5. Crownover Jay - Rowdy 01

Wszystkim, którzy próbują znaleźć swoje miejsce we wszechświecie. Nie martwcie się, moi drodzy: wszechświat ma wobec Was własny plan. Musicie tylko nauczyć się słuchać, co ma Wam do powiedzenia, a w końcu traficie tam, gdzie powinniście być.

Wstęp Do tych wszystkich, którzy mnie nie znają – pomyślałam, że chcielibyście wiedzieć, co, skąd i jak się wzięło. Kiedyś wydawało mi się, że trafiłam tam, gdzie powinnam być. Sądziłam, że robię to, co należy, i dlatego będę żyła „długo i szczęśliwie”. Nic bardziej mylnego. Okazało się, że los napisał dla mnie zupełnie inny scenariusz. Nie dane mi było doświadczyć romantycznej miłości ani małżeństwa, a zamiast tego zostałam pchnięta na nową ścieżkę kariery – wprost w ramiona przygody, o jakiej mogłam tylko marzyć, gdy byłam młodsza. Serio, wydawało mi się, że to, co jest mi pisane, to niezmienna, dobrze znana codzienność, rutyna, w którą popadłam, bo nie znałam nic innego, a także dlatego, że bałam się wytknąć nos poza to, co było bezpieczne i otaczało mnie od tak dawna. Ach, chrzanić to! Okazało się, że to, co jest mi przeznaczone, jest znacznie lepsze – ciekawsze, cudowniejsze i bardziej zabawne niż wszystko inne! Budzę się każdego dnia i dziękuję za to, że moje życie tak bardzo się zmieniło. Jasne – nie zawsze było różowo. Upadłam nisko, jednak wyszłam z tego wszystkiego silniejsza, bardziej niezależna i twórcza niż kiedykolwiek wcześniej. I teraz mogę tylko podziękować wszechświatowi za to, że tak bardzo pomieszał mi szyki. Nie ma nic złego w baniu się, w lęku przed nieznanym – wręcz przeciwnie! Jestem zdania, że właśnie tak powinniśmy reagować. Pamiętajcie, że nic się nie stanie, jeżeli nie odnajdziecie zbyt szybko ścieżki, którą powinniście kroczyć. Czasem bywa ona mroczna i zawiła. Bądźcie otwarci na zmiany, szukajcie swoich pasji, starajcie się dowiedzieć, co sprawia wam prawdziwą radość, i dążcie do tego niezmordowanie. Żyjcie życiem, jakim chcielibyście żyć. Wiem, że nic nie sprawi wam większej radości niż cieszenie się każdą chwilą własnego życia. Otwórzcie się tylko na świat, a wszystko będzie dobrze. Właśnie o to w tym wszystkim chodzi!

Prolog. Salem: Nie mam zbyt wielu fajnych wspomnień z dzieciństwa. Musiałam przestrzegać zbyt wielu zasad. Zbyt wielu przepisów. Za dużo musiałam znosić karcących spojrzeń ojca i zbyt rzadko wspierała mnie w tym wszystkim moja matka. Mieszkaliśmy w mieścinie zwanej Loveless, na zadupiu, gdzie psy szczekały ogonami. Byłam córką pastora, a gdyby to nie było już dość straszną karą, mój ojciec, gość, którego parafianie uwielbiali pasjami i darzyli ogromnym szacunkiem, w domu był tyranem jakich mało. Miałam być przykładną, grzeczną córeczką, sęk w tym, że ani w ząb nie pasowałam do tej szufladki. Gdy skończyłam dziewięć lat, uprosiłam mamę, żeby pozwoliła mi chodzić na ekskluzywne lekcje tańca. Tęskniłam za czymś innym, odmiennym, czymś, co uczyni moją codzienną, męczącą rutynę nieco lżejszą. Byłam z siebie taka dumna, taka podekscytowana do czasu, kiedy ojciec poinformował mnie, że nie mogę tańczyć, bo jego córka nie powinna robić z siebie… widowiska! Nie mógł tego znieść. Tak właśnie było przez całe moje życie, a moja matka nie była w stanie mu się sprzeciwić, nawet jeśli oznaczało to zabronienie własnej córce czegoś, co było jej marzeniem i dawało jej radość. Wszystko, co było wbrew woli mojego ojca albo wydawało mu się nieodpowiednie czy „bezwstydne”, odpadało, więdło wraz z moim poczuciem wyjątkowości i radością życia. Moi rodzice chcieli za wszelką cenę mnie zaszufladkować, nieważne, ile kosztowałoby to mnie czy ich. Nie było szans, żebym sprostała ich wymaganiom. Wszystko pogarszał jeszcze fakt, że moja młodsza siostra była ich oczkiem w głowie i chodzącym ideałem. Ja też uwielbiałam Poppy, i to jak. Była miła i łagodna, ale i potulna, i uległa, gotowa spełnić każdą głupią zachciankę mojego ojca. Mnie było do niej daleko: nie było szans, żebym stała się tak grzeczna jak ona. Zupełnie nie miałam ochoty skończyć jako przykładna żona i matka, wzorem mojej rodzicielki. A już na pewno nie zamierzałam dać się wcisnąć w nudne ramki tradycyjnej meksykańskiej pani domu, czego tak bardzo oczekiwał ode mnie ojciec. I tak, w wieku dziewięciu lat postanowiłam, że pójdę przez życie własną drogą. Widziałam na końcu tego mrocznego tunelu światełko. Musiałam po prostu być cierpliwa. Kiedy nadeszła odpowiednia pora, wyrwałam się z klatki i opuściłam rodzinne strony w towarzystwie faceta z rodzaju tych, których mój ojciec szczerze nienawidził. Nie miałam nawet osiemnastu lat! Nie byłam dorosła, ale musiałam to zrobić. Musiałam uciec… nie widziałam dla siebie innej szansy na przetrwanie. Dałam z Loveless nogę. Obiecałam sobie, że już nigdy tam nie wrócę, i nie oglądałam się za siebie. Ani razu. Nie żałuję zbytnio wyborów, których wówczas dokonałam. Do dziś jestem kobietą, która ponosi konsekwencje własnych czynów – tych dobrych i tych złych. Jestem niezależna i mam silną wolę. Żyję na własnych zasadach i jak dotąd udaje mi się to znakomicie. Fakt, nie zawsze było różowo. Bywały dni, gdy leżałam sama w ciemności i miałam ochotę tylko płakać – bez końca. Były ciche dni, kiedy docierało do mnie, że moi rodzice nie są jedynymi ludźmi, od których uciekłam z tej małej teksaskiej mieściny. Tak czy inaczej, cały czas próbowałam jednak pogodzić się z myślą, że tylko ja jestem odpowiedzialna za własne szczęście i dobrobyt i że tak właśnie powinno być aż po kres moich dni. Nadal utrzymywałam kontakt ze swoją siostrą, Poppy. Byłyśmy sobie bliskie, nawet mimo że kilka lat temu wyszła za mąż za człowieka, za którym niezbyt przepadałam. Wciąż mieszkała w Loveless. Moja nienawiść do tego miejsca i wspomnień z nim związanych były tak silne, że nie mogłam się przemóc, żeby pojechać na ślub Poppy, który oczywiście odbył się pod czujnym okiem mojego ojca w jego kościele. Lubiłam się przeprowadzać, więc Poppy mogła

mnie odwiedzać i czuć atmosferę wielkiego miasta – za każdym razem innego – w zależności od tego, które z nich stawało się akurat na chwilę moim domem. W ciągu ostatnich lat odwiedzała mnie jednak coraz rzadziej i od jakiegoś czasu nasz kontakt sprowadzał się tylko do szybkich rozmów przez telefon. Moja cygańska dola rzuciła mnie najpierw do Phoenix, a potem Reno, zanim wreszcie upomniało się o mnie Los Angeles, po którym szybko trafiłam do Nowego Jorku. Na kilka lat zaczepiłam się w Nowym Orleanie, a potem w Austin. Ostatnio wylądowałam w Vegas, i coś w tych wszystkich jego światłach, hałasie, tym nieprzerwanym strumieniu ludzi i poczuciu, że to miasto na pięć minut, gdzie wszyscy są tylko przelotem, poruszyło mnie do głębi. Przemówiło do mnie. I tak zostałam w tej neonowej dżungli dłużej niż w którymkolwiek z innych miejsc na liście mojego tymczasowego pobytu i zrobiłam tu całkiem niezłą karierę, opierając się na tych samych decyzjach, które zdaniem moich rodziców miały w przyszłości doprowadzić mnie go zguby. Miałam świetną pracę, wspaniałe mieszkanie i nawet spotykałam się z facetem, z którym zaczynało mnie łączyć coś więcej niż zazwyczaj sobie na to pozwalałam, kiedy nagle, ni stąd, ni zowąd, zadzwonił do mnie syn Phila Donovana. Phil Donovan był w moim środowisku chodzącą legendą – prawdziwym bogiem tatuażu. Każdy z tatuażystów, których znałam, marzył, żeby być taki jak on. Był artystą, którego pracami wszyscy chcieli się chwalić. Był niesamowity. Był sławny. Lista ludzi, którzy chcieli, żeby ich szkolił, ciągnęła się na setki kilometrów. Phil był niesamowicie utalentowanym gościem. Z tego, co mówił jego syn, Nash, wynikało, że ciężko choruje, a szanse, że się z tego wygrzebie równały się niemal zeru. Nash odziedziczył po ojcu salon tatuażu w samym sercu Denver i miał za zadanie otworzyć nową filię w modniejszej części miasta zwanej LoDo – Lower Downtown. Phil podał mu mój telefon i kazał mu zadzwonić do mnie w sprawie pracy na stanowisku menedżera nowego salonu. Starszego Donovana miałam okazję spotkać tylko raz – podczas jednego z konwentów w Las Vegas. Chciałam po prostu poznać tego legendarnego przystojnego artystę, a Phil okazał się zabójczym przykładem wspaniale starzejącego się rockandrollowca. Był również czarujący, uprzejmy i coś w jego zachowaniu dziwnie mnie do niego ciągnęło. Skończyło się na tym, że przegadaliśmy ładnych parę godzin. Zaproponował, że mi coś wytatuuje, i nie było mowy, żebym odmówiła. Następny dzień spędziłam u niego na fotelu i w efekcie opowiedziałam mu historię swojego życia pod czujnym spojrzeniem tych jego fioletowych oczu. To było tak, jakbym uzyskała rozgrzeszenie z każdego grzechu, jaki kiedykolwiek popełniłam, od wydziaranego od stóp do głów i odlotowego papieża. Kiedy zapytał, skąd jestem, a ja odpowiedziałam „z nikąd”, roześmiał się tylko. A gdy wspomniałam, że dorastałam w bardzo konserwatywnym miasteczku w Teksasie, zwanym Loveless, poczułam, że coś w jego zachowaniu się zmieniło. Spoważniał, zaczął zadawać mnóstwo pytań, a gdy już skończył mi robić na łydce piękny, misterny i bardzo tradycyjny tatuaż Matki Bożej z Guadalupe, czułam się, jakby Phil znał mnie lepiej niż ja sama siebie. Pożegnaliśmy się i nigdy więcej nie wracałam do tamtego spotkania myślami; jedynym, co mi o nim przypominało, był tatuaż wykonany przez samego Phila Donovana, „tego” Phila, dający mi powód do niesamowitej dumy i którego wszyscy mi zazdrościli. Zupełnie nie spodziewałam się telefonu od Nasha, więc odruchowo chciałam go spławić. Przykro mi było słyszeć, że z jego ojcem jest kiepsko, a poza tym naprawdę nie miałam ochoty wyjeżdżać z Vegas. W Kolorado były góry i było tam zimno, a ja nie darzyłam specjalnym uczuciem ani jednego, ani drugiego. Miałam się już rozłączyć, kiedy Nash poprosił mnie, żebym zerknęła na stronę internetową salonu i przejrzała portfolia artystów. Powiedział mi, że Phil był

stuprocentowo pewny, iż będę zainteresowana propozycją i przeprowadzką, gdy już to zrobię. Wzruszyłam ramionami i rozłączyłam się, musiałam jednak przyznać, że podsycił moją ciekawość, więc wyszukałam w telefonie ich stronę. Salon Marked cieszył się bardzo dobrą reputacją. Oceny sięgały górnych rejestrów skali, a prace artystów dosłownie zapierały dech w piersi. Nic z tego nie skłoniło mnie jednak do zmiany decyzji… dopóki nie trafiłam na podstronę jednego z pracowników salonu, która sprawiła, że w mgnieniu oka postanowiłam się przenieść z Vegas do Denver. Z maleńkiego ekranu telefonu patrzyło na mnie jedyne dobre i ciepłe wspomnienie z czasów mojej młodości – jedyna rzecz, którą zachowałam w sercu – nieważne, gdzie byłam i jak się czułam. Patrzyła na mnie dorosła wersja błękitnookiego chłopca, który był w całym moim życiu jedyną osobą zdolną sprawić, że czułam się akceptowana. Jedyną osobą, która dawała mi do zrozumienia, że byłam w porządku taka, jaka byłam, i że bycie mną było czymś cudownym. Rowland St. James… Rowdy. Chłopiec z sąsiedztwa, taki słodki, taki niewinny… tak bardzo bojący się zaszufladkowania i samotności. Pamiętam, że kiedy Poppy pierwszy raz przywlokła go na podwórko, żeby się z nami pobawił, patrzyłam zdziwiona, jak trudno jest mu włączyć się do zabawy i rozluźnić. Był taki drobny i miał takie wielkie, smutne oczy, że na jego widok serce mi się ścisnęło. Każde dziecko powinno wiedzieć, na czym polega zabawa, powinno z radością tarzać się w błocie i wdawać w bójki… i wyglądało na to, że żadne dziecko nie ma z tym problemu, żadne, z wyjątkiem Rowdy’ego. Chyba tak bardzo mu współczułam właśnie dlatego, że aż za dobrze wiedziałam, jak się czuje. Byłam zaledwie nastolatką i nawet nie chciałam myśleć o tym, jak zareaguje mój ojciec na powrót do domu w podartych ubraniach i z podrapanymi kolanami. Wiedziałam, że będzie na mnie krzyczał, dostanę karę i cofnie mi te kilka nielicznych przywilejów, które miałam, i że cała zabawa na świecie nie była warta tych konsekwencji, więc przeważnie z tego wszystkiego rezygnowałam. Siedziałam po prostu z boku i przyglądałam się, jak wszyscy świetnie się bawią. Tyle tylko, że kiedy zjawił się Rowdy, nie musiałam już dłużej siedzieć sama. To właśnie tak dowiedziałam się o jego talencie artystycznym. Rysowanie było czystym, prostym zajęciem, które zazwyczaj nudziło mnie śmiertelnie – podczas gry w kółko i krzyżyk czy wisielca nie było szans, żeby się pobrudzić czy coś sobie zrobić. Nie miałam zielonego pojęcia, że kilka głupich czystych kartek i kredek wyzwoli w Rowdym artystyczną duszę, która porwie mnie bez reszty. Już w wieku dziesięciu lat potrafił tworzyć obrazy i pejzaże, które wyglądały tak realistycznie, że zasługiwały na oprawienie i powieszenie na ścianie w galerii sztuki. Chłopak był zdolny jak cholera. Gdy zabierał się do rysowania, pierwszy raz widziałam na jego twarzy prawdziwy uśmiech. Wprost uwielbiał rysować, kochał szkicować i babrać się w farbach, więc kiedy lądowaliśmy razem na uboczu, z dala od innych dzieci, właśnie tym się zajmowaliśmy: bazgroleniem i mazaniem. Szło mi opornie, ale dawałam się w to wciągnąć, bo widziałam, jak bardzo go to uszczęśliwia. Chociaż byliśmy w różnym wieku i tak wiele nas dzieliło, Rowdy doskonale rozumiał, jak to jest pragnąć więcej, być kimś więcej niż to, czym zmuszeni byliśmy się zadowolić. Był dla mnie bratnią duszą i jak nikt potrafił przywołać mi na twarz uśmiech w tym okresie, gdy moje dni były tak ponure i przepełnione samotnością. Byliśmy dwójką dzieciaków, która próbowała sobie radzić, najlepiej jak mogła, w rodzinach, które zwyczajnie nas nie chciały i nie rozumiały. Może i życie zmusiło nas oboje do bycia outsiderami, odrzucanymi przez naszych bliskich, ale przynajmniej mogliśmy w tym wszystkim trzymać się razem – i dzięki temu nie czuliśmy się osamotnieni. Rowdy był dla mnie najlepszym przyjacielem i nadal tak o nim myślałam. Czasami jednak zastanawiałam się nad tym, czy dobrze się czuł taki odtrącony u mojego boku, z nosem

przyciśniętym do szyby – kolejna osoba w moim życiu zaślepiona pozorną doskonałością mojej siostry, Poppy. Obserwowaliśmy wszystko z dystansu, nigdy nie czując się częścią grupy ani kimś mile w niej widzianym, ale on ani na chwilę nie spuszczał oka z mojej młodszej siostry. Od zawsze wiedziałam, że Poppy jest dla niego najważniejsza, ale czasami zapominałam o tym, zwłaszcza podczas moich ostatnich chwil w Loveless. W momencie gdy mój rodzinny dom znikał mi z oczu, kiedy już-już miałam zostawić Loveless za sobą, zobaczyłam w lusterku samochodu te błękitne jak letnie niebo oczy. Wyskoczyłam z wozu jak oparzona i w ułamku sekundy łącząca nas więź zmieniła się w coś innego, coś znacznie głębszego. Widziałam w nim kogoś starszego – o wiele więcej niż tylko zagubionego nastolatka. Miał tylko piętnaście lat; był zbyt młody, żeby w jego oczach malowały się łamiąca serce rozpacz i strach. Był zbyt młody, żeby nagle wyglądać tak dorośle i odmiennie. W mgnieniu oka stał się dla mnie kimś stanowczo zbyt bliskim i godnym pożądania… a jednocześnie niedostępnym. Żadne z nas nie było jednak na to gotowe – miałam niecałe osiemnaście lat – i nie miałam bladego pojęcia o tym, jak drastyczne i brzemienne w skutki okażą się moje decyzje, ani jak długotrwały efekt będą miały, ale musiałam, po prostu musiałam pocałować go na pożegnanie, dać mu poznać, jak bardzo się dla mnie liczy pod tak wieloma względami. I to nawet mimo iż wiedziałam, że go zostawiam i już nigdy więcej się nie spotkamy. Aż do teraz, do chwili, w której – dzięki opatrzności losu i knowaniom nieocenionego (i nieodżałowanego) Phila Donovana – Rowdy gapił się na mnie, zaskoczony, cudowny i bardzo, tak bardzo dorosły. Wciąż miał te swoje jasne włosy, wciąż uśmiechał się tym swoim olśniewającym uśmiechem, który sprawiał, że nogi się pode mną uginały, ale był wyższy, zdecydowanie bardziej męski, a niebieskie oczyska walczyły o lepsze z barwnym gąszczem tatuaży, pokrywających większą część jego obnażonej skóry. Całkiem jakbym nagle spojrzała w głąb kryształowej kuli ukazującej przyszłość, jaką chciałabym dla siebie widzieć. Bez namysłu oddzwoniłam do Nasha i przyjęłam tę pracę. Jak przez mgłę pamiętam, że młodszy Donovan przebąkiwał coś o rozmowie o pracę, ale ledwie go słyszałam, tak mocno dzwoniło mi w uszach od natłoku emocji. Jasne, chciałam poznać więcej szczegółów, zanim spakuję się i wyjadę, ale wiedziałam już, jaki jest następny etap w moim życiu, i miałam przed sobą nowy cel. Chciałam się przekonać, czy Rowdy nadal mnie pamięta, czy wciąż coś nas łączy, ta szczególna więź, która sprawiała, że tak wspaniale się dogadywaliśmy, gdy byliśmy bardzo młodzi i jeszcze zbyt zagubieni, żeby wiedzieć, co z tego może wyniknąć. Dosłownie chwilę zajęło mi załatwienie spraw z salonem, w którym obecnie pracowałam, chyba głównie dlatego, że dopiero co podpisali umowę na jakieś dziwne reality show związane z tatuażami, i miałam niejasne wrażenie, że jedną z ich głównych kart przetargowych było osadzenie mnie w roli recepcjonistki. Od jakiegoś czasu miałam też chętkę powiedzieć „pa-pa” panu „chcę więcej!” i wyruszyć do Nowego Jorku na sesję zdjęciową, do której chciał mnie zaangażować jeden z branżowych magazynów. Z dnia na dzień ogarniał mnie coraz większy niepokój. Chciałam już być w Kolorado – już, teraz! – i przyjrzeć się własnymi oczami dorosłej wersji Rowdy’ego. Umierałam z ciekawości, pragnąc się dowiedzieć, co takiego spotkało go w czasie naszej rozłąki, poza oczywiście tym, że zmienił się w cholernie seksowne ciacho. Rowdy od zawsze był kimś niesamowitym. Uprzejmy i dobrze ułożony, nawet jeśli jego życie było dalekie od usłanego różami. Od zawsze go podziwiałam. Zazdrościłam mu tego, że umiał pogodzić się z tym, co przynosił mu los. Ja byłam całkowitym jego przeciwieństwem. Całe swoje życie zamieniałam w walkę – walkę o przetrwanie – i to mnie wyczerpywało do cna. Walka o wszystko, wydzieranie życiu pazurami tego, co mi się należało, oznaczało przegrany bój, bo zatracałam w całym tym chaosie świadomość tego, co ważne. Co chwila pakowałam wszystko, co się dla mnie liczyło, do bagażnika samochodu i

odjeżdżałam z piskiem opon. Teraz jednak pierwszy raz zdarzyło się, że opuszczałam jakieś miejsce, mając rysujący się w głowie wyraźnie plan. Nie tylko oczekiwałam z niecierpliwością konfrontacji z jedynym szczęśliwym wspomnieniem z mojego poprzedniego życia, ale i miałam nadzieję na niesienie pomocy w budowaniu czegoś w rodzaju tatuażowego imperium – przekazania dziedzictwa Phila szerszemu światu, w towarzystwie nowej generacji bogów tatuażu. To było ekscytujące, a ja uwielbiałam ciekawe wyzwania. Gdy dotarłam wreszcie do Denver w maju, nie mogłam się nadziwić, jak cudownym miejscem okazało się to miasto. Było takie… czyste!, a widok wznoszących się nad nim gór dosłownie zapierał dech w piersi. Wydawało się tak pełne życia – tak odmienne od wszystkiego, czego dotychczas doświadczyłam – że momentalnie poczułam się źle ze świadomością, iż mogłam ot tak, lekką ręką to od siebie odsunąć. Gdy odetchnęłam głęboko, odniosłam wrażenie, że to świeże, górskie powietrze dosłownie zmienia mnie od środka. A może po prostu zakręciło mi się w głowie od niedotlenienia? Denver leżało całkiem wysoko nad poziomem morza, a dla takiego mieszczucha jak ja oddychanie na tej wysokości mogło się okazać zabójcze. Znalazłam sobie przytulne, ładnie umeblowane mieszkanko. W końcu byłam specjalistką od przenoszenia się z miejsca na miejsce, czyż nie? Wygłosiłam w myśli krótką mowę motywującą, aby przekonać samą siebie, że szalona przeprowadzka do nowego stanu to nie jedynie zachcianka zobaczenia znów mojego wyidealizowanego ciacha. Wystroiłam się, uczesałam, nałożyłam na usta krwistoczerwoną pomadkę i wsunęłam stopy w niebotycznie wysokie szpile, a potem wyruszyłam oczarować mojego potencjalnego nowego pracodawcę. Mój nowy szef okazał się cholernym przystojniakiem. Tak samo zresztą jak jego kolega. Serio – powinni ich dać na strony kalendarza reklamującego gorące wytatuowane i wykolczykowane ciacha z Denver. Na dzień dobry obaj zmierzyli mnie czujnym wzrokiem. Przyglądali się długo moim tatuażom – i to nie w ten głupi sposób jak niektórzy, gapiąc się na nie jak cielę w malowane wrota; oceniali po prostu dobre, solidne prace okiem znawcy. Chyba przeszłam test pozytywnie, bo mikra, wygadana blondyneczka z dzieckiem na ręku uśmiechnęła się do mnie ciepło i powiedziała im, że albo ja, albo nikt inny. Pan „seksowne ciacho” z płomieniami wytatuowanymi na głowie – Nash, jak się domyśliłam po samym spojrzeniu jego oczu, oczu Phila – zaproponował mi robotę. Oczywiście, przyjęłam ją. Gość z czarnym irokezem, przechadzający się wokół rozkołysanym krokiem, bąknął pod nosem coś sarkastycznego i uśmiechnął się do mnie tak, że gdyby nie obrączka na jego palcu, rzuciłabym się na niego i żywcem go pożarła. Ta dwójka wyglądała na kolesi, którzy potrafią wpędzić laskę w poważne kłopoty. Poinformowałam ich grzecznie, że świetnie sobie poradzę i bardzo się cieszę z nowego stanowiska. Już-już miałam się pożegnać i wyjść… gdy usłyszałam jego głos. Był głębszy, mroczniejszy, niż go zapamiętałam, jednak pod całym tym melodyjnym barytonem nie dało się nie rozpoznać zaśpiewu rodem z Teksasu, który tak dobrze pamiętałam z dzieciństwa. Gdy wszedł na schody i mnie zobaczył, oczy zrobiły mu się wielkie jak spodki; widziałam wyraźnie, jak na mój widok zamiera, zaskoczony. Nie mogłam powstrzymać cisnącego mi się na usta uśmiechu. Chociaż on nie wydawał się zachwycony moim widokiem, ja byłam przeszczęśliwa i wiedziałam – po prostu wiedziałam – że dokonałam dobrego wyboru. Podeszłam do niego; czułam, jakby coś mnie do niego przyciągało, wsłuchana w hipnotyczny rytm moich obcasów, stukających o drewnianą podłogę w takt bicia mojego serca. Stanęłam tuż przed nim. Chociaż stałam o stopień wyżej, był ode mnie wyższy o głowę. Miał szerokie bary i sprawiał wrażenie obezwładniająco silnego. Przyglądał mi się, jakby właśnie zobaczył ducha. Cóż, dokładnie tak było. Byłam zjawą, duchem z jego przeszłości – całkiem tak jak on z

mojej. Przejechałam palcem po grzbiecie jego nosa i oparłam się chęci złożenia na jego ustach namiętnego pocałunku. Nazwałam go po imieniu jego prawdziwym imieniem, tak aby nie miał żadnych wątpliwości, z kim ma do czynienia: – Witaj, Rowland. Kopę lat. Hm, zmężniałeś. Gapiliśmy się na siebie dobrą chwilę w milczeniu i widziałam, jak krew dosłownie odpływa mu z twarzy. Wyszeptał moje imię zduszonym głosem. Z boku szyi miał wytatuowaną pokaźnych rozmiarów kotwicę. W tej chwili wyglądała tak, jakby miała się stamtąd zerwać, poruszana gwałtownym tętnieniem pod skórą. Obejrzałam się przez ramię i rzuciłam pod adresem reszty zdziwionej widowni: – Mówię wam, będzie bombowo. Do zobaczenia w poniedziałek w robocie! Przyślijcie mi mailem papiery, które mam wypełnić. Gdy schodziłam po schodach, celowo otarłam się ramieniem o pierś zaskoczonego Rowdy’ego. Czułam, jak wali mu serce, czułam, jak cały drży. Wiedziałam, że jest to spowodowane bardziej zaskoczeniem niż moim kobiecym urokiem, ale nie obchodziło mnie to zbytnio. Miałam wrażenie, że pierwszy raz w całym swoim życiu znalazłam się dokładnie tam, gdzie powinnam. Rowdy: Kule bilardowe uderzyły o siebie z głośnym szczękiem i rozsypały się bezładnie po stole. Żadna z nich nie trafiła w kieszeń. Oparłem się ciężko na kiju i obrzuciłem gniewnym spojrzeniem stół do bilarda. – Rany, gościu, gówno ci z tego wyszło! – roześmiał się Jet. Ta-a, bardziej niż mógłbym przypuszczać. Prychnąłem i zerknąłem nad stołem na mojego najlepszego przyjaciela, Jeta Kellera. Facet rzadko bywał ostatnio w mieście. Przeważnie był w trasie, grał tu i tam ze swoją kapelą. Dziś był jeden z tych rzadkich wieczorów, kiedy zjawił się u nas przejazdem i postanowił uderzyć w miasto bez tej swojej ślicznej żonki uwieszonej mu na ramieniu. Normalnie nic nie ucieszyłoby mnie bardziej niż wieczór w jego towarzystwie, ale dziś… tak jak wspomniał, byłem w najlepszym razie nieobecny duchem. Sięgnąłem za siebie po butelkę coors light, którą zostawiłem na stoliku za plecami. Piwo stanowiło zazwyczaj odpowiedź na wszystkie moje życiowe problemy, ale ostatnio żadna liczba mącących mój skołatany umysł spraw nie mogła zostać uciszona alkoholem. Przestąpiłem z nogi na nogę i patrzyłem nieobecnym wzrokiem, jak Jet pakuje do łuz niemal każdy strzał, raz za razem. Nie mogłem się nadziwić temu, jak udaje mu się nachylać nad stołem i celować, nie rozdzierając sobie przy tym tych ciasnych portek. Cały czas mu powtarzałem, że jeśli kiedyś chce mieć dzieci, powinien się zaopatrzyć w jakieś zwykłe dżinsy – to był stary suchar, którym wciąż na zmianę się częstowaliśmy. Współczułem jego biednym jajkom jak cholera. Znałem Jeta od lat i przywykłem już do jego rockowego stylu. Pasowało mu to. Był tym, kim chciał być, i był w tym zajebisty. Dawał czadu – na scenie i poza nią. Dziwnie to jednak wyglądało w tym syfiastym barze, do którego go dziś zaciągnąłem. Unikałem ostatnio knajp w pobliżu nowego salonu tatuażu, bo nie miałem ochoty naciąć się na naszą nową koleżankę. I tak już było mi wystarczająco ciężko widywać ją codziennie w salonie. Każda chwila była dla mnie udręką, walką z samym sobą, próbą powstrzymania miliona pytań, które cisnęły mi się na usta. Chciałem wiedzieć wszystko – poznać odpowiedzi na milion pytań – ale wiedziałem

też, aż za dobrze, że nawet jeśli je otrzymam, nie zrekompensuje mi to faktu, że zostawiła mnie tak dawno temu i przez wszystkie te lata nie dała znaku życia. Tak więc milczałem tylko, trzymałem język za zębami i starałem się schodzić jej z drogi. Nie patrzyłem w jej stronę, nie rozmawiałem z nią i pilnowałem, jak mogłem, żeby przypadkiem nie trafić do miejsca, w którym mógłbym ją spotkać poza pracą. Oznaczało to w skrócie tyle, że lokal w pobliżu salonu był dla mnie spalony, podobnie jak bar, knajpa, której właścicielem był jeden z naszych przyjaciół. To były jedyne miejsca, które odwiedzałem z kumplami i ekipą z salonu tatuażu, więc wydawało się logiczne, że prędzej czy później trafi tam i Salem. Skończyło się to tak, że zawlokłem Jeta do speluny, która sprawiała wrażenie, jakby nie sprzątano w niej od czasów, gdy Kolorado ogarnęła gorączka złota, nie mówiąc już o tym, że oczy wszystkich były zwrócone na nas i łypały podejrzliwie. – Ostatnich kilka tygodni było naprawdę dziwnych. Jet podniósł ciemną brew i dał mi gestem znak, żebym ułożył bile w trójkącie. – Czyżby to miało coś wspólnego z tą laseczką z Vegas? Poczułem, jak tężeją mi mięśnie. – Możliwe – mruknąłem i niespiesznie poukładałem kolorowe kule w trójkącie, a gdy skończyłem, oparłem się dłońmi o krawędź stołu. Wytatuowane kostki moich palców zbielały pod naciskiem. To właśnie był problem, jeśli miałeś związaną ze sobą blisko grupę przyjaciół zamiast rodziny: wszyscy wiedzieli wszystko o wszystkich i każdy wtykał nos w nie swoje sprawy, starając się pomóc. Zmrużyłem oczy i przyjrzałem mu się, gdy zamawiał następne piwa u kelnerki, która wyglądała, jakby kelnerowała od urodzenia. – Chodząca tragedia. – Nie mogłem ukryć niesmaku. Wkurzało mnie, że w takim miejscu zatrudniają kogoś, kto najwyraźniej zupełnie o siebie nie dba. Gdybym nie był ostatnio takim paranoikiem, siedzielibyśmy pewnie w barze, obsługiwani przez słodką Dixie, prawdziwą ślicznotkę, milutkiego rudzielca o olśniewającym uśmiechu. Tak się również składało, że Dixie nie miała nic przeciwko spędzaniu ze mną mnóstwa czasu nago, nie oczekując niczego w zamian, więc fakt, że Betty, kelnerka z tej zapomnianej przez Boga i diabła nory, była dla nas opryskliwa, wkurzał mnie niepomiernie. – Co tam głupiego usłyszałeś? – warknąłem do Jeta. Keller uśmiechnął się do mnie w sposób, z którego jasno wynikało, że ma mnie za ostatniego dupka. Ciężko było mnie wyprowadzić z równowagi. Nie widziałem sensu w denerwowaniu się niepotrzebnie. Byłem zdania, że każdy problem prędzej czy później rozwiąże się sam, a im mocniej ludzie próbują to zmienić, tym bardziej wszystko się gmatwa. Wierzyłem święcie, że będzie, co ma być, i nie ma sensu próbować tego zmienić na siłę. Jet dał kelnerce napiwek, wziął piwa i podał mi jedno. – Tylko tyle, że jest… inna. Słyszałem, że zrobiła wrażenie na Corze, że świetnie sobie radzi z klientami, że zna się na zarządzaniu salonem lepiej niż ktokolwiek inny, że bombowo wygląda… i że unikasz jej, całkiem jakby przybyła tu z jakiejś kolonii trędowatych, a nie żywcem z Miasta Grzechu. Cora Lewis była menedżerką Marked, salonu, w którym pracowałem. Była drobna, wyszczekana i potrafiła sobie nas wszystkich poustawiać; była też drugą po Jecie najbliższą mi osobą. Fakt, że tak szybko przekonała się do Salem i postanowiła ją przyjąć, nie zawracając sobie nawet głowy pytaniem mnie o zdanie, sprawił, że zrobiło mi się przykro i poczułem się dziwnie wykluczony. Wyglądało na to, że wszyscy natychmiast potracili dla Salem głowy – każdy tylko ją chwalił i w kółko powtarzał, jakie to szczęście, że zgodziła się przyjąć pracę w naszym nowym salonie. Kogokolwiek byście nie spytali o zdanie na jej temat, piał na jej cześć peany, całkiem jakby była dla Marked zbawieniem i pierdolonym objawieniem.

