5. MATRYMONIALNA OFERTA

Annie Burrows Matrymonialna oferta Intrygi i tajemnice 03 Rozdział pierwszy Styczeń 1815, Londyn Imogena Hebden wiedziała, że nie powinna winić sióstr Veryan za katastrofę, którą zakończył się jej pierwszy bal. Właściwie to nie był bal w pełnym tego słowa znaczeniu. Tuż po Bożym Narodzeniu w Londynie bawili nieliczni przedstawiciele socjety, co, jak podkreśliła ciotka, stanowiło okoliczność wielce sprzyjającą. Nieobyta w świecie Imogena mogła pokazać się na muzycznym wieczorku u pani Leeming, nie spotykając osób zajmujących istotną pozycję w towarzystwie, a tym samym unikając ewentualnej kompromitacji.

Mimo wszystko Imogena była zadowolona, ponieważ dżentelmen o nazwisku Dysart poprosił ją do tańca. Nieważne, że zrobił to z drewnianą miną, spełniając obowiązek wobec panny podpierającej ścianę. Sprawiał wrażenie znudzonego, a gdy tylko muzyka umilkła, skłonił się sztywno i uniknął do pokoju, gdzie grano w karty. To wtedy zauważyła, że jedna z trzech falban zdobiąca suknię oderwała się i zwisa smętnie z tyłu. Nie sądziła, by winę ponosił pan Dysart, czułaby przecież, gdyby nadepnął na rąbek sukni. Poza tym przez cały czas trzymał się od niej w odległości wyTLR prostowanego ramienia. Nie, wydawało się znacznie bardziej prawdopodobne, że to ona zaczepiła o nogę krzesła, kiedy się poderwała w odpowiedzi na pierwsze zaproszenie do tańca. Właśnie zmierzała do pokoju wypoczynkowego, żeby podpiąć oderwaną falbanę, kiedy drogę zastąpiła jej panna Penelopa Veryan w towarzystwie swojej młodszej siostry Charlotte i lady Verity Carlow. - Mam nadzieję, że podobał ci się taniec z panem Dysartem - zagadnęła przymilnie Penelopa, rozciągając usta w uśmiechu. - Chyba jednak muszę cię ostrzec, byś nie robiła sobie zbyt wielkich nadziei. Jest moim dobrym znajomym i poprosił cię do tańca tylko dlatego, że wie, iż my się tobą interesujemy. Nagle zachowanie pana Dysarta wydało się Imogenie całkiem zrozumiałe. Ludzie chętnie wyświadczali przysługi bogatej i wpływowej rodzinie Veryanów. Czuła się trochę rozczarowana, że pan Dysart nie działał z własnej woli, ale przynajmniej wiedziała, że kiedy znów go spotka, nie będzie musiała udawać, że go lubi. To dziwne, ale w ciągu roku, odkąd zamieszkała u lady Callandar, przedstawiono jej wiele osób, jednak żadna z nich nie przypadła jej szczególnie do gustu.

- Domyślam się, że oczekujesz moich podziękowań - odparła Imogena, jakoś nie mogąc wzbudzić w sobie wdzięczności za starania Penelopy. Wolałaby już raczej przesiedzieć cały wieczór, niż tańczyć z mężczyzną, który chciał się przypodobać Penelopie, a właściwie jej ojcu, lordowi Keddintonowi. W oczach Penelopy pojawił się błysk złości. - Czy suknia, w której wystąpisz na dworze, jest już gotowa? - wtrąciła się szybko lady Verity. Imogena odwróciła się do niej z ulgą. Wprawdzie skupiona wyłącznie na modnych strojach i przyjęciach lady Verity bardzo się od niej różniła, ale przynajmniej nie była złośliwa. - Miałam ostatnią przymiarkę - wyjaśniła Imogena. - Nie podoba ci się suknia? - podchwyciła Charlotte, nie usłyszawszy entuzjazmu w głosie Imogeny. - Słyszałam, że lady Callandar najęła najlepszą modniarkę i zapłaciła za całe jardy najwspanialszej brukselskiej koronki! TLR Imogena zjeżyła się wewnętrznie; Charlotte wyraźnie sugerowała, że nawet największe sumy i najzręczniejsze modniarki nie zdołają poprawić jej żałosnego wyglądu. Niestety, miała rację. Zwiewne muślinowe suknie, w które ciotka ubierała Imogenę, z prostymi spódnicami i rzędami delikatnych falbanek, nie pozwalały na swobodniejsze ruchy poza dreptaniem. A i to czasami źle się kończyło. Zdarzało się, że szew na ramieniu puszczał w drodze z sypialni do pokoju śniadaniowego. A co do fryzury... Cóż, jej włosy żyły własnym życiem, niezależnie od tego, jak często Pansy, pokojówka, którą przydzieliła jej ciotka, próbowała je uładzić. Imogena

zauważyła z zazdrością, że loczki Charlotte wdzięcznie okalają jej twarz i wcale przy tym nie wpadają do oczu. Szkoda, że ciotka nie pozwoliła jej zachować długich włosów i splatać ich w warkocz, tak jak to robiła wcześniej! Modne panny nosiły krótko przycięte grzywki. Dlatego biedna Pansy co rusz musiała manipulować żelazkiem i upinać niesforne kosmyki. Ta myśl przypomniała Imogenie o konieczności podpięcia oberwanej falbany. - Wyglądam okropnie w sukni, w której mam wystąpić na dworze - przyznała z kwaśnym uśmiechem. - A teraz, jeśli mi wybaczycie... - Ponownie ruszyła do wyjścia. Dziewczęta jednak nie pozwoliły jej tak po prostu odejść; Charlotte wzięła ją pod ramię, zmuszając do zwolnienia kroku. - Spróbuj poruszać się tyłem z takim trenem - powiedziała, chichocząc. Penelopa zawtórowała jej, poruszając głową na boki, jakby nie mogła sobie wyobrazić Imogeny dokonującej takiej sztuki. - Och, jestem pewna, że sobie poradzisz, jeśli tylko odpowiednio długo poćwiczysz - wtrąciła uprzejmie lady Verity. Penelopa prychnęła z powątpiewaniem. Wszystkie dobrze wiedziały, że Imogena nie jest w stanie spędzić w sali balowej pół godziny, nie uszkadzając sobie przy tym stroju. Wydawało się niemożliwe, by podołała wymogom etykiety podczas prezentacji na królewskim dworze. Jakie miała szanse na uniknięcie kompromitacji, występując w sukni z długim koronkowym trenem? Imogenie wciąż udawało się zachować spokój, ale Penelopa znienacka poruszyła TLR temat nakrycia głowy. - Ćwiczyłaś już wsiadanie do powozu? - spytała tonem udawanej troski. - Zakła-

dam, że kupiłaś pióra. Albo przynajmniej... - Zawiesiła głos, kładąc Imogenie dłoń na ramieniu i zatrzymując ją w miejscu. - Chyba wiesz, jakie są wysokie? Tego było dla Imogeny za wiele. Zirytowana protekcjonalnym tonem Penelopy odwróciła się gwałtownie. - Oczywiście, że wiem! - rzuciła ostro. Charlotte puściła jej ramię, więc wykorzystała okazję, by zademonstrować wysokość nieszczęsnych piór. - Są takie! - Zatoczyła szeroki łuk w powietrzu nad swoją głową, natrafiając uniesioną ręką na jakiś przedmiot. Męski głos wypowiedział słowo, którego z całą pewnością panna nie powinna usłyszeć, a tym bardziej zrozumieć. Obejrzawszy się z przerażeniem, odkryła, że przedmiot, w który niechcący uderzyła, to kieliszek z szampanem, trzymany przez mężczyznę wychodzącego z bufetu. Cała zawartość wylądowała na jego misternie zawiązanym fularze i spłynęła na pięknie haftowaną, zieloną jedwabną kamizelkę. - Och! Bardzo przepraszam! - Speszona Imogena sięgnęła do torebki po chusteczkę. - Zniszczyłam panu kamizelkę! - Było jej naprawdę przykro, zwłaszcza że kamizelka stanowiła niemalże dzieło sztuki: nawet dziurki były wykończone tak, że guziki przypominały wysadzane klejnotami owoce wyłaniające się z bujnego listowia. Wyciągnęła chusteczkę, żeby osuszyć najmocniej zachlapane miejsca. Na szczęście, niewiele trunku wsiąkło w jedwab, istniała więc nadzieja, że kamerdyner poszkodowanego zdoła bez większego trudu uratować tę cenną część garderoby swego pana. Pansy potrafiła usuwać najgorsze plamy nawet z bardzo delikatnych tkanin. Jednak nim Imogena zdążyła dotknąć chusteczką kamizelki, poszkodowany zacisnął palce na jej nadgarstku. - Niech pani nie waży się mnie dotykać! - rzucił. Zaskoczona pełnym złości tonem uniosła wzrok, napotykając wściekłe spojrzenie

oczu równie zielonych, jak kamienie zdobiące kamizelkę. Pomyślałaby, że stojący przed nią mężczyzna jest urodziwy, gdyby nie wrogie spojrzenie i dołek w podbródku. Miał regularne rysy twarzy, jasne włosy obcięte „na Brutusa", doskonale skrojony ciemnozielony frak i nieskazitelnie wypielęgnowane paTLR znokcie. Imogena słyszała wiele razy o tym, że coś komuś zaparło dech w piersi, ale jej samej zdarzyło się to po raz pierwszy. Ale też nigdy wcześniej nie znalazła się tak blisko równie wspaniałego mężczyzny. Przywołała się w duchu do porządku. Ubolewała nad tym, że oblała człowieka przywiązującego tak wielką wagę do własnej prezencji. Czuła się zobowiązana przeprosić go za niezręczność. - Chciałam tylko... - zaczęła, mnąc w palcach chusteczkę. - Wiem, czego pani chciała - przerwał jej w pół słowa. Odkąd tylko pojawił się w mieście, matki panien na wydaniu irytowały go, podsuwając mu pod nos córki. Jednak znacznie gorsze były zabiegi przedsiębiorczych dziewcząt, takich jak ta. Podejrzewał, że wkrótce nie będzie mógł spokojnie się przejść po parku, żeby jakaś kobieta, udając potknięcie na niewidocznej przeszkodzie, nie wpadła mu w ramiona. Sądząc po wyglądzie, w tym przypadku miał do czynienia z jedną z prowincjuszek polujących na bogatego męża, który pomoże jej nabrać ogłady. Z całą pewnością nie była to wychuchana pannica, dla której największym wysiłkiem jest haftowanie. Przytrzymując jej rękę, wyczuł w niej siłę. Nie rozumiał, dlaczego kobietom się wydaje, że dotykając go, wywrą na nim korzystne wrażenie. Zaledwie dwa wieczory wcześniej przeżył bardzo niemiłe zaskoczenie,

kiedy panna siedząca obok niego przy kolacji, młoda i na pierwszy rzut oka dobrze wychowana, pod osłoną obrusa przesunęła dłonią po jego udzie. Najwyraźniej ta zamierzała zrobić to samo z jego torsem, udając że wyciera trunek, który sama na niego wylała. Nie kryjąc złości, popatrzył jej w oczy. Tęczówki miała pociemniałe, usta wciąż rozchylone od rozmarzonego westchnienia. Nie wiedzieć czemu zapragnął przygarnąć ją do siebie i pocałować. Zamiast tego odsunął się od niej gwałtownie. - Niedobrze mi się robi, gdy pomyślę, do czego zdolne są kobiety takie jak pani, byle przyciągnąć moją uwagę. - Wbrew temu, co twierdził, jego ciało odpowiedziało na bliskość panny wyraźnym ożywieniem. - Takie jak ja... przyciągnąć uwagę... co? - powiedziała zdezorientowana Imogena. TLR - Proszę nie próbować mnie nabierać, odgrywając urażoną niewinność. I proszę się do mnie więcej nie zbliżać. Gdyby pani była osobą wartą zauważenia, potrafiłaby pani zaprezentować mi swoje atuty w bardziej odpowiedni sposób. Imogena stała z otwartymi ustami, podczas gdy nieznajomy mierzył ją od stóp do głów spojrzeniem zielonych oczu z taką bezczelnością, że poczuła się, jakby była naga. - O ile pani jakieś posiada - dokończył kpiąco, nie pozostawiając wątpliwości co do swej opinii na jej temat. Jeden z jego towarzyszy podniósł chusteczkę do ust, żeby ukryć uśmiech, pozostali otwarcie chichotali. Penelopa i Charlotte zasłoniły twarze rozpostartymi wachlarzami, po czym się oddaliły. Zrobiły to jednak na tyle opieszale, że Imogena zdążyła dostrzec ich miny - obie przywodziły na myśl kota bawiącego się przestraszoną myszą. - Och - westchnęła lady Verity, marszcząc zazwyczaj nieskazitelnie gładkie czoło.

- Co za pech. Chyba pomyślał... - Nie ma wątpliwości, co pomyślał. Okropny typ! Wydaje mu się, że kim jest? - Nie mam pojęcia, ale wygląda na to, że to ktoś ważny... - Raczej ktoś, komu się zdaje, że jest ważny! - Imogena nie kryła złości. - Jak on śmie tak do mnie mówić! Widząc zmieszanie na twarzy lady Verity, Imogena uzmysłowiła sobie, że zaciska dłonie w pięści, oddycha ciężko i do tego ciska gromy z oczu. Żadna dama nie powinna pozwalać sobie na takie zachowanie, szczególnie w sali balowej. Zrezygnowana spojrzała w stronę ławki, gdzie siedziała jej ciotka, pełniąca rolę przyzwoitki i obserwująca każdy ruch siostrzenicy swojego męża. - Chyba będzie lepiej, jak dołączę do lady Callandar - zwróciła się Imogena do lady Verity. Lady Verity dygnęła z wyraźną ulgą i udała się na poszukiwanie przyjaciółek, natomiast Imogena starała się przygotować w duchu na stawienie czoła ciotce. Lady Callandar w żaden sposób nie zdradziła rozczarowania faktem, że jej podopieczna zupełnie się nie nadaje do występowania w eleganckim towarzystwie. Nigdy nie okazywała bowiem emocji w miejscu publicznym. Krytyczne uwagi, wypowiadane TLR trudnym do zniesienia łagodnym tonem, miały paść dopiero w powozie, podczas drogi powrotnej do domu, gdzie nikt niepowołany nie mógł ich usłyszeć. Zaczęły się, tak jak Imogena oczekiwała, w momencie, gdy woźnica zamknął drzwi. - Wiązałam z tobą tyle nadziei, kiedy pani Leeming zaprosiła cię na to małe przyjęcie. A ty co? Musiałaś wykorzystać tę sytuację, żeby zrobić z siebie widowisko i to

przed jedną z... jeśli nie najlepszą partią w mieście! Goście widzieli, jak wzburzony wicehrabia Mildenhall opuścił salę. - Pokręciła głową. - Jestem pewna, że wszyscy sądzą, że to przez ciebie, bo oblałaś go szampanem. Imogena żałowała, że ciotka nie pozwala jej wyjaśnić, iż bynajmniej nie wylała szampana na tego aroganta, że to był po prostu wypadek... Nagle w jej głowie zaświtało podejrzenie. Czy to przypadek, że stała w tamtym miejscu i machała ręką akurat w momencie, gdy z bufetu wychodził wicehrabia z kieliszkiem w ręku? Przypomniawszy sobie, z jakimi minami odchodziły jej towarzyszki, nabrała niemal pewności, że cała sytuacja została zaaranżowana przez Penelopę Veryan, oczywiście z pomocą Charlotte. Wiedziała jednak, że nie ma sensu oskarżać sióstr Veryan, bo mogła łatwo przewidzieć, co ciotka odpowie: że gdyby Imogena nie była taka narwana i nie wymachiwała rękami jak wiatrak, kamizelka wicehrabiego nie doznałaby uszczerbku. Wuj był jeszcze bardziej zaślepiony, gdy chodziło o siostry Veryan. Wciąż powtarzał Imogenie, że powinna naśladować ich maniery, i nieustannie dawał jej za wzór te „doskonale wychowane młode damy". Wszystko dlatego, że słuchały go z głowami przechylonymi na bok i zachwytem w oczach, jakby chłonęły każde słowo nawet wtedy, gdy plótł bzdury. Do tego poruszały się z gracją, miały piękne stroje i zachowywały się niezwykle układnie. O tak, bardzo pilnowały, żeby przed osobami tak wpływowymi jak lord Callandar nie zdradzić się ze swoimi skłonnościami do płatania innym złośliwych kawałów. Cóż, jeśli na tym polegało bycie damą, to Imogena mogła się tylko cieszyć, że nie jest nią w oczach swoich opiekunów. Nie zamierzała bowiem naśladować tych podstępnych kocic w paskudnym traktowaniu bliźnich. - Pomyśleć tylko, ile trudu zadała sobie pani Leeming, żeby go ściągnąć - ciągnęła

TLR z wyrzutem lady Callandar. - Będzie na mnie wściekła. Niedawno odziedziczył tytuł i przyjechał do miasta, żeby szybko znaleźć narzeczoną i osłodzić tym ostatnie chwile swojemu biednemu, zacnemu ojcu, hrabiemu Corfe'owi. Pani Leeming ma dwie córki, na które bardzo chciała zwrócić jego uwagę. Nic dziwnego, że był trochę zdenerwowany, skoro jego ojciec leżał na łożu śmierci, pomyślała Imogena. Kobiety mu się narzucały, wiedząc, że przybył do stolicy w poszukiwaniu kandydatki na żonę, i zapewne stąd brała się jego wyniosłość. Ale żeby zaliczać ją do ich grona tylko dlatego, że machnęła ręką! Przecież nawet nie wiedziała, że on za nią stoi. Myślał, że ona ma oczy z tyłu głowy? Może i był zniewalająco przystojny, ale jeśli nie potrafił rozróżnić zwykłego wypadku od celowego zabiegu, który miałby zwrócić jego uwagę, to oznaczało, że nie tylko porusza się dumnie niczym paw, ale ma też ptasi móżdżek. - Co ty sobie myślałaś? - nie przestawała mówić ciotka. - Nie... - Zamknęła oczy i uniosła dłoń w geście irytacji, który Imogena zdążyła tak dobrze poznać. - Nie ma sensu cię o to pytać! Wystarczy nieprzerwany strumień wymówek, którymi nas raczysz, odkąd lord Callandar sprowadził cię do naszego domu po śmierci twojego ojczyma. - Otwarła oczy i Imogena dostrzegła w nich tyle smutku, że ogarnął ją żal. - Wielka szkoda, że mój mąż nie zabrał cię z tego domu wcześniej. - Słowa „tego domu" lady Callandar wymówiła szczególnym tonem. - Powinnaś była u nas zamieszkać zaraz po śmierci matki albo rok czy dwa później, kiedy był właściwy moment na wprowadzenie cię w świat. Wtedy byłaś wystarczająco młoda, żeby wyzbyć się choć części fatalnych przywar. - Westchnęła ciężko. - Oczywiście, można współczuć twojej biednej matce, bo nigdy nie doszła do siebie po... - zacisnęła na moment powieki. - ...tej strasznej tragedii, jednak nie powinna

była pozwolić ci zdziczeć przy tych młodych Bredonach. - Moich braciach - nie wytrzymała Imogena. Wiedziała, że dziewczęta nie powinny się spierać ze starszymi od siebie, ale czasami nie była w stanie powściągnąć języka. Wuj oświadczył jej, niespełna tydzień po tym, jak zamieszkała w jego domu, że to jej najgorsza wada. - Dobrze wychowane młode damy - powiedział wówczas, opuszczając kąciki ust w wyrazie rozgoryczenia - nie powinny nigdy przedkładać swoich racji nad te, które usłyTLR szą od dżentelmena. W istocie, w ogóle nie powinny mieć własnych opinii. - Nie mieć własnych opinii? - Imogena nie potrafiła ukryć zdumienia. - Jak to w ogóle możliwe? - Była przyzwyczajona do prowadzenia z braćmi żywych rozmów przy stole. Nawet ojczym lubił brać w nich udział, ponieważ od czasu do czasu nie miał nic przeciwko pouczającym debatom. - Przybrani bracia - sprostowała z naciskiem ciotka. - Nie łączą was więzy krwi. Imogena się żachnęła. Kiedy Hugh Bredon, uczony, którego z czasem zaczęła uważać za swojego ojca, zmarł, jego drugi syn Nicomedes nie szczędził trudu, by pozbawić ją złudzeń w kwestii ewentualnego dziedziczenia. - Mój ojciec nigdy cię nie zaadoptował - oznajmił chłodno. - W oczach prawa nie jesteś moją siostrą. Dlatego odtąd nasze wspólne zamieszkiwanie byłoby wysoce niewłaściwe. Nick, zdobywający szlify adwokata, już wcześniej przekazał jej przykrą wiadomość, że posiadłość Brambles - miejsce w którym dorastała i które uważała za swój dom - trzeba sprzedać, żeby spłacić długi, jakich narobił Hugh pod koniec życia. - To, co zostanie, przypadnie w równych częściach mnie, Alaricowi i Germanicu-

sowi. Czuła się tak, jakby Nick ją uderzył. - A co ze mną? - spytała przez ściśnięte gardło. Nie mieściło jej się w głowie, że Hugh mógł zostawić wszystko synom, którzy na jej barki złożyli cały ciężar opieki nad swoim chorym ojcem. Nie miała pretensji do żadnego z braci. Nick był zbyt pochłonięty studiowaniem prawa. Alaric walczył na Półwyspie Iberyjskim wraz ze swoim regimentem. Germanicus, porucznik marynarki, pełnił służbę na Karaibach. Nie, to decyzja ojczyma wydała jej się krzywdząca i nie mogła się z nią pogodzić. Kiedy Nick zaczął mówić o intercyzie i wdowiej rencie, wstąpiła w nią nadzieja, bo okazało się, że przynajmniej matka nie zamierzała jej zostawić bez jednego pensa. W istocie, pozostawiła swemu jedynemu żyjącemu dziecku całkiem pokaźną sumkę. Wyjaśniając, że te pieniądze znajdą się w dyspozycji Imogeny, kiedy ukończy dwadzieścia pięć lat, Nick wyraźnie unikał jej wzroku. TLR - Niestety, mój ojciec w jakiś sposób uzyskał do nich dostęp i poczynił nieroztropne inwestycje. Z wyrazu twarzy Nicka Imogena domyśliła się, że ojczym roztrwonił cały majątek jej matki. - Co w takim razie mam robić? - spytała bezradnie. - Szukać posady? Prawdopodobnie mogłaby dostać pracę w szkole. Dorastając w domu człowieka, który poświęcił życie na studiowanie historii starożytnej, korzystała z bogatej biblioteki. Mogła uczyć różnych przedmiotów, i to zarówno chłopców, jak i dziewczynki. - Nie jest aż tak źle - zapewnił ją Nick. - Rodzina twojej matki zgodziła się, byś z

nimi zamieszkała, a kiedy zakończysz żałobę, wprowadzą cię do towarzystwa. Jeśli uda ci się znaleźć kandydata na męża, który spodoba się twojemu wujowi, da ci posag w wysokości majątku, jaki dziedziczyłabyś po matce. W tej sytuacji, mimo że perspektywa wytrzymania na salonach choćby jednego sezonu napawała ją grozą, Imogena spakowała się i wyjechała, aby zamieszkać z lordem Callandarem, bratem swojej matki, oraz jego żoną, lady Callandar. Wprawdzie nie znała ich osobiście, ale lord Callandar przysyłał życzenia na urodziny Imogeny i jej matki. Nikomu nawet nie przyszło do głowy, by zwrócić się do rodziny jej ojca, zważywszy na ich niechętny stosunek do jej matki. Przypisywali jej całkowitą winę za to, co ciotka nazywała „straszną tragedią". Imogena nie miała z nimi żadnego kontaktu. - Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - spytała ciotka, uderzając ją złożonym wachlarzem w nadgarstek. - Usiądź prosto, a ręce trzymaj na kolanach, zamiast je tak bezmyślnie splatać! Imogena wzdrygnęła się, słysząc gniew w głosie ciotki. Posłusznie wyprostowała plecy. Było jej autentycznie przykro, że sprawiła rozczarowanie wujostwu, którzy na swój sposób okazywali jej troskę. Wuj wydał sporo pieniędzy, starając się nadrobić to, co uważał za braki w jej edukacji. Płacił za lekcje poprawiające sposób chodzenia oraz lekcje tańca i zachęcał ciotkę do kupowania jej coraz to nowych strojów, aż wreszcie miała ich tyle, że mogłyby jej starczyć na całe życie. Mimo to nie czuła się dobrze w domu wuja Herriarda. Może dlatego, że wciąż pamiętała krótki okres, który spędziła tam poprzednio, po „strasznej tragedii". Miała wówTLR czas wrażenie, że dziadek jest ciągle o coś zły, a jej matka cały czas płakała. Nikt nie chciał jej powiedzieć, co się stało z jej starszym bratem Stephenem. Dziadek krzyczał na

nią, gdy tylko ośmieliła się o nim wspomnieć, nazywał ją niegrzeczną dziewczyną i groził, że każe ją zbić, jeśli jeszcze raz wymówi to imię. Zastygała wówczas bez ruchu na schodach, w poczuciu bezgranicznego osamotnienia. Wcześniej, kiedy dorośli się kłócili, Stephen zabierał ją gdzieś, gdzie nie mogła ich słyszeć. Po jego zniknięciu nie miał kto stanąć pomiędzy nią a tym wielkim, groźnym człowiekiem i to ją przerażało. Nawet pokój dziecinny nie spełniał roli bezpiecznej kryjówki - bez Stephena stał się więzienną celą. Miała wrażenie, że zostawiano ją na całe dnie za zamkniętymi drzwiami, ale przecież nawet dziadek nie mógł być aż tak okrutny. Musiał dbać choćby o to, żeby pokojówka przynosiła jej coś do jedzenia. Tak czy inaczej, choć bardzo się starała docenić wielkoduszność wujostwa, złe wspomnienia nie chciały jej opuścić, ilekroć przekraczała próg wspaniałej rezydencji przy Mount Street. Kiedy jej matka wyszła za Hugh Bredona, życie Imogeny całkowicie się zmieniło. Skończyła się samotność i poczucie opuszczenia; pierwszy rok w Brambles spędziła na nauce wędkowania, strzelania i jazdy konnej, żeby dotrzymać kroku nowym starszym braciom. Nie uważała tego za zdziczenie, jakkolwiek przez następne dziewiętnaście lat, do końca swego pobytu w Brambles, miała zdecydowanie więcej swobody niż, zdaniem wuja i ciotki, powinna mieć panna z dobrego domu. Kiedy zachciało się jej odwiedzić znajomych, kazała osiodłać klacz albo zaprzęgać do giga i wyruszała w drogę bez żadnej asysty. A potem, po śmierci matki, zajmowała się prowadzeniem domu Hugh Bredona. Miała świadomość, że wuj Herriard nie pozwoliłby na to, by szesnastoletnia dziewczyna prowadziła mu dom. Nigdy by jej na tyle nie zaufał. Ojczym może nie okazywał uczuć, ale wierzył w jej możliwości. Sprawdzał rachunki tylko przez kilka pierwszych miesięcy i chociaż jej nie chwalił, to również nie narzekał. Pragnął tylko jednego:

w spokoju poświęcać się pracy naukowej. Imogena czuła dumę, że może mu to zapewnić. Musiała jednak stawić czoło faktom, a były takie, że Hugh Bredon nigdy tak naTLR prawdę nie uważał jej za córkę. Jakby nie mógł zapomnieć, że jest owocem pierwszego, niefortunnego małżeństwa jego żony z baronem Framlinghamem. - Przykro mi, że tak cię rozczarowuję, ciociu - powiedziała Imogena, bezwiednie opuszczając ramiona. - To nie znaczy, że nie staram się zachowywać tak, jak byś sobie życzyła... - Wiem - przyznała ciotka. - To jest w tym wszystkim najbardziej irytujące. Trudno cię karcić za błędy, których nie jesteś w stanie uniknąć. Tkwią tak głęboko w twojej naturze... Gdybyś chociaż była taka ładna jak twoja matka - powtórzyła po raz chyba setny. Widząc Imogenę po raz pierwszy, lady Callandar wykrzyknęła: - O mój Boże! Co za szkoda! Mocno skręcone włosy i szare oczy o inteligentnym wyrazie sprawiały, że Imogena była uderzająco podobna do swojego ojca, Kita Hebdena, barona Framlinghama. - Oczy typowe dla Framlinghamów - zauważył z niechęcią lord Callandar. - Patrzyli na ciebie tak, jakby wiedzieli coś, czego ty nie wiesz. - Każdemu, kto go znał, wystarczy raz na nią spojrzeć, by powiedzieć, że będzie taka sama jak on - orzekła z troską lady Callandar. - Zatem będziesz musiała się postarać, żeby nie mieli powodów tak myśleć oznajmił stanowczo lord Callandar. - Imogeno, moja droga - zwróciła się do niej ciotka ze współczuciem, kiedy jej mąż opuścił pokój. - Nie przejmuj się zanadto ocenami wuja. Jesteś... - Zamyśliła się, po

czym twarz jej pojaśniała. - Jesteś jak śliczna róża, która pozbawiona właściwej pielęgnacji źle się rozrosła. Wuj może ci się wydać surowy, ale jest taki, bo pragnie zobaczyć cię w rozkwicie. Od tamtego dnia ciotka zaczęła „przycinanie", żeby nadać jej odpowiedni kształt. - Gdybyś tylko mogła się nauczyć chodzić tak jak Penelopa i Charlotte! - powtarzała. - Wówczas ludzie w czasem przestaliby mówić o kolczastym owocu „strasznej niesławy" twojej matki! Chociaż skandal związany z osobami jej rodziców miał miejsce przed dwudziestu laty, pojawienie się Imogeny w towarzystwie o nim przypomniało. Jej matka miała kochanka. W jej kręgach nie było to bynajmniej niczym niezwykłym, ale napięcie poTLR między Williamem Wardale'em, hrabią Leybourne'em, a Kitem Hebdenem, baronem Framlinghamem, osiągnęło niebezpieczny poziom. Najpierw wdali się w bójkę na pięści, a zaledwie kilka tygodni później hrabia brutalnie zasztyletował ojca Imogeny. Jakby tego było mało, okazało się, że w grę wchodzi szpiegostwo. Hrabiego Leybourne'a uznano za winnego nie tylko morderstwa, ale i zdrady stanu. Został pozbawiony ziemi i tytułów, a następnie skazany na śmierć przez powieszenie. Nic dziwnego, że ludzie patrzyli na nią i szeptali do siebie ukradkiem, kiedy się pojawiała. Nie była ładna ani bogata, brakowało jej wdzięku i do tego nosiła nazwisko kojarzone ze skandalem. Pani Leeming należała do bardzo nielicznych osób z towarzystwa gotowych rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść Imogeny. Tyle że Imogena, doprowadzając do scysji z wicehrabią Mildenhallem, zaprzepaściła szansę pokazania, że różni się od swoich rodziców. Dlatego należało się spodziewać, że obietnice zaproszeń,

które ciotce udało się zdobyć prośbą, groźbą i przekupstwem, zapewne nie zostaną dotrzymane. - Może powinniśmy dać sobie spokój z szukaniem dla mnie męża - powiedziała niepewnie Imogena. Zaczęła podejrzewać, że wychodząc za mąż za człowieka, który by się podobał wujowi, nie mogłaby liczyć na szczęście. Im więcej dowiadywała się o ludziach z tak zwanego towarzystwa, tym lepiej rozumiała decyzję matki, żeby dobrowolnie udać się na wygnanie z Hugh Bredonem do jego odległej posiadłości w Staffordshire. Miał swoje wady, ale nigdy nie traktował Amandy jak krzewu, który trzeba bezustannie przycinać, żeby utrzymać jego wymyślny kształt. Ciotka posłała jej srogie spojrzenie, ale nic nie odpowiedziała. Powóz zaczął zwalniać. Imogena zeskoczyła na ziemię, ignorując wyciągniętą rękę lokaja. Postanowiła, że jeśli kiedyś będzie miała dzieci, dołoży wszelkich starań, by każde z nich czuło się kochane takim, jakie jest, niezależnie od tego, czy będzie chłopcem, czy dziewczynką. Nie będzie tłamsić ich osobowości i nie pozwoli, aby miały poczucie, że wciąż muszą zabiegać o jej akceptację. Tyle że wydawało się mało prawdopodobne, by kiedykolwiek miała TLR dzieci. Wchodząc za ciotką po schodach, myślała o tym, że żaden mężczyzna odpowiadający wujostwu nie chciałby się związać z dziewczyną taką jak ona. Wystarczyło sobie przypomnieć pogardę bijącą z oczu wicehrabiego i kpiące uśmieszki jego towarzyszy, aby nabrać pewności, że nie uda jej się sprostać oczekiwaniom. - Wejdźmy tutaj, moja droga - powiedziała ciotka, kierując się przez hol do salonu.

W milczeniu czekała, aż lokaj pozapala świece, roznieci ogień w kominku, a wreszcie spytawszy, czy czegoś im nie potrzeba, zostawi je same. - Usiądź prosto - napomniała Imogenę, która zajęła miejsce na sofie. - To, że doznałaś małej nieprzyjemności, nie usprawiedliwia zapominania o manierach. Imogena wyprostowała się, gotowa na kolejny wykład o tym, jak powinna się zachowywać młoda dama. - Nie wzięłam cię do swojego domu i nie uczyłam zasad panujących w towarzystwie tylko po to, żebyś odpadła na pierwszej przeszkodzie - ciągnęła lady Callandar. Nie miałabym nic przeciwko temu, gdybyś przed końcem sezonu zawarła obiecującą znajomość. Imogena wyobraziła sobie niezliczone bale, które spodziewała się przesiedzieć pod ścianą, obserwując ładniejsze i bogatsze dziewczęta, wirujące na parkiecie w ramionach adoratorów. Jedynie z obowiązku jakiś dżentelmen mógł poprosić ją do tańca, tak jak to było w przypadku pana Dysarta. Pomyślała o piknikach i proszonych śniadaniach, podczas których będzie musiała znosić złośliwe uwagi dziewcząt, takich jak Penelopa i Charlotte. Także o tym, że musi się pilnować, aby się nie wydać podobna do rodziców. Popatrzyła na twarz ciotki, ściągniętą w wyrazie stanowczości. Biedna, zdeterminowana kobieta, która podjęła się beznadziejnej walki o jej przyszłość... Za nic nie chciała stać się dla wujostwa ciężarem na resztę życia. - Gdyby do końca sezonu nikt mi się nie oświadczył, mogłabym poszukać posady nauczycielki. Chyba nie chcielibyście, żebym wiecznie z wami mieszkała? - O tym zdecyduje lord Callandar. Jestem pewna, że nie spodoba mu się pomysł, by ktoś z rodziny Herriardów uczył w szkole. - Ale ja nie noszę nazwiska Herriard - zwróciła jej uwagę Imogena. - Nazywam się

TLR Hebden. - To dlatego Hugh Bredon nie chciał jej adoptować. Ponieważ była córką niesławnego Kita Hebdena. - Nikt się nie zdziwi, ciociu, że nie udało ci się ze mnie niczego wykrzesać, chociaż wszyscy widzą, jak bardzo się starasz zrobić ze mnie osobę bardziej... - Szukając odpowiedniego słowa, zatoczyła ręką szeroki łuk, po czym zmarszczyła czoło. - Zrobić ze mnie osobę mniej... Lady Callandar wpadła jej w słowo. - Na tym właśnie polega problem, prawda? Jesteś, jaka jesteś, moja droga, i zaczynam wierzyć, że żadna siła na tej ziemi niczego nie zmieni. - Przykro mi, ciociu. - Imogena pochyliła głowę i zaczęła ściągać rękawiczki. Materiał na wierzchniej stronie był lepki od zaschniętego szampana. - Nie chcę, żebyś się za mnie wstydziła czy miała przez mnie kłopoty. - Wiem, moja droga - powiedziała ciotka, wzdychając raz jeszcze. - Tyle że kłopoty same się do ciebie garną. Rozdział drugi Imogena siedziała w salonie z tamborkiem na kolanach i bardzo się starała nie dać po sobie poznać, że uważa haftowanie za zajęcie całkowicie bezużyteczne. Spędzała w domu słoneczny dzień, wyszywając jedwabne kwiaty na kawałku płótna, podczas gdy prawdziwe krokusy rozkwitały w parku oddalonym niespełna dwieście jardów stąd... I to dlatego, że ktoś przypadkiem mógłby wpaść z wizytą! Wprawdzie jej samej nikt nie odwiedzał, ale kiedy ciotka przyjmowała wizyty, przez salon przepływał nieprzerwany strumień gości. Lady Callandar uparła się, by wszyscy widzieli Imogenę siedzącą cicho w kącie, skupioną bez reszty na robótce, i kończąc odwiedziny, wychodzili z pochlebną opinią o niej.

Nie zmieniało to faktu, że Imogena w żaden sposób nie potrafiła dostrzec sensu w tworzeniu czegoś, co nie będzie miało praktycznego zastosowania. - Lady Verity Carlow - oznajmiła ciotka takim tonem, jakby przywoływała najwyższy z autorytetów - spędza całe godziny z igłą w ręku. TLR Cóż, Imogenie też się to zdarzało w Staffordshire: naprawiała braciom koszule, obszywała sterty bielizny i cerowała skarpetki. Wówczas nie miała nic przeciwko temu. Zwłaszcza kiedy jeden z chłopców dotrzymywał jej towarzystwa, czytając na głos. Cofnęła się pamięcią do czasów, kiedy siadywały z matką przy kominku w trochę zagraconym saloniku w Brambles, stawiając przed sobą koszyk z przyborami do szycia. Przywołała w wyobraźni obraz przybranych braci, którzy rozkładali się wówczas u ich stóp niczym przerośnięte szczeniaki, kiedy kamerdyner wuja, Bedworth, stanął w drzwiach, anonsując gościa. - Kapitan Alaric Bredon. Wyrwana z rozmyślań Imogena dostrzegła za plecami Bedwortha mężczyznę w czerwonej wojskowej kurtce z żółtymi wyłogami i mankietami, trzymającego pod pachą czako. Ogorzałą od wiatru twarz jej najstarszego i ulubionego przyrodniego brata rozświetlał szeroki uśmiech. - Rick! - pisnęła z radości, podrywając się z miejsca. Przybory do szycia - motki jedwabiu, tamborek i poduszka do igieł - rozsypały się po podłodze. Kapitan Bredon wyszedł jej naprzeciw, tak że spotkali się na środku salonu. Odrzuciwszy na bok czako, rozpostarł ramiona, żeby porwać siostrę w objęcia. - Muszko! - zawołał, a gdy zarzuciła mu ręce na szyję, ze śmiechem poderwał ją z ziemi i zakręcił wokół siebie.

- Och, Rick, to naprawdę ty? - Była taka szczęśliwa, że go widzi! Nie wiedzieć czemu łzy spłynęły jej po policzkach. - Kiedy wróciłeś do Anglii? - spytała, walcząc z nagłą czkawką. Alarica nie było na pogrzebie ojca, ponieważ list informujący o śmierci Hugh Bredona dotarł do niego dopiero po kilku tygodniach. Imogena miała nadzieję, że brat dostanie urlop i zjawi się w domu, ale jego dowódca widać uznał, że przepędzenie wojsk Bonapartego z powrotem do Francji jest ważniejsze. Alaric przysłał list, w którym napisał: Masz tam na miejscu Nicka i możesz mu zaufać, że zrobi to, co dla ciebie najlepsze. Ostatecznie jest mózgiem rodziny, jeśli idzie o kwestie dotyczące prawa. TLR Rzeczywiście Nick zajął się niezwykle drobiazgowo sprawami rodzinnymi. Imogena ogromnie żałowała, że nie ma przy niej Ricka tamtego dnia, gdy w jednej chwili straciła dosłownie wszystko! Tuląc się do szorstkiego sukna munduru, dała upust żalowi, który tkwił w niej od dawna. - Rick - powiedziała ze łzami w oczach - tak bardzo za tobą tęskniłam. - Imogeno! - odezwała się skrzekliwie ciotka, zanim Rick zdążył cokolwiek odpowiedzieć. - Czy całkowicie straciłaś poczucie przyzwoitości? - Przecież to mój brat... - Tego się domyśliłam - rzuciła szorstko ciotka. - Jednak to nie usprawiedliwia tego rodzaju zachowania! Młody człowieku - zwróciła się do Alarica Bredona - będę wdzięczna, jeśli zechce pan postawić siostrę na podłodze. Rick szybko spełnił jej życzenie, po czym poprawiwszy kurtkę na ramionach, wziął oddech, jakby chciał wygłosić przeprosiny, lecz w tym samym momencie wszyscy troje

usłyszeli odgłos powozu zatrzymującego się przed domem. Lady Callandar podeszła do okna, wymamrotała pod nosem słowo, które nie powinno wyjść z ust żadnej damy, a potem odwróciła się do Imogeny i Ricka. - Idź do swojego pokoju, i to natychmiast! - poleciła. - A pan... - Chwyciła porzucone czako i wepchnęła je Alaricowi do rąk. - Proszę wyjść! Już! Żadnych tłumaczeń! Imogena dostrzegła powóz przez szparę między zasłonami i rozpoznała na drzwiczkach herb lorda Keddintona. Ostatnimi osobami, jakie miała ochotę zobaczyć w tym momencie, były siostry Veryan. Jedną ręką podtrzymując spódnicę, drugą ocierając łzy z policzków, pośpiesznie opuściła salon i wbiegła na schody. Usłyszała stukot podkutych butów na marmurowej posadzce holu, a potem okrzyk Ricka. - Muszko?! Odwróciła się i spojrzała na brata; stał z nogą na pierwszym stopniu, jakby zamierzał podążyć jej śladem. - O nie, nie ma mowy! - powstrzymała go lady Callandar tonem świętego oburzenia. - To porządny dom i nie pozwolę, żeby Imogena przyjmowała młodych mężczyzn w swoim pokoju. TLR - Ależ jestem jej bratem - przypomniał jej Alaric. - Może pan się za takiego uważa, ale nie jesteście ze sobą spokrewnieni nawet w najmniejszym stopniu. Nagle wszyscy troje znieruchomieli, słysząc pukanie do frontowych drzwi. Rick spojrzał pytająco na Imogenę, która tylko pokręciła głową, jakby bez słów prosiła brata o zrozumienie. Widać było, że Rick zastanawia się, co powinien zrobić, by w końcu uznać, że najlepiej będzie się wycofać. Zdjął nogę ze stopnia i z ponurą miną skierował się do

wyjścia. Rozdarta między wdzięcznością, że nie chciał jej stawiać w niezręcznej sytuacji, a żalem, że wychodzi, Imogena cicho wspięła się na górę. Bedworth, czuwający przy wejściu do domu, otworzył drzwi, żeby wypuścić Ricka i jednocześnie wprowadzić gości. Imogena schroniła się w swoim pokoju. Choć niechętnie, musiała przyznać, że jedynie dzięki ciotce i jej przezorności nie stała się po raz kolejny ofiarą plotek. Następnego ranka, kiedy zeszła na śniadanie, znalazła koło swojego talerza wypisaną starannym pismem wiadomość od Ricka. Podała ją ciotce nieco drżącą ręką. - Chce cię zabrać dziś po południu na przejażdżkę po parku? - zdziwiła się, odczytawszy treść przez binokle. - To rozumiem. Możesz mu wysłać odpowiedź, że przyjmujesz jego zaproszenie. Imogena poczuła ogromną ulgę. W nocy prawie nie zmrużyła oka, przewracając się z boku na bok, trapiona niewesołymi myślami. A jeśli ciotkę tak zdenerwował brak manier u Ricka, że opowiedziała o wszystkim wujowi? - zastanawiała się. Lord Callandar mógł zabronić mu odwiedzać siostrę. Mimo iż Rick posiadał obecnie stopień oficerski, nie należał do kręgu, który lord Callandar nazywał „najwyższą półką". Jak Imogena dowiedziała się wkrótce po zamieszkaniu na Mount Street, jej matka związała się z człowiekiem poniżej jej stanu i to zarówno za pierwszym, jak i za drugim razem. Najpierw wyszła za mąż za barona, który nie dość, że marnie stał finansowo, to jeszcze miał kiepską reputację, a potem za zwykłego śmiertelnika bez tytułu. To przynajmniej w pewnym stopniu tłumaczyło powściągliwość Nicka. Był wystarczająco bystry, aby wiedzieć, że nie zostanie zbyt ciepło przyjęty w domu, w którym TLR obecnie mieszkała jego przybrana siostra. Bez wątpienia dlatego nigdy jej nie odwiedził,

uznała Imogena. - Założysz tę ciemnoniebieską suknię spacerową ze srebrnymi wykończeniami. A do tego kapelusz w stylu czaka z kokardą. Będzie cudownie pasować do jego munduru. Imogena była zdumiona. Wiedziała, że lord Callandar nie ma zbyt dobrego zdania o jej przybranych braciach, i sądziła, że lady Callandar podziela opinię męża. Nazywała ich „tymi młodymi Bredonami", marszcząc przy tym nos. - Najwyraźniej bardzo się lubicie - powiedziała, patrząc siostrzenicy męża prosto w oczy. - Nie chcę, żebyś była nieszczęśliwa, moja droga, więc nie zabronię ci się widywać z bratem podczas jego, jak mniemam krótkiego, urlopu. - Dziękuję - odpowiedziała Imogena, szczerze wzruszona łaskawością ciotki. - Poza tym - ciągnęła lady Callandar, kładąc liścik od Ricka obok swojego nakrycia - nie wydaje mi się, żebyś nawet ty ściągnęła na siebie kłopoty, siedząc koło dżentelmena w jego powozie. A tak na marginesie, orientujesz się, jaki ma powóz? Imogena była przekonana, że Rick nie ma żadnego powozu. Bez wątpienia zamierzał wynająć jakiś pojazd. Mogła jedynie mieć nadzieję, że stać go będzie na coś przyzwoitego. Co nie będzie ani za skromne, ani zbyt rzucające się w oczy, a przede wszystkim zaspokoi wyszukany gust ciotki. - Liczę na to, że skoro już dałaś upust szalonej radości ze spotkania, będziesz w stanie zachowywać się odpowiednio - napomniała surowszym tonem lady Callandar. Nie możesz pozwalać żadnym mężczyznom, żeby cię podnosili i potrząsali tobą niczym dzwonkiem. Nie uchodzi też zalewać się przy nich łzami, mocząc im odzienie. Wiesz, jakie to ważne, byś nie robiła niczego, co mogłoby jeszcze bardziej zaszkodzić twojej reputacji. - Niczego takiego nie zrobię, obiecuję - zapewniła Imogena, podrywając się z

miejsca, żeby z wdzięczności cmoknąć ciotkę w policzek. Zacna lady Callandar za wszelką cenę starała się ją chronić przez złośliwymi plotkarami. Imogena nie miała jej za złe, że poprzedniego dnia odesłała ją na górę, usprawiedliwiając jej nieobecność przed gośćmi nagłą niedyspozycją. Dobrze, że pozbyła się TLR Ricka, zanim zdążył powiedzieć lub zrobić coś, co dałoby tym kocicom pretekst do wyżywania się na Imogenie. - Będę się zachowywać wzorowo, jak... jak lady Verity Carlow! - W to akurat mocno wątpię - odparła sucho ciotka, dotykając odruchowo miejsca ucałowanego przez siostrzenicę. Jednak wyraz jej oczu świadczył o tym, że choć nie pochwalała zbyt swobodnego okazywania uczuć, jako niegodnego prawdziwej damy, gest Imogeny uznała za miły. Czas dłużył się nieznośnie do czasu, gdy wreszcie Bedworth zaanonsował przybycie kapitana Alarica Bredona i wprowadził go do salonu. Gość skłonił się sztywno przed gospodynią; z jego zwykle roześmianych piwnych oczu biła czujność. Lady Callandar odpowiedziała królewskim skinieniem, a Imogena dygnęła i nakazując sobie w duchu opanowanie, wolno podeszła do brata, po czym razem opuścili salon. Rick zaprowadził ją do sportowego karykla połyskującego w zimowym słońcu malowaną stolarką. Chudy stangret trzymał za uzdy dwa dorodne, gniade wałachy. - Och, Rick - westchnęła Imogena, biorąc go pod rękę i ocierając się policzkiem o rękaw jego munduru, kiedy już usadził ją na ławeczce i okrył jej kolana pledem. - Tak się cieszę, że wróciłeś. - Stangret wskoczył na swoje miejsce z tyłu pojazdu i konie wyrwały do przodu tak gwałtownie, że Imogena odruchowo ścisnęła ramię brata. - Trochę się ba-

łam, że ciotka swoim wczorajszym zachowaniem odstraszyła cię na dobre. Rick kpiąco parsknął, co konie odczytały jako zachętę do przyśpieszenia tempa. Imogena trzymała się kurczowo brata, podczas gdy on manipulował lejcami, zmuszając konie do wolniejszego ruchu, bardziej odpowiedniego w miejskim krajobrazie. Dopiero gdy mu się to udało, wyjaśnił z udawaną powagą. - Musiałem panować nad gromadą rekrutów w obliczu zbliżających się oddziałów wroga. Naprawdę myślisz, że chłodne przyjęcie ze strony damy w słusznym wieku może mnie przestraszyć? Zdecydowanie nie. Doszedłem jedynie do wniosku, że najlepszy będzie taktyczny odwrót na lepszą pozycję. Przykro mi było zostawiać cię w stanie wzburzenia, ale miałem świadomość, że lady Callandar może mnie na stałe wykluczyć z twoTLR jego życia, gdybym poważnie jej się naraził. Nie mogłem ryzykować. Dlatego uznałem, że najkorzystniej będzie przegrupować siły. - Zrobiłeś to bardzo sprytnie - pochwaliła, ocierając się czule policzkiem o jego rękaw. Zaraz potem przypomniała sobie, że obiecała panować nad swoim zachowaniem, więc prostując plecy, rozejrzała się dokoła, czy przypadkiem nie ma w pobliżu osoby, która mogłaby ją rozpoznać i wszcząć plotki. - Swoją drogą, Muszko, czy ona cię wciąż strofuje? Tylko dlatego, że kogoś obejmujesz? Imogena spłonęła rumieńcem. - Nie mogę tak po prostu obejmować mężczyzn, Rick. Zapomniałeś, co rodzina mojego ojca wygadywała na temat mojej matki? - Ten nadęty ropuch, który wziął tytuł po twoim ojcu, dosłownie wychodzi z siebie, żeby zatrzeć wszelkie związki twojego ojca z rodowym nazwiskiem. Chyba nie można

być bardziej zarozumiałym niż on. A co do plotkowania na temat twojej matki, to nie wiem, co chciał przez to osiągnąć. Przecież każdy, kto ją znał, wiedział, że to niedorzeczne. Piękna kobieta poślubiona takiemu skostniałemu molowi książkowemu jak mój ojciec mogła szukać odrobiny przyjemności poza domem, ale do tego nie doszło, o czym sama dobrze wiesz. - Owszem, ale właśnie w tym problem - powiedziała z rezygnacją Imogena. - Po tym jak wyszła za Hugh, prawie z nikim się nie spotykała, nie brała udziału w londyńskim życiu towarzyskim. To dlatego Kit Hebden, baron Framlingham, mógł opowiadać, co tylko przyszło mu do głowy. Kiedy znaleźli się w szerokiej alei przeznaczonej dla powozów i nie groziło im zarysowanie błyszczącej nowością stolarki pojazdu, Imogena odezwała się przyciszonym głosem: - Nie da się jednak zaprzeczyć, że wzięła sobie kochanka. - Tylko jednego! - podkreślił Alaric, jakby to zdejmowało winę z Amandy. Następnie, jakby czując się w obowiązku wzięcia w obronę kobiety, która mu matkowała TLR przez lata dorastania, dodał: - Właściwie zrobiła to przez twojego ojca, bo ją unieszczęśliwił. Mój ojciec nigdy nie miał jej tego za złe. Przede wszystkim uważał, że powinna była poślubić hrabiego Leybourne'a. Wspomniał, że hrabia starał się o jej rękę. Dlaczego za niego nie wyszła? Przecież od lat musiała się w nim podkochiwać, skoro... - Urwał; jego mina zdradzała, że dopiero w tym momencie uświadomił sobie, iż kieruje rozmowę na tory zdecydowanie nieodpowiednie dla niewinnej młodej kobiety. - Mój ojciec bez reszty zawrócił jej w głowie - stwierdziła Imogena. - Nie dość, że

sprzątnięcie jej sprzed nosa człowiekowi stojącemu wyżej w hierarchii społecznej sprawiło mu satysfakcję, to jeszcze czyhał na jej majątek. Poza tym liczył na to że wżenienie się w tak szacowną rodzinę przekona niektórych, że pragnie się poprawić. Oczywiście, poprawa nie nastąpiła. Mama mówiła... - Tym razem to Imogena przerwała, uzmysławiając sobie, że nie wypada powtarzać opowieści matki. Usłyszała je jako ostrzeżenie, kiedy Amanda wiedziała, że już długo nie pożyje i nie zdoła wprowadzić córki na pełen zasadzek małżeński rynek. - Był niepoprawnym hulaką - dokończyła z przymusem Imogena. - Bardzo nierozważnym. Minął ich duży odkryty powóz wiozący grupę wyjątkowo dostojnych matron; wszystkie wytrzeszczyły oczy, widząc Imogenę w sportowym karyklu sam na sam z przystojnym oficerem. - Ludzie przeszywają mnie wzrokiem z nadzieją, że zobaczą we mnie oznaki płochości - powiedziała, wskazując gestem na oddalający się pojazd. - Moja matka uznawana jest za kusicielkę, która doprowadziła do zguby dwóch potomków znamienitych rodów, ojcu przypisywano posiadanie całego legionu utrzymanek, trudno się więc dziwić, że ludzie spodziewają się po mnie najgorszego. Ciocia Herriard musi mnie krótko trzymać, Rick, żeby nikt nie miał najmniejszego powodu twierdzić, że jestem podobna do rodziców. - W takim razie dziwię się, że pozwoliła ci na przejażdżkę w moim towarzystwie oznajmił cierpkim tonem Alaric. - Wcale nie byłam pewna, czy się nie rozmyśli, dopóki nie zobaczyłyśmy, jak nadjeżdżasz tym pięknym pojazdem. Jego wygląd przesądził sprawę. A tak w ogóle, to skąd go wziąłeś? TLR

- Och, pożyczyłem od Monty'ego. Pamiętasz go? - Czy pamiętam Monty'ego? Oczywiście, że tak! Niedługo po tym, jak Rick rozpoczął służbę w wojsku, w jego korespondencji z Imogeną zaczęło występować imię „Monty". Okazało się, że otrzymujący listy oficerowie dzielili się wiadomościami z rodzinnych stron. Od samego początku Imogena zamieszczała w listach niewielkie szkice ilustrujące opisywane wydarzenia. Szczególnie podobała się rysunkowa historyjka o krnąbrnej świni ściganej przez rzeźnika. Od tego czasu wojskowi kompani Ricka wyczekiwali z utęsknieniem listów od jego drogiej małej Muszki. Zwłaszcza Monty, który najwyraźniej nie otrzymywał żadnej poczty. Wstrząśnięta odkryciem, że młody człowiek, który z oddaniem służy ojczyźnie, nie ma żadnego wsparcia ze strony rodziny, Imogena zaczęła dodawać krótkie wiadomości przeznaczone specjalnie dla Monty'ego, który odwzajemniał jej się pozdrowieniami dopisywanymi do listu Ricka. - Jest w mieście? - spytała, odwracając się do brata twarzą. Od samego początku samotny młody porucznik, służący w wojsku wraz z jej przybranym bratem, przypadł jej do serca. Nawet nie próbowała sobie wyobrazić, jakie to uczucie, kiedy się toczy bitwy w obcym kraju, nie mając żadnych wieści z domu. Później, kiedy poznała go nieco lepiej dzięki opowieściom Ricka, nabrała przekonania, że nie ma lepszego i dzielniejszego żołnierza niż porucznik Monty poza, ma się rozumieć, Rickiem. Szczerze się radowała, kiedy porucznik awansował na kapitana i prosiła brata, by przekazał mu od niej gratulacje. On tą samą drogą przesłał jej kondolencje najpierw po śmierci matki, a potem ojczyma. Później, wkrótce po otrzymaniu stopnia majora, Monty wykupił się z wojska i od kilku miesięcy nie miała o nim żadnych wiadomości.

