5 - Kiss of the Night

KISS OF THE NIGHT By

Sherrilyn Kenyon

Tłumaczenie: axse

1

Wstęp Co otrzymasz z nieśmiertelnego wojowniczego Wikinga, którego nikt nie pamięta nawet pięć minut po jego wizycie, księżniczkę w biegu życia oraz poważnie zdenerwowanego półboga? Zasadniczo otrzymasz moje życie. Zaczęło się niewinnie. Pewnej nocy poszedłem uratować kobietę z kłopotów. Następną rzeczą jaką wiedziałem to, że otworzyły się drzwi piekła i wypuściły Daimony - wampiry, jakich nie widziałem nigdy wcześniej. Prowadzeni przez syna Apolla, są po to, by zakończyć klątwę, która wpędziła ich do życia w ciemności. Jedyny problem jaki mieli to zabić Cassandrę Peters, jeśli ona umrze, umrze również słońce, ziemia i wszyscy ją zamieszkujący. Życie jest jak miska pełna wiśni, czyż nie?

Zostaliśmy przeniesieni razem przez los, teraz jest to moja praca, by chronić córkę w wyścigu prowadzonym przez wieki. Każde z nas boi się zaufać innym. Ale ona jest jedyną osobą, która mnie pamięta...Co więcej z jej odwagą i siłą - jest jedyną osobą, która kiedykolwiek dotknęła mego serca, które myślałem, że jest martwe od wieków.

Jedyna droga dla Mrocznego Łowcy to odzyskać swoją duszę przez prawdziwą miłość do kobiety. Ale co się dzieje, gdy ta kobieta nie jest do końca człowiekiem?

2

Thrylos1 Atlantyda. Legendarna. Mistyczna. Złota. Tajemnicza. Wspaniała i magiczna. Są tacy, którzy twierdzą, że nigdy jej nie było. Ale są też tacy, którzy uważają, że są bezpieczni w obecnym, modnym świecie pełnym technologii i broni. Bezpieczni przed starożytnym złem. Wierzą również, że różne kreatury, wojownicy i smoki są martwe. Są głupcami przywiązanymi do swojej nauki i logiki, która mimo ich oczekiwań nie ocali ich. Nigdy nie będą wolni i bezpieczni, dopóki nie dostrzegą tego co mają przed oczami. Wszystkie starożytne mity i legendy są zakorzenione w prawdzie, a prawda nie uczyni nas wolnymi. Czasami bardzo nas zniewala. Chodź posłuchaj prawdziwej opowieści o historii najpiękniejszego raju jaki kiedykolwiek istniał. Poza mitycznymi Słupami Heraklesa 2 w wielkim Morzu Egejskim był kiedyś wspaniały kraj, który karmił wspaniałą rasę ludzi bardziej zaawansowaną niż jakakolwiek która była przed nią i po niej. Założona w starożytnym mistycznym czasie przez pierwotnego boga Archona. Atlantyda wzięła nazwę od imienia najstarszej siostry Archona, Atlantia, której imię znaczy „pełna piękna”. Archon z pomocą wuja, boga oceanów Ydor i jego siostrą Edą (ziemia) wyczarował wyspę uzyskując w ten sposób ziemię dla żony Apollymi, tak by mogła wypełnić kontynent ich boskimi dziećmi, które potrzebowały tego miejsca by się rozwijać i bronić. Apollymi bardzo wzruszyła się darem. Płakała ze szczęścia tak mocno, że jej łzy zalały ziemię i utworzyły Atlantis miasto w mieście. Bliźniacze miasta przedzielone były pięcioma wodnymi kanałami. Tutaj może rodzić swoje nieśmiertelne dzieci. Jednak szybko wyszło na jaw, że wielka Destroyer, Apollymi była niepłodna. Na prośbę Archona, Ydor i Eda stworzyli rasę Atlantów do zasiedlenia wyspy i ponownie radość zagościła w sercach Apollymi. 1

Z tego co znalazla to jakieś greckie słowo, ale za żadną cholerę nie mogłam znaleźć znaczenia. Nie wiem skąd pani Kenyon je wytrzasnęła… 2 http://pl.wikipedia.org/wiki/S%C5%82upy_Heraklesa

3

To zadziałało. Złoci i uczciwi stworzeni na cześć boskiej królowej Atlanci byli dużo lepszą rasą od ludzkiej. Tylko oni dawali przyjemność Apollymi i czynili wielki uśmiech u wielkiej Destroyer. Kochając pokój podobnie jak ich starożytni bogowie, Atlanci nie znali wojen. Używali swoje umysłów i magiczną psychikę do harmonijnego współżycia w ramach równowagi w przyrodzie. Witali z zadowoleniem wszystkich cudzoziemców, którzy przybywali do ich brzegów. Udostępniali im swoje dary uzdrawiania i dobrobytu. W miarę upływu czasu inni paenteonowie i narody powstały, by ich zakwestionować. Atlanci byli zmuszeni do walki o ojczyznę. Aby chronić ludzi, bogowie Atlantydy weszli w stały konflikt z ważniakami z greckiego3 panteonu. Dla nich greckie dzieci walczą o posiadanie rzeczy, których nigdy nie potrafiły zrozumieć. Atlanci próbowali radzić sobie z nimi jak rodzice z małymi dziećmi. Dość cierpliwie. Ale Grecy nie chcieli słuchać mądrości starożytnych. Zazdrośni o bogactwa i spokój Atlantów byli między innymi Zeus i Posejdon. Jednak to Apollo pożądał wyspy najbardziej. Bezwiedny, przebiegły Apollo wprawił w ruch zamiar przejęcia Atlantów z rąk dawnych bogów. W przeciwieństwie do ojca i wuja wiedział, że Grecy nie mogą pokonać Atlantów w otwartej wojnie. Zdał sobie sprawę, że zwycięży jeśli zaatakuje od wewnątrz tę starożytną cywilizację. Więc kiedy Zeus zakazał Apollowi brać udziału w zakazanych wyścigach między Apollites i rodzimymi Grekami, Apollo wziął swoje dzieci i poprowadził ich do brzegów zakazanej Atlantydy. Atlanci sympatyzowali z rasą boskich Apollites, którzy byli prześladowani przez Greków. Postrzegali ich jak kuzynów. Powitali ich zgodnie z prawami Atlantydy nie powodując konfliktów. Publicznie Apollici czynili tak jak im powiedziano. Robili ofiary bogom Atlantydy, chociaż nigdy nie łamali przymierza ze swoim ojcem – Apollem. Każdego roku wybierali najpiękniejszą z dziewic wśród swoich i wysyłali ją do Delphi jako ofiarę dla Apollo. Prosili go o łaskę dla ich nowego domu, wierząc, że pewnego dnia będzie panował jako bóg. W roku 10500 p.n.e piękna arystokratka Clieto została wysłana do Delphi. Apollo zapałał do niej miłością i spłodził jej pięć par bliźniaków. Jego kochanka i jej dzieci 3

Inne możliwości to nowobogacki, zarozumialec, dorobkiewicz, chyba, że ktoś wie co oznacza słowo upstart….

4

przewidziały jego przeznaczenie. W końcu to oni mają go poprowadzić na tron Atlantydy. Posłał swoją kochankę i dzieci z powrotem na Atlantydę, gdzie wzięli ślub z członkami rodziny królewskiej Atlantów. Starsze dzieci Apolla wzięły ślub z rodowitymi Atlantami. Zmieszały dwie rasy i stworzyły dzieci, które były silniejsze od nich. Apollo chciał by zachowały czystą królewską krew, aby zapewnić sobie poprzez ich wytrzymałość i lojalność, koronę Atlantów. Miał plany wobec Atlantów i ich dzieci. Za ich pośrednictwem Apollo będzie rządził całą ziemią i porzuci ojca jak Zeus porzucił starego Kronosa. Mówiło się, że Apollo sam odwiedzał królową każdego pokolenia Atlantów. Jak tylko urodził się najstarszy syn, Apollo szedł do wyroczni, by dowiedzieć się czy to ten obali Atlantyckich bogów. Co roku słyszał „nie”. Do 9548 r. p. n. e. Jak było w jego zwyczaju odwiedził królową Atlantydy, której król zmarł rok wcześniej. Wszedł do niej jako widmo jej męża i spłodził jej syna podczas snu. W tym roku również bogowie Atlantydy dowiedzieli się o swoim przyszłym losie. Odkryli, że bogini Apollymi jest w ciąży z Archonem. Po tych wszystkich wiekach bólu z powodu braku dziecka, wielka Destroyer miała mieć spełnione wszystkie pragnienia. Mówiono, że Atlantyda rozkwitła tego dnia i doświadczyła więcej dobrobytu niż kiedykolwiek wcześniej. Atlanci obchodzili radośnie nowinę królowejbogini. Jak tylko boginie losu usłyszały o jej nowinie i spojrzały na Apollymi i Archona od razu przepowiedziały, że nienarodzony jeszcze syn Apollymi spowoduje ich śmierć. Jedna po drugiej trzy boginie powtórzyły to samo proroctwo. - Świat jak wiemy się skończy. - Wszystkie nasze losy będą spoczywać w jego rękach. - Bóg, co jego kaprysem będzie mieć największą władzę. Archon przerażony ich przewidywaniami zarządził by usunąć nienarodzone dziecko. Apollymi odmówiła. Czekała zbyt długo na dziecko, by teraz niepotrzebnie je zabijać po słowach zazdrosnych bogiń. Z pomocą swojej siostry urodziła swoje dziecko przedwcześnie i ukryła je w świecie śmiertelników. Do Archona zaniosła kamień zamiast dziecka.

5

- Mam dość twojej niewierności i kłamstwa Archonie. Od dziś zahartowałeś moje serce. Ten kamień to jedyna rzecz jaką możesz ode mnie otrzymać. Rozwścieczony Archon uwięził ją w Kalosis, w podziemnym królestwie. - Zostaniesz tam, dopóki Twój syn żyje. I tak bogowie Atlantydy zwrócili się do siostry Apollymi, aż zmusili ją do przyznania się do pomocy jej. - Urodzi się, gdy księżyc połknie słońce i Atlantyda pogrąży się w ciemności. Jego matka będzie płakać ze strachu po jego urodzeniu. Bogowie udali się do królowej Atlantydy, której syn miał urodzić się w tym czasie. Zgodnie z przewidywaniami, księżyc zaćmił słonce, gdy zmagała się z porodem. Archon zażądał śmierci dziecka. Królowa błagała i prosiła o pomoc Apolla. Wierzyła, że jej kochanek nie będzie patrzył jak jego syn jest mordowany przez starszych bogów. Ale Apollo zignorował ją i patrzyła jak jej nowonarodzony syn zostaje zamordowany. Królowa nie wiedziała, że Apollo już powiedział co się wydarzy i to nie jego syna urodziła. Kolejne dziecko, które było ukryte w jej łonie było chronione przez nią. Z pomocą swojej siostry Artemidy, Apollo wziął swojego syna do domu w Delphi, gdzie chłopiec dorastał wśród kapłanek Apolla. Z biegiem lat, gdy Apollo nie wrócił do królowej Atlantydy jej nienawiść rosła. Gardziła greckim bogiem, który nie dał jej kolejnego dziecka, by zastąpić jej te utracone. Dwadzieścia jeden lat po tym jak była świadkiem poświęcenia jej jedynego dziecka, królowa dowiedziała się, że kolejne dziecko jest wychowywane przez Apolla. Urodził się dla greckiej księżniczki, która była złożona dla boga w ofierze w nadziei uzyskania błogosławieństwa boga Greków, który był w stanie wojny z Atlantydą. Gdy tylko dotarło to do niej, jej gorycz rosła tak głęboko, aż to ją przytłoczyło. Wezwała swoją kapłankę by zapytać ją, gdzie znajdzie dziedzica jej imperium. - Spadkobierca Atlantydy znajduje się w domu Ancles. W tym samym domu, gdzie urodziło się nowe dziecko Apolla. Królowa krzyknęła z oburzenia, wiedząc, że Apollo zdradził swoje własne dzieci. Zostały zapomniane, a on wymyślił nową rasę, by je zastąpić. Wezwała osobistych strażników i wysłała ich do Grecji. Chciała upewnić się, że kochanka Apolla zostanie zamordowana. Nie chciała pozwolić, żadnej usiąść na tronie ukochanego.

6

- Upewnij się, żeby Grecy myśleli, że był to atak dzikiego zwierzęcia. Nie chcę sprowadzać nikogo w tej sprawie do naszego kraju. Ale tak jak wszystkie akty zemsty, ten również został odkryty. Ze złamanym sercem Apollo przeklął swoją kiedyś wybraną rasę. - Plaga dla wszystkich, którzy urodzili się Apollitami. Mają mieć zabrane wszystko, co mieli do dzisiejszego dnia. Żadne z was nie będzie żyć dłużej niż moja kochana Ryssa i jej syn. Będziecie wszyscy umierać boleśnie w dniu swoich 27 urodzin. Ponieważ działaliście jak zwierzęta, staniecie się nimi. Znajdziecie pokarm tylko we krwi swojej własnej natury. I nigdy nie będziecie mogli chodzić po moim królestwie, bym nie był zmuszany przypominać sobie jak to jest zdradzać mnie. Raz powiedziane, takich przekleństw nie można cofnąć. Co więcej, zasiał własne zniszczenie. Apollo powierzył swojego syna najwyższej kapłance, by ta go poślubiła. - W twoje ręce oddaję moją przyszłość. Twoja krew jest moja i to dzięki tobie i twoim przyszłym dzieciom żyć będę. Z tymi wiążącymi słowami wypowiedzianymi w porywie gniewu Apollo skazał się na zagładę. Każdy pierworodny syn pokolenia umierał, tak więc i Apollo też. A wraz z nim słonce. Apollo nie jest tylko bogiem. On jest istotą słońca i trzyma w ręce równowagi wszechświata. Pewnego dnia Apollo umrze jak również ziemia i wszyscy, którzy mieszkają na niej. Teraz jest rok 2003 i jest tylko jedno dziecko Apollite, które nosi krew pradawnego boga…

7

Rozdział 1 Luty 2003 St. Paul, Minnesota - Och kochanie, studencki dzwonek. Patrz na godzinę trzecią. Cassandra Peters uśmiechnęła się do Michelle Avery zrozumiawszy kod i w pewnym momencie odwróciła się w stronę baru. Zobaczyła tam zwyczajnie wyglądającego ciemnowłosego mężczyznę, który stał przy scenie, gdzie grała jej ulubiona kapela Twisted Hearts. Kołysząc się w rytm muzyki i popijając Long Island Iced Tea4 obserwowała go przez minutę. - Jest „Milk Man” – zadecydowała po zeskanowaniu jego „atrybutów”: wygląd, postawa, wyglądał jak drwal. Michelle potrzasnęła przecząco głową. - Nie proszę pani, on na pewno jest „Cookie”. Cassandra uśmiechnęła się na myśl o ich systemie ocen, które polegało na określaniu z czym chciały rzucać się do łóżka. „Milk Man” oznaczało, że facet był atrakcyjny w niezwykły sposób i może przynieść szklankę mleka do łóżka w każdej chwili. „Crackers” byli zawsze o krok do przodu przed wszystkimi, a „Cookie” byli bogami5. Jednak ostateczną oceną męskich zalet był „Powered Donut”6. Nie tylko byli niechlujni jak pączki z proszku, ale naruszali odwieczną kobiecą mentalną dietę i marzyło się, by ich gryźć. Do tej pory żadna z nich nie spotkała się z „Powered Donut” we własnej osobie, jednak ciągle miały nadzieję. Michelle dyskretnie ruszyła ramiona Brendy i Kat i wskazała wzrokiem na mężczyznę. - „Cookie”? Kat pokiwała przecząco głową. - „Cracker”. - Zdecydowanie „Cracker” – potwierdziła Brenda. - A co ty możesz wiedzieć? Masz już chłopaka – powiedziała Michelle do Brandy kiedy kapela skończyła grać ich ulubione kawałki i zrobiła sobie przerwę. 4

http://pl.wikipedia.org/wiki/Long_Island_Iced_Tea Zachowałam oryginalne nazwy, ponieważ po polsku brzmiałoby to dość dziwnie.. 6 http://nationalsolartour.org/node/46 - to jest rodzaj pączka 5

8

- Jezu, faceci są trudni do dobrej krytyki. Cassandra spojrzała na gościa. Rozmawiał ze swoimi kumplami i popijał piwo z wysokiej szklanki. Miał miły i przyjazny uśmiech i potwierdzał swoją postawą, że jest otwarty. Widziała dlaczego Michelle go lubi. - Dlaczego cię tak obchodzi co myślimy? – Cassandra zapytała Michelle – jeśli go lubisz, podejdź do niego i się przedstaw. Michelle zrobiła przerażoną minę. - Nie mogę tego zrobić. - Dlaczego nie? – zapytała Cassandra. - Co jeśli pomyśli że jestem gruba i brzydka? Cassandra przewróciła oczami. Michelle była szczupłą brunetką, której daleko było do grubej. - Życie jest krótkie Michelle, zbyt krótkie. Wiesz, że on może być mężczyzną twoich marzeń, lecz jeśli będziesz tak stała z boku i tylko się śliniła, to się nigdy o tym nie dowiesz. - Boże - Michelle westchnęła - jak ja ci zazdroszczę twojej życiowej postawy. Ale ja tak nie mogę. Cassandra chwyciła ją za rękę i pociągnęła przez tłum w stronę mężczyzny. Szturchnęła go w ramię. Zaskoczony mężczyzna odwrócił się. Jego oczy rozszerzyły się, gdy spojrzał na Cassandrę. Jak na swoje sześć stóp była przyzwyczajona do bycia wybrykiem natury. A facet wydawał się w porządku, ponieważ nie wydawał się być przerażony faktem, że była 2 cm wyższa od niego. Spojrzał niżej na Michelle, która mierzyła całe pięć stóp i cztery cale. - Cześć – powiedziała Cassandra – przeprowadzam szybki wywiad, Czy jesteś żonaty? Skrzywił się. - Nie. - Spotykasz się z kimś? Spojrzał zaskoczony na swojego przyjaciela. - Nie. - Gej? Szczęka mu opadła.

9

- Słucham? - Cassandra! – syknęła Michelle. Zignorowała spojrzenie ich obojga i przytrzymała rękę przyjaciółki, gdyba ta zechciała uciec. - Lubisz kobiety, tak? - Tak – powiedział brzmiąc jakby się obraził. - Dobrze, bo moja przyjaciółka Michelle mówi, że jesteś wyjątkowo słodki i chciałaby cię poznać – wypchnęła przyjaciółkę pomiędzy nich – Michelle to jest…. Uśmiechnął się gdy zobaczył oszołomiony wzrok Michelle. - Nazywam się Tom Cody. - Tom Cody – powtórzyła Cassandra – Tom poznaj Michelle. - Cześć – powiedział wyciągając do niej dłoń. Spojrzenie Michelle powiedziało Cassandrze wszystko. Przyjaciółka nie była pewna czy ją udusić czy jej podziękować. - Cześć – powiedziała Michelle podając rękę Tomowi. Upewniwszy się, że nie gryzą siebie nawzajem Cassandra zostawiła ich samych i wróciła do Brendy i Kat. Obie miały szeroko otwarte usta i patrzyły na nią z niedowierzaniem. - Nie mogę uwierzyć, że zrobiłaś to jej – wydyszała Kat jak tylko Cassandra podeszła do stolika – Ona później cię zabije. Brenda skuliła się. - Jeśli kiedykolwiek zrobisz to mi, to na pewno cię zabiję. Kat położyła ręce na ramiona Brendy i delikatnie ją uścisnęła. - Możesz krzyczeć na nią i robić co tylko chcesz, ale nie mogę pozwolić ci jej zabić. Brenda roześmiała się z komentarza Kate, nie wiedząc, że Kate mówi poważnie. Od pięciu lat była tajnym ochroniarzem Cassandry. To był rekord. Większość ochroniarzy Cassandry wytrzymali góra osiem miesięcy. Przeważnie kończyli martwi, gdy przyjrzeli się dokładnie kto i co na nią polował. Myśleli, że góry pieniędzy, które płacił jej ojciec za ochronę jej były warte ryzyka. Ale Kat tak nie myślała. Miała więcej wytrwałości i bezczelności niż ktokolwiek kogo spotkała wcześniej Cassandra. Nie wspominając o tym, że Kat była jedyną znaną jej kobietą , która była wyższa od

10

niej. Sześć stóp i cztery cale wzrostu robiły zawsze duże wrażenie, tam gdzie pojawiała się Kat. Jej blond włosy sięgały jej tuż za ramiona, a oczy były tak zielone, że nie wyglądały na prawdziwe. - Wiesz – powiedziała Brenda patrząc na śmiejących się i rozmawiających Toma i Mitchelle – Dałabym wszystko by mieć taką pewność siebie. Czy kiedykolwiek zwątpiłaś w siebie? - Cały czas – odpowiedziała Cassandra zgodnie z prawdą. - Nigdy tego nie pokazujesz. Tak było, ponieważ w przeciwieństwie do swoich towarzyszek miała małą szansę, by przeżyć dodatkowe osiem miesięcy. Nie mogła sobie pozwolić, by bać się życia. Jej motto brzmiało, by brać wszystko obiema rękami i z tym szybko uciekać. I tak biegała przez całe swoje życie. Uciekała przed tymi, którzy zabili by ją gdyby mieli szansę. Ale przede wszystkim ucieka przed przeznaczeniem mając nadzieję, że jakoś w pewnym stopniu mogłaby zapobiec nieuniknionemu. Mimo, że podróżowała po świecie odkąd skończyła sześć lat, nie była wcale bliżej odkrycia prawdy o jej dziedzictwie niż jej matka przed nią. Jednak każdy dzień był nową nadzieją. Nadzieją, która dawała jej siły w wiarę, że któregoś dnia ktoś przyjdzie i jej powie, że jej życie nie skończy się w dniu dwudziestych siódmych urodzin. Nadzieją, że będzie mogła się gdzieś zatrzymać na dłużej niż kilka miesięcy lub dni. - Bomba – powiedziała Brenda otwierając szerzej oczy i patrząc się w stronę wejścia – Myślę, że znalazłyśmy swoich „Coockie”. I moje miłe panie, jest ich trzech. Śmiejąc się z jej tonu Cassandra spojrzała w kierunku wejścia i zobaczyła trzech niesamowicie sexownych mężczyzn. Wszyscy mieli dobrze ponad sześć stóp wzrostu, złotą skórę i włosy i byli olśniewająco piękni. Jej śmiech zamarł na ustach, poczuła się okropnie, ogromne pieczenie nasiliło się wewnątrz jej. Ta mała sensacja, która się z nią działa była jej dobrze znana. To taki terror dla jej serca. Trzech mężczyzn ubranych w drogie swetry, dżinsy i kurtki narciarskie skanowało osoby w barze. Byli śmiertelnie groźnymi drapieżnikami. Cassandra zadrżała. Wszyscy ludzie w barze nie byli świadomi w jakim ogromnym są niebezpieczeństwie. Żadne z nich. Och Boże drogi…

11

- Hej Cass – powiedziała Brenda – Idź do nich przedstawić mnie. Cassandra potrząsnęła głową. Złapała kontakt wzrokowy z Kat, by ją ostrzec. Próbowała odciągnąć Brendę od ich ciemnych, głodnych oczu. - To są złe wieści Bren. Naprawdę złe. To, że była w połowie Appollite dawała jej zdolność do wyczuwania wszystkich osób tego rodzaju. I coś jej mówiło, że mężczyźni idący przez tłum, skanujący kobiety z uwodzicielskim uśmiechem nie są tylko zwykłymi Apollitami. Byli to Daimony – zła rasa Apollite, którzy zdecydowali się przedłużać swoje krótkie życie zabijając ludzi i kradnąc ich dusze. Ich unikalna, potężna charyzma i ich głodne dusze wypływały każdym porem ich ciał. Przyszli tu po swoje ofiary. Cassandra połknęła swoją panikę. Musiała znaleźć jakiś sposób by się stąd wydostać, zanim podejdą zbyt blisko niej i odkryją kim jest. Sięgnęła do torebki po mały pistolet i rozglądnęła się za ucieczką. - Tyłem – powiedziała Kat ciągnąc ją w kierunku tyłów klubu. - Co się dzieje? – spytała Brenda. Nagle najwyższy Daimon zatrzymał się. Powoli odwrócił się w ich kierunku. Cassandra widziała jego zwężone, stalowe oczy patrzące na nią z wielkim zainteresowaniem. Czuła jak próbuje przeniknąć jej myśli. Zablokowała jego wtargnięcie, jednak było już za późno. Chwycił ramię swoich przyjaciół i nachylił głowę w ich stronę. Cholera. Przesrane. Dosłownie. Przy barze stał tłum i nie mogła otworzyć ognia w ich stronę. Granaty były w samochodzie, dodatkowo zdecydowała pozostawić swoje sztylety pod siedzeniem. - To jest dobry czas, żeby mi powiedzieć, że masz swój róg śmierci7 przy sobie Kat. - Nic z tego. A ty masz swoje Kamas8? - Tak – powiedziała sarkastycznie, myśląc o jej broni, która wyglądała jak małe kosy – Włożyłam je do stanika tuż przed wyjściem z domu. Poczuła jak Kat wciska jej coś zimnego do rąk. Spojrzała w dół i zobaczyła, że zaciska dłoń na japońskim wachlarzu. Wykonany ze stali, zaostrzony z jednej strony tak, że

7 8

http://nihongo-burogu.blog.onet.pl/7-Bronie-Japonii-czesc-II,2,ID408108139,n http://www.goshikata.com/store/index.php?act=viewProd&productId=38

12

był równie niebezpieczny ja nóż Ginsu. Był składany i miał tylko jedenaście cali, wyglądał jak niewinna japońska zabawka. Jednak w rękach Kat i Cassandy była to śmiertelnie niebezpieczna broń. Cassandra ścisnęła mocniej broń i ruszyła z Kate w stronę sceny, gdzie było wyjście pożarowe. Przeszła przez tłum blisko wyjścia, z dala od Daimonów, z dala od Brendy zanim jej obecność stała się zagrożeniem dla przyjaciółki. Wtedy Daimon uderzył. Przeklinała ich wysokość zdając sobie sprawę, że nie ma gdzie się ukryć. Nie sposób było być niewidzialną dla nich, nawet w tłumie jeśli ona i Kat wyróżniały się wzrostem wśród innych. Kat zatrzymała się, gdy wysoki, blond mężczyzna odciął jej drogę ucieczki. Dwie sekundy później rozpętało się piekło po stronie klubu gdzie jeszcze były, uświadamiając im, że było więcej niż trzech Daimonów w lokalu. Było ich przynajmniej kilkunastu. Kat popchnęła Cassandrę do wyjścia i kopnęła Daimona w stronę krzyczących ludzi. Cassandra otworzyła swój wachlarz i czekała na zbliżającego się Daimona z kuchennym noże. Złapała go pomiędzy listewki i skręciła go tak, aż wypadł z jego rąk. Szybko go chwyciła w wbiła z całą siłą w pierś Daimona. Rozpadł się w mgnieniu oka. - Zapłacisz za to suko – warknął jeden z Daimonów. Kilku mężczyzn z baru rzuciło się w jej kierunku, by jej pomóc, jednak Daimon szybko sobie z nimi poradził. Inni goście lokalu szybko skierowali się do wyjścia. Cztery Daimony otoczyły Kat. Cassandra starała się jej pomóc, jednak niestety nie mogła. Jeden z Daimonów zadał taki cios Kate, że poszybowała na najbliższą ścianę. Kat uderzyła w nią z hukiem i upadła na podłogę. Cassandra chciała jej pomóc, ale najlepszym wyjściem było wywabienie Daimonów z baru z dala od jej przyjaciół. Odwróciła się do biegu i odkryła, że dwa Daimony stały za nią. Zderzenie ich ciał rozproszyły ją na tyle, że Daimon wyrwał jej z ręki wachlarz i nóż. Objął ją i uchronił ją przed upadkiem. Wysoki, blond Daimon roztaczał wokół siebie seksualną aurę, która przyciągała do niego wiele kobiet. To była esencja, która pozwalała im na skuteczne zdobywanie ludzi. - Idziesz gdzieś księżniczko? – powiedział łapiąc ją za nadgarstki blokując jej zdolność do walki.

13

Cassandra próbowała mówić, ale jego głębokie, ciemne oczy całkowicie pozbawiły ją woli. Poczuła go w swoim umyśle, gdzie sparaliżował całkowicie jej chęć do ucieczki. Inni przyłączyli się do niego. Puścił jej nadgarstki, jednak jego hipnotyzujące spojrzenie cały czas na nią działało. - Proszę, proszę – najwyższy z nich pogładził ją zimnym palcem po policzku – kiedy przyszedłem tu, by się pożywić nie spodziewałem się znaleźć naszej zaginionej dziedziczki. Odrzuciła do tyłu swoją głowę od jego dotyku. - Zabicie mnie nie uwolni cię – powiedziała – to tylko mit. Ten, który ją trzymał odwrócił głowę w stronę ich przywódcy, który się roześmiał. - Naprawdę? Zapytaj jakiekolwiek człowieka w tym barze czy wierzy w istnienie wampirów. Ciekawe co odpowiedzą? – poprowadził językiem po swoich długich kłach patrząc złowieszczo – Teraz wyjdź na zewnątrz i zgiń w samotności, albo zrobimy sobie ucztę z twoich przyjaciół – spojrzał drapieżnie na Michelle, która była tak daleko zachwycona z Tomem, ze nie była nawet świadoma jaka walka się odbywa po drugiej stronie zatłoczonego baru. - Brunetki są silne. Jej dusza powinna podtrzymać nas przynajmniej przez pół roku. Jeśli chodzi o blondynki…. Jego wzrok płynął do Kat otoczoną ludźmi nieświadomymi jej bólu po upadku jakiego doznała. Nie ulegało wątpliwości, że Daimony zastawiły zasłony dymne w umysłach ludzi otaczający ich, by ci nie mieszali się w ich zamiary. - Cóż – kontynuował – małe przekąski nie zaszkodzą. Chwycił ją mocno za rękę. Nie chcąc iść spokojnie na pewną śmierć Cassandra zaczęła przypominać sobie elementy szkolenia i próbowała walczyć. Chwyciła Daimona, który stał za nią i sprowadziła go do poziomu podłogi. Przeklinał siarczyście. Dołożyła mu pięścią w brzuch i rzuciła się miedzy nimi w stronę drzwi. Z nieludzką prędkością najwyższy z Daimonów odciął jej w połowie drogę. Zobaczyła okrutny śmiech wyginający jego twarz, kiedy brutalnie ją zatrzymał. Rzuciła się w bok, jednak nie pozwolił jej na to. - Nie – jego głos był fascynujący i pełen obietnic, których nie powinna słuchać.

14

Kilka osób w barze spojrzało na nich, jednak błędna mgła Daimona odwróciła ich uwagę. Nikt nie chciał jej pomóc. Nikt się nie odważył. Nie był to jednak jeszcze koniec… Ona nigdy się im nie podda. Zanim mogła zaatakować jeszcze raz, drzwi klubu otworzyły się w arktycznym wybuchu. Tak jakby przeczuwał coś złego, Daimon odwrócił głowę w stronę drzwi. Jego oczy rozszerzyły się w panice9. Cassandra odwróciła się i zobaczyła co trzymało go nieruchomo. Również ona nie mogła się nie gapić. Wiatr i śnieg wirowały wokół człowieka, wysokiego na co najmniej sześć stóp. W przeciwieństwie do większości ludzi, którzy ubierali się ciepło przy dziesięcio stopniowym mrozie, przybysz miał na sobie tylko długi, cienki skórzany płaszcz smagany przez wiatr. Miał na sobie czarny sweter, buty motocyklisty i czarne, skórzane spodnie, które ciasno opinały twarde ciało, obiecujące dziką seksualną rozkosz. Miał pewność i zabójcze spojrzenie mężczyzny, który wiedział, że nie ma sobie równych. Człowieka, który odważyłby się zagarnąć cały świat. Szedł chodem drapieżnika. Czuła chłód w swoich żyłach. Gdyby miał blond włosy pomyślałaby, że to jeden z Daimonów. Ale ten człowiek był zupełnie czymś innym. Jego długie do ramion, czarne jak smoła włosy okalały idealnie wyrzeźbioną twarz, która powodowała że jej serce stanęło. Jego czarne oczy były zimne. Stalowe. Jego twarz była nieruchoma i niewzruszona. Ani ładny, ani kobiecy – mężczyzna był właśnie pączkiem z proszku (Powered Dount), którym nikt nie chciał się dzielić się w łóżku. Wyglądający jak samosterujący sygnał i nieświadomy tłumu w barze, przybysz zmiótł ciemnym, zabójczym spojrzeniem każdego Daimona. Powolny, diabelski uśmiech wypłynął na jego przystojnej twarzy ukazując kły. Skierował się prosto na nich. Daimon się wystraszył i wystawił Cassandrę przed siebie. Próbowała się wyrwać, kiedy wyciągnął pistolet i przystawił jej do skroni. Wrzaski i krzyki wybuchły w barze, ludzie próbowali się ukryć. Inne Daimony ustawiły się w formacji bojowej obok siebie. Przybysz uśmiechnął się złowrogo oceniając ich wielkość. Błysk w jego oku powiedział jej jak bardzo oczekuje walki. Jego spojrzenie sprowokowało ich.

9

No wreszcie pojawił się nasz super Hero ☺

15

- Nieładnie jest brać zakładników – powiedział głębokim płynnie akcentowanym głosem, który huczał jak grzmot – zwłaszcza, że wiesz, że i tak mam cię zamiar zabić. W tej chwili Cassandra wiedziała kim jest przybysz. Był Mrocznym Łowcą – nieśmiertelnym wojownikiem, który przez wieki poluje i wykonuje egzekucje na Daimonach, uwalniając ludzkie dusze. Byli obrońcami ludzkości i uosobieniem szatana dla ludzkości. Słyszała o nich całe swoje życie, ale podobnie jak z wiarą w św. Mikołaja przypisywała te historie do legend. Ale człowiek przed nią nie był wymysłem jej wyobraźni. Był prawdziwy i wyglądał tak samo śmiertelnie jak historie, które słyszała. - Z drogi Mroczny Łowco – powiedział Daimon trzymający Cassandrę – albo ją zabiję. Pojawiające się zagrożenie wywołało u Mrocznego Łowcy potrząśnięcie głową, jak rodzic besztający dziecko. - Wiesz powinieneś zostać jeden dzień dłużej w swojej norze. Jutro jest noc z Buffy z zupełnie nowymi odcinkami. Mroczny Łowca zatrzymał się z irytacją. - Czy masz pojęcie jaki to zły pomysł zmuszać mnie bym musiał przychodzić tu w mrozie, by was zabić, gdy mogę jeść w domu ciepłe tosty, oglądając Sarah Michelle Gellar10 kopiącą tyłki w krótkiej bluzce. Ręce Daimona trzęsły się, kiedy wzmocnił ucisk na Cassandrze. - Brać go!! Daimony zaatakowały jednocześnie. Mroczny Łowca złapał pierwszego za gardło. W jednym płynnym ruchu podniósł Daimona i trzasnął nim o ścianę. Daimon zaczął piszczeć. - Co jest dziecinko? – spytał Mroczny Łowca – Jezu, jeśli już zabijałeś ludzi to mogłeś przynajmniej nauczyć się jak umierać z godnością. Drugi Daimon skoczył mu na plecy. Mroczny Łowca okręcił się i wystawił długi nóż z buta. Następnie schował ostrze w klatce piersiowej Daimona. Natychmiast eksplodował i zamienił się w pył. Następny błysnął Mrocznemu Łowcy kłami, a następnie starał się go gryźć i kopać. Wojownik rzucił go w ramiona trzeciego 10

Aktorka grająca Buffy.

16

Daimona. Potknęli się i upadli. Mroczny Łowca pokręcił na nich głową, gdy próbowali odzyskać pozycję pionową. Następne Daimon zaatakowały jego, przebił się przez nich z taką łatwością. Było to straszne, ale jednocześnie niesamowicie piękne. - Chodź, gdzie nauczyłeś się walczyć? – zapytał, kiedy zabił kolejnych dwóch – w szkole dla dziewcząt? – uśmiechnął się ironicznie do Daimona – moja młodsza siostra umiała uderzyć mocniej, gdy miała trzy lata. Cholera mogłeś wziąć przynajmniej kilka lekcji sztuk walki, aby można było moją nudną pracę zrobić bardziej interesującą. Westchnął ciężko i spojrzał w sufit. - Gdzie są Spathi kiedy ich potrzebujesz? Kiedy Mroczny Łowca był rozproszony, Daimon trzymający Cassandrę przeniósł pistolet z jej skroni i wystrzelił w jego kierunku cztery strzały. Wojownik zwrócił się do nich bardzo powoli. Furia malowała się na jego twarzy, gdy spojrzał na Daimona, który do niego strzelał. - Nie masz honoru?? Przyzwoitości?? Cholera masz choćby mózg?? Nie zabijesz mnie kulami. Po prostu odwal się. Spojrzał na krwawiącą ranę z boku i odchylił płaszcz tak, że światło świeciło przez otwory w ciele. Przeklną ponownie. - I zrujnował mi ulubioną kurtkę – Mroczny Łowca warknął na Daimona – i za to zginiesz. Zanim Cassandra mogła się ruszyć wojownik wyciągnął rękę w ich kierunku. Cienki, czarny przewód owinął się wokół nadgarstka Daimona. Szybciej niż mogła mrugnąć Mroczny Łowca zmniejszył odległość między nimi i szarpnął tak ręką Daimona, aż złamał mu przedramię. Chwycił go za ramie i podniósł do góry. Jednym płynnym ruchem rzucił go na pobliski stół. Szklanki, które na nim stały rozprysły się na wszystkie strony. Pistolet uderzył z metalicznym odgłosem o podłogę. - Czy twoja matka nigdy cię nie uczyła, że jedynym sposobem na zabicie nas jest pocięcie nas na kawałki? – zapytał łowca – trzeba było przynieść siekierę zamiast pistoletu. Spojrzał na Daimona, który desperacko walczył z jego uściskiem. - Teraz zobaczymy te wszystkie dusze, które uwięziłeś – Mroczny Łowca wyciągnął nóż z buta, okręcił go w dłoni i wbił go w klatkę piersiową Daimona.

17

Wampir zszarzał natychmiast i rozprysł się w pył. Ostatnich dwóch ruszyło w kierunku drzwi. Nie uciekli daleko, wojownik wyciągnął spod płaszcza zestaw noży do rzucania i wysłał je z zabójczą prędkością w plecy uciekających zabójców. Daimony eksplodowały, a noże złowrogo uderzyły o podłogę. Z niewiarygodnym spokojem Mroczny Łowca skierował się w stronę drzwi. Zatrzymał się tylko po swoje noże, które podniósł z podłogi. Następnie skręcił w lewo i znikł tak szybko jak się pojawił. Cassandra z trudem odpychała ludzi, którzy w szale wychodzili z baru. Na szczęście Kat odepchnęła niektórych i podeszła do niej. Jej przyjaciele podeszli do niej. - Nic ci nie jest? - Wdziałaś co zrobił? - Myślałam, że jesteś martwa! - Dzięki Bogu, że żyjesz! - Co oni chcieli od ciebie? - Kim byli ci faceci? - Co się z nimi stało? Ledwie słyszała głosy, mieszało jej się wszystko, kto zadał jakie pytanie. Umysł Cassandry był nadal przy Mrocznym Łowcy, który ją uratował. Dlaczego zadał sobie tyle trudu, by ją ocalić? Musiała wiedzieć o nim więcej…Nie myśląc za wiele Cassandra pobiegła za nim szukając mężczyzny, który nie mógł być prawdziwy. Na zewnątrz odgłos syren wypełniał powietrze coraz bardziej. Ktoś w barze musiał wezwać policję. Łowca był w połowie drogi przy budynku, kiedy złapała go i zatrzymała. Jego twarz była beznamiętna. Spojrzał na nią tymi głębokimi, ciemnymi oczami. Wiatr rozwiewał jego włosy wokół twarzy. Było zimno, ale jego obecność podgrzewała ją tak bardzo, że nawet nie czuła chłodu. - Co masz zamiar zrobić z policją? – zapytała – będą cię szukać. Gorzki uśmiech szarpnął jego usta. - W ciągu pięciu minut żaden z tych ludzi w tym barze nie będzie pamiętać, że mnie kiedykolwiek widzieli. Jego słowa zaskoczyły ją. Czy to prawda o wszystkich Mrocznych Łowcach? - Czy ja też zapomnę?

18

Pokiwał głową. - W takim razie dziękuję za uratowanie mi życia. Wulf wstrzymał oddech. To był pierwszy raz kiedy ktokolwiek dziękował mu za bycie Mrocznym Łowcą. Patrzył na mocno skręcone blond loki, układające się jakby bez celu wokół jej twarzy. Nosiła długi spleciony warkocz, opadający w dół jej pleców. Jej piwno-zielone oczy były pełne witalności i ciepła. Choć nie byłą urzekająco piękna, miała urok, który był kuszący. Wbrew swojej woli sięgnął ręką do jej szczeki, by ją dotknąć tuż pod uchem. Delikatniejsza niż aksamit jej skora rozgrzewała jego zimne palce. To było tak dawno, kiedy ostatnio dotknął kobietę. Tak dawno, kiedy spróbował smaku kobiety. Zanim mógł sam siebie zatrzymać pochylił się i wziął te rozchylone usta w swoje własne. Wulf warknął, gdy poczuł jej smak. Jego ciało szarpnęło się do życia. Nigdy nie próbował niczego słodszego od jej ust. Nigdy nie czuł nic bardziej odurzającego niż jej czyste pachnące ciało. Jej język tańczył z jego językiem równocześnie wciskając się mocniej w jego ramiona. Stał się twardy i sztywny myśląc jak miękkie ciało ma w innych miejscach. W tym momencie chciał ją dziko, ta myśl go zaskoczyła. Tak rozpaczliwej potrzeby nie czuł od bardzo długiego czasu. Zmysły Cassandry wirowały od nieoczekiwanego kontaktu z jego ustami. Nigdy nie znała potęgi głodu takiego pocałunku. Czuła słaby zapach drzewa sandałowego zmieszanego z zapachem piwa i dziką nieposkromioną męskością. Barbarzyńca. Tylko te słowo mogło go opisać. Jego ręce były owinięte wokół niej, a usta całowały ją po mistrzowsku. Nie był śmiertelnie niebezpieczny tylko dla Daimonów. Był śmiertelnie niebezpieczny dla kobiecych zmysłów. Jej serce waliło jak młot, jej ciało spalało się chcąc poczuć jego moc w środku. Całowała go desperacko. Trzymał jej twarz w dłoniach, gdy gryzł jej wargi zębami. Nie zębami, kłami. Nagle pogłębił pocałunek, prowadząc ręce po jej plecach i przyciskając do swoich bioder. Czuła jak twardy i gotowy jest dla niej. Czuła całą jego męskość, każdy cal. Wszystkie hormony w jej organizmie skwierczały. Chciała go z taką zaciekłością, że sama się tego bała. Nie miała pojęcia, że istnieje takie gorące i bolesne pragnienie, zwłaszcza, gdy ma się do czynienia z obcą sobie osobą. Powinna go odepchnąć. Zamiast tego owinęła swoimi rękami jego szerokie i

19

twarde jak skala ramiona. To wszystko co mogła zrobić, by nie sięgnąć niżej i rozpakować ze spodni to, co tętniło życiem i jasno próbowało dać upust swoim potrzebom. Część jej nie obchodziło, że stoją na ulicy. Chciała go teraz i tu. Bez względu na to, kto lub co mogło ich widzieć. To była ta dziwna część jej, która przerażała ja. Wulf walczył z potrzebą w nim, która domagała się, by przycisnął ją do ściany obok i obwinąć swoje biodra jej długimi, szczupłymi udami. Żeby zadrzeć do góry jej krótką spódniczkę i zakopać się głęboko w jej ciało tak, by krzyczała jego imię w spazmach rozkoszy. Dobrzy bogowie jak on pragnął ją posiąść. Gdyby tylko mógł… Niechętnie, ale wycofał się z jej uścisku. Gładził kciukiem zarys jej warg i zastanawiał się co czuła, gdy wiła się pod nim. Co gorsza, on wiedział, że może ją mieć. Czuł smak jej pragnienia w pełni. Ale gdy z nią skończy ona nie będzie miała o nim żadnego wspomnienia. Żadnego wspomnienia o jego dotyku, o jego pocałunku. Jego imienia… Jej ciało ukoiło się tylko na kilka minut. Mógł nie robić nic, by złagodzić samotność w sercu, że tęsknił za kimś, kto ma wspomnienia o nim. - Żegnaj moja słodka – szepnął dotykając ją delikatnie w policzek, zanim się odwrócił. On będzie pamiętał ich pocałunek przez wieki. Ona nie przypomni go sobie w ogóle…

Cassandra nie mogła się ruszyć, gdy Mroczny Łowca odszedł. Do czasu, gdy zniknął w mroku nocy, nie pamiętała kompletnie, że on w ogóle istniał. - Jak ja się tu znalazłam? – spytała i owinęła się ramionami, ponieważ było jej strasznie zimno. Szczękając zębami pobiegła z powrotem do baru.

20

Rozdział 2 Wulf nadal myślał o nieznajomej kobiecie, gdy wstawiał swojego Forda Expeditiona do swojego garażu, który pomieściłby pięć takich cacek. Skrzywił się na widok czerwonego Hammera, który stał przy przeciwległej ścianie i odwrócił się od swego auta. Co do cholery Chris robił w domu? Miał spędzić noc u swojej dziewczyny. Wszedł do środka, by zobaczyć co się dzieje. Znalazł Chrisa w salonie pchającego coś dużego. Miało to metalowe ramiona i inne rzeczy, które przypominały mu źle zaprojektowanego robota. Czarne, faliste włosy Chrisa wystawały mu z przodu i wyglądał jakby szarpała go jakaś frustracja. Jakieś części i papiery były porozrzucane po całym pokoju wraz z innymi narzędziami. Wulf obserwował z ironicznym rozbawieniem jak Chris starał się dopasować metalowy słup do podstawy. Gdy Chris się nachylił, jedno z metalowych ramion spadło i uderzyło go w głowę. Przeklął i odszedł od swojego tworu. Wulf roześmiał się. - Oglądałeś ponownie QVC? Chris potarł głowę i kopnął metalową bazę. - Nie zaczynaj ze mną Wulf. - Chłopcze – powiedział Wulf surowo – lepiej zmień ten ton. - Tak, tak strasz mnie – powiedział Chris z irytacją – Zaraz zmoczę sobie spodnie przed twoją przerażającą osobą. Widzisz jak się trzęsę? Ooooo, ahhhh, Oooooo. Wulf potrząsnął głową na swojego giermka. Chłopak nie miał powodu, by się z niego naśmiewać. - Wiedziałem, że nie powinienem zabierać cię z tego lasu, gdy byłeś niemowlęciem. Mogłem pozwolić ci umrzeć. Chris parsknął. - Ooooo Wiking ma paskudny humor? Jestem naprawdę zaskoczony, że mój ojciec nie przedstawił mnie tobie w chwili narodzin. Jak dobrze, ze nie mógł sobie na to pozwolić Dr. Barnautbur?? Co?

21

Wulf spojrzał na niego ze złością, wiedząc, ze za sekundę nie zdarzy się nic dobrego. To była właśnie siła przyzwyczajenia. - To, że jesteś ostatnim z mojego potomstwa, nie znaczy, ze muszę pozwalać ci na takie zachowanie. - Tak, też cię kocham Wielki Misiu – powiedział Chris i wrócił do swojego projektu. Wulf odwiesił kurtkę na oparcie kanapy. - Przysięgam, mam zamiar odciąć kablówkę jeśli nie przestaniesz. W ubiegłym tygodniu była to waga i maszyna do wiosłowania. Wczoraj ta rzecz do twarzy, a dziś to. Wdziałeś ten śmietnik na poddaszu? Wygląda jak sklep ze starociami. - To jest coś innego. Wulf przewrócił oczami. Słyszał to za każdym razem. - Co do cholery jest? Chris nie przerwał pracy przy ponownym umocowaniu ramienia. - To jest słoneczna lampa. Myślałem, że możesz być zmęczony swoją bladą skórą. Spojrzał na niego z rozbawieniem. Dzięki za ciemne geny od matki Galów. Wulf nie był blady, mimo, że nie widział słońca od ponad tysiąca lat. - Christopher, zdarzyło się mi być Wikingiem w środku zimy w Minnesocie. Brak głębokiej opalenizny nie jest czymś dziwnym na całym północnym obszarze. Jak myślisz dlaczego zaatakowaliśmy Europę tak w ogóle? - Ponieważ chcieliście mieć Europę? - Nie, chcieliśmy poczuć odwilż. Chris zignorował go i odwrócił się. - Tylko czekać jak mi podziękujesz za to, jak tylko to podłączę. Wulf obszedł leżące na podłodze części. - Dlaczego się z tym pieprzysz? Myślałem, że masz dzisiaj randkę. - Miałem, ale dwadzieścia minut po tym jak do niej przyszedłem, Pam ze mną zerwała. - Dlaczego? Chris zrobił przerwę i posłał mu ponure spojrzenie. - Myślała, że jestem dilerem narkotykowym.

22

Wulf był całkowicie zaskoczony tym nieoczekiwanym oświadczeniem. Chris miał sześć stóp wzrostu, był dobrze zbudowany i miał miły, szczery wyraz twarzy. Najbardziej „nielegalną” rzeczą jaką zrobił było przejście obok pomocników św Mikołaja i nie wrzucenie tam ani grosza. - Co sprawiło, że tak pomyślała? – spytał Wulf. - No cóż pomyślmy. Mam dwadzieścia jeden lat i jeżdżę robionym na zamówienie opancerzonym Hammerem wartym około ćwierć miliona dolarów z kuloodpornymi szybami i oponami. Mieszkam w odległej, ogromnej posiadłości położonej poza miastem, nie wspominając o dwóch ochroniarzach, którzy wloką się za mną gdziekolwiek pójdę poza mury tego domu. Pracuję w dziwnych godzinach. Kiedy jestem na randce, dzwonisz do mnie trzy-cztery razy, by mi powiedzieć co mam zrobić, a ja jeszcze muszę dać ci potomka. I przypadkowo widziała niektóre z twoich cudownych zabawek, gdy wybierałem je dla ciebie w sklepie z bronią. - Nie były ostre? – Wulf przerwał – Chris nie można dotykać ostrej broni, bo można sobie coś odciąć. Chris westchnął, zignorował pytanie Wulfa i kontynuował swoją tyradę. - Próbowałem jej powiedzieć, że jestem po prostu bogaty i lubię zbierać miecze i noże, ale nie kupiła tego. Obdarował Wulfa zimnym spojrzeniem. - Wiesz są chwile, kiedy ta praca naprawdę daje kopa w dupę. Wulf widział jego zły humor. Chris był mocno zły na niego od czasu, gdy Wulf wziął na ręce chłopca w momencie kiedy ten się urodził. Był ostatnim potomkiem jego rodu i dlatego Wulf był ekstremalnie tolerancyjny dla niego. - Więc sprzedaj Hammera, kup Dodgea i przeprowadź się do przyczepy. - No tak, jasne. Pamiętasz jak zamieniłem Hammera na Alfe Romeo w zeszłym roku? Spaliłeś mi samochód, kupiłeś nowego Hummera i zagroziłeś, że zamkniesz mnie w pokoju z prostytutką, jeśli zrobię to jeszcze raz. A co do dodatkowych korzyści… Czy rozglądałeś się wokół? Mamy kryty, podgrzewany basen, kino domowe, dwóch kucharzy, trzy pokojówki, faceta od czyszczenia basenu, nie mówiąc już o tych wszystkich zabawkach wokół. Nie chcę opuścić Disneylandu. To jedyne dobre strony tego układu. Chodzi mi o to, że nawet jeśli moje życie jest do bani, to nie zamierzam

23

mieszkać w miniwanie. Jak wiesz, zrobiłeś ze mnie giermka z dwoma uzbrojonymi ochroniarzami, którzy stoją zawsze przy mnie i przyprawiają mnie o gęsią skórkę. - W takim razie jesteś zwolniony. - Ugryź mnie. - Nie jesteś w moim typie. Chris rzucił kluczem w jego stronę. Wulf złapał go i rzucił na podłogę. - Nie chcesz teraz być mężem, co? - Cholera Wulf. Dopiero co stałem się pełnoletni11. Mam jeszcze czas na dzieci, które będą w stanie cię zapamiętać, ok.? Jeny, jesteś gorszy niż mój ojciec. Obowiązek, obowiązek, obowiązek. - Wiesz, że twój ojciec miał tylko…. - Osiemnaście lat jak poślubił moją matkę. Tak Wulf, wiem o tym. Powtarzasz mi to trzy – cztery razy na godzinę. Wulf zignorował go i nadal mówił. - Przysięgam jesteś jedynym człowiekiem jakiego znam, który przegapił całe młodzieńcze napięcie hormonalne. Coś jest z tobą nie w porządku chłopcze. - Ze mną jest wszystko w porządku – Chris pękł – nie zamierzam rzucać się na kobiety jak napalony pies. Wolę ją najpierw poznać, zanim zdejmę im majtki. Wulf potrząsnął głową. - Naprawdę jest z tobą coś nie tak. Chris przeklął go w staronordyckim języku. Wulf nie zwracał uwagi na jego przekleństwa. - Może powinniśmy poszukać surogatki? Kupmy bank spermy. Chris gardłowo warknął, a następnie zmienił temat. - Co się dziś stało? Wyglądasz teraz gorzej niż przed wyjściem. Czy któraś z panter powiedziała coś złego na ciebie w swoim klubie? Wulf mruknął jak pomyślał o panterze Katagaria, który był właścicielem klubu, w którym dziś był. Zadzwonili do niego pierwsi, by powiedzieć mu, że jeden z ich harcerzy zauważył grupę grasujących nieznanych Daimonów w mieście. To była ta sama grupa, która spowodowała problemy panterom kilka miesięcy wcześniej. Inferno 11

Tzn skończył 21 lat i może już pić piwo ☺

24

było jednym z wielu sanktuariów, gdzie Mroczni Łowcy, zmiennokształtni i Apollite mogli spotykać się bez obaw, że ich wróg zaatakuje ich, gdy są w środku. Do diabła, nawet te bestie Daimony były tolerowane dopóki nie pożywiali się w środku i nie przyciągali niepotrzebnej uwagi na siebie. Nawet jeśli zmiennokształtni byli zdolni do zabijania Daimonów, mieli dziwną zasadę, by tego nie robić. Poza tym byli kuzynami Apollites i Daimonów i nie chcieli się nimi w ten sposób zajmować. Poza tym zmiennokształtni nie byli zbyt tolerancyjni wobec Mrocznych Łowców, którzy zabili ich kuzynów. Pracowali z nimi, kiedy mogli na tym skorzystać, w przeciwnym przypadku trzymali się od nich z dala. Jak tylko Dante zobaczył Daimonów w swoim klubie, zaraz poinformował o tym Wulfa. Ale Chris myślał, że pantery żyją z łowcami w zupełnej zgodzie, jeśli ten mieszka w jednym miejscu wystarczająco długo. Wyjął broń ze swego ubrania i podszedł do szafy, by ją schować. - Nie – odpowiedział na pytanie Chrisa – pantery były ok. Myślałem tylko, że Daimony będą bardziej waleczne. - Przykro mi – powiedział Chris uśmiechając się. - Taaa, mi też. Chris zamilkł i zastanowił się czy Wulf nie próbował go rozśmieszyć. - Będziesz trenował? Wulf spojrzał na swoją broń. - Po co? Nie miałem godnego siebie przeciwnika od prawie stu lat. Zniesmaczony tą myślą potarł dłonią swoje wrażliwe na światło oczy. - Myślę, że pójdę trochę poobrażać Talona. - Och, hej. Wulf zatrzymał się i spojrzał na Chrisa. - Zanim pójdziesz, powiedz „grill”. Wulf jęknął. Chris zawsze w ostateczności próbował go w ten sposób rozweselić. To był taki stały żart, którym Chris denerwował go odkąd był małym chłopcem. Wynikało to z faktu, że Wulf miał nadal swój nordycki śpiewny akcent, kiedy mówił, a zwłaszcza gdy wypowiadał słowo „grill”. - Nie jesteś wcale zabawny, a ja nie jestem Szwedem. - Tak, tak. No weź wydaj z siebie te odgłosy szwedzkiego kucharza.

25

- Nigdy nie powinienem był pozwolić ci na oglądanie mapetów – warknął Wulf. Co gorsza nie powinien nigdy udawać przed małym Chrisem szwedzkiego kucharza. To tylko pogorszyło sprawę. Ale przynajmniej byli rodziną i Chris próbował go pocieszyć. Wydał z siebie brzydki dźwięk. - Dobrze stary, zgrzybiały, marudny Wikingu. Tak w ogóle moja mama chce cię poznać. Znowu. Wulf jęknął. - Czy możesz ją umówić za kilka dni? - Spróbuję, ale wiesz jaka ona jest. Tak wiedział. Znał matkę Chrisa od trzydziestu lat. Niestety ona nie znała go w ogóle. Tak jak każdy, który nie urodził się w jego rodzie, nie pamiętała go dłużej niż pięć minut. - Dobrze – Wulf ustąpił – przyprowadź ją jutro wieczorem. Wulf skierował się schodami w dół do piwnicy, do swojego pokoju. Jak większość Mrocznych Łowców wolał spać w pomieszczeniu, gdzie nie był narażony na przypadkowe przebywanie na słońcu. Była to jedna z niewielu rzeczy, która mogła zniszczyć ich nieśmiertelne ciała. Otworzył drzwi, ale nie zapalał świateł odkąd Chris postawił mu małe świeczki na biurku. Oczy Mrocznych Łowców zostały zaprojektowane tak, by nie potrzebować w ogóle światła. Widział w ciemności lepiej, niż ludzie mogli zobaczyć w biały dzień. Zdejmując sweter, dotknął delikatnie swoje rany postrzałowe. Kule przeszły na wylot i ciało już zaczynało się goić. Kule go chwilowo uszkodzą, ale go nie zabiją, za kilka dni nie będzie nawet blizn. Wytarł krew swoją czarną koszulką i poszedł do łazienki po bandaż. Jak tylko ubrał się w niebieskie dżinsy i biały podkoszulek włączył muzykę. Zaprogramował listę tak, by pierwsza piosenka była zawsze Slade „ My oh my”. Wziął bezprzewodowy telefon i podszedł do komputera by zalogować się na stronę Dark-Hunter.com, by zaktualizować informację o tych, których ostatnio zabił. Callabrax lubił być na bieżąco z informacjami ilu Daimonów udało się unicestwić w każdym miesiącu. Spartański wojownik był przekonany, że ataki Daimonów były zależne od cyklów księżyca. Osobiście Wulf sądził, iż Spartan miał za dużo wolnego czasu. Ale będąc nieśmiertelnymi wszyscy mieli bardzo dużo wolnego czasu.

26

Siedząc w ciemności Wulf wsłuchiwał się w słowa piosenki. „Wierzę w kobiety. My oh my. Każdy potrzebuje kogoś do rozmowy. My oh my. Wbrew jego woli usłyszane słowa wyczarowały obraz jego dawnego domu z kobietą o włosach jasnych jak śnieg i oczami błękitnymi jak morze. Arnhild. Nie wiedział dlaczego, ale wciąż przez te wszystkie wieki myślał o niej. Wziął głęboki oddech, zastanawiał się co by się stało gdyby pozostał na farmie ojca i poślubił ją. Tak jak wszyscy tego oczekiwali. Arnhild tego oczekiwała. Ale Wulf odmówił. W wieku siedemnastu lat chciał innego życia niż byt prostego rolnika. On pragnął przygody i walki. Chwały i niebezpieczeństwa. Może gdyby kochał wystarczająco Arnhild, to ona zdołałaby zatrzymać go w domu. A jeśli by to zrobił… Wtedy by chyba zwariował z nudów. Taki miał problem dziś. Potrzebował czegoś ekscytującego. Czegoś co zagotowałoby mu krew. Czegoś takiego jak gorąca blondynka, którą zostawił na ulicy. W przeciwieństwie do Chrisa wizja obcej, nagiej kobiety nie przerażała go w ogóle. Ostatecznie może te uchylanie się było dobrym wyjściem. Przebywanie kiedyś z nagą, obcą kobietą doprowadziło go do obecnego stanu, więc Chris może miał rację. Szukając odskoczni od tych myśli Wulf wybił numer do Talona i zmienił piosenkę na Led Zeppelin „Imigrant song”. Talon odebrał telefon w tym samym czasie, gdy zalogował się na prywatnym forum Mrocznych Łowców. - Cześć mała dziewczynko – powiedział szyderczo Wulf przełączając rozmowę do zestawu słuchawkowego – Mam twoją płytę AC/DC. Nie jesteś zabawny i nie jestem tani. Oczekuję sporej zapłaty za to co robię. - Mała dziewczynka? – Talon zaśmiał się – lepiej to odwołaj albo znajdę cię i skopię ci ten twój tyłek Wikinga. - Może byś mnie tym i wystraszył, gdybym nie wiedział jak bardzo boisz się zimna. Talon roześmiał się głośno. - Więc do czego będziesz dziś zmierzać? – spytał Wulf. - Do sześciu stóp i pięciu cali. Wulf jęknął. - Wiesz, że ten żart nie robił się coraz śmieszniejszy za każdym razem, gdy go słyszę? - Taa, wiem. Ale sens mojego życia to nękanie cię. - I dobrze ci to wychodzi. Brałeś lekcje z Chrisem?

27

Usłyszał jak Talon odkłada telefon i zamawia czarną kawę i pączki. - A więc jesteś już gdzieś w mieście – spytał Talona jak tylko kelnerka odeszła. - Znasz to. Jest Mardi Gras i Daimony obfitują. - Gówno prawda. Słyszałem twoje zamówienie na kawę. Musiałeś wyjść aż do miasta, by ją wypić? - Zamknij się Wikingu. Wulf potrząsnął głową. - Naprawdę potrzebujesz jakieś giermka. - Taa. Przypomnij mi o tym, gdy będziesz skarżył się na Chrisa i jego niewyparzony język. Wulf odchylił się na krześle i przeczytał komentarze innych Mrocznych Łowców. Było to pocieszające, że nie był jedynym, który nudził się między zadaniami. Łowcy nie mogli przebywać ze sobą bez osłabiania swoich mocy. Internet i telefon były jedynymi sposobami na wymianę informacji i kontaktowanie się między sobą. Technologia była dla nich manną z nieba. - Czy tylko mnie noce wydają się coraz dłuższe? – jęknął Wulf. - Następne są dłuższe od poprzednich – powiedział Talon. Jego krzesło zapiszczało. Nie ulegało wątpliwość, ze Celt odchyla się na nim do tyłu, ponieważ jakaś kobieta przechodziła obok jego stolika. - Co ty tam robisz? - Jestem niespokojny. - To idź się połóż. Talon parsknął. Co gorsza Celt naprawdę wierzył, że sex jest panaceum na wszystkie dolegliwości. I wtedy jego myśli wróciły do kobiety w klubie. Wulf nie wierzył w idee Celta. Aż do dziś. Jednak noc z kobietą, która nie pamiętałaby w ogóle jego nie przemawiała do niego. - To nie jest problem – powiedział Wulf skanując wiadomości – tęsknię za dobrą walką. Chodzi mi o to do cholery, że nie pamiętam kiedy ostatnio Daimony naprawdę dobrze walczyły. Te, które dziś spotkałem były beznadziejne. Jeden nawet zaczął piszczeć jak do uderzyłem. - Powinieneś być zadowolony, że dorwałeś ich, zanim oni dorwali ciebie.

28

Być może… Ale Wulf był Wikingiem i patrzył na pewne rzeczy inaczej niż Celt. - Wiesz zabicie wysysające dusze Daimona bez porządnej walki to jak seks bez gry wstępnej. Absolutna strata czasu i coś w żadnym stopniu… niesatysfakcjonującego. - Mówisz jak prawdziwy Wiking. Wszystko czego ci trzeba to sala wypełniona dziewkami serwującymi miód i wikingami gotowymi wyruszyć w każdej chwili na Walhalli. To była prawda. Wulfowi brakowało Spathi Daimonów. Ci teraz byli o klasę niżej i walka z nimi była jak zabawa w wojnę. Cóż, taki był jego sposób myślenia. - Ci, których dziś spotkałem nie mieli pojęcia o walce – powiedział Wulf – a ja mam powyżej uszu tej ich mentalności w stylu „pistolet to recepta na wszystko”. - Znowu zarobiłeś kulkę? – spytał Talon. - Cztery razy… Przysięgam, żałuję że nie ma takiego Daimona jak Desiderius. Z przyjemnością powalczyłbym tak na poważnie. - Uważaj o co prosisz, bo możesz to dostać. - Wiem, wiem. Ale co tam… Czy nie mogłyby choć raz przestać uciekać przed nami i nauczyć się walczyć jak ich przodkowie? Tęsknię za starymi czasami. Nastąpiła pauza po drugiej stronie słuchawki. Talon spowolnił oddech. Wulf potrząsnął głową. Na pewno jakaś kobieta przechodziła obok Celta. - Mówię ci, ja najbardziej tęsknię za Talpinami. Wulf zmarszczył brwi. Było to określenie, którego nigdy nie słyszał. - A co to takiego? - Fakt. To było przed twoimi czasami. W jaśniejszym okresie mroków średniowiecza mieliśmy klan giermków, którego jedynym zadaniem było zajmowanie się naszymi cielesnymi potrzebami. Było miło wiedzieć, że jego najlepszy przyjaciel jedną myśl w głowie. Wulf mógłby zapłacić jakiejś kobiecie, która mogłaby odciągnąć Celta od jego bezwstydnego życia. - Stary były wspaniałe – Talon kontynuował - Wiedziały czym są i z radością chodziły z nami do łóżka. Do diabła, giermkowie nawet je szkolili jak nas zaspokajać. - Co się z nimi stało? - Jakieś sto lat przed twoim narodzeniem pewien Mroczny Łowca popełnił błąd i zakochał się w Talpinie. Niestety dla całej naszej reszty, nie przeszła próby Artemidy.

29

Bogini tak się wściekła, że zdecydowała się na ingerencję: przegnała Talpiny i wprowadziła zasadę „z każdą sypiasz tylko raz". A z kolei Acheron wymyślił prawo „nigdy nawet nie tkniesz swojego giermka". Mówię ci, nie wiesz, co to życie, jeśli nie próbowałeś znaleźć porządnego jednorazowego numerka w Brytanii w siódmym wieku. Wulf parsknął. - To nigdy nie był mój problem. - Pewnie, wiem. Zazdroszczę ci tego. Podczas gdy cała nasza reszta musi opuszczać łoża naszych kochanek, żeby nie zdradzić, kim jesteśmy, ty nie musisz niczego się obawiać. - Uwierz mi, Talon, to wcale nie jest tak wspaniale, jak się wydaje. Ty żyjesz samotnie z własnego wyboru. Wiesz, jakie to frustrujące, że nikt cię nie pamięta pięć minut po twoim odejściu? To była jedyna rzecz, która przeszkadzała Wolfowi w jego nieśmiertelności. Jeśli Christoper umarłby nie mając dzieci, nie byłoby na świecie człowieka, który by go pamiętał. To otrzeźwiło jego myśli. Wulf westchnął. - Matka Christophera w samym zeszłym tygodniu przychodziła trzy razy, żeby poznać osobę, dla której on pracuje. A znam ją... ile? Trzydzieści lat? Już nie wspomnę o tym, jak szesnaście lat temu wróciłem do domu, a ona wezwała gliny, bo myślała, że włamałem się do własnego domu. - Przykro mi braciszku – powiedział Talon szczerze – przynajmniej masz nas i swojego giermka, który cię pamięta. - No tak, wiem. Bogom dzięki za nowoczesną technikę, inaczej bym zwariował. Wulf zamilkł na chwilę. - Nie chciałbym zmieniać tematu, ale widziałeś, kogo Artemida przysłała do Nowego Orleanu na miejsce Kyriana? - Słyszałem, że Valeriusa – Wulf powiedział z niedowierzaniem - Co ona sobie myślała? - Nie mam pojęcia. - Kyrian wie?

30

- Z oczywistych powodów postanowiliśmy z Acheronem nie mówić mu, że wnuk człowieka, który go ukrzyżował i zniszczył jego rodzinę, zjawił się w mieście i zamieszkał przecznicę od niego. W dodatku Valerius to przecież skóra zdjęta z dziadka. Niestety, jestem pewien, że prędzej czy później Kyrian się dowie. Wulf potrząsnął głową. Przypuszczał co może być gorsze dla niego. Przynajmniej nie miał takich problemów jak Kyrian i Valerius. - Stary, Kyrian go zabije przy pierwszym spotkaniu i nieważne, że już jest człowiekiem. Zresztą to ostatnia rzecz, jaką powinieneś mieć na głowie o tej porze roku. - Nawet mi nie mów. - Więc komu w tym roku przypadł dyżur w czasie Mardi Gras?-spytał Wulf. - Sprowadzają Zareka. Wulf przeklął na wspomnienie Mrocznego Łowcy z Fairbanks na Alasce. Plotki mówiły, że były niewolnik zniszczył kiedyś całą wioskę i zabił wszystkich ludzi, których miał chronić. - Nie sądziłem, że Acheron kiedykolwiek pozwoli mu opuścić Alaskę. - Wiem, to sama Artemida zażyczyła sobie go tutaj. Wygląda na to, że w tym tygodniu będziemy tu mieli zlot świrów. Ach, czekaj, to Mardi Gras. Czego się spodziewałem? Wulf się zaśmiał. Usłyszał szczęśliwy uśmiech Talona. - Przyszła kawa? – spytał Wulf. - Och tak. Wulf uśmiechnął się, nie rozumiejąc jak można znaleźć tyle przyjemności w czymś tak prostym jak filiżanka kawy. Ale zanim ta myśl przeszła przez jego umysł usłyszał warczenie Talona. - O rety… - Co? - Podróbka Fabio na celowniku – Talon wypluł pogardliwie słowa. Wulf zmarszczył czoło, gdy pomyślał o blond włosach Talona. - Ej, tobie też niedaleko do Fabio, blondasku. - Ugryź mnie Wikingu. Wiesz gdybym tą negatywną postacią byłbym już bardzo wkurzony.

31

- Na moje ucho już jesteś bardzo wkurzony. - Nie, to jeszcze nic takiego. To tylko leciutkie podenerwowanie. Poza tym żałuj, że nie widzisz tych gości – Talon przestał mówić celtyckim akcentem i zaczął przedrzeźniać Daimony. Odezwał się nienaturalnie piskliwym głosem - Cześć, przystojniaku, coś mi tu zalatuje Mrocznym Łowcą. -O rety, Wacek - mówił dalej głosem o dwie oktawy niższym - ale z ciebie Wacek. Tu nie ma żadnego Mrocznego Łowcy. I znowu wrócił do falsetu. - No sam nie wiem… - Czekaj - powiedział teraz niskim głosem. - Czuję turystę. Turystę z wielką... silną duszą. - Przestaniesz wreszcie? – powiedział Wulf śmiejąc się. - Całe kleksy... - powiedział Talon, używając obraźliwego określenia, którym Mroczni Łowcy nazywali Daimony. Wzięło się od dziwnego czarnego znamienia, które pojawia się na piersi wszystkich Daimonów, kiedy przestają być po prostu Apollitami i stają się zabójcami ludzi. - Niech to szlag, chciałem się tylko napić kawy i zjeść jednego, małego pączka. Słyszał jak przyjaciel zaczął wyliczać na glos. - Kawa... Daimony... Kawa... Daimony... - Myślę, że w tym wypadku lepiej, żeby wygrały Daimony. - Tak, ale to kawa z cykorią. Wulf cmoknął. - Ktoś tu chce oberwać od Acherona za to, że nie udało mu się ochronić ludzi. - Wiem - westchnął z niesmakiem Talon. - Wybacz, ale muszę je sprzątnąć. Odezwę się później. - To do później – Wulf odłożył telefon i wyłączył komputer. Spojrzał na zegarek. Nie było jeszcze północy. Cholera.

32

Było tuż po północy kiedy Cassandra, Kat i Brenda wróciły do akademika. Podwozili zawszę Brendę, a następnie wracały do wspólnego mieszkania. Odkąd opuściły Inferno Cassandra miała dziwne wrażenie, że coś jest nie tak. Przeanalizowała cały wieczór od początku do końca i stwierdziła, że jest gotowa, by położyć się do łóżka. Pojechała do klubu z przyjaciółkami i spędziły wieczór słuchając Twisted Hearts. Nie wydarzyło się nic ciekawego poza poznaniem się Michelle i Toma. Więc dlaczego czuła się tak dziwnie. Czuła niepokój. To nie miało sensu. Potarła czoło i otworzyła swoją średniowieczną książkę i starała się przedrzeć przez starą wersję Boewulf. Dr Mitchell uwielbiała męczyć nieprzygotowanych studentów, więc nie chciała pokazywać się na zajęciach bez odrobionego zadania. Nie ważne jak mogło to okazać się nudne. Grendel, poniósł porażkę, poniósł porażkę, Grendel, poniósł porażkę, poniósł porażkę, Widział Wikingów na swoich łodziach, Czyjaś ręka Cliffa zauważa. Nawet jej mała piosenka nie może obudzić jej zainteresowania. Jednak gdy czytała staroangielskie słowa, zaczęła wyobrażać sobie wysokiego wojownika z ciemnymi włosami, czarnymi oczami pełnymi, ciepłymi wargami. Mężczyzna był niesamowicie szybki i zręczny. Zamknęła oczy i zobaczyła go stojącego na mrozie, ubranego w długi czarny płaszcz. Patrzyła na jego twarz i wtedy powiedział… Schyłek. Próbowała zachować ten obraz czysty, ale zaczął się zamazywać pozostawiając ból w jej głowie. - Co jest ze mną nie tak? Rozszerzyła oczy i zmusiła się do czytania.

Wulf zamknął drzwi do sypialni i położył się wcześnie spać, tuż po czwartej. Chris spał już cztery godziny. Nie było nic ciekawego w telewizji i znudziły mu się gry online z innymi Mrocznymi Łowcami. Pozbył się dziś „strasznego” niebezpieczeństwa. Westchnął na samą myśl o tym. W zimowych miesiącach

33

Daimony brały urlop i uderzały na południu. Nienawidziły mocno „zapakowanej” żywności. Miały problemy z atakami na grubo ubranych ludzi. Wszystko ruszy na wiosnę, po odwilży, ale na razie noce były długie, a bitwy nieliczne. Może gdyby dziś przyszedł dobry sen, jutro wieczorem poczułby się lepiej. Warto było spróbować. Ale jak tylko Wulf zasnął, jego sen zaczął dryfować. Widział klub i poczuł na ustach nieznajomą kobietę. Poczuł jej ręce, gdy go schwyciła…Co by było, gdyby jego kochanka go zapamiętała? Tylko raz? Dziwna mgła go ogarnęła i poczuł, że jest w innym łóżku. Wulf skrzywił się na jego rozmiar. Musiał zginać nogi, by jego stopy nie wisiały nad podłogą. Zmarszczył brwi i rozejrzał się po ciemnym pokoju. Ściany były białe, oklejone plakatami. Przy oknie stało biurko, na ścianie wisiała półka z książkami. W rogu stała komoda ze sprzętem grającym i płonącą lampką rzucającą dziwne cienie na ścianach. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie jest sam w łóżku. Ktoś leżał obok niego. Wulf badał wzrokiem kobietę lężącą obok, ubraną w pruderyjny, flanelowy szlafrok. Nie widział jej twarzy, ponieważ była odwrócona tyłem. Pochylił się nad nią i zobaczył skręcone blond włosy zaplecione w warkocz. Uśmiechnął się, gdy rozpoznał kobietę z klubu. Lubił to marzenie… Ale nie tak bardzo jak lubił jej pogodną twarz. I w przeciwieństwie do Daimonów nie chciał „rozpakować” swojego jedzenia. Jego ciało natychmiast zareagowało, przewrócił się na plecy i zaczął rozpinać jej szlafrok.

