Te słowa mnie poruszyły. Nie miałem cienia wątpliwości. Livvie pisała książkę o nas. Nasza historia nie była romansem. Byłem piękny na zewnątrz i brzydki wewnątrz. Nie... nie mieliśmy szczęśliwego zakończenia. Przełknąłem głośno ślinę. Potem jeszcze raz i jeszcze. Zaszedłem zbyt daleko, żeby się zatrzymać. Czytałem dalej: Maszeruję szybko chodnikiem, próbując pozbyć się tamtego podejrzanego kierowcy w samochodzie z tyłu, kiedy podnoszę wzrok i nagle widzę jego. Może to jego swobodny krok, a może sposób, w jaki omija mnie wzrokiem, zamiast wbić go we mnie, lecz z jakiegoś powodu wydaje mi się bezpieczny. Rzucam mu się w ramiona i mówię: – Udawaj, że wszystko gra, okej? Nie protestuje, a za chwilę czuję na sobie jego ręce. Chwila zagrożenia mija bardzo szybko, jednak nie potrafię się od niego odsunąć. Czuję się w jego objęciach bezpieczna jak nigdy wcześniej. Poza tym ładnie pachnie; tak jak wyobrażam sobie, że powinien pachnieć mężczyzna – świeżością, mydłem i ciepłą skórą, a do tego troszkę potem. Zdaję sobie sprawę, że obejmowałam go zbyt długo, więc odskakuję od niego jak oparzona. A potem unoszę wzrok i patrzę na stojącego przede mną anioła. Omal nie uginają się pode mną kolana. W moich oczach jest najpiękniejszym stworzeniem, jakie kiedykolwiek widziałam, wliczając w to szczeniaczki, noworodki, tęcze, wschody i zachody słońca. Nie potrafię go nawet nazwać mężczyzną, bo mężczyźni nie wyglądają tak dobrze. Jego skóra jest przepięknie opalona, jakby słońce poświęciło chwilę, by wycałować ją do perfekcji. Umięśnione przedramiona są pokryte meszkiem w tym samym złotym kolorze co włosy na głowie. Z kolei oczy przypominają niebieskozielone Morze Karaibskie, które widziałam jedynie na plakatach filmowych. Nieznajomy uśmiecha się, a ja nie potrafię się powstrzymać i odpowiadam tym samym. Jestem jego marionetką. On pociąga za sznurki. W swoim uśmiechu pokazuje nie tylko białe zęby, ale też ostry kieł po lewej stronie. Jego zęby nie są idealne, ale ta drobna wada tylko podkreśla ich piękno. Mówi coś do mnie, coś o innej dziewczynie, ale nie chcę słuchać. Tak wyglądało nasze pierwsze spotkanie. Poczuła się bezpieczna w moich ramionach, nie domyślając się zupełnie, co zamierzałem jej zrobić. Nawet wiedząc, co zdarzyło się później i że ostatecznie zostaliśmy parą, poczułem mdłości. Wybór słów czynił jej młodzieńczą niewinność szczególnie wyraźną. Porównała mnie do szczeniaczków, noworodków i tęcz. Tak młoda i tak naiwna. Ja to zniszczyłem. Pierwszy szkic Livvie w ogóle nie przypomina tego, co ostatecznie przeczytaliście. Nie znała mojej perspektywy. Nie wiedziała, co myślałem i co działo się za kulisami naszego

pierwszego spotkania. Namalowała obraz smutnej, samotnej dziewczyny uwięzionej przez sadystycznego potwora, który miał w nosie jej dobro. Tak właśnie wspominała mnie Livvie. Przeczytałem o jej porwaniu, przeżywając każdą chwilę jej strachu i czując gniew, gdy wspomniała, jak Jair uderzeniem w twarz pozbawił ją przytomności. Przedziwnie się czułem, czytając o pierwszych wrażeniach Livvie, kiedy usłyszała mój zimny i beznamiętny głos, leżąc związana, z opaską na oczach w domu Felipego. Myślała wtedy, że ją zgwałcę i zabiję. Chyba zdawałem sobie z tego sprawę, jednak nie przejmowałem się zupełnie i to było najgorsze. Przypomniałem sobie, jak mało mnie obchodziła. Tak wygląda prawda o człowieku, którym byłem. Żądny dalszej kary, kontynuowałem lekturę. Ku mojemu zaskoczeniu odnalazłem erotyczne nuty. Chociaż dobrze pamiętałem tamte chwile i wspominałem je z chorą sympatią, poznając jej punkt widzenia, czułem, jakby wbijała mi nóż w trzewia. Nie jestem pewien, czy dziewczyna, którą poznałem, jest wciąż tą samą Livvie. Może zmieniłem ją tak, żeby mi pasowała. Zacząłem się zastanawiać, czy gdyby na jej miejscu znalazła się jakaś inna dziewczyna, tak jak zasugerowałem już wcześniej, to czy sprzedałbym ją Vladkowi zgodnie z planem. Zastanawiałem się, czy gdyby Livvie nigdy mi nie uciekła, nigdy nie spotkała motocyklistów, może wziąłbym ją i zniszczył jej życie. W takich chwilach miałem ochotę zrobić wszystko, żeby zmienić naszą opowieść. Nie chciałem, by słowa wyświetlane na ekranie laptopa były prawdziwe. Nie chciałem, by w ogóle istniały. Chociaż byłem, jaki byłem, pragnąłem wrócić do tamtego dnia, kiedy po raz pierwszy spotkałem Livvie, i dokonać innego wyboru. A jednak dręczyła mnie ciągle myśl o tym, jak daleko musiałbym się cofnąć, by naprawić wszystkie swoje błędy. Musiałbym wrócić do nocy, kiedy Narweh mnie zmaltretował, i przestać walczyć o przetrwanie. Jak wyglądałoby życie Livvie, gdybym po prostu umarł? Jak wyglądałoby życie wszystkich kobiet, które cierpiały przeze mnie? Nie zdążyłem uratować Pii Kumar. Pochowałem jej właścicieli żywcem obok jej grobu, żeby mogła słuchać ich wrzasków. Musiałem odwrócić wzrok od komputera. Musiałem odłożyć go i wyjść na balkon, żeby pooddychać świeżym powietrzem. Było mi ciężko na sercu. Nie dziwiłem się już, że nie potrafi wyznać mi miłości. Jakie miałem prawo do jej miłości? Wszedłem do środka i napisałem dla niej wiadomość. Przeczytałem twoją książkę. Wiem, że będziesz wściekła, i masz do tego pełne prawo. Zdaję sobie sprawę, że zechcesz na mnie wrzeszczeć, i słusznie, jednak muszę być szczery i przyznać się, że nie jestem pewien, czy to w tej chwili zniosę. Przez kilka dni zostanę w hotelu. Muszę pomyśleć. Twój Caleb PS: Przepraszam za wszystko. Zebrałem te kilka swoich rzeczy, które znajdowały się w mieszkaniu Livvie, i zamknąłem za sobą drzwi na klucz. Byłem odrętwiały i nie miałem pojęcia, co właściwie powinienem teraz

zrobić. Ledwo mogłem prowadzić. Nie skupiałem się na drodze, tylko na Livvie. Dlaczego pozwoliła mi zostać? Po tym wszystkim, co przeze mnie przeszła, nie potrafiłem sobie wyobrazić powodu, dla którego zaprosiła mnie z powrotem do swojego życia. Może zrobiła to wyłącznie ze strachu. Może chciała mieć mnie na oku. To było rozsądne posunięcie. Tak właśnie ja bym postąpił. Nienawidziłem tego, jak słaby się stałem przez uczucia, jakimi ją darzyłem. Przecież nie byłem pochlipującym dzieciakiem. Nienawidziłem tej pustki, jaka pojawiała się, gdy jej brakowało. Nienawidziłem czekania w hotelu, aż wróci z zajęć na uczelni albo z pracy. Uważałem, że jest moja, a jednak nie mogłem dotknąć jej tam, gdzie to było ważne. Nie mogłem dotknąć jej serca i zmusić, by dała mi to, czego tak głupio zacząłem pragnąć. Przez chwilę... nienawidziłem jej. Nienawidziłem tego, że ją kocham. Chciałem wrócić do hotelu, jednak myśli zaprowadziły mnie gdzieś indziej. Widziałem już kilka razy tamtą salę gimnastyczną i nawet rozważałem, czy się do niej nie udać, jednak ostatecznie tego nie zrobiłem. Byłem wybuchowym człowiekiem i dlatego uważałem, że powinienem trzymać się z dala od przemocy. Najwyraźniej zmieniłem zdanie. Teraz musiałem dać upust drzemiącej we mnie brutalności. Zaparkowałem samochód i wszedłem do budynku. Natychmiast zaatakował mnie zapach męskiego potu. W pomieszczeniu było wręcz gęsto od smrodu ludzkiego ciała. Za to brakowało klimatyzacji, ruchomych schodów, rzędów bieżni czy maszyn do ćwiczeń siłowych. To była prawdziwa sala gimnastyczna. To było miejsce, do którego mężczyźni przychodzili stanąć twarzą w twarz z czającą się w nich bestią. Wreszcie poczułem adrenalinę. Serce waliło mi jak młotem, dłonie zacisnęły się w pięści, mięśnie napinały się i rozluźniały na przemian. Dosłownie pożądałem bójki. Rozejrzałem się w poszukiwaniu kogoś, kto zechciałby stanąć ze mną do walki. – Słucham? – zapytał ktoś po hiszpańsku. Okazał się nieszczególnie wysoki, jednak nosił się z wyjątkową pewnością siebie. Wydawał się też nieco ode mnie młodszy i pomyślałem, że to też miało swoje znaczenie. Otaksowałem go powoli i uznałem, że może być mistrzem jakiejś sztuki walki – jego nogi wydawały się zdolne do łamania kości. – Chciałbym walczyć – powiedziałem tak spokojnie, jak tylko potrafiłem. Najwyraźniej nie poszło mi najlepiej, ponieważ mężczyzna spojrzał na mnie podejrzliwie. – Anglik? Dobra. Mówię trochę po angielsku. Musisz... – Szukał odpowiedniego słowa, lecz w końcu zaczął pokazywać na swoje ubranie. – Nie przyniosłem nic ze sobą – powiedziałem. – Ale nie potrzebuję. Chcę walczyć w tym, co mam na sobie – wyjaśniłem, wskazując na koszulkę i dżinsy. Nie miałem ochoty na pogawędki, więc nie zdradziłem, że znam hiszpański. Nieznajomy uśmiechnął się i pokręcił głową. – Walka? W jakim stylu? – Podszedł do drzwi wejściowych i skręcił do pokoju po lewej stronie. Uznałem, że znajdowało się tam biuro. Wszedłem do środka, nieco wkurzony, że nie mogłem od razu stanąć do walki. – Jestem wyszkolony. Rafiq był wojskowym, więc zadbał o treningi. Jedno z moich ulubionych wspomnień pochodzi z dnia, w którym wreszcie go pokonałem w walce wręcz. Podjął ogromne ryzyko, ucząc mnie wszystkiego, co sam potrafił. Bez niego byłbym słabą dziwką, która nie potrafi ani czytać, ani się bronić. Cóż za ironia, że to właśnie nabyte dzięki niemu umiejętności miały swój udział w jego upadku. Mężczyzna za biurkiem przewrócił oczami i wymamrotał coś po hiszpańsku. Uznał mnie za idiotę, który zaraz dostanie wpierdol. Wydawało mu się to zabawne. Złapał jakieś papiery

z drukarki i położył mi je przed nosem. – Proszę uzupełnić wszystkie informacje i podpisać na dole. Potrzebujemy pańskiego dowodu oraz pieniędzy na opłatę członkowską. Wpisałem wszystko, co trzeba, a potem wyjąłem całą gotówkę z portfela. Wystarczyło na pokrycie trzech miesięcy. Mężczyzna za biurkiem wydawał się zadowolony; wstał i wyciągnął do mnie rękę. – Carlos. Nie widziałem powodu, żeby robić z niego nowego wroga, więc uścisnąłem jego dłoń i powiedziałem, jak się nazywam. – James. – Opuściłem ręce i spojrzałem na ring. – Mogę już walczyć? Carlos pokręcił głową, trochę niecierpliwiony. – Dobra, możesz walczyć. – Wyminął mnie i ruszyłem jego śladem w stronę ringu. Zawołał do stojącego nieopodal boksera. Słuchałem, jak informuje go o moich życzeniach. Bokser otaksował mnie spojrzeniem i uśmiechnął się pod nosem, a potem odpowiedział Carlosowi, że jest gotowy stanąć do walki. Najwyraźniej zdaniem obu nie miałem krztyny talentu. Nie zwracałem na nich zbyt wielkiej uwagi, zdejmując buty, skarpetki i koszulę. Nie interesowało mnie, jak przebiegnie walka. Chciałem po prostu bić. Przyjąłem niepasujący ochraniacz na zęby i włożyłem go do ust. Zastanowiłem się chwilę i nałożyłem też ochraniacz na głowę. Minęło kilka minut i stanąłem na ringu, mając przed sobą Fernando. Pomyślałem, że jesteśmy dobrze dopasowani. Bokser był ode mnie odrobinę niższy, ale za to miał większe i bardziej wyeksponowane mięśnie. Zaczął rozciągać nogi, przyciągając stopy do pośladków, więc domyśliłem się, że zamierza ich używać w walce. Rozgrzałem szyję i ramiona, a potem potrząsnąłem rękami. Podskakiwałem na piętach, przygotowując się do walki na tyle, ile mogłem w ciągu tych kilku krótkich chwil. Nie łudziłem się, że obejdzie się bez siniaków. Wręcz przeciwnie, nie mogłem się doczekać bólu. Wiedziałem, że mnie rozsierdzi. Wiedziałem, że wywoła wściekłość, którą przytrzymywałem gdzieś w środku. A kiedy już gniew przejmie nade mną kontrolę, wszystkie myśli o Livvie znikną. Ból wewnętrzny podda się pod wpływem tego zewnętrznego. Carlos zawołał nas na środek i ze względu na mnie przypomniał zasady: zakaz duszenia, gryzienia, łamania kości, uderzeń w krocze, uderzeń głową oraz walki po gongu. Lista okazała się dłuższa, niż byłem przyzwyczajony, jednak nigdy nie walczyłem dla rozrywki z nikim prócz Rafiqa. I nawet wtedy uczyłem się sztuki przetrwania. Istniała jeszcze jedna zasada, oczywista dla wszystkich oprócz mnie: nie wolno zabijać. Kiwnęliśmy do siebie z Fernando i wycofaliśmy się o jedno czy dwa kroki od środka. Carlos zszedł z ringu i stanął nieopodal. Uderzył w gong. Mój przeciwnik nie śpieszył się. Mimo okazywanej jawnie zbytniej pewności siebie powoli okrążył ring, żeby ocenić moje mocne punkty. Ja zrobiłem to samo. Walka wybuchła szybko. Podczas gdy spodziewałem się kopnięcia jego silnych nóg, zaskoczył mnie zupełnie, zwyczajnie szarżując całym ciałem. Podniósł mnie i rzucił plecami w róg, a potem wbił mi kolano w żebra, wyduszając całe powietrze z płuc. Miałem wolne ręce, więc złączyłem je i uderzyłem przeciwnika między szyją a ramieniem. Cofnął się o krok, a potem zaserwował mi cios w to samo miejsce, dopóki nie uwolniłem nogi i nie odepchnąłem go od siebie. Uśmiechnął się i uniósł ręce w zapraszającym geście. Zaskoczył mnie i nie miałem okazji pokazać mu, że jestem godnym uwagi

przeciwnikiem. Zamierzałem szybko naprawić sytuację. Naparłem na niego serią kopnięć, które sparował bez większych problemów. Kiedy jednak skupiał się na moich nogach, przestał obserwować ręce, więc zyskałem szansę na cios. Uderzyłem go w bok szyi lewą ręką, zrobiłem krok i wbiłem prawy łokieć w jego skroń. Stracił równowagę na tyle, że zdołałem pociągnąć go za nogę i przewrócić na matę. Fernando był doświadczonym bokserem i szybko pozbierał się po tym ataku. Natychmiast się odtoczył, zahaczając mnie swoimi silnymi nogami. Wylądowałem na brzuchu, a on podniósł stopę i uderzył nią z imponującą siłą w moje plecy. Tymczasem sala gimnastyczna zdawała się ożywać, kiedy inni mężczyźni zebrali się wokół ringu. Wszyscy dopingowali Fernando. Siłowaliśmy się na macie, żaden z nas nie chciał pozwolić drugiemu złapać się za szyję albo rękę, bo z pewnością skończyłoby się to bolesnym chwytem. Gong zadzwonił, zanim którykolwiek z nas się poddał. – Odsunąć się! – zawołał Carlos. Odepchnąłem Fernando nogą i podniosłem się. Gapiliśmy się na siebie, próbując złapać oddech. Carlos śmiał się i powiedział, że mam w sobie więcej woli walki, niż myślał. Z kolei Fernando kazał mi się za bardzo nie podniecać. Starał się być dla mnie pobłażliwy, ale teraz był gotów skopać mi tyłek, gdy tylko Carlos uderzy w gong. Zdjąłem ochraniacz na głowę i wyrzuciłem go poza krawędź ringu. Naśladując gest Fernando z poprzedniej rundy, rzuciłem do niego, żeby spróbował, skoro wierzy, że potrafi. Wszyscy wydawali się pozytywnie zaskoczeni moją znajomością hiszpańskiego. Wszyscy prócz Fernando. Sam również zdjął ochraniacz. Carlos zasygnalizował początek drugiej rundy. Fernando znowu na mnie naparł, lecz tym razem byłem na to przygotowany. Poczekałem, aż znajdzie się w zasięgu ręki i wykorzystałem jego pęd przeciwko niemu. Zrobiłem krok w bok, złapałem go za szyję ramieniem i skoczyłem mu na plecy. Wylądowaliśmy obaj na macie z głośnym łupnięciem. Przyciskając go po bokach kolanami, próbowałem uderzyć go w twarz, lecz się zasłonił. Ręka zabolała mnie po zderzeniu z twardą kością. Fernando przewrócił się na bok, powalając mnie, i kopnął do tyłu tak, że jego stopa wylądowała między moimi łopatkami. Krzyknąłem, starając się rękami znaleźć oparcie na spoconym ciele mężczyzny. Jednak dżinsy okazały się błędem. Ich materiał utrudniał mi ruchy. Kolejne dwa ciosy wylądowały na moich plecach i miałem mroczki przed oczami. Nasze starcie przerodziło się z niezobowiązującego sparingu w prawdziwą walkę o przetrwanie. Fernando próbował dostać się na moje plecy, jego ręce wędrowały w stronę mojej szyi. Trzymałem ramię do góry, żeby bronić tchawicy. Przez moje ciało przetoczyło się znajome uczucie. Nagle zaczęło się liczyć wyłącznie zwycięstwo. Pięść wylądowała z boku mojej twarzy, a zęby zagryzły mocno ochraniacz. Poczułem smak krwi. Nie możesz mnie zabić, Khoya. Jestem tu bogiem. Zacisnąłem szczęki i pchnąłem z całej siły w rękę próbującą otoczyć moje gardło. Wreszcie zadrżała i ostatecznie Fernando został zmuszony do zmiany pozycji. Zadzwonił gong i Carlos wrzasnął, żebyśmy się od siebie odsunęli, jednak żaden nie posłuchał. Nie chciałem, żeby po raz drugi uratował mnie koniec rundy. Podniosłem się na rękach, odsłaniając szyję tak, że Fernando nie mógł się oprzeć. Kiedy otoczył mnie ramieniem, przystawił twarz do mojej, a wtedy ja sięgnąłem ręką za jego głowę i złapałem drugą. Ścisnąłem. Fernando jęknął mi do ucha. Miażdżyłem jego tchawicę, przyciskając ją do ramienia od tyłu. Kiedy jeden trzymał drugiego za gardło, nagle całe starcie zostało sprowadzone do testu wytrzymałości. Fernando przyjął lepszą pozycję, jednak był przyzwyczajony do sportowej walki.

Ja zawsze walczyłem o życie. Ściskałem go, aż mięśnie zaczęły piec. Już dawno straciłem cały tlen i miałem czarne plamy przed oczami. A mimo to nie puszczałem. Nie puszczałem, dopóki Fernando nie opadł na mnie bezwładnie. Jeszcze kilka sekund i straciłbym przytomność. – Jak tylko wszedłeś, od razu wiedziałem, że przynosisz ze sobą kłopoty – oznajmił Carlos po hiszpańsku. – Ubieraj się i spieprzaj stąd. – Podszedł i rzucił we mnie koszulką. Nałożyłem ją i wstałem tak szybko, jak tylko mogłem. – Dobra walka – wydyszałem przez obolałe gardło. – Powtórzymy ją. Fernando zdołał się tylko uśmiechnąć i kiwnąć głową, gdy opuszczałem ring. Zebrałem skarpetki i buty, a potem wyszedłem bez zakładania ich. Było mi zimno w drodze do samochodu, lecz nie przeszkadzało mi to. Tylko ono pozwalało mi się jakoś trzymać. Wiedziałem, że rano będę cały obolały. W końcu poczuję się normalnie. Udało mi się dotrzeć do hotelu, zanim wymęczone mięśnie, podrapana skóra i poobijane kości sprawiły, że zachciało mi się gorącej kąpieli. Powoli zanurzyłem się w wodzie. Szczypało piekielnie. Przyłożyłem lód do twarzy. Nikt przy zdrowych zmysłach nie nazwałby mnie wtedy pięknym.