- Owszem, jest w mieście i dobrze się spisuje. To wyłącznie dzięki niemu odbywamy przejażdżkę. Podpowiedział mi, jak podejść twoją ciotkę. Wiesz, żeby wysłać liścik z zapytaniem, czy zechce się zgodzić, bym cię zabrał. Naprawdę świetny z niego kompan. - Żałuję, że nie mogę go poznać. Nie sądzę jednak, żeby wuj Herriard uznał go za TLR odpowiednie towarzystwo, skoro jest jednym z twoich przyjaciół. - Och, sam nie wiem... - Rick zerknął na siostrę z ukosa. - Monty pochodzi z bardzo szanowanej rodziny i jest zamożny. Do licha, przecież to widać choćby po koniach zaprzęgniętych do tego karykla! Imogena przez chwilę przyglądała się gniadoszom, biegnącym równym, posuwistym kłusem. - Tak czy inaczej, nie wydaje mi się, żeby był taki, jak go sobie wyobrażałam. Musiałby mnie rozczarować. Prawdopodobnie utył od czasu, kiedy zakończył czynną służbę, pomyślała. Nie żeby miała mu to za złe, przeciwnie, wolałaby, aby nie był aż tak urodziwy, jak go widziała oczami wyobraźni. Matka ostrzegała ją, i to niejeden raz, że przystojnym mężczyznom nie można ufać, zwłaszcza jeśli są czarujący. Amanda wyznała córce, że nim została wdową, życie nauczyło ją, iż kobieta powinna szukać w mężczyźnie dobrego charakteru, a nie fizycznych walorów. Hugh Bredon był od niej sporo starszy i trochę nudny, ale nawet nie przyszło mu do głowy, by dla zabawy złamać kobiecie serce. - Nie będziesz rozczarowana Montym - zapewnił ją z szerokim uśmiechem Rick. Wiesz co? Może udałoby mi się zorganizować spotkanie z nim i paroma innymi oficerami, którzy akurat bawią w mieście. Jak sądzisz, czy wuj pozwoliłby ci pójść z nami do

teatru? Do rodziny Monty'ego należy prywatna loża. - Och, mam nadzieję, że mi pozwoli. To brzmi cudownie! - ucieszyła się Imogena. Wieczór spędzony z przyjaciółmi Ricka! To oznaczało, że przez kilka godzin mogłaby być sobą, a nie układną panną, zachowującą się ściśle według wskazań ciotki. - W takim razie zobaczę, co da się zrobić. Mam nadzieję że nie wyrywam się jak Filip z konopi - dodał - ale nie wydaje mi się, żebyś była szczęśliwa, odkąd zamieszkałaś z wujem i ciotką. - Ich jedyną ambicją jest dobrze wydać mnie za mąż. Jednak z powodu skandalu związanego z moim nazwiskiem nie otrzymuję zbyt wielu zaproszeń tam, gdzie mogłabym poznać kandydata spełniającego ich wymagania. A kiedy już gdzieś idę, to prawie zawsze wypadam fatalnie, bo niestosownie się zachowuję. - Ty? Nie chce mi się wierzyć! TLR - Rick, miło, że tak mówisz. Na przykład w zeszłym tygodniu wylałam pełny kieliszek szampana na pewnego wicehrabiego. - Trudno to uznać za niestosowne zachowanie - stwierdził Rick. - Każdemu się może zdarzyć niezręczność. Imogena była wdzięczna bratu za wyrozumiałość. Pragnęła jednak, żeby pojął, dlaczego tak się przejmuje. - Wicehrabia był wściekły o to, że zniszczyłam mu piękną kamizelkę. On... przeklął mnie i zaraz po tym wyszedł, co z kolei rozzłościło gospodynię przyjęcia. W końcu on był upragnionym gościem, którego pozyskanie wcale nie przyszło łatwo, a ja jestem zwykłą... - Żałosny dandys! - przerwał jej Rick. - Nie jest prawdziwym mężczyzną, jeśli

podnosi larum z powodu kropli trunku wylanej na ubranie. Poza tym, jakim trzeba być łotrem, żeby przeklinać w obecności kobiety! - No właśnie! - zawtórowała mu Imogena. Wprawdzie była winna, ponieważ oblała wicehrabiego szampanem, ale on także nie zachował się jak należy. Poczuła się znacznie lepiej, czemu dała wyraz, prostując ramiona. Może i była nieporadna, ale maniery wicehrabiego Mildenhalla z pewnością pozostawiały wiele do życzenia. Był bogaty i utytułowany, nikt więc nie śmiał mu wytknąć nawet oczywistych uchybień. Od czasu niemiłego zdarzenia, które nazywała w duchu „incydentem z szampanem" widziała go parę razy. Niezmiennie otaczała go gromada zachwyconych kobiet i służalczych mężczyzn, a ilekroć przyłapał jej spojrzenie, krzywił usta w wyrazie pogardy. Cóż, nie zamierzała tracić ani minuty więcej na próby naprawienia swojego wizerunku w oczach tego aroganta. Wicehrabia Mildenhall uosabiał taki typ mężczyzny, przed jakim ostrzegała ją matka. Był stanowczo zbyt przystojny oraz niezwykle zarozumiały. Mężczyźni tacy jak Rick czy Monty nie pomstowaliby z powodu odrobiny szampana niechcący wylanego na ich ubranie. Ostatecznie niejeden raz na polu bitwy byli TLR utytłani w błocie. Ktoś, kto przelewa krew i znosi niewygody, służąc swojemu krajowi, nie ma czasu przechadzać się niczym paw po salach balowych, odziany w atłasy i jedwabie, i nie spogląda na innych z góry, okazując im pogardę. - Będę musiała wytrzymać w Londynie jeszcze tylko kilka miesięcy - powiedziała Imogena. - Ciotka z wujem bez sensu upierają się, żeby mnie wydać za mąż. Nie licząc skandalu związanego z moim nazwiskiem, jestem trochę za stara na debiutantkę.

Mało która dziewczyna po raz pierwszy prezentowała się w towarzystwie, mając, jak Imogena, dwadzieścia pięć lat. Pewnie stąd brało się przekonanie, że jest na tyle zdesperowana, by zwrócić na siebie uwagę dżentelmena, nawet umyślnie wytrącając mu kieliszek z ręki. - Bzdura! - obruszył się Rick. - Wyglądasz młodo i uroczo. - Może dla ciebie, ale nie dla mężczyzn szukających narzeczonej. Dość o tym! Prawdopodobnie nigdy nie wyjdę za mąż. Jak wiesz, wcale tego nie planowałam. Powiedziałam Nickowi, że raczej poszukam sobie posady. Właśnie to powinnam zrobić. - Wolałabyś pracować, niż wyjść za mąż? - zdumiał się Rick. - A w jakim charakterze, jeśli mogę spytać? - Jako guwernantka. Lubię dzieci. - Tak, ale powinnaś mieć własne, a nie zarabiać, doglądając cudzych. Muszko, masz coś przeciwko instytucji małżeństwa? Czyżby doświadczenia twojej matki aż tak cię przestraszyły? Imogena zadała sobie w duchu pytanie, czy rzeczywiście mogło tak być. Faktycznie, ilekroć w przeszłości pytano, czy chciałaby pojechać na sezon do Londynu, co wiązało się z szukaniem kandydata na męża, odpowiadała, że woli zostać w Brambles i zajmować się rodziną. - To nie samego małżeństwa się boję - odparła po namyśle. - Mama była szczęśliwa z Hugh. Na tyle, na ile mogła być szczęśliwa z kimkolwiek po tym, co przeszła. Amanda Hebden była wdzięczna Hugh za to, że zgodził się ją chronić swoim nazwiskiem w zamian za okrągłą sumę wyłożoną przez dziadka Herriarda. Była wdzięczna, że wybawił ją z bardzo trudnej sytuacji. Jej świat legł w gruzach. Przeżyła szok po tym, TLR

jak jej kochanka aresztowano za zamordowanie jej męża. Straciła wtedy upragnione, nienarodzone dziecko. Straciła też niezależność. Ojciec Amandy, a dziadek Imogeny, sprowadził ją do domu na Mount Street po tym, jak na domiar złego ktoś włamał się do rezydencji Framlinghama i splądrował część parteru. Osamotniona, udręczona żalem i poczuciem winy, Amanda oddała się w ręce rodzinnego lekarza, który zalecił jej przyjmowanie olbrzymich dawek laudanum. Imogena przypuszczała, że to właśnie wówczas zostawiano ją na długi czas w pokoju dziecinnym. Z pewnością również wtedy jej młodszy brat Thomas zapadł na chorobę, która doprowadziła do jego śmierci. Po tym nieszczęściu lekarz zwiększył dawki środków uspokajających przyjmowanych przez zdruzgotaną Amandę. Wówczas dziadek Herriard podjął stanowczy krok i napisał do swojego owdowiałego znajomego Hugh Bredona, prosząc go, by zabrał jego jedyną córkę z miasta. „Miał trzech małych synków - powiedziała kiedyś Amanda ze łzami w oczach - dla których brakowało mu czasu, a jeszcze bardziej cierpliwości. Tęsknili za matką, a ja tęskniłam za moimi dziećmi. Pocieszaliśmy się nawzajem". - Była dla nas cudowną matką - odezwał się Rick, jakby czytał w myślach Imogeny. - Wiem, że ty też będziesz wspaniała dla swoich dzieci. Okazałaś nam serce i bardzo o nas dbałaś, kiedy ona odeszła... - Przecież was kocham. Jesteście moimi braćmi. - Co byś powiedziała, gdyby twój brat zabrał cię do Guntera na gorącą czekoladę? spytał z uśmiechem Rick. - Czy ciotka uznałaby tę propozycję za nieprzyzwoitą? - Tak sądzę - przyznała Imogena, ale się uśmiechnęła. - Mam wielką ochotę na czekoladę. Tylko co zrobisz z karyklem? - Stangret Monty'ego się nim zajmie. Chyba nie masz nic przeciwko temu, żeby

wrócić do domu pieszo? - Z tobą nie. Wiem, że poruszasz się żwawym krokiem, a ja od miesięcy marzę o porządnym spacerze. - Co ten Nick sobie wyobrażał, wysyłając cię do krewnych, którzy za wszelką cenę chcą cię upodobnić do siebie samych? - Nie miał wyboru. Tylko oni byli gotowi mnie przyjąć. Nie rozmawiajmy o tym. TLR Lepiej powiedz mi, co słychać u ciebie. Przez resztę wspólnie spędzonego czasu Rick raczył siostrę anegdotami z czasu, gdy przebywał w jednostce okupującej Paryż. - Spodobało by ci się to miasto, Muszko stwierdził. - Szkoda, że nie możemy ci znaleźć jakiegoś oficera na męża, bo wtedy mogłabyś tam ze mną pojechać. - Bardzo bym chciała, ale... - Imogenie zrzedła mina. - Nie sądzę, żeby wuj pozwolił mi poślubić żołnierza. Rick zmienił temat, żeby nie smucić siostry. Odprowadził ją do domu i skierował się do rezydencji Monty'ego na Hanover Square. Lokaj zaprowadził go prosto na górę do apartamentu pana domu, gdzie zastał przyjaciela wyciągniętego na sofie. Służący siedział obok na niskim stołku i polerował chlebodawcy paznokcie. - Rick! - Monty z uśmiechem skinął w stronę bufetu, na którym stał rząd kryształowych karafek. - Nie masz nic przeciwko temu, żeby się samemu obsłużyć? Rick sięgnął po jedną z karafek, po czym znieruchomiał, trzymając w palcach wyciągnięty korek. - Czyżby popołudnie z Muszką się nie udało? - Niezupełnie. - Nalał sobie trunku i z kieliszkiem w dłoni podszedł do okna. - Po-

trzebuję twojej rady. Monty odprawił służącego. - W czym mogę ci pomóc? Rick usiadł w fotelu. - Moja rodzina postawiła Muszkę w fatalnym położeniu - odparł. - Tylko ja mogę jej pomóc. Myślałem, że mogę zaufać Nickowi, ale ten dureń powiedział jej prawdę. Wiesz, że musieliśmy sprzedać dom rodzinny na pokrycie długów ojca. Każdy z odrobiną oleju w głowie podzieliłby to, co zostało, na cztery i przekonał Imogenę, że jedna część słusznie jej się należy. Tymczasem Nick oznajmił jej, nie owijając w bawełnę, że ojciec zostawił ją praktycznie z niczym! Następnie wysłał Muszkę do krewnych, którzy robią wszystko, żeby stłamsić jej prawdziwą naturę i wydać ją za mąż. Do tego ona twierdzi, że jest za stara, aby znaleźć przyzwoitego kandydata na męża, i zastanawia się TLR nad pracą guwernantki. - Los gorszy od śmierci - przyznał Monty, nie do końca żartując. - Moi bracia doprowadzili trzy takie nieszczęsne istoty do rezygnacji z posady, od kiedy wróciłem z wojska, a Bóg jeden wie, ile guwernantek było wcześniej. - Przypuszczam, że Muszka poradziłaby sobie doskonale z twoimi braćmi. Prawdopodobnie świetnie by się razem bawili. Ale to tylko część problemu. Przez całe dzieciństwo towarzyszyła nam niczym cień. Wiesz, skąd się wzięło jej przezwisko? Nick powiedział kiedyś, że jest jak chmara drobnych muszek, których nie sposób odgonić. Gerry twierdził, że musi mieć gumowe kości. Cóż, kiedy się pomyśli o tych wszystkich drzewach, z których spadła, koniach, które ją zrzuciły z siodła, i strumieniach, do których wpadła... Ani razu nie zapłakała! Dlatego gdy wczoraj zalała się łzami, byłem wstrzą-

śnięty. Monty nalał sobie brandy i usiadł naprzeciw przyjaciela. - Nie pozwolę, żeby została guwernantką - oznajmił stanowczo Rick. - Znajdę jej męża i właśnie dlatego przyszedłem do ciebie. - Doprawdy? - Jej ciotce się to nie uda, bo przedstawia ją mężczyznom szukającym żony, która by stanowiła ozdobę uwieszoną na ich ramieniu. - Jak rozumiem, ostrzegasz mnie, że Muszka nie bardzo nadaje się na ozdobę. Rick sprawiał wrażenie urażonego. - Jest całkiem ładna, na swój sposób. Nie bardzo jej odpowiada styl uchodzący za bardzo kobiecy. Wiesz, to trzepotanie rzęsami i ciągłe wzdychanie. Nie potrafi też niczego udawać, jest szczera aż do bólu. - Postawmy sprawę jasno. Nie ma dużego posagu, jest już nie pierwszej młodości i woli chodzić po drzewach, niż tańczyć kadryla. Zgadza się? - Mniej więcej - przyznał z uśmiechem Rick. Zaraz jednak spoważniał. - Monty, jesteś w mieście już od jakiegoś czasu. Przyznałeś, że się nudzisz. Będziesz miał zajęcie, a przy okazji zrobisz coś pożytecznego. Przecież wiesz, jaka z niej serdeczna i miła dziewczyna. Musimy jej znaleźć kogoś, kto doceni te zalety. - Sugerujesz, że ja powinienem spełnić tę rolę? TLR - Ty?! - Rick aż otworzył usta ze zdumienia. - Nie! Zwłaszcza od kiedy wykupiłeś się z wojska i zająłeś miejsce brata. Twoja rodzina będzie chciała, żebyś poślubił kogoś z pieniędzmi i koneksjami. Zresztą, jestem przekonany, że sam będziesz szukał dobrej partii. Muszka ma do

zaoferowania jedynie gorące serce. Dla niej odpowiedni byłby oficer pozostający w czynnej służbie. Na pewno nie narzekałaby na niewygody żołnierskiego losu. Dbałaby o dom nawet przy ciągłych przeprowadzkach i z radością podejmowała każde wyzwanie. Widać było, że Monty się odprężył. - Wybacz, ale przez moment sądziłem, że próbujesz mnie swatać ze swoją siostrą. Rick roześmiał się w odpowiedzi. - To dlatego - ciągnął Monty - że ostatnio czuję się jak zwierzyna łowna. Nie masz pojęcia, do czego zdolne są niektóre kobiety, byle złowić w sidła wicehrabiego. Różne niezdarne, nieokrzesane istoty wchodzą mi w drogę... Rick popatrzył najpierw na jedwabne bryczesy, a następnie przeniósł wzrok na bogato upierścienione dłonie Monty'ego. - Skoro ubierasz się tak ekstrawagancko, to czego możesz oczekiwać? - Mimo wszystko chciałbym, aby ludzie byli ze mną szczerzy - odparł Monty. Wciąż jeszcze nie doszedł do siebie po rozmowie z ojcem, którą odbył przed przyjazdem do Londynu. Przez długie miesiące próbował dowieść, że potrafi należycie spełniać rolę dziedzica. Jednak nic, co robił czy mówił, nie znajdowało aprobaty ojca. Nie chciał on też słuchać krytycznych uwag pod adresem zarządcy, który dusił dzierżawców, żeby napychać własne kieszenie. Monty przypuszczał, że wystarczą jeszcze jedne słabe zbiory, a dzierżawcy zaprotestują przeciwko wyzyskowi. - Spędziłeś zbyt wiele czasu za granicą - zarzucił mu ojciec, kiedy Monty przedstawił argumenty. - Tu jest Anglia, a nie Francja z tą całą rewolucją. Twój brat nie zauważył niczego niepokojącego. Problem polegał na tym, że jego starszy brat Piers był taki sam jak ojciec. Od urodzenia we wszystkim mu pobłażano, dlatego zachowywał się tak, jakby cały świat istniał

TLR wyłącznie dla jego przyjemności. Nie widział niczego złego w gnębieniu dzierżawców, byle fundusze na jego luksusowy styl życia wpływały na czas. - Lepiej byś zrobił, znajdując sobie żonę - oznajmił Monty'emu ojciec. - Daj mi dziedziców, zamiast się wtrącać do zarządzania moim majątkiem! Choć trudno było w to uwierzyć, przyjęcie, z jakim spotkał się w Londynie, jeszcze pogorszyło jego samopoczucie. Ludzie wiedzieli, że posiada tytuł i majątek, i tylko to się dla nich liczyło. Dandysi małpowali każdy nowy element jego stroju. Im więcej biżuterii na siebie wkładał, tym jaśniej rozbłyskiwały oczy patrzących na niego kobiet. Im bardziej wyniośle się zachowywał, tym liczniej garnęli się do niego pochlebcy. W końcu Monty nie był pewien, kim bardziej pogardza: nimi czy sobą. Starając się otrząsnąć z niechęci do siebie i całego świata, zwrócił się do Ricka: - Zjesz ze mną kolację przed wyjściem na raut do lady Carteret? Zapowiada się wyjątkowo nudno, ale z kilku względów muszę tam się pokazać. Potem możemy pójść do Limmera. - Czemu nie? - zgodził się Rick, odstawiając pusty kieliszek. - Słyszałem, że zatrudniłeś doskonałego kucharza. - To jeden z nielicznych uroków życia w cywilu: mogę jeść, ile chcę, i tak często, jak mam ochotę. - W takim razie zaczynajmy. A może powinienem tytułować cię milordem? Monty aż się wzdrygnął. - Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że jest w tym mieście ktoś, kto zna mnie jako Monty'ego. Nabieram coraz większej ochoty na udowodnienie, że nie jestem w niczym podobny do poprzedniego wicehrabiego Mildenhalla.

- To wyjaśnia, dlaczego ostatnimi czasy odgrywasz dandysa - odparł ze śmiechem Rick, patrząc wymownie na brokatową kamizelkę przyjaciela. - Co za ulga! Zaczynałem myśleć, że właściwie cię nie znam. - Ostatnio czasami sam siebie nie poznaję - wyznał Monty, myśląc o dziewczynie, która oblała go szampanem. Od czasu tamtego incydentu widywał ją na spotkaniach towarzyskich, w których TLR brał udział. Niemal szukał jej wzrokiem. Gdy napotykał jej spojrzenie, zamiast oddalić się z pogardą, pragnął podejść do niej, wyciągnąć jej spinki z włosów, uwalniając burzę wspaniałych loków, i porwać ją w ramiona. Przeczuwał, że przy niej lub kobiecie takiej jak ona zdołałby się odprężyć. Tylko co potem? Robiąc z takiej dziewczyny utrzymankę, dowiódłby jedynie, że jego ojciec ma rację. Tylko nic niewarty rozpustnik doprowadza do zguby dziewczynę ze swojej sfery. Nawet jeśli ona sama się o to prosi. Rozdział trzeci - Imogeno, chyba nie muszę ci mówić, jaki to sukces, że otrzymałaś zaproszenie od lady Carteret, ani jakie to ważne, żebyś na przyjęciu zachowywała się nienagannie. - Nie musisz, ciociu - zapewniła Imogena. Była pewna, że uda jej się przez cały wieczór zachować lekko znudzony wyraz twarzy, jakiego wymagano od młodych dam, ponieważ będzie się nudzić. Zazwyczaj goście mówili jedynie o strojach, a także o tym, kto ostatnio przyjechał do stolicy i ile ma pieniędzy. Jak ciotka mogła oczekiwać, że Imogena pozna jakiegoś mężczyznę na tyle, by wiedzieć, czy chce za niego wyjść, skoro nikt nie poruszał żadnego istotnego tematu? Gdy tylko dotarli na miejsce, natychmiast zrozumiała, dlaczego ją zaproszono.

Najwyraźniej lady Carteret należała do tych osób, które lubią opowiadać o przeżytych katastrofach. - Muszka! - dobiegł Imogenę głos Ricka, zmuszając ją do oderwania wzroku od pustego karnetu. - Ślicznie wyglądasz! Nie odpowiedziała na komplement. Swój wygląd zawdzięczała hojności i dobremu gustowi ciotki. Biała suknia, zwyczajowy strój debiutantki, na tę okazję zyskała ozdobę w postaci narzutki ze srebrzystego tiulu. Materiał był tak delikatny, że Imogena bała się TLR usiąść, a co dopiero zarzucić bratu ręce na szyję, na co miała wielką ochotę. - Rick, tak się cieszę, że cię widzę. Zgodzisz się ze mną zatańczyć? Tylko raz, dobrze? - Z największą przyjemnością - zapewnił z uśmiechem. - Jestem pewien, że Monty pójdzie w moje ślady. Jest tu dzisiaj. To dzięki niemu znalazłem się w tym towarzystwie, w dodatku użyczył mi fraka. - Naprawdę? - Imogena szczerze się ucieszyła, że wreszcie pozna przyjaciela brata. - Naprawdę - potwierdził Rick. Rozejrzał się wśród gości, marszcząc czoło. - Nie wiem, gdzie on się podział. Jeszcze przed chwilą tam stał. Wiesz co, Muszko? Poczekaj tu, a ja go poszukam. - Mam lepszy pomysł. Wyjdę na taras i tam zaczekam, aż go przyprowadzisz, dobrze? Chciałabym odetchnąć świeżym powietrzem. - Rzeczywiście, bardzo tu duszno - przyznał Rick. - Wiesz co? Przyniosę ci kieliszek szampana. Zresztą Monty też pewnie poszedł do bufetu. Imogena z uśmiechem patrzyła na brata przeciskającego się między gośćmi. Jakże miła była męska troskliwość, podobnie jak myśl, że wkrótce pozna dżentelmena, którego

wprawdzie nigdy wcześniej nie widziała, ale na skutek wymiany korespondencji darzyła sympatią. Dowiedziawszy się od lokaja, jak wyjść na zewnątrz, ruszyła korytarzem na tyły domu, wyobrażając sobie, jak też może wyglądać Monty. Z pewnością ubierał się schludnie, lecz skromnie. Wprawdzie Rick wspomniał, że jego przyjacielowi nieźle się powodziło, ale wydawało się mało prawdopodobne, by niedawny żołnierz stał się dandysem. Otwierając drzwi, pomyślała, że przypuszczalnie ostatnio trochę się zaokrąglił, bo po wojennych niedostatkach z pewnością chciał się nacieszyć obfitością dobrego jedzenia. Wyszła na kamienny taras i stanęła, opierając dłonie na balustradzie. Mógł kuleć, zważywszy na to, ile razy był ranny. Wprawdzie Rick nie wyjawił, jakiego rodzaju były to rany, ale bez wątpienia musiały pozostawić po sobie blizny. Gdyby przypadkiem się ich wstydził, była gotowa go zapewnić, że w najmniejszym stopniu nie ujmują mu atrakcyjności, bo stanową dowód jego męstwa... Ruch w ogrodzie poniżej tarasu uświadomił jej, że nie tylko ona poszukała świeTLR żego powietrza. - Proszę, czyż to nie ta sama dziewczyna, która polowała na mnie z kieliszkiem szampana? - rozległ się znienawidzony głos. Wicehrabia wyłonił się z cienia, wszedł po schodach i stanął obok Imogeny. - Ależ pani uparta. - Uparta? Och! - Dopiero w tym momencie zrozumiała, że według wicehrabiego wyszła na zewnątrz z jego powodu. - Jak pan śmie! - Śmiem, ponieważ takie kobiety jak pani nie cofają się przed niczym - oznajmił, podchodząc bliżej. - Jeszcze jeden taki wybieg, choćby tylko jeden... - Jaki wybieg? Jest pan aż tak próżny, by wierzyć, że cały świat kręci się wokół

pana? - W takim razie, jak pani wytłumaczy, że przyszła tu zaraz po mnie, opuszczając salę balową? - spytał i zaśmiał się drwiąco. - Odkryła pani, że w świetle księżyca wygląda lepiej? Może się pani zdaje, że srebrna szata dodała pani uroku, panno Hebden, ale ja widziałem, jak pani chłodno i uważnie mnie obserwuje. Jeśli nawet na niego popatrywała, to jedynie zastanawiając się, jak mogłaby poprawić fatalne wrażenie, które na nim wywarła tamtego wieczoru. Jednak od czasu przejażdżki z Rickiem postanowiła w ogóle się nie przejmować tym, co mógł myśleć na jej temat ten arogancki fircyk. - Chciałam jedynie odetchnąć świeżym powietrzem - oznajmiła dobitnie. - W dodatku akurat myślałam o innym dżentelmenie. Gdybym wiedziała, że pan tu jest, z pewnością bym nie przyszła. Jeśli nie życzy pan sobie przebywać w mojej obecności, nie pozostaje panu nic innego, jak wrócić do sali balowej. Wicehrabia zrobił krok w stronę drzwi prowadzących do sali, lecz nagle odwrócił się z groźnym wyrazem twarzy. - A pani zapewne wejdzie tam tuż za mną, demonstrując potarganą suknię i twierdząc, że panią wykorzystałem. A wszystko po to, aby zmusić mnie do ożenku. Tego było dla Imogeny za wiele. Rzucone pogardliwym tonem oskarżenie podziałało na nią jak miech, który rozdmuchał tlącą się niechęć w płomień gniewu. Nie myśląc o tym, co robi, uniosła rękę i wymierzyła wicehrabiemu siarczysty policzek. Zaniemówił z wrażenia, ale tylko na moment. TLR - Ty mała, podła... - Dotknął czerwieniejącego miejsca na twarzy. - Zapłacisz mi za to.

Nim mogła zrobić cokolwiek, żeby go powstrzymać, przyciągnął ją do siebie i pocałował. Nie była w stanie wyrwać się z uścisku, ponieważ unieruchomił jej obie ręce. Z początku była zbyt wściekła, żeby czuć lęk. Zaledwie kilka sekund później odkryła, że jest coś fascynującego w pocałunku mężczyzny, po którym nie spodziewałaby się takiego odruchu. Nawet nie wiedziała, kiedy przestała się opierać; ogarnięta ciepłem rozchodzącym się po całym ciele, bezwiednie rozchyliła wargi, co wicehrabia natychmiast wykorzystał, wsuwając w nie język. Imogenie kręciło się w głowie, serce waliło jej jak oszalałe. Wicehrabia, wyczuwając jej kapitulację, położył dłoń na jej piersi. - Co pan robi? - żachnęła się, wstrząśnięta tą zuchwałością. - Nie może pan... - To spotyka kobiety, które gonią za mężczyznami - oznajmił z pogardą. - Dokładnie to, na co zasługują. Od tamtego wieczoru, gdy zrobiła pani ze mnie widowisko na przyjęciu u pani Leeming, starałem się czegoś o pani dowiedzieć. Mężczyźni zawierali zakłady o to, ile czasu minie, nim pani - sięgnął do jej stanika - pójdzie w ślady swojej matki. Nie podobał jej się ton, jakim mówił o jej matce. Miała świadomość, że jego gesty są obraźliwe. Mimo to zmysłowość pieszczoty wzbudziła w niej przyjemny dreszcz. Miała ochotę przylgnąć całym ciałem do wicehrabiego, zatracić się w rozkosznych doznaniach. - Proszę mnie pocałować jeszcze raz - usłyszała własny, zduszony głos. Wicehrabia odchylił głowę. Wyzierająca z jego oczu pogarda wzbudziła w Imogenie resztki dumy. Kiedy pochylił głowę, żeby złożyć na jej ustach pocałunek, o który prosiła, ugryzła go w wargę. - Co, u licha...! - Szarpnął się, na co Imogena, dobrze wyszkolona przez Ricka,

uderzyła go w twarz z prawa, potem z lewa. Nie miała możliwości porządnie się zamachnąć, więc to raczej z zaskoczenia wicehrabia zatoczył się do tyłu. Zawadził przy tym ramieniem o ozdobną donicę, z której wysypała się na niego piaszczysta ziemia. TLR Imogena wykorzystała chwilę przewagi, żeby uciec. Wbiegając do sali balowej, niemal wpadła na Ricka, który choć w każdej ręce trzymał kieliszek z szampanem, nie uronił z żadnego ani kropli, uniósł jedynie ramiona. Widząc wzburzenie siostry, odstawił kieliszki i obejmując ją, spytał: - Co się stało? - Przyjrzał się jej z troską. - Czy jakiś mężczyzna próbował cię skrzywdzić? Dopiero teraz Imogena zauważyła, że delikatny materiał sukni był lekko naddarty przy lamówce. Musiało to nastąpić, kiedy próbowała się wyrwać z uścisku wicehrabiego. Twarz Ricka pociemniała z gniewu. - Zabiję go! - rzekł, kierując się do wyjścia na taras. - Nie! Nie mów takich rzeczy! - Chwyciła go mocno za ramiona. - Jeśli wdasz się z tego powodu w bójkę, wszyscy powiedzą, że jestem taka sama, jak moja matka, i doprowadzam porządnych ludzi do zguby. Zawahał się, popatrując to na nią, to na drzwi. - Niech to diabli, Muszko. Moim obowiązkiem jest przywołanie tego typa do porządku. - Przede wszystkim powinieneś mnie bronić. A nie zrobisz tego, awanturując się z powodu... nic nieznaczącego incydentu. Jedynie wywołasz plotki. Obejrzała się trwożliwie w obawie, że wicehrabia mógł wejść do sali tuż za nią.

- Stracę nie tylko szansę na wyjście za mąż. Nie zatrudnią mnie w żadnym przyzwoitym domu. Może więc mógłbyś po prostu zabrać mnie stąd i udawać, że nic się nie stało. Rick wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. - Czy to przypadkiem nie jest krew? - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Muszko, jeśli ten człowiek naprawdę coś ci zrobił, to będę go musiał wyzwać na pojedynek! - Krew? - spytała Imogena, zbita z tropu. - Och, tak, ugryzłam go. - Ugryzłaś? - spytał z niedowierzaniem. - Tak, a potem jeszcze mu przyłożyłam, tak jak mnie uczyłeś. Raz i dwa! - WykoTLR nała ruchy naśladujące ciosy. - Chyba nie powaliłaś go na ziemię? - Nie - odparła z żalem - ale z pewnością ma siniaki na twarzy i zniszczyłam mu frak. - Nie mogła powstrzymać uśmiechu, przypomniawszy sobie minę wicehrabiego, kiedy ziemia z donicy sypała mu się na głowę. Trafiła go w najczulszy punkt, w jego próżność. Nic dziwnego, że nie pojawił się w sali balowej. Nie chciał, by ktoś go zobaczył w takim stanie. Rick poprawił siostrze szal na ramionach, tak żeby nie było widać rozdarcia. - Zatem chodźmy - powiedział, obejmując ją za ramiona. - Zabiorę cię do domu. W tym momencie Imogena uświadomiła sobie, że musi podać jakieś wytłumaczenie, dlaczego tak szybko opuszcza przyjęcie. - Ciotka! - Zatrzymała się gwałtownie w miejscu. - Nie mogę jej się pokazać w rozdartej sukni! - Nie martw się - uspokoił ją Rick. Zręcznie lawirując w tłumie, poprowadził ją do

holu. - Powiem jej, że rozbolała cię głowa albo coś w tym rodzaju. - Usadziwszy Imogenę na krześle, podszedł do lokaja, który przyglądał im się bez zainteresowania. - Przekaż wiadomość lady Callandar. Powiedz jej, że musiałem odwieźć pannę Hebden do domu, bo nagle źle się poczuła. - Następnie dodał ściszonym głosem: - Powiedz też wicehrabiemu Mildenhallowi, że dołączę do niego później u Limmera. Muszę odwieźć siostrę do domu. - Lady Callandar, że panna Hebden jest niedysponowana - powtórzył lokaj, chowając do kieszeni monetę otrzymaną od Ricka. - A wicehrabiemu Mildenhallowi, że będzie pan u Limmera później, po odwiezieniu siostry do domu. Zadowolony z załatwienia sprawy, Rick wrócił do Imogeny. Prawie nie pamiętała wyjścia z domu lady Carteret i wsiadania do dorożki, którą sprowadził Rick. Matka miała rację, ostrzegając ją przed pocałunkami w świetle księżyca. Nienawidziła wicehrabiego, a jednak gdy wziął ją w ramiona, nie poczuła odrazy, tylko... podniecenie. Bezwiednie uniosła palce do ust. Nagle zrozumiała matkę. Wcześniej jej zachowaTLR nie wydawało się Imogenie nie do pojęcia, ponieważ nie doświadczyła pożądania. Matka odrzuciła zaloty zacnego kandydata, ponieważ nie mogła się oprzeć męskiemu urokowi Kita Hebdena, pomyślała Imogena. Zadrżała, nagle ogarnięta lękiem. W jej żyłach płynęła nie tylko krew matki. Była też córką Kita Hebdena, który nawet nie próbował poskromić swojej namiętnej natury. Nie zadowalał się jedną kobietą, zwłaszcza tą, z którą był związany małżeństwem. Czyżby plotkary miały rację? Czy właściwie ją oceniły? Czy teraz, kiedy była wystawiona na zakusy rozmaitych rozpustników w rodzaju wicehrabiego Mildenhalla, miało

się okazać, że odziedziczyła po rodzicach określone skłonności? Skończywszy otrzepywać ubranie z resztek ziemi, wicehrabia Mildenhall przysiadł na kamiennym parapecie. Postanowił, że kiedy panna Hebden wróci, bez wątpienia z przyzwoitką i jakimś naprędce zorganizowanym świadkiem, oznajmi im, że owszem, ożeni się z nią. Nieważne, jakie miał zdanie na jej temat. Napastowanie niezamężnej kobiety było zachowaniem niegodnym dżentelmena. Wyjął z kieszeni chusteczkę i nie odrywając wzroku od drzwi, za którymi zniknęła panna Hebden, wytarł krew cieknącą z dolnej wargi. Musiał zapłacić cenę za to, że uległ mrocznym instynktom. Skrzywił się na myśl o tym, co powie ojciec. Dał mu jasno do zrozumienia, jaką kobietę chciałby ujrzeć w charakterze narzeczonej syna, mimo że sam miał za sobą trzy nieudane małżeństwa. O ironio, odradzał Monty'emu ożenek z miłości. „Jeśli twoja żona umrze w połogu, będziesz się czuł jak morderca" - powiedział. „Natomiast jeśli okaże się niewierna, złamie ci serce. Wybierz kobietę z towarzystwa, która będzie cię pociągać w łóżku. Kiedy ją zapłodnisz, będziesz mógł ją tu zostawić i wrócić do miasta, żeby użyć życia, biorąc sobie kochankę. Albo i dwie". Cóż, panna Hebden będzie go pociągać w łóżku, tego Monty był pewien. Przywożąc ją do domu jako przyszłą żonę, zagra ojcu na nosie. Miał ochotę się roześmiać na tę myśl. Przestąpił z nogi na nogę; czuł chłód kamienia przez cienkie wieczorowe spodnie. Gdzie się podziewała ta dziewczyna? Czyżby potrzebowała aż tyle czasu na zebranie posiłków? TLR Zaczął się przechadzać tam i z powrotem po tarasie. Nie podobała mu się rola ryby złapanej na wędkę panny Hebden, wyobrażał sobie jednak, że poczuje ulgę, gdy sprawa

małżeństwa będzie przesądzona. Wróci do Shevington i tym razem nie będzie słuchał pokrętnych tłumaczeń zarządcy. Da mu jasno do zrozumienia, że wie, co się święci. Następnie odwiedzi dzierżawców i zapewni ich, że wszystko się zmieni, kiedy on przejmie odpowiedzialność za rodowy majątek. Dopilnuje, żeby żaden z nich nie cierpiał z powodu nieuzasadnionych obciążeń. Tak, małżeństwo z panną Hebden będzie miało zalety, na przykład korzystanie z jej wdzięków w małżeńskim łóżku. Niech jej się jednak nie wydaje, że będzie tańczył, jak ona mu zagra! Przechylił głowę, nasłuchując dźwięków muzyki, dobiegających z sali balowej. Jeśli ona nie wróci, nim skończy się menuet, to go nie zastanie, postanowił Monty. Dał pannie Hebden szansę załatwienia tej sprawy od razu, jeszcze tego wieczoru. Skoro jej nie wykorzystała, to trudno. Ostatnie tony menueta zamarły. Wicehrabia Mildenhall postanowił udać się od razu do Limmera, gdzie był umówiony z Rickiem. Zamierzał tej nocy nacieszyć się wolnością, a rano złożyć wizytę opiekunom panny Hebden i oświadczyć, że jest gotów zrobić z niej uczciwą kobietę. O ile to w ogóle będzie możliwe. Imogenie udało się opuścić dom lady Carteret bez zwracania na siebie uwagi. Spodziewała się, że wicehrabia zapragnie zemsty za kamizelkę, frak i dolną wargę. Przypuszczała, że nie rozpowie o tym, co między nimi zaszło na tarasie, ponieważ sam by się w ten sposób postawił w niewygodnej sytuacji. Należało jednak zakładać, że coś wymyśli. Przed niefortunnym zdarzeniem na tarasie nie zdawała sobie sprawy z tego, jak niewiele dzieli ją od kompromitacji. Teraz już wiedziała, że właściwie stoi na krawędzi i musi się bardzo pilnować, żeby jej nie przekroczyć. Oznaczało to, że wkrótce powinna wyjechać z Londynu. Dopóki mieszkała w domu wujostwa, dopóty ponosili oni konse-

kwencje jej postępowania. Imogena w pełni zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo są czuli na punkcie własnej i jej reputacji. Doszła do wniosku, że mogłaby poprosić o pomoc lorda Keddintona. Przecież niedługo po jej przybyciu do stolicy wziął ją na stronę i zapowiedział, że gdyby kiedykolTLR wiek miała kłopoty, może się do niego zwrócić. Wyjaśnił, że czuje się do tego zobowiązany ze względu na przyjaźń z jej ojcem. Wówczas nie okazała mu należytej wdzięczności za gotowość pomocy. Po pierwsze, czuła się urażona założeniem, że mogłaby wpaść w takie tarapaty, z jakich nie mogliby jej wyciągnąć lord i lady Callandar. Po drugie, powoływanie się na przyjaźń z jej ojcem nie stanowiło najlepszej rekomendacji, jako że nie słyszała ani jednego dobrego słowa o człowieku, który ją spłodził. Wreszcie, skoro lord Keddinton był bliskim przyjacielem ojca, to dlaczego nie słyszała o nim przed przyjazdem do Londynu? Podziękowała mu wtedy, wygłaszając stosowną formułkę, ale przebiegł ją niemiły dreszcz, kiedy dotknął jej ramienia białymi palcami. Nie była w stanie patrzeć prosto w jego zimne oczy o wyblakłych tęczówkach. W dodatku wyniosły sposób bycia Keddintona sprawiał, że czuła się przy nim prostą wieśniaczką. Jednak od czasu tamtego pierwszego, niezbyt udanego spotkania zmieniła o nim zdanie, ponieważ okazał przyjaźń, na którą się powoływał, nakazując córkom, by przyjęły ją do swojego kręgu towarzyskiego. Choć nie udało jej się polubić ani Penelopy, ani Charlotte, musiała przyznać, że często ją odwiedzały. Przecież nie mogła winić ich ojca za to, że ich „dobre rady" jedynie pogarszały jej samopoczucie, - Przypuszczam - wyjaśniła jej któregoś dnia lady Callandar - że lord Keddinton zaczął się czuć odpowiedzialny za twój los po tym, jak wraz z hrabią Narborough po-

rządkowali sprawy po tej strasznej tragedii. Robert Veryan, który wówczas nie mógł się pochwalić tytułem, zajmował poślednie stanowisko w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, kiedy twój ojciec został wezwany do pomocy w rozwiązaniu jakiejś tajemniczej sprawy. Co jak co, ale Kit Hebden miał wyjątkowo bystry umysł. Zresztą podobnie jak Robert Veryan. Doszedł do wysokiego stanowiska wyłącznie dzięki swej inteligencji i pracowitości. Chodzą słuchy - ściszyła konspiracyjnie głos, choć oprócz nich dwóch nie było nikogo w pokoju - że wkrótce ma zostać hrabią. Jeśli deklaruje się jako twój przyjaciel, Imogeno, to możesz uznać, że sprzyja ci los. Wystarczy, żeby szepnął słówko, gdzie trzeba i... - Lady Callandar wymownym gestem rozłożyła ręce. Po powrocie z przyjęcia u lady Carteret Imogena natychmiast położyła się do łóżka, ale nie zdołała zasnąć. Już świtało, gdy postanowiła, że skorzysta z pomocy lorda TLR Keddintona, aby znaleźć posadę guwernantki. To oznaczało, że będzie musiała wspomnieć mu o tym, co się stało, i wyjaśnić, że nie chce narażać wujostwa na kłopoty. Coś jej jednak mówiło, że lord Keddinton jest człowiekiem przyzwyczajonym do dotrzymywania tajemnic. Nie wiedziała jeszcze, kiedy dojdzie do spotkania ani ile czasu będzie potrzebował Keddinton, żeby zorganizować jej wyjazd z Londynu. Następnego ranka z niepokojem spostrzegła list od Ricka, umieszczony obok jej nakrycia na stole śniadaniowym. Czyżby wyzwał wicehrabiego na pojedynek? Drżącymi palcami przełamała pieczęć, by odkryć, że chodzi jedynie o wyjście do teatru, na które jeszcze tego wieczoru zapraszał ich Monty. Z nieopisaną ulgą podała list ciotce. - Wyprawa do teatru? - Lady Callandar przyjrzała się podejrzliwie Imogenie. - Jesteś pewna, że czujesz się na siłach? Wczoraj wcześniej opuściłaś bal u lady Carteret.