34

Rozdział 3

Oczy Casssandry otworzyły się, ponieważ poczuła jak silne dłonie rozpinają jej szlafrok. Zaskoczona wpatrywała się w Mrocznego Łowcę, który uratował ją w klubie. Jego oczy były pełne pożądania, gdy spojrzał na nią. - To ty – szepnęła, jej głowa była jeszcze pełna sennych marzeń. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, mówiący, że jest zachwycony. - Pamiętasz mnie? - Oczywiście. Jak mogłabym zapomnieć kogoś, kto całuje w ten sposób? Jego uśmiech poszerzył się niegodziwie gdy rozpiął jej szlafrok, rozchylił go i poprowadził ręką po jej nagiej skórze. Jęknęła na, gdy poczuła tą ciepłą dłoń. Wbrew jej woli, żar pożądania przedzierał się przez jej ciało, aż jej piersi stały się wrażliwe na jego dotyk. Opuszkami palców kręcił kółka wokół jej brodawek. Żołądek zwinął jej się w supeł. Jej kobiecość zrobiła się natychmiast wilgotna, pragnąc coraz bardziej przyjąć go do siebie. Zdała sobie sprawę, że jej wybawca – Wiking leży w jej łóżku zupełnie nagi. No może nie do końca. Miał na sobie srebrny naszyjnik Thora i mały krucyfiks. Wspaniale odznaczał się na jego opalonym ciele. Słabe cienie delikatnie pieściły jego wspaniałe ciało. Jego ramiona były szerokie i wspaniale umięśnione. Tors był wyrzeźbiony idealny w męskich proporcjach. A jego tyłek… To cudo! Jego klatka piersiowa i nogi były pokryte ciemnym owłosieniem. Jego mocny, lekko zarośnięty podbródek aż się prosił, by go lizać idąc w dół, aż doszłoby się do jego soczystej szyi. Ale to, co ją zafascynowało to skomplikowany, nordycki tatuaż, który zakrywał całe prawe ramię i otaczał biceps. Był piękny. Był wspaniały. - Co robisz? – spytała, gdy poczuła jego gorący język na swoich sutkach. - Kocham się z tobą. Gdyby nie był to sen, te słowa przeraziłyby ją. Ale intensywniejszym uczuciem od strachu było, kiedy chwycił w dłonie jej piersi. Syknęła z przyjemności i oczekiwania. Delikatnie masował kciukami jej sutki, natychmiast zapragnęła by je pocałował i chciała błagać go, by zaczął je ssać. - Są takie delikatne – szepnął jej w usta, gdy zauważył, że jest jej dobrze.

35

Cassandra westchnęła. Jej ciało spalało się ze zdumiewającą intensywnością pod jego ramionami. Nigdy nie czuła nic podobnego. Jego siła i ciało była perfekcyjnie ukształtowane. Potrzebowała poczuć go więcej. Przeniósł dłoń z jej ciała i sięgnął po jej warkocz. Patrzyła jak zaczął go rozplątywać. - Dlaczego splątujesz je w ten sposób? – spytał głębokim, akcentowanym głosem.- Nie chcę by kręciły się za mocno. Jego oczy rzuciły ogień, jakby uważał jej warkocz za straszne paskudztwo. - Nie lubię go. Twoje włosy są zbyt piękne, by były związywane. Rozpuścił jej loki na ramiona. Szczotkował je palcami, aż zakrył nimi piersi. Poczuła jego oddech na swojej skórze, na swoich piersiach. Jej loki łaskotały ją lekko. - Właśnie teraz – powiedział, a jego nordycki akcent był gładki jak kołysząca piosenka – Bardziej pięknej kobiety nigdy nie widziałem. Jej ciało topniało, nie była w stanie nic zrobić, poza patrzeniem na niego. Był niezwykle przystojny. Męski, w barbarzyński sposób, powodował wzmożone odczuwanie pierwotnej potrzeby u kobiety. Wyglądał niebezpiecznie. Twardo i niepokornie. - Jak masz na imię? – spytała, gdy skubał ustami jej szyję. Jego szorstki policzek ocierał o jej ciało i wywoływał potężne dreszcze. - Wulf. Zadrżała jak zadała sobie sprawę ze źródła tej północnej opowieści. - Podobnie jak Beouwulf? Uśmiechnął się zachłannie, pokazując zarys jego długich kłów. - Może bardziej jak Grendel. Wychodzę tylko w nocy, by was pożrerać. Zadrżała ponownie, gdy zaczął powolnie całować strefy poniżej jej piersi. Był to człowiek, który doskonale wiedział jak dać kobiecie przyjemność. Nie śpieszył się z niczym i wyglądało tak, jakby mógł się nią zajmować cały czas. Nie było żadnych wątpliwości, to musiał być sen. Wulf prowadził językiem po jej miękkiej skórze. Zachwycony wydawał z siebie pomruki czując ten słono-słodki smak na swoich ustach. Uwielbiał ten ciepły, kojący zapach, uwielbiał czuć tą kobietę. Była rozkoszna. Nie miał takiego snu od wieków.

36

Wiedział, że to sen, jednak doznania były niewiarygodnie prawdziwe. Była tylko wytworem jego głodnej wyobraźni. Dotknęła go tak, jak nikt inny wcześniej tego nie zrobił. Pachniała tak dobrze, jak różany puder. Kobieco i miękko. Tylko czekała, by jej spróbować, ugryźć, albo może pożreć. Wrócił do jej włosów, które przypominały mu dawno nie widziane słońce. Ognisto-złoty kolor go zachwycał, owinął je sobie wokół palca. Widok ten szarpnął jego sercem. - Masz takie piękne włosy. - Tak jak i ty – powiedziała odgarniając jego włosy z twarzy. Śledziła palcem krzywizny jego szczęki. O bogowie ile czasu minęło odkąd ostatnio był z kobietą?? Trzy-cztery miesiące? Trzy-cztery dekady? Trudno śledzić czas, gdy jest się nieśmiertelnym. Już dawno zrezygnował z marzeń o posiadaniu takiej kobiety. Nikt nie może go pamiętać, więc zrezygnował z zapraszania kobiet do swego łóżka. Zbyt dobrze wiedział jak to jest obudzić się po upojnej nocy i nie pamiętać kto i co z nim zrobił. Nie spotykał się z kobietami, mógł co prawda płacić za ich usługi, ale robił to tylko wtedy, kiedy nie mógł już znieść swojego celibatu. Ale tym razem bardzo dobrze zapamiętał jej pocałunek. Ona zapamiętała jego. Jego serce gwałtownie rosło na tą myśl. Lubił ten sen i mógłby w nim zostać na zawsze. - Powiedz mi swoje imię villkat. - Cassandra. Całował kolumnę jej gardła. Drżała w odpowiedzi na jego gorący język na jej ciele. Uwielbiał to. Uwielbiał dźwięki jakie z siebie wydawała. Wodziła ręką po jego plecach. Gdy dotknęła znamię na jego lewym ramieniu, zabrał jej rękę. - Co to jest? – spytała z zaciekawieniem. Spojrzał na znak przedstawiający łuk i strzałę. - To znak Artemidy. Bogini łowów i księżyca. - Wszyscy Mroczni Łowcy mają taki? - Tak. - Dziwne… Wulf nie mógł znieść więcej widoku flanelowego szlafroka. Chciał widzieć więcej. Podniósł rąbek materiału.

37

- To powinno być spalone. - Dlaczego?- spytała marszcząc brwi. - Bo to oddziela mnie od ciebie. Zdjął z niej niewygodny materiał. Jej oczy rozszerzyły się na chwilę, po czym spojrzały na niego z pasją. - Teraz lepiej – wyszeptał ciesząc się widokiem jej napiętych piersi, wąskich bioder i kępką blond loków znajdujących się u zbiegu jej ud. Powiódł dłonią od jej piersi, poprzez brzuch do bioder. Cassandra położyła dłoń na jego klatce piersiowej. Rozkoszowała się twardymi jak skała mięśniami, które cudownie pracowały przy każdym jego ruchu. Czuła się wspaniale. Jego śmiertelna moc była niezaprzeczalna, jednak był łagodny jak oswojony lew. Aż trudno było uwierzyć w jego czuły, mistrzowski dotyk. Jego ciemna, zmienna uroda wbijała się w jej pamięć, jego oczy robiły dogłębne rozpoznanie każdego skrawka jej ciała. Chciała oswoić to dzikie zwierzę, chciała by jadł z jej ręki. Z tą myślą Cassandra sięgnęła dłonią między ich ciała i złapała w rękę jego męskość. Warknął gardłowo i zaczął ją nieprzytomnie całować. Jak drapieżnik przeniósł się z jej ust i zaczął ją całą pożerać, aż zaczęła płonąć. - Tak – wydyszała trzymając go w dłoni. Jego oddech był urywany, spojrzał na nią z takim głodem, że aż zaczęła drżeć z oczekiwania. - Dotykaj mnie Cassandra – szepnął obejmując jej dłoń, którą trzymała na jego członku. Patrzyła jak zamknął oczy i pokazał jej jak ma go głaskać. Cassaandra zagryzła wargi, gdy w pełni poczuła z czym do czynienia. Jego członek był potężny. Duży, gruby i mocny. Jego szczęka się zacisnęła, otworzył oczy i spojrzał na nią gorąco. Wiedziała, że czas zabawy się skończył. Jak uwolniony drapieżnik, przewrócił ją na plecy i rozdzielił jej uda kolanami. Opuścił, długie, umięśnione ciało na nią i tak jak obiecał zaczął ją pożerać. Cassandra wściekle dyszała, gdy jego dłonie i usta badały każdy centymetr jej ciała z wściekłą intensywnością. Poddała się całkowicie, gdy wsunął dłoń miedzy jej nogi. Jego długie palce weszły w nią i zaczęły się miarowo poruszać. Zasłabła z tej rozkoszy.

38

- Jesteś taka mokra – warknął do niej i się cofnął. Cassandra zadrżała, gdy mocniej rozsunął jej nogi. - Spójrz na mnie – rozkazał – chcę widzieć twoją rozkosz, gdy będę cię brał. Spojrzała na niego. W chwili, gdy ich spojrzenia się spotkały, wszedł w nią głęboko. Jęknęła z przyjemności. Był taki twardy i gruby. Czuła wspaniały nacisk na swoje biodra. Wulf podciągnął ją tak, by móc patrzeć na jej twarz wchodząc w nią miarowo. Delektował się jej ciepłym, mokrym ciałem. Zagryzł wargi, gdy przeciągnęła paznokciami po jego kręgosłupie i wbiła w niego swoje paznokcie. Warknął w odpowiedzi chcąc uwolnić jej dzikość i pasję. Położyła dłonie na dolnej części jego pleców i dała mu do zrozumienia jakiego tempa by oczekiwała. On przystał na tą propozycję bardziej niż chętnie. Uniosła ku niemu biodra i roześmiała się. Z pewnością był w nastroju, by pozwolić jej przejąć kontrolę. Przekręcił ją na górę, jednocześnie nie wychodząc z niej. Dyszała ciężko. - Ujeżdżaj mnie eskling – szepnął. Jej spojrzenie było ciemne i nieokiełznane. Pochyliła się rozsypując swoje włosy na jego torsie. Uniosła się na całej długości jego członka, a następnie mocno opadła biorąc go całego do siebie i doprowadzając Wulfa do granic wytrzymałości. Ścisnął jej piersi delikatnie, gdy przejęła całkowitą kontrolę nad ich przyjemnością. Cassandra nie mogła uwierzyć w to, co się działo. Minęło bardzo wiele czasu odkąd była z mężczyzną, ale nigdy nie doświadczyła czegoś takiego. Ten mężczyzna był męski i dziki. Wiedziała, że ludzie z jej rodu drżą przed nim ze strachu. Ale jej uratował życie. Presja jej seksualności wezwała go do jej snu. Jej ogromna potrzeba bycia z kimś zanim umrze. To był jej największy żal. Ze względu na przekleństwo rodziny matki, która bardzo ją zbliżała do Apollites. Podobnie jak jej matka, została zmuszona do życia w ludzkim świecie jak jedna z nich. Ale ona nigdy nie była w pełni jedną z nich. Wszystko czegokolwiek w życiu pragnęła to być akceptowaną. Żeby znaleźć kogoś, kto zrozumie jej przeszłość i nie pomyśli, że jest psychiczna, gdy powie o swojej klątwie. Kogoś, kto przegoni jej nocne potwory. Teraz miała Mrocznego Łowcę.

39

Przynajmniej na dziś. Wdzięczna za to położyła się na nim, by ukoić się ciepłem jego ciała. Wulf chwycił jej twarz w ręce i obserwował jak przeżywa rozkosz. Przekręcił ją, by znowu być na górze. Pchnął ją głęboko, a jej ciałem zaczęły wstrząsać spazmy. Jej westchnienia brzmiały jakby śpiewała. Roześmiał się i poczuł jak jego ciało eksploduje. Cassandra ciasno go oplotła, gdy opadł na nią. Jak dobrze było czuć jego wagę. Był wspaniały. - To było niesamowite – powiedział podnosząc głowę – dziękuję. Uśmiechnęła się również. Nagle usłyszała jak dzwoni jej budzik. Cassandra próbowała pozostać we śnie. Jej serce nadal waliło jak szalone, gdy wyłączała zegarek. I wtedy zdała sobie sprawę, że jej włosy są rozpuszczone, a szlafrok leży zmięty na podłodze….

Wulf powoli zaczął się budzić. Jego serce waliło. Spojrzał na zegarek. Było tuż po szóstej i po odgłosach dochodzących z góry domyślał się, że to szósta rano. Zmarszczył brwi i rozejrzał się wokół. Nie było tam nic niezwykłego. Ale ten sen… Wydawał się taki prawdziwy. Przewrócił się na drugi bok i chwycił mocno poduszkę. - Cholera. Moje moce – warknął. Nigdy nie zostawiły go w spokoju, a teraz torturowały go rzeczami, których nie mógł mieć. Gdy odpływał w sen mógł przysiąc, że poczuł zapach różanego pudru na swojej skórze.

- Hej Cass – Kat weszła do jadalni i usiadła do śniadania. Cassandra nie odpowiedziała. Wciąż miała przed oczami Wulfa i wciąż czuła dotyk jego rąk na swoim ciele. Odczuwała to tak intensywnie, mogłaby przysiąc, że on nadal z nią jest. Ale nie wiedziała kim jest dokładnie jej kochanek ze snu. Dlaczego do niej przyszedł? To było strasznie dziwne. - Wszystko w porządku? – spytała Kat. - Tak myślę. Nie spałam dobrze dziś w nocy.

40

Kat położyła dłoń na jej czole. - Wyglądasz jakbyś miała gorączkę, ale jej nie masz. Miała potężną gorączkę trawiącą jej ciało, ale bynajmniej nie z powodu choroby. Część jej chciała wrócić do snu, by tam znalazł ja jej tajemniczy mężczyzna i żeby kochał się z nią przez resztę dnia. Kat podała jej płatki kukurydziane. - Tak w ogóle. Dzwoniła Michelle i kazała ci podziękować za poznanie jej z Tomem ostatniej nocy. On chce się z nią spotkać dziś wieczorem w Inferno i chciała byśmy poszły tam z nią. Cassandra wzdrygnęła się na słowa Kat. Coś zaczynało przebijać się w jej pamięci. I nagle przypomniała sobie Inferno nocą i Daimony. Przypomniała sobie strach jaki czuła. Ale przede wszystkim pamiętała Wulfa. Nie kochanka ze swojego snu, ale ciemnego, przerażającego człowieka, który zabił Daimony. - Och mój Boże – szepnęła, gdy każdy szczegół stał się jasny. „W pięć minut nikt w tym barze nie będzie pamiętał, że tu byłem”. Jego słowa przedzierały się przez jej umysł. Ale ona go pamiętała. Czyżby wrócił z nią do domu? Nie. Cassandra przypomniała sobie jak odchodził od niej, a ona wraca do swoich przyjaciół do klubu. Potem poszła do łóżka sama. Ale obudziła się prawie naga. Jej mokre i zaspokojone ciało… - Cass! Zaczynam się martwić. Cassandra potrząsnęła głową odpędzając myśli od siebie. To był sen. To musiał być sen. Nic innego nie miało sensu. Ale gdy ma się do czynienia z Daimonami i Mrocznymi Łowcami rzadko co ma sens. - Jest dobrze, ale nie idę na poranne zajęcia. Myślę, że powinnyśmy zrobić rozeznanie i wezwać posiłki. Kat wyglądała na bardziej zaniepokojoną niż wcześniej. - Jesteś pewna? To nie to samo co opuszczenie porannych zajęć. - Tak – powiedziała uśmiechając się – a teraz leć po laptopa i zobaczymy, czego możemy dowiedzieć się o Mrocznych Łowcach. Kat otworzyła szeroko oczy. - Dlaczego?

41

Przez te wszystkie lata Cassandra była ścigana przez krewniaków matki, ale prawdę o swoim życiu wyznała tylko dwóm ochroniarzom. Jeden zmarł w walce, gdy Cassandra miała trzynaście lat. Drugim była Kat, która przyjęła prawdę o wiele łatwiej niż jej poprzednik. - To znaczy, że mogę zabijać do woli i nie pójdę do więzienia? Super. Od tego czasu Cassandra nie miała żadnych tajemnic przed swoim ochroniarzem i przyjaciółką jednocześnie. Wiedziała o Apollite i ich zwyczajach tyle ile wiedziała Cassandra. Nie było tego wiele. Apollites mieli brzydki zwyczaj nie ujawniania swojego istnienia, dzięki czemu informacji o nich było mało. Mimo to poczuła ogromną ulgę, gdy znalazła kogoś, kto nie uważał, by była szalona i miała urojenia. Ale w ciągu ostatnich pięciu latach Kat widziała wystarczająco dużo Daimonów i Apolites, którzy przychodzili po nie, by wiedzieć wystarczająco dużo na ich temat. W ciągu ostatnich kilku miesięcy, gdy życie Cassandry dobiegało końca, ataki Daimonów były nasilone. Przez to miała małe pozory normalności. Nie była na tyle głupia, by czuć się bezpiecznie. Nigdy nie czuła się bezpiecznie. I nie będzie się czuć aż do dnia jej śmierci. - Myślę, że w nocy spotkałyśmy Mrocznego Łowcę. - Kiedy?? – Kat zmarszczyła brwi. - W klubie. - Kiedy? – powtórzyła. Cassandra wahała się czy powiedzieć wszystko. Pamiętała nadal fragmentarycznie i nie chciała martwić Kate. - Widziałam go w tłumie. - Skąd wiesz, że był to Mroczny Łowca? Kiedyś mówiłaś mi, że to są bajki. - Nie wiem do końca. Był tam jakiś dziwny facet z ciemnymi włosami i z kłami. Jeśli mam rację i on jest w mieście, to chcę wiedzieć czy jest w stanie mi powiedzieć czy padnę trupem za osiem miesięcy. - Dobrze, dobrze fakty przyjęte. Ale skąd wiesz, że nie był to jeden Gothów przebrany za wampira, których pełno jest w Inferno? – Kat poszła do sypialni, wzięła laptopa i postawiła na stole, podczas gdy Cassandra skończyła jeść śniadanie.

42

Jak tylko skończyła zalogowała się na stronę Katoteros.com. Była to internetowa społeczność, którą znalazła ponad rok temu, gdzie Apollites mogli ze sobą rozmawiać. Dla zwykłych użytkowników wyglądało to jak strona o greckiej historii. Miała ona jednak swoje zaszyfrowane obszary. Nie było tam nic o Mrocznych Łowcach. Kat spędziła trochę czasu, próbując włamać się do prywatnych stref, co okazało się tak niemożliwe jak włamanie się do rządowych serwerów. Co takiego było z tymi nadnaturalnymi istotami, że tak mocno nie chciały, by ktoś odkrył ich miejsce pobytu? Ok., rozumiała potrzebę zachowania sekretu. Nadal jednak był to wielki wrzód na tyłku dla kobiety, która potrzebowała odpowiedzi. Jedyne, co znalazła to pomoc w stylu „zapytaj Oracle”. Kliknęła tam i po prostu wpisała „czy Mroczni Łowcy są prawdziwi?” Kliknęła „szukaj” i poszła po bułkę. Niestety nie było żadnych wyników wyszukiwania, tak jakby nie istnieli. Zanim się wylogowała dostała odpowiedź w dwóch słowach „a ty?”. - Może to po prosty legendy? – powiedziała Kat. - Być może. Ale legendy nie całują w taki sposób w jaki całował ją Wulf i nie znajdują drogi do jej marzeń.

Dwie godziny później Cassandra postanowiła wykorzystać ostatecznie jej ojca. Kat zawiozła ją do biura jej ojca, znajdującego się w jednym z wieżowców w centrum St. Paul. Biorąc wszystko pod uwagę i ruch uliczny, Kat przyprawiła Cassandrę tylko o jeden mały zawał serca swoim stylem prowadzenia samochodu. Bez względu na porę dnia i natężenie korków, Kat zawsze prowadziła tak, jakby Daimony jechały tuż za nimi. Kat wjechała samochodem do podziemnego garażu, ścinając automatyczną bramę, wyminęła wolno sunącą Toyotę i tym pokazała odrobinę jej szaleństwa. Kierowca odwrócił się do nich i pojechał dalej. - Przysięgam Kat, jeździsz jak byś grała w grę wideo. - Tak, tak. Chcesz zobaczyć jaki mam ray gun pod maską, by strzelać do nich, jak nie chcą zjeżdżać mi z drogi?

43

Cassandra zaśmiała się, choć zastanowiła się czy może Kat naprawdę coś tam ukryła. Znając jej przyjaciółkę to możliwe. Jak tylko wysiadły z samochodu i weszły do budynku przyciągnęły na siebie uwagę innych. Zawsze tak było. Nie na co dzień ludzie widzieli dwie kobiety, które miały ponad sześć stóp wzrostu. Nie wspominając o tym, że Kat była uderzająco piękna. Uroda u ochroniarza była raczej bezużyteczna. Cassandra musiała tolerować kobietę, która powinna pracować dla LA Models. Pracownik ochrony powitał je w drzwiach i machnął do nich wpuszczając je do środka. Ojcem Cassandry był niesławny Jefferson T. Peters z Peters, Briggs i Smith Pharmaceuticals jednej z największych firm zajmującej się badaniami nad lekami i rozwojem przedsiębiorstw. Gdy szła przez budynek wielu ludzi umierało z zazdrości patrząc na nią. Wiedzieli, że była jedyną spadkobierczynią ojca i myśleli, że niedługo wszystko będzie jej. Gdyby tylko wiedzieli… - Dzień dobry pani Peters – powiedziała asystentka ojca, gdy weszła do biura na dwudziestym drugim piętrze - Czy mam wezwać twego ojca? Cassandra uśmiechnęła się do bardzo atrakcyjnej, szczupłej kobiety, która była bardzo słodka. Zawsze przy niej czuła, że powinna schudnąć dziesięć kilo i wyprostować swoje włosy. Tina była jedną z tych skrupulatnie ubranych ludzi, którzy nigdy nie mieli nic nie na miejscu. Ubrana w garnitur Ralpha Laurena Tina była całkowitym przeciwieństwem Cassandry, która miała na sobie dżinsy i bluzę z uczelni. - Jest sam? Tina skinęła głową. - Po prostu idź i zaskocz go. Na pewno to zrobisz. Wiem, że ucieszy się na twój widok. Pozostawiwszy Tinę przy jej pracy i Kat na krześle obok Tiny, Cassandra weszła do sanktuarium pracy jej ojca. Było urządzone w nowoczesnym zimnym stylu, ale jej ojciec nie był chłodnym człowiekiem. Kochał jej matkę z pasją i od momentu urodzin Cassandry był gotów dać jej wszystko co tylko miał. Jej ojciec był bardzo przystojnym mężczyzną z ciemnymi włosami przeplatanymi siwymi pasemkami. Pomimo jego pięćdziesięciu dziewięciu lat jego wygląd i forma była zbliżona bardziej do czterdziestolatka. Pomimo, iż była zmuszona dorastać z dala od niego z obawy o Daimony i Apollites znalezienie jej gdziekolwiek przebywała nie stanowiło dla niego

44

problemu. Nawet jeśli przebywała na drugim końcu świata wystarczył jeden telefon i samolot był gotowy do lotu. Z biegiem lat zjawiał się coraz częściej niespodziewanie na jej progu z prezentami lub, by po prostu ją przytulić. Czasem w środku dnia, czasem w środku nocy. Jako dziecko wraz z siostrami zakładała się kiedy i gdzie pojawi się ponownie, by je zobaczyć. Nigdy nie zawiódł żadnej z nich i zawsze pojawiał się na urodzinach. Cassandra kochała tego człowieka bardziej niż kogokolwiek innego na świecie. Przerażała ją myśl, co się z nim stanie, gdy umrze za osiem miesięcy jak inni Apollites. Zbyt wiele razy była świadkiem jego smutku i żalu, gdy chował jej matkę i cztery siostry. Każda śmierć rozdzierała mu serce, zwłaszcza po wybuchu samochodu pułapki, który zabił jej matkę i dwie ostatnie siostry. Czy w ogóle był w stanie znieść kolejny taki cios? Odepchnęła te przerażające myśli i podeszła do szklano-stalowego biurka. Rozmawiał przez telefon, jednak po minucie zobaczył ją znad stosu papierów. Jego twarz natychmiast się rozświetliła. Wstał i przytulił ją mocno. - Co ty tu robisz kochanie? Czy nie powinnaś być na zajęciach? Pogładziła go po ramieniu i wskazała miejsce, by usiąść. - Prawdopodobnie. - Dlaczego tu jesteś? To nie jest tak, że opuściłaś zajęcia, by się ze mną zobaczyć? Roześmiała, gdy powtórzył wcześniejsze słowa Kat. Może potrzebowała zmiany swoich nawyków. W jej przypadku przewidywalne zachowania były niebezpieczne. - Chciałam z tobą porozmawiać. - O czym? - O Mrocznych Łowcach. Zbladł, zastanawiając się ile wie i ile może jej zdradzić. Ponad wszystko chciał ją chronić, stąd długa lista ochroniarzy. - Dlaczego chcesz coś o nich wiedzieć? – spytał ostrożnie. - Ponieważ byłam zaatakowana przez Daimony ostatniej nocy i Mroczny Łowca mnie uratował. Skoczył na nogi i podszedł do niej. - Jesteś ranna?

45

- Nie tatusiu – wyjaśniała pośpiesznie, zanim nie zaczął robić oględzin jej od stóp po głowę – po prostu się boję. Ciągle trzymając ręce na jej ramionach odsunął się od niej. - Dobra słuchaj. Musimy wypisać cię ze szkoły…. - Tatusiu – powiedziała – nie zamierzam wycofywać się rok przed ukończeniem studiów. Kończę z uciekaniem. Nawet jeśli mogłaby nie przeżyć tych ośmiu miesięcy, istnieje prawdopodobieństwo, że przeżyje. Dopóki nie wiedziała na pewno, starała się żyć swoim życiem najnormalniej jak mogła. Widziała przerażenie na jego twarzy. - To nie podlega dyskusji Cassandra. Przysięgłem dla twojej matki, że będę cię chronił przed Apollites i tak robię. Nie pozwolę im cię zabić. Zacisnęła zęby przypominając sobie, że ta przysięga jest dla niego święta, tak jak te biuro i firma. Znała dziedzictwo, które otrzymała od rodziny swojej matki aż za dobrze. Wieki temu jej przodek spowodował przeklęcie Apollites. Z zazdrości jej prapra-pra-coś tam wysłał żołnierzy do zabójstwa syna i kochanki boga Apollo. W odwecie grecki bóg słońca pozbawił wszystkich Apollites swoich łask. Odkąd królowa Apollite zleciła mężczyznom morderstwo i kazała mówić, że to był atak dzikiego zwierzęcia, Apollo dał wszystkim Apollites cechy zwierząt. Długie kły, szybkość, siła i oczy drapieżnika miały o tym świadczyć. Zostali zmuszeni do odżywiania się krwią, by przetrwać. Wygonił ich ze światła, by nie musieć nigdy ich więcej spotykać. Ale najbardziej brutalną karą było przeklęcie długości ich życia na dwadzieścia siedem lat. W tym samym wieku kochanka Apolla została zamordowana przez Apollites. W swoje dwudzieste siódme urodziny każdy Apollite umiera w sposób powolny. Jego ciało boleśnie się rozkłada. To jest tak straszna śmierć, że wielu Apollite popełnia samobójstwo w dzień przed urodzinami, by uniknąć męczarni. Jedyną nadzieją dla nich było zamordowanie człowieka i przejecie jego duszy do własnego ciała. Nie było innego sposobu, by przedłużyć ich krótkie życie. Lecz w tej chwili stawali się Daimonami i narażali na gniew bogów. Wtedy powołano Mrocznych Łowców, by zabili Daimonów i uwolnili skradzione ludzkie dusze, zanim zmarłyby ostatecznie.

46

Za osiem krótkich miesięcy Cassandra skończy dwadzieścia siedem lat. Przerażało ją to. W pewnej części była człowiekiem i mogła chodzić za dnia, ale musiała zawsze się ukrywać, ponieważ zbyt długie przebywanie w promieniach słonecznych kończyło się poważnymi poparzeniami. Jej długie kły zostały spiłowane przez dentystę, gdy miała dziewięć lat i choć była anemiczna jej potrzeba krwi była zaspakajana przez co dwumiesięczną transfuzję. Miała szczęście. Poznała kilku innych pół Apollite, pół ludzi przez ostatnie lata, jednak oni zwracali się głównie w kierunku dziedzictwa Apollite. Wszyscy umarli, gdy skończyli dwadzieścia siedem lat. Cassandra zawsze wierzyła, że jest w niej dość człowieka, by te urodziny nie były ostatnie. Ostatecznie jednak nie wiedziała i nigdy nie znalazła nikogo, kto by wiedział więcej na temat jej „stanu” niż ona. Cassandra nie chciała umierać. Nie teraz, kiedy nie doświadczyła tylu rzeczy. Chciała tego, co wszyscy. Męża i rodziny. Ale przede wszystkim – w przyszłości. - Może ten Mroczny Łowca wiedziałby coś o mojej mieszanej krwi, Może on… - Twoja matka wpadała w panikę, gdy słyszała to słowo – powiedział, gładząc ją po policzku – wiem bardzo mało o Apollites, ale wiem, że wszyscy nienawidzą Mrocznych Łowców. Twoja matka nazywała ich złymi, bezdusznymi mordercami i nikt nie mógł z tym dyskutować. - Oni nie są Terminatorami, tatusiu. - Twoja matka wyrażała się o nich tak, jakby byli. To była prawda. Jej matka spędziła godziny na wpijaniu jej i jej siostrom czego mają unikać: Mrocznych Łowców, Daimonów i Apollites, w tej kolejności. - Mama nigdy żadnego nie spotkała. Powtarzała to, co usłyszała od swoich rodziców i mogę się założyć, że oni również nie spotkali żadnego. Poza tym, co jeśli ten Mroczny Łowca jest kluczem do znalezienia sposobu na moje dłuższe życie? Uchwyt jego ręki zacisnął się mocniej na jej ręce. - Co zrobisz, jeśli został wysłany do zabicia cię, tak jak Daimony i Apollites, którzy zabili twoją matkę? Wiesz co mówi mit. Jeśli cię zabiją, klątwa zostanie z nich zdjęta. Myślała przez chwilę. - A co jeśli mają rację? Co jeśli moja śmierć pozwoli innym Apollites żyć normalnie? Może powinnam umrzeć?

47

Jego twarz zaczerwieniła się z wściekłości. Jego spojrzenie paliło, a ucisk na rąk się wzmocnił. - Cassandro Elaine Peters lepiej żebym nigdy więcej tego nie słyszał. Rozumiesz mnie? Cassandra skinęła głową skruszona jego skokiem ciśnienia krwi. Była to ostatnia rzecz jaką chciała zrobić. - Wiem tatusiu. Jestem zdenerwowana. Pocałował czubek jej głowy. - Wiem dziecinko, wiem. Widziała cierpienie na jego twarzy. Wstał i poszedł na swój fotel. Nie powiedział o czym myślał. Dawno temu powierzył zadanie dla małej grupy naukowców, by znaleźli lekarstwo na jej „chorobę”. Tylko, że współczesna nauka była bezradna na gniew pradawnego boga. Może miał rację. Może Wulf był niebezpieczny dla niej jak każdy inny. Wiedziała, że Mroczni Łowcy zabijają Daimony, ale nie wiedziała w jaki sposób radzą sobie z Apollites. Jej matka powtarzała, żeby nikomu nie ufać, a zwłaszcza tym, którzy żyją by zabijać ich ludzi. Jednak w środku wiedziała, że polując całe życie na nich musiał wiedzieć o nich wszystko. Jednak dlaczego Mroczny Łowca pomógł Apollite będąc jego wrogiem? - To był głupi pomysł, prawda? - Nie Cassie – powiedział łagodnie – nie był głupi w ogóle. Po prostu nie chcę widzieć jak cierpisz. Wstała i podeszła, by ucałować i uściskać swego ojca. - Pójdę na zajęcia, a ty zapomnij o tym. - Chcę, byś nadal rozważyła wyjazd stąd na chwilę. Jeśli te Daimony zobaczyły cię to mogły powiedzieć innym, że tu jesteś. - Zaufaj mi tatusiu, nie mieli czasu. Nikt nie wie, że tu jestem i nie chcę wyjeżdżać. Nigdy. Te niewypowiedziane słowo zawisło między nimi. Widziała, że ojcu drżą usta na samą myśl o tym, że jej czas dobiega końca. - Dlaczego nie wyjdziemy dziś razem na kolację? – zapytał jej ojciec – Wyjdę z pracy wcześniej i … - Obiecałam Michelle zrobić coś z nią dziś. Spotkamy się Może jutro?

48

Pokiwał głową i przytulił ją tak mocno, że straciła dech. - Bądź ostrożna. - Będę. Patrząc na jego twarz widziała, że nie chciał by odchodziła gdziekolwiek tak jak ona nie chciała odejść. - Kocham cię Cassandra. - Wiem, ja też cię kocham tatusiu. Uśmiechnęła się i wyszła z biura ojca. Cassandra wyszła z budynku podczas gdy jej myśli wracały do jej marzeń o Wulfie i jak czuła się w jego ramionach. Kat wyszła za nią i szły w całkowitym milczeniu, dając jej w ten sposób pewną swobodę. Za to kochała najbardziej swojego ochroniarza. Czasami wyglądało to tak jakby Kat była związana z nią jakąś psychiczną więzią. - Potrzebuję jakiegoś Starbucksa – Cassandra powiedziała do Kat przez ramię – A ty? - Zawsze gry Java. Daj mi grunt pod fasolę lub daj mi śmierć. Gdy szły w stronę kawiarni Cassandra zaczęła intensywniej myśleć o Mrocznym Łowcy. Poza mitami przekazanymi przez jej matkę szukała informacji o nich, gdy studiowała starożytna Grecję. Odkąd była dzieckiem śledziła historię matki i starożytne legendy. Nie mogła przypomnieć sobie, by znalazła jakąkolwiek wzmiankę na temat Mrocznych Łowców, które by potwierdziły by słowa jej matki. To były takie „opowieści straszydła”, a nie opowieści o prawdziwych ludziach. - Hej Cassandra. Ocknęła się ze swojej zadumy i zobaczyła chłopaka z jej szkoły, który machał do niej, gdy zbliżały się do Starbucks. Był kilka centymetrów niższy od niej i miał urodę harcerza. Miał krótkie, kręcone czarne włosy i niebieskie oczy. Przypominał jej Opie Taylor z The Andy Griffith Show, a ona na pół serio oczekiwała od niego, by mówił do „proszę pani”. - Chris Eriksson – szepnęła Kat po nosem, jak tylko podszedł. - Dzięki – powiedziała Cassandra tonem równie niskim, ale i wdzięcznym za przypomnienie. Miała zawsze ten sam problem, pamiętała twarz, ale nie zawsze pamiętała imię. Zatrzymał się przed nimi.

49

- Cześć Chris – powiedziała, uśmiechając się do niego. Był bardzo miły i zawsze starał się pomagać innym – Co cię tu sprowadza? Spojrzał nieswojo. - Ja… uch… Zbieram coś dla kogoś. Kat wymieniła spojrzenie z Cassandrą. - Brzmi podejrzanie. Mam nadzieję, że nie jest nielegalne. Zaczerwienił się obficie. - Nie jest nielegalne. Po prostu osobiste. Z jakiegoś powodu Cassandrze bardziej pasowało określenie nielegalne. Odczekała minutę lub dwie, a on nadal wyglądał jakby czuł się bardzo niezręcznie. Chris był jej znajomym z zajęć o języku staroangielskim. Tak naprawdę nie rozmawiali ze sobą za wiele poza porównaniem swoich tłumaczeń, z którymi miała ogromny problem. Chris był ekspertem w tej dziedzinie i miał najwyższe oceny we wszystkich testach. Wszyscy w klasie mieli ochotę powiesić go za zawyżanie średniej. - Czy zrobiłaś to zadanie na zajęcia po południu? – zapytał wreszcie. Skinęła głową. - To było wspaniałe, prawda? Naprawdę ekscytujące rzeczy. – z jego wyrazu twarzy mogła zobaczyć, że naprawdę dla niego takie było. - Jak wiercić w zębach bez Novocainy – powiedziała, chcąc być zabawną i wesołą. Nie zrozumiał tego w ten sposób. Jego twarz zastygła. - Przepraszam. Wyszedłem znowu na świra. – nerwowo założył włosy za ucho i spuścił wzrok – Lepiej już pójdę. Mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. Ponieważ zaczął odchodzić, Cassandra zawołała do niego. - Hej, Chris? Zatrzymał się i spojrzał na nią. - Syndrom Piotrusia Pana12. - Słucham? - Jesteś Piotrusiem Panem, prawda? Podrapał się po karku. - Skąd wiesz? 12

http://pl.wikipedia.org/wiki/Kompleks_Piotrusia_Pana

50

- Zaufaj mi, masz klasyczne objawy. Również je miałam, ale po latach intensywnej terapii nauczyłam się je ukrywać i mogę teraz prawie normalnie funkcjonować. Roześmiał się na te słowa. - Masz nazwisko tego terapeuty? Uśmiechnęła się. - Pewnie – skinęła głową w stronę kawiarni – masz czas, by wypić z nami kawę? Wyglądał tak, jakby miała mu wręczyć klucze do Fort Knox13. - Tak, dzięki. Cassandra i Kat ruszyły w kierunku Starbucks, a Chris za nimi wyglądając jak szczęśliwe szczenię, którego właściciel właśnie wrócił do domu. Po tym jak dostali swoje kubki, usiedli na końcu sali z dala od okien, by światło nie poparzyło Cass. - Więc dlaczego staroangielski? – spytał Chris, po tym jak Kat przeprosiła ich i wyszła do łazienki – nie wydajesz się typem osoby, która lubi takie kary. - Zawsze staram się badać stare… rzeczy – powiedziała z braku lepszego określenia. Trudno było wytłumaczyć, że bada starożytne klątwy i zaklęcia w nadziei, że wydłuży sobie życie – A ty? Wyglądasz jakbyś wolał być w klasie komputerowej. Wzruszył ramionami. - Miałem łatwo w zeszłym semestrze, teraz chciałem coś ambitniejszego. - Tak, ale staroangielski? Z kim ty mieszkasz? - Z kimś kto tak faktycznie mówi. - Weź przestań – powiedziała z niedowierzaniem – kto w tych czasach rozmawia w tym języku? - My. Naprawdę. – potem powiedział coś, czego nie mogła zrozumieć. - Czy ty chcesz mnie obrazić? - Nie – powiedziała szczerze – nigdy nie zrobiłabym czegoś takiego. Uśmiechnęła się i spojrzała na jego plecak. Widać było tam rozłożony brązowy terminarz. Wystawała z niego dziwna zakładka z dziwnym znakiem. Na okrągłej tarczy widniały dwa miecze nad którymi widniały dwie litery D.H. Dziwne, że dziś widziała już w innej sytuacji te D.H. Może to znak…

13

www.weblo.com/asset_image/71945/3689/Fort_Knox/

51

- D.H? – spytała, dotykając symbolu. Odwróciła go i jej serce zamarło. Zobaczyła napis Dark-Hunter.com. - Co? – Chris popatrzył na jej ręce – Ach… ach! – powiedział nerwowo. Wziął od niej zakładkę i wrzucił do plecaka, a następnie zamknął go – Po prostu gram tam czasem. Dlaczego był taki spięty? Wydawało się to bardzo niewygodne dla niego. - Jesteś pewien, że nie robisz nic nielegalnego, Chris? - Tak zaufaj mi. Gdybym miał nawet nielegalne myśli, byłbym wydziedziczony. Cassandra nie była pewna czy Kat do nich wróci. Dark-Hunter.com…. Nie próbowała szukać ich z myślnikiem pomiędzy słowami. Teraz miała ich adres www i może spróbować ponownie. Rozmawiali jeszcze chwilę o zajęciach i szkole, a następnie rozstali się. Chris mógł załatwić swoje sprawy przed popołudniowym zajęciami ze staroangielskiego, również Cassandra musiała wrócić na uczelnię. Mogła opuścić jedne zajęcia, ale na więcej nie mogła sobie pozwolić. Wkrótce siedziała bezpiecznie przy swoim biurku w sali i czekała Dr Mitchell podczas, gdy inni studenci wokół rozmawiali. Kat poszła w dół korytarza do małej poczekalni, gdzie czytała powieści Kinleya McGregora. Gdy czekała na profesora postanowiła trochę poszperać w internecie i wyjęła swojego palmtopa. Wpisała DarkHunter.com. Czekała, aż strona się załaduje. Gdy to się stało zaczęła dyszeć. Och, było bardzo dobrze…

52

Rozdział 4

Chris westchnął, gdy zbliżał się do sali na zajęcia ze staroangielskiego. Był to typowy dzień, schrzaniony i beznadziejny. Jego życie powinno być wspaniałe. Miał wszystkie pieniądze świata, znał każdy luksus. Nie było na świecie rzeczy, o której marzył i nie mógł jej mieć. Wulf wynajął nawet Britney Spears, która śpiewała na jego dwudzieste urodziny wiosną zeszłego roku. Jedyne problemy, jakie były w jego życiu to dwóch ochroniarzy i Wulf biegający w kółko i pytający się czy nie dostał w głowę i czy nie jest ranny. Nie wspominając o ty jak trzy miliony razy namawiał go, by spotkał się z Britney. Jej śmiech do tej pory brzmiał mu w uszach, gdy mu odmawiała. Wszystko, czego Chris naprawdę chciał to normalnego życia. Nawet więcej, chciał swojej wolności. Były to dwie rzeczy, których nie mógł mieć. Wulf nie pozwalał mu wychodzić z domu, chyba że został oznaczony. Jedyny czas, kiedy Chris może chodzić gdziekolwiek chce jest wtedy, gdy lider Mrocznych Łowców Acheron przyjeżdża i ma go cały czas w zasięgu swojego wzroku. Każdy członek rady giermków rozumie, że Chris jest ostatnim członkiem rodu brata Wulfa. Jako taki, jest strzeżony bardziej niż skarb narodowy. Czuł się jak jeden z gatunku obcych, chciał znaleźć się gdzieś, gdzie nie był traktowany jak świr. Ale to było niemożliwe. Nie było ucieczki od jego przeznaczenia. Nie było ucieczki, bo był ostatnim spadkobiercą. Bez Chrisa i jego dzieci, Wulf zostałby sam na wieczność, ponieważ tylko człowiek, który ma jego krew może go zapamiętać. Problemem było znalezienie matki dla tych dzieci, jakoś nikt nie zgłaszał się na ochotnika. W jego uszach jeszcze dzwoniła mu odmowa Belindy dziesięć minut temu. „Wyjść z tobą? Proszę! Zadzwoń do mnie jak wydoroślejesz i zaczniesz normalnie się ubierać”. Zgrzytając zębami starał się nie myśleć o jej słowach. Włożył swoje najlepsze spodnie khaki i najlepszy granatowy sweter, by zapytać ją o wyjście. Ale wiedział, ze nie był uwodzicielski i cool. Miał przypiętą łatkę idioty. Boże, był żałosny. Chris zatrzymał się przy drzwiach do sali i zobaczył dwóch mężczyzn giermków Theti obserwujących go z „dyskretnej” odległości. Mieli po ok. 35 lat, ponad sześć stóp

53

wzrostu, ciemne włosy i surowe twarze. Byli powierzeni przez radę giermków i ich jedynym obowiązkiem była ochrona Chrisa, by nic mu się nie stało, aż do momentu gdy będzie miał dzieci i sprawi, że Wulf będzie szczęśliwy. Nie żeby nie było żadnych zagrożeń w ciągu dnia. W rzadkich przypadkach Doulos – ludzcy pracownicy Apollites atakowali giermków. Jednak te ataki są rzadkie w obecnych czasach. W nocy Chris miał zakaz opuszczania nieruchomości, chyba, że był na randce. Było to niemożliwe, bo jego jedyna dziewczyna rzuciła go. Westchnął na perspektywę znalezienia kogoś, kto będzie chciał z nim wyjść. Dlaczego miałyby chcieć jeśli były poddawane badaniom lekarskim i krwi.14 Jęknął pod nosem. Kiedy wejdzie do sali, Theti stanął pod drzwiami zapewniając mu jednocześnie status dziwaka, który gorszy jest nawet od jego natury samotnika. A kto mógłby go winić za to, że jest samotnikiem? Jezu, dorastał w domu, gdzie nie mógł nawet biegać, by się nie zranić. Jeśli kiedykolwiek złapał jakieś przeziębienie, rada giermków wzywała specjalistów z kliniki Mayo15, by go leczyli. Kiedyś wcześniej przywieziono kilkoro dzieci z rodziny giermków, by bawiły się Chrisem. Dostały surowe nakazy, by go nie dotykać, denerwować go i nie robić niczego, co wywoła złość Wulfa. Dlatego wolał, by jego „przyjaciele” po prosu usiedli z nim i pooglądali telewizję. Rzadko ze sobą rozmawiali z obawy, by nie wpaść w kłopoty i nigdy nie odważyli się przynieść do niego choćby chipsów ziemniaczanych. Wszystko musiało być dokładnie przeszukane i zdezynfekowane zanim Chris mógł tego używać. Po tym wszystkim jedna mała bakteria przy jego jałowym otoczeniu mogłaby nie daj Boże go zabić. Jedynym prawdziwym przyjacielem Chrisa jest Nick Gautier, rekrut giermków z którym spędzał mnóstwo czasu online od kilku lat. Wiedząc o ‘złotym” statusie Chrisa potraktował go jak zwykłego człowieka i zgodził się, że jego życie jest do dupy, pomimo nieodłącznych korzyści. Cholera jedyny powód dla którego Wulf zgodził się pozwolić mu studiować na uczelni, zamiast wzywać profesorów do domu była nadzieja, że znajdzie tu dawcę jajnika. Wulf co noc wypytywał go o to czy poznał jakąś nową dziewczynę. Ale najważniejsze było to, czy bzyknął jakąś.

14 15

Mała paranoja dopadła biednego Wulfa… http://www.mayoclinic.com/

54

Z ponownym westchnieniem wszedł do sali i spuścił wzrok, by nie widzieć jak inni z niego szydzą i się śmieją. Jeśli nie nienawidzą go za bycie pupilkiem Dr Mitchell to nienawidzili go za bycie dziwakiem. Był do tego przyzwyczajony. Trafił na wolne krzesło w tylnym rogu klasy. Wyjął swój notatnik. - Cześć Chris. Patrząc w górę zobaczył promienny uśmiech Cassandry. Całkowicie oniemiał. Minęła minuta zanim odpowiedział. - Cześć – powiedział bez przekonania. Nienawidził siebie za bycie takim głupim. Nick pewnie dałby radę zrobić tak, by jadła z jego ręki. Usiadła obok niego. Od razu zaczął się pocić. Odchrząknął i starał się zachowywać obojętnie. Czuł lekki zapach róż. Ona zawsze niesamowicie pachniała. Cassandra otworzyła książkę i popatrzyła na Chrisa. Wydawał się bardziej nerwowy niż był w kawiarni. Spojrzała w dół na jego plecak w nadziei, że zobaczy coś ciekawego, lecz był on szczelnie zamknięty. Cholera. - Tak więc, Chris – powiedziała po cichu nachylając się w jego kierunku – pomyślałam, że może moglibyśmy pouczyć się potem razem. Wyglądał jakby miał zemdleć. - Uczyć się? Ze mną? - Tak. Mówiłeś, że znasz się na tych rzeczach bardzo dobrze, a ja chciałabym dostać bardzo dobrą ocenę na teście. Co o tym sądzisz? Potarł nerwowo kark. Miał chyba zwyczaj robić to często. - Jesteś pewna, że chcesz się ze mną pouczyć? - Tak. Uśmiechnął się nieśmiało, jednak nie spojrzał na nią. - Oczywiście. Myślę, że moglibyśmy to zrobić. Cassandra usiadła z zadowolonym uśmiechem. Dr Mitchell wszedł i kazał wszystkim się uciszyć. Spędziła godzinę na stronie Dark-Hunter.com. Strona wyglądała jak strona dla fanów gier. Ale były też tam całe obszary zahasłowane. Nie mogła uzyskać do nich dostępu, choć bardzo się starała. Pod pewnymi względami ta strona bardzo przypominała stronę Apollite. Nie, to nie była zwykła strona dla graczy. Natknęła się na prawdziwą stronę Mrocznych Łowców. Wiedziała to. Byli ostatnią wielką

55

tajemnicą współczesnego świata. Żyjące mity, o których nikt nic nie wiedział. Ale wiedziała, że oni tam są. Zmierzała do tego, by znaleźć ich społeczność i znaleźć pewne odpowiedzi na swoje pytania, nawet jeśli ma to ją zabić. Siedziała na końcu klasy podczas gdy wykładowca mówił o Hrothgar i Shield. Była to najtrudniejsza rzecz w jej życiu, by wysiedzieć do końca. Po zajęciach spakowała się i czekała na Chrisa. Gdy zbliżali się do drzwi zauważyła dwóch wysokich mężczyzn, którzy towarzyszyli im gdziekolwiek spojrzeli. Chris wydał z siebie brzydki dźwięk. Cassandra roześmiała się mimo to. - Czy oni są z tobą? - Bardzo bym chciał powiedzieć nie. Poklepała go delikatnie po ramieniu i wskazała brodą miejsce, gdzie stała Kat. - Ja też mam swojego własnego. Chris uśmiechnął się na to. - Dzięki bogu nie jestem sam. - Nie martw się. Mówiłam ci, że cię rozumiem. Ulga na jego twarzy była namacalna. - To więc kiedy chcesz się uczyć? - Może teraz? - Dobrze, a gdzie? Było tylko jedno miejsce, gdzie Cassandra chciała się dostać. Miała nadzieje, że znajdzie tam więcej wskazówek na temat mężczyzny, którego spotkała wczoraj w nocy. - U ciebie w domu? Jego nerwowość powróciła, potwierdzając jej podejrzenia. - Nie wiem czy to dobry pomysł… - Dlaczego? - Ja tylko…. To tylko….ja, hm, po prostu nie uważam, że to dobry pomysł, dobrze? Cassandra była zmuszona ukrywać jej rozdrażnienie. Musiała być ostrożna, gdy miała zburzyć jego mur obronny. Ale potem zrozumiała. Przecież ona sama miała tajemnice. - Dobrze, wybierz miejsce. - Biblioteka?

56

Wzdrygnęła się. - Nigdy nie czuję się tam komfortowo. Zawsze boję się tego ciągłego wyciszania. Co powiesz na moje mieszkanie? Spojrzał całkowicie oszołomiony jej ofertą. - Naprawdę? - Oczywiście. To znaczy, ja zwykle nie gryzę, ani nic. Roześmiał się. - Taaa, ja również. Odszedł dwa kroki od niej i zwrócił się do dwóch mężczyzn. - Jedziemy po prostu do jej mieszkania. Może pojedziecie na jakiegoś pączka czy coś? Nie zareagowali w ogóle. Kat się roześmiała. Cassandra poszła z nimi na parking dla studentów i wytłumaczyła jak dojechać do jej mieszkania. - Zobaczymy się na miejscu? Pokiwał głową i ruszył w kierunku czerwonego Hummera. Cassandra weszła do swojego szarego Mercedesa, gdzie czekała na nią Kat na miejscu kierowcy. Udały się do domu. Miała nadzieję, że Chris nie będzie czekał długo, albo co gorsze zmieni zdanie. Tylko wtedy miała szansę przeszukać dobrze jego plecak.

Minęło dwie godziny nudnych badań nad Beowulf i garnek wypitej kawy, zanim Chris zostawił ją sam na sam z jego plecakiem i poszedł do łazienki. Kat już dawno wycofała się do swojej sypialni mówiąc, że martwy język i entuzjazm Chrisa do niego przyprawia ją o migrenę. Jak tylko Chris zniknął, ruszyła do jego plecaka. Na szczęście nie trzeba było długo szukać, by znaleźć to czego szukała… Znalazła terminarz w plecaku, który widziała tam wcześniej. Spoiwo było zrobione ręcznie ze skóry. Był tam dziwny emblemat z przodu: podwójny łuk i strzała, która została podniesiona i skierowana w prawo. Podobny jaki widziała na ramieniu Wulfa w jej śnie… Otworzyła go, jednak wszystko w nim było zapisane w piśmie runniczym. Był podobny do staroangielskiego, ale nie mogła go odczytać. Staronordycki może?? - Co robisz?? Skoczyła na równe nogi, gdy usłyszała pytanie Chrisa. Minęło kilka sekund zanim wymyśliła co powiedzieć, by nie wzbudzić dodatkowych podejrzeń.

57

- Jesteś jednym z tych graczy? Jego spojrzenie zaostrzyło się. - O czym ty mówisz? - Ja…. Um, weszłam na tą stronę Dark-Hunter.com i znalazłam te wszystkie liściki na temat serii książek i gier. Ponieważ widziałam książkę wcześniej, zastanawiałam się czy jesteś jednym z tych graczy, którzy tam grają? Widać, że przeszukiwał swój umysł, jego mina pokazywała, że zastanawiał się co w ogóle miał powiedzieć. - Tak, mój przyjaciel Nick uruchomił to miejsce – powiedział po długiej przerwie – Mamy mnóstwo ciekawych ludzi, którzy tam grają. - Widziałam to. Czy ty masz jedną z tych nazw takich jak Helion lub Rouge, gdy tam grasz? Podszedł do niej i wziął od niej terminarz. - Nie, ja po prostu używam Chris”. - Ach. Więc co się dzieje na prywatnych obszarach? - Nic – powiedział szybko – kilku z nas gra tam razem. - To dlaczego są prywatne? - Tak po prostu jest – chwycił za terminarz i schował do plecaka – słuchaj muszę już iść. Powodzenia na teście. Cassandra chciała go zatrzymać, ale było boleśnie oczywiste, że nie pozwoli jej dowiedzieć się więcej o nich lub o sobie. - Dzięki Chris. Bardzo przydała mi się twoja pomoc. Pokiwał głową i pośpiesznie wyszedł. Cassandra usiadła w swojej kuchni na krześle i zaczęła się zastanawiać jak dalej postąpić. Myślała, by jechać za Chrisem do domu, jednak nie przyniosłoby to nic dobrego. Jego ochroniarze, by ją złapali nawet przy szalonej jeździe Kat. Wstała, poszła po laptopa do swojego pokoju i uruchomiła go. Dobra, strona została tak zaprojektowana jakby Mroczni Łowcy byli postaciami z książki. Większość ludzi tak właśnie to postrzega, ale co jeśli ona ponownie oceni ją, tak jakby nic na niej nie było prawdziwe? Spędziła całe życie w ukryciu i jednego się nauczyła… że najlepiej ukryć się na otwartym terenie. Ludzie mieli tendencję, by nie dostrzegać tego co mieli tuż

58

przed nosem. A nawet jeśli widzieli, to wymyślali jak to sobie wytłumaczyć. Mówili, że to wytwór wyobraźni lub wybryki młodości. Nie ulega wątpliwości, że Mroczni Łowcy myśleli tak samo. Po tym wszystkim, we współczesnym świecie, gdzie wszyscy wiedzieli o wampirach, demonach i mitach Hollywood nawet niekoniecznie mieli coś do ukrycia. Większość ludzi opisywało ich jako ekscentryków. Patrzyła na witrynę, a następnie przełączyła się na strony poszczególnych Łowców. Była tam osoba o imieniu Wulf Tryggvason, którego giermek nazywał się Chris Ericsson. Podobno Wulf był Wikingiem, który został przeklęty…Cassandra skopiowała imię Wulfa, a potem zaczęła przeszukiwać Nillstrom – staronordycką wyszukiwarkę legend i historii. - Bingo – wyszeptała, gdy pojawiło się kilka wpisów. Urodził się w rodzinie, gdzie matka pochodziła z Galii, a ojciec był Skandynawem. Wulf Tryggvason był znanym podróżnikiem i grabieżcą w I połowie VIII wieku, którego śmierci nie zarejestrowano. W rzeczywistości zniknął dzień po tym jak wygrał z Mercian, którzy próbowali go zabić. Panowało popularne przekonanie, że to jeden z synów władcy zabił go tej nocy. Cassandra usłyszała jak drzwi się otwierają. Zobaczyła Kat, która stała w drzwiach. - Jesteś zajęta? – zapytała Kat. - Sprawdzam kilka rzeczy. - Och – Kat spojrzała jej przez ramię – Wulf Tryggvason. Ryzykant i wojownik. Walczył w całej Europie, wynajmował siebie zarówno dla chrześcijańskich jak i pogańskich wojsk. Ktoś napisał, że był tylko lojalny wobec swego miecza i brata Erika, który z nim podróżował… Ciekawe. Myślisz, że to ten sam facet, którego widziałaś w Inferno? - Może. Słyszałaś już o nim? - Nic a nic. Chcesz żebym zapytała Jimmego? Wie wszystko na temat historii Wikingów. Cassandra uznała, że to niekoniecznie dobry pomysł. Przyjaciel Kat był w Towarzystwie Kreatywnych Anachronizmów i żył po to, by studiować historię Wikingów. Ale to nie przeszłość Wulfa interesowała ją w tej chwili najbardziej. Tylko teraźniejszość i to, czego chciała najbardziej to jego adres zamieszkania. - Niekoniecznie.

59

- Jesteś pewna? - Tak. Kat skinęła głową. - Dobrze, więc wrócę do swego pokoju i dokończę książkę. Chcesz żebym przyniosła ci jakiegoś drinka lub coś do schrupania? Cassandra uśmiechnęła się na tą propozycję. - Coś gazowanego byłoby świetne. Kat zniknęła i powróciła ze Spritem. Cassandra podziękowała jej i wróciła do pracy, tymczasem Kat poszła do siebie. Cassandra popijała płyn bez pośpiechu. Po godzinie była tak zmęczona, że nie dała rady utrzymać swoich oczu dłużej otwartych. Ziewnęła i sprawdziła która jest godzina. Była zaledwie piąta trzydzieści. Mimo to, jej powieki były tak ciężkie, że nie mogła nie zasnąć, mimo jej usilnych starań. Zamknęła komputer i poszła do łóżka na krótką drzemkę. Zasnęła jak tylko dotknęła głową poduszki. Normalnie Cassandra nie miała snów, gdy robiła sobie popołudniową drzemkę. Dzisiaj było zupełnie inaczej. Jej sen zaczął się natychmiast jak tylko zamknęła oczy. Jakie to dziwne…Ale najdziwniejsze było to, że jej sen nie przypominał w czegokolwiek o czym śniła wcześniej. Zamiast jej normalnego snu o horrorze jej życia, tym razem panował spokój. Cisza. Napełniał ją bezpieczeństwem. Była ubrana w miękką, zieloną suknię jak średniowieczna pani. Zmarszczyła brwi i dotknęła materiału, który był delikatniejszy od zamszu. Była sama wewnątrz małego domku, gdzie ogień płonął na dużym palenisku, a ona stała obok starego, drewnianego stołu. Wiatr wył za oknem zasłoniętym okiennicą, która starała się z trzymać zimno na zewnątrz. Usłyszała kogoś za drzwiami znajdującymi się za nią. Cassandra odwróciła się akurat, gdy Wulf otworzył drzwi. Jej serce zamarło, gdy dostrzegła jak był ubrany w niezliczoną ilość łańcuchów.. Jego potężne ramiona były nagie, jego tors był ubrany w skórzaną kamizelkę, która była uszyta według starego nordyckiego stylu. Pasowała do tatuażu na jego prawym ramieniu i jego bicepsów. Na głowie miał stożkowy hełm, który przekazywał więcej wiadomości o nim, niż jego twarz, która była praktycznie zasłonięta. Tylko te intensywne spojrzenie od razu powiedziało jej, że to Wulf. Trzymał mały berdysz opierając go na ramieniu. Spojrzał prymitywnie i dziko. To był rodzaj człowieka, który ma cały świat u swoich stóp. Który nie boi się niczego. Jego

60

ciemnym spojrzeniem ogarnął całe pomieszczenia, a następnie spojrzał na nią. Widziała jak powolny, uwodzicielski uśmiech wypływa mu na twarz pokazujący jego kły. - Cassandro kochanie – powiedział ciepłym, czarującym głosem – Co ty tu robisz? - Nie mam pojęcia - odparła szczerze – nie jestem nawet pewna gdzie jestem. Zaśmiał się głębokim dźwiękiem i zatrzasnął drzwi, równocześnie zamykając zamek. - Jesteś w moim domu villikat. Przynajmniej kiedyś to był mój dom. Popatrzyła na te spartańsko urządzone pomieszczenie. Stał tam jedynie stół, krzesła i pokryte futrem bardzo duże łóżko. - Dziwne, myślałam, że Wulf Tryggvason miał lepsze miejsce od tego, by zapraszać swoich gości. Położył berdysz na stole i zdjął swój hełm. Powaliło ją piękno tego człowieka. Sączyła się z niego wielka surowa seksualność. - W porównaniu do małego gospodarstwa w którym dorastałem, to jest dwór moja pani. - Naprawdę? Skinął głową i przyciągnął ją do siebie. Jego oczy spalały ją i napełniały bólem pożądania, który czuła w środku. Wiedziała dokładnie czego chce i choć ledwo go znała była bardziej niż chętna, by mu to dać. - Mój ojciec był kiedyś walczącym najemnikiem, który wziął ślub, a potem żył w ubóstwie jeszcze przed moim narodzeniem – powiedział ochryple. Jego wyznanie zaskoczyło ją. - Co sprawiło, że to zrobił? Jego uścisk na niej się wzmocnił. - Upadek wszystkich ludzi… Miłość. Moja matka była niewolnicą, którą chrześcijanie oddali dla mojego ojca po jego najeździe. Omamiła go tak, że porzucił dumę wojownika dla bycia uległym rolnikiem, który odmawiał podnoszenia miecza, ponieważ mógłby obrazić jego nowego Boga. Słyszała surowość emocji w jego głosie. Czuł pogardę dla tych, którzy wybierali pokój, a nie wojnę. - Nie zgadzałeś się z jego wyborem?

61

- Tak, co dobrego jest w człowieku, który nie może ochronić siebie i tych, których kocha? – jego oczy stały ciemne i zabójcze. Wściekłość znajdująca się w nich przyprawiła ją o dreszcz – Kiedy Jutowie przyszli do naszej wioski po łupy i niewolników, mój ojciec jak mówiłem trzymał ręce przy sobie i pozwalał im na wszystko. Każdy kto przeżył wyśmiewał go i nazywał tchórzem. Jego, którego imię wywoływało drżenie kolan u jego wrogów. Nigdy nie mogłem zrozumieć jak mógł tylko stać i przyjmować śmiertelne ciosy, nie broniąc się w ogóle. Sięgnęła ręką do jego czoła jakby chciała zabrać od niego ból. Ale to nie nienawiść i wyższość słyszała w jego glosie. To było poczucie winy. - Przykro mi. - Mi również – szepnął obracając oczami – to, że zostawiłem go tam na śmierć nie było najgorsze. Ale zabrałem również mojego brata. Nie było tam nikogo, kto mógłby go ochronić podczas naszej nieobecności. - Gdzie wtedy byłeś? Spuścił wzrok na podłogę, ale nadal mogła zobaczyć jego emocje. Chciał cofnąć się w czasie, by cofnąć to co się stało, tak jak ona chciałaby cofnąć to, co Spathi Daimony zrobiły z jej matką i siostrami. - Wyjechałem jeszcze przed latem w poszukiwaniu wojny i bogactwa – powiedział i rozejrzał się po swoim skromnym domu – gdy dotarła do mnie informacja o śmierci mego ojca bogactwo już mnie nie interesowało. Zrozumiałem, że powinienem być tam z nim. Dotknęła jego nagiego ramienia. - Musiałeś bardzo kochać swego ojca? Wypuścił zmęczony oddech. - W tym czasie. W tamtych czasach nienawidziłem go za to, że nie jest człowiekiem jakim powinien być. Jego ojciec był szanowanym człowiekiem, a my żyliśmy jak głodujący żebracy. Wyśmiewani i opluwani przez naszych rodaków. Moja matka przyjmowała obelgi, mówiąc, że to wola Boża, że cierpimy. To miało czynić nas lepszymi ludźmi, ale nigdy jej nie wierzyłem. Ślepe oddanie mojego ojca jej przekonaniom jeszcze bardziej mnie złościła. Walczyliśmy ze sobą ciągle. Chciał, żebym poszedł w jego ślady i nic nie mówiąc przyjmował te zniewagi.

62

Cierpienie w jego oczach poczuła bardziej niż, dotknięcie jego dłoni. - Chciał bym był kimś, kim nie byłem. Nie mogłem nadstawiać drugiego policzka. Nie jest to w mojej naturze, by nie odpowiadać na zniewagę. Cios za cios. Odwrócił się i spojrzał na nią groźnie. - Dlaczego ja ci to wszystko mówię? Cassandra pomyślała o tym przez chwilę. - To sen, jestem pewna. To pewnie jest w twoich myślach. Chociaż nie była pewna dlaczego jest w jego śnie. W rzeczywistości robiło się coraz dziwniej z minuty na minutę i nie miała pojęcia dlaczego jej podświadomość tu przyszła. Dlaczego przywoływała fantazję o jej Mrocznym Łowcu…? Pokiwał głową. - Tak, nie ma wątpliwości. Obawiam się, że robię Christopherowi to samo, co mnie kiedyś próbowano zrobić. Należy pozwolić mu żyć jego własnym życiem i nie wtrącać się. - Dlaczego nie? - Szczerze? Uśmiechnęła się. - Z pewnością wolę szczerość niż kłamstwa. Uśmiechnął się promiennie i znowu się zamyślił. - Nie chcę go również stracić – jego głos był tak głęboki, że ściskał jej serce – ale wiem, że muszę zaakceptować fakt, że go stracę. - Dlaczego? - Każdy umiera, moja pani. Przynajmniej śmiertelnicy. Jednak ja nadal jestem, podczas, gdy wszyscy dookoła giną – podniósł na nią wzrok. Agonia na jego twarzy dotknęła ją przeraźliwie – masz pojęcie jak to jest trzymać w ramionach ukochaną, podczas gdy ona umiera? Cassandra zaczęła oddychać szybko, gdy pomyślała o matce i siostrach. Chciała podejść do nich tuż po wybuchu, jednak jej ochroniarz odciągnął ją na bezpieczną odległość. Tam mogła zawyć z żalu nad utratą ich. „ Jest za późno Cassie, by im pomóc. Musimy uciekać”. Jej dusza krzyczała codziennie. Nawet teraz krzyczała na niesprawiedliwość życia.

63

- Tak, wiem – szepnęła – również widziałam śmierć tych, których kochałam. Mój ojciec jest wszystkim, co mam. Jego wzrok się zaostrzył. - To wyobraź sobie jak to się dzieje tysiące razy, przez całe wieki. Wyobraź sobie, że widzisz jak się rodzą, żyją i umierają, gdy ty o nich dbasz. Tak przez cały czas z coraz to nowym pokoleniem. Za każdym razem widzę jak członek mojej rodziny umiera. To tak jakby przeżywać śmierć Erika cały czas, za każdym razem. I Chris… - skrzywił się jakby samo wspomnienie jego imienia sprawiało mu ból – On jest moim bratem z wyglądu i twarzy – kącik jego ust uniósł się w ironicznym rozbawieniu – I jego niewyparzony język. Spośród wszystkich, których straciłem, jego strata będzie dla mnie najtrudniejsza. Tak myślę. Widziała tą wrażliwość w jego oczach i wpływ jaki to ma na niego. Zobaczyła, że ten okrutny człowiek jest zdolny do takich ludzkich odruchów. - On jest jeszcze młody. Całe życie przed nim. - Być może…. Ale mój brat miał zaledwie dwadzieścia cztery lata, gdy został zamordowany przez naszych wrogów. Nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy jego syna Bironulfa, gdy widział upadek swego ojca w bitwie. Wszystko o czym mogłem wtedy myśleć, to ocalenie chłopca. - Oczywiście to zrobiłeś. - Tak. Przysięgłem, że nigdy nie pozwolę umrzeć Bironulfowi jak jego ojciec. Przez całe jego życie trzymałem go w bezpiecznym miejscu i umarł jako stary człowiek we śnie. Spokojnie. Zrobił małą przerwę. - Myślę, że finalnie przejąłem więcej przekonań mojej matki niż mojego ojca. Wierzenia nordyckie mówiły, że trzeba umrzeć w walce, by przejść do Walhalla, ale jak moja matka, chciałem innego losu dla tych, których kochałem. Szkoda, że zrozumiałem jej uczucia zbyt późno. Wulf potrząsnął głową jakby chciał się pozbyć tych myśli. Skrzywił się. - Nie mogę uwierzyć o czym teraz myślę, mając przed sobą taką piękną panią. Chyba naprawdę się starzeję, skoro gadam zamiast wziąć się do działania – powiedział z głębokim uśmiechem – dość moim niezdrowym myślom.

64

Przyciągnął ją gwałtownie do siebie. - Dlaczego mamy tracić czas, kiedy możemy wykorzystać go o wiele wydajniej? - Jak wydajniej? Jego uśmiech był złośliwy, a ciepłe oczy pożerały ją. - Mam namyśli fakt, że mój język może być dużo lepiej wykorzystany. Co o tym myślisz? Przejechał językiem przez całą długość jej szyi, aż dotarł do ucha. Jego ciepły oddech na niej powodował ogromne dreszcze. - Och, tak – szepnęła – myślę, że teraz dużo lepiej korzystasz ze swojego języka. Zaśmiał się i zaczął z tyłu rozwiązywać jej suknię. Powoli, uwodzicielsko ściągnął ją z jej ramion, aż zsunęła się na podłogę. Gdy materiał się zsunął jej ciało zaczęło pieścić zimne powietrze. Stojąc przed nim naga, nie mogła powstrzymać się, by nie drżeć. To było takie dziwne stać przed nim, gdy on był ubrany w zbroję. Blask grał w jego ciemnych oczach. Wulf patrzył na nagą, piękną kobietę przed nim. Była jeszcze bardziej soczysta, niż wtedy kiedy śnił o niej ostatnim razem. Przejechał dłonią po jej piersiach, pieszcząc delikatnie sutek. Przypominała mu Sagę, boginię nordyckiej poezji. Eleganckie wyrafinowanie, delikatność. Rzeczy, których nie miał, gdy był śmiertelnym człowiekiem. Teraz był nią urzeczony. Nie wiedział dlaczego zwierzył się jej. Nie było mu łatwo mówić, jednak jakoś go przekonała. Nie chciał kochać się z nią tutaj. Nie w przeszłości, gdzie było jego wspomnienia i poczucie winy nad tymi których zawiódł. Zasługiwała na coś lepszego niż to. Zamknął oczy, wyczarował kopię jego nowoczesnej sypialni. Jeszcze tylko zrobi kilka zmian… Cassandra dyszała, gdy cofnęła się i rozejrzała wokół. Ściany pomalowane były na czarno z wyjątkiem jednej z prawej strony, która składała się od podłogi do sufitu z okna. Okna ozdobione zostały lekką białą zasłoną, która powiewała na wietrze. Otwarte okno dostarczało również i im powiew świeżego powietrza oraz wprawiało w ruch płomienie świec, których było mnóstwo w pokoju. Migotały jak gwiazdy wokół nich. Pośrodku pokoju na podwyższeniu stało wielkie łóżko. Miało czarne, jedwabne prześcieradło i czarną, jedwabną kołdrę. Łóżko było zrobione z kutego żelaza, które

65

otaczał ozdobny baldachim wsparty na czterech kolumnach. Były one delikatnie owinięte lekkim białym materiałem, który również powiewał na wietrze. Wulf był teraz nagi. Wziął ją na ręce i zaniósł do wielkiego łóżka, które wyglądało bardzo zachęcająco. Cassandra westchnęła kiedy poczuła lekki materiał pod sobą i Wulfa na sobie, gdy się do niej przytulił. To było jak wciskanie się w chmurę. Patrząc w górę zaśmiała się, gdy zobaczyła lustro na suficie. Zobaczyła, że trzyma za sobą zerwaną różę. Ściany były również obsadzone lustrami. - Czyja to fantazja? – spytała, gdy Wulf przeciągnął różą po jej sutkach. - Nasza, blomster – powiedział rozkładając jej nogi i kładąc się między nimi. Jęknęła na myśl, że cała jego moc i ciało leżało na niej. Jego delikatne włoski na ciele doprowadzały ją do zmysłowej ekstazy. Miał ruchy jak bestia, która chciała ją pożreć. Cassandra przyglądała się mu w lustrze jak się porusza. Jakie to dziwne, że stworzył się w jej śnie. Ona zawsze była taka ostrożna w swoim życiu. Nie sądziła, że pozwoli komukolwiek się dotknąć. Ale miała wyczarowanego wspaniałego kochanka w swojej podświadomości, pamiętając że, był poza jej zasięgiem prawdziwym życiu. Ze względu na jej wyrok śmierci nie chciała w nikim się zakochać oraz, aby nikt nie poczuł nic do niej. Nie chciała mieć dziecka, które będzie ją opłakiwać. Dziecka, które zostałoby same i przestraszone. Ostatnią rzeczą jaką chciała to zostawić takiego mężczyznę jak Wulf, by opłakiwał jej śmierć. Kogoś, kto będzie musiał przeżyć śmierć własnego dziecka w latach pełnego rozkwitu młodości z powodu klątwy, którą była obarczona nie ze swojej winy. Ale w snach mogła kochać go całą sobą i swoim ciałem. Tu nie było strachu, żadnych obietnic. Nie było serc, które można złamać. Tylko oni i ta cudowna chwila. Wulf jęknął gardłowo i ugryzł ją delikatnie w biodro. Syknęła i chwyciła jego głowę. Pozwolił, by jej ręce w jego włosach pieściły go. Tak długo przemierzał swoją przeszłość w swoich snach. Zawsze szukał tego, który namówił go do handlu jego duszą. On nigdy nie był przeznaczony by być Mrocznym Łowcą. Nigdy nie przysiągł duszy Artemidzie lub nie przysiągł nikomu zemsty za jego czyny. Wulf szukał kogoś, kto złagodzi ból po śmierci brata. Chciał choć na chwilę zapomnieć, że zaprowadził Erika do walki z dala od ich ojczyzny. Morginne wydawała się idealnym rozwiązaniem. Chętnie była dla niego tym, kim on był dla niej. Ale następnego ranka

66

po nocy spędzonej z Mrocznym Łowcą wszystko się zmieniało. W jakiś sposób podczas ich stosunku seksualnego lub tuż po nim przehandlowała jego duszę. Nie był już śmiertelny. Narodził się w nowym życiu. Został złośliwe przeklęty przez Morginne, tak że żaden śmiertelnik nie mógł go pamiętać. Tymczasem odeszła z pracy dla Artemidy i mogła odejść do nordyckiego boga Loki, by wieść z nim spokojne życie. Przekleństwo , które dała mu przy rozstaniu było najbardziej brutalnym ciosem jaki otrzymał i nie rozumiał tego do dzisiejszego dnia. Tylko jego bratanek Bironulf poznał go później. Wulf byłby całkowicie stracony, gdyby nie Acheron Parthenopaeus wziął jego sprawy w swoje ręce. Acheron, przywódca Mrocznych Łowców powiedział mu, że nikt nie może cofnąć przekleństwa Morginny, ale może je zmodyfikować. Biorąc kroplę krwi Bironulfa Acheron zrobił tak, że wszyscy, którzy mieli jego krew mogli zapamiętać Wulfa. Ponadto Atlanta dał Wulfowi psychiczne moce i wyjaśnił na czym polega nieśmiertelność i jakie niesie ze sobą ograniczenia w postaci wrażliwości na światło słoneczne. Tak długo jak Artemida posiadała jego duszę, tak długo musiał jej służyć. Artemida nie pozwoli mu nigdy odejść. Nie żeby go to specjalnie martwiło, nieśmiertelność miała swoje dobre strony. Kobieta leżąca pod nim była zdecydowanie jednym z nich. Przesunął ręką w dół jej uda i słuchał jej oddechu. Miała smak soli i kobiety. Pachniała jak różany puder. Jej zapach i smak mieszał się i dawał niesamowity efekt dla jego zmysłów. Nie spotkał się z czymś takim wcześniej. Po raz pierwszy od wieków poczuł się zaborczy wobec kobiety. Chciał to zachować. Wiking w nim ryczał do życia. W jego ludzkim życiu porwałby ją i zabił by każdego, kto zbliżyłby się do niej. Nawet po tych wszystkich wiekach nie stał się bardziej cywilizowany. Brał co chciał. Zawsze. Cassandra jęknęła, gdy wziął ją w usta. Jej ciało skwierczało z pragnienia do niego. Odwróciła głowę i cały czas obserwowała jego w lustrze nad łóżkiem. Nigdy nie widziała czegoś bardziej erotycznego niż widok Wulfa drażniącego się z nią, podczas gdy jego mięśnie pleców pracowały. Widziała każdy centymetr jego śniadego, nagiego ciała kiedy dawał jej przyjemność. A miał niesamowite ciało. Jednego chciała dotknąć. Przeniosła swoją nogę pod jego ciało i zgięła ją tak, by móc stopą gładzić jego członka po całej jego długości.