Jeśli zaś o mnie chodzi… ja chciałem tylko, żeby wróciła, skąd przyszła, i zabrała ze sobą wszystkie te wspomnienia, które mnie z nią łączyły. Pracowałem naprawdę długo i ciężko, żeby zapomnieć o moim życiu sprzed Kolorado i nie potrzebowałem ciągłego przypominania mi o tym, że kochałem i utraciłem obie siostry Cruz. – Jest piękna. Zawsze była – mruknąłem bez przekonania. Salem Cruz miała wszystko, co powinna mieć współczesna pin-upowa gwiazdka, żeby rozłożyć publiczność na łopatki i powalić na kolana. Miała krągłości, które tak dobrze pamiętałem – wszystko we właściwym miejscu. Miała burzę niesamowitych, ciemnych włosów, przeszytą na przedzie jaskrawoczerwonym pasemkiem. Miała oczy w kolorze obsydianu, obramowane perfekcyjnymi kreskami i usta w kształcie serca, pomalowane krwistoczerwoną szminką. Każdego dnia wyglądała jak modelka żywcem wzięta z magazynu o starych, oldskulowych autach. Miała opracowany do perfekcji styl, szykowny i seksowny, który sprawiał, że nie można jej było zignorować. Każdego dnia znad jej wargi mrugał ku mnie szkarłatnym blaskiem maleńki kolczyk, a ja każdego dnia starałem się nie zauważać, jak imponujące tatuaże pokrywają jej ramiona, i nie podziwiać wszystkich tych misternych dzieł sztuki – zarówno jako artysta, jak i zawodowiec. Próbowałem też nie pamiętać wszystkich tych chwil, gdy obejmowała mnie nimi, starając się pocieszyć, gdy byłem młodszy i cały czas się bałem. – Jak długo ją znasz? – Zadając to pytanie, Jet nie miał pojęcia, na jak grząski teren wkracza. – Długo – mruknąłem. – Była moją sąsiadką, kiedy mieszkałem w Teksasie. Jako dzieciak spędzałem u niej w domu mnóstwo czasu. Wyglądała wówczas… cóż, nieco inaczej. Pochodziła z bardzo konserwatywnej i tradycyjnej rodziny. Miała wtedy ciemniejsze włosy, ale jej oczy nadal były tak czarne i tajemnicze jak dawniej. Uśmiechała się tym samym zniewalającym uśmiechem co teraz, a gdy przechodziła obok albo przypadkiem ocierała się o mnie, krew gęstniała mi tak samo jak kiedyś. Wówczas sądziłem, że to coś złego. Byłem przekonany, że reagowanie w taki sposób na dziewczynę, o której wiedziałem, że nie jest mi przeznaczona, to coś nieskończenie grzesznego i zakazanego, ale teraz wiedziałem, że Salem jest po prostu osobą, której nie sposób się oprzeć, i że nie było szans, żebym pozostał obojętny na jej wdzięki. – No to dlaczego chowasz się przed nią po kątach? Zazwyczaj byłem w stosunku do przedstawicielek płci przeciwnej szarmancki, uprzejmy i czarujący. Umiałem rozmawiać z kobietami, bez problemu przychodziło mi nawiązywanie przyjaźni i wkradanie się do ich łask, jednak z Salem… nie było szans, żeby to przeszło. W jej towarzystwie nie mogłem znaleźć słów, które nie byłyby oskarżycielskie, pełne żalu i nienawiści. Byłem na nią wściekły za to, że mnie zostawiła, i jeszcze bardziej za to, że tak nagle pojawiła się znowu w moim życiu. – Wyniosła się z Loveless, jak miałem piętnaście lat – mruknąłem. – Spakowała manatki i wyjechała w środku nocy z największym dilerem trawy w mieście. Jej rodzice byli związani z miejscowym kościołem, a jej młodsza siostra była w nią wpatrzona jak w obrazek, więc kiedy zniknęła, wszyscy bardzo to przeżyli. – Pociągnąłem długi łyk piwa i westchnąłem ciężko. – A ja szczególnie. Kochałem siostrę Salem, Poppy, całym moim młodym sercem i duszą. Była dla mnie tą jedyną, świata poza nią nie widziałem – a przynajmniej do czasu, aż poszedłem za nią do college’u, i do momentu, gdy powiedziała mi, że nie ma szans, żebyśmy byli razem. Salem z kolei była moją powierniczką, wierną słuchaczką i – co ważniejsze – ofiarowała temu samotnemu i niechcianemu dziecku, jakim byłem, przyjaźń i zrozumienie. Była moją najlepszą przyjaciółką i bez niej czułem się zagubiony. Gdy wyjechała prawie bez pożegnania, drugi raz w

życiu poczułem się opuszczony przez wszystkich. Znowu zostawił mnie na lodzie ktoś, kto miał się w moim mniemaniu opiekować mną już na zawsze. Przez Salem znowu zostałem sam jak palec, zraniony do żywego. Zawiodła mnie. – No to… byliście sobie bliscy i wtedy ona dała nogę, i teraz widzisz ją pierwszy raz po dziesięciu latach – i to dlatego jesteś taki wściekły? – zdziwił się Jet. Ech, gdyby tylko to wszystko było takie proste… westchnąłem w duchu. Siostry Cruz, ich odejścia i powroty, pozostawiły na mojej psychice niezatarty ślad. Byłbym idealnie szczęśliwy, gdybym już nigdy nie musiał myśleć o żadnej z nich ani żadnej z nich widywać. Gdybym nie miał włosów ulizanych i ufryzowanych jak postać żywcem wzięta z Beksy, rozłożyłbym w tej chwili ręce w geście frustracji. – Nie jestem wściekły. Po prostu nie mam jej nic do powiedzenia. Dziesięć lat to dużo. Jest dla mnie praktycznie zupełnie obcą osobą. – I nic, co bym powiedział, nie mogło tego zmienić. Słowa ociekałyby wspomnieniami, żalem i gniewem. Jet zerknął na mnie i wycelował we mnie szyjkę butelki swojego piwa. – Ta-a, jasne. Jest obca, do tego gorąca jak cholera, a ty zamiast z nią pogadać albo spróbować ją poderwać, jak to masz w zwyczaju, zachowujesz się jak ostatnia niemota. O nie, wcale nie jesteś na nią wściekły, pocałuj mnie w dupę. Rozważałem przez chwilę w myśli zdzielenie go kijem do bilarda przez ten jego głupi łeb, ale przez wzgląd na jego żonę Ayden stwierdziłem, że to niewarte zachodu. – Zamknij się. Nie masz prawa mnie osądzać – burknąłem zamiast tego. Chciałem, żeby zabrzmiało to jak żart, chciałem zmienić temat, ale widziałem, jak Jet się krzywi i zaciska odruchowo palce na butelce. Jet naprawdę ciężko pracował. Urabiał się po pachy, żeby przetrzeć szlaki kapeli, w której sukcesie pokładał wiarę. Harował jako szef własnej wytwórni płytowej, co oznaczało, że musi być tam, gdzie jego muzycy. Cały czas był w rozjazdach – zapuszczał się a to do Los Angeles, a to do Nowego Jorku, Austin czy nawet do Europy. Wiem, że było mu z tym ciężko, tym bardziej że on i Ayden pobrali się bardzo niedawno i kochali się w sobie na zabój – naprawdę mocno. Widziałem, że to dla nich obojga trudne, ale żadne z nich nigdy nie narzekało na swoją dolę – nie było szans odmienić losu, nieważne, co ta wredna dziwka miała dla nas w zanadrzu. – A u was wszystko w porządku? – spytałem od niechcenia. Nie chciałem być wścibski, ale musiałem jakoś zmienić temat, żeby powstrzymać go przed rozgrzebywaniem mojej przeszłości. – U Ayden i u mnie wszystko gra – westchnął. – To cała reszta się pieprzy. – Pokręcił ciemną głową i zerknął na mnie spod ściągniętych brwi. – Ayd planuje złożyć wniosek o przeniesienie na studia w Austin. Wziąłem głęboki oddech, żeby nie palnąć czegoś głupiego. – Chcecie się przenieść do Austin? – nie dowierzałem własnym uszom. Jet dopił resztę piwa i odłożył kij bilardowy na stół. – Chcieć nie chcemy, ale tak chyba będzie najlepiej. Ayd może się przenieść na tamtejszy uniwersytet, skończyć szkołę; wreszcie może będziemy się widywać częściej niż dwa, trzy razy w miesiącu. To jest bez sensu. Mamy tu przyjaciół. Tu mieszka jej brat, a Cora dopiero co urodziła. – Pokręcił znowu głową i pierś zafalowała mu, gdy westchnął ciężko. – To był jej pomysł, jednak nadal czuję się z tą myślą gównianie. Odnowiłem studio, sądząc, że to wystarczy, ale nic z tego. Rozumiałem go aż za dobrze. – Kiedy się dowie, czy ją przeniosą? – To jeszcze trochę potrwa. Dostanie się na uniwerek zajmie nieco czasu, a nawet jeśli

będą ją tam chcieli, musi jechać na rozmowę i potem czeka ją milion formalności, nim wszystko uda się załatwić. Postaraj się nie wygadać Rule’owi ani Nashowi. Ayd nie powiedziała jeszcze nic Shaw ani Corze, chce zaczekać, aż będzie wiedziała, na czym stoi. Rule i Nash prowadzili salon tatuażu, a Shaw była nie tylko najlepszą kumpelą Ayden, ale i świeżo upieczoną żoną Rule’a. Trójka dziewczyn była sobie bardzo bliska i gdyby któremuś z nas coś się wymsknęło, na pewno rozpętałoby się piekło. Dziewczyny trzymały się razem i sam pomysł, że któraś z nich miałaby wyjechać, z pewnością doprowadziłby do poważnych reperkusji. – No, nieźle, poważna sprawa. Wydaje mi się jednak, że utrzymywanie wszystkiego w tajemnicy to niezbyt dobry pomysł. Czy mówiła już Asie, że myśli o przeprowadzce? Asa prowadził bar i był starszym bratem Ayden. Był nieco nieobliczalny, a jedynym powodem, dla którego osiadł w Denver, była chęć przebywania w pobliżu siostry. Ta dwójka miała ze sobą dość dziwne relacje, co wynikało głównie z faktu, że Asa narobił swego czasu niezłych głupstw i nie raz popadł w konflikt z prawem. Obecnie byli na etapie naprawiania błędów przeszłości. Jet skinął głową i wsparł się biodrem o stół do bilarda. Za każdym razem, gdy się ruszał, miałem wrażenie, że te jego ciasne dżinsy za chwilę trzasną mu na tyłku – uwielbiałem się z tego nabijać. – Rozmawiali już o tym. Powiedział jej, żeby robiła, co chce, jeśli ma to ją uszczęśliwić. Mam wrażenie, że zrobiło jej się trochę przykro, że nie poprosił, żeby została. Mruknąłem coś pod nosem i przechyliłem głowę na ramię na widok grupki kolesi, na oko nieco starszych od nas, popatrujących na nas podejrzliwie spod baru. Jasne, wiedziałem, że odstajemy nieco od stałych bywalców tego miejsca – dość szemranej ekipy – ale nie zawracaliśmy nikomu dupy, a poza tym zawsze szanowaliśmy lokalne prawa. – Przez całe życie to ona nadstawiała za niego karku – stwierdziłem mimochodem, nie spuszczając gości z oka. – To chyba w porządku, że po tym, jak nieomal przez niego zginęła, chciałby, żeby wreszcie zrobiła coś dla samej siebie? Asa wie, że jest z tobą szczęśliwa. I nie zrobi nic, żeby stanąć znowu na przeszkodzie jej szczęściu czy coś spieprzyć. Asa był chodzącą enigmą. Pojawił się nagle znienacka i wciągnął Ayden w swoją popapraną przeszłość, narażając ją na niebezpieczeństwo ze strony wkurzonych motocyklistów. Efekt był taki, że Asa wylądował w śpiączce, a Jet i Ayden stanęli na ślubnym kobiercu. Nikt z naszej paczki nie miał problemu z zaakceptowaniem blondwłosego przystojniaczka z południa, ale każdy traktował go z pewnym dystansem. Miał prawdziwe szczęście, że brat Rule’a, Rome, wrócił akurat z frontu i został – chcąc, nie chcąc – właścicielem baru. Z jakiegoś nie do końca dla mnie zrozumiałego powodu starszy Archer uznał Asę za bratnią duszę i go u siebie zatrudnił. Miałem wrażenie, że teraz wszyscy po prostu przyglądają się temu z boku i czekają, co z tego wyniknie. Banda lokalsów popatrywała na nas, zbita w ciasną grupkę, a facet, którego uznałem za ich „herszta”, podchwycił mój wzrok i posłał mi paskudny uśmieszek. Odstawiłem piwo i zerknąłem na Jeta. – Coś mi się wydaje, że tubylcy się nudzą. Chyba powinniśmy się stąd zawijać. W zasadzie nie miałem nic przeciwko porządnej, zdrowej bójce. W końcu zanim wyleciałem z college’u pod koniec pierwszego roku, sporo grałem w futbol. Wciąż miałem posturę atlety – nawet jeśli wyglądałem jak James Dean. Byłem wyższy niż większość z nich i na pewno w lepszej formie, ale lubiłem myśleć, że w ciągu ostatnich lat dojrzałem i zmężniałem. Unikanie rozlewu krwi i połamanych palców wskutek bójki (co oznaczałoby, że nie mogę tatuować) było znacznie lepszym wyjściem niż proszenie się o guza.

Jet zerknął nad moim ramieniem i skinął ledwie zauważalnie głową, jednak wszystko wskazywało na to, że spóźniliśmy się z naszą decyzją o wyjściu dosłownie o ułamki sekund. Szliśmy już w stronę drzwi, mając oczy dookoła głowy, kiedy najroślejszy z grupy uznał najwyraźniej, że nie możemy odejść sobie ot tak. Gdy nagle jak spod ziemi obok nas wyrosło trzech nieźle podpitych frajerów w średnim wieku, sprawiających wrażenie, jakby na co dzień zajmowali się przerzucaniem koksu, zatrzymałem się w pół kroku, a Jet tuż za mną. Gość, który stanął przede mną, zmierzył mnie od obutych w czarne kowbojki stóp do głów, a potem skrzywił się i dał jednemu ze swoich kuksańca tak mocnego, że ten aż stęknął. – A co to za błazen, hę? Czy to przypadkiem nie sam Elvis? – prychnął, przenosząc spojrzenie na Jeta. – A ten tutaj to kto niby? Ozzy Osbourne? Marilyn Manson? Chyba ktoś powinien was oświecić, chłopaki, że Halloween jest dopiero w październiku! Poczułem, jak Jet aż tężeje u mojego boku, ale żaden z nas ani drgnął. – Ile czasu zajmuje ci ufryzowanie tych ślicznych włosków? Byłaby wielka szkoda, gdyby ktoś popsuł ci taką piękną fryzurkę. Fakt, miałem przykuwający uwagę fryz, a podniesienie i napuszenie włosów tak, żeby wyglądały odpowiednio oldskulowo, zabierało mi rzeczywiście więcej czasu, niż byłem skłonny przyznać. Wiedziałem jednak, że jeśli ten cwaniak spróbuje dotknąć chociaż jednego mojego włosa, z jego głowy spadnie więcej niż jeden. Miałem go właśnie poinformować, że nie chcemy żadnych kłopotów i akurat zbieramy się do wyjścia, gdy zobaczyłem, jak podnosi ramię… Zamierzałem złapać go za nadgarstek i powiedzieć, żeby się, do kurwy nędzy, odpierdolił, kiedy gość, którego rąbnął pod żebra, ubiegł mnie. Wyciągnął rękę i pacnął nią chojraka w łapsko, a potem wycelował we mnie palec wskazujący. – E, ty, wyglądasz znajomo. Zerknąłem na Jeta z ukosa, ale on tylko wzruszył ramionami. – Serio? Jesteśmy tu pierwszy raz i pewnie ostatni. Facet zmierzył mnie taksującym wzrokiem; naprawdę gapił się na mnie przez pełną minutę, aż dziwnie się poczułem. Tamten wyszczekany sprawiał wrażenie, jakby miał zamiar podjąć zaczepkę, ale ten, który się gapił, strzelił nagle palcami i uśmiechnął się szeroko. – Wiem! Grałeś w piłę w drużynie Alabamy! Zamrugałem nieprzytomnie i teraz to ja wpatrzyłem się w niego jak sroka w gnat. Nigdy dotąd nie zdarzyło mi się, żeby ktoś rozpoznał mnie z tamtych czasów – serio, nikt nigdy! To było „dawno i nieprawda”, zresztą… można powiedzieć, że trafiłem do drużyny tylko przypadkiem. – Eee… – Słyszałem, jak Jet parska śmiechem, ale nie miałem zamiaru marnować tej szansy na ocalenie nam tyłków. – Fakt, grałem, bardzo dawno temu. – Skończyłem uniwerek w Alabamie, więc drużyna Crimson Tide to dla mnie jak religia! – wykrzyknął z entuzjazmem mój nowy znajomy. – Byłeś biegaczem! Pamiętam, jak wszyscy powtarzali w kółko, że masz ogromny potencjał. Wszyscy trenerzy ględzili, że mają wobec ciebie wielkie plany, pokładali w tobie naprawdę duże nadzieje. Byłeś szybki, dość szybki, żeby tamtego roku pomóc im wygrać puchar Sugar Bowl. Rowland… jakiś tam, dobrze mówię? Zakłopotany, potarłem kark. Reszta ekipy umilkła i wszyscy przyglądali mi się teraz jednak w całkiem nowy sposób. Cóż, nie ma to jak futbol zdolny ukoić wrzący gniew zatwardziałych kiboli. – Rowdy St. James – przytaknąłem. Skinął głową. – No właśnie. Rowdy, nieobliczalny i twardy jak cholera! Nikt nigdy nie potrafił przewidzieć, jak zagrasz! A jednak… coś się stało, nie? Nagle zniknąłeś? Nie pamiętam

dokładnie, kiedy to się stało, ale wiem, że nie zagrałeś w meczu pucharowym ani w kolejnym sezonie. Kojarzę, że przebąkiwali coś o tym, że trafiłeś do ligi. Po prostu się zmyłeś i wszyscy zachodzili w głowę, co takiego się wydarzyło. Cóż, to były tematy, na które nie chciałem dyskutować, a już na pewno nie z grupą kiboli, którzy zaledwie chwilę temu chcieli mnie stłuc na kwaśne jabłko. Wzruszyłem ramionami i uśmiechnąłem się niepewnie. – Cóż, no wiesz, jak to bywa: za duża presja – bąknąłem. – Nie byłem gotów na takie wyzwanie. Uznałem, że to nie dla mnie. Rzeczywiście, koniec końców wyszło na to, że kariera zawodowego futbolisty nie jest mi pisana, jednak nie miało to nic wspólnego z presją, za to wiele z tym, że wcale mnie to nie kręciło. Tak czy inaczej, nie zamierzałem im się z tego zwierzać. – Miałeś smykałkę, młody. Szkoda, że w to nie poszedłeś. Zacisnąłem zęby i znów wzruszyłem ramionami. Koniec mojej kariery w drużynie futbolowej wcale nie miał nic wspólnego z „pójściem w to”, za to bardzo dużo z faktem, że niemal rozerwałem na strzępy głównego rozgrywającego na kilka tygodni przed meczami finałowymi. Rany boskie, czy naprawdę moja głupia przeszłość musiała dopaść mnie aż tutaj i prześladować wspomnieniami, zamiast schować łeb i leżeć cicho tam, gdzie ją zostawiłem? Był tylko jeden sposób wybrnięcia z tej patowej sytuacji: wyciągnąłem rękę i klepnąłem nadgorliwego fana w ramię, a potem wrzasnąłem na całe gardło: – Tidersi, do boju! Gość, który mnie rozpoznał, natychmiast odwrzasnął entuzjastycznie, co nieuchronnie przerodziło się w wielką dyskusję na temat futbolu w college’u i Wielkiej Dziesiątki, co doprowadziło z kolei do debaty na temat Broncosów i ich żenującej przegranej w pucharze Super Bowl w tym roku. Nim lokalsi zdążyli się obejrzeć, razem z Jetem wymknęliśmy się niepostrzeżenie z baru, zostawiając za sobą głosujących gości i rozmowy, którym obficie wtórował brzęk butelek. Na parkingu Jet zgiął się wpół ze śmiechu, a ja nie mogłem się oprzeć chęci zdzielenia go przez łeb, gdy szliśmy do jego jaskrawego dodge’a challengera. – Zamknij się – warknąłem. – Co, do cholery, w ogóle znaczy „Tidersi, do boju”? – zapytał przez łzy, otwierając samochód. – A może by tak „dzięki za ocalenie nam dupy przed bójką w tej spelunie, Rowdy”? – burknąłem, wsiadając do wozu. Jet odpalił silnik, który zamruczał seksownie, a ja skrzywiłem się odruchowo, gdy moje bębenki poraziło rzężenie gitar i wściekłe wycie wokalu z piekła rodem. Szanowałem Jeta za to, że zarabia na życie muzyką, i nie mogłem zaprzeczyć, że jest niezwykle utalentowany, ale ten cały uwielbiany przez niego metal zupełnie mi nie podchodził. Wyciągnąłem rękę i bez pytania ściszyłem muzykę, co sprawiło, że znowu parsknął śmiechem. – Och, futbol to coś, czego wy, muzycy, nigdy nie zrozumiecie – prychnąłem. – Ej, oglądam w telewizji mecze! – Już ja wiem, jak je oglądasz – parsknąłem. – Wytrzymujesz pięć minut, a potem się odmeldowujesz i zachlewasz na umór, albo znajdujesz czystą kartkę i kończy się tak, że piszesz dwadzieścia nowych kawałków. To nie jest oglądanie meczu, stary. Nie oponował. – Mniejsza o to. Stary, nie miałem pojęcia, że w młodości słynąłeś z rzucania piły! To znaczy, wiedziałem, że w szkole grałeś i tak dalej, ale nie że trafiłeś do ligi i w ogóle! Jęknąłem i opadłem na oparcie fotela.

– Nie rzucałem piły. Łapałem ją i z nią uciekałem, a jedyny powód, dla którego kogokolwiek to w ogóle obchodzi, to fakt, że w końcu to zostawiłem w cholerę – i wszystko inne – i zniknąłem bez słowa. Jet zerknął na mnie kątem oka, a ja specjalnie odwróciłem wzrok. – Nie masz ochoty rozwinąć tej myśli, jak sądzę? – Dobrze sądzisz. – A, w cholerę z tym. Wydawało mi się, że moja eks to mistrzyni tajemnic, ale wygląda na to, że bijesz ją w tym na głowę. Zamiast odpowiedzieć, wydałem z siebie tylko bliżej nieokreślone mruknięcie. Prawda była taka, że nie lubiłem wracać myślą do przeszłości. Poszedłem za Poppy do college’u, rzucając na szalę wszystko, co miałem… a wyszło, że skończyłem ze złamanym sercem i postanowiłem sobie, że już nigdy nie pozwolę, żeby to się powtórzyło. Rzuciłem szkołę – nie, żebym miał jakiś specjalny wybór po tym incydencie z rozgrywającym – i zrobiłem to samo co Salem: spakowałem manatki i ruszyłem przed siebie, zostawiając przeszłość za sobą. Opuściłem Teksas wraz ze wszystkimi wspomnieniami: futbolem, college’em, a także Poppy Cruz. Wszystko to pokrył błogosławiony kurz zapomnienia… do czasu, aż parę tygodni temu Salem wparowała w moje życie bez zapowiedzi, jak taran na wysokich obcasach, tak jakby nigdy nic. Jet miał rację. Byłem wściekły na Salem za to, że zjawiła się w Denver. Tak wściekły, że nie wiedziałem nawet, czy zdołam być jeszcze sobą, jeśli ona miała kręcić się dalej w pobliżu. Ta laska już raz zniszczyła mi życie, gdy byłem młody. Nigdy nie zapomnę tego, jak się czułem, gdy odeszła. Nie chciałem, żeby była obok mnie. Nie mogłem mieć pewności, że znowu nie zacznie mi na niej zależeć, że z powrotem jej nie zaufam, że nie dam się jej pochłonąć bez reszty… tylko po to, żeby znów mnie opuściła, porzucając, samotnego i wypalonego do cna. Salem: Patrzyłam na śliczną blondynkę, stojącą za biurkiem przede mną. Na pierwszy rzut oka znać było, że zżerają ją nerwy. Widziałam jak na dłoni, że czuje się tu nieswojo – świetnie skrojony kostium i torebka od Gucciego zdradzały, że najwyraźniej pierwszy raz postawiła stopę w salonie tatuażu. Obdarzyłam ją najbardziej olśniewającym z moich uśmiechów i podniosłam pytająco brew, gdy oparła przede mną na biurku swoje wypielęgnowane dłonie. Moja praca polegała na generowaniu ruchu, na upewnianiu się, że klienci wiedzą, czego chcą – i że to otrzymają – a także, że trafią do właściwego artysty, który im to zapewni. Miałam w umowie obowiązek upewnienia się, że nikt przypadkiem nie popełni błędu i nie wyląduje na całe życie z dziarą, z której będzie niezadowolony. Kobieta była prawdopodobnie mniej więcej w moim wieku, miała jakieś dwadzieścia osiem czy dziewięć lat, ale emanowała niepewnością, która kazała mi sądzić, że tak naprawdę nie wie, co robi tutaj, w Santas of Denver. To był nowy salon, który Nash otworzył po śmierci swojego ojca. Mieścił się w samym centrum modnej, ekskluzywnej części LoDo i był znacznie nowocześniejszy i ciekawiej urządzony niż ten w pobliżu Capitol Hill przy Colfax. Artystów, którzy tu pracowali, wybrali osobiście Rule i Nash – każdy z nich był piekielnie zdolny i naprawdę niesamowity, a ponieważ salon był nowy i Nash chciał wyrobić mu dobrą reputację, wygospodarował w nim także miejsce na sklep z ciuchami i innymi związanymi z kulturą tatuażu gadżetami, więc zazwyczaj spędzałam więcej czasu na górze niż na dole, gdzie urzędowali chłopcy. Pracowali na zmianę, tak aby któryś z nich był zawsze w nowym salonie, pomagając rozładować ruch klientów.

Dzisiaj przypadała kolej na Rowdy’ego i w normalnych okolicznościach byłabym tym faktem zachwycona… gdyby ten dupek uparcie nie udawał, że się nie znamy i że wcale nie istnieję. Minął już prawie miesiąc, ale za każdym razem, gdy czułam na sobie spojrzenie tych błękitnych jak letnie niebo oczu, niemal natychmiast odwracał wzrok i zaciskał nerwowo szczęki. Nieraz już próbowałam go osaczyć, przydybać, gdy był sam, żebyśmy mogli porozmawiać, ale musiałam przyznać, że unikanie mnie opracował do perfekcji, a ja nigdy dotąd nie byłam zmuszona uganiać się za facetem, więc nie miałam właściwie pojęcia, co zrobić, żeby nie sprawiać przy tym wrażenia desperatki. – Jak leci, złotko? – spytałam pogodnie blondynkę, a ona przełknęła ślinę i nerwowo przestąpiła z nogi na nogę. Wbiła we mnie wzrok i otworzyła usta. Była naprawdę śliczna i wyglądała szykownie, całkiem jakby przed chwilą wyszła z salonu mody. Oczy miała w kolorze morza, a gdy zamrugała, wyglądała na bezgranicznie przerażoną. – Ja… – Urwała i zobaczyłam, jak umyka wzrokiem gdzieś w bok, za moje plecy, i poczułam niemal fizycznie, że za ladę wparadował właśnie Rowdy. Byłam tak wyczulona na jego obecność, tak dojmująco świadoma jego bytu i wrażliwa na jego zapach i otaczającą go aurę, że nie musiałam oglądać się przez ramię, żeby wiedzieć, że tam jest. Ślicznotka przełknęła znowu ślinę i wybałuszyła piękne oczy. Rowdy był niezłym ciachem, a gdy się uśmiechnął, ciężko było się w nim nie zakochać od pierwszego wejrzenia, jednak ta laska sprawiała wrażenie, jakby za chwilę miała zemdleć albo się porzygać z nerwów. – Czy mogę w czymś pomóc, piękna? – zapytał mój przystojny współpracownik. W ciągu tych kilku tygodni przekonałam się, że z Rowdy’ego był niemożliwy flirciarz. Na widok ładnej dziewczyny zawsze błyskał zębami w uśmiechu, miał w zanadrzu stertę gotowych tekstów, a oczy mu lśniły niebezpiecznie. Trudno było się jego urokowi oprzeć, podobnie jak błyskotliwym żartom, które sprawiały, że klienci i przyjaciele tak dobrze się czuli w jego towarzystwie. Gdybym nie znała go jako gówniarza, uznałabym to za dobrodziejstwo inwentarza, ale wiedziałam, że pod tą beztroską i luzem, z którymi obnosił się przed światem, kryje się coś więcej. – Chciałabyś może usiąść na chwilę i przejrzeć albumy czy coś? – spytałam klientkę, przyglądając się, jak na widok Rowdy’ego z twarzy odpływa jej cała krew. – Może przyniosę ci szklankę wody i pogadamy o tym, co cię sprowadza do Santas of Denver? – Uśmiechnęłam się do niej pokrzepiająco, licząc na to, że to ją nieco uspokoi i może odwróci uwagę od tego, cokolwiek to było, co tak ją przeraziło. Ślicznotka powoli pokręciła perfekcyjnie uczesaną główką, cofnęła ręce z lady, opuściła je po bokach i powoli zwinęła dłonie w pięści. Zamrugała jeszcze raz, a potem oderwała wzrok od stojącego nade mną Rowdy’ego i postąpiła krok w tył. – Ja chyba… chyba po prostu nie jestem jeszcze na to gotowa. Cóż, to był bardzo ekstremalny sposób wyartykułowania obaw związanych z położeniem się pod igłę, ale nie mnie było ją osądzać. Lepiej, żeby sobie poszła i przestała marnować nam czas, niż gdyby miała przyjść na sesję i ześwirować na fotelu. To nigdy nie wychodziło interesom na dobre. – W razie gdybyś zmieniła zdanie, wiesz, gdzie nas szukać. – Głos Rowdy’ego ociekał wręcz uprzejmością i wyrozumiałością, które chyba ją trochę uspokoiły. Zacisnęła palce na torebce, odwróciła się na pięcie i wypadła z salonu jak burza. To było dziwne zachowanie, ale widywałam już w rozmaitych salonach tatuażu znacznie dziwniejsze. Poczułam, jak za moimi plecami Rowdy przestępuje z nogi na nogę i wiedziałam, że zamierza znowu odejść bez słowa, jednak miałam już dość tych jego fanaberii.

Chociaż w salonie było pełno ludzi i wszyscy tatuażyści mieli klientów, zerwałam się z fotela i chwyciłam go za przód koszuli – czarnej, z białym lamowaniem i perłowymi napami; od rana nic tylko podziwiałam sposób, w jaki podwinął rękawy, żeby pochwalić się barwnymi obrazkami wytatuowanymi na przedramionach. Dużo czasu spędzałam, obcinając go i wcale nie czułam się z tego powodu winna. Rowdy zmarszczył jasne brwi, a kotwica wytatuowana z boku jego szyi poruszyła się, gdy zacisnął palce na mojej pięści. – Puszczaj – wycedził przez zaciśnięte zęby. Zamiast go posłuchać, instynktownie wręcz przyciągnęłam go do siebie, tak że był zmuszony pochylić się lekko ku mnie; nie widziałam nic poza tymi bławatkowymi oczami. – Przestań mnie unikać. – Nie podniosłam głosu, ale miałam już serdecznie dość tych jego gierek. Mieliśmy razem pracować, a poza tym w pewnym sensie przyjechałam tu z jego powodu; musiał zdać sobie z tego sprawę i zrozumieć znaczenie tego faktu. – Wcale cię nie unikam. – Gdy się do mnie odzywał, w jego głosie nie było śladu po całej tej uprzejmości i słodyczy, którą zazwyczaj ociekały jego słowa. Kiedy przyciągnęłam go do siebie jeszcze bliżej, tak że niemal stykaliśmy się nosami, zauważyłam, że kącik oka drgnął mu w nerwowym tiku. – Owszem, unikasz mnie i mam tego serdecznie dość. Nie chcesz ze mną rozmawiać, nie chcesz przebywać w moim towarzystwie – w porządku, ale nawet nie zapytałeś o Pop… – Nie zdążyłam nawet dokończyć jej imienia, bo zakrył mi ręką usta, a drugą przyciągnął mnie do siebie. Pochylił się do mojego ucha i warknął: – Nawet nie próbuj, Salem. Zadrżałam, ale nie ze strachu. Wreszcie byłam tak blisko niego…! Tyle tylko, że w złym miejscu i o niewłaściwym czasie. Całkiem jakby na potwierdzenie tej myśli, z rozmarzenia wyrwał mnie ostry głos Cory, nakazujący Rowdy’emu mnie puścić. Mój piękny kolega natychmiast cofnął rękę i odsunął się ode mnie. Gdy podniosłam głowę i spojrzałam na niego, zobaczyłam, że nozdrza ma rozchylone, a jego jasne oczy pociemniały. Był wściekły – naprawdę porządnie wkurzony – i wreszcie zobaczyłam w nim coś z tego chłopca, którego tak dobrze pamiętałam. – Wiesz, że w końcu będziemy musieli porozmawiać – mruknęłam cicho i uśmiechnęłam się do niego. Miałam wrażenie, że cokolwiek bym teraz nie powiedziała, wystraszę go tylko jeszcze mocniej. Rowdy odszedł kilka kroków w tył i zwęził oczy w szparki. – Zapomnij. Przechyliłam głowę na ramię i podniosłam brew. – Milczenie na temat przeszłości wcale nie sprawi, że ona zniknie. Warknął coś gardłowo i przeniósł spojrzenie na drobną blondyneczkę, która zeszła właśnie z góry i zatrzymała się obok mnie. Cora urodziła dopiero co dziecko brata Rule’a i nie mogłam się nadziwić, w jak świetnej jest formie. Była dokładnie tak samo filigranowa i wygadana jak przed ciążą, a przynajmniej wszyscy tak mówili. Mała Remy, R.J., jak nazywali ją wszyscy, została obecnie w domu z ojcem Cory, podczas gdy młoda mama pracowała na pół etatu w salonie. Ojciec małej prowadził bar, którego był właścicielem. Jeszcze nie poznałam starszego brata Rule’a, ale byłam bardzo ciekawa osoby, która wytrzymywała non stop z taką wyszczekaną, przebojową laseczką. Jej troskliwość była urocza i rozczulająca, nawet jeśli wtykała swój zadarty nosek w sprawy, o których nie miała bladego pojęcia. Rowdy’ego i mnie łączyło coś niezwykłego, pewna szczególna więź, tyle tylko, że rozplątanie jej zagmatwanych węzłów i zawiązanie ich w śliczną kokardkę okazało się trudniejsze, niż początkowo przypuszczałam.

– Co jest grane? Mamy klientów, matołku – opieprzyła Rowdy’ego. Mój przystojniak obejrzał się przez ramię i łypnął na mnie ponuro. Oczy miał zmrużone, ale już za chwilę coś w jego twarzy się zmieniło – wrócił na nią nieskazitelny uśmiech, a granatowe cienie, które czaiły się w jego jasnych oczach znikły bez śladu. – Nie martw się, ustalaliśmy tylko pewne… granice. – Puścił do drobnej blondynki oko, odwrócił się na pięcie w swoich wypucowanych kowbojkach i wrócił na stanowisko pracy. Następną sesję miał umówioną dopiero za pół godziny, ale byłam pewna, że znajdzie sobie jakieś zajęcie, byle tylko nie musieć ze mną rozmawiać. Cora oparła się biodrem o biurko i odczekała, aż załatwię dwóch klientów i odbiorę telefon. Jasne, byłam zszokowana reakcją Rowdy’ego na próbę wzmianki o mojej siostrze, ale bardziej niepokoiło mnie, jak wściekły na mnie się wydawał. Nie widziałam go od dziesięciu lat, a gdy wyjechałam z Loveless, on był nastolatkiem, przed którym cały świat stał otworem. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie, co takiego mogło wydarzyć się pod moją nieobecność, że teraz żywił wobec mnie taką urazę. Poppy i Rowdy byli ze sobą blisko po moim wyjeździe. Wiedziałam o tym, bo zanim Poppy się przeprowadziła, utrzymywałyśmy stały kontakt, chociaż od jakiegoś czasu gadałyśmy ze sobą znacznie rzadziej. Wiedziałam, że po skończeniu szkoły Rowdy poszedł na uniwersytet w Alabamie, bo właśnie tam wybierała się Poppy – nawet jeśli Notre Dame oferowało mu lepsze warunki. Nie wiedziałam tylko, i teraz głowiłam się nad tym nieustannie, co takiego wydarzyło się między nimi, sprawiając, że Rowdy porzucił nie tylko moją młodszą siostrę, ale i całą swoją przyszłość i naukę. Jeśli chciałam, żeby wszystko, za czym tęskniłam przez ostatnie dziesięć lat wróciło, musiałam zmusić Rowdy’ego, żeby ze mną porozmawiał – aby mieć pełny obraz jego jako osoby dorosłej. Cora zaczekała, aż skończę rozmawiać przez telefon, i poprosiła, żebym poszła z nią na górę. Nie miałam na to specjalnej ochoty, ale chyba nie mogłam za bardzo odmówić. To Nash i Rule podpisywali moje umowy, ale szybko zdałam sobie sprawę z tego, że tak naprawdę rządzi tu Cora. To ona była na tym statku kapitanem, a ja nie chciałam zbytnio się narażać jako nowy członek załogi. Podobało mi się tu, w Denver. Podobała mi się ta cała świeżość i atmosfera luzu. Lubiłam moich kolegów z pracy, a także ich znajomych ze środowiska, w którym się obracali. Żona Rule’a była urocza i nie było wątpliwości co do tego, że ten wydziarany przystojniak i szykowna blondynka dobrali się jak w korcu maku. Dziewczyna Nasha była słodziutka. Nie była zbyt rozmowna, ale gdy już się odezwała, zawsze miała do powiedzenia coś miłego i mądrego, a do tego była wpatrzona w Nasha jak w obrazek. Jeta spotkałam tylko raz, ale Ayden, jego żona, zaglądała do salonu co najmniej dwa razy w tygodniu, żeby pogadać z Corą, i byłam zdania, że jest naprawdę niesamowita i zjawiskowa. No i oczywiście uwielbiałam Corę. Była bystra, bezczelna i pełna życzliwości dla świata – bardzo w typie ludzi, których lubiłam. Trochę bałam się jej narazić, co jednak nie zmieniało faktu, że wszyscy ci ludzie byli naprawdę super i nie mogłabym wymarzyć sobie lepszego miejsca pracy. Piętro było w większości puste. Znajdowało się tam biuro, które Cora dzieliła z chłopakami, i mnóstwo otwartej przestrzeni, która czekała tylko na to, żeby zmienić ją w modny, oldskulowy butik tatuażowy. Prawdziwą kopalnię kasy. Chłopcy musieli tylko przestać spierać się ze sobą o to, jak chcą go urządzić, zakasać rękawy i wziąć się do roboty. Byłam zdania, że sam pomysł otworzenia sklepu, także internetowego, był dla nich w pewnym sensie wyzwaniem, a do tego nie otrząsnęli się po śmierci Phila, więc wszyscy nadal jeszcze próbowali odnaleźć się w nowej roli właścicieli dobrze prosperującego interesu. Świetnie się stało, że trafili na mnie, bo ja czułam się w tym zdecydowanie jak ryba w wodzie.

Uwielbiałam ciuchy. Uwielbiałam tatuaże i kulturę pin-upową. Nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła zrobić z Marked i tych, którzy za tym stali, prawdziwą, rozpoznawalną markę. Weszłam do zabałaganionego biura Cory i usiadłam naprzeciw niej, po drugiej stronie jej biurka. Nie obeszła go i nie zajęła swojego fotela; zamiast tego przysiadła obok mnie, na brzeżku blatu, i zaczęła machać nogami. Miała tęczówki oczu w dwu różnych kolorach, więc nietrudno było zagapić się na nią z mieszkanką podziwu i fascynacji. Musiałam docenić to, że nie owijała w bawełnę, od razu wykładała kawę na ławę. – Słuchaj, Salem, lubię cię – powiedziała prosto. – Tak naprawdę to bardzo cię lubię i jestem zdania, że jesteś dokładnie tym, czego potrzebujemy w tym salonie, jak już chłopaki zbiorą dupy w troki. Ale Rowdy jest członkiem mojej rodziny, a od dnia, kiedy cię przyjęliśmy do ekipy, chodzi jak struty, i nie chodzi tylko o pracę. Nie wiem, o co w tym wszystkim biega, ale wiem, że odkąd się zjawiłaś, po prostu nie jest sobą i wcale mi się to nie podoba. Odrzuciłam włosy za ramię i przeczesałam ciemne pasemka palcami. – Co jeszcze wiesz? – zapytałam pozornie beztrosko, zastanawiając się, czy może Rowdy zdradził jej coś na temat tego, dlaczego moje ponowne pojawienie się w jego życiu tak bardzo go rozdrażniło. Cora machnęła tylko ręką. Była naprawdę uroczą istotką. – Wiem, że pożera damskie serca w ułamku sekundy i że ich właścicielki mimo to są mu za to wdzięczne. Wiem, że jak dotąd żadna z nich nie zagrzała w jego życiu miejsca na dłużej i mam wrażenie, że coś między wami nie gra. Cóż, to nie było dokładnie to, o co mi chodziło, i sądzę, że Cora o tym wiedziała. Gdy podniosłam brew, uśmiechnęła się do mnie nieśmiało. – Nigdy nie kręcił się wokół tej samej laski dłużej niż minutę, co zresztą nie jest w naszej małej ekipie niczym niecodziennym. Cała reszta przepuściła przez swoje łóżka chyba z pół stanu, zanim trafili na te jedyne. Tylko Rowdy wspomniał mi, i to więcej niż raz, że już trafił na miłość swego życia i że ona go nie chciała, więc teraz nie widzi już sensu szukać. Powiedział mi, że to była twoja siostra. Złamała mu serce, więc teraz żyje pełnią życia i nie traktuje nikogo zbyt poważnie. A przynajmniej tak było, dopóki ty się nie zjawiłaś. Wydaje się cholernie poważny, jeśli o ciebie chodzi. Założyłam nogę na nogę i wbiłam spojrzenie w moje pantofle z odsłoniętymi palcami – czarne, na obcasie, z czerwoną podeszwą. Były naprawdę śliczne i świetnie pasowały do mojej dopasowanej, czerwonej ołówkowej spódnicy. Ubierałam się tak, aby czuć się seksownie i mieć pewność, że wszystko mam pod kontrolą. Nosiłam się w sposób przyciągający uwagę i robiłam to głównie dlatego, że w młodości byłam taka tłamszona – lubiłam pozytywne reakcje, jakie wywoływał mój image. Żadne jednak spiętrzenie stylu i rozmachu nie mogło ukoić tępego bólu wywołanego przypomnieniem, że Rowdy kochał kiedyś moją młodszą siostrę. Podniosłam wzrok na Corę i skinęłam lekko głową. – Fakt, Rowdy kochał Poppy. Rodzina, która mieszkała obok nas w Loveless, przygarnęła go, gdy miał dziesięć lat. Był sierotą. Jego przybrani rodzice byli mili, ale mieli oprócz niego całą zgraję dzieci – i własnych, i adoptowanych. Rowdy był cichy, nieśmiały i nieskończenie smutny. Poppy i ja bawiłyśmy się pewnego dnia w berka i moja siostra zobaczyła go, jak siedzi, samotny, na ganku. Pamiętam, że się nam przyglądał, ale nic nie mówił. Młoda pobiegła do niego i zapytała, czy nie chce się z nami bawić. Uśmiechnęłam się ciepło na to wspomnienie. Już wówczas Rowdy był wysoki jak na swój wiek i przeraźliwie chudy. Ciężko było przeoczyć te lśniące, jasne kędziory i bławatkowe oczy w mieście zamieszkanym głównie przez rodziny pochodzenia meksykańsko-amerykańskiego. Był… inny. Wyróżniał się – był w naszej małej społeczności

nowy i widać było, że czuje się niepewnie. Był z moim życiu, tak monotonnym i bladym, czymś niespodziewanym i ekscytującym. Chociaż emanowały od niego smutek, niepewność i jakaś dziwna tęsknota, już wówczas widziałam w nim siłę i upór, których tak bardzo brakowało mnie samej. Chciałam jakoś ukoić jego żal, jednak chciałam też przekonać się, co się stanie, gdy ktoś o takim niewykorzystanym potencjale zyska szansę na rozpostarcie skrzydeł. Chciałam go poznać, chciałam, żeby był przy mnie, tak aby dowiedzieć się, co w końcu wyrośnie z tego zahukanego brzydkiego kaczątka, wyzwolonego z okowów konformizmu. Chciałam też go przytulić i powiedzieć mu, że nie ma nic złego w byciu smutnym, zagubionym i sfrustrowanym. Miałam ochotę zapewnić go, że jest wspaniały taki, jakim jest – powiedzieć mu dokładnie to, co sama tak bardzo, rozpaczliwie chciałam usłyszeć. A teraz nadal chciałam utwierdzić go w przekonaniu, że wszystko będzie dobrze. Mimo to on nie chciał poświęcić mi nawet tej chwili na to, żebym mogła mu wyjaśnić, że przyjechałam tu dla niego i że teraz, kiedy oboje byliśmy wolni i dorośli, mogliśmy nacieszyć się sobą nawzajem i stworzyć razem coś wspaniałego i trwałego. Po prostu nie chciał dać mi na to szansy. – Chyba właśnie w tamtym momencie ją pokochał. – Westchnęłam i spojrzałam na swoje dłonie, które nieświadomie splotłam na podołku. – Mój ojciec jest… tradycjonalistą. Jego rodzina wyemigrowała z Meksyku, gdy był dzieckiem. Jest bardzo staroświecki i konserwatywny. Jest też bardzo wierzący i nie miał nic przeciwko temu, żeby Poppy przyjaźniła się z Rowdym, bo dzieciak był sierotą, a jego przybrana rodzina brała czynny udział w życiu kościoła, w którym mój ojciec był pastorem. Nigdy jednak nie wybaczyłby im romansu i Rowdy od zawsze miał tego świadomość. Mimo to nie powstrzymało go to od jawnego okazywania jej uczuć. Sądzę, że po prostu czekał, aż dorosną, aż pójdą do college’u i wierzył w to, że kiedy Poppy wyrwie się spod jego skrzydeł, przekona ją, że mogą być razem. Cora przestała majtać nogami i spojrzała mi w oczy. – A więc…co takiego się wydarzyło? Parsknęłam krótkim śmiechem i odrzuciłam włosy na plecy. – Ha! Dobre pytanie. Teraz to ona podniosła pytająco brew, przyozdobioną migotliwym, różowym kolczykiem. – Nie wiesz? – Nie. Wiem tylko, że porzucił szkołę, zostawił Poppy i zniknął nam wszystkim z oczu. Pytałam ją o to kilka razy na przestrzeni tych paru lat rozłąki, ale nigdy nie kwapiła się, żeby udzielić mi wyjaśnień. – No to… przyjechałaś tu ze względu na pracę, Salem, czy dla Rowdy’ego? – To była właśnie cała Cora: tylko ona mogła zapytać mnie o to wprost. Jasne, mogłam zgrywać kokietkę, uśmiechnąć się i zbyć jej pytanie jakimś banalnym tekstem, ale lubiłam szczerość i prostolinijność, więc uznałam, że Corze należy się z mojej strony to samo. Nie mówiąc już o tym, że obawiałam się tego, że ktoś z ekipy może dojść do wniosku, że zjawiłam się tutaj wcale nie dla roboty. Powinni wiedzieć, że prędzej czy później będą się musieli podzielić Rowdym ze mną. – Z obydwu powodów – powiedziałam. – I to, i to. Cora wydała z siebie odgłos będący połączeniem prychnięcia i chichotu i zeskoczyła z biurka. – Wydaje mi się, że on nie za bardzo wie, jak cię traktować. Chyba się ciebie trochę boi. Wstałam i wygładziłam spódnicę. Spojrzałam na nią krytycznym wzrokiem i skrzyżowałam ramiona na piersi. Różnobarwne oczy Cory zrobiły się nagle wielkie jak spodki. – Wszystko gra? – spytałam z niepokojem. Skrzywiła się i zarumieniła lekko.

– Muszę lecieć – bąknęła, zawstydzona. – Chyba nadeszła pora karmienia… Och, to było takie słodkie. – Jasne, nie ma problemu. Zajmę się salonem, spokojna głowa. Dam radę wszystko ogarnąć: klientów i całą resztę. Cora skinęła głową i sięgnęła po torebkę. Nie byłam zaskoczona na widok jaskrawej torby w żółte i czarne pasy. Cora miała barwną osobowość i lubiła ją podkreślać ubiorem i dodatkami. – Postaraj się być miła dla Rowdy’ego, proszę – westchnęła na odchodnym. – Mam wrażenie, że powinniście ze sobą szczerze pogadać i jeśli to do niego nie dotrze, wsadzę mu tę informację tak głęboko do gardła, że zobaczy gwiazdy. Chcę mieć pewność, że wszystko między wami gra. Zeszłam za nią na dół, ale zanim wyszła, położyłam jej dłoń na ramieniu. – Nie – powiedziałam cicho. – On sam musi się do tego przekonać. Od paru tygodni przymykam oko na to, że przemyka się koło mnie jak myszka, i dałam mu więcej niż jedną szansę, żeby przywyknął do myśli, że znowu wtargnęłam do jego życia i nie zamierzam mu popuścić. Najwyraźniej nie jest jeszcze na to gotowy. Cora roześmiała się i wróciłyśmy do salonu. W poczekalni w ciągu tego kwadransa, który zajęła nam rozmowa, zrobiło się naprawdę tłoczno, więc przez moment skupiłam się na obsłudze czekających klientów. W pewnej chwili Cora pochyliła się nad moim ramieniem i szepnęła mi do ucha: – Wiesz, zapłaciłabym małą fortunę, żeby zobaczyć go w tych obcisłych sportowych gatkach, które nosił, kiedy był młodszy. Gdy szukałam informacji o nim w Internecie, trafiłam na jego zdjęcie z czasów, kiedy grał w drużynie Alabamy. – Zatrzepotała dramatycznie ręką przed swoją twarzą i pomachała mi na pożegnanie, a potem wyszła. Parsknęłam mimowolnie śmiechem, a gdy obejrzałam się przez ramię, zobaczyłam stojącego za moimi plecami Rowdy’ego. Przynajmniej ten jeden raz jego oczy nie pałały gniewem i zdołał na mnie patrzeć, nie odwracając wzroku… Przez ułamek sekundy zobaczyłam wszystko jak na dłoni – powód, dla którego traktował mnie z takim dystansem i z całej siły chciał się ode mnie odseparować. W tych błękitnych jak bezkresne letnie niebo oczach widziałam, dlaczego nie potrafił się pogodzić z tym, że nagle tak niespodziewanie wróciłam do jego życia. Gdy na mnie patrzył, widział tylko przeszłość, a wraz z nią wszystko, czego wówczas doświadczył – stratę, której doznał z mojej winy, i nieukojony żal nieodwzajemnionej miłości do mojej siostry. Ja z kolei, gdy patrzyłam na niego, widziałam tylko świetlaną przyszłość i mnóstwo cudownych obietnic, które lśniły w tych cudownych oczach niesamowitego, dorosłego Rowdy’ego St. Jamesa. Musiałam… byłam pewna, że muszę zrobić coś, żebyśmy zaczęli postrzegać się inaczej, jeśli chciałam, by uwierzył w to, że przyszłość może wyglądać inaczej po stracie, której doznał, zwłaszcza jeśli pragnęłam, żeby zdał sobie sprawę z tego, że dokonał złego wyboru i że jego ból mogła ukoić osoba, która chciała go o tym przekonać. Rowdy: Nigdy nie byłem typem kolesia, który odmawiał okazji, żeby dobrze się zabawić. Ostatnimi czasy rzadko się zdarzało, żeby grupa ludzi, z którą przestawałem i która była teraz dla mnie jak rodzina, zdołała się spotkać o tym samym czasie w tym samym miejscu. Dlatego kiedy Jet zadzwonił do mnie ostatniego wieczoru, który miał spędzić w mieście, zanim wyleci, żeby posłuchać brzdąkania jakiejś jazgotliwej kapeli w Portland, i poprosił, żebym wpadł do baru, bo

wszyscy tam będą, nie przyszła mi do głowy żadna wymówka, która nie brzmiałaby głupio. Coraz trudniej było mi unikać Salem bez wzbudzania podejrzeń wszystkich dookoła, a teraz, kiedy Cora stała się mimowolnym świadkiem naszej głupiej scysji… cóż, nie było szans, żebym uniknął jej pytających spojrzeń. Uwielbiałem ją nad życie, ale nie miałem ochoty na to, żeby zaczęła wtykać ten swój śliczny nosek w nie swoje sprawy i rozdrapywać stare rany. Byłem pewien, że zabliźniły się już dawno temu i chociaż te szramy były brzydkie i wciąż dawały o sobie znać, nadal czułem się z nimi o niebo lepiej niż z bólem i żalem, które wiązały się ze wspomnieniami z tamtego okresu. Aby udowodnić nie tylko dziewczynom, ale i sobie, że potrafię przyzwoicie się zachowywać i sam widok Salem i jej ślicznej, śniadej buźki nie sprawi, że ucieknę gdzie pieprz rośnie, przywołałem na twarz najlepszy firmowy uśmiech i raźnym krokiem wparadowałem do baru. Uznałem, że ten jeden wieczór mnie nie zbawi. Równie dobrze mogłem przykleić na twarz fałszywy uśmiech i udawać, że na sam jej widok wcale mnie nie skręca. Musiałem tylko cały czas powtarzać sobie w duchu, że jest kimś obcym, że jej nie znam. Była po prostu przypadkowo spotkaną śliczną latynoską boginią, o ciele przyozdobionym najpiękniejszymi, najbardziej dopracowanymi tatuażami, jakie miałem okazję oglądać. Byłem specem od kobiet, a Salem była istnym wcieleniem kobiecości. Potrafiłem być czarujący i szarmancki. Umiałem słuchać i zachowywać się przyjaźnie i miałem nadzieję, że to nieco uśpi jej czujność i sam będę mógł się odprężyć i poczuć, jakby wcale nie zjawiła się tutaj, w Denver, po to, żeby wywlec na wierzch wszystkie straszne wspomnienia, które mnie prześladowały. Sądziłem, że mój plan jest idealny. Wydawało mi się, że wszystko pójdzie jak z płatka… dopóki nie wszedłem do baru. Pierwszą osobą, na której spoczął mój wzrok, nie była wcale Ayden, próbująca wyciągnąć Jeta na parkiet przy dźwiękach Family Tradition ani Rule i Shaw, szepczący z głowami pochylonymi ku sobie, ani nawet Rome, holujący swoją małą punkową wróżkę za bar, gdzie, jak wiedziałem, za magazynem z trunkami znajdowało się jego biuro, czy też Nash i jego śliczna Santa, udający, że grają w bilard, podczas gdy w rzeczywistości wymknęli się na tyły knajpy, żeby ukradkiem obściskiwać się przy pokrytym filcem stole. O, nie – mój zdradziecki wzrok musiał paść na te cholernie seksowne krągłości Salem, wsparte kusząco o bar, zza którego przyzywał ją właśnie do siebie Asa. Oczywiście, pierwszą rzeczą, jaką zarejestrowal mój mózg, było to, jak cudownie wyglądają jej pośladki i biodra w czarno-białej spódniczce, gdy schyla się nad barem w tych swoich niebotycznie wysokich obcasach, które tak lubiła nosić. Gdzieś z tyłu głowy pojawiła mi się niedorzeczna myśl, że Asa prawdopodobnie wydurnia się specjalnie, żeby zajrzeć jej w dekolt – i z jakiegoś powodu podejrzenie to sprawiło, że aż się zagotowałem. Zacisnąłem szczęki i dosłownie krew mnie zalała, gdy Salem odrzuciła głowę na plecy i roześmiała się w głos z czegoś, co powiedział jasnowłosy przystojniak z południa. Jej ciemne włosy spłynęły aż do krągłych pośladków, a jej chrapliwy, seksowny śmiech sprawił, że w żołądku i poniżej pasa poczułem dziwną sensację. Zanim zdołałem się opamiętać, szedłem już zdecydowanym krokiem w jej stronę. Widziałem, że Asa mnie zauważył i uśmiechnął się do mnie szeroko, porozumiewawczo, podchodząc do nowego klienta. Musiałem mu przyznać, że ma cholernie dobry gust, jeśli chodzi o laski. Ostatnimi czasy, teraz, kiedy on i ja stanowiliśmy jedynych członków naszej paczki niemających nikogo na stałe, pod koniec wieczoru okazywało się zazwyczaj, że rywalizujemy zdrowo o względy tej samej laski. To jednak nigdy nie było nic poważnego i więcej niż raz przerodziło się w coś w rodzaju gry, polegającej na tym, któremu z nas uda się pierwszemu wyrwać ślicznotkę, która wpadła w oko nam obydwu. Zważywszy na fakt, że obaj byliśmy blondynami i mieliśmy dużą dozę wrodzonego wdzięku, nigdy nie można było przewidzieć

wyniku takiego starcia. On miał ten swój uroczy południowy akcent, ale ja mogłem się z kolei pochwalić pokaźną kolekcją imponujących, oldskulowych tatuaży, którym mnóstwo dziewcząt nie mogło się oprzeć. Zająłem miejsce przy barze obok Salem i wziąłem piwo, które postawił przede mną bez słowa Asa. Zmrużyłem oczy, spojrzałem na niego spode łba i zobaczyłem, że jego uśmiech z przyjacielskiego zmienia się w dziwnie tajemniczy i podejrzliwy zarazem. – Jak leci, Rowdy? Zawsze brzmiał tak, jakby dopiero co wrócił z farmy na głębokim zadupiu w Kentucky. U Ayden ten sam zaśpiew był ledwie zauważalny, chyba że była wkurzona albo podekscytowana, jednak Asa używał go jak broni przeciwko niczego niepodejrzewającym laskom. Poczułem na sobie wzrok Salem, gdy odwróciła się, żeby na mnie spojrzeć, ale zignorowałem ją i wbiłem wzrok w naszego pięknisia barmana. – A, nic nowego – bąknąłem. – Coś ostatnio rzadko u nas bywasz – zauważył ten zdradliwy skurwiel. Teraz, kiedy wszyscy moi przyjaciele się pożenili, prawie pożenili albo znaleźli swoje drugie połówki, zazwyczaj spędzałem tu większość wolnego czasu, gadając z nim o dupie Maryny. Nie miałem złudzeń, że zauważył, że ostatnio rzadko tu bywałem, powodowany strachem i tchórzostwem. Już-już miałem rzucić żartem coś na temat tego, że powinien się cieszyć, że nie ma konkurencji, kiedy usłyszałem, jak Salem prycha kpiąco. Unikałem przebywania blisko niej, bo czułem się przy niej niezręcznie i zbyt dojmująco świadom jej obecności. Kiedy tamtego dnia złapałem ją za rękę, powodowała mną panika i strach, nie nagła potrzeba kontaktu fizycznego. Jednak bliskość i widok tych ciemnych jak grzech oczu, a także perfekcyjnie wymalowanych, seksownych usteczek sprawiał, że krew napływała mi do części ciała, których niemożność kontrolowania niepomiernie mnie wkurzała. Szkarłatny kolczyk nad jej górną wargą lśnił, sprawiając, że miałem ochotę nachylić się ku niej i go polizać. I nagle nie bardzo wiedziałem, dlaczego w ogóle z takim zacięciem jej unikałem. Sposób, w jaki na widok mojej miny podniosła kruczoczarne brwi, sprawił, że chciałem znaleźć się tak blisko niej, jak tylko to możliwe. – Byłem ostatnio zajęty – zbyłem Asę, nie przestając się gapić na tę teoretycznie obcą mi i nieskończenie seksowną osobę… którą niegdyś znałem lepiej niż samego siebie. – A czym niby? Odwróciłem się gwałtownie w stronę Asy i zauważyłem, że po jego ustach błąka się złośliwy uśmieszek. Fakt, że ta dziewczyna działała na mnie jak magnes, było widać najwyraźniej jak na dłoni, a on nie miał żadnych skrupułów, żeby mnie tą wiedzą torturować. Wziąłem piwo, żeby mieć co robić z rękami, i przechyliłem głowę na ramię, znowu wlepiając spojrzenie w Salem. Patrzyłem na nią, jakby w każdej chwili mogła się na mnie rzucić z pazurami i mnie zaatakować. Patrzyłem na nią z obawą, całkiem jakby lada chwila miała mi odebrać wszystko, co dobre, zburzyć bezpieczny mur, którym się otoczyłem, i jakbym bał się, że zostawi mnie, drżącego i nagiego, przykrytego cienkim pledem okropieństw będących wspomnieniami z życia, którego nie chciałem pamiętać. Patrzyła na mnie, jakbym był zabawką z jajka z niespodzianką. Jej oczy lśniły tak, jakby właśnie znalazła właśnie coś, czego bardzo długo szukała i jakby okazało się to czymś znacznie lepszym, niż się spodziewała. Upiłem duży łyk piwa i bąknąłem beznamiętnie: – Chciałbym wiedzieć, co robisz w Denver, Salem. Sięgnęła po swojego drinka – coś różowego, pachnącego słodko i cytrusowo – i upiła łyk. Odsunęła falę ciężkich włosów na ramię, a ja spuściłem wzrok. A niech mnie, Asa miał rzeczywiście niezły widok! Salem miała na sobie czerwoną, koronkową bluzeczkę z głębokim

dekoltem, tak głębokim, że miałem wrażenie, że jeśli nachyli się odpowiednio nisko, piersi jej z niego wyskoczą i podbiją mi oczy. Ubierała się w sposób prowokujący i uwodzicielski zarazem, ale jednocześnie była w tym elegancka i w pewnym sensie powściągliwa. Naprawdę była jak współczesna Bettie Page. – Przyjechałam, bo Phil tego chciał. Wiedział, że to właśnie tu powinnam trafić, że tu jest moje miejsce – odparła prosto. Takiej odpowiedzi się nie spodziewałem. Tak naprawdę to poczułem się jak ostatni kretyn, przekonany, że usłyszę, iż miało to coś wspólnego ze mną. Fakt, że poczułem się urażony, był dla mnie zaskoczeniem. Zmarszczyłem czoło. – Co masz na myśli? Wzruszyła tylko ramionami. – Mam na myśli, że odkąd wyjechałam z Loveless, mnóstwo razy się przeprowadzałam. Nigdzie nie zagrzałam miejsca na dłużej i nigdzie nie osiadłam na stałe. Zawsze sądziłam, że oznacza to po prostu, że szukam przygód, że mam duszę Cyganki, jednak dzięki Philowi zdałam sobie sprawę, że po prostu od zawsze szukałam bezpiecznej przystani – miejsca, które mogłabym nazywać domem. Nigdy wcześniej nie miałam domu. – Uważasz, że Denver to twoja bezpieczna przystań? Chcesz tutaj osiąść? – bąknąłem. Już zajarzyłem. To znaczy, Phil znalazł mnie wegetującego w naprawdę paskudnej dziurze w Oklahomie, praktykującego pod okiem kolesia, który zamiast tatuować albo mnie uczyć, wolał handlować spod lady amfą. Stary Donovan miał przyjaciela, który mu o mnie napomknął, a także o fakcie, że byłem młody, garnąłem się do nauki i prawdziwie kochałem sztukę. Phil przyjechał tam specjalnie, żeby mnie zobaczyć, nie informując mnie, jak do tego naprawdę doszło. Phil Donovan ocalił mi dupę, przywlókł do Denver i nauczył wszystkiego, co powinienem wiedzieć o tatuażu, abym mógł zrobić karierę i mieć czym zarabiać na chleb. A co ważniejsze, Phil przyjął mnie do swojej „rodziny”. Samotność nie była łatwa, ale byłem sam od tak dawna, że początkowo nie potrafiłem się odnaleźć. Phil sprawił, że Denver stało się moim domem i bezpieczną przystanią. Salem uśmiechnęła się i ten jej seksowny kolczyk zamigotał znów szkarłatem znad jej wargi. Wybrzuszenie pod moim paskiem zareagowało jeszcze bardziej żywiołowo i zupełnie wbrew mojej woli. – Może – powiedziała cicho. – Dla mnie określenie „dom” to coś więcej niż tylko współrzędne na mapie. Chciałem ją zapytać, co to, u diabła, ma znaczyć, kiedy drzwi do baru otworzyły się i do środka wmaszerowała młoda kobieta. Usłyszałem, jak stojący za barem Asa zaczerpuje głęboko tchu, a Santa stojąca w pobliżu stołu bilardowego i przyklejona do Nasha krzyczy: „Royal!”, i zobaczyłem, że macha do niej z entuzjazmem. Czerwonowowłosa ślicznotka pomachała wszystkim na powitanie i paradując przez cały bar, całkiem jakby to był jej prywatny wybieg, dołączyła do grupy naszych przyjaciół. Gdy dziewczyny zaczęły się obściskiwać i całować na powitanie, Nash znalazł się w czymś w rodzaju kanapki z dwóch ślicznych rudych laseczek. Pieprzony szczęściarz! – Kto? To? Jest? – Zaciąganie Asy zmieniło się nagle i stwardniało w sposób, jakiego nigdy wcześniej u niego nie słyszałem. Jego oczy, zazwyczaj lśniące i jasne jak złote monety, pociemniały i spoważniały – nigdy nie widziałem, żeby był taki zaaferowany. – To Royal – wyjaśniłem. – Sąsiadka Nasha. – A ponieważ Santa praktycznie teraz u niego mieszka, te dwie są nierozłączne. Dwa rudzielce były dziwnym połączeniem podobieństw i przeciwieństw. Santa była łagodna, spokojna i tak skromna i słodka, jak to tylko możliwe. Miała miedzianorude włosy i

piegi, więc lubiłem się z nią drażnić, że wygląda jak Pippi Langstrumpf. Royal Hastings z kolei została genetycznie obdarowana przez naturę tak hojnie, jak to tylko możliwe. Była wysoka, miała idealnie gładką skórę, piwne oczy i długie szkarłatne włosy. I ciało takie, o którym myślałem, że tak naprawdę nie istnieje poza katalogami kostiumów kąpielowych – a gdyby już samo w sobie to nie było dość seksowne, była naprawdę miła, bardzo zabawna i na swój uroczy sposób dziwaczna. To wszystko sprawiało, że była interesująca i naprawdę fajna. – Chcę… – Głos Asy opadł oktawę niżej i zobaczyłem, jak Salem przenosi wzrok z niego na mnie i z powrotem. Nie chciałem nawet dopuścić do siebie tej myśli, ale niestety zdawałem sobie sprawę, że jeśli Asa zajmie się Royal, nie będę musiał się wściekać na to, że podrywa Salem, więc powiedziałem tylko: – Uderzaj, stary. Jest wolna. Asa wybałuszył na mnie oczy i wykrztusił: – Dlaczego taka gorąca laseczka buja się sama? W mowie facetów oznaczało to: „Co, do cholery, jest z nią nie tak?” Podniosłem rękę i machnąłem jakby nigdy nic. – Dużo pracuje i ma napięty grafik, jak sądzę. Asa wsparł się o bar i pochylił w moją stronę. – Czym się zajmuje? Cóż, w tym właśnie mógł być problem. Wiedziałem, że jeśli powiem mu, jak zarabia na życie ta piękna młoda kobieta, Asa natychmiast przestanie się nią interesować. Milczałem przez chwilę, zastanawiając się, jak mu to wszystko oględnie wyjaśnić, kiedy nagle Salem wypaliła prosto z mostu: – To glina – rzuciła od niechcenia znad swojego drinka. Asa wybałuszył oczy i cofnął się o krok, całkiem jakby wiadomość poraziła go impulsem elektrycznym. – Skąd wiesz? – spytał zachrypniętym od emocji głosem. Salem wzruszyła tylko nagimi ramionami. Pomyślałem przelotnie, że mam nieodpartą ochotę oblizać cały jej obojczyk i przyssać się do krągłego ramienia w miejscu, w którym łączyło się ze smukłą szyją. Co, do diabła, się ze mną działo? Miałem trzymać się od niej z daleka – od niej i od bólu, który mogła mi zadać. – Ciągle przychodzi do salonu razem z dziewuszką Nasha. Któregoś razu miała na sobie mundur. Poprosiłam ją, żeby pokazała mi swojego gnata. Z twarzy Asy odpłynęła cała krew; pokręcił powoli głową, całkiem jakby ten gest mógł cofnąć słowa Salem. Aby postawić kropkę nad i, przytaknąłem i potwierdziłem: – Tak, to policjantka. Nie wierzyłem Nashowi, gdy mi o tym powiedział, ale tak jest. Całkiem niedawno na służbie zebrała nawet bęcki od jakiegoś śmiecia i chodziła przez jakiś czas z podbitym okiem i rozkwaszoną buzią. Ma odznakę i pilnuje prawa i porządku, mój drogi. Asa zaklął pod nosem i uśmiechnął się do mnie krzywo. – Powinni tego zabronić. Takie laseczki nie powinny bronić i służyć. Poszedł na drugi koniec baru, żeby przygotować kilka drinków dla Dixie, która przyglądała się z dala naszej wymianie zdań. Kiedy podchwyciłem wzrok ślicznej kelnereczki, uśmiechnęła się do mnie uroczo i musiałem napić się piwa, żeby odruchowo się do niej nie wyszczerzyć. Flirtowanie z ładnymi dziewczynami przychodziło mi równie naturalnie jak oddychanie, ale Salem nie spuszczała ze mnie spojrzenia tych swoich czarnych jak noc oczu i z jakiegoś powodu wdzięczenie się do Dixie nie wydawało mi się w tej chwili dobrym pomysłem. Odrzuciła znowu długie włosy na plecy; przyglądałem się, jak osuwają się po jej nagiej skórze. Może i byłem urodzonym flirciarzem, ale tej kobiecie bycie seksowną przychodziło tak

naturalnie! Dosłownie ociekała zmysłowością, całkiem jakby to były kosztowne perfumy. Była znacznie lepsza w te klocki ode mnie, i to był kolejny powód, żeby trzymać się od niej z daleka. – A co, ładne dziewczyny nie powinny być policjantkami? – W jej głosie pobrzmiewała złośliwa nutka, więc odepchnąłem się od baru i skinąłem głową w stronę Asy, wciąż pogrążonego w rozmowie z Dixie. – Asa miał w swoim życiu nieszczęście znaleźć się stanowczo zbyt wiele razy po przeciwnej stronie ludzi z odznakami. Chodzi nie tyle o nią, ile o to, czym się zajmuje. Asa nie lubi, kiedy gorąca laseczka jest poza jego zasięgiem, a to, co Royal robi zawodowo, sprawia, że zdecydowanie jest poza jego zasięgiem. Salem podniosła ciemną brew i obrzuciła taksującym spojrzeniem najpierw Asę, a potem seksowną policjantkę, która właśnie odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się na całe gardło z czegoś, co powiedziała Santa. – Szkoda, że tak uważa. Byłaby z nich naprawdę piękna para. Cóż, jej słowa sprawiły, że miałem nieco mniejszą ochotę udusić Asę – nie tylko za to, że gapił się na jej cycki, kiedy pochylała się nad barem, ale i za to, że się do niej uśmiechał i flirtował z nią, podczas gdy ja czułem się w jej towarzystwie znowu jak niechciane, odrzucone dziecko. – No więc… – bąknąłem. – Rzuciłaś wszystko, zostawiłaś za sobą całe swoje życie, tylko po to, żeby pomóc Nashowi i Rule’owi w nowym salonie, bo Phil tego chciał? Nie porzuciłaś niczego… nikogo? – W moich słowach pobrzmiewało echo żalu. Słyszałem to doskonale, ale nie umiałem nic na to poradzić. Moja mama zmarła w wyniku jakiejś głupiej strzelaniny, kiedy byłem mały – nie pamiętałem jej zbyt dobrze, przypominałem sobie jednak, że była naprawdę miła, ładna i zawsze uśmiechała się albo śmiała. Zapamiętałem ją jako osobę szczęśliwą. Trafiłem do sierocińca, gdy miałem sześć lat. Nie miałem żadnej rodziny, a przynajmniej krewnych, którzy chcieliby mnie przygarnąć, więc tułałem się od domu do domu, dopóki w wieku dziesięciu lat nie trafiłem pod dach Ortegów. Wiedziałem, że moja mama nie zostawiła mnie samego specjalnie, że los bywał okrutny i czasami potrafił naprawdę dać w kość, jednak nie zmieniało to faktu, że kiedy ktoś, na kim bardzo mi zależało, odwracał się ode mnie, napływały wszystkie te straszne wspomnienia bycia porzuconym. Zamiast odpowiedzieć na moje sarkastyczne pytanie, Salem oparła się biodrem o barowy stołek i odchyliła lekko na bok, przyglądając mi się uważnie. Zawsze uważałem, że ma cudowne oczy. Gdy byłem młodszy, sądziłem, że wyglądają jak aksamit i jest w nich coś miękkiego. Teraz, gdy tak na mnie patrzyła bez mrugnięcia, widziałem w nich mrok i tajemnicę. Nie podobało mi się, że wygląda tak, jakby znała wszystkie sekrety wszechświata i tylko czekała na to, żebym do niej przyszedł, tak by mogła wyszeptać mi je wszystkie, co do jednej, do ucha. – Dlaczego nie zapytałeś o Poppy? – spytała z wyrzutem. – Co u niej? Gdzie jest, co robi? Nie pozwoliłeś mi nawet wczoraj wymówić jej imienia i zastanawiam się dlaczego? Wiem, że rozstaliście się w kiepskich okolicznościach, ale mam wrażenie, że chodzi o coś więcej. Gdy wyjeżdżałam z Loveless, byliście nierozłączni jak bliźnięta syjamskie, więc może mnie oświecisz, Rowdy, co takiego wydarzyło się między wami? Na dźwięk jej imienia nie mogłem się powstrzymać od odruchowego cofnięcia się. Nie pytałem, bo naprawdę nie miałem ochoty nic o niej wiedzieć. I to właśnie dlatego unikałem Salem jak ognia przez ostatni miesiąc. Chciałem tylko wrócić do punktu, w którym byłem szczęśliwy, udając, że siostry Cruz były tylko odległym wspomnieniem, do którego wracałem jedynie wtedy, kiedy zbyt dużo w siebie wlałem albo życie dało mi porządnie w kość. Na szczęście nie musiałem odpowiadać: wybawiła mnie od tego Ayden, która wyrosła nagle obok jak spod ziemi i złapała mnie za łokieć. Oczy miała w identycznym odcieniu złotej

whisky jak jej brat Asa, teraz lśniły figlarnie od tequili. – Zatańcz ze mną, proszę! – jęknęła. – Jet jest niemożliwy. Obejrzałem się przez ramię i zobaczyłem, że mój kumpel rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie. Jednak, jako że drażnienie się z Jetem było jedną z moich ulubionych rozrywek, nie było opcji, żebym jej odmówił. Marny był ze mnie kowboj, ale miałem na sobie kowbojki, a poza tym nigdy nie odmawiałem możliwości położenia łap na tyłeczku dziewczyny równie ślicznej jak Ayden. Obejrzałem się na Salem i dosłownie widziałem, jak trybiki za tymi ciemnymi oczami obracają się, jednak zanim zdążyłem wykrztusić choćby słowo, sięgnęła po swojego drinka i odepchnęła się od baru. – Będziemy musieli kiedyś wreszcie się policzyć, Rowland. Zawsze byłeś dobry w te klocki, ale kiedyś noga ci się powinie, wspomnisz jeszcze moje słowa. Minęła mnie, zamiatając ciemnymi włosami; gdy poczułem ich dotyk na nagim ramieniu, aż ścisnęło mnie w żołądku. Patrzyłem, jak podchodzi do Nasha i Santy pogrążonych w rozmowie z Royal i jak przytula czerwonowłosą ślicznotkę, całkiem jakby znały się od lat. Spojrzałem na Ayden i zanim zdążyła wykrztusić choć słowo, wypaliłem: – Nawet o tym nie myśl. Ani się waż. Dałem się jej wyciągnąć na skromny parkiet i porwać do tańca przy dźwiękach Davida Allana Coe zawodzącego Mama Tried z cyfrowej szafy grającej. – Rowland? – Zachichotała i skrzywiłem się do niej kwaśno. – Nie jestem już Rowlandem od bardzo, bardzo dawna. – W takim razie skąd wziął się Rowdy, hę? Mruknąłem pod nosem, posyłając jednocześnie nad jej ramieniem szelmowski uśmiech Jetowi, który w odpowiedzi pokazał mi środkowe palce u rąk, mamrocząc pod nosem wszystkie najgorsze przekleństwa, jakie znał. Przyciągnąłem jego dziewczynę bliżej do siebie i uśmiechnąłem się do niej promiennie, tylko po to, żeby jeszcze bardziej go wkurzyć. – Byłem niesfornym[1] dzieckiem. Miałem mnóstwo energii i nikt nie wiedział, co z tym zrobić. Zawsze rozrabiałem, pakowałem się w kłopoty i nikt nie chciał się podjąć mojej resocjalizacji. W wieku dziesięciu lat trafiłem do rodziny, która miała już mnóstwo dzieci – własnych i przybranych. Moja przybrana matka, Maria, nie mówiła zbyt dobrze po angielsku i zazwyczaj szwargotała do mnie po hiszpańsku. Strofowała mnie nieustannie, próbując przywołać do porządku, ale był ze mnie kawał ancymona. Moi nauczyciele, inni rodzice z kościoła i niektóre dzieciaki szybko zaczęły mnie nazywać Rowdym – zresztą i Marii łatwiej było to wymówić, więc tak już zostało. Oczy Ayden zrobiły się okrągłe i rozdziawiła lekko buzię. Ścisnąłem ją lekko, dając jej do zrozumienia, że to było dawno temu i teraz wcale się już tym nie przejmuję, ale za chwilę mimowolnie spojrzałem znowu na ciemną główkę i niesamowite krągłości w obcisłej spódnicy. Cóż, przynajmniej nie przejmowałem się aż do chwili, gdy się pojawiła, pomyślałem smętnie. Ayden zmarszczyła nos i odwzajemniła uścisk. – Czy Jet mówił ci o Austin? – spytała szeptem. Mówiła tak cicho, że niemal nie słyszałem jej głosu, zagłuszanego przez stukot naszych obcasów na drewnianej podłodze. – Coś tam wspominał… – I co o tym myślisz? – W jej głosie słychać było wahanie. Widziałem, jak przełyka nerwowo ślinę. – Sądzę, że wszyscy jesteśmy dorośli i wiemy, jak zabukować sobie lot. Austin to nie Antarktyda, a sam fakt, że będziesz miała nowy kod pocztowy, wcale nie znaczy, że nie będziesz

tu wciąż duchem i sercem. Jesteście naszą rodziną, nieważne, ile kilometrów będzie nas od siebie dzieliło. Skinęła ledwie zauważalnie głową, a oczy zaszkliły jej się lekko. – Boję się. Westchnąłem i przytuliłem ją tak mocno, że aż pisnęła, zaskoczona i wierzgnęła długimi nogami. Ucałowałem ją w skroń i powiedziałem tylko: – I to właśnie dlatego powinnaś wiedzieć, że wszystko jest w najlepszym porządku, słonko. – Odstawiłem ją na podłogę, a ona ze śmiechem pchnęła mnie w pierś. – Taa, ale ja naprawdę świruję ze strachu. Martwię się o Asę. Kto się nim zajmie i będzie go pilnował pod moją nieobecność? Wiesz, że to magnes na kłopoty. – Powiedziałbym, że minął już czas, kiedy trzeba było go prowadzić za rączkę, a poza tym jest nas tu cała banda, żeby przypomnieć mu, co ma do stracenia, jeśli powinie mu się noga. Martw się o siebie. Martw się o swojego faceta. Po prostu jedźcie tam, bądźcie szczęśliwi i cieszcie się waszą miłością i małżeństwem. Wszystko będzie dobrze, Ayd, a jeśli nie, to i tak nic na to nie poradzisz. Prychnęła i podniosła wysoko brew. – No to… powiesz mi, o co chodzi z tobą i Salem? Mam wrażenie, że dzieje się między wami coś więcej, niż masz ochotę przyznać. Nad jej ramieniem widziałem, jak Jet wstaje i skrada się ku nam. Mrugnąłem do niego, a on odwzajemnił mi się kolejnym paskudnym spojrzeniem. – To nie żadna romantyczna historia, jeśli na to liczysz. – Salem jest zabawna i odrobinę ekscentryczna. Lubię ją. – Trudno jej nie lubić – westchnąłem. Salem była też ciepła. Była rozgarnięta. Troskliwa i współczująca. Była jedyną osobą w moim młodym życiu, przy której czułem się dobrze, a kiedy mi to wszystko zabrała, gdy porzuciła mnie, zostawiając samemu sobie, uczepiłem się Poppy jak ostatniej deski ratunku – z zapamiętaniem graniczącym z obsesją. Nie zamierzałem popełnić znów tego samego błędu i dać się omamić Salem. Za bardzo cierpiałem, gdy zabierała mi wszystko, co wcześniej tak hojnie ofiarowała. – No to dlaczego zachowujesz się tak, jakby skopała ci psa? Nie jesteś sobą i szczerze powiedziawszy, wcale mi się taki nie podobasz. Ona stanowi świetne uzupełnienie waszej ekipy w salonie i powinniście się cieszyć, że trafił wam się ktoś taki. Jet w końcu do nas dotarł. Otoczył Ayden od tyłu ramionami i przyciągnął ją do siebie, a ja nie protestowałem i pozwoliłem mu ją sobie odebrać. – Kutafon z ciebie – burknął, łypiąc na mnie spode łba. Roześmiałem się i wzruszyłem ramionami. – W takim razie bierz dupę w troki i sam zatańcz z własną żoną. Ona cały czas musi wysłuchiwać tego piekielnego jazgotu, który nazywasz muzyką, więc mógłbyś się chyba choć raz poświęcić i wziąć ją na parkiet, co? Wymamrotał coś pod nosem i z obrażoną miną pozwolił przyciągnąć się Ayden blisko do siebie i rozkołysać w wolnym tańcu, podczas gdy ja odszedłem, zostawiając ich samym sobie. Podchodząc do baru z zamiarem zamówienia kolejnego piwa, myślałem o tym, co powiedziała Ayden. To fakt, że Rule i Nash naprawdę mieli szczęście, że Salem trafiła do ich salonu. Jeśli jednak o mnie chodziło… cóż, zawsze wiedziałem, że jedynym szczęściem, na które mogę w życiu liczyć, jest gówniane szczęście w nieszczęściu. Straciłem matkę. Straciłem Salem. Utraciłem moją pierwszą miłość – a wszystko to wydarzyło się jeszcze, zanim byłem dość dorosły, żeby móc się na legalu ubzdryngolić. Szczęście w nieszczęściu – o, to było coś, co

znałem aż za dobrze. Byłem przekonany, że każda z dobrych rzeczy, które mnie spotkały, odkąd poznałem Phila i przyjechałem do Denver, były zrządzeniem losu, próbującego wynagrodzić mi niezliczone chwile w dzieciństwie, kiedy czułem się zagubiony i niekochany. Salem: „Cześć, możesz do mnie oddzwonić? To już czwarta wiadomość, jaką zostawiam ci na skrzynce w ciągu ostatnich dwóch tygodni, Poppy. Zaczynam się trochę martwić”. Wykrzywiłam się do telefonu i schowałam go do torebki, przeskakując przez kałuże, które zostawił na chodniku popołudniowy deszcz. W lecie w Denver było gorąco, może nie tak upalnie jak w Teksasie, ale nadal przyjemnie i ciepło, więc byłam zaskoczona, że gdy pod wieczór zaczęło padać, jak to miało w zwyczaju, krople deszczu były lodowate i wielkie jak grochy. Pogoda w tym stanie przechodziła prawdziwy kryzys tożsamości, ale nie było w tym właściwie nic złego, bo nawet jeśli psioczyłeś na byle jaką aurę, to zmieniała się ona w ciągu pięciu minut. Drżałam z zimna, bo rano włożyłam do pracy króciutkie czarne szorty z wielkimi, srebrnymi guzikami i marszczoną na piersiach koszulkę bez rękawów, i teraz w drodze do kawiarni położonej kilka przecznic dalej, gdzie chciałam coś przekąsić przed powrotem do salonu, dosłownie zamarzałam. Wolałam nawet nie myśleć, co deszcz zrobił z moją fryzurą i grubą warstwą eyelinera, którym pomalowałam oczy, więc zamiast tego skupiłam się na myśleniu o tym, jak bardzo wkurzona jestem na moją młodszą siostrę. Poppy i ja zawsze się od siebie różniłyśmy jak ogień i woda. Podczas gdy ja pogodziłam się bardzo wcześnie z myślą, że nigdy nie znajdę szczęścia i radości w Loveless i w domu moich rodziców, ona nadal tam mieszkała i była oczkiem w głowie mojego surowego ojca. Modliłam się, żeby po tym, jak wyląduje w college’u i zobaczy trochę świata, nieco odżyła, przejrzała na oczy i dotarło do niej, że życie nie polega tylko na byciu idealną córeczką tatusia. Ku mojemu poirytowaniu tuż po ukończeniu szkoły pognała jednak w te pędy do domu i szybko wróciła do starych nawyków, chociaż błagałam ją, żeby przyjechała do mnie i ze mną zamieszkała. Prędko wyszła za mąż za faceta, który jak na mój gust był zbyt podobny do mojego ojca, jeszcze bardziej nas od siebie oddalając. Byłam pewna, że nie była to wyłącznie jej decyzja. Chociaż moim rodzicom i mężowi Poppy nie podobało się, że wciąż jesteśmy ze sobą w kontakcie, jej ukradkowe rozmowy ze mną były jedynym aktem sprzeciwu, na jaki się zdobyła. Miałam mnóstwo pytań – naprawdę całe mnóstwo. Chciałam uzyskać na nie odpowiedzi, a niemożliwością było wyciągnięcie czegokolwiek od Rowdy’ego, zważywszy na fakt, że równie dobrze mogłabym gadać do ściany. W ich rozstaniu było coś więcej niż zwykłe „on chciał czegoś innego niż ja, a to oznaczało, że nie możemy się już dłużej przyjaźnić”, które Poppy sprzedała mi, gdy wszystko posypało się kilka lat temu. Musiało się wydarzyć coś poważnego, skoro Rowdy nie chciał nawet słyszeć o mojej siostrze. Była najwyraźniej jego pierwszą miłością, a Poppy zazwyczaj mówiła mi wszystko – wszystko! – więc te dziwne tajemnice między nimi sprawiały, że zżerała mnie ciekawość. Nie powiedziałabym, żeby moja siostra miała szczęście w miłości. Zanadto chciała wszystkich zadowolić: zarówno mężczyzn obecnych w jej życiu, jak i mojego ojca. A to z kolei doprowadziło do tego, że spotykała się i wiązała z prawdziwymi łajzami. Wątpię, żeby rozpoznała prawdziwą miłość, nawet gdyby ta przyszła i kopnęła ją w jej zgrabną dupkę – i to był właśnie powód, dla którego starałam się ją mieć na oku i martwiłam się, że nie oddzwania. Jej mąż stanowił podręcznikowy okaz skończonego gnojka. Oliver Martinez był gburowatą i

despotyczną kopią mojego ojca i naprawdę niepomiernie mnie to wkurzało. Poppy nie była dość silna, żeby od niego odejść ani wystarczająco zdeterminowana, żeby postawić mu się, gdy próbował ją kontrolować i narzucać jej swoją wolę. Zamówiłam kawę z pianką i brownie, bo wyglądało naprawdę smakowicie, i spróbowałam wycisnąć nieco wodę ze swoich długich włosów. Szłam właśnie do wyjścia ze wzrokiem wbitym w torebkę, do której pakowałam ciasto, więc nie zauważyłam kobiety, którą niemal stratowałam, dopóki nie było za późno. W porę złapałam ją za nadgarstek, ale gdy uderzyła we mnie, telefon wypadł jej z ręki i poleciał na podłogę. Obie krzyknęłyśmy, zaskoczone, a ja natychmiast zaczęłam wybąkiwać gorączkowe przeprosiny, bo chociaż z kubka uroniłam na szczęście tylko trochę kawy, to wylałam ją nam prosto na ręce. Dziewczyna machnęła dłonią i schyliła się po swój telefon, podczas gdy ja nadal próbowałam się niezdarnie wytłumaczyć. Zrobiło mi się jeszcze bardziej głupio, kiedy spostrzegłam, że to ta sama szykowna blondynka, która zajrzała niedawno do salonu. Miała na sobie elegancki kostium, a włosy ściągnięte wysoko w ciasny koczek. Gdy mnie rozpoznała, otworzyła szeroko oczy. – Wybacz – bąknęła. – Sprawdzałam pocztę na telefonie i nie patrzyłam pod nogi. Strzepnęłam z dłoni kropelki stygnącej kawy. – A ja myślałam o tysiącu rzeczach naraz i myślami byłam daleko stąd – prychnęłam. – Mam jeszcze kilka minut, zanim będę musiała wrócić do salonu. Pozwól, że kupię ci kawę na przeprosiny. Pokręciła zdecydowanie głową. – O, nie, naprawdę, nie trzeba. To ja powinnam była uważać… Zignorowałam ją i wróciłam do kolejki, mając nadzieję, że pójdzie za mną. I poszła, wciąż mamrocząc pod nosem, że to zupełnie niepotrzebne, ale gdy nadeszła pora złożyć zamówienie, umilkła. Nie byłam zaskoczona, gdy poprosiła o zwykłą czarną kawę bez żadnych dodatków. Ta kobieta naprawdę sprawiała wrażenie absolutnie profesjonalnej i stanowczej, co jeszcze raz kazało mi się zastanowić, dlaczego w ogóle zajrzała do salonu tatuażu. – A tak w ogóle, jestem Salem. Salem Cruz – przedstawiłam się. Uścisnęła mocno, po męsku moją dłoń. – Sayer Cole. Pracuję w kancelarii prawnej kilka przecznic stąd. Skinęłam głową i uśmiechnęłam się do niej ciepło. – Zdziwiłabyś się, gdybym ci powiedziała, jak wielu prawników robi sobie ostatnimi czasy tatuaże. Mam nadzieję, że to nie z powodu pracy postanowiłaś zrezygnować z wizyty u nas? Wzdrygnęła się lekko i zarumieniła uroczo. – Nie. Przyjechałam do Denver niedawno i tak naprawdę to chciałam się tylko rozejrzeć. – Odchrząknęła, gdy szłyśmy do drzwi. Z ulgą spostrzegłam, że deszcz nieco ustał. – Tak mi coś po prostu strzeliło do głowy. Nie wiem właściwie, o co mi chodziło. – Mówiąc to, odwróciła wzrok i ogarnęło mnie niejasne przeświadczenie, że nie jest ze mną do końca szczera. – Ja też jestem tu nowa, ale uwielbiam to miasto. Skąd przyjechałaś? – Z Seattle. Spędziłam tam praktycznie całe życie. Potrzebowałam zmiany. Rozumiałam ją aż za dobrze. Spytała, skąd jestem, a ja roześmiałam się i wszystko jej opowiedziałam. Kiedy zapytała mnie, co mnie sprowadziło do Denver, zerknęłam na nią kątem oka i spytałam: – Czy uznasz, że jestem szurnięta, jeśli ci powiem, że z powodu faceta? Wzruszyła ramionami i zatrzymałyśmy się na rogu ulicy. Znowu uciekła wzrokiem gdzieś

w bok i ponownie odniosłam wrażenie, że nie mówi mi całej prawdy. – Nie. Ja też przyjechałam tu dla faceta – mruknęła. – W pewnym sensie. To nic romantycznego, ale ten mężczyzna był czynnikiem decydującym, gdy dostałam propozycję przeniesienia. Moja firma otworzyła akurat filię w Denver. – Skinęła głową w kierunku przeciwnym niż ten, w którym znajdował się salon, i powiedziała szczerym, życzliwym głosem: – Mam nadzieję, że ci się z nim ułoży. Roześmiałam się. – Jestem uparta i cierpliwa. Gdybyś zmieniła zdanie na temat tatuażu, zajrzyj do nas. Nasi chłopcy potrafią wyczarować na skórze prawdziwe cuda. Prześlizgnęła się wzrokiem po moich odsłoniętych ramionach. – Nie miałam pojęcia, że tatuaże mogą wyglądać tak cudownie… ani że mogą być formą sztuki. – Jeśli tatuaż jest dobrze wykonany, może być równie piękny jak obraz, a do tego masz swoje małe dzieło sztuki zawsze przy sobie i możesz się nim dzielić z innymi, gdziekolwiek pójdziesz – powiedziałam. Światła się zmieniły i rozstałyśmy się, idąc w przeciwnych kierunkach; po drodze zastanawiałam się nad tą tajemniczą, elegancką kobietą, która zdawała się mieć mnóstwo tajemnic. Miałam cichą nadzieję, że jej także uda się zrealizować wszystkie plany, niezależnie od tego, co sprowadziło ją do Denver. Sekrety czy nie, wydawała się naprawdę miła. Otworzyłam drzwi do salonu i żeby dotrzeć za biurko, zaczęłam sobie torować drogę przez ludzi tłoczących się w poczekalni. Cora rozmawiała akurat z dwoma dziewczynami, które pokazywały jej jakieś zdjęcia, a w tle słychać było brzęczenie maszynek do tatuażu. Nash zauważył mnie i skinął mi głową. Schowałam torebkę pod biurko, wyjąwszy uprzednio ciasto, żeby zjeść je później, i zapytałam go, o co chodzi. Potarł dłonią ogoloną czaszkę i zaczęłam się zastanawiać, jak często Santa robi to samo. Te płomienie, które miał wytatuowane po jej bokach, były piękne i zabawne. Gdyby to był mój facet, nie odrywałabym chyba od nich rąk ani na chwilę. Jego fioletowe oczy zalśniły mieszanką życzliwości i poirytowania. – Co mamy zrobić, żeby wreszcie ruszył ten sklep na górze? Wydawało mi się, że mam na niego jakiś pomysł, ale za każdym razem, gdy zaczynam w tym kierunku działać, dzieje się coś, co sprawia, że zaczynamy iść w zupełnie inną stronę. – Dobrze by było, gdybyście dostarczyli mi trochę grafik: jakichś rozpoznawalnych szkiców, żebym mogła skontaktować się z firmą robiącą nadruki i umieścić je na koszulkach i innych ciuchach. To powinno być coś fajnego i modnego, pasującego do ostatnich trendów – powiedziałam. – Moglibyście wykorzystać projekty tatuaży, które macie zrobione. Wasze fanki posikają się z radości. Ty masz smoka, Rule tego węża na łapie. – Pokiwałam głową, mrużąc w zamyśleniu oczy. – Cora ma te wszystkie swoje kwiatki, Rowdy kotwicę na szyi, której trudno nie zauważyć. Wszystkie się od siebie różnią, są bardzo charakterystyczne i na pewno świetnie się sprzedadzą. Dzięki temu nie będziemy tworzyć marki reklamującej same salony, tylko od razu i ludzi, którzy w nich pracują. – Wyciągnęłam rękę i uścisnęłam jego imponujący biceps. – Sądzę też, że powinniśmy zrobić specjalną, limitowaną edycję dla Phila. Coś oldsckulowego, zadziornego, co będzie dla niego w pewnym sensie hołdem i dla tego wszystkiego, co wam zostawił, dla jego schedy. Widziałam, jak jego jabłko Adama wędruje w górę i w dół, a oczy lśnią mu dziwnie przez moment, zanim odchrząknął i skinął głową. – Jesteś dokładnie tym, kogo potrzebujemy do rozkręcenia tego wszystkiego. Mój ojciec naprawdę wiedział, co robi.

Uśmiechnęłam się. – Był bardzo mądrym i sprytnym gościem. – Chciał, żebyś przyjechała tu dla czegoś więcej niż tylko sam salon, prawda? Wzruszyłam ramionami. – Czasem to ktoś z zewnątrz musi dostrzec, czego brakuje na obrazku. Phil był w tym bardzo, bardzo dobry. Nash mruknął coś pod nosem i pomachał klientowi, który wszedł właśnie do salonu. – Owszem, był. – Minął mnie i zaczął iść w stronę swojego stanowiska pracy, ale za chwilę zatrzymał się i obejrzał na mnie przez ramię. – Ten salon to była inicjatywa Rowdy’ego. Koncepcja, pomysł na rozwinięcie się, otwarcie nowej filii, wszystko to wyszło od niego. Chyba do niego zadzwonię i poproszę, żeby kontaktował się bezpośrednio z tobą w sprawach sklepu. Rule i ja i tak już mamy za dużo innych rzeczy na głowie. Widziałam to w tych pięknych oczach, w oczach jego ojca aż za dobrze – ten sam rodzaj współczucia i potrzeby sprawiania, żeby ludzie wokół niego byli szczęśliwi. Nash był nieodrodnym synem Phila i widać to było jak na dłoni. Roześmiałam się i odwróciłam do biurka, żeby pomóc Corze radzić sobie z rosnącym tłumem potencjalnych klientów. – Jak sobie życzysz, szefie. Dopiero wiele godzin później miałam szansę dobrać się do mojego brownie. Tego dnia mieliśmy mnóstwo klientów, w tym dwóch bardzo późnych, których zgodziła się obsłużyć dwójka nowych artystów, więc rozliczyłam salon i zamknęłam go dopiero po dziewiątej wieczór. Jednak nawet w tak pracowity dzień jak dziś, to, co się tu działo, nie umywało się nawet do tego, do czego przywykłam w salonie działającym przy kasynie w Vegas. Tam pracowało naraz kilkunastu tatuażystów, a interes był otwarty do drugiej w nocy. Salon w Denver cieszył się popularnością i miał dużo klientów, ale nie było tu takiego kotła, jak w mojej poprzedniej pracy. Byłam zaskoczona, jak bardzo podoba mi się przyjazna, swobodniejsza atmosfera w mojej nowej pracy, i doceniałam, że wszyscy odwalają kawał dobrej roboty w przeciwieństwie do tych bohomazów, które wybierali turyści w Vegas. Należę do osób, które nie znoszą rutyny i szybko się nudzą. Sądzę, że to jest właśnie jeden z powodów, dla których tak często się dotąd przeprowadzałam. Nie lubię być przewidywalna. Nigdy nie chcę wiedzieć, co szykuje dla mnie los następnego dnia. Jestem pewna, że ma to coś wspólnego z dorastaniem w domu, w którym wszystko było przewidywalne aż do bólu – nie było nawet sekundy, która nie była zaplanowana w najmniejszych szczegółach. Mój ojciec robił wszystko ściśle zgodnie z zasadami i własnymi surowymi przepisami, więc wydawało się logiczne, że jak tylko byłam zdolna podejmować decyzje samodzielnie, nigdy nie opierałam się na żadnym planie. Pozwalałam, żeby nogi prowadziły mnie tam, gdzie mnie oczy poniosą – tyle tylko, że ostatnio coś się zmieniło. Tutaj czułam się… zakorzeniona. Czułam się, jakbym codziennie już do końca życia mogła budzić się pośród tych gór, oddychać świeżym powietrzem i znosić zachcianki szalonej denverskiej pogody, i wiedziałam, że nigdy mi się to nie znudzi. Wiedziałam też z niezachwianą pewnością, że mogłabym gapić się w niezabudkowe oczy Rowdy’ego St. Jamesa do końca świata i nigdy nie przeszłoby mi przez myśl, że może istnieć coś piękniejszego – nawet jeśli patrzył na mnie tak, jakbym była toksyczna i niebezpieczna. Przeżuwałam właśnie swoje brownie i próbowałam ponownie dodzwonić się do Poppy, by tym razem postraszyć ją, że jeśli do jutra się nie odezwie, złapię następny samolot z Denver i do niej polecę. Wkładałam dzienny utarg do sejfu w biurze Cory i sprawdzałam, czy wszystkie drzwi na górze są pozamykane, gdy moją uwagę zwróciło moje odbicie w jednym z tych zabawnych krzywych luster, które chłopcy umieścili tutaj, aby nadać salonowi wygląd gabinetu

osobliwości. Wyciągnęło ono moje odbicie w górę i sprawiło, że moja szyja wyglądała jak u żyrafy. Przy okazji zauważyłam też, że pod oczami mam porozmazywane czarne smugi eyelinera i że moje zazwyczaj gładko zaczesane i misternie ufryzowane włosy są nastroszone i mokre od deszczu. Nie mogłam uwierzyć, że prawie cały dzień przepracowałam taka rozczochrana i porozmazywana. Pokręciłam głową na widok własnego odbicia i zaczęłam wyłączać światła, gdy usłyszałam na dole czyjeś kroki. Jedynymi osobami, które miały klucze do salonu, byli chłopcy i Cora, więc założyłam, że to któreś z nich. Wyjrzałam na dół, żeby sprawdzić, czy ktoś wchodzi na górę. Tak właśnie było, a gdy usłyszałam charakterystyczny stukot, który mogły wywołać tylko znoszone kowbojki, serce zaczęło mi bić nieco szybciej. Wkrótce na schodach pokazał się ulizany na bok irokez Rowdy’ego, a na mnie spojrzały najbłękitniejsze oczy na świecie. Nie uśmiechał się, nie poczęstował mnie żadnym z tych swoich błyskotliwych żarcików; szedł po prostu, patrząc na mnie bez słowa i z każdym krokiem zmniejszając dzielącą nas odległość, dopóki nie znaleźliśmy się oko w oko. Był ode mnie wyższy, więc żeby spojrzeć mu w oczy, musiałam odchylić głowę do tyłu. Wszystko wskazywało na to, że dowcipny i zabawny Rowdy jest zarezerwowany dla całej reszty kobiet na świecie – z wyjątkiem mnie. Musiałam przyznać, że nie wiem, czy mi się to podobało, czy może mnie wkurzało. – Cześć. Oczy pałały mu dziwnym blaskiem i zobaczyłam, jak na mój widok jego wargi zaciskają się w wąską linię. Miałam wrażenie, że minęło chyba z pięć minut, zanim otworzył usta: – Nash zadzwonił do mnie i powiedział, żebym zajrzał do salonu i sprawdził, czy cię tu jeszcze znajdę. Chciał, żebym porozmawiał z tobą o sklepie. Podniosłam brew i cofnęłam się o krok. Minęła następna minuta ciszy, aż wreszcie Rowdy odetchnął głęboko i przejechał kciukiem po jednym ze swoich nienagannie przystrzyżonych baków. Omiótł mnie wzrokiem, a gdy znów spojrzał mi oczy, spytał, marszcząc czoło: – Czemu jesteś taka potargana? Prychnęłam i odrzuciłam splątane włosy za ramię. – W przerwie na lunch trochę zmokłam i prawie stratowałam jakąś biedaczkę w kawiarni. Nie mogę uwierzyć, że nikt nie powiedział mi przez cały dzień, że wyglądałam jak zmokła kura! – Przewróciłam oczami i cofnęłam się jeszcze o jeden czy dwa kroki, gdy nagle Rowdy złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Momentalnie zabrakło mi tchu, a gdy podniósł dłoń i przejechał kciukiem po moim policzku w miejscu, w którym rozmazały mi się kreski, miałam wrażenie, że serce wyrwało mi się z piersi i legło u jego stóp. – Znam ten widok – mruknął cicho. – Pamiętam, jak pierwszy raz pożyczyłaś od przyjaciółki ze szkoły maskarę i nie mogłaś się domyć. – Nieskończenie delikatnym gestem wytarł smugę pod moim drugim okiem i musiałam wreszcie zaczerpnąć tchu, bo jego twarz zaczęła mi się rozmywać przed oczami z niedotlenienia. – Nie wiedziałaś, że tusz był wodoodporny, i spędziłaś całe popołudnie, próbując go zmyć pod wężem na podwórku, bo wiedziałaś, że twój ojciec się wścieknie, jeśli cię przyłapie umalowaną. Po wszystkim wyglądałaś jak zmoknięty szop pracz. Pamiętałam tamte wydarzenia równie dobrze jak on, tyle tylko, że w tej chwili ciężko mi się było skupić, bo jego kciuk wędrował właśnie po mojej kości policzkowej, a potem zsunął się

na rubinowy kolczyk w mojej górnej wardze. – Pobiegłeś do domu i zapytałeś Marię, co robić – szepnęłam. – Dała ci oliwę z oliwek i byłam ocalona. – Uśmiechnęłam się do niego krzywo. – A niedługo potem zaczęłam pacykować się tak grubo, jak tylko zdołałam, żeby zrobić ojcu na złość. Chyba trochę mi z tych czasów zostało. Widziałam, jak jego pierś podnosi się i opada, gdy odetchnął głęboko, a jego jasne oczy przesłonił jakiś cień. Otworzył usta, całkiem jakby chciał coś powiedzieć, ale nagle zmienił zdanie i zacisnął je znowu w wąską linię. Puścił moje nadgarstki, jakby paliły go żywym ogniem, i cofnął się ode mnie. Nie próbowałam nawet ukryć rozczarowania, jakie poczułam na ten widok. – Opowiedz mi w takim razie o sklepie – rzucił beznamiętnie. Westchnęłam cicho, ale skoro chciał rozmawiać o interesach, nie zamierzałam protestować. Przynajmniej ze mną rozmawiał, a to było już coś. Opowiedziałam mu o moich planach, o których wspomniałam wcześniej Nashowi. Powiedziałam, że moim zdaniem klientela salonu byłaby zachwycona możliwością zakupu produktów związanych z ich ulubionymi artystami i z ulgą powitałam fakt, że podzielał moje zdanie. On z kolei podsunął mi pomysł na sprzedaż wydruków i grafik z tatuażami i musiałam przyznać, że zrobił na mnie wrażenie swoim otwartym umysłem i przedsiębiorczością. Od zawsze wiedziałam, że ma do zaoferowania coś więcej niż tylko ładną buźkę i imponujące mięśnie. Cieszyłam się, że nie stracił tego teraz, kiedy dorósł. Wymienialiśmy się przez jakieś dwadzieścia minut pomysłami i powiedziałam mu w pewnym momencie, że jeśli chcemy ruszyć z projektem, będzie musiał kopnąć Rule’a i Nasha w dupska, bo zna ich lepiej ode mnie. Poprosiłam, aby wyciągnął od nich grafiki, które mogłabym wykorzystać na nadrukach. Chętnie na to przystał, a gdy między nami zapadła dziwna cisza, wiedzieliśmy oboje, że czas się rozstać. Rowdy obiecał, że przygotuje coś dla mnie pod koniec przyszłego tygodnia. Rozeszliśmy się i udaliśmy każde w swoją stronę – on zaczął schodzić na dół, a ja zajęłam się gaszeniem światła, gdy nagle wypowiedział moje imię dziwnie zduszonym głosem: – Salem… Obejrzałam się na niego przez ramię i podniosłam brew na widok tej przystojnej buźki ściągniętej poważnym grymasem. – Tak? Jego obcasy zastukały o podłogę, gdy wbiegł ponownie po schodach i ruszył w moją stronę. Wargi miał zaciśnięte, a jego oczy miotały kobaltowe błyskawice. – Co się stało? – rzuciłam, przyglądając mu się kątem oka. Podszedł prosto do mnie. Nie zatrzymał się, dopóki nie dotykał prawie moich pleców. Jak na kogoś, kto w ciągu ostatnich kilku tygodni robił wszystko, byle tylko mnie uniknąć, i nie sprawiał wrażenia zbyt szczęśliwego, że musi przebywać ze mną w tym samym pomieszczeniu, wydawał się dziwnie niewzruszony bliskością naszych ciał. Odgarnął moje długie włosy z pleców i zebrał je w dłoni, obnażając moje ramiona, na których miałam wytatuowane pole niebieskich teksaskich łubinów, a między nimi stadko małych wróbli. To był duży tatuaż, kolorowy, naprawdę piękny i bardzo dla mnie ważny. Kwiaty i ptaki wyglądały jak żywe, całkiem jak na fotografii, a nie rysunku wykonanym tuszem na skórze. To był pierwszy tatuaż, jaki sobie zrobiłam, i bardzo dobrze przetrwał próbę czasu. Zazwyczaj był ukryty pod moimi włosami albo ubraniem, ale dziś miałam na sobie bluzkę głęboko wyciętą na plecach. Nic dziwnego, że Rowdy przyglądał się rysunkowi, jakby lada chwila miał ożyć i porwać go do krainy wspomnień. – Zrobiłam go sobie od razu po wyjeździe z Loveless. – Głos drżał mi lekko, chociaż

starałam się brzmieć nonszalancko i zaczepnie. Kwiaty miały ten sam odcień smutnego błękitu jak jego oczy tego dnia, gdy wyjechałam. – Narysowałem go dla ciebie. – W jego głosie słychać było gniew i ból i nie mogłam go za to winić. – Wiem, Rowdy. Może i musiałam wyjechać z Teksasu, ale nigdy nie chciałam, żebyś pomyślał, że opuszczam ciebie i Poppy. Przesunął palcem po polu kwiatów i powiedział, chyba bardziej do siebie samego niż do mnie: – Nigdy nie uważałaś, że to głupie, że lubiłem rysować. Wszyscy zawsze powtarzali, że powinienem się zająć futbolem. Wszyscy mówili, że będę zawodowcem, więc nie powinienem marnować czasu na studia na akademii sztuk pięknych czy zajmowanie się rysunkiem. A ty zawsze mówiłaś, że powinienem robić to, co chcę. Tylko ty twierdziłaś, że mam szczęście, że jestem naprawdę dobry nie tylko w jednej dziedzinie. Narysowałem to dla ciebie na szesnaste urodziny. Czułam, że za chwilę wyjdę z siebie, i rzucę się na niego, jeśli nie przestanie mnie tak czule głaskać po plecach. Wyrwało mi się stłumione westchnienie. – To było piękne – szepnęłam. – Rysunek i twój gest. Zawsze byłeś bardzo utalentowany i byłam pewna, że powinieneś wystawiać gdzieś swoje prace. Nigdy o tobie nie zapomniałam, Rowdy. Zawsze byłeś ze mną, gdziekolwiek rzucił mnie los. Wypowiedział znowu moje imię, tym razem jednak w jego głosie pobrzmiewała niepewność i dziwny lęk. Westchnęłam cicho, gdy nagle chwycił mnie za ramiona i odwrócił do siebie. Zanim zdołałam pojąć, co się dzieje, zaczął prowadzić mnie w stronę jednego z tych głupich luster. Kiedy moje nagie ramiona dotknęły zimnej tafli, zaczerpnęłam gwałtownie tchu, a on wykorzystał ten moment, aby opuścić głowę i dotknąć wargami moich ust. Może i mój mózg nie ogarniał tej nagłej zmiany w jego zachowaniu, ale moje ciało nie miało z tym najmniejszego problemu. Wygięłam plecy w łuk, podniosłam ręce i zarzuciłam mu na szyję. Moje sutki stwardniały, a usta wpiły się w jego wargi tak mocno, że bałam się, iż już nigdy nie uda mi się od nich oderwać. Oplotłam jego język własnym językiem i jęknęłam cicho, kiedy opuścił dłonie na moje biodra, żeby podnieść mnie nieco wyżej. Dzięki Bogu, że zazwyczaj noszę te idiotycznie wysokie buty na obcasie, bo inaczej byłabym stanowczo zbyt niska, żeby czuć się w tej sytuacji komfortowo. To nie był słodki całus. To nie był delikatny buziak. Czułam w nim smak przeszłości i całego nagromadzonego od tamtej pory żalu i bólu. Gdy jego zęby przygryzły moją dolną wargę odrobinę zbyt mocno, poczułam w tym pocałunku echa prześladujących go koszmarów. Jednak teraz nie miało to już żadnego znaczenia, bo… to był po prostu Rowdy. Był dla mnie zawsze wszystkim, co dawało mi szczęście i sprawiało, że czułam się dobrze. Jego dłonie były nieco zbyt natarczywe, oddychał odrobinę za szybko, a gdy przylgnęłam do niego mocniej, poczułam, że serce bije mu niespokojnym, nierównym rytmem. Próbowałam wtulić się w niego jeszcze mocniej, przywrzeć do niego całym ciałem – i w tej samej chwili, w której wsunęłam mu palce we włosy, żeby przyciągnąć go do siebie bliżej… właśnie wtedy mój telefon rozdzwonił się w kieszeni na pupie w moich szortach. Wyśpiewywał piosenkę Honey Don’t głosem Carla Perkinsa i chociaż miałam ochotę go zignorować i nie przestawać się wpijać w te cudowne usta, które od zawsze chciałam pocałować w sposób inny niż na pożegnanie, to nie mogłam, bo wiedziałam, że dzwoni do mnie moja siostra. Przestałam się wspinać na palce i opuściłam ramiona, oswobadzając szyję Rowdy’ego z uścisku. Wyjęłam telefon ze spodni i dotknęłam ekranu, żeby odebrać.

– Poppy? Gdy tylko wypowiedziałam jej imię, zachowanie Rowdy’ego zmieniło się diametralnie. Jego śliczne oczy spowił cień, a on sam cofnął się ode mnie o krok i bez słowa odwrócił na pięcie, a potem zbiegł po schodach, jakby goniło go sto diabłów. Nie pożegnał się, nie oglądał się za siebie. Całkiem jakbyśmy jeszcze przed chwilą nie pożerali się nawzajem jak po długim poście. Zniknął po prostu, zostawiając mnie z jeszcze większą liczbę pytań niż wcześniej. Niech go szlag, westchnęłam w duchu ze złością, i niech szlag trafi tę cholerną przeszłość, która stawała mi na drodze za każdym razem, gdy miałam jakiś plan. Rowdy: Tak trudno było utrzymać z dala od siebie wspomnienia, kiedy nieopatrznie raz je do siebie dopuściłem. Jedno po drugim napływały do mnie nad ranem i tańczyły pod powiekami w nocy. Pamiętałem ten moment, gdy Poppy wbiegła na podwórko między naszymi domami i zapytała mnie, czy chcę się z nimi pobawić. Tak bardzo przywykłem do tego, że nikt nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi i byłem wiecznie samotny i zapomniany, że na jej widok niemal uciekłem w popłochu. Była taka urocza: cała z wystających łokci i długich warkoczy! Uśmiechnęła się do mnie słodko i powiedziała, że już zawsze będziemy przyjaciółmi. Pamiętam, że nawet jako dziesięciolatek wiedziałem, że jej dobroć i uśmiech to wszystko, czego potrzeba mi do szczęścia. Pamiętałem Salem, taką cierpliwą i zabawną, gdy nasza dwójka włóczyła się za nią krok w krok, wpatrzona w nią jak w obrazek. Nigdy nie męczyły jej moje pytania, moja potrzeba poświęcania mi uwagi. Zawsze chętnie słuchała moich zwierzeń, gdy miałem w szkole zły dzień (a takich było całe mnóstwo). Nigdy nie patrzyła też na mnie jak na czubka, nawet kiedy wszyscy inni w moim małym światku próbowali kierować mnie w stronę, w którą nie chciałem iść, a przynajmniej nie byłem pewien, czy tego chcę. Była moją największą podporą i wielbicielką – nieważne czy strzeliłem gola, czy narysowałem dla niej rysunek. A wraz z tymi wspomnieniami wracały również inne, które sprawiały, że trudno mi było oddychać, głowa zaczynała mnie łupać niemiłosiernie, a serce palić żywym ogniem. Pamiętałem Poppy i jej wielkie, smutne oczy, gdy mówiła mi, że nigdy nie pokocham jej tak jak ona mnie, że zawsze będziemy żyć w dwóch różnych światach i dlatego nigdy nam się nie uda. Ofiarowałem jej moje młode serce… a ona odtrąciła je, całkiem jakby było nic niewarte. Tęskniłem za nią i pragnąłem jej – byłem taki pewny, że ją kocham nad życie! – przez cały ten czas, który wydawał mi się wiecznością. Byłem przekonany, że jest tą jedyną, tą wyśnioną i że jesteśmy sobie pisani. Była ułożona. Była zawsze miła, dobra i hojna. Była cudowna, ale ja… ja nie byłem dla niej dość dobry. Nie pochodziłem z odpowiedniej rodziny, z odpowiedniego środowiska… Zbyt różniliśmy się wszystkim, łącznie z kolorem skóry, żeby mogła przyprowadzić mnie do domu i oznajmić ojcu, że zamierza spędzić ze mną resztę życia. Gdybym tylko mógł, rzuciłbym jej do stóp cały świat – tyle tylko, że ona nic ode mnie nie chciała. Nie chciała mnie. Koniec, kropka. Pamiętam też, jak stałem na podjeździe, patrząc, jak Salem i jej ojciec wrzeszczą na siebie, podczas gdy ona pakuje rzeczy do przeżartego rdzą belvedere’a i wykrzykuje mu prosto w oczy, że jej stopa już nigdy nie postanie w jego domu ani w Loveless. Była moją najlepszą przyjaciółką. Od zawsze czyniła mój świat lepszym i nawet w wieku piętnastu lat byłem przekonany, że bez niej sobie nie poradzę. Bez niej nie potrafiłem dokonać najprostszych wyborów, czułem się przeraźliwie zagubiony.

Chciałem powiedzieć moim przybranym rodzicom, Poppy – wszystkim! – że nie chcę grać w futbol. Pragnąłem rysować i malować! Chciałem zdobyć stypendium wydziału sztuk pięknych – nie sportowego! – i Salem była jedyną osobą, która by mnie w tym wyborze poparła. Potrzebowałem jej, była mi niezbędna, aby dać mi siłę do walki, jednak w mgnieniu oka zniknęła z mojego życia, jakby nigdy wcześniej jej tam nie było. Widziała, że patrzę w ślad za nią, gdy odjeżdżała. Wysiadła z samochodu, a potem pocałowała mnie – to był prawdziwy pocałunek. Pamiętam słodycz jej ust i słony smak jej łez. To był mój pierwszy pocałunek, ale gdy go wspominałem, czułem tylko dojmującą pustkę i żal, że znów opuścił mnie ktoś mi bliski. Salem zapewniała mnie, że będzie pisać, dzwonić, wysyłać gołębie pocztowe… ale ja odwróciłem się na pięcie i odszedłem, bo nie mogłem tego słuchać. Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że kłamie. Gdy wyjedzie, to wszystko przestanie się liczyć, myślałem, i okazało się, że miałem rację. Teraz wszystkie te wspomnienia mieszały się ze sobą i ścierały z nowymi doznaniami. Nie mogłem przestać myśleć o tym, jak drżała, wtulona we mnie. Pamiętałem niedorzeczne drgnięcie w rozporku, gdy zobaczyłem ją stojącą na szczycie schodów pierwszego dnia, kiedy została przyjęta do pracy w salonie. Pamiętałem irytujące uczucie gorąca, którym promieniowała, kiedy jej dotknąłem. Nadal smakowała słodko-słono, ale teraz byłem dość dorosły, żeby na to wspomnienie zżerała mnie ciekawość, czy tak samo smakuje reszta jej ciała, nie tylko te wydęte słodko usta. Wciąż widziałem jej zniewalające oczy, lśniące jak wypolerowany onyks i nie mogłem przestać myśleć o tym, że jej cudowne usta smakowały lepiej niż cokolwiek innego, czego dotąd skosztowałem. Świadomość, że smakowała czekoladą i przeszłością prześladowała mnie w każdej minucie dnia. Wiedziałem, że gdyby jej telefon nie zadzwonił wówczas, wystarczyłby ułamek sekundy, żebym położył ręce na jej biodrach, zdarł z niej te seksowne szorty i uwolnił pełne piersi z obcisłej bluzeczki. Chciałem dotykać tej karmelowej skóry i ssać brodawki jej piersi, które czułem przez ubranie. Wszystkie te myśli i wspomnienia ścierały się ze sobą i mieszały mi w głowie do tego stopnia, że nie byłem w stanie skupić się na niczym, od pracy począwszy, aż po prozaiczne czynności. Celowo unikałem wizyt w nowym salonie i nawet zmusiłem Rule’a, żeby wziął moją zmianę w tym tygodniu, byle tylko jej nie oglądać. Nie mogłem się w tym wszystkim odnaleźć i w efekcie nurzałem się w bagnie przeszłości i uciekałem od przyszłości. Czułem się do cna wyczerpany. Chociaż obiecałem jej, że pod koniec tygodnia dostarczę jej grafiki, zupełnie to zlałem i teraz, w czwartkowy wieczór, byłem na bardzo dobrej drodze do ostatecznego zeszmacenia się w barze w towarzystwie mojego kumpla Zeba Fullera. Miałem zamiar tej nocy wrócić do domu w towarzystwie Dixie, bo normalnie najszybszym sposobem na zapomnienie o kimś było dla mnie zająć się kimś innym. A nawet jeśli Dixie nie zgodzi się dziś być moją pięciominutową kochanką, może dałaby radę ta blondyna, która rozbierała mnie wzrokiem z drugiego końca baru od ładnych kilku chwil? Nie miałbym też nic przeciwko, gdyby dołączyła do nas jej gorąca ciemnowłosa koleżanka. Uśmiechnąłem się do niej promiennie i widziałem, jak się rumieni i nachyla do swojej przyjaciółki, żeby szepnąć jej coś do ucha. Gdy podchwyciłem wzrok obserwującego mnie ukradkiem Asy, uśmiechnął się do mnie i wzruszył ramionami. Odwróciłem się do Zeba, który wcale nie był pod takim wrażeniem moich dokonań jak nasz przystojny barman z głębokiego południa. – Czego? – burknąłem opryskliwie. Wlewałem w siebie shoty jägermeistera jak wodę i chyba właśnie zaczynały na mnie działać. Zeb był dobrym kumplem. Początkowo był moim klientem, ale po wielu godzinach, które

spędziłem na zakrywaniu mu więziennych tatuaży, jakich dorobił się w ciągu kilku lat spędzonych za kratkami, zmienił się w mojego przyjaciela. Była z niego prawdziwa złota rączka – dałbym sobie łapę uciąć, że zdołałby samodzielnie zbudować dom, mając do dyspozycji tylko tubkę kleju i kilka wykałaczek, ale wiedziałem też, że życie dało mu nieźle w kość, i chciałem mu jakoś pomóc. To ja namówiłem Nasha i Rule’a, żeby zgarnęli go do pomocy przy nowym salonie i ku mojej uldze efekty przeszły nasze najśmielsze oczekiwania. Ponieważ większość moich przyjaciół ostatnio nic tylko pobierała się, spodziewała się dzieci albo ustatkowywała się z seksownymi pielęgniareczkami, byłem teraz samotny znacznie częściej niż kiedyś, więc gdy potrzebowałem towarzystwa do ululania się, dzwoniłem po Zeba. Fuller sięgnął po swoją whisky z colą, spojrzał na mnie znad krawędzi szklanki i rzucił mi krótkie „nic”, które zdecydowanie nie brzmiało jak „nic”. Zmrużyłem oczy i wychyliłem nowego shota, którego postawił przede mną Asa. Podniosłem pytająco brew. – No to co miało znaczyć to spojrzenie? Zeb był prawdziwym wielkoludem. Sądzę, że chyba nawet przewyższał wzrostem Rome’a, co było nie lada wyczynem. Miał prawie tyle samo tatuaży co ja, co w połączeniu z jego ciemnymi, zmierzwionymi włosami i zarostem sprawiało naprawdę groźne, iście zabójcze wrażenie. Miałem szczęście, że się przyjaźnimy, bo inaczej mógłbym pożałować bycia w stosunku do niego chamskim. – Nie wiem, co jest bardziej żałosne: fakt, że tracisz czas na jakieś barowe siksy… – burknął, gdy skrzywiłem się do niego kwaśno – czy to, że jesteś dorosłym facetem, próbującym utopić w alkoholu swoje problemy z dziewczynami. Miałem dwadzieścia pięć lat, ale czułem się, jakbym od chwili, kiedy gliniarze pojawili się w naszym mieszkaniu w środku nocy, żeby mi powiedzieć, że moja mama nie żyje, przeżył setki żyć. Wyjaśnili mi, że jakiś gówniarz postrzelił ją śmiertelnie, próbując ukraść jej auto, gdy nie wysiadła z niego dość szybko. Tamtej nocy trafiłem do sierocińca i nigdy się stamtąd tak naprawdę nie wyrwałem. Od tamtego momentu czułem się dorosły, a Zeb miał rację: powinienem mieć jaja, żeby stawić czoło Salem i temu, jak na mnie działała. – A co ty o tym wiesz? – W moim głosie pobrzmiewało rozdrażnienie i uraza. Zeb przewrócił zielonymi oczami, a kąciki jego zazwyczaj poważnych ust drgnęły w bezradosnym uśmiechu. – Wiem, że ma mniej więcej tyle wzrostu. – Sięgnął ręką do wysokości swojego ramienia. – Ma figurę, od której facetom gotuje się mózg, a w jej oczach i włosach można by się zgubić w ciemności. Poczułem, jak mięśnie szczęki zaciskają mi się odruchowo, i nachyliłem się nad barem, żeby zapytać przechodzącego akurat Asę: – Rozpuszczasz plotki? Przystojniak z południa roześmiał się tylko, a ja nabrałem ochoty, żeby rzucić się na niego i go udusić. – Hej! Ta laseczka dosłownie emanuje seksapilem i kobiecością na kilometr całkiem od niechcenia! Po prostu wyraziłem swoje uznanie dla ładnej dziewczyny. To nie moja wina, że nie widzisz, że patrzy na ciebie, jakbyś był jej ulubionym drinkiem, podczas gdy ona usycha z pragnienia. Och, jasne, widziałem to, aż za dobrze! Nie miałem tylko bladego pojęcia, co z tym zrobić. Chociaż w sumie może nie do końca było to prawdą. Po tamtym pocałunku miałem całkiem jasne pojęcie odnośnie do tego, w jakim kierunku zmierzały moje uczucia do Salem – prosto do mojego łóżka. Nie wiedziałem jednak, czy zdołam sobie z tym poradzić. Wystarczyło,

że wypowiedziała imię własnej siostry, aby ostudzić mój zapał i pożądanie, od którego jeszcze chwila, a trzasnęłyby mi spodnie. Podziałało to na mnie lepiej niż kubeł zimnej wody z lodem wylany na łeb. Czy naprawdę kiedykolwiek kochałem Poppy tak mocno, jak mi się zdawało, skoro sam widok Salem i myśl o jej całowaniu podkręcały mnie bardziej niż sama Poppy kiedykolwiek? Wątpię, czy naprawdę byłbym zdolny pocałować Salem, gdyby to wszystko, co czułem w przeszłości do jej siostry, było naprawdę tak ważne, jak mi się zawsze zdawało. Wymamrotałem coś bez sensu i sięgnąłem po piwo. – To po prostu… Ona nie jest jak pierwsza lepsza laska. Znam ją, a ona zna mnie. Aż za dobrze. Zeb skruszył w zębach kostkę lodu ze swojego drinka i pomyślałem, że wygląda, jakby wylazł dopiero co z jakiejś leśnej głuszy. Stanowił uosobienie człowieka rodem z Kolorado. Przez głowę przemknęła mi po pijaku irracjonalna myśl, że powinniśmy go umieścić na fladze stanu, żeby nas dumnie reprezentował. Tak, chyba byłem już dobrze zrobiony. – To właśnie jest twój problem, Rowdy – mruknął Zeb. – Za nic nie chcesz, żeby jakaś laska naprawdę cię poznała. Chcesz po prostu zaliczyć, a potem się wycofać, żebyś nie musiał się za bardzo starać. Warknąłem i dałem Asie znak, żeby nalał mi kolejnego drinka. – Wystarczy, że raz się postarałem – wybełkotałem – i to bardziej niż jakikolwiek gówniarz powinien. I dostałem za to solidnego kopa w dupsko. Życie dało mi porządną nauczkę. Nie zamierzam się więcej starać, a tylko dobrze bawić… zapewniając przy okazji dobrą zabawę innym laseczkom. Wszyscy zyskują, nikt na tym nic nie traci. Zeb parsknął i kiwnął głową, gdy Asa zapytał go, czy chce jeszcze kolejkę. – Laska złamała ci serce dawno temu, więc uważasz, że żadna nie jest warta zachodu? Szczerze? Wydawało mi się, że masz w głowie trochę więcej oleju. Zaczynałem się wkurzać. Mieliśmy grać w jednej drużynie, być bracholami i tak dalej, bla-bla-bla. Nie prosiłem go wcale, żeby wyszedł ze mną do knajpy, po to aby mnie umoralniać i dawać mi wykłady. – Nie rozumiesz – warknąłem, a Zeb spojrzał na mnie i przewrócił oczami. – Nie? Gdy trafiłem do paki, byłem zaręczony, wiesz, stary? Kochałem ją ponad życie. Obiecała, że zaczeka na mnie, że jestem tym jedynym i że nawet kraty i czas nie zdołają nas rozdzielić. Nie minęły nawet dwa miesiące, nim przestała mnie odwiedzać, a po pół roku była już zaręczona z jakimś pieprzonym mistrzem skateboardu. Ma teraz dwójkę dzieci i jeździ minivanem. Czy wydaje ci się, że to oznacza, że wszystkie baby są takie jak ona? Że nigdy nie znajdę takiej, która na mnie zaczeka, bo naprawdę mnie kocha? Patrzyliśmy na siebie dobrą chwilę w milczeniu, aż wreszcie Zeb pokręcił głową. – Bo ja wcale tak nie uważam. Jestem pewien, że na świecie jest mnóstwo kobiet, które będą trwały przy swoim mężczyźnie niezależnie od wszystkiego. Sądzę, że gdzieś tam jest jakaś laska, której nie będzie wcale obchodziło, że mnie posadzili i że będzie mnie kochać mimo wszystko, i przyjmie z wdzięcznością to, co będę jej chciał ofiarować. Jasne, dopóki jej nie znajdę, nie zamierzam mieć wyrzutów sumienia, podrywając inne, dlaczego miałbym sobie odmawiać dobrej zabawy? Jednak kiedy przestaje iść jak z płatka… kiedy dziewczyna okazuje się warta zachodu, nie będę się bał zaryzykować. – Roześmiał się. – Nie żeby taka robota mi się nie podobała, szczególnie jeśli to praca „fizyczna”… Gdy wychyliłem kolejnego jägera, język zaszczypał mnie od alkoholu. Chyba powinienem przystopować, pomyślałem niepewnie. Obraz zaczynał mi się zamazywać i miałem wrażenie, że jak tylko puszczę się barowego blatu, spadnę ze stołka i zaryję nosem w glebę.

– Tylko ta jedna, pierwsza, zostaje w twoim sercu na zawsze. Ta pierwsza określa wszystko inne i te, które przyjdą po niej. – Wybełkotałem, zdając sobie niejasno sprawę z tego, że moje słowa nie brzmią zbyt przekonująco. Sam nie byłem już niczego pewien. I nie była to tylko wina alkoholu. Asa przystanął za barem, nachylił się w moją stronę i pstryknął mi palcami przed nosem. Zwymyślałem go i odrzuciłem głowę do tyłu. – Jesteś pieprzonym debilem – rzucił. – Na świecie jest milion pierwszych lasek dla miliona różnych rzeczy. Są takie, z którymi zatańczyłeś pierwszego wolniaka i takie, z którymi przeżyłeś swój pierwszy raz. Jest taka, którą pocałowałeś jako pierwszą, i inna, którą zapragnąłeś przedstawić swojej starej. – Jego bursztynowe oczy zalśniły psotnie. – Masz pierwszą, z którą się biłeś… i pierwszą, o którą się biłeś. Bywają też takie pierwsze, którym musiałeś pozwolić odejść. To normalne, że każdy ma swoją pierwszą miłość i taką, która złamała ci serce. Zawsze są te pierwsze, Rowdy, ale są też takie, za którymi warto gonić, aż nie staną się twoimi ostatnimi. To ta ostatnia jest tą, która tak naprawdę się liczy. Zawsze powtarzałem sobie, że Poppy była dla mnie tą pierwszą – i jedyną – jednak nie mogłem się okłamywać, że była moją pierwszą, jeśli w grę wchodziła większość sytuacji wymienionych przez Asę. Jasne, była pierwszą laską, która złamała mi serce i zrobiła to naprawdę spektakularnie. Jednak pierwszą dziewczyną, z którą się przespałem, była Joanne Morse – miałem wtedy z piętnaście lat. Ta, z którą zatańczyłem pierwszego wolniaka, nazywała się Megan Drake. Miało to miejsce na pierwszym roku college’u – po tym, jak zaliczyłem na boisku trzy strzały podczas pierwszej połowy meczu. Była też pierwszą, z którą uprawiałem seks oralny. W pewnym momencie uznałem, że nadal mogę marzyć o Poppy, a jednocześnie zaliczać inne panny. Wystarczyło, że się uśmiechnąłem i powiedziałem którejś, że jest ładna. Zanim poszedłem do college’u, zaliczyłem już całkiem pokaźne grono chętnych laseczek w moim wieku mieszkających w Loveless. Nigdy nie zdołałem żadnej przedstawić swojej starej, bo ta od dawna nie żyła, a pierwsza, która mnie pocałowała… cóż, to właśnie ona była powodem, dla którego zachowywałem się dziś jak narąbany debil. Zeb miał rację: po tej pierwszej zawsze była następna, ale ja, jak dotąd, nigdy nie trafiłem na tę ostatnią. – Kutafony z was – wybełkotałem. – Chcę się tylko w spokoju najebać i zamoczyć kija. Obydwaj moi kumple roześmiali się, a ja spojrzałem zamglonym wzrokiem na Dixie, która właśnie podeszła do mnie i położyła mi dłoń na ramieniu. – Zawsze do usług, Rowdy – wymruczała mi seksownie do ucha. Dixie była w dechę. Lubiłem ją i podobało mi się w niej wszystko: to, jak pracowała, jak się zachowywała, jej wygląd. Nigdy niczego ode mnie nie wymagała i zawsze, gdy lądowaliśmy razem w łóżku, było bosko. Była naprawdę słodka, jednak teraz, gdy widziałem w jej ślicznych oczach nabrzmiałą obietnicą nadzieję, wiedziałem też, że powrót do domu w jej towarzystwie i szukanie w jej ramionach zapomnienia nic mi nie da. Moje myśli zaprzątał bez reszty ktoś inny, a nie chciałem, żeby ta miła, słodka istota stała się dla mnie tylko ucieczką od wspomnień, bo unikając kobiety, której tak naprawdę pragnąłem, zachowywałem się jak ostatni tchórz i skończony frajer. Nakryłem jej drobną dłoń własną ręką i odepchnąłem się od baru. – Nie dziś, słoneczko – wymamrotałem. – Tych dwóch podeptało dziś moje ego i chyba nieprędko się pozbieram. Nie było szans, żebym zdołał dziś prowadzić, co oznaczało, że muszę zostawić swojego SUV-a na parkingu i wrócić taksówką. – Wybacz – bąknąłem przepraszająco. Dixie pokręciła tylko głową i uśmiechnęła się do mnie słodko.

– Od zawsze wiedziałam, że przyjdzie taki czas, że któraś złapie cię w swoje sidła i nigdy więcej nie spojrzysz na żadną inną – powiedziała ze śmiechem. – Chyba właśnie tacy wszyscy jesteście, chłopcy. Chociaż czuję się z tego powodu trochę gównianie, to jednak daje mi to w pewnym sensie nadzieję, że i na mnie kiedyś przyjdzie czas. Każda potwora znajdzie swego amatora, jak mawiają. Cóż, musiałem przyznać, że bardzo mężnie zniosła moją odmowę. Rany, laska była naprawdę niesamowita! Asa zamówił mi taksówkę, Zeb zapakował mnie do niej, a nieszczęsny kierowca zerkał na mnie całą drogę podejrzliwie, całkiem jakby się bał, że zdemoluję mu brykę. Dałem mu suty napiwek i wytoczyłem się z taksy, a potem wgramoliłem nieporadnie do mieszkania. Byłem zalany w sztok. We łbie kręciło mi się od wódy i wspomnień, więc zrobiłem to, co zawsze, kiedy czułem się zagubiony i skołowany: sięgnąłem po szkicownik i ołówek i zabrałem się do rysowania. Wiedziałem, że gdy wytrzeźwieję, wszystko, co nabazgram, wyda mi się koszmarem, ale w tej chwili rysowanie było jedyną rzeczą zdolną mnie uspokoić, zapewnić mi skupienie i sprawić, że zasnę jak dziecko. Następnego ranka obudziłem się, zrzucając notatnik na podłogę i niezdarnie wygrzebując się z wyra w poszukiwaniu telefonu. Okazało się, że zostawiłem go na kuchennym blacie obok miski płatków, które najwyraźniej zamierzałem wczoraj zjeść na kolację. Z głośnika dobiegało rzężenie Crampsów, lasując mi mózg. – Tak? – rzuciłem do mikrofonu głosem, który brzmiał tak, jakbym wczoraj wieczór wyjarał wagon fajek. – Rowdy? – W głosie Salem brzmiała troska i aż się wzdrygnąłem. – Tak? – wycharczałem. – Co jest? Zalałem porzucone płatki mlekiem i wsunąłem łyżkę do ust. – Wiesz, że jest już dobrze po południu? Twój pierwszy klient czeka na ciebie już od pół godziny! – Jasna cholera! – Cisnąłem miskę do zlewu i przejechałem dłonią po twarzy. – Rany, nie miałem pojęcia, że jest tak późno! – jęknąłem. – Dasz radę umówić go na inny termin? Zaproponuj mu zniżkę! Będę tam za parę minut. – Musiałem wypłukać z siebie resztki alkoholu i dotrzeć do baru po mój samochód, a to mogło mi zająć nieco więcej niż kilka minut, jednak Salem wcale nie musiała o tym wiedzieć. – Wszystko w porządku? – spytała zaniepokojona. Rany, znowu ten jej głos… i mój kutas drgający na jego dźwięk w moich gaciach! – Zalałem się wczoraj w trupa i padłem zbetonowany na kanapie – bąknąłem. – Nic mi nie jest, jestem tylko trochę na siebie wściekły. – Jasne. Pogadam z klientem. Z jej głosu znikła troska. Zastąpiło ją rozczarowanie, a mój żołądek skręcił się w ciasny węzeł. Cokolwiek się między nami działo – cokolwiek robiła mojej skołatanej głowie – musiałem zadbać o to, żeby jakoś uregulować łączące nas sprawy zawodowe. Byłem to winny moim kumplom, klientom… a także samej Salem. – Dzięki – westchnąłem z ulgą. – Skontaktuję się z nim osobiście i przeproszę go, a w niedzielę przygotuję dla ciebie kilka projektów, jeśli zechciałabyś na nie zerknąć. Prychnęła i usłyszałem, jak odkłada na chwilę słuchawkę, żeby powiedzieć coś komuś w salonie. – Spoko. Możesz mi je podrzucić do biura albo przesłać mailem, jak już będą gotowe – poinformowała mnie po chwili. – W tym tygodniu w niedzielę i poniedziałek będę w domu. Miałem ochotę zapytać ją dlaczego i natychmiast przeszło mi przez myśl, że pewnie nie

spędzi tych dwóch dni samotnie, ale za chwilę przyszło mi do głowy, że powinienem się wypchać, bo to nie mój interes. Potwierdziłem nasze ustalenia, a ona obiecała, że prześle mi swój adres mailowy. Rozłączyłem się i zwiesiłem głowę. Czułem się paskudnie i musiałem się jakoś ogarnąć. Jeszcze gorzej poczułem się, gdy mój wzrok spoczął na notatniku, porzuconym na podłodze i rysunkach, które oskarżycielsko patrzyły na mnie ze stron, które zapełniłem wczoraj, szukając zapomnienia. Była dosłownie wszędzie – jej ciemne oczy, długie fale czarnych włosów, idealnie wykrojone usta, przyozdobione lśniącym klejnocikiem nad górną wargą, porozumiewawczy uśmiech. I każda z tych licznych, nabazgranych w pijanym widzie Salem znała moje wszystkie tajemnice. Nawet gdy byłem urżnięty tak mocno, że ledwie pamiętałem powrót do domu, nie mogłem przestać o niej myśleć i poradzić sobie z bólem, jaki mi zadała. Podniosłem szkicownik i krzywiąc się, rzuciłem go na kanapę. To wszystko wymykało się spod kontroli i naprawdę powinienem coś z tym zrobić. Wziąłem prysznic, tak gorący, że aż parzył, i w ciągu dwudziestu minut byłem gotów do wyjścia. Następnego klienta miałem o wpół do drugiej, a nie chciałem już dzisiaj nikogo zawieść. Nienawidziłem tego uczucia. Praca była dla mnie tego dnia prawdziwym koszmarem. Zazwyczaj byłem niemożliwie wesoły i wygadany, jednak dzisiaj wyglądałem jak zbity pies i zachowywałem się jak słoń w składzie porcelany, więc Rule i Nash docinali mi co chwila przez calutki dzień. Nie przejmowałem się jednak zbytnio ich dowcipkowaniem i reszta dnia upłynęła bez żadnych incydentów. Miałem nadzieję, że Salem będzie jeszcze w salonie, gdy przyjdę, ale wkrótce po moim telefonie musiała wrócić do drugiego salonu. Czułem się z tego powodu paskudnie – całkiem jakby nie dość męczył mnie chyba największy kac w moim życiu. Nash chciał, żebym skoczył z nim coś zjeść, bo Santa pracowała do późna na ostrym dyżurze, a Rule wyszedł wcześniej. Ten ostatni zresztą od jakiegoś czasu wracał po pracy od razu do domu i sądzę, że Nash miał mu to trochę za złe. Wcześniej byli praktycznie nierozłączni, ale teraz, kiedy powstał drugi salon, a każdy z nich był w związku, nie spędzali już razem tyle czasu, co dawniej. Musiałem mu odmówić, bo czekała mnie praca nad rysunkami do sklepu. Chciałem udowodnić Salem, że nie jestem wcale takim skończonym patałachem, za jakiego musiała mnie uznać, obserwując moje zachowanie w ciągu kilku ostatnich dni. Nash powiedział, że spoko, rozumie, i obiecał, że na dniach podrzuci mi kilka szkiców – i zostawił mnie samego. Gdy zostałem sam, narysowałem piracki statek. Nabazgrałem syrenę podobną do tej, którą kilka lat temu wytatuowałem Rule’owi. Naszkicowałem Cygankę, a kiedy zorientowałem się, jak bardzo moje rysunki przypominały wczorajszą bazgraninę po pijaku, nieomal wyrzuciłem je do śmieci. Wszystkie były śmiałe i wyraziste, na maksa oldskulowe i dość interesujące, żeby zaintrygować nawet kogoś, kto nie znał się zbytnio na tatuażach. Podobały mi się tak bardzo, że uznałem, że nie mogę czekać do jutra, żeby pokazać je Salem. Nie obchodziło mnie, że była już prawie jedenasta albo że mogę się zjawić nie w porę – napisałem do niej SMS-a z pytaniem, czy mogę je podrzucić jej jeszcze dziś. Właściwie to mogłem po prostu strzelić telefonem kilka fotek i je wysłać, ale nie chciałem tego robić. Chciałem je pokazać jej osobiście. Nie czułem się tak – tego oczekiwania, niecierpliwości, dreszczu podniecenia – od czasu, kiedy ostatni raz coś dla niej narysowałem. Miałem wtedy czternaście lat, a ona siedemnaście. Jej ojciec nie pozwolił jej wówczas iść na bal maturalny, bo jak zwykle coś przeskrobała, zachowując się wbrew jego woli. Było jej z tego powodu tym bardziej przykro, że na bal zaprosił ją kapitan szkolnej drużyny futbolowej. To miała być jej wymarzona randka, a zamiast tego

spędziła cały wieczór w pokoju, na zmianę płacząc i przeklinając własnego ojca. Ponieważ zawsze kręciłem się w pobliżu i spędzałem u niej w domu więcej czasu niż u siebie, skończyłem na podłodze jej sypialni, próbując ją pocieszyć, podczas gdy ona szlochała w poduszkę. Byłem tylko nieobytym nastolatkiem, więc niewiele mogłem zdziałać, ale kiedy powiedziała mi, jak bardzo jest jej przykro, że nie będzie miała fotki z balu – żadnej pamiątki ze szkolnych dni, bo jej ojciec znowu ją ukarał – wiedziałem, że mogę zrobić coś, żeby chociaż trochę jej to wynagrodzić. Znałem twarz Salem równie dobrze jak własną i narysowanie jej portretu w pięknej sukni księżniczki, której nigdy nie włożyłaby w prawdziwym świecie, zajęło mi nie więcej niż pięć minut. Nieco większy problem miałem z kapitanem drużyny futbolowej – wówczas byłem w drużynie młodzików, więc wiedziałem mniej więcej, jak gość wygląda, jednak jedynym sposobem, w jaki mogłem go przedstawić było „ubranie” go w strój do gry w piłkę. Tak więc narysowałem ją, piękną i idealną, i stojącą pod rękę z gościem w sportowej bluzie, trzymającym pod ręką futbolowy kask. Kiedy wręczyłem jej rysunek, natychmiast przestała płakać, zamiast tego zaniosła się histerycznym śmiechem. Początkowo sądziłem, że śmieje się ze mnie, ale wtedy zeskoczyła z łóżka i przygniotła mnie do podłogi w niedźwiedzim uścisku. Powiedziała, że to najlepsza pamiątka z balu, jaką mogłaby sobie wymarzyć, i pamiętam do dziś, jaki byłem z siebie dumny, że udało mi się ją rozweselić. Pamiętam też, że Poppy zajrzała do pokoju, żeby zobaczyć, co to za hałasy, i na widok Salem rozpłaszczonej na mnie na ziemi obrzuciła nas karcącym spojrzeniem. Nie przejąłem się tym jednak zbytnio, nawet mimo że byłem w Poppy zakochany po uszy. Chciałem, żeby Salem była szczęśliwa. Ona zawsze wychodziła z siebie, żebym poczuł się dobrze, żebym czuł się chciany i ważny. Nie czułem się winny z powodu tego, że spróbowałem się jej jakoś odwzajemnić. Salem wynajmowała mieszkanie tuż obok Capitol Hill i niedaleko Marked, a także mieszkania Nasha kilka ulic dalej. Znalazłem jej nazwisko na drzwiach i wdusiłem dzwonek. Nie otworzyła od razu, więc znowu zacząłem się zastanawiać, czy nie ma przypadkiem gościa. Zadzwoniłem drugi raz i nie zdejmowałem palca z guzika, dopóki natarczywy dźwięk nie zaczął mnie wkurzać, gdy nagle pojawiła się za kratą i aż podskoczyłem na jej widok. Odsunęła ciężkie drzwi, a ja cofnąłem się, kiedy ze środka wypadła z impetem czarna, puchata kulka na czterech łapach. Salem wybiegła za szczeniakiem, a ja stałem, gapiąc się na nich jak idiota. Salem krzyczała: – Jimbo! Wracaj tu, Jimbo, ty zatraceńcu! – A czarny labrador radośnie ganiał po sąsiednich ogródkach, kompletnie ją ignorując. Miała upięte wysoko włosy, a na nosie ciemne okulary i była ubrana w te same spodenki co tego wieczoru, kiedy uciekłem od niej z salonu. Jednak dziś nosiła do nich białą koszulkę na ramiączkach, która podkreślała bardzo sugestywnie jej krągłości, tym bardziej że nie miała pod nią biustonosza. Musiałem przyznać, że im bardziej roznegliżowana i naturalna była, tym bardziej mi się podobała. Ta wersja Salem przypominała mi o dziewczynie, która dawała mi nadzieję i przy której w młodości czułem się tak pewnie. Natomiast Salem profesjonalistka z salonu tatuażu sprawiała, że robiło mi się ciasno w spodniach, a w uszach zaczynało mi huczeć. Nie mogłem jednak zaprzeczyć, że i jedna, i druga niesamowicie mnie pociągały. Szczeniak popędził do mnie i schyliłem się, żeby podnieść go do góry. Oblizał mi całą twarz, machając przy tym ogonem jak szalony. Salem wróciła tymczasem do drzwi i objęła się rękami, próbując złapać oddech.

– Głupi kundel! Czarna futrzana kulka odwróciła się na dźwięk jej głosu i spróbowała wydostać się z moich objęć, żeby wrócić do swojej pięknej właścicielki. – Masz psa? – Podałem jej szczeniaka, a gdy przytuliła go do piersi, mały uciekinier zaczął ją bez opamiętania lizać po twarzy. – Taak. Nigdy nie zatrzymałam się nigdzie na tyle długo, żeby sprawić sobie zwierzaka. Moja sąsiadka wspomniała jednak ostatnio, że jej chłopak próbuje się pozbyć miotu niespodzianki, a kiedy zobaczyłam ten gapowaty pyszczek, nie mogłam się powstrzymać. Ruszyła w stronę drzwi, oglądając się na mnie przez ramię. – To właśnie przez niego muszę spędzać weekendy w domu. Jimbo jest jeszcze za mały, żeby zostawał zbyt długo sam. Podniosłem brew i wszedłem za nią do budynku. Nie mogłem oderwać wzroku od jej krągłych pośladków i długich nóg. – Jimbo? Imię było zabawne i pasowało do małego, fajtłapowatego pieska. – Tak, Jimbo, dlaczego nie? No właśnie – dlaczego nie? Salem weszła do mieszkania, postawiła psa na ziemi i odwróciła się w moją stronę. Gdy tak uważnie mi się przyglądała, widziałem w szkłach jej okularów swoje odbicie. – Czy to naprawdę nie mogło zaczekać do poniedziałku, Rowdy? Była boso i zauważyłem, że paznokcie u stóp ma pomalowane na kolor głębokiej czerwieni. Nawet ubrana w zwykłe ciuchy i obśliniona przez psa, miała w sobie coś, co chwytało mnie za serce. Gdy nie odpowiedziałem, westchnęła i poszła do kuchni. Dała mi papierowy ręcznik, żebym usunął z twarzy dowody psiej czułości i sama otarła sobie buzię. Wiedziałem, że jedynym sposobem na to, żebyśmy zdołali razem pracować i odpędzili demony przeszłości będzie kompletna szczerość. W końcu musiałem jej powiedzieć, jak silne emocje budziły we mnie związane z nią wspomnienia – te dobre i te złe. – Nie mogłem się doczekać, aż ci je pokażę – powiedziałem ochrypniętym ze wzruszenia głosem. – Gdy to szkicowałem, poczułem się tak jak kiedyś. Uwielbiałem dla ciebie rysować. Nikogo to nie obchodziło, ale ty zawsze lubiłaś moje rysunki, mówiłaś mi, że jeśli sprawia mi to frajdę, powinienem w to pójść. Wątpię, czy bez ciebie doszedłbym do tego wszystkiego, Salem. – Gdy skrzyżowała ręce na piersi, podniosłem brew. – Dziękuję ci. – Och, Rowdy… – Pokręciła głową. – To właśnie cały ty. Zawsze byłeś cudowny. To takie smutne, że nie miałeś obok siebie zastępu ludzi, którzy powtarzaliby ci to codziennie, gdy byłeś mały. – Nie. Miałem tylko ciebie – westchnąłem. – Podszedłem do niej, tak że teraz staliśmy naprzeciwko siebie, rozdzieleni tylko kuchennym blatem. – Odkąd weszłaś do salonu, Salem, cały czas gonię za przeszłością, wspomnieniami… i tobą. – Przez chwilę nic nie mówiła, ale widziałem, że policzki zaróżowiły się jej lekko. – Co zrobisz, jeśli pozwolę ci się złapać? – spytałem. Byłem szczery, ale ona miała rację: może i zdarzały mi się rozmaite potknięcia, ale pierwszy raz od długiego czasu poczułem się, jakbym stanął na twardym gruncie. Nagle miałem ochotę podejść prosto do niej i zakończyć tę głupią grę. Salem: Co mam zrobić, gdy zdołam go złapać? Cóż, to było proste: zamierzałam obnażyć go, i to

zarówno fizycznie, jak i psychicznie, a potem nigdy nie pozwolić mu odejść. Nie sądzę, że był gotów na moją szczerość, więc powiedziałam tylko: – Chciałabym się dowiedzieć, dlaczego przede mną uciekasz. – Przechyliłam głowę na ramię i zapytałam prosto z mostu: – Czy nadal jesteś zakochany w mojej siostrze, Rowdy? Chcę znać prawdę. Jego reakcja, kiedy zadzwonił do mnie wcześniej, sprawiła, że ta myśl nie dawała mi spokoju i wciąż powracała do mnie jak zły szeląg. Wiedziałam, że bardzo zależało mu na Poppy i że tak jak zwykle moja siostra pozwoliła, żeby to ojciec podjął za nią decyzję w tej sprawie. Nie wiedziałam jednak, że wciąż o niej myśli i że nadal ściga coś, co nigdy nie miało racji bytu, było zwyczajnie nieuchwytne. Mało prawdopodobne wydawało się, żeby jego młodzieńcze zauroczenie przetrwało próbę czasu. Jeśli jednak rzeczywiście tak było, wówczas nieważne, jak bardzo go pragnęłam i tych wszystkich cudownych rzeczy, które mogły się nam przytrafić, gdy będziemy razem. Nie było szans, żebym zdołała pokonać ducha wspomnień mojej siostry, aby to zyskać. Byłam na to zbyt dumna i za bardzo się ceniłam. Nie zamierzałam konkurować z jego wyobrażeniem o pierwszej, wyidealizowanej miłości – nie wówczas, gdy jej obiekt był zdecydowanie żywy i na dodatek stanowił ważną część mojego życia. Raz po raz próbowałam wyciągnąć od Poppy odpowiedzi na dręczące mnie pytania, ale za każdym razem zbywała mnie i zmieniała temat, całkiem jakby nie miało to dla niej zupełnie żadnego znaczenia. Wiedziałam, że coś tu jest nie tak. Poppy nieustannie twierdziła, że jest bardzo zajęta i że nie może rozmawiać, i rozłączała się po zaledwie kilku minutach rozmowy. To nie było w jej stylu i tylko zwiększało mój niepokój o nią. Przyglądałam się ukradkiem Rowdy’emu, kiedy kładł kartki, które trzymał w ręku, na blacie i obchodził go, żeby znaleźć się po tej samej stronie co ja. Zatrzymał się tuż obok, a ja zamarłam odruchowo, kiedy unieruchomił mnie, opierając ręce na kuchennej ladzie na wysokości moich bioder. Opuścił lekko głowę, tak że staliśmy teraz oko w oko, i przysięgam, że mogłabym się zatracić w tym oceanie błękitu na zawsze. Jego włosy, pozbawione tych wszystkich mazideł, których używał do ich układania, miały nieco jaśniejszy odcień niż zazwyczaj, a sposób, w jaki opadały mu na czoło, sprawiał, że wyglądał znowu jak ten mały chłopiec, którego towarzystwo tak uwielbiałam dawno temu. Aż swędziały mnie palce, żeby sięgnąć i odgarnąć mu je z czoła. Chciałam go dotykać, bez końca!, gdyby tylko mi na to pozwolił. Pochylił się lekko w moją stronę i poczułam, jak jego oddech porusza czerwone pasemko na mojej skroni. – Poprosiłem Poppy, żeby za mnie wyszła – wymamrotał. – Miałem osiemnaście lat, świat stał przede mną otworem i miałem posadę zawodowego piłkarza praktycznie w kieszeni. Dałem jej wszystko, co miałem… a ona powiedziała, że jestem dla niej jak brat. Spojrzała mi prosto w oczy i oznajmiła, że nieważne, co zrobię, nigdy nie będę dla niej dość dobry, bo wasi rodzice mnie nie zaakceptują takim, jaki jestem. Stwierdziła, że nie jestem dla niej… odpowiedni. Poczułam, jak pierś unosi mu ciężkie westchnienie. Wstrzymał oddech, a jego błękitne oczy przesłoniła ciemna chmura. Jego wargi dotknęły mojej twarzy tuż obok brwi i półprzytomnie zdziwiłam się, że okulary nie zaparowały mi od żaru, jakim emanował. Jednak chociaż bezsprzecznie na mnie działał, podniecała mnie jego bliskość, czułam też, jak wszystko wewnątrz mnie, moje serce i nadzieja, zmieniają się w kamień. Rowdy poprosił Poppy o rękę? Nie miałam o tym najmniejszego pojęcia… i czułam, jakby nagle całe moje życie zmieniło się nieodwracalnie. Byli oboje tacy młodzi! Zawsze mi się wydawało, że to tylko szczenięca miłość, jednak wszystko wskazywało na to, że jego uczucia do mojej siostry były znacznie bardziej skomplikowane, niż to zapamiętałam albo chciałam w to

wierzyć. – Poprosiłeś ją o rękę? – Miałam ochotę go od siebie odepchnąć. Naprawdę miałam chęć wziąć pod pachę swojego słodkiego szczeniaka i uciec gdzie pieprz rośnie, gdzieś, gdzie Rowdy St. James będzie znowu pogrzebany głęboko w moich wspomnieniach i nie będę świadoma tej informacji, która prawie zwaliła mnie z nóg. – Tak – potwierdził cicho. – Poppy nie powiedziała „nie”. Po prostu wzięła w dłonie wszystko, co wiedziałem o miłości, i wykorzeniła to z mojego serca. Podarła je na tak drobne kawałeczki, że nie zawracałem sobie nawet głowy ich szukaniem i składaniem w całość. I właśnie dlatego… nie, Salem. Nie jestem już zakochany w Poppy, o nie. Złamała mi serce, a ja już nigdy nie zawracałem sobie głowy próbą pokochania nikogo innego. Nie mogłam tego słuchać. Położyłam mu dłonie na piersi i odepchnęłam go od siebie. Chciałam uciekać, czułam się tak, jakby jego słowa zbudowały nagle klatkę wokół wszystkich tych pretensjonalnych mrzonek, z myślą o których wyjechałam z Vegas. – Nigdy mi o tym nie powiedziała – jęknęłam bezsilnie. – Rozmawiałyśmy ze sobą niejeden raz, ale ona ani razu pieprzonym słowem nie wspomniała o tym, że poprosiłeś ją o rękę! – Na moich oczach marzenia o tym, że teraz, kiedy jesteśmy starsi, może nas połączyć coś pięknego, stałego, rozwiały się jak dym. Czułam się, całkiem jakbym stała na bramce i patrzyła bezradnie, jak Rowdy St. James zasadza mojej drużynie gola, którego nie mogłam obronić. Nigdy bym tu nie przyjechała, nigdy nie zamieszkałabym tu, gdybym tylko wiedziała, jak bolesne są dla niego więzi łączące go z naszą wspólną przeszłością. Odwróciłam się na pięcie. Miałam ochotę powiedzieć mu, żeby sobie poszedł, żeby spierdalał! – ale straciłam wątek i tylko wydałam z siebie cichy okrzyk, gdy okazało się, że znowu stoi tuż za mną. Złapał mnie za ramiona i szarpnął, zmuszając do wspięcia na palce. – To ty to wszystko zaczęłaś, Salem – warknął gniewnie. – Nie możesz się teraz ot tak odwrócić tylko dlatego, że nie podoba ci się to, co zobaczyłaś w cieniach naszych wspólnych wspomnień, gdy padł na nie blask słońca. – Dlaczego mi nie powiedziała? – wyszeptałam, nie mogąc odwrócić wzroku od tego morza wrzącego błękitu w jego oczach. Palce znów zaswędziały mnie, żeby odgarnąć mu z czoła pukiel jasnych włosów… A może spoliczkować tę jego przystojną twarz? – To już jej problem. – To właśnie dlatego zostawiłeś szkołę? – spytałam z wyrzutem. – Czy to dlatego porzuciłeś karierę piłkarza? Zawiodła cię, więc uciekłeś od tego wszystkiego? Stchórzyłeś? Powoli pokręcił głową i przyciągnął mnie bliżej, tak że nasze ciała napierały teraz na siebie. Natychmiast pożałowałam, że nie włożyłam biustonosza, gdy brodawki moich piersi stwardniały ochoczo pod ciepłem i bliskością jego ciała. Zacisnęłam mocno palce na jego napiętych bicepsach. – Nigdy nie chciałem zostać piłkarzem – powiedział cicho. – Chciałem rysować. Chciałem malować. Pragnąłem robić coś twórczego. Chciałem się nauczyć, jak być artystą… ale nie miałem pojęcia, jak pogodzić to z próbą zdobycia Poppy. Kiedyś wydawało mi się, że gdy twoja siostra wyrwie się spod wpływu waszego ojca, wreszcie mnie dostrzeże. Że zobaczy mnie takiego, jaki byłem, i że dotrze do niej, że niezależnie od okoliczności, w jakich los nas ze sobą zetknął, jestem coś wart. – Wykrzywił gorzko usta i nasze czoła zetknęły się, podczas gdy on wciąż trzymał mnie w mocnym uścisku. – Niestety, nie było szans, żeby tak się stało. Już pierwszego dnia szkoły poznała kogoś, nieodpowiedniego kolesia, ale pochodzącego z odpowiedniej rodziny i mającego wszystko, czego było trzeba, żeby mogła go przedstawić waszemu ojcu. Znienawidziłem go od pierwszego wejrzenia. – Puścił moją rękę i sięgnął, żeby zdjąć mi okulary, co sprawiło, że jego obraz lekko zamazał mi się przed oczami. Pogładził

kciukiem moją brew i miałam wrażenie, że rozpłynę się zaraz w kałużę u jego stóp. – Sprałem go na kwaśne jabłko. Złamałem mu kilka żeber, rozkwasiłem nos i zostawiłem potłuczonego i zakrwawionego. Tak się złożyło, że on także grał, a to wszystko wydarzyło się na kilka tygodni przed rozgrywkami pucharowymi. Zaczerpnęłam głośno tchu, a jego skwaszona mina zmieniła się w szeroki uśmiech. Nie zauważyłam zupełnie, że podczas gdy rozmawialiśmy, on cały czas podchodził bliżej do mnie, a ja odruchowo się cofałam, więc teraz skończyłam przyciśnięta plecami do blatu. Złapał mnie w talii i podniósł, podsadzając na kuchenną ladę, a sam zajął miejsce między moimi udami. – Szkoła zamiotła całą sprawę pod dywan, bo ten kutafon miał dostać awans, a nikt nie chciał, żeby stracił autorytet reszty drużyny, gdyby musiał przyznać, że dał sobie skopać dupę świeżakowi – warknął. – Ja z kolei straciłem stypendium i dostałem zakaz gry w college’u na kilka kolejnych lat. To było dla mnie, zupełnie jakby wypuścili mnie z więzienia. Nie chciałem być w Alabamie. Nie chciałem już więcej oglądać twojej siostry. A poza tym nigdy tak naprawdę nie miałem serca do futbolu. To wszystko było… strasznie wymuszone i rzygać mi się już od tego chciało. Wciąż jeszcze próbowałam dojść do siebie po informacji, że oświadczył się mojej siostrze… a on mówił, że próbował zabić gołymi rękami jej chłopaka! Te rewelacje powinny były zadziałać na mnie jak kubeł zimnej wody. Na pewno nie powinny sprawić, że czułam się tak cudownie pod dotykiem jego rąk, gładzących moje uda, którymi obejmowałam jego szczupłe biodra. Jednak nawet te straszne wieści nie potrafiły mnie zmusić, żebym go odtrąciła. – Pobiłeś jakiegoś biedaka, tylko dlatego że spotykał się z Poppy? – jęknęłam. – Byłeś aż tak zazdrosny? – Nie wierzyłam własnym uszom, bo Poppy naprawdę nie stroniła od randek w szkole średniej, a jakoś nigdy nie widziałam, żeby wytrącało go to z równowagi. Musiałam jednak przyznać, że myśli mi się dość ciężko, bo jego dłonie właśnie zacisnęły się na moich pośladkach, a on przypierał mnie do blatu jeszcze mocniej. Trudno było nie zauważyć, że bliskość naszych ciał działa na niego równie mocno, jak na mnie. Czułam pulsujące wybrzuszenie na jego spodniach i tylko z najwyższym trudem opierałam się chęci otarcia się o nie. Teraz, kiedy wiedziałam już, co się wydarzyło pod moją nieobecność między nim a moją siostrą, wydawało mi się to złe i czułam się trochę jak zdzira. – Nie o to chodziło – wymamrotał. – Stłukłem go, bo był pierwszej wody dupkiem i nigdy go nie lubiłem. Był typem gościa, który tylko utwierdzał mnie w przekonaniu, że futbol to nie to, co chcę robić w życiu. Byłem zazdrosny, że Poppy troszczyła się o niego, a nie o mnie, ale to nie miało nic wspólnego z tym, że skopałem mu dupsko. No i oto cała historia, Salem. Cały czas uciekam, bo te wspomnienia bolą, kiedy do nich wracam, a w moim życiu było już dość bólu. Zaczerpnęłam znowu głęboko powietrza i położyłam mu dłonie na ramionach, podczas gdy on zdjął rękę z mojego pośladka i wsunął ją między nasze ciała w miejscu, gdzie ich najwrażliwsze części napierały na siebie. Poczułam, jak przesuwa palcami po nogawce moich spodenek i przełknęłam głośno ślinę – nie mogłam się powstrzymać. Wiedziałam, że powinnam kazać mu przestać, ale słowa nie chciały mi przejść przez gardło. – To właśnie dlatego uciekasz przed przeszłością – wykrztusiłam zduszonym głosem. – Ale dlaczego uciekasz przede mną? – Wiedziałam, że to, co robimy, jest złe, powinnam była czuć się zawstydzona i oburzona, ale jego dotyk był tak cudowny, a spojrzenie jego oczu tak hipnotyzujące, że nie mogłam oderwać od nich wzroku. Parsknął krótkim śmiechem i jego ciałem wstrząsnął dreszcz, który przeszył mnie jak elektryczna iskra. Jego palce poczynały sobie coraz śmielej, a moja samokontrola i próba przywołania się do porządku rozwiewały się w niwecz pod jego dotykiem jak poranna mgła w

promieniach słońca. – Ty zawsze mnie dostrzegałaś, Salem – wymruczał. – Zawsze mnie rozumiałaś, nawet gdy nie potrafiłem sam ze sobą dojść do ładu. Byłaś moją najlepszą przyjaciółką… a potem mnie zostawiłaś. Nie umiem troszczyć się o kogoś, przywiązywać do kogoś, kto w końcu i tak mnie zostawi. – Oddychał ciężko i w końcu nie zdołałam się powstrzymać od potrzeby odsunięcia tego jasnego loka sprzed jego oczu. Jego następne słowa sprawiły, że serce ścisnęło mi się z bólu: – Nie po tym, co przydarzyło się mojej mamie. Chciałam mu powiedzieć, że jest mi przykro. Że nigdy nie chciałam go opuszczać, ale byłam młoda i wreszcie wyzwoliłam się spod wpływu ojca, więc odrobinę mi odbiła szajba i trochę przestałam nad sobą panować. Musiałam mu powiedzieć, że on także był dla mnie najlepszym przyjacielem. Chciałam zapewnić go, że był jedyną dobrą rzeczą, jaką zapamiętałam z dzieciństwa… ale jego usta właśnie przesunęły się z mojej skroni na wargi i spoczęły tam na dobre. Nie pocałował mnie, nie przycisnął warg do moich ust, nie wsunął między nie języka – po prostu trwał tak, w pełnym oczekiwania milczeniu między nami. Byłam jak zahipnotyzowana, całkiem jakbym utkwiła w puszczonym w zwolnionym tempie filmie, w którym każdy jego ruch, każdy dotyk był pełen okrutnej determinacji i nieskończenie powolny. Te utalentowane palce błądziły niebezpiecznie blisko miejsca, gdzie pod moimi szortami materiał stykał się ze skórą, i nagle znalazły się już nie na moim udzie, a w pobliżu bardzo gorącego i wilgotnego punktu między moimi udami, punktu, który aż pulsował pragnieniem i pożądaniem. – A ty, Salem? Czy ty też traktujesz mnie jak brata? – Gdy to powiedział, bardziej poczułam jego słowa, niż usłyszałam. Pokręciłam nieznacznie głową i zacisnęłam palce na jego naprężonym karku. – Nie. Zawsze sądziłam, że jesteś pięknym i smutnym małym chłopcem, a potem, że jesteś mądrym i utalentowanym nastolatkiem. – Wydałam z siebie zduszony jęk, bo jego palce dotarły właśnie do nabrzmiałego pożądaniem, mokrego miejsca między moimi udami. – Teraz uważam, że jesteś wspaniałym i nieco skomplikowanym mężczyzną, ale nigdy nie traktowałam cię jak brata. Nigdy nie uważałam cię za kogoś takiego, Rowdy. – Trudno mi było mówić, a nawet oddychać, bo dotykał mnie i pieścił, a wreszcie jego usta zaczęły łapczywie pochłaniać moje. Jak w ogóle mogłam trzeźwo myśleć przy tym wszystkim, co robił mi ten niesamowity mężczyzna? Jedyna osoba, którą dobrze wspominałam z mojego ponurego dzieciństwa? – Powiedz, proszę, że przyjechałaś tu dla mnie… – mówił cicho i chociaż nie patrzyliśmy sobie w oczy, czułam na sobie żar jego spojrzenia, kiedy zanurzył swoje palce głębiej i zaatakował bardziej zaciekle najwrażliwsze części mojego ciała. Nie chciałam mu tego mówić, nawet jeśli była to prawda. Pocałował mnie. Tym razem był to prawdziwy pocałunek. Jego wargi i język penetrowały wnętrze moich ust, a jego palec przesunął się po mojej łechtaczce, sprawiając, że zadrżałam gwałtownie. Odwzajemniłam pocałunek – jakie miałam inne wyjście? Siedziałam tam i pozwalałam mu bawić się moim ciałem, niezdolna go powstrzymać, bo… nie byłam w stanie nic zrobić. Zanurzył we mnie palce – tak cudownie! – nie przestając pożerać przy tym moich ust. Napierał na mnie i obezwładniał mnie, kąsając moje wargi. Pochylił się nade mną, zagłębiając się we mnie jeszcze mocniej, a potem przesunął usta na górną wargę i złożył pocałunek na kolczyku w kąciku moich ust. Zadrżałam i wbiłam mocno paznokcie w jego ciało. Jęknęłam i wygięłam plecy w łuk, kiedy jego palce natrafiły na to tkliwe, wrażliwe miejsce wewnątrz mnie, które nie każdy mężczyzna potrafił odnaleźć. Zobaczyłam rozbłysk bieli, kiedy uśmiechnął się do mnie zawadiacko, który szybko zniknął, gdy złożył twarz na moim ramieniu i zaczął całować i lizać moją wrażliwą skórę w okolicy obojczyka.

– Powiedz to, Salem – wymruczał, nie przestając mnie pieścić. – Powiedz mi, że przyjechałaś tu z mojego powodu. Byłam tak blisko spełnienia… czułam, jak zakończenia nerwów płoną mi od natłoku przyjemności i czegoś jeszcze. Wiłam się pod jego dotykiem, drżałam i prężyłam się, i miałam wrażenie, że lada chwila rozpadnę się na milion kawałeczków. Moje brodawki stwardniały tak mocno, że aż bolały. Moja skóra była superwrażliwa i w każdym miejscu, w którym mnie dotknął, przeszywał mnie elektryczny impuls – jego dłonie krzesały na niej iskry… nie mówiąc już o tym, co wyczyniały jego palce, zagnieżdżone w samym centrum mojej płonącej z pożądania kobiecości. – Rowdy… – wychrypiałam, gdy jego zęby przygryzły skórę na mojej szyi w miejscu, w którym tętniła szaleńczym pulsem. Dźwięki, które z siebie wydawałam, świadczyły o tym, jak bardzo na mnie działa. Byłam już stracona dla świata i on doskonale o tym wiedział. Czułam, jak mruczy w moją szyję, czułam, jak mięśnie mu tężeją, podczas gdy moim ciałem pod jego dotykiem wstrząsał dreszcz. To nie było zwykłe, podniecające doznanie – miałam wrażenie, że zapadam się w sobie i odradzam z nową siłą. Lubiłam seks i nigdy nie bałam się do tego przyznać, ale nikt nigdy na mnie w ten sposób nie działał, nigdy nie zdarzyło mi się, żeby jakiś facet samym swoim dotykiem doprowadził mnie do tak słodkiego szaleństwa. Czułam się, jakby Rowdy pokazywał mi coś nowego – uczył mnie czegoś, czego nie wiedziałam sama o sobie – i byłam tym nowym doświadczeniem naprawdę oszołomiona. Rowdy odsunął się ode mnie na tyle, że mogliśmy spojrzeć sobie w oczy. Wysunął rękę z moich spodenek i położył ją na moim nagim udzie. Oboje dyszeliśmy ciężko i patrzyliśmy tylko na siebie w milczeniu. Jego oczy lśniły, a po jego ustach błąkał się dziwnie enigmatyczny uśmiech. – Przyjechałam tu dla ciebie – wykrztusiłam piskliwym, drżącym głosem, a on roześmiał się głośno. – Wiem. Czułem to, ale mimo to chciałem, żebyś powiedziała mi to sama. Odepchnęłam go, krzywiąc się, i zeskoczyłam z blatu. Sposób, w jaki moje sterczące brodawki napierały na jego twardą pierś, sprawiał, że wzbierało we mnie znowu pożądanie. – No dobra. Przyjechałam do Denver z twojego powodu – westchnęłam. – Kilka lat temu spotkałam Phila i podczas gdy mnie tatuował, opowiedziałam mu całe swoje życie. Zapytał, skąd jestem, a ja odpowiedziałam mu, że z Loveless w Teksasie. Znał cię, a ja opowiedziałam mu wszystko o sobie. Zanim… odszedł, nagrał to wszystko, ten cały pozorny zbieg okoliczności, ale prawda jest taka, że przyjechałam tu z twojego powodu. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Jimbo, który był zaskakująco spokojny podczas całego incydentu, uznał, że koniec przerwy, i wybrał ten moment, żeby wypaść z mojej sypialni z resztkami mojego pogryzionego i obślinionego buta na obcasie. Westchnęłam, kiedy przyniósł swoje trofeum i złożył je u stóp Rowdy’ego z dumnym szczeknięciem. – Chyba chce się bawić – wymamrotałam smętnie. Rowdy roześmiał się i schylił, żeby podrapać małego potwora między uszami. – Ja też. Nie mogłam oderwać wzroku od wymownego wybrzuszenia między jego udami. Przygryzłam dolną wargę i widziałam, jak na ten widok mruży oczy. Teraz, kiedy odzyskałam nieco rezon, powiedziałam: – Słuchaj, nie miałam pojęcia, że poprosiłeś Poppy, żeby za ciebie wyszła. Pamiętam tylko, jak słodki byłeś, jak dobrze się zawsze dogadywaliśmy i jaka byłam dzięki tobie

szczęśliwa. Uznałam, że warto powrócić do tamtych wspomnień. Zawsze czegoś mi brakowało, nieważne, gdzie akurat byłam i co robiłam… i w jakiś sposób miałam wrażenie, że to „coś”… to ty. Nie byłam jednak do końca tego pewna. – Przestąpiłam z nogi na nogę, nieco zakłopotana pod jego taksującym spojrzeniem, ale postanowiłam pójść na całość. Raz się żyje, uznałam. – Pragnę cię, Rowdy – wyznałam szczerze. – Jesteś cudowny i bardzo utalentowany, ale nie zamierzam dzielić się nikim z moją siostrą. Nigdy, przenigdy. – Zastanowiłam się przelotnie, czy wiedział, że wyszła za mąż zaledwie kilka lat po tym, jak go odrzuciła. Rowdy podniósł wysoko swoje złote brwi i się wyprostował. Wyglądał naprawdę imponująco, rosły i dobrze zbudowany, musiałam to przyznać. – Poppy tutaj nie ma – stwierdził tylko. – Nie o to chodzi – westchnęłam. – Nie wiem, czy zdołam pogodzić się z tym, że poprosiłeś ją o rękę. – Spojrzałam na psiaka, który skakał między nami i właśnie usadowił swój puchaty zadek u moich stóp. – Zawsze mi się wydawało, że to była tylko szczenięca miłość, nic poważnego. Podrapał się palcem wskazującym po jednym z baków, a na jego ustach zatańczył zniewalający uśmiech. Stanowił niebezpieczne połączenie chłopca, którego zapamiętałam z dzieciństwa, i skomplikowanego mężczyzny, którego właśnie zaczynałam poznawać na zupełnie innym poziomie. Ujął mnie pod podbródek i podniósł moją twarz, tak że teraz patrzyliśmy sobie w oczy. – To było… nierzeczywiste, Salem – wyznał. – Kochałem Poppy z wielu powodów, ale nie wiem, czy teraz, patrząc na to wszystko wstecz, któryś z nich ma jakiekolwiek znaczenie. Ale wiem, że kiedy zobaczyłem cię tego dnia, gdy zjawiłaś się pierwszy raz w salonie, poczułem się, jakby ktoś dał mi w twarz, i twój widok nie tylko sprawił, że zrobiło mi się ciasno w spodniach… poczułem się też, jakby coś w mojej piersi pękło. Nie wiem jeszcze, czy to dobrze, czy źle, ale wiem, że to coś cholernie ważnego. Coś mocniejszego, niż to… co kiedykolwiek czułem do twojej siostry. Wydaje mi się, że to wszystko zapowiada coś prostego i dobrego… ale i coś, co będę musiał przetrawić, jeśli mam wiedzieć, na czym stoję. I wiem też, że to wszystko przeraża mnie jak jasna cholera. Cóż, może nie było to najromantyczniejsze oświadczenie, jakie słyszałam z ust faceta – i na pewno nie rozwiało ono moich obaw – ale nie mogłam zaprzeczyć, że z pewnością stanowiło potwierdzenie magnetyzmu i dziwnego przyciągania między nami. Potrzebowałam tylko chwili na ogarnięcie własnego serca i myśli, żeby zapewnić go, że ja też czuję się podobnie. – Muszę się przegryźć z tym, jak się czuję świadoma faktu, że chciałeś spędzić z moją siostrą resztę życia, Rowdy – powiedziałam. – Niczego nie pragnęłam nigdy bardziej, aż do tej pory, niż poukładania sobie tego wszystkiego i pogodzenia się z tym. Zazwyczaj szybko się nudziłam i przeprowadzałam, kiedy zaczynało być trudno albo coś szło nie po mojej myśli. Włącznie z moimi uczuciami. Łatwo jest uciec… znacznie trudniej zostać. Oczy pociemniały mu znowu do barwy kobaltu i cofnął się ode mnie o krok. – Widziałem już raz, jak zostawiasz wszystko i odjeżdżasz, Salem – mruknął niepewnie. – Nie chciałbym znowu tego przeżyć… Westchnęłam i schyliłam się, żeby pogłaskać skamlącego Jimba. Przytuliłam policzek do jego miękkiej sierści i spojrzałam na Rowdy’ego znad jego puchatego łebka. – Nigdzie się nie wybieram. Parsknął tylko i odwrócił się do drzwi. – Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę. – Skinął głową w stronę rysunków, które zostawił na moim kuchennym blacie. – Zerknij na nie, proszę, i daj mi znać, co o tym myślisz. Był już w progu, kiedy zawołałam za nim:

– Rowdy! Obejrzał się na mnie przez ramię i w tym gorącym, błękitnym spojrzeniu zobaczyłam wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam. – Zaczynaliśmy jako przyjaciele… może powinniśmy spróbować do tego wrócić? Daj mi czas, a postaram się przekonać cię, że chciałabym tu zostać… i poukładać sobie w głowie wszystkie te rewelacje o tobie i Poppy, okej? Przyglądał mi się przez długą chwilę w milczeniu; ciszę przerywało tylko dyszenie Jimba i głuche walenie mojego serca. Jeśli powie „nie”… jeżeli powie, że nie ma ochoty na odnowienie starej przyjaźni, jaka nas kiedyś łączyła… nie wiedziałam, co wówczas zrobię. Chciałam, żeby zagościł w moim życiu na nowo, jednak potrzebowałam też chwili, żeby ochłonąć. – Mam mnóstwo przyjaciółek, Salem – odparł. – Nie chcę żadnej z nich rozbierać i zaciągać do łóżka. Nie musimy próbować znowu zostać przyjaciółmi, zawsze nimi byliśmy. To nigdy nie odeszło, to ty odeszłaś. To ty zaczęłaś ten dziwny pościg, więc kiedy już będziesz wiedziała, o co ci, do jasnej cholery, ze mną chodzi, daj mi tylko znać… bo ja już raz dałem się złapać w twoje sidła. Drzwi za nim zamknęły się, a ja zostałam sama, zupełnie nie wiedząc, jak się czuję… ani co o tym wszystkim myśleć. Świetnie sobie sama radziłam, przynajmniej do tej pory. Tak naprawdę to szło mi doskonale i miałam wspaniałe życie, na które sama sobie ciężko zapracowałam. Nie byłam typem kobiety, która aby czuć się spełniona czy kompletna, potrzebuje faceta, ale gapiąc się na zamknięte drzwi i drżąc wciąż jeszcze od tego, co ze mną zrobił, nagle zapragnęłam wybiec za nim i poprosić, żeby został. Mieszał mi nie tylko w sercu, ale i w głowie – przez niego musiałam zmienić poglądy na bardzo wiele spraw. Pocałowałam Jimba w kudłaty łepek i postawiłam go na ziemi, a potem wyrzuciłam zniszczony but do kosza i podeszłam do blatu, na którym Rowdy zostawił swoje prace. Rozłożyłam je na ladzie i gapiłam się na nie w zachwycie. Naprawdę był cholernie uzdolniony. Szkice miały niemal trójwymiarową głębię i musiałam dotknąć jednego z rysunków, żeby się upewnić, że to naprawdę tylko ołówek na papierze. Byłam pewna, że ludzie oszaleją z zachwytu na widok ich nadruków na koszulkach. Cyganka wyglądałaby wspaniale na oldskulowej kurtce… Zaczęłam już układać sobie w głowie plan, co na czym umieszczę, więc dobrą chwilę zajęło, zanim dotarło do mnie, że ta piękna twarz, której się właśnie przyglądam, wygląda znajomo. Podniosłam rysunek i przysunęłam bliżej do oczu, bo Rowdy zdjął mi okulary, więc ledwo co widziałam. Dziewczyna z rysunku miała długie, ciemne włosy. Miała też zabójcze czarne oczy, a ślicznie wykrojone usta uśmiechały się leciutko i tajemniczo. Była cudowna, łagodna i nostalgiczna… i wyglądała kubek w kubek jak ja. Twarz, figura – to byłam ja w przebraniu cygańskiej wróżki z lat czterdziestych. Przełknęłam głośno ślinę i pozwoliłam, żeby rysunek wypadł mi z rąk. Wiedziałam, że Rowdy wciąż jest na mnie wściekły, wciąż żywił do mnie urazę, że porzuciłam go tyle lat temu. Wiedząc, przez co przeszedł w życiu, nie mogłam go za to winić. Nie ufał mi, nie wierzył, że chciałam tu osiąść na dłużej i że on sam stanowił wystarczający powód, żeby mnie tu zatrzymać. Był podejrzliwy i surowy w swoim osądzie, a mimo to nadal widział we mnie kogoś tak pięknego, że samo patrzenie na jego prace sprawiało mi niemal fizyczny ból. Na widok jego rysunków chciało mi się płakać, bo chociaż jego prace były cudowne i czułam się zaszczycona, że mnie tak postrzegał, to jednocześnie nie mogłam się powstrzymać od zastanawiania się, w jaki sposób teraz postrzegał Poppy. Cholera. Ta gra, która początkowo wydawała mi się zwykłą zabawą, zaczynała być

trudniejsza, niż się spodziewałam. Rowdy: Teraz, kiedy role się odwróciły, i to Salem zaczęła mnie unikać, rzucając mi kose spojrzenia i uciekając na mój widok, widziałem, jak wkurzające i frustrujące musiało być dla niej, kiedy sam się tak zachowywałem. Korzystałem z każdej okazji, byle tylko znaleźć się blisko niej, dotknąć jej czy spojrzeć jej w oczy. Teraz to ja traktowałem ją jak ofiarę, a ona patrzyła na mnie, jakby była zwierzyną sparaliżowaną przez światła reflektorów. Wiedziałem, że coś się w końcu musi między nami wydarzyć, tak czy inaczej. Albo wybije sobie z głowy te wszystkie głupoty o Poppy i pójdziemy do łóżka, albo uzna, że to dla niej zbyt wiele i nie tak ma być, i znowu zwieje, tak jak robiła to całe swoje życie. Nie wiedziałem, jakie wyjście bym wolał, bo obydwa miały swoje plusy i minusy. Z jednej strony marzyłem o tym, żeby się z nią kochać, zanurzyć się w niej i robić to z nią na wszelkie najbardziej sprośne i lubieżne sposoby, jakie przyszły mi do głowy, ale nie chciałem, żebyśmy trafili do łóżka, a potem skończę wystawiony do wiatru. Miałem wrażenie, że jeśli kiedykolwiek prześpię się z Salem, będzie to oznaczało koniec mojego skakania z kwiatka na kwiatek. Nie było szans, żebym potem zadowolił się czymś innym, zważywszy na fakt, jak mocno na nią reagowałem po dziesięciu latach rozłąki. Skutek był taki, że podświadomie starałem się ją zapędzić w kozi róg i zmusić do ucieczki przede mną, bo wiedziałem, że i tak, prędzej czy później, właśnie tak się to wszystko skończy. Taka już była – teraz widziałem to jasno jak na dłoni. Próbowałem tylko przyspieszyć nieuchronne, zanim zaangażuję się bardziej; pragnąłem jej tak bardzo, że to prawie bolało. Prawda była jednak taka, że niezależnie od tego, jak bardzo starałem się ją osaczyć, zbliżyć do niej fizycznie, ani razu nie kazała mi się wprost odpieprzyć i spierdalać. Patrzyła tylko na mnie tym swoim wzrokiem zranionej łani, całkiem jakby wiedziała wszystko o wszystkim i miała w zanadrzu jakąś skrytą strategię, opracowaną przeciwko mnie. Było piątkowe popołudnie i pracowałem w Marked, ale mój ostatni klient odwołał sesję, więc miałem kilka wolnych godzin. Dzisiaj to Rule miał dyżur w Santas of Denver, więc wiedziałem, że będzie mnie wyklinał za to, że kręcę mu się pod nosem, ale nie obchodziło mnie to. Gdy wszedłem do nowego salonu, z zaskoczeniem zobaczyłem go za ladą na miejscu Salem. Rozmawiał właśnie przez telefon i gdy klapnąłem na krześle po drugiej stronie, przewrócił tylko oczami. – Oddzwonię, Rome. Rowdy właśnie przyszedł. – Urwał i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Taa, jasne… Boję się jak jasna cholera, ale dam radę. Spojrzałem na niego, podnosząc brew, on także, tę z kolczykiem. – Co jest? – spytał. – Nic – burknąłem. – Tak tylko zajrzałem. Co jest grane? Dlaczego niby masz się „bać jak cholera”? Rule wzruszył tylko ramionami. – Wszystko cały czas się zmienia. Momentami trudno nadążyć. Rome twierdzi, że to kara za to, że tak długo byłem skończonym dupkiem. – A co to ma do rzeczy? Wciąż przez większość czasu jesteś dupkiem – skwitowałem. Rule roześmiał się tylko i opadł na oparcie fotela z rękami założonymi za głową. – Racja. Będziesz ze mną szczery i powiesz mi wprost, dlaczego jesteś tutaj zamiast tam, gdzie powinieneś? – zapytał. – Bo mam niejasne wrażenie, że ma to coś wspólnego z naszą nową śliczną menedżerką salonu.

– Nie chcę ci wciskać kitu. Parsknął i wyjaśnił: – Salem ma spotkanie w firmie zajmującej się nadrukami. Powinna wrócić za jakąś godzinkę. Te projekty, które dla niej przygotowałeś, były zajebiste. Wzruszyłem tylko ramionami. – Nadal czekam, aż przygotujecie mi z Nashem coś dla niej. Machnął ręką i wstał, gdy drzwi do salonu się otworzyły. – Ostatnio mam trochę innych rzeczy na głowie. Wkrótce ci wszystko wyjaśnię, obiecuję. Przywitał się z klientem, a ja ruszyłem po schodach na górę. Zatrzymał mnie w pół drogi, wołając: – Na górze są dziewczyny! Może lepiej daj im jeszcze minutkę albo dwie? Olałem go. Byłem przyzwyczajony do prostolinijnego zachowania Cory i kokieterii Ayden. Shaw była zaś najsłodszą istotą na świecie – i o czymkolwiek plotkowały na górze nasze ślicznotki, na pewno nie było to nic strasznego. A poza tym, może dzięki damskiej burzy mózgów udałoby mi się dowiedzieć, co takiego planuje Salem? Te czarne oczy skrywały stanowczo za dużo tajemnic. Gdy wspiąłem się na szczyt schodów, natychmiast zorientowałem się, że powinienem był posłuchać rady Rule’a. Dziewczyny siedziały zbite w ciasne kółko i wydawały z siebie dziwnie jękliwe odgłosy, całkiem jakby płakały. Głowy miały nachylone ku sobie, zupełnie jakby trwały w uścisku przed wielkim wyjściem, i natychmiast włączył mi się instynkt ochronny. Miałem ochotę skrzywdzić każdego, kto sprawił, że te cudowne i tak dla mnie ważne kobiety płakały… ale zaraz dotarło do mnie, że pewnie po prostu za bardzo wzięły do siebie wiadomość o wyjeździe Ayden. Gdy moje buty zastukały o podłogę, wszystkie podniosły głowy. Spojrzały na mnie trzy pary ślicznych, załzawionych oczu. Uśmiechnąłem się do nich, instynktownie próbując jakoś je pocieszyć. – Nie ma co rozpaczać, Austin to w końcu nie drugi koniec świata – rzuciłem pokrzepiająco. – Jet będzie naszą dziewczynkę regularnie do nas przywoził. Już ja o to zadbam. Widziałem, jak oczy Ayden robią się wielkie jak spodki, podczas gdy Shaw i Cora zwróciły się do niej z nachmurzonymi minami. – Że niby co? – warknęła Shaw, a Cora szybko poszła w jej ślady: – No właśnie co, do kurwy nędzy? Ayden podniosła ręce do góry i łypnęła na mnie ponuro. – Skończony dupek z ciebie, Rowdy, wiesz? Zmarszczyłem czoło i spojrzałem na nie kolejno, zbity z tropu. – To, do jasnej cholery, czemu płaczecie, jeśli nie z powodu jej przeprowadzki? – Przeprowadzki? – Okrzyk Shaw był dość głośny, żeby wszystkie lustra i szyby w salonie zadrżały w ramach; na policzki wystąpił jej silny rumieniec. Cora pacnęła ją w ramię, a Ayden tylko pokręciła ciemną głową. – Zamierzałam wam powiedzieć o wszystkim, gdy już oficjalnie mnie przyjmą na uniwersytet w Austin. Jet i ja po prostu nie możemy spędzać tyle czasu osobno. To jest straszne. Jemu także się to nie podoba i uznaliśmy, że najwyższy czas coś z tym zrobić. Shaw gapiła się na nią bez słowa, a Cora skrzyżowała ramiona na piersi. Patrzyły na nią, a ona oskarżycielsko wpatrywała się we mnie. Przestąpiłem niepewnie z nogi na nogę i podszedłem do nich bliżej. – Skoro nie ryczałyście z powodu wyjazdu Ayd, to co, u licha, mają znaczyć te łzy? Nie podoba mi się to ani trochę i ktoś zbierze za to ładne bęcki.

Shaw oderwała wzrok od przyjaciółek i patrzyła na mnie przez długą chwilę, a potem zamrugała zielonymi oczami… i wybuchła histerycznym śmiechem, odsuwając z twarzy jasne włosy. – Jestem w ciąży. Nie miałam tego w planach, ale Rule jak zwykle robi wszystko na opak i teraz będziemy mieli dziecko. Jasny gwint! Pan megabuntownik zrobił swojej żonie minibuntownika? O rany, naprawdę, świat stanął na głowie! Podszedłem do niej i przytuliłem ją mocno do piersi. – Gratulacje – powiedziałem. – Dziecko takich rodziców na pewno będzie śliczne… ale dlaczego płaczecie z tego powodu? Cora spojrzała na mnie, podnosząc jasną brew. – Łzy radości. To superwiadomość! – Wskazała Shaw i uśmiechnęła się krzywo. – Od razu wiedziałam, że to nie dolegliwości żołądkowe. Shaw przeczesała długie włosy palcami i westchnęła. – Po prostu… nie mogę w to uwierzyć. To znaczy… dopiero co się pobraliśmy i w ogóle! Muszę skończyć szkołę i nawet jeszcze nie myślę o obronie pracy… i zupełnie nie wyobrażam sobie, jak sobie z tym wszystkim poradzę, mając na głowie dziecko! Rule cały czas powtarzał, że pewnie jestem w ciąży, ale ja twierdziłam, że upadł na ten swój durny łeb! – Pokręciła głową i znowu się roześmiała. – Zabezpieczaliśmy się… ale to po prostu cały on: z nim nigdy nic nie wiadomo, wszystko robi na opak. Cora wyciągnęła rękę i ścisnęła pokrzepiająco jej ramię. – Nie martw się, kochana. Masz nas i zawsze możesz na nas polegać. Wszystko będzie świetnie, zobaczysz, a ja zapłacę pierdyliard dolarów, żeby zobaczyć Rule’a jako mamusię. To będzie niesamowite! Skoro jego starszy brat okazał się takim świetnym ojcem, to młodszy Archer także da radę. Ci goście mają w sobie tyle miłości, że nie wiedzą, co z nią robić. Są stworzeni do bycia ojcami. Ayden wyglądała, jakby znowu miała się rozpłakać, i nagle dojmująco dotarło do mnie, że jestem jedynym facetem w pomieszczeniu. – Mogę zostać. Jeśli będę potrzebna, zostanę – powiedziała Ayden łamiącym się szeptem. Ayden i Shaw znowu się rozpłakały i padły sobie w ramiona. – Nie bądź głupia – wymamrotała Shaw, pociągając nosem. – Mnie też wcale się nie podoba, że ty i Jet ty- le czasu spędzacie osobno. Twoje miejsce jest u jego boku. Rany, Shaw miała serce wielkości mojego rodzinnego stanu. Poszukałem pomocy u Cory, ale chociaż była z niej mała twardzielka, w tej chwili także wyglądała, jakby lada chwila miała się znowu rozkleić. – Niech to szlag. Nie chciałem, żeby tak wyszło – bąknąłem. – Wiecie, że zazwyczaj lepiej sobie radzę z dziewczynami… Cora podeszła do mnie, wzięła mnie pod rękę i położyła mi głowę na ramieniu. – W porządku. W końcu by nam powiedziała. To po prostu… za dużo naraz. Ayd i Shaw są ze sobą bardzo zżyte. Trudno będzie im się odnaleźć w nowej sytuacji, kiedy nie będą miały siebie pod ręką na każdym kroku. Szczerze powiedziawszy, powinnyśmy byli się wszyscy tego spodziewać. Miejsce Ayd jest u boku Jeta… a Jet musi być tam, gdzie jego muzyka. Wszystko będzie dobrze. Musi być. – Nie wierzę, że Rule zostanie ojcem – wykrztusiłem. Roześmialiśmy się, a potem Cora podniosła na mnie swoje różnobarwne oczy. – Nie zdziwiłabym się, gdyby to były bliźniaki. Na dźwięk jej słów parsknąłem tak głośno, że Ayd i Shaw obejrzały się na nas,

skrzywione. Cora odsunęła się na bezpieczny dystans, a Ayden podkradła się do mnie i rąbnęła mnie w brzuch. Stęknąłem i unieruchomiłem ją w mocnym uścisku. – Przepraszam, nie chciałem cię wypucować. Pokręciła tylko głową i otoczyła mnie ramionami. – Może i dobrze się stało, że to ty im powiedziałeś. Ja bym pewnie wszystko spieprzyła. – Będziesz tu, gdy Shaw będzie cię potrzebowała – stwierdziłem niezłomnie. Pokiwała wtuloną pod mój podbródek głową. – Zawsze. A tak w ogóle, to co ty tu w ogóle robisz? Nie powinieneś być przypadkiem w Marked? – Ech, wścibska Cora musiała oczywiście zauważyć, że nie powinno mnie tu być. – Klient odwołał ostatnią sesję, więc pomyślałem, że wpadnę i zobaczę, co słychać – wyjaśniłem. Cora parsknęła kpiąco. – Pomyślałeś, że wpadniesz i powkurzasz Salem? Nie wiem, w co wy dwoje pogrywacie, ale zachowujecie się, całkiem jak para bokserów krążących wokół siebie na ringu. Prędzej czy później któreś z was czeka nokaut. Ayden prychnęła i odsunęła się ode mnie. – Ciosem zwanym miłością. Rowdy ją lubi. Jet powiedział mi, że odkąd się pojawiła, nie spojrzał nawet na inną laskę, więc to musi być coś poważnego. Nigdy nie zachowujesz tak długo abstynencji, mój drogi. Warknąłem na nią żartobliwie i cofnąłem się o krok. – Salem i ja znamy się już trochę czasu, to wszystko. Dawniej wiele dla mnie znaczyła, a teraz, gdy znowu się pojawiła w moim życiu, próbujemy rozgryźć, co z tym wszystkim zrobić. To trochę pokręcona historia. – A czy ona wie, że poprzysięgłeś sobie nigdy nie angażować się w poważny związek z powodu jej siostry? – Taak – westchnąłem. – Powiedziałem jej o tym w zeszły weekend i właśnie dlatego mnie unika. Stwierdziła, że nie wie, co o tym myśleć. Myślała, że to było po prostu zwykłe zauroczenie. – Nawet zwykłe zauroczenie może pozostawić rany na sercu i duszy. – W głosie Cory brzmiała nuta goryczy. To było coś, co nas łączyło: bolesna więź, której inni nie rozumieli. Pierwsza miłość Cory złamała jej serce i tylko potwierdziła jej negatywne zdanie na temat wyidealizowanych związków, więc tylko kiwnąłem głową. – Pewnie tak, ale sądzę, że chciałbym przekonać się, czy mogę o tym zapomnieć, co może mnie jeszcze czekać. Salem była moją najlepszą przyjaciółką, kiedy najbardziej potrzebowałem bratniej duszy, a teraz, kiedy nasze drogi znowu się spotkały… chcę od niej czegoś więcej niż przyjaźni. – Poruszałem znacząco brwiami i dziewczyny się roześmiały. – Czegoś związanego ze zdejmowaniem z siebie ubrań. – Podobno przyjaciele są najlepszymi kochankami – powiedziała rozmarzonym głosem Shaw. – Zasługujesz na kogoś, kto uczyni cię szczęśliwym, Rowdy. Zawsze mi się wydawało, że jestem szczęśliwy, ale teraz, gdy stałem tutaj pośród tych wszystkich dobrych kobiet, które kochały trudnych i skomplikowanych mężczyzn… nie byłem już tego taki pewien. Nagle znalazłem się w uścisku ich trzech naraz i aż ścisnęło mnie ze wzruszenia w gardle. To były naprawdę dobre, cudowne dziewczyny, które mocno i bezwarunkowo kochały, i byłem wielkim szczęściarzem, że gościły w moim życiu. – No, no, to naprawdę próba miłości. – W głosie Salem rozbawienie walczyło o lepsze z poirytowaniem. Nad głowami dziewczyn podchwyciłem jej spojrzenie. Stała tam i przyglądała mi się taksującym wzrokiem, i byłem pewien, że próbuje zadecydować, czy widok trzech

pięknych lasek okazujących mi przywiązanie jest zabawny czy może denerwujący. Dziewczyny wypuściły mnie z objęć, a ja podszedłem do Salem. Jej oczy zalśniły czujnie i się cofnęła. Wyciągnąłem rękę i złapałem ją za nadgarstek – jeszcze jeden krok i w ferworze ucieczki przede mną spadłaby ze schodów. Czułem, jak pod delikatną skórą gwałtownie tętni puls. – Szukałem cię. – Zniżyłem głos i upewniłem się, że widzi, jak taksuję ją wzrokiem od stóp do głów. Znowu miała na sobie jeden z tych obcisłych, superseksownych strojów, które tak podkreślały wszystkie jej krągłości. Włosy miała ułożone w starannie wymodelowane pukle, a na twarzy pin-upowy makijaż, który sprawiał, że wyglądała jak rockandrollowe marzenie. Mimo to wolałem ją bez niego i naturalną. – Czyżby? – Jej głos ociekał sarkazmem, gdy obrzuciła spojrzeniem trójkę dziewczyn. Przewróciłem oczami i przyciągnąłem ją do siebie, tak że teraz tylko ona mogła usłyszeć mój głos: – Chciałbym cię poprosić o coś w niedzielę po pracy. Zamrugała, a jej lśniące wargi rozchyliły się w wyrazie niemego protestu. Widziałem w jej oczach niepewność, więc uśmiechnąłem się do niej i uspokoiłem ją: – Spokojnie. To nie ma nic wspólnego z pójściem do łóżka ani rozbieraniem się. Zmarszczyła śliczny nosek i wyszarpnęła rękę z mojego uścisku. – Dobra. Zawsze była uparta i silna. Wiedziałem, że mnie nie zawiedzie i nie okaże strachu w obecności innych dziewczyn. Kiwnąłem z satysfakcją głową. – Ale włóż może na tę okazję coś mniej eleganckiego. Zmarszczyła ciemne brwi i kącik ust drgnął jej w nerwowym tiku. – Dlaczego? – Bo możliwe, że będziemy się musieli trochę pobrudzić. Będę u ciebie koło południa. Weź psa; jego też możemy zabrać. Widziałem, że zżera ją ciekawość, ale nie dałem jej szansy zasypania mnie pytaniami. Chciałem zrobić coś, dzięki czemu przeniesiemy się na chwilę do dawnych czasów – zabrać ją w miejsce, w którym będziemy mogli pozbyć się bagażu i ciężaru wspomnień. Właśnie wpadłem na genialny pomysł. Uśmiechnąłem się znowu do Shaw, wyminąłem Salem i ruszyłem ku schodom. Po drodze celowo otarłem się o nią i poczułem, jak zaczerpuje gwałtownie tchu. – Jeszcze raz gratuluję, Shaw – rzuciłem przez ramię. – To będzie dla ciebie i Rule’a wspaniała przygoda. Remy potrzebuje towarzysza zabaw. Usta Salem rozciągnął olśniewający uśmiech. – Jesteś w ciąży?! – zawołała pod adresem Shaw. Nasza śliczna blondyneczka pokiwała głową. – Czekaliśmy na potwierdzenie lekarza, a Rule chciał najpierw powiedzieć o wszystkim Rome’owi i swoim rodzicom. Salem odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się ochrypłym, głębokim i seksownym śmiechem. – Jestem tu dopiero od niedawna, ale wygląda na to, że ktoś tu ostatnio postawił sobie za cel szybkie zwiększenie populacji Archerów! To cudowna wiadomość, moje gratulacje! Tak oto zostałem osaczony falami estrogenu i nie zdołałem dość szybko umknąć. Rule pochylał się właśnie nad bicepsem jakiegoś osiłka, pracując nad skomplikowanym tatuażem hinduskiego boga. Stałem nad nim, dopóki się na mnie nie obejrzał, jego

bladoniebieskie oczy lśniły mocnym blaskiem. – Co innego, tja-a. – Roześmiał się i skupił z powrotem na misternym obrazku. – Wiesz, musieliśmy się upewnić. Nie mieliśmy tego w planach, a teraz, kiedy jestem już pewien, będę się mógł bardziej skupić na salonie i sklepie. – Nic nie dzieje się bez powodu – stwierdziłem enigmatycznie. Rule przerwał dziaranie, podniósł maszynkę znad upapranego barwnikami ramienia klienta i znowu się na mnie obejrzał. Tym razem jego oczy lśniły lodowatym chłodem, a twarz miał ściągniętą dziwną troską. – A czasami przytrafia się coś, z czym po prostu musimy się pogodzić i uznać to za błogosławieństwo losu. Nie wszystko jest z góry ustalone, Rowdy. Powinieneś już sam o tym doskonale wiedzieć. Gówniane rzeczy się zdarzają. Spójrz tylko na Rome’a i Corę. Na pewno nie mieli tego wszystkiego w planach, ale to się po prostu wydarzyło i wszystko gra. Nie zgadzałem się z nim do końca, ale nie zamierzałem się z nim wykłócać i psuć mu nastroju spowodowanego świadomością, że zostanie ojcem dziecka cudownej dziewczyny. Poza tym wierzyłem mocno, że Rome’a i Corę pchnęło w swoje objęcia coś znacznie większego, niż ktokolwiek z nich zdawał sobie sprawę, tak aby mogli ocalić siebie nawzajem. Mała Remy była po prostu szczęśliwym „skutkiem ubocznym” faktu, że ta dwójka była sobie przeznaczona. – Tak czy inaczej, gratulacje, stary. Podziękował mi kiwnięciem głowy i zostawiłem go, żeby dokończył tatuaż. Zawsze byłem zdania, że żadna rzecz – dobra czy zła – nie dzieje się bez powodu. Musiała istnieć jakaś przyczyna, dla którego straciłem matkę, gdy byłem zbyt młody, żeby sam się o siebie zatroszczyć. Przez długi czas myślałem, że została mi ona odebrana, żebym mógł trafić pod opiekę Ortegów i odnaleźć Poppy, inaczej nigdy bym jej nie poznał. Gdy Poppy odeszła wraz ze wszystkimi moimi marzeniami i nadziejami, sądziłem, że miało to na celu odciągnięcie mnie od gry w piłkę, żeby pchnąć w stronę prawdziwego powołania i Phila. Teraz zaś te wszystkie małe elementy układanki budowały mi drogę do drugiej z sióstr Cruz. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym, dlaczego tak się stało, ale teraz nie byłem już taki pewien, że Salem nie jest powodem, dla którego straciłem tak wcześnie matkę. Salem patrzyła na mnie tak, jakbym upadł na głowę, zaś szczeniak podskakiwał na swojej smyczy jak obłąkany. Muszę przyznać, że z całej naszej wybierającej się do City Parku trójki tylko on cieszył się spacerem w ten piękny, słoneczny dzień. Szalał tak zawzięcie, że musiałem mocno trzymać jego smycz, żeby mi się nie wyrwał. Park znajdował się tuż obok Colfax – był duży, pełen zieleni i turystów, a także mieszkańców, którzy także postanowili skorzystać z prawdziwie letniej pogody w Kolorado. Wybrałem go, bo można było do niego dojść spacerkiem z mieszkania Salem i dawał jej łatwą drogę odwrotu, gdyby coś poszło nie tak albo gdyby uznała, że nie może przejść do porządku dziennego nad faktem, że tyle czasu żyła w przekonaniu, że Poppy stała między nami, nawet jeśli nie miałem pojęcia, gdzie była w tej chwili druga siostra Cruz (i, szczerze powiedziawszy, ani trochę mnie to nie obchodziło). – Park? Że niby gówniarze z nas czy jak? – parsknęła. Posłuchała mojej rady i ubrała się zwyczajnie. Ciemne włosy miała splecione w długie warkocze – czerwone pasemko lśniło jaskrawo na tle kruczej czerni. Wystrzępione dżinsowe spodenki odsłaniały jej długie nogi w kolorze karmelu, przyozdobione tatuażami w żywych kolorach. Całości dopełniały czarne trampki, identyczne jak moje, a także seksowny akcent, który dodawał jej zmysłowości: obcisłą, gładką koszulkę miała związaną nad pępkiem. Odsłaniała ona płaski brzuszek i znikający pod rąbkiem szortów tatuaż – umierałem z ciekawości, żeby go obejrzeć. Wyglądała idealnie, a na twarzy nie miała ani odrobiny makijażu. Żałowałem tylko, że nie mogę zobaczyć jej oczu, skrytych za wielkimi okularami przeciwsłonecznymi, w których, gdy na nią patrzyłem, widziałem tylko własne odbicie.

– To Kolorado. – Wzruszyłem ramionami. – Gdy tylko jest ładna pogoda, spędzamy czas na świeżym powietrzu. Będzie fajnie, obiecuję. Szczeniak wywiesił język i przyglądał nam się, zdezorientowany. Roześmiałem się na jego widok, wyglądał tak zabawnie! – Naprawdę chcesz to robić? – Przerzuciła z jednej ręki do drugiej piłkę futbolową, którą jej podałem na początku naszej przechadzki, a ja uśmiechnąłem się do niej. – Tak – potwierdziłem. – Pamiętam, że kiedyś świetnie podkręcałaś. Byłem pewien, że na dźwięk moich słów przewraca skrytymi za ciemnymi okularami oczami. – Nadal to potrafię. Jak tylko znaleźliśmy względnie puste miejsce, gdzie moglibyśmy swobodnie porzucać i spuścić Jimba ze smyczy, włożyłem okulary i powiedziałem ze śmiechem: – Kiedyś spędzaliśmy mnóstwo czasu, grając w piłkę. Było fajnie. Sądzę, że od czasu do czasu każdemu należy się powrót do miłych wspomnień. Pomyślałem, że może dzięki temu uda się nam chociaż na chwilę wrócić do czasów, kiedy łatwiej nam było przebywać ze sobą. Przez chwilę nic nie mówiła; przygryzła tylko wargę w taki sposób, że miałem ochotę powalić ją na ziemię i sam ją trochę poprzygryzać, a potem przechyliła głowę i zapytała: – Ile czasu minęło, odkąd rzuciłeś futbol? Wzruszyłem ramionami. – Czasami przy okazji grilla porzucamy sobie trochę z chłopakami, ale brat bliźniak Rule’a, który zginął jakiś czas temu, też grał, więc piłka kojarzy im się gorzej niż mnie. Jesteś jedyną dziewczyną, z którą kiedykolwiek grałem. – I rzeczywiście tak było. Była pierwszą dziewczyną, która pokazała mi, jak można fajnie spędzać czas i chociaż byłem jej za to wdzięczny, to teraz zdecydowanie wolałbym go z nią spędzić bez ubrania. Schyliła się, żeby spuścić Jimba ze smyczy, i wydałem głośny jęk na widok jej pośladków opiętych seksownie króciutkimi dżinsami. Byłem pewien, że jeśli trafimy do łóżka, pozbędę się przy niej wszelkich zahamowań. Kiedy odwróciła się i odbiegła kilka metrów dalej, pies skakał i biegał dookoła niej, radośnie merdając ogonem. Gdy ze śmiechem zamachnęła się i rzuciła mi piłkę jak zawodowy futbolista, spróbował wyrwać ją z jej ręki, a potem starał się pochwycić ją w locie. Złapałem ją jedną dłonią – odrobinę zabolała mnie przy tym, jednak dalej byłem w całkiem niezłej formie. Odrzuciłem piłkę znacznie delikatniej, niż gdybym grał z chłopakami, i roześmiałem się, gdy Jimbo zaczął biegać między nami, ujadając jak opętany i starając się złapać ją przy każdym rzucie. To było całkiem jak gra w głupiego Jasia. – Pamiętam, jak powiedziałeś mi, że zamierzasz spróbować swoich sił w drużynie. – Salem stęknęła, bo celowo rzuciłem piłkę nieco zbyt wysoko, żebym mógł sobie popatrzeć jak te wszystkie jej cudowności kołyszą się przy wyskoku, a koszulka podjeżdża, odsłaniając więcej karmelowego brzucha. – Byłeś taki smutny… Musiałem odbiec na bok, kiedy zemściła się równie mocnym rzutem i prawie przewróciłem się o psa, który wpadł mi prosto pod nogi. Gdy się roześmiała na widok mojej skrzywionej miny, celowo włożyłem w następny rzut nieco więcej siły. – Bo wcale tego nie chciałem. Byłem po prostu zbyt wysoki i postawny jak na swój wiek. Wszyscy w kółko mi powtarzali, że powinienem grać. Twój ojciec kazał Poppy mi o tym napomknąć i już za chwilę leciałem z wywieszonym jęzorem zapisać się do młodzików, a parę miesięcy później grałem w drużynie. Nigdy wcześniej nie przyszło mi przez myśl, żeby zostać sportowcem. I chyba to ja byłem najbardziej zaskoczony ze wszystkich, jak dobrze mi w tym szło.

Rzuciła we mnie piłką i trafiła mnie w brzuch. Stęknąłem i schyliłem się, żeby pogłaskać leżącego u moich stóp psa. – Byłeś najlepszy. – W jej głosie pobrzmiewała jakaś dziwna tęsknota. – Wszyscy tak mówili. Odrzuciłem bez entuzjazmu piłkę. – Może i tak, ale bycie dobrym w czymś, czego nie lubisz, sprawia, że staje się to przykrym obowiązkiem, nie zabawą. Nie mówiąc już o tym, że to wcale nie pomogło mi w zdobyciu tego, czego pragnąłem. – Mojej siostry. Nie chciałem jej okłamywać, więc kiwnąłem tylko głową. – Chyba nie miałem wówczas zielonego pojęcia, w co się w ogóle pakuję. Westchnęła. – Ja też. Wiedziałam tylko, że muszę wyjechać, uciec od mojego ojca, ale potem… właściwie to nie miałam żadnych sprecyzowanych planów. Gość, z którym wyjechałam z Loveless, zostawił mnie już w Phoenix. Zabrał mi całą kasę i telefon komórkowy. Skończyło się tak, że zostałam niemal bezdomna i bez grosza przy duszy. Zakląłem pod nosem na dźwięk jej słów i zatoczyłem się jak pijany, gdy podkręcona mocą jej gniewu piłka uderzyła z plaśnięciem w moją dłoń. Salem podjęła tymczasem: – Dostałam pracę jako kelnerka i spałam na kanapie u laski, którą poznałam w restauracji, dopóki jej durny facet nie spróbował się do mnie dobierać i go na tym nie przyłapała. Oczywiście, zwaliła całą winę na mnie i wywaliła mnie na zbity pysk, więc musiałam znowu zaczynać wszystko od nowa. Przyjęłam pracę w klubie ze striptizem, bo to była jedyna robota, jaką mogłam dostać od ręki. Upuściłem piłkę i zagapiłem się na nią, zaskoczony, a ona uśmiechnęła się do mnie smutno. – Czasem musisz zrobić wszystko, dosłownie wszystko, byle tylko przetrwać, Rowdy. Nie jestem z tego dumna, ale tańczyłam na rurze przez jakieś pół roku. To właśnie tam poznałam faceta, który prowadził w Reno klub z burleską. Zaproponował mi zdecydowanie lepiej płatną robotę, w której mogłam pracować mniej rozebrana, więc nawet się nie zastanawiałam. Powiedział, że z takim wyglądem zrobię furorę, i miał rację. – Pokręciła smutno głową. Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc odrzuciłem po prostu piłkę. Salem musiała podskoczyć, żeby ją złapać, bo wytrącony z równowagi jej opowieścią, cisnąłem ją zbyt wysoko. – Pracowałam w Reno niecały miesiąc, kiedy dostałam zaproszenie do sesji w magazynie o starych autach – wyznała. – Zgodziłam się, a potem posypały się kolejne propozycje: sesji zdjęciowych do czasopism o tatuażach, udziału w targach, konwentach i zdjęć na strony internetowe z ciuchami retro. Wystarczyło, że ładnie wyglądałam, i płacili mi za to naprawdę nieźle, a poza tym nie musiałam się rozbierać… no, w każdym razie przez większość czasu. To było fajne doświadczenie. Podróżowałam, poznawałam świetnych ludzi, jednak to mi nie wystarczało. Uroda nie trwa wiecznie, a ja chciałam czegoś, z czego mogłabym być dumna, czegoś, co mogłabym firmować własnym nazwiskiem. – Nie odrzuciła mi piłki; zamiast tego przycisnęła ją do piersi i zsunęła okulary na czubek głowy. – To właśnie dlatego zajęłam się projektowaniem ciuchów. Dlatego wzięłam fuchę w salonie tatuażu w Vegas. Chciałam… zostawić po sobie jakiś ślad. – Równie dobrze możesz to robić tutaj, a pewnie i więcej – powiedziałem tak cicho, że nie wiem, czy w ogóle mnie usłyszała. Niespodziewanie rzuciła mi mocno piłkę i złapałem ją ze stęknięciem… a już za chwilę wylądowałem na ziemi, gdy staranowała mnie swoim drobnym ciałem i powaliła na ziemię.

Usiadła na mnie okrakiem i położyła mi dłonie na piersi, a potem spojrzała w moje zaskoczone oczy i zdjęła mi okulary. – Chcę tego – oznajmiła twardo. – Chcę zostawić po sobie jakiś ślad. Chcę to zrobić dla Phila i dlatego, że uważam, że byłby z was dumny. – Pochyliła się nade mną jeszcze niżej… i wątpię, żeby zdołała przeoczyć twarde wybrzuszenie, które wbijało jej się w podbrzusze. Gdyby nie piłka, którą trzymałem w dłoniach, praktycznie by na mnie leżała. – I chcę odcisnąć piętno na tobie, Rowdy. Odłożyłem piłkę, żeby móc okręcić sobie jeden z jej warkoczy dookoła pięści i przyciągnąć ją do siebie. – Zrobiłaś to już dawno temu, Salem. Pokręciła głową i znowu przygryzła wargę. Sprawiała mi tym niewypowiedziane katusze. Z taką miną w ułamku sekundy zmieniała się z piekielnie seksownej w łagodną, bezbronną i słodką. – Nie bliznę, nie ranę… ale piętno, znak. Coś dobrego – szepnęła. – Chciałabym, żeby związane ze mną wspomnienia były dla ciebie równie miłe jak moje związane z tobą. Przyciągnąłem ją do siebie tak blisko, że gdybym chciał, mógłbym zanurzyć zęby w jej dolnej wardze, w tym miękkim miejscu, które tak lubiła przygryzać. Jęknęła i poczułem, jak jej palce wpijają mi się przez koszulkę w naprężone mięśnie. – Spędź ze mną weekend, Salem – poprosiłem cicho. Jej czarne oczy jeszcze pociemniały – o ile w ogóle było to możliwe. Tym razem nie było w nich wahania. Nie było szans, żeby rozdzieliła nas Poppy, bo teraz nie było między nami nic oprócz pożądania i niezaspokojonego pragnienia. – Dobrze – wyszeptała zachrypniętym głosem, jednak dla mnie jej słowa brzmiały jak najsłodsza muzyka. Musiałem jej to powiedzieć, nie mogłem się powstrzymać: – A tak przy okazji, ładny nokaut. Roześmiała się, złożyła na moich ustach delikatny pocałunek i wstała. – Czekałam na to przez całe lata. To dobrze, uznałem, bo już się nie mogłem doczekać, kiedy jej się odwdzięczę, i wolałem nie myśleć o tym, co się ze mną stanie, kiedy to wszystko przestanie nosić znamiona zabawy, kiedy przestanę być jej nową przygodą i uzna, że czas ruszyć w dalszą drogę. Zjawiła się tutaj z konkretnego powodu – którym byłem ja – i nie miałem skrupułów przed wykorzystaniem tego faktu, póki jeszcze tu była. Zostawiła na mojej duszy już zbyt wiele śladów i nie wiedziałem, czy zniosę kolejne… zwłaszcza jeśli miały to być ślady jej paznokci na moich plecach po tym, co zamierzałem z nią zrobić w łóżku. Miałem szczęście, że przyjechała tu z mojego powodu, wiedziałem jednak, że dobra passa rzadko trwała dla mnie długo, jeśli chodziło o sprawy sercowe. Salem: Gdy Rowdy wymógł na mnie obietnicę spędzenia wspólnie weekendu, sądziłam, że nasza wizyta w parku skończy się i zabierze mnie do najbliższego miejsca, w którym będzie mógł mnie rzucić na ziemię i rozebrać. Tak jak zawsze, on wszystko jednak utrudniał i po bardzo niestosownej dla szczeniaków czy spacerowiczów sesji na trawie, od której zarumieniłam się i byłam cała zdyszana, wstał i uśmiechnął się do mnie. – To nie jest zbyt dobre miejsce ani czas na to, Salem – powiedział tylko. Gapiłam się tylko na niego, a w głowie kręciło mi się od pożądania. Rowdy zabrał mi

piłkę tenisową, którą wzięłam z myślą o Jimbie, najwyraźniej uznał, że pies będzie lepszym partnerem do zabawy niż ja. Przyglądałam im się przez chwilę w milczeniu, głównie dlatego, że w pewnym momencie zrobiło się naprawdę gorąco i Rowdy zdjął koszulkę, co oznaczało, że nie mogłabym odwrócić wzroku, nawet gdybym chciała. Podciągnęłam kolana pod brodę i oparłam na nich podbródek, żeby napawać się widokiem. Nie było w nim już ani śladu małego chłopca, którego tak dobrze znałam. Cały składał się z muskułów ukrytych pod pokrytą żywymi barwami skórą. Przegrzebałam w poszukiwaniu informacji o nim dość przepastnych zasobów Internetu, żeby wiedzieć, że gdy grał w futbol, był znacznie potężniejszy, szerszy w barach i przypakowany, ale teraz, kiedy nieco zeszczuplał, wyglądał bardziej jak model z reklamy bielizny niż atleta. Wszystkie te mięśnie grające pod jego skórą pokrywały wzory i rysunki, przy których moje tatuaże wyglądały jak koślawe bohomazy. Oprócz tej niesamowitej kotwicy, która lśniła pod seksowną warstewką potu na jego szyi, na piersi miał wytatuowany wielki statek piracki. Otaczał go rozszalały sztorm i morskie fale w tym samym odcieniu błękitu, co jego błyszczące oczy. Nad okrętem powiewała wystrzępiona flaga ze słowami „Prowadź mnie do domu”. Na ten widok serce ścisnęło mi się z bólu. Pod statkiem natomiast czaił się wielki potwór morski z mnóstwem macek i złowrogim wzrokiem, przymierzający się do zatopienia łajby. To była cała historia jego życia przedstawiona na jego ciele w naprawdę piękny i spektakularny sposób. Na boku miał wypisane wielkimi literami w poprzek żeber imię „Gloria” – i gdybym nie wiedziała, że tak nazywała się jego matka, byłabym zazdrosna jak cholera. Każdą literę podtrzymywał mały, uroczy cherubinek. Na plecach za to miał wytatuowaną uroczą pin-upową laskę – od ramienia aż do pasa jego nisko opuszczonych dżinsów. Była w stroju piratki i mogłabym przysiąc, że za każdym razem, gdy śliniłam się na widok jego mięśni, które naprężały się przy rzucie piłką, śniada ślicznotka uśmiechała się do mnie pod nosem. Oba ramiona także pokrywały mu tatuaże. Jedno – obrazki podobne do moich: tradycyjne, oldschoolowe marynarskie prace. Drugie… na jego widok pomyślałam, że to najpiękniejszy tatuaż, jaki do tej pory oglądałam. Wokół bicepsa aż do łokcia pyszniły się Lilie wodne Moneta – tatuaż wyglądał, tak jakby ktoś wyjął słynne dzieło sztuki z ram i owinął je wokół jego ręki – a od łokcia do nadgarstka ciągnęła się wierna jak fotografia reprodukcja Gwiaździstej nocy van Gogha. Jego tatuaże były naprawdę piękne. Wydawało się, że powinny wyglądać dziwnie nie na miejscu na skórze takiego wielkiego rockandrollowego typa, który na dodatek kiedyś grał w futbol. Przeciwnie, na ciele Rowdy’ego dzieła sztuki wyglądały nie tylko na swoim miejscu, ale czyniły go także jeszcze cudowniejszym i bardziej interesującym. Kiedy wrócił do mnie, trzymał na rękach mojego wymęczonego, ale i bardzo szczęśliwego szczeniaka. I nie był sam. Za nim dreptało wpatrzonych w niego jak w obrazek trzech nastolatków. Rowdy podał mi Jimba i zsunął swoje Ray-Bany na czubek głowy. – Chcą ze mną chwilę pograć – wyjaśnił. – Czy nie miałabyś nic przeciwko temu, żebyśmy machnęli szybki meczyk? Pokręciłam głową. Dałabym sobie rękę uciąć, że gówniarze tak naprawdę chcieli wykorzystać Rowdy’ego do zrobienia wrażenia na grupce nastolatek, które zebrały się w pobliżu. – Nie – odparłam. – Co powiesz na to, żebym ja w tym czasie, gdy będziesz się tu grzecznie bawił, skoczyła do domu i przygotowała jakiś szybki lunch? Jestem głodna, a Jimbo wygląda, jakby przydała mu się mała drzemka. Jedna z jasnych brwi Rowdy’ego powędrowała do góry, a kącik jego ust podniósł się w zawadiackim uśmiechu. – Grzecznie się bawił? Pomachałam czekającym dziewczynom i opuściłam okulary, żeby spojrzeć na niego znad

ich krawędzi. – No wiesz, wytarzał się w błocie, spocił jak mała świnka i tak dalej. Powspominaj dni swojej minionej chwały. – Wstałam i postawiłam mojego słaniającego się na nogach psa na ziemi, żeby przypiąć mu smycz. Rowdy sięgnął do mnie i pociągnął mnie za warkocz. – Coś mi mówi, że dni chwały dopiero nadchodzą. Niech go szlag. Jego słowa sprawiły, że serce prawie podeszło mi do gardła i uniemożliwiło oddychanie. – Do zobaczenia wkrótce. Gdy się odwrócił, usłyszałam, jak chłopcy zaczynają przekrzykiwać się i pohukiwać, podekscytowani, a dziewczęta wydają z siebie zbiorowe westchnienie. Nie miałam do nich o to żalu. Obserwowanie, jak Rowdy się porusza na wpół rozebrany, było widowiskiem, które żal było przeoczyć. Wróciłam do mieszkania i nalałam psu wody do miski, a potem uznałam, że wezmę szybki prysznic, bo cała byłam wysmarowana filtrem przeciwsłonecznym i do ciała poprzyklejały mi się źdźbła trawy. Po prysznicu włożyłam sukienkę z dopasowaną górą i rozkloszowaną spódnicą i z mokrymi włosami, boso zabrałam się do szykowania lunchu. Tak bardzo przywykłam do tego, że zawsze jestem uczesana i umalowana, że dopiero zaczynałam się przyzwyczajać do chodzenia po domu w swobodniejszym stroju i bez makijażu. Mój wystudiowany wygląd był zbroją, którą nosiłam, żeby pokazać światu – a także w pewien sposób mojemu ojcu – że mogę wyglądać, jak zechcę, zachowywać się, jak mi się żywnie podoba, i wciąż być piękną, odnoszącą sukcesy osobą, tylko dzięki samej sobie. Dziwnie się czułam ze świadomością, że Rowdy woli moją niewystylizowaną, luźniejszą wersję, ale nie miałam nic przeciwko temu. Uzyskiwanie nienagannego wyglądu zabierało mi mnóstwo czasu i momentami zwyczajnie mi się odechciewało ślęczenia nad całą tą stylizacją. Tak naprawdę nikomu wcześniej nie zwierzałam się z tego, co robiłam po opuszczeniu Loveless. Życie dało mi porządnie w kość i dokonałam kilku wyborów, z których nie byłam zbyt dumna, ale koniec końców poradziłam sobie sama, i to było coś, czego nie zamierzałam pozwolić sobie odebrać. Nigdy nie musiałam wracać i prosić moich rodziców o nic i sam ten fakt wystarczał, żeby przyćmić wstyd i żal związane z niektórymi podjętymi przeze mnie pochopnie decyzjami. Przecierałam sobie szlaki samodzielnie w chwilach, kiedy znacznie łatwiej byłoby się poddać, i robiłam to po swojemu, na własnych zasadach. W pewnym punkcie mojego życia zdecydowałam, że dobrze mi się żyje samej, nawet jeśli miało to oznaczać, że nigdzie nie zagrzeję miejsca na dłużej. I to właśnie był jeden z powodów, dla których czułam się teraz nieco niezręcznie, gdy w grę wchodził Rowdy. Nigdy nie zawahałam się sięgnąć po to, czego chciałam, nie kryłam własnych intencji. Jednak on… był nierozerwalnie związany z moją przeszłością. Teraz wiedziałam, że zależało mu bardzo na kimś, kogo kochałam bezwarunkowo – i już to tak wszystko komplikowało, że na myśl o tym serce ściskało mi się z bólu. Nawet jeśli Poppy nie odwzajemniała jego uczuć, nie podobała mi się sama myśl o tym, że miałabym być substytutem mojej siostry, która okazała się dla niego nieosiągalna. Miałam zbyt wiele do ofiarowania, żeby stać się czyimś zastępstwem. Tym razem miałam niejasne wrażenie, że osiągnięcie tego, czego pragnę, będzie się wiązało z poważnymi konsekwencjami. Szperałam właśnie w lodówce w poszukiwaniu czegoś na lunch z dość marnym skutkiem. Nie gotowałam zbyt często, a że mieszkałam tuż przy jednej z głównych ulic Denver, rzadko zdarzało mi się pichcić. Uznałam, że kanapki z masłem orzechowym i dżemem i chipsy ziemniaczane muszą wystarczyć. Rowdy także nie powinien narzekać, zważywszy na fakt, że cały dzień spędziliśmy, wspominając czasy młodości. Kładłam właśnie kanapki na talerzu, kiedy

rozległo się głośne pukanie do drzwi, na dźwięk którego Jimbo zerwał się ze swojego posłania i zaczął głośno ujadać. Otworzyłam drzwi, zlizując resztki masła orzechowego z noża. Za nimi stał Rowdy, wciąż bez koszulki, a do tego jeszcze bardziej rozczochrany i spocony, niż kiedy go zostawiłam w parku. Koszulka zwisała mu z tylnej kieszeni dżinsów, a pokryte tatuażami ciało lśniło całkiem jak pokryte świeżą warstwą farby. Jego jasne włosy sterczały na wszystkie strony, a oczy w kolorze morskiej toni pałały gorącym blaskiem. Opuściłam dłoń, w której trzymałam nóż, i przez chwilę patrzyliśmy tylko na siebie w milczeniu, podczas gdy on omiatał wzrokiem kosmyki mokrych włosów okalające moją zaskoczoną twarz i moje bose stopy. Postąpił o krok, zmuszając mnie do cofnięcia się do środka. – I co? Wygrałeś? – spytałam drżącym, nerwowym głosem, chociaż wcale nie czułam się niepewnie, raczej brakowało mi tchu i kręciło mi się w głowie od palącego pożądania. – Och, na pewno jestem bliski wygranej. – Jego usta rozciągnął seksowny uśmiech. – Masz coś pod tą kusą sukieneczką? Po tym śmiałym pytaniu wyłuskał nóż z moich zdrętwiałych palców i cisnął go bez namysłu w stronę kuchni. Wylądował ze szczękiem w zlewie, ale nawet ten dźwięk nie był dość głośny, żeby zagłuszyć łomotanie serca, walącego jak młotem. Pochylił się nade mną i wiedziałam już, że wcale nie ma ochoty na kanapki… tylko na mnie. – Może sam się przekonasz? – Ja też umiałam grać w tę gierkę. W końcu do gry potrzeba było dwojga. Wymruczał coś chrapliwie i zamknął drzwi kopniakiem, a potem zaczął iść w moją stronę. Zatrzymał się, dopiero kiedy staliśmy praktycznie nos w nos. Pachniał wiatrem i trawą z parku. Jego mięśnie były naprężone i rysowały się wyraźnie pod lśniącą skórą, a gdy poczułam na podbrzuszu jego twardy wzwód, napierający na materiał dżinsów, wszelkie wspomnienia o tym, że to nadal ten sam chłopiec z sąsiedztwa, którego tak dobrze znałam, prysły jak bańka mydlana. Jego oczy były gorętsze niż letnie niebo, a kiedy wsunął dłoń pod moje nadal wilgotne włosy na karku, pomyślałam, że to dla mnie zbyt wiele i za chwilę rozpłynę się u jego stóp w kałużę tęsknoty i pożądania. Nie powiedział nic więcej – po prostu zaczął iść w stronę mojego pokoju, zmuszając mnie do cofania się z każdym jego krokiem. Z sypialni dobiegały łagodne, melodyjne dźwięki Old Crow Medicine Show, prowadząc go we właściwą stronę. – Cuchnę – oznajmił ochrypłym głosem, który sprawił, że ciarki przeszły mi po plecach, gdy przekroczyliśmy próg pogrążonej w półmroku sypialni. Moje łóżko było niepościelone, a na podłodze leżała porozrzucana połowa mojej szafy, jednak nie zatrzymało go to, ani na moment, dopóki nie dotknęłam kolanami łóżka. Zamknęłam w dłoniach jego wytatuowane nadgarstki i spojrzałam mu w oczy, a gdy oblizałam dolną wargę, jęknął: – Chyba mi się to podoba. – Cholera… – wykrztusiłam, a potem jego usta opadły na moje i wszystko przestało się liczyć. Był tylko on i to, jak czułam się pod jego dotykiem i jego pocałunkami; zdawały się sprawiać, że niepokój i nerwowość, które wiecznie mnie prześladowały, odeszły w zapomnienie. Całował mnie mocno, długo. Całował mnie do utraty tchu, a potem odrywał usta od moich warg i atakował je ze zdwojoną mocą. Całował cudownie, tak wspaniale, że nie zauważyłam, kiedy jego ręce dotarły do rąbka mojej sukienki i zaczęły ją powoli, centymetr po centymetrze, podnosić do góry. Jego język owinął się wokół mojego, zęby przygryzły jego koniuszek i jęknęłam głośno, gdy zamknął dłonie na moich nagich pośladkach. Chyba podświadomie spodziewałam się, że to wszystko właśnie tak się skończy – wkładanie

czegokolwiek pod sukienkę wydawało się próżnym trudem, skoro wiedziałam, że w pewnym momencie pozwolę mu ją z siebie zedrzeć… – Jesteś taka cudowna. – W jego głosie słychać było pożądanie i uznanie, a gdy jego naga pierś dotknęła mojej, zaczął oddychać zauważalnie szybciej. Zdjął jedną dłoń z mojego pośladka i przejechał nią w górę kręgosłupa, żeby rozpiąć suwak ukryty wśród sutych falbanek. Odsunęłam włosy z pleców i między jednym westchnieniem a drugim stałam już przed nim naga, jak mnie pan Bóg stworzył, a on napawał oczy widokiem mojego ciała. Zaklął znowu pod nosem i dotknął palcem jednego z małych kolczyków migoczących w moich brodawkach – srebrnych kółeczek, zwieńczonych czerwonymi klejnocikami, takimi samymi jak ten w mojej górnej wardze. Puścił mój drugi pośladek i kciukiem przejechał po wielkim lotosie, który miałam wytatuowany na biodrze, i morzu pąków kwitnącej wiśni, które zdobiły mój drugi bok. Oba tatuaże były bardzo misterne i mieniły się żywymi kolorami na mojej ciemnej skórze. – Piękno wbrew przeciwnościom losu i kruchości życia – wymamrotał zduszonym głosem, a potem pochylił się i złożył pocałunek na moim obojczyku. – To chyba jedna z korzyści przebywania nago z tatuażystą – bąknęłam półżartem. – Nie wymaga wyjaśnień i niepotrzebnego tłumaczenia. Roześmiał się i poczułam to aż w kręgosłupie, bo podtrzymywał mnie właśnie za plecy jedną ręką i wykorzystywał naszą pozycję, żeby okrążyć językiem jeden z moich sutków. Byłam pewna, że jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak niesamowicie. Brodawki moich sutków naprężyły się i stwardniały pod jego dotykiem, a gdy przygryzł jedno z metalowych kółeczek i wessał je w usta, poczułam, jak opada, ciepłe od jego warg, na moją podrażnioną skórę. Miałam wrażenie, że lada chwila umrę od nadmiaru emocji. Wbijałam kurczowo palce w jego ramiona, żeby nie zatracić się bez reszty w rozkoszy, kiedy przysunął się bliżej i straciłam równowagę. Runęłam bezwładnie na łóżko, lekko odbijając się od materaca. Rowdy nachylał się nade mną, a uśmiech rozciągający jego wargi był nikczemny i psotny. Pocałował mnie w mostek, we wrażliwe miejsce między piersiami, a potem przesunął językiem w dół, pozostawiając na moim brzuchu wilgotny ślad; gdy dotarł do pępka, zanurzył go w niego i szybko obsypał deszczem pocałunków każdy z moich tatuaży, otaczających najbardziej odsłoniętą i najwrażliwszą część mojego ciała, ku której z pewnością dążył. – Rowdy… – To było po części pytanie, po części rozkaz, bo byłam na niego bardziej niż gotowa. Czułam się, jakbym czekała na to wszystko od nieskończenie dawna, na to, aż mnie dotknie, na to, aż będzie mnie całował przez całą wieczność, chociaż tak naprawdę było to zaledwie kilka tygodni. Wypuścił głośno powietrze, sprawiając, że wilgotne miejsce między moimi udami zadrżało z pożądania, i poczułam, jak Rowdy śmieje się w miękką skórę mojego brzucha. – Słyszałem, jak wypowiadasz moje imię na wiele sposobów, Salem – mruknął. – Muszę jednak przyznać, że to, jak wypowiadasz je w łóżku na chwilę przed tym, gdy zamierzam cię pożreć, to jak dotąd mój faworyt. Chciałam mu powiedzieć, żeby poszedł do diabła, ale straciłam zdolność do logicznego myślenia i do mówienia, bo chwilę później bez ostrzeżenia uklęknął przy skraju łóżka i przyciągnął mnie bliżej siebie. To było dla mnie zbyt wiele. To było zbyt intymne doznanie. Zbyt inwazyjne i intensywne. To była też najlepsza rzecz, jaka mi się kiedykolwiek przytrafiła. Ten facet był naprawdę niesamowity w tym, co wyczyniał samym tylko językiem. Przejechał nim między moimi wilgotnymi wargami – od samego spojenia łonowego aż do miejsca, w którym się łączyły. Zarzucił sobie moje nogi na ramiona i zamknął moje pośladki w

mocnym uścisku, jednocześnie badając każdy centymetr mojej drżącej kobiecości ustami. Wiłam się pod nim na łóżku, niemal przytłoczona ogromem przyjemności, gdy lekko przygryzł zębami moją łechtaczkę. Poczułam tę pieszczotę każdym nerwem mojego ciała i z rozkoszy aż zaparło mi dech w piersi. Zanurzyłam dłonie w jego włosy i chyba w tej chwili zapomnienia szarpnęłam za nie nieco zbyt mocno, bo syknął, i to syknięcie poczułam dojmująco każdym zakończeniem nerwowym wilgotnej skóry między udami. Wymamrotał zachrypniętym, ociekającym seksem głosem coś, czego nie mogłam zrozumieć. Ujął znowu wargami ten nabrzmiały pączek pożądania między śliskimi fałdkami mojej wrażliwej skóry i przeniósł między moje nogi jedną z dłoni, a potem zastąpił język zręcznymi palcami. Podwójna stymulacja – zręczne, mocne ruchy jego palców w połączeniu ze ssaniem i przygryzaniem mojego najczulszego punktu – to było dla mnie zbyt wiele. Nie było szans, nic nie mogło powstrzymać zbliżającej się nieuchronnie fali orgazmu. Zamiast jednak obmyć mnie stopniowo, powoli, spełnienie opadło na mnie jak grom z jasnego nieba, zalewając rozkoszą i ulgą. Moja reakcja sprawiła, że znowu się zaśmiał, powodując, że moje nabrzmiałe, wrażliwe ciało, którego nie przestawał pieścić, wezbrało kolejną falą rozkoszy. Nigdy wcześniej nie przeżyłam orgazmu, który byłby jednocześnie bolesny, jednak ten ból był tak słodki, tak cudowny, że wypełnił każdą komórkę mojego ciała, całą mnie, wstrząsając gwałtownym dreszczem; gdy otworzyłam oczy, przez chwilę nie wiedziałam, kim jestem, gdzie jestem i z kim. Wciąż trzymałam go za włosy, więc pociągnęłam za nie lekko, żeby przyciągnąć go do siebie. Pozwolił, żeby moje nogi zsunęły się bezwładnie z jego ramion, i wczołgał się na łóżko, tak że pochylał się teraz nad moim ciałem. Ujął moją twarz w dłonie i uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo. Wyglądał na stanowczo zbyt zadowolonego z siebie. – Och, Salem… – Wydał z siebie głębokie westchnienie i ucałował mnie w czoło. – Sprawiasz, że cieszę się, że oboje jesteśmy dorośli. To był właśnie cały on – ten sam słodki i chętny do flirtowania Rowdy, którego zazwyczaj rezerwował dla wszystkich lasek oprócz mnie. Wiedziałam aż za dobrze, co to znaczy. To był jego sposób na utrzymanie wszystkiego na beztroskim, niezobowiązującym poziomie. Sposób na zachowanie dystansu. Chociaż byłam bezkonkurencyjnie przedmiotem jego uwagi, pogrywał ze mną, ale wiedziałam też, że łączy nas coś więcej, jakaś szczególna więź. Nie miałam złudzeń co do tego, że coś między nami się dzieje – coś noszącego znamiona przeszłości i przyszłości, połączone w jedną wielką kulę emocji i doświadczenia. Pogłaskałam go po policzku i przesunęłam palcami po jego bakach, a potem powiodłam kciukiem po jego wilgotnej dolnej wardze. Zsunęłam dłonie na jego szerokie ramiona i rysujące się pod wytatuowaną skórą mięśnie na piersi. Przejechałam palcem na wytatuowanych na niej słowach i spojrzałam mu głęboko w oczy. – Dorosły Rowdy ma mnóstwo fajnych zabawek, które lubię, ale ja wciąż pamiętam tego małego Rowdy’ego, który był moim sąsiadem. Widziałam, że zastanawia się przez chwilę nad moimi słowami, ale właśnie zajęłam się rozpinaniem mu paska i ściąganiem spodni, więc jeśli nawet przygotował sobie jakąś odpowiedź, to zatraciła się ona w moich próbach rozebrania go do naga. Miał na sobie czarne bokserki i poświęciłam chwilę na podziwianie, jak wspaniale wygląda na wpół rozebrany, z nabrzmiałą główką penisa wyzierającą spod gumki jego majtek. Cóż, wyglądało na to, że nie tylko ja skrywałam pod ubraniami niespodzianki. Ściągnęłam mu bokserki i spodnie do kolan i zmusiłam, żeby przekręcił się na plecy. Zrobił to bardziej niż ochoczo i założył sobie ręce za głowę; jego wzwiedziony penis wyprężył się w stronę sufitu, podczas gdy ja przez chwilę napawałam się

widokiem tego, co miał mi do zaoferowania. Uniosłam wysoko brwi na widok niecodziennego piercingu, którym był przyozdobiony jego kutas. – Magiczny krzyż? – Miałam z modyfikacjami ciała kontakt od dość dawna i widziałam mnóstwo kolczyków w penisach, jednak musiałam przyznać, że coś takiego oglądałam pierwszy raz w życiu. Byłam w równej mierze zaintrygowana, co podniecona jego niecodzienną ozdóbką. Nabrzmiała główka jego fiuta była przekłuta na modłę apadravyę – przechodziła przez nią sztanga z kuleczkami umieszczonymi na jej szczycie i u jej nasady, zaś nieco niżej, w poprzek, sterczały dwie inne kuleczki przekłucia zwanego ampallang. Całość tworzyła razem swego rodzaju krzyż. Miałam więc przed oczami cztery małe, lśniące kuleczki, zdobiące jego imponującą erekcję – magiczny krzyż, który mógł uczynić stosunek z nim prawdziwie magicznym. – Jedna z moich najbliższych przyjaciółek zajmuje się piercingiem – wyjaśnił. – Rzadko zdarza się ufać komuś na tyle, żeby pozwolić mu się zbliżyć do swoich klejnotów z ostrymi i kłującymi przedmiotami. Zatoczyłam między kuleczkami kciukiem małe kółeczko i przyglądałam się, jak pod moim dotykiem oczy zachodzą mu mgłą. Mięśnie brzucha stwardniały mu, a uda, na których siedziałam, naprężyły się i rozluźniły, gdy musnęłam kolejno palcem każdą ze srebrnych główek kolczyków. Nago wyglądał cudownie. Oboje wyglądaliśmy nago wspaniale. Podobało mi się, jak wszystkie jego tatuaże zlewają się razem z moimi w jedno wielkie imponujące malowidło. Dosiadłam go mocniej i objęłam jego penisa dłonią. Nie mogłam ukrywać, że podoba mi się, jak niepokryte tatuażami części jego ciała kontrastują z barwnymi obrazkami. Ja byłam ciemna i miałam lśniącą skórę, on jasne włosy, a od jego ciała bił blask. Ścisnęłam dłonią podstawę jego kutasa, a drugą ręką przesunęłam po naprężonych mięśniach jego brzucha. Nigdy nie widziałam nikogo równie pięknego jak Rowdy St. James – i chciałam się napawać każdą chwilą, w której mogłam go dotykać. Puściłam jego męskość i wsunęłam dłoń między jego uda, pocierając nią skurczone jądra. Jęknął, wydyszał moje imię i zgiął się pod pieszczotą wpół. Chyba czas na zabawę szybko dobiegał końca. Rowdy zrzucił buty i ściągnął pospiesznie spodnie i majtki – widok, jaki ukazał się moim oczom mogłabym oglądać przez całą wieczność – a potem przyciągnął mnie bliżej do siebie; jego oczy lśniły hipnotycznym blaskiem, jak latarnia morska wskazująca mi drogę do bezpiecznej przystani. – Prezerwatywa? – wymamrotał nieprzytomnie. Przesunęłam się na łóżku i zaczęłam szperać w szafce nocnej, dopóki nie znalazłam kondoma. Rozerwałam opakowanie i dałam mu gestem znak, żeby przysunął się bliżej. Zajął miejsce między moimi rozchylonymi udami i ucałował czubek mojej głowy, gdy wkładałam prezerwatywę na jego przyozdobiony metalowymi ozdóbkami sprzęt. Ścisnęłam go udami jeszcze mocniej, a on wyszeptał w moje włosy: – Wiesz, że jeden raz nie wystarczy? – Obiecałam ci weekend – przypomniałam mu. Nagle byłam bezgranicznie wdzięczna, że żadne z nas nie ma do roboty nic specjalnego, zanim nie wrócimy do pracy we wtorek. – Dzięki Bogu! Uniósł mnie i nakierował na swój wzwód, pozwalając zająć najwygodniejszą pozycję, cały czas gładząc przy tym moje żebra. Opadłam odrobinę, tak że główka jego nabrzmiałego penisa otarła się o moje mokre fałdki i oboje jęknęliśmy z rozkoszy. Te niewielkie metalowe klejnoty sprawiały, że każdy ruch, każde posunięcie jego kutasa czułam jeszcze mocniej, bardziej

intensywnie. Gdy osunęłam się na niego i przesunęłam do przodu, aby móc złączyć usta z jego wargami, czułam całym ciałem, jak drży w oczekiwaniu nieuchronnego spełnienia. Pocałowałam go tak samo jak on wcześniej mnie – mocno, żarłocznie wręcz; nasze języki tańczyły dziki taniec, podczas gdy on wpił mi palce w biodra, zmuszając do poruszania się w górę i w dół. Początkowo był to nieskończenie seksowny trans, który sprawił, że oboje zaczęliśmy dyszeć, a nasze palce splotły się ciasno. To było tak cudowne doznanie… a sposób, w jaki na mnie patrzył, sprawiał, że zaczynałam tracić zmysły i trudno było mi utrzymać stały rytm. Gdy przywarliśmy do siebie, zanurzyliśmy się w sobie, podniosłam się nieco na kolanach i odrzuciłam głowę do tyłu, a wtedy jedna z jego rąk powędrowała między nasze złączone ciała i dotknęła tego gorącego punkciku, który zdawał się go tak magicznie przyciągać. Moje rozpuszczone włosy spłynęły ciemną falą na jego nogi, gdy zaczęłam poruszać się gorączkowo i dziko, pozwalając, by wnikał we mnie coraz głębiej i wynurzał się gwałtownie. Dotyk jego palców w połączeniu z tarciem wywołanym piercingiem i ruchami jego penisa sprawił, że nie minęło wiele czasu, nim poczułam nieuchronny kres. Rowdy wydyszał moje imię i zamknął dłoń na mojej lewej piersi. Drażnił kciukiem nabrzmiałą aż do bólu brodawkę, dopóki nie zobaczyłam gwiazd i naprawdę nie zaczęłam mieć problemu z poruszaniem się w jakiś skoordynowany sposób. Rozkosz wzbierała u podstawy mojego kręgosłupa; moja skóra była mokra od potu, wywołanego wysiłkiem i potrzebą spełnienia. Wiedziałam, że jeśli nie dotrzyma mi kroku, przekroczę krawędź namiętności bez niego – i wcale nie miałam z tego powodu wyrzutów sumienia. Pisnęłam zaskoczona, gdy nagle podźwignął się na łokcie i przekręcił mnie na plecy. Kolanem rozwarł moje nogi jeszcze szerzej, żeby zrobić sobie więcej miejsca, i naparł na mnie tak, że prawie dostałam zeza, a potem przyspieszył, wykorzystując nową pozycję. Unieruchomił mi dłonie jedną ręką i przesunął mi je za głowę. Drugą podparł się i naparł na mnie ze zdwojoną siłą, całkiem jakby starał się zawłaszczyć moje podniecenie i je przejąć. Samo uczucie rozpierania, gdy tak torował sobie zawzięcie drogę do mojego wnętrza w tę i we w tę, wystarczyło, żebym doszła, jednak dodatek dotyku metalu wewnątrz ścianek mojej pochwy sprawiał, że byłam pewna, że jeszcze moment, a całe moje ciało rozpadnie się na kawałeczki w oślepiającej eksplozji nadchodzącego orgazmu. Rowdy opuścił głowę tak, że spoczywała teraz na moim ramieniu, i poczułam ostre ugryzienie jego zębów na mojej delikatnej skórze… i to był dla mnie koniec. Poczułam, jak ścianki mojej pochwy zaciskają się niekontrolowanie, kiedy straciłam wszelkie zahamowania, i w tej chwili Rowdy zaczął się poruszać równie gwałtownie i mocno jak ja. Cudownie było czuć, jak jego serce bije przyspieszonym tempem tuż obok mojego. Nacisk jego twardych jak skała mięśni na moje miękkie ciało był taki wspaniały! Niesamowicie było słyszeć, jak dyszy moje imię w moje ucho, i czuć, jak opada na mnie całym ciężarem ciała, spełniony i wyczerpany. Świadomość, że seks z nim był tak niebywały, jak się spodziewałam – i jeszcze cudowniejszy! – była obezwładniająca. Był naprawdę świetny w te klocki – i nie chodziło tylko o to, co mi zrobił ustami; gdy się z nim kochałam, zdałam sobie sprawę z tego, że dał mi więcej niż wszystko, na co liczyłam, wyjeżdżając w ciemno do Kolorado. Seks z nim może i był dziki, nieokiełznany i drapieżny, ale przy nim wciąż czułam się – o dziwo! – bezpieczniej i cudowniej niż przy kimkolwiek kiedykolwiek wcześniej. Gdy podźwignął się znad mojego ciała, przyglądałam się bez skrępowania jego silnym bicepsom. – To był chyba najlepszy seks, jaki pamiętam – wymamrotał. Wiedziałam, że stara się obrócić wszystko w żart, ale wzrok miał śmiertelnie poważny, więc nie odpowiedziałam.

Podniosłam tylko dłoń i ujęłam jego policzek, podczas gdy on przyglądał mi się uważnie. To była miła chwila, kolejne cudowne wspomnienie, które mogłabym dodać do tych z nim związanych, jednak nagle cała magia prysła, przerwana przez skomlenie mojego psa. Zaczerpnęłam głęboko tchu, gdy Rowdy zsunął się ze mnie na krawędź łóżka. – Chyba go trochę zdeprawowaliśmy – mruknął. Podnosząc szczeniaka i sadzając go na łóżku, przerzucił jednocześnie długie nogi przez jego krawędź i wstał. – Całkiem o nim zapomniałem, kiedy zobaczyłem, jak oblizujesz ten pieprzony nóż. Ja także o nim zapomniałam. Chyba była ze mnie gówniana psia mama. Jimbo polizał mnie po policzku i rzucił Rowdy’emu prawdziwie zazdrosne spojrzenie. – Zrobiłam kanapki – mruknęłam. – Wypuszczę go na dwór i będziemy mogli zjeść w spokoju. Skinął głową i obejrzał się przez ramię, błyskając tymi swoimi białymi zębami w szelmowskim uśmiechu. – A teraz zapytaj mnie, czy wygrałem, Salem. Warknęłam i rzuciłam w niego poduszką. – Chyba oboje wygraliśmy, cwaniaku. Ruszył w kierunku łazienki, śmiejąc się na całe gardło. Rowdy: Mieszkanie Salem opuściłem dopiero we wtorek, kiedy musiałem iść do pracy. Do tego czasu oboje byliśmy skrajnie wyczerpani i sama myśl o tym, że to miał być tylko pospieszny, jednorazowy numerek wydawała się kiepskim żartem. Wszystkie powody, dla których uwielbiałem ją, potrzebowałem jej i ją podziwiałem, gdy byłem młodszy, wróciły w nokautującym ciosie zwieńczonym faktem, że żadna dziewczyna w historii mojego bujnego życia erotycznego i podrywów nie działała na mnie tak jak ona. Była zabawna. Była bystra i wygadana. Była sprytna i nazywała rzeczy po imieniu, tak jak je widziała, ale nigdy nie była przy tym niedelikatna. Była także słodka, seksowna jak cholera i stanowiła nago najpiękniejszy pieprzony widok wijący się pode mną, jaki kiedykolwiek dane mi było oglądać. Jeżeli kiedykolwiek chciałem mieć prawdziwą przyjaciółkę, z którą łączyłby mnie seks – to była ona. Była także wdzięczna za to, że cały weekend upłynął nam bez wspominania „trupa w szafie”, którym była jej siostra. Żartowaliśmy na temat Teksasu, rozmawialiśmy o dobrych rzeczach, które oboje pamiętaliśmy z tego okresu, i zasadniczo staraliśmy się w ciągu tych dwóch dni nadrobić dziesięć lat rozłąki – oczywiście, w przerwach między seksem, który rozpalał mnie do czerwoności i sprawiał, że wszystkie wspomnienia wracały do mnie ze zdwojoną siłą. Wspominaliśmy Phila i porównywaliśmy jego dzieła, którymi ozdobił naszą skórę i które stanowiły cudowną pamiątkę po nim. U niej była to misterna Matka Boża z Guadalupe, patronka Meksyku, hołd złożony jej pochodzeniu i bardzo tradycyjne dzieło. U mnie był napis upamiętniający moją mamę. Biorąc pod uwagę, że Phil był mi bliski jak ojciec, wydawało się, że tak powinno być, że to właśnie on złożył mojej matce hołd swoją sztuką. Salem rozumiała mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Rozumiała moje zamiłowanie do sztuki i wiedziała, dlaczego tatuaże są dla mnie ważniejsze, niż był kiedykolwiek futbol. Dobrze było spędzić trochę czasu z kimś, kto nie starał się oceniać nieustannie moich życiowych wyborów. Nie mówiąc już o tym, że miło było spędzić więcej niż jeden dzień z tą samą dziewczyną, nawet jeśli bałem się, że zbytnio się do siebie zbliżymy i że za bardzo się od niej uzależnię, zważywszy na jej dotychczasowy rejestr ucieczek. Nie powiedziałem jej jednak o tym, bo nie chciałem psuć

tych chwil, które było nam dane spędzić razem. Kiedy w środę poszedłem do pracy w nowym salonie, czułem się nieco dziwnie głównie dlatego, że za każdym razem, gdy ją widziałem, miałem ochotę przechylić się przez jej biurko i pożreć ją całą. Salem zachowywała się profesjonalnie i nie dała nic po sobie poznać, ale musiałem przyznać, że od tej pory pracowało nam się znacznie lepiej. Zapytała mnie, czy mam ochotę skoczyć z nią na lunch, i chociaż moje wyobrażenie o lunchu stanowił raczej szybki numerek na tylnym siedzeniu mojego SUV-a, to zgodziłem się z nią wyjść i szybki wypad na hamburgera z frytkami okazał się niemal tak samo miły, jak byłby szybki seks. Naprawdę lubiłem przebywać w jej towarzystwie – od zawsze. Reszta tygodnia upłynęła nam na pracy. Miałem mnóstwo klientów, a do tego Rule i Nash dostarczyli mi w końcu szkice przeznaczone na ubrania, które przekazałem następnie Salem. To z kolei oznaczało, że każdego wieczoru, kiedy miałem ochotę do niej zadzwonić i gdzieś ją porwać, pracowała do późna, a ja nie chciałem odrywać jej od jej projektu. Dziwnie było kręcić się wokół jednej laski i zabiegać o jej względy. Byłem przyzwyczajony do tego, że dziewczyny same do mnie lgnęły, a gdy któraś nie miała czasu, po prostu wybierałem inną. Jednak w przypadku Salem było to niewykonalne – nie było szans, żebym oglądał się za inną. Nikt nie mógł się równać z jej urodą, jej karmelową skórą i ciemnymi jak głęboka noc oczami. Nie zamierzałem zamienić tego na nic w świecie, nawet jeśli oznaczało to, że za każdym razem, gdy na nią patrzyłem, moje spodnie stawały się dziwnie za ciasne. Do nowego salonu zawitałem znowu w piątek i skłamałbym, gdybym powiedział, że nie cieszyłem się na myśl o podglądaniu krągłego tyłeczka Salem przy pracy. Planowałem zapytać ją, czy nie wyskoczy gdzieś ze mną po robocie – oczywiście przez „wyskoczyć” miałem na myśli skoczenie do łóżka i nie wychodzenie z niego aż do rana, ale byłem skłonny dać jej w tej kwestii wolną rękę. Stałem właśnie na skrzyżowaniu ulic na światłach tuż za rogiem salonu, kiedy nagle obok mnie jak spod ziemi wyrosła szykowna blondynka, która jakiś czas temu dała nogę sprzed biurka Salem. Skinąłem jej głową i uśmiechnąłem się do niej przyjaźnie. Wyglądała jak złoto i jeszcze bardziej arystokratycznie niż Shaw, o ile w ogóle było to możliwe. Uznałem, że nie zaszkodzi się przywitać, bo robiła wrażenie, jakby zastanawiała się, jak do mnie zagadać, żeby przerwać niezręczną ciszę. – Siemanko. Zamrugała i zobaczyłem, że przełyka nerwowo ślinę, jakby bała się, że ją obrabuję czy coś w tym stylu. Cóż, byłem do tego przyzwyczajony. Byłem słusznego wzrostu i miałem z boku szyi wielki tatuaż, a do tego wydziarane dłonie, więc mogłem wzbudzać przerażenie, zwłaszcza u samotnej kobiety, stojącej ze mną na światłach. Mimo to miałem dziwne wrażenie, że czekała na tym rogu specjalnie dla mnie. – Cześć. – Głos jej drżał, a niebieskie oczy strzelały na boki, byle tylko nie patrzeć w moim kierunku. Była naprawdę atrakcyjna i miała klasę, a także wyglądała dziwnie znajomo i nie miało to nic wspólnego z faktem, że widziałem ją już wcześniej w salonie. Zaszurała butami, które kosztowały prawdopodobnie więcej, niż zarabiałem w miesiąc, i skubnęła płatek ucha ozdobiony kolczykiem z kamieniem, bez dwóch zdań wyglądający jak prawdziwy diament. – Mieszkasz w okolicy, czy może przełamałaś się i chcesz sobie zrobić tatuaż? – Zawsze potrafiłem zagadać do ładnej laski, żeby poczuła się przy mnie nieco swobodniej. – Pracuję niedaleko – bąknęła. – Jestem prawniczką. A dokładniej zajmuję się prawem rodzinnym. Cóż, fakt, wyglądała na prawniczkę.

– Wybacz, ale nie brzmi zbyt ciekawie. – Sam pomysł tkwienia w biurze albo w sądzie cały dzień był dla mnie prywatną wizją piekła. Roześmiała się i przestała skubać kolczyk. – Pracuję dużo z dziećmi i zajmuję się ich prawami, więc jest całkiem w porządku. A tak w ogóle to… jestem Sayer. – Wyciągnęła rękę i uścisnąłem ją, żeby nie wyjść na gbura. Rany, nawet imię miała arystokratyczne. – Rowdy. Jej oczy zalśniły jakimś wewnętrznym blaskiem i uśmiechnęła się do mnie osobliwie smutnym uśmiechem, musiałem przyznać, że jest jakaś… dziwaczna. – Dziwne imię. Wzruszyłem ramionami. – Dorastałem w Teksasie. Tam dziwne imiona to norma. Zrobiła znowu skwaszoną minę i parsknęła lekko, a potem podniosła dłoń do gardła. Przez chwilę wydawało mi się, że w jej oczach zalśniły łzy, jednak zamrugała szybko i przybrała znowu profesjonalną maskę. Zmarszczyłem czoło i zapytałem ją, czy wszystko gra. Skinęła głową i wzięła głęboki oddech. – Wybacz. Po prostu… – Pokręciła głową i zacisnęła kurczowo palce na pasku torebki. – Czy miałeś kiedyś tak, że znałeś kogoś, wiedziałeś o nim dosłownie wszystko, aż nagle bum!, okazuje się, że jest dla ciebie kimś zupełnie obcym? Nie miałem pojęcia, dlaczego pyta mnie o takie rzeczy ani kim jest, ani w ogóle, o co jej chodzi, ale w jakiś sposób jej współczułem, bo wydawała się nieco zagubiona, a poza tym wiedziałem doskonale, o czym mówi. Nie każdy miał nieskazitelną przeszłość. – Więcej niż raz. Pomyślałem o Poppy – o tym, jak bardzo się co do niej myliłem i za kogo ją uważałem. Potrzebowałem Salem, polegałem na niej, była moją bezpieczną przystanią w czasie burzy, a jednak ona zostawiła mnie samego na zdradliwym oceanie życia i niepewności i teraz nie wiedziałem, jak ją traktować i co zrobić z faktem, że znowu niebezpiecznie do niej lgnąłem. Była osobą inną niż ta, za którą ją uważałem i wtedy, i teraz. A tym, kogo – jak się okazało – znałem najmniej, choć byłem pewien, że jest wręcz przeciwnie – byłem ja sam. Dopiero gdy Poppy złamała mi serce i sprawiła, że poczułem się do cna wypalony, zostałem zmuszony dojść do ładu sam ze sobą i przekonać się, kim chcę być bez niej i bez miłości, którą pielęgnowałem w sobie przez całe lata. Musiałem stoczyć sam ze sobą walkę, wskutek której oddałem się sztuce, i znalazłem sobie w życiu nowe miejsce – dopiero wówczas dowiedziałem się, kim tak naprawdę jestem. – Czy myślałeś wtedy, że powinieneś był wiedzieć wcześniej? – zagadnęła. – Miałem wrażenie, że powinienem był dostrzec wcześniej zwiastujące to znaki. – To była dziwna rozmowa z obcą osobą na ruchliwym skrzyżowaniu. – Może powinienem był to zrobić. – Uśmiechnąłem się do niej ciepło; w końcu była ładna i pewnie jeszcze kilka tygodni temu starałbym się ją poderwać, nawet jeśli nie była w moim typie i nie miałbym szans u kogoś jej pokroju. – Jeżeli masz na myśli kogoś, kto cię wykorzystał… nie ma co się nad tym rozwodzić. Jesteś śliczna, nie warto patrzeć wstecz. Przestąpiła z nogi na nogę i obdarzyła mnie znowu tym dziwnym, smutnym uśmiechem. – Och, pewnie masz rację. Telefon zapiszczał mi w kieszeni, a gdy go wyjąłem, zobaczyłem, że Salem przysłała mi SMS-a z informacją, że czeka na mnie mój pierwszy klient. Zakląłem pod nosem i uśmiechnąłem się przepraszająco do uroczej blondynki.

– Zawsze powtarzam, że nic nie dzieje się bez powodu. Jeżeli jakiś skurwiel zrobił cię w konia, musi kryć się za tym coś więcej. Nie dowiesz się, co takiego, dopóki nie przyjdzie na to pora. Muszę lecieć, ale uważaj na siebie, dobra? Wyglądała, jakby chciała powiedzieć coś jeszcze, i miałem nieodparte wrażenie, że chce mnie chwycić za ramię i zatrzymać, ale nie miałem czasu na pogawędki. Kiedy światła się zmieniły, popędziłem przez ulicę do salonu. Dopiero gdy Poppy dała mi kosza, dotarłem do punktu, w którym mogłem zluzować. Dopiero to, co zawsze traktowałem jako ból złamanego serca, sprawiło, że zmieniłem ścieżkę, którą do tej pory uparcie kroczyłem wbrew samemu sobie. To Poppy pchnęła mnie do Phila, a Phil sprawił, że trafiłem do Denver i znalazłem rodzinę, której zawsze pragnąłem, ale nigdy nie miałem. Wszystkie złe rzeczy w moim życiu prowadziły do dobrych – łącznie z tą kruczowłosą boginią, która spiorunowała mnie wzrokiem, kiedy wpadłem do pracy spóźniony o niemal kwadrans. Gdyby nie wyjechała, istniało całkiem spore prawdopodobieństwo, że nigdy bym nie kręcił się z takim uporem koło jej siostry. Wszystko to było reakcją łańcuchową, która doprowadziła mnie do tego punktu i przekonała, że cała ta pierwsza miłość, która wydawała mi się czymś tak ważnym, okazała się… niczym. – Nie patrz tak na mnie – mruknąłem, zdyszany. – Wpadłem na rogu na śliczną prawniczkę. Byłbym na czas, gdyby mnie nie zagadała. Brwi Salem powędrowały do góry, a kąciki jej krwistych warg drgnęły. – Tę samą, która tu kiedyś zajrzała? Sayer? Parę dni temu niechcący oblałam ją kawą w kafejce. Jest bardzo miła. Skinąłem głową i oparłem się o ladę, znacznie bardziej zainteresowany rozmową o nas niż o uroczej prawniczce. – Nie masz ochoty gdzieś dziś wyskoczyć? – Poruszałem sugestywnie brwiami i Salem roześmiała się na ten widok. – Jasne – odparła. – I tak chciałam ci coś pokazać. Mogę do ciebie zajrzeć po pracy. Mój umysł natychmiast wypełniły wizje seksownych, brudnych fantazji na temat tego, co chciała mi pokazać. – Super. – Zabębniłem palcami o ladę i dodałem porozumiewawczo: – Weź ze sobą psinę. Wątpię, żebym pozwolił ci wrócić do siebie na noc. Przewróciła ciemnymi oczami i przerzuciła długie włosy za ramię. – Jesteś bardzo pewny siebie, Rowdy. Moja klientka przyglądała mi się z mojego stanowiska – i tak już kazałem biednej dziewczynie zbyt długo czekać. Odepchnąłem się od lady, nie zawracając sobie głowy udzielaniem Salem odpowiedzi. Wiedziała równie dobrze jak ja, że jeśli znajdziemy się sam na sam u mnie w domu, skończy się to tak, że wylądujemy nago w łóżku, więc nie było sensu zaprzeczać. Moja klientka zażyczyła sobie wielkie serce Claddagh i splecione dłonie na plecach, a na dole pęk misternych róż. To było misterne, pracochłonne zlecenie, które miało nam zająć kilka dobrych sesji. Wzór był bardzo ładny i byłem z niego naprawdę dumny. Miałem tylko nadzieję, że dziewczyna będzie dość twarda, żeby wytrzymać robienie naraz całego obrysu, co zajmie przynajmniej cztery godziny. Jako że wzór zakrywał większość jej pleców, musiała się rozebrać do pasa. Taka sytuacja była nieco niezręczna dla laski, o ile nie była ekshibicjonistką albo nie liczyła na coś więcej niż tylko tatuaż. Na szczęście dziewczyna wiedziała, co robić – włożyła po prostu bluzę z kapturem tył na przód, odsłaniając plecy i usiadła, dając mi pole do popisu. Powiedziałem jej, że doceniam takie profesjonalne podejście do rzeczy, i to, że nie próbuje mnie wyrwać na cycki.

Roześmiała się i odrzekła, że gdyby już miała kogoś tu wyrywać, to raczej Salem, co sprawiło, że zacząłem się śmiać tak mocno, że minęła dobra chwila, zanim mogłem się zabrać do pracy. Salem odwróciła się od swojego stanowiska pracy i rzuciła nam pytające spojrzenie, co znowu przyprawiło mnie o spazmy śmiechu. Mrugnąłem do niej, a ona skrzywiła się tylko i zwróciła z powrotem do klienta, z którym uzgadniała właśnie wizytę i projekt. – Jest naprawdę niezła. – W głosie dziewczyny słychać było prawdziwe uznanie i tęsknotę, na dźwięk której uśmiechnąłem się pod nosem. – Owszem. – Tamta druga też jest świetna, ta wygadana blondyna, ale ta nowa wygląda na, hm, łatwiejszą w obejściu. Odchrząknąłem, tatuując wyjątkowo długą linię na jej żebrach. Wiedziałem, że to musi boleć jak cholera, ale laska ani drgnęła. – Łatwość bywa względna. Sądzę, że są siebie warte. – Ale chyba nie lubi dziewczyn, co? Rany, miałem nadzieję, że nie! – Nic mi o tym nie wiadomo – bąknąłem, lekko zmieszany. Dziewczyna syknęła ostro, kiedy nakładałem tusz na jej kręgosłupie, tuż u podstawy szyi. – Szkoda. Pewnie na ciebie leci, mam rację? Przerwałem na chwilę pracę i podniosłem wzrok na Salem, która przyglądała mi się taksującym wzrokiem. Uśmiechnąłem się do niej i zobaczyłem, jak się rumieni. Ha! Nakryłem ją! Cóż, przynajmniej nie byłem jedyną osobą, która na jawie marzyła o tym, co wkrótce zrobimy ze sobą nago w łóżku. – Znamy się szmat czasu – odparłem wymijająco. – Wyglądacie, jakbyście byli razem. Czyżby? Nigdy jakoś o tym nie myślałem, ale całkiem podobała mi się ta idea, a poza tym chyba od zawsze wyglądaliśmy, jakbyśmy do siebie pasowali, więc wymamrotałem tylko jakąś niezobowiązującą odpowiedź i zabrałem się porządnie do pracy. Byłem jakoś w połowie próby doprowadzenia mojego mieszkania do czegoś niewyglądającego jak nora starego kawalera, kiedy usłyszałem pukanie do drzwi i skamlenie Jimba. Cóż, w tym układzie za całe sprzątanie musiało wystarczyć usunięcie z każdej poziomej powierzchni mojej chałupy puszek po piwie i pojemników po żarciu na wynos. Moje mieszkanie zawierało wyłącznie sprzęty „pierwszej potrzeby” każdego faceta – była tam duża, skórzana kanapa, wielki płaski telewizor i lodówka pełna piwa Coors Light. Nie można by go uznać za przytulne, ale większość gości, którzy zostawali u mnie na noc, nie zabawiała u mnie zbyt długo, więc dla mnie wszystko grało. Gdy otworzyłem drzwi, pies rzucił się na mnie, stęskniony i przeszczęśliwy. Nie byłem na to zupełnie przygotowany, więc gdy się odsunąłem, wielki sierściuch upadł na podłogę z łupnięciem, które sprawiło, że Salem wyrwał się z gardła okrzyk przerażenia. Już miałem go podnieść i sprawdzić, czy nic mu się nie stało, kiedy szczeniak stanął na cztery łapy i puścił się pędem z nosem przy ziemi, żeby zbadać nowy teren. Salem pokręciła głową i podała mi miski i torbę psiego jedzenia, które przyniosła. Serce podskoczyło mi w piersi na myśl, że posłuchała mojego ostrzeżenia o tym, że nie pozwolę jej wrócić do siebie na noc. Przyniosła dość rzeczy, żeby Jimbo poczuł się jak u siebie w domu. – Tylko nie złość się, jak ci coś obsika. Nie jest jeszcze do końca nauczony czystości. Przemknęła obok mnie, odrzucając włosy na plecy, a ja prawie dostałem zeza na widok jej krótkiej dżinsowej spódniczki. Nie ubierała się tak do pracy – i dzięki Bogu! Gdyby paradowała w czymś takim po salonie… i tak już ciężko było mi się skupić na robocie przy tych

jej wszystkich obcisłych ciuszkach, które zazwyczaj nosiła. – Nic mu nie będzie. Właściwie to niewiele mam tu rzeczy, które mógłby zepsuć. Na dźwięk moich słów rozejrzała się po skąpo umeblowanym mieszkaniu, a potem spojrzała na mnie i zmarszczyła czoło. – Jak długo tu mieszkasz? – Jakieś pięć lat. – Przeprowadziłem się tu na krótko po tym, jak osiadłem na stałe w Denver, tuż po skończeniu praktyk pod okiem Phila, gdy zatrudnił mnie na pełen etat w salonie. – Wszystko wygląda na całkiem nowe. Postawiłem rzeczy Jimba na blacie i napełniłem miski jedzeniem i wodą. Czarna futrzana kulka na dźwięk wsypywanego jedzenia przybiegła korytarzem do kuchni, żeby zbadać, co jest w misce. Wspinała się mi na nogi, dopóki nie podrapałem jej za uchem i znowu byliśmy przyjaciółmi, i zostały mi wybaczone wszystkie te niesamowite i okrutne rzeczy, które zrobiłem ostatnio jej pańci. – Nie spędzam tu zbyt wiele czasu. Tak naprawdę w domu biorę tylko prysznic i śpię. Salem spojrzała na mnie z niedowierzaniem i podjęła wycieczkę po mieszkaniu. – I to wszystko? Wzruszyłem ramionami i skrzyżowałem ręce na piersi. – Nigdy nie przysięgałem celibatu i nigdy nie mówiłem, że zawsze spałem sam. – A więc gdy jutro wyjadę, moje miejsce zajmie ktoś inny? Tak było, jak dotąd, niemal od zawsze. Jednak teraz wiedziałem, że na ziemi nie ma kobiety, która mogłaby zająć jej miejsce. – Nie – zaprzeczyłem twardo. – Jeśli jutro wyjedziesz, po prostu położę się do łóżka i będę się zastanawiał nad sposobami, w jakie mógłbym cię najszybciej jak to możliwe sprowadzić z powrotem. Nie zdarzyło mi się nikogo tu zaprosić od naprawdę długiego czasu, Salem. – Poczekałem, aż na mnie spojrzy, a potem wskazałem najpierw na nią, a potem na siebie. – Jesteś dla mnie pierwszą i jedyną. Widziałem, że nie wie, czy mi wierzyć, ale nawet jeśli wahała się, czy pójść ze mną do łóżka, to przeważył fakt, że naprawdę mnie pragnęła. Widziałem to w jej oczach i w wyrazie jej twarzy. Uznałem, że zanim zabierzemy się do rzeczy, pora zmienić temat. – Mówiłaś, że chcesz mi coś pokazać? Mam nadzieję, że wymaga to zrzucenia kilku warstw ubrania? Parsknęła i przewróciła oczami. – Nie. Tylko jednej. – Zdjęła czerwony sweterek, który miała na sobie i wyrzuciła triumfalnie ramiona w górę. – Ta-dam! Co o tym myślisz? To pierwsza z serii próbnych koszulek, które zamówiłam. Miała na sobie czarną koszulkę na ramiączkach, opinającą kusząco jej krągłości. Wokół dekoltu i na dole była obramowana koronką, wyglądała w niej bardzo uroczo i kobieco. Na przodzie była ozdobiona oldskulową grafiką Cyganki, która wydała mi się jeszcze bardziej podobna do pierwowzoru, kiedy zobaczyłem swoje dzieło tak blisko oryginału. Gdy się odwróciła, na jej plecach zobaczyłem logo Marked i adres naszej strony internetowej. To było coś znacznie bardziej profesjonalnego i szykownego, niż wyobrażałem sobie, kiedy zaczynaliśmy rozmawiać o otwarciu w salonie sklepu. Byłem pewien, że dziewczyny, które do nas zaglądają, rzucą się na takie ciuchy z pazurami, a jeśli będą wyglądały w tych koszulkach równie dobrze jak Salem, ich faceci będą nam wpychać kasę do gardeł, byle tylko ich laski chciały to nosić. Salem była w tym naprawdę dobra i musiałem przyznać, że widok mojego projektu na jej piersi sprawiał, że czułem dumę tak wielką, że aż miałem ochotę załomotać pięściami we własną klatę jak jakiś pieprzony King Kong.

– Jest niesamowita. – Prawda? Jak tylko będą gotowe te z nadrukami od Rule’a i Nasha, zamówię kilka sztuk, żeby dziewczyny mogły je nosić i narobić w mieście trochę szumu. Projekty wyszły naprawdę super. Może są nieco prymitywne, ale dość kobiece, żeby zachęcić do kupna damską klientelę. Sądzę, że to będzie wielki sukces. Nie mogłem przestać gapić się na tę cygańską twarz tak podobną do jej twarzy. – Wybrałaś Cygankę. Spojrzała po sobie, a potem przeniosła spojrzenie z powrotem na mnie. – To moja ulubiona grafika. Roześmiałem się krótko i potarłem kark dłonią, lekko zakłopotany. – Bo to ty. Kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu i postąpiła kilka kroków ku mnie. Gdy była dość blisko, wyciągnęła rękę i położyła mi dłoń na piersi – w miejscu, w którym moje serce wybijało całkiem dla mnie obcy rytm. – Wiem. – Musiała stanąć na palce, żeby pocałować mnie w bok szczęki. – To właśnie dlatego najbardziej ją lubię. Sprawia, że cała aż się rozpływam na myśl o tym, że tak mnie postrzegasz. Złapałem ją w talii, gdy znaczyła serią pocałunków moją szczękę ku płatkowi ucha. Jęknąłem i przygryzłem wargę, kiedy zamknęły się na nim jej zęby. – Jesteś piękna. Masz w sobie mrok i dzikość. Wyglądasz jak współczesna Cyganka. – A ty sprawiasz, że ten mrok i dzikość uspokajają się. – Wsunęła dłonie pod moją koszulkę i zaczęła ją podciągać na plecach do góry. Złapałem za kołnierzyk i jedną ręką zdjąłem ją przez głowę, a potem cisnąłem w stronę kanapy. – Taak? Przejechała dłońmi po moich żebrach, a potem w górę i w dół po boku, na którym miałem wytatuowane imię matki. Przypomnienie, co się działo, kiedy kochałem kogoś bez pamięci, i jak trudno było znieść tę samotność, gdy ta miłość została mi odebrana, sprawiło, że niemal cofnąłem się od niej, ale jej usta spoczęły właśnie na środku mojej piersi, a dłonie zaczęły torować sobie drogę do mojego rozporka. Szybko uporała się z moim paskiem, a między dotykiem jej niecierpliwych palców i mokrego języka, znaczącego ślady na mojej skórze, obezwładniający strach zastąpiło oślepiające pożądanie. – Taak. Mam wrażenie, że jesteś właśnie tym, czego zawsze pragnęłam. Niech mnie szlag. Czy takie stwierdzenie nie oznaczało, że moje próby zachowania bezpiecznego dystansu między nami i nieangażowania się są kompletnie na nic? Wsunąłem palce w jej miękkie włosy i przytrzymałem jej głowę, gdy postąpiła do przodu i pchnęła mnie, tak że opierałem się teraz pośladkami o tył kanapy. Jej oczy lśniły, gdy sięgnęła do rąbka moich spodni i zaczęła mi je ściągać. Pocałowałem ją, bo… musiałem. Pocałowałem ją, bo chciałem tego. Pocałowałem ją, bo jej całowanie sprawiało, że czułem się, jakbym znalazł wreszcie coś, o czym nawet nie wiedziałem, że tego szukam, ale przede wszystkim zrobiłem to dlatego, że za każdym razem, gdy odwzajemniała pocałunek, czułem, jak coraz mocniej zespala się ze mną. Pochyliłem się nieco do przodu, żeby zrobić jej trochę miejsca, gdy wbiła paznokcie w moje pośladki, zmuszając, żebym się podniósł, i uśmiechnąłem szeroko, słysząc, że gwałtownie zaczerpnęła tchu, gdy napotkała pod materiałem dżinsów jedynie nagą skórę. Cóż, nie była jedyną osobą, która wiedziała, jak się ubierać – czy może rozbierać? – na takie okazje. Palcem wskazującym powiodła między kuleczkami sztang zdobiących mojego obnażonego kutasa i powiedziała cicho: – Zawsze byłam przy tobie szczęśliwa, Rowdy. Jestem dziwnie onieśmielona tymi

wszystkimi sposobami, na jakie uszczęśliwiasz mnie teraz, gdy jesteśmy dorośli. Jej słowa w połączeniu z dotykiem spowodowały nieuchronne wyprężenie się mojego penisa, na którego czubku pojawiła się lśniąca kropelka podekscytowania. Roztarła ją opuszką kciuka i spojrzała mi z uśmiechem w oczy. Miałem już zapytać, dlaczego się tak demonicznie uśmiecha, kiedy nagle uklękła przede mną i wsunęła sobie śliską główkę między rozchylone kusząco wargi. Jeżeli na świecie istniał kiedykolwiek widok, który mógł mnie przyprawić o natychmiastowy orgazm, to właśnie miałem okazję go podziwiać: jej cudne usta, przyozdobione w kąciku górnej wargi lśniącym szkarłatnym klejnotem, rozwarte szeroko i ssące mojego fiuta, podczas gdy ja zagryzałem zęby i oddychałem głęboko przez nos, czując pełznącą nieuchronnie w górę kręgosłupa falę rozkoszy. – Salem… – wychrypiałem jej imię, wczepiając palce jeszcze mocniej w jej krucze włosy. Nie odpowiedziała oczywiście; zamiast tego ujęła oburącz podstawę mojego kutasa i do rytmicznego ruchu ust dodała mocny uścisk rąk, którymi pocierała go w górę i w dół, w takt posunięć warg. Czułem, jak moje lędźwie ogarnął wilgotny ogień, i wiedziałem, że nigdy w życiu nie doznałem cudowniejszej pieszczoty. Owijała swój zwinny języczek wokół metalowych ozdóbek w główce mojego fiuta, ssała i wodziła ustami po pulsujących żyłach pod jego naprężoną skórą, wykonywała okrężne ruchy dłonią u jego nasady, sprawiając, że oczy uciekały mi w głąb czaszki i nie było szans, żebym wytrzymał dłużej pod tymi zręcznymi palcami i usteczkami. Pociągnąłem ją za włosy – czerwone pasemko wplątało mi się jakimś cudem w palce – i powiedziałem jej głosem, który brzmiał, jakbym przed chwilą wyżłopał wiadro whisky i wyjarał paczkę fajek: – Jeżeli chcesz mieć ze mnie jakiś użytek w ciągu kolejnych dwudziestu minut, lepiej przestań… Roześmiała się tylko w odpowiedzi i poczułem ten jej śmiech w zakończeniach nerwowych całego ciała. Mój kutas drgnął ostrzegawczo w jej dłoniach i ustach, gdy oparłem się mocniej o kanapę – nie byłem pewien, czy zdołam dłużej utrzymać się na nogach. Wymamrotałem znowu jej imię, tym razem ostrzegawczo, jednak ona zamiast wycofać się czy mnie puścić, wsunęła dłoń między moje zaciśnięte uda i lekko ścisnęła moje pobudzone do kresu jądra. Tego było dla mnie zbyt wiele. Wpiłem palce w boki jej głowy, wydałem z siebie zaskoczony okrzyk i pozwoliłem, żeby rozkosz, którą we mnie wzburzyła, wytrysnęła ze mnie silnym strumieniem. Gdy wreszcie cofnęła głowę, dyszałem, a kolana uginały się pode mną. Pochyliła się ku mnie i złożyła łagodny pocałunek na środku wizerunku morskiej bestii, która szalała wytatuowana na moim podbrzuszu. Nie wiedziałem którego z potworów chce obłaskawić tym słodkim gestem, ale byłem pewien, że udało się jej poskromić przynajmniej jednego. Pozwoliłem swoim dłoniom opaść bezwładnie na jej ramiona, gdy podniosła się z klęczek – płynnie i zgrabnie. Jedna z jej ciemnych brwi powędrowała do góry; poklepała mnie po podbródku palcem wskazującym, a ja patrzyłem jak zaczarowany w jej pełne namiętności oczy. – Duży Rowdy ma w zanadrzu mnóstwo fajnych rzeczy do zabawy. Parsknąłem śmiechem i odepchnąłem się od kanapy, żeby sprawdzić, czy zdołam ustać już o własnych siłach. Okazało się, że mogę utrzymać się w pionie dość stabilnie, żeby zabrać ją do sypialni. Złapałem ją za rękę i zacząłem holować za sobą korytarzem. Mój pokój był w zasadzie jedynym pomieszczeniem w mieszkaniu, z którego korzystałem, więc jako jedyny wyglądał na względnie zamieszkany. – Nigdy nie chciałaś się tak bawić z nastoletnim Rowdym, to i skąd miałaś wiedzieć? Odwróciłem ją i przycisnąłem do drzwi sypialni, żeby móc ją rozebrać. Bez trudu zdjąłem

z niej czarną koszulkę i czarny stanik, który miała pod nią. Jej spódniczka była tak krótka i ciasna, że zacząłem się zastanawiać, czy nie łatwiej będzie po prostu ją podwinąć do góry, podczas gdy zatrzymałem dłonie na jej piersiach, żeby pobawić się jej metalowymi ozdóbkami, tak jak ona wcześniej moimi. – Byłeś zbyt młody – mruknęła – a ja zbyt skupiona na planowaniu ucieczki. – Westchnęła cicho i pisnęła, gdy ścisnąłem jedną brodawkę nieco zbyt mocno. Pochyliłem się i polizałem nabrzmiałą, podrażnioną skórę. – Wówczas nie wiedziałabym nawet, co z tym wszystkim zrobić. Rany, ledwie wiem, co zrobić z tobą teraz! – Wsunąłem jedną dłoń pod rąbek jej spódniczki i spróbowałem ją podciągnąć. Dziś nosiła bieliznę, od wilgotnego, nabrzmiałego ciała, które napierało na mnie, oddzielały mnie koronkowe majteczki. Samo to wystarczyło, żeby mój kutas drgnął ze wznowionym zainteresowaniem. Salem jęknęła, gdy odsunąłem cieniutki materiał i kciukiem rozchyliłem mokre fałdki jej kobiecości. Wszystko w niej, każdy jej kawałek był tak gorący i seksowny! Miałem ochotę wskoczyć w nią jak w ogień i pozwolić, by strawił mnie jej gorący płomień. – Och, mam wrażenie, że doskonale wiesz, co robisz – wymamrotała seksownie chrypliwym głosem. Przetoczyła głową z boku na bok, a ja wsunąłem palec głębiej i odszukałem twardy punkcik między jej wargami sromowymi; mój dotyk sprawił, że przymknęła oczy i przygryzła mocno dolną wargę. Nacisnąłem mocniej na jej łechtaczkę i zacząłem przesuwać po niej kciukiem w górę i w dół, a potem wsunąłem w nią dwa palce i zacząłem na nią napierać, dopóki nie wiła się w spazmach między mną a powierzchnią drzwi, do których ją przycisnąłem. – Patrzenie, jak odjeżdżasz z tym imbecylem, złamało mi serce, Salem – mruknąłem. Nie wiem, dlaczego, ale w jakiś sposób działała na mnie tak, że chciałem być z nią absolutnie szczery, chciałem wylewać przed nią wszystkie swoje żale i obnażać najskrytsze emocje. To było jak zaszywanie starych ran, żeby mogły się wreszcie zagoić. Westchnęła tylko cicho i przejechała palcami po moim policzku. – Wybacz. Nie chciałam cię zranić. Nigdy. Chociaż wiedziałem, że mówi szczerze, nie sądziłem, żeby miała w ogóle blade pojęcie, jak mocno mnie zraniła ani jak długo przez nią cierpiałem. Zmarszczyłem czoło. – Nikt, kto mnie kochał, nigdy tego nie chciał. – Musiałem zmienić temat, zanim całe to zmysłowe napięcie, które narosło wokół nas, rozpłynie się, zastąpione przez zwątpienie i żal. Jej naga pierś falowała gwałtownie i za każdym razem, gdy jej wyprężone brodawki ocierały się o moją nagą skórę, mój fiut drgał coraz mocniej. Była blisko, czułem, jak jej ciało tężeje, czułem pod palcami wzbierającą wilgoć pożądania i spełnienia. Wsunąłem dłoń pod jej pośladki i podźwignąłem ją do góry, żeby mogła owinąć nogi wokół mojego pasa. Miałem tak wielką ochotę po prostu wśliznąć się w jej obnażoną kobiecość… ale wiedziałem, że to zbyt niebezpieczne, zważywszy na fakt, że nie byliśmy zabezpieczeni. Zatoczyłem się na wielkie łóżko na środku mojego pokoju, ściągając z niej po drodze resztę ubrań. Kiedy była już naga i leżała przede mną jak jakaś wspaniała ofiara dla barbarzyńskich bóstw, sięgnąłem do szafki nocnej i poszperałem w niej w poszukiwaniu prezerwatywy. Gdy wszystko było już, jak należy, nie traciłem czasu i wsunąłem się w nią głęboko. Uwielbiałem czuć ją wokół siebie, obejmującą mnie ciasno, jakby nigdy nie chciała dać mi odejść. Minęło tylko kilka dni, odkąd ostatni raz się kochaliśmy, ale dla mnie było to jak cała wieczność. Zatraciłem się w nieskończonej czerni jej oczu i oboje zaczęliśmy się poruszać jak w transie. Po prostu do siebie pasowaliśmy. Każde z nas miało idealną odpowiedź na każde

pchnięcie, ruch bioder, dotyk ust na drżącej z pożądania części ciała. Salem poruszała się wraz ze mną, przywarła do mnie kurczowo i wykorzystywała swoje ciało tak, że to wszystko stawało się czymś więcej niż tylko seksem. Czułem ją we mnie, gdzieś w środku, całkiem jakby przygotowywała sobie tam miejsce dla siebie. Całowałem i lizałem klejnot nad jej wargą. Ciągnęła mnie za włosy i wbijała pięty w moje pośladki. Przygryzłem jej skórę na szyi, a ona przejechała paznokciami wzdłuż moich nagich ramion. Kiedy doszła, wyszeptała moje imię jak modlitwę, a gdy mnie dopadło błogosławieństwo spełnienia, wykrzyczałem jej imię jak przekleństwo. Nie wiedziałem, co wyniknie z tego wszystkiego na dłuższą metę, ale wiedziałem, że przy nikim wcześniej nie czułem się tak dobrze, tak bardzo kompletny – i pomyślałem, że to o wiele ważniejsze, niż mogła kiedykolwiek dla mnie znaczyć pierwsza miłość. ciąg dalszy nastąpi… W marcu 2015 roku Jay Crownover RowdyTom 2

Przypisy [1]

Rowdy – ang. chuligan, rozrabiaka (przyp. tłum.).