Nadal wyglądasz mizernie. Jeśli wciąż boli cię głowa... - Czuję się znacznie lepiej, ciociu - zapewniła Imogena, nerwowo zaciskając palce na łyżeczce. - Jeśli po południu się zdrzemnę, wieczorem całkiem odzyskam siły. Chciała zobaczyć Ricka i upewnić się, że nie zamierza wszczynać awantury z wicehrabią. Poza tym już niedługo brat znowu wyjedzie z kraju. - Czy ten cały Monty, do którego należy loża, pochodzi z dobrej rodziny? - Rick tak twierdzi, ciociu. To właśnie on pożyczył mojemu bratu powóz, żeby mógł zabrać mnie na przejażdżkę do parku. - Musi być bogaty, skoro jego rodzina ma własną lożę. A gdzie mieszka? - Przy Hanover Square. - Hm. Chyba nic się nie stanie, jak przyjmiesz zaproszenie. Samej cię nie puszczę, będę ci towarzyszyć. Imogena odetchnęła. Wolała spędzić czas w teatrze z Rickiem i jego przyjaciółmi niż na przyjęciu, gdzie mogła spotkać wicehrabiego. Z upływem dnia zadała sobie pytanie, czy nie powinna rozważyć pomysłu Ricka, który zaproponował, żeby wyszła za mąż za żołnierza pełniącego czynną służbę. Nawet mogłaby wraz z mężem wyjechać z AnTLR glii... Oczywiście nie byłby to związek, jakiego wujostwo by dla niej chcieli, ale z pewnością woleliby mówić ludziom, że jest mężatką, niż że pracuje jako guwernantka. Ponadto większość znajomych Ricka pochodziła z rodzin, które nie poświęcają zbyt wiele uwagi skandalom sprzed dwudziestu lat. Mogło się udać! Oczywiście pod warunkiem, że któryś z nich by się jej oświadczył. Imogena nie miała zbyt wysokiego mniemania o swoich uwodzicielskich umiejętno-

ściach, ale wystarczyło szepnąć Pansy, że w teatrze będzie pewien interesujący dżentelmen, by pokojówce oczy rozbłysły entuzjazmem. Wyjęła z szafy wieczorową suknię z tak głębokim dekoltem, że Imogena wcześniej nie miała odwagi jej włożyć. Uznała jednak, że szczególna misja wymaga specjalnych środków. Chwilę później spojrzała na swoje odbicie w lustrze sponad rozpostartego wachlarza, naśladując młode damy widziane w towarzystwie. Ogarnęła ją złość na wicehrabiego - to przez niego była zmuszona obmyślać uwodzicielskie strategie! Zwinęła wachlarz i rzuciła go ze złością na łóżko. Pansy podała jej parę nowych rękawiczek; te z poprzedniego wyjścia nie nadawały się do użytku. Na widok siostry Rick zrobił zdumioną minę. - Jesteś śliczna jak z obrazka! - oznajmił z zachwytem, cmokając ją w policzek. - Naprawdę? Potraktowała słowa brata jako zwykły komplement. Wiedziała, że daleko jej do urodziwej matki. Była jednak zadowolona, szczególnie że Rick nie wspomniał o zbyt głębokim dekolcie, najwyraźniej uznając, że siostra prezentuje się jak przystało młodej damie. - Pomogę ci założyć płaszcz - zaproponował, biorąc jej podbite futrem okrycie z rąk lokaja. - A ciotka? - spytał, ściszając głos i otulając ramiona Imogeny. - Powinna zejść za chwilę. - Chciałem zamienić z tobą słówko. - Pociągnął ją za sobą do bocznego saloniku i zamknął drzwi. - Chodzi o to... - Urwał, jakby nagle skrępowany. Wziął głęboki oddech i mówił dalej : - Cieszę się, że tego wieczoru specjalnie się postarałaś. Mam na myśli suknię i to coś we włosach. Wczoraj wieczorem rozmawiałem z Montym i on chce ci pomóc TLR znaleźć męża. Dwaj koledzy, których zaprosił na dzisiejszy wieczór, szukają żon goto-

wych towarzyszyć mężom podczas służby w armii. - Co takiego?! - Imogena opadła na najbliższe krzesło. - Żartujesz sobie ze mnie? - Nigdy bym nie żartował z takich rzeczy! Monty uważa, że zasługujesz na szczęście z mężczyzną, który cię doceni, zamiast wychodzić za jakiegoś modnego... - Rick urwał, spoglądając niepewnie na drzwi, przez które w każdej chwili mogła wejść lady Callandar. - Chyba nie jesteś na mnie... na nas zła? My tylko próbujemy pomóc. - Wcale nie jestem zła - zapewniła Imogena, ściskając go serdecznie. - Przeciwnie, jestem ci wdzięczna. Jesteś najlepszym z braci! - Z pewnością Gerry coś by zrobił, gdyby tu był. Nick także, pod warunkiem, że na chwilę wyściubiłby nos z książek. Imogena wiedziała, że żaden z pozostałych braci nie przejąłby się jej losem tak jak Rick. To on troszczył się o nią w Brambles i ratował z różnych opresji. Usłyszeli kroki ciotki na schodach i dołączyli do niej w holu, gdzie nawiązali rozmowę o przedstawieniu, które mieli obejrzeć. Przez całą drogę do teatru Imogena czuła się, jakby płynęła w powietrzu. Po raz pierwszy od bardzo dawna uśmiechnęło się do niej szczęście. Nawet gdyby dżentelmeni, których miała poznać, nie byli nią poważnie zainteresowani, Monty był gotów znaleźć odpowiedniego kandydata na jej męża. Może gdyby sam na nią spojrzał... Jakże cudownie byłoby, gdyby to sam Monty, bohater jej dziewczęcych marzeń, się w niej zakochał. A następnie oświadczył się i wywiózł ją z Londynu w momencie, kiedy tego najbardziej potrzebowała. Wchodząc na piętro, gdzie znajdowały się prywatne loże, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Z przejęcia aż trzęsły jej się nogi, dlatego z całych sił trzymała się ramienia Ricka. I całe szczęście, bo pierwszą osobą, jaką ujrzała, kiedy drzwi się otwarły, był nie kto inny jak wicehrabia Mildenhall. Ubrany w czarny frak i gładką kamizelkę, stał oparty

o jedną z kolumn podtrzymujących złocone sklepienie. W tym momencie plany wspaniałej przyszłości legły w gruzach. Wicehrabia był zdolny zniechęcić każdego mężczyznę do zadawania się z Imogeną Hebden. I nic by nie pomogły starania Monty'ego. TLR Wicehrabia Mildenhall popatrzył na nią spod ściągniętych brwi. Następnie przeniósł wzrok na jej brata. - Rick - odezwał się, podchodząc do nich z wyciągniętą ręką. - Witam. A to jest...? - Zawiesił głos, spoglądając z uprzejmym zaciekawieniem. - Moja siostra - odparł Rick takim tonem, jakby to było oczywiste. - Twoja siostra - powtórzył wicehrabia, przeciągając sylaby. Imogena zjeżyła się wewnętrznie. Dlaczego ten arogant zachowywał się tak, jakby sobie uzurpował prawa gospodarza? Przecież zostali zaproszeni przez Monty'ego! I wtedy, ku jej przerażeniu, Rick powiedział: - Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie osobiście cię pozna. Imogena poczuła, że policzki jej płoną. Jeśli to, co się dotąd wydarzyło, nie zniszczyło całkowicie jej reputacji w oczach tego człowieka, to ostatnie zdanie przesądziło sprawę. Wprawdzie reszta towarzystwa zachowywała się, jakby wszystko było w najlepszym porządku, lecz Imogena bez trudu wyobraziła sobie, co pomyślał wicehrabia: że ona nie zawahała się wciągnąć brata w swoje knowania. - Wcale nie miałam ochoty poznawać pana, wicehrabio Mildenhall - oświadczyła, zadzierając dumnie podbródek. - Brat obiecał, że przedstawi mi pewnego byłego oficera z jego regimentu. - Przeniosła wzrok na dwóch pozostałych mężczyzn obecnych w loży, zastanawiając się, który z nich może być Montym. Niestety, żaden nawet w przybliżeniu

nie odpowiadał jej romantycznym wyobrażeniom. - To wy się już znacie? - zdziwił się Rick. - Nasze drogi skrzyżowały się parę razy, ale nigdy nie byliśmy sobie oficjalnie przedstawieni - odparł wicehrabia. - W takim razie, Monty, pozwól, że dopełnię honorów. To moja siostra, Muszka. A właściwie przybrana siostra, panna Imogena Hebden, tak chyba powinno to brzmieć. A to jej ciotka ze strony matki, lady Callandar. - M... Monty? - wydukała Imogena, wpatrując się w wicehrabiego z niedowierzaniem i przerażeniem. - To pan? Ale... - To jest Monty, przyjaciel twojego brata? - zwróciła się do niej ciotka dokładnie w tym samym momencie. TLR W końcu nawet Rick zorientował się, że zaszło nieporozumienie. - Och, chyba powinienem był wyjaśnić, że obecnie jest wicehrabią Mildenhallem. - Nasze rodowe nazwisko brzmi Claremont, jak zapewne pani wie. - Wicehrabia zwrócił się do lady Callandar, kłaniając się sztywno. - Zaprzyjaźnieni oficerowie nadal używają imienia, pod którym mnie znali. Zaczynałem jako porucznik Monty, potem byłem kapitanem Montym i tak dalej. Na obronę kapitana Bredona muszę dodać, że nie widzieliśmy się od czasu, kiedy objąłem tytuł po moim starszym bracie, który zmarł w zeszłym roku. Lady Callandar wdała się w pogawędkę z wicehrabią. Imogena miała zamęt w głowie. Rick podprowadził ją do krzesła z przodu loży i pomógł jej zdjąć płaszcz. Pozbawiona wierzchniego okrycia, Imogena miała wrażenie, że jest niemal naga. Tym bardziej że czuła wzrok wicehrabiego prześlizgujący się po jej

dekolcie, co przypomniało jej niefortunne zdarzenie z poprzedniego wieczoru. Uniosła głowę i ich spojrzenia się spotkały, a wtedy wicehrabia wolno podniósł rękę do twarzy i dotknął palcem czerwonego śladu na dolnej wardze. Zażenowana szybko odwróciła wzrok i skierowała go na zgromadzoną na parterze publiczność. Nigdy wcześniej nie miała lęku wysokości, a nagle poczuła się tak, jakby balansowała na skraju przepaści. TLR Rozdział czwarty Nic z tego, co się działo na scenie, nie było w stanie przyciągnąć uwagi Imogeny, zdenerwowanej niespodziewanym rozwojem sytuacji. Zaskoczony nieoczekiwanym spotkaniem wicehrabia zadziwiająco szybko odzyskał kontenans i przedstawił Imogenę swym pozostałym gościom - mężczyznom, których nie miała już szans zainteresować jako ewentualna kandydatka na żonę. Tylko ona jedna zauważyła, że nie podał jej pełnego nazwiska, tylko przedstawił ją jako „siostrę przyjaciela, kapitana Alarica Bredona", podczas gdy lady Callandar została zaprezentowana z pełnym zachowaniem formy. Bez wątpienia zrobił to, żeby ukryć powinowactwo Ricka z osławioną panną Hebden. Choć niechętnie, Imogena musiała przyznać, że była mu za to wdzięczna. Wyczuła jednak, że wciąż jest na nią wściekły. Kiedy kurtyna opadła po pierwszym akcie, wszyscy obecni w loży wstali i zaczęli rozmawiać, a wicehrabia skorzystał z okazji, żeby odciągnąć Imogenę na bok. - Nie piśnie pani bratu ani słowa o tym, co między nami zaszło - wycedził. - Przedstawił mi panią w dobrej wierze, przekonany, że jest pani tą samą niewinną istotą, która dorastała wraz z nim w Staffordshire. Nie ma pojęcia, jak bardzo się pani zmieniła, a ja nie zamierzam być tym, który pozbawi go złudzeń.

TLR Imogena poczuła nieopisaną ulgę, dowiedziawszy się, że poniechał zemsty w imię przyjaźni do Ricka. - Dziękuję - szepnęła. - Za nic w świecie nie chciałabym zrobić przykrości bratu. Prawdę mówiąc, nigdy bym tu nie przyszła i nie postawiła go w tej sytuacji, gdybym wiedziała, że to pan jest Montym. Przyjrzała mu się z niedowierzaniem. Nigdy by się nie domyśliła, że Monty i wicehrabia Mildenhall to ta sama osoba. Monty, którego opisywał Rick, był przystojny, odważny i honorowy. Trudno sobie było wyobrazić, co mogło go zmienić w tego próżnego, zarozumiałego, bezczelnego arystokratę. Wicehrabia zmrużył oczy, a Imogena odniosła wrażenie, że czyta w jej myślach. - Wierzę pani. Mnie również nie przyszło do głowy, że siostra Ricka, o której tyle dobrego od niego słyszałem, to panna Hebden. - Nagle zmarszczył brwi w wyrazie zdziwienia. - Dlaczego nosi pani nazwisko Hebden, a nie Bredon? - Ponieważ ojciec Ricka mnie nie adoptował wyjaśniła Imogena i popatrzyła ponad jego ramieniem na brata, rozmawiającego wesoło z jednym ze znajomych Monty'ego. Kątem oka dostrzegła, że ciotka lustruje drugiego mężczyznę. - Cóż - dodała z goryczą z pewnością wyda się to panu całkiem zrozumiałe. Kto jak kto, ale pan bez wątpienia wie, co ludzie mówią o moich rodzicach. Kiedy po przerwie znów wszyscy usiedli, Imogena zauważyła ze zgrozą, że przypadło jej miejsce obok wicehrabiego Mildenhalla. Przez cały drugi akt uparcie ją ignorował; ilekroć na niego ukradkiem zerknęła, widziała, że wpatruje się w scenę. Cała jego postawa dowodziła, że gra aktorów interesuje go znacznie bardziej niż kobieta, która znalazła się w jego loży.

Imogena zupełnie nie mogła się skupić na przedstawieniu. Mimo iż w jej opinii wicehrabia był irytujący i odpychający, jego bliskość przyprawiała ją o zawrót głowy. Uporczywie stawał jej przed oczyma pocałunek, do którego doszło na tarasie. Miała świadomość, że dobrze wychowana młoda dama powinna aż drżeć z odrazy na takie wspomnienie, tymczasem budziło ono nieznaną jej dotąd tęsknotę. TLR Nie mogła wysiedzieć do końca sztuki, liczyła minuty, kiedy będzie mogła uciec jak najdalej od tego mężczyzny burzącego jej spokój. Ledwie kurtyna opadła po ostatnim akcie, Imogena zerwała się z krzesła i podeszła do Ricka, bo tylko przy nim czuła się bezpieczna. Zanim opuścili lożę, wicehrabia podszedł do miejsca, gdzie stała uczepiona ramienia brata i oznajmił: - Przyjdę jutro, żeby zabrać panią na przejażdżkę, panno Hebden. Po jego zaciętej minie Imogena wywnioskowała, że zamierza wykorzystać jazdę po parkowych alejach do udzielenia jej surowego wykładu na temat manier i moralności oraz ostrzeżenia, by nie ważyła się nawet myśleć o poślubieniu któregoś z jego przyjaciół. Musiała znieść wszystko, co ją czekało, jeśli to miało uratować jej reputację przed całkowitym zrujnowaniem. - Dobrze - odpowiedziała, unosząc dumnie podbródek. - Będę gotowa. Prowadząc siostrę po schodach do wyjścia, Rick popatrywał na nią z niepokojem. - Coś jest nie tak, Muszko? Monty nie przypadł ci do gustu? Wiedz, że ty mu się spodobałaś. Najwyraźniej wicehrabia jest świetnym aktorem, uznała Imogena. Doskonale wiedziała, co o niej myśli. Zresztą, wcale tego nie ukrywał. Tego wieczoru, pod okiem Ric-

ka, zachowywał się nienagannie. Nawet wtedy, gdy na nią patrzył z taką przenikliwością, że czuła się jak eksponat pod lupą, reszta towarzystwa mogła sądzić, że interesuje się nią jako kobietą. - Doprawdy? - zdziwiła się szczerze. - Nie rozumiem dlaczego. Może mieć każdą kobietę, wystarczy, by kiwnął małym palcem. - Wygłosiwszy tę uwagę, wsiadła do czekającego powozu i wtuliła się w kąt kanapy. Rick zajrzał do środka przez otwarte drzwi. - Ale jutro tobie złoży wizytę... - Jestem pewna, że to czysta kurtuazja ze względu na waszą przyjaźń - odparła Imogena. Położyła torebkę obok siebie i schyliła się, żeby odczepić rąbek sukni zahaczony o obcas. - Nie ma we mnie nic, co by mogło się spodobać komuś takiemu jak on. - Och, nie byłbym taki pewny - zaoponował Rick. - Mówił o tobie bardzo pochlebTLR nie, kiedy wczoraj spotkaliśmy się u Limmera. Powiedział, że ma wrażenie, iż dobrze cię zna dzięki listom, które do mnie pisałaś. Mówił też, że każdy mężczyzna mógłby sobie życzyć takiej kobiety za żonę. Rozsądnej, lojalnej i... To było, zanim się dowiedział, że nazywam się Hebden, pomyślała Imogena. - Człowiek o jego pozycji nie powinien poślubiać takiej dziewczyny jak ja - powiedziała stanowczo. Jakby na potwierdzenie jej słów falbana odczepiła się od buta i jednocześnie oderwała od spódnicy. - Cóż, też tak uważałem - odparł Rick. - Początkowo Monty wspomniał jedynie, że pomoże znaleźć dla ciebie męża, ale kiedy cię zobaczył, nie pozwolił kolegom, których zaprosił, nawet się do ciebie zbliżyć. Owszem, nie pozwolił, przyznała w duchu Imogena, ale bynajmniej nie dlatego, że

chciał całą jej uwagę skupić na sobie. Drżącymi palcami związała luźny pasek koronki w supeł, żeby się weń nie zaplątać podczas wysiadania z powozu. - Wiesz co, Muszko? - Rick przyjrzał się jej się z wyraźną aprobatą. - Odkąd ciotka kupuje ci stroje, wyglądasz znacznie ładniej niż kiedyś. Imogena zdobyła się na słaby uśmiech. Wiedziała, że ze strony brata niezmiennie może liczyć na przychylność. - Masz na myśli czasy, kiedy biegałam po polach w twoich starych bryczesach, z włosami splecionymi w warkocze? - Bez przedniego zęba, za to z podbitym okiem od upadku z drzewa. Monty powinien cię wtedy zobaczyć! Imogena zawtórowała bratu śmiechem, który nawet w jej własnych uszach zabrzmiał fałszywie. Pomyślała ze smutkiem, że Rick byłby bardzo zawiedziony, gdyby się dowiedział, co jego przyjaciel naprawdę o niej sądzi. Westchnęła, wciskając się głębiej w kąt powozu. Rick byłby tylko jedną z wielu osób, które rozczarowała. Zanim zaczęła przysparzać zmartwień wujowi i ciotce, okazała się niegodna uwzględnienia w testamencie Hugh Bredona. Jednak najgorsza ze wszystkiego była świadomość, że nie była pociechą dla matki. Amanda prawie całe życie spęTLR dziła w żałobie. Pewną rekompensatą za życiowe nieszczęścia była możliwość wychowywania synów Hugh. Dopiero niedawno Imogena zrozumiała z bólem, że jako córka nie wynagrodziła matce utraty własnych synów. Potarła końcami palców bolące skronie. Widząc, jak bardzo matka kocha młodych Bredonów, starała się do nich w miarę możliwości upodobnić, żeby także otrzymać od niej choć trochę miłości. Niewiele to pomogło. Matka skupiła na chłopcach całą uwagę,

co więcej, kiedy była bardzo chora, wymogła na Imogenie obietnicę, że zaopiekuje się nimi po jej śmierci. W gruncie rzeczy wciąż była tamtą dziewczyną, którą opisywał Rick. Nieokrzesaną i niezdarną, niechcianym owocem małżeństwa bez miłości. Rozpaczliwie pragnęła, żeby znalazł się ktoś, kto ją zechce taką, jaka jest. Ubrana przez ciotkę w eleganckie stroje prezentowała się jak modna młoda dama, tymczasem to były pozory. Tak długo próbowała udowodnić, że potrafi dorównać chłopcom, że nie nauczyła się być dziewczyną, wdzięczną, delikatną, uroczą. Obserwując od roku zachowanie w towarzystwie różnych osób, doszła do wniosku, że żaden mężczyzna nie będzie chciał się ożenić z kimś tak niedoskonałym jak ona. Rick odsunął się na bok, żeby lady Callandar mogła wsiąść do powozu. - Co za szczęśliwy traf - odezwała się ciotka radosnym tonem, gdy tylko powóz ruszył w drogę powrotną do domu - że wicehrabia Mildenhall okazał się przyjacielem twojego brata. W dodatku jest gotów zabrać cię jutro na przejażdżkę. Pomyśl tylko, co to może znaczyć! - Ciociu, proszę, nie rób sobie zbyt wielkich nadziei. To tylko przejażdżka po parku... - Owszem, ale z wicehrabią Mildenhallem! To będzie dowód, że wybaczył ci ten niefortunny incydent z szampanem. Gdyby udało się go namówić, by przy najbliższej okazji zatańczył z tobą parę razy, to niezmiernie poprawiłoby twój status towarzyski. Przecież mógłby to zrobić, skoro jest w tak dobrych stosunkach z kapitanem Bredonem, Imogena była zaskoczona słowami ciotki. Wcześniej nie patrzyła na planowaną eskapadę pod takim kątem. Tymczasem pokazanie się w parku z wicehrabią rzeczywiście nie mogło przejść bez echa. Istniało prawdopodobieństwo, że ciotka zadba o rozpo-

TLR wszechnienie wiadomości, że jest on zaprzyjaźniony z przybranym bratem jej podopiecznej. Może ludzie z towarzystwa zaczną na nią patrzeć inaczej? Będą w niej widzieć znajomą człowieka, o którego względy zabiegano, a nie tylko córkę kobiety osławionej skandalem? Po raz pierwszy Imogenie udzielił się entuzjazm ciotki i chętnie przystąpiła do przygotowań do przejażdżki. Gotowa była nawet przekonywać wicehrabiego Mildenhalla, że powinni zapomnieć o dotychczasowych animozjach i odtąd pozostawać w poprawnych stosunkach. Obie z ciotką zauważyły, że wicehrabia lubi zielony kolor, więc chcąc schlebić jego gustowi, lady Callandar wybrała spacerową suknię i płaszcz w tym odcieniu. Następnie przyjrzała się krytycznie Imogenie, ściągając przy tym usta. - Moje futro z szynszyli - rzuciła do Pansy, która natychmiast po nie pobiegła. Musisz wyglądać tak, jakbyś miała wszelkie prawa, by towarzyszyć mężczyźnie znanemu z elegancji - zwróciła się do Imogeny, narzucając jej pelisę na ramiona. Gdy wicehrabia się zjawił, ubrany w obszerną pelerynę zapinaną na wielkie guziki z masy perłowej i mając na głowie cylinder, przyćmił wyglądem Imogenę. Niemniej jednak miała świadomość, że przynajmniej raz prezentuje się nieskazitelnie i nie musi się za siebie wstydzić. Przyjechał tym samym karyklem, który wcześniej pożyczył Rickowi. Chudy stangret przytrzymywał konie za uzdy, żeby mogli wsiąść. Kiedy Mildenhall otulał pledem kolana Imogeny, odezwała się ściszonym głosem: - Jestem panu ogromnie wdzięczna za to, iż lady Callandar nie dowiedziała się o moim niewybaczalnym zachowaniu u lady Carteret.

- Myśli pani, że chciałbym, by ludzie wiedzieli, co się stało na tarasie? Mina jej zrzedła. Raczej nie było widoków na załagodzenie sprawy i ustanowienie dobrych stosunków. Wicehrabia szorstkim tonem kazał stangretowi puścić konie, a następnie ze skupioną miną wprowadził powóz na zatłoczoną ulicę. W milczeniu dojechał do końca Mount Street, przeciął Park Lane i minął bramę parku. Dopiero wtedy się odezwał: TLR - Bardzo lubi pani Ricka, prawda? - Owszem. - Nie zrobiłaby pani niczego, co by go zraniło, jak sądzę? - Oczywiście, że nie! - W takim razie... - Urwał, wyraźnie spięty. - Po głębokim zastanowieniu uważam, że najlepiej dla wszystkich będzie, jeśli się pobierzemy. A jednak! Zdołał to z siebie wykrztusić. Napisał do lorda Callandara, prosząc o spotkanie, jeszcze zanim odkrył, że Imogena jest nie tylko rozpustną panną Hebden, ale też siostrą Ricka. Zresztą, nie czyniło to istotnej różnicy, chociaż wcześniej nie posiadał się ze zdumienia, kiedy się okazało, że kusicielka, której uroki miał okazję poznać w świetle księżyca, była kobietą opisywaną jako wzór wszelkich cnót przez Ricka. Wtedy u Limmera, wlewając w siebie kolejne kieliszki wina, widział przed sobą coraz bardziej mroczną przyszłość u boku kobiety, której nie mógł szanować. Pożałował, że gdy Rick powiedział mu, iż Muszka potrzebuje męża, nie zgłosił własnej kandydatury. W opowiadaniach przyjaciela jawiła się jako wyjątkowo miła dziewczyna. Nawet pomyślał, że gdyby miał się ożenić, to właśnie z kimś takim, kto będzie mu wiernie towarzyszyć przez całe życie aż do wspólnej starości.

Los sprawił, że takie szczęście nie było mu pisane, bo musiał się ożenić z panną Hebden, ale postanowił w miarę swoich możliwości pomóc siostrze Ricka. Dlatego poświęcił dzień, szukając mężczyzn, którzy docenią to, co mogła im dać jako żona. Teraz to nie miało żadnego znaczenia. Panna Hebden jest Muszką, która według Ricka lubiła hasać po polach z jego braćmi. Dziewczyną, która z pewnością poradziłaby sobie z ojcem Monty'ego, bo przecież pielęgnowała w chorobie swojego zrzędliwego ojczyma. Kątem oka dostrzegł, że patrzy na niego, jakby postradał zmysły. - Co? Ja z panem? - powiedziała takim tonem, jakby taka myśl nigdy wcześniej nie postała jej w głowie. - Mielibyśmy się pobrać? - Dlaczego nie? Im więcej się nad tym zastanawiał, tym wydawało mu się to bardziej rozsądne. TLR Podobała mu się, odkąd tylko ją zobaczył, mimo iż znał ją wyłącznie jako niepoprawną pannę Hebden. Teraz, kiedy dowiedział się więcej o jej pochodzeniu, prędzej był w stanie zrozumieć, co jej kazało w tak desperacki sposób szukać męża. Poza tym nie ulegało wątpliwości, że poradziłaby sobie z sytuacją w Shevington znacznie lepiej niż jakakolwiek inna kobieta. - Dlaczego nie? - powtórzyła, oglądając się na stangreta, który przybrał typową minę sługi udającego, że nie podsłuchuje. Odruchowo ściszyła głos. - Po pierwsze, z powodu mojej reputacji. Nie spodziewał się sprzeciwu. Już prędzej podskakiwania z radości i okrzyków triumfu. Na pewno nie protestów. - Proszę mi to wyjaśnić - rzucił sucho.

- Och, niechże pan da spokój! Wie pan o mojej matce i ojcu. Zauważyłam też, że zadbał pan o to, aby wczoraj wieczorem nie przedstawiać mnie jako panny Hebden. Wydaje się oczywiste, że nie może pan wprowadzić do swojej rodziny córki tak niesławnej pary. - Niech pani nie opowiada bzdur! - zirytował się Monty. Miał świadomość, że od czasu, gdy się dowiedział, że Muszka i panna Hebden to ta sama osoba, jego postępowaniem kierowała płynąca gdzieś z głębi jestestwa potrzeba zagarnięcia tej panny dla siebie. Nigdy by się do tego nie przyznał, nawet przed samym sobą, ale kiedy w teatrze zdjęła płaszcz, prezentując wdzięki, zrodziła się w nim zaborczość. Wiedział, że byłoby wielkim błędem pokazanie po sobie, jak bardzo mu na niej zależy, ponieważ należała do kobiet, które mają zwyczaj wykorzystywać posiadaną przewagę dla swoich celów. Dlatego oznajmił głosem, który nawet jemu wydał się świętoszkowaty: - Wczoraj wieczorem wiele myślałem o uczuciach Ricka. Nie chciałem, żeby poczuł się zraniony. A tak by się stało, gdyby wiedział, że mężczyźni zakładają się między sobą o to, który z nich... - Urwał. Imogena nie potrzebowała usłyszeć całego zdania, by się wszystkiego domyślić. Przez chwilę jechali w milczeniu. T L R - Żadna rodzina nie jest wolna od skandalu, takiego czy innego - podjął ugodowym tonem wicehrabia. - Na przykład trzecie małżeństwo mojego ojca okazało się bardzo niefortunne. Wybranka okazała się stanowczo za młoda, żeby wychodzić za mąż za dwukrotnego wdowca, w dodatku żyjącego na wiejskim odludziu. Miała... wiele udokumentowanych romansów. Ojca wciąż prześladują wątpliwości, czy moi młodsi bracia bliźniacy są naprawdę jego dziećmi, choć oczywiście uznał ich za prawowitych synów.

Imogena nie kryła zaskoczenia. - Nie wiem, co powiedzieć - wyznała bezradnie. - Proszę przyjąć moje oświadczyny, tylko tyle chcę od pani usłyszeć. - Przecież nie może pan chcieć... - Rick z pewnością opowiedział pani, jak wygląda moja sytuacja - przerwał jej ze zniecierpliwieniem. - Ojciec naciska, żebym się ożenił. Nie może znieść myśli, że mógłbym umrzeć bezpotomnie. Teraz już pani wie dlaczego. Chce zyskać pewność, że majątek i tytuł odziedziczy prawowity syn. Poza tym, im dłużej zabawię w mieście, tym mniejsze będę miał szanse... Sprawy w Shevington nie wyglądają... - Pokręcił głową. Powinienem być na miejscu. Imogena przypomniała sobie, jak ciotka mówiła jej, że stary hrabia jest umierający. - Tak mi przykro - powiedziała, dotykając ze współczuciem rękawa wicehrabiego. - Zapomniałam, jak bardzo niedomaga pański ojciec. Oczywiście rozumiem, jak ważna jest dla pana stabilizacja, ale nie może pan ze mną... - Nie rozumiem dlaczego. Rick dobrze zna nas oboje i zapewnia mnie, że do siebie pasujemy. Dlaczego, u licha, uparcie powtarza, że nie może za niego wyjść, skoro od tygodni robiła wszystko, żeby go złapać w swoje sidła? - zadał sobie w duchu pytanie Monty. Nagle przyszło mu do głowy, że swoim zachowaniem na tarasie lady Carteret po prostu ją wystraszył. Dotknął końcem języka rozcięcia w dolnej wardze. Wymierzenie policzka przez wzburzoną kobietę to jedno, a te ciosy... Czy naprawdę wystraszył ją do tego stopnia, że nie mogła znieść myśli o wyjściu za niego za mąż? Nagle zawstydził się swojego zachowania. Obraził ją, zniewolił i do tego rozdarł jej suknię. Później u Limmera Rick powiedział mu, że siostra źle się poczuła

TLR i poprosiła go o natychmiastowe odwiezienie do domu. Nie wypytywał go wówczas o szczegóły, pogrążony we własnych ponurych rozmyślaniach, a Rick także nie był zanadto rozmowny. Teraz zrozumiał, że Imogena musiała naprawdę źle się poczuć, skoro Rick uznał, że natychmiast zawiezie ją do domu. Cóż, podjął decyzję, że się z nią ożeni, i nic innego się nie liczyło. - Panno Hebden - odezwał się poważnym tonem - obiecałem Rickowi, że się panią zaopiekuję. Jedyny skuteczny sposób na wywiązanie się z tej obietnicy to małżeństwo. On się czuje winny, ponieważ jego ojciec nie uwzględnił pani w testamencie, i martwi się, że nie jest pani szczęśliwa u swoich opiekunów. Chyba nie chce pani, żeby wracał do Francji, mając świadomość, że pani nie pomógł? Człowiek w jego położeniu potrzebuje spokoju, aby móc się skupić na wykonywaniu zadania. - Mówi pan, jakby wracał prosto na pole bitwy. Przecież we Francji panuje pokój. Z jego listów wynikało, że od miesięcy spędza czas na balach, piknikach i meczach krykieta. - Żołnierz musi być przygotowany na każdą ewentualność. W stolicy Francji panuje napięcie. Burbonowie nie są lubiani, mnóstwo ludzi chce powrotu Bonapartego. Gdyby to nastąpiło, Europa znów pogrążyłaby się w wojnie. - To są jedynie hipotezy. - Zatem pomówmy o czymś, co nie jest jedynie hipotezą, panno Hebden. - Monty sięgnął po najcięższą broń ze swojego arsenału. - Mam na myśli pani sposób bycia. - Mój sposób bycia? - Dla wszystkich, którzy panią znają, jest oczywiste, że to tylko kwestia czasu, kiedy wda się pani w jakiś skandal...

- Nic podobnego! - To nieuchronne, jeśli będzie pani całować mężczyzn na tarasach przy blasku księżyca. - Jak pan śmie! To pan objął bezbronną kobietę i... - Nie wiem, czy bezbronną - zauważył wicehrabia, wskazując na rozciętą wargę. Raczej bezwzględną i szaloną - ciągnął, udając, że nie widzi pełnej oburzenia miny ImoTLR geny. - Swoją drogą, najwyższy czas, żeby ktoś chwycił panią mocną ręką. - Nie chcę, żeby ktokolwiek chwytał mnie mocną ręką, jak pan był uprzejmy to ująć. - Przeciwnie. Potrzebuje pani bardzo silnego mężczyzny, żeby nad panią zapanował. Wiem aż za dobrze, do czego pani jest zdolna, i dopilnuję, żeby Rick w przyszłości nie musiał się za panią rumienić. - Co za podłość! - oburzyła się Imogena. - Jest pan ostatnim mężczyzną, którego bym poślubiła! - Chyba pani trochę przesadziła, panno Hebden, zważywszy na to, jak chętnie się pani ze mną całowała - stwierdził Monty. - Kilka przelotnych pocałunków to jedno, a małżeństwo to zupełnie co innego! - Nie będzie się pani całować z innymi mężczyznami, panno Hebden. Proszę pomyśleć o uczuciach wujostwa, jeśli nie zależy pani na tym, by zachować godność w oczach Ricka. Musieli wydać na panią fortunę, bo za każdym razem, gdy panią widziałem, miała pani na sobie inny elegancki strój. Skądinąd wiem, że nie posiada pani osobistego majątku. - I kto to mówi! Widok każdego pańskiego stroju zapierał dech w piersi! Nigdy

przedtem nie spotkałam drugiego tak próżnego, płytkiego i samolubnego... pawia. - Ten paw stanowi dobrą partię. Jak pani sądzi, co by powiedzieli lord i lady Callandar, słysząc, że odrzuciła pani oświadczyny tak świetnego kandydata? - A dlaczego mieliby się o tym dowiedzieć? - Ponieważ umówiłem się z pani wujem na dzisiejszy wieczór po to, aby poprosić o pani rękę. Uważa pani, że znajdzie powód odrzucenia oświadczyn, który by zadowolił opiekunów? Imogena milczała. - Otóż to. Wiedzą tak samo dobrze jak ja, że małżeństwo ze mną jest najlepszym rozwiązaniem. Jestem przekonany, że po głębszym namyśle pani się ze mną zgodzi. TLR Rozdział piąty Imogena zaniemówiła. Nie mogła uwierzyć w to, że wicehrabia Mildenhall naprawdę chce ją poślubić. Jednocześnie nie mogła zaprzeczyć, że przyjęcie jego oświadczyn oznaczało dla niej wiele różnych korzyści. Przecież pragnęła opuścić Londyn, zanim, co jej zdaniem nieuchronnie by nastąpiło, zostanie zamieszana w jakiś skandal, który przysporzy trosk jej biednej ciotce. Poza tym lepiej było wyjść za mąż, niż szukać posady, choćby ze względu na wujostwo. Z pewnością poczuliby się urażeni, gdyby pokazała, że woli być guwernantką w obcym domu, niż w nieskończoność korzystać z ich gościny. Z kolei, ilekroć myślała o zwróceniu się do lorda Keddintona, nawiedzało ją nieprzyjemne przeświadczenie, że gdyby przyjęła pracę, którą on by jej załatwił, stałaby się od niego zależna bardziej, niż by sobie życzyła. Tylko jak mogło się układać małżeństwo z człowiekiem, który nią pogardzał? - zastanawiała się.

Wicehrabia Mildenhall milczał przez całą drogę powrotną z parku. Imogena także postanowiła nie zabierać głosu na temat planowanych na wieczór oficjalnych oświadczyn. - No i...? - spytała ciotka, gdy tylko jej podopieczna ukazała się w drzwiach. TLR Sprawa rozstrzygnięta? Co powiedział? Imogena weszła do salonu i usiadła w najbliższym fotelu. - Poprosił, żebym za niego wyszła - wyznała. Ciotka pisnęła przenikliwie, przyłożyła dłonie do policzków i opadła na sąsiedni fotel. - Wiem - mruknęła Imogena, kręcąc głową. - To się wydaje niewiarygodne. Lady Callandar otrząsnęła się z szoku i poderwała z miejsca, promieniejąc radością. - Gratuluję! Świetnie się spisałaś! Imogena pomyślała z rezygnacją, że ciotce nawet nie przyszło do głowy, że mogłaby odrzucić propozycję wicehrabiego. Podobnie jak wujowi, który wieczorem wszedł do jadalni niemal tanecznym krokiem, zachwycony tym, co nazwał „podbojem siostrzenicy". Imogena nie pamiętała, by odkąd zaczęła mieszkać u wujostwa, przy stole panowała kiedyś równie miła atmosfera. Pomyślała, że w końcu udało jej się zrobić coś, czym sprawiła im obojgu przyjemność. W tym punkcie wicehrabia bez wątpienia miał rację. Zdecydowanie nie chciała ich rozczarować. Nie pozostawało jej więc nic innego, jakże skromnie opuszczoną głową, przyjąć gratulacje wuja i grzecznie za nie podziękować. - Wicehrabia Mildenhall zje z nami jutro kolację, więc będziemy mogli razem

omówić wszelkie kwestie organizacyjne - oznajmił wuj, odkrawając potężny kawałek pasztetu z dziczyzny i kładąc go sobie na talerz. - Będzie mu towarzyszył kapitan Bredon. - Kapitan Bredon? - powtórzyła ze zdziwieniem lady Callandar. - Zaprosiłeś go na kolację? Imogena była równie zaskoczona, jak ciotka, choć nie wyraziła tego słowami. - Wicehrabia przyprowadzi go ze sobą jako gościa - wyjaśnił lord Callandar, tłumiąc w zarodku ewentualne dalsze obiekcje. - Skoro tak, to oczywiście... - mruknęła lady Callandar, skupiając uwagę na jedzeniu. Imogena była pewna, że ciotka nie miałaby nic przeciwko wspólnej kolacji z jej TLR przybranym bratem, gdyby się nie obawiała, że zapraszając go, narazi się na niezadowolenie męża. Najwidoczniej fakt, że Rick zaliczał wicehrabiego do najbliższych przyjaciół, równoważył w oczach wuja jego skromne pochodzenie. Lady Callandar sprawiała wrażenie trochę zaniepokojonej, kiedy Rick na wstępie złamał wszelkie zasady etykiety, wpadając do salonu i biorąc Imogenę w ramiona. Na szczęście lord Callandar był zbyt zajęty witaniem wicehrabiego i niczego nie zauważył. - Tak się cieszę, Muszko - powiedział z uśmiechem Rick. Następnie dodał, szepcząc jej do ucha: - Spodoba ci się małżeństwo z Montym. Uważam, że bardzo do siebie pasujecie. Imogena w poczuciu winy wyswobodziła się z objęć brata. Nie wiedziała, co sprawia jej większą przykrość: oszukiwanie brata czy narażanie ciotki na jedną z tyrad wuja niezadowolonego z niestosownym zachowania podopiecznej.

Lady Callandar usiłowała rozładować sytuację, żartobliwie uderzając Ricka w ramię wachlarzem. - Nie jest pan we Francji, kapitanie Bredon - przypomniała mu. - Nie możemy pozwalać, by kontynentalne obyczaje rozpanoszyły się w naszych salonach. Rick natychmiast się opanował i czerwony ze wstydu wymamrotał słowa przeprosin. Imogena nie wiedziała, co powiedzieć. Czuła się nieswojo, lecz nie tyle z powodu wylewności brata, co całej sytuacji. Przywitała wicehrabiego uprzejmym dygnięciem, na co odpowiedział ukłonem, pochylając się nad jej dłonią. Prezentował się nienaganne, ale gdy uniósł głowę, obrzucił Imogenę kpiącym spojrzeniem. - Ma pan na myśli jakąś konkretną datę ślubu, milordzie? - zapytała lady Callandar, kiedy zasiedli do stołu. - Jeszcze przed końcem tygodnia - odparł zdecydowanie Mildenhall, wywołując zdziwienie zebranych, i dodał: - Zanim kapitan Bredon wyjedzie, żeby dołączyć do regimentu. - Nie będzie czasu na zakup odpowiedniej garderoby dla panny młodej - zmartwiła się lady Callandar. - Przecież kupiłaś mi już mnóstwo pięknych strojów, ciociu - przypomniała jej Imogena. TLR - W istocie - wtrącił gładko wicehrabia Mildenhall. - Wygląd panny Hebden dowodzi pani znakomitego gustu. Zawsze prezentuje się... uroczo. Znacząca pauza w wypowiedzi, jakby dobranie właściwego słowa sprawiało trudność wicehrabiemu, zirytowała Imogenę. Przecież wcale nie uważał jej za uroczą. Być może inni nie zwrócili na to uwagi, ale ona zrozumiała, co chciał dać do zrozumienia.