67

Warknął w odpowiedzi. - Masz bardzo utalentowaną stopę, villkat. - Jest najlepsza do głaskania cię – powiedziała, jej głos promieniał, czuła się jak Czerwony kapturek zjadany przez wielkiego i złego wilka. Zaśmiał się również. Ukryła ręce w miękkich falach jego włosów i poddała mu się całkowicie. Jego język był najbardziej niesamowitą rzeczą jaką znała, wirował na całym jej ciele. Lizał, smakował, degustował. Kiedy myślała, że nie może czuć większego podniecenia, Wulf włożył dwa palce głęboko w jej wnętrze. Cassandra doszła natychmiast. Jednak nie przerwał pieszczot, aż znowu stanęła w ogniu i zasłabła z rozkoszy. - Mmm – westchnął podciągając ją do siebie – myślę, że mój kociak jest głodny. - Wygłodzony – powiedziała ciągnąc go wzdłuż swojego ciała, tak by mogła pożerać jego jak on ją. Ukryła usta na jego szyi i skubała każdą jej część desperacko głodna jego. Co było w tym człowieku takiego, że doprowadził ją na skraj szaleństwa z pożądania? Był wspaniały, gorący, seksowny. Nigdy nie chciała nikogo takiego. Wulf nie mógł znieść sposobu w jaki go złapała. Nie było to rozsądne dla niej. Zwiększyło to jego potrzeby tak, że dostał wręcz zawrotów głowy. Nie mogąc znieść więcej, przekręcił ją na bok i rozłożył jej nogi. Cassandra krzyknęła na tą nagłą przyjemność, która ją wypełniła. Leżąc na boku zdała sobie sprawę, że nigdy nie robiła tego w tej pozycji. Wulf był tak głęboko w niej, że mogłaby przysiąc, że dotykał jej łona. Patrzyła na niego jak wbijał się w nią w kółko, coraz głębiej i głębiej, aż chciało się jej krzyczeć z radości. Siła i moc w nim nie była podobna do niczego, cokolwiek wcześniej znała. Każde silne pchnięcie pozbawiało ją tchu. Doszła ponownie, tuż przed nim. Wulf wycofał się z niej i położył się obok. Jego serce waliło w furii i pasji. Wciąż nie był nasycony. Sięgnął do niej i położył rękę na jej piersi. Chciał poczuć każdy centymetr jej ciała. - Jesteś niesamowita, villkat. Położyła twarz na jego tors. - Ty również nie jesteś taki zły, villwulf.

68

Roześmiał się na jej słowa. Naprawdę spodobała mu się ta kobieta i jej poczucie humoru. Cassandra leżała spokojna w ramionach Wulfa. Po raz pierwszy w życiu czuła się bezpiecznie. Jak gdyby nic i nikt nie mógł jej dotknąć. Nigdy tak się nie czuła, nawet jako dziecko. Dorastała w strachu, nawet gdy ktoś zapukał do drzwi. Każdy obcy był podejrzany. W nocy mógł to być Daimon lub Apollite, który chętnie zobaczyłby ją martwą. W ciągu dnia mogli być to Doulos. Ale coś jej mówiło, że Wulf nie pozwoli, by coś jej zagrażało. - Cassandra? Zmarszczyła brwi na dźwięk kobiecego głosu ingerującego w jej sen. - Cassandra? Wbrew jej woli, była siłą wyciągnięta z jej snu i zorientowała się, że śpi we własnym łóżku. Ktoś nadal pukał. - Cass? Wszystko w porządku? Poznała głos Michelle. Walczyła by obudzić się na tyle, by móc usiąść na łóżku. Znowu była naga. Zmarszczyła brwi, jej ubrania leżały zgniecione na kupie. Co to do cholery było? Śniło jej się to czy co?? - Jestem tu Cel – powiedziała i wstała. Poszukała swojego szlafroka i podeszła, by otworzyć drzwi. Michelle i Kat stały po drugiej stronie. - Wszystko w porządku? – spytała Michelle. Cassandra ziewnęła i przetarła oczy. - Tak, po prostu się zdrzemnęłam. Ale nie czuła się lepiej. Czuła się o wiele bardziej jak narkoleptyk. - Która godzina? - Jest wpół do dziewiątej, kochanie – powiedziała Kat. Michelle spojrzała na Kat i Cassandrę. - Powiedziałaś, że możesz iść ze mną dziś do Inferno, ale jeśli nie czujesz się na… Cassandra wyczuła rozczarowanie w głosie przyjaciółki. - Nie, nie w porządku. Pozwól mi się ubrać i idziemy. Kat spojrzała podejrzliwie. - Czy na pewno czujesz się na siłach?

69

- Czuję się dobrze, naprawdę. Nie spałam dobrze w nocy i potrzebowałam drzemki. Kat wydała niegrzeczny odgłos. - To wszystko przez tego Beowulf, którego czytałaś z Chrisem. To wyssało całą twoją energię. Beowulf… koszmar…coś tam. To było zbyt blisko prawdy, by czuła się komfortowo. Cassandra roześmiała się nerwowo. - Będę gotowa za kilka minut. Cassandra zamknęła drzwi i odwróciła się do pogniecionych ubrań. Co tu się dzieje? Czy Beowulf to naprawdę koszmar? Może… Odsunęła te śmieszne myśli na bok, wzięła ubrania i postanowiła oddać je do pralni. Nałożyła dżinsy i ciemny niebieski sweter. Gdy ruszyła do drzwi poczuła mrowienie na całym ciele. Coś się dziś w nocy stanie. Znała to. Nie miała mocy psychicznych matki, ale miała silne przeczucia, gdy miało wydarzyć się coś dobrego lub złego. Niestety nie była w stanie powiedzieć co dokładnie się zdarzy. Ale na pewno coś się wydarzy.

70

Rozdział 5

- Witamy w kolasi – Stryker powiedział pod nosem Atlantom słowo piekło, kiedy zmierzył wzrokiem Daimonów, które były zawsze gotowe ruszyć do ataku na jedno jego skinienie. Przez jedenaście tysięcy lat jako syn Atlantydy Destroyer prowadził ich. Wyselekcjonowani przez Destroyer i wyszkoleni przez Strykera byli elitą Daimonów zabójców. Ich właśni bracia mówili o nich Spathi Daimon. Termin, który został wymyślony przez Appollites i Mrocznych Łowców, którzy nie rozumieli kim byli prawdziwi Spathi. Zamiast tego stosowali powszechną nazwę Daimony walcząc z nimi. Ale to nie było słuszne. Prawdziwi Spathi były czymś innym. Nie byli dziećmi Apolla. Byli jego wrogami, tak jak byli wrogami Mrocznych Łowców i wszystkich ludzi. Spathi opuściły dawno jakiekolwiek greckie dziedzictwo lub Apollite. Byli ostatnimi Atlantydami i byli z tego dumni. Poza świadomością Mrocznych Łowców i ludzi było ich tysiące. Wszystkie starsze niż żałośni ludzie, Mroczni Łowcy i Apollite śmieli marzyć. Kiedy słabsze Daimony ukrywały się na ziemi, Spathi używali spiralnych tuneli, by dostać się do ludzkiej strefy. Ich domy istnieją w innym wymiarze. W Kalosis, gdzie mieszka Destroyer i gdzie śmiertelne jasne światło Apolla nigdy nie docierało. Byli jej żołnierzami oraz jej synów i córek. Tylko nieliczni z nich mieli dostęp do tuneli – to prezent od Destroyer nie dawany często. Stryker mógł przechodzić kiedy chciał, jednak wolał zostać w pobliżu matki. Był przy niej przez ostatnie jedenaście tysięcy lat…Przez ten czas planował dobrze tę noc. Po tym jak jego ojciec Apollo przeklął go, zostawił Strykera i jego dzieci na śmierć chętnie przekupił matkę. To Apollymi wskazała im drogę. Pokazała im, że ludzkie dusze przedłużają ich życie, mimo że ich cholerny ojciec skazał ich na tylko dwadzieścia siedem lat życia. - „Jesteś moim wybrańcem – powiedziała mu – walcz po mojej stronie a świat będzie znów pod naszymi rządami”. Od tego dnia werbowano jej wojsko z wielką ostrożnością. Trzech generałów, których wyłoniono wśród wszystkich ich otaczających było najlepszymi zawodnikami. 71

Wszyscy czekali na słowo od szpiega, że ich dziedziczka się odnalazła. Była poza ich zasięgiem cały dzień, ale teraz gdy słońce zaszło była w zasięgu ich ręki jeszcze raz. Jeszcze chwila i będą mogli swobodnie biec przez noc, by zgarnąć jej serce. Była to cenna myśl, którą Stryker pielęgnował. Drzwi do sali otworzyły się i wszedł do niej ostatni żyjący syn Strykera, Urian. Ubrany był na czarno jak ojciec. Urian miał długie blond włosy, które nosił związane skórzanym rzemykiem. Jego syn był piękniejszy niż jakikolwiek inny Daimon, choć wszyscy z ich rasy byli piękni. Granatowe oczy Uriana błysnęły, gdy szedł z dumą i gracją śmiercionośnego drapieżnika. To było dziwne kiedy Stryker pierwszy raz przyprowadził najstarszego syna. Fizycznie wyglądali tak samo, jednak nadali między nimi była relacja ojciec-syn. Co więcej, byli sojusznikami. Stryker zabije każdego, kto spróbuje zagrozić jego dziecku. - Jakiś znak? – spytał syna. - Jeszcze nie. Zmiennokształtny powiedział, że zgubił jej zapach, ale na pewno ją odnajdzie. Stryker skinął głową. To był ich szpieg, który przyniósł im wiadomość w nocy, gdy grupa Daimonów zginęła w barze podczas walki. Normalnie takie walki ich nie obchodziły, ale informator powiedział, że jeden z nich odezwał się do kobiety „dziedziczka”. Stryker szukał jej po całym świecie. Pięć lat temu w Belgii prawie ją zabił, ale jej ochroniarz poświęcił się za nią i pomógł jej uciec. Od tego czasu nie miał żadnej informacji o niej. Żaden z jego ludzi nie spotkał jej. Dziedziczka okazała się być tak samo przebiegła jak jej matka. Więc musieli grać w tę grę. Dziś ta gra się skończy. Skierował patrole do St. Paul. Zmiennokształtny zapewniał ich, że tam właśnie ją dziś znajdą. Klepnął syna po plecach. - Chcę by co najmniej dwudziestu naszych poszło po nią. Nie będzie w stanie uciec od wszystkich. - Będę wzywać Illuminati. Stryker skinął głową z aprobatą. Illuminati składali się z niego, jego syna i trzydziestu innych ochroniarzy Destroyer. Każdy z nich złożył przysięgę krwi wobec matki, że będą wolni od jej otchłani, miejsca, gdzie przebywają zmarli, aby mogła rządzić

72

ziemią po raz kolejny. Kiedy ten dzień nastąpi, będą książętami świata. Odpowiadając tylko wobec niej. Ten dzień w końcu nadejdzie.

Wulf nie wiedział dlaczego coś go kierowało do klubu Inferno. Czuł w środku przymus i nie słuchał rozumu. Podejrzewał, że to jego szaleńcza potrzeba bycia blisko kobiety, która nawiedza jego sny. Nawet teraz mógł zobaczyć piękno jej uśmiechu, czuł jej ciało, gdy przyjmuje go, albo jeszcze lepiej, czuł jej smak. Myśli o niej dokuczały mu. Otworzył się na uczucia i potrzeby, które odrzucał od wieków nigdy nie patrząc wstecz. Komu to potrzebne? Jednak nie istniało nic innego, co mógłby chcieć poza pragnieniem zobaczenia jej jeszcze raz. To nie miało sensu. Szanse, że będzie tej samej nocy w tym samym miejscu były marne. Mimo to, poszedł. Nic nie mógł na to poradzić. To tak jakby nie miał kontroli nad sobą i był napędzany przez jakąś tajemniczą siłę. Zaparkował swój samochód i szedł w dół cichej ulicy jak widmo w chłodną noc. Zimowy wiatr wiał wokół niego gryząc jego skórę. To była noc podobna do tej, kiedy zaczął służyć Artemidzie. Wtedy też poszukiwał czegoś. Tylko wtedy charakter poszukiwań był inny. „Jesteś wędrującą duszą, szukasz s pokoju, który nie istnieje. Będziesz zagubiony, dopóki nie znajdziesz innej prawdy. Nie możemy ukrywać kim jesteśmy. Jedyna nadzieja to objąć to. Do dziś tak naprawdę nie rozumiał, co stary jasnowidz starał się mu przekazać w noc, kiedy oczekiwał wyjaśnienia dlaczego Morginne i Loki zamienili ich dusze. Być może nie było to prawdziwe wyjaśnienie. Po tym wszystkim żył na tym dziwnym świecie, który z minuty na minutę wydawał się coraz bardziej obcy. Wulf wszedł do Inferno. Właściciel klubu Dante Pontis spotkał go w drzwiach, gdzie wraz z dwoma innymi „ludźmi” pobierali opłaty za wejście i sprawdzali dowody osobiste. W ludzkiej postaci pantera Katagari był ironicznie ubrany jak wampir. Dla Dantego takie rzeczy wydawały się śmieszne, stąd też taka nazwa klubu. Dante nosił czarne skórzane spodnie, buty motocyklisty z czerwonymi i pomarańczowymi płomieniami oraz czarną koszulkę. Pantera miała założony kołnierz

73

wokół szyi, a na klatkę piersiową spływały jedwabne koronki. Jego długi, czarny płaszcz ze skóry miał XIX wieczny wygląd. Wulf wiedział, że korzyścią bycia żywym przez tyle czasu jest fakt, ze pamiętał kiedy takie rzeczy były modne. Długie, czarne włosy Dantego spływały mu do ramion. - Wulf – powiedział, pokazując zestaw sztucznych kłów. Pantera miała takie zęby, ale tylko w jego prawdziwej postaci zwierzęcia. Wulf przekrzywił głowę na ten widok. - Co to do cholery jest? Dante uśmiechnął się szerzej pokazując bardziej zęby. - Kobiety je kochają. Chciałem ci powiedzieć żebyś sprawił sobie taki zestaw, ale ty jesteś doskonale do tego przygotowany. Wulf zaśmiał się na to stwierdzenie. - Ja tam nie wejdę. - Proszę nie. Pomimo różnych wieloznaczności, dobrze było zajść do Inferno, nawet jeśli zmiennokształtni nie chcieli go tam. Było to jedno z niewielu miejsc, gdzie pamiętano jego imię. Dobra, w porządku czuł się jak Sam Malone w Cheers16 i nie było tu Norma i Cliffa siedzących przy barze. „Mężczyzna” stojący obok Dantego pochylił się i spytał. - Czy to D.H? Dante zmrużył oczy. Chwycił go i popchnął w kierunku innych bramkarzy. - Weźcie tego cholernego szpiega Arkadian i poradźcie sobie z nim. Twarz mężczyzny zbladła. - Co? Nie jestem Arkadianem. - Pieprzysz – warknął Dante – spotkałeś Wulfa dwa tygodnie temu i jeśli jesteś prawdziwym Katagarianem byś go pamiętał. Tylko kurwa byłe pantery nie mogą. Wulf zmarszczył czoło na znieważenie, którego nie używał żaden Katagrian bez powodu. Określenie „byłe pantery” oznaczało człowieka. Katagrianie szczycili się tym, że są zwierzętami ,które mogą przybrać ludzką postać, a nie odwrotnie. Jedną z rozrywek było polowanie i zabicie Arkadian, którzy byli ludźmi potrafiącymi przybrać 16

http://en.wikipedia.org/wiki/Sam_Malone - u nas ten serial miał tytuł „Zdrówko”

74

zwierzęcą postać. Nie wspominając o tym, że ich samiec polował na kobiety w celach seksualnych. Wydawało się, że sex był bardziej dla nich przyjemny w ludzkiej postaci niż w zwierzęcej, a mężczyźni mieli nienasycony apetyt w tej płaszczyźnie. Niestety dla Wulfa, zmiennokształtne kobiety, które mogły go zapamiętać nigdy nie interesowały się mężczyznami spoza swego gatunku. W odróżnieniu od mężczyzn uprawiały sex w nadziei, że znajdą partnerów na stałe. Mężczyźni po prostu lubili to robić17. - Co z nim zrobisz? – spytał Wulf zanim Dante odciągnął Arkadiana na bok. - Co cię to obchodzi Mroczny Łowco? Ja nie wtrącam się w twoje sprawy, a ty się nie wtrącaj w moje. Wulf myślał co zrobić, lecz jeśli ten mężczyzna był szpiegiem Arkadian najprawdopodobniej sam sobie poradzi z tą sytuacją bez pomocy Mrocznego Łowcy. Zmiennokształtni byli bardzo niezależni i nienawidzili wszystkich, którzy z nimi kolidowali. Dlatego Wulf zmienił temat. - Są jakieś Daimony w środku? – spytał Dantego Dante potrząsnął głową. - Ale Corbin jest wewnątrz. Przyszła około godziny temu. Powiedziała, że dziś jest niemrawo. Za zimno na zewnątrz na Daimony. Wulf skinął głową na wspomnienie Mrocznego Łowcy, który był również przypisany do tego samego obszaru. Nie byłby w stanie stąd odejść nie mając pewności, że ona jest do tego również gotowa. Wszedł do środka, by się przywitać z nią. Nie było dziś zespołu. Zamiast tego grał dziś DJ strasznie głośną muzykę. Niejasno pamiętał, że Chris nazywa to Goth Metal. W klubie było ciemno i tylko światła stroboskopowe migały intensywnie, robiąc spustoszenie we wrażliwych oczach łowcy. To był element planu Dantego, by to przeszkadzało Mrocznym Łowcom, gdy są w klubie. Wulf wyciągnął okulary i włożył je łagodząc jednocześnie dalsze podrażnienia. Ludzie tańczyli na parkiecie, nie patrząc na to co jest wokół nich. - Pozdrowienia.

17

Jak to się mówi: Life is brutal ☺

75

Podskoczył na dźwięk głosu Corbin powiedzianego wprost do jego ucha. Kobieta miała moce zaginania czasu i teleportacji. Żyła dla zaskakiwania ludzi, zjawiając się nagle przed nimi. Odwrócił się i zobaczył niezwykle atrakcyjną rudą kobietę za nim. Wysoka, smukła i zabójcza, Corbin była grecką królową w swoim ludzkim życiu. Wciąż miała królewską postawę i wyniosły wygląd, który sprawiał, że każdy czuł że powinien umyć ręce zanim jej dotknie. Umarła próbując uratować swój kraj przed najazdem plemion barbarzyńców. - Cześć Króliczku – powiedział używając jej przezwiska, którego mogło używać tylko kilka wybranych osób. Położyła dłoń na jego ramieniu. - Wszystko w porządku? Wyglądasz na zmęczonego. - Nic mi nie jest. - Nie wiem. Może powinnam wysłać Sarę, by zastąpiła Chrisa i zaopiekowała się tobą przez kilka dni. Położył dłoń na jej ręce, ogrzewając ją jednocześnie. Sara Adams była jej giermkiem. - To wszystko, czego potrzebuję. Giermek, który nie pamięta, że ma mi służyć. - No tak – powiedziała Corbin – zapomniałam o tej jednej wadzie. - Nie martw się, to nie wina Chrisa. Po prostu się nie wyspałem. - Przykro to słyszeć. Wulf zauważył kilku zmiennokształtnych przypatrujących się im. - Myślę, że sprawiamy, że niektórzy robią się nerwowi. Zaśmiała się i rozejrzała wokół. - Możliwe. Ale moje pieniądze mówią mi, że jest sens w tym co robię. - Co jest? - Coś się stanie dziś wieczorem. To dlatego tutaj weszłam. Ty też to czujesz? - Nie mam takich mocy.

76

- I ciesz się z tego. A niech to, dziwka jedna18 – Corbin odeszła od niego – Wyjdę na zewnątrz dla ciebie pooddychać świeżym powietrzem. Nie chcę osłabiać swoich mocy. - Więc do zobaczenia. Skinęła głową i zniknęła w rozbłysku. Miał tylko nadzieję, że żaden człowiek tego nie widział. Wulfa przeszło dziwne przeczucie. Nie wiedział dlaczego tu był. To było głupie. Mógł wyjść. Odwracając się, zastygł…

Cassandra czuła się dziwnie tego wieczora w Inferno. Jej umysł cały czas powracał do jej snu. Nawet Kat czuła dyskomfort. Miała dwa walczące głosy w głowie. Jeden mówił jej żeby stąd jak najszybciej uciekła, a drugi kazał zostać. Zaczęła się obawiać, że ma jakąś schizofrenię czy coś. Michelle i Tom podeszli do nich. - Hej. Nienawidzę tego robić, ale chcemy z Tomem wyjść i porozmawiać gdzieś, gdzie jest cicho, dobrze? Cassandra uśmiechnęła się. - Pewnie. Bawcie się dobrze. Jak tylko wyszli, spojrzała na Kat. - Nie ma potrzeby, byśmy tu dłużej były, co? - Jesteś pewna, że chcesz wyjść? - Tak myślę. Cassandra wstała z krzesła, wzięła torebkę i założyła płaszcz. Nie zwracając na nic uwagi, odwróciła się i uderzyła w stojącą ścianę. - Och, przepra… Słowa jej się urwały. Była oddalona cztery cale od twarzy, która odwiedza ją w jej snach. To był on! Znała szczegółowo każdy centymetr tego cudownego ciała mężczyzny. - Wulf? Wulf był oszołomiony słysząc swoje imię w jej ustach. - Znasz mnie? 18

Tak dla jasności – to o Artemidzie.

77

Na jej twarzy rozlał się rumieniec i wtedy wiedziała, że to nie był sen. Zaczęła się oddalać od niego. - Cassandro poczekaj. Cassandra zamarła słysząc jej imię w jego ustach. Znał jej imię… Uciekaj! Brzmiał w jej głowie głos jej matki, ale ten rozkaz został zagłuszony przez tę cześć jej, która nie chciała uciekać od niego. Wyciągnął rękę w jej kierunku. Cassandra nie mogła oddychać, gdy patrzyła nie niego chcąc jego dotyku. Jego prawdziwego dotyku. Zanim nie mogłaby się powstrzymać, podeszła do niego. Jak tylko miała go dotknąć jej wzrok powędrował w dal za jego ramię. Spojrzała obok niego i zobaczyła dziwny obraz na parkiecie. Stał tam mężczyzna, który był złem wcielonym. Stojąc miał co najmniej sześć stóp i osiem cali. Był ubrany na czarno z krótkimi hebanowymi włosami, które oprawiały oblicze doskonałości. Był tak samo piękny jak Wulf. I jak Wulf nosił ciemne okulary. Jedyny widziany kolor na nim to jasno żółty smok namalowany na przedzie jego motocyklowej kurtki. Pomimo jego czarnych włosów był Daimonem. Wyczuwał to jej instynkt Apollite, który posiadała. Zobaczyła, że było ich więcej. Tamci posiadali blond włosy, ale również byli ubrani na czarno. Sączyła się z nich nienaturalne przyciąganie i męskość, ale przede wszystkim wypływała z nich śmiertelna precyzja. Nie przyszli tu, by się pożywić, przyszli tu by zabić. Odsunęła się z westchnieniem. Wulf spojrzał na to, co zaskoczyło Cassandrę. Czuł jak jego szczęka od całkowitego luzu przechodzi do ściśnięcia jak by była imadłem. Dante rzucił się na nich w postaci człowieka. Jednak zanim do nich dotarł, Daimon z czarnymi włosami strzelił do niego boskim płomieniem. Katagarianie zmieniając się na przemian w ludzi i pantery padły na podłogę i zaczęły wyć. Bar stał się dziki. - Załóżcie umysłową tarczę dla ludzi! – krzyknął DJ przez mikrofon do obecnych Katagrian, dając jednocześnie do zrozumienia, że trzeba wyczyścić wspomnienia wszystkich obecnych ludzi w klubie, tak jak zawsze to robili, gdy działo się tu coś „dziwnego”. Większość ludzi potrzebowało ochrony. Daimony rozeszły się atakując Katagrian, którzy podeszli zbyt blisko nich. Wulf przeszedł przez tłum i rzucił się do ataku. Złapał jednego Daimona za kucyk i okręcił go dookoła, gdy ten odskoczył od niego.

78

- To nie jest twoja walka Mroczny Łowco. Wulf wyciągnął swoje dwa sztylety z butów. - Myślę, że jest. Zaatakował, ale ku swemu zdumieniu Daimon przenosił się jak błyskawica. Każdy ruch jaki wykonał Wulf do ataku, odwracał się i wracał. Jasna cholera! Nigdy nie widział, by Daimon tak się poruszał. - Czym jesteś? – spytał Wulf. Blond Daimon roześmiał się. - Jesteśmy Spathi, Mroczny Łowco. Jesteśmy jedyną rzeczą, która jest śmiertelna w nocy. Podczas, gdy ty… - spojrzał z odrazą na Wulfa – ty jesteś tylko pozorantem. Daimon chwycił go za szyję i rzucił nim o ziemię. Wulf stracił oddech od uderzenia, jego ciało omdlało wypuszczając noże z dłoni. Daimon skoczył na niego, gniotąc nim jakby był bezradnym niemowlęciem. Wulf zrzucił go z siebie, ale było trudno. W całym pomieszczeniu była walka, gdzie zmiennokształtni atakowały Daimony. Martwiąc się o Cassandrę, spojrzał na nią. Ukrywała się w najdalszym kącie z jakąś blond kobietą. Musiał ją stąd zabrać. Daimon, który z nim walczył spojrzał tam, gdzie patrzył Wulf. - Ojcze – zawołał – dziedziczka! – skierował spojrzenie wszystkich na Cassandrę. Wulf wykorzystał rozproszenie Daimona i kopnął go. Spathi i on w tym samym czasie skoczyli do miejsca, gdzie ukrywała się Cassandra z blond kobietą. Oni dosłownie spadali z nieba i tworzyli formację. Wulf biegł do nich, jednak zanim tam dotarł kobieta, która była z Cassandrą wstała. Przywódca Daimonów natychmiast zamarł. Blondynka trzymała ramiona prosto jakby w barze były tylko Daimony i Cassandra. Nagle wiatr przeszedł przez klub. Daimony zamarły. Portal otworzył się na parkiecie. - To Laminas – powiedział szyderczo Daimon, który z nim walczył. Odwrócił się w stronę blond kobiety i patrzył. Złe twarze Spathi odwracały się i jeden po drugim znikały. Poza ich przywódcą. Jego wzrok był nieruchomy. - To jeszcze nie koniec – warknął.

79

Blondynka nie poruszyła się, ani nie drgnęła. Jakby była wykonana z kamienia lub była w stanie śpiączki. Przywódca Daimonów odwrócił się i ruszył powoli w stronę portalu. Zniknął i natychmiast te drzwi zamknęły się za nim. - Kat? – spytała Cassandra podnosząc się na nogi. Blond kobieta spojrzała na nią. - O Boże. Myślałam, że umarłam – Kat dyszała, a jej ciało drżało – Czy ich widzisz? Cassandra przytaknęła głową, gdy Wulf do nich dołączył. - Gdzie oni są? – spytała Kat. - Spathi Daimony – wydyszała Cassandra. Patrzyła z niedowierzaniem na swoją towarzyszkę – co ty im zrobiłaś? - Nic – powiedziała Kat mając niewinną minę – stałam tutaj. Widziałaś mnie. Dlaczego oni wyszli? Wulf spojrzał podejrzliwie na Kat. Nie była powodem dla którego odeszli. Mieli wygraną tą bitwę. Po raz pierwszy w życiu zwątpił na chwilę w swoje umiejętności i moce, by móc ich pokonać. Corbin do nich podeszła. - Czy któregoś dorwałeś? Wulf potrząsnął głową, zastanawiając się kiedy Corbin wróciła. Nawet nie zauważył jak wpływa na jego moce jej obecność. Ale nie było w tym nic dziwnego po tym jak Spathi skopali mu dupę. Corbin złapała się za ramię, jakby była ranna w tym miejscu. - Ani ja. Ta sytuacja nie podobała im się wcale. Odwrócili się do Cassandry. - Oni przyszli po ciebie? – spytał Wulf. Cassandra wyglądała na niespokojną. - Idź zobacz co z Dantym i jego załogą – tu ja się tym zajmę. Corbin odeszła, a Wulf skierował się w stronę kobiet. - Jak możesz mnie pamiętać? Ale odpowiedź była tak oczywista, że sam się domyślił. - Jesteś Apollite, prawda?

80

Na pewno nie była cholerną zmiennokształtną. Oni mieli wokół siebie niepowtarzalną aurę. Cassandra spuściła wzrok na podłogę. - W połowie. Przeklął siarczyście. - Więc jesteś spadkobierczynią Apollite. Chcą cię zabić, by złamać klątwę. - Tak. - Czy dlatego kurwa przychodziłaś do moich snów? Myślałaś, że cię ochronię? Poczuła się obrażona i spojrzała na niego wściekłym spojrzeniem. - Nie przychodziłam do ciebie kolego. Ty byłeś tym, który przychodził do mnie. To było dobre. - Tak jasne. To tak nie działa. Moim zadaniem jest zabijanie podobnych tobie, a nie ich ochrona. Jesteś od teraz sama księżniczko. Odwrócił się i zaczął się oddalać. Cassandra była rozdarta pomiędzy chęcią dania mu klapsa i rozpłakania się. Zamiast tego poszła za nim i chwyciła go, by się zatrzymał. - Tak dla porządku, nie potrzebuję ciebie ani kogokolwiek innego do ochrony. A ostatnią rzeczą jaką bym zrobiła to poroszenie cię byś to robił. Nie jesteś niczym więcej, tylko zabójcą niewiele lepszym od Daimonów na których polujesz. Oni przynajmniej ciągle mają swoje dusze. Jego twarz stężała. Szarpnął swoim ramieniem, by się uwolnić i odszedł. Cassandra miała ochotę krzyczeć na to, jak to się wszystko potoczyło. I wtedy zrozumiała, że jakaś jej część naprawdę go polubiła. Był przecież taki czuły i życzliwy w jej snach. Miała tyle myśli, by spytać go o jej ludzi. Ale on nie był tym samym człowiekiem, co w jej snach. Był straszny na żywo. Spojrzała po klubie, gdzie były poprzewracane stoły i Katagarianie próbowali uporządkować bałagan. To wszystko zamieniło się w jakiś koszmar. - Chodź – powiedziała Kat - jedziemy do domu, zanim Daimony tu wrócą. Tak, chciała iść do domu. Chciała zapomnieć o tej nocy i jeśli Wulf miałby przyjść dziś do niej w nocy…Cóż jeśli myślał, że Spathi są godnymi dla niego przeciwnikami, to znaczy, że jeszcze nie miał z nią do czynienia.

81

Stryker opuścił swoich ludzi poszedł zobaczyć się z Apollymi. Tylko on sam ze Spathi mógł do niej iść. Jej świątynia była najwspanialszym budynkiem w całym Kalosis. Czarny marmur lśnił nawet w słabym świetle jej otchłani. Wnętrze świątyni było strzeżone przez ceredons, stworzenia z głową psa, ciałem smoka i ogonie skorpiona. Dwa z nich warknęły na niego, lecz zostały na miejscu. Nauczyły się dawno temu, że Stryker jest jedną z czterech istot, które mogą zbliżyć się do Destroyer. Znalazł swoją matkę w pokoju, gdzie siedziała na kanapie z towarzyszącymi jej demonami Charonte. Xedrix, jej osobisty strażnik siedział po jej prawej stronie. Jego skóra była w kolorze niebieskim, jego oczy w żywym żółtym kolorze. Czarne rogi wyróżniały się z niebieskich włosów i czerwonych jak krew skrzydeł. Stał nieruchomo obok w pobliżu barku Destroyer. Drugi demon był mniejszy, ale z jakiegoś powodu jego matka uprzywilejowała Sabine. Miała długie zielone włosy, które uzupełniały jej zażółcenia na skórze. Jej oczy były tego samego koloru co włosy, skrzydła i rogi w głębokim odcieniu pomarańczowego. Demony obserwowały go uważnie. Nie poruszył się ani nie mówił, podczas, gdy jego matka wyglądała jakby była pogrążona w myślach. Okna były otwarte z widokiem na ogród, w którym rosły tylko czarne kwiaty dla pamięci jego zmarłego brata. Drugi syn Destroyer zginął wieki temu i do dziś opłakuje jego śmierć. Tak jak cieszyła się z życia Strykera. Jej długie blond włosy tworzyły fale i oplatały jej doskonałą twarz. Mimo, że była starsza od czasu, wyglądała młodo jakby miała dwadzieścia pięć lat. Jej czarna suknia zlewała się z czarną kanapą i ciężko było odróżnić, gdzie kończy się i zaczyna drugie. Była nieruchoma, gdy patrzyła za okno z czarną, satynową poduszką na kolanach. - Próbują mnie uwolnić. Zatrzymał się w pół słowa. - Kto? - Ci głupi Grecy. Myślą, że będę po ich stronie z wdzięczności – roześmiała się gorzko. Stryker uśmiechnął się na samą myśl. Jego matka nienawidziła greckiego panteonu gorliwie.

82

- Czy im się uda? - Nie. Elekti ich powstrzyma. Jak zawsze – odwróciła głowę, aby spojrzeć na niego jej bladymi oczami pozbawionymi kolorów. Lód błyszczał na jej rzęsach, a jej skóra była przeźroczyście opalizująca, nadając jej delikatny wygląd. Ale nie było nic delikatnego w Destroyer. Była, jak jej imię wskazuje zniszczeniem. Wysłała każdego członka swojej rodziny do królestwa śmierci, skąd nigdy nie wrócą. Jej moc była absolutna, przez zdradę była uwieziona tutaj w Kalosis. Widziała świat ludzi, jednak nie mogła w nim uczestniczyć. Stryker i jego Daimony mogły wykorzystywać tunele i przechodzić na drugą stronę, jednak ona nie mogła. Dopóki pieczęć Atlantów nie zostanie złamana, sytuacja nie mogła się zmienić. Stryker nie miał pojęcia jak tego dokonać. Apollymi nigdy nie ujawniła jak tego dokonać. - Dlaczego nie zabiłeś dziedziczki? – spytała - Abadonna19 otworzyła portal. Znowu znieruchomiała jakby nie była prawdziwa. Po kilku sekundach roześmiała się. Dźwięk był miękki i delikatny jak dzwonienie muzyki w powietrzu. - Punkt dla ciebie Artemido – powiedziała głośno – uczysz się. Ale to cię nie oszczędzi i twój parszywy brat cię nie ochroni. Wstała z kanapy, położyła poduszkę i podeszła do Strykera. - Jesteś ranny skarbie? Zawsze czuł przypływ ciepła, gdy zwracała się do niego jak do syna. - Nie. Xedrix zaczął szeptać coś do ucha Destroyer. - Nie – powiedziała głośno – Abadonna nie może być dotknięta. Ona ma rozdartą lojalność i nie będę wykorzystywać jej rodzaju natury w przeciwieństwie do niektórych bogiń. Ona jest w tym niewinna i nie będę jej za to karać. Destroyer podparła dwoma palcami brodę. - Powstaje pytanie. Co ta dziwka Artemida planuje? Zamknęła oczy. „Katra” szepnęła, wołając do Abadonny. Po kilku sekundach Apollymi wydała z siebie brzydki dźwięk. 19

Hebrajskie imię greckiego Apollona, anioła bezdennej otchłani – niszczyciela.

83

- Nie odpowiada… Dobrze. – powiedziała głosem, który Stryker wiedział, że może być wysłuchany przez Katra – chroń Artemidę i spadkobierczynię Apollo, jeśli musisz. Ale wiem, że nie możesz mnie powstrzymać. Nikt nie może. Odwróciła się do Strykera. - Musimy oddzielić Katrę od dziedziczki. - Jak? Jeśli Abadonna znowu otworzy portal, wiesz, że jesteśmy bezsilni. Musimy przez niego przejść jak tylko się otwiera. Destroyer znów się roześmiała. - Zycie jest jak gra w szachy Strykerius, nie nauczyłeś się jeszcze tego? Gdy tylko wykonasz ruch, by ochronić pionki, wystawiasz swoją królową na atak. - To znaczy? - Abadonna nie może być wszędzie na raz. Jeśli nie możesz dostać się do dziedziczki, to zaatakuj coś innego czym opiekuje się Abadonna. Uśmiechnął się na to. - Miałem nadzieję, że to powiesz.

84

Rozdział 6 Cassandra była tak zła, że nie wiedziała co zrobić. Teraz nie wiedziała. Gdyby Wulf pokazał się w tym pokoju, wzięłaby do ręki szczotkę i pokazała mu jak jest zła. Albo jeszcze lepiej, pokułaby go całego szpilkami. Zajęłoby to więcej czasu niż gdyby miała z Kat związać tego przygłupa. Gdy jechała z Kat do domu walczyła ze sobą, by nie zacząć krzyczeć na tego idiotę, który posiada współczucie wielkości groszku. Nie zdawała sobie sprawy jak bardzo otworzyła się w snach przed Wulfem. Jak wiele z siebie dała. Nigdy nie była tym rodzajem kobiety, która ufała każdemu, a zwłaszcza mężczyźnie. Niestety to było zanim przyjęła go do swego serca i ciała. Spauzowała swoją myślową tyradę, gdy jej myśli zaczęły podążać w innym kierunku. Zaraz… Pamiętał jej sny. Oskarżył ją o próbę… - Dlaczego nie myślę o tym co było w klubie?- spytała głośno. - Myślała o czym? Spojrzała na Kat, której twarz była oświetlana przez deskę rozdzielczą. - Czy pamiętasz co powiedział Wulf w barze? Pamiętał mnie ze swoich snów, a ja go pamiętam z moich. Myślisz, że nasze sny mogą być prawdziwe? - Wulf był w barze? – zapytała Kat i spojrzała oburzona na Cassandrę – Mroczny Łowca, który ci się śnił, był tam dziś? Kiedy? - Nie widziałaś go? – Cassandra spytała zdziwiona – przyszedł do nas po walce i krzyczał na mnie, że jestem Apollite. - Jedyną osobą, która do nas podeszła był Daimon. Cassandra otworzyła usta, by ją poprawić, gdy przypominała sobie co mówił jej Wulf o zapominających go ludziach. Dobry Boże cokolwiek zrobił jej ochroniarz, ona też o nim zapomniała. - Dobrze – powiedziała próbując ponownie- Zapomnij o Wulfie i wróćmy do innego pytania. Jak myślisz czy sny, które miałam mogą być prawdziwe? Może jakieś alternatywne świadomości, czy co? Kat parsknęła.

85

- Pięć lat temu nie wiedziałam, że istnieją wampiry. Pokazałaś mi wszystko inaczej. Słonko biorąc pod uwagę twoje zwariowane życie myślę, że wszystko jest możliwe. To była prawda. - Tak, ale nigdy nie słyszałam o nikim kto mógłby coś takiego zrobić. - Nie wiem. Pamiętasz te rzeczy, które widziałyśmy w internecie na temat snów łowców? Mogą przenikać w sny. Myślisz, że mogą coś z tym robić? - Nie wiem, może. Ale na tej stronie było, że łowcy przenikają swoje sny nawzajem. Nie było tam nic o umieszczeniu dwóch osób na raz w jednym śnie. - Tak, tylko bogowie snu mogą wyjaśnić przyczynę umieszczenia dwóch osób w jednym śnie. - Co ty mówisz Kat? - Mówię po prostu, że może znasz Wulfa lepiej niż sama myślisz. Może każdy sen, który z nim miałaś był prawdziwy?

Wulf jechał bez celu przez St. Paul. Myślał tylko o Cassandrze i o zdradzie jaką czuł. - To figurantka – warknął. Cały ten czas myślał, że znalazł kobietę, która go pamięta. Jednak jak tylko się to stało okazało się, że jest Apollite, jedynym rodzajem kobiety, która jest całkowitym tabu dla niego. - Jestem totalnym kretynem! Jego telefon zadzwonił. Wulf podniósł go i odebrał. - Co się dzieje? Wzdrygnął się słysząc głos Acheron Parthenopaeusa na drugim końcu linii. Ash musiał być bardzo zły, ponieważ mówił z antlantyckim akcentem. Wulf postanowił udawać totalną niewiedzę. - Co? - Właśnie dostałem telefon od Dantego, który powiedział mi o ataku w swoim klubie. O co dokładnie poszło? Wulf wydał z siebie zmęczony oddech. - Nie wiem. Tunel się otworzył i grupa Daimonów wyszła. Ich przywódca miał czarne włosy. Nie sądziłem, że to możliwe.

86

- To nie jest jego naturalny kolor włosów. Uwierz mi. Stryker odkrył L’Oreal jakiś czas temu. Wulf zboczył z drogi, ponieważ jakiś prąd przeszedł przez niego. - Znasz go? Acheron nie odpowiedział. - Chcę byś razem z Corbin zostawili w spokoju Strykera i jego ludzi. Było coś w głosie Acherona, co zmroziło mu krew. Jeśli nie znałby go lepiej, przysiągłby, że Ash właśnie go ostrzegł. - To tylko Daimon, Ash. - Nie, nie jest jak inni i nie wychodzi, by pożywić się jak inni. - Co masz na myśli? - To długa historia. Słuchaj nie mogę teraz opuścić Nowego Orleanu. Mam tu sporo gówna do posprzątania i dlatego prawdopodobnie Stryker teraz uderza. Wie, że jestem zajęty. - Dobrze. Nie martw się o to. Nigdy nie spotkałem Daimona, z którym nie mogłem sobie poradzić. Acheron wydał z siebie głos sprzeciwu. - Posłuchaj mnie młodszy braciszku. Ja go spotkałem i uwierz mi, on nie jest taki, jakich spotykałeś wcześniej. On sprawia, że Desiderius przy nim wygląda jak chomik. Wulf wcisnął się w fotel i przyspieszył. Było coś znacznie więcej, niż to co Acheron mu powiedział. Oczywiście ten człowiek był w tym dobry. Acheron strzegł tajemnice przed wszystkimi Mrocznym Łowcami i nigdy nie ujawniał żadnych osobistych informacji o sobie. Enigmatyczny, zarozumiały i potężny. Acheron był najstarszym Mrocznym Łowcą i tym, do kogo wszyscy zwracali się po poradę i informację. Od dwóch tysięcy lat Acheront sam walczył z Daimonami. Cholera, ten mężczyzna był tu już zanim Daimony powstały. Ash wiedział rzeczy, których oni się tylko domyślają. Teraz Wulf potrzebował kilku odpowiedzi. - Jak możesz wiedzieć tyle o nim, skoro nie wiesz dużo o Desideriusie – zapytał Wulf. Jak zwykle Ash nie odpowiedział. - Pantery mówiły, że byłeś tam z kobietą. Cassandrą Peters.

87

- Ją również znasz? Ash znowu zignorował pytanie. - Chcę byś ją chronił. - Pieprzenie – rzucił Wulf, rozgniewany na fakt, że już to czuł wobec niej. Ostatnią rzeczą jakiej chciał to dawać jej kolejny powód do strzału w niego. Nigdy nie lubił, gdy ktoś się nim bawił. Odkąd Morginne go użyła i zdradziła, ostatnią rzeczą jakiej potrzebował była kolejna kobieta, która go wykorzysta dla własnych celów – Ona jest Apollite. - Wiem czym jest i musi być chroniona za wszelką cenę. - Dlaczego? Ku jemu zdziwieniu Acheront odpowiedział. - Ponieważ ona posiada w rękach losy świata Wulf. Jeśli zginie, wtedy Daimony będą naszym najmniejszym zmartwieniem. To nie było to, co chciał usłyszeć dziś w nocy. Wulf warknął do Asha. - Naprawdę nienawidzę, gdy mówisz takie rzeczy – zatrzymał się i kolejna myśl przyszła mu do głowy – skoro jest taka ważna, dlaczego ty nie zaopiekujesz się nią? - Głównie dlatego, że ona nie jest Buffy i nie ma ani jednego Hellmouth, który by ją ochronił. Zapobiegam armagedonowi tu w Nowym Orleanie i nie mogę być fizycznie w dwóch miejscach na raz. Ty jesteś za nią odpowiedzialny Wulf. Nie zawiedź mnie. Wbrew siebie słuchał, gdy Ash podawał mu adres Cassandry. - I Wulf? - Tak? - Czy zauważyłeś, że wybawienie jest jak kluczyki do samochodu? Zwykle znajdują się tam, gdzie się nie spodziewasz. Skrzywił się na te ezoteryczne słowa Asha. Facet był bardzo, bardzo dziwny. - Co to do cholery ma znaczyć? - Zobaczysz – Ash odłożył słuchawkę. - Naprawdę nienawidzę, gdy tak ze mną pogrywa – powiedział między zębami i skierował swojego SUVa do mieszkania Cassandry. To było do dupy. Ostatnią rzeczą jakiej chciał to być blisko kobiety, która uwiodła go tak całkowicie. Kobiety, której ciała nie mógł dotknąć naprawdę. To byłoby jeszcze

88

większym błędem, od tego co już zrobił. Była Apollite. Spędził ostatnie tysiąc dwieście lat na zabijaniu takich jak ona. A do tego ta kobieta przemawiała do niego tak, że rozdzierał się na strzępy. Co miał robić? Jak mógł przestrzegać kodeksu Mrocznych Łowców i trzymać się z dala od niej, kiedy jedyne czego naprawdę chciał to wziąć ją w ramiona i próbować czy smakuje tak samo dobrze jak w snach…

Kat dokładnie przeszukała mieszkanie, zanim pozwoliła Cassandrze zamknąć drzwi. - Dlaczego jesteś taka nerwowa? – spytała Cass – przecież pokonaliśmy Daimony. - Być może – powiedziała Kat – Ale ciągle słyszę w głowie słowa tego gościa, który mówił, że to jeszcze nie koniec. Myślę, że nasi przyjaciele wrócą tu. Naprawdę szybko. Nerwowość Cassandry wróciła z chęcią zemsty. Była zbyt blisko tej nocy. Sam fakt, że Kat wybrała schronienie zamiast walki powiedział jej jak bardzo niebezpieczni byli ci ludzie. Wciąż nie była pewna dlaczego Kat odciągnęła ją z dala od nich. Ani jeden z nich nie pogrążył nikogo ani niczego. Do teraz. - Co zamierzamy robić? – spytała Cassandra. Kat zamknęła drzwi i wyciągnęła pistolet z torebki. - Włóż głowę między kolana i całuj swój tyłek na pożegnanie. Cassandra była zaskoczona tymi słowami. - Słucham? - Nic takiego – Kat uśmiechnęła się i chciała by Cassandra też to zrobiła, jednak bez skutku – Mam zamiar iść i zadzwonić, w porządku? - Pewnie. Cassandra weszła do swojego pokoju. Najlepsze dla niej byłoby nie przeżyć tej nocy, gdy zmarła jej matka. Cały dzień czuła w brzuchu, że coś złego się wydarzy. Tak jak teraz. Nie była bezpieczna. Żaden Daimon nie zaatakował jej w ten sposób jak dziś. Kim ona jest? Czy mogą ją znaleźć nawet teraz? Strach ją napełnił. Podeszła do kredensu i otworzyła górną szufladę. Był tam mały arsenał broni, w tym sztylet matki, który dostała po jej śmierci. Nie wiedziała jak wielu ludzi używało go, by się ochronić, ale wiedziała, że żyli tak samo jak ona. Założyła ochronę na niego i ukryła go przy swojej tali u podstawy kręgosłupa. Jej śmierć była prawdopodobnie nieuchronna w

89

ciągu najbliższych kilku miesięcy, jednak nie zamierzała umierać choćby jeden dzień wcześniej. Usłyszała pukanie do drzwi. Ostrożnie wyszła z pokoju do salonu, spodziewając się zobaczyć Kat sprawdzającą ich niezapowiedzianych gości. Kat tam nie było. - Kat? – krzyknęła idąc w kierunku pokoju Kat. Nikt nie odpowiedział. - Kat? Pukanie nie ucichło, stało się nawet bardziej natarczywe niż wcześniej. Przerażona poszła do pokoju Kat i otworzyła drzwi. Pokój był całkowicie pusty. Nie było tam żadnego śladu, na to by Kat tam kiedykolwiek była. Jej serce waliło jak szalone. Może Kat poszła po coś do samochodu i coś ją zatrzymało? Podeszła do drzwi. - Kat to ty? - Tak, wpuść mnie. Cassandra zaśmiała się nerwowo na jej głupie zachowanie i otworzyła drzwi. To nie Kat tam stała. Ciemnowłosy Daimon uśmiechnął się do niej. - Tęskniłaś za mną księżniczko? – zapytał głosem identycznym do Kat. Nie mogła w to uwierzyć. To nie mogła być prawda. Takie rzeczy zdarzają się w filmach, a nie w prawdziwym życiu. - Co ty jesteś, Terminator? - Nie – powiedział spokojnie swoim własnym głosem – jestem jedynie Harbringer, który przygotowuje drogę do Destroyer. Podszedł bliżej. Cassandra cofnęła się. Nie mógł wejść do domu bez zaproszenia. Sięgnęła za siebie, wyciągnęła sztylet i dźgnęła go w ramię. Cofnął się z sykiem. Zobaczyła kogoś za sobą. To był kolejny Daimon. Dźgnęła go sztyletem w pierś. Stał się czarno-złotą chmurą. Kolejny cień przeszedł za nią. Zakręciła się dookoła i kopnęła Strykera w stronę drzwi, jednak nie dotarł do nich. Zamiast tego tylko je zablokował. - Jesteś szybka – powiedział machając zdrową ręką przed jej oczyma. - Nie wiesz połowy o mnie. Daimony szły do niej ze wszystkich kierunków. Jak do diabła dostały się do jej domu? Nie miała czasu, by to rozważać. Musiała teraz skupić się na tym, by przeżyć.

90

Wiedziała, że Daimon dosięgnie ją, gdy będzie walczyła z innym. Stryker stał z boku, jakby bawiła go ta sytuacja. Inny Daimon z końskim blond kucykiem zaatakował ją. Odwróciła się do niego i gdy już miała wbić w niego sztylet, Stryker pojawił się znikąd i złapał ją za rękę. - Nikt nie atakuje Uriana. Krzyczała, kiedy wyrwał jej sztylet z ręki. Cassandra zamachnęła się, by go uderzyć, jednak w tym czasie ich spojrzenia się spotkały i jej myśli się rozproszyły. Jego oczy dziwnie mieniły się srebrem. Ruszały się jak hipnotyczny taniec, który trzymał ją w odrętwieniu i zwróciły jej myśli na płatki owsiane. Cała chęć do walki w niej natychmiast zniknęła. Powolny, uwodzicielski uśmiech zagościł na ustach Strykera. - Zobacz jak jest przyjemnie, gdy nikt nie walczy. Poczuła jego oddech na swojej szyi. Jakaś niewidzialna siła przechyliła jej głowę w bok, dając mu lepszy dostęp do jej szyi. Czuła jak z jej tętnicy bije strach. W środku Cassandra cały czas mobilizowała się do walki. Niestety jej ciało odmówiło posłuszeństwa. Stryker zaśmiał się i zatopił zęby w jej długiej szyi. Syknęła, gdy poczuła ból. - Czy coś przerwałem? Cassandra niejasno poznała głos Wulfa przez swój otępiały umysł. Coś szarpnęło Strykera od niej. Minęło kilka sekund zanim zdała sobie sprawę, że Wulf oddalił od niej Daimony. Wulf wciągnął ją w swoje ręce i biegł z nią przed siebie. Cassandra ledwo trzymała głowę prosto i widziała jak wkłada ją do dużego Expeditiona. W chwili, gdy Wulf wsiadł do samochodu, coś ciężkiego w niego uderzyło. Z ciemności wyłonił się duży, czarny smok na masce. - Puść ją i będziesz mógł żyć – powiedział smok głosem Strykera. Wulf odpowiedział wciskając do końca pedał gazu i wrzucając tylny bieg. Odwrócił gwałtownie samochód i smok zleciał z maski. Potwór wrzasnął i uderzył ich podmuchem ognia. Wulf kontynuował jazdę. Smok rzucił się w pogoń za nimi jednak nagle zawrócił, wzbił się wysoko w górę i zniknął w chmurze złotego pyłu. - Co to do cholery było? – zapytał Wulf

91

- To był Apostolo – mruknęła Cassandra zmagając się z oszołomieniem – jest synem Atlantyckiej bogini Destroyer i jej prawą ręką. Ale się nabraliśmy. Wulf skrzywił się. - Nie pozwolę nikomu nabierać mnie, dopóki nie pocałuje mnie w dupę, a prędzej piekło zamarznie niż pozwolę temu bydlakowi się pocałować, tak więc on mnie nie nabierze na nic. Ale jego Expeditiona otoczyło nagle osiem Daimonów na motocyklach. W trzy sekundy rozejrzał się w sytuacji. Wulf zaśmiał się. - Znasz przyjemność jazdy na jednym z nich? - Nie. Skręcił gwałtownie na trzy motory i zmiótł ich z drogi. - Możesz pacnąć Daimony jak komary. - Jeśli są to ssące krew owady, to mówię: do boju! Wulf zerknął z ukosa na kobietę. Nawet w obliczu śmierci zachowywała humor. Lubił to. Pozostałe Daimony musiały ustalać swoje działania na podstawie Mad Max i odeszły na tyły SUVa. Widział we wstecznym lusterku ich wyblakłe oczy. Cassandra zwolniła oddech i przesunęła się w fotelu. Odwróciła głowę i próbowała zobaczyć, gdzie zniknęły Daimony. Nie było ich widać. - Co za noc – powiedziała cicho i myślała nad tym co się wydarzyło. Przypomniała sobie wszystko co się wydarzyło w mieszkaniu. Panika zagościła w jej umyśle, gdy zorientowała się, że nie wie co się stało z Kat – Czekaj! Musimy wrócić. - Dlaczego? - Mój ochroniarz – powiedziała łapiąc go za ramię – nie wiem co jej się stało. Zatrzymał wzrok na drodze przed nimi. - Czy była w mieszkaniu? - Tak…. Może – powiedziała Cassandra – Nie jestem pewna. Poszła zadzwonić do swego pokoju, jednak nie było jej tam, gdy poszłam do niej jak ktoś zaczął pukać do drzwi.

92

Puściła jego ramię. Strach i smutek walczył w jej sercu. Co jeśli stało jej się coś, po tych wszystkich latach, gdy były razem? - Myślisz, że ją zabił? Spojrzał na nią i zmienił pas. - Nie wiem. To ta blond kobieta z baru? - Tak. Wziął swój telefon i zadzwonił. Cassandra z nerwów zaczęła gryźć paznokcie. Nagle usłyszała czyjś słaby głos w telefonie. - Hej króliczku – powiedział Wulf- muszę prosić cię o przysługę. Właśnie zostawiłem studentkę w jej mieszkaniu obok uniwersytetu. Nie mogę tam pojechać nie powodując wypadku… Spojrzał na Cassandrę, jednak jego oczy nie zdradzały co myśli lub czuje. - Tak wiem, że dziś było prawdziwe szaleństwo. Nie widziałaś jednak połowy tego co się wydarzyło. Przeniósł telefon do innej reki. - Jak twoja przyjaciółka się nazywa? – zapytał Cassandrę. - Kat Agrotera. Skrzywił się. - Dlaczego ja znam te nazwisko? – powiedział w powietrze. - Kurwa – powiedział po krótkiej przerwie – Czy myślisz, że one mogą być z nią związane? Jeszcze raz spojrzał na Cassandrę, tylko tym razem groźnie. - Nie wiem. Ash kazał mi jej strzec i do tego jej ochroniarz ma nazwisko więźnia Artemidy. Czy to może być zbieg okoliczności? Cassandra skrzywiła głowę słysząc te słowa. Nigdy nie zastanawiała się nad tym, że nazwisko Kat jest często używanym epitetem starożytnych Greków w stosunku do Artemidy. Spotkała Kat w Grecji po tym jak uciekła z Belgii z depczącymi jej po piętach Daimonami. Kat pomogła jej w jednej walce w nocy i powiedziała, że jest Amerykanką, która przyjechała spotkać się z greckim dziedzictwem w to lato.

93

Po tym jak Kat powiedziała jej, że jest biegła w sztukach walk z talentem do używania materiałów wybuchowych Cassandra wyjaśniła jej, że szuka ochroniarza i od razu podpisały umowę. - Uwielbiam umieszczać ból we wszystkich złych rzeczach – wyznała kiedyś Kat. Wulf westchnął. - Nie wiem. Dobrze. Idź poszukać Kat, a ja wezmę Cassandrę ze sobą do siebie. Daj mi znać jak coś znajdziesz. Dzięki. Odłożył telefon i zawiesił go przy swoim pasku. - Co ona powiedziała? Nie odpowiedział na jej pytanie. Przynajmniej nie do końca. - Powiedziała, że Agrotera jest jednym z greckich nazw Artemidy. Oznacza to „siła” lub „dziki myśliwy”. Wiedziałaś to? - W pewnym sensie – kropla nadziei pojawiła się w jej wnętrzu. Gdyby to była prawda, oznaczałoby, że bogowie nie opuścili jej rodziny po tym wszystkim. Może była jakaś nadzieja dla niej i jej przyszłości? – Więc myślicie, że Artemida wysłała Kat, by mnie chronić? Jego dłonie zacisnęły się bardziej na kierownicy. - Nie wiem co myśleć w tym momencie. Powiedziano mi, że jesteś kluczem do powstania końca świata i muszę cię chronić i …. - Co to znaczy klucz do powstania końca świata? – przerwała mu Wyglądał na zaskoczonego. - To znaczy, że ty nie wiesz? Dobra, to było oczywiste Mroczny Łowca mógł mieć zwidy i urojenia. - Nie. Myślę jednak, że jedno z nas musi przestać brać crack. Wulf zaśmiał się z jej komentarza. - Gdyby nie fakt, że ja nie mogę poczuć jego działania, zgadzam się z tym stwierdzeniem. Umysł Cassandry pędził. Czy jest jakaś prawda w tym, co powiedział? - Cóż jeśli masz rację i jestem kluczem do powstania końca świata, to gdybym była tobą już bym spisywała testament. - Dlaczego?

94

- Ponieważ za osiem miesięcy skończę dwadzieścia siedem lat. Wulf słyszał strach w jej głosie i gdy mówiła to rozumiał bardzo dobrze jak to jest odpowiadać za czyjąś klątwę. - Mówiłaś, że jesteś pół-Apollite. - Tak, ale nigdy nie znałam pół-Apollite, który przeżył przekleństwo. Pokręcił głową. - Tylko zmiennokształtni wydają się być odporni na klątwę Apollite. Cassandra siedziała spokojnie spoglądając przez okno i obserwując ruch uliczny. Rozważała nad tym, co wydarzyło się dziś w nocy. - Poczekaj – przypomniała sobie jak Daimony chodziły po jej mieszkaniu – Jak ten facet dostał się do mojego domu? Myślałam, że Daimony nie mogą wejść do czyjegoś mieszkania bez zaproszenia. Odpowiedź Wulfa była daleka od pocieszającej. - Luka. - Słucham? – spytała wyginając brwi – Co masz na myśli mówiąc „luka”? Skręcił w kierunku zjazdu z autostrady. - Te luki pozwalają Daimonom wejść do centrów handlowych i miejsc publicznych, co pozwala im wchodzić do mieszkań i apartamentów. - Jak to? - Centra handlowe, apartamenty należą do jednego podmiotu. Jeśli ta osoba lub firma otwiera budynek dla wielu ludzi, jednocześnie zaprasza wszystkich, w tym również Daimony. Och, to niewiarygodne. Zamrugała w szoku. - Teraz mi to mówisz? Dlaczego nikt wcześniej mi tego nie powiedział? Myślałam, że jestem bezpieczna cały czas. - Twój ochroniarz wiedział lepiej. O ile naprawdę jest związana z Artemidą. - A może nie jest? Może jest normalną osobą? - Taką normalną osobą, że swoimi rękami odstrasza Spathi Daimony? Tu miał rację. - Powiedziała, że nie wie dlaczego oni uciekli. - A później zostawia ciebie samą, byś sama stawiła im czoła.

95

Cassandra przetarła dłonią oczy chwytając jego słowa. Czy to możliwe, by Kat pracowała z Daimonami? Artemida chce ją żywą czy martwą? - O Boże nie mogę ufać nikomu, prawda? – powiedziała Cassandra zmęczonym głosem. - Witamy w prawdziwym świecie księżniczko. Jedyną osobą, której możesz zaufać jesteś ty sama. Nie chciała w to wierzyć, ale po dzisiejszej nocy, to wydawało się być prawdą. Czy naprawdę Kat była zdrajcą po tym wszystkim co razem przeszły? - Pięknie, po prostu pięknie – szepnęła – powiedz mi coś. Czy mogę wrócić do łóżka i ten dzień się nie wydarzy? Puścił krótki uśmiech. - Przykro mi, nie cofniesz tego. Wydawała się wkurzona. - Chłopcze jesteś teraz przepełniony satysfakcją, prawda? Nie odpowiedział. Cassandra oglądała przejeżdżające samochody. Starała się wymyślić co powinna zrobić i zrozumieć to, co wydarzyło się tej nocy. Wulf zawiózł ich poza miasto do dzielnicy wielkich domów. Ich właścicielami byli najbogatsi ludzie w kraju. Skręcił na podjazd, który był tak długi, że nie było widać gdzie się kończy. Oczywiście pięciometrowe zaspy wcale w tym nie pomagały. Nacisnął mały przycisk w samochodzie. Żelazna brama zaczęła się otwierać. Cassandra wypuściła powoli powietrze i zaczęli jechać wzdłuż podjazdu. Na końcu zobaczyła jego „dom”. „Pałac” byłby o wiele bardziej trafnym określeniem. Biorąc pod uwagę fakt, że dom jej ojca nie był mały, przy tym wyglądał jak ziemianka. Wyglądał jak z przełomu XIX i XX wieku z dużymi greckimi kolumnami i ogrodami, który mimo śniegu i zimna był dobrze widoczny. Wjechał do garażu przystosowanego na pięć samochodów. Wewnątrz stał Hummer Chrisa (z ogromną naklejką VIKING), dwa Harleye, eleganckie Ferrari i jeden naprawdę fajny Excalibur20. W garażu było tak czysto jak w jej salonie. Marmurowa podłoga była wykończona ozdobnymi listwami. Wtedy powiedział. 20

Model starego samochodu, nie mylić z mieczem ☺

96

- Naprawdę bogatych poznasz po najdzikszych snach. Zmarszczyła czoło. - Przebyłeś długą drogę z małej chatki znad fiordu. Musisz sądzić, że bogactwo nie jest takie złe. Wulf zaparkował SUVa i odwrócił się do niej. Miał groźny wyraz twarzy. - Pamiętasz to? Przebiegła wzrokiem o czubka jego przepięknej głowy aż do stóp w motocyklowych butach. Mimo, że wciąż była zła na niego nie mogła powstrzymać ciepłego mrowienia jakie czuła przy takim gorącym egzemplarzu. On naprawdę ma przepyszny tyłek21. - Pamiętam wszystkie nasze wspólne sny. Spojrzał na nią groźnie. - Wtedy naprawdę pokręciłaś mi jakoś w głowie. - Raczej nie – mówiła urażonym tonem – Nie miałam z tym nic wspólnego. Wiem tylko, że to ty mnie zwodziłeś. Wulf wysiadł z samochodu i zatrzasnął drzwi. Cassandra poszła jego śladem. - D’Aria – krzyczał do sufitu – Znieś swój tyłek tu. Teraz! Cassandra była zaskoczona, gdy czarna mgła zamigotała obok Wulfa i pojawiła się piękna młoda kobieta. Z czarnymi włosami i błękitnymi oczami wyglądała niemal jak anioł. Jej twarz była bez emocji, gdy stała z nim oko w oko. - Powiedziano mi, że byłam niegrzeczna Wulf. Gdybym miała uczucia, mógłbyś mnie tym zranić. - Przepraszam – powiedział skruszony – Nie chciałem być ordynarny. Muszę się ciebie zapytać o moje sny. D’Aria patrzyła na niego i na Cassandrę. I wtedy Cass nagle zrozumiała kim ona jest. Była jedna z łowczyń snów, o których czytała na stronie internetowej. Wszystkie łowczynie posiadały czarne włosy i niebieskie oczy. Te greckie boginie snów kiedyś zostały przeklęte przez Zeusa i nie były zdolne do odczuwania emocji. Były naprawdę piękne. Eteryczne. I choć D’Aria była wiarygodna, było coś w niej, że wydawała się również nie godna zaufania. Wydawała się nierealna w tym

21

Pani Kenyon ma chyba ostrą jazdę na punkcie męskich tyłków☺ Zresztą mało kto nie ma ☺

97

pomieszczeniu. Cassandra poczuła nagły, niemal dziecinny impuls, by dotknąć boginię snów i sprawdzić czy D’Aria jest z mięsa czy czegoś innego. - Wy dwoje spotkaliście się w śnie? – D’Aria spytała Wulfa. Wulf skinął głową. - To było prawdziwe? D’Aria przekrzywiła głowę zastanawiając się nad tym. Jej oczy były odległe. - Jeśli oboje przypominacie sobie go, to tak. Jej spojrzenie zaostrzyło się, gdy spojrzała na Wulfa. - Ale to nie wyszło od żadnego z was. Dopóki jesteś pod moją opieką żaden z Oneroi nie ma wpływu na twoje sny nie informując mnie wcześniej o tym. - Jesteś pewna? – spytał z naciskiem. - Tak. To jest jedna rzecz na którą bardzo uważamy. Kiedy Mroczny Łowca jest dawany pod naszą opiekę, nigdy nie wkraczamy bez bezpośredniego zaproszenia. To wszystko spowodowało, że Wulf mocno zmarszczył czoło. Cassandra zaczęła się zastanawiać czy „prawdziwy” Wulf był zdolny do innego zachowania, niż ta cały czas groźnie wyglądająca postawa. - Jeśli jestem pod twoją opieką, to dlaczego nie wiedziałaś o snach, które z nią miałem? D’Aria wzruszyła ramionami w geście, który wyglądał dość nietypowo jak dla niej. - Nie wezwałeś mnie do swoich snów, nie byłeś ranny i nie potrzebowałeś mojego uzdrowienia. Nie szpieguje twojej podświadomości jeśli nie mam powodu, Wulf. Sny są prywatnymi sprawami i tylko zła Skoti idzie tam, gdzie nie jest mile widziana. D’Aria spojrzała na Cassandrę i wyciągnęła do niej rękę. - Możesz mnie dotknąć Cassandro. - Skąd znasz moje imię? - Ona wie wszystko o tobie – powiedział Wulf - łowcy snów wiedzą o nas wszystko. Cassandra odruchowo dotknęła jej dłoni. Była ciepła i delikatna. Taka ludzka. Wokół niej było dziwne pole elektryczne, które było podobne do elektryczności statycznej. Było trochę dziwne, takie kojące. - Nie jesteśmy tak różni w tej dziedzinie – powiedziała cicho D’Aria. Cassandra cofnęła rękę.

98

- Ale nie czujesz żadnych emocji? - Czasem czuję, gdy jestem w ludzkim śnie. Możliwe jest potem kontynuowanie odczuwania ich przez krótki czas. - Skoti mogą czuć przez długi czas – dodał Wulf – Są podobne do Daimonów w tym względzie. Skoti nie pożywi się twoją duszą, ale pożywi się twoimi emocjami. - Wampiry energetyczne – powiedziała Cassandra. D’Aria skinęła głową. Cassandra czytała dużo o Łowcach Snów. W przeciwieństwie do Mrocznych Łowców przetrwało wiele literatury na temat Oneroi. Bogowie snu pojawiały się w literaturze greckiej, ale rzadko były wspominane złe Skoti, które kradły ludzkie emocje podczas snu. Wszystko, co Cassandra wiedziała to, to że obawiały się ich starożytne cywilizacje. Tak bardzo, że wielu ludzi bało się choćby wspomnieć nazwę Skoti, by nie wezwać demona snu. - Czy Artemida nam to zrobiła? – spytał Wulf D’Arię. - Dlaczego ona? – D’Aria spytała. Wulf lekko się przesunął. - Artemida chce chronić księżniczkę. Mogła posłać ją do moich snów w tym celu? - Przypuszczam, że wszystko jest możliwe. Cassandra słysząc słowa D’Ari złapała mały promyk nadziei. - Czy to możliwe, że nie umrę w swoje najbliższe urodziny? D’Aria spojrzała na nią bez emocji. - Jeśli prosisz mnie o proroctwo, to nie mogę ci go dać dziecko. Każdy musi spotkać swoją przyszłość. To co powiem teraz, później może okazać się nieprawdą. - Ale czy wszyscy pół-Apollite muszą umrzeć w wieku dwudziestu siedmiu lat? – nie dawała za wygraną Cassandra. - To pytanie do wyroczni. Cassandra zamknęła oczy z frustracji. Wszystko czego pragnęła to nadzieja. Mała wskazówka. Dodatkowy rok życia. Cokolwiek. Ale prosiła chyba o zbyt dużo. - Dziękuję D’Aria – powiedział Wulf głębokim mocnym głosem. Łowca Snów skinął do nich głową i zniknął, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu.

99

Cassandra rozejrzała się po eleganckim garażu człowieka, który żył przez niezliczone stulecia. Potem spojrzała na mały pierścionek, który jej matka dała jej kilka dni przed swoją śmiercią. Pierścień, który był w jej rodzinie odkąd pierwszy właściciel rozpadł się w pył. Nagle Cassandra wybuchnęła śmiechem. Wulf patrzył otumaniony jej humorem. - Czy wszystko w porządku? - Nie – powiedziała starając się uspokoić – Myślę, że rzuciłam się dziś w jakieś dziwne koło. Albo przynajmniej trafiłam do „Strefy Zmierzchu” Roda Sterlinga. Jego boczenie się nie ustępowało. - Co masz na myśli? - No cóż… zobaczmy – spojrzała na swój złoty zegarek Harrego Winstrona – jest dopiero jedenasta, a trafiłam dziś do klubu, którego właścicielami są zmieniające kształt pantery, gdzie grupa wampirów z jednym z bogów zaatakowała mnie. W swoim domu znowu zostałam zaatakowana przez wspomnianego mężczyznę boga i przez smoka. Ale Mroczny Łowca mnie uratował. Mój ochroniarz jest lub nie w służbie bogini, a teraz spotkałam po prostu boginię snów. Piekło w środku dnia, co? Po raz pierwszy odkąd go spotkała zobaczyła cień filuternego uśmiechu na jego pięknej twarzy. - Po prostu typowy dzień z mojego życia – powiedział. Podszedł do niej i dotknął miejsca, gdzie Stryker ją ugryzł. Jego palce były ciepłe i delikatne. Dotyk był taki kojący i delikatny. Chciała wrócić do momentu, gdzie mogli być po prostu przyjaciółmi. Miała bardzo mało krwi na koszuli. - Wygląda na to, że rana już się zasklepiła. - Wiem – powiedziała cicho. Apollite miały w ślinie koagulant żelu, który sprawiał, że rany szybko się nie zamykały. Musiały przecież nieustannie ssać krew od siebie, by żyć. W przeciwnym razie rana zamknęła by się tak szybko, że nikt nie zdążyłby nic wyssać. Żel mógł również oślepić człowieka, jeśli Apollite splunął mu w oczy. Była po prostu wdzięczna, że ugryzienie nie połączyło ją ze Strykerem w jakikolwiek sposób. Tylko zmiennokształtni mieli tą zdolność.

100

Wulf cofnął się i zaprowadził ją do swego domu. Nie był pewien dlaczego dano mu za zadanie czuwanie nad jej bezpieczeństwem, ale dopóki Acheron tego nie odwoła, będzie to jego obowiązek. Czuł się potępiony. Gdy otworzył drzwi, zadzwonił jego telefon komórkowy. Wulf poznał, że to Corbin jest na drugim końcu lini. - Hej. Znalazłaś Kat? - Tak – powiedziała Corbin – powiedziała, że poszła tylko wynieść śmiecie i gdy wróciła Cassandry już nie było. Zobaczył, że ta informacja zmieszała Cassandrę. - Co chcesz bym zrobił z Kat? – spytał Cass - Czy może tu przyjechać? Tak. Kiedy równik zamarznie. Nie miał zamiaru wpuszczać Kat w otoczenie Chrisa, dopóki nie dowie się o niej więcej i o jej lojalności. - Hej, Bin. A mogłaby zostać z tobą? Cassandra zmrużyła ze złością swoje zielone oczy. - To nie jest to, co powiedziałam. Pokazał jej ręką, by milczała. - Tak, dobra. Zadzwonię jak tylko ja zadomowisz. Odłożył telefon. Cassandra spojrzała na niego wyniośle. - Nie lubię być uciszana. - Posłuchaj – powiedział przypinając telefon do paska – dopóki nie dowiem się czegoś więcej na temat twojej przyjaciółki, nie zaproszę jej do mojego domu, gdzie mieszka Christopher. Nie mam nic przeciwko ryzykowaniu własnym życiem, ale niech mnie szlag jeśli narażę jego. Łapiesz to? Cassandra zawahała się jak przypomniała sobie, co mówił jej w snach o Chrisie i jak wiele dla niego znaczy. - Przykro mi. Nie pomyślałam o tym. Chris tu mieszka? Skinął głową. Zapalił światła w korytarzu. Po jej prawej były schody, a po jej lewej mała łazienka. Dalej w korytarzu była kuchnia. Duża i przestronna. Było bardzo czysto i nowocześnie. Wulf zawiesił swoje kluczyki przy małym piecyku. - Czuj się jak u siebie w domu. Jest piwo, wino, mleko, sok i woda w lodówce.

101

Pokazał jej gdzie są szklanki i talerze trzymane za zmywarką. Wyszli z kuchni i zgasił światło. Przeszli do otwartego salonu. Były tam dwie czarne skórzane sofy i pasujące do nich fotele. Stało tam również srebrne pudełko średniowiecznego projektu, które służyło jako stolik do kawy. Jedna ściana była centrum rozrywki, wyposażona w telewizor z dużym ekranem, sprzęt stereo, DVD i VHS wraz z każdym systemem gier znanych całej ludzkości. Przekrzywiła głowę i wyobraziła sobie jak duży Wiking gra w gry wojenne. Wydawał się zbyt poważny na takie zabawy. - Grasz? - Czasem – powiedział niskim głosem – Chris przeważnie gra. Wolę warzywa przed moim komputerem. Powstrzymała się od śmiechu, gdy sobie to wyobraziła. Wulf był zbyt męski na „warzywa”. Wulf zdjął płaszcz i położył go na sofie. Cassandra usłyszała jak ktoś nadchodzi korytarzem w stronę salonu. - Hej duży chłopcze, czy wiedziałeś…- słychać było głos Chrisa, gdy wchodził do pokoju we flanelowej piżamie i białej koszulce. Jego usta się otworzyły. - Cześć Chris – powiedziała Cassandra. Chris nie mówił kilka minut i patrzył cały czas na przemian na Wulfa i Cass. Kiedy wreszcie się odezwał jego głos brzmiał gniewnie. - Nie, nie, nie. To nie może tak być. Wreszcie znajduję kobietę, która zaprasza mnie do siebie, a ty przyprowadzasz ją do domu dla siebie? Twarz Chrisa zbladła, jakby miał już inne myśli. - Och, proszę powiedz mi, że przyprowadziłeś ją dla siebie, a nie dla mnie. Nie bawisz się w alfonsa? Przysięgam zakołkuję cię we śnie jeśli to zrobiłeś. - Przepraszam – powiedziała Cassandra przerywając tyradę Chrisa, która wydawała się bawić Wulfa – To się dzieje, gdy ja tu cały czas stoję. Jak myślisz jakim rodzajem kobiety jestem? - Bardzo miłym – powiedział Chris natychmiast – ale Wulf jest ekstremalnie władczy i ma tendencję do znęcania się nad ludźmi od których coś chce.

102

Wulf parsknął na to. - Więc dlaczego nie zmusiłem cię jeszcze do prokreacji? - Widzisz?! – powiedział Chris podnosząc ręce do góry – jestem jedynym człowiekiem w historii Wikinga Yenta będącym jego własnością. Boże jak ja bym chciał, by mój ojciec był bardziej płodnym człowiekiem. Cassandra zaśmiała się na słowa Chrisa. - Wiking Yenta, co? Chris wypuścił powietrze. - Nie masz pojęcia… - urwał, a następnie zmarszczył na nich brwi – A dlaczego ona tutaj jest Wulf? - Mam ją chronić. - Przed czym? - Daimonami. - To ci źli – Cassandra dodała. Chris przyjął to lepiej niż myślała, że zrobi. - Ona o nas wie? Wulf skinął głową. - Wie prawie wszystko. - Czy dlatego pytałaś mnie o Dark-Hunter.com – spytał Chris Cassandrę. - Tak. Chciałam znaleźć Wulfa. Chris od razu stał się podejrzliwy. - Już dobrze Chris – powiedział Wulf – zostanie u nas przez jakiś czas. Nie musisz niczego przed nią ukrywać. - Obiecujesz? - Tak. Chris wydawał się z tego powodu bardzo zadowolony. - Więc walczyliście z Daimonami, he? Też chciałbym. Wulf zaczyna wariować nawet jeśli podniosę nóż do masła. Cassandra się roześmiała. - Naprawdę – powiedział Chris – jest gorszy od kwoki. To ilu Daimonów zabiliście? - Żadnego – mruknął Wulf – były dużo silniejsze od zwykłych wsysaczy dusz.

103

- W takim razie to powinno cię uszczęśliwić – powiedział Chris do Wulfa – w końcu znalazłeś kogoś, kto może z tobą walczyć. Odwrócił się w kierunku Cassandry. - Czy Wulf wyjaśnił tobie swój mały problem? Oczy Cassandry rozszerzyły się, próbując zgadnąć jaki „mały” problem Wulf może mieć. Nieświadomie jej wzrok powędrował w kierunku jego krocza. - Hej! – Wulf pękł – To nigdy nie był mój problem. To twój problem. - Pieprzenie – Chris nie wytrzymał – Nie mam żadnych problemów, tam też nie. Moim jedynym problemem jesteś ty Yenting, bo cały czas chcesz osiągnąć określone rzeczy. Cassandra nie chciała być tu, gdy oni prowadzili tą dziwną rozmowę. Zbyt wiele informacji zostało powiedzianych na ich temat. - No to o jaki problem pytałeś Chris? – zapytała. - Fakt, że gdy wyjdziesz z pokoju i dojdziesz do końca korytarza nie będziesz o nim pamiętała. - Och – powiedziała rozumiejąc – to. - Tak to. - To nie jest problem – powiedział Wulf krzyżując ręce na piersi – Ona mnie pamięta. - Och, człowieku – powiedział Chris wykrzywiając twarz w obrzydzeniu – Umówiłem się z krewnym? To chore. Wulf przewrócił oczami. - Ona nie jest naszą krewną. Chris spojrzał wolno przez około sekundę i znowu się skrzywił. - No to jest to nawet bardziej do bani. W końcu znalazłem kobietę, która nie uważa mnie za totalnego frajera, a teraz ona jest tu dla ciebie? Co jest nie tak ze mną? Nagle przerwał. Twarz mu pojaśniała. - Och poczekaj, co ja mówię? Jeśli ona cię pamięta, ja jestem z tego wyłączony. Huuura!! Chris zaczął tańczyć wokół kanapy. Cassandra gapiła się na te chaotyczne ruchy wykonywane poza rytmem. Wulf naprawdę powinien pozwolić chłopakowi więcej wychodzić.

104

- Nie bądź taki podekscytowany Christopher – powiedział Wulf omijając go i próbując go złapać – Tak się zdarzyło, że jest Apollite. Chris zamarł i przestał tańczyć. - Nie może być. Widziałem ją w ciągu dnia i nie miała kłów. - Jestem pół-Apollite. Chris stanął za Wulfem bojąc się, by nagle nie zaczęła się na nim pożywiać. - Więc, co zamierzasz z nią zrobić? - Jest moim gościem przez jakiś czas. Ty z drugiej strony powinieneś zacząć się pakować – Wulf popchnął go w stronę korytarza, jednak Chris się nie ruszył – dzwonię do rady, by cię ewakuowali. - Dlaczego? - Ponieważ za nią stoją paskudne Daimony z niezwykłymi mocami. Nie pozwolę byś staną na drodze ognia. Chris wyglądał komicznie. - Nie jestem dzieckiem Wulf. Nie musisz mnie ukrywać przed pierwszym objawem czegoś nie nudnego. Pomimo słów Chrisa, Wulf miał wyraz twarzy jaki mieli rodzice, którzy mieli do czynienia z małymi dziećmi. - Nie dam ci szansy ryzykowania własnym życiem, więc idź się pakuj. Chris wydał z siebie oburzony ryk. - Przeklinam dzień, w którym Morginne dała ci ducha starej kobiety i zrobiła z ciebie straszną matkę jakąkolwiek mógłbyś być. - Chrisopher Lars Eriksson ruszaj się!! - Wulf warknął tonem tak władczym, że Cassandra podskoczyła. Chris spojrzał tylko na niego ponurym wzrokiem. Wzdychając ciężko, odwrócił się i ruszył powrotem w dół korytarza skąd przyszedł. - Przysięgam – Wulf warknął tak nisko, że ledwie go słyszała – są chwile kiedy wybrałbym życie bez niego. - Rozmawiasz z nim jakby miał cztery lata. Wulf obrzucił ją spojrzeniem tak gniewnym, że od razu się cofnęła. - To nie jest twoja sprawa.

105

Cassandra trzymała swoje dłonie w górze, zamachała nimi i zwróciła nimi jego uwagę. - Przepraszam panie Zły Tyłku, ale musisz zmienić ton w stosunku do mnie. Nie jestem twoją dziwką na każde twoje pstryknięcie palcami. Nie musze tu zostawać. - Musisz. Obrzuciła go przeciągłym spojrzeniem. - Nie sadzę. Dopóki masz tyle gniewu w głosie, gdy do mnie mówisz możesz tylko zobaczyć mój tył, gdy wychodzi przez te drzwi. Zwróciła się do drzwi. Posłał jej zimny i złu uśmiech. - Czy kiedykolwiek próbowałaś uciec przez Wikingiem? Jest to jeden cholerny powód dlaczego zachodnim Europejczykom robiło się mokro w gaciach, gdy słyszeli nasze imiona. Jego słowa przyprawiły ją o drżenie. - Nie odważysz się. - Więc wypróbuj mnie. Cassandra przełknęła głośno. Może nie powinna być tak zadufana w sobie. Och, chrzanić to. Jeśli chciał walczyć, to była bardziej niż gotowa. Kobieta, która spędziła życie na walce z Daimonami była skłonna do przyjęcia Mrocznego Łowcę. - Pozwól mi przypomnieć panie Wikingu-wojowniku-barbażyńco-bandziorze, którego przodkowie przygotowywali jedzenie na ognisku i kamieniach, gdy w tym czasie moi dowodzili budowaniu imperium, które możesz dotknąć nawet we współczesnym świecie. Więc nie śmiej mi grozić swoją osobą. Nie mam zamiaru wypróbowywać cię i niczego innego. Zrozumiałeś to? Ku jej zaskoczeniu wyśmiał jej słowa i stanął przed nią. Jego oczy były ciemne i niebezpieczne i sprawiały, że robiło się jej gorąco pomimo tego, że była zła na niego. Ciepło jego ciała spalało ją. Zaparło jej dech. Była świadoma jego surowej, niepokojącej męskości, która dotykała ją nawet przez ubranie. Położył dłoń na jej policzku. Kącik jego ust uniósł się, jakby coś go bawiło. Oglądanie jego było dla niej katastrofalne. - Za moich czasów byś była więcej warta, niż twoja waga w złocie22. 22

To miał być komplement??? Jakoś do mnie nie przemawia…

106

Potem stała się najbardziej nieoczekiwana rzecz, schylił się i pocałował ją. Cassandra jęknęła dziko czując jego smak. Jego oddech mieszał się z jej, kiedy plądrował jej usta, robiąc ją rozpaloną dla niego. Ale to nie było trudne. Nie, kiedy on był tak rozkosznie doskonały, męski i dziki. Jej całe ciało skwierczało. Gdy poczuł zmysłowy taniec ich języków warknął gardłowo. Przyciągnął ją do siebie. Była tak blisko, że czuła bliskość jego członka. Był twardy i gotowy, a widziała na własne oczy jaki jej kochanek potrafi być. Ta wiedza jeszcze bardziej pozbawiła jej tchu. Była potrzebująca. Przesunął rękami w dół po jej plecach i ścisnął mocno jej tyłek przyciskając ją jeszcze bardziej do siebie. Jej złość na tego człowieka została zastąpiona przez pragnienie jego. - Smakujesz jeszcze lepiej niż poprzednio – tchnął w jej usta. Nie mogła mówić. To była prawda. To było o wiele bardziej intensywne. Znacznie bardziej, niż migoczące sny. Wszystko czego chciała to zedrzeć z niego ubranie, rzucić go na podłogę i jeździć na nim, aż oboje będą spoceni i syci. Każda część jej ciała krzyczała, by urzeczywistnić tą fantazję. Wulf nie mógł oddychać, gdy czuł krzywizny kobiecego ciała w swoich dłoniach. Chciał jej do szaleństwa. Rozpaczliwie. Co gorsze, brał ją w swoich snach i wiedział jak namiętna potrafiła być. Ona jest Apollite. Najwyższą formą zakazanego owocu. Głos rozsądku brzmiał w jego głowie. Ale on go nie słuchał. Niestety nie miał wyboru. Zmusił się, by ją puścić i odsunąć się. Ku jego zaskoczeniu, nie pozwoliła mu się odsunąć. Przyciągnęła go powrotem do swoich ust i zaczęła go całować. Zamknął oczy i syknął z przyjemności jaką mu dawała. Upajał go jej zapach różanego pudru. Nie mógłby się nigdy nim nacieszyć. Jej ciało zaczęło ocierać się o jego. Chciał ją bardziej, niż kiedykolwiek pragnął czegokolwiek. Wyrwała się i spojrzała na niego. Jej zielone oczy były rozjaśnione, na policzkach miała wypieki. - Nie jesteś jedyny Wulf, kto chce czegoś niemożliwego. Tak bardzo mnie nienawidzisz za to kim jestem, a wyobraź sobie co ja czuję wiedząc, że mężczyzna z moich snów zabijał takich ludzi jak ja, od ilu wieków? - Dwunastu – powiedział, zanim zdołał się powstrzymać. Skrzywiła się na jego słowa. Zabrała swoje dłonie z jego twarzy.

107

- Jak wielu ludzi zabiłeś? Czy ty w ogóle chociaż wiesz? Pokręcił głową. - Musieli umrzeć. Zabijali niewinnych ludzi. Jej oczy pociemniały i wyglądały oskarżycielsko. - Chcieli przeżyć Wulf. Nigdy nie stanąłeś przed wyborem czy żyć czy umrzeć mając dwadzieścia siedem lat. Gdy dla większości ludzi to dopiero początek życia, my czekamy na karę śmierci. Czy masz pojęcie jak to jest wiedzieć, że nie zobaczysz jak twoje dzieci dorastają? Nigdy nie zobaczyć własnych wnuków? Moja matka mawiała, że jesteśmy wiosennymi kwiatami, które rosną tylko jeden sezon. Dostarczamy nasze dary na świat, a następnie zamieniamy się w proch, by inni mogli przyjść po nas. Trzymała prawą rękę tak, by mógł zobaczyć pięć malutkich różowych łez wytatuowanych na dłoni w kształcie płatku kwiatka. - Kiedy umierają nasi bliscy, uwieczniamy ich w ten sposób. Jedna jest dla mojej matki, a pozostałe dla moich sióstr. Nikt nie wiedział jak pięknie śmiały się moje siostry. Nikt nie będzie pamiętał dobrotliwego uśmiechu mojej matki. Za osiem miesięcy mój ojciec nie będzie mnie w stanie nawet pochować, tak mało ze mnie zostanie. Stanę się prochem. A za co?? Za coś, co zrobiła moja pra-pra-pra-pracokolwiek? Byłam sama całe życie, bo nie chcę by ktokolwiek mnie znał. Nie chcę kochać nikogo, ponieważ boję się, że będzie cierpiał po moim odejściu jak mój ojciec. Będę mglistym marzeniem, a ty tu nadal będziesz stał Wulfie Tryggvason. Wikingu, który kiedyś najeżdżałeś ludzkie wsie. Ilu ludzi zabiłeś podczas swojego ludzkiego życia dla zdobycia bogactwa i sławy? Czy byłeś lepszy od Daimonów, które zabijają by przeżyć? Co sprawia, że jesteś lepszy od nas? - To nie jest to samo – mruknął. Niedowierzanie przemknęło przez jej twarz, jak mógł nie widzieć oczywistych rzeczy? - Nie jest? Wiesz, odwiedziłam waszą stronę i widziałam tam kilka nazwisk. Kyrian z Tracji, Julian z Macedonii, Valerius Magnus, Jamie Gallagher, William Jess Brady. Studiowałam historię całe moje życie i wiem ile każda z tych osób uczyniła zła w swoim czasie. Dlaczego Mroczni Łowcy są nieśmiertelni, choć większość z was była zabójcami gdy była ludźmi, gdzie my jesteśmy przeklęci od dnia urodzin za rzeczy których nie zrobiliśmy? Gdzie jest w tym sprawiedliwość?

108

Wulf nie chciał słyszeć jej słów. Nigdy nie zastanawiał się dlaczego Daimony robiły to, co robiły. Jego zadaniem było zabicie ich. Mroczni Łowcy byli tymi, którzy mieli rację. Byli obrońcami ludzi. Daimony były drapieżnikami, którzy zasłużyli sobie na śmierć. - Daimony są złem. - Jestem złem? Nie, ona nie była. Była… Była osobą, której nazwy nie śmiał wymawiać. - Jesteś Apollite – powiedział stanowczo. - Jestem kobietą Wulf – powiedziała, jej głos był pełen emocji – Umiem płakać i lamentować. Śmieję się i kocham. Tak jak moja matka. Nie widzę różnicy między mną, a kimś innym na tej planecie. Spotkał jej spojrzenie pełne ognia. - Ja tak, Cassandro. Widzę różnicę. Jego słowa zabolały ją do żywego. - Więc nie mamy nic więcej sobie do powiedzenia. Jesteśmy wrogami. To wszystko, co może być między nami. Wulf wziął głęboki oddech. Mówiła prawdę, nic nie może tego zmienić. Od dnia kiedy Apollo przeklął swoje dzieci, Mroczni Łowcy i Apollite byli śmiertelnymi wrogami. - Wiem – powiedział cicho z ściśniętym gardłem. Nie chciał być jej wrogiem. Ale jak może być inaczej? Nie wybrał tego życia z własnej woli, ale dał swoje słowo. Byli wrogami i to go zabijało od środka. - Pozwól mi pokazać tobie pokój, gdzie będziesz spać – poprowadził ją do korytarza naprzeciw skrzydła Chrisa, gdzie będzie miała tyle prywatności ile będzie potrzebować. Cassandra nic nie powiedziała, gdy Wulf wprowadził ją do dużej, komfortowej sypialni. Jej serce było ciężkie i obolałe z głupich powodów. Co ona od niego chce? Nic nie może go powstrzymać od zabijania ludzi takich jak ona. To była drogą jaką podążał i żaden argument tego nie zmieni. Nie było nadziei na związek z nim lub jakimkolwiek innym mężczyzną. Jej życie właśnie teraz dobiega końca. Więc gdzie ich zostawi? Nigdzie!

109

Jej humor się znacznie poprawił jak zobaczyła tragedię jej życia. To było wszystko co miała. - Powiedz mi. Jeśli się zgubię w tym miejscu, to czy dysponujesz jakąś wyszukiwarką, by mnie znowu odnaleźć? Nie roześmiał się. Między nimi była teraz ściana. Całkowicie zamknął się przed nią. - Pójdę przynieść coś tobie do spania – zaczął się oddalać. - Nie zaufasz mi nigdy tak, by pokazać miejsce gdzie ty śpisz, he? Jego spojrzenie było przeszywające. - Już widziałaś miejsce, gdzie śpię. Jej twarz zrobiła się czerwona, pamiętała swój najbardziej erotyczny sen. Patrzyła w nim na jego opalone ciało, ślizgające się po niej w lustrach. Kochał ja wtedy, wolno, żarliwie i z pasją. - W czarnym żelaznym łóżku? Przytaknął i wyszedł. Cassandra usiadła na łóżku i pozwoliła myślom płynąć. - Co ja tutaj robię? Część jej chciała chrzanić to wszystko i spróbować dogadać się ze Strykerem. Ale druga jej część chciała wrócić do jej snów i udawać, że ten dzień się nie wydarzył. Chciała rzeczy, których nigdy nie będzie mieć. Chciała zabronionej fantazji – mieć na wyłączność jedną osobę. Z kim mogłaby się zestarzeć. Kto trzymałby ją za rękę, gdy wydawałaby ich dziecko na świat. To było tak niemożliwe, że pochowała te marzenia lata temu. Do tej pory nie spotkała nikogo, kto uznałby jej ból za rzecz dla niej zastrzeżoną. Dopóki nie wpatrywała się w parę czarnych oczu i słuchała rozmowy wojowniczego Wikinga, których mówił o zapewnieniu bezpieczeństwa jednemu chłopcu. Mężczyznę, który miał poczucie winy za przeszłość. Pragnęła go teraz i było to niemożliwe pragnienie. Wulf nigdy nie będzie jej, nawet gdyby nie miała umrzeć za kilka miesięcy. Położyła twarz w dłonie i zapłakała.

110

Rozdział 7 - Zabierz mnie do Cassandry – Kat warknęła na rudowłosą Mroczną Łowczynię, która siedziała w samochodzie obok niej. W jej naturze nie było, by ktoś miał wpływ na nią i jej otoczenie. – Jestem jedyną osobą, która może ją ochronić. - Taaak – powiedziała Corbin podjeżdżając na swój podjazd w jej rezydencji – Zrobiłaś wspaniałą robotę, chroniąc ja przed…. śmiercią, tak? Kat zobaczyła wszystko na czerwono. Łowczyni zachęcała ją do wybuchu i obrócenia jej w pył – był to taki produkt uboczny odziedziczony po jej matce, jej paskudny charakter. Na szczęście dla Corbin w Kat było więcej z jej ojca. Nauczyła się dawno temu, by brać w takich sytuacjach głęboki oddech i nie poddawać się dziecinnym odruchom. Będąc zła nie osiągnie niczego. Musiała znaleźć Cassandrę, lecz jeśli użyje do tego swoich mocy, Stryker będzie w stanie zlokalizować Cass bardzo szybko. Te ukłucie powiedziało jej dawno temu jak podążać za subtelnymi niuansami mocy Kat i nie wykorzystać ich przeciwko sobie. To dlatego nie walczyła w barze. Czy jej się to podoba czy nie, Stryker jest od niej silniejszy. Głównie dlatego, że nie zważa kto zginie na jego drodze w celu osiągnięcia tego co chce. Co oznaczało, że potrzebuje Łowczyni, by zabrała ją do Cass. Kat teleportowała się tylko na pięć minut z ich mieszkania i poszła do Destroyer, by jej powiedzieć, żeby zostawiła Cass w spokoju. Skąd miała wiedzieć, że Destroyer wykorzysta jej nieobecność i wyśle Strykera i jego ludzi? Czuła się tak zdradzona, że aż nie mogła oddychać. Przez te wszystkie wieki służyła posłusznie Apollymi i Artemidzie. Teraz obydwie wykorzystują ją do własnych celów, co jej się w ogóle nie podoba. I obie zastanawiają się, dlaczego jej ojciec nie chciał grać w te ich gry reniferów. Był dużo mądrzejszy od Kat i zawsze trzymał się z dala od takich sytuacji. Zdaje się, że tylko on rozumiał obie boginie. Gdyby tylko chciała, mogłaby go wezwać. Byłby tu prawdopodobnie w kilka sekund. Ale jego udział w tym tylko by pogorszył sprawę. Musiała poradzić sobie z tym sama. Poza tym, nie była już pod opieką bogiń lub cokolwiek one chciały. Bardzo polubiła Cassandrę w ciągu tych pięciu lat i nie chciała

111

patrzeć jak jej przyjaciółka samotnie cierpi. To był czas dla wszystkich, by zostawić Cassandrę samą. Corbin wysiadła z samochodu. Kat poszła za nią do garażu i zatrzymała się, gdy ta otwierała drzwi. - Posłuchaj, jesteśmy w tej samej drużynie. Łowczyni spojrzała na nią jakby była szalona. - Pewnie jesteśmy… Teraz wejdź do środka, bym mogła cię mieć na oku, żebyś więcej nie podała Cassandry na tacy jej wrogom. Kat użyła swoich mocy, by utrzymać drzwi zamknięte. Corbin szarpnęła pokrętłem i uderzyła w drewno dłonią. - Wiesz – powiedziała Kat ze złością – gdybym chciała śmierci Cassandry to zabiłabym ją w ciągu ostatnich pięciu lat. Dlaczego miałabym czekać aż do teraz? Corbin odwróciła się od drzwi. - Skąd mam wiedzieć, że znasz ją od pięciu lat? Kat zaśmiała się szyderczo. - Zapytaj jej, to się przekonasz. Corbin spojrzała na nią w zamyśleniu. - Więc dlaczego zostawiłaś ją w niebezpieczeństwie dziś wieczorem? Kat patrzyła tak, żeby Corbin widziała jej szczerość. - Przysięgam tobie, gdybym wiedziała, że te mordercze nury pokażą się, nie wystawiłabym nogi poza mieszkanie. Mimo to wzrok Corbin pokazywał wątpliwość. Z jednej strony Kat podziwiała opiekuńczość Corbin, a z drugiej chciała ją udusić. - Nie wiem – powiedziała Corbin powoli – być może jesteś szczera, a być może jesteś kupą gówna. - Dobrze – Kat rzuciła rękoma w geście frustracji – Chcesz dowodu? - A masz jakiś? Odwracając się Kat uniosła brzeg koszuli pokazując Corbin skórę na jej lewym biodrze, gdzie widniał taki sam znak jaki miała ona, podwójny łuk i strzała. Znak Artemidy. Oczy Corbin rozszerzyły się.

112

- Wiem, że nie jesteś Mroczną Łowczynią. Czym jesteś? - Jestem jedną ze służebnic Artemidy i podobnie jak ty zapłaciłam za to, by zapewnić bezpieczeństwo Cassandrze. Teraz zabierz mnie do niej.

Wulf zapukał krótko do drzwi i pchnął je. Znalazł Cassandrę wycierającą oczy. Zamarł na ten widok. - Płaczesz? - Nie – powiedziała odchrząkując – mam coś z oczami. Wiedział, że kłamie, ale szanował jej siłę. Miło było znaleźć kobietę, która nie wykorzystywała łez do manipulowania ludźmi. Wszedł do pokoju z wahaniem. Myśl o jej płaczu powodowała ból w jego klatce piersiowej. Co gorsza, czuł wbrew rozsądkowi, że chciałby ją przytulić i pocieszyć. Nie mógł tego zrobić. Musiał się trzymać od niej z dala. - Ja…. Hmm….. pożyczyłem je od Chrisa – podał jej spodnie od piżamy i koszulkę. - Dzięki. Wulf nie mógł oderwać od niej wzroku. Jej długie blond włosy okalały jej twarz. Coś w niej przypominało mu małą przerażoną dziewczynkę, będąc jednocześnie trwałą i zdeterminowaną. Dotknął jej chłodny policzek i przechylił głowę tak, by na niego spojrzała. W jego snach leżałaby na plecach na jego łóżku, a on smakowałby jej usta. Rozpinałby jej bluzkę… - Czy walczyłaś tak przez całe życie? Skinęła głową. - Zarówno Daimony i Apollite polowały na moją rodzinę. W swoim czasie było nas setki, teraz jestem sama. Moja matka powtarzała zawsze, że musimy mieć dużo dzieci. To miał być sposób na kontynuowanie linii. - Dlaczego tak nie zrobiłaś? Pociągnęła nosem delikatnie. - Po co miałabym? Jeśli umrę, zobaczą, że nie ma prawdy w micie, który mówi że moja śmierć ich uwolni. - Więc nigdy nie myślałaś, by stać się Daimonem? Wyrwała się od niego i ujrzał prawdę w jej oczach.

113

- Czy mogłabyś to zrobić? – zapytał – Czy mogłabyś zabić niewinnego człowieka, by żyć? - Nie wiem – powiedziała odchodząc od łóżka i podchodząc do komody, gdzie położyła piżamę– mówią, że staje się to łatwiejsze po pierwszym razie. I gdy bierzesz obcą duszę do siebie, ona zmienia w tobie wszystko. Stajesz się czymś innym. Czymś złym i nieczułym. Moja matka miała brata, który się przemienił. Miałam sześć lat, gdy przyszedł do niej i próbował zrobić z niej Daimona. Gdy odmówiła, próbował ją zabić. W końcu zabił go ochroniarz mojej matki, gdy ja i moje siostry byłyśmy ukryte w szafie. To było przerażające. Wujek Demos był zawsze dla nas dobry. Smutek w jej oczach owinął się wokół jego serca i ścisnął mocno. Nie mógł sobie wyobrazić ile strasznych rzeczy doświadczyła w swoim młodym życiu. Ale wtedy uświadomił sobie, że jego dzieciństwo też nie było łatwe. Wstyd i upokorzenie. Nawet po tych wszystkich wiekach bardzo to go żądliło. Niektóre bóle nigdy nie słabną. - Co z tobą? – zapytała, patrząc na niego przez ramię ponieważ nie miał odbicia w lustrze – czy łatwiej ci było zabić człowieka w twoim pierwszym życiu? Jej słowa rozgniewały go. - Nigdy, nikogo nie zamordowałem. Chroniłem tylko siebie i mojego brata. - Ach, to więc tak – powiedziała cicho – więc sądzisz, że nie jest morderstwem, gdy włamujesz się do czyjegoś domu, okradasz go, a właściciel stara się walczyć z tobą nie chcąc poddać się twojej brutalności. Wstyd napełnił go, gdy przypomniał sobie kilka takich najazdów. Wtedy jego ludzie jechali daleko, atakując wioski w środku nocy i rabowali w różnych krajach. Nie byli tam, by zabijać, starali się zachować jak najwięcej żywych ludzi. Zwłaszcza, gdy mogli handlować niewolnikami na zagranicznych rynkach. Jego matka była przerażona, gdy dowiedziała się, że jej synowie najeżdżają na swoich sąsiadów. - Moi synowie są dla mnie martwi – powiedziała zanim wyrzuciła ich z nędznego domu – nigdy nie chcę widzieć ponownie żadnego z was. I nie zobaczyła. Umarła w gorączce następnego roku na wiosnę. Jego siostra zapłaciła jednemu mężczyźnie, by ten znalazł ich i dostarczył im wiadomość. Minęły trzy lata zanim mogli wrócić do domu i oddać jej szacunek. W tym czasie jego ojciec został

114

zabity, a jego siostra porwana. Wulf pojechał do Anglii by ją uwolnić. W tym czasie, gdy on opuścił wioskę jego brat Erik zginął. Brunhild odmówiła pójścia z nim. „Mam zbierać to co ty i Erik zasialiście? To jest wola Boża, że jestem niewolnikiem, by służyć tym, których ty i Erik zmuszaliście do sprzedaży. I po co? Dla zysku i chwały? Zostaw mnie bracie. Nie chcę iść twoją drogą walki”. Jak głupek zostawił ją i ona również została zabita w rok później, kiedy Anglesi najechali jej małą wioskę. Życie i śmierć. To była jedyna niezmienna rzecz. Jako człowiek dobrze ją poznał, jako Mroczny Łowca był ekspertem w tej dziedzinie. Odwrócił się do Cassandy. - Wtedy były inne czasy. - Naprawdę – zapytała – Nigdy nie słyszałam, aby ludzie w średniowieczu byli owcami skazanymi na rzeź. Cassandra skuliła się, gdy Wulf odwrócił się do niej i zaczął warczeć. - Jeśli czekasz, aż przeproszę za to co zrobiłem, to się nie doczekasz. Urodziłem się w przekonaniu, że przestrzega się tylko siłę miecza w ręku. Wychowywałem się ośmieszany i wyszydzany, ponieważ mój ojciec nie chciał walczyć. Więc kiedy byłem na tyle dorosły, by udowodnić mu, że nie jestem taki jak on i nie umiem tylko stać w walce, nie miałem innego wyjścia i zrobiłem to. Tak, zrobiłem rzeczy których żałuję. Ale kto nie ma takich rzeczy? Nigdy nie zgwałciłem i nie zabiłem kobiety. Nigdy nie skrzywdziłem dziecka i mężczyzny, który nie mógł się bronić. Dla twoich ludzi nagrodą jest śmierć dziecka lub kobiety w ciąży. Istnieją tylko po to, by przedłużać swoje zgniłe życia. Więc nie pouczaj mnie. Przełknęła, ale stała dalej twardo na ziemi. - Niektórzy tak robią. Tak jak niektórzy z twojej wioski gwałcili i zabijali kobiety. Czy nie mówiłeś mi, że twoja własna matka była niewolnicą porwaną przez twojego ojca? Może być to dla ciebie zaskoczeniem Wulfie Tryggvason, ale niektórzy z moich ludzi polują tylko na takich ludzi jak twoi. Morderców, gwałcicieli. Istnieje cały oddział Daimonów o nazwie Akelos, którzy przysięgli zabijać tylko tych ludzi, którzy na to zasłużyli. - Kłamiesz!

115

- Nie – powiedziała szczerze – nie kłamię. Zabawne, kiedy cię poznałam myślałam, że wiesz o moim gatunku więcej ode mnie, bo ich zabijasz. Ale tak nie jest, prawda? Jesteśmy po prostu zwierzętami dla ciebie. Nie trzeba trudzić się rozmową z jednym z nas, by dowiedzieć się prawdy. To była prawda. Nigdy nie widział w Daimonach nic więcej, poza faktem, że byli mordercami i trzeba ich zabić. Jeśli chodzi o Apollites… Nie myślał o nich w ogóle. Teraz termin „Apollite” miał „ludzką” twarz. Nie tylko twarz… ale i dotyk. Łagodny szept kochanki. Ale co to zmienia? Nic. Pod koniec dnia był dalej Mrocznym Łowcą, który musi znaleźć i zabić Daimony. Nie było nic więcej do powiedzenia między nimi. To była przeszkoda, której nie mogli pokonać. Więc wycofał się z konfliktu. - Możesz chodzić swobodnie w nocy po domu, ale w ciągu dnia nie wychodź. - A jeśli będę chciała wyjść? Zaśmiał się. - Zapytaj Chrisa jakie to łatwe. Znajome światło rozbłysło w jej oczach. Te, które wyzywało go i mówiło mu, że nie ma żadnej władzy nad nią. To była jedna z rzeczy, którą podziwiał najbardziej w niej, jej ogień i siła woli. - Wiesz jestem przyzwyczajona to wychodzenia z sytuacji bez wyjścia. - A ja jestem przyzwyczajony do śledzenia i wyszukiwania Apollite i Daimonów. Zmarszczyła czoło. - Czy ty mnie wyzywasz? Pokręcił głową. - Ja tylko stwierdzam fakt. Jeśli uciekniesz, to odnajdę cię i przyprowadzę tu z powrotem. W razie potrzeby nawet w sieci. Spojrzała na niego zabawnie przypominając mu Chrisa. - Chcesz mnie ukarać? - Myślę, że jesteś troszkę za stara na to. Myślę również, że jesteś wystarczająco inteligentna, by wiedzieć jakie głupie by to było, gdybyś wyszła wiedząc, że Stryker i jego ludzie zrobią wszystko by cię odnaleźć.

116

Cassandra nienawidziła, gdy miał rację. - Czy mogę chociaż zadzwonić do mego ojca, by mu powiedzieć gdzie jestem, by się nie martwił? Wyciągnął swój telefon komórkowy i podał jej. - Możesz go zostawić w salonie, gdy skończysz. Odwrócił się i otworzył drzwi. - Wulf – powiedziała, zanim wyszedł. Spojrzał na nią. - Dziękuję ci za ocalenie mnie ponownie, choć wiem, że musi to spalać każdą część ciebie. Jego spojrzenie zmiękło. - To nie pali każdej mojej części Cassandro. Robisz to ty. Jej szczęka opadła, gdy wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi. Stała oniemiała, te słowa uderzyły ją. Kto by pomyślał, że jej Wiking ma jakąś drugą stronę? Ale przecież powinna znać prawdę. Widziała jego serce w snach. Snach, które były prawdziwe. W ciągu tych kilku godzin dostrzegła serce mężczyzny. Jego obawy. Co trzymał strzegł i trzymał w tajemnicy przed wszystkimi, z wyjątkiem jej… - Muszę przestać tak myśleć – szepnęła. Jak mogła odczuwać tkliwość do człowieka, który nie kryje się, że zabija ludzi takich jak ona. W głębi duszy zastanawiała się czy Wulf zabiłby ją, gdyby zmieniła się w Daimona.

Wulf wszedł wolno ze zmęczonym oddechem do salonu, gdzie na kanapie wylegiwał się Chris. Jedyne czego potrzebował, to jeszcze jedna osoba dziś, która nie robiła tego, co jej mówił. Zgrozo, czy żadne z nich nie mogło postępować słusznie? - Myślałem, że kazałem się tobie pakować. - Idź się pakować, umyj zęby, pieprz się. Wszystko, co robisz to mówisz co mam robić. – Chris przerzucał kanały w telewizji – jeśli spojrzałbyś w kierunku moich stóp, to byś zobaczył, że jestem już spakowany i tylko czekam na kolejne rozkazy. Dziękuje ci bardzo. Wulf spojrzał w dół, by zobaczyć czarny plecak leżący przy kanapie.

117

- To wszystko, co bierzesz? - Tak. Nie potrzebuję wiele i jeśli będę czegokolwiek potrzebował, to jestem pewien, że rada stanie na wysokości zadania, bym był urzeczony i miał dobry humor, bo inaczej pewien wielki nordycki Wiking urwie im głowy. Wulf rzucił w niego jedną z poduszek, które leżały na kanapie. Oczywiście delikatnie. Chris odrzucił poduszkę za siebie, nie reagując dalej przerzucał kanały. Wulf usiadł na sofie obok, ale jego myśli krążyły wokół kobiety, którą zostawił w przeciwległym skrzydle. Był bardzo zdezorientowany i zmieszany czymś, w czym nie miał zbyt wielkiego doświadczenia. Zawsze był prostym mężczyzną. Gdy miał problem to go eliminował. Nie mógł wyeliminować Cassandry na razie. Cóż może w teorii tak, ale to nie byłoby dobre. Najszybciej mógłby wystawić ją za drzwi i kazać radzić sobie samej lub oddać ją w ręce Corbin. Ale Ash powierzył ją w jego opiekę i wiedział, że on nie zawiedzie. Jeśli Ash chciał, by ją pilnować, to musiał być ku temu powód. Atlanta nigdy nie robił nic bez cholernie dobrego powodu. - To jak wiele Cassandra o nas wie? – zapytał Chris. - Wygląda na to, że wszystko. Jak powiedziała jest Apollite. - Pół-Apollite. - Pół, cała, co za różnica? Chris wzruszył ramionami. - Różnica jest taka, że ją naprawdę lubię. Nie jest zadufana w sobie jak większość bogatych ludzi na mojej uczelni. - Nie bądź taki lekceważący Christoperze. Chris przewrócił oczami. - Przepraszam zapomniałem jak bardzo nienawidzisz tego słowa. Wulf oparł głowę o rękę i patrzył w TV. Cassandra była inna. Dzięki niej poczuł się znów człowiekiem. Przypomniał sobie jak to jest być normalny. Poczuł się mile widziany. To były rzeczy, których nie czuł od bardzo długiego czasu. - Dobry Boże wyglądasz jak z „Wioski przeklętych”23. Wulf odchylił głowę do tyłu i zobaczył stojącą w drzwiach Cassandrę. Potrząsając na nich głową podeszła i podała mu telefon. 23

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wioska_przekl%C4%99tych_(film_1995)

118

Chris zaśmiał się i spojrzał w dół. - Wiesz, to dziwne zobaczyć cię tutaj w moim domu. - Uwierz mi, dla mnie jest dziwne być w twoim domu. Chris zignorował jej komentarz. - Nie wspominając o tym, jak dziwne jest, że go pamiętasz wracając z pokoju. Mam przeczucie, że macie gorącą potrzebę poznania się bardziej. Telefon Wulfa zaczął grać piosenkę Black Sabbath „Iron-Man”. Podniósł go i otworzył. Cassandra usiadła obok Chrisa, gdy on odebrał. - Co ona tu robi? Cassandra zmarszczyła brwi na jego zdenerwowane pytanie. - To dzwoni ochrona – powiedział jej Chris. - Skąd wiesz? - Piosenka. Wulf uważa, że to zabawne, gdy gra „Iron-Man” dla mojego bezpieczeństwa. Mieszkają w domku niedaleko bramy. Ktoś musiał podjechać na podjazd i zadzwonić do domofonu. Uważała, że jej ojciec ma paranoję na punkcie bezpieczeństwa. - Co to za miejsce? Fort Knox? - Nie – powiedział Chris poważnie – Aktualnie mogłabyś złamać zabezpieczenia w Knox. Jedyne wyjście stąd jest z dwoma strażnikami przy boku. - Mówisz jakbyś próbował przejść przez mur. - Więcej razy niż mogłabyś zliczyć. Zaśmiała się jak przypomniała sobie co powiedział jej Wulf w pokoju. - Wulf mówił, że to bezużyteczne. - Bo jest. Uwierz mi, gdyby istniał sposób na ucieczkę stąd z pewnością bym go wykorzystał. Wulf rozłączył się i wstał. - To do mnie? – spytał Chris. - Nie, to Corbin. - To ona jest z Kat? – Cassandra spytała Wulfa.

119

Skinął głową i podszedł do drzwi. Cassandra poszła za nim i zobaczyła jak elegancki Lotus Esprit podjeżdża pod dom. Drzwi pasażera otworzyły się i ukazała się w nich Kat, która rzuciła się w stronę domu. - Hej dzieciaku, nic ci nie jest? Cassandra uśmiechnęła się. - Nie jestem pewna. - Dlaczego ona tutaj jest? – Wulf spytał Corbin, gdy ta podeszła. Łowczyni schowała ręce do kieszeni podchodząc do niego. - Ona jest również na usługach Artemidy. Jej zadaniem jest ochrona Cassandry i pomyślałam, że ci w tym pomoże. Wulf spojrzał podejrzliwie na Kat. - Nie potrzebuję pomocy. Kat się odezwała. - Wyluzuj panie Macho, nie będzie deszczu na twojej paradzie. Potrzebujesz mnie. Tak się składa, że znam Strykera osobiście Jestem jedynym nabojem jaki posiadasz, by go odstrzelić. Wulf nie był pewien czy powinien wierzyć w jej słowa. - Powiedziałaś w klubie, że go nie znasz. - Nie chciałam burzyć moich zabezpieczeń, ale to było zanim nas rozdzieliłeś i kazałeś Corbin po mnie wrócić zanim Stryker ponownie zaatakuje Cassandrę. - Ufasz jej? – zapytał Corbin. - Tak jak ufam każdemu. Ale faktem jest, że jest z Cassandrą od pięciu lat i ona nadal żyje. - To prawda – powiedziała Cassandra – Ufałam jej całkowicie przez cały ten czas. - Dobrze – powiedział Wulf niechętnie. Spojrzał na Corbin – miej włączony telefon i będziemy w kontakcie. Corbin skinęła głową i poszła do swojego samochodu. - Nie poznaliśmy się oficjalnie – powiedziała Kat wyciągając rękę do Wulfa – Jestem Katra. Podał jej rękę. - Wulf.

120

- Tak, wiem – Kat weszła z nimi do domu i poszli do salonu, gdzie Chris nadal siedział na kanapie. Wulf zablokował i zamknął za sobą drzwi. - Tak w ogóle Wulf – powiedziała Kat, gdy zatrzymała się przy plecaku Chrisa – jeśli zamierzasz wysyłać Christophera daleko by go chronić, to zalecam ci ponowne rozpatrzenie tego pomysłu. - Dlaczego? Pokazała kciukiem telewizor. - Ile razy widziałeś taki sam epizod „chodź porwiemy pomocnika tego dobrego faceta i potrzymamy go dla okupu”? Wulf parsknął na to. - Zaufaj mi, nikt nie byłby w stanie go zabrać od rady giermków. - Przeciwnie – powiedziała Kat sarkastycznie – Stryker nie będzie miał najmniejszego problemu ze znalezieniem go. W minutę po tym jak pozwolisz mu opuścić ten dom, Stryker i jego Iluminaci będą na nim to pewne tak jak to, że śnieg jest biały. Nie przejdzie to strzeżonego obszaru bez niego. Dosłownie. - Nie odważyliby się go zabić, prawda? – spytała Cassandra - Nie – powiedziała Kat – to nie w stylu Strykera. Jest bardziej za poniżaniem i biciem ludzi, tam gdzie boli ich najmocniej. Posłałby Chrisa z powrotem. Ale dzieciak na pewno nie byłby już taki nienaruszony. - Nienaruszony jak? – Chris spytał nerwowo. Kat spuściła wzrok na jego krocze. Chris natychmiast zasłonił je rękami. - Pieprzenie. - Och nie laleczko. Stryker wie jak bardzo Wulf ceni sobie wartość twojej zdolności do prokreacji. Jest to jedyna rzecz przez którą dobrałby się do was obu. - Chris – powiedział Wulf surowo – idź do swojego pokoju i zamknij drzwi. Chris wybiegł z pokoju bez wahania24. Wulf i Kat spojrzeli po sobie.

24

No myślałam, że jak taki wygadany to i troche odwagi ma…

121

- Jeśli znasz tak dobrze tego Strykera, to skąd mam mieć pewność, że dla niego nie pracujesz? Kat parsknęła na to. - Nawet go nie lubię. On i ja mamy wspólnego przyjaciela, który spowodował, że spotkaliśmy się kilka razy na przestrzeni kilku stuleci. - Stuleci? – spytała Cassandra – na przestrzeni kilku stuleci?! Kim jesteś Kat? Kat poklepała ją pocieszająco po ramieniu. - Przepraszam Cass. Powinnam to tobie już dawno temu powiedzieć, ale bałam się, że mi nie zaufasz. Pięć lat temu, gdy Stryker omal cię nie zabił, Artemida wysłała mnie, by się upewnić, że nie uda mu się to ponownie. Cassandrze kręciło się w głowie od tych informacji. - Więc jesteś tym, co otworzyło portal w klubie? Skinęła głową. - Naruszyłam dziewięć rodzajów przysiąg tutaj, ale ostatnią rzeczą jaką chcę widzieć to twoje cierpienie. Uwierz mi. Wulf przesunął się do przodu. - Po co ten cały trud , by zapewnić jej bezpieczeństwo, kiedy ona i tak umrze w ciągu najbliższych kilku miesięcy? Kat wzięła głęboki oddech i się cofnęła. Spojrzała na każdego z nich i powiedziała. - Nie jestem już tutaj, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Wulf stanął pomiędzy Kat i Cassandrą. Był napięty i gotowy do walki. - Co masz na myśli? Kat przechyliła głowę tak, by wiedzieć twarz Cassandry za plecami Wulfa. - Jestem tutaj, by się upewnić, że dziecko, które ona nosi urodzi się zdrowe.

122

Rozdział 8 - M-m-m-moje co? – Cassandra spytała. Musiała się przesłyszeć. Nie mogła być w ciąży. - Twoje dziecko. Najwyraźniej słyszała jednak dobrze. - Jakie dziecko? Kat wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić bardzo powoli, co było dobre, bo do Cassandry ciężko docierały jakiekolwiek informacje. - Jesteś w ciąży Cass. Dziecko przeżyje. Zrobię wszystko podwójnie, by tak się stało. Cassandra czuła się jakby dostała czymś ciężkim. Jej umysł ledwie sobie wyobrażał to, co mówiła Kat. - Nie mogę być w ciąży. Nie byłam z nikim… Wzrok Kate przeszedł na Wulfa. - Co? – spytał oskarżycielsko. - Jesteś ojcem. – powiedziała Kat. - Och, jak diabli. Nie chcę cię załamywać kochanie, ale Mroczni Łowcy nie mogą mieć dzieci. Jesteśmy bezpłodni. Kat skinęła głową. - To prawda, ale ty nie jesteś prawdziwym Mrocznym Łowcą, prawda? - Więc powiedz mi do cholery kim jestem? - Nieśmiertelnym. W przeciwieństwie do innych Mrocznych Łowców ty nigdy nie umarłeś. Inni są bezpłodni, ponieważ ich ciała były martwe przez pewien czas. Twoje jest tak samo nienaruszone jak tysiąc dwieście lat temu. - Ale ja jej nawet nie dotknąłem! – podkreślił Wulf. Kat podniosła brew. - Och, tak dotknąłeś. - Ale to był sen! – Wulf i Cassandra powiedzieli jednocześnie. - Sen, który oboje pamiętacie? Nie, byliście tam i to jedyna możliwość przedłużenia jej rodu. Wiem to, ponieważ byłam osobą, która odurzyła wcześniej Cassandrę, by mogła być z tobą.

123

- Och, zaraz chyba zwymiotuję – powiedziała Cassandra cofając się na kanapę – to się nie dzieje, to nie może być możliwe. - No dobrze – powiedziała sarkastycznie Kat – jeśli to nie jest rzeczywiste, to powiedzieć ci co jest? Mam na myśli to, że jesteś mitologicznym potomkiem mitologicznego rodu i jesteś w domu nieśmiertelnego wojownika, którego człowiek nie pamięta w pięć minut po opuszczeniu jego obecności. Kto ci powiedział, że nie możesz zajść w ciążę z nim we śnie? Co? Skaczemy teraz ze strefy snów do rzeczywistości. Spojrzała przenikliwie na Cassandrę. - Powiem ci w co ja wierzę, wierzę w prawa natury kiedy Wulf może wyjść na światło słoneczne i nie spalić się, albo jeszcze lepiej, kiedy Cass biega beztrosko po plaży i łapie brązową opaleniznę. Wulf był tak oszołomiony, że nie mógł się ruszyć, gdy Kat kontynuowała swój wywód. Cassandra była w ciąży z jego dzieckiem? To było coś, czego nigdy, przenigdy nie oczekiwał by mieć lub mieć choćby nadzieję. Nie mógł uwierzyć. Po prostu nie mógł. - Jak mogłem zapłodnić ją we śnie? – spytał przerywając Kat. Uciszyła się na chwilę i zaczęła im wyjaśniać. - Istnieją różne rodzaje snów. Różne dziedziny ich. Artemida wysłała do ciebie jedną z Łowczyń Snów, gdy byłeś w półprzytomnym stanie i dlatego mogłeś, to znaczy uznajmy, że razem mogliście. Wulf zmarszczył czoło na to. - Ale dlaczego miałaby to zrobić? Kat wskazała ręką na Cassandrę. - Nie chciała spać z nikim innym. W ciągu tych pięciu lat byłam z nią i nigdy nie spojrzała na żadnego faceta z pożądaniem. Aż do nocy, kiedy wszedłeś do klubu zabić Daimony. Rozbłysła jak robaczek świętojański. Po tym jak za tobą wybiegła, pomyślałam, że wreszcie znalazłyśmy kogoś z kim mogłaby szczęśliwie sypiać – westchnęła i kontynuowała. - Ale czy wasza dwójka mogłaby zrobić normalnie te naturalne czynności jak króliki i wrócić do swoich miejsc? Nie! Ona przychodzi do mnie normalnie jakby nic się nie

124

stało! Jeny! Jesteście tak samo beznadziejni – westchnęła Kat – więc Artemida wpadła na pomysł, by użyć tego chwilowego połączenia na ulicy między wami, by móc pchnąć Cass w twoje sny, byś mógł ją zapłodnić. - Ale dlaczego? – spytała Cass – Dlaczego to jest takie ważne bym była w ciąży? - Ponieważ mit, z którego się śmiejesz jest prawdą. Jeśli ostatni z rodu Apollo umrze, klątwa byłaby zniesiona. - To pozwól mi umrzeć i uwolnić Apollite. Kat odwróciła się ze spojrzeniem pełnym ostrzeżenia. - Nigdy nie powiedziałam, że to ich uwolni. Zobacz, ta zabawa z boginiami przeznaczenia nigdy nie jest łatwa. Przekleństwo żyje, ponieważ Apollo umrze razem z tobą. Twoja krew i życie są powiązane z jego. Kiedy on umrze, umrze również słońce i Artemida z księżycem. Gdy ich nie ma, nie zostanie nic ze świata. Każdy z nas będzie martwy. - Nie, nie, nie – Cassadra głęboko oddychała – To nie może być prawda. Nie było wytchnienia w ekspresji Kat. - To prawda kochanie. Uwierz mi. Inaczej nie byłoby nas tutaj. Cassandra spojrzała na nią, podczas gdy w środku cały czas zmagała się z sensem tego wszystkiego. - Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? - Powiedziałam, ale zaczęłaś tak świrować, że z Artemidą zdecydowałyśmy wymazać ci to z pamięci i zacząć jeszcze raz i wolniej. Furia przeszła przez Cassandrę. - Zrobiłyście co? Kat odwróciła się defensywnie. - To dla twojego dobra. Byłaś tak wściekła na myśl, że musisz zajść w ciążę, że Artemida zdecydowała, że potrzebny jest ojciec i dziecko, byś mogła poradzić sobie z rzeczywistością. Kiedy ci to wyjaśniłam podeszłaś do tego tak entuzjastycznie, że chciałaś rzucać się pod autobus, zamiast korzystać z człowieka i zostawić dziecko zanim zaczęliby na ciebie polować. Wiec świetnie się stało, że znalazłaś Wulfa, prawda? Z jego mocami żaden Apollite i Daimon nie podejdzie blisko nie umierając. Cassandra rozpędziła się w kierunku Kat, jednak Wulf złapał ją i nie mogła się ruszyć.

125

- Cassandro nie. - Och, proszę – Cassandra prosiła go – potrzebuję tylko kilku minut, by ją udusić. – spojrzała gniewnie na człowieka, którego uznawała za przyjaciela – Ufałam tobie, a ty mnie wykorzystałaś i okłamałaś. Nic dziwnego, że próbowałaś umawiać mnie z chłopakami. - Wiem i bardzo mi przykro – jej spojrzenie powiedziało Kat, że będzie ciężko Cassandrze w to uwierzyć – Ale nie widzisz jak to wszystko dobrze działa? Wulf boi się utraty swego ostatniego potomka na świecie. Dzięki wam będzie miał innego, który będzie go pamiętał, a on jako nieśmiertelny będzie mógł opowiadać waszemu dziecku i waszym wnukom o tobie i twojej rodzinie. Będzie ich strzegł i będą bezpieczni. Nigdy więcej uciekania Cass. Pomyśl o tym. Cassandra nie poruszyła się na słowa Kat. Jej dzieci będą bezpieczne i będą ją pamiętać. To było wszystko czego pragnęła. Tylko dlatego nigdy nie planowała dzieci, aż do teraz. Ale czy ma tyle odwagi, by w to wierzyć? Apollites rodzą dzieci w trochę więcej niż dwadzieścia tygodni. Połowa czasu co u ludzi. Ponieważ mieli skrócony okres życia było kilka dziwnych różnic fizjologicznych. Apollites osiągały dojrzałość w wieku jedenastu lat, a za mąż wychodzili, gdy mieli między dwanaście a piętnaście lat. Jej matka miała zaledwie czternaście lat, gdy wyszła za mąż za ojca. Wyglądała jednak jak ludzka kobieta w wieku około dwudziestu pięciu lat. Cassandra spojrzała na Wulfa, którego twarz była nieodgadniona. - Co o tym wszystkich myślisz? - Szczerze mówiąc, nie wiem co mam myśleć. Wczoraj moim jedynym problemem był Chris. Teraz, jeśli wierzyć, że Kat nie jest pod wpływem narkotyków i nie ma urojeń, masz w sobie część mnie, która trzyma w rękach los całego świata. - Jeśli masz wątpliwości, to zadzwoń do Acherona – powiedziała Kat. Wulf spojrzał na nią zmrużonymi oczami. - On wie? Kat odsunęła się trochę i po raz pierwszy widać było, że stała się nerwowa.

126

- Wątpię, by Artemida powiedziała mu, że planuje połączyć was razem, byście spłodzili dziecko. Ma tendencję do denerwowania się na nią, gdy zakłóca jego wolną wolę. Ale ona może bardzo łatwo zweryfikować to, co mówiłam o proroctwie. Cassandra zaczęła się gorzko śmiać, gdy usłyszała, że jej „przyjaciółka” zna jednego z mężczyzn o którym czytały na stronie internetowej. Nie wspominając o tym, że Kat zna również Strykera i jego ludzi. - Pytam tak z ciekawości. Czy jest ktoś kogo nie znasz? - Nie za bardzo – odpowiedziała Kat spokojnie – jestem z Artemidą od naprawdę dłuuugiego czasu. - Od jak długiego? – pytała dalej Cassandra. Kat nie odpowiedziała. Zamiast tego cofnęła się i klasnęła w dłonie. - Wiecie co? Myślę, że powinnam dać wam kilka minut byście mogli porozmawiać ze sobą sami. Myślę, że pójdę do pokoju Cass. Bez słowa Kat skręciła do korytarza, który prowadził do skrzydła, gdzie był pokój Cassandry. Skąd ona wiedziała, że to dobra droga – tego Cassandra nie mogła sobie wyobrazić. Ale przecież Kat nie była człowiekiem. Wulf nie ruszył się dopóki Kat nie zniknęła. Wciąż próbował pogodzić się z tym, co powiedziała Kat. - Nie wiedziałam o niczym Wulf, przysięgam. - Wiem. Wpatrywał się w matkę swego dziecka. To było niesamowite, pomimo zmieszania jakie czuł. Jedno wiedział na pewno, że część jego chciała krzyczeć z radości. - Czujesz się dobrze? Może czegoś potrzebujesz? Potrząsnęła głową i spojrzała na niego. Jej zielone oczy spalały go w jej potrzebie. - Nie wiem jak ty, ale ja potrzebowałabym teraz, by mnie ktoś przytulił. Wiedział, że nie byłoby mądre przywiązywać się do niej. Otwierać się na kobietę, która pojawiła się z bardzo krótką datą ważności. Ale przyciągnął ją do siebie i zamknął w swoich ramionach. Musiał utrzymać w ryzach swoje odczucia, które napłynęły, gdy poczuł jej ciało. Jej oddech łaskotał skórę na jego szyi, gdy owinęła go rękami. Czuł się tak dobrze w jej ramionach. Nigdy od wieków nie czuł takiego ciepła.

127

Co było w niej takiego, że wywoływała jego drżenie? Dlaczego czuł na przemian zimno i gorąco? Zamknął oczy , trzymał ja blisko i pozwolił by zapach różanego pudru wymazał jego myśli, że powinni być wrogami. Cassandra zamknęła oczy i pozwoliła, by ciepło Wulfa płynęło do niej. To było cudowne móc go dotykać. To nie był seksualny dotyk, to był dotyk, który wyciszał. To jedno, co ich zbliżyło do siebie, bardziej niż intymność której doświadczyli. Jak mogę być pocieszana przez kogoś, kto powiedział mi przed chwilą, że nie ma miejsca dla mojego ludu? Nie mogła temu zaprzeczyć. Ale wiedziała, że uczucia nie często maja sensu. Gdy tak stała straszna myśl zakłóciła jej spokój. - Czy znienawidzisz moje dziecko Wulf dlatego, że będzie miało w sobie część Apollite? W Wulfie wzrosło napięcia, jak gdyby o tym nie pomyślał. Odsunął się od niej. - W jakim stopniu będzie Apollite? - Nie wiem. W przeważającej części moja rodzina była czystej krwi. Moja matka złamała zwyczaj, ponieważ myślała, że nasz ojciec będzie nas lepiej chronił. Jej brzuch przypomniał gwałtownie o tajemnicy jej matki, która wyjawiła jej niedługo przed śmiercią. - Zorientowała się, że on może przeżyć swoje dzieci i wnuki. - Wykorzystała go. - Nie – powiedziała bez tchu, obrażona, że mógł tak pomyśleć nawet przez minutę – Moja matka kochała go, ale jej obowiązkiem, jak twoim, było chronić nas. Myślę, że dlatego iż byłam bardzo młoda, gdy umarła, nie miała czasu powiedzieć mi jak ważna będzie moja rola, gdy wszystkie moje siostry umrą bezdzietne. Lub może nie wiedziała tego. Nie wiem. Mówiła tylko o tym, że każdy Apollite ma obowiązek przedłużać swój ród. Wulf podszedł i wyłączył telewizor. Nie patrzył na Cassandrę. Skupił swoją uwagę na kominku, gdzie na wzniesieniu leżał stary miecz. - Jakim Apollite jesteś? Chris mówił, że chodzisz w ciągu dnia i nie masz kłów. Cassandra chciała podejść do niego i dotknąć go ponownie. Potrzebowała jego bliskości , ale nie była pewna jak on na to zareaguje. Potrzebował czasu i odpowiedzi.

128

- Miałam kły jako dziecko – wytłumaczył, nie chcąc mieć przed nim żadnych tajemnic. Zasłużył na to, by wiedzieć, ponieważ ich dziecko może również potrzebować tych informacji, by przeżyć – mój ojciec kazał je spiłować, gdy miałam dziewięć lat, by zamaskować mnie lepiej wśród ludzi. Tak jak reszta takich jak ja potrzebuję krwi do życia, ale nie musi być to krew Apollite i nie muszę pić jej codziennie. Cassandra zatrzymała się na chwilę, gdyż myślała o potrzebach swego życia i jak bardzo chciałaby urodzić ludzkie dziecko. W sumie miała więcej szczęścia niż jej siostry, które miały w sobie więcej z Apollite, niż ona. Cała czwórka była zazdrosna o życie Cassandry, gdy ta mogła chodzić w dziennym świetle. - Zazwyczaj chodzę do lekarza na transfuzję co kilka tygodni. – kontynuowała – ponieważ mój ojciec ma zespół lekarzy do badań, którzy pracują dla niego, sfałszował testy i powiedział, że mam rzadką chorobę. Dzięki temu mam wszystko czego potrzebuję i nie musze ostrzegać lekarzy, że nie jestem do końca człowiekiem. Idę do nich jak tylko poczuję się słaba. Nie starzeję się tak szybko jak reszta Apollite. Dojrzewałam jak ludzka kobieta. - Dzięki temu, nasze dziecko będzie może bardziej ludzkie – nie mogła przeoczyć nadziei w jego głosie, gdy to mówił. Ona również modliła się o to samo. To byłby cud, mieć ludzkie dziecko. Nie wspominając o radości jaką poczuła, gdy Wulf wspomniał o dziecku jak o swoim. Przynajmniej przez to poczuła się lepiej. - Nie zaprzeczasz, że to twoje dziecko? – spytała Przeniknął ją swoim spojrzeniem. - Wiem, że byłem z tobą w naszych snach i jak powiedziała Kat jestem żywym dowodem na to do czego są zdolni bogowie. Więc tak, nie wątpię w prawdziwość tego. Dziecko jest moje i będę dla niego ojcem. - Dziękuję – szepnęła i łzy pojawiły się w jej oczach. To znaczyło dla niej więcej, niż mógł się spodziewać. Odchrząknęła i wytarła łzy. Nie będzie płakać. Nie przez to. Miała szczęście, że wierzył jej i znał prawdę. W odróżnieniu od innych Apollite, jej dziecko będzie miało ojca, który zapewni mu bezpieczeństwo. Kogoś, kto będzie patrzył jak będzie rosło.

129

- Spójrz na to z innej strony. Będziesz musiał tolerować mnie tylko przez kilka miesięcy i potem przestanę być twoim problemem na zawsze. Spojrzał na nią tak dziko, że aż się cofnęła. - Nigdy nie traktuj śmierci tak lekko. Przypomniała sobie jak mówił jej w snach o oglądaniu śmierci swoich bliskich. - Uwierz mi, nie traktuję tego tak. Jestem bardzo świadoma jak kruche jest życie. Ale może nasze dziecko będzie żyć dłużej niż dwadzieścia siedem lat? - A jeśli nie? Jego piekło ciągnęłoby się dalej, a nawet byłoby gorzej, ponieważ teraz to dotyczyłoby jego spadkobiercy. Jego dziecka. Jego wnuków. I będzie zmuszony oglądać jak wszyscy umierają w młodym wieku. - Przykro mi, że zostałeś w to zamieszany. - Mnie również – powiedział i udał się do schodów, które prowadziły na dół. - Przynajmniej poznasz dziecko Wulf – zawołała za nim – on lub ona będzie cię pamiętać. Będę z dzieckiem tylko kilka tygodni zanim umrę. Nigdy nie pozna mnie. Zatrzymał się na schodach. Przez kilka minut nie ruszał się. Cassandra wypatrywała jakiegokolwiek znaku jakiś emocji. Jego twarz była obojętna. Bez żadnego słowa zaczął schodzić w dół. Starała się wyprzeć jego obojętność ze swoich myśli. Musiała skupić się teraz na innych rzeczach, takich jak dziecko, które rosło w jej wnętrzu. Kierując się do swojego pokoju zaczęła przygotowywać się na to co miało nastąpić. Czas, który jej pozostał był bardzo krótki.

Wulf wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Będzie ojcem. Dziecko będzie go pamiętało. A co jeśli będzie miało w sobie więcej z Apollite niż Cassandra? Genetyka to dziwna nauka i żyje wystarczająco długo, by widzieć jak kapryśna może być. Nawet patrząc na Chrisa. Nikt nie był tak podobny do Erika odkąd zmarł syn jego brata tysiąc dwieście lat temu. Aż pojawił się Christopher, który bardzo przypominał jego brata. Chris posiadał postawę i temperament Erika. Mógłby być tym samym człowiekiem. A co jeśli jego dziecko zamieni się w Daimona któregoś dnia? Czy mógłby polować i zabić swojego syna lub córkę? Na tą myśl poczuł w środku chłód. To go przeraziło.

130

Nie wiedział co ma robić. Potrzebował rady kogoś, kto mógłby mu pomóc uporządkować to wszystko. Podniósł swój telefon i zadzwonił do Talona. Nie odebrał. Przeklinając wiedział, że jedna osoba może mu pomóc. Acheron. Atlanta odebrał po pierwszym sygnale. - Co się dzieje? Zaszydził z cynizmu Asha. - Nie, „cześć Wulf jak leci”? - Znam cię Wikingu. Dzwonisz tylko wtedy, jak masz problem. Więc o co chodzi? Masz problem ze spółkowaniem z Cassandrą? - Będę ojcem. Odpowiedziała mu całkowita cisza. Miło było wiedzieć, że ta informacja zaskoczyła Asha tak samo jak jego. - Cóż, myślę, że odpowiedź na moje pytanie brzmi „duże nie”. – odezwał się wreszcie Ash i zapytał – Wszystko w porządku? - Nie jesteś zaskoczony faktem, że zdołałem zapłodnić kobietę? - Nie, wiedziałem, że jesteś do tego zdolny. Szczęka Wulfa najpierw opadła, a potem zacisnęła się z wściekłości. Cały czas wiedział o tym? - Wiedziałeś, że taka informacja może być istotna dla mnie Ash? Cholera z tobą, że nie powiedziałeś mi tego do tej pory. - Co by to zmieniło, gdybym ci powiedział? Spędziłbyś ostatnie dwanaście wieków z obsesją nie dotykania kobiet z obawy, by jej nie zapłodnić, by nie dopuścić do sytuacji gdzie nie będzie pamiętała ojca swego dziecka. Masz dość już problemów ze sobą. Nie widzę sensu, by dokładać ci ich więcej. Wulf nadal pozostał zły. - A co jeśli któraś z kobiet zaszła ze mną w ciążę? - Nie zaszła. - Skąd ty to wiesz? - Uwierz mi, wiem. Gdybyś kogoś zapłodnił, to powiedziałbym tobie o tym. Nie jestem aż takim dupkiem, by nie mówić takich ważnych rzeczy.

131

Tak akurat. Jeśli Ash nie mówił takiej rzeczy przez tyle czasu, ciekawe o czym jeszcze nie wspomniał ten Atlanta. - Jak mam tobie zaufać, po tym jak przyznałeś się, że mnie okłamywałeś? - Wiesz, że uważam, że za dużo rozmawiasz z Talonem? Nagle wy dwaj brzmicie jak jedna osoba. Tak Wulf, możesz mi zaufać. I nigdy cię nie okłamałem. Po prostu minąłem pewne fakty25. Wulf nic nie odpowiedział. Ale wolał mieć Asha po swojej stronie do czasu, gdy walka z tym piekłem się nie skończy. - To jakie jest postępowanie Cassandry w ciąży? – zapytał Ash. Wulf poczuł zimno. Były czasy, kiedy Ash naprawdę go przerażał. - Skąd wiesz, że to Cassandra będzie matką? - Wiem dużo rzeczy, w które sam się angażuję. - To może warto nauczyć się dzielić się pewnymi szczegółami, zwłaszcza jeśli dotyczą czyjegoś życia. Ash westchnął. - Jeśli przez to poczujesz się lepiej, to nie jestem również zadowolony z drogi, jaką to wszystko się potoczyło, tak jak i ty nie jesteś. Ale czasem rzeczy idą w złym kierunku, który potem okazuję się być dobrym. - Co masz na myśli? - Zobaczysz pewnego dnia, drogi bracie. Obiecuję. Wulf ścisnął szczękę. - Naprawdę nienawidzę, gdy bawisz się w wyrocznię. - Wiem. Wszyscy z was to nienawidzą. Ale co mogę powiedzieć? To moja praca, by denerwować każdego z was. - Myślę, że powinieneś poszukać nowego zajęcia. - Dlaczego? Skoro czerpię radość z tego co mam? - ale coś w głosie Asha powiedziało Wulfowi, że w tej kwestii Atlanta również kłamie. Z tego powodu Wulf zdecydował się na zmianę tematu. - Ponieważ nie chcesz mi powiedzieć niczego pomocnego, pozwól mi zmienić temat na minutę. Czy zdarzyło ci się poznać jedną ze służebnic Artemidy o imieniu Katra? 25

Uwielbiam go ☺

132

Jest tu i twierdzi, że jest po naszej stronie. Twierdzi, że chroni Cassandrę od pięciu lat, ale nie jestem pewien czy mogę jej wierzyć czy nie. - Nie znam jej służebnic po imieniu, ale mogę spytać Artemidy. Z jakiegoś dziwnego powodu poczuł się lepiej. Ash nie okazał się wszechwiedzący. - W porządku. Po prostu daj mi znać od razu, jeśli ona nie jest przyjazna. - Na pewno to zrobię. Wulf chciał skończyć rozmowę. - A tak w ogóle – Ash powiedział to tak głośno, że Wulf musiał odsunąć dalej telefon. Wulf przystawił go z powrotem do ucha. - Co? - Gratuluję dziecka. Wulf parsknął na to. - Dziękuję.

Cassandra błąkała się po ogromnym domu. To było jak zwiedzanie muzeum. Wszędzie były stare nordyckie artefakty. Nie wspominając o olejnych obrazach znanych artystów, których nikt nie widział. Nie miała wątpliwość, że były autentyczne. Był jeden szczególny poza jej pokojem namalowany przez Jana van Eycka26, który przedstawiał bruneta i jego żonę. W pewnym sensie przypominał jej słynny portret „Małżeństwo Arolfini”, ale ten wyglądał inaczej. Blond włosa kobieta była ubrana w żywy czerwony kolor, a mężczyzna w wojskowe ubranie. - To portret ślubny dwóch moich potomków. Podskoczyła, gdy usłyszała głęboki głos Wulfa tuż za nią. Nie słyszała, gdy podchodził. - Jest piękny? Czy ty zleciłeś namalowanie go? Pokiwał głową w potwierdzeniu i wskazał na kobietę w obrazie.

26

malarz niderlandzki, brat Huberta van Eycka, przedstawiciel piętnastowiecznego realizmu niderlandzkiego.

133

- Isabella była wielbicielką prac van Eycka, więc pomyślałem, że byłby to idealny prezent ślubny. Była najstarszą córką innej rodziny giermków, która wydała ją za mąż za mojego giermka Leifa. Chris pochodzi od ich trzeciej córki. - Wow – szepnęła pod wrażeniem – całe moje życie z trudem znajdowałam informacje na temat mojego dziedzictwa i moich przodków. Ty natomiast jesteś chodzącym podręcznikiem historii dla Chrisa. Czy on ma jakiekolwiek pojęcie jakie ma szczęście? Wulf tylko wzruszył ramionami. - Nauczyłem się, że w jego wieku, większość ludzi nie interesuje ich przeszłość, a tylko ich przyszłość. Będzie chciał wiedzieć, gdy się zestarzeje. - No nie wiem – powiedziała z wahaniem, gdy przypomniała sobie jak świeciły się oczy Chrisa, gdy próbował nauczyć ją staroangielskiego – Myślę, że wie więcej na ten temat, niż możesz sobie wyobrazić. Jest najlepszym studentem na roku. Powinieneś go posłuchać. Kiedy studiowaliśmy, wydawało się, że wiele wie na temat twojej kultury. Oblicze Wulfa wyraźnie zmiękło, zmieniając go w mężczyznę, którego znała ze swoich snów. - Więc on słucha. - Tak, słucha – Cassandra ruszyła do swojego pokoju – no, robi się późno, a to była naprawdę długa noc. Miałam właśnie zamiar iść spać. Wulf wziął jej rękę i pociągnął, by się zatrzymała. - Przyszedłem po ciebie. - Dlaczego? Wpatrywał się w nią uważnie. - Skoro jesteś w ciąży z moim dzieckiem, nie chcę byś spała tam, gdzie nie będę mógł się dostać, gdybyś potrzebowała ochrony. Wiem, że mówiłem ci, że możesz tu chodzić w ciągu dnia, ale teraz wolałbym, abyś nie chodziła. Daimony mają ludzkich pomocników, tak jak my. Byłoby to bardzo łatwe dostać się dla jednego z nich do ciebie. Jej pierwszą reakcją była chęć powiedzieć mu kilka rzeczy, ale coś ją powstrzymało. - Czy ty mi rozkazujesz? - Nie – powiedział cicho – pytam się ciebie. Dla twojego bezpieczeństwa i bezpieczeństwa dziecka.

134

Uśmiechnęła się na dźwięk tonu w jego głosie, który mówił, że nie był przyzwyczajony do pytania się kogokolwiek o cokolwiek. Słyszała wystarczająco dużo poleceń wydawanych Chrisowi, by wiedzieć, że Wulf i wolna wola nie współpracują ze sobą za dobrze. - Dobrze – powiedziała delikatnie się uśmiechając – ale tylko dlatego, że mnie zapytałeś. Jego rysy twarzy złagodniały. Dobry Boże ten człowiek był wspaniały, gdy patrzył w ten sposób. - Czy potrzebujesz czegoś ze swojego mieszkania? Mogę tam kogoś wysłać. - Przydałyby się ubrania. A jeszcze bardziej kosmetyki i szczoteczka do zębów. Podniósł swój telefon. Cassandra słuchając jak przedstawiał się ochronie otworzyła drzwi do swego pokoju i weszła razem z Wulfem. Kat, która siedziała na krześle, czytała. Nic nie mówiąc spojrzała na nich. - Trzymaj się – powiedział i podał Cassandrze telefon – masz i powiedz im czego potrzebujesz i gdzie mieszkasz. - Dlaczego? - Bo jeśli ja to zrobię, to zapomną o tym za pięć minut i nawet nie opuszczą lokalu. Zawsze kogoś miałem, zwykle Asha, Chrisa lub mojego przyjaciela Talona, którzy mówili im co mają zrobić. Często też wysyłam e-mail, niestety teraz to lub SMS zbyt długo potrwa. Czy on mówił poważnie? - Mogę iść z nimi – Kat zaoferowała się i odłożyła swoja książkę na bok – Akurat wiem czego Cassandra potrzebuje i przy okazji złapię kilka rzeczy dla siebie. Cassandra przekazywała każde słowo, które Wulf mówił do strażników. Gdy skończyła mówić, odłożyła telefon. Panie zmiłuj się, a ona myślała, że jej życie jest pomylone. - Więc mówisz, że ludzie nie pamiętają nawet rozmowy z tobą? - Nie, nigdy. - Więc jak utrzymujesz Chrisa w ukryciu? Nie może powiedzieć po prostu, że ty się zgadzasz na to, by odszedł? Wulf roześmiał się.

135

- Ponieważ każdy rozkaz dotyczący bezpieczeństwa Chrisa jest wydawany przez Asha i Chris o tym wie. Strażnicy nie wykonają żadnego kroku bez wyraźnej dyspozycji Asha. Wow, ten człowiek naprawdę był surowy. Kat posłała łagodny uśmiech Cassandrze, gdy ta podniosła odzież, którą przyniósł jej Wulf z kredensu. - Cieszę się, że radzisz sobie z tym tak dobrze. I Wulf też. Sprawiacie, że wiele rzeczy wydaje się o wiele prostszych. Cassandra skinęła głową. Tak było rzeczywiście. Jeśli tylko Wulf zaakceptuje jej dziedzictwo tak łatwo jak zaakceptował ich dziecko. Ale po co miałby to robić, gdy ona i tak niedługo umrze? Być może był to najlepszy sposób dla nich. Przynajmniej nie będzie jej opłakiwać. Nie, powiedział jej głos w głowie. Chciała czegoś więcej od Wulfa. Chciała tego, co dzielili ze sobą w snach. Przestań być samolubną! Cassandra przepędziła te myśli. Było bezpieczniej być z dala od niego. Ostatnią rzeczą jaka chciała, to wiedzieć, że będzie jej żałował. Im mniej ludzi będzie jej żałować, tym lepiej. Nienawidziła myśli, że ludzie mogą cierpieć po jej stracie, tak jak ją bolała strata matki i sióstr. Nie było dnia w którym by o nich nie myślała. Stała część jej ciągle boli na fakt, że nigdy ich nie zobaczy. Gdy już wzięła dresy i bluzkę Wulfa poszła za nim przez jego dom. Jego potężna postawa dotknęła coś w niej. Nigdy nie wyobrażała sobie takiego uczucia. - Wiesz, masz sporo miejsca tutaj – powiedziała. Rozejrzał się, jakby pierwszy raz to widział. - Dzięki. Dom został zbudowany na przełomie XIX i XX wieku przez pra-prababkę Chrisa. Miała piętnastu synów i potrzebowała sporo miejsca, by pomieścić ich i ich dzieci. Nie było możliwości, by nie usłyszeć głębi w jego głosie. Nie było wątpliwości, że kochał każdego z nich. - Co się z nimi stało, że został tylko Chris? Smutek wdarł się w jego ciemne oczy i to spowodowało ból w jej sercu z żalu.

136

- Najstarszy z nich popłynął do kilku kuzynów i wujów jako pasażer Titanica. Plaga grypy zabiła trzech kolejnych, a dwóch innych zrobiła bezpłodnymi. Wojna zabrała kolejnych czterech. Dwoje zmarło jako dzieci, a jeden zginął w wypadku na polowaniu jako młody człowiek. Pozostali dwaj Stephen i Craig ożenili się. Stephen miał syna i dwie córki. Syn zginął podczas II wojny światowej, jedna córka zmarła na wskutek choroby w wieku dziesięciu lat, druga w czasie porodu zanim dziecko się urodziło. Cassandra skrzywiła się na jego słowa i ból jaki słyszała w jego głosie. To było oczywiste, że kochał każdego z nich. - Craig miał czterech synów. Jeden z nich zginął podczas II wojny światowej, drugi jako dziecko, trzeci zginął w wypadku samochodowym wraz z żoną, a czwarty to dziadek Chrisa. - Przykro mi – powiedziała dotykając jego ramienia. Nic dziwnego, że Chris był tak gorliwie strzeżony. – Jestem zdumiona, że pozwoliłeś im uczestniczyć w wojnie. Przykrył jej dłoń swoją. Spojrzenie jego oczu powiedziało jej, że docenia jej gest. - Uwierz mi, starałem się ich powstrzymać. Ale tylko tyle można zrobić, by utrzymać w domu upartego mężczyznę. Wtedy zrozumiałem co czuł mój ojciec, gdy ja Erik wyszliśmy z domu wbrew jego woli. - Ale nie rozumiem dlaczego twoja matka odmówiła powitania cię w domu. Zatrzymał się w połowie zdania. - Skąd o tym wiesz? - Ja.. – przerwała, gdy zdała sobie sprawę co właśnie zrobiła – Przykro mi. Co jakiś czas mogę odczytać przelotne myśli. Nie chcę tego i nie mam nad tym kontroli, to po prostu się dzieje. Jego spojrzenie było ponownie wzburzone. - Wiesz – próbowała jeszcze raz, mając nadzieję, że go pocieszy – czasem ludzie robią rzeczy pod wpływem gniewu, których później żałują. Jestem pewna, że twoja matka wybaczyła tobie. - Nie – powiedział, jego głos był niski i głęboki – zapomniałem wiele rzeczy, w które ona wierzyła. Wątpię, by kiedykolwiek to zrobiła.

137

Cassandra wyciągnęła łańcuszek zza jego koszulki, trzymając w dłoni naszyjnik. Tak jak we śnie, zobaczyła młot Thora27 i mały krucyfiks. - Nie sądzę, że zapomniałeś wszystko. Dlaczego jeszcze to nosisz? Wulf spojrzał na jej palce. Tak samo tuliła krzyż jego matka i talizman jego wujka. Nosił tak długo te relikwie starożytności, że ledwie pamiętał, że je ma. Były jego przeszłością, a ona była jego przyszłością. Dychotomia28 osiadła głęboko w jego wnętrzu. - To przypomina mi, że słowa wypowiedziane w złości nigdy nie mogą być odwołane. - A jednak mówisz często w gniewie. Parsknął. - Niektórych błędów nie można przełamać. - Być może – uniosła się na palcach i pocałowała go, chcąc dać mu przyjazny gest. Wulf warknął na jej smak, przyciągnął ją do siebie i trzymał mocno, by móc czuć każdy centymetr jej kobiecego ciała. Jak on jej potrzebował. Chciał zerwać z niej ubranie i zaspokoić palący ból w jego biodrach, który czuł za każdym razem, gdy na niego patrzyła. Czuł się tak dobrze z kobietą, która go pamiętała. Tylko ona pamięta jego nazwisko i to, co jej powiedział. To było dla niego bezcenne. Cassandra jęknęła głęboko w swoje gardło na uczucie jego ust na swoich. Na jego kły, którymi gryzł delikatnie jej usta, na język wychodzący na przywitanie jej. Poczuła jego mięsnie wyginające się pod jej dłońmi, czuła twardość tego ciała, które było perfekcyjnie niebezpieczne. Był przytłaczający. Taki zacięty i dziwnie wrażliwy. Część jej nie chciała go nigdy puszczać. Ta część jej zażądała, by tak zrobić. Bolała ją ta myśl, pogłębiła pocałunek i niechętnie się wyrwała. Wulf nie chciał niczego więcej, tylko wciągnąć ją z powrotem w swoje ramiona. Wpatrywał się w nią, jego serce pędziło, a ciało się spalało. Dlaczego nie znalazł jej jako człowiek? Ale czy to by coś zmieniło? Ona byłaby nadal Apollite, a on nikim szczególnym.

27

http://pl.wikipedia.org/wiki/M%C5%82ot_Thora

28

dwudzielność; podział na dwie części, wzajemnie się wykluczające i uzupełniające do całości.

138

Ich związek był niemożliwy, a jednak zostali połączeni przez boginię. Był zachwycony duchem i pasją Cassandry. Jej głos, jej zapach, wszystko w niej przemawiało do niego. Ich związek został potępiony na samym początku. Ona umrze. Te słowa pokroiły go. Był sam tak długo, jego serce było posiniaczone i krwawiące. Ona będzie kolejną blizną na nim. Wiedział to, czuł to. Wulf miał nadzieję, że będzie można ją wyleczyć, ale coś mu mówiło, że będzie to niemożliwe. Jej osoba miała przetrwać w nim i nie być zapomniana, tak jak reszta. Jej twarz będzie prześladować go… zawsze. W tym momencie nienawidził Artemidy za jej zakłócenia. Nienawidził jej za zmuszanie go do tego życia i za danie mu kobiety, którą miał stracić. To nie było w porządku. I za co? Za to, że Apollo był zły i przeklął swoich ludzi? - Więzy krwi są takie kruche – nie zdawał sobie sprawy, że mówił to głośno, zanim nie zobaczył, że Cassandra przytaknęła głową. - To wyjaśnia dlaczego chronisz Chrisa w ten sposób. Ona nie miała pojęcia. Poprowadził ją w dół schodów i weszli do jego pokoju. - Muszę przyznać, że jestem zaskoczony, że Apollo nie zadbał o siebie lepiej. Zwłaszcza biorąc pod uwagę jak ważny jest. - Tak jak u ciebie zaczęliśmy bardzo liczebnie, jednak szybko ta liczba spadła do mnie. Oczywiście nie pomogło, ze polowano na nas, by wybić nas całkowicie. Wulf zatrzymał się przy klawiaturze przy drzwiach, by je otworzyć. - Paranoja? – spytała Cassandra. Uśmiechnął się lekko z ironicznym rozbawieniem, gdy wpisywał kod. - Mamy sporo służby, którzy pracują tu w dzień i nie mają pojęcia o moim istnieniu, ponieważ nie pamiętają mnie. W ten sposób nie dopuszczam do sytuacji, by ktoś tu przypadkiem wszedł i zaczął krzyczeć widząc intruza, podczas gdy Chris jest szkole. To miało dla niej sens. - Jak to jest być anonimowym? Otworzył drzwi i spojrzał na słabe światło nad głową.

139

- To jak bycie niewidzialnym czasami. Dla mnie jest dziwne, gdy nie muszę ponownie się przedstawiać tobie i Kat. - Ale Acheron i Talon również ciebie pamiętają. - Tak to prawda. Mroczni Łowcy, zmiennokształtni Katagria pamiętają mnie. Nie mogę być długo w fizycznej obecności innych Mrocznych Łowców, a zmiennokształtni denerwują się, gdy jestem w ich pobliżu. Nie podoba im się myśl, że ktoś kręci wokół nich, kto nie jest jednym z nich. Cassandra rozglądała się, kiedy podszedł do łóżka. Pokój był ogromny. Na jednej ścianie było tyle komputerów, że przypominało jej to siedzibę NASA. Na jednym nowoczesnym czarnym biurku stał srebrny komputer Alienware. Ale najbardziej zaskoczyło ją duże czarne łóżko w rogu po prawej stronie. Było dokładnie tak jak we śnie. Ściany wokół nich były z czarnego marmuru i błyszczały , ale nie tak bardzo jak w jej snach. Ponadto nie zauważyła żadnych okien. Na ścianie po lewej stronie było więcej portretów, a wzdłuż nich stała długa mahoniowa komoda. W jej górnej części stały setki srebrnych ramek do zdjęć. Czarna skórzana kanapa i fotel zostały tak ustawione, by przed nimi wisiał telewizor z dużym ekranem. Patrząc na niezliczone twarze z przeszłości rozmyślała o portrecie kobiety, który widziała obok pokoju w którym teraz była Kat. Wulf dużo o niej wiedział i zastanawiało jej jak dużo wie o każdej z tych twarzy, które stały na komodzie. Twarzy ludzi, którzy mieli prawdopodobnie niewielką wiedzę o nim. - Czy musiałeś przypominać się ciągle Izabelli? Zamknął i zaryglował za sobą drzwi. - Z nią było trochę inaczej. Była z rodziny giermków i rozumiała, że jestem przeklętym Mrocznym Łowcą, więc gdy mnie spotykała uśmiechała się i mówiła: ”Musisz być Wulf. Miło cię spotkać ponownie”. - Czyli reszta małżonków również ciebie pamiętała? - Nie, tylko ci, którzy byli z rodziny giermków. Nie można dokładnie wyjaśnić dla przeciętnego człowieka, że w piwnicy żyje nieśmiertelny Wiking, którego nie pamiętają. Tak jak matka Chrisa nie wie, że istnieję. Patrzyła jak usiadł i zdejmował buty. Miał naprawdę duże stopy…

140

- Matka Chrisa nie jest giermkiem? – spytała starając odwrócić swój wzrok od jego nagich stóp, by nie zobaczyć więcej jego nagiego ciała. - Nie. Jego ojciec poznał ją, gdy pracowała w miejscowym barze. Był w niej tak zakochany, że nie interweniowałem. - Dlaczego mieli tylko Chrisa? Westchnął i postawił swoje buty pod biurkiem. - Miała problemy z donoszeniem ciąży. Miała trzy poronienia, przed jego urodzeniem. Nawet Chris urodził się siedem tygodni wcześniej. Gdy się urodził, powiedziałem jego ojcu, że nie chcę, by przechodzili przez kolejne ciąże. Była zaskoczona tym, wiedząc jak ważne jest dla niego przedłużanie jego rodu. - Naprawdę tak zrobiłeś? Pokiwał głową. - Jak mógłbym prosić, by to zrobili? Poród o mało jej nie zabił, a poronienia łamały jej serce. To było godne podziwu, co zrobił. Miło było wiedzieć, że nie był prawdziwym barbarzyńcą za jakiego miała go wcześniej. - Jesteś dobrym człowiekiem Wulf. Większość ludzi nie pomyślałaby o kimś innych. Parsknął. - Chris z tobą by się nie zgodził. - Myślę, że Chris nie zgadza się z dyspozycjami. Nagrodził ją wspaniałym uśmiechem, który jej posłał. To było głębokie i przyjemne, wysłało jej surowy dreszcz. Lubiła dźwięk jego akcentowanego głosu. Och, nie idź tam… Musiała coś zrobić, by zachować swoje myśli o nim, jaki był wspaniały. - Dobrze – powiedziała ziewając – jestem zmęczona, ledwo co w ciąży i naprawdę przydałby mi się porządny sen. – pokazała zamknięte drzwi za sobą – Łazienka? Pokiwał głową. - Dobra, idę się przebrać i idę spać. - W szafce znajdziesz nową szczoteczkę do zębów. - Dzięki.

141

Cassandra opuściła go, by przygotować się do snu. Sama w łazience, otworzyła szafkę i wstrzymała oddech. W środku był cały zapas środków medycznych, w tym skalpel i szwy. Wulf nie mógł pójść do lekarza. Gdy znalazła nową szczoteczkę do zębów, przypomniała sobie jak Daimony do niego strzelały. Jej wzrok wrócił do opatrunków. Musiał sam sobie je zakładać. Nie powiedział słowa o tym, nawet gdy rozmawiali we śnie. Potem przypomniała sobie jak Stryker uzdrowił się po ranie zadanej nożem i zastanawiała się czy Wulf ma podobne zdolności do regeneracji. - Biedny Wulf – westchnęła i w tym czasie się przebrała. To było dziwne uczucie być tutaj. Wraz z nim na jego terytorium. Nie pierwszy raz spędzała noc z mężczyzną. Tych kilku facetów z którymi spała to były chwilowe wybryki i porzucała ich tak szybko, jak tylko mogła. Nie było potrzeby, aby przywiązywać ich do siebie. Ale była przywiązana do Wulfa. O wiele bardziej niż powinna być. Ale na pewno była? Był ojcem jej dziecka. Czy nie powinni być ze sobą trochę bliżej? Tylko to wydawało się słuszne. Wyszła z łazienki i znalazła go siedzącego w ubraniu z gołymi stopami w fotelu. - Możesz wziąć łóżko – powiedział – wezmę kanapę. - Wiesz, że nie musisz. To nie tak, że zajdę w ciążę, ani nic. Nie wydawał się rozbawiony jej słowami. Cassandra zmniejszyła odległość między nimi i złapała jego dłoń. - No dalej, duży chłopcze. Nie ma potrzeby byś klinował swoje wysokie ciało na kanapie, gdy całkiem spore łóżko na ciebie czeka. - Nigdy wcześniej nie poszedłem z kobietą do łóżka. Cassandra wytrzeszczyła oczy. - To znaczy do snu – wyjaśnił – nigdy nie spędziłem nocy w jednym łóżku. - Nigdy? Potrząsną głową. Matko, byli bardziej do siebie podobni niż mogła sobie wyobrazić. - Cóż, nigdy nie jest się za starym na nowe doświadczenia. No może ty jesteś, ale w większości przypadków jest to prawdziwe stwierdzenie. Jego groźne spojrzenie pogłębiło się do poziomu, który dobrze znała. - Czy wszystko jest dla ciebie żartem?

142

- Nie – powiedziała szczerze, prowadząc go w stronę łóżka – ale humor pomaga mi przejść przez koszmar mojego życia. To znaczy, chodź. Jeśli mam śmiech i płacz to ten drugi zabiera za dużo energii, której potrzebuję na cały dzień, wiesz? Zaczęła rozplątywać swój warkocz. Wulf zabrał jej dłonie i zatrzymał rozplątywanie go. - Nie podoba mi się jak je tak nosisz. Połykała spojrzenie jego głodnych północnych oczu. Miała dziwne poczucie déjà vu tu w tym pokoju i z tym wyrazem twarzy. Mimo, że nie powinna, lubiła widzieć pożar w jego oczach. Lubiła uczucie jego rąk na niej. Albo uczucie jego rąk na jej nagim ciele… Wulf wiedział że nie wyjdzie nic dobrego z dzielenia z nią łóżka lub czegokolwiek innego, ale nie mógł się powstrzymać. Chciał dotknąć jej skóry w prawdziwym świecie. Chciał, by jej nogi oplotły jego ciało i dała mu ciepło, które ukoi jego znużone serce. Przestań. Polecenie było tak silne, że omal nim nie zachwiało, ale Wulf Tryggvason nigdy nie był typem człowieka do słuchania rozkazów. Nawet swoich. Przechyliła głowę tak, że widział jej namiętne, ciepłe zielone oczy. Paliły go. Jej usta były zapraszająco rozchylone. Swoimi szczupłymi palcami powiódł wzdłuż jej szczęki aż schował ją w jej blond włosach. Potem wziął w posiadanie jej usta. Smakowała ciepło. Przyciągnęła go blisko i owinęła ramionami, aż zatrzymała dłonie na jego plecach. Jego ciało płonęło, jego członek natychmiast stwardniał. Jęknął, wziął ją w ramiona. Ku jego zaskoczeniu podniosła nogi i owinęła je wokół jego bioder. Roześmiał się na jej odpowiedź, nawet gdy delikatnie go ugryzła. Jej rdzeń naciskał na jego krocze czyniąc go bardzo świadomym tego, jak ta część jej ciała jest blisko jego. Jej oczy były ciemne z pasji, gdy zrywała jego koszulkę z niego. - Jesteś głodna villkat? – wymamrotał jej w usta. - Tak – westchnęła delikatnie.

143

Wulf położył ją na łóżku. Sięgnęła w dół między ich ciała i zdjęła jego spodnie. Warknął głęboko, gdy jej ręka chętnie go dotknęła. Paliło go to uczucie jej dłoni gładzącej jego wał. To wstrząsnęło nim całym. Pamiętała nawet jak lubił być dotykany: głaskany. Prawie płakał z tego powodu. Może powinien brać na kochanki inne Apollite lub zmiennokształtne dawno temu. Nie, pomyślał, gdy chował swoje usta w kolumnie jej gardła i wdychał zapach róż. One nie byłyby Cassandrą i bez niej nie byłoby to samo. Było coś w tej kobiecie, co wypełniało go całego. Spalała go jak nikt inny nie robił tego wcześniej. Tylko dla niej naruszył kodeks, który zabraniał mu sypiać z Apollite. Cassandra podniosła ramiona i Wulf ściągnął jej koszulkę przez głowę. Jęknęła, gdy jego ciepłe nagie ciało docisnęło się do niej. Cała ta świetna, boska męska skóra była ucztą dla jej oczu. Przesunął palcami do tylu od jej piersi czyniąc je obolałymi. Wziął prawą w usta i degustował się nią w taki sposób, że serce jej się śmiało. Jego język był taki lekki i łagodny, kiedy śmigał tam i z powrotem. Poczuła trzepotanie w brzuchu na silną rozkosz jaką jej dawał. Potem zaczął pocałunkami schodzić niżej do jej brzucha. Zatrzymał się i skubał jej pępek, a ręce wsunął pod spodnie dresowe. Cassandra uniosła biodra, by mógł je zsunąć. Rzucił je na ziemię, a następnie rozsunął szeroko jej nogi. Patrzyła na niego wyczekująco, aż spojrzał na najbardziej intymną część jej ciała. Spojrzał dziko i głodnie. Zaborczo. I wysłał jej impuls elektryczny. Syknęła, gdy prowadził swoje palce do jej łechtaczki. Jego dotyk ją ekscytował. Był boski. Podburzał i rozniecał. Wulf z przyjemnością oglądał rozkosz na jej twarzy, gdy potarła się jego ręką. Wspiął się na łóżko, położył się obok i przeniósł ją nad siebie. Owinęła się wokół jego ciała, gdy całowali się zachłannie. Jej skóra ślizgała się na nim w zmysłowej symfonii i rozpalała go jeszcze bardziej. Wulf usiadł z nią na kolanach. Owinęła swoimi długimi nogami jego biodra, jej ręce pieściły jego głowę, palce zaplątywała w jego włosy. Obawiał się tego, co poczuje, gdy wejdzie w nią. Cassandra podniosła się i przyjęła jego całego do siebie. Jeździła po nim chciwie, doiła jego ciało, brała to czego potrzebowała i dawała mu to, czego pragnął. Nie chciał pozwolić jej odejść. By kiedykolwiek opuściła to łóżko.

144

Cassandra zagryzała swoje usta w ekstazie, którą otrzymywała od Wulfa w prawdziwym życiu. Był taki twardy i gruby. Czuła się nawet lepiej niż w snach. Jej jasne włosy delikatnie łaskotały go w pierś, podczas gdy on penetrował ją i dostosowywał się do jej ruchów. Patrzyła na jego oczy, które były ciemne z pasji. Ich oddechy były zsynchronizowane, gdy zatrzaskiwała się na jego pachwinach. Nigdy nie kochała się z takim mężczyzną jak on. Ich ciała były zawinięte razem na jego kolanach. To była najbardziej intymna rzecz, jakiej doświadczyła. Pochyliła głowę do tyłu. Kołysząc głową czuła przytłaczającą ja przyjemność. Kiedy doszła, krzyczała głośno. Wulf podniósł głowę, by patrzeć jak przeżywa orgazm. Była taka piękna. Położył ją z powrotem na łóżko, nie wychodząc z niej i przejął kontrolę. Zamykając oczy nie myślał o niczym innym, tylko o jej ciepłym, wilgotnym ciałem pod nim. Nie było żadnej przeszłości, nie było jutra. Nie było Mrocznych Łowców i Apollite. Byli tylko oni oboje. Jej ręce na jego plecach, oplatające go nogi i on będący głęboko w niej. Potrzebując tego bardziej niż kiedykolwiek ukrył twarz w jej włosach i wchodził głęboko w jej wnętrze. Cassandra trzymała mocno Wulfa, gdy poczuła jego konwulsje. Jego oddech łaskotał ją w szyję. Jego ciało było wilgotne od potu, a jego długie, czarne włosy łaskotały jej skórę. Żadne z nich się nie poruszyło. Oddychali gwałtownie. Czuła się wspaniale czując nacisk jego ciała na nią. Czuła jak jego szorstkie, męskie ciało kuło ją. Przebiegła dłońmi po mięśniach jego pleców, jego blizny, a potem ostrożnie śledziła tatuaż na jego ramieniu. Podniósł się tak, by móc spojrzeć w jej oczy. - Myślę, że jestem uzależniony od ciebie. Uśmiechnęła się na jego deklarację, mimo że cześć jej posmutniała słysząc to. Jego włosy opadały wokół jego twarzy, były miękkie i delikatne w słabym świetle. Założyła jego włosy za uszy i pocałowała go. Jego ramiona zwarły się wokół niej. Kochała to uczucie. To sprawiało, że czuła się strzeżona. Bezpieczna. Wzdychając sennie, odsunęła się nieznacznie. - Muszę iść się umyć.

145

Nie puścił jej. - Nie chcę tego. Przekrzywiła głowę w zakłopotaniu. - Podoba mi się widok mojego nasienia na tobie Cassandra – powiedział chropowato do jej ucha – mój zapach na twojej skórze, twój na mojej. Przede wszystkim lubię wiedzieć, że rano będziesz pamiętać co dziś robiliśmy i nadal będziesz znała moje imię. Położyła dłoń na jego zarośniętym policzku. Ból w jego oczach dotknął ją głęboko. Pocałowała go lekko, a potem przytuliła się do niego. Odsunął się od niej tylko na tyle, by móc ułożyć się obok niej w pozycji łyżeczki. Oparła głowę na jego bicepsie, kiedy tulił ją czule. Jej serce waliło z radości, jak słuchała gdy oddychał. Podniósł głowę, pocałował ją w policzek, a następnie schował się w jej włosach. W ciągu kilku minut zasnął. To był najbardziej spokojny moment w jej życiu. Głęboko w swym sercu wiedziała, że Wulf pokazał jej dziś tę część siebie, której nikt inny nie widział. Był opryskliwy i srogi. Ale w jej ramionach był wrażliwym kochankiem. Z tyłu jej głowy pojawiła się myśl, że mogłaby nauczyć się kochać takiego człowieka. To nie byłoby trudne. Cassandra leżała spokojnie w ciszy nad ranem. Nie była pewna która jest godzina. Ciało Wulfa dawało jej ciepło i nie zdawała sobie sprawy jak było zimno. Leżąc zastanawiała się ile wieków Wulf był ograniczany do takich powierzchni jak ta. Powiedział jej, że ten dom ma nieco ponad sto lat. Rozglądając się dookoła próbowała sobie wyobrazić go, gdy był tu sam, dzień po dniu, dekada po dekadzie. Musiał czuć się samotny. Sięgnęła w dół i położyła dłoń na swoim brzuchu, próbując wyobrazić sobie dziecko. Będzie to chłopiec czy dziewczynka? Jasnowłosy jak ona czy ciemnowłosy jak ojciec? Prawdopodobnie nigdy nie dowie się jaki kolor włosów będzie miało ich dziecko. U większości dzieci włosy wypadały i rosły nowe, gdy były trochę starsze. A ona do tego czasu będzie martwa. Martwa przed pierwszymi ząbkami, pierwszym krokiem lub pierwszym słowie. Nigdy nie pozna swego dziecka. Nie płacz. Ale nie mogła nic na to poradzić.

146

- Cassandra? Nie odpowiedziała sennym majakom Wulfa. Jej głos mógłby ją zdradzić. Przewrócił ją tak, by widzieć, że płacze. Wziął ją mocniej w swoje ramiona. - Nie płacz. - Nie chcę umierać Wulf – przytuliła się do jego klatki piersiowej – nie chcę zostawiać mojego dziecka. Jest tyle rzeczy, które chcę mu powiedzieć. Nie będzie wiedział, że kiedykolwiek istniałam. Wulf przytulił ją mocniej, gdy usłyszał jej szczere słowa. Bardzo chciał jej powiedzieć, że jej obawy są głupie, ale tak nie było. Płakała nad losem, który nie może ulec zmianie. - Mamy czas Cassandra. Opowiedz mi wszystkie historie o sobie, twojej matce i o twoich siostrach. Zapewniam cię, że dziecko pozna każdego z nich. I każde dziecko po tym jednym. I nie pozwoli im o tobie zapomnieć. Nigdy. - Obiecujesz? - Przysięgam ci, tak jak przysięgłem zapewnić ci bezpieczeństwo. Jego słowa zdawały się uspokoić ją. Bujając ją delikatnie w ramionach, Wulf zastanawiał się, kto z nich dwojga ma gorzej. Matka, która nie doczeka chwili, gdy jej dziecko urośnie lub ojciec, który będzie potępiony, by obserwować jak jego dziecko i wszyscy po nim umierają przed nim.

147

Rozdział 9 Przez całe trzy tygodnie Wulf trzymał Cassandrę i Chrisa w areszcie domowym. Ale z biegiem czasu, gdy żaden z Daimonów się nie pojawił, zaczął się zastanawiać czy przypadkiem nie przesadza. Chris oskarżał go o to przynajmniej pięć razy na godzinę. Cassandra zrezygnowała ze szkoły, choć bardzo jej się to nie podobało. Była w ciąży zaledwie od trzech tygodniu, a wyglądała na co najmniej trzy miesiące. Jej brzuch zaokrąglał się pokazującym innym, że w środku naprawdę jest dziecko. To była najpiękniejsza rzecz jaką widział, choć cały czas walczył by zachować emocjonalny dystans wobec niej. Ale było to bardzo trudne. Szczególnie, gdy spędzali mnóstwo czasu rozmawiając o dziecku. Większość czasu była zupełnie spokojna, gdy opowiadała dziecku o swojej przeszłości, o jej matce i siostrach. O jej ojcu. Po każdej spędzonej na wspominaniu chwili z dzieckiem, Wulf czuł, że coraz bardziej się do niej zbliża. - Popatrz – powiedziała pokazując pierścień na swoim palcu do małej kamery. Wulf zrobił przybliżenie – moja mama powiedziała mi, że to oryginalna obrączka króla Atlantydy, którą miał od dnia swego ślubu. Cassandra spojrzała na niego ze smutkiem. - Nie jestem pewna jak przetrwał te wszystkie wieki. Mojej mamie dał go jej ojciec, tak by ona mogła go dać mnie. Upewnię się, by twój ojciec dał go tobie. Jakaś jego część umierała, gdy mówiła o dziecku w przyszłość bez niej. Ta niesprawiedliwość rozdzierała jego serce na kawałki. Ból i żal w jej oczach. A kiedy płakała bolało go jeszcze bardziej. Uspokajał ją jak mógł, ale oboje doskonale wiedzieli jak to się wszystko skończy. Nie można było tego zatrzymać. Jej ojciec przychodził często w ciągu dnia, by się z nią spotkać. Cassandra nie mogła przedstawić mu Wulfa, ponieważ i tak by go nie zapamiętał. Za to był jej naprawdę wdzięczny. Zamiast tego, jako ojca dziecka Cassandra przedstawiła Chrisa i ustalili plan, by dziadek miał kontakt z wnukiem po jej odejściu. Acheron zadzwonił w noc Mardi Gras i wysłał Wulfa na natychmiastowy urlop, by mógł chronić Cassandrę i dziecko. Dwaj inni Mroczni Łowcy zostali przeniesieni do

148

St. Paul, by przejąć obowiązki Wulfa i wypatrywać Strykera z jego ludźmi, gdyby zechcieli po nich przyjść. Ash dał im również imię Apollite, którego Mroczni Łowcy nazywali Spawn, który mógłby być pomocny Cassandrze przy jej ciąży. Wulf zostawiał co wieczór wiadomości na jego sekretarce, jednak ani razu nie odpowiedział. Nie mógł też skontaktować się z Acheronem. Jego telefon zadzwonił. Cassandra patrzyła jak Wulf wyciąga swój telefon i go odbiera. Wiedziała, że martwił się o nią i Chrisa. Jego najlepszy przyjaciel Talon zniknął, a żaden Mroczny Łowca nie kontaktował się z nim od tygodnia. Jeszcze ta sprawa dotycząca Acherona, który zniknął. Wulf mówił jej, że to zły znak, choć Kat powtarzała im, by się nie martwił. Podobno Acheron słynął z tego, że znikał i nikt nie mógł go namierzyć. Kat zapewniała ich, że Artemida nigdy nie pozwoli skrzywdzić Acherona. Wiedzieli o tym wszyscy, którzy chcieli go zranić. Cassandra usiadła na podłodze z Chrisem i Kat i zaczęli grać w grę Life. Grali również w Trivial Pursuit, jednak Mroczny Łowca i nieśmiertelna służąca bogini, byli znacznie lepsi od niej i Chrisa. W Life liczyło się tylko szczęści. - Niech to wszystko szlag – rzucił Wulf po tym jak odłożył telefon kilka minut później i usiadł z nimi do gry. - Coś się stało? – spytała Cassandra i przesunęła swój pionek. - Talon odzyskał swoją duszę. - Nie może kurna być.. – powiedział Chris siedząc w szoku na podłodze – Jak on to zrobił? Twarz Wulfa nic nie wyrażała, jednak Cassandra znała go na tyle dobrze, by widzieć jego napięcie. Cieszył się szczęściem swego przyjaciela, jednak był trochę zazdrosny. Nie dziwiła mu się. - Poznał jakąś artystkę i zakochali się w sobie – powiedział i usiadł obok Cassandry – W Mardi Gras dostała jego duszę i uwolniła go. Chris wydał z siebie w kierunku Wulfa pełne obrzydzenia spojrzenie. - O kurde, ale to jest do bani. Teraz dołączy do geriatrycznego patrolu razem z Kyrianem.

149

- Chris! – Cassandra dyszała, by się nie roześmiać – To jest straszne, co mówisz. - Tak, ale to prawda. Nie wyobrażam sobie by wymienić nieśmiertelność dla kobiety. Bez urazy, panie, ale w tym coś jest nie tak. Wulf skupiał uwagę na planszy. - Talon nie stracił swojej nieśmiertelności. W przeciwieństwie do Kyriana, on swoją zachował. - Och – powiedział Chris – w takim razie to jest fajne. Dobrze mu. Fajnie jest mieć ciastko i móc je zjeść, nie? Twarz Chrisa zaczerwieniła się, gdy spojrzał w tę i z powrotem na Wulfa i Cassandrę i zorientował się, co właśnie powiedział. - To znaczy, miałem na myśli… - Już dobrze Chris – powiedział Wulf z miłością. Jednak jego oczy zdradzały ból jaki czuł. Była kolej na ruch Kat. Cassandra chwyciła dłoń Wulfa i splotła z nim palce. - Nie wiedziałam, że Mroczni Łowcy mogą odzyskać wolność. - To jest bardzo rzadkie – powiedział Wulf zacieśniając uścisk ich dłoni – Ostatnio zdarzyło się to w tym roku. Kyrian i Talon to dwóch o których wiem. - Trzech – dodała Kat i przeniosła swój pionek. - Trzech? – spytał Wulf. Wyglądał na zszokowanego. Kat skinęła głową. - Trzech Mrocznych Łowców zostało uwolnionych. Usłyszałam o tym od innej służącej tej nocy, gdy poszłam porozmawiać z Artemidą. - Myślałam, że nie dostałaś szansy, by z nią porozmawiać – powiedziała Cassandra pamiętając, co mówiła Kat po powrocie ostatniej nocy. - Och, nie. Miała wielki znak „Nie przeszkadzać” na drzwiach świątyni. Bywają określone momenty, kiedy nikt poza Apollem nie ośmiela się wkraczać na jej terytorium. Ale słyszałam jak inni bogowie plotkują na ten temat. Wydaje się, że Artemida nie jest naprawdę szczęśliwa w tej materii. - Hmmm… - powiedziała Cass myśląc nad tym co usłyszała. - Kto jeszcze został uwolniony? – spytał Wulf.

150

- Zarek z Mezji. Szczęka Wulfa opadła z łoskotem i spojrzał na Kat jakby z jej głowy coś wyrastało. Chris parsknął. - Teraz wiem, że jest z tobą coś nie tak Kat. Zarek był naznaczony na śmierć. Nie ma mowy. Kat spojrzała na niego. - Taak, ale on nie umarł i zamiast tego został uwolniony. Artemida zagroziła, że pourywa wszystkim głowy jeśli straci jeszcze jednego łowcę. Te słowa nie były pocieszające dla Cassandry. Może sobie tylko wyobrazić jak były jeszcze mniej dla Wulfa. - Nigdy nie sądziłem, że dożyję dnia, w którym Zarek będzie wolny – powiedział Wulf pod nosem – jest takim psycholem, że był izolowany z dala od innych odkąd jestem Mrocznym Łowcą. Słysząc to Cassandra wzięła głęboki oddech. Wydaje się niesprawiedliwe, że ktoś taki jak Zarek jest wolny, a ktoś taki jak Wulf jest w ten sposób przeklęty. - Zastanawiam się komu będzie teraz służył Nick, gdy Talon jest wolny. – powiedział Chris biorąc chipsy od Kat – nie mogę sobie wyobrazić, żeby kiedykolwiek miał służyć Valeriusowi. - Nie ma nawet wątpliwości – powiedział Wulf, wyjaśniając jednocześnie Cassandrze, że Valerius jest wnukiem człowieka, który zniszczył rodzinę Kyriana i ukrzyżował greckiego króla. Odkąd Nick był giermkiem Kyriana i bliskim przyjacielem, nigdy by nie służył człowiekowi, którego rodzina zrobiła coś takiego Kyrianowi. Wulf, Kat i Chris nadal dyskutowali o Mrocznych Łowcach, podczas, gdy Cassandra myślała o tym czego się dziś dowiedziała. - Czy mogłabym ciebie uwolnić? – spytała Wulfa. Jego ciemne oczy spojrzały na nią dziwnie. - Nie, w przeciwieństwie do innych łowców nie mam klauzuli do wyjścia. - Dlaczego? Wulf wydał z siebie zmęczony wydech. - Byłem wrobiony w służbę Artemidzie. Pozostali zgłaszali się na ochotnika. - Jak wrobiony?

151

- To byłeś ty? – spytała Kat, uniemożliwiając Wulfowi odpowiedź. Cassandra odwróciła się do Kat. - Wiesz coś o tym? - No tak, było bardzo duże zamieszanie w czasie, gdy to się stało. Artemida nadal jest zła na to, że Morginne ją pokonała. Bogini nie lubi, gdy ktoś okazuje się być lepszy od niej, zwłaszcza wtedy, gdy jest to śmiertelnik. - Co ona takiego zrobiła? – spytała Cassandra. Kat zabrała chipsy od Chrisa zanim zjadł je wszystkie. Ten chłopak lubił jeść. Musiała dowiedzieć się jak on to robi, że jest taki chudy jedząc takie ilości pokarmów. Urażony wstał i poszedł do kuchni po więcej przekąsek. Kat położyła opakowanie przy swojej nodze. - Morginne zawarła pakt z nordyckim bogiem Loki. Użył ostu z Norny, który pozwolił mu zamienić się z kimś miejscem na jeden dzień. Wulf zmarszczył się na jej słowa. - Po tym jak zrobili to ostatnio? - Krew Lokiego. Nordycki bóg ustalił jakieś dziwne zasady i chciał Morignne tylko dla siebie. Zamienił więc jej duszę na twoją, by ją przy sobie zatrzymać. Artemida nie chciała iść z nim na wojnę, by odzyskać Morginne. Zorientowała się, że będziesz lepszym łowcą niż ona. Wulf zmrużył oczy. Kat klapnęła go w sympatycznym odruchu po ramieniu. - Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to Loki nadal torturuje Moriginne za to, że ona również nie ma żadnej klauzuli wyjścia. Nawet gdyby miała, to Artemida zabiłaby ją. Nie zrobiła tego jeszcze tylko dlatego, że Loki nadal ją chroni. - Nie poczułem się lepiej. - No, też tak uważam.

Stryker przechadzał się po słabo oświetlonej sali bankietowej czekając na krew. Od trzech tygodni nie był w stanie wytropić żadnego śladu Cassandry i Wulfa. Nie mógł dostać się nawet do jej ojca, by pomógł ją wyciągnąć. Cholera by to wszystko wzięła. Miał teraz w pracy swojego syna Uriana, ale wydawało się to bezużyteczne. - Jak to jest możliwe, że nie można znaleźć miejsca pobytu Mrocznego Łowcy?

152

- Oni są przebiegli, Kyrios – powiedział Zolan korzystając z szacunkiem z Atlantyckiego terminu określającego „pana”. Zolan był trzecim dowódcą i jednym z najbardziej zaufanych ludzi Strykera. Był nagradzany w szeregach Spathi za zdolność do bezlitosnego mordowania i nie okazywania litości dla nikogo. Chciał uzyskać upragniony status więcej niż dziesięć tysięcy lat temu. Jak Stryker nosił ciemne włosy i symbol Spathi z żółtym smokiem w środku – godło Destroyer. - Jeśli by nie byli – Zolan mówił dalej – bylibyśmy w stanie ich śledzić i zabijać poprzez naszych pracowników podczas ich snu. Stryker odwrócił się do Zolana i podarował mu złowrogie spojrzenie, aż ten się cofnął. Jedynie jego syn miał tyle odwagi, że nie cofał się przed jego gniewem. Męstwo Uriana nie miało sobie równych. Demon Xedrix pojawił się przed nim w przedpokoju. W przeciwieństwie do Daimonów, Xedrix nie uznawał wysokiego statusu Strykera w ich świecie. Przez większość czasu traktował go bardziej jak sługę niż pana. To było coś, co jeszcze bardziej złościło Strykera. Nie ulegało wątpliwości, że miejsce demona u Destroyer jest pewne i ona go ochroni, ale Stryker znał prawdę. Jego matka kochała go absolutnie. - Jej Boska Łaskawość chcę ciebie na słówko – powiedział niskim, wolnym głosem demon Łaskawość Boska.. Za każdym razem, gdy słyszał ten tytuł chciał parsknąć śmiechem, ale wiedział, że jego matka naprawdę nie ma poczucia humoru. Zabrał się ze swojego tronu i poszedł do jej prywatnych komnat. Jego matka stała nad basenem, gdzie woda płynęła wstecz błyszczącymi rurami z tego świata do świata ludzi. Wokół wody unosiła się delikatna mgła i tęcza. To tutaj bogini mogła patrzeć w szklaną kulę, by sprawdzać co dzieje się na ziemi. - Ona jest w ciąży – ogłosiła bogini nie odwracając się. Stryker wiedział, że bogini pod pojęciem „ona” ma na myśli Cassandrę. - Jak to możliwe?

153

Bogini uniosła ręce i narysowała w powietrzu okrąg. Woda z basenu utworzyła kryształową kulę. Powietrze wirowało dookoła, aż ukazała się im twarz kobiety, której śmierci pragnęli oboje. Nie było nic w kuli, co dawało mu jakieś wskazówki jak znaleźć Cassandrę. Apollymi przeciągnęła paznokciem po obrazie, powodując jego drgania i zakłócenia. - Artemida koliduje z nami. - Jest jeszcze czas, by zabić matkę i dziecko. Uśmiechnęła się na to. - Tak, jest czas. Otworzyła ręce i woda przelała się z kuli z powrotem do basenu. - Teraz jest czas do strajku. Elekti jest trzymany teraz przez Artemidę29. Nie może cię zatrzymać. Nie będzie nawet wiedział, że zaatakujesz. Stryker wzdrygnął się na wspomnienie Elekti. Podobnie jak Abadonna, Stryker miał zakaz atakowania go. Nienawidził ograniczeń. - Nie wiemy, gdzie atakować – powiedział matce – szukaliśmy jej… - Weź jednego z ceredonsów. Moje zwierzaki znajdą ją. - Myślałem, że nie wolno im opuszczać tej przestrzeni. Zakrzywiła usta uśmiechając się okrutnie. - Artemida złamała zasady, więc jak też tak zrobię. Idź mój kochany i spraw bym była dumna. Stryker skinął głową i odwrócił się gwałtownie. Zrobił trzy kroki, gdy zatrzymał go głos Destroyer. - Pamiętaj Strykeriusie, zabij dziedziczkę przed powrotem Elekti. Nim masz się nie zajmować. Nigdy. Zatrzymał się, ale nie patrzył do tyłu. - Dlaczego mam zakaz dotykania go? - Naszym pytaniem nie jest „dlaczego”. Żyjemy, by żyć lub umrzeć. Szczęka mu opadła, gdy usłyszał ludzki zniekształcony cytat. Kiedy odezwała się znowu, chłód w jej głosie rozgniewał go jeszcze bardziej.

29

Biedak płaci pewnie za duszę Talona…

154

- Odpowiedzią jest, jak bardzo cenisz swoje życie Strykeriusie? Trzymałam cię w zamknięciu przez tyle wieków i nie chciałabym oglądać twojej śmierci. - Elekti nie może mnie zabić. Jestem bogiem. - Więksi bogowie od ciebie upadli. Wielu z nich z powodu mojego gniewu. Słuchaj moich słów chłopcze. Zwracaj na nie uwagę. Stryker ruszył z miejsca, zatrzymując się tylko, by uwolnić Kyklonasa, którego imię oznaczało „tornado”. Ceredony były śmiertelnie niebezpieczne. Podobnie jak Stryker.

Było trochę po północy, kiedy telefon Wulfa zadzwonił ponownie. Usłyszał w nim rubaszny grecki akcent, którego nie znał. - Tu Spawn, Wikingu. Dzwoniłeś kilkaset razy kiedy mnie nie było. Wulf zignorował jego prowokacyjny ton głosu. - Gdzie byłeś? Odpowiedź Spawna była jak warczenie. - Od kiedy do cholery mam się tłumaczyć przed tobą? Nawet cię nie znam i co cię to obchodzi? Cóż, ktoś nie połknął swojej tabletki osobowości na noc. - Słuchaj, nie znam osobiście żadnej wołowiny, Daimonie.. - Jestem Apollite Wikingu. To jest duża różnica. Taa, pewnie. - Wybacz, nie chciałem cię urazić. - Cytując ciebie Wikingu „Taa, pewnie”. Kurwa mać! - To też słyszałem. Wulf stłumił gniew i ukrył myśli. Ostatnią rzeczą jaką chciał, to zdradzić komuś tak śmiertelnie niebezpiecznemu jak Daimon, gdzie jest Cassandra. - Jeśli wiesz tak dużo, to powinieneś wiedzieć po co dzwonię. Odpowiedziała mu cisza. Po krótkiej przerwie Spawn roześmiał się głośno. - Nie możesz blokować swoich myśli przede mną, Wulf. Nie ma sposobu na to, dopóki mam bezpośredni kontakt z tobą, nawet przez telefon. Ale nie martw się. Nie jestem

155

twoim problemem. Jestem tylko zdziwiony, że dziedziczka Apolla jest przez ciebie chroniona. Gratuluję dziecka. -Dzięki – powiedział Wulf trochę nieszczerze. - I odpowiadając na twoje pytanie, nie wiem. - Nie wiesz czego? - Czy przeżyje dłużej niż dwadzieścia siedem lat. Ale wszystko jest możliwe. Mówię, że za kilka miesięcy być może będziemy jak Orville Redenbacher, wtedy usiądziemy i będziemy cieszyć się z show. Wściekł się, że Apollite ma taki lekki stosunek do czegoś tak tragicznego. - Zamknij się Spawn. Nie uważam, że to zabawne. - Więc szkoda czasu na ciebie. Myślałam, że masz odrobinę poczucia humoru. Wulf nie pragnął niczego więcej teraz niż łez tego Apollite wywołanych przez niego. - Dobrze, że mieszkam na Alasce, gdzie nie możesz mnie dorwać, prawda? - Jak ty to robisz? - Jestem telepatą. Znam twoje myśli jeszcze przed tobą. - To dlaczego jesteś takim dupkiem? - Ponieważ jestem telepatą, a nie empatą. Nie obchodzą mnie twoje uczucia, tylko twoje myśli. Ale odkąd dostałem informację od Asha mówiącą, że mam wam pomóc, podejrzewam, że zaczną mnie obchodzić. - Cieszę się na tą łaskawość – powiedział Wulf sarkastycznie - Szczególnie biorąc pod uwagę jak bardzo nienawidzę większości z was. Ale Cassandra jest jednym z nas i będę próbować być miły. Na twoim miejscu znalazłbym położną Apollite, która pomoże jej urodzić syna. Serce Wulfa ścisnęło się na te słowa. - To chłopiec? - Jeszcze nie całkiem, ale będzie jak trochę podrośnie. Wulf uśmiechnął się szeroko na tę myśl, choć szczerze mówiąc jakaś jego część pragnęła córki. Przypominałaby swoją matkę, gdy Cassandry by już nie było. Odtrącił szybko tą myśl, by nie doprowadziła go tam, gdzie nie chciał być. Słuchał jak Spawn wymieniał rzeczy potrzebne Cassandrze. - Moi ludzie są trochę inni niż ludzie. Istnieją specjalne diety i zmiany środowiska.

156

- Wiem, że Cassandra potrzebuje transfuzji – powiedział Wulf, patrząc na nią i widząc jak mocno zbladła przez ostatnie dni – powiedziała mi wcześniej, że czuje się słaba. - Zaufaj mi, potrzebuje więcej niż to. - Co na przykład? Spawn zignorował pytanie. - Wykonam kilka telefonów i zobaczę czy znajdę kogoś, kto wam pomoże. Jeśli będziemy mieć szczęście, to może nawet kolonia cię wpuści. Jednak nie mogę nic obiecać. Od kiedy mam tendencję do trzymania z inną drużyną, moi ludzie nie lubią mojej odwagi i chcą mnie zabić, gdy staram się z nimi skontaktować. - Doceniam to Spawn. - Taaa i dziękuję, że mnie okłamujesz ze względu na uprzejmość, ale obaj wiemy przecież lepiej jak jest. Ty mnie jedynie tolerujesz, bo jestem potrzebny Cassandrze. Dobranoc Wulf. Odłożył telefon. - Zakładam, że nie poszło dobrze. Spojrzał przez ramię, by zobaczyć stojącą w drzwiach do pokoju Cassandrę. Jego myśli były skoncentrowane na żrącej osobowości Spawn i nie słyszał, gdy weszła. -Jak wejście do jaskini niedźwiedzia będąc pokrytym miodem. Uśmiechnęła się i stanęła obok. - Interesujący obraz. Myślał o tym, co powiedział jej Spawn o jej potrzebach. Była w ciąży prawie od miesiąca. Czy wszystko było w porządku? - Jak się czujesz? - Bardzo, bardzo zmęczona. Zeszłam na dół, by iść wcześniej do łóżka. Uśmiechnął się z troską. - Tylko w naszym świecie północ można uznać za wcześnie – posadził ją delikatnie na kolanach. Usiadła na nich łatwo i uświadomił sobie jak dobrze mu było z nią. - Tak, wiem – powiedziała kładąc swoją głowę na klatce piersiowej - radość z życia nocnego. Westchnęła.

157

- Kiedy byłam małą dziewczynką, spróbowała raz przynieść trochę słońca dla mojej mamy. Czułam się źle z tym, że ona nigdy go nie widziała i nie czuła go. Więc próbowałam złapać promienie w słoik. Gdy to zawiodło, schwytałam w słoiki i słoiczki robaczki świętojańskie i powiedziałam jej, ze gdybym złapała ich wystarczająco dużo, to byłoby to jak słońce. Śmiała się i przytuliła mnie, a następnie uwolniła je mówiąc mi, że nigdy nic nie powinno żyć w uwięzieniu. Wulf uśmiechnął się. Mógł sobie wyobrazić jak niesie słoiki dla swojej matki. - Jestem pewien, że sprawiłaś jej tym przyjemność. Przebiegła ręką po jego ramieniu dając mu dreszcze na całym ciele. - Moje starsze siostry były jak ona. Nie tolerowały słońca w ogóle. Gdyby były na nim więcej niż trzy minuty, spaliłyby się na popiół. - Przykro mi. Oboje zamilkli. Wulf zamknął oczy i pozwolił, by jej zapach róż go przenikał. Była taka delikatna wobec niego. Jej kształty zrobiły się bujne od ciąży. - Czy myślisz, że śmierć boli? – spytała, jej głos nie był niczym więcej jak tylko tchem. Na tą myśl ból nim szarpnął. - Dziecino dlaczego robisz to dla siebie? - Staram się nie robić – szepnęła – ale nie mogę przestać myśleć o tym, że przez te siedem miesięcy nie zobaczę więcej słońca. Spojrzała na niego, jej oczy były jasne i błyszczące od łez. - Nigdy cię nie zobaczę. Kat. Tej starej wkurzającej piwnicy. - Mój pokój nie jest wkurzający. Posłała mu słodko-gorzki, ujmujący uśmiech. - Wiem. Myślę, że powinnam liczyć swoje błogosławieństwa. Przynajmniej mam ten przywilej, że wiem kiedy umrę. Dzięki temu mogę wszystko uporządkować. Nie, nie mogła, ponieważ im więcej i więcej czasu ona z nim spędza, on coraz bardziej się do niej zbliża. Te trzy ostatnie tygodnie były tak niewiarygodne. On nauczył się prawie czuć normalnie. Było tak miło wchodzić po schodach i nie musieć przedstawiać się jej i Kat codziennie.

158

Budzić się o zmierzchu i znaleźć ją leżącą obok niego, znała go codziennie, dotykała go… Z westchnieniem osunęła się z jego kolan i skierowała się do łóżka. Cofnęła się krok i potknęła się. Wulf przeniósł się błyskawicznie i wziął ją w ramiona zanim upadła. - Wszystko w porządku? - Przeklęte oszołomienie. Miała już tak w zeszłym tygodniu. - Czy mam kogoś wysłać po krew? - Nie. Sądzę, że to przez ciążę. Zaniósł ją do łóżka i delikatnie położył. Cassandra uśmiechnęła się do swojego wojowniczego Wikinga i jego opieki. Cokolwiek chciała lub potrzebowała to od razu kogoś wysyłał lub szedł sam. Gdy zaczął się odsuwać, pocałowała go w usta. Jego reakcja zaskoczyła ją, pocałował ją bardzo rozpaczliwie. Był jak dzikie zwierze, badał każdy centymetr jej ust. Jego język tańczył w jej ustach, a kiedy liznęła jego kły on się wzdrygnął. Czuła w nim drapieżnika, barbarzyńcę. Był żądny krwi i miłosierdzia. Warcząc podniósł jej koszule, by móc złapać obie jej piersi. Cassandra westchnęła od jego wymagającego dotyku. Normalnie był delikatny, ale dziś jego dotyk był dziki. Ściągnął jej spodnie razem z majtkami, że ledwo to poczuła. Nie ściągnął nawet swoich spodni do końca. Zsunął je tylko poniżej bioder, by móc bez przeszkód w nią wejść. Cassandra jęczała, gdy napełniał ją tym słodkim szczęściem. Od tego prawie się nie popłakała. Był dziki, gdy wbijał się w nią, dyszała głęboko podczas tej szalonej penetracji. Wulf nie mógł oddychać. Nie powinien z nią być. Nie powinien dopuszczać jej do siebie, powinien pozwolić jej odejść, ale teraz było już za późno. Musiał czuć ją w ramionach. Potrzebował czuć jej ciało pod sobą. Zatopiła paznokcie w jego skórze, odchyliła się do tyłu i doszła. Poczekał, aż przestała drżeć i dołączył do niej w to błogie miejsce.

159

Położył się ostrożnie trzymając Cassandrę delikatnie, by nie zrobić jej lub dziecku krzywdy. Wszystko czego potrzebował to czuć ją przy swoim ciele, jej splecione nogi wokół jego torsu. - Wszystko w porządku? – spytała cicho – To nie w twoim stylu tak się spieszyć. Wulf zamknął oczy, gdy jej słowa przedzierały się przez niego. Tylko Cassandra go dobrze poznała. Jego zwyczaje. Jego sympatie i antypatie. I pamiętała. Przez te wszystkie wieki, była jedyną kochanka, która wiedziała to wszystko. Co on bez niej zrobi? Usłyszeli pukanie do drzwi. - Hej Cass? – zawołał Chris – Jeśli jeszcze nie zasnęłaś to zamówiłem pizzę dla ciebie, tak jak chciałaś. Powinna być już za kilka minut. Zachichotała, gdy Wulf zmarszczył brwi na nią. Leżeli nadal połączeni. - Powiedziałam mu, gdy ty tu przyszedłeś, że mogłabym zabić za kawałek pizzy peperoni – wyjaśniła. Podniosła głos i odpowiedziała dla Chrisa – Dzięki Chris. Będę za kilka minut. Zmarszczenie brwi Wulfa pogłębiło się. - Jeśli musisz odpocząć… - Żartujesz? Mówiłam poważnie mówiąc, że zabiję za kawałek pizzy. - Trzeba było powiedzieć wcześniej. Chris kazałby zrobić pizze kucharzowi. - Wiem, ale zanim poszłam na górę, Marie robiła już kurczaka, a ja nie chciałam ranić jej uczuć. Ona jest naprawdę bardzo miła. - Wiem. Jego twarz wyrażała, że poczuł się czymś dotknięty. Marie pracowała już osiem lat i cały czas błędnie za szefa uznawała Chrisa. Marie opowiedziała Cassandrze jak ojciec Chrisa zatrudnił ją, a następnie trzy lata temu zmarł w salonie na atak serca. Matka Chrisa przeprowadziła się do nowego domu za miastem, by nie przeżywać na nowo śmierci męża za każdym razem, gdy przechodziła przez salon. Starała się, by Chris przeprowadził się razem z nią, jednak z oczywistych powodów pozostał z Wulfem. Dom był zapisany Chrisowi przez jego ojca, więc jego matka nie mogła go sprzedać i zmusić go do przeprowadzki. Nie było wiadomo ile razy w ciągu ostatnich ośmiu lat Wulf poznał Marie.

160

- Przykro mi Wulf. - Nie musi być ci przykro, jestem do tego przyzwyczajony. Wyszedł z niej i ubrał się. Potem pomógł ubrać się jej. Nie chciał pozwolić jej pójść na górę schodami, z obawy o jej zasłabnięcia. Zamiast tego zaniósł ją na kanapę i poszedł po poduszkę o koc. Cassandra uśmiechnęła się na jego troskę, gdy zabierał koc od Chrisa i owinął nim jej ciało. - Hej! – Chris rzucił z oburzeniem. - Nie jesteś w ciąży Chris – podał koc Cassandrze. - Dobrze – powiedział Chris ponuro – pomyślę, czy mieć kiedykolwiek dziecko dla ciebie. - Tak jasne. Do tego czasu, gdy ty się ruszysz, moje dziecko będzie mieć już wnuki. Chris był przerażony. - Och, och nie chcę słyszeć tego od ciebie rogaty szefie. To była znana obraza Chrisa, gdy chciał wkurzyć Wulfa. Cassandra nie rozumiała tego, dopóki Chris jej tego nie wyjaśnił, że wynikało to z błędnego przekonania, że Wikingowie nosili rogate hełmy w średniowieczu. - To jest to – Chris kontynuował – zmienię szkołę na Stanford. Jestem i tak zmęczony tym całym śniegiem. Nie będę pewnie pieprzyć się tam również, ale przynajmniej dziewczyny na roku nie będą ubierać się w kombinezony. Kat weszła do pokoju i przewróciła oczami. - Czy tylko mi się wydaje, że ci dwaj zachowują się jak dzieci, gdy tylko są razem? - Kłócą się jak dzieci – powiedziała Cassandra – myślę, że powinni z tego zrobić konkurencję olimpijską. Chris otworzył usta i w tym samym czasie dzwonek u drzwi zabrzęczał. - Pizza – powiedział wstając. Dziwne drżenie przetoczyło się przez Cassandrę. Potarła nerwowo kark i zaczęła się rozglądać. - Wszystko w porządku? – zapytała Kat. - Myślę, że tak. Po prostu poczułam się strasznie… dziwnie.

161

Odwróciła głowę do tyłu, by zobaczyć Chrisa z pizzą w ręku i dostawcę. Chris płacił mu. - Hej – powiedział dostawca, gdy Chris zamykał już drzwi – czy masz coś przeciwko, bym mógł wejść i skorzystać z telefonu? Muszę zadzwonić do firmy i potwierdzić adres do kolejnego zamówienia. Chris przekrzywił głowę. - Może przyniosę ci telefon komórkowy na ganek? - No weź, człowieku, tu jest zimno. Czy nie mogę wejść na chwilę, by zadzwonić? Wulf wstał i skierował się do drzwi, a Chris cofnął się o krok. - Przykro mi stary – powiedział Chris surowo – Nikt nieznajomy nie wchodzi na teren domu, capische? - Chris – Powiedział Wulf, jego głos był stalowy i niski – cofnij się. Choć raz Chris nie kłócił się. Wulf chwycił miecz ze ściany, w tym samym czasie Daimon na ganku wyciągnął dwa niewielkie sztylety z torby na pizzę. Rzucił jednym sztyletem w Chrisa i skierował drugi do Wulfa. Chris cofnął się i z twarzą bladą jak papier upadł na podłogę. Cassandra stanęła na nogi i ruszyła do Chrisa. Kat złapała ją za rękę. - Pomyśl o dziecku. Zostań. Skinęła głową. Kat przeskoczyła kanapę i pobiegła pomóc Chrisowi. Cassandra chwyciła inny miecz ze ściany i była gotowa do walki. Tak na wszelki wypadek. Na szczęście Chris był na nogach, zanim Kat do niego dotarła. Nic mu się nie stało, ponieważ zakrył się pizzą i sztylet odbił się od pogrubionego pudełka. Wulf i Daimon nadal walczyli na ganku. - Cholera – Chris dyszał i biegł w kierunku Cassandry. Kat była za nim – pod domem jest ich dużo więcej. - Co? – spytała Cassandra i kolana się pod nią ugięły na tę wiadomość. Wulf zabił Daimona na ganku i zatrzasnął drzwi. - Szlag by to, Chris wszystko w porządku? Chris pokiwał twierdząco głową. Wulf przeszedł przez pokój i tak go obejrzał od stóp do głów. Wyciągnął ramiona i przytulił go mocno.

162

- Hej, puść mnie geju – Chris parsknął – obrzydzasz mnie. Jak chcesz się potulić to idź do Cassandry. Widziała jak zęby Wulfa zaciskają się, a następnie powoli zwolnił uścisk. Trzymał jedną rękę mocno na ramieniu Chrisa i spojrzał chłopakowi w oczy. - Jeśli kiedykolwiek otworzysz te drzwi Christopherze Larsie Erikssonie, a rozłupię twoją głupią głowę – skierował Chrisa w kierunku korytarza – idź zasłonić tarcze. - Co to statek kosmiczny Enterpise? – zapytała Kat Chrisa, który poszedł wykonać rozkaz Wulfa. - Nie, mamy kuloodporne metalowe żaluzje na oknach. Nie wiem co planują Daimony, ale nie chcę by wrzucili na przykład koktajl Mołotowa lub cokolwiek innego przez okno. - Dobry pomysł – Kat wydyszała. Cały dom zatrząsł się, gdy Chris opuszczał metalowe okiennice. Wulf trząsł się z gniewu, gdy dzwonił do ochroniarzy, by sprawdzić co z nimi. - Halo? – głos nie tylko był obcy, ale też miał dziwny akcent. To prawda, że strażnicy nigdy go nie pamiętali, ale Wulf pamiętał kogo rada kierowała do ochrony Chrisa. Wulf miał złe przeczucie. - Kto mówi? - A jak myślisz Mroczny Łowco? Moje podziękowania za zamówienie pizzy. Bardzo się cieszyliśmy z tej przekąski. Wulf ścisnął telefon. - Gdzie są moi strażnicy? - Och, jeden tu jest, ale on nie jest zbyt rozmowny. Śmierć będzie raczej dla niego spokojna. A drugi?... poczekaj.. och poczekaj…, nie żyje. Moi chłopcy właśnie z nim skończyli. - Zapłacisz za to! - No to dlaczego nie przyjdziesz tu i nie dasz mi rachunku? - Już jestem w drodze – Wulf rozłączył się i ruszył do drzwi, chcąc dorwać Strykera. Kat chwyciła go, zanim dotarł do drzwi. - Co ty zamierzasz zrobić? – spytała z oburzeniem. Spojrzał na nią gniewnie.

163

- Idę z tym skończyć. Spojrzała na niego rozbawiona. - Nie możesz. Zabije cię w minutę po tym jak stąd wyjdziesz. - Więc, co mam robić? - Chroń Chrisa i Cassandrę. Zaraz wrócę. Kat znikła w rozbłysku z domu.

Kat wyczuła energię Strykera i znalazła go w domku dla ochroniarzy. Skrzywiła się, gdy zobaczyła dwóch martwych mężczyzn. Na zewnątrz było kilkanaście Daimonów otwierających skrzynki i przygotowujących się do ataku. Tylko cztery Daimony były w domku. Stryker, Urian, Ikarus i Trates. Trates spojrzał w górę na monitory i zbladł. - Jak się tutaj dostałeś? – wymagała Kat. Stryker odwrócił się do niej powoli i metodycznie z sardonicznym uśmiechem. Nie było w nim strachu tylko ironiczne rozbawienie. - Strażnicy wyszli na zewnątrz, kiedy jedliśmy dostawcę pizzy i próbowali nas zatrzymać. Wciągnęliśmy ich do środka i wtedy umarli. Jego słowa i brak szacunku dla tego co zrobili sprawiało, że czuła się chora. Ale to było nic w porównaniu z tym, co poczuła, gdy zobaczyła w jednym z monitorów ceredona. Więc Apollymi zmieniła zasady co do niej. Cholera. - Jesteś taki zły – powiedziała przez ściśnięte zęby. Uśmiechnął się, jakby jej słowa schlebiały mu. - Dziękuję moja miłości. Jestem dumny sam z siebie z tego powodu. Kat otworzyła portal prowadzący do Kalosis. - Czas dla was wszystkich wracać do domu. Stryker spojrzał na tunel, a potem się roześmiał. - Cóż niestety kochanie. Mama lubi mnie bardziej w tej chwili. Więc możesz ten portal wpakować do swojego atrakcyjnego tyłka. Ja i moi chłopcy mamy tu robotę do zrobienia. Dołącz do nas albo odejdź. Po raz pierwszy w życiu Kat poczuła drżenie ze strachu.

164

- Musisz iść. Takie są zasady. Portal się otwiera i musicie przez niego przejść. Stryker podszedł do niej, jego oczy były zimne i złowrogie. - Nie, nie musimy. Portal się zamknął. Dyszała i nagle ją olśniło. Destroyer dała mu klucz i kontrolę nad nim. Stryker stał tak blisko niej, dreszcze przeszły jej ciało. Dotknął dłonią jej twarz. - Szkoda, że cię chroni. Inaczej smakowałbym już ciebie wieki temu. Spojrzała na niego z wściekłością. - Zabierz rękę ode mnie albo ją stracisz. Ku jej zaskoczeniu, posłuchał ją, jednak wcześniej brutalnie pocałował. Kat krzyknęła i uderzyła go. Roześmiał się. - Idź do domu mała dziewczynko. Jeśli tu zostaniesz może stać ci się krzywda. Jej ciało drżało. Kat błysnęła z powrotem do domu. Cassandra stała pośrodku salonu, gdy Wulf uzbrajał się przy szafce w ścianie. - Co masz, czego mogę użyć? – spytała Kat, dołączając do niego. Wulf spojrzał na nią rozbawiony. - Rozumiem, że sprawy nie idą za dobrze. - Nie. Tak naprawdę musimy przygotować się na najgorsze. Sprawy idą naprawdę źle. Chris przybiegł do pokoju, na głowie miał kask ochronny. - Co jest z tobą do cholery nie tak? – spytała go Kat, jak tylko go zobaczyła. Wulf spojrzał i zmarszczył brwi. - Teraz założyłeś kask? - Tak – powiedział Chris i zaczął wpychać poduszki w swoje spodnie dresowe – założyłem kask. Jeśli nie zwróciliście jeszcze uwagi, nasze małe Daimony są bardzo zajęte na naszym trawniku. - Wiemy. - Ach – powiedział Chris i podszedł do szafy po kamizelkę – więc mam pytanie. Wiem, że rolety wytrzymają ogień i kule. Ale jak się mają z rakietami i dynamitem? Zanim Wulf odpowiedział, wybuch wstrząsnął domem.

165

Rozdział 10 - Ostrożnie – Stryker ostrzegał swoich ludzi, gdy strzelali kolejną rundę rakiet – Nie, że jest to prawdopodobne, ale dajmy im szansę wyjść przed dom. - Dlaczego? – zapytał Trates – Myślałem, że celem było zabicie dziedziczki. Urian posłał mu zirytowane spojrzenie i powiedział. - Czy ty jesteś totalnie głupi? Jeśli skrzywdzimy Abadonnę w ataku dowiemy się jak to jest, zwrócić się w przeciwną stronę. Dosłownie. Jak większość istot obecnie lubię fakt, że moja skóra jest na moim ciele. - Ona jest nieśmiertelna – Trates argumentował – co znaczy dla niej bomba? - Nieśmiertelna jak my, pusta głowo – Urian wyrwał mu z ręki wyrzutnię rakiet i podał ją Icarusowi – wysadź jej ciało w powietrze, rozerwij na strzępy i wtedy umrze. Nikt z nas nie chce wiedzieć co zrobi Destroyer każdemu z nas, gdy tak by się stało. Ikarus celował bardziej uważnie. Stryker pokiwał głową zgadzając się z synem i przekazał swoje myśli reszcie zespołu. - Obserwujcie wyjścia. Wiem, że Mroczny Łowca będzie próbował opuścić to miejsce. Kiedy będą uciekać, lepiej żebyście ich złapali. Bądźcie gotowi.

Cassandra zmarszczyła brwi, gdy Chris pakował kolejną poduszkę za spodnie w okolice swojego krocza. - Co ty robisz? - Chronię moje aktywa. Po tym, co powiedziała Kat o Strykerze i po latającym nożu przy kupowaniu pizzy, nie chcę ryzykować moimi cennymi klejnotami. - Alleluja – powiedział Wulf pod nosem – chłopak w końcu znalazł swój mózg. Chris popatrzył się na niego, jednak Wulf to zignorował. Wulf włączył telewizor i ustawił jego parametry, by odbierał obraz z kamer. Chciał zobaczyć pozycję Daimonów. Kilku z nich biegło przez trawnik. - Wygląda na to, że eksplozja zniszczyła część wschodniego skrzydła – powiedział Wulf cicho. Kolejny wybuch uderzył w garażu. Chris wydał z siebie radosny wrzask.

166

- Myślę, że właśnie rozbili Hammera. Tak! - Christopher! – Wulf rzucił do niego. - Nic na to nie poradzę – powiedział uciszając się Chris – naprawdę nienawidzę tego czegoś. Poza tym mówiłem ci, że to nie ochroni mnie przed wszystkim. Widzisz? Okazało się bezwartościowe w spotkaniu z granatami. Wulf potrząsnął głową na swojego giermka, następnie zobaczył Cassandrę zabierającą broń z szafy. - Co ty robisz? Ruszył w jej kierunku z szybkością błyskawicy, by nie dopuścić, by dotknęła broni. Oddychała szybko. - Uzbrajam się. - Jak cholera! Twoim zadaniem jest.. - Pozostać żywą – powiedziała stanowczo. Dotknęła go delikatnie w ramię wywołując dreszcze w jego piersi. Była taka piękna stojąc tutaj, gotowa walczyć ze światem. - Nie martw się Wulf, nie jestem głupia. Nie będę z nimi wiązać w bezpośredniej walce i nie dam im szansy, by jeden z nich kopnął mnie w brzuch. Nie będę tu tylko stać i czekać, aż cos na mnie spadnie. Nie jestem bardziej przyzwyczajona do bycia bez broni niż ty. - Tu ma rację – powiedziała Kat stając za Cassandrą – jej miś do spania ma sześciocalowy wysuwany nóż z zadartą końcówką. Specjalna 38-ka. Wulf wpatrywał się w surową determinację w oczach Cassandry. Podziwiał ją teraz bardziej niż kogokolwiek wcześniej. Cofając się, wziął ją do gabinetu i przymocował noże do każdej jej ręki. Pokazał jej jak się ich używać. - A ten… - wyciągnął Berettę Panter małego kalibru. Wcisnął magazynek z nabojami i odbezpieczył broń. – jest po to, by odwrócić ich uwagę. Schował go do kabury i przymocował przy jej biodrze. Twarz Cassandry zmiękła, gdy patrzyła na niego. Z jakiegoś powodu, ten widok sprawiał, że robiła się gorąca. - Więc jaki jest plan? - Uciekamy.

167

- Gdzie uciekamy? – spytał Chris – jeśli udamy się do domu innego Mrocznego Łowcy wyczerpie to tylko twoje moce i siły. Bez obrazy, ale myślę, że ci faceci są trochę silniejsi od przeciętnych Daimonów i nie chcę widzieć jak skopią ci tyłek. Przynajmniej nie dziś, gdy mam rzeczy do ochrony. Kolejna eksplozja wstrząsnęła żaluzjami w oknach. - Nie mamy wyboru Chris – powiedział Wulf i zwiększył odległość między Cassandrą i oknami – Oni nie poczekają do rana, by dać nam szansę na ewakuację w ciągu dnia. Jeśli nie opuścimy domu, będą go cały czas atakować. Musimy mieć plan ewakuacji. Chris wyglądał na nieprzekonanego. - Naprawdę nie podoba mi się pomysł ewakuacji. Ktoś ma coś lepszego? Spojrzeli na Kat, która cofała się oszołomiona. - Nie jestem z tego świata. Nie mam pojęcia, gdzie się schować. Jestem z Wulfem. - A co z Artemidą? – spytała Cassandra – mogłaby nam pomóc? Kat potrzasnęła głową. - Przepraszam, ale ona jest zajęta. Nawet gdyby świat się teraz kończył to ją to nie zainteresuje. Jeśli jej w tym przerwiemy, będzie szalała z furii. - Zatem w porządku – powiedział Wulf – proponuję wszystkim założyć najgrubsze ubranie i przygotować się do skoku jak najszybciej.

Stryker oglądał obraz z kamer ochroniarzy. Wiedział, że dziedziczka i jej strażnicy nie zostaną w domu długo. Jego ludzie już wysadzili garaż, a teraz wysadzali dom sekcja po sekcji. Było wiele zewnętrznych uszkodzeń, ale nie widział jakie zniszczenia były wewnątrz. Zresztą to bez znaczenia. Jeśli to nie zadziała, spali dom. Miał już przygotowane miotacze ognia w trybie czuwania. Urian znalazł kilka wyjść do tej pory. Jego syn musiał po prostu upewnić się, że znalazł je wszystkie, zanim opuszczą dom. - Urian? – zapytał telepatycznie – jesteś na pozycji? - Tak. Mamy obstawione wszystkie wyjścia. - Gdzie jesteś? - Na tyłach na trawniku. Coś się stało? -Nie. Chcę się tylko upewnić, że ich dorwiemy.

168

- Są nasi ojcze. Spokojnie. - Będę spokojny, jak ona umrze.

Wulf po raz ostatni skontrolował swoich podopiecznych. Stali zwarci i gotowi. On w przeciwieństwie do nich był skąpo ubrany. Musiał mieć możliwość swobodnych ruchów, w razie gdyby miał walczyć. - Dobrze dzieci – powiedział ostrzegawczo – pamiętajcie musimy poruszać się cicho. Widzą lepiej w nocy niż… - zatrzymał się jak zdał sobie sprawę z kim rozmawia – Cóż lepiej niż Chris. Poprowadzę was. Kat idź z tyłu, a jeśli coś się stanie krzycz i nie znikaj. - Nie ma sprawy. Wulf posłał Cassandrze zachęcający uśmiech. Wziął jej dłoń w swoje ręce i pocałował w rękawiczkę, wiedząc, że jej skóra znajdująca się pod spodem poczuła tą pieszczotę. Uśmiechnęła się z wzajemnością i zakryła twarz szalem. Niechętnie puszczając jej dłoń, wprowadził ich do swojej sypialni. Na górze było coraz więcej wybuchów. Wulf warknął na dźwięk kolejnych wstrząsów. - Przysięgam, że zemszczę się za to wszystko na Strykerze. - Chciałabym tylko wiedzieć, gdzie jest policja – powiedziała Cassandra – na pewno ktoś to wszystko usłyszał. - Nie jestem pewien – dodał Chris – jesteśmy na odludziu. Nikt pewnie nic nie wie. Kolejny wybuch wstrząsnął domem. - To musiał ktoś usłyszeć – powiedziała Cass – oni zamienili to w strefę wojny. - Miejmy nadzieję, że gliny nie przyjadą – dodała Kat zza niej. Cassandra spojrzała na nią przez ramię. - Dlaczego? - Ponieważ staliby się kolejną nocną przekąską dla Daimonów. Cassandra wydęła usta słysząc jej słowa. - O Boże Kat, to jest obrzydliwe! - Ale prawdziwe – powiedział Wulf prowadząc ich obok jego łóżka do jego garderoby, która była wielkości sypialni większości ludzi – wbrew temu co myślisz Cassandro,

169

Daimony są tylko wściekłymi zwierzętami będącymi w ciągłej potrzebie zabijania bez żadnego miłosierdzia. Zesztywniała, ale tym razem nie dyskutowała z nim. Cassandra zmarszczyła czoło widząc jego garderobę. Wszystko w niej od wiszących ubrań po buty miało jeden kolor. Pomieszczenie wyglądało jak czarna dziura. - Lubisz czarny prawda? Uśmiechnął się jednym kącikiem ust. - Spełnia swoje zadanie. Trudno wyglądać groźnie w pastelach. Śmiała się i już chciała powiedzieć, że najlepiej wygląda nago, ale powstrzymała się. To nie tak, że Chris i Kat nie wiedzieli o tym, że byli kochankami, ale wciąż nie czuła potrzeby, by mówić o tym głośno. Wulf wcisnął serię kodów w panelu i otworzył sekretne drzwi z tylu, które prowadziły do swego rodzaju prywatnych katakumb, które były zbudowane pod domem i miały być wykorzystywane w nagłych przypadkach. Choć szczerze mówiąc bombardowania Daimonów nie były jedyną rzeczą jakiej się obawiał, gdy budował ten dom. Miał na myśli raczej pożar w ciągu dnia, może nawet włamanie byłoby bardziej normalne, ale nie terrorystów z kłami. Idąc prawdziwą średniowieczną modą korytarz był długi i wąski, by zmieścić jedną więcej niż jedną osobę ułatwiając ucieczkę w czasie, gdyby ktoś był za nimi. Czasami opłacało się być paranoikiem. Wulf złapał latarkę i wprowadził ich pojedynczo do niego. Szli przez kilka minut zanim doszli do rozgałęzienia idącego w pięciu kierunkach. - Łaaaał – powiedział Chris zaglądając przez ramię Cassandry i Wulfa. – gdzie one wszystkie prowadzą? Wulf wskazał na jeden z prawej strony światłem. - Ten idzie do garażu, kolejny wychodzi w polu tuż za południową bramą, ten w środku prowadzi do schronu głębiej pod ziemią. Kolejny prowadzi na ulicę przy głównej bramie, a ten po lewej prowadzi do domku z łodziami. - Człowieku żałuję, że nie wiedziałem o tym, gdy byłem dzieckiem. Mogłem mieć tu mnóstwo zabawy. - Tak, a może chciałbyś się tu zgubić lub zranić, gdy nikt by nie wiedział.

170

Chris pokazał mu język. Ignorując go Wulf poprowadził ich wzdłuż długiego, krętego tunelu, który prowadził ich wzdłuż jego posiadłości. Domek dla łodzi był usytuowany z boku i jeśli ktoś nie wiedział to pomyślałby, że ten budynek nie należy do posiadłości. To połączenie z nim tunelem było zamierzone. Dom dla łodzi wyglądał jak prawdziwy dom mając ponad pięć tysięcy stóp kwadratowych. Na parterze mieścił w sobie kolekcję jego łodzi. Na piętrze znajdowały się cztery sypialnie, kuchnia, jadalnia, salon i sala do gier. Przez te wszystkie lata służył dla Acherona, gdy ten przyjechał do miasta. Wulf miał tylko nadzieję, że dla Strykera nie było to wystarczająco jasne, by dowiedzieć się, że mieli drogę ucieczki tak daleko od domu. Na końcu tunelu była stalowa drabina, która prowadziła do zapadni. Otworzyła się ona w tylnej części domu wewnątrz garderoby. Wulf wyszedł pierwszy będąc gotowym na wszystko. Blokował te drzwi na wypadek pożaru. Wprowadził kod i czekał na sygnał dźwiękowy. Powoli, pchnął drzwi, oczekując najgorszego. Nie było żadnego ruchu w pomieszczeniu, ani poza nim. Żadnego dźwięku by ktoś lub coś chodziło. Nasłuchiwał przez kilka minut, ale jedyne co słyszał to skrzypienie lodu i wycie wiatru. Wszystko wydawało się w porządku… Podniósł klapę i pomógł Cassandrze wyjść. Stanęła w małej wnęce w garderobie, gdy Chris i Kat wchodzili na górę. - Dobrze – Wulf szeptał do nich – jak do tej pory to wygląda to dobrze. Chcę byś ty – powiedział do Cassandry i Chris pozostali w tyle. Jeśli coś się stanie macie wrócić do tunelu i nacisnąć czerwony przycisk, by zablokować za sobą drzwi. - A co z tobą i Kat? – spytała Cassandra. - My sobie poradzimy. Ty i Chris jesteście ważniejsi. Oczy Cassandra powiedziały mu, że się z nim nie zgadza. - To potrwa kilka minut, by odpiąć szelki i obniżyć ślizgacz na lód – wyjaśnił jej – miejmy nadzieję, że Daimony tego nie usłyszą. Cassandra skinęła głową i pocałowała go delikatnie. - Uważaj na siebie. Wulf przytulił ją delikatnie, potem otworzył drzwi. Zrobił krok i zatrzymał się jakby uderzył w coś dużego na podłodze. Nie, czekaj. To była odzież. Coś co przypominało

171

szczątki Daimona. Wulf wyciągnął swój miecz gdy w tym samym czasie jakiś cień ruszył ku niemu. Wulf przygotował się do ataku. - Jest dobrze – szepnął kobiecy głos – jestem przyjacielem. Usłyszał przyspieszony oddech Cassandry. Obejrzał się i zobaczył, że stanęła w przejściu jakby nie wiedziała co robić. - Phoebe? – westchnęła – to naprawdę ty? Phoebe to imię jednej z sióstr, która zginęła razem z matką. Cień wszedł na odrobinę światła pokazując swoją twarz, która była uderzająco podobna do Cassandry. Jednyną różnicą były ich włosy. Phoebe miała je proste w kolorze złotego blond, a Cassandra miała ciemniejszy odcień poskręcanych loków. Phoebe miała na sobie czarny garnitur i wydawało się, że nie ma żadnej broni przy sobie. - To ja Cassie. Jestem tu, by ci pomóc. Cassandra cofnęła się i zderzyła się z Chrisem, który patrzył na nią podejrzliwie. Nawet Kat wydawała się spięta. Cassandra posłała siostrze niewierzące spojrzenie. - Powinnaś być martwa. - Jestem martwa – szepnęła Phoebe. - Jesteś Daimonem – powiedział Wulf z wyrzutem. Phoebe pokiwała głową. - Och Phoebe – powiedziała Cassandra, jej głos brzmiał rozczarowaniem – Jak mogłas? - Nie oceniaj mnie mała siostrzyczko. Miałam swoje powody. Teraz musimy zapewnić ci bezpieczeństwo. - Jak mam ci zaufać? – powiedziała Cassandra sztywno – pamiętam wujka Demosa. - Nie jestem wujkiem Demosem i nie chcę zmieniać ciebie we mnie – Phoebe zrobiła krok w kierunku Cassandra, jednak Wulf zagrodził jej do niej dostęp dopóki nie dowie się o jej zamiarach. Phoebe posłała mu zirytowane spojrzenie, a potem spojrzała w kierunku siostry. - Proszę Cassie musisz mi uwierzyć. Nigdy przenigdy nie zaszkodzę tobie. Przysięgam na duszę naszej matki.

172

W drzwiach pojawił się inny Daimony. Mężczyzna. Był wysoki, miał blond włosy i Wulf pamiętał go dobrze z klubu. Daimon spojrzał na niego. On nazywał Strykera swoim ojcem. Kat dyszała. - Pospiesz się Phe – Daimon powiedział to do siostry Cassandry – nie mogę trzymać tego zamkniętego już dłużej. Zamilkł i spojrzał na Wulfa bez mrugnięcia okiem. Gniew i nienawiść tych dwóch była namacalna, Cassandrę przeszedł dreszcz. Częścią siebie oczekiwała ataku od jednego z nich. - Dlaczego nam pomagasz? – wymagał Wulf. Daimony wygiął swoje wargi w niesmaku. - Mam ciebie za szczurzą dupę Mroczny Łowco. Jestem tu tylko po to, ponieważ moja żona chce chronić swoją młodszą siostrzyczkę. Gdzie ja uważam to za głupi pomysł. – spojrzał na Phoebe, która popatrzyła na niego z irytacją. - Poczujesz się z tym lepiej jutro – powiedziała Phoebe. Daimony parsknął. - Ciesz się, że cię kocham. Kat ziewnęła. - Urian ma serce. Kto by pomyślał? Urian spojrzał na nią. - Zamknij się Abadonna. Cassandra widziała miłość na twarzy Phoebe, gdy patrzyła na zbliżającego się Uriana. - Urian jest tym, który mnie uratował, gdy mama umarła – Phoebe wyjaśniła – wyciągnął mnie z samochodu po wybuchu i ukrył. Próbował uratować mamę i Niae, ale było już za późno. Cassandra nie wiedziała co o tym myśleć. To nie miało sensu, by Daimony, nie wspominając o tym, że syn Strykera pomaga im, gdy one całe życie uciekały od takich jak Urian. - Dlaczego? - Nie ma czasu na to – powiedział Urian – Mój ojciec nie jest głupi. Szybko się zorientuje, że nie usłyszy dwóch zabitych mężczyzn.

173

Phoebe skinęła głową i odwróciła się do Cassandry. - Proszę ci zaufaj mi Cassie. Przysięgam, że nie pożałujesz. Cassandra wymieniła spojrzenie z Kat i Wulfem. - Myślę, że możemy jej zaufać. Wulf spojrzał na Uriana, a potem na Kat. - Mówiłaś, że są sadystami. Jest jakaś szansa, że pogrywają sobie naszymi głowami. Urian zaśmiał się gorzko. - Nie masz pojęcia o tym. Phoebe uderzyła męża w brzuch. - Zachowuj się Uri. Nie robisz tego łatwiejszym. Marszcząc się na żonę Urian potarł brzuch, gdzie dostał i nie powiedział już nic więcej. - Idziemy – powiedziała Kat – jeśli on kłamie to wiem teraz jak go zranić. – jej znaczące spojrzenie powędrowało na Phoebe. Urian cały zesztywniał. - Destroyer czy nie, jeśli kiedykolwiek ją dotkniesz to zabiję cię Katra. - Teraz rozumiemy się nawzajem – powiedział Wulf – bo jeśli coś stanie się Cassandrze, to Kat będzie twoim najmniejszym problemem. Urian zrobił krok do przodu, jednak Phoebe cofnęła go z powrotem. - Mówiłeś, że musimy się spieszyć. Urian złagodniał, gdy spojrzał na Phoebe i skinął głową. Bez słowa poprowadził ich do czarnego ślizgacza, który stał już na lodzie i czekał na nich. Chris wszedł na pokład w pierwszej kolejności, a po nim Kat. Cassandra poszła ich śladem. - Czy takiej samej łodzi używają Kanadyjczycy do ratownictwa i poszukiwań? – spytała Wulfa. Wulf odchrząknął jakby obrażony. - Ta sama firma je produkuje, ale myślę, że mój jest ładniejszy30. I był ładniejszy. Wnętrze było wyłożone ekstremalnie pluszem po same siedzenia. - Tak – powiedział Chris - Dudley Do-Right31 to my. 30

Nie no, skromność jest u niego zaraz po paranoi ☺

174

Cassandra uśmiechnęła się do niego, gdy Wulf zajął miejsce za sterami. Jej siostra skoczyła i zatrzymała się, gdy zobaczyła, że jej mąż nadal stoi na stacji dokującej i nie zamierza do nich dołączyć. Twarz Phoebe zbladła. - Chodź z nami Uri – błagała wyciągając do niego dłoń. Jej głos był pełen napięcia i niepokoju. Cassandra wpatrywała się w ich ręce, gdy razem się trzymali tak, jakby żadne z nich nie chciało się nigdy puścić. - To będzie rzeź, jeśli się o tym dowiedzą. Ból na twarzy Uriana, gdy patrzył na Phoebe sprawił, że Cassandra poczuła się strasznie. - Nie mogę kochanie, wiesz o tym. Muszę zostać i zatrzeć ślady. Obiecuję, że będę w kontakcie jak tylko będę w stanie. Pocałował Phoebe z pasją, potem jej rękę i pozwolił jej odejść. - Bądź bezpieczna. - Ty też. Pokiwał głową i zdjął ostatnią uprzęż trzymającą ślizgacz w doku. - Zaopiekuj się moją żoną Mroczny Łowco. Wulf spojrzał na Phoebe i skinął głową. - Dzięki Daimonie. Urian zaśmiał się. - Założę się, że nigdy nie spodziewałeś się, że wypowiesz te słowa. Urian otworzył drzwi do doku i w tym samym czasie do domu weszła grupa Daimonów. Phoebe dyszała i ruszyła w kierunku męża. Chris wciągnął ją z powrotem i w tym czasie Wulf ruszył na północ po lodzie. Na szczęście wiatr wiał w dobrym dla nich kierunku i mogli poruszać się szybciej. - Nie! – Phoebe wrzeszczała, gdy pędzili w kierunku jeziora – nie możemy go zostawić. - Nie mamy wyjścia – powiedział Chris – przykro mi.

31

Taka bajka o kanadyjskim tępym umysłowo policjancie. Nie kojarzę jej wersji polskiej.

175

Cassandra widziała rozpacz na twarzy siostry, ale Phoebe nie płakała. Patrzyła tylko jak dom dla łodzi ginie im z pola widzenia, w jej oczach widać przerażenie. Cassandra objęła ją w pasie, słyszała jak jej serce bije. - Jak szybko jedziemy? – zapytała Chrisa. - Ponad sto co najmniej – odpowiedział – te maszyny mogą sunąć ponad sto czterdzieści na godzinę z wiatrem, ale tylko czterdzieści pod wiatr. Spojrzała na siostrę, która nadal patrzyła w stronę, gdzie zniknął im dom. - Będzie dobrze Phoebe – powiedziała Kat – Jego ojciec nie zrani go. Stryker jest może psychiczny, ale kocha Uriana. Twarz Phoebe pokazywała nieco wątpliwości. - Kieruj się na północ – Phoebe powiedziała do Wulfa – mamy bezpieczne miejsce, gdzie możemy się wszyscy ukryć. Jak tylko padły te słowa Cassandra usłyszała dziwny dźwięk rodem z Hollywood. Był to wyraźny dźwięk skrzydeł. Spojrzała w górę i zobaczyła smoka, który się do nich zbliżał. - O mój… - nie mogła dokończyć, ponieważ została zagłuszona przez potwora. Kat zareagowała natychmiast. Rzuciła się w kierunku Cassandry. Smok krzyknął głośniej jakby zirytowało go jej działanie. Zionął ogniem w dziób łodzi. Wulf nie zwolnił ani trochę. Wyjął broń i zaczął strzelać do smoka. Smok kierował się prosto na nich, krzycząc głośno. Cassandra widziała, gdy uderzały go kule. Smok cofnął się, ale tylko nieznacznie. Zbliżał się do nich nieuchronnie. Był bliżej, coraz bliżej… Był tak blisko, że czuła jego gorący oddech. Wulf przeładował magazynek i zaczął ponownie strzelać. Cassandra była pewna, że smok ich pochłonie, gdy nagle znikł bez śladu. Przez co najmniej dziesięć sekund nikt się nie poruszył. - Co się stało? – zapytał Chris - Musiał zostać wezwany – powiedziała Kat – to jedyny powód, który mógł go powstrzymać. Wulf ostatecznie zwolnił trochę. - Wezwany przez kogo? - Destroyer – powiedziała Phoebe – Ona nie pozwoli mu skrzywdzić Kat.

176

- I to tylko dlatego, że jest tu Kat? – zapytał Wulf. Kat czuła się nieswojo w tej kwestii. - Tak jak Stryker jestem jednym z jej pracowników. - Myślałam, że służysz Artemidzie – powiedziała Cassandra. - Służę im obu. Cassandra przechyliła głowę i spojrzała na przyjaciółkę. Myślała, że zna ją od lat, a teraz uświadomiła sobie, że nic nie wie na jej temat. - Pytanie – powiedziała Cassandra, gdy jej serce waliło ze strachu – Co się stanie, gdy będziesz miała konflikt interesów? Którą z nich wtedy wybierzesz Kat?

177

Rozdział 11 Kat patrzyła na Cassandrę z oburzeniem. - Myślę, że odpowiedź jest oczywista. Jestem tu, prawda? - Czy na pewno? – Cassandra wybuchła gniewem – za każdym razem, gdy się odwrócę mam wrażenie, że mam na ogonie Daimony. Teraz co drugi dzień dowiaduję się istotnych faktów o tobie, o których zapomniałaś powiedzieć mi wcześniej przez ile… poczekaj…. Pięć lat? Skąd mam wiedzieć komu mam ufać w tym momencie? Kat spojrzała boleśnie na Cassandrę i odsunęła się od niej. - Nie mogę uwierzyć, że wątpisz we mnie. - Cassie… - Żadna Cassie, Phoebe – przerwała siostrze – dlaczego nawet nie starałaś się mi powiedzieć, że żyjesz? Wiesz, nawet wysłać pocztówkę. Phoebe posłała jej złe spojrzenie. - Nie mów do mnie takim tonem! Nie po tym gdy ja i Urian poświęciliśmy tobie wszystko. Z tego co wiem, oni tam byli po to, by cię zabić. Drżenie w głosie siostry sprowadziło ją na ziemię i uspokoiło. - Przykro mi Phoebe, Kat. Jestem po prostu przerażona. Kat pomogła jej wstać. Cassandra skierowała się do Wulfa. On zwolnił łódź i pozwolił usiąść jej na swoich kolanach. Przynajmniej tu czuła się chroniona. Bezpieczna. Zaufała mu bezgranicznie. - Nie martw się Cassandro – powiedział w jej włosy przekrzykując ryk łodzi. Przytuliła się mocniej do niego i wdychała jego ciepły, męski zapach. Cassandra trzymała go ciasno, gdy on pędził do przyszłości, która ją przerażała.

Nadchodził świt. Cassandra czuła, gdy jechała w milczeniu obok Wulfa w niestandardowo zmodyfikowanym Land Roverze. Była odporna na promieniowanie, ale Wulf i jej siostra nie. Chris zasnął na tylnym siedzeniu. Siedział pomiędzy Phoebe i Kat, na której ramieniu położył głowę. Kat wyglądała nerwowo za okno. Wyszli z łodzi grubo ponad godzinę temu, a teraz jechali przez miejscowość, której nazwy Phoebe im nie powiedziała. Po prostu dawała mu wskazówki jak jechać.

178

- Długo jeszcze? – spytała Cassandra. - Nie za daleko – niepewna obawa w głosie Phoebe zaprzeczała jej słowom. Cassandra wzięła dłoń Wulfa w swoją. Ścisnął jej palce uspokajająco, ale nie odezwał się. - Zdążymy przed wschodem słońca? – spytała siostrę. - Już blisko – powiedziała Phoebe pod nosem – naprawdę blisko. Cassandra obserwowała Wulfa, gdy prowadził. Miał okulary przeciwsłoneczne, które chroniły go od blasku jaki odbijał śnieg. Noc była tak ciemna, że nie była pewna czy on cokolwiek widzi. Jego zarośnięta szczęka była ściśnięta. Mimo, że nic nie powiedział, cały czas zerkał na zegar znajdujący się na desce rozdzielczej. Modliła się, by dotarli do miejsca przeznaczenia zanim słońce wstanie. Odpędzając strach daleko od siebie spojrzała na niego, a on chwycił ją za rękę. Miała na niej jeszcze rękawiczki. Jego palce były długie i męskie. Ręce jej wojownika. Kto by pomyślał, że znajdzie przyjaciela i kochanka w człowieku, który był zaprzysięgłym wrogiem jej rodzaju? A jednak siedziała tu, wiedząc, że to jedyny sposób by ocalić ją i jej dziecko. Wiedziała, że on chętnie umrze za swoje dziecko. Jej serce ścisnęło się na tę myśl i poczuła zdenerwowanie na coraz jaśniejsze niebo. On nie mógł umrzeć. Moiry nie mogły być tak okrutne. Cassandra puściła jego rękę i zdjęła rękawicę. Musiała poczuć jego skórę bez żadnego skrępowania. Spojrzał na nią i posłał jej zachęcający uśmiech. - Skręć tam w prawo – powiedziała Phoebe pochylając się między nimi, pokazując miejsce, gdzie nie było drogi. Wulf nie kwestionował tego. Nie było czasu. Zamiast tego skręcił, gdzie Phoebe wskazała. Był idiotą ufając jej, wiedział to. Niestety nie miał żadnego wyboru. Poza tym Phoebe jak na razie ich nie zdradziła. Za to, co zrobiła już chyba zapłaciła. Wraz z osobą, z którą przyszła po Cassandrę. Wpadł do lasu. Na szczęście SUV posiadał pług, który stosunkowo łatwo dawał sobie radę z młodymi drzewami, śniegiem, lodem i gruzem. Wulf wyłączył światła, by widzieć lepiej, gdy Land Rover odbił się na nierównym terenie. Chris obudził się przeklinając. - Stryker wrócił? - Nie – powiedziała Kat – opuściliśmy asfaltową drogę.

179

Wulf nieco zwolnił, tak by nie zgubić zbiornika na paliwo i nie zniszczyć opon. Były one dużo bardziej odporne. Jednak nie chciał ryzykować, nie był nieomylny, a ostatnią rzeczą jakiej potrzebował to nie znalezienie schronienia zanim słońce wstanie. Jak tylko słońce pojawiło się zza gór, złamał kilka drzew i wjechał do jaskini. Było tam trzech Apollite, którzy stali obok siebie. Czekali. Cassandra syknęła i zabrała rękę. - Jest dobrze – powiedziała Phoebe, otworzyła drzwi i wyszła z samochodu. Wulf zawahał się, gdy widział jak Phoebe podchodzi do mężczyzn i rozmawia z nimi. - Cóż – westchnął obserwując słońce wychodzące zza szczytów – to moment prawdy. Nie możemy teraz przed tym uciec. - Jestem z tobą do końca – powiedziała Kat wychylając się z tylnego siedzenia. - Ja też – dodał Chris. - Zostańcie tu – powiedział do Cassandry i Chrisa zanim złapał za rękojeść miecza i go wysunął. Kat wyszła z nim. Chris nachylił się do przodu, tak, że jego głowa zrównała się z głową Cassandry. - Oni są tym o czym myślę? - Tak – powiedziała Cassandra wstrzymując oddech – To są Apollites i nie są szczęśliwi, że nas widzą. Apollites patrzyli na Kat i Wulfa podejrzliwie. Nienawiść między nimi była tak samo namacalna jak między Urianem i Wulfem w domku dla łodzi. To zmroziło krew dla Cassandry. Phoebe skinęła głową na słońce i coś mówiła do mężczyzn. Oni nadal się nie poruszali. Wulf odwrócił się i spojrzał przez ramię na Cassandrę. Skinął subtelnie głową do niej dając znak. Jego twarz była nieczytelna, oddał całą swoją broń. Serce Cassandry waliło. A jeśli go zabiją? Wiedziała, że nigdy nie oddał broni swoim wrogom. Zawsze walczył do samego końca. Ale dla niej poddał się. Apollites zaprowadziły do środka Phoebe i Wulfa, a Kat wróciła do samochodu. - Co się dzieje? – zapytała Cassandra. Kat wypuściła zmęczony oddech. - Zabierają Wulfa do aresztu by mieć pewność, że ich nie skrzywdzi. Chodź, w środku czeka na ciebie lekarz.

180

Cassandra zawahała się, gdy spojrzała w kierunku, gdzie były drzwi. - Ufasz im naprawdę? - Nie wiem. A ty? Zastanowiła się nad tym i nie była do końca pewna odpowiedzi. - Ufam Phoebe. Tak myślę… Kat zaśmiała się na to. Cassandra wysiadła z samochodu i pozwoliła poprowadzić się dla Kat i Chrisa w głąb jaskini, gdzie zaprowadzono Wulfa. Phoebe czekała na nich w środku. - Nie bój się Cassie. Wszyscy tu wiemy jak ważna jesteś ty i twoje dziecko. Nikt tutaj cię nie skrzywdzi. Przysięgam. Cassandra mogła mieć tylko nadzieję, że jej siostra mówi prawdę. - Co to znaczy „my”? - To jest społeczność Apollite – mówiła Phoebe prowadząc ją w głąb jaskini – jedna ze starszych w Ameryce Północnej. - Dlaczego pomagasz mi teraz? – Spytała Cassandra – Przecież wiesz, że polowano na mnie przez ostatnie lata. Phoebe spojrzała boleśnie. - Wiedziałam, że żyjesz i miałam nadzieję, że przedłużysz naszą ród. Bałam się powiedzieć tobie, że nadal istnieję, nie wiedziałam jak to przyjmiesz. Myślałam, że będzie łatwiej w ten sposób. - Co się teraz zmieniło? - Apollite o imieniu Spawn zadzwonił i powiedział co się dzieje. Rozmawiałam z Urianem i gdy powiedział mi co jego ojciec planuje, wiedziałam, że nie dadzą ci spokoju. Jesteśmy siostrami Cassandra i twoje dziecko musi przeżyć. W głębi jaskini Phoebe położyła dłoń na wystającym odłamku skały ze ściany i drzwi windy się otworzyły. Chris patrzył na to z niedowierzaniem. - Święty Boże, Batman! To jaskinia nietoperza. Cassandra posłała mu komiczny uśmiech. - No proszę cię – powiedział Chris – czy ktoś poza mną ma jakieś poczucie humoru? – rozejrzał się po trzech zamyślonych twarzach – chyba nie.. Cassandra pierwsza weszła do windy.

181

- Co z ludźmi, którzy stali na zewnątrz? Kim są? Phoebe weszła następna. - Są to członkowie rady rządzącej. Nie można zrobić nic bez ich bezpośredniego zatwierdzenia. Kat i Chris dołączyli do nich. Drzwi windy zamknęły się. - Czy są tu jakieś Daimony? – spytał Chris Phoebe, gdy ta wcisnęła przycisk nakazujący jazdę w dół. - Jedynym Daimonem w tej wspólnocie jestem ja – powiedziała Phoebe nieśmiało – pozwalają mi tu żyć, ponieważ zawdzięczają Urianowi pomoc. Tak długo jak nie zwrócę uwagi na ich wspólnotę, tak długo mogę zostać. Cassandra nie wiedziała czego się spodziewać po koloni Apollite. Lub po jej siostrze. Dawno temu zaufałaby siostrze bez wahania, ale wtedy Phoebe nie była w stanie zabrać czyjegoś życia po ty by przedłużać własne. Nowa Phoebe przerażała ją. Uszy Cassandry zatkały się, mówiąc jej, że zjeżdżają głęboko pod ziemię. Kiedy drzwi się otworzyły poczuła się jakby występowała w jakimś filmie sciene-fiction. Wszystko wyglądało jak futurystyczne miasto. Wykonane ze stali i betonu ściany były pomalowane pięknym malowidłami przedstawiającymi słońce i piękne pejzaże. Wyszli pośrodku placu wielkości boiska piłkarskiego. Dookoła były wielkie korytarze prowadzące do innych pomieszczeń. Dookoła były różnego rodzaju sklepy, poza spożywczymi – Apollites pożywiali się własną krwią. - Miasto nazywa się Elysia – wyjaśniła Phoebe prowadząc ich wśród Apollite, którzy przystawali, by na nich popatrzeć – Większość Apollite mieszka całe życie tu pod ziemią. Nie chcą iść na górę, by zobaczyć ludzi i ich przemoc. Nie chcą również patrzeć jak ich krewni polują i zabijają. - Ja jestem wyjątkiem od większości – powiedział Chris – nie jestem agresywny. Ostatecznie nie wysysam innych ludzi. - Mów ciszej – ostrzegła Phoebe – Ludzie nigdy nie byli przychylni dla tych ludzi. Polują i prześladują nas bardziej niż Mroczni Łowcy. Jesteś tu w mniejszości i jeśli zagrozisz im w jakikolwiek sposób to po prostu cię zabiją bez większych trudności nie patrząc czy byłeś prawdziwym zagrożeniem.

182

Chris zacisnął swoje usta. Cassandra widziała z jakim szyderstwem i obrzydzeniem patrzyli na Phoebe, gdy ta poprowadziła ich w lewo korytarzem. - Co oni robią z Apollite, którzy zmieniają się w Daimony? – zapytał Chris jak tylko byli z dala od innych Apollites. - Żaden Daimon nie jest tu tolerowany, ponieważ ich dieta opiera się na spożywaniu ludzkich dusz. Jeśli Apollite postanawia zamienić się w Daimona to ma do tego prawo. Ale nigdy tu z powrotem nie wracają. Nigdy. - Ale ty tutaj żyjesz – powiedziała Kat – dlaczego? - Mówiłam wam. Urian ich chroni. Był tym, który pokazał im jak zbudować to miejsce. - Dlaczego? – naciskała Kat. Phoebe zatrzymała się i zagapiła się na Kat. - Wbrew temu co o nim myślisz, mój mąż jest dobrym człowiekiem Katra. Chce wszystkiego, co najlepsze dla swoich ludzi. – wzrok Phoebe przeszedł na Cassandrę – Urian był pierwszym dzieckiem, które urodziło się z przekleństwem Apollite. Cassandrę zatkało na tą wiadomość. - To znaczy, że on ma… - Ponad jedenaście tysięcy lat – skończyła zdanie Phoebe – Tak. Większość wojowników, którzy z nim podróżują są w takim wieku. Wracają do początków naszej historii. Chris gwizdnął cicho. - Jak to możliwe? - Destroyer ich chroni – powiedziała Kat – podobnie jak Mroczni Łowcy służą Artemidzie, tak prawdziwi Spathi służą jej. – Kat westchnęła jakby ten konflikt ją bolał – Artemida i Apollymi są w stanie wojny od samego początku. Destroyer jest w niewoli z powodu sztuczki Artemidy, a ta spędza cały swój wolny czas knując jak zadać ból i śmierć Artemidzie. Cassandra zmarszczyła brwi. - Dlaczego Destroyer nienawidzi Artemidę?

183

- Miłość. A co innego? – odpowiedziała po prostu Kat – Miłość, nienawiść i zemsta to najpotężniejsze emocje na ziemi. Apollymi pragnie zemścić się na Artemidzie zabijając to, co ona kocha najbardziej. - A co to jest? - Nigdy nie zdradzę żadnej z nich i nie powiem. - A mogłabyś napisać? – zapytał Chris Kat przewróciła oczami, a Cassandra i Phoebe pokręciły głowami. - No tak, i mam uwierzyć, że wy we dwie nie pomyślałyście o tym samym – powiedział Chris. Phobe skinęła na nich głową. Poszli korytarzem, na którego końcu były drzwi. - Tu są mieszkania. Będziecie mieć do dyspozycji duże pomieszczenie z czterema sypialniami. Mój jest niżej, prowadzi do niego oddzielny korytarz. Chciałam być bliżej, jednak ten jedyny był wolny i macie możliwość pomieścić się w nim. Cassandra również chciałaby być bliżej z Phoebe. Miały sporo do nadrobienia. - Czy Wulf już tutaj jest? - Nie – powiedziała Phoebe odwracając wzrok – trafił do celi. Cassandra najpierw była przerażona, potem zła. - Co proszę? - Jest naszym wrogiem Cassie. Czego oczekujesz po nas? - Oczekuję, że go uwolnicie. Teraz. - Nie mogę. Cassandra zatrzymała się. - Więc pokaż mi wyjście stąd. Twarz Phoebe odzwierciedlała jej niedowierzanie. - Słucham? - Słyszałaś mnie. Nie zostanę tu, chyba że zostanie on normalnie powitany. Ryzykował swoim życiem dla mnie. Jego dom został zniszczony ze względu na mnie i nie będę czuć się komfortowo, gdy ojciec mego dziecka jest traktowany jak skazaniec. Ktoś za nimi zaczął klaskać.

184

Cassandra odwróciła się i zobaczyła człowieka, który był podobny do niej. Stał blisko, miał blisko siedem stóp wzrostu. Był wspaniały. Smukły blondyn, wydawało się, że był w jej wieku. - Ładna przemowa księżniczko. Nie zmieni jednak ona nic. Cassandra zmierzyła go wzrokiem. - A co myślisz o skopaniu ci tyłka? Zaśmiał się. - Jesteś w ciąży. - Nie aż tak w ciąży. – rzuciła jednym ze sztyletów, który miała ukryty przy nadgarstku. Trafiła w ścianę tuż przy jego głowie32. W jednej chwili stracił humor. - Następnym trafię w twoje serce. - Cassie stój! – krzyknęła Phoebe chwytając ją za rękę. Cassandra zlekceważyła jej uścisk. - Nie. Spędziłam całe swoje dorosłe życie kładąc Daimonów i Apollite, którzy popełnili błąd przychodząc po mnie. Jeśli pomyślałeś choć przez minutę, że ja i Kat nie możemy zburzyć tego miejsca, by uwolnić Wulfa to się grubo pomyliłeś. - A jeśli umrzesz? – zapytał mężczyzna. - Wtedy wszyscy razem na tym stracimy. Patrzył na nią w zamyśleniu. - Blefujesz. Cassandra wymieniła spojrzenie z Kat. - Wiesz, że jestem zawsze gotowa do dobrej walki – Kat wyciągnęła swój kij do walki zza płaszcza. Mężczyźnie rozszerzyły się nozdrza, gdy patrzył jak idą na niego. - W ten sposób chcesz zapłacić za życzliwość jaka ci okazujemy? - Nie – powiedziała Cassandra ze spokojem, którego nie czuła – tak rewanżuje się człowiekowi, który mnie chronił. Nie chcę oglądać Wulfa w tej sytuacji po tym co dla mnie zrobił.

32

Morał z tego taki – nie wkurzaj baby w ciąży ☺

185

Oczekiwała, że mężczyzna rzuci się do walki. Zamiast tego cofnął się i pochylił głowę z szacunkiem dla niej. - Ona ma odwagę Spathi. - Mówiłam ci – powiedziała Phoebe z dumą. Mężczyzna uśmiechnął się do niej lekko. - Wejdź do środka z Phoebe księżniczko, a ja przyprowadzę do ciebie twojego Mrocznego Łowcę. Cassandra spojrzała na niego podejrzliwie, nie wiedząc czy ufać mu czy nie. - Obiecujesz? - Tak. Mimo to spojrzała sceptycznie na siostrę. - Czy mam w to wierzyć? - Masz. Shanus jest naszym najwyższym radnym. On nigdy nie kłamie. - Phoebe – powiedziała Cassandra – spójrz na mnie. Phoebe spojrzała. - Powiedz mi prawdę. Czy jesteśmy tu bezpieczni? - Tak. Przysięgam ci na wszystko co jest mi najdroższe, nawet na życie Uriana. Jesteś tu, ponieważ Stryker nigdy nie pomyśli, by cię szukać w społeczności Apollite. Każdy z nas wie, że jeśli dziecko umrze, to umrze również świat. A nasze życie jest dla nas bardzo drogocenne. Lepiej żyć dwadzieścia siedem lat, niż nie żyć w ogóle. Cassandra wzięła głęboki oddech i skinęła głową. - Dobrze. Phoebe otworzyła drzwi znajdujące się za nimi, podczas gdy Shanus przeprosił je i odszedł, by zwiedziły nowy dom. Cassanda weszła do bardzo ładnego salonu. Miał prawdopodobnie między czterysta, a pięćset stóp kwadratowych. Posiadał wszystko, co ludzki dom może mieć. Wielka sofa, duży podwójny fotel, kompletne centrum rozrywki z telewizją, sprzętem stereo i odtwarzaczem DVD. - Czy to wszystko działa? – zapytał Chris oglądając cały sprzęt. - Tak – powiedziała Phoebe – mamy połączenia, które mogą sprowadzić tu ludzki świat.

186

Kat otworzyła drzwi do pokoi i łazienki, które łączyły się z salonem. - Gdzie jest kuchnia? - Nie mamy kuchni – wyjaśniła Phoebe – Ale radni pracują nad zdobyciem kuchenki mikrofalowej i lodówki dla was wraz z artykułami spożywczymi. Niedługo powinniście dostać coś do jedzenia. Phoebe pokazała im małe zielone pudełko na końcu stołu. - Jeśli będziecie czegoś potrzebować, to tu jest domofon. Wystarczy nacisnąć przycisk i jeden z doradców wam pomoże. Jeśli będziecie chcieli do mnie zadzwonić, to powiedzcie, że chcecie z żoną Uriana, oni będą wiedzieć o którą Phoebe chodzi. Usłyszeli pukanie do drzwi. Phoebe poszła otworzyć drzwi, a Cassandra stanęła obok Chrisa i Kat. - Co o tym myślicie? - Wydaje się w porządku – powiedział Chris – Nie zbieram żadnych negatywnych wibracji, a wy? Kat wzruszyła ramionami. - Zgadzam się z Chrisem. Jednak część mnie nadal im nie ufa. Bez obrazy Cass, ale Apollites nie są znane z uczciwości. - Mów mi o tym. -Cassandra? Odwróciła się i zobaczyła kobietę w jej wieku razem z Phoebe. Miała blond włosy upięte w kok, nosiła jasny pastelowy sweter i dżinsy. - Jestem dr. Laki – powiedziała podając jej rękę – jeśli nie masz nic przeciwko, chciałabym cię zbadać i sprawdzić czy wszystko jest w porządku z dzieckiem.

Wulf siedział w celi i zastanawiał jak do diabła się w to wpakował. Mogli zabić Cassandrę, jak ich znał, a on posłusznie pozwolił im się zamknąć. - Będę walczył. Przeklinając, chodził po małej celi, gdzie go więzili. Wewnątrz stało tylko łóżko i WC. Było ciemno i wilgotno. Nigdy nie był w ludzkim więzieniu, ale z tego co widział w filmach, Apollites wzorowali się na nich. Usłyszał kroki na zewnątrz.

187

- Przyszedłem po Mrocznego Łowcę. - Powiedziano nam, że ma tu zostać. - Dziedziczka chce go i nie pozostanie pod naszą opieką, jeśli go nie uwolnię. Wulf uśmiechnął się słysząc te słowa. Zostawić coś Cassandrze. Była bardzo uparta, gdy coś stawało jej na drodze. To była jedna z rzeczy, którą najbardziej uwielbiał w niej. Serce Wulfa zatrzymało się na tą myśl. Było o wiele więcej rzeczy, które w niej uwielbiał. Rzeczy, które straci… - Czyś ty oszalał? – argumentował nadal strażnik – zabije nas wszystkich. - On nie może zabijać Apollites, wiesz o tym. Żaden Mroczny Łowca nie może nas zabić, jeśli nie jesteśmy Daimonami. - Czy jesteś gotów postawić swoje życie na to? - Nie – powiedział Wulf głośno, by mogli go słyszeć – on jest gotów się o to założyć. Teraz wypuście mnie, bym mógł się upewnić, że nie skrzywdziliście Cassandry. Drzwi się powoli otworzyły ukazując człowieka wyższego od niego. Nie często Wulf spotykał się z taką osobą. - Więc chronisz ją – powiedział cicho mężczyzna. - Tak. Apollite spojrzał na niego dziwnie. - Kochasz ją. – było to raczej stwierdzenie niż pytanie. - Ledwo ją znam. Mężczyzna uśmiechnął się półgębkiem na to. - Czas nie ma znaczenia dla serca. – wziął rękę Wulfa i potrzasnął nią niechętnie – Nazywam się Shanus i cieszę się, że zrobisz wszystko, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Dobrze. A teraz ruszaj się, ona czeka na ciebie.

Cassandra leżała na łóżku, podczas gdy pielęgniarka przygotowywała ją do transfuzji. To było dobre dla niej. Była bardzo słaba już wieczorem, jednak atak Strykera dał jej wiele emocji i zapomniała o tym. Lekarz podał jej koszulkę, którą włożyła zamiast swetra, by móc podłączyć ją do komputera. Początkowo udaremniła ich pomysł, by piła krew. Apollites nie byli dość wrażliwi na to, jednak Cassandra miała dość z człowieka, by tego nie robić.

188

Tak więc po krótkiej debacie, podali jej ją inaczej. Cassandra zmieniała koszulkę, podczas, gdy lekarz przygotowywał ją do USG. - Potrzebujesz więcej krwi niż normalnie, by przystosować dziecko – Dr. Laki wyjaśniała Cassamdrze kładąc ją na leżance. Podniosła jej koszulkę i odsłoniła jej zaokrąglony brzuch – to dobrze, że tu jesteś. Będziesz silniejsza od krwi Apollite i jest w niej więcej składników odżywczych, których potrzebuje dziecko. Musisz także spożywać więcej żelaza i wapnia, ponieważ jesteś w części człowiekiem. Upewnij się, że spożywasz bogate w witaminy jedzenie. Cassandra usłyszała jak Kat rozmawia z kimś za drzwiami. Uniosła się na łokciach i próbowała słuchać, jednak bez efektu. Dziwne. Chris i Phoebe udali się do swoich pokojów spać. Cassandra miała już wstać z łóżka i wyjść sprawdzić kto to, gdy do pokoju wszedł Wulf. Jej widok zalało sześć stóp dobrze umięśnionej męskiej postaci. Wyglądał na zmęczonego, ale nie rannego. Lekarz spojrzał na niego podejrzliwie. - Jesteś ojcem dziecka? - Tak – powiedzieli jednym głosem. Cassandra wyciągnęła swoją rękę do Wulfa. On ją chwycił i pocałował w kostki. - Jesteś w samą porę – powiedział lekarz wcierając żel na brzuch Cassandry. Potem położyła śmieszne wiosło na nim. Urządzenie wydało z siebie dźwięk i zasyczało. Cassandra z niepokojem patrzyła na monitor, dopóki nie zobaczyła małego kopiącego dziecka. Wulf ścisnął mocniej jej dłoń. - Tutaj jest – powiedziała doktor – Zdrowy mały chłopczyk gotowy do przyjścia na świat. - Jak można określić, że to chłopak? – Cassandra spytała jednym tchem patrząc na ekran. Wyglądał bardziej jak kijanka niż dziecko. - No cóż rzeczywiście nie mogę jeszcze powiedzieć – Dr. Laki wprowadziła jakieś pomiary do urządzenia – ale czuję go. Jest silny. Jest wojownikiem jak jego rodzice.

189

Cassandra czuła jak łzy potoczyły się po jej prawym policzku. Wulf scałował je. Spojrzała na niego i widziała szczęście na jego twarzy. Był dumny ze swego syna. - Wszystko wygląda dobrze jak do tej pory – powiedziała lekarz drukując małe zdjęcie dziecka – musisz tylko odpocząć i stosować lepszą dietę. Lekarz wycierała jej brzuch, podczas gdy Wulf i Cassandra patrzyli na zdjęcie. - Wygląda jak anioł – szepnęła Cassandra. - No nie wiem. Myślę, że wygląda jak żaba lub coś w tym stylu. - Wulf! - Dobrze wygląda. Tak jakby. - Dr. Laki? – czekała, aż lekarz spojrzy na nią – Czy uważasz, że dziecko… zawahała się, zanim dokończyła zdanie. - Umrze jak Apollite? Cassandra skinęła głową, jej gardło było ścisnęło obawą. Oczy Dr. Laki pokazywały sympatię. - Szczerze mówiąc, nie wiem. Możemy zrobić testy, które tutaj mamy i zobaczyć, ale genetyka bywa przewrotna i nie można niczego przewidzieć. Przełknęła gulę w gardle, była zdesperowana by zadać drugie pytanie. - Czy istnieje możliwość, że będę żyć dłużej? - Znasz już przecież odpowiedź, Cassandra. Przykro mi. Jesteś jednym z tych szczęśliwców, którzy mają ludzkie cechy, ale geny Apollite są silniejsze. Fakt, że jesteś w środku transfuzji przemawia za tym. Oczy Cassandry napełniły się łzami kiedy jej ostatnia nadzieja upadła. - Istnieje coś, co moglibyśmy zrobić? – spytał Wulf. - Jej jedyną szansą na dłuższe życie jest przemiana w Daimona, choć wątpię, że pozwolisz skorzystać jej z tej opcji. Cassandra wzięła zdjęcie z jej dzieckiem i zaczęła się zastanawiać jakim Apollite będzie? Czy też będzie potępiony? Nie odzywała się, gdy lekarz i pielęgniarka były w pokoju. Dopiero, gdy została z Wulfem sama, zdała sobie sprawę, że trzymała się jego bardzo blisko. Trzymała go blisko, bojąc się jutra. Bojąc się wszystkiego. - Wszystko będzie dobrze, villkat – szepnął.

190

Bardzo by chciała, by to była prawda. Jednak cieszyła się, że przeszli przez pewien etap i udawali prawdziwą parę z prawdziwymi obawami. Ktoś zapukał do drzwi. Cassandra odsunęła się od Wulfa. Poszedł otworzyć drzwi. To Phoebe. Zignorowała Wulfa i usiadła na łóżku obok Cassandry. - Pomyślałam sobie, że będziesz potrzebować świeżych ubrań. Cassandra podziękowała jej i położyła pakunek obok swoich stóp. - Miałaś jakieś wiadomości od Uriana? – spytała siostry. Phoebe pokręciła głową ze smutkiem. - Czasami trwa to kilka dni, zanim będzie mógł się ze mną skontaktować. Czasem kilka miesięcy… Cassandra współczuła siostrze. Nie znała Wulfa długo, jednak nie wyobrażała sobie nawet dnia, w którym nie mogłaby z nim porozmawiać. Nie mając go, nie mogłaby się śmiać. Jej siostra musi mieć o wiele gorzej. - Dlaczego z nim nie mieszkasz? Phoebe spojrzała na nią jakby źle usłyszała. - Jego ojciec próbował mnie zabić Cassie. On wie jak my – spojrzała po sobie i po Cassandrze – wyglądamy. Zabije Uriana, gdy kiedykolwiek zobaczy nas razem. Wulf stanął niedaleko Phoebe. - Skoro jesteś wciąż żywa i masz męża, linia życia Apolla jest bezpieczna, tak? - Nie – powiedziała ze smutkiem Phoebe. Jej twarz była ciemna i smutna. – Daimony nie mogą mieć dzieci. Tak jak Mroczni Łowcy jesteśmy martwi. To dlatego pozwoliłam myśleć ojcu i Cassie, że nie żyję. Nie było potrzeby czynić ich jeszcze bardziej smutniejszych przez to kim się stałam. - Czy to zmieniło cię bardzo? – spytała Cassandra – Czy jest tak jak zawsze słyszałyśmy? - I tak i nie. Głodowi zabijania trudno się oprzeć. Musisz uważać jaką duszę bierzesz, ponieważ potem ona staje się częścią ciebie. Myślę, że jest to inne dla Daimonów, które zabijają i dla takich jak ja. - Co masz na myśli mówiąc takich jak ty? – spytał Wulf. - Jesteś Anaimikos Daimonem – powiedziała Cassandra.

191

Phoebe skinęła głową. Wulf był kompletnie zdezorientowany. Nigdy nie słyszał tego terminu. - Daimon, który żywi się od innego Daimona – wyjaśniła Phoebe – biorę pokarm od Uriana. Wulf był oszołomiony. - Możesz to zrobić? - Tak. Wulf odsunął się od tej kobiety, trawił tą informację. W jego świecie istniały tylko dwa rodzaje Daimonów. Ci zwykli, których regularnie ścigał i Spathi, którzy z nim walczyli. Odkąd poznał Cassandrę dowiedział się o dwóch kolejnych rodzajach: Agkelos, którzy żerowali na złych ludziach i Anaimikos, którzy żerowali na innych Daimonach. Zastanawiał się czy pozostali Mroczni Łowcy wiedzieli o tym i dlaczego nikt wcześniej mu o tym nie powiedział. - Jak poznałaś Uriana? – Spytała Cassandra układając ubrania, które przyniosła jej Phoebe w komodzie. - Kiedy mieszkałyśmy w Szwajcarii, Urian był jednym z tych, którzy nas obserwowali. Miał zbierać informację jak nas zabić, ale powiedział mi, że gdy tylko mnie zobaczył od razu się zakochał. – twarz jej siostry po prostu promieniowała. Cassandra cieszyła się widząc siostrę tak zakochaną – Pewnej nocy spotkaliśmy się przez przypadek, kiedy wyszłam z domu po kłótni z mamą o uczelnię. Wyszłam wprost na niego, gdy siedział w ukryciu. Cassandra pamiętała tę noc bardzo dobrze. Nie często jej mama i Phoebe się kłóciły, a tej nocy posprzeczały się paskudnie. Phoebe chciała chodzić na wieczorne zajęcia, by udawać normalną nastolatkę. Matka jej odmówiła. Phoebe westchnęła. - Był taki piękny. Wiedziałam, że jest Daimonem, ale nie bałam się. Spędziliśmy ze sobą godziny tej nocy. Potem spotykaliśmy się każdej nocy. - Więc dlatego się wymykałaś – powiedziała Cassandra, pamiętając ucieczki Phoebe co noc. Phoebe potwierdziła głową.

192

- Znałam Uriana tylko przez sześć miesięcy, gdy jego ojciec zniecierpliwił się i wysadził samochód. Miałam nie wychodzić z domu tamtej nocy. Miałam zostać w domu z tobą, pamiętasz? Cassandra pamiętała tamtą noc bardzo dobrze. Każdy szczegół był krystalicznie wyraźny w jej umyśle. Pozostała w domu tylko dlatego, że była chora i jej matka nie pozwoliła jej wstać z łóżka. - Chciałaś jechać na lotnisko z Nią – powiedziała Cassandra, jej gardło się ścisnęło. Ich starsza siostra miała lecieć do Paryża, by spotkać się z ojcem. Nia planowała zostać tam tydzień i potem przyjechać z ojcem do Szwajcarii, by spędzić z nimi krótkie wakacje. Phoebe skinęła głową. - Urian wyciągnął mnie z samochodu i korzystając ze swojej własnej krwi przywrócił mnie do życia. Cassandra wzdrygnęła się na słowa siostry. - Zrobił z ciebie Daimona wbrew twojej woli? - To był mój wybór. Mogłam umrzeć, ale nie chciałam go zostawić. Wulf przekrzywił głowę. - Jak zrobił z ciebie Daimona? Obie kobiety spojrzały na niego z niedowierzaniem. - Jeśli Apollite pije krew Daimona, to automatycznie staje się jednym z nich. Nie wiedziałeś o tym? – spytała Cassandra. - Nie. Nie wiedziałem. Myślałem, że jedynym sposobem, by stać się Daimonem jest zabranie ludzkiej duszy. - Nie – powiedziała Phoebe – nigdy nie zabiłam człowieka. Mam wątpliwości, że mogłabym. Cassandrze miło było to słyszeć, ale wiedziała, że trudno było Daimonom, którzy żyli w ten sposób. Było też niebezpiecznie. - Co robisz, gdy nie ma go zbyt długo? - Mówi jednemu z Apollites, by przyszedł do mnie. Jest tak silny, że między posiłkami mogę pić jego krew, którą ma zawsze w pogotowiu. Zawsze dba, by uzupełniać zapasy za każdym razem, gdy mnie odwiedza.

193

- Czy to działa? – zapytała Cassandra. W przeciwieństwie do Apollite to nie była krew, która utrzymywała Daimony przy życiu, to była siła życia, która trzymała ich przy życiu. - To nie trwa długo, ale daje mi godzinę lub dwie zanim do mnie nie dotrze. - Więc zabija dla was obu? – zapytał Wulf. Skinęła głową i wzięła rękę Cassandry. - Nie żałuj mnie Cassandro. Mam mężczyznę, który mnie kocha bardziej, niż cokolwiek innego na świecie. Gdyby nie on, to teraz byłabyś martwa. Chciałabym byś poznała taką miłość, jaką ja czuję do niego. Phoebe pocałowała Cassandrę w policzek. - Musisz teraz odpocząć. To była długa noc. Chcesz by ktoś przyniósł tobie cos do jedzenia? - Nie dziękuję. Potrzebuję trochę się przespać. - Życzę wam miłego dnia – Phoebe opuściła ich sypialnię. Wulf zamknął za nią drzwi i od razu się rozebrał. Cassandra włożyła koszulę z zielonego jedwabiu, którą dostała od Phoebe. Ku jej zaskoczeniu idealnie na nią pasowała, mimo jej wypukłego brzucha. Wulf wspiął się na łóżko i chwycił ją w ciepłe ramiona. - Jak tak naprawdę się masz, villkat? - Nie wiem. To była dziwna i ekscytująca noc – odtworzyła wszystkie wydarzenia w umyśle. Nauczyła się wiele i doświadczyła wiele niespodzianek. Teraz była wyczerpana – Bardzo mi przykro z powodu twojego domu. Czuła jego wzruszenie ramion. - Dom można odbudować. Cieszę się, że nikomu nic się nie stało. - Ja również. Wulf czuł jak Cassandra się relaksuje i zamyka oczy. Przytuliła się do niego. On wtulił twarz w jej włosy i wciągnął nosem jej kobiecy zapach. Jego umysł wirował tym wszystkim, co się wydarzyło tego dnia. Przede wszystkim myślał o dziecku, które widział na monitorze. Położył rękę na brzuchu Cassandry i wyobrażał sobie jak rozwija się tam dziecko. Jego dziecko. Ich syn.

194

Części obu z nich. Dziecko Mrocznego Łowcy i Apollite. Dwie istoty, które nigdy nie powinny się zjednoczyć, a jednak są tu razem. Nigdy więcej wrogowie, teraz nie był pewien dlaczego tak ją nazwał. Była jego kochanką. Jego przyjaciółką. Zamarł, gdy nagle coś go olśniło. Ona naprawdę była jego przyjaciółką. Pierwszą od stuleci. W tych ostatnich trzech tygodniach śmiał się częściej niż wcześniej. Słuchał jej opowieści, jej obaw. Jej nadziei na przyszłość dziecka. I niedługo miał ją stracić. Gniew i ból rósł w nim. Zazdrość o trzech innych Mrocznych Łowców, którzy otrzymali drugą szansę. Cieszył się, że Kyrian i Talon znaleźli żony. Byli dobrymi ludźmi. Jak bardzo chciał doświadczyć takiego błogosławieństwa. Ból po utracie Cassandry będzie potworny, a on był egoistą. Potrzebował i Cassandry i dziecka. Żywych i zdrowych. Gdyby tylko znał sposób na przedłużenie jej życia. To musiałoby być coś. Bogowie zawsze robią luki. To nie może być koniec ich związku. Bez względu na wszystko, on zamierzał znaleźć tą lukę. Inna alternatywa była nie do przyjęcia.

195

Rozdział 12 Cassandra nie budziła się prawie do szóstej wieczorem. Była zupełnie sama w pokoju. Wstała i ubrała się w czarne wełniane spodnie i duży szary sweter, który dała jej Phoebe. Otworzyła drzwi i zobaczyła Chrisa, Wulfa i Kat jedzących w salonie na podłodze. Szczęka jej opadła jak zobaczyła jak szybko pochłaniają jedzenie. - Głodna? – zapytał Chris widząc jak stoi w drzwiach – Wskakuj do nas. Wulf powiedział, że nie widział czegoś takiego od czasów nordyckich hali miodów pitnych. Cassandra dołączyła do nich, gdzie na stoliku stało kilkadziesiąt potraw. Była zdumiona różnorodnością potraw, jakie dali im Apollites. Mieli steki, ryby, pieczonego kurczaka, jaja, ziemniaki, banany, jabłka prażone i krojone. Kat oblizała swoje palce. - Shanus powiedział, że nie wiedzieli co i ile jedzą ludzie, więc pojechali trochę po bandzie. - Trochę? – Cassandra spytała ze śmiechem. Było wystarczająco dużo jedzenia dla całej armii Mrocznych Łowców. - Tak, wiem – powiedziała Kat z uśmiechem – ale to wszystko jest naprawdę dobre. Cassandra zgodziła się na niewielką porcję pieczonej jagnięciny. - Tutaj masz galaretki – pokazała Kat – poczekaj, aż poczujesz ich smak. Wulf sięgnął i wytarł brodę Cassandry. - Masz tu trochę tłuszczu. - Dziękuję. Pokiwał z zadowoleniem głową. Jak tylko Cassandra skończyła jeść, chciała iść na spacer, by spalić nadmiar zjedzonego jedzenia. Wulf poszedł z nią, bojąc się, by nic jej się nie stało. Wyszli z apartamentu i skierowali się w stronę części handlowej podziemnego miasta, by Cassandra mogła popatrzeć na witryny sklepowe. Jednak kiedy przechodzili obok innych Apollites niechęć do Wulfa była namacalna. Nie mógł się wkomponować do wysokich blond ludzi. Nie było wątpliwości, że Wulf nie był jednym z nich.

196

Gdy Cassandra oglądała przez szybę ubranka dla dzieci obok nich przeszedł młody chłopak Apollite wyglądający na ludzkie szesnaście lat, jednak nie mógł mieć więcej niż jedenaście – dwanaście lat. - Przepraszam – powiedział Wulf zatrzymując go. Widać było, że chłopak wpadł w panikę. - Nie martw się dzieciaku, nie zamierzam cię skrzywdzić – powiedział Wulf łagodnym głosem – chciałem tylko zapytać o ten znak, który masz na bluzie. Cassandra odwróciła się i zobaczyła wzór blokującego koła na bluzie. Chłopiec pokręcił głową jakby sama obecność Wulfa zadawała mu ból. - To znak kultu Polideukesa. Oczy Wulfa stały się niebezpieczne ciemne. - Więc ukrywacie tu Daimony. - Nie – powiedział chłopiec, na jego twarzy była widoczna jeszcze większa panika. - Czy istnieje jakiś problem? Cassandra spojrzała zza chłopca i zobaczyła zbliżającą się do nich kobietę w jej wieku. Ubrana była w jednolity kremowy strój, jaki nosili na sobie policjanci Apollite. Chociaż określenie „policja” nie miało takiego samego znaczenia, co u ludzi. Byli tylko od izolowania Daimonów od Apollites, rzadko walczyli i nigdy nie łamali prawa swoich ludzi. Phoebe powiedziała jej, że policja w Elysii była odpowiedzialna za Apollitów, którzy chcieli zmienić się w Daimony. Zapewniali im pieniądze i transport do świata ludzi. - Nie ma żadnego problemu – powiedziała Cassandra do funkcjonariuszki, która przyglądała się chłodno dla Wulfa. Chłopiec uciekł, gdy kobieta nachyliła się szyderczo w stronę Wulfa. - Nie jestem dzieckiem, by żyć w strachu przed tobą Mroczny Łowco. Po dzisiejszej nocy i tak mi nic nie zrobisz. - To znaczy? - Jutro umrę. Cassandrze skurczyło się serce na te słowa. - Przykro mi. Kobieta zignorowała ją.

197

- Więc dlaczego straszyłeś mojego syna? Twarz Wulfa była beznamiętna, jednak Cassandra wiedziała, że współczuł tej kobiecie. Widziała sympatię w jego ciemnych oczach i wyczuła ją w tonie jego głosu, gdy się odezwał. - Chciałem się tylko dowiedzieć o znaku na jego bluzce. - To nasz znak – powiedziała – Każdy Apollite przysięga utrzymywać kodeks Polideukesa. Podobnie jak starożytny bóg, wszyscy jesteśmy ze sobą związani. My nigdy nie zdradzamy naszej społeczności i naszych braci. Nie jesteśmy tchórzami. W przeciwieństwie do innych Apollites nie dokonujemy samobójstwa w przeddzień swoich urodzin. Apollo naznaczył nas bolesną śmiercią i nie zamierzamy dyskutować z jego dekretem. Mój syn i cała moja rodzina noszą te znaki, by uczcić mnie i moje dziedzictwo. W oczach Wulfa mignął podejrzany błysk. - Ale widziałem ten znak na zewnątrz. Miał go na sobie szczególnie złośliwy Daimon, którego zabiłem około rok temu. Szyderstwo w oczach zamieniło się w wyrzuty sumienia u pani oficer. Zamknęła oczy i skrzywiła się, jakby to sprawiało jej ból. - Jason – wyszeptała imię – Zawsze zastanawiałam się co z nim się stało. Czy umarł szybko? - Tak. Westchnęła słysząc to. - Cieszę się. Był dobrym człowiekiem, ale w noc kiedy miał umrzeć, wybiegł stąd przerażony. Jego rodzina próbowała go powstrzymać, ale nie chciał ich słuchać. Powiedział, że nie chce umrzeć dopóki nie zobaczy świata na powierzchni. Mój mąż był tym, który zabrał go na górę i tam zostawił. Musiał być przerażony tam sam. Wulf wyśmiał te słowa. - Nie wyglądał na przerażonego. Raczej spalał ten znak na każdym człowieku, którego zabił. Pani oficer potarła trzy razy swoją brodę dwoma palcami – święty znak Apollite. - Bogowie obdarzcie go pokojem. Musiał polować na złe dusze. - Co masz na myśli? – zapytał Wulf.

198

- Był jednym z Daimonów, którzy odmawiają zabijania niewinnych ludzi – wyjaśniła Cassandra – a biorą duszę kryminalistów. Po wszystkim dusze złych ludzi są pełne złej mocy gniewu i nienawiści. Jeśli te uszkodzone dusze trafią do Daimona, który nie jest wystarczająco silny, mogą zmienić go w samo zło, czym naprawdę są. Pani oficer skinęła głową. - Brzmi to jakby Jason padł tego ofiarą. Myślę, że prawdopodobnie chciał już umrzeć do czasu, kiedy go zabiłeś. To jest tortura, gdy dusze zaczynają ciebie kontrolować i posiadają cię. Tak przynajmniej słyszałam. – westchnęła – teraz wybaczcie mi, ale teraz chciałabym spędzić tyle czasu ile mogę z moją rodziną. Cassandra życzyła jej wszystkiego co dobre. Oficer kiwnęła głową i poszła do swojego syna. Wulf patrzył jak kobieta odchodzi. Jego oczy były ciemne i smutne. - Więc nie żartowałaś mówiąc mi o tych Daimonach. - Oczywiście, że nie. Wulf myślał o tym. Było tak wiele informacji o nich, których Mroczni Łowcy nie wiedzieli. To go zaskakiwało. Cassandra miała rację. Zabijając tyle czasu Daimony powinien wiedzieć o nich więcej. Ale z drugiej strony, może jednak nie powinien. Było o wiele łatwiej zabić kogoś, gdy nie jest ci go żal. Łatwiej myśleć o wielu rzeczach w kategoriach czerni i bieli. Dobro i zło. - Chodźmy zobaczyć się z Phoebe – powiedziała Cassandra biorąc go za rekę i prowadząc do innego korytarza – powiedziała mi, że mogę wpadać w każdej chwili. Nie trwało to długo, zanim dotarli do mieszkania jej siostry. Phoebe mieszkała w dużo bardziej zajętej części miasta niż oni. Wulf stał z boku obserwując Apollite spacerujących pospiesznie obok nich podczas, gdy Cassandra wprowadzała kod dostępu do mieszkania Phoebe. Cassandra robiła wszystko, by nie myśleć o przyszłości. Starała się nie pamiętać o pani oficer, która spędzała ostatnią noc ze swoją rodziną. Tak jak ona zrobi to niedługo z Wulfem.

199

Jak ona by bardzo chciała móc go odepchnąć od siebie, by jej śmierć nie sprawiła mu bólu. Skoncentrowała się na fakcie, że nadal miała przy sobie jedną z jej sióstr. Drzwi się otworzyły. Cassandra zamarła, gdy weszła do pokoju. Phoebe siedziała na Urianie. Ich skóry wyglądały na perfekcyjne w matowym blasku świec, które były rozstawione po całym pomieszczeniu. Cassandra dyszała, gdy złapała ich na gorącym uczynku. Phoebe szarpnęła się, jej usta były pokryte krwią. Zawstydzona Cassandra cofnęła się i zamknęła drzwi. - Och, to naprawdę zły czas. - Co? – zapytał Wulf, gdy odwrócił się do niej. Na szczęście nie widział ich i nie dostał szału widząc jak Apollites się pożywiają. Cassandra chwyciła go za rękę. - Myślę, że porozmawiam z nią później. Wulf nie ruszył łatwo. - Co się stało? Cassandra nie chciała się dzielić swoim doświadczeniem z Mrocznym Łowcą, który osądzi jej siostrę za to jak się pożywia. Drzwi od apartamentu się otworzyły. - Cassie? – Phoebe wyszła ubrana w gruby niebieski szlafrok. Jej twarz i usta były czyste, ale jej włosy były w kompletnym nieładzie – Czy coś się stało? - Nic, co nie może poczekać – Cassandra pospiesznie ją zapewniła – Idź skończyć, a my porozmawiamy później. Twarz się jej zaczerwieniła i Phoebe wróciła do środka. Wulf wybuchnął śmiechem. - Niech zgadnę. Urian był tam z nią? Twarz Cassandry zapłonęła jeszcze bardziej niż jej siostry. Roześmiał się jeszcze głośniej. - To nie jest zabawne Wulf – rzuciła do niego – jak byś się czuł, gdyby ktoś nam przeszkodził? - Zabiłbym.

200

- No proszę, sam widzisz. Myślę, że Urian czuje to samo. Teraz wróćmy. Muszę zapomnieć, by nie mieć koszmarnych snów z tą nagą dwójką przez resztę miesięcy. Gdy szli korytarzem, mała dziewczynka podbiegła do Wulfa. Wyciągnęła szyję, by spojrzeć na niego oskarżycielsko. - Czy ty naprawdę zabijesz dziś moją młodszą siostrę za to, że nie umyje uszu? Oboje byli przerażeni pytaniem. - Co proszę? – zapytał Wulf. - Moja mam mówi, że Mroczni Łowcy zabijają chłopców i dziewczynki, gdy ci się źle zachowują. Nie chcę byś zabił Alycie. Ona nie jest niegrzeczna, po prostu nie lubi mieć mokrych uszu. Wulf uklęknął przed dziewczynką i zaczesał jej włosy z twarzy. - Malutka nie zamierzam krzywdzić twojej siostry i nikogo innego. Obiecuję. - Dacia! – mężczyzna rzucił się do przodu krzycząc – mówiłem ci żebyś nigdy nie rozmawiała z nikim z ciemnymi włosami. Złapał córkę i zaczął uciekać, jakby Wulf naprawdę chciał ją zabić. - Czy nikt wam nie powiedział, że nie krzywdzimy Apollites? – Wulf krzyknął za nimi. - Niech to cholera – powiedział pod nosem – cały czas myślałem, że Christopher jest jedyną osobą, którą terroryzuję. Przechodzący obok człowiek odpowiedział plując na buty Wulfa. - Hej! – Cassandra krzyknęła idąc za człowiekiem – Nie ma potrzeby być tak niegrzecznym. Człowiek spojrzał na nią z odrazą. - Jak mogłaś pozwolić, by coś takiego jak on cię dotknął? Powinniśmy zostawić cię, by zabiły cię Daimony. To jest to, na co taka kurwa jak ty zasługujesz. Wulf spojrzał groźnie na niego swoimi ciemnymi oczami. Mężczyzna cofnął się i zaczął go oskarżać. Potem złapał Wulfa za brzuch i uderzył nim o ścianę. Cassandra zaczęła krzyczeć chcąc ich zatrzymać. Bała się podejść, by nie zranić dziecka. Nagle ze wszystkich kierunków pojawili się inni Apollites by ich rozdzielić. Nawet Urian pojawił się znikąd. Urian odepchnął Wulfa z powrotem. Jego kolor skóry był

201

popielaty, co doskonale mówiło jaki był słaby. Mimo to wszedł pomiędzy Wulfa i Apollite i chwycił ich ręce. - Wystarczy – ryknął Urian na nich dwóch. - Dobrze się czujesz? – spytał Wulf. Urian puścił obu mężczyzn. Apollite został zabrany przez innych, jednak cały czas rzucał w ich stronę wrogie spojrzenia. - Musisz pozostać poza zasięgiem wzroku Mroczny Łowco – powiedział Urian o wiele milszym tonem niż wcześniej. Otarł ręką pot z czoła. - Naprawdę źle wyglądasz – powiedział Wulf ignorując jego słowa – Czy czegoś ci trzeba? Urian potrząsnął głową, jakby chciał ją oczyścić. - Po prostu muszę odpocząć przez pewien czas – wykrzywił wargi do Wulfa – czy mógłbyś przez ten czas trzymać się z dala od kłopotów? Uri? – spytała Phoebe – Czy wzięłam za dużo? Twarz Uriana złagodniała momentalnie. Przytulił ją i pocałował w głowę. - Nie kochanie, jestem po prostu zmęczony. Nic mi nie będzie. Odsunął się i skierował się z powrotem do mieszkania. Zatoczył się. - Kurwa mać – rzucił Wulf. Zanim Cassandra mogła cokolwiek powiedzieć, wziął Uriana pod rękę i zaprowadził do apartamentu. - Co ty robisz? – zapytał Urian gniewnie. - Zabieram cię do Kat, zanim zejdziesz. Urian syknął na to. - Dlaczego? Przecież ona mnie nienawidzi. - Ja też, ale oboje coś tobie zawdzięczamy. Cassandra razem z Phoebe nie odzywały się całą drogę, gdy szli do ich mieszkania. Gdy weszli Kat i Chris grali w karty. - Jeny co się stało? – spytała Kat widząc Uriana. - Myślę, że wzięłam za dużo krwi od niego – powiedziała Phoebe. Jej piękna twarz wyrażała zmartwienie. Wulf położył Uriana na kanapie. - Czy możesz mu pomóc? – zapytał Kat.

202

Kat zepchnęła Wulfa z drogi. Wystawiła dwa palce przed twarz Uriana. - Ile palców widzisz? - Sześć. Popchnęła go w bok. - Przestań. To poważna sprawa. Urian rozszerzył oczy i starał się skupić wzrok na jej ręce. - Trzy… Tak myślę. Kat pokiwała głową. - Niedługo wrócimy. Cassandra patrzyła z trwogą, gdy Kat zniknęła w błysku z pokoju. - Dlaczego nie zrobiła tego, gdy byliśmy ścigani przez Strykera? – spytał Chris. - Ona zabrała go do Kalosis Chris – powiedziała Phoebe – wątpię czy któreś z was chciało iść do rzeczywistości, gdzie rządzą Daimony Spathi i wkurzona bogini, która chce zniszczyć cały świat. - Wiesz – powiedział Chris – naprawdę podoba mi się tu. Nie wspominając, że mogę patrzeć na karty Kat – spojrzał na swoje karty i zaczął przeklinać – powinienem był wiedzieć, że nie blefuje. Cassandra przyjrzała się z bliska siostrze. Wyglądała dużo lepiej niż poprzedniego dnia pomimo obawy jaką czuła. Jej policzki były różowe, jej skóra jasna. - Przykro mi, że wam przerwałam – powiedziała Cassandra, gdy jej twarz robiła się coraz cieplejsza. - Proszę nie musi ci być przykro. To znaczy, nie przyzwyczajaj się, ale gdybyś nie weszła to mogłabym go zabić. Ma skłonności do nie mówienia mi, gdy wezmę za dużo krwi. Przeraża mnie to czasami… Wulf skrzyżował ręce na piersi. - Więc Daimon może umrzeć od utraty krwi? - Tylko wtedy, gdy jest z nich wysysana – Odpowiedziała Cassandra. Phoebe posłała mu dziwne spojrzenie. - Czy planujesz wykorzystać to przeciwko nam? Wulf potrząsnął głową.

203

- Wolałbym umrzeć, niż ssać szyje innych mężczyzn. To obrzydliwe. Nie powiesz mi chyba, że tak Apollites może być zamieniony w Daimona? Pytanie czy Mroczni Łowcy, którzy nie mają duszy mogą również stać się Daimonami? - Tak, ale krew Mrocznych Łowców jest trująca dla Daimonów – powiedział Chris, tasując karty – chodzi o to, że Daimon nie może się na was pożywić. - Być może… - powiedziała Phoebe – ale wtedy bezcielesne dusze mogą posiąść Mrocznego Łowcę tak jak wtedy gdy ja i Uri dzielimy dusze. Zastanawiam się czy to możliwe by Daimon i Mroczny Łowca mogliby podzielić się z jednym z nich. - Miejmy nadzieję, że nigdy nie znajdziemy takiego Daimona – Powiedział Wulf i usiadł naprzeciwko Chrisa na kanapie. Phoebe odwróciła się do Cassandry. - Więc z jakiego powodu przyszłaś się ze mną zobaczyć? - Chciałam zrobić wspólnie pudełko wspomnień dla dziecka. Notatki i zdjęcia ze mną. Małe pamiątki, które będą mu mówić coś o naszym ludzie, rodzinie. Zastanawiałam się czy chciałabyś zostawić tam coś od siebie? - Dlaczego chcesz mu zrobić coś takiego, kiedy będziemy bardziej niż szczęśliwi by móc mu powiedzieć wszystko co będzie chciał wiedzieć? Cassandra zawahała się, nie chcąc urazić uczuć siostry. - On tu nie będzie dorastał Phe. Będzie z Wulfem w ludzkim świecie. Oczy jej siostry zapłonęły. - Dlaczego nie może dorastać tutaj? – podkreśliła Phoebe – Możemy go ochronić tak jak Wulf. A nawet może lepiej. Wulf spojrzał, gdy Chris rozdawał mu karty. - A co jeśli będzie bardziej ludzki niż Cassandra? Ten świat będzie dla niego bezpieczny? Niezdecydowanie na twarzy Phoebe mówiło wszystko. Nie, nie był bezpieczny. Widzieli dziś dość jak był traktowany Wulf. Apollites nie byli bardziej tolerancyjni dla ludzi niż ludzie dla Apollites. Wulf spojrzał wymownie na Phoebe. - Mogę chronić jego i jego dzieci łatwiej niż przypuszczasz. Myślę, że pokusa wzięcia ludzkiej duszy może przerosnąć niektórych twoich ludzi. W szczególności biorąc pod

204

uwagę jak bardzo nienawidzą Mrocznych Łowców. Mogą zrobić zamach stanu, zabić mojego syna i zemścić się na rzeczy, którą najbardziej gardzicie. Phoebe pokiwała głową. - Przypuszczam, że masz rację. – wzięła rękę Cassandry – Tak chętnie dodam jakieś rzeczy do pudełka dla twojego syna. Gdy Wulf i Chris grali w karty, Cassandra przyniosła z sypialni duże srebrne pudełko, które Kat przyniosła z domu wraz z papierem i długopisami. Napisały z Phoebe list do dziecka. Po jakimś czasie Phoebe zostawiła ją, by pójść i załatwić niektóre sprawy. Cassandra została sama w sypialni przeglądając notatki i listy, które napisała dla swojego syna. Jak bardzo chciała zobaczyć jego rozwój. Oddałaby wszystko, by zobaczyć swojego syna jako dorosłego mężczyznę. Może Wulf mógłby zabrać ja do zmiennokształtnych, by zabrali ją na krótki czas w przyszłość. Taki szybki rzut oka co straci. Ale potem może czuć się jeszcze gorzej. Poza tym, kobiety w ciąży nie powinny podróżować w czasie. - Mam nadzieję, że będziesz wyglądał jak twój ojciec – powiedziała dotykając delikatnie brzucha i wyobrażając sobie dziecko w jej łonie. Mogła łatwo sobie wyobrazić ciemne, faliste włosy Wulfa. Będzie wysoki i miejmy nadzieję muskularny. Będzie zmuszony rozwijać się bez matczynej miłości. Tak jak Wulf będzie zmuszony oglądać jej śmierć… Mając ściśnięte gardło, chwyciła kolejną kartkę papieru. Powstrzymując łzy, napisała szybko jak bardzo go kocha. Napisała, że choć nie będzie z nim fizycznie, to na pewno będzie z nim duchowo. Jakoś znajdzie sposób, by czuwać nad nim. Zawsze. Skończyła list, umieściła go w pudełku i wzięła je do salonu, gdzie rozgrywały się partie w karty. Jej myśli paskudnie ja torturowały, gdy była sama. Wulf i Chris mistrzowsko utrzymywali jej myśli z dala od przyszłości. Wydobywając jej uśmiech, gdy nie miała na to ochoty. Chris dołączał do gry Cassandrę, gdy do mieszkania wróciła Phoebe z książką. - Co to jest? – zapytała, gdy Phoebe wkładała książkę do pudełka. - To książka z bajkami Apollites – powiedziała Phoebe – Pamiętasz, gdy mama czytała ją nam, gdy byłyśmy dziećmi? Donita sprzedaje ją w sklepie, więc poszłam tam i kupiłam ją dla dziecka.

205

Podejrzliwy Wulf wziął książkę i przeglądał ją z dezaprobatą. - Hej Chris – powiedział przekazują ją do swojego giermka – Czytasz po grecku, prawda? - Tak. - Co w niej jest? Chris zaczął czytać po cichu, potem wybuchnął głośnym śmiechem. Cassandra skuliła się, gdy przypomniała sobie niektóre rzeczy, które czytała im matka. Chris nadal się śmiał. - Nie wiem, czy będziesz chciał by dziecko zobaczyło to, gdy będziesz je podnosił. - Niech zgadnę – powiedział Wulf zwężając wzrok na Phoebe – będzie miał koszmary nocne o tym, że tatuś będzie na niego polował i odpruje mu głowę? - Prawie. Zachwycił mnie jeden tytuł: Acheron Wielkie Zło. – Chris zatrzymał się i zwrócił uwagę na inną historię – Och, poczekaj… to na pewno pokochasz. Historia o paskudnym nordyckim Mrocznym Łowcy. Pamiętasz historię o czarownicy i wielkim piecu? - Phoebe! – rzucił Wulf patrząc na nią. - Co? – zapytała siostra Cassandry niewinnie – to jest nasze dziedzictwo. Wy nie macie historii typu Andy zło dla Apollite czy też Daniel zabójca Daimonów? Wiesz, widziałam ludzkie książki i filmy i nie są one zbytnio przychylne dla naszego rodzaju. Ukazują nas jako bezdusznych morderców, którzy nie posiadają litości i uczuć. - Tak, więc – powiedział Wulf – zdarzyło się tak, że twoi ludzie są ssącymi dusze demonami. Phoebe przekrzywiła głowę na jego postawę. - Czy kiedykolwiek spotkałeś bankiera lub adwokata? Powiedz mi, kto jest gorszy, mój Urian czy jeden z nich? Ostatecznie my potrzebujemy pożywienia, a oni robią to dla zysku. Cassandra śmiejąc się z ich sprzeczki, wzięła książkę z rąk Chrisa. - Podoba mi się te porównanie Phe, ale czy możemy znaleźć książkę, która nie opisuje Mrocznych Łowców jako szatanów? - Nie wiem czy taka istnieje. Jeśli tak, to nigdy jej nie widziałam.

206

- Świetnie – marudził Wulf podnosząc swoje karty – po prostu świetnie. Mój biedny syn będzie miał wszystkie możliwe koszmary z dzieciństwa. - Zaufaj mi – powiedział Chris podnosząc swój zakład przed Wulfem – Ta książka będzie najmniejszym problemem dla dziecka w porównaniu z jego ojcem. - Co masz na myśli? – spytała Cassandra. Chris położył karty i spotkał się z jej spojrzeniem. - Czy wiesz, że jako małe dziecko musiałem chodzić po wyłożonych wokół mnie poduszkach? Miałem również wykonany na zamówienie kask, w którym chodziłem do czwartego roku życia. - To dlatego, że uderzałeś głową w ścianę za każdym razem, gdy byłeś zły. Boję się, że uszkodziłeś sobie jednak mózg. - Z moim mózgiem jest wszystko dobrze – powiedział Chris – To moje ego i życie społeczne w toalecie. Drżę na to, co zamierzasz zrobić z tym dzieckiem. Chris zniżył głos i zaczął naśladować nordycki akcent Wulfa. - Nie ruszaj się, bo możesz się obić. Ups, kichasz? Lepiej zadzwonię do specjalistów z Belgii. Ból głowy? Zakazać grać w Odin, to może być guz. Szybko jedziemy na tomografię. Wulf popchnął jego ramię żartobliwie. - A jednak jeszcze żyjesz. - By prokreować się dla ciebie – Chris napotkał spojrzenie Cassandry – To piekło życia. Wtedy Chris spuścił wzrok i zastanawiał się przez minutę. - Ale niektórzy mają gorzej. Cassandra nie była pewna kto był bardziej zaskoczony tą spowiedzią. Ona czy Wulf. Chris wstał i poszedł do przedpokoju, gdzie stał stół zastawiony napojami i przekąskami. Nalał sobie trochę coli i złapał trochę chipsów, zanim Wulf zaczął rozdawać karty.

Było tuż przed północą, gdy Urian do nich wrócił. Wyglądał o wiele lepiej niż wcześniej. Jego głęboko opalona skóra miała zdrowy blask. Jego oczy były jasne, a jasne włosy rozpuszczone wokół ramion. Mąż Phoebe był niesamowicie wspaniały.

207

Gdy był ubrany całkowicie na czarno nie było wielkiej różnicy między Urianem i Mrocznym Łowcą. Z wyjątkiem tego, czego potrzebowali do życia. Phoebe uśmiechnęła się, gdy Urian zbliżał się do niej. Wulf nie. W rzeczywistości napięcie między mężczyznami było zacięte. - Co się dzieje Mroczny Łowco? – powiedział Urian obejmując ramieniem Phoebe – miałeś nadzieję, że będę umierać? - Nie, zastanawiam się kto musiał umrzeć byś mógł odzyskać swoje zdrowie? Urian wydał z siebie krótki śmiech. - Jestem pewien, że krowy które jesz nie są zachwycone tym dlaczego są zabijane. - To nie są ludzie. Urian zadrwił na to. - Gdybyś nie zauważył pewnych przypadków Mroczny Łowco, jest dużo ludzi, którzy nie zachowują się jak ludzie. Biorąc rękę Phoebe, Urian skierował ją w stronę drzwi. - Chodź Phe, nie mam za dużo czasu zanim nie będę musiał wracać do Kalosis, a nie chcę spędzać go z moimi wrogami. Jak tylko Phoebe i Urian wyszli, Chris poszedł się położyć. Wulf i Cassandra zostali sami. - Myślisz, że z Kat jest wszystko w porządku? – zapytał Wulf podnosząc szklankę Chrisa i zamykając chipsy. - Jestem pewna, że tak. Pewnie niedługo wróci – Cassandra wzięła wszystkie listy siostry do ich dziecka i wrzuciła je do pudełka. - Po tej książce, którą kupiła twoja siostra boję się myśleć co napisała w tych listach. - Hmmmm… - powiedziała Cassandra – może powinnam je najpierw przeczytać. - Cóż jeśli mówią, że jestem rogatym demonem, to byłbym wdzięczny. Cassandra spojrzała w dół i zobaczyła wypukłości, które już tam były. - Tego nie wiem co tam jest. Ale moim zdaniem jesteś napalonym demonem. Wytrzeszczył oczy. - Jestem? - Aha, ekstremalnie napalonym. Zaśmiał się i pocałował ją powoli i gorąco.

208

- Smakujesz jak cytryna – wyszeptał w jej usta. Cassandra oblizała usta i przypomniała sobie jak wyciskała cytrynę na rybę, którą jadła. Wulf smakował dekadencko, dziko, gwałtownie i przysparzał ją o mocne bicie serca. - Och, och, poczekajcie. Ślepnę! Wulf wycofał się na dźwięk głosu Kat. Cassandra spojrzała przez ramię i zobaczyła swoją przyjaciółkę stojącą w drzwiach. Kat zamknęła za sobą drzwi, - Dzięki bogu nikt nie jest nagi. - Trzy sekundy dłużej i wszyscy byliby nadzy – dokuczył jej Wulf. - Dość – skuliła się Kat – więcej informacji nie potrzebuję. Usiadła naprzeciwko nich. Jej żartobliwy humor odszedł gdzieś na bok. Wulf był nieco niezadowolony z jej najścia. Cassandra zwróciła się w stronę Kat. - Coś się stało? - Tylko trochę. Stryker nie jest zadowolony z waszego zniknięcia. Destroyer jest na mnie bardzo wkurzona. Na szczęście nie odwołała zakazu dotykania mnie. To daje nam pewną swobodę, ale nie jestem pewna jak długo Stryker będzie go przestrzegać. - Czy dostaniesz jakieś ostrzeżenie, gdy to będzie anulowane? – spytał Wulf. - Nie wiem. - Co się stało z Urianem? – spytała Cassandra – odkryli, że nam pomaga? - Nie, nie sądzę. Ale powiem ci coś. Obawiam się co Stryker może z nim zrobić, gdy dowie się, że nam pomaga. Chce najgorszej z możliwych śmierci dla ciebie i dziecka. Cassandra zmieniła temat. - Więc co wy dwoje zrobiliście? - Spadłam w domu Uriana i zostawiłam go tam, by nikt nie widział, że mu pomagam. Jeśli ktoś widział nas razem, to od razu będą nas podejrzewać. Nie byliśmy przyjaciółmi na przestrzeni ostatnich wieków. Cholera nie byliśmy nawet serdeczni wobec siebie. - Dlaczego? – spytała Cassandra – wydaje się być miły. Trochę gburowaty, ale nie mogę go za to winić.

209

- Zaufaj mi kochanie, on tu jest innym Urianem. Nie jest tym samym facetem, którego znam przez jedenaście tysięcy lat. Urian którego znam nie zawaha się zabić nikogo ani niczego na polecenie ojca. Widziałam co robił z Daimonami, którzy przekroczyli ich granicę lub jak postępował ze zmiennokształtnym, którzy ich zdradzili. Wulf wziął szklankę ze stolika. - Spathi są powodem dla którego Mroczni Łowcy nigdy nie wejdą do tuneli, prawda? Skinęła głową. - Tunele prowadzą do głównej sali bankietowej Kalosis, położonej w samym centrum ich miasta. Mroczny Łowca zginąłby na miejscu, zmiennokształtni otrzymują drugą szansę. Przysięgają Destroyer wierność i są wolni lub umierają. - I Daimony? - Są mile widziani jak długo jedzie pociąg ze Spathi i przestrzegają ich kodeksu wojowników. Jeśli okazują słabość to umierają. Wulf powoli wypuścił powietrze. - Do diabła z miejscem z którego pochodzisz Kat. - To nie jest moje miejsce. Pochodzę z Olimpu. - Więc jak trafiłaś na służbę do Destroyer? Cassandra była ciekawa tego. Kat wyglądała na zakłopotaną. - Naprawdę nie mogę tam wrócić. - Dlaczego nie? – spytała Cassandra. Kat wzruszyła ramionami. - To coś o czym nikt nie mówi, w tym ja również. To było irytujące, że nic jej nie powiedziała. Ale Cassandra miała inne rzeczy na głowie. - Czy myślisz, że Stryker znajdzie nas tutaj? - Szczerze mówiąc nie wiem. Stryker ma dużo szpiegów wśród Apollite i również wśród wspólnot. Podobno jeden ze zwierzaków z Inferno współpracuje z nim i skontaktował się z nim, jak tylko przekroczyłaś tam próg. Wulf wskazał drzwi prowadzące do miasta. - Tak więc jeden z nich może nas zdradzić? - Nie będę kłamać i mówić nie. To jest możliwe.

210

Cassandra przełknęła strach jaki zaatakował jej serce. - Czy istnieje bezpieczne miejsce? - W tej chwili nie.

Rozdział 13 Cassandra przygotowywała się do snu. Wulf nadal rozmawiał z Kat. Robili burzę mózgów i plany ewakuacji na wypadek gdyby musieli szybko opuścić Elysie. Osobiście Cassandra miała dość uciekania. Dość bycia łowną zwierzyną. Spójrz na jasną stronę tego. To wszystko skończy się w dniu twoich urodzin. Ta myśl jakimś sposobem dodała jej otuchy. Z westchnieniem przebiegła ręką po listach w jej pudełku pamięci. Cassandra zamarła nad kawałkiem zamkniętego szarego pergaminu, który był inny od tych kremowych, których użyła. Nie dodawała tam kolejnego listu. Obawy Wulfa co do jej siostry zaostrzyły jej ciekawość. Zmarszczyła brwi , wyjęła list i obejrzała go. Otworzyła go. Jej serce zamarło, gdy zaczęła czytać tekst napisany męskim pismem.

Drogi synu, Nie mogę nazwać cię po imieniu, ponieważ czekam aż twoja mama zadecyduje o nim. Mam tylko nadzieję, że żartuje mówiąc na ciebie Albert Dalbert.

Cassandra zatrzymała się i zaśmiała. To był taki wspólny żart między nimi. Trzeźwiejąc, czytała dalej.

Widziałem jak przez tygodnie twoja mama gorliwie zbierała różne rzeczy do tego pudełka. Ona strasznie się boi, że nie będziesz nic o niej wiedział, co bardzo mnie denerwuje, ponieważ będziesz miał informacje z pierwszej ręki. Jestem pewien, że do czasu gdy to czytasz, wiesz już o niej wszystko. Niestety nigdy jej nie poznasz i to boli mnie najbardziej. Szkoda, że nie możesz zobaczyć jej twarzy, gdy mówi do ciebie. Smutek, który czuje jest tak trudny do ukrycia. Za każdym razem, gdy to widzę, rozrywa mnie to na kawałki.

211

Mama kocha cię tak bardzo. Jesteś wszystkim o czym mówi. Mam tyle zamówień od niej dla ciebie.. Nie wolno mi zrobić tych szalonych rzeczy, które zrobiłem dla wujka Chrisa. Nie mogę wzywać lekarzy za każdym razem, gdy kichniesz i masz być dopuszczany do bójek z kolegami i nie mogę dostać histerii, gdy ktoś ci coś zrobi. Mam również nie dręczyć cię ślubem i posiadaniem dzieci. Nigdy. Przede wszystkim masz mieć możliwość jazdy własnym samochodem, gdy skończysz szesnaście lat. I na pewno nie mogę umieścić cię w czołgu. Z tym to jeszcze pomyślimy. Nie chce obiecać mamie tego ostatniego punktu, dopóki nie będę wiedział więcej o Tobie. Mam na myśli to, że widziałem jak inni ludzie prowadzą na drogach. Więc jeśli jeździsz czołgiem to przepraszam. Tylko tyle zmian w swoim życiu może dokonać mężczyzna w moim wieku. Nie wiem co przyniesie nam nasza przyszłość. Mam tylko nadzieję, że jeśli wszystko będzie zrobione i powiedziane, będziesz bardziej kochał swoją mamę ode mnie. Jest dobrą kobietą. Kobietą swojego rodzaju. Pełna miłości i współczucia, choć jej życie było smutne i trudne. Zostawia mi blizny z łaski, godności i poczucia humoru, którego mi brakuje. Przede wszystkim ma odwagę z jaką nie zetknąłem się od stuleci. Mam nadzieję, że odziedziczysz wszystkie jej najlepsze cechy i żadnej mojej złej. I tak naprawdę nie wiem co mogę jeszcze napisać. Chciałem byś miał tu również coś ode mnie. Kocham cię, Twój ojciec.

Łzy spływały jej po policzkach, gdy czytała jego słowa. - Och Wulf. – westchnęła. Miała złamane serce, ale nigdy nie przyzna się, że to przeczytała. To było takie dziwne zobaczyć siebie jego oczami. Nigdy nie myślała o sobie, jako o szczególnie odważnej. Nigdy nie myślała, że jest silna. Do nocy, kiedy poznała swojego mistrza ciemności. Gdy złożyła listy i zamknęła pudełko nagle coś sobie uświadomiła. Kochała Wulfa. Rozpaczliwie. Nie była pewna kiedy to się stało. To mogło być, kiedy po raz pierwszy wziął ją w ramiona. Albo, gdy on niechętnie przyjął ją do siebie. Nie, zdała sobie sprawę, że to

212

nie mogło być w tamtych czasach. Zakochała się w nim kiedy po raz pierwszy dotknął jej brzucha swoimi silnymi, mocnymi dłońmi i nazwał je swoim dzieckiem. Mroczny Łowca czy nie, był wspaniałym człowiekiem dla dawnych barbarzyńców. Drzwi się otworzyły. - Czy wszystko w porządku? – Wulf rzucił się do przodu w stronę łóżka. - Czuje się dobrze – powiedziała odchrząkając – To te głupie ciążowe hormony. Płaczę w przeciągu chwili. Ugh! Otarł jej łzy z policzków. - Już dobrze. Rozumiem. Byłem w okolicy wielu kobiet w ciąży. - Twoich giermków? Pokiwał głową. - Odbierałem nawet kilka porodów. - Naprawdę? - Och tak. Musisz pokochać nowoczesne drogi i szpitale. Ja bywałem po łokcie w łożysku. Roześmiała się i wtedy wszystko wydawało się w porządku. Miał niesamowity talent do poprawiania jej humoru. Wulf pomógł jej postawić wszystko na kanapie. - Powinnaś iść spać. Nie odpoczęłaś dobrze poprzedniej nocy. - Wiem. Już idę, obiecuję. Położył ją do łóżka, przebrał w nocną koszulę po czym zgasił świtało i zostawił ją samą. Cassandra leżała w ciemności, jej myśli wędrowały. Zamknęła oczy i wyobrażała sobie ją i Wulfa w ich domu z gromadką dzieci biegającą wokół nich. Zabawne, nigdy nie marzyła o jednym dziecku, a teraz chciała mieć ich jak najwięcej. Dla niego. Dla niej. Jednak wszyscy ludzie, których kochała również chcieli być dłużej na świecie. Jej matka, nawet jej siostry. Możesz być również Daimonem. Mogła, ale mężczyzna którego kochała musiałby ją wtedy zabić. Nie, nie mogła tego zrobić dla szczęścia jednego z nich. Podobnie jak wszyscy Apollite tutaj, przyjmie śmierć z godnością tak jak pisał Wulf. A on pozostanie, by ją opłakiwać…

213

Cassandra skrzywiła się na to. Jak bardzo chciała uciec, by nigdy nie widział jej śmierci. To było zbyt okrutne dla niego. Ale było już za późno. Nie było możliwości ucieczki, potrzebowała jego ochrony. Wszystko co mogła zrobić to trzymać go z dala od jej miłości.

Przez następne trzy dni Cassandra miała bardzo dziwne wrażenie, że coś się stało. Ilekroć zbliżała się do Wulfa i Kat, oni natychmiast cichli i ukrywali swoją nerwowość. Chris wraz z grupą młodych Apollites, którą przedstawiła mu Phoebe wybrał się na zakupy do sklepu elektronicznego, by nie było mu nudno. Dziewczynom Apollite wydawał się „egzotyczny” z jego ciemnymi włosami i był adorowany za jego znajomość komputerów. - Umarłem i poszedłem do Valhalli! – Chris zawołał w nocy, gdy je spotkał – Te kobiety cenią mężczyzn z mózgiem i nie obchodzi je, że nie mam opalenizny. Wszyscy z ich ludzi. To wspaniałe! - One są Apollite, Chris – ostrzegł go Wulf. - Tak i co z tego? Ty masz swoja Apollite. Ja też chcę. Dwie, może trzy lub cztery z nich. To jest wspaniałe! Wulf potrząsnął głową i powiedział ostatnie ostrzeżenie do Chrisa. - Jeśli będą dobierać się do twojej szyi, uciekaj.

W ciągu piątego dnia Cassandra zaczęła się poważnie martwić. Wulf był nerwowy od chwili, gdy się obudził. Co więcej razem z Kat wyszli na godzinę w nocy i żadne z nich nie powiedziało gdzie byli. Przypominał jej płochliwego źrebaka. - Czy jest coś co powinnam wiedzieć? – Cassandra zapytała gdy byli w salonie. - Mam zamiar znaleźć Phoebe czy coś tam – powiedziała Kat i trzasnęła szybko drzwiami. Wyszła naprawdę w wielkim pośpiechu. - Jest coś, co ja… - Wulf umilkł. Cassandra czekała. - A więc? – przypominała się.

214

- Poczekaj tu – powiedział i poszedł do pokoju Chrisa. Po kilku minutach wrócił ze starym mieczem Wikingów. Przypomniała sobie, że widziała go w specjalnej szklanej gablocie w jego piwnicy. Oboje musieli wymknąć się w nocy, by go odzyskać. Ale dlaczego tak ryzykowali, nie miała pojęcia. Trzymając miecz między nimi, Wulf wziął głęboki oddech. - To jest coś o czym myślałem, by zrobić ponad tysiąc dwieście lat temu i staram się przypomnieć sobie wszystko, tak więc daj mi chwilkę. Nie podobało jej się jak to brzmiało. Wzięła głęboki oddech. - Co ty zamierzasz zrobić? Odciąć mi głowę? Posłał jej wkurzone spojrzenie. - Nie, ale prawie. Patrzyła jak wziął dwa złote paski ze swojej kieszeni i umieścił je na ostrzu. Następnie przesunął je do niej. - Cassandro Elanie Peters czy wyjdziesz za mnie? Była oniemiała jego pomysłem. Myśl o małżeństwie nigdy nie przyszła jej do głowy. - Co? Jego ciemne oczy płonęły do niej. - Wiem, że nasz syn począł się w dziwny sposób i będzie miał bardzo dziwne życie, ale chcę by się urodził w staroświeckiej rodzinie, gdzie rodzice są po ślubie. Cassandra zakryła dłońmi twarz, łzy popłynęły jej po policzkach. - Co jest takiego z tobą, że sprawiasz, że cały czas płaczę? Przysięgam, że nigdy nie płakałam aż do dnia gdy cię spotkałam. Wyglądał jakby go uderzyła. - Nie mówię tego w złym znaczeniu Wulf. Po prostu robisz rzeczy, które dotykają tak głęboko mojego serca, że aż płaczę. - Więc wyjdziesz za mnie? - Oczywiście ty głupi mężczyzno. Podszedł by ją pocałować. Miecz i pierścionki potoczyły się po podłodze. - Cholera – rzucił rozproszony – Wiedziałem, że to spartolę. Trzymaj się. Padł na czworaka i zaczął szukać pierścionków pod kanapą. Potem wrócił do niej i zaczął ją gorąco całować.

215

Cassandra delektowała się jego smakiem. Dał jej więcej niż mogłaby kiedykolwiek marzyć. Przestał ją całować i się odsunął. - Zrobiliśmy wszystko odwrotnie niż w nordyckiej tradycji. Para wymienia pasy na zaręczyny. W dniu ślubu otrzymasz swój pierścionek z brylantem. - Dobrze. Wsunął jej mniejszy pierścień na jej drżącą rękę, po czym podał jej większy. Cassandra ścisnęła go mocniej w dłoni, gdy zobaczyła na nim skomplikowany mocno stylizowany obraz smoka. Włożyła go mu na palec i ucałowała wnętrze jego dłoni. - Dziękuję. Wulf oplótł palcami jej twarz i pocałował ją. Cassandra miała mętlik w głowie. - Zaplanowałem wszystko na piątkową noc, czy nie masz nic przeciwko? – powiedział cicho. - Dlaczego piątek? - Moi ludzi zawsze brali śluby w piątek, by oddać hołd bogini Frigga. Pomyślałem, że możemy połączyć moje zwyczaje z twoimi. Odkąd Apollites ustalili dni tygodnia, Phoebe powiedziała, że to nie powinno mieć znaczenia dla ciebie. Cassandra przyciągnęła go do siebie i pocałowała go jak diabeł. Kto by wiedział, że starożytny barbarzyńca może być taki miły? Jedyną rzeczą, która sprawiłaby, że jest to doskonały ślub byłaby obecność jej ojca. Ale Cassandra wiedziała od dawna, że nie może prosić o niemożliwe. - Dziękuję Wulf. Pokiwał głową. - Teraz musisz iść z Kat i Phoebe kupić suknię ślubną. Otworzył drzwi wejściowe, by pokazać Kat i Phoebe czekające na nią. Obie miały fałszywe uśmiechy na twarzach gdy nagle się prostowały. - Ups – powiedziała Kat – chciałyśmy się po prostu upewnić, że wszystko idzie zgodnie z planem. Wulf potrząsnął głową. - Oczywiście, że idzie – powiedziała Cassandra – jak mogłoby nie?

216

I zanim się zorientowała zabrały ją do małego sklepu poniżej w głównej części miasta, podczas, gdy Wulf został w mieszkaniu. Cassandra nie była w mieście po ostatnim zdarzeniu z Wulfem i przerażającym odkryciu Phoebe i Uriana razem. Ona i Wulf spędzali większość czasu w swoim mieszkaniu, gdzie była bezpieczna i nie martwiła się, że ktoś go obraża. Było bardzo miło wyjść na zewnątrz, nawet jeśli powietrze nie było do końca świeże. Phoebe zabrała ją do sklepu z sukniami, który prowadziła jej przyjaciółka. Oczekiwała ich. W rzeczywistości wszystkie kobiety w sklepie były bardzo miłe dla niej. Cassandra miała podejrzenia, że w większości zawdzięczała to mężowi Phoebe. Melisa, sprzedawczyni, która była im przypisana była w wieku około dwudziestu lat. Była chudą blondynką mająca sto pięćdziesiąt centymetrów, co dla Daimonów było malutko. - Ta mogłaby pasować na piątek – Melisa trzymała w rękach elegancką, lekką sukienkę, która błyszczała w słabym świetle. Była srebrzystobiała. – Czy chcesz ją przymierzyć? - Dobra. Gdy Cassandra zobaczyła siebie w lustrze, wiedziała, że nie ma potrzeby szukać dalej. Suknia była wspaniała i czuła się w niej jak księżniczka. Materiał był miękki i zmysłowo ślizgał się po jej skórze. - Jesteś taka piękna – szepnęła Phoebe, gdy patrzyła na jej odbicie w lustrze – Jak ja bym chciała, by mama i tata mogli cię zobaczyć. Cassandra uśmiechnęła się do niej. Trudno czuć się piękną, gdy wystaje ci brzuch, choć z drugiej strony może mieć wymówkę dlaczego jest gruba. - Jesteś piękna – zgodziła się Kat. - Co o niej myślisz? – spytała Melissa – mam jeszcze więcej… - Biorę ją. Uśmiechnięta Melissa pomogła jej zdjąć suknię i wzięła miarę do przeróbek. Kat i Phoebe wyszły z przebieralni i poszły szukać akcesoriów. - Wiesz – powiedziała Melissa mierząc ją w pasie – muszę ci powiedzieć, że podziwiam cię za to co zrobiłaś. Cassandra spojrzała na nią przerażona.

217

- Co masz na myśli? - Znalazłaś Mrocznego Łowcę, który cię chroni – mówiła Melissa robiąc notatki – chciałabym mieć kogoś takiego, kto mógłby doglądać moje dzieci, gdy mnie już nie będzie. Mój mąż zmarł trzy miesiące temu i choć zostały mi jeszcze dwa lata, nie mogę przestać o nie się martwić. Dwa lata… Melissa wyglądała młodziej. Trudno było sobie wyobrazić, by młoda, żywa sprzedawczyni umarła w tak krótkim czasie ze starości. Biedna kobieta straciła męża. Większość Apollites wybierało sobie małżonków z małą różnicą wieku, by umrzeć w podobnym czasie. Za wielkie szczęście uznawano, gdy znalazło się małżonka z tą samą datą urodzin. - Czy to jest….bolesne? – Zapytała Cassandra niepewnie. Nigdy nie widziała naturalnej śmierci Apollite. Melissa dalej robiła notatki. - Bierzemy tutaj ślub, by nie umierać samotnie. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Melissa sptkała się z jej spojrzeniem. Jej oczy były pełne niewypowiedzianych emocji, ale był też strach, który przyprawił Cassandrę o dreszcze. - Chcesz prawdy? - Tak. - Jest nie do zniesienia. Mój mąż był bardzo silnym mężczyzną, a płakał z bólu jak małe dziecko przez całą noc. Melissa odchrząknęła, jakby jej własny ból był również nie do zniesienia. - Czasami rozumiem dlaczego tak wielu z naszych zabija się w noc przed. Myślę nawet nad przeniesieniem moich dzieci do innej społeczności, by miały wybór, jednak niestety na powierzchni mamy wiele drapieżników do pokonania. Inni Apollites, Daimony, zmiennokształtni, ludzie i Mroczni Łowcy, którzy szukają naszych braci. Moja matka przyniosła mnie tu, gdy byłam dzieckiem. Ale pamiętam ten wyższy świat. Tu jest dużo bezpieczniej. Przynajmniej możemy żyć bez obawy, że ktoś się będzie na nas uczył.

218

Cassandra nie mogła oddychać, gdy te myśli przedzierały się przez nią. Wiedziała, ze nie było to przyjemne co Melissa, ale znała gorsze rzeczy. To cierpienie było dla niej złe…ale co z dzieckiem? Ono jest niewinne. Nie zasługuje na taki los. Ale kto zasługuje? - Och, no i masz ci los – powiedziała Melissa szybko – nie chciałam cię zasmucać. - W porządku – powiedziała Cassandra z rosnącym guzem w jej gardle – Prosiłam i doceniam twoją szczerość. Cassandra już nie miała dobrego humoru, nie chciała już kontynuować zakupów i jak najszybciej chciała dostać się do mieszkania. Musiała zobaczyć Wulfa. Znalazła go w ich sypialni, gdy przerzucał kanały w telewizji. Odwrócił się natychmiast, gdy ją zobaczył. - Stało się coś? Stanęła przy jego nogach. Usiadł opierając się o poduszki. Miał nagie nogi i jedna była wysunięta. Jego oczy mówiły, że oddałby jej świat, jednak to nie wystarczyło. - Będziesz polował na moje dziecko Wulf? Skrzywił się. - Co? - Jeśli nasz syn dorośnie i postanowi, że nie chce umierać. Zabijesz go za to? Wulf wstrzymał oddech gdy odpowiadał. - Nie wiem Cassandro. Naprawdę. Mój honor by to nakazywał. Ale nie wiem czy dałbym radę. - Przysięgnij mi, że go nie skrzywdzisz – powiedziała podchodząc bliżej. Chwyciła go za koszulkę i trzymała mocno. Jej strach i cierpienie płynął do niego – Obiecaj mi, że gdy urośnie i zmieni się w Daimona to pozwolisz mu odejść. - Nie mogę. - Więc dlaczego tu jesteśmy? – krzyczała na niego – Co dobrego jest w posiadaniu cię za ojca, jeśli zamierzasz go zabić? - Cassandro proszę. Bądź rozsądna. - Ty bądź rozsądny! – krzyczała – ja umrę Wulf! Umrę boleśnie. Już prawie jestem po terminie. – puściła go i chodziła tam i z powrotem próbując oddychać – Czy ty tego nie widzisz? Nie będę nic pamiętała po mojej śmierci. Przeminę ze wszystkim. –

219

rozejrzała się gorączkowo po pokoju. – nie zobaczę tych kolorów, twojej twarzy, nic! Umrę! Wulf pociągnął ją w ramiona i pozwolił by szlochała w jego klatkę piersiową. - Już dobrze Cassandra, trzymam cię. - Przestań mówić, że jest dobrze. Nic nie jest dobrze. Nic nie możemy zrobić, by to powstrzymać. Co mam robić? Mam tylko dwadzieścia sześć lat. Nie rozumiem. Dlaczego mam to zrobić? Dlaczego nie mogę zobaczyć jak moje dziecko dorasta? - Musi być coś, co ci może pomóc – podkreślił – może Kat porozmawia z Artemidą. Muszą być jakieś luki. - Znasz jakieś? – zapytała histerycznie – nie można uciec od bycia Mrocznym Łowcą, tak samo nie można uciec od bycia Apollite. Po co bierzemy ślub? Jaki jest sens? Jego wzrok ją palił. - Ponieważ nie pozwolę, by tak się to skończyło – warknął wściekle – straciłem wszystko o co dbałem w życiu. Nie mam zamiaru cię stracić lub naszego dziecka. Słyszysz mnie? Usłyszała go, ale to nic nie zmieniało. - Jakie jest rozwiązanie? Odciągnął ją od siebie. - Nie wiem, ale musi coś być. - A jeśli nie? - Zburzę mury na Olimpie lub w Hadesie lub gdziekolwiek, ale znajdę coś. I nie zamierzam pozwolić ci odejść Cassandro. Nie bez walki. Cassandra trzymała go mocno, ale w głębi serca wiedziała, że to daremne. Ich dni są policzone i z każdą mijającą godziną zbliżała się coraz bardziej do końca.

220

Rozdział 14 Gdy nadszedł piątek Cassandra była bardziej niż gotowa do ślubu. Chciała mieć to za sobą. Jej siostra i Kat zajmowały w całości jej cały czas i uczyniły ten tydzień szalonym. Wulf pokornie schodził im z drogi. Jeśli zapytały go jego opinię, jego odpowiedź była zawsze taka sama. - Wiem, żeby nie wtrącać się między trzy kobiety, które się sprzeczają. Jeśli dobrze pamiętasz cała wojna trojańska od tego się zaczęła. Chris nie był taki mądry, ale w końcu nauczył się zostawać w mieszkaniu. Uciekał jak tylko widział, że trzy kobiety zbliżały się do niego. Cassandra stała w sypialni ubrana w suknię ślubną i czekała. Jej długie kręcone włosy były rozpuszczone wokół jej ramion, tak jak było w zwyczaju przodków Wulfa. Na głowie miała wianek ze splecionych świeżych kwiatów, również zgodnie z tradycją nordycką. Chris powiedział, że rodzaj korony był przekazywany przez pokolenia jego rodziny od bratowej Wulfa. Znaczyło to dla niej bardzo wiele, że mogła ją nosić. Czuła więź z przeszłością Wulfa. Wulf również nosił jego rodzinny miecz i musi go przekazać synowi, gdy ten się ożeni. Drzwi otworzyły się powoli i ukazał się w nich Urian. Jego długie blond włosy spływały mu po ramionach. Był ubrany w elegancki czarny smoking z jedwabiu. - Jesteś gotowa? Uznały po wielu dyskusjach, że będzie jej sponsorem. Apollite nie mają tych samych zwyczajów co ludzie. Gdy oboje rodziców panny młodej nie żyło, wybierano sponsora, który prowadził pannę młodą do ołtarza i wygłaszał tradycyjne słowa, które jednoczyły parę. Cassandra chciała, by mieli duchownego na ceremonii, ale zarówno ona jak i Wulf zgodzili się, że będzie to zbyt wielkie niebezpieczeństwo, by sprowadzać go do tej społeczności. Dlatego wezmą ślub według mody Apollite. Początkowo Urian nie zgadzał się, by być sponsorem, jednak Phoebe szybko go przekonała, że jest to w jego najlepszym interesie, by robił wszystko według jej woli. „Zrobisz to i będziesz miły dla Wulfa albo będziesz spać na kanapie. Już zawsze, a biorąc pod uwagę twój wiek to coś powinno dla ciebie znaczyć.”

221

- Wulf jest gotowy? – Cassandra spytała Uriana. - On i Chris czekają na ciebie w głównym kompleksie – potwierdził. Kat podała jej białą róże owiniętą czerwono białymi wstążkami, był to zwyczaj Apollite. Cassandra wzięła różę. Kat i Phobe stanęły ramię w ramię przed nią, ona z Urianem szli za nimi. Według nordyckiego zwyczaju wesele miało odbyć się na zewnątrz. Ponieważ to było bardziej niebezpieczne niż przyprowadzanie duchownego, zostali zmuszeni do wynajęcia przestrzeni handlowej. Shanus i kilku członków rady zorganizowało kwiaty i rośliny, by wyglądało to jak ogród. Zbudowali nawet małą fontannę. Cassandra zawahała się, gdy weszli do kompleksu. Wulf i Chris stali przy naprędce skonstruowanym wodospadzie, który mimo to wyglądał pięknie. Oczekiwała, że Wulf będzie ubrany w nordyckie ubrania. Zamiast tego on i Chris byli w smokingach podobnych do tego, który nosił Urian. Wulf miał rozpuszczone włosy, zaczesane do tyłu. Jedwab jego smokingu idealnie pasował do jego ciała, akcentując każdą krzywiznę jego mięśni. Nigdy w życiu nie widziała bardziej przystojnego mężczyzny. Był całkowicie wspaniały. - Wezmę ją tutaj. Cassandra dyszała, gdy usłyszała głos jej ojca za sobą. - Tata? – powiedziała i rozejrzała się, by spotkać się z jego uśmiechniętą twarzą. - Ty nie sądziłaś naprawdę, że opuszczę ślub mojego maleństwa, prawda? Przebiegła wzrokiem po jego sylwetce, jej serce waliło. Nie mogła uwierzyć, że on tu stoi. - Ale jak? Pokazał głową Wulfa. - Wulf przyszedł do mnie ostatniej nocy i przyprowadził mnie tu. Powiedział, że nie będzie to prawdziwy ślub dla ciebie jeśli nie przyjdę. Powiedział mi o Phoebe. Spędziłem noc w jej mieszkaniu, byśmy mogli nadgonić czas i zaskoczyć cię teraz. – jego oczy napełniły się łzami, kiedy patrzył na jej brzuch – wyglądasz pięknie, kochanie. Rzuciła się w jego ramiona, a przynajmniej na tyle blisko na ile pozwalał jej wystający brzuch. To była najlepszy prezent jaki Wulf mógł jej zrobić. Szlochała jak dziecko.

222

- Może odwołamy ślub, ponieważ zaraz zatopisz nas w łzach? – zapytała Kat. - Nie – powiedziała Cassandra wydmuchując nos – Już dobrze. Naprawdę. Ojciec pocałował ją w policzek, wziął ją pod rękę i poprowadził do Wulfa. Kat i Phoebe stanęły za Chrisem, a Urian zajął miejsce za Phoebe. Jedyną inną osobą był Shanus, który stał z boku i obserwował tą przyjazną sytuację i był więcej niż szczęśliwy mogąc być świadkiem tego wydarzenia. - Dziękuję – poruszyła do Wulfa ustami, który posłał jej mały uśmiech. W tym momencie poczuła całą głębie swojej miłości do niego. Będzie dobrym mężem przez najbliższe kilka miesięcy i będzie wspaniałym ojcem. Wbrew temu, co mówił Chris. Gdy dotarli do słów przysięgi jej ojciec wziął jej dłoń i podał ją Wulfowi. Potem wziął czerwono białe wstążki z jej róży i przeplótł nimi ich złączone dłonie. Cassandra patrzyła na Wulfa. Jego spojrzenie było gorące. Otulała się jego pasją i dumą, gdy na nią patrzył. To nią wstrząsnęło i ogarnęło ją gorąco. Jego spojrzenie dotknęło każdej części jej ciała. Zacisnął mocniej rękę na jej dłoni, gdy jej ojciec wygłaszał słowa, które miały ich powiązać ze sobą. - To przez noc mamy… - Światło – szepnął głośno Urian przerywając mu. Twarz jej ojca zaczerwieniła się nieznacznie. - Przepraszam. Musiałem nauczyć się tego w dość krótkim czasie. – odchrząknął i zaczął na nowo – To przez światła rodzą się i przez…. Przez… Urian wyszeptał coś w ucho ojca. - Dziękuję – powiedział jej ojciec – ta uroczystość nie różni się niczym od naszej. Urian pochylił głowę i odsunął się, wcześniej jednak puścił oko do Cassandry. - Dzięki światłu się rodzimy i dzięki nocy wędrujemy. Światło jest miłością naszych rodziców, którzy pozdrawiają nas i witają nas na tym świecie, który opuszczamy z miłością naszego partnera. Wulf i Cassandra wybrali się nawzajem, by ułatwić pozostałą podróż i czuć się komfortowo w nadchodzącą noc. A gdy będą mieli ostatnią noc dla siebie… - ojciec Cassandry zatrzymał się, gdyż jego oczy napełniły się łzami. Spojrzał na nią. Widziała grozę w jego oczach. - Nie mogę – powiedział cicho.

223

- Tatusiu? Cofnął się, gdy łza spadła mu po policzku. Phoebe podeszła i objęła go ramionami. Cassandra zaczęła iść w ich kierunku, jednak Phoebe ją zatrzymała. - Uri proszę dokończ to. Phoebe odprowadziła ich ojca na bok. Cassandra chciała do nich dołączyć, ale jej ojciec był już i tak zdenerwowany tym , że zepsuł jej ślub, także została przy Wulfie. Urian stanął obok nich. - Gdy ostatnia noc nastanie dla nas, zostaniemy razem i ułatwimy pierwszą podróż temu, co będzie pierwszy. Dusza do duszy się dotyka. Ciało z ciałem oddycha. I tylko samotnie musimy opuścić to istnienie w noc, gdy Mojry połączą nas z Katoteros. Cassandra poczuła własne łzy, gdy Urian mówił o Atlantyckim „niebie”. Urian podszedł do piedestału, gdzie stał złoty kielich. Trzy Mojry były na nim wyryte. Podszedł z nim do Cassandry. - Normalnie byłaby tu krew was obojga, jednak oboje nie jesteście żarliwymi entuzjastami tego, dlatego jest tu wino. Urian wręczył puchar Cassandrze, która wzięła łyk i podała go Wulfowi, który poszedł jej śladem. Wulf oddał kielich Urianowi. Jak było w zwyczaju Apollite, pochylił się i pocałował ją tak, że smak wina mieszał się między nimi. Urian postawił kielich na piedestale i wrócił do ceremonii. - Tu stoi panna młoda, Cassandra. Jest wyjątkowa na tym świecie. Jej uroda, wdzięk, urok jest spuścizną tych, którzy przybyli tu przed nią i będzie przeznaczony dla tych, którzy urodzą się za jej pośrednictwem. - Tu stoi pan młody Wulf, który jest wytworem…. – Urian zmarszczył brwi i wstrzymał się – Cóż, jest wytworem suki, która nie może znieść myśli, że dzieci Apolla władają tą ziemią. - Urian zachowuj się! – rzuciła Phoebe z miejsca, gdzie stała z ojcem. Wzdrygnął się na jej rozkaz. - Biorąc pod uwagę, że związałem się z członkiem rodziny, którą przysięgłem unicestwić, myślę, że jestem wyjątkowo dobry. Phoebe obrzuciła go spojrzeniem, które mówiło, że będzie spał sam przez co najmniej tydzień. Jeśli nie dłużej.

224

Urian ścisnął usta i spojrzał na Wulfa. Było jasne kogo wini za zdenerwowanie swojej żony. - Dobrze. Cieszę się, że nie powiedziałem co naprawdę myślę - mruknął pod nosem. Głośniej Urian wrócił do ceremonii. - Niech podobieństwa zbliżą was do siebie, a różnice urozmaicą życie. Niech bogowie was błogosławią i chronią waszą więź i niech…. – zatrzymał się ponownie – już jesteś pobłogosławiony płodnością, więc może pominiemy ten etap. Phoebe warknęła nisko, podczas gdy Cassandra promieniała. Urian dał kolejne mordercze spojrzenie na Wulfa. - Niech was dwoje cieszy się każdą minutą, która wam została. Następnie Urian wziął wstążki i ciaśniej związał nimi ich ręce. Mieli je nosić całą noc, a rano pociąć i schować na szczęście. Chris i Kat wrócili do mieszkania. Ojciec podszedł do niej i objął ją w pasie. - Przepraszam za to, że nie skończyłem. - W porządku tatusiu. Rozumiem. I rozumiała. Perspektywa pożegnania się z nim raniła również ją. Kiedy przyszli do mieszkania, Wulf zgodnie z nordycką tradycją przeniósł ją przez próg. Zrobił to jedną ręką, ponieważ drugą miał przywiązaną do jej dłoni. Chris podawał wszystkim drinki. - To jest czas, w którym Wulf i jego ludzie upijają się i bawią się przez tydzień. Pozdrawiam Wikingów, prekursorów męskich bractw! - Możesz imprezować – powiedział Wulf – ale lepiej żebym nie widział cię pijanego. Chris przewrócił oczami i schylił się do brzucha Cassandry. - Bądź mądry mały i zostań tam, gdzie Pan Król Neurotyków nie może zabić każdej zabawy. Wulf potrząsnął głową na niego. - Jestem zaskoczony, że tu jesteś, a nie z nowo poznanymi przyjaciółmi. - Tak wiem. Mam zamiar znaleźć ich w najbliższym czasie. Kyra pracuje nad nowym programem i mam zamiar go przetestować. Urian parsknął na to. - To jeden ze sposobów na umieszczenie go…

225

Twarz Chrisa stała się czerwona. - I myślę, że – wskazał na Uriana i Wulfa kciukiem – to jest złe. Co jest z wami kobiety Peters, że interesujecie się takimi przegrańcami? - Myślę, że czuję się tym urażony – powiedział ojciec Cass. Wulf się zaśmiał. - Chłopcze idź znajdź lepiej do Kyri, zanim pogrążysz się jeszcze bardziej. - Myślę, że się z tobą zgodzę – powiedział Chris i odszedł. Kat podeszła od tyłu i zabrała koronę Cassandry. - Upewnię się, że zostanie odłożona na swoje miejsce. - Dzięki. Nagle zrobiło się niezręcznie w pokoju. - Tatusiu? Chcesz wrócić z nami do nas? – spytała Phoebe. - Pewnie – pocałował Cassandrę w policzek – Myślę, że powinniście zostać sami. Kat dołączyła do nich i wyszli. Zostali sami. Wulf wyciągnął z kieszeni pierścionek z brylantem i wsunął jej na palec. Miał bardzo delikatny nordycki wzór. Nigdy nie widziała czegoś piękniejszego. - Dziękuję Wulf – westchnęła. Wulf skinął głową. Wpatrywał się w nią w bladym świetle, jej oczy świeciły ciepłem. Jego żona. Jedyna rzecz, której myślał, że nie będzie mieć. Przynajmniej przez ostatnie tysiąc dwieście lat. Zwykle podczas miesiąca miodowego para myśli o swojej przyszłości. Jak zamierzają spędzić swoje życie… On nie chciał myśleć o ich przyszłości. To było zbyt posępne, zbyt bolesne. Powinien trzymać ją z dala od swego serca. Każdego dnia się starał, jednak każdego dnia była w nim jeszcze głębiej. - Cassandra Tryggvason – szepnął jej nowe nazwisko. - Ładnie brzmi, prawda? Dotknął palcami jej ust. Jak ona cała były miękkie i delikatne. Zapraszały go. - Jesteś szczęśliwa? - Tak – a jednak jej zielone oczy były zabarwione smutkiem.

226

Jak bardzo chciał być z nią już zawsze. Cassandra stanęła na palcach i pocałowała go. Jęknął, gdy poczuł jej smak. Jej ręka znalazła się na jego karku i jej długie palce szarpnęły jego włosy. Jej zapach róż przeszedł na niego czyniąc go pijanym. - Jesteś piękna, moja Cassandro. Cassandra wzdrygnęła się na wypowiedziane niskim głosem słowa. Kochała, gdy odnosił się do niej, jak by była jego. Biorąc ją za rękę, którą był do niej przywiązany poprowadził ją do sypialni. Cassandra rozchyliła wargi, gdy na niego patrzyła. Był taki wysoki i niszczycielski. Położył ją ostrożnie na łóżku i zatrzymał się. - Jak mam zdjąć ubrania mając tylko jedną rękę wolną? - Moje rękawy się rozpinają. - Moje nie. - Więc będziesz miał na sobie smoking przez całą noc. Eleganciku. - Elegancik? – zapytał figlarnie – nagle jestem Elegancik? Jęknęła, gdy chwycił jej brodę i przygryzł usta zębami. - Elegancik ekstremalny – mówiła jakby brakowało jej tchu. Czuła, gdy odpinał zamek jej sukni powoli jakby delektując się jej nagością. - Wiesz, że według tradycji Wikingów mielibyśmy świadków tego wydarzenia. Drżała, gdy dotykał jej nagiej skóry. - Bez urazy, ale cieszę się, że nie jest to czas twoich przodków. - Ja też. Musiałbym zabić każdego, kto widziałby jaka piękna jesteś. Jeśli by cię spotkali, śniliby o tobie przez wszystkie noce, a ja nie mógłbym na to pozwolić. Zamknęła oczy delektując się tymi słowami, podczas gdy ściągał z niej suknię. Zatrzymał się przy jej brzuchu i pocałował go. Gdy jego usta oderwały się poczuła lekkie trzepotanie wewnątrz siebie. - O mój Boże – szepnęła – poczułam właśnie dziecko! Cofnął się z powrotem. - Co? Jej oczy zabłysły. Położyła rękę w miejscu, gdzie ja pocałował w nadziei, że poczuje dziecko ponownie. - Czuję go – powtórzyła – właśnie teraz.

227

W jego oczach świeciła duma, gdy pochylił się ponownie i pocałował jej brzuch. Potarł jej nagą skórę nieogolonym policzkiem. Cassandra powinna poczuć się zakłopotana, gdy tak doskonale uformowany przytulał ją, podczas gdy ona była rozmiarów wieloryba. Ale czuła się z nim bardzo komfortowo. Był jej mistrzem. Nie dlatego, że uratował jej życie, ale dlatego, że był z nią teraz. Trzymał ją gdy płakała. Pocieszał ją. Był jej siła, jej odwagą. I była cholernie wdzięczna mu za to. Nie chciała stawiać czoła wszystkiemu sama. Wulf nie zostawiłby jej. Był tam z nią, mimo, że myśl o tym, że zobaczy jej śmierć zabiję ją. Będzie trzymał ją za rękę, a gdy ona odejdzie będzie ją zawsze pamiętał. - Nie znam nawet imienia mojej babci. Wulf zmarszczył brwi. - Co? - Nie wiem jak moja babcia miała na imię. Moja mam zmarła zanim ja o to zapytałam. Phoebe powiedziała, że nigdy nie wpadła na pomysł by ją o to zapytać. Nawet nie wiem jak ona i mój dziadek wyglądali. Znam jedynie rodziców mojego ojca ze zdjęć. Właśnie pomyślałam, że będę tylko zdjęciem dla dziecka. Będzie mógł tylko tak na mnie patrzeć. Jak na takie streszczenie. Tak naprawdę nigdy prawdziwe. Jego oczy patrzyły na nią intensywnie. - Będziesz rzeczywista dla niego Cassandra. Obiecuję. Jaką miała nadzieję, że to będzie prawda. Przygarnął ją w ramiona i trzymał blisko. Cassandra przylgnęła do niego, potrzebując jego ciepła. Wypchnęła żal i ból ze swego umysłu. Nie mogła nic zrobić. Nieuchronne oznacza nieuniknione. Przynajmniej miała ten moment. Roześmiała się i płakała jednocześnie. Wulf odsunął się i patrzył na nią zmieszany. - Przepraszam – powiedziała, starając się uspokoić swoje emocje – właśnie myślałam o tej głupiej piosence „Seasons of the Sun”. Wiesz o co chodzi: cieszymy się, dobrze się bawimy, mamy sezon w słońcu. Do licha, powinnam być pacjentem u psychologa. Otarł jej łzy i pocałował w policzki. Jego usta paliły jej skórę.

228

- Masz więcej siły niż wojownicy, których znam. Nie przepraszaj mnie nigdy za te momenty kiedy okazujesz mi swój strach Cassandro. Miłość, którą czuła do niego przelała się jeszcze bardziej. - Kocham cię Wulf – szepnęła – Bardziej niż kogokolwiek innego na świecie. Wulf nie mógł oddychać słysząc te szczere słowa. Jego myśli roztrzaskały się jak szkło. - Ja też cię kocham – powiedział szczerze przez ściśnięte gardło. Wiedział, że nigdy nie pozwoli jej odejść. Nigdy. Nie było niczego co mogło go zatrzymać. Cassandra dyszała, gdy pocałował ją namiętnie. Skończył rozbieranie jej. Cassandra rozpięła jego koszulę. Zerwał ją i marynarkę, ponieważ nie mógł znaleźć sposobu by je zdjąć. Śmiała się na jego widok. Jednak przestała, gdy z powrotem poczuła jego nagie ciał blisko swojego i gdy wziął w posiadanie jej usta. Przewrócił się na plecy i wciągnął ją na siebie. Dbał o to by nie naciskać na nią i nie zranić jej ani dziecka. Jego oczy płonęły, gdy umieszczał ją na sobie. Oboje jęknęli w chwili, gdy wszedł w nią. Kochali się wściekle, zdając sobie sprawę, że koniec pędził w ich stronę. Mieli świadomość, że nadchodzących dni żadne z nich nie było w stanie kontrolować. To było przerażające. Cassandra krzyczała, gdy doszła na fali stopionej pasji. Wulf dołączył do niej chwilę potem. Ich połączone ręce spoczywały nad ich głowami. Wulf splótł swoje palce z jej i wyznał jej obietnicę. - Nie pozwolę odejść ci bez walki.

229

Rozdział 15 Następne kilka tygodni minęło Cassandrze na uzupełnianiu pudełka pamięci. Po raz pierwszy w życiu czuła się naprawdę bezpieczna. To było takie wspaniałe uczucie. Chris i Kyra, jego laska Apollite spędzali mnóstwo czasu w mieszkaniu. Kyra była miłą dziewczyną, która robiąc na złość dla Wulfa udawała, że go nie pamięta. Wysoka i szczupła Apollite pytała go podstępnie. - Czy my się znamy? To irytowało Wulfa, ale rozbawiało innych. Gdy ciąża postępowała, Cassandra zdała sobie sprawę dlaczego Daimony nie powinny mieć dzieci. Coraz bardziej potrzebowała krwi. Jej dwutygodniowe transfuzje zmieniły się w prawie codzienne, a przez ostatnie dni potrzebowała od dwóch do trzech dziennie. Jej niepokój się zwiększał. Czy to oznaczało, że dziecko będzie bardziej Apollite? Dr. Laki powiedziała, że nie ma żadnego wpływu na biologię dziecka i powinna odpocząć. Ale było to dla niej trudne. Przez całą noc Cassandra była zbyt zmęczona i przygnębiona, by się ruszać. Poszła do łóżka wcześnie jeszcze przed świtem, chcąc odpocząć spokojnie jakiś czas. Wulf przyszedł i obudził ją, by zapytać jak się ma. - Śpię! – pękła – zostaw mnie samą. Podniósł ręce jakby się poddał, zaśmiał się dobrodusznie i zwinął się obok niej. Musiała przyznać, że lubiła czuć go obok. Uczucie dotyku jego ręki na jej brzuchu. Zawsze wydawał się jej, że dziecko wiedziało, że to ręka Wulfa jest na nim. Stawał się natychmiast bardziej aktywny, jakby starał się mu coś powiedzieć. - Cześć tatusiu, nie mogę się doczekać, by cię poznać. On również reagował na głos ojca. Zamknęła oczy i postanowiła zasnąć. Nie było to łatwe, ponieważ Mała Duża Stopa zaczęła tańczyć fandago33 i postanowił kopnąć ją w żebra kilka razy. Leżała tak przez godzinę, aż poczuła ból w dole pleców. W ciągu dwudziestu minut zdała sobie sprawę, że skurcze ustabilizowały się i były stałe. 33

Hiszpański taniec ludowy z ostro wybijanymi kastanietami i gitarą ☺

230

Wulf spał spokojnie, gdy obudziła go Cassandra. - Dziecko idzie – dyszała. - Jesteś pewna? – ale jedno spojrzenie na jej twarz i rozdrażnienie dało mu odpowiedź na te głupie pytanie. - Dobrze – powiedział starając się obudzić i przepędzić zamroczenie z głowy – zostań tu, wezwę posiłki. Wybiegł z pokoju, by obudzić Kat i wysłał Chrisa po lekarza. Potem pobiegł do sypialni, być z Cassandrą. Spacerowała. - Co ty robisz? - Spaceruję, by zmniejszyć ból. - Tak, ale… - Spokojnie kochany – powiedziała Kat wchodząc zza drzwi – Dziecko nie urodzi się i nie spadnie na głowę. Wulf nie był tego pewien, ale nauczył się nie kłócić z ciężarną Cassandrą. Była dość napięta i emocjonalna i mogła mówić różne rzeczy. Lepiej dać jej to, co chciała. - Co mogę ci przynieść? – zapytał Wulf. Cassandra wydyszała. - Co ty na to, by ktoś inny urodził dla mnie to dziecko? Roześmiał się na to, przynajmniej do czasu, gdy posłała mu mordercze spojrzenie. Otrzeźwiał i odchrząknął. - Chciałbym móc ja. W tym czasie przyszedł lekarz. Wulf stanął za Cassandrą, położył ręce na brzuchu i starał się pomóc jej oddychać przy skurczach. Czuł każdy skurcz przez dłonie i dokładnie wiedział kiedy nadejdzie następny i zacznie przeklinać z bólu. Nienawidził tego, że musiała przez to przejść. Była już spocona z wysiłku, a ledwie zaczęła wydawać swego syna na świat. Godziny mijały powoli, gdy wspólnie pracowali. Cassandra wykrzyczała wszelkiego rodzaju przekleństwa na niego, na wszystkich ludzi, a w szczególności na bogów. Wulf trzymał ją za rękę i wycierał jej czoło, podczas gdy lekarz mówiła im co robić.

231

Było tuż po piątej po południu, gdy jego syn się wreszcie urodził. Wulf patrzył na małe dziecko w rękach lekarza wrzeszczące z całych płuc, co świadczyło o jego zdrowiu. - On naprawdę tu jest – Cassandra szlochała, gdy trzymając rękę Wulfa odkąd dziecko zaczęło się rodzić. - Jest tutaj – Wulf śmiał się całując żonę – i jest piękny. Lekarz zbadał go, wyczyścił i oddał dziecko matce. Cassandra nie mogła oddychać, gdy trzymała dziecko po raz pierwszy. Jego małe zaciśnięte piąstki i jego krzyk, aby każdy wiedział, że tutaj jest. Jego twarz była pomarszczona jak u starego człowieka, ale i tak dla niej był wspaniały. - Spójrzcie na jego włosy – powiedziała gładząc jego długie włoski – ma włosy swojego ojca. Wulf uśmiechnął się, gdy malec owinął swoją rączką jego palec wskazujący. - Ale płuca ma twoje. - Och, proszę – powiedziała z oburzeniem. - Zaufaj mi – powiedział, gdy spotkał się z jej spojrzeniem – Każdy Apollite tutaj wie, że moi rodzice byli stanu wolnego w dniu moich urodzin i że jeśli przetrwasz noc zrobisz ze mnie eunucha. Śmiała się do niego i ucałowała go, gdy trzymał ich syna. - Przy okazji, jeśli mówiłaś poważnie Cassandro – powiedział lekarz ze śmiejącymi się oczami – Mam skalpel i mogę ci pożyczyć. Cassandra znów się roześmiała. - Nie kuś mnie. Wulf trzymał ostrożnie swoje dziecko w swoich dużych dłoniach. Jego syn. Radość i strach w nim osłabiał go. Nigdy nie czuł niczego podobnego. Dziecko było niewiarygodnie małe. Cud życia. Jak coś tak małego może przeżyć? Wiedział, że zabije lub poważnie okaleczy każdego, kto zagrozi jego synowi. - Jakie zamierzasz dać mu imię? – Wulf spytał Cassandrę. Przez te wszystkie tygodnie celowo zostawiał tę decyzję jej. Chciał, by ona dała mu imię. Byłoby to trwałe dziedzictwo dla ich syna, który nigdy jej naprawdę nie pozna. - Co myślisz o Eriku Jeffersonie Tryggvason?

232

Wulf zamrugał z niedowierzaniem. - Jesteś pewna? Skinęła głową i lekko dotknęła policzka syna. - Cześć mały Eriku – tchnęła. Jego serce się ścisnęło, gdy nazwała go imieniem jego brata – witaj w domu. - Dziecko prawdopodobnie potrzebuje teraz pielęgniarki – powiedział dr Laki kończąc czyszczenie – możesz przekazać go z powrotem na chwilę do matki. Wulf, uczynił jak zasugerowała. - Czy potrzebujesz pielęgniarki do laktacji? – Dr Laki spytała Cassandrę – dzieci Apollite nie potrzebują butelek i innych mieszanek, szczególnie gdy mają mieszane dziedzictwo. Nie ma bezpiecznej mieszanki, którą możemy wypróbować dopóki nie sprawdzimy ile Apollite i ile człowieka jest w nim. - Myślę, że pielęgniarka będzie dobrym pomysłem – powiedziała Cassandra – nie chcę robić bałaganu i nie chcę zrobić z niego mutanta czy coś takiego. Lekarz miała dziwny wyraz twarzy i powiedziała w końcu. - Myślę, że twoje dziecko jest mutantem. Mądrze by było, gdyby trzymała język za zębami. Wulf wyszedł z lekarzem z sypialni. - Dziękuję – powiedział, gdy weszli do salonu, gdzie czekali Chris i Kat. - Ha! – powiedziała Kat jak tylko zobaczyła Wulfa – Mówiłam, że wyjdzie z tego bez szwanku. - Cholera – mruknął Chris podając jej dwudziestaka – a miałem nadzieję, że będzie wykastrowany po tym wszystkim. Oboje rzucili się w kierunku sypialni, gdy Wulf rozmawiał z lekarzem. Posłała mu smutny uśmiech. - Przypuszczam, że to jakiś sposób na ostatnią przymiarkę. - Co to? - Ostatnie dziecko, któremu pomogłam przyjść na świat, który będzie bezpieczny dzięki niemu. Wulf się skrzywił. - Co masz na myśli mówiąc ostatnie dziecko?

233

Dr Laki westchnęła jakby ciężar Armagedonu spoczywał na jej barkach. - Moje urodziny są w czwartek. Wulf poczuł zimno jak zorientował się co znaczą jej słowa. - Twoje dwudzieste siódme? Skinęła głową. - Dr Cassus przejmie monitorowanie nad ich stanem zdrowia. Przez cztery najbliższe tygodnie będzie sprawdzać czy wszystko idzie jak należy i dbać o zdrowie fizyczne Cassandry. Dr Laki ruszyła ku drzwiom. - Pani doktor poczekaj. Odwróciła się do niego. - Ja… - Nie mów, że ci przykro. Jestem tylko kolejnym Apollite dla ciebie. - Nie – powiedział szczerze – nie jesteś. Jesteś kobietą, która dała bezpieczeństwo mojej żonie i pomogłaś przyjść na świat dla mojego syna. Nigdy tego nie zapomnę. Uśmiechnęła się do niego drżąco. - Życzę ci szczęścia z synem. Mam nadzieję, że wyrośnie na takiego człowieka jak jego ojciec. Wulf patrzył jak wychodzi z ciężkim sercem. Próbował trzymać się z dala od wszystkich tu. Nie chciał widzieć jak bardzo ludzcy są jego wrogowie. Ale to było niemożliwe. Tak jak przebywanie z dala od Cassandry. Wbrew jego woli i zdrowemu rozsądkowi, zawładnęli jego sercem. Jak on mógłby wrócić do swojej roli Mrocznego Łowcy po tym wszystkim? Jak mógł zabić Daimona, gdy rozumiał ich tak doskonale? W jaki sposób? Cassandra była wyczerpana do czasu, gdy Wulf do niej wrócił. Kat i pielęgniarka wzięły dziecko, by je popilnować. Cassandra mogła odpocząć. Oczywiście obudzą ją w porze karmienia, ale przynajmniej przez jakiś czas mogła odpocząć. - Zamknij oczy – powiedział Wulf. Cassandra zrobiła jak powiedział i poczuła coś w okolicach swojej szyi. Otworzyła oczy i zobaczyła antyczny nordycki naszyjnik. Miał cztery kwadratowe kawałki bursztynu przymocowane tak, by wyglądały jak diament. W środku był kolisty

234

kawałek innego kamienia, a w jego środku znajdował się malutki statek Wikingów z bursztynowym żaglem. - Jest piękny. - Erik i ja kupiliśmy takie same u duńskiego handlarza w Bizancjum. Przypominały nam o domu. Erik dał go swojej żonie, a ja chciałem dać go naszej siostrze Brynhildzie. - Dlaczego jej tego nie dałeś? - Nie chciała go wziąć. Była zła na mnie, że nie byłem tam, gdzie umierał mój ojciec, wściekła za najazd. Powiedziała, że nie chce mnie nigdy więcej widzieć, więc zabrałem naszyjnik i przechowałem go do dziś. Wziąłem go razem z Kat, gdy wróciłem po miecz. Jego smutek dotknął ją. W ciągu ostatnich kilku miesięcy nauczyła się jak wiele dla Wulfa znaczyło jego rodzeństwo. - Przykro mi Wulf. - Niech ci nie będzie. Chciałem zobaczyć go na tobie. To tak jakby tak miało być. – przeczesał jej ręką włosy – Czy chcesz żebym poszedł spać na kanapę? - Dlaczego miałbyś tam spać? - Powiedziałaś wcześniej, że nigdy nie pozwolisz podejść mi w pobliże łóżka. Uśmiechnęła się delikatnie. - Nie pamiętam połowy tego co mówiłam. - To dobrze. Myślę, że Chris nagrywał wszystko dla potomnych w pokoju obok. Ukryła twarz w dłoniach. - Mam nadzieję, że żartujesz. - Nie bardzo. Cassandra poprowadziła ręką po jego jedwabistych włosach i pozwoliła im przesuwać się miedzy jej palcami. - No teraz to koniec. Będę bardziej tolerancyjna dla ciebie. Więc chodź i mnie przytul. Myślę, że będę mogła to wykorzystać. Wulf szybko przytulił ją. Cassandra niedługo potem uspokoiła oddech i zasnęła. Wulf patrzył jak ciepło jej ciała przenika jej serce. Ujął jej dłoń i studiował jej delikatny kształt.

235

- Nie zostawiaj mnie Cassandro – szepnął – nie chcę wychowywać naszego syna bez ciebie. Ale pragnienie by została było tak samo niemożliwe jak odzyskanie jego duszy.

W czwartkowy ranek Wulf nie mógł spać. Cassandra i Erik byli w błogiej nieświadomości. Ale jego myśli nie chciały odpocząć. Wstał, włożył ubranie i wyszedł z mieszkania. Od kilku Apollites, których spotkał nie otrzymał za wiele szyderstw. Wiedział, że nie miał żadnego interesu by tam być, ale nie mógł się powstrzymać. Musiał pożegnać Dr Laki. Czuł taki obowiązek za to, że czuwała nad Cassandrą przez ostatnie tygodnie oraz dbała o zdrowie Erika. Jej mieszkanie znajdowało się niedaleko lokum Phoebe. Niepewnie zapukał do jej drzwi. Drzwi otworzył chłopiec w wieku około dwunastu lat. - Nazywasz się Ty? – zapytał chłopca jak Dr Laki opowiadała o swoim najstarszym synu. - Moja mama nie będzie Daimonem. Możesz zostawić ją w spokoju. Wulf wzdrygnął się na jego wrogie słowa. - Wiem, że nie. Chcę ją zobaczyć tylko na chwilę. - Ciociu Millicent – krzyczał zostawiając go – Mroczny Łowca chce zobaczyć się z mamą. Piękna kobieta w wieku Chrisa zbliżyła się do niego. - Co chcesz? - Chcę zobaczyć się z Dr Laki. - Zabije ją! – krzyczał chłopak stojący za nią. Zignorowała chłopca. Zmrużyła oczy i cofnęła się przepuszczając Wulfa. Odetchnął głęboko z ulgą, gdy poprowadziła go do sypialni znajdującej się po lewej stronie. Drzwi otworzyły się. W pokoju siedziało pięcioro dzieci i kobieta w wieku Millicent. Dr Laki leżała na łóżku i ledwo ją poznał. Zamiast młodej kobiety, która odbierała poród jego dziecka, leżała tam kobieta wyglądająca na pięćdziesiąt lat. Millicent wyprosiła wszystkich z pokoju. - Masz pięć minut Mroczny Łowco. Chcemy wykorzystać czas z nią jaki nam został. Pokiwał głową, a gdy został sam, ukląkł przy jej łóżku.

236

- Dlaczego tu jesteś Wulf? – zapytała Dr Laki. Pierwszy raz użyła jego imienia. - Nie jestem pewien. Musiałem tobie ponownie podziękować. Zamrugała i w jej oczach pojawiły się łzy. Postarzała się o kolejne dziesięć lat. - To nie jest ta najgorsza część – szepnęła – gorsze jest później, gdy nasze ciała się rozpadają, a my wciąż żyjemy. Jeśli mamy szczęście nasze narządy szybko umierają i my też. Przeciwnie trwa to godzinami i jest nie do zniesienia. Jej słowa przedzierały się przez niego, gdy myślał o tym, że Cassandra będzie przechodzić przez to samo. Będzie umierać nawet w większym bólu niż w tym, w którym rodził się Erik. - Przykro mi. Dr Laki nie litowała się nad nim. - Po prostu odpowiedz mi na jedno pytanie. - Cokolwiek. Jej spojrzenie paliło jego zbolałe ciało. - Czy już rozumiesz? Pokiwał głową. Wiedział co przechodzili i rozumiał dlaczego Daimony robili to, co robili. Kto mógł ich winić? Dr Laki wyciągnęła rękę i dotknęła jego ręki. - Mam nadzieję, że twój syn będzie oszczędzony. Naprawdę. Dla jego dobra i dla ciebie. Nikt nigdy nie powinien tak umierać. Wulf patrzył na jej ręce. Były pomarszczone i miały starcze plamy. Nie były takie gładkie jak kilkanaście godzin temu. - Istnieje coś co mogę dla ciebie zrobić? – zapytał. - Zadbaj o swoją rodzinę i nie pozwól Cassandrze umrzeć w samotności. Nie ma nic gorszego niż przeżywanie to samemu. Jej rodzina wróciła do pokoju. Wulf wstał i poszedł w kierunku drzwi. Gdy tam dotarł Dr Laki go zatrzymała. - W przypadku gdybyś chciał wiedzieć Wulf, to mam na imię Maia. - Bezpiecznej podróży Maiu – powiedział, jego głos tłumił emocje – Mam nadzieję, że bogowie będą dla ciebie łaskawsi w następnym życiu. Ostatnią rzeczą jaką zobaczył był jej syn płaczący w jej ramionach.

237

Wulf opuścił jej mieszkanie i wrócił do swojego. W czasie, gdy tam dotarł jego gniew się tlił. Wszedł do sypialni i zobaczył śpiącą Cassandrę z Erikiem obok niej. Wyglądali tak pięknie, gdy tak leżeli. Była młodą kobietą, która powinna mieć życie przed sobą. Urodziła dziecko, które powinno znać swoją matkę. Ale przede wszystkim Wulf jej potrzebował. To nie może się tak skończyć. Nie pozwoli na to. Wziął swój telefon i wyszedł do salonu. Wybrał numer Acherona i o dziwo ten odebrał po pierwszym sygnale. - Wróciłeś? – spytał Wulf. - Widocznie tak. Zignorował zwyczajny sarkazm Asha i przeszedł do sprawy. - Masz pojęcie co tu się działo, gdy cię nie było? - Wiem Wulf – powiedział Ash sympatycznym tonem – Gratuluję małżeństwa i Erika. Udławił się na wzmiankę o jego synu. Nie zawracał sobie głowy, by zapytać Asha skąd o tym wie. Nie odpowiedziałby i tak. Każdy wiedział, ze Ash jest dziwakiem. - Czy istnieje… - Wulf nawet nie mógł zmusić się, by zapytać czy mogą mieć jakąś nadzieję na przyszłość. - Nie jesteś gotowy na odpowiedź. Jego gniew wybuchł na to stwierdzenie. - Pierdol się Ash. Co masz na myśli mówiąc, że nie jestem gotów? - Posłuchaj mnie Wulf – powiedział tonem rodzica, który ma do czynienia ze zdenerwowanym dzieckiem – Słuchaj uważnie. Czasami by mieć to co pragniemy najbardziej musimy oddać to, w co wierzymy najbardziej. A ty nie jesteś jeszcze na to gotów. Wulf zacisnął swój uchwyt na telefonie. - Nawet nie wiem o czym ty mówisz. Dlaczego nie możesz po prostu odpowiedzieć na proste pytanie? - Zadaj mi proste pytanie, a dostaniesz prostą odpowiedź. To o co mnie pytasz jest strasznie skomplikowane. Zrobiłeś coś, co Artemida chciała byś zrobił. Zapewniłeś przedłużenie linii życia swojego i jej brata. - Więc dlaczego brzmisz jakby ciebie to nie cieszyło?

238

- Nie lubię oglądać, gdy kogoś się wykorzystuje lub z nim pogrywa. Wiem, że teraz cierpisz i wiem, że jesteś zły. Rozumiem to. Masz prawo czuć każdą emocję, która burzy się w tobie. Ale to nie jest koniec. Kiedy będziesz gotowy to na pewno odpowiem ci na twoje pytanie. Gnój faktycznie uwziął się na nim. Wulf stał osłupiały i czuł się zdradzony. Chciał krwi Asha, ale przede wszystkim chciał krwi Artemidy i Apolla. Jak oni śmieli zagrywać z nim tak, jak gdyby nic się nie stało. Drzwi do sypialni otworzyły się i stanęła w nich Cassandra marszcząc brwi z niepokojem. - Hej – powiedziała wyglądając na bardzo zmęczoną. - Powinnaś być w łóżku. - Ty też. Zmartwiłam się, gdy się obudziłam, a ciebie nie było. Wszystko w porządku? Z jakiegoś powodu zawsze było w porządku, gdy była obok niego. To właśnie powodowało bycie z nią teraz takie trudne. Próbował sobie wyobrazić, że trzyma jej rękę, gdy jest w jego wieku. Ja to będzie, gdy będzie obserwował jak się rozpada w pył… Ból wstrząsnął nim tak mocno, że ledwo mógł go nie okazywać. Nie krzyczał, ale gdyby to zrobił to wstrząsnąłby nim sale na Olimpie. Potrzebował jej, potrzebował tak bardzo być w niej, że ledwie mógł myśleć. Ale było za wcześnie. Była jeszcze obolała po narodzinach syna. Nieważne jak bardzo potrzebował jej fizycznie, nie był aż takim egoistą. Cassandra nie spodziewała się, że Wulf ją rozbierze i przyciśnie do ściany. Jego usta objęły jej i zaczął ją całować tak gdyby miał nie mieć już więcej takiej szansy. Wzdychając wdychała zapach swojego starożytnego wojownika. Chciała, by jego ramiona trzymały ją z dala od rzeczywistości i od tego co nieuniknione. Wiedziała, że jej potrzebuje. Nie chciał tego przyznać. Wiedziała to aż nazbyt dobrze. Był zbyt silny, by mógł przyznać się do słabości. Nigdy nie mówił, że się boi. Żadne z nich nie wiedziało czy ich syn jest człowiekiem czy Apollite. Wstępne badania były niejednoznaczne. I muszą minąć kolejne trzy miesiące, gdy będą mogli ponownie przebadać Erika, które DNA jest w nim dominujące. Bez względu na wynik, Wulf powinien spędzać czas z Erikiem, by poznać jego potrzeby.

239

Cassandra wzięła jego dłoń i poprowadziła go do sypialni. Posadziła go na łóżku i popchnęła, by się położył. - Co ty robisz? – zapytał. Zdjęła mu spodnie. - Po tych wszystkich wiekach powinieneś wiedzieć kiedy uwodzi cię kobieta. Zerwał się na ręce. Cassandra gładziła ręką długość jego członka. Był gotowy i zaczął być lepki. Gładziła jego końcówkę, rozcierając na niej jego wilgoć. Wulf nie mógł oddychać kiedy patrzył na nią. Trzymał jej twarz w dłoniach, gdy pochylała się i pieściła go swoimi słodkimi ustami. Jego oddech był urywany, gdy patrzył jak lizała jego końcówkę, a jej dłonie chwyciły jego jądra. Było tak miło kochać się z kimś, kto go znał. Ktoś kto pamiętał jak lubił być dotykany i pieszczony. Ktoś kto go pamiętał. Przez wieki, tylko obcy mogli do dotknąć. Z żadnym z nich tak się nie czuł. Nikt nie ogrzewał zimnych miejsc w jego sercu, co sprawiało, że robił się słaby. Tylko Cassandra to robiła. Cassandra czuła jak się relaksuje, gdy ssała i lizała jego męskość. Doszedł warcząc. Po tym wszystkim leżał na łóżku zaspokojony dysząc. Miał zamknięte oczy. Położyła się na jego klatce piersiowej i słuchała bicia jego serca. Zamknął ją w swoich ramionach. - Dziękuję – powiedział cicho gładząc jej włosy. - Proszę bardzo. Lepiej się czujesz? - Nie. - Cóż, próbowałam. Posłał jej gorzki uśmiech. - To nie przez ciebie kochanie, naprawdę nie przez ciebie. Nagle Erik obudził się z płaczem. Wulf zapiał swoje spodnie, a Cassandra zaczęła uspokajać dziecko. Patrzył jak podniosła koszulę, by nakarmić dziecko. Patrzył na widok, który dotknął i wstrząsnął całym nim. To była jego żona i syn. Czuł pierwotną potrzebę, by ich chronić. Zabije każdego, kto im zagrozi. Usiadł na łóżku i przytulił karmiącą Cassandrę. - Zaczęłam od dziś zamrażać moje mleko – powiedziała cicho. - Dlaczego?

240

- Dla Erika. Dr Laki mówiła, że najbardziej będzie potrzebował mojego mleka przez pierwsze sześć miesięcy życia. Apollite opracowali taki sposób dla kobiet, które umierają zanim odstawią dziecko od piersi. - Nie – szepnął masując skroń i nie mogąc znieść myśli o jej śmierci – Ja…. Myślałem o tym dużo. - I? - Chcę byś zmieniła się w Daimona. Spojrzała na niego z szokiem wypisanym na twarzy. - Wulf czy ty mówisz poważnie? - Tak. To ma sens. W ten sposób.. - Nie mogę tego zrobić – powiedziała przerywając mu. - Oczywiście, że możesz. Wszystko co musisz zrobić… - To zabić niewinną osobę – powiedziała przerażona – nie mogę. - Phoebe nie zabiła nikogo. - Ale ona karmi się od kogoś innego ssąc jego krew. Bez urazy, ale fuj! Nie wspominając takiego małego szczegółu, że nie wyobrażam sobie ssać szyję kogoś obcego, a ostatnią osobą, którą mogłabym ugryźć jest Urian. Nie wspominając, że twoi kompani polowaliby na mnie, gdybym tylko wystawiła stopę poza Elysię. - Nie będą – powiedział z naciskiem – Nie pozwolę im na to. Mogę zapewnić ci bezpieczeństwo Cassandro. Przysięgam. Możesz żyć ze mną w piwnicy. Nikt nie musi wiedzieć. Jej twarz zmiękła. Położyła ciepłą dłoń na jego policzku. - Ja bym wiedziała Wulf. Erik by wiedział. Chris.. - Proszę Cassandro – prosił, przypominając sobie Dr Laki, jej ból i starzenie – Nie chcę byś umarła. Najbardziej nie podoba mi się… - Ja również nie chcę – powiedziała przerywając mu – Tego jednego nie chcę. - To walcz dla mnie. Dla Erika. Wzdrygnęła się. - To nie jest takie proste. Nie chcę umierać tak samo jak ty tego nie chcesz, ale prosisz mnie o niemożliwe. To jest sprzeczne ze wszystkim w co wierzyłeś i o co walczyłeś. Znienawidziłbyś mnie.

241

- Nigdy nie mógłbym ciebie znienawidzić. Potrzasnęła z niedowierzaniem głową. - Sądy są pełne rozwodów, gdzie mężowie tak właśnie myśleli. Jak byś się czuł na przykład za rok jak bym już zabrała kilka niewinnych istnień? Nie chciał myśleć o tym. Chciał myśleć o nich. Choć raz na przestrzeni ostatnich wieków był samolubny. To piekło na ziemi. Przez tysiąc dwieście lat bronił ludzi. Chciał jednego roku szczęścia. Czy to tak wiele za to, co zrobił dla ludzkości? - Czy mogłabyś choć pomyśleć nad tym i zrobić to dla mnie? – zapytał cicho, choć wiedział, że miała rację. - Uważaj o co prosisz, bo jeszcze możesz to dostać – słowa Talona prześladowały go. - Dobrze – Cassandra szepnęła, ale mimo to i tak wiedziała lepiej. Oboje podskoczyli na dźwięk telefonu. Myśląc, że to Ash, ponieważ numer był zastrzeżony, Wulf odebrał. - Cześć Wikingu. Jego krew zmroziła się na dźwięk greckiego akcentu, który dobrze znał. - Stryker? - Tak, bardzo dobrze. Jestem z ciebie dumny. - Skąd masz mój numer? Jeśli Urian zdradził ich i pomógł mu, wyrwie mu jego serce Daimona i nakarmi go nim. - Ach, to ciekawe pytanie, prawda? Dam ci szansę. Zniknąłeś i musiałem szukać cię po całym mieście. Ale ja mam swoje sposoby. Szczęśliwie dla mnie ktoś został tutaj. - Kto? – wymagał Wulf. Stryker zwrócił się do niego. - Oczekiwanie nie zabija cię? Kogo mam? Czego chcę? Czy zabiję tą osobę, którą mam? – zatrzymał się jakby był zachwycony hałasem – Cóż, zmiłuję się trochę nad tobą. Myślę, że jesteś wystarczająco inteligentny, by wiedzieć kogo chcę. - Nie dam ci Cassandry. Nie obchodzi mnie kogo trzymasz. - Och, ja nie chcę już Cassandry. Rusz głową Wikingu. Ona i tak umrze w ciągu kilku tygodni. To czego chcę to twój syn i chcę go teraz. - Pierdol się!

242

Daimon znowu go pytał. - Czy to jest twoja ostateczna odpowiedź? Nie chcesz nawet wiedzieć czyją duszę chcę pożreć? W porównaniu z Cassandrą i ich synem to naprawdę nie miało znaczenia. Nikt na świecie nie był ważniejszy dla Wulfa. Ale musiał wiedzieć. - Kogo masz? Telefon zamilkł na kilka sekund. To nie mógł być Erik, Cassandra, Chris po drugiej stronie. Więc kto to był? Odpowiedź zmroziła jego krew. - Wulf? To był ojciec Cassandry.

243

Rozdział 16 Wulf odłożył telefon, jego myśli wirowały. Spojrzał na Cassandrę, była blada. - Co powiedział? Część jego chciała skłamać dla niej, ale nie mógł tego zrobić. Ich związek był ponad to. Nigdy niczego przed nią nie ukrywał i nie zamierzał robić tego teraz. Miała prawo wiedzieć co się dzieje. - Stryker chce wymienić twojego ojca na Erika. Jeśli to odrzucimy, twój ojciec umrze. Nie powiedział jej, że jej ojciec i tak prawdopodobnie umrze. Biorąc pod uwagę co wie Stryker jest to naprawdę bardzo prawdopodobne. Ale może Urian przytrzyma Jeffersona Peters przy życiu. Cassandra zakryła usta dłonią, jej oczy były ogromne wypełnione strachem. - Co zrobimy? Nie mogę pozwolić mu zabić mojego ojca i na pewno do cholery nie oddam mu swojego dziecka. Wulf wstał i starał się mówić spokojnym głosem, by nie wzburzać jeszcze gorzej Cassandry. Miała zająć się własnym zdrowiem i Erikiem. On zajmie się resztą. - Jest tylko jedno, co wiem, że muszę zrobić. Muszę zabić Strykera34. Wyglądała na nieprzekonaną. - Staraliśmy się. Pamiętasz? To dokładnie tak nie działa. Wydaje mu się, że on i jego ludzie zbierają żniwo po tobie, zmiennokształtnych i Corbin. - Wiem, ale jako Wiking, wiem również jak skorzystać z ataku z zaskoczenia i zdezorientować naszych przeciwników. Stryker nie spodziewa się mojego ataku. - Oczywiście, że się spodziewa. Nie jest głupi i wie z kim ma do czynienia. - To co chcesz żebym zrobił? – spytał z frustracją – mam zanieść mu Erika i życzyć bon appétit? - Nie! - Więc zaproponuj mi inne rozwiązanie. Cassandra rozpaczliwie próbowała coś wymyślić. Ale miał rację, nie było innego wyjścia. Może, gdyby dotarli do Uriana, ale nie było go od kilku dni i nikt, nawet Phoebe nie miała z nim kontaktu. 34

Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić…

244

- Więc, gdzie się chcesz z nim spotkać? – zapytała. - Dziś w Inferno. - Musimy myśleć o czymś innym do tej pory. Wulf miał nadzieję. Inna alternatywa nie wchodziła w grę.

- Idę z wami pomóc wam. Wulf i Kat spojrzeli na Chrisa jakby stracił rozum. - Co mamy z tobą zrobić Chris? – spytał Wulf – Rzucisz się na nich? Chris najeżył się obrażony. - Nie jestem dzieckiem Wulf. Tak się zdarzyło, że wiem jak walczyć. Do diabła, jestem z tobą na sparingu od lat. - Tak, ale ja nawet nigdy naprawdę cię nie uderzyłem. Chris wyglądał na jeszcze bardziej obrażonego. Kat poklepała go po ramieniu. - Nie martw się Chris. W dniu kiedy PlayStation zechce zaatakować świat i go zniszczyć, wtedy na pewno cię wezwiemy. Chris wydał z siebie oburzony dźwięk. - A dlaczego mnie to w ogóle obchodzi? Wulf wziął głęboki oddech, gdy przypinał miecz. - Twoim zadaniem jest ochrona Cassandry i Erika. Potrzebuję cię tu na miejscu chłopcze. - Tak, tak. Jak zawsze bezużyteczny. Wulf złapał Chrisa za kark, przyciągnął go do siebie i zamknął go w ramionach. - Nigdy nie byłeś dla bezużyteczny dla mnie. Nigdy nie chcę tego słyszeć. Słyszysz mnie? - Dobrze – powiedział Chris próbując zrzucić z siebie ramiona Wulfa – Myślę, że moje zadanie robienia dziecka zostały unieważnione w obliczu nowego dziedzica, tak35? Wulf potargał jego włosy i zwrócił się do Kat. - Jesteś gotowa? - Tak przypuszczam. Zdajesz sobie sprawę, że oni uciekną po prostu ode mnie? 35

Czyżby zazdrość??

245

- Dobrze. Trzymaj ich w zamieszaniu. Jeśli będą się martwić tym, by ciebie nie zranić, nie skoncentrują się na rozerwaniu mnie na kawałki. - Dobry pomysł. Gdy był już przy drzwiach, Cassandra zatrzymała go. Pociągnęła go w swoją stronę i przytuliła mocno. - Wróć do mnie Wulf. - Zamierzam. Według woli boga Odin36. Pocałowała go i wypuściła. Wulf po raz ostatni spojrzał na żonę i dziecko, które spało na podłodze37, całkowicie nieświadomy co się wokół niego dzieje. Nieświadomy tego, że gdyby Stryker dorwał go i zabił świat by się skończył. Jak bardzo chciał być ignorantem. Ale nie mógł być. Miał robotę do zrobienia i zbyt wiele do stracenia. Ciągle gdzie z tyłu głowy pojawiało się pytanie… Jak Stryker dowiedział się o ojcu Cassandry? Czy Urian zdradził ich? Czy mógłby? Część jego chciała wierzyć, że to zbieg okoliczności. Druga część nie mogła wykluczyć, że Urian zmienił zdanie i postanowił pomóc Strykerowi. W końcu to jego ojciec… Z Kat opuścili mieszkanie i spotkali Phoebe przy głównym wyjściu. Zdjęła naszyjnik i umieściła na szyi Wulfa. - To pozwoli otworzyć ci drzwi do Elysii po powrocie. Nie mogłam skontaktować się z Urianem i to mnie niepokoi. Modlę się tylko, by nie odkryli, że nam pomaga. - On jest w porządku Phoebe – Kat ściszyła głos – Uwierz mi, jest świetnym aktorem. Nie miałam pojęcia, że nie jest takim kompletnym dupkiem. Myślę, że jego ojciec również tego nie wie. Phoebe wyglądała na wkurzoną po tych słowach. - To był żart Phoebe – powiedziała Kat – Rozchmurz się! Phoebe potrząsnęła głową. - Jak możesz być tak obojętna, gdy wiesz co jest stawką?

36

Najwyższy z nordyckich bogów, bóg wojny i wojowników. Albo Apollite mają dziwny zwyczaj spania na podłodze, albo pani Kerrelyn robiła jakiś survival swoim dzieciom… Nie wiem naprawdę… :/

37

246

- W przeciwieństwie do was, wiem, że przetrwam tę noc w jedną lub drugą stronę. Jeżeli ziemia jest zniszczona, a ja rozrywana na kawałki to wtedy jestem w niebezpieczeństwie. Boję się jedynie o was. - Upewnij się, że stoisz cały czas blisko mnie – powiedział Wulf półżartem – potrzebuję takiej teflonowej zbroi. Kat popchnęła go w stronę drzwi. - Tak, tak. Wielki Wiking ukrywający się za mną. Uwierzę jak zobaczę. Wulf wyprowadził ich z miasta na powierzchnię. Ciężarówka była zaparkowana w pobliskiej jaskini, która mieściła kilka pojazdów, które były przechowywane na wypadek, gdyby ktoś zdecydował się na bycie Daimonem i potrzebował transportu do ludzkiego świata. To było chore, ale Wulf podziwiał ich za troskę okazywaną przyszłym Daimonom. Rozpoczęły się już wiosenne roztopy i ziemia nie była już tak zamarznięta jak wcześniej. Shanus dał mu kilka zestawów kluczy, by mógł wybrać sobie najszybszy samochód. Wulf wybrał granatowego Moutainerra. Kat wsiadła pierwsza. Obejrzała się za siebie i zobaczyła jak jego myśli wracają do jego rodziny. - Będzie dobrze Wulf. - Tak - szepnął. Wiedział, że będzie. Był cholernie pewien, że uda mu się. Wulf wsiadł i pojechał w kierunku miasta. Jego pierwszym przystankiem będzie jego dom. Albo to, co z niego zostało. Chciał być doskonale uzbrojony w tym konflikcie. Jechali ponad godzinę, nim dojechali na miejsce. Wulf wjechał na podjazd i zawahał się. Nie było żadnych śladów walki. Jego garaż, jego okna były nienaruszone. Nawet przednia brama była cala. - Czy Stryker to naprawił? – zapytał Kat. Roześmiała się. - To nie w jego stylu. Uwierz mi. Nigdy nie naprawia szkód, które robi. Nie mam pojęcia co się tutaj stało. Może to twoja Rada Giermków? - Nie. Oni nawet o tym nie wiedzieli.

247

Wulf zamknął bramę i powoli zmierzał w kierunku domu oczekując najgorszego. Zatrzymał się nagle, ponieważ zobaczył w cieniu obok domu ruch. Mgła nadchodząca od jeziora była gęsta. Zgasił światła by widzieć lepiej i chwycił swój miecz. Było tam trzech wysokich mężczyzn, ubranych na czarno, którzy zmierzali powolnym, aroganckim krokiem w ich kierunku, tak jakby mieli cały czas świata. Byli zjednoczeni w mocy i sile, a ich zapał do walki wypływał ze wszystkich porów na ich ciałach. Wszyscy byli blondynami. - Zostań tu – ostrzegł Kat i wyruszył na walkę. Mgła wirowała wokół trzech mężczyzn, gdy podchodzili bliżej. Jeden z nich miał prawdopodobnie sześć stóp i trzy cale, ubrany był spodnie, sweter i płaszcz z wełny. Po jednej stronie płaszcza widać było starożytny grecki miecz. Ten w środku był o dwa centymetry wyższy od poprzednika. On również miał wełniany sweter i spodnie oraz długi skórzany płaszcz. Trzeci z nich miał krótsze i ciemniejsze o dwa tony włosy od pozostałych. Ubrany był w ubranie motocyklisty. Dwa warkoczyki spływały po jego lewej skroni. I w tym momencie Wulf go poznał. - Talon? Motocyklista obdarzył go szczerym uśmiechem. - Ze sposobu w jaki trzymasz ten miecz, zastanawiałem się czy mnie poznajesz czy nie Wikingu. Wulf zaśmiał się, gdy jego stary przyjaciel zbliżył się do niego. Nie widzieli się od ponad wieku. Chętnie uścisnął dłoń Celta. Wulf zwrócił się do człowieka w środku, którego poznał podczas krótkiego pobytu w Nowym Orleanie ponad sto lat temu podczas Mardi Gras. - Kyrian? – spytał go. Starożytny grecki generał zmienił się trochę od ostatniego czasu, gdy go widział. Wtedy Kyrian nosił włosy krótko obcięte z długa brodą. Teraz sięgały mu do ramion, a twarz miał gładko ogoloną. - Milo cię znowu zobaczyć – powiedział Kyrian – A to jest mój przyjaciel Julian z Macedonii. Wulf znał tego człowieka tylko ze słyszenia. Julian nauczył Kyriana wszystkiego o walce i bitwach.

248

- Miło cię poznać. Co wy trzej tutaj robicie? - Są twoim wsparciem. Odwrócił się i zobaczył jak Acheron Parthenopaeus dołącza do grupy. Nie wiedział co go bardziej oszołomiło. Ich obecność czy przypięte do klatki piersiowej Asha zawinięte dziecko. Wulf był przerażony. - Kyrian czy to jest twoje dziecko? - Do diabła nie – powiedział Kyrian – Nie ma mowy bym przyniósł Marissę do tego wszystkiego. Amanda najpierw by mnie wykastrowała, a potem zabiła, gdybym ją tu przywiózł. – przechylił głowę w kierunku Asha – to dziecko Acherona. Wulf zmarszczył czoło. - Szczęściarz – powiedział mocnym akcentem Rickiego Ricardo – masz splaning38 do zrobienia. Ash chrząknął. - Stryker nie jest głupi. Twój pomysł, by iść z plastikowym dzieckiem nie mógłby zadziałać. Stryker wyczułby zapach sztucznego tworzywa od razu. – odwrócił wzrok od Wulfa i skierował go na małe ciemnowłose niemowlę – więc dajmy mu prawdziwe dziecko. - A co jeśli stanie mu się krzywda? Dziecko kichnęło. Wulf podskoczył jakby w niego strzelano i o mało nie połamał nogi. - Przepraszam – powiedziało dziecko śpiewnym głosem. – prawie zrobiłam grilla z Mrocznego Łowcy, szkoda tylko bo nie mam sosu barbecue. – dziecko spojrzało w górę na Asha – Wiesz smażony Mroczny Łowca może nie być smaczny. Co potrzebujesz… - Sim – powiedział Ash ostrzegawczo pod nosem każąc dziecku uciszyć się. Dziecko spojrzało na niego. - Och, Akri zapomniałam. Przepraszam. Gu gu. Wulf potarł czoło.

38

Ponoć słowo nie zdefiniowane. Ja nie mam pojęcia co oznacza. Z tego co wyczytałam to Ricky Ricardo powiedział tak do swojej żony Lucy (dosłownie).

249

- Co to jest? - Powiedział ci, Simi jego dziecko…. demon. Cała piątka odwróciła się na głęboki, złowieszczy głos z ciężkim greckim akcentem. Inny mężczyzna wyszedł z cienia. Był prawie tak samo wysoki jak Acheron z ciemnymi włosami i żywymi niebieskimi oczami. Brwi Asha wygięły się w łuk. - Przyszedłeś po tym wszystkim Z. Cieszę się, że dołączasz do imprezki. Zarek parsknął. - Co do cholery? Nie mam nic lepszego do roboty39. Wyobrażałem sobie, że będę mógł przyjść, skopać im dupy i wziąć ich imiona. Nie żebym przejmował się tymi imionami. Jestem po prostu żądny krwi. - Więc jesteś Zarek – Wulf wpatrywał się notorycznie w ex Mrocznego Łowcę, który był zesłany do Fairbanks na Alasce. Jego postawa ziała złośliwością ze wszystkich porów i cały czas miał przygryzione wargi. Nie miał nic z Billy Idola czy Elvisa. - Taak – powiedział szyderczo Zarek – I marznę tutaj, więc możemy udamy się na małe spotkanie towarzyskie, gdzie będę mógł zabić paru skurwieli i wrócę na plaże, gdzie powinienem być40. - Jeśli tak nienawidzisz tego miejsca – zapytał Talon – to dlaczego zgodziłeś się przyjść? Subtelnym gestem Zarek podrapał swoją brew środkowym palcem w metalowym pazurze, który był skierowany do Talona. - Astrid chce bym miał przyjaciół. Nie wiem dlaczego. Dziwna kobieta. Próbuje zrobić mnie bardziej towarzyskim. Ash zaczął się z tego śmiać, co się rzadko zdarza. Zarek również rozbawiony spojrzał na Acherona. - Nie chcę słyszeć tego od ciebie o Wielki Ashu. Jesteś tym, który zabrał mnie jako pierwszego w to miejsce. – następnie Zarek schylił się zaskakując wszystkich i spoglądając pod brodę Asha – Jak się masz malutka Simi?

39 40

Dobra, dobra przyznaj, że pokochałeś tych chłopców… ☺ Szybko odzwyczaił się od Alaski ☺

250

Dziecko skoczyło w górę ze szczęścia. - Dobrze. Masz może więcej mrożonej fasoli dla mnie? Tęsknie do bycia z tobą na Alasce. Było świetnie. - To nie jest czas na jedzenie Sim – powiedział Ash. Dziecko posmutniało. - Czy będę mogła zjeść Daimona potem? - Jeśli dasz radę złapać jakiegoś – obiecał Ash. Wulf zastanowił się co może wiedzieć ten mężczyzna o Daimonach. - Co to ma znaczyć? – Zarek zwrócił się do niego – Znowu zaczynasz być niejasny? - Jak zawsze – Ash spojrzał na niego figlarnie. Zarek spojrzał na niego z obrzydzeniem. - Osobiście uważam, że powinniśmy iść razem i pokonać piekło z tobą zanim wszystko wyśpiewasz. Kyrian zarysował podbródek w zamyśleniu. - Wiesz… - Nigdy tam nie idź – powiedział zirytowany Acheron. Zwrócił się do Wulfa – Idź po broń. Masz wizytę do odwalenia. Wulf zatrzymał się przy Ashu. - Dzięki za przybycie. Ash skinął głową i odszedł od niego przytulając dziecko demona do piersi. Wulf wrócił do samochodu po Kat, ale nigdzie jej nie było widać. - Kat? – wołał – Kat? - Co się stało? – zapytał Talon, gdy dołączył do Wulfa. - Widziałeś kobietę, która ze mną była? Potrząsnął głową. - Jaką kobietę? – spytał Talon. Wulf zmarszczył brwi. - Sześć stóp wzrostu, blondynka. Nie mogła opuścić auta… - przerwał i zamyślił się – Nieważne, jest jedną z niewielu ludzi, którzy mogą tak po prostu zniknąć. - To twoja żona? – spytał Kyrian. - Nie, ona jest jedną ze służebnic Artemidy, która nam pomaga.

251

Ash skrzywił się słysząc to. - Artemida nie ma żadnej akori wyższej od siebie. Uwierz mi. Nie pozwoli żadnej kobiecie patrzeć na nią z góry. Dosłownie. Wulf spojrzał na niego i uczucie strachu przeszło przez jego ciało. - Mam nadzieję, że się mylisz. Bo jeśli nie, to Kat współpracowała ze Strykerem cały ten czas i już pewnie go uprzedziła o naszej imprezie niespodziance. Ash przekrzywił głowę, tak jakby czegoś nasłuchiwał. - Nie widzę w tym sensu. Tak jakby nie istniała. - Więc co myślisz? – zapytał Kyrian. Ash przesunął dziecko, które zaczęło kopać go w krocze na biodro. Chwyciło jego warkocz i zaczęło go rzuć. Wulf zmarszczył czoło. Jeśli dobrze widział, to dziecko miało kły. - Nie wiem co myśleć – powiedział Ash zabierając włosy z dala od dziecka – Kat ma podobny opis do Apollite lub Daimona. - Ale ona chodzi w świetle dziennym – Wulf dodał. Zarek przeklął. - Nie mów mi, że jest kolejną dzienną niewolnica puszczoną luzem. - Nie – Acheron powiedział stanowczo – Wiem na pewno, że Artemida nie stworzyła żadnego. Nie miałaby odwagi. Przynajmniej nie ostatnio. - Co to jest dzienny niewolnik? – spytał Talon. - Nie chcesz wiedzieć – odpowiedział Julian. - Tak – Zarek się zgodził – Powtarzam to sto razy. - Dobrze więc – powiedział Wulf udając się w stronę domu – Pozwólcie, ze wezmę swoje rzeczy i możemy ruszać w drogę. Gdy odszedł Talon stanął obok Asha. - To jest ta część, gdzie mówisz, że wszystko się ułoży jeśli wszyscy będą robić co im powiesz. Mam rację? Twarz Acherona była niewzruszona. - Zazwyczaj tak. - Ale?

252

- Dziś mamy do czynienia z czymś większym. Mogę szczerze powiedzieć, że będzie to piekło walki. Wulf zaśmiał się słysząc tą rozmowę, gdy odchodził. Dla niego było to dobre. Walka była jedyną rzeczą jakiej szukał on i jego ludzie.

Przyszli do Inferno tuż przed północą. Co dziwne, bar był całkowicie pusty. Dante spotkał ich w drzwiach. Był ubrany w skóry, nie miał już zębów wampira i wyglądał na bardzo złego. - Ash – powiedział witając Atlantę – Dużo czasu minęło od kiedy odwiedziłeś moje progi ostatnio. - Dante – Ash uścisnął jego rękę. Dante spojrzał na dziecko i zmarszczył czoło. - Simi? Dziecko się uśmiechnęło. Dante wydał z siebie niski gwizd i się cofnął. - Cholera Ash, chciałbym żebyś mnie ostrzegał, gdy planujesz przywieźć tu swojego demona. Czy muszę ostrzegać chłopaków, że maszynka do pożerania przyszła? - Nie – powiedział Ash kołysząc dziecko – jest tylko po to, by zjadać Daimony. - Gdzie są wszyscy? – spytał Wulf. Dante spojrzał na ścianę po prawej. - Wiatr powiedział mi co tu będzie się działo w nocy, więc zamknąłem lokal. Wulf powędrował wzrokiem za Dante i zobaczył rozciągnięte na ścianie futro pantery pokryte krwią. - Twój brat? W jego oczach była widoczna furia, ale wzruszył tylko ramionami. - Drań współpracował z Daimonami. Karmił ich informacjami o nas i o was. - Człowieku – Talon wzdychał – Trzeba mieć zimną krew, by zabić swojego. Dante zwrócił się do niego z takim dzikim spojrzeniem, które od razu mówiło, że nie jest człowiekiem. - Mój brat zdradził mnie i moich ludzi. Gdybym miał zimną krew tak jak mówisz to rozłożyłbym jego futro na podłodze, by każdy mógł po nim chodzić. Niestety moi

253

pozostali bracia niekoniecznie polubili ten pomysł, więc doszliśmy do wniosku, że ściana wystarczy. - Rozumiem – powiedział Ash – gdzie jest reszta paczki? - Na tyłach. Trzymamy się z daleka od tego. Nie lubimy zabijania. Zarek parsknął na to. - Chyba, że swojego brata. Dante podszedł do Zareka i zaszydził. - Prawo dżungli. Zdradzeni jedzą zdrajców. Zarek powiedział do niego żartobliwym tonem. - Prawo mojej dżungli. Zabić ich wszystkich i niech Hades się z nimi upora. Dante zaśmiał się na to. - Lubię go Ash, on nas rozumie. - Ojjj – powiedział Ash żartobliwie – Z. myślę, że właśnie znalazłeś nowych przyjaciół. To powinno uszczęśliwić Astrid. Zarek obrócił się do niego. Ash go zignorował. - Dobra, grę pora zacząć chłopaki. Dante wrócił do pilnowania drzwi, a Ash podał dziecko Wulfowi, który wahał się przed dotknięciem demona. Spojrzała na niego dziwnie, potem się uśmiechnęła. - Simi nie gryzie, jeśli jej nie upuścisz. - Postaram się nie upuścić ciebie. Błysnęła kłami na niego i wygodnie się ułożyła w jego ramionach. Doskonale naśladowała niemowlę. - Czy mamy się ukryć? – spytał Julian – Wziąć ich z zaskoczenia? - Nie możemy – powiedział Ash – Stryker nie jest normalnym Daimonem. - Gorszy niż Desiderius? – spytał Kyrian. - Gorszy. W rzeczywistości moja najlepsza rada dla was – Ash skierował ostrzeżenie na Zareka – Strykera zostawcie mnie. Jestem jedynym, który może go zabić. - Dlaczego tak jest Acheron? – zapytał Zarek – Och poczekaj wiem. W Fairbanks będzie sto dziesięć stopnia Celsjusza w styczniu, zanim odpowiesz. Ash skrzyżował ręce na piersi.

254

- Więc po co pytasz? - Leję na ciebie – Zarek przeszedł się po podłodze – więc kiedy oni przyjdą? Powietrze nad parkietem zabłyszczało i syknęło. Twarz Zareka wykrzywiła się w uśmiechu. - Och bogowie, niech rozpocznie się rozlew krwi. Kyrian wyciągnął swój miecz i tarczę, Talon wyjął swój okrągły srad. Julian odsłonił swój grecki miecz. Zarek i Ash nie wykonali żadnego ruchu po broń. Ani Wulf. Jego celem była ochrona Simi, Erika i Cassandry. Tunel otworzył się i wyszedł z niego Stryker. Tuż za nim legion Daimonów, w tym Urian. Twarz Uriana była kompletnie stoicka, gdy spotkał wzrokiem Wulfa. Trudno było uwierzyć, że ten człowiek udzielał im ślubu. Nie było żadnych śladów na jego twarzy, że znał Wulfa. Kat miała rację, był cholernie dobrym aktorem. - Jak milo – powiedział Stryker ze złośliwym uśmiechem – Przyniosłeś ze sobą przekąskę dla moich ludzi. Gdyby każdy był taki ostrożny. Kilku Daimonów roześmiało się. Tak samo jak Zarek. - Wiesz prawie polubiłem tego faceta Acheron. Szkoda, że musimy go zbić. Stryker zszedł z pola widzenia Zareka. Podszedł do Asha. Obaj patrzyli się na siebie bez słowa, bez emocji. Ale Wulf zobaczył chwilowe zmieszanie na twarzy Uriana, gdy zobaczył Acherona. - Ojcze? - Wszystko w porządku Urian. Wiem wszystko o tym Atlancie. Czyż nie, Acheronie? - Nie. Myślisz, że tak jest Strykeriusie. Z drugiej strony znasz każdą swoją wadę i w gruncie rzeczy umożliwia ci to wierzenie w Destroyer, podczas gdy ona się tobą bawi. - Kłamiesz! - Może. A może nie. O tak, nikt nie mógł grać lepiej ogólnikowości od Acherona. Był mistrzem przy nic nie mówieniu i sprawianiu, że ludzie wątpili w powietrze, którym oddychali. W końcu Stryker zwrócił się do Wulfa. Jego spojrzenie powędrowało do małego zawiniątka w jego rękach. Przekrzywił głowę i uśmiechnął się.

255

- Jak słodko. Przysporzyłem tobie tyle kłopotów, prawda? Wszystkim wam. Powinno mi to pochlebić. Złe przeczucie przeszło przez Wulfa. Coś w tym było nie tak. Czy Daimon wiedział, że Simi nie jest jego? Stryker podszedł do swojego syna Uriana. Złapał swojego syna za ramię i pocałował go w policzek. Urian popatrzył gniewnie na działanie ojca i zesztywniał. - Dzieci są jedyną rzeczą dla której żyjemy, czyż nie? – zapytał Stryker – Przynoszą nam radość. Czasem przynoszą ból. Urian zmarszczył brwi, ponieważ ojciec zaczął bawić się z tyłu jego warkoczem. - Oczywiście nigdy nie odczujesz bólu, który odczuwam Wulf. Twój syn nie będzie żył wystarczająco długo, by cię zdradzić. Zanim ktokolwiek mógł się poruszyć, Stryker poderżnął gardło Uriana swoją ręką, która nie była już ludzka. To był pazur smoka41. Odepchnął syna od siebie. Urian upadł na podłogę, próbując rękoma zatamować krwawienie. W tym czasie Stryker odwrócił się przodem do Mrocznych Łowców. - Naprawdę sądziłeś, że jestem na tyle głupi, by nabrać się na podstęp, który mi przygotowałeś? – jego spojrzenie wwierciło się w Wulfa, kiedy mówił to nie był głos Strykera… to był głos ojca Cassandry. – Wiedziałem, że nigdy nie przyniesiesz mi dziecka. Musiałem zabrać strażników z Elysi na chwilę. Wulf przeklął przy tych słowach i rzucił się do ataku. Stryker zniknął w czarnej chmurze, podczas gdy Daimony zaatakowały. - Ak'ritah tah! – zawołał Ash. Portal otworzył się. Jeden z Daimonów zaczął się śmiać. - Nie musimy przechodzić… - zanim mógł dokończyć myśl, portal wessał go do środka42. Reszta szybko podążyła za nim. Ash podbiegł szybko do Uriana, który leżał w kałuży krwi. - Ciii.

41 42

Skurczybyk jeden!! Własne dziecko!!!! ??? Go Ash do boju!!! Zmiec ich z powierzchni ☺

256

Ash odetchnął i przykrył swoimi dłońmi ręce Uriana. Oczy Uriana napełniły się łzami, gdy spojrzał na Acherona. - Oddychaj spokojnie i płytko – powiedział Acheron, jego głos był kojący i głęboki. Wulf i reszta patrzyli w zupełnej ciszy podczas, gdy Ash wyleczył Daimona. - Dlaczego? – zapytał Urian. - Wyjaśnię później – powiedział Ash i podniósł swoja koszulę odsłaniając nagi brzuch – Simi wróć do mnie. Dziecko wystrzeliło natychmiast z rak Wulfa. Zmieniła się z niemowlęcia w maleńkiego smoka i położyła się na skórze Acherona. Chwilę potem stała się tatuażem. - Zawsze zastanawiałem się jak rusza się twój tatuaż – powiedział Kyrian. Ash nic nie mówił, za to podniósł swoje ręce. W jednej sekundzie byli w Inferno, a w drugiej w środku Elysi. Od czasu wyjścia Wulfa i Kat rozegrało się tam prawdziwe piekło. Niekończące się krzyki przelatywały przez powietrze. Wszędzie były rozrzucone ciała Apollite. Kobiety, mężczyźni i dzieci. Nie rozpadali się jak Daimony i jak w swoje urodziny. Przerażenie i strach ogarnęły Wulfa. - Phoebe! – Urian zapłakał i pobiegł do swojego mieszkania. Wulf nie kłopotał się próbą telefonowania. Nic by nie słyszał przy tych krzykach. Pobiegł jak szybko tylko mógł do swojej żony i syna. Kilku Daimonów próbowało go zatrzymać. W jego oczach panowała furia, Wulf przecinał ich po kolei. Nikt nie dostanie się pomiędzy jego i jego rodzinę. Nikt. Wbiegł do mieszkania i zobaczył, że drzwi były otworzone kopniakiem. Shanus leżał martwy w salonie. Wulf dusił się ze strachu do czasu, gdy nie usłyszał odgłosów walki ze swojej sypialni. Najlepsze było to, że słyszał krzyk swojego syna. Biegnąc przez salon dotarł do sypialni i stanął. Chris stał w najdalszym kącie pokoju przyciskając Erika do piersi. Dwie przyjaciółki Chrisa, Kyra i Ariela stały przed nim jak bariera i chroniły ich. Stryker i trzech innych Daimonów atakowały Kat i Cassandrę, które walczyły z nimi z wielkim talentem i przebiegłością.

257

- Nie możesz wiecznie trzymać swojej tarczy Katra – Stryker wydawał z siebie pomruki. Kat spojrzała na Wulfa i uśmiechnęła się. - Nie muszę trzymać tego wiecznie. Musiałam trzymać ja tylko do czasu, gdy przybędzie kawaleria. Stryker zawahał się i obejrzał przez ramię. W tym czasie Wulf zaatakował. Wulf zabił jednego Daimona i ruszył na Strykera, który odwrócił się do tunelu, który otworzył się w ścianie. Sycząc z bólu Wulf zobaczył kto przyszedł kątem oka. To był Ash i Zarek. Kat natychmiast zniknęła, podczas gdy Stryker zaklął. Wulf i Zarek ścigali ostatniego Daimona, podczas gdy Ash i Stryker stanęli naprzeciwko siebie. - Idź do domu Stryker – powiedział Ash – Wojna się skończyła. - To nigdy nie będzie koniec. Dopóki mój ojciec – rzucił od niechcenia te słowo – żyje. Ash potrząsnął głową. - A ja myślałem, że moja rodzina jest dysfunkcyjna…Odpuść sobie. Już przegrałeś. Mój Boże właśnie zabiłeś swojego własnego syna i za co? Stryker ryknął ze złości i zaatakował Asha. Wulf złapał swojego syna od Chrisa, a Zarek pociągnął Cassandrę za siebie. Wulf chciał ich bezpiecznie stąd wyprowadzić, ale nie mógł, ponieważ Stryker i Ash walczyli przy drzwiach. Stryker wystrzelił boskim piorunem w Asha, który przyjął go z kamienną twarzą. Za to rzucił Strykerem o ścianę ogromnym podmuchem powietrza. Wulf zagwizdał nisko. Wszyscy wiedzieli, że Ash jest potężny, ale nigdy nie robił podobnych rzeczy. Stryker zaatakował jeszcze raz. Ale z jakiegoś powodu Ash go nie zabił. Tych dwóch mężczyzn załatwiało jakieś porachunki między sobą jakby byli ludźmi i nie…Kimkolwiek do cholery byli. Stryker wystrzelił kolejnego pioruna w stronę Asha. On odchylił się w bok i uniknął uderzenia. Ash podniósł rękę i w tym czasie Stryker zaczął się unosić nad podłogą. Stryker znowu wystrzelił i Ash zachwiał się oraz puścił go. Daimon spadł na ziemi i od razu pobiegł w kierunku Asha. Złapał go za ramiona i

258

wcisnął go w ścianę. Ale zanim mógł uderzyć Acherona jeszcze raz, znikąd pojawił się żółty demon. Jego oczy błyszczały, gdy złapał Strykera i zniknęli w nicości. Acheron warknął na to. - Skoro już w tym jesteś Apollymi – Ash krzyczał – to lepiej trzymaj go tam. - Czym do cholery jesteś? – Zapytał Wulf, gdy Ash odwrócił się do nich przodem. - Nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi – powiedział Zarek – Wierz mi. Nie jesteś gotowy na prawdę. - Czy Stryker zniknął? – zapytała Cassandra. Ash pokręcił głową. Wtedy przytuliła się do Wulfa i wzięła Erika z jego rąk, by go uspokoić. - Wiem dziecino – gruchała – zły pan już sobie poszedł. - Co złapało Daimony? – zapytała Kyra – Gdzie oni poszli? Ash nie odpowiedział. - Jesteście teraz bezpieczni. Przynajmniej przez chwilę. - Czy on wróci? – zapytała Cassandra. Ash posłał jej dziwny pół uśmiech. - Nie wiem. On jest jedną z niewielu żywych istot, które są poza moimi mocami. Ale jak powiedział, to nie jest koniec. Może wrócić w ciągu kilku miesięcy lub kilku wieków. Czas mija inaczej tam, gdzie on żyje. Kyrian, Talon i Julian weszli do pokoju. - Wszystkie Daimony zniknęły – powiedział Talon – zabiliśmy kilku, ale reszta… - Wszystko jest w porządku – powiedział Ash – dzięki za pomoc. Kiwnęli głowami i wyszli do salonu, ponieważ powstał tam jakiś hałas. - Człowieku uprzątnięcie tego zajmie nam kilka dni – Chris rozglądał się wokół z niedowierzaniem. Wtedy ich ukazał się ogrom zniszczeń. Wszędzie leżały ciała. Zarek prychnął. - Zatrzymaj to, zanim pójdziesz dalej Acheronie. - Nie idę dalej Z. Nie mogę naprawić tego, co zostało dziś zniszczone – spojrzenie Asha powędrowało do ciała Shanusa.

259

Wulf potrząsnął głową i zaniósł ciało Shanusa do centrum miasta. Wszędzie było słychać płacz Apollites nad ciałami zmarłych. - Nie zasłużyli na to – Wulf powiedział do Acherona. - A kto zasłużył? – spytał Ash. Jakaś kobieta zbliżyła się do Wulfa. Miała królewską postawę i nie trzeba było domyślać się kim była. - Shanus? – zapytała, gdy jej oczy wypełniły się łzami. Wulf położył ciało obok niej. - Jesteś jego żoną? Kiwnęła głową, łzy zaczęły płynąć po jej twarzy. Położyła ostrożnie głowę męża na swoich kolanach i zapłakała cicho. Cassandra przysunęła się bliżej. - Tak bardzo mi przykro. Kobieta popatrzyła w górę, jej spojrzenie zrobiło się nienawistne. - Wynoś się! Wszyscy się wynoście! Nie jesteś już tu mile widziana. Pomogliśmy tobie, a ty nas zniszczyłaś! Zarek odchrząknął. - To nie jest zła rada – powiedział do Wulfa rozglądając się dookoła i widząc piorunujące spojrzenia. - Tak – Ash się zgodził – Chłopaki pomóżcie Wulfowi i jego rodzinie wydostać się stąd. Ja musze iść się z kim zobaczyć. Wulf wiedział, że miał na myśli Uriana. - Czy chcesz żebyśmy zaczekali na ciebie? - Nie. Na górze czeka na was kilka SUV-ów. Jedźcie do domu, a ja was potem złapię. - SUV-y? – Kyrian zapytał. - Znowu.. Powtarzam nie pytajcie o to czego nie chcecie wiedzieć – powiedział Zarek – Po prostu zaakceptujcie fakt, że Acheron jest z natury dziwolągiem i odpuście sobie resztę. Ash rzucił zabawne rozświetlające spojrzenie. - Może i jestem dziwolągiem, ale nie rzucam piorunami w swojego brata. Zarek zaśmiał się perfidnie na to.

260

- Przynajmniej nie uderzyłem go w … jeszcze. Ash patrzył, gdy Zarek wyprowadzał całą grupę z miasta. Stał pośrodku badając uszkodzenia. Zaczął sprzątać tak jak dom Wulfa, gdy nagle przestał. Apollites będą potrzebowali jakiegoś zajęcia, innego od bólu. Odbudowanie miasta odciągnie ich umysły od żalu. Przynajmniej na chwilę. Głęboko w sercu płakał razem z nimi. Dlatego, że możesz, nie znaczy, że powinieneś.. Zmusił się do spaceru w głąb korytarza i opierając się potrzebie, by to wszystko naprawić. Do czasu, gdy dotarł do mieszkania Uriana, Ash był zdegustowany tym, ile Stryker rozlał krwi w imię Apollymi. Nie było w tym przecież żadnego sensu, ale przecież była Boginią Zniszczenia. I dlatego musiał się upewnić, że nie zostanie nigdy wypuszczona ze swojego więzienia. Ash znalazł Uriana siedzącego na kolanach w salonie jego mieszkania. Trzymał niewielki medalion w swoich dłoniach i płakał cicho. - Urian? – Ash powiedział równym, niskim tonem. - Wyjdź! – warknął – Po prostu zostaw mnie w spokoju. - Nie możesz tu zostać – powiedział Ash – Apollites odwrócą się przeciwko tobie. - Jakby mnie to obchodziło – spojrzał w górę. Ból w Urianie spowodował, że Ash cofnął się. Minęło dużo czasu odkąd spotkał się z tak nieutulonym żalem – Dlaczego nie pozwoliłeś mi umrzeć? Dlaczego mnie uratowałeś? Ash wziął głęboki wdech, zanim wyjaśnił to Urianowi. - Bo jeśli nie ja, to sprzedałbyś swoją duszę Artemidzie po tym wszystkim i chciał zabić swojego ojca. - Myślisz, że nie zabiję go po tym wszystkim? – odwrócił się do Asha z warknięciem – Nic z niej nie zostało. Nic! Nawet nie mam czego pochować. Ja… - jego słowa zamarły ponieważ zaszlochał. - Rozumiem – powiedział Ash kładąc rękę na ramieniu Uriana. - Nic nie rozumiesz! Ash chwycił jego brodę i uniósł, by ich spojrzenia się spotkały. - Tak, Urian rozumiem.

261

Urian walczył, by odetchnąć, gdy zobaczył obrazy migoczące przez srebrne oczy Asha. Tam było tak wiele męki i mądrości. Trudno było utrzymać kontakt wzrokowy z nim. - Nie chcę żyć bez mojej Phoebe – powiedział Urian łamiącym się głosem. - Wiem. Z tego powodu dam ci wybór. Nie mogę wykluczyć twojego ojca z obserwowania go. Potrzebuję cię, byś to robił. Prędzej czy później on wróci po potomków Apolla. - Dlaczego miałbym ich chronić? Phoebe przecież umarła przez nich! - Phoebe żyła dzięki nim Urian, pamiętasz? Ty i twój ojciec byliście odpowiedzialni za zabicie całej rodziny. Czy kiedykolwiek powiedziałeś Phoebe, że to ty? Że to ty zabiłeś ich babcię? Albo, że zabiłeś ich kuzynów? Urian odwrócił zawstydzony wzrok. - Nie. Nigdy nie zadałbym jej bólu. - Już jej zadałeś. Za każdym razem, gdy jeden z twoich Spathi lub twój ojciec zabijał członka jej rodziny czuła taki ból, jaki ty czujesz teraz. Śmierć jej matki i sióstr załamał ją. To nie dlatego uratowałeś Cassandre? - Tak. Ash oddalił się od niego, podczas gdy Urian otarł łzy. - Mówiłeś, że mam wybór? - Druga możliwość jest taka, że wymarzę wszystkie twoje wspomnienia. Będziesz wolny od tego wszystkiego. Od całego bólu. Przeszłość i teraźniejszość. Będziesz mógł żyć jakby nic się tobie nie przytrafiło. - Zabijesz mnie jeśli o coś spytam? - Naprawdę chcesz tego? Urian wpatrywał się w podłogę. Dla większości ludzi, jego myśli byłyby nieznane. Ale Ash je znał. Słyszał je wyraźnie jak swoje własne. - Nie jestem już Daimonem, prawda? – Urian spytał i zrobił małą przerwę. - Nie. Nie jesteś nawet Apollite. - Więc czym jestem? Ash zrobił głęboki oddech, zanim powiedział prawdę. - Jesteś unikalny na tym świecie.

262

Urian nie lubił być jak Ash unikalnym. Ale niektóre rzeczy nie mogą być zmienione. - Jak długo będę żyć? – spytał Urian. - Jesteś nieśmiertelny, z wyjątkiem śmierci. - To nie ma sensu. - Większość w życiu nie ma sensu. Poczuł frustrację Uriana na niego, ale to przynajmniej zmniejszało to jego żal. - Mogę chodzić w dziennym świetle? - Jeśli będziesz chciał, to zrobię to. Lub jeśli wybierzesz inaczej będziesz miał całkowitą amnezję i staniesz się stuprocentowym człowiekiem. - Możesz to zrobić? Ash pokiwał głową. Urian zaśmiał się gorzko, gdy spojrzał chłodnym spojrzeniem po ciele Asha. - Wiesz Acheronie, nie jestem głupi, ani też ślepy jak Stryker. On wie o demonie, którego trzymasz na swoim ciele? - Nie, i Simi nie jest demonem. Jest częścią mnie. Spojrzenie Uriana wwiercało się w niego. - Biedny Stryker, tak się stara i nawet nie wie z kim ma do czynienia – spojrzenie Uriana paliło jeszcze mocniej – Wiem kim i czym jesteś, Acheronie Parthenopaeus. - W takim razie wiesz, że jeśli kiedykolwiek podzielisz się ze swoją wiedzą, dopilnuję byś tego pożałował. Na zawsze. Pokiwał głowa. - Ale nie rozumiem dlaczego się ukrywasz? - Nie ukrywam się – powiedział Ash po prostu – Wiedza, którą masz nie pomoże nikomu. To może tylko zniszczyć i skrzywdzić. Urian pomyślał przez chwilę. - Będę do końca niszczycielem. - Wobec tego kim jesteś? Urian pozwolił płynąc swoim myślom przez wydarzenia dzisiejszej nocy. Pomyślał o swoim bólu, który krzyczał w nim nad śmiercią jego żony. Korciło go, by pozwolić Acheronowi wyczyścić jego pamięć, wtedy jednak zapomniałby również o tych dobrych wspomnieniach. Chociaż on i Phoebe byli tylko kilka lat razem, kochała go

263

tak jak nikt inny wcześniej. Dotknęła jego serca, które już od wielu wieków nie żyło. Nie, bolało go życie bez niej, ale nie chciał stracić tego połączenia z nią. Zapiął swój medalion wokół szyi i wstał powoli na nogi. - Jestem twoim człowiekiem. Ale ostrzegam cię. Jeśli kiedykolwiek dostanę szansę, by zabić Strykera, nie zawaham się. Bez względu na konsekwencje.

264

Rozdział 17 Stryker warczał z oburzenia, gdy znalazł się w sali tronowej Apollymi. - Byłem tak blisko zabicia ich. Dlaczego mnie zatrzymałaś? Sabina nadal trzymała go w ramionach. Tym razem Xedrix nie był w pokoju razem z matką, ale Stryker nie miał czasu rozważać miejsca pobytu demona. Jego myśli były pożerane przez nienawiść i utrapienie. Jego matka siedziała na swoim tronie całkowicie wyniosła, jakby była na królewskim dworze i właśnie nie zniszczyła tego, co tak starannie planowali. - Nie podnoś swojego głosu na mnie Strykeriusie. Nie zgadzam się na niesubordynację. Zmusił się do uspokojenia swojego głosu, choć krew gotowała się w nim z furii. - Dlaczego się wmieszałaś? Położyła swoją czarną poduszkę na kolana i zaczęła bawić się jej rogiem. - Nie możesz zwyciężyć Elekti. Mówiłam ci to. - Mogłem go pobić – Stryker domagał się. Nikt nie mógł go zatrzymać. Był tego pewny. - Nie, nie mogłeś – powiedziała stanowczo. Skierowała swoje spojrzenie w dół i przejechała dłonią po czarnym atłasie. – Nie ma gorszego bólu od syna, który zdradza twoją sprawę, prawda Strykeriusie? Dajesz im wszystko, a czy oni słuchają? Nie. Czy szanują? Nie. Za to niszczą twoje serce i plują na dobroć, którą im okazałeś. Stryker zacisnął swoje oczy, ponieważ wyraziła jego myśli. Dał wszystko Urianowi, a jego syn zapłacił za to zdradą tak głęboką, że zabraknie mu dni na zmierzenie się z tym. Jedna część nienawidziła Apollymi za mówienie prawdy, inna dziękowała jej. Nigdy nie był rodzajem człowieka, który wrzuca węża do własnej kołyski. Stryker nigdy nie zrobiłby czegoś takiego matce, co mu zostało zrobione. - Będę cię słuchać matko. Ułożyła ostrożnie poduszkę na swojej piersi i westchnęła znużona. - To dobrze. - Więc co teraz zrobimy?

265

Wpatrywała się w niego małym, pięknym uśmiechem. Gdy mówiła jej słowa były proste, a ton paskudny. - Będziemy czekać.

Wulf z Cassandrą usiedli na kanapie. Erik spał spokojnie w ramionach swojej matki, nieświadomy śmierci i przemocy, która miała miejsce tego wieczoru. Nieświadomy faktu, że świat na który właśnie przyszedł o mały włos się nie skończył. Odkąd wrócili do domu Wulf nie pozwolił im schodzić z jego widoku. Chris pomagał Talonowi zabandażować swoje ramię, które skaleczył jeden z Daimonów. Julian siedział z workiem lodu przyłożonym do jego tyłu głowy, podczas, gdy Kyrian lał wodę utlenioną na swoje poranione knykcie. Zarek stanął sztywno pod ścianą w korytarzu prowadzącym do kuchni. Wyglądał jakby wyszedł bez szwanku z walki. - Wiesz – powiedział Kyrian sycząc, ponieważ polał alkoholem rany – Walki były dużo łatwiejsze, gdy byłem nieśmiertelny. Talon prychnął. - Ja wciąż jestem nieśmiertelny i nieźle dostałem. To była piekielna walka. Telefon zadzwonił. Chris poszedł i go odebrał. - Żeby tylko to nie był Stryker – powiedziała Cassandra bez tchu. To nie był on, to był jej ojciec. Chris podał jej telefon do drżącej dłoni. - Tatuś? Wszystko z tobą w porządku? Wulf przycisnął ją do swojej piersi, gdy płakała i rozmawiała przez kilka minut. Potem odłożyła telefon. - Było tak jak powiedziałeś – powiedziała do Wulfa – Nigdy go nie mieli. Stryker użył takiego samego podstępu, by wywabić cię do miasta, a mnie bym otworzyła mu drzwi. Cholerny łajdak43! Telefon zadzwonił ponownie. - Co jest? – Chris warknął – Pełnia? - Tak – wszyscy odpowiedzieli mu na raz. 43

Albo przebrzydła gnida jak nazwał go pieszczotliwie pewien chomiczek.. ☺

266

- Och – Chris odpowiedział i oddał telefon Kyrianowi. - Halo? – powiedział Kyrian – Och, cześć kochanie. – skulił się nieznacznie – Nie, polowanie było fajne. My… uch… będziemy jutro w domu. Przerwał i rzucił okiem na Juliana. - Jaka rana na głowie? – skulił się jeszcze bardziej – Nie mów Grace. Z Julianem jest wszystko w porządku. To tylko mały guz. Nic nam nie jest. Wulf śmiał się jak ex-Mroczny Łowca wił się przy telefonie. - Tak, w porządku, zrobię tak. Kocham cię również. Do zobaczenia – Kyrian odłożył telefon i spojrzał na każdego z nich – Jezu, nigdy nie poślubiajcie paranormalnej kobiety – patrzył na Talona i Juliana – Chłopaki mamy przesrane. One wiedzą, że nie poszliśmy na polowanie. Zarek wydał z siebie niegrzeczny dźwięk. - Czy ty myślałeś? Jaki idiota wyskakuje z takim kłamstwem? - Nie jestem idiotą – Talon warknął – I to nie jest tak, że skłamałem. Po prostu pominąłem na co będziemy polować i gdzie. Zarek wydał z siebie dźwięki świadczące o ty, że nie zgadza się z tym. - Jakby wasze żony nie wiedziały lepiej? – rzucił okiem na Kyriana – kiedy ostatnio panie Armani polowałeś na coś, co nie miało żadnej ceny? – jego spojrzenie powędrowało na Juliana – Och, wasze buty i spodnie są doskonałym kamuflażem. - Zamknij się Zarek – Talon warknął. Zanim Zarek mógł zripostować, usłyszeli pukanie do drzwi. Narzekając Chris poszedł otworzyć i wprowadził do pokoju Acherona i Uriana. Wulf wrósł w ziemię, gdy weszli. Urian wyglądał źle. Jego ubranie wciąż było poplamione krwią. Ale najgorsze były jego oczy wypełnione niepohamowaną furią i bólem. Wulf nie wiedział co ma powiedzieć temu człowiekowi. Stracił wszystko i nie zyskał niczego. - Martwiliśmy się o ciebie Ash – powiedział Kyrian. - Ja nie – powiedział Zarek – ale skoro już tu jesteś, to potrzebujesz mnie jeszcze do czegoś? - Nie Z – powiedział cicho Ash – Dziękuję za przybycie. Zarek przechylił swoją głowę.

267

- Dzwoń do mnie kiedykolwiek będziesz chciał coś rozedrzeć. Ale w przyszłości wybieraj jakieś cieplejsze miejsca. – Zarek zniknął z pokoju, zanim ktokolwiek mógł coś powiedzieć. - Wiesz – powiedział Talon – Naprawdę wkurza mnie to, że jest teraz bogiem. - Upewnij się tylko, że go nie wkurzysz – ostrzegł Ash – Albo może zamienić cię w ropuchę. - Nie ośmieliłby się. Kyrian prychnął. - Rozmawiamy o Zareku, prawda? - No tak – powiedział Talon – Już nieważne. Kyrian wstał jękiem. - Skoro jestem jednym z niewielu nieśmiertelnych w tym pokoju, myślę, że pójdę już do łóżka odpocząć. Talon poruszył się z zabandażowanym ramieniem. - Sen brzmi jak plan na mnie. Chris odłożył przybory medyczne do pudełka. - Chodźcie chłopaki, pokaże wam gdzie możecie się rozbić. Cassandra wstała z Erikiem. - Zgaduję, że powinnam… - Poczekaj – powiedział Urian, zatrzymując ją. Wulf naprężył się, ponieważ Daimon podszedł do jego żony i syna. Ash położył mu rękę na ramieniu i powstrzymał go, by się nie mieszał. - Czy mogę go potrzymać? – spytał Urian. Zarówno Cassandra jak i Wulf zmarszczyli brwi. Urian ledwo patrzył na dziecko wcześniej. Cassandra rzuciła okiem na Asha, który pokiwał głową. Niechętnie dała mu Erika. Było oczywiste, że Urian nigdy wcześniej nie trzymał dziecka. Cassandra położyła na nim swoje ręce i pokazała mu jak ma trzymać główkę Erika, by nie zrobić mu krzywdy. - Jesteś taki kruchy – Urian powiedział do dziecka, które przypatrywało mu się – Jesteś nadal żywy, a moja Phoebe nie jest. Wulf zrobił krok do przodu. Ash zacieśnił swój uchwyt.

268

- Zostaniesz i będziesz bronić swojej rodziny? – Acheron zapytał cicho. - Moja rodzina nie żyje – Urian warknął rzucając zaciekle gniewne spojrzenie na Asha. - Nie Urian. Krew Phoebe jest w tym dziecku. Erik niesie w sobie jej nieśmiertelność. Urian zamknął oczy jakby znaczenie tych słów było większe niż mógł udźwignąć. - Kochała to dziecko – powiedział po krótkim czasie – Wiedziałem, że chciała mieć własne, gdy tylko mówiła o nim. Chciałem tylko dać jej to. - Dałeś jej wszystko inne Urian – powiedziała Cassandra. Jej oczy wypełniły się łzami, gdy mówiła o siostrze – Wiedziała to i za to cię kochała. Urian objął ramieniem Cassandrę i przytulił ją. Położył głowę na jej ramieniu i cicho zapłakał. Cassandra dołączyła do niego, ponieważ w końcu wypuściła ból, który w sobie tłumiła. Wulf czuł się nieswojo ze swoim żalem. Cassandra była tak niewiarygodnie silna. Poczuł stratę Phoebe, ale nie tak mocno jak Cass i Urian. Ale wiedział, że żal Uriana szybko się nie skończy. Po pewnym czasie Urian puścił ją i podał jej Erika. - Nie pozwolę twojemu dziecku umrzeć Cassandro. Przysięgam. Nikt nigdy go nie skrzywdzi. Przynajmniej dopóki ja żyję. Cassandra pocałowała go w policzek. - Dziękuję. Urian kiwnął głową i cofnął się. - Co za przymierze, co? – powiedział Wulf, gdy Cassandra zostawiła ich – Mroczny Łowca i Spathi zjednoczeni, by pilnować Apollite. Kto by przypuszczał? - Miłość tworzy dziwne pary – powiedział Ash. - A myślałem, że polityka. - Obie te rzeczy. Urian skrzyżował swoje ramiona na piersi. - Co ty na to, bym spał w domku dla łodzi? - Pewnie – powiedział Wulf, myśląc, że Urian chce być w miejscu, gdzie będzie miał jakieś wspomnienia o Phoebe – Używaj go tak długo jak będziesz potrzebować. Urian opuścił dom tak cicho jak zjawa.

269

- Jest tak jak myślę, że jest? – Wuf zapytał Asha. - Życie jest tkaniną snutą przez decyzje jakie podejmujemy. - Nie dawaj mi tu tych pseudo psychologicznych bredni Ash. Jestem zmęczony i mam skopaną dupę. Ciągle martwię się o Cassandrę, Erika i Chrisa i naprawdę czuje się jak kupa gówna. Po prostu raz na wieczność odpowiedz na jedno pieprzone pytanie. Oczy Asha przez moment stały się czerwone. Wulf myślał, że wydawało mu się to. - Nie będę ingerować w wolną wolę albo w los Wulf. Nie dla ciebie i za nic. Nie ma żadnej mocy na tej ziemi, która mogłaby sprawić bym zrobił taką rzecz. - A co to ma wspólnego z Cassandrą? - Wszystko. Czy ona przeżyje czy umrze zależy od was i od tego co zrobicie. - To znaczy? Był całkowicie nieprzygotowany na oświadczenie Asha. - Jeśli chcesz ocalić jej życie, musisz spoić jej siły witalne z twoimi. To nie brzmiało strasznie. Po raz pierwszy od miesięcy miał jakąś nadzieję. - Świetnie. Jest jakakolwiek szansa, że dasz mi wskazówkę jak to zrobić? - Żywisz się od niej, a ona żywi się od ciebie. Strach skurczył żołądek Wulfa. - Żywię się jak? Wibrujące spojrzenie Asha dotknęło go i oziębiło jego duszę. - Przecież już znasz odpowiedź. To była pierwsza myśl, która przeszła przez twój umysł przed chwilą. Jak on nienawidził, gdy Acheron tak robił. - Masz jakiekolwiek pojęcie jak obrzydliwa wydaje mi się myśl o piciu krwi? Acheron wzruszył ramionami. - To naprawdę nie jest takie złe. Te słowa ogłuszyły Wulfa. - Co proszę? Acheron nie wnikał w szczegóły. - To jest wszystko dla ciebie Wikingu. Nie spróbujesz tego nawet? To, co sugerował Atlanta było niemożliwe. - Ona nie ma kłów.

270

- Będzie miała jeśli będzie ich potrzebować. - Jesteś pewien? Ash kiwnął głową. - To jest naprawdę proste i nie. Pijesz z jej szyi, a ona z twojej. Starożytny Mroczny Łowca miał rację. To brzmiało tak prosto na początku. Ale czy on i Cassandra naprawdę mogliby to zrobić gdy cały czas wierzyli, że jest to zabronione? - Moja krew nie zabije jej? Myślałem, że krew Mrocznych Łowców… - Nie jesteś Mrocznym Łowcą Wulf. No niezupełnie. Ty nigdy nie umarłeś. Zawsze byłeś inny od pozostałych. Wulf prychnął w drwinie. - Znowu mówisz mi coś, co powinieneś powiedzieć mi wieki temu. Dzięki Ash. - Rzeczy są nam dawane, gdy ich potrzebujemy. - Nieprawda – powiedział Wulf. - Prawda. Właśnie musisz zadecydować czy jesteś dostatecznie silny i wystarczająco dzielny, by chwycić to i czynić co twoje. Zazwyczaj Wulf nie miałby wątpliwości co do swojej odwagi i siły. Ale to…. To wymaga tego wszystkiego od nich obojga. I wymagało to dużej wiary od Wulfa, której nie był pewien czy ma.

Cassandra siedziała w całkowitej ciszy, gdy Wulf powiedział jej o pewnych możliwościach. - Jesteś pewien, że to zadziała? Wulf wziął głęboki wdech. - Nie wiem już w co wierzę, ale jeśli jest jakaś szansa, to czy nie powinniśmy spróbować? - I jesteś pewien, że Acheron nie próbuje mnie zabić? Wulf uśmiechnął się lekko i powstrzymał się przed tym by się nie roześmiać. - To jest prawdopodobnie jedyna rzecz, której jestem pewien. Ufam Ashowi przez co najmniej większość czasu. - Dobrze, więc zróbmy to.

271

Wulf uniósł brew. - Jesteś pewna? Kiwnęła głową. - Dobrze więc – przesunął się i stanął przed nią. Przechyliła swoją głowę w bok i odrzuciła włosy z szyi. Wulf położył dłonie na jej pasie. Zawahał się. - Dobrze? – prowokowała. Wulf otworzył usta i położył wargi na cieplej skórze jej szyi. Zamknął oczy, gdy poczuł bicie jej serca w żyle. Drasnął jej skórę zębami. Mmmmm, była smaczna. Kochał sposób w jaki jej skóra drażniła jego usta. Cassandra objęła dłońmi tył jego głowy. - Hmmmm – wydyszała – Mam dreszcze. Jego ciało wybuchnęła po jej słowach. Wyobraził sobie ją nagą w swoich ramionach. Ugryź ją… Czuł ciśnienie pod swoimi zębami. Zacisnęła swój chwyt na jego włosach. Zrób to! - Nie mogę – powiedział wycofując się – Nie jestem Daimonem ani Apollite. Popatrzyła na niego zza swoich rzęs. - Teraz rozumiesz, co miałam na myśli mówiąc, że nie przejdę na drugą stronę. Tak, rozumiał to. Jednak gdy żadne z nich nie będzie zdecydowane zrobić to, Cassandra umrze.

272

Rozdział 18 Wulf był w żłobku z Erikiem. Siedział w zabytkowym bujanym fotelu ze śpiącym synem w ramionach i wpatrywał się bezczynnie w ścianę przed nim. Była pokryta obrazami dzieci, które urodziły w jego rodzinie przez ostatnie dwieście lat. Wspomnienia przelały się przez niego. Rzucił okiem w dół na dziecko, które trzymał. Strzecha czarnych włosów i pogodna, drobna twarz. Usta Erika pracowały we śnie i dziecko uśmiechało się w swoim pogodnym śnie. - Rozmawiasz z nim D`Aria? – Wulf zapytał zastanawiając się, czy łowczyni snów będzie strzec jego syna tak jak jego. Dotknął czubka jego małego noska. Nawet we śnie dziecko odwróciło się i chciało ssać jego palec. Wulf uśmiechał się dopóki nie poczuł słabego zapachu różanego pudru na skórze dziecka. Zapach Cassandry. Spróbował wyobrazić sobie świat bez niej. Dzień, w którym nie rozjaśniała by wszystkiego. Gdy nie kładzie swojej jedwabistej dłoni na jego skórze i przebiega nią długimi pełnymi gracji palcami aż do jego włosów. Ból przeszedł przez jego klatkę piersiową. Jego wzrok przygasł. „Jesteś wędrującą duszą, szukasz s pokoju, który nie istnieje. Będziesz zagubiony, dopóki nie znajdziesz innej prawdy. Nie możemy ukrywać tego kim jesteśmy. Jedyna nadzieja to objąć to”. Nareszcie zrozumiał słowa jasnowidza. - To jest bzdura – powiedział nisko. Nie było możliwości, by puścił najlepszą rzecz jaka zdarzyła się mu w życiu. Wulf Tryggvason miał jedną rzecz w życiu. Był barbarzyńcą.

Cassandra była w sypialni Wulfa szukając jej pudełka, gdy usłyszała, że drzwi za nią otwierają się. Była pogrążona w myślach, gdy poczuła jak silne ramiona objęły ją i odwróciły ją twarzą do człowieka, który mignął jej kiedyś przed oczami. Pierwsza noc, w którą się spotkali. To był niebezpieczny wojownik zdolny zniszczyć pojedynczo Daimony gołymi rękami.

273

Wulf chwycił jej twarz w dłonie i pocałował rozpaczliwe. Ten pocałunek wszedł głęboko w jej serce i podpalił jej krew. - Jesteś moja villkat – wydyszał. Jego ton dopełnił jeszcze to stwierdzenie – Na zawsze. Pociągnął ją do siebie i przytulił ciasno. Oczekiwała, że weźmie ją. Nie zrobił tego. Za to zatopił swoje kły w jej szyi. Cassandra nie mogła oddychać, ponieważ najpierw poczuła delikatny ból, a potem poczuła najbardziej erotyczne doznania w swoim życiu. Jej usta otworzyły się, oddychała chropowato, jej umysł pędził. Widziała jak kolory wirowały jej przed oczami, czuła jak bicie jej serca zsynchronizowało się z jego i wszystko wokół stało się mgliste. Miała zawroty głowy. Przyjemność wybuchła w jej ciele z orgazmem tak wielkim, że krzyczała jeszcze gdy się skończył. Gdy krzyczała poczuła jak jej siekacze rosły. Czuła jak jej kły wracały… Wulf warknął w głębi swojego gardła, ponieważ czuł jej smak. Nigdy nie czuł żadnej osoby tak blisko w swoim życiu. Byli jak jedna osoba, dzieląca jedno bicie serca. Czuł wszystko, co zrobiła. Każdą nadzieję, każdy strach. Jej cały umysł został odsłonięty przed nimi i to go obezwładniało. Nagle poczuł jak ugryzła jego ramię. Wulf zachłysnął się na tą niespodziewaną odpowiedź. Jego członek powiększył się, chcąc być w niej. Sięgnęła w dół między ich ciała cały czas pijąc z niego i rozpięła jego spodnie. Wulf jęknął głęboko w swoim gardle, gdy naprowadziła go prosto do niej. Bez żadnej kontroli nad sobą wziął ją lekkomyślnie, gwałtownie aż spoili własne siły witalne. Doszli razem we wściekłym orgazmie, który rozrósł się w nich dokładnie w tym samym momencie. Słaby i zaspokojony Wulf odsunął się od jej szyi. Popatrzyła w górę na niego w górę. Jej oczy zaszkliły się, polizała swoje wargi i jej kły zaczęły się chować. Wulf pocałował ją głęboko, trzymając ją mocno w ramionach. - Łał – wydyszała – Wciąż widzę gwiazdy. Zaśmiał się z tego. On również je widział. - Myślisz, że to naprawdę zadziałało? – zapytała.

274

- Jeśli nie, to pójdę za radą Zareka i pobiję Acherona. Cassandra zaśmiała się nerwowo. - Zgaduję, że dowiemy się za kilka tygodni. Tylko, że to nie trwało długo. Oczy Cassandry powiększyły się, ponieważ z trudem łapała powietrze. - Cassandra? – pytał Wulf. Nie mogła odpowiedzieć. - Kochanie? – zapytał ponownie. Jej spojrzenie napełniło się bólem, dotknęła dłonią jego zarośnięty policzek i zadrżała. Po trzech sekundach nie żyła.

- Acheron! Ash szarpnął się we śnie, gdy przenikliwy głos świdrował w jego głowie. Leżał nagi w swoim łóżku w czarnym jedwabiu zawiniętym wokół jego szczupłego ciała. - Jestem zmęczony Artie i śpię – wysłał umysłową wiadomość przez kosmos do jej świątyni na Olimpie w znacznie łagodniejszym tonie. - Więc wstań i przyjdź tu. Natychmiast! Ash wydał długie westchnienie. - Nie. - Nie ośmielaj się przewracać na drugi bok i zasypiać po tym co zrobiłeś. - A to jest..? - Zwolniłeś kolejnego Mrocznego Łowcę bez konsultacji ze mną! Kąciki warg Asha zadrżały, gdy zrozumiał jej ostatnią tyradę. Wulf ugryzł Cassandrę. Uśmiechnął się i odczuł ulgę. Dziękować bogom, Wulf wybrał mądrze. - To nie był kierunek, w którym miało się to potoczyć i wiesz o tym. Jak śmiałeś mieszać się? - Zostaw mnie w spokoju Artie. Dostałaś więcej niż swoją część z Mrocznych Łowców. - Świetnie – powiedziała słodko, jej głos był jak cukierek z orzechami – Nagiąłeś zasady, bez naszej zgody, więc ja również to zrobię. Ash wyprostował się natychmiast. - Artie!

275

Nie było jej już. Przeklinając Ash ubrał się siłą woli i przeniósł się ze swojego domu z Katoteros do domu Wulfa. Było już za późno. Wulf był w swoim salonie z Cassandrą w swoich ramionach. Jego twarz była blada z niebieskimi odcieniami. Gdy tylko Wiking zobaczył go, jego oczy zapłonęły nienawiścią. - Okłamałeś mnie Ash. Moja krew ją otruła. Ash wziął Cassandrę z rąk Wulfa i położył ją ostrożnie na kanapie. Erik zaczął zawodzić jakby wiedział co się stało. Jakby wiedział, że jego matka nie żyje. Serce Asha przestało bić. Nigdy nie tolerował brzmienia dziecięcego płaczu. - Idź do swojego syna Wulf. - Cassandra… - Idź do Erika! – Ash warknął – Teraz, i wyjdź z pokoju. Na szczęście Wiking posłuchał. Ash ostrożnie ułożył głowę Cassandry na swoich rękach i zamknął oczy. - Nie możesz wskrzeszać zmarłych Acheronie – powiedziała Artemida i błysnęła w pokoju – Mojry nie darują ci tego. Ash spojrzał w górę i zmrużył oczy. - Nie zadzieraj ze mną teraz Artie. To ciebie nie dotyczy. - Wszystko co robisz dotyczy mnie. Znasz naszą umowę. Nie dałeś mi niczego w zamian za duszę Wulfa. Ash podniósł się wolno, jego oczy błyszczały. Artemida cofnęła się, rozumiejąc, że on nie miał ochoty pogrywać z nią. - Nigdy nie miałaś jego duszy Artemido i wiesz o tym. Użyłaś go, by chronić dziedzictwo swego brata. Czy nie lepszym wyjściem byłoby uwolnienie go i pilnowanie jego nieśmiertelnej żony, by płodzili również nieśmiertelne dzieci, które będą wystarczające silne, by przeżyć tych, którzy pragnął ich śmierci? - Wulf należy do mnie!

276

- Nie, nie należy. Nigdy nie należał. – Ash zamknął swoje oczy i dotknął czoła Cassandry. Jej oczy dygocząc zaczęły się powoli otwierać. - Nie. – kłapnęła Artemida. Ash odwrócił się, jego oczy były czerwone. - Tak – wysyczał – I jeśli nie chcesz zająć jej miejsca w Hadesie, to radzę ci wycofać się. Artemida błysnęła się z pokoju. Cassandra wolno dochodziła do siebie. - Acheron? - Ciiii – powiedział odsuwając się od niej – Wszystko jest w porządku. - Dziwnie się czuję. - Wiem. To niedługo minie. Cassandra zmarszczyła brwi i rozglądała się wokoło. Wulf wrócił. Zmroziło go, gdy zobaczył, że Cassandra siedzi. Szybciej niż Ash mógł mrugnąć przebiegł pokój, podniósł ją i trzymał mocno w ramionach. - Wszystko w porządku? Cassandra spojrzała na Wulf jakby oszalał. - Oczywiście. A czemu miałoby nie być? Wulf pocałował i popatrzył z niedowierzaniem na Asha. - Nie wiem co zrobiłeś, ale dziękuje ci Ash. Dziękuję. Ash pochylił swoją głowę. - W każdym czasie Wikingu. Wszystko o co proszę, to byście cieszyli się swoim wspólnym czasem i mieli mnóstwo dzieci. – złożył swoje ręce na klatce piersiowej – Tak przy okazji, jako prezent ślubny unieważniam twoje dzienne przekleństwo i twoich dzieci. Nikt urodzony z was nie musi żyć w nocy. Chyba że wybiorą to sami. - Czy coś mnie ominęło? – spytała Cassandra. Jeden kącik ust Asha uniósł się do góry. - Zostawię was, a Wulf ci wszystko wyjaśni. Ja wrócę do swojego łóżka. – Ash błysnął z ich pokoju. Wulf zaniósł Cassandrę do łóżka.

277

Artemida czekała w sypialni Asha na jego powrót. Wygląd jej twarzy powiedział mu, że zamierza zrobić resztę tego dnia dla niego nieszczęśliwym. - Co Artie? – zapytał z rozdrażnieniem. Machnęła medalionem zawieszonym na jej palcu. - Wiesz do kogo to należy? - Do Morginne. - Do Wulfa. Ash uśmiechnął się diabelsko. - Do Morginne. Loki jest jedynym, który posiada duszę Wulfa. Pomyśl o tym Artie. Jakie jest jedno z praw dusz? - Muszą być poświęcone. Pokiwał głową. - A ty nigdy nie zgodziłaś się oddać jej duszy. Używając jadu Daimona, Morginne uśpiła Wulfa, by nie był świadomy, że jest oddawany dla Lokiego. Zaklęcie jakiego użył Loki, by wymienić ich dusze przestało działać po kilku miesiącach i dusza Morginne wróciła do ciebie, a dusza Wulfa wróciła do medalionu, który trzyma Loki. - Ale… - Nie ma żadnego ale. Byłem jedynym, który dał Wulfowi jego nieśmiertelność i jego moce. Jeśli chcesz umieścić tą dusze w kimś innym, to zadzwoń do Lokiego i zobaczysz jak jest skłonny oddać ci Morginne. Wrzasnęła w oburzeniu. - Oszukałeś mnie! - Nie. To miało tak być. Potrzebowałaś kogoś, by rozpłodził dziedziców Apolla. Choć bardzo nienawidzę twoje brata, rozumiem, że Cassandra musi żyć i dlaczego Apollo nie może umrzeć. - Zaplanowałeś to od początku! – oskarżyła go. - Nie – sprostował – Miałem jedynie nadzieję. Spiorunowała go wzrokiem. - Ty wciąż nie rozumiesz źródła pochodzenia twoich Atlantydzkich mocy, prawda? Ash głęboko odetchnął.

278

- Tak Artemido. Rozumiem. Rozumiem je w taki sposób, w jaki ty nigdy ich nie pojmiesz. Po tym przeszedł szybko obok niej i położył się na łóżku czekając na zasłużony sen. Artemida wlazła do jego łóżka i przytuliła się do jego pleców. Trąciła nosem jego ramię. - Dobrze więc – powiedziała łagodnie – Wygrałeś tą rundę przeciwko mnie i Apollymi. To mogę ci przypisać. Ale powiedz mi Acheron… jak długo możesz zwyciężać nas obie? Rzucił okiem ponad jego ramieniem, by zobaczyć jak zło błysnęło w jej zielonych oczach. - Jak długo się da Artemido. Jak długo się da.

279

Epilog Cassandra zbudziła się w swoje urodziny, bojąc się, że to wszystko było pięknym snem. Nawet Wulf był niedaleko jej cały czas, bojąc się, że w jednej chwili wyparuje, gdy ją zostawi. Wracał do niej od czasu do czasu przez całe popołudnie. - Ty nadal tu? Śmiała się i kiwała głową. - Jak do tej pory nic się nie dzieje. W czasie, gdy słońce zaszło, a ona wyglądała tak samo jak rano, Cassandra coś sobie uświadomiła. To był koniec. Oboje byli wolni. Jej serce śpiewało. Wulf już nie musiał polować na jej ludzi, a ona nie musiała żyć w strachu przed swoimi urodzinami. Nigdy więcej. To było cudowne.

Trzy lata później

To nie było cudowne. Cassandra zagryzła swoją wargę i stanęła pośrodku podwórka z rękoma opartymi na biodrach, gdy Wulf, Urian i Chris próbowali zamontować plac zabaw dla Erika. Robotnicy cofnęli się do domu, podczas gdy trzech mężczyzn wnikliwie dyskutowało. - Nie, widzisz zjeżdżalnia jest za wysoko – mówił Wulf – mógłby spaść i dostać wstrząsu mózgu. - Zapomnij o tym – Chris warknął – On może połamać się na tej huśtawce. - Huśtawka to nic – powiedział Urian – Zjeżdżalnia jest duszącym niebezpieczeństwem. Czyj to był pomysł by mu to zamontować? Cassandra przewróciła oczami, a potem Erik złapał się jej ręki i zawodził ponieważ zabierali jego plac zabaw. Patrząc na jej rozdęty brzuch, westchnęła. - Posłuchaj mnie mój mały bączku. Zostań tam tak długo jak będziesz mógł. Ci faceci zrobią z ciebie wariata.

280

Cassandra podniosła Erika i zaniosła go do jego ojca. Zmusiła Wulfa do zabrania płaczącego brzdąca. - Wyjaśnij to dziecku, a ja idę do środka, by wybrać nowe obicie ścian w żłobku. - Wiesz – powiedział Chris – ona ma rację. Potrzebujemy więcej miękkiego obicia… I popłynęli w tym temacie. Cassandra zaśmiała się. Biedny Erik, ale przynajmniej wiedział, że jest kochany. Otworzyła przesuwne szklane drzwi i weszła do środka. Dwie sekundy później Wulf był przy niej podnosząc ją na rękach. - Jesteś już całkowicie psychicznie chora? - Nie, ale myślę, że ty tak. Zaśmiał się na to. - Jedna uncja zapobiegania… - Jest warta dziesięciu lat terapii, łatwizna. Wulf warknął nisko w swoim gardle niosąc ją przez dom. - Naprawdę chcesz, by miał plac zabaw? - Tak. Chcę, by Erik miał jedną rzecz, której ja nigdy nie miałam. - A to jest? - Normalne dzieciństwo. - Dobrze – powiedział z westchnieniem – Pozwolę mu na to, jeśli jest to dla ciebie takie ważne. - Jest. I nie martw się, jeśli jest taki jak jego ojciec, a jest, to potrzeba czegoś więcej, by wstrząsnąć jego czaszką, Wulf udawał oburzenie. - Och, teraz mnie obrażasz? Cassandra owinęła ręce wokół jego szyi i położyła głowę na jego ramieniu. - Nie mój skarbie. Nie obrażam cię. Podziwiam cię. Uśmiechnął się. - Dobrze, bezpiecznie wybrnęłaś. Ale jeśli chcesz mnie podziwiać, to znam lepszy sposób na to. - Och, tak i jaki on jest? - Nago w moim łóżku.

281

282