Jedenaście

Byłem pogrążony w głębokim śnie, kiedy nagle ktoś zaczął walić w drzwi. Jęknąłem, próbując się poruszyć. Promienie słońca wpadające przez okno podpowiadały, że jeszcze nie nadszedł wieczór. Livvie nie czekała długo przed odnalezieniem mnie. Uznałem, że dalsze próby poruszenia się nie są dobrym pomysłem. Gardło miałem zbyt zdarte, żeby krzyknąć. Poczułem dziwne ukłucie w klatce piersiowej. Chciałem zobaczyć się z Livvie, jednak nie miałem ochoty się z nią kłócić. Wiwisekcja. Właśnie to słowo przychodzi mi na myśl, gdy zastanawiam się, jak opisałabym swoje samopoczucie. Zupełnie jakby ktoś rozciął mnie skalpelem, a ze środka wydostały się tkanki i krwawe bąble. Słyszę, jak trzaskają żebra przy otwieraniu klatki piersiowej. Moje mokre i lepkie ograny zostają powoli wyciągnięte na zewnątrz, jeden po drugim, aż w końcu staję się zupełnie pusta. Pustka ta nie oznacza jednak kresu cierpienia. Ból sugeruje, że wciąż żyję. Wciąż. Żyję. Kiedy leżałem, nie mogąc albo nie chcąc się ruszyć, podczas gdy Livvie waliła w drzwi, przyszła mi do głowy pewna myśl. To zawsze będzie boleć. Tak, wiwisekcja bardzo dobrze opisywała ten stan. Kochać Livvie to jak dać się pokroić i wybebeszyć. Przez nią stawałem się słaby. Przez nią stawałem się podatny na ból. Przez nią tęskniłem i marzyłem o rzeczach, których nigdy mieć nie mogłem. Drzwi się otworzyły. – Caleb? – zawołała Livvie. Pierwszy raz użyła klucza, który jej kiedyś dałem, i jęknąłem, wkurzony na własną głupotę. Kolejna zmiana pod wpływem Livvie: przez nią robiłem się też głupi. – Tutaj jestem – powiedziałem. Duszenie nie wpływa dobrze na struny głosowe. Nie podobało mi się też to, jak szybko biło mi serce. Naprawdę chciałem zobaczyć Livvie. Chciałem ją przeprosić. Wstydzę się tego, ale chciałem, żeby zobaczyła, w jak opłakanym znalazłem się stanie i żeby dzięki temu na mnie nie krzyczała. Wydała zduszony okrzyk na mój widok, jednak nie wyciągnęła ręki, żeby mnie dotknąć. – Co znowu zrobiłeś? To znaczy, pomijając naruszenie mojej prywatności i włamanie się do mojego laptopa? Byłeś dzisiaj bardzo pracowity.

Pozwoliłem jej słowom zawisnąć w powietrzu. Co mogłem powiedzieć? Wreszcie Livvie podeszła bliżej i pogłaskała mnie po policzku. Syknąłem z bólu. – Należało ci się – warknęła, jednak na granicy gniewu kryła się troska. – Co się stało? – Wdałem się w bójkę – szepnąłem. – Powinnaś zobaczyć stan tego drugiego. – Zaśmiałem się i poczułem ból. – Czy... czy on żyje? – zapytała beznamiętnie. – Tak – odparłem chłodnym tonem. – Ale musiałaś zapytać, prawda? Przecież ja uwielbiam mordować ludzi z byle powodu. – Odwróciłem się od niej. – Jeśli przyszłaś się ze mną pokłócić, daruj sobie. Poddaję się. – Poczułem intensywny ucisk w klatce piersiowej. – Po prostu wyjdź. – Naprawdę chcesz, żebym wyszła? – zapytała. W jej głosie nie usłyszałem żadnych emocji i aż mnie zmroziło ze strachu. Proszę, nie odchodź. Nie zostawiaj mnie. – Jeśli to wszystko, co chciałaś mi powiedzieć – odparłem. – Tchórz – prychnęła. – Zniesiesz bicie. Zniesiesz pojedynek z uzbrojonymi mężczyznami. Zabijesz. Ale broń Boże, żebyś musiał schować dumę do kieszeni i przeprosić za wtykanie nosa w nie swoje sprawy. Szybko się wyprostowałem. – Myślisz, że jestem zbyt dumny? Pieprz się! Przez długie miesiące chowałem dumę do kieszeni. Przepraszałem aż do porzygu. Dawałem ci tyle seksu, ile tylko chciałaś. Udawałem miłego gościa przed twoimi przyjaciółmi. Czekałem, aż wrócisz do domu, bo nie miałem nic innego do roboty. Stałaś się całym moim życiem! A tymczasem ty piszesz o mnie książkę. Wciąż widzisz we mnie tego człowieka, którym kiedyś byłem. Wciąż widzisz mordercę, pięknego z zewnątrz, lecz okropnego w środku. Dlaczego ze mną jesteś? Dlaczego tak usilnie staram się zmienić, skoro dla ciebie już na zawsze zostanę potworem, który zniszczył ci życie? Łażę za tobą jak spragniona uczucia cipa i każdego dnia walczę z ochotą powrotu do dawnego siebie. Bywają takie chwile, gdy chciałbym znowu być taki jak wtedy, bo tamten potwór nie mógł cię kochać. Tamten człowiek nigdy nie byłby tak słaby! Krzyczałem mimo palącego bólu w gardle, a to, razem z emocjami wędrującymi na powierzchnię, groziło całkowitym odcięciem powietrza. Na twarzy Livvie nie malowały się żadne uczucia. Zmroziło mnie to do kości. Jak nauczyła się takiego chłodu? Domyśliłem się odpowiedzi, jeszcze zanim skończyłem zadawać to pytanie. – Kochasz mnie? – zapytała, patrząc mi w oczy. – Kiedy zdałeś sobie z tego sprawę? Czy wtedy, gdy wyznałam ci miłość, a ty stwierdziłeś, że to urocze? A może po tym, jak zabiłam innego człowieka? Bo chyba nie wtedy, gdy błagałam cię, byś nie zostawiał mnie na granicy? Czy zrozumiałeś, co do mnie czujesz, w chwili, gdy leżałam w szpitalu i opłakiwałam nasze rozstanie? Kiedy wykrzykiwałeś swoje uczucie z dachu budynku naprzeciwko, Caleb? Bo nie słyszałam cię. Zbyt byłam zajęta pieprzonym uczeniem się oddychania bez ciebie. Byłam zajęta przekonywaniem wszystkich dokoła, że nie zwariowałam, broniąc mojego porywacza. A więc przypomnij mi. Kiedy wypowiedziałeś te słowa? Wrócę do przeszłości i pocieszę tę załamaną dziewczynę, którą zostawiłeś samą. Twoja miłość z pewnością przyniesie jej ukojenie, jednak ja już nie jestem tamtą dziewczyną. Nauczyłam się oddychać bez ciebie. Nauczyłam się, że nikomu nie mogę ufać. Nie chodzi o to, że przeczytałeś moją książkę. To mnie nie obeszło. I tak bym ci ją w końcu pokazała. Chodzi o tę wiadomość, którą mi zostawiłeś. Chodzi o to, jak się zachowujesz teraz. Zdaję sobie sprawę, że w każdej chwili możesz uciec i zostawić mnie znowu samą. Jak mam ci w takiej sytuacji wyznać miłość? Jak mogłabym drugi raz to przetrwać? Byłem zbyt zdumiony, żeby się odezwać. Każda komórka mojego ciała płonęła ze wstydu. Livvie była silna. Poradziła sobie ze mną. Wtedy zrozumiałem, że to nie beznamiętność

widzę na jej twarzy, lecz ból. Livvie cierpiała, i to z mojej winy. Nie wiedziałem, co się dzieje, lecz nagle pociągnąłem nosem. Wiedziałem, że ona mi się przygląda. Wiedziałem, jak absurdalnie musiałem wyglądać, słaby i załamany. Nie obchodziło mnie to. Nie miałem już nic do stracenia. Chrząknąłem, by choć trochę odzyskać kontrolę nad głosem, a potem powiedziałem: – Nie mogłem ci tego wyznać, Kotku. Dopiero co przestałem... kochałem go. – Poczułem, jak moja pierś drży. – Kogo? – zapytała szeptem Livvie, emanując stoickim spokojem. – Rafiqa – odparłem cicho, a ona westchnęła. – Dlaczego, Caleb? Przecież wiesz, co zrobił. – Tak. Wiem, co zrobił. Wiem też, czego nie zrobił. Nigdy nie dotknął mnie tak jak inni. – Gdzieś w głębi duszy dziwiłem się niezmiernie, że właśnie zacząłem omawiać z nią ten temat. Przeczytałem jej opowieść i pod jej wpływem sam zacząłem rozmyślać. Chyba wydawało mi się, że jestem jej winien drugą połowę naszej historii. Potrzebowałem, żeby wiedziała, że miałem swoje powody, żeby ją zostawić. – Byłem bardzo młody, Livvie. I zupełnie bezbronny. Każdego dnia ktoś mnie gwałcił. Przeżyłem tyle gwałtów, że z czasem przekonałem sam siebie, że to nie gwałt. Pozwalałem im się dotykać. Pozwalałem im... mnie pieprzyć. Uśmiechałem się do tych, którzy przychodzili częściej niż pozostali, wyobrażając sobie, że coś do mnie czują. Jaki mieliby inny powód, by wracać tak często? W końcu im uwierzyłem. Wierzyłem, kiedy mówili, że im na mnie zależy. Wierzyłem, kiedy obiecywali, że wykupią mnie z rąk Narweha. Pozwoliłem sobie mieć nadzieję, że pewnego dni odzyskam wolność. To się nigdy nie stało. Nie przejmowali się moim losem. Nie zamierzali mnie wykupywać. Po prostu bawili się mną, rozbudzając we mnie nadzieje. Zdusiłem je w sobie. Usłyszałem własny płacz. Dźwięk dobiegał z oddali, jakby ktoś inny właśnie rozpadał się na kawałki, a nie ja. – A potem pojawił się Rafiq. Pewnego dnia przyszedł mnie zabrać, wychłostanego i zakrwawionego. Wziął mnie do siebie i opiekował się mną. Nakarmił mnie, nakarmił moje ciało i umysł, i duszę. Nauczył, jak żyć, a nie tylko egzystować. I ani razu mnie nie dotknął. Przez lata się mną zajmował. Nie potrzebowałem już nadziei, bo miałem coś znacznie lepszego. Miałem cel! Właśnie za to go pokochałem. A wtedy... – Poczułem się odrętwiały i gapiłem się w przestrzeń. – Wtedy poznałem prawdę. Moje ciało zadrżało, gdy przypomniałem sobie noc morderstwa. – Byłem dla niego niczym. Byłem niczym, a on był dla mnie wszystkim. Mógłbym poświęcić dla niego własne życie, a przez cały ten czas... nic dla niego nie znaczyłem. – Wreszcie spojrzałem na Livvie. Po jej policzkach płynęły łzy. – Ale nie to jest najgorsze. Nie, najgorsze jest to, że postanowiłem go zabić, jeszcze zanim poznałem prawdę. Tylko w ten sposób mogłem cię uwolnić i... zabiłem go, Livvie. Zabiłem go i pochowałem w ogrodzie Felipego, gdzie rodzina Rafiqa nigdy go nie odnajdzie. Pochowałem jedyną osobę, której, jak mi się wydawało, potrafiłem zaufać. Kochałem go, a ostatecznie okazał się człowiekiem, który dopuścił się najpotworniejszej zdrady w moim życiu. A potem zdałem sobie sprawę, że to samo zrobiłem tobie. Biłem cię i gwałciłem. Gorzej nawet, sprawiłem, że to polubiłaś. Dałem ci nadzieję, a potem ją odebrałem. Sprawiłem, że mnie pokochałaś! Jak mogłem ci to wszystko powiedzieć? Nie potrafiłem, Livvie. Nie wiedziałem, co robić. Byłem... załamany. Wciąż jestem! Nie wiem, kim jestem i czego chcę. Wiem tylko, że bez ciebie... bez ciebie nie ma nic. Nie ma mnie. Masz pojęcie, jakie to przerażające dla kogoś takiego jak ja? Miałem na czubku języka wszystkie uczucia, jakimi ją darzyłem. Trzymałem w sobie te słowa od chwili, gdy patrzyłem, jak odchodzi z mojego życia. I gdyby odwróciła się choć na

ułamek sekundy, nie potrafiłbym się powstrzymać przed wypowiedzeniem ich na głos. Kocham cię. Nie mogłem wyznać jej tego w Meksyku. Zbyt wiele straciłem tamtego dnia. Straciłem swoją rzeczywistość. Co mogłem wiedzieć o miłości, skoro jedyna osoba, którą na pewno kochałem, okłamywała mnie przez dwanaście lat? Livvie powiedziała, że jest moja, ale jak mogłem mieć pewność? Gorzej, co, jeśli to prawda? Co, jeśli naprawdę mnie kochała, a ja w zamian mogłem ofiarować jej tylko skorupę zamiast serca? Jak można rozumieć ideę miłości, jeśli nigdy się jej nie doświadczyło? To tak, jakby próbować opisać kolor komuś, kto jest od urodzenia ślepy. Niektóre rzeczy trzeba po prostu zobaczyć na własne oczy. Żeby zrozumieć miłość, trzeba ją poczuć. Dopiero kiedy odeszła Livvie i zostałem zupełnie sam na tym świecie, zacząłem pojmować, czym może być to uczucie. Miłość nie przyszła do mnie tak jak do innych; musiałem ją odnaleźć tak, jak wszystko inne, co mnie definiowało: poprzez cierpienie. Livvie zostawiła po sobie nie pustkę, lecz otchłań. Ta żywa i wygłodniała otchłań nie pozwalała się wypełnić zemstą. Nie koiły jej moje próby zadośćuczynienia za dawne błędy. Nie zaspokajały jej przypadkowe kobiety. Nie chciała zasnąć, choćbym wypił morze alkoholu, żeby otępić zmysły. Otchłań pragnęła tylko jednej rzeczy. Chciwie rozrywając mnie na strzępy, domagała się Livvie. Chciała moich nadziei, moich marzeń. Chciała moich wspomnień o twarzy Livvie. Chciała naszego wspólnego śmiechu. „Moja”, oznajmiała otchłań. Tylko Livvie mogła uczynić mnie znowu jednością i kiedy tylko sobie to uświadomiłem, nie mogłem przestać jej szukać. Opanowała mnie obsesja na punkcie przekonania się, czy naprawdę mnie kochała. Pierwszy dotyk dłoni Livvie na moim ramieniu sprawił, że się znowu rozpłakałem. Miłość czyniła mnie słabym. Chciałem, żeby to się skończyło, lecz zamiast tego uczucie mnie zmiażdżyło. Pozwoliłem Livvie zaprowadzić się na łóżko. Kiedy usłyszałem, jak odchodzi, miłość zmusiła mnie, bym błagał. – Proszę, nie odchodź. Nie zostawiaj mnie. Poczułem, jak przeczesuje palcami moje włosy. – Nigdy cię nie zostawię, Caleb. Chciałam tylko przynieść ci wody. – Nie chcę wody. – Wolisz szkocką? – Tylko ciebie. Chwila ciszy. – Dobrze. Usłyszałem, jak się rozbiera, a potem wślizgnęła się za moje plecy. Pachniała dymem. Nie paliła od tamtej nocy, kiedy po raz pierwszy pojawiłem się w jej mieszkaniu. Nie skomentowałem tego powrotu do papierosów. Każde z nas miało swoje wady. Liczyło się tylko to, że była ciepła. I miękka. Livvie zawsze była ciepła i miękka. Powiedziała mi cicho do ucha: – Też się boję. Nie podszedłeś do drzwi i pomyślałam, że znowu mnie zostawiłeś. Caleb, nie możesz mi tego robić. Pocałowała mnie w ramię, ale czułem, jak cała się trzęsie z gniewu. – Jesteś zła. – Tak – odparła. – Ale chyba... może nie mogę cię winić. W ostatecznym rozrachunku absurdem było zakładać, że nie włamiesz mi się do komputera. Jak to ująłeś, wiem, kim jesteś i czym się zajmujesz. – Livvie roześmiała się, lecz po krótkiej chwili śmiech zmienił się w westchnienie. – Musi ci być naprawdę ciężko, że nie masz komu opowiedzieć o... nim. Mnie z pewnością jego śmierć nie obeszła. Niech płonie w piekle. Nie wiedziałam jednak, jak bardzo... – Znowu westchnęła i zamilkła.

– Nie oczekiwałem po tobie, że będziesz go opłakiwać. Nie żałuję tego, co zrobiłem. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, dlaczego nie mogłem ci pozwolić odjechać ze mną. Szczerze mówiąc, nadal uważam, że słusznie postąpiłem. Spięła się. – Żałujesz, że wróciłeś? Odwróciłem się i wziąłem ją w ramiona. To nie ona mnie powinna pocieszać. – Nie. Nigdy nie będę żałował żadnej chwili spędzonej z tobą. Nikt i nic nie dało mi tyle szczęścia. Szkoda tylko, że... nie możesz tego samego powiedzieć o mnie. Jej milczenie było niemal ogłuszające. Było potwierdzeniem. – Caleb... Cholera jasna, jestem taka wściekła. Czasami nie wiem, jak sobie z tym wszystkim radzić. Kłębi się we mnie tak wiele emocji. Właśnie dlatego piszę książkę. Dzięki niej mogę pozbyć się nagromadzonych uczuć i oczyścić myśli. – Podniosła się, podpierając łokciem, i spojrzała mi w oczy. Na jej twarzy malował się ból. – Naprawdę nikt nie dał mi tyle szczęścia, co ty. I tyle bólu. Staram się pogodzić jedno z drugim. Pomożesz mi w tym? – Jak mam ci pomóc? – zapytałem. – Opowiedz mi, jak to wszystko wyglądało z twojej perspektywy. Chcę i dobrą, i złą stronę. Mam tyle pytań, tak wiele chwil w życiu, o których znam tylko połowę informacji. Przeczytałeś moją wersję tej historii. Teraz ja chcę poznać twoją. Pomóż mi zrozumieć, jak udało mi się... – Jej wzrok dokończył zdanie za nią: jak udało mi się w tobie zakochać. – Pomóż mi wyjaśnić to reszcie świata. Jej słowa sprawiły, że zatoczyłem się jak od ciosu. Nie chciałem, żeby reszta świata się o tym dowiedziała. Ja sam nie chciałem wiedzieć. Wręcz przeciwnie, starałem się ze wszystkich sił, żebyśmy oboje zapomnieli, jak się poznaliśmy. Jak opowiedzenie tej historii jeszcze raz miałoby pomóc? – Reszta świata nie musi o tym wiedzieć, Livvie. Nie rozumiem. – Nie musisz. Ważne, że ja rozumiem. Nie zdradziłabym twojego zaufania. Przedstawiłabym tę opowieść tak, jak powinno się ją przedstawić. Pokazałabym, że nie wszystkie historie są czarno-białe. Sprawiłabym, że poczuliby to, poczuliby nas. I wtedy by mi ulżyło. Nie miałabym poczucia, że ze mną wygrałeś. Pogodziłabym się ze wszystkim, co nas łączy, i broniłabym naszego związku. Już zawsze. Co ja mogłem na to odrzec? Dostałem to, czego chciałem: zapewnienie, że Livvie nie zamierza mnie opuścić. Nawet udało mi się uniknąć kłótni o włamanie na jej komputer. Co ważniejsze, pokazała mi przebłysk tej miłości, którą mi kiedyś wyznała. Byłem zdeterminowany zadbać o to uczucie. – A co chcesz wiedzieć? Podaj przykład – zacząłem ostrożnie. Pochyliła się i pocałowała mnie lekko w usta. – Nienawidzę patrzeć na ciebie w tym stanie. Jeśli ktoś ma rujnować piękno tej twarzy, to tylko ja. – Uśmiechnęła się. – Myślisz, że możesz ze mną wygrać? – Usilnie próbowałem nie szczerzyć się, żeby znowu nie pękła mi rana na ustach. – Myślę, że pozwoliłbyś mi na to. – No i tu mnie masz. Nie ma chyba drugiej osoby, która spoliczkowałaby mnie tyle razy co ty i mogła odejść, nie oglądając się do końca życia przez ramię. – Musnąłem palcami jej twarz. Też ją kiedyś spoliczkowałem. – Czułem się okropnie... ten jeden raz, gdy... To się nigdy nie powtórzy. – Wiem – przerwała mi. – Przepraszam, że zapytałam o... no wiesz. Rozumiem, że starasz się być kimś innym i bardzo się już zmieniłeś. Byłam niesprawiedliwa.