Wszystko, co w niej godne uznania, zawdzięcza gustowi ciotki, a nie sobie samej. Chociaż w tym byli zgodni. - Chcę wziąć ślub, zanim urlop Ricka dobiegnie końca - przyznała Imogena, jakkolwiek niechętnie opowiedziała się po stronie Mildenhalla. - Bardzo bym chciała, żeby to on mnie poprowadził do ołtarza. - Nie bądź niemądra, moja droga! - żachnął się lord Callandar. - Ja cię poprowadzę. Mieszkasz pod moim dachem i ja cię utrzymuję. Kapitan Bredon nie jest nawet twoim prawdziwym krewnym! - Proszę mi wybaczyć, panno Hebden - odezwał się wicehrabia. Mówił cicho, a mimo to jego głos z łatwością przedarł się przez tyradę wuja. - Poprosiłem Ricka, żeby był moim drużbą. - Następnie zwrócił się do lady Callandar: - Przepraszam, że pozbawiam panią przyjemności zakupów, ale obiecałem ojcu, że wrócę do Shevington najszybciej, jak to będzie możliwe. Jednak - posłał lady Callandar zniewalający uśmiech - po jakimś czasie wrócimy do stolicy i wówczas moja żona będzie potrzebowała nowej garderoby odpowiedniej dla jej społecznej pozycji. Jestem pewien, że to panią poprosi o radę i pomoc w sprawie niezbędnych zakupów. Oboje, wuj i ciotka, nie kryli, że sugestia wicehrabiego bardzo przypadła im do gustu. Natomiast Imogena odniosła wrażenie, że jej pragnienia i potrzeby nikogo nie obchodzą. Zupełnie jakby wszyscy zwrócili się przeciwko niej, stając po stronie Mildenhalla. Najgorsze jednak było to, co dopiero w tym momencie sobie uświadomiła: zostanie wicehrabiną. Nie wiedziała, czy z tego powodu śmiać się, czy płakać. Zważywszy na to, że siedziała przy stole, nie mogła sobie pozwolić ani na jedno, ani na drugie, milczała TLR

więc, przysłuchując się rozmowie. Po skończonym posiłku, gdy panie opuściły jadalnię, ciotka zwróciła się tonem pretensji do Imogeny. - Często ci powtarzałam, że nie należy publicznie obnosić się z emocjami, ale uważam, że w tej sytuacji mogłabyś okazać choć odrobinę zadowolenia ze szczęścia, jakie cię spotyka. Tymczasem zachowywałaś się przy stole tak, jakby cię to niewiele obchodziło. Imogena wysłuchała zarzutów z przepraszającym uśmiechem, a gdy panowie do nich dołączyli, postarała się sprawiać wrażenie uradowanej oświadczynami. Mildenhall ani razu nie zdradził się z antypatią, jaką do niej odczuwał. Ponadto był tak uprzedzająco grzeczny wobec wujostwa i serdeczny w stosunku do Ricka, że zaczęła się zastanawiać, czy mogły w nim przetrwać cechy Monty'ego, które szczerze podziwiała. Jakże inaczej myślałaby o tym związku, gdyby oświadczył jej się Monty, bohater jej dziewczęcych marzeń. Gdyby mogła wierzyć, że wywozi ją z Londynu, ponieważ rozumie, jak bardzo ona tego potrzebuje, a nie dlatego, żeby zadowolić ojca, przedstawiając mu żonę. Następnego ranka lady Callandar weszła do salonu, trzymając w ręku plik arkuszy. Były to spisy, nad sporządzaniem których musiała siedzieć do późnej nocy. Z chytrym uśmieszkiem podała Imogenie do przejrzenia pierwszy z nich. - To lista gości - wyjaśniła. - Jest dość krótka - zauważyła Imogena. - Owszem - przyznała z wyraźnym zadowoleniem lady Callandar. - To będzie przyjęcie dla wybranych. Sama rodzina i ci, którzy okazali się twoimi przyjaciółmi. Z wielką przyjemnością odmówię zaproszeń tym wszystkim złośliwym plotkarom, które ci

okazywały lekceważenie. Imogena łatwo mogła sobie wyobrazić, jak w przyszłości ciotka wplata do rozmów nazwisko wicehrabiego Mildenhalla. I jak, niby mimochodem, wspomina o wspaniałej wiejskiej posiadłości hrabiego Corfe'a w Shevington, gdzie rezyduje ukochana siostrzenica jej męża. - Uwzględniłam panią Leeming i lady Carteret, jak widzisz. - Lady Callander TLR wskazała na liście wymienione nazwiska. Figurował tam również Rick oraz najstarszy z braci Bredonów, Nicodemus. - Lord Keddinton, ma się rozumieć - dodała - i jego córki, które starały się ci ułatwić odnalezienie się w towarzystwie. - Lady Verity Carlow - przeczytała Imogena, kiwając głową. - Tak, chciałabym, żeby została zaproszona. Była dla mnie bardzo miła. - Jest chrześnicą lorda Keddintona. Nie chciałabym obrazić człowieka takiego jak on, pomijając bliską mu osobę. - Wiedziałaś, ciociu, że jej brat, to znaczy kapitan Carlow, przebywa w Londynie? To znajomy Ricka. - Jeśli zaprosimy młodszego Carlowa tylko dlatego, że akurat jest w mieście, będziemy musiały zaprosić też starszego. Ożenił się z Heleną Wardale, córką... - Rzeczywiście mogłoby to wypaść niezręcznie - przyznała pośpiesznie Imogena, żeby w rozmowie nie padło nazwisko jej ojca oraz ojca Heleny, czyli ofiary i zabójcy. - Cóż, to bardzo chwalebne, że masz takie nastawienie. Nie chciałabym jednak wejść w konflikt z żadnym z Carlowów, niezależnie od tego, z kim są związani poprzez małżeństwo. Zaprosimy ich wszystkich - oznajmiła, dopisując nazwiska do listy. Imogena nie widziała niczego szczególnego w swoim nastawieniu. Odczuwała pe-

wien rodzaj wspólnoty z córką Williama Wardale'a, który został powieszony za zabójstwo Kita Hebdena. Choć żadna z nich nie miała nic wspólnego ze zbrodnią, obie żyły w cieniu skandalu sprzed lat. Helena odzyskała pozycję towarzyską, ale tylko jako żona Marcusa Carlowe'a, wicehrabiego Stanegate'a. Imogena uważała, że nie ma nic do wybaczenia Helenie. Dni do ślubu upłynęły w organizacyjnej gorączce. Ceremonia w kościele Świętego Jerzego na Hanover Square, a po nim wystawne przyjęcie dla wybranych członków socjety wymagały starannego zaplanowania. Wprawdzie nie starczyło czasu na zakup całej wyprawy, ale lady Callandar nalegała, by Imogena sprawiła sobie chociaż jedną nową suknię. Udało jej się nakłonić modniarkę do wyczarowania sukni ślubnej z miękkiej kremowej koronki na atlasowej podszewce w kolorze kości słoniowej. Jakaś biedna szwaczka musiała się trudzić dniami i TLR nocami, naszywając maleńkie perełki na obcisły stanik. Długie wąskie rękawy kończyły się wypustkami zachodzącymi na dłonie i również zdobił je wzór wyhaftowany perełkami. - Jest taka piękna - zachwyciła się Imogena, kiedy w wieczór poprzedzający ceremonię lady Callandar przyszła do jej pokoju, żeby po raz ostatni sprawdzić listę zaproszonych. - Przez minione kilka dni naprawdę dokonywałaś cudów, ciociu. - Owszem - przyznała lady Callandar, wskazując pokojówce, która przyszła za nią, gdzie ma postawić tacę. - Wierzę, że choć urządzałyśmy ślub w przyspieszonym tempie, obejdzie się bez przykrych niespodzianek. - Odprawiła pokojówkę, wzięła z tacy kieliszki z porto i podeszła do łóżka, na którym przysiadła Imogena. - Nie mam pojęcia, ile matka mogła ci powiedzieć - zaczęła, podając Imogenie je-

den z kieliszków - na temat małżeńskich obowiązków żony. Imogena zapamiętała matkę z ostatnich dni życia, gdy z oczyma przyćmionymi bólem opisywała swoje fatalne małżeństwo i błagała córkę, żeby nie popełniła tych samych błędów, co ona. Tymczasem od początku, gdy tylko ujrzała wicehrabiego Mildenhalla, Imogena uważała, że jest zabójczo przystojny. Nawet gdy odkryła, jak nieprzyjemny ma charakter, nie próbowała tłumić w sobie podniecenia wzbudzanego przez obecność wicehrabiego. Cóż, mogła sobie wmawiać, że zgodziła się przyjąć oświadczyny, ponieważ wszyscy tego od niej oczekiwali: Podejrzewała jednak, że miała własne powody, by poślubić Mildenhalla. Czuła się winna, że podczas kolacji ukradkiem zerkała na jego urodziwy profil, kiedy była pewna, że nikt tego nie widzi. Zawisała wzrokiem na jego pełnych czerwonych ustach i przywoływała w pamięci epizod z tarasu. Pragnęła, i to bardzo mocno, ukoić ból, który im zadała zębami. A kiedy wicehrabia podnosił wzrok znad talerza i ich spojrzenia się spotykały, przebiegał ją dreszcz i przez kilka sekund nie mogła złapać oddechu. Nie potrafiła wzbudzić w sobie niechęci. Nawet arogancka uwaga wicehrabiego, że stanowi on dobrą partię, teraz wydawała jej się jedynie stwierdzeniem prawdy. Istotnie mógł się ożenić z każdą kobietą, którą by sobie upatrzył. Mimo to w geście przyjaźni dla Ricka poświęcił się, wybierając na żonę dziewczynę, której nawet nie lubił. TLR Widząc smutną minę podopiecznej, lady Callandar pokrzepiła się łykiem wina. - Jestem pewna, że nie będzie z tobą tak źle, moja droga, jak było z twoją matką. Przypuszczam, że pocałunki wicehrabiego Mildenhalla będą ci sprawiać przyjemność. Słysząc, jak ciotka mówi na głos o tym, o czym ona myślała, Imogena spłonęła

rumieńcem. - Oho! - zawołała triumfalnie lady Callandar słynąca z sokolego wzroku. - A więc już cię pocałował! - T... tak, ciociu - przyznała Imogena. - Tak mi przykro... - Cóż, mniejsza z tym - powiedziała wielkodusznie lady Callandar. - Ostatecznie wychodzisz za niego za mąż. Najwyraźniej perspektywa zbliżenia z nim nie jest ci wstrętna, a to dobry początek. Sądzę, że przynajmniej pierwsze tygodnie małżeństwa okażą się przyjemne - dodała z westchnieniem. - Nie może być inaczej, kiedy młoda kobieta wychodzi za energicznego, postawnego młodzieńca. Jednak nie wolno ci naiwnie wierzyć, że skoro spędza z tobą dużo czasu i jesteście ze sobą blisko, może się w tobie zakochać. Patrząc na ciotkę, Imogena zastanawiała się, czy to, co mówiła, wzięło się z jej własnych doświadczeń. Po wuju widać było, że musiał być kiedyś całkiem przystojnym mężczyzną; lata pobłażania sobie przy stole zrobiły swoje, dodając zwalistości niegdyś smukłej sylwetce. Mogła sobie wyobrazić ciotkę jako pannę młodą pełną wielkich nadziei, które potem stopniowo się rozwiewały w cieniu władczego, samolubnego wuja. - Wszyscy wiemy - ciągnęła lady Callandar - że wicehrabia Mildenhall wybrał cię, ponieważ jesteś siostrą jednego z jego najbliższych przyjaciół. A także dlatego, że jesteś zdrową, energiczną młodą kobietą i możesz mu urodzić potomków, których tak pragnie jego ojciec. Z tych względów jest gotowy przymknąć oko na brak posagu. Tak przynajmniej powiedział twojemu wujowi. Nic dziwnego, że lord Callandar sprawiał wrażenie nadzwyczaj zadowolonego, pomyślała Imogena. Udało mu się pozbyć kłopotliwej siostrzenicy i nie musiał przy tym sięgać do kie-

szeni, żeby zachęcić kandydata do oświadczyn. Dawno temu pogodziła się z faktem, że urodą nie przypomina pięknej matki. Jednak miła byłaby świadomość, że obudziła w serTLR cu przyszłego męża choć odrobinę uczucia. Widząc, że Imogena zadrżała, lady Callandar pochyliła się ku niej ze współczuciem. - Głównym zadaniem żony jest urodzenie mężowi synów - powiedziała. - A to, że mając w zasięgu ręki tyle kobiet, wicehrabia Mildenhall wybrał właśnie ciebie, powinno ci pochlebiać, moja droga. Tyle że on nie tyle ją wybrał, co uległ prośbie Ricka, żeby znaleźć męża dla biednej małej Muszki, uświadomiła sobie ze smutkiem Imogena. - Wiem, że jesteś bardzo uczuciową dziewczyną, ale w małżeństwie nie należy oczekiwać romantycznych porywów - przestrzegła lady Callandar. - Zwłaszcza od wicehrabiego Mildenhalla. Z tego, co zaobserwowałam, odkąd odziedziczył tytuł, upodobnił się do swojej matki, drugiej żony hrabiego Corfe'a. Była zimną, wyniosłą kobietą. Skrzywiła się z niechęcią. - Małżeństwo zostało zaaranżowane przez rodziców, więc nic dziwnego, że prawie ze sobą nie rozmawiali po tym, jak urodziła syna. Moja droga, musisz mieć nadzieję, że z czasem przywiążecie się do siebie, a to zaowocuje przyjaźnią na całe życie. Może kiedy wicehrabia lepiej ją pozna, przekona się, że jest zupełnie inna, niż sobie wyobrażał, uznała Imogena. A kiedy już przestanie być w stosunku do niej taki podejrzliwy... Lady Callandar wyciągnęła rękę i odgarnęła zabłąkany kosmyk z czoła Imogeny. - Znając cię, wiem, że przy pierwszej jego zdradzie będziesz cierpieć z zazdrości.

Jednak za nic w świecie nie wolno ci robić scen, które by zdenerwowały męża. Choćby miał nie wiadomo ile romansów, musisz pamiętać, że jesteś i zawsze będziesz jego żoną, wicehrabiną - mówiła ciotka, nie zauważając przerażonej miny Imogeny. - Równie ważne jest, byś nie szukała uczuć dopóty, dopóki nie urodzisz swojemu mężowi dziedzica. Nawet twoja matka, choć była wyjątkowo niemądra, poczekała z tym do czasu, aż powiła zdrowego chłopca. - To wcale nie było tak! Nie chciała mieć romansu z hrabią Leybourne'em. Po prostu tak się zdarzyło! - Te rzeczy nie zdarzają się tak po prostu. TLR Problem polegał na tym, że lady Callandar nie wiedziała, jakie życie wiodła Amanda. „To było szaleństwo" - zwierzała się córce Amanda; miała przy tym wyraz oczu, którego Imogena nie potrafiła rozszyfrować. „Wiedzieliśmy, że to, co robimy, jest złe, ale nie potrafiliśmy sobie odmówić tych paru kradzionych godzin szczęścia na gruzach, w które Kit obrócił moje życie". Wzdychała, skubiąc kołdrę wychudłą, pożółkłą ręką. „Twojego ojca nic to nie obchodziło. Uważał to za świetny żart. Naśmiewał się z Williama, że był w stanie mnie dotknąć, mimo że byłam w ciąży. Porównywał mnie obraźliwie ze swoją ówczesną kochanką, mówiąc, że ma płaski brzuch i jędrne piersi. Pamiętam, jak kiedyś Kit usiadł przy toaletce, przetarł sobie moją chusteczką rozcięcie nad okiem i śmiał się z, jak to nazwał, niesłychanej waleczności mojego kochanka". Zadrżała z odrazy. „Mówił, że jest ciekawy, czy William nauczył mnie jakichś nowych sztuczek, bo jeśli tak, to może po porodzie zdecyduje się podjąć wobec mnie małżeńskie obowiązki". Gorączkowe wyznanie zakończyło się atakiem kaszlu, prawie tak samo, jak zawsze.

Imogena starała się nie przywoływać widoku matki z ostatnich dni życia, ale nie była w stanie zapomnieć wypowiedzianych przez nią słów. Zwłaszcza teraz, kiedy tak dobitnie potwierdzały to, o czym uprzedzała ją ciotka - jak może wyglądać małżeństwo z arystokratą. - Przyznaję - powiedziała lady Callandar z pewnym ociąganiem - że istniały szczególne okoliczności. Pamiętam, że hrabia Leybourne był zagorzałym wielbicielem twojej matki dopóty, dopóki Kit Hebden, baron Framlingham nie wkroczył na scenę. Kobieta, z którą się ożenił, nie była nawet w połowie tak ładna, jak twoja matka. - Właśnie! - Imogena ścisnęła doń ciotki. - Powiedział Amandzie, że choć próbował być dobrym mężem, jego uczucia do pierwszej miłości nie wygasły. A ona, kiedy go znów ujrzała, marzyła, by wykreślić z życia wszystkie lata cierpień doznanych od Kita. Wyszli do ogrodu, ona płakała, a on próbował ją pocieszać i... - Pewnie ci powiedziała, że tak jakoś poszło od jednego do drugiego - przerwała jej ciotka. - Musisz wiedzieć, że romanse nie biorą się znikąd. Ludzie sami do nich doprowadzają, i to z rozmaitych powodów. W przypadku twojej matki chodziło o poczucie bezpieczeństwa. - Lady Callandar wyprostowała się, przybierając nienaturalnie dziarski TLR ton. - Mam nadzieję, że los matki posłuży ci za ostrzeżenie. Nie możesz usychać z tęsknoty za czymś, co jest nieosiągalne w małżeństwie. Staraj się raczej być zadowolona z tego, co masz. Po tych słowach lady Callandar wyszła, zostawiając Imogenę w nastroju przygnębienia. Robiło jej się niedobrze na myśl o takim małżeństwie, o jakim mówiła ciotka. Miała przymykać oko na niewierność męża, wzorem ciotki, która najwyraźniej tolerowała zdrady wuja, i do tego cieszyć się, że w ogóle ktoś chciał się z nią ożenić!

Z drugiej strony, myśląc realistycznie, nie należało się łudzić, że mężczyzna tak atrakcyjny, jak wicehrabia Mildenhall pozostanie długo wierny jednej kobiecie, a zwłaszcza takiej jak ona. Co ciekawe ciotka, którą Imogena uważała za wyrocznię w kwestiach etykiety, najwidoczniej nie widziała niczego złego w tym, by kobieta poszukała miłości poza małżeństwem, naturalnie dopiero wtedy, gdy urodzi dziedzica, czyli spełni główny obowiązek każdej żony. Podniosła się na posłaniu, żeby zdmuchnąć świecę i spulchnić poduszkę, po czym wyciągnęła się na plecach. Cóż, przynajmniej przyjęła oświadczyny bez złudzeń, że w małżeństwie znajdzie miłość, podczas gdy jej biedna matka wierzyła, że Kit ją kocha. Ciotka sprawiała wrażenie przekonanej, że wicehrabia Mildenhall dochowa żonie wierności dopóty, dopóki jej nie zapłodni, podczas gdy ojciec... Przewróciła się na bok, podciągając kolana do piersi. Kit nie liczył się z nikim i ani myślał w czymkolwiek się ograniczać. Gdy tylko uzyskał dostęp do majątku, dla którego ożenił się z Amandą, zaczął na dobre używać życia. Publicznie pokazywał się z kochankami. Kiedy Amanda nie zaszła w ciążę od razu, próbował dowieść, że to nie jego wina. W końcu przywiózł do domu małego chłopczyka, którego urodziła mu jakaś Cyganka, i powiedział Amandzie, że skoro nie może dać mu syna, będzie musiała patrzeć na bękarta, który zajmie pustą kołyskę w dziecinnym pokoju. Kit chciał upokorzyć żonę, zmuszając ją do opiekowania się jego nieślubnym dzieckiem. Nie wiedział, że Amanda uwielbia dzieci. Poza tym wyzbyła się nadziei, że kiedyś urodzi własne potomstwo; Kit tak często jej powtarzał, że na pewno jest bezpłodTLR

na, aż w to uwierzyła. „On był ślicznym dzieckiem" - opowiadała potem córce ze łzami w oczach. „Miał ciemne włoski i uśmiech twojego ojca. Nie byłam jego prawdziwą matką, ale czułam się tak, jakby był moim pierworodnym synem. Nie ponosił odpowiedzialności za czyny rodziców. Biedne, bezbronne maleństwo. Kit postąpił okrutnie, przywożąc go do naszego domu i próbując się nim posłużyć jako bronią przeciwko mnie. Nigdy mu tego nie wybaczyłam". Kit był rozczarowany, widząc, że Amanda znajduje pociechę w opiekowaniu się chłopcem, a poza tym obecność niemowlęcia w domu zaczęła mu przeszkadzać. Zaczął więc dręczyć żonę, zapowiadając, że odeśle chłopca do jego rodzonej matki. Jednak o losie małego Stephena przesądził dziadek Herriard, który wpadł do domu córki jak burza i zażądał, by zięć gdzie indziej przetrzymywał swojego bękarta. Amanda pobiegła wówczas do pokoju dziecinnego i wzięła chłopca na ręce, bojąc się, że po raz ostatni tuli w objęciach dziecko. Jednak naciskając na zięcia, by pozbył się z domu niepożądanego przychówku, dziadek Herriard uzyskał efekt przeciwny do zamierzonego. Kit Hebden nie znosił być do niczego zmuszanym, natomiast wręcz uwielbiał szokować zachowaniem. Trzymanie w domu małego pół-Cygana i stawianie tym żony w pozycji, którą wszyscy uważali za upokarzającą, znakomicie pasowało do jego wypaczonego poczucia humoru. W rezultacie Stephen został. Imogena przypomniała sobie, że Mildenhall wyznał, iż miał do czynienia z rodzinnym skandalem za sprawą swojej macochy, ale nic nie wskazywało na to, by pozwalał sobie na niestosowne zachowanie. Przeciwnie, na przykład nie chciał, by ktokolwiek wiedział o incydencie, do jakiego doszło na tarasie lady Carteret. Wspomniał też, że weźmie Imogenę w ryzy, żeby Rick w przyszłości nie musiał się za nią rumienić. Tak

więc, kiedy już jako mąż będzie miał romans, będzie starał się utrzymać go w tajemnicy. A jeśli trafi mu się nieślubne dziecko, z pewnością nie przywiezie go do domu i nie każe jej go wychowywać. Wicehrabia Mildenhall był przystojnym i czarującym mężczyzną, ale z pewnością nie był ulepiony z tej samej gliny, co Kit Hebden. Nie należało wykluczać, że na swój sposób będzie się starał być dobrym mężem. A jak nie, to będzie się musiał tłumaczyć TLR przed Rickiem, pomyślała Imogena. Nazajutrz Imogena obudziła się w dobrym nastroju, a nawet z pewną nadzieją na korzystny rozwój wypadków. Wicehrabia Mildenhall jest przystojny i bogaty, rozmyślała, a jego pocałunek pobudził jej zmysły. Nie miała powodu czuć się oszukaną. Osoby z jej sfery bardzo rzadko znajdowały miłość w małżeństwie. Ciotka sprawiała wrażenie zadowolonej, że lord Callandar rzadko bywa w ich wspólnym domu. Miała swój krąg znajomych i własne zainteresowania, które całkiem miło wypełniały jej czas. Niewiele kobiet cierpiało takie męki, jakie zgotował swej żonie Kit Hebden. Zawierając związek małżeński, bezpieczniej było kierować się rozsądkiem niż romantycznymi porywami. Matka ostrzegła ją, że kiedy ogień namiętności się wypali, może po nim pozostać zimny popiół rozpaczy. Odrzuciła kołdrę i spuściła nogi z łóżka. Nie było sposobu, żeby się dowiedzieć, jak ułoży się małżeństwo z wicehrabią Mildenhallem, ale tego dnia zamierzała trzymać się nadziei, że być może zadzierzgną przyjacielskie porozumienie, wzorem Amandy i Hugh Bredona. Poza tym mogła przynajmniej mieć satysfakcję, że odpłaciła ciotce za troskę i opiekę, zawierając związek ze wszech miar odpowiadający jej aspiracjom. Imogena uśmiechnęła się krzywo do odbicia w lustrze, podczas gdy pokojówka

mocowała jej na głowie wybrany uprzednio stroik. Niemal grzechem wydawało się ukrywanie wspaniałej ślubnej sukni pod płaszczem, ale dzień był zbyt chłodny, żeby jechać do kościoła bez wierzchniego okrycia. Wsiadając do powozu, Imogena uprzytomniła sobie, że dzięki ślubnej ceremonii w kościele Świętego Jerzego spotkają się przedstawiciele wszystkich rodzin rozdzielonych zabójstwem i śmiercią na szubienicy. Baron Framlingham i hrabiowie Leybourne oraz Narborough byli przyjaciółmi. Razem pracowali nad wyjaśnieniem zagadkowej sprawy wagi państwowej. Dopiero tamtej nocy, gdy hrabia Narborough znalazł w swoim ogrodzie barona Framlinghama wykrwawiającego się na śmierć i hrabiego Leybourne'a pochylonego nad nim z zakrwawionym sztyletem w dłoni, sytuacja się ogromnie zagmatwała. Narborough nie chciał uwierzyć w deklarowaną niewinność przyjaciela i dostarczył obciążające go dowody, w wyniku czego Leybourne został skazany na śmierć przez TLR powieszenie. I oto po latach ich potomkowie staną razem w kościele, demonstrując swoją obecnością - na co Imogena bardzo liczyła - że odżegnują się od przeszłości. Fakt, że kobieta z rodziny Wardale'a, hrabiego Leybourne'a, wyszła za mąż za Marcusa Carlowa, syna hrabiego Narborugh, stanowił dobry początek. Kiedy powóz zajechał przed kościół, Imogena, pragnąc wypaść jak najlepiej w oczach wicehrabiego, poczekała, aż stangret rozłoży schodki i poda jej ramię. Zwykle zeskakiwała na ziemię, nie dbając specjalnie o to, na co natrafi nogą, jednak nie chciała znanemu z dbałości o wygląd narzeczonemu się pokazać się w bucikach zabłoconych po wylądowaniu w kałuży. Pozwoliła, by Pansy wygładziła jej wcale niepogniecioną spódnicę, poprawiła

stroik i strzepnęła z rękawa płaszcza nieistniejący pyłek. Wuj czekał na nią, przechadzając się dostojnie tam i z powrotem przed wejściem do kościoła. Pansy nachyliła się, żeby wyjąć z powozu bukiet panny młodej, kiedy spod jednej z kolumn przed wejściem do świątyni rozległo się wołanie: - Imo? Imogena odwróciła głowę w tamtą stronę, zdziwiona, że ktoś zwraca się do niej zdrobnieniem używanym w rodzinnym gronie, i to dawno temu. - Tak? Mężczyzna wyszedł z cienia i Imogena po raz pierwszy w życiu zobaczyła z bliska Cygana. Wygląd nie pozostawiał wątpliwości co do pochodzenia: ekstrawagancki ubiór, długie czarne włosy, śniada cera i złoty kolczyk w uchu. Podszedł jeszcze bliżej. - Dla ciebie - powiedział, wyciągając przed siebie niewielki pakunek obwiązany sznurkiem. Srebrna bransoletka na jego przegubie zalśniła w słońcu niczym ostrze noża. - Na pamiątkę. Choć prezent i słowa sugerowały, że dobrze życzy pannie młodej, z jego postawy i głosu przebijała wrogość. Mimo iż instynkt nakazywał Imogenie się cofnąć, uznała, że byłoby niemądrze obrazić Cygana. Kobieta, która urodziła Stephena, dotarła do Amandy po śmierci Kita i przeklęła ją za to, że ukradła jej syna, grożąc, że nie zobaczy własnego TLR syna w dojrzałym wieku. Amanda była wówczas świeżo po poronieniu, a niedługo potem mały Thomas odszedł na zawsze powodu śmiertelnej gorączki. Amanda była przekonana, że gdyby miała więcej synów, oni także by poumierali. Klątwa Cyganki prześladowała ją do końca życia.

Dlatego Imogena przemogła się, żeby wyciągnąć rękę i przyjąć podarunek. Zanim jednak zdążyła to zrobić, wuj, który zauważył, co się dzieje, ruszył w ich stronę. - Zostaw w spokoju moją siostrzenicę! - krzyknął donośnie. Laska lorda Callandara świsnęła w powietrzu, wycelowana w wyciągnięte ramię Cygana. On jednak był szybszy; laska z brzękiem spadła na bruk, nie dosięgając celu. Poczerwieniały ze złości lord Callandar zwrócił się do Imogeny: - Z kim wdajesz się w pogawędki, głupia dziewczyno? Przede wszystkim nie trzeba było gadać o... a teraz ktoś próbuje to wykorzystać. Imogena patrzyła na wuja z osłupieniem. Następnie przeniosła wzrok na Cygana, który przyglądał się lordowi Callandarowi z drwiącym uśmiechem. Zbieg okoliczności był doprawdy niewiarygodny: cygański intruz z prezentem pojawił się po tym, jak poprzedniego wieczoru rozmyślała o swoim przyrodnim bracie pół-Cyganie. Nagle zrozumiała, o co chodzi wujowi. Człowiek, który stał przed nimi, uśmiechając się ironicznie, był żywym przypomnieniem najmroczniejszej, najbardziej wstydliwej tajemnicy ich rodziny. - No już! - zawołał wuj, próbując trafić laską Cygana, który zręcznie unikał każdego wymierzonego ciosu. - Wynoś się! - Nie masz nic do powiedzenia, Imo? - zapytał Cygan. - Chyba nie chcesz, żebym sobie poszedł? Imogena otwarła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Była tak wstrząśnięta, że nie wiedziała, co powiedzieć. Ktoś wykazał się niebywałym okrucieństwem, przysyłając na jej ślub Cygana, aby przypomnieć, że miała kiedyś przyrodniego brata, w którego żyłach płynęła romska krew. Wuj chwycił ją za ramiona i pociągnął za sobą do przedsionka kościoła.

- Chodź - sapnął. Twarz miał purpurową i spoconą, nie wiadomo, czy od wysiłku, czy tłumionej złości. - Ten bezczelny typ nie odważy się wejść do środka. TLR - Mogłaś o mnie zapomnieć, Imo! - zawołał Cygan. - Ale ja, Stephen, nigdy cię nie zapomniałem! Imogena znalazła w sobie siłę, żeby się wyrwać wujowi i zawrócić. Pośród żywych niewielu mogło znać imię jej przyrodniego brata. - Skąd wiesz, że nazywał się Stephen? - spytała. - Jesteś z jego rodziny? Tak się o mnie dowiedziałeś? Człowiek podający się za Stephena rozciągnął wargi w uśmiechu, w którym nie było nawet cienia wesołości. Imogena bezwiednie wstrzymała oddech, uświadomiwszy sobie, że widziała taki uśmiech przed niespełna godziną. To ona tak się uśmiechała, kiedy miała do czynienia z jakimś absurdem. „Ciemne włosy i uśmiech ojca", powróciły do niej słowa matki. Zbliżyła się do Cygana, nie odrywając spojrzenia od jego twarzy. Mieli oboje tak samo wykrojone usta, podobnie zarysowane brwi, wydatne kości policzkowe... - Stephen? - szepnęła, wyciągając do niego rękę. - Czy możliwe, że to rzeczywiście ty? - Nie bądź głupia, siostrzenico! - rzucił wuj. - To jakiś uzurpator, który chce ci narobić kłopotów. Odejdź od niego, dziewczyno, zanim będzie za późno. Jednak Imogena nie była stanie oderwać wzroku od twarzy Cygana. - Jesteś moim bratem? - spytała. Odpowiedział jej dumnym spojrzeniem, a następnie potwierdził skinieniem głowy. - Wuju - zwróciła się do lorda Callandara - zgodziłam się na wszystko, co ty i cio-

cia ustaliliście, planując ten dzień. W istocie nie miałam nic do powiedzenia. Tym razem nie ustąpię. Jeśli on naprawdę jest moim bratem, to chcę, żeby był obecny na moim ślubie! Urywki tego, co mówiła Imogena, dotarły aż do ołtarza, gdzie czekał wicehrabia Mildenhall. „...zgodziłam się na wszystko... ty i ciocia ustaliliście... nie ustąpię...". Monty poczuł się tak, jakby ktoś wylał mu kubeł zimnej wody na głowę. Panna Hebden powiedziała mu, że nie chce zostać jego żoną, ale jej nie uwierzył. Zbył wszystTLR kie jej zastrzeżenia, a potem zwrócił się do lorda Callandara, ostrzegając ją wcześniej o konsekwencjach ewentualnego odrzucenia oświadczyn. Rick mówił mu, że jego siostra jest osobą wyjątkowo prostoduszną i nie zwykła kłamać. Od samego początku twierdziła, że nie jest nim zainteresowana. Tamtego pierwszego wieczoru, kiedy oblała go szampanem, Imogena próbowała go przepraszać za to, co nazwała wypadkiem. Nie uwierzył jej wówczas. Zrównał ją w myślach z kobietami, które uciekały się do tego rodzaju podstępów, żeby zwrócić na siebie jego uwagę. Tym bardziej że wiedział, iż nosi ona nazwisko Hebden i jest córką rozpustnika i cudzołożnicy. Rick opowiadał mu o tym, jak jego siostra dorastała i jak trudno jej się było dostosować do wymogów, jakie stawiano młodym pannom z towarzystwa. Następnie jeszcze raz odtworzył w pamięci scenę z szampanem: Muszka, trochę nieokrzesana siostra Ricka, rozmawia z resztą dziewcząt, gestykulując przy tym z rozmachem... odwrócona tyłem do drzwi. Nagle uświadomił sobie, że nie mogła wówczas wiedzieć o jego obecności. Wi-

działy go natomiast jej tak zwane przyjaciółki i postawiły w kłopotliwej sytuacji. Spojrzał tam, gdzie siedziały panny Veryan; wyciągały szyje, żeby zobaczyć, co się dzieje w przedsionku. Na ich twarzach malował się, podobnie jak tamtego wieczoru, wyraz złośliwego ożywienia. Na tarasie powiedziała mu, że myślała o innym mężczyźnie. Jeśli to była prawda, a wierzył w jej wszystkie pozostałe zapewnienia, to uczucia Muszki ulokowane były gdzie indziej. Przeświadczenie, że jest inaczej, brało się wyłącznie z jego zadufania w sobie. Dziewczyna, która pisała czułe listy do Ricka, miała tak spolegliwą naturę, że można się było spodziewać, iż spełni życzenia wujostwa. Teraz wszystko rozumiał. Próbowała zapomnieć o tym drugim mężczyźnie, ale poczucie obowiązku wobec rodziny zaprowadziło ją aż pod drzwi kościoła. - Rick - zwrócił się Monty do przyjaciela - dowiedz się, czego ona chce, i dopilnuj, żeby to dostała. Rick uniósł brwi w wyrazie zdziwienia, ale wstał i wyszedł z kościoła. Co za ironia losu, pomyślał wicehrabia. Kiedy postanowił się ożenić z panną HebTLR den, uważał, że wyświadcza jej przysługę. A teraz czuł, że jeśli Muszka go nie zechce, straci coś, co niezmiernie wzbogaciłoby jego życie. Spór przy drzwiach bynajmniej nie ustawał; przeciwnie, słychać było coraz bardziej ożywione głosy. Perswazje Ricka mieszały się z protestami Muszki i groźnymi okrzykami jej wuja. Mildenhall nie był w stanie dłużej znosić niepewności. Ruszył przez kościół, prowadzony spojrzeniami zgromadzonych w ławkach gości. Pomyślał o tym, jak jeszcze niedawno wydawało mu się, że ożenek z panną Hebden to cena za chwilę zapomnienia na tarasie lady Carteret. Tymczasem, jeśli nie zechce zrazić do siebie Imogeny,

będzie musiał pozwolić jej odejść. Rozdział szósty - Muszko, ten łobuz cię oszukuje - tłumaczył Rick. - Wiesz, że nie może być tym, za kogo się podaje. Mój ojciec poruszył niebo i ziemię, szukając tego małego chłopca, którego twoja matka chciała adoptować. Znalazł sierociniec, gdzie twój dziadek próbował go ukryć. - Chwycił ją za ramiona i zmusił, żeby spojrzała mu w oczy. - Widział dokumenty potwierdzające, że chłopiec zginął w wielkim pożarze, który zniszczył całe skrzydło budynku. - Spójrz na niego! - zawołała Imogena. - Najwyraźniej dokumenty nie były prawdziwe albo twój ojciec... nie chciał go w swoim domu! Tak samo jak mój dziadek! - Nie waż się mówić złego słowa na dziadka - wtrącił się lord Callandar. - Robił, co mógł, żeby wszystko naprawić. Przede wszystkim karygodne było podrzucenie małego twojej biednej matce. Nie powinien był trafić do jej domu. - Za pozwoleniem, sir - powiedział Rick, obrzucając lorda Callandara wyraźnie niechętnym spojrzeniem - odebranie jej chłopca, którego uważała za własnego syna, do głębi zraniło moją macochę. Ubolewała nad tą stratą aż do śmierci. Muszko - zwrócił się do siostry - mój ojciec miał swoje wady, ale nie złamałby danego słowa. Amanda zgodziła się za niego wyjść pod warunkiem, że zobowiąże się do odnalezienia chłopca. TLR Imogena nie podzielała wiary Ricka w honor Hugh Bredona, który sięgnął po należne jej po matce pieniądze, nie przejmując się tym, że zostawi ją bez środków do życia. Z perspektywy czasu uznała, że tolerował ją w swoim domu tylko ze względu na Amandę. Z pewnością nie zapomniał, że jest dzieckiem Kita Hebdena. Nasuwało się pytanie, czy Hugh Bredon przygarnąłby bękarta Kita Hebdena i pozwolił mu się wychowywać

razem z własnymi synami? - Hugh Bredon nie kłamał, dokumenty były w porządku! - oznajmił podniesionym głosem lord Callandar. - Rzeczywiście udało mu się znaleźć sierociniec, do którego wysłano chłopca, i nie było wątpliwości, że malec zginął w pożarze. Widziałem te papiery. - W takim razie kim on jest? - Bukiet Imogeny świsnął w powietrzu, kiedy machnęła ręką w stronę Cygana. - Skąd wie o tym, co tak usilnie usiłowano ukryć? Dlaczego jest do mnie podobny? - Przestań wygadywać bzdury, dziewczyno! Wcale nie jest do ciebie podobny orzekł lord Callandar. - Spójrz na jego uśmiech i układ brwi, kiedy marszczy czoło. Są tak samo proste, jak moje i ojca. - Co tu się dzieje?! Na dźwięk stanowczego głosu odwrócili głowy. W drzwiach kościoła stał wicehrabia Mildenhall. Imogena podbiegła do narzeczonego i chwyciła go za ramię. - Och, Monty, pomóż mi! Zrobiłam wszystko, o co mnie prosiłeś, prawda? Nie mógłbyś pozwolić mi zadecydować w tej jednej sprawie? To nasz ślub, twój i mój. Chyba mogę zaprosić gościa, którego sama wybrałam? Jeśli ty uznasz, że może uczestniczyć w ceremonii, nikt nie będzie miał prawa mu zabronić. Może siedzieć z tyłu, żeby się nie rzucać w oczy, jeśli tak sobie zażyczysz! Wicehrabia zesztywniał, słysząc, że chodzi o mężczyznę. - Może zechciałabyś mi wyjaśnić, kim jest człowiek, którego tak bardzo chcesz zaprosić na nasz ślub, mimo obiekcji wuja? - spytał. - To Stephen - odparła, cofając się - mój brat.

- Twój brat? - Mildenhall poczuł ulgę. - Dlaczego nie miałby być na naszym śluTLR bie? Skąd to zamieszanie? - On wcale nie jest jej bratem, ot co! - wykrzyknął wyprowadzony z równowagi lord Callandar. - Ten bezczelny łotr podający się za krewnego Imogeny jest szukającym zwady Cyganem! - To prawda, Monty - włączył się Rick. - Cygański chłopiec, o którym mowa, zmarł dawno temu. - Cygan? Wicehrabia był tak zadowolony, że protesty Imogeny nie dotyczą ślubu, że był gotów zezwolić całemu cygańskiemu taborowi zatańczyć przed ołtarzem w rytm tamburynów, jeśli to miałoby jej sprawić przyjemność. Jednak nim zdążył cokolwiek powiedzieć, Imogena zadarła dumnie podbródek i oświadczyła: - Tak! Mój ojciec zadawał się z Cyganką. Lord Callandar jęknął, zakrywając twarz dłońmi, natomiast Imogena wyprostowała się, jakby postawą chciała dać do zrozumienia, że jest zdeterminowana dopiąć swego. - Miał z nią syna - podjęła. - Przywiózł go do naszego domu i matka opiekowała się nim, dopóki dziadek go nie odesłał do sierocińca. Matka była już wówczas tak chora, że nie wiedziała, co się dzieje. On ma na imię Stephen i przyniósł mi prezent! - Wskazała bukietem na kolumnę, o którą jeszcze przed chwilą opierał się śniadoskóry mężczyzna. Tyle że teraz nikogo tam nie było. - Och! - wykrzyknęła, biegnąc w tamtą stronę. - Poszedł sobie! Muszę go odnaleźć! Wuj rzucił się za nią, zadziwiająco szybko jak na człowieka o jego posturze, chwycił za łokieć i przytrzymał.

- Mowy nie ma! - zaprotestował. - W kościele czekają goście! - przypomniał jej ze złością. - Muszko - odezwał się wicehrabia Mildenhall twój wuj ma rację. Nie możesz biegać po mieście, zwłaszcza w dzień naszego ślubu. Rick znajdzie go dla ciebie. Kapitanie Bredon! Lata wojskowej dyscypliny sprawiły, że Rick odruchowo stanął przed nim na baczność. - Tak jest! TLR - Sprawdź, dokąd poszedł ten człowiek, i spróbuj się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi. - Tak jest! Imogena patrzyła szeroko otwartymi oczyma, jak Rick posłusznie zbiega ze schodów, przechodzi na drugą stronę ulicy i zbliża się do grupy gapiów, którzy z zaciekawieniem śledzili całą scenę. Jeden z nich uniósł rękę i wskazał kierunek. Rick natychmiast ruszył biegiem w tamtą stronę i wkrótce zniknął im z oczu. - Rick wyjaśni tę sprawę. Wiesz, że możesz na nim polegać - stwierdził wicehrabia, zauważając, jak narzeczoną opuszcza bojowy nastrój. - T... tak - przyznała, zwieszając głowę. Lord Callandar puścił w końcu łokieć Imogeny, zmuszony do tego wymownym spojrzeniem wicehrabiego. Sprawiała wrażenie tak samotnej i zagubionej, że Mildenhall nie mógł się powstrzymać: wziął ją w ramiona, przyciągnął do siebie i zaczął delikatnie gładzić po plecach. Na moment zesztywniała z zaskoczenia, a potem wtuliła się w niego jak dziecko. Poczuł coś w rodzaju triumfu, że szuka u niego pociechy.

Lorda Callandar odchrząknął z zakłopotaniem i odszedł do grupy gości, których ciekawość wyciągnęła z wnętrza świątyni. - Już lepiej? - spytał wicehrabia, rozluźniając nieco uścisk. Pokiwała głową twierdząco, po czym odsunęła się od niego z przepraszającą miną, jakby uświadomiła sobie rozmiar wykroczenia przeciw etykiecie. Jeszcze raz odruchowo zerknęła w stronę kolumny, przy której niedawno stał człowiek podający się za jej brata. Na ziemi leżał mały pakunek owinięty w brązowy papier. Zrobiła kilka szybkich kroków i go podniosła. - Imogeno! Odłóż to natychmiast! - ryknął wuj doprowadzony do ostateczności. Odwróciła się, ściskając pakunek w obu rękach, jakby ostrzegała, że będzie walczyć z każdym, kto zechce jej go odebrać. Następnie zaczęła się cofać w stronę narzeczonego, jakby przy nim szukała bezpiecznego schronienia. Mildenhallowi serce zabiło żywiej. Miała na sukni mokry ślad w miejscu, gdzie dotknęła nią ziemi, klękając, żeby podnieść prezent od rzekomego brata. Jedną z rękawiczek znaczyła zielona smuga od mchu, a na bruku leżały płatki kwiatów z jej bukietu. TLR Kilka loków wymknęło się spod stroika i opadło na czoło. Wyglądała jak Muszka, której bliższe było wspinanie się na drzewa w poszukiwaniu ptasich gniazd niż grzeczne przesiadywanie w salonach. Muszka, która pisała niezwykle ciepłe i dowcipne listy do Ricka, a dla niego, Monty'ego, przeznaczając dopiski. Gratulowała mu awansów, współczuła z powodu odniesionych ran i dawała krzepiącą pewność, że gdzieś tam, daleko od bitewnego piekła, w którym upływało mu życie, wciąż istnieje spokój i przyzwoitość. Jeszcze żadna kobieta nie podobała mu się tak bardzo jak ta szczera, bezpośrednia dziewczyna, którą miał zaraz pojąć za żonę. Spodziewał się że przez całe życie przyjdzie

mu ją wyciągać z tarapatów, w które wciąż będzie wpadać przez swą impulsywną naturę, ale wcale mu to nie przeszkadzało. - Lepiej będzie, jak ja się tym zajmę - oznajmił wicehrabia, stając pomiędzy Imogena a jej wujem. Następnie ściszając głos, nachylił się do jej ucha. - Pozwól, że przechowam go dla ciebie. Nie ma sensu dalej prowokować lorda Callandara. Popatrzyła mu w oczy, jakby szukała w nich potwierdzenia, że może mu zaufać, po czym pozwoliła odebrać sobie pakunek. - Później o tym porozmawiamy - powiedział wicehrabia, wsuwając przedmiot do kieszeni - i zdecydujemy, co należy zrobić. Na razie... - Podał jej ramię, ruchem głowy wskazując na drzwi kościoła. - Ja... - Imogena odgarnęła włosy z czoła i ścisnęła w dłoni trochę sfatygowany bukiet. Obejrzała się przez ramię, spoglądając w kierunku, gdzie zniknął Cygan, a potem Rick. Wzięła narzeczonego pod rękę, jakby potrzebowała solidnego wsparcia. Czuł, jak drży na całym ciele, ale trzymała głowę wysoko uniesioną, nawet kiedy stanęli w progu i szmer rozmów zmienił się na ich widok w pełną wyczekiwania ciszę. Wszyscy patrzyli na nich tak, jakby spodziewali się usłyszeć wyjaśnienia na temat awantury przed kościołem. Wicehrabia jednak nie zamierzał odpowiadać na żadne pytania. Uznał, że najlepszym wyjściem będzie niezwłoczne rozpoczęcie ceremonii. Ruszył żwawym krokiem w stronę ołtarza, tak że Imogena musiała niemal biec, żeby za nim nadążyć. TLR - Możemy zaczynać! - zwrócił się do zaskoczonego kapłana. Szepty pośród zebranych w kościele gości nasiliły się, kiedy lord Callandar samotnie przeszedł do ołtarza i zajął miejsce za młodą parą, mrucząc pod nosem.

- Jest pani pewna, że mam zaczynać? - zwrócił się pastor do panny młodej, omijając wzrokiem wicehrabiego Mildenhalla. - Tak! - Zarumieniła się, ale jej głos zabrzmiał zdecydowanie. Wyraźnie zadowolony pastor głośno odchrząknął, otworzył mszał i wygłosił pierwsze słowa liturgii. Ceremonia przebiegała gładko dopóty, dopóki nie zapytał, kto wydaje za mąż tę kobietę. Wówczas bowiem lord Callandar wyszarpnął rękę Muszki spod ramienia wicehrabiego i niemal rzucił na jego wyciągniętą dłoń. Następnie odszedł, wciąż groźnie pomrukując, i zajął miejsce przy żonie, która miała taką minę, jakby pozowała do swego woskowego odlewu. Wicehrabia usłyszał dobiegający z tyłu dźwięk podobny do tłumionego kaszlu. Kąciki ust same zaczęły mu drgać; domyślił się, że to jak zwykle niepoprawny Hal Carlow usiłuje się nie roześmiać. Chętnie by mu opowiedział, co sprawiło, że lord Callandar tak się zachowywał. Muszka z pewnością nie miałaby nic przeciwko temu, jako że Hal był też bliskim przyjacielem jej brata. Nagle uświadomił sobie, że nie obchodzi go, czy świat się dowie, że jego przyszła żona ma brata Cygana. Zaprosiłby go do kościoła i prawdopodobnie przedstawił wszystkim bez wyjątku, gdyby nagle nie zniknął w jakiejś bocznej uliczce, z której się wcześniej wyłonił. Dopiero by zawrzało jak w ulu! Wychodząc z kościoła po zaślubinach, z Muszką wciąż kurczowo uczepioną ramienia, wicehrabia spojrzał na Hala, który nadal trzymał wielką chusteczkę przy twarzy i miał załzawione oczy. Wieczny żartowniś, pewnie by wolał, żeby kłótnia sprzed kościoła zamieniła się w regularną bitwę i przeniosła do wnętrza świątyni. Psotna wyobraźnia podsunęła mu obraz Muszki okładającej przeciwników bukietem, z którego obficie sypią

się płatki i liście. Zachowując kamienny wyraz twarzy, mrugnął porozumiewawczo do przyjaciela. Sprężystym krokiem wyprowadził żonę na zewnątrz, w słońce, gdzie czekał TLR na nich powóz, żeby ich zabrać na Mount Street. Nie czuł się jeszcze tak dobrze od czasu, gdy wrócił do Angui. Problem polegał na tym, że londyńskie towarzystwo było dla niego obcym terytorium. Do czasu śmierci starszego brata egzystował prawie wyłącznie w męskim środowisku. Najpierw była to szkoła, potem wojskowe kwatery i oficerska mesa, gdzie zyskał sobie szacunek podwładnych i nawiązał przyjaźnie. Nie zamierzał rezygnować ze służby w wojsku, ale musiał się podporządkować woli ojca, który życzył sobie, by zajął miejsce zmarłego brata. Przyjechał do Londynu nie tylko po to, by zgodnie z poleceniem ojca szukać kandydatki na żonę, ale też aby uciec przed poczuciem, że nie jest w stanie dorównać pierworodnemu synowi swego ojca i zarazem jego ulubieńcowi. Jednak gdy tylko pojawił się w stolicy, zamożny, przystojny, utytułowany, natychmiast stał się ofiarą polowania na męża. Miał serdecznie dość zalotnych gestów i głupawych uśmiechów, a przede wszystkim bezwzględnego współzawodnictwa pomiędzy dziewczętami udającymi wzajemną przyjaźń. W żaden sposób nie potrafił ich od siebie odstręczyć. Im bardziej odpychająco się zachowywał, tym mocniej go osaczały. Wszystkie poza Muszką. Nie znosiła pozy, jaką prezentował na salonach, prawie tak samo jak on jej nie cierpiał. Została wicehrabiną Mildenhall, ale to z jej punktu widzenia niczego nie zmieniało. To, że on nagle odziedziczył tytuł, nie znaczyło, że ma się stać kimś innym. Wtedy przed kościołem Muszka nazwała go Montym. Nie, poprawił się w myślach, ona przywróciła Monty'ego do życia. Rick natychmiast okazał gotowość, żeby spełnić rozkaz, a z Halem doświadczył momentu pełnego porozumienia bez słów.

Otrzymanie tytułu było jak rodzaj awansu; w środku pozostawał tym samym człowiekiem, którym był dotychczas. Doszedł do wniosku, że powinien brać przykład z Muszki, czyli być szczerym wobec samego siebie. Od razu poczuł się tak, jakby mu spadł z barków wielki ciężar. Do diabła z oczekiwaniami innych! Dzięki Bogu, że trafił na Ricka Bredona i że udało mu się, mimo wszelkich przeciwności, doprowadzić Muszkę do ołtarza. Pomagając jej wsiąść do powozu, zauważył, że ma opuszczone ramiona, co mu przypomniało, że każde z nich było inaczej nastawione do tego małżeństwa. - Pewnie nie takiego ślubu chciałaś - powiedział łagodnie, siadając obok niej. TLR Obiecuję, że od tej pory będzie już tylko lepiej. Wiedział, że zgodziła się na ślub, uważając to za swój obowiązek wobec rodziny. Do licha, zamierzał zrobić wszystko, by nie żałowała, że za niego wyszła! Na początek należało wybić jej z głowy wszelkie myśli o tym innym mężczyźnie. Otoczył ją ramieniem i powiedział: - Pocałuję cię teraz. Tym razem mnie nie uderzysz ani nie ugryziesz. Chyba że... tak. - Wciągnął jej dolną wargę do ust i lekko possał. Nie stawiała oporu, przeciwnie, po krótkiej chwili napięcia wywołanego zaskoczeniem, zmiękła w jego ramionach. Z gardłowym jękiem wciągnął ją na kolana. Rozległ się odgłos rozdzieranego materiału. Opuściwszy wzrok, zobaczył, że rąbek sukni, przydeptany jego butem, oderwał się od reszty spódnicy. Większość kobiet miałaby mu za złe tak karygodną niezdarność i odpowiednio dała temu wyraz. Muszka tylko westchnęła, oceniwszy szkodę, po czym znów nastawiła twarz do pocałunku. - Kupię ci inną - zapewnił ją pośpiesznie Monty, pragnąc jak najefektywniej wy-

korzystać ostatnią chwilę spędzoną sam na sam przed zapadnięciem nocy. Imogena usiadła przed toaletką i z przerażeniem wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze. Nic dziwnego, że Monty zasugerował, że powinna się odświeżyć przed przybyciem gości. Wyglądała jak całkowite przeciwieństwo dystyngowanej panny młodej. Włosy sterczały jej na wszystkie strony, rękawiczki były pobrudzone i w dodatku musiała zdjąć piękną suknię, którą ciotce udało się wyczarować na tę okazję. Co do bukietu, to właściwie już go nie było. Rozlatywał się, jeszcze zanim został zgnieciony, gdy Monty w powozie wziął ją na kolana. Przy wysiadaniu, oszołomiona namiętnymi pocałunkami, nawet nie zauważyła, że połamane łodygi z resztkami płatków spadły na chodnik. Pansy spostrzegła postrzępiony rąbek sukni swojej pani i natychmiast rzuciła się do ustawionych przy łóżku kufrów. - To nie moja wina - usprawiedliwiła się Imogena, ale pokojówka była zbyt zajęta wyciąganiem strojów i sprawdzaniem, który jest najmniej wymięty, żeby jej słuchać. Zresztą, pewnie i tak by nie uwierzyła, że zniszczenia mógł dokonać dbający o własny ubiór wicehrabia, tym bardziej że wcześniej widywała suknie swojej pani w rówTLR nie opłakanym stanie. Przebranie się w czystą suknię było najmniejszym kłopotem. Wiedziała, że kiedy Pansy doprowadzi ją do porządku, będzie musiała zejść na dół i stawić czoło gościom po tym, jak swym zachowaniem zmieniła ceremonię zaślubin w spektakl przypominający farsę. Imogena zniknęła pod warstwami atłasu i koronki, kiedy Pansy ściągała z niej przez głowę zniszczoną suknię. Gdy znów się wyłoniła, policzki miała zaróżowione od wstydu. Mildenhall niemal zawlókł ją do ołtarza! Jakkolwiek musiała mu oddać sprawiedliwość, że do tego momentu doskonale nad sobą panował. Co więcej, okazał jej zaskakująco dużo współczucia, zważywszy na oko-

liczności. W sprawie Stephena nie trzymał strony wuja, natomiast kazał Rickowi pójść śladem jej domniemanego brata i obiecał, że porozmawiają o tym później, po uroczystym weselnym śniadaniu. Poczuła mrowienie w całym ciele na myśl o zostaniu z Montym sam na sam. W powozie miała przedsmak tego, czego mogła się spodziewać. Pansy zmusiła ją do wstania, żeby zasznurować gorset świeżo włożonej sukni, a potem znów usadziła ją na krześle, żeby za pomocą szczotki zapanować nad niesfornymi puklami. Pokojówka uwinęła się stanowczo za szybko i wypchnęła swoją panią na korytarz. Imogena wolno zeszła po schodach i stanęła przed drzwiami sali balowej. Bedworth wziął głęboki oddech, jakby zamierzał ją zaanonsować. - Och, nie - poprosiła, chwytając kamerdynera za ramię. Wiedziała, że zebrani w sali odwrócą głowy i będą na nią patrzeć, gdy będzie wchodzić sama, a przecież powinna ich przywitać tuż po przyjeździe, stojąc u boku męża. Lord Callandar przechadzał się w tej części sali, gdzie nakryto stoły. Z groźną miną co chwila spoglądał na kieszonkowy zegarek. Imogena rozejrzała się, szukając wzrokiem choć jednej życzliwej twarzy. Dostrzegła Nicka; stał przy kominku i rozmawiał z lordem Keddintonem. Kiedy wychodziła z kościoła, lord Keddinton posłał jej spojrzenie, z którego można było wywnioskować, że niczego lepszego się po niej nie spodziewał. Całe szczęście, że nie musiała prosić go o pomoc w znalezieniu posady. Nie mogła jednak mieć za złe Nickowi, że wykorzystuje okazję, aby zbliżyć się do człowieka obdarzonego wielkim autorytetem, mającego szerokie wpływy. Nick nie mógłby sobie znaleźć potężTLR niejszego protektora. Postanowiła trzymać się na razie z daleka od nich obu. Siostry Veryan stały w kącie, pochylone ku sobie, i sprawiały wrażenie bardzo z

siebie zadowolonych. Prawdopodobnie drwiły z niej, że zdołała nawet sukces - w końcu zdobyła najlepszą partię w mieście - zmienić w godne pożałowania widowisko, o którym będzie się długo plotkować. Z rozczarowaniem stwierdziła, że nigdzie nie widać wicehrabiego Stanegate'a ani jego żony. Zależało jej na rozmowie z córką Williama Wardale'a. W końcu dostrzegła Ricka rozmawiającego z majorem Halem Carlowem. Zawołała brata po imieniu, aby dowiedzieć się o rezultat poszukiwań Stephena. - Przykro mi, Muszko - powiedział, podchodząc do niej i biorąc ją za ręce. - Ten człowiek rozpłynął się w powietrzu. Pewnie schował się do tej samej nory, z której wypełzł. - Rick! Jak możesz być tak niemiły? Jeśli to Stephen... - Jeśli - rzucił szorstko Rick. - Nie wydaje ci się bardziej prawdopodobne, że ktoś chciał zepsuć ci ślub i zapłacił jakiemuś przypadkowemu typowi, żeby udawał Stephena Hebdena? Śmiem twierdzić, że sprzątnięcie z matrymonialnego rynku tak znakomitego kandydata na męża, jak Monty, musiało rozzłościć kilka osób. Imogena przypomniała sobie złośliwe uśmiechy sióstr Veryan. Zadała sobie w duchu pytanie, czy Rick przypadkiem nie ma racji. - Myślałam... - Pokręciła głową. - Skąd mógłby tyle wiedzieć, gdyby nie był... Major Carlow, który po zakończeniu rozmowy z Rickiem, przystanął w pobliżu, popatrzył uważnie na Imogenę. - Czy dobrze usłyszałem? Stephen Hebden próbował dostać się do kościoła? - Tak - potwierdziła Imogena. - Nie! - zaprzeczył niemal w tym samym momencie Rick. - To był jakiś łobuz podający się za Stephena Hebdena. Prawdziwy Stephen od dawna nie żyje...

