4 - Dance with the Devil

Kenyon Sherrilyn Mroczny łowca 03 Taniec z diabłem Zarek jest najniebezpieczniejszym z Mrocznych Łowców. Przetrwał żywot jako rzymski niewolnik i wieki jako Mroczny Łowca na wygnaniu. Nikomu nie ufa. Z powodu uporczywego odmawiania wykonywania czyichkolwiek rozkazów, trzymany jest w odosobnieniu na Alasce, gdzie jego działalność pozostaje mocno ograniczona i ściśle obserwowana. Wielu boi się, że pewnego dnia Zarek wykorzysta swoje moce nie tylko przeciwko wampirom, ale i ludziom...

PROLOG NOWY ORLEAN DZIEŃ PO MARDIGRAS Zarek rozsiadł się wygodnie, kiedy helikopter wystartował. Leciał do domu, na Alaskę. Bez wątpienia czekała go tam śmierć. Jeśli nie zabije go Artemida, z pewnością zrobi to Dionizos. Bóg wina i nieumiarkowania jasno dał wyraz swojemu niezadowoleniu z powodu zdrady Zareka i powiedział wprost, jak zamierza go ukarać. Dla szczęścia Sunshine Runningwolf Żarek zadarł z bogiem, który bez wątpienia zafunduje mu gorsze okropieństwa od tego, czego Mroczny Łowca doświadczył jako człowiek. Tyle że Żarek miał to gdzieś. Niewiele spraw w życiu i śmierci w ogóle go ruszało. Nadal nie wiedział, dlaczego nadstawił tyłka, stając w obronie Talona i Sunshine, oprócz tego, że wkurzanie ludzi to jedyne, co sprawiało mu prawdziwą przyjemność.

Zerknął na plecak leżący obok jego stóp. Niewiele myśląc, wyjął z niego ręcznie zrobioną misę, którą podarowała mu Sunshine, i przyjrzał się jej. Pierwszy raz w życiu ofiarowano mu coś, za co nie musiał zapłacić. Przesunął dłońmi po zawiłych wzorach wyrzeźbionych przez Sunshine. Pewnie pracowała nad tą misą wiele godzin. Pieszcząc ją swymi czułymi rękami. „Poświęcają czas lalce z gałganków, która nabiera dla nich wielkiego znaczenia, i płaczą, gdy się im ją odbierze... Cytat z Małego księcia zabrzmiał mu w myślach. Sunshine poświęciła tej misie dużo czasu i bez specjalnego powodu oddała mu owoc swojej ciężkiej pracy. Pewnie nawet nie miała pojęcia, jak bardzo go poruszył jej prosty dar. - Naprawdę jesteś żałosny - mruknął do siebie pod nosem, ściskając misę i krzywiąc usta z odrazą. Dla niej to nic nie znaczy, a ty z powodu tego bezwartościowego kawałka gliny skazałeś się właśnie na wieczną śmierć. Zamknął oczy i przełknął ślinę. Taka była prawda. Po raz kolejny umrze bez powodu. - i co z tego? Niech umrze. Jakie to ma znaczenie? Jeśli nie zabiją go po drodze, powalczy trochę przed śmiercią, a porządne walki zdecydowanie zbyt rzadko zdarzały się na Alasce. Brakowało mu prawdziwych wyzwań.

Wściekły na siebie i na cały świat, Żarek roztrzaskał misę siłą woli, a potem strzepnął pył ze spodni. Wyjął odtwarzacz MP3, przewinął do „Hair of the Dog" Nazarem, założył słuchawki i czekał, aż Mike rozjaśni szyby helikoptera i wpuści śmiercionośne słońce. W końcu za to właśnie zapłacił Giermkowi Dionizos i jeżeli Mike ma chociaż za grosz rozumu, wykona polecenie, bo w przeciwnym wypadku szybko pożałuje, że tego nie zrobił.

ROZDZIAŁ 1 Acheron Partenopajos był mężczyzną mającym wiele sekretów i wiele mocy. Jako przywódca Mrocznych Łowców i pierwszy z ich rodzaju, już ponad dziewięć tysięcy lat temu ustanowił siebie jako bufor między Łowcami a boginią łowów, Artemidą, która ich stworzyła. Było to zadanie rzadko sprawiające mu radość, i pozycja, której serdecznie nienawidził. Niczym uprzykrzone dziecko Artemida niczego tak nie uwielbiała, jak prowokować go tylko po tó, żeby zobaczyć, na ile jej pozwoli, zanim w końcu ją usadzi. Łączył ich skomplikowany związek opierający się na równowadze mocy. On jeden potrafił sprawić, że bogini zachowywała spokój i myślała racjonalnie. Przeważnie. Ona tymczasem umożliwiała mu dostęp do jedynego źródła pożywienia, którego potrzebował, by pozostać człowiekiem. Pełnym współczucia. Bez niej stałby się pozbawionym duszy zabójcą, gorszym nawet od Daimonów żerujących na rodzaju ludzkim.

Ona zaś bez niego nie miałaby ani serca, ani sumienia. W noc święta Mardi Gros wytargował, że Artemida odda Talonowi duszę, pozwoli mu zakończyć służbę Mrocznego Łowcy i spędzić resztę wiecznego życia u boku kobiety, którą kocha. W zamian za to Acheron obiecał zostać na dwa tygodnie jej niewolnikiem. Talona zwolniono z obowiązku polowania na wampiry i inne demoniczne stworzenia, które krążyły po świecie w poszukiwaniu nieszczęsnych ofiar. W tej chwili, dopóki był zamknięty w świątyni Artemidy, Ash nie mógł używać większości swych mocy i tylko od kaprysu bogini zależało, czy poinformuje go o postępach w polowaniu na Zareka. Wiedział, że Żarek czuje się zdradzony, i ta świadomość go dręczyła. Jak nikt inny wiedział, co to znaczy zostać zupełnie samemu, przetrwać tylko dzięki instynktowi, i mieć wokół siebie wyłącznie wrogów. Nie mógł znieść myśli, że jeden z jego ludzi właśnie tak się czuje. - Chcę, żebyś odwołała Tanatosa - powiedział, siadając na marmurowej posadzce, u stóp Artemidy. Bogini leżała wyciągnięta na tronie o barwie kości słoniowej, który zawsze przypominał Acheronowi wyściełany szezlong. Mebel był dekadencki i miękki - prawdziwe ucieleśnienie hedonistycznej przyjemności. Artemida uwielbiała wygodę. Uśmiechnęła się leniwie i położyła się na plecach. Jej białe, zwiewne peplum więcej odsłaniało niż zakrywało, a kiedy się obróciła, całkiem odsłoniła się przed Ashem od pasa w dół.

Acheron beznamiętnie spojrzał jej w oczy. Obrzuciła jego ciało rozpalonym, pożądliwym spojrzeniem. Był półnagi - miał na sobie tylko obcisłe spodnie z czarnej skóry. Zadowolenie błyszczało w jej zielonych oczach, kiedy bawiła się pasemkiem długich jasnych włosów łowcy, przesłaniającym ślad po ugryzieniu na jego szyi. Była nakarmiona i zadowolona z jego towarzystwa. Całkiem odwrotnie niż on. - Nadal jesteś słaby, Acheronie - powiedziała cicho -i nie możesz niczego ode mnie żądać. Poza tym, twoje dwa tygodnie u mnie dopiero się zaczęły. Gdzie uległość, którą mi przyrzekłeś? Podniósł się powoli i stanął nad nią. Oparł ręce po obu stronach jej głowy i pochylił się, aż ich nosy niemal się zetknęły. Jej oczy zrobiły się nieco większe - wystarczająco, żeby wiedział, że wbrew swym słowom, Artemida dobrze wie, które z nich jest potężniejsze, niezależnie od jego osłabienia. - Odwołaj swojego pupilka, Artie. Mówię serio. Już dawno powiedziałem, że nie ma potrzeby, by Tanatos polował na moich Łowców, i mam dosyć twoich gierek. Ma wrócić do klatki. - Nie - odparła niemalże nadąsana. - Żarek ma umrzeć. I cześć pieśni. W chwili, w której pojawił się w wieczornych wiadomościach i pokazano, jak zabija Daimony, naraził na niebezpieczeństwo wszystkich Mrocznych Łowców. Nie możemy pozwolić, by ludzie kiedykolwiek się o nich dowiedzieli. Gdyby znaleźli Zareka... - Kto go znajdzie? Siedzi zamknięty pośrodku nicości, i to z powodu twojego okrucieństwa.

- Nie ja go tam umieściłam, tylko ty. Chciałam go zabić, a ty się nie zgodziłeś. To twoja wina, że skazano go na Alaskę, więc mnie nie obwiniaj. Ash wydął usta. - Nie zamierzam skazać człowieka na śmierć, bo ty i twoje rodzeństwo zabawiliście się jego życiem. Pragnął innego losu dla Zareka. Na razie jednak nikt -ani żaden z bogów, ani sam Żarek - nie chciał z nim współpracować. Niech szlag trafi wolną wolę. Wszyscy mieli przez nią więcej problemów niż to warte. Artemida zmrużyła oczy. - Dlaczego tak bardzo ci zależy? Zaczynam być zazdrosna o tego Mrocznego Łowcę i miłość, jaką go darzysz. Ash odsunął się od niej. Troskę o jednego z jego ludzi zamieniła w coś obleśnego. No jasne, była w tym świetna. To, co czuł do Zareka, to braterska więź. Rozumiał go lepiej niż ktokolwiek inny. Wiedział, dlaczego łowca atakował napędzany gniewem i frustracją. Nawet pies zniesie tylko pewną liczbę kopniaków, a potem zacznie gryźć. Niewiele brakowało, by Acheron stał się właśnie taki, nie potrafił więc obwiniać Zareka o to, że dawno temu zamienił się we wściekłego psa. Mimo wszystko, nie mógł pozwolić, żeby Żarek zginął. Nie w ten sposób. Nie z powodu czegoś, czemu nie był winny. Incydent w zaułku w Nowym Orleanie, gdzie Żarek zaatakował policjantów, został zaplanowany przez Dionizosa po to właśnie, by ujawnić istnienie Zareka

ludziom i sprowokować Artemidę do rozpoczęcia polowania na Mrocznego Łowcę. Jeżeli Tanatos albo Giermkowie go zabiją, Żarek stanie się bezcielesnym Cieniem, skazanym na wieki na krążenie po świecie. Będzie wiecznie głodny i będzie wiecznie cierpiał. Na zawsze pozostanie w bólu. Ash skrzywił się na to wspomnienie. Nie mogąc znieść tej myśli, ruszył do drzwi. - Dokąd idziesz? - spytała Artemida. - Znaleźć Temidę i powstrzymać to, co zaczęłaś. Artemida nagle pojawiła się przed nim, zagradzając mu drogę do drzwi. - Nigdzie nie idziesz. - Więc odwołaj swojego psa. -Nie. - Dobrze. Ash spojrzał na prawą rękę, na której od ramienia do nadgarstka ciągnął się tatuaż przedstawiający smoczycę. - Simi - rozkazał - przybierz ludzką formę. Smok oderwał się od skóry i przybrał kształt demonicznej młodej kobiety, mającej nie więcej niż trzy stopy wzrostu. Bez trudu podfrunęła na prawe ramię Acherona. W tym wcieleniu miała granatowo-czarne skrzydła, chociaż zwykle wolała kolor bordowy. Ciemniejsza barwa skrzydeł w połączeniu z odcieniem jej oczu mówiła Ache-ronowi, jak bardzo źle czuła się na Olimpie. Oczy miała białe, obwiedzione czerwienią, a długie złociste włosy falowały wokół jej ciała. Miała czarne rogi - raczej piękne niż złowieszcze - i długie spiczaste uszy.

Powłóczysta czerwona suknia otulała gibkie, muskularne ciało, którego rozmiary Simi potrafiła dowolnie zmieniać: od jednego cala do ośmiu stóp wzrostu w ludzkiej formie, lub osiemdziesięciu stóp, gdy przybierała postać smoka. - Nie! - wykrzyknęła Artemida, próbując swoimi mocami powstrzymać Charuna. Nie zrobiło to najmniejszego wrażenia na Simi, którą wezwać i kontrolować potrafili jedynie Ash i jego matka. - Co chcesz, akri. - spytała Simi Asha. - Zabij Tanatosa. Błysnęła kłami, zacierając ręce z radości, i rzuciła złowrogi uśmieszek Artemidzie. - Och, cudownie! Mogę wreszcie wkurzyć rudą boginię! Artemida spojrzała błagalnie na Asha. - Umieść to z powrotem na swojej ręce. - Zapomnij. Nie tylko ty masz zabójcę na swoje rozkazy. Osobiście uważam, że to będzie ciekawe, zobaczyć, jak długo Tanatos wytrzyma w starciu z moją Simi. Artemida pobladła. -Nie wytrzyma długo, akri - powiedziała Ashowi Simi, posługując się atlantydzkim terminem oznaczającym „pana i władcę". Mówiła cicho, ale głos miała mocny i śpiewny, brzmiący niemal jak muzyka. - Tanatos to pieczeń. - Uśmiechnęła się do Artemidy. - A ja lubię pieczenie. Powiedz mi tylko, jak go sobie życzysz, akri, według normalnego przepisu czy wypieczonego na chrupko? Osobiście wolałabym na chrupko. Jeśli ich wysmażyć na głębokim oleju, to naprawdę głośno chrupią. Ach, przypomniałam sobie, że potrzebuję tartej bułki. Artemida głośno przełknęła ślinę.

- Nie możesz nasłać tego czegoś na Tanatosa. Tylko ty potrafisz nad tym zapanować. - Ona robi tylko to, co jej każę. - To coś stanowi poważne zagrożenie, z tobą czy bez ciebie. Niech Zeus broni, żeby kiedykolwiek pojawiło się samo w ludzkim świecie. - Stanowi mniejsze zagrożenie niż ty i często bywa tam sama - żachnął się Acheron. - Nie mogę uwierzyć, że tak niefrasobliwie wypuszczasz to na świat. Co ty sobie myślisz? Kiedy oni się sprzeczali, Simi latała po pokoju, sporządzając listę w małym, oprawnym w skórę notesie. - Och, pomyślmy. Potrzebuję ostrego sosu do pieczeni. Koniecznie pary rękawic kuchennych, bo będzie gorący po tym, jak go opiekę na żywym ogniu. Potrzebuję paru jabłonek na opał, żeby mięso miało przyjemny, jabłkowy aromat. To poprawi pieczeń, bo nie cierpię tego Daimonowego posmaku, fuj! - Co to robi? - spytała Artemida, kiedy zdała sobie sprawę, że Simi mówi do siebie. - Simi przygotowuje listę rzeczy, których potrzebuje, żeby zabić Tanatosa. - To brzmi tak, jakby zamierzało go zjeść. - Najpewniej. Artemida zmrużyła oczy. - Nie może go zjeść. Zabraniam. Ash zaśmiał się ponuro. - Może zrobić, co zechce. Sam nauczyłem ją gospodarności.

Simi zatrzymała się, podniosła głowę znad listy i prychnęła na Artemidę. - Simi bardzo dba o środowisko. Zjada wszystko z wyjątkiem kopyt. Nie lubię kopyt, bo od nich bolą mnie zęby. - Spojrzała na Asha. -Tanatos nie ma kopyt, prawda? - Nie, Simi, nie ma. Pisnęła z radości. - Ojej, będzie dziś dobre jedzonko. Dostanę Daimona na grill. Mogę już iść, akrp. Mogę? Mogę? Mogę? Proszę! Tańczyła wokół niego jak małe rozradowane dziecko na przyjęciu urodzinowym. Ash spojrzał na Artemidę. -To zależy tylko od ciebie, Artie. Będzie żył albo zginie, powiedz tylko słowo. - Nie, akri! - Simi jęknęła po krótkiej, pełnej zaskoczenia pauzie. Zabrzmiało to tak, jakby coś ją zabolało. - Nie proś jej o to. Ona nigdy nie daje mi się zabawić. To wredna bogini! Ash wiedział, jak bardzo Artemida nie cierpi przegrywać z nim w sporach. Jej oczy płonęły ledwie powstrzymywaną furią. - Czego ode mnie chcesz? - Mówisz, że Żarek nie potrafi normalnie żyć, że stanowi zagrożenie dla innych. Proszę tylko, żeby poddać go osądowi Temidy. Jeśli uznam, że Żarek zagraża otoczeniu, wtedy sam wyślę do niego Simi. Simi wyszczerzyła kły na Artemidę, która odwzajemniła się równie jadowitym uśmiechem. W końcu bogini spojrzała na Asha.

- Dobrze więc, ale nie ufam twojemu demonowi. Odwołam Tanatosa, a kiedy Żarek zostanie uznany winnym, poślę go, żeby z nim skończył. - Simi - powiedział Ash do swojej demonicznej towarzyszki - wróć do mnie. Wyglądała na zdegustowaną tym pomysłem. - „Wróć do mnie, Simi" — przedrzeźniała go, przekształcając się. - Nie smaż bogini. Nie smaż Tanatosa. - Parsknęła dziwnie, trochę jak koń. - Nie jestem jo-jo. Jestem Simi. Nie cierpię, kiedy przez ciebie cała się nakręcam, że kogoś zabiję, a potem mówisz mi „nie". Nie lubię tego. To nudne. Już w ogóle nie pozwalasz mi się zabawić. - Simi - powtórzył z naciskiem. Demon nadąsał się, przeleciał na jego lewą rękę i powrócił na biceps w formie stylizowanego ptaka. Ash roztarł rękę - zawsze czuł lekkie pieczenie, kiedy Simi opuszczała jego skórę lub na nią powracała. Artemida spojrzała ze złością na nową formę Simi. A potem obeszła Acherona, oparła się o jego plecy i musnęła dłonią wizerunek demona. - Pewnego dnia znajdę sposób, żeby pozbyć się tej bestii z twojej ręki. - Oczywiście - powiedział, z trudem znosząc dotyk bogini, kiedy opierała się o jego plecy i muskała jego skórę oddechem. To było coś, czego Ash nigdy nie potrafił znosić ze spokojem. Artemida dobrze wiedziała, jak tego nienawidził. Zerknął na nią przez ramię. - A ja pewnego dnia znajdę sposób, żeby pozbyć się bestii, która siedzi mi na plecach.

*** Astrid siedziała sama w atrium, czytając ulubioną książkę - Małego księcia Antoinea de SaintExupery'ego. Niezależnie od tego, ile razy ją czytała, zawsze znajdowała w niej coś nowego. A dziś potrzebowała znaleźć coś dobrego. Coś, co przypomniałoby jej, że istnieje piękno na świecie. Niewinność. Radość. Szczęście. A nade wszystko pragnęła odnaleźć nadzieję. Delikatny zefirek nadlatywał znad pachnącej bzem rzeki, przemykając między marmurowymi doryckimi kolumnami i owiewając biały wiklinowy szezlong, na którym siedziała Astrid. Przez chwilę towarzyszyły jej trzy siostry, ale je odesłała. Nawet one nie umiały jej pocieszyć. Zmęczona i pozbawiona złudzeń, szukała pocieszenia w książce. W niej widziała dobroć - dobroć, jakiej zabrakło ludziom, z którymi zetknęła się do tej pory. Nie było już przyzwoitości? Żadnej życzliwości? Czy ludzkość w końcu zdołała zniszczyć jedno i drugie? Jej siostry, chociaż bardzo je kochała, były równie bezwzględne jak wszyscy inni. Pozostawały całkowicie głuche na błagania i cierpienie tych, którzy nie byli z nimi spokrewnieni. Nic już ich nie wzruszało. Astrid nie pamiętała, kiedy płakała ostatni raz. Kiedy ostatnio się śmiała. Była odrętwiała. To odrętwienie było przekleństwem jej rodzaju.

Jej siostra Atty ostrzegła ją dawno temu, że jeśli zdecyduje się zostać sędzią, kiedyś ten dzień nadejdzie. Młoda, próżna i głupia Astrid niemądrze zignorowała ostrzeżenie, myśląc, że jej się to nie przytrafi. Nigdy nie zobojętnieje na ludzi i ich cierpienie. A jednak teraz tylko książki przybliżały jej uczucia innych ludzi. Chociaż nie mogła ich rzeczywiście „poczuć", to nieprawdziwe i przytłumione emocje bohaterów w jakimś stopniu ją pocieszały. I z tego powodu - gdyby jeszcze była do tego zdolna - zapłakałaby. Usłyszała, że ktoś nadchodzi. Nie chciała, żeby ktokolwiek zobaczył, co czyta, nie mówiąc już o tym, żeby zapytał dlaczego i zmusił ją do przyznania się, że straciła zdolność współczucia, schowała więc książkę pod poduszkę. Odwróciła się i zobaczyła matkę idącą po wypielęgnowanym trawniku, który skubały trzy cętkowane jelonki. Matka nie była sama. Towarzyszyli jej Artemida i Acheron. Długie rude włosy zwijały się uroczo wokół twarzy jej matki. Wyglądała na nie więcej niż trzydzieści lat. Nosiła dopasowaną niebieską koszulę z krótkimi rękawami i spodnie khaki. Nikt nie wziąłby jej za grecką boginię sprawiedliwości. Artemida miała na sobie klasyczne greckie peplum, a Acheron nosił typowe dla siebie czarne skórzane spodnie i czarny T-shirt. Długie jasne włosy opadały mu luźno na ramiona. Przeszedł ją dreszcz.

Zawsze tak było, gdy w pobliżu pojawiał się Acheron. Było w nim coś fascynującego, czemu nie sposób się oprzeć. A także coś przerażającego. Astrid nie znała nikogo, kto byłby do niego podobny. Był pociągający w takim sensie, którego w żaden sposób nie potrafiła określić. Zupełnie jakby sama jego obecność napełniała wszystkich pożądaniem tak ogromnym, że trudno było na niego patrzeć i nie chcieć zedrzeć z niego ubrania, rzucić go na ziemię i kochać się z nim przez całe wieki. Jednakże było w nim coś więcej niż seksapil. Kryło się też coś starożytnego i pierwotnego. Coś tak potężnego, że nawet bogowie się go bali. Również w oczach Artemidy dało się dojrzeć strach, kiedy szła obok niego. Nikt nie wiedział, co łączyło tych dwoje. Nigdy się nie dotykali, rzadko na siebie patrzyli. A jednak Acheron często odwiedzał Artemidę w jej świątyni. Kiedy Astrid była dzieckiem, ją też czasem odwiedzał. Bawił się z nią i uczył, jak panować nad swoimi ograniczonymi mocami. Przynosił jej niezliczone książki z przeszłości i przyszłości. To właśnie on podarował jej Małego księcia. Te wizyty skończyły się, kiedy weszła w wiek pokwita-nia i zdała sobie sprawę, jak pociągającym mężczyzną jest Acheron. Wtedy odsunął się od niej i pojawił się między nimi mur. - Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? - zapytała Astrid, kiedy cała trójka ją otoczyła.

-Mam dla ciebie zadanie, najdroższa - powiedziała matka. Astrid skrzywiła się boleśnie. — Myślałam, że uzgodniłyśmy, że mogę wziąć sobie trochę wolnego. — Och, daj spokój - żachnęła się Artemida. - Potrzebuję cię, kuzyneczko. — Rzuciła wściekłe spojrzenie Acheronowi. - Trzeba odstrzelić pewnego Mrocznego Łowcę. Twarz Acherona pozostała obojętna, kiedy bez słowa patrzył na Astrid. Astrid westchnęła. Nie chciała tego robić. Przez tyle stuleci oceniała innych, że stała się emocjonalnym bankrutem. Zaczęła podejrzewać, że nie jest już w stanie poczuć cudzego bólu. A nawet własnego. Brak współczucia zniszczył jej siostry. Teraz obawiała się, że zniszczy i ją. — Są inni sędziowie. Artemida westchnęła zdegustowana. — Nie ufam im. Mają czułe serduszka i możliwe, że uznają go równie niewinnym, jak i winnym. Potrzebuję bezwzględnego, bezstronnego sędziego, który nie zawaha się przed dokonaniem tego, co słuszne i niezbędne. Potrzebuję ciebie. Astrid zjeżyły się włosy na karku. Przeniosła wzrok z Artemidy na Acherona, który stał z rękami skrzyżowanymi na piersi. Niewzruszony patrzył tymi swoimi upiornymi oczami jak dwa srebrne wiry. Nie pierwszy raz proszoną ją, by osądziła niebezpiecznego Mrocznego Łowcę, ale tym razem wyczuwała coś innego w postawie Acherona.

- Wierzysz, że jest niewinny? - spytała go. Skinął głową. - Nie jest niewinny - żachnęła się Artemida. - Zabije każdego bez zmrużenia oka. Nie ma skrupułów i troszczy się tylko o siebie. Acheron rzucił Artemidzie spojrzenie z ukosa, mówiące, że te słowa przypominają mu kogoś znajomego. To sprawiło, że Astrid nieomalże się uśmiechnęła. Artemida stanęła parę kroków z tyłu, żeby zrobić pozostałym miejsce, a Acheron przykucnął przed szezlongiem Astrid i spojrzał jej prosto w oczy. - Wiem, że jesteś zmęczona. Wiem, że chcesz z tym skończyć, ale nie ufam żadnemu innemu sędziemu w tej sprawie. Astrid zmarszczyła brwi, kiedy powiedział o sprawach, o których nikomu nie mówiła. Nikt nie wiedział, że chciała z tym skończyć. Artemida popatrzyła na Acherona złym okiem. -Dlaczego tak ci odpowiada wybrany przeze mnie sędzia? Do tej pory ani razu nie uznała nikogo niewinnym. - Wiem - odpowiedział niskim, melodyjnym głosem, który był jeszcze bardziej uwodzicielski niż jego niewiarygodnie przystojne oblicze. - Ale ufam, że Astrid postąpi właściwie. Artemida zmrużyła oczy. - Jaką sztuczkę chowasz w zanadrzu? Miał całkowicie beznamiętną twarz i nadal patrzył na Astrid tak badawczo, że było to aż niepokojące. - Żadnej.

Astrid rozważała przyjęcie tej misji tylko ze względu na Acherona. Nigdy wcześniej o nic jej nie prosił, a ona aż za dobrze pamiętała, ile razy ją pocieszał, gdy była dzieckiem. Był dla niej jak ojciec i starszy brat. - Jak długo muszę zostać? - spytała. - Jeśli udam się na Ziemię i okaże się, że Mrocznego Łowcy nie da się uratować, mogę się od razu wycofać? - Tak - odpowiedziała Artemida. - Właściwie, to im szybciej uznasz go winnym, tym lepiej dla nas wszystkich. Astrid odwróciła się do mężczyzny kucającego obok niej. - Acheronie? Pokiwał głową. - Podporządkuję się twojej decyzji. Artemida się rozpromieniła. - Zawarliśmy więc umowę, Acheronie. Dałam ci sędziego. W kącikach ust Acherona czaił się uśmieszek. - W rzeczy samej, dałaś. Artemida nagle się zaniepokoiła. Patrzyła to na Acherona, to na Astrid. - O czym wiesz, o czym ja nie wiem? — spytała go. Spojrzenie jasnych, migotliwych oczu przeszyło Astrid, kiedy Acheron powiedział cicho: - Wiem, że Astrid kryje w sobie głęboką prawdę. Artemida oparła ręce na biodrach. - To znaczy? - „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu".

Astrid znowu przeszedł dreszcz, kiedy Acheron zacytował dokładnie tę linijkę z Małego księcia, którą czytała, gdy przyszli. Skąd wiedział, co czytała? Zerknęła w dół, żeby się upewnić, że książka jest dobrze schowana. Była. O, tak, Acheron Partenopajos był przerażającym mężczyzną. - Masz dwa tygodnie, córko - odezwała się cicho matka. - Jeśli osąd zajmie ci mniej czasu, niech i tak będzie. Ale, tak czy inaczej, po czternastu dniach los Zareka zostanie przypieczętowany twoją ręką.

ROZDZIAŁ 2 Żarek zaklął, gdy baterie w odtwarzaczu MP3 padły. Takie miał właśnie szczęście. Została im jeszcze bita godzina lotu i nie miał najmniejszej ochoty słuchać, jak Mike w kokpicie helikoptera jojczy i marudzi pod nosem, bo musi go odstawić na Alaskę. Chociaż odcięty od słońca ciemny przedział Zareka oddzielała od Mike'a gruba na stopę stal, Łowca słyszał pilota tak dobrze, jakby siedział obok niego. Gorzej jeszcze - Żarek nie cierpiał siedzieć w maleńkim przedziale dla pasażera, w którym miał wrażenie, że ściany na niego napierają. Za każdym razem, gdy się ruszył, uderzał w ścianę ręką albo nogą. Ponieważ jednak lecieli za dnia, nie miał wyboru - albo ta klitka, albo śmierć. Z jakiegoś powodu, którego nadal sam nie rozumiał, wybrał klitkę. Zdjął słuchawki i jego uszy natychmiast zaatakowało rytmiczne dudnienie śmigieł, szum porywistych zimowych wiatrów i rozmowa, którą Mike właśnie prowadził przez trzeszczące od zakłóceń radio.

- No więc zrobiłeś to? Żarek uniósł brew, słysząc niespokojny, nieznajomy męski głos. Ach, urok jego mocy. Słuchu mógłby mu pozazdrościć nawet Superman. Żarek wiedział, czego dotyczy rozmowa. Jego. A raczej jego zgonu. Mike'owi zaproponowano fortunę za zabicie go i od chwili, gdy jakieś dwanaście godzin temu opuścili Nowy Orlean, Żarek czekał, aż Giermek albo otworzy okna i wystawi go na śmiercionośne słońce, albo katapultuje jego klitkę i zrzuci go gdzieś, gdzie Łowca z pewnością natychmiast straci nieśmiertelność. Jednakże Mike się opieprzał i ciągle nie przyciskał guzika. Oczywiście, Żarek miał to wszystko gdzieś. Skrywał w zanadrzu jeszcze kilka sztuczek, których nauczy Mike'a, jeżeli tamten czegoś spróbuje. - Gdzie tam - odparł Mike, a śmigłowiec znowu bez ostrzeżenia przechylił się w lewo i Żarek uderzył ramieniem o ścianę przedziału. Zaczynał podejrzewać, że pilot robi to po prostu dla jaj. Śmigłowiec znowu się przechylił, ale tym razem Żarek był przygotowany. - Myślałem o tym. Naprawdę poważnie się nad tym zastanawiałem, ale wiesz, uznałem, że usmażenie drania to zdecydowanie zbyt łagodna kara. Wolę go raczej zostawić Giermkom Krwawego Rytuału, niech go załatwią powoli i boleśnie. Osobiście chciałbym usłyszeć, jak ten psychol błaga o litość, zwłaszcza po tym, co zrobił tym biednym, niewinnym gliniarzom. 27

W miarę jak Żarek słuchał, mięsień w żuchwie zaczął mu dygotać w rytm gwałtownego, wściekłego bicia serca. Aha, ci gliniarze byli naprawdę niewinni, jasne. Gdyby Żarek był śmiertelnikiem, to po laniu, jakie mu spuścili, byłby martwy albo leżał teraz w śpiączce. Głos w radiu znowu się odezwał. - Słyszałem od Wyroczni, że Artemida zapłaci podwójnie Giermkowi, który go zabije. Dodaj do tego jeszcze to, co zapłaci ci Dionizos. Osobiście uważam, że jesteś głupi, skoro to sobie odpuszczasz. - Na pewno, ale mam wystarczająco dużo pieniędzy, żeby dać sobie spokój. Poza tym, to ja muszę znosić humory i uszczypliwości tego dupka. Uważa, że taki z niego twardziel. Chcę zobaczyć, jak go trochę utemperują, zanim mu odetną głowę. Żarek przewrócił oczami, słysząc słowa Mike'a. Miał w nosie to, co ten facet myśli na jego temat. Nauczył się dawno temu, że warto próbować zbliżyć się do ludzi. Jedyne, co na tym zyskał, to kolejne kopniaki. Schował odtwarzacz MP3 do czarnego plecaka i skrzywił się, gdy rąbnął przy okazji kolanem w ścianę. Bogowie, wypuśćcie mnie z tej klitki. Miał wrażenie, że siedzi w sarkofagu. - Dziwię się, że Rada nie nadała Nickowi statusu Giermka Krwawego Rytuału, żeby mógł zapolować - odezwał się głos w radiu. - Ponieważ spędził z nim ostatni tydzień, myślałem, że to naturalne rozwiązanie. Mike prychnął. - Próbowali, ale Gautier odmówił.

- Dlaczego? - Nie mam pojęcia. Wiesz, jaki on jest. Nie lubi przyjmować rozkazów. Aż się zastanawiam, po co w ogóle inicjowano go na Giermka. Nie wyobrażam sobie, żeby jakikolwiek Mroczny Łowca poza Acheronem albo Kyrianem zniósł tę jego wyszczekaną jadaczkę. - Aha, przemądrzały dzieciak. A skoro o tym mowa, mój Mroczny Łowca przesłał mi wiadomość na pager, więc lepiej, żebym wracał do pracy. Uważaj z Zarekiem i nie wchodź mu w drogę. - Nie martw się. Zamierzam go wyrzucić na miejscu i zostawić, żeby inni go wytropili, a sam zabiorę tyłek z Alaski szybciej, niż jesteś w stanie powiedzieć „Rumpel-stiltskin". Radio zamilkło. Żarek siedział w całkowitym bezruchu w ciemności i słuchał oddechu Mike'a w kokpicie. Więc ten kutas zmienił zdanie i go nie zabije. Wielka mi rzecz. Giermek pokazał wreszcie, że ma jaja i odrobinę mózgu. W jakimś momencie w ciągu ostatnich kilku godzin Mike musiał uznać, że samobójstwo nie jest rozwiązaniem. I za to Żarek pozwoli mu żyć. Jednakże za ten przywilej będzie musiał słono zapłacić. I niech bogowie mają w opiece resztę, która po niego przyjdzie. Na zmarzlinie pokrywającej prawdziwą Alaskę Żarek był niezwyciężony. W przeciwieństwie do innych Mrocznych Łowców i Giermków, miał za sobą dziewięćset lat szkoły przetrwania w arktycznym klimacie. Dziewięćset lat sam na sam z niezbadanym pustkowiem.

Pewnie, Acheron wpadał do niego co dziesięć lat czy coś koło tego, żeby się upewnić, że Żarek nadal żyje, ale poza tym nikt inny nigdy go nie odwiedzał. A ludzie zastanawiali się, czemu zwariował. Dopiero od dziesięciu lat miał jakikolwiek kontakt ze światem zewnętrznym w czasie długich, letnich miesięcy, które zmuszały go do życia w zamknięciu w chacie na odludziu. Żadnego telefonu, komputera, telewizji. Nic, poza cichą samotnością i czytaniem w kółko tych samych książek, których w końcu nauczył się na pamięć. Pełne podniecenia wyczekiwanie, aż noce się wydłużą wystarczająco, by mógł wybrać się do Fairbanks i dotrzeć tam jeszcze w godzinach otwarcia sklepów, zobaczyć jakichś ludzi. Przedtem, przez niekończące się stulecia mieszkał samotnie bez towarzystwa żadnego człowieka. Tylko czasem stykał się z tubylcami, których przerażał widok dziwnego, wysokiego, białego mężczyzny z kłami, mieszkającego w odludnych lasach. Wystarczyło, że raz tylko spojrzeli na jego futro z piżmowoła i wzrost - sześć stóp i sześć cali - i uciekali gdzie pieprz rośnie, wrzeszcząc, że zaraz złapie ich Iglaaą. Przesądni do bólu stworzyli całą legendę osnutą wokół jego postaci. Zostawały więc tylko rzadkie odwiedziny Daimonów, które podejmowały ryzyko wyprawy do lasów, żeby móc powiedzieć, że stawiły czoło szalonemu Mrocznemu Łowcy. Niestety, bardziej były zainteresowane walką niż rozmową, więc spotkania zawsze okazywały się bardzo krótkie.

Kilka minut walki dla przerwania monotonii, a potem znowu Żarek zostawał sam ze śniegiem i niedźwiedziami. Niedźwiedziami - to nawet nie były niedźwiedziołaki. Ładunki magnetyczne i elektryczne zorzy polarnej sprawiały, że żaden Zwierzo-Łowca nie zdołałby dotrzeć tak daleko na północ. Z tego samego powodu sypały się komunikacja i połączenia satelitarne, regularnie odcinając Zareka od świata, więc nawet we współczesnym świecie pozostawał boleśnie samotny. Może powinien im pozwolić, żeby go zabili? A jednak, z jakiegoś powodu, trwał. Jeszcze jeden rok, jeszcze jedno lato. Jeszcze jeden okres przerwy w łączności. Przetrwanie na najbardziej podstawowym poziomie to wszystko, co Żarek znał. Przełknął ślinę na wspomnienie Nowego Orleanu. Tak bardzo pokochał to miasto. Jego energię. Ciepło. Mieszaninę egzotycznych zapachów, widoków, dźwięków. Zastanawiał się, czy ludzie, którzy tam mieszkają, zdają sobie sprawę, jak im dobrze. Jacy są uprzywilejowani, bo życie pobłogosławiło ich takim wspaniałym miastem. Niestety, on już zostawił to miejsce za sobą. Zawalił sprawę tak bardzo, że nie było szansy, by Artemida albo Acheron pozwolili mu wrócić na zaludniony teren, gdzie miałby styczność z tłumami ludzi. Została mu Alaska. Na wieczność. Mógł mieć tylko nadzieję na masowy rozrost populacji, ale, zważywszy na surowość klimatu, było to równie prawdopodobne jak to, że dostanie posterunek na Hawajach.

Myśląc o tym wszystkim, zaczął wyjmować zimowy sprzęt i się ubierać. Na miejscu wylądują nad ranem, kiedy jeszcze będzie ciemno, ale blisko świtu. Będzie się musiał pośpieszyć, żeby dotrzeć do chaty przed wschodem słońca. Zanim wtarł w skórę wazelinę, przebrał się w długie kalesony, czarny gruby golf, długi płaszcz z piżmowoła i ocieplone zimowe buty, poczuł, że helikopter schodzi do lądowania. Pod wpływem impulsu Żarek przejrzał broń, którą miał w torbie. Już dawno nauczył się nosić przy sobie szeroki asortyment narzędzi. Alaska to surowe miejsce dla samotnika i nigdy nie wiadomo, kiedy napotkasz śmiertelne niebezpieczeństwo. A on wieki temu postanowił, że będzie najbardziej niebezpiecznym stworzeniem w tundrze. Kiedy tylko wylądowali, Mike wyłączył silnik. Poczekał, aż śmigła przestaną się obracać, po czym wysiadł, sklął minusowe temperatury i otworzył drzwi do kabiny pasażera. Poczęstował Zareka ohydnym uśmieszkiem, gdy odsuwał się, żeby zrobić mu miejsce i pozwolić wysiąść. - Witamy w domu - powiedział z nutą jadowitej wesołości w głosie. Ten kutas cieszył się na myśl, że Giermkowie wytropią Zareka i poćwiartują. Cóż, Żarek też się na to cieszył. Mike chuchnął w dłonie w rękawicach. - Mam nadzieję, że wszystko zastaniesz tu po staremu. Owszem. Nic się tu nie zmieniło. Żarek wzdrygnął się na widok śniegu - jasnego mimo mroku przedświtu. Założył gogle, żeby ochronić oczy,

i wysiadł ze śmigłowca. Złapał torbę, przerzucił przez ramię, a potem zaczął brnąć przez skrzypiący śnieg w stronę klimatyzowanej wiaty, w której tydzień wcześniej zostawił skonstruowany na zamówienie skuter śnieżny Ski-Doo MXZ Rev. O, tak, to były te same niskie temperatury, jakie pamiętał. Arktyczne powietrze, które szczypało tak mocno, że każdy odsłonięty kawałek ciała płonął. Zacisnął zęby, żeby nie zaczęły szczękać - to nic przyjemnego, kiedy ma się długie, ostre kły zamiast zwykłych zębów. Witamy w domu... Mike wracał już do kokpitu, kiedy Żarek się do niego odwrócił. - Ej, Mike! - zawołał, a jego głos rozbrzmiał echem w lodowym bezruchu. Giermek się zatrzymał. - Rumpelstiltskin - powiedział Żarek i rzucił granat pod śmigłowiec. Mike zaklął siarczyście i zaczął uciekać, sadząc susy przez śnieg tak szybko, jak tylko zdołał. Po raz pierwszy od dłuższego czasu Żarek uśmiechnął się na widok Giermka i na odgłos skrzypienia śniegu pod nogami. Helikopter wybuchł w tej samej chwili, w której Żarek podszedł do skutera. Przerzucił długą, odzianą w skórę nogę nad czarnym siodełkiem i popatrzył na kawałki wartego dwadzieścia trzy miliony dolarów śmigłowca Sikorsky, które spadały deszczem rozpalonego metalu na śnieg. Ach, fajerwerki. Uwielbiał je. Widok niemal tak piękny, jak zorza polarna.

Mike nadal klął i podskakiwał niczym rozłoszczony dzieciak, patrząc, jak płomienie pożerają jego zbudowane na zamówienie pieścidełko. Żarek włączył silnik i podjechał do Mikea, wcześniej jednak rzucił kolejny granat i zdetonował wiatę, żeby Giermek nie mógł z niej skorzystać. Skuter wibrował pod nim na jałowym biegu, kiedy odsunął szalik z twarzy na tyle, żeby Mike zrozumiał, co mówi. - Miasto znajduje się cztery mile stąd - powiedział, wskazując na południe. Rzucił Mike'owi małą tubkę wazeliny. - Smaruj usta, żeby nie zaczęły krwawić. - Powinienem był cię zabić - warknął Mike. - Owszem, powinieneś. - Żarek zasłonił twarz i zwiększył obroty silnika. - A tak przy okazji, jak natkniesz się na wilki w lesie, pamiętaj, że to prawdziwe wilki, a nie Zwierzo-Łowcy na patrolu. One także poruszają się sforą, więc jeśli usłyszysz jednego, to znaczy, że zaraz pojawią się następne. Moja rada: wspiąć się na drzewo i mieć nadzieję, że się znudzą, zanim zjawi się niedźwiedź i postanowi wspiąć się za tobą. Zakręcił na skuterze i skierował się na północny wschód, gdzie czekała na niego chata pośród trzystu akrów lasu. Pewnie powinien czuć się winny z powodu tego, co zrobił Mikeowi, ale nic z tego. Giermek właśnie przyswoił sobie ważną lekcję. Następnym razem, kiedy Artemida albo Dionizos złożą mu propozycję, przyjmie ją bez wahania. Żarek obrócił nadgarstek i dodał gazu, kiedy skuter szarpał się na wyboistym, zaśnieżonym szlaku. Miał jeszcze przed sobą długą drogę do domu, a czas uciekał.

Nadchodził świt. Niech to szlag. Powinien był przyjechać skuterem Mach Z. Był smuklejszy i szybszy od MXZ Rev, na którym Żarek właśnie śmigał, ale jazda na nim to żadna zabawa. Żarek był zmarznięty, głodny, zmęczony, i chociaż to dziwne, pragnął jedynie wrócić do znajomych kątów. Jeśli inny Giermek będzie chciał na niego zapolować, to niech tak będzie. Teraz przynajmniej nie da się wziąć przez zaskoczenie. A po wysadzeniu śmigłowca i wiaty miał też przewagę w uzbrojeniu. Jeżeli zdecydują się go zdjąć, to życzy im szczęścia. Będą go potrzebowali. Tego i solidnego wsparcia. Nie mogąc się doczekać nowego wyzwania, śmigał skuterem śnieżnym ponad zmarzniętą ziemią. Dotarł do chaty przed świtem. Pod jego nieobecność spadło sporo śniegu, który blokował drzwi. Wstawił skuter pod małą wiatę przy chacie i przykrył brezentem. Już chciał podłączyć grzałkę do silnika, kiedy zdał sobie sprawę, że nie ma prądu w gniazdku ani dla MXZ, ani dla Macha zaparkowanego obok. Warknął ze złością. Niech to szlag. Mach na pewno zamarzł przy minusowych temperaturach i jeżeli Żarek nie będzie uważał, to silnik MXZ też popęka. Żarek wybiegł na zewnątrz sprawdzić generatory, zanim słońce wyjdzie zza wzgórz, i odkrył, że oba zamarzły na kamień i nie pracują. Znowu warknął i walnął w jeden z nich pięścią. Tyle, jeśli idzie o odpoczynek. Wygląda na to, że dzisiaj dotrzyma mu towarzystwa tylko opalany drewnem

piecyk. Nie najlepsze źródło ciepła, ale na więcej nie mógł liczyć. - Pięknie, po prostu pięknie - mruknął. Nie pierwszy raz będzie musiał spać w zimnie na podłodze w chacie. I niewątpliwie nie ostatni. Dziś rano wydawało się to jeszcze gorsze niż zwykle, bo ostatni tydzień spędził w łagodnym klimacie Nowego Orleanu. Było tam tak ciepło, że w ogóle nie potrzebował korzystać z ogrzewania. Rety, jak bardzo tęsknił za tamtym miejscem! Wiedząc, że czas, który mu został do świtu, kurczy się gwałtownie, powlekł się do skutera i opatulił silnik parką, by pomóc mu zachować tyle ciepła, ile się da. Potem zdjął torbę z siodełka i zaczął odkopywać drzwi do chaty. Schylił się, wchodząc, i trzymał opuszczoną głowę. Sufit był tak niski, że gdyby Żarek się wyprostował, ocierałby o niego ciemieniem, a gdyby nie uważał, wiatrak pośrodku sufitu obciąłby mu głowę. Jednakże niski sufit był koniecznością. Ciepło w środku zimy stanowiło cenny towar i naprawdę nie byłoby najlepiej, gdyby większość ogrzanego powietrza zbierała się pod wysokim na dziesięć stóp sufitem. Niższe pomieszczenie to cieplejsze pomieszczenie. Nie wspominając już o tym, że kiedy dziewięćset lat temu został tu wypędzony, nie miał zbyt wiele czasu na zbudowanie schronienia. Za dnia spał w jaskini, nocą budował, aż wreszcie miał tę swoją smętną chatynkę. O, tak, dobrze było tu wrócić... Żarek upuścił torbę obok piecyka na drewno. Potem odwrócił się i przesunął staromodną drewnianą zasuwę na

drzwiach, żeby się oddzielić od alaskiej fauny, która czasem podchodziła zbyt blisko chaty. Macając po omacku ścianę, znalazł wiszącą tam latarnię i pudełko zapałek do kompletu. Chociaż jego wzrok Mrocznego Łowcy był przystosowany do nocy, Żarek nie widział w całkowitej ciemności. A po zamknięciu drzwi chata była tak szczelna, że żadne światło nie mogło przeniknąć grubych drewnianych ścian. Zapalił latarnię i zadrżał z zimna. Rozejrzał się po domu. Doskonale znał każdy cal tej chaty. Każdą półkę wiszącą na ścianie, każde własnoręcznie wyrzeźbione, zdobiące je nacięcie. Nigdy nie miał za wiele sprzętów. Dwie wysokie szafy - jedną na garść ubrań, drugą na jedzenie. Poza tym miał regał na telewizor i książki. I to właściwie wszystko. Jako były rzymski niewolnik, Żarek nie przywykł do posiadania wielu rzeczy. W środku było tak zimno, że widział swój oddech nawet przez szalik. Rozejrzał się po małym pomieszczeniu i skrzywił się - komputer i telewizor trzeba rozmrozić, zanim znowu będzie można z nich korzystać. Pod warunkiem, że do środka nie zakradła się wilgoć. Nie zamierzał się tym teraz martwić, poszedł więc do spiżarki na tyłach, gdzie trzymał tylko puszki. Dawno temu nauczył się, że jeśli niedźwiedzie albo wilki zwęszą jedzenie, wkrótce złożą mu nieproszoną wizytę. Nie zamierzał ich zabijać tylko dlatego, że są głodne i głupie. Zgarnął puszkę z wieprzowiną z fasolą i otwieracz, po czym usiadł na podłodze. Mike nie zgodził się go nakarmić podczas ich trzynastogodzinnego lotu z Nowego Orleanu

do Fairbanks. Twierdził, że nie chce ryzykować wystawienia Zareka na światło dzienne. W rzeczywistości Giermek był po prostu dupkiem, ale głód to nie nowina dla Zareka. -Ach, cudownie - mruknął, kiedy otworzył puszkę i odkrył, że fasola zamarzła na kamień. Zastanawiał się, czy nie wyjąć szpikulca do lodu, ale się rozmyślił. Nie był aż tak głodny, żeby nabrać chęci na lody o smaku wieprzowiny z fasolą. Westchnął z niesmakiem, otworzył drzwi i cisnął puszką w las, najdalej jak zdołał. Szybko zatrzasnął za sobą drzwi, żeby nie oświetliło go światło jutrzenki, i grzebał w torbie, aż znalazł komórkę, odtwarzacz MP3 i laptop. Włożył telefon i odtwarzacz do kieszeni spodni, żeby ciepło ciała nie pozwoliło im zamarznąć. Laptop odłożył na bok - musi poczekać, aż w piecyku będzie ogień. Z kąta pomieszczenia, przeciwległego do piecyka, wziął garść wyrzeźbionych w drewnie figurek, które tam zgromadził, i podszedł do pieca. Kiedy tylko otworzył drzwiczki, zamarł. W środku siedziała maleńka norka z trójką nowo narodzonych osesków. Matka, zła, że ktoś jej przeszkadza, syknęła ostrzegawczo, kiedy spojrzeli sobie z Zarekiem w oczy. Odpowiedział syknięciem. - Rety, nie do wiary - wymamrotał wściekły. Norka musiała wejść kominem i zadomowić się podczas jego nieobecności. Piec pewnie nadal był ciepły, kiedy go znalazła, i stanowił wyjątkowo bezpieczne miejsce na norę.

- Mogłaś przynajmniej przyprowadzić ze sobą z pięćdziesięciu krewniaków, bo przydałoby mi się nowe futro. Wyszczerzyła na niego zęby. Poirytowany, zamknął drzwi i odłożył rozpałkę do kąta. Może i był dupkiem, ale nawet on by ich nie wyrzucił. Jako nieśmiertelny wytrzyma zimno. Matka i młode by nie przeżyły. Wziął laptop i wsunął go pod płaszcz, żeby nie zamarzł, a potem poszedł do kąta, w którym leżał siennik. Kładąc się, pomyślał, czy nie położyć się pod ziemią, gdzie byłoby cieplej, ale z drugiej strony, po co zawracać sobie głowę? Musiałby przesunąć piec, żeby wejść do ukrytej piwnicy, a tym jeszcze bardziej zdenerwowałby norkę. O tej potrze roku dzień był krótki. Dzieliło go jeszcze tylko kilka godzin do zachodu słońca, a wtedy pojedzie do miasta po zapasy i nowy generator. Owijając się kołdrami i futrami, umęczony, westchnął ciężko. Zamknął oczy i powrócił myślami do wydarzeń zeszłego tygodnia. „Dziękuję ci, Żarek". Zacisnął zęby, przypominając sobie twarz Sunshine Runningwolf. Jej wielkie ciemne oczy były niewiarygodnie uwodzicielskie, a jej samej daleko było do chudych modelek, które wolała większość mężczyzn. Miała bujną, krągłą figurę, na sam widok której robił się twardy. Niech to, powinien był ugryźć ją w szyję, kiedy miał okazję. Nadal nie wiedział, dlaczego nie skosztował jej krwi. Bez wątpienia byłoby mu teraz cieplej. Cóż. Kolejny żal na jego nieskończonej liście. Powrócił myślami do Sunshine...

Pojawiła się w jego domu w Nowym Orleanie, kiedy czekał, aż Nick zabierze go na lądowisko. Zaplotła ciemne włosy. Patrzyła tak przyjaźnie, jak nikt jeszcze na niego nie spojrzał. „Nie mogę długo zostać. Nie chcę, żeby Talon się obudził i zobaczył, że mnie nie ma, ale zanim wyjedziesz, chciałam ci podziękować za to, co dla nas zrobiłeś". Nadal nie wiedział, dlaczego pomógł jej i Talonowi. Dlaczego sprzeciwił się Dionizosowi i walczył przeciw bogu, który chciał zniszczyć tamtych dwoje. Dla ich szczęścia skazał siebie na śmierć. Ale kiedy zobaczył ją wczoraj, miał wrażenie, że było warto. Poddając się powoli snowi, zastanawiał się, czy nadal będzie uważał, że było warto, gdy Giermkowie odnajdą jego chatę i spalą ją na popiół z nim w środku. Prychnął na samą myśl. A czemu nie, do diabła? Przynamniej przez kilka chwil przed śmiercią będzie mu ciepło. *** Żarek nie był pewien, jak długo spał. Kiedy się obudził, było już ciemno. Miał nadzieję, że nie spał tak długo, że skuter zdążył zamarznąć. Bo wtedy czekałby go długi marsz do miasteczka, i to w lodowatym powietrzu. Przekręcił się na bok i skrzywił z bólu. Leżał na laptopie, nie wspominając już o telefonie i odtwarzaczu MP3, które wpijały mu się w ciało jeszcze mniej przyjemnie.

Trzęsąc się z zimna, zmusił się do wstania i wyjął jeszcze jedną kurtkę puchową z szafy. Kiedy już się ubrał stosownie do pogody, wyszedł do swojego prowizorycznego garażu. Włożył laptop, telefon i odtwarzacz do plecaka, który zarzucił na ramię, a potem wsiadł na skuter śnieżny i odwinął silnik. Zaskoczył przy pierwszej próbie. Alleluja! Może wreszcie szczęście uśmiechało się do niego. Nikt nie upiekł go podczas snu i zostało mu akurat tyle benzyny, żeby dojechać do Fairbanks, gdzie dostanie coś gorącego do jedzenia i będzie mógł na chwilę odtajać. Wdzięczny z powodu tej odrobiny szczęścia, przejechał przez swoje ziemie i skręcił na południe, szykując się do długiej, wyboistej drogi prowadzącej do cywilizacji. Dotarł do miasta tuż po szóstej. Zaparkował skuter przy domu Sharon Parker, który znajdował się kawałek spacerkiem od centrum. Poznał Sharon - byłą kelnerkę - jakieś dziesięć lat temu, kiedy znalazł ją w zepsutym samochodzie późną nocą na poboczu rzadko uczęszczanej drogi w okolicach North Pole. Było poniżej pięćdziesięciu stopni Celsjusza, a kobieta płakała skulona pod kocami, bojąc się, że umrze z dzieckiem, zanim zjawi się pomoc. Jej siedmiomiesięczna córeczka chorowała na astmę i Sharon próbowała dojechać z nią do szpitala, licząc na terapię oddechową. Odmówiono jednak przyjęcia małej, ponieważ Sharon nie miała ubezpieczenia ani żadnych pieniędzy. Skierowano ją do bezpłatnej kliniki i Sharon zgubiła się, szukając drogi.

Żarek zabrał je obie do szpitala i zapłacił za opiekę nad dzieckiem. Kiedy czekali, dowiedział się, że Sharon wyrzucono z mieszkania i dziewczyna nie była w stanie związać końca z końcem. I wtedy zaproponował Sharon układ. W zamian za dom, samochód i pieniądze zapewniała mu przyjazną osobę do rozmów zawsze, kiedy Żarek zaglądał do Fairbanks, a także domowe posiłki lub chociaż ich resztki, zależnie od tego, co miała akurat pod ręką. A najlepsze było to, że latem, kiedy podczas trwających dwadzieścia trzy i pół godziny dni siedział zamknięty w chacie, zaglądała na pocztę albo do sklepu i przywoziła mu książki, jedzenie i inne drobiazgi, które zostawiała mu pod drzwiami. To był najlepszy układ, jaki zawarł kiedykolwiek. Sharon nigdy nie pytała go o żadne osobiste szczegóły, nawet o to, dlaczego nie opuszcza latem chaty. Z pewnością była za bardzo wdzięczna za finansowe wsparcie, żeby się przejmować jego ekscentrycznym stylem życia. W zamian za to Żarek nigdy nie skosztował jej krwi ani nie pytał o żadne sprawy osobiste. Byli po prostu pracodawcą i pracownicą. — Żarek? Podniósł wzrok znad grzałki, którą podłączał do skutera, i zobaczył, że Sharon wystawiła głowę przez frontowe drzwi domu w stylu ranczo. Ciemnokasztanowe włosy miała krótsze niż miesiąc temu, kiedy widział ją po raz ostatni. Podcięła je i teraz sięgały do ramion. Była wysoka, szczupła i wyjątkowo atrakcyjna. Miała na sobie czarny sweter i dżinsy. Większość facetów już dawno

zaczęłaby się do niej przystawiać. Pewnej nocy cztery lata temu Sharon zasugerowała, że gdyby kiedykolwiek oczekiwał od niej czegoś więcej, z chęcią by mu to dała. Żarek jednak odmówił. Nie lubił, kiedy ludzie za bardzo zbliżali się do niego, a kobiety miały paskudną skłonność traktowania seksu jako czegoś, co ma znaczenie. On tego tak nie widział. Seks to seks. To coś podstawowego i zwierzęcego. Coś, czego potrzebowało ciało, tak samo jak potrzebowało jedzenia. Tyle że facet nie musi obiecywać stekowi, że będzie się z nim spotykał, zanim go zje. Dlaczego więc kobiety potrzebowały wyznania uczuć, zanim rozłożą nogi? Nie pojmował tego. I nigdy nie zwiąże się z Sharon. Seks z nią stanowiłby komplikację, jakiej nie potrzebował. - Żarek, to ty? Odsunął szalik z twarzy i odkrzyknął: - Tak, to ja! - Wejdziesz? - Zaraz wrócę. Muszę kupić parę rzeczy. Skinęła głową i wróciła do domu, zamykając za sobą drzwi. Żarek poszedł do sklepu przy tej samej ulicy, przy której stał dom Sharon. U Franka w sklepie było wszystko. A najlepsze było to, że mieli tam też szeroki wybór urządzeń elektronicznych i generatorów. Niestety, nie będzie mógł dłużej korzystać z ich usług. Był regularnym klientem od jakichś piętnastu lat i chociaż Frank był trochę tępy, zaczął

zauważać, że twarz Zareka nie zmienia się mimo upływu czasu. Prędzej czy później Sharon też to zauważy i wtedy będzie musiał pożegnać się ze swoją jedyną łączniczką ze światem śmiertelników. To był ogromny minus nieśmiertelności. Nie śmiał z nikim dłużej utrzymywać kontaktów, bo ktoś mógłby się dowiedzieć, kim on jest. W przeciwieństwie do innych Mrocznych Łowców, za każdym razem, gdy prosił o Giermka, który by mu służył i go chronił, Rada mu odmawiała. Najwyraźniej miał taką reputację, że nikt nie chciał mu pomagać. I dobrze. I tak nikogo nie potrzebował. Wszedł do sklepu. Potrzebował chwili, żeby ściągnąć gogle i rękawiczki, rozpiąć kurtkę. Usłyszał, że Frank na zapleczu rozmawia z jednym ze swoich sprzedawców. -A teraz słuchaj, dzieciaku. To trochę dziwny facet, ale bądź dla niego miły, słyszysz? Wydaje w tym sklepie mnóstwo pieniędzy i nie obchodzi mnie, jak przerażająco wygląda, masz być miły. Obydwaj wyszli z zaplecza. Frank zamarł w pół kroku i zagapił się. Żarek odpowiedział spojrzeniem. Frank przywykł do tego, że Żarek nosi kozią bródkę, kolczyk z mieczem i skrzyżowanymi kośćmi oraz srebrne szpony na lewej ręce. Trzy rzeczy, które Acheron rozkazał mu porzucić w Nowym Orleanie. Żarek wiedział, jak wygląda bez brody, i nie cierpiał tego. Przynajmniej nie musiał patrzeć na siebie w lustrze.

Mroczni Łowcy odbijali się w nim tylko wtedy, kiedy tego chcieli. Żarek nigdy nie chciał. Starszy mężczyzna uśmiechnął się bardziej z nawyku niż z przyjaźni i podszedł powoli. Chociaż ludzie w Fairbanks byli nadzwyczaj przyjaźni, większość trzymała się z dala od Zareka. Tak już działał na ludzi. - W czym mogę dzisiaj pomóc? - spytał Frank. Żarek zerknął na nastolatka, który przyglądał mu się ciekawie. - Potrzebuję nowego generatora. Frank wessał powietrze przez zęby i Żarek już wiedział, co zaraz usłyszy. - Z tym może być pewien problem. Frank zawsze tak mówił. Niezależnie od tego, czego Żarek potrzebował, zawsze pojawiał się problem i dlatego musiał dorzucić kilka dolarów. Frank podrapał się po siwym zaroście. - Został mi tylko jeden i ma być dostarczony jutro Wallabym. Aha, jasne. Żarek był za bardzo zmęczony, żeby się bawić w gierki Franka i się targować. W tej chwili był gotów zapłacić dowolną sumę za to, żeby znowu mieć prąd w domu. - Jeżeli dasz go mnie, dorzucę sześć patyków. Frank skrzywił się i dalej się drapał po brodzie. - No to mamy kłopot, bo Wallaby naprawdę bardzo go chce.

- Dziesięć patyków, Frank, i kolejne dwa, jeśli w ciągu godziny podrzucisz go do domu Sharon. Frank się rozpromienił. - Tony, słyszałeś pana, zajmij się pakowaniem generatora. - Oczy starszego mężczyzny zabłysły się i patrzyły niemalże przyjaźnie. - Mogę czymś jeszcze służyć? Żarek pokręcił głową i wyszedł. Wrócił do Sharon, starając się ze wszystkich sił ignorować siarczysty mróz. Zapukał do drzwi, zanim pchnął je ramieniem i wszedł. Co dziwne, w salonie było pusto. O tej porze wieczorem córka Sharon, Trbcie, zwykle biegała, bawiąc się i wrzeszcząc jak diablę, albo odrabiała lekcje mimo gorących protestów. Nie słyszał jej nawet w głębi domu. Przez chwilę podejrzewał, że może Giermkowie go znaleźli, ale to był idiotyczny pomysł. Nikt nie wiedział o Sharon. Żarek nie ucinał sobie pogawędek z Radą Giermków albo innymi Mrocznymi Łowcami. - Ej, Sharon?! - zawołał. - Wszystko w porządku? Pojawiła się w korytarzu. Szła powoli od strony kuchni. - Wróciłeś. Ogarnęły go złe przeczucia. Coś było nie tak. Wyczuwał to. Sharon była zdenerwowana. - Aha. Co jest? Nie popsułem ci randki, ani nic w tym stylu? I wtedy usłyszał. Oddech, odgłos ciężkich kroków mężczyzny, który wychodził z kuchni. Mężczyzna ruszył korytarzem. Szedł powoli i metodycznie - jak drapieżnik, który zostawia sobie czas, żeby

się zapoznać z ukształtowaniem terenu, obserwuje niespiesznie ofiarę. Żarek zmarszczył brwi na widok mężczyzny, który stanął za Sharon. Był raptem cal niższy od Zareka, miał długie ciemne włosy związane w kucyk i nosił płaszcz w westernowym stylu. Otaczała go aura niebezpieczeństwa i gdy tylko spojrzeli sobie w oczy, Żarek wiedział, że go zdradzono. To był drugi Mroczny Łowca. Tylko jedna osoba spośród tysięcy Mrocznych Łowców wiedziała o jego układzie z Sharon... Żarek sklął swoją głupotę. Mroczny Łowca skinął mu głową. - Żarek - rzucił z wyraźnym, południowym akcentem, który Żarek znał aż za dobrze - musimy porozmawiać. Żarek nie mógł złapać tchu, kiedy gapił się na tych dwoje. Sundown był jedyną osobą, przed którą kiedykolwiek się otworzył w ciągu swoich, lekko licząc, dwóch tysięcy lat życia. I wiedział, dlaczego Sundown się tu zjawił. On jeden znał Zareka. Znał jego nawyki, ulubione miejsca. Kto szybciej go wytropi i zabije, niż najlepszy przyjaciel? - Porozmawiać o czym? - zapytał szorstko i zmrużył oczy. Sundown stanął przed Sharon, jakby chciał ją chronić. To, że choćby przez chwilę pomyślał, że Żarek mógłby ją skrzywdzić, było najbardziej bolesne. - Myślę, że wiesz, dlaczego tu jestem.

Pewnie, że wiedział. Doskonale się orientował, czego Sundown od niego chce. Szybkiej, łatwej śmierci, żeby kowboj mógł złożyć raport Artemidzie i Acheronowi, że światu znowu przywrócono porządek, po czym wrócić do Reno. Jednakże Żarek już raz poszedł grzecznie na własną egzekucję. Tym razem zamierzał walczyć o życie, niezależnie od tego, jakie ono było. - Zapomnij, Jess - odparł, posługując się prawdziwym imieniem Sundowna. Odwrócił się i pobiegł do drzwi. Zdążył wybiec na podwórze, zanim Sundown dogonił go i zatrzymał. Wyszczerzył kły, ale Jess nawet nie zwrócił na to uwagi. Żarek uderzył go ze wszystkich sił w brzuch. To był potężny cios, od którego Jess zatoczył się do tyłu, a Żarek padł na kolana. Zawsze, kiedy Mroczny Łowca walczył z drugim Łowcą, atakujący odczuwał własny cios z dziesięciokrotnie większą siłą, niż zaatakowany. Można było tego uniknąć tylko w jeden sposób - Artemida musiała znieść swój zakaz. Miał tylko nadzieję, że nie zdjęła go z Jessa. Z bólu Żarek z trudem łapał oddech. Zmusił się do wstania. W przeciwieństwie do Jessa, przywykł do bólu fizycznego. Zanim zdążył uciec, zobaczył w mroku Mikea i trzech innych Giermków. Szli w jego kierunku z determinacją, która mówiła, że uzbroili się na spotkanie z Mrocznym Łowcą. - Zostawcie go mnie - rozkazał Sundown. Nie posłuchali go i nadal szli.

Żarek odwrócił się gwałtownie i ruszył do skutera śnieżnego, ale zobaczył, że silnik jest w kawałkach. Najwyraźniej nie próżnowali, kiedy on był u Franka. Niech to szlag. Jak mógł być tak głupi? To oni musieli zniszczyć generatory, zmuszając go w ten sposób do pojawienia się w mieście. Wykurzyli go z lasu jak myśliwy dzikie zwierzę. Dobrze. Chcieli zwierzęcia do tropienia, to zwierzę dostaną. ^ Wyciągnął rękę i posłużył się telekinezą, żeby ściąć Giermków z nóg. Nie chcąc znowu sprawiać sobie bólu, uskoczył przed Jessem i pobiegł do miasta. Nie odbiegł daleko, kiedy kolejni Giermkowie go dopadli i otworzyli ogień. Kule rozdarły mu ciało, rozszarpując skórę. Syknął i zatoczył się z bólu. Nie przestał jednak biec. Nie miał wyboru. Gdyby padł, poćwiartowaliby go, a chociaż wiódł naprawdę beznadziejne życie, nie zamierzał zostać Cieniem. Ani dać im tej satysfakcji i zginąć. Wypadł zza rogu. Coś go trafiło w tors z ogromną siłą. Potworny ból eksplodował mu w ciele, kiedy przekoziołkował i padł na ziemię. Wylądował na plecach w śniegu i całe powietrze uszło mu z płuc. Stanął nad nim Cień o zimnych, bezlitosnych oczach. Miał co najmniej sześć stóp i osiem cali wzrostu i był ucieleśnieniem nieziemskiej, męskiej perfekcji. Miał jasne

włosy i czarne oczy, a kiedy się uśmiechnął, odsłonił takie same kły, jakie miał Żarek. - Czym jesteś? - spytał Żarek, wiedząc, że nieznajomy nie jest Daimonem ani Apollitą, chociaż wyglądem ich przypominał. - Jestem Tanatos, Mroczny Łowco - odpowiedział klasyczną greką nieznajomy, podając imię, które znaczyło „śmierć". - I jestem tu, by cię zabić. Złapał Zareka za płaszcz i cisnął nim jak szmacianą lalką w oddalony budynek. Żarek mocno uderzył w ścianę i zsunął się po niej na ulicę. Ciało miał tak obolałe, że cały dygotał, kiedy próbował odpełznąć od potwora. Zatrzymał się. - Nie umrę znowu w ten sposób - warknął. Nie leżąc na brzuchu, jak przerażone zwierzę, które czeka na zarżnięcie. Jak bity, bezwartościowy niewolnik. Wzmocniony furią wstał i odwrócił się, żeby spojrzeć na Tanatosa. Stwór się uśmiechnął. - Twardziel z kręgosłupem. Takich uwielbiam. A jeszcze bardziej uwielbiam wysysać im szpik z tego kręgosłupa. Wyciągnął rękę, ale Żarek ją zablokował. -Wiesz, co ja uwielbiam? - Żarek złamał mu rękę i złapał Tanatosa za szyję. - Odgłos ostatniego oddechu Daimona. Tanatos roześmiał się. Był to dźwięk zły i zimny. - Nie możesz mnie zabić, Mroczny Łowco. Jestem jeszcze bardziej nieśmiertelny niż ty.

Żarek oniemiał, widząc, jak ręka Tanatosa natychmiast się goi. - Czym ty jesteś? - spytał znowu. -Już ci powiedziałem. Jestem Śmierć, a nikt nie pokonał Śmierci, ani jej nie uciekł. O, w mordę. Ma przerąbane. Jednakże daleko mu było do tego, by zostać pokonanym. Śmierć może go dopaść, ale najpierw będzie musiała ciężko na to zapracować. - Wiesz co? - powiedział Żarek z nadnaturalnym spokojem, który pozwalał mu jako chłopcu do bicia znieść niezliczone chłosty. - Założę się, że większość ludzi sra w gacie, kiedy posuniesz im takim tekstem. Ale wiesz co, panie Chciałbym Być Straszny, Ale Za Diabła Mi To Nie Wychodzi? Nie jestem człowiekiem. Jestem Mrocznym Łowcą, i ogólnie rzecz biorąc, mam cię w głębokim poważaniu. Skupił wszystkie moce w dłoni, a potem wyprowadził potężny cios prosto w splot słoneczny Tanatosa. Stwór zatoczył się do tyłu. - Mógłbym posiedzieć tu i pobawić się z tobą. - Żarek przygotował się do następnego ciosu. - Ale wolę nam obu skrócić męki. Zanim zdążył znowu uderzyć, otrzymał strzał w plecy. Poczuł, jak szrapnel rozrywa mu ciało, o mały włos nie trafiając w serce. W oddali rozległy się syreny policyjne. Tanatos złapał go za gardło i uniósł, tak że Żarek musiał wspiąć się na palce. - A może lepiej to ja skrócę tobie?

Walcząc o oddech, Żarek uśmiechnął się ponuro, czując, jak strużka krwi wypływa mu z kącika ust. Był ranny, ale niezrażony. Uśmiechając się drwiąco, kopnął Tanatosa w krocze. Daimon zgiął się wpół. Żarek znowu rzucił się do biegu, byle dalej od Daimona, Giermków i gliniarzy, ale nie był nawet w połowie tak szybki jak zwykle. Z bólu wzrok mu się zamglił i im dłużej biegł, tym gorsze znosił męki. Cierpienie było nieznośne. Żadne baty w dzieciństwie nie sprawiły mu takiego bólu. Nie wiedział, jakim cudem nadal biegł. Tylko dzięki temu, że coś w nim się nie zgadzało, by się położyć i dać się im dorwać. Nie był pewien, kiedy ich zgubił... A może nadal byli tuż za nim? Żarek nie mógł tego stwierdzić z powodu buczenia w uszach. Zdezorientowany zwolnił, brnął chwiejnym krokiem, aż w końcu nie mógł już zrobić ani kroku. Padł w śnieg. Leżał i czekał, aż tamci go dopadną. Czekał, aż Tanatos dokończy to, co zaczął, ale sekundy mijały i zdał sobie sprawę, że im uciekł. Ulżyło mu. Spróbował się podnieść. Nie był w stanie. Ciało po prostu odmówiło posłuszeństwa. Dał radę tylko przepełznąć jeszcze z metr i dojrzał przed sobą spory dom, zbudowany w stylu górskiej chaty. Wyglądał na ciepły i przytulny. Żarek pomyślał, że gdyby dotarł do drzwi, to może gospodarz by mu pomógł. Zaśmiał się gorzko na tę myśl.

Nikt nigdy mu nie pomógł. Ani razu. Nie, taki już był jego los. Nie ma co z nim walczyć, i prawdę mówiąc, Żarek miał już dość samotnej walki ze światem. Zamykając oczy, wziął głęboki, rwany wdech i czekał na to, co nieuniknione.

ROZDZIAŁ 3 Astrid usiadła na krawędzi łóżka, oglądając rany swojego „gościa". Od czterech dni leżał nieprzytomny w jej łóżku, a ona go doglądała. Mięśnie pod jej dłońmi były twarde i mocne, ale ich nie widziała. W ogóle go nie widziała. Zawsze traciła wzrok, gdy zsyłano ją, by kogoś osądziła. Oczy bywają zwodnicze. Osądzają zupełnie inaczej niż pozostałe zmysły. Musiała zachować bezstronność, nawet kiedy tak naprawdę nie miała na to ochoty. Ile razy wychodziła z otwartym sercem tylko po to, żeby dać się okpić? Najgorszym przypadkiem był Miles. Zbuntowany Mroczny Łowca był czarujący i zabawny. Olśnił ją swoją energią i umiejętnością zamiany wszystkiego w zabawę. Za każdym razem, kiedy próbowała wystawić go na próbę, wyśmiewał jej starania i pokazywał, że ze wszystkim świetnie sobie radzi.

Robił wrażenie idealnego, zrównoważonego mężczyzny. Przez jakiś czas myślała nawet, że się w nim zakochała. A pod koniec próbował ją zabić. Okazał się do szpiku kości amoralny i bezwzględny. Zimny. Nieczuły. Potrafił kochać tylko siebie. I chociaż był tylko zwykłą szumowiną, uważał, że ludzie tak go skrzywdzili, że może robić z nimi co zechce. I to był jej największy problem z Mrocznymi Łowcami. Zwykle rekrutowali się z rynsztoka. Pogardzano nimi od urodzenia aż do śmierci, żywili więc wrogość do świata. Artemida nigdy nie brała tego pod uwagę, kiedy ich przemieniała. Chciała tylko żołnierzy, którzy będą służyć pod rozkazami Acherona. Po stworzeniu Mrocznego Łowcy umywała ręce i pozwalała, żeby inni się nim zajmowali i go pilnowali. A przynajmniej, dopóki Łowcy nie przekroczyli granicy nakreślonej przez Artemidę - gdziekolwiek ona wypadała. Wtedy bogini nalegała, żeby szybko ich osądzić I stracić. Chociaż Astrid nie miała na to żadnego dowodu, podejrzewała, że Artemida trzymała się tej zasady tylko po to, żeby Acheron się na nią nie rozeźlił. Dlatego Astrid wzywano wielokrotnie w ciągu stuleci, by znalazła powód, dla którego można by zostawić kolejnego Mrocznego Łowcę przy życiu. Nigdy go nie znajdowała. Ani razu. Wszyscy Łowcy, których osądziła, byli niebezpieczni i brutalni. Stanowili dla ludzkości większe zagrożenie niż Daimony, które tropili. Sprawiedliwość bogów Olimpu nie działała tak jak ludzka. Nie zakładano niczyjej niewinności. Na Olimpie oskarżony musiał udowodnić, że jest godzien łaski.

Żaden nie był. Najbliższa okazania łaski była w przypadku Milesa i widać, czym to się zakończyło. Przerażało ją, jak niewiele brakowało, by uznała go za niewinnego i wypuściła znowu na świat. To doświadczenie przepełniło czarę. Od tamtego czasu odsunęła się od wszystkich. Nie pozwoli, żeby uroda i urok mężczyzny znowu ją omamiły. Teraz jej zadaniem było dotarcie do serca mężczyzny, który leżał na jej łóżku. Artemida powiedziała, że Żarek nie ma żadnego serca. Acheron nie odezwał się słowem. Spojrzał tylko przenikliwie na Astrid, co znaczyło, że ufa jej, że postąpi właściwie. Tylko co to właściwie znaczyło? - Obudź się, Żarek - szepnęła. - Masz jeszcze tylko dziesięć dni, żeby ocalić skórę. Żarek obudził się, czując ból nie do opisania - w co trudno było uwierzyć, zważywszy, że kiedyś był chłopcem do bicia i niewolnikiem. Gdy był człowiekiem, ból był jedynym pewnikiem w jego życiu. Z pękającą głową poruszył się, spodziewając się pod sobą zimnego śniegu i ziemi. Jednakże przeżył szok, czując miłe ciepło. Umarłem, pomyślał cierpko. Nawet w snach nigdy nie było mu tak ciepło.

Kiedy jednak zamrugał i zobaczył ogień huczący na kominku i górę kołder na sobie, zrozumiał, że jak najbardziej żyje i leży w czyjejś sypialni. Rozejrzał się po pokoju, który urządzono w odcieniach ziemi: bladych różach, beżach, brązach i ciemnej zieleni. Ściany z bali były najwyższej jakości i zdradzały, że ktoś miał dość pieniędzy, żeby nadać domowi rustykalny charakter, ale też by dobrze go zaizolować, chroniąc się od przeciągów i zimna. Łóżko było drogą reprodukcją ogromnych żelaznych łóżek z końca dziewiętnastego wieku. Po lewej stronie stała mała szafka nocna ze staromodnym dzbankiem i misą. Kimkolwiek był właściciel, musiał mieć kupę kasy. Żarek nienawidził bogatych ludzi. - Sasha? Żarek zmarszczył brwi, słysząc cichy, melodyjny głos. Kobieta. Znajdowała się na końcu korytarza, w jakimś pokoju, ale z powodu bólu przeszywającego mu czaszkę nie umiał określić gdzie dokładnie. Usłyszał ciche skomlenie psa. - Och, przestań - zbeształa łagodnie psa kobieta. - Nie zraniłam tak naprawdę twoich uczuć, prawda? Żarek jeszcze mocniej zmarszczył brwi, próbując pojąć, co właściwie mu się przydarzyło. Jess i pozostali polowali na niego. Pamiętał, że upadł przed jakimś domem. Ktoś z budynku musiał go znaleźć i zaciągnąć do środka, ale Żarek nie pojmował, po co ktoś zawracał sobie nim głowę.

Jednakże to wszystko nie miało znaczenia. Jess iTanatos będą go ścigać, a nie trzeba być Einsteinem, żeby odgadnąć, gdzie znajduje się Żarek, zwłaszcza przy ilości krwi, jaką stracił, biegnąc. Bez wątpienia ślady prowadziły prosto do drzwi tej chaty. A to oznaczało, że natychmiast musi się stąd wynieść. Jess nie skrzywdziłby tych, którzy pomogli Zarekowi, ale trudno powiedzieć, do czego jest zdolny Tanatos. Oczami duszy ujrzał płonącą wioskę. Straszliwy widok martwych ludzi... Wzdrygnął się na to wspomnienie, zastanawiając się, dlaczego teraz go nawiedziło. Uznał, że przypominało mu, do czego on sam jest zdolny. Przypominało mu, dlaczego musi się stąd wynieść. Nie chciał skrzywdzić nikogo, kto był dla niego miły. Nie znowu. Zmusił się, żeby zapomnieć o bólu, i powoli usiadł. Pies natychmiast przybiegł do pokoju. Tyle że to nie był pies. Żarek zdał sobie z tego sprawę, kiedy zwierzę zatrzymało się koło łóżka i warknęło. To był wielki biały wilk. Który w dodatku go nie lubił. - Odsuń się, Scooby - warknął Żarek. - Robiłem buty z większych i groźniejszych wilków niż ty. Wilk wyszczerzył jeszcze więcej zębów, jakby zrozumiał jego słowa i prowokował go do ich udowodnienia. — Sasha? Żarek zamarł, kiedy kobieta stanęła w progu. A niech mnie... Była niesamowita. Jej długie jasne włosy miały odcień miodu i opadały delikatnymi falami na szczupłe ramiona.