– Miałaś prawo zapytać. Staram się zmienić, ale to nie znaczy, że nie walczę wciąż z przeszłością. Przecież mam krew na rękach. – W ciszy wspominałem rok spędzony z dala od Livvie. – Teraz jesteś inny – powiedziała cicho. Przed oczami stanęły mi twarze kobiet, które kiedyś zniewoliłem, a potem zwróciłem im wolność. Pomyślałem o tych, do których nie zdążyłem dotrzeć. Będą nawiedzać mnie do końca życia, a i tak nie będzie to dość surowa kara. A jednak los raz jeszcze skrzyżował moje drogi z Livvie. – Nie jestem pewien, czy aby na pewno. Nigdy nie przestanę oglądać się przez ramię. Myślę, że w głębi duszy zawsze będę czyimś lojalnym sługą. Takim jestem człowiekiem. – Pogłaskałem ją po głowie. – Byłbym gotów zabić dla ciebie, Livvie. Umrzeć też. – Caleb. Nie mów tak. Nie jesteś niczyim sługą. Jesteś wolny i całe to gówno już dawno zostawiłeś za sobą. – Ścisnęła mnie w pasie. – Mam nadzieję, że nie mylisz się, Kotku. Jednak wciąż muszę chronić to, co jest dla mnie ważne. Obym tylko nigdy nie musiał już uciekać się do przemocy. Od tej pory walczyć będę tylko na sali treningowej. Livvie roześmiała się. – Czyli zrobiłeś to celowo? Och, Caleb – westchnęła – czasami wyłazi z ciebie czysty testosteron. – Znowu mnie pocałowała. – Zawsze buzuje we mnie testosteron. Nie zapominaj o tym. – Puściłem do niej oko. – Zadawaj swoje pytania, Kotku. Nie mogę obiecać, że zawsze będę taki otwarty na współpracę. – Musnąłem palcami dolną część jej pleców. Uśmiech na jej twarzy przygasł nieco, lecz nadal wydawała się zdeterminowana. – Dlaczego wybrałeś właśnie mnie, Caleb? Pożałowałem, że ją do tego zachęciłem. Bez zastanowienia wymieniłbym dziesięć innych cierpień, które wolałbym przeżyć, niż udzielać jej odpowiedzi na takie pytania. A jednak pytanie „dlaczego” zawsze jest dla człowieka istotne. Dla mnie także. Chciałem wiedzieć, dlaczego zostałem zabrany. Chciałem wiedzieć, dlaczego Rafiq okazał mi szczere uczucia, kiedy byłem chłopcem. Całe moje życie kręciło się wokół pytania „dlaczego”. Byłem jej winny odpowiedzi. Chrząknąłem, by oczyścić gardło. – Zaintrygowałaś mnie. – Czułem na sobie intensywny wzrok Livvie. – Obserwowałem cię przez kilka tygodni przed podjęciem ostatecznej decyzji. Za każdym razem, kiedy cię widziałem... pragnąłem dowiedzieć się czegoś więcej o tobie. – Ale dlaczego? – Przytuliła się do mojego boku. Westchnąłem. – Cholera, nie wiem. Chyba... chyba wyglądałaś na smutną. – Uniosłem wolną rękę i przejechałem opuszką palca po jej zmarszczonej z dezorientacji brwi. – Lubisz wbijać wzrok w ziemię i wkurzało mnie to, bo nie mogłem dojrzeć twojej twarzy, twoich oczu. Chciałem dowiedzieć się, dlaczego jesteś smutna. Słuchając własnych słów wypowiedzianych na głos i patrząc znowu w tę samą twarz, zastanawiałem się, co mnie napadło, żeby krzywdzić kogoś tak niewinnego, tak pięknego. – Później opowiedziałaś mi o swojej matce i o tym, jak cię potraktowała, ale wtedy jeszcze nic nie wiedziałem. Zobaczyłem cię w tych workowatych spodniach i za dużych bluzach i nie potrafiłem pojąć, dlaczego tak piękna dziewczyna się chowa. – Wiedziałem, że ukrywa się przed kimś takim jak ja. Życie jest okrutne. – A potem cię wreszcie poznałem. Rzuciłaś mi się w ramiona i... – Trudno mi było to z siebie wydusić. – Musiałem cię mieć. Przepraszam, Livvie. Tak bardzo cię przepraszam.

Pokręciła głową. – Nie potrzebuję twoich przeprosin. Jesteśmy razem i nie chcę, żebyś miał wyrzuty sumienia. Chcę tylko, żebyś przestał mnie prowokować. – Złapała mnie za ramię i potrząsnęła nim na żarty. – Muszę wiedzieć, jak się tutaj znaleźliśmy, ale to nie znaczy, że nie jestem tutaj szczęśliwa. Jestem tu z tobą i żadne z nas nie powinno tego żałować. – Czasami odnoszę wrażenie, że jest inaczej. Zależy ci na mnie, Livvie. Wiem o tym. Tylko nie chcesz mi tego powiedzieć, bo w ten sposób każesz mnie za to, co ci zrobiłem. Oczywiście zasłużyłem na to, tylko przestań udawać, że mi wybaczyłaś. Jeśli pragniesz usłyszeć ode mnie prawdę, sama zacznij być szczera. – Poczułem zmianę w układzie sił między nami. Livvie przyparła mnie do muru, ale ja ją też. Wiedziałem, że żadne z nas nie oddawało pola bez walki. Położyła mi głowę na piersi w błagalnym geście. Czasami potrafiła z taką łatwością mnie obłaskawić. Jeśli to ja jestem odpowiedzialny za jej talent w wykorzystywaniu poddaństwa do zdobywania władzy, byłem doskonałym nauczycielem. A jednak wątpiłem w to. Urabiała mnie w ten czy inny sposób, odkąd tylko się poznaliśmy. – Wybaczam ci, Caleb. Tylko jestem wciąż... wściekła. I ty też. Nie podoba mi się to, jak łatwo potrafiłbyś mnie zranić. – To wcale nie jest łatwe, Livvie. Przecież ja wcale nie lubię cię ranić. Jesteś niesprawiedliwa. Mruknęła niezadowolona. Omal się nie zaśmiałem, lecz udało mi się jakoś powstrzymać. – Nie o to mi chodziło – powiedziała. – Raczej o to, że... odszedłeś raz i możesz odejść ponownie. Przecież nawet myślisz o tym, by powrócić do dawnego życia. Jak ja mam się czuć w takiej sytuacji? Miałem ochotę wstać i czymś rzucić. Livvie bywała czasami straszliwie irytująca. – Powiedziałem to wyłącznie dlatego, że ty czasami robisz mi tak samo. W jednej chwili nie możesz beze mnie żyć, a za chwilę oczekujesz, że będę wobec ciebie brutalny. A zaraz potem pytasz jeszcze, czy kogoś zabiłem. Jakby nigdy nic! Jakbym kiedykolwiek zabił kogoś dla kaprysu. I ja mam uwierzyć, że chcesz spędzić resztę swojego życia z kimś, kogo uważasz za zdolnego do takich czynów? Jeśli tak... to zdecydowanie nie jesteś dziewczyną, którą zapamiętałem. Livvie uśmiechnęła się. – Resztę życia? Ambitny jesteś. Wziąłem głęboki wdech i szybko wypuściłem powietrze. Tak, potrafiła mnie zirytować. Musiałem się głośno roześmiać, żeby nią ze złości nie potrząsnąć. – Dobra. Jestem ambitny. – Nie mogąc się powstrzymać, dodałem: – I tak nie mam nic innego do roboty w tym czasie. Mój kalendarz jest zupełnie pusty. – W takim razie mogę już zadawać pytania? Uśmiechnęła się z zażenowaniem. Westchnąłem. – Cholera. Jasne, dawaj. Wydawało mi się, że rozmawialiśmy przez kilka godzin. Ilu ludzi zabiłem i dlaczego? Pozbyłem się wszystkich mieszkańców willi? Co się stało z Celią? (Żyje, oczywiście). Odpowiedziałem na wszystkie pytania tak szybko, jak tylko potrafiłem, i starałem się nie dać ponieść emocjom. Nie żałowałem żadnego odebranego przez siebie życia. Nigdy nie zabiłem dla kaprysu. Wyrzuty sumienia dręczyły mnie wyłącznie z powodu tych ludzi, których naraziłem na krzywdę. Nie podobały mi się pytania dotyczące Rafiqa, których był niewiele, albo te odnośnie do naszej wspólnej historii z Livvie, których było całe mnóstwo.

– Podobało ci się to, co mi robiłeś? – zapytała, a ja byłem już fizycznie i psychicznie wykończony. – A tobie? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie w nadziei, że pojmie aluzję i da mi już święty spokój. – Niektóre rzeczy tak – szepnęła. Odwróciłem głowę i popatrzyłem na nią. Rumieniła się. Sytuacja zdecydowanie robiła się bardziej interesująca. – Na przykład? I nie mów, że klapsy. Już wiem, że je uwielbiasz. – Cóż, głównie klapsy, ale też inne rzeczy... To twoja wina. Zmieniłam się w takiego samego zboczeńca, jakim sam jesteś. – Pocałowała moją pierś. Roześmiałem się. – Szczęściarz ze mnie. – Mógłbyś... związać mnie. Gdybyś chciał. Jeśli... też to lubisz. – Jej palec wsunął się pod pościel i pogłaskał mojego penisa. Jęknąłem. – Kotku... – Nie mogłem się skupić, żeby dokończyć, bo jej dłoń oplotła członka i zaczęła przesuwać się w górę i w dół. – Jestem cały obolały. Nie wydaje mi się... – Przerwałem, zamykając oczy. – Ale chciałbyś, prawda? – Jej głos był cichy i nieśmiały, mimo śmiałości dotyku. – Tak – szepnąłem. – Bardzo bym chciał. Brakowało... O rany, jak mi dobrze. – Jej ręka przesunęła się niżej, na moje jądra, paznokcie drapały delikatnie wrażliwą skórę. – Czego ci brakowało? – zapytała. Gdy założyła na mnie nogę, złapałem ją za dolną część pleców i poczułem, jak zaczyna się o mnie ocierać. – Kontroli – udało mi się wydusić. – Brakowało mi kontroli. – Podniosłem rękę i chwyciłem Livvie za tył głowy. – Nade mną? – wydyszała. – Tak. Lubiłem mówić ci, co masz robić. Lubiłem wiedzieć, co się za chwilę wydarzy. – Zaśmiałem się sam do siebie. – Lubiłem... – Rozkładać cię na części i składać z powrotem według własnego pierdolonego widzimisię. Uwielbiałem, jak przeze mnie się łamiesz i to ja muszę cię posklejać. – Livvie, przestań. – Przyłożyłem dłoń do jej dłoni, żeby powstrzymać ją przed pieszczeniem mojego penisa. – Coś nie tak? – zapytała nerwowo. – Tak! – Podniosłem się powoli i usiadłem. – Co twoim zdaniem mi się podobało w posiadaniu kontroli? Nie jestem przyzwyczajony... nie jestem normalny. Kiedyś stawał mi na widok twoich łez. Czy właśnie to chciałaś usłyszeć? Wyglądała na skrzywdzoną. – Wiem o tym, Caleb. Sam mi to powiedziałeś. Nie oczekuję od ciebie, żebyś był normalny. Tylko że... – Ze skrzywdzonej zmieniła się w zakłopotaną. – Tylko co? Wyjaśnij mi, bo naprawdę się już pogubiłem. – Wpatrywałem się w nią intensywnie, by skłonić ją do odpowiedzi. – Tylko... – Szukała odpowiednich słów. – Ty byłeś... ty byłeś pierwszy. A potem spędziliśmy ze sobą tyle czasu i robiliśmy te wszystkie rzeczy. Później zostawiłeś mnie i byłam zupełnie sama, więc pomyślałam, że może... z innymi facetami, ale oni to nie ty... i nie mogłam... – Czego nie mogłaś? – ponaglałem ją. – Mówiłaś, że nie miałaś nikogo przez ten czas. Wreszcie jakby otrzeźwiała. – Nie byłam! Nie mogłam! Caleb, to, co mi zrobiłeś. Przyzwyczaiłam się. Spodobało mi się. Przy tobie wszystko było tak, jak być powinno. Mówiłeś mi, co mam robić, i... pasowało mi tak. Nikt inny nie potrafił... – Jej rumieńce przybrały jeszcze bardziej intensywny kolor.

Wypuściłem powietrze z płuc, zdumiony. Przypomniałem sobie nasz pierwszy poranek w pokoju hotelowym i kilka innych razy, kiedy sprowokowała mnie do przejęcia kontroli. Czułem się głupio, że wcześniej nie skojarzyłem faktów. Zdawałem sobie sprawę, że niektórzy ludzie chwalą sobie gry łóżkowe oparte na dominacji i poddaństwie, tylko że dla mnie to nigdy wcześniej nie była tylko gra. Spojrzałem na Livvie i uśmiechnąłem się. – Och, Kotku. Tworzymy bardzo dziwną parę. Aż... aż mi słów zabrakło. Wiesz, co lubię. Więcej nawet, ja nie lubię nad tobą dominować, ja to uwielbiam. Tylko trudno jest mi to włączać i wyłączać. To już coś zupełnie innego. Livvie zaczęła nerwowo skubać pościel. – Wiem, ale czy... nie moglibyśmy chociaż spróbować? W pewnym sensie już to robiliśmy. Jak wtedy, gdy uprawiamy seks. Nie może być tak cały czas? Miałem wrażenie, że głowa zaraz mi pęknie od nadmiaru myśli. Miałem pozwolenie na przejęcie kontroli, ale tylko w określonych sytuacjach. Idea wydawała się trudna do pojęcia, lecz byłem zdeterminowany, by przyswoić ją sobie bardzo dokładnie. Już przy pierwszej próbie mój penis całkiem zesztywniał. – Czyli jeśli każę ci uklęknąć, co odpowiesz? Westchnęła głęboko i z uśmiechem zsunęła się na podłogę. – Tak, Caleb – szepnęła, a na jej twarzy pojawił się rumieniec. Serce zabiło mi szybciej. – Chyba mi się to spodoba. I to bardzo.

Dwanaście

Nadszedł luty, a wraz z nim wiele zmian. Znowu. Niektóre z nich, może nawet większość, sprawiały mi przyjemność. Ulubiona zmiana dotyczyła chęci, z jaką Livvie poddawała się mojej dominacji. Od czasu „incydentu z laptopem” i obustronnej obietnicy większej szczerości nie miała innego wyjścia, jak przerwać milczenie na ten temat. Niektóre rzeczy mnie nie zaskoczyły. Wróciliśmy do dobrze mi znanej odmiany seksu. Wiedziałem, że Livvie lubi, jak się wymierza jej klapsy, goni i przytrzymuje siłą, a od czasu do czasu także pieprzy w tyłek. Czego się nie spodziewałem, to jej uwielbienia do, jak to ona nazywa, gier, które dla mnie były raczej przedstawieniami. Kiedyś miałem nadzieję, że gdy ponownie ją odnajdę, zaczniemy wszystko od nowa, udając, że przeszłość nigdy się nie wydarzyła (z perspektywy czasu uważam to za strasznie naiwne). Jednak wszyscy studenci pierwszego roku są zobowiązani do ukończenia zajęć z psychologii i Livvie najwyraźniej poczuła się w tym temacie jak ryba w wodzie. Chciała eksperymentować z terapią ekspozycji w nadziei, że jeśli przeżyje część swoich traumatycznych doświadczeń w bezpiecznym otoczeniu, przestanie się ich obawiać. Nie trzeba chyba mówić, że w moim odczuciu kompletnie ją posrało (to naukowe pojęcie). Ostatnią rzeczą, jaką chciałem robić, było powtarzanie mojej roli porywacza. A gdyby nie zadziałało i w końcu Livvie by mnie znienawidziła? Musiała mnie do tej terapii długo przekonywać, jednak ostatecznie zgodziłem się na odegranie pewnych mniej... niepokojących momentów. Pewnego ranka zrobiłem nam śniadanie, ustawiłem je na wózku z IKEA i zaprowadziłem do pokoju Livvie. Kiedy ja zajmowałem się przygotowywaniem posiłku, ona przygotowała samą siebie, więc gdy wszedłem do pomieszczenia, miałem przyjemną niespodziankę zobaczyć ją w jednej z moich białych koszul i z kocimi uszkami na głowie. Rozumiałem znaczenie koszuli, a same uszka były fajnym pomysłem. – Mam się rozebrać? – zapytałem. Historia tego wymagała. – Jeśli już porzuciłeś swoją fałszywą skromność – szepnęła. W przeszłości jej słowa by mnie rozsierdziły, jednak teraz wydawały mi się... czarujące.

Zdjąłem koszulę, z radością patrząc na oczy Livvie, wypełniające się pożądaniem zamiast strachu. Wykorzystałem okazję i grałem zgodnie ze scenariuszem. – Szkoda, że nie mam czym cię związać. Trudno mi przypomnieć sobie, by ktokolwiek tak dobrze wyglądał z obrożą i łańcuchem co ty. Odwróciła się i wyjęła spod łóżka pudełko. W środku znalazłem ozdobioną szlachetnymi kamieniami obrożę, smycz oraz parę kajdanek z futerkiem. Zaśmiałem się. – Ktoś tu pracował jak pszczółka. Gdzie i kiedy je kupiłaś? Zarumieniła się i wtedy wspomnienie jeszcze głębiej zostało przekształcone. – Zamówiłam je w Internecie – odparła nieśmiało. Ręce już trzymała z tyłu i kołysała się nieznacznie z boku na bok. Pocałowałem ją. Było to zaledwie delikatne spotkanie ust, symbol. – Odwróć się – rozkazałem. Zadrżała i cicho pisnęła, ale szybko wykonała polecenie. Nakarmiłem ją śniadaniem, podczas gdy ona klęczała u moich stóp. Nawiedziło mnie wtedy wiele myśli. Po pierwsze, zrozumiałem, jak wielką moc ma wybaczenie. Po drugie, gra Livvie okazała się bardzo nęcąca. Po trzecie, nigdy nie mógłbym jej zostawić. Po czwarte, nigdy nie chciałem jej zostawiać. Livvie została nieodwołalnie zmieniona przez swoje doświadczenia ze mną, na dobre i na złe. Miała dziewiętnaście lat i skłonności, jakich ludzie w jej wieku nie rozumieją i które każdy zboczeniec taki jak ja mógł łatwo wykorzystać. Była silna, mądra, pewna siebie i zdeterminowana, ale też łagodna i ufna, a do tego potrzebowała wiele czułości. Livvie pragnęła, by ktoś się o nią troszczył. Pozostałe zmiany w naszym związku nie dawały mi już takiej przyjemności. Zgodnie z naszą umową rozmawialiśmy o obawach, nadziejach i planach na wspólną przyszłość. Chciała wiedzieć więcej o mojej przeszłości, o Meksyku oraz o mniej potwornych wydarzeniach z tych miesięcy, które spędziłem z dala od niej. Oprócz tego nie podobało mi się jej pisanie. Jednak pomijając czas, który spędzaliśmy wspólnie z Claudią i Rubio – albo w łóżku – niewiele więcej działo się w naszym życiu. Najwyraźniej zainspirowałem ją, by wróciła za biurko. Próbowała włączyć do książki informacje, które jej podałem. Nagle bywały dni, kiedy nie odzywała się do mnie, bo dopiero co skończyła przypominać sobie w szczegółach jakieś traumatyczne zdarzenie z przeszłości. Były takie chwile, których żadne z nas nie chciało na nowo odgrywać. Z początku próbowałem odwrócić jej uwagę seksem, jednak po kilku razach zaczęła doszukiwać się w tym manipulacji. Nie minęło wiele czasu, kiedy zacząłem udawać niewidzialnego, gdy miała takie okresy... no, po prostu okresy. Czasem, gdy siedzieliśmy na kanapie albo jedliśmy obiad przy stole, dawałem się złapać w jej pułapkę i musiałem odpowiadać na różne pytania o wydarzenia z przeszłości. Zacząłem zdawać sobie sprawę, że coraz mniej mnie one denerwują. Więcej nawet, dawałem jej informacje, o które wcale nie prosiła. Powiedziałem jej o Rezie i wyrzutach sumienia, jakie dręczyły mnie po tym, jak nie ostrzegłem go, że Narweh nie żyje. RezA był tak optymistycznym człowiekiem. Niewola przynosiła mu nie mniejsze cierpienie niż mnie, a jednak kiedy ja się buntowałem, on potrafił pogodzić się z losem. – Myślisz, że mógł uciec? Bo wiesz, słyszałam hałas, jaki robi ten pistolet. Całe sąsiedztwo musiało wiedzieć, że ktoś został postrzelony. Może usłyszał wystrzał i uciekł? – zapytała Livvie. To będzie zupełnie absurdalne, ale... nigdy wcześniej o tym nie pomyślałem! Naprawdę, nigdy. W tamtej chwili byłem zupełnie w innym świecie. Do dziś pamiętam jedynie bicie własnego serca i jazgot adrenaliny w moich żyłach. Pamiętam, jak ciężki był pistolet. Pamiętam