- Mam nadzieję - mruknął major Carlow. Zmitygował się i dodał: - Proszę mi wybaczyć, milady, ale wiem, do czego jest zdolny, i uważam za swój obowiązek panią ostrzec... W tym momencie w drzwiach stanął wicehrabia Mildenhall. TLR - Już musisz prosić moją małżonkę o wybaczenie, Hal? Przecież nie minęło nawet pięć minut, odkąd wszedłeś do tego domu! Major Carlow uśmiechnął się, ale bez tego błysku przekory, jaki Imogena widziała u niego wcześniej. Przez chwilę panowie dokuczali sobie żartobliwie zupełnie jak kiedyś jej przybrani bracia. Przysłuchując się im, poczuła, że mąż obejmuje ją w talii. Wiedziała, że powinna zaprotestować, ale nie potrafiła się na to zdobyć, bo w głębi duszy cieszyła się z tak okazanego wsparcia. Czuła się bowiem jeszcze bardziej niezręcznie niż zwykle, stojąc w sukni wydobytej naprędce z kufra obok dwóch oficerów w eleganckich galowych mundurach i najprzystojniejszego mężczyzny na świecie. Zastanawiała się, czy to dlatego Monty wybrał na ten dzień skromny strój, że nie chciał przyćmić niezbyt atrakcyjnej narzeczonej. Jeśli tak, to była mu wdzięczna za poświęcenie, bo z pewnością wolałby mieć na sobie coś bardziej efektownego, na przykład mundur majora. Monty prawdopodobnie wyczuł nastrój żony, bo uścisnął ją lekko, jakby chciał jej dodać otuchy. - Chodźmy powitać resztę naszych gości - powiedział. - Jeszcze jedno, jeśli pozwolisz - odezwała się. Zwróciła się do majora Carlowa: Zauważyłam, że nie zjawili się wicehrabia Stanegate i jego żona. Mam nadzieję... - Nell nie najlepiej się czuje, więc Marcus zabrał ją do domu przed rozpoczęciem ceremonii - odparł Hal Carlow. - I dzięki Bogu! Wolę nie myśleć, jakby się zdenerwo-

wała, słysząc, że przy kościele kręcił się jakiś Cygan. Zanim Imogena zdążyła poprosić o wyjaśnienie, co major miał na myśli, Monty pociągnął ją za sobą. - Proszę, dość już o tym - szepnął jej do ucha, gdy zbliżali się do pierwszego kręgu weselnych gości. - Dowiem się, o co mu chodziło dyskretnie i później o tym porozmawiamy. - Cmoknął ją szybko w policzek. - Musimy udawać, że jesteśmy godnymi członkami towarzystwa. Odebrała jego słowa jako przypomnienie, że jej pozycja w towarzystwie pozostawia wiele do życzenia, i poczuła się nimi urażona. Postanowiła w odpowiednim momencie poruszyć ten temat i udowodnić mężowi, że nie zasłużyła na tak krzywdzącą opinię. Poprowadził ją przez salę, zagadując miło do kolejnych gości. Przez cały czas obejTLR mował Imogenę w pasie, jakby nie mógł znieść myśli o rozstaniu się z nią nawet na chwilę. Nim wszyscy zasiedli do uroczystego posiłku, atmosfera zrobiła się całkiem przyjemna. Lady Callandar zadała sobie wiele trudu, organizując przyjęcie, ale jej wysiłki nie poszły na marne: personel podający do stołów nie zapomniał o żadnym gościu weselnym, a dzięki wyśmienitemu szampanowi, zapewnionemu przez lorda Callandara, rozmowy toczyły się gładko i swobodnie. Nawet Imogenie udało się niczego nie wywrócić ani nie oblać sobie sukni. Kiedy nadszedł czas opuszczenia towarzystwa przez młodą parę, lady Callandar podeszła, żeby się pożegnać z podopieczną. Po licznych toastach szampanem sprawiała wrażenie znacznie serdeczniejszej niż zazwyczaj. - Cóż, muszę przyznać, że wyszłaś za bardzo roztropnego człowieka. Zwracał się

do naszych gości tak, jakby nie dostrzegł niczego niestosownego w tym pożałowania godnym zajściu przed kościołem... - Wyciągnąwszy rękę, poklepała Imogenę po policzku i dodała: - I teraz, chcąc nie chcąc, będą musieli trzymać język za zębami! Imogena domyśliła się, że ciotka musiała mieć wiele zastrzeżeń do jej zachowania, jednak zamiast wypominać przewiny, promieniała zadowoleniem. - Następnym razem, jak będziesz robić z siebie widowisko - powiedziała z niemal przewrotnym błyskiem w oku - a znając cię dobrze, wiem, że będzie następny raz, bierz przykład ze swojego męża i udawaj, że wszystko jest w najlepszym porządku. Zachowuj się tak, jakbyś nie miała czego się wstydzić i nie przepraszaj. - Znienacka, ku całkowitemu zaskoczeniu Imogeny, nachyliła się i pocałowała ją w policzek. - Bardzo chętnie cię odwiedzę, kiedy znów zawitasz do Londynu - zakończyła z ciepłym uśmiechem. Imogena odruchowo podniosła dłoń do twarzy, oszołomiona publiczną demonstracją sympatii. Mogła tylko żałować, że ciotka nie przełamała się wcześniej . Wówczas miesiące ich wspólnego zamieszkiwania na Mount Street byłyby znacznie łatwiejsze. Monty stał nieopodal, sprawiając wrażenie pochłoniętego rozmową z Rickiem i majorem Carlowem. Jednak gdy tylko lady Callandar się oddaliła, przeprosił swych rozmówców i podszedł do żony. TLR - Wszystko w porządku? - spytał z troską. Mógł się domyślić, że Muszka usłyszała od ciotki coś, co ją poruszyło do głębi. Nie dbając o to, co inni pomyślą, objął ją i przytulił. Był zaskoczony, że w tak krótkim czasie stał się wobec niej opiekuńczy. Gdy wcześniej zobaczył ją stojącą przy drzwiach, z niepewnością widoczną w wielkich szarych oczach, miał ochotę porwać ją dokądś, gdzie nikt jej nie skrzywdzi. Było mu przykro, kiedy rozglądając się po zebranym tłumie,

to nie na nim zatrzymała wzrok, lecz na ukochanym przyrodnim bracie. Jednak to w żaden sposób nie umniejszyło jego potrzeby, aby ją chronić. Chciał też zademonstrować, że nie ma jej za złe tego, co zrobiła, i akceptuje ją w pełni taką, jaka jest. Dlatego nie odstępował jej ani na krok, służąc jej za tarczę przed matronami, które patrzyły na nią z góry, i dziewczętami bawiącymi się kosztem Imogeny. Nie protestowała, kiedy ją objął, a w pewnym momencie nawet zapomniała się na tyle, że oparła głowę o jego ramię. Monty był zadowolony z postępu w ocieplaniu ich wzajemnych stosunków. - Moja ciotka - odparła Imogena - właśnie mi powiedziała, że teraz, kiedy jestem twoją żoną, mogę popełniać dowolne wykroczenia przeciwko konwenansom pod warunkiem, że nie będę za nie przepraszać. Monty zmarszczył brwi. Uwaga lady Callandar była w najwyższym stopniu nietaktowna. Co za okropny sposób wyprawiania podopiecznej na nową drogę życia. Chcąc pokazać żonie, że pewne sytuacje mają też dobre strony, powiedział: - Niezależnie od tego, co zrobisz, teraz, kiedy masz tytuł, niektórzy ludzie będą ci się podlizywać. Imogena popatrzyła na Monty'ego i wydawało jej się, że dostrzegła na jego twarzy cyniczny uśmieszek. Zrobiło jej się nagle smutno. Może i nadrabiał miną na użytek gości, ale dobrze wiedział, że jego żona nie odnajdzie się w eleganckim towarzystwie. Cała przyjemność z niespodziewanej komitywy z ciotką rozwiała się na myśl, że czeka ją jeszcze długa droga do zdobycia szacunku w oczach własnego męża. TLR Rozdział siódmy Pansy dokonała ostatnich poprawek przy nocnym stroju swojej pani, pomogła jej wejść do ogromnego łoża i opuściła sypialnię. Imogena opadła na miękkie poduszki. By-

ła zakłopotana. Przyzwyczaiła się uważać męża za nadętego bufona, tymczasem tego dnia była mu wdzięczna za okazane wsparcie i zrozumienie. W każdej chwili mógł stanąć w drzwiach łączących ich sypialnie, żeby odbyć z nią zapowiadaną rozmowę. Imogena podejrzewała, że w trakcie tego sam na sam mąż pokaże prawdziwe oblicze. Usłyszawszy skrzypienie podłogi, odruchowo spojrzała na drzwi i usiadła sztywno wyprostowana, spodziewając się reprymendy. Rozejrzała się po wytwornie urządzonej sypialni i nagle zatęskniła do małego, przytulnego pokoiku na poddaszu w Brambles, gdzie nikt jej nie niepokoił. Jednak Hugh Bredon nie czynił jej wyrzutów tylko dlatego, że nie obchodziło go, co ona robi, byle mu nie przeszkadzała w pracy naukowej. Natomiast ciągłe napomnienia lady Callandar brały się z troski o to, co pomyślą o niej inni ludzie. Zaś co do męża... Zamarła, bo drzwi się otwarły i do pokoju wszedł Monty, ubrany w elegancki zielony szlafrok z jedwabnego brokatu. Spojrzała mu w twarz, spodziewając się reprymendy, ale nie sprawiał wrażenia zagniewanego. Uśmiechnęła się do niego z ulgą, zadowoTLR lona, że jest gotów spokojnie omówić incydent sprzed kościoła. Usiadł na brzegu łóżka, podniósł do ust jej dłoń i pocałował. Dopiero w tym momencie zauważyła, że nie ma przy sobie pakunku, o którym chciała z nim porozmawiać. - Gdzie to jest? - Co? - Prezent, który dostałam od Stephena. Obiecałeś, że przechowasz go dla mnie. Czyżby powiedział tak tylko po to, żeby ją uspokoić, a tak naprawdę wcale nie zamierzał się przejmować jej zdaniem? - zadała sobie w duchu pytanie Imogena. Przypomniawszy sobie, jak ją usilnie przekonywał do małżeństwa, wyrwała dłoń z jego uścisku.

- Chyba... się tego nie pozbyłeś? Poderwał się na równe nogi, sam zdumiony tym, jak bardzo go zabolało podejrzenie żony. Następnie wrócił do swojego pokoju i otworzył szafę, żeby znaleźć frak, w którym wystąpił na ślubie. Pakunek musiał się wciąż znajdować w kieszeni. Do diabła z tym jej rzekomym bratem! I do diabła w wicehrabią Mildenhallem! Zamknął oczy, opierając czoło o drzwi szafy. Zakładał, niczym nadęty bufon, że jego świeżo poślubiona żona, którą właściwie zmusił do małżeństwa, nagle doceni zaszczyt, jaki jej wyświadczył, i będzie czekać na niego rozpalona pożądaniem. Zupełnie inaczej do tego podchodził, kiedy był jedynie porucznikiem Vernonem Claremontem. Szybko się przekonał, że ze swym wyglądem podoba się kobietom, i wiele z nich uwiódł. Nie zdołał jednak uwieść Muszki. - Postaw się w jej sytuacji - rzekł sam do siebie. - Gdybyś miał za sobą taki dzień, jaki ona właśnie przeżyła, z pewnością nie myślałbyś o amorach. Nic dziwnego, że uważała go za aroganta. Cóż, jeśli nawet nim był, to istniała nadzieja, że małżeństwo z Muszką szybko go z tego uleczy. Potrafiła bowiem korygować nazbyt wysokie mniemanie o sobie, w które wicehrabia popadał na skutek lizusostwa panoszącego się w stołecznych kręgach towarzyskich. Odwrócił się gwałtownie, słysząc za plecami szelest jedwabiu. Muszka stała w progu. Miał nadzieję, że nie słyszała, jak mówił do siebie. - Przepraszam - odezwała się sztywno. - Nie chciałam sugerować, że nie można ci ufać. Obiecałeś, że przechowasz ten prezent, i jestem pewna, że nie zamierzałeś mnie TLR okłamać. - Słowa same w sobie były ugodowe, ale wymówiła je takim tonem, jakby mu rzucała wyzwanie.

Doszedł do wniosku, że podejrzewała, iż ją okłamał. Naprawdę uważała go za... Jak go nazwała? Ach, tak, samolubnym pawiem. Zaciskając usta w wąską linię, stanął do niej tyłem i wrócił do przeszukiwania kieszeni. - Musisz mi wybaczyć, że zupełnie o tym zapomniałem - powiedział, natrafiwszy w końcu na owinięty papierem przedmiot. - Nie spodziewałem się jednak, że w noc poślubną będę rozmawiał o twoim bracie. Imogena dostrzegła fragment nagiego ciała, który ukazał się spod szlafroka, kiedy Monty podawał jej pakunek. Zatrzymała wzrok na gołych łydkach i stopach. Wyglądało na to, że mąż nie miał nic na sobie poza szlafrokiem. Przypomniała sobie jego minę, kiedy się zbliżał do łóżka, błysk w oczach, gdy się do niej uśmiechnął, i ciepło jego dłoni, gdy wziął ją za rękę. - Przepraszam - wyszeptała, zwieszając głowę. Rozmyślała o tym, co jej w nim przeszkadza, tymczasem w ogóle nie wzięła pod uwagę, jaki marny interes on zrobił na tym małżeństwie. - Mogę... poczekać z odpakowaniem do rana. Wróciła do swojego pokoju i położyła pakunek na stoliku ustawionym obok łóżka. - Ależ nie czekaj - powiedział Monty, podążając za Imogeną. - Miejmy to za sobą, skoro ta sprawa zaprząta ci głowę. Chcę, byś to mnie poświęciła całą uwagę, kiedy po raz pierwszy będę się z tobą kochał. Imogena sięgnęła po pakunek ze stolika i usiadła na tapicerowanej kanapce stojącej w nogach łóżka. Bez wątpienia w poczuciu obowiązku pozwoliłaby mu dochodzić małżeńskich praw, uznał Monty, ale musiałby być ślepy, by nie widzieć, że miała zdecydowanie większą ochotę rozwiązać sznurek paczki niż pasek jego szlafroka. Usiadł więc obok żony, zastanawiając się cokolwiek melancholijnie, czy jakiemuś innemu panu młodemu

zdarzyła się w noc poślubną podobna historia. - Śmiało - zachęcił Imogenę. - Przekonajmy się, o co było to całe zamieszanie. Uśmiechając się z ulgą, rozwiązała sznurek, rozerwała papier i gwałtownie poblaTLR dła. Monty zapomniał o rozczarowaniu i skrywanych pretensjach, gdy podążywszy za wzrokiem Muszki, ujrzał stryczek z jedwabnego sznura. - Dobry Boże! Co to ma znaczyć? Czy to groźba? - Nie, to nie groźba. Stephen powiedział, że to dla przypomnienia. A ja głupia myślałam... - Uniosła drżącą dłoń do czoła, żeby odgarnąć opadający na oczy kosmyk. - W drodze do kościoła miałam nadzieję... Serce mu urosło na te słowa. Czyżby ona także doszła do wniosku, że mogą razem stworzyć udany związek? - ...że dzieci ze wszystkich trzech rodzin spotkają się, żeby świętować nowy początek... Byli tam Carlowowie, córka Williama Wardale'a i ja, córka Kita Hebdena. A potem jeszcze on się pokazał i uwierzyłam, że razem będziemy w stanie pokonać odium skandalu, wyjść z cienia przeszłości. - Trzymała ręce nad lśniącą pętlą rozłożoną na kolanach, jakby nie miała odwagi jej dotknąć. - Muszko, to, co mówisz, nie ma sensu. - Rozumiał tylko tyle, że znów była myślami daleko od niego. Zaciskając usta, Imogena zawinęła pętlę w papier, po czym podeszła do kominka i wrzuciła pakunek w ogień. - Rick miał rację - powiedziała z goryczą. - Ktoś rzeczywiście chciał mi zepsuć dzień ślubu. Tyle że to nie była rywalka, a mój brat. Przyrodni brat - poprawiła się, chwytając za pogrzebacz, żeby przytrzymać w płomieniach rozwijający się papier. -

Ogłoszenie o ślubie ukazało się jedynie we wczorajszej „Gazette", więc musiał wcześniej wiedzieć, gdzie mnie można znaleźć, a tymczasem się nie pokazał. Przez te wszystkie lata sądziliśmy, że nie żyje. Nosiliśmy po nim żal w sercu. Tymczasem on czaił się w pobliżu, obserwował nas, czekał na okazję, żeby w nas uderzyć... - Muszko, nie możesz być pewna tego wszystkiego za sprawą jedwabnego sznura... - Ależ mogę! Nie masz pojęcia... Zachwiała się i pogrzebacz z brzękiem spadł na palenisko. Monty złapał ją w objęcia, odciągnął od ognia i posadził na brzegu łóżka. - W takim razie powiedz mi - poprosił. TLR Splotła ręce na kolanach. - A ile już wiesz? - Chyba tyle, co wszyscy: kochanek twojej matki zabił twojego ojca i został powieszony za morderstwo. Jednak aż do dzisiaj nie wiedziałem o istnieniu nieślubnego syna Cygana. Nie pojmuję, dlaczego przypisujesz duże znaczenie do spotkania trzech rodzin. - Kit Hebden, baron Framlingham, czyli mój ojciec, hrabia Narborough oraz hrabia Leybourne pracowali razem nad jakąś tajną sprawą wagi państwowej. Moja matka nie wiedziała jaką, ale pewnej nocy ojciec powiedział jej, że wie, kto jest szpiegiem, i zamierza się spotkać z pozostałą dwójką, żeby im wyjawić, jak odkrył ten sekret. A potem hrabia Narborough znalazł Leybourne'a ze sztyletem w dłoni, nachylającego się nad ciałem mojego ojca. Ostatecznie Leybourne został powieszony za zabójstwo i zdradę stanu. Użyto jedwabnego sznura, ponieważ był parem Anglii. Imogena głową wskazała na kominek.

- Po tych dramatycznych wydarzeniach matka poważnie się rozchorowała. Dziadek Herriard wykorzystał okazję, żeby się pozbyć Stephena, kiedy przeprowadzał nas wszystkich na Mount Street. Pewnego dnia zjawiła się matka Stephena. Wyglądało na to, że mój ojciec obiecał, że chłopiec będzie wychowywany jak arystokrata. W rezultacie Cyganka rzuciła klątwę na moją matkę. Monty nie zdołał powstrzymać kpiącego uśmieszku, za co został przez Imogenę skarcony spojrzeniem. - Dla ciebie może to brzmieć jak żart, ale słowa były tak dobitne, że prześladowały matkę do końca życia. Cyganka powiedziała, że ukradła jej syna i dlatego żaden z jej własnych synów nie dożyje wieku dojrzałego. Rzeczywiście matka poroniła, a niedługo potem mój jedyny rodzony brat zachorował i umarł. - Prawdopodobnie to był zbieg okoliczności... - Pozwól mi skończyć. Cyganka poszła na egzekucję Williama Wardale'a, czyli hrabiego Leybourne'a, przeklęła wszystkie trzy rodziny, które przyczyniły się do tego, że straciła syna i kochanka, a potem sama się powiesiła. - Imogena spojrzała na ogień i na TLR chwilę przerwała opowieść, zapatrzona w płomienie liżące częściowo zwęgloną pętlę. Wstrząsnął nią dreszcz. - To przypomnienie, że moja rodzina, razem z rodziną Wardale'ów i Carlowów, doprowadziła do zguby rodzoną matkę Stephena i że jej klątwa nadal działa. - Przepraszam, że nie potraktowałem poważnie cygańskiej klątwy - powiedział Monty, przytulając żonę - choć nie jestem pewien, czy wierzę w jej moc. Natomiast w jedno wierzę na pewno: ten człowiek ma żal do was wszystkich. Hal Carlow ostrzegł mnie, że Stephen próbował narobić kłopotów jego rodzinie i Wardale'om. W tej sytuacji

jutro zabieram cię do Shevington. - Nigdy wcześniej nie myślał o rodzinnej posiadłości jak o schronieniu, ale w przypadku Muszki mogła pełnić taką rolę. - Nawet sam diabeł cię tam nie znajdzie. - Nie sądzę, żeby próbował znowu się do mnie zbliżyć. Przyszedł na ślub, żeby wywołać zamieszanie. Po raz pierwszy członkowie trzech rodzin zebrali się razem, a on zniszczył szansę na pojednanie między nami. - Nie pozwolę, żeby ten człowiek znów się do ciebie zbliżył! - oświadczył stanowczo Monty, dostrzegając w oczach żony błysk buntu. A może tylko mu się zdawało? Pochyliła głowę i powiedziała skruszonym tonem: - Przykro mi. Miałeś dziś ze mną same kłopoty. - Bzdura! - prychnął. Nie ponosiła winy za nic, co się zdarzyło tego dnia, a siedziała przed nim zatroskana i próbowała go przepraszać. Miał świadomość, że powinien ją podnieść na duchu. Przecież została wmanewrowana w małżeństwo, którego nie chciała, z człowiekiem, za którym nie przepadała, a wszystko po to, żeby zadowolić rodzinę. A jak rodzina odpłaciła Imogenie za lojalność? Wuj się wściekał, ciotka z ulgą się jej pozbyła, jeden z przybranych braci wykorzystał weselne przyjęcie, żeby się przypochlebiać lordowi Keddintonowi, a przyrodni brat pojawił się nie wiadomo skąd, żeby otwarcie zademonstrować swoją wrogość. - Rodziny sobie człowiek, niestety, nie wybiera - powiedział sentencjonalnie, całując żonę w czubek głowy. - Poczekaj tylko, aż poznasz moją. Tak czy inaczej, nie rozTLR mawiajmy o innych. Zamiast tego pozwól, że ci powiem - ujął jej dłonie i zajrzał jej głęboko w oczy - że wyświadczyłaś mi dziś wielką przysługę.

- Wychodząc za ciebie. - Nie tylko. Przypomniałaś mi, kim naprawdę jestem. Wyraz żalu w jej oczach ustąpił miejsca zdziwieniu. - Wicehrabia Mildenhall jest... - Urwał. Nie mógł znaleźć właściwego słowa. Okazało się bowiem, że wcale nie tak łatwo wytłumaczyć, że udawał przed ludźmi z towarzystwa, obnażając przy tym płytkość ich sądów. - Używając twoich słów, jest fircykiem. - Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek nazwała cię fircykiem. - A powinnaś! Byłem... Sam nie wiem. - Przeciągnął palcami po krótko przystrzyżonych jasnych włosach, stawiając je na sztorc. - Byłem tak przyzwyczajony do żołnierskiego życia, do codziennego ocierania się o śmierć, że kiedy nagle znalazłem się w świecie, gdzie wszystko kręci się wokół banałów... - Poderwał się na nogi i zaczął spacerować po pokoju. - Oczekiwano ode mnie, że będę zważał na moją pozycję i nie zrobię niczego, co by splamiło noszony przeze mnie tytuł. Przed wyjazdem do stolicy ojciec pouczył mnie, do jakich klubów powinienem chodzić, ponieważ należał do nich mój brat, oraz jaki styl przyjąć i... - Zbuntowałeś się - podpowiedziała Imogena. Zastanawiała się, co takiego musiało się stać, że Monty, wzór wszelkich męskich cnót, zmienił się w przesadnie wystrojonego, aroganckiego arystokratę. Dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, że był zły, i to nie tylko wówczas, gdy wchodziła mu w drogę. - Właśnie - przyznał, odwracając się, żeby na nią spojrzeć. - Zbuntowałem się. Imogena westchnęła, popatrując na niego z zazdrością. - Niestety, mnie zabrakło odwagi. Zamiast zaprotestować, wbrew własnej naturze starałam się wpasować w formę, w której wszyscy chcieli mnie widzieć...

- Kiedy Rick powiedział mi o tym, jak jego siostra cierpi, zapragnąłem ją uratować. Oczywiście nie wiedziałem, że chodzi o ciebie, ale... - Uścisnął jej dłonie. - Wcześniej powiedziałaś, że nasze małżeństwo może stanowić nowy początek. Wiem, że miałaś na myśli chaos, jaki pozostawili po sobie twoi rodzice. Czy jednak nie mógłby to być nowy TLR początek dla nas? - Dla nas? - Imogena popatrzyła na Monty'ego tak jak wtedy, gdy ją po raz pierwszy pocałował. - Dla ciebie i dla mnie. - Serce waliło mu o żebra, jakby chciało wyskoczyć z piersi. - Nawet nie spróbuję dopasowywać cię do jakichś nieosiągalnych wyobrażeń, Muszko. Nie będę oczekiwał od ciebie niczego, czego nie jesteś w stanie mi dać. Po tych słowach przesunął opuszkiem palca po jej ustach, po czym się uśmiechnął. Jest taki przystojny, pomyślała Imogena. Wyglądał pociągająco także wtedy, gdy ściągał brwi w wyrazie niezadowolenia lub namysłu. Wcześniejszą deklarację przyjęła z mieszanymi uczuciami: przykro było usłyszeć potwierdzenie, że Monty spodziewa się po niej dalszych uchybień wobec zasad etykiety, ale krzepiąca była obietnica, że nie będzie żywił o nie pretensji. Był gotów przyjąć ja taką, jaka jest. Nagle zrozumiała, że on także pragnie, aby dostrzegła w nim to, co najlepsze. Chciał, żeby zapomniała tamtego próżnego, nadętego eleganta oblepionego klejnotami, żeby zajrzała pod modne odzienie i dostrzegła człowieka, jakim pozostał. - W takim razie będę o tobie myśleć jako o Montym - obiecała. Nie była pewna, które z nich wykonało pierwszy ruch. Wiedziała tylko, że ciasno objęci całowali się, jakby od tego zależało ich życie. Nie musiała już przeciw niczemu protestować, opierać się ani udawać, że przeszkadza jej dotyk jego dłoni wędrujących po

jej ciele. Po raz pierwszy w życiu ani trochę nie żałowała, że jest kobietą. Jej ciało, za którym nie przepadała, teraz było jak skrzynia pełna skarbów, którą on otwierał, odkrywając w środku niewyobrażalne bogactwa. Czuła się nieco onieśmielona, kiedy w końcu mąż ułożył ją na posłaniu, pozbawiwszy uprzednio nocnej koszuli. Zarumieniła się, kiedy zrzucił z siebie szlafrok i dołączył do niej w łóżku. Jednak doznania, które wzbudzał w niej pocałunkami i pieszczotami były tak cudowne, że szybko wyzbyła się wstydu. Gdy wreszcie połączyli się, tworząc jedno ciało, poczuła się bardziej sobą niż kiedykolwiek dotąd w życiu. Monty prowadził ją dalej przez obszary zmysłowości, o jakich nawet nie śniła. Wraz z narastającym napięciem coraz bardziej się bała, że w końcu straci panowanie nad tym, co się z nią dzieje. TLR - Monty! - szepnęła, patrząc na niego szeroko otwartymi oczyma. - Nie mogę... to za bardzo... - Możesz - wydyszał jej prosto do ucha. - Nie wzbraniaj się. - Uniósł się na łokciach, żeby jej spojrzeć w twarz. - Zaufaj mi, będzie dobrze... Naparł na nią mocniej i zaraz potem wzbierająca gorącą falą rozkosz wypełniła ją całą. - Och, Monty! - wykrzyknęła, zaciskając palce na jego ramionach. Wydawało się, razem unoszą się w przestworza. A potem wolno powrócili na ziemię, wciąż tworząc jedność. Kiedy powóz minął parkową bramę i Imogena dostrzegła w oddali zarys Shevington Court, ogarnął ją lęk. Nie po raz pierwszy tego dnia cieszyła się, że Monty postanowił jechać wierzchem obok powozu. Gdyby siedział obok niej, czułaby się zobowiązana

powiedzieć coś miłego na temat imponujących kamiennych zabudowań usytuowanych na szczycie wzniesienia. Im bliżej podjeżdżali, tym większa wydawała jej się posiadłość i tym mocniejsze stawało się jej poczucie, że zupełnie nie pasuje do tego miejsca. Nigdy nie była nawet z wizytą w tak wytwornym domu, a miała tu zamieszkać. Nim powóz zatrzymał się pod port cochère, Monty zdążył zeskoczyć z siodła i podszedł, żeby pomóc żonie przy wysiadaniu. Lokaj w tej sytuacji jedynie podałby jej ramię, żeby się miała na czym wesprzeć, natomiast Monty chwycił ją w pasie, uniósł i postawił na ziemi. Odniosła wrażenie, że skóra pod płaszczem, w miejscach, gdzie ją trzymał, płonie żywym ogniem. Może dlatego poczuła coś na kształt złości, kiedy zaczął jej poprawiać na głowie przekrzywiony czepek. Był taki spokojny, zupełnie nieporuszony ich bliskością, podczas gdy jej brakowało tchu z podniecenia! Pomyślała, że gdyby ją pocałował, wsiadłaby z powrotem do powozu, pociągając go za sobą i zupełnie nie dbając o to, jak to będzie wyglądać w oczach służby. Oczywiście nic takiego się nie stało. Upewniwszy się, że żona prezentuje się nienagannie, Monty podał jej ramię i poprowadził ją na szerokie schody wiodące do głównego wejścia. Musiała się go mocno trzymać ze względu na słabość w kolanach, będącą skutkiem nocnych przeżyć. - Trudno tę budowlę nazwać wygodnym domem - powiedział Monty. - Przez to TLR położenie na szczycie bardziej przypomina targane przeciągami koszary. Dziadek wybudował dwór raczej na pokaz niż dla wygody, ale dzięki niemu miałem dobrą zaprawę zakończył enigmatycznie, unosząc głowę, żeby spojrzeć na rząd okien na piętrze. - Zaprawę? - powtórzyła zaskoczona Imogena. - Przed szkołą, wojskowymi barakami, biwakowaniem w Pirenejach - wymienił

Monty. W tym momencie otwarły się wielkie dwuskrzydłowe drzwi i jakby za sprawą magii z ciemnego wnętrza wychynął postawny lokaj. - Dzień dobry, Francis - powitał go Monty. Następnie pochylając się do ucha Imogeny, szepnął: - Możesz uznać za konieczne noszenie dodatkowej halki, a ja będę musiał co dzień dokładnie sprawdzać grubość twojej bielizny, żeby mieć pewność, że się nie przeziębisz... Na myśl o mężu kontrolującym jej bieliznę Imogenie zrobiło się gorąco, weszła więc do imponującego głównego holu Shevington z rumieńcem na policzkach i do tego zła na Monty'ego, że wpędził ją w taki stan, samemu pozostając niewzruszonym. Przywitała ich liczna służba w eleganckiej czarno-złotej liberii, ustawiona na baczność. Imogena natychmiast poczuła wdzięczność dla męża, że wysadził ją z powozu w sposób pozwalający uniknąć zabrudzenia stroju. Doprawdy kiepsko by się bowiem czuła, paradując przed rzędem zaciekawionych oczu z ubłoconym rąbkiem sukni czy w przekrzywionym czepku. Jednakże wdzięczność nie trwała długo, bo Monty, zamiast choćby spróbować uczynić atmosferę nieco lżejszą, szedł obok niej z rękami założonymi za plecy i bez uśmiechu słuchał, jak ochmistrzyni wymienia kolejne imiona. Wyglądał jak surowy major dokonujący przeglądu podkomendnych. Chyba by się nie zdziwiła, gdyby wyprostował lokajowi na głowie upudrowaną perukę albo kazał pucybutowi wypolerować zaśniedziałe guziki. W końcu parada dobiegła końca i służba rozeszła się do swoich zadań. Ochmistrzyni, pani Wadsworth, wykonała gest w stronę szerokich schodów. - Państwa pokoje są w zachodnim skrzydle - oznajmiła, ruszając przodem. - Nigdy się nie zgubisz - wymruczał Monty Imogenie do ucha, kiedy podążali na

górę za ochmistrzynią. Złożył z palców kształt przedłużonego prostokąta. - Front od poTLR łudnia, wschodnie skrzydło, zachodnie skrzydło. - Jego lordowska mość - powiedziała pani Wadsworth, otwierając podwójne drzwi mniej więcej w połowie długości korytarza - uznał, że zechcą państwo zająć ten apartament. - Niesłychane - stwierdził Monty, po czym zwrócił się do Imogeny. - Zostałaś potraktowana z wyjątkowymi honorami. Ostatnim razem, jak tu byłem, dostał mi się jeden z pokoi gościnnych. - Salonik milady. - Ochmistrzyni wprowadziła ich do pierwszego z ciągu pokoi. Miał kształt kwadratu i był utrzymany w zielonych barwach. Bladozielone ściany, ciemnozielone zasłony i tapicerka na meblach w różnych odcieniach zieleni. Imogena uniosła wzrok na sufit bogato zdobiony sztukaterią, pod którym biegły szerokie dekoracyjne listwy. Rozejrzała się po wnętrzu: każdą możliwą powierzchnię zajmowały wyroby z cienkiej jak papier porcelany o kwiatowym wzorze, Na środku podłogi leżał dywan sprawiający wrażenie bardzo drogiego. Przed kominkiem, na niskim stoliku stał ogromny porcelanowy wazon. - Sypialnia wicehrabiego Mildenhalla jest po tej stronie, a pani po tamtej - wyjaśniła pani Wadsworth, wskazując drzwi umieszczone na przeciwległych ścianach zielonego pokoju. Następnie zwróciła się bezpośrednio do Imogeny: - Jego lordowska mość wkrótce przyjdzie panią poznać i powitać w jej nowym domu. Każę przynieść zastawę do herbaty. Imogena poczuła się nieswojo. Nie chciała, żeby z jej powodu biedny stary lord podnosił się z łóżka. Odwróciła się do męża, żeby go zapytać, czy nie uważa, że to oni

powinni udać się do staruszka, ale zobaczyła, że wszedł do pokoju, który mu przydzielono. Usłyszała, że mówi coś do swojego kamerdynera, otwierając przy tym głośno szuflady. Najwyraźniej z jakiegoś powodu nie był w najlepszym nastroju. Nie znała go jeszcze na tyle dobrze, żeby wiedzieć, jak sobie z tym poradzić. Onieśmielona kosztownym dywanem omijała go, poruszając się po saloniku. Podeszła do drzwi swojej sypialni, zajrzała do środka i zobaczyła, jak lokaj stawia jej kufer podróżny w nogach łóżka. - Nie tu, ty wielki ośle! - skarciła go ostro Pansy. - Tam, koło bieliźniarki! TLR Imogena uśmiechnęła się pod nosem, widząc, jak postawny lokaj posłusznie spełnia żądanie filigranowej Pansy, i wycofała się do saloniku o natrętnie kobiecym wystroju. Drzwi do sypialni Monty'ego były zamknięte. Nie mając co ze sobą zrobić, usiadła przy oknie i zachwyciła się widokiem rzeki zmierzającej zakolami do jeziora. Przysuwając twarz do szyby, zobaczyła narożnik budynku, który wyglądał jak stajnia. Miała nadzieję, że znajdzie się tam dla niej odpowiedni wierzchowiec. Humor jej się poprawił, gdy wypatrzyła tor wyścigowy biegnący wokół jeziora oraz ścieżkę prowadzącą w głąb lasu. Gdzieś na dnie jednego z kufrów leżał zapakowany na jej prośbę przez Pansy nieprzyzwoity strój do konnej jazdy, przywieziony ze Staffordshire. Bardzo pilnowała, żeby przetrwał wszystkie inspekcje jej garderoby przeprowadzane przez ciotkę, a teraz nie mogła się doczekać, kiedy znów go na siebie włoży. Zastanawiała się, czy może wejść do sypialni, żeby się umyć i przebrać, gdy usłyszała nieśmiałe drapanie do drzwi od strony korytarza. Otworzywszy je, ujrzała dwóch identycznych małych chłopców, ubranych w nankinowe spodnie i kurtki.

- Musicie być braćmi Monty'ego! - Uśmiechnęła się do nich serdecznie. - Jesteście do niego tacy podobni! - Obaj mieli takie same jak on gęste jasne czupryny, oczy o niesamowitym odcieniu zieleni i dołki w podbródkach. Jeden z chłopców wymierzył drugiemu łokciem kuksańca w żebra. - Ona ma na myśli Verna. Drugi pokiwał głową. - Chyba tak - powiedział i dodał: - Nie powinniśmy tu być. - Ale chcieliśmy cię zobaczyć. - Pokazać ci Skipa - powiedział pierwszy, spoglądając na swoją kurtkę, która była nienaturalnie wybrzuszona. Nagle spod kurtki wyłoniło się psie ucho. - Czy to terier? - spytała Imogena. Chłopiec potwierdził skinieniem głowy. - Najlepszy szczurołap w całym hrabstwie - zapewnił. Imogena stłumiła śmiech. Prawdopodobnie chłopcu wolno się bawić z psem tylko TLR pod ścisłym nadzorem łowczego, i to wyłącznie w obrębie parku należącego do posiadłości. Co nie zmieniało faktu, że był niezmiernie dumny ze swego pupila i chciał się nim pochwalić przed bratową. Otwarła drzwi szerzej, żeby wpuścić chłopców do środka. Bliźniacy szybko rozejrzeli się po korytarzu, wymienili między sobą spojrzenia i weszli do saloniku. Ledwie drzwi się zamknęły, trzymający psa chłopiec rozpiął kurtkę i na dywan wyskoczył drżący z podniecenia beżowo-biały terier. Z zadartym ogonkiem i nosem przy ziemi zaczął penetrować pomieszczenie. Póki biegał po dywanie, był bezpieczny, ale na

wypolerowanej drewnianej posadzce łapki zaczęły mu się ślizgać. Spróbował wyhamować, ale okazało się, że to nie takie proste i w końcu wpadł na boazerię pod oknem. Imogenie coraz trudniej przychodziło opanować chichot, kiedy Skip z psią nonszalancją, niemal szorując nosem po podłodze, zaczął węszyć wzdłuż dolnego brzegu boazerii, jakby spodziewał się tam dokonać wielkiego odkrycia. - Wygląda na to, że złapał trop szczura - stwierdził jego właściciel ze znawstwem. - Jestem pewna, że tu nie ma szczurów - powiedziała Imogena. Po domu z tak liczną służbą i do tego tak sprawnie zarządzanym nie mogły biegać gryzonie. - A czy ty... lubisz zwierzęta? - spytał drugi z bliźniaków. - Owszem, lubię. Natychmiast się rozpromienił, sięgnął za pazuchę i wyciągnął stamtąd tchórzofretkę o gibkim tułowiu. - To jest Tim. Poluję z nim na króliki. Skip podniósł głowę, spojrzał na Tima i warknął. Tchórzofretka wyrwała się chłopcu z rąk, pies wskoczył na dywan i przez kilka sekund na podłodze u stóp Imogeny kłębiły się dwa stworzenia. Tchórzofretka wyrwała się pierwsza, przebiegła przez dywan, wspięła się po zasłonie i przycupnęła niepewnie na drążku karnisza. Terier przez kilka sekund podskakiwał w miejscu, ujadając przy tym wściekle, po czym nie mogąc dopaść ofiary, zacisnął szczęki na fałdzie jedwabiu, szarpiąc zasłoną. To zachwiało drążkiem, na którym siedziała tchórzofretka. W obliczu oczywistego zagrożenia zeskoczyła na stojący TLR najbliżej mebel, potem na następny i poruszając się w ten sposób, zmierzała w stronę kominka, trącając po drodze kolejne sztuki porcelany. Imogena z okrzykiem przestrachu rzuciła się jej śladem, żeby łapać drogocenne

naczynia. W ostatniej chwili udało jej się uratować wazonik, filiżankę i talerz. Tymczasem Skip jakby zapomniał, że prawdziwym celem jego ataku był Tim, i z coraz większą zaciekłością pastwił się nad zasłonami. Dotarłszy do ściany kominkowej, Tim zamiast wylądować na gzymsie, zbiegł w dół po jedwabnej tapecie na stolik, gdzie odbił się od wazonu i wskoczył prosto w wyciągnięte w oczekiwaniu ramiona swego pana. Wazon zachwiał się, zakołysał i zatoczył na krawędź stolika. Imogena wychyliła się, żeby go chwycić dokładnie w tym samym momencie, kiedy tylne łapy Skipa zaczepiły o dywan, pozwalając mu na mocniejsze szarpnięcie. Imogena złapała wazon, a drążek karnisza wysunął się z uchwytów i obfite fałdy zielonego aksamitu spadły jej na głowę. Usłyszała stłumiony warstwami tkaniny odgłos tłuczonej porcelany, psi skowyt i brzęk metalowego drążka odbijającego się od podłogi. Trudno jej było oddychać, ale jeszcze trudniej wydostać się ze zwojów oplatających ciało. W końcu znalazła szczelinę, przez którą zobaczyła, że brzęk rozbijanej porcelany dobiegł od drzwi, gdzie służąca upuściła tacę z naczyniami do herbaty. Wazon, zauważyła z satysfakcją Imogena, leżał cały i bezpieczny na dywanie, obok filiżanki i talerza. Odgarnęła zasłonę z twarzy i usiadła. - Nic się nie rozbiło! - zawołała, rumieniąc się z zadowolenia. Nigdzie nie widać było ani tchórzofretki, ani psa. Bliźniacy stali przed kominkiem i trzymając się za ręce, patrzyli z przestraszonymi minami na szczupłego jasnowłosego dżentelmena, który zatrzymał się obok szczątków herbacianej zastawy. W tym momencie Monty wyszedł ze swojej sypialni i skłonił się uprzejmie przed jasnowłosym dżentelmenem. Następnie wskazał na kaskadę aksamitu, spod której Imogena wciąż usiłowała się wydostać, i powiedział:

- Pozwól, że ci przedstawię żonę. Spojrzenie jasnowłosego dżentelmena objęło długie odsłonięte nogi Imogeny, wyTLR stające spod aksamitnych zwojów. Zaraz potem na twarzy pojawił się wyraz najwyższego oburzenia, po czym dżentelmen okręcił się na pięcie i opuścił pokój. Rozdział ósmy - Nie chcieliśmy zrobić nic złego, Vern! Bliźniacy z trudem nadążali za Montym, który szybkim krokiem wyszedł z domu i przez plac przed stajnią zmierzał do psiarni. - Chcieliśmy tylko zobaczyć, jaka ona jest! - Lepiej, żeby się na tym skończyło - orzekł Monty, wyciągając Skipa spod ubrania. - Czy w ten sam sposób pozbywaliście się każdej guwernantki, która miała odwagę wejść do waszego pokoju lekcyjnego? - Nie chcieliśmy... - Akurat! Jeśli nawet nie zamierzaliście jej upokorzyć, i tak wam się to udało. Świadomie złamaliście zasady. Przecież wiecie, że nie wolno wam przynosić zwierząt do domu. Mieliście szczęście, że usłyszałem szczekanie Skipa i złapałem go, zanim wszedł ojciec. - Upchnął wiercącego się szczeniaka w kojcu. - Ale... nie wsadzisz Skipa do worka i go nie utopisz, prawda? Monty odwrócił się do młodszego brata. - Dlaczego, na litość boską, miałbym to zrobić? - Piers by zrobił - odparł drugi z bliźniaków wyciągając tchórzofretkę spod pachy i TLR umieszczając ją w schowku.

- Nie jestem Piersem! - zirytował się Monty myśląc z niechęcią o człowieku zdolnym z rozmysłem sprawić wielki ból dwójce bezbronnych chłopców. - Mam nadzieję, że w niczym go nie przypominam. Pierworodny syn hrabiego Corfe'a był nadmiernie rozpieszczany od urodzenia, co sprawiło, że wyrósł na okrutnego i samolubnego młodzieńca. Ilekroć przyjeżdżał na ferie szkolne do domu, Monty stawał się obiektem jego sadystycznych dowcipów. Po jego wyjeździe ofiarami byli bliźniacy. - Hrabia mówi, że nie jesteś - potwierdził Jeremiah. - Ciągle to powtarza - poparł go Tobias. Monty mógł sobie łatwo wyobrazić ton, jakim ojciec wypowiadał opinie o nim. Nachylił się do braci i żartobliwie zmierzwił im czupryny. Jak na komendę obaj cofnęli się poza zasięg jego rąk. Następnie Jeremiah spojrzał na Skipa, z radosnym ożywieniem obwąchującego kojec, i zadeklarował. - Przeprosimy ją. - Tak, wynagrodzimy jej to. - Mam nadzieję, bo ona jest teraz waszą siostrą i zamieszka tu na stałe - odparł Monty. Do saloniku weszli dwaj lokaje o poważnych twarzach, uzbrojeni w drabiny, żeby zawiesić z powrotem zasłony. - Pośliznęłam się na posadzce - wyjaśniła Imogena, wciąż czerwona ze wstydu, kiedy jeden z mężczyzn wspiął się na drabinę i próbował umocować drążek karnisza. Chwyciłam się zasłony, żeby nie upaść. Lokaje w milczeniu wymienili spojrzenia, po czym ustawili drabiny przy ścianie kominkowej i zaczęli poprawiać dekoracyjną listwę naruszoną przez tchórzofretkę.