Skórę miała bladą, policzki różane. Usta niewątpliwie bardzo pieczołowicie chroniła przed surowym alaskim klimatem. Miała blisko sześć stóp wzrostu i nosiła biały, dziergany w warkocze sweter i dżinsy. Oczy miała bardzo jasne, bladoniebieskie. W pierwszej chwili wydawały się tak jasne, że niemal pozbawione koloru. Kiedy weszła do pokoju z wyciągniętymi rękami, poruszając się powoli, metodycznie, i próbując znaleźć wilka, zrozumiał, że jest niewidoma. Wilk warknął dwa razy, odwrócił się i podszedł do właścicielki. - O, tu jesteś - szepnęła i przyklękła, że pogłaskać zwierzę. - Nie powinieneś szczekać. Obudzisz naszego gościa. - Nie śpię i pewnie właśnie dlatego szczeka. Kobieta odwróciła głowę w jego stronę, jakby próbowała go zobaczyć. - Przepraszam. Nieczęsto mamy towarzystwo i Sasha bywa trochę aspołeczny w kontaktach z nieznajomymi. - Proszę mi wierzyć, znam to uczucie. Podeszła do łóżka, znowu wyciągając ręce. - Jak się czujesz? - spytała i poklepała go po ramieniu, gdy już go namierzyła. Żarek skrzywił się, czując na ciele jej ciepłą rękę. Dotyk był delikatny. Parzący. I coś w nim - coś mu obcego - zatęskniło. A najgorsze, że stwardniał. Bardzo. Nie znosił, gdy go dotykano. - Wolałbym, żebyś tego nie robiła. - Czego? - Dotykała mnie. Odsunęła się powoli i mrugnęła kilka razy - chyba bardziej z nawyku niż z zaskoczenia.

- Widzę dzięki dotykowi - powiedziała cicho. - Jeżeli nie będę cię dotykać, będę zupełnie ślepa. - Cóż, każdy ma swoje problemy. Przesunął się na drugi koniec łóżka i wstał. Miał na sobie tylko skórzane spodnie i parę bandaży. Musiała go rozebrać i opatrzyć rany. Ta myśl sprawiła, że zrobiło mu się raczej dziwnie. Do tej pory nikt nie zawracał sobie głowy jego ranami. Dlaczego ona się nim zajęła? Nawet Acheron i Nick zostawili go samego, kiedy był ranny w Nowym Orleanie. Zaproponowali tylko, że podrzucą go do domu, żeby mógł dojść do siebie w samotności. Oczywiście, może zaproponowaliby coś więcej, gdyby nie zachowywał się wobec nich tak wrogo, ale wrogość to coś, co najlepiej mu wychodziło. Żarek znalazł swoje ubrania zwinięte na fotelu bujanym przy oknie. Mimo bolesnych protestów mięśni, zaczął się ubierać. Moce Mrocznego Łowcy pozwalały mu leczyć się w czasie snu, ale byłby w o wiele lepszej formie, gdyby pomógł mu któryś z Łowców Snów. Często przyśpieszali leczenie Mrocznych Łowców we śnie, ale nigdy nie pomagali Zarekowi. Przerażał ich tak samo jak wszystkich innych. Nauczył się więc brać w skórę i znosić ból. Nie miał nic przeciw. Nie lubił towarzystwa ludzi śmiertelnych czy nieśmiertelnych. Lepiej żyć samemu. Skrzywił się, kiedy zobaczył dziurę na plecach koszuli po strzale ze śrutówki.

Tak, zdecydowanie lepiej żyć samemu. Sam nie strzeliłby sobie w plecy, nawet gdyby chciał - a jego „przyjaciel" owszem, strzelił mu w plecy. - Wstałeś? - zdziwiła się nieznajoma. - Ubierasz się? - Nie - odparł poirytowany. - Szczam ci na dywan. A jak myślisz, co robię? - Jestem niewidoma. Z tego, co wiem, możesz naprawdę sikać na mój dywan, który, nawiasem mówiąc, jest ładnym dywanem, więc mam nadzieję, że żartujesz. Poczuł dziwne rozbawienie, słysząc jej odpowiedź. Kobieta była bystra. To mu się podobało. Ale nie miał czasu do stracenia. - Posłuchaj, paniusiu, nie wiem, jak mnie tu zaciągnęłaś, ale doceniam to. Mimo to, muszę się zbierać. Uwierz, pożałujesz, jeśli tego nie zrobię. Odsunęła się od łóżka, słysząc jego wrogie słowa, i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że warknął. -Na zewnątrz jest okropna śnieżyca - powiedziała już nieco mniej przyjaznym tonem. - Przez jakiś czas nikt nie będzie w stanie nigdzie dotrzeć. Żarek nie uwierzył, dopóki nie rozsunął zasłon w oknie. Walił tak gęsty śnieg, że wyglądał jak ściana. Żarek zaklął pod nosem. A potem dodał głośniej: - Od jak dawna tak pada? - Od co najmniej kilku godzin. Zacisnął zęby, zdając sobie sprawę, że tu ugrzązł. Z nią. Sytuacja była naprawdę fatalna, ale przynamniej tamci go nie wytropią. Przy odrobinie szczęścia śnieg zatarł ślady, a Żarek dobrze wiedział, że Jess nie cierpi mrozu. Jeśli

idzie o Tanatosa, to biorąc pod uwagę jego imię, język i wygląd, Żarek obstawiał, że pochodził z antyku, z basenu Morza Śródziemnego. To oznaczało, że Żarek ma przewagę nad oboma. Przed wiekami nauczył się, jak można się szybko poruszać po śniegu i jakich niebezpieczeństw się wystrzegać. Kto by pomyślał, że dziewięćset lat na Alasce kiedyś się opłaci? - Jakim cudem wstałeś i się ruszasz? Zaskoczyło go jej pytanie. - Słucham? - Byłeś poważnie ranny, kiedy przyniosłam cię kilka dni temu. Jakim cudem już się ruszasz? - Kilka dni? - spytał wstrząśnięty jej słowami. Przesunął rękami po twarzy i poczuł zarost. Cholera. Rzeczywiście minęło parę dni. - Ile? - Prawie pięć. Serce zabiło mu mocniej. Leżał tu cztery dni, a oni go nie znaleźli? Jak to możliwe? Zmarszczył brwi. Coś tu śmierdzi. - Wydawało mi się, że wyczułam ranę postrzałową na twoich plecach. Ignorując dziurę na plecach, Żarek wciągnął przez głowę podkoszulek. Był pewien, że to Jess go postrzelił. Strzelba to najchętniej używana przez kowbojów broń. Pocieszała go tylko myśl, że Jess cierpi z powodu rany równie mocno, jak Żarek. Chyba że Artemida zniosła zakaz. Wtedy ten sukinkot nie czułby niczego poza satysfakcją. - To nie była rana postrzałowa - skłamał. - Tylko upadłem.

- Bez obrazy, ale musiałbyś spaść z Everestu, żeby mieć takie obrażenia. - Aha, może następnym razem będę pamiętał o sprzęcie wspinaczkowym. Skrzywiła się. - Kpisz sobie za mnie? - Nie - odparł szczerze. - Po prostu nie chcę drążyć tego tematu. Skinęła głową, próbując dostrzec coś więcej w tym gniewnym mężczyźnie, który nie potrafił się do niej odezwać, nie warcząc. Odkąd się obudził, daleko mu było do bycia miłym. Dzielił go krok od śmierci, kiedy znaleźli go z Sashą. Nikogo nie wolno tak pobić i jeszcze postrzelić, a potem zostawić samego. Co ci Giermkowie sobie myśleli? Zdziwiła się, że Mroczny Łowca zdołał wstać nawet po czterech dniach odpoczynku. Takie postępowanie było nieludzkie i nie uchodziło tym, którzy przyrzekli chronić rodzaj ludzki. Gdyby jakiś człowiek znalazł Zareka, bezmyślność Giermków naraziłaby Łowcę na ujawnienie i wydałoby się, że jest nieśmiertelny. Zamierzała w szczegółach donieść o tym Acheronowi. Na to przyjdzie czas później. W tej chwili Żarek wstał i się ruszał. Jego nieśmiertelne życie lub śmierć zależały całkowicie od Astrid. Zamierzała go poddać dogłębnym próbom, żeby się przekonać, jaką jest osobą. Czy zostało w nim jakieś współczucie, czy był równie pusty jak ona?

Jej zadaniem było stać się uosobieniem tego, co doprowadzało go do białej gorączki. Będzie musiała go doprowadzić do granic cierpliwości i dalej, żeby zobaczyć, jak się zachowa. Jeśli Żarek zdoła zapanować nad sobą, Astrid uzna, że zachował zdrowy rozsądek i nie stanowi zagrożenia. Jeżeli wybuchnie i w jakikolwiek sposób ją zrani, uzna go winnym i Żarek umrze. Czas zacząć próbę... Rozważyła nieliczne znane jej informacje na jego temat. Nie lubił rozmawiać z ludźmi. Nie lubił bogatych. A przede wszystkim nienawidził, kiedy go dotykano albo mu rozkazywano. Postanowiła więc dotknąć wrażliwego punktu przy okazji niezobowiązującej rozmowy. - Jakiego koloru masz włosy? - spytała. To, wydawałoby się niewinne, pytanie sprawiło, że nagle przypomniała sobie, jakie były w dotyku, kiedy zmywała z nich krew. Gładkie i miękkie. Prześlizgiwały się zmysłowo między jej palcami, pieszcząc je. Sądząc po dotyku, nie były ani zbyt krótkie, ani zbyt długie; pewnie sięgały ramion. - Słucham? - Robił wrażenie zaskoczonego jej pytaniem i pierwszy raz nie warknął. Miał piękny głos. Niski i melodyjny. Rezonował greckim akcentem. Za każdym razem, kiedy Żarek się odzywał, Astrid przechodził dreszcz. Nigdy nie słyszała mężczyzny, który miałby tak męski głos. -Twoje włosy - powtórzyła. - Zastanawiałam się, jakiego są koloru.

- A co cię to obchodzi? - spytał agresywnie. Wzruszyła ramionami. -Po prostu jestem ciekawa. Spędzam mnóstwo czasu sama i chociaż nie pamiętam, jak wyglądają kolory, próbuję je sobie wyobrazić. Moja siostra Cloie dała mi kiedyś książkę, w której napisano, że każdy kolor ma fakturę i temperaturę. Czerwony, na przykład, jest gorący i pofalowany. Żarek zmarszczył brwi. To była dziwna rozmowa, ale, z drugiej strony, spędził tyle czasu samotnie, że rozumiał potrzebę porozmawiania o czymkolwiek z dowolną osobą, która zatrzyma się w miejscu na tyle długo, by w ogóle raczyć odpowiedzieć. - Czarne. - Tak myślałam. - Serio? - zapytał, nim zdążył ugryźć się w język. Skinęła głową, obeszła łóżko i stanęła obok Zareka. Znajdowała się tak blisko, że niemal się dotykali. Poczuł dziwny impuls, żeby jej dotknąć. Sprawdzić, czy jej skóra jest tak gładka, jak się wydawała. Bogowie, ta kobieta była piękna. Była gibka i wysoka, a jej piersi doskonale mieściłyby się w dłoni. Minęło mnóstwo czasu, odkąd ostatni raz posuwał kobietę. Wieczność, odkąd stał tak blisko kobiety i nie pił jej krwi. Mógłby przysiąc, że czuje w tej chwili jej smak. Wyczuwa na wargach bicie jej serca, a jej uczucia i doznania wlewają się w niego wraz z krwią, wypełniając go czymś innym niż odrętwienie i ból. Chociaż picie ludzkiej krwi było zabronione, tylko to dawało mu przyjemność.

Tylko to gasiło ból i pozwalało mu doświadczać nadziei i marzeń. To była jedyne, dzięki czemu czuł się człowiekiem. A chciał się czuć człowiekiem. I chciał poczuć tę kobietę. -Twoje włosy były chłodne i jedwabiste - powiedziała cicho - jak czarny aksamit. Jej słowa sprawiły, że stwardniał, przepełniony pragnieniem i żądzą. Chłodne i jedwabiste. Pomyślał o jej nogach ocierających się o jego nogi. O delikatnej, kobiecej skórze na jej pośladkach i udach. O tym, jak poczułby ów jedwab na udach, wbijając się w tę kobietę. Oddech zaczął mu się rwać, kiedy wyobraził sobie, jak to by było, zdjąć obcisłe, sprane dżinsy z jej długich nóg, które rozłożyłby szeroko. Przesunąć rękami po króciutkich włoskach i dotknąć jej najintymniej, pieścić, aż słodkie soki pokryłyby jego palce, a ona mruczałaby mu do ucha i ocierała się o niego. Jak to by było, położyć ją na łóżku, które stało za nią, i nurzać się w jej wilgotnym żarze, aż oboje osiągnęliby rozkosz. Czuć jej usta na skórze. Jej dłonie. Wyciągnęła ręce, żeby go dotknąć. Nie potrafiąc otrząsnąć się z fantazji, Żarek stał zupełnie nieruchomo, kiedy położyła mu rękę na ramieniu. Przesiąknął go zapach kobiety, dymu i róż. Poczuł przemożną

chęć, żeby się pochylić, wtulić twarz w jej mleczną skórę i po prostu wdychać ten słodki aromat. Zatopić kły w jej delikatnej, smukłej szyi i posmakować jej siły życiowej. Nieświadomie otworzył usta, odsłaniając kły. To pragnienie było niemalże nieodparte. Ale nawet nie w połowie tak silne, jak chęć dotykania jej ciała. - Jesteś wyższy, niż myślałam. Przesunęła dłonią po jego bicepsie. Przeszedł go dreszcz i jeszcze bardziej stwardniał. Pragnął jej. Straszliwie. Ugryź ją... Jej wilk warknął. Żarek udał, że go nie słyszy, i dalej gapił się na kobietę. Jego przygody z kobietami zawsze były krótkie i pośpieszne. Nigdy nie pozwalał, by kobieta patrzyła mu w twarz albo go dotykała, kiedy uprawiali seks. Zawsze brał kobiety od tyłu, na czworakach, gwałtownie i szybko, jak zwierzę. Nigdy nie chciał spędzać z nimi więcej czasu niż to niezbędne, żeby zaspokoić potrzeby ciała. Jednakże z łatwością wyobraził sobie, że bierze tę nieznajomą w ramiona i posuwa ją twarzą w twarz. Wyobraził sobie, że czuje jej oddech na skórze, kiedy porusza się na niej powoli i mocno, przez całą noc, i jak z niej pije... Nie odezwał się, kiedy przesunęła dłonią po jego ręce, i nie pojmował, dlaczego jej nie odepchnął. Z jakiegoś powodu unieruchomiła go swoim dotykiem.

Krocze płonęło mu straszliwym pożądaniem. Mógłby wręcz przysiąc, że podnieca go celowo. Ale w jej dotyku była niewinność, która mówiła mu, że po prostu chce go „zobaczyć". Nie było w tym niczego erotycznego. Przynamniej nie z jej strony. Żarek odsunął się na odległość czterech stóp. Musiał. Jeszcze minuta, a rzuciłby ją nagą na łóżko, zdaną na jego łaskę... A on jeszcze nikomu nie okazał łaski. Zabrała rękę i stała nieruchomo, jakby czekała, aż on jej dotknie. Nie zrobił tego. Jeden dotyk i stałby się zwierzęciem, za które wszyscy go uważali. - Jak się nazywasz? - zapytał, nim ugryzł się w język. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i aż coś szarpnęło go w pachwinach. - Astrid. A ty? - Żarek. Uśmiechnęła się szerzej. - Zatem naprawdę jesteś Grekiem. Tak pomyślałam, gdy usłyszałam twój akcent. Wilk obszedł ją i usiadł obok, przyglądając się Zarekowi. Ostrzegawczo błysnął zębami. Żarek naprawdę zaczynał nie cierpieć tego zwierzaka. - Mogę coś ci podać, Żarek? Tak, siebie nagą na tym łóżku, żebym mógł się sycić tobą aż do świtu.

Przełknął ślinę na myśl o tym. Krocze jeszcze bardziej mu się ścisnęło, gdy usłyszał swoje imię w jej ustach. Nie byłby twardszy nawet wtedy, gdyby go wzięła do ręki. Do ust... Co z nim było nie tak? Musiał uciekać, żeby ratować życie, a myśli tylko o seksie? Zachowywał się jak skończony kretyn. - Nie, dzięki - odpowiedział. - Niczego mi nie trzeba. W brzuchu mu zaburczało, i to zdradziło, że kłamie. - A ja mam wrażenie, że jesteś głodny. Szczerze mówiąc, umierał z głodu, ale w tej chwili bardziej chciał posmakować Astrid niż jedzenia. - Aha. Chyba jestem. - Chodź - powiedziała, wyciągając do niego rękę. -Może i jestem ślepa, ale potrafię gotować. Obiecuję ci, że, o ile Sasha nie poprzestawiał rzeczy w kuchni, nie zatrułam gulaszu. Żarek nie ujął jej dłoni. Przełknęła nerwowo ślinę, jakby poczuła się niezręcznie, a potem opuściła rękę i wyszła z pokoju. Sasha znowu na niego warknął. Żarek odpowiedział tym samym i zatupał na denerwujące zwierzę, które wyglądało tak, jakby niczego nie pragnęło bardziej, niż urwać mu nogę. Astrid zatrzymała się w progu i odwróciła w ich stronę z potępiającym wyrazem twarzy. - Prowokujesz Sashę? - Nie, odpowiadam na jego powitanie.

Wilk nadal miał uszy położone po sobie, kiedy wybiegał z pokoju. - Rin Tin Tin najwyraźniej za mną nie przepada. Astrid wzruszyła ramionami. - Za nikim nie przepada. Czasem nawet mnie nie lubi. Odwróciła się i ruszyła korytarzem, a Żarek poszedł za nią. Wyczuwała w nim coś złowieszczego. Śmiercionośnego. Nie chodziło tylko o siłę, którą odkryła w jego ramionach, kiedy ich dotykała. Promieniował nadnaturalnym mrokiem, ostrzegającym wszystkich, nawet niewidomych, żeby trzymali się z daleka. Najprawdopodobniej na to właśnie reagował Sasha. To było niezwykle niepokojące. Wręcz przerażające. Może Artemida miała rację? Może powinna uznać go winnym i wracać do domu... Ale nie zaatakował jej. Przynajmniej na razie. Astrid zaprowadziła go do blatu śniadaniowego, gdzie stały trzy stołki barowe. Siostry je tak zostawiły. Zjawiły się, by ostrzec Astrid przed jej ostatnim zadaniem. Wszystkie trzy były nad wyraz niezadowolone, że na prośbę matki zdecydowała się osądzić Zareka, ale ostatecznie nie miały innego wyjścia, niż zaakceptować jej wybór i pozwolić Astrid wykonać zadanie. Ku ich odwiecznej konsternacji, nawet one, Parki, nie panowały nad pewnymi sprawami. Wolna wola była jedną z nich. - Lubisz wołowy gulasz? - spytała Zareka. - Nie jestem wybredny. Cieszę się, kiedy dostaję coś ciepłego, czego nie musiałem sam gotować.

Zauważyła gorycz w jego głosie. - Często musisz to robić? Nie odpowiedział. Astrid wymacała sobie drogę do pieca. Kiedy podeszła do garnka, Żarek stanął nagle obok niej, złapał ją za rękę i odciągnął. Poruszał się tak szybko i cicho, że Astrid wydała zduszony okrzyk. Jego prędkość i siła robiły wrażenie. Mógłby naprawdę ją skrzywdzić, gdyby zechciał, a zważywszy, co mu szykowała, było to bardzo trzeźwiące spostrzeżenie. - Pozwól, że ja to zrobię — rzucił ostro. Przełknęła ślinę, słysząc nieuzasadnioną złość w jego głosie. - Nie jestem bezradna. Robię to cały czas. Puścił ją. - Dobra, poparz się, co mnie to obchodzi. Odsunął się. - Sasha?! - zawołała. Wilk podbiegł i oparł się o jej nogę, dając sygnał, gdzie jest. Astrid przyklękła, ujęła głowę wilka i zamknęła oczy. Sięgnęła umysłem, łącząc się telepatycznie z Sashą, by posłużyć się jego wzrokiem jak własnym. Zobaczyła, że Żarek wrócił do blatu, i z trudem powstrzymała okrzyk. Bojąc się, że jego wygląd mógłby wpłynąć na jej opinię na temat jego charakteru, zanim zdążyłaby z nim porozmawiać, nie wykorzystała wcześniej wzroku Sashy. Teraz widziała, że miała rację. Żarek był niewiarygodnie przystojny. Jego długie czarne włosy były lśniące i sięgały tuż za szerokie ramiona. Czarny golf przylegał do ciała, które falowało wspaniale

wyrobionymi mięśniami. Żarek miał pociągłą i pięknie wyrzeźbioną twarz. Jej płaszczyzny, nawet pokryte zarostem, stanowiły studium doskonałych męskich proporcji. Nie był jednak ładny, raczej przystojny w mroczny sposób. Wręcz złowieszczy, jeśli nie liczyć długich czarnych rzęs i mocnych ust, które łagodziły jego wizerunek. A kiedy usiadł, miała wspaniały widok na pięknie ukształtowaną pupę w skórzanych spodniach. Ten mężczyzna był boski! Najbardziej jednak uderzył ją głęboki smutek w jego ciemnych oczach, kiedy usiadł i zagapił się na blat. Czająca się w nich udręka. Wyglądał na zmęczonego. Zagubionego. A przede wszystkim, na straszliwe samotnego. Zerknął na nich i zmarszczył czoło. Astrid poklepała Sashę po głowie i uściskała, jakby nic specjalnego się nie stało. Miała nadzieję, że Żarek nie zacznie podejrzewać, co ona kombinuje. Siostry ostrzegały ją, że ten Mroczny Łowca ma niezwykłe moce, takie jak telekineza i wyjątkowy słuch, ale nikt nie wiedział, czy potrafi też wyczuć jej ograniczone moce. Cieszyła się tylko, że Żarek nie jest telepatą. To potwornie utrudniłoby jej pracę. Wstała i podeszła do szafki po miskę dla Zareka i bardzo ostrożnie nałożyła do niej gulaszu. Potem zaniosła naczynie do blatu, koło którego stał Żarek. Wziął od niej miskę. — Mieszkasz sama? - Tylko z Sashą.

Zastanawiała się, dlaczego zapytał. Cloie ostrzegała ją, że wystarczy mała prowokacja, by Żarek zareagował agresją. Że słynął z tego, że atakował Acherona i każdego, kto się do niego zbliżył. Plotki wśród Mrocznych Łowców głosiły, że wygnano go na Alaskę, bo zniszczył wioskę, za którą odpowiadał. Nikt nie wiedział dlaczego to zrobił. Tylko tyle było wiadomo, że pewnego dnia oszalał i wszystkich wymordował, a potem zrównał domy z ziemią. Siostry nie chciały powiedzieć nic więcej na temat tego, co wydarzyło się tamtej nocy, obawiając się, że wpłyną na jej ocenę. Za tę zbrodnię Artemida wygnała go w zakutą lodem dzicz. Czy Zareka po prostu ciekawiło, jak Astrid żyje, czy miał bardziej złowieszcze powody, by zapytać? - Napijesz się czegoś? - spytała. - Pewnie. - A co byś chciał? - Obojętne. Pokręciła głową. - Naprawdę nie jesteś wybredny, co? Usłyszała, że odchrząknął. -Aha. - Nie podoba mi się sposób, w jaki na ciebie patrzy. Uniosła brew, słysząc w głowie wściekłe słowa Sashy. - Nie podoba ci się sposób, w jaki patrzą na mnie wszyscy mężczyźni. Wilk się żachnął.

- Ale on nie odrywa od ciebie oczu. Patrzy teraz na ciebie. Głowę ma pochyloną, ale w jego oczach błyszczy żądza, kiedy na ciebie zerka. Jakby już cię czuł pod sobą. Nie ufam ani jemu, ani temu spojrzeniu. Jest zbyt intensywne. Mogę go ugryźć? Z jakiegoś powodu świadomość, że Żarek na nią patrzy, sprawiła, że Astrid zrobiło się gorąco i jednocześnie przeszedł ją dreszcz. - Nie, Sasha, bądź grzeczny. - Nie chcę być grzeczny. Wszystkie moje instynkty mówią mi, żeby go ugryźć. Jeśli żywisz jakikolwiek szacunek dla moich zwierzęcych zdolności, pozwól mi załatwić go już teraz i oszczędzić nam dziesięciu dni w tym zimnym miejscu. Pokręciła głową. - Dopiero go poznaliśmy. A gdyby Lera uznała cię winnym przy pierwszym spotkaniu wiele stuleci temu? - Zatem znowu uwierzyłaś w dobro? Astrid się zawahała. Nie, nie wierzyła. Najprawdopodobniej Żarek zasługiwał na śmierć, zwłaszcza jeśli choćby połowa tego, co usłyszała, była prawdą. A jednak prześladował ją cytat Acherona. -Jestem winna Acheronowi więcej niż dziesięć minut. Sasha prychnął. Nalała Zarekowi gorącej herbaty i podała mu filiżankę. - Z rozmarynem. Nie szkodzi? - Obojętne. Kiedy wziął od niej filiżankę, poczuła ciepło jego palców muskających jej dłoń. Przeszył ją niesamowity dreszcz. Wyczuła zaskoczenie Zareka. Rozognione pragnienie. Nienasycony głód.

To naprawdę ją przeraziło. Ten mężczyzna był zdolny do wszystkiego. Miał niemal boskie moce. Mógł z nią zrobić, co tylko by zechciał... Musiała odwrócić jego uwagę. I swoją. - Więc co ci się tak naprawdę stało? - spytała, zastanawiając się, czy Żarek złamie Zasadę Milczenia i powie jej, że inni go ścigają. - Nic. - To mam nadzieję, że nigdy nie natknę się na to Nic, skoro mogłoby mi zrobić dziurę w plecach. Słyszała, że podniósł filiżankę, ale nie odezwał się ani słowem. - Powinieneś bardziej uważać - dodała. - Uwierz mi, to nie ja muszę na siebie uważać. Zabrzmiało to złowieszczo i tylko podkreśliło, że Żarek jest śmiertelnie niebezpieczny. - Grozisz mi? — spytała. Znowu nie odpowiedział. Ten mężczyzna był murem milczenia. Nacisnęła więc raz jeszcze. - Jest ktoś, do kogo powinnam zadzwonić i dać znać, że nic ci nie jest? - Nie - odparł, a w jego tonie zabrzmiała pustka. Skinęła głową, myśląc o jego odpowiedzi. Żarek nigdy nie otrzymał Giermka. Nie mogła sobie wyobrazić, jakie życie wiódł tu na wygnaniu. W tamtych czasach ten rejon był niezwykle słabo zaludniony. Klimat surowy. Niegościnny. Ziemia pusta. Ponura.

Mieszkała tu raptem kilka dni i z trudem się przyzwyczajała. A miała matkę, siostry i Sashę, którzy pomagali jej dostosować się do tutejszych warunków. Zarekowi odmówiono wszystkiego. Podczas gdy inni Mroczni Łowcy mogli mieć towarzyszy i sługi, Żarek był zmuszony żyć w samotności. W pojedynkę. Nie mogła sobie wyobrazić, ile musiał wycierpieć w ciągu wieków, kiedy dzień po dniu trwał ze świadomością, że nie ma szansy na żadne ułaskawienie. Nic dziwnego, że oszalał. Mimo wszystko, to nie usprawiedliwiało jego zachowania. Jak sam powiedział jej wcześniej, każdy ma jakieś problemy. Żarek skończył jeść i zaniósł naczynia do zlewu. Odruchowo opłukał je i umył, a potem odstawił na bok. - Nie musiałeś tego robić. Sama bym pozmywała. Wytarł ręce w ściereczkę, którą trzymała na blacie. - Nawyk. - Też mieszkasz sam. -Aha. Żarek patrzył, jak Astrid podchodzi. Znowu stanęła za blisko, naruszając jego przestrzeń osobistą. Był rozerwany - chciał stać obok niej, a jednocześnie przekląć jej bliskość. Postanowił się odsunąć. - Słuchaj, mogłabyś nie stawać obok mnie? - Przeszkadza ci, że podchodzę blisko? Bardziej, niż możesz sobie wyobrazić. Kiedy stała blisko niego, łatwiej mu było zapomnieć, czym jest.

Łatwiej mu przychodziło udawać, że jest człowiekiem, który może się zachowywać normalnie. A to nie jest prawda. To nigdy nie była prawda. - Owszem - odpowiedział niskim głosem, pełnym groźby. - Nie lubię, kiedy ludzie zbliżają się do mnie. - Dlaczego? -To nie twój cholerny interes, paniusiu - warknął. - Po prostu nie lubię, kiedy ludzie mnie dotykają, i nie lubię, kiedy stoją blisko. Więc odsuń się i zostaw mnie w spokoju, zanim stanie ci się krzywda. Wilk znowu warknął, tym razem groźniej. - A ty, pchlarzu - syknął na wilka - też lepiej zostaw mnie w spokoju. Jeszcze jedno takie warknięcie, a przysięgam, że wykastruję cię łyżeczką. - Sasha, chodź tutaj. Patrzył, jak wilk natychmiast podbiega do Astrid. - Przykro mi, że jesteśmy dla ciebie tacy męczący - odparła. -Ale ponieważ wygląda na to, że chwilowo jesteśmy na siebie skazani, możesz się postarać być trochę bardziej towarzyski. A przynajmniej grzeczniejszy. Może miała rację. Najgorsze, że nie miał pojęcia, jak być towarzyskim, już nie mówiąc o byciu uprzejmym. Nikt do tej pory nie chciał z nim konwersować - ani kiedy był człowiekiem, ani odkąd został Mrocznym Łowcą. Nawet kiedy pierwszy raz dziesięć lat temu zarejestrował się na stronie Dark-Hunter.com, żeby posiedzieć na czacie, starsi Mroczni Łowcy wpadli w szał i z miejsca go zaatakowali. Był na wygnaniu. Według obowiązujących zasad oznaczało to, że nikt nie może z nim rozmawiać.

Odebrano mu dostęp do forów i czata. Przypadkiem natknął się na Jessa, który czekał w sieci na przeciwnika do Mysta. Był zbyt młodym Mrocznym Łowcą, żeby wiedzieć, że nie powinien rozmawiać z Zare-kiem, i powitał go jak przyjaciela. Niezwykłość tego wydarzenia sprawiła, że Żarek się odsłonił i zaczął rozmawiać z kowbojem. Zanim się obejrzał, zostali przyjaciółmi. I co mu z tego przyszło? Nic, poza dziurą w plecach. Nieważne. Nie potrzebował z nikim rozmawiać. Niczego nie potrzebował. A już najmniej chciał się zadawać ze śmiertelną kobietą, która natychmiast wezwałaby policję, gdyby się tylko dowiedziała kim i czym jest Żarek. - Posłuchaj, księżniczko, to nie jest towarzyska wizyta. Kiedy tylko poprawi się pogoda, wynoszę się stąd. Więc po prostu zostaw mnie w spokoju na następne kilka godzin, a ja będę udawać, że mnie tu nie ma. Astrid postanowiła trochę się wycofać i pozwolić, żeby się do niej przyzwyczaił. Nie wiedział o tym, ale zostanie tu uwięziony o wiele dłużej niż kilka godzin. Śnieżyca nie osłabnie, dopóki Astrid tak nie postanowi. Na razie da mu czas, żeby sobie co nieco przemyślał i zebrał siły. Pozostały jeszcze inne próby, które będzie musiał przejść. Próby, z których ona nie zrezygnuje. Na to jednak będzie jeszcze czas. Teraz nadal czuł się zraniony i zdradzony.

- Dobrze - powiedziała. - Będę w swojej sypialni, gdybyś mnie potrzebował. Zostawiła Sashę w kuchni, żeby obserwował Zareka. - Nie chcę go obserwować - warknął wilk. - Sasha, masz mnie słuchać. - A jeśli zrobi coś ohydnego? - Sasha! Wilk warknął. - Dobrze, ale mogę odgryźć mu kawałeczek? Żeby poczuł dla mnie stosowny szacunek? -Nie. - Dlaczego? Zatrzymała się, wchodząc do swojego pokoju. - Bo coś mi mówi, że jeśli go zaatakujesz, to ty nabierzesz stosownego szacunku dla jego mocy. - Aha, pewnie. - Sasha! Proszę. - Dobra, poobserwuję go. Ale jeżeli zrobi coś ohydnego, wynoszę się stąd. Astrid westchnęła z powodu niepoprawnego charakteru swego towarzysza i położyła się na łóżku, żeby chwilę odpocząć, nim zacznie kolejny pojedynek woli z Zare-kiem. Odetchnęła głęboko i zamknęła oczy. Połączyła się znowu z Sashą, żeby sprawdzić, co u Zareka. Mroczny Łowca stał teraz przed frontowym oknem i patrzył na śnieżycę. Zobaczyła postrzępione rozdarcie na plecach koszuli. Zobaczyła zmęczenie na jego twarzy. Oblicze udręczone i zdeterminowane zarazem.

Jego rysy nie zdradzały wieku. Kryła się w nich mądrość, kłócąca się ze złowieszczym wizerunkiem. Czym ty jesteś, Żarek? - zastanawiała się w duchu. A zaraz po tym pytaniu pojawiło się następne, makabryczne. Za kilka dni będzie doskonale wiedziała kim i czym jest Żarek. A jeżeli Artemida miała rację i naprawdę jest amoralny i śmiertelnie niebezpieczny, nie zawaha się i pozwoli Sashy go zabić.

ROZDZIAŁ 4 - Obudź się, Astrid. Twój psychotyczny kryminalista bawi się nożami. Astrid obudziła się gwałtownie, słysząc głos Sashy w głowie. - Co? - zapytała na głos, zanim zdała sobie sprawę, co robi. Usiadła na łóżku. W jej umyśle pojawił się obraz przesłany przez Sashę. Zobaczyła Zareka w kuchni, grzebiącego po szufladach, w których trzymała sztućce. Wyciągnął wielki rzeźnicki nóż i sprawdził ostrze kciukiem. Astrid zmarszczyła brwi, widząc jego zachowanie. Co on robi? Odłożył nóż i zaczął szukać w innych szufladach. Sasha warknął. - Zamknij się, Scooby - burknął Żarek. Rzucił wilkowi dzikie, bezwzględne spojrzenie, w którym było więcej jadu niż na farmie grzechotników.

- Mówiłem ci już, że uwielbiam gulasz z psiny? Na tobie jest dość mięsa, żeby mi starczyło na tydzień. Sasha ruszył naprzód. - Stój! - warknęła w myślach Astrid. - Daj spokój, Astrid. Daj mi go ugryźć. Tylko ten jeden raz. -Nie, Sasha. Odpuść sobie. Wilk posłuchał, ale strasznie się z tego powodu naburmuszył. Odsunął się, ale nie odrywał oczu od Mrocznego Łowcy, który wyciągnął mały, ostry nożyk do jarzyn. Żarek znowu dotknął ostrza, patrząc na Sashę. Astrid dostrzegła błysk w czarnych jak noc oczach Zareka, który zdradzał, że naprawdę zastanawia się, czyby nie potraktować nożem jej towarzysza. W końcu odłożył nóż rzeźnicki do szuflady, a z nożykiem poszedł do salonu. Astrid jeszcze mocniej zmarszczyła brwi, widząc, jak Żarek podchodzi do drewna na podpałkę przy kominku i wyciąga spory klocek. Poszedł z nim na kanapę i usiadł. Ignorując Sashę, który chodził za nim krok w krok i na koniec usiadł koło jego stóp, Żarek zaczął strugać drewno. Astrid patrzyła jak zahipnotyzowana na to nieoczekiwane zachowanie. Siedział tak wiele minut w absolutnym milczeniu, pracując nad kawałkiem drewna. Ale jeszcze bardziej niż jego cierpliwość i milczenie zadziwił ją rzeźbiony wilk, który powoli nabierał kształtu. W krótkim czasie z kawałka drewna wyłoniła się figurka niezwykle podobna do Sashy. Nawet wilk przechylił głowę, przyglądając się.

Nóż w rękach Zareka poruszał się po drewnie z wprawą i wdziękiem. Mroczny Łowca zatrzymywał się tylko czasem, żeby spojrzeć i porównać dzieło z modelem. Był wyjątkowo utalentowanym artystą, i to całkowicie kłóciło się z tym, co Astrid wiedziała na jego temat. Zaintrygowana, niewiele myśląc, wstała i poszła do salonu. Ruch przerwał umysłowy kontakt z Sashą. Zawsze tak to działało. Mogła posługiwać się wzrokiem wilka tylko wtedy, gdy pozostawała absolutnie nieruchoma. Żarek przerwał pracę i spojrzał na Astrid, a jej widok zaparł mu dech w piersi. Nieprzyzwyczajony do towarzystwa ludzi, nie wiedział, czy powinien ją przywitać, czy zachować milczenie. Postanowił tylko patrzeć. Była taka kobieca i piękna. Przypominała trochę Sharon, ale widział w niej bezbronność, której tamtej brakowało. Sharon miała równie cięty język jak on, a lata samotnego macierzyństwa uczyniły z niej naprawdę twardą kobietę. Astrid była inna. Miała w sobie tę delikatność, która mogła skusić niektórych ludzi do tego, by ją wykorzystać albo skrzywdzić. Na samą myśl o tym poczuł gniew. Astrid weszła do pokoju i ruszyła prosto na podnóżek, który odsunął wcześniej, bo mu zawadzał. W pierwszym odruchu pomyślał, żeby nie reagować i pozwolić Astrid się przewrócić, ale w ostatniej chwili odsunął mebel. Nie zahaczyła o podnóżek, ale potknęła się i wpadła na Zareka, któremu wyślizgnął się z ręki nóż. Żarek syknął, kiedy wyjątkowo ostry nóż przeciął mu głęboko dłoń.

- Żarek? Zignorował Astrid i popędził do kuchni, żeby opatrzyć bolesną ranę, zanim poplami krwią wypolerowane drewno podłogi i drogie dywany. Klnąc, wrzucił nóż do zlewu i odkręcił wodę, by opłukać rękę. Astrid weszła za nim do kuchni. - Żarek? Coś się stało? - Nie - warknął, zmywając krew z dłoni. Skrzywił się, widząc, jak głęboka jest rana. Gdyby był człowiekiem, potrzebowałby szwów. Astrid stanęła obok niego. - Czuję krew. Skaleczyłeś się? Zanim zdał sobie sprawę, co Astrid zamierza, złapała jego dłoń i zaczęła ją badać palcami. Jej dotyk na ranie był delikatny jak muśnięcia piórkiem, a mimo to, wrażenia zalały go falą. Poczuł się tak, jakby ktoś zdzielił go w brzuch młotem kowalskim. Stała tak blisko, że wystarczyłoby, żeby się pochylił i mógłby ją pocałować. Posmakować jej szyi. Jej krwi... Żadna kobieta tak go nie kusiła. Po raz pierwszy w życiu chciał posmakować kobiecych ust. Pragnął trzymać jej twarz w dłoniach i zagarnąć jej usta wargami, językiem. Jakie to uczucie, kiedy ktoś cię obejmuje...? Do diabła, co się ze mną dzieje? Nie należał do mężczyzn, których ktokolwiek obejmuje, albo którzy by tego chcieli.

Nie tak naprawdę. On chciał tylko... - Głęboka - powiedziała cicho, a jej głos jeszcze bardziej go zaczarował. Spojrzał w dół, ale zamiast ręki widział tylko głęboką dolinę między jej piersiami, odsłoniętą przez dekolt swetra. Wystarczyłoby, żeby przesunął rękę o kilka cali, i zanurzyłby się między te miękkie wzgórki. Mógłby rozepchnąć nieco sweter i wziąć jej piersi w dłoń. - Co się stało? - spytała. Zamrugał, odpędzając obraz, przez który jego krocze boleśnie pulsowało, domagając się zaspokojenia. -Nic. - To jedyne słowo, jakie znasz? Skrzywiła się do niego, trzymając jego dłoń i sięgając po butelkę wody utlenionej, którą miała w szafce nad umywalką. Był zdziwiony tym, że wiedziała, która to butelka, ale z drugiej strony, wszystko w szafce rozmieszczono precyzyjnie i z rozmysłem. Syknął znowu, kiedy polała płynem rozcięcie. Rana zapiekła go także dlatego, że woda była zimna. Nie mniej był zaszokowany tym, że Astrid tak się nim zajęła, delikatnością jej dotyku. Po omacku poszukała ściereczki do naczyń. Kiedy ją znalazła, owinęła mu dłoń. - Trzymaj rękę w górze. Zadzwonię po lek... - Nie - przerwał jej szorstko. - Żadnych lekarzy. - Ale jesteś ranny. - Uwierz mi, to nic takiego. Astrid zauważyła, że głos mu się lekko załamał.

Jeszcze bardziej niż wcześniej żałowała, że nie widzi jego twarzy, gdy mówi. - Skaleczyłeś się, bo na ciebie wpadłam? Nie odpowiedział. Astrid spróbowała sięgnąć ku niemu zmysłami, ale natrafiła na pustkę. Nie wiedziała, czy był przy niej, czy została całkiem sama. Jak dotąd zmysły nigdy jej nie zawiodły. To było straszne, nie móc go „wyczuć". - Żarek? -Co? Aż podskoczyła na dźwięk jego niskiego głosu z greckim akcentem tuż przy uchu. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Aha, i co z tego? Przecież i tak nie interesuje cię, jak się zraniłem. Jego głos przycichł, jakby oddalał się od niej. - Sasha, gdzie on jest? - Poszedł z powrotem do salonu. Usłyszała, że Sasha warczy w korytarzu. - Wzajemnie - burknął Żarek. - Wiesz co? - dodał głośniej. - Słyszałem, że psy żyją dłużej po wysterylizowa-niu. I są wtedy bardziej przyjazne. - Pewnie, to wykastrujmy ciebie i zobaczmy, jak to na ciebie wpłynie... - Sasha! - Co? Zachowuje się okropnie. I nie jestem psem. Poszła korytarzem i poklepała Sashę po głowie. - Wiem.

Żarek zignorował kobietę i wilka. Podszedł do okna i odciągnął zasłonę. Minęła już pierwsza w nocy, ale śnieg walił równie ostro jak wcześniej. Niech to szlag. Nigdy się stąd nie wydostanie. Miał tylko nadzieję, że pogoda poprawi się na dostatecznie długo, żeby zdołał dotrzeć z powrotem do swojego lasu. Bez wątpienia Giermkowie, Jess i Tanatos czekali już na niego w chacie, ale miał kilka „bezpiecznych" miejsc, o których żaden z nich nie wiedział. Miejsc, w których znajdzie broń i zapasy. Musiał jednak znaleźć się na swoich ziemiach, żeby do nich dotrzeć. - Żarek? Westchnął poirytowany. - Czego? - warknął. - Nie mów do mnie takim tonem - odparła ostro, co sprawiło, że aż uniósł brew, będąc pod wrażeniem jej zuchwałości. - Lubię wiedzieć, gdzie są ludzie przebywający w moim domu. Bądź grzeczny, albo zmuszę cię do noszenia krowiego dzwonka. To dziwne, ale zachciało mu się śmiać. Tyle że on i śmiech byli sobie całkiem obcy. - Chciałbym to zobaczyć. - Zawsze jesteś taki zrzędliwy czy po prostu wstałeś lewą nogą? - Taki już jestem, słonko, przyzwyczajaj się. Stanęła tuż koło niego. Zareka naszła myśl, że robi to specjalnie, żeby go rozdrażnić. - A jeżeli nie chcę się do tego przyzwyczajać?

Odwrócił głowę. - Nie drażnij mnie, księżniczko. - O rety! - powiedziała niewzruszona. - Za chwilę zaczniesz gadać jak Hulk. „Nie denerwuj mnie, bo nie spodobam ci się zdenerwowany". - Rzuciła wyniosłe spojrzenie w niesprecyzowanym kierunku. - Nie boję się pana, panie Żarek. Więc zostaw humory za drzwiami i zachowuj się grzecznie, dopóki tu jesteś. Nie wierzył własnym uszom. Nikt w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat nie zlekceważył go tak zwyczajnie. Zdenerwował się, że ośmieliła się tak go potraktować. To obudziło w nim aż zbyt wiele złych wspomnień, kiedy został przejrzany na wylot. Kiedy ludzie nie czuli dla niego żadnego szacunku. Pierwsze, co sobie przysiągł jako Mroczny Łowca, to że nigdy więcej nie będzie się martwił zdobyciem szacunku czy życzliwości innych ludzi. Strach był o wiele potężniejszym narzędziem. Przyparł Astrid do ściany. Spanikowała, czując, jak Żarek napiera na nią, a ściana za jej plecami uniemożliwia jej ucieczkę. Nie mogła się odsunąć. Nie mogła oddychać. Nie mogła się ruszyć. Był taki duży, taki silny. Czuła tylko jego. Otoczył ją swoją mocą i aurą niebezpieczeństwa. Zapowiedzią śmiercionośnych odruchów. Wiedziała, że chce ją nastraszyć. I świetnie mu to wychodziło. Nie dotknął jej, ale wcale nie musiał. Już sama jego obecność była przerażająca. Mroczna. Niebezpieczna.

Śmiercionośna. Poczuła, jak Żarek się pochyla, żeby powiedzieć jej ze złością do ucha: -Jeśli chcesz kogoś miłego, to baw się ze swoim pieprzonym psem. A kiedy będziesz gotowa na mężczyznę, daj mi znać. Zanim zdążyła odpowiedzieć, Sasha zaatakował. Żarek zatoczył się, klnąc, a powietrze straszliwie zawirowało pod wpływem gorączkowych ruchów Sashy. Kuląc się odruchowo, Astrid wstrzymała oddech. Słyszała odgłosy walki człowieka i wilka. Siliła się, żeby coś zobaczyć, ale otaczały ją jedynie przytłaczające, wściekłe głosy i ciemność. - Sasha! - krzyknęła, żałując, że nie widzi, coś się dzieje między nimi dwoma. Słyszała tylko syczenie, warczenie i przekleństwa. A potem rozległo się solidne uderzenie w ścianę obok niej. Sasha zaskomlał. Przerażona tym, co Żarek zrobił z jej towarzyszem, Astrid przyklęknęła i wymacała miejsce przed kominkiem, gdzie leżał wilk. - Sasha? Przesunęła drżącą dłonią po futrze, szukając ran. Wilk się nie poruszył. Serce jej zamarło, gdy ogarnęło ją przerażenie. Gdyby cokolwiek stało się Sashy, sama zabiłaby Zareka! Proszę, proszę, niech nic ci nie będzie... - Sasha? Przytuliła wilka i sięgnęła ku niemu myślami.

- Zabije go. Na miłość boską, zabije. Zadygotała z ulgi, słysząc gniew Sashy. Dzięki niech będą Zeusowi, żyje! Żarek ściągnął porwaną koszulę i wykorzystał ją, żeby zatamować upływ krwi z prawej ręki, szyi i ramienia, gdzie wilk poszarpał mu skórę pazurami i zębami. Ledwie panował nad wściekłością. Nie zebrał tylu ran w ciągu jednej godziny od dnia, kiedy umarł. Warcząc, spojrzał na opuchnięte, zaczerwienione ciało. Nienawidził być ranny. Z trudem powstrzymał się, żeby nie wrócić do salonu i nie zadbać o to, żeby ten przeklęty kundel nigdy więcej w swoim życiu nie zaatakował żadnej żywej istoty. Łaknął krwi. Krwi tego wilka. A właściwie to chciał ludzkiej krwi. Jeden szybki kęs, żeby uspokoić furię i przypomnieć sobie, czym sam jest. Tylko raz by jej posmakował... Astrid weszła do łazienki i wpadła na niego. Warknął, czując dotyk jej ciepłego ciała. Bez słowa odepchnęła go od umywalki i przyklękła, żeby wyjąć apteczkę. - Mogłaś powiedzieć „przepraszam". - Nie odzywam się do ciebie - warknęła. - Ja też cię kocham, skarbie. Zamarła, słysząc sarkazm, i spiorunowała go wzrokiem, patrząc mniej więcej w jego stronę. - Naprawdę zwierzę z ciebie, co?

Żarek zacisnął zęby, słysząc jej słowa. Właśnie to wszyscy w nim widzieli. Za długo już żył, żeby teraz zmienić swoje nawyki. - Hau, hau. Naburmuszona, chciała wyjść, ale się zatrzymała. Odwróciła się do niego z grymasem na twarzy. - Wiesz, nie mam pojęcia, skąd się wziąłeś, i nie obchodzi mnie to. Nic nie daje ci prawa ranić innych ludzi ani Sashy. On tylko mnie bronił, podczas gdy ty... Ty tylko terroryzujesz innych. Żarek zamarł, gdy straszliwe, potworne obrazy przepłynęły mu przez umysł. Widok jego wioski w płomieniach. Ciała porozrzucane na ziemi. Stłumione krzyki. Wściekłość w jego sercu, żądająca krwi... Skrzywił się, kiedy przeszył go ból. Nienawidził swoich wspomnień prawie tak mocno, jak siebie samego. - Pewnego dnia ktoś będzie musiał cię nauczyć nieco grzeczności. - Astrid odwróciła się i wyszła do salonu. - Aha - powiedział, wydymając usta. - Idź, zajmij się swoim pieskiem, księżniczko. Potrzebuje cię. Żarek nikogo nie potrzebował. Nigdy nikogo nie potrzebował. Z tą myślą poszedł do pokoju, w którym się obudził. Śnieżyca czy nie śnieżyca, czas się stąd wynosić. Włożył płaszcz na gołą pierś. Płaszcz też był zniszczony strzałem; dziura wystawiała gojącą się ranę na działanie mrozu. Trudno. W końcu nie zamarznie na śmierć. Nieśmiertelność miała swoje plusy.

Przez dziurę będzie mu zawiewać przyjemna, chłodna bryza, dopóki Żarek nie znajdzie więcej ubrań. Kiedy już się ubrał, ruszył do drzwi i starał się ze wszystkich sił nie dostrzegać Astrid, która klęczała przed ciepłym ogniem, uspokajając i pocieszając opatrywanego pupila. Ten widok zabolał go bardziej, niż myślał, że to możliwe. Tak, najwyższy czas wynosić się stąd w diabły. *** - Wychodzi. Astrid poderwała się na głos Sashy w głowie. -Jak to, urychodzi? -Przechodzi właśnie za tobą. Jest ubrany i zamierza wyjść na zewnątrz. - Żarek? Odpowiedziały jej zamykające się z trzaskiem drzwi.

ROZDZIAŁ 5 Żarek zamarzł za drzwiami. Zamarzł i zamarł. Wiatr był tak porywisty, że zaparł mu dech w piersi i sprawił, że straszliwy dreszcz wstrząsnął całym jego ciałem. Było tak zimno, że ledwie zdołał się poruszyć. Śnieg walił szybko i mocno. Był tak gęsty, że Żarek widział ledwie na cal od czubka nosa. Nawet gogle mu zamarzły. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wyszedłby dziś w nocy na dwór. Całe szczęście, że on był wariatem. Zgrzytając zębami, ruszył na północ. Niech to szlag, to będzie długi, potworny marsz do domu. Miał tylko nadzieję, że znajdzie jakieś schronienie przed świtem. W przeciwnym razie Artemida i Dionizos za kilka godzin staną się bardzo szczęśliwymi bogami, a stary Acheron będzie miał jedno zmartwienie mniej na głowie. - Żarek? Zaklął, słysząc mimo wycia wiatru głos Astrid. Nie odpowiadaj. Nie patrz.

Ale musiał. Zerknął przez ramię, zanim zdołał się powstrzymać, i zobaczył ją wychodzącą z chaty w samym swetrze. - Żarek! - Potknęła się w śniegu i upadła. Zostaw ją. Powinna była siedzieć w domu, gdzie nic jej nie grozi. Nie potrafił. Była bezradna. Nie zostawiłby jej samej na dworze, by umarła. Klnąc pod nosem w żywy kamień, podszedł do niej. Podniósł ją niezbyt delikatnie i pchnął w stronę domu. - Wracaj do środka, zanim zamarzniesz na śmierć. -A ty? - Co ja? - Ty też nie możesz tu zostać. - Uwierz mi, księżniczko, spałem w gorszych warunkach niż te. - Umrzesz tu. - Nieważne. - Dla mnie ważne. Żarek o wiele mniej by się zdumiał, gdyby go spolicz-kowała. Tego przynajmniej mógł się spodziewać. Przez całą minutę nie potrafił się ruszyć, a jej słowa rozbrzmiewały mu w uszach. Myśl, że ktokolwiek przejmował się tym, czy on umrze, czy będzie żył, była mu tak obca, że nie bardzo wiedział, jak zareagować. - Do środka - warknął, popychając ją delikatnie przez próg. Wilk warknął na niego.

- Zamknij się, Sasha - zirytowała się Astrid, nim Żarek zdążył zareagować. - Jeszcze raz się odezwiesz, a sama cię wyrzucę z domu. Wilk pociągnął nosem oburzony, jakby rozumiał każde słowo, i popędził do domu. Żarek zamknął za nimi drzwi. Astrid dygotała z zimna. Śnieg stopniał, sprawiając, że natychmiast była przemoczona. On też przemókł, ale się tym nie przejmował. Przyzwyczaił się do niewygody. Ona nie. - Coś ty sobie myślała?! - wrzasnął, sadzając ją na kanapie. - Nie waż się mówić do mnie tym tonem. Wobec tego tylko warknął na nią i poszedł do łazienki po ręcznik. Potem zajrzał do jej sypialni i zgarnął koc. Wrócił do Astrid. - Przemokłaś. - Zauważyłam. Zdziwiła się, czując niespodziewane ciepło otulającego ją koca, zważywszy na wściekłe, szorstkie słowa Zareka, kiedy nazwał ją idiotką, bo za nim wybiegła. Żarek owinął ją ciasno kocem, a potem przed nią ukląkł. Zdjął jej obszyte futerkiem kapcie i rozcierał zmarznięte palce stóp, aż poczuła coś poza bolesnym pieczeniem. Nigdy wcześniej nie doświadczyła takiego zimna i zastanawiała się, ile razy Żarek musiał cierpieć z powodu mrozu, nie mając nikogo, kto by go rozgrzał. - To był głupi pomysł - rzucił szorstko. - Więc dlaczego ty to zrobiłeś?

Nie odpowiedział. Puścił jej stopę i wstał. Nie wiedziała, co Żarek zamierza, dopóki nie poczuła ręcznika na głowie. Zamarła, spodziewając się, że będzie brutalny. Nie był. Właściwie, wycierając jej włosy, był niesamowicie delikatny. Czy to nie dziwne? Kto by pomyślał, że zajmie się nią tak czule? Zupełnie się tego nie spodziewała. Może kryło się w nim coś więcej, niż było widać na pierwszy rzut oka... Żarek zazgrzytał zębami, czując, jak miękkie są jej wilgotne włosy, kiedy spadły mu na ręce. Starał się, żeby jego skórę oddzielał od nich ręcznik, ale nic z tego nie wyszło. Pasemka włosów cały czas ocierały się o jego dłonie, przez co już płonął. Jak to jest, całować kobietę? Jak to by było, pocałować Astrid? Do tej pory nie miał takich fantazji. Za każdym razem, gdy kobieta próbowała go pocałować, odsuwał usta. Nie chciał z nikim doświadczać czegoś tak intymnego. A jednak teraz za tym zatęsknił. Zapragnął spróbować wilgotnych, różanych ust Astrid. Co z tobą? Oszalałeś? Owszem. W jego życiu nie było miejsca dla kobiety, dla przyjaciela ani towarzysza. Już w godzinę po urodzeniu wiedział, że jest mu pisane tylko jedno. Samotność.

Nawet wtedy, gdy próbował znaleźć sobie miejsce, nic z tego nie wychodziło. Był wyrzutkiem. Tylko tyle wiedział. Zdjął ręcznik z włosów Astrid i spojrzał na nią, mając ochotęprzeczesaćpalcamiwilgotnepasma.Skóręnadal miała szarą jak popiół, ale i tak wyglądała cudownie. I kusząco. Niewiele myśląc, położył rękę na jej chłodnym policzku i poczuł, że delikatność jej skóry go przeszywa. Bogowie, tak cudownie jest jej dotykać! Nie odsunęła się ani nie wzdrygnęła. Siedziała po prostu i pozwalała, żeby dotykał jej jak mężczyzna. Jak kochanek... - Żarek? - Jej głos zdradzał niepewność. - Jesteś zimna jak lód - warknął i się odsunął. Musiał uciec od niej i od dziwnych uczuć, które w nim wzbudzała. Nie chciał być blisko niej. Nie chciał, żeby go oswoiła. Zawsze, kiedy pozwalał sobie na przywiązanie się do drugiego człowieka, kończyło się to zdradą. Wszyscy go zdradzili. Nawet Jess, który robił wrażenie nieszkodliwego, bo mieszkał tak daleko. Wspomnienie bólu przebiło mu plecy. Najwyraźniej Jess nie mieszkał wystarczająco daleko. Żarek wyjrzał przez kuchenne okno, za którym nadal padał śnieg. Prędzej czy później Astrid zaśnie i wtedy on odejdzie. Nie będzie mogła go zatrzymać. ***

Astrid już chciała za nim iść, ale się powstrzymała. Wolała zobaczyć, co Żarek zrobi. Co zamierza. - Sasha, co on robi? Zamarła w bezruchu i skorzystała ze wzroku wilka. Żarek rozpinał płaszcz. Zaparło jej dech na widok jego nagiej piersi. Każdy mięsień poruszał się, kiedy zdejmował płaszcz i wieszał go na wysokim oparciu krzesła. Ten mężczyzna był po prostu przepiękny. Jego ogorzałe, nagie plecy i szerokie ramiona kusiły. Były doskonałe. Jednakże najbardziej zaszokowała ją jego prawa ręka i ramię, potwornie poszarpane przez Sashę. Astrid krzyk uwiązł w gardle na widok skutków ataku jej towarzysza. Żarek z kolei nie wyglądał na przejętego potwornymi ranami. Zajął się swoimi sprawami, jakby nic się nie stało. -Muszę na to patrzeć? - jęknął w jej głowie Sasha. -Oślepnę, patrząc na nagiego faceta. - Nie oślepniesz, a on nie jest nagi. Niestety. Astrid zaskoczyła ta niezwykła dla niej myśl. Nigdy wcześniej nie pożerała wzrokiem mężczyzny, ale teraz nie potrafiła oderwać od Zareka oczu. - A właśnie, że oślepnę, i on jest rozebrany. Wystarczająco, żeby lunch przewrócił mi się w żołądku. - Sasha, zostań. - Nie jestem psem, Astrid, w nosie mam twój rozkazujący ton. Zostaję przy tobie z własnego wyboru, a nie dlatego, że mi każesz. - Wiem, przepraszam. Proszę, zostań ze mną.

Warcząc zupełnie jak Żarek, Sasha zawrócił do kuchni i usiadł, żeby go obserwować. Żarek nie zwracał uwagi na wilka. Szukał czegoś w kuchni. Astrid zmarszczyła brwi, widząc, że wyciąga mały ron-delek. Kiedy podszedł do lodówki, zaparło jej dech na widok stylizowanego smoka wytatuowanego na jego krzyżu. A nieco wyżej znajdowała się potworna rana postrzałowa. Niespodziewanie wzdrygnęła się ze współczucia. Po raz pierwszy od dawna komuś współczuła. Rana wyglądała na bolesną i niebezpieczną. Żarek poruszał się, jakby ledwie zdawał sobie z niej sprawę. Podszedł do lodówki i wyjął mleko oraz dużą tabliczkę czekolady „Hershey", którą Astrid kupiła pod wpływem impulsu. Wlał mleko do rondelka i wrzucił kawałki czekolady. Dziwne. Najpierw prawie odgryzł jej głowę i zastraszał, potem opiekował się nią, a teraz przygotowywał gorącą czekoladę. -To nie dla ciebie — powiedział jej Sasha. - Siedź cicho. - Mówię, że nie dla ciebie. Założysz się, że chce mnie otruć czekoladą? - W takim razie jej nie jedz. Żarek odwrócił się i posłał Sashy złowrogi uśmiech. - Chodź, Lassie, chcesz znaleźć Timmyego w studni? No śmiało, mała, otworzę ci drzwi i rzucę herbatnik.

- Chodź tu, Łowco-psycholu, chcesz poczuć moje zęby w swoim... - Sasha! - Nic na to nie poradzę! Denerwuje mnie. I to bardzo. Żarek zerknął na miski z wodą i jedzeniem, które Astrid postawiła dla Sashy na małej tacy jakieś cztery cale nad podłogą. Wilk odsłonił kły. - Tylko nie moje żarcie, stary. Zatruj je, a na bogów, zagryzę cię na śmierć. - Sasha, błagam. Żarek podszedł do stalowych misek. - Mówiłem ci, Astrid, że ten łajdak mnie otruje. Zamierza napluć mi do wody albo coś gorszego. Jednakże Żarek zrobił coś zupełnie niespodziewanego. Pochylił się, podniósł niemal pustą miskę na wodę, umył w zlewie, napełnił świeżą wodą i odstawił. Astrid nie była pewna, które z nich było bardziej zaszokowane - ona czy Sasha. Wilk podszedł do miski i powąchał ją podejrzliwie. Żarek wrócił do zlewu, by umyć ręce. Kiedy już mleko z czekoladą się zagrzało, wlał je do kubka, który podał Astrid. - Proszę - powiedział tonem jak zwykle niegrzecznym i wrogim. Wziął jej rękę i naprowadził na kubek. - Co to jest? - spytała. - Arszenik i wymiociny. Skrzywiła się.

- Naprawdę? Nawet nie było słychać, jak wymiotujesz. Kto by pomyślał. Ale dzięki. Do tej pory nigdy nie próbowałam wymiocin. To na pewno coś nadzwyczajnego. Cóż, to tyle, jeśli chodzi o istnienie w Zareku uprzej-miejszej, delikatniejszej strony. - Pij albo nie, mnie to obojętne - warknął. Usłyszała, że Żarek znowu wychodzi z pokoju. Trzymała kubek. Chociaż widziała oczami Sashy, jak przygotowywał czekoladę, i wiedziała, że w żaden sposób jej nie zatruł, po jego obrzydliwym komentarzu nie miała ochoty próbować. - Patrzy na ciebie - powiedział Sasha. Bardzo powoli przechyliła głowę. - To znaczy? -Jakby rzucał ci wyzwanie, żebyś spróbowała. Wstrzymała oddech, zastanawiając się, co zrobić. A jeśli to on wystawia ją teraz na próbę? Jeżeli prosi, żeby mu zaufała? Odetchnęła głęboko i napiła się czekolady, która miała idealną temperaturę i świetnie smakowała. Zareka zadziwiła jej odwaga. Zatem wyczuła jego blef i zaufała mu. On nigdy nie wypiłby niczego od obcej osoby, więc zaskoczyło go, że Astrid zaryzykowała. Chcąc nie chcąc, poczuł dla niej szacunek. Musiał przyznać, że miała sporo odwagi. Jednakże ostatecznie odwaga na niewiele się zda i tylko ściągnie na Astrid śmierć, jeśli Tanatos znajdzie ich, nim Żarek zdąży odejść.

Wzrok mu się zamglił, gdy przypomniał sobie demona albo Daimona, czy czym był ten, którego nań nasłano. Przez cały ten czas Mroczni Łowcy podejrzewali, że to Acheron jest ogarem, którego Artemida posyła, żeby tropił i zabijał zdeprawowanych Mrocznych Łowców. Wszyscy, którzy poznali prawdę, przemierzali teraz Ziemię jako Cienie. Pozbawione duszy, bezcielesne istoty, które czuły głód i pragnienie, ale nigdy nie mogły ich zaspokoić. Odbierali zmysłami świat, ale ich nikt nie mógł wyczuć. Rozumiał ten rodzaj istnienia. Przez dwadzieścia szesc lat, kiedy żył jako śmiertelnik, sam był takim Cieniem. Tyle że wtedy świat, który nie byłby świadomy jego istnienia, byłby dla niego lepszym światem. A ponieważ ludzie zdawali sobie sprawę z istnienia Zareka, robili co w ich mocy, by zwiększyć jego ból. Wysilali się, byle tylko go zranić i upokorzyć. Zalała go wściekłość, a jego wzrok odzyskał ostrość. Rozejrzał się po nieskazitelnym domu, w którym każdy szczegół zdradzał zamożność właścicielki. Za jego śmiertelnego życia taka kobieta jak Astrid splunęłaby mu w twarz tylko dlatego, że śmiał wejść jej w drogę. Znajdowałby się tak daleko poniżej jej poziomu, że zostałby zabity, gdyby tylko ośmielił się spojrzeć jej w twarz. Patrząc jej w oczy, skazałby się na śmietć. „Czy ten niewolnik zawraca pani głowę?". Skrzywił się na wspomnienie. Jako dwunastolatek był na tyle głupi, żeby posłuchać braci, którzy pokazali mu na targu pewną kobietę.

„To twoja matka, niewolniku. Wiedziałeś? Stryj dał jej wolność raptem rok temu". „Może do niej podejdziesz? Może ulituje się nad tobą i ciebie też uwolni?". Był młody i głupi, więc zagapił się na kobietę, którą mu pokazali. Miała równie ciemne włosy jak on i idealne błękitne oczy. Pierwszy raz widział swoją matkę. Nie wiedział, że jest taka piękna. W jego sercu zawsze była piękniejsza niż Wenus. Wyobrażał sobie, że jest niewolnicą jak on i nie ma wyboru -musi zrobić, co każe jej pan. Stworzył sobie całą historię, jak to wyrwano go z jej ramion zaraz po narodzinach. Jak za nim płakała, jak prosiła, żeby go jej zwrócili. Jak codziennie tęskniła za utraconym synem. A tymczasem oddano go bezlitosnemu ojcu, który mściwie trzymał go z dala od jej kochających ramion. Żarek był przekonany, że pokochałaby go. Wszystkie matki kochają swoje dzieci. To dlatego inne niewolnice nie miały dla niego serca. Oszczędzały wszystkie racje jedzeniowe i uczucia dla własnych dzieci. Ale ta kobieta... on do niej należał. I ona go pokocha. Żarek pobiegł do matki i objął ją, mówiąc, kim jest i jak bardzo ją kocha. Nie został jednak ciepło powitany. Nie znalazł matczynego ciepła. Spojrzała na niego z odrazą i przerażeniem. Wydęła usta i syknęła: „Dobrze zapłaciłam tej dziwce, żeby dopilnowała twojej śmierci".

Bracia śmiali się z niego. Żarek był zbyt wstrząśnięty odrzuceniem ze strony matki, żeby się odsunąć czy choćby złapać oddech. Poraziło go, że przekupiła inną niewolnicę, by go zabiła. Kiedy podszedł do nich żołnierz, matka powiedziała lodowatym tonem: „Ten śmieć mnie dotknął. Ma za to oberwać". Nawet po dwóch tysiącach lat te słowa powracały do niego. Tak samo jak okrutny wyraz jej twarzy, gdy odwróciła się, zostawiając go z żołnierzami, którzy z radością wykonali rozkaz... „Jesteś nic niewart, niewolniku. Nie nadajesz się do niczego. Nie jesteś wart nawet tych ochłapów, których potrzebujesz, żeby wyżyć. Przy odrobinie szczęścia umrzesz i zaoszczędzimy zimowe racje dla niewolnika, który jest coś wart". Żarek warknął na te wspomnienia. Nie potrafiąc poradzić sobie z bólem, jaki wzbudzały, uwolnił moce. Wszystkie żarówki w salonie popękały, ryknął ogień na kominku, o mały włos nie przypiekając Sashy, który leżał obok. Obrazy pospadały ze ścian. Chciał tylko, żeby ból minął... Astrid krzyknęła, kiedy obce dźwięki zaatakowały jej uszy. - Sasha, co się dzieje? - Ten łajdak próbował mnie zabić. -Jak? - Strzelił pociskiem ogniowym z kominka w mój zadek. Rety, aż mi się sierść przypaliła. Coś go napadło i posługuje się mocami.

- Żarek? Cały dom zatrząsł się tak straszliwie, że Astrid niemal oczekiwała, że zaraz rozleci się na kawałki. - Żarek! Zapadła całkowita cisza. Astrid słyszała łomot własnego serca. - Co się dzieje?- spytała Sashę. - Nie wiem. Ogień zgasł i nic nie widzę. Jest zupełnie ciemno. Roztrzaskał wszystkie żarówki. - Żarek? - spróbowała raz jeszcze. Znowu nie było odpowiedzi. Jej panika się potroiła. Mógłby ją zabić i żadne z nich - ani ona, ani Sasha - nawet nie zorientowałoby się, że coś się kroi. Mógł zrobić z nią wszystko. - Dlaczego mnie uratowałaś? Podskoczyła, słysząc jego głos tuż przy uchu. Stał obok niej i czuła jego ciepło na skórze. - Byłeś ranny. - Skąd wiedziałaś, że jestem ranny? - Nie wiedziałam, dopóki nie wciągnęłam cię do środka. Myślałam... Myślałam, że może jesteś pijany. - Tylko skończona idiotka zabiera do domu nieznajomego, kiedy jest ślepa i mieszka samotnie. Nie robisz wrażenia idiotki. Przełknęła ślinę. Był znacznie bystrzejszy niż sądziła. I o wiele bardziej przerażający. - Dlaczego tu jestem? - dopytywał się. - Już ci powiedziałam. Pchnął kanapę, na której siedziała, tak mocno, że przesunęła się do przodu o kilka cali. Potem stanął przed Astrid

i przyszpilił ją do poduszek. Aż zadygotała pod wpływem jego bliskości. - Jak mnie przeniosłaś do domu? - Wciągnęłam cię. - Sama? - Oczywiście. - Nie wyglądasz na wystarczająco silną. Przerażona, złapała gwałtownie tchu. Do czego on zmierza? Co chce jej zrobić? - Jestem silniejsza niż wyglądam. - Udowodnij. Złapał ją za nadgarstki. Siłowała się z nim przez kilka sekund. - Puść mnie. - Dlaczego? Budzę w tobie obrzydzenie? Sasha warknął. Głośno. Przestała się szarpać i spiorunowała wzrokiem miejsce, w którym miała nadzieję, że znajduje się twarz Zareka. - Żarek - oznajmiła stanowczo. - To boli. Puść mnie. Ku jej zaskoczeniu, posłuchał. Odsunął się odrobinę, ale nadal wyczuwała jego gniewną obecność. Przytłaczającą. Przerażającą. - Zrób coś mądrego, księżniczko-warknął jej do ucha-i trzymaj się ode mnie z dala. Usłyszała, jak odchodzi. -Jest winny - warknął Sasha. - Astrid, osądź go. Nie mogła. Jeszcze nie. Chociaż Żarek ją przestraszył. Chociaż w tej chwili rzeczywiście robił wrażenie niezrównoważonego i przerażającego.

Nie zrobił jej krzywdy. Tylko ją nastraszył, a za to nikt nie powinien umierać. Teraz już rozumiała, jak mógł pewnej nocy nie wytrzymać i zabić wszystkich mieszkańców wioski, której miał strzec. Czy przy niej też straci panowanie? Ponieważ jest nieśmiertelna, nie może jej zabić, ale może ją skrzywdzić. Pośledni sędzia mógłby ustalić werdykt na podstawie zachowania Zareka podczas tego wieczoru. Ją też to kusiło, ale tego nie zrobi. Jeszcze nie. - Nic ci nie jest? - spytał Sasha, kiedy nie zareagowała na jego żądanie. -Nic. Kłamała i miała przeczucie, że Sasha to wie. Żarek przeraził ją tak, jak jeszcze nikt dotąd. W ciągu stuleci osądziła niezliczone rzesze mężczyzn i kobiet, morderców, zdrajców i bluźnierców. Do wyboru, do koloru. Ale nikt jej nie przestraszył. Żadne z nich nigdy nie sprawiło, że miała ochotę uciec pod opiekę sióstr. A Żarek, owszem. Było w nim coś naprawdę szalonego. Często miała do czynienia z ludźmi, którzy próbowali ukryć swoje szaleństwo. Mężczyznami, którzy odgrywali szarmanckich bohaterów, podczas gdy w środku byli zimni i okrutni. Żarek wybuchł, ale jej nie skrzywdził. Na razie. Będzie musiał skończyć z tym zastraszaniem.

Przypomniała sobie słowa Acherona: „Dobrze widzi się tylko sercem...". Co się działo w sercu Zareka? Westchnęła głęboko i sięgnęła zmysłami, próbując zlokalizować Zareka. Jak poprzednio, nie była w stanie go znaleźć. Zupełnie jakby tak przywykł do ukrywania się, że nie pojawiał się na niczyim radarze. Nawet na jej, wyjątkowo wyczulonym. - Gdzie on jest?- spytała Sashę. - W swoim pokoju. Chyba. - A gdzie ty jesteś? Sasha podszedł i usiał u jej stóp. -Artemida ma rację. Przez wzgląd na ludzi należy go zneutralizować. Z nim jest coś naprawdę nie w porządku. Astrid potarła w zamyśleniu uszy. - Nie wiem. Acheron targował się z Artemidą, żebym osądziła Zareka. Musiał mieć powód. Tylko głupiec targowałby się z Artemidą. A Acheron nie jest głupi, wręcz przeciwnie. WZareku musi kryć się coś dobrego, albo... -Acheron zawsze poświęca się dla swoich ludzi. Taki już jest- zadrwił Sasha. -Możliwe... Ale ona wiedziała swoje. Acheron zawsze kierował się dobrem innych. Do tej pory nigdy nie interweniował, kiedy nadchodził czas, żeby osadzić albo stracić zbuntowanego Mrocznego Łowcę. Tym razem jednak osobiście ją poprosił, żeby oceniła Zareka... Nie pozwolił zabić Zareka dziewięćset lat temu, kiedy zniszczył wioskę i zabił niewinnych ludzi.

Gdyby Żarek naprawdę stanowił zagrożenie, Acheron nigdy nie targowałby się o ocenę ani nie pozwoliłby mu żyć. Musiało chodzić o coś więcej. Musi wierzyć Acheronowi. Musi. *** Żarek siedział samotnie w pokoju, patrząc na padający za oknem śnieg. Siedział w bujanym fotelu, ale pozostał niezruchomy. Po wybuchu przeszedł przez cały dom, powymieniał żarówki i pozbierał potłuczone obrazki. Teraz w domu panowała upiorna cisza. Musiał wynieść się stąd, zanim znowu wybuchnie. Dlaczego śnieżyca nie ustaje? W korytarzu zapaliły się światła, na chwilę go oślepiając. Ściągnął brwi. Dlaczego Astrid zapala światła, skoro jest niewidoma? Usłyszał, jak idzie korytarzem do salonu. Chciał do niej pójść, porozmawiać. Tylko że on nigdy nie przepadał za czczymi pogawędkami. Nie potrafił konwersować. Nikogo nie obchodziło, co miał do powiedzenia. Trzymał więc język za zębami i to mu odpowiadało. - Sasha? Brzmienie jej melodyjnego głosu przeszyło go jak potłuczone szkło. - Usiądź tu, a ja rozpalę ogień. Prawie wstał, żeby jej pomóc, ale zmusił się do zostania w fotelu. Skończyły się dni, kiedy usługiwał bogatym.

Jeśli chciała mieć ogień, to równie dobrze mogła go sama rozpalić. Oczywiście, on widział, więc łatwiej mu było podpalić rozpałkę, a ręce miał szorstkie, nawykłe do pracy. Jej były miękkie. Delikatne. Kruche dłonie, które potrafiły ukoić... Zanim się obejrzał, już szedł do salonu. Zastał Astrid klęczącą przed kominkiem. Próbowała ułożyć nowe kłody na ruszcie. Męczyła się i starała przy okazji nie poparzyć. Bez słowa ją odciągnął. Prawie krzyknęła przestraszona. - Zejdź mi z drogi - warknął. - Nie ja weszłam ci w drogę, tylko ty mnie. Kiedy nie chciała się odsunąć, wziął ją na ręce i upuścił na ciemnozielony fotel. - Co robisz? - spytała z przestraszoną miną. - Nic. - Wrócił do kominka i rozpalił ogień. - Nie mogę uwierzyć, że mając tyle pieniędzy, nie masz nikogo do pomocy. - Nie potrzebuję niczyjej pomocy. Zatrzymał się. - Nie? A jak sobie sama radzisz? - Po prostu radzę sobie. Nie znoszę, kiedy ktoś traktuje mnie jak bezradną. Radzę sobie równie dobrze jak każdy inny. - Odważnie, księżniczko. Znowu poczuł do niej szacunek. W świecie, w którym dorastał, kobiety nigdy nie robiły niczego same. Kupowały ludzi, żeby wypełniali każdy ich kaprys.

- Dlaczego cały czas nazywasz mnie „księżniczką"? - Bo tym jesteś, nie? Najdroższym skarbem swoich rodziców. Zmarszczyła brwi. - Skąd wiesz? - Wyczuwam to w tobie. Jesteś jedną z tych, które nigdy w życiu nie musiały się o nic martwić. Zawsze dostawałaś wszystko, czego chciałaś. - Nie wszystko. - Nie? A czego ci zabrakło? - Wzroku. Żarek zamilkł, kiedy jej słowa rozbrzmiały mu w uszach. - Fakt, ślepota to nic fajnego. - Skąd wiesz? - Sam to zaliczyłem.

ROZDZIAŁ 6 - Byłeś niewidomy? - zapytała Astrid. Żarek nie odpowiedział. Nie wierzył własnym uszom, że wyrwał się z czymś takim. Nigdy o tym nie mówił, nawet Jessowi. Tylko Acheron wiedział, i na szczęście zachował to w tajemnicy. Nie chcąc wracać tej nocy do przeszłości i bólu, który tam na niego czekał, Żarek wyszedł z salonu i wrócił do swojego pokoju. Zamknął za sobą drzwi, gotów przeczekać w spokoju śnieżycę. Przynajmniej nie musi znowu się martwić, że się wygada albo kogoś skrzywdzi. Kiedy jednak usiadł w fotelu, to nie obrazy z przeszłości go nawiedziły. To zapach róż i drewna, jasny, blady błękit oczu tej kobiety. Przypominał sobie dotyk jej miękkiego zimnego policzka pod palcami. Jej wilgotne włosy, które okalały rysy tak kobiece i kuszące.