wyraz obrzydzenia na twarzy Narweha. Pamiętam, jak zamknąłem oczy i nacisnąłem spust. Pamiętam, jak coś mokrego prysnęło mi na twarz, zanim upadłem na ziemię. Pamiętam ciszę. Podniosłem się i nic nie słyszałem. Gapiłem się w zimne, puste oczy Narweha. Myślałem wtedy, że dusza naprawdę musi istnieć. Coś musiało wcześniej dawać Narwehowi życie, a teraz to coś zniknęło. Zostało tylko mięso, krew i kości. Pamiętam do dziś gniew i rozpacz, że nie byłem dość odważny, by strzelić z otwartymi oczami. Myślałem wtedy: Powinienem był zmusić go do błagania o wybaczenie. Powinien skomleć o litość. Powinienem go zgwałcić laską, którą kiedyś mnie bił. – Nie wiem, czy RezA mógł uciec. Chociaż to niewykluczone – stwierdziłem, oniemiały. – Rafiq powiedział, że spalił cały budynek razem z Narwehem. A ja... nie zadawałem zbyt wielu pytań. – Dlaczego? – Jej dłoń dotknęła mojej. – Nie byłem pewien, jak zareaguje – odparłem krótko. – Uznałem, że skoro jest zdolny podłożyć ogień pod dom pełen ludzi i mówić o tym przy śniadaniu, lepiej go nie prowokować. – Ile miałeś wtedy lat? – Musiałbym policzyć. Ile mam teraz? – James. Poważnie? Zaśmiałem się. – Nie czepiaj się. Nigdy wcześniej nie musiałem o tym pamiętać. – Skończyłeś dwadzieścia siedem lat. – Uśmiechnęła się trochę smutno, a ja przez chwilę liczyłem. – To wtedy miałem może dwanaście, trzynaście lat. Livvie odchyliła się na krześle obok i spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. – Chryste. – Pokręciła głową i otarła łzę. – Nic mi nie jest, Kotku. A przynajmniej tak mi się wydaje. – Nie przeszkadzało mi (aż tak bardzo) otwieranie się przed nią, jednak po wszystkim martwiłem się, że zacznie uważać mnie za słabego. Nie chciałem jej współczucia. Chciałem tylko, żeby zrozumiała, dlaczego tak wiele kosztowało mnie danie jej tego, czego potrzebowała. Chociaż zaczynałem rozumieć, że nie zawsze potrafiłem odgadnąć, czego naprawdę potrzebuje. Niezbyt często, ale czasami. Bywały dni, kiedy zbyt poważnie traktowałem rolę jej opiekuna (pijani studenci powinni uważać, co mówią, jeśli chcą zachować wszystkie zęby). – Oczywiście, że nic ci nie jest. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Czuję, że gdy dowiaduję się coraz więcej rzeczy na twój temat, potrafię przetrawić wiele myśli, które kłębiły się we mnie w Meksyku. Kiedy próbowałam wyjaśnić to wszystko Reedowi albo Sloan, patrzyli na mnie jak na idiotkę. – Nikt lepiej nie zrozumie twoich uczuć do maltretowanej dziwki niż twój porywacz. Nie tak to wygląda w skrócie? – Starałem się nie dać po sobie poznać, że zupełnie już mięknę. Livvie spojrzała na mnie przerażona. – Nie! James... nie. Chodzi raczej o to, że... mógłbyś być taki zimny, a jednak kiedy w najgorszych chwilach czułam, że znajduję się na krawędzi, ty zawsze wiedziałeś, co powiedzieć. Potrafiłeś objąć mnie i sprawić, że ci wierzyłam. Jesteś pełen ciepła i serdeczności. Musiałem prychnąć, a wtedy ona trzepnęła mnie w rękę. – Jesteś! – upierała się. – Czasami nawet nie widziałam cię zupełnie w tamtym pokoju, a jednak wciąż czułam twoją obecność. Nie rozumiałam, skąd to się bierze, kiedy jednak słucham o twojej przeszłości, zaczynam wszystko rozumieć. Przyznaję, że byłem wtedy nieco zawstydzony. Nie jestem za bardzo przyzwyczajony do komplementów, zwłaszcza jeśli są tak nieziemsko osobiste i szczere. Otchłań czuła się niemal...

pełna. Ja z kolei nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. – W takim razie dobrze. Cieszę się, że twoim zdaniem jestem... miły. – Wyglądasz, jakby ktoś właśnie puścił wiatry w twoim ogólnym kierunku. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Słucham? Obrzydliwe. Roześmiała się, wydając z siebie niezwykle głośny rechot, co oznaczało, że nie potrafi się kontrolować. Widok nie należał do zbyt pięknych, ale podobało mi się, gdy śmiała się w ten sposób. Wciąż to uwielbiam. – Nie. To z Monty Pythona. Też się zacząłem rechotać, bo śmiech Livvie był zbyt zaraźliwy, żeby mu się oprzeć. – Co takiego? – To taki film – wyjaśniła, ocierając łzy z oczu. Przyciągnąłem jej dłoń do ust i polizałem palec. Istnieje wiele rodzajów łez. Zamierzam zebrać je wszystkie. – Nie jestem pewien, czy chcę go obejrzeć. Livvie pochyliła się do przodu i pocałowała mnie. – No cóż, teraz naprawdę musimy. To starszy, zupełnie absurdalny film, ale wprost muszę zobaczyć twoją minę, gdy go puszczę. Rzuciłem jej spojrzenie w stylu „co z tobą nie tak, do cholery?”. – Denerwuję się, kiedy tak robisz. Zawsze wiem, kiedy stanie się coś poważnego, bo patrzysz na mnie tymi swoimi wielkimi oczami jak szczeniaczek. Livvie wzruszyła ramionami. – Nie moja wina, że miło się na ciebie patrzy. – Otaksowała mnie wzrokiem. – Właściwie to jesteś jedyną osobą, jaką znam, która z siniakami wygląda jeszcze seksowniej. – Szturchnęła palcem moją zszytą brew i syknąłem. – Cholera, Kotku. To boli. – Pojawiałem się na treningach kilka razy w tygodniu. Walczyłem głównie z Fernando, jednak od czasu do czasu też z innymi. Z niektórymi nawet całkiem w porządku się rozmawiało, dopóki temat nie wychodził poza walki, style i dietę. Kusiło mnie, żeby spróbować koktajlu białkowego... kiedyś. – Czyżby? A nie bolało, kiedy tamten koleś kopnął cię w twarz? – Zacisnęła palce w pięść i zakręciła ją przy oku, wystawiając jednocześnie dolną wargę. – Sugerujesz, że jestem beksą? – Wstałem i popatrzyłem na nią spode łba. Livvie odchyliła daleko głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. – Taka mała dziewczynka, a próbuje skakać. – Nie boję się ciebie. Zawsze mogę dźgnąć cię w plaster. – Wydęła swój obfity biust. Trudno mi było zachować powagę. Czyżby mnie pokonała? Odpowiedź brzmiała: po stokroć tak. – Jeszcze raz dźgniesz mój plaster, a będziesz mieć poważne kłopoty. Wciągnęła policzki, żeby się nie roześmiać. Powoli wyciągnęła rękę do mojej brwi. Nasze spojrzenia się spotkały. Zastanowiła się. Przypływ podekscytowania skłonił ją do zagryzienia dolnej wargi. Przycisnęła opuszkę palca do rany. Nie skrzywiłem się. – Czy to ten moment, kiedy mam się rozgniewać i zagrozić, że zaraz dam ci nauczkę? – pytam spokojnie. Livvie aż się trzęsie z podniecenia. – Tak – odparła drżącym głosem. – Kiedy wychodzisz do pracy? – Mam jeszcze kilka godzin. – Jej oddech znacznie przyśpieszył. – W takim razie. – Pogłaskałem ją po twarzy i patrzyłem, jak mruży powieki, by

smakować mój dotyk. Drugą ręką złapałem ją za włosy i pociągnąłem. – Nauczę cię manier.

**

– Przypomnij mi jeszcze raz, dlaczego spędzamy nasz romantyczny wieczór z Claudią i Rubio. Jeśli chcesz romantycznej atmosfery, to zapraszanie osób trzecich jest kontrproduktywne. – Zostawiłem niechcący buty wyjściowe w pokoju hotelowym, więc musieliśmy po nie jechać. Zegar w desce rozdzielczej przypominał, że mamy odebrać jej przyjaciół za godzinę. – Ponieważ, Najlepszy Chłopaku Na Świecie, będzie fajnie. Poza tym Rubio bardzo chciał zabrać Claudię w jakieś wyjątkowe miejsce. Oszczędzał od Bożego Narodzenia. W Can Febes podobno mają świetne jedzenie. Wciąż nie wiem, jakim cudem udało ci się zrobić rezerwację. Możesz mi to wyjaśnić? Zdecydowaliśmy się dosłownie w ostatniej chwili. – Livvie już trzeci raz sprawdziła szminkę w lusterku. Myślę, że po prostu podobały jej się usta pomalowane na czerwono. Mnie również. – Zdecydowaliśmy się w ostatniej chwili, bo nie powiedziałaś, że powinienem zaplanować coś szczególnego. Walentynki? Słyszałem o nich, ale nie miałem pojęcia, że ludzie naprawdę obchodzą takie... sentymentalne święto. Nie mają już dosyć po Święcie Dziękczynienia i Bożym Narodzeniu? – Włączyłem kierunkowskaz i zmieniłem pas, żeby wyprzedzić pojazd, który przypominał wózek golfowy. Ekonomiczne, mało palące, fuj. – Zmieniasz temat. Chcę poznać twoją taktykę – powiedziała Livvie, patrząc na mnie groźnie, ale z błąkającym się na ustach uśmiechem. – Poszedłem do restauracji osobiście i oczarowałem hostessę. Prawie w ogóle się nie opierała. – Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, a Livvie posmutniała. – Sama pytałaś. – Wzruszyłem ramionami. – Nie prosiłam, żebyś flirtował z inną dziewczyną. – Nie powiedziałem, że to był flirt. Powiedziałem, że ją oczarowałem. Wyjaśniłem jej, że jestem głupcem, który nie zarezerwował stolika dla pięknej dziewczyny i jej przyjaciół w najbardziej romantyczny wieczór roku. Wyznałem, że bez ciebie byłbym stracony i jeśli jest coś, co mogłaby dla mnie zrobić, byłbym niezmierne wdzięczny. A potem dałem jej napiwek w wysokości dziennego wynagrodzenia. – Nie odwracałem wzroku od jezdni, lecz na mojej twarzy pozostawał uśmiech samozadowolenia. – Dupek – odparła, a potem złapała mnie za rękę i ścisnęła mocno obiema dłońmi. – Idiotka – rzuciłem. – Jakby jakakolwiek inna kobieta była w stanie zwrócić moją uwagę. – Też ścisnąłem jej rękę. – Mam dla ciebie prezent – oznajmiła. – Kotku – upomniałem ją. – Przecież już wymieniliśmy się prezentami. – Ja dałem jej perły. Ona z kolei podarowała mi siebie samą w czerwonej pelerynie i szpilkach tak wysokich, że niemal zrównywały nas wzrostem. To była bardzo krótka, ale wyjątkowo przyjemna pogoń. Nikt nie potrafiłby biegać w tych butach. Zakazałem jej zakładać je poza domem. – Spokojnie, to nic wielkiego. – Otworzyła torebkę i wyjęła ze środka pudełko czekoladek. Zaśmiałem się. – Wygląda na to, że już się poczęstowałaś. – Zjadłam prawie wszystkie – odparła.

– Czasami jesteś dziwna, Kotku. – W ten sposób próbuję okiełznać moje szaleństwo, Sexy. Wyciągnij rękę. – Wykonałem polecenie, a ona położyła mi na dłoni czekoladki w kształcie serca. Kiedy na nie spojrzałem, wzruszenie ścisnęło mi serce. Na wszystkich było napisane „Bądź mój”. – Już jestem twój, Kotku. A ty moja. – Być może włożenie wszystkich czekoladowych serduszek naraz do ust psuło trochę romantyczny nastrój, jednak Livvie najwyraźniej to nie przeszkadzało. – Owszem, twoja – powiedziała i pocałowała mnie w policzek. Poczułem w sercu potwierdzenie tego, co podejrzewałem już od jakiegoś czasu. Tak naprawdę wyznawała mi coś innego: Kocham cię. Kiedy wzięliśmy już buty i odebraliśmy Claudię oraz Rubio (nigdy nie czułem się komfortowo, nazywając go Rubi), pojechaliśmy do restauracji i zostało nam jeszcze dziesięć minut do umówionej godziny. Czułem się nieco zakłopotany, podchodząc do hostessy. Zobaczyłem tę samą kobietę, co tydzień wcześniej. Uśmiechała się do nas ciepło. A jednak nie przeoczyłem tego, jak unosi brew na widok młodzieży, jaką zabrałem ze sobą. Nigdy nie mógłbym wstydzić się Livvie, jednak pokazywanie się z trójką młodszych ludzi wydawało mi się... dziwne. Kiedyś w ogóle bym się tym nie przejmował, bo nie miałem pojęcia, ile mam lat. Niemniej jednak kobieta powitała nas gorąco. – Señor Cole. – Pokazała nam, gdzie czeka nasz kelner. Mężczyzna posłał nam uśmiech i kazał ruszyć jego śladem. – Masz na nazwisko Cole? Tak jak Sophia? – nie dowierzała Claudia. – Dziwny zbieg okoliczności – rzuciłem. Dziewczyna wzruszyła ramionami i przez to wydała się jeszcze młodsza, chociaż miała na sobie elegancką sukienkę koktajlową. – Przynajmniej jeśli kiedyś weźmiecie ślub, to nie będziecie się kłócić o to, czy Sophia ma zmienić nazwisko. – Claudia – syknęła Livvie. Kelner odwrócił wzrok, wykrzywiając w uśmiechu zaciśnięte usta, a potem pokazał nam nasz stolik. Pomogłem Livvie się rozebrać i wysunąłem dla niej krzesło (jeszcze pół roku wcześniej nie otworzyłem przed nią drzwi samochodu). Rubio, widząc moje dżentelmeństwo, również pomógł swojej dziewczynie się rozebrać. Nasze damy wydawały się bardzo zadowolone. – Dam państwu chwilę na zapoznanie się z menu, a tymczasem zajmę się państwa płaszczami – oznajmił kelner i zaniósł je do hostessy. Zdałem sobie sprawę, że powinna była zabrać je nam przy wejściu. Miałem nadzieję, że nie miała przeze mnie kłopotów, chociaż z drugiej strony powinna była wykonywać swoje obowiązki. – Dziękujemy, że nas zaprosiłeś – powiedział do mnie Rubio. Jak zwykle nienaganne maniery. Często zastanawiam się, jakim cudem Claudii udało się go zatrzymać przy sobie. Potem przypominam sobie naszą parę. Życie czasem dziwnie się układa. – Dziękuję, że pomogłeś mi wybrać restaurację. Nie znam za bardzo tej okolicy. – Puściłem mu oko, a on próbował powstrzymać uśmiech. To konsjerż z hotelu zasugerował mi ten lokal, lecz nie zaszkodzi pomóc chłopakowi zaimponować dziewczynie. – Rubi jest bardzo skromny – oznajmiła Claudia, a potem odwróciła się do niego. – Nie wspomniałeś, że pomagałeś to zaplanować. – Pocałowała go w policzek. Rubio się zarumienił (biedaczysko). – To miała być niespodzianka. Livvie ścisnęła mnie za udo. – Och, jesteście tacy słodcy, że zaraz się zrzygam. – Roześmialiśmy się oboje, widząc

zakłopotanie naszych towarzyszy. Mieli w ogóle pojęcie, z kim poszli na podwójną randkę? Claudia szybko się opanowała. – A wy to niby lepsi? Zawsze rozbieracie się wzrokiem. Dziwię się, że w ogóle wyszliście z domu. – Czasami trzeba coś zjeść – rzuciłem. – Poza tym rozbieram ją nie tylko wzrokiem. Czasami używam do tego zębów. Livvie zaczerwieniła się aż po czubek głowy, podczas gdy cała reszta wybuchnęła śmiechem. – Cieszę się po prostu, że wreszcie kogoś poznałaś. Już od dawna próbowaliśmy z Rubim ją z kimś wyswatać. Już nawet podejrzewaliśmy, że jest lesbijką i wstydzi się do tego przyznać. Nawet opowiedziałam o swoim pocałunku z koleżanką, Bettany, żeby skłonić ją do zdradzenia nam swojego sekretu, ale nie udało się. – Claudia ma tendencję do zbyt intymnych wyznań, lecz gdy sprawa dotyczy Livvie, lubię jej słuchać. – Nie masz żadnej koleżanki, która nazywa się Bettany – oznajmiła Livvie. Wydawała się urażona, ale tylko na niby. – Nie wiedziałaś o tym – odparła Claudia. – Chciałam ci tylko dać do zrozumienia, że nie miałabym nic przeciwko, gdybyś okazała się lesbijką. – Ale ja nie jestem lesbijką! – zawołała Livvie z udawanym zniecierpliwieniem. Zakryła dłonią usta, ponieważ kelner wybrał akurat ten moment na podejście do naszego stolika. Chociaż byłem pewien, że ją usłyszał, nie dał nic po sobie poznać. Wszystkim nam udało się opanować na tyle, by zamówić kolację i wino. Zdaniem Livvie Europa jest „zajebista” choćby z tego powodu, że można tam legalnie pić alkohol już od osiemnastego roku życia. Oczywiście, jeśli jesteś dość wysoki, by sięgnąć do baru, zostaniesz obsłużony. – Wiesz, jeśli chciałabyś kiedyś poeksperymentować z kobietą, oczywiście pod moim okiem, nie miałbym nic przeciwko. – Uśmiechnąłem się szelmowsko i na dodatek jeszcze uniosłem brew. Livvie pokręciła głową. – W ogóle mnie to nie dziwi. – Pod stołem oplotła palcami moje krocze. Otworzyła szerzej oczy, gdy poczuła mój wzwód. – Później – szepnęła. Zastanawiałem się, czy to oznaczało, że zaspokoi mnie później czy może będę miał szansę zobaczyć, jak całuje i dotyka innej kobiety. Tak czy inaczej, byłem szczęściarzem. Pozostała część wieczoru przebiegła w podobnie radosnej atmosferze. Claudia i Livvie wzięły na siebie ciężar prowadzenia rozmowy. Nie miałem nic przeciwko, a Rubio najwyraźniej myślał podobnie. Livvie była dowcipna, a Claudia tak nieokrzesana, że trudno było się z nich nie śmiać. Zaczynałem lubić przyjaciół mojej dziewczyny. Po kolacji i próbie tańca (nie jestem zbyt dobrym tancerzem), odwiozłem Claudię i Rubio do domu. Chłopak, jak to dżentelmen, próbował wcisnąć mi pieniądze za swój posiłek, ale nie pozwoliłem na to. – Kup jej coś kosztownego. Nic nie czyni kobiety bardziej spolegliwą w łóżku – powiedziałem z szerokim uśmiechem. – Ja już jestem spolegliwa – odparła Claudia. – Rubi może się wydawać nieśmiały, ale wiesz, co mówią o cichej wodzie. Rubi roześmiał się i zaczerwienił. – Jest pijana. Lepiej wezmę ją do środka. – Tak! Bierz mnie! – Przyciągnęła go do siebie zaczęła pożerać go na naszych oczach. Trwało to tak długo, że postanowiłem już odjechać. Zobaczyłem, jak Rubio macha do nas, nie przerywając pocałunku.

Livvie rozsiadła się wygodnie w fotelu pasażera. Alkohol przyniósł jej błogie zadowolenie, a sądząc po tym, jak cię pocierała, po powrocie do mieszkania czekało mnie mnóstwo pracy. – Potrzebujesz czegoś ze swojego mieszkania? Wolałbym zostać dzisiaj w hotelu. – Głaskałem ją jedną ręką za każdym razem, gdy nie musiałem zmieniać biegu. – Dlaczego? – zapytała półprzytomnie. – Wszystkie moje rzeczy są w hotelu. Twoje mieszkanie jest po drodze, więc możemy się zatrzymać i zabrać coś, jeśli trzeba – powiedziałem. Nienawidziłem spać bez Livvie. Koszmary zdecydowanie mniej mnie dręczyły w jej obecności. – Ale ja cię pragnę i nie chcę czekać – zaskomlała. Była bardzo pijana i w głębi ducha czułem, że tej nocy nie będzie seksu. – Ja ciebie też. Szkoda, że mieszkamy tak daleko od siebie. Claudia i Rubio nie mają tego problemu. Livvie nagle wydała mi się bardzo trzeźwa, o ile nie brało się pod uwagę jej szeroko otwartych oczu. – Czy ty... czy chcesz wprowadzić się do mojego mieszkania? – Nie – odparłem bardzo kategorycznie. – Aha. – Sprawiała wrażenie rozczarowanej, ale jednocześnie jakby jej ulżyło. Odwróciła się i patrzyła przez kilka minut w okno, a potem zapytała ze złością: – Dlaczego? – Bo twoje mieszkanie jest za małe. – Aha. – Była zdezorientowana. Westchnąłem. – Chcę, żebyś ty zamieszkała ze mną, Sophia. Ja wymelduję się z hotelu, ty wyprowadzisz się z mieszkania i kupimy wspólnie własne lokum. – W samochodzie zapadła cisza, która zdawała się trwać wieczność. – Dobra – zgodziła się. – Dobra? – dopytywałem, nie dowierzając. Co to za odpowiedź? – Dobra – powtórzyła i złapała mnie za rękę. – Dobra – powiedziałem. Otchłań wypełniła się po brzegi.