Przekonana, że zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby uchronić chłopców przed kłopotami, Imogena przeszła do sypialni, żeby się przebrać przed kolacją. Monty pojawił się dopiero wtedy, gdy nadszedł czas zejścia do jadalni. - Jesteś na mnie zła? - spytał. - Ja? Zła na ciebie? - zdziwiła się Imogena. To Monty mógłby być na nią zły za to, TLR że zrobiła z siebie widowisko. - Musiałem koniecznie usunąć stąd psa, zanim ojciec się zorientuje, co bliźniacy zrobili - wyjaśnił. - Kiedy zszedłem do psiarni, dowiedziałem się, że karą dla chłopców za złamanie obowiązujących w domu zasad byłoby utopienie ich pupila. To mnie upewniło, że postąpiłem słusznie. Najgorsze, że nie miałem czasu sprawdzić, czy nic ci się nie stało. - Och, nic nie szkodzi - zapewniła Imogena, przerażona tym, co mogło spotkać biednego psiaka. - Nic mi się nie stało. Tylko było mi wstyd. Monty uśmiechnął się z ulgą, po czym podał jej ramię, mówiąc: - Czas stawić czoło rzeczywistości. Imogena poczuła się nieswojo. Kiedy teść zobaczył ją po raz pierwszy, leżała na plecach na podłodze przykryta zwojami zielonych zasłon, spod których wystawały jej nogi. Hrabia siedział w wygodnym fotelu przy kominku, w pokoju, który wydawał się nieprzytulny, mimo że na palenisku buzował ogień. Przywitał Imogenę skinieniem głowy, ale nie podniósł się z miejsca. W pierwszej chwili była zaskoczona takim potraktowaniem, ale przypomniała sobie, że z jakiegoś powodu uchodził za inwalidę. Jednak przyjrzawszy mu się bliżej, nie dostrzegła żadnych wyraźnych oznak niesprawności. Był

chudy i miał znużone spojrzenie, ale jasne włosy pozostały gęste, a na twarzy nie widać było dodatkowych zmarszczek. Zauważyła, że hrabia zmierzył syna i dziedzica nieprzychylnym wzrokiem, a Monty nie pozostał mu dłużny. Po chwili wziął Imogenę za rękę i podprowadził ją do mężczyzny w sutannie, niejako zmuszając go do wstania. - Pozwól, że przedstawię ci osobistego kapelana mojego ojca, wielebnego Norringtona - zwrócił się do Imogeny. Odwzajemnił ukłon duchownego, po czym dodał: - A także osobistego lekarza mojego ojca, doktora Cottee. Rumiany dżentelmen, podnoszący akurat kieliszek z tacy trzymanej przez lokaja, powitał ją przyjaznym skinieniem. T L R - Skoro już jesteście, to możemy siadać do stołu - oznajmił sucho hrabia, podnosząc się z fotela ze zręcznością zdumiewającą u człowieka uważanego za inwalidę. Menu okazało się nie całkiem przyjemną niespodzianką. Każde z zaserwowanych dań przyrządzone było w taki sposób, by służyło apetytowi starszego, schorowanego człowieka. Po delikatnym przezroczystym rosole, w którym ledwie dało się wyczuć smak kurczaka, podano gotowaną na parze rybę z warzywami. Deser stanowiło kilka rodzajów mlecznego budyniu. Imogena niewiele była w stanie zjeść. Jeszcze przed zejściem do jadalni była kłębkiem nerwów, a wyniosłe zachowanie hrabiego w połączeniu z niesmacznym jedzeniem odebrało jej resztki apetytu. Co gorsza, przy stole nikt nie rozmawiał. Zresztą, i tak nie śmiałaby się odezwać, gdyby jakimś cudem jednak nawiązała się konwersacja. Była bowiem pewna, że gdyby otworzyła usta, zrobiłaby na hrabim jeszcze gorsze wrażenie. Kiedy sięgnęła po kieliszek z winem, dłoń tak jej drżała, że uznała, iż lepiej będzie jednak zrezygnować z picia. Mo-

głaby ochlapać winem nieskazitelnie biały obrus. Cofnęła więc rękę i położyła ją na kolanie. - W Shevington nie jesteśmy przyzwyczajeni do zabawiania kobiet - stwierdził hrabia, odrzucając serwetkę, co było sygnałem do zakończenia posiłku. Imogena potrzebowała kilku sekund, by dojść do wniosku, że dla niej oznacza to przejście do salonu, w którym przewidziano spędzenie reszty wieczoru. Jednak kiedy się podniosła zza stołu, usłyszała: - Dlatego udasz się do swojego apartamentu. Zaskoczona popatrzyła na hrabiego, rozumiejąc, że została odprawiona. Wprawdzie poczuła ulgę, że skończyła się udręka wspólnego posiłku, ale poczucie, że hrabia nie mógł znieść ani chwili dłużej jej towarzystwa, nie było przyjemne. Rozległo się szuranie krzeseł; pozostali panowie wstali, najwyraźniej oczekując, że Imogena potulnie zastosuje się do życzenia gospodarza. - No to... dobrej nocy - wydukała, kierując się do drzwi. - Pójdę z tobą - odezwał się Monty, ciskając swoją serwetkę na stół. - Chcę, żebyś został. Mamy kilka spraw do omówienia - oznajmił hrabia. TLR - Nie sądzę, żeby to było rozsądne, prawda, doktorze Cottee? Szczególnie ze względu na delikatna kondycję układu trawiennego mojego ojca. Uśmiech zamarł na ustach lekarza; przeniósł spłoszony wzrok z syna na ojca. - Jeśli ojciec chce, żebyś... - zaczęła Imogena, ale Monty nie pozwolił jej dokończyć; chwycił ją za łokieć i poprowadził ku drzwiom. - Cicho! - syknął, po czym zwrócił się do ojca: - Zapewniam cię, że moje opinie na tematy, o których chcesz rozmawiać, przyprawią cię o niestrawność. Znacznie lepiej bę-

dzie odłożyć tę rozmowę do jutra. - Skoro tak uważasz. - Hrabia wykrzywił wąskie usta w wyrazie drwiny. - W takim razie biegnij za żonką, chłopcze. W drodze do apartamentu oboje milczeli. Dopiero kiedy weszli do środka, Monty zatrzasnął drzwi i odwrócił się do żony. - Nigdy więcej nie spieraj się ze mną w obecności ojca - zażądał. - Ja... nie chciałam. Pomyślałam tylko... - Nie myśl. Zdaj się na mnie. Pozwól, bym w przyszłości to ja z nim walczył. - Tak jest, majorze! Jakieś dalsze rozkazy? Chwycił ją za ramiona i lekko potrząsnął. - Próbuję cię chronić, oszczędzić ci kłopotów. Nie rozumiesz tego? Owszem, rozumiała, i to bardzo dobrze. Ledwie znalazła się w tym domu, pokazała, jak bardzo do niego nie pasuje. Kolacja potwierdziła, że Monty, żeniąc się z nią, nie dokonał najlepszego wyboru. Ojciec najwyraźniej chciał zostać z nim sam na sam, by zmyć mu głowę za sprowadzenie do domu nieokrzesanej i niezdarnej dziewczyny, w dodatku pochodzącej z rodziny osławionej skandalem. - Obawiam się, że to zadanie przerasta nawet ciebie, majorze Claremont - powiedziała ze smutkiem, zdając sobie w pełni sprawę, jak bardzo go zawiedzie. - Nie przerasta. Nie może przerosnąć. Popatrzył na nią z miną wyrażającą desperację, po czym ujął jej twarz w dłonie i pocałował w usta. Kiedy był zły, w jego pocałunkach było coś, co poruszało ją do głębi. Oddała z pasją pocałunek, na który czekała cały dzień, od momentu, gdy pomógł jej wysiąść z powozu. TLR

Monty przesunął dłońmi wzdłuż boków Imogeny, zatrzymując się dłużej w talii, jakby podziwiał jej smukłość, a potem zacisnął palce na jej pośladkach. Czując przez ubranie, jak bardzo jest podniecony, Imogena doznała uczucia triumfu. Tymczasem mąż niecierpliwym ruchem odsunął materiał stanika, aby móc obsypać pocałunkami jej piersi. W odpowiedzi Imogena wyszarpnęła mu koszulę ze spodni i położyła ręce na jego gładkich, umięśnionych plecach. Zerwawszy z siebie nawzajem resztę ubrania, opadli na sofę ogarnięci namiętnością. Kilka minut później było po wszystkim. - Wszystko w porządku? - spytał Monty, przyglądając się żonie. Nie była tego pewna. Wstrząsnęło nią własne zachowanie. - To było samolubne z mojej strony - przyznał ze skruchą Monty - ale naprawdę tego potrzebowałem. Ona też tego potrzebowała, ale miała świadomość, że dama nie powinna pozwalać sobie na takie ekscesy. - Wyglądasz na zmęczoną - stwierdził Monty, wciągając spodnie. - Pójdę sprawdzić, czy pokojówka jest w twojej sypialni. Po chwili wrócił, wziął Imogenę na ręce i zaniósł do jej pokoju. Następnie pociągnął za sznur dzwonka. - Zaraz przyjdzie. Na twoim miejscu kazałbym jej przynieść coś do jedzenia. Musisz być głodna, prawie nic nie zjadłaś na kolację - Powiedziawszy to, cmoknął ją w czoło i zdecydowanym ruchem zamknął za sobą drzwi. Imogena poczuła się samotna i wykorzystana. Po tym, co zrobili, chciał jak najszybciej znaleźć się z dala od niej. Usiadła na posłaniu. Z goryczą wspomniała słowa męża: „Potrzebowałem tego". Powinien wyznać: Potrzebowałem ciebie.

Podciągnęła wyżej brzeg stanika, nie chcąc dawać Pansy pretekstu do snucia domysłów. Starała się nie przywiązywać zbyt wielkiej wagi do faktu, że tego ranka obudziła się sama w małżeńskim łożu. Przez cały dzień Monty spędził z nią bardzo niewiele czasu, a na koniec pokazał, że nie ma ochoty położyć się przy niej nawet na kilka minut po tym, jak dostał od niej to, czego potrzebował. Było dokładnie tak, jak ostrzegała ciotka. Należało pamiętać, że wprawdzie żądza TLR stanowiła nieodłączną część męskiej natury, lecz nie miała nic wspólnego z miłością czy sympatią lub choćby szacunkiem. Objęła się ramionami, bo nagle przebiegł ją dreszcz. Byłaby idiotką, gdyby brała łączącą ich namiętność za coś głębszego. W gruncie rzeczy powinna być wdzięczna Monty'emu za to, że dbał o to, by nie powzięła błędnych wyobrażeń. Nie miała ochoty skończyć tak jak matka, ze złamanym sercem, zakochując się w mężu, który nie odwzajemniał uczucia. Musiała się nauczyć poprzestawać na tym, co Monty był gotów jej dać. Następnego ranka obudziły ją dwa ściszone głosy dobiegające gdzieś przy nogach łóżka. Podniósłszy głowę, ujrzała młodszych braci Monty'ego, siedzących na dywanie i pogrążonych w rozmowie. - Dzień dobry - odezwała się, odgarniając niesforne loki. - Co wy tam robicie? Przez chwilę patrzyli na nią nieufnie bez słowa; najwidoczniej nie przypuszczali, że się obudzi. Następnie jeden z nich, nie wiedzieć czemu Imogena była pewna, że właściciel psa, wyjaśnił: - Chcieliśmy ci podziękować, że nas nie wydałaś, że przynieśliśmy do domu Skipa. - Tak - włączył się drugi z braci. - Cobbett powiedział nam, że wymyśliłaś historię

o pośliźnięciu, żebyśmy nie mieli kłopotów. Dlatego przynieśliśmy ci prezent. Pomyśleliśmy, że się ucieszysz. Na dywanie pomiędzy chłopcami leżało coś, co przypominało gniazdo szpaka oraz bardzo niewprawnie rozkrojony korpus żaby, rozciągnięty na kawałku wymiętej tektury. - O, bardzo dziękuję. Może mi zdradzicie swoje imiona? - Pogratulowała sobie, że w odruchu skrępowania po szaleńczym incydencie na sofie włożyła najprzyzwoitszą nocną koszulę, jaką miała. - Wczoraj nikt nas sobie nie przedstawił. Jestem Muszka. - Jem. - Właściciel Skipa podniósł się i skłonił. - Tobe. - Drugi z bliźniaków wstając, niechcący nadepnął na gniazdo. - Jeździsz konno? - spytał Jem. - O, tak. Tyle że chwilowo nie mam konia. Bliźniacy wymienili spojrzenia. - Jak przyjdziesz po śniadaniu do stajni, to namówimy Charliego, żeby ci jakiegoś wybrał. TLR - Możemy ci pokazać naszą jaskinię - oświadczył Jem. - Nikt inny o niej nie wie. - A niedawno znaleźliśmy borsuczą norę - wszedł mu w słowo Tobe, jakby nie chciał zostać w tyle za bratem. Humor Imogeny natychmiast się poprawił. Wyglądało na to, że czas w Shevington miał jej upływać nie tylko na udawaniu wielkiej damy. Już po tygodniu każdy dzień przebiegał utartym rytmem. Rano po zjedzeniu solidnego śniadania w swoim pokoju Imogena, w towarzystwie bliźniaków, zwiedzała posiadłość, po czym wracała do domu, żeby się przebrać na lunch. Początkowo popołudniami obchodziła każdy zakamarek rezydencji wraz z ochmistrzynią, panią Wadsworth. która z naciskiem powtarzała, że pani wicehrabina nie powinna zaprzątać sobie głowy sprawami

dotyczącymi prowadzenia domu. Imogena odebrała to jako ostrzeżenie, że każda jej ewentualna sugestia będzie przyjęta z głęboką niechęcią. Pewnie miałaby poczucie, że nie nadaje się do życia w tak wytwornym otoczeniu, gdyby nie zauważyła serdeczności, z jaką zaczęła się do niej odnosić służba. Jak dowiedziała się później od Pansy, to przychylne nastawienie było wyrazem uznania, że wicehrabina nawiązała dobry kontakt z bliźniakami. Lokaj Cobbett opowiedział, jak wzięła na siebie całą winę za zerwanie karnisza i tak, nawet o tym nie wiedząc, Imogena przystąpiła do konfederacji tych mieszkańców Shevington, którzy zazwyczaj kryli przewinienia chłopców, ratując im skórę. Stajenni dołożyli starań, by jej wybrać jak najlepszego wierzchowca, a kucharka częstowała herbatnikami, kiedy Imogena przechodziła na skróty przez kuchnię, zmierzając do stajni. Młode podkuchenne uśmiechały się do niej konspiracyjnie, a Cobbett uparł się, by codziennie osobiście dostarczać pocztę, upewniając się przy tym, czy niczego jej nie brakuje. Po południu zwykle odpowiadała na listy, a potem oddawała się w ręce Pansy, która szykowała ją na wieczór. Pokojówka była w swoim żywiole. Wzięła sobie za punkt honoru dbać o nieskazitelny wygląd swojej pani, tak więc schodząc na kolację, Imogena miała świadomość, że przynajmniej prezentuje się, jak przystało na synową hrabiego. Zbliżenia z Montym, do których zazwyczaj dochodziło po kolacji, były dla niej najprzyjemniejszą częścią dnia. Czasu spędzonego tylko we dwoje nie dało się z niczym TLR porównać. - Pomyślałem, że właśnie tu cię znajdę! - Monty wszedł do boksu, do którego Imogena dopiero co wprowadziła klacz o imieniu Mgiełka.

Rozejrzała się za chłopcami, żeby im podziękować za miło spędzony poranek, ale uciekli natychmiast, gdy tylko pokazał się ich starszy brat. Kiedy o nim mówili, co nie zdarzało się często, przybierali ton niechęci, z jakim zwykle chłopcy wypowiadają się o osobach sprawujących nad nimi władzę. Imogena była zdziwiona, bo bliźniacy prawie nie znali Monty'ego. Z tego, co się orientowała, odbywał służbę w wojsku i walczył za granicą prawie przez całe ich niedługie życie. Pojawiał się w domu tylko podczas krótkich urlopów. - Chciałbym się dowiedzieć, czy już zadomowiłaś się w Shevington - zagadnął Monty. Natychmiast przyszło jej do głowy, że nie musiałby pytać, gdyby zechciał jej poświęcać chociaż chwilę w ciągu dnia, ale się powstrzymała przed wyrażeniem tego na głos. - Słyszałem, że codziennie odbywasz konne przejażdżki. - Spojrzał ponad ramieniem Imogeny na klacz, która niecierpliwie szarpała łbem. - Kto ci oddał do dyspozycji Mgiełkę? - Wybrał ją dla mnie stajenny Charles - wyjaśniła jego żona, głaszcząc czule szyję klaczy. - Jest świetna! - Uhm - mruknął Monty. - Nie sądzę, żeby to narowiste zwierzę nadawało się pod siodło dla damy. Imogena poklepała klacz i oddała wodze jednemu ze stajennych. - Jest trochę nerwowa, to prawda. Mnie to nie przeszkadza. Przeciwnie. Nie znoszę tych potulnych szkap, które zwykle uważa się za odpowiednie dla kobiet. Nie chcę się czuć tak, jakby wożono mnie wokół parku na sofie! Monty uśmiechnął się szeroko.

- Mgiełki z pewnością nie da się pomylić z sofą. Cóż, cieszę się, że ci odpowiada. - Jest cudownym wierzchowcem - potwierdziła Imogena. - A moi bracia? Zachowują się poprawnie? TLR - Zachowują się jak normalni mali chłopcy. - To dobrze. Pierwszego dnia naszego pobytu w Shevington zastanawiałem się, czy planują tak ci zatruć życie, żebyś się spakowała i wyjechała. Ale, ale... Widzę, że jesteś przemoczona. Czy te urwisy wepchnęły cię do strumienia? - Nic podobnego! - zaprzeczyła stanowczo Imogena. - Sama wpadłam. Jak patrzyłam na Tobe'a, złapanie pstrąga wydawało mi się bardzo łatwe. Poza tym robiłam to jako bardzo młoda dziewczyna. Tyle że pogoda nie jest odpowiednia na taplanie się w wodzie, a nie znam terenu tak dobrze jak twoi bracia. - Zamierzałem zaproponować ci spacer, abyśmy mogli spokojnie porozmawiać. Monty wziął Imogenę za rękę i poprowadził ją w stronę domu. - Będzie jednak lepiej, jak się przebierzesz. Nie chcę, żebyś się przeziębiła. - Nie przeziębiam się tak łatwo. Poza tym zamoczyłam spódnicę tylko do kolan. - Rick wspomniał mi, że cieszysz się wyjątkowo dobrym zdrowiem. Monty otworzył przed Imogeną drzwi, których wcześniej nie używała. Weszli na korytarz, po bokach którego znajdowały się pomieszczenia biurowe. Zobaczyła zarządcę majątku siedzącego przy biurku zastawionym księgami rachunkowymi. - Dlaczego uważałeś, że bliźniacy będą usiłowali się mnie pozbyć? - Imogena z rozmysłem wróciła do tematu wcześniej poruszonego przez Monty'ego. - Jesteś moją żoną, a oni mnie nie lubią ani mi nie ufają.

- Rzeczywiście nie wygląda na to, żeby mieli ochotę chociaż spróbować - przyznała. - Czym ich zraziłeś? - Niczym. Rzecz w tym, że zaznali w życiu bardzo niewiele dobroci. Piers wykorzystywał każdą okazję, żeby im dokuczyć. Jeśli dodasz do tego sposób, w jaki są traktowani przez mojego ojca, który żywi wątpliwości co do ich pochodzenia, to trudno się dziwić, że odnoszą się z rezerwą do członków najbliższej rodziny. - To bardzo smutne. - Powinni być w szkole - stwierdził Monty, otwierając drzwi, za którymi pięły się schody prowadzące do głównej części domu. - W znacznej mierze zostali pozostawieni sami sobie. TLR Imogena była poważnie zatroskana losem bliźniaków. Z pewnością sytuacja, w której byli ignorowani przez ojca i rozpuszczani do granic możliwości przez służbę, źle służyła ich wychowaniu. - Ojciec nie zamierza umieścić chłopców w szkole - mówił dalej Monty - a te urwisy brały sobie za punkt honoru wypłoszyć stąd każdą guwernantkę czy każdego nauczyciela, jakiego dla nich zatrudnił. Imogena przyznała w duchu, że guwernantka, która chciałaby wprowadzić choć trochę porządku w życie chłopców, miałaby niewdzięczne zadanie. Służba, gotowa zewrzeć szyki w obronie bliźniaków, dodatkowo utrudniałaby jej pracę. - Powinni uczyć się w szkole - powiedziała. - Obaj są bardzo bystrzy i mają mnóstwo energii, która nie jest właściwie ukierunkowana. - Żałuję, że nie potrafię przekonać ojca, żeby ich wysłał do szkoły. Nie chce słuchać moich opinii na ten temat. Zresztą na żaden - stwierdził z rezygnacją Monty.

Kiedy znaleźli się w swoim apartamencie, Imogena zadzwoniła na pokojówkę i poprosiła o gorącą wodę na kąpiel. - Zaczekaj - zwrócił się Monty do służącej. - Każ kucharce przysłać tu coś do zjedzenia. Imogena spojrzała pytająco na męża. - Wydaje mi się, że w ogóle cię nie widuję, odkąd tu zamieszkaliśmy - wyjaśnił. Wprawdzie nie zdążyłem objechać wszystkich ziem i dotrzeć do każdego dzierżawcy, ale nie może być tak, że brakuje mi czasu dla własnej żony. - Monty rozsiadł się na sofie, wyciągając przed siebie długie nogi. - Ojciec skupił się na przygotowaniu Piersa do przejęcia majątku i tytułu, a mnie wysłał do szkoły z internatem. Dlatego teraz mam mnóstwo do nadrobienia. Chodzi nie tylko o prowadzenie posiadłości, ale też o całą resztę: moją rolę w hrabstwie, przyszłe obowiązki w parlamencie... Imogena podwinęła zabłocony brzeg spódnicy, po czym usadowiła się na podłodze u stóp męża. Nie widziała innego sposobu, żeby uniknąć zabrudzenia błotem dywanu lub tapicerki. - Myślę, że twojemu ojcu zależy na czasie - powiedziała. - Ciotka wspomniała, że TLR nie ma przed sobą długiego życia... Monty zaśmiał się drwiąco. - Według ciebie wygląda na chorego? - Właściwie nie. Już na samym początku mnie to uderzyło. Jednak stale towarzyszy mu lekarz... - Odkąd sięgam pamięcią, mieszkał z nami lekarz i kapelan. Zajmowali pokój sąsiadujący z sypialnią ojca, żeby mógł ich wzywać o każdej porze dnia i nocy. Doktor

Cottee trwa przy nim dłużej niż inni, ponieważ twierdzi, że jest specjalistą od zaburzeń nerwowych, na jakie cierpią ludzie o wyjątkowej wrażliwości, tacy jak mój ojciec. - Zaburzenia nerwowe? - Doktor Cottee sprytnie zalecił ojcu całkowity spokój, żeby nie nadwerężał swoich delikatnych nerwów. Imogenie przypomniał się wyraz twarzy teścia, jakby wiecznie nadąsanej. - Chodzi ci o to, że nikt nie śmie mu się sprzeciwić, aby się nie rozchorował? - Mądra dziewczynka - pochwalił Monty, wyciągając rękę, żeby jej odgarnąć niesforny kosmyk za ucho. - Naprawdę czuje się znacznie gorzej, jeśli ktoś mu się sprzeciwi? - Cóż, moje zdanie na temat tego, jak należałoby zarządzać rodowym majątkiem, przyprawia go o ból głowy - stwierdził z ironią Monty. - Raz rozmawialiśmy o polityce, a że mamy całkowicie różne poglądy, dostał czegoś w rodzaju ataku apopleksji. Fakt, że z powodu śmierci Piersa przejąłem tytuł i uczestniczę w zarządzaniu majątkiem, spędza mu sen z powiek. - Dlaczego tak cię nie lubi? Przecież jesteś synem, z którego każdy ojciec byłby dumny. - Myślę - odparł Monty - że ilekroć patrzy na mnie, widzi moją matkę. Rodzice mu ją wybrali, a on był wciąż tak zbolały po stracie pierwszej żony, którą naprawdę kochał, że się nie sprzeciwił. Matka miała swoją dumę. Nie została przy nim, żeby słuchać, jak się roztkliwia, wspominając kobietę, która zmarła, rodząc mu dziedzica. Urodziła mnie, a potem przeniosła się do Londynu. - Nie potrafił okazać ci ojcowskiej miłości, ponieważ jesteś synem kobiety, która TLR

mu się przeciwstawiła. - Nieśmiało dotknęła dłoni męża. Dobrze wiedziała, jak to jest być ocenianym na podstawie tego, kim jest matka. - A bliźniacy? Monty przytrzymał rękę żony w obu dłoniach. - Piers nie lubił trzeciej żony ojca. Uprzykrzał jej życie tak, jak potrafi to robić zepsuty dziedzic fortuny, rozpieszczony ulubieniec głowy rodu. Rozpuszczał plotki o jej rzekomych romansach. Potem umarła, wydając na świat Jema i Tobe'a. Skutek był taki, że ojciec od samego początku ich znienawidził. Nie tylko podejrzewał, że nie są jego dziećmi, ale też winił ich za stratę żony, którą, z tego co pamiętam, jednak darzył uczuciem. Jeśli nie uda nam się pomóc bliźniakom, Muszko, to skończą jako dzikusy. - Czy on jest ślepy?! - zirytowała się Imogena. - Przecież to oczywiste, że są jego dziećmi. Przechodząc przez galerię portretów, widziałam uwiecznione zielone oczy i podbródki z dołkami u wielu przedstawicieli waszej rodziny. - Istotnie - przyznał cierpkim tonem Monty. - Jednak on, patrząc na nich, widzi ich matkę. - To niedopuszczalne, żeby tak karać niczemu niewinne dzieci! Drzwi się otwarły i do środka weszła Pansy oraz służący. - Lepiej pójdę się przebrać - powiedziała Imogena, żałując, że przerwano jej rozmowę z mężem. Pokojówka pomogła jej się rozebrać z ubłoconej amazonki. Zanurzając się w ciepłej, pachnącej wodzie, Imogena cieszyła się, że nie oskarżyła Monty'ego o to, iż ją zaniedbuje. Okazało się, że miał mnóstwo autentycznych problemów. - Co cię tam trzyma tak długo? - dobiegł ją głos męża. Słyszała, jak Monty chodzi tam i z powrotem po ich saloniku. Nagle stanął w progu.

- Ręcznik! - zawołała do Pansy. - Mogę ją zastąpić - oznajmił Monty. Pansy z chichotem wybiegła z sypialni, zgarniając po drodze brudne ubranie swojej pani. - No dalej, wychodź - zachęcił Monty, trzymając ręcznik w szeroko rozpostartych rękach. TLR Imogena wyłoniła się z wody, napawając się pożądaniem widocznym w oczach męża. Zrobił krok w jej stronę, ale nie owinął jej ręcznikiem, jak oczekiwała, tylko zaczął ją wycierać, poświęcając uwagę każdej części ciała. Następnie nabrał w dłoń wody i patrzył, jak spływa cieniutką strużką pomiędzy piersiami żony. W rezultacie zamoczył swoje ubranie i musiał je zdjąć. Kiedy wreszcie ułożył Imogenę na ręczniku rozłożonym na podłodze, tak bardzo go pragnęła, że aż drżała. Zbliżenie przyniosło obojgu wielką satysfakcję. Gdy już doznali spełnienia w miłosnym akcie, Monty przekręcił się na bok, nie wypuszczając z objęć Imogeny. Czasami po tym, jak się kochali, tulił ją w ramionach dopóty, dopóki nie zasnęła. Jednak nigdy nie znajdowała go przy sobie rankiem po przebudzeniu. - Co to jest? - spytała, muskając palcami nierówno zrośniętą bliznę na jego barku. - Rana po kuli - wyjaśnił, podnosząc się i sięgając po koszulę. Imogena ułożyła się na boku i naciągnęła na siebie ręcznik. Teraz, kiedy już oboje ochłonęli, znów poczuła skrępowanie. Zwłaszcza że był środek dnia! - Wiedziałaś, że byłem ranny. Przysłałaś mi życzenia szybkiego powrotu do zdrowia. Podniosła się szybko i pocałowała bliznę, zanim zdążył ją ukryć pod koszulą.

- Rick nie mówił, jak to się stało ani jakiego rodzaju była ta rana. - Snajper - wyjaśnił krótko. - Oficerowie są łatwym celem, bo siedzą na koniach. Zresztą, to dobra strategia, powystrzelać oficerów, bo wtedy w oddziałach powstaje chaos. Wojna to brudny interes. Każda strona robi wszystko, żeby pobić tę drugą. Chodź. Wstał i wyciągnął do niej obie ręce. - Zupa nam stygnie. Skończył się ubierać i przeszedł do saloniku, gdzie przygotowano lunch dla dwóch osób. Imogena umocowała końce ręcznika tak, żeby się z niej nie zsunął i podążyła śladem męża. Na jej widok Monty, który moczył kawałek chleba w parującej zupie, zastygł z uniesioną ręką i gwizdnął. - Odtąd częściej będę znajdował czas na wspólny lunch - oznajmił z uśmiechem jeśli mi obiecasz, że będziesz zasiadać do stołu w takim stroju. TLR Rozdział dziewiąty Po wyjściu Monty'ego Imogena ubrała się z pomocą Pansy, po czym zasiadła do biurka, które Cobbett ustawił dla niej pod oknem w zielonym salonie. Przygotowała pióro, ale po kilku ziewnięciach uznała, że nie jest w stanie napisać niczego sensownego. Choć dotychczas nie praktykowała drzemek w ciągu dnia, czuła się zbyt zmęczona, żeby zrobić cokolwiek innego. Położyła się na sofie, zrzucając z nóg pantofle i nakrywając się kapą. Pomyślała sennie, że dzięki niedawnej rozmowie poczuła się znacznie bliższa Monty'emu. Prawie zasypiała, gdy znienacka przyszło jej do głowy, że ludzie ukrywający swoje związki zachowują się pewnie tak, jak ona tego dnia z Montym - żyją chwilami intymności wykradzionymi w ciągu dnia. Czy tak wyglądały spotkania jej matki z hrabią Leybourne'em po

tym, jak między jej rodzicami wszystko się popsuło? Pewnie przy hrabim Amanda czuła się podobnie jak ona, gotowa zapomnieć o wszelkim wstydzie i dać się posiąść na mokrym ręczniku rozłożonym na podłodze, w pełnym świetle dnia. Czyżby miała w sobie zadatki na bohaterkę skandalu, jak jej matka? - zaniepokoiła się Imogena. A może nawet gorzej? Matka przynajmniej wierzyła, że jest zakochana w hrabim Leybournie. Natomiast ona, wychodząc za Monty'ego, nie mogła TLR liczyć na to, że w ich małżeństwie wybuchnie miłość. Tylko czy którakolwiek kobieta czerpie tyle przyjemności z małżeńskich zbliżeń, jeśli nie jest zakochana w mężu? Przypomniała sobie, że odkąd złożyła przysięgę, iż będzie mu posłuszna, miała wręcz obowiązek pozwalać Monty'emu na zbliżenia, kiedy i gdzie sobie tego zażyczy. Nie powinna więc czuć się winna. Powtarzała to sobie przez cały następny tydzień, ilekroć Monty inicjował wspólne spędzenie czasu w ciągu dnia, które kończyło się w sposób łatwy do przewidzenia. Zdarzało się to coraz częściej; w końcu doszło do tego, że dokądkolwiek zagnały go obowiązki, Monty starał się wrócić na czas i udawało mu się to prawie codziennie. Pewnego razu po spędzeniu całego przedpołudnia w biurze zarządcy, czekał w stajni, aż Imogena wróci z przejażdżki, po czym wciągnął ją do pustego boksu i posiadł na stercie siana. Najgorsze było to, że ani razu nie przyszło jej do głowy, by mu się opierać. Wystarczyło, żeby podszedł do niej z tym szczególnym błyskiem w oku, a całe jej ciało zaczynało pulsować pożądaniem. Byłoby jej znacznie łatwiej pogodzić się z coraz bardziej żarliwą namiętnością, jaka między nimi narastała, gdyby mogła wierzyć, że stają się sobie nawzajem bliżsi także pod innymi względami. Jednakże Monty poświęcał jej tak niewiele uwagi, że czuła się

wykorzystywana. Owszem, wiedziała, że w ciągu dnia jest zajęty, bo ma mnóstwo obowiązków. Ale co nie pozwalało mu spędzić w jej łóżku całej nocy? Zaczęła ucinać sobie drzemki popołudniami, żeby nie zasypiać zaraz po wieczornym zbliżeniu i wydłużyć czas spędzany w ramionach męża. Wiedziała, że gdy tylko zapadnie w sen, Monty opuści jej sypialnię. Dobrze chociaż, że czekał do tego momentu. Gdyby wychodził wcześniej, odbierałaby to jak policzek. Jednak choćby nie wiem jak się starała utrzymać oczy otwarte, zawsze zasypiała przed nim. A kiedy się budziła, jego przy niej nie było. Postanowiła wciągać Monty'ego w rozmowę. Z początku poruszali tylko błahe tematy. Później, któregoś marcowego dnia do Anglii dotarła wiadomość, że Bonaparte uciekł z aresztu na wyspie i zmierza w stronę Paryża, po drodze zbierając posiłki. Od tego momentu oboje uważnie przeglądali codzienne gazety, szukając doniesień o tym wyTLR darzeniu. Imogena martwiła się przede wszystkim tym, co powrót Bonapartego może oznaczać dla Ricka, póki Monty, którego wojna z Francją dotyczyła bezpośrednio przez całe dorosłe życie, przedstawił jej sytuację w szerszej perspektywie. Wkrótce dała się przekonać i całkowicie podzielała jego zdanie, że próby negocjowania układu pokojowego z korsykańskim parweniuszem mijają się z celem. - Prusacy mają rację. Należy wypowiedzieć mu wojnę już teraz i powstrzymać go, zanim nadmiernie urośnie w siłę - powiedział jej któregoś wieczoru, kiedy wracali po kolacji do apartamentu. - Żałuję, że nie mogę wyjechać z Shevington - dodał, otwierając przed Imogeną drzwi. - Wiem, że nie mogę wrócić do mojego regimentu, ale gdybym pojechał do Londynu, może bym się do czegoś przydał...

- Czemu więc nie jedziesz? - spytała ostrożnie, kiedy usiedli razem na dywanie przed kominkiem. Kucharka w jakiś tajemniczy sposób dowiadywała się, ile Imogena zjadła na kolację, i jeśli uznała, że za mało, przysyłała im na górę tacę z dodatkową przekąską. Tego wieczoru na tacy leżały drożdżowe placuszki do opieczenia nad ogniem. - A co z tobą? - spytał, nabijając jeden na specjalny widelec. - Nie miałbym dla ciebie zbyt wiele czasu. Imogena powstrzymała się przed wygłoszeniem uszczypliwej uwagi, że przecież i tak mało widuje męża. Można było odnieść wrażenie, że jego obecność jest potrzebna gdzie indziej. Stłumiła w sobie odruch niechęci, przypomniawszy sobie jedną z rad, jakie jej ciotka zaczęła ostatnio zamieszczać w listach. Imogena wiedziała, że pozwoliła sobie na daleko idącą niedyskrecję, ale kiedy popołudniami siadywała przy biurku, potrzeba otwarcia przed kimś serca stawała się silniejsza od niej. Lady Callander miała za sobą lata doświadczenia w radzeniu sobie w małżeństwie dalekim od doskonałości. Nie dalej niż poprzedniego dnia przypomniała jej, jak ważne jest uchronienie się od bolesnego zawodu miłosnego. I jak wielkim błędem jest wiara, że skoro mąż okazuje żonie tak żywe zainteresowanie w pierwszych tygodniach małżeństwa, to być może się w niej zakochał. Z westchnieniem pomyślała, że powinna być właściwie wdzięczna Monty'emu. Po TLR tym, kiedy już otrzymał od niej to, czego chciał, specjalnie zachowywał dystans, żeby nie wzbudzać w niej płonnych nadziei. Osoby z wyższych sfer mają ten luksus, że mogą się cieszyć prywatnością, niedostępną niżej urodzonym. Niewielu mężów i żon dzieliłoby ze współmałżonkiem pokój, a co dopiero mówić o łożu, gdyby im dano w tej kwestii wybór.

Imogena była zadowolona, że napisała jej prawdę, ponieważ odpowiedź ciotki pozwoliła jej spojrzeć na sprawę pod innym kątem. To, że Hugh i Amanda sypiali w jednym łóżku, wynikało raczej z braku miejsca w Brambles niż wzajemnego pożądania. Wszyscy trzej przybrani bracia Imogeny mieszkali w jednym pokoju, a ona sama zajmowała niewielki kącik na poddaszu. Amanda była tak przerażona klątwą Cyganki, że ponownie nie wyszłaby za mąż, gdyby istniało jakiekolwiek ryzyko, że znów zajdzie w ciążę. Otrząsając się z niewesołych rozważań, Imogena pomyślała, że właściwie mogłaby odwiedzić ciotkę. Nie miała żadnych innych krewnych rodzaju żeńskiego, którym mogłaby się zwierzyć, a zaczynała nabierać przekonania, że lady Callandar jest w stanie służyć jej jeszcze niejedną cenną wskazówką. - Mogłybyśmy z ciotką zrobić te wszystkie zakupy, na które nie było czasu przed ślubem - powiedziała żartobliwym tonem do męża. Następnie dodała, już poważniej: Naprawdę uważasz, że wymagałabym od ciebie nadskakiwania, kiedy waży się przyszłość Europy? Odłożył przygotowany do opieczenia placuszek i wziął ją w ramiona. - Nie mówmy o tym - wyszeptał jej we włosy, przytulając ją mocno do siebie. Teraz tu mam obowiązki. Zrobiło jej się go żal. Przez całe życie starał się jak najlepiej wypełniać obowiązki wobec kraju i rodziny, ale cokolwiek robił, jego ojciec i tak nie był zadowolony. - Tak łatwo się nie poddam - powiedział ze smutnym uśmiechem. - Osiągnąłem przynajmniej tyle, że dzierżawcy zaczynają wierzyć, że jestem inny niż Piers i wezmę pod uwagę ich potrzeby. A widzę, że z każdym dniem spędzonym z tobą bliźniacy coraz bardziej zmieniają się z dzikusów w cywilizowane istoty.

Przesunęła dłońmi po jego muskularnych ramionach, musnęła ustami szyję, a poTLR tem kącik ust. Monty wydał z siebie gardłowy pomruk, po czym przejął inicjatywę. Kiedy już była niemal pewna, że będą się kochać na dywanie przed kominkiem, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni, gdzie z dużą wprawą pomógł jej się rozebrać. Już od pierwszego wieczoru po ślubie Imogena nie musiała posyłać po Pansy, żeby jej wyszczotkowała włosy czy rozsznurowała gorset. Monty bardzo chętnie jej w tym pomagał, żeby jak najszybciej znaleźć się z nią w łóżku. Niestety, kiedy już dostał, czego chciał, niezmiennie ją opuszczał. Wiedziała, że nie powinna aż tak bardzo przejmować się faktem, że Monty nie chce z nią spędzać całych nocy. Powtarzała sobie, że po prostu nie jest typem mężczyzny, który lubi trwać w czułym uścisku. Jego matka, która według ciotki była chłodną w obyciu, wyniosłą kobietą zostawiła go w Shevington, a sama przeniosła się do miasta. Jakiś czas później ojciec spakował go i wysłał do szkoły z internatem, zatrzymując przy sobie starszego syna. Doświadczenie uczucia odrzucenia w dzieciństwie musiało odcisnąć piętno na psychice Monty'ego. Służba w wojsku także nie pozostała bez wpływu na jego życiową postawę. Człowiek o wrażliwym sercu nie mógłby patrzeć spokojnie, jak giną jego przyjaciele i towarzysze broni. Mimo to nie potrafiła się wyzbyć pragnienia, by przedrzeć się przez te wszystkie bariery i zbliżyć do męża. Prawda była taka, że Monty zaczął się przed nią otwierać, mówić o swojej przeszłości i o tym, co go ukształtowało. Imogena dowiedziała się od Pansy, że Monty zażądał od ojca, by okazywał więcej szacunku synowej. Jak twierdziła dobrze poinformowana Pansy, rozgorzała przy tym ostra kłótnia, która zaowocowała tym, że hrabia obecnie zwracał się do Imogeny tak, jak

powinien się zwracać dżentelmen do damy. Wszystko to musiało chyba coś znaczyć? Zbierając się na odwagę, odczekała, aż Monty zdejmie z niej ubranie. Kiedy wyciągnął ręce, żeby ją położyć, wymknęła się z jego objęć. - Dokąd się wybierasz? - spytał zdziwiony, widząc, jak zmierza w stronę drzwi. Rzuciła mu przez ramię niewinne spojrzenie. - Chcę spróbować czegoś innego. - Pokiwała na niego zagiętym palcem, zachęcając, by podążył za nią. TLR - Muszko! - Zerwał z szyi fular i ruszył śladem żony przez salonik. - Co ty ze mną wyprawiasz?! Otwarła drzwi do jego sypialni. Czuła się trochę nieswojo, bo po raz pierwszy wkraczała do jego królestwa. Sama się dziwiła, że stacją na taką śmiałość, by paradować nago, miała jednak świadomość, że tylko w ten sposób może jej się udać postawić na swoim i będą się kochać u niego, a nie jak zawsze dotąd w jej łóżku. Monty dogonił ją, objął od tyłu i przyciągnął do siebie. W drodze przez salonik zdążył się pozbyć koszuli; szorstki zarost na jego piersi łaskotał ją w plecy. Odchyliła głowę na jego ramię, jednocześnie rozglądając się po pokoju. Nie było tam ani jednej zapalonej świecy, za to na palenisku kominka płonął ogień. - Jak tu ciepło. - Wstrzymała oddech, kiedy zaczął ją muskać wargami po karku. - A będzie jeszcze goręcej - obiecał, obejmując dłońmi jej piersi i lekko ściskając. Przez następne kilkanaście minut nie była w stanie myśleć; poddała się bez reszty przewodnictwu Monty'ego, który poprowadził ją na szczyt cielesnej rozkoszy. Dopiero gdy leżeli zdyszani, przyjemnie ociężali po doznanym spełnieniu, uświadomiła sobie z

ulgą, że Monty najwyraźniej nie miał jej za złe, że wdarła się do jego sanktuarium. Uznała, że może wystarczy go po prostu zapytać. Sam był owocem związku pozbawionego miłości. Pewnie nie przyszło mu do głowy, że żona może chcieć sypiać w łóżku męża. - Mogę zostać? - spytała sennym głosem, wtulając głowę w zagłębienie jego ramienia. - Hm? Uniosła się na łokciu i pochyliła nad nim tak, by móc popatrzeć mu w oczy. - Chcę tu zostać na całą noc. Mogę? - To nie jest dobry pomysł. Będę ci przeszkadzał. - Co masz na myśli? - Ostatnio niewiele sypiam. Budzę się co kilka minut, chyba że wszystkie okna są szeroko otwarte. To dlatego mój kamerdyner upiera się, żeby rozpalać co wieczór taki wielki ogień. - Aha. TLR Imogena przypomniała sobie, że gdy Rick przyjeżdżał do domu na przepustkę, też otwierał na noc okna, co było powodem nieustających kłótni z braćmi. Często rano znajdowała go śpiącego przed kominkiem w salonie, owiniętego wojskowym szynelem, z pustą butelką brandy u boku. - Miewasz koszmary? - spytała. - Teraz rzadziej, nie tak jak zaraz po powrocie do Anglii - przyznał, wyraźnie skrępowany. Położyła mu głowę na piersi, wtulając się w jego ramiona. Rick też zaprzeczał,

kiedy go pytała o koszmary senne, mimo iż słyszała, jak czasami płakał przez sen. Mężczyźni nie znosili, kiedy ktoś był świadkiem ich słabości. - Może nie będziesz miał złych snów, jeśli z tobą zostanę? - podsunęła niepewnie. - Zamarzniesz przy otwartych oknach. - Ty mnie ogrzejesz. Poza tym mamy mnóstwo koców. Proszę, Monty, pozwól mi zostać. - Skoro tak ci na tym zależy - powiedział, wzruszając ramionami. Następnie zaczął przesuwać koce, żeby opatulić Imogenę. Patrzyła na jego sylwetkę oświetloną od tyłu płomieniami z kominka, gdy podszedł do okien i otworzył je, jedno po drugim. Przekonała się, że opuszczał ją co noc nie dlatego, że mu na niej nie zależało. Wręcz przeciwnie. Okazywał jej w ten sposób troskę. Czy w tych okolicznościach mogła chcieć więcej? Było już jasno, kiedy Monty zaniósł żonę do jej sypialni. - Pomyślałem, że pewnie byś nie chciała, aby kamerdyner zobaczył cię w takim stanie - powiedział, przykrywając ją kołdrą. Imogena odwzajemniła pocałunek i zamknęła oczy. Wierzyła, że od tej pory może być między nimi tylko lepiej. Monty się o nią troszczył. Pokłócił się z ojcem z jej powodu i zaczynał z nią rozmawiać tak, jakby się liczył z jej zdaniem. Dzień zaczął się tak samo jak zwykle, ale słońce świeciło jaśniej, wiosenne kwiaty wprost oślepiały kolorami, a Imogena miała mnóstwo energii, bo opuścił ją lęk o uczucia Monty'ego. Nie martwiła się już, że mogła go czymś urazić, jeśli nie pojawiał się w porze lunchu. Od ostatniej nocy łatwiej jej było założyć, że zatrzymały go niecierpiące zwłoki TLR sprawy.