Kobieta, która nie odsunęła się od niego, nie wzdrygnęła ani nie skuliła. Była zadziwiająca i zaskakująca. Gdyby był kimś innym, pomyślałby, żeby wrócić do niej do salonu, gdzie siedziała z wilkiem, i ją rozbawić. Tyle że on nie potrafił rozśmieszać ludzi. Potrafił docenić humor, zwłaszcza ironię, ale nie należał do tych, którzy żartują albo potrafią wywołać uśmiech. Zwłaszcza u kobiet. Nigdy dotąd mu to nie przeszkadzało. A dziś owszem. *** -Jest winny? Astrid zamarła, słysząc w głowie głos Artemidy. Każdej nocy, odkąd Żarek został sprowadzony do jej domu, Artemida zamęczała ją tym samym pytaniem, powtarzanym raz za razem, aż Astrid poczuła się jak Joanna d'Arc dręczona przez głosy. -Jeszcze nie. Dopiero się obudził - Czemu to tak długo trwa? Dopóki żyje, Acheron się denerwuje, a ja naprawdę nie cierpię, kiedy jest taki nakręcony. Osądź już Zareka winnym. - Dlaczego tak bardzo chcesz jego śmierci? Zapadło milczenie. W pierwszej chwili myślała, że Artemida ją opuściła, więc zaskoczyło ją, gdy padła odpowiedź. -Acheron nie lubi patrzeć na czyjekolwiek cierpienie. Zwłaszcza któregoś z Mrocznych Łowców. Dopóki Żarek żyje, Acheron cierpi, a wbrew temu, co myśli, nie lubię patrzeć na jego cierpienie.

Astrid nie spodziewała się, że Artemida powie coś takiego. Bogini nie słynęła z dobroci i miłosierdzia ani z tego, że myśli o kimkolwiek poza sobą. - Kochasz Acherona? -Acheron to nie twoje zmartwienie - odpowiedziała ostrym tonem Artemida. - Zajmij się Zarekiem i przysięgam, że jeśli utracę jeszcze choć odrobinę lojalności Acherona z powodu tego Łowcy, serdecznie tego pożałujesz. Astrid zesztywniała, słysząc wrogi ton i groźbę. Trzeba kogoś więcej niż Artemidy, żeby zrobić jej krzywdę, a jeżeli bogini chce wojny, to lepiej, żeby się dobrze przygotowała. Może i Astrid nie lubiła swojej pracy, ale traktowała ją poważnie, i nikt, a już na pewno nie Artemida, nie zastraszy jej i nie zmusi do wydania przedwczesnego werdyktu. - Nie uważasz, że Acheron wścieknie się i zażąda ponownej oceny, jeżeli pochopnie osądzę Zareka? Artemida prychnęła. - Poza tym obiecałaśAcheronowi, że nie będziesz się wtrącać. Kazałaś mu przysiąc, że nie skontaktuje się ze mną i nie będzie próbował wpłynąć na mój werdykt, a sama zjawiasz się i na mnie naciskasz. Jak myślisz, jak zareaguje, kiedy mu powiem, co robisz? - Dobrze - warknęła. - Nie będę ci więcej przeszkadzać. Ale weź się wreszcie do roboty! Kiedy już została sama, usiadła w salonie, zastanawiając się, co powinna teraz zrobić. Jak ma przycisnąć Zareka, żeby zobaczyć, czy znowu straci panowanie i stanie się bardziej agresywny?

Zaatakował jej dom, ale nie ją. Sasha go zaatakował i chociaż Żarek nie pozostał mu dłużny, to nie poranił go tak, jak wilk jego. Walka między nimi była uczciwa i Żarek nie próbował zabić Sashy w odwecie za napaść. Po prostu odepchnął wilka i zostawił w spokoju. Zamiast szukać zemsty, nalał mu wodę. Na razie najgorszą zbrodnią Zareka była wojowniczość i fakt, że był naprawdę przerażający. Poza tym robił uprzejme gesty, które kłóciły się z jego opryskliwością. Rozsądek mówił, żeby zrobiła to, co kazała jej Artemida - uznała go winnym i uciekła. Ale instynkt kazał jej poczekać. Dopóki nie zaatakuje w gniewie jej albo Sashy, Astrid nie przerwie prób. Jeżeli jednak chociaż raz ich zaatakuje, ona natychmiast zniknie, a jego będzie czekał koniec. „Nie ma czegoś takiego jak niewinny człowiek...". Astrid westchnęła zmęczona. Tak powiedziała Atty, kiedy ostatnim razem rozmawiały. Astrid po części w to wierzyła. Ani razu w ciągu tych wszystkich stuleci nie znalazła nikogo naprawdę niewinnego. Każdy człowiek, którego osądzała, okłamał ją. Wszyscy próbowali ją zwieść. Niektórzy przekupić. Inni próbowali uciec. Jeszcze inni zranić. Jeden chciał ją zabić. Zastanawiała się, do której kategorii trafi Żarek. Odetchnęła głęboko, żeby wziąć się w garść.

Wstała i poszła do swojego pokoju pogrzebać w ubraniach, które Sasha nosił jako człowiek. - Co robisz?-spytał jej towarzysz, wchodząc do pokoju. - Żarek potrzebuje ubrań - odpowiedziała na głos bez zastanowienia. Sasha skubnął ją w rękę i nosem wepchnął ubrania z powrotem do kosza na dnie szafy. - Może wziąć własne. Te są moje. Astrid znowu je wyciągnęła. - Daj spokój, Sasha. On tu nie ma żadnych rzeczy, a te, które nosi, są zniszczone. - I co z tego? Grzebała wśród spodni i koszul, żałując, że ich nie widzi. - To ty narzekałeś, że musisz patrzeć na nagiego mężczyznę. Myślałam, że wolisz, żeby coś na siebie włożył. - Narzekam również na fakt, że muszę sikać na dworze i jeść z psich misek, ale jakoś nie widzę, żebyś pozwalała mi przy nim korzystać z łazienki albo talerzy. Pokręciła głową. - Przestaniesz wreszcie? Zrzędzisz jak stara baba. Wybrała gruby sweter. - Nie!- warknął Sasha. - Tylko nie bordowy sweter. To mój ulubiony. - Sasha, słowo honoru, jesteś strasznie rozpieszczony! - To mój sweter. Odłóż go. Wstała, żeby zanieść sweter Zarekowi. Sasha poszedł za nią, cały czas marudząc. - Kupię ci nowy — obiecała. - Nie chcę nowego. Chcę ten! - Nie zniszczy go.

- Właśnie że zniszczy! Spójrz na jego ubrania. Są zniszczone. I nie chcę, żeby jego skóra dotykała czegoś, co noszę. Skazi moje ubranie. - Na miłość boską, Sasha, dorośnij. Masz czterysta lat, a zachowujesz się jak szczeniak. Przecież nie ma pcheł ani niczego takiego. - Właśnie że ma! Spojrzała wściekła w dół, gdzie wyczuwała stojącego wilka. Złapał sweter zębami i wyciągnął go z jej rąk. - Sasha! - warknęła i pobiegła za wilkiem. - Oddaj mi ten sweter, albo przysięgam, że naprawdę karzę cię wykastrować. Wilk biegł przez dom. Astrid poszła za nim tak szybko jak mogła. Wiedziała, gdzie co stoi, i polegała na własnej pamięci. Ktoś przesunął stolik. Syknęła, kiedy uderzyła nogą o kant i straciła równowagę. Wyciągnęła ręce, żeby się czegoś złapać, ale poczuła tylko, że stolik się przechyla. Przewróciła go. Szklany blat zsunął się, a rzeczy poleciały we wszystkie strony. Coś ją uderzyło w głowę, a coś innego się roztrzaskało. Astrid zamarła, bojąc się ruszyć. Nie wiedziała, co się potłukło, ale wyraźnie słyszała brzęk. Gdzie wylądowała szyba? Z bijącym sercem przeklęła swoją ślepotę. Nie śmiała się ruszyć, bojąc się, że się pokaleczy. Sasha? - zapytała. Nie odpowiedział.

- Nie ruszaj się. - Niski, rozkazujący głos sprawił, że dreszcz jej przebiegł po kręgosłupie. Zaraz potem poczuła, że dwoje mocnych ramion unosi ją z podłogi z naprawdę przerażającą łatwością. Żarek przycisnął ją do piersi, która była twarda jak kamień i smukła. Mięśnie falowały przy każdym ruchu, kiedy wynosił Astrid z salonu. Objęła go za szyję. Zesztywniał, czując jej dotyk. Jego oddech padł na jej twarz i Astrid miała wrażenie, że całe jej ciało topnieje. - Żarek? - zapytała ostrożnie. - Czy jest w tym domu ktoś jeszcze, kto wziąłby cię na ręce? Zignorowała jego sarkazm. Zaniósł ją do kuchni i posadził na krześle. Natychmiast zatęskniła za żarem jego ciała. Wywołał dziwny ból w jej piersi, którego ani się nie spodziewała, ani nie rozumiała. - Dziękuję - powiedziała cicho. Nie odpowiedział. Usłyszała tylko, że wyszedł. Kilka minut później wrócił i wrzucił coś do kosza na śmieci. - Nie wiem, co zrobiłaś Scoobyemu - powiedział niemal zwyczajnie - ale schował się w kącie, leży na swetrze i warczy na mnie. Z trudem powstrzymała śmiech, wyobrażając sobie wilka. - Zrobił się niegrzeczny. - Cóż, tam, skąd pochodzę, bijemy zwierzęta, które są niegrzeczne.

Astrid zmarszczyła brwi, słysząc jego słowa i emocje, które się za nimi kryły. - Czasem od kary ważniejsze jest zrozumienie. - A czasem nie. - Możliwe - szepnęła. Żarek odkręcił wodę w kranie nad zlewem. Brzmiało to tak, jakby znowu mył ręce. Dziwne, najwyraźniej często to robił. - Zebrałem tyle szkła, ile zdołałem - powiedział ponad szumem płynącej wody - ale kryształowa waza ze stolika poszła w drobny mak. Lepiej, żebyś przez kilka następnych dni nosiła w salonie buty. Astrid dziwnie poruszyło jego zachowanie i ostrzeżenie. Wstała z krzesła i podeszła do Zareka. Chociaż go nie widziała, teraz go czuła. Wyczuwała jego ciepło, jego siłę. Jego pierwotną zmysłowość. Drżenie przeszyło ją na wskroś, zalewając pożądaniem i tęsknotą. Jakaś nieznana część Astrid pragnęła wyciągnąć rękę i dotknąć gładkiej, ogorzałej skóry, która przyzywała ją obietnicą pierwotnego żaru. Nawet teraz pamiętała, jak wygląda jego skóra. Jak gra na niej światło. Chciała objąć ustami jego wargi i zobaczyć, jak smakują. Przekonać się, czy potrafi być delikatny. A może byłby brutalny? Astrid powinna być zaszokowana swoimi myślami. Jako sędzia nie powinna być ciekawa takich rzeczy, ale jako kobieta nic nie mogła na to poradzić. Minęło dużo, dużo czasu, odkąd pożądała mężczyzny.

Coś w głębi niej pragnęło znaleźć w nim dobro, w którego istnienie wierzył Acheron. Tego również nie pragnęła od wielu wieków. Dobroć Zareka nie ma żadnego uzasadnienia. - Skąd wiedziałeś, że cię potrzebuję? - Usłyszałem brzęk szkła i domyśliłem się, że jesteś uwięziona. Uśmiechnęła się. - To bardzo miłe z twojej strony. Miała wrażenie, że się jej przygląda. Na samą myśl zrobiło jej się cieplej. Piersi jej nabrzmiały. - Nie jestem miły, księżniczko. Zaufaj mi. Nie, nie był. Był twardy. Drażliwy i dziwnie fascynujący. Jak dzikie zwierzę, które trzeba oswoić. Jakby ktokolwiek mógł oswoić coś takiego jak on. - Kusiło mnie, żeby dać ci trochę ubrań - powiedziała cicho, próbując odzyskać panowanie nad ciałem, które nie chciało słuchać zdrowego rozsądku. - Na dnie szafy leży parę swetrów, gdybyś chciał coś pożyczyć. - Twoje ubrania nie będą na mnie pasować - odparł, zakręcając wodę i odrywając kawałek papierowego ręcznika, żeby wytrzeć ręce. Zaśmiała się. - Nie są moje. Należą do przyjaciela. Żarek nie mógł oddychać, kiedy stała tak blisko niego. Wystarczyłoby, żeby się trochę pochylił, a pocałowałby jej lekko rozchylone usta. Mógłby wyciągnąć rękę i jej dotknąć. Naprawdę przerażało go to, jak bardzo chciał dotknąć Astrid. Jak bardzo chciał się do niej przycisnąć i poczuć jej miękkie krągłości na twardych liniach własnego ciała.

Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek pragnął czegoś bardziej. Zamknął oczy i zapłonął mu pod powiekami obraz ich obojga nago. Widział, jak sadza Astrid na blacie przed sobą, gotów zerżnąć ją do nieprzytomności. Jak wsuwa się w nią i wysuwa, dopóki nie będzie zbyt zmęczony, żeby utrzymać się na nogach. Zbyt obolały, żeby się ruszyć. Chciał poczuć ciepło jej skóry. Poczuć jej piersi przyciskające się do jego ciała. A przede wszystkim chciał czuć na sobie jej zapach. Zobaczyć, jak to jest brać kobietę, która nie okazuje strachu ani pogardy. Przez wszystkie te stulecia rżnął tylko kobiety, którym za to płacił. Przez większość czasu nie miał nawet tego. Był sam od tak dawna... - Gdzie jest ten twój przyjaciel? - spytał głosem dziwnie nabrzmiałym, myśląc o niej z innym mężczyzną. To wyobrażenie zraniło go w sposób, w jaki nie powinno. Sasha wszedł do kuchni, spojrzał na nich i szczeknął. - Nie żyje - odpowiedziała Astrid bez chwili wahania. Żarek uniósł brew. - Jak to się stało? - Hmm, złapał parwowirozę. - A to nie jest psia choroba? - Tak. To była prawdziwa tragedia. - Ej!- zaprotestował Sasha. - To mi się nie podoba. - Zachowuj się, bo rzeczywiście zafunduję ci parwowirozę. Żarek odsunął się od niej. - Tęsknisz za nim?

Zerknęła w stronę szczekającego Sashy. - Nie, nie bardzo. Był jak wrzód na tyłku. -Już ja ci pokażę wrzód na tyłku, nimfo. Tylko poczekaj. Astrid powstrzymała uśmiech. - Więc chcesz zerknąć na ubrania? - spytała Zareka. - Pewnie. Zaprowadziła go do swojego pokoju. -Jesteś złem wcielonym - warknął Sasha. - Tylko czekaj. Już ja ci się odpłacę. Pamiętasz tę kołdrę, którą tak lubisz? Zapomnij o niej. Ina twoim miejscu nie wkładałbym więcej swoich kapci. Udała, że go nie słyszy. Żarek nie odezwał się, kiedy zabrała go do sypialni urządzonej w delikatnych odcieniach różu. Pokój był kobiecy i delikatny. Zapach unoszący się tu w powietrzu wzbudził w nim bolesną tęsknotę. Róże i dym z drewna. W sypialni pachniało Astrid. Ten zapach sprawił, że tak stwardniał, aż bolało. Penis napierał na suwak spodni, błagając, żeby Żarek zrobił coś więcej, niż tylko patrzył na Astrid. Wbrew sobie spojrzał na jej łóżko. Już sobie wyobrażał, jak Astrid tu śpi. Jej usta rozchylone, ciało rozluźnione i nagie... Bladoróżowa pościel owinięta wokół jej nagich kończyn... - Proszę. Zmusił się do oderwania wzroku od łóżka i spojrzenia na szafę.

Astrid odsunęła się, żeby mógł sięgnąć do męskich ubrań, złożonych schludnie w wiklinowym koszu na bieliznę. - Bierz, co chcesz. To dopiero była wieloznaczna propozycja! Kłopot w tym, że to, czego najbardziej chciał, nie znajdowało się w koszyku. Żarek podziękował i wygrzebał z kosza czarny sweter i szary golf, które nie powinny być na niego za małe. - Pójdę się przebrać do siebie - powiedział, zastanawiając się, po co się wysila. Co ją obchodziło, czy on wyjdzie z pokoju, czy nie. W końcu nie mogła go zobaczyć. U siebie chodził półnago przez większość czasu. Tyle że nie tak zachowuje się cywilizowany człowiek, prawda? A od kiedy ty jesteś cywilizowany? Najwyraźniej od dzisiaj. Sasha szczeknął na wychodzącego Zareka, a potem wbiegł do pokoju i zaczął ujadać na Astrid. - Cicho, Sasha - powiedziała. - Albo każę ci spać w garażu. Ignorując ich, Żarek poszedł do siebie włożyć świeże ubrania. Zamknął drzwi i odłożył rzeczy na bok. Przystanął. Poczuł się bardzo dziwnie. Astrid zaoferowała mu tylko świeże ubrania. I dach nad głową. Łóżko. Strawę.

Rozejrzał się po eleganckim, kosztownie urządzonym pokoju. Czuł się tu zagubiony. Niepewny. Nigdy w życiu nie doświadczył czegoś podobnego. Czuł się tu jak człowiek. A przede wszystkim, czuł się tu mile widziany. Nie przeżył czegoś takiego nawet u Sharon. Jak wszystkie inne kobiety, które poznał w ciągu wieków, Sharon robiła to, za co jej płacił. Ni mniej, ni więcej. Zawsze, niezależnie od pory, czuł się jak intruz, kiedy ją odwiedzał. Sharon była oficjalna i chłodna, zwłaszcza kiedy zignorował jej podchody. Zawsze wyczuwał, że trochę się go boi. Jakaś jej część zawsze go obserwowała, zwłaszcza kiedy w pobliżu była jej córka jakby Sharon się spodziewała, że Żarek rzuci się na nie, czy coś w tym stylu. To zawsze go obrażało, ale z drugiej strony, tak przywykł do bycia obrażanym, że zbywał to bez mrugnięcia okiem. Przy Astrid nie czuł się w ten sposób. Traktowała go, jakby był normalny. Dzięki temu łatwo mu było zapomnieć, że nie jest. Ubrał się szybko i wrócił do salonu, gdzie Astrid siedziała bokiem na kanapie, czytając książkę brajlem. Sasha wyciągnął się na kanapie obok jej stóp. Uniósł głowę i spojrzał na niego z nienawiścią w wilczych ślepiach. Żarek, który wziął nóż do jarzyn z kuchni, sięgnął po kolejny kawałek drewna. - Jak to się stało, że masz wilka w domu? - spytał, siadając na fotelu najbliżej kominka, żeby móc wrzucać wióry do ognia.

Nie wiedział, dlaczego z nią rozmawia. Normalnie nawet nie zawracałby sobie głowy, ale dziwnie go ciekawiło jej życie. Astrid sięgnęła, żeby pogłaskać wilka po łbie. - Właściwie nie bardzo wiem. Tak jak ciebie, znalazłam go rannego, zabrałam do domu i opiekowałam się nim, aż doszedł do siebie. Od tego czasu jest ze mną. - Dziwię się, że pozwolił ci się oswoić. Uśmiechnęła się. - Ja też. Niełatwo było sprawić, żeby mi zaufał. Żarek zastanawiał się nad tym przez chwilę. - „Trzeba być bardzo cierpliwym. Na początku siądziesz w pewnej odległości ode mnie, ot tak, na trawie"*. Astrid zaszokowana rozdziawiła usta, kiedy Żarek dalej cytował jej ulubiony fragment. Mniej by się zdziwiła, gdyby w nią czymś rzucił. - Znasz Małego księcia? - Czytałem go raz, może dwa. Więcej, skoro był w stanie tak dokładnie zacytować cały fragment. Astrid pochyliła się, żeby znowu dotknąć Sashę i móc spojrzeć na Zareka. Siedział na ukos od niej i strugał drewienko. Światło płomieni grało w jego ciemnych oczach. Czarny sweter opinał się na torsie. Mimo czarnego zarostu na policzkach, znowu uderzyło ją to, jak bardzo Żarek jest przystojny. Wydawał się niemal rozluźniony podczas pracy. Poetycka gracja kłóciła się z twardym, cynicznym skrzywieniem * Cytaty z Małego księcia w tłumaczeniu Jana Szwykowskiego.

ust. Śmiercionośna aura otaczała go ciaśniej niż opinały się na nim czarne dżinsy. - Uwielbiam tę książkę - przyznała się cicho. - Zawsze należała do moich ulubionych. Nie odezwał się. Siedział tylko z kawałkiem drewna, które trzymał ostrożnie w rękach, kiedy jego długie, smukłe palce zgrabnie się poruszały. Po raz pierwszy powietrze wokół niego nie wydawało się takie mroczne. Tak przesączone niebezpieczeństwem. Nie powiedziałaby jednak, że atmosfera stała się sielankowa, choć z pewnością nie była tak złowieszcza jak wcześniej. - Czytałeś to jako dziecko? - spytała. - Nie - odparł cicho. Przechyliła głowę, przyglądając mu się, jak pracuje. Znieruchomiał i spojrzał na nią, ściągając brwi. Astrid puściła Sashę i opadła na oparcie. Żarek nie poruszył się, obserwując ją i jej wilka. Było w nich coś dziwnego - mówił mu to każdy instynkt. Zagapił się na Sashę. Wiedział swoje, ale gdyby nie to... Tylko co robiłby wilkołak na Alasce z niewidomą kobietą? Tutejsze pole magnetyczne utrudniałoby i Arkadyjczykowi, i Katagarowi utrzymanie stałej postaci, bo elektrony w powietrzu zakłócałyby ich magię. Nie, to było nieprawdopodobne... A jednak... Zerknął na mały ozdobny zegar na kominku. Dochodziła czwarta nad ranem. Dla niego nadal było wcześnie, ale niewielu ludzi nie spało o tej godzinie.

- Zawsze przesiadujesz tak długo, księżniczko? - Czasem. - Nie masz pracy, do której musisz wstać? - Nie. Mam pieniądze rodziny. A ty, królewiczu? Zarekowi drgnęła ręka, gdy usłyszał o rodzinnych pieniądzach. Była jeszcze bogatsza niż podejrzewał. -To musi być miłe, nie musieć pracować, żeby się utrzymać. Astrid usłyszała gorycz w jego głosie. - Nie lubisz ludzi, którzy mają pieniądze, co? - Nie żywię uprzedzeń, księżniczko. Nienawidzę po równo wszystkich. Słyszała taką opinię na jego temat. Dowiedziała się od Artemidy, że jest najbardziej szorstkim, niegrzecznym, nieokrzesanym i odrażającym palantem, z jakim bogini się zetknęła. A zważywszy, że powiedziała to Królowa Chamstwa, te słowa robiły wrażenie. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Czym się zajmujesz? - To tym, to tamtym. - Tym i tamtym, hę? Czyli jesteś włóczęgą? - Jeżeli powiem, że tak, każesz mi wyjść? Chociaż powiedział to spokojnie i beznamiętnie, wyczuła, że czeka na jej odpowiedź. Coś w nim chciało, żeby go wyrzuciła. Jakaś część jego osoby właśnie tego się spodziewała. - Nie, Żarek. Już ci powiedziałam, że jesteś tu mile widziany. Zagapił się na ogień. Jej słowa sprawiły, że nagle zadygotał. Nie widział jednak płomieni, lecz jej twarz. Jej słodki

głos rezonował głęboko w sercu, o którym myślał, że już dawno temu umarło. Nikt wcześniej nie przyjął go z otwartymi rękami. - Mógłbym cię zabić i nikt by się nie dowiedział. - Zabijesz mnie, Żarek? Skrzywił się, kiedy powróciły wspomnienia. Zobaczył siebie pośród ciał w zniszczonej wiosce. Widok krwawiących gardeł, płonących domów... Miał ich chronić. A zamiast tego wszystkich pozabijał. Nie wiedział nawet czemu. Nie pamiętał niczego poza wściekłością, która nim owładnęła. Pragnieniem krwi i pokuty. - Mam nadzieję, że nie, księżniczko - szepnął. Wstał, wrócił do swojego pokoju i zamknął drzwi na zamek. Miał nadzieję, że ona zrobi to samo. *** Kilka godzin później Astrid słuchała ciężkiego oddechu Zareka, który spał niespokojnie. W domu panowała teraz cisza; nie groził im wybuch gniewu Mrocznego Łowcy. Zniknęła aura zła i wszystko wydawało się spokojne, wyciszone - z wyjątkiem mężczyzny, którego najwyraźniej dręczyły koszmary. Była wyczerpana, ale nie miała ochoty spać. Zbyt wiele pytań chodziło jej po głowie. Tak bardzo chciała porozmawiać z Acheronem na temat Zareka i zapytać, co jego zdaniem jest warte ocalenia

w tym Mrocznym Łowcy. Jednakże Artemida zgodziła się na sąd pod warunkiem, że Acheron nie będzie się wtrącał i w żaden sposób nie wpłynie na werdykt. Gdyby Astrid spróbowała z nim porozmawiać, Artemida mogłaby przerwać próbę i natychmiast zabić Zareka. Musiał istnieć jakiś inny sposób, żeby dowiedzieć się czegoś o jej gościu. Spojrzała na Sashę, który spał w wilczej postaci na jej łóżku. Znali się od stuleci. Był ledwie szczeniakiem, kiedy jego patria wysłała go do walki po stronie egipskiej bogini Bast przeciwko Artemidzie. Po zakończeniu wojny między boginiami Artemida zażądała osadzenia wszystkich tych, którzy walczyli przeciwko niej. Wysłano przyrodnią siostrę Astrid, Lerę, która uznała winnymi wszystkich z wyjątkiem Sashy, był on bowiem za młody, żeby ponosić odpowiedzialność za wypełnianie cudzych rozkazów. Jego sfora natychmiast obróciła się przeciw niemu, myśląc, że ich zdradził dla rozgrzeszenia, chociaż miał raptem czternaście lat. W katagarskim świecie panowały niepodzielnie zwierzęce instynkty i zasady. Sfora zawsze działała jak jedność i każdy, kto jej zagrażał, był zabijany, nawet jeśli był jej członkiem. Niemal go zabili. Na szczęście, Astrid go znalazła i opiekowała się nim, aż wrócił do zdrowia. Chociaż szczerze nienawidził olimpijskich bogów, ją zwykle tolerował, a nawet lubił. W każdej chwili mógł odejść, ale nie miał dokąd pójść. Arkadyjscy Zwierzo-Łowcy chcieli go zabić, bo kiedyś działał z Katagarskimi Pogromcami, którzy zwrócili się

przeciwko olimpijskim bogom, a Pogromcy pragnęli jego śmierci, ponieważ uważali, że zdradził patrię. W najlepszym razie groziło mu niebezpieczeństwo. Nawet teraz. Wtedy był dziki i przerażony tym, że jego ludzie niemal go rozszarpali. I tak wiele wieków temu Sasha i Astrid zawarli układ korzystny dla obu stron. Ona powstrzymywała innych przed zabiciem go, kiedy był szczeniakiem, a on pomagał jej zawsze, kiedy traciła wzrok. W miarę upływu czasu zaprzyjaźnili się i teraz już Sasha był przy niej z własnego wyboru. Jego magiczne moce były większe niż jej i często posługiwał się nimi na prośbę Astrid. Zastanawiała się teraz nad taką możliwością. Katagarowie potrafili podróżować w czasie... Istniały jednak pewne ograniczenia. Nie, potrzebowała czegoś, co jej zagwarantuje, że wróci, nim Żarek się obudzi. W takich chwilach żałowała, że nie jest prawdziwą boginią, a jedynie nimfą. Bogowie mieli moce, które umożliwiały... Uśmiechnęła się, kiedy przyszedł jej do głowy pomysł. - M'Adoc - powiedziała cicho, przyzywając jednego z Onejroi. Byli to bogowie snu, którzy panowali nad królestwem Fantozis, światem cieni między świadomością i podświadomością. Powietrze wokół niej zamigotało niewidzialną, potężną energią, oznajmiającą przybycie Onejrosa.

Stojąc obok wysokiego na siedem stóp M'Adoca, zawsze czuła się malutka. Chociaż teraz go nie widziała, dobrze wiedziała, jak wygląda. Jego długie czarne włosy były tak ciemne, że ledwie odbijały światło, a oczy tak bladonie-bieskie, że wydawały się niemal bezbarwne i jakby lśniące wewnętrznym światłem. Jak wszyscy z jego rodzaju, był tak przystojny, że ci, którzy mieli wzrok, ledwie mogli na niego patrzeć. -Kuzyneczko - powitał ją głosem elektryzującym i uwodzicielskim, a jednak pozbawionym emocji, ponieważ uczucia były zabronione Onejroi. - Minęło trochę czasu. Co najmniej trzysta albo czterysta lat. Skinęła głową. - Byłam zajęta. Dotknął jej ramienia, żeby wiedziała, gdzie stoi. - Czego potrzebujesz? - Wiesz coś na temat Mrocznego Łowcy, Zareka? Onejroi często leczyli Mrocznych Łowców, zarówno z ran cielesnych, jak i psychicznych. Ponieważ Mroczni Łowcy powstawali z ludzi, których w potworny sposób skrzywdzono, często wyznaczano Łowców Snów nowo stworzonym Mrocznym Łowcom, by pomogli uleczyć ich psychikę. Dzięki temu Mroczni Łowcy mogli funkcjono- . wać w świecie, nie raniąc innych. Kiedy już Mroczny Łowca dochodził do siebie pod względem psychicznym, Łowca Snów wędrował z nim w czasie i za każdym razem pomagał leczyć fizyczne obrażenia. To dlatego Mroczni Łowcy czuli przemożną potrzebę snu, kiedy byli ranni. Onejroi mogli działać tylko poprzez sny.

- Słyszałem nieco na jego temat. Astrid czekała na coś więcej, ale kiedy M'Adoc nie rozwinął tematu, zapytała: - A co wiesz? - Że żaden z naszych nie jest w stanie mu pomóc. Coś takiego słyszała pierwszy raz. - W ogóle? - Czasem któryś Skotos przychodzi do niego we śnie, ale tylko po to, żeby wziąć sobie trochę jego furii. Jest tak intensywna, że żaden z nich nie może tam długo wytrzymać i zaraz musi odejść. Astrid oniemiała. Skotoi byli bez mała demonami. Braćmi i siostrami Onejroi. Żywili się ludzkimi emocjami i wykorzystywali je, żeby coś poczuć. Pozostawieni sami sobie byli niezwykle niebezpieczni i mogli nawet zabić osobę, którą się „zajmowały". Wizyta Skotosa, zamiast ukoić Zareka, tylko podsycała jego szaleństwo. - Dlaczego taki jest? Co napędza jego wściekłość? - A czy to ważne? Powiedziano mi, że ma umrzeć. - Obiecałam Acheronowi, że najpierw go osądzę. Umrze tylko wtedy, gdy tak powiem. - Więc oszczędź sobie zachodu i wydaj wyrok śmierci. Dlaczego wszyscy chcieli się go pozbyć? Nie mogła zrozumieć tej wrogości. Nic dziwnego, że Żarek zachowywał się tak, jak się zachowywał. Czy ktokolwiek chociaż go lubił? M'Adoc jeszcze nigdy nie mówił o nikim tak ostro. - To do ciebie niepodobne.

Usłyszała, że Onejros bierze głęboki wdech, i wyczuła napięcie w jego ręce na jej ramieniu. - Nie da się uratować wściekłego psa. Najlepiej będzie dla wszystkich, nawet dla psa, kiedy ktoś go zabije. - Świat Cieni ma być lepszy od życia? Oszalałeś? - W przypadku Zareka, owszem. Przeraziła się. - Gdyby to była prawda, Acheron okazałby mu miłosierdzie i nie kazałby mi go sądzić. - Acheron go nie zabije, bo czułby się tak, jakby zabijał samego siebie. Zastanawiała się nad tym chwilę. - Co masz na myśli? Nie widzę w nich żadnego podobieństwa. Miała wrażenie, że M'Adoc bada jej umysł. - Łączy ich wiele wspólnego. Sprawy, których większość ludzi nie potrafi zobaczyć ani zrozumieć. Myślę, że Acheron czuje, że jeśli nie da się ocalić Zareka, to jego również. - Ocalić przed czym? - Samym sobą. Obaj mają skłonność do wybierania sobie cierpienia. I nie wybierają mądrze. Astrid poczuła coś dziwnego, słysząc te słowa. Jakieś kłucie w żołądku. Od dawna nie czuła czegoś podobnego. Współczuła im obydwóm. A przede wszystkim Zarekowi. - Jak to, wybierają sobie cierpienie? M'Adoc nie chciał nic więcej powiedzieć. A jednak i tak sporo jej wyjaśnił. Rozmowy z bogami snu były tylko odrobinę mniej frustrujące od rozmowy z wyrocznią.

- Pokaż mi, dlaczego wszyscy opuścili Zareka. - Nie sądzę, żebyś chciała... - Pokaż mi - nalegała. Musiała się dowiedzieć. W głębi duszy podejrzewała, że ta potrzeba nie ma wiele wspólnego z jej pracą, ale wolała tak myśleć. Jej chęć zrozumienia wynikała bardziej z pobudek osobistych niż zawodowych. -To wbrew zasadom - odpowiedział beznamiętnie M'Adoc. - Nieważne, jakie będą tego skutki, zniosę to. Pokaż mi. Proszę. M'Adoc posadził ją na łóżku. Astrid położyła się i pozwoliła, by Łowca Snów ją uśpił. Istniało kilka rodzajów serum, którymi Onejroi usypiali, mogli też wykorzystać mgiełkę od Winka, pomniejszego boga snu. Onejroi i inni bogowie snu od dawna wykorzystywali Winka i jego mgiełkę, żeby kontrolować ludzi. Niezależnie od wybranej metody, skutki były niemal natychmiastowe. Astrid nie bardzo wiedziała, czego użył M'Adoc, ale kiedy tylko zamknęła oczy, zobaczyła, że szybuje do królestwa Morfeusza. Tutaj odzyskiwała wzrok, nawet kiedy sądziła. Dlatego zawsze uwielbiała śnić podczas wykonywania nowego zadania. M'Adoc znajdował się obok niej. W tym królestwie jego uroda była jeszcze bardziej porażająca. - Jesteś pewna? Pokiwała głową.

M'Adoc poprowadził ją przez ciąg drzwi w korytarzu Fantozis. Tutaj kallitechnis czyli panowie snów mogli się przemieszczać między snami. Mogli wrócić do przeszłości, udać się w przyszłość albo podróżować po światach wykraczających poza ludzkie pojmowanie. M'Adoc sięgnął ku drzwiom i zamarł. - Śni o swojej przeszłości. - Chcę ją zobaczyć. Zawahał się, jakby walczył ze śobą. Wreszcie otworzył drzwi. Astrid weszła pierwsza. Stanęli z M'Adokiem z boku, z dala od wszystkich, którzy mogli ich zobaczyć albo wyczuć. Tak naprawdę nie musieli tego robić, ale Astrid chciała się upewnić, że nie wpłynie na sen Zareka. Śniący ludzie mogli zobaczyć Onejroi albo Skotoi w snach tylko wtedy, kiedy bogowie snu na to pozwalali. Nie była pewna, czy jako nimfa pozostaje niewidzialna dla Zareka, czy wręcz przeciwnie. Rozejrzała się po jego śnie. Najbardziej uderzyło ją to, jaki był żywy. Sny większości ludzi stanowiły ledwie zarysy. Ten sen zaś był krystalicznie czysty i równie rzeczywisty, jak świat, który Astrid zostawiła za sobą. Zobaczyła małych chłopców zebranych w antycznym rzymskim atrium. Mieli mniej więcej od czterech do ośmiu łat, trzymali kije w dłoniach, śmiali się i krzyczeli: - Jedz, jedz, jedz. Czwarty chłopiec - w wieku około dwunastu lat -przebiegł obok niej. Jego czarne włosy i niebieskie oczy

przykuwały uwagę; niezwykle przypominał człowieka, którego widziała oczami Sashy. ~ To Żarek? M'Adoc pokręcił głową. - To jego przyrodni brat, Marius. Marius podbiegł do reszty. - Nie zrobi tego, Marius - powiedział drugi chłopiec i dźgnął kijem coś, co znajdowało się na ziemi. Marius zabrał mu kij i szturchnął bezwładny kształt na ziemi. - Co jest, niewolniku? Jesteś za dobry, by jeść resztki? Astrid wyrwał się zduszony okrzyk, kiedy zdała sobie sprawę, że na ziemi leży jeszcze jedno dziecko. Ubrane w łachmany. Chłopcy próbowali wmusić w nie zgniłą kapustę. Chłopiec na ziemi zwinął się w kłębek, chowając głowę tak bardzo, że już nie przypominał człowieka. Dzieciaki z kijami szturchały go i biły. Kopały go, kiedy nie reagował na ciosy i zniewagi. - Kim są ci chłopcy? - spytała. - Przyrodnimi braćmi Zareka. - M'Adoc wskazał dzieci. - Mariusa już znasz. Marcus to ten ubrany na niebiesko, z piwnymi oczami. Ma chyba dziewięć lat. Lucius to maluch, który dopiero skończył pięć lat, i jest ubrany na czerwono. Ośmiolatek to Esculus. - Gdzie jest Żarek? - To ten na ziemi, ze schowaną głową. Wzdrygnęła się, chociaż spodziewała się takiej odpowiedzi. Szczerze mówiąc, nie mogła oderwać od niego wzroku. Nadal się nie poruszał. Niezależnie od tego, jak

mocno go bili, niezależnie od tego, co mówili. Leżał tam nieruchomy jak skała. - Czemu go dręczyli? Oczy M'Adoca były smutne, więc wiedziała, że Onejros ściąga część emocji Zareka, patrząc na chłopców. -Bo mogli. Ich ojcem był Gajus Magnus. Rządził wszystkimi, łącznie z własną rodziną, i to żelazną ręką. Był tak złym człowiekiem, że pewnej nocy zabił ich matkę, bo ośmieliła się uśmiechnąć do innego mężczyzny. Astrid się przeraziła. - Magnus posługiwał się niewolnikami, żeby nauczyć synów okrucieństwa. Żarek miał tego pecha, że został jednym z ich chłopców do bicia, ale w przeciwieństwie do innych nie miał dość szczęścia, żeby umrzeć. Ledwie rozumiała, co M'Adoc do niej mówi. Swego czasu widziała wiele okrucieństwa, ale nigdy czegoś takiego. Nie pojmowała, jak można było pozwolić chłopcom tak traktować Zareka, zwłaszcza że był z nimi spokrewniony. - Powiedziałeś, że są przyrodnimi braćmi Zareka. Jak to możliwe, że on jest niewolnikiem, a oni nie? Mieli wspólną matkę? Tę zabitą? - Nie. Ich ojciec w brutalny sposób spłodził Zareka z jedną z greckich niewolnic ich stryja. Kiedy Żarek się urodził, matka przekupiła jedną ze służących, żeby wyniosła dziecko na dwór i zostawiła tam nagie, by umarło. Służąca ulitowała się nad noworodkiem i zamiast go zabić, zadbała, żeby dziecko trafiło do ojca. Astrid spojrzała znowu na chłopca leżącego na ziemi. - Ojciec też go nie chciał.

To było stwierdzenie faktu. Bez wątpienia nikt nie chciał tutaj tego dziecka. -Nie chciał. Dla niego Żarek był skażony. Gorszy. Może i miał jego krew, ale miał też krew nic niewartej niewolnicy. Więc Gajus oddał go do niewolników, którzy wyładowywali na nim nienawiść do jego ojca. Zawsze, kiedy któryś z niewolników albo służących był zły na ojca Zareka albo jego braci, on obrywał. Dorastał, będąc dla wszystkich kozłem ofiarnym. Patrzyła, jak Marius chwyta Zareka za włosy i zmusza do wstania. Oddech uwiązł jej w gardle, kiedy zobaczyła stan jego pięknej twarzy. Miał nie więcej niż dziesięć lat, a jego twarz była tak pobliźniona, że ledwie przypominał człowieka. - Co jest, niewolniku? Nie jesteś głodny? Żarek nie odpowiedział. Szarpnął Mariusa za rękę, próbując się wyrwać. Z ust jednak nie dobyła mu się żadna skarga. Albo wiedział, że to nic nie da, albo był tak przyzwyczajony do tortur, że nawet się nie wysilał. - Puść go! Odwróciła się i zobaczyła chłopca w wieku Zareka. On również miał czarne włosy i niebieskie oczy, i z wyglądu bardzo przypominał braci. Podbiegł do Mariusa i zmusił go do wypuszczenia Zareka. Wykręcił starszemu chłopcu rękę na plecy. - To Valerius - poinformował ją M'Adoc. - Kolejny brat Zareka. - Co z tobą, Marius? - zapytał ostro Valerius. - Nie powinieneś żerować na słabszych. Popatrz na niego. Ledwie stoi.

Marius wyrwał się i uderzył Valeriusa tak, że chłopak wylądował na ziemi. -Jesteś zwykłym śmieciem, Valerius! Nie mogę uwierzyć, że nosisz imię dziadka. Tylko hańbisz jego pamięć. Marius szydził, jakby obecność brata budziła w nim obrzydzenie. -Jesteś słaby. Tchórz. Świat należy tylko do tych, którzy są wystarczająco silni, żeby go zagarnąć. A ty litujesz się nad tymi, którzy są za słabi, by walczyć. Nie mogę uwierzyć, że pochodzimy z tego samego łona. Pozostali chłopcy zaatakowali Valeriusa, a Marius wrócił do Zareka. - Masz rację, niewolniku - powiedział, łapiąc go za włosy. - Nie jesteś wart kapusty. Zasługujesz tylko na to, żeby żreć łajno. Marius cisnął nim w... Astrid wycofała się ze snu, nie mogąc znieść widoku tego, co wiedziała, że zaraz się stanie. Przywykła do tego, że nie czuje niczego do ludzi, ale teraz pozwoliła, by owładnęły nią emocje. Cała aż się trzęsła z wściekłości i współczucia dla Zareka. Jak można było pozwolić, żeby coś takiego się działo? Jak Żarek zdołał przeżyć życie, które mu dano? W tej chwili nienawidziła swoich sióstr za ich udział w jego dzieciństwie. Z drugiej strony, Parki nie panowały nad wszystkim. Wiedziała o tym. To jednak nie zmniejszało bólu w jej sercu z powodu chłopca, który powinien być hołubiony. Chłopca, który wyrośnie na wściekłego, zgorzkniałego mężczyznę.

Czy to dziwne, że był taki oschły? Jak ktokolwiek mógł oczekiwać czegoś innego, skoro Zarekowi okazywano jedynie pogardę? - Ostrzegałem cię. - M'Adoc stanął obok niej. - To dlatego nawet Skotoi nie chcą odwiedzać jego snów. Ogólnie rzecz biorąc, to i tak jedno z łagodniejszych wspomnień. - Nie pojmuję, jak to przetrwał - szepnęła, próbując poukładać sobie wszystko w głowie. - Dlaczego się nie zabił? M'Adoc przyjrzał się jej uważnie. - Tylko Żarek może odpowiedzieć na to pytanie. Podał jej małą fiolkę. Astrid wpatrywała się w ciemnoczerwony płyn, który bardzo przypominał krew. Idios. Rzadko spotykane serum przygotowywane przez Onejroi, które pozwalało im - lub komuś innemu - na krótką chwilę stać się jednością ze śniącym. Umożliwiało kierowanie snem lub doświadczanie życia drugiej osoby i przez to lepsze zrozumienie. Tylko trzech Onejroi miało do niego dostęp - M'Adoc, M'Ordant i D'Alerian. Najczęściej używali go w przypadku ludzi, by szerzyć zrozumienie i współczucie. Jeden łyk, a Astrid stanie się Zarekiem w jego snach. Będzie mogła go w pełni zrozumieć. Stanie się nim. I będzie przeżywała wszystkie jego emocje... To był poważny krok. W głębi duszy wiedziała, że jeśli to zrobi, nigdy nie będzie już taka sama. Z drugiej strony, możliwe, że nie znajdzie niczego poza wściekłością i nienawiścią. Żarek może się okazać zwierzęciem, za które brali go inni.

Jeden łyk i pozna całą prawdę... Astrid wyjęła zatyczkę i wypiła zawartość fiolki. Nie wiedziała, o czym teraz śnił Żarek, ale miała nadzieję, że sen się zmienił od czasu, gdy go oglądała. Zmienił się. Żarek miał teraz czternaście lat. Początkowo Astrid myślała, że powróciła jej ślepota, dopóki nie zdała sobie sprawy, że „widzi" oczami Zareka. A właściwie okiem. Cała lewa strona twarzy bolała ją za każdym razem, gdy próbowała zamrugać. Szrama stopiła powiekę z policzkiem, wywołując ból w mięśniach twarzy. Na prawym, względnie sprawnym oku miał dziwną mgiełkę, podobną do katarakty. Astrid potrzebowała kilku minut, zanim jego wspomnienia stały się jej wspomnieniami i zrozumiała, co się stało. Dwa lata temu żołnierz na targu pobił go tak strasznie, że wyściółka rogówki została poważnie uszkodzona. Stracił wzrok w lewym oku kilka lat wcześniej z powodu lania, jakie spuścił mu jeden z jego braci, Valerius. Żarek widział tylko cienie i zamazane kształty. Mimo to, nie przejmował się tym. Przynajmniej nie musiał widzieć swojego odbicia. Ani nie musiał już przejmować się pogardliwymi spojrzeniami ludzi. Powłócząc nogami, Żarek wlókł się starą, zatłoczoną uliczką targową. Prawą nogę miał sztywną, ledwie się zginała, wiele razy była złamana i nigdy jej nie złożono. Z tego powodu była też nieco krótsza od lewej. Szedł niezgrabnie i nie poruszał się równie szybko jak większość ludzi. Jego prawa ręka też była w fatalnym stanie.

Mógł ledwie nią poruszać, a prawa dłoń nie nadawała się właściwie do niczego. W zdrowej lewej ściskał trzy kwadranse. Monety były bezwartościowe dla większości Rzymian, ale dla niego bardzo cenne. Valerius wściekł się na Mariusa i wyrzucił sakiewkę brata przez okno. Marius zmusił innego niewolnika do zebrania monet, ale trzy kwadranse zostały na bruku. Żarek wiedział o nich tylko dzięki temu, że uderzyły go w potylicę. Powinien był oddać monety, ale gdyby spróbował, Marius znowu by go stłukł. Najstarszy brat nie mógł znieść jego widoku i Żarek dawno temu nauczył się trzymać jak najdalej od Mariusa. A jeśli idzie o Valeriusa... Jego Żarek nienawidził najbardziej. W przeciwieństwie do reszty Valerius próbował mu pomóc, ale za każdym razem przyłapywano go na tym i Żarek dostawał jeszcze gorszą karę. Jak reszta rodziny, nienawidził czułego serca Valeriusa. Wolałby, żeby brat pluł na niego jak pozostali. Bo ostatecznie Valeriusa zmuszono, żeby jeszcze bardziej skrzywdził Zareka i udowodnił wszystkim, że nie jest słaby. Kierując się zapachem pieczonego chleba, Żarek pokuśtykał do stoiska piekarza. Aromat był cudowny. Ciepły. Słodki. Na myśl, że mógłby spróbować kawałka pieczywa, serce mu wzlatywało i ślinka napływała do ust. Słyszał, jak ludzie klną, kiedy się zbliżał. Widział gwałtownie odsuwające się od niego cienie. Nic go to nie obchodziło. Wiedział, jaki jest odrażający. Słyszał to od dnia narodzin.

Gdyby miał taką możliwość, sam też by siebie porzucił. Niestety, utknął w tym kalekim, pobliźnionym ciele. Żałował tylko, że nie stracił także słuchu. Wtedy nie słyszałby tych wszystkich głośnych obelg. Podszedł do młodzieńca nad koszem chleba. - Zmiataj stąd! - warknął młody człowiek. - Panie, proszę - powiedział Żarek, pilnując się, żeby nie oderwać słabego wzroku od ziemi. Przyszedłem kupić kawałek chleba. - Nic dla ciebie nie mamy, nędzniku. Oberwał czymś twardym w głowę. Tak przywykł do bólu, że nawet się nie wzdrygnął. Próbował podać mężczyźnie pieniądze, ale coś go uderzyło w rękę i wytrąciło mu cenne monety. Desperacko pragnąc kawałka świeżego chleba, Żarek padł na kolana, by zebrać monety. Serce waliło mu jak szalone. Mrużył oczy, próbując wypatrzyć kwadranse. Litości! Musi je znaleźć! Nikt więcej nie da mu pieniędzy, a nie wiadomo, czy i kiedy Marius i Valerius znowu się pokłócą. Szukał desperacko na ziemi. Gdzie są jego monety? Gdzie? Znalazł tylko jedną, kiedy ktoś uderzył go w głowę -chyba szczotką. - Wynoś się stąd - warknęła kobieta. - Odstraszasz klientów. Zbyt przyzwyczajony do bicia, żeby zwrócić uwagę na kij od szczotki, Żarek dalej szukał dwóch pozostałych monet.

Zanim je znalazł, ktoś kopnął go w żebra. - Ogłuchłeś? - warknął mężczyzna. - Wynoś się stąd, ty śmierdzący żebraku, bo zawołam żołnierzy. Tę groźbę Żarek potraktował poważnie. Ostatnie spotkanie z żołnierzem kosztowało go prawe oko. Nie chciał stracić tej odrobiny wzroku, jaka została w lewym. Serce mu się zacisnęło, kiedy przypomniał sobie matkę i jej odrazę. Najlepiej jednak pamiętał, jak zareagował ojciec, gdy dostarczono go do domu po tym, jak żołnierze skończyli go bić. Kara wyznaczona przez ojca sprawiła, że lanie od żołnierzy wydawało się wręcz łagodne. Gdyby znowu odkryto, że wymknął się do miasta, nie wiadomo, co zrobiłby ojciec. Żarek nie otrzymał pozwolenia na wychodzenie poza obręb willi. Nie wspominając o tym, że miał skradzione monety. Teraz już tylko jedną. Ściskając mocno kwadrans, odkuśtykał od piekarza tak szybko, jak pozwoliło mu na to zniszczone ciało. Kiedy szedł przez tłum, poczuł coś mokrego na policzku. Dotknął tego i zorientował się, że ma na palcach krew. Westchnął znużony, macając głowę tak długo, aż znalazł ranę nad czołem. Nie była zbyt głęboka. Akurat, żeby bolała. Zrezygnowany otarł krew. Chciał tylko świeżego chleba. Kawałek. Czy prosił o tak wiele? Rozejrzał się, próbując za pomocą słabego wzroku i nosa znaleźć innego piekarza.

- Żarek? Spanikował, słysząc głos Valeriusa. Próbował uciec przez tłum z powrotem do willi, ale nie zaszedł zbyt daleko, gdy brat go dorwał. Mocny chwyt unieruchomił Zareka. - Co tu robisz? - spytał ostro Valerius, brutalnie potrząsając chorą ręką Zareka. - Masz pojęcie, có by się stało, gdyby znalazł cię tu ktoś inny? Pewnie, że miał. Za bardzo się bał, żeby odpowiedzieć. Cały się trząsł z przerażenia. Osłaniał twarz przed ciosami, których spodziewał się w każdej chwili. -Żarek - powiedział Valerius głosem nabrzmiałym z odrazy - dlaczego nigdy nie robisz tego, co ci kazano? Słowo daję, musisz lubić dostawać lanie. Dlaczego inaczej robiłbyś to wszystko? Valerius złapał go brutalnie za chore ramię i pchnął w stronę willi. Żarek potknął się i upadł. Ostatnia moneta wypadła mu z ręki i potoczyła się po ulicy. - Nie! - krzyknął słabo, pełznąc za nią. Valerius złapał go i pociągnął, zmuszając do wstania. - Co z tobą? Żarek patrzył, jak jakiś dzieciak podnosi monetę i ucieka. Żołądek mu się zacisnął z głodu; przegrał z kretesem. - Chciałem tylko kawałka chleba - powiedział drżącymi ustami i ze złamanym sercem. - Masz chleb w domu. Nie. To Valerius i jego bracia mieli chleb.

Żarek dostawał resztki, których nie zjedliby nawet niewolnicy i psy. Raz w życiu chciał zjeść coś, co było świeże i nietknięte przez nikogo innego. Coś, na co nikt nie splunął. - Co to znaczy? Żarek skrzywił się, słysząc dudniący głos, który zawsze przeszywał go jak strzaskane szkło. Skulił się, próbując stać się niewidzialnym dla dowódcy siedzącego w siodle. Niestety, ten człowiek widział wszystko. Valerius wyglądał na równie spanikowanego, jak czuł się Żarek. Jak zawsze zwracając się do ojca, zaczął się jąkać: - J-ja-ja t-tylko... - Co tu robi ten niewolnik? Żarek cofnął się o krok, a oczy brata zrobiły się okrągłe ze strachu. Valerius przełknął ślinę. - Sz-sz-szliśmy na t-t-targ - odpowiedział szybko. - Ty i niewolnik? - zapytał z niedowierzaniem dowódca. - Po co? Zamierzałeś kupić nowy bat, żeby go zbić? Żarek modlił się, żeby Valerius nie kłamał. Zawsze było gorzej, kiedy brat kłamał, żeby go chronić. Gdyby tylko sam ośmielił się powiedzieć prawdę... Jednakże dawno temu nauczył się, że niewolnicy nigdy nie odzywają się do lepszych od siebie. A jemu bardziej niż innym nie wolno było odzywać się do ojca. -J-j-ja... Ojciec zaklął i kopnął Valeriusa w twarz. Kopniak sprawił, że chłopiec wylądował z krwawiącym nosem na ziemi obok Zareka.

- Mam dość tego, jak się z nim pieścisz. Ojciec zsiadł z konia i wściekły podszedł do Zareka, który padł na kolana i schował głowę, czekając, aż zacznie się bicie. Ojciec kopnął go w nadal obolałe żebra. - Wstań, psie. Żarek nie mógł złapać tchu i czuł przeszywający ból w boku. Ogarnęło go przerażenie. Ojciec znowu go kopnął. - Wstawaj, do diabła! Żarek zmusił się do wstania, chociaż myślał o ucieczce. Wiedział jednak, że lepiej tego nie robić. Ucieczka tylko zwiększała karę. Stał więc, przygotowując się na ciosy. Ojciec chwycił go za kark, odwrócił do Valeriusa, który też już się podniósł. Złapał go za ubranie i warknął: - Budzisz we mnie obrzydzenie. Twoja matka była taką dziwką, że aż się zastanawiam, jaki tchórz był twoim ojcem. Wiem, że nie jesteś moim synem. Żarek zobaczył ból rozbłyskujący w oczach Valeriusa, chociaż chłopak szybko go ukrył. To było typowe kłamstwo, które ojciec powtarzał, kiedy wściekał się na Valeriusa. Wystarczyło spojrzeć na tych dwóch, żeby widzieć, że Valerius był synem dowódcy w równym stopniu, jak Żarek. Gajus odepchnął Valeriusa, a Zareka odciągnął za włosy do kramu. Żarek chciał położył rękę na dłoni ojca, żeby mniej bolało, ale nie śmiał. Ojciec nie znosił jego dotyku. - Handlujesz niewolnikami? - spytał ojciec.

Starszy mężczyzna stanął przed nim. - Tak, mój panie. Mogę panu zaoferować dziś jakiegoś niewolnika? - Nie. Chcę sprzedać ci tego. Żarek rozdziawił usta, kiedy zrozumiał, co się dzieje. Przerażała go myśl o opuszczeniu domu. Chociaż było mu tu bardzo źle, usłyszał wystarczająco wiele historii od innych niewolników, żeby wiedzieć, że życie może się stać dla niego o wiele gorsze. Starszy handlarz spojrzał z radością na Valeriusa. Valerius cofnął się, blednąc. - To ładny chłopak, mój panie. Mogę dostać za niego sporo pieniędzy. - Nie tamtego - warknął dowódca. - Tego. Pchnął Zareka w stronę handlarza, który wydął wargi z obrzydzenia. - To żart? -Nie. - Ojcze... - Trzymaj gębę na kłódkę, Valeriusie, bo inaczej sprzedam i ciebie. Valerius spojrzał ze współczuciem na Zareka, ale rozsądnie zachował milczenie. Handlarz niewolników pokręcił głową. -Ten jest nic niewart. Do czego mi się przyda? - Do bicia. - Jest już na to za duży. Moi klienci wolą młodsze, ładniejsze dzieci. Ten nędznik nie nadaje się do niczego poza żebraniem. - Weź go, a dołożę dwa denary. Żarek wytrzeszczył oczy, słysząc słowa ojca. Płacił handlarzowi, żeby go zabrał? To niesłychane.

- Wezmę go za cztery. -Trzy. Handlarz niewolników pokiwał głową. - Niech będą trzy. Żarek nie mógł złapał tchu, kiedy słowa rezonowały mu w głowie. Był tak bezwartościowy, że ojciec musiał zapłacić, żeby się go pozbyć? Nawet najtańsi niewolnicy nadal byli warci dwa tysiące denarów. Jednak nie on. Był dokładnie tak bezwartościowym śmieciem, jak inni twierdzili. Nic dziwnego, że wszyscy go nienawidzili. Patrzył, jak ojciec płaci handlarzowi. Nawet nie oglądając się na niego, Gajus złapał Valeriusa za rękę i pociągnął za sobą. Młodsza wersja starszego handlarza pojawiła się przed niedowidzącym okiem Zareka i sapnęła z odrazą. - Co z nim zrobimy, ojcze? Handlarz sprawdzał w zębach monety. -Wyślij go, żeby sprzątnął kloakę dla niewolników. Jeśli coś tam złapie i umrze, to kogo to obchodzi? Lepiej, żeby on posprzątał, niż ktoś, z kogo mógłby być jakiś zarobek. Młodszy mężczyzna się uśmiechnął. Kijem popędził Zareka w stronę wychodków. - Chodź, szczurze. Pokażę ci twoje nowe obowiązki.

Astrid obudziła się ze snu z bijącym sercem. Leżała w łóżku otoczona przez ciemność, do której przywykła. Zalewał ją ból Zareka. Nigdy w życiu nie czuła takiej rozpaczy. Takiej tęsknoty. Takiej nienawiści. Żarek nienawidził wszystkich, ale najbardziej nienawidził siebie. Nic dziwnego, że oszalał. Jak mógł wieść życie tak wypełnione cierpieniem? - M'Adoc? - szepnęła. - Jestem tutaj. - Usiadł obok niej. - Zostaw mi jeszcze trochę tego serum. I serum lotosowe też. - Jesteś pewna? -Tak.

ROZDZIAŁ 7 Żarek obudził się wczesnym popołudniem. Bardzo rzadko przesypiał cały dzień. Raczej drzemał, jeśli już. Latem w chacie było za gorąco, żeby dobrze mu się spało, a zimą za zimno. Jednakże najczęściej to sny nie pozwalały mu dłużej pospać. Przeszłość za bardzo go dręczyła, żeby mógł znaleźć spokój, a kiedy był nieprzytomny, nie potrafił się bronić przed wspomnieniami. Gdy jednak otworzył oczy i usłyszał wiatr za oknami, przypominał sobie, gdzie się znajduje. W domu Astrid. Nocą szczelnie zaciągnął zasłony, więc nie potrafił powiedzieć, czy nadal pada, czy już nie. Nie miało to znaczenia. W ciągu dnia był uwięziony w chacie. Uwięziony z nią. Wstał z łóżka i przeszedł korytarzem do kuchni. Tak żałował, że nie jest we własnym domu! Potrzebował solidnego drinka. Wódka co prawda nie odpędzała snów, które

prześladowały go nawet po przebudzeniu, ale jej pieczenie odciągało nieco od nich uwagę. - Żarek? Odwrócił się, słysząc cichy głos, który owiał go niczym jedwabista pieszczota. Jego ciało natychmiast zareagowało. Wystarczyło, żeby tylko pomyślał o jej imieniu, a twardniał i ogarniało go pożądanie. - Co? - Nie wiedział, dlaczego odpowiedział, bo normalnie by tego nie zrobił. - Nic ci nie jest? Żachnął się. Nigdy w życiu nie czuł się dobrze. - Masz coś do picia w tym domu? - Sok i herbatę. - Pytam o alkohol, księżniczko. Nie masz czegoś, co może człowieka sponiewierać? - Tylko Sashę i, rzecz jasna, ciebie. Żarek zerknął na głębokie rany na ręce, którą zaatakował wilk. U każdego innego Mrocznego Łowcy obrażenia już by się zagoiły. A z niego taki szczęściarz, że zostaną mu jeszcze na kilka kolejnych dni. Tak samo jak dziura w plecach. Westchnął:, sięgnął do lodówki i wyjął sok pomarańczowy. Otworzył pojemnik i prawie przyłożył go do ust, kiedy przypomniał sobie, że to nie jego sok i nie jest u siebie. Jego wredna część mówiła mu, żeby się nie krępował i pił, ile chce, bo Astrid i tak nie będzie wiedziała, ale nie posłuchał tego-głosu. Podszedł do szafki i wyjął szklankę, a potem nalał sobie do pełna.

Astrid słyszała tylko ciche odgłosy, które zdradzały, że Żarek nadal jest w kuchni. Był tak cichy, że musiała nadstawić uszu, żeby się upewnić. Podeszła do zlewozmywaka. - Jesteś głodny? Odruchowo wyciągnęła rękę... i musnęła gorące nagie biodro. Było gładkie, kuszące. Oszołomiona niespodziewanym doznaniem, kiedy dotknęła jego nagiej skóry, przesunęła rękę w dół jego nogi i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że Żarek jest nagi. Stał w jej kuchni zupełnie nago. Serce zabiło jej gwałtownie. Odsunął się od niej. - Nie dotykaj mnie. Zadrżała, słysząc gniew w jego głosie. - Gdzie twoje ubrania? -Nie sypiam w dżinsach. Dłoń jej płonęła wspomnieniem jego skóry pod opuszkami. - Powinieneś był je włożyć, zanim tu zszedłeś. - Dlaczego? Jesteś niewidoma. Nie widzisz mnie. Racja, ale gdyby Sasha nie spał, dostałby szału na ten widok. - Nie musisz mi przypominać o moich niedostatkach, królewiczu z bajki. Uwierz mi, jestem doskonale świadoma faktu, że nie mogę cię zobaczyć. - Cóż, uznaj to za dobrodziejstwo. - Dlaczego? - Bo nie warto na mnie patrzeć.

Rozdziawiła usta, słysząc szczerość w jego głosie. Mężczyzna, którego widziała oczami Sashy, był więcej niż wart oglądania. Był przepiękny. W życiu nie widziała przystojniejszego mężczyzny. Wtedy przypomniała sobie jego sen. Sposób, w jaki ludzie na niego patrzyli. Nadal myślał o sobie jak o poranionym nędzniku, którego bito i przeklinano. Poczuła, że zaraz się rozpłacze. - Jakoś w to wątpię - szepnęła mimo guli w gardle. - Nie wątp. Usłyszała, że Żarek wychodzi wściekły. Minął ją i poszedł korytarzem. Zatrzasnął za sobą drzwi do pokoju. Astrid stała w kuchni, zastanawiając się, co zrobić. Był taki zagubiony. Teraz to rozumiała. Nie, poprawiła się. Nie rozumiała go tak naprawdę. Nikt nigdy nie potraktował jej tak, jak traktowano jego. Matka i siostry zabiłyby każdego, kto śmiałby spojrzeć na nią z góry. Zawsze chroniły ją przed światem, nawet kiedy próbowała się wyrwać spod ich skrzydeł. Żarek nigdy nie zaznał kochającego dotyku. Nigdy nie poczuł ciepła rodziny. Zawsze był sam, i to w stopniu, którego nie mogła nawet pojąć. Przytłoczona nowo odkrytymi emocjami, nie bardzo wiedziała, co zrobić. Chciała mu jednak pomóc. Poszła korytarzem, ale zastała tylko zamknięte drzwi. - Żarek? Tym razem nie odpowiedział.

Westchnęła i przycisnęła głowę do drzwi, zastanawiając się, czy może do niego w jakiś sposób dotrzeć. Czy może.jakoś ocalić mężczyznę, który nie chciał ocalenia. *** Tanatos wściekł się, otrzymawszy rozkaz od Artemidy. - Wycofać się, akurat! Nie zamierzał się wycofywać. Dziewięćset lat czekał na ten rozkaz. Czekał na okazję, żeby wyrównać rachunki z Zarekiem z Mezji. Nikt, a już na pewno nie Artemida, nie stanie mu teraz na drodze. Dopadnie Zareka albo zginie, próbując. Uśmiechnął się. Artemida nie miała takiej mocy, jak myślała. Ostatecznie to on zwycięży w tym pojedynku woli. Nie ona. Była dla niego niczym. Jedynie środkiem do celu, który zamierzał osiągnąć. Wreszcie dokona zemsty. Tanatos zapukał do drzwi samotnej chaty. Usłyszał za nimi spanikowane, ściszone głosy - Apollici ukrywali swoje kobiety i dzieci. Apollici, którzy żyli w strachu przed każdym, kto ich szukał. - Jam jest światło liry. - Tanatos wypowiedział słowa, które mógł rozpoznać tylko Apollita albo Daimon.

Hasło, którym posłużyłby się Apollita lub Daimon, szukając kogoś ze swoich, potrzebując schronienia. Nawiązywało do pokrewieństwa z Apollem, bogiem słońca, który ich przeklął i opuścił. - Jak to możliwe, że chodzisz za dnia? - rozległ się kobiecy głos. Wypełniony strachem. - Jestem Słonecznym Pogromcą. Otwórz drzwi. - Skąd mamy to wiedzieć? - Tym razem zapytał mężczyzna. Tanatos warknął gardłowo. Dlaczego w ogóle chciał im pomóc? Nie byli nic warci. Wiedział jednak dlaczego. Kiedyś, dawno temu, był jednym z nich. On też by się chował, obawiając się Giermków i Mrocznych Łowców. Bałby się nędznych śmiertelników, którzy zjawią się po nich w świetle dnia... Ależ ich wszystkich nienawidził! - Zamierzam otworzyć te drzwi - ostrzegł ich Tanatos. - Zapukałem tylko po to, żebyście mogli otworzyć zamki i schować się przed światłem, zanim wejdę. Więc albo bierzcie się za otwieranie drzwi, albo je wykopię. Usłyszał zgrzyt zamka. Odetchnął głęboko dla uspokojenia i powoli pchnął drzwi. Kiedy tylko wszedł do środka i zamknął je za sobą, ktoś zamachnął się na niego łopatą. Tanatos złapał ją i zdecydowanie szarpnął, wyciągając z cieni kobietę. - Nie pozwolę ci skrzywdzić moich dzieci!

Zabrał jej łopatę i posłał poirytowane spojrzenie. - Zaufaj mi, gdybym chciał je skrzywdzić, nie powstrzymałabyś mnie. Nikt by nie zdołał. Nie po to jednak się zjawiłem. Przybyłem, żeby zabić Mrocznego Łowcę, który poluje na waszych ludzi. Ulga zalała jej piękną twarz. Spojrzała na niego, jakby był aniołem. - Więc naprawdę jesteś Słonecznym Pogromcą - odezwał się jakiś mężczyzna. Tanatos obrócił głowę i zobaczył wychodzącego z cienia Daimona. Wyglądał na nie więcej niż dwadzieścia lat. Jak wszystkie Daimony, był wcieleniem perfekcji. Piękny młodzieniec, który jasne włosy nosił zaplecione w warkocze opadające na plecy. Prawy policzek znaczyły mu trzy czerwone jak krew wytatuowane łzy. Tanatos natychmiast się zorientował, kim jest Daimon. Należał do nielicznych wojowników Spathi, których Tanatos poszukiwał. - Te łzy są po twoich dzieciach? Daimon skinął głową. - Każde zabite przez Mrocznego Łowcę. W odwecie zabiłem Łowcę. Tanatos serdecznie mu współczuł. Apollici nie mieli prawdziwego wyboru, a jednak karano ich, gdy wybierali życie zamiast śmierci. Zastanawiał się, co zrobiliby ludzie i Mroczni Łowcy, gdyby postawiono przed nimi wybór: albo umrzecie straszną śmiercią w kwiecie wieku, albo odbierzcie człowiekowi duszę i będziecie żyć dalej. Jako zwykły Apollita, Tanatos był gotowy umrzeć. Tak samo jak jego żona...

Żarek odebrał jego rodzinie nawet tę możliwość. Oszalały Mroczny Łowca przeszedł przez jego wioskę, niszcząc wszystkich, którzy tam żyli. Mężczyźni nie zdążyli nawet ukryć kobiet i dzieci. Nie przeżył nikt z tych, którzy stanęli Zarekowi na drodze. Nikt. Żarek zabijał jednakowo Apollitów i Daimony. I za tę zbrodnię został tylko wypędzony. Wypędzony! Tanatosa ogarnęła wściekłość. Jakim prawem Żarek żył spokojnie przez te wszystkie wieki, podczas gdy wspomnienie tamtej nocy bez ustanku zżerało serce Tanatosa? Zmusił się jednak do odsunięcia wściekłości na bok. W tej chwili nie może pozwolić, by rządził nim gniew. Teraz musi być chłodny i równie wyrachowany jak jego wróg. - Ile masz lat, Daimonie? - spytał. - Dziewięćdziesiąt cztery. Tanatos uniósł brew. - Nieźle się spisałeś. - Owszem. I mam już dosyć ukrywania się. Tanatos znał to uczucie. Nie ma nic gorszego niż być zmuszonym żyć w ciemności. Wiecznie w zamknięciu. - Nie obawiaj się. Żaden Mroczny Łowca nie będzie cię już ścigał. Zjawiłem się, żeby o to zadbać. Mężczyzna się uśmiechnął. - Myśleliśmy, że jesteś mitem. -Wszystkie dobre mity mają korzenie w prawdzie. Matka cię tego nie nauczyła?

Oczy Spathi pociemniały od udręki. - Miałem raptem trzy lata, kiedy ona skończyła dwadzieścia siedem. Nie zdążyła niczego mnie nauczyć. Tanatos położył ze współczuciem dłoń na jego ramieniu. - Odzyskamy ten świat, bracie. Uwierz mi, że nasze dni znowu nastaną. Wezwę twoich pobratymców i nasze armie się sprzymierzą. Ludzie nie mają teraz nikogo, kto by ich chronił. - A Mroczni Łowcy? - spytała kobieta. Tanatos się uśmiechnął. - Mają tylko noc. Ja przeciwnie. Mogę na nich polować, kiedy zechcę. - Roześmiał się. - Jestem odporny na ich rany. Jestem dla nich wszystkich śmiercią, a teraz znowu połączyłem się z moimi ludźmi. Razem zawładniemy światem i wszystkimi, którzy go zamieszkują. *** Żarek obudził się, czując niebiański zapach. Pomyślałby, że śni, ale jego sny nigdy nie były tak przyjemne. Leżał w łóżku i bał się poruszyć. Bał się, że cudowny aromat naprawdę okaże się wytworem jego wyobraźni. Zaburczało mu w brzuchu. Usłyszał, jak wilk szczeka. - Cicho, Sasha. Obudzisz naszego gościa. Żarek otworzył oczy. Nasz gość. Nikt poza Astrid tak go nie nazwał. Powrócił myślami do tygodnia, który spędził w Nowym Orleanie. „Mieszkam u ciebie, Kyriana czy u Nicka?"

„Pomyśleliśmy, że najlepiej będzie, jeśli będziesz miał własny kąt". Słowa Acherona poruszyły w nim coś, o czym myślał, że już dawno umarło. Nikt nie życzył sobie jego towarzystwa. Wydawało mu się, że już przestał się tym przejmować. A jednak proste słowa Astrid dotknęły tej samej części jego osoby, którą wcześniej poruszyły słowa Acherona. Wstał, ubrał się i poszedł poszukać Astrid. Stanął w progu i patrzył, jak robi naleśniki w mikrofalówce. Była niesamowicie samowystarczalna jak na niewidomą. Wilk spojrzał na niego i warknął. Astrid przekrzywiła głowę, jakby nasłuchiwała, mając nadzieję, że usłyszy Zareka. - Żarek? Jesteś tu? - W progu. Nie wiedział, dlaczego jej to powiedział. Nie wiedział, dlaczego jeszcze tu był. Co prawda, śnieżyca nadal szalała, ale nieraz w ciągu wieków podróżował podczas takich śnieżyc, kiedy mieszkał tu bez żadnych nowoczesnych udogodnień. Jeszcze nie tak dawno bywało, że szukał jedzenia w samym środku zimy. Topił śnieg, żeby mieć czego się napić. - Robię naleśniki. Nie wiem, z czym je lubisz, ale mam jagody i syrop klonowy. Albo świeże truskawki, jeśli wolisz. Podszedł do blatu i sięgnął po talerz. - Usiądź, podam ci.

- Nie, księżniczko - odparł ostro. Ponieważ zmuszano go, żeby usługiwał innym, teraz nie pozwalał, żeby ktokolwiek usługiwał jemu. - Sam mogę się tym zająć. Uniosła ręce w geście poddania. - Dobrze, królewiczu z bajki. Jeżeli potrafię cokolwiek uszanować, to tych, którzy sami się o siebie troszczą. - Dlaczego tak mnie nazywasz? Kpisz sobie? Wzruszyła ramionami. -Ty nazywasz mnie „księżniczką". Ja ciebie „królewiczem z bajki". Uznałam, że jesteśmy kwita. Uszanował to, chociaż niechętnie, i sięgnął po bekon, który leżał na spodku obok pieca. -Jak go smażysz, skoro nie widzisz? - W mikrofalówce. Po prostu ustawiam minutnik. Wilk podszedł i zaczął wąchać jego nogę. Spojrzał na niego jakby z urazą i zaszczekał. - Zamknij się, Pluto - warknął Żarek. - Nie będę słuchał uwag na temat higieny od kogoś, kto liże sobie jaja. - Żarek! - Astrid aż zatkało. - Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś. Zacisnął zęby. Dobra, więcej się nie odezwie. Zresztą, i tak najlepszy był w milczeniu. Wilk zaskomlał i szczeknął. - Cicho - uspokoiła go Astrid. - Jeśli nie ma ochoty się kąpać, to nie nasza sprawa. Straciwszy apetyt, Żarek odstawił talerz na stół i wrócił do swojego pokoju, gdzie nikt już nie mógł go obrażać. ***

Astrid na oślep podeszła do stołu, spodziewając się zastać tam Zareka. Znalazła tylko talerz i nietknięte jedzenie. - Co się stało? - spytała Sashę. - Gdyby miał jakieś' uczucia, powiedziałbym, że je zraniliśmy. A ponieważ ich nie ma, pewnie wrócił do pokoju po broń, żeby nas zabić. - Sasha! Natychmiast powiedz mi, co się stało. - Dobra. Odstawił talerz i wyszedł. —Jaką miał minę? - Nijaką. Nie okazał żadnych emocji. To jej nic a nic nie wyjaśniło. Poszła za Zarekiem. - Odejdź - warknął, kiedy zapukała do drzwi i pchnęła je. Stanęła w progu, żałując, że go nie widzi. - Czego właściwie chcesz, Żarek? -Ja... - Co ty? Żarek nie mógł powiedzieć prawdy. Pragnął ciepła. Raz w życiu chciał poczuć ciepło. Nie fizyczne, ale emocjonalne. - Chcę odejść. Westchnęła. - Umrzesz, jeśli teraz wyjdziesz. - I co z tego? - Czy twoje życie naprawdę nie ma dla ciebie żadnej wartości ani znaczenia? - Nie, nie ma. - No to dlaczego się nie zabiłeś? Prychnął.

- A dlaczego miałbym to zrobić? Jedyna radość, jaką mam z życia, to świadomość, że wpieniam wszystkich wokół. Gdybym umarł, inni mogliby się ucieszyć. Niech Bóg broni, żebym kiedykolwiek do tego dopuścił. Ku jego zaskoczeniu roześmiała się. - Żałuję, że nie widzę twojej twarzy, bo wiedziałabym, czy żartujesz. - Uwierz mi, nie żartuję. - No to współczuję. Chciałabym, żebyś miał coś, co cię uszczęśliwia. Żarek odwrócił wzrok. „Szczęśliwy". Nawet nie pojmował tego słowa. Było mu równie obce jak życzliwość. Współczucie. Miłość. To było słowo, które nigdy nie pojawiło się w jego słowniku. Nawet nie umiał sobie wyobrazić, co inni muszą czuć. Z miłości Talon prawie umarł, żeby Sunshine mogła żyć. Z miłości Sunshine oddała swoją duszę, żeby uwolnić Talona. On znał tylko nienawiść, gniew. To jedyne rzeczy, które go rozgrzewały. Tylko one trzymały go przy życiu. Dopóki więc nienawidził, miał powód do życia. - Dlaczego chcesz tu mieszkać sama? Wzruszyła ramionami. - Lubię mieć własny kąt. Rodzina często mnie odwiedza, ale wolę być sama. - Dlaczego? - Bo nie cierpię, kiedy ktoś się mną zajmuje. Moja matka i siostry zachowują się, jakbym była bezradna. Wszystko chcą robić za mnie.

Czekała, aż Żarek zareaguje. Nie odezwał się. - Masz ochotę na kąpiel? - zapytała po chwili. - Tak ci przeszkadzam? Pokręciła głową. - Wcale. To twój wybór. Żarek nigdy nie zawracał sobie głowy takimi sprawami jak kąpiel. Kiedy był niewolnikiem, nikt się nie przejmował, czy jest czysty, a prawdę mówiąc, wolał być brudny, żeby nikt nie chciał się do niego zbliżyć i bić go jeszcze częściej. Jako Mroczny Łowca był zupełnie sam, nawet przed wygnaniem na Alaskę. A tutaj tak trudno było urządzić sobie nawet coś tak prostego jak kąpiel, że całkiem o tym zapomniał. Dopiero kiedy założono Fairbanks, kupił wielką wannę, z której korzystał tylko wtedy, kiedy wybierał się do miasta. Jego krótki pobyt w Nowym Orleanie wiązał się z bezcenną radością, jaką była bieżąca gorąca i zimna woda oraz prysznice, które mogły trwać całą godzinę, zanim woda robiła się zimna. Gdyby Astrid nie zaproponowała mu kąpieli, nawet by o tym nie pomyślał. A ponieważ dała mu wybór, ruszył do łazienki. - Ręczniki są w szafie w korytarzu. Żarek zatrzymał się przy szafie tuż koło łazienki i otworzył drzwi. Jak wszędzie w tym domu, w szafie panował doskonały porządek. Wszystkie ręczniki schludnie

złożono. Do diabła, były nawet dobrane kolorystycznie do reszty wystroju. Złapał duży miękki zielony ręcznik i poszedł się wykąpać. Astrid usłyszała płynącą wodę. Wzięła głęboki wdech, zbierając siły. To dziwne - dopóki Sasha o tym nie wspomniał, nie zdawała sobie sprawy, że Żarek się nie kąpał. Nie śmierdział ani nic takiego, a mył ręce tak często, że zakładała, że cały jest równie czysty. Wróciła do kuchni i zastała Sashę zajadającego naleśniki Zareka. — Co robisz? — Nie chciał ich. Stygły. — Sasha! — Co? Tb nieładnie marnować jedzenie. Pokręciła głową i zaczęła robić następną porcję dla Zareka. Może po prysznicu będzie bardziej towarzyski. Nie był. O ile to możliwe, stał się jeszcze bardziej cierpki, gdy przełykał naleśniki. — Jest obrzydliwy - powiedział jej Sasha. -Jejak zwierzę. Ciesz się, ze jesteś niewidoma. — Sasha, przestań się go czepiać. -Jasne, mam przestać się go czepiać. Posługuje się widelcem jak łopatą i przysięgam, że wsadził całego naleśnika do ust na raz. Astrid byłaby zniesmaczona, gdyby nie znalazła się w jego snach. Nikt go nie nauczył nawet podstawowych zasad dobrego wychowania. Przegnano go do kąta na podłodze jak zwierzę, którym nazwał go Sasha.

Kiedy był śmiertelnikiem, brakowało mu jedzenia. I nagle uderzyła ją jeszcze jedna myśl. Odkąd został Mrocznym Łowcą, też brakowało mu jedzenia! W przeciwieństwie do innych z jego rodzaju, Żarek nie miał Giermka, który by zasiał i hodował warzywa za dnia. Zajmował się zwierzętami i przygotowywał posiłki. Żarek przez wieki mieszkał w surowym klimacie Alaski, gdzie zimą brakowało jedzenia. Nagle zrobiło jej się słabo. Jako człowiek, z pewnością umarłby z głodu. Mroczni Łowcy nie mogli umrzeć z braku jedzenia, ale cierpieli z tego powodu tak samo jak śmiertelnicy. i Przygotowała mu następny talerz naleśników. - Co to jest? - spytał, kiedy postawiła je przed nim. | - Na wypadek, gdybyś nadal był głodny. | Nie odpowiedział, ale słyszała, jak przysuwa sobie talerz i i otwiera zatyczkę na butelce z syropem. - Nie mogę patrzeć, jak znowu robi sobie zupę naleśnikową z syropu — zrzędził Sasha. - Będę w salonie, gdybyś mnie potrzebowała. Astrid zignorowała go, słuchając, jak Żarek je. Żałowała, że go nie widzi. - Nie masz czego - powiedział Sasha. Miała przeczucie, że wilk przesadza. Znała go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że nawet gdyby Żarek miał nienaganne maniery, Sasha i tak by narzekał. Kiedy Mroczny Łowca skończył jeść, wstał od stołu i umył talerz. Nie, nie był prosiakiem. Był samotnym, poranionym mężczyzną, który nie wiedział, jak poradzić sobie ze światem, który odwrócił się do niego plecami.

Dostrzegła w nim to, co widział Acheron. Nabrała jeszcze większego szacunku dla Atlantydy, gdy zrozumiała, że spostrzegł to, czego nie zauważył nikt inny. Teraz musi znaleźć sposób, żeby uratować Zareka przed boginią, która miała go dosyć. W przeciwnym wypadku Artemida każe go zabić. Astrid słuchała, jak Żarek odrywa kawałek papierowego ręcznika z wieszaka. - Słyszałam w wiadomościach, że nadal pada śnieg. Nie mają pojęcia, kiedy to się skończy. Powiedzieli, że to najgorsza śnieżyca od wieków. Żarek westchnął ciężko. - Muszę dziś odejść. - Nie możesz. - Nie mam wyboru. - Każdy ma wybór. - Nieprawda, księżniczko. Tylko ludzie z pieniędzmi i wpływami mają wybór. A nam, reszcie, konieczność dyktuje, co musimy zrobić, by przetrwać. - Przeszedł przez kuchnię. - Muszę iść. Astrid spanikowała. Ponieważ był Mrocznym Łowcą, naprawdę mógł odejść. W przeciwieństwie do śmiertelników, których wcześniej osądzała, Zarekowi nic by nie zagrażało, gdyby opuścił dziś dom. Noc będzie zimna i straszna, ale on do tego przywykł. Co miała zrobić?

Jeżeli pójdzie za nim, Żarek szybko się zorientuje, że ona też jest nieśmiertelna. Przez sekundę się zastanawiała, czy nie wezwać sióstr, ale się powstrzymała. Gdyby to zrobiła, nigdy nie pozwoliłby jej o tym zapomnieć. Musiała sama sobie poradzić. Co go tu zatrzyma, skoro tak bardzo chce odejść? Odwróciła się do drzwi i prawie strąciła coś z blatu. Podniosła to - małą buteleczkę z przyprawami, która przypomniała jej o fiolkach od M'Adoca. Większa dawka serum lotosowego uśpi Zareka na kilka dni... Tylko że wtedy zostałby uwięziony w koszmarach, nie mogąc się obudzić. Coś takiego mogłoby go doprowadzić do szaleństwa. Mogła też pokierować jego snami jak Skotos. Czy się ośmieli? Zanim zdążyła zmienić zdanie, poszła do pokoju po buteleczkę schowaną w szafce nocnej. Teraz musi tylko znaleźć sposób, żeby podać serum Za-rekowi.

ROZDZIAŁ 8 Żarek zamierzał wyjść na śnieżycę. Podniósł kaptur płaszcza i ruszył korytarzem. W połowie drogi do drzwi natknął się na Astrid. Zatrzymał się, widząc, że na niego czeka. Ogarnęło go pożądanie; stwardniał i był niemal obolały z pragnienia. Twarz miała smutną i niezwykłość tego widoku wstrząsnęła nim najbardziej. Bogowie, jest taka piękna! Przez chwilę naprawdę żałował, że nie może z nią zostać. Chciałby mieć tyle szczęścia co ten wilk, którego oswoiła. Żałował, że nie ma odwagi wyciągnąć ręki po gwiazdę. Zrób to! Żarek zacisnął pięści, nie poddając się palącej żądzy. Niewolnicy nie mają życzeń ani marzeń. Nie pragną kobiet, które są dla nich za dobre. Nawet nie powinien na nią patrzeć, nie mówiąc już o pragnieniu dotykania jej. Niezależnie od tego, jak bardzo z tym walczył, ile razy pomstował na Acherona i Artemidę, znał prawdę. Dwa

tysiące lat później nadal był niewolnikiem. Teraz w rękach greckiej bogini, która pragnęła jego śmierci. Mógł się sprzeciwiać przeznaczeniu ile chciał, ale ostatecznie znał swoje miejsce na świecie. Kobiety takie jak Astrid nie były dla takich jak on. One powinny być z porządnymi, cywilizowanymi mężczyznami. Mężczyznami, którzy znali znaczenie takich prostych słów jak „dobroć", „ciepło", „współczucie", „przyjaźń". „Miłość". Minął Astrid. - Proszę - powiedziała, podsuwając mu filiżankę gorącej herbaty. Aromat był słodki, przyjemny, ale nie rozgrzał go nawet w połowie tak, jak widok delikatnych rumieńców na policzkach Astrid. - Co to jest? - Powiedziałabym, że arszenik i wymiociny, ale i tak mi nie ufasz, więc się nie ośmielę. To gorąca rozmarynowa herbata z miodem. Chcę, żebyś to wypił przed wyjściem. Pomoże ci zatrzymać ciepło w czasie drogi. Chociaż rozbawiła go trochę powtórka jego niegrzecznej odzywki, w pierwszej chwili chciał cisnąć filiżanką - ale nie potrafił. To był wyraz jej troski, a z takimi troskliwymi gestami stykał się niezwykle rzadko. Nie potrafił przyznać, jak głęboko poruszył go jej prosty odruch. I w dodatku jeszcze bardziej stwardniał. Podziękował i wypił herbatę, cały czas patrząc na Astrid ponad brzegiem filiżanki. Bogowie, będzie mu jej brakować. Jednakże ta myśl już nie miała sensu.

Wzrokiem cały czas pożerał Astrid. Dżinsy opinały jej długie, kształtne nogi - nogi, które tak łatwo mężczyzna mógł sobie wyobrazić, że obejmują go w pasie. Opierają mu się na ramionach. Jednakże najbardziej pociągały go jej pośladki. Aż się prosiły, żeby wziąć je w dłonie i przycisnąć do swego krocza, by Astrid poczuła, jak bardzo dla niej płonie. Mimowolnie wyobraził ją sobie nagą w swoich ramionach. Jej usta na jego wargach, jej piersi w jego rękach, a on zatraca się w jej gorącym, wilgotnym ciele... Muszę się stąd wynosić. Dopił herbatę i oddał pustą filiżankę. Astrid odsunęła się, ściskając filiżankę z miną jeszcze smutniejszą niż wcześniej. - Chciałabym, żebyś został. Rozkoszował się tymi rzadko słyszanymi słowami. Nawet jeśli nie mówiła szczerze, nadal budziły w nim tęsknotę. - Pewnie, księżniczko. - Naprawdę. Szczerość na jej twarzy aż go paliła. Jednakże przede wszystkim jej słowa obudziły w nim gniew. - Nie okłamuj mnie. Nie znoszę kłamstw. Przecisnął się obok niej, zmierzając ku drzwiom, ale kiedy do nich dotarł, w głowie zaczęło mu się mącić. Wzrok mu się zamglił. Żarek zatrzymał się, próbując skupić wzrok. Jego kończyny nagle stały się ciężkie. Jak z ołowiu. Z trudem łapał oddech.

Co się dzieje? Wyciągnął rękę do drzwi, ale kolana się pod nim ugięły. Wszystko poczerniało. Astrid skrzywiła się, słysząc, jak Żarek pada na podłogę. Żałowała, że nie mogła go złapać. Niestety, bez wzroku nie mogła mu pomóc. Podeszła do niego i sprawdziła, czy nic mu nie jest. Na szczęście, nic mu się nie stało z powodu jej podstępu. - Sasha?! - zawołała, potrzebując pomocy, żeby podnieść Zareka z podłogi. - Co się stało?- spytał wilk, stając obok niej. - Uśpiłam go. Poczuła, że Sasha przybiera ludzką formę. Wiedziała z doświadczenia, że jej towarzysz będzie teraz nagi - zawsze tak się działo, kiedy zmieniał kształt. Rzadko miała okazję widzieć jego przemianę. Był katagarskim lykos, więc jego naturalnym i preferowanym stanem była postać wilka, ale odziedziczone magiczne umiejętności pozwalały mu od czasu do czasu - kiedy tego potrzebował lub miał na to ochotę - przybierać ludzką formę. Wtedy tracił część mocy i siły, dlatego wolał wilczą postać. Jednakże pewne rzeczy jego pobratymcy zdecydowanie woleli robić w ludzkiej formie. Na przykład, łączyć się w pary i jeść. Jako człowiek Sasha miał długie włosy, tak jasne, że niemal białe - jak jego futro w wilczej postaci. W obu formach miał intensywnie niebieskie oczy o przenikliwym spojrzeniu. A jego ludzka twarz była...

Urzekająca i wyrazista. Płaszczyzny jego twarzy były idealne i mocne. Bardzo męskie. Szkoda, że nigdy nie pociągał jej seksualnie, bo ciało miał równie wysportowane i umięśnione jak Żarek. Ale mimo całej urody i wdzięku, Sasha był dla niej tylko przyjacielem. Który często zachowywał się jak nadopiekuńczy starszy brat. - Coś ty sobie myślała? - spytał głębokim barytonem, który zdradzał czarodziejskie moce. Mówiło się, że Katagar mógł uwieść dowolną kobietę, wypowiadając samo jej imię. Ich seksualna sprawność i wytrzymałość były legendarne, nawet wśród bogów. A jednak ona tylko podziwiała seksapil Sashy. Ani razu nie uległa jego czarowi. - Nie może opuścić tego domu, dopóki próba się nie zakończy, sam wiesz. Sasha westchnął poirytowany. - Czym go uśpiłaś? - Serum lotosowym. - Astrid, masz pojęcie, jakie to niebezpieczne? Serum zabiło niezliczoną rzeszę ludzi. Jeden łyk, i mogą oszaleć. Albo gorzej, uzależniają się i nie chcą się obudzić. - Żarek nie jest śmiertelny. Sasha westchnął. - Owszem, nie jest. Astrid przykucnęła. - Zanieś go do łóżka. Powietrze zaskwierczało gniewem.

- A gdzie „proszę"? Odwróciła się w prawo, mając nadzieję, że piorunuje wzrokiem Sashę. - Dlaczego ostatnio jesteś taki nieznośny? - A dlaczego ty się tak rządzisz? Ten mężczyzna wpływa na ciebie w sposób, który mi się nie podoba. - Milczał chwilę. - Nigdy nie zapominaj, że jestem tu z własnego wyboru. Pozostaję przy tobie tylko dlatego, że nie chcę, by stała ci się krzywda. Wyciągnęła rękę i położyła dłoń na jego ramieniu. - Wiem, Sasha. Dziękuję. Przykrył jej dłoń swoją i uścisnął ją lekko. - Nie dopuść go do swego wnętrza, nimfo. Jest w nim tyle ciemności, że mogłaby całkowicie zniszczyć całe dobro, jakie masz w sobie. Zastanawiała się nad tym przez chwilę. Już od dawna nie myślała o sobie jak o kimś dobrym. Od zbyt wielu wieków żyła w odrętwieniu. - Są ludzie, którzy to samo powiedzieliby o tobie. - Nie znają mnie. - A my nie znamy Zareka. - Znam takich jak on o wiele lepiej niż ty, nimfo. Całe życie walczyłem z jemu podobnymi. Z takimi, którzy traktują świat jak wroga i nienawidzą wszystkich wokół. Sasha zabrał rękę i, psiocząc, podniósł Zareka z podłogi. - Strzeż swego serca, Astrid. Nie chcę znowu widzieć, jak ktoś cię rani. Astrid usiadła na podłodze. Kiedy Sasha niósł Mrocznego Łowcę do łóżka, ona zastanawiała się nad jego ostrzeżeniem. Miał rację. Miles tak ją oczarował - chociaż

była wtedy niewidoma - że nie dostrzegła, czym był naprawdę. Z drugiej strony, Miles był aroganckim mężczyzną. Próżnym. Żarek wręcz przeciwnie. Miles udawał, że dba o innych, a tak naprawdę myślał tylko o sobie. Żarek nie dbał o nikogo, a już najmniej o siebie. Istniał tylko jeden sposób, żeby się upewnić. Wstała i nalała Sashy szklankę soku. - Co zamierzasz teraz z nim zrobić? - spytał Sasha kilka minut później, kiedy do niej wrócił. - Dam mu chwilę pospać - odpowiedziała wymijająco. Gdyby jej przyjaciel wiedział, co Astrid zamierza, wściekłby się, a ona nie była w nastroju na fochy poirytowanego człowieka-wilka. Podała mu szklankę, którą przyjął bez słowa. Słyszała, że otwiera lodówkę, więc przesunęła się do blatu i czekała, gdy Sasha przetrząsał jej zapasy. Kiedy zajmował się Zarekiem, wlała mu odrobinę serum lotosowego do napoju. Potrzeba odrobinę więcej czasu, nim zadziała na niego. Z racji różnic w metabolizmie, trudniej uśpić Zwierzo-Łowcę niż człowieka. - Astrid, powiedz mi, że tego nie zrobiłaś - powiedział po chwili Sasha, kiedy serum zaczęło działać. Usłyszała słabe elektryczne iskrzenie zwiastujące jego przemianę. Po omacku podeszła do niego. Już był wilkiem i spał jak zabity.

Została sama. Przeszła przez dom, upewniając się> że światła i piecyk są wyłączone, a ogrzewanie ustawione na odpowiednim poziomie. * Poszła do swojego pokoju i wyjęła serum Idios. Trzymając je w ręku, weszła do pokoju Zareka. Napiła się odrobinę, a potem ułożyła się do snu, przytulając się do Mrocznego Łowcy. Chciała się dowiedzieć więcej o tym mężczyźnie i sekretach ukrytych w jego sercu... *** Żarek był w Nowym Orleanie. Muzyka sączyła się z oddali przez chłodne nocne powietrze, kiedy zatrzymał się we French Quarter w pobliżu dawnego klasztoru Urszulanek. Grupa turystów zebrała się wokół przewodnika, który był ubrany jak Lestat z powieści Anne Rice, podczas gdy drugi „wampir" ze sztucznymi kłami stał trochę dalej, ubrany w długą czarną pelerynę. Turyści słuchali uważnie przewodnika, który relacjonował słynne w mieście morderstwo. Znaleziono dwa ciała na schodach klasztoru, całkowicie pozbawione krwi. Stare legendy mówią, że w klasztorze mieszkały niegdyś wampiry, które nocą wychodziły na żer. Żarek prychnął, słysząc te bzdury. Przewodnik, który twierdził, że jest trzystuletnim wampirem o imieniu Andre, zerknął na niego. - Ej - powiedział do swojej grupy i wskazał Zareka. -O, tu macie prawdziwego wampira.

Grupa odwróciła się jak jeden mąż do Zareka, który patrzył na nich złym wzrokiem. Niewiele myśląc, Żarek wyszczerzył kły i syknął. Turyści uciekli z wrzaskiem. Tak samo jak ich przewodnik. Gdyby Żarek czasem się śmiał, roześmiałby się na widok grupy uciekającej ulicą pełnym pędem. A tak, cynicznie krzywiąc usta, podziwiał tylko zamieszanie, jakiego narobił. -Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. Zerknął przez ramię i zobaczył Acherona, który stał w cieniach jak mroczny duch. Był ubrany na czarno i miał długie fioletowe włosy. Żarek wzruszył ramionami. - Kiedy tylko przestaną biec i zastanowią się, uznają, że to była część zabawy. - Przewodnik tak nie pomyśli. - Uzna to za dowcip. Ludzie zawsze jakoś tłumaczą sobie nasze istnienie. Acheron westchnął ciężko. - Słowo daję, Żarek. Miałem nadzieję, że wykorzystasz ten czas, żeby pokazać Artemidzie, że znowu możesz być między ludźmi. Żarek spojrzał dziwnie na Acherona. - Pewnie. Może od razu wrzucisz mnie w gówno i powiesz, że to błoto? Odwrócił się, chcąc odejść. - Jeszcze nie skończyłem, Żarek. Nie zatrzymał się.

Acheron wykorzystał swoje moce, żeby przyszpilić go do kamiennego muru. Jedno Żarek musiał mu przyznać: miał dość oleju w głowie, żeby go nie dotykać. Ani razu w ciągu dwóch tysięcy lat Acheron go nie tknął. Jakby rozumiał, z jaką ilością emocjonalnego cierpienia wiązał się dla Zareka kontakt fizyczny. Na swój dziwaczny sposób, Żarek miał wrażenie, że Atlantyda uszanował ten fakt. Acheron spojrzał mu w oczy. - Przeszłość umarła. Jutro zależy od decyzji, jakie podejmiesz w tym tygodniu. Potrzebowałem pięciuset lat negocjacji z Artemidą, żebyś dostał szansę na udowodnienie jej, że potrafisz się zachować. Przez wzgląd na siebie i swoje zdrowie psychiczne, nie zawal sprawy. Wypuścił go i ruszył za turystami. Żarek nie ruszył się, dopóki nie został sam. Słowa Ache-rona spłynęły po nim, gdy stał w milczeniu i rozważał sytuację. Nie chciał opuszczać tego miasta. Od chwili, kiedy zobaczył tłumy na Jackson Square, był oczarowany Nowym Orleanem. A przede wszystkim było mu ciepło. Nie, nie zamierzał zawalić tej szansy. Wypełni swoje obowiązki i będzie chronił mieszkających tu ludzi. Niezależnie od ceny, zrobi to, co musi, żeby tylko Artemida pozwoliła mu tu zostać. Nigdy więcej nie zabije człowieka... Ruszył ulicą, kiedy grupa czterech mężczyzn przyciągnęła jego spojrzenie. Widząc ich wyjątkowy wzrost, blond włosy i urodę, uznał, że to Daimony.

Szeptali między sobą, ale i tak doskonale ich słyszał. - Szef powiedział, że mieszka w pracowni nad klubem Runningwolfa. Jeden z Daimonów się roześmiał. - Mroczny Łowca, który ma dziewczynę. Nie sądziłem, że coś takiego istnieje. - Aha. Słono za to zapłaci. Wyobraź sobie, jak się poczuje, kiedy znajdzie ją wyssaną do sucha i nagą, leżącą w łóżku, jakby na niego czekała. Żarek już chciał ich zaatakować, ale zatrzymał się, bo z baru wyszła chwiejnym krokiem grupa ludzi. Skupione na celu Daimony nawet nie zwróciły na nich uwagi. Turyści zostali na ulicy, śmiejąc się i żartując, nieświadomi, że gdyby nie wcześniejsze zobowiązania, Daimony z miejsca rzuciłyby się na nich. Życie było takie kruche... Żarek zazgrzytał zębami. Wiedział, że będzie musiał zaczekać, aż zdoła dorwać Daimony w zaułku, gdzie nikt ich nie zobaczy. Schował się z powrotem w cieniu, z którego mógł je dalej obserwować i podsłuchiwać, a potem poszedł za nimi do mieszkania Sunshine... Astrid bolała głowa, kiedy podążała za Zarekiem przez jego sny i pozwalała, by przepływał przez nią jego gniew i ból. Była razem z nim w zaułku, kiedy walczył z Daimo-nami i został zaatakowany przez policję. I była razem z nim na dachu, kiedy zadzwonił do Ta-lona i ostrzegł go, żeby pilnował Sunshine. Czuła jego wściekłość. Jego pragnienie pomagania ludziom, którzy nim tylko pogardzali i go gromili.

Niesprawiedliwie go osądzali. Nie wiedział, jak do nich dotrzeć. I dlatego atakował. Napadał na nich, zanim oni napadną na niego. W końcu nie mogła już dłużej tego znosić. Musiała się wycofać, bo intensywność jego emocji doprowadziłaby ją do szaleństwa. Z trudem oddzieliła się od Zareka. Wiążące serum było mocne i chciało utrzymać ich połączenie, ale jako nimfa była mocniejsza. Wezwała wszystkie swoje moce i oderwała od niego swego ducha. Wreszcie nie stanowiła już części Zareka i jego wspomnień. Teraz była tylko obserwatorem snu, mogła patrzeć, ale nie czuła jego emocji. Czuła jednak własne, i serdecznie współczuła Zarekowi - tak mocno, że nie sądziła nawet, że to w ogóle możliwe. Przytłoczyła ją siła własnych, odzyskanych uczuć. Jego przeszłość i blizny przeszywały ją do żywego, wyrywając z kokonu odrętwienia, którym od tak dawna była otoczona. Po raz pierwszy od wieków czuła czyjeś cierpienie. Co więcej, chciała je ukoić. Chciała utulić tego mężczyznę, który nie potrafił uciec od tego, czym był. W miarę jak patrzyła, sen stawał się mroczniejszy. Widziała, jak Żarek zmaga się z potworną zadymką. Nosił tylko czarne skórzane spodnie - nie miał ani koszuli, ani butów. Objął się rękami, trząsł się z zimna i brnął przed siebie, klnąc i przekrzykując wyjące wiatry, gdy się potknął i wpadł w lodowaty, głęboki do pasa śnieg.

Za każdym razem, gdy się przewracał, wstawał i szedł dalej, siła Zareka zadziwiała Astrid. Wiatr chłostał mu szerokie, ogorzałe barki, rozdmuchiwał czarne długie włosy wokół ogolonej na gładko twarzy. Żarek mrużył oczy, jakby próbował dojrzeć coś mimo śnieżycy. Jednakże wokół niczego nie było. Niczego, poza białym, opustoszałym krajobrazem. Nieczuła na zimno, które go dręczyło, szła za nim. - Nie umrę - warknął Żarek, przyśpieszając. Spojrzał w górę na czarne bezgwiezdne niebo. Słyszysz mnie, Artemido? Acheronie? Nie dam wam tej satysfakcji. Potem zaczął biec, brnąc przez śnieg, jak dziecko pędzące za zabawką. Stopy miał czerwone z zimna, nagą skórę pokryły plamy. Astrid z trudem nadążała za nim. Aż upadł. Leżał cicho w śniegu, na brzuchu, z rękami nad głową, dysząc ze zmęczenia. Astrid spojrzała na tatuaż u podstawy kręgosłupa, poruszający się w rytm oddechów. Żarek przeturlał się na plecy i spojrzał na czarne niebo. Płatki spadały na jego nagi tors i skórzane spodnie. Mokre czarne włosy kleiły mu się do głowy. Nadal ciężko dyszał i szczękał zębami z zimna. Nadal się nie ruszał. -Ja tylko chcę, żeby było mi ciepło - szepnął. - Chociaż raz chcę poczuć ciepło. Nie ma gwiazdy, która podzieliłaby się ze mną swoim ogniem? Zmarszczyła brwi, słysząc jego dziwne pytanie, lecz w snach często padały niezwykłe słowa i działy się dziwne rzeczy.

Żarek znowu się przeturlał i odepchnął od ziemi, a potem ponownie ruszył przez śnieżycę. Doprowadził Astrid do małej samotnej chatki pośród lasu. Było tam tylko jedno okno, ale światło wewnątrz jaśniało jak latarnia morska pośród zimnej pustki arktycz-nej śnieżycy. Wyglądało tak gościnnie! Astrid usłyszała dobiegające z wnętrza śmiech i rozmowy. Żarek podszedł chwiejnym krokiem do jedynego, bocznego okna. Dysząc ciężko, rozczapierzył dłoń na pokrytej mrozem szybie i zajrzał do środka jak małe, wygłodzone dziecko zaglądające do eleganckiej restauracji, do której, jak dobrze wiedziało, nigdy nie zostanie wpuszczone. Stanęła za nim i też zajrzała do środka. W chacie było wielu Mrocznych Łowców. Coś świętowali. Na kominku huczały płomienie. Jedzenia i napitków było w bród, a Łowcy śmiali się, pili i rozmawiali ze sobą jak bracia i siostry. Jak rodzina. Astrid nie rozpoznała żadnego poza Acheronem. Ale Żarek bez wątpienia znał wszystkich. Zaciskając pięść, odepchnął się od okna i podszedł do drzwi. Zaczął się dobijać. - Wpuście mnie! - domagał się. Wysoki blondyn otworzył mu drzwi. Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę motocyklową z czerwonym celtyckim wzorem i czarne skórzane spodnie. Jego czarne oczy spojrzały z pogardą, a na przystojnej twarzy malowała się wyjątkowa odraza.

- Nikt cię tu nie chce, Żarek. Blondyn chciał zamknąć drzwi. Żarek oparł się jedną ręką o framugę, a drugą o drzwi, żeby uniemożliwić ich zamknięcie. - Niech cię szlag, Celcie, wpuść mnie! Celt odsunął się, a w progu stanął Acheron. - Czego chcesz? Na twarzy Zareka malowało się cierpienie, kiedy spojrzał na Atlantydę. - Chcę wejść. - Zawahał się, a kiedy odezwał się znowu, jego oczy jaśniały upokorzeniem i tęsknotą. - Proszę. Wpuść mnie, proszę. Twarz Acherona pozostała beznamiętna. Absolutnie. - Nie jesteś tu mile widziany. Nigdy nie będziesz mile widziany pośród nas. Zamknął drzwi. Żarek znowu zaczął walić w nie i kląć. -Niech cię szlag, Acheronie! Niech szlag trafi was wszystkich! - Kopnął w drzwi i znowu szarpnął za klamkę. - Dlaczego mnie po prostu nie zabijecie, łajdaki?! Dlaczego?! Tym razem gniew zniknął z jego głosu. Była w nim pustka, a także pragnienie i ból, które poruszyły Astrid bardziej, niż kiedy poprosił, żeby go zabić. - Wpuść mnie, Ash. Przysięgam, że będę się zachowywał. Przysięgam. Proszę, nie zostawiaj mnie tu samego. Nie chcę już dłużej marznąć. Proszę! Łzy popłynęły po twarzy Astrid, gdy patrzyła, jak Żarek wali w drzwi, domagając się ich otwarcia. Nikt nie wyszedł.

Śmiechy w środku rozbrzmiewały nadal, jakby Żarek w ogóle nie istniał. W jednej chwili Astrid pojęła, jak bardzo czuł się samotny i odizolowany. Opuszczony. - Pierdolcie się! - ryknął Żarek - Nie potrzebuję was! Nie potrzebuję niczego! Uderzył plecami o drzwi i osunął się na klęczki pośród porywistej, mroźnej wichury. Włosy i rzęsy mu pobielały i zamarzły od śniegu, a odsłonięta skóra poczerwieniała. Zamknął oczy, jakby dźwięk śmiechów był czymś więcej niż mógł znieść. - Nie potrzebuję nikogo ani niczego - szepnął. I wtedy wszystko we śnie się zmieniło. Chata przekształciła się w tymczasowy dom Astrid na Alasce. Nie było już Mrocznych Łowców we śnie. Ani śnieżycy. Trwała idealna, spokojna noc. - Astrid. - Żarek wyszeptał jej imię jak czułą modlitwę. - Żałuję, że nie mogę z tobą być. Nie mogła się poruszyć, kiedy usłyszała te ciche słowa. Pierwszy raz wypowiedział jej imię, a w jego ustach zabrzmiało ono jak pieśń. Spojrzał na ciemne niebo, na którym pośród chmur migotały miliony gwiazd. - „Zadaję sobie pytanie" - odezwał się cicho, znowu cytując Małego księcia - „czy gwiazdy świecą po to, aby każdy mógł znaleźć swoją?". Przełknął ślinę i objął muskularnymi rękami kolana, nadal patrząc w niebo. - Znalazłem moją gwiazdę. Jest pięknem i wdziękiem. Elegancją i dobrocią. Śmiechem pośród zimy. Jest odważna

i silna. Śmiała i kusząca. Jak żadna inna we wszechświecie. Ale nie mogę jej dotknąć. Nawet nie śmiem. Astrid nie mogła złapać tchu; mówił tak poetycko! Nigdy by nie pomyślała, że jej imię po grecku* znaczy gwiazda". Żarek, owszem. Z pewnością żaden zabójca nie miał w sobie tyle piękna. - Astrid czy Afrodyta - powiedział cicho - ona jest moją Kirke. Tylko że, zamiast zaczarować człowieka w zwierzę, zamieniła zwierzę w człowieka. A potem ogarnął go gniew i kopnął śnieg przed sobą. Zaśmiał się go rzko. - Ale ze mnie skończony idiota. Pragnę gwiazdy, której nie mogę mieć. Tęsknie spojrzał w górę. - Z drugiej strony, wszystkie gwiazdy są poza ludzkim zasięgiem, a ja nawet nie jestem człowiekiem. Schował głowę w dłoniach i zapłakał. Astrid nie mogła dłużej tego znieść. Chciała wydostać się z jego snu, ale bez pomocy M'Adoca sama nie mogła się obudzić. Mogła tylko patrzeć na Zareka. Patrzeć na jego cierpienie i rozpacz, które przeszywały ją jak nóż. Na jawie był taki silny. Jak z żelaza, zdolny znieść każdy cios. Atakował, żeby trzymać wszystkich na dystans. Tylko w snach dostrzegała jego wnętrze. Jego wrażliwość. * W rzeczywistości gwiazda po grecku to „aster"; Astrid to imię pochodzenia germańskiego, a jego etymologia nie wiąże się ani z gwiazdą, ani greką (przyp. tłum.).

Dopiero tu naprawdę odkryła w nim człowieka, jakiego nie śmiał nikomu pokazać. Czułe serce, które raniła ludzka pogarda. Chciała mu ulżyć w cierpieniu. Chciała wziąć go za rękę i pokazać mu świat, w którym nie czułby się odcięty od reszty. Pokazać, jak to jest wyciągnąć do kogoś rękę i nie zostać odepchniętym. Ani razu w ciągu stuleci, kiedy Astrid wydawała wyroki, nie poczuła czegoś podobnego. Żarek poruszył w niej coś, czego istnienia nawet sobie nie uświadamiała. A przede wszystkim dotknął jej serca. A już się bała, że jej serce przestało czuć. Dla niego zabiło mocniej. Nie mogła tu stać i patrzeć na jego ból i samotność. Niewiele myśląc, pojawiła się w swoim pustym domu i otworzyła drzwi... Zarekowi zamarło serce, kiedy podniósł wzrok i ujrzał niebiańską twarz. Nie, nie niebiańską. Astrid była czymś lepszym niż niebo. O wiele lepszym. Nigdy w jego śnie nikt nie otworzył mu drzwi, gdy raz się zamknęły. A jednak Astrid to zrobiła. Stała w progu, patrząc łagodnie. Jej bladoniebieskie oczy odzyskały wzrok. Patrzyły gorąco i zachęcająco. ~ Wejdź, Żarek. Pozwól mi cię ogrzać. Zanim zdążył się powstrzymać, wstał i złapał jej wyciągniętą dłoń. W prawdziwym życiu nigdy by tego nie zrobił. Tylko we śnie śmiał jej dotknąć. Jej skóra była tak ciepła, że aż go parzyła.

Astrid przyciągnęła go do siebie i mocno objęła. Żarek drżał pod wpływem całkiem nowego doznania. Czuł jej piersi na swoim torsie. Jej oddech na zmarzniętej skórze. Zatem to takie są objęcia. Gorące. Kojące. Cudowne. Za życia jego kontakt z ludźmi był tak ograniczony, że teraz jedyne, co mógł zrobić, to zamknąć oczy i cieszyć się ciepłem jej ciała. Jego miękkością. Odetchnął ciepłym, słodkim zapachem Astrid i upajał się nowo odkrytymi emocjami, jakie go ogarnęły. Czy to była akceptacja? Czy to była nirwana? Nie był pewien. Ale po raz pierwszy nie chciał się obudzić. Nagle ciepły koc opadł na jego ramiona. Astrid nadal trzymała go mocno. Żarek ujął jej twarz w dłonie i przycisnął policzek do jej policzka. Och, poczuć jej ciało przy skórze... Była taka miękka! W życiu nie wyobrażał sobie, że ktokolwiek mógłby być tak miękki. Tak delikatny i zachęcający. Ciepło jej policzka odegnało palący mróz. Pełzło mu po ciele, aż całkiem odtajał. Nawet jego serce uwolniło się od lodu, który skuwał je od wieków. Astrid zadrżała, czując na twarzy kłujący policzek Zare-ka. Oddech mężczyzny na skórze. Poznałajego życie wystarczająco, żeby wiedzieć, że nie doświadczył delikatności, a jednak dotykał jej tak delikatnie. - Jesteś taka ciepła - szepnął jej do ucha.

Jego gorący oddech połaskotał ją w szyję i wywołał dreszcz. Cofnął się i popatrzył na nią, jakby była dla niego cenna w niewysłowiony sposób. Musnął kostkami dłoni linię jej żuchwy. Oczy miał tak ciemne i udręczone, kiedy patrzył na nią - jakby nie mógł uwierzyć, że z nim jest. Patrzył niepewnie, dotykając opuszką palca wskazującego jej ust. - Nigdy nikogo nie całowałem. Jego wyznanie ją oszołomiło. Jakim cudem taki przystojny mężczyzna nigdy się nie całował? Ogień zapłonął mu w oczach. -Chcę cię posmakować, Astrid. Chcę czuć cię pod sobą, gorącą i wilgotną. Patrzeć ci w oczy, kiedy będę cię rżnął. Zadygotała, słysząc ordynarne słowa. Tego się spodziewała po Zareku na jawie, ale nie zgadzała się na coś takiego we śnie. Za dobrze go znała. To, co zasugerował, było zakazane. Nie wolno jej było przekroczyć granicy fizycznej intymności z oskarżonym. Jedyną osobą, przy której kusiło ją, żeby złamać tę zasadę, był Miles. W porę jednak dostrzegła tę pokusę i rozsądnie się jej oparła. W wypadku Zareka to nie było takie proste. Poruszał ją tale, jak nikt nigdy dotąd. Patrząc w jego czarne, udręczone oczy, widziała zranione serce... Nigdy nie zaznał dobroci. Nigdy nie poznał ciepła kochającego dotyku.

Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale chciała być jego pierwszą i chciała, żeby on był jej pierwszym. Chciała go tulić i pokazać mu, jak to jest czuć, że ktoś go pragnie. Jeżeli to zrobisz, możesz stracić status sędziego. A tylko tym chciała być. Jeśli tego nie zrobi, Żarek może stracić życie. Jeżeli zaś dotrze do niego teraz, to może nauczy go, że można komuś zaufać. Może dotrze do ukrytego w nim poety i pokaże mu świat, w którym mógłby bezpiecznie pokazać swą łagodniejszą stronę. Pokazać mu, że można się zaprzyjaźnić z innymi. Wreszcie zrozumiała, co miał na myśli Acheron. Ale jak mogła ocalić Zareka? Zwrócił sję przeciw ludziom, których miał chronić. Zabił ich. Potrzebowała dowodu, że nigdy więcej tego nie zrobi. Czy zdoła go znaleźć? Musi. Nie ma wyboru. Nie chce zobaczyć, jak Żarek kogoś rani. Będzie broniła tego mężczyzny za wszelką cenę. - Nie będę się z tobą rżnąć - szepnęła. - Nigdy. Ale mogę się z tobą kochać. Spojrzał zdumiony i niepewny. - Jeszcze z nikim się nie kochałem. Podniosła jego zimną rękę do ust i ucałowała palce. - Jeśli chcesz się nauczyć, chodź ze mną. Żarek nie mógł oddychać, kiedy odsunęła się od niego. W głowie mu wirowało od dziwnych, obcych uczuć. Bał się tego, co mu zaproponowała. Czy jeśli Astrid go dotknie, to go zmieni?

Po nikim - także po niej - nie spodziewał się niczego dobrego. Jako żałosny i przerażony, pokryty bliznami niewolnik zmarł, będąc prawiczkiem, a jako* Mroczny Łowca rżnął kobiety od wielkiego dzwonu. Ani razu w ciągu dwóch tysięcy lat nie patrzył w oczy kochance, kiedy ją brał. Nigdy nie pozwolił żadnej, by go objęła albo nawet dotknęła. Jeśli pójdzie za Astrid, wszystko się zmieni. We śnie miała wzrok i mogła go widzieć... Dałby się oswoić. Po raz pierwszy w życiu przywiązałby się do kogoś. Fizycznie. Emocjonalnie. Chociaż to był sen, na zawsze zmieniłby się jego stosunek do Astrid, bo tego właśnie pragnął w głębi duszy, w tym ukrytym miejscu, do którego nie ważył się zajrzeć. W głębi serca, które zdeptano okrucieństwem. - Żarek? Podniósł wzrok i zobaczył, że Astrid stoi w progu sypialni. Jej długie blond włosy opadały na ramiona. Miała na sobie tylko cieniutką bawełnianą bluzkę koszulową. Jej nogi były nagie, kusiły. Światło za nią przeświecało przez cieniutki materiał, wydobywając zarys każdej bezcennej krągłości... Żarek przełknął ślinę. Jeżeli to zrobi, Astrid stanie się dla niego kimś wyjątkowym. Będzie do niego należała. A on do niej. Da się oswoić. To tylko sen... Ale nawet w snach nikt go jeszcze nie oswoił. Aż do tej chwili.

Serce mu biło jak szalone. Podszedł do Astrid i wziął ją na ręce. Nie, nie pozwoli się oswoić. Nie w ten sposób i nie przez nią. Ale ona w tym śnie będzie należeć do niego. Cała będzie jego. Astrid zadrżała na widok zaciekłości i determinacji na twarzy Zareka, kiedy niósł ją do łóżka. Ogień mu płonął w obsydianowych oczach. Miała dziwne wrażenie, że Żarek jednak może mieć rację. Tak dziki mężczyzna nigdy nie będzie się kochać z kobietą. Rozsądek jej podpowiadał, żeby się odsunęła. Żeby powstrzymała to, zanim będzie za późno. Ale coś w niej na to nie pozwalało. Dzięki temu może poznać prawdziwy charakter tego mężczyzny. Położył Astrid na łóżku i musnął jej usta palcami, jakby uczył się ich na pamięć. Rozkoszował się nimi. A potem delikatnie je rozchylił i przykrył wargami. Astrid nie była przygotowana na namiętność tego pocałunku. Żarliwość. Był zarazem brutalny i czuły. Zaborczy. Gorący. Słodki. Zarekowi wyrwał się dziki pomruk, kiedy językiem dotykał jej języka, smakując go, zanim zbadał każdy cal tych słodkich ust. Jak na mężczyznę, który nigdy wcześniej nie całował, był niesamowity. Zadrżała, gdy język muskał jej podniebienie i sprawił, że przeszyły ją ostrza rozkoszy. Zanurzyła ręce w jego miękkich włosach i cicho pojękiwała, kiedy lizał ją i kąsał, aż niemal omdlała z rozkoszy. Nigdy w życiu nie zaznała czegoś podobnego. Czegoś takiego jak Żarek.

Minęło dużo czasu, odkąd całowała mężczyznę, ale nigdy żaden nie smakował tak cudownie jak on. Teraz się bała. Nie jego, ale siebie. Żaden mężczyzna nigdy jej nie dotknął. Nigdy nie złamała przysięgi, zabraniającej jej dotykać oskarżonego. Dotyk Zareka mógł ją kosztować wszystko, a jednak nie potrafiła znaleźć w sobie siły, żeby go odepchnąć. Ten jeden raz w życiu pragnęła czegoś tylko dla siebie. Chciała dotknąć tego, co poza zasięgiem. Dać Zarekowi coś specjalnego. Rzadką chwilę spokoju z kimś, kto chciał z nim być. Nikt inny nie doceni tego tak jak on. Tylko on zrozumie... Żarek odsunął się, żeby rozpiąć jej koszulę. Tak naprawdę to chciał ją zerwać. Chciał zatracić się w Astrid, przycisnąć ją ze wszystkich sił do siebie, biorąc z całą dziką namiętnością, jaką odczuwał. Jednakże nawet we śnie nie potraktowałby Astrid w ten sposób. Z jakiegoś dziwnego powodu chciał być dla niej delikatny. Chciał uprawiać z nią seks jak człowiek, nie jak dzikie zwierzę. Nie chciał wbić się w nią brutalnie w poszukiwaniu ulotnej przyjemności. Pragnął, żeby ta noc trwała. Chciał przez całą noc tulić Astrid. Ten jeden raz pragnął poczuć, że jest ważny dla kogoś, że Astrid na nim zależy. Nigdy nie pozwolił, żeby fantazje lub sny zaprowadziły go tak daleko. Dziś przeciwnie.

Astrid ujęła jego twarz w dłonie i przechyliła ją ku sobie, aż spojrzał w jej bladoniebieskie oczy. Patrzyła na niego, jakby był człowiekiem. Te oczy widziały w nim coś dobrego. - Jesteś taki przystojny. Te spokojne, słodkie słowa wstrząsnęły nim. Nie było w nim niczego atrakcyjnego. Nigdy nie było. Był niczym. Kiedy jednak patrzył na jej cudną twarz, przez chwilę czuł, że jest czymś więcej. Z pewnością taka kobieta jak ona nie dotknęłaby go, gdyby naprawdę był niczym. Nawet w snach... Rozsunął koszulę, żeby popatrzeć na jej ciało. Piersi miała średniej wielkości, różane sutki twarde i nabrzmiałe, proszące, żeby ich spróbował. Brzuch był leciuteńko zaokrąglony, a skóra blada i kusząca. Ale to widok lekko rozsuniętych kształtnych nóg zaparł mu dech w piersi. Widok wilgotnych jasnych włosów, zwijających się między udami, które niosły zapowiedź prawdziwego raju. A przynajmniej jakiegoś odpowiednika raju, na jaki ktoś taki jak on mógł mieć nadzieję. Astrid wstrzymała oddech, widząc dzikie spojrzenie, którym Żarek omiatał jej ciało. Wzrok miał tak palący, że wydawał się równie namacalny jak prawdziwy dotyk. Wstał z łóżka, żeby zdjąć spodnie. Astrid przełknęła ślinę, kiedy zobaczyła, jak dla niej nabrzmiał. Czarne włosy przyprószyły jego ogorzałą skórę -najbardziej męska rzecz, jaką w życiu widziała. Był piękny. Jak mroczny wojownik. W przeciwieństwie do niego

wiedziała, że ta noc dzieje się naprawdę. Wiedziała, że nie powinna tego robić, skoro oboje będą o tym pamiętać po przebudzeniu. Jej praca wymagała bezstronności. Jednakże Astrid nie była bezstronna, gdy w grę wchodził Żarek i jego ból. Chciała go ukoić w każdy możliwy sposób. Nikt nie zasługiwał na takie życie, jakie on musiał przeżyć. Upokorzenie i wrogość. Położył się na niej i wziął w ramiona. Jego ciężar był cudowny. Zamknęła oczy i po prostu pozwoliła, żeby jego moc i siła opłynęły ją. Czuła twarde, męskie ciało każdym calem swojej skóry. Żarek z trudem oddychał. Dotyk ciepłego ciała Astrid był najbardziej niewiarygodnym wrażeniem, jakiego kiedykolwiek zaznał. Delikatne dłonie muskały mu nagie plecy, kiedy patrzył jej w oczy; ich spojrzenie go rozgrzewało. W tych oczach nie było pogardy. Ani gniewu. To były piękne oczy. Całował ją czule, zasysając delikatnie miękką górną wargę i rozkoszując się miodem tych ust. Kiedy był śmiertelnikiem, kobiety wzdragały się na jego widok. Wrzeszczały i rzucały w niego czym popadnie. Przeleżał bez snu wiele nocy, próbując sobie wyobrazić, jak to by było dotknąć którejś z nich. Wyobrażał sobie, jak to by było, gdyby któraś go objęła. Rzeczywistość była wspanialsza od wszystkiego, co mu się roiło w umyśle. Dopóki sen trwał, zamierzał brać ją raz za razem, aż oboje będą wzajemnie błagać o litość.

Astrid jęknęła, kiedy przerwał pocałunek i powędrował językiem i ustami po jej szyi ku piersiom. Czuła na udzie twardą męskość i miękką mosznę - dotyk tak palący i intymny, że aż przeszył ją dreszcz. Ujął delikatnie w dłoń jej pierś i przesunął językiem wokół nabrzmiałego sutka, delikatnie go ssąc i kąsając. Tuliła jego głowę i słyszała, jak pomrukuje z rozkoszy. Miał taką minę, jakby jej ciało było dla niego ambrozją. Nie śpieszył się, pieszcząc ją. Lizał i muskał każdy cal jej ciała. Smakował i sycił się. Zupełnie jakby nie mógł się nią nacieszyć. Nie pozwoliła na coś takiego żadnemu mężczyźnie i teraz bała się tego, co się wydarzy. Chociaż wiedziała, czym jest seks, takie doznania były jej obce. Z drugiej strony, to samo dotyczyło uczuć, jakie obudził w niej Żarek. Wszystkie nimfy sprawiedliwości miały być dziewicze i czyste. Żaden mężczyzna ich nie tknął. Astrid już się tym nie przejmowała. Matka z pewnością zrozumie jej namiętność. W końcu miała wiele dzieci. Ojciec Astrid był śmiertelnikiem, a Temida nie chciała o nim mówić. Nikt nie poznał imienia ani statusu ojca Parek. Z pewnością matka wybaczy jej to wykroczenie. Czy to tak wiele - poprosić o zaledwie jedną noc? Kiedy jednak o tym myślała, zastanawiała się, czy jedna noc może jej wystarczyć. Zarekowi kręciło się wgłowie odsłodkiego zapachu i bliskości Astrid w jego ramionach. Powarkiwał, liżąc i kąsając

to cudowne ciało, i słuchał jej pomruków przyjemności. Stanowiła dla niego niezbędną do życia strawę. Musiał mieć jej więcej! Astrid jęknęła z rozkoszy, kiedy Żarek rozsunął jej uda i wziął ją w usta. Nie mogła mówić ani oddychać, kiedy fala przyjemności nią zakołysała. Każde muśnięcie językiem, każde delikatne ssanie, wywoływało falę potężnej ekstazy. To było dla niej coś niewyobrażalnego. Powinna być przerażona tym, co robili. A nie była. Właściwie to chciała jeszcze więcej. Więcej jego. Z bijącym sercem spojrzała w dół, na Zareka między swoimi udami. Oczy miał zamknięte, a jego twarz zdradzała, że czerpał taką samą przyjemność ze smakowania jej, jaką ona miała z bycia całowaną. Rozsunęła nogi jeszcze szerzej, odsłaniając się bardziej i jednocześnie wsuwając dłonie w jego jedwabiste włosy. Wtulony w nią Żarek zaśmiał się złowieszczo, a potem potarł kłującym policzkiem o jej łono. Jęknęła gardłowo. Wsunął w nią palce, krążąc wokół miejsca, gdzie boleśnie pulsowała z pożądania. Nie śpieszył się, pieszcząc ją, a w niej przez cały czas płonął dreszcz rozkoszy. Kto by pomyślał, że tak można się czuć? Ekstaza narastała, aż Astrid nie mogła tego już dłużej znieść. Jego imię wyrwało się z jej ust, kiedy po raz pierwszy osiągnęła orgazm. On jednak nie przestawał. Słysząc jej krzyk tylko warknął i dalej ją torturował, aż zaczęła błagać, by przestał.

- Żarek, proszę. Proszę, zlituj się nade mną. Odsunął się i spojrzał jej w oczy. Palił ją wzrokiem. Uniósł leciutko kącik ust. - Mam się zlitować, księżniczko? Dopiero zacząłem. Wspiął się po jej ciele jak ogromna, niebezpieczna bestia, liżąc i kąsając po drodze, aż znalazł się na wysokości twarzy. Ujął ją w dłonie i pocałował Astrid głęboko. Namiętnie. Jęknęła, kiedy wsunął kolano między jej uda. Twarde włoski pieściły jej skórę, sprawiając, że zadygotała z wyczekiwaniem. Zarekowi w głowie się mąciło od zapachu i smaku Astrid. Pieszczot tego miękkiego, jedwabistego ciała. Nic nie było przyjemniejszego od jej dłoni, które przesuwały mu się po plecach, żeby złapać go za pośladki i mocniej do siebie przycisnąć. Nic nie brzmiało lepiej, niż jego imię na jej ustach, kiedy znowu dla niego doszła. Po raz pierwszy od dwóch tysięcy lat czuł się jak człowiek. A przede wszystkim czuł się chciany. Odsunął się lekko, żeby spojrzeć na Astrid, kiedy rozsuwał jej uda jeszcze szerzej. Tego właśnie chciał. Mieć ją pod sobą dziką i mokrą. Czuć jej wilgoć, oblepiającą go, dopóki sam nie oślepnie z rozkoszy. Chciał widzieć jej twarz, gdy w nią wejdzie. Chciał zobaczyć, czy Astrid pożałuje tego, na co mu pozwala. Przygotowując się na najgorsze, patrzył w bladoniebies-kie oczy i wsunął się głęboko w aksamitny żar jej ciała.

W głowie mu się kręciło od przyjemności, jaką wtedy poczuł. Od przyjemności bycia w Astrid. Syknęła, wyginając się w łuk i mocniej zaciskając ręce na jego ramionach. Nie dostrzegł jednak pogardy. Ani żalu. Jej oczy zapłonęły pożądaniem i innymi, czułymi emocjami, których nawet nie był w stanie pojąć. Uśmiechnął się wbrew sobie, rozkoszując się cudem, jakim była ta kobieta, i tym, co właśnie mu ofiarowała. Astrid nie mogła złapać tchu, kiedy poczuła go w sobie, twardego i pulsującego. Tysiące razy próbowała sobie wyobrazić, jak to będzie mieć w sobie mężczyznę, ale nic jej nie przygotowało na coś takiego. Na wrażenie, jakie wywoływała twarda męskość Zareka. Poruszał się na niej powoli, spokojnie, jakby chciał, żeby ta chwila trwała, jakby już samo bycie w niej mu wystarczało. Opasała nogami jego lędźwie i patrzyła mu w oczy, kiedy on patrzył na jej w twarz. To było niesamowite - to wrażenie, gdy był w niej i na niej! Uwielbiała jego ciężar. Wyraz twarzy Zareka, kiedy na nią patrzył. - Witaj - powiedziała nagle skrępowana, że patrzy mu w twarz, kiedy jednocześnie są tak intymnie połączeni. Spojrzał rozbawiony i zdziwiony zarazem. - Witaj, księżniczko. Objęła dłońmi jego policzki, on zaś poruszał się w niej mocno i głęboko, raz za razem. Och, co za uczucie! Był w niej tak głęboko, że mogłaby przysiąc, że koniuszkiem ociera się w środku o jej pępek.

Żarek zamknął oczy i rozkoszował się chwilą - czuł Astrid pod sobą, a na twarzy czuł jej dłonie. Nic dziwnego, że mężczyźni zabijali dla kobiet. Teraz to rozumiał. Wiedział, dlaczego Talon był gotów umrzeć dla Sunshine. Astrid poruszyła w nim takie sfery, o których istnieniu nawet nie wiedział. Jego serce. Jego duszę. Zabrała go na niewyobrażalne wyżyny. W ramionach tej kobiety po raz pierwszy zaznał ukojenia. Zaznał teraz takiego spokoju, takiego wyciszenia, a jednocześnie czuł, że płonie, desperacko pragnąc dotykać Astrid. Pochylił się i zaczął kąsać delikatną skórę jej szyi. Ucho. Poczuł dreszcze przebiegające po ciele Astrid. Drapał ją kłami, czując pokusę, żeby je wbić. Jak by smakowała? Jakie jeszcze emocje mógłby poczuć dzięki niej? - Zamierzasz mnie ugryźć? - spytała, a słowa zawibrowały jej w gardle pod jego ustami. Przesunął językiem po tętnicy pulsującej na jej szyi. - A chcesz tego? - Nie. Boje się tego. Nie chcę być dla ciebie tym, czy były inne kobiety. - Księżniczko, nigdy byś nie mogła. Jesteś dla mnie jedyna w swoim rodzaju. - Jestem twoją różą? Zaśmiał się krótko, bo pomyślał o lekcji małego księcia. -Tak, jesteś moją różą. Istniejesz tylko ty jedna na wszystkich milionach planet i gwiazd.

W odpowiedzi mocno go objęła. Te objęcia przeszyły go tak, jak nic do tej pory. Coś w nim pękło i wybuchło, przytłoczone czułością i ciepłem. Zanurzył się w niej głęboko i doszedł. Astrid zagryzła usta, czując jego orgazm. Zadygotał w jej objęciach. Uśmiechnęła się i trzymała go mocno, całując w ramię. Był taki nieruchomy. Taki cichy. Kto by pomyślał, że będzie zdolny do czego podobnego? Zawsze był przecież zaciekły i zajadły. Już sama jego obecność sprawiała, że powietrze wokół iskrzyło i strzelało. Ale nie teraz. Teraz panowała jedynie cisza. Leżał na niej, słaby i wycieńczony, nadal z nią połączony. Nie chciał się ruszać. Nie był w stanie. Jej dotyk był niezrównany. A co ważniejsze, czuł łączącą ich bliskość. Nigdy dotąd nie zaznał czegoś podobnego. Czy to naprawdę był sen? Bogowie, proszę, nie. Pozwólcie, żeby to działo się naprawdę! Desperacko pragnął, żeby to się działo naprawdę. Astrid zamknęła oczy, kiedy Żarek znowu wtulił się w jej szyję. Z jakiegoś powodu czuła się tak, jakby właśnie oswoiła dziką, nieopanowaną bestię. Przesuwała nogami wzdłuż jego nóg, tuląc go całym ciałem, a dłonią głaskała hebanowe włosy. Odsunął się odrobinę, żeby spojrzeć na nią ze zadziwieniem. Tak się cieszyła, że zrobiła to dzisiaj! Pochylił głowę i znowu ją pocałował. Zaciągnęła się głęboko jego zapachem, piła czułość jego ust.

- Och, Żarek - westchnęła. Zacisnął powieki, słysząc swoje imię na jej ustach. Przeszył go straszliwy słodko-gorzki ból. Skubał delikatną skórę jej szyi, drapał kłami. W prawdziwym życiu już by ją ugryzł. Nigdy by jej nie wziął w taki sposób, jak przed chwilą. Czułby jej emocje, pijąc z niej. Zastanawiał się, jak smakowałaby w tym śnie... Otworzył usta i poczuł pod językiem pulsującą krew w tętnicy. Byłaby słodka, to jedno wiedział. - Żarek? Gardło zawibrowało jej słowami. -Tak? - Najbardziej lubię, kiedy jesteś taki delikatny jak teraz. Odsunął się od niej i zmarszczył brwi, kiedy coś poruszyło się mu w trzewiach. - Coś nie tak? Wszystko było nie tak. To nie był sen. To było surrealistyczne. Jego sny nigdy nie były przyjemne. Nigdy nie miał w nich kochanki. Nikt nigdy nie mówił do niego w taki sposób, jak Astrid. Nikt nie otworzył drzwi i nie wpuścił go do domu, odkąd Acheron go wygnał. Wstał z łóżka i wciągnął spodnie. Musi się stąd wynosić. Coś było nie tak. Wiedział to w głębi duszy. Znajdował się w niewłaściwym miejscu. Nie powinien w ogóle być z Astrid. Nawet we śnie.

Astrid patrzyła, jak panika pojawiła się na twarzy Zare-ka, kiedy się ubierał. Owinęła się kocem i podeszła. - Nie musisz ode mnie uciekać. - Nie uciekam od ciebie - warknął. - Nie uciekam przed nikim. Astrid się zgodziła. Owszem. Był znacznie silniejszy od innych ludzi. Przyjmował ciosy i razy, których nikt nie powinien znosić. - Zostań ze mną. - Dlaczego? Nic do ciebie nie mam. Dotknęła jego ramienia. - Nie musisz wszystkich odpychać. Warcząc, zrzucił jej rękę wzruszeniem ramion. - Nie wiesz, o czym mówisz. - Wiem - powiedziała, żałując, że nie może sprawić, by zobaczył to, co chciała mu pokazać. - Wiem. Rozumiem, że czasem człowiek chce zranić innych, zanim zranią jego. - Pewnie, że rozumiesz, księżniczko. Kiedy ty kogoś zraniłaś? Kiedy ktoś zranił ciebie? - Pokaż mi dobro, które w sobie skrywasz. Wiem, że tam jest. Wiem, że gdzieś pod całym tym bólem i zranieniem jest w tobie ktoś, kto wie, jak kochać. Ktoś, kto wie, jak dbać o innych i ich bronić. Rzucił jej zimny uśmieszek, zapinając spodnie. - Nie masz o niczym zielonego pojęcia. Skrzywił się złowrogo i ruszył do drzwi. Astrid chciała iść za nim, ale się powstrzymała. Nie wiedziała, co robić. Jak do niego dotrzeć. Chciała go uspokoić, a nie rozgniewać. Tylko że Żarek nigdy nie reagował zgodnie z jej przewidywaniami.

Sfrustrowana, ubrała się i poszła za nim. Najwyraźniej serdeczność na niego nie działała. Postanowiła więc wybrać inny sposób. Minęła go w korytarzu i otworzyła mu frontowe drzwi. Żarek się zatrzymał. Na zewnątrz był dzień, a on nie stanął w płomieniach. Może to jednak był sen. Musiał być. Mimo to... - Co robisz? - spytał. - Otwieram drzwi, żeby cię nie strzeliły w tyłek, kiedy będziesz wychodził. - Dlaczego? - Powiedziałeś, że chcesz odejść. Więc idź. Nie chcę cię zatrzymywać, skoro najwyraźniej budzę w tobie takie obrzydzenie. Zdumiał się jej logiką. - O czym ty mówisz? - Jak to, o czym ja mówię? Czy to nie jest oczywiste? Przespałam się z tobą, a ty mało nóg sobie nie połamiesz, tak szybko chcesz się stąd wynieść. Przykro mi, że nie byłam dla ciebie dość dobra. Przynajmniej się starałam. Nie była dla niego dość dobra? Żartuje sobie? Spojrzał na nią z niedowierzaniem, rozdarty pomiędzy chęcią wyśmiania jej głupoty i pragnieniem pocieszenia. Wygrał gniew. -Ty jesteś nic niewarta? To gdzie ja ląduję? Zdajesz sobie sprawę, że zanim umarłem, plasowałem się nawet poniżej tych, których rżnie się z litości? Nikt nie tknąłby mnie żadną częścią ciała! Miałem szczęście, kiedy ludzie używali kija, żeby mnie odepchnąć z drogi. Więc nie stój

tutaj i nie odgrywaj zranionej. I nie mów mi o byciu nic niewartym. Nikt nie musiał dopłacać, żeby pozbyć się ciebie z oczu. Zamarł, kiedy zdał sobie sprawę, co właśnie powiedział. Ukrywał to głęboko w sobie od wieków. Nigdy z nikim o tym nie mówił. Bolesna prawda, gnijąca w jego sercu i zżerająca go, stulecie za stuleciem. Nikt nie życzył sobie jego towarzystwa. Dopiero Astrid... I dlatego nie mógł zostać. Przy niej czuł ciepło, i to go przerażało, bo wiedział, że to nie może dziać się naprawdę. To była kolejna okrutna tortura losu. Kiedy się obudzi, będzie chciał z nią być, a ona nie będzie chciała mieć z nim do czynienia. Nie było dla niego miejsca przy prawdziwej Astrid. Nigdy nie będzie. - Więc byli ślepi, skoro nie widzieli, kim naprawdę jesteś. Ich strata, nie twoja. Bogowie, tak bardzo chciał jej uwierzyć! Tak bardzo potrzebował jej wierzyć. - Dlaczego jesteś dla mnie taka miła? - Już ci mówiłam, Żarek. Lubię cię. - Dlaczego? Nikt mnie nie lubi. -To nieprawda. Masz przyjaciół, ale nigdy nie pozwoliłeś, żeby ci pomogli. - Acheron - szepnął. - Jess. Skrzywił się na myśl o kowboju. - Musisz się nauczyć zbliżać do ludzi. - Po co? Żeby mogli mi strzelić w plecy?

- Nie, żeby mogli cię kochać. - Kochać? - Zaśmiał się na samą myśl. - A kto, do diabła, tego potrzebuje? Przeżyłem całe życie bez miłości. Nie potrzebuję jej i jestem pewny jak cholera, że nie chcę jej od nikogo. Stanęła przed nim pewna siebie. Nieustępliwa. - Możesz okłamywać siebie ile zechcesz, ale ja znam prawdę. - Wyciągnęła do niego rękę. — Musisz się nauczyć komuś ufać. Byłeś dzielny całe swoje życie. Teraz pokaż mi odwagę. Weź mnie za rękę. Zaufaj mi, a przysięgam, że cię nie zdradzę. Stał niezdecydowany z bijącym sercem. Nigdy nie był bardziej przerażony. Nawet tego dnia, kiedy go zabito. - Proszę, zaufaj mi. Nigdy cię nie zranię. Spojrzał na jej dłoń. Była smukła, zgrabna. Delikatna. Drobniutka. Dłoń kochanki. Chciał uciekać. Zamiast tego uniósł rękę i ich palce splotły się w uścisku.

ROZDZIAŁ 9 Łzy popłynęły po twarzy Astrid, kiedy poczuła ciepło jego dłoni w swojej. Kiedy zobaczyła długie, smukłe palce przeplatające się z jej palcami. Jego ręka była duża, męska, i mocno chwyciła jej dłoń. Tymi rękami zabijał, ale też nimi chronił. Dbał o nią i pieścił ją. Teraz już wiedziała, że wreszcie do niego dotarła. Osiągnęła nieosiągalne. I nagle straciła z nim kontakt. Twarz Zareka stwardniała. Wyszarpnął dłoń. - Nie chcę się zmienić. Nie chcę, żebyś mnie zmieniła. Ani nikt inny. Warcząc gniewnie, minął ją i wyszedł. Astrid zrobiła coś, czego nigdy dotąd nie robiła. Zaklęła. Niech go szlag, za to, że nie został! Za to, że jest taki głupi! - Mówiłem ci, że to twardziel.

Odwróciła się i zobaczyła stojącego za sobą M'Adoca. Spoglądał przez drzwi na Zareka, który brnął przez śnieg bez koszuli. -Jak długo podsłuchiwałeś? - zapytała Onejrosa. - Nie tak długo. Wiem, kiedy nie zakłócać snu. Zmrużyła oczy, patrząc znacząco. - No, ja myślę. Lekceważąc ją i jej niewypowiedzianą groźbę, przesunął się, żeby znowu popatrzeć, jak Żarek brnie przez śnieg. - Co więc zamierzasz zrobić? - Lać go kijem tak długo, aż nabierze rozumu. - Nie ty pierwsza byś tego spróbowała - odparł oschle M'Adoc. - Rzecz w tym, że jest na to odporny. Umęczona, westchnęła ciężko. To była prawda. - Nie wiem, co robić - przyznała się. - Czuję się taka bezradna w jego przypadku. Mądrość rozbłysła w lśniących oczach M'Adoca. - Przede wszystkim nie powinnaś była więzić go tutaj. Ani siebie. To niebezpieczne, przebywać w tym królestwie zbyt długo. - Wiem, ale co innego mogłam zrobić? Nie chciał zostać, postanowił odejść. Wiesz, że nie mogłam na to pozwolić. - Urwała i spojrzała błagalnie na Łowcę Snów. -Potrzebuję rady. Chciałabym porozmawiać z Acheronem. Jest jedyną znaną mi osobą, która może mi coś powiedzieć na temat Zareka. - Nie. Żarek też może. -Ale tego nie zrobi. Spojrzał jej w oczy.

-Więc się poddajesz? - Nigdy. Posłał jej jeden ze swoich rzadkich uśmiechów, dając do zrozumienia, że odczuwa emocje Astrid. - Domyśliłem się. Dobrze wiedzieć, że nie jesteś już zniechęcona. - Tylko jak mam do niego dotrzeć? W tej chwili jestem otwarta na wszelkie propozycje. M'Adoc wyciągnął rękę i na jego dłoni pojawiła się mała granatowa książeczka. Podał ją Astrid. Spojrzała na egzemplarz Małego księcia. - To także ulubiona książka Zareka - rzekł M'Adoc. Nic dziwnego, że znał cytaty z niej na pamięć. Łowca Snów odstąpił o krok. -To książka o złamanym sercu i przetrwaniu. Książka o magii, nadziei i obietnicy. Dziwne, że do niego przemówiła, prawda? M'Adoc zniknął ze snu i zostawił Astrid kartkującą książkę. Zobaczyła, że Łowca Snów zaznaczył pewne akapity i rozdziały. Zamknęła drzwi i usiadła z książką w wygodnym fotelu, który nagle pojawił się w domu. Uśmiechnęła się. Wszyscy bogowie snów lubili zagadki i metafory. Rzadko mówili cokolwiek wprost, zmuszając ludzi, żeby sami szukali odpowiedzi. M'Adoc, pierwszy wśród Onejroi, zostawił dla niej wskazówki w tej książce. Jeśli to ma jej pomóc zrozumieć Zareka, przeczyta zaznaczone fragmenty. Może wtedy będzie miała szansę go uratować.

Jess wskoczył do małego całodobowego spożywczego i otrząsnął się jak mokry pies wracający z deszczu. Tu było tak cholernie zimno, że nie mógł tego znieść. Jak Żarek przetrwał na Alasce przed erą centralnego ogrzewania? Podziwiał przyjaciela. Trzeba być twardym i niebezpiecznym człowiekiem, żeby stworzyć tu sobie dom bez żadnej pomocy ze strony przyjaciół albo Giermków. Osobiście wolałby, żeby go obito kolbą rewolweru i nagiego wrzucono do gniazda grzechotników. Za ladą stał starszy dżentelmen, który uśmiechnął się znacząco, jakby rozumiał, dlaczego Jess zaklął, gdy tylko wszedł. Facet miał szopę siwych włosów i szpakowatą brodę. Jego stary, zielony sweter był trochę pozaciągany, ale wyglądał na ciepły i całkiem dobrze się prezentował. - W czym mogę pomóc? Jess zsunął szalik z twarzy i przyjaźnie skinął głową. Maniery kazały zdjąć czarny stetson, kiedy był w pomieszczeniu, ale niech go szlag, jeśli to zrobi i pozwoli uciec z ciała choćby jeszcze uncji ciepła. Potrzebował każdej drobiny. -Witam - rzucił uprzejmie z południowym akcentem. - Szukam czarnej kawy, a właściwie czegokolwiek ciepłego. Naprawdę ciepłego. Mężczyzna roześmiał się i wskazał na dzbanek z kawą na tyłach. - Pan musi być nietutejszy. Jess ruszył po kawę.

- Zdecydowanie nietutejszy, psze pana, i Bogu za to dzięki. Starszy mężczyzna znowu się roześmiał. - Ach, niech pan tu chwilę pomieszka, a krew panu tak zgęstnieje, że przestanie pan nawet zauważać zimno. Jess w to wątpił. Krew musiałaby mu skamienieć, żeby nie czuł takiego zimna. Chciał zwinąć się z powrotem do Reno, zanim będzie pierwszym Mrocznym Łowcą w historii, który zamarzł na śmierć. Nalał sobie kawy do największego styropianowego kubka i wrócił do lady. Odstawił kawę i przekopał się przez pięć milionów warstw kurtek, flanelowych koszul, swetrów i długich kalesonów, żeby wyciągnąć portfel z wewnętrznej kieszeni i zapłacić. Jego wzrok padł na małą szklaną kasetkę, w której ktoś umieścił ręcznie rzeźbioną figurkę kowboja na wierzgającym mustangu. Jess zmarszczył brwi, kiedy rozpoznał konia, a potem mężczyznę. To był on. Zeszłego lata przesłał Zarekowi e-mailem zdjęcie, na którym ujeżdżał właśnie najnowszego ogiera. Niech go diabli, jeśli nie była to dokładna kopia tamtej fotografii! - Ej - powiedział starszy dżentelmen, też zauważając podobieństwo. - Wygląda pan całkiem jak moja figurka. -Tak, psze pana, też to zauważyłem. Skąd pan ją ma? Mężczyzna patrzył to na figurkę, to na Jessa, porównując podobieństwo. - Z corocznej bożonarodzeniowej aukcji, którą mieliśmy zeszłego listopada.

Jess się skrzywił. - Bożonarodzeniowej aukcji? - Co roku Klub Polarnego Niedźwiedzia skrzykuje się, żeby zebrać pieniądze dla chorych i biednych. Co roku urządzamy aukcję i przez jakieś ostatnie... sam nie wiem... dwadzieścia lat, czy coś takiego, Święty zostawia nam parę worków jedynych w swoim rodzaju figurek, które potem sprzedajemy. Uznaliśmy, że to musi być jakiś lokalny artysta czy ktoś taki, kto nie chce ujawniać swojego miejsca zamieszkania. I co miesiąc na naszą skrytkę pocztową przychodzi przekaz pieniężny na ogromną kwotę. Większość z nas uważa, że to robi ten sam gość. - Święty jak Święty Mikołaj? Mężczyzna pokiwał głową. - Wiem, że to durne przezwisko, ale nie wiemy jak inaczej go nazywać. Po prostu jakiś gość, który zjawia się zimą i robi dobre rzeczy. Policja widziała go raz albo dwa, jak niósł worki do naszego centrum, ale zostawiła go w spokoju. Facet odśnieża podjazdy starszym ludziom i robi mnóstwo tych wspaniałych rzeźb lodowych, które pewnie pan widział w naszym mieście. Jess rozdziawił usta i szybko je zamknął, żeby nie pokazać kłów starszemu jegomościowi. Owszem. Widział te rzeźby. Ale żeby Żarek?! To naprawdę nie wyglądało na zagranie w stylu Zareka, który w najlepszym razie był zrzędliwy, a w najgorszym zwyczajnie wredny. Z drugiej strony, Żarek nigdy nie wspominał, co porabia dla zabicia czasu. Właściwie to w ogóle niewiele mu mówił.

Jess zapłacił za kawę i wyszedł na ulicę. Doszedł do jej końca, gdzie na skrzyżowaniu stała jedna z lodowych rzeźb. Podobizna łosia wysoka na prawie osiem stóp. Światło księżyca lśniło na powierzchni tak misternie wyrzeźbionej, że wydawało się, że łoś zaraz wyrwie się z lodu i pobiegnie do lasu. Dzieło Zareka? To mu nie pasowało. Jess podniósł kubek do ust, żeby napić się kawy, i zorientował się, że całkiem wystygła. - Nienawidzę Alaski - wymamrotał, wylewając kawę na ziemię i zgniatając kubek. Zanim znalazł kosz na śmieci, zadzwoniła jego komórka. Sprawdził, kto dzwoni. To był Justin Carmichael, jeden z Giermków Krwawego Rytuału, który zjawił się, żeby zapolować na Zareka. Wyglądało na to, że gdy tylko Wyrocznie zwęszyły że Artemida i Dionizos chcą śmierci Zareka, natychmiast powiadomiły Radę, która z kolei wysłała najwredniejszych Giermków, żeby zapolowali i zabili zdeprawowanego Mrocznego Łowcę. Tylko Jess stał między nimi i Zarekiem. Justin urodził się i wychował w Nowym Jorku. Był młodym człowiekiem, miał około dwudziestu czterech lat i paskudny charakter, za którym Jess niespecjalnie przepadał. Odebrał telefon. - Co chcesz, Carmichael? - Mamy problem. - To znaczy? - Kojarzysz kobietę, która pomagała Zarekowi? Sharon? - Co z nią?

- Właśnie ją znaleźliśmy. Ktoś ją pobił i spalił jej dom na popiół. Stawiam wszystko na to, że to Żarek się mści. Jessowi krew ścięła się w żyłach. - Chrzanisz. Rozmawiałeś z nią? - Zaufaj mi, nie była w stanie rozmawiać, kiedy ją znaleźliśmy. Teraz zajmują się nią lekarze, a my jedziemy do chaty Zareka. Może znajdziemy tam łajdaka i każemy mu za wszystko zapłacić, zanim skrzywdzi kogoś jeszcze. - A co z córką Sharon? - Była u sąsiadki, kiedy to się stało. Bogu dzięki. Zostawiłem Mikea, żeby jej pilnował, na wypadek gdyby Żarek znowu wpadł z wizytą. Jess nie mógł oddychać, i to z nie powodu mrozu w powietrzu. Jak to możliwe? W przeciwieństwie do Giermków wiedział, że Żarek nie przyłożył do tego ręki. On jeden wiedział, gdzie naprawdę znajdował się były niewolnik. Ash zaufał mu i powiedział, co naprawdę się dzieje. Przykazał Jessowi dopilnować, żeby nikt niczego nie spieprzył, dopóki próba Zareka się nie zakończy. Cóż, sprawy pochrzaniły się bardziej niż ustawa przewiduje. - Nigdzie się nie ruszajcie, dopóki nie przyjadę - powiedział Giermkowi. - Chcę pojechać razem z wami. - Dlaczego? Znowu zamierzasz plątać się nam pod nogami, kiedy będziemy próbowali go zdjąć? Te słowa połaskotały go równie mile jak stadko jeżo-zwierzy. - Chłopcze, ten ton, to możesz sobie wsadzić do kibla i od razu spuścić wodę. Nie rozmawiasz z drugim Giermkiem.

Tak się składa, że jestem jednym z tych gości, przed którymi odpowiadacie. To nie twój zasrany interes, dlaczego z wami jadę. Masz siedzieć na tyłku, dopóki nie powiem inaczej, albo ci pokażę, dlaczego Wyatt Earp obsikał sobie przeze mnie kalesony. Carmichael zawahał się, zanim odpowiedział. - Tak jest - oznajmił głosem miłym i spokojnym. - Siedzimy w hotelu i czekamy na ciebie. Jess rozłączył się i schował telefon do kieszeni. Było mu strasznie przykro z powodu Sharon. Nie powinno jej grozić żadne niebezpieczeństwo. Żaden z Giermków nie ważyłby się jej skrzywdzić. Wbrew temu, co myśleli inni, wiedział, że Żarek nie pobiłby jej, nawet gdyby mógł. Żarek po prostu nie robił na nim wrażenia gościa, który zaatakowałby kogoś słabszego od siebie. W takim razie, kto inny poważył się na coś takiego? Astrid znalazła Zareka samotnego pośród spalonej średniowiecznej wioski. Wszędzie leżały tam ciała, niektóre spalone, inne nietknięte ogniem. Mężczyźni i kobiety. W najróżniejszym wieku. Większość miała rozerwane gardła, jakby żerowały na nich Daimony albo podobne stworzenia. Żarek szedł wśród ciał z ponurą twarzą. W jego oczach malowała się udręka. Obejmował się rękami, jakby się osłaniał przed horrorem, który widział wokół siebie.

- Gdzie jesteśmy? - spytała. Ku jej zaskoczeniu odpowiedział: - Taberleigh. - Taberleigh? - Moja wioska - szepnął z zaciśniętym gardłem głosem pełnym cierpienia. - Mieszkałem w niej przez trzysta lat. Była tu taka staruszka, która widziała mnie raz, kiedy była młodą dziewczyną. Od czasu do czasu zostawiała mi różne rzeczy. Suszony udziec barani, bukłak z piwem. Czasem tylko liścik z podziękowaniami za czuwanie nad nimi. -Spojrzał na Astrid udręczony. - Miałem ich chronić. Zanim zdążyła go zapytać, co się stało w wiosce, usłyszała stłumione krzyki starej kobiety. Żarek pobiegł do niej. Kobieta leżała na ziemi w porwanym ubraniu. Była cała we krwi i siniakach. Astrid po wyrazie twarzy Zareka zorientowała się, że to o tej kobiecie mówił. Padł na kolana obok staruszki i otarł jej krew z ust, widząc, że walczy o oddech. Świdrowała go wzrokiem. - Jak mogłeś? Zycie zgasło w jej oczach, czyniąc je szklistymi i mętnymi. Zwiotczała w jego ramionach. Żarek ryknął z wściekłości. Wypuścił staruszkę i wstał. Krążył w kółko, wściekle przeczesując włosy rękami. Gdy tak dyszał, wyglądał na szaleńca, za którego wszyscy go uważali. Astrid serdecznie mu współczuła. Nie rozumiała, o co t u chodzi. Co Żarek odtwarza we śnie.

Poszła za nim. - Żarek, co tu się stało? Z udręczoną twarzą odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. Nienawiść i poczucie winy płonęły w jego czarnych oczach. Machnął ręką, wskazując ciała wokół nich. - Zabiłem ich. Wszystkich. - Słowa opuściły jego usta, jakby siłą wyrwane z gardła. - Nie wiem, dlaczego to zrobiłem. Pamiętam tylko wściekłość, głód krwi. Nie pamiętam nawet, jak ich zabijałem. Zostały mi tylko obrazy ludzi, którzy umierali, gdy tylko zbliżyli się do mnie. Miał posępną twarz. Oczy mu się wypełniły nienawiścią. -Jestem potworem. Widzisz teraz, dlaczego nie mogę cię mieć? Dlaczego nie mogę z tobą zostać? A co, jeśli pewnego dnia ciebie też zabiję? Serce jej się zacisnęło, kiedy ogarnęła ją prawdziwa panika. Czyżby źle go oceniła? „Wszyscy ludzie są winni". To było ulubione powiedzonko Atty. „Jedyni uczciwi ludzie to niemowlęta, które jeszcze nie nauczyły się kłamać". Przerażona rozejrzała się po ciałach... Naprawdę byłby zdolny do czegoś takiego? Nie wiedziała, co o tym myśleć. Ktokolwiek odpowiadał za tę rzeź, zasługiwał na śmierć. To doskonale wyjaśniało, dlaczego Artemida nie chciała go w pobliżu ludzi. Astrid zatrzymała się przy tej myśli. Chwileczkę... Coś tu było nie tak.

Bardzo nie tak. Astrid popatrzyła na ciała wokół nich. Ludzkie ciała. Niektóre z nich to dzieci, większość to kobiety. Gdyby Żarek to zrobił, Acheron natychmiast by go zabił. Nie ścierpiałby nikogo, kto żerował na słabszych i bezbronnych. A zwłaszcza kogoś, kto krzywdzi dzieci. Nie było mowy, żeby Acheron zgodził się na istnienie Mrocznego Łowcy, który zabił ludzi znajdujących się pod jego opieką. Pojmowała to każdą cząsteczką ciała. - Jesteś pewien, że ty to zrobiłeś? - spytała. Zdumiał się jej pytaniem. - A kto inny? Nie było tu nikogo. Widzisz tu kogoś z kłami poza mną? - Może zwierzę... - Ja byłem zwierzęciem. Nikt inny nie byłby do tego zdolny. Nadal w to nie wierzyła. Musiało istnieć jakieś inne wytłumaczenie. - Powiedziałeś, że nie pamiętasz, jak ich zabijałeś. Może nie ty to zrobiłeś. Wściekłość i ból zapłonęły w jego oczach. - Pamiętam wystarczająco dużo. Wiem, że to zrobiłem. Wszyscy wiedzą. Dlatego pozostali Mroczni Łowcy boją się mnie. Nawet nie chcą ze mną rozmawiać. Dlatego wygnano mnie w miejsce, gdzie nie ma ludzi do obrony. Dlatego budzę się każdej nocy ze strachem, że Artemida przeniesie mnie z dała od Fairbanks, gdzieś, gdzie jest jeszcze mniej ludzi. Przez chwilę obawiała się, że Żarek mówi prawdę, ale zaraz odrzuciła tę myśl.

W głębi serca wiedziała, że ten udręczony człowiek, który potrafi mówić tak poetycko i własnoręcznie tworzyć cudne dzieła sztuki, który potrafi zadbać o zwierzę, nawet jeśli go zraniło, nigdy, przenigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Potrzebowała jednak dowodu. Intuicja nie wystarczy jej matce i Artemidzie. Zażądają dowodu jego niewinności. Dowodu, że nie byłby zdolny zabić człowieka. - Chciałbym tylko wiedzieć, dlaczego to zrobiłem -warknął Żarek. - Co doprowadziło mnie do takiego szaleństwa, że ich pozabijałem i nawet tego nie pamiętam. Patrzył na nią pustym wzrokiem. -Jestem potworem. Artemida ma rację. Nie ma dla mnie miejsca wśród ludzi. Astrid napłynęły łzy do oczu. - Nie jesteś potworem. Nie chciała w to uwierzyć. Objęła go, oferując pocieszenie, ale nie wiedziała, czy Żarek je przyjmie. W pierwszej chwili zesztywniał, jakby zamierzał ją odepchnąć, ale potem się rozluźnił. Odetchnęła powoli, wdzięczna, że zaakceptował jej objęcia. Napiętymi, silnymi rękami Żarek przycisnął ją do szczupłego, umięśnionego ciała. Nigdy nie czuła czegoś podobnego. Był delikatny, a zarazem jak ze stali. Przyłożyła policzek do mocnych barków, a piersi do jego wyrzeźbionych mięśni brzucha. Przesunęła dłońmi po plecach Zareka. Zadrżał w jej objęciach.

Uśmiechnęła się, ciesząc się z nowo odkrytej władzy, jaką nad nim zyskała. Ponieważ była nimfą sprawiedliwości, jej kobiecość musiała zejść na drugi plan. Nie miała czasu czuć się kobieco i zmysłowo. Ale tak właśnie się teraz czuła. Dzięki niemu. Po raz pierwszy w życiu była świadoma swego ciała. Świadoma tego, jak jej serce bije w zgodnym rytmie z jego sercem. Jak jej krew gotuje się, kiedy jego ramiona zamykają się wokół niej. Pragnęła zrobić coś dla niego w tej chwili. Chciała, żeby się uśmiechnął. Niechętnie odsunęła się i wyciągnęła do niego rękę. - Chodź ze mną. - Dokąd? - W ciepłe miejsce. Żarek się zawahał. Ufał tylko jednej prawdzie - że ludzie go zranią. A oni nigdy go w tej kwestii nie zawiedli. Zaufać, że ktoś go nie zrani, to było coś zupełnie innego. W głębi duszy pragnął jej zaufać. Nie. Potrzebował jej zaufać. Ten jeden raz. Odetchnął głęboko i mimo oporów podał jej rękę. Przeniosła go z wioski na plażę. Żarek zamrugał i zmrużył oczy z powodu niezwykle jasnego światła. Wyciągnął rękę, żeby odciąć się od oślepiających promieni obcego słońca, o którym całkiem zapomniał. Pierwszy raz w życiu był nad morzem. Widział plaże tylko na zdjęciach w pismach i w telewizji.

Minęły wieki, odkąd widział światło dzienne. Prawdziwe światło dzienne. Słońce świeciło na jego ciało, rozgrzewając je. Skóra go mrowiła. Pozwolił, by żar przesiąknął przez jego zmrożone ciało. Pozwolił, by słońce pieściło jego skórę i roztopiło wieki nieszczęść i samotności. Ubrany tylko w czarne skórzane spodnie, Żarek spacerował po piaszczystej plaży, rozglądając się i nie przyglądając niczemu w szczególności. To było nawet lepsze niż pobyt w Nowym Orleanie. Fale huczały, uderzając o plażę, wiatr targał mu włosy. Piasek był ciepły i kleił się do stóp. Mijając go, Astrid podbiegła do krawędzi wody. Patrzył, jak zrzuca z siebie ubranie i zostaje w skąpym, niebieskim bikini. Rzuciła mu szelmowskie, namiętne spojrzenie, od którego przeszedł go gorący dreszcz. - Masz ochotę mi towarzyszyć? - Myślę, że w bikini będę wyglądał trochę dziwnie. Zaśmiała się. - To był żart? Możliwe, że to był prawdziwy żart? - Aha, chyba mnie opętało albo coś w tym stylu. A ściśle rzecz biorąc, został omamiony. Przez morską nimfę. Podeszła do niego zdecydowanym krokiem. Żarek czekał. Nie mógł oddychać. Nie mógł się ruszyć. Jakby jego życie zależało od jej prowokacyjnego kołysania biodrami. Zatrzymała się przed nim i rozpięła mu spodnie.

Dotyk jej palców ocierających się o kępę włosów biegnącą od pępka ku pachwinom wstrząsnął nim. Natychmiast stwardniał i zapragnął znowu jej posmakować. Powoli rozpięła spodnie i spojrzała na niego spod rzęs. Dopiero milimetr przed uwolnieniem jego członka w pełnym wzwodzie jakby straciła odwagę. Przygryzła usta i przesunęła ręce w odwrotnym kierunku, ku jego piersi. Zarekowi zaparło dech, kiedy oparła dłonie na jego nagim torsie. - Dlaczego mnie dotykasz? Nikt inny tego nie robi. - Bo mi pozwalasz. Lubię cię dotykać. Zamknął oczy. Jej delikatne pieszczoty go rozpalały. Jak coś tak prostego mogło być tak niesamowicie przyjemne? Weszła w jego objęcia, a on odruchowo ją przytulił. Drobne piersi otarły się o jego brzuch, sprawiając, że jeszcze bardziej stwardniał, jeszcze boleśniej jej zapragnął. - Kochałeś się kiedyś na plaży? Zaparło mu dech. - Kochałem się tylko z tobą, księżniczko. Wspięła się na palce, żeby pochwycić jego usta w słodkim, bezlitosnym pocałunku. Odsunęła się z uśmiechem, rozpięła mu rozporek do końca i wzięła go do ręki. - Dobrze, Śnieżny Zareku, więc zaraz to zrobisz. *** Ash siedział samotnie w świątyni Artemidy, na tarasie przed salą tronową, skąd mógł podziwiać piękny, wielobarwny wodospad. Złociste włosy związał w kucyk.

Siedział na marmurowej poręczy, opierając nagie plecy o żłobkowaną kolumnę. Dzikie zwierzęta, bezpieczne od łowców i innych niebezpieczeństw dzięki ochronie Artemidy, pasły się na dziedzińcu, którego ziemia była utkana z chmur. Słychać było tylko szum wody i od czasu do czasu krzyk ptaków. Powinien panować tu spokój, a jednak mimo całego swojego opanowania Ash był podenerwowany. Artemida i jej służące udały się do Teokropolis, gdzie Zeus sądził olimpijskich bogów. Wrócą dopiero za wiele godzin. Ale nawet to go nie cieszyło. Chciał wiedzieć, co się dzieje z Zarekiem. Wiedział, że coś jest nie tak. Wyczuwał to, ale nie śmiał posłużyć się mocami, żeby to zbadać. Sam mógł się narazić na gniew Artemidy, ale nigdy nie ściągnąłby go na Astrid albo Zareka. Siedział więc, godząc się z ograniczeniem swych mocy, trzymając na uwięzi gniew i frustrację. -Akri, mogę na chwilę zejść z twojej ręki? Głos Simi złagodził nieco emocje, które nim miotały. Kiedy tylko była jego częścią, nie mogła widzieć ani słyszeć niczego, dopóki nie wypowiedział jej imienia i nie wydał rozkazu. Była odporna nawet na jego myśli. Mogła jednak wyczuwać jego emocje. Dzięki temu wiedziała, kiedy grozi mu niebezpieczeństwo tylko wtedy mogła opuścić rękę bez pozwolenia. - Tak, Simi. Możesz przyjąć ludzką formę. Wyskoczyła i pojawiła się obok niego. Długie jasne włosy miała zaplecione w warkocze. Oczy miały odcień burzowej szarości, a skrzydła były bladohiebieskie.

- Dlaczego jesteś smutny, akri?. - Nie jestem smutny. - Oczywiście, że jesteś. Znam cię, akri, masz ten ból w sercu, jak Simi, kiedy chce się jej płakać. - Ja nigdy nie płaczę. - Wiem. Przysunęła się i oparła głowę na jego ramieniu. Czarnym rogiem zadrapała go w policzek, ale Ash nie miał nic przeciw temu. Objęła go i przytuliła. Zamknął oczy i chwycił ją mocno, ujmując w dłoń drobną główkę. Jej objęcia pomogły znaleźć ukojenie jego udręczonemu duchowi. Tylko Simi potrafiła tego dokonać. Ona jedna dotykała go, nie stawiając żadnych żądań. Nigdy nie chciała niczego więcej niż być jego „dzieciną". Dziecinna i niewinna, była balsamem dla duszy, którego potrzebował. - Mogę więc teraz zjeść rudą boginię? Uśmiechnął się, słysząc najczęściej zadawane przez nią pytanie. - Nie, Simi. Uniosła głowę i pokazała mu język, a potem skoczyła i przysiadła na poręczy obok jego nagich stóp. - Chcę ją zjeść, akri. Jest wredna. - Jak większość bogów. - Nieprawda. Niektórzy są, owszem, ale i tak wolałam atlantydzkich. Byli bardzo mili, przeważnie. Nigdy nie poznałeś Archona, co? -Nie. - O, ten to był wredny! Był blondynem, jak ty, wysoki j.ik ty, to znaczy wyższy, i przystojny jak ty, ale nie aż tak

jak ty. Nie sądzę, żeby ktokolwiek był tak przystojny jak ty. Nawet bogowie. Jesteś bez wątpienia jedyny w swoim rodzaju, jeśli idzie o wygląd... Och. - Przypomniała sobie o jego bliźniaku. - No tak... Nie jesteś taki do końca jedyny w swoim rodzaju, co? Ale jesteś słodszy od tamtego. On jest twoją kiepską kopią. Może tylko pomarzyć, żeby być tak słodkim jak ty. Uśmiechnął się szerzej. Położyła palec na brodzie i zamilkła na minutę, jakby próbowała zebrać myśli. - No dobrze, do czego to ja zmierzałam? Ach, już wiem. Archon nie cierpiał mnóstwa ludzi, nie to co ty. Wiesz, co robisz, kiedy się naprawdę, ale to naprawdę wściekniesz? No wiesz, jak wszystko wybucha, pali się, rozlatuje na kawałki i robi się bałagan? On też tak potrafił, tyle że nie był tak finezyjny jak ty. Ty masz w sobie bardzo dużo finezji, akri, więcej niż inni. Ale zeszłam z tematu. Archon mnie lubił. Powiedział: „Simi, jesteś porządnym demonem". A widziałeś kiedyś nieporządnego demona? Ja się pytam, widziałeś? Ash słuchał rozbawiony, podczas gdy Simi paplała o bogach i boginiach czczonych za jego śmiertelnego życia. Bogach i boginiach od dawna martwych. Uwielbiał słuchać jej chaotycznych opowieści i śledzić pokrętną logikę. Zupełnie jakby patrzył na małe dziecko, które próbuje zrozumieć świat i coś sobie przypomnieć. Nie sposób przewidzieć, z czym się wyrwie. Odbierała rzeczywistość jak dziecko. Masz problem? Zabij go. I po problemie.

Subtelności i polityka całkowicie ją przerastały. Simi po prostu była. Ani amoralna, ani bezwzględna -była po prostu bardzo, bardzo młodym demonem o boskich mocach, który nie pojmował oszustwa i podstępu. Jakże jej tego zazdrościł! To dlatego tak bacznie jej strzegł. Nie chciał, żeby dostała taką samą lekcję życia jak on. Zasługiwała na dzieciństwo, jakiego on nie zaznał. Żeby ktoś ją chronił i osłaniał. Nie wiedział, co by bez niej zrobił. Była raptem niemowlęciem, kiedy mu ją dano. Sam miał dopiero dwadzieścia jeden lat i właściwie wzajemnie się wychowywali. Oboje byli ostatnimi przedstawicielami swoich ras na ziemi. Przez ponad jedenaście tysięcy lat byli tylko we dwoje. Była jego częścią w równym stopniu jak inne cielesne organy. Bez niej umarłby. Drzwi do świątyni się otworzyły. Simi syknęła, odsłaniając kły i podpowiadając mu, że Artemida wróciła wcześniej. Odwrócił głowę, żeby się upewnić. Rzeczywiście, bogini szła w jego stronę. Westchnął z rezygnacją. Artemida zatrzymała się gwałtownie na widok Simi siedzącej u jego stóp. - Co to robi poza twoją ręką? - Rozmawia ze mną. - Niech to odejdzie. Simi się naburmuszyła.

- Nie muszę robić nic, co mówisz, ty stara jałówko. A ty naprawdę jesteś stara. Naprawdę, naprawdę stara. I jałówką też jesteś. - Simi - powiedział Ash, z naciskiem wypowiadając jej imię. - Wróć do mnie, proszę. Demon rzucił Artemidzie złe spojrzenie, a potem stał się ciemnym, bezkształtnym cieniem. Podszedł do Acherona i nałożył się na jego pierś, stając się ogromnym smokiem w ognistych spiralach, które schodziły w dół obu jego rąk. Ash zaśmiał się ponuro na ten widok. To był sposób Simi na objęcie go i zarazem danie prztyczka Artemidzie. Bogini szczerze nie cierpiała, kiedy Simi pokrywała aż tyle jego ciała. Artemida żachnęła się zdegustowana. - Niech się przesunie. Acheron skrzyżował ręce na piersi. - Dlaczego wróciłaś tak wcześnie? Natychmiast się zdenerwowała. Jego złe przeczucia przybrały na sile. - Co się stało? Artemida podeszła do kolumny, pod którą siedział, objęła ją ręką i oparła się o marmur. Bawiła się złoconym rąbkiem peplum, zagryzając usta. Ash usiadł prosto z zaciśniętym żołądkiem. Skoro aż tak unikała odpowiedzi, musiało się wydarzyć coś potwornie złego. - Powiedz mi, Artemido. Wyglądała na złą i poirytowaną. - Dlaczego miałabym powiedzieć? Tylko się na mnie wściekniesz i tak ci już zostanie. Jak ci powiem, to będziesz

chciał odejść, a nie możesz, więc będziesz na mnie wrzeszczeć. Żołądek zacisnął mu się jeszcze mocniej. - Masz trzy sekundy, żeby mi powiedzieć, albo zapomnę o twojej obawie, że ktoś z rodziny odkryje, że mieszkam w świątyni. Wykorzystam swoje moce i sam się dowiem, co się stało. - Nie! - warknęła, odwracając się do niego. - Nie możesz. Mięsień w szczęce zapulsował mu nerwowo. Odsunęła się, żeby oddzielała ich kolumna. Odetchnęła głęboko, jakby zbierała siły, a potem odezwała się głosikiem przestraszonego dziecka. - Tanatos wyrwał się spod kontroli. - Co?! - ryknął, spuszczając nogi na posadzkę i stając. - Widzisz?! Już wrzeszczysz. - Och, zaufaj mi - powiedział przez zaciśnięte zęby - to jeszcze nie jest wrzask. Nawet się do tego nie zbliżyłem. -Ash odepchnął się od poręczy i wściekły zaczął krążyć po tarasie. Potrzebował całej swojej siły, żeby nie rzucić się na Artemidę. - Obiecałaś mi, że go odwołasz. - Próbowałam, ale wyrwał się. -Jak? - Nie wiem. Mnie tam nie było, a teraz nie chce się słuchać. Ash spiorunował ją wzrokiem. Tanatos wyrwał się i jedyna osoba, która mogła go powstrzymać, była w areszcie domowym w świątyni Artemidy. Niech ją diabli z jej sztuczkami i obietnicami! Nie może jej opuścić.

W przeciwieństwie do mieszkańców Olimpu, kiedy raz dał słowo, dotrzymywał go. Złamanie przysięgi by go zabiło. Dosłownie. Ogarnął go gniew. Gdyby od początku go słuchała, nie powtórzyłby się ten koszmar. - Przysięgłaś mi dziewięćset lat temu, gdy zabiłem ostatniego, że nie stworzysz nowego Tanatosa. Ilu ludzi zabił tamten Tanatos? Ilu Mrocznych Łowców? W ogóle pamiętasz? Zesztywniała i odpowiedziała wściekłym spojrzeniem. - Powiedziałam ci, że potrzebujemy kogoś, kto by trzymał twoich ludzi w szachu. Na ciebie nie można liczyć, nie kontrolujesz nawet własnego demona. Tylko dlatego zrobiłam następnego. Potrzebowałam kogoś, kto potrafi wymierzyć karę, kiedy któryś źle się zachowuje. Ty... ty tylko ich usprawiedliwiasz. „Nie rozumiesz, Artemido, bla, bla, bla". Doskonale rozumiem. Wolisz zajmować się każdym, tylko nie mną, więc stworzyłam kogoś, kto słucha, kiedy do niego mówię. Spiorunowała go spojrzeniem. - Kogoś, kto naprawdę jest mi posłuszny. Ash policzył trzy razy do dziesięciu, zaciskając pięści i rozluźniając. Bogini miała talent w doprowadzaniu go do tego, że miał ochotę zrobić jej krzywdę i był niebezpiecznie blisko całkowitej utraty panowania nad sobą. - Nie zaczynaj znowu, Artie. Wygląda na to, że „posłuszny" nie pasuje do twojego kata na posyłki. Doprowadzony do szaleństwa z powodu zamknięcia i pragnienia zemsty, ostatni Tanatos rozszalał się w Anglii z taką siłą, że Ash musiał sfabrykować historyjki o „pladze", żeby ludzie i Mroczni Łowcy nie dowiedzieli się, co

naprawdę zniszczyło czterdzieści procent populacji tego kraju. Przesunął dłońmi po twarzy na myśl o tym, co Artemida znowu wypuściła na świat. Powinien był wiedzieć, kiedy poprosił ją, żeby odwołała Tanatosa, że na to jest już za późno. Jednakże jak ostatni głupiec liczył na to, że bogini dopełni obietnicy. Powinien był wiedzieć swoje. - Niech cię szlag, Artemido. Tanatos ma moc przywoływania Daimonów i rozkazywania im. Może je wezwać z odległości setek mil. W przeciwieństwie do moich Łowców, może poruszać się za dnia i nie da się go zabić. Nie znają jego jedynego słabego punktu. - Cóż, to już twoja wina - odgryzła się. - Powinieneś im był powiedzieć o Tanatosie. - Co im miałem powiedzieć? Zachowujcie się, bo inaczej ruda suka wypuści na was szalonego mordercę? - Nie jestem suką! Stanął przed nią, przypierając ją do kolumny. - Nie masz pojęcia, co stworzyłaś, co? - To tylko sługa. Mogę go wezwać z powrotem. Spojrzał na jej drżące ręce i kropelki potu na czole. - To dlaczego się trzęsiesz? Powiedz mi, jak się uwolnił. Przełknęła ślinę, ale rozsądnie udzieliła mu odpowiedzi, na którą czekał. - To Dion. Przechwalał się w korytarzu, zanim przyszłam ci powiedzieć. - Dionizos? Skinęła głową.

Tym razem Ash sklął siebie. Nie powinien był usuwać bogowi wspomnień z ich walki w Nowym Orleanie. Powinien pozwolić, żeby ten idiota dobrze wiedział, z czym ma do czynienia. Zostawić go tak przestraszonego, że w życiu nie śmiałby postawić się Acheronowi albo komukolwiek z jego ludzi. Ale nie, starał się chronić Artemidę. Nie chciała, żeby jej rodzina wiedziała, kim i czym jest Acheron. Dla nich miał pozostać tylko jej pupilkiem. Ludzką ciekawostką, której łatwo można się pozbyć. Gdyby tylko wiedzieli... Usunął wszystkim wystarczająco dużo wspomnień z tej nocy, żeby tylko pamiętali, że walka się odbyła i kto ją wygrał. Nawet Artemida nie pamiętała wszystkiego. Obiecała mu, że Dionizos nie będzie próbował się zemścić na Zareku. Niestety, ona sama też chciała zabić Mrocznego Łowcę. Kiedy Acheron wreszcie się nauczy? Jej nigdy nie wolno ufać. Odsunął się od bogini. — Nie masz pojęcia, co robi z człowiekiem izolacja. Zamknięcie w dziurze, żeby wszyscy o nim zapomnieli. — A ty wiesz? Ash zamilkł, kiedy zalały go stłumione wspomnienia. Bolesne, gorzkie wspomnienia, które prześladowały go za każdym razem, gdy śmiał pomyśleć o przeszłości. — Lepiej się módl, żebyś nigdy się nie dowiedziała, jakie to uczucie. Szaleństwo, pragnienie. Gniew. Stworzyłaś potwora, Artemido, i tylko ja potrafię go zabić.

- Zatem mamy mały kłopot, co? Nie możesz wyjść. Zmrużył oczy. Znowu się odsunęła. - Mówiłam ci. Skontaktuję się z Wyroczniami i każę im sprowadzić go z powrotem do domu. - Lepiej się postaraj. Bo jeśli nie zapanujesz nad nim, świat stanie się właśnie tym, co sprawia, że nocą budzisz się z krzykiem. *** Żarek leżał na plaży, nadal w Astrid, a fale obmywały ich ciała. Sen był tak rzeczywisty i intensywny, że nie chciał się z niego obudzić. Jak to by było, przeżyć to wszystko naprawdę? Kiedy tylko o tym pomyślał, zrozumiał prawdę. Taka kobieta jak Astrid nigdy nie zechciałaby takiego mężczyzny jak on. Tylko w jego śnie ktoś mógł go chcieć. Potrzebować. Jak człowieka. Położył się obok Astrid, żeby patrzeć, jak woda przepływa po jej nagim ciele. Włosy miała mokre, przyklejone do skóry. Wyglądała jak morska nimfa, która właśnie wypłynęła na brzeg, żeby pławić się w cieple słońca i uwodzić go kształtami i jedwabistą skórą. Spojrzała na niego z tak słodkim uśmiechem, że aż mu zabiło mocniej serce. Przesunęła ręką po jego ramionach i piersi. Leżała w milczeniu, obserwując Zareka. Robił teraz wrażenie takiego zagubionego, jakby ich kochanie się całkiem pomieszało mu głowie.

Zastanawiała się, czego trzeba, żeby oswoić tego mężczyznę, chociaż troszkę. Tyle tylko, żeby inni ludzie mogli zobaczyć w nim to, co widziała ona. Teraz przynajmniej pozwalał na to, żeby go dotykała, i nie odsuwał się przy tym ani nie klął. Zawsze to jakiś początek. Przesunęła dłoń niżej po twardych płaszczyznach jego piesi, ku idealnie zarysowanym mięśniom brzucha. Głód zapłonął mu w oczach, kiedy jej ręka powędrowała niżej. Astrid oblizała usta, zastanawiając się, czy odważy się zachować wobec niego jeszcze śmielej. Nadal nie była pewna, jak może zareagować. Bawiła się krótkimi, kręconymi włoskami, które rosły od pępka w dół, przeczesując je palcami. Już zaczął twardnieć... Żarek wstrzymał oddech, patrząc na Astrid. Cudownie było czuć jej dłoń na ciele, kiedy rysowała kółka wokół pępka i przesuwała paznokcie w dół przyprószonej krótkimi włoskami ścieżki na jego brzuchu. Znowu jej pragnął. I wtedy Astrid przesunęła rękę niżej. Jęknął, kiedy ujęła jego mosznę. Ciepła dłoń zamknęła się na nim, cudownie go ściskając. Jego podbrzusze natychmiast zareagowało i krew popłynęła w dolne regiony, sprawiając, że znowu stwardniał i boleśnie zapragnął Astrid. Przesunęła palcami po jego członku aż do koniuszka i zaczęła się nim bawić. - Myślę, że lubisz, kiedy to robię. Odpowiedział pocałunkiem.

Astrid jęknęła w reakcji na jego namiętność. Pulsował w jej dłoni, podczas gdy jego język tańczył jej w ustach, podniecając ją do granic wytrzymałości. Niechętnie odsunęła się, desperacko pragnąc dać mu coś, czego nie znał. Dobroć. Akceptację. Miłość. To słowo rozbłysło w jej myślach. Wiedziała, że go nie kocha. Ledwie go znała, a jednak... Dzięki niemu znowu zaczęła czuć. Obudził w niej uczucia, chociaż wcześniej się obawiała, że na zawsze utraciła zdolność ich przeżywania. Już z tego powodu wiele mu zawdzięczała. Całując go leciutko w usta, zsunęła się w dół. Żarek zamarł, czując, co robi Astrid. Nie wiedział co zamierza, dopóki nie położyła głowy na jego brzuchu. Całkiem odsłoniła przed nim plecy, kiedy pieściła go dłonią. Przeczesał palcami jej długie, jasne, mokre włosy i przesunął ręką po nagich plecach. Jej oddech muskał mu podbrzusze. Skórę miała taką miękką, delikatną. Nie dostrzegł na niej najmniejszej skazy. Astrid przesunęła się niżej. Zarekowi zaparło dech, kiedy powoli wsunęła czubek jego męskości w ciepłe usta. To było tak cudowne, że zamarł. Nigdy w życiu nie zaznał niczego podobnego do tego czułego dotyku jej ust i języka. Żadna kobieta przed Astrid nie pieściła go w ten sposób. Nigdy na to nie pozwolił.

Wątpił jednak, czy po tym wszystkim potrafiłby jej czegokolwiek odmówić. Zawłaszczyła go sobie tak, jak nikt inny wcześniej. Jęknęła, czując jego słonawy smak. Kiedy siostry mówiły jej o tym, zawsze uważała, że to wstrętne i odpychające. Wtedy, i przez wiele wieków później, nie potrafiła sobie wyobrazić, że zrobiłaby coś takiego z mężczyzną. A jednak zrobiła to dla Zareka. Nie było niczego wstrętnego we wzięciu go w usta. Nic odpychającego w jego smaku. Ofiarowywała mu rzadkie chwile przyjemności - i nawet jeśli wydawało się to dziwne, jej też sprawiało przyjemność. Złapał ją za ramiona i jęczał w odpowiedzi na każde jej liźnięcie, skubnięcie i muśnięcie. Jego gorąca reakcja tylko ją zachęciła. Naprawdę chciała dać mu przyjemność. Dać mu wszystko, na co zasługuje. Żarek wygiął się w łuk, pozwalając jej robić, co chce. Zadziwiało go, że jej na to pozwala. Nigdy dotąd nie powierzył się aż tak kochance. Zawsze musiał w pełni kontrolować sytuację. Żadna kobieta go nie dotykała. Nigdy. Nie pieściła i nie całowała. Pochylał ją, załatwiał swoje i odchodził. Ale z Astrid było inaczej. Czuł się tak, jakby dzielił się z nią samym sobą. Jakby ona dzieliła się z nim sobą. To było obustronne i cudowne. Astrid zamarła, gdy poczuła palce Zareka przesuwające się po jej sromie. Rozsunęła nogi, otwierając się dla niego, i nie przestawała pieścić go ustami.

Żarek przechylił się trochę bardziej na bok, pieszcząc ją palcami i zagłębiając je w niej. Zadrżała, czując ciepło jego dotyku, kiedy zalała ich chłodna fala. Żar słońca na skórze był niczym, w porównaniu z ogniem dotyku Zareka. Sprawiał, że płonęła. Rozłożyła nogi jeszcze bardziej. Jęknęła, kiedy poczuła jego usta. Zakręciło jej się w głowie, kiedy przesunął język tam, gdzie najbardziej pragnęła go poczuć. Drażnił ją, wsuwał się do środka. Wodził na pokuszenie. Chwycił ją za biodra i przysunął do siebie, żeby dalej ją zadręczać występną rozkoszą. Dygotał, całując ją, kiedy ona smakowała jego. To, co razem przeżywali, było czymś o niebo więcej niż jedynie seksem. Miała rację - kochali się. To wstrząsnęło nim aż do głębi jego utraconej duszy. Nie śpieszyli się, pieszcząc się wzajemnie, dbając, aby każde znalazło zaspokojenie. Doszli razem w czystym wybuchu emocji. Astrid odsunęła się, a Żarek nie przestawał jej pieścić. Tak się skupił na niej, że nie zwracał uwagi na wodę. Dopóki nie zalała ich wysoka fala. Fala odpłynęła, zostawiając ich oboje krztuszących się i z trudem łapiących powietrze. Astrid zaśmiała się melodyjnie i dźwięcznie. - To dopiero było ciekawe przeżycie. Powędrował pocałunkami w górę jej ciała i uśmiechnął się do niej.

- Powiedziałbym raczej, że irytujące. Dotknęła ręką jego policzka. - Książę z bajki ma dołeczki. Natychmiast przestał się uśmiechać i odwrócił wzrok. Przyciągnęła jego głowę, żeby znowu na nią spojrzał. - Nie przestawaj się uśmiechać. Lubię to w tobie. Oczy zapłonęły mu gniewnie. - To znaczy, że niczego innego we mnie nie lubisz? Parsknęła zdegustowana. - Jesteś taki opryskliwy. - Przesuwała dłonie po plecach, aż złapała go za nagie pośladki. - Po dzisiejszym dniu nie widzisz, że lubię w tobie wszystko? Nawet te bardziej najeżone aspekty twojej osoby. - Pogłaskała go po zarośniętym policzku dla podkreślenia swoich słów. Rozluźnił się odrobinę. - Nie powinienem być z tobą. - A ja z tobą. A jednak, proszę, jesteśmy tu oboje, i bardzo się z tego cieszę. Otarła się o niego biodrami, a jego męskość natychmiast zareagowała. Popatrzył na nią, jakby nie mógł uwierzyć, że ona naprawdę istnieje - i w jego umyśle nie istniała. Była tylko snem. Astrid zastanawiała się, jak Żarek zareaguje, kiedy się obudzi. Czy coś z tego pomoże, czy też Żarek odsunie się od niej jeszcze bardziej? Żałowała, że nie może wymazać jego złych wspomnień. Dać mu szczęśliwego dzieciństwa wypełnionego miłością i czułością. Radosnego życia i przyjaźni.

Ułożył głowę między jej piersiami i został tak w milczeniu, jakby do szczęścia wystarczało mu, że czuje ją pod sobą, kiedy słońce grzeje ich oboje. -Opowiedz mi szczęśliwe wspomnienie, Żarek. Powiedz mi o jednej dobrej rzeczy w twoim życiu. Wahał się tak długo, że już myślała, że nie odpowie. Kiedy się odezwał, zrobił to tak cicho, że serce jej się zacisnęło. -Ty. Łzy napłynęły jej do oczu. Objęła go całym ciałem, utuliła, mając nadzieję, że w jakiś sposób ukoi jego umęczonego, niespokojnego ducha. Wiedziała, że będzie o niego walczyć, i w odległych zakątkach jej umysłu pojawiła się straszliwa myśl. Zakochiwała się w nim! Przez chwilę nie mogła złapać tchu, kiedy ta myśl wisiała nad nią niczym upiorne widmo. Nie mogła jednak wyprzeć się tego, co do niego czuła i ile by dała, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo i szczęście. Oddech Zareka drażnił jej sutek, a serce biło mocno przy jej brzuchu. Nikt nie dotykał jej tak jak on - i nie chodziło tylko o seks. Przy nim czuła się delikatna i kobieca. Godna pożądania. Nie rozpieszczał jej na każdym kroku, a jednak robił tyle miłych rzeczy z troski o nią. Zamykając oczy, czuła, że przenika ją jego ciężar i woda. I dotyk jego gładkiej chłodnej skóry przynosił ukojenie. Co miała zrobić? Żarek nie należał do mężczyzn, którzy pozwalają, żeby ktokolwiek ich pokochał.

A już na pewno nie kobieta, którą przysłano, by go osądzila. Jeżeli Żarek kiedykolwiek się dowie, kim jest Astrid, znienawidzi ją. . Ta myśl nią wstrząsnęła, zabijając całą radość z tego dnia. W końcu jednak będzie musiała mu powiedzieć. *** Jess wysiadł z czarnego forda bronco i wysunął spod siedzenia obrzyna. Na wszelki wypadek. Nocny wiatr był lodowaty, a światło księżyca jasne i upiorne, gdy odbijało się od śniegu. Poprawił ciemne okulary, ale to niewiele zmieniło. Klimat Alaski był okrutny dla wrażliwych oczu Mrocznego Łowcy. Dom Zareka stał ciemny i pusty, ale parkował przed nim jaskrawoczerwony skuter śnieżny. Giermek Jessa, Andy Simms, który przyjechał razem z nim z Reno, wysiadł powoli z forda i podejrzliwie przyjrzał się skuterowi. Andy, brunet mający ledwie sześć stóp wzrostu i piwne oczy, skończył niedawno dwadzieścia jeden lat. Pracował dla Jessa raptem kilka miesięcy; zjawił się, kiedy jego ojciec poprzedniej wiosny przeszedł na emeryturę. Jess znał szczeniaka od dnia urodzenia i traktował jak młodszego brata. Uprzykrzonego i tak dalej. -To inny Giermek? - spytał Andy, kiwając głową na skuter.

Jess pokręcił głową. Giermkowie siedzieli w dwóch samochodach z napędem na cztery koła, zaparkowanych za nimi. Wysiadając z SUV-ów, narobili więcej hałasu niż nerwowe bydło. W sumie było dwunastu Giermków, ale Jess znał tylko paru. Otto Carvalletti był z nich najwyższy. Miał bite sześć stóp i pięć cali wzrostu i czarne jak węgiel włosy, trochę przydługie, ale stylowo ułożone, jakby poświęcał im dużo czasu. Wszystkich piorunował przenikliwym wzrokiem i Jess pomyślał, że gdyby kiedykolwiek się uśmiechnął, twarz by mu pękła. Połowa rodziny Otto należała do włoskiej mafii, a druga była najstarszym znanym rodem Giermków. W ich żyłach płynęła naprawdę błękitna krew; dziadek Otto kierował kiedyś Radą Giermków. Tyler Winstead przybył do nich z Milwaukee. Miał ledwie pięć stóp i siedem cali wzrostu, był blondynem i robił wrażenie dobrodusznego chłopaka - dopóki nie popatrzyli mu się w oczy. W jego spojrzeniu nie było ani krztyny dobroduszności - wyłącznie sama przenikliwość. No i był jeszcze Allen Kirby. Też się wywodził ze starego lodu Giermków; wezwano go na łowy aż z Toronto. O ile Otto nigdy nie rzucał więcej niż dwa słowa na krzyż, Allen robił w tym stadku za wyszczekanego. Jednakże coś mówiło Jessowi, że Otto z łatwością przebadałby Allena z jego ciętymi komentarzami, gdyby tylko zechciał.

- Wiedziałem, że tu będzie - powiedział Allen, patrząc na skuter zuchwale i ze złośliwością. Jess rzucił mu znudzone spojrzenie. -To nie Zareka. Czerwony to nie jego kolor, wierz mi. Podejrzewał jednak, że skuter należy do Mrocznego Łowcy. Już czuł, jak słabną jego moce. - Skąd wiesz, że to nie on? - spytał Tyler. Jess oparł obrzyna na ramieniu. - Po prostu wiem. Kazał Giermkom się nie ruszać, a sam podszedł powoli podjazdem do skutera śnieżnego. Zębami ściągnął rękawiczkę i położył lewą rękę na silniku. Był zimny, ale to nic nie znaczyło przy tutejszych niskich temperaturach, z czego Jess zdał sobie nagle sprawę i poczuł się jak dupek, bo w ogóle zawracał sobie głowę macaniem silnika. Skuter mógł tu stać pięć minut albo pięć godzin. Przy takich mrozach nawet ślady po rozbuchanych płomieniach ochłodłyby w kilka minut po zgaszeniu ognia. Do kogo więc należał ten skuter? Jess rozejrzał się, ale nikogo nie dostrzegł. Dopiero wtedy usłyszał cichy dźwięk po lewej stronie. Ledwie zdążył zdjąć obrzyn z ramienia, kiedy spomiędzy drzew wypadły cztery Daimony. Zatrzymały się na jego widok, a potem pochyliły głowy i rzuciły się do ataku. Jess trafił jednego w pierś z obrzyna, a potem drugiego zdzielił kolbą strzelby. Bełt z kuszy śmignął obok jego twarzy, mijając go ledwie o włos i trafiając w jednego z Daimonów, podczas gdy

on sam dobijał tego, który wylądował mu pod nogami. Ostatni zaatakował, ale ledwie zrobił krok, kiedy następny bełt trafił go prosto w pierś i Daimon wybuchnął, zamieniając się w kłąb kurzu. - Wstrętne krwiożercze szczury. Jess uniósł brew, słysząc cichy głos, który poprzedził pojawienie się wysokiej, dobrze zbudowanej kobiety. Jej długie czarne włosy opadały warkoczem na plecy. Nosiła obcisłe spodnium z czarnej skóry, które kojarzyło mu się nieco z Emmą Peel z „Rewolweru i melonika". Tyle że na kobiecie, która szła w jego kierunku, wyglądało o niebo bardziej oszałamiająco. Za nią wyszedł z lasu drugi Mroczny Łowca. Był bite cztery cale wyższy od Jessa i miał śnieżnobiałe włosy i chód drapieżnika, który mówił „zadrzyj ze mną, a pożałujesz". Nosił długie futro i wyglądało na to, że dobrze się czuje na arktycznym mrozie. Kobieta zatrzymała się obok Jessa i podała mu rękę. - Syra z Antikabe. Jess skłonił głowę i uścisnął jej dłoń. - Jess Brady, miło panią poznać. - Sundown - odezwał się drugi Mroczny Łowca, podchodząc do nich. Trzymał ręce w kieszeniach. Dużo o tobie słyszałem. Znalazłeś się daleko od domu. Jess zerknął na niego podejrzliwie. -A ty jesteś...? - Bjorn Thorssen. Jess skinął głową wikińskiemu wojownikowi. Plotki mówiły, że Bjorn był jednym z tych wikingów, którzy najechali na średniowieczną Normandię.

- Słyszałem o tobie - powiedział do Bjorna, a potem odwrócił się do Syry. - Ale, bez obrazy, pani nie znam. - Oczywiście, że znasz. Dupki w sieci nazywają mnie Jukońskąjane. Zareagował na to uśmiechem. Jukońskąjane była amazońską wojowniczką z trzeciego albo czwartego stulecia przed naszą erą. Mówiono o niej, że ma niemal równie podły charakter jak Żarek. Uwielbiała polować i zabijać, a stacjonowała w Jukonie, bo okaleczyła króla, który ją zirytował. -Wobec tego - rzucił przeciągle Jess, uśmiechając się szelmowsko i obrzucając jej elegancką sylwetkę pełnym podziwu spojrzeniem - mogę tylko powiedzieć, ze żaden z tych, którzy panią obrażają, nie miał nigdy przyjemności znaleźć się w pani towarzystwie, Syro. Wtedy bowiem nazywaliby cię Królową Jane. Uśmiechnęła się ciepło. - Jesteś uroczy i uprzejmy. Zoe miała rację. Jess uśmiechnął się jeszcze szerzej. - No dobrze, lordzie Czarusiu i Zabójcza Królowo, jeśli mogę zabrać wam minutkę, to mamy tu świra do załatwienia - odezwał się Allen. Jess spiorunował go wzrokiem, zerkając przez ramię, ale zanim zdążył coś powiedzieć, Syra wystrzeliła kolejny bek z kuszy. Allen poleciał do tyłu i wylądował w śniegu na plecach. Syra podeszła do niego i przyjrzała mu się. -Nie przepadam szczególnie za Giermkami, a już naprawdę nie cierpię tych od Krwawego Rytuału. Oszczędź

więc sobie bólu i nie odzywaj się do mnie więcej. Bo następnym razem oberwiesz bełtem przeznaczonym dla Daimonów. Pochyliła się i podniosła bełt o tępym grocie, którym się posłużyła. Jess się roześmiał. Lubił kobiety z głową na karku. I dobrym okiem. - A więc - zaczęła, odwracając się i obrzucając zgromadzonych spojrzeniem - ja ścigałam przez ostatnie cztery dni grupę Daimonów, które kierowały się w stronę Fairbanks. Bjorn ścigał ich plemię z Anchorage. To tłumaczy naszą obecność. A co z wami? Jess, tropiąc Daimony, zaszedłeś z Reno aż na Alaskę? Otto wyszedł spomiędzy Giermków i zatrzymał się przed Syrą. - Zjawiliśmy się, żeby zabić Zareka z Mezji, i jeżeli nam przeszkodzisz, panienko, zabijemy i ciebie. - Niech mnie diabli - powiedział Jess, zsuwając ciemne okulary na czubek nosa i patrząc na Ottona. On mówi. A raczej warczy. - Ale nie potrwa to długo, jeśli nie zacznie trzymać języka za zębami. - Syra rzuciła Ottonowi mordercze spojrzenie. -A poza tym, Giermku, potrzebny byłby ktoś więcej niż ty, żeby chociaż mnie zadrapać. Otto odpowiedział na jej spojrzenie uwodzicielskim uśmiechem. - Uwielbiam kobiety, które drapią. Tylko pamiętaj, żeby trzymać się pleców. Nie lubię blizn. I to powiedziawszy przeszedł obok niej. - Naprawdę nienawidzę Giermków - warknęła Syra.

Wyciągnęła następny tępy bek, załadowała kuszę i strzeliła w Ottona. Ruchem szybszym, niż oko zdołałoby to zarejestrować, Giermek obrócił się, złapał bek i nawet się nie wzdrygnął. Przysunął pocisk do nosa i powąchał z zachwytem. - Mmm, róża. Mój ulubiony kwiat. Jess i Andy spojrzeli po sobie znacząco. - Może powinniśmy zostawić was dwoje samych. - Aha - powiedział z uśmiechem Allen - to mi trochę przypomina rytuały godowe złośliwców i gburów. Brakuje tylko Nicka Gautier. Otto cisnął bekem w Allena, który aż jęknął, gdy oberwał w żołądek. Syra poczerwieniała jak burak i spiorunowała wzrokiem Ottona, który ją zignorował i powoli podszedł do chaty. - Masz Giermka, Jess? - spytała, idąc obok niego razem z Bjornem. Skinął głową na Andy ego. - Wychowałem go sobie od szczeniaka. - Słucha? - Przeważnie. -Masz szczęście. Zastrzeliłam moich trzech ostatnich. - Idąc w stronę chaty, dodała: - I nie mówię o stępionych bekach. Cóż, przynajmniej zrobiło się ociupinę zabawniej, kiedy tych dwoje dołączyło do ich drużyny. Ale gdy Jess wszedł do chaty Zareka za Bjornem, Syrą i trzema Giermkami, stracił dobry humor. Pozostali musieli poczekać na dworze, bo nikt więcej nie zmieściłby się w małym pomieszczeniu.

To nie była jedna z tych chat, które okazują się bardziej przestronne, niż to wygląda z zewnątrz. Wręcz przeciwnie. Wnętrze było zadbane, ale ponure i ciasne. Giermkowie unieśli halogenowe latarki, oświetlając surowe pomieszczenie. Na podłodze leżał siennik ze starą, zniszczoną poduszką, kilkoma wytartymi kocami i futrami. Telewizor stał na podłodze, a wzdłuż ścian ciągnęły się półki z książkami. Jedynymi meblami w chacie były dwie szafy. - Dobry Boże - powiedział Allen. - On tu żyje jak zwierzę. - Nie - powiedziała Syra, podchodząc do półek i przebiegając wzrokiem po tytułach. - Żyje jak niewolnik. Dla niego to i tak więcej niż to, do czego przywykł. Spojrzała Jessowi w oczy. - Znasz go? - Tak, i masz rację. - Jess uchylił się, żeby nie uderzyć głową w wiatrak na suficie, gdy szedł przez pokój. Przypomniał sobie, że Żarek był aż o dwa cale od niego wyższy. - Niech to szlag powiedział, obracając palcem łopatkę wiatraka. Przypomniał sobie jeszcze jedną rzecz, którą powiedział mu kiedyś Żarek. - Co? - zapytał Bjorn. Jess spojrzał na Łowcę z Alaski, który oglądał spiżarnię Zareka, zawierającą tylko kilka puszek z jedzeniem i mnóstwo zamkniętych butelek wódki. - Jak gorąco robi się tu latem? Bjorn wzruszył ramionami. - W środku lata dochodzi do trzydziestu stopni i trochę więcej. A co?

Jess znowu zaklął. - Pamiętam, jak raz rozmawiałem z Zarekiem. Zapytałem co u niego. Powiedział coś o piekarniku. Jess kiwnął głową na mały wiatraczek. - Dopiero teraz zrozumiałem, co miał na myśli. Wyobrażasz sobie siedzieć uwięzionym w tej chacie w środku lata, bez okien i klimatyzacji? Syra cicho zagwizdała. -A mamy tu słońce właściwie przez całą dobę. Przy odrobinie szczęścia da się wyjść na raptem kilka minut dziennie. - A gdzie on ma łazienkę? - spytał Allen. Syra wskazała mały nocnik w kącie z lewej strony. -Jak długo tu mieszka? - spytała Jessa. Osiemset, dziewięćset lat? Jess pokiwał głową. Znowu cicho gwizdnęła. - Nic dziwnego, że oszalał. - Idiota - szydził Allen. - Zważywszy, ile dostaje kasy, mógłby wybudować tu sobie dworek. _ Nie - odparł Jess. - To nie w jego stylu. Zaufaj mi, kiedy przywykłeś do niczego, niczego nie oczekujesz. Syra podeszła do kąta, w którym leżał stos figurek. - A to co? Jess ściągnął brwi, patrząc na ściany chaty i dostrzegając, że na każdym skrawku ciągną się zawiłe wzory wykonane w tym samym stylu co figurki. Nagle przypomniał sobie drewniane posążki, które widział w sklepie. Lodowe rzeźby w miasteczku.

Biedny Żarek musiał po stokroć wariować z nudów w czasie długich miesięcy, kiedy pozostawał uwięziony w maleńkiej chatce. Do diabła, Jess miał garaż większy od tej chałupki. - Podejrzewam, że w ten sposób Żarek próbował zachować resztki zdrowia psychicznego, kiedy siedział tu zamknięty. Bjorn podniósł pomalowaną figurkę, przedstawiającą niedźwiedzicę polarną z małymi. - To coś niesamowitego. Syra pokiwała głową. - Nigdy w życiu nie widziałam czegoś podobnego. Nie bardzo mi się podoba myśl, że mielibyśmy zabić kogoś, luo musiał w ten sposób żyć przez tyle wieków. Allen się żachnął. - A mnie się nie podoba, że pozwolono mu żyć po tym, jak wybił wszystkich z wioski, której miał strzec. Otto spojrzał na niego dziwnie. Jess wiedział swoje, ale gdyby nie to, zacząłby podejrzewać, że Otto też się waha, czy należy zabić Zareka. Spojrzeli sobie w oczy. Nie, nie było najmniejszych wątpliwości. Nawet więcej, Jess zaczął podejrzewać, że Ottona przysłano tu z całkiem innego powodu... Tak jak jego. No dobrze, drodzy państwo, było miło - powiedział Bjorn - ale moje moce słabną w towarzystwie Jessa i Syry, a nadal mamy do rozwiązania małą zagadkę związaną z migracją Daimonów. Ktoś ma jakieś podejrzenia, dlaczego wpadły na taki pomysł?

Wszyscy spojrzeli na Syrę, która była najstarsza. - Co? - zdziwiła się. - Zetknęłaś się z czymś takim albo słyszałaś kiedykolwiek o czymś podobnym? Pokręciła głową. - Słyszałam o Daimonach łączących swoje siły. Wieki temu przed waszym urodzeniem byli wśród nich wojownicy. Tyle że od co najmniej tysiąca lat nikt nie widział Spathi. Nie mam zielonego pojęcia, co tu jest grane. Szkoda, że nie możemy się skontaktować z Acheronem. Mógłby coś wiedzieć. Bjorn wyszedł z chaty. Jess został chwilę i raz jeszcze rozejrzał się po chacie. Niech to szlag. Szczerze żałował przyjaciela i współczuł mu, że musiał tak żyć. Nie potrafił sobie wyobrazić, jak to jest, utknąć wśród tych lasów, gdzie temperatury wahały się od minus czterdziestu do plus trzydziestu. Nic dziwnego, że Ash tak się nad nim litował. Sześciu Giermków wróciło do SUV-ów i właśnie wyładowywało kanistry z benzyną. - Co robicie? - spytał podejrzliwie Jess. - Wykurzymy go - odpowiedział rudy Giermek. - Jak chce się zapolować, trzeba... - Żebyś się nie zdziwił! - Jess wyrwał mężczyźnie kanister i cisnął do lasu. - To wszystko, co Żarek ma na tym świecie. Nie ma mowy, żebym pozwolił wam mu to odebrać. - Pobił tamtą kobietę - warknął Allen. Jess zmrużył oczy.

- Musisz mi to jeszcze udowodnić. Allen przewrócił oczami, jakby nie pojmował, jak Jess może bronić przyjaciela. - Skoro nie Żarek to zrobił, to kto? -Ja.

ROZDZIAŁ 1 0 Jess podniósł wzrok i zobaczył największe stado Daimo-nów, jakie kiedykolwiek widział. Stało ich co najmniej czterdzieścioro, ale trudno było zliczyć - zwłaszcza że, jak Jess podejrzewał, nie wszystkie się pokazały. Zmysły Mrocznego Łowcy podpowiadały mu, że kolejne Daimo-ny kryją się w lesie, w odwodzie. Niektóre były odziane w skóry, inne w futra. Obok mężczyzn stały także kobiety. Jednakże kilka cech łączyło wszystkie Daimony - jasne włosy, kły i nadnaturalna uroda, zakorzeniona w naturze ich gatunku. Mimo to, wystarczyło jedno spojrzenie, by rozpoznać przywódcę. To był Daimon, którego Jess już spotkał, kiedy ścigał Zareka. Tylko że ten, zamiast uciekać przed Za-rekiem, jak większość Daimonów, popędził za nim. Ścigał Zareka nawet wtedy, gdy oni też ruszyli jego tropem. Przywódca przewyższał pozostałych o głowę i stał nieco z przodu. W przeciwieństwie do reszty Daimonów, nie zdradzał lęku.

W jego oczach malowała się tylko namacalna, przenikliwa determinacja, i nikczemność, która przeżarła go aż do głębi. Syra wydała z siebie odgłos na poły niedowierzający, na poły rozbawiony. - A to co, u diabła? Przywódca Daimonów się uśmiechnął. - Powiedziałbym „twój najgorszy koszmar", ale to taki banał. - Marone, ty naprawdę istniejesz. Wszyscy po stronie „dobrych" odwrócili się do Ottona, który gapił się na przywódcę, jakby patrzył na diabła we własnej osobie. - Znasz tego gościa, Carvalletti? - spytał Jess. - W każdym razie słyszałem o nim - odparł niskim i ponurym głosem Giermek. - Ojciec opowiadał mi o Dai-moriie imieniem Tanatos, kiedy byłem dzieckiem. Zawsze uważaliśmy, że zmyśla. - Co zmyśla? - spytał Bjorn, znowu zerkając na Tana-(osa. - Opowieści o egzekutorze Mrocznych Łowców, zwanym Słonecznym Pogromcą. To historia, którą przekazywano w mojej rodzinie od wielu pokoleń. Z Giermka na (íiermka. -1 mówisz mi, że ten dupek to on? - zapytał Bjorn w tej samej chwili, w której Syra powiedziała: - Egzekutor Mrocznych Łowców? Otto pokiwał głową. - Podobno Artemida stworzyła zabójcę, na wypadek gdyby ktoś z was wymknął się spod kontroli. Może chodzić

za dnia i nie potrzebuje krwi do życia. Według legend jest niezwyciężony. Tanatos przyklasnął mu kpiąco. - Bardzo dobrze, giermeczku. Jestem pod wrażeniem. Otto rzucił mu lodowate spojrzenie. - Mój ojciec powiedział, że Acheron zabił Tanatosa jakiś tysiąc lat temu. - Nie chciałbym się wymądrzać - wtrącił się Bjorn - ale nie wygląda mi na martwego. Tanatos się roześmiał. - Nie jestem. A w każdym razie nie bardziej niż wy. -Podszedł do nich powoli, z rozmysłem. Jess zesztywniał, szykując się do walki. Tanatos skrzyżował ręce za plecami i uśmiechnął się cierpko do Ottona. - Mam pytanie, śmiertelniku. Ojciec opowiadał ci kiedyś o Daimonach Spathi? - Spojrzał na Mrocznych Łowców. - Z pewnością wy, starsi Łowcy, pamiętacie je? - Westchnął z nostalgią. - Ach, stare, dobre czasy... Mroczni Łowcy polowali na nas, a myśmy ich wyrzynali. Budowaliśmy sobie domy w katakumbach i grobowcach, do których Łowcy nie mogli wejść, nie ryzykując, że zostaną opętani. To były ciekawe czasy dla Apollitów i Daimonów. Zerknął przez ramię na stado Daimonów, które przez większość czasu przyglądały im się nerwowo. Jeden, może dwa nie okazywały strachu, i te Jess najbaczniej obserwował. Nie wiedział nic o wojownikach-Daimonach, ale wiedział, jak zabijać wszystkich tych, którzy mieli chrapkę na ludzką duszę.

Kiedy Tanatos znowu się odezwał, głos miał mroczny i złowrogi. -To było jednak, zanim odkryliśmy cywilizację i nowoczesne udogodnienia. Zanim świat ludzi rozwinął się wystarczająco, żebyśmy mogli żyć nocą, udając, że należymy do ich rodzaju. Apollici mający własne domy i interesy. Daimony grające na Nintendo. Do czego to doszło? Tanatos poruszył się tak szybko, że nikt nawet nie zdąży! mrugnąć. Pocisk energii wystrzelił z jego rąk, ścinając z nóg wszystkich Giermków. Przyjrzał się chaosowi z nietajonym zadowoleniem. -A teraz, zanim pozwolę moim ludziom pożywić się wami, a sam zabiję Mrocznych Łowców, może chwilę porozmawiamy, hę...? Czy może Łowcy naprawdę chcą ze mną walczyć, chociaż osłabiają się wzajemnie? - Porozmawiać o czym? - spytał Jess, przysuwając się do Syry. Chociaż wiedział, że sama o siebie zadba, odruch kazał mu chronić kobietę. - Gdzie jest Żarek? - rzucił przez zaciśnięte zęby Tanatos. - Nie wiemy - odpowiedziała Syra. - Zła odpowiedź. Jeden z nieznanych Jessowi Giermków zawył. Jess pau zył z przerażeniem, jak ręka mężczyzny łamie się na pół jakby sama z siebie. Święta Mądre de Dios, nigdy w życiu nie widział czegoś podobnego! Bjorn zaatakował.

Tanatos złapał go i cisnął nim o ziemię. Rozerwał mu koszulę, odsłaniając znamię Artemidy w kształcie łuku i strzały na ramieniu wikinga. Dźgnął piętno ozdobnym złotym sztyletem. Bjorn rozpadł się jak Daimon. Nikt nawet nie drgnął. Jess z trudem oddychał, kiedy zalała go wściekłość. Dai-monowi poszło o niebo za łatwo. Aż do tej chwili Mroczni Łowcy wiedzieli, że mogą zginąć tylko na trzy sposoby. Przez poćwiartowanie, od światła słonecznego, albo po ścięciu głowy. Najwyraźniej Acheron pominął jeden kluczowy i nadzwyczaj szybki rodzaj śmierci. Nie wyglądało to dobrze i Jess wściekł się, że nikt ich nie uprzedził. To jednak będzie musiało zaczekać. Byli tu niewinni ludzie, a jeżeli Jess zaatakuje Tanatosa w obecności Syry, oboje będą walczyć ze związanymi rękami, podczas gdy Tanatos zachowa pełnię sił. - Chcesz Zareka? - spytał Jess. - Po to tu jestem - odpowiedział powoli Tanatos. Jess był wstrząśnięty tym, co przed chwilą zobaczył, i chociaż nie znał Bjorna zbyt długo, wiedział, że był przyzwoitym gościem. Cholerna szkoda stracić towarzysza, a już w szczególności z ręki Tanatosa. Będzie go opłakiwał później, teraz musi chronić życie Giermków. Zerknął na Syrę i przesłał jej mentalną projekcję: „Ratuj Giermków, a ja zabiorę dupka na spacerek".

Głośno powiedział: -To jedź za mną i szykuj się na ostrą walkę. Żarek / przyjemnością cię zabije. 1 pobiegł do forda bronco. Żarek nadal leżał nagi w falach, tuląc Astrid. Nie był w stanie zliczyć, ile razy kochali się w ciągu ostatnich kilku godzin. Zastanawiał się leniwie, czy po przebudzeniu ln;dzie obolały. Z pewnością nikt nie mógł być takim akrobatą, nawet we śnie, i nie ponieść żadnych fizycznych konsekwencji podobnych wyczynów. Był wyczerpany po kochaniu się, a jednak czuł spokój, l 'kiego nigdy wcześniej nie zaznał. Czy to właśnie czuli inni ludzie? Astrid się podniosła. - Kiedy ostatni raz jadłeś watę cukrową? Zmarszczył brwi, słysząc nieoczekiwane pytanie. - A co to jest wata cukrowa? Rozdziawiła usta zaskoczona. - Nawet nie wiesz, co to jest wata cukrowa? Pokręcił głową. Uśmiechając się, wstała i pociągnęła go, żeby też się podniósł. - idziemy na deptak. No dobra, całkiem jej odbiło. - Tu nie ma żadnego deptaka.

- Och, pewnie, że jest, zaraz za tymi skałami. Żarek spojrzał i dostrzegł molo, którego wcześniej tam nie było. To dziwne, że pojawiło się w jego śnie na jej życzenie, a nie jego. Spojrzał na nią podejrzliwie. - Jesteś Łowcą Snów, Skotosem, który udaje Astrid? - Nie - odpowiedziała z uśmiechem. - Nie próbuję niczego ci zabrać. Staram się tylko dać ci miłe wspomnienie. - Dlaczego? Astrid westchnęła na widok jego miny. Dobroć tak daleko wykraczała poza jego pojmowanie, że nie potrafił zrozumieć, dlaczego chciała dać mu powód do uśmiechu. - Bo na to zasłużyłeś. - Czym? Nic nie zrobiłem. - Żyjesz - powiedziała z naciskiem, starając się, by zrozumiał. - Już z tego powodu zasługujesz na szczęście. Powątpiewanie w jego spojrzeniu zabolało ją. Zdeterminowana, by do niego dotrzeć, „wyczarowała" sobie białe szorty i niebieską koszulkę na ramiączkach, a potem pomogła mu się ubrać w czarne dżinsy i T-shirt. Poprowadziła go do „wyśnionego" tłumu. Żarek milczał, kiedy weszli po schodach na staromodny deptak nadmorski. Napinał mięśnie, gdy ludzie przechodzili za blisko. Astrid wyraźnie czuła, że Żarek jest o krok od zjadliwego komentarza. - W porządku, Żarek. Warknął na mężczyznę, który przeszedł tuż obok niego. - Nie lubię, jak ktokolwiek mnie dotyka. A jednak nic nie powiedział, kiedy wzięła go pod ramię. To sprawiło, że niemal się rozpłynęła.

Uśmiechając się pod nosem, zaprowadziła go do straganu, przy którym kobieta sprzedawała hot dogi i watę cukrową. Kupiła największą porcję, uskubała garść leciutkiego, puchatego i różowego smakołyku i podsunęła ją Zarekowi. - Spróbuj. Jeden kęs, a będziesz wiedział, jak smakuje ambrozja. Żarek wyciągnął rękę, ale wtedy ona cofnęła dłoń. - Sama chcę ci ją włożyć do ust. Wściekłość zapłonęła mu w oczach. - Nie jestem zwierzęciem, żeby jeść ci z ręki. Astrid posmutniała i cały jej humor natychmiast zgasł. - Nie, nie jesteś zwierzęciem. Jesteś moim kochankiem i chcę się tobą opiekować. Żarek zamarł, słysząc te słowa, i zagapił się na jej cudowną, szczerą twarz. Zaopiekować? Jakaś jego część się rozłościła, ale inna, całkiem mu obca, obudziła się gwałtownie. To była jego głodna część. Tęskniąca. Pragnąca. Kawałek, który odgrodził i porzucił tak dawno temu, że ledwie go sobie przypominał. Odsuń się. Nie zrobił tego. Zmusił się, żeby się pochylić i otworzyć usta. Astrid posłała mu uśmiech, który niemal go sparzył. I naiwna cukrowa słodycz rozpłynęła mu się w ustach. Astrid położyła dłoń na jego policzku. Widzisz, nie bolało.

Nie, nie bolało. To było cudowne. Wręcz radosne. Ale to tylko sen. Wkrótce się obudzi i znowu będzie mu zimno. Znowu będzie sam. Prawdziwa Astrid nie zaproponowałaby mu waty cukrowej i nie tuliłaby go wśród morskiej piany. Patrzyłaby na niego ze strachem i podejrzliwością na cudnej twarzyczce. Chroniłby ją biały wilk, który nie cierpiał go równie mocno, jak Żarek sam siebie. Prawdziwa Astrid nie poświęciłaby czasu potrzebnego na oswojenie go. Ale to nie miało znaczenia. Wisiał nad nim wyrok śmierci. Nie miał czasu dla prawdziwej Astrid. Nie miał czasu na nic poza walką o przetrwanie. I dlatego ten sen tyle dla niego znaczył. Pierwszy raz w życiu przeżywał dobry dzień. Miał tylko nadzieję, że kiedy się obudzi, będzie go pamiętał. Astrid oprowadziła go po pasażu; grali w gry i zajadali łakocie, o których do tej pory Żarek tylko czytał w Internecie. Chociaż nigdy się nie uśmiechał, był ciekawy wszystkiego jak dziecko. - Spróbuj tego - powiedziała, podając mu jabłko w karmelu. Szybko się dowiedziała, że niełatwo jest jeść jabłko w karmelu, kiedy ma się kły. Gdy wreszcie Zarekowi udało się odgryźć kęs, spojrzała na niego wyczekująco. -No i? Przełknął, zanim odpowiedział.

- Dobre, ale nie sądzę, żebym chciał to powtórzyć. Nie jest wystarczająco dobre, żeby tak się z nim męczyć. Roześmiała się i wyrzuciła jabłko do wielkiego kosza. Zabrała Zareka do pasażu, żeby nauczyć go grać w skee bali, jej ulubioną grę zręcznościową. Okazał się w tym niesamowicie dobry. - Gdzie się tak nauczyłeś rzucać? -Mieszkam na Alasce, księżniczko, w krainie lodu i śniegu. Ta gra niewiele się różni od rzucania śnieżkami. Zdziwiła się. Pojawił jej się w głowie zabawny obraz Zareka bawiącego się w śniegu, co całkiem do niego nie pasowało. - Z kim się rzucasz śnieżkami? Trafił kolejną kulą do środkowego kręgu. - Z nikim. Rzucałem w niedźwiedzie, żeby się wściekły i podeszły bliżej, bo wtedy mogłem je zabić. - Zabijałeś niedźwiadki? Spojrzał na nią rozbawiony. - Nie były małe, księżniczko. To ci mogę zagwarantować. I w przeciwieństwie do królików, można z nich przyrządzić więcej niż jeden posiłek i nie trzeba wielu skórek, żeby zrobić futro albo koc. W środku zimy jest niewiele do jedzenia. Przez większość czasu, zanim pojawiły się sklepy spożywcze, miałem do wyboru niedźwiedzie mięso albo głód. Astrid zacisnęło się serce. Wiedziała, że niełatwo mu było żyć, i słysząc jego słowa, zapragnęła go przytulić. - Jak je zabijałeś? - Moimi srebrnymi pazurami.

Przeraziła się. -Zabijałeś niedźwiedzie pazurami? Proszę, powiedz mi, że istnieją łatwiejsze sposoby. Włócznia, łuk i strzała, strzelba? - To było przed strzelbami, a poza tym, to nie byłoby w porządku wobec niedźwiedzia. On nie może zaatakować mnie na odległość. Pomyślałem, że on ma pazury i ja też. Zwycięzca bierze wszystko. Pokręciła głową z niedowierzaniem. Musiała przyznać, że podchodzi do sprawy bardzo uczciwie. - Byłeś kiedyś ranny? Wzruszył ramionami, a potem rzucił kolejną kulą. - Lepsze to niż umieranie z głodu. Poza tym przywykłem do ran. - Spojrzał na nią szelmowsko. Chciałabyś mieć dywanik z niedźwiedzia, księżniczko? Mam ich całkiem sporą kolekcję. Nie było ani krztyny wesołości w jego pytaniu. Astrid stała z zaciśniętym gardłem i chciało jej się płakać z powodu słów Zareka. W głowie pojawił jej się obraz samotnego Łowcy, rannego, ciągnącego przez arktyczne śniegi niedźwiedzia, który przerastał go wagą co najmniej dziesięciokrotnie. Wszystko po to, żeby mieć co jeść. A zaciągnięcie niedźwiedzia do domu to dopiero początek. Musiał go oskórować i poćwiartować, zanim inne zwierzęta zwęszyłyby ofiarę albo krew. Potem musiał to ugotować. Nie miał nikogo do pomocy i żadnego wyboru - albo to, albo będzie umierał z głodu.

Zastanawiała się, ile razy musiał obywać się bez jedzenia... - A co z jedzeniem latem, kiedy w ciągu dnia przez dwadzieścia dwie godziny albo więcej świeci słońce? Przecież nie mogłeś zakonserwować mięsa na zbyt długo, a nie miałbyś dość czasu, żeby coś zasadzić i zebrać plony. Co wtedy robiłeś? - Głodowałem, księżniczko. I modliłem się o powrót zimy. Łzy napłynęły jej do oczu. - Tak mi przykro, Żarek. Zacisnął zęby. Nie chciał na nią spojrzeć. - Przestań, to nie twoja wina. Poza tym, głód nie jest lak straszny jak pragnienie. Bogom niech będą dzięki za butelkowaną wodę. Przedtem zdarzały się dni, kiedy nie mogłem dojść do studni, chociaż znajdowała się tylko kawałek od domu. Sięgnął po kolejną kulę. Astrid położyła rękę na jego dłoni, by go powstrzymać. Odwrócił się do niej z lekko rozchylonymi ustami. Wzięła go w ramiona i pocałowała, chcąc go pocieszyć, dać mu jakieś ukojenie. Żarek przycisnął ją do siebie. Rozchyliła usta, żeby w pełni go posmakować, i poczuła, że jego siła zalewa ją falą. Odsunął się z jękiem. - Dlaczego tu jesteś? - Ze względu na ciebie, książę z bajki. - Nie wierzę ci. Dlaczego naprawdę tu jesteś? Czego chcesz ode mnie?

Westchnęła. - Jesteś nadzwyczaj podejrzliwy. - Nie, jestem realistą, a takie sny mi się nie zdarzają. Uniosła brew. - Nigdy? - Nie w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat. Wygładziła mu palcem zmarszczkę na czole i uśmiechnęła się. - Cóż, wszystko się zmienia. Żarek przechylił głowę. Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Nigdy. - Żarek! Poczuł dziwne szarpanie. Ale to nie Astrid go szarpała. - Coś się stało? - spytała. - Żarek! Wołał go mężczyzna. Wydawało się, że się znajduje wiele mil dalej. - Nagle poczułem się dziwnie. - Dziwnie, to znaczy jak? - zapytała Astrid. - Żarek! Schludny deptak pociemniał. Zarekowi zakręciło się w głowie i zamglił mu się wzrok. Poczuł, że odpływa od Astrid. Walczył ze wszystkich sił, by z nią pozostać. By pozostać w swoim śnie. Nie chciał, żeby się skończył. Nie chciał obudzić się w świecie, w którym nikt go nie chce. Musi do niej wrócić!

Proszę, jeszcze minutkę... - Żarek! Niech to szlag, chłopie, nie zmuszaj mnie, żebym cię spoliczkował. Najmniej teraz potrzebuję, żebyś miał wstrząs mózgu. Wstawajże! Żarek obudził się i zobaczył pochylonego nad sobą Jessa, potrząsającego nim ze wszystkich sił. Klnąc, odepchnął kopniakiem kowboja, który poleciał na ścianę. Jess zaklął równie paskudnie jak Żarek, odbijając się od drewnianej ściany. Plecy Zareka i ręka zapulsowały boleśnie na skutek obrażeń, zadanych Jessowi. Nie przejął się tym. Zamierzał zadać tyle bólu kowbojowi, że w końcu żaden z nich nie będzie w stanie poruszać się bez kuśtykania. Był to winny temu łajdakowi za strzał w plecy. A on zawsze spłacał długi do końca. I z odsetkami. Zerwał się z łóżka, warcząc, gotowy do walki. - Hola, stary! - zawołał Jess, uchylając się przed ciosem. - Uspokój się. Żarek krążył jak lew obserwujący ranną gazelę. - Mam się uspokoić? Strzeliłeś mi w plecy, ty skurwysynie. Twarz Jessa skamieniała. Kowboj spojrzał lodowato. - Słuchaj, nie obrażaj mojej matki, a poza tym zastopuj na chwilę i zastanów się. Byłem płatnym mordercą, odkąd dorosłem na tyle, żeby utrzymać broń. Gdybym strzelił do ciebie, durniu, to już nie miałbyś łba. Sam dostałem w plecy od przyjaciela i z pewnością nie odpłaciłbym się i zymś podobnym nikomu innemu. Nawet takiemu wrednemu typowi jak ty. I dlaczego, do diabła, miałbym cię

zranić, żeby dobrać ci się do skóry? Stary, niech to diabli, rusz głową. Żarek nadal nie był gotów mu wierzyć. Chociaż prawie już doszedł do siebie, plecy nadal przypominały mu boleśnie, że ktoś próbował go zabić. - Więc kto do mnie strzelił? -Jeden z tych kretynów, Giermków. Za diabła nie wiem który. Wyglądają jednakowo, kiedy żaden z nich nie jest twój. Żarek wahał się, próbując poukładać sobie w głowie wszystko, co się wydarzyło w ciągu ostatnich kilku dni. Wszystko trochę mu się plątałoś Pamiętał jedynie, że próbował opuścić dom Astrid... Zmarszczył brwi, rozglądając się i zdając sobie sprawę, że nadal tu jest. Kiedy Jess go obudził, leżał ubrany na łóżku, chociaż nie pamiętał, żeby się kładł. Ściągnął brwi, widząc, że Astrid też leży w łóżku. I ten sen... Co jest grane, u diabła? Jess przeładował obrzyna. - Słuchaj, nie mam teraz na to czasu. Wiesz, kim jest Tanatos? - Tak, poznaliśmy się. - Dobrze, bo zabił już dziś wieczorem jednego Mrocznego Łowcę i teraz depcze mi po piętach. Musisz się zbierać i pędzić. I to szybko. Zarekowi wszystko się przewróciło w żołądku. -Co? Twarz Jessa stała się ponura i pojawiła się na niej groźba.

- Załatwił Mrocznego Łowcę bez najmniejszego wysiłku. Nigdy w życiu nie widziałem czegoś podobnego. Teraz idzie po ciebie. Czas podwinąć kitę i zmiatać w podskokach. Co to znaczyło? Nawet jeśli już wcześniej Zareka bolała glowa, to było nic w porównaniu z bólem, o który przyprawiła go próba rozszyfrowania powiedzonek kowboja. - Cokolwiek zrobisz - ostrzegał Jess złowieszczym tonem - nie pozwól Tanatosowi zbliżyć się do piętna z łukiem i strzałą. Najwyraźniej to działa jak kleks na piersi Daimonów. Wystarczy jedno dźgnięcie i zostaje z nas kupka pyłu. Żarek się skrzywił. - Jakiego piętna? Nie mam takiego. Jess prychnął. - Pewnie, że masz. Wszyscy mamy. - Ja nie mam. jess spojrzał ponuro znad broni. - Może jest w miejscu, którego nie widzisz. Na przykład, na tyłku, czy coś takiego. Wiem, że musisz je mieć. To miejsce, gdzie dotknęła cię Artemida, kiedy odbierała ci duszę. Żarek pokręcił głową. -Artemida nigdy mnie nie dotknęła. Nie potrafiła podejść do mnie, nie wzdragając się, więc uczyniła mnie Mrocznym Łowcą za pomocą kija. Przysięgam ci, że nie mam piętna. Jess rozdziawił z niedowierzaniem usta. - Czekaj no, czekaj. Chcesz mi powiedzieć, że wysłali cię tutaj, gdzie nie ma Daimonów, a ty nie masz słabego

punktu? Co tu jest grane, do diabła? Ja mieszkam w Dai-monowie Górnym z piętą Achillesa jak się patrzy, o której nikt nawet nie raczył mi wspomnieć, a ty mieszkasz tu, gdzie nic ci nie zagraża i nawet nie masz słabego punktu? Jess zaczął krążyć po pokoju. Żarek znał ten nawyk z ich nocnych rozmów telefonicznych. Kiedy Jess raz zacznie ciskać gromy, nie sposób mu przerwać. - Co nie pasuje na tym obrazku? - pomstował dalej. -A jeszcze Ash prosi mnie, żebym tu przyjechał i ratował ci tyłek. Potem my padamy jak muchy, a ty okazujesz się odporny jak teflon. Nie, nie, mnie to nie przeszkadza. Kocham cię, stary, ale niech to szlag! To po prostu nie jest w porządku. Ja tu sobie odmrażam jaja, a ty, ty nie potrzebujesz ochrony. Podczas gdy ja mam namalowaną na ramieniu tarczę z napisem „Ej, Daimonie na sterydach, uderz tu i zabij mnie na miejscu". Zdajesz sobie sprawę, że włożyłem kluczyki do ust, żeby wyciągnąć portfel i zapłacić za benzynę, a one mi przymarzły? Ostatnie, czego chcę, to umrzeć w tym przeklętym miejscu z rąk jakiegoś dziwadła, o którym nikt z nas wcześniej nie słyszał z wyjątkiem Guido Zabójczego Giermka z Jersey. Przysięgam, że skopię komuś tyłek za to wszystko! Kiedy Jess zaczerpnął tchu, żeby kontynuować wywód, frontowe drzwi do chaty otworzyły się z hukiem. Cały dom zadygotał od siły uderzenia. Zarekowi zrobiło się zimno i znajomy dreszcz przebiegł mu po plecach. Wyblakły ślad wspomnienia rozbłysnął mu w umyśle. Mglisty i niepokojący.

Już kiedyś to poczuł... Nie mając czasu na zastanowienie, posłużył się telekinezą, żeby zatrzasnąć drzwi do sypialni. Pchnął Jessa w stronę okna. - Ona ma wilka gdzieś tu w domu. Znajdź go i wyprowadź. Coś z dużą siłą uderzyło w drzwi. - Wyłaź, Żarek! - warknął Tanatos. - Myślałem, że lubisz się bawić z Daimonami. - Już ja się z tobą pobawię, łajdaku. - Żarek wybił okno za pomocą telekinezy i wypchnął Jessa. Tanatos nadal atakował drzwi. Żarek przeszedł przez pokój, złapał Astrid, która spała jak kamień, i podał ją przez okno kowbojowi. - Zabierz ją stąd. Jess ledwie zdążył wziąć Astrid, kiedy drzwi rozpadły się w drzazgi. Żarek odwrócił się powoli. - Matka nigdy cię nie uczyła, że to niegrzecznie przeszkadzać innym? Tanatos zmrużył oczy i rzucił mu lodowate spojrzenie. - Moja matka przestała istnieć, kiedy miałem raptem iok. Nie miała czasu, żeby czegokolwiek mnie nauczyć. Z kolei ty nauczyłeś mnie bardzo dobrze, jak polować i zabijać wrogów. Żarek był tak zaszokowany tymi słowami, że dał się zaskoczyć atakowi. Tanatos trafił go prosto w pierś. Żarek przekoziołkował, czerpiąc siłę z bólu.

Był w tym dobry. Kiedy szykował się do ataku, ktoś strzelił dwukrotnie. Tanatos zatoczył się do przodu i odwrócił się, warcząc. Żarek wytrzeszczył oczy na widok dwóch dziur po kulach w czaszce Daimona. Natychmiast się zagoiły. Jess zaklął w korytarzu. - Czym ty jesteś? - zapytał. - Jess - warknął Żarek. - Wynoś się. Poradzę sobie. Kiedy Tanatos rzucił się na kowboja, Żarek zaatakował go od tyłu i pchnął na framugę drzwi. - Uciekaj! - wrzasnął do przyjaciela. - Nie mogę z nim walczyć, kiedy tu jesteś. Potrzebuję wszystkich swoich mocy. Jess skinął głową i pobiegł do frontowych drzwi. Żarek usłyszał, że zatrzymuje się, by zabrać wilka. - Nareszcie sami. - Zaśmiał się, kiedy Tanatos pchnął go na przeciwległą ścianę. - Och, rozkoszy bólu! Tanatos zaśmiał się szyderczo. - Naprawdę cierpisz z powodu szaleństwa, co? - Skądże. Rozkoszuję się każdą jego chwilą. Żarek pozwolił, żeby moce w nim wezbrały, aż ręce zapłonęły mu od żaru. Skanalizował jony w powietrzu i naładował się nimi, a potem skierował je w Tanatosa. Strzał energii sprawił, że Daimon przeleciał przez pół korytarza. Żarek zebrał więcej mocy i znowu go powalił, ciskając do salonu. Cały czas uderzał w Tanatosa, aż w końcu tamten wylądował na podłodze przy kominku. Gdyby Żarek był mądry, wykorzystałby chwilową przewagę i uciekł.

Ale nie był aż tak sprytny. Poza tym, Tanatos ruszyłby za nim, a Żarek był za stary i za bardzo wkurzony, żeby uciekać. Tanatos wstał. Żarek uderzył w niego znowu, przewracając go na sofę. Przeciwnik padł bezwładnie. Mroczny Łowca pokręcił głową, patrząc na Daimona, luóry już się nie ruszał. - Wiesz co? Może poszukasz mnie, kiedy już będziesz gotowy bawić się z dużymi chłopcami? Wyszedł z domu i wezwał moce, żeby zamknąć za sobą drzwi. Słyszał, jakTanatos wali w nie, próbując się wydostać. Nawet nie zerkając za siebie, Żarek podszedł do skutera śnieżnego, który musiał należeć do Tanatosa. Otworzył zbiornik benzyny i upewnił się, że jest solidnie zatankowany. Wyrwał wężyk z silnika i za jego pomocą nabrał do ust benzyny. Podszedł z powrotem do domu i wyciągnął zapalniczkę z tylnej kieszeni. Zapalił ją, splunął benzyną na dom i patrzył, jak drzwi zajmują się ogniem. Po kilku powtórkach odsunął się i przyjrzał się płomieniom, które szybko pożerały dom Astrid. Dobrze, że była bogata. Wyglądało na to, że będzie potrzebowała nowego domu. Wyciągnął papierosa z kieszeni płaszcza i uśmiechnął sie. Pod nosem zanucił stary przebój Talking Heads: - Three hundred sixty-five degrees... burning down the house.

Astrid obudził ryk silnika. Ślepota oszołomiła ją na chwilę, dopóki nie zdała sobie sprawy, że wyciągnięto ją z narkotycznego snu. Tylko jakim cudem? Oboje z Zarekiem powinni spać co najmniej jeszcze jeden dzień. Zorientowała się po dźwiękach i pionowej pozycji, że już nie znajduje się w łóżku. Miała wrażenie, że jest w samochodzie. - Żarek? - spytała z wahaniem. - Nie, psze pani - odpowiedział niski głos z południowym akcentem. - Nazywam się Sundown. Serce zabiło jej mocniej. - Gdzie jest Żarek? Sasha! Czyjaś dłoń uspokajająco dotknęła jej ramienia. - Spokojnie już, kochana. Wszystko będzie dobrze. - Gdzie mój wilk? Czując poruszenie powietrza przed twarzą, zorientowała się, że Sundown zamachał ręką przed czubkiem jej nosa. - Tak, jestem niewidoma - odparła poirytowana. - Powiedz mi, gdzie jest Sasha. -To ten futrzany kłębek pod twoimi nogami? Odetchnęła z ulgą, ale to jeszcze nie był koniec jej zmartwień. - A Żarek? - Zostawiliśmy go. - Nie - powiedziała i znowu serce zabiło jej z niepokoju. - Nie powinnam go zostawiać.

- Nie mieliśmy żadnego... Astrid już go nie słuchała. Za bardzo skupiła się na otwieraniu drzwi samochodu. Złapała ją silna ręka. - Ejże, panienko, to, co robię, jest niebezpieczne. Muszę zabrać nas jak najdalej od chaty. Zaufaj mi, jeśli ktoś ma tu szansę przeżyć, to właśnie Żarek. - Nie, nie ma szansy - odpowiedziała, próbując wstać. -Muszę do niego wrócić. Jeśli ktoś się dowie, że nie ma mnie obok, już po nim. Rozumiesz? - Droga pani... Strąciła jego rękę. - Wyślą po niego Tanatosa. Muszę wracać. - Wiesz o Tanatosie? Astrid wyciągnęła rękę, próbując odnaleźć usta Sundowna i wymacać kły. Uchylił się. - Pracujesz dla Acherona? - spytała. -A ty? - Odpowiedz mi. Jesteś jednym z jego... ludzi? Zawahał się, nim odpowiedział. -Tak. Westchnęła z ulgą. Niech Zeusowi będą dzięki za te drobne przysługi. - Jestem sędzią Zareka. Jeśli zostawię go bez opieki, Artemida wezwie Tanatosa, żeby go zabił. - Przykro mi to mówić, ale ona już to zrobiła. Właśnie zostawiłem ich obu w twoim domu, żeby załatwili swoje sprawy. Astrid zakręciło się w głowie. Jak to możliwe?

- Jesteś pewien, że to był Tanatos? - Tak powiedział i sądząc po tym, jak radził sobie z nami, Łowcami, jestem skłonny mu wierzyć. Astrid zrobiło się słabo. To nie mogło dziać się naprawdę. Dlaczego Artemida złamała umowę? Wiedziała, że bogini spieszno było usłyszeć werdykt, ale mimo wszystko... - Musisz zabrać mnie z powrotem. Żarek nie może go zabić. Nikt nie może. - Co masz na myśli? - Tylko Acheron ma moc zdolną zabić Tanatosa. Tylko Acheron. Żaden z was nie ma szans z Tanatosem. Sundown zaklął. - W porządku. Trzymaj się mocno i módl, żebyś się myliła, paniusiu. Poczuła, że Sasha się wierci. Jess zawrócił tak ostro, że miała skojarzenia z jazdą na górskiej kolejce. - Spokojnie, Sasha - mruknęła, wyciągając rękę, żeby uspokoić go głaskaniem. - Gdzie jesteśmy? Co się stało? Poczuła, że wilk się podnosi, by spojrzeć na Sundowna. Warknął nisko. - Ikim, do diabła, jest ten uciekinier z „Za garść dolarów"? - To przyjaciel. Bądź miły. - Miły? W porządku. Nie ugryzę go. Na razie. - Sasha odsunął się trochę. - Dlaczego jestem w furgonetce? Jak się tu dostałem? I dlaczego łeb mi pęka, jakby miał eksplodować? - Uśpiłam cię. Miała nieodparte wrażenie, że Sasha zmrużył oczy i odsłonił zęby.

— Co takiego?! Wzdrygnęła się, słysząc gniew w jego głosie. -Nie miałam wyboru. Ale później na mnie nawrzeszczysz. Na razie mamy inne kłopoty. — To znaczy? - Tanatos się wyrwał. Już poluje na Zareka. - Dobrze, Słoneczny Pogromca ma dobry gust. — Sasha! - Nic na to nie poradzę. Nie lubię tego psychola. Wzdychając, wsunęła dłoń w futro wilka i skorzystała z jego wzroku. Wszedł jej na kolana, żeby wyjrzeć dla niej przez okno. Po kilku milach rozpoznała krajobraz - zbliżali się do jej chaty. Przeraził ją widok ogromnego pożaru w oddali. Sundown zaklął i przyśpieszył. Kiedy się zbliżyli, Astrid zobaczyła, że płonie jej dom. Przed budynkiem stała samotna postać, ale Astrid nie potrafiła powiedzieć, czy to Tanatos, czy Żarek. Przerażona, wstrzymała oddech, mając nadzieję, że Żarek żyje. Dopiero, kiedy Sundown się zatrzymał, zyskała pewność. Osłabła z ulgi. To sylwetka Zareka malowała się na tle ognia. Astrid puściła Sashę, otworzyła drzwi i pobiegła w stronę miejsca, w którym wcześniej widziała Łowcę. Nie miała pojęcia, jakim cudem przetrwał spotkanie z Tanatosem ani gdzie znajdował się Egzekutor. Chciała lylko dotrzeć do Zareka. Chciała go dotknąć, upewnić się, że nie jest ranny.

Kiedy była w połowie drogi, przerażający męski głos rozdarł powietrze. Astrid zatrzymała się gwałtownie, próbując określić, skąd dobiegał. Usłyszała skrzypienie śniegu obok i założyła, że to Sundown idzie w stronę Zareka. Sasha podbiegł do niej od tyłu i otarł się pyskiem o jej rękę. Głos nie należał do nikogo z obecnych. I wtedy nagle rozległ się huk wybuchu. Astrid padła na kolana. Wykorzystała Sashę, żeby zobaczyć, co się stało. Jej dom eksplodował. Ogień i odłamki pofrunęły wysoko w niebo, mieszając się złowrogo z blaskiem zorzy polarnej. Spośród ognistych szczątków wynurzył się Tanatos. Nietknięty. Nie miał nawet przypalonych włosów. To był przerażający widok. Żarek zaklął. - Czy ty nigdy nie umierasz? Tanatos nie odpowiedział. Zamiast tego zaatakował Zareka, który zrobił unik i sam odpowiedział ciosem. Daimon zatoczył się w tył. Sundown podszedł do Astrid. - Muszę cię... Zerwała się i ruszyła biegiem. - Sasha! - krzyknęła. - Bierz go! -Aha, pewnie! - warknął Sasha. - Mogę być twoim strażnikiem, ak to jest pupilek Artemidy. Nie mogę go zabić.

Będę miał szczęście, jeśli chociaż uda mi się mu przeszkodzić. I wiesz, co ludzie robią, żeby zranić wilki... Strzelają do nich. Astrid spanikowała. Nie widziała. Słyszała tylko powar-kiwania walczących mężczyzn, odgłosy ciała uderzającego w ciało. Ktoś ją złapał i rzucił na ziemię, a potem przykrył własnym ciałem. Krzyknęła. - Przestań! - warknął Żarek. Przeturlał ją, pociągnął w górę i pchnął do przodu. - Co się dzieje? - spytała, gdy cały czas ją popychał. - Niewiele - powiedział znudzonym tonem, chociaż był zasapany. - Jakiś niezwyciężony dupek próbuje mnie zabić. A ciebie miało tu nie być. - Puścił ją. - Zabierz ją stąd, Jess. - Nie mogę. Żarek wydął usta. Gdyby stać go było na utratę mocy, huknąłby Jessa za te słowa. A tak mógł tylko odwrócić się do Tanatosa, który szedł ku niemu niepowstrzymany. - Co jest, Żarek? Boisz się umrzeć? Popchnął Astrid w stronę Jessa i prychnął. - Umrzeć jest łatwo. To życie jest trudne. Tanatos zatrzymał się, jakby te słowa go zaskoczyły. Dzięki temu Żarek zyskał to, czego chciał. Wyciągnął sztylet na Daimony z pochwy ukrytej w bucie, rzucił się przedsiebie i wbił ostrze w pierś Tanatosa, wmiejsce, w którym powinna znajdować się podobna do kleksa plama.

Normalnie cios wyzwoliłby ludzkie dusze uwięzione w ciele Daimona. Siła, z jaką wyrywały się na zewnątrz, wystarczała, żeby rozerwać Daimona na strzępy i spowodować natychmiastowy rozpad. Tym razem to nie podziałało. Tanatos wyszarpnął sztylet i wyciągnął rękę do Zareka. - Nie jestem Daimonem, Mroczny Łowco. Nie pamiętasz? Byłem Apollitą, dopóki cię nie spotkałem. Żarek zmarszczył brwi. Tanatos złapał go za kołnierzyk i przytrzymał mocno. -Pamiętasz moją żonę, którą zabiłeś? Moją wioskę, którą zniszczyłeś? Wspomnienia rozbłysły w umyśle Zareka, ale widział tylko własną wioskę. Nie, chwileczkę. Coś sobie przypominał... Widok niezwyciężonego Daimona... ale to nie był mężczyzna, przed którym stał teraz. Tamten miał czerwone, płonące oczy. Nie, to był ktoś inny. Myślami powrócił do Nowego Orleanu. Do... Dlaczego nie mógł sobie przypomnieć? Przypominał sobie Sunshine Runningwolf w magazynie kiedy powiedział Dionizosowi i Camulusowi, żeby wsadzili sobie swoje rozkazy w tyłek, a potem pamiętał, jak wychodził z Acheronem na zatłoczoną ulicę. Błyskawica przecięła mu myśli. Widział coś... To był Acheron? Czy to jego widział?

Żarek walczył, żeby uporządkować wspomnienia. Ach, chrzanić. Jedyne wspomnienie, którego potrzebował, to właśnie to. Kopnął Tanatosa kolanem w pachwinę. Daimon złożył się wpół. - Martwy czy żywy, nadal boli, jak ci przykopią w jaja, nieprawdaż? Daimon syknął i zaklął. Żarek uderzył go obiema pięściami w plecy. -Jeśli ktokolwiek ma pomysł, jak zabić tego gościa, to jestem otwarty na wszelkie propozycje. Jess pokręcił głową. - Wyprztykałem się z dynamitu, masz jakieś granaty? - Nie przy sobie. Tanatos się wyprostował. - Czas umierać, Mroczny Łowco. - Jasne, ale może ty pierwszy? Żarek pochylił głowę i zaszarżował. Zwarli się i padli aa ziemię. Tanatos uniósł się nad Zarekiem i rozdarł mu koszulę. Czując ruchy jego rąk, Żarek domyślił się, że szuka piętna w kształcie łuku i strzał, o którym wspomniał Jess. - Niespodzianka, dupku, mamuśka zapomniała powiedzieć ci paru rzeczy na mój temat. Żarek usłyszał w oddali zbliżający się silnik. Wychwycił dźwięk ponad okrzykami Jessa, który wołał do Astrid, zeby uciekała razem z nim. Astrid odmawiała, a Sasha ujadał i ją popychał. Nagle nadleciał skuter śnieżny - w tej samej chwili, w której Żarek wyrwał się Tanatosowi.

-Padnij! Żarek nie rozpoznał głosu i normalnie nie posłuchałby, ale, do cholery, czemu nie? Miał już dość tego, że Daimon kopał go w tyłek. Padł na ziemię i odturlał się, a nad nim przeleciał ciemnozielony skuter. Mężczyzna na maszynie był ubrany na czarno i nosił czarny kask. Zatrzymał się z poślizgiem i wyciągnął broń. Jasny rozbłysk przeciął ciemność. Flara uderzyła w środek piersi Tanatosa, sprawiając, że poleciał do tyłu. - Jak śmiesz mnie zdradzać! - ryknął Tanatos. - Jesteś jednym z nas! Mężczyzna zsiadł ze skutera i przeładował pistolet na flary, podchodząc do miejsca, w którym nadal leżał Żarek. - Aha - rzucił gorzko. - Trzeba było o tym pomyśleć, zanim załatwiłeś Bjorna. - Nowo przybyły strzelił i znowu ściął z nóg Tanatosa. -To był jedyny z tych gości, którego byłem w stanie znieść. Nieznajomy pochylił się, pomógł Zarekowi wstać. Zdjął kask i podał go Zarekowi. - Zabieraj kobietę i znikaj. Szybko. Kiedy tylko Żarek spojrzał w oczy nieznajomego, wiedział, kto to jest. Jedyny znany mu Mroczny Łowca, którego jeszcze bardziej nienawidzono niż jego. - Spawn? Blond Apollita i Mroczny Łowca zarazem skinął: głową. - Idź - powiedział, przeładowując broń. - Tylko ja mogę go zatrzymać, ale nie zdołam go zabić. Na miłość

Apolla, niech ktoś dotrze do Acherona i powie mu, że Słoneczny Pogromca się wyrwał. Żarek pobiegł do Astrid. - Nie! - ryknął Tanatos. Żarek zobaczył rozbłysk pocisku, zanim oderwał się od dłoni Tanatosa. Odruchowo zawrócił w stronę Spawna. Pocisk go nie trafił, ale uderzył w wilka Astrid. Zwierzę zaskomlało, zamieniło się w człowieka i z powrotem w wilka. Żarek zamarł, kiedy zrozumiał, że pupil Astrid to katagarski Zwierzo-Łowca. Dlaczego niewidoma kobieta w towarzystwie Katagara przyjęła do siebie zbuntowanego Mrocznego Łowcę? - Sasha?! - zawołała Astrid. Jess podbiegł do Katagara, by go osłaniać, podczas gdy Żarek podszedł do Astrid. - Twój zmiennokształtny kumpel oberwał, księżniczko. Strach zmarszczył jej czoło. - Nic mu nie jest? Wziął ją na ręce, zaniósł do Jessa, a potem zaklął, gdy zdał sobie sprawę, że kowboj nie zdoła zabrać jej, i wilka w bezpieczne miejsce. Po trafieniu pociskiem energetycznym Katagarowie zwykle przez pewien czas przeskakiwali z jednej formy do drugiej. Jess mozolił się, żeby zabrać mężczyznę-wilka do samochodu. Kiedy tylko mu się udało, odjechał. Żarek założył Astrid kask. - Wygląda na to, że zostaliśmy we dwoje, księżniczko, bez wątpienia pożałujesz, że nie zostawiłem cię tu z Daimonem.

Astrid zawahała się, słysząc gniew i nienawiść w głosie Zareka. - Ufam ci. - Więc jesteś głupia. Wziął ją za rękę i odciągnął, żeby nie słyszała Spawna i Tanatosa. Niezbyt delikatnie pomógł jej wsiąść na skuter. Spodziewała się, że oddalą się od odgłosów walki, ale usłyszała, że jadą w ich kierunku. Odruchowo zasłoniła twarz, gdy coś zwaliło się obok nich. - Wskakuj - warknął Żarek. - Szybko. Poczuła, że siedzenie się ugina, i zaraz śmignęli daleko od wszystkich hałasów. Serce jej waliło młotem, gdy czekała, aż coś się stanie. Po pewnym czasie - miała wrażenie, że po wielu godzinach, ale pewnie to było kilka minut - Żarek zatrzymał skuter. Znowu wyczuła ruch na siedzeniu, kiedy ktoś zsiadł. Ponieważ Żarek nadal ją trzymał, domyśliła się, że to drugi Mroczny Łowca. - Dzięki - powiedział Spawn. - Nigdy się nie spodziewałem, że uratuje mnie Żarek z Mezji. - Wzajemnie, Spawn. Od kiedy to Daimony walczą ze swoimi? Głos Spawna napełnił się jadem. - Nigdy nie byłem Daimonem, Rzymianinie. - A ja nigdy nie byłem pierdolonym Rzymianinem. Spawn zaśmiał się gorzko. - Wobec tego rozejm?

Poczuła, że Żarek poruszył się za nią. - Rozejm. - Żarek chyba się obrócił i spojrzał w kierunku, z którego przyjechali. - Masz pojęcie, czym jest to coś, co mnie ściga? - Myśl o nim jak o Terminatorze. Jedyna różnica polega na tym, że ma zgodę na działanie od Artemidy. - Co masz na myśli? - Mój lud zna legendę na temat Słonecznego Pogromcy. Według niej, Artemida wybrała sobie jednego z nas, by został jej osobistym strażnikiem. Hołubiony bardziej niż inni jej ludzie Pogromca nie ma żadnej znanej słabości. Raz wypuszczony ma tylko jeden cel, zniszczyć Mrocznych Łowców. - Więc mówisz mi, że to Postrach? - A masz jakieś wątpliwości? - Nie. Nie po tym, co widziałem. Astrid usłyszała, że Spawn odetchnął głęboko. - Słyszałem, że Artemida ogłosiła polowanie na ciebie. Myślałem, że to Acheron cię zabije. - Cóż, zaufaj mi, jeszcze mnie nie zabili. Trzeba czegoś więcej niż to straszydło, żeby mnie załatwić. - Żarek umilkł na chwilę. - A tak z czystej ciekawości, co wy tu wszyscy robicie? Acheron zwołał zjazd i mnie nie powiadomił? - Bjorn zjawił się, bo ścigał grupę Daimonów. Ja, ponieważ poczułem Wezwanie. - Wezwanie? - zdziwiła się Astrid. Szczerze mówiąc, niewiele wiedziała o Apollitach i Daimonach. To była domena Apolla i Artemidy. - To jak latarnia morska kierująca cię do domu - wyjaśnił Spawn. - I nie może się temu oprzeć nikt, w kim

płynie krew Apollitów. Nawet teraz czuję, żeTanatos mnie wzywa. Myślę, że mogę mu się oprzeć tylko dzięki temu, że jestem Mrocznym Łowcą. W przeciwnym wypadku... Powiedzmy tylko, że nadszedł dla ciebie naprawdę przerażający czas. - Wątpię - żachnął się Żarek. - Jak więc go zabiję? - Nie zabijesz. Artemida stworzyła go tak, żeby nas tropił i uśmiercał. Nie znamy żadnej jego słabości. Nawet światło słoneczne mu nie szkodzi. Gorzej: zniszczy też każdego, kto będzie cię chronił. Chronił... Zarekowi znowu przypomniała się wioska. Stara kobieta, która umarła w jego ramionach... Co próbował mu powiedzieć umysł? - Czy Tanatos już kiedyś mnie ścigał? - zapytał Spawna. - Nadal żyjesz, więc narzuca się oczywista odpowiedź, że nie - prychnął Mroczny Łowca. A jednak... Żarek zsiadł ze skutera. - Masz, zabierz Astrid i... - Nie słyszałeś mnie, Żarek? Nie mogę jej zabrać. Tanatos zabije ją za to, że cię chroniła. Jest martwa, jeśli ją zostawisz. - Jest martwa, jeśli ze mną zostanie. - Wszyscy mamy problemy, a ten jest twój. Nie mój. Astrid miała nieodparte wrażenie, że Żarek pokazał Spawnowi środkowy palec. - Nawet o tym nie marz - odparł Łowca, potwierdzając jej domysły. Żarek usiadł z powrotem na skuterze.

- Ej, Żarek? - odezwał się Spawn. - Masz przy sobie komórkę? - Nie, spaliła się razem z domem dziewczyny. Usłyszała skrzypienie śniegu, kiedy Spawn do nich zawrócił. - Weź to i zadzwoń do Acherona, kiedy będziesz bezpieczny. Może on ci pomoże i zajmie się kobietą. - Dzięki. - W tym słowie zabrzmiało więcej agresji niż wdzięczności. - Ale co zrobisz bez komórki i skutera? - Odmrożę sobie tyłek. - Spawn umilkł na chwilę. -Nie martw się o mnie. Zapewniam, nic mi nie będzie. Żarek znowu objął Astrid. Usłyszała, że zapala skuter. - Dokąd jedziemy? - spytała. - Na kajaki do kloaki.

ROZDZIAŁ 11 - Cóż - powiedziata Astrid równie sarkastycznym tonem - mam zatem nadzieję, że masz mapę. Jeszcze nigdy tam nie byłam. - Zaufaj mi, znam tę okolicę jak własną kieszeń. Przeżyłem tam większość życia. Nie wiedząc, czy powinna się zaśmiać, czy jęknąć, trzymała się mocno, kiedy Żarek wyciskał ze skutera, ile tylko się dało. Silnik wibrował tak strasznie, że oczekiwała, ze zaraz się pod nimi rozpadnie. - Kapitanie - powiedziała, starając się najlepiej jak potrafi naśladować akcent Scottyego - obawiam się, że statek nie wytrzyma. Silniki warp więcej już z siebie nie dadzą. Zaraz się rozpadną. Gdyby go nie znała, przysięgłaby, że słyszy, jak Żarek się śmieje. _ Wytrzyma - odpowiedział, a jego niski głos zawibrował w jej prawym uchu. Przeszedł ją dreszcz, który nie miał nic wspólnego z niskimi temperaturami.

- Myślę, że chyba zaczynam się cieszyć, że jestem niewidoma - powiedziała. - Coś mi mówi, że gdybym widziała, z jaką niebezpieczną prędkością pędzisz, pewnie dostałabym zawału. - Bez wątpienia. Przewróciła oczyma, słysząc, jak ochoczo się z nią zgodził. - Nie masz pojęcia, jak kogoś pocieszać, co? -Jeśli nie zauważyłaś, księżniczko, to umiejętności społeczne nie są moją mocną stroną. Do diabła, ciesz się, że wiem, jak korzystać z łazienki. Och, naprawdę był zły. Jednakże w jego kwaśnych docinkach kryło się coś niemal czarującego. Były wściekłe i zgryźliwe, ale rzadko naprawdę podłe, i teraz, kiedy już zobaczyła prawdziwego Zareka, którego ukrywał przed wszystkimi, wiedziała, czym tak naprawdę są kolce, które stroszył. Zbroją. Zapewniały, że wszyscy będą się trzymali z dala od niego. Jeśli nie dopuścisz nikogo do serca, nigdy nie zrani cię niczyja zdrada. Nie miała pojęcia, jak mógł w ten sposób żyć. W ciągłym bólu i samotności. Pozwalając, by nienawiść kierowała wszystkim, co robi lub mówi. Żarek był surowym mężczyzną, który miał w sobie więcej jadu niż dziewięciogłowa Hydra. Ale nawet Hydra trafi na równego sobie. Tej nocy Żarek trafił na godnego siebie przeciwnika i nie chodziło o Tanatosa. Astrid nie zamierzała spisać go na straty.

Jechali tak długo, aż w uszach zaczęło jej brzęczeć i przemarzła na kość. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek zdoła odtajać. Żarek, który, jak się wydawało, nie dostrzegał zimna, nieustannie kluczył, jakby starał się utrudnić Tanatosowi wytropienie ich. Gdy już była pewna, że to tylko mit, że nieśmiertelni nie mogą zamarznąć na śmierć, Żarek wreszcie się zatrzymał. Wyłączył silnik. Nagła cisza była ogłuszająca. Przytłaczająca. Czekała, aż Żarek wstanie i pomoże jej zejść ze skutera, ale tylko ściągnął jej kask z głowy. Cisnął nim, klnąc. Usłyszała, jak kask uderza o ziemię, a potem znowu zapadła cisza, przerywana tylko ich oddechami. Wściekłość Zareka promieniowała na nią jak namacalna groźba. Była intensywna i przerażająca. Żarek chciał zranić Astrid, czuła to, ale głębiej pod tym krył się ból. - Kim jesteś? - zapytał głosem ostrym i równie lodowatym jak arktyczny wicher. Nadal ją trzymał, więc słowa zabrzmiały tuż przy jej uchu. - Powiedziałam ci. - Okłamałaś mnie, księżniczko - warknął. - Może i nie potrafię czytać w umysłach, ale wiem, że nie jesteś tym, kim się wydajesz. Ludzkie kobiety nie mają katagarskich towarzyszy. Chcę wiedzieć, kim naprawdę jesteś i dlaczego wpierniczałaś się w moje sny. Trzęsła się ze zdenerwowania. Co on teraz z nią zrobi? Zostawi ją na pastwę Tanatosa?

Bała się powiedzieć mu prawdę, ale zwykle nie kłamała, o ile naprawdę nie musiała. Miał prawo wściekać się na nią. Chociaż wcale go nie okłamała - po prostu przemilczała kilka kwestii. Na przykład, co naprawdę nią kierowało i dlaczego mu pomagała i jeszcze pominęła drobiazg, że wilk, który go nie cierpi, potrafi zmieniać się w człowieka... No dobra, skłamała, mówiąc, że Sasha nie żyje, ale Sasha sobie na to zasłużył. No i uśpiła Zareka. W porządku, nie okazała się tym razem ucieleśnieniem uczciwości, ale Żarek też nie był zbyt miły. Zwłaszcza teraz. Poczuła jego ciepły oddech na policzku. - Czym jesteś? - powtórzył. Astrid uznała, że najwyższy czas skończyć z kłamstwami. Zasługiwał, by znać prawdę, a ponieważ Artemida złamała umowę i wysłała Tanatosa, dlaczego miała dłużej osłaniać boginię? -Jestem nimfą. -Mam nadzieję, że tylko zgubiłaś dwie ważne sylaby z tego słowa, księżniczko. - Słucham? - Potrzebowała sekundy, żeby zrozumieć, co miał na myśli. I wtedy twarz jej zapłonęła. - Nie jestem nimfomanką! Jestem nimfą. Nimfą! Bez „mańką"! Przez kilka minut Żarek nie poruszył się i nie odezwał słowem. Potem odetchnął głęboko, przyglądając się kobiecie przed sobą i raz jeszcze spróbował zapanować nad wściekłością.

Przeklęta nimfa. Powinien się domyślić, że chodzi o coś takiego. Jasne, bo idea greckiej nimfy na Alasce to coś, co aż się człowiekowi narzuca. Jej rodzaj trzymał się zwykle plaż, oceanów, lasów albo siedział na Olimpie. Nie zjawiały się w czasie zamieci i nie ciągnęły rannych Mrocznych Łowców do domu. Żołądek mu się zacisnął, kiedy dotarł do niego powód jej obecności. Ktoś ją przysłał. Po niego. Złapał się mocno kierownicy - nie chciał jej puścić z obawy, co może zrobić Asttid. -Jakiego rodzaju nimfą jesteś, księżniczko? - Sprawiedliwości - odpowiedziała cicho. - Służę Temidzie i przysłano mnie, żebym cię osądziła. - Osądziła mnie? - Wydał z siebie odgłos pełen dogłębnego niesmaku. - To się po prostu we łbie nie mieści. Nigdy w życiu nie miał większej ochoty, żeby komuś przyłożyć. Wstał ze skutera, póki nad sobą panował, i odsunął się od Astrid. Oto całe jego szczęście, co? Wreszcie znalazł kogoś, o kim myślał, że go nie osądza, i okazało się, że to właśnie sędzia, którego jedynym celem jest osądzić jego samego i jego sposób życia. Och, naprawdę miał szczęście do ludzi. Bogowie nadal śmiali się z niego. Kpili. Wszyscy. Wściekły krążył wokół skutera, przyglądając się Astrid.

Robiła wrażenie takiej wymuskanej i dobrze ułożonej, z rękami złożonymi na kolanach i spuszczoną głową. Jak dama. Jak śmiała tak sobie z nim pogrywać?! Za kogo się uważal. Miał wyżej uszu ludzkich matactw. Dość gierek i kłamstw. Sędzia. Acheron przysłał sędziego przed egzekucją. Och, Żarek aż się zarumienił, że okazano mu tyle względów. Może naprawdę powinno mu być miło, że zadbano chociaż o pozory bezstronności. To było o całe niebo więcej niż to, co otrzymywał oskarżony niewolnik. -Dla ciebie to wszystko było grą, co, księżniczko? „Chodź, Żarek, usiądź mi na kolanach. Powiedz mi, dlaczego jesteś niegrzeczny". - Przed oczami mu pociemniało. Niebezpiecznie. - W dupie mam ciebie i całą resztę. Poderwała głowę. - Żarek, proszę! - Więc co? Uznałaś, że Acheron ma rację? Jestem psychotykiem, więc wyślijcie psy, żeby mnie zagryzły? Wstała i odwróciła się w stronę jego głosu. - Nie. Tanatos nie powinien się zjawić. A co do Acherona, to nigdy nie uznałby cię winnym. Gdyby nie on, już byś nie żył. Targował się z Artemidą, bogowie tylko wiedzą za jaką cenę, żebym mogła zjawić się u ciebie i znaleźć sposób, by ocalić ci życie. - Aha, pewnie - zakpił. - Taka jest prawda - odpowiedziała szczerze. - Zaprzeczaj temu, ile chcesz, ale to nie zmienia faktu, że stoimy po twojej stronie.

Obrzucił ją pełnym odrazy spojrzeniem i żałował, ze jest niewidoma i nie może tego docenić. -Powinienem cię tu zostawić, żebyś zamarzła na śmierć. Och, czekaj, jesteś nieśmiertelną nimfą. Nie możesz umrzeć. Uniosła głowę i stała, jakby przygotowywała się na na,-gorsze. _ Możesz mnie tu zostawić, jeśli chcesz, ale mężczyzna, którego poznałam, nie jest tak bezwzględny i okrutny. Nigdy nie zostawiłby kogoś na pewną śmierć. Zazgrzytał zębami. - Nic o mnie nie wiesz. Astrid odsunęła się od skutera. Podeszła powoli i wyciągnęła do Zareka rękę, szukając fizycznego kontaktu. Potrzebowała tego i coś jej mówiło, że on też. - Byłam w tobie. Wiem to, czego nie wie nikt inny. -1 co z tego? Czy to ma sprawić, że stanę się dla ciebie kochany i milusi? Patrzcie, mała księżniczka zakradła się do moich snów, żeby mnie uratować. Och, jaki jestem wzruszony. Mam się popłakać? Złapała go za rękę. Jego mięśnie były - jak on cały - napięte i twarde. Zacięte. - Przestań! Ujęła w dłonie jego zimne policzki. Były wysmagane wiatrem po jeździe, ale i tak rozgrzały jej lodowate palce. Na poły spodziewając się, że Żarek się odsunie, zdziwiła się, gdy tego nie zrobił. Stał jak posąg. W bezruchu. Zimny. Sztywny.

Przełknęła ślinę, żałując, że nie potrafi sprawić, by zrozumiał. Żałowała, że nie potrafi do niego dotrzeć i sprawić, by wreszcie przestał niszczyć samego siebie. Dlaczego nie chciał dostrzec prawdy? Żarek nie mógł odetchnąć, kiedy ujęła jego twarz w ciepłe dłonie. Była taka piękna z maleńkimi, migoczącymi płatkami śniegu na rzęsach i blond włosach. Widział ból na jej twarzy, czułość. Wydawało się, że chce mu pomóc, ale on nie potrafił w to uwierzyć. Ludzie zawsze myśleli tylko o sobie. Wszyscy. Ona nie stanowiła wyjątku. A jednak chciał jej uwierzyć. Chciał zapłakać. Co ona z nim zrobiła? Przez krótką chwilę w snach zaczął myśleć, że może nie jest taki zły. Że zasługuje na jakieś szczęście. Bogowie, ależ z niego głupiec! Jak mógł być tak głupi i ufny? Przecież wiedział swoje. Zaufanie to jedyna broń, która zabijała ludzi. Nie było na nie miejsca w jego świecie. Astrid pogłaskała jego policzki kciukami. - Nie chcę, żebyś zginął. - A to pech, bo ja owszem, księżniczko. Łzy napłynęły jej do oczu i stopiły śnieżynki na rzęsach. - Nie wierzę ci. Tanatos z radością dałby ci to, czego chcesz, a jednak z nim walczyłeś. Dlaczego? - Z przyzwyczajenia.

Zamknęła oczy, sfrustrowana. Przytrzymała mocniej jego twarz, a potem, ku jego całkowitemu zdumieniu, wybuchła śmiechem. - Naprawdę nie potrafisz się powstrzymać, co? Jej reakcja zupełnie go zaskoczyła. - Powstrzymać przed czym? -Zachowywaniem się jak dupek - odpowiedziała ze śmiechem. Nikt do tej pory nie ośmielił się z niego śmiać. A przynajmniej nie od dnia, w którym umarł. Potem Astrid zrobiła coś najbardziej niespodziewanego pod słońcem. Przysunęła się i go objęła. Śmiejąc się, przyciskała się do niego, co sprawiło, że całe jego ciało zapłonęło. To tak bardzo przypominało mu jego sen... Objęła go za szyję i przytuliła mocno. Nikt wcześniej nie obejmował go w taki sposób. Żarek nie wiedział, czy powinien ją przytulić, czy odepchnąć. W końcu niezręcznie odwzajemnił objęcia. W dotyku była taka jak we śnie. W każdym calu cudowna. Tego najbardziej nie mógł znieść. Uścisnęła go mocno. -Tak się cieszę, że Acheron przysłał mnie do ciebie. - Dlaczego? -Bo cię lubię, Żarek, i myślę, że ktoś inny na moim miejscu już dawno by cię zabił. Nabierając jeszcze więcej podejrzliwości, wypuścił ją z objęć i się odsunął. - Dlaczego przejmujesz się tym, co się ze mną stanie? Byłaś we mnie. Powiedz mi szczerze, że cię nie przerażam.

Westchnęła. - Szczerze mówiąc, owszem, przerażasz. Naprawdę. Ale zobaczyłam też w tobie dobroć. - A wioska, którą ci pokazałem we śnie? Ta, którą zniszczyłem. Zmarszczyła czoło. - To było rwane i fragmentaryczne. Nie miałam wrażenia, że to wspomnienie, tylko coś innego. -Co? - Nie wiem. Myślę, że wydarzyło się coś więcej, niż sobie przypominasz. Pokręcił głową. Jak mogła w niego wierzyć, skoro nawet on sam nie wierzył? - Naprawdę jesteś ślepa, co? - Nie. Widzę cię, Żarek. Tak jak nikt wcześniej cię nie widział. -Zapewniam cię, księżniczko, że gdybyś zobaczyła mnie naprawdę, uciekłabyś z krzykiem. -Tylko wtedy, gdybym wiedziała, że za mną pobiegniesz. To go ścięło z nóg. Nie mogła mówić poważnie. To była kolejna gierka. Kolejna próba. Nikt wcześniej go nie chciał. Ani matka, ani ojciec. Nawet właściciele. Sam siebie nie chciał. Więc jak ona mogła chcieć? Zamilkł, gdy poczuł dreszcz przeszywający mu ciało. - Tanatos nadchodzi. Oczy Astrid zrobiły się okrągłe ze strachu. - Jesteś pewien?

-Tak. Pociągnął ją w stronę skutera śnieżnego. Niedługo nadejdzie świt. On będzie uwięziony, aleTanatos... Daimon będzie mógł się poruszać w świetle dziennym. Żarek objął Astrid. Powinien ją tu zostawić za to, co mu zrobiła, oddać jąTanatosowi i może zyskać trochę na czasie. Ale opętała go ta idiotyczna myśl, żeby ją chronić. Nie, to nie była myśl, to było pragnienie, żeby zadbać o jej bezpieczeństwo. Godząc się z własną głupotą, włączył silnik i pojechał w kierunku swojego domu. Astrid głęboko zaczerpnęła tchu, kiedy znowu ruszyli. Pogwałciła tyle zasad, że wolała o tym nie myśleć. Kiedy jednak czuła wokół siebie ramiona Zareka, wiedziała, że było warto. Musiała go ocalić. Niezależnie od ceny. Nigdy w życiu nie czuła takiej determinacji, ani nie była równie pewna swego. Żarek dał jej pewność siebie i siłę, jakich w sobie nie znała. Potrzebował jej. Niezależnie od tego, co powiedział i co myślał. Potrzebował jej tak bardzo, że to aż bolało. Nie miał nikogo innego na świecie. I z jakiegoś powodu, którego nie pojmowała, chciała być kimś, na kim mógłby polegać. Tą, która go oswoi. Jechali prawie godzinę, zanim ponownie się zatrzymali. - Gdzie jesteśmy? - spytała, zsiadając ze skutera. - W mojej chacie. - Czy to bezpieczne miejsce?

-Ani trochę. I wygląda, jakby rozpętało się tu prawdziwe piekło. Żarek stał oszołomiony, rozglądając się wokół. Na śniegu nadal było widać krew, ale nie potrafił powiedzieć, czyją. Widok przeszył go na wskroś, kiedy dotarła do niego prawda. Zginął tu Mroczny Łowca. Jego rodzaj nie umierał zbyt często i Żarek poczuł dziwny ból na myśl o mężczyźnie, który zginął tej nocy. To nie było sprawiedliwe. To nie było w porządku. Jeśli ktokolwiek miał zapłacić taką cenę, to tylko on. To on powinien tu być i stawić czoło Tanatosowi. Myśl, że niewinny człowiek zamienił się w Cień, sprawiała, że zapragnął krwi Artemidy. I gdzie, u diabła, podziewał się Acheron? Jak na kogoś, kto podobno był gotów nadstawiać karku dla Mrocznych ł owców, stał się zaskakująco... nieobecny. Krzywiąc się, podszedł z powrotem do skutera. - Chodź - powiedział. - Mamy sporo do zrobienia. Odszedł i zostawił ją, żeby sama sobie poradziła. - Potrzebuję twojej pomocy - powiedziała. - Musisz mi powiedzieć, gdzie co jest, żebym na coś nie weszła. Już miał na końcu języka przypomnienie jej, że, jak sama twierdziła, potrafi o siebie zadbać. Zaraz jednak powróciły wspomnienia i przypomniał sobie, jak to jest, widzieć tylko cienie. Wpadać na rzeczy, bo się ich nie widzi. Nie chciał jej więcej dotykać.

Nie mógł nawet znieść myśli o tym, bo za każdym razem, gdy dotykał Astrid, pragnął jej jeszcze bardziej. Wbrew swojej woli wziął ją za rękę. - Chodź, księżniczko. Astrid powstrzymała uśmiech. Powiedział to ostro, a jednak czuła w sercu, że odniosła małe zwycięstwo. Nie wspominając już o tym, że przestał się posługiwać słowem „księżniczka" jak obelgą. Podejrzewała, że nie zdawał sobie sprawy, że gdy teraz tak do niej mówił, jego głos odrobinę łagodniał. Gdzieś w trakcie ich snów obelga, dzięki której trzymał Astrid na dystans, stała się czułym słowem. Zaprowadził ją do chaty. - Stań tutaj - powiedział, umieszczając ją na lewo od drzwi, zaraz za progiem. Słyszała, że krząta się po jej prawej stronie. Kiedy on był zajęty, ona pomacała ścianę, żeby znaleźć drogę do niego. To, co znalazła, zaskoczyło ją. Marszcząc brwi, przesunęła dłonią po zagłębieniach i płaszczyznach. To było niesłychane doznanie. Zawiłe. Złożone. Ale było to tak duże, że nie do końca pojmowała, co przedstawia. Powiodła ręką po wzorze i zdała sobie sprawę, że zajmuje całą ścianę. - Co to jest? - spytała. - Krajobraz nadmorski - odparł z roztargnieniem. -Krajobraz nadmorski wyrzeźbiony na twojej ścianie? - spytała, unosząc brew. - Nudzę się czasem, w porządku? - warknął. - i wtedy sobie dłubię. Czasem latem kończy mi się drewno, więc rzeźbię na ścianach i półkach.

Jak wilk, którego wyrzeźbił w jej domu. Astrid potknęła się o coś, kiedy sięgnęła do sąsiedniej ściany. Jakieś przedmioty spadły i rozsypały się jej pod nogami. Żarek zaklął. - Chyba kazałem ci się nie ruszać. - Przepraszam. Schyliła się, żeby pozbierać rzeczy i odkryła, że to wyrzeźbione w drewnie zwierzęta. Były ich dziesiątki. Oszołomiła ją misterność każdej figurki, kiedy przesuwała po nich palcami, zbierając je z podłogi. - Ty to wszystko zrobiłeś? Nie odpowiedział, tylko wyrwał jej figurki i odłożył na bok. - Żarek - powiedziała surowo - rozmawiaj ze mną. -i co mam powiedzieć? Tak, ja zrobiłem to wszystko. Z wykle rzeźbię trzy, cztery sztuki w ciągu nocy. I co z tego? - Więc powinno być ich więcej. Gdzie są pozostałe? - Nie wiem - odparł nieco mniej wrogo. - Niektóre zawożę do miasta i oddaję ludziom, a resztę palę, kiedy generatory padną. - Nic dla ciebie nie znaczą? - Nie. Dla mnie nic nie ma znaczenia. - Nic? Żarek zamarł, patrząc, jak Astrid klęka obok niego. Policzki miała spierzchnięte, jej skóra nie była już miękka i delikatna, jak wtedy, gdy pierwszy raz obudził się w jej domu. Patrzyła ponad jego ramieniem, ale wiedział, że to dlatego, że nie widzi, gdzie dokładnie jest jego twarz. Usta miała lekko rozchylone, włosy potargane.

Oczami wyobraźni widział ją w swoich ramionach, czuł jej skórę przesuwającą się po jego skórze. Wtedy dokonał oszałamiającego odkrycia. Na czymś mu zależało. Na niej. Chociaż go okłamała, nie chciał jej zranić. Nie chciał patrzeć, jak jej delikatna skóra niszczeje na mrozie. Powinno się ją chronić przed surowym klimatem. Jakże nienawidził siebie za tę słabość! - Nie, księżniczko - szepnął, a kłamstwo ugrzęzło mu w gardle. - O nic nie dbam. Wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego twarzy. - Kłamiesz na swój czy na mój użytek? - A kto mówi, że to kłamstwo? - Ja. Jak na mężczyznę, który o nic nie dba, bardzo się postarałeś, żebym była bezpieczna. Uśmiechnęła się do niego. - Naprawdę cię znam, mój książę z bajki. Naprawdę widzę to, co kryje się w tobie. - Jesteś ślepa. Pokręciła głową. - Nie jestem nawet w połowie tak ślepa jak ty. I wtedy zrobiła coś całkiem nieoczekiwanego. Pochyliła się i pocałowała go. Coś w nim pękło pod wpływem tego pocałunku, gdy poczuł jej wilgotne, słodkie usta. Język drażniący się z nim. To nie był sen. To się działo naprawdę. I było cudowne. Chociaż już wcześniej wspaniale smakowała, teraz było jeszcze lepiej.

Przycisnął ją do siebie, przejmując inicjatywę w pocałunku. Chciał ją pożreć. Wziąć ją teraz, na podłodze, kochać się z nią, aż będzie wykończony i zaspokojony. Jeżeli jednak sny stanowiły tu jakąś wskazówkę, potrzeba będzie więcej niż jednorazowego seksu, żeby ugasić ogień płonący w jego lędźwiach. Mógłby się kochać z tą kobietą całą noc i nadal prosić o więcej z nadejściem ranka. Astrid nie mogła oddychać, czując żarliwość jego pocałunku. Ogień jego ciała rozpalał jej własne. Był naprawdę dziki. Jej wojownik. Wsunął chłodną rękę pod jej koszulę i ujął pierś. Zadrżała, gdy odsunął koronkę stanika i musnął nabrzmiały sutek. Nigdy nie pozwoliła, żeby ktokolwiek tak się z nią obchodził. Z drugiej strony, zrobiła z Zarekiem mnóstwo rzeczy, których do tej pory nie robiła. Przez całe życie była powściągliwa i poprawna. Należała do kobiet, które żyją według zasad i nigdy nie szukają okazji, żeby je złamać lub nagiąć. Żarek coś w niej wyzwolił. Coś dzikiego i cudownego. Coś niespodziewanego. Oderwał się od jej ust i przesunął ręce niżej, po jej brzuchu. Zadrżała, kiedy rozpiął guzik jej spodni, a potem suwak. W ich snach fakt, że to nie działo się naprawdę, stanowił pewną ochronę. Wszystko było tylko snem. Teraz ta bariera zniknęła. Kiedy Żarek dotknie jej w rzeczywistości, nie będzie już powrotu.

A czemu nie, do diabła? Dla niej i tak już nie było powrotu. Nigdy już nie będzie taka sama. - Pozwolisz, że zerżnę cię na podłodze, księżniczko? -spytał głosem chrapliwym i basowym od pożądania. _ Nie - wydyszała. - Ale możesz się ze mną kochać, kiedy tylko zechcesz. Wzięła jego rękę i wsunęła ją sobie pod bawełniane figi. Zarekowi oddech zaczął się rwać, kiedy rozsunęła nogi, zapraszając go. Spojrzał na Astrid na podłodze. Jej podciągnięta pognieciona koszula odsłaniała zaokrąglony brzuch. Jego ręka kontrastowała z bladym różem bawełnianej bielizny. Drobniutkie kępki włosków wyzierały spod pasa fig, kiedy zaczął delikatnie masować jej wzgórek. Rozpięła mu spodnie, uwalniając członek w erekcji. Nie mógł się ruszyć, kiedy wzięła go w ciepłe dłonie. Płonąc, przesunął dłonią po wilgotnych kędziorkach u zbiegu ud, żeby popieścić ją, gdy ona dotykała jego. Już była wilgotna, jej wargi sromowe nabrzmiały, prosząc o więcej. Masowała go, sprawiając, że stwardniał niemal do granic bólu. Przesunął palce głębiej, rozkoszując się jej pomrukiem przyjemności. Pochylił głowę i zaczął się bawić sutkiem. Ssał i drażnił, nieśpiesznie ją smakując. Chcąc lepiej ją poczuć, zaczął wsuwać w nią palce i dotknął wtedy czegoś, co go zaskoczyło. Czegoś, czego nie było tam we śnie. Zamarł. Odsuwając się, zmarszczył brwi. Poczuł błonę dziewiczą pod palcami.

- Jesteś dziewicą? -Tak. Zaklął i odsunął się od niej. -Jesteś dziewicą - powtórzył. - Jak, u diabła, możesz być dziewicą? - To proste. Do tej pory nie spałam z mężczyzną. - Ale w moich snach... - To były tylko sny, Żarek. To nie było moje prawdziwe ciało. Pociemniało mu przed oczami. Nieuzasadniona zazdrość go zaślepiła. Ta mała nimfa znalazła sobie niezłą lukę w systemie. - To z iloma mężczyznami pieprzyłaś się w ich snach? - Ty łajdaku! - warknęła, siadając na podłodze. - Gdybym wiedziała, gdzie masz twarz, spoliczkowałabym cię za to! Wściekła, poprawiła ubranie i odsunęła się od niego. Policzki miała zaczerwienione, dłonie jej drżały; klęła pod nosem na nich oboje. I wtedy zrozumiał. Nie wściekałaby się tak, gdyby to, co powiedział, było prawdą. Nigdy nie była z innym mężczyzną. Była tylko z nim. Ta świadomość ścięła go z nóg. Nie mógł pojąć, dlaczego by miała ofiarować mu coś, czego nie dała nikomu innemu. W jego świecie to nie miało sensu. - Dlaczego chcesz być ze mną? Przerwała ubieranie się i spiorunowała go wzrokiem.

- Nie mam pojęcia. Jesteś zgryźliwy. Chamski. Okropny. Nigdy w życiu nie spotkałam nikogo bardziej zrzędliwego i... i... irytującego. Nikogo nie szanujesz, nawet samego siebie. Potrafisz się tylko czepiać, czepiać i czepiać. Nawet nie wiesz, jak być szczęśliwym. Otworzyła usta, żeby powiedzieć coś więcej, ale urwała, kiedy zdała sobie sprawę, jakim tonem zadał to pytanie. Jego głos był łagodny, dociekliwy. Nie oskarżycielski. A przede wszystkim Żarek pytał szczerze, z głębi duszy. Odpowiedziała więc prosto z serca. - Chcesz znać prawdę? Chcę być z tobą, bo jest w tobie coś, co sprawia, że robi mi się gorąco i cała drżę. Kiedy czuję cię blisko, chcę cię dotknąć. Wsunąć cię w siebie, żeby móc cię trzymać blisko i powiedzieć, że wszystko jest dobrze, że nie pozwolę, by ktokolwiek cię zranił. - Nie jestem dzieckiem - odparł ze złością. Astrid wyciągnęła rękę na oślep i znalazła jego dłoń przed sobą na podłodze. Chwyciła ją mocno. - Nie, nie jesteś dzieckiem. Nigdy nie byłeś. Dzieci powinno się chronić i powinno się o nie troszczyć. Nie miałeś nikogo, kto by cię przytulił, gdy płakałeś. Nikt cię nie pocieszał. Nie opowiadał ci bajek ani nie rozśmieszał, gdy byłeś smutny. Tragedia jego życia dotarła do niej, przeniknęła jej serce, sprawiając, że chciało się jej płakać z powodu niesprawiedliwości, jaka go dotknęła. Sprawy, które ona jako dziecko uznawała za naturalne, jemu były odebrane. Przyjaźń, szczęście, rodzina, smakołyki. A przede wszystkim miłość. Życie było dla niego bardzo niesprawiedliwe.

Przesunęła dłonią po muskularnej ręce i wsunęła palce w jego włosy, żeby pogłaskać go po głowie. - Kochaj się ze mną, Żarek. Nie mogę wymazać twojej przeszłości, ale mogę cię tulić teraz. Chcę się podzielić swoim ciałem z tobą, nawet jeśli tylko na krótko. Przycisnął ją do siebie z całej siły i pocałował żarliwie. Jęknęła, wyginając się w łuk, kiedy położył ją na podłodze. Zrzuciła buty, zdjęła spodnie i figi. Ściągnęła koszulę i rozpięła stanik. Powinna czuć zawstydzenie - nigdy nie rozbierała się przed nikim, nigdy nie była naga w obecności ubranej osoby. A jednak się nie wstydziła. Przy Zareku czuła się silna. Kobieca. Wiedziała, że Zarek jej pożąda, a ona pragnęła zaspokoić jego. Położyła się z powrotem na lodowatej podłodze. Żarek patrzył zahipnotyzowany; nie mógł się ruszyć, gdy ugięła nogi i rozsunęła je zapraszająco. Sutki miała stwardniałe od zimna i pożądania. Rozpuszczone włosy opadały jej na ramiona. Dłonie trzymała na brzuchu. Ale to od jej łona nie mógł oderwać wzroku. Już była wilgotna dla niego i obrzmiała pożądaniem w równym stopniu jak on. - Zimno mi - szepnęła. - Ogrzejesz mnie? Powinien wstać i zostawić ją tak na podłodze. Nie mógł. Nikt jeszcze nie ofiarował mu tak cennego daru. Nikt, prócz Astrid.

Złapał nakrycie siennika i przykrył ją. Sam się rozebrał i położył obok. Rozsunął jej uda szerzej i przez chwilę przyglądał się najintymniejszej części jej ciała. Była piękna. Przesunął palcami po jej napiętym łonie, sprawiając, ze jeszcze mocniej zadrżała pod ciepłymi futrami. Kciukami otworzył ją szeroko i pochylił się, żeby wziąć w usta. Astrid gwałtownie zaczerpnęła tchu, czując język Zareka. Muskał ją i drażnił, a gorący oddech parzył jej posladki Mocnymi dłońmi chwycił ją za biodra, przyciągając do ust i kłujących policzków. Jęknął, jakby smakowała niebiańsko. Astrid, oblizując usta, sięgnęła w dół, żeby ująć jego twarz, kiedy ją pieścił. Serce jej zabiło mocniej, gdy poczuła pod dłońmi jego napinające się szczęki. W snach jego dotyk był niesamowity, ale w rzeczywistości te doznania okazały się o niebo intensywniejsze. O wiele przyjemniejsze. W głowie jej się kręciło, serce biło jak szalone. Niepohamowana rozkosz przepływała przez ciało, sprawiając, że Astrid powtarzała imię Zareka, przyciskając się mocniej do jego ust. A kiedy osiągnęła rozkosz, wyrwał jej się krzyk; przytrzymywała jego głowę blisko siebie, gdy sama rozpadała się na tysiąc iskierek błogości. Nadal ją pieścił i drażnił, aż mogła już tylko błogo pojękiwać. Odsunął się, żeby spojrzeć na Astrid dyszącą na podłodze. Górną połowę ciała miała przesłoniętą futrami

i kocami, ale dolna pozostała naga i, wilgotna, lśniła w świetle latarni. Astrid miała zaróżowioną twarz, oczy jej błyszczały. Nigdy dotąd nie miał kobiety w swoim domu. Nie mówiąc już o nagiej kobiecie. Ściągnął z niej przykrycia. Jęknęła, gdy podrażniły jej opuchnięte, wrażliwe sutki. Żarek odsunął się od niej tylko na chwilę, żeby się rozebrać. Sięgnęła ku niemu, kiedy położył się obok niej i pozwolił, żeby ogrzała go swoim żarem. Zamruczał, kiedy twarde sutki otarły mu się o pierś. Koniuszek członka przylegał do wilgotnych włosków między jej udami. Astrid okryła ich z powrotem kocami i całym ciałem przytuliła się do Zareka. Bogowie, jak cudownie było czuć ją pod sobą! Twarzą w twarz. Kiedy obejmowała go w pasie nogami. Gdy głaskała jego nagie plecy. Pochylił się i pocałował ją, wsuwając głęboko język. Ale to nie jej usta chciał spenetrować... Przesuwał dłoń wzdłuż jej ręki, aż mogli spleść palce. Przytrzymując jej rękę nad ich głowami, pogłębił pocałunek. Astrid przełknęła ślinę, czując, jak Żarek przenosi ciężar potęznego, umięśnionego ciała, układając się równolegle do niej. Przycisnął członek do jej łona. Wygięła się w łuk, czekając, aż w nią wejdzie. Pogłębił pocałunek i jednym pchnięciem wsunął się w nią głęboko.

Astrid skrzywiła się i jęknęła, czując nagły ból, który przytłumił rozkosz. Żarek natychmiast się wycofał. - O Boże, Astrid, sprawiłem ci ból? Przepraszam. Nie wiedziałem, że to zaboli. Jego skrucha była tak natychmiastowa i szczera, że zaskoczyła Astrid bardziej niż ból. Przeprosiny i Żarek pasowały do siebie tak, jak jeżo-zwierze i balony. Najwyraźniej nie wiedział tego, co ona. - Nic się nie stało - powiedziała, całując go, dopóki się nie uspokoił. - Powinno boleć za pierwszym razem. - Mnie nie bolało za pierwszym razem. Wierz mi. Zaśmiała się. -To kobieca specyfika, mój książę z bajki. Nie stało się nic złego, naprawdę. Sięgnęła w dół i znalazła go - nadal twardego i pulsującego. Jęknął gardłowo, kiedy go dotknęła. Przygryzając usta, poprowadziła go z powrotem w siebie. Zesztywniał, nie pozwalając, by go wsunęła. - Nie chcę cię skrzywdzić. Radość wypełniła Astrid. - Nie skrzywdzisz. Chcę cię mieć w sobie. Wahał się kilka chwil, zanim znowu powoli się w nią wsunął. Oboje jęknęli. Astrid wygięła się w łuk, czując go w sobie głęboko i mocno; to było niesamowite doznanie. Tak ją wypełniał! I był taki władczy. Przesuwała rękami po jego muskularnych plecach i ramionach.

Jedyne, co mogłoby sprawić, że byłoby jeszcze cudowniej, to możliwość patrzenia mu w oczy, gdy ją kochał. Tylko tego jej brakowało z przeżyć we śnie. Chociaż teraz czuła go o wiele pełniej, żałowała, że nie może na niego patrzeć. Wypowiadając jej imię z jękiem, przycisnął usta do szyi Astrid. Drażnił jej skórę kłami, poruszając się na niej powoli i z mocą. Serce mu biło jak szalone, gdy rozkoszował się jej ciepłem i wilgocią. Miękkość jej ciała dawała mu ukojenie. Odkrył raj w jej dotyku. Niebo w dźwięku swego imienia na jej ustach. Nigdy sobie nie wyobrażał, że biorąc kobietę w ten sposób, może poczuć to, co czuje przy Astrid. Ujęła jego twarz w dłonie. - Co robisz? - szepnął. - Chcę cię widzieć. Położył dłoń na jej rękach, a potem obrócił twarz, żeby pocałować wnętrze jej dłoni. Astrid rozpłynęła się pod wpływem czułości tego gestu, podczas gdy on powoli i z mocą poruszał się na niej. Zarost zakłuł ją w dłonie, ale usta były miękkie i delikatne. Był niczym ujarzmiona pantera. Pantera, która w głębi serca nadal jest dzika, ale potrafi przyjść do ciebie i otrzeć s.ę pyskiem o twoją dłoń, pod warunkiem, że dbasz o nią i nie poruszasz się zbyt gwałtownie. Przesunął się do przodu i przycisnął usta do jej szyi. Zadrżała, głaszcząc mocne plecy i zsuwając ręce niżej, na biodra. Uwielbiała go tam dotykać. Czuć, jak jego lędźwie się poruszają, gdy wbija się w nią.

Przesunęła ręce na jego podbrzusze i wsunęła je między nich. Jego włosy delikatnie ją drapały, kiedy wzięła w dłoń wilgotny członek, żeby czuć, jak wsuwa się w nią i wysuwa. Żarek wstrzymał oddech, gdy go dotknęła, kiedy on się w niej poruszał. Jak słodko było czuć jej dłonie... Całował ją, podczas gdy ona badała miejsce, w którym się łączyli, a kiedy delikatnie uścisnęła mosznę, zamruczał, czując, że jest o krok od orgazmu. -Spokojnie, księżniczko - wydyszał, odsuwając jej dłonie. - Nie chcę jeszcze kończyć. Chcę czuć cię trochę dłużej. Astrid uśmiechnęła się, słysząc jego chrapliwe słowa. Przytrzymał jej ręce nad ich głowami i pochylił się, żeby delikatnie skubnąć jej pierś. Tak bardzo kochała tego mężczyznę! Ze wszystkimi jego wadami, drażliwością i całą resztą. - Jestem cała twoja, kochany- szepnęła. - Nie śpiesz się. Zatem się nie śpieszył. Wycałował każdy cal jej ciała, do którego mógł sięgnąć, nie wychodząc z niej. Każda czuła pieszczota działała na nią jeszcze silniej, ponieważ wiedziała, jak niezwykłe dla niego jest takie zachowanie. To nie był mężczyzna, który tulił się do każdego. Nie wziąłby chętnie każdej kobiety, która się do niego uśmiechnie. Był lisem, który wychodził z nory jedynie wtedy, gdy słyszał tylko jej kroki. Tylko ona go oswoiła. Nigdy nie będzie należał do nikogo tak, jak do niej. Astrid szczytowała, wykrzykując jego imię.

Żarek przyśpieszył i zaraz dołączył do niej w błogim ukojeniu; w głowie mu się kręciło. Leżał na Astrid zdyszanej i słabej, słuchając, jak jej serce bije tuż przy jego piersi. Nie było miejsca na świecie, w którym wolałby być bardziej niż tu z nią; zapach jej słodkiej, spoconej skóry ukołysał go i ukoił. Nigdy nie było mu równie ciepło. Nigdy nie zaznał takiego zaspokojenia. Nie był tak szczęśliwy. Chciał tylko leżeć z nią nagi i zapomnieć o reszcie świata. Niestety, właśnie na to nie mógł sobie pozwolić. Całując ją delikatnie, odsunął się. - Powinniśmy się ubrać. Nie wiem, czy Tanatos się tu zjawi, ale obstawiam, że owszem. Pokiwała głową. Żarek zawahał się na widok krwi na jej udach po przerwaniu hymenu. Zaciskając zęby, odwrócił się, zawstydzony, że w końcu wziął ją na podłodze, jak zwierzę. Nie zasługiwała na to. Nie zasługiwała na niego. Co zrobił? Zniszczył ją. Usiadła i dotknęła jego ramienia. To wrażenie wstrząsnęło nim. Było znajome. Cudowne. Dlaczego więc bolał go żołądek? - Żarek? Coś się stało?

- Nie - skłamał, nie potrafiąc jej powiedzieć, o czym myślał. Nigdy nie powinna była spać z czymś takim jak on. Tak bardzo jej nie dorównywał, że nie zasługiwał na jej dobroć. Na nic nie zasługiwał. A mimo to, wyciągnęła do niego rękę i go dotknęła. Nie pojmował tego. Oparła policzek o jego plecy i objęła go w pasie. Ledwie mógł oddychać, kiedy uspokajająco pogłaskała go po piersi. - Niczego nie żałuję. Mam nadzieję, że ty też nie. Oparł się o nią, starając się, żeby zbolałe serce nie przyćmiło tego, co właśnie przeżyli. - Jak mógłbym żałować najlepszej nocy w swoim życiu? Zaśmiał się gorzko, przypominając sobie wszystko, co się wydarzyło, odkąd Jess brutalnie go obudził. - O ile nie liczyć Terminatora, który nas ściga, bogini, która chce mojej śmierci i... - Rozumiem - powiedziała ze śmiechem Astrid. Przytuliła twarz do jego szyi, wywołując u niego dreszczyk. -Sytuacja wygląda beznadziejnie, co? Zastanowił się nad tym. - „Beznadziejna" sugeruje, że kiedyś istniała jakaś nadzieja. A to kolejne słowo, którego nie rozumiem. Nadzieja istnieje tylko dla ludzi, którzy mają wybór. - A ty nie masz? Bawił się pasmem jej jasnych włosów. -Jestem niewolnikiem. Nigdy nie miałem nadziei. Po prostu robię, co mi każą.

- A jednak zawsze się stawiasz. To nie do końca była prawda. Jako człowiek nie śmiał otworzyć ust i zaprotestować. Znosił jedno lanie po drugim, poniżenie po poniżeniu, i nic nie robił. Dopiero jako Mroczny Łowca nauczył się walczyć. - Myślisz, że Sashy nic nie jest? Zaskoczyła go nagła zmiana tematu. -Tak. Jess ma rękę do zwierząt. Nawet Katagarów. Zachichotała. - No proszę, mam wrażenie, że jednak się uczysz jak kogoś pocieszyć. Raczej się spodziewałam, że powiesz, że masz nadzieję, że Sasha leży już martwy w jakimś rowie. Spojrzał na jej drobną dłoń opartą tuż nad jego sercem. Miała rację. Oswajała go. Zmieniała. I to przerażało go bardziej niż potwór, który chciał ich zabić. Z Tanatosem można sobie poradzić, ale z tymi uczuciami... Wobec Astrid był bezradny. - No cóż, przy odrobinie szczęścia może się okazać, że nie da się go uratować. Roześmiała się, a potem leciutko pocałowała go w plecy. Odsunęła się, żeby się ubrać. Żarek patrzył na nią z bijącym sercem. Co w niej było «;>kiego, że pragnął być czymś więcej niż tym, czym jest? Dla niej chciał być przyzwoity. Dobry. Ludzki. A taki nigdy nie był. Zmusił się do wstania, wrzucił stare ubrania do kubła .... śmieci i wyjął świeżą zmianę z szafy. Przynajmniej nie

miał już dziury w plecach płaszcza. Potrzebował kilku minut, żeby ubrać Astrid w jedną z jego starych kurtek puchowych. - Co to jest? - spytała, kiedy zarzucił jej kurtkę na ramiona. - Będzie ci w tym cieplej niż w twoim płaszczu. Wsunęła ręce w zdecydowanie za długie rękawy, podczas gdy Żarek szukał dla nich rękawiczek, czapek i szalików. _ Dokąd idziemy? Chyba niedługo nadejdzie świt? _ Tak i sama zobaczysz. W pewnym sensie. Kiedy już ubrał Astrid jak należy i włożył ocieplane buty, odsunął na bok piecyk opalany drewnem, żeby dostać się do klapy w podłodze. Pomógł Astrid zejść do dziury, potem zszedł za nią i zamknął klapę. Za pomocą telekinezy przesunął piecyk z powrotem na miejsce. - Gdzie jesteśmy? - W tunelach. Włączył latarkę. Było tu ciemniej niż w grobie i zimniej niż w piekle. Ale tu będą bezpieczni. Przynajmniej przez jakiś czas. Jeśli Tanatos wróci tu za dnia, nie znajdzie ich. Nikt nie wiedział o tym miejscu. - A co to za tunele? - Pokrótce to owoc nudy. Kiedy porzeźbiłem całą chatę, zacząłem pod nią kopać. Uznałem, że zyskam trochę przestrzeni do ruchu podczas lata, a poza tym w lecie jest tu trochę chłodniej, a zimą troszkę cieplej. Nie wspominając już o tym, że zawsze paranoicznie się bałem, że pewnego

dnia Acheron zjawi się, żeby mnie zabić. Chciałem mieć drogę ucieczki, o której by nie wiedział. -Ale ziemia jest zamarznięta na kość. Jak sobie poradziłeś? -Jestem silniejszy niż zwykły człowiek i miałem na to dziewięćset lat. Uwięzienie i nuda sprawiają, że ludzie są zdolni do różnych szaleństw. - Na przykład kopią tunel do Chin? - Właśnie. Poprowadził ją wąskim korytarzem do małego pomieszczenia, w którym trzymał broń. - Zostaniemy tu cały dzień? - Ponieważ nie chcę wybuchnąć żywym ogniem z powodu słońca, myślę, że to najlepsze, co możemy zrobić, nie uważasz? Pokiwała głową. Kiedy już miał tyle broni, ile zdołał udźwignąć, zabrał Astrid na koniec najdłuższego tunelu. Klapa nad nimi prowadziła do gęstego lasu, który otaczał jego chatę. Będą mogli bezpiecznie wyjść tędy po zmroku. - Może byś się przespała? - zaproponował. Niewiele myśląc, zdjął futro z piżmowołu i zrobił jej posłanie na podłodze. Już chciała zaprotestować, ale ugryzła się w język. Dobre uczynki nie leżały w naturze Zareka. Nie zamierzała na nie narzekać. Położyła się więc na jego kurtce. Żarek jednak nie zamierzał kłaść się obok. Krążył po < iasnej przestrzeni i najwyraźniej czekał, aż Astrid zaśnie.

Ciekawa, co Żarek zamierza, zamknęła oczy i udała, " Odczekał jeszcze kilka minut, zanim wyjął komórkę od Spawna. Wspiął się na schody i otworzył klapę prowadzącą do lasu, żeby złapać zasięg. Zadbał o to, żeby nie wpuścić do wnętrza światła przedświtu. Nie wiedział, czy mu się uda, ale musiał spróbować. Wybrał numer do Asha. -No już, odbierz - mruczał pod nosem. - Odbierz, do cholery. Astrid leżała cicho, wiedząc, że komórka nigdy zadzwoni tam, gdzie znajduje się Acheron. Artemida na to me pozwoli. Jednakże Artemida nie kontrolowała wszystkiego. Wykorzystując swoje ograniczone moce, Astrid „wspomogła" sygnał. *** Ash obudził się gwałtownie, kiedy zadzwonił telefon. Odruchowo sturlał się z łóżka po plecak i dopiero wtedy przypomniał sobie, że nie wolno mu odbierać komórki, kiedy jest w świątyni Artemidy. Właściwie, jak się nad tym zastanowić, telefon w ogolę nie powinien zadzwonić. W końcu na Olimpie nie było nadajnika. To znaczyło, że musi dzwonić Astrid... Jeśli jednak Artemida przyłapie go na rozmowie z nimfą, wścieknie się na niego i zerwie umowę. Nie przejmował

się, co prawda, co zrobi z nim, ale nie zamierzał pozwolić, żeby wyładowała się na Astrid. Zgrzytając zębami, wyciągnął telefon, odczekał, aż włączy się poczta głosowa, i wysłuchał wiadomości. To, co usłyszał, sprawiło, że wzrok mu się zamglił. Nie dzwoniła Astrid, tylko Żarek. - Do diabła, Acheron, gdzie jesteś? - warknął Żarek, a po kilku sekundach dodał: - Potrzebuję... twojej pomocy. Ashowi zacisnął się żołądek, kiedy usłyszał trzy słowa, których w życiu nie spodziewałby się po Zareku. Musiało być bardzo źle, skoro były niewolnik w ogóle przyznał, że potrzebuje czyjejś pomocy. Zwłaszcza pomocy Acherona. - Słuchaj - mówił Żarek - wiem, że już po mnie, i mam to w nosie. Nie wiem, na ile orientujesz się w mojej sytuacji, ale ktoś tu jest ze mną. Nazywa się Astrid i mówi, że jest nimfą sprawiedliwości. To coś, ten Tanatos, ściga mnie i zabiło już dzisiaj jednego Mrocznego Łowcę. Wiem, że jesli dorwie Astrid, ją też zabije. Musisz ją dla mnie ochronić... proszę. Musisz się tu zjawić i chronić ją, kiedy będę walczył z Tanatosem. Jeżeli nie przez wzgląd na mnie, zrób to dla niej. Nie zasługuje na śmierć za to, że próbowała mi pomóc. Ash usiadł na łóżku. Trzymał komórkę tak mocno, że wrzynała mu się w dłoń. Chciał odebrać, ale nie śmiał. Ogarnęły go wściekłość i ból. Jak Artemida śmiała znowu go zdradzić! Niech ją diabli.

Powinien był wiedzieć, że nie uwięzi Tanatosa, chociaż obiecała. Cóż dla niej znaczyła jeszcze jedna śmierć? Nic. Dla niej nie liczyło się nic oprócz tego, czego sama chciała. On jednak się przejmował. Przejmował się w stopniu, którego Artemida nigdy nie pojmie. -Jestem w swojej chacie i mam telefon Spawna. Zadzwoń. Jak najszybciej trzeba zabrać stąd Astrid. Telefon zamilkł. Ash odrzucił koce i siłą woli rozkazał ubraniom odziać swoje ciało. Wściekły, wrzucił komórkę do plecaka i z hukiem otworzył drzwi sypialni. Artemida siedziała na tronie, a przed nią stał jej brat bliźniak, Apollo. Oboje aż podskoczyli, gdy wszedł Acheron. Nic dziwnego, że Artemida powiedziała mu, że powinien odpocząć. Wiedziała, że lepiej nie dopuścić do tego, by on i Apollo znaleźli się w jednym pomieszczeniu. Dogadywali się jeszcze „lepiej" niż Artemida i Simi. Apollo rzucił się na niego. Ash machnął ręką i cisnął bogiem do tyłu. -Trzymaj się z dala ode mnie, Słoneczko. Nie mam dziś nastroju na twoje towarzystwo. Kiedy podszedł do drzwi, Artemida zagrodziła mu drogę. - Co robisz? - Wychodzę. - Nie możesz. - Zejdź mi z drogi. Zważywszy na moje samopoczucie, mogę ci zrobić krzywdę, jeśli dalej będziesz tu stała.

- Przysiągłeś, że zostaniesz tu przez dwa tygodnie. Jeśli opuścisz Olimp, umrzesz. Nie możesz złamać słowa, sam dobrze wiesz. Ash zamknął oczy i przeklął ten jeden maleńki drobiazg, o którym zapomniał w gniewie. W przeciwieństwie do olimpijskich bogów, przysięga naprawdę go wiązała. Raz wypowiedziana obowiązywała go, choćby nie wiadomo jak bardzo pragnął czegoś przeciwnego. -Co on tu robi? — warknął Apollo. — Powiedziałaś mi, że już tu nie przychodzi. - Zamknij się - rzucili jednocześnie Acheron i Artemida. Ash spiorunował wzrokiem Artemidę, która cofnęła się o krok. - Dlaczego mnie okłamałaś w sprawie Tanatosa? Powiedziałaś mi, że znowu zostanie zamknięty. - Nie kłamałam. - Nie? Dlaczego więc szalał ostatniej nocy na Alasce, zabijając moich Mrocznych Łowców, po tym jak mi powiedziałaś, że znowu go zamknęłaś? - Zabił Zareka? Acheron wydął usta. - Zmaż tę nadzieję z twarzy. Żarek żyje, ale zginął ktoś inny. Artemidzie zrzedła mina. -Kto? - A skąd mam wiedzieć? Ugrzęzłem tu z tobą. Zesztywniała, słysząc ton, jakim to powiedział. - Kazałam Wyroczniom zamknąć go po tym, jak uwolnił go Dion. Zakładałam, że to zrobiły.

- Kto więc tym razem go wypuścił? Oboje spojrzeli na Apolla. - Nie ja - warknął bóg. ~ Nawet nie wiem, gdzie trzymasz tego stwora. - Lepiej, żeby to nie była twoja sprawka - warknął Ash. Apollo uśmiechnął się drwiąco. - Nie przestraszysz mnie, człowieku. Już raz cię zabiłem, mogę znowu to zrobić. Ash uśmiechnął się powoli i chłodno. To było wtedy, a teraz jest teraz i tym razem grają na zupełnie nowym terenie z całkiem nowiutkimi regułami. Dałby wszystko, żeby przedstawić je Apollowi. - Spróbuj. Proszę. Artemida stanęła między nimi. -Wyjdź, Apollo. -Aon?! - To nie twoja sprawa. Apollo spojrzał na nich, jakby się brzydził obojgiem. - Nie mogę uwierzyć, że wpuszczasz coś takiego jak on do swojej świątyni. Czerwieniąc się, Artemida odwróciła wzrok, zbyt zawstydzona, żeby powiedzieć coś bratu. Tego właśnie Ash spodziewał się po niej. Wstydząc się jego i ich związku, Artemida zawsze próbowała trzymać Asha z dala od reszty olimpijczyków. Od wieków pozostali bogowie wiedzieli, że Acheron do niej przychodzi. Nie brakowało plotek na temat tego, co razem robią i jak długo u niej zostaje, ale Artemida nigdy nie potwierdziła, że coś ich łączy. Nigdy nie raczyła dotknąć go przy świadkach.

To dziwne, że nawet po jedenastu tysiącach lat nadal go bolało, że był jej małym, wstydliwym sekretem. I po tym wszystkim, co ich łączyło i co zrobili, nadal nie była w stanie nawet spojrzeć na niego w czyjejś obecności. A jednak przywiązała go do siebie i nie pozwalała mu odejść. Ich związek był chory i Ash dobrze o tym wiedział. Niestety, nie miał w tej kwestii wyboru. Gdyby jednak zdołał kiedyś się wyzwolić, uciekałby tak szybko, jak tylko się da. Artemida wiedziała o tym równie dobrze jak on. I dlatego tak mocno go trzymała. Apollo skrzywił się pogardliwie. - Tsoulus. Ash zesztywniał, słysząc obelgę w grece. Nie pierwszy raz go tak nazwano. Jako człowiek, zareagował na to słowo wyzywająco, z chorą radością. Jedyne, co naprawdę go bolało, to świadomość, że jedenaście tysięcy lat później ta obelga odpowiadała prawdzie w równym stopniu, co wtedy. Tyle że teraz ten tytuł już go nie cieszył. Teraz ranił go do głębi. Artemida złapała brata za ucho i pchnęła w stronę wyjścia. - Wynoś się - warknęła, wyrzucając go i zatrzaskując drzwi. Odwróciła się do Acherona. Nie poruszył się. Obelga nadal się w nim żarzyła. - To idiota. Ash nie zawracał sobie głowy zaprzeczaniem. Zgadzał się z nią całkowicie.

- Simi, przyjmij ludzką formę. Demon wyfrunął z rękawa i objawił się obok Asha. - Tak, akri. - Chroń Zareka i Astrid. - Nie! - warknęła Artemida. - Nie możesz tego wypuścić, bo powie Zarekowi o wszystkim, co się wydarzyło. - i dobrze. Czas, żeby zrozumiał. - Co zrozumiał? Chcesz, żeby poznał prawdę na twój temat? Ash poczuł falę, która przepłynęła przez niego, i wiedział, że jego oczy ze srebrnych stały się czerwone. Artemida cofnęła się, potwierdzając ten fakt. -To przed prawdą na twój temat go chroniłem - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Czyżby? Naprawdę chodziło o mnie czy wymazałeś jego wspomnienia z tamtej nocy, bo bałeś się, co pomyśli o tobie? Fala przybrała na sile. Ash podniósł rękę, by uciszyć Artemidę, zanim będzie za późno i moce przejmą nad nim władzę. Minęło zbyt wiele czasu, odkąd ostatni raz się żywił, i był zbyt rozchwiany, żeby panować nad sobą. Jeśli dalej będą się kłócić, trudno powiedzieć, co się może wydarzyć. Spojrzał na Simi, która czekała u jego boku. - Simi, nie rozmawiaj z Zarekiem, ale zadbaj, byTanatos nie zabił żadnego z nich. - Powiedz temu, żeby nie zabiło też Tanatosa. Ash chciał się sprzeciwić, ale się powstrzymał. Nie mieli czasu, a on ledwo nad sobą panował. Gdyby Tanatos zabił

Zareka i Astrid, życie bardzo skomplikowałoby się dla nich wszystkich. - Nie zabijaj Tanatosa, Simi. A teraz idź. - Dobrze, akri, ochronię ich. Simi zniknęła. Artemida zmrużyła oczy, patrząc na Acherona. - Nie mogę uwierzyć, że wypuściłeś to coś samo. To jest gorsze od Zareka i Tanatosa razem wziętych. - Nie mam wyboru. Pomyślałaś w ogóle, co się stanie, jeśli Astrid umrze? Jak twoim zdaniem zareagują jej siostry? - Nie może umrzeć, dopóki one tego nie zechcą. - To nie jest prawda i dobrze o tym wiesz. Istnieją pewne sprawy, nad którymi nie panują nawet Parki. I zapewniam cię, że jeśli twój szalony pupilek zabije ich ukochaną młodszą siostrę, zażądają za to twojej głowy. Ash nie musiał mówić nic więcej. Jeżeli Artemida straci głowę, świat, jaki wszyscy znali, zamieni się w coś naprawdę przerażającego. - Porozmawiam z Wyroczniami. - Koniecznie, Artie, a skoro już o tym mowa, lepiej pomyśl, czy samej nie znaleźć Tanatosa i nie zabrać go do domu. Wydęła wargi. - Jestem boginią, a nie służącą. Nie aportuję. Ash podszedł i stanął ledwie o dłoń od niej. Powietrze między nimi zafalowało od ich walczących mocy i wściekłości żywych emocji. - Prędzej czy później każdy musi zrobić coś, co jest poniżej jego godności. Pamiętaj o tym, Artemido.

Odsunął się i odwrócił. -Tylko dlatego, że ty sprzedałeś się tak tanio, nie znaczy, że ja też muszę. Zamarł, nadal stojąc do niej plecami, kiedy jej słowa go przeszyły. Były okrutne i szorstkie. Już miał przekleństwo na końcu języka. Nie sklął jej jednak i miała diabelne szczęście, że tak nad sobą panował. Odezwał się jednak spokojnie, z uwagą dobierając kolejne słowa: -Na twoim miejscu, Artie, modliłbym się, żebym nigdy nie dostał tego, na co naprawdę sobie zasłużyłem. Jeśli Tanatos zabije Astrid, nawet ja nie zdołam cię uratować.

ROZDZIAŁ 1 2 Żarek rzucił telefon i spojrzał na Astrid śpiącą na jego futrze. On też potrzebował odpoczynku, ale nie był w stanie się położyć. Był zbyt podenerwowany, żeby zasnąć. Zamknął klapę i podszedł do legowiska. Powróciły wspomnienia. Widział siebie szalejącego. Widział twarze i płomienie. Czuł w sobie skwierczącą wściekłość. Zabił tych, których miał chronić. Zabił... Nikczemny śmiech rozbrzmiał echem w jego głowie. Rozbłysk błyskawicy wypełnił pokój. I Ash... Żarek usiłował sobie przypomnieć. Dlaczego nie mógł sobie przypomnieć, co się wydarzyło w Nowym Orleanie? Co się wydarzyło w jego wiosce? Pamiętał tylko urywki, które nie miały sensu. Jak tysiące kawałków układanki, które rozrzucono na podłodze - Zarek nie miał pojęcia, jak to poskładać.

Krążył po niewielkim pomieszczeniu, starając się przywołać przeszłość. Godziny upływały powoli, a on nasłuchiwał odgłosów zdradzających nadejście Tanatosa. Gdzieś koło południa wyczerpanie wzięło nad nim górę i Żarek położył się obok Wbrew sobie wziął ją w objęcia i zaciągnął się słodkim, cudnym zapachem jej włosów. Wtulił się w nią, zamknął oczy i pomodlił się o dobry sen... *** Żarek potknął się, kiedy szarpnięto go do przodu i przywiązano do słupa do biczowania na rzymskim dziedzińcu. Zerwano z niego obszarpany, wytarty peplos, odsłaniając całe jego ciało na użytek trójki, która zebrała się, by go ukarać. Miał jedenaście lat. Jego bracia Marius i Marcus stali przed nim ze znudzonymi minami, podczas gdy ojciec rozwijał skórzany bat. Żarek już zesztywniał, wiedząc aż za dobrze, jak piekący ból poczuje za chwilę. -Nie obchodzi mnie, ile batów mu wymierzysz, ojcze - powiedział Marius. - Nie żałuję, że obraziłem Maximilliusa, i zamierzam zrobić to znowu, kiedy tylko go spotkam. Ojciec się zatrzymał. - A co, gdybym powiedział, że ten żałosny niewolnik to twój brat? Czy wtedy by cię obchodziło?

Obaj chłopcy wybuchli śmiechem. - Ten nędznik? W jego żyłach nie płynie rzymska krew. Ojciec zrobił krok. Złapał Zareka za włosy i podniósł mu głowę, żeby bracia zobaczyli jego pobliźnioną twarz. - Jesteście pewni, że nie jest z wami spokrewniony? Przestali się śmiać. Żarek stał w absolutnym bezruchu. Nie śmiał nawet odetchnąć. Od zawsze wiedział, kto jest jego ojcem. Przypominano mu o tym każdego dnia, kiedy inni niewolnicy pluli mu do jedzenia i rzucali w niego czym popadnie, ponieważ nie śmieli wyładować gniewu i nienawiści na reszcie jego rodziny. - Co ty mówisz, ojcze? - zdziwił się Marius. Ojciec pchnął głowę Zareka do słupa i puścił jego włosy. - Spłodziłem go z ulubioną dziwką waszego stryja. Jak myślicie, dlaczego przysłał mi to niemowlę? Marius wykrzywił usta. - To nie jest mój brat. Prędzej przyznam się do Valeriusa niż do tego parcha. Podszedł do Zareka. Pochylił się, próbując mu spojrzeć w oczy. Nie mając innej drogi ucieczki, Żarek zamknął oczy. Nauczył się dawno temu, że spojrzenie braciom w twarz oznacza gorsze lanie. -Co powiesz, niewolniku? Płynie w twoich żyłach rzymska krew? Żarek pokręcił głową. - Jesteś moim bratem? Znowu pokręcił głową.

- Nazywasz więc mojego szlachetnego ojca kłamcą? Żarek zamarł, kiedy zdał sobie sprawę, że znowu dał się podejść. W panice próbował się odsunąć od słupa. Chciał uciec od tego, co zaraz nadejdzie. - Nazywasz? - dopytywał się Marius. Żarek pokręcił głową. Bat przeciął powietrze z przerażającym sykiem i wgryzł się mu w plecy, rozcinając nagie ciało. *** Żarek obudził się, dygocąc. Z trudem łapał oddech, gramoląc się, żeby usiąść. Rozejrzał się przerażony, na poły spodziewając się, że zobaczy któregoś z braci. - Żarek? Poczuł ciepło czułej dłoni na plecach. - Nic ci nie jest? Nie mógł się odezwać, dopóki stare wspomnienia rozbłyskiwały mu głowie. Odkąd Marius i Marcus poznali prawdę, aż do dnia, kiedy ojciec Zareka przekupił handlarza niewolników, by go zabrał, bracia robili co w ich mocy, żeby Żarek słono zapłacił za fakt, że jest z nimi spokrewniony. Nie zaznał jednego dnia spokoju. Żebrak, wieśniak czy arystokrata - wszyscy byli od niego lepsi. Był niczym, jedynie żałosnym chłopcem do bicia dla nich wszystkich. Astrid usiadła i objęła go w pasie. - Drżysz. Zimno ci?

Nadal nie odpowiadał. Wiedział, że powinien ją odepchnąć od siebie, ale w tej chwili pragnął pocieszenia. Chciał, żeby ktoś mu powiedział, że nie jest śmieciem. Żeby ktoś mu powiedział, że się go nie wstydzi. Zamknął oczy, przyciągnął Astrid do siebie i oparł głowę na jej ramieniu. Astrid zaskoczyło to nietypowe zachowanie. Pogłaskała Zareka po głowie i powoli kołysała go w ramionach. Po prostu go tuliła. - Powiesz mi, co jest nie tak? - spytała cicho. - Po co? To niczego nie zmieni. - Bo mi zależy. Chcę ci pomóc. Jeśli mi pozwolisz. Odpowiedział tak cicho, że musiała nadstawić uszu. - Niektórych ran nie da się uleczyć. Położyła dłoń na jego zarośniętym policzku. - Na przykład? Wahał się przez kilka uderzeń serca, zanim odpowiedział. - Wiesz, w jaki sposób umarłem? -Nie. - Na czworakach, jak zwierzę, błagając o litość. Wzdrygnęła się. Tak serdecznie mu współczuła, że ledwie mogła złapać oddech, gdy pierś się jej zacisnęła. - Dlaczego? Zesztywniał i przełknął ślinę. W pierwszej chwili myślała, że się odsunie, ale nie drgnął. Pozostał na miejscu, pozwalając, żeby go tuliła. - Widziałaś, w jaki sposób pozbył się mnie ojciec? Jak zapłacił handlarzowi, żeby mnie zabrał? -Tak.

- Żyłem u niego przez pięć lat. Napiął mięśnie rąk, kiedy ją obejmował, jakby z ogromnym trudem przychodziło mu to wyznanie. - Nie wyobrażasz sobie, jak mnie traktowali. Co musiałem sprzątać. Każdego dnia, kiedy się budziłem, przeklinałem fakt, że nadal żyję. Każdej nocy modliłem się, żeby umrzeć we śnie. Nigdy, ani razu mi się nie śniło, że uciekam od tego życia. Pomysł ucieczki z niewoli nie przychodzi ci do głowy, kiedy się rodzisz jako niewolnik. Nigdy nawet nie pomyślałem, że nie zasługuję na to, jak mnie traktują. Właśnie tym byłem. Tylko to znałem. I nie miałem nadziei na to, że ktoś mnie kupi i pozwoli mi się stamtąd wyrwać. Za każdym razem, gdy zjawiał się klient i mnie widział, słyszałem, jak gwałtownie bierze wdech. Widziałem rozmazane cienie ich przerażonych, krzywych uśmieszków. Łzy napłynęły Astrid do oczu. Był tak przystojnym mężczyzną, że każda kobieta zabiłaby, żeby go mieć, a jednak brutalnie zniszczono jego urodę. Bez żadnego innego powodu poza czystym okrucieństwem. Nikt nie powinien być okaleczany i poniżany tak jak Żarek. Nikt. Przycisnęła usta do jego czoła, odgarniając mu włosy, podczas gdy on zwierzał jej się, mówiąc to, czego nie wyznał żadnej żywej duszy. Jego głos był wyprany z emocji. Jedynie ogromne napięcie w ciele zdradzało ból. I fakt, że nie wypuszczał jej z objęć.

- Pewnego dnia zjawiła się piękna dama - szepnął. -Towarzyszył jej rzymski żołnierz. Stanęła w progu ubrana w ciemnoniebieski peplos. Jej włosy były czarne jak niebo o północy, a skóra gładka i nieskazitelna. Nie widziałem jej wyraźnie, ale słyszałem, jak inni niewolnicy szeptali na jej temat, a robili to tylko wtedy, gdy kobieta była naprawdę wyjątkowo piękna. Astrid poczuła igiełkę zazdrości. Czy Żarek ją kochał? - Kim była? - Po prostu jeszcze jedną arystokratką, która chciała kupić niewolnika. Żarek nawijał pasemko jej włosów na pokryte odciskami palce, a jego oddech muskał jej szyję. Astrid dostrzegła delikatność tego gestu. -Podeszła do celi, w której czyściłem nocniki. Nie śmiałem na nią spojrzeć. Usłyszałem, jak mówi: „Chcę tego". Zakładałem, że ma na myśli któregoś z pozostałych mężczyzn. Ale kiedy przyszli po mnie, osłupiałem. Astrid uśmiechnęła się smutno. - Rozpoznała to, co dobre. - Nie - odparł ostro. - Chciała służącego, który ostrzegałby ją i jej kochanka, gdyby zjawił się nieoczekiwanie jej mąż. Chciała służącego, który będzie wobec niej lojalny. Który będzie jej zawdzięczał wszystko. Byłem najnędzniej-s/.ym stworzeniem, jakie tam siedziało, i na każdym kroku mi o tym przypominała. Jedno słowo, a natychmiast odesłałaby mnie z powrotem do piekła. Odsunął się od Astrid.

Wyciągnęła rękę i zorientowała się, że Żarek siedzi obok. - Odesłała cię? - Nie. Trzymała mnie, chociaż jej mąż wściekał się na mój widok. Nie mógł mnie znieść. Byłem odrażający. Okaleczony Na wpół ślepy. Miałem tyle blizn, że dzieci płakały na mój widok. Kobietom zapierało dech w piersi i odwracały oczy, a potem schodziły mi z drogi, jakby się bały, że mogą się czymś ode mnie zarazić. Astrid się skrzywiła. - Jak długo jej służyłeś? - Sześć lat. Byłem wobec niej całkowicie lojalny. Zrobiłbym wszystko, co mi kazała. - Była dla ciebie dobra? - Nie. Nie całkiem. Była dla mnie odrobinę lepsza. Nie chciała na mnie patrzeć, tak samo jak inni. Trzymała mnie więc w małej celi i wypuszczała tylko wtedy, kiedy odwiedzał ją kochanek. Miałem stać przy bramie i nasłuchiwać, czy strażnicy nie witają jej męża. Kiedy tylko wracał, a tamci byli razem, musiałem biec do jej komnaty i pukać do drzwi, by ich ostrzec. To wyjaśniało Astrid, dlaczego umarł. - Tak właśnie zginąłeś? Jej mąż przyłapał cię na tym, że ich ostrzegasz? - Nie. Pewnego dnia pobiegłem do drzwi, żeby ją ostrzec, ale na miejscu usłyszałem, że ona krzyczy z bólu i prosi kochanka, żeby jej nie krzywdził. Wpadłem do sypialni i zobaczyłem, że on ją bije. Próbowałem go odciągnąć, ale rzucił się na mnie. W końcu usłyszał, że nadchodzi 326 mąż, i uciekł. Ona powiedziała mi, żebym też wyszedł, i tak zrobiłem. Żarek umilkł, kiedy wspomnienie tamtego dnia przeszyło go na nowo. Nadal widział maleńką komórkę, która była jego pokojem. Pamiętał panujący tam smród i ból poranionego ciała. Czuł pieczenie na twarzy i szyi, gdzie uderzył go Arkus, kiedy Żarek próbował odciągnąć go od Carlii.

Żołnierz zbił go tak bardzo, że Żarek spodziewał się, że od tego umrze. Był tak poobijany i połamany, że ledwie mógł się ruszyć i oddychać, kiedy kuśtykał z powrotem do nory, w której trzymała go Carlia. Siedział potem na podłodze, gapiąc się na ścianę i marząc, by ciało przestało go boleć. I nagle drzwi otwarły się z hukiem. Podniósł wzrok i zobaczył rozmazany obraz męża Carlii, Teodozjusza, piorunującego go wzrokiem; zwierzęca furia wykrzywiała twarz starszego mężczyzny. W pierwszej chwili Żarek naiwnie zakładał, że senator dowiedział się o niewierności żony i udziale Zareka, który ostrzegał ją przed nadejściem męża. Nie o to chodziło. „Jak śmiałeś?!". Teodozjusz pociągnął go za włosy i wyrzucił z celi. Potem biciem i kopniakami przegonił go przez dziedziniec aż do pokojów Carlii. Żarek wturlał się do jej sypialni i wylądował raptem kilka kroków od niej. Leżał na podłodze pobity, zakrwawiony i roztrzęsiony, nie mając pojęcia, za co tym razem oberwał.

Bezradny czekał, aż Carlia coś powie. Z pobladłą, posiniaczoną twarzą stała jak zszargana królowa, przyciskając do zbezczeszczonego ciała podartą i zakrwawioną suknię. „Czy to on cię zgwałcił?" - spytał żonę Teodozjusz. Zarekowi natychmiast zaschło w ustach. Nie, z pewnością źle usłyszał. Carlia zapłakała, nie panując nad sobą, a służąca próbowała ją pocieszyć. „Tak. To on mi to zrobił". Żarek ośmielił się spojrzeć na Carlię, nie mogąc uwierzyć w jej kłamstwo. Po tym wszystkim, co dla niej zrobił... Po laniu, jakie zebrał od jej kochanka, kiedy ją ratował. Jak mogła mu to zrobić? „Moja pani...". Teodozjusz kopnął go brutalnie w głowę, ucinając resztę zdania. „Milcz, nędzny psie". Zwrócił się do żony: „Mówiłem, że powinnaś zostawić go kloace. Widzisz, co się dzieje, kiedy litujesz się nad taką kreaturą?". A potem wezwał straże. Zareka natychmiast wyciągnięto z pokoju i zabrano do władz. Próbował protestować, mówił, że jest niewinny, ale rzymska sprawiedliwość kierowała się prostą, podstawową zasadą: jesteś winny, dopóki nie udowodnisz swojej niewinności. Słowa niewolnika były niczym w porównaniu ze słowami Carlii. W ciągu tygodnia rzymscy sędziowie zdołali torturami wydusić z niego przyznanie się do winy.

Powiedziałby im wszystko, byleby przestali go dręczyć. Nigdy nie zaznał więcej bólu niż w tamtym tygodniu. Nawet okrucieństwo ojca nie dorównywało instrumentom rzymskiego sądu. I tak został skazany. On, prawiczek, który nigdy nie tknął kobiecego ciała, miał zostać stracony za gwałt na swojej właścicielce. - Wyciągnęli mnie z celi i poprowadzili przez miasto, gdzie wszyscy zebrali się, żeby na mnie splunąć - szepnął odrętwiałym głosem. - Wyszydzali mnie i obrzucali zgniłym jedzeniem. Wyzywali najgorszymi wyzwiskami, jakie przyszły im do głowy. Żołnierze odwiązali mnie od wozu i zaciągnęli na środek, w tłum. Próbowali mnie postawić, ale miałem złamane obie nogi. W końcu zostawili mnie na czworakach, żeby tłum mógł mnie ukamienować. Wiesz, nadal czuję uderzające we mnie kamienie. Słyszę, jak wszyscy krzyczą, żebym umierał. Astrid nie mogła oddychać, kiedy skończył opowieść. - Tak mi przykro - szepnęła współczująco. - Nie traktuj mnie protekcjonalnie - warknął. Pochyliła się ku niemu i przycisnęła usta do jego policzka. - Uwierz mi, nie robię tego. Nigdy w życiu nie potraktowałabym protekcjonalnie kogoś o twojej sile. Próbował odsunąć się od niej, ale mocno go przytrzymała. - Nie jestem silny. -Jesteś. Nie znam nikogo, kto zniósłby ból twojego życia. Zawsze czułam się samotna, ale nigdy w takim stopniu jak ty.

Rozluźnił się odrobinę, kiedy przytuliła się do niego. Astrid żałowała, że go nie widzi. Nie może odczytać emocji w jego ciemnych oczach. - Wiesz, tak naprawdę nie jestem wariatem. Uśmiechnęła się. - Wiem. Westchnął ciężko. - Dlaczego nie odjechałaś z Jessem, kiedy mogłaś? Byłabyś teraz bezpieczna. -Gdybym cię opuściła przed zakończeniem osądu, Parki by cię zabiły. - i co z tego? - Nie chcę, żebyś umarł. - Cały czas to powtarzasz, a ja nie rozumiem dlaczego. „Bo cię kocham". Te słowa ugrzęzły jej w gardle. Desperacko pragnęła znaleźć odwagę, by wypowiedzieć je na głos, ale wiedziała, że Żarek ich nie przyjmie. Nie jej książę z bajki. Warknąłby i odepchnął ją, ponieważ w jego umyśle takie rzeczy nie istniały. Nie rozumiał miłości. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek zrozumie. Chciała go przytulić. Pocieszyć. Ale przede wszystkim chciała go kochać. Tak bardzo, że to aż bolało, a jednocześnie sprawiało, że szybowała w powietrzu. Czy Żarek kiedykolwiek pozwoli jej lub komuś innemu, by go pokochał? - Co mam ci powiedzieć, żebyś mi uwierzył? - spytała w odpowiedzi. - Wyśmiałbyś mnie, gdybym powiedziała, że mi na tobie zależy. Odszedłbyś ze złością, gdybym ci

powiedziała, że cię kocham. Sam mi powiedz, dlaczego nie chcę, żebyś umarł. Poczuła, jak mięśnie żuchwy Zareka pracują pod jej dłonią. - Żałuję, że nie mogę cię stąd zabrać, księżniczko. Nie musisz tu ze mną być. - Nie, nie muszę. Ale chcę. Żarek skrzywił się, gdy wypowiedziała najpiękniejsze słowa, jakie w życiu słyszał. Zadziwiała go. Teraz nie było między nimi muru, żadnych sekretów. Znała go tak, jak nikt inny. I nie budził w niej obrzydzenia. Nie rozumiał jej. - Przez większość czasu nawet ja nie chcę być sam ze sobą. Dlaczego ty chcesz? Szturchnęła go. - Przysięgam, jesteś jak trzylatek. Dlaczego, dlaczego i dlaczego. Dlaczego niebo jest niebieskie? Dlaczego tu jesteśmy? Dlaczego pies ma futro? Pewne rzeczy po prostu są. Nie muszą mieć sensu. Pogódź się z tym. - A jeśli nie potrafię? -To masz poważniejsze problemy niż Tanatos życzący ci śmierci. Zastanowił się nad tym chwilę. Czy mógł zaakceptować to, co mu oferowała? Czy się ośmieli? Nie wiedział, jak być przyjacielem. Nie wiedział, jak śmiać się z radości ani jak być miłym. Jak na mężczyznę, który ma ponad dwa tysiące lat, naprawdę niewiele wiedział o życiu.

- Powiedz mi, księżniczko, ale tak szczerze, jak zamierzasz mnie osądzić? Nie wahała się, odpowiadając. - Zamierzam cię uniewinnić. Zaśmiał się gorzko. - Zostałem skazany za coś, czego nie zrobiłem, i uniewinniony za to, co zrobiłem. To nie jest w porządku. - Żarek... - A czy teraz zaakceptują twój wyrok? - przerwał jej. -Nie jesteś całkiem bezstronna, co? - Ta... - Astrid urwała, zastanawiając się. - Zaakceptują. Musimy po prostu znaleźć sposób, żeby im udowodnić, że możesz przebywać z ludźmi. - Nie mówisz tego zbyt pewnie. Bo nie była pewna. Ani razu przez całą wieczność nie złamała przysięgi bezstronności. A przy Zareku, owszem. - Połóż się - powiedziała, ciągnąc go za ramię. - Oboje musimy odpocząć. Żarek zrobił, jak powiedziała. Ku jego radości, położyła głowę na jego piersi i wtuliła się w nią. Nigdy nie obejmował tak kobiety i złapał się na tym, że gładzi Astrid po długich jasnych włosach. Że rozkłada je wachlarzem na swojej piersi. Przechylił głowę, żeby na nią spojrzeć. Miała zamknięte oczy. Leniwie rysowała kółka na jego torsie, wokół sutka, który stwardniał i nabrzmiał pod czarną dżersejową koszulą. Czuł nieopisaną bliskość. Gdyby wiedział, jak tego dokonać, pragnąłby zostać tak na zawsze.

Ale marzenia i nadzieje były mu równie obce jak miłość i dobroć. W przeciwieństwie do Astrid, nie widział dla siebie przyszłości. W swoim umyśle widział wyraźnie tylko śmierć. Nawet jeśli Tanatos go nie zabije, nie miało sensu marzenie o pozostaniu z Astrid. Była boginią. A on niewolnikiem. Nie było dla niego miejsca w jej świecie, tak samo jak nie miał swojego miejsca wśród śmiertelników. Samotny. Zawsze był samotny. I tak już zostanie. Nie miało znaczenia, czy przetrwa spotkanie z Tanatosem. Żył tylko po to, by zadbać o bezpieczeństwo Astrid. Wzdychając, zamknął oczy i zmusił się do ponownego zaśnięcia. *** Astrid słuchała, jak Żarek oddycha przez sen. Rękę wsunął w jej włosy i chociaż zasnął, trzymał ją tak, jakby się bał wypuścić. Żałowała, że nie może znowu dostać się do jego głowy. Chciałaby na chwilę spojrzeć w jego czarne jak noc oczy i zobaczyć piękno swego mrocznego wojownika. Ale to nie z powodu twarzy i ciała płonęła dla niego. Chodziło o człowieka kryjącego się w posiniaczonym i pokaleczonym sercu. Człowieka, który potrafił tworzyć poezję i sztukę. Który ukrywał słabość za kolcami i ciętymi ripostami.

Kochała go. Nawet kiedy był podły i wredny. Nawet kiedy był wściekły. Poza tym rozumiała tę część jego osoby. Jak ktokolwiek mógł znieść tyle bólu i nie mieć po tym blizn? I jaką stałby się teraz osobą? Nawet gdyby udało się jej przeforsować swój wyrok, wątpiła, czy Artemida kiedykolwiek pozwoli mu opuścić Alaskę. Będzie tu uwięziony na wieczność. Zadrżała na myśl o jego odosobnieniu. A co z jej osamotnieniem? Jak mogła wrócić do swojego życia bez niego? Naprawdę lubiła jego towarzystwo. Był zabawny na swój bardzo kwaśny sposób. - Astrid? Uniosła głowę, zaskoczona brzmieniem jej imienia na jego ustach. Po raz pierwszy wypowiedział je poza snem. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że Żarek nie śpi. -Tak? - Kochaj się ze mną. Zamknęła oczy, rozkoszując się tymi słowami w równym stopniu, jak brzmieniem własnego imienia. Uniosła szelmowsko brew. - Dlaczego? - Bo muszę być teraz w tobie. Bo chcę czuć się z tobą połączony. Ścisnęło ją w gardle. Jak mogłaby odmówić tak prostej prośbie?

Uklękła i usiadła na nim okrakiem. Ujął jej twarz w dło nie i przyciągnął do siebie, by pocałować żarliwie. Nigdy nie wyobrażała sobie, że mężczyzna może być taki. Twardy i jednocześnie czuły. Skubała zębami jego usta i podbródek. - Powinieneś odpoczywać. - Nie chcę. Poza tym mało sypiam. Wiedziała, że mówi prawdę. Jedyny raz, kiedy przespał więcej niż dwie godziny jednym ciągiem, to wtedy, gdy go uśpiła. Po tym, co zobaczyła w jego snach i co powiedział jej M'Adoc, dobrze rozumiała dlaczego. I w głębi serca chciała go ukoić. Ściągnęła koszulę przez głowę. Żarek przełknął ślinę na widok jej nagich piersi. Stwardniał pod nią. Minęło raptem kilka godzin, odkąd się rżnęli. Nie, ona go nie rżnęła. To dlatego potrzebował ją teraz poczuć. Desperacko pragnął jej dłoni na sobie. Jej nagiego ciała przy skórze. Bo oni się nie rżnęli. To, co razem przeżywali, to było coś znacznie więcej. To było proste, pierwotne i wspaniałe Co ona z nim zrobiła? Wiedział. Dokonała czegoś niemożliwego. Zakradła się do jego martwego serca. Tylko ona sprawiła, że tęsknił. Pragnął. Uczyniła go człowiekiem. W jej ramionach odkrył własne człowieczeństwo. Odnalazł nawet utraconą duszę.

Była dla niego ważna i mógł chociaż udawać, że on jest ważny dla niej. t t Sięgnął powoli, żeby rozpiąć jej spodnie, włozyc dłon pod różowe figi i wsunąć palce w jej wilgotny żar. Nadal zadziwiało go, że pozwala mu się dotykać w taki sposób. Pewnie, kobiety łaskawiej na niego patrzyły, odkąd był Mrocznym Łowcą, ale to go nie zmieniło. Unikał ich, wiedząc, że pociąga je tylko dzięki temu, że Acheron uzdrowił jego ciało. Warczał więc na te, które mu się podsuwały, i brał tylko nieliczne, kiedy już miał dosyć masturbacji. Ostatecznie jednak nic dla niego nie znaczyły. Nie pamiętał nawet ich twarzy. Astrid jęknęła, gdy jej dotknął. - Żarek - szepnęła, muskając oddechem jego policzek - uwielbiam czuć twoje ręce na sobie. - Chociaż ja jestem niewolnikiem, a ty boginią? - Jestem boginią nie bardziej, niż ty jesteś niewolnikiem. Chciał zaprzeczyć, ale się powstrzymał. Starał się nie psuć tej chwili. Równie dobrze może to być ich ostatnia wspólna chwila. Tanatos może lada moment wpaść tu i go zabić, a skoro ma umrzeć, to chce zaznać jeszcze chwili szczęścia. Kiedy był z Astrid, miał wrażenie, że coś w nim chce wzlecieć. Śmiać się. Było mu na wskroś ciepło. -Wiesz - szepnęła - myślę, że wcześniej się myliłam. Wydaje mi się, że przez ciebie stałam się nimfomanką. Żarek uśmiechnął się i cofnął rękę, żeby rozpiąć rozporek i uwolnić się ze spodni. Zsunął je tylko do kolan, bo nie chciał odsuwać Astrid, żeby zdjąć je całkiem.

Uniósł ją i posadził na sobie. Jęknęli jednocześnie. To było tak erotyczne, widzieć ją nagą, kiedy on właściwie nadal był ubrany. Uniósł biodra i wbił się w nią głęboko, dotykając jednocześnie jej nagich piersi. Astrid aż zaparło dech, gdy poczuła go w sobie. Podwinęła mu koszulę, odsłaniając twardy, umięśniony brzuch, ale poza tym Żarek pozostał ubrany. Skórzane spodnie ocierały się o jej uda przy każdym ruchu. Cofnął ręce. Chwilę później poczuła miękkie futro na nagiej skórze, kiedy zarzucił jej swój płaszcz na ramiona. - Nie chcę, żebyś zmarzła - wyjaśnił cicho. Uśmiechnęła się do niego, poruszona tą troską. - Jak mogłabym zmarznąć, mając cię w sobie? Podniósł się wtedy i ją objął. Zagarnął wargami jej usta, z pasją, od której straciła dech i zrobiło jej się słabo. Krzyknęła, dochodząc w jego objęciach. Żarek odczekał, aż wyciśnie z niej ostatnie drżenie orgazmu, zanim usiadł, nadal będąc w niej, i położył ją plecami na podłodze. Całując ją, znowu przyśpieszył ruchy, szukając zaspokojenia dla siebie. A kiedy znalazł, nie zamknął oczu. Patrzył na kobietę, która mu je dała. Leżała pod nim z rwanym oddechem; jej oczy nie widziały, ale dotyk upajał. Wiedział w tej chwili, że zrobiłby dla niej wszystko. Gdyby poprosiła, przeszedłby przez ognie piekielne, żeby tylko się uśmiechnęła. Przeklął tę świadomość.

- Żarek? Zazgrzytał zębami i odsunął się od niej. -Co? Ujęła go za podbródek i odwróciła jego twarz ku sobie, a potem pocałowała go gorąco. - Nie waż się odwracać ode mnie. Nie mógł oddychać, kiedy czuł ją każdą cząstką swojej istoty. Jej nagie, wilgotne pośladki przywarły do jego lędźwi, jej skóra chłodziła jego ciało. Ale to ciepło ust i oddechu Astrid go rozgrzewało. Ogień jej niezrażonej niczym woli. Płonął w nim, rozrywając stulecia samotności i bólu. - „Wiesz... moja róża" - szepnął. - „Jestem za nią odpowiedzialny". - Pocałował ją delikatnie. - „Nie ma nawet czterech kolców dla obrony przed światem". Astrid słuchała, jak cytuje Małego księcia. - Dlaczego tak uwielbiasz tę książkę? - spytała. - Bo chcę słyszeć dzwony, kiedy patrzę na niebo. Bo chcę się śmiać, a nie wiem jak. Usta zadrżały jej ze smutku. Tego właśnie uczyła ta książka. Przypominała ludziom, że to dobrze, troszczyć się, i że kiedy raz wpuścisz kogoś do serca, nigdy nie jesteś naprawdę sam. Nawet najprostsza rzecz, taka jak patrzenie na niebo, może cię pocieszyć, choćby ten, kogo kochasz, był daleko. - A jeśli nauczę cię śmiać się? - Będę oswojony. -Tak? Czy raczej będziesz barankiem, który nie ma rzemyka przy kagańcu i zjada róże, kiedy nie powinien?

Jakoś podejrzewam, że nawet oswojony, nadal będziesz się wymykał spod kontroli. Astrid poczuła coś naprawdę niezwykłego. Usta Zareka wygięły się pod jej dłonią. - Uśmiechasz się? - Uśmiecham się, księżniczko. Ale niezbyt szeroko. Bez zębów. -1 kłów? -1 kłów. Pochyliła się i znowu go pocałowała. -Założę się, że wyglądasz cudnie, kiedy się uśmiechasz. Burknął coś i pomógł jej się ubrać. Astrid znowu przytuliła się do niego, żeby usłyszeć bicie jego serca. Uwielbiała ten dźwięk i lubiła czuć pod sobą siłę Zareka. Chociaż ich życiu zagrażało niebezpieczeństwo, czuła się tu dziwnie bezpieczna. Przy nim. A przynajmniej tak myślała. Pośród ciszy usłyszała w górze dziwne drapanie. - Co to? - szepnęła. -Ktoś jest na górze w mojej chacie. Przeraziła się. - Myślisz, że to Tanatos? -Tak. Żarek delikatnie zsunął ją z siebie i ustawił pod ścianą. Przerażona, stała w całkowitym bezruchu, nasłuchując ruchów na górze.

Żarek złapał granat, ale po chwili się zastanowił. Nie chciał w żadnym wypadku, żeby zostali uwięzieni pod ziemią. Wyciągnął zapasową parę srebrnych pazurów, pokrywających wszystkie palce jego lewej ręki, i ruszył z powrotem korytarzem w stronę klapy, która otwierała się pod piecem. Usłyszał nad sobą kroki. A potem przekleństwo. Nagle znowu zapadła cisza. Żarek zamarł, nasłuchując desperacko. Dziwny dreszcz przebiegł mu po plecach, kiedy powietrze za nim się poruszyło. Odwrócił się, spodziewając się Astrid. To nie była ona.

ROZDZIAŁ 1 3 Stała za nim dziwna, demoniczna kobieta o długich jasnych włosach, szpiczastych uszach i skrzydłach nietoperza. Była ładna na swój bardzo specyficzny sposób. Patrzyła na niego, stojąc nieruchomo. Żarek zaatakował. Zamiast walczyć, odwróciła się z piskiem i uciekła w głąb jaskini. Żarek pobiegł za nią, zamierzając ją zatrzymać, nim dotrze do Astrid, ale nie zdołał. Demon pobiegł prosto do Astrid i ku jego zdumieniu schował się za nią. Złożył skrzydła i otulił się nimi, jakby się zasłaniał. Położył rękę na ramieniu Astrid, przyglądając się Zarekowi z rezerwą. - Powiedz mu, żeby zostawił mnie w spokoju, Astrid. Bo inaczej upiekę go i akri będzie na mnie zły. A ja nie chcę, żeby akri był zły. Astrid położyła dłoń na ręce demonicznej kobiety. - Simi? To ty?

-Tak, cest moi. Mały demon z różkami. Żarek opuścił rękę z pazurami. - Znacie się? Astrid zmarszczyła brwi, patrząc w jego stronę. - A ty jej nie znasz? -To demon. Dlaczego miałbym ją znać? - Bo jest towarzyszką Acherona. Oniemiały Żarek zagapił się na drobne stworzenie, które miało dziwne oczy, rzeczywiście całkiem podobne do oczu Acherona. Były blade i lśniące, ale te jej miały jeszcze czerwoną obwódkę. - Ash ma towarzyszkę? Demonica parsknęła. Wyprostowała się i głośno szepnęła Astrid do ucha: - Mroczni Łowcy są przystojni, ale strasznie głupi. Żarek rzucił jej poirytowane spojrzenie. Astrid powstrzymała śmiech. - Co tu robisz, Simi? - spytała. Demon rozejrzał się po tunelu i naburmuszył jak małe dziecko. - Coś bym przekąsiła. Jest tu jakieś jedzenie? Coś niezbyt ciężkiego. Może krowa albo dwie? - Nie, Simi - odparła Astrid. - Żadnego jedzenia. Demon żachnął się i odsunął od Astrid. - „Nie, Simi. Żadnego jedzenia" - przedrzeźniała nimfę. - Mówisz jak akri. „Nie jedz tego, Simi, spowodujesz katastrofę ekologiczną". A ja się pytam, co to jest ta katastrofa ekologiczna. Akri mówi, że to ja, gdy zgłodnieję i rzucam się na jedzenie, ale nie wydaje mi się, żeby miał rację. Tylko tyle mi mówi.

Lekceważąc ich oboje, demon zaczął oglądać broń. Złapał granat i chciał się w niego wgryźć. Żarek wyrwał mu go. -To nie jest jedzenie. Simi otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła. - Dlaczego siedzisz w ciemnej dziurze, Astrid? Wpadłaś tu? - Ukrywamy się. - Ukrywacie? - Simi znowu parsknęła. - Przed czym? - Tanatosem. - Też coś... - Demon przewrócił oczami i zbył to machnięciem ręki. - Dlaczego chowacie się przed tym patałachem? Nie byłoby z niego nawet dobrej pieczeni. Ledwie bym poczuła, że coś zjadłam. Hmm... Jak to możliwe, że tu nie ma jedzenia? - Simi spojrzała w zamyśleniu na Astrid. Żarek stanął między nimi. Simi pokazała mu język i wróciła do przeszukiwania zasobów broni. - Dlaczego tu jesteś? - zapytał Żarek. Demon udał, że go nie słyszy. - A gdzie Sasha, Astrid? Byłaby z niego dobra pieczeń. Jest coś w tym wilczym mięsie. Bardzo smaczne, jak już się pozbędziesz całej sierści. Pieczona sierść nie jest za smaczna, ale ostatecznie może być. - Nie ma go tu. Na szczęście. Ale dlaczego zjawiłaś się bez Acherona? - Akri kazał mi przyjść. - Kto to jest akri? - zapytał Żarek.

Simi znowu go zignorowała. - Acheron - wyjaśniła Astrid. - Akri to po atlantydzku znaczy „pan i władca". - Wielkie mecyje - żachnął się. - Nic dziwnego, że tak mu się w głowie poprzewracało, skoro oswojony demon biega za nim i mówi mu „panie i władco". Astrid spojrzała na niego wzburzona. - On wcale taki nie jest i lepiej nie obrażaj go przy Simi. Ma skłonność brać takie uwagi do siebie, a bez Acherona, który mógłby ją powstrzymać, jest bardziej niebezpieczna od bomby atomowej. Żarek spojrzał na małego demona z szacunkiem. - Serio? Astrid pokiwała głową. -Jej rasa władała kiedyś całą ziemią. Nawet bogowie z Olimpu bali się Charunów i tylko Atlantydzi potrafili ich pokonać i ujarzmić. Simi uniosła głowę i posłała Zarekowi szeroki uśmiech, szczerząc złowrogo kły. Oblizała usta, jakby rozkoszowała się jakimś smakowitym kąskiem. - Chciałabym upiec tych olimpijskich bogów. Są bardzo smaczni. Pewnego dnia zjem też tę rudą boginię. - Nie lubi Artemidy - wyjaśniła Astrid. Zorientował się. - Simi jej nie cierpi, ale akri mówi: „Nie, Simi, nie możesz zabić Artemidy. Zachowuj się, Simi, nie strzelaj do niej ogniem, nie pal jej włosów". Nie, nie i nie. Tylko tyle słyszę. - Rzuciła Zarekowi znaczące spojrzenie. - Nie lubię tego słowa. „Nie". Nawet brzmi złowrogo. Simi piecze wszystkich, którzy są na tyle durni, żeby powiedzieć jej to

słowo. Ale nie akriego. Jemu wolno mówić mi „nie"; tylko nie lubię, kiedy to robi. Żarek zmarszczył brwi, patrząc, jak Simi przeskakuje z pudełka na pudełko niczym motyl. Wykrzyknęła beztrosko, kiedy znalazła skład złota i klejnotów, którymi Artemida płaciła mu co miesiąc. - Patrz! - zawołała Simi, zgarniając garść diamentów. -Masz skierki jak akri. On wszystkie oddaje mnie. - Przyłożyła szmaragdowy naszyjnik do gardła. - Mówi, że pięknie wyglądam w skierkach, zwłaszcza w czerwonych, bo pasują mi do oczu. Masz, Astrid - powiedziała, przynosząc jej jeden z naszyjników i zakładając go nimfie na szyję. - Wiem, że nie możesz go zobaczyć, ale jest naprawdę śliczny, jak ty. Musisz go nosić, to też będziesz miała skierki. - Obrzuciła ją spojrzeniem od stóp do głów. - Ale nadal nie masz rożków. Musimy któregoś dnia załatwić ci różki, żebyś też mogła być demonem. Strasznie fajnie jest być demonem, tylko że ludzie próbują cię egzaminować... Czekaj, to nie to słowo. Nieważne, wiesz co mam na myśli. Simi była na swój niezwykły sposób charyzmatyczną osobą, ale wydawało się, że coś jest z nią... nie całkiem w porządku... i to pod wieloma względami. - Nic jej nie jest? - spytał Żarek. - Bez obrazy, ale robi wrażenie bardziej szurniętej ode mnie. Astrid się roześmiała. - Musisz pamiętać, że Acheron bardzo ją, ujmijmy to tak, rozpieszcza i że Simi jeszcze nie dorosła. - Właśnie że dorosłam - sprzeciwiła się Simi tonem pięciolatki.

Mówiła z osobliwym, śpiewnym akcentem. - Simi ma wiele potrzeb - ciągnęła z roztargnieniem. -Mnóstwo potrzeb. Na przykład, potrzebuję plastikowej karty akriego. Jest bardzo ładna. Ludzie dają mi mnóstwo rzeczy, kiedy im ją podam. Och, i strasznie mi się podoba nowa plastikowa karta, którą mi dał, z moim własnym imieniem. Jest niebieska i cała błyszcząca, i napisali na niej Simi Partenopajos. Spojrzała na nich jak roztrzepane dziecko. - Ładnie brzmi, co? Muszę to powiedzieć jeszcze raz. Simi Partenopajos. Strasznie mi się podoba. A na karcie jest nawet w rogu moje zdjęcie i jestem okropnie ładnym demonem, w każdym razie ja tak uważam. Ale akri też tak mówi. „Simi, jesteś piękna". Lubię, kiedy mi to mówi. - Czy ona zawsze tak nawija? - szepnął Żarek do ucha Astrid. Kiwnęła głową. - Zaufaj mi, lepiej jej na to pozwolić. Naprawdę się denerwuje, kiedy się ją ucisza. Raz zjadła pomniejszego boga, który sobie na to pozwolił. Simi przekrzywiła głowę, jakby kolejna myśl przyszła do jej zwariowanej głowy. - i ni z tego, ni z owego szczególnie podobają mi się faceci. - Spojrzała na Zareka i odruchowo się wzdrygnęła. -Ale nie ten. Jest za mroczny. Lubię, jak mają niebieskie oczy, bo mi przypominają moją kartę. Tak jak ten model Calvina Kleina, Travis Fimmel, który był na wielkim plakacie w Nowym Jorku, kiedy ostatnim razem zabrał mnie tam akri. Jest strasznie fajny ten model i aż mi się chce

robić z nim różne rzeczy, inne niż przypiekanie. Przez niego robi mi się ciepło i mam takie mrówki. - Dobrze, Simi, ciepło i mrówki. Myślę, że powinniśmy zmienić temat - zasugerowała Astrid. Żarek nie wiedział, czy powinno mu ulżyć, czy ma się poczuć urażony komentarzem Simi na jego temat. Ale zdecydowanie zgadzał się, że byłoby miło, gdyby zmienili temat. Astrid odwróciła się w kierunku, gdzie, jak myślała, znajduje się Simi, ale ona już przeskoczyła gdzie indziej. Znowu. Najwyraźniej miała awersję do spokojnego siedzenia. - Simi, dlaczego Acheron cię tu przysłał? Demon wyciągnął z pudełka sztylet w pochwie i przyjrzał mu się z taką fachowością, że Żarek uniósł brew. Może i robiła wrażenie dziecinnej, ale nie było niczego dziennego w sposobie, w jaki Simi obchodziła się z bronią. Sprawdziła wyważenie ostrza jak zawodowiec. - Żebym was chroniła przed Tanatosem, bo wtedy twoje siostry nie wkurzą się i nie zniszczą świata. Czy coś takiego. Nie wiem dlaczego wy wszyscy tak się boicie końca świata. To nie takie straszne, serio. Przynajmniej wtedy mama akriego będzie wolna. I już nie będzie ciągle zrzędzić na Simi. Żarek zamarł. - Matka Asha nadal żyje? Simi zakryła usta i upuściła sztylet. - Och, akri wścieka się zawsze, gdy to mówię. Niedobra Simi. Nie mówię więcej. Muszę coś zjeść.

Żarek potarł czoło, a Simi zajęła się otwieraniem kolejnych skrzynek. Och, po prostu cudownie. Musi chronić nimfę, jakiś totalny świr chce ich zabić i teraz ma jeszcze na głowie zwariowanego demona. O tak, robiło się coraz lepiej. Spojrzał na Astrid, która zmarszczyła brwi, jakby zastanawiała się nad sekretami zdradzonymi przez Simi. - Kim są właściwie twoje siostry, Astrid, i jak mogą zniszczyć świat? - spytał Żarek. Nimfa skuliła się odrobinę i poruszyła niespokojnie. Zaraz zrobi się gorzej. Wiedział to. Jeszcze bardziej się kuląc, szepnęła: - To Parki. Żarek stał jak ogłuszony. O tak, jego życie - i bez tego beznadziejne - zmierzało prosto do szamba i nigdzie w zasięgu wzroku nie było wyjścia awaryjnego. -Twoje siostry to Parki - powtórzył, wypowiadając słowa powoli i wyraźnie, żeby nie mogło być mowy o żadnym nieporozumieniu. Pokiwała głową. Ogarnął go gniew. - Rozumiem. Twoje siostry to Mojry, trzy Parki, które wszystkim kierują. Kobiety, które słyną z tego, że nie znają litości i nad nikim się nie użalą. Kobiety, których boją się nawet bogowie. Zagryzła usta. - Wcale nie są takie złe. Potrafią być niemal miłe, jeśli je zastaniesz w dobrym humorze.

-Jezu. - Żarek przeczesał włosy palcami, próbując zapanować nad sobą. Nic dziwnego, że Ash przysłał Simi. Jeżeli cokolwiek przydarzy się Astrid, nie sposób powiedzieć, co się stanie. - Proszę, powiedz mi, że pokłóciłyście się i siostry nie odzywają się do ciebie. Że nie mogą znieść, żeby ktokolwiek choćby wspomniał twoje imię. - Nie, nie, jesteśmy bardzo zaprzyjaźnione. Jestem najmłodsza w rodzinie i właściwie są dla mnie bardziej jak trzy matki. Żarek aż jęknął. - Więc mówisz mi, że w tej chwili jestem odpowiedzialny za ukochaną pupilkę Acherona i ulubioną siostrę Parek? Simi wytrzeszczyła oczy. - Powiedz Zębiastemu, że nie jestem pupilkiem. I jeżeli nie zacznie grzeczniej do mnie mówić, to naprawdę pożałuje. Astrid zignorowała słowa Simi. - Nie jest aż tak źle. - Nie? Więc, na miłość boską, powiedz mi coś dobrego, Astrid. - Pewnie mnie poprą, kiedy cię osądzę i uznam niewinnym. - Pewnie? Bez przekonania pokiwała głową. Żarek warknął. No tak. Jak już obrywał po tyłku, obrywał solidnie. Astrid odwróciła się do Simi.

- Dlaczego nie rozmawiasz z Zarekiem? - Bo akri powiedział, żebym tego nie robiła. Ale nie zabronił mi rozmawiać z tobą. - Robisz wszystko, co ci powie? - zapytał ją Żarek. Simi udała, że go nie słyszy. -Tak - odpowiedziała za nią Astrid. - Na szczęście, Simi nie potrafi też kłamać. Prawda, Simi? - A czemu miałabym kłamać? Kłamstwa są strasznie zakręcone. Aha, jak ona sama. Nigdy w życiu nie spotkał nikogo i niczego bardziej zagmatwanego od Simi. - Dlaczego Acheron powiedział, żebyś nie rozmawiała z Zarekiem? - Nie wiem. Ta ruda suka strasznie się wściekła, kiedy powiedział mi, że mam was chronić. To szło tak... Simi zamieniła się w Acherona. - Chroń Zareka i Astrid. Natychmiast. Zamieniła się w Artemidę. - Nie! - warknęła. - Nie możesz jej wysłać, wszystko powie Zarekowi. Simi pod postacią Artemidy przyłożyła rękę do policzka i szepnęła do Astrid: -To ta część, kiedy ruda bogini gadała i gadała o tym, co się wydarzyło w wiosce Zareka, i akri strasznie się na nią zdenerwował. Nie wiem, czemu nie da mi jej zabić i nie skończy z tym, ale w końcu powiedział... Znowu zamieniła się w Acherona. - Simi, nie rozmawiaj z Zarekiem, ale zadbaj, żebyTanatos nie zabił żadnego z nich. Powróciła do własnej demonicznej postaci.

- Więc powiedziałam „dobrze" i nie rozmawiam z Zarekiem. - Rety - powiedział Żarek, kiedy zakończyła teatr jednego demona. - Robi też za kamwid. Bardzo to wygodne. Demon rzucił mu mordercze spojrzenie, ale słowa skierował do Astrid: - Tęsknię za czasami, kiedy Simi mogła zabijać Mrocznych Łowców i nikt nawet tego nie zauważał. Astrid zrobiła krok naprzód, żeby znaleźć Simi, która wzięła ją za rękę i spojrzała na nią łagodnie i słodko. Najwyraźniej demon ją lubił. - Co się stało w jego wiosce, o czym Artemida nie chciała, żeby Żarek się dowiedział? Simi wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Ona cały czas ma paranoję. Boi się, że akri odejdzie i nie wróci; ja mu cały czas mówię, żeby tak zrobił. Ale czy on słucha? Nie. - Dalsze słowa zabrzmiały w jej ustach głosem Asha. - „To nie twoje zmartwienie, Simi. Nie rozumiesz tego, Simi". - Znowu prychnęła. - Pewnie, że rozumiem, bardzo dobrze. Rozumiem, że Simi powinna przypiekać ją tak długo, aż ta ruda suka nauczy się być miła dla ludzi. Myślę, że całkiem dobrze prezentowałaby się w ogniu. Mogłabym sprawić, że wyglądałaby jak jakaś stara wiedźma morska, czy coś takiego. - Simi! - wypowiedziała z naciskiem jej imię Astrid i wzięła ją za rękę, jakby próbowała naprowadzić demona z powrotem na temat. - Powiedz mi, proszę, co się stało w wiosce Zareka. - Ach, to. Cóż, to coś, znaczy Tanatos, ale nie ten, który teraz was ściga, tylko ten, który istniał przed nim,

całkiem oszalał i wszystkich pozabijał. Tamci biedni ludzie nie mieli szansy. Akri tak się wciekł, że chciał wyrwać rudej suce serce, tylko że moim zdaniem nie było jej czego wyrywać. Żarek poczuł się tak, jakby ktoś go zdzielił w głowę. - Co ty mówisz? Chcesz powiedzieć, że to nie ja ich pozabijałem? Od tych rewelacji Astrid zakręciło się w głowie. Jeśli to nie Żarek zniszczył wioskę, to dlaczego go wypędzono? - Żarek ich nie pozabijał? - zapytała. -Oczywiście, że nie. Żaden Mroczny Łowca nie zabiłby swoich podopiecznych. Akri pozjadałby ich, gdyby któryś tak zrobił. Żarek pozabijał Apollitów... i dlatego wszyscy się wściekli. Żarek zmarszczył brwi. Nie pamiętał niczego o Apollitach. Nigdy nie było żadnego w jego wiosce. Jakich Apollitów? Astrid powtórzyła jego pytanie. Simi odpowiedziała powoli i z namaszczeniem, jakby to oni nie potrafili trzymać się tematu rozmowy. -Tych, których Tanatos zebrał jako mięso armatnie. Jezu, czy wy nic nie wiecie na temat Daimonów i Apollitów? Tanatos potrafi ich wezwać i kazać im robić różne rzeczy. Czasem udaje mu się to też z ludźmi. Artemida wysłała go, żeby zabił jakiegoś Mrocznego Łowcę w Szkocji i potem Tanatos postanowił ścigać wszystkich Mrocznych Łowców, żeby ich zabić, i wtedy wszyscy Apollici mogliby żyć w spokoju, i żywić się ludźmi, nie martwiąc się wami. Astrid zadygotała, kiedy przypomniała sobie, gdzie była dziewięćset lat temu.

- To Tanatos zabił Milesa w Szkocji? -Tak. - A potem zaatakował Zareka? Simi żachnęła się poirytowana. - W końcu jest Mrocznym Łowcą, nie? Oboje macie to coś, że nie możecie nadążyć za tym, co mówię? Astrid poklepała Simi po dłoni, mając nadzieję, że trochę ją uspokoi. -Przepraszam. Po prostu mówisz nam o rzeczach, o których nie mieliśmy najmniejszego pojęcia. Simi przechyliła głowę i spojrzała na Zareka. - No dobrze, w takim razie w porządku. Mimo wszystko... powinniście wiedzieć coś o Tanatosie. Że jest w stanie was zabić i w ogóle. Astrid wyczuła, że Żarek zaraz coś powie. Dała mu znak, żeby milczał, i dalej wypytywała Simi. - Dlaczego Żarek nie pamięta pierwszego starcia z Tanatosem? - Bo ma nie pamiętać. Akri musiał zabić Tanatosa na jego oczach i zrobił tak, żeby Żarek niczego nie pamiętał z tego bałaganu. Żarek odetchnął, kiedy te słowa powoli do niego docierały. Ash zrobił coś, żeby on niczego nie pamiętał. - Acheron grzebał mi w głowie? Na twarzy Astrid malowała się ulga. - Jesteś niewinny. Ogarnęła go wściekłość. - Więc zostałem zesłany na najgorsze zadupie, ponieważ Ash zabił Tanatosa? Co to za pieprzenie? Zaczął krążyć wściekły. - Zabiję za to tego łajdaka.

Simi natychmiast zamieniła się w „małego" smoka. Takiego, który całkowicie zablokował tunel. Jej oczy zapłonęły gniewnie, kiedy syknęła: - Czy ty właśnie obraziłeś mojego akriegoi Gotowy do walki Żarek otworzył usta, żeby powiedzieć „tak", kiedy Astrid przed nim stanęła, osłaniając go. Oddzielała go od Simi i blokowała mu przejście. - Nie, Simi. Żarek ma prawo być zły. Został wygnany za coś, czego nie zrobił. Demon wrócił do ludzkiej formy. - Nieprawda. Został wygnany za zabicie Apollitów. Zamieniła się w Acherona: - A co niby miał zrobić? Rzucali się na niego, próbując go zabić. To była samoobrona. - To było morderstwo. - Przysięgam, Artemido, że jeśli zabijesz Zareka z tego powodu, wyjdę stąd i już nigdy nie wrócę. Simi wróciła do własnej postaci. -Widzicie. To dlatego został wygnany. Ta ruda suka nie chciała, żeby akri ją opuścił, więc zgodziła się, by Żarek żył tutaj, lecz pod warunkiem, że będzie z dala od ludzi. Rozejrzała się po ponurym tunelu. - Szczerze mówiąc, osobiście chyba wolałabym śmierć. To miejsce jest nudniejsze od Katoteros, a nie wiedziałam, że gdziekolwiek może być nudniej niż w Katoteros. Przyznaję się do błędu. Kiedy następnym razem akri powie mi, że w domu nie jest aż tak źle, może mu uwierzę. Nawet nie masz tu przyzwoitego jedzenia. Ani telewizji.

Żarek odsunął się i zagapił w osłupieniu na ścianę, próbując odtworzyć przeszłość, podczas gdy Simi dalej nawijała bez chwili przerwy. Nadal słyszał krzyki wieśniaków, ale teraz zastanawiał się... Czyje krzyki tak naprawdę słyszał? Astrid odnalazła go po omacku. Ogarnęło go ciepło jej obecności. Dotknęła jego ramienia i natychmiast zapłonął. Coś w jej dotyku zawsze go poruszało i sprawiało, że jej ulegał. Chciał jej dotknąć. - Dobrze się czujesz? - spytała. - Nie całkiem. Chcę wiedzieć, co się wydarzyło tamtej nocy. Pokiwała głową. - Simi, czy możesz w jakiś sposób odwrócić to, co Acheron zrobił z pamięcią Zareka? - Nie. To, co robi akri, jest niezawodne, nieodwracalne. No, może z wyjątkiem paru rzeczy, o których nie mówimy, bo wtedy akri robi się zrzędliwy. Lubię to słowo: „niezawodny". Tak jak ja. Niezawodna. - No to sprawa jest beznadziejna - mruknął Żarek. -Nie mam dowodu niewinności i nigdy się nie dowiem, co się tam wydarzyło. - Nie jestem taka pewna - odpowiedziała z uśmiechem Astrid. - Nie skreślaj mnie tak łatwo. Jeśli zdobędziemy dowód potwierdzający słowa Simi, wtedy moja decyzja pozostanie niepodważalna. Jesteś niewinny. Nikt nie będzie mógł się z tym spierać. Moje siostry nie pozwolą, żeby niesprawiedliwie cię osądzono.

- Byłem niewinny, kiedy mnie ukamienowano - żachnął się. - Wybacz mi, że nie mam zbyt wiele wiary w sprawiedliwość ani w twoje siostry. Astrid przełknęła ślinę. To prawda, niewinni też często cierpieli. Jej matka i siostry lekceważyły ten fakt, twierdząc, że tak to już jest we wszechświecie, chociaż matka starała się, żeby wszystkich spotykała sprawiedliwość. Czasem po prostu działy się rzeczy niesprawiedliwe. Nie dało się temu zaradzić. Żarek stanowił idealny przykład. Mimo wszystko musiał poznać prawdę na temat tego, co mu się przydarzyło. Zasługiwał na to. - Simi? Możesz w jakiś sposób pokazać Zarekowi, co wydarzyło się tamtej nocy? Simi popukała się palcem w policzek, jakby się zastanawiała. - Chyba tak. Akri nie powiedział, że mam mu niczego nie pokazywać, powiedział tylko, że nie wolno mi z nim rozmawiać. Astrid się uśmiechnęła. Simi zawsze była do bólu dosłowna w interpretacji wszystkich poleceń Acherona. - Mogłabyś? Proszę... Simi podeszła do Zareka i ujęła go za podbródek. Żarek już chciał zaprotestować, ale coś przesączało się z jej ręki. Stał jak sparaliżowany. Simi przechyliła jego głowę tak, żeby spojrzał w jej - teraz czerwono-żółte - oczy i ujrzał tam przeszłość. Wszystko wokół niego rozmyło się i widział tylko oczy Simi. Obrazy pojawiały się w jej źrenicach i wędrowały

prosto do jego umysłu. Nie pamiętał żadnej z tych rzeczy. Jakby oglądał film z własnego życia. Widział pożar, który spalił na popiół jego wioskę. Rozrzucone ciała. Obrazy, które go prześladowały przez wieki. Tym razem jednak zobaczył coś więcej. O wiele więcej... Zapomniane obrazy, które mu odebrano. Widział siebie idącego chwiejnym krokiem przez wieś. Szedł zdębiały. Wściekły. Zło już się stało. Nie on za nie odpowiadał. Ktoś inny zjawił się w wiosce przed nim. Żarek zobaczył starowinę, którą wziął w ramiona, jak zawsze we wspomnieniach. Tylko że tym razem powiedziała coś więcej niż to samo co zwykle oskarżenie. - Śmierć przyszła po ciebie. Zabiła wszystkich, bo chciała, żebyśmy powiedzieli, gdzie mieszkasz. Nie wiedzieliśmy, więc się rozgniewała. - Oczy starej płonęły nienawiścią i potępieniem. - Dlaczego nie przyszedłeś? To twoja wina. Miałeś nas chronić, i to ty nas zabiłeś. Zabiłeś moją córkę. Widział twarz starej kobiety. Poczuł znowu wściekłość na widok tego, co zrobiły Daimony... Serce mu zabiło, gdy pojął prawdę. Nie odpowiadał za śmierć swoich podopiecznych. To nie była jego wina. Był na standardowym obchodzie, kiedy ujrzał ogień i popędził do wioski, ale dotarł za późno. Tanatos zjawił się w wiosce za dnia i zniszczył ją. Żarek nie miał szansy jej ocalić.

Kiedy patrzył w oczy Simi, zabrała go na zapomnianą pięciodniową wyprawę do wioski Apollitów, gdzie poszedł szukać tych, którzy byli odpowiedzialni za zniszczenie Ta-berleigh. Na każdym kroku walczył ze Spathi. Jeden z nich powiedział mu o Słonecznym Pogromcy, który zjednoczył ich lud i postanowił zniszczyć Mrocznych Łowców. Spathi śmiał się, umierając i mówiąc Zarekowi, że nadszedł kres władzy Mrocznych Łowców. Słoneczny Pogromca przejmie z powrotem świat ludzi, a potem obalą bogów z Olimpu. Z każdą kolejną nocą Spathi było coraz więcej i Żarek zdał sobie sprawę, co dokładnie czeka świat. Każda ludzka wioska, jaką mijał, została zniszczona. Ludzie nie żyli. Wybici do nogi. Pożarci przez Daimony, które nie chciały umrzeć. Nigdy w życiu nie widział takiego zniszczenia. Takich strat. Gdyby miał Giermka, odesłałby go, by ostrzegł innych Mrocznych Łowców, albo posłał go po Acherona i wezwał do pomocy w walce. Niestety, mógł liczyć tylko na siebie, a chciał powstrzymać ziszczenie, zanim ktokolwiek jeszcze ucierpi. Zmarznięty i głodny wywalczył sobie drogę do wioski Apollitów, chroniących tajemniczą istotę, która wybiła jego ludzi. Zjawił się raptem godzinę po zmroku. Jak zwykle Apollici zbudowali sobie domy pod ziemią. Katakumby były ciemne, lodowate i nie było w nich żadnych dusz. W tamtych czasach Apollici często stawiali domy w pobliżu

zmarłych, dzięki czemu mogli przejmować pozbawione ciał dusze, gdy potrzebowali szybkiego wzmocnienia. Ponadto takie sąsiedztwo zapewniało im osłonę. Ponieważ Mroczni Łowcy to ciała bez duszy, dusze, które potrzebowały ciał miały brzydką skłonność opętywania ich. Zatem katakumby i grobowce były najlepszymi kryjówkami dla Apollitów i Daimonów. Ponieważ przed jego przybyciem rozgrabiono wszystkie dusze, Żarek z łatwością przeszedł przez katakumby. Kiedy przeszukiwał korytarze i pokoje podziemnej kryjówki, odkrył, że nie ma tam żadnych rodzin Apollitów czy Daimonów, a zostały jedynie ślady ich pośpiesznej ucieczki. W jednym pokoju zastał szlochającą kobietę z niemowlęciem. Podniosła wzrok i gwałtownie zaczerpnęła tchu. - Nie zrobię ci krzywdy - powiedział. Zaczęła wzywać pomocy. Żarek wycofał się z jej domu i zamknął drzwi. Szukał tylko jednej osoby. Tanatosa. Stwór, o którym powiedzieli mu Spathi, został wysłany przez Artemidę z misją zabicia wszystkich Mrocznych Łowców. Ona, która ich stworzyła, teraz ich zdradziła, tworząc niezwyciężonego potwora. Chyba że Żarek go powstrzyma. Jak nienawidził wtedy Artemidy. Nienawidził jej nie za stworzenie Tanatosa, ale za wypuszczenie czegoś takiego na świat bez słowa ostrzeżenia. Kiedy szedł przez katakumby, zaatakowali go Apollici i Daimony. Walczył z nimi, zabijając wszystkich, którzy

rzucili się na niego z bronią. Nie, nie obchodziło go, kto jest Daimonem, a kto Apollitą. To nie miało znaczenia. Liczyła się tylko zemsta. Znalazł Tanatosa w jednym z dłuższych korytarzy. Siedział z kilkunastoma osobami w komnacie, w której Apollici przechowywali tkaniny. Żarek doliczył się piątki Apollitów i ośmiu Daimonów. Jednakże to widok samotnej kobiety, Apollitki stojącej u boku Tanatosa, sprawił, że zamarł. Była ubrana jak Spathi i stała gotowa do walki. Tanatos uśmiechnął się do niego złowrogo. - Widzicie - powiedział do zebranych Apollitów i Daimonów. - On jest jeden, a nas wielu. Mroczni Łowcy nie są tacy straszni. Nie mogą połączyć sił, nie osłabiając siebie. Możemy zabijać ich równie łatwo, jak oni nas. Przebijcie jego znamię, a umrze jak wy. Rzucili się na niego. Żarek próbował przebić się przez nich, ale walczyli z siłą, z jaką dotąd się nie zetknął. Jakby zyskiwali moc od Tanatosa. Zdobyli przewagę i rzucili go na ziemię. Zerwali z niego ubrania, szukając piętna. Był ranny po poprzednich walkach, osłabiony głodem. To jednak nie powstrzymało go przed walką ze wszystkich sił. - On nie ma piętna Artemidy! - krzyknął jeden z przeciwników. - Oczywiście, że ma. Tanatos podszedł sprawdzić osobiście.

Żarek wykorzystał tę chwilę, żeby się wyrwać. Wziął zamach mieczem, celując w głowę Tanatosa. Tamten odsunął się i pchnął przed siebie kobietę, zasłaniając się. Żarek nie zdążył zareagować i stał, patrząc bezradnie, jak na ostrze wpada kobieta. Kiedy nie eksplodowała, zdał sobie sprawę, że nie była Daimonem. Naprawdę była Apollitką. Przerażony spojrzał jej w oczy i zobaczył w nich łzy. Chciał jej pomóc, ukoić ból. Ostatnie, czego pragnął, to ją skrzywdzić. Nigdy dotąd nie skrzywdził kobiety... Nie skrzywdził nawet tej, która oskarżyła go o gwałt. Nienawidził siebie za to bardziej, niż nienawidził Artemidy - nienawidził siebie za to, że nie był szybszy. Że nie zabił Tanatosa. Jeden z Apollitów krzyknął. Mężczyzna. Rzucił się i złapał kobietę, tulił ją, gdy umierała. Spojrzał na Zareka z nienawiścią i gniewem. To była twarz nowego Tanatosa. Żarek próbował wyrwać się Simi, gdy to zobaczył. Ona jednak trzymała go mocno. Zmuszała do oglądania przeszłości. Tanatos złapał go za gardło i pchnął na ścianę. - Z piętnem czy bez, i tak umrzesz, jeśli cię poćwiartuję. Ogarnięty wyrzutami sumienia z powodu kobiety, Żarek nie stawiał żadnego oporu. Po prostu chciał, żeby to już się skończyło.

Kiedy Tanatos go zaatakował, nagle pojawił się Acheron. - Puść go. Pozostałe Daimony i Apollici rozbiegli się przerażeni. Został tylko mężczyzna, który trzymał martwą żonę. Tanatos odwrócił się powoli do Asha. - A co, jeśli go nie puszczę? Ash strzelił pociskiem z ręki w Tanatosa, który natychmiast puścił Zareka. Łowca padł na podłogę, z trudem wdychając powietrze przez opuchnięty przełyk. - Nie dawałem ci wyboru - powiedział Ash. Tanatos rzucił się do ataku. Oczy Asha przybrały kolor głębokiej, ciemnej czerwieni. Ciemniejsze niż krew tęczówki wypełniły się skłębionym ogniem. Atakujący niezwyciężony zabójca zamienił się w kupkę pyłu. Nikt go nawet nie tknął. Ash stał w bezruchu; nawet się nie wzdrygnął. Wtedy rzucił się na niego osamotniony Apollita. Ash obrócił go i przytrzymał w uścisku zwróconego plecami do siebie. Apollita szarpał się, ale Acheron trzymał go bez najmniejszego wysiłku. - Cicho już, Callyx - szepnął mu do ucha. - Zaśnij... Mężczyzna upadł. Ash ułożył go na podłodze. Zdumiony Żarek nie poruszył się, kiedy Acheron podszedł do niego. Nie wiedział, skąd Ash znał imię Apollity ani jakim cudem z taką łatwością zabił Tanatosa. To nie miało za grosz sensu.

Ash nie próbował go dotknąć. Przykucnął przed nim i przekrzywił głowę. - Nic ci nie jest? Żarek zignorował pytanie. - Dlaczego Artemida chce nas pozabijać? Ash zmarszczył brwi. - O czym ty mówisz? - Spathi mi powiedzieli. Tworzy armię, żeby nas zabić. Ja właśnie... Ash uniósł rękę. Żarek poczuł się tak, jakby coś sparaliżowało mu struny głosowe. Niezdecydowanie malowało się na twarzy Acherona, kiedy patrzył na Mrocznego Łowcę. Żarek przysiągłby, że czuje, jak Atlantyda szuka czegoś w jego umyśle. W końcu Ash westchnął. -Za dużo widziałeś. Spójrz na mnie. Nie miał wyboru, musiał posłuchać. Oczy Asha znowu przybrały dziwną srebrzysto-migot-liwą barwę. Potem wszystko stało się zamazane i pociemniało. Żarek walczył z przytłaczającym żarem. Ostatnim, co usłyszał, był głos Asha: - Zabierz go do domu, Simi. Musi odpocząć. I wtedy Simi go puściła. Stał w bezruchu, kiedy odtworzone przez nią wypadki z tamtej nocy wypełniły zgrubny zarys, jaki pozostał mu w pamięci. Był oszołomiony tym, co zobaczył. Czego się dowiedział. -Jakim cudem pokazałaś mi to wszystko? - spytał ją.

Wzruszyła ramionami. To zaczynało być denerwujące. Niech szlag trafi Ache-rona za to, że zabronił Simi odzywać się do Zareka. - Astrid, zadaj jej, proszę, moje pytanie. Astrid je powtórzyła. Simi spojrzała na niego, jakby był tępy. - Nic nigdy nie znika z ludzkiego umysłu. Po prostu się zapodziało, głuptasie. - Powiedziała to do Astrid, stukając Zareka w głowę. - Wyciągnęłam fragmenty, żeby je obejrzeć, a wtedy on też je zobaczył we mnie. Łatwizna. Otępiały po wszystkich tych odkryciach Żarek spojrzał na Astrid, która czekała cierpliwie, aż skończą. - Czym jest Acheron? - zapytał. - Nie wiem. Odsunął się, a w jego umyśle się zakłębiło, kiedy spróbował przypomnieć sobie wydarzenia z Nowego Orleanu. - Znowu zrobił coś z moim umysłem w Nowym Orleanie, prawda? Simi zagwizdała i rozejrzała się po pomieszczeniu. - Simi, to prawda? - spytała Astrid. -Akri robi to tylko wtedy, gdy musi. W Nowym Orleanie wydarzyły się pewne rzeczy, które były złe. Rzeczy, o których Mroczni Łowcy i bogowie z Olimpu nie muszą wiedzieć. Żarek zacisnął zęby. -To znaczy? Astrid powtórzyła pytanie. - Powiedziałam, że żadne z was nie musi wiedzieć. Chciał udusić Simi, ale po tym, jak zobaczył, do czego jest zdolny Acheron, uznał, że lepiej jej nie dotykać.

- Dlaczego Acheron się ukrywa? Simi syknęła na niego i w gniewie zapomniała o rozkazie. -Akri przed nikim się nie chowa. Nie musi. Jeżeli ktokolwiek skrzywdzi akriego, ja go zjem. Żarek udał, że jej nie słyszy. - Czy jest człowiekiem? - zapytał Astrid. Nimfa westchnęła ciężko. - Szczerze mówiąc, nie wiem. Zawsze, kiedy wspominałam o nim siostrom, milkły albo odpowiadały wymijająco. Wygląda na to, że on jeden je przeraża. Zawsze zastanawiałam się, czemu, ale na Olimpie niewiele się o nim mówi. To naprawdę bardzo dziwne. W zamyśleniu odwróciła się do demona. - Simi, powiedz mi coś o Acheronie. -Jest wielki i wspaniały, i traktuje mnie jak boginię. Bogini Simi. To ja. Astrid skrzywiła się lekko. - Co innego miałam na myśli. Powiedz, kiedy i gdzie się urodził. - Ach, to. Urodził się w 9548 roku przed naszą erą na greckiej wyspie Didymos. - Komu? - Królowi Icarionowi i królowej Aarze, którzy władali Didymos i Lygos. Żarek widział, że odpowiedź zaskoczyła Astrid, ale nie jego. Zawsze podejrzewał, że Acheron jest szlachetnie urodzony. Miał w sobie coś królewskiego. Coś, co mówiło: „Jestem panem, a ty sługą. Pochyl się i pocałuj mnie w tyłek". Dlatego Żarek za nim nie przepadał.

- Ash nie jest półbogiem? - zdziwiła się Astrid. Simi zaśmiała się na całe gardło. -Akri półbogiem? Litości! Żarek zmarszczył brwi, zdając sobie sprawę, co zdradziła Simi. - Czekaj, myślałem, że Ash jest Atlantydą. Astrid pokręciła głową. - Z tego, co wiem z nielicznych plotek, urodził się w Grecji, ale wychował się na Atlantydzie. Plotki mówią, że jest jednym z synów Zeusa. Ale, jak wspomniałam, ludzie bardzo niechętnie o nim mówią. Simi znowu się zaśmiała. - Czy on przypomina Gromodziadka? Nie. Syn Zeusa? Ile obelg musi znosić mój akri? Żarek zastanawiał się chwilę, a potem dotarło do niego coś innego. - Czy Simi może się teraz skontaktować z Ashem? -Tak. -Więc powiedz mu, że lepiej, by się tu zjawił i cię obronił. Simi spiorunowała go wzrokiem i zamachała skrzydłami. - Simi - wtrąciła się szybko Astrid - on miał na myśli coś innego. Czy Ash może się tu zjawić? Demon trochę się uspokoił. -Nie. Przyrzekł tej wrednej krowie, że zostanie na Olimpie dwa tygodnie. Nie może złamać przysięgi. - Więc jak zabiję Tanatosa? Postawię wszystko na jedną kartę i zaryzykuję stwierdzenie, że tylko Ash potrafi spojrzeć na Tanatosa i sprawić, że zrobi „puf" i zniknie.

- Simi może go zabić. - Nie, nie mogę. Akri zabronił. - No to, jak go powstrzymamy? - zapytała Astrid. Simi wzruszyła ramionami. - Gdyby akri mi pozwolił, upiekłabym go, ale ponieważ żadne z was nie potrafi chuchać ogniem, upieczenie go może być dla was trochę trudne. - Mam miotacz ognia. Astrid odwróciła się gwałtownie do Zareka. - Co takiego? - zapytała, nie wierząc własnym uszom. Tym razem to on wzruszył ramionami. - Warto być przygotowanym. - Miotacze nadają się do robienia pianek - powiedziała Simi - ale Tanatosa tylko rozdrażnią. Zwykły ogień go nie zrani. Ja mam taką fajną galaretowatą maź, która wylatuje razem z ogniem i oblepia ofiary, dzięki czemu płomienie się ich trzymają. Chcecie zobaczyć? - Nie! - krzyknęli jednocześnie. Simi zesztywniała. - Nie? Nie lubię tego słowa. - Kochamy cię - odparła szybko Astrid - ale boimy się tej mazi. I zaraz dała Zarekowi kuksańca w brzuch, nim zdążył zaprotestować w kwestii miłości do Simi. - Och - powiedział demon. - To rozumiem. W porządku, możecie żyć. Upewniwszy się, że w pobliżu naprawdę nie ma żadnego jedzenia, Simi usiadła po turecku na ziemi. Nuciła coś pod nosem, owijając pasmo włosów na palcu. - A macie telesklep?

- Obawiam się, że nie, skarbie - odpowiedziała Astrid. - A program z operami mydlanymi? Żarek pokręcił głową. - A w ogóle jakąś telewizję? - ciągnęła Simi tonem rozdrażnionego szkraba. - Przykro mi. - Żartujesz sobie? - Simi oparła brodę na dłoni i spojrzała na Zareka. - Nudziarze. Demon potrzebuje kablówki. Akri mnie oszukał. Nie powiedział, że muszę wytrzymać bez kablówki. Nie macie nawet takiego maleńkiego telewizorka na baterie? W tym momencie Żarek odciągnął Astrid od Simi. - To nie zadziała - szepnęła. -Co? -Odciąganie mnie, żeby nie usłyszała. Ona słyszy wszystko. Zawahał się. - No to się nasłucha. Żarek stał, patrząc na Astrid. Hipnotyzował go każdy rys jej twarzy, każda krągłość ciała. Nie wiedział, co zrobić, by ją ochronić. Jess nie mógł jej zabrać za dnia, a nie wierzył, że Giermkowie zapewnią jej bezpieczeństwo. Już nie wspominając o tym, że informowanie ich o jego kryjówce, kiedy na niego polowali, nie wydało się najlepszym pomysłem. Nie miał nikogo, komu mógłby zaufać, a jedyny sposób, jaki znał, żeby obronić Astrid, to wezwać Tanatosa i skończyć z tym wszystkim.

Tej nocy znajdzie Słonecznego Pogromcę i jeden z nich zginie. Nie chciał tego mówić Astrid. Nie puściłaby go, gdyby wiedziała. - Posłuchaj, będziemy potrzebować jedzenia wieczorem. Zostawię ciebie i Simi tutaj, gdzie jest bezpiecznie, i pójdę się rozejrzeć za zapasami. - A czemu nie wysłać Simi? Jej się nic nie stanie. Żarek obrzucił spojrzeniem demona, który bawił się wyliczanką na palcach. - Tak, ale nie sądzę, żeby to był dobry pomysł, wypuszczać ją samopas, nie uważasz? Astrid się zawahała. - Możesz mieć rację. Żarek zsunął się na podłogę i pociągnął za sobą Astrid. Zerknął na zegarek i zorientował się, że zostały niecałe dwie godziny do zachodu słońca. Niecałe dwie godziny z kobietą, która tyle dla niego znaczyła. Kładąc się, zamknął oczy, a Astrid położyła głowę na jego piersi i zaczęła rysować kółka. - Powiedz mi coś dobrego, księżniczko. Powiedz mi, co zrobisz, kiedy to już się skończy. Astrid przestała rysować kółka dłonią i się zastanowiła. Chciała powiedzieć, że zostanie z Zarekiem. Ale jak? Artemida musiałaby pozwolić mu odejść, a znała kuzynkę wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że nie dzieli się zabawkami. - Będę za tobą tęsknić, mój książę z bajki.

Poczuła, że zesztywniał. - Naprawdę? -Tak. A ty? - Przetrwam. Jak zawsze. Tak, to prawda. I to, ile przetrwał, nie przestawało jej zdumiewać. Astrid przesunęła palcem po linii jego żuchwy. - Powinieneś odpocząć. - Nie chcę. Chcę cię jeszcze przez chwilę czuć. Uśmiechnęła się. - Czy będziecie się całować? - spytała Simi. - Może powinnam iść na górę albo coś? Astrid się zaśmiała. - W porządku, Simi. Nie będziemy całować się przy tobie. - Czy ona kiedykolwiek śpi? - zapytał Żarek. - Nie wiem. Simi, śpisz czasem? - Tak. I mam prześliczne łóżko. Wyrzeźbione w smoki i z wielkim, starym baldachimem w kolorze kości słoniowej. Akri kazał je zrobić specjalnie dla mnie dawno temu. I u wezgłowia jest nakręcana tancerka. Jak byłam małym demonkiem, to akri nakręcał ją, po tym jak mnie otulił kołderką, a ja na nią patrzyłam, aż zasypiałam. Czasem też śpiewał mi kołysanki. Akri to dobry tata. Dobrze się opiekuje Simi. - A co z tobą, księżniczko? - zapytał Żarek. - Ciebie też mama otulała kołderką, jak byłaś mała? - Co noc, chyba że kogoś osądzała, to wtedy zajmowała się tym moja siostra, Atty.

Astrid nie zapytała Zareka, kto jego otulał. Już znała odpowiedź na to pytanie. Nikt. Przytuliła się do niego bardziej. Żarek spojrzał na nierówne sklepienie tunelu. To zabawne, że ponad pięćdziesiąt lat temu wykopał tę cześć piwnicy, nie wiedząc, że pewnego dnia położy się tu z ukochaną u boku. Astrid. Nie powinien z nią być. Nie miał prawa jej dotykać. Była najbliższym odpowiednikiem nieba, na jakie mógł liczyć taki człowiek jak on. A jednak nie chciał z niej zrezygnować. Nie teraz. Nigdy. Była jedyną osobą na świecie, dla której poświęciłby życie. I bez wątpienia tej nocy właśnie to zrobi.

ROZDZIAŁ 1 4 Tanatos leżał w ciepłym, wygodnym łóżku w domu wojowników Spathi. Spathi, podobnie jak członkowie ich rodzin (zarówno Daimony, jak i Apollici) spali w swoich sypialniach, czekając na zmrok, kiedy będą mogli bezpiecznie wyjść. Po tym, jak zeszłej nocy stracił trop Zareka, Tanatos szukał, aż zmogło go zmęczenie. Daimony przyprowadziły go tutaj, by odpoczął, i chociaż nadal był wycieńczony, nie mógł dłużej spać. Nie, dopóki dręczyły go koszmary. Czuł wezwanie Wyroczni, które próbowały go ściągnąć z powrotem do klatki w Tartarze. Nie zamierzał się podporządkować. Dziewięćset lat czekał na tę chwilę. Czekał na zemstę. W dniu, w którym Artemida go stworzyła, obiecała mu, że będzie mógł zabić Zareka z Mezji. A potem z jakiegoś niewiadomego powodu zmieniła zdanie. Nie spełniło się nic z tego, co mu obiecała.

Zamiast żyć w bogactwie i wśród wygód, wegetował zamknięty w maleńkiej celi, zapomniany i samotny. - Nikt nie może się dowiedzieć, że żyjesz - powiedziała mu bogini. - A przynajmniej do chwili, kiedy będę cię potrzebowała. Czekał więc. Rok po roku, stulecie po stuleciu, wrzeszcząc na boginię, żeby go wypuściła albo zabiła. Nigdy nie odpowiedziała. Nauczył się, że istnieje kilka gorszych rzeczy niż krótkie życie, które tak przerażało Apollitów. Nieśmiertelność w czarnej norze była o niebo gorsza. Nie wróci. Nikt więcej nie zamknie go w klatce. Prędzej obaliłby cały Olimp. Artemida tak się bała Mrocznych Łowców, których ogarnie szał, że nie przemyślała wszystkiego. Nie istniał nikt, kto mógł powstrzymać jego. Coś zamigotało mu w umyśle. Fragment wspomnienia. Zobaczył siebie jako Apollitę... zobaczył... Obraz przeskoczył do obrazu Zareka zabijającego jego żonę. Tanatos ryknął gniewnie. Nie, zabicie Zareka było zbyt łatwe. Chciał, żeby Łowca cierpiał tak samo jak on. Cierpiał. Ból... Po raz pierwszy w ciągu dziewięciuset lat Tanatos się uśmiechnął. Tak. Żarek chronił zeszłej nocy kobietę. Tulił ją do siebie na skuterze śnieżnym. To była jego kobieta.

Tanatos wstał i narzucił płaszcz na ramiona. Chociaż był wyczerpany, nie próbował już spać. Ubrał się szybko, po cichu. Znajdzie Mrocznego Łowcę. Znajdzie jego kobietę. Ona umrze, ale Żarek... On przeżyje. Tak jak Tanatos, pozostanie w wiecznym bólu, w tęsknocie za utraconą miłością. Żarek zatrzymał się, żeby spojrzeć na Astrid, która zasnęła, kiedy rozmawiali. Rozmawiali. Nigdy nie pomyślał, że może z kimś porozmawiać. Z drugiej strony, zrobił z Astrid mnóstwo rzeczy, o których nigdy dotąd nie myślał. Nawet śpiąc, wyglądała na zmęczoną. Pod jej oczami malowały się cienie. Pocałował ją w usta i odsunął się, żeby jej nie obudzić. Demon leżał na podłodze w miejscu, w którym wcześniej siedział. Spał jak suseł. Jedną rękę podłożył sobie pod głowę, a drugą wsunął pod brodę. Tak bardzo przypominał małą dziewczynkę. Nic dziwnego, że Ash ją lubił. Zerknął znowu na Astrid. Jego siła. Jego słabość. Simi zaś była słabością Asha. A on odpowiadał za bezpieczeństwo obu. Czując ciężar tego brzemienia, Żarek złapał zapasowy koc i przykrył Simi. Uśmiechnęła się przez sen i powiedziała bardzo cicho:

- Dziękuję, akri. Żarek spojrzał tęsknie na płaszcz, na którym spała Astrid. Wziął drugi koc i przykrył też nimfę. Sięgnął do kieszeni, wyciągnął kilka drobiazgów, które zebrał, kiedy wyszedł do chaty na kilka minut po jedzenie dla Simi. Położył je obok Astrid i ułożył na nich jej rękę, żeby mogła je „zobaczyć", kiedy się obudzi. Zatrzymał na chwilę dłoń na jej twarzy. - Będę za tobą tęsknił - szepnął, wiedząc, że nawet kiedy stanie się Cieniem, jej wspomnienie będzie go prześladowało. W końcu potrzebował jej bardziej niż jedzenia czy powietrza. Była jego życiem. Odetchnął głęboko i przeczesał palcami jej włosy. Wyobraził sobie Astrid rozpaloną i delikatną w jego ramionach. Pomyślał, jak wyglądała, kiedy dla niego szczytowała. Jak zawsze brzmiał jej głos, gdy wypowiadała jego imię. Tak, z pewnością będzie za nią tęsknił. Dlatego musiał zadbać o jej bezpieczeństwo. Zmusił się, żeby odsunąć od siebie pociechę, jaką dawała mu Astrid, i zostawił obie kobiety śpiące. Dotarł do końca tunelu, który prowadził do lasu. Niósł tyle broni, ile zdołał udźwignąć. Otworzył klapę i zadygotał, gdy owiało go lodowate powietrze. Ruszył poszukać Tanatosa. ***

Astrid obudziła się gwałtownie, kiedy dziwny dźwięk zakłócił jej sen. - Lubię tego Zareka. Porządny z niego człowiek! Zamrugała, rozpoznając głos Simi. Już chciała wstać, kiedy poczuła coś pod ręką. Leżało tam kilka figurek zrobionych przez Zareka, a kiedy przesunęła palcami, zdała sobie sprawę, co przedstawiają. Każda była postacią z Małego księcia. Było ich sześć: mały książę, owca, słoń, róża, lis i wąż. Były to przecudne rzeźby, którym poświęcono więcej uwagi niż pozostałym, jakie „widziała". - Dał mi nawet otwieracz, żebym nie musiała posługiwać się kłami. To mi się podoba. Metal jest twardy dla moich zębów. - Simi zamlaskała. - Sorbet z wieprzowiny i fasoli. Pychota! Moje ulubione lody. - Simi? - powiedziała Astrid, siadając. - Gdzie jest Żarek? - Nie wiem. Obudziłam się kilka minut temu i znalazłam to pyszne jedzenie, które dla mnie zostawił. - Żarek?! - zawołała Astrid. Nie odpowiedział. Oczywiście, to było dla niego typowe. - Simi, Żarek jest w chacie? - Nie wiem. - Mogłabyś to sprawdzić? - Żarek! - wrzasnęła Simi. - Simi, tyle to sama mogłam zrobić. Demon westchnął ciężko i z irytacją.

- No dobra, ale nie pozwól, żeby mi się fasolki roztopiły. - Zawahała się i dodała: -Akri powiedział, że mam cię chronić, a nie być u ciebie na posyłki. Żarek jest dużym Mrocznym Łowcą i sam sobie poradzi. Astrid wyczuła, że demon zniknął. Po kilku minutach wrócił. - Nie, tam też go nie ma. Astrid zabiło mocniej serce. Może poszedł po jedzenie. - Zostawił wiadomość? -Nie. Żarek wyłamał kopniakiem drzwi do pierwszego domu Apollitów, do jakiego dotarł. Mała społeczność Apollitów mieszkała od kilku dziesięcioleci na obrzeżach Fairbanks, ale do tej pory zostawiał ją w spokoju. Kodeks Mrocznych Łowców zabraniał Łowcom krzywdzić Apollitów, dopóki nie staną się żerującymi na ludziach Daimonami. Dopóki trzymali się na uboczu, nie zagrażali ludziom i żyli sobie aż do śmierci w wieku dwudziestu siedmiu lat, gwarantowano im taką samą ochronę jak istotom ludzkim. To dlatego - przynajmniej według Simi - wygnano Zareka. Dla Artemidy i pozostałych bogów zabicie Apollity było równie poważną zbrodnią jak zabicie człowieka. Jednakże w tej chwili Żarek z radością złamałby to prawo i każde inne, byle tylko zapewnić bezpieczeństwo Astrid.

Kiedy tylko drzwi otworzyły się z hukiem, kobiety krzyknęły i rozbiegły się, by się ukryć, a mężczyźni rzucili się na niego. Żarek posłużył się telekinezą i przyszpilił ich do ścian. - Nawet nie próbujcie - warknął. - Nie jestem w nastroju na zabawę z wami. Chodzi mi o Tanatosa. - Jego tu nie ma - powiedział jeden z mężczyzn. -Tyle to sam się zorientowałem. Ale uznałem, że możecie przekazać mu wiadomość. Prawda? -Nie. - On nas pozabija - pisnęło na tyłach domu dziecko. Strach w głosie dzieciaka pozwolił Zarekowi ochłonąć, ale tylko trochę. Wypuścił przyszpilonych Apollitów. - Powiedzcie Tanatosowi, że jeśli chce mnie dorwać, będę czekał pod miastem w Bear's Hollow. Gdyby nie zjawił się tam w ciągu godziny, wrócę i wybiję Daimony, które tu wyczuwam. Odwrócił się i wyszedł. Zatrzymał się niedaleko od domu. Zaryglowali za nim drzwi i teraz szeptali między sobą, aż zdecydowali, kto pójdzie po Tanatosa. Zadowolony, że przekażą jego wiadomość, Żarek uśmiechnął się krzywo i ruszył do skutera. Wsiadł, pojechał na miejsce spotkania, usiadł i czekał. Wyciągnął komórkę Spawna i zadzwonił do Jessa. Kowboj odebrał po trzecim dzwonku. - Cześć, Eskimosie, to ty? - Aha, to ja. Słuchaj, zostawiłem Astrid w mojej chacie. - Co takiego? Czyś ty...

-Tak, jestem wariatem, ale tam jest bezpieczna. Chcę, żebyś zaczekał ze trzy godziny, a potem pojechał po nią. To powinno zapewnić mi wystarczająco dużo czasu. - Wystarczająco dużo czasu na co? - Nie zawracaj sobie tym głowy. Wejdź do chaty i powiedz Astrid, kim jesteś. Wyjdzie z ukrycia z drugą kobietą. Bądź miły dla tej małej; ona jest Asha. - Jaka mała? - Zobaczysz. -Za trzy godziny? - powtórzył Jess. -Aha. Jess milczał przed kilka sekund. - A co z tobą, Eskimosie? - Co ma być ze mną? - Nie zamierzasz zrobić czegoś głupiego, co? - Nie. Zrobię coś mądrego. Rozłączył się. Wrzucił telefon do plecaka, po czym wyciągnął zapalniczkę i papierosy. Zapalił, czekając i żałując, że siedzi na mrozie bez płaszcza. Kiedy jednak pomyślał o płaszczu, powrócił do niego obraz Astrid i od razu zrobiło mu się znacznie cieplej. Tak bardzo żałował, że nie mógł raz jeszcze się z nią kochać! Poczuć jej skóry na swojej. Jej oddechu na twarzy. Jej dłoni na ciele. Nigdy nie znał nikogo podobnego do niej, ale w końcu była nimfą. Zupełnie niepodobną do wszystkich innych istot na świecie. Nadal nie mógł uwierzyć w swoje uczucia do niej.

Potrafiła ukoić jego ból, o którym myślał, że nigdy nie ustanie. To niesamowite, że zdołała oderwać jego myśli od przeszłości. Od wszystkiego. Nic dziwnego, że Talon był gotów umrzeć dla Sunshine. Teraz to nabrało sensu. Tyle że Żarek nie chciał umierać dla Astrid, chciał dla niej żyć. Chciał spędzić u jej boku resztę nieśmiertelności. Nie mógł. Spojrzał na góry wokół i pomyślał o Olimpie. Domu Astrid. Śmiertelnicy nie mogli tam żyć, a bogowie nie żyli na Ziemi. Nie było dla nich nadziei. A on był wystarczająco pragmatyczny, by o tym wiedzieć. Nie było w nim nic z chłopca z głową w chmurach, więc nawet przez minutę nie myślał, że coś może ich połączyć. Wszelki optymizm wypędzono z niego kopniakami, zanim jeszcze był wystarczająco duży, żeby się golić. Mimo to, nie potrafił uciszyć w sobie tej części, która cierpiała z powodu straty. Tej części, która krzyczała z głębi duszy, by Astiid z nim została. - Niech was diabli, Parki. Niech was wszystkich diabli wezmą. Z drugiej strony, już wzięli. Dawno, dawno temu. Usłyszał warkot silnika nadjeżdżającego skutera śnieżnego. Żarek się nie poruszył, dopóki skuter nie podjechał i się nie zatrzymał. Siedział bokiem na siodełku z wyciągniętymi nogami skrzyżowanymi w kostkach. Z rękami

założonymi na piersi czekał cierpliwie, aż tamten zsiądzie ze skutera. Tanatos zdjął kask i obrzucił Zareka spojrzeniem, jakby nie mógł uwierzyć własnym oczom. - Naprawdę tu jesteś. Żarek skinął mu głową i posłał zimny, złowrogi uśmiech. -Trafiła kosa na kamień. Prędzej czy później każdy z nas musi zatańczyć z diabłem. Dzisiaj twoja kolej. Tanatos zmrużył oczy. - Arogancki z ciebie łajdak. Żarek upuścił na ziemię papierosa i zgasił obcasem. Zaśmiał się gorzko, wstając ze skutera. - Nie, nie jestem aroganckim łajdakiem. Jestem tylko łajnem, które sięgnęło gwiazd. - Wyciągnął oba glocki z kabur pod pachami. - A teraz jestem sukinsynem, który zamierza uwolnić cię od cierpienia. Otworzył ogień. Nie spodziewał się, że to zadziała, i miał rację. Tanatos tylko zatoczył się do tyłu. Ale i to odrobinę poprawiło Zarekowi samopoczucie. Wyrzucił magazynki w śnieg, załadował nowe i znowu zaczął strzelać. Tanatos się roześmiał. - Nie możesz zabić mnie bronią. - Wiem, ale strzelanie do ciebie jest zabawne jak diabli. A przy odrobinie szczęścia może osłabić Tanatosa na tyle, że Żarek zyska cień szansy na zabicie go. Tylko na tyle mógł liczyć. Kiedy wystrzelił wszystkie pociski, cisnął pistoletami w Tanatosa, a w ślad za nimi posłał dwa granaty.

Tanatosowi przybywało ran, ale Zarekowi też. - Nie możesz mnie zabić, Mroczny Łowco. - Skoro krwawisz, możesz umrzeć. Tanatos pokręcił głową. - To tylko mit, który powtarzają ludzie, żeby poprawić sobie samopoczucie. Żarek kopnął go i wyjął z pochwy miecz o wysuwanym ostrzu. Przycisnął guz na rękojeści, wydłużając klingę maksymalnie - do pięciu i pół stopy. - Mroczni Łowcy to też mit, ale gdy nam obciąć głowę, to umieramy. A co z tobą? Możesz przyszyć ją sobie z powrotem? Zobaczył panikę w oczach Daimona. -Tak też myślałem. - Ostrze zakreśliło łuk, gdy Żarek uniósł miecz. Tanatos zrobił unik i obracając się, odskoczył. Wyciągnął zza pasa długi ozdobny sztylet. Umiejętności szermiercze Zareka nieco zardzewiały, ale w miarę walki wszystko mu się przypominało. CiąłTanatosa przez pierś. Daimon syknął i zatoczył się do tyłu. - Wyglądasz na przestraszonego, Tanatosie. Tamten wykrzywił usta. - Niczego się nie boję, a już na pewno nie ciebie. Zaatakował Zareka, nim tamten zdążył się cofnąć. Złapał rękę, w której trzymał miecz, i wykręcił ją. Żarek syknął, kiedy przeszył go ból. To jednak było nic w porównaniu z raną kłutą w lewe ramię, którą Tanatos zadał mu zaraz potem. Żarek zaklął.

Z odrętwiałą ręką nie był w stanie trzymać miecza. Tanatos powalił go kopnięciem na ziemię. Oparł kolano na kręgosłupie Zareka i pociągnął go za włosy, aż odsłonił gardło. Żarek próbował go zrzucić, ale mógł tylko czekać, aż Tanatos utnie mu głowę. Ostrze sztyletu przecięło skórę na szyi. Żarek wstrzymał oddech, bojąc się, że jeśli się ruszy, ułatwi ostrzu poderżnięcie mu gardła. W tej samej chwili, kiedy ostrze wgryzło mu się w szyję, rozbłysk światła zapłonął nad śniegiem, trafił w Tanatosa i zrzucił go z Zareka. Żarek padł twarzą w śnieg. -Nie, nie, nie - powiedziała Simi, pojawiając się w ludzkiej formie obok Mrocznego Łowcy. -Akri powiedział, że nie możesz zabić Zareka. Niedobry Tanatos. Obolały tak, że to przechodziło wszelkie pojęcie, Żarek przeturlał się na plecy, w tej samej chwili, w której Tanatos wstał. - Czym, u diabła, jesteś? - zdumiał się Tanatos. - Nieważne - powiedziała Simi, klękając obok Zareka. Dotknęła rozcięcia na czole i spojrzała na krwawiącą rękę i szyję. - Och, nie, jesteś ranny. Simi jest bardzo przykro. Myślałyśmy, że wrócisz, ale potem Astrid zaczęła się martwić i kazała mi cię poszukać. Nie wyglądasz najlepiej. Wcześniej prezentowałeś się o wiele atrakcyjniej. Tanatos podszedł do nich powoli. Żarek zmusił się do wstania i pomógł wstać demonowi. - Simi, zmykaj, zanim stanie ci się krzywda. Parsknęła jak koń.

- On nie może mnie zranić. Nikt nie może. Tanatos zaatakował sztyletem. - Sam zobacz. Simi odwróciła się i pozwoliła, żeby Tanatos dźgnął ją w pierś. Zagłębił ostrze aż po rękojeść, a potem je wyszarpnął. Oczy Simi zrobiły się okrągłe, kiedy sapnęła z bólu. Najpierw Żarek myślał, że może się wygłupia, dopóki nie zatoczyła się do tyłu. Miała łzy w oczach, kiedy spojrzała na niego z bólem i niedowierzaniem. - Nie powinno boleć. - Zatkała jak małe dziecko. - Jestem niezwyciężona. Akri tak powiedział. Serce mu zabiło mocniej. Krew sączyła się z jej ust. Żarek odepchnął kopniakiem Tanatosa i wziął Simi na ręce. Chociaż był ranny i dygotał z bólu, pobiegł z demonem do skutera. Tanatos został w tyle i czekał. Popatrzył, jak tamci odjeżdżają, i się uśmiechnął. -Tak właśnie, Żarek. Biegnij z powrotem do swojej kobiety. Pokaż mi, gdzie ją ukryłeś. *** Artemida poczuła wstrząs, od którego jej świątynia zadrżała niczym przy trzęsieniu ziemi. Coś wydało z siebie wściekły, złowrogi ryk. Jej służące uniosły wzrok i pobladły. Artemida usiadła prosto na tronie. Wiedziała swoje, ale gdyby nie to, pomyślałaby...

Drzwi do jej prywatnych komnat się rozpadły. Drzazgi posypały się jak porwane przez gwałtowne tornado. Kobiety pobiegły z krzykiem do drzwi prowadzących na zewnętrz, uciekając od niespodziewanego huraganu. Artemida też chciała uciec, ale sparaliżował ją strach. Niezwykle rzadko miała do czynienia z tym aspektem Acherona. Za bardzo się go bała, żeby kiedykolwiek doprowadzić go do takiego stanu. Wyfrunął z jej sypialni, a długie czarne włosy unosiły się wokół jego twarzy. Oczy miał czerwone jak krew, migoczące ogniem, gdy jego nadnaturalne moce wzrastały. Kły miał długie, przerośnięte. Był tym właśnie, czego najbardziej bała się we wszechświecie. W tym stanie mógł ją zabić ledwie mimochodem. Spanikowała. Jeśli go nie uspokoi, pozostali bogowie wyczują jego obecność i rozpęta się piekło dla wszystkich. A głównie dla niej. Posłużyła się swoimi mocami, żeby zamaskować jego moce, i miała nadzieję, że inni bogowie odbiorą jego zdolności jako manifestację jej talentów. Przy odrobinie szczęścia pomyślą, że Artemida ma napad złości. - Acheronie? Sklął ją po atlantydzku i odgrodził niewidzialną ścianą. Czuła jego cierpienie. Był w straszliwym bólu, ale nie wiedziała dlaczego. Wszystko w świątyni krążyło w wirze jego mocy i wściekłości. Jedynie oni dwoje pozostali nieruchomi. - Artemido? Mam kłopot. Wzdrygnęła się, gdy usłyszała głos Astrid w głowie.

- Nie teraz, Asttid. Mam tu własne problemy. - Niech zgadnę. Acheron się rozgniewał. - Gniew już dawno mam za sobą, Astrid. - Głos Ache-rona zabrzmiał basowo i złowrogo. Przeszył krwawym spojrzeniem Artemidę. - Jak to możliwe, że Simi jest ranna? Strach bogini się potroił. - Demon jest ranny? - Simi umiera. - Astrid i Acheron powiedzieli to jednocześnie. Artemida zakryła usta. Nagle zrobiło jej się niedobrze. Słabo. Była przerażona. Jeśli cokolwiek stanie się jego demonowi... On ją zabije. Acheron posłużył się mocami, żeby przyciągnąć ją do siebie brutalnie. - Skąd Tanatos ma jeden z moich sztyletów? Słysząc to pytanie, zadygotała przepełniona poczuciem winy. Kiedy stworzyła pierwszego Tanatosa siedem tysięcy lat temu, dała mu broń do zabijania Mrocznych Łowców. Wtedy uznała, że to wyraz boskiej sprawiedliwości, że Tanatos będzie ich zabijał za pomocą jednego z atlantydz-kich sztyletów Acherona. Kiedy tylko Ash zdał sobie sprawę, że sztylet zginął, zebrał całą swoją broń i ją zniszczył. Teraz rozumiała dlaczego. Zrobił to, żeby chronić demona. - Nie wiedziałam, że twój sztylet może zranić demona. - Niech cię szlag. Odebrałaś mi wszystko. Wszystko! Poczuła jego ból, smutek. Nienawidziła go za to. Gdyby umarła jutro, w ogóle by się tym nie przejął.

A z powodu demona szlochał. Dlaczego nie chciał tak samo kochać jej i chronić? - Pójdę po nią dla ciebie. Acheron ją zatrzymał. - Nie waż się cokolwiek robić. Znam cię. Nie będziesz jej pomagać ani w żaden sposób leczyć. Po prostu ją weźmiesz i od razu do mnie przyniesiesz. Przysięgnij na Styks. - Przysięgam. Wypuścił ją. Artemida przeniosła się ze świątyni do podziemnej kryjówki, gdzie ukrywali się Astrid, Simi i Żarek. Demon leżał na podłodze, a Żarek i Astrid klęczeli obok. -Ja chcę do akriegol - szlochała Simi. Krzyczała i płakała histerycznie. - Cicho już, cicho - uspokajał ją Żarek. Trzymał opaskę uciskową nad raną, ale i opaska, i jego ręce były całe we krwi. - Musisz się uspokoić, Simi. Tylko pogarszasz swój stan. -Ja chcę do taty! Zabierz mnie do domu, Astrid. Muszę wracać do domu. - Nie mogę, Simi. Odebrano mi tę moc, dopóki nie przedstawię matce werdyktu. -Ja chcę do akriego - zaszlochała znowu. - Nie chcę umierać bez niego. Boję się. Proszę, zabierz mnie do domu, proszę. Ja chcę do taty. Żarek uniósł wzrok, kiedy padł na nich cień. Nie widział tej twarzy odkąd został Mrocznym Łowcą. Artemida. Jej długie włosy zwijały się w pukle wokół gibkiego, pięknego ciała. Miała na sobie długą białą suknię, a jej

zielone oczy błyszczały złowrogo w słabym oświetleniu tunelu. Wstrzymał oddech, po części spodziewając się, że bogini go zabije. Żadnemu Mrocznemu Łowcy nie wolno było przebywać w obecności boga. Simi zobaczyła ją i wrzasnęła przeraźliwie. - Tylko nie ona! Ta wredna krowa mnie zabije! - Zamknij się - warknęła Artemida. - Wierz mi, z radością zobaczyłabym twoją śmierć, ale jeśli umrzesz, Acheron będzie mi to wiecznie wypominał. Artemida wzięła ją na ręce, chociaż Simi się opierała. Bogini spojrzała na Astrid i Zareka. - Osądziłaś go już? Zanim Astrid zdołała odpowiedzieć, klapa za nimi otworzyła się z hukiem. Żarek zaklął na widok Tanatosa. Odwrócił się, żeby powiedzieć Artemidzie, by zabrała też nimfę, ale bogini już zniknęła. Sam musiał obronić Astrid. Niech diabli wezmą Artemidę! - Uciekaj! - krzyknął do Astrid. Pchnął ją w stronę klapy, która prowadziła do domu. - Co się dzieje? - Tanatos tu jest, więc, o ile nie masz żadnych boskich mocy zdolnych go zabić, uciekaj! - Gdzie jest Artemida? - Zniknęła. Astrid skrzywiła się zdegustowana, a potem pobiegła, jak jej kazał.

Żarek pomagał jej wyjść, kiedy Tanatos ich dogonił. Żarek kopnął go. - Nie uciekniesz mi, Mroczny Łowco. Chociaż tak naprawdę nie o ciebie mi chodzi. Zarekowi zmroziło krew. Zerknął w dół i zobaczył, że tamten patrzy na Astrid. Tanatos oblizał usta. - Zemsta najlepiej smakuje na zimno. Kiedy już Astrid wyszła z piwnicy, Żarek wypuścił drabinę i zaczął okładać pięściami Tanatosa. - Jesteśmy na Alasce, dupku. Tu wszystko jest zimne. Cisnął nim o ścianę i rzucił się do klapy. Kiedy już był w chacie, zamknął klapę na zamek. Postawił na niej piecyk, a potem wyjął ze środka norkę z młodymi. Matka pogryzła go straszliwie, ale nawet się nie wzdrygnął. Najdelikatniej jak potrafił schował rodzinę do plecaka i wybiegł. Astrid stała tuż za drzwiami. - Żarek, to ty? Pocałował ją. - Lepiej, żebyś to był ty. Parsknął. Nie było czasu do stracenia. Popędził do skutera śnieżnego Tanatosa i wyrwał wężyk. Zaprowadził Astrid do własnego pojazdu. - Musisz się stąd wynosić, księżniczko. Moje moce nie powstrzymają go na długo. - Nie widzę, nie mogę prowadzić.

Żarek spojrzał na nią, ucząc się na pamięć jej twarzy. Zapamiętując, jak wygląda w księżycowym blasku sączącym się zza chmur. Była piękna, ta jego gwiazda. Jak żadna inna w całym wszechświecie. Usłyszał, że Tanatos wydostał się z piwnicy. I wtedy Żarek zrobił coś, czego nie robił nigdy wcześniej. Ash pokazał mu tę moc wieki temu, ale Żarek nigdy z niej nie skorzystał. Aż do dzisiaj. Pocałował Astrid namiętnie. Poczuła ciepło warg Zareka. Kiedy jego język tańczył w jej ustach, zaczęły ją piec oczy. Odsunęła się od niego z sykiem i zdała sobie sprawę, że widzi. Serce jej zamarło. Przed nią stał Żarek; jego tęczówki były bardzo jasne, bladoniebieskie, jak jej, kiedy traciła wzrok. Usta miał opuchnięte i posiniaczone, a jedno z oczu sinoczarne, podbite. Koło nosa i ucha było widać zaschniętą krew. Ubranie też miał porwane i zakrwawione. Zbito go na kwaśne jabłko, a on nie poskarżył się ani słowem. W gardle ją ścisnęło, kiedy zobaczyła krew nadal spływającą po ręce z rany zadanej przez Tanatosa. Żarek podał jej plecak, a potem po omacku pogrzebał przy skuterze, aż go uruchomił. -Jedź, Astrid. Do Fairbanks prosta droga. - Wskazał ścieżkę biegnącą przez las. - Nie zatrzymuj się, dopóki nie dotrzesz na miejsce. 390 - A co z tobą? - Nie martw się o mnie. -Żarek! - warknęła. - Nie zostawię cię na pewną śmierć. Uśmiechnął się do niej smutno i ujął jej twarz w dłonie. - To nic, księżniczko. Nie mam nic przeciwko temu, żeby umrzeć dla ciebie.

Pocałował ją delikatnie w usta. Tanatos wypadł przez drzwi chaty. - Wsiadaj na skuter, Żarek. Natychmiast! - powiedziała Astrid. Pokręcił głową. - Tak będzie lepiej. Jeżeli zginę, nie będzie miał powodu, żeby cię skrzywdzić. Serce jej pękło, gdy zrozumiała, jaką ofiarę jest gotów dla niej złożyć. Chciała zaprotestować, gdy skuter ruszył. Próbowała zahamować, ale Żarek musiał posłużyć się mocami, unieruchamiając pedał gazu. Ostatnim, co zobaczyła, był niewidomy Żarek odwracający się twarzą do Tanatosa. *** Ash zabrał Simi Artemidzie, kiedy tylko bogini zmaterializowała się przed nim. Utulił delikatnie swoje „dziecko" i zaniósł je do łoża bogini. -Akrń - zawodziła Simi, wtulając się w jego pierś. -Boli! Powiedziałeś mi, że nic mnie nie skrzywdzi.

- Wiem, Simi, wiem. Trzymał ją blisko, po części bojąc się zdjąć zaimprowizowany opatrunek i zobaczyć ranę. Łzy spływały jej po policzkach i jemu też zaszkliły się oczy. Z przyzwyczajenia zaczął nucić starożytną atlantydzką kołysankę, którą śpiewał jej, kiedy była ledwie pisklęciem. Uspokoiła się trochę. Otarł łzy z jej zimnych policzków, a potem zdjął opatrunek. Sztylet przeszedł przez jej ciało, ledwie o włos omijając serce, ale rana była czysta, a upływ krwi spowolniony. Bez wątpienia dzięki Zarekowi. Zawdzięczał temu mężczyźnie więcej, niż kiedykolwiek będzie w stanie odpłacić. Wezwał swoje moce i położył rękę na ranie, lecząc Simi. Rozejrzała się wokół, a potem spojrzała na niego. -Simi już zdrowa? Skinął głową i uśmiechnął się. - Już zdrowa. Spojrzała na swoją pierś. Podciągnęła koszulę i zajrzała pod nią. Ze śmiechem rzuciła się Acheronowi w ramiona. Przytulił ją, wdzięczny bezgranicznie za to, że nie umarła. Obejmował ją, aż zaczęła marudzić, by ją puścił. Całując Simi w czoło, uwolnił ją z objęć. - Wróć do mnie, Simi. Ten jeden raz się nie sprzeczała. Pod postacią smoka usadowiła się na jego sercu. Tam było jej miejsce.

Acheron odwrócił się powoli do Artemidy. Rozłoszczona stała sztywno z rękami na biodrach. - Och, daj spokój, nie jesteś już zły. Dobrze postąpiłam. Przyniosłam ci to. -Ją! - warknął i Artemida aż podskoczyła. - Simi to nie „to", tylko „ona". Chcę raz usłyszeć, jak wypowiadasz jej imię. Artemida uniosła wyzywająco podbródek. Zmrużyła zielone oczy i zmusiła się do powiedzenia: - Simi. Acheron skinął głową. - A co do tego „dobrze", to... nie, Artie. Dobrze byłoby, gdybyś mnie nie okradała. Dobrze byłoby, gdybyś posłuchała mnie, kiedy ci powiedziałem, żebyś nie tworzyła następnego Tanatosa. Dzisiaj postąpiłaś jedynie mądrze. Dlatego nie zrobię niczego złego i nie zabiję cię. AleTanatos to inna sprawa. - Nie możesz odejść i go zabić. - Nie muszę odchodzić, żeby go zabić. *** -Ty łajdaku! - ryknął Tanatos, powalając Zareka na bok. Mroczny Łowca spróbował wstać, ale jego ciało już nie reagowało. Nie miał części ciała, która nie byłaby obolała. Nie byłaby poraniona. Nadal posługiwał się swoimi mocami, żeby skuter jechał we właściwym kierunku.

Osłabiony nie miał już żadnych sił do walki. Nie wspominając o tym, że nie widział Tanatosa. Wydawało mu się, że ciosy padają ze wszystkich stron. Jak wtedy, gdy był człowiekiem. Żarek się zaśmiał. - Co cię tak bawi? Leżał w śniegu, zamarzając i krwawiąc, ale wciąż się śmiał. - Ty. Ja. Życie w ogóle. I fakt, że jak zwykle odmrażam sobie tyłek. Tanatos kopnął go w bok. - Psychotyk z ciebie. Tak, zgadzało się. Przede wszystkim jednak był zmęczony. Zbyt wyczerpany, żeby wstać i się ruszyć. Zbyt wyczerpany, żeby walczyć. Pomyślał o Astrid. Walcz dla niej... Pierwszy raz w życiu miał po co żyć. Miał powód, żeby podnieść swój ślepy tyłek z ziemi i walczyć. Zacisnął powieki i spróbował zebrać coś ze słabnących mocy, żeby wykorzystać je przeciwko stworowi. Usłyszał odgłos wysuwanego z pochwy sztyletu. - Żarek... - Głos Asha rozległ się szeptem w jego głowie. Mroczny Łowca wzdrygnął się, kiedy nagle odzyskał wzrok. - Co, u diabła? Pięć błyszczących pazurów pojawiło się na jego lewej ręce. Żarek uśmiechnął się na ten widok. Zacisnął rękę w pięść i poczuł, jak ostre końce nałożonych na palce pazurów wbijają mu się we wnętrze dłoni.

Ash zawsze znał go odrobinę za dobrze. - Tanatos ma między łopatkami znamię, sierp księżyca -szepnął Ash. - Dźgnij go tam, a umrze. Artemida nigdy nie tworzy niczego bez wbudowanego wyłącznika. Żarek poderwał się na równe nogi. Tanatos uniósł ze zdziwieniem brew. - Więc jednak zostało ci coś z woli walki. - Wygląda na to, że diabeł właśnie zatargał tyłek na Alaskę, żeby zobaczyć śnieg. Chodź, śmieciu, zatańczymy. Żarek uderzył Tanatosa, który poleciał do tyłu. Wyglądało na to, że Ash dał mu coś więcej niż tylko pazury. Wypełniły go siła i moc - nigdy w życiu nie doświadczył niczego podobnego. Odetchnął głęboko, gdy cały ból zniknął. Tanatos uderzył go w twarz. Żarek zaśmiał się, kiedy ból pojawił się i zniknął. Nawet nie wypadł z rytmu walki. Tanatos pobladł. - Racja, powinieneś się bać. - Żarek go przewrócił. - Kiepsko, kiedy nie jest się najgorszym skurczysynem w okolicy, co? Podniósł go i cisnął nim. Tanatos przeturlał się po śniegu. Próbował wstać, ale przewrócił się do tyłu. Żarek podszedł do niego niespiesznie. Czas zakończyć tę sprawę. Oparł stopę na plecach Tanatosa, by go przyszpilić, i rozerwał mu płaszcz i koszulę, odsłaniając znamię w kształcie sierpa księżyca. Zatem Ash nie kłamał.

- Możesz mnie zabić, ale to nie zmieni faktu, że powinieneś zginąć za zabicie Dirce. Była niewinna, a ty ją zamordowałeś. Żarek się zawahał. - Dirce? - Nawet jej nie pamiętasz? - Tanatos zesztywniał. Obrócił się, wściekły, żeby spojrzeć oskarżycielsko. - Miała dopiero dwadzieścia lat, kiedy ją zabiłeś. Myśli Zareka powróciły do tego, co pokazała mu Simi w swoich oczach... Blondynka, którą Tanatos nabił na jego miecz. - Była twoja? - To moja żona, łajdaku. Żarek spojrzał na księżycowe znamię. Powinien go zabić. A jednak nie mógł. Obu ich załatwiła ta sama osoba. Artemida. To byłoby niesprawiedliwe - zabić Tanatosa, ponieważ pragnął zemsty. Rozumiał potrzebę zemsty aż za dobrze. Do diabła, sprzedał dla zemsty własną duszę. Jak mógł winić Tanatosa za to, że chciał tego samego? Żarek usłyszał, że nadjeżdża skuter śnieżny. Nie musiał podnosić wzroku, żeby wiedzieć, że to Astrid. Bez wątpienia zawróciła, gdy tylko rozproszył uwagę, walcząc. Wykorzystał moce od Acherona, by przyszpilić Tanatosa do ziemi. Daimon wrzeszczał, żeby go puścić. Krzyczał, żeby go zabić.

Żarek rozumiał jedno i drugie. Przez wiele bezsennych nocy leżał i robił to samo. Gdyby był litościwy, zabiłby go. To jednak nie było jego zadanie. On był Mrocznym Łowcą, a Tanatos... Żarek zostawi go Acheronowi. Astrid zaparkowała skuter i podbiegła do Zareka. Jej oczy stały się bardziej niebieskie, kiedy odzyskała wzrok. - Powstrzymałeś go? Żarek kiwnął głową. Rzuciła mu się w ramiona i Żarek aż się zatoczył. - Spokojnie, księżniczko. Stoję, a nie siedzę, tylko dzięki sile woli. Astrid spojrzała nad jego ramieniem i zobaczyła Tanatosa na ziemi, przeklinającego ich oboje. - Czemu go nie zabiłeś? - To nie moja rola. Poza tym mam dość bycia chłopcem na posyłki Artemidy. Czas powiedzieć tej „wrednej krowie", żeby spadała. Astrid pobladła. - Nie możesz tak po prostu odejść. Ona cię zabije. Uśmiechnął się ponuro. - Niech spróbuje. Jestem w nastroju do walki. - Prychnął. - Z drugiej strony, zawsze jestem w nastroju do walki. Astrid wstrzymała oddech. Te słowa dawały jej nadzieję. - A co z nami? - zapytała. Kiedy spojrzał na nią, pierwszy raz zobaczyła udrękę na jego twarzy; dostrzegła ból w mrocznych jak noc oczach. -Nie ma „nas", księżniczko. Nigdy nie było.

Astrid otworzyła usta, żeby się sprzeciwić, ale zanim zdążyła, zjawiła się jej matka z Sashą w ludzkiej postaci. Astrid spojrzała na nią krzywo. - Trochę się spóźniłaś, mamo. - Miej pretensję do swoich sióstr. Atty kazała mi się nie ruszać. Zjawiłam się tak szybko, jak mi pozwoliła. Sasha wykrzywił się do Zareka, który odpowiedział piorunującym spojrzeniem. - Przykro mi, Scooby, ale skończyły mi się psie chrupki. Sasha wykrzywił się bardziej. - Naprawdę cię nie cierpię. Żarek odpowiedział podobnym, krzywym uśmieszkiem. - Uczucie jest w pełni odwzajemnione. Temida udała, że ich nie słyszy, i zwróciła się do Astrid. - Osądziłaś go, córko? - Jest niewinny. - Wskazała naTanatosa, który nadal ich przeklinał. - Oto dowód jego litości i człowieczeństwa. Rozległ się przenikliwy wrzask. Potem zapadła głucha cisza. - Co to, u diabła, było? - spytał Żarek. - Artemida - odpowiedzieli zgodnym chórem Astrid, jej matka i Sasha. Temida westchnęła. - Nie chciałabym być tej nocy w skórze Acherona. - Dlaczego? - zdziwił się Żarek. To Sasha mu odpowiedział. - Nigdy nie wkurzaj bogini. Nie sposób powiedzieć, co mu zrobi za to, że jej się wymknąłeś. Zarekowi zrobiło się niedobrze, gdy przypomniał sobie kilka rzeczy, które Acheron powiedział mu w przeszłości,

wskazujących na to, że Artemida wyładowywała na nim swój gniew. - Nie karze go tak naprawdę, co? Ich twarze zdradzały prawdę. Żarek skrzywił się, przypominając sobie te wszystkie sytuacje, kiedy Ash prosił, żeby potraktował go ulgowo. Te wszystkie sytuacje, kiedy Żarek powiedział mu, żeby poszedł do diabła. Sasha podszedł do Tanatosa. - A co z nim? - zapytał Żarek. Temida wzruszyła ramionami. - Zdecyduje Artemida. Należy do niej. Żarek westchnął. - Może jednak powinienem był go zabić. Astrid otarła rękawem krew z jego twarzy. - Nie - odparła Temida. - To, co zrobiłeś dla Simi i mojej córki, wraz z litością, którą okazałeś Tanatosowi, sprawiło, że uznam werdykt, chociaż Astrid pogwałciła przysięgę bezstronności. Astrid uśmiechnęła się do niego, ale on nie cieszył się z tego, jak ułożyły się sprawy. - Chodź, córko - powiedziała Temida. - Musimy wracać do domu. Żarek nie mógł oderwać oczu od nimfy, kiedy słowa bogini przeszyły mu serce niczym nóż. Daj jej odejść... Musiał. A jednak każda cząstka jego ciała krzyczała, żeby ją zatrzymał. By wyciągnął rękę i złapał ją za dłoń. - Masz coś do powiedzenia, Mroczny Łowco? - zapytała Temida.

Miał, ale słowa nie padły z jego ust. Był silny przez całe życie. Będzie i dzisiaj. Nigdy nie zwiąże jej ze sobą. To nie byłoby w porządku. - Czasem gwiazdy spadają na ziemię. Słowa Acherona rozległy się w jego umyśle. To była prawda. Spadały i stawały się zwyczajne jak reszta kamieni na planecie. Jego gwiazda była jedyna w swoim rodzaju. Nigdy nie pozwoli, żeby stała się taka jak inne. Nigdy nie pozwoli, by stała się zwyczajna albo skalana. Nie, jej miejsce było na niebie. Z rodziną. Z jej cuchnącym, udomowionym wilkiem. Ale nie z nim, Zarekiem. - Miłego życia, księżniczko. Astrid zadrgały usta. Oczy napełniły się łzami. - Wzajemnie, książę z bajki. Matka wzięła ją za rękę, a Sasha podniósł Tanatosa. W okamgnieniu zniknęli. Wszystko powróciło do stanu sprzed pojawienia się Astrid. A jednak nic nie było już takie samo. Żarek stał samotnie na podwórzu. Nie wiało. Wszystko zamarło w bezruchu. Spokojne. Ciche. Wszystko prócz jego serca, które pękało. Astrid odeszła. Dla własnego dobra. Dlaczego więc czuł się taki zbolały? Kiedy zwiesił głowę, zauważył krew kapiącą mu z ręki.

Lepiej opatrzyć ranę, zanim niedźwiedzie albo wilki złapią zapach posoki. Wzdychając, wrócił do pustej chaty, zamknął za sobą drzwi i zaryglował. Przeszedł przez pokój. Naprawdę nie miał jak opatrzyć rany. Ponieważ nie dostarczono generatora, woda zamarzła i nie miał możliwości czegokolwiek rozmrozić. Nawet woda utleniona zamarzła na kamień. Żarek zaklął i odłożył wodę z powrotem do spiżarni. Zamiast niej wziął butelkę wódki. Zgęstniała i zamieniła się w breję, ale nadal była względnie płynna. Usłyszał słabe dzwonienie na zewnątrz. Wyszedł z powrotem na podwórze i podniósł plecak, który zostawiła Astrid. Norka z młodymi nadal była w środku i nadal miała parszywy humor. Zignorował zwierzaki i wyciągnął telefon. - Tak? - powiedział, odbierając. - Tu Jess. Właśnie rozmawiałem z Acheronem. Powiedział, że mamy wracać z Andym do domu. Chciałem najpierw sprawdzić, co u ciebie, upewnić się, że żyjesz. Żarek zabrał norkę z młodymi do domu i z powrotem umieścił je bezpiecznie w piecyku. - Skoro odebrałem, to odpowiedź chyba brzmi: tak, nadal żyję. - Mądrala. Nadal chcesz, żebym przyjechał po Astrid? - Nie, ona... - Słowa ugrzęzły mu w gardle. Odchrząknął. - Nie ma jej. - Przykro mi. - Dlaczego? Zapadła cisza. Po kilku sekundach Jess znowu się odezwał.

- A tak przy okazji, ktoś ci powiedział o Sharon? W całym tym zamieszaniu nie miałem czasu. Żarek zamarł z ręką na piecyku. - Co z nią? - Tanatos pobił ją, szukając ciebie, ale nic jej nie jest. Otto zostanie tu na kilka dni i upewni się, że dziewczyna dostanie nowy dom i kogoś, kto się nią zajmie, kiedy wyjdzie ze szpitala. Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć. Ja... ehm... posłałem jej kwiaty od ciebie. Żarek westchnął. Bolało go to, że ją skrzywdzono, a on nic nie wiedział. Niszczył wszystko, czego się tknął. - Dzięki, Jess, to miłe z twojej strony. Doceniam. Coś uderzyło w słuchawkę. Mocno. Zarekowi aż zadzwoniło w uchu. - Słucham? — powiedział z niedowierzaniem Jess. Mówię z Zarekiem Eskimosem, zgadza się? Nie z jakimś dziwadłem, które się pod niego podszywa? Pokręcił głową, słysząc żart Jessa. - Nie, to ja, w dupę kopany... - Ej, teraz to już za dużo mi mówisz. Nie muszę aż tyle wiedzieć na twój temat. Żarek zaśmiał się bez przekonania. - Zamknij się. - No dobra. Zbieram się, żeby Mike zabrał mnie stąd, dopóki tyłek nie całkiem mi jeszcze zamarzł... Och, a tak przy okazji, Spawn jakiś czas temu wyjechał. Powiedział, żebyś nie zawracał sobie głowy oddawaniem telefonu. Wiesz, nie jest taki zły jak na Apollitę i mieszka względnie blisko ciebie. Może powinieneś odezwać się czasem do niego?

— Bawisz się w swatkę? - Nie, skąd. Zdecydowanie nie i przerażasz mnie swoim tokiem rozumowania. Nasłuchałem się wystarczająco dużo historii o was, Grekach. Wiesz co? Zapomnij, że w ogóle coś mówiłem o Spawnie. Spadam stąd. Trzymaj się, do zobaczenia online. Żarek rozłączył się i wyłączył telefon. Po co miał zostawiać włączony? Jess i tak był jedyną osobą, która do niego dzwoniła. Stał pośrodku chaty tak zbolały, że nie mógł oddychać. Zostawiony sam sobie potrzebował Astrid w takim stopniu, że to przechodziło wszelkie wyobrażenie. Chciał chociaż czegoś, co do niej należało. Nie - potrzebował. Odsunął na bok piecyk i wrócił do tunelu, gdzie ją obejmował. Tu, w ciemnościach, udawał, że Astrid nadal z nim jest. Gdyby zamknął oczy, mógłby udawać, że nimfa jest w jego snach. To jednak nie była ona. Nie tak naprawdę. Żarek zaczerpnął urywanie tchu i podniósł płaszcz z ziemi. Kiedy zaczął go wkładać, poczuł zapach róż. Astrid. Przycisnął płaszcz do skóry, zanurzając twarz głęboko w futro, żeby wychwycić aromat. Trzymał futro w drżących rękach, a uczucia i wspomnienia przewalały się przez niego, prawie ścinając go z nóg. Potrzebował jej. O bogowie, kochał ją. Kochał ją bardziej, niż wyobrażał sobie, że to możliwe. Pamiętał każdy jej dotyk. I jej śmiech.

Sprawiła, że czuł się człowiekiem. Nie chciał bez niej żyć. Nawet przez chwilę. Nawet jedną. Padł na kolana niezdolny poradzić sobie z myślą, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Trzymając płaszcz, który nią pachniał, zapłakał. *** Ash zostawił Zareka, szanując jego prywatność i prawo do rozpaczy. Artemida stała na dziedzińcu świątynnym i miała jeden ze swoich napadów złości z powodu werdyktu, podczas gdy on został sam w sali tronowej z Simi bezpieczną na jego piersi. - Jakimi głupcami są śmiertelnicy - westchnął. Z drugiej strony on też popełniał głupoty z powodu miłości. Miłość ogłupiała wszystkich. Zarówno bogów, jak i ludzi. Nie mógł uwierzyć, że Żarek pozwolił Astrid odejść, a ona odeszła. Oh Mensch! Artemida zmaterializowała się przed nim. -Jak to możliwe? - pomstowała. - Nigdy dotąd nie uznała nikogo niewinnym! Spojrzał na nią spokojnie. - Dlatego że do tej pory nie sądziła niewinnego człowieka. - Nienawidzę cię. Zaśmiał się gorzko.

-Och, nie rozbudzaj moich nadziei. Prawie mi stanął na samą myśl. Powiedz mi chociaż, że tym razem twoja nienawiść potrwa dłużej niż pięć minut. Chciała go spoliczkować, ale złapał ją za rękę, więc zamiast tego pocałowała go, a potem oderwała się od jego ust z wrzaskiem. Ash pokręcił głową, kiedy znowu zniknęła. W końcu jej przejdzie. Zawsze przechodziło. W tej chwili miał inne zmartwienia na głowie. Zamknął oczy i przeskoczył przestrzeń dzielącą Olimp od świata ludzi. Tam odnalazł to, czego szukał. Żarek poderwał głowę i odkrył, że znajduje się pośrodku biało-złotej komnaty. Była ogromna, zwieńczona złoconą kopułą ozdobioną scenami myśliwskimi. Wokół wznosiły się kolumny z białego marmuru, a pośrodku stała duża kanapa z kości słoniowej. Najbardziej jednak zaskoczył go widok Acherona stojącego przed siedziskiem i patrzącego na Zareka swymi migotliwymi, srebrzystymi oczami. Adantyda miał długie złociste włosy i wyglądał dziwnie krucho - co dla Acherona było czystą niemożliwością. Miał na sobie czarne skórzane spodnie i rozpiętą koszulę z czarnego jedwabiu. - Dziękuję ci za Simi - powiedział Acheron, skłaniając głowę. - Doceniam, co zrobiłeś, kiedy była ranna.

Żarek odchrząknął, wstał i skierował na niego wściekłe spojrzenie. - Dlaczego wpieprzyłeś mi się w pamięć? - Musiałem. Lepiej, kiedy ludzie nie wiedzą o pewnych rzeczach. - Pozwoliłeś, żebym myślał, że zabiłem własnych ludzi. - Czy prawda byłaby łatwiejsza do przełknięcia? Zamiast twarzy staruchy prześladowałyby cię oblicza młodej kobiety i jej męża. Nie wspominając już o tym, że wiedziałbyś, jak zabić każdego Mrocznego Łowcę, który stanie ci na drodze, w tym Valeriusa. A gdybyś go zabił, nie byłbym w stanie cię uratować. W żaden sposób. Żarek wzdrygnął się na wspomnienie o bracie. Chociaż nie chciał tego przyznać, Ash miał rację. Żarek mógłby równie dobrze posłużyć się nową wiedzą, by zabić Vale-riusa. - Nie masz prawa pogrywać z umysłami ludzi. Fakt, że Acheron mu przytaknął, całkowicie go zaskoczył. - Nie, nie mam. I możesz wierzyć lub nie, rzadko kiedy to robię. Ale nie dlatego jesteś wściekły, co? Żarek zesztywniał. - Nie wiem, co masz na myśli. - Owszem, wiesz. - Ash zamknął oczy i przekrzywił głowę, jakby czegoś słuchał. - Znam każdą twoją myśl. Tak jak tamtej nocy, kiedy wybiłeś Apollitów i Daimo-ny w Taberleigh. Próbowałem dać ci ukojenie, usuwając wspomnienia, ale odrzuciłeś to. Nie mogłem powstrzymać twoich snów, a M'Adoc nie potrafił pomóc. Za to

przepraszam. Teraz jednak masz o wiele poważniejszy kłopot niż to, co zrobiłem, gdy próbowałem ci pomóc. - Tak? A mianowicie? Acheron uniósł rękę i wyświetlił obraz na dłoni. Zarekowi zaparło dech, gdy zobaczył szlochającą Astrid. Siedziała w maleńkim atrium z trzema innymi kobietami, które obejmowały ją, gdy płakała. Podszedł do obrazu i dopiero po chwili przypomniał sobie, że nie może go dotknąć. - To tak strasznie boli — szlochała. - Atty, zrób coś! - powiedziała blondynka, patrząc na rudowłosą kobietę, która wyglądała na najstarszą. - Zabij go za to, że ją zranił. - Nie - zawodziła Astrid. - Nie ważcie się. Nigdy wam nie wybaczę, jeśli go skrzywdzicie. - Kim są te kobiety wokół Astrid? - zapytał Żarek. - To Parki. Atty, czyli Atropos, to ta rudowłosa. Kloto to blondynka, która tuli Astrid. A brunetka to Lachesis, zwana też Lacy. Żarek popatrzył na nie. Serce mu pękało z powodu bólu, który przysporzył Astrid. Ostatnie, czego chciał, to ją skrzywdzić. - Dlaczego mi to pokazujesz? Acheron odpowiedział pytaniem: - Pamiętasz, co powiedziałem ci w Nowym Orleanie? Żarek spojrzał na niego cierpko. - Powiedziałeś mi wtedy mnóstwo pierdoł. - „Przeszłość umarła. Jutro zależy od decyzji, jakie teraz podejmiesz" - powtórzył Acheron.

Palił wzrokiem Zareka. - Z pomocą Dionizosa zniszczyłeś swoją przyszłość tamtej nocy w Nowym Orleanie, gdy zaatakowałeś gliniarzy, ale wywalczyłeś sobie kolejną szansę, kiedy ocaliłeś Sunshine. - Wskazał Astrid. - Tutaj czeka cię następna, kluczowa decyzja. Co postanowisz? Acheron zamknął dłoń i obraz Astrid z siostrami zniknął. - Każdy zasługuje na miłość, Żarek. Nawet ty. - Zamknij się! - warknął Mroczny Łowca. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz... Wasza Wysokość. Niemal splunął, wypowiadając ostatnie słowa. Miał wyżej uszu ludzi, którzy go pouczali, chociaż nie mieli pojęcia, przez co przeszedł. Łatwo komuś takiemu jak Acheron mówić o miłości. Co książę wie na temat ludzkiej nienawiści? Pogardy? Kiedy ktoś splunął na Atlantydę? Mimo to, Acheron milczał. A w każdym razie nie wypowiedział żadnego słowa. Zamiast tego w głowie Zareka pojawił się obraz. Przedstawiał jasnowłosego nastolatka zakutego w łańcuchy w domu w antycznej Grecji. Chłopak spływał krwią i był bity. Błagał katów o litość. Zarekowi zaparło dech, gdy rozpoznał młodzieńca... - Rozumiem cię, jak nikt inny - odezwał się cicho Acheron. - Masz szansę, jaka rzadko się zdarza. Nie spieprz tego. Po raz pierwszy posłuchał Acherona. I spojrzał na niego z nowym szacunkiem.

Byli o wiele bardziej podobni do siebie, niżby się spodziewał. Zastanawiał się, w jaki sposób Acheron odnalazł człowieczeństwo, które Żarek utracił tak dawno temu. - A jeśli ją skrzywdzę? - spytał. - A zamierzasz ją skrzywdzić? - Nie, ale nie mogę żyć tutaj, a ona... - Dlaczego jej nie zapytasz? - A jej matka? - Co z nią? Byłeś gotów walczyć z Artemidą ze względu na Tanatosa. Czy Astrid nie jest warta tego samego? - Nawet więcej. - Z płomienną determinacją spojrzał Acheronowi w oczy. - Gdzie ona jest? Zanim zdążył mrugnąć, znalazł się w atrium, które Ash mu pokazał. Atty spojrzała na niego i syknęła. - Tu nie ma wstępu żaden mężczyzna! Ta, którą Acheron nazwał Kloto, rzuciła się na niego. Zatrzymała się jednak gwałtownie, gdy obok niego pojawił się Acheron. Żarek zignorował Parki i skupił się na Astrid, siedzącej ze łzami w oczach i gapiącej się na niego jak na zjawię. Z bijącym sercem podszedł i uklęknął przed jej krzesłem. - Gwiazdy nie powinny płakać - szepnął, by tylko ona go słyszała. - Powinny się śmiać. - Jak mam się śmiać, skoro straciłam serce? Wziął ją za rękę i ucałował opuszkę każdego palca. - Masz serce. - Przykrył jej dłoń własną. - Które bije tylko dla ciebie, księżniczko. Posłała mu drżący uśmiech. - Dlaczego tu jesteś?

Otarł łzy z jej policzków. - Przyszedłem zabrać moją różę, jeśli zgodzi się pójść ze mną. - Ani mi się waż! - krzyknęła Atty. - Astrid, nie mów mi, proszę, że wierzysz w te brednie! - To mężczyzna, siostrzyczko - wtrąciła Lacy. - Wystarczy, że poruszy ustami, a już kłamie. - Może wy trzy przestaniecie się mieszać? - zasugerował Acheron. Atty zesztywniała. - Słucham? Jesteśmy Parkami i... Acheron rzucił jej spojrzenie z ukosa i Parka przerwała w połowie zdania. - Może zostawimy ich samych? - zaproponowała siostrom. Pośpiesznie wyszły, Acheron zaś nadal patrzył na Zare-ka i Astrid, z rękami założonymi na piersi. Żarek nie odrywał oczu od nimfy. - Zamierzasz bawić się w podglądacza, Ash? - To zależy. Pokażecie mi coś wartego podglądania? - Jeżeli będziesz dłużej tam stać, to owszem. - Żarek zerknął na niego przez ramię. Acheron skinął mu głową i odwrócił się, by wyjść. W tej samej chwili bryza poderwała mu koszulę, odsłaniając ramię. Żarek spojrzał na czerwone ślady. Wiedział z własnego doświadczenia, że takie ślady zostawia bicz. - Czekaj! - zawołała Astrid, zatrzymując Asha. - A co z duszą Zareka?

Acheron zesztywniał lekko, nim zawołał: - Artemido?! Pojawiła się obok niego. - Czego? - warknęła. Skinął na kochanków. - Astrid chce duszy Zareka. - Och, wiele mnie to obchodzi. A poza tym, co on tu robi? - Zmrużyła oczy, patrząc na Astrid. Powinnaś wiedzieć, że nie możesz go tu sprowadzać. Ash odchrząknął. - To ja sprowadziłem Zareka. - Och. - Artemida natychmiast się uspokoiła. - Dlaczego? - Bo są sobie przeznaczeni. - Uśmiechnął się ironicznie. - Tak każe... los. Artemida przewróciła oczami. - Nawet nie zaczynaj. Astrid wstała. - Chcę duszy Zareka. Oddaj mu ją. - Nie mam jej. Wszyscy zdębieli. - Co masz na myśli? - zapytał ostro Acheron. - Nie mów mi tylko, że ją zgubiłaś. - Oczywiście, że nie. - Spojrzała na Zareka i Astrid, i gdyby Żarek nie znał jej już trochę, uznałby, że się zawstydziła. - Nigdy tak naprawdę jej nie zabrałam. Wszyscy popatrzyli na nią z niedowierzaniem. - Co proszę? - spytał Ash. Artemida wydęła usta.

- Nie mogłam jej zabrać. To wymagało dotknięcia go, a wtedy był odrażający. - Wzdrygnęła się. Nie było mowy, żebym go tknęła. Śmierdział. Acheron popatrzył na Zareka z rozdziawionymi ustami. - Ty cholerny szczęściarzu. - Potem odwrócił się do bogini. - Skoro go nie dotknęłaś, jak to możliwe, że przez cały ten czas był nieśmiertelnym Mrocznym Łowcą? Artemida zaśmiała się wyniośle. - Jednak nie wiesz wszystkiego, co? Zrobił w jej kierunku krok, a ona pisnęła, odsuwając się. - Wstrzyknęłam mu ichor- odpowiedziała pośpiesznie. Żarek stał oniemiały. Ichor to minerał we krwi bogów, który podobno czyni ich nieśmiertelnymi. - A co z mocami? - dopytywał się Ash. - Dałam mu je osobno, razem z kłami i tak dalej, żeby nie zorientował się, że różni się od reszty. Acheron rzucił jej zmęczone, pełne odrazy spojrzenie. - Och, wiem, że nie spodoba mi się twoja odpowiedź, ale muszę zapytać. A co ze światłem słonecznym? Skoro miał duszę, domyślam się, że nie musiał unikać słońca, zgadza się? Wyraz jej twarzy potwierdził to. - Ty suko! - warknął Żarek i rzucił się na boginię. Ku jego zdumieniu Acheron zagrodził mu drogę. - Puść mnie. Rozszarpię jej gardło! Astrid odciągnęła go. - Zostaw ją, Żarek. Ona ma własne problemy. Żarek syknął na Artemidę, odsłaniając kły. Które natychmiast zniknęły. Przesunął językiem po ludzkich zębach.

- Prezent - powiedział Acheron. Żarek uspokoił się trochę, a potem jeszcze bardziej, kiedy zdał sobie sprawę, że Astrid objęła go w pasie. Przywarła do jego pleców i czuł jej piersi przy kręgosłupie. Zamknął oczy i rozkoszował się tym dotykiem. -Jesteś wolny od Artemidy - powiedziała mu do ucha. - Uznano cię niewinnym i jesteś nieśmiertelny. Powiedz mi, jak chcesz spędzić resztę wieczności? - Chcę leżeć na plaży w jakimś ciepłym miejscu. Astrid zamarło serce. Jak głupia, myślała, że powie coś o niej. - Rozumiem. - Ale przede wszystkim - powiedział, odwracając się -chcę wszystkich wpienić. - Wszystkich? - spytała, czując, że pęka jej serce. - Aha - przytaknął, posyłając jej jeden ze swych rzadkich uśmiechów. - Pomyślałem sobie, że jeśli cię opuszczę, tylko ty i ja będziemy nieszczęśliwi. Jeśli cię zabiorę, wszyscy prócz nas wkurzą się, zwłaszcza ten parch, którego nazywasz wilkiem. Ten pomysł naprawdę do mnie przemawia. Uniosła brew. -Jeśli próbujesz mnie właśnie oczarować, książę z bajki, to... Przerwał jej pocałunkiem tak doskonałym, że Astrid aż podkuliła palce. Serce zabiło jej mocniej. Żarek skubnął ustami jej wargi, a potem odsunął się, żeby na nią spojrzeć. - Chodź ze mną, Astrid. - A czemu miałabym?

Spojrzał na nią płomiennie. - Bo cię kocham i nawet jeśli będę leżał na słońcu, zamarznę bez ciebie. Potrzebuję mojej gwiazdy, żeby słyszeć śmiech. Śmiejąc się, pocałowała go po eskimosku. - Bora-Bora, nadchodzimy. Żarek podsumował jej słowa prawdziwym pocałunkiem. Naprawdę bardzo długim.

ROZDZIAŁ 1 5 Ash otworzył drzwi do małej, ciasnej celi, gdzie trzymano Tanatosa. Owszem, chciał jego krwi za życie Bjorna, które Tana-tos odebrał, za ludzi, których skrzywdził. A najbardziej pragnął jego krwi za Simi i strach, który teraz czuła. Jednakże rozumiał też, dlaczego Tanatos oszalał. W nim również żyło trochę tego szaleństwa. Dzięki temu przetrwał ostatnie jedenaście tysięcy lat. Tanatos spojrzał na niego; twarz miał pobladłą i udręczoną. - Kim jesteś? Ash odsunął się, żeby światło z zewnątrz oświetliło biedaka na podłodze. -Nazywaj mnie po prostu ostatecznym przeznaczeniem. Przyszedłem ofiarować ci spokój ducha, braciszku. - Zabijesz mnie? Ash pokręcił głową, schylając się i wyciągając sztylet z pochwy u pasa Tanatosa. Uniósł broń i spojrzał na starożytne ryty na ostrzu. Jak wszystkie sztylety z Adantydy,

i ten miał falistą klingę. Rękojeść była ze szczerego złota i ozdobiona pośrodku rubinem. Ten sztylet należał do od dawna martwych ludzi, którzy bardziej byli mitem niż rzeczywistością. Wartość tego skarbu była nieopisana. W rękach niewłaściwej osoby sztylet mógł więcej niż tylko zranić Simi. Mógł zniszczyć świat. Wezbrała w nim wściekłość. Bywały chwile, że nie sposób było nie zabić Artemidy. On jednak pełnił inną rolę. Czy mu się to podobało, czy nie, był tu, żeby ją chronić - nawet przed własną głupotą. Ash wezwał atlantydzkie moce i z ich pomocą obrócił sztylet w nicość. Nikt więcej nie będzie mógł zranić Simi. Nikt nie zniszczy świata. Nie, dopóki on go strzeże. Wyciągnął rękę do Tanatosa. - Wstań, Callyksie. Mam dla ciebie wybór. - Skąd znasz moje imię? Ash poczekał, aż Tanatos złapie go za rękę, a potem pomógł mu wstać i odpowiedział na pytanie. - Wiem na twój temat wszystko i przykro mi z powodu twojej straty. Jeszcze bardziej żałuję, że nie mogłem jej zapobiec. - To były moce Tanatosa, prawda? - powiedział tamten cicho. - To tamten Tanatos ją zabił, nie Żarek. Ash pokiwał głową. Próbował usunąć wspomnienia Callyksowi wiele wieków temu, ale Artemida przywróciła mu pamięć, żeby zamienić go w swojego sługę. - Ludzie mają takie stare powiedzenie. Władza absolutna niszczy w stopniu absolutnym.

- Nie - szepnął Callyx. - To pragnienie zemsty tak niszczy. Ash cieszył się, że Apollita przejrzał trochę na oczy, kiedy zesłano go do tego podziemnego piekła. -Powiedziałeś, że masz dla mnie wybór? - zapytał z wahaniem Callyx. - Wytargowałem dla ciebie dwie możliwości. Albo możesz zostać wypuszczony na Pola Elizejskie, gdzie zaznasz wiecznego odpoczynku, albo mogę odesłać cię żywego w twoim obecnym wieku do Cincinnati w Ohio. Callyx zmarszczył brwi. - A co to jest Cincinnati? - Przyjemne miasto w kraju zwanym Ameryką. - Dlaczego miałbym chcieć się tam znaleźć? - Bo mieszka tam studentka drugiego roku, robiąca specjalizację w tańcu na stanowym uniwersytecie Ohio, którą, myślę, chciałbyś poznać. - Ash otworzył dłoń i pokazał mu obraz dziewczyny. Była śliczna, miała długie blond włosy i ogromne niebieskie oczy. Stała w kręgu przyjaciół, po zajęciach. - Dirce - szepnął Callyx łamiącym się głosem. - Teraz to Allison Grant. Jest człowiekiem. Callyx spojrzał z udręką Ashowi w oczy. - Ale ja byłbym Apollitą, który będzie musiał umrzeć za kilka lat. Acheron pokręcił głową. - Jeśli zdecydujesz się z nią zostać, też będziesz człowiekiem. Nie będziesz pamiętał, że byłeś Callyksem albo Tanatosem. W twoim świecie nie będzie takich rzeczy jak Daimony i Apollici. Nie będzie Mrocznych Łowców czy

starożytnych bogów. Nie będziesz miał żadnej świadomości ich istnienia. -Jak ją odnajdę, skoro nie będę pamiętał, kim jestem? Ash zamknął dłoń i obraz Dirce zniknął. - Zadbam o to, żebyś ją znalazł. Przysięgam. Sam będziesz tam studiował. - A rodzina? - Będziesz sierotą. Twój bogaty wuj, Ash, umarł i uczynił cię jedynym dziedzicem jego majątku. Żadnemu z was przez resztę życia niczego nie zabraknie. Usta Callyksa zadrżały. - Zrobisz to dla mnie, chociaż zabiłem jednego z twoich ludzi? Ash zacisnął zęby na wspomnienie o Bjornie. - Odwaga winna iść w parze z wielkodusznością. - Zawsze myślałem, że z rozwagą. Ash pokręcił głową. - Rozwaga jest łatwa. To znalezienie odwagi, żeby wybaczyć sobie i innym, jest trudne. Callyx przez kilka minut rozważał to w milczeniu. - Jesteś mądrym człowiekiem. Ash zaśmiał się słabo. - Nie całkiem. Zdecydowałeś więc? Callyx spojrzał płomiennym wzrokiem, zanim padła odpowiedź, której Ash się spodziewał. - Nie mam wyboru. Jak mam zaznać raju bez Dirce? Chcę jechać do Cincinnati. - Spodziewałem się, że to właśnie powiesz. Odsunął się i spełnił życzenie Callyksa.

Gdy został sam w celi Tanatosa, rozejrzał się po ciemnych, wilgotnych ścianach, walcząc z własnymi demonami. Artemida nie miała prawa skazywać Callyksa na coś takiego. Pewnego dnia bogini dostanie za swoje. Najpierw jednak trzeba się było zająć Dionizosem. Następnym razem bóg wina dwa razy się zastanowi, nim postanowi uwolnić jednego z pupilków Artemidy i napuścić go na ludzi Asha. Musiał także zająć się jeszcze paroma osobami. Ciągle pozostawała drobna kwestia usunięcia Jessowi, Sy-rze i Giermkom wspomnienia na temat piętna z łukiem i strzałami. Bez wątpienia powinien również wymazać tę informację z pamięci Zareka, ale jego już wystarczająco skrzywdził. Żarek nikomu nie powie, a w dodatku miał ważniejsze sprawy na głowie. Poza tym, jeśli wszystko potoczy się tak, jak Ash wiedział, że się potoczy, Żarek dowie się wiele więcej interesujących rzeczy na temat Acherona i Mrocznych Łowców niż tylko sekret związany z piętnem. Artemida siedziała samotnie na tronie, bawiąc się poduszkami. Acherona nie było już dłuższą chwilę i zaczynała się martwić. Nie mógł opuścić Olimpu, ale mógł robić inne rzeczy... Rzeczy, które mogłyby przysporzyć jej wielu kłopotów, gdyby dowiedział się o nich Zeus.

Może głupio postąpiła, dając mu wolne popołudnie? Kiedy już była gotowa go poszukać, drzwi do świątyni się otworzyły. Uśmiechnęła się na widok wchodzącego Acherona. Jej Acheron był prześliczny. Jego długie blond włosy spływały na ramiona, a czarne skórzane spodnie otulały ciało stworzone do uwodzenia. Ciało stworzone do dawania rozkoszy. Drzwi zamknęły się za nim. Rozgrzana tym widokiem usiadła prosto w słodkim oczekiwaniu. Rozpoznała dzikość w jego oczach. Żywy, nieskażony niczym głód. Jej żyłami popłynęła gęsta i ciężka żądza. Nagłe poczuła wilgoć między udami. To był Acheron, którego najbardziej kochała. Drapieżnik. Ten, który brał, co chciał, i nie negocjował. Jego ubranie rozpłynęło się, kiedy zbliżał się do niej. Tak samo jak jej szaty. Zadrżała, czując ogrom jego mocy. Jej własne moce w porównaniu z nim to była zwykła kpina. Zbyt długo nie żerował. Oboje to wiedzieli. Zawsze, kiedy osiągał określony punkt, litość umierała w nim i stawał się amoralny i nieczuły. Właśnie osiągnął ten punkt. Jęknęła, kiedy ją chwycił i przycisnął do twardego, muskularnego ciała. Jego członek w erekcji aż palił ją w biodro. - Czego chcesz? - spytała, ale głos za bardzo jej się rwał, żeby można było uwierzyć w jej sztuczną nonszalancję. Obrzucił gorącym spojrzeniem jej nagie ciało i Artemida zapłonęła jeszcze mocniej.

- Wiesz, czego chcę - powiedział chrapliwie po atlantydzku. - W końcu ja stoję na szczycie Łańcucha Pokarmowego, a ty... jesteś tylko Karmą... Oczy rozbłysły mu czerwienią, kiedy rozsunął jej uda. Artemida jęknęła i szczytowała, gdy tylko wszedł w nią po mistrzowsku. W głowie jej się kręciło, gdy go obejmowała, przesuwając ręce po gładkich, muskularnych plecach, podczas gdy on wbijał się w nią głęboko raz za razem, w rytmie, który doprowadzał ją do szaleństwa. Tak, tego właśnie chciała. To był Acheron, w którym się zakochała. Mężczyzna, dla którego sprzeciwiłaby się nawet bogom, byle go zatrzymać. Mężczyzna, dla którego złamała wszystkie zasady, byle tylko związać go ze sobą na wieczność. Kochał się z nią namiętnie, a jego głód narastał, wyzwalając w niej taki sam. Przechyliła głowę, czekając na to, co wiedziała, że jest nieuniknione. Oczy Acherona zamigotały jak szkarłatny ogień na sekundę przed tym, jak pochylił głowę i wbił zęby w jej szyję, żeby się pożywić. Artemida krzyknęła, gdy jednocześnie osiągnęli rozkosz. Kiedy jego moce zalały ją, oślepiając całkowicie, i czuła tylko jego potężną obecność w sobie. Mogła udawać, że nim rządzi, ale ostatecznie znała prawdę. To on rządził nią. I za to go nienawidziła.

EPILOG BORA-BORA Żarek leżał na plaży, pozwalając, by słońce i gorący wiatr przypiekały mu skórę. Och, jakie to cudowne uczucie! Spędzili tu niemal miesiąc, a on nadal nie mógł nacieszyć się plażą. I towarzystwem Astrid dzień i noc. Poczuł coś zimnego na piersi. Otworzył oczy i zobaczył stojącą nad nim Astrid. Uśmiechała się, spoglądając na niego. Trzymała w jednej ręce miseczkę i szklankę w drugiej. - Ostrożnie, księżniczko, wiesz, że nie cierpię dotyku zimnych rzeczy. Uklękła i odstawiła miseczkę, zanim starła kroplę wody z jego piersi. Jej dotyk parzył bardziej niż słońce. Powędrowała spojrzeniem po ciele Zareka aż do kąpielówek, teraz porządnie wybrzuszonych. Uśmiechnęła się szelmowsko na ten widok. - Wiesz, pamiętam, jak oglądałam kiedyś taki film...

Z podejrzliwością obserwował błysk w jej oczach. -Aha? Wyjęła kostkę lodu ze szklanki i włożyła do ust. Żarek patrzył jak zahipnotyzowany na Astrid oblizującą kostkę. Wyjęła ją i położyła mu na skórze. -Astrid... - Sza - powiedziała, zakreślając kółko wokół jego sutka, aż stał się twardy i nabrzmiały. Potem chuchnęła i jej gorący oddech sprawił, że sutek stwardniał jeszcze bardziej. - Wiesz, co jest najlepsze w przemarznięciu? -No? - Rozgrzewanie. Żarek jęknął, gdy pochyliła się i przesunęła językiem w górę i w dół po sutku. Kiedy się odsunęła, zaskomlał w proteście. Udała, że go nie słyszy, i wymknęła się jego rękom. - Zanim zapomnę... - powiedziała, żartobliwie odpychając je. - A jeśli będę to robić dalej, na pewno zapomnę... Mam coś dla ciebie. Żarek wsparł się na łokciach. - Proszę, tylko mi nie mów, że Scooby przyjechał z wizytą. Przewróciła oczami. - Nie, na razie Sasha zostanie w Sanctuary w Nowym Orleanie. Zatrzymaliśmy się na plaży, więc on odmawia przyjazdu. Nie chce „widzieć twojego nagiego tyłka", bo od tego by oślepł. Żarek nie był ubawiony. - Więc o co chodzi?

Podała mu miseczkę. Żarek spojrzał na zawartość, która przypominała mu trochę cytrynową galaretkę. - Co to? - Ambrozja. Jeden kęs i będę mogła cię zabrać ze sobą do domu na Olimpie. W przeciwnym razie muszę zostawić cię tutaj za trzy dni i wracać sama. - Dlaczego? Wygładziła palcami jego zmarszczone czoło. - Wiesz, że nie mogę mieszkać na Ziemi. Mogę tu zostawać tylko na krótko. Jeśli chcesz, możesz zostać, a ja wrócę, gdy tylko będę mogła, ale... Przerwał jej pocałunkiem. Odsunął się. - Co inni powiedzą, kiedy pojawisz się z niewolnikiem u boku? - Nie jesteś niewolnikiem i nie dbam o to, co powiedzą. A ty? - Wcale - żachnął się. Podsunęła mu ambrozję. Żarek pocałował szybko Astrid, a potem zjadł ambrozję i wypił nektar. Spodziewał się, że to będzie bolało albo paliło, ale smakowało jak wata cukrowa, którą kiedyś mu dała. Słodki, cukrowy smak błyskawicznie rozpłynął się w ustach. - To wszystko? - zapytał podejrzliwie. Pokiwała głową. - To wszystko. A co? Spodziewałeś się fajerwerków czy czegoś takiego?

- Nie, fajerwerków spodziewam się tylko, kiedy kocham się z tobą. -Ach - westchnęła, pocierając nosem o jego nos. -Uwielbiam, kiedy mówisz mi słodkie słówka. Żarek pocałował ją w rękę, a potem zaczął się śmiać z tego wszystkiego, co się wydarzyło, odkąd się spotkali. - Co cię tak śmieszy? - zdziwiła się Astrid. - Pomyślałem sobie, że oto ja, niewolnik, dosięgłem gwiazdy, która uczyniła mnie półbogiem. Muszę być najbardziej fartownym łajdakiem w historii świata. Spojrzała na niego płomiennie. - Zgadza się, mój książę z bajki, i nigdy o tym nie zapominaj. - Nie zapomnę, księżniczko, możesz mi wierzyć.