Trzynaście

Przeprowadziliśmy się do wspólnego mieszkania w kwietniu. Chociaż ja miałem inne zdanie na ten temat, Livvie uznała, że przeprowadzka do nowego domu to idealny prezent na urodziny. Twierdziła, że jej święto to doskonały argument, żeby poprosić przyjaciół o pomoc w przenoszeniu rzeczy. Nie chciała wynająć profesjonalistów, ponieważ i tak czuła się zakłopotana, że to ja zapłaciłem za dom i przepisałem go na nią. Ja z kolei upierałem się, że to lepiej, niż przepisać go na kogoś, kto oficjalnie nie istniał. Zgodziła się, lecz i tak nie mogła znieść myśli, że obcy ludzie mieliby poprowadzić przeprowadzkę. Ja z kolei czułem coś na kształt ekscytacji. Wydaje mi się, że mężczyzna nigdy nie powinien być „podekscytowany”; to brzmi raczej jak coś zarezerwowanego dla gimnazjalistek. Chciałem kupić dom od razu, jednak uznałem, że jeśli FBI wciąż się nami interesuje, taka transakcja może się wydać podejrzana. Zamiast tego Livvie wypłaciła z funduszu kwotę równą zaliczce i schowała gotówkę w depozycie, a ja opłaciłem, co trzeba. W końcu będę musiał poprosić o pomoc pewnych znajomych z przeszłości, żeby zachować pozory w nowym życiu Livvie. FBI niekoniecznie było w stanie skontrolować nas w Hiszpanii, jednak lepiej nie zwracać na siebie uwagi życiem ponad stan. Tak czy inaczej, nie powiedziałem jej nic na temat planów obejmujących nielegalne działania. Stałem się bardzo grzecznym chłopakiem, jednak wciąż pozostawałem sobą. Kupiliśmy ogromny dom, który już od jakiegoś czasu stał pusty. Razem z Livvie długo się śmialiśmy z liczby okien. Trudno było znaleźć choć jeden ciemny kąt, światło słoneczne docierało do każdego niemal zakamarka. Uznałem to za odpowiednie. Dość już spędziliśmy czasu w ciemności. Jednak były pewne rzeczy, które chciałem robić z Livvie, i te nigdy nie powinny zobaczyć światła dnia. Zadbałem o to, by w sypialniach zostały założone zasłony. Wyposażenie domu dobrane było tak, by w możliwie jak najlepszy sposób uwidocznić piękno sklepionych sufitów, marmurowych blatów i umywalek, salonów z niższą podłogą oraz ozdobnych elementów w drewnie i kamieniu. Zaproponowałem kupno budynku w niezmienionym stanie. Dawało mi to idealną wymówkę, by skłonić Livvie do podarowania swoich mebli Claudii i Rubio (niech on się martwi tymi wszystkimi poduszkami). Popatrzyła na mnie z uniesionymi brwiami, jednak ostatecznie nie opierała się zbyt długo. Już od jakiegoś

czasu oglądałem domy. Do czasu, kiedy dołączyła do mnie Livvie, zdążyłem dość poważnie okroić listę. Prawdziwym sprawdzianem mojej przebiegłości było zmanipulowanie jej tak, by samodzielnie „wybrała” tę ofertę, którą ja chciałem. Osiągnąłem sukces. Aby kupić ten dom, z pewnością należało mieć odpowiednie fundusze, jednak nie był na tyle drogi, by ludzie zaczęli coś podejrzewać. Naszymi sąsiadami byli przedstawiciele dobrze płatnych zawodów, a nie celebryci. Znaleźliśmy miejsce, które z czasem moglibyśmy pokochać i mieszkać tu dłuższy czas. Planowałem zmienić jeden z pokoi na górze w bibliotekę/biuro dla Livvie. Z kolei parter już zaklepałem na pewien specjalny projekt. – Błagam, powiedz, że to już ostatnie pudło – powiedziała Claudia, leżąc na drewnianej podłodze. – Wcale nie mam aż tak dużo rzeczy. Przestań jęczeć. Livvie odstawiła niesione pudełko i otarła pot z czoła wierzchem dłoni. Zauważyłem, że rozgląda się z zachwytem, i poczułem, jak mi serce rośnie. Uszczęśliwianie jej było dla mnie bardziej przyjemne, niż się spodziewałem. Znowu miałem jakiś cel w życiu. Z tego mogłem być dumny. Przeszedłem nad Claudią i powiedziałem do Livvie: – W lodówce leży puszka coli. Kupiłem też kilka butelek wody. Pojadę do sklepu na jakieś większe zakupy. Jestem ci winien przynajmniej jakąś urodzinową kolację. – Pocałowałem ją w czoło i ruszyłem do wyjścia. Wynajęta ciężarówka była już pusta i Rubio miał jechać za mną, żeby przywieźć mnie z powrotem, kiedy już ją oddam. Czekał już na mnie na zewnątrz. I wreszcie ubrał się dla wygody, a nie modnie. Dziwnie było patrzeć na niego w luźnych spodniach, trampkach i koszulce. Wyglądał na jeszcze młodszego niż w rzeczywistości. – Gotowy? – zapytał. – Tak. Kobiety mogą się zająć rozpakowywaniem pudeł pod naszą nieobecność. W drodze powrotnej chcę wpaść do sklepu. Możemy kupić steki na kolację. – Zmierzwiłem włosy Rubio, mijając go. Zaśmiał się i ruszył do swojego samochodu. Aż do tej chwili co najwyżej wyciągałem do niego rękę na przywitanie. Jednak w ciągu ostatnich kilku miesięcy w pewnym sensie zaprzyjaźniliśmy się. Nie wyobrażam sobie, żebym zaczął mu się zwierzać, ale widziałem, że chłopak uważa mnie za wzór i, jakby to ująć, wziąłem go pod swoje skrzydła. – Brzmi nieźle. Możemy też wziąć tort dla Sophii. – Uśmiechnął się. On też w pewnym sensie wziął mnie pod swoje skrzydła. Dzięki niemu poznałem inną stronę Livvie. Udawała, że urodziny nie są dla niej istotne, jednak w rzeczywistości spodziewała się chociaż małej niespodzianki i on dobrze o tym wiedział. Postanowiłem, że kiedy już zostaniemy sami, dostanie ode mnie nie lada niespodziankę. Oczywiście dobry tort też nie jest zły. – Świetny pomysł – powiedziałem. Cofając, nie powstrzymałem się przed podziwianiem naszego nowego domu w lusterku wstecznym. Czyżbym naprawdę porzucił przeszłość? Przestałem już być tamtym człowiekiem? Nie miałem co do tego pewności, jednak świadomość, że Livvie będzie pierwszą i ostatnią osobą, którą będę oglądać każdego dnia, dawała mi większy spokój ducha, niż kiedykolwiek czułem. Moje nowe życie z nią u boku było dla mnie wszystkim. Chociaż przerażała mnie myśl, że bez niej jestem nikim, z radością byłem gotów spędzić z nią tyle czasu, ile tylko postanowi dać nam los. Oczywiście gdyby spróbował wyrwać ją z moich objęć, zamierzałem walczyć o nią do utraty sił. Po odstawieniu wynajętego samochodu pojechaliśmy z Rubio na zakupy i po tort dla Livvie. Byłem wykończony, ale i tak cieszyłem się na myśl, że zrobię coś wyjątkowego z okazji jej urodzin. A mój wewnętrzny egoista nie mógł się doczekać, kiedy zostaniemy sami i będziemy mogli w pełni wykorzystać naszą pierwszą noc we wspólnym domu.

– Mam nadzieję, że spodoba się jej nasz prezent. My nie świrujemy jak ty – powiedział Rubio z szerokim uśmiechem i zgarnął włosy z twarzy. Ciągle kusiło mnie, żeby skrócić mu tę wystudiowaną fryzurę. – Jestem pewien, że jej się spodoba. W końcu jesteście jej przyjaciółmi i znacie ją lepiej ode mnie. – Nie wydaje mi się. Z tobą jest inna. Szczęśliwsza. Kiedy ją poznaliśmy, była bardzo cicha. Nie mówiła zbyt wiele, unikała rozmów o rodzinie i dzieciństwie. Claudii zrobiło się jej żal i pomyślała, że Sophia musi czuć się samotna. Zmarszczyłem brwi. – Sophia nie potrzebuje niczyjego współczucia. Jest na to zbyt silna. – Nie o to chodzi. – Rubio chyba poczuł się urażony. – Claudia po prostu nie lubi patrzeć, jak ludzie są nieszczęśliwi. Nie okazuje tego, ale w głębi duszy jest bardzo wrażliwa. Ma wielkie serce. – Jasne – rzuciłem, nie dowierzając. Dziewczyna była arogancka i krzykliwa. Lubiłem ją, lecz trudno mi było uwierzyć w jej wrażliwe wnętrze. Rubio po raz pierwszy wydał mi się zirytowany. – A skąd ty możesz wiedzieć? Ja wiem. Musiałem się roześmiać. – Nie chciałem cię urazić. Claudia jest dobrą przyjaciółką. Tylko wiesz... jest, jaka jest. Gniew chłopaka szybko wyparował. – Tak, wiem. Tego dnia, kiedy się poznaliśmy, kolega siłą zaciągnął mnie na imprezę. Podobała mi się wtedy taka jedna dziewczyna i właśnie się dowiedziałem, że zaczęła się spotykać z kimś innym. Chciałem zostać w domu, ale w końcu dałem się namówić. Claudia mnie zobaczyła i od razu podeszła. Jako chodzące szczęście postanowiła, że poprawi mi humor. Powiedziałem jej o tamtej dziewczynie, a ona kazała mi o niej zapomnieć, bo byłem jej chłopakiem – opowiadał Rubio z głupim uśmiechem na twarzy. – Pasujecie do siebie – stwierdziłem, a jemu się to chyba spodobało. – Opowiedz mi więcej o Sophii. – Kiedyś była ciągle smutna. Udawało nam się ją trochę rozbawić, ale nie na długo. Czasami zostawiałem ją z Claudią, bo wydawało mi się, że denerwowało ją patrzenie na nasze szczęście. Nigdy nie powiedziała tego wprost, ale takie odnieśliśmy wrażenie. Dlatego tak bardzo zależało nam na tym, by ją z kimś umówić. – Wzruszył ramionami. – A potem poznała ciebie i od tej pory jest szczęśliwa. Mam nadzieję, że wiesz, jaki miałeś fart. Niewiele wiem o jej przeszłości, ale wiem, że to dobra dziewczyna. Powinieneś o nią dbać. Popatrzyłem na niego i przekonałem się, że mówi zupełnie poważnie. Rubio to dobry chłopak. – Zamierzam uczynić Sophię bardzo szczęśliwą. Nie musisz mi mówić, jak dobrze trafiłem, bo ja doskonale o tym wiem. – Świetnie – odparł. – Nie chciałbym być zmuszony dać ci w szczękę. Roześmiałem się. Nie zdołałem się powstrzymać, gdy wyobraziłem sobie Rubio, który staje naprzeciwko mnie, by walczyć. – Ja też tego nie chcę. Sytuacja była o wiele mniej przyjemna po powrocie do domu. Claudia wyszła nas przywitać na podjazd, a jej wyraz twarzy przyprawił mnie o palpitacje serca. – Gdzie Sophia? – zapytałem. Już biegłem w stronę domu i nie usłyszałem odpowiedzi. – Sophia! – wrzasnąłem, przeskakując co drugi stopień schodów. – Tutaj! – zawołała z sypialni. Poczułem ogromną ulgę. Była bezpieczna. Nie istniało

niebezpieczeństwo. Nasze życia są teraz zupełnie inne. Dopiero po chwili się uspokoiłem. Przez moment myślałem, że zrobię komuś krzywdę. Kiedy wszedłem do sypialni, Livvie siedziała na łóżku. Płakała, trzymając w rękach list. – Co się stało, Kotku? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Po prostu... – Wytarła łzy z oczu i pociągnęła nosem. – Co się stało? Zrobiłem coś nie tak? – Nienawidziłem, gdy była smutna. Ani trochę nie cieszyły mnie już jej łzy. Zostawiały mi gorzki posmak na języku. – Nie, kochanie. Nic nie zrobiłeś. – Nigdy wcześniej nie zwróciła się do mnie w ten sposób. – Mów. – Usiadłem obok niej na łóżku, a ona natychmiast wepchnęła mi się pod ramię i przytuliła. Pogłaskałem ją po plecach i czekałem cierpliwie. Livvie lubiła mówić i wiedziałem, że wreszcie się przełamie. – Mama wysłała mi kartkę z życzeniami urodzinowymi. Wzięłam ze sobą pocztę i zobaczyłam kopertę bez adresu nadawcy. Nie byłam na to gotowa. – Wcisnęła się jeszcze mocniej w moją pierś. Jej relacje z rodziną budziły we mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony pragnąłem jej szczęścia i chciałem, żeby miała wszystko, o czym marzyła. Jednak jednocześnie chciałem sam być częścią jej szczęśliwego życia i to najlepiej największą. Rodzina temu zagrażała – zagrażali naszemu związkowi, nam. Musiałem być ostrożny. – Co napisała? – Że mnie przeprasza i tęskni. Tęskni za mną całe rodzeństwo. Chce wiedzieć, czy uda nam się wszystko naprawić – powiedziała i pociągnęła nosem. – Czy tego właśnie chcesz, Kotku? – Wolałbym usłyszeć odpowiedź przeczącą. Wolałbym usłyszeć, że nie potrzebowała nikogo oprócz mnie i pieprzyć wszystkich innych. Wiedziałem jednak, co by to oznaczało. Sam byłem przecież sierotą. Możliwe, że wciąż mam jednego żyjącego rodzica, jednak nadal uważałem się za sierotę. – Nie wiem. Westchnąłem. – To przeze mnie. Jak zwykle przeze mnie. Nie chciałbym rozdzielać cię z ludźmi, których kochasz. – Nie byłem pewien, co próbuję właśnie powiedzieć, ale za to nie miałem wątpliwości, że piekielnie bolało. Związek Livvie ze mną zawsze będzie tworzył mur między nią a resztą świata, a ja byłem zbyt wielkim egoistą, żeby to zmienić. – Wcale nie! – upierała się. – Nasze relacje były beznadziejne na długo przed tym, jak cię poznałam. Przecież o tym wiesz, tylko... – Tylko że to twoja matka. Krew z krwi. – Ty też jesteś dla mnie rodziną. – Pocałowała mnie w pierś i znowu przytuliła. – Przelaliśmy krew dla siebie nawzajem. Nie mogę tego samego powiedzieć o mojej matce. Wciągnąłem gwałtownie powietrze. Chociaż jej słowa mnie wzruszyły, jednocześnie budziły mój niepokój. – To też była moja wina. – Caleb, czy ty próbujesz mnie rozgniewać? Chcesz, żebym się na ciebie wściekła? Przecież dajesz mi szczęście. Dzisiejszy dzień był jednym z najszczęśliwszych w całym moim życiu. Nie psuj tego, kierując tę rozmowę na temat naszego związku. Tu chodzi o moją mamę i to, jak mną manipuluje. Przynajmniej ty miałeś powód, by zrobić to, co mi zrobiłeś. Ona jest moją matką, więc jakie ona mogła mieć powody, do cholery? Dlaczego traktowała mnie jak psa i czekała aż pięć dni, żeby pojawić się wreszcie w szpitalu? – Podniosła się i zacisnęła dłoń

wokół kawałka papieru, który chyba był rzeczoną kartką urodzinową. – Przepraszam, Kotku. Nie chciałem znowu poruszać tematu „nas”. Powiem ci, co myślę: zasługujesz na szczęście. Jeśli uzyskanie odpowiedzi na te pytania przyniesie ci spokój ducha, jesteś to sobie winna. Jeśli chcesz skończyć z nią raz na zawsze, śmiało... ale nie wydaje mi się, żebyś naprawdę tego pragnęła. – Przyciągnąłem ją znowu do siebie. Nie wiedziałem, czy to dla uspokojenia jej czy siebie, lecz najwyraźniej pomogło nam obojgu. – Może zadzwonię do niej w przyszłym tygodniu. – Dobrze – szepnąłem. Tylko tyle udało mi się wydusić. – Obiecaj, że mnie nie zostawisz. – Ręce Livvie objęły mnie mocno. – Obiecuję. A ty możesz to obiecać? – Trochę bałem się odpowiedzi. – Obiecuję. Jestem twoja. – A ja twój. – Sophia? Mamy sobie pójść? – zawołała Claudia z dołu. – Nie! – krzyknęła w odpowiedzi Livvie. – Zejdziemy za minutkę. – Podniosła się i pocałowała mnie, z początku delikatnie, lecz po chwili bardziej namiętnie. Przyciągnąłem ją bliżej i zacząłem pieścić jej piersi. Przerwała pocałunek. – To później, Sexy. Będziemy mieli mnóstwo czasu. – Trzymam cię za słowo. – Pocałowałem ją jeszcze raz. – Świetnie. Uwielbiam, kiedy mnie trzymasz. – Uśmiechnęła się i zobaczyłem, że czuje się już lepiej. Zszedłem na dół, żeby dotrzymać towarzystwa jej przyjaciołom, gdy ona doprowadzała się do porządku. Kiedy do nas dołączyła, zjedliśmy aros con gandules i steki. Na deser mieliśmy tort urodzinowy Livvie, a ja już na zawsze zapamiętam radość malującą się na jej twarzy, gdy zdmuchiwała świeczki. Tamtej nocy, kiedy już wszyscy sobie poszli i wreszcie zostaliśmy sami, usiedliśmy na nowej kanapie i gapiliśmy się w płomienie trzaskające w kominku. – Dziękuję za super urodziny. Roześmiałem się. – Przenoszenie pudeł, emocjonalna trauma i tort. Niewiele trzeba, żeby cię zadowolić. Szturchnęła mnie w żebra. – Palant. – Wyjątkowo ujdzie ci to na sucho, bo masz dzisiaj urodziny. – A skoro już o tym mówimy, dostanę prezent? – Usłyszałem uśmiech w jej głosie. – Tak. Chcesz go teraz? – kusiłem. – Oczywiście! – Bardzo dobrze, lecz najpierw... zdaje się, że jubilatka powinna dostać lanie. Livvie spięła się. – Ale... jestem taka zmęczona! – I dobrze. Nie będziesz się wiercić. – Złapałem ją i przełożyłem przez kolano. To było najmniej realistyczne lanie, jakie kiedykolwiek komuś wymierzyłem. Moja ofiara chichotała przez cały czas, a ja nic nie zrobiłem, żeby temu zapobiec. – Byłeś dla mnie łaskawy. – Wciąż się śmiała, dysząc. – W salonie nie mamy zasłon w oknach. Nie chcę jeszcze straszyć sąsiadów. – O. Mój. Boże. Zapomniałam o tym. – Podniosła się i usiadła mi na kolanach. – Pewnie mają nas za zboczeńców. – I mylą się? – Racja. A teraz, dobry człowieku, poproszę o mój prezent. – Wyciągnęła obie ręce.

Zsunąłem ją na kanapę i poszedłem na górę. Przerwę teraz opowieść i zapowiem szczerze, że nie poznacie szczegółów mojego prezentu dla Livvie. Bez urazy, ale to po prostu zbyt żenujące. Natomiast nie mam ochoty czytać setek pytań w Internecie, więc powiem krótko: prezent dotyczył rekonstrukcji jednego z jej wspomnień, w którym główną rolę gram ja... sam... pod prysznicem. No to wy możecie już moczyć majtki, a ja przechodzę do następnego rozdziału.

Czternaście

Śniłem. Nienawidzę snów, ale po raz pierwszy od bardzo dawna... to był dobry sen. Właściwie to nie chciałem się budzić. W moim śnie był Rafiq, lecz nie był do końca sobą. Był taką wersją siebie, jakiej nigdy nie znałem i jaką nigdy być nie mógł. Jego obecność jednoznacznie świadczyła o tym, że to tylko sen, jednak nie sprzeciwiałem się jego obecności. Razem z Livvie zorganizowaliśmy przyjęcie. Świętowaliśmy moje urodziny. Przyszło mnóstwo ludzi, których nie poznawałem, jednak najwyraźniej byli to znajomi gospodyni. Myślę, że jedna z kobiet była jej matką. Stały razem z kuchni i nalewały szampana do wysokich kieliszków. Jedna z sióstr Livvie próbowała przekonać je, żeby pozwoliły jej się napić. Wyglądała tak, jak zgodnie z moimi wyobrażeniami mogła wyglądać Livvie w dzieciństwie. Moja dziewczyna wyglądała na bardzo szczęśliwą. – Świetnie sobie poradziłeś, Khoya. Jestem z ciebie dumny. Zasłużyłeś na to – powiedział Rafiq. Poklepał mnie po plecach i poczochrał mi włosy tak, jak robił to, kiedy byłem jeszcze chłopcem. Strzepnąłem jego rękę. – Nie jestem już dzieckiem. Przestań. Cały czas się uśmiechałem. – Wiem. Wyrosłeś na prawdziwego mężczyznę i masz teraz własną rodzinę. Może tylko wspominam chłopca, którego kiedyś znałem. – Znowu poczochrał mi włosy. Nie przeszkadzało mi to. – Cieszę się, że przyszedłeś. Nie mam innej rodziny. – Jesteśmy sierotami, Caleb. Tworzymy własne rodziny. Roześmiałem się. – Tak, pamiętam. – A co z resztą? To też pamiętasz? – W jego głosie pojawił się smutek. – Przebaczyłem ci i dzięki temu znalazłem się tutaj. – Spojrzałem na Livvie i jej matkę. Popatrzyły na mnie i pomachały, a ja uniosłem w odpowiedzi rękę. – Co to za koleś? Wydaje się intrygujący, ale też straszny. – Claudia wpadła na mnie z boku i omal nie popchnęła mnie na Rafiqa. – Zawsze musisz się tak rozpychać?

– Nie lubię, gdy ktoś inny jest w centrum uwagi – powiedziała i puściła do niego oko. – Ale to są moje urodziny! – upomniałem ją, lecz ona tylko wzruszyła ramionami. Przedstawiłem ją Rafiqowi i szybko uciekłem. Claudia zdążyła już zacząć zadawanie osobistych pytań na temat jego roli w moim życiu. Rafiq zmarszczył nos, jakby właśnie poczuł brzydki zapach, a ja zaśmiałem się w głos. Należało mu się. Kiedy wszedłem do salonu, Rubio właśnie podpinał konsolę. Odwrócił się, gdy mnie usłyszał. – Pomożesz mi, James? Ledwo się ruszam w tych absurdalnie ciasnych spodniach. – Rubio to małomówny chłopak, więc nie potrafiłem we śnie wymyślić mu żadnej ciekawej kwestii. Miałem też trudności z uruchomieniem konsoli. – Ja śnię, Rubio. Nie potrafię tego podłączyć. Poczekaj. – Kopnąłem w urządzenie i nagle wszystkie kable magicznie powędrowały w odpowiednie miejsca. – Nieźle! Któregoś dnia, kiedy Claudia przestanie rozpieszczać mnie jak dwulatka, mam nadzieję, że nauczysz mnie, jak być prawdziwym mężczyzną – powiedział (to tylko sen, więc nie próbuj mnie osądzać). – Możesz zacząć lekcje od zajęcia się tym. – Wyjąłem nożyczki z kieszeni i ściąłem włosy zakrywające mu pół twarzy. W salonie rozległy się oklaski. – Dobra, wszyscy, nadszedł czas na Sto lat! – Tłum zrobił miejsce dla Livvie, która przyszła z kuchni, niosąc duże ciasto czekoladowe ze świeczkami. Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam, Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam, Jeszcze raz, jeszcze raz niech żyje, żyje nam, Niech żyje nam. Skrzywiłem się. Kiedy nauczyłem się tej piosenki? Obudź się, jubilacie. Nadszedł czas na twój prezent. Poczułem coś miękkiego na twarzy. Obudź się, Sexy. To twoje urodziny. Uśmiechnąłem się i we śnie, i w rzeczywistości. Livvie. Była prawdziwa. Była ze mną. Była moja. Sen był przyjemny, owszem, ale rzeczywistość jeszcze lepsza. Powoli podniosłem powieki. Dwa światy, realny i nierealny, podzieliły się i poukładały w odpowiednie szufladki w moim umyśle, a ja wreszcie mogłem trzeźwo myśleć. Uśmiechnąłem się jeszcze raz, widząc Livvie stojącą przy łóżku. Podniosła rękę i połaskotała mnie długim piórem. Potarłem nos dłonią. – To pióro służy do czegoś innego – upomniałem ją. Miałem zachrypnięty głos. Ziewnąłem i przeciągnąłem się. – Chcesz, żebym połaskotała twojego penisa? – Przesunęła piórem po małym wzniesieniu w pościeli. Położyłem rękę na wzwiedzionym członku i odwróciłem się. – Nie. W ogóle masz nic nim nie robić. A ja idę do łazienki. – No to szybko! Mam zaplanowany cały dzień urodzinowych atrakcji, a ty już mi je psujesz spaniem i porannym aligatorem. Roześmiałem się. – Nienawidzę, kiedy tak mówisz. – Naprawdę? A mi się nie podoba, że nie mogę się nim pobawić. Dlaczego jest taki

sztywny, skoro nie mogę nic z nim zrobić? To się nazywa fałszywa reklama, panie Cole. Przewróciłem się na plecy i zakryłem oczy. – Dobra. Baw się. Tylko szykuj się, że to chwilę zajmie. – Kiedy ostatni raz dosiadła mój poranny wzwód, nie mogłem dojść przez godzinę. Ona po wszystkim musiała się zdrzemnąć i w ten sposób minął nam cały poranek. – To niestety będzie musiało poczekać. Mamy inne plany. A teraz wstawaj! – Livvie oparła się rękami o mój brzuch i zaczęła skakać. – Przestań! Naprawdę musiałem się wysikać. Złapałem ją w pasie i wciągnąłem na łóżko. Piszczała, gdy zacząłem ją łaskotać. – Będę to robić tak długo, aż wreszcie się zsikasz! – Wierzgała nogami, ale przykryłem ją narzutą i została uwięziona. – O Boże! Błagam, przestań. – Śmiała się mimo paniki, którą widziałem w jej oczach. – Przepraszasz? – zapytałem. – Tak! Proszę! – Zdążyła się zdyszeć, zanim ją puściłem. Posłała mi szeroki uśmiech. – Mogę cię pocałować? – Nie umyłeś jeszcze zębów – rzuciła, marszcząc nos. – Wiem. Dlatego najpierw zapytałem. – Już się pochyliłem. Cmoknąłem ją szybko, a potem zeskoczyłem z łóżka i pobiegłem do łazienki, żeby uciec przed jej odwetem. Usłyszałem pukanie do drzwi. – Spotkajmy się na dole, kiedy skończysz. Przygotowałam śniadanie. – Dobra – zgodziłem się. Kiedy skorzystałem już z toalety, umyłem ręce i zęby. Ocierając twarz fioletowym ręcznikiem (Livvie wpuściła do środka trochę swojej dziewczęcej magii), popatrzyłem na swoje odbicie w lustrze. To były moje pierwsze urodziny, chociaż miałem dwadzieścia osiem lat. Przedziwne uczucie. Zastanawiałem się, czy wyglądam na swój wiek. Oto moje życie. Byłem dziwką w dzieciństwie, zabójcą w okresie dorastania i potworem jako dorosły mężczyzna. Kim jestem teraz? Czym jestem teraz? Wzruszyłem ramionami. Mieszkaliśmy już razem od czterech miesięcy. Na początku musieliśmy się do tego przyzwyczaić. Niełatwo było mi się pogodzić z obecnością drugiej osoby przez cały dzień, każdego dnia. Z drugiej strony sprawę ułatwił mi fakt, że spędziłem z Livvie bardzo dużo czasu jako jej porywacz, a kiedy się spotykaliśmy jako para, starałem się robić to bardzo często. Jeśli potrzebowałem chwili dla siebie, zazwyczaj szedłem na górę, żeby popracować nad wyremontowaniem biblioteki/biura. Innym razem zostawałem na dole, żeby zająć się budowaniem nowych sprzętów do realizowania perwersyjnych fantazji (kilka z nich pochodziło od Livvie). Kazała mi założyć zamek w drzwiach, żeby nikt przypadkiem tam nie zawędrował. Moja dziewczyna najwyraźniej nie miała najmniejszych problemów z przyzwyczajeniem się do nowej sytuacji. Wyjaśniła mi, że od dziecka mieszkała w domu pełnym ludzi. Jeśli coś jej przeszkadzało, to raczej wielkość budynku. Mówiła, że był tak duży, że czasami wydawał się pusty. Jednak Claudia i Rubio praktycznie mieszkali razem z nami, więc szybko się to zmieniło. Kiedy Livvie potrzebowała samotności, zazwyczaj siedziała na górze, przed laptopem. Ciągle przechodziłem zmiany i odkrywałem, że chociaż pewne rzeczy zawsze będą budziły we mnie dyskomfort – na przykład odnowione relacje między Livvie i jej matką oraz ich rozmowy przez telefon, a także poznawanie nowych ludzi, festiwale filmowe (kocham Kotka, ale niektórzy z tamtych ludzi są tacy nudni!), tłumaczenie się z braku zatrudnienia – kochałem bycie Jamesem. Przyznaję, że zdarzało mi się niekiedy tęsknić za dawnym życiem, jednak przez większość czasu cieszyłem się tym nowym i jego przejawami: Livvie, przyjaciółmi oraz...

urodzinami. Kiedy zszedłem na dół, zobaczyłem czekającą na mnie niecierpliwie Livvie. Usmażyła małe naleśniki z bekonem i truskawkami, a potem ułożyła z nich uśmiech na talerzu. – Spodziewałem się raczej miski płatków – rzuciłem. – Nie martw się, to zostawiłam na jutro – odparła. Obeszła blat kuchenny i położyła mi dłonie na twarzy. – Wszystkiego najlepszego, Sexy. – Przycisnęła swoje usta do moich. Smakowała sokiem pomarańczowym i syropem klonowym. Przyciągnąłem ją bliżej, zachęcony słodyczą jej języka. Poczułem, jak mięknie w moich objęciach. Powiedziała mi kiedyś, że kiedy się całujemy, kradnę jej powietrze. Zupełnie jakby przeze mnie przechodziła każda cząsteczka, która wędrowała do jej płuc. Wtedy uznałem, że to kolejny przykład jej kwiecistego języka. Jednak zapamiętałem tę wizję i zacząłem większą uwagę przykładać do naszych oddechów w trakcie pocałunków. I wtedy to poczułem. Uwielbiałem moment, kiedy Livvie całkowicie mi się oddawała. Porzucała całą świadomość i pozostawiała jedynie instynkty. Kołysała się. Jęczała. Ocierała się o mnie. Moje dłonie powędrowały wzdłuż jej pleców i spoczęły na krągłej pupie. Podciągnąłem jej spódniczkę. Jeszcze kilka sekund i wsunąłbym kciuki pod gumkę majtek, by je zdjąć, jednak nie pozwolono mi na to. – Nie, Sexy, nie teraz – powiedziała, przesuwając ręce do tyłu, żeby mnie powstrzymać. – A właśnie, że teraz – odparłem. Złapałem jej dłonie i przytrzymałem lewą ręką, a prawą zacząłem ściągać jej majtki. Jednocześnie całowałem ją w ramię. – James – jęknęła. – Okna. Westchnąłem. – Cholera. Jeszcze dzisiaj zakładam zasłony! – powiedziałem, zniecierpliwiony. Co miałem zrobić, żeby zaliczyć w dzień urodzin? Livvie odsunęła się i poprawiła spódniczkę. – Nie denerwuj się. – Pocałowała mnie szybko i wróciła do kuchni, żeby nałożyć naleśniki także dla siebie. – Będziesz miał jeszcze mnóstwo czasu, żeby zagrać w „Kotek to niegrzeczna dziewczynka”. Obiecuję. – Trzymam cię za słowo – mruknąłem. Wziąłem kawałek bekonu i włożyłem od ust. Rafiq nie należał do ortodoksyjnych muzułmanów, jednak z pewnością przewróciłby się w grobie, gdyby wiedział, że właśnie pałaszuję wieprzowinę. A ja nawet całkiem lubiłem bekon, w rozsądnych ilościach. – Co zaplanowałaś dla mnie na dzisiaj? Tylko proszę, bez wychodzenia z domu. Livvie popatrzyła na mnie z żalem. – Nie bądź takim zrzędą, Sexy. Moglibyśmy wyjść na miasto i się zabawić. – Nienawidzę się bawić. Roześmiała się. – To do ciebie podobne. Całe szczęście, że nigdy nie musiałeś publikować ogłoszenia matrymonialnego. Cześć, jestem James – zaczęła swoją absurdalną parodią mojego głosu. – Mam dwadzieścia osiem lat. Lubię dostawać kopniaki w twarz, seks na kuchennym blacie, śledzenie mojej dziewczyny i przeganianie dzieci z trawnika. Za to nie znoszę dobrze się bawić. Jeśli ty masz podobnie, odezwij się. – Niemal zgięła się w pół, zaśmiewając się z własnego dowcipu. – Wcale cię nie śledzę. Już nie. Poza tym nigdy nikogo nie przeganiałem z trawnika. – Claudii też nie? – Nie powinna się opalać przed domem. – Nie mogłem powstrzymać się od śmiechu na wspomnienie, jak włączyłem zraszacze, gdy leżała na trawie. Wściekła się jak diabli. Pozwoliłem jej nieco ochłonąć na dworze, zanim Livvie wpuściła ją do domu.

Dużo żartowaliśmy w trakcie śniadania. Nie znam drugiej osoby, która potrafi w jednej chwili mnie wkurzyć, a za chwilę rozśmieszyć. Powtarza, że jestem przekorny, lecz ja dostrzegam tę samą cechę u niej. To chyba sprawia, że nasz związek jest taki ciekawy. Livvie zaplanowała dla nas idealny dzień. Na początek zapewniła mnie, że spędzimy go wyłącznie we dwójkę. Chociaż polubiłem Claudię i Rubio, swoje urodziny chciałem spędzić tylko w towarzystwie Livvie. Przed nią nie muszę niczego udawać. Mogę być sobą – cokolwiek by to znaczyło. Tego dnia była czarująca i pełna zaskakujących pomysłów. Ponieważ ominęło mnie bardzo dużo urodzinowych niespodzianek, postanowiła pokazać mi, co straciłem. Na początek zabrała mnie na gokarty. Chociaż to bardzo małe pojazdy, potrafią rozpędzić się do siedemdziesięciu kilometrów na godzinę. Przegrałem cztery z siedmiu wyścigów, bo Livvie jest ode mnie lżejsza, więc jej gokart mógł jechać szybciej. Chociaż, szczerze mówiąc, jestem pewien, że mogłem wygrać za każdym razem. Co prawda ona ma inne zdanie na ten temat. Uwielbia szczycić się swoją wygraną. Po przejażdżce poszliśmy zjeść pizzę i pograć na automatach na piętrze. Nie miała ze mną szans w strzelankach i chyba wydaliśmy ze trzydzieści euro, naparzając w Area 51. Jeśli naszą planetę zaatakują kiedyś przybysze z kosmosu, stanę do walki w pierwszym rzędzie. Kiedy nastał wczesny wieczór, właśnie kończyliśmy grę w minigolfa. Jeden z najlepszych dni swojego życia spędziłem z najlepszą osobą, jaką znam. Nie mogłem się doczekać, kiedy wrócimy do domu i wyrażę swoją wdzięczność za to, że daje mi wszystko, czego potrzebuję, i znacznie więcej, niż na to zasługuję. – Nie możesz tak robić, Kotku. Oszukujesz. – Spojrzałem na nią groźnie, kiedy podniosła piłeczkę i położyła z powrotem na macie. – Odwróciłeś moją uwagę. Powinnam mieć drugą szansę. To już ostatni dołek. – Wystawiła język. – Rozproszyłem twoją uwagę, stojąc bez słowa za twoimi plecami? – Tak. – Dam ci drugą szansę, jeśli powiesz, że mnie kochasz. – Posłałem jej diabelski uśmiech. Jeden z tych, które lubię pokazywać przed rozebraniem jej do najbardziej niegrzecznych igraszek. – Ty pierwszy – powiedziała z szerokim uśmiechem. Uderzyła kijem w piłeczkę, która potoczyła się po zielonej macie, jednak nie dotarła na pagórek z lodami i wróciła na swoje miejsce. Roześmiałem się. – To dla ciebie. – Zaczęła tyle razy uderzać w piłkę, aż w końcu trafiła w dołek. Szczyciła się każdą wygraną, a przegrywać zupełnie nie potrafiła. – Jesteś głodny? – zapytała, kiedy wychodziliśmy. – W zasadzie nie, zapchałem się śmieciowym żarciem. – Wyłączyłem alarm w BMW. – Powiedz, że jesteś głodny, żebym mogła zaproponować knajpę – rzuciła z szerokim uśmiechem. – Umieram z głodu! – Ja też! Całe szczęście znam taką włoską knajpkę, którą niedawno otworzyli. Powinniśmy tam pojechać. Otworzyłem dla niej drzwi, a ona pocałowała mnie w policzek i wsiadła. Zająłem miejsce za kierownicą, a kiedy zmieniałem bieg, żeby wyjechać z parkingu, dłoń Livvie zdążyła już wylądować na moim udzie. Wyjaśniła mi, gdzie jechać, jednocześnie głaszcząc mnie delikatnie palcami.

– Dziękuję, Kotku – szepnąłem. – Nie ma za co, Sexy. Dobrze się bawisz? – Nieziemsko. Myślę, że jutro spróbuję znaleźć tamten automat. – Emerytura sprawiła, że otworzyłem się na nowe hobby. Odkryłem, że bardzo lubię gry wideo. – Mężczyźni – prychnęła. – Lepiej, żebyś nie zaczął mnie zaniedbywać. – Zrobiła nadąsaną minę, lecz zupełnie bez przekonania. – Sama zachęcałaś mnie do grania na konsoli. Kto tu kogo sprowadza na złą drogę. – Przykryłem dłonią jej dłoń i nie zabierałem już przez dwadzieścia minut drogi do restauracji. Kiedy dotarliśmy na miejsce, zdałem sobie sprawę, że Livvie okłamała mnie i jednak nie spędzimy całego wieczora tylko we dwójkę. Claudia i Rubio już czekali na stolik. W rękach trzymali torby ozdobne. Claudia wydawała się wyjątkowo roztrzepana i po uściskaniu Livvie rzuciła mi się na szyję. – Wszystkiego najlepszego! – Pocałowała mnie w oba policzki, a ja niechętnie odwzajemniłem te czułości. Claudia to dobra przyjaciółka i muszę przyznać, że zrobiłbym dla niej i Rubio niemal wszystko. Chłopak wyciągnął do mnie rękę i złożył mi życzenia. Miał na sobie różową koszulę w cienkie, szare paski oraz ciemnoszary sweter i czarne spodnie. Nie wyglądał źle i przez moment zastanawiałem się nad kupnem różowej koszuli. Potem jednak zauważyłem, że jej odcień idealnie pasował do letniej sukienki Claudii, i porzuciłem ten pomysł. Livvie i ja nigdy nie włożymy pasujących strojów. Nigdy! – W mieście jest jarmark. Po kolacji idziemy tam z Claudią. Moglibyście do nas dołączyć, jeśli nie macie innych planów – powiedział Rubio w drodze do stolika. Spojrzałem na Livvie, która była zajęta opowiadaniem koleżance o wygranych wyścigach na torze gokartowym. Oczywiście słowem nie wspomniała o przegranej w minigolfa. Uśmiechnąłem się pod nosem. – Po kolacji pewnie pojedziemy już do domu. Czeka mnie jeszcze jeden ostatni prezent i nie mogę się doczekać, kiedy go rozpakuję. Rubio się zarumienił. – J-jasne, pewnie. – Szturchnąłem go łokciem i obaj się roześmialiśmy. Zamówiliśmy przystawki i sałatki, ponieważ nikt nie był szczególnie głodny. Restauracja okazała się cicha i przytulna. Prawdopodobnie prowadziła ją jedna rodzina. Jedzenie smakowało jak domowe i było pyszne. Wręcz pomyślałem, że niepotrzebnie napchałem się wcześniej pizzą, trudno mi jednak było naprawdę żałować jakiejkolwiek części tego dnia. – To już czas na prezenty? Nie mogę się doczekać! – Claudia klasnęła w ręce. – Musiałem jej kupić tę sukienkę. Zawsze chce prezenty, kiedy inni je dostają. – Rubio roześmiał się i pocałował swoją dziewczynę w odsłonięte ramię. Nie miała nawet dość wstydu, żeby udać zakłopotaną, a ja pomyślałem, że właśnie tę cechę lubię w niej najbardziej. Claudia nigdy niczego nie udawała. Nie mogłem tego samego powiedzieć o większości ludzi. – Chcesz już rozpakować prezenty? – zapytała Livvie, unosząc znacząco brwi. – No w zasadzie mogę – odparłem, pozorując brak zainteresowania. Claudia jako pierwsza podała mi swój prezent, czyli płytkie pudełko, które prawie nic nie ważyło. Dziewczyna omal nie pękła od ekscytacji i wstrzymywanego śmiechu. Od razu zrobiłem się podejrzliwy. Zwłaszcza kiedy powiedziała do Livvie: – Będziesz musiała zmusić go do założenia tego. Oderwałem papier i podniosłem wieko pudełka. Gapiłem się i gapiłem, a potem popatrzyłem jeszcze trochę.

– Co to jest, do cholery? – zapytałem, śmiejąc się. Potrząsnąłem pudełkiem i dwie gałki oczne zakołysały się na sprężynkach. – Wyjmij – zasugerowała Livvie, zakrywając usta dłonią, żeby nie pokazywać wyszczerzonych w uśmiechu zębów. Posłuchałem i natychmiast tego pożałowałem. A mimo to musiałem się uśmiechnąć. Prezent był zabawny oraz idealnie żenujący. Bielizna, oczywiście. – Zakładam, że swojego eee... mam włożyć do trąby słonia? Bardzo cwane. Rubio, ty też masz swoją parę? – Rzuciłem majtki na jego kolana, a on podniósł je, dotykając samymi opuszkami kciuka i palca wskazującego. Rzucił je z powrotem do mnie. – Przykro mi, przyjacielu, ale nie noszę zwierzęcych wzorów. Wszyscy się roześmieliśmy. Od niego dostałem nową grę z serii Mario Bros. Nie wiedziałem wtedy zbyt wiele o tej grze, ale zapewniam, że później wiele dni spędziłem na poznawaniu tych słynnych hydraulików. – Zaraz wracam – oznajmiła Livvie, wstając od stołu. – Claudia ma mój prezent dla ciebie. Rozpakuj go. – Pocałowała mnie i odeszła, zanim zdążyłem zapytać, gdzie się wybiera. Pudełko okazało się duże i szybko się do niego dobrałem. Kiedy zobaczyłem zawartość, zacząłem się śmiać. Claudia wstała z krzesła i zaglądała mi przez ramię. Rubio został na swoim miejscu, ale też wyciągał szyję, żeby spojrzeć do pudełka. W środku znajdowała się kartka z napisem: zestaw Sexy Kung-fu Boo-Boo. Obok niej leżały bandaże, plastry, opatrunki motylkowe, butelka wody utlenionej, sole kąpielowe, taśmy bokserskie, a także kupon na domowy masaż „ze szczęśliwym zakończeniem”. Wciąż miałem szeroki uśmiech na twarzy, kiedy usłyszałem śpiew. Podniosłem wzrok i zobaczyłem, jak Livvie idzie w moją stronę. Kelnerzy nieśli tacę pełną babeczek ze świeczkami. Śpiewali: Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam, Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam, Jeszcze raz, jeszcze raz nich żyje, żyje nam, Niech żyje nam. Wstałem i wyciągnąłem rękę do Livvie. Pocałowała mnie i szepnęła do ucha: – Jedna babeczka za każde urodziny, kochanie, i jedna na szczęście. Nie potrafiłem odwrócić od niej wzroku, kiedy się odsunęła. Chciałem powiedzieć, że ją kocham, jednak miałem zbyt ściśnięte gardło, żeby coś z siebie wydusić. W oczach zebrały jej się łzy, a gdybym ja był słabszym mężczyzną, sam bym się rozpłakał. – Na co czekasz? Na to, żeby budynek się spalił? – ponaglała mnie Claudia. – Zdmuchnij świeczki! Uśmiechnąłem się, chociaż poczułem, że jeszcze trochę i się rozpadnę na kawałki. Pocałowałem Livvie w czoło i przytrzymałem usta odrobinę dłużej, żeby poczuła siłę mojej wdzięczności. A potem po raz chyba pierwszy w życiu zdmuchnąłem urodzinowe świeczki.

Piętnaście

– Powiedz mi, co czujesz. – Przejechałem skórzanymi paskami przytwierdzonymi do jeździeckiego bicza po wyciągniętej ręce Livvie. Patrzyłem, jak drży, a meszek na jej skórze staje dęba. Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale zawahała się, przełknęła ślinę i dopiero potem odparła: – Ekscytację. Zadrżała raz jeszcze, a skórzane pasy przytrzymujące ją w miejscu zaskrzypiały. Tym razem żadne kopanie czy wierzganie nam nie przeszkodzi. – Taka była twoja pierwsza myśl? Nie wydaje mi się. – Bicz wędrował w górę ręki, aż do ramienia. Wiedziałem, że Livvie lubi, gdy całuję ją u podstawy kręgosłupa, więc sprawiłem, by moja zabawka popieściła ją tam, gdzie zazwyczaj robiły to moje usta. Nigdy wcześniej tego nie robiliśmy, nie jako kochankowie. Z początku miałem wątpliwości, lecz Livvie się upierała. Już prawie skończyła swoją książkę. Przez ostatnie tygodnie, zanim poprosiła o tę zabawę, pracowała wyjątkowo wytrwale. Poświęcała tyle czasu na pracę, naukę i pisanie, że prawie w ogóle nie starczało go jej dla mnie. Mówiła, że tego potrzebuje. Potrzebuje przypomnieć sobie, jak to było. Potrzebuje to zrekonstruować. Ja z kolei nie chciałem, żeby to pamiętała. Sam nie chciałem tego pamiętać. A jednak proszę, wziąłem bicz w rękę. Za bardzo mnie do tego ciągnęło, żebym mógł się oprzeć jej namowom. Nie chciałem jednak wykorzystywać paska, żeby nie zrobić śladów, które zostały jej po pierwszym razie. Jeśli Livvie mogła zmieniać wspomnienia z przeszłości, ja też. Teraz mogłem dać jej i ból, i przyjemność. Wreszcie mogłem do końca zniszczyć ledwo widocznego już demona naszej przeszłości. Nadszedł czas, żebyśmy zaczęli żyć. Trzepnąłem ją lekko w bok. Wzdrygnęła się. – Zadałem ci pytanie. Czy ekscytacja była twoją pierwszą odpowiedzią? – Nie – szepnęła. – Pierwszą był... był strach. Tak, bała się. Bardzo dobrze poznałem jej strach. Właściwie to uważam się za konesera jej strachu. Zdaję sobie sprawę, że to uczucie ma wiele odmian, tak jak tęcza ma wiele kolorów. Livvie faktycznie się bała, jednak tego rodzaju lęk sprawiał mi ogromną przyjemność.

– Strach powinien być częścią tego doświadczenia. – Delikatnie smagnąłem wewnętrzną stronę jej ud. Lubiłem dźwięk, jaki się przy tym rozchodził. – Nie możesz się bronić. Jesteś zdana na moją łaskę. Stałem za nią, nieruchomo, i czułem zapach jej lęku. Jednak nie kłamała i ekscytacja również jej towarzyszyła. Pochyliłem się i pocałowałem ją w ucho. – Jesteś. Moja. Powiedz to. Zapadła się w więzach. Jej głowa opadła na moje ramię, otarła się o mnie. – Jestem twoja, Caleb. – Zawsze byłem dla niej Calebem, gdy stawała się tak bezradna. Moje imię w jej ustach przypomniało mi, że to nic nowego. Nazywano mnie tak przez większość mojego życia, a gdyby nie Livvie, dawno bym je zapomniał. Caleb dopuścił się okropnych czynów – był potworem – jednak pozwolił też, by James przetrwał. Caleb zasługiwał na życie. Mogłem być jednym i drugim. Jestem jednym i drugim. Cofnąłem się o krok, by podziwiać malujący się przede mną widok. Długie hebanowe włosy Livvie spływały kaskadą po jej plecach. Nie mogłem się doczekać, kiedy za nie złapię podczas pieprzenia jej. Ubrałem ją w czerwoną satynę. Każdy najmniejszy ruch ciała sprawiał, że materiał zmieniał swoje położenie, pokazując kusząco inny fragment skóry. Majtki prawie nic nie przykrywały, a dzięki ich krojowi pośladki wydawały się jeszcze bardziej krągłe. Dzięki rozłożonym szeroko nogom moim oczom ukazywała się cipka za każdym razem, gdy Livvie próbowała wygodniej się ułożyć. Czarne skórzane paski przytrzymywały ją w miejscu, zaczepione w kostkach i nadgarstkach. Serce waliło mi jak młotem na myśl, że będę ją chłostał. W głębi duszy czułem wyrzuty sumienia, jednak pierwotny instynkt je zagłuszał. Livvie była moja. Oddała mi się dobrowolnie, a ja zamierzałem ją posiąść tak, jak ona posiadła moją zmaltretowaną duszę. Otchłań została wypełniona po brzegi miłością i wybaczeniem. W zamian Livvie poprosiła mnie tylko o jedno – żebym oddał jej wszystko, co mam do oddania: serce, duszę, miłość, tajemnice, lojalność i rękę dzierżącą bicz. Smagnąłem ją szybko i niepostrzeżenie przez pośladki. W pokoju rozległ się jej krzyk. James wzdrygnął się na ten dźwięk, jednak serce Caleba zabiło szybciej. Jestem jednym i drugim. Wołanie ucichło tak nagle, jak się pojawiło. Livvie zacisnęła usta w cienką kreskę, a dłonie zwinęła w pięści, obejmując paski przytrzymujące ją w miejscu. Na jej tyłku wykwitła czerwona pręga. – Powiedz mi, co teraz czujesz – drażniłem ją. Przesunąłem ręką po jej drżących plecach. Już potrafiłem wyczuć podniesione brzegi spuchniętego śladu po biczu. – N-nie wiem – wychrypiała w odpowiedzi. – Chcesz, żebym kontynuował? – Dobrze wiedziałem, że chce, ale chciałem, by i ona zdała sobie z tego sprawę. – Tak, Caleb – odparła pewnym głosem. – Dla ciebie wszystko, Kotku. – Okazałem jej litość i pieściłem dłonią jej plecy, aż poczułem, że napięte mięśnie się rozluźniają. – Zacznijmy od czegoś, co już znasz. – Wziąłem zamach i uderzyłem ją otwartą dłonią. Najpierw jeden pośladek, a zaraz potem drugi. Chciałem ją rozgrzać i przygotować na drugie smagnięcie biczem. Gdyby Livvie mogła się poruszać, właśnie stanęłaby na palcach. Kiedyś używałem więcej siły i nie szarpała się aż tak bardzo, ale z doświadczenia wiedziałem, że paradoksalnie więzy skłaniają niewolnice do bardziej wzmożonego ruchu. Musiałem sobie przypomnieć, że Livvie tylko udawała niewolnicę. W istocie oddawała mi się z własnej woli. Powstrzymałem się przed kolejnymi klapsami, lecz znalazłem dla swojej ręki inne zajęcie. W ciągu kilku sekund znalazły się pod satyną ledwo skrywającą cipkę. Biodra Livvie

uniosły się na powitanie, zanim zdążyła uświadomić sobie ten ruch. Podobało mi się to. – Tak lepiej, Kotku? Podobały ci się klapsy? Kołysała biodrami tyle, na ile pozwalały jej skórzane pasy, i próbowała wprowadzić moje palce do środka. – Tak, Caleb. Proszę, nie przestawaj. – Ani mi się śni. – Wsunąłem w jej cipkę dwa palce tak głęboko, jak tylko mogłem. Przesuwałem nimi szybko, dając Livvie nie tylko przyjemność, ale i niespodziankę. Mój wzwiedziony członek drgnął, kiedy w pokoju rozległ się niepohamowany, lubieżny okrzyk. Postanowiłem zaspokoić swój sadystyczny apetyt, powoli wysuwając palce z jej cipki i obserwując, jak wypina biodra, by mi na to nie pozwolić. Im dalej cofałem dłoń, tym wyżej wędrowały jej pośladki. Oczywiście niezbyt wysoko, bo nie dałem jej wiele luzu. Inaczej nie byłaby zadowolona. – Proszę, Caleb. Więcej – jęczała, a na zachętę zaczęła wiercić niecierpliwie swoją krągłą pupą. Wymierzyłem jej pojedynczego klapsa. – Nie próbuj mnie nęcić. Jeszcze z tobą nie skończyłem. Chciałaś, żebym cię wychłostał, i zamierzam dotrzymać obietnicy. Najpierw zaskomlała, a potem powiedziała cicho: – Tak, Caleb. – Sapnęła naburmuszona i ułożyła się wygodniej. – Pyskata jak zwykle, Kotku. Kiedy rzucasz te swoje przemądrzałe komentarze, nie mogę się powstrzymać przed skarceniem cię za niewyparzony język. Zawsze się zastanawiałem, czy tego właśnie pragnęłaś. – Zamachnąłem się i smagnąłem biczem po jej pośladkach. Livvie szarpnęła za więzy, zaciskając mocno usta, żeby nie dobył się spomiędzy nich nawet okrzyk zaskoczenia. – Odpowiedz, Kotku. Pragnęłaś tego? – Znowu wymierzyłem cios, a potem jeszcze jeden, dla lepszego efektu. – Nie! Nie, Caleb. – W jej głosie zabrzmiała nuta prawdziwego strachu. – Nie? To dlaczego teraz tego chcesz? Co się zmieniło? – Uderzyłem ją znowu, starając się wcelować w bok jej ciała. – Nie wiem – krzyknęła. Cała się spięła, jak zwierzę gotowe do skoku. Walczyła ze mną i nie miałem pojęcia dlaczego. Przyszło mi do głowy, że może w rzeczywistości walczyła tylko ze sobą. – Pamiętasz pierwszą chłostę? – zapytałem. Nie miałem wątpliwości, że tak. Cały scenariusz naszej gry został oparty na jej wspomnieniu. Ja mogłem pomóc jej w odpowiednim jego skatalogowaniu. – Tak, Caleb – odpowiedziała nieco szybciej. – Ja też pamiętam. Wszystko mogło się potoczyć zupełnie inaczej. – Wyciągnąłem rękę i złapałem ją za pierś. Pocierałam jej sutek między palcami, jednocześnie mówiąc: – Okazałbym ci litość, w pewnym sensie. Wiedziałem, że jesteś wystraszona. Dopiero co przeżyłaś szok, dowiadując się, że jestem twoim porywaczem, a nie rycerzem na białym koniu. – Pociągnąłem za sutek. Zmienił się w twardy kamyczek pod wpływem mojego dotyku. – Ale ty nie pozwalałaś mi być dla ciebie miłym. A mogłem karmić cię, trzymając twoją głowę na kolanach. Mogłem udzielić ci tylu odpowiedzi, ile byś zadała pytań, żeby ulżyć ci w tak trudnej chwili. Mogłabyś położyć się do łóżka bez bolesnych śladów po pasku. Jednak ty postanowiłaś mi się sprzeciwiać. Nie mogłaś ze mną wygrać, a jednak walczyłaś. – Nienawidziłam cię! – powiedziała drżącym głosem. Spuściła powieki, spod których zaraz popłynęły łzy. – Nie chciałam twojej pierdolonej łaski. – Trudno było zrozumieć, co mówi, ale wiedziałem, że ma rację i zasłużyłem na wszystko.

Pochyliłem się i zebrałem jej słoną łzę z policzka. – Nie smuć się, Kotku. Słusznie mnie nienawidziłaś. – Już nie czuję nienawiści do ciebie, Caleb. Proszę, uwierz mi. Nie czuję. – Kolejne łzy zmoczyły jej twarz. Pogłaskałem ją po głowie i pocałowałem w słony policzek. – Wiem, Kotku. Pokonaliśmy daleką drogę i oto jesteśmy tutaj, w tym domu. A ty wciąż prosisz, żebym cię ukarał. Dlaczego? – Wymierzyłem kilka ciosów. Z każdym kolejnym jej determinacja słabła. Prowokowałem ją. Prowokowałem siebie. Chciałem, żeby zrozumiała, że istniał tylko jeden powód, dla którego wróciliśmy do tego wspomnienia. Livvie płakała. – Bo... bo to lubię. – Tak – powiedziałem i włożyłem rękę między jej nogi, by popieścić mokre fałdki. – Lubisz. I to bardzo. Dlaczego więc ze mną walczysz? – Wcale nie chcę! – Jej pierś zadrżała pod wpływem gwałtownych szlochów. – Myślę, że chcesz. Myślę, że twoim zdaniem tego właśnie chcę, Kotku, ale to nieprawda. Nie musisz mnie prowokować. Nie jesteś już moim więźniem. – Dotknąłem jej łechtaczki. Opuszek mojego palca z łatwością ślizgał się po wilgotnej skórze. Smagnąłem ją biczem po udzie. Livvie krzyknęła, jednak szybko się uspokoiła. – Przepraszam, Caleb. Błagam, wybacz mi. Znowu błaganie... uwielbiam, gdy błaga o coś, na co sam mam ochotę. – Wybaczam ci. Nie rób tego więcej. Kilka razy zaczerpnęła głęboko powietrza. – Tak, Caleb. – Jęknęła głośno, kiedy uderzyłem ją w ramię. – Boże! Co ty ze mną wyprawiasz... – Jej pierś zadrżała. – Nikt inny nie potrafi mi tego zrobić. Kiedyś tak bardzo mnie krzywdziłeś, a jednak zawsze potrafiłeś mnie pocieszyć. Jesteś jedyną osobą, która mi pomaga, i nie chcę, żebyś przestawał. – Lepiej niż kto, Kotku? – Smagnąłem ją biczem i złapałem za pośladek, jednocześnie cały czas masując łechtaczkę. Livvie zaczęła lubić smak bólu, jednak wiedziałem, że najlepszym sposobem, by nakłonić ją do mówienia, jest podprowadzenie jej jak najbliżej orgazmu. – Niż wszyscy – szepnęła. Miała zamknięte oczy, jednak wciąż widziałem wypływające spod powiek łzy. Znowu zaczęła kołysać biodrami, dopasowując rytm do ruchów moich palców. – Troszczysz się o mnie. Nikt się tak o mnie nie troszczył jak ty. Poczułem, jak coś ściska mnie w żołądku. – Mógłbym zatroszczyć się o ciebie bez tego. – Ale ja tego chcę. Wcześniej nie chciałam. Wcześniej nie zależało ci na mnie. Wcześniej byłam dla ciebie rzeczą. Wiem jednak, że teraz jest inaczej. Ufam ci, Caleb. Ufam ci tak bardzo, że oddaję ci się w ten sposób. Wiem, że o mnie zadbasz. – Jej uda zaczęły drżeć. – Nie, Kotku. Nie pozwolę ci jeszcze dojść. – Błagam, Caleb – zaskomlała. Zdusiłem w sobie śmiech. – Nie próbuj mną manipulować. – Trzepnąłem ją otwartą dłonią. Mocno. Nie zrobiło to na niej wrażenia. Zupełnie już odleciała. – Miałam doskonałego nauczyciela – odparła. Zobaczyłem, że się uśmiecha, ale próbuje to ukryć. – Nie mogłaś wytrzymać pięciu minut, prawda? A teraz obawiam się, że nie mogę ci pozwolić na orgazm.

– Caleb, nie. Błagam! Przepraszam. – Otworzyła oczy, kiedy się odsunąłem. Na jej twarzy malowało się zdumienie. Uśmiechnąłem się. – Ostrzegałem. – Co zamierzasz zrobić? – Jej ton sugerował, że naprawdę się bała. Jednak wzrok mówił coś zupełnie przeciwnego. Zadawała mi to pytanie dziesiątki, jeśli nie setki razy. Zawsze udzielałem identycznej odpowiedzi. – Cokolwiek zechcę. Pracowałem nad czymś wyjątkowym i nie mogłem się doczekać, żeby to wypróbować. Nigdy nie należałem do uzdolnionych stolarzy czy projektantów, jednak mając dużo wolnego czasu, człowiek aż pali się do nowego hobby. Przekonałem się, że lubię pracować fizycznie, a zwłaszcza wtedy, gdy to zajęcie pokrywa się z moim ulubionym sposobem spędzania wolnego czasu. Livvie nic nie mówiła, kiedy rozpiąłem paski przytrzymujące jej kostki. Zawsze najciszej zachowywała się wtedy, gdy była zdenerwowana. Kiedy uwolniłem także jej nadgarstki, opadła mi bezwładnie w ramiona niczym lalka. – Caleb? – szepnęła. Przerzuciłem ją sobie przez ramię i klepnąłem w tyłek. – Żadnych pytań, Kotku. Spodoba ci się. Obiecuję. A przynajmniej mi się spodoba. Zabrałem poduszkę z kanapy i przeszedłem kilka kroków, żeby dostać się do skonstruowanej przeze mnie machiny. Niewiele musiałem się natrudzić. Parter był w większości niewyszykowany i nie musiałem długo szukać odpowiednich dźwigarów. Rzuciłem poduszkę na podłogę i posadziłem na niej Livvie. Stęknęła, gdy oparła ciężar ciała na obolałych pośladkach, wiedziałem jednak, że nic jej nie będzie. – Pochyl się do tyłu i oprzyj na rękach, a nogi wysuń do przodu. Patrzyła na mnie przez chwilę, jakby zastanawiała się, czy powinna znowu mnie sprowokować swoim niewyparzonym językiem. Potem wykonała moje polecenie, najwyraźniej postanawiając, że lepiej być grzeczną. – Tak, Caleb – dodała. – Bardzo dobrze, Kotku. Jestem z ciebie dumny. – Puściłem do niej oko i uśmiechnąłem się. Mieliśmy się przecież dobrze bawić. Nie chciałem, by którekolwiek z nas o tym zapomniało. – Dziękuję – powiedziała i również się uśmiechnęła. Z ciekawością przyglądała się każdemu mojemu ruchowi, gdy sięgnąłem po potrzebną uprząż, razem z rozpórką oraz nylonową linką. Sklep z narzędziami to bardzo dobre miejsce do kupowania seksualnych gadżetów. Wszystko zajęło mi kilka minut, lecz w końcu zebrałem to, czego potrzebowałem. Paski przywiązane w talii, udach i kostkach Livvie miały dać jej większą wygodę w walce z grawitacją. Rozpórka nie pozwalała na złączenie nóg, dzięki czemu ciężar rozłożył się bardziej równomiernie i pomógł jej zachować względną równowagę. I wreszcie nylonowa linka – przywiązana do rozpórki i przeciągnięta przez kilka kółek w suficie – miała umożliwić mi wygodne spuszczenie jej powoli na podłogę. – Jak się czujesz? – zapytałem. Livvie leżała na plecach, z podciągniętymi do góry nogami. Skubała palcami dolną wargę. – Jestem trochę zdenerwowana. To na pewno bezpieczne? – Ufasz mi? – Złapałem ją za pierś i drażniłem palcem schowany pod satyną sutek. Westchnęła. – Oczywiście. – W takim razie przestań zadawać głupie pytania. – Pochyliłem się i pocałowałem ją.

Byłem więcej niż podniecony. Czułem się jak umierający z głodu człowiek, który zasiada do uczty. Chciałem dotknąć każdej części ciała Livvie jednocześnie. Wiedziałem też, że muszę poczekać, żeby nagroda była jeszcze słodsza. Całowałem ją powoli. Koniuszkiem języka rozchyliłem jej usta. Przesunąłem go po linii jej zębów, a potem poczułem pierwszy nieśmiały ruch jej języka. Livvie złapała mnie za kark i przyciągnęła bliżej. Była równie podniecona, jednak najwyraźniej nie miała dość cierpliwości, by smakować to uczucie. Nasze zęby otarły się o siebie, gdy poddała się porywom namiętności. Złapałem jej sutek między palec wskazujący i kciuk, a potem ścisnąłem. W nagrodę usłyszałem pełne żaru skomlenie, otwartą prośbę o więcej. Pociągnąłem za sutek, dając nam obojgu przyjemność – jej w dotyku, sobie w postaci kolejnych jęków. – Naprawdę nie pozwolisz mi szczytować? – zapytała między pocałunkami. Jej ręka zawędrowała między moje nogi i zaczęła głaskać moje krocze przez spodnie. Zadrżałem, gdy drapnęła je paznokciami. – Nie pozwolę. – Błagam, Caleb. – Jej dłoń przesunęła się na członka i zacisnęła palce. – Jesteś taki twardy. Przecież wiem, jak bardzo chcesz mnie przelecieć. Jęknąłem i odsunąłem się od niej. Jeszcze chwila i zdołałaby znowu mnie przekonać. – Oczywiście, że chcę cię przelecieć, Kotku. Powiedziałem, że nie możesz jeszcze szczytować. Nie mówiłem natomiast, że nie zamierzam cię pieprzyć. Zmarszczyła czoło, ale nie prosiła już o nic ani niczego nie żądała. W przypadku Livvie tak wyglądało chyba posłuszeństwo. Powoli pociągnąłem za linkę i podniosłem Livvie za kostki. Najpierw wydała zduszony krzyk i jęknęła raz czy dwa, ale poza tym zniosła to dość dobrze. – Wygodnie ci? – zapytałem. Czułem palące zniecierpliwienie. Szczególną uwagę poświęcałem mokrej plamie na majtkach Livvie. Oblizałem usta. – Ch-chyba tak. – Próbowała oprzeć się nogami o podłogę, ale nie mogła. – Rozluźnij się i zawiśnij swobodnie. Im bardziej jesteś spięta, tym więcej się kołyszesz. – Zabezpieczyłem linę i chwyciłem jeszcze kilka rzeczy, a potem podszedłem do Kotka. Przejechałem rękami od kostek aż do wewnętrznej strony ud, a następnie dotknąłem mokrego miejsca między jej nogami. Krzyknęła i otoczyła mnie rękami, przyciągając bliżej. Jej głowa znajdowała się na wysokości mojego krocza. – Ależ ty jesteś mokra. Czyżby klapsy cię tak podnieciły? – Tak, Caleb. – Pocierała twarzą przód moich spodni. – Cieszę się – odparłem. Mówiłem równie ochryple co Livvie. Wsunąłem kciuki pod satynowe majtki i podciągnąłem do góry. Dały się przesunąć zaledwie kilka centymetrów powyżej jej pośladków, ponieważ dalej blokowały je szeroko rozsunięte nogi. Tyle mi jednak wystarczało. – Powiedziałem ci już to, Kotku, ale powtórzę: jesteś tutaj piękna. – Pocałowałem jej wzgórek łonowy, a ona zakołysała nieznacznie biodrami. – Mam cię wylizać? – O Boże! Tak. Proszę. – Zaczęła obcałowywać mojego wzwiedzionego członka. Złapałem jej pośladki obiema rękami i przyciągnąłem ją do siebie. Lizałem ją, zaczynając od łechtaczki, a kończąc na słodkiej dziurce, gdzie wsuwałem język, by zebrać nieco wydzieliny, której przygotowała dla mnie tak wiele. Livvie cała się trzęsła. Poczułem jej dłonie na tyłku. – Uwielbiam smak twojej cipki. Powinnaś spróbować. – Powoli się wycofałem, ignorując jej protesty. Łapiąc ją jedną ręką za kark, a drugą za ramiona, podciągnąłem ją do góry i pozwoliłem, by poznała swój smak prosto z moich ust.

Jęknęła i zaczęła ssać mój język. Przytrzymywała moją głowę w miejscu, przyjmując jak najwygodniejszą pozycję w naszym odwróconym pocałunku. – Dobre, prawda? – Tak, Caleb – wydyszała. Niechętnie znowu ją opuściłem. Nie mogłem już dłużej czekać. Musiałem natychmiast poczuć jej usta na moim członku. Rozpiąłem spodnie i wyciągnąłem penisa. Był już mokry i rozsmarowałem wydzielinę po policzku Livvie. Odwróciła głowę i przyssała się do mojego kutasa, jakby coś ją opętało. – Ja pierdolę! – wrzasnąłem, nie mogąc powstrzymać się przed wsuwaniem się głębiej w jej usta. Wyciągnąłem rękę i złapałem ją za włosy. Przytrzymałem je w zaciśniętej dłoni, czekając, aż pierwsze fale żądzy odpłyną. Nie chciałem tak szybko dochodzić. Wyciągnąłem penisa z ust Livvie z mokrym mlaśnięciem. – Spokojnie, Kotku. Pozwól mi dyktować tempo. Otwórz usta. – Wcale mnie nie zdziwiło, gdy natychmiast wykonała polecenie. Jedną ręką trzymałem ją za włosy, a drugą chwyciłem penisa. Nie powstrzymałem się przed wodzeniem jego główką po jej mokrych, czerwonych wargach. Westchnąłem, gdy wysunął się spomiędzy nich koniuszek jej kociego języczka. Wreszcie wróciłem do ciepłego, ssącego sanktuarium jej ust. Puściłem jej włosy i wyprostowałem się. Rozpaczliwie pragnąłem znowu zasmakować jej cipki. Złapałem ją za pośladki i przyciągnąłem bliżej. Otoczyłem wargami jej krocze, a językiem drażniłem łechtaczkę. Czułem każde jej drżenie, każdy jęk i skomlenie. Pchałem na przemian płytko i głęboko, aż czułem drapanie zębów Livvie blisko podstawy członka. Cofałem biodra co jakiś czas, żeby dać jej moment na zaczerpnięcie powietrza. Ślina płynęła po jej policzkach i zbierała się na podłodze, jednak nigdy wcześniej nie wyglądała dla mnie bardziej seksownie. – Powiedz mi, jak się czujesz – rozkazałem. Chrząknęła i przełknęła ślinę. – Chcę dojść – poprosiła. – Nie – odparłem i szybko kazałem jej znowu wziąć mojego penisa w usta. Kiedy ona go ssała, ja lizałem wytrwale cipkę, aż zaczęły trząść się jej uda. Odsunąłem się. – Nie, Kotku. – Przejechałem palcem po jej wilgotnym kroczu i obrysowałem kształt jej odbytu. Puściła mój członek. – Będę grzeczna. Nie dojdę, nie dojdę. – Próbowała uciec przed moim palcem. – Wpuść mnie. Teraz. – Błagam, Caleb. – Pozwolę ci dojść. – Przycisnąłem wargi do jej łechtaczki i pocałowałem ją. Pojawił się moment zawahania, lecz zaraz poczułem, jak jej mięśnie się rozluźniają. Wsunąłem koniuszek palca w jej odbyt i zacząłem poruszać nim w górę i w dół. – O Boże! Caleb. Proszę! Zaraz umrę. Roześmiałem się. – Nie umrzesz, Kotku. Za to zaraz dojdziesz. I to mocno. – Chcę tego. – Kołysała biodrami w przód i w tył. – Jestem tak blisko. Proszę, liż moją cipkę. Chcę dojść. Proszę, pozwól mi dojść. – Weź go znowu do ust. Kiedy tylko poczułem, jak mnie ssie, zacząłem ją znowu lizać. Wiedziałem, że nie wytrzyma już długo, bo ja sam nie mogłem już wytrzymać, a przecież nie ja wisiałem do góry nogami. Jej cipka wiła się pod moim językiem, szukając przyjemności. Tymczasem mój palec

pieprzył ją dodatkowo w tyłek. Nikt jeszcze nie wymyślił lepszego sposobu na spędzenie popołudnia. Poczułem, jak jej mięśnie się napinają. Nawet usta zacisnęły się wokół mojego penisa. – Śmiało, szczytuj dla mnie, Kotku. – Złapałem ją za kark i przytrzymałem, żeby nie wypuściła mnie w trakcie orgazmu. Poczułem jej ekstazę na języku i wokół palca, zaś na członku wibracje jęków. Miałem wrażenie, że będzie dochodzić cały dzień. Nie przestawałem delikatnie pieprzyć jej w usta i powoli sam osiągnąłem szczyt, spuszczając się do środka. Po wszystkim opuściłem ją na podłogę i długo trzymałem w objęciach. – Powiedz mi jeszcze raz, Kotku. – Pocałowałem ją w czoło. – Jestem twoja, Caleb. Na zawsze. – A ja twój. Wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy, kochanie. – Była idealna – szepnęła i wtuliła się mocniej. Energii starczyło mi już tylko na zaniesienie jej na kanapę. Spaliśmy przez godzinę czy dwie, a potem zawlekliśmy się pod prysznic i do łóżka, gdzie znowu się kochaliśmy, tak delikatnie i powoli.

Epilog

I tak oto doszliśmy do końca. Podobało się? Mnie tak. Wydaje mi się, że ostatecznie tylko to się liczy. Zdaję sobie sprawę, jakie to egoistyczne, jednak dobrze wiesz, jakim jestem samolubem. I tak mnie uwielbiasz. Właściwie to chyba będę za tobą tęsknił. A ty będziesz tęsknić? Będziesz płakać? Jeśli tak, proszę, wypij dla mnie łzę i wiedz, że nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Nasze rozstanie to nie powód do strachu. Zacytuję w tym miejscu Franka Herberta: „Nie ma prawdziwego zakończenia. Istnieje jedynie miejsce, w którym przestajesz opowiadać historię”. Ja i Livvie żyjemy dalej. Wciąż jesteśmy razem i przeżywamy przygody. Czy jeszcze się kiedyś zobaczymy? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Życie nauczyło mnie spodziewać się tego, co niespodziewane. Wystarczy, że powiem – mam nadzieję. Szczerze mówiąc, długo szukałem idealnego zwieńczenia tej powieści, której nigdy nie chciałem napisać. Ostatecznie uznałem, że nie znajduję nic niewłaściwego w tym, jak naszą opowieść zakończyła Livvie. Jej epilog był krótki, jednak uchwycił esencję naszej historii: przetrwanie jest najważniejsze. Dzięki niemu mamy szansę żyć i znaleźć to wszystko, co sprawia, że warto. Ja znalazłem odkupienie. Znalazłem wybaczenie. Znalazłem miłość. Z drugiej strony, zakończenie Livvie wydało mi się tak piękne, że nie przychodzi mi do głowy lepszy sposób na uhonorowanie go, jak zwieńczenie tej książki tak, jak ona sobie tego życzyła. Idąc, czułam na sobie jego wzrok, tak jak zawsze potrafiłam wyczuć, gdy na mnie patrzy. Nie wstrzymywałam potoku łez ani nie próbowałam ich wycierać. Zasługiwałam na nie i zamierzałam nosić je jako symbol wszystkiego, co przeszłam. Reprezentowały cały mój ból, całą miłość i ocean żalu, w którym tonęła moja dusza. Wreszcie nauczyłam się słuchać poleceń i nie obejrzałam się nawet raz. (Koniec. Na razie)

Alternatywne zakończenie

I tak oto doszliśmy do końca. Podobało się? Mnie tak. Wydaje mi się, że ostatecznie tylko to się liczy. Zdaję sobie sprawę, jakie to egoistyczne, jednak wiesz dobrze, jakim jestem samolubem. I tak mnie uwielbiasz. Właściwie to chyba będę za tobą tęsknił. A ty będziesz tęsknić? Będziesz płakać? Jeśli tak, proszę, wypij dla mnie łzę i wiedz, że nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Nasze rozstanie to nie powód do strachu. Zacytuję w tym miejscu Franka Herberta: „Nie ma prawdziwego zakończenia. Istnieje jedynie miejsce, w którym przestajesz opowiadać historię”. Ja i Livvie żyjemy dalej. Wciąż jesteśmy razem i przeżywamy przygody. Czy jeszcze się kiedyś zobaczymy? Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Życie nauczyło mnie spodziewać się tego, co niespodziewane. Wystarczy, że powiem – mam nadzieję. Szczerze mówiąc, długo szukałem idealnego zwieńczenia tej powieści, której nigdy nie chciałem napisać. Ostatecznie uznałem, że nie znajduję nic niewłaściwego w tym, jak naszą opowieść zakończyła Livvie. Jej epilog był krótki, jednak uchwycił esencję naszej historii: przetrwanie jest najważniejsze. Dzięki niemu mamy szansę żyć i znaleźć to wszystko, co sprawia, że warto. Ja znalazłem odkupienie. Znalazłem wybaczenie. Znalazłem miłość. Z drugiej strony, zakończenie Livvie wydało mi się tak piękne, że nie przychodzi mi do głowy lepszy sposób na uhonorowanie go, jak zwieńczenie tej książki tak, jak ona go spisała (oczywiście z moimi, jakże cennymi, komentarzami). Proszę bardzo, oto drugi epilog, specjalnie po to, by złamać ci serce. James przełknął głośno ślinę i popatrzył na słowa na ekranie komputera. Sophia napisała naprawdę smutną historię o miłości, a jednak o miłości. Była dla niego bardzo łaskawa, malując znacznie lepszy obraz Caleba, niż jego zdaniem zasługiwał. (Chyba mamy już teraz absolutną pewność, że to prawda). Pracowała przez wiele tygodni, zamykając się w swoim pokoiku na piętrze. Nie wolno mu było tam wchodzić i chociaż nie podobał mu się ten zakaz, uszanował jej życzenie. Teraz szanował wszystkie jej życzenia. (Bo jestem najlepszych chłopakiem, jakiego można sobie wymarzyć. Przykro mi, Rubio!)

Kilka godzin temu wbiegła do kuchni i rzuciła mu się na szyję. – Dlaczego się uśmiechasz, Kotku? Czyżbyś wreszcie skończyła? – zapytał James. – Tak! Nareszcie! – odparła i zaczęła tańczyć. (Uwielbiam, jak tańczy). Zaraz po tym zaciągnęła go na górę i posadziła przed komputerem, żeby mógł zacząć czytać. Nie było drugiego krzesła, więc uklękła i położyła mu głowę na kolanach. (Kłamie. Po prostu uwielbia przede mną klękać). Zatopił się w lekturze, głaszcząc dziewczynę po głowie. James bał się poznać tę historię jeszcze raz, z punktu widzenia Sophii. A jednak cieszył się, odkrywając jej wersję wydarzeń. Był teraz pewien, że go kocha. I chociaż wciąż uważał, że na to nie zasługuje, był najszczęśliwszy na świecie. (To najprawdziwsza prawda). Raz jeszcze spojrzał na nią, pogrążoną we śnie. Nie mógł się oprzeć i odgarnął jej włosy z twarzy i schował za ucho. Usta miała otwarte i był pewien, że go obśliniła, jednak nie miało to najmniejszego znaczenia. Nigdy nie widział nic równie pięknego. Mimowolnie zaczął ją głaskać. Uwielbiał to, jak cicho wzdycha, gdy to robi. Nie zasługiwał na nią. Ani teraz, ani nigdy. (Też prawda). Żyli razem już od ponad roku i w sekrecie zawsze miał nadzieję, że jej się znudzi i odejdzie. (Nie tyle miałem nadzieję, co bałem się). Często powtarzała, że go kocha, i za każdym razem czuł ukłucie w sercu. (Muszę przyznać, że faktycznie często wyznawała mi miłość, lecz nie słowami, ale czynami). Nie zasługiwał na jej miłość. (Owszem, nie zasługuję). Nie potrafił udawać, że jest inaczej. (Owszem, nie potrafię). Kiedy dowiedział się, że spisywała ich historię, zaczął pomagać jej, jak tylko potrafił. To był jego projekt tak samo jak jej. Musiał zobaczyć to czarno na białym – całe jej cierpienie i to, jakim był potworem. Nie chciał nigdy o tym zapomnieć, by nie pozwolić sobie stać się na powrót Calebem. Od czasu ich spotkania w Paseo, kiedy to postanowił zostawić wszystko za sobą i zintegrować się ze społeczeństwem, bardzo wiele się w nim zmieniło. Z dala od koszmaru jego dzieciństwa, z dala od krwi i zemsty, był tylko Jamesem. Z początku nie miał pojęcia, co ze sobą począć. Wszędzie dokoła działo się prawdziwe życie, a on ograniczał się do roli obserwatora. Co on wiedział o spotykaniu się z ludźmi w kawiarniach? O posiadaniu przyjaciół, którzy nie są mordercami? (Kocham cię, Livvie). Jednak w nocy, kiedy nie mógł zasnąć i robiło się ciemno, a świat nagle stawał się zbyt wielki – obok niego była Sophia. (Tak). Za każdym razem, kiedy rozważał ucieczkę i powrót do znanego mu życia, przypominał sobie o tamtym dniu, gdy przekazał jej wiadomość. Rozpłakała się wtedy i wybiegła z kawiarni. Myślał, że zadzwoni po FBI. Był nawet gotów pójść do więzienia, jeśli to agenci wyszliby mu na spotkanie w Paseo. (Teraz to brzmi śmiesznie, ale dopiero teraz). Zamiast nich zobaczył Sophię. Stała i wyglądała jak bogini pośród śmiertelników. Włosy spływały jej falami na plecy, a wiatr od czasu do czasu bawił się pojedynczym kosmykiem. Miała na sobie czarną obcisłą sukienkę z głębokim dekoltem na plecach. Na nogi włożyła niesamowicie wysokie szpilki. Zważywszy na bruk, chodzenie w nich było niebezpieczne. Chciała mu pokazać, że jest już dorosłą kobietą i nie boi się go. (Oczami wyobraźni wciąż widzę tę scenę). Podszedł do niej z drugiego końca placu. Był zdenerwowany. Ubrał się w dżinsy i biały kaszmirowy sweter. Rękawy podciągnął do łokci. Chciał pokazać jej, że się zmienił. Za nic by jej już nie skrzywdził. Stała do niego tyłem, kiedy się zbliżył, ale wiatr nagle się uspokoił i odwróciła się, słysząc jego kroki. Żadne z nich się nie odezwało. On zwyczajnie zatrzymał się przed nią i włożył ręce do

kieszeni. Jej oddech przyśpieszył i przez chwilę tylko na niego patrzyła. Zrobiła krok do przodu, a on omal się nie cofnął. I nagle dziewczyna znalazła się tak blisko niego. Wciągnął do nosa jej zapach i zamknął oczy. (Uwielbiam jej zapach). Chwyciła go za sweter i pociągnęła, żeby się schylił. W głowie mu się zakręciło. (Prawda!) A potem go pocałowała i nic nie musieli już mówić. (A przynajmniej dla mnie). Przeprowadził się do Barcelony, żeby Sophia mogła nadal tam studiować. Nigdy nie rozmawiali o przeszłości. Kiedy ludzie pytali o ich pierwsze spotkanie, dziewczyna szybko przejmowała pałeczkę i odpowiadała, że poznali się na Paseo de Colon. (Ach, gdyby to było takie proste). Kiedy się kochali, ze zdziwieniem odkrył, że jej gusta ewoluowały. Chciała, żeby wymierzał jej klapsy. Chciała, żeby ją wiązał. Z początku robiło mu się niedobrze. Swoje upodobania wyraźnie zawdzięczała jemu. A jednak te gierki podniecały go tak, że niemal czuł fizyczny ból. (Nadal tak jest). Czuł się winny, ale co się stało, już się nie odstanie, a teraz był zdeterminowany dać jej wszystko, czego pragnęła. Zaciągnął u niej ogromny dług. Poza tym nie zawsze kochali się na ostro. Czasami wybierali waniliowy seks i taki też mu się podobał. (Nawet bardzo). Ostrożnie wziął Sophię na ręce i zaniósł ją do sypialni. Położył ją na łóżku i uśmiechnął się, gdy przyjęła wygodniejszą pozycję. Rozebrał się i dołączył do niej. Sam dotyk sprawiał, że się podniecał. Tak wiele jej zawdzięczał. (Owszem). Pod wpływem nagłego wzruszenia wziął ją w ramiona. Ścisnął ją tak mocno, że jęknęła, a potem otworzyła oczy i spojrzała na jego twarz. – Mój Boże, co się stało? – zapytała, głaszcząc go. – Kocham cię – szepnął. – Też cię kocham – odpowiedziała. W oczach Sophii zebrały się łzy. Pochyliła się w stronę Jamesa i pocałowała go tak namiętnie, tak słodko. Pomyślał sobie, że gdyby miała go w tej chwili opuścić, właśnie ten pocałunek chciałby zapamiętać na zawsze. (I nadal tak uważam). Nie potrafiłbym napisać lepszego zakończenia, ale napiszę to: Dawno, dawno temu uratowałem Livvie. Od tamtego czasu ona ratuje mnie codziennie. Koniec