Siedziała przy biurku pochylona nad ostatnim listem od ciotki, kiedy ją zaskoczył, wchodząc do pokoju tak cicho, że nie wiedziała o jego obecności dopóty, dopóki się nie odezwał. - Jakież to wiadomości tak cię stropiły, że marszczysz czoło? - Co? Żadne! List był pełen wskazówek, jak sobie radzić z wymaganiami „młodego, jurnego męża". Gdyby udało mu się podejrzeć choć jedno zdanie z tych, które napisała lady Callandar, z pewnością inaczej by brzmiało jego pytanie. Imogena z lekkim poczuciem winy zmięła arkusik listu w dłoni i cisnęła do ognia płonącego w kominku. - Muszko, sądziłem, że osiągnęliśmy stan, w którym możemy rozmawiać o wszystkim - powiedział tonem wyrzutu Monty. - Jeśli masz jakiś kłopot, chcę, żebyś mi o nim powiedziała. Może potrafię ci pomóc. W żadnym wypadku nie zamierzała się przyznać, że pisze do ciotki o najintymniejszych szczegółach ich małżeńskiego pożycia. Miała jednak ochotę poradzić się go, jak powinna postąpić wobec Stephena. Nie dalej jak dwa dni temu, kiedy odbywała przejażdżkę z chłopcami, dostrzegła na szczycie wzgórza, tuż przy granicy terenu należącego do Shevington, mężczyznę na czarnym ogierze. Gdy uniósł kapelusz w geście pozdrowienia, ukazując ciemne włosy i błyszczący kolczyk w uchu, odruchowo ruszyła w jego stronę. Zaraz jednak sobie przypomniała, jak Monty ostrzegał ją, że Stephen chce wpędzić ją w kłopoty i że powinna trzymać się od niego z daleka. Chciała, żeby Monty był z niej zadowolony. Nie potrzebowała wiele czasu, by odkryć, że w niczym nie przypomina jej ojca, Kita Hebdena. Był bardzo przystojny, ale pozbawiony próżności i okrucieństwa, a odkąd została jego żoną, okazał jej wiele troski oraz zainteresowania. Nie mogła dodatkowo lekceważyć jego życzeń, uznała. Poza tym

Stephen umyślnie zakłócił dzień jej ślubu. Tego ranka znów widziała przyrodniego brata. Chociaż specjalnie zabrała chłopców na przejażdżkę w inne miejsce, Stephen i tak ich znalazł. Tym razem na ziemi naleTLR żącej do Shevington, i to ją poważnie zmartwiło. Wiedziała, że Monty uważa go za niebezpiecznego człowieka i była przekonana, że w tej jednej sprawie stary hrabia byłby całkowicie zgodny z synem. Czy gdyby powiedziała Monty'emu, że widziała go na terenie posiadłości, czułby się zobowiązany kazać go wytropić i aresztować za wtargnięcie? Przypuszczalnie uważałby to za konieczne. Imogena nie chciała pochopnie nakłaniać męża do podejmowania działań skierowanych przeciwko Stephenowi, który już i tak wiele wycierpiał za sprawą jej rodziny, niezależnie od tego, po co się zjawił. Dlatego mimo iż postanowiła być szczera wobec męża, z wymuszonym uśmiechem wskazała na list szybko pożerany przez płomienie. - Ciotka udzieliła mi małżeńskich rad, które okazały się trochę krępujące. - Tak? - Popatrzył na resztki zbrązowiałego papieru niknące w ogniu. - Teraz mnie zaintrygowałaś. Żądam, żebyś mi o nich opowiedziała. Jednym szybkim ruchem rozciągnął ją na dywanie przed kominkiem, przytrzymując jej ręce nad głową. Ta demonstracja siły była tak niespodziewana, że gdyby nie dostrzegła żartobliwego błysku w jego oczach, mogłaby się poważnie wystraszyć. - Powiedz mi, bo inaczej... Zachichotała, podniecona. - Co mi zrobisz? - Okropne rzeczy - ostrzegł. - Ślubowałaś mi posłuszeństwo - przypomniał jej z

udawaną powagą. - Dlatego jeśli mi natychmiast nie powiesz, co było w tym liście, będę musiał wymierzyć ci karę. - Jaką? - Będziesz mnie błagać - odparł, zadzierając jej spódnicę aż do pasa - a na koniec krzyczeć. - Niemożliwe - powiedziała trochę niepewnie. Uśmiechając się szelmowsko, opuścił głowę, przywierając ustami do miejsca... - Nie! - pisnęła. To było niesłychane! Nie mogła go jednak powstrzymać. - Proszę... - Wygięła ciało w łuk, unosząc biodra. - Przestań! TLR Nie usłuchał, a wkrótce potem, tak jak zapowiadał, krzyczała wstrząsana dreszczami rozkoszy. Chwilę potem powtórnie osiągnęła spełnienie, kiedy Monty kochał się z nią w bardziej konwencjonalny sposób. Imogena nie pamiętała, jak przenosił ją do sypialni, ale musiał to zrobić, bo nie obudziła się na dywanie przed kominkiem, gdzie w końcu zasnęła z wyczerpania. Tego wieczoru przy kolacji nie mogła oderwać oczu od męża. - Prawie nic nie zjadłaś - stwierdził, kiedy wrócili do swojego apartamentu. Czyżbyś nie była głodna? - Dobrze wiesz, że nie byłam w stanie niczego zjeść, bo nadal jestem wstrząśnięta... - Urwała, zakłopotana. - Czym? Karą, którą ci wymierzyłem? - Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. - Tak... nie... Skąd wiedziałeś... To znaczy... - Zarumieniła się. Jeśli wiedział, jak ona się zachowa, to znaczyło, że robił to już wcześniej z inną kobietą. - Och, to beznadziejne. - Monty posadził ją na posłaniu i zaczął wprawnie zdejmować z niej ubranie. -

Ty umiesz tak wiele, a ja właściwie nic. - A co chciałabyś wiedzieć? - Czy to powinno mi sprawiać aż tak wielką przyjemność? Wujowi i ciotce udało się wpoić w nią przekonanie, że nie jest zdolna sprostać wymaganiom stawianym damie. Dlatego bała się, że czerpanie radości z pożycia z mężem świadczy o tym, że ma rozwiązłą naturę. Przecież pozwalała Monty'emu robić niemal wszystko i wszędzie. Paradowała naga po sypialni, żeby go zwabić do łóżka! Miała nadzieję, że powie jej coś pocieszającego. Zamiast tego zaczął chichotać, muskając jej szyję ciepłym oddechem. - Co cię tak śmieszy? - spytała lekko urażona. Zadała mu w końcu całkiem poważne pytanie. - Ty. Nigdy nie wiem, co od ciebie usłyszę. Westchnęła z rezygnacją. Zapewne powinna się cieszyć, że przynajmniej uważa ją za zabawną. Amanda musiała cierpieć, kiedy Kit mówił, że jest nudna. Imogena doszła do wniosku, że powinna być zadowolona ze względnej harmonii, jaka zapanowała mięTLR dzy nią a Montym, i że byłaby głupia, gdyby ją zepsuła obrażaniem się czy wymówkami. Postanowiła więc przyjąć jego słowa za dobrą monetę i nie drążyć tematu. - Pamiętasz tamto popołudnie, kiedy po raz pierwszy weszłaś do tego domu? spytał Monty, obejmując ją ramieniem. - Zostawiłem cię samą na pięć minut i ledwie się odwróciłem, udało ci się zmienić ten ponury, przytłaczający salon w scenę prawdziwie komicznego wydarzenia. - Uśmiechnął się po nosem na wspomnienie Muszki walczącej ze zwojami zasłon i oświadczającej z dumą, że niczego nie rozbiła. Była najbardziej słoneczną i promienną osobą, jaka kiedykolwiek pojawiła się w

jego życiu. Shevington przestało być zimnym, niegościnnym miejscem, odkąd zamieszkała pod jego dachem. Wystarczyło, żeby podczas najsurowszych napomnień ojca pomyślał o ciepłym powitaniu, jakie go czeka w apartamencie, który zajmował z żoną, by przestał się irytować. Po tym, jak pierwszego wieczoru po przyjeździe posiadł ją na sofie w salonie, męczyły go wyrzuty sumienia. Do późnej nocy krążył po swoim pokoju, przeklinając się za popędliwość i myśląc o tym, jak ją przeprosić, choć z typową dla siebie wielkodusznością nie dała mu odczuć, że źle postąpił. Codziennie dziękował opatrzności za to, że ożenił się z Muszką. Uwielbiał wyraz jej oczu, pełnych zdumienia i wdzięczności za każdym razem, gdy doprowadzał ją na szczyt rozkoszy. Uwielbiał też patrzeć, jak za wszelką cenę stara się utrzymać oczy otwarte, nim w końcu zaśnie w jego ramionach. Należała do niego i powinien ją chronić. - Muszko - odezwał się poważnym tonem, odwracając ją twarzą do siebie - jesteś cudowna. Nie przypuszczał, że będzie w stanie tak często uprawiać miłość. Wystarczyło, że żona spojrzała na niego w ten szczególny sposób, by zapomniał, że przyszedł do niej wczesnym popołudniem, żeby porozmawiać na ważny temat, który musiał niezwłocznie poruszyć. - Chodź, Muszko. - Podprowadził żonę do taboretu przed toaletką, poczekał, aż usiądzie, i z rozmysłem oddalił się, stając z plecami opartymi o słupek łóżka. - Chciałbym cię o coś zapytać. Zastanawiałem się, czy pisałaś już o tym do swojej ciotki... - Zawiesił głos pytająco, a nie doczekawszy się niczego poza zdumionym spojrzeniem, konTLR tynuował: - Nie odmówiłaś mi ani razu, odkąd się pobraliśmy. A przecież powinnaś,

prawda? Imogena zmartwiała. Wiedziała, że tak będzie. Nie takiego zachowania oczekiwał mąż od żony. Dama wiedziałaby, kiedy udać niechętną zbliżeniu. Musiałby się więcej natrudzić, żeby ją posiąść. Pomyślała z goryczą, że być damą to znaczy zachowywać pozory. To było nie w porządku z jego strony. Ostatecznie wykorzystywał jej rozwiązłą naturę dla swojej przyjemności. - Może mi wytłumaczysz, o co ci właściwie chodzi - rzuciła trochę wyzywająco. Doprawdy nie rozumiała, na co narzekał. Monty lekko poczerwieniał na twarzy, wyraźnie skrępowany. - Mówiąc wprost, moja droga, odkąd jesteśmy małżeństwem, ani razu nie miałaś miesięcznej niedyspozycji, prawda? Minęło sześć tygodni, więc mógłbym się spodziewać, że chociaż raz... A zatem nie chodziło mu o to, że bardziej nadaje się na kochankę niż na żonę. Poczuła ulgę tak wielką, że zakręciło jej się w głowie. - Do licha, Muszko, chyba nie zamierzasz zemdleć? - Nigdy nie mdleję - powiedziała słabym głosem, a zaraz potem pokój zawirował jej przed oczyma. Monty porwał ją w ramiona i ostrożnie ułożył na posłaniu. Następnie uklęknął przy łóżku i położył jej obie dłonie na brzuchu. - Nosisz moje dziecko - wyszeptał z niedowierzaniem. Wiedział, że będzie cudowną matką. Nie zostawiłaby dziecka w Shevington, żeby samej szukać rozrywek w Londynie. Nie wzięłaby sobie kochanka, choćby mąż ją bardzo rozczarował. - Dziecko? - Imogena położyła ręce na dłoniach męża. - Naprawdę tak sądzisz?

Wcześniej nie przyszło jej do głowy, że mogłaby zajść w ciążę, a teraz, kiedy to nastąpiło, wydało jej się całkiem oczywiste. Nagle zrozumiała, że to dlatego przez ostatnie dni nie czuła się najlepiej. TLR Patrząc na lekko pobladłą twarz żony, Monty poczuł, że musi się nią szczególnie starannie opiekować. Muszka była wprawdzie z natury zdrowa i silna, ale nosiła pod sercem jego dziecko. Przypomniał sobie, że od jakiegoś czasu każdego popołudnia ucinała sobie drzemkę. Znienacka zadźwięczały mu w głowie słowa ojca: „A gdyby umarła przy porodzie, czułbyś się jak morderca...". Poderwał się na nogi. Dwie z trzech żon ojca umarły, wydając na świat potomstwo, a on nie potrafił się z tym pogodzić. Zwłaszcza po śmierci pierwszej żony, miłości jego życia. Monty nagle zrozumiał, jak musiał się czuć ojciec, bo dla niego sama myśl o dalszym życiu bez Muszki była nie do zniesienia. Co więcej, miał świadomość, że gdyby zdarzyło się to najgorsze, on ponosiłby za to wyłączną winę. Bezwiednie zacisnął dłonie w pięści. Musiał zrobić absolutnie wszystko, co w jego mocy, żeby Muszce nic się nie stało. - Każę doktorowi Cottee, żeby cię zbadał rano - postanowił. Należało jej zapewnić jak najlepszą opiekę. Był gotów dopilnować, by cały czas leżała w łóżku, gdyby tego wymagało jej bezpieczeństwo. - Po co? Coś jest nie w porządku? - Muszka patrzyła na niego oczyma jeszcze większymi niż zwykle. - Nie - skłamał, czując, jak strach chwyta go za gardło. - W takim razie, po co doktor Cottee ma mnie badać? Czy on w ogóle zna się na rodzeniu dzieci? Mówiłeś, że jest specjalistą od zaburzeń nerwowych.

- Rzeczywiście. To dlatego, że jestem zdenerwowany - przyznał, po czym natychmiast tego pożałował. Zamiast uspokoić żonę, przelewał na nią swoje obawy. Miał ochotę objąć ją mocno i nie puszczać, ale wiedział, że będzie lepiej, jak ją zostawi w spokoju. - Potrzebujesz wypoczynku - oznajmił, odsuwając się od łóżka. Gdyby został, wyciągnęłaby z niego najskrytsze myśli. Miała do tego szczególny talent. Mówił jej rzeczy, o których nikomu innemu nawet nie wspominał. Zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie plecami, cały roztrzęsiony. Choć niechętnie, musiał przyznać, że ojciec miał rację: coraz lepiej wiedział, ile płaci mężczyzna zakochany bez pamięci w żonie. TLR Rozdział dziesiąty Monty wiedział, dlaczego został wezwany, ledwie przekroczył próg gabinetu ojca. Rozradowana mina lekarza nie pozostawiała co do tego wątpliwości, jeszcze zanim hrabia wystąpił z gratulacjami. Doktor Cottee wręczył mu kieliszek brandy, a hrabia uniósł własny w geście toastu. - Za dziedzica Claremontów - powiedział z nieskrywanym zadowoleniem. Przynajmniej raz z jego twarzy znikł goszczący tam niezmiennie wyraz dezaprobaty. Monty jednym haustem opróżnił kieliszek do dna i opadł na najbliższe krzesło. - Jak wiesz, uważałem, że popełniłeś błąd, żeniąc się z panną Hebden - zaczął hrabia. - Przez długi czas sądzono, że baronowa Framlingham jest bezpłodna. Masz szczęście, że twoja żona jest zdrowa. Nadal jednak pozostaje pewną niewiadomą, czy będzie w stanie donosić i wychować syna. Jej matce się to nie udało. Lekarz wstał, splótł ręce na wydatnym brzuchu i przybrał pozę, która zapewne

miała wyrażać jego profesjonalne zaangażowanie. - Trzeba szczególnie zadbać o zdrowie młodej pani. Monty poczuł, że ogarniają go lęki, z którymi walczył poprzedniego wieczoru. - Będziesz musiał ukrócić te jej wędrówki po posiadłości w towarzystwie chłopTLR ców - oznajmił hrabia. - Zwłaszcza na tym przeklętym koniu. Przecież to najbardziej kapryśne zwierzę ze wszystkich, jakie trzymamy w stajni. Monty natychmiast wyobraził sobie, jak Muszka spada na ziemię z głuchym tąpnięciem, a Mgiełka oddala się galopem. - Oczywiście. Koniec z jazdą konną. Lekarz odchrząknął z zakłopotaniem, po czym powiedział: - Nie uszło też naszej uwagi, że uprawiacie stosunki małżeńskie z dość niezwykłą częstotliwością. Monty z trudem opanował irytację. - To też będzie musiało się skończyć - powiedział doktor Cottee. Zamiast stanowczo zareagować i pouczyć lekarza, że nie powinien się interesować, jak często kocha się z własną żoną, szczera troska o Muszkę kazała Monty'emu zapytać: - Chce pan powiedzieć, że mogłoby zaszkodzić? - We wczesnym stadium ciąży każda kobieta, niezależnie od pochodzenia, jest szczególnie narażona na poronienie - wyjaśnił lekarz. - Nie chcielibyśmy w żaden sposób ryzykować zdrowia jej czy potomka, prawda? - Doktor Cottee zaczął rozwlekle wymieniać, co wolno, a czego nie wolno kobiecie w błogosławionym stanie. - To jasne, że nie chcę w żaden sposób zaszkodzić nienarodzonemu dziecku przerwał mu szorstko Monty.

W przeciwieństwie do swych rozmówców nie chciał zakładać, że Muszka urodzi chłopca, dziedzica tak bardzo upragnionego przez jego ojca. Równie dobrze może to być dziewczynka. Z rozrzewnieniem wyobraził sobie słodką małą istotkę z burzą niesfornych loków i promiennym uśmiechem, taką samą jak jej matka. - Musisz dopilnować, żeby od tej pory zachowywała się należycie - wycedził hrabia. Muszka nigdy by sobie nie darowała, gdyby z powodu jej nieostrożności coś się stało dziecku, uznał Monty. - W takim razie, jeśli mi panowie wybaczą, od razu do niej pójdę - oznajmił, odstawiając na stół pusty kieliszek. Biedna Muszka, pomyślał. Wiedział, że przesiadywanie w miejscu, tak jak sugeTLR rował lekarz, nie będzie łatwe dla dziewczyny mającej mnóstwo energii. Gdyby chciała się ściśle stosować do zaleceń doktora, nie powinna podejmować wysiłków większych niż krótki spacer po ogrodzie. A on... musiałby wrócić do samotnych nocy spędzanych we własnym łóżku. Przy Muszce spał spokojnie, bez koszmarów, a teraz czekały go bezsenne noce. Pal sześć noce, ale jak wytrzyma cały dzień, nie biorąc jej w ramiona? Cóż, musiał znaleźć na to jakiś sposób, skoro tak było dla niej i dla dziecka najlepiej. Otworzył drzwi do małżeńskiego apartamentu. Na widok jego ponurej miny lekko pobladłą twarz żony ściągnął lęk. . - Nie ma się czego bać, Muszko - powiedział. - To nie koniec świata. - Jedynie koniec słodkiej wolności, pomyślał. - Właśnie widziałem się z ojcem. Doktor Cottee potwierdził moje przypuszczenia, że spodziewasz się dziecka. Imogena posłała mu surowe spojrzenie. Dlaczego był poirytowany? To przecież

nie on musiał się poddać wielce nieprzyjemnemu badaniu. Ledwie doktor Cottee opuścił jej pokój, zażądała gorącej wody, żeby zmyć z siebie dotyk jego rąk. Dopiero w pełni ubrana, otrząsnąwszy się nieco po niemiłym doświadczeniu, uświadomiła sobie, że nie powiadomił jej o wyniku badania. Nie mówiąc już o upokorzeniu, jakiego doznała ze strony lekarza, który przekazał wiadomość o dziecku jej mężowi i hrabiemu, najwyraźniej nie biorąc pod uwagę faktu, że to przede wszystkim jego pacjentka powinna wiedzieć, co się dzieje w jej ciele. Zachowanie żony nieprzyjemnie zaskoczyło Monty'ego. Żony jego znajomych oficerów zupełnie inaczej przyjmowały nowinę o spodziewanym powiększeniu rodziny. No cóż, oni żenili się z kobietami, które kochały ich na tyle, by wytrzymać trudy żołnierskiego życia. Muszka nie darzyła go takim uczuciem. Nie pobrali się z miłości. Wręcz przeciwnie. Zmusił ją do tego małżeństwa, każąc zapomnieć o mężczyźnie, na którym jej naprawdę zależało. Nic więc dziwnego, że nie cieszyła jej perspektywa urodzenia dziecka. Nagle przypomniał sobie pewien epizod z dzieciństwa. Matka rozmawiała z jedną z przyjaciółek. Zaskoczyła go, bo po raz pierwszy w życiu objęła go i pocałowała w czoło. „Tak się cieszę, że jesteś chłopcem" - powiedziała, a zwracając się do przyjaciółki, TLR dodała: „Teraz, kiedy hrabia ma swojego zapasowego dziedzica, nie będę musiała się męczyć wypełnianiem małżeńskiego obowiązku". Przecież Muszka nie jest w niczym podobna do mojej matki, perswadował sobie w duchu. Lubi się z nim kochać. Nie może czuć niechęci do niego tylko dlatego, że zaszła w ciążę. Czy na pewno? Zdenerwowany podszedł do okna i zapatrzył się przed siebie niewidzącym wzrokiem.

- Od dziś nie możesz jeździć konno - odezwał się wreszcie. - Lekarz zabronił ci wyczerpującej aktywności. Mówiąc o jeździe konnej, odruchowo spojrzał na plac przed stajnią i nagle go olśniło. - Wyjeżdżam do Londynu - powiedział. Mężczyzna nie powinien być aż tak wpatrzony we własną żonę. To było wręcz niezdrowe; drżał, że Imogenie nie zależy na nim tak silnie, jak jemu zależało na niej. Jeszcze chwila, a upokorzy się padając przed nią na kolana i żebrząc o miłość. Usłyszał szelest sukni, oznaczający, że Muszka podniosła się z miejsca. - Cieszę się. - Nie musiał na nią patrzyć, by wiedzieć, że się uśmiecha. Poznawał to po głosie. - Kiedy wyjeżdżamy? - Powiedziałem, że to ja wyjeżdżam do Londynu - oznajmił, odwracając się do żony. - Zostaniesz i będziesz odpoczywać. Na jej twarzy pojawił się wyraz szczerego żalu, a Monty'emu na ten widok zrobiło się przykro Wiedział jednak, że jedynym sposobem na zachowanie jej w zdrowiu i jednocześnie uchronienie siebie przed szaleństwem będzie rozłąka. Uznał że lepiej dla niego i dla żony, jeśli zniknie i wróci dopiero wtedy, gdy zapanuje nad emocjami. - Nie sprzeciwiaj mi się! - rzucił ostro, widząc, że bierze oddech, by coś powiedzieć. - I nie myśl, że możesz robić, co chcesz, pod moją nieobecność. Nie wolno ci jeździć konno! I, na litość boską, nie pozwól, żeby te bliźniaki wciągnęły cię w jakieś kłopoty. Przekazał w skrócie to, co usłyszał od doktora Cottee. Nie chciał przestraszyć Muszki. Widział po jej minie, że już sama wiadomość o ciąży była wystarczającym zaTLR

skoczeniem. Imogena ciężko usiadła na sofie. - Rozumiem - powiedziała spokojnie. - Daję słowo, że po twoim wyjeździe nie będę dosiadać konia ani nie dam się wciągnąć w kłopoty twoim braciom. - Do licha, Muszko... - zaczął, nagle zdjęty wyrzutami sumienia, że ją rani. Jednak kiedy popatrzyła na niego z otwartą wrogością, przeprosiny zamarły mu na ustach. Nie mówiąc ani słowa więcej, wyszedł z pokoju. Imogena nabrała przekonana, że nie uda jej się zrozumieć mężczyzn. Poprzedniego dnia Monty sprawiał wrażenie zadowolonego, że będą mieli dziecko. Natomiast po rozmowie z ojcem i lekarzem jego twarz przybrała zacięty wyraz. Od tamtej pory starał się trzymać od niej jak najdalej. Był naprawdę zły, kiedy oświadczył, że zamierza pojechać do Londynu bez niej. A później, przy kolacji, gdy wszyscy inni jej gratulowali, obnosił ponurą minę. Nawet hrabia zdobył się na miły gest, pytając, czy mógłby dla niej coś zrobić. Wykorzystując okazję, poprosiła, by rozważył wysłanie chłopców do szkoły. Sądziła, że Monty będzie zadowolony. Przecież podkreślał, że dziczeją w Shevington, zamiast zdobywać wykształcenie. Jednak gdy hrabia z lekko kpiącym Uśmieszkiem obiecał, że spełni jej prośbę, Monty nie okazał żadnych emocji. Nie podążył za nią, kiedy wstała od stołu, i choć czekała na niego w saloniku przez dobrych kilka godzin, w ogóle się nie pojawił. W końcu słysząc, jak zegar na wieży kościoła wybija północ, uznała, że nie ma na co dłużej liczyć, i udała się do łóżka. Oczywiście własnego. Nie było wątpliwości, że Monty specjalnie jej unika. Nie potrzebowała też dużo czasu, by się domyślić, dlaczego nie chce jej zabrać ze sobą do Londynu. Znał jej skłonność do popadania w kłopoty. Jeśli zamierzał się zaangażować w politykę, ostatnie,

czego potrzebował, to małżonki kompromitującej go w salonach. Z upływem nocy poczucie rozżalenia wygasło, a wraz z nowym dniem pojawiła się niechęć. Czy Monty nie mógł jej przynajmniej okazać, że jest zadowolony z tego, że będą mieli dziecko? W końcu ożenił się z nią po to, aby dała mu potomka. Wypełniła swoją część zobowiązania, więc chyba powinien być jej wdzięczny? Co będzie robić w Shevington pod jego nieobecność? W Londynie mogłaby przyTLR najmniej odwiedzać znajomych. W Shevington nie miała nawet z kim porozmawiać, nie licząc bliźniaków. W dodatku kazał jej przyrzec, że nie będzie z nimi jeździć konno po okolicy. Musi usłyszeć turkot podstawianego powozu, jako że droga ze stajni pod frontowe drzwi prowadzi tuż pod jej oknem. Z głośno bijącym sercem wyskoczyła z łóżka, chwyciła szlafrok, na palcach przeszła przez ich wspólny salonik i przyłożyła ucho do drzwi sypialni męża. W środku słychać było jakieś poruszenie. Albo Monty się ubierał, albo jego kamerdyner pakował bagaże na wyjazd. Uniosła rękę, żeby zapukać, i zanim Monty wyjedzie, dojść z nim do porozumienia, gdy nagle poczuła mdłości. Wzięła głęboki wdech, żeby je opanować. Zależało jej na tym, by godnie pożegnać się z mężem i spytać go, czy to przez nią wpadł poprzedniego dnia w fatalny humor. Chciała go zapewnić... Nic z tego! Było jej niedobrze, czuła, że zaraz zwymiotuje. Trzymając poły szlafroka w jednej ręce, drugą zatkała sobie usta i ruszyła biegiem do swego pokoju. W ostatniej chwili zdążyła wyciągnąć spod łóżka nocnik i zwrócić do niego całą zawartość żołądka. Gdy wymioty wreszcie ustały, usłyszała odgłos powozu przejeżdżającego pod oknem. Monty wyjeżdżał bez pożegnania! Nogi odmówiły jej posłuszeństwa; osunęła się na podłogę i leżała tam zwinięta w

kłębek. Tamta noc, kiedy pozwolił jej spać w swoich ramionach, tak naprawdę nic dla niego nie znaczyła. W ogóle mu na niej nie zależało. Jeszcze nigdy w życiu Imogena nie czuła się taka nieszczęśliwa. Fatalne samopoczucie utrzymywało się przez cały ranek. Pansy tonem osoby wszystkowiedzącej poradziła jej, żeby zjadła suchą grzankę, a poczuje się lepiej. Rzeczywiście pomogło, żołądek się uspokoił. Jednak nic nie mogło ukoić jej boleśnie zranionych uczuć. Nie mogła nawet pocieszyć się przejażdżką w towarzystwie bliźniaków. Obserwowała z okna, jak na kucykach oddalają się od domu, nawet się za siebie nie oglądając. Ranek dłużył się nieznośnie. Próbowała czytać książkę, ale nie była w stanie skupić uwagi na treści. W końcu odrzuciła ją na sofę i znów podeszła do okna, by tęsknie spoglądać w stronę drzew na skraju lasu, za którymi zniknęli chłopcy. TLR Doszła do wniosku, że musi sobie znaleźć niezbyt wyczerpujące zajęcie, które pomoże jej przetrwać najbliższe miesiące, bo inaczej popadnie w szaleństwo. Już teraz odmierzała czas do podania lunchu i z tęsknotą czekała na przybycie poczty. Chyba nie zaszkodzi jej krótki spacer? Dzień taki pogodny... A skoro już zabroniono jej konnej jazdy, to przynajmniej mogła wstąpić do stajni i odwiedzić Mgiełkę. Myśl o wyjściu z pokoju, który już po paru godzinach zaczął jej się kojarzyć z klatką, niepomiernie poprawiła nastrój Imogeny. Chwyciła szal i okryła nim ramiona, żeby nikt nie mógł jej zarzucić, iż nie dba o siebie, wzięła z misy z owocami jabłko, by wynagrodzić Mgiełce konieczność pozostania w stajni, i zeszła na dół. Właśnie zmierzała korytarzem do wyjścia, kiedy drzwi gabinetu nagle się otwarły i

w progu stanął hrabia. Zrobił bardziej srogą minę niż zazwyczaj. - A ty co tu robisz? - powitał szorstko synową. Imogena jeszcze go nie widziała tak czerwonego na twarzy. - Idę do stajni - odparła, poprawiając szal na ramionach. - Myślałaś, że przemkniesz niezauważona, co? Że podważysz mój autorytet, wsiadając na konia chociaż ci tego zabroniłem? - Przeszył ją wściekłym spojrzeniem. - Spryciara jak wszystkie kobiety! Ledwie mąż zniknął z pola widzenia, a wydaje ci się, że możesz robić, co zechcesz. To ci się nie uda. Każę służbie śledzić każdy twój krok! Imogena była wstrząśnięta. Wprawdzie Monty wspominał, że ojciec bywał bliski apopleksji, kiedy coś go poważnie rozgniewało, ale sądziła wówczas, że jej mąż przesadza. - Nie - odezwała się tonem, który miał go uspokoić. Pokazała mu jabłko trzymane w dłoni. - Chciałam tylko... - Jabłko nigdy nie pada daleko od jabłoni, co? - przerwał jej, zanim zdążyła wyjaśnić, że wcale nie planowała dosiadać konia. - Jesteś owocem najbardziej niesławnej pary, jaka żyła w moich czasach, i jesteś taka sama jak oni. Lubieżna. Zostawiasz ubrania porozrzucane po całym domu. Wabisz męża do stajni, żeby tam zaspokoił twoją chuć w pełnym świetle dnia! Imogena była tak zszokowana obelgami płynącymi z ust teścia, że bezwiednie się cofnęła. Natrafiając plecami na ścianę, zrozumiała, dlaczego wszyscy woleli mieć się TLR przed hrabią na baczności. Nikt nie miałby ochoty brać udziału w tego rodzaju scenie. - Mildenhall jest głupi, jeśli sądzi, że nie znajdziesz sobie tu rozrywki, podczas gdy on będzie W Londynie szukał kochanki. Planujesz wybrać jednego ze stajennych, żeby ci

zastąpił męża, co? Imogena żachnęła się ze złością, ale hrabia nie dał jej szansy na obalenie niedorzecznego zarzutu. - To dlatego radziłem mu, żeby ożenił się z kobietą, w której nie będzie mógł się zakochać. Chciałem oszczędzić mu cierpienia. Poczuła się gorzej, niż jakby ją uderzył. - On wcale nie szuka kochanki! - wykrzyknęła. - Ależ oczywiście, że szuka. Myślałaś, że ktoś taki jak Mildenhall wytrzyma tu z taką nieokrzesaną dziewczyną jak ty, podczas gdy w Londynie jest mnóstwo pięknych kobiet? Powiedziałem mu, że jeśli się ożeni i zapewni Shevington dziedzica, może sobie wziąć utrzymankę, jaką tylko zechce. Zasługuje na nagrodę za spełnienie obowiązku wobec rodu Claremontów - zakończył szyderczo. - Jesteś jak trucizna! - zawołała Imogena, będąc u kresu wytrzymałości. - Jak śmiesz tak się do mnie zwracać! Wracaj do swojego pokoju! - Wskazał w głąb korytarza, na co Imogena, przestraszona wyrazem jego oczu, umknęła niczym spłoszony zając. Nie przestała biec dopóty, dopóki nie znalazła się w swojej sypialni i nie zamknęła za sobą drzwi. Ten człowiek był doprawdy nieobliczalny! Dziwiła się, jak mógł tak źle traktować Monty'ego i bliźniaków. Teraz się zastanawiała, czy to właśnie takie zachowanie skłoniło jego trzecią żonę do romansów, z których była znana. A może wymyślił je w napadzie szalonej zazdrości? Powody, dla których rzekomo Monty wyjechał do Londynu nie mogły być prawdziwe. Po prostu nie mogły i już! Czy jednak nie wzdragał się przez pozostaniem w jej łóżku aż do rana? Kazał jej wierzyć, że to z powodu nocnych koszmarów, ale ledwie

okazało się, że ona jest w ciąży... Opadła na sofę, ukrywając twarz w dłoniach. Czy kochając się z nią, spełniał obowiązek wobec rodu Claremontów? Cóż, całkowicie stracił zainteresowanie współżyciem, gdy tylko doktor Cottee potwierdził, że nie musi się już TLR starać. Szybko wyjechał do Londynu po „nagrodę". Nic dziwnego, że gwałtownie zaprotestował, kiedy wyraziła gotowość towarzyszenia mu w Londynie. Trudniej by mu było rozglądać się za kochanką w obecności ciężarnej żony. Poczuła, że zaraz zwymiotuje! Następne minuty spędziła pochylona nad nocnikiem, a kiedy służąca przyniosła lunch, Imogena miała ochotę ją odprawić, albowiem nie była w stanie przełknąć nawet kęsa. Ucieszyła się jednak, że tego nie zrobiła, gdy wkrótce potem do jej pokoju zawitali bliźniacy. Nie trzeba ich było zachęcać, część nietkniętych kanapek zjedli od razu, a resztę poupychali sobie po kieszeniach na później. Jak często zdarzało im się być celem wściekłych ataków hrabiego? - zadała sobie w duchu pytanie Imogena. Wystarczyło sobie przypomnieć, z jakim lękiem patrzyli na niego tamtego pierwszego dnia, kiedy wnieśli do domu swoje zwierzaki, aby wiedzieć, że hrabia ich nie oszczędzał. Nic dziwnego, że większość czasu spędzali poza domem albo w pomieszczeniach dla służby. Starała się do nich uśmiechnąć, ale przyszło jej to z dużym trudem. Chłopcy to zauważyli. - Wiemy, że będziesz miała dziecko - powiedział Tobe, spoglądając z odrazą na jej brzuch. - I że nas już tu nie chcesz - dodał Jem. - To nieprawda!

Zrozumiała, że hrabia powiedział im o szkole w tak okrutny sposób, że odebrali to jak karę. Wyciągnęła do nich ręce, jednocześnie szukając w głowie słów, by im wszystko wytłumaczyć, ale obaj jak na komendę odsunęli się od niej. - Przyszliśmy tylko po to, aby przekazać ci wiadomość od twojego znajomego. - Tego na czarnym koniu. - Podkradł się do nas na tamtej polanie, gdzie ci pokazywaliśmy norę borsuka. - Kazał ci przekazać, że chce się z tobą zobaczyć. Mieszka w gospodzie „Pod Milczącą Kobietą" na rozjeździe dróg przed Shevington. - A potem chwycił się za głowę, przybrał dziwny kolor i wychylił się nad grzywą konia. TLR - Myślałem, że będzie wymiotował. - Tak czy owak, obiecaliśmy, że ci przekażemy. - Więcej nic nie będziemy dla ciebie robić. - Myśleliśmy, że jesteś naszą przyjaciółką! zawołał ze złością Tobe. - Jestem... - zaczęła, ale chłopcy wybiegli z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Imogena ukryła twarz w dłoniach. Tylko dzięki bliźniakom życie w Shevington dało się jakoś znieść. Nie oczekiwała, że zaniechają konnych wypraw, żeby jej dotrzymywać towarzystwa. Skoro hrabia nastawił ich przeciwko niej, to będą jej unikać. Zanosiło się na to, że całymi dniami nie ujrzy ani jednej przyjaznej twarzy. Kiedy Cobbett przyniósł pocztę, Imogena poczuła się tak, jakby jej rzucił linę ratunkową. Jednak istnieli ludzie, którym na niej zależało. Ciotka korespondowała z nią regularnie, a Rick pisywał, kiedy miał czas. Listy od Gerry'ego przychodziły rzadko i zdarzało się, że po kilka naraz.

Tego dnia na srebrnej tacy leżała tylko jedna koperta. Imogena natychmiast rozpoznała pismo trzeciego ze swych przyrodnich braci - Nicka. Z poczuciem pewnego zaskoczenia otwarła kopertę. Pisał do niej po raz drugi, odkąd zamieszkała w Shevington; za pierwszym razem uprzejmie, choć zdawkowo gratulował jej, że tak korzystnie wyszła za mąż. Wiadomość, którą przekazywał jej tym razem, była szokująca; nie wiedziała, jak zdoła ją znieść po tym wszystkim, co już ją spotkało tego dnia. Gerry zmarł na febrę. Nick napisał do niej natychmiast po otrzymaniu tej smutnej wiadomości, ale z listu można było wnioskować, że Gerry nie żył już od kilku tygodni. Nie mogła się z tym pogodzić. Przecież jeszcze poprzedniego dnia wysłała do niego list. Już go nie przeczyta, a ona nigdy nie zobaczy przybranego brata. Nie było przy niej nikogo, z kim podzieliłaby się smutną wiadomością, kto by ukoił jej żal. Nikogo nie obchodziło, co czuła. Tak bardzo się starała spełnić oczekiwania. Wydawało jej się, że czyni na tej drodze pewne postępy, ale ten dzień pokazał, jak bardzo się łudziła. Wszyscy odwrócili się do niej plecami. TLR Miała świadomość, że nie pasuje do tego miejsca, gdy tylko ujrzała zabudowania Shevington. Jej wzrok przypadkiem padł na brzydki pękaty wazon stojący na stoliku przed kominkiem. Nie mogła uwierzyć, że zadała sobie tyle trudu, by uratować takie paskudztwo. Albo że starała się przypochlebić ludziom, którzy ją zawiedli. Poderwała się na nogi, chwyciła wazon, reprezentujący sobą całą brzydotę Shevington, uniosła go nad głowę i z dzikim okrzykiem gniewu cisnęła na palenisko kominka. Brzęk tłuczonej porcelany sprawił jej radość, ale nie wystarczył, by poczuła się

lepiej. Gerry nie żył. Spoczywał w obcej ziemi. Tak daleko, że nie mogła nawet marzyć o złożeniu kwiatów na jego grobie. Nawet gdyby Monty i jego ojciec kiedykolwiek pozwolili jej postawić nogę poza terenem Shevington. Słowa, które hrabia skierował do niej tego ranka, można było zrozumieć jako groźbę uwięzienia w posiadłości. Odniosła wrażenie, że ściany pokoju zbliżają się do niej i zaraz ja zgniotą. Szarpnięciem rozpięła suknię pod szyją, podbiegła do drzwi i otwarła je na oścież, niemal spodziewając się ujrzeć za progiem strażnika. Odkrycie, że jednak nikogo nie ma, sprawiło jej nieopisaną ulgę. Bojowo nastawiona przeszła korytarzem do schodów. Zamierzała wybrać się na spacer i nikt jej przed tym nie powstrzyma. Zaciskając dłonie w pięści, wyszła z domu. Mimo zapowiedzi hrabiego, że każe ją śledzić, nie napotkała żywej duszy, okrążając dom i przecinając rozległy, starannie przystrzyżony trawnik. Była w takim stanie, że właściwie nie wiedziała, dokąd zmierza. Dopiero zapach igliwia uświadomił jej, że znalazła się na skraju lasu. Odczuła potrzebę znalezienia się w miejscu, skąd nie będzie widać murów Shevington. Uchylając się przed gałęziami i omijając kolczaste zarośla jeżyn, dotarła do leszczynowego zagajnika. Otoczona zewsząd gęstą zielenią, odchyliła głowę i wydała z siebie długi krzyk. Był wyrazem nie tylko rozpaczy po śmierci przybranego brata, ale też upokorzenia po groźbach hrabiego, żalu po opuszczeniu przez bliźniaków i wreszcie bólu po zdradzie Monty'ego. Wraz z echem rozległ się trzepot skrzydeł ptactwa spłoszonego krzykiem. A potem wśród wciąż jeszcze nagich gałęzi zapadła przygnębiająca cisza, przypominająca dotkliTLR

wie, że Imogena jest całkiem sama. Gdyby był przy niej Rick, ale go nie było. Obowiązki wygnały go gdzieś za granicę. Jednak nawet gdyby nie wyjechał, nie byłoby między nimi już tak samo jak kiedyś. Teraz, będąc żoną jego przyjaciela, nie mogłaby mu się zwierzać, a zwłaszcza ze spraw dotyczących Monty'ego. Nie było osoby, u której mogłaby szukać pocieszenia. Jej los nie obchodził nikogo poza... Stephen przyjechał za nią aż do Shevington. Szukał z nią kontaktu i jest jej przyrodnim bratem. Uniosła głowę, jednocześnie prostując ramiona. Jeśli istniała szansa nawiązania porozumienia ze Stephenem, zamierzała ją wykorzystać. Do tej pory unikała spotkania z nim, stosując się do życzeń męża. Ale jakie znaczenie obecnie miały jego opinie o Stephenie? Przyszło jej do głowy, że na dłuższą metę brak złudzeń co do Monty'ego może być dla niej korzystny. Przynajmniej się w nim nie zakocha. Przypomniała sobie nagle, w jakim pośpiechu ją opuszczali żeby sobie znaleźć kochankę, i zrobiło jej się ciężko na duszy. Rozejrzała się wokół, po czym ruszyła w stronę, gdzie spodziewała się znaleźć drogę do Shevington. TLR Rozdział jedenasty Imogena wyszła z lasu na drogę zdyszana, ale zadowolona, że do wsi pozostało jej jakieś ćwierć mili. Nawet jeśli ponosiła porażki na wszystkich innych polach, to nikt nie mógł jej odmówić doskonałej orientacji w terenie. Odnalezienie zajazdu nie trwało długo, jako że cała wieś składała się z kilku bu-

dynków stłoczonych przy rozstaju dróg. Imogena skrzywiła się na widok szyldu przedstawiającego kobietę w stroju z okresu Tudorów, z odciętą głową leżącą u jej stóp. Przeszła łukowatą bramą wystarczająco szeroką, by pomieścić pocztowy dyliżans, na plac, przy którym znajdowały się stajnie. Tłum cisnący się przed kantorem oraz piętrowe zabudowania mieszczące dużą liczbę kwater do wynajęcia świadczyły o tym, że zajazd spełnia ważną rolę na trasie pomiędzy Dover a Londynem. Omijając kolejkę, udała się od razu do obsługującego bar w sali jadalnej. - Przepraszam, wiem, że mieszka u was człowiek nazywający się Stephen Hebden. Spojrzenie mężczyzny uświadomiło jej, że nie ma na sobie płaszcza ani czepka. Suknia z długimi rękawami i wysoką stójką wyglądała całkiem nobliwie, kiedy ją zakładała rano, ale od tamtego czasu wiele się zdarzyło - rozpięła guziki pod szyją, zamoczyła brzeg spódnicy, brodząc w wysokiej trawie i wreszcie zgromadziła na sobie strzępki liTLR ści, przedzierając się przez gęste zarośla. - Nie ma tu nikogo o takim nazwisku - oznajmił. - Może mógłbym go zastąpić dodał z lubieżnym rechotem, pochylając się ku niej nad barem i wionąc jej w twarz odorem przetrawionego piwa. Imogena wyprostowała się dumnie. - Jak pan śmie tak do mnie mówić! - powiedziała, przybierając lodowaty ton, jaki czasami słyszała u ciotki. - Człowiek, którego szukam, jest moim bratem. Przysłał mi wiadomość, że chce się ze mną pilnie zobaczyć. - Uczyniła gest, który miał dać do zrozumienia, że to pośpiech odpowiada za stan jej odzienia. Mężczyzna zmrużył oczy. - A ten pani brat nie ma przypadkiem długich czarnych włosów i kolczyka w uchu?

I wygląda jakby był Cyganem? - Tak! To on! - zawołała z radością. Wędrówka przez chaszcze i błoto na coś się jednak przydała. - Pokój numer cztery - powiedział barman. - Na górze. - Ruchem głowy wskazał schody w kącie sali. - Na końcu korytarza. Liczę na to, że będzie pani mogła uregulować jego rachunek, jeśli on wyciągnie nogi. Nie przypuszczała, że Stephen może być chory. To dobrze, że zdecydowała się tu przyjść, choć musiała przyznać, i to z pewnym wstydem, że to nie troska o brata przywiodła ją do gospody. Jednak niezależnie od powodów zjawiła się i była gotowa zrobić wszystko, żeby mu pomóc. Zapukała do ostatnich drzwi na końcu korytarza. Nie doczekawszy się odpowiedzi, nacisnęła klamkę i weszła do środka. Zasłony były zaciągnięte i w pokoju panował mrok, ale w świetle padającym przez drzwi dojrzała męską postać wyciągniętą na łóżku. - Stephen - odezwała się szeptem. Zamknęła za sobą drzwi i podeszła do łóżka. Wyciągnęła rękę, żeby sprawdzić, czy brat ma gorączkę, ale nim zdążyła go dotknąć, chwycił ją za nadgarstek. - Czego ode mnie chcesz? - wycedził, jakby mówienie sprawiało mu ból. TLR - Chcę ci pomóc, jeśli będę w stanie, chociaż wiem, że zjawiłeś się pewnie tylko po to, żeby mi sprawić kłopot. Z jego pobladłych ust wydobył się urywany śmiech. - Właśnie płacę za to, co planowałem ci zrobić. Możesz odejść.

Zamiast go usłuchać, Imogena mocno pociągnęła za sznur dzwonka. Nie zamierzała zostawiać chorego brata, jedynego, z którym łączyły ją więzy krwi w gospodzie, gdzie pilnowano jedynie płacenia rachunków. - Powiedz mi, czego potrzebujesz - poprosiła. - Niczego - warknął, nie otwierając oczu - i nikogo. Ostrożnie położyła mu dłoń na ramieniu. - Rozumiem, że boli cię głowa. Zamówię kawę - oznajmiła, starając się zachować lekki ton. Kiedy pojawiła się służąca, Imogena poprosiła o kawę i olejek lawendowy, żeby natrzeć nim skronie chorego. Dziewczyna spojrzała ponad jej ramieniem na Stephena. - Jak planujecie za to zapłacić? - spytała obcesowo. Imogena wzięła głęboki oddech i policzyła do trzech przed udzieleniem odpowiedzi. - Jestem wicehrabiną Mildenhall. Dostarczony do posiadłości rachunek zostanie uregulowany od razu. - Wcześniej to hrabina spotykała się tu ze swoimi kochankami. - Służąca pochyliła się ku Imogenie i doradziła: - Jeśli nie chcesz, żeby się to rozniosło, złociutka, to następnym razem miej przy sobie odliczoną gotówkę. Imogena zamknęła drzwi za bezczelną sługą, oburzona przypuszczeniem, że przybyła do gospody na schadzkę z kochankiem. - Zrujnowałaś sobie reputację, przychodząc do mnie - powiedział słabym głosem Stephen. - Wszystko mi jedno - oznajmiła wyzywającym tonem. Hrabia i tak uważał ją za rozpustnicę. Oskarżył ją, opierając się na plotkach doty-

czących jej rodziców i skazał na samotne przesiadywanie w pokoju. - Jesteś moim bratem, i tylko to się liczy. Stephen przyjrzał się bacznie Imogenie i TLR powiedział: - Czasami doznaję ulgi, kiedy moja siostra gładzi mnie po włosach. Imogena, pełna nadziei, zbliżyła się do łóżka. Przytknęła dłonie do jego skroni i przesunęła je w stronę tyłu czaszki. Stephen wydał z siebie westchnienie podobne do jęku, ale nie odepchnął jej rąk. Powtarzała ten sam ruch, gładząc jego lśniące czarne włosy, aż wyraźnie się rozluźnił. Dopiero wówczas dotarło do niej w pełni, co powiedział. Miał drugą siostrę, z którą był w bliskich stosunkach, do której się zwracał, kiedy był chory. „Moja siostra", powiedział, a nie moja druga siostra. Cofnęła dłonie, wyobrażając sobie dziewczynę wyglądającą tak samo jak on. Ponieważ z jakiegoś powodu była pewna, że ta druga siostra, o której mówił, jest Romką. Przyjrzała się bratu; oddychał spokojnie, a bruzda rysująca się jeszcze przed chwilą między brwiami zniknęła. Spał. Wyjęła mu koszulę z bezwładnych palców i zawiesiła ją na oparciu krzesła. Pomyślała o nieżyjącym Gerrym i poczuła, że tym razem musi dać upust rozpaczy. Usiadła pod oknem i, zakrywając twarz dłońmi, pozwoliła popłynąć łzom. Stephen spał tak mocno, że nie obudził go nawet powrót służącej, która przyniosła tylko kawę, twierdząc, że nie ma olejku. Imogena doszła do wniosku, że tak czy owak sen jest najlepszym lekarstwem dla brata. Zamierzała czuwać przy Stephenie, ale ledwie była w stanie utrzymać oczy otwarte. Nie było w tym nic dziwnego, jako że w nocy prawie nie spała. A potem, zamiast się wzmocnić drzemką w ciągu dnia, wędrowała przez pola i lasy, aby dotrzeć do gospody.

Na koniec atak płaczu wyzuł ją z resztek sił. Uformowała poduszki w coś w rodzaju prowizorycznego posłania i ułożyła się pod oknem, przyjmując w miarę wygodną pozycję. Obudziła się gwałtownie, kiedy Stephen, sięgając ponad nią, rozsunął zasłony. - Dzień dobry - odezwał się cierpkim tonem. I Imogena przetarła oczy. Ból przeszył jej kark, kiedy próbowała poruszyć głową. - Dzień? - powtórzyła półprzytomnie. Wydawało jej się niemożliwe, że przespała całą noc, ale szarawe światło sączące się przez brudne okna nie pozostawiało wątpliwości, że to świt. TLR Stephen podszedł do umywalki, nalał wody do miednicy i zaczął się myć. Imogena patrzyła na jego nagą klatkę piersiową i serce wezbrało jej współczuciem. Widziała blizny na ciele męża, więc zdawała sobie sprawę, co oznaczają nieregularne jasne linie na skórze. Gdyby nie znała Stephena, pomyślałaby, że był żołnierzem. Na ramieniu miał nieregularną szramę po kuli, niemal identyczną jak Monty. - Dlaczego przyszłaś? - zapytał Stephen. Wciąż odwrócony do niej plecami, sięgnął po brzytwę o srebrnej rękojeści. Nie musiała się zastanawiać nad odpowiedzią: czuła się samotna i opuszczona, a on ją wzywał. - Nie mam nikogo innego. - A twój bogaty mąż? - zapytał drwiąco Stephen. - Wyjechał do Londynu. Zanurzył brzytwę w wodzie, żeby spłukać mydło. - I co teraz?

- Pewnie będziesz chciał, żebym sobie poszła, skoro już wyzdrowiałeś. Chociaż... przyjechałeś tu, żeby się ze mną zobaczyć, prawda? Marzyło jej się, że przeprosi za zakłócenie dnia ślubu, i oznajmi, iż pragnie, by znów połączyła ich przyjaźń. Jednak kiedy się do niej odwrócił, nie ujrzała na jego twarzy skruchy. - Doszły mnie słuchy, że twoja matka wyszła za mąż za Bredona, ponieważ obiecał mnie odszukać. Oczywiście w to nie uwierzyłem. Wcześniej wydawało mi się, że twojej matce na mnie zależało, a przecież pozbyła się mnie jak śmiecia, jak tylko umarł mój ojciec. Imogena poderwała się na nogi. - Nieprawda! Kiedy nasz ojciec został zamordowany, matka się poważnie rozchorowała. Jej ojciec, a mój dziadek Herriard przyjechał i zabrał ją do swego domu, żeby się nią opiekować. To on cię odesłał. Zanim matka wyzdrowiała na tyle, by się zająć nami, było za późno. Ciebie już nie było. Błagała dziadka, żeby jej powiedział, gdzie jesteś. Na próżno, dziadek odmówił. - Imogenie zakręciło się w głowie i głęboko odetchnęła. - I ty to pamiętasz? - rzucił drwiąco Stephen. - Ile wtedy miałaś lat? Cztery? TLR - Pamiętam tylko strzępki wydarzeń. Jak mnie wyjmowano z łóżka w środku nocy, płaczącą matkę i pokój dziecinny w domu dziadków. Tęskniłam za matką i za tobą. Nie pamiętasz, że nie odstępowałam cię na krok? Potem zniknąłeś, ojca też nie było, a mnie nie pozwalano zbliżać się do matki... - Ale ciebie zatrzymała! Masz pojęcie, czym dla mnie był sierociniec, miejsce dla dzieci, których nikt nie chce? Powiedziano mi, że powinienem być wdzięczny, że mnie przyjęto i karmiono, bo rodzice i przyjaciele mnie opuścili. Wdzięczny. Za każdym ra-

zem, jak uciekałem stamtąd i próbowałem dotrzeć do domu, ci ludzie mnie znajdowali i chłostali na oczach reszty chłopców. - Przykro mi - wyszeptała Imogena. Jak można było tak okrutnie traktować nieszczęśliwe dziecko, wyrwane z miejsca, które uważało za swój dom? Rany na duszy, jakie musiały powstać w wyniku tych doświadczeń, były gorsze niż te, po których zostały blizny na ciele. - Rzeczywiście wybuchł pożar - mówił dalej Stephen. - Chaos, jaki wtedy zapanował, ułatwił mi ucieczkę. - Przez chwilę patrzył na swoje wyciągnięte dłonie, a potem zwrócił gniewne spojrzenie na Imogenę. Popatrzyła na kolczyk w uchu, a potem na srebrną bransoletkę na przegubie i powiedziała: - Udało ci się odszukać swoją prawdziwą matkę. - Nie od razu. - Widząc gorycz wykrzywiającą mu rysy, Imogena wiedziała, że nie spodoba jej się to, co usłyszy. - Zanim znalazłem kogoś, kto zechciał mnie przyjąć do domu, musiałem żebrać i kraść, aby przetrwać. - Przykro mi - powtórzyła. - Bardzo mi przykro. - Łza spłynęła jej po policzku. - Oboje dobrze wiemy, że Bredon nie przyjąłby mnie do domu, nawet gdyby mnie szukał i znalazł. Wystarczyłoby mu jedno spojrzenie na dzikusa, którym się stałem, żeby mnie wyrzucić za próg. Imogena nie mogła zaprzeczyć, że istniała taka możliwość. Hugh Bredon był bezdusznym człowiekiem, nawet nie próbował zastąpić jej ojca. Żeniąc się Amandą Hebden, TLR zyskiwał dostęp do jej majątku, a jego synowie kochającą macochę. - Jakie to ma teraz znaczenie, co zrobił czy czego nie zrobił?

- Jakie ma znaczenie?! - wybuchnął Stephen. - Zostałem wyrzucony z domu, zmuszony do życia, jakiego nie jesteś w stanie sobie wyobrazić! Zamilkł na chwilę i dodał spokojniejszym tonem: - Przyszedłem na ślub, żeby specjalnie zepsuć ci ten dzień. Znienawidziłaś mnie za to? - Nie - odparła szczerze Imogena. - Ty też nie masz powodu, żeby mnie nienawidzić. - Znowu zaszkliły się jej oczy. Od czasu zajścia w ciążę łatwo roniła łzy. - Przez minione lata tęskniłam za tobą. - Czego ode mnie oczekujesz? Że będziemy udawać szczęśliwych krewnych? Jakby tych lat i krzywd w ogóle nie było? - Niczego od ciebie nie oczekuję, Stephen - odrzekła z westchnieniem, ubolewając w duchu nad losem brata. - Natomiast chciałabym cię prosić o przysługę. Przyszłam tu wczoraj w takim pośpiechu, że zapomniałam wziąć pieniędzy, a muszę pojechać do Londynu. W pełni zdawała sobie sprawę z tego, że hrabia nie pozwoli jej wytknąć nosa poza Shevington Court, a co dopiero udać się w podróż. Pragnęła spędzić parę dni z dala od rezydencji teścia i panującej tam atmosfery. Była przekonana, że Nick Bredon nie odmówi jej gościny. - Po tak krótkim czasie jesteś gotowa opuścić męża? A może jedziesz za nim? Wzdrygnęła się, kiedy Stephen powiedział o tym, o czym ona pomyślała. - Jeśli tak bardzo chcesz zrujnować sobie życie, to czemu miałbym ci przeszkadzać - dodał z krzywym uśmieszkiem. - Ureguluję rachunki i każę podstawić powóz. Stephen jechał wierzchem na czarnym ogierze. Natomiast wtulona w kąt powozu Imogena przespała prawie całą drogę do Londynu. Gdy powóz zatrzymał się przy Bloomsbury Square, wyrwana z drzemki Imogena uświadomiła sobie, że wcześniej nie za-

poznała brata ze swoim planem. - Chciałam cię prosić, żebyś mnie odwiózł do mieszkania mojego przybranego brata Nicka - powiedziała, kiedy otworzył drzwiczki powozu. TLR - Po co zapewniałaś mnie, że tęskniłaś i chciałaś, bym należał do rodziny? Okazuje się, że to były puste słowa. Mogłem się domyślić, że chcesz mnie wykorzystać! - Nie, to nie tak! - zaprotestowała gwałtownie. Mimo to Stephen zawołał przez ramię do stangreta, żeby ją zawiózł, dokąd tylko będzie sobie życzyła, po czym wszedł do domu i zatrzasnął za sobą drzwi. Pomyślała, że jednak musiał wziąć sobie do serca to, co mu powiedziała w gospodzie, skoro był zły, że nie zamieszkała u niego podczas pobytu w Londynie. Tego samego dnia wieczorem Imogena ponownie znalazła się przed domem Stephena i zaczęła się dobijać do frontowych drzwi. Wolała nie myśleć, co będzie, jeśli jej nie otworzą. Służący, który wreszcie stanął w progu, miał na głowie turban. - O co chodzi? - zapytał obojętnym tonem. - Muszę się widzieć ze Stephenem. Jestem jego siostrą. Imogena Hebden. Hindus cofnął się, gestem zapraszając ją do środka. Zamknął drzwi i zaprowadził ją do niewielkiego pokoju z kominkiem, w którym buzował ogień. - Pójdę powiedzieć sahibowi Stephenowi, że pani tu jest - oznajmił i zniknął. Imogena usiadła na fotelu stojącym najbliżej kominka i zrzuciła z nóg to, co zostało z satynowych pantofelków. Włożyła je wczoraj pewna, że cały dzień przesiedzi na sofie, co najwyżej zejdzie do jadalni na kolację. Nawet jej się nie śniło, że opuści Shevington Court i będzie się przedzierać przez las, podróżować powozem do Londynu, a potem godzinami wędrować po ulicach. Podeszwy szybko przetarły się na wylot, a kiedy zaczął

padać deszcz, nie wiedziała, co gorsze: dziurawe buty czy brak płaszcza i kapelusza. Z mokrymi włosami oblepiającymi twarz i szyję, w przemoczonej sukni wyglądała opłakanie. Dziwiła się, że służący pozwolił jej wejść do środka. W domach, w których poprzednio bywała, nie wpuszczono by nikogo w takim stanie, i to bez zadawania pytań. Słysząc odgłos otwierania drzwi, odwróciła głowę i ujrzała Stephena, bez surduta, w rozpiętej kamizelce. Czarne włosy miał starannie zaczesane do tyłu, z ucha zniknął złoty kolczyk. - O co chodzi tym razem? - spytał szorstko, podchodząc do Imogeny. - Ja... - Drżąc, podniosła się z fotela. - Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale nie mam gdzie przenocować. Nick powiedział... - Miała wrażenie, że ściany się nad nią poTLR chylają, a podłoga wysuwa spod nóg. Stephen chwycił ją i ułożył na sofie. - Kiedy ostatnio jadłaś? - spytał, wciskając jej do ręki kieliszek brandy. - Rano w gospodzie. - Cała przemokłaś. Co się z tobą działo? Czemu nie jesteś u brata? - Cóż... Uznał, że przyjęcie pod swój dach zamężnej kobiety byłoby niestosowne. Imogena odgarnęła z czoła mokry kosmyk i pociągnęła łyk brandy, niechętnie wracając pamięcią do spotkania z Nickiem. - Nie rozumiem, co chciałaś osiągnąć, przychodząc tutaj - powiedział z pretensją w głosie Nick. - Germanicus nie żyje, i nic nie można na to poradzić. Nie pozwolę, abyś wciągnęła mnie w jakiś skandal. Radzę ci pójść do domu męża, gdzie twoje miejsce. Odwiedzę cię w sprzyjającym momencie. Zaskoczona odmową Nicka, Imogena pomyślała, że za żadne skarby nie uda się do

londyńskiej rezydencji Monty'ego. Odrzuciła też możliwość zatrzymania się u wujostwa. Niewykluczone, że ciotka okazałaby jej współczucie, lecz wuj z pewnością wpadłby we wściekłość. - Zanocuję u mojego prawdziwego brata - oznajmiła Nickowi. Skrzywił się ironicznie. - Wyglądasz tak, że będziesz świetnie pasowała do obozu w Hampstead Heath, czy gdzie tam koczują. - Tak się składa, że ma okazały dom przy Bloomsbury Square. Z zadartym dumnie podbródkiem odwróciła się i wyszła z taniego pensjonatu, gdzie Nick wynajmował mieszkanie. Dopiero na ulicy przypomniała sobie, że nie ma pieniędzy. Za żadne skarby nie wróciłaby do Nicka, postanowiła więc pieszo wyruszyć na Bloomsbury Square. Nie chcąc więcej rozpamiętywać przykrego przeżycia, pochyliła się nad obolałymi stopami. Stephen aż cmoknął z wrażenia na widok krwawych otarć. - Muszę wkrótce wyjść, nie mogę tego odwołać. Aktash dopilnuje, żebyś miała wszystko, czego potrzebujesz - oznajmił, pociągając za sznur dzwonka. - Dam ci schronienie na noc. Zostałaś ze mną tam w gospodzie i starałaś się mną zaopiekować. Teraz ja TLR zrobię to samo dla ciebie i będziemy kwita. Rano ustalimy, co dalej. Imogena z trudem pohamowała się od płaczu. Na razie była bezpieczna, ale rano musiała stawić czoło sytuacji. Dlaczego postąpiła w nieprzemyślany sposób? Po raz kolejny na własne życzenie wpadła w tarapaty. Nic dziwnego, że Monty był nią zmęczony. - Co to znaczy „zniknęła"? - Monty wpatrywał się ze zgrozą w ojca, nie mogąc zrozumieć, jak Muszka mogła wyjść niezauważona z domu, w którym roiło się od służ-

by. - Ktoś musi wiedzieć, gdzie ona jest! Pansy, którą wezwano natychmiast po przybyciu wicehrabiego do Shevington Court, bezradnie rozłożyła ręce. - Dopiero dziś zaczęłam się martwić, jak zobaczyłam, że pościel pani jest nienaruszona. Rano zanoszę śniadanie i pomagam się pani ubrać. Natomiast w ciągu dnia przychodzę do pokoju pani tylko wtedy, gdy mnie wzywa. Cobbett odchrząknął, po czym powiedział takim tonem, jakby się czuł winny: - Widziałem panią chyba ostatni, milordzie. Kiedy zanosiłem jej pocztę. - Nie zdążyłem poinstruować służby, żeby ją obserwowała - przyznał hrabia. - Była szybsza. Tak to już jest z tego typu kobietami. Srodze się pomyliłeś, zakładając, że uda ci się okiełznać córkę Framlinghama. - Co?! - Monty odwrócił się gwałtownie do ojca. - Co insynuujesz? - Czyżbym nie wyrażał się wystarczająco jasno? - zadrwił hrabia. - Zaraz po twoim wyjeździe przyłapałem ją, jak się wymykała do stajni. Położyłem temu kres, możesz być pewien. Powiedziałem jej, że wiem, co zamierza! - Muszka dała mi słowo, że nie będzie dosiadać konia - odparł Monty. - Takiego z czterema nogami może nie, ale kobiety takie jak ona znajdują w stajniach inne atrakcje. Monty zacisnął pięści aż do bólu, żeby nie uderzyć ojca. Jak mógł rzucać obrzydliwe podejrzenia na synową, i to w obecności służby. - Czy mam rozumieć, że oskarżyłeś ją o to, że zamierza uwieść któregoś ze stajenTLR nych?! Nie przypuszczałem, że możesz upaść tak nisko. - Trzeba było zostać i jej pilnować! - rzucił wojowniczo hrabia. - Nie musiałbym

mieć do czynienia z tą jędzą. - Odpłaciła ci pięknym za nadobne, co? - spytał Monty, nie kryjąc satysfakcji. - I bardzo dobrze! - Powinienem był przewidzieć, że zrujnujesz moje plany co do następnego pokolenia Claremontów - rzekł z irytacją hrabia. - Żeby przywieźć taką osobę do Shevington, podczas gdy ja potrzebuję całkowitego spokoju. - Nie martw się. Znajdę Imogenę i możesz być pewien, że żadne z nas nie wróci do tego przeklętego miejsca! Wbiegł na piętro i skierował się do apartamentu, który zajmował wraz z żoną. Po wejściu do saloniku od razu zauważył skorupy rozbitego wazonu na palenisku kominka. Najwyraźniej Muszka wpadła w gniew. I kto by ją za to winił? Zachowanie ojca było karygodne. A przecież tak się cieszył, że synowa spodziewa się dziecka. Można było oczekiwać, że w związku z tym, będzie ją traktował przyzwoicie. Nagle wzrok Monty'ego przykuł pojedynczy arkusz papieru listowego. Wziął go do ręki i szybko przebiegł wzrokiem treść. Napisany urzędowym językiem list donosił o śmierci przybranego brata Imogeny. Monty ciężko usiadł na sofie i ukrył twarz w dłoniach. Nie było go tu, kiedy Muszka tak bardzo go potrzebowała. Najpierw spotkanie z wrogo nastawionym hrabią, potem list z tragiczną wiadomością. Znając Muszkę, można było założyć, że wyruszyła przed siebie, nie zastanawiając się, dokąd zmierza. Tylko dlaczego nie wróciła na noc? Ze ściśniętym sercem wyobrażał sobie, jak z płaczem zbiega po schodach i zmierza do lasu, który tak lubiła. Może upadła i leży ranna? Przeklinał się w duchu, że nie poświęcał jej więcej czasu. Za wszelką cenę chciał udowodnić, że zasługuje na pozycję, którą miał kiedyś zająć. Wymagania ojca były dla

niego ważniejsze niż potrzeby żony. Bliźniacy! Oni mogli wiedzieć, co zamierzała Muszka. Poderwał się i pobiegł na strych, gdzie znajdowały się ich pokoje. - Wiecie, dokąd mogła pójść? - spytał bez wstępów, przerywając im pakowanie TLR kuferków podróżnych. Obaj popatrzyli na zmięty list, który Monty nadal trzymał w zaciśniętych palcach. - Nie napisała? - zdziwił się Jem, a Tobe dodał: - Zupełnie tak samo jak nasza matka. - Co takiego?! - Monty spoglądał z osłupieniem to na jednego, to na drugiego chłopca. - Przykro nam, Vern - powiedział Jem. - Nas też zdradziła. - Kazała nas odesłać z Shevington Court, bo w pokoju dziecięcym jest miejsce tylko na jedno dziecko. - A potem uciekła z adoratorem! - dodał z oburzeniem Tobe. - Skoro planowała ci to zrobić, nie trzeba było wysyłać nas do szkoły! - Nie uciekła, i to w dodatku z adoratorem! - orzekł stanowczo Monty. - Musiała mieć wypadek i jest gdzieś tam... - Wskazał przez okno na las. - Gdzie mogłaby pójść, gdyby poczuła się nieszczęśliwa? Bliźniacy wymienili spojrzenia, a potem Jem powiedział ze współczuciem: - Pewnie poszła do gospody, żeby się spotkać z tym człowiekiem. - On się tu kręcił od kilku dni. - A ona udawała, że wcale nie chce się z nim spotkać. - Ale jak tylko wyjechałeś, od razu do niego poszła.

Monty nie mógł uwierzyć, że jego Muszka mogłaby tak postąpić. Była uczciwa, niezdolna do krętactwa, szczera i przyzwoita. Okazywała radość z ich szczęśliwego pożycia. Kochała się z nim tak namiętnie, że nie mogła mieć w sercu innego mężczyzny. Podszedł do bliźniaków i chwycił każdego z nich za ucho. - Powiedzcie mi, co się naprawdę stało - groźnym tonem zwrócił się do braci - albo pożałujecie, że się urodziliście. - Poszła do gospody. - Musiała tam pójść - potwierdził piskliwie Tobe. - Przekazaliśmy jej wiadomość od człowieka na czarnym koniu, a potem widzieliśmy, jak biegła w stronę wsi. - Człowieka na czarnym koniu - powtórzył Monty. - Jakiś mężczyzna chciał się z TLR nią widzieć? A jak on wyglądał? - Jak Cygan - odpowiedział bez wahania Jem. - Miał kolczyk w uchu, sztylet w bucie i w ogóle! Monty nie wierzył, by Muszka mogła go zdradzić. Natomiast wydawało mu się całkiem prawdopodobne, że znękana i upokorzona, naiwnie uznała, że brat ją wesprze na duchu. Nagle przypomniał sobie, że Stephen podarował jej jedwabny stryczek jako symbol swych zamiarów i strach chwycił go za gardło. Jeśli coś jej się stało... Pognał prosto do stajni. Spędził w siodle cały dzień, ale to nie miało znaczenia. Wiedział, że nie spocznie dopóty, dopóki nie odnajdzie żony. A wtedy policzy się z tym cygańskim bękartem! Rozdział dwunasty Nazajutrz Imogena obudziła się dopiero około południa, i to tylko dlatego, że do pokoju weszła służąca. Zostawiła tacę ze śniadaniem i wyszła, ale po chwili wróciła,

przynosząc cebrzyk z ciepłą wodą do mycia i nową suknię. Kiedy Imogena próbowała jej podziękować, pokojówka stwierdziła obojętnie: - Pan tak rozkazał. Gdy Imogena zjadła śniadanie, umyła się i ubrała, służąca zaprowadziła ją do biblioteki, gdzie czekał na nią Akshat. - Sahib Stephen musiał wyjść w interesach - poinformował Hindus. - Wróci około siódmej wieczorem. Jeśli nadal pani tu będzie, będzie pani towarzyszył podczas kolacji. Tymczasem dostałem polecenie, by zapewnić pani wszystko, czego sobie zażyczy. Skłonił się z szacunkiem. - Dziękuję - odparła Imogena zdziwiona nieoczekiwaną gościnnością Stephena. Jeśli coś mi przyjdzie do głowy... Hindus wskazał na najświeższe wydanie „Timesa" leżące na stole pod oknem. - Może będzie pani miała ochotę poczytać. - Następnie wskazał na sznur dzwonka. - Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, wystarczy pociągnąć. TLR Imogena podeszła do stołu i przesunęła wzrokiem po gęsto zadrukowanych kolumnach, ale uznała, że nie będzie w stanie się skupić na czytaniu. Stephen był gotów zrezygnować z planów na wieczór, jeśli po powrocie zastanie ją w domu. Chyba jednak oczekiwał, pomyślała Imogena, że ona opuści jego dom. Czy można zmarnować podarowaną przez los okazję do zbliżenia się do brata, z którym los rozdzielił ją dawno temu? - zadała sobie w duchu pytanie. Do jedynego prawdziwego brata, dodała. Ostatnie spotkanie z Nickiem uświadomiło jej to bardzo wyraźnie. Poza tym, gdyby nawet chciała odejść, to nie bardzo wiedziała gdzie. W dalszym ciągu uważała, że nie powinna odwiedzać męża, który nie bez powodu zostawił ją w

Shevington Court i z pewnością nie życzył sobie jej obecności w rezydencji przy Hanover Square. Liczyła na to, że jak się dobrze wyśpi i odpocznie, podjęcie decyzji przyjdzie jej łatwo. Niestety, nadal nie wiedziała, co począć. Podeszła do okna. Niemal przytykając nos do szyby, popatrzyła na plac, pośrodku porośnięty zielenią. Może ruch na świeżym powietrzu rozjaśni jej umysł? W każdym razie z pewnością posłuży lepiej niż siedzenie w domu i użalanie się nad sobą. Gdy otwarła drzwi, tuż za progiem ujrzała Akshata; stał nieruchomo, jakby trzymał straż. - Wychodzi pani? Chciałaby pani zostawić jakąś wiadomość sahibowi Stephenowi? - Nie. Postanowiłam się trochę przewietrzyć. - Proszę zaczekać. Służąca przyniesie pani płaszcz i kapelusz. - Och, ale ja nie mam ze sobą płaszcza! - Sahib Stephen zadbał o wszystko, czego pani może potrzebować - oznajmił z naciskiem Akshat. Imogena wróciła do biblioteki, gdzie podano jej eleganckie wierzchnie odzienie. To chyba musiało oznaczać, że Stephen wyzbył się wobec niej początkowej wrogości? - Mam pani towarzyszyć - oznajmił Akshat, otwierając drzwi. - Przejdę się wokół placu. Nigdzie dalej się nie wybieram TLR - Sahib Stephen kazał mi chronić panią nawet własnym życiem. - Służący uczynił nieznaczny ruch ręką, wskazując orientalnie zdobiony sztylet zatknięty u pasa. Imogena nie chciała ranić uczuć oddanego sługi, przejętego rozkazem pana. Nie-

mniej jednak czuła się dziwnie, schodząc po schodach pod eskortą uzbrojonego strażnika. Choć adres nie należał do modnych, domy usytuowane wokół placu, łącznie z należącym do Stephena, wyglądały solidnie. Pomyślała ze zdziwieniem, że jej brat musi być zamożnym człowiekiem. Dlaczego więc pojawił się na ślubie w stroju, w którym wyglądał jak włóczęga? Nie potrafiła zrozumieć jego postępowania. Popsuł jej ślubną ceremonię, a teraz zadbał o jej bezpieczeństwo. Ubierał się jak Cygan, a mieszkał w domu godnym dżentelmena. Po powrocie do domu zasnęła, ledwie przyłożyła głowę do poduszki. Obudziła ją pokojówka, która przyniosła gorącą wodę do mycia i kolejną nową suknię. Imogena usiadła na łóżku, przecierając oczy. - Która godzina? - Czas się przebrać do kolacji, panienko - odpowiedziała kobieta tonem napomnienia. - Pan Stephen czeka na panią. Po myciu pokojówka pomogła się ubrać Imogenie. Patrząc na swoje odbicie w lustrze, pomyślała, że w pięknej sukni z bladoniebieskiego atłasu z cienką jak mgiełka jedwabną narzutką w jeszcze jaśniejszym odcieniu, mogłaby się pokazać w najświetniejszym salonie. Nagle Imogenę ogarnęło złe przeczucie. Choć pokojówka zwracała się do niej uprzejmie, miała dziwnie szorstki głos, a jej akcent przywodził na myśl kobiety sprzedające kwiaty i owoce przed teatrami, w których Imogena bywała z ciotką. Doszła do wniosku, że lepiej nie zadawać zbyt wielu pytań. Stephen zajmował fotel w niewielkim saloniku, do którego Akshat wprowadził ją poprzedniego wieczoru.

- Bardzo ci dziękuję za wielkoduszność, Stephenie - odezwała się niepewnie - za to, że wczoraj mnie wpuściłeś do swojego domu, a dziś zapewniłeś mi opiekę. - Nie jest łatwo zapomnieć o więzach krwi - odrzekł raczej ponurym tonem, po TLR czym wskazał na otwarte drzwi do jadalni, gdzie Imogena ujrzała stół nakryty dla dwóch osób. Stephen odsunął dla niej krzesło, a potem usiadł naprzeciwko i strzepnąwszy serwetkę, rozłożył ją sobie na kolanach. - Ciekawe, że nasze drogi akurat teraz się skrzyżowały - rzucił zagadkowo, kiedy młody lokaj w zielono-złotej liberii nalewał jej zupę. Zastanawiam się, jaki los cię teraz czeka - powiedział, kiedy lokaj bezszelestnie się oddalił. - Skoro uciekłaś od męża, to znaczy, że chcesz odtąd zamieszkać ze mną? Imogena upuściła łyżkę do talerza, rozchlapując zupę. Przecież nie uciekła od Monty'ego, ale, no cóż, właśnie tak to musiało wyglądać z boku. Lady Callandar często ganiła ją za to, że działała bez zastanowienia, przestrzegając, że to się kiedyś skończy katastrofą. Duma nie pozwalała Imogenie pójść na Hanover Square, ale perspektywa powrotu do Shevington Court także nie była zachęcająca. Jednak gdyby została u Stephena, uznano by, że naprawdę uciekła od męża. Ciotka tłumaczyła jej, że żony arystokratów przymykają oko na romanse mężów, ponieważ tego się od nich oczekuje. Natomiast opuszczenie męża dlatego, że wziął sobie kochankę, było niedopuszczalne. Imogena zamyśliła się, patrząc, jak zupa skapuje z wyłowionej z talerza łyżki. - Jeśli ze mną zamieszkasz, będziesz mogła robić, co tylko zechcesz - rzekł kuszą-

co Stephen, uśmiechając się przy tym. Nagle Imogena zrozumiała, że zaprosił ją do siebie nie dlatego, że nagle odżyły w nim braterskie uczucia. Chciał patrzeć, jak córka Amandy Hebden wywołuje skandal. - Chciałabym z tobą pobyć przez jakiś czas, ale nie na takich zasadach - powiedziała, wycierając palce w serwetkę. - Chcę cię jedynie lepiej poznać, bo jesteś moim bratem. - Wyciągnęła do niego rękę ponad stołem. - Stephen, nie jestem winna temu, co cię spotkało, kiedy byliśmy dziećmi. Chce mi się płakać, jak pomyślę, przez co musiałeś przejść... Poderwał się tak gwałtownie, że krzesło upadło na podłogę. - Nie chcę twojej litości! TLR - W takim razie czego chcesz? Dlaczego po tylu latach mnie odnalazłeś? - Mam pewien obowiązek do wypełnienia - odparł, podnosząc krzesło. - Sprawiedliwości musi stać się zadość. - Mogłabym zrozumieć, że chcesz się odegrać na moim dziadku, ale on od dawna nie żyje. Co takiego zrobiłam, żeby zasłużyć na twoją wrogość? - Wychowałaś się w luksusie. Nie byłaś głodna i nie musiałaś kraść, żeby przeżyć kolejny dzień - powiedział takim tonem, że Imogenie zimny dreszcz przebiegł po plecach. - Poślubiłaś bogatego i utytułowanego człowieka. - Pochylił się nad stołem, opierając ręce na blacie. - Twój dziadek zabrał mi wszystko! Wiem, że nie odziedziczyłbym tytułu twojego ojca. Pozostałbym bękartem w oczach towarzystwa, które ciebie zaakceptowało. Mógł mi jednak zapewnić przyzwoite wykształcenie, żebym zdobył godną pracę. Zamiast tego musiałem pazurami wygrzebywać się z rynsztoka... - Śmierć naszego ojca rzuciła cień na nas wszystkich. Nie tylko na ciebie. Powi-

nieneś się wyzbyć mściwości. Czyż nie dość wycierpieliśmy z powodu tego, co zrobili nasi rodzice? - Kto cierpiał? Ty? - Roześmiał się szyderczo. - Czyżby? - Nagle straciła cierpliwość. Wstała, odsuwając na bok talerz. - Przez całe życie płaciłam za to, że jestem córką Kita Hebdena. Owszem, poślubiłam bogatego człowieka, ale tylko dlatego, że jego ojciec nakazał mu jak najszybciej się ożenić i zadbać o ciągłość rodu. Także dlatego, że mój przybrany brat poprosił go, żeby przejął nade mną odpowiedzialność. Znaczę tak mało, że twoja matka nie rzuciła na mnie klątwy. Liczą się tylko synowie! Kiedy dziadek zabrał cię i odesłał, matka o mnie zapomniała. Poślubiła dużo starszego mężczyznę, ponieważ miał trzech synów, a oni mogli zastąpić tego, którego utraciła. Starałam się, jak mogłam, żeby zdobyć dla siebie choć okruch uczucia w tej rodzinie, ale tak naprawdę nikogo nie obchodzi, czy jeszcze żyję! - zakończyła, drżąc na całym ciele. - No, no - rzucił kpiąco Stephen. - A twierdzisz, że to ja jestem zgorzkniały. Nie musisz się trzymać bogatego męża. Możesz się do mnie przyłączyć. - Chodzi ci o zemstę? - Pokręciła głową: - Potrafię czuć jedynie litość dla wszystkich dzieci mężczyzn biorących udział w tym, co się wydarzyło tamtej tragicznej nocy. TLR Cokolwiek to było. - Co masz na myśli? Przecież hrabia Leybourne zamordował naszego ojca! Imogena odgarnęła włosy z twarzy. - Nie będę się z tobą o to kłócić. Jakie to ma teraz znaczenie? - Wpadł mi w ręce dziennik pisany przez hrabiego Narborough. Zapiski dotyczą wydarzeń z tamtego okresu, ale brakuje stron na temat morderstwa.

- Chcesz powiedzieć, że według ciebie miał coś do ukrycia? - Zastanów się. Z trzech ludzi pracujących nad złamaniem kodu i złapaniem szpiega tylko hrabia Narborough został przy życiu. To cię nie zastanawia? Imogena pokręciła przecząco głową. - Co za człowiek chętnie składa zeznanie, które musi zaprowadzić na szubienicę przyjaciela? Oboje wiemy, gdzie był Leybourne, kiedy rzekomo spiskował z wrogami państwa - w łóżku z twoją matką. Narborough też o tym wiedział. Leybourne był na tyle przyzwoity, żeby jej w to nie mieszać. Narborough nie miał tego rodzaju obiekcji. - Matka twierdziła uparcie, że Leybourne nie mógłby tego zrobić. Może w pojedynku, ale nie podczas kłótni, używając sztyletu. Poza tym, dlaczego nagle miałby przejść na drugą stronę, skoro całe życie poświęcił na zwalczanie wrogów państwa? - Nie dajmy się zwieść opiniom twojej matki - wtrącił Stephen. - Nie umiała właściwie oceniać ludzkich charakterów, prawda? Nie chciała też wierzyć, że wpuściła do łóżka mordercę i zdrajcę. Nie zapominaj, że po aresztowaniu Leybourne'a działalność szpiegowska ustała. - To niczego nie dowodzi! - zaprotestowała. - Szpieg mógł zadbać o szczególną ostrożność. Wcześniej o mało nie został zdemaskowany. Ojciec mówił mamie, że to było tak proste, że nawet dziecko by się zorientowało. Pomachał jej przed nosem grzechotką i powiedział, że właśnie w taki sposób im to wyjawi. - Grzechotką? - powtórzył Stephen. - Kupił ją w prezencie dla nowo narodzonego dziecka - wyjaśniła. - Jeśli hrabia Narborough był mordercą i wysłał Leybourne'a na szubienicę, żeby ukryć własną zbrodnię... - Myślisz, że Narborough to zrobił? - przerwał jej Stephen.

TLR Imogena zdawała się go nie słyszeć. - I jego biedna rodzina! Stracili wszystko! Kto wie, jak im się żyje od tamtej pory? - Wiem, gdzie są wszyscy i jak żyją. Helena bywa na salonach jako żona Marcusa Carlowa. Nathan grał nałogowo w karty. Imogenę ogarnął nagły chłód. - Stephen, nawet jeśli jej ojciec dokonał tej zbrodni, to sprawiedliwość już się dokonała. I to z nawiązką. A może był niewinny? Poradziłeś sobie świetnie mimo kłód, jakie los ci rzucał po nogi. Powinieneś być dumny z tego, co osiągnąłeś. Mógłbyś mieć całkiem udane życie, Stephen, gdybyś tylko przestał myśleć o przeszłości. - Nic nie rozumiesz. Nie mogę zrezygnować dopóty, dopóki nie odegram swojej roli do końca. To moje przeznaczenie. Prawda musi wyjść na jaw. - Jeśli prawdą jest, że Leybourne został powieszony za zbrodnię, której nie popełnił, to nie możesz karać jego dzieci. - Jakim prawem przychodzisz tu i mówisz mi, co powinienem robić, a czego nie powinienem? - Wiem, że musisz przestać nękać niewinnych ludzi, bo przyjdzie ci za to zapłacić. Nagle zbladł i odchylił się gwałtownie, jakby go spoliczkowała. Jednak zanim któreś z nich znów zdążyło się odezwać, z holu dobiegły podniesione głosy. - Monty - wyszeptała z przerażeniem Imogena. Jak mu się udało ją znaleźć? A przede wszystkim, dlaczego jej szukał? Odruchowo położyła dłonie na brzuchu. No tak, dziedzic Claremontów. Och, jakże była głupia, pozwalając sobie na moment nadziei. Chodziło wyłącznie o dziecko, które nosiła w łonie, nie o nią!

Głosy stały się mniej wyraźne, a zaraz potem rozległ się głuchy łomot bezwładnego ciała upadającego na ziemię. Serce podeszło Imogenie do gardła, bo przypomniała sobie, że służący nosi sztylet za pasem. A jeśli go użył? Jednak gdy drzwi się otwarły, do środka wszedł Monty. Obciągnął rękawy surduta i poprawił fular. - Dobry wieczór, Hebden - zwrócił się do Stephena. Przez otwarte drzwi Imogena zobaczyła Hindusa leżącego na podłodze; z nosa leTLR ciała mu krew. - Jak udało ci się tak szybko mnie znaleźć? - zapytał Stephen, szczerze zaciekawiony. - Zostawiłeś ślad szeroki na milę - odparł z drwiną Monty. - Widać tracę czujność - zauważył z przekąsem Stephen. - Nic ci nie jest? - spytał Monty, zwracając się do Imogeny. - Nie zrobił ci krzywdy? - Podszedł bliżej, wziął ją w ramiona i przycisnął mocno do piersi. - Przepraszam, że mnie przy tobie nie było - powiedział zduszonym głosem. - Postąpiłem samolubnie, zostawiając cię samą, a nikt nie powinien być sam, kiedy dostaje takie wieści. Moje biedactwo. - Delikatnie odgarnął jej włosy z czoła. Widząc w jego oczach jedynie troskę, Imogena poczuła się winna. Zakładała, że mąż będzie na nią zły. - Rozbiłam wazon - przyznała się ze skruchą. - Miałaś prawo to zrobić po scenie, jaką urządził ci mój ojciec. - Powiedział ci o tym? Monty przytaknął skinieniem. - Nigdy bym cię nie zostawił samej, wierz mi, gdybym wiedział, że tak się zacho-

wa. Patrząc na męża, Imogena uświadomiła sobie, że jest jedyną osobą rozumiejącą motywy jej postępowania. Nic dziwnego, że go pokochała. Stephen poprosił ją, żeby została jego sojuszniczką, ale tylko po to, by wraz z nim zrealizowała plan, który nazwał wymierzaniem sprawiedliwości. Wciąż nie mógł się uwolnić od wydarzeń sprzed dwudziestu lat. Natomiast Nick był tak przejęty karierą, która, jak wierzył, była w zasięgu jego możliwości, że traktował ją jak przeszkodę na drodze do celu. Jedynie Monty trwał przy niej, wspierał ją i chronił. Przytuliła się do niego i przez łzy wyznała: - Byłam taka nieszczęśliwa. - Wiem, Muszko - odparł Monty, jeszcze bliżej przygarniając ją do piersi. - Niedobrze mi się robi na wasz widok - mruknął pod nosem Stephen. - Odtąd trzymaj się od Muszki z daleka! - przestrzegł go Monty. - Jak śmiesz wyTLR korzystywać jej rozpacz po śmierci brata do swoich niecnych knowań? - To nie tak. - Imogena dotknęła policzka męża, zmuszając go, żeby jej spojrzał w oczy. - Gdyby nie Stephen, nie wiem, jak by się skończyła ta szalona wyprawa. Na moją prośbę wynajął powóz do Londynu, a gdy Nick odmówił mi gościny, przenocował mnie w swoim domu, nakarmił i ubrał. - Nie mogłem uwierzyć, kiedy dowiedziałem się o postępowaniu Nicka - powiedział oburzony Monty. - Nawet się nie zainteresował, czy masz pieniądze na dorożkę. Mogło ci się przydarzyć coś złego. Samotna kobieta na ulicach Londynu nie jest bezpieczna. - Byłam niedaleko od domu Stephena, więc mogłam pójść pieszo.

- Rozumiem. - Kiedy Stephen po raz pierwszy przyjechał do Shevington, nie próbowałam się do niego zbliżyć... - Wiem, wiem - przerwał jej Monty. - Bliźniacy mi powiedzieli, że usiłował się z tobą wcześniej skontaktować, ale ty się nie zgodziłaś. Doprawdy nie zasłużyłem sobie na taką lojalność... Stephen zmełł w ustach przekleństwo, po czym zabrawszy z tacy karafkę, skierował się do drzwi. - Zaczekaj - powstrzymał go Monty. - To my powinniśmy wyjść. Przepraszam, że błędnie oceniałem twoje intencje. Uściśniesz mi dłoń? Stephen przyjrzał się wyciągniętej ręce Monty'ego z pogardą, a następnie przeniósł wzrok na siostrę. - Dobrze oceniłeś moje intencje. Daj tej dziewczynie wystarczająco długą linę, to się powiesi. Imogena zadrżała, ale zdołała odpowiedzieć. - Tak czy inaczej dziękuję za gościnność. Wiem, że nie żywisz już do mnie braterskich uczuć... - Los tak chciał... - Co za bzdura! - zirytował się Monty. - Według mnie wybrałeś najgorszy możliwy TLR moment, żeby ujawnić swoje istnienie kobiecie, która przyjęłaby cię z otwartymi ramionami. Wiesz, co o tym myślę, Stephen? - Wziął Imogenę na ręce i skierował się do wyjścia. - Myślę, że jesteś taki sam jak Kit Hebden. - Przystając w progu, dodał: - Nie wiem, kto zabił waszego ojca, ale nie zdziwiłbym się, słysząc, że wielu przyzwoitych ludzi

chętnie by się z nim rozprawiło. Wasz ojciec miał piękną żonę, która go kochała, ale był na tyle okrutny, by ją pchnąć w ramiona innego mężczyzny. Hal mówił mi, że jako dzieci czasami bawiliście się razem. A teraz ty nękasz jego rodzinę. To się musi skończyć, Hebden! Stephen zacisnął palce na szyjce karafki. - To nie takie proste. Muszę wypełnić swoją misję. Moja matka na łożu śmierci powiedziała... - Nie chcę słuchać o niedorzecznych cygańskich klątwach! - zirytował się Monty. Już dawno mogłeś się pogodzić z siostrą, ale wolałeś pełną goryczy samotność... - Nie - przerwał mu Stephen. - Próbowałem iść inną drogą, ale - pokręcił głową nie mogę uciec przed swoim przeznaczeniem. Monty skwitował jego słowa pogardliwym prychnięciem, po czym wyszedł, niosąc na rękach Imogen?. TLR Rozdział trzynasty Gdy mąż pieczołowicie umieścił Imogenę w powozie i usiadł obok, obejmując ją ramieniem, zesztywniała i odwróciła głowę. - O co chodzi, Muszko? Jeszcze coś cię martwi? - Prawdę mówiąc, tak - przyznała. - Wolałabym nie wracać do Shevington Court. Nie chcę tam przebywać, podczas gdy ty będziesz się rozglądał za kochanką w Londynie. - Muszko, sądziłem, że wiesz, po co pojechałem do Londynu. Chciałem się przekonać, czy jako cywil mogę wspomóc walkę z Bonapartem. Rozmawialiśmy o tym przecież... - Owszem. A potem ty rozmawiałeś z ojcem o tym, że skoro spełniłeś jego życze-

nie i twoja żona spodziewa się dziecka, możesz wziąć sobie kochankę. - Tak ci powiedział? Nic dziwnego, że ode mnie uciekłaś. - Czy mam rozumieć, że zaprzeczasz? - Jak najbardziej. - Nawet się ze mną nie pożegnałeś - przypomniała mu z wyrzutem. - Przyszedłem się z tobą pożegnać, ale wymiotowałaś i poczułem... - Obrzydzenie - weszła mu w słowo. TLR - Nie, poczułem się winny. Przeze mnie źle się czułaś. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Przepraszam, że wyjechałem bez słowa, że w ogóle wyjechałem. - Jeśli to, co mówił twój ojciec, nie jest prawdą, to skąd mu to przyszło do głowy? Monty wyraźnie się zawstydził, co na nowo wzbudziło podejrzenia Imogeny. - Muszko, zrozum, że starałem się uniknąć konfrontacji. Gdybym wyjawił ojcu prawdziwy powód wyjazdu, zapewne dostałby ataku furii. Doświadczyłaś jednego z nich na własnej skórze, więc chyba rozumiesz, dlaczego przestałem się mu sprzeciwiać. Pozwoliłem mu myśleć, co chce na temat mojego wyjazdu. Wierz mi, nie zamierzałem szukać kochanki. Zresztą, nie starczyłoby mi na nią energii, skoro mam taką namiętną żonę - zakończył żartem, próbując poprawić jej humor. - Nie naśmiewaj się ze mnie! Wiem, że ożeniłeś się ze mną, bo byłeś pewny, że nigdy się we mnie nie zakochasz, ale... - Co? Nie zakocham się w tobie? Skąd ci się wzięło to niedorzeczne przekonanie? - Twój ojciec powiedział... - Urwała, bo zebrało się jej na płacz. - Proszę cię, nie płacz, kochanie. - Wziął Imogenę na kolana. - Zapomnij o wszystkim, co mówił. To stek bzdur. Przykro mi, że ucierpiałaś przez moje chore stosunki z oj-

cem. Nigdy bym ci umyślnie nie sprawił przykrości. Przecież jesteś światłem mojego życia. - Teraz tak mówisz, ale nie chciałeś mnie zabrać ze sobą do Londynu. Obawiałeś się, że cię skompromituję. - Jak możesz tak myśleć? - W takim razie, dlaczego nie pozwoliłeś mi sobie towarzyszyć? - Przebywanie z tobą, kiedy nie możemy się kochać, jest dla mnie bardzo trudne. Doktor Cottee orzekł, że na czas ciąży musimy się wstrzymać od pożycia. Zapewne wiedział o problemach twojej matki, która kilka razy poroniła, i uznał, że w twoim przypadku istnieje ryzyko. Nie powtórzyłem ci jego opinii, żeby cię nie denerwować. Skrzywił się. - Wygląda na to, że we wszystkich sprawach, które ciebie dotyczyły, dokonałem złego wyboru. - Widząc, że opacznie zrozumiała jego ostatnią uwagę, dodał pośpiesznie: - Poza tym, że się z tobą ożeniłem. Kiedy nareszcie zajechali przed dom przy Hanower Square, Monty wysiadł z poTLR wozu, nie wypuszczając żony z objęć. - Co ty robisz? Postaw mnie na ziemi! - pisnęła. - Mowy nie ma - odparł, całując ją w usta. - Wiesz, jak się czułem, będąc przekonanym, że cię straciłem? - Objął ją mocniej. - Wyobrażałem sobie, że leżysz gdzieś ranna i nie możesz wrócić do domu... - Ja też myślałam, że cię straciłam na rzecz kochanki. Po wejściu do domu, Monty ruszył schodami na górę. - Szkoda, że będę cię musiał zostawić samą, kiedy już dotrzemy do twojej sypialni. - Nie rozumiem dlaczego - zdziwiła się Imogena. - To niedorzeczność, zakładać, że

kochając się z tobą, mogę zaszkodzić dziecku. - Tak sądzisz? Przyznam, że nie mam zbyt dobrego zdania o doktorze Cottee. W sypialni Monty ułożył Imogenę na posłaniu i przyciągnął sobie krzesło, ustawiając je oparciem do łóżka, jakby to miało mu pomóc zachować powściągliwość. - Musimy porozmawiać. Kiedy bliźniacy powiedzieli mi, że uciekłaś z jakimś mężczyzną, wiedziałem, że to niemożliwe. Nawet gdybyś go kochała... - Masz na myśli Stephena? - Nie. Mężczyznę, o którym marzyłaś tamtego wieczoru na tarasie u lady Carteret. - Monty, zawsze byłeś tylko ty. Nie było nikogo innego. - Miałaś wyraz rozmarzenia w oczach, a mnie przeklinałaś... - Przeklinałam wicehrabiego Mildenhalla, bo uważałam, że powinnam wyjść za kogoś takiego jak Monty z opowieści mojego brata. - Cierpiałaś, bojąc się, że wezmę sobie kochankę - rzekł po chwili milczenia. - Czy to znaczy, że mnie kochasz? Chociaż troszkę? Imogena skinęła głową, nagle onieśmielona. Bała się spytać wprost, czy może on także choć trochę ją kocha, więc powiedziała: - Ożeniłeś się ze mną na prośbę Ricka. Na początku wcale ci się nie podobałam. - To nieprawda. - Pokręcił głową. - Przyjechałem do Londynu, bo nie mogłem wytrzymać w Shevington. Ojciec widział we mnie jedynie kogoś, kto może przedłużyć rodową linię. Ledwie znalazłem się w stolicy, stałem się łowną zwierzyną kobiet polująTLR cych na męża. Myślałem, że jesteś jedną z nich. - Uśmiechnął się przepraszająco. Owiana aurą skandalu panna Hebden... Jednak od razu, choć słyszałem o tobie wiele niepochlebnych opinii, wpadłaś mi w oko. Myślenie o tobie doprowadzało mnie do sza-

leństwa! Po pierwszym pocałunku wiedziałem, że chcę się z tobą ożenić. Umówiłem się z twoim wujem następnego dnia zaraz z rana. Zanim się dowiedziałem, że jesteś Muszką. - Och! - A potem zdarzyło się coś cudownego: w teatrze wyszło na jaw, że jesteś siostrą Ricka. - Dlaczego mi tego wcześniej nie powiedziałeś? - Teraz żałuję, ale wtedy bałem się ryzykować, że złamiesz mi serce. Poza tym nie pozwalała mi na to męska duma. Podniosła się na posłaniu i chwyciła go za ręce. - Nigdy bym ci nie złamała serca, Monty. Przecież cię kocham. - Ja też cię kocham, Muszko. - Odchylił głowę do tyłu i roześmiał się głośno, dając wyraz niepomiernej radości. - My się kochamy! Następnie przywarł do jej ust. Pocałunek był tak namiętny, że Imogena poczuła się najbardziej pożądaną kobietą na świecie. - Muszko - westchnął, oderwawszy się wreszcie od jej warg, żeby zaczerpnąć tchu. - Musimy przestać. Nie wolno nam zrobić niczego, co mogłoby zaszkodzić dziecku. Imogena przyłożyła dłonie do brzucha i opuściła głowę, ogarnięta poczuciem winy. W ciągu ostatnich paru dni przeszła kilka mil po bezdrożach, przesiedziała całą noc w gospodzie, doglądając Stephena, odbyła podskakującym na wybojach powozem podróż do Londynu, gdzie przemokła do suchej nitki. - Och, Monty, zachowywałam się okropnie. Czy zdołasz mi to wybaczyć? - Nie ma nic do wybaczania - odparł czule. - Powinienem się był tobą opiekować. Tymczasem zostawiłem cię samą, i to w tak nieprzyjaznym miejscu, jak Shevington Court.

- Jeśli inny lekarz potwierdzi zalecenie doktora Cottee, że powinniśmy sypiać osobno, wrócę tam, jeśli tak będziesz wolał. Wiem, że masz ważne sprawy tu, w Londynie, a ja nie chcę ci być ciężarem. T L R - Nie zamierzam odsyłać cię do Shevington. Będziemy tam składać jedynie krótkie wizyty. Na razie zrobiłem wszystko, co mogłem. Dzierżawcy wiedzą, że nie jestem taki jak Piers. Zarządca zorientował się, że nie będę tolerował żadnych machlojek. Jeśli chce zachować posadę, musi pilnować porządku w rachunkach. Bliźniacy wyjechali do szkoły... - I nienawidzą mnie za to - wtrąciła Imogena. - Nie sądzę. Dotąd nie znali niczego poza niezdrową atmosferą panującą w Shevington. A teraz zobaczą kawałek świata, zdobędą przyjaciół i zrozumieją twoje intencje. - Naprawdę tak myślisz? - zapytała z nadzieją. Monty energicznie przytaknął.

- Będziemy się z nimi widywać podczas wakacji, by czuli, że mają w nas przyjaciół. Dadzą sobie radę. Muszko, kocham cię taką, jaka jesteś: zabawną, dobrą, dzielną i czułą. - Mówiłeś, że chcesz się zaangażować w politykę. Będę ci przeszkadzać swoją obecnością... Pogładził ją delikatnie po policzku. - Kiedy usłyszałem, że zaginęłaś, wszystko inne przestało się liczyć. W parlamencie jest wystarczająco dużo posłów reprezentujących poglądy identyczne z moimi. A ty masz tylko jednego męża. Ty i dziecko jesteście dla mnie najważniejsi. Imogena wreszcie usłyszała słowa, na które czekała. - Och, Monty - chlipnęła, zarzucając mu ręce na szyję. - Tak bardzo cię kocham! Rozpierało go szczęście. Muszka go kocha dla niego samego. Nie jest dla niej istotne, z jakiej rodziny on pochodzi, ile ma pieniędzy ani jaki tytuł. Jakie to cudowne, pomyślał Monty, bo on też kocha swoją Muszkę nad życie. TLR

Document Outline Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty