5 Miasto Zagubionych Dusz Cassandra Clare

Cassandra Clare Miasto zagubionych dusz Tom V cyklu „Dary Anioła” Przełożyła Anna Reszka Wydawnictwo MAG Warszawa 2012

Nao, Davidowi i Benowi

„Żaden człowiek nie wybiera zła, ponieważ jest zły. On jedynie mylnie bierze je za szczęście, gdy szuka dobra”. – Mary Wollstonecraft

Prolog Simon stał i gapił się tępo na frontowe drzwi swojej kamienicy. Nie znał innego domu. To tutaj rodzice przynieśli go, kiedy się urodził. Dorastał w murach tego szeregowca na Brooklynie. Latem bawił się na ulicy w cieniu drzew, zimą robił sobie prowizoryczne sanki z pokryw pojemników na śmieci. W tym domu jego rodzina odprawiała sziwę po śmierci ojca. Tutaj po raz pierwszy pocałował Clary. Nie wyobrażał sobie dnia, że drzwi domu będą dla niego zamknięte. Ostatnim razem, kiedy widział matkę, nazwała go potworem i błagała, żeby sobie poszedł. Rzucił na nią czar zapomnienia, że jej syn jest wampirem, ale nie wiedział, jak długo urok okaże się skuteczny. Kiedy teraz stał w chłodnym jesiennym powietrzu, gapiąc się na kamienicę, zrozumiał, że nie dość długo. Drzwi były pokryte symbolami: gwiazdami Dawida namalowanymi farbą, wyrytym znakiem Chai, oznaczającym życie. Do gałki i kołatki przywiązano tefilin. Wizjer zasłaniała hamsa, Ręka Fatimy. Simon odruchowo dotknął metalowej mezuzy przymocowanej do prawej strony futryny. Z miejsca, gdzie jego ręka dotknęła świętego przedmiotu, uniósł się dym, ale on sam nic nie poczuł. Żadnego bólu. Tylko w duszy straszliwą konsternację, powoli przeradzającą się w zimną wściekłość. Kopnął w drzwi. – Mamo! – krzyknął. – Mamo, to ja! Żadnej odpowiedzi, tylko echo jego głosu w głębi domu i szczęk zasuwy. Wydawało mu się, że słyszy ciche kroki matki i jej oddech, ale nie odezwała się słowem. Nawet przez drewno czuł kwaśny zapach strachu i paniki. – Mamo! – Głos mu się załamał. – Mamo, to śmieszne! Wpuść mnie! To ja, Simon! Drzwi zadrżały, jakby matka w nie kopnęła. – Odejdź! – Jej głos był ochrypły z przerażenia, prawie nie do rozpoznania. – Morderca! – Ja nie zabijam ludzi. – Simon oparł głowę o drzwi. Mógłby je pewnie wyważyć kopniakiem, ale po co? – Mówiłem ci. Piję zwierzęcą krew.

– Zabiłeś mojego syna! – wykrztusiła matka. – Zabiłeś go i podstawiłeś potwora na jego miejsce. – Ja jestem twoim synem… – Masz jego twarz i mówisz jego głosem, ale nim nie jesteś. Nie jesteś Simonem! – Jej głos wzniósł się niemal do krzyku. – Wynoś się z mojego domu, zanim cię zabiję, potworze! – Becky. – Simon przyłożył dłonie do mokrej twarzy, a kiedy je odjął, zobaczył, że są całe w czerwonych plamach. Jego łzy były krwawe. – Co powiedziałaś Becky? – Trzymaj się z daleka od swojej siostry. Simon usłyszał dobiegający z wnętrza domu łoskot, jakby coś się przewróciło. – Mamo – powtórzył, ale tym razem głos wydobył się z jego gardła jako ochrypły szept. Ręka zaczęła boleśnie mu pulsować. – Muszę wiedzieć… Jest Becky? Mamo, otwórz drzwi. Proszę… – Trzymaj się z daleka od Becky! – Simon usłyszał, że matka cofa się od drzwi. Potem rozległo się znajome skrzypnięcie kuchennych drzwi i trzeszczenie podłogi. Odgłos wysuwanej szuflady. Simon wyobraził sobie nagle, że matka chwyta nóż. Zanim cię zabiję, potworze. Na tę myśl aż się zachwiał. Gdyby go zaatakowała, do głosu doszedłby Znak. Zabiłby ją, tak jak wcześniej zniszczył Lilith. Simon opuścił rękę i cofnął się powoli. Chwiejnie zszedł po schodach i ruszył chodnikiem. Przywarł do pnia jednego z dużych drzew, które ocieniały przecznicę. Stał tam długo, wpatrując się w drzwi swojego domu, pomazane i zeszpecone świadectwami matczynej nienawiści. Nie, poprawił samego siebie. Matka nie darzy go nienawiścią, tylko uważa, że jej syn nie żyje. To, czego ona nienawidzi, nie istnieje. Nie jestem tym, za kogo ona mnie bierze. Simon nie wiedział, jak długo stałby odrętwiały pod drzewem, gdyby w kieszeni jego płaszcza nie zaczęła wibrować komórka. Sięgnął po nią odruchowo i zauważył, że na wnętrzu dłoni wypalił mu się wzór z mezuzy – przeplecione ze sobą Gwiazdy Dawida. Przełożył telefon do drugiej ręki i przystawił go do ucha.

– Halo? – Simon? – To była Clary. Zdyszana. – Gdzie jesteś? – W domu… – Zawahał się i poprawił: – W domu mojej matki. – Własny głos brzmiał głucho i obco w jego uszach. – Dlaczego jeszcze nie wróciłaś do Instytutu? Wszystko w porządku? – Tak – odparła Clary. – Zaraz po twoim odejściu Maryse wróciła z dachu, gdzie miał czekać Jace. Nikogo tam nie było. Simon ruszył przed siebie. Nie zdając sobie z tego sprawy, jak mechaniczna lalka, zaczął iść ulicą w stronę stacji metra. – Co to znaczy, że nikogo tam nie było? – Jace zniknął – powiedziała Clary z napięciem w głosie. – Sebastian też. Simon zatrzymał się w cieniu nagiego drzewa. – Ale przecież Sebastian nie żył. On nie żyje, Clary… – Więc powiedz mi, dlaczego nie ma tam jego ciała. – Jej głos w końcu się załamał. – Jest tylko mnóstwo krwi i potłuczonego szkła. A oni obaj zniknęli. Jace zniknął…

Część pierwsza Żadnego złego anioła „Miłość jest marą. Miłość jest szatanem, nie ma złego anioła oprócz miłości”. – William Szekspir, „Stracone zachody miłości” (przekład: Zofia Siwicka) Dwa tygodnie później

1 Ostatnia Rada – Jak myślisz, ile jeszcze potrwa wydanie werdyktu? – zapytała Clary. Nie wiedziała, jak długo już czekają, ale miała wrażenie, że z dziesięć godzin. W czarno-różowej pudrowej sypialni Isabelle nie było żadnych zegarów, tylko góry ubrań, piramidy książek, stosy broni, toaletka pełna błyszczyków i szczotek, otwarte szuflady z wylewającą się z nich koronkową bielizną, pończochami i szalami boa. Wystrój nieco kojarzył się Clary z kulisami „Klatki dla ptaków”, ale przez ostatnie dwa tygodnie spędziła tyle czasu wśród tego skrzącego się bałaganu, że w końcu zaczął poprawiać jej samopoczucie. Isabelle stała przy oknie z Churchem na rękach i z roztargnieniem głaskała go po głowie. Kot łypał na nią złymi żółtymi oczami. Za oknem szalała listopadowa burza, deszcz spływał po szybach jak przezroczysta farba. – Już niedługo – odparła. Nie miała makijażu, dzięki czemu wyglądała młodziej, a jej ciemne oczy były większe. – Pewnie z pięć minut. Clary siedziała na łóżku Izzy między stertą czasopism a grzechoczącą kupką serafickich noży. Czując gorzki smak w gardle, przełknęła ślinę. „Wrócę. Za pięć minut”. To były jej ostatnie słowa wypowiedziane do chłopca, którego kochała najbardziej na świecie. Teraz pomyślała, że być może już nigdy więcej nie będzie miała okazji z nim rozmawiać. Doskonale pamiętała tamtą chwilę. Ogród na dachu. Pogodna październikowa noc, gwiazdy świecące lodowatą bielą na bezchmurnym czarnym niebie. Kamienie z namalowanymi czarnymi runami, spryskane posoką i krwią. Usta Jace’a przy jej ustach, jedyna ciepła rzecz w zimnym świecie. Pierścień Morgensternów na jej szyi. „Miłość, która porusza słońce i wszystkie inne gwiazdy”. Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć, kiedy winda ruszała, zabierając ją w mrok budynku. Dołączyła do zgromadzonych w holu, ściskała matkę, Luke’a, Simona, ale jakaś jej część jak zawsze była z Jace’em,

unosiła się nad miastem, oni dwoje sami na dachu, w chłodnej, elektrycznej jasności. Maryse i Kadir pojechali windą na dach, żeby obejrzeć skutki rytuału Lilith. Po dziesięciu minutach Maryse wróciła. Sama. Kiedy drzwi się otworzyły i Clary ujrzała jej twarz – bladą, zastygłą i zdenerwowaną – zrozumiała. To, co wydarzyło się później, było jak sen. Tłum Nocnych Łowców zebranych w holu popłynął ku Maryse; Alec gwałtownie odsunął się od Magnusa, Isabelle skoczyła na równe nogi. Ciemność przecięły, jedno po drugim, białe światła niczym ciche eksplozje lamp błyskowych na miejscu zbrodni, kiedy serafickie noże rozjaśniły mrok. Przepychając się do przodu, Clary usłyszała historię w oderwanych fragmentach: ogród na dachu był pusty; Jace zniknął; szklana trumna, w której leżał Sebastian, została rozbita; wszędzie walały się odłamki szkła. Po piedestale, na którym stał sarkofag, ściekała krew, jeszcze świeża. Nocni Łowcy natychmiast postanowili się rozproszyć i przeszukać okolicę wokół budynku. Magnus, z którego palców sypały się niebieskie iskry, zapytał Clary, czy ma jakąś rzecz należącą do Jace’a. Clary w odrętwieniu dała mu pierścień Morgensternów i wycofała się w kąt holu, żeby zadzwonić do Simona. Właśnie zamknęła komórkę, kiedy ponad ogólny gwar wybił się głos jednego z Nocnych Łowców. – Czar tropiący zadziała tylko wtedy, jeśli on jeszcze żyje. Przy tej ilości krwi to mało prawdopodobne… W tym momencie przedłużona hipotermia, wyczerpanie i szok zebrały swoje żniwo. Clary poczuła, że uginają się pod nią kolana. Przed upadkiem na ziemię uratowała ją matka. Potem wszystko było ciemną zamazaną plamą. Clary obudziła się następnego ranka w swoim łóżku w domu Luke’a i usiadła gwałtownie z sercem bijącym jak młot, pewna, że przyśnił się jej koszmar. Kiedy wygramoliła się z łóżka, blednące siniaki na rękach i nogach opowiedziały jej inną historię, podobnie jak brak pierścienia. Wbiła się w dżinsy i bluzę z kapturem i poczłapała do salonu. Tam zastała Jocelyn, Luke’a i Simona, wszystkich z ponurymi minami. Nawet nie musiała pytać, ale i tak to zrobiła. – Znaleźli go? Wrócił? Jocelyn wstała. – Kochanie, nadal go nie ma…

– Ale żyje? Nie znaleźli ciała? – Opadła na kanapę obok Simona. – Nie… nie jest martwy. Wiedziałabym. Pamiętała, że Simon trzymał ją za rękę, kiedy Luke mówił jej, co wiedzą. Że Jace’a nadal nie ma, podobnie jak Sebastiana. Zła wiadomość była taka, że krew na piedestale należała do Jace’a. Dobra wiadomość natomiast taka, że znaleźli jej mniej, niż się spodziewali. Była zmieszana z wodą z trumny, dlatego wydawało się, że jest jej więcej niż w rzeczywistości. Teraz uważali za całkiem możliwe, że Jace przeżył to, co się wydarzyło. – Ale co się wydarzyło? – zapytała Clary. Luke potrząsnął głową. Wyraz niebieskich oczu miał posępny. – Nikt tego nie wie, Clary. Krew w jej żyłach zastąpiła lodowata woda. – Chcę pomóc. Muszę coś robić. Nie chcę tu siedzieć bezczynnie, kiedy Jace zaginął. – O to bym się nie martwiła – odezwała się Jocelyn ponurym tonem. – Clave chce cię widzieć. Niewidoczny lód popękał w stawach i ścięgnach Clary, kiedy wstała. – Dobrze. Niech tak będzie. Powiem im wszystko, co chcą, żeby tylko znaleźli Jace’a. – Powiesz im wszystko, co chcą, bo mają Miecz Anioła. – W głosie matki brzmiała rozpacz. – Och, dziecko. Tak mi przykro. Teraz, dwa tygodnie po powtarzających się zeznaniach, po dziesiątkach wezwanych świadków, po tym, jak tuzin razy trzymała Miecz Anioła, siedziała w sypialni Isabelle i czekała, aż Rada zadecyduje o jej losie. Nie mogła zapomnieć, jakie to uczucie dotykać Miecza Anioła. Było tak, jakby malutkie haczyki na ryby wbijały się w skórę i wyciągały z człowieka prawdę. Klęczała w kręgu Mówiących Gwiazd i słyszała własny głos opowiadający Radzie wszystko: jak Valentine wezwał Razjela, jak ona przejęła od niego moc nad Aniołem, wymazując jego imię napisane na piasku i zastępując je własnym. Opowiedziała, jak Anioł podarował jej jedno życzenie, a ona wykorzystała je, żeby wskrzesić Jace’a. Opowiedziała, jak Lilith opętała Jace’a i planowała użyć krwi Simona, żeby wskrzesić brata Clary Sebastiana, którego uważała

za swojego syna. O tym, jak Znak Kaina noszony przez Simona zabił Lilith, a oni myśleli, że dzięki temu Sebastian też przestanie być zagrożeniem. Clary westchnęła i otworzyła klapkę komórki, żeby sprawdzić czas. – Są tam już godzinę – stwierdziła. – Czy to normalne? To zły znak? Isabelle wypuściła Churcha z rąk, podeszła do łóżka i usiadła obok niej. Wyglądała na jeszcze szczuplejszą niż zwykle – schudła w ciągu ostatnich dwóch tygodni, podobnie jak Clary – ale była elegancka jak zawsze w czarnych cygaretkach i dopasowanym topie z szarego aksamitu. Wokół oczu miała rozmazany tusz, ale wcale nie wyglądała jak szop pracz, tylko jak francuska gwiazda filmowa. Gdy rozłożyła ramiona, bransolety z elektrum z runicznymi breloczkami zabrzęczały melodyjnie. – Nie, to nie jest zły znak – powiedziała. – To tylko oznacza, że mają dużo do omówienia. – Przekręciła na palcu pierścień Lightwoodów. – Wszystko będzie dobrze. Nie złamałaś Prawa. To ważne. Clary westchnęła. Nawet ciepło ramienia Isabelle nie było w stanie roztopić lodu w jej żyłach. Wiedziała, że formalnie nie złamała Prawa, ale zdawała sobie również sprawę, że Clave jest na nią wściekłe. Nielegalne było wskrzeszanie umarłego przez Nocnego Łowcę, ale nie przez Anioła. Niemniej jednak zrobiła tak straszną rzecz, prosząc o życie Jace’a, że oboje postanowili nikomu o tym nie mówić. Teraz prawda wyszła na jaw i wstrząsnęła Clave. Clary wiedziała, że chcą ją ukarać, choćby tylko dlatego, że jej decyzja miała tak katastrofalne skutki. I nawet chciała, żeby ją ukarali. Połamali jej kości, wyrwali paznokcie, kazali Cichym Braciom zaszczepić w jej umyśle swoje myśli. Coś w rodzaju paktu z diabłem: jej ból za bezpieczny powrót Jace’a. Pomogłoby to jej stłumić poczucie winy, że zostawiła Jace’a na dachu, choć Isabelle i inni powtarzali jej setki razy, że mówi bzdury. Wszyscy wtedy uważali, że nic mu tam nie grozi i że gdyby z nim została, pewnie też by zniknęła. – Przestań – rzuciła Isabelle. Przez chwilę Clary nie była pewna, czy Isabelle mówi do niej czy do kota. Church drzemał, swoim zwyczajem leżąc na plecach ze wszystkimi czterema nogami w górze i udając martwego, żeby wywołać poczucie winy u swoich właścicieli. Ale kiedy Isabelle odgarnęła z twarzy czarne włosy i spiorunowała ją wzrokiem, Clary

uświadomiła sobie, że to ona jest karcona, a nie kot. – Co mam przestać? – Chorobliwie rozmyślać o tych wszystkich okropnych rzeczach, które ci się przydarzą, albo chciałabyś, żeby ci się przydarzyły, bo ty żyjesz, a Jace… zaginął. – Głos Isabelle zadrżał. Nigdy nie mówiła, że Jace nie żyje albo zniknął. Ona i Alec nawet nie brali pod uwagę tej możliwości. I nigdy nie skarciła Clary za ukrywanie takiej niebywałej tajemnicy. Przez cały ten czas stała za nią murem. Codziennie spotykała się z nią pod drzwiami Sali Anioła, trzymała ją mocno za rękę i prowadziła między grupkami gapiących się na nią i szepczących Nocnych Łowców. Czekała podczas niekończących się przesłuchań Rady, sztyletowała wzrokiem wszystkich, którzy ośmielali się łypać na nią z ukosa. Clary nie mogła się nadziwić. Ona i Isabelle nigdy nie były ze sobą zbyt blisko, obie należały do tego rodzaju dziewczyn, które czują się lepiej w towarzystwie chłopców. Ale teraz Izzy nie odstępowała jej na krok. Clary była równie zaskoczona, jak wdzięczna. – Nic nie mogę na to poradzić – powiedziała. – Gdyby mi pozwolili chociaż patrolować… robić cokolwiek… myślę, że nie byłoby tak źle. – Nie wiem. – W głosie Isabelle brzmiało znużenie. Przez ostatnie dwa tygodnie ona i Alec byli wyczerpani i popielaci na twarzy po szesnastogodzinnych patrolach. Kiedy Clary odkryła, że odsunięto ją od poszukiwań Jace’a, póki Rada nie postanowi, jak ją ukarać, wybiła kopniakiem dziurę w drzwiach swojej sypialni. – Czasami wydaje się, że to wszystko na próżno. W kościach Clary zagrzechotał lód. – Masz na myśli, że on nie żyje? – Nie, skąd. Mam na myśli, że nie ma mowy, żeby nadal był w Nowym Jorku. – Ale inne miasta też przeszukują, prawda? – Clary uniosła rękę do szyi, zapomniawszy, że już tam nie ma pierścienia Morgensternów. Magnus nadal próbował wytropić Jace’a, choć na razie bez rezultatu. – Oczywiście, że tak. – Isabelle z ciekawością dotknęła delikatnego srebrnego dzwoneczka wiszącego teraz na szyi Clary zamiast pierścienia. – Co to jest? Clary się zawahała. Ozdóbka była prezentem od królowej Jasnego Dworu. Nie,

niezupełnie. Władczyni faerie nie rozdawała prezentów. Dzwoneczek miał jej zasygnalizować, że Clary potrzebuje pomocy. Ona sama przyłapywała się na tym, że w miarę jak mijają dni bez znaku życia od Jace’a, jej ręka wędruje do niego coraz częściej. Jedyne, co ją powstrzymywało przed jego użyciem, to świadomość, że królowa Jasnego Dworu niczego nie daje bezinteresownie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, otworzyły się drzwi sypialni. Obie usiadły prosto i sztywno. Clary tak mocno ściskała jedną z różowych poduszek Isabelle, że zdobiące ją strasy wbiły się we wnętrza jej dłoni. – Cześć. Do pokoju wszedł smukły chłopak. Alec, starszy brat Isabelle. Miał na sobie strój Rady: czarną szatę ze srebrnymi runami, teraz rozpiętą, a pod nią dżinsy i czarny T-shirt z długimi rękawami. Przy całej tej czerni jego skóra wyglądała na jeszcze bledszą, a jasne oczy na jeszcze bardziej niebieskie. Włosy miał czarne i proste jak siostra, ale krótsze, sięgające linii szczęki. Jego usta były zaciśnięte w wąską kreskę. Serce Clary zaczęło dudnić. Alec nie wyglądał na szczęśliwego. Jakiekolwiek wieści przynosił, nie mogły być dobre. To Isabelle odezwała się pierwsza. – Jak poszło? Jak brzmi werdykt? Alec usiadł przy toaletce i obrócił się na krześle w stronę Clary i Izzy. W innej sytuacji wyglądałby dość komiczne: był bardzo wysoki, z długimi nogami jak u tancerza, a na tym stołku sprawiał wrażenie, jakby siedział na mebelku dla lalek. – Clary… – zaczął. – Jia Penhallow wydała werdykt. Zostałaś oczyszczona ze wszystkich zarzutów. Nie złamałaś Prawa, a Jia uważa, że już zostałaś dostateczne ukarana. Isabelle z głośnym westchnieniem wypuściła powietrze z płuc i uśmiechnęła się szeroko. Na chwilę uczucie ulgi przedarło się przez warstwę lodu ścinającą wszystkie emocje Clary. Nie zostanie ukarana, zamknięta w Cichym Mieście, uwięziona gdzieś, skąd nie mogłaby pomóc Jace’owi. Luke, który był przedstawicielem wilkołaków w Radzie i zjawił się na ogłoszeniu werdyktu, obiecał zadzwonić do Jocelyn, kiedy tylko skończy się narada. Ale Clary i tak sięgnęła po telefon. Perspektywa przekazania matce dla odmiany dobrej wieści była zbyt kusząca.

– Clary, zaczekaj – powstrzymał ją Alec, kiedy otworzyła komórkę. Uniosła na niego wzrok. Minę nadal miał poważną jak grabarz. Nagle ogarnięta złym przeczuciem odłożyła telefon na łóżko. – Alec… o co chodzi? – To nie werdykt zabrał Radzie tyle czasu – wyjaśnił Alec. – Dyskutowano nad inną sprawą. Lód wrócił. Clary zadrżała. – Jace? – Niezupełnie. – Alec pochylił się i splótł ręce na oparciu krzesła. – Dziś wcześnie rano przyszedł meldunek z Instytutu Moskiewskiego. Wczoraj zostały naruszone czary ochronne na Wyspie Wrangla. Wysłali ekipę, żeby je naprawiła, ale to był dla Rady priorytet: tak ważne zabezpieczenia tak długo nieczynne. Ziemię otaczały czary ochronne, coś w rodzaju magicznego ogrodzenia założonego przez pierwsze pokolenia Nocnych Łowców. Demony mogły je ominąć jedynie z wielkim trudem; czary na ogół skutecznie broniły świat przed zmasowanym atakiem. Clary pamiętała, co powiedział jej Jace, zdawało się, że lata temu. „Były tylko małe demoniczne inwazje na ten świat i łatwo zostały odparte. Ale nawet za mojego życia coraz więcej demonów wlewa się przez zabezpieczenia”. – To niedobrze – stwierdziła Clary. – Ale nie rozumiem, co to ma wspólnego z… – Clave ma swoje priorytety – przerwał jej Alec. – Przez ostatnie dwa tygodnie było nim szukanie Jace’a i Sebastiana. Ale przeczesali wszystko i nie znaleźli żadnego ich śladu w Podziemnym Świecie. Nie podziałały żadne czary tropiące Magnusa. Elodie, która wychowała prawdziwego Sebastiana Verlaca, potwierdziła, że nikt nie próbował się z nią skontaktować. Zresztą, to i tak wydawało się mało prawdopodobne. Żadni szpiedzy nie donieśli o niezwykłej aktywności wśród znanych członków starego kręgu Valentine’a. A Cisi Bracia nie potrafili dokładnie stwierdzić, jaki był cel rytuału Lilith i czy udało się go osiągnąć. Panuje ogólna zgoda, że Sebastian – oczywiście nazywają go Jonathanem – porwał Jace’a, ale to już wiedzieliśmy. – A więc co to oznacza? – zapytała Isabelle. – Dalsze poszukiwania? Więcej patroli? Alec pokręcił głową.

– Nie zastanawiają się nad rozszerzeniem poszukiwań – odparł cicho. – One już przestały być najważniejsze. Minęły dwa tygodnie i niczego nie znaleźli. Postanowili więc, że grupy sprowadzone z Idrisu zostaną odesłane do domu. Teraz priorytetem jest sprawa zabezpieczeń. Nie wspominając o tym, że Rada jest w trakcie delikatnych negocjacji, zmian Prawa, żeby dostosować je do nowego kształtu Rady, wyznaczania nowego Konsula i Inkwizytora, zasad traktowania Podziemnych…. Nie chcą całkiem sparaliżować sobie pracy. Clary wytrzeszczyła oczy. – Nie chcą, żeby zniknięcie Jace’a odciągnęło ich od zmiany starych głupich praw? Rezygnują? – Nie rezygnują… – Alec – rzuciła ostro Isabelle. Jej brat wziął głęboki wdech i zakrył dłońmi twarz. Miał długie palce, jak Jace, i tak jak u niego, też pokryte bliznami. Grzbiet dłoni zdobiło oko: Znak Nocnych Łowców. – Clary, dla ciebie… dla nas, zawsze najważniejsze będzie szukanie Jace’a. Clave chodzi o znalezienie Sebastiana. Jace’a też, ale głównie Sebastiana. On jest niebezpieczny. Zniszczył zabezpieczania Alicante. Jest masowym mordercą. Jace… – Jest tylko kolejnym Nocnym Łowcą – dokończyła Isabelle. – Umieramy i znikamy przez cały czas. – On i tak dostaje więcej uwagi za to, że jest bohaterem Śmiertelnej Wojny – dodał Alec. – Ale na koniec Clave oświadczyło jasno: poszukiwania będą kontynuowane, ale teraz będzie to głównie oczekiwanie na następny ruch Sebastiana. Dla Clave sprawa ma teraz trzeciorzędne znaczenie. Oczekują, że wrócimy do normalnego życia. Normalnego życia? Clary nie mogła w to uwierzyć. Normalne życie bez Jace’a? – To samo nam powiedzieli po śmierci Maksa – przypomniała Izzy. Jej czarne oczy były suche, ale płonęły gniewem. – Że szybciej poradzimy sobie z żałobą, jeśli po prostu wrócimy do normalnego życia. – To miała być dobra rada – mruknął Alec. – Powiedz to tacie. Wrócił z Idrisu na naradę? Alec potrząsnął głową i opuścił ręce.

– Nie. Jeśli to może być jakieś pocieszenie, wiele osób na naradzie wypowiadało się za dalszymi poszukiwaniami Jace’ a pełną parą. Magnus oczywiście, Luke, Konsul Penhallow, nawet brat Zachariasz. Ale w rezultacie to nie wystarczyło. Clary zmierzyła go wzrokiem. – Alec? Nic nie czujesz? Oczy Aleca się rozszerzyły, pociemniały. Clary przypomniał się chłopiec, który jej nienawidził, kiedy pierwszy raz zjawiła się w Instytucie, chłopiec z obgryzionymi paznokciami, dziurami w swetrze i do tego strasznie przewrażliwiony. – Wiem, że jesteś zdenerwowana, Clary – powiedział ostrym głosem – ale jeśli sugerujesz, że Iz i mnie zależy na Jasie mniej niż tobie… – Nie – przerwała mu Clary. – Mówię o waszym związku parabatai. Czytałam o ceremonii w Kodeksie. Wiem, że jesteście ze sobą tak związani, że potrafisz wyczuwać różne rzeczy w związku z Jace’em. Rzeczy, które pomagają w walce. Więc chyba miałam na myśli, że… czujesz, że on nadal żyje? – Clary… – W głosie Isabelle brzmiała troska. – Myślałam, że ty… – On żyje – powiedział Alec ostrożnie. – Myślisz, że bym tak funkcjonował, gdyby Jace nie żył? Zdecydowanie jest tutaj coś nie tak. Tyle czuję. Ale on nadal oddycha. – Czy to „nie tak” może oznaczać, że jest więźniem? – spytała Clary cichutko. Alec spojrzał w okno, na siekący szary deszcz. – Może. Nie potrafię tego wyjaśnić. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułem. – Ale on żyje. Alec spojrzał na nią. – Jestem tego pewien. – Więc chrzanić Radę, sami go znajdziemy – oświadczyła Clary. – Clary… gdyby to było możliwe… nie sądzisz, że już byśmy… – zaczął Alec. – Wcześniej robiliśmy to, co chciało od nas Clave – przypomniała mu Isabelle. – Patrole, poszukiwania. Są inne sposoby. – Sposoby, które wiążą się z łamaniem Prawa, chciałaś powiedzieć – rzucił brat z wahaniem w głosie. Clary miała nadzieję, że Alec nie zamierza powtórzyć motta Nocnych Łowców: „Sed lex, dura lex”. „Surowe prawo, ale prawo”. Chybaby tego nie zniosła.

– Królowa Jasnego Dworu zaproponowała mi przysługę. W czasie pokazu fajerwerków w Idrisie. – Wspomnienie tamtej nocy, tego, jaka była szczęśliwa, sprawiło, że ścisnęło się jej serce. Musiała umilknąć na chwilę, żeby odzyskać oddech. – I podała sposób, w jaki się z nią skontaktować. – Królowa faerie nie daje nic za darmo. – Wiem. Wezmę każdy dług na siebie. – Clary wspomniała słowa dziewczyny faerie, która dała jej dzwoneczek. „Zrobiłabyś wszystko, żeby go uratować, wszystko na niebie i ziemi, prawda?”. – Po prostu chcę, żeby jedno z was poszło ze mną. Nie jestem dobra w rozumieniu mowy faerie. Przynajmniej ograniczylibyście szkody. Ale skoro ona może coś zrobić… – Pójdę z tobą – natychmiast oświadczyła Isabelle. Alec spojrzał na siostrę ponurym wzrokiem. – Już rozmawialiśmy z faerie. Rada długo ich wypytywała. A oni nie potrafią kłamać. – Rada pytała ich, czy wiedzą, gdzie jest Jace i Sebastian – przypomniała Clary. – A nie, czy są gotowi ich szukać. Królowa Jasnego Dworu wiedziała o moim ojcu, o aniele, którego wezwał i uwięził, znała prawdę o krwi mojej i Jace’a. Myślę, że niewiele dzieje się na świecie, o czym ona by nie wiedziała. – To prawda – przyznała Isabelle z lekkim ożywieniem w głosie. – Wiesz, że trzeba zadawać faerie precyzyjne pytanie, żeby wydobyć z nich użyteczne informacje, Alec. Trudno ich przesłuchiwać, nawet jeśli muszą mówić prawdę. Ale przysługa to co innego. – A zagrożenia są dosłownie nieograniczone – stwierdził Alec. – Gdyby Jace wiedział, że pozwalam Clary iść do królowej Jasnego Dworu… – Nic mnie to nie obchodzi – oświadczyła Clary. – On by to dla mnie zrobił. Tylko powiedz, że nie. Gdybym zaginęła… – Spaliłby cały świat, żeby móc wykopać cię z popiołów. Wiem. – Głos Aleca zdradzał wyczerpanie. – Do licha, myślisz, że ja nie chcę spalić teraz całego świata? Ja tylko staram się być… – Starszym bratem – dokończyła Isabelle. – Rozumiem. Alec miał minę, jakby starał się odzyskać panowanie nad sobą.

– Gdyby coś ci się stało, Isabelle… po Maksie i Jasie… Izzy wstała, przeszła przez pokój i objęła brata. Ich ciemne włosy, identycznego koloru, zmieszały się ze sobą, kiedy Isabelle szepnęła mu coś do ucha. Clary parzyła na nich z lekką zazdrością. Zawsze chciała mieć brata. I miała jednego. Sebastiana. Było tak, jakby marzyła o szczeniaczku, a w zamian dostała psa z piekła rodem. Patrzyła, jak Alec z uczuciem mierzwi siostrze włosy i się prostuje. – Powinniśmy już iść – stwierdził. – Ale muszę przynajmniej powiedzieć Magnusowi, co zamierzamy. Byłoby nie fair, gdybym tego nie zrobił. – Chcesz skorzystać z mojej komórki? – spytała Isabelle, podając mu zniszczony różowy aparat. Alec pokręcił głową. – On czeka na dole razem z innymi. Luke’owi też muszę dać jakieś wyjaśnienie. Na pewno się spodziewa, że wrócisz z nim do domu, Clary. Mówi, że twoja matka jest chora od tej całej historii. – Obwinia się o istnienie Sebastiana. – Clary też wstała. – Choć przez te wszystkie lata myślała, że on nie żyje. – To nie jej wina. – Isabelle zdjęła ze ściany złoty bicz i owinęła go sobie na nadgarstku, tak że wyglądał jak drabinka ze złotych bransoletek. – Nikt jej nie wini. – To nigdy nie ma znaczenia – stwierdził Alec. – Nie kiedy człowiek sam się obwinia. Cała trójka ruszyła w milczeniu korytarzami Instytutu, dziwnie teraz zatłoczonymi. Część Nocnych Łowców została specjalnie przysłana z Idrisu, żeby uporać się z obecną sytuacją. Żaden z nich nie patrzył na Isabelle, Aleca czy Clary ze zbytnią ciekawością. Początkowo Clary odnosiła wrażenie, że wszyscy się na nią gapią – i wszędzie słyszała szepty „córka Valentine’a” – aż w końcu zaczęła się bać przychodzić do Instytutu, ale do tej pory wystąpiła już przed Radą tyle razy, że to zainteresowanie przestało jej doskwierać. Zjechali windą na dół. Nawa Instytutu była jasno oświetlona magicznym światłem, a także zwykłymi świecami. Roiło się w niej od członków Rady i ich rodzin. Luke i Magnus siedzieli w ławce, rozmawiając ze sobą. Miejsce obok Luke’a zajmowała wysoka, niebieskooka kobieta, bardzo do niego podobna. Choć ufarbowała siwiznę na

kasztanowy kolor i zakręciła włosy, Clary i tak rozpoznała siostrę Luke’a Amatis. Na widok Aleca Magnus wstał i podszedł, żeby z nim porozmawiać. Izzy najwyraźniej dostrzegła kogoś ponad ławkami, bo ruszyła szybko w tamtą stronę, swoim zwyczajem nawet się nie zatrzymując, żeby powiedzieć, dokąd idzie. Clary poszła przywitać się z Lukiem i jego siostrą. Oboje wyglądali na zmęczonych. Amatis ze współczuciem poklepała brata po ramieniu. Luke wstał i uściskał Clary. Amatis pogratulowała jej oczyszczenia przez Radę, a ona tylko skinęła głową. Była nieobecna duchem i odrętwiała. Czuła się, jakby jej zachowaniami kierował autopilot. Kątem oka widziała Magnusa i Aleca, którzy rozmawiali, nachyleni ku sobie jak pary zamknięte w swoim świecie. Była szczęśliwa, widząc, że oni są szczęśliwi, ale jednocześnie czuła ukłucia bólu. Zastanawiała się, czy ona też jeszcze kiedyś odzyska tę bliskość i czy w ogóle będzie jej pragnęła. Przypomniała sobie głos Jace’a: „Nawet nie chcę chcieć kogoś innego niż ty”. – Ziemia do Clary – powiedział Luke. – Chcesz iść do domu? Twoja matka już nie może się doczekać, żeby cię zobaczyć, i chętnie spotkałaby się z Amatis przed jej jutrzejszym powrotem do Idrisu. Pomyślałem, że moglibyśmy zjeść razem kolację. Ty wybierasz restaurację. – Próbował ukryć troskę w głosie, ale Clary i tak ją słyszała. Ostatnio niewiele jadła, ubrania zaczynały na niej wisieć. – Nie mam ochoty świętować – oświadczyła. – Nie, kiedy Rada zmieniła priorytety. – Clary, to nie oznacza, że przestaną szukać Jace’a – uspokoił ją Luke. – Wiem. To tak, jakby powiedzieli… że teraz to już nie jest misja ratunkowa, tylko szukanie ciał. Właśnie tak to teraz brzmi. – Przełknęła ślinę. – W każdym razie myślałam, żeby iść na kolację do Taki z Isabelle i Alekiem. Zrobić coś normalnego. Amatis zerknęła w stronę drzwi. – Mocno pada. Clary poczuła, że jej wargi rozciągają się w uśmiechu. Zastanawiała się, czy ten grymas rzeczywiście wygląda tak fałszywie, jak jej się wydaje. – Nie roztopię się. Luke wcisnął jej do ręki jakieś pieniądze. Najwyraźniej mu ulżyło, że jego przybrana córka zamierza zrobić coś tak normalnego jak wyjście wieczorem z

przyjaciółmi. – Tylko obiecaj mi, że coś zjesz. – Dobrze. – Choć poczuła wyrzuty sumienia, udało się jej zmusić do prawdziwego półuśmiechu, zanim się odwróciła. *** Magnusa i Aleca już nie było tam, gdzie widziała ich przed chwilą. Rozejrzawszy się, dostrzegła w tłumie znajome długie, czarne włosy Isabelle. Dziewczyna stała obok podwójnych dużych drzwi Instytutu i rozmawiała z kimś, kogo Clary nie widziała. Ruszyła w jej stronę. Kiedy znalazła się bliżej, z lekkim zaskoczeniem rozpoznała jedną osobę z grupki. Aline Penhallow. Jej lśniące czarne włosy były modnie obcięte do ramion. Obok niej stała smukła dziewczyna o złocistych włosach skręconych w loczki. Odgarnięte z twarzy, odsłaniały ostro zakończone czubki uszu. Miała na sobie szatę Rady, a kiedy Clary podeszła bliżej, zobaczyła, że jej oczy są lśniące i intensywnie niebieskozielone. Ten kolor sprawił, że po raz pierwszy od dwóch tygodni Clary zaświerzbiły palce z tęsknoty za ołówkami Prismacolor. – To musi być dziwne uczucie, że twoja matka jest nowym Konsulem – mówiła Isabelle do Aline, kiedy Clary do nich podeszła. – Nie to, żeby Jia nie była dużo lepsza od… Hej, Clary. Aline, pamiętasz Clary. Dziewczyny skinęły głowami. Clary kiedyś przyłapała Aline na całowaniu się z Jace’em. Wtedy to było okropne przeżycie, ale wspomnienie już nie bolało. Teraz poczułaby ulgę, gdyby natknęła się na Jace’a całującego inną. Przynajmniej oznaczałoby to, że on żyje. – A to jest dziewczyna Aline, Helen Blackthorn – powiedziała Isabelle z naciskiem. Clary rzuciła jej ostre spojrzenie. Czy Izzy uważa ją za idiotkę? Poza tym, pamiętała słowa Aline, że całowała się z Jace’em tylko raz w ramach eksperymentu, bo chciała się przekonać, czy jakiś facet jest w jej typie. Najwyraźniej stwierdziła, że nie. – Rodzina Helen prowadzi Instytut w Los Angeles. Helen, to jest Clary Fray. – Córka Valentine’a – stwierdziła Helen. Wyglądała na zaskoczoną i pod wrażeniem. Clary się skrzywiła. – Staram się nie myśleć o tym zbyt wiele.

– Przepraszam. Rozumiem cię. – Helen się zaczerwieniła. Jej skóra była bardzo blada, z lekkim perłowym połyskiem. – Tak przy okazji, głosowałam za tym, żeby Rada nadal uważała poszukiwanie Jace’a za priorytet. Przykro mi, że zostaliśmy przegłosowani. – Dzięki. – Clary nie chciała o tym rozmawiać, więc zwróciła się do Aline: – Gratuluję, że twoja matka została Konsulem. To musi być ekscytujące. Aline wzruszyła ramionami. – Teraz jest bardziej zajęta. – Zwróciła się do Isabelle: – Wiedziałaś, że twój tata zgłosił swoją kandydaturę na Inkwizytora? Clary poczuła, że stojąca obok niej Izzy sztywnieje. – Nie. Nie wiedziałam. – Sama byłam zaskoczona – dodała Aline. – Myślałam, że jest oddany tutejszemu Instytutowi… – Urwała, patrząc poza Clary. – Helen, chyba twój brat próbuje zrobić największą sadzawkę ze stopionego wosku na świecie. Może chcesz go powstrzymać? Helen sapnęła z irytacją, wymamrotała coś o dwunastoletnich chłopcach i zniknęła w tłumie. W tym momencie zbliżył się do nich Alec i uściskiem przywitał Aline. (Clary czasami zapominała, że Penhallowowie i Lightwoodowie znają się od lat). Spojrzał za Helen. – To twoja dziewczyna? Aline kiwnęła głową. – Helen Blackthorn. – Słyszałem, że w tej rodzinie jest trochę krwi faerie – powiedział Alec. Aha, pomyślała Clary. To wyjaśniało spiczaste uszy. Krew Nefilim była dominująca, dziecko faerie i Nocnego Łowcy też mogło być Nocnym Łowcą, ale czasami krew faerie potrafiła dojść do głosu w dziwny sposób, nawet po kilku pokoleniach. – Trochę – potwierdziła Aline. – Posłuchaj, Alec, chciałam ci podziękować. Chłopak zrobił zdziwioną minę. – Za co? – Za to, co zrobiłeś w Sali Anioła – wyjaśniła Aline. – Za to, że pocałowałeś Magnusa. To dało mi bodziec, żeby powiedzieć rodzicom… ujawnić się przed nimi. A

gdybym tego nie zrobiła, nie sądzę, żebym miała odwagę wyznać prawdę, kiedy poznałam Helen. – Aha. – Alec wyglądał na zaskoczonego, jakby nigdy się nie zastanawiał nad tym, jaki wpływ może mieć jego postępowanie na kogokolwiek spoza najbliższej rodziny. – A twoi rodzice… dobrze zareagowali? Aline przewróciła oczami. – Zignorowali sprawę, jakby mogła zniknąć, jeśli nie będą o niej mówić. – Clary pamiętała, co mówiła Isabelle o stosunku Clave do jego członków gejów. „O tym się nie rozmawia”. – Ale mogło być gorzej. – Zdecydowanie mogło być gorzej – potwierdził Alec. W jego głosie była nuta, która sprawiła, że Clary spojrzała na niego uważnie. Na twarzy Aline pojawił się wyraz współczucia. – Przykro mi – powiedziała. – Jeśli twoi rodzice… – Im to nie przeszkadza – wtrąciła Isabelle, trochę zbyt ostro. – Tak czy inaczej. Nie powinnam teraz gadać o sobie. Nie kiedy Jace zniknął. Wszyscy musicie bardzo się martwić. – Aline wzięła głęboki oddech. – Wiem, że ludzie pewnie mówili wam o nim mnóstwo głupich rzeczy. Tak jak zawsze, kiedy nie wiedzą, jak się zachować. Ja tylko… chciałam coś powiedzieć. – Niecierpliwie usunęła się z drogi komuś przechodzącemu obok i przysunęła się do Lightwoodów i Clary. Ściszyła głos. – Alec, Izzy, pamiętam, jak kiedyś przyszliście do nas w Idrisie. Ja miałam trzynaście lat, a Jace… chyba dwanaście. Chciał zobaczyć Las Brocelind, więc pożyczyliśmy jakieś konie i pojechaliśmy tam któregoś dnia. Oczywiście się zgubiliśmy. Brocelind jest nieprzebyty. Robiło się ciemno, drzewa rosły coraz gęściej, byłam przerażona. Myślałam, że tam umrzemy. Ale Jace w ogóle się nie bał. Był pewien, że znajdziemy drogę. Zabrało nam to wiele godzin, ale w końcu się udało. Wyprowadził nas stamtąd. Byłam mu taka wdzięczna, ale on tylko popatrzył na mnie jak na wariatkę. Jakby było oczywiste, że nas stamtąd wyprowadzi. Jakby nawet nie brał pod uwagę innej możliwości. Na pewno znajdzie drogę do was. Ja to wiem. Clary chyba nigdy nie widziała, jak Izzy płacze, i teraz też dziewczyna najwyraźniej walczyła ze sobą. Jej oczy były podejrzanie duże i lśniące. Alec patrzył na swoje buty. Clary zdusiła narastający w niej żal. Nie mogła wyobrażać sobie dwunastoletniego

Jace’a, który zgubił się w ciemnym lesie, bo musiałaby myśleć, że jest teraz gdzieś uwięziony w pułapce, potrzebuje jej pomocy i oczekuje, że ona po niego przyjdzie. Załamałaby się. – Dziękuję, Aline – powiedziała, widząc, że Isabelle i Alec nie są w stanie wydobyć z siebie głosu. Dziewczyna posłała jej nieśmiały uśmiech. – Mówiłam poważnie. – Aline! To była Helen. Ściskała mocno nadgarstek młodszego chłopca, którego całe dłonie były pokryte niebieskim woskiem. Musiał bawić się świecami osadzonymi w ogromnych żyrandolach rozstawionych wzdłuż nawy. Wyglądał na jakieś dwanaście lat, miał psotny uśmiech i takie same niezwykłe niebieskozielone oczy jak jego siostra, ale włosy ciemnokasztanowe. – Wracamy. Powinniśmy stąd wyjść, zanim Jules zniszczy cały Instytut. Nie wspominając o tym, że nie mam pojęcia, gdzie mogli pójść Tibs i Livvy. – Jedli wosk – podsunął pomocnie Jules. – O, Boże – jęknęła Helen z przepraszającą miną. – Mam sześcioro młodszych braci i sióstr i jednego starszego. U nas zawsze jest zoo. Jules przeniósł wzrok z Aleca na Isabelle, a potem na Clary. – Ile macie braci i sióstr? Helen zbladła. – Nas jest troje – odpowiedziała Isabelle niezwykle spokojnym głosem. Chłopiec zatrzymał wzrok na Clary. – Nie wyglądacie podobnie. – Nie jestem z nimi spokrewniona – wyjaśniła Clary. – Nie mam żadnych braci i sióstr. – Żadnych? – W tonie Julesa zabrzmiało niedowierzanie, jakby mu powiedziała, że ma błonę między palcami. – To dlatego wyglądasz tak smutno? Clary pomyślała o Sebastianie, o jego białych włosach i czarnych oczach. Gdybym nie miała brata, nic z tego by się nie wydarzyło, pomyślała. Przeszył ją dreszcz nienawiści, ogrzewając jej lodowatą krew.

– Tak – powiedziała cicho. – To dlatego jestem smutna.

2 Ciernie Simon czekał na Clary, Aleca i Isabelle przed Instytutem, pod kamiennym daszkiem, który chronił go przed największym deszczem. Odwrócił się, kiedy stanęli w drzwiach. Clary zobaczyła, że jego ciemne włosy lepią się do czoła i szyi. Odgarnął je i spojrzał na nią pytająco. – Zostałam oczyszczona – oznajmiła, a kiedy zaczął się uśmiechać, potrząsnęła głową. – Ale zdjęli priorytet z poszukiwań Jace’a. Ja… na pewno myślą, że on nie żyje. Simon spojrzał na swoje mokre dżinsy i T-shirt (pognieciony i szary, z napisem „Najwyraźniej powziąłem parę złych decyzji”). Pokręcił głową. – Przykro mi. – Clave potrafitakie być – odezwała się Isabelle. – Chyba nie powinniśmy oczekiwać niczego innego. – Basia coquum – rzekł Simon. – Czy jak tam brzmi to ich motto. – Descensus averno facilis Est, „Łatwe jest zejście do piekła” – poprawił go Alec. – Ty powiedziałeś: „Pocałuj kucharza”. – Cholera – mruknął Simon. – Wiedziałem, że Jace robi mi dowcip. – Włosy opadły mu na oczy. Odgarnął je niecierpliwym gestem. Clary dostrzegła srebrny Znak Kaina na jego czole. – Co teraz? – Teraz idziemy się zobaczyć z królową Jasnego Dworu – oznajmiła Clary. Dotykając dzwoneczka zawieszonego na szyi, opowiedziała Simonowi o wizycie Kaelie na przyjęciu weselnym Luke’ a i Jocelyn i jej obietnicy, że królowa Jasnego Dworu pomoże Clary. Simon zrobił powątpiewającą minę. – Ruda dama ze złym nastawieniem, która cię zmusiła, żebyś pocałowała Jace’a? Nie spodobała mi się. – Akurat to pamiętasz? Że zmusiła Clary do pocałowania Jace’a? – Isabelle

wydawała się poirytowana. – Królowa Jasnego Dworu jest niebezpieczna. Wtedy tylko się zabawiała. Zwykle lubi codziennie przed śniadaniem doprowadzić co najmniej kilku ludzi do szaleństwa. – Ja nie jestem człowiekiem – przypomniał Simon. – Już nie. – Zerknął na Isabelle, opuścił wzrok i zwrócił się do Clary: – Chcesz, żebym poszedł z tobą? – Myślę, że byś się tam przydał. Chodzący za Dnia, Znak Kaina. Niektóre rzeczy muszą zrobić wrażenie nawet na królowej. – Nie założyłbym się o to – wtrącił Alec. Clary przeniosła na niego wzrok i spytała: – Gdzie jest Magnus? – Powiedział, że będzie lepiej, jeśli z nami nie pójdzie. Zdaje się, że coś go łączyło z królową Jasnego Dworu. Isabelle uniosła brwi. – Nic w tym rodzaju – z irytacją rzucił Alec. – Chodziło o jakąś waśń rodową. – I dodał szeptem: – Choć nie byłbym zaskoczony, sądząc po tym, co wyprawiał przede mną. – Alec! Gdy Isabelle zaczęła rozmawiać z bratem, Clary z trzaskiem otworzyła parasolkę w dinozaury, tę samą, którą Simon kupił jej lata temu w Muzeum Historii Naturalnej. Zobaczyła zmianę wyrazu jego twarzy, kiedy ją rozpoznał. – Idziemy? – zapytał, podając jej ramię. *** Deszcz padał równo, z rynsztoków wypływały małe strumyki, spod kół przejeżdżających taksówek tryskała woda. To dziwne, pomyślał Simon. Choć nie czuł zimna, wrażenie, że jest przemoczony i cały się klei, nadal było irytujące. Lekko odwrócił głowę i zerknął przez ramię na Isabelle i Aleca. Izzy nie spojrzała mu w oczy, odkąd wyszli z Instytutu. Zastanawiał się, o czym ona myśli. Wyglądało na to, że chce porozmawiać z bratem, a kiedy zatrzymali się na rogu Park Avenue, usłyszał, jak mówi: – Więc co myślisz? O tym, że tata kandyduje na Inkwizytora? – Wydaje mi się, że to nudna robota. – Isabelle trzymała w górze parasolkę z przezroczystego plastiku, ozdobioną kolorowymi kwiatami. Była to jedna z najbardziej

dziewczęcych rzeczy, jakie Simon w życiu widział, tak że się nie dziwił, kiedy Alec usunął się spod niej, wybierając moknięcie na deszczu. – Nie wiem, dlaczego mu na niej zależy. – Nie obchodzi mnie, czy jest nudna – wysyczała Izzy. – Jeśli on ją przyjmie, będzie przez cały czas w Idrisie. Cały czas. Nie może jednocześnie prowadzić Instytutu i być Inkwizytorem. – Może zauważyłaś, Iz, że i tak przez cały czas jest w Idrisie. – Alec… – Resztę jej słów zagłuszyły samochody ruszające po zmianie świateł i bryzgające lodowatą wodą na chodnik. Clary uskoczyła przed gejzerem i omal nie wpadła na Simona. Chwycił ją za rękę i przytrzymał. – Przepraszam – bąknęła. Jej dłoń była mała i zimna. – Nie uważałam. – Wiem. Simon starał się ukryć zmartwienie. Clary nie „uważała” przez ostatnie dwa tygodnie. Na początku płakała, potem była wściekła, że nie może brać udziału w patrolach, zła z powodu ciągłych przesłuchań przez Radę, rozdrażniona, że jest praktycznie więźniem w domu, bo Clave traktuje ją jak podejrzaną. A przede wszystkim była zirytowana na siebie, że nie potrafi wymyślić Znaku, który by pomógł w poszukiwaniach. Po nocach godzinami siedziała przy biurku, tak mocno ściskając stelę w zbielałych palcach, że omal nie złamała jej na pół. Próbowała zmusić umysł do podsunięcia jej obrazu, gdzie jest Jace. Ale mijały kolejne noce i nic się nie działo. Wygląda doroślej, pomyślał Simon, kiedy weszli do parku przez przerwę w kamiennym murze przy Piątej Alei. Nieźle, ale inaczej niż dziewczyna, którą była wtedy, gdy weszli do Klubu Pandemonium tamtej nocy, kiedy wszystko się zmieniło. Trochę urosła, ale nie tylko o to chodziło. Wyraz twarzy miała poważniejszy, więcej gracji i siły w sposobie poruszania się, zielone oczy były mniej roziskrzone, bardziej skupione. Zaczynała wyglądać coraz bardziej jak Jocelyn, uświadomił sobie z zaskoczeniem. Zatrzymali się w kręgu mokrych drzew, których zwisające gałęzie dobrze chroniły przed deszczem. Obie dziewczyny oparły parasolki o najbliższe pnie. Clary zdjęła z szyi łańcuszek i zsunęła dzwoneczek na dłoń. Spojrzała po swoich towarzyszach z

poważną miną. – Istnieje ryzyko, ale jestem gotowa je podjąć – oznajmiła. – Nie cofnę się teraz. Więc jeśli ktoś z was nie chce ze mną iść, w porządku. Zrozumiem. Simon nakrył ręką jej dłonie. Nie musiał się namyślać. Szedł wszędzie tam, gdzie szła Clary. Za dużo razem przeżyli, żeby teraz miało się coś zmienić. Isabelle poszła za jego przykładem, a na koniec Alec. Deszcz skapywał z jego długich rzęs jak łzy, ale wyraz twarzy pozostał zdecydowany. Wszyscy czworo mocno spletli ręce. Clary zadzwoniła dzwoneczkiem. *** Wrażenie, jakby świat zawirował, nie było takie samo jak przy przenoszeniu się przez Bramę, do serca wiru, ale bardziej takie, jakby siedziała na karuzeli, która obracała się coraz szybciej. Zakręciło się jej w głowie, gwałtownie zaczerpnęła tchu, ale uczucie nagle minęło, a ona ściskała dłonie Isabelle, Aleca i Simona. Gdy rozłączyli ręce, Clary się rozejrzała. Już była tutaj wcześniej, w tym ciemnobrązowym, jaśniejącym korytarzu, który wyglądał jak wyciosany z kwarcowego tygrysiego oka. Podłoże wygładziły stopy faerie, chodzących po nim przez tysiące lat. Światło pochodziło z błyszczących drobinek złota osadzonych w ścianach, na końcu tunelu znajdowała się wielobarwna kurtyna, która kołysała się w przód i w tył jak poruszana przez wiatr, choć pod ziemią nie było żadnego podmuchu. Kiedy Clary się do niej zbliżyła, zobaczyła, że zasłona jest utkana z motyli. Niektóre jeszcze żyły, a ich wysiłki sprawiały, że kurtyna trzepotała jak na silnej wichurze. Clary przełknęła kwaśną gulę w gardle. – Halo?! Jest tam kto?! – zawołała. Zasłona odsunęła się na bok i w korytarzu pojawił się rycerz faerie Meliorn. Miał na sobie znajomą białą zbroję, ale teraz na jego lewej piersi widniał symbol; cztery C, które zdobiły również szaty Luke’a jako członka Rady. Jego twarz przecinała teraz nowa blizna, tuż pod oczami koloru liści. Meliorn zmierzył ją zimnym wzrokiem. – Nie wita się królowej Jasnego Dworu barbarzyńskim ludzkim „halo”, jakbyś wołała sługę – skarcił ją. – Należy się zwracać: „co za szczęśliwe spotkanie”. – Przecież jeszcze się nie spotkałyśmy – zauważyła Clary. – Nawet nie wiem, czy ona tu jest.

Meliorn popatrzył na nią surowo. – Gdyby królowa nie była obecna i gotowa cię przyjąć, dzwonienie dzwoneczkiem nie sprowadziłoby cię tutaj. A teraz chodź za mną i weź ze sobą swoich towarzyszy. Clary odwróciła się i skinęła na resztę, po czym ruszyła za Meliornem przez kurtynę z torturowanych motyli, kuląc plecy w nadziei, że nie dotkną jej ich skrzydełka. Gdy weszli do komnaty królowej, Clary zamrugała ze zdziwieniem. Pomieszczenie wyglądało zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy ostatnio tu była. Władczyni półleżała na biało-złotej sofie, podłoga z naprzemiennie ułożonych białych i czarnych kwadratów wyglądała jak wielka szachownica. Z sufitu zwisały sznury najeżone groźnymi kolcami. Na każdy z nich był nabity błędny ognik. Ich normalnie oślepiające światło migotało, jakby umierały. Tylko ta poświata rozjaśniała pokój. Meliorn stanął przy królowej. Oprócz niego w komnacie nie było innych dworzan. Władczyni usiadła powoli. Była piękna jak zawsze, w przezroczystej sukni w kolorze złota i srebra, z włosami barwy różowawej miedzi przerzuconymi przez jedno białe ramię. Clary zastanawiała się, po co władczyni zadała sobie trud. Z nich wszystkich tylko Simona mogła poruszyć jej uroda, a on jej nienawidził. – Co za szczęśliwe spotkanie, Nefilim, Chodzący za Dnia – przemówiła królowa, skłaniając głowę w kierunku gości. – Córko Valentine’a, co cię do mnie sprowadza? Clary otworzyła dłoń. Dzwoneczek zalśnił na niej jak oskarżenie. – Twoja pokojówka mi powiedziała, żebym nim zadzwoniła, jeśli kiedyś będę potrzebować twojej pomocy. – A ty oświadczyłaś, że niczego ode mnie nie chcesz – przypomniała władczyni. – Że masz wszystko, czego pragniesz. Clary z rozpaczą wróciła myślami do tego, co powiedział Jace, kiedy w czasie poprzedniej audiencji u królowej schlebiał jej i ją czarował. Było wtedy tak, jakby raptem nauczył się całkiem nowego słownictwa. Zerknęła przez ramię na Isabelle i Aleca, ale Izzy tylko ze zniecierpliwieniem dała jej ręką znak, żeby mówiła dalej. – Rzeczy się zmieniają – powiedziała Clary. Królowa przeciągnęła się leniwie. – Dobrze. Czego chcesz ode mnie? – Chcę, żebyś znalazła Jace’a Lightwooda.

W ciszy, która zapadła po jej słowach, dał się słyszeć cichy głos agonii błędnych ogników. W końcu władczyni przemówiła: – Rzeczywiście musisz uważać faerie za potężnych, skoro sądzisz, że może się nam powieść tam, gdzie zawiodło Clave. – Clave chce znaleźć Sebastiana. Mnie nie obchodzi Sebastian. Ja chcę Jace’a. Poza tym już wiem, że wiesz więcej, niż mówisz. Przewidziałaś, że to się stanie. Nikt inny tego się nie spodziewał, a nie sądzę, żebyś przysłała mi dzwoneczek akurat tej nocy, kiedy zniknął Jace, gdybyś nie wiedziała, że coś się szykuje. – Może wiedziałam – przyznała królowa, podziwiając swoje błyszczące paznokcie. – Zauważyłam, że faerie często mówią „może”, kiedy chcą ukryć jakąś prawdę – stwierdziła Clary. – Nie musicie wtedy udzielać prostej odpowiedzi. – Być może – powiedziała królowa z rozbawionym uśmiechem. – „Możliwe” to też dobre słowo – podsunął Alec. – Albo „kto wie” – dodała Izzy. – Nie widzę również nic złego w „prawdopodobnie” – stwierdził Simon. – Trochę przydługie, ale trafia w sedno. Królowa machnęła ręką, jakby ich słowa były irytującymi muchami brzęczącymi wokół jej głowy. – Nie ufam ci, córko Valentine’a – oświadczyła. – Był czas, że chciałam od ciebie przysługi, ale ten czas minął. Meliorn ma miejsce w Radzie. Nie jestem pewna, czy możesz mi coś więcej zaoferować. – Gdybyś tak uważała, nigdy nie przysłałabyś mi dzwoneczka – zauważyła Clary. Na chwilę ich spojrzenia się zwarły. Królowa była piękna, ale coś w jej twarzy nasuwało Clary myśl o kościach małego zwierzątka bielejących na słońcu. – Dobrze – rzekła w końcu królowa. – Może będę mogła ci pomóc. Ale chcę rekompensaty. – A to niespodzianka – mruknął Simon. Trzymał ręce w kieszeniach i z nienawiścią patrzył na królową. Alec się roześmiał. Oczy królowej rozbłysły. Chwilę później chłopak z krzykiem zatoczył się do tyłu. Wyciągnął ręce przed siebie i z rozdziawionymi ustami patrzył, jak skóra na nich

marszczy się, palce wyginają się do środka, stawy puchną. Jego plecy się zgarbiły, włosy zbielały, niebieskie oczy wyblakły i zapadły się, otoczone głębokimi zmarszczkami. Clary głośno wciągnęła powietrze. Zamiast Aleca stał przed nimi drżący starzec, zgięty wpół i siwy. – Jak szybko blednie uroda śmiertelników – triumfująco stwierdziła królowa. – Spójrz na siebie, Alexandrze Lightwoodzie. Tak będziesz wyglądał za zaledwie kilkadziesiąt lat. Co wtedy powie o twojej urodzie twój kochanek czarownik? Pierś Aleca unosiła się i opadała szybko. Isabelle podskoczyła do brata i wzięła go za rękę. – To nic, Alec. To tylko czar. – Odwróciła się do królowej. – Zdejmij go z niego! Zdejmij go! – Jeśli ty i cała reszta zaczniecie mówić do mnie z większym szacunkiem, może się nad tym zastanowię. – Dobrze – pośpiesznie obiecała Clary. – Przepraszamy za wszelkie nieuprzejmości. Królowa prychnęła. – Tęsknię za twoim Jace’em – powiedziała. – Z was wszystkich on był najładniejszy i najlepiej wychowany. – My też za nim tęsknimy – wyszeptała Clary. – Nie chcieliśmy być niegrzeczni. My, ludzie, potrafimy być uciążliwi dla innych, kiedy jesteśmy pogrążeni w smutku. – Hm – mruknęła królowa, ale pstryknęła palcami. Gdy opadł czar, Alec, choć blady i oszołomiony, znowu był sobą. Władczyni posłała mu spojrzenie pełne wyższości i skierowała uwagę na Clary. – Istnieją dwa pierścienie, które należały kiedyś do mojego ojca. Pragnę ich zwrotu, bo są zrobione przez faerie i posiadają wielką moc. Pozwalają nam rozmawiać ze sobą bez słów, bezpośrednio umysł z umysłem, tak jak wasi Cisi Bracia. Mam dobre informacje, że obecnie znajdują się na wystawie w Instytucie. – Pamiętam, że coś takiego widziałam – odezwała się Izzy. – Dwa pierścienie faerie w szklanej gablocie na drugim piętrze biblioteki. – Chcesz, żebym coś ukradła z Instytutu? – spytała Clary zaskoczona. Ze wszystkich przysług, jakich mogła zażądać od niej królowa, tej nie było na liście.

– To nie kradzież, tylko zwrot przedmiotu prawowitemu właścicielowi – oświadczyła władczyni. – A wtedy znajdziesz Jace’a? – spytała Clary. – I nie mów „może”. Co dokładnie zrobisz? – Pomogę wam go znaleźć – obiecała królowa. – Daję słowo, że moja pomoc będzie nieoceniona. Mogę wam, na przykład, wyjaśnić, dlaczego wszystkie wasze czary tropiące okazały się nieskuteczne. Mogę podpowiedzieć, w jakim mieście najprawdopodobniej można go znaleźć… – Ale przecież Clave cię przesłuchiwało – przerwał jej Simon. – Jak im skłamałaś? – Nie zadali właściwych pytań. – Dlaczego ich okłamałaś? – spytała Isabelle. – Gdzie twoja lojalność? – Nie mam zobowiązań wobec nikogo. Jonathan Morgenstern mógłby być potężnym sojusznikiem, gdybym nie uczyniła sobie z niego wroga. Po co mu szkodzić albo wzbudzać jego gniew bez żadnych korzyści dla siebie? Faerie są starym ludem. Nie podejmujemy pochopnych decyzji, tylko najpierw czekamy, w jakim kierunku powieje wiatr. – Ale te pierścienie znaczą dla ciebie tyle, że jeśli je zdobędziemy, zaryzykujesz jego gniew? – zapytał Alec. Królowa tylko się uśmiechnęła leniwym uśmiechem, pełnym obietnic. – Myślę, że na dzisiaj wystarczy – stwierdziła. – Wrócicie do mnie z pierścieniami, to znowu porozmawiamy. Clary spojrzała z wahaniem na Aleca, a potem na Isabelle. – Zgadzacie się okraść Instytut? – Jeśli to oznacza odnalezienie Jace’a – powiedziała Isabelle. Alec kiwnął głową. – Zrobię wszystko, co trzeba. Clary odwróciła się z powrotem do królowej. Władczyni patrzyła na nią wyczekującym wzrokiem. – Myślę, że mamy umowę. Królowa przeciągnęła się i uśmiechnęła z zadowoleniem. – Żegnajcie, mali Nocni Łowcy. I jeszcze słowo ostrzeżenia, choć nie zrobiliście

nic, żeby na nie zasłużyć. Możecie równie dobrze zastanowić się nad sensem poszukiwania waszego przyjaciela. Bo często tak się zdarza z tym co cenne i utracone – kiedy go znajdziecie, może nie być taki sam jak wcześniej. *** Dochodziła jedenasta, kiedy Alec znalazł się pod drzwiami apartamentu Magnusa na Greenpoincie. Isabelle namówiła go, żeby poszedł z nimi do Taki na kolację, i choć protestował, w końcu był zadowolony, że się zgodził. Potrzebował kilku godzin, żeby uspokoić emocje po tym, co się wydarzyło na Jasnym Dworze. Nie chciał, żeby Magnus zobaczył, jak bardzo wstrząsnął nim czar królowej. Już nie musiał dzwonić i budzić Magnusa. Miał klucz, z czego był w skrytości ducha dumny. Otworzył drzwi i ruszył na górę. Choć nigdy nie widział mieszkańców loftu na pierwszym piętrze, wydawało się, że łączy ich burzliwy romans. Kiedyś na całym podeście leżały czyjeś rzeczy z liścikiem przyczepionym do klapy marynarki, adresowanym do „Kłamliwego kłamcy, który tylko kłamie”. Teraz do drzwi był przymocowany bukiet kwiatów z karteczką wetkniętą między płatki: „Przepraszam”. Tak to się działo w Nowym Jorku. Człowiek zawsze wiedział więcej o sprawach sąsiadów, niżby chciał. Drzwi Magnusa zaskrzypiały cicho przy otwieraniu, do holu napłynęły ciche dźwięki muzyki. Dzisiaj to był Czajkowski. Gdy Alec znalazł się w mieszkaniu, spłynęło na niego odprężenie. Nigdy nie miał pewności, co zastanie w środku. Teraz było minimalistycznie: białe kanapy, czerwone stoliki i surowe czarno-białe fotografie Paryża na ścianach. Ale zaczynał się tu czuć jak u siebie, coraz bardziej swobodnie. Pachniało rzeczami kojarzącymi się z Magnusem: atramentem, wodą kolońską, herbatą Lapsang souchong, magią o woni palonego cukru. Alec wziął na ręce Prezesa Miau, który drzemał na parapecie, i ruszył do gabinetu. Magnus podniósł wzrok. Miał na sobie strój jak na niego całkiem zwyczajny: dżinsy i czarną bawełnianą koszulkę z nitami wokół kołnierzyka i mankietów. Jego czarne włosy były przyklapnięte i potargane, jakby wiele razy w desperacji przeczesał je palcami, a powieki kocich oczu ciężkie ze zmęczenia. Na widok Aleca opuścił pióro i uśmiechnął się szeroko. – Prezes cię lubi.

– Lubi każdego, kto drapie go za uszami – odparł Alec. Mruczenie drzemiącego kota rozchodziło się po jego piersi. Magnus odchylił się na oparcie fotela i ziewnął. Mięśnie jego ramion się rozluźniły. Stół był zasłany papierami pokrytymi drobnym, ścisłym pismem i rysunkami. Powtarzał się na nich ten sam wzór: wariacje motywu widniejącego na dachu, z którego zniknął Jace. – Jak królowa Jasnego Dworu? – Taka sama jak zawsze. – Wściekła jędza? – Tak jakby. – Alec przekazał Magnusowi skróconą wersję audiencji na dworze królowej faerie. Był w tym dobry; w skracaniu opowieści, tak żeby nie marnować ani jednego słowa. Nigdy nie rozumiał ludzi, którzy paplali bez przerwy, ani nawet zamiłowania Jace’a do zbyt skomplikowanej gry słów. – Martwię się o Clary – wyznał Magnus. – Martwię się, że bierze za dużo na swoją małą rudą głowę. Alec położył Prezesa na stole. Kot szybko zwinął się w kłębek i wrócił do drzemki. – Ona chce znaleźć Jace’a. Dziwisz się jej? Oczy Magnusa złagodniały. Wsadził palce za pasek dżinsów Aleca i przyciągnął go do siebie. – Mówisz, że ty zrobiłbyś dla mnie to samo? Alec odwrócił głowę i spojrzał na papiery, które Magnus odsunął na bok. – Znowu nad tym ślęczysz? Magnus puścił go, lekko rozczarowany. – Musi istnieć jakiś klucz – stwierdził. – Jakiś język. Jeszcze się temu nie przyjrzałem. To coś starożytnego, bardzo mrocznego. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. – Znowu spojrzał na kartki, przekrzywiając głowę. – Możesz podać mi tabakierę. Tamto srebrne pudełko. Alec podążył wzrokiem za palcem Magnusa i na drugim końcu dużego drewnianego stołu zobaczył małą srebrną szkatułkę. Wziął ją do ręki. Było to coś w rodzaju miniaturowej metalowej skrzyneczki osadzonej na małych nóżkach, z wygiętym wieczkiem i diamentowymi inicjałami W.S.

W. Jak Will? Will, odpowiedział Magnus, gdy Alec zapytał go o imię, które kiedyś wymieniła Camille. Dobry Boże, to było tak dawno temu. Alec przygryzł wargę. – Co to jest? – Tabakiera – odparł Magnus, nie podnosząc wzroku znad papierów. – Mówiłem ci. – Tak? – Alec przyglądał się pudełku. Magnus spojrzał na niego i się roześmiał. – W siedemnastym, osiemnastym wieku tabaka była bardzo popularna. Teraz używam pudełka, żeby trzymać w nim różne drobiazgi. Wyciągnął rękę, a Alec podał mu szkatułkę. – Zastanawiałeś się kiedyś… – zaczął. – Nie niepokoi cię, że Camille gdzieś tam jest? Że uciekła? – „I że to była moja wina”, pomyślał, ale nie powiedział tego na głos. Magnus nie musiał znać takich szczegółów. – Zawsze gdzieś tam była – odparł Magnus. – Wiem, że Clave nie jest zbyt zadowolone, ale przywykłem do wyobrażania sobie, że ona gdzieś tam sobie żyje, nie kontaktując się ze mną. Jeśli kiedykolwiek mnie to niepokoiło, nie trwało to długo. – Ale ją kochałeś. Kiedyś. Magnus przesunął palcami po diamentowych inicjałach. – Myślałem, że kocham. – A ona nadal cię kocha. – Nie sądzę – rzekł sucho Magnus. – Nie była zbyt zadowolona, kiedy ostatnim razem ją widziałem. Oczywiście mogło być tak dlatego, że mam osiemnastoletniego chłopaka ze Znakiem wytrzymałości, a ona nie. Alec prychnął. – Jako osoba uprzedmiotowiona, sprzeciwiam się takiemu opisowi. – Ona zawsze była zazdrosna. – Magnus uśmiechnął się szeroko. Zawsze potrafił zmienić temat. Kiedyś wyraźnie dał do zrozumienia, że nie lubi rozmawiać o swoim dawnym życiu miłosnym. I jakoś w trakcie tej rozmowy Aleca opuściło poczucie, że jest u siebie. Nieważne, jak wyglądał młody Magnus – a teraz,

bosy, ze sterczącymi włosami, mógłby mieć osiemnaście lat – dzielił ich nieprzebyty ocean czasu. Magnus otworzył szkatułkę, wyjął z niej kilka pinezek i przymocował nimi do stołu stos kartek, które przeglądał. Kiedy podniósł wzrok i zobaczył minę Aleca, przyjrzał mu się uważniej. – Dobrze się czujesz? Zamiast odpowiedzieć, Alec ujął jego dłonie. Magnus pozwolił dźwignąć się z fotela z pytającym wyrazem w oczach. Alec bez słowa przyciągnął go do siebie i pocałował. Magnus wydał z siebie cichy pomruk zadowolenia i wsunął mu dłonie pod koszulę. Jego palce były zimne. Alec naparł na niego ciałem, przyciskając go do stołu. Magnus wyraźnie nie miał nic przeciwko temu. – Chodź – szepnął mu Alec do ucha. – Już późno. Chodźmy do łóżka. Magnus przygryzł wargę i zerknął przez ramię na papiery rozłożone na stole. Wpatrywał się w starożytne sylaby zapomnianego języka. – Może pójdziesz pierwszy? – zaproponował. – Dołączę do ciebie za… pięć minut. – Jasne. – Alec wyprostował się, wiedząc, że kiedy Magnus pogrąży się w studiach, pięć minut łatwo może się zmienić w pięć godzin. – Zobaczymy się w sypialni. *** – Cii. – Clary przyłożyła palec do ust i skinęła na Simona, żeby pierwszy wszedł do domu Luke’a. Wszystkie światła były zgaszone, salon pusty i ciemny. Clary dała Simonowi znak, żeby udał się do jej pokoju, a sama ruszyła do kuchni po szklankę wody. W połowie drogi zamarła. W holu rozbrzmiewał głos matki. Clary słyszała w nim napięcie. Tak jak utrata Jace’a była dla niej największym koszmarem, matka też przeżywała swoje najgorsze chwile. Świadomość, że jej syn żyje gdzieś tam w świecie, zdolny do wszystkiego, zżerała jej duszę od środka. – Ale ją oczyścili, Jocelyn – dobiegła odpowiedź Luke’a. – Nie będzie żadnej kary. –To wszystko moja wina. – Głos Jocelyn był stłumiony, jakby matka ukrywała twarz na ramieniu Luke’a. – Gdybym nie sprowadziła tej… istoty na świat, Clary nie

przechodziłaby teraz przez to wszystko. – Nie mogłaś wiedzieć… – Głos Luke’a przeszedł w szept. Clary nagle ogarnął irracjonalny gniew na matkę, zmieszany z poczuciem winy. Jocelyn powinna była zabić Sebastiana w kołysce, zanim dorósł i zniszczył im wszystkim życie, pomyślała. I przerażona tą myślą pośpiesznie czmychnęła w drugi koniec domu do swojej sypialni i zamknęła za sobą drzwi, jakby ktoś ją ścigał. Simon, który siedział na łóżku i grał na swoim Nintendo, spojrzał na nią zaskoczony. – Wszystko w porządku? Próbowała się do niego uśmiechnąć. Stanowił znajomy widok w tym pokoju. Kiedy dorastali, często spędzali razem noce w domu Luke’a. Ona zrobiła wszystko, żeby urządzić się tutaj jak u siebie. Do ramy lustra nad komodą przyczepiła zdjęcia swoje i Simona, swoje z Lightwoodami, z Jace’em, z rodziną. Luke podarował jej deskę kreślarską, obok leżały porządnie ułożone w przegródkach przybory do malowania. Zgromadziła również plakaty swoich ulubionych anime: „Fullmetal Alchemist”, „Rurouni Kenshin” i „Bleach”. W pokoju znajdowały się też rozrzucone świadectwa jej życia Nocnego Łowcy: gruby egzemplarz Kodeksu z notatkami i rysunkami na marginesach, półka z książkami na temat okultyzmu i zjawisk paranormalnych, na biurku stela i nowy globus od Luke’a, z Idrisem pośrodku Europy, z zaznaczonymi na złoto granicami. A Simon siedzący na łóżku ze skrzyżowanymi nogami należał zarówno do jej starego, jak i nowego życia. Patrzył na nią ciemnymi oczami odcinającymi się od bladej twarzy. Znak Kaina był wyraźnie widoczny na jego czole. – Moja mama – powiedziała Clary, opierając się o drzwi. – Nie jest z nią dobrze. – Nie czuje ulgi, że zostałaś oczyszczona? – Nie może przestać myśleć o Sebastianie. Nie może przestać się obwiniać. – To nie była jej wina, że taki się okazał. To wina Valentine’a. Clary nic nie odpowiedziała. Przypomniała się jej okropna myśl, że matka powinna była zabić Sebastiana, kiedy się urodził. – Obie obwiniacie się o rzeczy, na które nie miałyście wpływu – stwierdził Simon. – Ty obwiniasz się, że zostawiłaś Jace’ a na dachu…

Clary gwałtownie podniosła głowę i spojrzała na niego ostro. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek powiedziała to na głos, chociaż rzeczywiście tak było. – Ja nigdy… – Owszem. Ale ja też go zostawiłem, Izzy go zostawiła, Alec go zostawił, choć jest jego parabatai. Nie mogliśmy wiedzieć. Mogło być jeszcze gorzej, gdybyś z nim została. – Może. Clary nie chciała o tym rozmawiać. Unikając wzroku Simona, poszła do łazienki, żeby umyć zęby i włożyć piżamę. Starała się nie patrzyć na siebie w lustrze. Nie podobało się jej, że jest taka blada, że ma cienie pod oczami. Była silna; nie zamierzała się poddać. Miała plan. Nawet jeśli był trochę szalony i wymagał obrabowania Instytutu. Wyszorowała zęby i wyszła z łazienki, związując włosy w koński ogon. Zobaczyła, że Simon chowa do torby butelkę, zapewne krwi, którą kupił w Taki. Podeszła do niego i zmierzwiła mu włosy. – Możesz trzymać butelki w lodówce, przecież wiesz. Nie lubisz krwi w temperaturze pokojowej. – Lodowata krew jest gorsza niż ta o temperaturze pokojowej. Ciepła jest najlepsza, ale myślę, że twoja mama nie byłaby zadowolona, gdybym podgrzewał ją sobie w garnkach. – A Jordana to obchodzi? – spytała Clary, zastanawiając się, czy Jordan w ogóle jeszcze pamięta, że Simon z nim mieszka. Przez cały miniony tydzień Simon wszystkie noce spędzał u niej. Przez kilka pierwszych dni po zniknięciu Jace’a nie mogła spać. Przykrywała się pięcioma kocami, ale nie była w stanie się rozgrzać. Trzęsąc się, leżała bezsennie i wyobrażała sobie, że jej żyły zatykają się od zamarzniętej krwi, a lodowe kryształki lśniącą siecią oplatają serce. Jej sny były pełne czarnych mórz, kry, jezior skutych lodem i Jace’a o twarzy ukrytej przed jej wzrokiem przez cienie, obłoki pary z oddechu albo jego własne lśniące włosy, kiedy odwracał się od niej. Zasypiała na kilka minut i zawsze budziła się z mdlącym uczuciem tonięcia. Pierwszego dnia po przesłuchaniu przez Radę wróciła do domu i wpełzła do łóżka.

Leżała rozbudzona, aż rozległo się pukanie do okna i po chwili do pokoju wkradł się Simon, niemal waląc się przy tym na podłogę. Bez słowa wyciągnął się obok niej na łóżku. Jego skóra była zimna, pachniała miejskim powietrzem i nadciągającym zimowym chłodem. Dotknęła wtedy ramieniem jego ramienia i część napięcia, które ściskało jej ciało jak pięść, zelżała. Jego ręka była zimna, ale znajoma, podobnie jak faktura sztruksowej kurtki. – Jak długo możesz zostać? – wyszeptała w ciemność. – Tak długo, jak zechcesz. Odwróciła się na bok i spojrzała na przyjaciela. – Izzy nie będzie miała nic przeciwko temu? – To ona kazała mi tu przyjść. Powiedziała, że nie możesz spać, więc jeśli poczujesz się lepiej, mając mnie przy sobie, mogę zostać. Albo mogę zostać, dopóki nie zaśniesz. Clary odetchnęła z ulgą. – Zostań całą noc – powiedziała. – Proszę. Został. Tamtej nocy nie miała złych snów. Póki leżał przy niej, nic jej się nie śniło. Sen był jak pusty, ciemny ocean nicości. Bezbolesnego zapomnienia. – Jordana nie obchodzi krew – powiedział Simon. – Interesuje go tylko to, żebym się dobrze czuł w swojej skórze. Komunikował się ze swoim wewnętrznym wampirem, ple, ple, ple. Clary wsunęła się obok niego do łóżka i objęła poduszkę. – Czy twój wewnętrzny wampir różni się od… zewnętrznego? – Zdecydowanie. Chce, żebym nosił koszule rozpięte do pępka i fedorę. Walczę z tym. Clary uśmiechnęła się słabo. – Więc twój wewnętrzny wampir jest Magnusem? – Zaczekaj, bo coś mi się przypomniało. – Simon pogrzebał w swojej torbie i wyjął z niej dwa zeszyty mangi. Triumfalnie zamachał nimi w powietrzu i podał je Clary. – „Magical Love Gentleman”, tom piętnasty i szesnasty. Wyprzedane wszędzie z

wyjątkiem Midtown Comics. Clary wzięła egzemplarze do ręki i spojrzała na kolorowe okładki. Kiedyś wyrzuciłaby ręce w górę w pokazie dziewczęcej radości. Teraz zdołała jedynie uśmiechnąć się do Simona i mu podziękować, ale upomniała się w duchu, że zrobił to dla niej, jako dobry przyjaciel. Nawet jeśli w tej chwili nie potrafiła sobie wyobrazić, że mogłaby przeczytać je dla rozrywki. – Jesteś boski – powiedziała, trącając go ramieniem. Leżała oparta o poduszki, z komiksami na kolanach. – I dzięki za to, że poszedłeś ze mną na Jasny Dwór. Wiem, że to przywołało paskudne wspomnienia, ale… zawsze czuję się lepiej, kiedy jesteś przy mnie. – Spisałaś się super. Poradziłaś sobie z królową jak profesjonalistka. – Simon leżał obok niej, tak że ich ramiona się stykały, oboje patrzyli w sufit, na znajome pęknięcia, na stare fosforyzujące gwiazdy, które już od dawna nie świeciły w ciemności. – Więc zamierzasz to zrobić? Ukraść pierścienie dla królowej? – Tak. – Clary wypuściła powietrze z płuc. – Jutro. W południe jest zebranie miejscowego Clave. Wszyscy na nim będą. Wtedy wejdę. – Nie podoba mi się to, Clary. Jej mięśnie się napięły. – Co ci się nie podoba? – Że zadajesz się z faerie. Faerie to kłamcy. – One nie potrafią kłamać. – Wiesz, co mam na myśli. „Faerie to manipulanci” brzmi słabo. Odwróciła głowę i spojrzała na przyjaciela, opierając mu brodę na obojczyku. Simon objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Jego ciało było zimne, koszula nadal wilgotna od deszczu. Zwykle proste włosy skręciły się w loczki od wilgoci. – Uwierz, wcale mi się nie podoba zadawanie z Dworem – powiedziała. – Ale zrobiłabym to dla ciebie. A ty zrobiłbyś to dla mnie, prawda? – Oczywiście, że tak. Ale mimo wszystko to zły pomysł. – Simon spojrzał na nią z ukosa. – Wiem, jak się czujesz. Kiedy mój ojciec umarł… Clary stężała. – Jace żyje.

– Wiem. Nie to miałem na myśli. Ja tylko… Nie musisz mówić, że jest ci lepiej, kiedy jestem przy tobie. Zawsze jestem przy tobie. Smutek sprawia, że czujesz się samotnie, ale nie jesteś samotna. Wiem, że nie wierzysz – chodzi mi o religię – ale możesz być pewna, że otaczają cię ludzie, którzy cię kochają, prawda? – Jego oczy były duże, pełne nadziei. Tak samo ciemne jak zawsze, ale jakby dodano do nich jeszcze jedną warstwę koloru, podobnie jak jego skóra wydawała się przezroczysta i pozbawiona porów. Wierzę, pomyślała. Tylko nie jestem pewna, czy to ma znaczenie. Lekko trąciła łokciem jego ramię. – Więc nie masz nic przeciwko temu, żebym cię o coś zapytała? To osobista sprawa, ale bardzo ważna. – O co chodzi? – Do głosu Simona wkradła się nuta ostrożności. – O tę całą historię ze Znakiem Kaina. Czy to znaczy, że jeśli przypadkiem kopnę cię w nocy, niewidzialna siła kopnie mnie w goleń siedem razy? Poczuła, że Simon się śmieje. – Śpij, Fray.

3 Złe anioły – Człowieku, już myślałem, że zapomniałeś, że tu mieszkasz – powiedział Jordan, kiedy Simon wszedł z kluczami w ręce do salonu ich małego mieszkania. Jordan zwykle leżał niedbale wyciągnięty na futonie z pilotem do Xboxa w dłoni. Dzisiaj też zajmował swoje ulubione miejsce, ale siedział prosto, nieco przygarbiony, z rękami w kieszeniach dżinsów. Pilota nigdzie nie było widać. W jego głosie brzmiała ulga. Simon od razu zorientował się, dlaczego. Jordan nie był sam w mieszkaniu. Naprzeciwko niego w pomarańczowym welurowym fotelu – meble Jordana zupełnie do siebie nie pasowały – siedziała Maia. Mocno kręcone włosy ujarzmiła, zaplatając je w dwa warkocze. Ostatnim razem, kiedy Simon ją widział, była odstawiona na przyjęcie. Teraz miała na sobie czarny strój: dżinsy z wystrzępionymi nogawkami, koszulkę z długim rękawem i karmelową skórzaną kurtkę. Na jej twarzy malował się wyraz takiego samego skrępowania jak u Jordana, spojrzeniem uciekała w stronę okna. Kiedy zobaczyła Simona, wstała z gracją i uściskała go serdecznie. – Cześć – powiedziała. – Właśnie wpadłam, żeby zobaczyć, co u was. – W porządku. To znaczy, na tyle w porządku, jak to możliwe w tej sytuacji. – Nie miałam na myśli całej tej historii z Jace’em. Chodziło mi o ciebie. Jak się trzymasz? – Ja? – zdziwił się Simon. – Dobrze. Martwię się o Isabelle i Clary. Wiesz, że Clave ją przesłuchiwało… – Słyszałam, że została oczyszczona ze wszystkich zarzutów. To dobrze. – Maia wypuściła go z objęć. – Ale myślałam o tobie. I o twojej mamie. – Skąd się dowiedziałaś? – Simon łypnął na Jordana, ale ten ledwo dostrzegalnie pokręcił głową. Nic nikomu nie mówił. Maia pociągnęła warkocz. – Wpadłam na Erica, akurat na niego. Powiedział mi, co się stało, i że z tego

powodu przez ostatnie dwa tygodnie nie występowałeś z Millenium Lint. – Właściwie zmienili nazwę – wtrącił Jordan. – Teraz są Midnight Burrito. Maia posłała mu zirytowane spojrzenie, a Jordan osunął się trochę bardziej na futonie. Simon zastanawiał się, o czym mówili przed jego przyjściem. – Rozmawiałeś z kimś innym ze swojej rodziny? – zapytała Maia cicho. Jej bursztynowe oczy wyrażały troskę. Simon wiedział, że zachowuje się gburowato, ale nie podobało mu się to spojrzenie. Jakby problem stawał się realny, a on już nie mógł udawać, że nic się nie dzieje. – Tak – odburknął. – U mojej rodziny wszystko w porządku. – Naprawdę? Bo zostawiłeś tutaj telefon. – Jordan wziął komórkę ze stolika. – Twoja siostra dzwoniła do ciebie co pięć minut przez cały dzień. I wczoraj też. W brzuchu Simona rozlało się uczucie chłodu. Wziął telefon od Jordana i spojrzał na wyświetlacz. Siedemnaście nieodebranych połączeń od Rebeki. – Cholera – mruknął. – Miałem nadzieję, że tego uniknę. – Cóż, to twoja siostra – powiedziała Maia. – Zamierzała w końcu się do ciebie dodzwonić. – Wiem, ale trochę ją zbywałem. Zostawiałem wiadomości, kiedy wiedziałem, że nie odbierze, i tak dalej. Chyba unikałem tego co nieuniknione. – A teraz? Simon położył komórkę na parapecie. – Będę dalej robił uniki? – Nie. – Jordan wyjął ręce z kieszeni. – Powinieneś z nią porozmawiać. – I co mam jej powiedzieć? – Pytanie zabrzmiało ostrzej, niż Simon zamierzał. – Twoja matka musiała jej coś o tobie wspomnieć – stwierdził Jordan. – Siostra pewnie się martwi. Simon pokręcił głową. – Przyjedzie do domu na Święto Dziękczynienia za kilka tygodni. Nie chcę, żeby została wmieszana w to, co się dzieje z moją mamą. – Już jest w to wmieszana – zauważyła Maia. – Należy do twojej rodziny. Zresztą wszystko, co dzieje się z twoją mamą… to jest teraz twoje życie. – Więc chyba chcę, żeby Becky trzymała się od tego z daleka.

Simon wiedział, że jest nierozsądny, ale nic nie mógł na to poradzić. Rebecca była… wyjątkowa. Inna. Stanowiła tę część jego życia, która do tej pory pozostała nietknięta przez ostatnie dziwne wydarzenia. Może jedyną część. Maia wyrzuciła ręce w górę i odwróciła się do Jordana. – Powiedz mu coś. Jesteś jego pretoriańskim strażnikiem. – Och, daj spokój – warknął Simon, zanim Jordan zdążył otworzyć usta. – A wy kontaktujecie się ze swoimi rodzicami? Z rodzinami? Jordan i Maia wymienili szybkie spojrzenia. – Nie – przyznał Jordan – ale żadne z nas i wcześniej nie miało z nimi dobrego kontaktu… – Nie mam nic więcej do dodania – oświadczył Simon. – Wszyscy jesteśmy sierotami. Sierotami burzy. – Nie możesz tak po prostu ignorować swojej siostry – stwierdziła Maia. – To mnie obserwuj. – A kiedy Rebecca przyjedzie do domu i zobaczy, że twój dom wygląda jak z „Egzorcysty”? I twoja mama nie potrafi jej wyjaśnić, gdzie jesteś? – Jordan pochylił się, kładąc ręce na kolana. – Siostra zadzwoni na policję, a mama skończy w zakładzie. – Nie sądzę, żebym był gotowy usłyszeć jej głos – wyznał Simon, ale czuł, że już przegrał spór. – Muszę teraz iść, ale obiecuję, że napiszę do niej esemesa. – Dobrze – powiedział Jordan. – Zawsze to jakiś początek. Nie patrzył na niego, tylko na Maię, jakby miał nadzieję, że dziewczyna będzie zadowolona z jego starań. Simon zastanawiał się, czy ci dwoje spotykali się przez ostatnie dwa tygodnie, kiedy on przeważnie był nieobecny. Sądząc po tym, jak niezręcznie się zachowywali, kiedy przyszedł, powiedziałby, że nie, ale z nimi trudno było mieć pewność. *** Grzechocząca złota winda zatrzymała się na trzecim piętrze Instytutu. Clary wzięła głęboki wdech i wyszła na korytarz. Tak jak obiecali Alec i Isabelle, było tu pusto i cicho. Odgłosy ruchu ulicznego docierały z York Avenue jako cichy szum. Clary wydawało się, że słyszy tarcie o siebie pyłków kurzu tańczących w świetle wpadającym przez okno. Na jednym z kołków, na których mieszkańcy Instytutu

zostawiali płaszcze, nadal wisiała jedna z czarnych kurtek Jace’a. Z pustymi rękawami wyglądała jak duch. Clary z drżeniem ruszyła przed siebie. Pamiętała, jak Jace pierwszy raz prowadził ją tymi korytarzami i niedbałym, lekkim tonem opowiadał jej o Nocnych Łowcach, o Idrisie, o całym tym tajemnym świecie, o którego istnieniu do tej pory nie miała pojęcia. Obserwowała go ukradkiem – choć teraz wiedziała, że Jace zauważył jej spojrzenia – przyglądała się, jak światło lśni na jego jasnych włosach, zerkała na szybkie ruchy jego smukłych dłoni, na mięśnie ramion, kiedy gestykulował. Dotarła do biblioteki, nie natknąwszy się na żadnego Nocnego Łowcę, i cicho otworzyła drzwi. Widok pokoju przyprawił ją o taki sam dreszcz jak za pierwszym razem, kiedy go zobaczyła. Koliste, zbudowane w wieży, pomieszczenie miało galerię na piętrze biegnącą w połowie wysokości ścian, tuż nad rzędami regałów. Pośrodku stało biurko, o którym Clary nadal myślała jako o biurku Hodge’a. Blat wyciosany z jednego kawałka dębu opierał się na grzbietach dwóch klęczących aniołów. Clary na pół spodziewała się, że zza biurka zaraz wstanie Hodge z bystrookim krukiem Hugonem na ramieniu. Odpędziła od siebie wspomnienia i szybko ruszyła do kolistych schodów znajdujących się w drugim końcu pomieszczenia. Miała na sobie dżinsy i trampki na gumowej podeszwie, a na kostce narysowany Znak ciszy. Bezszelestnie weszła na galerię. Tutaj też były książki, ale zamknięte w przeszklonych szafkach. Niektóre wyglądały na bardzo stare, okładki miały wystrzępione, trzymające się na kilku nitkach. Inne zaliczały się do ksiąg czarnej albo niebezpiecznej magii: „Nieopisane kulty”, „Demoniczna ospa”, „Praktyczny podręcznik wskrzeszania umarłych”. Między zamkniętymi regałami stały szklane gabloty. W każdej znajdował się jakiś rzadki i piękny przedmiot: delikatny szklany flakon z ogromnym szmaragdem jako korkiem; korona z diamentem pośrodku, która na pierwszy rzut oka nie pasowałaby na żadną ludzką głowę; wisiorek w kształcie anioła o skrzydłach składających się z mechanizmów zegarowych i trybików. W ostatniej gablocie, tak jak powiedziała Isabelle, leżały dwa lśniące złote pierścienie w kształcie skręconych liści, robota faerie delikatna jak oddech dziecka. Szafka była oczywiście zamknięta, ale Znak otwierający – Clary przygryzła wargę,

kiedy go rysowała, żeby szkło nie pękło i nikogo nie zaalarmowało – poradził sobie z zamkiem. Clary schowała stelę do kieszeni i ostrożnie otworzyła gablotę. I dopiero wtedy się zawahała. Czy to naprawdę ona? Okrada Clave, żeby zapłacić królowej faerie, której obietnice, jak jej kiedyś powiedział Jace, są niczym skorpiony z żądłem w ogonie? Potrząsnęła głową, jakby chciała odpędzić wątpliwości, i zamarła, bo w tym momencie otworzyły się drzwi biblioteki. Usłyszała skrzypienie drewna, stłumione głosy, kroki. Bez zastanowienia padła na podłogę i rozpłaszczyła się na chłodnych deskach. – Miałeś rację, Jace – dobiegł z dołu chłodny głos, lekko rozbawiony i bardzo znajomy. – Tu jest zupełnie pusto. Lód w żyłach Clary zmienił się w kryształki. Niemal przymarzła do podłogi. Nie mogła się ruszyć, nie mogła oddychać. Nie była równie wstrząśnięta od chwili, kiedy zobaczyła, jak jej ojciec przebija mieczem pierś Jace’a. Bardzo powoli przesunęła się na brzeg galerii i spojrzała w dół. Mocno przygryzła wargę, żeby powstrzymać okrzyk. W sklepionym suficie znajdował się świetlik. Blask słońca wlewał się przez niego i oświetlał część podłogi niczym reflektor scenę. Clary zobaczyła kawałki szkła, marmuru i kamieni półszlachetnych, osadzone w podłodze i tworzące postać Razjela, puchar i miecz. Na jednym z rozpostartych skrzydeł anioła stał Jonathan Christopher Morgenstern. Sebastian. Zatem tak wyglądał jej brat. Naprawdę. Żywy, oddychający. Blada twarz o kanciastych rysach, wysoki, smukły w czarnym stroju. Jego włosy były srebrzystobiałe, a nie ciemne jak wtedy, kiedy pierwszy raz go zobaczyła, ufarbowane na kolor włosów prawdziwego Sebastiana Verlaca. Ta barwa lepiej do niego pasowała. Oczy miał czarne, pełne życia i energii. Ostatnio widziała go pływającego w szklanej trumnie niczym Śpiąca Królewna, z zabandażowanym kikutem zamiast jednego ramienia. Teraz ręka znowu była cała i nic nie wskazywało na to, żeby kiedyś była uszkodzona… bardziej niż uszkodzona, bo po prostu jej brakowało. Obok niego stał Jace ze złotymi włosami lśniącymi w bladym świetle słonecznym.

Nie Jace, jakiego często sobie wyobrażała w ciągu ostatnich dwóch tygodni – pobity, zakrwawiony, cierpiący i wygłodniały, zamknięty w jakiejś ciemnej celi, krzyczący z bólu albo ją wołający. To był Jace, jakiego pamiętała, kiedy pozwalała sobie na wspomnienia: zarumieniony, tryskający zdrowiem, piękny. Ręce trzymał niedbale w kieszeni dżinsów, pod białą koszulką wyraźnie rysowały się Znaki. Na T-shirt miał narzuconą nieznaną jej zamszową jasnobrązową kurtkę, która podkreślała złotawe zabarwienie jego skóry. Odchylił głowę do tyłu, jakby cieszył się dotykiem słońca na twarzy. – Zawsze mam rację, Sebastianie – stwierdził. – Do tej pory powinieneś się już o tym przekonać. Sebastian zmierzył go uważnym spojrzeniem, a następnie posłał mu uśmiech. Clary wytrzeszczyła oczy. Ten uśmiech miał wszelkie pozory szczerego. Ale co tam ona wiedziała? Sebastian już kiedyś się do niej uśmiechał, co okazało się jednym wielkim kłamstwem. – Więc gdzie są księgi o wzywaniu? Jest tu jakiś porządek w tym chaosie? – Niezupełnie – odparł Jace. – Nie alfabetyczny, tylko zgodny z jakimś specjalnym systemem Hodge’a. – To ten, który został zabity? – spytał Sebastian. – Niedobrze. Może powinienem sprawdzić górę, a ty dół. Ruszył w stronę schodów prowadzących na galerię. Serce Clary zaczęło dudnić ze strachu. Kojarzyła Sebastiana z morderstwem, krwią, bólem i przerażeniem. Wiedziała, że Jace kiedyś z nim walczył i wygrał, ale sam omal nie zginął w czasie tej walki. Ona w bezpośrednim starciu na pewno nie pokonałaby brata. Mogłaby skoczyć z galerii, nie łamiąc sobie nóg? A gdyby skoczyła, co wtedy? Co zrobiłby Jace? Sebastian postawił stopę na najniższym stopniu, a wtedy Jace do niego zawołał: – Zaczekaj. Są tutaj. Pod: „Magia, nieśmiercionośna”. – Nieśmiercionośna? – zamruczał Sebastian. – To gdzie w tym zabawa? – Ale zdjął nogę ze stopnia i ruszył z powrotem w stronę Jace’a. – Niezła biblioteka – orzekł, odczytując po drodze tytuły. – „Opieka i karmienie osobistych chochlików. Demony ujawnione”. – Wziął książkę z półki i zachichotał. – Co jest? – Jace uniósł wzrok i wykrzywił kąciki ust.

Clary tak bardzo chciała zbiec po schodach i rzucić mu się na szyję, że znowu z całej siły przygryzła wargę. Poczuła ostry ból. – To pornografia – stwierdził Sebastian. – Popatrz. Demony… ujawnione. Jace stanął za nim i położył rękę na jego barku, zaglądając mu przez ramię. Tak mógłby się zachowywać z Alekiem, z kimś, kogo mógł dotykać swobodnie, bez skrępowania, ale to tutaj było okropne, wynaturzone. – Skąd wiesz? Sebastian zamknął książkę i lekko uderzył nią Jace’a w ramię. – O niektórych rzeczach wiem więcej niż ty. Wziąłeś księgi? – Tak. – Jace zgarnął ze stołu górę ciężkich tomów. – Mamy czas, żeby wstąpić do mojego pokoju? Mógłbym wziąć parę rzeczy? – Jakich rzeczy? Jace wzruszył ramionami. – Głównie ubrań, trochę broni. Sebastian pokręcił głową. – To zbyt niebezpieczne. Musimy szybko stąd znikać. Tylko rzeczy pierwszej potrzeby. – Moja ulubiona kurtka to rzecz pierwszej potrzeby – oświadczył Jace. Zupełnie, jakby rozmawiał z Alekiem albo z którymś ze swoich przyjaciół. – Tak jak ja, jest ciepła i modna. – Posłuchaj, mamy tyle pieniędzy, ile ci trzeba – powiedział Sebastian. – Kup sobie ubrania. Za kilka tygodni będziesz kierował tym miejscem. Będziesz mógł zawiesić swoją ulubioną kurtkę na maszcie i powiewać nią jak chorągwią. Jace się roześmiał. Clary uwielbiała ten dźwięk. – Ostrzegam, że ta kurtka jest seksy. Instytut mógłby stanąć w bardzo, bardzo seksownych płomieniach. – I dobrze by było. Teraz jest tu strasznie ponuro. – Sebastian chwycił Jace’a za tył nowej kurtki i pociągnął go do drzwi. – Idziemy. Trzymaj książki. – Spojrzał na swoją prawą dłoń, na której lśnił wąski srebrny pierścień. Przekręcił go drugą ręką. – Hej, myślisz… – zaczął Jace. Clary przez chwilę myślała, że ją zauważył – głowę miał zwróconą ku górze – ale

kiedy z sykiem wciągnęła powietrze, obaj zniknęli. Rozwiali się w powietrzu jak miraż. Clary powoli opuściła głowę na ręce. Czuła słony smak w ustach. Jej warga krwawiła. Wiedziała, że powinna wstać, wybiec z biblioteki. Nie powinno jej tu być. Ale lód w jej żyłach tak stężał, że gdyby się poruszyła, chyba roztrzaskałaby się na kawałki. *** Aleca obudził Magnus, potrząsając za jego ramię. – No dalej, groszku pachnący. Czas wstawać i zmierzyć się z dniem. Zaspany Alec wygrzebał się z pościeli i spojrzał na niego, mrugając. Magnus, choć bardzo mało spał, wyglądał irytująco radośnie. Z mokrych włosów woda kapała mu na białą koszulę, tak że materiał zrobił się przezroczysty. Miał na sobie dżinsy z dziurami i postrzępionymi nogawkami, co zwykle oznaczało, że zamierzał spędzić dzień, nie wychodząc z mieszkania. – Groszku pachnący? – powtórzył Alec. – Chciałem wypróbować nowe określenie. Alec pokręcił głową. – Nie. Magnus wzruszył ramionami. – Zapamiętam. – Podał mu wyszczerbiony niebieski kubek kawy przyrządzonej w jego ulubiony sposób: czarną, z cukrem. – Obudź się. Alec usiadł, trąc oczy, i wziął od niego kawę. Pierwszy gorący łyk spowodował ożywczy przepływ energii przez jego nerwy. Przypomniał sobie, że w nocy leżał bezsennie i czekał na Magnusa, aż w końcu wyczerpanie wzięło górę. Zasnął koło piątej nad ranem. – Dzisiaj opuszczam posiedzenie Rady. – Wiem, ale masz spotkać się z siostrą i resztą w parku przy Turtle Pond. Mówiłeś, żebym ci przypomniał. Alec przerzucił nogi przez brzeg łóżka. – Która godzina? Magnus ostrożnie wyjął kubek z jego ręki i odstawił na nocną szafkę.

– Zdążysz. Masz jeszcze godzinę. Nachylił się i przycisnął wargi do ust Aleca, a jemu przypomniał się pierwszy raz, kiedy całowali się tutaj, w tym mieszkaniu, i chciał objął Magnusa, przyciągnąć go do siebie, ale coś go powstrzymało. Wstał i podszedł do biurka. Miał tu swoją szufladę z ubraniami. Miejsce na szczoteczkę do zębów w łazience. Klucz do drzwi. Dobry początek nowego życia, ale jakoś nie mógł pozbyć się strachu, który ściskał mu żołądek. Magnus położył się na plecach na łóżku, z ramieniem zgiętym pod głową, i obserwował Aleca. – Weź to – powiedział, wskazując na niebieski kaszmirowy szal wiszący na kołku. – Pasuje do twoich oczu. Alec spojrzał na wspomnianą część garderoby i nagle przepełniła go nienawiść: do szala, do Magnusa, a przede wszystkim do siebie. – Nic nie mów – ostrzegł. – Ten szal ma sto lat. Dała ci go królowa Wiktoria tuż przed śmiercią za specjalne zasługi dla Korony czy coś takiego. Magnus wstał. – Co w ciebie wstąpiło? Alec zmierzył go wzrokiem. – Jestem najnowszą rzeczą w tym mieszkaniu? – Myślę, że ten zaszczyt przypada Prezesowi Miau. On ma tylko dwa lata. – Powiedziałem najnowszą, nie najmłodszą – warknął Alec. – Kto to jest W.S.? Will? Magnus potrząsnął głową, jakby miał wodę w uszach. – Co, do licha? Chodzi ci o tabakierę? W.S. to Woolsey Scott. On… – Założył Praetor Lupus. Wiem. – Alec wciągnął dżinsy. – Wspomniałeś już o nim, a poza tym to postać historyczna. A jego tabakiera jest w twojej szufladzie na rupiecie. Co tam jeszcze trzymasz? Cążki do paznokci Jonathana Nocnego Łowcy? Kocie oczy Magnusa miały zimny wyraz. – Skąd się to u ciebie bierze, Alexandrze? Przecież cię nie okłamuję. Jeśli chcesz coś o mnie wiedzieć, możesz pytać. – Guzik prawda – rzucił Alec, zapinając koszulę. – Jesteś dobry, zabawny i w

ogóle, ale z pewnością nie wylewny, groszku pachnący. Możesz cały dzień mówić o problemach innych ludzi, ale nic o sobie ani o swojej przeszłości, a kiedy pytam, wijesz się jak robak na haczyku. – Może dlatego, że nie potrafisz pytać mnie o przeszłość, nie rozpoczynając kłótni o tym, że ja będę żył wiecznie, a ty nie – odparował Magnus. – Może dlatego nieśmiertelność staje się trzecią osobą w naszym związku. – W naszym związku ma nie być trzeciej osoby. – Właśnie. Alecowi ścisnęło się gardło. Chciał powiedzieć tysiąc rzeczy, ale nigdy nie radził sobie ze słowami tak dobrze jak Jace i Magnus. Zamiast tego chwycił niebieski szal z kołka i zarzucił go sobie na szyję. – Nie czekaj na mnie – rzucił. – Mogę dzisiaj patrolować. Wychodząc, trzasnął drzwiami. Usłyszał jeszcze, jak Magnus za nim krzyczy: – A ten szal, jeśli musisz wiedzieć, jest z Gap! Kupiłem go w zeszłym roku! Alec przewrócił oczami i zbiegł po schodach na dół. Pojedyncza żarówka, która zwykle oświetlała to miejsce, była zgaszona, w holu panowały takie ciemności, że nie dostrzegł zakapturzonej postaci wyłaniającej się z mroku. Kiedy ją zobaczył, zaskoczony z brzękiem upuścił klucze. Postać sunęła prosto na niego. Alec nie potrafił nic o niej powiedzieć, określić wieku, płci czy nawet gatunku. Głos, który dobiegł spod kaptura, był skrzypiący i cichy. – Mam dla ciebie wiadomość, Alecu Lightwoodzie. Od Camille Belcourt. *** – Chcesz dzisiaj razem ze mną patrolować? – dość nieoczekiwanie spytał Jordan. Maia odwróciła się i spojrzała na niego zaskoczona. Opierał się łokciami o kuchenną ladę, ale jego postawa sprawiała wrażenie zbyt wystudiowanej, żeby mogła być prawdziwa. To kłopot znać kogoś tak dobrze, pomyślała. Bardzo trudno jest przy tym kimś udawać albo ignorować jego udawanie, nawet jeśli tak byłoby łatwiej. – Razem patrolować? – powtórzyła. Simon przebierał się w swoim pokoju. Wcześniej oznajmiła, że pójdzie z nim do metra, ale teraz tego żałowała. Wiedziała, że powinna skontaktować się z Jordanem po tym, jak ostatnio się widzieli, a ona, dość niemądrze, go pocałowała. Ale potem

zniknął Jace i cały świat rozpadł się na kawałki, co dało jej pretekst, żeby nie zaprzątać sobie głowy całą tą sprawą. Oczywiście, niemyślenie o byłym chłopaku, który złamał jej serce i zmienił w wilkołaka, było dużo łatwiejsze, kiedy nie stał tuż przed nią, w zielonej koszuli, która opinała jego szczupłe, umięśnione ciało we wszystkich właściwych miejscach i podkreślała orzechowy kolor oczu. – Myślałam, że odwołali patrole poszukujące Jace’a – powiedziała, uciekając od niego wzrokiem. – Nie tyle odwołali, ile ograniczyli. Ale ja należę do Praetor Lupus, a nie do Clave. Mogę szukać Jace’a w wolnym czasie. – Racja. Jordan bawił się czymś leżącym na ladzie, ale całą uwagę skupiał na niej. – Czy ty, no wiesz… kiedyś chciałaś iść do college’u w Stanford. Nadal masz taki plan? Jej serce podskoczyło. – Nie myślałam o college’u, odkąd… – Maia odchrząknęła. – Od Przemiany. Policzki Jordana zapłonęły. – Ty… zawsze chciałaś jechać do Kalifornii. Zamierzałaś studiować historię, a ja chciałem się stąd wynieść i surfować. Pamiętasz? Maia schowała ręce do kieszeni skórzanej kurtki. Czuła, że powinna być zła, ale nie była. Długo obwiniała Jordana o to, że przestała marzyć o zwyczajnej przyszłości, o studiach, domu, własnej rodzinie. Ale w stadzie zamieszkującym stary komisariat poznała wilki, które nie zrezygnowały ze swoich dążeń. Na przykład, Bat. To ona sama postanowiła ograniczyć swoje ambicje. – Pamiętam. Jordan poczerwieniał jeszcze bardziej. – Jeśli chodzi o dzisiejszą noc, nikt jeszcze nie szukał w brooklyńskiej stoczni marynarki wojennej, więc pomyślałem, że… jednak samemu to kiepska zabawa. Ale jeśli nie chcesz iść… – Nie. – Maia słyszała swój własny głos, jakby należał do kogoś innego. – To znaczy, jasne. Pójdę z tobą.

– Naprawdę? – Orzechowe oczy się rozjarzyły. Maia przeklęła się w duchu. Nie powinna podsycać w nim nadziei, gdy sama nie była pewna, co czuje. Trudno było uwierzyć, że tak bardzo mu zależy. Kiedy Jordan pochylił się, medalion Praetor Lupus zalśnił na jego szyi. Maia wyczuła znajomy zapach mydła, a pod nim – wilka. Zerknęła na niego w chwili, gdy Simon wyszedł z sypialni, wkładając bluzę z kapturem. Zatrzymał się raptownie w progu i przesunął wzrok z Jordana na Maię, lekko unosząc brwi. – Mogę sam pójść do metra – powiedział do Mai z lekkim uśmieszkiem na ustach. – Jeśli chcesz zostać… – Nie. – Maia pośpiesznie wyjęła z kieszeni ręce zaciśnięte w pięści. – Pójdę z tobą. Jordanie, ja… zobaczymy się później. – Do wieczora! – zawołał za nią, ale ona się nie odwróciła, tylko pośpieszyła za Simonem. *** Simon wlókł się noga za nogą na niskie wzniesienie. Krzyki grających we frisbee na Sheep Meadow docierały do niego niczym odległa muzyka. Był pogodny listopadowy dzień, chłodny i wietrzny, słońce wydobywało z ostatnich liści, które zachowały się na drzewach, szkarłatne, złote i bursztynowe odcienie. Szczyt wzgórza był zasłany głazami, choć z dawnej gęstwiny drzew i skał niewiele w parku zostało. Na jednym z kamieni siedziała Isabelle w długiej sukni z butelkowego jedwabiu i płaszczu haftowanym czarną i srebrną nicią. Podniosła wzrok na zbliżającego się Simona i odgarnęła z twarzy długie, ciemne włosy. – Myślałam, że przyjdziesz z Clary – powiedziała. – Gdzie ona jest? – Właśnie wychodzi z Instytutu – odparł Simon, siadając obok niej na głazie i chowając ręce do kieszeni wiatrówki. – Napisała, że niedługo tu będzie. – Alec jest w drodze… – Isabelle urwała w pół zdania, kiedy zabrzęczała komórka w jego kieszeni. – Chyba dostałeś wiadomość. Simon wzruszył ramionami. – Później sprawdzę. Isabelle posłała mu spojrzenie spod długich rzęs. – Alec też jest w drodze. Musi dojechać aż z Brooklynu, więc…

Telefon Simona znowu zadzwonił. – Dość tego, jeśli nie odbierzesz, ja to zrobię. Isabelle pochyliła się i mimo protestów Simona wsunęła rękę do jego kieszeni, czubkiem głowy muskając jego brodę. Simon poczuł jej perfumy – z nutą wanilii – i zapach skóry. Kiedy wyjęła telefon i się odsunęła, odczuwał jednocześnie ulgę i rozczarowanie. Zerknęła na ekran. – Rebecca? Kto to jest Rebecca? – Moja siostra. Isabelle wyraźnie się odprężyła. – Chce się z tobą spotkać. Mówi, że nie widziała cię, odkąd… Simon wyrwał jej telefon z ręki, zamknął klapkę i schował go do kieszeni. – Wiem, wiem. – Nie chcesz się z nią zobaczyć? – Bardziej niż… cokolwiek innego. Ale nie chcę, żeby się o mnie dowiedziała. – Simon podniósł patyk z ziemi i rzucił go przed siebie. – Zobacz, co się stało, kiedy moja mama poznała prawdę. – Więc umów się z nią w jakimś miejscu publicznym, gdzie nie będzie mogła świrować. Z dala od domu. – Nawet jeśli nie zeświruje, może na mnie patrzeć jak moja matka – powiedział cicho Simon. – Jak na potwora. Isabelle lekko dotknęła jego nadgarstka. – Moja mama wyrzuciła Jace’a, kiedy sądziła, że jest synem Valentine’a i szpiegiem… a potem strasznie tego żałowała. Teraz ona i tata powoli godzą się z tym, że Alec jest z Magnusem. Twoja mama też się w końcu opamięta. Przeciągnij siostrę na swoją stronę. To pomoże. – Izzy lekko przekrzywiła głowę. – Myślę, że czasami rodzeństwo rozumie cię lepiej niż rodzice. Nie ma tego ciężaru oczekiwań. Ja nigdy nie mogłabym odtrącić Aleca. Choćby zrobił nie wiadomo co. Nigdy. Ani Jace’a. – Ścisnęła jego ramię i zabrała rękę. – Mój braciszek umarł. Nigdy więcej go nie zobaczę. Nie narażaj na to swojej siostry. – Na co? To był Alec. Wchodził na wzgórze, kopiąc suche liście. Miał na sobie swój zwykły

złachany sweter i dżinsy, ale wokół szyi owinął granatowy szalik pasujący kolorem do jego oczu. Pewnie prezent od Magnusa, pomyślał Simon. Wykluczone, żeby Alec sam sobie coś takiego kupił. Sama koncepcja stroju stanowiącego dopracowaną całość przekraczała możliwości jego zrozumienia. Isabelle odchrząknęła. – Siostra Simona… Nie zdążyła powiedzieć nic więcej, bo w tym momencie silny, zimny podmuch poderwał z ziemi suche liście. Isabelle zasłoniła ręką twarz przed kurzem. Powietrze zamigotało, ukazał się znajomy, półprzezroczysty zarys Bramy i przed nimi stanęła Clary ze stelą w ręce i twarzą mokrą od łez.

4 I nieśmiertelność – Jesteś całkowicie pewna, że to był Jace? – zapytała Isabelle po raz chyba czterdziesty siódmy. Clary przygryzła obolałą wargę i policzyła do dziesięciu. – To ja, Isabelle. Naprawdę myślisz, że nie rozpoznałabym Jace’a? – Spojrzała na Aleca, który stał nad nimi, a jego niebieski szal powiewał na wietrze jak flaga. – Ty mógłbyś omyłkowo wziąć kogoś innego za Magnusa? – Nigdy – odparł bez wahania Alec. Jego niebieskie oczy pociemniały ze zmartwienia. – Ja tylko… to znaczy, oczywiście, że pytamy, bo to nie ma zupełnie sensu. – On może być zakładnikiem – podsunął Simon, opierając się plecami o głaz. Jesienne słońce zmieniło kolor jego oczu na kawowy. – Sebastian, na przykład, grozi, że jeśli Jace nie pomoże mu w jego planach, on skrzywdzi kogoś, na kim mu zależy. Spojrzenia wszystkich skierowały się na Clary, ale ona z frustracją pokręciła głową. – Nie widzieliście ich razem. Nikt się tak nie zachowuje, kiedy jest zakładnikiem. Jace wydawał się całkowicie szczęśliwy, że tam jest. – A więc jest opętany – zawyrokował Alec. – Jak wtedy przez Lilith. – Na początku też tak pomyślałam. Ale kiedy był opętany przez Lilith, zachowywał się jak robot. Powtarzał w kółko to samo. A jednak był sobą. Żartował jak Jace. Uśmiechał się jak on. – Może to syndrom sztokholmski – zasugerował Simon. – No wiecie, kiedy przechodzi się pranie mózgu i zaczyna sympatyzować z porywaczami. – Trzeba miesięcy, żeby rozwinął się syndrom sztokholmski – sprzeciwił się Alec. – Jak wyglądał? Był ranny albo chory? Możesz ich obu opisać? Nie po raz pierwszy o to pytał. Wiatr zamiatał suche liście wokół ich nóg, kiedy Clary opowiadała im po raz

kolejny, jak wyglądał Jace: tryskał energią i był zdrowy. Sebastian również. Obaj wydawali się całkowicie spokojni. Jace miał czyste i zwyczajne, ale całkiem stylowe ubranie, Sebastian – długi, czarny wełniany trencz, który wyglądał na drogi. – Jak zła reklama Burberry – skomentował Simon. Isabelle spiorunowała go wzrokiem. – Może Jace ma plan. Może oszukuje Sebastiana. Próbuje wkraść się w jego łaski, odkryć jego zamiary. – Gdyby tak było, można by przypuszczać, że znalazłby jakiś sposób, żeby nam o tym powiedzieć – stwierdził Alec. – Nie pozwoliłby nam panikować. To zbyt okrutne. – Chyba że nie mógł zaryzykować wysłania wiadomości. Wierzyłby, że będziemy mu ufać. Ufamy mu. – Isabelle zadrżała i oplotła się ramionami. Drzewa rosnące wzdłuż żwirowej alejki grzechotały nagimi konarami. – Może powinniśmy powiedzieć Clave – zastanowiła się Clary. Własny głos słyszała, jakby dochodził z oddali. – To jest… nie sądzę, żebyśmy sami potrafili sobie z tym poradzić. – Nie możemy powiedzieć Clave. – Ton Isabelle był twardy. – Dlaczego? – Jeśli uznają, że Jace współdziała z Sebastianem, wydadzą rozkaz, żeby go zabić bez ostrzeżenia – uprzedził Alec. – Tak mówi Prawo. – Nawet jeśli Isabelle ma rację? Nawet jeśli on tylko gra z Sebastianem? – rzucił Simon z nutą powątpiewania w głosie. – Próbuje zdobyć jakieś informacje? – Nie ma sposobu, żeby to udowodnić. A jeśli będziemy twierdzić, że on właśnie to robi, i jeśli te głosy dotrą do Sebastiana, on prawdopodobnie zabije Jace’a – ostrzegł Alec. – Jeśli Jace jest opętany, Clave samo go zabije. Nie możemy nic im powiedzieć. – Mówił twardym głosem. Clary spojrzała na niego zaskoczona. Normalnie Alec był najbardziej praworządny z nich wszystkich. – Mówimy o Sebastianie – przypomniała Izzy. – Clave nikogo innego nienawidzi bardziej, z wyjątkiem Valentine’a, a on nie żyje. Ale właściwie wszyscy znają kogoś, kto zginął w Śmiertelnej Wojnie, a to Sebastian zniszczył czary ochronne. Clary pogrzebała obutą w trampek stopą w żwirze. Cała sytuacja wydawała się jej

snem, z którego mogła obudzić się w każdej chwili. – Więc co dalej? – Porozmawiajmy z Magnusem. Zobaczymy, co on powie na to wszystko. – Alec poprawił szal. – On nie pójdzie do Rady, jeśli go poproszę, żeby tego nie robił. – Lepiej, żeby nie poszedł – obruszyła się Isabelle. – Byłby najgorszym chłopakiem na świecie. – Powiedziałem, że tego nie zrobi… – Jest w tym teraz jakiś sens? – zapytał Simon. – W spotkaniu z królową Jasnego Dworu? Skoro wiemy, że Jace jest opętany albo ukrywa się celowo… – Nie odwołuje się audiencji u królowej Jasnego Dworu – oświadczyła Isabelle. – Jeśli ceni się własną skórę. – Ale ona tylko weźmie od Clary pierścionki, a my niczego się nie dowiemy – zaprotestował Simon. – Teraz wiemy więcej. Mamy do niej inne pytania. Tylko że ona odpowie nam co najwyżej na stare. Tak właśnie postępują faerie. Nie wyświadczają przysług. Na pewno nie pozwoli nam pójść porozmawiać najpierw z Magnusem, a potem wrócić. – To bez znaczenia. – Clary potarła twarz rękami. Były suche. W którymś momencie, na szczęście, łzy przestały płynąć. Nie chciała stanąć przed królową i wyglądać, jakby wypłakiwała sobie oczy. – Nie mam pierścieni. Isabelle wytrzeszczyła oczy. – Co? – Kiedy zobaczyłam Jace’a i Sebastiana, byłam zbyt wstrząśnięta, żeby je zabrać. Po prostu wybiegłam z Instytutu i przeniosłam się tutaj. – Więc nie możemy spotkać się z królową – stwierdził Alec. – Skoro nie zrobiłaś tego, o co cię prosiła, będzie wściekła. – Będzie bardziej niż wściekła – poparła go Isabelle. – Widzieliście, co ostatnim razem zrobiła Alecowi. A to był tylko czar. Pewnie teraz zmieni Clary w homara albo coś takiego. – Ona wiedziała – stwierdziła Clary. – „Kiedy go znajdziecie, może nie być taki sam jak wcześniej”. – W jej głowie rozbrzmiał głos królowej Jasnego Dworu. Zadrżała. Potrafiła zrozumieć, dlaczego Simon tak bardzo nienawidzi faerie. One

zawsze doskonale potrafiły przewidzieć, jakie słowa utkną w umyśle człowieka jak drzazgi, bolesne i niemożliwe do zignorowania czy usunięcia. – Ona tylko sobie z nami igra. Chce odzyskać te pierścienie, ale nie sądzę, żeby istniała jakakolwiek szansa, że nam pomoże. – Dobrze – ustąpiła Isabelle z powątpiewaniem w głosie. – Ale skoro tyle wiedziała, może wiedzieć jeszcze więcej. I kto inny będzie w stanie nam pomóc, skoro nie możemy zwrócić się do Clave? – Magnus – podsunęła Clary. – Przez cały ten czas próbował odszyfrować czar Lilith. Może to coś pomoże, jeśli mu opowiem, co widziałam. Simon przewrócił oczami. – Dobrze, że znamy osobę, która spotyka się z Magnusem. Mam wrażenie, że w przeciwnym razie po prostu leżelibyśmy bezczynnie i zastanawiali się, co, do diabła, robić. Albo próbowalibyśmy zarobić pieniądze sprzedawaniem lemoniady, żeby zapłacić czarownikowi. Alec wyglądał na tylko lekko zirytowanego tym komentarzem. – Jedyny sposób, żeby zarobić dość pieniędzy na wynajęcie Magnusa, to dodawać amfy do lemoniady. – Wszyscy jesteśmy świadomi, że twój chłopak jest drogi. Po prostu wolałbym nie biegać do niego z każdym kłopotem. – On też by tego nie chciał – rzucił Alec. – Magnus ma dzisiaj inne zajęcia, ale porozmawiam z nim wieczorem i jutro rano możemy się spotkać w jego lofcie. Clary kiwnęła głową. Nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, że rano wstaje. Wiedziała, że im szybciej porozmawiają z Magnusem, tym lepiej, ale czuła się tak wyczerpana, jakby zostawiła mnóstwo swojej krwi na podłodze biblioteki w Instytucie. Isabelle przysunęła się do Simona. – Wygląda na to, że mamy wolną resztę popołudnia – stwierdziła. – Pójdziemy do Taki? Podadzą ci tam krew. Simon zerknął na Clary, wyraźnie zmartwiony. – Chcesz iść z nami? – Nie, w porządku. Złapię taksówkę i wrócę do Williamsburga. Powinnam spędzić

trochę czasu z mamą. Cała ta historia z Sebastianem ją wykańcza, a jeszcze teraz… Czarne włosy Isabelle rozwiały się na wietrze, kiedy potrząsnęła głową. – Nie możesz jej powiedzieć, co widziałaś. Luke jest w Radzie. Nie powinien mieć przed nią tajemnic, a ty nie możesz prosić matki, żeby coś przed nim ukrywała. – Wiem. Clary spojrzała we wpatrujące się w nią trzy pary zatroskanych oczu. Jak to się stało? Ona, która nigdy nie miała sekretów przed Jocelyn – w każdym razie, poważnych – zamierzała iść do domu i ukrywać coś strasznego przed nią i Lukiem. Coś, o czym mogła rozmawiać tylko z ludźmi takimi jak Alec i Isabelle Ligthwood czy Magnus Bane, o których istnieniu nie miała nawet pojęcia jeszcze sześć miesięcy wcześniej. To dziwne, jak świat może przesunąć się na osi i wszystko, w co się wierzyło, zmienić całkowicie w mgnieniu oka. Przynajmniej nadal miała Simona. Stałego, pewnego Simona. Cmoknęła go w policzek, pomachała reszcie na pożegnanie i odwróciła się, świadoma, że wszyscy troje obserwują ją z troską. Kiedy kroczyła przez park, ostatnie martwe liście chrzęściły pod jej trampkami niczym małe kostki. *** Alec skłamał. To nie Magnus miał coś do zrobienia tego popołudnia, tylko on. Wiedział, że popełnia błąd, ale nie mógł się powstrzymać. To było jak narkotyk, ta potrzeba, żeby dowiedzieć się więcej. I dlatego znajdował się tutaj teraz, pod ziemią, trzymał magiczne światło i zastanawiał się, co, do licha, wyprawia. Jak wszystkie stacje nowojorskiego metra ta również pachniała rdzą i wodą, metalem i rozkładem. Ale w przeciwieństwie do innych wydawała się dziwnie cicha. Nie licząc śladów wilgoci, ściany i perony były czyste. W górze wznosiły się sklepione sufity wyłożone zielonymi płytkami, z lampami rozmieszczonymi w pewnych odstępach. Na tabliczkach widniała nazwa CITY HALL. Stacja metra City Hall była nieużywana od tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego roku, ale miasto nadal utrzymywało ją jako atrakcję turystyczną. Od czasu do czasu przejeżdżał przez nią i zawracał pociąg linii 6, ale nikt nigdy nie czekał na tym peronie. Alec wśliznął się w parku City Hall przez właz otoczony przez derenie i dotarł do tego miejsca, skacząc z wysokości, przy której Przyziemny zapewne

połamałby sobie nogi. Teraz jego serce biło szybko, kiedy wdychał powietrze pełne kurzu. Tutaj kazano mu przyjść w liściku, który wręczył mu sługa wampirzycy. W pierwszej chwili postanowił, że nigdy nie wykorzysta tej informacji, ale nie potrafił się zmusić do tego, żeby wyrzucić kartkę. Zwinął ją w kulkę, wcisnął do kieszeni dżinsów i przez cały dzień, nawet w Central Parku, nie mógł o niej zapomnieć. Podobnie wyglądała cała historia z Magnusem. Nie umiał przestać się nią zamartwiać, tak jak nie można powstrzymać się od dotykania bolącego zęba mimo świadomości, że to tylko pogarsza sprawę. Magnus nie zrobił nic złego. To nie była jego wina, że miał setki lat i że już wcześniej bywał zakochany, ale ta wiedza i tak burzyła spokój umysłu Aleca. I jeszcze teraz, gdy poznał lepiej sytuację Jace’a, a jednocześnie niewiele z niej rozumiał… tego wszystkiego było już dla niego za wiele. Musiał z kimś porozmawiać, gdzieś pójść, coś zrobić. W ten sposób trafił tutaj. I ona też, był tego pewien. Ruszył wolno wzdłuż peronu. Przez świetlik umieszczony pośrodku sklepienia wpadało światło z parku, cztery linie płytek odchodziły od niego jak odnóża pająka. Na końcu peronu znajdowały się krótkie schody prowadzące w mrok. Alec wyczuwał obecność czaru. Każdy Przyziemny patrzący w górę zobaczyłby tylko betonową ścianę, natomiast on widział otwarte drzwi. Cicho ruszył po stopniach w górę. Znalazł się w mrocznym, niskim pomieszczeniu. Świetlik z ametystowego szkła wpuszczał niewiele światła. W ciemnym kącie stała elegancka aksamitna kanapa z łukowatym, złoconym oparciem. Siedziała na niej Camille. Była tak piękna, jak Alec ją zapamiętał, choć wtedy nie prezentowała się najlepiej: brudna, przykuta do rury w niewykończonym budynku. Teraz miała na sobie gustowny czarny garnitur i czerwone buty na wysokich obcasach. Włosy spływały jej na ramiona falami i lokami. Na kolanach trzymała otwartą książkę: „La Place d’Etoile” Patricka Modiano. Alec znał francuski na tyle, żeby przetłumaczyć sobie tytuł „Plac Gwiazdy”. – Cześć, Camille – rzucił na powitanie. Wampirzyca podniosła na niego wzrok. – Alexander Lightwood. Poznałam cię po krokach na schodach. – Przytknęła wierzch dłoni do policzka i posłała mu uśmiech. – Przypuszczam, że nie masz dla mnie

wieści od Magnusa. Alec milczał. – Oczywiście, że nie – stwierdziła Camille. – Głupia jestem. Przecież on nie wie, że tu jesteś. – Skąd wiedziałaś, że to ja? – zapytał Alec. – Na schodach. – Jesteś Lightwoodem. Twoja rodzina nigdy się nie poddaje. Wiedziałam, że nie odpuścisz po tym, co ci powiedziałam tamtej nocy. Dzisiejsza wiadomość miała ożywić twoją pamięć. – Nie trzeba przypominać mi o tym, co mi obiecałaś. A może kłamałaś? – Tamtej nocy powiedziałabym wszystko, żeby odzyskać wolność – przyznała Camille. – Ale nie kłamałam. – Pochyliła się. Jej oczy były ciemne i błyszczące. – Jesteś Nefilim, należysz do Clave i do Rady. Za moją głowę wyznaczono cenę za zamordowanie Nocnych Łowców. Ale już wiem, że nie przyszedłeś tutaj, żeby mnie do nich zaprowadzić. Szukasz odpowiedzi. – Chcę wiedzieć, gdzie jest Jace. – Tak, ale przecież zdajesz sobie sprawę, że nie ma powodu, żebym znała odpowiedź na to pytanie. Choć udzieliłabym ci jej, gdybym ją znała. Wiem, że został zabrany przez syna Lilith, a nie mam powodu, żeby być wobec niej lojalną. Ona odeszła. Wiem, że szukają mnie patrole, żeby wyciągnąć ze mnie, co się da. Ale mogę cię teraz zapewnić, że nic nie wiem. Powiedziałabym ci, gdzie jest twój przyjaciel, gdybym wiedziała. Nie mam powodu dalej zrażać do siebie Nefilim. – Przeczesała ręką gęste blond włosy. – Ale nie dlatego tutaj jesteś, Alexandrze. Alec poczuł, że jego serce przyśpiesza. Myślał o tej chwili, leżąc bezsennie obok Magnusa, słuchając jego oddechu, licząc własne. Każdy przybliżał go do starości i śmierci. Każda noc przyśpieszała koniec wszystkiego. – Mówiłaś, że wiesz, jak uczynić mnie nieśmiertelnym – przypomniał Alec. – Powiedziałaś, że znasz sposób, żebyśmy ja i Magnus mogli być razem na wieki. – Tak? Interesujące. – Chcę, żebyś teraz mi go zdradziła. – I zrobię to – potwierdziła Camille, odkładając książkę. – Za pewną cenę. – Nie będzie żadnej ceny – uciął Alec. – Uwolniłem cię. Teraz ty mi powiesz to, co

chcę wiedzieć. Albo wydam cię Clave. Przykują cię łańcuchami na dachu Instytutu i poczekają na wschód słońca. Jej spojrzenie stwardniało. – Nie lubię gróźb. – Więc daj mi to, czego chcę. Camille wstała, wygładziła rękami zagniecenia na marynarce. – Chodź i sam to weź ode mnie, Nocny Łowco. Było tak, jakby cała frustracja, panika i rozpacz ostatnich dwóch tygodni eksplodowała z Aleca. Zaatakował Camille w chwili, gdy ona ruszyła na niego z obnażonymi kłami. Ledwo zdążył wyciągnąć seraficki miecz zza pasa. Już wcześniej walczył z wampirami; ich szybkość i siła były zdumiewające. Jakby toczyło się pojedynek z tornadem. Alec skoczył w bok, przetoczył się po ziemi i poderwał błyskawicznie. Kopnął leżącą drabinkę w stronę przeciwniczki, co zatrzymało ją na krótką chwilę, ale dzięki temu zdążył unieść broń i szepnąć: – Nuriel. Seraficki miecz rozjarzył się jak gwiazda, Camille się zawahała… i ponownie na niego skoczyła. Długimi paznokciami rozorała mu policzek i ramię. Alec poczuł na skórze ciepło i wilgoć krwi. Okręcił się i zamachnął mieczem, ale wampirzyca mu umknęła, ze śmiechem wzbijając się w powietrze, drażniąc się z nim. Alec pobiegł do schodów prowadzących na peron. Camille popędziła za nim. Zrobił unik, okręcił się i odbił od ściany. Skoczył na wampirzycę w chwili, kiedy ona opadła na ziemię. Zderzyli się w powietrzu. Camille zaatakowała go z wrzaskiem, ale on mocno chwycił ją za ramię, kiedy razem runęli na posadzkę, tak że niemal zaparło mu dech. Kluczowe dla wygranej było trzymanie jej przy ziemi, więc Alec w duchu podziękował Jace’owi, który zmuszał go do ćwiczenia przewrotów w sali treningowej, tak że w końcu potrafił wykorzystać niemal każdą powierzchnię, żeby wzbić się w powietrze przynajmniej na chwilę. Kiedy toczyli się po podłodze, ciął serafickim mieczem, a Camille z łatwością unikała jego ciosów, poruszając się szybko jak pocisk. Kopnęła go wysokimi obcasami, dźgnęła nimi w nogi. Alec skrzywił się i zaklął, a ona odpowiedziała

imponującym stekiem inwektyw na temat jego życia seksualnego z Magnusem i jej dawnego pożycia z Magnusem. I na tym by się nie skończyło, gdyby nie dotarli na środek pomieszczenia, gdzie blask słońca wpadający przez świetlik tworzył na podłodze jasny krąg. Chwyciwszy Camille za nadgarstek, Alec siłą pociągnął jej rękę do światła. Wampirzyca krzyknęła, kiedy na jej skórze pojawiły się wielkie białe bąble. Alec poczuł żar bijący z jej dłoni. Splótł palce z jej palcami i szarpnął jej rękę w górę, z powrotem w cień. Camille zawarczała i kłapnęła na niego zębami. Alec uderzył ją łokciem w wargi. Z kącika jej ust pociekła lśniąca krew, jaśniejsza niż ludzka. – Masz dość? – wysapał. – Chcesz więcej? Zaczął ciągnąć jej rękę z powrotem do światła słonecznego. Oparzenie już zaczęło się goić, skóra robiła się różowa. – Nie! – wykrztusiła Camille, drżąc na całym ciele. Dopiero po chwili Alec się zorientował, że ona się śmieje, zakrwawionymi ustami. – Znowu poczułam się żywa, mały Nefilim. Dobra walka, powinnam ci podziękować. – Podziękujesz mi, odpowiadając na moje pytanie – wydyszał Alec. – Bo inaczej cię spalę. Mam dość twoich gierek. Wargi Camille rozciągnęły się w uśmiechu. Jej rany już się zagoiły, choć twarz nadal była usmarowana krwią. – Nie ma sposobu, by uczynić cię nieśmiertelnym. Bez czarnej magii albo przemiany w wampira, a ty odrzuciłeś oba wyjścia. – Ale mówiłaś… powiedziałaś, że jest inny sposób, żebyśmy mogli być razem… – Jest. – Oczy wampirzycy się rozjarzyły. – Sam nie zyskasz nieśmiertelności, mały Nefilim, przynajmniej na warunkach, które są dla ciebie do przyjęcia. Ale możesz odebrać nieśmiertelność Magnusowi. *** Clary siedziała w swojej sypialni u Luke’a, z ołówkiem w ręce, nad kartką rozłożoną na biurku. Słońce już zaszło, zapalona lampka oświetlała świeżo narysowany Znak. Przyszedł jej do głowy, kiedy wracała do domu linią L i niewidzącym wzrokiem patrzyła przez okno. Wcześniej nigdy taki nie istniał, więc popędziła do domu ze stacji,

póki jego obraz był jeszcze żywy w jej umyśle. Zbyła pytania matki, zamknęła się w swoim pokoju, chwyciła ołówek… Rozległo się pukanie do drzwi. Clary szybko ukryła kartkę pod czysty papier, kiedy jej matka weszła do pokoju. – Wiem, wiem – powiedziała Jocelyn, unosząc rękę, żeby uprzedzić jej protest. – Chcesz być sama. Ale Luke zrobił kolację, a ty powinnaś coś zjeść. Clary zmierzyła matkę wzrokiem. – Ty też. Podobnie jak córka, Jocelyn traciła apetyt pod wpływem stresu, twarz miała zapadniętą. Powinna teraz szykować się do miesiąca miodowego, pakować torby na wyjazd do jakiegoś pięknego, odległego miejsca. Zamiast tego wszystko zostało odłożone, a Clary słyszała nocami jej szloch przez ścianę. Znała ten rodzaj płaczu, zrodzonego z gniewu i poczucia winy, płaczu, który mówił: „To wszystko moja wina”. – Zjem, jeśli ty też zjesz – powiedziała Jocelyn z wymuszonym uśmiechem. – Luke zrobił makaron. Clary obróciła się z krzesłem, zasłaniając ciałem biurko. – Mamo, chciałabym cię o coś zapytać. – O co? Clary przygryzła ołówek – zły nawyk, którego nabrała, kiedy zaczęła rysować. – Kiedy byłam z Jace’em w Cichym Mieście, Bracia powiedzieli, że po narodzinach Nocnego Łowcy odprawia się ceremonię, która ma go chronić. Że muszą ją odprawić Żelazne Siostry i Cisi Bracia. I zastanawiałam się… – Czy po twoich narodzinach odprawiono tę ceremonię? Clary kiwnęła głową. Jocelyn wypuściła powietrze z płuc i przeczesała włosy rękami. – Tak. Zorganizowałam ją za pośrednictwem Magnusa. Był na niej obecny Cichy Brat, zobowiązany przysięgą do zachowania tajemnicy, i czarownica, która zajęła miejsce Żelaznej Siostry. Właściwie nie chciałam odprawiać tego rytuału. Nie chciałam myśleć, że może grozić ci niebezpieczeństwo po wszystkich moich staraniach, żeby cię ukryć. Ale Magnus mnie namówił i miał rację. Clary popatrzyła z zaciekawieniem na matkę.

– Kim była ta czarownica? – Jocelyn! – zawołał z kuchni Luke. – Woda się gotuje! Jocelyn szybko pocałowała Clary w głowę. – Przepraszam. Pogotowie kulinarne. Widzimy się za pięć minut? Clary kiwnęła głową, a kiedy matka wyszła z pokoju, odwróciła się do biurka. Znak, który tworzyła, nadal tam był, drażnił jej umysł. Wzięła się do rysowania, żeby dopracować rozpoczęty wzór. Kiedy skończyła, odchyliła się na oparcie krzesła i przyjrzała swojemu dziełu. Symbol trochę przypominał run otwarcia: prosty jak krzyż i nowy w tym świecie jak dopiero narodzone dziecko. Zawierał w sobie uśpioną groźbę, wywoływał wrażenie, że powstał z jej wściekłości, poczucia winy i bezsilnego gniewu. To był potężny Znak. Mimo to, choć Clary dokładnie wiedziała, co on znaczy i jak można go wykorzystać, nie potrafiła wymyślić sposobu, w jaki mógłby być pomocny w obecnej sytuacji. Zupełnie jakby mieć awarię samochodu na pustej drodze, grzebać rozpaczliwie w bagażniku i triumfalnie wyciągnąć przedłużacz zamiast kabli rozruchowych. Clary miała poczucie, że jej własna moc się z niej śmieje. Zaklęła, rzuciła ołówek na biurko i ukryła twarz w dłoniach. *** Wnętrze starego szpitala starannie pobielono, tak że wszystkie powierzchnie nabrały niesamowitego połysku. Większość okien była zabita deskami, ale nawet w nikłym świetle Maia dzięki swojemu wzrokowi mogła odróżnić szczegóły: obsypany tynk na nagich podłogach korytarza, ślady po lampach, kawałki kabli przyklejone do ścian grudkami farby, mysie odchody w kątach. – Przeszukałem wschodnie skrzydło – usłyszała za plecami głos. – Nic. A u ciebie? Maia się odwróciła. Za nią stał Jordan w ciemnych dżinsach i czarnym swetrze narzuconym na zielony T-shirt. – W zachodnim skrzydle też nic – powiedziała. – Tylko rozchwiane schody i parę ładnych detali architektonicznych, jeśli takie rzeczy cię interesują. Jordan pokręcił głową. – Więc się stąd wynośmy. To miejsce przyprawia mnie o dreszcze.

Maia skwapliwie się zgodziła, zadowolona, że nie ona musiała to powiedzieć. Ruszyła obok Jordana schodami o poręczach obsypanych tynkiem jak śniegiem. Nie była całkiem pewna, dlaczego właściwie poszła z nim na patrol, ale nie mogła zaprzeczyć, że stanowili niezły zespół. Przy Jordanie czuła się swobodnie. Mimo tego, co wydarzyło się między nimi, zanim zniknął Jace, traktował ją z szacunkiem, zachowując dystans, ale w taki sposób, że nie dopadało jej skrępowanie. Księżyc świecił jasno, kiedy wyszli ze szpitala na otwartą przestrzeń. Okna dużego budynku z białego marmuru, zabite deskami, wyglądały jak puste oczodoły. Przed frontowymi drzwiami stało pochyłe drzewo, tracące ostatnie liście. – Cóż, to była strata czasu – stwierdził Jordan. Maia zerknęła na niego z ukosa. Patrzył na stary szpital marynarki. I dobrze. Lubiła go obserwować, kiedy on tego nie widział. Mogła dzięki temu podziwiać linię jego szczęki, sposób, w jaki włosy kręciły się mu na karku, zarys obojczyka pod wycięciem koszulki, bez obaw, że on może źle zinterpretować jej spojrzenia. Kiedy go poznała, był ładnym hipsterem, trochę kanciastym, o wyrazistych rysach i długich rzęsach, ale teraz wyglądał dojrzalej z poobijanymi kostkami i mięśniami poruszającymi się pod dopasowanym T-shirtem. Nadal miał oliwkową cerę, spadek po włoskich przodkach, i orzechowe oczy, choć teraz ze złotymi źrenicami wilkołaka. Takie same źrenice widziała, kiedy patrzyła na siebie co rano w lustrze. Przez niego. – Maia? – Jordan patrzył na nią pytająco. – O czym myślisz? – Och. – Zamrugała. – Ja… Myślę, że nie było sensu przeszukiwać szpitala. Prawdę mówiąc, nie rozumiem, dlaczego w ogóle nas tutaj przysłali. Brooklyńska stocznia? Co Jace by tu robił? Raczej nie miał wiele wspólnego z łodziami. Na twarzy Jordana pojawił się mroczniejszy wyraz. – Kiedy ciała trafiają do East River, bardzo szybko dopływają tutaj. Do stoczni. – Myślisz, że szukamy ciała? – Nie wiem. – Jordan wzruszył ramionami, odwrócił się i zaczął iść po suchej, szeleszczącej trawie. – Może po prostu nadal szukam, bo niewłaściwie byłoby się poddać. Szedł powoli, bez pośpiechu, niemal dotykając ramieniem jej ramienia. Maia

wpatrywała się w zarys Manhattanu po drugiej stronie rzeki, w jasne białe światła odbijające się w wodzie. Kiedy dotarli do płytkiej Wallabout Bay, jej oczom ukazał się Most Brooklyński i oświetlony trójkąt portu South Street po drugiej stronie zatoki. Poczuła skażone wyziewy rzeki, brud, zapach ropy dochodzący ze stoczni, woń małych zwierząt poruszających się w trawie. – Nie sądzę, żeby Jace był martwy – powiedziała. – Myślę, że nie chce być znaleziony. Jordan zmierzył ją wzrokiem. – Twierdzisz, że nie powinniśmy go szukać? – Nie. – Maia się zawahała. Znaleźli się nad rzeką, przy niskim murku. Kiedy wzdłuż niego ruszyli, zaczęła sunąć po nim ręką. Między nimi a wodą ciągnął się wąski pas asfaltu. – Kiedy uciekłam do Nowego Jorku, nie chciałam być odnaleziona. Ale podobałaby mi się myśl, że ktoś mnie szuka tak intensywnie, jak teraz wszyscy szukają Jace’a Lightwooda. – Lubiłaś go? – Lubiłam? Nie w taki sposób. Jordan się roześmiał. – Nie to miałem na myśli. Chociaż zdaje się, że jest uważany za wyjątkowo atrakcyjnego. – Zamierzasz ciągnąć tę zabawę hetero w udawanie, że nie potrafisz określić, czy inny facet jest atrakcyjny czy nie? Jace, owłosiony gość z delikatesów przy Dziewiątej, wszyscy wyglądają dla ciebie tak samo? – Hm, tamten owłosiony facet ma paskudną brodawkę na twarzy, więc uważam, że Jace wygląda trochę lepiej od niego. Jeśli podobają ci się wymuskani blondyni w ciuchach od Abercrombiego i Fitcha. – Jordan zerknął na nią. – Zawsze wolałam ciemnowłosych – powiedziała cicho Maia. Jordan popatrzył na rzekę. – Takich jak Simon. – No… tak. – Maia już od jakiegoś czasu nie myślała o Simonie w ten sposób. – Chyba tak. – I lubisz muzyków. – Jordan zerwał liść z nisko wiszącej gałęzi. – To znaczy, ja

śpiewam, Bat był didżejem, a Simon… – Lubię muzykę. – Maia odgarnęła włosy z twarzy. – Co jeszcze lubisz? – Jordan rozerwał liść, zatrzymał się, usiadł na niskim murku i odwrócił się do niej twarzą. – Jest coś, co lubisz tak bardzo, że mogłabyś w ten sposób, na przykład, zarabiać? Maia popatrzyła na niego zdziwiona. – Co masz na myśli? – Pamiętasz, skąd to mam? Jordan rozpiął i zdjął sweter. Pod spodem miał koszulkę z krótkimi rękawami. Na obu bicepsach wiły się sanskryckie słowa mantr. Maia dobrze je pamiętała. Wytatuowała je ich przyjaciółka Valerie, po godzinach, za darmo, w swoim salonie tatuażu w Red Bank. Maia zrobiła krok w stronę Jordana. Kiedy on siedział, a ona stała, mieli oczy prawie na tym samym poziomie. Wyciągnęła rękę i z wahaniem przesunęła palcami po napisie na jego lewym ramieniu. Oczy Jordana zamknęły się pod jej dotykiem. – „Od nierealnego prowadź nas ku realnemu” – przeczytała. – „Od ciemności prowadź nas do światła. Od śmierci prowadź nas do nieśmiertelności”. – Jego skóra była gładka pod jej palcami. – To z „Upaniszad”. – To był twój pomysł. Zawsze dużo czytałaś. Zawsze wszystko wiedziałaś… – Jordan otworzył oczy i na nią spojrzał. Jego tęczówki były o kilka odcieni jaśniejsze niż woda płynąca za nim. – Maiu, cokolwiek chcesz robić, pomogę ci. Dużo oszczędziłem w Praetor Lupus. Mógłbym ci dać te pieniądze… Opłaciłabyś studia w Stanfordzie. W każdym razie dużą ich część. Jeśli nadal chcesz tam jechać. – Nie wiem – powiedziała Maia. W głowie jej wirowało. – Kiedy dołączyłam do stada, myślałam, że nie mogę jednocześnie być wilkołakiem i kimś jeszcze. Uważałam, że powinnam żyć w stadzie, że nie mam własnej tożsamości. Czułam się w ten sposób bezpieczniejsza. Ale Luke, on ma swoje życie. Księgarnię. Ty jesteś w Praetor. Chyba… mogę być kimś więcej. – Zawsze byłaś. – Jordan mówił cichym, zachrypniętym głosem. – Wiesz, to, co mówiłaś wcześniej… że kiedy uciekłaś, dobrze byłoby myśleć, że ktoś cię szuka. – Jordan zaczerpnął tchu. – Ja cię szukałem. Nigdy nie przestałem.

Nie poruszył się, ale kostki jego rąk ściskających kolana zbielały. Maia spojrzała mu w oczy i nachyliła się tak blisko, że dostrzegła cień zarostu na szczęce, poczuła zapach wilka, pasty do zębów i chłopca. Położyła ręce na jego dłoniach. – Znalazłeś mnie – powiedziała. Ich twarze były oddalone od siebie zaledwie o kilka cali. Maia poczuła jego oddech na ustach, zanim ją pocałował. Przysunęła się do niego jeszcze bardziej i zamknęła oczy. Jego usta były tak miękkie, jak je zapamiętała, muskały delikatnie jej wargi, przyprawiając ją o dreszcz. Oplotła rękami jego szyję, wsunęła palce w kręcone ciemne włosy, lekko dotknęła skóry na karku, brzegu znoszonego kołnierzyka koszuli. Jordan przyciągnął ją do siebie, przesunął dłońmi po jej plecach. Drżał. Maia czuła żar jego silnego ciała tuż przy swoim. – Maiu – wyszeptał, unosząc brzeg jej swetra i muskając wargami jej usta. – Kocham cię. Nigdy nie przestałem cię kochać. „Jesteś moja. Zawsze będziesz moja”. Jej serce załomotało, odsunęła się od niego gwałtownie, obciągnęła sweter. – Jordan, przestań. Spojrzał na nią oszołomiony i zaniepokojony. – Przepraszam. To nie było przyjemne? Nie całowałem nikogo oprócz ciebie, odkąd… – Zawiesił głos. Maia potrząsnęła głową. – Nie, ja tylko… po prostu nie mogę. – W porządku. – Wyglądał tak bezbronnie, siedząc z konsternacją wypisaną na twarzy. – Nie musimy nic robić… – Po prostu za dużo tego naraz. – Maia szukała słów. – To był tylko pocałunek. – Powiedziałeś, że mnie kochasz. – Jej głos drżał. – Zaproponowałeś, że oddasz mi swoje oszczędności. Nie mogę tego od ciebie przyjąć. – Czego? – W jego głosie brzmiała nuta urazy. – Moich pieniędzy czy miłości? – Jednego i drugiego. Po prostu nie mogę, rozumiesz? Nie z tobą, nie teraz. – Zaczęła się cofać. Jordan patrzył za nią z rozchylonymi ustami.

– Nie idź za mną, proszę. – Odwróciła się i szybkim krokiem ruszyła w stronę, z której przyszli.

5 Syn Valentine’a Znowu śnił jej się lodowy krajobraz. Surowa tundra ciągnąca się we wszystkie strony, kry dryfujące po ciemnych wodach Morza Arktycznego, góry pokryte śniegiem, miasta wyciosane z lodu, baszty lśniące jak demoniczne wieże Alicante. Przed zamarzniętym miastem znajdowało się zamarznięte jezioro. Clary ślizgała się po stromym zboczu, próbując do niego dotrzeć, choć nie była pewna, po co. Na środku lodowej tafli stały dwie postacie. Kiedy dotarła na brzeg, zsuwając się po stoku – ręce ją paliły od kontaktu z lodem, śnieg wypełniał buty – zobaczyła, że jedną z tych osób jest chłopiec z rozpostartymi skrzydłami, czarnymi jak u kruka. Jego włosy były białe jak otaczający go zlodowaciały świat. Sebastian. Obok niego stał Jace. Jego złote włosy stanowiły jedyny barwny akcent w czarno-białym krajobrazie. Kiedy Jace odwrócił się od Sebastiana i ruszył w stronę Clary, zza jego pleców wystrzeliły skrzydła, biało-złote, połyskujące. Clary zsunęła się kilka ostatnich stóp dzielących ją od zamarzniętej powierzchni jeziora i wyczerpana opadła na kolana. Jej ręce były sine i krwawiące, usta spękane, płuca paliły przy każdym lodowatym wdechu. – Jace – wyszeptała. Znalazł się przy niej, dźwignął ją na nogi, otoczył skrzydłami, a jej znowu zrobiło się ciepło, serce, żyły i ciało odtajały, ręce i nogi wróciły do życia z bolesnym, a zarazem przyjemnym mrowieniem. – Clary – powiedział Jace, czule głaszcząc ją po włosach. – Możesz mi obiecać, że nie będziesz krzyczeć? *** Clary otworzyła oczy. Przez chwilę była tak zdezorientowana, że świat wirował wokół niej, jakby siedziała na karuzeli. Znajdowała się w swojej sypialni w domu Luke’a, widziała znajomy futon, szafę z pękniętym lustrem, pas okien wychodzących na East River, prychający i syczący grzejnik. Przez okna sączyło się nikłe światło, nad

garderobą paliło się czerwone światełko alarmu przeciwdymnego. Leżała na boku pod kocami, na plecach czuła przyjemne ciepło, wzdłuż boku czyjeś ramię. Przez chwilę, w stanie lekkiego oszołomienia między snem a jawą, zastanawiała się, czy Simon wszedł przez okno, kiedy spała, i położył się obok niej jak wtedy, gdy byli dziećmi. Ale przecież Simon nie miał ciepłego ciała. Jej serce podskoczyło w piersi. Teraz już całkiem rozbudzona, przekręciła się pod kocami. Obok niej leżał na boku Jace i patrzył na nią z głową opartą na ręce. Blask księżyca tworzył aureolę wokół jego głowy, oczy błyszczały jak u kota. Był całkowicie ubrany, w białym T-shircie z krótkimi rękawami, w którym widziała go wcześniej tego dnia. Jego nagie ramiona pokrywały runy niczym pnąca się winorośl. Clary gwałtownie zaczerpnęła tchu. Jace, jej Jace, nigdy tak na nią nie patrzył. Owszem, widywała w jego oczach pożądanie, ale nie ten leniwy, drapieżny, pożerający wzrok, który sprawił, że jej serce nierówno zabiło w piersi. Otworzyła usta, żeby wymówić jego imię albo krzyknąć, sama nie była pewna, ale nie zdążyła zrobić żadnej z tych rzeczy, bo Jace poruszył się tak szybko, że nawet tego nie zauważyła. W jednej chwili leżał obok niej, a w następnej na niej, zasłaniając ręką jej usta. Nogami otaczał jej biodra. Czuła jego szczupłe, umięśnione ciało przyciśnięte do jej ciała. – Nie zrobię ci krzywdy – powiedział cicho. – Nigdy bym cię nie skrzywdził. Ale nie chcę, żebyś krzyczała. Muszę z tobą porozmawiać. Spiorunowała go wzrokiem. Ku jej zaskoczeniu, Jace roześmiał się i dodał szeptem: – Potrafię czytać z twojej twarzy, Clary Fray. Gdy tylko zabiorę rękę z twoich ust, wrzaśniesz. Albo wykorzystasz szkolenie i połamiesz mi nadgarstki. No dalej, obiecaj, że tego nie zrobisz. Przysięgnij na Anioła. Tym razem Clary przewróciła oczami. – Okay, masz rację – przyznał Jace. – Nie możesz złożyć przysięgi, kiedy zatykam ci usta. Zabiorę rękę, ale jeśli wrzaśniesz… – Przekrzywił głowę; jasne włosy opadły mu na oczy. – Zniknę. Zabrał dłoń. Clary leżała bez ruchu, oddychając ciężko pod jego ciężarem. Wiedziała, że jest szybszy od niej, że zdoła uprzedzić każdy jej ruch, ale przez chwilę

wydawało się, że Jace traktuje ich obecne starcie jak grę, jak coś zabawnego. Pochylił się ku niej, a Clary sobie uświadomiła, że podciągnęła się jej góra od piżamy, tak że poczuła mięśnie jego twardego, płaskiego brzucha na swojej nagiej skórze. Oblała się rumieńcem. Mimo pieczenia na twarzy odnosiła wrażenie, że jej żyłami płyną małe igiełki lodu. – Co tutaj robisz? – spytała. Jace odsunął się lekko, z rozczarowaną miną. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Spodziewałem się raczej okrzyku „Alleluja!”. Nie każdego dnia twój chłopak wraca z martwych. – Wiedziałam, że żyjesz. – Clary mówiła odrętwiałymi ustami. – Widziałam cię w bibliotece. Z… – Pułkownikiem Musztardą? – Z Sebastianem. Jace zachichotał cicho. – Wiedziałem, że tam jesteś. Wyczułem to. Clary stężała. – Pozwoliłeś mi myśleć, że coś ci się stało – powiedziała z wyrzutem. – Przedtem. Myślałam, że ty… naprawdę myślałam, że możesz… – Słowa „nie żyć” nie przeszły jej przez gardło. – To niewybaczalne. Gdybym ja tobie coś takiego zrobiła… – Clary. Znowu się pochylił. Ciepłymi rękami ściskał jej nadgarstki, na uchu czuła jego lekki oddech. I wszystkie miejsca, gdzie stykała się ich naga skóra. Bardzo ją to rozpraszało. – Musiałem. Sytuacja była zbyt niebezpieczna. Gdybym powiedział ci prawdę, musiałabyś wybierać między poinformowaniem Rady, że żyję – wtedy by mnie ścigali – a zachowaniem tajemnicy, co uczyniłoby cię w ich oczach moją wspólniczką. Później, kiedy zobaczyłaś mnie w bibliotece, musiałem czekać. Upewnić się, czy nadal mnie kochasz, czy pójdziesz do Rady, czy nie. Nie poszłaś. Musiałem zyskać pewność, że na mnie zależy ci bardziej niż na Prawie. Bo tak jest, prawda? – Nie wiem – wyszeptała Clary. – Nie wiem. Kim jesteś? – Jestem Jace. I nadal cię kocham.

W jej oczach wezbrały łzy. Gdy zamrugała, spłynęły jej na twarz. Jace opuścił głowę i pocałował ją w policzki, potem w usta. Clary poczuła smak własnych łez na jego wargach, kiedy delikatnie rozchylił nimi jej wargi. Odruchowo przysunęła się do niego, gdy wątpliwości na chwilę roztopiły się w ślepym pożądaniu ciała, bezrozumnym pragnieniu, żeby zatrzymać go przy sobie… i w tym momencie otworzyły się drzwi sypialni. Clary odsunęła się od niego gwałtownie, ściągnęła w dół koszulkę. Jace puścił ją, usiadł bez pośpiechu, z leniwą gracją, i uśmiechnął się szeroko do osoby stojącej w progu. – No, no – powiedział. – Najgorsze wyczucie czasu od chwili, kiedy Napoleon uznał, że środek zimy to najlepsza pora na inwazję na Rosję. W progu stał Sebastian. Z bliska Clary wyraźniej dostrzegła różnice, które w nim zaszły od chwili, kiedy poznała go w Idrisie. Jego włosy były białe jak papier, oczy czarne jak tunele, okolone rzęsami długimi jak odnóża pająka. Miał na sobie białą koszulę z podwiniętymi rękawami. Prawy nadgarstek otaczała czerwona blizna niczym bransoleta. Na dłoni też miał ranę, świeżą i zaognioną. – Uwodzisz moją siostrę – stwierdził, przenosząc wzrok z powrotem na Jace’a. Na jego twarzy malowało się rozbawienie. – Przepraszam. – Jace nie wyglądał na skruszonego. Leżał na pościeli jak kot. – Poniosło nas. Clary wciągnęła z sykiem powietrze. – Wynoś się – rzuciła do Sebastiana. Gdy oparł się o futrynę łokciem i biodrem, uderzyło ją podobieństwo ruchów między nim a Jace’em. Nie przypominali siebie wyglądem, ale poruszali się tak samo. Jakby… Jakby byli szkoleni przez tę samą osobę. – Czy tak się rozmawia ze starszym bratem? Już nie pamiętasz, jak dobrze się bawiliśmy. – Uśmiechnął się lekko, a Clary z mdlącym uczuciem w żołądku przypomniała sobie, jak zabrał ją do spalonych ruin domu jej matki, jak ją pocałował wśród zgliszcz, przez cały czas wiedząc, kim są dla siebie, i rozkoszując się tym, że

ona nie wie. Zerknęła na Jace’a. On doskonale wiedział, że Sebastian ją pocałował. Omal go nie zabił z tego powodu, ale teraz nie wyglądał na wściekłego. Raczej na rozbawionego i lekko zirytowanego, że im przerwano. – Powinniśmy to powtórzyć – stwierdził Sebastian, oglądając paznokcie. – Spędzić rodzinnie trochę czasu. – Nie obchodzi mnie, co myślisz – rzuciła Clary. – Nie jesteś moim bratem, tylko mordercą. – Naprawdę nie rozumiem, w jaki sposób te rzeczy się wykluczają – rzekł Sebastian. – W wypadku drogiego tatusia nie miały znaczenia. – Leniwie przeniósł wzrok na Jace’a. – Normalnie nie lubię przeszkadzać przyjaciołom w miłosnym życiu, ale naprawdę nie mam ochoty sterczeć tu w nieskończoność. Zwłaszcza, że nie mogę zapalić światła. To nudne. Jace usiadł i obciągnął koszulę. – Daj nam pięć minut. Sebastian westchnął przesadnie głośno i zamknął za sobą drzwi. Clary wytrzeszczyła oczy, patrząc na Jace’a. – Co, do… – Język, Fray. – W oczach Jace’a błyskały iskierki rozbawienia. – Odpręż się. Clary wskazała ręką na drzwi. – Słyszałeś, co on powiedział. O dniu, kiedy mnie pocałował. Wiedział, że jestem jego siostrą. Jace… Jego oczy pociemniały, ale było tak, jakby jej słowa trafiły na teflonową powierzchnię i odbiły się od niej, nie zostawiając najmniejszego śladu. – Nie słuchałeś tego, co mówiłam, Jace? – Rozumiem, że czujesz się nieswojo, kiedy twój brat czeka na korytarzu. Nie zamierzałem cię pocałować. – Uśmiechnął się w sposób, który w innych okolicznościach Clary uznałaby za cudowny. – Choć z początku wydawało mi się to dobrym pomysłem. Clary wygramoliła się z łóżka i zmierzyła go wzrokiem. Sięgnęła po szlafrok wiszący na poręczy łóżka i owinęła się nim szczelnie. Jace tylko na nią patrzył, nie

robiąc żadnego ruchu, żeby ją powstrzymać, ale jego oczy lśniły w ciemności. – Ja… nawet nie rozumiem. Najpierw znikasz, a potem zjawiasz się razem z nim i zachowujesz, jakby nic się nie stało, jakby nic mnie nie obchodziło, jakbym nic nie pamiętała… – Mówiłem ci, że musiałem być ciebie pewien. Nie chciałem, żebyś wiedziała, gdzie jestem, kiedy Clave cię przesłuchiwało. Pomyślałem, że trudno by ci było… – Trudno? – Niemal zaparło jej dech z wściekłości. – Testy są trudne. Tory z przeszkodami są trudne. Twoje zniknięcie omal mnie nie zabiło, Jace. A jak myślisz, co zrobiłeś Alecowi? Isabelle? Maryse? Wiesz, jak się czuli? Potrafisz sobie to wyobrazić? Nic nie wiedzieć, szukać… Po jego twarzy znowu przemknął dziwny wyraz, jakby ją słyszał i jednocześnie nie słyszał. – Właśnie zamierzałem o to spytać. – Uśmiechnął się jak anioł. – Wszyscy mnie szukają? – Czy wszyscy… – Clary pokręciła głową, mocniej otulając się szlafrokiem. Nagle zapragnęła ukryć się przed nim, przed całą tą poufałością, urodą, drapieżnym uśmiechem, który wyraźnie zdradzał jego pragnienia, nieważne, kto czeka w holu. – Miałem nadzieję, że rozkleją ulotki jak za zagubionym kotem – powiedział Jace. – „Zniknął wyjątkowo atrakcyjny nastolatek. Reaguje na imiona »Jace« albo «Gorący towar«”. – Nie wierzę. – Nie podoba ci się określenie „Gorący towar”? Uważasz, że „Słodki buziak” byłby lepszy? Albo „Racuszek”? Naprawdę, to ostatnie byłoby lekką przesadą. Choć właściwie moja rodzina ma brytyjskie korzenie… – Zamknij się! – warknęła Clary. – I wynoś stąd. – Ja… – Jace wyglądał na wstrząśniętego, jak wtedy przed rezydencją, kiedy go odepchnęła. – Dobrze, świetnie. Będę poważny, Clarisso. Jestem tutaj, bo chcę, żebyś poszła ze mną. – Dokąd? – Chodź ze mną – powtórzył. Po chwili wahania dodał: – I z Sebastianem. Wszystko ci wyjaśnię.

Przez chwilę zmartwiała Clary mierzyła się z nim wzrokiem. Srebrzysty blask księżyca podkreślał wygięcie jego ust, kształt kości policzkowych, cień rzęs, linię szyi. – Ostatnim razem, kiedy z tobą gdzieś poszłam, trafiłam na rytuał czarnej magii, nieprzytomna. – To nie ja zrobiłem, tylko Lilith. – Jace Lightwood, którego znam, nie przebywałby w jednym pokoju z Jonathanem Morgensternem, nie zabijając go. – Skutek byłby przeciwny do zamierzonego – powiedział Jace lekkim tonem, wsuwając stopy w buty. – Jesteśmy ze sobą związani, on i ja. Zranisz go, a ja będę krwawił. – Związani? Co masz na myśli? Jace odrzucił jasne włosy do tyłu, ignorując jej pytanie. – Teraz byś tego nie zrozumiała. On ma plan. Chce pracować, poświęcić się. Gdybyś dała mi szansę wyjaśnienia… – On zabił Maksa – przypomniała mu Clary. – Twojego brata. Jace drgnął i przez krótką chwilę Clary myślała, że udało się jej do niego dotrzeć… ale jego twarz wygładziła się jak naciągnięte prześcieradło. – To było… to był wypadek. Poza tym, Sebastian właściwie też jest moim bratem. – Nie. – Clary pokręciła głową. – Nie jest twoim bratem, tylko moim. Chciałabym, żeby to nie była prawda. Powinien nigdy się nie urodzić… – Jak możesz tak mówić? – Jace zwiesił nogi z łóżka. – Czy kiedyś brałaś pod uwagę, że rzeczy może nie są tak czarno-białe, jak sądzisz? – Schylił się po pas z bronią. – Toczyła się wojna, ludzie zostali skrzywdzeni, ale… wtedy sprawy przedstawiały się inaczej. Nawet ja wiem, że Sebastian nigdy celowo nie skrzywdziłby kogoś, kogo kocham. On służy większej sprawie. Zdarzają się straty uboczne… – Nazywasz swojego brata stratą uboczną? – Głos Clary wzniósł się niemal do krzyku pełnego niedowierzania. Ledwo mogła oddychać. – Clary, nie słuchasz. To ważne… – Podobnie jak to, co Valentine uważał za ważne? – Valentine się mylił. Miał rację co do tego, że Clave jest zdemoralizowane, ale mylił się co do sposobów naprawienia sytuacji. Natomiast Sebastian ma rację. Gdybyś

nas wysłuchała… – Nas – powtórzyła Clary. – Boże, Jace… Widząc na sobie jego wzrok, czuła, że jej serce pęka. Jednocześnie umysł pracował gorączkowo, kiedy próbowała sobie przypomnieć, gdzie położyła stelę. Zastanawiała się też, czy zdołałaby dopaść nożyka leżącego w szufladzie szafki nocnej. I czy byłaby w stanie go użyć. – Clary? – Jace przekrzywił głowę, obserwując jej twarz. – Czy ty… nadal mnie kochasz? – Kocham Jace’a Lightwooda. Nie wiem, kim ty jesteś. Jego twarz się zmieniła, ale zanim zdążył się odezwać, nocną ciszę rozdarł krzyk. Krzyk, a po nim brzęk tłuczonego szkła. Clary od razu poznała głos matki. Nie patrząc na Jace’a, szarpnięciem otworzyła drzwi sypialni i popędziła korytarzem. Salon w domu Luke’a był duży, oddzielony od kuchni długą ladą. Przy ladzie stała Jocelyn w spodniach do jogi i wystrzępionej podkoszulce, z włosami ściągniętymi w nieporządny kok. Najwyraźniej przyszła do kuchni po coś do picia. U jej stóp leżała rozbita szklanka, woda wsiąkała w szarą wykładzinę. Cała krew odpłynęła z jej twarzy, teraz szarej jak popiół. Jeszcze zanim Clary odwróciła głowę, zorientowała się, na co patrzy matka. Na swojego syna. Sebastian opierał się o ścianę przy drzwiach salonu i z obojętną miną mierzył Jocelyn wzrokiem. Coś w jego postawie i wyglądzie przywodziło na myśl starą fotografię Hodge’ a przedstawiającą Valentine’a w wieku siedemnastu lat. – Jonathan – wyszeptała Jocelyn. Clary stała jak wmurowana, kiedy Jace wpadł do pokoju z korytarza, jednym spojrzeniem objął scenę, którą miał przed sobą, i zatrzymał się raptownie. Lewą rękę trzymał przy pasie z bronią. Smukłe palce znajdowały się kilka cali od rękojeści jednego ze sztyletów. Clary wiedziała jednak, że wyjęcie go zajęłoby mu sekundy. – Teraz jestem Sebastianem – oświadczył chłopak. – Uznałem, że nie interesuje mnie zatrzymanie imienia, które daliście mi z ojcem. Oboje mnie zdradziliście, tak że wolę mieć z wami jak najmniej wspólnego.

Jocelyn zrobiła krok do przodu, wodząc wzrokiem po twarzy Sebastiana. Woda z rozbitej szklanki rozlała się wokół jej stóp ciemnym kręgiem. – Myślałam, że nie żyjesz – wyszeptała. – Nie żyjesz. Widziałam twoje spopielałe kości. Sebastian popatrzył na nią spokojnie, zmrużonymi oczami. – Gdybyś była prawdziwą matką, dobrą matką, wiedziałabyś, że żyję. Pewien człowiek powiedział kiedyś, że matki przez całe życie noszą klucz do naszych dusz. Ale ty mój wyrzuciłaś. Jocelyn wydała zdławiony odgłos i oparła się o ladę. Clary chciała do niej podbiec, ale czuła się jak przymarznięta do podłogi. Cokolwiek działo się między jej bratem a matką, nie miało to z nią nic wspólnego. – Nie mów, że ani trochę się nie cieszysz, że mnie widzisz, matko – ciągnął Sebastian i choć jego słowa były błagalne, głos pozostał beznamiętny. – Czyż nie takiego syna mogłabyś sobie wymarzyć? – Szeroko rozłożył ręce. – Silny, przystojny, bardzo podobny do tatusia. Jocelyn potrząsnęła głową. – Czego chcesz, Jonathanie? – Tego, co wszyscy – odparł Sebastian. – Chcę tego, co mi się należy. W tym wypadku dziedzictwa Morgensternów. – Dziedzictwo Morgensternów to krew i zniszczenie – wyrzuciła z siebie Jocelyn. – Nie jesteśmy Morgensternami. Ani ja, ani moja córka. – Wyprostowała się. Ręką nadal ściskała brzeg lady, ale na jej twarz powoli wracał dawny ogień. – Jeśli teraz odejdziesz, Jonathanie, nie powiem Clave, że tu byłeś. – Jej spojrzenie pomknęło ku Jace’owi. – Ty również. Gdyby wiedzieli, że współdziałacie ze sobą, zabiliby was obu. Clary odruchowo stanęła przed Jace’em, a on spojrzał ponad jej ramieniem na Jocelyn. – Obeszłoby cię, gdybym zginął? – Obchodziłoby mnie, jak to wpłynie na moją córkę – odparła Jocelyn. – A Prawo jest twarde… za twarde. To, co się z tobą stało… może da się cofnąć. – Wróciła spojrzeniem do Sebastiana. – Ale jeśli chodzi o ciebie… mój Jonathanie, jest o wiele

za późno. W ręce spoczywającej na blacie nagle błysnął kindżał Luke’a. Na twarzy Jocelyn lśniły łzy, ale dłoń pewnie trzymała nóż. – Wyglądam jak on, prawda? – zapytał Sebastian, jakby w ogóle nie zauważył noża. – Jak Valentine. To dlatego tak na mnie patrzysz. Jocelyn pokręciła głową. – Wyglądasz tak, jak zawsze wyglądałeś od chwili, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłam. Jak demon. – W jej głosie brzmiały smutek i ból. – Tak mi przykro. – Z jakiego powodu? – Że cię nie zabiłam, kiedy się urodziłeś – odparła Jocelyn i wyszła zza lady, obracając kindżał w ręce. Clary napięła mięśnie, ale Sebastian nawet nie drgnął. Ciemnymi oczami śledził jej matkę, kiedy ruszyła w jego stronę. – Tego właśnie chcesz? Żebym umarł? – Rozłożył ręce, jakby zamierzał ją objąć, i zrobił krok do przodu. – Śmiało. Popełnij synobójstwo. Nie powstrzymam cię. – Sebastianie – odezwał się Jace. Clary spojrzała na niego z niedowierzaniem. Naprawdę był zaniepokojony? Jocelyn zrobiła następny krok. Nóż, który obracała w ręce, wyglądał jak zamazana plama. Kiedy znieruchomiał, jego czubek był wycelowany prosto w serce Sebastiana. Ten nadal stał bez ruchu. – Zrób to – powiedział cicho, przekrzywiając głowę. – Potrafisz? Mogłaś mnie zabić, kiedy się urodziłem, ale tego nie zrobiłaś. – Ściszył głos. – Może wiesz, że nie istnieje coś takiego jak warunkowa miłość do dziecka. Może, gdybyś kochała mnie dostatecznie, zdołałabyś mnie uratować. Zwarli się wzrokiem, matka i syn. Lodowate zielone oczy wpatrywały się w czarne jak węgiel. W kącikach ust Jocelyn zarysowały się głębokie zmarszczki, których, Clary mogłaby przysiąc, nie było tam jeszcze dwa tygodnie temu. – Udajesz – stwierdziła Jocelyn drżącym głosem. – Nic nie czujesz, Jonathanie. Twój ojciec nauczył cię udawać ludzkie emocje, tak jak można nauczyć papugę powtarzać słowa. Ona nie rozumie, co mówi, i ty także. Chciałabym… o, Boże, tak

bym chciała… żebyś rozumiał. Ale… Jocelyn wykonała nożem szybki, tnący ruch. Idealnie wycelowany cios, który powinien trafić Sebastiana pod żebra, prosto w serce. I trafiłby, gdyby Sebastian nie poruszył się szybciej niż Jace. Zrobił obrót i uskoczył do tyłu, tak że czubek noża jedynie drasnął jego pierś. Jace wciągnął z sykiem powietrze. Clary odwróciła się błyskawicznie i na niego spojrzała. Po jego koszuli rozlewała się czerwona plama. Dotknął jej, a kiedy odjął rękę, palce miał zakrwawione. „Jesteśmy ze sobą związani. Zranisz go, a ja będę krwawił”. Clary bez namysłu rzuciła się między Jocelyn a Sebastiana. – Mamo, przestań! – krzyknęła. Jocelyn nadal ściskała nóż, patrząc na syna. – Clary, zejdź mi z drogi. Sebastian zaczął się śmiać. – Słodkie, co? Mała siostrzyczka broni starszego brata. – Nie bronię ciebie. – Clary patrzyła na matkę. – To, co się dzieje z Jonathanem, dzieje się również z Jace’em. Rozumiesz, mamo? Jeśli go zabijesz, Jace umrze. Już krwawi. Mamo, proszę. Jocelyn nie wypuściła noża z ręki, ale na jej twarzy odmalowała się niepewność. – Clary… – Co za niezręczna sytuacja – rzucił Sebastian. – Chętnie zobaczę, jak ją rozwiążecie. Ostatecznie nie mam powodu, żeby wychodzić. – Właściwie masz – dobiegł z holu męski głos. Luke był bosy, w dżinsach i starym swetrze, rozczochrany i młodszy bez okularów. O ramię opierał strzelbę z odpiłowaną lufą, wycelowaną w Sebastiana. – To dwunastostrzałowy powtarzalny winchester. Stado używa go do zabijania zdziczałych wilków. Nawet jeśli cię nie zabiję, mogę odstrzelić ci nogę, synu Valentine’a. Wydawało się, że wszyscy w pokoju jednocześnie zaczerpnęli tchu… wszyscy oprócz Luke’a. Sebastian ruszył z szerokim uśmiechem w stronę gospodarza, nie zważając na broń.

– „Synu Valentine’a” – powtórzył. – Tak naprawdę o mnie myślisz? W innych okolicznościach mógłbyś być moim ojcem chrzestnym. – W innych okolicznościach mógłbyś być człowiekiem – odparował Luke, przesuwając palec na spust. Sebastian się zatrzymał. – To samo można powiedzieć o tobie, wilkołaku. Świat jakby zwolnił. Luke uniósł broń. Sebastian uśmiechał się, stojąc bez ruchu. – Luke – odezwała się Clary. Czuła się jak w jednym z tych koszmarów, kiedy chciała krzyczeć, ale z gardła mogła wydobyć tylko szept. – Luke, nie rób tego. Jej ojczym zaczął naciskać spust… i wtedy Jace ożył. Przeskoczył przez kanapę i rzucił się na Luke’a w chwili, kiedy broń wystrzeliła. Kula roztrzaskała szybę. Luke stracił równowagę i zatoczył się do tyłu, Jace wyrwał mu strzelbę z rąk i cisnął przez rozbite okno. Luke go uderzył. Choć Clary wiedziała to, co wiedziała, widok Luke’a, który niezliczone razy bronił Jace’a przed jej matką, przed Maryse, przed Clave, Luke’a, który z natury był łagodny i dobry, a teraz zdzielił Jace’a w twarz, wstrząsnął nią tak, jakby to ona została przez niego uderzona. Jace, kompletnie nieprzygotowany, poleciał na ścianę. A Sebastian, który do tej pory nie okazywał żadnych emocji oprócz drwiny i niesmaku, warknął i wyciągnął zza pasa długi, cienki sztylet. Oczy Luke’a się rozszerzyły, ale on sam nie zdążył zareagować, bo Sebastian okazał się szybszy nawet od Jace’a. Wbił sztylet w pierś Luke’a, przekręcił go mocno i wyrwał, czerwony aż po rękojeść. Luke runął w tył na ścianę, a następnie osunął się po niej, zostawiając za sobą czerwoną smugę. Clary patrzyła na niego z przerażeniem. Jocelyn krzyknęła. Ten dźwięk był gorszy niż huk kuli roztrzaskującej szybę, choć Clary słyszała go tak, jakby dochodził z daleka albo spod wody. Wpatrywała się w Luke’a leżącego na podłodze. Dywan wokół niego szybko robił się czerwony. Sebastian ponownie uniósł sztylet… a Clary rzuciła się na niego i z całej siły uderzyła go w ramię. Nie zdołała nawet poruszyć go z miejsca, ale przynajmniej wypuścił z ręki nóż. Krwawił z rozciętej wargi. Clary nie wiedziała, skąd ta rana, póki w polu jej widzenia nie pojawił się Jace. Wtedy zobaczyła krew w miejscu, gdzie uderzył go Luke.

– Dość! – Jace chwycił Sebastiana za tył kurtki. Był blady, nie patrzył na Luke’a ani na Clary. – Przestań. Nie po to tutaj przyszliśmy. – Puść mnie… – Nie. – Jace złapał Sebastiana za rękę. Spojrzał Clary w oczy i bezgłośnie wypowiedział jakieś słowa. W tym samym momencie błysnął srebrny pierścień na palcu Sebastiana… i obaj zniknęli między jednym oddechem a drugim. Jednocześnie coś metalicznego przeleciało przez pokój i wbiło się w ścianę. Kindżał Luke’a. Clary odwróciła się i spojrzała na matkę. Jocelyn, która rzuciła sztyletem, nie patrzyła na córkę. Podbiegła do Luke’a, opadła kolanami na zakrwawiony dywan i objęła mężczyznę. Ranny miał zamknięte oczy. Nóż Sebastiana, umazany krwią, leżał kilka stóp dalej. – Mamo – wyszeptała Clary. – Czy on… – Sztylet był ze srebra. – Głos Jocelyn drżał. – Luke nie wyzdrowieje tak szybko bez specjalnego leczenia. – Dotknęła twarzy Luk’a. Clary zauważyła z ulgą, że jego pierś, choć płytko, unosi się i opada. Sama czuła piekące łzy w gardle i nie mogła się nadziwić spokojowi matki. Z drugiej strony, ta kobieta stała kiedyś na zgliszczach swojego domu i patrzyła na zwęglone ciała własnych rodziców i syna, a potem jakoś doszła do siebie. – Przynieś ręczniki z łazienki – poleciła. – Musimy zatamować krwawienie. Clary dźwignęła się chwiejnie i niemal na oślep poszła do małej łazienki. Na drzwiach wisiał szary ręcznik. Wzięła go i wróciła do salonu. Jocelyn trzymała Luke’a na kolanach, w ręce miała komórkę. Rzuciła ją i wzięła ręcznik od Clary. Złożyła go na pół i przytknęła do rany na piersi Luke’a. Brzegi tkaniny szybko zrobiły się czerwone od krwi. – Luke – wyszeptała Clary. Nie poruszył się. Jego twarz miała okropny szary kolor. – Właśnie wezwałam stado – powiedziała Jocelyn, nie patrząc na córkę. Clary uświadomiła sobie, że matka nie zadała jej żadnego pytania na temat Jace’a i Sebastiana, nie pytała, skąd się wzięli w jej sypialni ani co tam robili. Była całkowicie

skupiona na Luke’u. – W okolicy jest kilka patroli. Kiedy tutaj dotrą, musimy zniknąć. Jace po ciebie wróci. – Tego nie wiesz… – zaczęła Clary. Gardło miała zupełnie suche. – Wiem – przerwała jej Jocelyn. – Valentine wrócił po mnie po piętnastu latach. Tacy są Morgensternowie. Nie poddają się. On znowu po ciebie przyjdzie. „Jace nie jest Valentine’em”, chciała powiedzieć Clary, ale słowa zamarły jej na wargach. Chciała opaść na kolana, wziąć Luke’a za rękę, ścisnąć ją mocno, szepnąć mu, że go kocha. Ale przypomniała sobie dłonie Jace’a na swoim ciele i się powstrzymała. Zasłużyła na ból i poczucie winy. Na ganku rozległy się ciche kroki i szmer głosów. Jocelyn gwałtownie uniosła głowę. Przybyło stado. – Idź, Clary, po swoje rzeczy – poleciła. – Zabierz to, co ci będzie potrzebne, ale nie więcej, niż dasz radę unieść. Nie wrócimy już do tego domu.

6 Żadnej broni w tym świecie Małe płatki wczesnego śniegu zaczęły padać ze stalowoszarego nieba, kiedy Clary i jej matka śpieszyły Greenpoint Avenue, z głowami pochylonymi przed chłodnym wiatrem wiejącym od East River. Jocelyn nie wypowiedziała ani jednego słowa, odkąd zostawiły Luke’a na opuszczonym komisariacie policji, który służył jako kwatera główna stada wilkołaków. Ostatnie wydarzenia stanowiły zamazaną plamę: stado niosące swojego przywódcę, zestaw pierwszej pomocy, one obie próbujące zobaczyć Luke’a, kiedy wilki najwyraźniej zwarły przeciwko nim szyki. Clary wiedziała, dlaczego nie mogą go zabrać do przyziemnego szpitala, ale bardzo trudno było im zostawić go w pobielonym pokoju, który służył jako izba chorych. Nie chodziło o to, że wilki ich nie lubią. Chodziło o to, że narzeczona Luke’a i jej córka nie należały do stada. I nie miały nigdy stać się jego częścią. Clary rozglądała się za Maią jako sojuszniczką, ale nigdzie jej nie zauważyła. W końcu Jocelyn wysłała ją na korytarz, bo w pokoju zrobiło się zbyt tłoczno. Clary osunęła się na podłogę, trzymając plecak na kolanach. Dochodziła druga nad ranem, a ona jeszcze nigdy nie czuła się taka samotna. Jeśli Luke umrze… Ledwo pamiętała życie bez niego. Dzięki niemu i matce wiedziała, jak to jest być kochanym bezwarunkowo. Luke podnosił ją i sadzał na rozwidlonej gałęzi jabłoni na swojej farmie i było to jedno z jej najwcześniejszych wspomnień. Teraz w izbie chorych oddychał chrapliwie, jak umierający ludzie, podczas gdy jeden z jego zastępców, Bat, rozpakowywał zestaw pierwszej pomocy. Clary nie pamiętała ostatniej rzeczy, jaką powiedziała Luke’owi. Czy nie powinno się pamiętać ostatnich słów wypowiedzianych przed czyjąś śmiercią? Kiedy Jocelyn w końcu wyszła z infirmerii, wyciągnęła rękę do córki i pomogła jej wstać z podłogi. – Czy on…? – zaczęła Clary.

– Jest stabilny – odparła Jocelyn i rozejrzała się po korytarzu. – Powinnyśmy już iść. – Dokąd? – zdziwił się Clary. – Myślałam, że zostaniemy tutaj, z Lukiem. Nie chcę go opuszczać. – Ja też nie. – Jocelyn była twarda. Clary pomyślała o kobiecie, która zostawiła Idris i wszystko, co znała, żeby rozpocząć nowe życie. – Ale nie możemy również ściągnąć tutaj Jace’a i Jonathana. To byłoby niebezpieczne dla stada i dla Luke’a. A to jest pierwsze miejsce, gdzie Jace będzie cię szukał. – Więc gdzie… – Clary zamknęła usta, nie kończąc pytania. Dokąd chodziły w ostatnich czasach, kiedy potrzebowały pomocy? Popękany chodnik był przyprószony cukrowym puchem. Jocelyn włożyła długi płaszcz, zanim opuściły dom, ale pod spodem nadal miała ubranie poplamione krwią Luke’a. Usta trzymała zaciśnięte, wzrok wbijała w drogę. Clary zastanawiała się, czy tak właśnie wyglądała matka, kiedy opuszczała Idris, w butach pokrytych popiołem, z Kielichem Anioła ukrytym pod płaszczem. Potrząsnęła głową, żeby rozjaśnić myśli. Zaczynała fantazjować, wyobrażać sobie rzeczy, których nie widziała, być może w ten sposób uciekając od niedawnych okropności. W jej głowie pojawił się nieproszony obraz Sebastiana wbijającego nóż w pierś Luke’a, rozbrzmiał znajomy, ukochany głos Jace’a, mówiącego o „stratach ubocznych”. „Bo jak często się zdarza z tym co cenne i zagubione – kiedy go znajdziecie, może nie być taki sam jak wcześniej”. Jocelyn zadrżała i narzuciła kaptur na głowę. Białe płatki śniegu już zaczęły przysypywać jej rude loki. Ulica z polskimi i rosyjskimi restauracjami pomiędzy zakładami fryzjerskimi i salonami piękności była całkiem opustoszała pośród tej białożółtej nocy. Pod powiekami Clary mignęło wspomnienie, tym razem prawdziwe, a nie dzieło wyobraźni. W głuchą, czarną noc szły z matką chodnikiem między zaspami brudnego śniegu. Nisko wiszące niebo było szare i ciężkie… Widziała już przedtem ten obraz, kiedy Cisi Bracia pierwszy raz przeszukiwali jej umysł. Teraz sobie uświadomiła, że właśnie w tamtą noc matka zaprowadziła ją do Magnusa, żeby zmienił jej pamięć. Musiał być wtedy środek zimy, ale rozpoznała we

wspomnieniu Greenpoint Avenue. Przed nimi wyrósł magazyn z czerwonej cegły, w którym mieszkał Magnus. Jocelyn otworzyła szklane drzwi prowadzące do holu. Weszły do przedsionka. Clary starała się oddychać przez usta, kiedy matka trzy razy wcisnęła dzwonek domofonu. Gdy zabrzęczał, ruszyły w górę po schodach. Czarownik stał w otwartych drzwiach mieszkania, oparty o futrynę. Miał na sobie kanarkowo żółtą piżamę i zielone pantofle w twarze obcych z kręconymi antenkami do kompletu. Jego czarne, nastroszone włosy były w nieładzie, zielonozłote oczy wyraźnie zmęczone. – Dom świętego Magnusa dla zbłąkanych Nocnych Łowców – powiedział głębokim głosem, szeroko rozkładając ramiona. – Witajcie. Sypialnie gościnne są tam. Wytrzyjcie buty o wycieraczkę. Cofnął się do środka i zamknął za nimi drzwi. Tego dnia mieszkanie było urządzone w fałszywym stylu wiktoriańskim: z kanapami o wysokich oparciach, dużymi złoconymi lustrami i sznurami lampek w kształcie kwiatów, oplecionymi wokół kolumn. W krótkim korytarzu odchodzącym od salonu znajdowały się drzwi trzech pokoi gościnnych. Clary wybrała na chybił trafił pierwszy po prawej. Ściany były w nim pomarańczowe jak w jej starej sypialni w Park Slope, stała w nim rozkładana kanapa, małe okno wychodziło na ciemne okna taniej restauracji. Prezes Miau leżał zwinięty na łóżku, z nosem schowanym pod ogonem. Clary usiadła i pogłaskała go za uszami. Poczuła mruczenie wibrujące przez małe ciało. Głaszcząc kota, zwróciła uwagę na swój rękaw. Był poplamiony ciemną, zakrzepłą krwią. Krwią Luke’a. Wstała i gwałtownie zerwała z siebie sweter. Z plecaka wyjęła czyste dżinsy i czarną termiczną koszulkę. Przebrała się w czyste rzeczy. Spojrzała w okno i zobaczyła swoje blade odbicie, oklapnięte włosy, wilgotne od śniegu, piegi wyraźne jak plamy po farbie. Pomyślała o pocałunku Jace’a – wydawało się, że minęło od niego wiele dni, a nie godzin – i żołądek ją zabolał, jakby połknęła kilka maleńkich noży. Przez dłuższą chwilę trzymała się krawędzi łóżka, póki ból nie minął. Potem zaczerpnęła głęboko tchu i poszła do salonu. Matka siedziała na krześle o złoconym oparciu. Długimi palcami obejmowała kubek gorącej wody z cytryną. Magnus półleżał na różowej kanapie, trzymając nogi w

zielonych pantoflach na stoliku do kawy. – Stado go ustabilizowało – mówiła Jocelyn znużonym głosem. – Ale nie wiedzą, na jak długo. Sądzili, że na ostrzu mógł być srebrny proszek, ale zdaje się, że jednak chodzi o coś innego. Czubek noża… – Podniosła wzrok i umilkła na widok córki. – W porządku, mamo. Jestem dostatecznie duża, żeby usłyszeć, co jest Luke’owi. – Właściwie, nie wiedzą dokładnie, co mu jest – powiedziała cicho Jocelyn. – Czubek noża Sebastiana złamał się na jednym z żeber i utkwił w kości. Ale nie mogą go wyciągnąć, bo on… się porusza. – Porusza się? – zdziwił się Magnus. – Kiedy próbowali go wyjąć, zagłębił się w kości i omal jej nie przeciął – wyjaśniła Jocelyn. – Luke jest wilkołakiem i normalnie zdrowieje szybko, ale teraz ma w organach wewnętrznych paskudną ranę, która nie może się zamknąć. – Demoniczny metal – stwierdził Magnus. – Nie srebro. Jocelyn się pochyliła. – Myślisz, że potrafisz mu pomóc? Mniejsza o koszty, zapłacę… Magnus wstał. Jego pantofle i zmierzwione włosy zupełnie nie pasowały do powagi sytuacji. – Nie wiem. – Ale uzdrowiłeś Aleca – przypomniała Clary. – Kiedy zranił go Wielki Demon… Magnus zaczął chodzić po pokoju. – Wtedy wiedziałem, co mu jest. A teraz nie mam pojęcia, co to za rodzaj demonicznego metalu. Mógłbym eksperymentować, próbować różnych czarów uzdrawiających, ale nie byłby to najszybszy sposób, żeby mu pomóc. – A jaki jest najszybszy sposób? – zapytała Jocelyn. – Praetor Lupus – odparł Magnus. – Wilcza Straż. Znam człowieka, który ją założył. Woolseya Scotta. Z powodu pewnych… wydarzeń zafascynował go kiedyś wpływ demonicznych metali i leków na likantropy, podobnie jak Cisi Bracia studiują sposoby leczenia Nefilim. Niestety, przez lata Pretorzy stali się bardzo zamknięci i tajemniczy. Ale członek Straży może dotrzeć do tych informacji. – Luke nie jest członkiem Straży – zauważyła Jocelyn. – A ich harmonogram jest tajemnicą…

– Jordan należy do Praetor Lupus – przypomniała Clary. – Może się wszystkiego dowiedzieć. Zadzwonię do niego… – Ja do niego zadzwonię – zaoferował się Magnus. – Nie można dostać się do kwatery Praetor, ale przekażę wiadomość, która powinna mieć dodatkową wagę. Zaraz wracam. Gdy człapał do kuchni, antenki na jego pantoflach kołysały się delikatnie, jak wodorosty poruszane morskim prądem. Clary spojrzała na matkę wpatrującą się w kubek z gorącą wodą. To był jeden z ulubionych napojów Jocelyn, choć Clary nigdy nie mogła zrozumieć, jak można pić ciepłą kwaśną wodę. Włosy matki, podobnie jak jej własne, już zaczęły się kręcić od śniegu, który na nich wysechł. – Mamo, tamten nóż, którym rzuciłaś… Celowałaś w Jace’a? Matka uniosła wzrok. – W Jonathana. – Nigdy nie nazwałaby go Sebastianem. – Bo… – Clary wzięła głęboki wdech. – To prawie to samo. Widziałaś. Kiedy trafiłaś Sebastiana, Jace zaczął krwawić. Jakby, w pewnym sensie, byli swoimi lustrzanymi odbiciami. Zrań Sebastiana, Jace będzie krwawił. Zabij go, Jace umrze. – Clary. – Matka potarła oczy. – Możemy teraz o tym nie rozmawiać? – Ale sama powiedziałaś, że on po mnie wróci. Jace. Muszę wiedzieć, że nie zrobisz mu krzywdy… – Nie wiem tego teraz, więc nic ci nie obiecam, Clary. Nie mogę. – Matka patrzyła na nią nieruchomym wzrokiem. – Widziałam, jak oboje wychodziliście z sypialni. Clary się zarumieniła. – Nie chcę… – Co? Rozmawiać o tym? Szkoda. Sama poruszyłaś temat. Masz szczęście, że już nie jestem w Clave. Od jak dawna wiesz, gdzie jest Jace? – Nie wiem, gdzie on jest. Dzisiaj pierwszy raz z nim rozmawiałam, odkąd zniknął. Widziałam go wczoraj w Instytucie z Seb… z Jonathanem. Powiedziałam o tym Alecowi, Isabelle i Simonowi, ale nie mogłam nikomu więcej. Gdyby Clave go dopadło… nie mogę na to pozwolić. – Dlaczego?

– Bo to Jace. I ja go kocham. – To nie jest Jace. On nie jest już sobą, Clary. Nie widzisz tego… – Oczywiście, że widzę. Nie jestem głupia. Ale wierzę. Widziałam go już opętanego i widziałam, jak się uwalnia od opętania. Myślę, że on nadal gdzieś tam w środku jest. Na pewno istnieje sposób, żeby go uratować. – A jeśli nie? – Udowodnij to. – Nie można udowodnić czegoś, co nie istnieje, Clarisso. Rozumiem, że go kochasz. Zawsze go kochałaś, aż za bardzo. Myślisz, że ja nie kochałam twojego ojca? Myślisz, że nie dałam mu szansy? I spójrz, jak to się skończyło. Jonathanem. Gdybym nie została z twoim ojcem, on by się nie urodził… – Ja też – rzuciła Clary. – Pojawiłam się po moim bracie, a nie wcześniej, gdybyś zapomniała. – Spojrzała twardo na matkę. – Uważasz, że warto byłoby mnie nie mieć, gdyby dzięki temu nie pojawił się Jonathan? – Nie, ja… W tym momencie zachrobotał klucz w zamku i drzwi mieszkania się otworzyły. W progu stanął Alec. Miał na sobie długi skórzany płaszcz, a pod nim niebieski sweter. Na jego czarnych włosach topniały płatki śniegu, policzki były czerwone od zimna, jak jabłka, ale twarz poza tym była blada. – Gdzie jest Magnus? – zapytał. Kiedy spojrzał w stronę kuchni, Clary zobaczyła pod jego uchem siniak wielkości kciuka. – Alec! – Magnus przybiegł do salonu i posłał mu całusa przez pokój. Był teraz boso. Jego kocie oczy błyszczały, kiedy patrzył na Aleca. Clary znała takie spojrzenia. Tak samo ona patrzyła na Jace’a. Jednakże Alec tylko zdjął płaszcz i powiesił go na haku wbitym w ścianę. Był wyraźnie zdenerwowany. Ręce mu drżały, szerokie ramiona miał sztywno wyprostowane. – Dostałeś moją wiadomość? – zapytał Magnus. – Tak. Byłem tylko kilka przecznic stąd. – Alec popatrzył na Clary i jej matkę z troską i niepewnością na twarzy. Choć został zaproszony na przyjęcie Luke’a i Jocelyn, a wcześniej spotkał ją już kilka razy, nie znali się dobrze. – To prawda, co powiedział Magnus? Znowu widziałaś Jace’a?

– I Sebastiana – dodała Clary. – Ale Jace… Jak… jaki się wydawał? Clary dokładnie wiedziała, o co chodzi Alecowi. Przynajmniej raz oboje rozumieli się lepiej niż ktokolwiek inny z obecnych w pokoju. – Nie udawał przed Sebastianem – odpowiedziała cicho. – Naprawdę się zmienił. Już nie jest sobą. – Jak to? – spytał Alec z dziwną mieszaniną gniewu i bezradności. – W jakim sensie jest inny? Clary zaczęła skubać dziurę na kolanie dżinsów, drapać skórę pod spodem. – Sposób, w jaki mówi… on naprawdę wierzy w Sebastiana. Wierzy w to, co tamten robi, cokolwiek to jest. Przypomniałam mu, że Sebastian zabił Maksa, ale jego jakby to w ogóle nie obchodziło. – Jej głos się załamał. – Oświadczył, że Sebastian jest tak samo jego bratem, jak był nim Max. Alec zbladł, czerwone plamy na jego policzkach wyglądały teraz jak krew. – Mówił coś o mnie? O Izzy? Pytał o nas? Clary pokręciła głową. Nie mogła znieść wyrazu twarzy Aleca. Kątem oka widziała, że Magnus też obserwuje go z wielkim smutkiem. Zastanawiała się, czy nadal jest zazdrosny o Jace’a, czy tylko cierpi ze względu na Aleca. – Dlaczego do ciebie przyszedł? – Alec pokręcił głową. – Nie rozumiem tego. – Namawiał, żebym z nim poszła. Dołączyła do niego i Sebastiana. Chyba chce, żeby ich mały duet zła zmienił się w trio. – Clary wzruszyła ramionami. – Może czuje się samotny. Sebastian chyba nie jest najlepszym towarzystwem. – Tego nie wiemy – stwierdził Magnus. – Może być świetny w scrabble. – To psychopatyczny morderca – przypomniał Alec. – I Jace o tym wie. – Ale Jace nie jest teraz sobą… – zaczął Magnus i w tym momencie zabrzęczał telefon. – Ja odbiorę. Może ktoś jeszcze ucieka przed Clave i potrzebuje schronienia? Jakby w tym mieście nie było hoteli. – Poczłapał do kuchni. Alec rzucił się na kanapę. – On za dużo pracuje – stwierdził, patrząc za nim z troską. – Całe noce próbuje odszyfrować te runy. – Clave go zatrudnia? – spytała Jocelyn.

– Nie. On robi to dla mnie. Wie, ile dla mnie znaczy Jace. – Alec uniósł rękaw i pokazał Jocelyn Znak parabatai na przedramieniu. – Wiedziałeś, że Jace żyje – powiedziała Clary w zamyśleniu. – Bo jesteście parabatai, bo między wami jest więź. Ale wspomniałeś, że czujesz coś niedobrego. – Bo on jest opętany – wtrąciła Jocelyn. – To go zmieniło. Valentine mówił, że kiedy Luke stał się Podziemnym, on od razu to wyczuł. Zorientował się, że coś jest nie w porządku. Alec pokręcił głową. – Ale kiedy Jace był opętany przez Lilith, nic nie czułem. Teraz tak. Coś dziwnego. – Spojrzał na swoje buty. – Można wyczuć, kiedy parabatai umiera… jakby zerwała się lina, która cię z nim łączyła, i teraz spadasz. – Spojrzał na Clary. – Poczułem to raz, w Idrisie, w czasie bitwy. Ale trwało to krótko, a kiedy wróciłem do Alicante, Jace żył. Przekonałem więc samego siebie, że tylko mi się wydawało. Clary potrząsnęła głową, myśląc o Jasie i przesiąkniętym krwią piasku nad jeziorem Lyn. Wcale nie, pomyślała. – Teraz czuję coś innego – ciągnął Alec. – Jakby był nieobecny na świecie, ale nie martwy. Nie uwięziony… Po prostu nie tutaj. – Bo właśnie tak jest – potwierdziła Clary. – Za każdym razem, kiedy widziałam jego i Sebastiana, później rozpływali się w powietrzu. Żadnej Bramy, po prostu w jednej minucie tu byli, w następnej już nie. – Kiedy się mówi „tam” albo „tutaj”, o tym świecie albo o tamtym świecie, ma się na myśli wymiary. – Magnus ziewnął szeroko, wracając do pokoju. – Jest tylko kilku czarowników, którzy znają się na magii wymiarów. Mój stary przyjaciel Ragnor się na niej znał. Wymiary nie leżą obok siebie, raczej są ze sobą złożone jak papier. Tam, gdzie się przecinają, mogą powstawać kieszenie, które uniemożliwiają znalezienie zguby dzięki magii. Bo przecież nie ma cię tutaj, tylko jesteś tam. – Może dlatego nie możemy go wytropić? – zastanowiła się Clary. – Dlatego Alec go nie wyczuwa? – Możliwe. – Wyglądało na to, że Magnus jest pod wrażeniem. – To by oznaczało, że nie ma sposobu, żeby ich znaleźć, jeśli nie chcą być odnalezieni. I nie ma sposobu, żeby przekazać nam wiadomość, gdybyście ich znaleźli. To skomplikowana, kosztowna

magia. Sebastian musi mieć jakieś koneksje… Nagle zabrzęczał dzwonek domofonu. Wszyscy podskoczyli, Magnus przewrócił oczami. – Wszyscy spokój. I wyszedł do przedpokoju. Wrócił chwilę później z człowiekiem w długiej szacie koloru pergaminu, z runami namalowanymi brunatnym atramentem z tyłu i na bokach. Choć podniesiony kaptur zasłaniał mu głowę, nowo przybyły był zupełnie suchy, jakby nie spadł na niego ani jeden płatek śniegu. Clary wcale się nie zdziwiła, kiedy zobaczyła twarz brata Zachariasza. Jocelyn odstawiła kubek na stolik do kawy, patrząc na Cichego Brata. Pod lekko odsuniętym kapturem można było dostrzec ciemne włosy, ale twarz kryła się w cieniu, tak że Clary nie widziała oczu Zachariasza, tylko wydatne kości policzkowe z bliznami po runach. – Ty… – Jocelyn zawiesiła głos. – Ale Magnus mówił, że ty nigdy… Niespodziewane wydarzenia wymagają użycia niespodziewanych środków. Głos brata Zachariasza rozbrzmiał w głowie Clary. Po wyrazie twarzy pozostałych obecnych w pokoju zorientowała się, że oni też go usłyszeli. Nic nie powiem Clave ani Radzie o tym, co się dzisiaj wydarzy. Jeśli trafi mi się okazja uratowania ostatniego Herondale’a, uznam to za ważniejsze niż lojalność, którą jestem winien Clave. – A więc ustalone – skwitował Magnus. On i Cichy Brat stanowili dziwną parę. Jeden blady, w wyblakłej szacie, drugi w jasnożółtej piżamie. – Jakieś nowe spostrzeżenia co do runów Lilith? Uważnie przestudiowałem te runy i wysłuchałem wszystkich świadectw złożonych przed Radą. Sądzę, że jej rytuał miał dwa cele. Najpierw Lilith wykorzystała ugryzienie Chodzącego za Dnia, żeby ożywić Jonathana Morgensterna. Jego ciało nadal było słabe, ale umysł i wola pozostały żywe. Sądzę, że kiedy Jace Herondale został z nim sam na dachu, Jonathan wykorzystał moc runów Lilith i zmusił Jace’a, żeby wszedł do zaczarowanego kręgu, który go otaczał. I w tym momencie wola Jace’a została podporządkowana jego woli. Sądzę, że wypił jego krew, żeby nabrać siły, wstać i uciec z dachu, zabierając Jace’a ze sobą.

– I w jakiś sposób związało ich to ze sobą? – wtrąciła Clary. – Bo kiedy moja matka dźgnęła Sebastiana nożem, Jace zaczął krwawić. Tak. Lilith dokonała czegoś w rodzaju rytuału bliźniaczego, podobnego trochę do naszej ceremonii parabatai, ale o wiele potężniejszego i bardziej niebezpiecznego. Ci dwaj są teraz nierozerwalnie związani. Jeśli jeden umrze, drugi też. Żadna broń na tym świecie nie jest w stanie zranić tylko jednego z nich. – Kiedy mówisz, że są nierozerwalnie związani, czy to oznacza… chodzi mi o to, że Jace nienawidzi Sebastiana – odezwał się Alec. – Sebastian zamordował naszego brata. – I nie rozumiem, jakim cudem Sebastian tak nagle polubił Jace’a – dodała Clary. – Był o niego strasznie zazdrosny przez całe życie. Myślał, że Jace jest ulubieńcem Valentine’a. – Nie wspominając o tym, że Jace go zabił – przypomniał Magnus. – To każdego by zniechęciło. – Jest tak, jakby Jace nie pamiętał żadnej z tych rzeczy – stwierdziła Clary z frustracją. – Albo nie jakby nie pamiętał, tylko jakby w to nie wierzył. On wszystko pamięta. Ale moc wiązania jest taka, że myśli Jace’a omijają te fakty, jak woda opływa kamień leżący na dnie rzeki. To jest jak czar, który Magnus rzucił kiedyś na twój umysł, Clarisso. Gdy widziałaś fragmenty Niewidzialnego Świata, twój umysł je odrzucał, odwracał się od nich. Nie ma sensu przekonywać Jace’a. Prawda nie jest w stanie zerwać jego więzi z Jonathanem. Clary pomyślała o tym, co się stało, kiedy przypomniała Jace’owi, że Sebastian zabił Maksa. Jego twarz na chwilę się zasępiła, ale równie szybko wygładziła, jakby zapomniał jej słowa już w chwili, kiedy je usłyszał. Niech choć trochę pocieszy cię fakt, że Jonathan Morgenstern jest równie mocno związany jak twój Jace. Nie może skrzywdzić ani zranić Jace’a. I nie chciałby tego. Alec wyrzucił ręce w górę. – Więc teraz się kochają? Są najlepszymi przyjaciółmi? – W jego głosie wyraźnie pobrzmiewały ból i zazdrość. Nie. Teraz są sobą nawzajem. Jeden widzi wszystko tak samo jak drugi. Wie, że są nierozłączni. Sebastian jest przywódcą, ważniejszym z nich dwóch. Jace wierzy w to,

w co wierzy tamten. Zrobi wszystko, czego chce ten drugi. – Więc jest opętany – orzekł Alec stanowczym tonem. Bywa, że w opętaniu część oryginalnej świadomości pozostaje nietknięta. Opętani mówią, że widzieli swoje działania z zewnątrz, krzyczeli, ale nie mogli zostać usłyszani. Ale Jace w pełni zamieszkuje swoje ciało i umysł. Uważa się za osobę całkowicie pozostającą przy zdrowych zmysłach. Wierzy, że robi to, czego pragnie. – Więc czego chciał ode mnie? – spytała Clary drżącym głosem. – Dlaczego przyszedł dzisiaj w nocy do mojego pokoju? – Miała nadzieję, że jej policzki nie płoną. Próbowała odepchnąć od siebie wspomnienie jego pocałunku, ciepła jego ciała. On nadal cię kocha, powiedział brat Zachariasz zdumiewająco łagodnym głosem. Ty jesteś centralnym punktem, wokół którego obraca się jego świat. To się nie zmieniło. – I dlatego musiałyśmy zniknąć – odezwała się Jocelyn z napięciem w głosie. – On po nią wróci. Nie mogłyśmy zostać na komisariacie. Nie wiem, gdzie będziemy bezpieczne… – Tutaj – rzucił pośpiesznie Magnus. – Mogę rozmieścić czary ochronne, które zatrzymają Jace’a i Sebastiana. Clary zobaczyła ulgę w oczach matki. – Dziękuję – powiedziała Jocelyn, ale Magnus machnął ręką. – To dla mnie zaszczyt. Uwielbiam odpierać ataki rozsierdzonych Nocnych Łowców, zwłaszcza opętanych. On nie jest opętany, przypomniał im brat Zachariasz. – Semantyka – skwitował Magnus. – Pytanie brzmi: co ci dwaj knują? Co planują? – Clary mówiła, że w bibliotece Sebastian powiedział Jace’owi, że wkrótce będzie kierował Instytutem – przypomniał Alec. – Więc oni zdecydowanie coś knują. – Prawdopodobnie kontynuację dzieła Valentine’a – podsunął Magnus. – Do piachu z Podziemnymi, zabić wszystkich krnąbrnych Nocnych Łowców, ple, ple, ple. – Może. – Clary nie była pewna. – Jace wspomniał coś o tym, że Sebastian służy większej sprawie. – Tylko Anioł wie, co to oznacza – powiedziała Jocelyn. – Ja przez lata byłam żoną

zeloty. Wiem, co oznacza „większa sprawa”. Oznacza torturowanie niewinnych, brutalne morderstwa, odwracanie się od dawnych przyjaciół, a wszystko w imię większego celu, gdy w rzeczywistości chodzi o chciwość i dziecinadę ubrane w wymyślne formułki. – Mamo! – zaprotestowała Clary, zmartwiona rozgoryczeniem matki. Jocelyn patrzyła na brata Zachariasza. – Mówiłeś, że żadna broń tego świata nie może zranić tylko jednego z nich. Żadna broń, o której wiesz… Oczy Magnusa rozbłysły nagle jak u kota, kiedy pada na nie promień światła. – Myślisz…? – Żelazne Siostry – podpowiedziała Jocelyn. – One są ekspertkami od broni. Może znają odpowiedź. Żelazne Siostry stanowiły żeński odpowiednik Cichych Braci. W przeciwieństwie do nich nie miały zaszytych ust i oczu, ale żyły w niemal całkowitym odosobnieniu w fortecy, której położenia prawie nikt nie znał. Nie były wojowniczkami, tylko wytwórczyniami broni, steli, serafickich mieczy, które ratowały Nocnym Łowcom życie. Istniały runy, które tylko one potrafiły tworzyć, i tylko one znały sekrety przetapiania srebrzysto-białego adamasu w demoniczne wieże, stele i magiczne kamienie. Rzadko widywane, nie brały udziału w posiedzeniach Rady ani nie wyprawiały się do Alicante. To możliwe, zgodził się po dłuższej chwili brat Zachariasz. – Gdyby istniała broń, którą można by zabić Sebastiana, ale oszczędzić Jace’a, czy to oznacza, że Jace uwolniłby się spod jego wpływu? – spytała Clary. Po jeszcze dłuższym milczeniu Cichy Brat odpowiedział: Tak. To byłby bardzo prawdopodobny rezultat. – Więc powinniśmy spotkać się z Żelaznymi Siostrami. – Wyczerpanie spadło na Clary jak płaszcz, położyło się ciężarem na powiekach, objawiło gorzkim smakiem w ustach. Potarła oczy. – Natychmiast. – Beze mnie – oświadczył Magnus. – Tylko Nocne Łowczynie mogą wchodzić do Adamantowej Cytadeli. – Ty też nie idziesz – uprzedziła Jocelyn, zwracając się do córki stanowczym

tonem, jakby mówiła: „nie idziesz dzisiaj do klubu z Simonem”. – Tutaj jesteś bezpieczniejsza. – Isabelle może iść – rzekł Alec. – Masz jakieś pojęcie, gdzie ona teraz jest? – zapytała Clary. – Myślę, że w domu – odparł Alec, wzruszając ramionami. – Mogę do niej zadzwonić… – Ja się tym zajmę – zaproponował Magnus. Wyjął komórkę z kieszeni i zaczął pisać tekst zręcznymi palcami. – Jest późno, nie musimy jej budzić. Wszyscy potrzebują odpoczynku. Jeśli mam was wysłać do Żelaznych Sióstr, to dopiero jutro. – Pójdę z Isabelle – oświadczyła Jocelyn. – Nikt mnie nie szuka, a lepiej, żeby ona nie szła tam sama. Nawet jeśli formalnie nie jestem Nocną Łowczynią, to kiedyś nią byłam. Wystarczy, że jedna z nas ma dobrą pozycję. – To nie fair – skomentowała Clary. Matka nawet na nią nie spojrzała. Clary wstała. – Byłam praktycznie więźniem przez ostatnie dwa tygodnie – stwierdziła drżącym głosem. – Clave nie pozwoliło mi szukać Jace’a. A teraz, kiedy on do mnie przyszedł… właśnie do mnie, nie chcesz mi nawet pozwolić iść z tobą do Żelaznych Sióstr… – To nie jest bezpieczne. Jace prawdopodobnie cię śledzi… Clary straciła cierpliwość. – Za każdym razem, kiedy próbujesz dbać o moje bezpieczeństwo, rujnujesz mi życie! – Nie, im bardziej angażujesz się w historię z Jace’em, tym bardziej sama sobie rujnujesz życie! – odparowała matka. – Każde ryzyko, które podjęłaś, każde niebezpieczeństwo, w którym się znalazłaś, to z jego powodu! On trzymał nóż na twoim gardle, Clarisso… – To nie był on – wycedziła Clary cichym, ale bardzo poważnym głosem. – Myślisz, że zostałabym choćby przez sekundę z chłopakiem, który groził mi nożem, nawet gdybym go kochała? Może za długo żyłaś w przyziemnym świecie, mamo, ale magia istnieje. Osoba, która mnie zraniła, nie była Jace’em. To był demon noszący jego twarz. I osoba, której teraz szukasz, nie jest Jace’em. Ale jeśli on umrze…

– Nie będzie szansy, żeby odzyskać prawdziwego Jace’a – dokończył za nią Alec. – I tak może nie być szansy – ostrzegła Jocelyn. – Boże, Clary, spójrz na dowody. Myślałaś, że ty i Jace jesteście rodzeństwem! Poświęciłaś wszystko, żeby uratować mu życie, a Wielki Demon wykorzystał go, żeby cię dopaść! Kiedy zamierzasz spojrzeć prawdzie w oczy, że nie jesteście sobie przeznaczeni? Clary drgnęła, jakby matka ją uderzyła. Brat Zachariasz stał jak posąg. Jocelyn miała wypieki na twarzy, jej oczy błyszczały z gniewu. Nie ufając własnemu głosowi, Clary okręciła się na pięcie i pomaszerowała do pokoju gościnnego. Zatrzasnęła za sobą drzwi. *** – W porządku, już jestem. – Zimny wiatr hulał po ogrodzie na dachu. Simon włożył ręce do kieszeni dżinsów. Właściwie nie czuł zimna, ale uznał, że powinien tak zrobić. Podniósł głos: – Zjawiłem się. A ty gdzie jesteś? Ogród na dachu Greenwich Hotel, teraz zamknięty i pusty, był urządzony po angielsku: starannie uformowane karłowate bukszpany, tu i ówdzie meble z wikliny i szkła, parasole łopoczące na silnym wietrze. Kratownice z pnącymi różami, nagimi na zimnie, pięły się po kamiennym murze, za którym Simon widział śródmieście Nowego Jorku. – Tutaj. – Z wiklinowego fotela wstała smukła postać. – Już się zastanawiałem, czy przyjdziesz, Chodzący za Dnia. – Raphael – powiedział Simon zrezygnowanym tonem. Ruszył po deskach z twardego drewna, które biegły między rabatami kwiatowymi i sztucznymi stawkami wyłożonymi lśniącym kwarcem. – Sam się zastanawiałem. Doskonale widział w nocy i nie dostrzegł wcześniej Raphaela tylko dlatego, że ten doskonale potrafił stapiać się z otoczeniem. Wampir miał na sobie czarny garnitur z podwiniętymi mankietami, odsłaniającymi spinki w kształcie łańcuchów. Zachował twarz małego chłopca, ale wzrok, jakim zmierzył Simona, był zimny. – Kiedy wzywa cię głowa manhattańskiego klanu wampirów, Lewis, przychodzisz. – A co byś zrobił, gdybym nie przyszedł? Przybił mnie do słupa? – Simon szeroko rozłożył ramiona. – Spróbuj. Zrób ze mną, co chcesz. Wpadnij w szał. – Dios, ale jesteś nudny – rzucił z westchnieniem Raphael.

Za nim, pod murem, Simon dostrzegł lśniący chrom motocykla. Opuścił ręce. – To ty prosiłeś mnie o spotkanie. – Mam dla ciebie propozycję pracy – oznajmił Raphael. – Poważnie? Brakuje ci personelu w hotelu? – Potrzebuję ochroniarza. Simon zmierzył go wzrokiem. – Oglądałem „Bodyguarda”. Nie zamierzam się w tobie zakochać i nosić cię na muskularnych rękach. Raphael popatrzył na niego kwaśno. – Zapłaciłbym ci ekstra pieniądze, żebyś milczał w czasie pracy. Simon wytrzeszczył oczy. – Mówisz poważnie? – Nie zawracałbym sobie głowy spotykaniem się z tobą, gdybym nie mówił poważnie. Gdybym był w nastroju do żartów, spędziłbym ten czas z kimś, kogo lubię. – Raphael usiadł z powrotem w fotelu. – Camille Belcourt jest w Nowym Jorku. Nocni Łowcy są całkowicie pochłonięci tą głupią sprawą z synem Valentine’a, więc nie będą jej tropić. Ona stanowi teraz dla mnie bezpośrednie zagrożenie, bo chce odzyskać władzę nad klanem manhattańskim. Większość jest lojalna wobec mnie, dlatego zabicie mnie byłoby dla niej najszybszym sposobem, żeby wrócić na szczyt hierarchii. – W porządku, ale dlaczego ja? – zapytał z namysłem Simon. – Bo jesteś Chodzącym za Dnia. Inni mogą chronić mnie w nocy, ale tylko ty w dzień, kiedy większość z naszego rodzaju jest bezużyteczna. I nosisz Znak Kaina. W takiej sytuacji Camille nie odważy się mnie zaatakować. – To prawda, ale nie biorę tej roboty. Raphael popatrzył na niego z niedowierzaniem. – Dlaczego? – Żartujesz? – Słowa wylały się z Simona. – Bo nie zrobiłeś dla mnie zupełnie nic, odkąd stałem się wampirem. Wręcz przeciwnie. Starałeś się, jak mogłeś, żeby uczynić moje życie żałosnym, a potem je zakończyć. Więc jeśli chcesz to usłyszeć w języku wampirów, mój panie, wielką przyjemność sprawi mi powiedzenie ci: „do diabła, nie”.

– Nie jest mądrze robić sobie ze mnie wroga, Chodzący za Dnia. Jako przyjaciele… Simon zaśmiał się z niedowierzaniem. – Zaczekaj chwilę. Byliśmy przyjaciółmi? Tak wygląda przyjaźń? Raphael wysunął kły. Rzeczywiście jest bardzo zły, uświadomił sobie Simon. – Wiem, dlaczego mi odmawiasz, Chodzący za Dnia. Wcale nie z jakiegoś udawanego poczucia odrzucenia. Jesteś tak zaangażowany w sprawy Nocnych Łowców, że uważasz się za jednego z nich. Widywaliśmy cię z nimi. Zamiast nocami polować, tak jak powinieneś, spędzasz je z córką Valentine’a. Mieszkasz z wilkołakiem. Przynosisz nam hańbę. – Zachowujesz się tak na każdej rozmowie o pracy? Raphael obnażył zęby. – Musisz zdecydować, czy jesteś wampirem, czy Nocnym Łowcą, Chodzący za Dnia. – Więc wybieram Nocnych Łowców. Bo z moich doświadczeń z wampirami wynika, że jesteście do bani. Raphael wstał. – Popełniasz poważny błąd. – Już mi mówiłeś… Wampir uciszył go machnięciem ręki. – Nadchodzi wielka ciemność. Ziemię pochłonie ogień, a potem ogarnie ją cień, a kiedy wszystko się skończy, nie będzie już twoich drogich Nocnych Łowców. My, Nocne Dzieci, przetrwamy, bo żyjemy w ciemności. Ale jeśli nadal będziesz się wypierał tego, kim jesteś, też zginiesz i nikt nie kiwnie palcem, żeby ci pomóc. Simon odruchowo uniósł rękę i dotknął Znaku Kaina na czole. Raphael zaśmiał się. – O, tak, znamię Anioła. W czasie ciemności nawet aniołowie zostaną zniszczeni. Ich moc ci nie pomoże. Lepiej się módl, Chodzący za Dnia, żebyś nie stracił tego Znaku, zanim nadejdzie wojna. Bo jeśli go stracisz, wrogowie będę czekać w kolejce, żeby cię zabić. A ja będę stał na jej początku. ***

Clary przez długi czas leżała na rozkładanej kanapie. Słyszała, jak matka idzie korytarzem do drugiej wolnej sypialni i zamyka za sobą drzwi. Słyszała, jak Magnus i Alec rozmawiają przyciszonymi głosami w salonie. Chciała poczekać, aż zasną, ale Alec wspomniał, że Magnus do późna ślęczy nad runami. I choć brat Zachariasz chyba je zinterpretował, nie mogła zakładać, że gospodarze szybko pójdą spać. Usiadła na łóżku obok Prezesa Miau i nie zważając na jego protesty, zaczęła grzebać w plecaku. Wyjęła z niego plastikowe pudełko z ołówkami Prismacolor, paroma kawałkami kredy i stelą. Wstała, chowając stelę do kieszeni kurtki. Wzięła z biurka telefon i napisała wiadomość: „Spotkajmy się w Taki”. Wysłała ją, wsunęła komórkę do dżinsów i głęboko zaczerpnęła powietrza. To było nie fair wobec Magnusa, wiedziała. Obiecał Jocelyn, że będzie jej pilnował, czyli raczej nie pozwoli jej wymknąć się z mieszkania. Z drugiej strony, ona nie składała żadnych obietnic. Poza tym chodziło o Jace’a. „Zrobiłabyś wszystko, żeby go uratować, niezależnie od kosztów, nieważne, ile byłabyś winna niebu czy piekłu, prawda?”. Wyjęła stelę z kieszeni, przytknęła jej czubek do pomarańczowej ściany i zaczęła rysować Bramę. *** Donośne bębnienie obudziło Jordana z mocnego snu. Poderwał się natychmiast, stoczył z łóżka i wylądował w kucki na podłodze. Lata treningu w Praetor Lupus wyposażyły go w szybki refleks i nawyk lekkiego snu. Wciągnął nosem powietrze i stwierdził, że sypialnia jest pusta. Tylko blask księżyca tworzył sadzawkę na podłodze u jego stóp. Dźwięk się powtórzył i tym razem Jordan go rozpoznał. Było to stukanie do frontowych drzwi. Wciągnął pośpiesznie dżinsy na bokserki, w których spał, i T-shirt, po czym wyszedł do holu. Jeśli to banda pijanych dzieciaków zabawiała się łomotaniem do wszystkich mieszkań w budynku, zaraz będą miały do czynienia z wściekłym wilkołakiem. Dotarł do drzwi… i zatrzymał się. Ujrzał ten sam obraz, który nie pozwalał mu zasnąć kilka godzin wcześniej: Mai uciekającej od niego w stoczni marynarki. Wyraz

jej twarzy, kiedy odsunęła się od niego. Naciskał zbyt mocno, wiedział o tym, prosił o zbyt wiele, zbyt szybko. Pewnie całkiem wszystko schrzanił. Chyba że… ona jeszcze się namyśli. Był czas, kiedy ich związek polegał na namiętnych kłótniach i równie namiętnym godzeniu się. Jego serce dudniło, kiedy otwierał drzwi. I wytrzeszczył oczy. Na progu stała Isabelle Lightwood. Długie ciemne włosy opadały jej niemal do pasa. Na nogach miała czarne zamszowe botki do kolan, obcisłe dżinsy, a do tego czerwony jedwabny top i znajomy czerwony wisiorek na szyi. – Isabelle? – Nie zdołał ukryć zaskoczenia w głosie ani, jak podejrzewał, rozczarowania. – Tak, ja też nie ciebie szukam – rzuciła dziewczyna, wchodząc do mieszkania. Pachniała Nocnym Łowcą, jak szkło rozgrzane słońcem, i perfumami z nutą róży. – Szukam Simona. Jordan łypnął na nią spode łba. – Jest druga nad ranem. Isabelle wzruszyła ramionami. – On jest wampirem. – Ale ja nie. – Och? – Jej czerwone wargi wykrzywiły się w kącikach. – Obudziłam cię? – Wyciągnęła rękę i dotknęła górnego guzika jego dżinsów, muskając czubkiem paznokcia płaski brzuch. Jordan poczuł, jak jego mięśnie się napinają. Izzy była wspaniała, nie dało się temu zaprzeczyć. I jednocześnie trochę przerażająca. Ciekawe, jak Simon w ogóle sobie z nią radził. – Może wolałbyś zapiąć wszystkie? Ładne bokserki, tak przy okazji. Minęła go i skierowała się do sypialni Simona. Jordan ruszył za nią, zapinając po drodze dżinsy i mamrocząc, że nie ma nic dziwnego we wzorze w tańczące pingwiny na bieliźnie. Isabelle wsunęła głowę do pokoju Simona. – Nie ma go tutaj. – Zamknęła drzwi i oparła się o ścianę, patrząc na Jordana. – Mówiłeś, że jest druga nad ranem.

– Tak. Pewnie jest u Clary. Ostatnio często tam sypia. Isabelle przygryzła wargę. – Racja. Oczywiście. Jordan miał przeczucie, że powiedział coś niefortunnego, choć nie wiedział dokładnie co. – Przyszłaś z jakiegoś konkretnego powodu? Coś się stało? – Stało? – Isabelle wyrzuciła ręce w górę. – Masz na myśli coś poza tym drobiazgiem, że mój brat zniknął i że prawdopodobnie został omotany przez demona, który zamordował mojego drugiego brata, że moi rodzice się rozwodzą, a Simon jest z Clary… Umilkła nagle i przeszła obok niego do salonu. Jordan pośpieszył za nią. Kiedy ją dogonił, już grzebała na półkach w spiżarni. – Masz coś do picia? Barolo? Sagrantino? Jordan wziął ją za ręce i łagodnie wyprowadził z kuchni. – Siadaj – powiedział. – Przyniosę ci tequili. – Tequili? – Mamy tylko tequilę. I syrop na kaszel. Isabelle machnęła ręką, siadając na jednym ze stołków przy ladzie kuchennej. Jordan spodziewałby się po niej długich czerwonych albo różowych paznokci, starannie wypielęgnowanych, ale nie… ona była prawdziwym Nocnym Łowcą. Dłonie miała pokryte bliznami, paznokcie krótko obcięte. Na prawej ręce lśnił czernią Znak Widzenia. – Dobrze. Jordan wziął cuervo, otworzył butelkę i nalał jej drinka. Przesunął kieliszek po ladzie. Isabelle wychyliła go jednym haustem i z hukiem odstawiła naczynie na blat. – Za mało – stwierdziła, sięgając przez ladę i wyjmując mu tequilę z ręki. Odchyliła głowę do tyłu i pociągnęła prosto z butelki trzy duże łyki. Kiedy odstawiła ją na blat, policzki miała zarumienione. – Gdzie nauczyłaś się tak pić? – Jordan sam nie wiedział, czy powinien być pod wrażeniem, czy przerażony. – W Idrisie można pić od piętnastego roku życia. Piłam wino zmieszane z wodą

razem z rodzicami, kiedy jeszcze byłam dzieckiem. – Isabelle wzruszyła ramionami. Gestowi trochę brakowało jej zwykłej płynnej koordynacji. – Okay. Chcesz, żebym coś przekazał Simonowi albo… – Nie. – Isabelle pociągnęła kolejny łyk z butelki. – Upiłam się i przyszłam z nim porozmawiać, ale on oczywiście jest u Clary. Jasne. – Myślałem, że to ty kazałaś mu przy niej być. – Tak. – Isabelle bawiła się nalepką na butelce. – Kazałam. – Więc każ mu przestać – poradził Jordan, jak sądził, rozsądnym tonem. – Nie mogę tego zrobić. – Isabelle mówiła znużonym głosem. – Jestem jej coś winna. Jordan oparł się o ladę. Czuł się trochę jak barman z programu telewizyjnego, udzielający mądrych rad. – Co jesteś jej winna? – Życie – odparła krótko Isabelle. Jordan zamrugał. To zdecydowanie zaczęło przekraczać jego umiejętności barmańskie i doradcze. – Uratowała ci życie? – Uratowała życie Jace’owi. Mogła dostać wszystko od Anioła Razjela, a uratowała mojego brata. Ufałam niewielu ludziom w moim życiu. Naprawdę ufałam. Mojej matce, Alecowi, Jace’owi i Maksowi. Jedno z nich już straciłam. Dzięki Clary nie straciłam kolejnego. – Myślisz, że kiedykolwiek będziesz w stanie naprawdę zaufać komuś niespokrewnionemu? – Nie jestem spokrewniona z Jace’em. – Isabelle unikała jego wzroku. – Wiesz, co mam na myśli – powiedział Jordan, zerkając w stronę pokoju Simona. Izzy zmarszczyła brwi. – Nocni Łowcy żyją zgodnie z kodeksem honorowym, wilkołaku – oświadczyła i przez chwilę znowu była arogancką Nefilim, a Jordan przypomniał sobie, dlaczego tylu Podziemnych ich nie lubi. – Clary uratowała Ligthwooda. Zawdzięczam jej swoje życie. Jeśli nie mogę go jej dać – a nie widzę, jaki miałaby z niego pożytek – mogę podarować jej to, co uczyni ją mniej nieszczęśliwą.

– Nie możesz podarować jej Simona. Simon to osoba. Chodzi tam, gdzie chce. – Tak. Zdaje się, że nie ma nic przeciwko chodzeniu tam, gdzie jest ona, prawda? Jordan się zawahał. Isabelle trochę plotła, ale też nie całkiem się myliła. Simon czuł się z Clary swobodnie jak z nikim innym. Jordan był w życiu zakochany tylko w jednej dziewczynie i nadal ją kochał, więc nie uważał, żeby miał kwalifikacje do udzielania rad w tej dziedzinie… Choć pamiętał, jak Simon go ostrzegał, z cierpkim humorem, że Clary ma „bombę nuklearną wśród chłopaków”. Czy pod jego ironią kryła się zazdrość, Jordan nie był pewien. Nie był również pewien, czy można całkiem zapomnieć pierwszą dziewczynę, którą się kochało. Zwłaszcza kiedy ma się ją na co dzień przed oczami. Isabelle pstryknęła palcami. – Hej, ty. Słuchasz mnie w ogóle? – Przekrzywiła głowę, zdmuchnęła ciemne kosmyki z twarzy i spojrzała na niego twardo. – A tak przy okazji, co u ciebie i Mai? – Nic. – To jedno słowo zawierało mnóstwo treści. – Nie jestem pewien, czy ona w ogóle przestanie mnie kiedyś nienawidzić. – Może nie – powiedziała Isabelle. – I ma dobry powód. – Dzięki. – Nie rozdaję fałszywych pocieszeń – oświadczyła Izzy i odsunęła od siebie butelkę tequili. Jej oczy były ciemne i żywe. – Chodź tutaj, wilkołaku. Ściszyła głos. Był teraz miękki, uwodzicielski. Jordan przełknął ślinę. Nagle zaschło mu w gardle. Pamiętał, jak na widok Isabelle w czerwonej sukni pomyślał: „To ta dziewczyna, z którą Simon umawia się za plecami Mai?”. Żadna z nich nie sprawiała wrażenia, że można ją zdradzić i to przeżyć. I żadna z nich nie należała do dziewczyn, którym się odmawia. Ostrożnie okrążył ladę i zbliżył się do Isabelle. Znajdował się kilka kroków od niej, kiedy chwyciła go za nadgarstki i pociągnęła do siebie. Przesunęła dłońmi po jego przedramionach, po napęczniałych bicepsach, po mięśniach barków. Jego serce przyśpieszyło. Czuł bijące od niej ciepło, zapach perfum i słodkiej tequili. – Jesteś wspaniały – powiedziała, opierając płasko dłonie o jego pierś. – Wiesz o tym, prawda? Jordan zastanawiał się, czy Izzy czuje przez koszulę bicie jego serca. Wiedział, jak

dziewczyny patrzą na niego na ulicy – czasami również chłopcy – patrzył na siebie w lustrze każdego dnia, ale nigdy za wiele o tym nie myślał. Był taki skupiony na Mai, że nigdy nie miało dla niego znaczenia nic poza tym, czy będzie dla niej nadal atrakcyjny, jeśli znowu zaczną się spotykać. Często był zaczepiany, ale nie przez dziewczyny takie jak Isabelle, zwłaszcza tak śmiałe. Czy ona go pocałuje? Nie całował nikogo oprócz Mai, odkąd skończył piętnaście lat. Isabelle patrzyła na niego dużymi, ciemnymi oczami, wargi miała lekko rozchylone, koloru truskawek. Zastanawiał się, czy będą smakować jak truskawki. – I nic mnie to nie obchodzi – oświadczyła raptem. – Isabelle, nie sądzę… Zaczekaj. Co? – A powinno mnie obchodzić – stwierdziła. – To znaczy, musimy myśleć o Mai, więc prawdopodobnie nie zerwę z ciebie beztrosko ubrania, ale rzecz w tym, że wcale tego nie chcę. Choć normalnie bym chciała. – Aha – mruknął Jordan. Poczuł ulgę i również leciutkie rozczarowanie. – Cóż… to dobrze? – Myślę o nim przez cały czas – wyznała Isabelle. – To okropne. Nic takiego wcześniej mi się nie przydarzyło. – Masz na myśli Simona? – Chuderlawego, małego Przyziemnego drania – powiedziała Isabelle i zdjęła rękę z piersi Jordana. – Tylko że on taki nie jest. Chuderlawy. Już nie. Ani Przyziemny. I lubię spędzać z nim czas. Rozśmiesza mnie. Lubię, jak się uśmiecha. Wiesz, jeden kącik jego ust podnosi się w górę wcześniej niż drugi… Cóż, mieszkasz z nim. Pewnie zauważyłeś. – Niezupełnie – przyznał się Jordan. – Tęsknię za nim, kiedy go nie ma – oznajmiła Isabelle. – Myślałam… nie wiem… że po tym, co się wydarzyło tamtej nocy z Lilith, między nami coś się zmieniło. Ale teraz on jest z Clary przez cały czas. A ja nawet nie potrafię być na nią zła. – Straciłaś brata. Isabelle zmierzyła go wzrokiem. – Co? – On staje na głowie, żeby Clary poczuła się lepiej, bo straciła Jace’a – powiedział

Jordan. – Ale Jace to twój brat. Czy Simon nie powinien się starać, żebyś ty też poczuła się lepiej? Może nie jesteś na nią wściekła, ale mogłabyś być wściekła na niego. Isabelle patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. – Ale przecież nas nic nie łączy – zauważyła. – On nie jest moim chłopakiem. Po prostu go lubię. – Zmarszczyła brwi. – Cholera. Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam. Muszę być bardziej pijana, niż sądziłam. – Domyśliłem się tego po tym, co wcześniej mówiłaś. – Jordan uśmiechnął się do niej. Nie odpowiedziała mu uśmiechem, tylko spojrzała na niego, mrużąc oczy. – Nie jesteś taki zły – stwierdziła. – Jeśli chcesz, powiem Mai o tobie miłe rzeczy. – Nie, dzięki – rzucił pośpiesznie Jordan, który nie był pewien, jakie są te miłe rzeczy według Izzy. I bał się nawet pytać. – Wiesz, to normalne, kiedy przechodzi się trudny okres, że chce się być z osobą, którą… – Już miał powiedzieć „się kocha”, uświadomił sobie jednak, że jeszcze nigdy nie użył tego słowa. – Na której ci zależy. Ale nie sądzę, żeby Simon wiedział, co do niego czujesz. Isabelle otworzyła szerzej oczy. – Mówi coś o mnie czasami? – Uważa, że jesteś silna. I że w ogóle go nie potrzebujesz. Chyba sądzi, że jest… zbędny w twoim życiu. Bo co on może ci dać, skoro już jesteś doskonała? Dlaczego miałabyś chcieć takiego faceta jak on? – Jordan umilkł. Nie zamierzał aż tak się zagalopować. Zresztą nie był pewien, ile z tego, co powiedział, stosuje się do Simona, a ile do niego i Mai. – Więc masz na myśli, że powinnam mu powiedzieć, co czuję? – zapytała Isabelle słabym głosikiem. – Tak. Zdecydowanie. Powiedz mu, co czujesz. – W porządku. – Chwyciła butelkę tequili i pociągnęła z niej łyk. – Pójdę od razu teraz do Clary i mu powiem. W piersi Jordana zrodził się lekki niepokój. – Nie możesz. Jest trzecia nad ranem… – Jeśli zaczekam, stracę odwagę – oświadczyła Isabelle rozsądnym tonem, którym

potrafią mówić tylko bardzo pijani ludzie. Znowu napiła się z butelki. – Po prostu tam pójdę, zapukam w okno i powiem mu, co czuję. – W ogóle wiesz, które okno jest Clary? Isablle łypnęła na niego z ukosa. – Nieee. Przez głowę Jordana przemknęła straszna wizja pijanej Izzy Lightwood budzącej Jocelyn i Luke’a. – Isabelle, nie. – Sięgnął po butelkę tequili, ale dziewczyna szybko cofnęła rękę. – Chyba zmienię zdanie na twój temat – ostrzegła groźnym tonem, który byłby bardziej przerażający, gdyby potrafiła skupić na nim wzrok. – Jednak aż tak bardzo cię nie lubię. – Wstała, z wyrazem zaskoczenia na twarzy spojrzała na swoje nogi… i zatoczyła się do tyłu. Tylko dzięki szybkiemu refleksowi Jordan ją złapał, zanim runęła na podłogę.

7 Zmiana morza Clary piła trzeci kubek kawy w Taki, kiedy w końcu wszedł Simon. Był w dżinsach, czerwonym swetrze zapinanym na zamek błyskawiczny (po co wełniane płaszcze, kiedy nie czuje się zimna?) i w wysokich butach. Ludzie odwracali się, żeby na niego spojrzeć, kiedy lawirował między stolikami. Doprowadził się do porządku, odkąd Isabelle zajęła się jego ubraniami, pomyślała Clary, kiedy szedł w jej stronę. Na jego ciemnych włosach osiadły płatki śniegu, ale podczas gdy policzki Aleca były szkarłatne z zimna, Simona pozostały całkiem blade. Wsunął się do boksu naprzeciwko niej i spojrzał na nią z zamyśleniem w błyszczących oczach. – Dzwoniłaś? – zapytał głosem głębokim i donośnym. Niczym hrabia Dracula. – Właściwie napisałam ci wiadomość. – Clary przesunęła w jego stronę menu otwarte na stronie dla wampirów. Zerknęła na nie wcześniej, ale myśl o krwawym puddingu i krwawym koktajlu mlecznym przyprawiła ją o dreszcze. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłam. – Nie. Nie uwierzyłabyś, gdzie byłem… – Simon zawiesił głos, kiedy zobaczył wyraz jej twarzy. – Hej. – Ujął ją pod brodę i uniósł jej głowę. Wesołość zniknęła z jego oczu, zastąpiona przez troskę. – Co się stało? Jakieś nowe wieści o Jasie? – Wiecie już, co chcecie? – To była Kaelie, niebieskooka kelnerka faerie, która kiedyś przekazała Clary dzwoneczek królowej. Teraz patrzyła na nią i uśmiechała się z wyższością, tak że Clary miała ochotę zgrzytnąć zębami. Zamówiła kawałek szarlotki, a Simon mix gorącej czekolady i krwi. Kaelie zabrała menu, a Simon z niepokojem spojrzał na przyjaciółkę. Clary wzięła głęboki wdech i opowiedziała mu o wydarzeniach nocy ze wszystkimi szczegółami: o pojawieniu się Jace’a, o jego słowach, o walce w salonie i o tym, co stało się z Lukiem. Powtórzyła mu to, Magnus mówił o kieszeniach wymiarów i innych światach i że nie ma sposobu, by wyśledzić kogoś ukrytego w takiej kieszeni ani dostarczyć mu wiadomość. Oczy Simona ciemniały w miarę jej opowieści, a na koniec trzymał głowę na dłoniach. W

tym czasie Kaelie zdążyła przynieść ich zamówienie i sobie pójść. – Simon? – Clary dotknęła jego ramienia. – O co chodzi? Luke… – To moja wina. – Spojrzał na nią suchymi oczami. Clary gdzieś czytała, że wampiry płaczą łzami zmieszanymi z krwią. – Gdybym nie ugryzł Sebastiana… – Zrobiłeś to dla mnie. – Jej głos był łagodny. – Uratowałeś mi życie. – Ty uratowałaś moje sześć albo siedem razy… – Głos mu się załamał. Clary przypomniała sobie, jak klęczał w ogrodzie na dachu i wymiotował czarną krwią Sebastiana. – Przypisywanie sobie winy donikąd nas nie zaprowadzi – stwierdziła. – I nie dlatego cię tutaj ściągnęłam, żeby opowiedzieć, co się wydarzyło. I tak bym ci opowiedziała, ale zaczekałabym do jutra, gdyby nie… Simon wypił łyk napoju z kubka i popatrzył na nią czujnie. – Gdyby nie co? – Mam plan. Simon jęknął. – Tego się obawiałem. – Moje plany nie są straszne. – Plany Isabelle są straszne. – Simon wycelował w nią palec. – Twoje są samobójcze. W najlepszym razie. Clary odchyliła się na oparcie ławy i skrzyżowała ręce na piersi. – Chcesz posłuchać czy nie? Ale musisz zachować to w tajemnicy. – Wydłubałbym sobie oko widelcem, zanim zdradziłbym twoje tajemnice – oświadczył Simon i przyjrzał się jej z niepokojem. – Chwileczkę. Myślisz, że to będzie konieczne? – Nie wiem. – Clary zakryła twarz dłońmi. – Mów – rzucił Simon z rezygnacją. Clary z westchnieniem sięgnęła do kieszeni i wyjęła z niej mały aksamitny woreczek. Wysypała z niego na stół dwa złote pierścienie. Simon popatrzył na nie zaintrygowany. – Chcesz wyjść za mąż? – Nie bądź idiotą. – Clary nachyliła się i ściszyła głos. – To są właśnie te

pierścienie, które chciała odzyskać królowa Jasnego Dworu. – Mówiłaś, zdaje się, że ich nie wzięłaś… – Urwał, mierząc ją wzrokiem. – Skłamałam. Wzięłam je. Ale po tym, jak zobaczyłam Jace’ a w bibliotece, nie chciałam już oddać ich królowej. Miałam przeczucie, że możemy ich kiedyś potrzebować. I uświadomiłam sobie, że ona wcale nie zamierzała przekazać nam żadnych użytecznych informacji. Pierścienie wydają się cenniejsze niż kolejna pogawędka z królową. Simon wziął je do ręki, ukrywając przed wzrokiem przechodzącej Kaelie. – Clary, nie możesz zatrzymać dla siebie rzeczy, których chce królowa Jasnego Dworu. Ona jest bardzo niebezpiecznym wrogiem. Clary spojrzała na niego błagalnie. – Możemy przynajmniej sprawdzić, czy działają? Simon westchnął i podał jej jeden pierścionek. Był lekki, ale miękki jak z prawdziwego złota. Clary martwiła się przez chwilę, że będzie na nią za duży, ale kiedy wsunęła go na prawy wskazujący palec, dopasował się do jego kształtu i ułożył idealnie pod kostką. Zobaczyła, że Simon patrzy na swoją prawą rękę, i stwierdziła, że u niego stało się to samo. – Teraz chyba powinniśmy rozmawiać – stwierdził Simon. – Powiedz coś do mnie. To znaczy w myślach. Clary poczuła się absurdalnie, jakby ją poproszono, żeby zagrała rolę, której słów nie nauczyła się na pamięć. Simon? Jej przyjaciel zamrugał. – Myślę… Mogłabyś zrobić to znowu? Tym razem Clary skupiła się na Simonie, na jego „simonowatości”, na sposobie jego myślenia, wyobraziła sobie, że słyszy jego głos, że czuje go blisko przy sobie. Na jego szeptach, tajemnicach, umiejętności rozśmieszenia jej w każdej sytuacji. „Więc teraz, kiedy jestem w twoim umyśle, chcesz zobaczyć parę nagich mentalnych obrazków Jace’a?”. Simon podskoczył. – Słyszałem! Nie!

Podniecenie zaczęło buzować w żyłach Clary. Pierścienie działały! – Wyślij do mnie jakąś myśl. Po niecałej sekundzie usłyszała w swojej głowie Simona, tak jak brata Zachariasza, głos bez dźwięku. „Widziałaś go nagiego?”. „Niezupełnie, ale…”. – Dość – powiedział Simon na głos i choć brzmiało w nim rozbawienie i jednocześnie niepokój, jego oczy się iskrzyły. – Działają. Cholera jasna! Naprawdę działają. Clary się pochyliła. – Więc mogę ci powiedzieć o moim pomyśle? Simon dotknął swojego pierścienia, musnął opuszkami jego delikatny wzór w postaci unerwienia liści. „Jasne”. Clary zaczęła wyjaśniać mu swój plan, ale zanim dobrnęła do końca, Simon jej przerwał, tym razem na głos: – Nie. Absolutnie nie. – Simon. To świetny plan. – Taki, że śledzisz Jace’a i Sebastiana, aż do jakiejś nieznanej kieszeni wymiarowej, a mu używamy pierścieni, żeby się komunikować i żeby ci z nas, którzy pozostaną w normalnym ziemskim wymiarze, mogli cię wytropić? To jest ten plan? – Tak. – Nie – uciął Simon. – Nie jest. Clary odchyliła się do tyłu. – Nie możesz tak po prostu powiedzieć „nie”. – Ten plan obejmuje mnie! Muszę powiedzieć „nie”! Nie. – Simon… Simon poklepał siedzenie obok siebie, jakby ktoś tam siedział. – Pozwól, że przedstawię cię mojemu dobremu przyjacielowi Nie. – Może pójdziemy na kompromis – zaproponowała Clary, biorąc do ust kęs szarlotki. – Nie.

– SIMON. – „Nie” to magiczne słowo. Oto jak działa. Ty mówisz: „Simonie, mam szalony, samobójczy plan. Chciałbyś mi pomóc w jego przeprowadzeniu?”. A ja na to: „Nie”. – I tak to zrobię – oświadczyła Clary. Przyjaciel popatrzył na nią. – Co? – Zrobię to, czy mi pomożesz, czy nie. Skoro nie mogę wykorzystać pierścieni, pójdę za Jace’em, gdziekolwiek jest, i spróbuję przesłać wam wiadomość, wykradając się, szukając telefonów, wszystko jedno co. Zrobię to, Simonie. Ale będę miała większą szansę przeżycia, jeśli mi pomożesz. A ty nic nie ryzykujesz. – Nie obchodzi mnie ryzyko – wysyczał Simon, nachylając się nad stołem. – Obchodzi mnie, co się z tobą stanie! Cholera, jestem praktycznie niezniszczalny. Pozwól mi iść. Ty zostaniesz. – Jasne, a Jace w ogóle nie uzna tego za dziwne. Po prostu mu powiesz, że zawsze byłeś w nim skrycie zakochany i nie możesz znieść rozłąki. – Mógłbym mu powiedzieć, że się zastanowiłem i całkowicie zgadzam z tą ich filozofią, dlatego postanowiłem związać z nimi swój los. – Nawet nie wiesz, jaka jest ich filozofia. – Otóż to. Miałbym pewnie więcej szczęścia, mówiąc mu, że jestem w nim zakochany. Jace i tak sądzi, że wszyscy są w nim zakochani. – Ale ja naprawdę jestem – przypomniała Clary. Simon patrzył na nią w milczeniu przez dłuższą chwilę, aż w końcu stwierdził: – Ty mówisz poważnie. Naprawdę to zrobisz. Beze mnie, bez żadnej siatki zabezpieczającej. – Nie ma takiej rzeczy, której nie zrobiłabym dla Jace’a. Simon oparł głowę o plastikowe oparcie boksu. Znak Kaina jaśniał delikatnym srebrem na jego skórze. – Nie mów tak. – Nie zrobiłbyś wszystkiego dla ludzi, których kochasz? – Zrobiłbym prawie wszystko dla ciebie – odparł cicho Simon. – Umarłbym dla ciebie. Wiesz o tym. Ale czy zabiłbym kogoś niewinnego? A co z mnóstwem

niewinnych? Co z całym światem? Czy to naprawdę miłość, mówić komuś, że gdyby trzeba wybierać między nim a każdym innym życiem na planecie, wybrałabyś właśnie jego? Czy to… nie wiem, czy to w ogóle moralny rodzaj miłości? – Miłość nie jest moralna czy niemoralna – oświadczyła Clary. – Po prostu jest. – Wiem. Ale działania, które podejmujemy w imię miłości, są moralne albo niemoralne. I normalnie nie miałoby to znaczenia. Normalnie, choć uważam Jace’a za irytującego, on nigdy nie poprosiłby cię, żebyś zrobiła coś wbrew swojej naturze. Ani dla niego, ani dla nikogo. Ale on już właściwie nie jest Jace’em, prawda? A ja po prostu nie wiem, Clary. Nie wiem, o co on mógłby cię poprosić. Clary oparła łokcie na stole, nagle bardzo zmęczona. – Może nie jest Jace’em. Ale jest istotą najbliższą Jace’owi, jaką mam. Bez niego nie ma powrotu do prawdziwego Jace’a. – Podniosła wzrok na Simona. – Mówisz mi, że to beznadziejna sprawa? Przy stole zapadła długa cisza. Clary widziała, że wewnętrzna uczciwość walczy w Simonie z pragnieniem, żeby chronić najlepszą przyjaciółkę. – Nigdy bym tego nie powiedział – oświadczył w końcu. – Nadal jestem Żydem, wiesz, nawet jeśli jestem wampirem. W głębi serca nadal wierzę i pamiętam, nawet słowa, których nie jestem w stanie wypowiedzieć. B… – Zakrztusił się i przełknął ślinę. – On zawarł z nami przymierze, tak jak Razjel z Nocnymi Łowcami. I ja wierzę w jego obietnice. Dlatego nie można nigdy tracić nadziei, hatikva, bo jeśli nadzieja jest żywa, utrzyma cię przy życiu. – Wyglądał na lekko zakłopotanego. – Mój rabin tak mówił. Clary przesunęła rękę po stole i położyła ją na dłoni Simona. Przyjaciel rzadko rozmawiał o swojej religii z nią czy kimkolwiek, choć wiedziała, że jest wierzący. – Czy to znaczy, że się zgadzasz? Simon jęknął. – To chyba oznacza, że zmiażdżyłaś mojego ducha i mnie pokonałaś. – Fantastycznie. – Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że stawiasz mnie w sytuacji tego nieszczęśnika, który musi powiedzieć wszystkim prawdę: twojej matce, Luke’owi, Alecowi, Izzy, Magnusowi…

– Chyba nie powinnam była twierdzić, że dla ciebie nie będzie żadnego ryzyka – zauważyła Clary potulnym tonem. – Zgadza się. Tylko pamiętaj, że zrobiłem to dla ciebie, kiedy twoja mama będzie gryzła moją kostkę jak wściekła niedźwiedzica rozdzielona z małymi. *** Jordan dopiero co zasnął, kiedy powtórzyło się bębnienie do drzwi. Przewrócił się na bok i jęknął. Mrugające żółte cyfry na zegarze przy łóżku wskazywały czwartą rano. Kolejne łomotanie. Jordan niechętnie zwlókł się z łóżka, wciągnął dżinsy i chwiejnym krokiem poszedł do przedpokoju. Po omacku otworzył drzwi. – Posłuchaj… Dalsze słowa zamarły na jego ustach. Na korytarzu stała Maia. Była ubrana w dżinsy i karmelową skórzaną kurtkę, włosy miała upięte z tyłu brązowymi chińskimi pałeczkami. Na skroni wił się pojedynczy luźny lok. Jordana zaświerzbiły palce, żeby zatknąć go za jej ucho. Zamiast tego wsadził ręce do kieszeni spodni. – Ładna koszula – rzuciła Maia, zerkając na jego nagą pierś. Przez ramię miała przewieszony plecak. Serce Jordana podskoczyło. Czyżby wyjeżdżała z miasta? Żeby przed nim uciec? – Posłuchaj, Jordan… – Kto to? – Głos, który dobiegł z głębi mieszkania, był zachrypnięty. Mai opadła szczęka. Jordan obejrzał się przez ramię i zobaczył Isabelle. Stała za nim rozmemłana jak łóżko, z którego właśnie wstała. Miała na sobie jedną z koszul Simona i tarła oczy. – To ja – powiedziała Maia niezbyt przyjaznym tonem. – Jesteś… odwiedzasz Simona? – Co? Nie, Simona nie ma. – „Zamknij się, Isabelle”, z rozpaczą pomyślał Jordan. – On… – Wykonała nieokreślony gest ręką. – Jest gdzieś tam. Twarz Mai poczerwieniała. – Pachnie tu jak w barze. – Tania tequila Jordana – powiedziała Isabelle, machając ręką. – No, wiesz… – To chyba też jego koszula? – zapytała Maia. Isabelle spojrzała na siebie i z powrotem na gościa. Poniewczasie zrozumiała, o

czym myśli likantropka. – Och, nie, Maiu… – Więc najpierw Simon zdradzał mnie z tobą, a teraz ty i Jordan… – Simon mnie też zdradzał z tobą – przerwała jej Isabelle. – Tak czy inaczej, między mną a Jordanem nic nie ma. Przyszłam zobaczyć się z Simonem, ale go nie było, więc postanowiłam rozgościć się w jego pokoju. I zamierzam tam teraz wrócić. – Nie – rzuciła ostrym tonem Maia. – Zapomnij o Simonie i Jordanie. Ty też musisz wysłuchać tego, co mam do powiedzenia. Isabelle zamarła z jedną ręką na klamce. Jej twarz zarumieniona od snu nagle zbladła. – Jace. To dlatego tu jesteś? Maia kiwnęła głową. Isabelle oparła się o drzwi. – Czy on…? – Jej głos zaskrzypiał. Zaczęła od nowa: – Znaleźli…? – Wrócił – wyjawiła Maia. – Po Clary. – Zrobiła pauzę. – Razem z Sebastianem. Doszło do walki i Luke został ranny. Umiera. Isabelle wydała z siebie zdławiony dźwięk. – Jace? Jace ranił Luke’a? Maia unikała jej wzroku. – Nie wiem, co dokładnie się wydarzyło. Wiem tylko, że Jace i Sebastian przyszli po Clary i że doszło do walki. Luke został ranny. – Clary… – Wszystko w porządku. Jest u Magnusa ze swoją matką. – Maia odwróciła się do Jordana. – Magnus do mnie zadzwonił i poprosił, żebym tutaj przyszła. Próbował się z tobą połączyć, ale bez skutku. Chce, żebyś skontaktował go z Praetor Lupus. – Skontaktował z… – Jordan potrząsnął głową. – Nie można tak po prostu zadzwonić do Praetor. To nie jest 999 – Wilkołaki. Maia skrzyżowała ręce na piersi. – Więc jak się z nimi porozumiewasz? – Mam superwizora. On się ze mną kontaktuje, kiedy czegoś chce, albo ja mogę zadzwonić do niego w nagłym przypadku…

– To jest nagły przypadek. – Maia założyła kciuki za szlufki dżinsów. – Luke może umrzeć, a Magnus twierdzi, że Praetor mają informacje, które mogłyby mu pomóc. Patrzyła na Jordana wielkimi, ciemnymi oczami. Powinien jej odpowiedzieć, że Praetor Lupus nie lubią mieszać się do spraw Clave, że zajmują się sobą i swoją misją – pomaganiem nowym Podziemnym. Nie było gwarancji, że zgodzą się pomóc wilkołakom, a za to istniało bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie spodoba im się ta prośba. Ale prosiła go Maia. Było to coś, co mógł dla niej zrobić, pierwszy krok na długiej drodze do zadośćuczynienia krzywdzie, którą jej wyrządził. – Dobrze – ustąpił w końcu. – Pójdziemy do ich kwatery i osobiście przedstawimy prośbę. To w North Fork na Long Island. Niestety, dość daleko stąd. Możemy wziąć moją furgonetkę. – Dobrze. – Maia poprawiła plecak. – Przewidziałam, że będziemy musieli gdzieś jechać, więc wzięłam swoje rzeczy. – Maiu. Isabelle nie odzywała się tak długo, że Jordan niemal zapomniał o jej obecności. Odwrócił się teraz i zobaczył, że stoi oparta o ścianę obok drzwi Simona. Obejmowała się ramionami, jakby było jej zimno. – Jak z nim? Maia się skrzywiła. – Z Lukiem? Nie, on… – Z Jace’em – powiedziała Isabelle. – Czy z Jace’em wszystko w porządku? Ranili go albo złapali… – Nic mu nie jest – rzuciła Maia beznamiętnym tonem. – Zniknął razem z Sebastianem. – A Simon? – Wzrok Isabelle pomknął ku Jordanowi. – Mówiłeś, że był z Clary… Maia pokręciła głową. – Nie było go tam. – Zacisnęła rękę na pasku plecaka. – Ale jedno teraz wiemy i wcale ci się to nie spodoba. Jace i Sebastian są jakoś związani ze sobą. Zranisz Jace’a, zranisz Sebastiana. I na odwrót. Wiem to bezpośrednio od Magnusa. – Czy Clave wie? – zapytała Isabelle. – Nie powiedzieli Clave, prawda?

Maia pokręciła głową. – Jeszcze nie. – Dowiedzą się – stwierdziła Isabelle. – Całe stado wie. Ktoś im powie. I zacznie się polowanie. Zabiją go, żeby zabić Sebastiana. Zabiją go tak czy inaczej. – Przeczesała rękami gęste, czarne włosy. – Chcę mojego brata. Chcę zobaczyć Aleca. – To dobrze, bo po tym, jak Magnus do mnie zadzwonił, przysłał mi esemesa, że ma przeczucie, że jesteś tutaj i ma dla ciebie wiadomość – powiedziała Maia. – Chce, żebyś przyszła do jego mieszkania na Brooklynie, natychmiast. *** Na dworze było zimno, tak zimno, że nawet Znak thermis i cienka parka, którą wyjęła z szafy Simona, nie uchroniły jej przed dreszczami, zanim dotarła do domu Magnusa i z ulgą wpadła do środka. Ruszyła w górę po schodach, sunąc ręką po poręczy najeżonej drzazgami. Z jednej strony, chciała wbiec po stopniach, bo wiedziała, że tam czeka Alec, który zrozumie jej uczucia. Z drugiej, ta jej część, która przez całe życie ukrywała przed braćmi sekrety rodziców, miała ochotę zwinąć się w kłębek na podeście i zostać sama ze swoim nieszczęściem. Część, która nienawidziła polegania na kimś innym oprócz siebie – bo czyż inni zawsze nie sprawiają zawodu? – i z dumą mówiła, że Isabelle Lightwood nie trzeba przypominać, że jest tu oczekiwana i potrzebna. Nie miała nic przeciwko temu, żeby być potrzebną. To dlatego tak długo musiała przekonywać się do Jace’a, kiedy pierwszy raz przybył przez Bramę z Idrisu, chudy dziesięciolatek o udręczonych jasnozłotych oczach. Alec od razu go polubił, natomiast ona nie znosiła jego opanowania. Kiedy matka wyjawiła jej, że ojciec Jace’a został zamordowany na jego oczach, Isabelle wyobraziła sobie, że chłopak przychodzi do niej we łzach po pocieszenie i nawet radę. Ale on najwyraźniej nie potrzebował nikogo. Nawet w wieku dziesięciu lat miał cięty język i zgryźliwe usposobienie. Z konsternacją stwierdziła, że jest taki jak ona. W końcu połączyły ich nocne łowy, wspólna miłość do ostrej broni, do błyszczących serafickich mieczy, do bolesnej przyjemności wypalania Znaków, do oszałamiającej szybkości walki. Kiedy Alec chciał zostawić siostrę i iść sam z nim na polowanie, Jace wstawił się za nią. „Potrzebujemy jej. Ona jest najlepsza. Nie licząc

mnie, oczywiście”. Pokochała go choćby tylko za te słowa. Teraz stała pod drzwiami Magnusa, spod których sączyło się światło. Ze środka dobiegały ciche głosy. Gdy pchnęła drzwi, ogarnęła ją fala ciepła. Z wdzięcznością weszła w głąb mieszkania. Ciepło pochodziło od ognia buzującego w kominku… choć w budynku nie było przewodów kominowych, a płomienie miały niebieskozieloną czarodziejską barwę. Magnus i Alec siedzieli na jednej z kanap ustawionych blisko kominka. Kiedy weszła do salonu, Alec podniósł wzrok i zerwał się na równe nogi. Boso przebiegł przez pokój – miał na sobie czarne spodnie od dresu i biały T-shirt z oderwanym kołnierzykiem – i chwycił ją w objęcia. Isabelle przez chwilę stała nieruchomo w kręgu ramion Aleca, słuchając bicia jego serca. Brat dość niezdarnie poklepywał ją po plecach. – Iz. Wszystko będzie dobrze, Iz. Odsunęła się od niego, wycierając oczy. Boże, nienawidziła płakać. – Jak możesz tak mówić? – burknęła. – Jak cokolwiek może być w porządku po tym wszystkim? – Izzy. – Alec lekko pociągnął ją za włosy. Gest przypomniał jej czasy, kiedy zaplatała warkocze, a brat szarpał je z dużo mniejszą delikatnością niż teraz. – Nie rozpadnij się na kawałki. Potrzebujemy cię. – Ściszył głos. – Wiesz, że pachniesz tequilą? Isabelle zerknęła na Magnusa, który obserwował ich z kanapy nieprzeniknionymi kocimi oczami. – Gdzie jest Clary? – zapytała. – I jej matka? Myślałam, że tu są? – Są. Śpią – odparł Alec. – Uznaliśmy, że potrzebują odpoczynku. – A ja nie? – Widziałaś, jak twój narzeczony albo ojczym omal nie został zamordowany na twoich oczach? – odezwał się sucho Magnus. Miał na sobie piżamę w paski i czarny jedwabny szlafrok. – Isabelle Lightwood. – Usiadł i splótł ręce przed sobą. – Jak powiedział Alec, potrzebujemy cię. Isabelle wyprostowała plecy.

– Do czego? – Żebyś poszła do Żelaznych Sióstr – wyjaśnił Alec. – Potrzebujemy broni, która rozdzieli Jace’a i Sebastiana, żeby można zranić ich osobno… no, wiesz, co mam na myśli. Żeby można zabić Sebastiana, nie robiąc krzywdy Jace’owi. To kwestia czasu, kiedy Clave się dowie, że Jace nie jest więźniem Sebastiana, tylko z nim współdziała… – To nie jest Jace – zaprotestowała Isabelle. – Może i nie, ale jeśli zginie, twój Jace umrze razem z nim – uświadomił jej Magnus. – Jak wiesz, Żelazne Siostry rozmawiają tylko z kobietami – dodał Alec. – A Jocelyn nie może pójść do nich sama, bo już nie jest Nocną Łowczynią. – A co z Clary? – Ona jeszcze się szkoli. Nie będzie wiedziała, jakie pytania zadać ani jak zwracać się do Sióstr. Ty i Jocelyn sobie poradzicie. Jocelyn mówi, że już tam kiedyś była. Poprowadzi cię, kiedy przeniesiemy was na linię zabezpieczeń wokół Adamantowej Cytadeli. Wyruszycie rano. Isabelle nie musiała się zastanawiać. Myśl, że w końcu będzie miała coś konkretnego do zrobienia, sprawiła jej ulgę. Wolałaby wprawdzie zadanie mające coś wspólnego z zabijaniem demonów albo odrąbywaniem Sebastianowi nóg, ale to było lepsze niż nic. Legendy otaczające Adamantową Cytadelę czyniły z niej zakazane, odległe miejsce, a Żelazne Siostry widywano dużo rzadziej niż Cichych Braci. Isabelle jeszcze nigdy żadnej nie spotkała. – Kiedy ruszamy? – zapytała. Alec uśmiechnął się po raz pierwszy od jej przybycia i zmierzwił jej włosy. – Oto moja Isabelle. – Przestań. – Uchyliła się przed jego ręką i zobaczyła, że Magnus uśmiecha się do nich szeroko. Wstał z kanapy i przeczesał palcami sterczące czarne włosy. – Mam tu trzy pokoje gościnne – powiedział. – Clary jest w jednym. Jej matka w drugim. Pokażę ci trzeci. Drzwi do wszystkich sypialni znajdowały się w wąskim korytarzu bez okien

przylegającym do salonu. Dwoje było zamkniętych. Magnus otworzył trzecie, prowadzące do pokoju o ścianach pomalowanych na wściekle różowy kolor. Na srebrnych karniszach wisiały czarne zasłony spięte kajdankami. Wzór na pościeli stanowiły ciemnoczerwone serca. Isabelle się rozejrzała. Była podekscytowana, lekko zdenerwowana i bynajmniej nie w nastroju do spania. – Ładne kajdanki. Już rozumiem, dlaczego nie położyłeś tutaj Jocelyn. – Potrzebowałem czegoś do spięcia zasłon – wyjaśnił Magnus, wzruszając ramionami. – Masz w czym spać? Isabelle kiwnęła głową. Nie chciała się przyznawać, że wzięła ze sobą koszulę Simona. Wampiry nie pachniały niczym, ale jego koszula zachowała słabą, kojącą woń proszku do prania. – To trochę dziwne – stwierdziła. – Żądasz, żebym tu przyszła w środku nocy, a potem kładziesz mnie do łóżka i mówisz, że zaczynamy rano. Magnus oparł się o ścianę przy drzwiach i skrzyżował ręce na piersi. Spojrzał na nią zmrużonymi kocimi oczami. Przez chwilę przypominał jej Churcha, tylko że mniej skłonnego do drapania. – Kocham twojego brata – powiedział. – Wiesz o tym, prawda? – Jeśli chcesz mojego pozwolenia na małżeństwo, to śmiało – rzuciła Isabelle. – Jesień to dobra pora na ślub. Mógłbyś włożyć pomarańczowy smoking. – On nie jest szczęśliwy – ciągnął Magnus, jakby w ogóle się nie odezwała. – Oczywiście, że nie jest – warknęła Isabelle. – Jace… – Jace – powtórzył Magnus i zacisnął dłonie. Isabelle wytrzeszczyła oczy. Zawsze myślała, że Magnus nie ma nic przeciwko Jace’owi. Że nawet go polubił, gdy już została rozstrzygnięta sprawa uczuć Aleca. – Myślałam, że ty i Jace jesteście przyjaciółmi. – To nie tak – rzekł Magnus. – Są pewni ludzie… ludzie, których świat wyróżnia szczególnym przeznaczeniem. Specjalnymi łaskami i specjalnymi cierpieniami. Bóg wie, że przyciąga nas to, co piękne i udręczone. Niektórych ludzi nie można naprawić. Albo jeśli można, to tylko miłością i poświęceniem tak wielkim, że niszczy ona dającego.

Isabelle pokręciła głową. – Straciłam wątek. Jace jest naszym bratem, ale jeśli chodzi o Aleca… On jest też parabatai Jace’a. – Wiem o parabatai – rzekł Magnus. – Znałem parabatai tak bliskich sobie, że stanowili niemal jedną osobę. Wiesz, co się dzieje z tym, który zostaje, kiedy jeden umiera… – Przestań! – Isabelle zakryła uszy rękami, a potem opuściła je wolno. – Jak śmiesz, Magnusie Bane? Jak śmiesz jeszcze wszystko pogarszać? – Isabelle. – Czarownik rozluźnił dłonie. Miał lekko rozszerzone oczy, jakby ten wybuch zaskoczył nawet jego. – Przepraszam. Zapominam czasami… że przy całej swojej samokontroli i sile masz tę samą wrażliwość co Alec. – Alec nie ma żadnych słabości – oświadczyła Isabelle. – Istotnie – potwierdził Magnus. – Kochać zgodnie z własnym wyborem, to wymaga siły. Rzecz w tym, że chciałem, żebyś tu przyszła, ze względu na niego. Są rzeczy, których dla niego nie mogę zrobić, nie mogę mu ich dać. – Przez chwilę czarownik wyglądał na dziwnie kruchego. – Znasz Jace’a tak długo, jak Alec. Możesz okazać mu zrozumienie, którego ja nie potrafię mu dać. I on cię kocha. – Oczywiście, że mnie kocha. Jestem jego siostrą. – Pokrewieństwo to jeszcze nie miłość – rzekł Magnus z goryczą w głosie. – Zapytaj Clary. *** Clary przemknęła przez Bramę jak przez lufę karabinu, wyleciała po drugiej stronie i twardo opadła na nogi. Utrzymała pozycję tylko przez chwilę, bo była zbyt oszołomiona, żeby się skupić. Straciła równowagę i runęła na ziemię, ale plecak zamortyzował upadek. Wstała z westchnieniem – pewnego dnia szkolenie przyniesie rezultaty – i otrzepała kurz z siedzenia dżinsów. Stała przed domem Luke’a. Kawałek dalej iskrzyła się rzeka, za nią wyrastało miasto niczym las świateł. Dom Luke’ a wyglądał dokładnie tak samo jak parę godzin wcześniej, kiedy go opuszczały. Był zamknięty i ciemny. Stojąc na ścieżce prowadzącej do frontowych stopni, Clary przełknęła ślinę i dotknęła pierścienia na prawej ręce. „Simon?”.

Odpowiedź przyszła natychmiast. „Tak?”. „Gdzie jesteś?”. „Idę w stronę metra. Dotarłaś już do domu?”. „Do Luke’a. Jeśli Jace po mnie przyjdzie, tak jak myślę, zjawi się właśnie tam.” Cisza, a po chwili: „Cóż, chyba wiesz, jak mnie złapać, jeśli będziesz mnie potrzebować”. „Chyba tak.” Clary wzięła głęboki wdech. „Simon?”. „Tak?”. „Kocham cię”. Dłuższe milczenie. „Ja też cię kocham”. I to było wszystko. Żadnego kliknięcia jak przy odkładaniu słuchawki. Clary odebrała zakończenie ich kontaktu, jakby przecięto linę w jej głowie. Zastanawiała się, czy to właśnie miał na myśli Alec, kiedy mówił o zrywaniu więzi parabatai. Ruszyła w stronę schodów i wspięła się po nich powoli. To był jej dom. Jeśli Jace zamierzał po nią wrócić, wiedziała, że przyjdzie właśnie tutaj. Usiadła na górnym stopniu, położyła plecak na kolanach i nastawiła się na czekanie. *** Simon stał przed lodówką i pił ostatni łyk zimnej krwi, a wspomnienie głosu Clary cichło w jego głowie. Gdy przyszedł do domu, w mieszkaniu panowały ciemności, agregat szumiał głośno, w kuchni dziwnie pachniało – tequilą? Może Jordan pił. Drzwi jego sypialni były zamknięte. Simon nie winił go za to, że śpi – minęła czwarta rano. Schował butelkę do lodówki i ruszył do swojego pokoju. To miała być pierwsza od tygodnia noc spędzona w domu. Przyzwyczaił się, że dzieli z kimś łóżko, że w środku nocy dotyka innego ciała. Lubił, jak Clary przytulała się do niego, zwinięta w kłębek, z głową opartą na ręce. Gdyby musiał przyznać się przed samym sobą, podobało mu się, że Clary nie może zasnąć, jeśli nie ma go przy niej. Czuł się wtedy niezastąpiony i potrzebny… nawet jeśli fakt, że Jocelyn najwyraźniej nie miała nic przeciwko temu, żeby spał w łóżku jej córki, wyraźnie świadczył o tym, że matka Clary najwyraźniej uważa go za równie groźnego seksualnie jak złota rybka.

Oczywiście, on i Clary często dzielili łóżko od wczesnego dzieciństwa do wieku dwunastu lat. Może o to właśnie chodziło, pomyślał, otwierając drzwi sypialni. Większość z tych nocy poświęcali na tak gorące rozrywki, jak zawody, kto najdłużej będzie jadł jeden pojemnik masła orzechowego. Albo podkradali przenośny odtwarzacz DVD i… Znieruchomiał w progu. Jego pokój wyglądał tak samo jak wcześniej: nagie ściany, plastikowe półki z ubraniami, gitara wisząca na ścianie i materac na podłodze. Ale na łóżku leżała kartka: biała na tle czarnego wystrzępionego koca. Znajome pochyłe pismo z zawijasami. Isabelle. Wziął papier do ręki i przeczytał: Simonie, próbowałam się do Ciebie dodzwonić, ale zdaje się, że Twój telefon jest wyłączony. Nie wiem, gdzie teraz jesteś. Nie wiem, czy Clary już Ci mówiła, co się stało dziś w nocy. Muszę teraz iść do Magnusa i naprawdę chciałabym, żebyś tam był. Nigdy się nie bałam, ale teraz boję się o Jace’a. Boję się o mojego brata. Nigdy o nic Cię nie prosiłam, Simonie, ale teraz Cię proszę. Przyjdź. Isabelle Simon wypuścił list z ręki i wybiegł z mieszkania, zanim kartka spadła na podłogę. *** Kiedy Simon wszedł do mieszkania Bane’a, w środku panowała cisza. W kominku migotał ogień, czarownik siedział przed nim na wypchanej kanapie, z nogami na stoliku do kawy. Alec spał z głową na jego kolanach, Magnus nawijał na palce kosmyk jego czarnych włosów. Utkwiony w płomieniach wzrok miał nieobecny i daleki, jakby patrzył w przeszłość. Simon przypomniał sobie, co kiedyś powiedział mu Magnus o wiecznym życiu: „Pewnego dnia zostaniemy tylko ty i ja”. Simon zadrżał. W tym momencie Magnus podniósł wzrok. – Isabelle do ciebie dzwoniła, wiem – powiedział cicho, żeby nie obudzić Aleca. – Jest w pierwszej sypialni po lewej. Simon kiwnął głową, zasalutował Magnusowi i ruszył korytarzem. Był bardzo zdenerwowany, jakby szykował się do pierwszej randki. O ile pamiętał, Isabelle nigdy

wcześniej nie prosiła go o pomoc czy obecność, nigdy nie dała mu znać, że w jakikolwiek sposób go potrzebuje. Otworzył drzwi do pierwszej sypialni po lewej i wszedł. W środku było ciemno. Gdyby nie miał wzroku wampira, pewnie zobaczyłby tylko czerń. A tak dostrzegł zarys szafy, krzesła zawieszone ubraniami i łóżko z odsuniętą kapą. Isabelle spała na boku, z czarnymi włosami rozrzuconymi jak wachlarz na poduszce. Simon zaczął się na nią gapić. Jeszcze nigdy nie widział śpiącej Isabelle. Wyglądała młodziej niż zwykle, twarz miała rozluźnioną, usta lekko rozchylone, nogi podwinięte, długie rzęsy muskały kości policzkowe. Była w samej koszulce… jego koszulce, znoszonej, niebieskiej, z napisem „Klub przygód potwora z Loch Ness: znajdowanie odpowiedzi, ignorowanie faktów”. Simon zamknął za sobą drzwi, bardziej rozczarowany, niż się spodziewał. Nie przyszło mu do głowy, że Isabelle może już spać. Chciał z nią porozmawiać, usłyszeć jej głos. Zrzucił buty i położył się obok niej. Z pewnością zajmowała więcej miejsca na łóżku niż Clary. Isabelle była wysoka, niemal jego wzrostu, choć, kiedy położył dłoń na jej ramieniu, kości wydawały się delikatne pod jego dotykiem. Przesunął dłonią po jej ręce. – Iz? Isabelle? Wymamrotała coś i zagrzebała twarz w poduszce. Simon pochylił się nad nią. Pachniała alkoholem i perfumami. Cóż, to wszystko wyjaśniało. Pomyślał, żeby wziąć ją w ramiona i pocałować delikatnie, ale „Simon Lewis molestuje kobiety pijane do nieprzytomności” nie było epitafium, pod którym chciałby być pamiętany. Położył się na plecach i zapatrzył w sufit, w popękany tynk z zaciekami od wody. Magnus naprawdę powinien coś z tym zrobić. Jakby wyczuwając obecność Simona, Isabelle przekręciła się na drugi bok i oparła miękki policzek o jego ramię. – Simon? – mruknęła sennie. – Tak. – Lekko dotknął jej twarzy. – Przyszedłeś. – Położyła rękę na jego piersi i wtuliła głowę w jego bark. – Nie sądziłam, że przyjdziesz. Simon kreślił palcami wzory na jej ramieniu. – Oczywiście, że przyszedłem.

– Przepraszam, że zasnęłam. – Słowa były stłumione przez jego szyję. Simon uśmiechnął się. – Wszystko w porządku. Nawet gdybyś chciała, żebym przyszedł tylko po to, żeby cię przytulić, kiedy będziesz spać, i tak bym to zrobił. Poczuł, że Isabelle sztywnieje, a potem się odpręża. – Simon? – Tak? – Możesz opowiedzieć mi jakąś historię? Simon zamrugał. – Jaką historię? – Taką, w której dobrzy wygrywają, a źli przegrywają. I pozostają martwi. – Coś w rodzaju bajki? – Simon zaczął szukać w pamięci. Znał tylko disnejowskie wersje bajek, a pierwszy obraz, który przyszedł mu do głowy, to Ariel w staniku z muszelek. Kochał się w niej, kiedy miał osiem lat. Raczej nie była to dobra pora, żeby o tym wspominać. – Nie. – Słowo było tchnieniem. – Studiujemy bajki w szkole. Dużo z tej magii to prawda… a zresztą. Nie, chcę usłyszeć coś, czego jeszcze nie słyszałam. – Dobrze, znam jedną dobrą. – Simon pogłaskał Isabelle po włosach i poczuł trzepot jej rzęs na szyi, kiedy zamknęła oczy. – Dawno, dawno temu w odległej galaktyce… *** Clary nie wiedziała, jak długo siedziała na frontowych stopniach domu Luke’a, kiedy zaczęło wschodzić słońce. Gdy pokazało się za domem, niebo przybrało ciemnoróżową barwę. Rzeka stanowiła pas stalowego błękitu. Clary drżała. Trzęsła się od tak dawna, że całe jej ciało skurczyło się z zimna w jeden twardy supeł. Użyła dwóch runów rozgrzewających, ale nie pomogły. Miała wrażenie, że dreszcze są raczej psychiczną reakcją. Przyjdzie? Jeśli w środku nadal pozostał prawdziwym Jace’em, przyjdzie. Kiedy szeptał, że po nią wróci, wiedziała, że zrobi to najszybciej, jak się da. Jace nie był cierpliwy. I nie grał w żadne gierki. Tyle że nie mogła czekać w nieskończoność. W końcu zacznie się nowy dzień, pod

czujnym okiem matki będzie musiała dać sobie spokój z Jace’em na co najmniej kolejną dobę, jeśli nie dłużej. Zamknęła oczy przed jasnością wschodzącego słońca, opierając łokcie na stopniu za sobą. Przez chwilę pozwoliła sobie fantazjować, że wszystko jest takie, jak było, że nic się nie zmieniło, że po południu spotka się z Jace’em na treningu albo wieczorem na kolacji, a on ją przytuli i rozśmieszy jak zawsze. Ciepłe macki słońca dotknęły jej twarzy. Niechętnie otworzyła oczy. I on tam był, wchodził po stopniach bezszelestnie jak kot, jak zawsze. Miał na sobie granatowy sweter, przy którym jego włosy wyglądały jak słoneczny blask. Usiadła prosto, z dudniącym sercem. Jasne słońce otaczało jego sylwetkę świetlistą ramą. Clary pomyślała o nocy w Idrisie, kiedy fajerwerki przecinały niebo, a ona myślała o spadających w ogniu aniołach. Dotarł do niej i wyciągnął ręce. Ujęła je i pozwoliła się podnieść ze schodów. Wzrokiem przeszukał jej twarz. – Nie byłem pewien, czy cię tu znajdę. – Od kiedy nie jesteś mnie pewien? – Byłaś na mnie wściekła. – Objął ręką jej policzek. We wnętrzu dłoni miał szorstką bliznę. Czuła ją na skórze. – Co byś zrobił, gdyby mnie tu nie było? Przyciągnął ją do siebie. On też drżał. Wiatr mierzwił mu potargane, kręcone włosy. – Jak Luke? Na dźwięk tego imienia Clary przebiegł dreszcz. Jace chyba uznał, że jest jej zimno, i przyciągnął ją do siebie bliżej. – Będzie dobrze – powiedziała ostrożnie. „To twoja wina, twoja wina, twoja wina”. – Nie chciałem, żeby stała mu się krzywda. – Obejmując Clary, Jace kreślił na jej plecach linie w górę i w dół. – Wierzysz mi? – Jace… Dlaczego tu jesteś? – Żeby znowu cię poprosić, żebyś ze mną poszła. Clary zamknęła oczy.

– I nie powiesz mi, dokąd? – Wiara – powiedział cicho Jace. – Musisz mieć wiarę. Ale musisz również wiedzieć… że kiedy ze mną pójdziesz, nie będzie powrotu. Przez długi czas. Clary pomyślała o chwili, kiedy wyszła przed klub Java Jones i zobaczyła, że on na nią czeka. Jej życie zmieniło się w tamtej chwili w nieodwracalny sposób. – Nigdy nie było powrotu. Nie z tobą. – Otworzyła oczy. – Powinniśmy iść. Uśmiechnął się promiennie jak słońce wychodzące zza chmur, a ona poczuła, że jej ciało się odpręża. – Jesteś pewna? – Jestem pewna. Pochylił się i ją pocałował. Obejmując go, Clary poczuła jakiś gorzki smak na jego ustach. Potem spadła na nią ciemność jak kurtyna sygnalizująca koniec przedstawienia.

Część druga Jakieś mroczne rzeczy „Kocham cię, jak się kocha jakieś rzeczy mroczne”. – Pablo Neruda, „Sonet XVII” (przekład: Jan Zych)

8 Próbą złota jest ogień Maia nigdy nie była na Long Island, ale kiedy myślała o wyspie, zawsze sądziła, że jest tam jak w New Jersey: głównie przedmieścia, gdzie mieszkają ludzie pracujący w Nowym Jorku albo Filadelfii. Wrzuciła torbę na tył furgonetki Jordana. Kiedy się spotykali, jeździł poobijaną czerwoną toyotą, wiecznie zaśmieconą zgniecionymi kubkami po kawie i pojemnikami po fast-foodach, z popielniczką pełną niedopałków wypalonych do filtra. Kabina tego samochodu była stosunkowo czysta. Tylko na siedzeniu pasażera leżały jakieś papiery. Jordan usunął je bez komentarza, kiedy wsiadała. Nie rozmawiali, jadąc przez Manhattan i dalej drogą ekspresową na Long Island. W końcu Maia zasnęła z policzkiem opartym o chłodną szybę. Obudziła się, kiedy trafili na wybój w drodze, tak że rzuciło ją do przodu. Zamrugała i potarła oczy. – Przepraszam – powiedział Jordan ze skruchą. – Zamierzałem pozwolić ci spać, póki nie dojedziemy na miejsce. Maia usiadła prosto i rozejrzała się. Jechali asfaltową dwupasmówką, niebo wokół nich właśnie zaczynało jaśnieć. Po obu stronach szosy ciągnęły się pola, od czasu do czasu pojawiały się silos albo farma. W głębi stały domy obłożone sidingiem, otoczone drewnianymi płotami. – Ładnie tu – stwierdziła zaskoczona. – Tak. – Jordan zmienił bieg. – Skoro już i tak nie śpisz… Zanim dotrzemy do Praetor House, mogę ci coś pokazać? Maia wahała się tylko przez chwilę, a potem kiwnęła głową. I teraz podskakiwali na wyboistej drodze gruntowej z drzewami po obu stronach. Większość z nich była bezlistna, żwirówkę pokrywało błoto. Maia odkręciła szybę, żeby odetchnąć świeżym powietrzem. Poczuła zapach drzew, słonej wody, butwiejących liści, małych zwierząt buszujących w wysokiej trawie. Wzięła następny głęboki wdech, kiedy zjechali z drogi na małe koliste miejsce do zawracania. Przed nimi aż do ciemnej stalowoniebieskiej

wody ciągnęła się plaża. Niebo było prawie liliowe. Maia zerknęła na Jordana. Patrzył prosto przed siebie. – Przyjeżdżałem tutaj, kiedy trenowałem w Praetor House – powiedział. – Czasami tylko po to, żeby popatrzeć na wodę i rozjaśnić sobie w głowie. Wschody słońca tutaj… Każdy jest inny, ale wszystkie są piękne. – Jordan. Nie spojrzał na nią. – Tak? – Przepraszam za tamto. No wiesz, że uciekłam wtedy ze stoczni. – W porządku. – Jordan odetchnął powoli, ale po napięciu jego ramion i dłoni zaciśniętej na dźwigni zmiany biegów Maia widziała, że wcale nie jest w porządku. Starała się nie patrzeć na mięśnie jego barków, na wyraźnie zarysowany biceps. – To było dla ciebie za dużo na raz, rozumiem. Ja tylko… – Myślę, że powinniśmy zwolnić. Zostać przyjaciółmi. – Nie chcę, żebyśmy byli przyjaciółmi – wypalił Jordan. Maia nie zdołała ukryć zaskoczenia. – Nie chcesz? Jordan przeniósł ręce na kierownicę. Z nawiewu dmuchało ciepłe powietrze, mieszając się z chłodniejszym, które wpadało przez otwarte okno Mai. – Nie powinniśmy teraz o tym rozmawiać. – Ale ja chcę – oświadczyła Maia. – Chcę o tym rozmawiać teraz, a nie stresować się nami, kiedy będziemy w Praetor House. Jordan osunął się niżej na siedzeniu i przygryzł wargę. Zmierzwione ciemne włosy opadły mu na czoło. – Maiu… – Jeśli nie chcesz, żebyśmy zostali przyjaciółmi, to kim mamy być? Znowu wrogami? Odwrócił głowę, oparł policzek o zagłówek. Jego oczy były takie, jak pamiętała, orzechowe z plamkami zieleni, błękitu i złota. – Nie chcę, żebyśmy byli przyjaciółmi, bo nadal cię kocham, Maiu. Wiesz, że nawet się nie całowałem, odkąd zerwaliśmy?

– Isabelle… – Chciała się upić i rozmawiać o Simonie. – Zdjął ręce z kierownicy, wyciągnął je w jej stronę, a potem opuścił na kolana z wyrazem klęski na twarzy. – Tylko ciebie zawsze kochałem. Myśli o tobie pozwoliły mi przetrwać szkolenie. Nadzieja, że może kiedyś zdołam wynagrodzić ci krzywdę. I zrobię to, w każdy sposób z wyjątkiem jednego. – Nie będziesz moim przyjacielem. – Nie będę tylko twoim przyjacielem. Kocham cię, Maiu. Jestem w tobie zakochany. Zawsze byłem. I zawsze będę. Przyjaźń z tobą mnie zabije. Maia spojrzała na ocean. Krawędź słońca właśnie pojawiła się nad wodą, jego promienie zabarwiły morze na różne odcienie fioletu, złota i błękitu. – Jak tu pięknie. – Dlatego tutaj przyjeżdżałem. Nie mogłem spać, więc obserwowałem, jak wschodzi słońce. – Jordan mówił cichym głosem. – A teraz możesz spać? – Odwróciła się z powrotem do niego. Zamknął oczy. – Maiu… jeśli zamierzasz powiedzieć „nie”, jeśli nie chcesz być dla mnie kimś więcej niż przyjaciółką… po prostu to powiedz. Zerwij plaster, dobrze? Był cały spięty, jakby oczekiwał ciosu. Jego rzęsy rzucały cień na kości policzkowe. Oliwkową skórę szyi przecinały białe blizny. Blizny, które ona zrobiła. Odpięła pas i przysunęła się do niego. Usłyszała, że Jordan gwałtownie łapie oddech. Nie poruszył się jednak, kiedy nachyliła się i pocałowała go w policzek, wdychając jego zapach. Trochę mydła, trochę szamponu, żadnego zapachu papierosów. Ten sam chłopiec. Musnęła wargami jego policzek i, przysuwając się jeszcze bliżej, kącik ust. Rozchylił wargi i zawarczał cicho, z głębi gardła. Wilkołaki nie były delikatne wobec siebie nawzajem, ale on obejmował ją łagodnie, podnosząc i sadzając sobie na kolanach. Jego dłonie, ciepło ramion w sztruksowej kurtce, bicie serca, smak ust, dotyk warg, zębów i języka, zaparły jej dech. Otoczyła ramionami jego szyję i wtuliła się w niego, pieszcząc gęste, miękkie włosy, takie same jak kiedyś. Kiedy wreszcie odsunęli się od siebie, jego oczy były szkliste. – Czekałem na to od lat.

Maia przesunęła palcem po jego obojczyku. Czuła bicie własnego serca. Przez kilka chwil nie byli dwoma wilkołakami wyprawiającymi się z misją do tajnej, groźnej organizacji… tylko dwojgiem nastolatków w samochodzie na plaży. – I dorównało to twoim oczekiwaniom? – Było dużo lepsze. – Jego usta wykrzywiły się w kąciku. – Czy to znaczy… – Hm, takich rzeczy raczej nie robi się z przyjaciółmi, prawda? – Tak? Muszę powiedzieć Simonowi. Będzie poważnie rozczarowany. – Jordan. – Uderzyła go lekko w ramię, ale się uśmiechała. Na jego twarzy też rozlał się niezwykły u niego szeroki uśmiech. Maia pochyliła się i wtuliła twarz w zagłębienie jego szyi, wdychając zapach skóry Jordana wraz z zapachem poranka. *** Walczyli na zamarzniętym jeziorze. W oddali niczym lampa świeciło lodowe miasto. Anioł ze złotymi skrzydłami z aniołem o skrzydłach jak czarny ogień. Clary stała na lodzie, wokół niej tryskała krew, fruwały pióra. Złote parzyły jak płomień tam, gdzie dotknęły jej skóry, ale czarne pióra były zimne jak lód. Clary obudziła się z dudniącym sercem, zaplątana w koce. Usiadła i zsunęła pościel do pasa. Znajdowała się w nieznajomym pokoju. Ściany były otynkowane na biało, łóżko, w którym leżała, zrobiono z czarnego drewna. Miała na sobie to samo ubranie, które nosiła poprzedniej nocy. Kiedy wstała, trafiła bosymi stopami na zimną kamienną podłogę. Rozejrzała się w poszukiwaniu plecaka. Znalazła go bez trudu. Stał oparty o czarne skórzane krzesło. W pokoju nie było okien; jedyne oświetlenie pochodziło z wiszącej lampy z ciętego czarnego szkła. Pogrzebała w plecaku i, ku swojej irytacji, choć bez zaskoczenia, stwierdziła, że ktoś już przejrzał jego zawartość. Pudełko z przyborami do malowania zniknęło, podobnie jak jej stela. Zostały tylko dżinsy, bielizna i szczoteczka do zębów. Przynajmniej nadal miała na palcu złoty pierścionek. Dotknęła go lekko i pomyślała o Simonie. „Jestem”. Nic. „Simon?”.

Żadnej odpowiedzi. Clary stłumiła w sobie niepokój. Nie miała pojęcia, gdzie się znajduje, która jest godzina ani jak długo spała. Simon też mógł spać. Nie powinna wpadać w panikę i zakładać, że pierścienie nie działają. Musiała funkcjonować na autopilocie. Sprawdzić, gdzie jest, dowiedzieć się jak najwięcej. Później znowu spróbuje skontaktować się z Simonem. Odetchnęła głęboko i skupiła się na najbliższym otoczeniu. W sypialni znajdowało się dwoje drzwi. Otworzyła pierwsze i zobaczyła małą łazienkę całą w szkle i chromie, z miedzianą wanną na łapach. Tutaj też nie było okien. Wzięła szybki prysznic i wytarła się puchatym białym ręcznikiem, a potem ubrała się w czyste dżinsy i sweter. Wróciła do sypialni, włożyła buty i sprawdziła drugie drzwi. Bingo. Tu znajdowała się reszta… domu? Mieszkania? Clary trafiła do dużego pokoju, którego połowę zajmował długi szklany stół. Pod sufitem wisiało więcej czarnych lamp z ciętego szkła, rzucających cienie na ściany. Wszystko było bardzo nowoczesne, od czarnych skórzanych krzeseł po duży kominek wykończony chromem. Płonął w nim ogień. A więc ktoś musiał być w domu teraz albo przynajmniej bardzo niedawno. Drugą połowę pokoju zajmował duży ekran telewizyjny, lśniący czarny stolik do kawy, na którym leżały rozrzucone gry i piloty, oraz niskie skórzane kanapy. W górę prowadziły spiralą szklane schody. Rozejrzawszy się, Clary zaczęła po nich wchodzić. Szkło było całkiem przezroczyste, tak że miało się wrażenie, jakby się szło po niewidzialnych schodach do nieba. Drugie piętro wyglądało podobnie jak pierwsze: jasne ściany, czarna podłoga, długi korytarz z drzwiami po obu stronach. Pierwsze prowadziły do głównej sypialni. Większą część jej powierzchni zajmowało ogromne łoże z palisandru, z białymi zasłonkami cienkimi jak gaza. Tutaj były okna, zabarwione na granatowo. Clary przeszła przez pokój, żeby przez nie wyjrzeć. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie trafiła znowu do Alicante. Po drugiej stronie kanału widziała budynek z zamkniętymi zielonymi okiennicami. Niebo było szare, woda ciemna, zielonkawoniebieska. Po prawej dostrzegła most spinający kanał. Stały na nim dwie osoby. Jedna trzymała aparat fotograficzny przy twarzy i pracowicie robiła zdjęcia. A więc to nie Alicante. Amsterdam? Wenecja? Clary próbowała

otworzyć okno, ale nie znalazła żadnej klamki. Zabębniła w szybę i krzyknęła. Niestety, turyści jej nie usłyszeli i po chwili ruszyli dalej. Clary wróciła do swojej sypialni i podeszła do jednej z szaf. Gdy ją otworzyła, jej serce przyśpieszyło. W środku była pełno ubrań, damskich. Pięknych sukien: koronki, satyna, koraliki i kwiaty. W szufladach leżały halki i bielizna, zwinięte pończochy, bluzki z bawełny i jedwabiu, spódnice, ale żadnych dżinsów czy spodni. Stały tam nawet rzędy butów: sandałków i szpilek. Przez chwilę Clary tylko gapiła się na te wspaniałości, zastanawiając się, czy mieszka tutaj jakaś inna dziewczyna, czy może Sebastian lubi przebieranki. Jednakże wszystkie ubrania miały metki i wszystkie były na jej rozmiar. I nie tylko to. Uświadomiła sobie z zaskoczeniem, że są skrojone w sam raz na jej drobną figurę i w kolorach, które do niej pasują: niebieskości, zielenie, żółcienie. W końcu wyjęła jedną ze skromniejszych bluzek, ciemnozieloną z kimonowymi rękawami i jedwabną koronką z przodu. Rzuciła swój znoszony top na podłogę, włożyła nowy i spojrzała w lustro wiszące w szafie. Bluzka była dla niej wręcz stworzona, dopasowana w talii, podkreślająca zieleń oczu. Clary oderwała metkę, nie patrząc na cenę, i wybiegła z pokoju. Czuła dreszcz na plecach. Sąsiedni pokój chyba należał do Jace’a. Poznała to od razu, kiedy weszła. Pachniał jak on, wodą kolońską, mydłem i jego skórą. Łóżko z hebanowego drewna z białą pościelą było idealnie zaścielone. Panował tu taki sam porządek jak w jego sypialni w Instytucie. Przy łóżku leżały w kupkach książki, po włosku, francusku i łacinie. Ze ściany sterczał srebrny sztylet Herondale’ów z wzorem w ptaki. Kiedy przyjrzała się bliżej, zobaczyła, że nóż jest wbity w zdjęcie przedstawiające ją i Jace’a, zrobione przez Izzy. Pamiętała je. Pogodny dzień na początku października, Jace siedzi na frontowych schodach Instytutu, z książką na kolanach, ona o jeden stopień wyżej, z dłonią na jego ramieniu, pochyla się, żeby spojrzeć, co on czyta. On nakrywa ręką jej dłoń, niemal z roztargnieniem. I się uśmiecha. Clary nie widziała tamtego dnia jego twarzy, nie wiedziała, że tak się wtedy uśmiechał. Aż do teraz. Poczuła ucisk w gardle. Pośpiesznie wyszła z pokoju, łapiąc oddech. Nie mogę się tak zachowywać, upomniała siebie surowo. Jakby widok nowego Jace’a był niczym cios w żołądek. Musiała udawać, że nie dostrzega żadnej różnicy.

Zajrzała do następnej sypialni, urządzonej podobnie jak Jace’a. Ale w tej panował bałagan: na łóżku kłębowisko czarnej jedwabnej pościeli, biurko ze stali i szkła zasłane książkami i gazetami, wszędzie porozrzucane chłopięce ubrania: dżinsy, kurtki, T-shirty. I ekwipunek. Jej wzrok padł na coś srebrnego stojącego na nocnej szafce przy łóżku. Ruszyła w tamtą stronę, nie wierząc własnym oczom. To była mała szkatułka jej matki z inicjałami J.C. na wieczku. Ta sama, którą Jocelyn wyjmowała co roku i płakała nad nią cicho; łzy spływały po jej twarzy na dłonie. Clary wiedziała, co jest w pudełku: loczek, delikatny i biały jak puszek dmuchawca; strzępy dziecięcej koszulki; bucik tak mały, że mieścił się w dłoni. Pamiątki po jej bracie, coś w rodzaju kolażu dziecka, które jej matka chciała mieć, o którym marzyła, zanim Valentine zrobił to, co zrobił i zmienił własnego syna w potwora. J.C. Jonathan Christopher. Znowu poczuła ściskanie w żołądku. Szybko wyszła z pokoju… i trafiła prosto na mur z żywego ciała. Objęły ją ciasno silne ramiona, a ona zobaczyła, że są szczupłe, umięśnione, porośnięte jasnymi włoskami. Przez chwilę myślała, że to Jace ją trzyma. Zaczęła się odprężać. – Co robiłaś w moim pokoju? – szepnął jej do ucha Sebastian. *** Isabelle była przyzwyczajona do wstawania wcześnie rano, deszcz czy słońce, więc i teraz nie przeszkodził jej w tym lekki kac. Usiadła powoli, mrugając. Spojrzała na Simona. Nigdy nie przespała całej nocy z drugą osobą, chyba żeby liczyć wślizgiwanie się do łóżka rodziców, kiedy miała cztery lata i bała się burzy. Gapiła się teraz na Simona jak na okaz jakiegoś egzotycznego zwierzęcia. Leżał na plecach, z lekko rozchylonymi ustami, z włosami zasłaniającymi oczy, w lekko podciągniętym T-shircie. Nie był umięśniony jak Nocny Łowca. Miał gładki płaski brzuch, ale nie kaloryfer, a jego twarz zachowała resztki chłopięcej miękkości. Co w nim takiego było, że ją fascynował? Milutki, owszem, ale umawiała się ze wspaniałymi rycerzami faerie, seksownymi Nocnymi Łowcami…

– Isabelle – odezwał się Simon, nie otwierając oczu. – Przestań się na mnie gapić. Isabelle westchnęła z irytacją i wstała z łóżka. Pogrzebała w torbie, wyjęła z niej strój bojowy i ruszyła na poszukiwania łazienki. Znalazła ją w połowie korytarza. Drzwi właśnie się otworzyły i wyszedł z niej Alec w kłębach pary. Miał jeden ręcznik owinięty w pasie, drugi na ramionach i wycierał nim energicznie mokre czarne włosy. Nie powinna być zaskoczona jego widokiem. On też przywykł do wczesnego wstawania, tak jak ona. – Pachniesz drzewem sandałowym – rzuciła. Nienawidziła tego zapachu. Lubiła słodkie: wanilię, cynamon, gardenię. Alec zmierzył ją wzrokiem. – My lubimy drzewo sandałowe. Isabelle się skrzywiła. – Albo to jest królewskie „my”, albo ty i Magnus zmieniacie się w jedną z tych par, które uważają się za jedną osobę. „My lubimy drzewo sandałowe”. „My uwielbiamy tę symfonię”. „Mamy nadzieję, że podobał ci się nasz prezent gwiazdkowy”, co, moim zdaniem, jest tylko tanim sposobem na uniknięcie kupowania dwóch prezentów. Alec zamrugał. – Zrozumiesz… – Jeśli powiesz, że zrozumiem, kiedy będę zakochana, to stłukę cię tym ręcznikiem. – A jeśli ty nie pozwolisz mi wrócić do pokoju i ubrać się, każę Magnusowi wezwać skrzaty, żeby zawiązały ci włosy w supełki. – Och, zejdź mi z drogi. – Isabelle kopnęła brata w kostkę, aż w końcu bez pośpiechu ruszył korytarzem. Miała wrażenie, że gdyby się obejrzała, pokazałby jej język, więc tego nie zrobiła. Zamknęła za sobą drzwi łazienki i włączyła prysznic, puszczając wodę pełnym strumieniem. Potem spojrzała na baterię przyborów toaletowych i wyrzuciła z siebie bardzo niekobiece słowo. Szampon o zapachu drzewa sandałowego, odżywka i mydło o zapachu drzewa sandałowego. Fuj. Kiedy wyszła z łazienki w pełnym rynsztunku i z upiętymi włosami, zastała Aleca, Magnusa i Jocelyn w salonie. Na śniadanie były pączki, którymi wzgardziła, i kawa,

którą się poczęstowała. Dolała sobie do niej dużo mleka i usiadła na krześle, zerkając na Jocelyn, która, ku jej zaskoczeniu, też miała na sobie strój Nocnego Łowcy. To dziwne, pomyślała. Ludzie często jej mówili, że wygląda jak matka, choć ona sama tego nie dostrzegała. I teraz się zastanawiała, czy Clary jest równie podobna do Jocelyn. Ten sam kolor włosów, identyczne rysy, to samo pochylenie głowy, równie zdecydowany zarys szczęki. I wrażenie, że może ta osoba wygląda jak porcelanowa laleczka, ale w środku jest jak stal. Co prawda, Clary dostała w spadku zielone oczy matki, a ona żałowała, że nie odziedziczyła niebieskich po Maryse i Robercie. Uważała, że błękit jest o wiele bardziej interesujący niż czerń. – Podobnie jak Ciche Miasto, istnieje tylko jedna Adamantowa Cytadela, ale jest wiele drzwi, którymi można do niej dotrzeć – rzekł Magnus. – Najbliższe znajdują się w starym augustiańskim monastyrze w Grymes Hill na Staten Island. Alec i ja przeniesiemy was tam Bramą i zaczekamy na wasz powrót, ale nie możemy pójść z wami do samego końca. – Wiem – powiedziała Isabelle. – Bo jesteście chłopcami. Alec wycelował w nią palec. – Traktuj sprawę poważnie, Isabelle. Żelazne Siostry nie są jak Cisi Bracia. Są dużo mnie przyjazne i nie lubią, kiedy się im przeszkadza. – Obiecuję, że będę bardzo grzeczna. – Isabelle odstawiła pusty kubek na stół. – Chodźmy. Magnus przez chwilę patrzył na nią podejrzliwym wzrokiem, po czym wzruszył ramionami. Tego dnia włosy miał ułożone żelem w milion ostrych kolców, a oczy podkreślone czarnymi cieniami, tak że wyglądał jeszcze bardziej kocio niż zwykle. Minął ją i podszedł do ściany, mamrocząc coś po łacinie. Gdy pojawiał się znajomy zarys Bramy, sekretnych drzwi obwiedzionych lśniącymi symbolami, chłodny, ostry wiatr rozwiał kosmyki włosów Isabelle. Jocelyn pierwsza weszła w Bramę. Widok był taki, jakby ktoś zanurzał się w fali. Otoczyła ją srebrzysta mgiełka, jej rude włosy zblakły, sylwetka zamigotała, rozmyła się i po chwili zniknęła. Isabelle ruszyła w jej ślady. Była przyzwyczajona do mdlącego uczucia spadania przy przenoszeniu się przez Bramę. W jej uszach rozbrzmiał huk, w płucach zabrakło

powietrza. Zacisnęła powieki, a kiedy je otworzyła, wir upuścił ją na suchą trawę. Wstała, otrzepała kolana i zobaczyła, że Jocelyn otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym momencie na ziemię obok niej spadł Alec, a tuż za nim Magnus. Migocząca Brama już się zamykała. Nawet teleportacja nie zwichrzyła misternej fryzury Magnusa. Czarownik z dumą pociągnął jeden z kolców. – Sama dotknij – powiedział do Isabelle. – Magia? – Żel do włosów. Za trzy dziewięćdziesiąt u Ricky’ego. Isabelle przewróciła oczami i rozejrzała się po nowym otoczeniu. Stali na szczycie wzgórza pokrytego suchymi krzakami i zwiędłą trawą. Niżej rosły jesienne drzewa, w oddali, na tle bezchmurnego nieba, rysował się most Verrazano-Narrows łączący Staten Island z Brooklynem. Za sobą ujrzała monastyr wyrastający nad spłowiałym listowiem. Był to duży budynek z czerwonej cegły, o oknach w większości stłuczonych albo zabitych deskami. Tu i ówdzie mur szpeciły graffiti. Nad rozpadającą się dzwonnicą krążyły sępniki, zaniepokojone przybyciem intruzów. Isabelle przyjrzała się wieży, zastanawiając się, czy działa tu jakiś czar. Jeśli tak, to musiał być silny. Choć się starała, nie mogła dojrzeć nic oprócz zrujnowanej budowli. – Nie ma żadnego czaru – powiedziała Jocelyn. – Widzisz to, co jest w rzeczywistości. Pomaszerowała w stronę klasztoru, depcząc suchą roślinność. Po chwili Magnus wzruszył ramionami i podążył za nią. Isabelle i Alec poszli w ich ślady. Nie było tam żadnej ścieżki, na tle czystego nieba rysowały się ciemne, splątane gałęzie, liście trzeszczały pod butami. Kiedy zbliżyli się do budynku, Isabelle zobaczyła wypalone połacie suchej trawy w miejscach, gdzie kiedyś namalowano na niej sprayem pentagramy i kręgi runiczne. – Przyziemni – stwierdził Magnus, usuwając jej z drogi konar. – Zabawiali się magią, tak naprawdę nic nie rozumiejąc. Takie miejsca, centra mocy, często ich przyciągają, a oni nawet nie wiedzą, dlaczego. Piją, balują, mażą po murach, jakby można zostawić ludzki ślad na magii. Nie można. – Dotarli do ceglanej ściany i drzwi

zabitych deskami. – Jesteśmy na miejscu. Isabelle spojrzała na drzwi. Znowu nie wyczuła tutaj żadnego znaku czasu, choć gdyby mocno się skupiła, dostrzegłaby słabe migotanie, niczym słońce odbijające się od wody. Magnus i Jocelyn wymienili spojrzenia. Następnie Jocelyn odwróciła się do Isabelle. – Jesteś gotowa? Gdy skinęła głową, Jocelyn bez dalszych ceregieli wystąpiła do przodu i przeniknęła przez deski. Magnus spojrzał wyczekująco na Isabelle. Alec nachylił się i dotknął jej ramienia. – Nie martw się – powiedział. – Wszystko będzie dobrze, Iz. Isabelle uniosła brodę. – Wiem – rzuciła i podążyła za Jocelyn. *** Clary zaczerpnęła tchu, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, na schodach rozległy się kroki i na końcu korytarza pojawił się Jace. Sebastian natychmiast ją puścił i z wilczym uśmiechem zmierzwił jej włosy. – Dobrze cię widzieć, siostrzyczko. Clary zaniemówiła. Jace bezszelestnie ruszył w ich stronę. Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę, białą koszulkę i dżinsy. Był boso. – Ściskałeś Clary? – Patrzył ze zdumieniem na Sebastiana. Ten wzruszył ramionami. – Jest moją siostrą. Cieszę się, że ją widzę. – Ty nie ściskasz ludzi – przypomniał mu Jace. – Zabrakło mi czasu, żeby zrobić zapiekankę na powitanie. – To nic takiego. – Clary niedbale machnęła ręką. – Potknęłam się, a Sebastian po prostu uratował mnie przed upadkiem. Jeśli Sebastian był zaskoczony, że ona go broni, nie pokazał tego po sobie. Zachował kamienną twarz. Clary podeszła do Jace’a, a on pocałował ją w policzek. Jego palce były chłodne na jej skórze. – Co tutaj robiłaś? – spytał. – Szukałam ciebie. – Clary wzruszyła ramionami. – Obudziłam się i nie mogłam cię

znaleźć. Pomyślałam, że może śpisz. – Widzę, że odkryłaś szafę z ciuchami – zauważył Sebastian, pokazując na jej bluzkę. – Podobają ci się? Jace spiorunował go wzrokiem. – Byliśmy na zakupach – wyjaśnił, zwracając się do Clary. – Nic wykwintnego. Chleb i ser. Masz ochotę na lunch? W ten sposób, kilka minut później Clary znalazła się przy dużym stole ze szkła i stali. Sądząc po wiktuałach rozłożonych na blacie: chleb, włoskie sery, salami, prosciutto, winogrona, dżem figowy i butelki włoskiego wina, uznała, że jej drugi domysł jest słuszny. Byli w Wenecji. Jace siedział naprzeciwko niej, Sebastian u szczytu stołu. Dziwne, ale przypomniał się jej wieczór w Renwick. Wtedy właśnie poznała Valentine’a, a on, usadowiony między nią a Jace’em, i również u szczytu stołu, zaproponował im wino i oznajmił, że są rodzeństwem. Zerknęła teraz na swojego prawdziwego brata. Pomyślała o minie, jaką zrobiła jej matka, kiedy go zobaczyła. Tyle że Sebastian wcale nie był wierną kopią ich ojca. Clary widziała zdjęcia Valentine’a z młodości. U jego syna twarde rysy ojca łagodziła uroda Jocelyn. Był wysoki, ale nie tak szeroki w ramionach, bardziej gibki i koci. Miał kości policzkowe matki i jej miękkie usta, ciemne oczy Valentine’a i jego białe włosy. Sebastian uniósł wzrok, jakby wyczuł, że Clary się nań gapi. – Wina? – Sięgnął po butelkę. Clary skinęła głową, choć nigdy nie przepadała za smakiem wina, a od czasu Renwick wręcz go nienawidziła. Odchrząknęła, kiedy Sebastian napełnił jej kieliszek. – Więc to mieszkanie jest twoje? – Należało do naszego ojca – odparł Sebastian, odstawiając butelkę. – Ono się przemieszcza między światami, naszym i innymi. Valentine używał go jako schronienia i jako środka transportu. Sprowadził mnie tutaj kilka razy, pokazał, jak wchodzić i wychodzić, jak podróżować. – Nie ma frontowych drzwi. – Są, jeśli się wie, jak je znaleźć – powiedział Sebastian. – Tata był bardzo sprytny, jeśli chodzi o to miejsce. Clary spojrzała na Jace’a, ale on potrząsnął głową.

– Nigdy mi go nie pokazał. Nie domyśliłbym się, że ono w ogóle istnieje. – Jest bardzo… kawalerskie – stwierdziła Clary. – Nie pomyślałabym o Valentinie jako o… – Posiadaczu telewizora z płaskim ekranem? – Jace uśmiechnął się do niej szeroko. – Co prawda, nie odbiera żadnych kanałów, ale można oglądać na nim DVD. W rezydencji mieliśmy starą lodówkę zasilaną magicznym światłem. Tutaj jest zamrażarka sub-zero. – To było dla Jocelyn – wyjaśnił Sebastian. Clary na niego spojrzała. – Co? – Wszystkie te nowoczesne urządzenia. Gadżety. I ubrania. Tak jak bluzka, którą masz na sobie. Były przygotowane dla twojej matki. Na wypadek gdyby postanowiła wrócić. Sebastian popatrzył jej w oczy. Clary zrobiło się niedobrze. To jest mój brat, rozmawiamy o naszych rodzicach. Lekko zakręciło się jej w głowie. Za dużo rzeczy wydarzyło się w zbyt krótkim czasie, żeby mogła je ogarnąć. Nie miała czasu pomyśleć o Sebastianie jako o swoim żywym, oddychającym bracie. Kiedy się dowiedziała, kim on jest naprawdę, już nie żył. – Przepraszam, jeśli to wydaje ci się dziwne – odezwał się Jace przepraszającym tonem, wskazując na jej bluzkę. – Możemy ci kupić inne ciuchy. Clary lekko dotknęła rękawa: jedwabisty materiał, delikatny, drogi. Cóż, wszystko się wyjaśniło: rozmiary ubrań, stosowne dla niej kolory. Przecież była podobna do matki. Głęboko zaczerpnęła tchu. – W porządku – powiedziała. – To tylko… Co właściwie robicie? Podróżujecie w tym mieszkaniu i… – Oglądamy świat? – dokończył lekko Jace. – Istnieją gorsze rzeczy. – Ale nie można robić tego wiecznie. Sebastian nie zjadł dużo, ale wypił dwa kieliszki wina. Przy trzecim jego oczy zaczęły błyszczeć. – Dlaczego nie?

– Hm… może dlatego, że Clave was szuka, a wy nie możecie wciąż uciekać i się ukrywać… – Clary zawiesiła głos, przenosząc wzrok z jednego na drugiego. Zauważyła, że wymienili spojrzenia… jak ludzie, których łączy sekret. Takiego spojrzenia nie widziała u Jace’a od bardzo dawna. – To pytanie czy uwaga? – zainteresował się Sebastian. – Clary ma prawo znać nasze plany – wtrącił się Jace. – Przyszła tutaj, wiedząc, że nie może wrócić. – Uwierzyła ci – skwitował Sebastian, wodząc palcem po brzegu kieliszka. Taki sam gest Clary widziała u Valentine’a. – Ona cię kocha. Dlatego tutaj jest, prawda? – A jeśli nawet? – zapytała Clary. Pewnie mogłaby udawać, że jest inny powód, ale ciemne oczy Sebastiana patrzyły na nią bystro. Wątpiła, czy jej uwierzy. – Ufam Jace’owi. – Ale nie mnie – stwierdził Sebastian. Clary dobrała następne słowa niezwykle ostrożnie. – Jeśli Jace ci ufa, ja też chcę ci ufać. Jesteś moim bratem. To też się liczy. – Kłamstwo smakowało gorzko. – Ale tak naprawdę cię nie znam. – Zatem, może powinnaś spędzić tu trochę czasu, żeby mnie poznać – zasugerował Sebastian. – A wtedy opowiemy ci o naszych planach. Opowiemy. O naszych planach. Był tylko on i Jace. Nie było Jace’a i Clary. – Nie podoba mi się trzymanie jej w niewiedzy – oświadczył Jace. – Powiemy jej za tydzień. Co za różnica, tydzień wcześniej czy później? Jace zmierzył go wzrokiem. – Dwa tygodnie temu byłeś martwy. – Nie mówiłem o dwóch tygodniach – przypomniał Sebastian. – To byłaby przesada. Jace spojrzał na Clary. Jego usta wykrzywiły się w kącikach. – Jestem gotowa poczekać, jeśli mi ufasz – zapewniła, przekonana, że to właściwa i sprytna odpowiedź. Nienawidziła tego, co mówi. – Ile będzie trzeba. – Tydzień – powiedział Jace. – Tydzień – zgodził się Sebastian. – Co oznacza, że ona tutaj zostanie. Żadnego porozumiewania się z kimkolwiek. Żadnego otwierania drzwi, żadnego wychodzenia.

Jace odchylił się na oparcie krzesła. – A jeśli będę z nią? Sebastian popatrzył na niego taksująco, mrużąc oczy. W tym momencie decydował, na co pozwolić Jace’owi. Decydował, jak bardzo popuścić smycz swojemu „bratu”. – Dobrze – rzekł w końcu protekcjonalnym tonem. – Jeśli będziesz z nią. Clary wbiła wzrok w swój kieliszek. Usłyszała, że Jace mamrocze coś w odpowiedzi, ale nie była w stanie na niego spojrzeć. Sama myśl, że ktoś łaskawie na coś mu pozwala – Jace’owi, który zawsze robił to, co chciał – przyprawiła ją o mdłości. Chciała wstać i roztrzaskać butelkę na głowie Sebastiana, ale wiedziała, że to niemożliwe. „Zrań jednego, a drugi będzie krwawił”. – Jak wino? – zapytał Sebastian z nutą rozbawienia w głosie. Clary wysączyła kieliszek do dna, dławiąc się gorzkim smakiem. – Pyszne. *** Isabelle znalazła się w obcym otoczeniu. Przed nią, pod niskim szaro-czarnym niebem rozpościerała się ciemnozielona równina. Zdjęła kaptur i rozejrzała się zafascynowana. Jeszcze nigdy nie widziała tak rozległego widoku ani tak ogromnej przestrzeni mieniącej się różnymi odcieniami mchu. Kiedy zrobiła krok do przodu, zorientowała się, że mech porasta czarne skały rozrzucone po ziemi koloru węgla. – To wulkaniczna równina – wyjaśniła Jocelyn. Wiatr tarmosił rudozłote pasma jej włosów zebrane w kok. Tak bardzo przypominała Clary, że było to niesamowite. – Kiedyś znajdowały się tu pokłady lawy. Cały obszar jest prawdopodobnie pochodzenia wulkanicznego. Pracując z adamasem, Siostry bardzo potrzebują mnóstwo żaru do swoich kuźni. – W takim razie można by sądzić, że będzie tu trochę cieplej – skomentowała Isabelle. Jocelyn rzuciła jej obojętne spojrzenie i ruszyła w najwyraźniej przypadkowym kierunku. Isabelle ruszyła za nią. – Czasami jesteś taka podobna do matki, że mnie to zdumiewa – powiedziała Jocelyn. – Przyjmuję to jako komplement. – Isabelle zmrużyła oczy. Nie obrażało się jej

rodziny. – To nie miała być obraźliwa uwaga – sprostowała Jocelyn. Isabelle spojrzała na horyzont, gdzie ciemne niebo stykało się z ziemią zieloną jak klejnot. – Jak dobrze znałaś moich rodziców? Jocelyn zerknęła na nią. – Dość dobrze, kiedy wszyscy mieszkaliśmy w Idrisie. Potem nie widziałam ich przez wiele lat, aż do niedawna. – Znałaś ich, kiedy się pobrali? Ścieżka, którą wybrała Jocelyn, zaczęła piąć się na zbocze, tak że odpowiedź została udzielona nieco zdyszanym głosem. – Tak. – Byli… zakochani? Jocelyn zatrzymała się raptownie i odwróciła do Isabelle. – Isabelle, o co chodzi? – O miłość? – bąknęła Izzy po chwili milczenia. – Nie wiem, dlaczego sądzisz, że jestem ekspertem w tej dziedzinie? – Udało ci się trzymać Luke’a przy sobie przez całe życie, zanim zgodziłaś się za niego wyjść. To imponujące. Chciałabym mieć taką władzę nad facetem. – Masz – zapewniła ją Jocelyn. – I nie jest to coś, czego można sobie zażyczyć. – Przeczesała włosy rękami, a Isabelle przeżyła w tym momencie lekki wstrząs. Mimo że Jocelyn wyglądała jak Clary, jej długie, smukłe dłonie, zręczne i delikatne, były takie same jak u Sebastiana. Isabelle dobrze je pamiętała, bo odcięła mu jedną z nich biczem w Idrisie. – Twoi rodzice nie byli doskonali, bo nikt nie jest doskonały. To skomplikowani ludzie. I właśnie stracili dziecko. Więc jeśli chodzi o to, że twój ojciec mieszka w Idrisie… – Ojciec zdradzał matkę – wypaliła Isabelle i omal nie zakryła ust ręką. Przez lata ukrywała tę tajemnicę, a wypowiedzenie jej teraz na głos przy Jocelyn wydawało się zdradą, mimo wszystko. Twarz Jocelyn się zmieniła. Pojawiło się na niej współczucie. – Wiem.

Isabelle wzięła urywany oddech. – Wszyscy wiedzą? Jocelyn pokręciła głową. – Nie. Tylko kilka osób. Ja… miałam uprzywilejowaną pozycję, dlatego wiedziałam. Nie mogę nic więcej powiedzieć. – Kto to był? – zapytała Isabelle. – Z kim ją zdradzał? – Nie znasz jej, Izzy… – Nie wiesz, kogo znam! – Isabelle podniosła głos. – I przestań wciąż powtarzać moje imię w taki sposób, jakbym była małym dzieckiem. – Nie do mnie należy powiedzenie ci prawdy – oświadczyła Jocelyn i na nowo podjęła marsz. Isabelle ruszyła za nią. Dróżka była coraz bardziej stroma, ściana zieleni wznosiła się na spotkanie z posępnym niebem. – Mam prawo wiedzieć. To są moi rodzice. Jeśli mi nie powiesz, ja… Zatrzymała się, oddychając głęboko. Dotarły na szczyt wzniesienia, a przed nimi raptem wyrosła forteca niczym szybko rozkwitający kwiat. Była wyciosana z białosrebrnego adamasu, odbijały się w niej chmury. Wieże zwieńczone elektrum sięgały samego nieba, cytadelę otaczał wysoki mur, również z adamasu. Osadzona w nim była pojedyncza brama w postaci dwóch wielkich mieczy wbitych pod kątem w ziemię, tak że przypominały monstrualne nożyce. – Adamantowa Cytadela – powiedziała Jocelyn. – Dzięki – mruknęła Isabelle. – Domyśliłam się. Jocelyn wydała pomruk dezaprobaty, który Isabelle dobrze znała z rozmów z własnymi rodzicami. Jej zdaniem istniała specjalna rodzicielska mowa przeznaczona dla nastolatków. Gdy Jocelyn ruszyła w dół zbocza, Isabelle, zmęczona powolnym tempem, wysforowała się przed nią. Była wyższa i miała dłuższe nogi, więc nie widziała powodu, żeby na nią czekać, skoro tamta upierała się, żeby traktować ją jak dziecko. Maszerowała w dół stoku, depcząc mech buciorami. Zanurkowała pod nożycową bramę… I zamarła. Stała na małej wychodni skalnej. Przed nią teren opadał gwałtownie, tworząc ogromną przepaść, na dnie której wrzała rzeka czerwonozłotej lawy,

otaczająca cytadelę. Po drugiej stronie przepaści, za daleko, żeby można ją przeskoczyć – nawet dla Nocnej Łowczyni – znajdowało się jedyne wejście do fortecy, zwodzony most. – Niektóre rzeczy nie są takie proste, jakie się wydają – odezwała się za jej plecami Jocelyn. Isabelle aż podskoczyła, po czym spiorunowała ją wzrokiem. – To nie jest dobre miejsce, żeby się do kogoś podkradać. Jocelyn skrzyżowała ręce na piersi i uniosła brwi. – Z pewnością Hodge nauczył cię, jak się wchodzi do Adamantowej Cytadeli – powiedziała. – Jak wiadomo, jest ona otwarta dla wszystkich Nocnych Łowczyń, które mają dobrą pozycję w Clave. – Oczywiście, że nauczył – wyniośle oświadczyła Isabelle, usilnie starając się cokolwiek sobie przypomnieć z tamtych lekcji. „Tylko ci z krwią Nefilim…”. Sięgnęła do włosów i wyjęła z nich metalową spinkę. Kiedy przekręciła ją u podstawy, rozległo się szczęknięcie i spinka rozłożyła się w sztylet ze Znakiem Odwagi na ostrzu. Isabelle uniosła ręce nad otchłanią. – „Ignis aurum probat” – wyrecytowała i nacięła sztyletem lewą dłoń. Poczuła piekący ból, z rany popłynął rubinowy strumień i spadł w przepaść. Błysnęło niebieskie światło i most zwodzony powoli zaczął się opuszczać z przeciągłym skrzypieniem. Isabelle uśmiechnęła się i wytarła nóż o ubranie. Przekręciła jego podstawę i wąski sztylet zmienił się z powrotem w spinkę. Wsunęła ją we włosy. – Wiesz, co to znaczy? – zapytała Jocelyn, patrząc na most. – Co? – Słowa, które właśnie wypowiedziałaś. Motto Żelaznych Sióstr. Most był prawie opuszczony. – To znaczy: „Próbą złota jest ogień”. – Dobrze – pochwaliła ją Jocelyn. – Te słowa odnoszą się nie tylko do kuźni i wytapiania metalu. Oznaczają, że przeciwności sprawdzają siłę charakteru. W trudnych czasach, w mrocznych czasach, niektórzy ludzie jaśnieją. – Naprawdę? – rzuciła Izzy. – Mam dość mrocznych, trudnych czasów. Może nie

chcę jaśnieć. Most opadł ze szczękiem. – Jeśli jesteś podobna do matki, nic na to nie poradzisz – ostrzegła ją Jocelyn.

9 Żelazne Siostry Alec uniósł wysoko runiczny kamień, jasny blask oświetlił najpierw jeden róg stacji City Hall, potem drugi. Kiedy obok niego pisnęła mysz śmigająca przez zakurzony peron, aż podskoczył. Był Nocnym Łowcą, przebywał w wielu ciemnych, ponurych miejscach, ale atmosfera panująca na tej opuszczonej stacji sprawiała, że po jego plecach przebiegał zimny dreszcz. Może dręczyło go poczucie winy z powodu nielojalności, że wymknął się ze swojego posterunku na Staten Island i ruszył na prom, gdy tylko Magnus wyszedł z domu. Nie zastanawiał się nad tym, co robi. Zachował się tak, jakby działał na autopilocie. Był pewien, że jeśli się pośpieszy, wróci przed Isabelle i Jocelyn, zanim ktokolwiek się zorientuje, że go nie ma. – Camille! – zawołał. – Camille Belcourt! Cichy śmiech odbił się od ścian stacji. Stała na szczycie schodów, w blasku magicznego kamienia widział jej sylwetkę. – Alexandrze Lightwood, wejdź na górę! – krzyknęła. I zniknęła. Alec ruszył w górę po schodach i znalazł Camille tam, gdzie wcześniej, w holu. Była ubrana zgodnie z modą minionej epoki, w długą aksamitną suknię marszczoną w talii, jasne włosy miała zakręcone w loki i upięte wysoko, usta ciemnoczerwone. Choć nie był wielkim znawcą kobiecej urody, a w dodatku nienawidził wampirzycy, oceniał, że jest piękna. – O co chodzi z tym kostiumem? – zapytał. Camille się uśmiechnęła. Jej skóra była bardzo gładka i biała, bez ciemnych linii świadczących o głodzie. Musiała niedawno się posilić. – Bal maskowy w śródmieściu. Dobrze się pożywiłam. Po co przyszedłeś, Alexandrze? Spragniony dobrej rozmowy? Jace rzuciłby na to jakąś bystrą uwagę, żart albo zręczną ripostę, pomyślał Alec. On tylko przygryzł wargę i odparł:

– Mówiłaś, żebym wrócił, jeśli będę zainteresowany tym, co proponujesz. Camille przesunęła ręką po oparciu sofy. – I uznałeś, że jesteś. Alec kiwnął głową. Camille zachichotała. – Rozumiesz, o co prosisz? Serce Aleca dudniło. Zastanawiał się, czy Camille to słyszy. – Powiedziałaś, że możesz uczynić Magnusa śmiertelnym. Jej pełne wargi rozciągnęły się w uśmiechu. – Tak, choć muszę przyznać, że zwątpiłam w twoje zainteresowanie. Dość pośpiesznie mnie ostatnio opuściłeś. – Nie igraj ze mną – ostrzegł Alec. – Tego, co oferujesz, nie pragnę aż tak bardzo. – Kłamca – od niechcenia rzuciła wampirzyca. – Inaczej nie byłoby cię tutaj. – Obeszła sofę i zbliżyła się do niego, taksując wzrokiem jego twarz. – Z bliska nie jesteś aż taki podobny do Willa, jak myślałam. Kolor włosów i oczu masz taki sam jak on, ale inny kształt twarzy… może lekką słabość w zarysie szczęki… – Zamknij się – warknął Alec. Okay, to nie była odzywka na poziomie Jace’a, ale zawsze coś. – Nie chcę słuchać o Willu. – Dobrze. – Camille przeciągnęła się leniwie jak kot. – To było wiele lat temu, kiedy Magnus i ja byliśmy kochankami. Leżeliśmy w łóżku po namiętnym wieczorze. – Zobaczyła, że Alec się wzdryga, i uśmiechnęła się szeroko. – Wiesz, jak to jest z rozmowami do poduszki. Ujawnia się wtedy swoje słabości. Magnus wspomniał mi o pewnym czarze, którym można pozbawić czarownika nieśmiertelności. – Więc może sam się dowiem, co to za czar i jak go rzucić? – Alecowi załamał się głos. – Po co ty mi jesteś potrzebna? – Po pierwsze, jesteś Nocnym Łowcą i nie masz pojęcia, jak rzucać czary – odparła spokojnie Camille. – Po drugie, on by się dowiedział, że to ty. Jeśli ja to zrobię, uzna, że to zemsta z mojej strony. Mnie nie obchodzi, co Magnus sobie myśli. Ciebie owszem. Alec zmierzył ją wzrokiem. – Chcesz wyświadczyć mi przysługę?

Camille roześmiała się dźwięcznie. – Oczywiście, że nie. Ty mi wyświadczysz przysługę, a ja tobie. Tak się załatwia podobne sprawy. Alec tak mocno zacisnął dłoń wokół kamienia runicznego, że poczuł ból. – A jakiej przysługi chcesz ode mnie? – Bardzo prostej – odparła Camille. – Chcę, żebyś zabił Raphaela Santiago. *** Most nad przepaścią otaczającą Adamantową Cytadelę był najeżony nożami. Rozmieszczono je, czubkami do góry, w pewnych odstępach wzdłuż całej ścieżki, tak że należało iść bardzo powoli, ostrożnie wybierając drogę. Isabelle nie miała z tym kłopotu, ale ze zdziwieniem zauważyła, jak zwinnie porusza się Jocelyn, która od piętnastu lat nie była aktywną Nocną Łowczynią. Kiedy Isabelle dotarła na drugi koniec mostu, Znak zręczności wtopił się w jej skórę, pozostawiając po sobie ledwo widoczny biały ślad. Choć uważała matkę Clary za irytującą, ucieszyła się w duchu, kiedy Jocelyn uniosła magiczny kamień, oświetlając pomieszczenie, w którym się znalazły. Zdawało się, że ściany wyciosane z biało-srebrnego adamasu emanują nikłym blaskiem. Podłoga też była zrobiona z demonicznego kamienia, na jej środku widniał czarny krąg z wyrytym symbolem Żelaznych Sióstr: sercem przebitym mieczem. Isabelle usłyszała szepty i podniosła wzrok znad posadzki. Wewnątrz jednej z gładkich białych ścian zamajaczył cień. Był coraz wyraźniejszy i bliższy, aż nagle część ściany się odsunęła i wyszła z niej kobieta. Miała na sobie długą, luźną białą szatę, ciasno przewiązaną w nadgarstkach i pod piersiami srebrno-białym, demonicznym sznurem. Jej twarz była bez zmarszczek, ale bardzo stara, choć nie dało się określić jej wieku. Długie, ciemne włosy, zaplecione w grube warkocze sięgały połowy pleców. Wokół oczu barwy skaczących płomieni i na skroniach kobieta miała misternie wytatuowaną maskę. – Kto składa wizytę Żelaznym Siostrom? – zapytała. – Powiedzcie swoje imiona. Isabelle zerknęła na Jocelyn, a ta dała jej znak, żeby mówiła pierwsza. – Jestem Isabelle Lightwood, a to Jocelyn Fr… Fairchild. Przychodzimy prosić was o pomoc.

– Jocelyn Morgenstern – rzekła kobieta. – Urodzona jako Fair child, ale tak łatwo nie wymażesz Valentine’a ze swojej przeszłości. Czyż nie odwróciłaś się od Clave? – To prawda – przyznała Jocelyn. – Jestem wyrzutkiem. Ale Isabelle jest córką Clave. Jej matka… – Prowadzi Instytut Nowojorski – dokończyła za nią kobieta. – Żyjemy w odosobnieniu, ale nie brak nam źródeł informacji. Nie jestem głupia. Mam na imię siostra Kleofas i jestem Twórczynią. Kształtuję adamas, żeby inne siostry mogły go obrabiać. Rozpoznaję ten bicz, który tak sprytnie owijasz sobie wokół nadgarstka. – Wskazała na rękę Isabelle. – A jeśli chodzi o tę błyskotkę na twojej szyi… – Skoro tak dużo wiesz, może się domyślasz, po co tutaj przybyłyśmy? – zapytała Jocelyn, kiedy Isabelle odruchowo powędrowała ręką do rubinu wiszącego na jej szyi. Siostra Kleofas opuściła powieki i leciutko się uśmiechnęła. – W przeciwieństwie do naszych niemych braci, my tutaj, w fortecy, nie potrafimy czytać w umysłach. Dlatego polegamy na sieci informatorów, w większości godnych zaufania. Przypuszczam, że ta wizyta ma coś wspólnego z Jace’em Lightwoodem – jako że jest tu jego siostra – i twoim synem Jonathanem Morgensternem. – Mamy trudną sytuację – powiedziała Jocelyn. – Jonathan Morgenstern spiskuje przeciwko Clave, tak jak wcześniej jego ojciec. Clave wydało na niego wyrok śmierci. Ale Jace… Jonathan Lightwood, jest bardzo kochany przez swoją rodzinę, która nie zrobiła nic złego, i przez moją córkę. Kłopot polega na tym, że Jace i Jonathan są związani bardzo starą magią krwi. – Magią krwi? Jakiego rodzaju magią krwi? Jocelyn wyjęła z kieszeni notatki Magnusa i podała je siostrze. Kleofas przestudiowała je w skupieniu. Isabelle zauważyła z lekkim zdziwieniem, że jej palce są groteskowo długie, jakby kości tak wyciągnięto, że teraz jej ręce przypominały odnóża pająka albinosa. Paznokcie były opiłowane jak szpony i zakończone elektrum. Kleofas pokręciła głową. – Siostry mają niewiele do czynienia z magią krwi. Jej oczy koloru płomieni rozbłysły i przygasły, a chwilę później za matową adamasową powierzchnią zarysował się kolejny cień. Tym razem Isabelle obserwowała uważniej, jak druga Żelazna Siostra wychodzi ze ściany. Było tak, jakby

ktoś wyłaniał się z białej mgły. – Siostra Dolores – przedstawiła ją Kleofas i podała jej notatki Magnusa. Nowo przybyła okazała się bardzo podobna do pierwszej siostry: równie wysoka i szczupła, o twarzy pozbawionej zmarszczek i bystrych oczach koloru ognia, w takiej samej białej szacie. Tylko jej długie włosy były siwe, a warkocze przewiązane złotym drutem. – Rozumiesz coś z tego? – spytała ją Kleofas. Dolores szybko przebiegła wzrokiem kartki. – Czar bliźniaczy – stwierdziła. – Podobny do naszej ceremonii parabatai, ale ten związek jest demoniczny. – Co czyni go demonicznym? – zapytała Isabelle. – Skoro czar parabatai jest nieszkodliwy… – A jest? – rzuciła Kleofas, ale Dolores uciszyła ją spojrzeniem. – Rytuał parabatai wiąże dwie jednostki, ale obie zachowują wolną wolę – wyjaśniła. – Ten czar również wiąże dwie osoby, ale jedna zostaje podporządkowana drugiej. Ta druga wierzy w to, w co wierzy osoba dominująca, pragnie tego, czego ona chce. Czar pozbawia podporządkowanego partnera wolnej woli i dlatego jest demoniczny. Bo wolna wola jest tym, co czyni nas boskimi istotami. – Zdaje się, że również, kiedy jeden zostaje ranny, z drugim dzieje się to samo – wtrąciła Isabelle. – Czy ze śmiercią może być podobnie? – Tak. Jeden nie przeżyje śmierci drugiego. To również nie należy do rytuału parabatai, bo jest okrutne. – Nasze pytanie brzmi, czy istnieje broń albo czy możecie stworzyć taką, która mogłaby zrobić krzywdę jednemu, a drugiemu nie? – odezwała się Jocelyn. – Albo która mogłaby ich rozdzielić? Siostra Dolores zerknęła na notatki, a następnie oddała je Jocelyn. Jej ręce, podobnie jak dłonie Kleofas, były długie, chude i białe jak mąka. – Nie zdoła tego dokonać żadna broń, którą wykułyśmy albo mogłybyśmy wykuć. Isabelle zacisnęła dłoń tak mocno, że paznokcie wbiły się jej w skórę. – To znaczy, że taka broń nie istnieje? – Nie na tym świecie – odparła Dolores. – Mogłoby tego dokonać ostrze z nieba

albo z piekła. Miecz Michała Archanioła, którym Jozue walczył w Jerycho, zahartowany w niebiańskim ogniu. Istnieje też broń wykuta w czerni Otchłani, ale nie wiem, jak ją zdobyć. – A nawet gdybyśmy wiedziały, Prawo zabraniałoby nam to zdradzić – dodała surowo Kleofas. – Oczywiście rozumiecie, że o waszej wizycie musimy powiadomić Clave… – A co z mieczem Jozuego? – przerwała jej Isabelle. – Możecie go zdobyć? Albo my? – Tylko anioł może podarować ten miecz – odparła Dolores. – A wezwanie anioła oznacza porażenie niebiańskim ogniem. – Ale Razjel… Usta Kleofas zacisnęły się w wąską kreskę. – Razjel zostawił nam Dary Anioła, żeby można go wezwać w razie najwyższej konieczności. Ta jedna szansa została zmarnowana, kiedy przyzwał go Valentine. Nigdy więcej nie będziemy mogli tego zrobić. Przestępstwem było wykorzystanie Darów w taki sposób. Clarisa Morgenstern tylko dlatego uniknęła odpowiedzialności, że anioła wezwał jej ojciec, a nie ona. – Mój mąż wezwał również drugiego anioła – powiedziała Jocelyn. – Anioła Ithuriela. Trzymał go uwięzionego przez wiele lat. Siostry się zawahały, a potem przemówiła Dolores. – To najpotworniejsza zbrodnia, uwięzić anioła. Clave nigdy by na to nie pozwoliło. Nawet gdybyście zdołały jakiegoś wezwać, nie byłybyście w stanie do niczego go zmusić. Nie ma na to czaru. Nie przekonacie żadnego anioła, żeby dał wam miecz archanioła. Można mu go odebrać siłą, ale nie istnieje większa zbrodnia. Lepiej, żeby wasz Jonathan umarł niż żeby jakiś anioł został tak skalany. W tym momencie w Isabelle eksplodował narastający gniew. – Na tym polega problem z wami wszystkimi, z Żelaznymi Siostrami i Cichymi Braćmi. Cokolwiek z wami zrobili, zmieniając was z Nocnych Łowców w to, kim teraz jesteście, odebrali wam wszystkie uczucia. Może jesteśmy w części aniołami, ale też w części ludźmi. Wy nie rozumiecie miłości ani rzeczy, które ludzie robią dla miłości czy rodziny…

W pomarańczowych oczach Dolores rozbłysnął płomień. – Miałam rodzinę, męża i dzieci. Wszyscy zostali zabici przez demony. Nic mi nie zostało. Zawsze miałam też talent do kształtowania rzeczy własnymi rękami, więc zostałam Żelazną Siostrą. Spokój, który mi to przyniosło, jest spokojem, którego nie znalazłbym nigdzie indziej. Z tego właśnie powodu wybrałam imię Dolores, „smutek”. Zatem nie waż się mówić nam, co wiemy, a czego nie wiemy o bólu albo ludzkich uczuciach. – Nic nie wiecie – warknęła Isabelle. – Jesteście twarde jak demoniczny kamień. Nic dziwnego, że się nim otaczacie. – Ogień hartuje złoto, Isabelle Lightwood – powiedziała Kleofas. – Och, zamknij się – rzuciła Isabelle. – Nic nam nie pomogłyście. Odwróciła się na pięcie i pomaszerowała z powrotem przez most, nawet nie patrząc, gdzie noże zmieniają ścieżkę w śmiertelną pułapkę. Pozwoliła, żeby wytrenowane ciało samo ją prowadziło. Załamała się dopiero, kiedy dotarła na drugą stronę i wyszła przez bramę. Klęcząc wśród mchu i wulkanicznych skał, trzęsła się w milczeniu, bez łez. Wydawało się, że minęły wieki, kiedy usłyszała obok siebie ciche kroki. Jocelyn uklękła przy niej i ją objęła. Dziwne, ale Isabelle stwierdziła, że nie ma nic przeciwko temu. Choć nigdy nie przepadała za Jocelyn, było w jej dotyku coś tak uniwersalnie macierzyńskiego, że poddała mu się niemal wbrew woli. – Chcesz wiedzieć, co powiedziały po twoim odejściu? – zapytała Jocelyn, kiedy Isabelle przestała drżeć. – Na pewno coś o tym, że jestem hańbą dla Nocnych Łowców, et cetera. – Właściwie Kleofas powiedziała, że byłabyś świetną Żelazną Siostrą i jeśli cię to interesuje, daj im znać. – Jocelyn lekko głaskała ją po włosach. Wbrew wszystkiemu, Isabelle omal się nie roześmiała. Spojrzała na Jocelyn. – Powiedz mi. Ręka Jocelyn znieruchomiała. – O czym? – Kto to był. Z kim mój ojciec miał romans. Nie rozumiesz. Za każdym razem, kiedy widzę kobietę w wieku mojej matki, zastanawiam się, czy to ona. Siostra Luke’a.

Konsul. Ty… Jocelyn westchnęła. – To była Annamarie Highsmith. Zginęła w czasie ataku Valentine’a na Alicante. Wątpię, czy ją znałaś. – Nigdy wcześniej nawet nie słyszałam tego nazwiska. – To dobrze. – Jocelyn zatknęła kosmyk włosów za ucho Isabelle. – Czujesz się lepiej, skoro już wiesz? – Jasne – skłamała Isabelle, patrząc w ziemię. – Czuję się dużo lepiej. *** Po lunchu, Clary wróciła do swojej sypialni pod pretekstem, że jest zmęczona. Zamknąwszy starannie drzwi, znowu spróbowała skontaktować się z Simonem, choć uświadomiła sobie, że ze względu na różnicę czasu między Włochami a Nowym Jorkiem istnieje duża szansa, że on śpi. Dużo lepiej było mieć taką nadzieję, niż brać pod uwagę możliwość, że pierścienie nie działają. Była w sypialni jakieś pół godziny, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. – Wejdź! – zawołała i oparła się na rękach, chowając palce tak, żeby nie było widać pierścionka. Drzwi otworzyły się powoli i do środka zajrzał Jace. Clary przypomniała sobie inną noc, letni żar, pukanie do innych drzwi. Jace. Czysty, w dżinsach i szarej koszuli, ze świeżo umytymi włosami tworzącymi wokół jego głowy złote halo. Siniaki na twarzy już zmieniały kolor z fioletowego na jasnoszary, ręce były ukryte za plecami. – Hej – powiedział. Miał na sobie miękki sweter w kolorze brązowym, który podkreślał złoto w jego oczach. Na twarzy nie było siniaków, cienie pod oczami, do których już zdążyła się przyzwyczaić, zniknęły. Jest szczęśliwy? Naprawdę szczęśliwy? A jeśli tak, przed czym go ratujesz? Clary uciszyła głos w swojej głowie i zmusiła się do uśmiechu. – O co chodzi? Jace uśmiechnął się szeroko. Był to zły uśmiech, od którego Clary żywiej popłynęła krew w żyłach. – Chcesz pójść na randkę?

– C… co? – wymamrotała zaskoczona. – Randka – powtórzył Jace. – Propozycja piekielnie gorącego wieczoru ze swoim jedynym. – Naprawdę? – Clary nie była pewna, co ma myśleć. – Gorącego? – To cały ja – powiedział Jace. – Patrząc, jak gram w scrabble, większość kobiet mdleje. Wyobraź sobie, co będzie, gdy się trochę wysilę. Clary usiadła prosto i spojrzała na siebie. Dżinsy, jedwabna zielona bluzka. Pomyślała o kosmetykach w tej dziwnej sypialni podobnej do świątyni. Nic nie mogła na to poradzić, ale zatęskniła za odrobiną błyszczyku do ust. Jece wyciągnął do niej rękę. – Wyglądasz świetnie – zapewnił ją. – Chodźmy. Ujęła jego dłoń i pozwoliła, żeby pomógł jej wstać. – Nie wiem… – Chodź. – W jego głosie pobrzmiewał ten autoironiczny, uwodzicielski ton, który pamiętała, kiedy na samym początku znajomości zaprowadził ją do szklarni na dachu, żeby pokazać jej kwiat rozkwitający o północy. – Jesteśmy we Włoszech. W Wenecji, jednym z najpiękniejszych miast na świecie. Żal go nie zobaczyć, nie sądzisz? Pociągnął ją tak, że na niego wpadła. Poczuła miękkość jego swetra oraz znajomy zapach mydła i szamponu. Jej serce wykonało gwałtowny podskok. – Albo możemy zostać – dodał lekko zdyszany. – Żebym mogła zemdleć, patrząc, jak tworzysz potrójną premię słowną? – Odsunęła się od niego z wysiłkiem. – I oszczędź mi żartów na temat zaliczania punktów. – Do licha, kobieto, czytasz w moich myślach. Wszystko potrafisz przewidzieć? – To moja specjalna magiczna moc. Potrafię czytać w twoich myślach, jeśli są nieprzyzwoite. – A więc przez dziewięćdziesiąt pięć procent czasu. Clary odchyliła głowę i zmierzyła go wzrokiem. – Dziewięćdziesiąt pięć procent? A co z tymi pozostałymi pięcioma? – Och, no wiesz, zwykłe rzeczy: demony, które mógłbym zabić, runy, których muszę się nauczyć, ludzie, którzy zirytowali mnie ostatnio, ludzie, którzy zirytowali mnie

kiedyś, kaczki. – Kaczki? Jace machnął ręką. – Okay. Uważaj. Wziął ją za ramiona i obrócił łagodnie, tak że oboje patrzyli teraz w tym samym kierunku. Chwilę później ściany pokoju rozpłynęły się wokół nich, a ona znalazła się na ulicy. Gwałtownie zaczerpnęła tchu i obejrzała się za siebie. Zobaczyła pusty mur i stary kamienny budynek z wysoko umieszczonymi oknami. Wzdłuż kanału, przy którymi stali, ciągnęły się rzędy podobnych domów. Gdyby wyciągnęła szyję, zobaczyłaby, że trochę dalej kanał łączy się z dużo większym, z okazałymi pałacami po obu stronach. Pachniało wodą i kamieniem. – Niezłe, co? – zapytał z dumą Jace. Clary odwróciła się i spojrzała na niego. – Kaczki? – powtórzyła. Uśmiech rozciągnął kąciki jego ust. – Nienawidzę kaczek. Nie wiem dlaczego. Zawsze nienawidziłem. *** Był wczesny ranek, kiedy Maia i Jordan przybyli do Praetor House, kwatery głównej Wilczej Straży. Furgonetka podskakiwała na długim podjeździe prowadzącym między wypielęgnowanymi trawnikami do masywnego domu, który wyrastał w oddali niczym dziób statku. Za nim Maia widziała drzewa, a jeszcze dalej niebieskie wody zatoki. – To tutaj trenowałeś? – zapytała. – Cudowne miejsce. – Nie daj się zwieść – odparł z uśmiechem Jordan. – To prawdziwy obóz przetrwania dla rekrutów, z naciskiem na słowo „przetrwanie”. Maia zerknęła na niego z ukosa. Nadal się uśmiechał. Właściwie uśmiechał się od chwili, kiedy pocałowała go o świcie na plaży. Z jednej strony, czuła się tak, jakby jakaś ręka rzuciła ją w przeszłość, kiedy kochała Jordana ponad życie, z drugiej, była kompletnie zdezorientowana, jakby obudziła się w obcej okolicy, z dala od codziennego życia i ciepła stada. Było to bardzo osobliwe odczucie. Nie złe, tylko dziwne.

Jordan zatrzymał się na kolistym podjeździe przed domem, który z bliska okazał się zbudowany z kamiennych bloków koloru wilczej sierści. Do podwójnych czarnych drzwi prowadziły masywne kamienne schody. Na środku podjazdu znajdował się zegar słoneczny. Maia odczytała z niego, że jest siódma rano. Na jego brzegu były wyryte słowa: „Pokazuję tylko godziny, które świecą”. Otworzyła drzwi po swojej stronie i wyskoczyła z kabiny w chwili, kiedy od strony domu dobiegł grzmiący głos: – Pretor Kyle! Jordan i Maia spojrzeli na schodzącego po schodach mężczyznę w średnim wieku, w grafitowym garniturze. Jego blond włosy były przetykane siwizną. – Pretor Scott – zwrócił się do niego Jordan, wymazawszy z twarzy wszelkie emocje. – Przedstawiam panu Maię Roberts ze stada Garrowaya. Maiu, to jest Pretor Scott. Kieruje Praetor Lupus… od dość dawna. – Scottowie dowodzą Praetor Lupus od początków dziewiętnastego wieku – uściślił mężczyzna, patrząc na Maię, która skłoniła głowę w geście poddania. – Jordanie, muszę przyznać, że nie spodziewaliśmy się ciebie tak szybko z powrotem. Sytuacja z tym wampirem na Manhattanie, Chodzącym za Dnia… – Jest opanowana – zapewnił go pośpiesznie Jordan. – To nie dlatego tutaj jesteśmy. Sprawa dotyczy czegoś zupełnie innego. Pretor Scott uniósł brwi. – Teraz pobudziłeś moją ciekawość. – To dość pilne – wtrąciła Maia. – Luke Garroway, przywódca naszego stada… Scott uciszył ją spojrzeniem. Choć nie należał do żadnego stada, był samcem alfa, na co wyraźnie wskazywał jego sposób bycia. Jego oczy ukryte pod gęstymi brwiami miały kolor zielono-brązowy. Na szyi, pod kołnierzykiem koszuli, lśnił brązowy wisiorek Praetor Lupus z odciskiem wilczej łapy. – Pretorzy sami decydują, co jest pilne – oświadczył Scott. – Nie jesteśmy również hotelem otwartym dla nieproszonych gości. Jordan ryzykował, przywożąc cię tutaj, i dobrze o tym wie. Gdyby nie był jednym z naszych najbardziej obiecujących absolwentów, mógłbym was oboje odprawić. Jordan wsadził kciuki za pasek dżinsów i spojrzał w ziemię. Chwilę później Scott

położył dłoń na jego ramieniu. – Ale jesteś jednym z naszych najbardziej obiecujących absolwentów. I wyglądasz na zmęczonego. Widzę, że nie spałeś całą noc. Chodź, porozmawiamy w moim biurze. Gabinet znajdował się na końcu długiego, krętego korytarza wyłożonego czarnym drewnem. W całym domu rozbrzmiewały głosy, na ścianie obok schodów wisiała tablica: ZASADY PANUJĄCE W DOMU: – Żadnego zmieniania kształtów w holach – Żadnego wycia – Żadnego srebra – Ubrania należy nosić przez cały czas. PRZEZ CAŁY CZAS. – Żadnych bijatyk. Żadnego gryzienia. – Oznaczać swoje jedzenie przed schowaniem go do wspólnej lodówki. W powietrzu unosił się zapach śniadania. Mai zaburczało w brzuchu. Pretor Scott powiedział z rozbawieniem: – Każę komuś przygotować talerz przekąsek, jeśli jesteście głodni. – Dzięki – wymamrotała Maia. Na końcu korytarza Scott otworzył drzwi z napisem BIURO i zmarszczył brwi. – Rufusie, co tutaj robisz? – spytał. Maia zerknęła ponad jego ramieniem. W dużym pokoju panował miły bałagan. Panoramiczne okno wychodziło na rozległe trawniki, na których grupki przeważnie młodych ludzi w czarnych strojach treningowych ćwiczyły musztrę. Wzdłuż ściany stały półki z książkami na temat likantropii, wiele po łacinie, ale Maia rozpoznała słowo „lupus”. Biurko było marmurową płytą osadzoną na posągach dwóch warczących wilków. Stały przed nim dwa krzesła. Na jednym z nich siedział duży mężczyzna – wilkołak – zgarbiony, ze splecionymi rękami. – Pretorze, miałem nadzieję, że porozmawiamy o incydencie w Bostonie – odezwał się zgrzytliwym głosem. – Chodzi o ten, kiedy złamałeś nogę swojemu podopiecznemu? – rzucił sucho Scott. – Na pewno o tym porozmawiamy, Rufusie, ale nie w tej chwili. Wzywają mnie

pilniejsze sprawy. – Ale, Pretorze… – To wszystko, Rufusie – uciął Scott dźwięcznym tonem wilka alfa, którego rozkazów się nie kwestionuje. – Pamiętaj, że to jest miejsce rehabilitacji. A jej częścią jest nauka szanowania władzy. Rufus wstał z krzesła, mamrocząc coś pod nosem. I wtedy Maia zobaczyła, jaki jest ogromny. Górował nad nią i Jordanem. Czarny podkoszulek opinał się na jego piersi, rękawy omal nie pękały na bicepsach. Głowę miał ogoloną, twarz poznaczoną głębokimi śladami po pazurach, niczym bruzdami w glebie. Kiedy ich mijał, wychodząc, posłał jej kwaśne spojrzenie. – Niektórych jest łatwiej rehabilitować niż innych – skomentował Jordan. W chwili, gdy ciężkie kroki Rufusa umilkły na końcu korytarza, Scott opadł na krzesło z wysokim oparciem stojące za biurkiem i wcisnął guzik zaskakująco nowoczesnego interkomu. W zwięzłych słowach zamówił śniadanie, rozparł się na krześle, splótł ręce za głową i powiedział: – Zamieniam się w słuch. Kiedy Jordan przedstawiał mu ich prośbę, Maia nie mogła się skupić. Zastanawiała się, jak to by było wychowywać się w tym eleganckim domu pełnym zasad i reguł, a nie w stadzie, gdzie panowała względna swoboda. W pewnym momencie do pokoju wszedł wilkołak ubrany cały na czarno – najwyraźniej regulaminowy strój Praetor Lupus – niosąc cynową tacę z pokrojoną wołowiną, serem i proteinowymi napojami. Maia łypnęła z lekką konsternacją na jedzenie. To prawda, że wilkołaki potrzebowały więcej białka niż normalni ludzie, dużo więcej, ale pieczona wołowina na śniadanie? – W rzeczywistości to rafinowany cukier jest szkodliwy dla wilkołaków – rzekł Scott, kiedy Maia ostrożnie sięgnęła po proteinowy napój. – Jeśli odstawisz go na jakiś czas, przestaniesz go pragnąć. Przywódca stada nie mówił wam tego? Maia bezskutecznie próbowała wyobrazić sobie Luke’a, który lubił smażyć naleśniki o różnych dziwnych i zabawnych kształtach, jak robi im wykłady o cukrze. Uznała jednak, że akurat w tej chwili lepiej o tym nie wspominać. – Oczywiście, że mówił – zapewniła. – Ale czasami, w chwilach napięcia, zdarza mi się ulegać słabościom.

– Rozumiem waszą troskę o przywódcę stada. – Na nadgarstku Scotta błyszczał nowy rolex. – Normalnie stosujemy ścisłą politykę nieinterwencji w sprawach niezwiązanych z nowymi Podziemnymi. Nie faworyzujemy wilkołaków, choć tylko likantropy mogą wstępować do Praetor Lupus. – I właśnie dlatego potrzebujemy waszej pomocy – powiedział Jordan. – Stada z natury są w ruchu i nie mają okazji gromadzić wiedzy ani tworzyć bibliotek. Nie mówię, że brakuje im zbiorowej mądrości, ale jest ona przekazywana ustnie, a każde stado wie inne rzeczy. Moglibyśmy chodzić od jednego do drugiego i może ktoś by wiedział, jak wyleczyć Luke’a, ale nie mamy czasu. Tutaj… – wskazał ręką na półki z książkami – …jest coś, co można porównać z archiwami Cichych Braci albo Spiralnym Labiryntem czarowników. Scott nie wyglądał na przekonanego. Maia odstawiła na tacę proteinowy shake i dodała: – Luke nie jest pierwszym lepszym przywódcą stada, tylko przedstawicielem likantropów w Clave. Jeśli pomożecie nam go wyleczyć, Praetor Lupus zawsze będą mogli liczyć na przychylne głosy w Radzie. Oczy Scotta rozbłysły. – Interesujące. Dobrze, przejrzę księgi. Prawdopodobnie zajmie mi to kilka godzin. Jordanie, proponuję, żebyś trochę odpoczął przed powrotem na Manhattan. Nie potrzeba nam twojej furgonetki owiniętej wokół drzewa. – Ja mogłabym prowadzić… – wyrwała się Maia. – Ty też wyglądasz na zmęczoną. Jordanie, jak wiesz, w Praetor House zawsze jest dla ciebie pokój. Nick wypełnia teraz zadanie, więc dla Mai też znajdzie się wolne łóżko. Może oboje trochę odpoczniecie, a ja was wezwę, kiedy skończę. – Obrócił się na krześle i przyjrzał książkom. Jordan dał Mai znak, że powinni wyjść, a ona wstała i otrzepała okruszki z dżinsów. Była w połowie drogi do drzwi, kiedy Scott rzucił z ostrzegawczą nutą w głosie: – Aha, Maiu Roberts. Rozumiesz, mam nadzieję, że kiedy składasz obietnicę w cudzym imieniu, na twoją głowę spada dotrzymanie jej. ***

Simon obudził się wcale niewypoczęty i zamrugał w ciemności. Gęste czarne zasłony prawie nie przepuszczały światła, ale wewnętrzny zegar powiedział mu, że już jest dzień. Podobnie jak fakt, że Isabelle zniknęła, a jej połowa łóżka była rozgrzebana, kołdra odrzucona. Już dzień, a on jeszcze nie rozmawiał z Clary. Wyciągnął rękę spod kołdry i spojrzał na delikatny złoty pierścionek lśniący na palcu. Był na nim wygrawerowany jakiś wzór albo słowa nieznanego języka. Usiadł i dotknął pierścienia. „Clary?”. Odpowiedź była natychmiastowa i wyraźna. Z ulgi, Simon omal nie spadł z łóżka. „Simon. Dzięki Bogu”. „Możesz rozmawiać?”. „Nie”. Wyczuł raczej niż usłyszał napięcie i roztargnienie w głosie jej umysłu. „Dobrze, że się odezwałeś, ale teraz nie jest dobra pora na rozmowę. Nie jestem sama”. „Ale wszystko w porządku?”. „Tak. Jeszcze nic się nie wydarzyło. Próbuję zebrać informacje. Obiecuję, że się odezwę, jak się czegoś dowiem”. „Okay. Uważaj na siebie”. „Ty też”. Simon przerzucił nogi przez brzeg materaca, przygładził włosy zmierzwione od snu i poszedł zobaczyć, czy ktoś jeszcze się obudził. Tak. Przy okrągłym stole w salonie siedzieli Alec, Magnus, Jocelyn i Isabelle. Alec i Magnus byli w dżinsach, a Jocelyn i Isabelle w strojach bojowych. Na prawej ręce Izzy błyszczał owinięty bicz. Uniosła wzrok, kiedy wszedł do pokoju, ale się nie uśmiechnęła. Mięśnie ramion miała napięte, usta zaciśnięte w wąską kreskę. Przed wszystkimi stały kubki z kawą. – Istnieje powód, dla którego rytuał Darów Anioła jest taki skomplikowany. – Magnus przysunął sobie cukiernicę i wsypał do kawy trochę białego proszku. – Aniołowie działają na rozkaz Boga, a nie ludzkich istot, nawet Nocnych Łowców.

Wezwij któregoś, a najpewniej spadnie na ciebie Boży gniew. W rytuale Darów Anioła nie chodziło o to, żeby ktoś mógł wezwać Razjela, tylko o to, żeby ochronić wzywającego przed gniewem anioła, gdy ten już się pojawi. – Valentine… – zaczął Alec. – Tak, Valentine też wezwał pomniejszego anioła. A on nigdy do niego nie przemówił, prawda? Nie udzielił mu też żadnej pomocy, choć Valentine zbierał jego krew. I nawet wtedy musiał stosować niezwykle potężne czary wiążące. Sądzę, że związał jego życie z rezydencją Waylandów, tak więc kiedy anioł umarł, dom legł w gruzach. – Magnus postukał w kubek paznokciem pomalowanym na niebiesko. – I skazał samego siebie na potępienie. Czy się wierzy w niebo i piekło, czy nie, z pewnością skazał się na wieczne potępienie. Kiedy wezwał Razjela, Razjel go poraził. Częściowo z zemsty za to, co Valentine zrobił jego bratu. – Dlaczego rozmawiamy o wzywaniu aniołów? – zapytał Simon, siadając na końcu długiego stołu. – Isabelle i Jocelyn poszły do Żelaznych Sióstr – wyjaśnił Alec. – Szukały broni, której można by użyć przeciwko Sebastianowi, ale tak żeby nie zrobić krzywdy Jace’owi. – A nie ma takiej? – Nie w tym świecie – odparła Isabelle. – Skuteczna byłaby tylko niebiańska albo demoniczna broń. Na razie sprawdzamy pierwszą opcję. – Wezwanie anioła, żeby dał wam broń? – To już się zdarzało – powiedział Magnus. – Razjel dał Miecz Anioła Jonathanowi Nocnemu Łowcy. Noc przed bitwą pod Jerycho pojawił się anioł i dał miecz Jozuemu. – Hm – mruknął Simon. – Można by sądzić, że aniołowie są od pokoju, a nie od broni. Magnus prychnął. – Aniołowie to nie tylko posłańcy, ale również żołnierze. Michał podobno rozgramiał armie. Aniołowie nie są cierpliwi. Z pewnością nie wobec zmienności ludzkich istot. Każdy, kto próbował wezwać Razjela bez Darów Anioła, które by go chroniły, prawdopodobnie ginął na miejscu. Łatwiej wzywać demony. Jest ich więcej, w tym wiele słabych. Z drugiej strony, słabe demony niewiele mogą pomóc…

– Nie możemy wezwać demona – przerwała mu z przerażeniem Jocelyn. – Clave… – Myślałem, że lata temu przestałaś dbać o to, co pomyśli o tobie Clave – zauważył Magnus. – Nie chodzi o mnie, ale o was – powiedziała Jocelyn. – O Luke’a. O moją córkę. Gdyby Clave się dowiedziało… – Przecież się nie dowiedzą? – rzucił Alec niezwykle u niego podenerwowanym tonem. – Chyba że ty im powiesz. Jocelyn odwróciła wzrok od nieruchomej twarzy Isabelle, ujrzała pytającą minę Magnusa i wreszcie spojrzała w uparte niebieskie oczy Aleca. – Naprawdę to rozważacie? Wezwanie demona? – I to nie byle jakiego – odparł Magnus. – Azazela. – Azazela? – Oczy Jocelyn zapłonęły. Powiodła wzrokiem po obecnych, jakby szukała u nich poparcia, ale Izzy i Alec wpatrywali się w swoje kubki, a Simon tylko wzruszył ramionami. – Nie wiem, kim jest Azazel – oświadczył. – Czy to nie kot ze Smerfów? – Rozejrzał się wokół stołu, ale Isabelle tylko przewróciła oczami. „Clary?”. „O co chodzi? Co się stało? Mama odkryła, że mnie nie ma?”. W jej głosie brzmiał niepokój „Jeszcze nie. Czy Azazel to kot ze Smerfów?”. Długa pauza. „To Azrael. Koniec z używaniem pierścieni do pytań o Smerfy”. Simon uniósł wzrok i zobaczył, że Magnus przygląda mu się z lekkim zdziwieniem. – To nie kot, tylko Wielki Demon. Porucznik Piekła i Wytwórca Broni. Był aniołem, który nauczył ludzkość, jak wykuwać miecze, podczas gdy wcześniej tę wiedzę posiadały tylko anioły. To spowodowało jego upadek, a teraz jest demonem. „Cała ziemia została zrujnowana nauką dzieł Azazela i jemu przypisz cały grzech!”. Alec ze zdumieniem popatrzył na Magnusa. – Skąd to wszystko wiesz? – Jest moim przyjacielem – odparł Magnus i, widząc miny obecnych, westchnął. – No dobrze, niezupełnie. Ale wszystko jest w księdze Henocha.

– Wydaje się niebezpieczny. – Alec zmarszczył brwi. – Chyba jest kimś więcej niż Wielkim Demonem. Kimś takim jak Lilith. – Na szczęście, już jest związany – uspokoił go Magnus. – Jeśli go wezwiesz, przyjdzie do ciebie jego postać duchowa, ale cielesna pozostanie przywiązana do poszarpanych skał Duduael. – Poszarpanych skał… Nieważne. – Isabelle poprawiła włosy. – To demon od broni. Świetnie. Jestem za tym, żeby spróbować. – Nie mogę uwierzyć, że w ogóle rozważacie ten pomysł. – Jocelyn pokręciła głową. – Obserwując mojego męża, przekonałam się, jaki może być koniec zabaw we wzywanie demonów. Clary… – Urwała, jakby wyczuła na sobie wzrok Simona. – Simon, wiesz, czy Clary się obudziła? Pozwoliliśmy jej spać, ale już dochodzi jedenasta. Simon się zawahał. – Nie wiem. – To przecież prawda, wytłumaczył sobie. Gdziekolwiek była teraz Clary, mogła spać. Choć właśnie z nią rozmawiał. Jocelyn zrobiła zdziwioną minę. – Nie spałeś z nią w jednym pokoju? – Nie. Ja… – W tym momencie Simon sobie uświadomił, że sam wykopał pod sobą dołek. W mieszkaniu Magnusa były trzy gościnne sypialnie. Jocelyn zajmowała jedną, Clary drugą. Co oczywiście oznaczało, że on musiał spać w trzeciej z… – Isabelle? – Alec uniósł brwi. – Spałeś w pokoju Isabelle? Izzy machnęła ręką. – Nie musisz się o mnie martwić, bracie. Nic się nie stało. – Kiedy ramiona Aleca się rozluźniły, dodała: – Oczywiście byłam kompletnie pijana, więc mógłby robić ze mną wszystko, a ja nawet bym się nie obudziła. – Och, proszę – jęknął Simon. – Opowiedziałem ci jedynie całą treść „Gwiezdnych wojen”. – Chyba tego nie pamiętam – stwierdziła Isabelle, biorąc ciastko z talerza leżącego na stole. – Tak? Kto był najlepszym przyjacielem Luke’a Skywalkera z dzieciństwa? – Biggs Darklighter – odpowiedziała natychmiast Isabelle i uderzyła dłonią w stół.

– To podstęp! Mimo tych słów uśmiechnęła się do niego szeroko. – Aha – mruknął Magnus. – Szczenięca miłość. To piękna rzecz być obiektem drwin i wesołości bardziej wyrafinowanych. – Dobrze, wystarczy. – Jocelyn wstała od stołu. – Idę po Clary. Jeśli zamierzacie wzywać demona, nie chcę tu być i nie chcę również, żeby była przy tym obecna moja córka. Ruszyła przez pokój, ale Simon zastąpił jej drogę. – Nie może pani tego zrobić. Jocelyn spojrzała na niego z zaciętą twarzą. – Zamierzasz powiedzieć, że tu jest dla nas najbezpieczniejsze miejsce, wiem, Simonie, ale kiedy będzie wzywany demon, ja po prostu… – Nie o to chodzi. – Simon wziął głęboki wdech, co wcale mu nie pomogło, ponieważ jego krew już nie przetwarzała tlenu. Zrobiło mu się trochę niedobrze. – Nie może pani jej obudzić… bo jej tu nie ma.

10 Dzikie Polowanie Stary pokój Jordana na trzecim piętrze Praetor House wyglądał jak sypialnia w dowolnym akademiku. Pod ścianami stały dwa żelazne łóżka. Za oddzielającym je oknem było widać zielone trawniki. Strona należąca do Jordana okazała się prawie pusta – najwyraźniej zabrał większość swoich rzeczy na Manhattan – zostało jedynie parę fotografii plaży i oceanu, a także oparta o ścianę deska surfingowa. Maię przeszedł lekki dreszcz, kiedy zobaczyła na nocnej szafce oprawione w złote ramki zdjęcie jej i Jordana zrobione w Ocean City, z promenadą i plażą za nimi. Jordan spojrzał na fotografię, a potem na nią, i zarumienił się. Rzucił torbę na łóżko i zdjął kurtkę, stojąc do niej plecami. – Kiedy wróci twój współlokator? – zapytała Maia w nagle niezręcznej ciszy. Nie była pewna, dlaczego oboje są zakłopotani. Z pewnością nie czuli się tak w furgonetce, ale teraz, na terytorium Jordana, jakby ponownie rozdzieliły ich lata, które spędzili osobno. – Kto wie? Nick ma zadanie. Chyba niebezpieczne. Może nie wrócić. – Jordan mówił zrezygnowanym tonem. Rzucił kurtkę na oparcie krzesła. – Może się położysz? Ja idę wziąć prysznic. Ruszył do łazienki przylegającej do pokoju, co z ulgą zauważyła Maia. Nie miała ochoty na wspólne sanitariaty w korytarzu. – Jordanie… – zaczęła, ale on już zamknął za sobą drzwi. Gdy usłyszała szum wody, z westchnieniem zrzuciła buty i położyła się na łóżku nieobecnego Nicka. Koc w granatową kratę pachniał szyszkami sosnowymi. Kiedy spojrzała w górę, zobaczyła, że sufit jest wytapetowany fotografiami. Z każdej uśmiechał się do niej ten sam jasnowłosy chłopiec, który wyglądał na jakieś siedemnaście lat. Domyśliła się, że to Nick. Sprawiał wrażenie szczęśliwego. Czy Jordan był szczęśliwy, tutaj, w Praetor House? Wyciągnęła rękę i przysunęła do siebie zdjęcia ich dwojga. Zrobiono je lata temu,

kiedy Jordan był chudzielcem o dużych orzechowych oczach, które dominowały w jego twarzy. Stali spleceni ramionami, opaleni i szczęśliwi. Letnie słońce przyciemniło im skórę, rozjaśniło włosy Mai. Jordan lekko odwracał głowę w jej stronę, jakby zamierzał coś powiedzieć albo ją pocałować. Już nie pamiętała. Pomyślała o chłopcu, na którego łóżku leżała, o chłopcu, który mógł nigdy nie wrócić. Pomyślała o Luke’u, który powoli umierał, o Alaricu, Gretel, Justine, Theo i innych członkach jej stada, którzy stracili życie w wojnie z Valentine’em. Pomyślała o Maksie, o Jasie, dwóch Lightwoodach… bo, musiała przyznać w głębi serca, nie wierzyła, żeby kiedyś odzyskali Jace’a. I na koniec, o dziwo, pomyślała o Danielu, bracie, którego nigdy nie opłakiwała, a teraz, ku swojemu zaskoczeniu, poczuła w oczach piekące łzy. Usiadła raptownie. Miała wrażenie, że cały świat się przechylił, a ona czepiała się go rozpaczliwie, żeby nie spaść w czarną otchłań. Czuła, że otaczają ją cienie. Teraz, kiedy Jace zaginął, a Sebastian znajdował się na wolności, mogło być tylko gorzej. Coraz więcej strat i więcej śmierci. Musiała przyznać, że najbardziej żywa od wielu tygodni czuła się w tych chwilach o świcie, kiedy całowała się z Jordanem w jego samochodzie. Wstała jak we śnie. Przeszła przez pokój i otworzyła drzwi łazienki. Kabina prysznicowa była wykonana z matowego szkła. Widziała przez nie sylwetkę Jordana. Wątpiła, czy ją słyszał przez szum wody, kiedy zdejmowała sweter, dżinsy i bieliznę. Wzięła głęboki wdech, rozsunęła drzwi kabiny i weszła do środka. Jordan obejrzał się, odgarniając włosy z oczu. Woda była gorąca, jego twarz zaczerwieniona, oczy lśniące. A może nie tylko ukrop sprawił, że krew napłynęła mu do twarzy, kiedy pochłaniał ją wzrokiem? Maia odpowiedziała mu spokojnym spojrzeniem, bez wstydu przesunęła wzrokiem po wisiorku Praetor Lupus spoczywającym w mokrym zagłębieniu szyi, po ramionach i piersi pokrytych warstewką mydła, podczas gdy on mrugał, żeby usunąć wodę z oczu. Był piękny, ale przecież zawsze tak uważała. – Maiu? – odezwał się niepewnie. – Czy ty…? – Cii. – Położyła palec na jego wargach, drugą ręką zamknęła drzwi kabiny. Podeszła bliżej, objęła go, razem z nim stanęła pod strumieniem wody omywającej ich

z ciemności. – Nic nie mów. Tylko mnie pocałuj. I tak zrobił. *** – Co to znaczy, w imię Anioła, że Clary tu nie ma?! – wybuchła Jocelyn, blada na twarzy. – Skąd wiesz, skoro dopiero się obudziłeś? Gdzie poszła? Simon przełknął ślinę. Kiedy dorastał, Jocelyn była dla niego niemal jak druga matka. Przyzwyczaił się do jej nadopiekuńczości w stosunku do córki, ale w nim zawsze widziała sojusznika, kogoś, kto stanie między Clary a niebezpieczeństwami świata. Teraz patrzyła na niego jak na wroga. – Napisała do mnie zeszłej nocy wiadomość… – zaczął Simon i umilkł, kiedy Magnus gestem przywołał go do stołu, mówiąc: – Możesz usiąść. – Isabelle i Alec patrzyli na niego wielkimi oczami, ale czarownik nie wyglądał na szczególnie zaskoczonego. – Powiedz nam, co się dzieje. Mam wrażenie, że trochę to potrwa. I potrwało, choć nie tak długo, jak miał nadzieję Simon. Kiedy skończył swoje wyjaśnienia, zgarbiony na krześle i wpatrujący się w stół, uniósł głowę i zobaczył, że Jocelyn przeszywa go zielonym spojrzeniem, lodowatym jak arktyczna woda. – Pozwoliłeś mojej córce pójść z Jace’em w jakieś miejsce nie do wytropienia, gdzie nikt nie może do niej dotrzeć? Simon spojrzał na swoje dłonie. – Ja mogę do niej dotrzeć – powiedział, unosząc rękę ze złotym pierścionkiem na palcu. – Mówiłem wam. Rozmawiałem z nią dziś rano. Powiedziała, że u niej wszystko w porządku. – Przede wszystkim nie powinieneś był pozwolić jej tam iść! – Nie pozwoliłem jej. Ale ona i tak zamierzała to zrobić. Pomyślałem, że przynajmniej mogę z nią mieć jakiś kontakt, skoro nie mogłem jej powstrzymać. – Szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł – rzekł Magnus. – Clary robi to, co chce. – Spojrzał na Jocelyn. – Nie możesz trzymać jej w klatce. – Ufałam ci – warknęła Jocelyn. – Jak mogła się stąd wydostać? – Narysowała Bramę. – Ale mówiłeś, że są tu czary ochronne…

– Przed zewnętrznymi zagrożeniami, a nie służące do zatrzymywania gości. Jocelyn, twoja córka nie jest głupia i robi to, co uważa za słuszne. Nie możesz jej powstrzymać. Nikt nie może jej powstrzymać. Jest bardzo podobna do swojej matki. Jocelyn przez chwilę mierzyła go wzrokiem, a Simon uświadomił sobie, że Magnus musiał ją znać, kiedy była młoda, kiedy zdradziła Valentine’a i Krąg i omal nie zginęła w Powstaniu. – Jest jeszcze dzieckiem – oświadczyła i zwróciła się do Simona. – Rozmawiałeś z nią, używając tych pierścionków? Odkąd zniknęła? – Dziś rano – odparł Simon. – Powiedziała, że u niej wszystko w porządku. Zamiast się uspokoić, Jocelyn jeszcze bardziej się zdenerwowała. – Oczywiście, że tak powiedziała. Simonie, nie mogę uwierzyć, że pozwoliłeś jej na coś takiego. Powinieneś był ją powstrzymać… – Jak? – spytał Simon z niedowierzaniem. – Związać ją? Przykuć kajdankami do stołu? – Gdyby było trzeba. Jesteś silniejszy od niej. Jestem rozczarowana… Isabelle wstała i spiorunowała wzrokiem Jocelyn. – Okay, dość tego. To totalnie niesprawiedliwe wrzeszczeć na Simona z powodu czegoś, co Clary sama postanowiła zrobić. A gdyby Simon ją związał, to wtedy co? Trzymałabyś ją związaną na zawsze? W końcu musiałabyś ją wypuścić, a wtedy co? Już nigdy nie zaufałaby Simonowi, tak jak nie ufa tobie, bo ukradłaś jej wspomnienia. I to dlatego, o ile pamiętam, żeby ją chronić. Może gdybyś tak bardzo jej nie chroniła, wiedziałaby lepiej, co jest niebezpieczne, a co nie, byłaby mniej skryta… i mniej nieostrożna! Wszyscy patrzyli na Isabelle, a Simonowi przypomniały się słowa Clary, że Izzy rzadko wygłasza przemowy, ale kiedy już to robi, mówi do rzeczy. Jocelyn zbielały wargi. – Idę na komisariat do Luke’a – oznajmiła. – Simonie, oczekuję od ciebie raportów co dwadzieścia cztery godziny, że u mojej córki wszystko w porządku. Jeśli nie dostanę od ciebie wiadomości każdego wieczoru, idę do Clave. Wymaszerowała z mieszkania i zatrzasnęła za sobą drzwi tak mocno, że na tynku obok nich pojawiła się długa rysa.

Isabelle usiadła, tym razem obok Simona. On się nie odezwał, tylko wyciągnął do niej rękę, a ona ją ujęła i splotła palce z jego palcami. – A więc, kto gotowy do wezwania Azazela? – Magnus w końcu przerwał ciszę. – Bo będziemy potrzebowali bardzo wielu świec. *** Jace i Clary spędzili dzień na włóczędze po labiryncie małych uliczek biegnących wzdłuż kanałów, których woda mieniła się kolorami od głębokiej zieleni do ciemnego błękitu. Lawirowali wśród turystów kłębiących się na placu św. Marka, przeszli po Moście Westchnień, wypili mocne espresso w Caffe Florian. Labirynt ulic trochę przypominał Clary Alicante, choć tam brakowało weneckiego wrażenia eleganckiego niszczenia. Nie było tutaj szos ani samochodów, tylko kręte zaułki, mostki nad kanałami o wodzie zielonej jak malachit. Niebo w górze pociemniało do granatu charakterystycznego dla późnojesiennego zmierzchu, zapalały się lampy: w malutkich butikach, w barach i restauracjach, które pojawiały się nie wiadomo skąd i znikały w cieniach, gdy ona i Jace je mijali, zostawiając światła i śmiech za sobą. Kiedy Jace zapytał Clary, czy jest gotowa na kolację, zdecydowanie pokiwała głową. Czuła się coraz bardziej winna, że nie wydobyła z niego jeszcze żadnej informacji i że właściwie dobrze się bawiła. Gdy przeszli przez most do Dorsoduro, jednej z cichszych dzielnic miasta, z dala od tłumu turystów, postanowiła, że tego wieczoru spróbuje wyciągnąć z niego coś, co warto będzie przekazać Simonowi. Jace mocno trzymał ją za rękę, kiedy przechodzili przez ostatni most i ulica otworzyła się na duży plac przy kanale wielkości rzeki. Po prawej wyrastała bazylika z kopułą. Po drugiej stronie jaśniało miasto, rzucając blask na wodę, która migotała od światełek. Clary świerzbiły ręce, żeby sięgnąć po ołówki i narysować tę poświatę znikającą z nieba, ciemniejącą wodę, nierówne zarysy budynków, ich odbicia w kanale. Wszystko rozmywało się w stalowej niebieskości. Gdzieś rozbrzmiały dzwony kościelne. Clary mocniej ścisnęła rękę Jace’a. Czuła się bardzo oddalona od swojego normalnego życia. Oddalona w taki sposób, w jaki nigdy nie czuła się w Idrisie. Wenecję łączyło z Alicante wrażenie miejsca poza czasem, wyjętego z przeszłości, jakby weszło się w stare malowidło albo na stronice książki. Ale było to również

rzeczywiste miejsce, które zawsze chciała odwiedzić. Zerknęła z ukosa na Jace’a, który patrzył na kanał. Stalowoniebieskie światło sprawiało, że jego oczy też były ciemniejsze, a pod kośćmi policzkowymi i na linii ust kładły się cienie. Kiedy zauważył jej spojrzenie, popatrzył na nią z uśmiechem. Poprowadził ją wokół kościoła, w dół omszałych schodów, do ścieżki biegnącej wzdłuż kanału. Wszystko pachniało kamieniem, wodą, wilgocią i czasem. Kiedy niebo pociemniało, coś poderwało się z powierzchni kanału kilka stóp od Clary. Usłyszała plusk i spojrzała w samą porę, by zobaczyć zielonowłosą kobietę wstającą z wody i uśmiechającą się do niej szeroko. Miała piękną twarz, ale zęby jak u rekina i żółte rybie oczy, a we włosy wplecione perły. Zanurzyła się pod wodę, nie zostawiając po sobie ani jednej zmarszczki. – Syrena – powiedział Jace. – Stare rody od bardzo, bardzo dawna mieszkają tu w Wenecji. Są trochę dziwne. Lepiej czują się w czystej wodzie, daleko na morzu, gdzie żywią się rybami zamiast śmieciami. – Spojrzał na zachód słońca. – Całe miasto śmierdzi. Całe znajdzie się pod wodą w ciągu stu lat. Wyobraź sobie, że nurkujesz w oceanie i dotykasz nogami szczytu bazyliki św. Marka. – Wskazał na drugą stronę zatoki. Clary poczuła ukłucie smutku na myśl, że całe to piękno przepadnie. – Nie mogą czegoś zrobić? – Unieść całe miasto? Czy zatrzymać morze? Niewiele. – Dotarli do schodów prowadzących w górę. Od wody powiał wiatr, zmierzwił ciemnozłote włosy Jace’a. – Entropia rośnie. Cały wszechświat się rozszerza, gwiazdy się rozbiegają. Bóg wie, co wpada przez szczeliny między nimi. – Umilkł na chwilę. – No dobrze, to zabrzmiało trochę wariacko. – Może przez wino do lunchu. – Potrafię pić. Skręcili za róg i ujrzeli bajkowe światła. Clary zamrugała, nim jej oczy przyzwyczaiły się do blasku. To była mała restauracja ze stolikami ustawionymi w środku i na zewnątrz, z grzejnikami oplecionymi lampkami choinkowymi, jakby między stolikami wyrósł las magicznych drzew. Jace poszukał dla nich stolika i wkrótce oboje siedzieli przy samym kanale, słuchając plusku wody o kamienie i małych łodzi

kołyszących się na fali. Clary zaczęło ogarniać zmęczenie. Powiedziała Jace’owi, co chce zjeść, i pozwoliła mu zamówić po włosku, a kiedy kelner odszedł, z ulgą oparła łokcie na stole, a głowę na rękach. – Chyba cierpię na jet lag – stwierdziła. – Międzywymiarowy jet lag. – No wiesz, czas to wymiar – skomentował Jace. – Pedant. – Rzuciła w niego okruszkami chleba, który wzięła z koszyka stojącego między nimi na stole. Jace uśmiechnął się szeroko. – Któregoś dnia próbowałem sobie przypomnieć wszystkie grzechy śmiertelne – powiedział. – Chciwość, zazdrość, obżarstwo, ironia, pedanteria… – Jestem pewna, że ironia nie jest grzechem śmiertelnym. – A ja jestem tego pewien. – Żądza – powiedziała Clary. – Żądza to grzech śmiertelny. – I klapsy. – Myślę, że to podpada pod żadzę. – A ja myślę, że to powinna być osobna kategoria – stwierdził Jace. – Chciwość, zazdrość, obżarstwo, ironia, pedanteria, żądza i klapsy. Białe lampki choinkowe odbijały się w jego oczach. Wyglądał piękniej niż kiedykolwiek i jednocześnie bardziej obco. Clary pomyślała o tym, co mówił o tonięciu miasta i odległościach między gwiazdami, przypomniała sobie słowa piosenki Leonarda Cohena, którą kiedyś grał zespół Simona, zresztą niezbyt dobrze. „We wszystkim jest szczelina, przez którą dostaje się światło”. Musiało istnieć jakieś pęknięcie w spokoju Jace’a, sposób na dotarcie do niego prawdziwego. Jace przyglądał się jej bursztynowymi oczami. Wyciągnął rękę i dotknął jej dłoni, a Clary dopiero po chwili się zorientowała, że muska palcami jej złoty pierścionek. – Co to jest? – zapytał. – Nie pamiętam, żebyś miała pierścień faerie. Jego ton był neutralny, ale serce Clary przyśpieszyło. Nie miała wprawy w kłamaniu Jace’owi prosto w twarz. – To Isabelle – powiedziała, wzruszając ramionami. – Wyrzucała wszystko, co dostała od swojego byłego chłopaka Meliorna, a kiedy ja stwierdziłam, że jest piękny,

pozwoliła mi go sobie wziąć. – A pierścień Morgensternów? Clary uznała, że tu prawda jej nie zaszkodzi. – Dałam go Magnusowi, żeby spróbował cię wytropić. – Magnusowi. – Jace wymówił to imię, jakby należało do kogoś obcego. Wypuścił powietrze z płuc. – Nadal uważasz, że podjęłaś właściwą decyzję? Przyjeżdżając tu ze mną? – Tak. Cieszę się, że jestem z tobą. A poza tym, zawsze chciałam zobaczyć Włochy. Nigdy zbyt wiele nie podróżowałam. Nigdy nie byłam za granicą… – Byłaś w Alicante – przypomniał jej Jace. – Okay, poza odwiedzeniem magicznych krain, których nikt inny nie widział, niewiele podróżowałam. Simon i ja mieliśmy plany. Zamierzaliśmy objechać z plecakiem Europę po skończeniu szkoły… – Clary zawiesiła głos. – Teraz to wydaje się głupie. – Nie, wcale nie. – Jace zatknął kosmyk jej włosów za ucho. – Zostań ze mną. Możemy zobaczyć cały świat. – Jestem z tobą. Nigdzie się nie wybieram. – Chciałabyś coś zobaczyć szczególnie? Paryż? Budapeszt? Krzywą wieżę w Pizie? Tylko jeśli spadnie na głowę Sebastiana. – Możemy pojechać do Idrisu? To znaczy, czy wasze mieszkanie może tam dotrzeć? – Nie pokona czarów ochronnych. – Jace wodził dłonią po jej policzku. – Wiesz, naprawdę za tobą tęskniłem. – Masz na myśli, że nie chodziłeś z Sebastianem na romantyczne randki, kiedy byłeś z dala ode mnie? – Próbowałem, ale niezależnie od tego, ile wlałem w niego alkoholu, nie chciał mi się oddać. Clary sięgnęła po kieliszek wina. Zaczynała się przyzwyczajać do tego smaku. Czuła, że alkohol wypala ścieżkę w jej gardle, rozgrzewa żyły, przydaje nocy romantyzmu. Była we Włoszech, ze swoim pięknym chłopakiem, w piękną noc, jadła pyszne jedzenie, które rozpływało się w ustach. Takie chwile pamięta się całe życie.

Mimo to, miała wrażenie, że tylko krąży na skraju szczęścia, a ono jej umyka za każdym razem, kiedy patrzy na Jace’a. Jak mógł być Jace’em i jednocześnie nim nie być? Jak można być jednocześnie szczęśliwym i załamanym? *** Leżeli na wąskim łóżku przeznaczonym dla jednej osoby, otuleni ciasno flanelową koszulą Jordana. Maia trzymała głowę w zgięciu jego ramienia, słońce wpadające przez okno ogrzewało jej twarz i plecy. Jordan nachylał się nad nią oparty na łokciu, wolną ręką głaskał ją po włosach, prostował jej loki na całą długość, przesiewał je między palcami. – Tęskniłem za twoimi włosami – powiedział, całując ją w czoło. Gdzieś z głębi niej wypłynął śmiech, radosny i beztroski śmiech zakochanej dziewczyny. – Tylko za włosami? – Nie. – Jordan uśmiechał się szeroko, w jego orzechowych oczach błyskały iskierki zieleni, kasztanowe włosy były potargane. – Za oczami. – Pocałował najpierw jedno, potem drugie. – Za ustami. – Wargi również pocałował, a Maia zahaczyła palce o łańcuszek z wisiorkiem Praetor Lupus. – Za wszystkim. Maia skręciła łańcuszek między palcami. – Jordanie… przepraszam za to, co było wcześniej. Że warczałam na ciebie z powodu pieniędzy i Stanfordu. Po prostu było tego za dużo naraz. Jego oczy pociemniały. – Przecież wiedziałem, jaka jesteś niezależna. Ja tylko… chciałem zrobić dla ciebie coś… miłego. – Wiem – wyszeptała. – Ale powinnam być z tobą nie dlatego, że cię potrzebuję, tylko dlatego, że cię kocham. Jego oczy się rozjarzyły, pełne niedowierzania i nadziei. – To znaczy, myślisz, że to możliwe, że mogłabyś znowu czuć do mnie to samo? – Nigdy nie przestałam cię kochać, Jordanie – oświadczyła Maia, a on przyciągnął ją do siebie i pocałował z całej siły. Maia przywarła do niego i pewnie wszystko dalej potoczyłoby się jak pod prysznicem, gdyby nie głośne pukanie do drzwi.

– Pretorze Kyle! Obudź się! Pretor Scott chce cię widzieć na dole w swoim biurze. Jordan zaklął cicho, obejmując Maię. Ona z cichym śmiechem przesunęła ręką po jego plecach, zmierzwiła mu włosy. – Myślisz, że Pretor Scott może zaczekać? – wyszeptała. – Myślę, że ma klucz do tego pokoju i użyje go, jeśli przyjdzie mu na to ochota. – W porządku. – Maia skubnęła wargami jego ucho. – Mamy mnóstwo czasu, prawda? Cały czas, jakiego potrzebujemy. *** Prezes Miau leżał na stole przed Simonem i spał z czterema nogami uniesionymi w powietrze. To naprawdę osiągnięcie, uznał Simon. Odkąd stał się wampirem, zwierzęta go nie lubiły; unikały go, syczały albo warczały, kiedy za bardzo się zbliżał. On, który zawsze lubił zwierzęta, uważał to za wielką stratę. Przypuszczał jednak, że kiedy już się było ulubieńcem czarownika, może uczyło się akceptować dziwaczne istoty w swoim życiu. Magnus, jak się okazało, nie żartował w sprawie świec. Simon ledwo znalazł chwilę, żeby odpocząć i napić się kawy. Kofeina złagodziła pierwsze ukłucia głodu. Całe popołudnie pomagali czarownikowi przygotować scenę do wywołania Azazela. Obeszli okoliczne sklepiki, żeby kupić podgrzewacze i świece modlitewne, a następnie rozmieścili je w starannym kręgu. Isabelle i Alec posypali deski podłogowe mieszaniną soli i suszonej belladonny, tak jak im polecił Magnus, czytając przy tym na głos „Zakazane rytuały” i „Podręcznik nekromanty z piętnastego wieku”. – Co zrobiłeś z moim kotem? – zapytał Magnus, wróciwszy do salonu z dzbankiem kawy i kubkami unoszącymi się wokół jego głowy niczym model układu planetarnego. – Wypiłeś jego krew? Mówiłeś, że nie jesteś głodny! – Nie wypiłem jego krwi – obruszył się Simon. – Nic mu nie jest! – Dźgnął Prezesa w brzuch. Kot ziewnął. – Po drugie, pytałeś mnie, czy jestem głodny, kiedy zamawiałeś pizzę, więc powiedziałem, że nie, bo nie jadam pizzy. Byłem uprzejmy. – To nie daje ci prawa do zjadania mojego kota. – Twojemu kotu nic nie jest! – Simon sięgnął po zwierzaka, ale ten zerwał się oburzony na równe nogi i zeskoczył ze stołu. – Widzisz? – Mniejsza o to. – Magnus opadł na krzesło. Kubki z brzękiem osiadły na blacie.

Czarownik klasnął w dłonie, przywołując Aleca i Isabelle. – Pora na zebranie! Nauczę was, jak wzywać demona. *** Pretor Scott czekał na nich w bibliotece, nadal w tym samym fotelu obrotowym, z małym brązowym pudełkiem na biurku. Maia i Jordan usiedli naprzeciwko niego. Maia nie mogła przestać się zastanawiać, czy na jej twarzy jest wypisane to, co ona i Jordan robili. Pretor pchnął pudełko w stronę Jordana. – To balsam – powiedział. – Jeśli zastosuje się go na ranę Garrowaya, przefiltruje truciznę obecną w jego krwi i pozwoli, żeby demoniczna stal sama się wydostała. Powinien wyzdrowieć w ciągu kilku dni. Serce Mai podskoczyło… wreszcie jakieś dobre wieści. Sięgnęła po pudełko, nim zdążył to zrobić Jordan, i je otworzyła. Rzeczywiście było wypełnione ciemną woskową maścią o ostrym ziołowym zapachu, jakby zmiażdżonych liści laurowych. – Ja… – zaczął Scott, zerkając na Jordana. – Ona powinna to wziąć – powiedział Jordan. – Jest blisko z Garrowayem i należy do jego stada. Ufają jej. – Mówisz, że nie ufają Pretorowi? – Połowa z nich uważa, że Pretor to postać z bajki – rzuciła Maia i po namyśle dodała: – Proszę pana. Scott wyglądał na zirytowanego, ale zanim zdążył się odezwać, zabrzęczał telefon stojący na biurku. Po chwili wahania pretor sięgnął po słuchawkę. – Scott. Tak… tak sądzę. – Rozłączył się, wykrzywiając usta w niezbyt przyjemnym uśmiechu. – Pretorze Kyle. Cieszę się, że wpadliście do nas akurat dzisiaj. Zostańcie jeszcze chwilę. Ta sprawa was dotyczy. Maię zaskoczyły jego słowa, ale zdziwiła się jeszcze bardziej, kiedy w kącie gabinetu zamigotało powietrze i zmaterializowała się tam sylwetka, która stopniowo – jak na błonie fotograficznej w ciemni – przybrała postać młodego chłopca. Włosy miał ciemne, krótkie i proste, na brązowej szyi lśnił złoty naszyjnik. Wyglądał lekko i eterycznie, jak chórzysta, ale było w jego oczach coś, co sprawiało, że wydawał się dużo starszy.

– Raphael – powiedziała, rozpoznając go. Był nieco przezroczysty. Projekcja, zorientowała się Maia. Słyszała o nich, ale nigdy nie widziała z bliska. Pretor Scott spojrzał na nią zaskoczony. – Znasz głowę nowojorskiego klanu wampirów? – Spotkaliśmy się raz w Lesie Brocelind – wyjaśnił Raphael, patrząc na nią bez zbytniego zainteresowania. – Jest przyjaciółką Chodzącego za Dnia, Simona. – Twojego podopiecznego – przypomniał Pretor, jakby Jordan mógł o tym zapomnieć. – Coś się z nim stało? – zapytał Jordan, marszcząc brwi. – Nic mu nie jest? – Nie chodzi o niego – rzekł Raphael. – Chodzi o zbuntowaną wampirzycę Maureen Brown. – Maureen? – wykrzyknęła Maia. – Ale ona ma dopiero… trzynaście lat? – Zbuntowany wampir to zbuntowany wampir – skwitował Raphael. – A Maureen rozpanoszyła się w Tribece i na Lower East Side. Wielu rannych i co najmniej sześć zabójstw. Udało się nam wszystko zatuszować, ale… – Właśnie ona jest zadaniem Nicka – wyjaśnił Pretor Scott z marsową miną. – Nie udało mu się jednak znaleźć jej śladu. Może będziemy musieli wysłać kogoś z większym doświadczeniem. – Nalegam, żebyście to zrobili – rzekł Raphael. – Gdyby Nocni Łowcy nie byli tak pochłonięci własnymi sprawami, z pewnością sami by się do tej pory zaangażowali. A ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje klan po tej historii z Camille, jest interwencja Nocnych Łowców. – Domyślam się, że Camille też się ukrywa – powiedział Jordan. – Simon opowiedział nam wszystko, co się wydarzyło w tamtą noc, kiedy zniknął Jace, a Maureen najwyraźniej robi to, co jej każe Camille. – Camille nas nie interesuje, bo nie jest nowicjuszką – oświadczył Scott. – Wiem, ale twierdzę, że wystarczy ją znaleźć, żeby dotrzeć do Maureen – stwierdził Jordan. – Gdyby była z Camille, nie zabijałaby w takim tempie jak teraz – powiedział Raphael. – Camille by jej zabroniła. Jest żądna krwi, ale zna Konklawe i Prawo. Powstrzymałaby Maureen i ukrywała przed nimi jej poczynania. Nie, zachowanie

Maureen ma wszelkie cechy zachowania zdziczałego wampira. – W takim razie sądzę, że masz rację – zgodził się Jordan. – Nick powinien dostać wsparcie, bo inaczej… – Bo inaczej coś mogłoby mu się przydarzyć? Jeśli tak, może to pozwoli ci bardziej skupić się na przyszłości – orzekł Pretor Scott. – Na własnym zadaniu. – Simon nie był odpowiedzialny za Zmianę Maureen – oświadczył Jordan. – Mówiłem już… Scott machnął ręką. – Tak, wiem, bo inaczej odebrano by ci tę misję, Kyle. Ale twój podopieczny ją ugryzł, i to pozostając pod twoim dozorem. Właśnie jej związek z Chodzącym za Dnia, choć daleki, doprowadził w rezultacie do jej Zmiany. – Chodzący za Dnia jest niebezpieczny – ostrzegł z błyszczącymi oczami Raphael. – Przez cały czas to powtarzałem. – On nie jest niebezpieczny – oburzyła się Maia. – Ma dobre serce. – Zobaczyła, że Jordan zerka na nią z ukosa, ale nie była pewna, czy jej się nie zdawało. – Ple, ple, ple – zbył ją Raphael. – Wy, wilkołaki, nie potraficie się skupić na jednej sprawie. Zaufałem ci, Pretorze, bo nowicjusze Podziemni to twoja działka. Ale dopuszczenie do tego, żeby Maureen zdziczała, źle wpływa na mój klan. Jeśli nie znajdziecie jej wkrótce, wezwę wszystkie wampiry, które mam do dyspozycji. Ostatecznie, zabicie jej należy do nas. – Lekko błysnął kłami uśmiechu. *** Gdy kolacja dobiegła końca, Clary i Jace wrócili do mieszkania. Ulice były opustoszałe w ten mglisty wieczór, woda w kanałach lśniła jak szkło. Skręciwszy za róg, znaleźli się przed rzędem domów o zamkniętych okiennicach. Łodzie, czarne półksiężyce, podskakiwały łagodnie na lekkiej fali. Jace zaśmiał się cicho i puścił rękę Clary. Jego oczy były duże i złote w świetle latarni. Ukląkł na brzegu, Clary zobaczyła srebrnobiały błysk steli i chwilę potem jedna z łodzi uwolniła się z łańcucha i zaczęła dryfować na środek kanału. Jace wsunął stelę z powrotem za pas i wskoczył lekko na drewniane siedzenie z przodu gondoli. Wyciągnął rękę do Clary. – Chodź.

Clary spojrzała na łódź i pokręciła głową. Gondola była niewiele większa od kajaka, pomalowana na czarno, wyglądała krucho jak zabawka, a farba na burtach lekko się łuszczyła. Clary wyobraziła sobie, że łódź się zachybocze i oboje wylądują w lodowatej zielonej wodzie. – Nie mogę. Wywróci się. Jace ze zniecierpliwieniem potrząsnął głową. – Przecież cię wytrenowałem. Dla demonstracji zrobił krok do tyłu. Teraz stał na cienkim brzegu łodzi, tuż obok dulki. Spojrzał na Clary z uśmiechem. Zgodnie z prawami fizyki, gondola powinna się wywrócić. Ale Jace balansował na niej lekko, z prostymi plecami, jak utkany z dymu. Tło za nim stanowiły woda i kamień, kanały i mosty, żadnej nowoczesnej budowli w zasięgu wzroku. Z tymi jasnymi włosami i postawą mógłby być jakimś renesansowym księciem. Znowu wyciągnął do niej rękę. – Pamiętaj. Jesteś taka lekka, jaka chcesz być. Pamiętała. Godziny ćwiczeń, jak upadać, jak balansować ciałem, jak lądować, jakby się było kupką popiołu opadającą łagodnie w dół. Zaczerpnęła tchu i skoczyła nad zieloną wodą. Trafiła nogami na dziób łodzi, zakołysała się na drewnianej ławce, ale utrzymała równowagę. Z ulgą wypuściła powietrze z płuc i usłyszała, jak Jace się śmieje, zeskakując na płaskie dno łodzi. Pokrywała je cienka warstewka wody. Jace był o dziewięć cali wyższy od niej, więc kiedy stanęła na siedzeniu, ich głowy znalazły się na jednym poziomie. Jace objął ją w talii. – Zatem, dokąd chcesz teraz płynąć? Rozejrzała się. Oddalili się już spory kawałek od brzegu. – Kradniemy tę łódź? – „Kradzież” to takie brzydkie słowo – stwierdził Jace. – A jak chcesz to nazwać? Podniósł ją, okręcił i postawił z powrotem na ławce. – Zwiedzanie ekstremalne.

Gdy przyciągnął ją bliżej do siebie, zesztywniała. W tym momencie stopy wysunęły się spod niej i oboje pośliznęli się na dnie łodzi, płaskim, wilgotnym, pachnącym wodą i mokrym drewnem. Clary stwierdziła, że leży na Jasie, z kolanami po obu stronach jego bioder. Woda przemoczyła mu koszulę, ale on najwyraźniej się tym nie przejmował. Założył ręce pod głowę. Koszula podjechała w górę. – Dosłownie powaliłaś mnie siłą swojej namiętności – powiedział. – Dobra robota, Fray. – Upadłeś tylko dlatego, że chciałeś. Znam cię. – Księżyc świecił na nich niczym reflektor, jakby byli jedynymi ludźmi na scenie świata. – Ty nigdy się nie ślizgasz. Dotknął jej twarzy. – Może i nie, ale upadam. Jej serce zadudniło. Musiała przełknąć ślinę, zanim zdołała odpowiedzieć lekko, jakby wzięła jego słowa za żart. – To chyba twój najgorszy tekst wszechczasów. – A kto mówi, że to tekst. Łódź się zakołysała. Clary rzuciło do przodu, tak że musiała oprzeć ręce na piersi Jace’a. Zobaczyła, jak jego oczy się rozszerzają, zmieniają kolor z jasnego złota na ciemne, źrenice pochłaniają tęczówki. Widziała w nich siebie i nocne niebo. Jace oparł się na łokciu, drugą ręką objął jej szyję. Wygiął się w łuk i musnął wargami jej usta, ale się cofnęła, nie pozwalając na pocałunek. Pragnęła go, pragnęła tak bardzo, że czuła się pusta w środku, jakby to pragnienie przeżarło ją na wskroś. Nieważne, co mówił jej rozum – że to nie jest Jace, nie jej Jace – ale ciało pamiętało jego kształt i dotyk, zapach skóry i włosów, i chciało go odzyskać. Uśmiechnęła się tuż przy jego ustach, jakby się z nim drażniła, przetoczyła na bok i skuliła obok niego na mokrym dnie łodzi. Nie zaprotestował, tylko ją objął. Kołysanie łodzi działało usypiająco. Clary chciała oprzeć głowę o jego ramię, ale tego nie zrobiła. – Dryfujemy – stwierdziła. – Wiem. Chcę, żebyś coś zobaczyła. Jace patrzył w niebo, na wielką białą kulę księżyca. Jego pierś unosiła się i

opadała równomiernie. Przesiewał jej włosy między palcami. Clary leżała nieruchomo obok niego, obserwując, jak gwiazdy przesuwają się niczym na astronomicznym zegarze, i zastanawiała się, na co czekają. W końcu usłyszała szum, jakby woda przelewała się przez pękniętą tamę. Niebo pociemniało, przemknęły przez nie jakieś postacie. Ledwo je widziała przez chmury i z powodu odległości, ale wydawało się, że są to ludzie o długich włosach, pędzący na koniach, których podkowy lśniły kolorem krwi. Pośród nocy rozbrzmiał dźwięk rogu myśliwskiego, gwiazdy zamigotały, jeźdźcy zniknęli za księżycem. Clary powoli wypuściła powietrze z płuc. – Co to było? – Dzikie Polowanie – odparł Jace. Jego głos był daleki i marzycielski. – Ogary Gabriela. Dziki Zastęp. Mają wiele imion. To faerie, które nienawidzą ziemskich Dworów. Jeżdżą po niebie, prowadząc wieczne łowy. W jedną noc w roku może do nich dołączyć śmiertelnik… ale już nigdy nie może go opuścić. – Dlaczego ktoś miałby tego chcieć? Jace przekręcił się na bok i nagle znalazł się na niej, przycisnął ją do dna łodzi. Clary nie zwracała uwagi na wilgoć, czuła fale żaru bijące od Jace’a. Jego oczy płonęły. Nie miażdżył jej swoim ciężarem, ale wyraźnie czuła jego ciało, kształt bioder, szwy na dżinsach, blizny. – Jest coś pociągającego w tej myśli – stwierdził. – Utraty całej kontroli. Nie sądzisz? Clary otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale zamknął je pocałunkiem. Całowała go już tyle razy – miękko i delikatnie, twardo i rozpaczliwe, krótko na dobranoc, kiedy indziej bardzo długo – i ten pocałunek nie był inny. Jak wspomnienie kogoś, kto mieszkał w pewnym domu, może przetrwać nawet po jego odejściu, niczym coś w rodzaju psychicznego odcisku, podobnie jej ciało pamiętało Jace’a. Pamiętało, jak smakują jego usta, jak stykają się z jej wargami, jakie są jego blizny pod jej palcami, kształt jego ciała pod jej dłońmi. Odepchnęła wszelkie wątpliwości i przyciągnęła go do siebie. Jace przetoczył się na bok, łódź się zakołysała. Clary słyszała plusk wody, kiedy Jace sunął rękami po jej talii, kiedy muskał opuszkami wrażliwą skórę na plecach.

Wsunęła mu dłonie we włosy i zamknęła oczy, otoczona mgłą, dźwiękami i zapachem wody. Minęły całe wieki, kiedy istniały tylko usta Jace’a na jej ustach, kojący ruch gondoli, jego dłonie na jej skórze. Wreszcie, po wielu godzinach albo minutach, usłyszała czyjś głos, gniewny krzyk przeszywający noc. Jace odsunął się z wyrazem żalu w oczach. – Lepiej chodźmy. Clary spojrzała na niego oszołomiona. – Dlaczego? – Bo to jest facet, któremu ukradliśmy łódź. – Jace usiadł i obciągnął koszulę. – I właśnie zamierza dzwonić na policję.

11 Przypisać wszystkie grzechy Magnus oznajmił, że w czasie wzywania Azazela nie można używać żadnej elektryczności, tak że mieszkanie rozjaśniały tylko świece. Płonęły kręgiem na środku pokoju, każda innej wysokości i jasności, choć wszystkie o takim samym białoniebieskim płomieniu. W kręgu Magnus narysował pentagram patykiem z jarzębiny, tak że na podłodze powstał wzór z trzech przecinających się trójkątów. W wolnych przestrzeniach między nimi znajdowały się symbole niepodobne do żadnych, które Simon widział w życiu: niezupełnie litery i niezupełnie runy. Mimo ciepła płonących świec budziły chłodne uczucie grozy. Za oknami już się ściemniło po wczesnym przedzimowym zachodzie słońca. Isabelle, Alec, Simon i Magnus – który śpiewał fragmenty „Zakazanych rytuałów” – stali każdy w punkcie kardynalnym kręgu. Głos czarownika wznosił się i opadał, łacińskie słowa brzmiały jak modlitwa, ale odwrócona i złowieszcza. Płomyki skoczyły wyżej, symbole narysowane na podłodze płonęły na czarno. Prezes Miau, który obserwował wszystko z kąta pokoju, zasyczał i uciekł w głębszy mrok. Biało-niebieskie płomyki jeszcze urosły, tak że teraz Simon ledwo widział przez nie Magnusa. W pokoju robiło się coraz goręcej, czarownik śpiewał coraz szybciej, jego czarne włosy skręcały się w wilgotnym żarze, na policzkach lśnił pot. – „Quod tumeraris: per Jehovam, Gehennam, et consecratam aquam nunc spargo, signumque crucis quod nunc facio, et per vota nostra, ipse nunc surgat nobis dicatus Azazel!”. Pośrodku pentagramu buchnął ogień, w górę uniosła się gęsta czarna chmura dymu i rozwiała szybko po pokoju, tak że wszyscy oprócz Simona zaczęli się krztusić i kaszleć. Dym zawirował jak trąba powietrzna i z wolna uformował się w postać człowieka stojącego wewnątrz pentagramu. Simon wytrzeszczył oczy. Sam nie był pewien, czego się spodziewał, ale raczej nie

tego. Wysoki mężczyzna o kasztanowych włosach, ani młody, ani stary, o twarzy bez wieku, nieludzkiej i zimnej, był szeroki w ramionach, ubrany w dobrze skrojony czarny garnitur i lśniące czarne buty. Na obu nadgarstkach miał ciemnoczerwone głębokie pręgi, ślady po pętach, sznurze albo metalu, które wrzynały się mu w skórę przez wiele lat. W jego oczach tańczyły czerwone płomienie. – Kto wzywa Azazela? – przemówił głosem, który brzmiał jak zgrzytanie metalu o metal. – Ja. – Czarownik z trzaskiem zamknął księgę. – Magnus Bane. Azazel powoli obrócił się w jego stronę. Wydawało się, że głowa nienaturalnie porusza się na jego szyi, jak łeb węża. – Czarownik – powiedział. – Wiem, kim jesteś. Magnus uniósł brwi. – Wiesz? – Wzywającym. Wiążącym. Niszczycielem demona Marbasa. Synem… – Dość – przerwał mu Magnus. – Nie ma potrzeby zagłębiać się teraz w szczegóły. – Ależ jest. – Azazel mówił tonem rozsądnym, nawet lekko rozbawionym. – Jeśli potrzebujesz piekielnej pomocy, dlaczego nie wezwiesz swojego ojca? Alec spojrzał na Magnusa z otwartymi ustami. Simon mu współczuł. Chyba nikt z nich nie przypuszczał, że Bane w ogóle wie, kim jest jego ojciec, poza tym, że demon, który oszukał jego matkę, jest jej mężem. Alec najwyraźniej wiedział nie więcej niż oni. Z tego powodu, jak domyślał się Simon, zapewne nie był zbyt szczęśliwy. – Mój ojciec i ja nie jesteśmy w najlepszych stosunkach – oświadczył Magnus. – Wolałbym go nie angażować. Azazel uniósł ręce. – Jak sobie życzysz, panie. Trzymasz mnie wewnątrz pieczęci. Czego chcesz? Magnus nic nie powiedział, ale po minie Azazela było widać, że czarownik mówi do niego bez słów. Płomienie skakały i tańczyły w oczach demona jak zaciekawione dzieci słuchające bajki. – Sprytna Lilith – rzekł w końcu. – Wskrzesić chłopaka z martwych i zadbać o jego życie, wiążąc go z kimś, kogo nie potraficie zabić. Zawsze lepiej sobie radziła z manipulowaniem ludzkimi emocjami, niż reszta z nas. Może dlatego, że sama kiedyś

była prawie człowiekiem. – Istnieje jakiś sposób, żeby przerwać tę więź? – W głosie Magnusa brzmiało zniecierpliwienie. Azazel pokręcił głową. – Nie bez zabicia ich obu. – Jest więc sposób, żeby zrobić krzywdę tylko Sebastianowi, nie robiąc jej Jace’owi? – wyrwała się Isabelle. Magnus uciszył ją wzrokiem. – Nie bronią, którą mógłbym stworzyć albo którą mam do dyspozycji – odparł Azazel. – Mogę wyrabiać tylko broń o demonicznym przeznaczeniu. Grom z ręki anioła może wypaliłby to, co jest złe w synu Valentine’a, i albo zerwał więź, albo sprawił, że stałaby się łagodniejsza z natury. Jeśli mógłbym coś zaproponować… – Ależ proszę – rzucił Magnus, mrużąc kocie oczy. – Mogę wymyślić proste rozwiązanie, które rozdzieli chłopców, utrzyma waszego przy życiu i zneutralizuje niebezpieczeństwo grożące ze strony drugiego. A poproszę w zamian o bardzo niewiele. – Jesteś moim sługą – przypomniał mu Magnus. – Jeśli chcesz opuścić ten pentagram, zrobisz to, o co proszę, nie żądając w zamian żadnych przysług. Azazel zasyczał, z jego ust buchnął płomień. – Jeśli nie jestem związany tutaj, jestem związany tam. To dla mnie niewielka różnica. – „Bo to jest piekło, a ja w nim tkwię” – zacytował Magnus jakiś stary wers. Azazel skrzywił usta w uśmiechu. – Może nie jesteś próżny jak stary Faustus, czarowniku, ale grzeszysz niecierpliwością. Moja gotowość, żeby zostać w tym pentagramie, potrwa dłużej niż twoja chęć, żeby mnie pilnować. – Och, nie wiem – powiedział Magnus. – Zawsze byłem dość śmiały, jeśli chodzi o wystrój mieszkania, a twoja obecność tutaj doda pewnego charakteru temu pokojowi. – Magnusie – odezwał się Alec, najwyraźniej niezbyt zachwycony myślą, że nieśmiertelny demon zamieszka z nimi w lofcie. – Zazdrosny, mały Nocny Łowco? – Azazel wyszczerzył się do Aleca. – Twój

czarownik nie jest w moim typie, a poza tym, nie chciałbym wzbudzić gniewu jego… – Dość – uciął Magnus. – Powiedz nam o tej „drobnej rzeczy”, którą chcesz w zamian za swój plan. Azazel złożył ręce, twarde ręce robotnika, koloru krwi, z czarnymi paznokciami. – Jedno szczęśliwe wspomnienie od każdego z was – oznajmił. – Coś, co mnie zabawi, kiedy będę przywiązany jak Prometeusz do skały. – Wspomnienie? – powtórzyła ze zdumieniem Isabelle. – Masz na myśli, że ono zniknie z naszych głów? Nie będziemy mogli go sobie więcej przypomnieć? Azazel łypnął na nią przez płomienie. – Kim jesteś, mała? Nefilim? Tak, wezmę twoje wspomnienie i ono stanie się moim. Już nie będziesz wiedziała, że to ci się przydarzyło. Ale, proszę, oszczędźcie mi wspomnień demonów, które zabijaliście w świetle księżyca. Nie przepadam za takimi rzeczami. Chcę, żeby te wspomnienia były… osobiste. – Uśmiechnął się szeroko, a jego zęby zalśniły jakby były z metalu. – Jestem stary – rzekł Magnus. – Mam dużo wspomnień. Oddałbym jedno w razie potrzeby. Ale nie mogę się wypowiadać za nich. Nie można nikogo zmuszać, żeby zrezygnował z czegoś takiego. – Ja to zrobię – natychmiast oświadczyła Isabelle. – Dla Jace’a. – Ja oczywiście też – przyłączył się do niej bez wahania Alec. Gdy przyszła kolej na Simona, nagle pomyślał o tym, jak Jace przeciął sobie nadgarstek w kajucie na łodzi Valentine’a i podał mu swoją krew. Ryzykował dla niego życie. Może tak naprawdę robił to dla Clary, ale on i tak miał wobec niego dług. – Wchodzę w to. – Dobrze – powiedział Magnus. – Wszyscy spróbujcie pomyśleć o szczęśliwych wydarzeniach. Muszą być naprawdę szczęśliwe. Coś, co sprawia wam przyjemność, kiedy o tym myślicie. – Posłał kwaśne spojrzenie zadowolonemu demonowi. – Jestem gotowa – oznajmiła Isabelle. Stała z zamkniętymi oczami i wyprostowanymi plecami, jakby szykowała się na ból. Magnus zbliżył się do niej i położył palce na jej czole, mrucząc coś cicho. Alec obserwował go z zaciśniętymi ustami, po czym sam zamknął oczy. Simon poszedł w jego ślady, starając się przywołać jakieś szczęśliwe wspomnienie… Coś

dotyczącego Clary? Nie, teraz tyle jego wspomnień było skażonych troską o nią. Coś z czasów dzieciństwa? Pod jego powiekami pojawił się obraz: gorący letni dzień na Coney Island, on na plecach ojca, za nimi biegnie Rebecca, ciągnąc garść balonów. On patrzy w niebo, próbuje dopatrywać się kształtów w chmurach; dźwięk śmiechu matki. Nie, pomyślał, nie to. Nie chcę tego stracić… Poczuł chłodny dotyk na czole. Otworzył oczy i zobaczył, że Magnus opuszcza rękę. Zamrugał. Stwierdził, że ma pusty umysł. – Ale ja o niczym nie myślałem – zaprotestował. W kocich oczach czarownika malował się smutek. – Myślałeś. Simon rozejrzał się po pokoju. Lekko kręciło mu się w głowie. Inni wyglądali tak samo. Jakby budzili się z dziwnego snu. Simon dostrzegł trzepot ciemnych rzęs Isabelle i przez chwilę się zastanawiał, o czym pomyślała, jakie szczęście oddała. Cichy pomruk dochodzący ze środka pentagramu odciągnął jego uwagę od Izzy. Azazel stał tak blisko brzegu pentagramu, jak mógł, a z jego gardła wydobywało się głodne warczenie. Magnus spojrzał na niego z wyrazem niesmaku na twarzy. Rękę miał zaciśniętą w pięść, coś błyszczało między jego palcami, jakby trzymał w nich magiczny kamień. Odwrócił się i cisnął to coś szybko i mocno w sam środek pentagramu. Dzięki swojemu wzrokowi wampira Simon zobaczył, że to promień światła, który w locie się rozszerzył i utworzył krąg zawierający różne obrazy: kawałek lazurowego morza, róg satynowej sukni, wydętej, jakby jej właścicielka wirowała w tańcu, twarz Magnusa, chłopiec o niebieskich oczach… Azazel rozłożył ręce i koło z obrazami zniknęło w jego ciele jak śmieć wciągnięty przez silnik odrzutowca. Demon gwałtownie zaczerpnął tchu. Jego oczy, które wcześnie miotały czerwone płomienie, teraz zapłonęły jak ogniska, a głos zatrzeszczał. – Ach… pyszne. – Teraz twoja część umowy – przypomniał mu Magnus. Azazel oblizał wargi. – Rozwiązanie waszego problemu jest takie: wypuścisz mnie na świat, a ja zabiorę syna Valentine’a żywcem do piekła. On nie umrze, i dlatego Jace przeżyje, ale Sebastian opuści ten świat i powoli ich więź się wypali. Odzyskacie swojego

przyjaciela. – A potem co? – zapytał Magnus. – Wypuścimy cię na świat, a ty wrócisz i pozwolisz znowu się spętać? Azazel się roześmiał. – Oczywiście, że nie, głupi czarowniku. Ceną za tę przysługę jest moja wolność. – Wolność? – powtórzył Alec z niedowierzaniem. – Książę Piekła wolny na świecie? Już daliśmy ci swoje wspomnienia… – Wspomnienia były ceną za możliwość wysłuchania mojego planu – oświadczył Azazel. – Za jego urzeczywistnienie zapłacicie mi wolnością. – To podstęp, i dobrze o tym wiesz – powiedział Magnus. – Prosisz o niemożliwą rzecz. – Ty też – odparował Azazel. – Właściwie wasz przyjaciel jest już dla was stracony. „Jeżeli mężczyzna złoży Panu ślub albo przysięgę, to niech nie łamie swego słowa, lecz wykona wszystko, co wychodzi z jego ust”. Zgodnie z warunkami czaru Lilith, ich dusze są związane i obaj się na to zgodzili… – Jace nigdy by się nie zgodził… – zaczął Alec. – Wymówił te słowa – przypomniał mu Azazel. – Z własnej woli czy pod przymusem, nie ma znaczenia. Prosicie mnie, żebym przeciął więź, którą może przeciąć tylko niebo. Ale niebo wam nie pomoże. Wiecie o tym równie dobrze jak ja. Właśnie dlatego ludzie wzywają demony, prawda? To jest cena, którą zapłacicie za moją interwencję. Jeśli nie chcecie jej zapłacić, musicie pogodzić się ze stratą. Twarz Magnusa pobladła i stężała. – Porozmawiamy między sobą i przedyskutujemy, czy twoja propozycja jest do przyjęcia. Tymczasem cię wypędzam. – Machnął ręką i Azazel zniknął, zostawiając po sobie woń spalonego drewna. Czwórka obecnych w pokoju spojrzała po sobie z niedowierzaniem. – To, o co on prosi, nie jest niemożliwe, prawda? – zapytał w końcu Alec. – Teoretycznie wszystko jest możliwe – odparł Magnus, patrząc przed siebie jak w otchłań. – Ale wypuścić Wielkiego Demona na świat, nie tylko Wielkiego Demona, ale Księcia Piekła, drugiego po Lucyferze… zniszczenie, które by siał… – A czy nie jest możliwe, że Sebastian może spowodować takie same zniszczenia?

– spytała Isabelle. – Jak powiedział Magnus, wszystko jest możliwe – odezwał się Simon. – Chyba nie byłoby większej zbrodni w oczach Clave – stwierdził Magnus. – Kto wypuściłby Azazela na świat, byłby najbardziej poszukiwanym zbrodniarzem. – Ale gdyby to zniszczyło Sebastiana… – zaczęła Isabelle. – Nie mamy dowodu, że Sebastian coś knuje – przerwał jej czarownik. – Z tego, co wiemy, chce zamieszkać w jakiś ładnym wiejskim domu w Idrisie. – Z Clary i Jace’em? – spytał Alec z niedowierzaniem. Magnus wzruszył ramionami. – Kto wie, po co mu oni są? Może po prostu czuje się samotny. – Wykluczone, żeby porwał Jace’a tylko dlatego, że rozpaczliwie potrzebował przyjaciela – oświadczyła Isabelle. – On coś planuje. Wszyscy spojrzeli na Simona. – Clary próbuje się czegoś dowiedzieć, ale potrzebuje trochę czasu. I nie mówcie, że go nie mamy. Ona to wie. Alec przeczesał ręką ciemne włosy. – Dobrze, ale właśnie straciliśmy cały dzień. Dzień, którego nie mieliśmy. Żadnych więcej głupich pomysłów. – Mówił niezwykle ostrym tonem. – Alexandrze. – Magnus położył dłoń na jego ramieniu. Chłopak stał nieruchomo, gniewnie wpatrując się w podłogę. – Wszystko w porządku? Alec na niego spojrzał. – Kim ty właściwie jesteś? Magnus gwałtownie zaczerpnął tchu. Wyglądał – po raz pierwszy, odkąd Simon pamiętał – na zdenerwowanego. Trwało to tylko chwilę, ale jednak. – Alexandrze. – Za wcześnie, żeby żartować na temat szczęśliwych wspomnień, jak sadzę – rzucił Alec. – Tak myślisz? – Magnus podniósł głos. Zanim zdążył coś dodać, drzwi się otworzyły i do pokoju weszła Maia z Jordanem. Policzki mieli czerwone z zimna, a Maia, co Simon zauważył z lekkim zaskoczeniem, była w skórzanej kurtce Jordana.

– Właśnie wracamy z komisariatu – powiedziała z ożywieniem. – Luke jeszcze się nie obudził, ale wygląda na to, że wyzdrowieje… – Urwała, rozglądając się po pokoju: jaśniejącym pentagramie, chmurach czarnego dymu i wypalonych plamach na podłodze. – Co wy tu robiliście? *** Z pomocą czaru i dzięki zręczności Jace’a, który podciągnął się jedną ręką na stary most, uciekli przed włoską policją i aresztowaniem. Gdy wreszcie przestali biec, ze śmiechem i splecionymi rękami oparli się o ścianę budynku, trzymając się za ręce. Clary przez chwilę wyraźnie czuła szczęście. Musiała oprzeć głowę na ramieniu Jace’a i upomnieć się surowo w myślach, że to nie jest Jace. Wtedy jej śmiech rozpłynął się w ciemności. Jace najwyraźniej wziął jej nagłe milczenie za oznakę zmęczenia. Trzymał ją za rękę, kiedy wracali do ulicy, od której zaczęli wycieczkę, do wąskiego kanału z mostkami na obu końcach. Między nimi Clary rozpoznała zwyczajną, przeciętną kamienicę, z której wyszli. Przeszedł ją dreszcz. – Zimno ci? – Jace przyciągnął ją do siebie i pocałował. Był wyższy od niej i musiał albo się pochylić, albo ją podnieść. Teraz zrobił to drugie, a ona stłumiła okrzyk, kiedy wniósł ją przez ścianę domu do środka. Postawił ją na ziemi, kopniakiem zamknął drzwi – które nagle pojawiły się za nimi – i już miał zdjąć kurtkę, kiedy z mroku dobiegł stłumiony chichot. Clary odsunęła się od Jace’a, kiedy wokół nich rozbłysły światła. Na kanapie siedział Sebastian, z nogami opartymi na stoliku do kawy. Jasne włosy miał potargane, czarne oczy błyszczące. Nie był sam. Po obu jego bokach siedziały dziewczyny. Jedna, blondynka, skąpo ubrana, w błyszczącej krótkiej spódniczce i cekinowym topie, trzymała dłoń na piersi Sebastiana. Druga była młodsza, o delikatniejszym wyglądzie, z krótko obciętymi czarnymi włosami, w czerwonej aksamitnej opasce na głowie i czarnej koronkowej sukience. Nerwy Clary się napięły. Wampiry, pomyślała. Nie wiedziała, skąd to wie, ale wiedziała. Czy chodziło o woskowy połysk skóry ciemnowłosej dziewczyny, czy o bezdenność jej oczu, a może po prostu nauczyła się wyczuwać takie rzeczy, jak przystało Nocnemu Łowcy. Dziewczyna też się zorientowała, że ona wie, bo

uśmiechnęła się szeroko, pokazując małe ostre zęby, a potem nachyliła się i przesunęła nimi po obojczyku Sebastiana. Jego powieki zatrzepotały, rzęsy opadły na oczy. Spojrzał przez nie na Clary, ignorując Jace’a. – Podobała ci się twoja mała randka? Clary miała ochotę odpowiedzieć coś niegrzecznego, ale zamiast tego tylko skinęła głową. – Może chcecie się do nas przyłączyć? – zapytał Sebastian, wskazując na siebie i dwie dziewczyny. – Na drinka? Ciemnowłosa się roześmiała i powiedziała coś do niego po włosku pytającym tonem. – No – odparł Sebastian. – Lei è mia sorella. Dziewczyna odsunęła się, rozczarowana. Clary zaschło w ustach. Nagle poczuła rękę Jace’a na swojej, jego stwardniałe palce. – Idziemy na górę – oznajmił. – Zobaczymy się rano. Sebastian pomachał mu ręką. Pierścień Morgensternów zaiskrzył się na jego palcu, jakby puszczał sygnał świetlny. – Ci vediamo. Jace wyprowadził Clary z pokoju i ruszył w górę po szklanych schodach. Dopiero kiedy znaleźli się na korytarzu, Clary odzyskała oddech. Ten inny Jace to jedno, ale Sebastian i uczucie zagrożenia, które budził, był czymś dużo gorszym. – Co on powiedział? – zapytała. – Po włosku? – Powiedział, że jesteś jego siostrą – odparł Jace, ale nie wyjaśnił, o co dziewczyna pytała Sebastiana. – On często to robi? – Zatrzymali się przed pokojem Jace’a. – Przyprowadza dziewczyny? Jace dotknął jej twarzy. – Robi to, co chce, a ja nie pytam. Mógłby sprowadzić dwumetrowego różowego królika w bikini, gdyby zechciał. To nie moja sprawa. Ale jeśli mnie pytasz, czy ja sprowadzałem tutaj dziewczyny, odpowiedź brzmi: „nie”. Nie chcę nikogo poza tobą. Clary nie o to pytała, ale i tak kiwnęła głową, jakby ją uspokoił. – Nie chcę wracać na dół.

– Możesz spać dzisiaj w moim pokoju. – Jego złote oczy jarzyły się w ciemności. – Albo w głównej sypialni. Wiesz, że nigdy bym cię nie poprosił… – Chcę być z tobą – powiedziała Clary, zaskakując siebie własną gwałtownością. Może sama myśl o spaniu w pokoju, który kiedyś zajmował Valentine i gdzie miał nadzieję zamieszkać znowu z jej matką, to było dla niej za dużo? A może chodziło o to, że była zmęczona, że spędziła w życiu tylko jedną noc w jednym łóżku z Jace’em, że spali, dotykając się jedynie rękami, jakby między nimi leżał nagi miecz. – Daj mi sekundę, żebym posprzątał. Mam bałagan. – Jasne, wcześniej chyba zauważyłam na parapecie pyłek kurzu. Lepiej się tym zajmij. Jace pociągnął ją za kosmyk włosów. – Nie chciałbym działać wbrew swoim interesom, ale potrzebujesz czegoś do spania? Piżamy albo… Clary pomyślała o szafie pełnej ubrań w głównej sypialni. Musiała przyzwyczaić się do korzystania z nich. Mogła równie dobrze zacząć od razu. – Przyniosę koszulę nocną. Oczywiście, doszła do wniosku parę chwil później, stojąc przy otwartej szufladzie, że takie koszule nocne kupowali mężczyźni, którzy chcieli, żeby nosiły je kobiety ich życia, a niekoniecznie takie kupuje się dla siebie. Clary zwykle spała w podkoszulce i spodenkach od piżamy, a tutaj wszystko było jedwabne, koronkowe albo prawie nieistniejące. Albo wszystko naraz. W końcu zdecydowała się na bladozieloną jedwabną halkę, która sięgała jej do pół uda. Pomyślała o czerwonych paznokciach dziewczyny na dole, tej, która trzymała rękę na piersi Sebastiana. Paznokcie Clary były obgryzione, te u stóp nigdy nie widziały niczego więcej niż bezbarwny lakier. Zastanawiała się, jak to by było, tak jak Isabelle, bardziej zdawać sobie sprawę ze swojej kobiecej mocy i umieć ją wykorzystać jako broń, zamiast myśleć gorączkowo, co z nią zrobić, podobnie jak z niechcianym prezentem, który nie wiadomo gdzie postawić. Dotknęła złotego pierścionka na szczęście, zanim ruszyła do sypialni Jace’a. Siedział na łóżku, bez koszuli, w samych czarnych spodniach od piżamy, i czytał książkę w małej sadzawce żółtego światła padającego z nocnej lampki. Clary stała

przez chwilę w progu i go obserwowała. Widziała delikatną grę mięśni pod skórą, kiedy odwracał strony… i Znak Lilith tuż nad sercem. Nie wyglądał jak pozostałe Znaki. Był srebrno-czerwony niczym rtęć zabarwiona krwią. Wydawało się, że nie należy do niego. Drzwi zamknęły się za nią z cichym trzaskiem. Jace uniósł głowę, a Clary zobaczyła, że jego wzrok się zmienia. Sama nie była wielką fanką tej koszuli nocnej, ale on zdecydowanie tak. Wyraz jego twarzy przyprawił ją o dreszcz. – Zimno ci? – spytał. Odłożył książkę na szafkę nocną i odgarnął kołdrę. Clary wśliznęła się do łóżka, twarzą do niego. Niedawno leżeli w łodzi przez, jak się wydawało, wiele godzin, i całowali się, ale teraz było inaczej. Tam znajdowali się w miejscu publicznym, pod wzrokiem miasta i gwiazd. Tutaj raptem zrobiło się intymnie, tylko oni dwoje pod kocami, ich oddechy i ciepło ciał się mieszały. Nikt na nich nie patrzył, nikt ich nie powstrzymywał, nie było żadnego powodu, żeby się hamować. Kiedy Jace wyciągnął rękę i dotknął jej policzka, Clary pomyślała, że ogłuszy ją dudnienie własnej krwi w uszach. Ich oczy znajdowały się tak blisko siebie, że widziała ciemniejsze i jaśniejsze złote plamki w jego tęczówkach. Tak długo było jej zimno, a teraz miała wrażenie, że jednocześnie płonie i topnieje, rozpuszcza się w nim… a ledwo się dotykali. Jej wzrok przyciągały jego najbardziej wrażliwe miejsca: skronie, oczy, puls w zagłębieniu szyi. Chciała go tam pocałować, poczuć bicie jego serca pod ustami. Przesunął stwardniałą dłoń w dół jej policzka, po ramieniu i boku w jednej długiej pieszczocie, która skończyła się na biodrze. Clary potrafiła zrozumieć, dlaczego mężczyźni lubią jedwabną bieliznę. Było tak, jakby sunęło się rękami po szkle. – Powiem ci, czego pragniesz – wyszeptał lekko zachrypniętym głosem. – Pragnę, żebyś mnie tulił – odparła. – Kiedy będę spać. Tylko tego teraz chcę. Jego palce, którymi kreślił małe kółka na jej biodrze, znieruchomiały. – I to wszystko? Tak naprawdę chciała go całować, aż straci poczucie czasu, miejsca i przestrzeni, jak na łodzi… Całować go, aż zapomni, kim jest i co tutaj robi. Pragnęła go jak narkotyku.

Tyle że to był bardzo zły pomysł. Jace obserwował ją z niepokojem, a ona przypomniała sobie pierwszy raz, kiedy go zobaczyła, i pomyślała, że wydaje się groźny i piękny niczym lew. – To wszystko. Znak Lilith pulsował na jego skórze tuż pod sercem. Ręka zacisnęła się na jej biodrze. Clary słyszała własny oddech, płytki jak odpływ. Jace przyciągnął ją do siebie i obrócił tak, że leżeli przytuleni do siebie jak łyżeczki, ona plecami do niego. Przełknęła ślinę. Jego skóra wydawała się rozpalona, jakby miał lekką gorączkę. Ale ramiona, które ją objęły, były znajome. Oboje pasowali do siebie, jak zawsze, jej głowa pod jego brodą, jej plecy przy twardych mięśniach jego piersi i brzucha, jej nogi zgięte i dotykające jego nóg. – Dobrze – szepnął, a ona poczuła, że od jego oddechu na karku dostaje gęsiej skórki na całym ciele. – Więc śpijmy. I to było wszystko. Clary powoli się odprężyła, jej dudniące serce zwolniło. Objęcia Jace’a jak zawsze działały na nią kojąco. Zacisnęła dłonie na jego rękach i zamknęła oczy, wyobrażając sobie, że łóżko uwalnia się z tego dziwnego więzienia i płynie przez przestrzeń albo po powierzchni oceanu, i są tylko oni dwoje, sami. Spała z głową pod brodą Jace’a, przytulona do niego plecami i nogami. To był jej najlepszy sen od tygodni. *** Simon siedział na brzegu łóżka w pokoju gościnnym Magnusa i patrzył na worek marynarski, który trzymał na kolanach. Słyszał głosy w salonie. Magnus wyjaśniał Mai i Jordanowi, co się wydarzyło tej nocy, Izzy od czasu do czasu dorzucała jakiś szczegół. Jordan zaproponował, żeby zamówić chińszczyznę, bo umierają z głodu, Maia się roześmiała i powiedziała, że dopóki nie będzie to jedzenie od Jade’a Wolfa, to wszystko w po rządku. Simon też robił się głodny. Na tyle, że zaczynał odczuwać jakby napięcie we wszystkich żyłach. Był to inny rodzaj głodu niż ludzki. Miał wrażenie, że w środku jest pusty. Pomyślał, że gdyby się go uderzyło, zadźwięczałby jak dzwon. – Simon. – Drzwi się otworzyły i do środka wśliznęła się Isabelle. Jej czarne włosy były rozpuszczone, sięgały niemal pasa. – Wszystko w porządku?

– Tak. Zobaczyła worek na jego kolanach i jej ramiona zesztywniały. – Idziesz sobie? – Cóż, nie zamierzałem zostać tu na zawsze – odparł Simon. – To znaczy, zeszłej nocy było… inaczej. Prosiłaś… – Racja – powiedziała Izzy nienaturalnie pogodnym głosem. – Możesz zabrać się z Jordanem. A tak przy okazji, zwróciłeś uwagę na niego i Maię? – Na co? Isabelle ściszyła głos. – Coś zdecydowanie zaszło między nimi w czasie ich małej wyprawy. Są teraz parą. – Hm, to dobrze. – Jesteś zazdrosny? – Zazdrosny? – zdziwił się Simon. – No wiesz, ty i Maia… – Isabelle machnęła ręką, patrząc na niego. – Byliście… – Aha. Nie, wcale nie. Cieszę się ze względu na Jordana. Będzie nareszcie szczęśliwy. – Mówił szczerze. – To dobrze. – Isabelle podniosła wzrok, a on zauważył, że jej policzki są czerwone, nie tylko z zimna. – Zostaniesz tu dzisiaj na noc, Simonie? – Z tobą? Kiwnęła głową, nie patrząc na niego. – Alec idzie po więcej swoich ubrań do Instytutu. Pytał, czy chcę z nim wrócić, ale ja… wolę zostać tutaj z tobą. – Uniosła głowę i spojrzała wprost na niego. – Nie chcę spać sama. Zostaniesz ze mną? Simon widział, z jakim trudem przychodzi jej to pytanie. – Oczywiście – rzucił lekkim tonem, odpychając od siebie myśl o głodzie. Albo przynajmniej próbując. Ostatnim razem, kiedy zapomniał się napić, skończyło się na tym, że Jordan ściągał go z półprzytomnej Maureen. Ale wtedy nie jadł od wielu dni. Teraz było inaczej. Znał swoje granice. – Oczywiście – powtórzył. – Będzie świetnie. ***

Camille uśmiechnęła się do Aleca z sofy. – Magnus myśli, że gdzie teraz jesteś? Alec, który położył deskę na dwóch pustakach, tworząc coś w rodzaju ławki, wyciągnął przed siebie długie nogi i spojrzał na swoje buty. – W Instytucie, pakuję ubrania. Wybierałem się do hiszpańskiego Harlemu, ale zamiast tego przyszedłem tutaj. Camille zmrużyła oczy. – Dlaczego? – Bo nie mogę tego zrobić. Nie mogę zabić Raphaela. Wampirzyca wyrzuciła ręce w górę. – Dlaczego? Łączą cię z nim jakieś osobiste więzi? – Ledwo go znam – odparł Alec. – Jednakże zabicie go byłoby świadomym złamaniem Prawa. Nie chcę powiedzieć, że nigdy wcześniej go nie naruszyłem, ale istnieje różnica między łamaniem go z dobrych powodów a egoistycznych. – Dobry Boże. – Camille zaczęła spacerować. – Ratuj mnie przed Nefilim obdarzonym sumieniem. – Przykro mi. Camille zmrużyła oczy. – Przykro? Ja ci… – Urwała, a po chwili ciągnęła bardziej opanowanym tonem: – A co z Magnusem? Jeśli będzie dalej tak jak teraz, stracisz go. Alec wodził za nią wzrokiem, kiedy chodziła jak kot, opanowana, z nieprzeniknioną twarzą, na której teraz malowała się jedynie ciekawość. – Gdzie urodził się Magnus? Camille się roześmiała. – Nawet tego nie wiesz? Mój Boże! W Batavii, jeśli musisz wiedzieć. – Prychnęła, widząc jego minę. – W Indonezji. Oczywiście, wtedy to były holenderskie Indie Wschodnie. Jego matka była autochtonką, zdaje się; ojciec jakimś nudnym urzędnikiem kolonialnym. Cóż, nie jego prawdziwy ojciec. – Usta wampirzycy wykrzywiły się w uśmiechu. – Kto był jego prawdziwym ojcem? – Ojcem Magnusa? Oczywiście demon.

– Tak, ale który demon? – A jakie to ma znaczenie, Alexandrze? – Mam przeczucie, że to bardzo potężny, wysoko postawiony demon – ciągnął z uporem Alec. – Ale Magnus nie chce o nim rozmawiać. Camille opadła z westchnieniem na sofę. – Oczywiście, że nie chce. W związku trzeba zachować jakieś tajemnice. Książka, której się jeszcze nie przeczytało, zawsze jest bardziej ekscytująca niż ta, której nauczyło się na pamięć. – Masz na myśli to, że mówię mu za dużo? – Alec skwapliwie rzucił się na ochłap rady. Gdzieś w tej zimnej, pięknej skorupie kobiety kryła się osoba, która dzieliła z nim wyjątkowe doświadczenie: kochała i była kochana przez Magnusa. Z pewnością musiała coś wiedzieć, znać jakiś sekret, klucz, który uchroni go przed schrzanieniem wszystkiego. – Prawie na pewno. Choć żyjesz tak krótko, że nie mogę sobie wyobrazić, co miałbyś do powiedzenia. Z pewnością znasz niewiele anegdot. – Zdaje się, że twoja polityka niemówienia mu niczego też nie za bardzo się sprawdziła – zauważył Alec. – Nie zależało mi na zatrzymaniu go aż tak jak tobie – stwierdziła Camille. – A gdybyś była zainteresowana zatrzymaniem go przy sobie, co zrobiłabyś inaczej? – spytał Alec. Camille westchnęła dramatycznie. – Rzecz w tym, że jesteś zbyt młody, by zrozumieć, że wszyscy coś ukrywamy. Ukrywamy różne rzeczy przed naszymi kochankami, bo chcemy pokazać się z najlepszej strony, ale również dlatego, że jeśli to jest prawdziwa miłość, spodziewamy się, że nasz ukochany po prostu zrozumie, bez potrzeby pytania. W prawdziwym partnerstwie, które trwa wieki, istnieje bezsłowne porozumienie. – A… ale – zaczął się jąkać Alec – sądziłbym, że on będzie chciał, żebym się otworzył. To znaczy, mam trudności z otwieraniem się nawet przed ludźmi, którzy znają mnie przez całe życie, jak Isabelle czy Jace… Camille prychnęła.

– To inna sprawa. Gdy znajdziesz prawdziwą miłość, już nie potrzebujesz innych ludzi w swoim życiu. Nic dziwnego, że Magnus uważa, że nie może się przed tobą otworzyć, skoro tak bardzo zależy ci na tych innych ludziach. Kiedy miłość jest prawdziwa, powinno się zaspokajać wszystkie pragnienia drugiej osoby, jej potrzeby… Słuchasz mnie, młody Alexandrze? Bo moja rada jest cenna i nieczęsto udzielana… *** Pokój wypełniało światło brzasku. Clary siedziała i patrzyła, jak Jace śpi. Leżał na boku, w niebieskawym powietrzu jego jasne włosy nabrały lekko miedzianego połysku. Policzek opierał na dłoni, jak dziecko. Blizna w kształcie gwiazdy na jego ramieniu była odsłonięta, podobnie jak stare runy pokrywające ramiona, plecy i boki. Clary zastanawiała się, czy inni ludzie, tak jak ona, uznaliby te blizny za piękne, czy tylko dla niej takie były, bo go kochała, a one stanowiły jego część. Każda opowiadała jakąś historię. Niektóre nawet ocaliły mu życie. Wymamrotał coś przez sen i odwrócił się na plecy. Jego ręka, z wyraźnym czarnym Znakiem Wzroku na grzbiecie, leżała rozpostarta na brzuchu, a nad nią widniał Znak, którego Clary nie uważała za piękny: Znak Lilith wiążący go z Sebastianem. Wydawało się, że pulsuje, jak rubinowy naszyjnik Isabelle, jak drugie serce. Cicho jak kot uklękła na łóżku. Sięgnęła w górę i wyciągnęła ze ściany sztylet Herondale’ów. Zdjęcie jej i Jace’a spadło na podłogę, wirując w powietrzu. Przełknęła ślinę i spojrzała na Jace’a. Nawet teraz był taki żywy, że zdawało się, że jaśnieje od środka, jakby rozświetlał go wewnętrzny ogień. Blizna na piersi pulsowała równomiernie. Clary uniosła nóż. *** Obudziła się gwałtownie, z sercem tłukącym się o żebra. Pokój wirował wokół niej jak karuzela. Nadal było ciemno, ramię Jace’a ją obejmowało, jego ciepły oddech muskał jej kark. Czuła bicie jego serca na plecach. Zamknęła oczy, przełykając gorycz w ustach. To był sen. Tylko sen. Ale nie było mowy, żeby ponownie zasnęła. Usiadła ostrożnie, delikatnie

odsuwając rękę Jace’a, i wstała z łóżka. Podłoga była lodowato zimna. Clary skrzywiła się, kiedy dotknęła jej bosymi stopami. W półmroku namacała gałkę u drzwi sypialni, otworzyła je i zamarła. Choć w korytarzu nie było okien, oświetlały go żyrandole. Clary zobaczyła na podłodze sadzawki czegoś lepkiego i ciemnego. Na jednej z białych ścian znajdował się wyraźny krwawy odcisk dłoni. Rozbryzgi krwi widniały również na ścianie prowadzącej do schodów, naznaczonych z kolei pojedynczą długą smugą. Clary spojrzała w stronę pokoju Sebastiana. W środku panowała cisza, drzwi były zamknięte, nie sączyło się spod nich żadne światło. Clary pomyślała o blondynce w obcisłym topie. Znowu zerknęła na krew. To było jak wiadomość, uniesiona ręka mówiąca STOP. I wtedy otworzyły się drzwi. Sebastian miał na sobie termiczną koszulkę i czarne dżinsy, a jego srebrno-białe włosy były potargane. Ziewał. Znieruchomiał na jej widok i po twarzy przemknął mu wyraz szczerego zdziwienia. – Co tu robisz? Clary wciągnęła z sykiem powietrze. Smakowało metalicznie. – Co ja tu robię? A ty? – Idę na dół po ręczniki, żeby sprzątnąć ten bałagan – odparł rzeczowym tonem. – Wampiry i ich zabawy… – To mi nie wygląda na skutki zabawy – stwierdziła Clary. – Ta dziewczyna… ludzka dziewczyna, która była z tobą… co się z nią stało? – Trochę się przestraszyła na widok kłów. Czasami tak z nimi jest. – Roześmiał się, widząc jej minę. – Potem nawet chciała więcej. Teraz śpi w moim łóżku, jeśli chcesz sprawdzić i upewnić się, że żyje. – Nie… To nie jest konieczne. – Clary spuściła wzrok. Żałowała, że nie ma na sobie czegoś więcej oprócz jedwabnej koszuli nocnej. Czuła się naga. – A ty? – Pytasz, czy dobrze się czuję? – Nie o to jej chodziło, ale Sebastian wyglądał na zadowolonego. Odsunął kołnierzyk koszulki, żeby mogła zobaczyć dwa małe nakłucia na obojczyku. – Przydałby mi się iratze. Clary nic nie powiedziała.

– Chodź na dół. – Przechodząc obok, skinął na nią, i ruszył na bosaka po szklanych schodach. Po chwili Clary ruszyła za nim. Po drodze Sebastian zapalał lampy, tak że kiedy dotarli do kuchni, paliło się w niej ciepłe światło. – Wina? – zapytał, otwierając lodówkę. Clary usiadła na stołku przy ladzie i wygładziła koszulę nocną. – Poproszę tylko wodę. Patrzyła, jak Sebastian nalewa wody mineralnej do dwóch szklanek. Jego ruchy były ekonomiczne jak u Jocelyn, ale sposób poruszania się musiał w nim zaszczepić Valentine. Podobnie ruszał się Jace, jak dobrze wyszkolony tancerz. Sebastian pchnął w jej stronę jedną szklankę z wodą, drugą podniósł do ust. Kiedy wypił wodę, z trzaskiem odstawił naczynie na blat. – Pewnie już wiesz, że zabawy z wampirami powodują pragnienie. – Skąd miałabym to wiedzieć? – Jej pytanie zabrzmiało ostrzej, niż chciała. Sebastian wzruszył ramionami. – Można przypuszczać, że trochę się zabawiałaś w gryzienie z tym Chodzącym za Dnia. – Simon i ja nigdy nie bawiliśmy się w gryzienie – oświadczyła Clary lodowatym tonem. – I nie widzę powodu, dla którego ktoś miałby chcieć, żeby wampir się nim pożywił. Nie gardzisz przypadkiem Podziemnymi? – Nie. Nie myl mnie z Valentine’em. – Jasne – mruknęła Clary. – To wielki błąd. – To nie moja wina, że wyglądam dokładnie jak on, a ty jak ona. – Skrzywił się na myśl o Jocelyn, a Clary łypnęła na niego spode łba. – Widzisz, zawsze tak na mnie patrzysz. – Jak? – Jakbym palił schroniska dla zwierząt dla zabawy i dawał papierosy sierotom. – Nalał sobie następną szklankę wody. Kiedy odwrócił od niej głowę, Clary zobaczyła, że rany po ukąszeniach na jego szyi już zaczynają się goić. – Zabiłeś dziecko – przypomniała mu ostrym tonem i w tej samej chwili zrozumiała: powinna trzymać buzię na kłódkę i nadal udawać, że nie uważa go za

potwora. Ale Max. Był żywy w jej pamięci, jak wtedy gdy pierwszy raz go zobaczyła, śpiącego na kanapie w Instytucie, z książką na kolanach i przekrzywionymi okularami. – Czegoś takiego nie można wybaczyć, nigdy. Sebastian nabrał powietrza. – Więc to tak – powiedział. – Karty na stół, siostrzyczko? – A co myślałeś? – Jej głos był cichy i zmęczony w jej własnych uszach, ale Sebastian drgnął, jakby na niego warknęła. – Uwierzyłabyś mi, gdybym cię zapewnił, że to był wypadek? – spytał, odstawiając szklankę na ladę. – Nie chciałem go zabić. Tylko ogłuszyć, żeby się nie wygadał… Clary uciszyła go spojrzeniem. Wiedziała, że nie potrafi ukryć nienawiści w swoich oczach. Powinna, ale to było niemożliwe. – Mówię poważnie. Zamierzałem go ogłuszyć, tak jak Isabelle. Źle oceniłem swoją siłę. – A Sebastian Verlac? Ten prawdziwy? Zabiłeś go, prawda? Sebastian spojrzał na swoje ręce, jakby nie należały do niego. Na prawym nadgarstku miał srebrny łańcuszek z płaską metalową płytką, podobny do bransoletki identyfikacyjnej: ukrywała bliznę tam, gdzie Isabelle odcięła mu dłoń. – Nie powinien walczyć… Pełna obrzydzenia Clary zaczęła zsuwać się ze stołka, ale Sebastian chwycił ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Jego skóra była gorąca. Clary przypomniała sobie, jak w Idrisie sparzył ją jego dotyk. – Maksa zabił Jonathan Morgenstern. A co, jeśli nie jestem tą samą osobą? Nie spostrzegłaś, że nawet nie używam tego imienia? – Puść mnie. – Wierzysz, że Jace jest inny – stwierdził cicho Sebastian. – Wierzysz, że nie jest tą samą osobą, że moja krew go zmieniła. Prawda? Clary bez słowa kiwnęła głową. – Więc dlaczego tak trudno ci uwierzyć, że mogło się stać na odwrót? Może to jego krew mnie zmieniła. Może nie jestem tą samą osobą, którą byłem. – Dźgnąłeś Luke’a nożem – przypomniała Clary. – Kogoś, kogo kocham. Kogoś, na kim mi zależy…

– Właśnie zamierzał do mnie strzelić – zaczął się usprawiedliwiać Sebastian. – Kochasz go, ale ja go nie znam. Ratowałem życie. I życie Jace’a. Naprawdę tego nie rozumiesz? – A może po prostu mówisz to wszystko, bo chcesz, żebym zaczęła ci ufać. – Czy człowiekowi, którym byłem, zależałoby na twoim zaufaniu? – Gdybyś czegoś chciał. – Może po prostu chcę siostry. Popatrzyła na niego, niechętnie, z niedowierzaniem. – Nie wiesz, czym jest rodzina – stwierdziła. – Ani co robić z siostrą, gdybyś ją miał. – Mam. – Na kołnierzyku jego koszuli były plamy krwi. – Daję ci szansę zrozumienia, że to, co robimy z Jace’em, jest słuszne. Czy ty możesz dać mi szansę? Clary pomyślała o Sebastianie, którego znała w Idrisie. Słyszała wtedy, jak mówi tonem rozbawionym, przyjacielskim, roztargnionym, ironicznym, poważnym i gniewnym. Nigdy nie słyszała, żeby mówił błagalnie. – Jace ci ufa, ale ja nie – wyznał. – On wierzy, że kochasz go dostatecznie, by rzucić wszystko, co cenisz albo w co wierzysz, i być z nim. Bez względu na wszystko. Clary zacisnęła zęby. – A skąd wiesz, że bym tego nie zrobiła? Sebastian się roześmiał. – Bo jesteś moją siostrą. – Nie jesteśmy podobni – wybuchła i zobaczyła uśmiech rozlewający się po jego twarzy. Pohamowała się, ale było już za późno. – Właśnie tak bym powiedział. Ale daj spokój, Clary, Jesteś tutaj. Nie możesz wrócić. Związałaś swój los z Jace’em. Równie dobrze możesz włożyć serce w naszą sprawę. Stać się jej częścią. Wtedy będziesz mogła się zdecydować… co do mnie. Nie patrząc na niego, tylko na marmurowa posadzkę, Clary lekko skinęła głową. Sebastian wyciągnął rękę i odgarnął włosy, które spadły jej na oczy. Światło odbiło się od bransoletki z wyrytymi na niej literami. Acheronta movebo. Śmiało dotknęła jego nadgarstka. – Co to znaczy?

Spojrzał na jej dłoń dotykającą srebrnej bransolety. – To znaczy: „Zawsze tak tyranom”. Noszę ją, żeby mi przypominała o Clave. Podobno wykrzyknęli te słowa Rzymianie, którzy zamordowali Cezara, zanim zdążył stać się dyktatorem. – Zdrajcy – stwierdziła Clary, opuszczając rękę. Ciemne oczy Sebastiana rozbłysły. – Albo bojownicy o wolność. Historię piszą zwycięzcy, siostrzyczko. – A ty zamierzasz napisać jej część? Sebastian uśmiechnął się szeroko, z błyszczącym wzrokiem. – Możesz się założyć.

12 Niebo Kiedy Alec wrócił do mieszkania Magnusa, wszystkie światła były zgaszone, tylko w salonie jarzył się niebiesko-biały ogień. Minęło parę chwilę, nim sobie uświadomił, że blask bije od pentagramu. Zrzucił buty przy drzwiach i na palcach poszedł do głównej sypialni. W pokoju było ciemno, jedyne oświetlenie stanowiły wielobarwne lampki choinkowe oplecione na framudze okna. Magnus spał na plecach, z kocem podciągniętym do pasa, z ręką ułożoną płasko na brzuchu pozbawionym pępka. Alec szybko rozebrał się do bokserek i wszedł pod kołdrę, mając nadzieję, że nie obudzi Magnusa. Niestety, nie wziął pod uwagę Prezesa Miau, który umościł się w pościeli. Oparł się łokciem na jego ogonie. Kot zamiauczał przeraźliwie i wyskoczył z łóżka. Magnus usiadł, mrugając. – Co się dzieje? – Nic – powiedział Alec, w duchu przeklinając wszystkie koty. – Nie mogłem spać. – Wychodziłeś? – Magnus przetoczył się na bok i dotknął nagiego ramienia Aleca. – Twoja skóra jest zimna i pachniesz nocą. – Spacerowałem – odparł Alec, zadowolony, że jest zbyt ciemno, by Magnus zobaczył jego minę. Wiedział, że jest marnym kłamcą. – Gdzie? „W związku trzeba zachować pewne tajemnice, Alexandrze Lightwood”. – W różnych miejscach – odparł lekko Alec. – No wiesz, w tajemniczych miejscach. – Tajemniczych miejscach? Alec kiwnął głową. Magnus opadł na poduszki. – Przyniosłeś mi coś? – wymamrotał, zamykając oczy. Alec nachylił się i pocałował go w usta.

– Tylko to – powiedział cicho i zaczął się odsuwać, ale Magnus z lekkim uśmiechem przytrzymał go za ramiona. – Skoro już mnie obudziłeś, równie dobrze możesz mi to wynagrodzić. – I przyciągnął go do siebie. *** Zważywszy na to, że spędzili już jedną noc razem w łóżku, Simon nie przypuszczał, że druga będzie taka niezręczna. Ale tym razem Isabelle była trzeźwa i rozbudzona. I najwyraźniej czegoś od niego oczekiwała. Problem polegał na tym, że Simon nie wiedział, co to może być. Dał jej do ubrania swoją koszulę zapinaną na guziki i uprzejmie odwrócił wzrok, kiedy wślizgiwała się pod koc i odsuwała pod ścianę, zostawiając mu dużo miejsca. Nie zadał sobie trudu przebrania się, zdjął tylko buty i skarpety i wszedł do łóżka w T-shircie i dżinsach. Przez chwilę leżeli z dala od siebie, ale potem Isabelle przysunęła się do niego i niezdarnie wyciągnęła wzdłuż jego boku, tak że ich kolana się zderzyły. Następnie paznokciem u nogi podrapała mu kostkę. Simon próbował się przesunąć i wtedy stuknęli się czołami. – Au! – krzyknęła Isabelle. – Nie powinieneś być w tym lepszy? – W czym? – zdziwił się Simon. – Wszystkie te noce, które spędziłeś w łóżku Clary, w rozkosznych platonicznych objęciach – powiedziała Izzy, przytulając twarz do jego ramienia, tak że jej głos był stłumiony. – Myślałam… – Po prostu spaliśmy. Nie chciał mówić, że Clary doskonale do niego pasowała, że spanie z nią w jednym łóżku było równie naturalne jak oddychanie, że zapach jej włosów przypominał mu dzieciństwo, słońce, wdzięk i naturalność. Miał przeczucie, że takie wyznanie mu nie pomoże. – Wiem, ale ja nie tylko śpię – rzuciła z irytacją Isabelle. – Z kimkolwiek. Zwykle w ogóle nie zostaję na nic. Nigdy. – Mówiłaś, że chcesz… – Och, zamknij się. I pocałowała go. Z umiarkowanym sukcesem. Już wcześniej całował się z Isabelle.

Uwielbiał jej miękkie usta, jedwabisty dotyk długich, ciemnych włosów. A kiedy przytuliła się do niego, poczuł również żar jej ciała, aksamitne długie nogi, puls jej krwi… i kłapnięcie wysuwających się kłów. Odsunął się pośpiesznie. – O co chodzi? – spytała Isabelle. – Nie chcesz się ze mną całować? – Chcę – próbował powiedzieć, ale przeszkadzały mu kły. Oczy Isabelle się rozszerzyły. – Och, jesteś głodny. Kiedy ostatnio piłeś krew? – Wczoraj – udało mu się wymamrotać. Isabelle położyła się z powrotem na jego poduszce. Jej oczy były bardzo duże, czarne i błyszczące. – Może powinieneś się pożywić – zasugerowała. – Wiesz, co się dzieje, kiedy tego nie robisz. – Nie mam przy sobie żadnej krwi, będę musiał wrócić do domu – odparł Simon. Kły już zaczynały się chować. Isabelle chwyciła go za ramię. – Nie musisz pić zimnej zwierzęcej krwi. Ja tu jestem. Jej słowa były jak impuls elektryczny przeszywający jego ciało, rozpalający nerwy. – Nie mówisz poważnie. – Ależ tak. Zaczęła rozpinać koszulę, obnażając szyję, obojczyk, siateczkę żył widocznych pod jasną skórą. Niebieski stanik zasłaniał więcej niż niejedno bikini, ale Simon nadal czuł suchość w ustach. Rubin zabłysnął niczym czerwone światło stopu pod jej obojczykiem. Jakby czytając w jego myślach, Isabelle odgarnęła włosy do tyłu i przełożyła je przez ramię, eksponując bok szyi. – Nie chcesz…? Simon chwycił ją za nadgarstek. – Izzy, nie – powiedział z naciskiem. – Nie potrafię się kontrolować, mógłbym zrobić ci krzywdę, zabić. Jej oczy rozbłysły. – Nie zrobisz. Potrafisz się powstrzymać. Tak jak z Jace’em.

– Jace mnie nie pociąga. – Ani trochę? – zapytała z nadzieją Isabelle. – Ani ociupinkę? Bo to byłoby podniecające. No, dobrze. Szkoda. Posłuchaj, pociągał cię czy nie, ugryzłeś go, kiedy umierałeś z głodu, a jednak się powstrzymałeś. – Nie powstrzymałem się z Maureen. Jordan musiał mnie odciągnąć. – Powstrzymasz się teraz. – Isabelle przytknęła palec do jego ust, przesunęła go na jego szyję, na pierś i zatrzymała się tam, gdzie kiedyś biło serce. – Ufam ci. – Może nie powinnaś. – Jestem Nocną Łowczynią. Poradzę sobie z tobą, jeśli będę musiała. – Jace ze mną nie walczył. – Jace jest zakochany w idei śmierci – powiedziała Isabelle. – Ja nie. Objęła nogami jego biodra – była zdumiewająco giętka – i przysunęła się tak blisko, że mogła musnąć wargami jego usta. Chciał ją pocałować, pragnął tego całym sobą. Ostrożnie otworzył usta, dotknął językiem jej języka i poczuł ostry ból, kiedy natrafił na ostry jak brzytwa brzeg kła. Posmakował własnej krwi i cofnął się gwałtownie, odwracając od niej twarz. – Isabelle, nie mogę. – Zamknął oczy. Była ciepła i miękka na jego kolanach, kusząca i okrutna. Kły go bolały, miał wrażenie, że we wszystkie żyły w jego ciele ktoś wkręca ostre druty. – Nie chcę, żebyś mnie takim widziała. – Simon. – Delikatnie dotknęła jego policzka, obróciła do siebie jego twarz. – Właśnie taki jesteś… Jego kły cofnęły się powoli, ale nadal bolały. Simon ukrył twarz w rękach i powiedział: – Nie możesz tego chcieć. Nie możesz chcieć mnie. Własna matka wyrzuciła mnie z domu. Ugryzłem Maureen… była tylko dzieckiem. Spójrz na mnie, spójrz, kim jestem. Gdzie mieszkam, co robię. Jestem nikim. Isabelle lekko pogłaskała go po włosach. Spojrzał na nią spomiędzy palców. Z bliska widział, że jej oczy nie są czarne, tylko ciemnobrązowe ze złotymi plamkami. Gdyby lepiej się przyjrzał, na pewno dostrzegłby w nich litość. Nie wiedział, jakich słów od niej oczekiwał. Isabelle wykorzystywała chłopców i ich rzucała. Była piękna, doskonała, twarda i nigdy niczego nie potrzebowała. A już najmniej ze wszystkiego

wampira, który nawet nie potrafił być wampirem. Czuł jej oddech. Pachniała słodko – krwią, śmiertelnością, gardeniami. – Nie jesteś nikim – powiedziała. – Simon, proszę. Pozwól mi zobaczyć twoją twarz. Niechętnie opuścił ręce. Widział ją teraz wyraźniej. Wyglądała łagodnie i pięknie w blasku księżyca, jej skóra była jasnokremowa, włosy niczym czarny wodospad. Zdjęła dłonie z jego szyi. – Spójrz na to – powiedziała, dotykając białych blizn po zagojonych Znakach, które pokrywały jej srebrzystą skórę na szyi, ramionach, piersiach. – Brzydkie, prawda? – Nic w tobie nie jest brzydkie, Izzy – zapewnił Simon, szczerze zaskoczony. – Dziewczyny nie powinny być pokryte bliznami – stwierdziła rzeczowo Isabelle. – Ale tobie one nie przeszkadzają. – Są częścią ciebie. Oczywiście, że mi nie przeszkadzają. Dotknęła palcem jego warg. – Bycie wampirem jest częścią ciebie. Nie prosiłam cię, żebyś tu wczoraj przyszedł dlatego, że nie miałam kogo o to poprosić. Chcę być z tobą, Simonie. Piekielnie mnie to przeraża, ale chcę. Jej oczy zalśniły, a on nachylił się i ją pocałował, zanim zdążył się zorientować, czy to łzy. Tym razem nie było niezręcznie. Nagle znalazł się pod nią, a jej długie włosy opadły wokół nich obojga jak kurtyna. Isabelle szeptała do niego cicho, kiedy sunął dłońmi w górę jej pleców. Czuł blizny pod palcami i chciał jej powiedzieć, że myśli o nich jak o ozdobach, świadectwach jej dzielności, które jedynie czynią ją piękniejszą. To jednak oznaczałoby, że musi przestać ją całować, a tego nie chciał. Isabelle jęczała i wiła się w jego ramionach. Wplotła palce w jego włosy, kiedy oboje przetoczyli się na bok, tak że teraz ona leżała pod nim, a jego ręce były pełne jej ciepła i miękkości, usta jej smaku, zapachu skóry, soli, perfum… i krwi. Gdy znieruchomiał, Isabelle chwyciła go za ramiona. Niemal jaśniała w ciemności. Czuł jej serce bijące o jego pierś. – Śmiało – wyszeptała. – Chcę tego. Zamknął oczy, przycisnął czoło do jej czoła, próbował się uspokoić. Jego kły znowu się wysunęły, napierały na dolną wargę, twardo i boleśnie.

– Nie. Oplotła go długimi nogami, przyciągnęła do siebie. – Chcę. Jej piersi rozpłaszczyły się o jego pierś, kiedy wygięła się w łuk, obnażając szyję. Zapach jej krwi był wszędzie, na nim całym, wypełniał pokój. – Nie boisz się? – zapytał szeptem. – Boję, ale i tak chcę. – Isabelle… nie mogę… Ugryzł ją. Kły ostre jak brzytwy wbiły się w żyłę na jej szyi, jak nóż przecinający skórkę jabłka. Do jego ust trysnęła krew. Czegoś takiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Z Jace’em był ledwo żywy, z Maureen poczucie winy dopadło go już w chwili, kiedy pił jej krew. Z pewnością nie miał wrażenia, że ludzie, których ugryzł, to lubią. Mimo to, Isabelle głośno wciągnęła powietrze, jej oczy otworzyły się szeroko, ciało wygięło się ku niemu. Zamruczała jak kot, głaszcząc jego włosy, plecy. Drobne ruchy jej rąk mówiły „nie przestawaj”, „nie przestawaj”. Bijący od niej żar rozświetlił jego ciało. Nigdy nie przeżył czegoś takiego ani nawet nie wyobrażał sobie takich doznań. Czuł silne, pewne fale jej ciepła, wlewające się w niego z jej żył, i przez chwilę było tak, jakby znowu był żywy, a jego serce kurczyło się z czystej radości… Odsunął się raptownie. Nie był pewien, jak tego dokonał, ale oderwał się od niej i przetoczył na plecy, wbijając palce w materac. Nadal drżał, kiedy jego kły już się cofnęły. Powietrze wokół niego migotało, tak jak kilka chwil po wypiciu ludzkiej, żywej krwi. – Izzy – wyszeptał. Bał się na nią spojrzeć, bał się, że teraz, kiedy jego zęby już nie są zatopione w jej szyi, ona będzie na niego patrzeć z przerażeniem albo odrazą. – Co? – Nie powstrzymałaś mnie. – To było częściowo oskarżenie, częściowo wyraz nadziei. – Nie chciałam. Spojrzał na nią. Leżała na plecach, jej pierś unosiła się i opadała szybko jak po biegu. Z boku jej szyi widniały dwie małe ranki, po szyi spływały na obojczyk dwie

cienkie strużki krwi. Słuchając instynktu, Simon pochylił się i zlizał krew z jej skóry, smakując sól, smakując Isabelle. Zadrżała, jej palce poruszyły się w jego włosach. – Simon… Odsunął się. Patrzyła na niego wielkimi, ciemnymi oczami, bardzo poważnie, z zarumienionymi policzkami. – Ja… – Co? – Przez jedną szaloną chwilę myślał, że Isabelle powie „kocham cię”, ale ona potrząsnęła głową, ziewnęła i wsunęła palec za szlufkę jego dżinsów, muskając nagą skórę brzucha. Simon gdzieś słyszał, że ziewanie jest oznaką utraty krwi. Wpadł w panikę. – Dobrze się czujesz? Wypiłem za dużo? Czujesz się zmęczona? Czy… Przysunęła się do niego bliżej. – Czuję się dobrze. Zmusiłeś się do tego, żeby przestać. Jestem Nocną Łowczynią. My uzupełniamy ubytek krwi w tempie trzy razy szybszym niż zwykła ludzka istota. – Czy ty… – Nie mógł zdobyć się na to pytanie. – Podobało ci się? – Tak. – Jej głos był matowy. – Podobało. – Naprawdę? Zachichotała. – Nie zauważyłeś? – Myślałem, że może udajesz. Uniosła się na łokciu i spojrzała na niego płonącym wzrokiem. Jak oczy mogły być jednocześnie ciemne i jasne? – Ja niczego nie udaję, Simonie. I nie kłamię. – Łamiesz serca, Isabelle Lightwood – stwierdził Simon lekkim tonem, podczas gdy jej krew nadal płynęła w nim jak ogień. – Jace kiedyś powiedział Clary, że przeszłabyś po mnie w szpilkach. – To było wtedy. Teraz jesteś inny. – Zmierzyła go uważnym spojrzeniem. – Nie boisz się mnie. Dotknął jej twarzy. – A ty nie boisz się niczego. – Nie wiem. – Włosy opadły jej na twarz. – Może złamiesz mi serce. – Zanim

zdążył odpowiedzieć, pocałowała go. – A teraz się zamknij. Chcę spać. – Zwinęła się w kłębek u jego boku i zamknęła oczy. Teraz jakoś do siebie pasowali, choć wcześniej im się to nie udawało. Raptem przestało być niezręcznie, nic go nie uwierało, nie dźgało. Brakowało wspomnień z dzieciństwa, blasku słońca, delikatności. Było dziwnie, gorąco, intensywnie, podniecająco i inaczej. Simon leżał rozbudzony, ze wzrokiem utkwionym w suficie, i z roztargnieniem gładził jedwabiste włosy Isabelle. Czuł się jak schwytany przez tornado i wyrzucony gdzieś bardzo daleko, gdzie wszystko jest nieznajome. W końcu odwrócił głowę i pocałował Izzy, bardzo lekko, w czoło. Poruszyła się i wymamrotała coś przez sen, ale nie otworzyła oczu. *** Kiedy Clary obudziła się rano, Jace jeszcze spał, skulony na boku, z ręką wyciągniętą tak, żeby dotykać jej ramienia. Pocałowała go w policzek i wstała. Zamierzała iść do łazienki i wziąć prysznic, ale zwyciężyła ciekawość. Podeszła cicho do drzwi sypialni i wyjrzała na korytarz. Plamy zniknęły ze ściany, tynk był bez skazy, tak czysty, że Clary przez chwilę się zastanawiała, czy to wszystko jej się nie przyśniło: krew, rozmowa w kuchni z Sebastianem, wszystko. Wyszła na korytarz i dotknęła ściany w miejscu, gdzie wcześniej widziała czerwone smugi… – Dzień dobry. Odwróciła się szybko. Jej brat wyszedł cicho ze swojego pokoju i teraz stał na środku holu i patrzył na nią z krzywym uśmiechem. Wyglądał na świeżo po prysznicu. Wilgotne włosy miały kolor srebra, niemal metaliczny. – Zamierzasz chodzić w tym przez cały dzień? – spytał, patrząc na jej koszulę nocną. – Nie, ja tylko… – Nie chciała powiedzieć, że sprawdzała, czy na ścianie nadal jest krew. Sebastian patrzył na nią z rozbawieniem i wyższością. Clary się cofnęła. – Idę się ubrać. Coś powiedział, ale nie zatrzymała się, tylko wpadła do sypialni Jace’a i zamknęła za sobą drzwi. Chwilę później usłyszała głosy na korytarzu: Sebastiana i dziewczyny

wypowiadającej melodyjne słowa. Włoszka z zeszłej nocy, pomyślała. Ta, która podobno spała w pokoju Sebastiana. Dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, jak mocno podejrzewała go o kłamstwo. A on mówił prawdę. Daję ci szansę, powiedział. Czy ty możesz też dać mi szansę? Mogła? Myślała nad tym gorączkowo, kiedy brała prysznic, a potem stała przed szafą. Stroje kupione dla Jocelyn były tak dalekie od jej stylu, że miała trudności z wyborem. Znalazła dżinsy – designerskie, sądząc po cenie na metce – i jedwabną bluzkę w kropki z wiązaniem na szyi w stylu vintage, który się jej podobał. Zarzuciła na to swoją własną aksamitną marynarkę. Kiedy wróciła do pokoju Jace’a, jego już tam nie było. Nie miała trudności z odgadnięciem, dokąd poszedł. Z dołu dochodził brzęk naczyń, śmiech i zapach jedzenia. Clary zbiegła po szklanych schodach, przeskakując po dwa stopnie, ale zatrzymała się na najniższym i zajrzała do kuchni. Sebastian opierał się o lodówkę, a Jace mieszał coś na patelni, chyba cebulę i jajka. Był boso, włosy miał potargane, koszulę zapiętą niedbale. Na jego widok podskoczyło jej serce. Nigdy go takim nie widziała: z samego rana, z otaczającą go jeszcze ciepłą, złotą aurą snu. Poczuła przeszywający smutek, że wszystkie te pierwsze razy dzieją się z Jace’em, który nie jest jej Jace’em. Nawet jeśli wyglądał na szczęśliwego, a w jego oczach nie było mroku i śmiał się, rozbijając jajka na patelni i zsuwając omlet na talerz. Sebastian coś do niego powiedział, Jace spojrzał na Clary i zapytał z uśmiechem: – Jajecznica czy smażone? – Jajecznica. Nie wiedziałam, że potrafisz przyrządzać omlet. – Zeszła ze schodów i zbliżyła się do lady kuchennej. Słońce wpadało przez okna; mimo braku zegarów w domu, Clary domyślała się, że jest późny ranek – kuchnia cała w szkle i chromie lśniła. – A kto nie potrafi? – zdziwił się Jace. Clary uniosła rękę… i to samo zrobił Sebastian. Drgnęła zaskoczona i pośpiesznie opuściła rękę, ale Sebastian zdążył dostrzec jej gest i uśmiechnął się szeroko. Zawsze tak się szczerzył. Najchętniej by go spoliczkowała. Odwróciła od niego wzrok i zajęła się nakładaniem sobie na talerz tego, co leżało na stole: chleb, świeże masło, dżem, soczyste plastry bekonu. Były też sok i herbata. Dobrze tutaj jadają, pomyślała. I nic dziwnego, bo znając Simona, uważała, że

nastoletni chłopcy zawsze są głodni. Spojrzała za okno… i osłupiała. Nie zobaczyła kanałów, tylko wzgórze wznoszące się w oddali, a na nim zamek. – Gdzie teraz jesteśmy? – spytała. – W Pradze – odparł Sebastian. – Jace i ja mamy tutaj sprawę. – Wyjrzał przez okno. – Właściwie zaraz powinniśmy ruszać. Clary uśmiechnęła się do niego słodko. – Mogę iść z wami? Sebastian pokręcił głową. – Nie. – Dlaczego? – Clary skrzyżowała ręce na piersi. – To jakaś męska sprawa, w której nie mogę uczestniczyć? Idziecie sobie zrobić podobne fryzury? Jace podał jej talerz z jajecznicą, ale patrzył na Sebastiana. – Może mogłaby z nami pójść – wstawił się za nią. – To znaczy, ta konkretna sprawa… nie jest niebezpieczna. Oczy Sebastiana były jak lasy z wiersza Frosta: ciemne i głębokie. Nic nie zdradzały. – Wszystko może się okazać niebezpieczne. – Cóż, to twoja decyzja. – Jace wzruszył ramionami, sięgnął po truskawkę, zjadł ją i oblizał palce z soku. Oto wyraźna i zdecydowana różnica między tym Jace’em a jej Jace’em, pomyślała Clary. Jej Jace’go cechowała nieokiełznana ciekawość wszystkiego. Nigdy nie wzruszyłby ramionami i nie zgodził się bez pytania na cudzy plan. Tamten Jace był jak ocean niestrudzenie rzucający się na skalisty brzeg, a ten jak… spokojna rzeka lśniąca w słońcu. Bo jest szczęśliwy? Clary zacisnęła rękę na widelcu, aż zbielały jej kostki. Nienawidziła tego cichego głosiku w swojej głowie. Podobnie jak królowa Jasnego Dworu, zasiewał wątpliwości tam, gdzie nie powinno być wątpliwości, stawiał pytania, na które nie istniała odpowiedź. – Idę po swoje rzeczy. – Jace wziął jeszcze jeden owoc z talerza i pobiegł na górę. Clary uniosła głowę. Przezroczyste szklane schody wydawały się niewidzialne, tak

że Jace jakby frunął, a nie biegł. – Nie jesz jajecznicy – zauważył Sebastian. Obszedł ladę – cholernie bezszelestnie – i patrzył teraz na nią z uniesionymi brwiami. Mówił z lekkim akcentem mieszkańców Idrisu z domieszką brytyjskiego. Clary zastanawiała się, czy ukrywał go wcześniej, czy po prostu nie zwróciła na to uwagi. – Właściwie nie lubię jajek – wyznała. – Ale nie chciałaś tego powiedzieć Jace’owi, bo wydawał się taki zadowolony, że przygotowuje ci śniadanie. Ponieważ miał rację, Clary nie odpowiedziała. – Zabawne, co? – rzucił Sebastian. – Kłamstwa dobrych ludzi. Jace pewnie będzie robił ci teraz jajka do końca życia, a ty będziesz je w siebie wmuszać, bo nie potrafisz się przyznać, że ich nie lubisz. Clary pomyślała o królowej Jasnego Dworu. – Miłość czyni nas wszystkich kłamcami? – Właśnie. Szybko się uczysz, co? – Zrobił krok w jej stronę, a ona poczuła lekki niepokój łaskoczący jej nerwy. Używał tej samej wody kolońskiej, co Jace. Rozpoznała cytrusy i czarny pieprz, ale na nim pachniały inaczej. Źle. – To mamy ze sobą wspólnego – stwierdził Sebastian i zaczął rozpinać koszulę. Clary wstała pośpiesznie. – Co robisz? – Spokojnie, siostrzyczko. – Odpiął ostatni guzik i rozchylił koszulę. Uśmiechnął się leniwie. – Jesteś czarodziejką od runów, prawda? Clary wolno pokiwała głową. – Potrzebuję Znaku siły – oznajmił Sebastian. – A skoro jesteś najlepsza, chcę, żebyś ty go narysowała. Nie odmówisz takiego drobiazgu starszemu bratu, co? – Przeszył ją spojrzeniem ciemnych oczu. – Poza tym chcesz, żebym dał ci szansę. – A ty chcesz, żebym ja tobie dała szansę – przypomniała Clary. – Zawrzyjmy więc umowę. Ja dam ci Znak siły, a ty pozwolisz mi iść z wami. Sebastian zdjął koszulkę i rzucił ją na ladę. – Zgoda.

– Nie mam steli. Nie chciała na niego patrzeć, ale trudno było tego uniknąć, bo Sebastian jakby celowo naruszał jej przestrzeń osobistą. Miał ciało podobne jak Jace: twarde, bez grama zbędnego tłuszczu, z mięśniami wyraźnie rysującymi się pod skórą. Blizny też były takie jak u Jace’a, ale na jego bladej skórze trochę mniej widoczne niż na złotej. Na jej bracie wyglądały jak narysowane srebrnym ołówkiem na białym papierze. Sebastian wyjął stelę zza paska i podał ją Clary. – Użyj mojej. – Dobrze. Obróć się. Gdy spełnił polecenie, Clary stłumiła okrzyk. Jego nagie plecy szpeciły poszarpane pręgi, nakładające się na siebie zbyt regularnie, żeby mogły powstać przypadkiem. Ślady po biczu. – Kto ci to zrobił? – spytała. – A jak myślisz? Nasz ojciec. Używał bicza z demonicznego metalu, żeby żaden iratze nie mógł ich wygoić. Miały mi przypominać. – O czym? – O niebezpieczeństwach posłuszeństwa. Clary dotknęła jednej blizny. Była gorąca pod jej palcami, jakby całkiem świeża, i szorstka w otoczeniu gładkiej skóry. – Chyba chciałeś powiedzieć: „nieposłuszeństwa”. – Powiedziałem to, co chciałem powiedzieć. – Bolą? – Przez cały czas. – Niecierpliwie obejrzał się przez ramię. – Na co czekasz? – Na nic. Clary przyłożyła czubek steli do jego łopatki, starając się trzymać rękę nieruchomo. W jej głowie zrodziła się myśl, jak łatwo byłoby naznaczyć go czymś, co by go zniszczyło, przyprawiło o chorobę, skręciło mu wnętrzności… Ale co wtedy stałoby się z Jace’em? Odgarnęła włosy z twarzy i starannie narysowała Znak Fortis w miejscu, gdzie aniołowi wyrastałyby skrzydła. Kiedy skończyła, Sebastian odwrócił się i wziął od niej stelę, a następnie włożył koszulę. Clary nie spodziewała się podziękowania… i go nie dostała. Sebastian

poruszył łopatkami, zapinając guziki, i uśmiechnął się szeroko. – Jesteś dobra – stwierdził, ale to było wszystko, co od niego usłyszała. Chwilę później zadudniły kroki na schodach i wrócił Jace, wkładając po drodze sztruksową kurtkę. Miał również pas z bronią i ciemne rękawiczki bez palców. Clary, wbrew sobie, uśmiechnęła się ciepło. – Sebastian mówi, że mogę iść z wami. Jace uniósł brwi. – Wszyscy zrobimy sobie takie same fryzury? – Mam nadzieję, że nie – powiedział Sebastian. – Wyglądam okropnie w lokach. Clary spojrzała na siebie. – Muszę włożyć strój bojowy? – Niekoniecznie – odparł Sebastian. – To nie jest sprawa wymagająca walki. Ale dobrze jest być przygotowanym. Przyniosę ci coś ze zbrojowni. – Poszedł na górę. Clary przeklęła siebie w duchu za to, że nie znalazła wcześniej zbrojowni, kiedy myszkowała po domu. Z pewnością trafiłaby tam na coś, co dałoby jej jakieś pojęcie o ich planach… Gdy Jace dotknął jej twarzy, aż podskoczyła. Niemal zapomniała o jego obecności. – Na pewno chcesz to zrobić? – Jak najbardziej. Oszaleję sama w tym domu. Poza tym nauczyłeś mnie walczyć. Pewnie chciałbyś, żebym wykorzystała swoje umiejętności. Jego usta wykrzywił diabelski uśmieszek. Odgarnął jej włosy do tyłu i szepnął do ucha parę słów o wykorzystywaniu tego, czego się od niego nauczyła. Odsunął się, kiedy wrócił Sebastian, w kurtce i z pasem na broń w ręce. Przyniósł sztylet i seraficki miecz. Przyciągnął Clary do siebie i opasał ją w talii, a ona była zbyt zaskoczona, żeby go odepchnąć. Kiedy skończył, odwrócił się i ruszył do ściany, na której pojawił się migotliwy zarys drzwi. Weszli w nie wszyscy troje. *** Słysząc ciche pukanie, Maryse uniosła głowę. Za oknami biblioteki był pochmurny szary dzień, lampy z zielonymi abażurami rzucały małe sadzawki światła na kolisty pokój. Maryse nie umiała powiedzieć, jak długo siedziała za biurkiem. Na blacie stały

puste kubki po kawie. Wstała, mówiąc: – Proszę. Drzwi otworzyły się z cichym szczęknięciem i chwilę później do pokoju weszła posuwistym, bezszelestnym krokiem postać w pergaminowej szacie z podniesionym kapturem, zasłaniającym twarz. Wzywałaś nas, Maryse Lightwood? Maryse rozprostowała plecy. Czuła się odrętwiała, zmęczona i stara. – Brat Zachariasz. Spodziewałam się… Cóż, nieważne. Brata Enocha? Jest ode mnie starszy, ale pomyślałem, że twoje wezwanie ma coś wspólnego ze zniknięciem twojego adoptowanego syna. Jego dobro szczególnie mnie interesuje. Maryse spojrzała na niego z zaciekawieniem. Większość Cichych Braci nigdy nie wyrażała własnych opinii ani nie mówiła o swoich osobistych uczuciach, jeśli w ogóle jakieś mieli. Przygładziła potargane włosy i wyszła zza biurka. – Dobrze. Chcę ci coś pokazać. Nigdy nie przyzwyczaiła się do Cichych Braci, do ich bezszelestnego sposobu poruszania się, jakby stopami nie dotykali ziemi. Zachariasz sprawiał wrażenie, że unosi się w powietrzu obok niej, kiedy prowadziła go do mapy świata wiszącej na północnej ścianie. Była to mapa Nocnych Łowców. Pokazywała Idris pośrodku Europy i otaczające go czary ochronne w postaci złotych granic. Na półce nad mapą znajdowały się dwa przedmioty. Jednym z nich był odłamek szkła z zaschniętą krwią. Drugim – zniszczona skórzana bransoleta ozdobiona Znakiem anielskiej mocy. – To są… Bransoleta Jace’a Herondale’a i krew Jonathana Morgensterna. Rozumiem, że próby ich wytropienia okazały się nieskuteczne? – Właściwie to nie było tropienie. – Maryse wyprostowała plecy. – Kiedy należałam do Kręgu, Valentine zawsze potrafił nas wszystkich zlokalizować przy użyciu pewnego mechanizmu. Jeśli nie znajdowaliśmy się w określonych, chronionych miejscach, wiedział zawsze, gdzie jesteśmy. Myślałam, że mógł to samo zrobić z Jace’em, kiedy ten był dzieckiem. Wyglądało na to, że nigdy nie miał trudności z jego

znalezieniem. O jakim mechanizmie mówisz? – O znaku, ale nie z Szarej Księgi. Wszyscy go mieliśmy. Ja prawie o nim zapomniałam. Nie było możliwości, żeby się go pozbyć. Jeśli Jace go miał, czy nie wiedziałby o nim i nie podjął kroków, żebyście nie znaleźli go w ten sposób? Maryse pokręciła głową. – Mógł to być mały, prawie niewidoczny znak pod włosami, tak jak u mnie. Jace nawet by nie wiedział, że go ma. Valentine raczej wolałby mu o nim nie mówić. Brat Zachariasz przyjrzał się mapie. I jaki był rezultat twojego eksperymentu? – Jace go ma – oznajmiła Maryse, ale nie sprawiała wrażenie zadowolonej ani triumfującej. – Widziałam go na mapie. Kiedy się pojawia, mapa rozbłyskuje w miejscu, gdzie on jest. Jednocześnie rozjarza się jego bransoleta. Dlatego wiem, że to on, a nie Jonathan Morgenstern. Jonathan nigdy nie pojawia się na mapie. I gdzie on jest? Gdzie jest Jace? – Widziałam go, za każdym razem przez kilka sekund, w Londynie, Rzymie, Szanghaju. Jakiś czas temu był w Wenecji, a potem znowu zniknął. Przenosi się tak szybko między miastami? – Przez Bramę? – Maryse wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Ale za każdym razem, kiedy mapa błyska, mam pewność, że on żyje… na razie. I wtedy mogę znowu oddychać, choćby przez krótki czas. Zacisnęła usta, żeby powstrzymać dalsze słowa: jak bardzo tęskni za synem i córką, ale nie może ich wezwać z powrotem do Instytutu, choć należałoby oczekiwać, że Alec weźmie udział w poszukiwaniach własnego brata. Że codziennie myśli o Maksie i jest wtedy tak, jakby ktoś wypchnął całe powietrze z jej płuc, a wtedy ona łapie się za serce i boi się, że umiera. Nie mogła stracić jeszcze Jace’a. Rozumiem. Brat Zachariasz splótł ręce przed sobą. Jego dłonie o smukłych palcach wyglądały młodo, nie były pomarszczone ani zniekształcone. Maryse często się zastanawiała, ile lat mają Bracia i jak długo żyją, ale ta informacja stanowiła sekret ich bractwa.

Niewiele jest rzeczy potężniejszych od miłości rodzinnej. Ale nie wiem, dlaczego postanowiłaś mi to pokazać. Maryse wzięła drżący oddech. – Wiem, że powinnam pokazać to Clave. Ale Clave już wie o jego więzi z Jonathanem. Polują na nich obu. Zabiją Jace’a, jeśli go znajdą. A jednak zatrzymanie tej informacji dla siebie jest zdradą. – Zwiesiła głowę. – Uznałam, że mogę powiedzieć wam, Braciom. Do was teraz należy decyzja, czy pokazać mapę Clave. Ja… ja nie jestem w stanie sama jej podjąć. Zachariasz milczał przez dłuższą chwilę. Potem jego głos rozległ się łagodnie w jej głowie. Mapa mówi, że twój syn jeszcze żyje. Jeśli przekażesz ją Clave, myślę, że niewiele im to da oprócz informacji, że Jace podróżuje szybko i nie da się go wytropić. To już wiedzą. Zatrzymaj mapę. Na razie nic o niej nie powiem. Maryse spojrzała na niego ze zdumieniem. – Ale… jesteś sługą Clave… Kiedyś byłem Nocnym Łowcą jak ty. Żyłem jak ty. I jak ty, miałem ukochane osoby, których dobro przedkładałem ponad wszystko inne: każdą przysięgę czy dług. – Czy ty… – Maryse się zawahała. – Miałeś kiedyś dzieci? Nie. Żadnych dzieci. – Przykro mi. Niepotrzebnie. I postaraj się, żeby strach o Jace’a cię nie obezwładnił. On jest Herondale’em, a oni należą do zwycięzców… W tym momencie coś pękło w Maryse. – On nie jest Herondale’em, tylko Lightwoodem. Jace’em Lightwoodem. Moim synem. Zapadła długa cisza. Nie zamierzałem twierdzić niczego innego, rzekł w końcu brat Zachariasz. Rozplótł ręce i zrobił krok do tyłu. Jednej rzeczy musisz być świadoma. Jeśli Jace pojawi się na mapie na więcej niż kilka sekund, będziesz musiała powiedzieć Clave. Powinnaś przygotować się na tę możliwość. – Nie sądzę, żebym potrafiła – wyznała Maryse. – Wyślą za nim myśliwych.

Zastawią na niego pułapkę. To tylko chłopiec. On nigdy nie był tylko chłopcem. Po tych słowach Zachariasz odwrócił się i wyszedł z biblioteki. Maryse nie odprowadziła go wzrokiem. Wpatrywała się w mapę. *** „Simon?”. Ulga rozkwitła jak kwiat w jego piersi. Znajomy, ostrożny głos Clary wypełnił jego głowę. Zerknął w bok. Isabelle nadal spała. Przez zasłony sączyło się południowe słońce. „Nie śpisz?”. Przetoczył się na plecy i spojrzał w sufit. „Oczywiście, że nie”. „Nie byłam pewna. U ciebie jest sześć, siedem godzin wcześniej niż u mnie. Właśnie zapada zmierzch”. „Włochy?”. „Jesteśmy teraz w Pradze. Ładna. Duża rzeka i mnóstwo budynków z iglicami. Z daleka wygląda jak Idris. Ale jest zimno. Zimniej niż w domu”. „No dobrze, dość o pogodzie. Jesteś bezpieczna? Gdzie Sebastian i Jace?”. „Są ze mną. Trochę się od nich oddaliłam. Powiedziałam, że chcę popatrzeć na widok z mostu”. „Więc jestem widokiem z mostu?”. Clary się zaśmiała albo przynajmniej Simon poczuł w głowie coś w rodzaju cichego, nerwowego chichotu. „Nie mogę za długo zwlekać. Choć oni chyba niczego nie podejrzewają. Jace… Jace na pewno nie. Sebastiana trudniej rozgryźć. Nie sądzę, żeby mi ufał. Wczoraj przeszukałam jego pokój, ale nic tam nie ma, to znaczy, nic, co by wskazywało na ich plany. Zeszłej nocy…”. „Zeszłej nocy?”. „Nic”. To dziwne, że była w jego głowie, a on nadal miał wrażenie, że Clary coś ukrywa. „Sebastian ma w swoim pokoju szkatułkę, która kiedyś należała do mojej mamy. Z

jego rzeczami z dzieciństwa. Nie mam pojęcia, po co ją trzyma”. „Nie trać czasu na próby rozszyfrowania Sebastiana. On nie jest tego wart. Dowiedz się, co zamierzają”. „Próbuję”. Wydawała się zirytowana. „Nadal jesteś u Magnusa?”. „Tak. Przeszliśmy do fazy drugiej naszych planów”. „Tak? A jaka była faza pierwsza?”. „Faza pierwsza to było siedzenie przy stole, zamawianie pizzy i sprzeczanie się”. „A faza druga? Siedzenie przy stole, picie kawy i sprzeczanie się?”. „Niezupełnie”. Simon wziął głęboki wdech. „Wezwaliśmy demona Azazela”. „Azazela?”. Jej głos zrobił się tak piskliwy, że Simon omal nie zatkał sobie uszu. „Więc o to chodziło z tym głupim pytaniem o Smerfy. Powiedz mi, że żartujesz”. „Nie. To długa historia”. Simon opowiedział jej wszystko najlepiej, jak potrafił, obserwując, jak Isabelle oddycha, jak światło za oknem staje się coraz jaśniejsze. „Myśleliśmy, że pomoże nam znaleźć broń, która zrani Sebastiana, a Jace’a nie”. „Jasne… ale wzywanie demonów?”. Clary nie wydawała się przekonana. „A Azazel nie jest zwyczajnym demonem. To ja jestem tutaj z Drużyną Zła. Ty jesteś Drużyną Dobra. Pamiętaj o tym”. „Wiesz, że nic nie jest takie proste, Clary”. Wydawało się, że usłyszał jej westchnienie, poczuł muśnięcie powietrza na skórze, aż zjeżyły mu się włoski na karku. „Wiem”. *** Miasta i rzeki, pomyślała Clary, kiedy puściła złoty pierścionek i odwróciła się od widoku mostu Karola do Jace’a i Sebastiana. Stali po drugiej stronie starego kamiennego mostu, pokazując sobie coś, czego nie mogła zobaczyć. W dole woda barwy metalu omywała bezgłośnie stare pylony. Niebo zasnute czarnymi chmurami miało taki sam kolor. Wiatr szarpał jej włosy i płaszcz, kiedy szła w stronę Jace’ a i Sebastiana. Potem wszyscy ruszyli dalej. Chłopcy rozmawiali cicho. Mogłaby włączyć się do ich rozmowy, gdyby chciała, ale w spokojnej urodzie miasta z wieżami przebijającymi się przez mgłę było coś takiego, że wolała milczeć, patrzeć i rozmyślać.

Most przechodził w brukowaną ulicę ze sklepami dla turystów, sprzedającymi krwistoczerwone granaty i duże kawałki polskiego bursztynu, ciężkie czeskie szkło i drewniane zabawki. Nawet o tej porze, przed nocnymi klubami widziała koników z wejściówkami albo kartami ze zniżkami na drinki. Sebastian odpędzał ich niecierpliwym gestem i burczał coś z irytacją po czesku. Tłum trochę się przerzedził, kiedy dotarli do dużego średniowiecznego placu, na którym mimo zimna kręciło się sporo ludzi. W licznych kioskach można było kupić kiełbaski i gorący cydr. Zatrzymali się przy jednej budce i zjedli miejscowe specjały przy wysokim, chwiejnym stoliku. W pewnym momencie wielki zegar stojący pośrodku placu zaczął wybijać godzinę. Kiedy ruszyła pobrzękująca maszyneria, z drzwi po obu stronach zegara wyłonił się krąg drewnianych postaci: dwunastu apostołów, jak wyjaśnił Sebastian, podczas gdy lalki krążyły i krążyły. – Istnieje legenda – powiedział, nachylając się nad kubkiem gorącego cydru – że król kazał wyłupać oczy twórcy zegara, żeby nigdy więcej nie zbudował czegoś równie pięknego. Clary zadrżała i przysunęła się do Jace’a. Milczał, odkąd opuścili most, jakby pogrążył się w myślach. Ludzie – głównie dziewczyny – zatrzymywali się, żeby na niego spojrzeć. Jego jasne włosy zwracały uwagę pośród ciemnych zimowych kolorów Rynku Staromiejskiego. – Sadysta – oburzyła się Clary. Sebastian przesunął palcem po krawędzi kubka i zlizał z niego cydr. – Przeszłość to inny kraj. – Obcy kraj – poprawił go Jace. Sebastian zmierzył go wzrokiem. – Co? – „Przeszłość to obcy kraj; tam wiele rzeczy robi się inaczej” – powiedział Jace. – Tak brzmi cały cytat. Sebastian wzruszył ramionami i odsunął kubek. Za zwrot naczyń do stoiska z cydrem dostawało się euro, ale Clary podejrzewała, że jej brat nie będzie zawracał sobie głowy udawaniem porządnego obywatela dla marnych groszy. – Chodźmy.

Clary jeszcze nie skończyła cydru, ale odstawiła naczynie na stolik i poszła za Sebastianem w labirynt wąskich, krętych uliczek odchodzących od placu. Jace go poprawił, pomyślała. Oczywiście był to drobiazg, ale czy krwawa magia Lilith nie powinna związać go z Sebastianem w taki sposób, żeby uważał wszystko, co on robi, za słuszne? Czy mógł to być pierwszy znak – choćby maleńki – że łączący ich czar zaczyna słabnąć? Wiedziała, że głupio jest łudzić się nadzieją. Ale czasami nadzieja jest wszystkim, co się ma. Ulice stawały się coraz węższe i ciemniejsze. Chmury całkiem przesłoniły coraz niżej stojące słońce, tu i ówdzie staroświeckie lampy gazowe rozświetlały mglisty mrok. Asfalt przeszedł w bruk, chodniki się zwęziły, zmuszając ich do marszu gęsiego jak po wąskim moście. Tylko widok innych przechodniów, wyłaniających się i znikających we mgle, upewniał Clary, że nie przeniosła się w czasie do miasta ze swojej wyobraźni. W końcu dotarli do kamiennego łuku, który otwierał się na mały plac. W większości sklepów już pogasły światła i tylko jeden, na wprost nich, był jeszcze oświetlony. Na szyldzie widniały złote litery „Antykwariat”, w oknie stały butelki z różnymi substancjami i odklejającymi się nalepkami z napisami po łacinie. Clary zdziwiła się, kiedy Sebastian ruszył w jego stronę. Na co im mogły się przydać stare butelki? Odpędziła tę myśl, kiedy przekroczyli próg. Słabo oświetlone wnętrze sklepu pachniało kulkami na mole i było zagracone najdziwniejszymi śmieciami… i nie tylko śmieciami. Piękne mapy nieba walczyły o miejsce z solniczkami i pieprzniczkami w kształcie postaci z zegara na Rynku Staromiejskim. Stare cynowe pudełka na tytoń i cygara leżały obok znaczków pod szkłem, przestarzałych aparatów fotograficznych wschodnioniemieckiej i rosyjskiej produkcji, wspaniała misa z ciętego szkła o głębokim szmaragdowym kolorze stała obok góry zawilgoconych kalendarzy. Na słupie wisiała stara czeska flaga. Sebastian ruszył w stronę lady znajdującej się w głębi sklepu, a Clary uświadomiła sobie, że to, co brała za manekina, jest w rzeczywistości starcem o twarzy pomarszczonej jak jabłko, opierającym się o kontuar na splecionych rękach. Sama lada

miała front i wierzch ze szkła i mieściła góry starej biżuterii, iskrzących się szklanych koralików, małe torebeczki na łańcuszkach, z klamerkami z kamieni szlachetnych oraz rzędy spinek do mankietów. Sebastian powiedział coś po czesku, a mężczyzna kiwnął głową i wskazał brodą na Clary i Jace’a, łypiąc na nich podejrzliwie ciemnoczerwonymi ślepiami. Clary zmrużyła oczy i, skupiwszy się mocno, zaczęła zdejmować z niego czar. Okazało się to niełatwe. Czar przylegał do niego jak lep na muchy. W końcu udało się jej odciągnąć go na tyle, że zobaczyła przebłyski prawdziwej istoty: wysokiej, o ludzkich kształtach, szarej skórze i rubinowych oczach, ustach pełnych zaostrzonych zębów, sterczących we wszystkie strony, i długich, wężowych ramionach, które kończyły się głowami jak u węgorza: wąskimi, paskudnymi i zębatymi. – Demon Vetis – szepnął jej do ucha Jace. – One są jak smoki. Lubią gromadzić błyszczące przedmioty. Śmieci, klejnoty, cokolwiek. Sebastian obejrzał się na nich przez ramię. – To mój brat i siostra – powiedział. – Na pewno można im ufać, Mirku. Po skórze Clary przebiegł słaby dreszcz. Nie podobało się jej udawanie siostry Jace’a, nawet na użytek demona. – Nie podoba mi się to – oświadczył Mirek. – Mówiłeś, że będziemy rozmawiać tylko z tobą, Morgenstern. Wiem, że Valentine miał córkę… – skinął głową w kierunku Clary – …ale wiem też, że miał tylko jednego syna. – On jest adoptowany – wyjaśnił Sebastian lekkim tonem, wskazując na Jace’a. – Adoptowany? – W dzisiejszych czasach definicja współczesnej rodziny zmienia się w naprawdę imponującym tempie – odezwał się Jace. Najwyraźniej nie zrobił wrażenia na demonie. – Nie podoba mi się to – powtórzył Mirek. – Ale to ci się spodoba – zapewnił go Sebastian, wyjmując z kieszeni sakiewkę. Odwrócił ją do góry dnem i po szkle potoczyły się z brzękiem brązowe monety. – Pensy z oczu martwych ludzi. Setki. A ty masz to, o czym mówiliśmy? Jedna zębata ręka przesunęła się po ladzie i delikatnie ugryzła monetę. Czerwone oczy demona rozbłysły na widok całego ich stosu.

– Dobrze, ale nie wystarczy, żeby kupić to, czego szukasz. – Zrobił gest falującą ręką i nad nią pojawiło się coś, co wyglądało jak kawałek kryształu górskiego… tylko że bardziej błyszczącego, bardziej przejrzystego, srebrzystego i pięknego. Clary uświadomiła sobie z zaskoczeniem, że to jest materiał, z którego wyrabia się serafickie miecze. – Czysty adamas – powiedział Mirek. – Towar prosto z nieba. Bezcenny. Po twarzy Sebastiana przemknął, niczym błyskawica, gniew. Clary przez chwilę widziała pod spodem złego chłopca, który się śmiał, kiedy Hodge umierał. Potem wrażenie zniknęło. – Uzgodniliśmy cenę. – Ale uzgodniliśmy również, że przyjdziesz sam – przypomniał Mirek, kierując spojrzenie czerwonych oczu na Clary i na Jace’a, który znieruchomiał jak przyczajony kot. – Powiem ci, co jeszcze możesz mi dać. Lok pięknych włosów twojej siostry. – Dobrze – powiedziała Clary, występując do przodu. – Chcesz kosmyk moich włosów… – Nie! – Jace zastąpił jej drogę. – To czarny magik, Clary. Nie masz pojęcia, co może zrobić z twoim włosem albo odrobiną krwi. – Mirku – powiedział Sebastian, nie patrząc na nią. I w tym momencie Clary przyszło do głowy pytanie, co by go powstrzymało, gdyby chciał przehandlować kosmyk jej włosów za adamas? Jace wprawdzie się sprzeciwił, ale musiał robić to, o co prosił go Sebastian. Co by zwyciężyło w razie konfliktu? Przymus czy uczucie do niej? – Wykluczone – rzekł Sebastian. Demon zamrugał jak jaszczurka. – Wykluczone? – Nie tkniesz włosów mojej siostry – oświadczył Sebastian. – Ani nie wycofasz się z naszej umowy. Nikt nie oszukuje syna Valentine’a Morgensterna. Zgadzasz się na cenę czy… – Albo co? – warknął Mirek. – Albo pożałuję? Nie jesteś Valentine’em, chłopcze. To był człowiek, który zyskiwał sobie lojalność… – Nie. – Sebastian dobył zza pasa seraficki miecz. – Nie jestem Valentine’em. I nie

zamierzam układać się z demonami tak jak on. Jeśli nie mogę liczyć na twoją lojalność, wzbudzę w tobie strach. Wiedz, że jestem potężniejszy, niż mój ojciec kiedykolwiek był, a jeśli nie będziesz postępować ze mną uczciwie, odbiorę ci życie i dostanę to, po co przyszedłem. – Uniósł miecz. – Dumah – wyszeptał i broń rozjarzyła się jak słup ognia. Demon się cofnął i wyrzucił z siebie kilka słów w bełkotliwym języku. Jace już trzymał dłoń na rękojeści sztyletu. Krzyknął do Clary, ale nie dość szybko. Coś uderzyło ją mocno w ramię, tak że upadła do przodu na zaśmieconą podłogę. Błyskawicznie przekręciła się na plecy, spojrzała w górę… I wrzasnęła. Nad nią majaczył ogromny wąż… albo przynajmniej stwór o grubym łuskowatym cielsku i głowie z kapturem jak u kobry, z tym że jego korpus składał się z segmentów jak u owada i miał dziesiątki ruchliwych nóg zakończonych ostrymi pazurami. Clary sięgnęła do pasa z bronią w chwili, kiedy potwór stanął dęba i zaatakował. Z jego kłów ściekał żółty jad. *** Simon zasnął po rozmowie z Clary. Kiedy się znowu obudził, światło było zapalone, a Isabelle klęczała na brzegu łóżka, w dżinsach i znoszonym T-shircie, który pewnie pożyczyła od Aleca; miał dziury na rękawach, szew na boku się pruł. Isabelle odsunęła kołnierzyk od szyi i czubkiem steli kreśliła Znak tuż pod obojczykiem. Simon uniósł się na łokciach. – Co robisz? – Iratze. Na to. – Isabelle odgarnęła włosy za ucho, a Simon zobaczył dwie dziurki, które zrobił jej na szyi. Kiedy skończyła rysować Znak, po rankach zostały tylko ledwo widoczne białe plamki. – Dobrze się czujesz? – zapytał cicho, powstrzymując się od pytań, które cisnęły mu się na usta. Zadałem ci ból? Teraz myślisz, że jestem potworem? Całkiem cię odstraszyłem? – W porządku. Spałam o wiele dużej niż normalnie, ale to chyba dobrze. – Widząc jego minę, wsunęła stelę za pasek i podpełzła do niego z kocią gracją. Jej włosy zasłoniły ich oboje jak kurtyna. Znajdowali się tak blisko siebie, że stykali się nosami. Patrzyła na niego, nie mrugając. – Dlaczego jesteś taki obłędny? – spytała, a on poczuł

jej oddech na twarzy, lekki jak szept. Chciał pociągnąć ją w dół i pocałować… nie ugryźć, tylko pocałować, ale w tym momencie zabrzęczał domofon. Chwilę później ktoś zapukał do drzwi sypialni, a właściwie załomotał tak mocno, że zatrzęsły się w zawiasach. – Simon, Isabelle! – To był Magnus. – Nie obchodzi mnie, czy śpicie, czy robicie ze sobą niewysłowione rzeczy. Ubierajcie się i chodźcie do salonu. Natychmiast. Simon spojrzał na Izzy. Minę miała równie zdziwioną jak on. – Co się dzieje? – Po prostu chodźcie tutaj – powtórzył Magnus. Odchodząc, tupał głośno. Isabelle stoczyła się z Simona, ku jego rozczarowaniu, i westchnęła. – Jak myślisz, o co chodzi? – Nie mam pojęcia – odparł Simon. – Alarmowe zebranie Drużyny Dobra, chyba. Kiedy Clary użyła tego zwrotu, uznał go za zabawny, ale Isabelle tylko z westchnieniem pokręciła głową. – Nie jestem pewna, czy w dzisiejszych czasach istnieje coś takiego jak Drużyna Dobra – powiedziała.

13 Żyrandol z kości Kiedy wężowa głowa opadła w dół, Clary niemal oślepił jasny błysk. Seraficki miecz o jaśniejącym ostrzu czysto odciął głowę demona. Łeb spadł, brocząc jadem i posoką. Clary przetoczyła się na bok, ale odrobina toksycznej substancji spryskała jej pierś. Demon zniknął, zanim jego dwie połowy zdążyły runąć na podłogę. Clary stłumiła okrzyk bólu i próbowała wstać. W jej polu widzenia nagle pojawiła się czyjaś pomocna dłoń. Jace, pomyślała Clary, ale kiedy spojrzała w górę, stwierdziła, że to brat. – Chodź – ponaglił ją Sebastian z nadal wyciągniętą ręką. – Jest ich tu więcej. Chwyciła jego dłoń i pozwoliła się podnieść. Sebastian też był spryskany demoniczną krwią – zielonoczarną mazią, która piekła przy dotknięciu i wypalała dziury w ubraniu. Jedna z istot o wężowej głowie i karku rozpłaszczonym jak u kobry – Clary przypomniała sobie z ilustracji w książce, że to demony Elapid – uniosła się za nim nagle, a wtedy ona bez namysłu mocno odepchnęła go na bok. Sebastian zatoczył się do tyłu w chwili, kiedy demon zaatakował. Clary wyrwała zza pasa sztylet i wbiła w napastnika, unikając jego zębów. Syk stwora przeszedł w charkot, kiedy pociągnęła ostrze w dół, otwierając mu brzuch, jakby sprawiała rybę. Piekąca krew trysnęła jej na rękę gorącym strumieniem. Clary krzyknęła, ale nie wypuściła z ręki noża, aż Elapid zniknął. Wtedy odwróciła się błyskawicznie. Sebastian walczył z demonem przy drzwiach sklepu, Jace spychał dwóch kolejnych na gablotę z antyczną ceramiką. Podłogę zaściełały odłamki porcelany. Clary wzięła zamach i rzuciła sztyletem, tak jak nauczył ją Jace. Nóż poszybował w powietrzu i trafił jedną z diabelskich istot w bok, a ta z wyciem odskoczyła od Nocnego Łowcy. Jace zrobił obrót, mrugnął do Clary i odciął głowę ostatniemu demonowi. Jego ciało runęło na ziemię i zniknęło, a Jace, spryskany czarną krwią, uśmiechnął się szeroko.

Clary zalała fala oszałamiającej radości. Jace i Isabelle opowiadali jej kiedyś o bitewnym haju, ale ona nigdy wcześniej go nie doświadczyła. Teraz tak. Czuła się wszechpotężna, krew szumiała w jej żyłach, od podstawy pleców rozchodziła się moc. Zdawało się, że wszystko wokół niej zwolniło. Patrzyła, jak ranny Elapid rzuca się na nią, biegnąc na owadzich nogach, rozchylając wargi i obnażając kły. Zrobiła krok do tyłu, zerwała flagę z uchwytu na ścianie i wepchnęła jej koniec w otwartą, ziejącą paszczę. Drzewce przebiło czaszkę demona na wylot, Elapid zniknął, zabierając flagę ze sobą. Clary roześmiała się głośno. Sebastian, który właśnie wykończył kolejnego demona, odwrócił się i jego oczy się rozszerzyły. – Clary! Zatrzymaj go! – krzyknął, a kiedy się obejrzała, zobaczyła, że Mirek majstruje przy drzwiach w głębi sklepu. Puściła się biegiem w tamtą stronę, dobywając zza pasa seraficki miecz. – Nakir! – krzyknęła, wskakując na ladę. I rzuciła się z niej, kiedy broń rozbłysła. Wylądowała na Vetisie, powalając go na ziemię. Chwyciło ją jedno z wężowych ramion, ale odcięła je mieczem. Trysnęła czarna krew. Demon spojrzał na nią czerwonymi, przerażonymi oczami. – Przestań – wysapał. – Dam ci wszystko, co zechcesz… – Mam wszystko, co chcę – wysyczała Clary i opuściła seraficki miecz. Ostrze wbiło się w pierś demona, Mirek zniknął z głuchym okrzykiem, Clary opadła na kolana. Chwilę później nad kontuarem pojawiły się dwie głowy: jedna jasnowłosa, druga srebrna. Jace miał szeroko otwarte oczy, Sebastian był blady. – W imię Anioła, Clary – wydyszał. – Adamas… – A, ten materiał, o który ci chodziło? Jest tutaj. – Wtoczył się pod ladę. Clary podniosła go teraz, błyszczący kawałek srebra, umazany krwią w miejscu, gdzie dotknęły go jej dłonie. Sebastian zaklął z ulgą i wyrwał jej adamas z rąk, podczas gdy Jace jednym susem przeskoczył ladę i wylądował obok Clary. Ukląkł, przyciągnął ją do siebie i zaczął wodzić po niej rękami z troską w oczach. Clary chwyciła go za nadgarstki. – Nic mi nie jest – uspokoiła go. Jej serce dudniło, krew śpiewała w żyłach. Jace

chciał coś powiedzieć, ale ona nachyliła się i ujęła w dłonie jego twarz. – Czuję się dobrze. – Nagle zapragnęła go pocałować, takiego rozczochranego, spoconego i zakrwawionego. Chciała… – No dobrze, wy dwoje – odezwał się za nimi Sebastian. Clary odsunęła się od Jace’a i spojrzała na brata. Uśmiechał się do nich szeroko, leniwie obracając adamas w ręce. – Jutro tego użyjemy. Ale dzisiaj… gdy już doprowadzimy się do porządku, będziemy świętować. *** Gdy Simon, na bosaka, i Isabelle weszli do salonu, ujrzeli dziwny widok. Krąg i pentagram jarzyły się srebrnym blaskiem, niczym rtęć. Ze środka unosił się dym, wysoka czarno-czerwona kolumna zwieńczona bielą. W całym pokoju śmierdziało spalenizną. Magnus i Alec stali na zewnątrz kręgu, podobnie jak Jordan i Maia, którzy – sądząc po płaszczach i kapeluszach – wyglądali, jakby dopiero przyszli. – Co się dzieje? – zapytała Isabelle, przeciągając się z ziewnięciem. – Dlaczego wszyscy patrzą na Kanał Pentagramu? – Zaczekaj chwilę – uciszył ją Alec ponurym tonem. – Zobaczysz. Isabelle wzruszyła ramionami i przyłączyła się do obserwacji. Na oczach ich wszystkich biały dym zaczął wirować, szybko, coraz szybciej, jakby w środku pentagramu rozszalało się minitornado, zostawiając po sobie wypalone litery układające się w słowa. „Już podjęliście decyzję?”. – Hm – mruknął Simon. – Tak jest całe rano? Magnus wyrzucił ręce w górę. Miał na sobie skórzane spodnie i koszulę z metalicznym zygzakiem błyskawicy. – Przez całą noc. – Wciąż zadaje to samo pytanie? – Nie, mówi różne rzeczy. Czasami przeklina. Azazel najwyraźniej ma dobrą zabawę. – Słyszy nas? – Jordan przekrzywił głowę. – Hej, tam, demonie. Ogniste litery się przemieściły.

„Cześć, wilkołaku”. Jordan zrobił krok do tyłu i spojrzał na Magnusa. – Czy to… normalne? Czarownik wyglądał na głęboko nieszczęśliwego. – Zdecydowanie nienormalne. Nigdy wcześniej nie wzywałem demona tak potężnego jak Azazel, ale przejrzałem literaturę i nie mogę znaleźć ani jednego przykładu, żeby coś takiego zdarzyło się wcześniej. To się wymyka spod kontroli. – Trzeba odesłać Azazela – stwierdził Alec. – Na dobre. – Pokręcił głową. – Może Jocelyn miała rację. Nic dobrego nie przychodzi z wzywania demonów. – Z całą pewnością pochodzę od kogoś, kto wzywał demony – przypomniał Magnus. – Alec, robiłem to setki razy. Nie wiem, dlaczego tym razem miałoby być inaczej. – Azazel nie może się wydostać, prawda? – zapytała Isabelle. – Z pentagramu. – Nie – uspokoił ją Magnus. – Ale nie powinien również móc robić żadnej z tych rzeczy, które teraz robi. Jordan pochylił się, opierając ręce na kolanach. – Jak to jest być w piekle, koleś? – zapytał. – Gorąco czy zimno? Słyszałem, że jedno i drugie. Nie dostał odpowiedzi. – Dobra robota – pochwaliła Maia. – Chyba go wkurzyłeś. Jordan ostrożnie dotknął brzegu pentagramu. – Czy on potrafi przepowiadać przyszłość? Powiedz, pentagramie, czy nasz zespół odniesie sukces? – To demon z piekła, a nie magiczna kula, Jordanie – rzucił z irytacją Magnus. – I trzymaj się z dala od granic pentagramu. Gdy uwięzisz w nim demona, nie wydostanie się z niego, żeby zrobić ci krzywdę. Ale wejdź do środka, a znajdziesz się w zasięgu jego mocy… W tym momencie słup zaczął gęstnieć. Magnus gwałtownie uniósł głowę, a Alec wstał, omal nie przewracając krzesła, kiedy dym przybrał postać Azazela. Najpierw pojawił się garnitur – szary w srebrne prążki, z eleganckimi mankietami – a potem on sam go wypełnił. Na końcu ukazały się płonące oczy. Demon rozejrzał się po salonie z

widoczną przyjemnością. – Cały gang na miejscu, jak widzę – stwierdził. – A więc podjęliście decyzję? – Tak – odparł Magnus. – Nie sądzę, żebyśmy potrzebowali twoich usług. Ale dziękujemy. W pokoju zapadła cisza. – Możesz teraz odejść. – Magnus pomachał mu ręką na pożegnanie. – Pa. – Nie sądzę – rzekł Azazel miłym tonem, wyjął z kieszeni chusteczkę i zaczął polerować nią paznokcie. – Chyba zostanę. Podoba mi się tutaj. Magnus westchnął i powiedział coś do Aleca, a ten podszedł do stołu i wrócił z książką. Magnus otworzył ją i zaczął czytać. – Przeklęty duchu, znikaj. Wracaj do królestwa dymu i ognia, popiołu i… – Na mnie to nie podziała – uprzedził go demon znudzonym głosem. – Próbuj, jeśli chcesz, ale ja tu zostanę. Magnus spojrzał na niego płonącym wzrokiem. – Nie możesz nas zmusić, żebyśmy zawarli z tobą umowę. – Mogę spróbować. Nie mam nic lepszego do roboty… W tym momencie do pokoju wpadł Prezes Miau w pogoni za myszą. Wszyscy patrzyli z zaskoczeniem i przerażeniem, jak kot przecina zarys pentagramu… Simon, działając raczej instynktownie niż z rozmysłem, skoczył za nim i porwał go na ręce. – Simon! – krzyknęła Isabelle. Zasłoniła ręką usta i patrzyła na niego wielkimi oczami. Twarz Izzy była biała, nawet Magnus wyglądał na zaniepokojonego. „Gdy uwięzisz w nim demona, nie wydostanie się z niego, żeby zrobić ci krzywdę. Ale wejdź do środka, a znajdziesz się w zasięgu jego mocy”. Simon poczuł klepnięcie na ramieniu. Puścił Prezesa Miau i odwrócił się powoli. Kot czmychnął z pentagramu i schował się pod kanapą w drugim końcu pokoju. Simon uniósł wzrok i zobaczył nad sobą twarz Azazela. Z bliska wyraźnie dostrzegł pęknięcia na jego skórze, niczym rysy w marmurze, i płomienie w głęboko osadzonych oczach. Kiedy demon się uśmiechnął, Simon zobaczył, że wszystkie jego zęby są zakończone żelaznymi igłami. Azazel zrobił wydech. Simona otoczyła chmura gorącej siarki. Niewyraźnie

usłyszał śpiewny głos Magnusa i krzyk Isabelle, kiedy ręce demona zacisnęły się na jego ramionach. Azazel uniósł go z podłogi i cisnął. Albo przynajmniej próbował. Jego dłonie zsunęły się ze zdobyczy, Simon opadł na ziemię w przysiadzie, a demon poleciał z impetem do tyłu. Rozległ się dźwięk rozłupywanego kamienia, jakby trafił na niewidzialną barierę. Osunął się na kolana, a następnie dźwignął z wielkim trudem. Ryknął, błyskając zębami, i ponownie ruszył na Simona… który z opóźnieniem uświadomił sobie, co się dzieje, uniósł drżącą rękę i odgarnął włosy z czoła. Azazel zatrzymał się w pół kroku i zacisnął po bokach dłonie o paznokciach zakończonych takim samym ostrym żelazem jak zęby. – Wędrowcze – wyszeptał. – To ty? Magnus nadal śpiewał cicho w tle, wszyscy pozostali milczeli. Simon zamarł. Bał się spojrzeć w oczy któremuś z przyjaciół. Clary i Jace już widzieli działanie Znaku, jego oślepiający ogień. Inni jeszcze nie. Nic dziwnego, że zaniemówili. – Nie – powiedział Azazel, mrużąc ogniste oczy. – Jesteś za młody, a świat za stary. Ale kto ośmieliłby się umieścić Znak Nieba na wampirze? I po co? Simon opuścił rękę. – Dotknij mnie znowu, a się dowiesz – ostrzegł. Azazel wydał z siebie grzmiący odgłos – na pół śmiech, na pół prychnięcie odrazy. – Raczej nie. Skoro brałeś udział w naginaniu woli Nieba, nawet moja wolność nie jest warta tego, by ryzykować wiązanie mojego losu z twoim. – Rozejrzał się po pokoju. – Wszyscy jesteście szaleni. Powodzenia, ludzkie dzieci. Będziecie go potrzebowali. I zniknął w rozbłysku płomienia, zostawiając za sobą czarny dym – i smród siarki. *** – Nie ruszaj się – powiedział Jace, biorąc do ręki sztylet Herondale’ów i rozcinając nim koszulę Clary od kołnierzyka po sam dół. Następnie obie połówki delikatnie zsunął z jej ramion, tak że siedziała teraz na brzegu umywalki w samych dżinsach i podkoszulce. Większość posoki i jadu trafiła na dżinsy i płaszcz, ale bluzka z delikatnego jedwabiu była całkowicie zniszczona. W zetknięciu z wodą zasyczała. Jace przytknął stelę do ramienia Clary i zaczął lekko

kreślić linie Znaku uzdrawiającego. Clary zamknęła oczy, czując najpierw pieczenie, a potem ulgę rozprzestrzeniającą się po ramionach i plecach. Znak działał jak nowokaina, ale nie powodował drętwienia. – Lepiej? – zapytał Jace. Otworzyła oczy. – O wiele. – Nie było idealnie. Iratze nie leczył oparzeń spowodowanych przez jad demona, ale te goiły się szybciej na skórze Nocnego Łowcy. Teraz tylko lekko piekły, a Clary, nadal na bitewnym haju, prawie tego nie czuła. – Twoja kolej? Jace z uśmiechem podał jej stelę. Znajdowali się na zapleczu antykwariatu. Sebastian poszedł zamknąć drzwi i pogasić światła od frontu, żeby nie przyciągać uwagi Przyziemnych. Był podniecony perspektywą „świętowania” i zastanawiał się, czy wrócić do mieszkania, żeby się przebrać, czy iść prosto do klubu nocnego na Malej Stranie. Jeśli Clary w głębi ducha uważała, że świętowanie czegokolwiek jest niestosowne, jej skrupuły zagłuszało buzowanie krwi. Zadziwiające, że trzeba było walki u boku Sebastiana, żeby odezwały się w niej instynkty Nocnego Łowcy. Chciała jednym susem przeskakiwać przez wysokie budynki, zrobić tysiąc fikołków, nauczyć się władania mieczem, tak jak Jace. Teraz jednak wzięła od niego stelę i poleciła krótko: – Zdejmij koszulę. Posłusznie ściągnął ją przez głowę, a ona próbowała zachować kamienną twarz. Na boku miał długie cięcie o jaskrawoczerwonych brzegach i oparzenia od krwi demona na obojczyku i prawym ramieniu. Mimo to, nadal był najpiękniejszą istotą, jaką Clary w życiu widziała. Jasna skóra, szerokie barki, wąska talia i biodra, cienka linia złotych włosów biegnąca od pępka do paska dżinsów. Oderwała od niego wzrok i przytknęła stelę do jego ramienia. Z wprawą zaczęła kreślić Znak uzdrawiający, chyba jego milionowy. – W porządku? – zapytała, kiedy skończyła. – Uhm. – Pochylił się, a ona poczuła jego zapach: krwi, węgla, potu i taniego mydła, które znaleźli przy umywalce. – Podobało mi się. To jak razem walczyliśmy. – To było… mocne przeżycie.

Stojąc między jej nogami, przysunął się bliżej i włożył palce za pasek jej dżinsów. Clary chwyciła go za barki i w tym momencie zobaczyła błysk złotego pierścionka na swoim palcu. Od razu nieco otrzeźwiała. Nie daj się zwieść, uważaj. To nie jest Jace, nie Jace, nie Jace. Musnął wargami jej usta. – Byłaś niewiarygodna. – Jace – wyszeptała. W tym momencie rozległo się bębnienie do drzwi. Jace puścił ją zaskoczony, a ona cofnęła się gwałtownie i uderzyła w kran, niechcący puszczając wodę. Pisnęła, a Jace wybuchnął śmiechem i ruszył do drzwi. Clary zakręciła kurek. To był oczywiście Sebastian. Wyglądał całkiem porządnie, zważywszy na ostatnie wydarzenia. Pozbył się poplamionej skórzanej kurtki na rzecz antycznego płaszcza wojskowego, który, narzucony na T-shirt, nadawał mu szykowny wygląd znawcy mody ubierającego się w sklepie z używaną odzieżą. W rękach niósł coś czarnego i lśniącego. Na ich widok uniósł brwi. – Jest jakiś powód, dla którego wrzuciłeś moją siostrę do zlewu? – Zawróciłem jej w głowie – odparł Jace, schylając się po koszulę. Jego wierzchnie odzienie, podobnie jak Sebastiana, ucierpiało najbardziej, choć i z boku koszuli było rozdarcie tam, gdzie przeciął ją pazur demona. – Przyniosłem ci coś do ubrania. – Sebastian podał jej błyszczącą czarną rzecz. Clary wygramoliła się z umywalki i teraz stała na wykafelkowanej podłodze, ociekając wodą. – To vintage. Zdaje się, że mniej więcej twojego rozmiaru. Zaskoczona Clary oddała Jace’owi stelę i wzięła od Sebastiana ubranie. Suknię, a właściwie halkę, czarną na ramiączkach z misternie nanizanych koralików, z koronkową lamówką. Paski były regulowane, materiał rozciągliwy, tak że Sebastian chyba miał rację, że będzie na nią pasować. Co prawda, nie podobało się jej, że będzie nosić ciuch wybrany przez niego, ale nie mogła pójść do klubu w rozciętej bluzce i przemoczonych dżinsach. – Dzięki – wykrztusiła w końcu. – A teraz się stąd wynoście, żebym mogła się

przebrać. Obaj wyszli i zamknęli drzwi za sobą. Clary słyszała ich podniesione głosy i choć nie odróżniała słów, wiedziała, że żartują. Poufale. Swobodnie. To takie dziwne, pomyślała, zdejmując dżinsy i wkładając suknię. Jace, który przed nikim się nie otwierał, śmiał się i żartował z Sebastianem. Odwróciła się i spojrzała na siebie w lustrze. Czerń odebrała kolory jej skórze, sprawiła, że jej oczy wydawały się większe i ciemniejsze, włosy bardziej rude, ręce i nogi długie, chude i blade. Pod oczami miała cienie. Buty, które nosiła do dżinsów, dodawały pewnej surowości jej strojowi. Nie była pewna, czy prezentuje się ładnie, ale sprawiała wrażenie kogoś, z kim lepiej nie zadzierać. Zastanawiała się, czy Isabelle pochwaliłby jej wygląd. Otworzyła drzwi i wyszła z łazienki. Znajdowała się na ciemnym zapleczu sklepu, gdzie bezładnie zgromadzono wszystkie śmieci, które nie zmieściły się od frontu. Od reszty antykwariatu oddzielała ją aksamitna zasłona. Po drugiej stronie Jace i Sebastian nadal rozmawiali. Clary wyszła z zaplecza. Światła były zapalone, ale metalowa żaluzja opuszczona, tak że wnętrze było niewidoczne dla przechodniów. Sebastian przeglądał rzeczy ustawione na regałach, zdejmował różne przedmioty, rzucał na nie okiem i odkładał z powrotem na półkę. Jace pierwszy ją zauważył. Jego oczy się roziskrzyły, a Clary przypomniała sobie, jak pierwszy raz zobaczył ją wystrojoną w ciuchy Isabelle, w drodze na przyjęcie do Magnusa. Podobnie jak wtedy, teraz też powoli przesunął po niej wzrokiem, od butów, przez nogi, biodra, talię, pierś, aż zatrzymał się na twarzy. Uśmiechnął się leniwie. – Mógłbym zwrócić ci uwagę, że to nie jest sukienka, tylko bielizna, ale wątpię, czy byłoby to w moim interesie – powiedział. – Wciąż muszę ci przypominać, że to moja siostra? – odezwał się Sebastian. – Większość braci byłaby zachwycona, gdyby taki urodzony dżentelmen jak ja asystował ich siostrom przy zwiedzaniu miasta – oświadczył Jace, zdejmując wojskową kurtkę z wieszaka i wkładając ją. – Asystował? – powtórzyła Clary. – Zaraz powiesz, że jesteś łotrem i rabusiem. – A potem pistolety o świcie – dodał Sebastian, idąc w stronę zasłony. – Zaraz wracam. Muszę zmyć krew z włosów.

– Pedancik! – zawołał za nim Jace z szerokim uśmiechem, po czym wyciągnął ręce do Clary i przygarnął ją do siebie. Ściszył głos do szeptu. – Pamiętasz, jak wybieraliśmy się na przyjęcie do Magnusa? Wyszłaś do holu z Isabelle, a Simon omal nie dostał ataku apopleksji? – Zabawne. Myślałam o tym samym. – Clary odchyliła głowę i spojrzała na niego. – Nie pamiętam, żebyś wtedy mówił coś na temat mojego wyglądu. Jace wsunął palce pod ramiączka jej sukni, musnął skórę. – Myślałem, że niezbyt mnie lubisz. I nie sądziłem, żeby szczegółowy opis, w dodatku przed publicznością, wszystkich rzeczy, które chciałbym z tobą robić, zmienił twoje nastawienie. – Myślałeś, że cię nie lubię? – W głosie Clary zabrzmiało niedowierzanie. – Jace, czy ty kiedyś nie podobałeś się jakiejś dziewczynie? Jace wzruszył ramionami. – Bez wątpienia domy wariatów są pełne pechowych kobiet, które nie dostrzegły mojego uroku. Na końcu języka Clary zawisło pytanie, które zawsze chciała mu zadać, ale nigdy tego nie zrobiła. Ostatecznie, czy miało znaczenie, co robił, zanim ją spotkał? Jego złote oczy złagodniały, jakby prawidłowo odczytał wyraz jej twarzy. – Nigdy mnie nie obchodziło, co myślą o mnie dziewczyny – zapewnił. – Przed tobą. Przed tobą. – Jace, zastanawiałam się… – Głos Clary drżał lekko. – Wasza słowna gra wstępna jest nudna i irytująca – stwierdził Sebastian, wychodząc zza zasłony. Srebrne włosy miał wilgotne i zmierzwione. – Gotowi? Clary odsunęła się od Jace’a, zarumieniona. On sam wyglądał na nieporuszonego. – To my na ciebie czekamy. – Najwyraźniej znaleźliście sposób, żeby jakoś przetrwać ten nudny czas. Chodźmy. Mówię wam, że pokochacie to miejsce. *** – Nigdy nie odzyskuję depozytu – oświadczył ponuro Magnus. Siedział na stole, wśród pudełek po pizzy i kubków po kawie, obserwując, jak

reszta Drużyny Dobra stara się usunąć ślady zniszczeń spowodowanych przez Azazela: dymiące dziury w ścianach, siarkową breję skapującą z rur na suficie, popiół i inne czarne substancje, które wżarły się w podłogę. Prezes Miau leżał na kolanach swojego pana i mruczał. Czarownik był zwolniony ze sprzątania, bo pozwolił, żeby zniszczeniu uległa połowa jego mieszkania. Simon też nie musiał brać udziału w porządkach, bo po incydencie w pentagramie nie bardzo wiedziano, co o nim myśleć. Próbował rozmawiać z Isabelle, ale ona tylko groźnie potrząsnęła przed nim szczotką. – Mam pomysł – wyrwał się Simon. Siedział obok Magnusa, z łokciami opartymi na kolanach. – Ale raczej wam się nie spodoba. – Jestem gotów przyznać ci rację, Sherwin. – Simon. Mam na imię Simon. – Wszystko jedno. – Magnus machnął ręką. – Co to za pomysł? – Mam Znak Kaina, co oznacza, że nikt nie może mnie zabić, prawda? – Możesz sam się zabić – zauważył Magnus, niezbyt pomocnie. – O ile wiem, mogą cię przypadkiem zabić obiekty nieożywione. Więc jeśli zamierzasz uczyć się lambady na wysmarowanej tłuszczem scenie nad jamą pełną noży, na twoim miejscu bym tego nie robił. – I już po mojej sobocie. – Ale nic innego nie może cię zabić – przyznał Magnus, przenosząc wzrok z Simona na Aleca, który walczył z mopem. – To, co się stało w pentagramie z Azazelem, dało mi do myślenia – powiedział Simon. – Mówiłeś, że wzywanie aniołów jest bardziej niebezpieczne niż demonów, bo mogą porazić osobę, która je wezwała, albo spalić niebiańskim ogniem. Ale gdybym ja to zrobił… – Zawiesił głos. – Byłbym bezpieczny, prawda? Tymi słowami przyciągnął uwagę Magnusa. – Ty? Wezwiesz anioła? – Mógłbyś mi pokazać, jak. Wiem, że nie jestem czarownikiem, ale Valentine’owi się udało. Skoro on to zrobił, czy ja też bym mógł? Są przecież ludzie, którzy uprawiają magię. – Nie mógłbym ci obiecać, że przeżyjesz – uprzedził Magnus, ale w jego głosie brzmiało zainteresowanie przeczące ostrzeżeniu. – Znak jest niebiańską ochroną, ale

nie chroni cię przed samym niebem. Nie znam odpowiedzi na twoje pytanie. – Nie zakładałem, że ją znasz. Ale zgadzasz się, że z nas wszystkich ja prawdopodobnie mam największe szanse? Magnus spojrzał na Maię, która pryskała brudną wodą na Jordana i śmiała się, kiedy on z krzykiem robił uniki. Odgarnęła do tyłu włosy, zostawiając na czole brudną smugę. – Tak – przyznał Magnus niechętnie. – Prawdopodobnie tak. – Kim był twój ojciec? – spytał Simon. Spojrzenie Magnusa pobiegło z powrotem ku Alecowi. Oczy czarownika były złotozielone i nieprzeniknione, jak oczy kota, którego trzymał na kolanach. – To nie jest mój ulubiony temat, Smedley. – Simon. Skoro zamierzam umrzeć za was wszystkich, mógłbyś przynajmniej zapamiętać moje imię. – Nie umierasz za mnie – oświadczył Magnus. – Gdyby nie Alec, byłbym… – Gdzie byś był? – Miałem sen. – Wzrok Magnusa zrobił się nieobecny. – Widziałem miasto całe z krwi, wieże z kości, krew płynącą ulicami jak woda. Może zdołasz uratować Jace’a, Chodzący za Dnia, ale nie uratujesz świata. Nadchodzi ciemność. „Do krainy, gdzie jest ponuro jak w nocy, do krainy cienia śmierci, gdzie wszystko jest czarne jak ciemna noc”. Gdyby nie Alec, dawno by mnie tu nie było. – Dokąd byś poszedł? – Ukryłbym się. Przeczekał, aż wszystko się skończy. Nie jestem bohaterem. – Magnus strącił Prezesa Miau na podłogę. – Kochasz Aleca dostatecznie, żeby tu zostać – zauważył Simon. – To heroiczne. – Kochałeś Clary dostatecznie, żeby zrujnować dla niej swoje życie – stwierdził Magnus z niezwykłą u niego goryczą. Podniósł głos. – No, dobrze, wszyscy. Chodźcie tutaj. Sheldon ma pomysł. – Kto to jest Sheldon? – zapytała Isabelle. *** Ulice Pragi były zimne i ciemne. Choć Clary otuliła się płaszczem z dziurami wypalonymi przez posokę, lodowate powietrze chłodziło krew buzującą w jej żyłach,

tłumiło pobitewną euforię. Kupiła sobie szklankę grzanego wina, żeby podtrzymać trans, i ogrzewała dłonie o naczynie, kiedy zagubili się w krętym labiryncie coraz węższych i ciemniejszych uliczek. Nie było żadnych znaków ani tablic z nazwami ulic, żadnych przechodniów. Tylko księżyc wędrował przez chmury. W końcu płaskie schody zaprowadziły ich na mały plac, którego jedną stronę oświetlał błyskający neon KOSTI LUSTR. Pod szyldem znajdowały się otwarte drzwi, ciemny otwór w ścianie, który wyglądał jak szczerba. – Co to znaczy „Kosti Lustr”? – zapytała Clary. – „Żyrandol z kości”. To nazwa klubu nocnego – wyjaśnił Sebastian, idąc w tamtą stronę. Na jego jasnych włosach kładły się zmienne kolory neonu: ognista czerwień, zimny błękit i metaliczne złoto. – Idziecie? Gdy Clary weszła do klubu, uderzyła w nią ściana dźwięku i świateł. Duże, zatłoczone pomieszczenie wyglądało, jakby kiedyś było wnętrzem kościoła. Wysoko na ścianach znajdowały się witrażowe okna. Skaczące kolorowe reflektory wyławiały z tłumu błogie twarze tancerzy, pojedynczo oświetlały je gorący róż, neonowa zieleń, płonący fiolet. Pod jedną ze ścian mieściła się budka didżeja, z głośników grzmiała transowa muzyka, dudniła w stopach Clary, w jej krwi, wibrowała w kościach. W sali było gorąco od ścisku, wypełniał ją zapachu potu, dymu i piwa. Clary już miała się odwrócić i spytać Jace’a, czy chce zatańczyć, kiedy poczuła dłoń na plecach. To był Sebastian. Napięła mięśnie, ale go nie odepchnęła. – Chodź – powiedział jej do ucha. – Nie zostaniemy tutaj z tym plebsem. Jego ręka była jak żelazne imadło. Clary pozwoliła, żeby popychał ją między tańczącymi. Tłum się rozstępował, żeby ich przepuścić, ludzie rzucali spojrzenia na Sebastiana, po czym opuszczali wzrok i cofali się przed nim. Robiło się coraz goręcej. Kiedy dotarli na drugą stronę sali, Clary prawie się zasapała. Znajdował się tam łuk, którego wcześniej nie zauważyła. W dół prowadziły wydeptane kamienne schody, ginące w ciemności. Sebastian zabrał rękę z jej pleców, Clary na niego spojrzała. Wokół nich rozbłysło światło. To Jace wyjął swój runiczny kamień. Uśmiechnął się do niej. W ostrym, skoncentrowanym blasku jego twarz była samymi kątami i cieniami. – „Łatwe jest zejście” – powiedział.

Clary zadrżała. Znała cały cytat. „Łatwe jest zejście do piekła”. – Chodź. Sebastian wskazał głową w dół i ruszył po schodach, z gracją, pewnie, bez obawy, że pośliźnie się na kamieniach wygładzonych przez czas. Clary podążyła za nim trochę wolniej. Powietrze stawało się coraz chłodniejsze, w miarę jak schodzili, dudniąca muzyka cichła. Clary słyszała ich oddechy, widziała cienie na ścianach, zniekształcone i patykowate. Zanim dotarli na sam dół, usłyszała nową muzykę, jeszcze bardziej natarczywy beat niż na górze. Przeszywał uszy, wciskał się w żyły, niemal przyprawiał o zawrót głowy. Pokonali ostatnie stopnie i weszli do ogromnego pomieszczenia, na którego widok Clary zaparło dech w piersiach. Wszystko było z kamienia, ściany nierówne, podłoga gładka. Na wprost wejścia stał posąg anioła o czarnych skrzydłach. Jego głowa ginęła w mroku wysoko w górze, ze skrzydeł zwisały sznury granatów, które wyglądały jak krople krwi. W całym pomieszczeniu eksplodowały petardy koloru i światła, zupełnie niepodobne do sztucznych rozbłysków na górze. Te tutaj były piękne, iskrzące się jak fajerwerki i za każdym razem, kiedy któraś wybuchała, na tańczący tłum sypał się migotliwy deszcz. W wielkich marmurowych fontannach tryskała woda. Na powierzchni unosiły się płatki czarnych róż. A wysoko nad zatłoczonym parkietem, na długim złotym sznurze, wisiał potężny żyrandol z kości. Był tak misternie zrobiony, że sprawiał niemal makabryczne wrażenie. Główną jego część tworzyły zespawane kręgosłupy; kości udowe i piszczelowe niczym dekoracje spływały z ramion, które wyginały się ku górze i obejmowały ludzkie czaszki z osadzonymi w nich dużymi świecami. Na tańczących kapał, niczym demoniczna krew, czarny wosk, ale nikt z nich nie zwracał na to uwagi. A sami tancerze – wirujący, podskakujący i klaszczący – nie byli ludźmi. – Wilkołaki i wampiry – odpowiedział Sebastian na niezadane pytanie Clary. – W Pradze są sojusznikami. Tutaj się… relaksują. Gorący podmuch przeleciał przez salę jak pustynny wiatr, uniósł jego srebrzyste włosy i zdmuchnął na oczy, ukrywając ich wyraz. Clary zdjęła płaszcz i przycisnęła go do piersi jak tarczę. Rozejrzała się.

Wyczuwała nieludzkość tych, którzy bawili się w tej sali: wampiry z ich bladością, szybkością i leniwą gracją, szybkie i gwałtowne wilkołaki. Większość obecnych była młoda. Tańczyli blisko siebie, wili się, przywierając do siebie. – A… nie będą mieli nic przeciwko naszej obecności? Nefilim? – Znają mnie – odparł Sebastian. – I będą wiedzieć, że jesteś ze mną. – Wziął od niej płaszcz. – Idę go powiesić. – Sebastianie… Ale on już wtopił się w tłum. Clary spojrzała na stojącego obok niej Jace’a. Kciuki miał zatknięte za pas i rozglądał się z umiarkowanym zainteresowaniem. – Szatnia dla wampirów – rzuciła Clary. – Dlaczego nie? – Jace się uśmiechnął. – Zauważ, że Sebastian nie zaproponował, że weźmie mój płaszcz. Rycerskość umarła, mówię ci. – Przekrzywił głowę i z zagadkową miną spojrzał na Clary. – Nieważne. Pewnie jest tu koś, z kim Sebastian chce porozmawiać. – Więc to nie tylko dla zabawy? – Sebastian nigdy nie robi niczego tylko dla zabawy. – Jace wziął ją za ręce i przyciągnął do siebie. – Ale ja tak. *** Simon nie był ani trochę zaskoczony, kiedy nikt nie wyraził entuzjazmu dla jego planu. Przeciwnie, usłyszał głośny chór dezaprobaty, a po nim gwar głosów, próbujących odwieść go od szalonego pomysłu, i pytań, skierowanych głównie do Magnusa, o bezpieczeństwo całego przedsięwzięcia. Simon siedział z łokciami opartymi na kolanach i czekał. W końcu poczuł lekkie dotknięcie na ramieniu. Odwrócił się i ku swojemu zaskoczeniu zobaczył Isabelle. Skinęła na niego, żeby poszedł za nią. Stanęli za jedną z kolumn, podczas gdy za nimi toczyła się zażarta dyskusja. Ponieważ Isabelle była na początku jedną z najgłośniej protestujących, Simon przygotował się, że usłyszy głośne wyrzuty, ale ona tylko popatrzyła na niego, zaciskając usta. – Okay – odezwał się w końcu, nie mogąc znieść ciszy. – Chyba nie jesteś teraz ze

mnie zadowolona. – Chyba? Kopnęłabym cię w tyłek, wampirze, ale nie chcę zniszczyć swoich nowych, drogich butów. – Isabelle… – Nie jestem twoją dziewczyną… – Racja – zgodził się Simon, ale poczuł ukłucie rozczarowania. – Wiem. – Nigdy nie wypominałam ci czasu, który spędzałeś z Clary. Nawet cię do tego zachęcałam. Wiem, jak bardzo ci na niej zależy. I jak bardzo jej zależy na tobie. Ale to… podejmujesz szalone ryzyko. Jesteś pewien? Simon rozejrzał się po zniszczonym mieszkaniu Magnusa, zerknął na małą grupkę stojącą w kącie i kłócącą się na temat jego losu. – Tu nie chodzi o Clary. – O twoją matkę też nie, prawda? – rzuciła Isabelle. – O to, że nazwała cię potworem. Nie musisz niczego udowadniać, Simonie. To jej problem, a nie twój. – To nie tak. Jace uratował mi życie. Jestem mu coś winien. Isabelle spojrzała na niego zaskoczona. – Nie robisz tego tylko po to, żeby odwdzięczyć się Jace’owi, prawda? Bo ja uważam, że już jesteście kwita. – Niezupełnie. Posłuchaj, wszyscy znamy sytuację. Sebastian nie może grasować na wolności. To niebezpieczne. Clave ma tutaj rację. Ale jeśli on umrze, Jace też umrze. A jeśli Jace umrze, Clary… – Ona przeżyje – bez wahania dokończyła Isabelle. – Jest twarda i silna. – Będzie cierpieć. Może już zawsze. Nie chcę, żeby cierpiała. Nie chcę, żebyś ty tak cierpiała. Isabelle skrzyżowała ręce. – Oczywiście, że nie. Ale myślisz, że nie będzie cierpiała, jeśli tobie się coś stanie? Simon przygryzł wargę. O tym właściwie nie pomyślał. – A co z tobą? – Co ze mną? – Ty też będziesz cierpiała, jeśli coś mi się stanie?

Popatrzyła na niego, wysoko unosząc głowę. Ale jej oczy lśniły. – Tak. – Ale chcesz, żebym pomógł Jace’owi. – Tak. Tego też chcę. – Musisz pozwolić mi to zrobić – stwierdził Simon. – Nie chodzi tylko o Jace’a ani o ciebie czy Clary, choć jesteście bardzo ważni. Po prostu wierzę, że nadchodzi ciemność. Wierzę Magnusowi, kiedy to mówi. Wierzę, że Raphael naprawdę boi się wojny. Wierzę, że widzimy małe fragmenty planu Sebastiana, ale nie sądzę, żeby tylko przez przypadek zabrał ze sobą Jace’a, kiedy zniknął. I że on i Jace są związani. On wie, że potrzebujemy Jace’a, żeby wygrać wojnę. Wie, kim jest Jace. Isabelle nie mogła temu zaprzeczyć. – Jesteś równie odważny jak Jace. – Może – zgodził się Simon. – Ale nie jestem Nefilim. Nie mogę robić tego, co on. I nie znaczę tak dużo dla tylu ludzi. – Specjalne przeznaczenia i specjalne udręki – wyszeptała Isabelle. – Simonie… dla mnie dużo znaczysz. Wyciągnął rękę i objął jej policzek. – Jesteś wojownikiem, Iz. Właśnie to robisz. Tym jesteś. Ale jeśli nie możesz walczyć z Sebastianem, bo raniąc go, zrobisz krzywdę Jace’owi, nie możesz toczyć wojny. A gdybyś musiała zabić Jace’a, żeby wygrać wojnę, myślę, że to zabiłoby twoją duszę. I nie chcę na to patrzeć, jeśli mogę coś zrobić, żeby to zmienić. Isabelle przełknęła ślinę. – To nie fair – stwierdziła. – Że to musisz być ty… – To mój wybór. Jace nie ma wyboru. Jeśli zginie, stanie się to z powodu czegoś, z czym nie miał zupełnie nic wspólnego. Isabelle westchnęła i wzięła go za łokieć. – W porządku – powiedziała. – Chodźmy. Pokierowała go w stronę grupki dyskutujących. Ci na ich widok przerwali spór i popatrzyli na nich w taki sposób, jakby nie zdawali sobie sprawy, że brakowało ich aż do tej chwili. – Wystarczy – rzekła Isabelle. – Simon podjął decyzję. Ona należała do niego.

Zamierza wezwać Razjela. A my pomożemy mu w każdy możliwy sposób. *** Tańczyli. Clary próbowała zatracić się w dudniącym rytmie muzyki, w szumie krwi w żyłach, tak jak kiedyś, gdy razem z Simonem chodzili do Pandemonium. Oczywiście, Simon był okropnym tancerzem, a Jace świetnym. Dzięki swojemu wyszkoleniu w walce, kontroli nad ciałem i ostrożnej gracji mógł zrobić ze swoim ciałem prawie wszystko. Kiedy odrzucał głowę do tyłu, jego włosy były ciemne od potu, przyklejone do skroni, szyja lśniła w świetle kościanego żyrandola. Clary zauważyła, w jaki sposób patrzą na niego inni – z podziwem, namysłem i drapieżnym głodem. Obudziła się w niej zaborczość, której nie potrafiła wyjaśnić ani kontrolować. Przysunęła się bliżej Jace’a i zaczęła sunąć w górę po jego ciele, tak jak robiły inne dziewczyny na parkiecie, a ona nigdy nie miała odwagi spróbować. Zawsze się bała, że jej włosy zaczepią się o klamrę od paska. Jednak miesiące szkolenia sprawdziły się nie tylko w walce, ale również w sytuacji, kiedy chodziło o panowanie nad własnym ciałem. Czuła się gibka i zwinna jak nigdy wcześniej. Przywarła do Jace’a. Miał zamknięte oczy. Otworzył je, kiedy nad nimi w ciemności eksplodowało kolorowe światło i spadły na nich metaliczne krople. Zatrzymały się na jego włosach, zalśniły na skórze jak rtęć. Jace dotknął srebrnej kropli i pokazał ją na palcu Clary, krzywiąc usta. – Pamiętasz, co ci mówiłem za pierwszym razem w Taki? O jedzeniu faerie? – Mówiłeś, że biegłeś Madison Avenue nagi, z rogami na głowie – powiedziała Clary, mruganiem strzepując srebrne krople z rzęs. – Nigdy nie udowodniono, że to byłem ja. – Tylko Jace potrafił rozmawiać w czasie tańca i nie wypaść z rytmu. – To… – dotknął srebrzystego płynu, który pokrył jego włosy i skórę metaliczną warstewką – …jest coś podobnego. Dostaniesz od tego… – Haju? Spojrzał na nią pociemniałymi oczami. – Może być zabawnie. Kolejny dryfujący w powietrzu kwiat pękł nad ich głowami. Deszcz tym razem był

srebrzysto-niebieski jak woda. Jace zlizał kroplę z ręki, przyglądając się Clary. Haj. Clary nigdy nie próbowała narkotyków, nawet nie piła alkoholu. Chyba że liczyć butelkę kahlui, którą ona i Simon wykradli z szafki jego matki i wypili, kiedy mieli po trzynaście lat. Później bardzo to odchorowali. Simon zwymiotował na żywopłot. Nie było warto, ale Clary pamiętała zawroty głowy, wesołość i szczęście bez powodu. Kiedy Jace opuścił rękę, jego usta były srebrne. Patrzył złotymi oczami spod długich rzęs. Szczęśliwi bez żadnego powodu. Clary pomyślała o tym, jacy czuli się sobie bliscy po Śmiertelnej Wojnie, zanim opętała go Lilith. Wtedy był Jace’em z fotografii na ścianie: szczęśliwym. Oboje byli szczęśliwi. Nie miała żadnych wątpliwości, kiedy na niego patrzyła, żadnego wrażenia, że małe noże tkwiące pod skórą niszczą bliskość między nimi. Nachyliła się i pocałowała go powoli i zdecydowanie w usta. Poczuła słodko-gorzki smak, mieszaninę wina i cukierków. Spłynęło na nich z góry jeszcze więcej srebrzystego płynu, kiedy odsunęła się od Jace’a i oblizała wargi. Jace oddychał ciężko. Wyciągnął do niej ręce, ale ona się wykręciła ze śmiechem. Nagle poczuła się dzika, wolna i niewiarygodnie lekka. Wiedziała, że powinna robić coś strasznie ważnego, ale nie mogła sobie przypomnieć, co ani dlaczego się tym przejmuje. Twarze tańczących wokół niej już nie były wilcze i lekko przerażające, tylko piękne na swój mroczny sposób. Znajdowała się w wielkiej pieczarze pełnej ech, cienie wokół niej przybrały kolory ładniejsze i weselsze niż zachód słońca. Posąg anioła wydawał się jej dobrotliwy, tysiąc razy bardziej niż Razjel i jego zimne białe światło. Dobiegała od niego wysoka śpiewna nuta, czysta, jasna i doskonała. Clary wirowała coraz szybciej i szybciej, zostawiając za sobą smutek, wspomnienia, poczucie straty, aż wpadła w ramiona, które objęły ją od tyłu i przytrzymały mocno. Spojrzała w dół i zobaczyła zaciśnięte wokół jej talii dłonie pokryte bliznami, smukłe, piękne palce, Znak Wzroku. Jace. Wtuliła się w niego, zamknęła oczy i położyła głowę w zagłębieniu jego ramienia. Czuła na plecach jego bijące serce. Niczyje serce nie bije tak jak serce Jace’a. I nigdy nie będzie tak biło. Otworzyła oczy i odwróciła się, wyciągając ręce, żeby go odepchnąć.

– Sebastian – wyszeptała. Brat uśmiechał się do niej szeroko, srebrny i czarny jak pierścień Morgensternów. – Clarisso, chcę ci coś pokazać. Nie. Słowo rozpuściło się jak cukier w płynie. Clary nie mogła sobie przypomnieć, dlaczego musi mu odmówić. Był jej bratem, powinna go kochać. Przyprowadził ją do tego pięknego miejsca. Może robił złe rzeczy, ale to było dawno temu, a ona już nawet nie pamiętała, co to były za rzeczy. – Słyszę śpiewające anioły – powiedziała. Sebastian zachichotał. – Jak widzę, już odkryłaś, że to nie jest zwykła błyskotka. – Przesunął palcem wskazującym po jej policzku. Kiedy cofnął dłoń, lśniła na niej kropla srebra, jakby zebrał namalowaną łzę. – Chodź, anielska dziewczyno. – Wyciągnął do niej rękę. – Ale, Jace… Zgubiłam go w tłumie. – Znajdzie nas. – Sebastian wziął ją za rękę. Jego dłoń była zaskakująco ciepła, jej dotyk kojący. Clary pozwoliła się zaprowadzić do jednej z fontann znajdujących się pośrodku sali. Sebastian posadził ją na szerokiej marmurowej krawędzi i sam usiadł obok, nie puszczając jej ręki. – Spójrz na wodę i powiedz mi, co widzisz. Clary pochyliła się i zajrzała w ciemną, gładką toń. Dostrzegła swoje odbicie, oczy duże i dzikie, rozmazany makijaż, potargane włosy. I wtedy Sebastian też się nachylił, a ona zobaczyła obok swojej jego twarz. Srebro jego włosów odbijające się w wodzie przypominało jej księżyc na rzece. Sięgnęła ręką do tej jasności, woda zafalowała, ich oblicza się zniekształciły, stały nierozpoznawalne. – Co to jest? – zapytał Sebastian z cichym ponagleniem w głosie. Clary potrząsnęła głową. Był bardzo głupi. – Widziałam ciebie i mnie – powiedziała drwiącym tonem. – Co jeszcze? Sebastian ujął ją pod brodę i odwrócił do siebie jej twarz. Jego oczy były czarne jak noc, jedynie srebrna obwódka oddzielała tęczówkę od źrenicy. – Nie widzisz? Jesteśmy tacy sami, ty i ja. – Tacy sami? – Clary zamrugała. Było coś bardzo niewłaściwego w tym, co mówił, ale nie potrafiła stwierdzić, co. – Nie… – Jesteś moją siostrą – powiedział. – Mamy tę samą krew.

– Ty masz krew demona – przypomniała Clary. – Krew Lilith. – Z jakiegoś powodu wydało się to jej zabawne. Zachichotała. – Jesteś cały ciemny, ciemny, ciemny. A Jace i ja jesteśmy jaśni. – Masz w sobie ciemne serce, córko Valentine’a – rzekł Sebastian. – Tylko się do tego nie przyznajesz. Ale jeśli chcesz Jace’a, lepiej się z tym pogódź. Bo on teraz należy do mnie. – A do kogo ty należysz? Sebastian rozchylił wargi, ale się nie odezwał. Po raz pierwszy wyglądał tak, jakby nie miał nic do powiedzenia. Clary była zaskoczona. Jego słowa niewiele dla niej znaczyły, nie była ich ciekawa. Zanim zdążyła coś dodać, rozbrzmiał nad nimi głos: – Co się dzieje? Z nieodgadnioną miną Jace przenosił wzrok z jednego na drugie. Srebrne krople skrzyły się na jego złotych włosach. – Clary – syknął z irytacją. Odsunęła się od Sebastiana i zerwała na równe nogi. – Przepraszam – wyrzuciła z siebie bez tchu. – Zgubiłam się w tłumie. – Zauważyłem. W jednej sekundzie tańczyłem z tobą, w następnej zniknęłaś, a bardzo natarczywy wilkołak próbował rozpiąć mi guziki dżinsów. Sebastian zachichotał. – Dziewczyna czy chłopak? – Nie jestem pewien. Tak czy inaczej, przydałoby mu się golenie. – Wziął Clary za nadgarstek. – Chcesz iść do domu? Czy jeszcze potańczyć? – Potańczyć. Dobrze? – Idźcie. – Sebastian odchylił się do tyłu, kładąc ręce za sobą na krawędzi fontanny. Jego uśmiech był jak cięcie brzytwą. – Nie będę patrzył. Przez głowę Clary przemknęło wspomnienie krwawego odcisku dłoni. Obraz zniknął równie szybko, jak się pojawił. Clary zmarszczyła brwi. Noc była zbyt piękna, żeby myśleć o brzydkich rzeczach. Odwróciła się od brata i pozwoliła, żeby Jace poprowadził ją przez tłum do miejsca, gdzie ścisk był mniejszy. Kiedy szli, następna kula kolorowego światła wybuchła nad ich głowami, sypiąc srebrem. Clary uniosła głowę, chwytając na język słono-słodkie krople.

Jace zatrzymał się na środku sali, pod kościanym żyrandolem. Clary odwróciła się, objęła go i poczuła, że srebrny płyn ścieka po jej twarzy jak łzy. Przez koszulę Jace’a buchał żar jego skóry. Clary wsunęła dłonie pod cienką tkaninę i lekko drasnęła go paznokciami po żebrach. Srebrne krople zdobiły jego rzęsy, kiedy nachylał się, żeby szepnąć jej coś do ucha. Przesunął dłońmi w dół po jej ramionach. Żadne z nich już nie tańczyło. Wokół nich rozbrzmiewała hipnotyczna muzyka, inni tancerze wirowali, ale Clary nie zwracała na nich uwagi. Minęła ich jakaś para, ze śmiechem rzucając pogardliwą uwagę po czesku. Clary jej nie zrozumiała, ale podejrzewała, że mówią do nich: „weźcie sobie pokój”. Jace syknął ze zniecierpliwieniem i znowu ruszył przez tłum, ciągnąc ją za sobą do jednej z mrocznych nisz rozmieszczonych wzdłuż ścian. W każdej z tych licznych kolistych alków znajdowała się kamienna ławka i aksamitna zasłona, którą można było zaciągnąć, żeby zyskać odrobinę prywatności. Jace szarpnięciem zasunął kotarkę i wtedy oboje rzucili się na siebie jak morze na brzeg. Ich usta się zderzyły; Jace podniósł ją i przycisnął do siebie, mnąc śliski materiał sukni. Clary czuła ciepło i miękkość, dłonie szukające i znajdujące, nacisk i uległość. Jej ręce pod T-shirtem Jace’a, paznokcie orzące jego plecy, dzikie zadowolenie, kiedy gwałtownie zaczerpnął tchu. Ugryzł ją w dolną wargę, a ona poczuła krew w ustach, słoną i gorącą. Było tak, jakby chcieli rozerwać się nawzajem, wedrzeć w swoje ciała, dzielić bicie serc, nawet gdyby to miało zabić ich oboje. W niszy było ciemno, tak ciemno, że Jace był tylko niewyraźną sylwetką. Przygniótł ją całym sobą do ściany. Sunąc dłońmi wzdłuż jej ciała, dotarł do końca sukienki, podciągnął ją w górę. – Co robisz? – wyszeptała Clary. – Jace? Spojrzał na nią. Dziwne światło w klubie rozczepiło kolor jego oczu na kilka barw. Jego uśmiech był zły. – Możesz powiedzieć, żebym przestał, kiedy tylko zechcesz. Ale nie zrobisz tego. *** Sebastian odsunął zakurzoną aksamitną zasłonę i uśmiechnął się. Wzdłuż ścian małej kolistej niszy biegła ławka. Siedział na niej mężczyzna,

opierając łokcie na kamiennym stole. Miał długie czarne włosy związane z tyłu, bliznę albo znak w kształcie liścia na jednym policzku i oczy zielone jak trawa. Był ubrany w biały garnitur, z kieszonki wystawała chusteczka z wyhaftowanym zielonym liściem. – Jonathan Morgenstern – rzucił na powitanie. Sebastian go nie poprawił. Faerie przykładały dużą wagę do imion i nie nazwałyby go innym niż to, które wybrał dla niego ojciec. – Nie byłem pewien, czy zjawisz się w umówionym czasie, Meliornie. – Przypomnę ci, że faerie nie kłamią – rzekł z dumą rycerz, zaciągnąwszy kotarę za Sebastianem. Dudniąca muzyka była teraz dyskretnie przytłumiona. – Chodź zatem i usiądź. Wina? Sebastian opadł na ławę. – Nie, dziękuję. – Wino, podobnie jak likier faerie, tylko zaćmiłoby jego umysł. Faerie miały wyższą tolerancję na trunki. – Przyznaję, że byłem zaskoczony, kiedy dostałem wiadomość, że chcesz się ze mną tutaj spotkać. – Ty przede wszystkim powinieneś wiedzieć, że Pani szczególnie się tobą interesuje. Zna wszystkie twoje posunięcia. – Meliorn wypił łyk wina. – Dziś w nocy w Pradze doszło do wielkiego demonicznego zakłócenia. Królowa jest zatroskana. Sebastian rozłożył ręce. – Jak widzisz, jestem cały. – Zakłócenie tak wielkie z pewnością przyciągnęło uwagę Nefilim. Jeśli się nie mylę, kilkoro z nich już się zabawia bez. – Bez czego? – zapytał Sebastian niewinnie. Meliorn sięgnął po kieliszek i spiorunował go wzrokiem. – No, dobrze. Zawsze zapominam, w jaki zabawny sposób wyrażają się faerie. Masz na myśli, że w tłumie są Nocni Łowcy i mnie szukają. Wiem. Zauważyłem ich wcześniej. Królowa nie ma o mnie wysokiego mniemania, skoro uważa, że sam sobie nie poradzę z paroma Nefilim. – Sebastian wyjął sztylet zza pasa i zakręcił nim w palcach. Niewielka ilość światła wpadająca do niszy odbiła się od klingi. – Powtórzę jej twoje słowa – zapowiedział Meliorn. – Muszę przyznać, że nie wiem, co ona w tobie widzi. Ja wyrobiłem sobie o tobie zdanie i stwierdzam, że wiele ci brakuje, ale nie mam gustu mojej pani.

– Oceniony i poszukiwany? – Sebastian pochylił się z rozbawioną miną. – Pozwól, że cię oświecę, rycerzu faerie. Jestem młody. Jestem ładny. Jestem gotowy spalić cały świat, żeby dostać to, czego pragnę. – Sztyletem zrobił rysę w kamiennym blacie. – Podobnie jak ja, królowa lubi długie gry. A oto, co chciałbym wiedzieć: czy kiedy nadejdzie zmierzch Nefilim, Dwór stanie przy mnie czy przeciwko mnie? Twarz Meliorna była pusta. – Pani mówi, że stanie przy tobie. Usta Sebastiana wygięły się w kącikach. – To świetna wiadomość. Meliorn prychnął. – Zawsze uważałem, że ludzka rasa sama się wykończy – powiedział. – Przez tysiąc lat prorokowałem, że sprowadzicie na siebie śmierć. Ale nie spodziewałem się, że koniec nadejdzie w taki sposób. Sebastian zakręcił sztyletem między palcami. – Nikt się nie spodziewa. *** – Jace – wyszeptała Clary. – Jace, ktoś może wejść i nas zobaczyć. Jego ręce nie przestały robić tego, co robiły. – Nie wejdą. Dalej kreślił pocałunkami ścieżkę na jej szyi, skutecznie rozpraszając jej myśli. Trudno było trzymać się rzeczywistości, kiedy czuła na sobie jego dłonie, jej umysł i wspomnienia tworzyły jeden wir, a palce tak wczepiała w koszulę Jace’a, że mogła w każdej chwili rozerwać materiał. Kamienna ściana za jej plecami była zimna, ale kiedy Jace pocałował ją w ramię, zsuwając ramiączko sukienki, zrobiło się jej gorąco. Świat podzielił się na różnobarwne fragmenty jak w kalejdoskopie. Clary czuła, że pod dłońmi Jace’a ona też zaraz rozpadnie się na kawałki. – Jace… Tkanina jego koszuli była lepka. Clary spojrzała na swoje ręce i przez chwilę nie rozumiała, co widzi. Srebrny płyn zmieszany z czerwienią. Krew.

Podniosła wzrok. Z sufitu wisiało głową w dół, niczym upiorna piñata, ludzkie ciało związane sznurem w kostkach. Krew ściekała z poderżniętego gardła. Clary krzyknęła, ale z jej gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Pchnęła Jace’a, aż zatoczył się do tyłu. Miał krew na włosach, na koszuli. Ona na nagiej skórze. Podciągnęła ramiączka sukni i, potykając się, ruszyła do zasłony, rozsunęła ją szarpnięciem. Posąg anioła już nie był taki jak wcześniej. Czarne skrzydła były skrzydłami nietoperza, urocza, dobrotliwa twarz wykrzywiała się w szyderczym uśmiechu. Z sufitu zwisały na poskręcanych linach rozpłatane ciała mężczyzn, kobiet, zwierząt. Krew ściekała z nich jak deszcz. Fontanny pulsowały czerwoną cieczą, a na ich powierzchni nie pływały kwiaty, tylko odcięte ręce. Tancerze wijący się na parkiecie byli skąpani we krwi. Jakaś para minęła w tańcu Clary: wysoki, blady mężczyzna i bezwładna kobieta w jego ramionach, z rozdartym gardłem, zdecydowanie martwa. Mężczyzna oblizał wargi i pochylił się do następnego ugryzienia, ale wcześniej spojrzał na Clary i uśmiechnął się szeroko. Twarz miał całą w srebrno-czerwonych plamach. Clary poczuła na ramieniu dłoń Jace’a, ciągnącą ją do tyłu, ale próbowała się uwolnić. Patrzyła na szklane zbiorniki pod ścianami. Wcześniej myślała, że są w nich złote rybki. Woda nie była czysta, tylko czarna i mulista. Pływały w niej ludzkie ciała, z włosami unoszącymi się wokół nich jak macki świecących meduz. Pomyślała o Sebastianie dryfującym w szklanej trumnie. W jej gardle wezbrał krzyk, ale go stłumiła. Ogarnęła ją cisza i ciemność.

14 Jak popioły Clary powoli odzyskała przytomność. Kręciło jej się w głowie jak pierwszego ranka w Instytucie, kiedy obudziła się, nie mając pojęcia, gdzie jest. Bolało ją całe ciało. Czuła się tak, jakby ktoś zdzielił ją żelazną sztabą. Leżała na boku, z głową na czymś twardym. Na piersi czuła jakiś ciężar. Zerknęła w dół i zobaczyła smukłą rękę spoczywającą na jej mostku. Rozpoznała Znaki, słabe białe blizny, nawet niebieską mapę żył na przedramieniu. Ciężar w jej piersi zelżał. Usiadła ostrożnie, wysuwając się spod ramienia Jace’a. Znajdowali się w jego sypialni. Rozpoznała niesamowity porządek, starannie pościelone łóżko, które nawet teraz wyglądało schludnie. Jace spał oparty o wezgłowie, w tym samym ubraniu, które nosił w nocy, i butach. Najwyraźniej zasnął, tuląc ją, choć wcale tego nie pamiętała. Nadal był spryskany dziwną srebrną substancją z klubu. Poruszył się lekko, jakby wyczuł, że się obudziła. Objął się rękoma. Nie wyglądał na rannego, tylko na wyczerpanego. Długie ciemnozłote rzęsy kładły się w zagłębieniu pod oczami. Wydawał się bezbronny, jak mały chłopiec. Mógłby być jej Jace’em. Ale nie był. Przypomniała sobie nocny klub, jego natarczywe ręce, ciała i krew. Żołądek podszedł jej do gardła. Przytknęła rękę do ust, walcząc z mdłościami. Zrobiło się jej niedobrze od wspomnień, jednak oprócz nudności dręczyło ją wrażenie, że o czymś zapomniała. O czymś ważnym. – Clary. Odwróciła się. Jace patrzył na nią. Złote oczy były matowe ze zmęczenia. – Dlaczego się obudziłaś? – zapytał. – Dopiero świt. Clary zacisnęła dłonie pod kocami. – Ubiegła noc – powiedziała niepewnym głosem. – Te ciała… krew… – Co?

– To, co widziałam. – Ja nic nie widziałem. – Pokręcił głową. – Narkotyki faerie… – To wydawało się takie rzeczywiste. – Przykro mi. – Zamknął oczy. – Chciałem mieć zabawę i uczynić cię szczęśliwą. Sprawić, żebyś zobaczyła ładne rzeczy. Myślałem, że będziemy się bawić razem. – Widziałam krew – powtórzyła Clary. – I martwych ludzi unoszących się w zbiornikach… Jace pokręcił głową. – Nic z tego nie było prawdziwe… – Nawet to, co zaszło między nami…? – Clary urwała, bo jego oczy były zamknięte, pierś unosiła się i opadała równomiernie. Spał. Wstała, nie patrząc na Jace’a, i poszła do łazienki. Patrzyła na siebie w lustrze, a odrętwienie rozpływało się po jej kościach. Była cała pokryta plamami srebrzystego osadu. Przypomniało się jej, jak kiedyś pękł jej w plecaku pisak metaliczny, niszcząc wszystko w środku. Jedno z ramiączek stanika wisiało, pewnie Jace zerwał je w klubie. Wokół oczu miała czarne obwódki z tuszu, skóra i włosy kleiły się od srebra. Czuła się słaba i chora. Zdjęła suknię i bieliznę, wrzuciła je do kosza i zanurzyła się w gorącej wodzie. Kilkakrotnie umyła włosy, żeby pozbyć się zaschniętego srebrnego paskudztwa. Równie dobrze mogłaby próbować zmyć farbę olejną. Zapach też przywarł do jej skóry – jakby zgniłej wody z wazonu, słaby, słodki i nieprzyjemny. Żadna ilość mydła nie była w stanie go usunąć. W końcu uznała, że lepiej już się nie domyje, wytarła się więc i poszła do sypialni, żeby się ubrać. Z ulgą włożyła dżinsy, buty i wygodny bawełniany sweter. Dopiero kiedy wciągała drugi but, wróciło dręczące uczucie, że o czymś zapomniała. Zamarła. Pierścionek. Złoty pierścionek, która pozwalał jej rozmawiać z Simonem. Zniknął. Gorączkowo zaczęła go szukać. Pogrzebała w koszu na brudną bieliznę, żeby sprawdzić, czy pierścionek nie zahaczył się o sukienkę, potem przeczesała każdy skrawek pokoju Jace’a, podczas gdy on spokojnie spał. Przeszukała dywan, pościel, zajrzała do szuflad szafki nocnej.

W końcu usiadła z bijącym sercem i uczuciem mdłości w żołądku. Pierścionek zniknął. Zginął, gdzieś, jakoś. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy ostatnio go widziała. Z pewnością błyszczał na jej palcu, kiedy walczyła z Elapidami. Spadł jej w antykwariacie? W nocnym klubie? Wbiła paznokcie w uda tak mocno, że omal nie krzyknęła z bólu. Skup się, nakazała sobie. Skup się. Może zsunął się gdzieś po drodze. Pewnie Jace w którymś momencie zaniósł ją na górę. Istniała niewielka szansa, ale każdą należało sprawdzić. Wstała i bezszelestnie wyszła na korytarz. Ruszyła w stronę pokoju Sebastiana, ale się zawahała. Nie potrafiła sobie wytłumaczyć, dlaczego pierścionek miałby się tam znaleźć, a obudzenie Sebastiana tylko pogorszyłoby sprawę. Odwróciła się i zamiast tego zaczęła schodzić na dół, ostrożnie, żeby nie stukać butami. Myśli tłukły się jej po głowie. Nie wiedziała, co zrobić, nie mając sposobu na skontaktowanie się z Simonem! Musiała mu opowiedzieć o antykwariacie, o adamasie. Powinna była wcześniej z nim porozmawiać. Chciała walnąć pięścią w ścianę, ale zmusiła umysł do zwolnienia obrotów, rozważenia możliwości. Sebastian i Jace zaczynali jej ufać. Gdyby choć na krótko udało się jej od nich oddalić, na ruchliwej ulicy miasta, mogłaby skorzystać z płatnego telefonu, żeby zadzwonić do Simona. Albo wpaść do kafejki internetowej i wysłać mu maila. Lepiej się znała na przyziemnej technice niż oni. Strata pierścionka nie oznaczała, że wszystko skończone. Nie podda się. Jej umysł był tak zajęty rozważaniami, co dalej, że w pierwszej chwili nie zauważyła Sebastiana. Na szczęście, stał plecami do niej w salonie, twarzą do ściany. Już na dole schodów Clary zamarła, a następnie przebiegła pod murek oddzielający kuchnię od pokoju i rozpłaszczyła się przy nim. Nie było powodu do paniki. Przecież tutaj mieszkała. Gdyby Sebastian ją zobaczył, mogłaby powiedzieć, że zeszła na dół po szklankę wody. Jednakże okazja poobserwowania go ukradkiem była zbyt kusząca. Clary ostrożnie wyjrzała znad kuchennej lady. Sebastian nadal stał plecami do niej. Przebrał się po wizycie w nocnym klubie. Zamiast wojskowej kurtki miał teraz na sobie dżinsy i zapinaną koszulę. Kiedy się

odwrócił, Clary dostrzegła na jego biodrach pas z bronią. W prawej ręce trzymał stelę, z namysłem i rozwagą, podobnie jak jej matka pędzel. Zamknęła oczy. Poczuła ukłucie w sercu jak zawsze, kiedy rozpoznawała w Sebastianie coś z matki albo z siebie. To jej przypominało, że w ich żyłach płynęła ta sama krew, choć u niego duża jej część była trucizną. Otworzyła oczy w samą porę, by zobaczyć drzwi formujące się na ścianie. Sebastian sięgnął po szal wiszący na kołku wbitym w ścianę i wkroczył w ciemność. Clary miała ułamek sekundy na decyzję. Zostać i przeszukać pokoje czy pójść za nim. Oderwała się od murku i wskoczyła w czarny otwór chwilę przed tym, jak się zamknął. *** Pokój, w którym leżał Luke, był oświetlony tylko przez blask ulicznych latarni, który wpadał przez okna. Jocelyn wiedziała, że mogłaby poprosić o światło, ale wolała półmrok ukrywający jego rany, bladość twarzy, sińce pod oczami. W mroku wyglądał jak chłopiec, którego znała w Idrisie, zanim powstał Krąg. Pamiętała go ze szkolnego boiska, chudego, o brązowych włosach, niebieskich oczach i nerwowych rękach. Był najlepszym przyjacielem Valentine’a i dlatego nikt tak naprawdę na niego nie patrzył. Nawet ona, bo inaczej nie okazałaby się tak potwornie ślepa, żeby przegapić jego uczucia do niej. Pamiętała dzień swojego ślubu z Valentine’em, jasne słońce przeświecające przez kryształowy dach Sali Anioła. Miała dziewiętnaście lat i pamiętała, jacy nieszczęśliwi byli jej rodzice, że tak młodo postanowiła wyjść za mąż. Ich dezaprobata niewiele ją obchodziła… po prostu nie rozumieli. Była taka pewna, że Valentine jest tym jedynym. Luke był jego drużbą. Pamiętała jego twarz, kiedy szła nawą. Spojrzała na niego tylko przelotnie, a potem całą uwagę skupiła na Valentinie. Pomyślała wtedy, że Luke chyba nie czuje się dobrze i wygląda, jakby go coś bolało. A później, na Placu Anioła, kiedy wokół kręcili się goście – większość członków Kręgu, od Maryse i Roberta Lightwoodów, już poślubionych, po zaledwie piętnastoletniego Jeremy’ego Pontmercy’ego – a ona stała z Lukiem i Valentine’em, i ktoś zażartował, że gdyby pan młody się nie zjawił, panna młoda musiałaby wyjść za drużbę. Luke miał na sobie strój wieczorowy ze złotymi runami szczęścia w małżeństwie i wyglądał bardzo przystojnie,

ale kiedy wszyscy się roześmiali, on potwornie zbladł. Chyba naprawdę przeraża go myśl o małżeństwie ze mną, pomyślała wtedy. Ze śmiechem dotknęła jego ramienia. – Nie rób takiej miny. Wiem, że znamy się od wieków, ale obiecuję, że nigdy nie będziesz musiał się ze mną ożenić! I wtedy podeszła do nich Amatis, ciągnąc ze sobą roześmianego Stephena, i Jocelyn zapomniała zupełnie o Luke’u, o tym, jak na nią patrzył… i o tym, jak dziwnie Valentine patrzył na niego. Teraz spojrzała na Luke’a i aż podskoczyła na krześle. Jego oczy były otwarte po raz pierwszy od wielu dni. Wpatrywał się w nią. – Luke – wyszeptała. – Jak długo… spałem? – spytał ze zdziwieniem. Chciała rzucić się na niego, ale powstrzymały ją grube bandaże opasujące jego pierś. Zamiast tego chwyciła jego rękę i przyłożyła ją sobie do policzka, splatając palce z jego palcami. Zamknęła oczy, a spod jej powiek popłynęły łzy. – Trzy dni. – Jocelyn. – Teraz naprawdę wydawał się zaniepokojony. – Dlaczego jesteśmy na komisariacie? Gdzie Clary? Naprawdę nie pamiętam… Jocelyn opuściła ich złączone ręce i, siląc się na spokojny ton, opowiedziała mu, co się wydarzyło: o Sebastianie i Jasie, o demonicznym metalu tkwiącym w jego boku, o pomocy Praetor Lupus. – Clary – powiedział, gdy tylko skończyła. – Musimy jej poszukać. Zabrał rękę z jej dłoni i próbował usiąść. Nawet w nikłym świetle Jocelyn zobaczyła, że jego bladość się pogłębia. Skrzywił się z bólu. – To niemożliwe. Luke, połóż się, proszę. Nie sądzisz, że gdyby był jakiś sposób, żeby ją odnaleźć, zrobiłabym to już dawno? Luke przerzucił nogi przez brzeg łóżka i usiadł ze stłumionym jękiem, opierając się z tyłu na rękach. Wyglądał okropnie. – Ale niebezpieczeństwo… – Sądzisz, że nie myślałam o niebezpieczeństwie? – Jocelyn położyła ręce na jego ramionach i łagodnie pchnęła go z powrotem na poduszki. – Simon kontaktuje się ze mną co wieczór. U Clary wszystko w porządku. A ty nie jesteś w stanie nic zrobić.

Zabijając się, na pewno jej nie pomożesz. Proszę, zaufaj mi, Luke. – Jocelyn, nie mogę tylko tu leżeć. – Możesz – powiedziała twardo, wstając. – I będziesz leżał, nawet gdybym musiała na tobie siedzieć. Co z tobą, do licha, Lucianie? Postradałeś rozum? Boję się o Clary i bałam się o ciebie. Proszę, nie rób tego… nie rób mi tego. Gdyby coś ci się stało… Popatrzył na nią zaskoczony. Na białym bandażu na jego piersi pojawiła się czerwona plama. – Ja… – Co? – Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz – wyznał. W jego słowach była potulność, której Jocelyn nie kojarzyła z Lukiem, Przez chwilę tylko na niego patrzyła, aż w końcu powiedziała: – Luke. Połóż się, proszę. Ustąpił jej o tyle, że oparł się o poduszki. Oddychał ciężko. Jocelyn podeszła do szafki nocnej, nalała mu szklankę wody i podała mu ją, mówiąc: – Wypij to, proszę. Luke wziął szklankę, śledząc Jocelyn niebieskimi oczami, kiedy siadała obok niego na krześle, z którego prawie nie wstawała od tylu godzin, że niemal się z nim zrosła. – Wiesz, o czym myślałam? – spytała. – Zanim się obudziłeś? Luke napił się wody. – Wydawałaś się nieobecna. – Myślałam o dniu, w którym poślubiłam Valentine’a. Luke opuścił szklankę. – Najgorszy dzień mojego życia. – Gorszy niż ten, kiedy zostałeś ugryziony? – Jocelyn podwinęła pod siebie nogi. – Gorszy. – Nie wiedziałam. Nie miałam pojęcia, co wtedy czułeś. Szkoda. Myślę, że sprawy potoczyłyby się inaczej. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Jak? – Nie wyszłabym za Valentine’a – odparła Jocelyn. – Gdybym wiedziała.

– Nie… – Nie. Byłam za głupia, żeby zdawać sobie sprawę z tego, co czujesz, ale również za głupia, żeby rozumieć, co sama czuję. Zawsze cię kochałam. Nawet jeśli o tym nie wiedziałam. – Nachyliła się i pocałowała go delikatnie, żeby nie sprawić mu bólu. Następnie przytknęła policzek do jego policzka. – Obiecaj mi, że nie narazisz się na niebezpieczeństwo. Obiecaj. Poczuła na włosach jego rękę. – Obiecuję. Jocelyn się odsunęła. – Chciałabym cofnąć czas. Naprawić wszystko. Poślubić właściwego faceta. – Ale wtedy my nie mielibyśmy Clary – przypomniał jej Luke. Spodobało się jej, w jaki sposób powiedział „my”, tak naturalnie, jakby nie było żadnych wątpliwości, że Clary jest jego córką. – Gdybyś był więcej przy tym, jak dorastała… – Jocelyn westchnęła. – Po prostu czuję, jakbym wszystko zrobiła źle. Byłam taka skupiona na chronieniu jej, że chyba przesadziłam. I ona teraz bez zastanowienia rzuca się na każde niebezpieczeństwo. Kiedy my dorastaliśmy, widzieliśmy jak nasi przyjaciele giną w bitwach. Ona nie. Czasami się martwię, że ona nie wierzy w to, że może umrzeć. – Jocelyn. – Luke mówił cichym głosem. – Wychowałaś ją na dobrego człowieka, który ceni wartości, wierzy w dobro i zło i stara się być dobry. Tak jak ty. Nie można wychować dziecka, żeby ceniło coś innego, niż ty. Nie sądzę, żeby Clary wierzyła, że nie może zginąć. Myślę, że tak jak ty, uważa, że są rzeczy, za które warto umrzeć. *** Clary skradała się za Sebastianem przez sieć wąskich uliczek, trzymając się blisko ścian budynków. Już nie przebywali w Pradze… to od razu stało się dla niej oczywiste. Niebo w górze, błękitne o wczesnym poranku, szyldy nad sklepami, które mijała, wszystkie po francusku. Podobnie jak nazwy ulic: Rue de la Seine, Rue Jacob, Rue de L’abbaye. Ludzie mijali ją jak duchy. Od czasu do czasu przejechał samochód, furgonetki z porannymi dostawami zatrzymywały się pod sklepami. Powietrze pachniało rzeką i śmieciami. Clary już była prawie pewna, gdzie są, ale potem jeden zakręt i kolejna

uliczka doprowadziły ich do szerokiej alei z drogowskazem wyłaniającym się z mglistego mroku. Strzałki pokazywały różne kierunki: drogę do Bastylii, Notre Dame i Dzielnicy Łacińskiej. Paryż, pomyślała Clary, uskakując za zaparkowany samochód, kiedy Sebastian przeciął ulicę. Jesteśmy w Paryżu. Co za ironia. Zawsze chciała pojechać do Paryża z kimś, kto zna miasto. Marzyła o tym, żeby chodzić jego ulicami, zobaczyć rzekę, malować budynki. Nie wyobrażała sobie, że będzie śledzić Sebastiana, idąc przez Saint Germain, obok jasnożółtego bureau de poste, aleją, przy której bary były zamknięte, a rynsztoki pełne butelek po piwie i niedopałków, wąskim zaułkiem z domami po obu stronach. Sebastian zatrzymał się przed jednym z nich, Clary rozpłaszczyła się przy ścianie innego. Patrzyła, jak Sebastian wstukuje kod w domofonie. Uważnie śledziła ruchy jego palców. Rozległo się kliknięcie, Sebastian wszedł do środka. Kiedy drzwi się zamknęły, Clary popędziła za nim, wprowadziła ten sam kod – X235 – i czekała na cichy dźwięk. Kiedy go usłyszała, nie była pewna, czy czuje ulgę, czy raczej zaskoczenie. To nie powinno być takie łatwe. Chwilę później stała na dziedzińcu. Był kwadratowy, otoczony ze wszystkich stron przez zwyczajne budynki z trzema bramami wejściowymi. Sebastian gdzieś zniknął. A jednak to nie będzie takie łatwe. Clary ruszyła przez dziedziniec, choć oznaczało to wyjście na otwartą przestrzeń, gdzie każdy mógł ją zobaczyć. Niebo jaśniało z każdą chwilą. Świadomość, że jest dobrze widoczna, przyprawiała ją o mrowienie na karku. Zanurkowała w cień pierwszej klatki schodowej, na jaką trafiła. Proste drewniane schody prowadziły w górę i w dół, na ścianie wisiało tanie lustro, w którym mogła zobaczyć swoją bladą twarz. Powietrze pachniało zgnilizną. Clary zastanawiała się przez chwilę, czy gdzieś blisko nie stoją pojemniki na śmieci, ale potem jej zmęczony mózg się obudził i wtedy zrozumiała, że jest to odór wskazujący na obecność demonów. Zacisnęła dłonie w pięści, boleśnie uświadamiając sobie, że nie ma przy sobie żadnej broni. Zaczerpnęła haust cuchnącego powietrza i ruszyła w dół po schodach. Woń stawała się coraz silniejsza i robiło się coraz ciemniej, w miarę jak szła.

Żałowała, że nie ma steli ani nocnego widzenia. Schody wiły się bez końca, a kiedy nagle wdepnęła w coś lepkiego, ucieszył ją brak światła. Trzymała się poręczy i próbowała oddychać przez usta. Ciemność tak zgęstniała, że w końcu Clary szła po omacku, a jej serce dudniło tak głośno, że musiało zdradzać jej obecność. Ulice Paryża, zwykły świat, wydawały się odległe o całe eony. Tutaj był tylko mrok i ona sama, idąca coraz dalej w dół i w dół. I nagle, w oddali rozbłysnął malutki punkcik, jak czubek zapalonej zapałki. Przysunęła się bliżej poręczy, niemal ukucnęła, kiedy światło urosło. Widziała teraz własną rękę i zarys stopni pod sobą. Było ich jeszcze tylko kilka. Dotarła na sam dół i się rozejrzała. Zniknęły wszelkie pozory podobieństwa do zwykłej kamienicy z mieszkaniami. Gdzieś po drodze drewniane schody zmieniły się w kamienne, a ona stała teraz w małym pomieszczeniu o kamiennych ścianach, oświetlonym przez pochodnię o zielonkawym płomieniu. Podłoga była ze skały, gładka, z wyrytymi na niej licznymi dziwnymi symbolami. Omijała je, idąc do drugiego wyjścia, kamiennego łuku, w którego najwyższym punkcie, między dwiema ogromnymi, skrzyżowanymi siekierami osadzono ludzką czaszkę. Za łukiem usłyszała głosy. Były zbyt odległe, żeby mogła się zorientować, co mówią, ale niemniej były to głosy. „Tutaj”, mówiły, „chodź do nas”. Clary zerknęła na czaszkę, a puste oczodoły odpowiedziały jej drwiącym spojrzeniem. Zastanawiała się, gdzie jest – czy nad sobą nadal ma Paryż, czy trafiła do zupełnie innego świata, tak jak wtedy, gdy wchodziło się do Cichego Miasta. Pomyślała o Jasie, którego zostawiła śpiącego w całkiem innym życiu. Robiła to dla niego. Żeby go odzyskać. Przeszła pod łukiem, instynktownie przywierając do ściany. Skradała się dalej bezszelestnie, głosy stawały się coraz głośniejsze. W korytarzu było mroczno, ale co kilka stóp paliła się zielonkawa pochodnia, wydzielająca odór spalenizny. Nagle w ścianie po jej lewej stronie pojawiły się drzwi, głosy stały się wyraźniejsze. – …nie jak jego ojciec – ten był zgrzytliwy jak papier ścierny. – Valentine wcale by się z nami nie układał. Zrobiłby z nas niewolników. Ten da nam świat.

Clary bardzo powoli wyjrzała zza narożnika. Pokój był pusty, o gładkich ścianach, bez żadnych mebli. W środku znajdowała się grupa demonów, podobnych do jaszczurek, o twardej zielono-brązowej skórze, ale każdy miał sześć odnóży, które wydawały suchy, chrzęszczący odgłos, kiedy się poruszały. Demony miały bulwiaste głowy z czarnymi fasetowymi oczami. Clary przełknęła ślinę. Przypomniał się jej Pożeracz, pierwszy demon, jakiego w życiu widziała. Coś w groteskowym połączeniu jaszczurki, owada i obcej istoty sprawiło, że żołądek podszedł jej do gardła. Mocniej przywarła do ściany, słuchając uważnie. – Oczywiście, jeśli mu ufacie. Trudno było stwierdzić, który z nich zabiera głos. Ich odnóża zaciskały się i prostowały, unosiły albo opuszczały. Nie miały ust, tylko wiązki małych czułków, które wibrowały przy mówieniu. – Wielka Matka mu ufała. Jest jej dzieckiem. Sebastian. Oczywiście, że mówili o Sebastianie. – Jest również Nefilim. A oni są naszymi wielkimi wrogami. – Są również jego wrogami. On nosi w sobie krew Lilith. – Ale ten, którego on nazywa swoim towarzyszem, ma w sobie krew naszych wrogów. Pochodzi od aniołów. Ostatnie słowo zostało wypowiedziane z taką nienawiścią, że Clary odczuła je jak policzek. – Dziecko Lilith zapewnia nas, że ma tamtego w garści, i rzeczywiście, Nefilim wydaje się posłuszny. Suchy, owadzi chichot. – Wy, młodzi, jesteście zbyt strachliwi. Nefilim od dawna odmawiają nam tego świata. Jego bogactwa są wielkie. Wyssiemy go do sucha i zostawimy tylko popioły. A jeśli chodzi o anielskiego chłopaka, będzie ostatnim ze swojego rodzaju, który umrze. Spalimy go na stosie, aż zostaną z niego tylko złote kości. W Clary wezbrała wściekłość. Zaczerpnęła tchu… cichy dźwięk, ale jednak. Najbliższy demon gwałtownie uniósł głowę. Clary zamarła, uwięziona w spojrzeniu jego lustrzanych oczu.

Po chwili odwróciła się i puściła biegiem w stronę wyjścia i schodów. Usłyszała za sobą zamieszanie, krzyki, a potem śliskie, szeleszczące odgłosy pogoni. Rzuciła przez ramię krótkie spojrzenie i zrozumiała, że nie da rady. Mimo błyskawicznego startu, demony już ją doganiały. Słyszała własny chrapliwy oddech, kiedy dotarła do łuku, odwróciła się i podskoczyła. Złapała się go, rozkołysała do przodu i z całej siły trafiła butem pierwszego napastnika. Runął do tyłu z głośnym skrzekiem. Wisząc na jednej ręce, drugą Clary chwyciła trzonek jednej z siekier i mocno szarpnęła. Siekiera nawet nie drgnęła. Clary zamknęła oczy, mocniej ścisnęła stylisko i pociągnęła, wytężając wszystkie siły. Siekiera wyskoczyła ze ściany ze zgrzytliwym dźwiękiem, w dół posypały się kamienie i zaprawa. Clary straciła równowagę i spadła. Wylądowała w przysiadzie, trzymając przed sobą wyciągniętą broń. Siekiera była ciężka, ale ona prawie tego nie czuła. Teraz stało się to samo co w antykwariacie: spowolnienie czasu, wzmożona intensywność doznań. Clary czuła każdy szept powietrza na skórze, każdą nierówność gruntu pod stopami. Zdążyła się przygotować, zanim pierwszy demon wypadł zza zakrętu korytarza i stanął nad nią dęba, przebierając w powietrzu nogami. Pod czułkami miał długie, ociekające kły. Siekiera poleciała do przodu, jakby z własnej woli, i wbiła się głęboko w pierś stwora. Clary od razu przypomniała sobie radę Jace’a, żeby nie polegać na ciosie w pierś, tylko dążyć do dekapitacji. Nie wszystkie demony miały serca. Ale tym razem Clary miała szczęście. Trafiła albo w serce, albo w innym ważny organ. Demon zaskrzeczał i zaczął wierzgać odnóżami, brocząc krwią z rany. Chwilę później zniknął, a Clary zatoczyła się do tyłu z uwolnioną siekierą w ręce, śliską od posoki. Demoniczna krew była czarna jak smoła i piekąca. Kiedy zaatakował ją drugi przeciwnik, uchyliła się, zamachnęła siekierą i odcięła mu kilka nóg. Demon runął z wyciem na bok jak złamane krzesło. Następny już gramolił się przez jego ciało, próbując jej dopaść. Clary znowu zrobiła zamach i trafiła go w pysk. Trysnęła posoka, Clary odskoczyła do tyłu i popędziła do schodów. Gdyby któryś napastnik zaszedł ją od tyłu, byłaby martwa.

Oszalały demon, któremu rozpłatała twarz, rzucił się na nią. Odcięła mu siekierą jeszcze jedną nogę, ale kolejna oplotła jej nadgarstek. Poczuła silny ból. Krzyknęła i próbowała wyrwać rękę, ale uścisk demona okazał się zbyt silny. Wydawało się jej, że tysiące gorących igieł kłują jej skórę. Nadal krzycząc, lewą pięścią uderzyła stwora w ranę na pysku. Demon zasyczał i odrobinę poluźnił uchwyt. Clary wyszarpnęła rękę w chwili, kiedy się nad nią unosił… Nie wiadomo skąd spadło świetliste ostrze i zatopiło się w czaszce potwora. Na jej oczach demon zniknął. Przed nią stał brat z płonącym serafickim mieczem w ręce i posoką na białej koszuli. Za nim korytarz był pusty, nie licząc ciała jednego z demonów, jeszcze drgającego, z czarnym płynem cieknącym z kikutów nóg, jak olej z rozbitego samochodu. Sebastian. Clary patrzyła na niego zdumiona. Czyżby właśnie uratował jej życie? – Odejdź ode mnie – wysyczała. Wydawało się, że jej nie usłyszał. – Twoja ręka. Spojrzała w dół na swój nadgarstek, nadal boleśnie pulsujący. Zobaczyła gruby pas ran w kształcie spodka w miejscach, gdzie przyssawki demona przylgnęły do jej skóry. Rany już ciemniały, zmieniając kolor na brzydki niebiesko-czarny. Wróciła spojrzeniem do brata. Jego białe włosy wyglądały w ciemności jak halo. A może traciła wzrok? Światło rozmywało się również wokół zielonej pochodni osadzonej w ścianie i wokół serafickiego miecza płonącego w ręce Sebastiana. Jej brat coś mówił, ale słowa były niewyraźne, zlewały się ze sobą. – …śmiertelna trucizna. Co, do diabła, sobie myślałaś, Clarisso… – Jego głos zanikał i wracał, kiedy próbowała się skupić. – Żeby walczyć z sześcioma Dahakami ozdobną siekierą… – Trucizna – powtórzyła i przez chwilę twarz Sebastiana znowu była wyraźna, ze zmarszczkami napięcia wokół ust i oczu. – Więc jednak nie uratowałeś mi życia? Jej rękę chwycił kurcz, siekiera z brzękiem upadła na podłogę. Clary poczuła, że jej sweter zahacza się o szorstką ścianę, kiedy zaczęła się po niej osuwać. Pragnęła jedynie się położyć. Ale Sebastian nie zamierzał pozwolić jej na odpoczynek. Dźwignął ją z podłogi i zaczął nieść. Clary chciała mu się wyrwać, ale opuściła ją cała

energia. Poczuła palący ból po wewnętrznej stronie łokcia, pieczenie… dotyk steli. Na jej żyłach rozlało się odrętwienie. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła przed zamknięciem oczu, była czaszka osadzona nad kamiennym łukiem. Mogłaby przysiąc, że w jej pustych oczodołach czai się śmiech.

15 Magdalena Mdłości i ból przychodziły i odchodziły coraz potężniejszymi falami. Clary widziała wokół siebie tylko zamazane kolory. Wiedziała, że brat ją niesie, bo każdy jego krok wbijał się w jej czaszkę jak szpikulec do lodu. Była świadoma, że trzyma się go kurczowo, a siła jego ramion była dla niej kojąca. Dziwne, że cokolwiek w Sebastianie mogło dodawać otuchy, w dodatku, on najwyraźniej starał się nie trząść nią za bardzo. Bardzo niejasno zdawała sobie sprawę, że walczy o każdy oddech, słyszała, jak brat wymawia jej imię. Potem wszystko ucichło. Przez chwilę myślała, że to już koniec; że zginęła, walcząc z demonami, tak jak większość Nocnych Łowców. Potem poczuła kolejne pieczenie na przedramieniu i przez jej żyły przetoczyła się lodowata fala. Z bólu zacisnęła powieki, ale to, co robił Sebastian, było jak szklanka zimnej wody chluśnięta na twarz. Powoli świat przestał wirować, mdłości i ból zelżały, aż zostały po nich tylko drobne fale w nurcie jej krwi. Znowu mogła oddychać. Gwałtownie zaczerpnęła tchu i otworzyła oczy. Pogodne niebo. Leżała na plecach, wpatrując się w bezkresny błękit poznaczony pierzastymi chmurami, podobny do nieba namalowanego na suficie infirmerii w Instytucie. Wyprostowała obolałe ramiona. Na prawym nadgarstku nadal widniała bransoletka z ran, ale ślady już bladły i robiły się jasnoróżowe. Na lewej ręce miała iratze, prawie niewidoczny, a w zgięciu łokcia przeciwbólowy mendelin. Wzięła głęboki wdech. Jesienne powietrze z domieszką zapachu liści. Zobaczyła wierzchołki drzew, do jej uszu dotarł szum uliczny i… Sebastian. Usłyszała cichy chichot i uświadomiła sobie, że leży oparta o brata, na lekko wilgotnej drewnianej ławce, a on obejmuje ramieniem jej głowę. Poderwała się gwałtownie. Sebastian znowu się zaśmiał. Siedział na końcu parkowej ławki o misternych żelaznych poręczach. Na kolanach, gdzie przed chwilą

opierała głowę, trzymał złożony szal, drugie ramię wyciągnął na oparciu ławki. Białą koszulę rozpiął, żeby ukryć plamy z posoki. Pod spodem miał zwykły szary podkoszulek. Na nadgarstku lśniła srebrna bransoleta. Czarne oczy obserwowały ją z rozbawieniem, kiedy odsunęła się od niego najdalej, jak mogła. – Dobrze, że jesteś taka niska – stwierdził. – Inaczej strasznie niewygodne byłoby cię nieść. – Gdzie jesteśmy? – zapytała Clary, siląc się na spokój. – W Jardin du Luxemburg – odparł Sebastian. – W Ogrodzie Luksemburskim. Bardzo ładny park. Musiałem zabrać cię gdzieś, gdzie mogłabyś się położyć, a środek ulicy nie wydawał mi się dobrym pomysłem. – Jest nawet określenie na to, że zostawia się kogoś umierającego na środku ulicy. Śmierć w wypadku samochodowym. – To trzy słowa. Myślę, że śmierć w wypadku jest tylko wtedy, gdy samemu wbiegnie się pod koła. – Sebastian zatarł ręce, jakby chciał je rozgrzać. – Tak czy inaczej, dlaczego miałbym cię zostawiać na środku ulicy, żebyś umarła, skoro zadałem sobie tyle trudu, żeby uratować ci życie? Clary przełknęła ślinę i spojrzała na swoją rękę. Rany jeszcze bardziej zbladły. Gdyby nie wiedziała, gdzie ich szukać, pewnie w ogóle by ich nie zauważyła. – Dlaczego to zrobiłeś? – Dlaczego co zrobiłem? – Uratowałeś mi życie. – Jesteś moją siostrą. Znowu przełknęła ślinę. W porannym świetle jego twarz miała trochę kolorów. Na szyi widniały lekkie oparzenia w miejscach, gdzie trafiła posoka demona. – Wcześniej nie obchodziło cię, że jestem twoją siostrą. – Naprawdę? – Przesunął po niej wzrokiem z góry na dół. Clary przypomniała sobie, jak Jace odwiedził ją po walce z Pożeraczem, kiedy umierała od trucizny. Też ją wtedy niósł i wyleczył, tak jak teraz Sebastian. Może jeszcze zanim związał ich czar, byli do siebie podobni bardziej, niż chciała myśleć. – Nasz ojciec nie żyje. Nie ma innych krewnych. Ty i ja jesteśmy ostatnimi z Morgensternów. Tylko w twoich żyłach płynie taka sama krew jak w moich.

– Wiedziałeś, że cię śledziłam – stwierdziła Clary. – Oczywiście, że tak. – I pozwoliłeś mi na to. – Chciałem zobaczyć, co zrobisz. Ale przyznaję, nie sądziłem, że zejdziesz za mną aż na dół. Jesteś odważniejsza, niż przypuszczałem. – Zdjął szal z kolan i zarzucił go sobie na szyję. Park zaczynał wypełniać się turystami studiującymi mapy, rodzicami z dziećmi, staruszkami palącymi fajki na innych ławkach. – Nigdy nie wygrałabyś tej walki. – Mogłam. Uśmiechnął się krzywo, jakby nie mógł się powstrzymać. – Może. Clary zaszurała butami po mokrej od rosy trawie. Nie zamierzała dziękować Sebastianowi. Za nic. – Dlaczego zadajesz się z demonami? – spytała. – Słyszałam, jak z nimi rozmawiasz. Wiem, co robisz… – Nie wiesz. – Uśmiech zniknął, wrócił ton wyższości. – Po pierwsze, to nie były demony, z którymi się zadaję, tylko ich strażnicy. Dlatego znajdowali się w osobnym pokoju, a mnie tam nie było. Dahaki nie są takie bystre – są podłe, twarde i ostrożne. Nie wiedziały, co się dzieje. Po prostu powtarzały plotki, które usłyszały od swoich panów. Wielkich Demonów. Z nimi właśnie się spotykałem. – I przez to mam poczuć się lepiej? Sebastian pochylił się ku niej. – Wcale nie zależy mi na tym, żebyś poczuła się lepiej. Staram się powiedzieć ci prawdę. – Nic dziwnego, że wyglądasz, jakbyś miał atak alergii – odparowała Clary, choć to nie była prawda. Sebastian wyglądał irytująco spokojnie, choć zaciśnięte zęby i puls na skroniach świadczyły o tym, że raczej udaje. – Tamten Dahak powiedział, że zamierzasz oddać ten świat demonom. – Naprawdę na to wygląda? Clary tylko na niego popatrzyła.

– Mówiłaś, że zamierzasz dać mi szansę – przypomniał Sebastian. – Nie jestem tym chłopakiem, którego poznałaś w Alicante. – Jego spojrzenie było szczere. – Poza tym, nie jestem jedyną znaną ci osobą, która wierzyła w Valentine’a. Był moim ojcem. Naszym ojcem. Niełatwo wątpić w rzeczy, w które się wierzyło, dorastając. Clary skrzyżowała ręce na piersi. W powietrzu wyczuwało się już tchnienie zimy. – To prawda. – Valentine się mylił – przyznał Sebastian. – Miał taką obsesję na punkcie krzywd, których rzekomo doznał od Clave, że chciał przede wszystkim udowodnić swoją rację. Chciał, żeby Anioł powstał i powiedział im, że Jonathan Nocny Łowca wrócił, że on jest teraz ich przywódcą i jego droga jest słuszna. – Niezupełnie tak się stało. – Wiem, co się stało. Lilith mi o tym mówiła. – Sebastian powiedział to niedbałym tonem, jakby rozmowy z matką wszystkich czarowników były czymś zwyczajnym. – Nie daj się zwieść, że tamto się wydarzyło dzięki anielskiemu współczuciu. Anioły są zimne jak lód. Razjel się rozgniewał, bo Valentine zapomniał o misji Nocnych Łowców. – To znaczy? – O zabijaniu demonów. To jest nasze zadanie. Na pewno musiałaś słyszeć, że w ostatnich latach coraz więcej demonów dostaje się na nasz świat? I nie mamy pojęcia, jak je powstrzymać? Wróciło do niej echo słów, które Jace wypowiedział chyba wieki temu, kiedy pierwszy raz odwiedzili Ciche Miasto. „Moglibyśmy je powstrzymać przed przychodzeniem tutaj, ale nikt nie potrafi wymyślić, jak to zrobić. Prawdę mówiąc, przedostaje się ich coraz więcej i więcej. Kiedyś zdarzały się tylko małe demoniczne inwazje na ten świat i łatwo się je odpierało. Ale nawet za mojego życia coraz więcej ich pokonuje czary ochronne. Clave musi wysyłać Nocnych Łowców, a oni często nie wracają”. – Zbliża się wielka wojna z demonami, a Clave jest do niej żałośnie nieprzygotowane – ciągnął Sebastian. – Jeśli o to chodzi, mój ojciec miał rację. Nefilim są zbyt przywiązani do swoich metod, żeby słuchać ostrzeżeń albo się zmienić. W przeciwieństwie do mojego ojca, ja nie chcę zniszczyć Podziemnych, ale martwię

się, że ślepota Clave skaże na zagładę ten świat, którego bronią Nocni Łowcy. – Chcesz, żebym uwierzyła, że obchodzi cię los naszego świata? – Przecież żyję na nim – odparł Sebastian łagodniej, niż mogła się spodziewać. – Ale czasami ekstremalne sytuacje wymagają ekstremalnych środków. Żeby zniszczyć wroga, może trzeba będzie go zrozumieć, a nawet się z nim układać. Jeśli uda mi się zdobyć zaufanie Wielkich Demonów, zwabię je tutaj, żeby zniszczyć, podobnie jak ich sługi. To powinno zatrzymać falę. Demony zobaczą, że ten świat nie jest taką łatwą zdobyczą, jak sobie wyobrażały. Clary potrząsnęła głową. – I zamierzasz zrobić to wszystko sam, tylko z Jace’em? Jesteś przekonujący, ale nie zrozum mnie źle, nawet wy dwaj… Sebastian wstał. – Naprawdę nie wierzysz, że mogłem to wszystko przemyśleć, co? – Spojrzał na nią z góry. Jesienny wiatr zdmuchnął mu białe włosy na twarz. – Chodź ze mną. Chcę ci coś pokazać. Clary się zawahała. – Jace… – Jeszcze śpi. Uwierz mi, wiem. – Wyciągnął rękę. – Chodź ze mną. Clary. Skoro nie potrafię cię przekonać, że mam plan, może zdołam ci to udowodnić. Clary wytrzeszczyła oczy. Przez jej umysł przetoczyły się obrazy: antykwariat w Pradze, złoty pierścionek wpadający w ciemność, Jace tulący ją w niszy w klubie nocnym, szklane zbiorniki z martwymi ciałami, Sebastian z serafickim mieczem w dłoni. Udowodnię ci to. Ujęła jego dłoń i pozwoliła się podnieść z ławki. *** Postanowiono, choć nie bez zażartej dyskusji, że do wezwania Razjela Drużyna Dobra musi znaleźć odosobnione miejsce. – Nie możemy wezwać dwudziestometrowego anioła w środku Central Parku – stwierdził sucho Magnus. – Ludzie mogą to zauważyć, nawet w Nowym Jorku. – Razjel ma dwadzieścia metrów wzrostu? – zdziwiła się Isabelle.

Półleżała w fotelu, który przyciągnęła sobie do stołu. Pod oczami miała cienie. Była wyczerpana podobnie jak Alec, Magnus i Simon. Wszyscy nie spali od wielu godzin. Wertowali księgi Magnusa tak stare, że ich stronice zrobiły się cienkie jak łupina cebuli. Isabelle i Alec potrafili czytać po grecku i łacinie, Alec znał języki demonów lepiej niż siostra, ale i tak zostało dużo takich, które rozumiał tylko Magnus. Maia i Jordan zrozumieli, że gdzie indziej przydadzą się bardziej, i udali się na komisariat, żeby sprawdzić, co u Luke’a. Tymczasem Simon starał się być użyteczny w inny sposób: przynosił jedzenie i kawę, kopiował symbole zgodnie z instrukcjami czarownika, dostarczał papier i ołówki, nakarmił nawet Prezesa Miau, a ten odwdzięczył mu się, wymiotując kulkę sierści na podłogę w kuchni. – Właściwie ma tylko osiemnaście metrów, ale lubi przesadzać – odparł Magnus. Zmęczenie nie poprawiało mu humoru. Jego włosy sterczały na wszystkie strony, na wierzchach dłoni miał smugi błyszczyku od tarcia oczu. – Jest aniołem, Isabelle. Niczego nie uczyłaś się w szkole? Isabelle z irytacją cmoknęła językiem. – Valentine wezwał anioła w swojej piwnicy. Nie rozumiem, dlaczego tobie potrzeba aż tyle przestrzeni… – Bo Valentine jest o wiele bardziej przerażający ode mnie – warknął Magnus, wypuszczając ołówek. – Posłuchaj… – Nie krzycz na moją siostrę – wtrącił się Alec. Powiedział to cicho, ale z dużą siłą i Magnus spojrzał na niego zaskoczony. – Isabelle, kiedy anioły pojawiają się w ziemskim wymiarze, ich wielkość różni się zależnie od mocy. Anioł, którego wezwał Valentine, był niższej rangi niż Razjel. A gdybyś miała przywołać anioła jeszcze wyższej rangi, Michała albo Gabriela… – Nie potrafiłbym stworzyć czaru, który by ich związał, nawet na chwilę – wyznał Magnus ściszonym głosem. – Wzywamy akurat Razjela, bo liczymy na to, że jako twórca Nocnych Łowców będzie miał dla nas szczególne względy, albo w ogóle jakiekolwiek względy, i zrozumienie dla naszej sytuacji. Słabszy anioł mógłby nie być w stanie nam pomóc… natomiast potężniejszy… gdyby coś poszło źle… – Nie tylko ja bym zginął – dopowiedział Simon. Magnus zrobił zbolałą minę, a Alec spojrzał na papiery rozrzucone po stole.

Isabelle położyła rękę na dłoni Simona. – Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tutaj siedzimy i rozmawiamy o wzywaniu anioła – powiedziała. – Całe życie przysięgałam na Razjela. Wiemy, jaką one mają moc, ale perspektywa, że zobaczę któregoś… Nie potrafię nawet sobie tego wyobrazić. Kiedy próbuję o tym myśleć, aż kręci mi się w głowie. Przy stole zapadła cisza. W oczach Magnusa była ciemność, na widok której Simon zaczął się zastanawiać, czy czarownik kiedyś widział anioła. Wahał się, czy może o to spytać, kiedy uratował go dzwonek telefonu. – Jedną sekundę – mruknął i wstał od stołu. Oparł się o jedną z kolumn. Dostał wiadomość od Mai. „Dobra nowina! Luke się obudził i rozmawia. Wygląda na to, że wyzdrowieje”. Simona zalała fala ulgi. Wreszcie dobra wiadomość. Zamknął telefon i sięgnął do pierścionka na palcu. „Clary?”. Nic. Nerwowo przełknął ślinę. Pewnie śpi. Podniósł wzrok i zobaczył, że trzy osoby siedzące przy stole przyglądają mu się czujnie. – Kto dzwonił? – zapytała Isabelle. – Maia. Pisze, że Luke się obudził i rozmawia. I że wyzdrowieje. – Przy stole podniósł się gwar wesołych głosów, ale Simon nadal wpatrywał się w pierścień. – Podsunęła mi pewien pomysł. Isabelle już wstała z fotela i szła w jego stronę, ale raptem się zatrzymała. Simon wcale się jej nie dziwił. Ostatnio miewał samobójcze pomysły. – Jaki? – Ile przestrzeni potrzebujemy, żeby wezwać Razjela? – zapytał Simon. Magnus znieruchomiał nad książką. – Co najmniej milę kwadratową. Dobra byłaby woda. Taka jak jezioro Lyn… – Farma Luke’a – podsunął Simon. – Godzinę albo dwie godziny drogi od miasta. Teraz jest pewnie zamknięta, ale wiem, jak się do niej dostać. I jest jezioro. Nie takie duże jak Lyn, ale… Magnus zamknął księgę.

– To nie jest zły pomysł, Seamusie. – Kilka godzin? – Izzy spojrzała na zegar. – Moglibyśmy być tam… – O, nie. – Magnus odsunął od siebie książkę. – Choć twój entuzjazm jest bezgraniczny i imponujący, Isabelle, jestem w tej chwili zbyt wyczerpany, żeby rzucić czar wzywający. Wolałbym nie ryzykować. Myślę, że wszyscy się zgadzamy. – Więc kiedy? – wtrącił się Alec. – Potrzebujemy co najmniej kilku godzin snu – stwierdził Magnus. – Wyruszymy wczesnym popołudniem. Sherlocku… przepraszam, Simonie, zadzwoń do Jordana i spróbuj pożyczyć od niego furgonetkę. A teraz… – Odsunął papiery na bok. – Idę spać. Isabelle, Simonie, możecie oczywiście skorzystać z pokoju gościnnego, jeśli chcecie. – Lepiej z dwóch różnych pokoi gościnnych – wymamrotał Alec. Isabelle spojrzała na Simona pytającym wzrokiem, ale on już sięgał do kieszeni po telefon. – Wrócę w południe, bo na razie mam coś ważnego do zrobienia. *** W świetle dziennym Paryż był miastem wąskich, krętych ulic, które dochodziły do szerokich alej, budynków w kolorze stonowanego złota, z dachami koloru łupku i iskrzącej się rzeki, która przecinała je jak blizna odniesiona w pojedynku. Mimo swojego butnego zapewnienia Sebastian nie mówił wiele, kiedy szli ulicą pełną galerii sztuki i sklepów z zakurzonymi starymi książkami. Gdy dotarli do Quai des Grands Augustins, od Sekwany powiał chłodny wiatr. Clary zadrżała. Sebastian zdjął szalik i podał go jej, mówiąc: – Nie bądź głupia, jest ci zimno. Włóż go. Clary bez protestów owinęła wokół szyi jeszcze ciepły szal z czarno-białego tweedu. – Dzięki – rzuciła odruchowo i aż się skrzywiła. No tak, podziękowała Sebastianowi. Czekała na grom z jasnego nieba, który zabije ją na miejscu, ale nic się nie wydarzyło. Sebastian posłał jej dziwne spojrzenie. – Wszystko w porządku? Wyglądasz, jakbyś zamierzała zaraz kichnąć. – Nic mi nie jest.

Szalik pachniał cytrusową wodą kolońską i chłopcem. Clary nie była pewna, jakiego zapachu się spodziewała. Ruszyli dalej. Tym razem Sebastian zwolnił. Szedł obok niej, zatrzymywał się, by jej wyjaśnić, że dzielnice w Paryżu są ponumerowane, że teraz właśnie przechodzą z szóstej do piątej, czyli do Dzielnicy Łacińskiej, a most, który widzą w oddali, to Pont Saint-Michel. Clary zauważyła, że mija ich dużo młodych ludzi: dziewczyn w jej wieku albo trochę starszych, bardzo modnie ubranych w obcisłe spodnie, na wysokich obcasach, z długimi włosami powiewającymi na wietrze. Wiele z nich obrzucało Sebastiana spojrzeniami pełnymi aprobaty, ale on najwyraźniej ich nie dostrzegał. Jace by zauważył, pomyślała. Sebastian przyciągał uwagę białymi włosami i czarnymi oczami. Kiedy go poznała, stwierdziła, że jest przystojny, a wtedy miał włosy ufarbowane na czarno, co wcale do niego nie pasowało. Teraz wyglądał dużo lepiej. Przy jasnych włosach jego cera nabierała odrobiny koloru, mógł się podobać lekki rumieniec na wydatnych kościach policzkowych i ładny kształt twarzy. Jego rzęsy były niewiarygodnie długie, o odcień ciemniejsze od włosów, i lekko podwinięte, jak u Jocelyn… Co za niesprawiedliwość! Dlaczego ona nie odziedziczyła takich rzęs? I dlaczego on nie miał ani jednego piega? – Więc kim jesteśmy? – spytała nagle, przerywając mu w połowie zdania. Zerknął na nią z ukosa. – Jak to „kim jesteśmy”? – Powiedziałeś, że jesteśmy ostatnimi Morgensternami. To niemieckie nazwisko. Jesteśmy Niemcami? Co to za historia? Dlaczego nie ma nas więcej? – Nie wiesz nic o rodzinie Valentine’a? – Do głosu Sebastiana wkradła się nuta niedowierzania. Zatrzymał się przy murze biegnącym wzdłuż Sekwany, przy chodniku. – Twoja matka nic ci nie opowiadała? – Ona jest również twoją matką. Nie, nie opowiadała. Valentine nie jest jej ulubionym tematem. – Nazwiska Nocnych Łowców są złożone – powiedział Sebastian, siadając na murku. Wyciągnął do niej rękę, a ona po chwili wahania usadowiła się obok niego. W dole płynęła szarozielona Sekwana, po niej sunęły leniwie stateczki z turystami. – Fairchild, Light-wood, White-law. Morgenstern znaczy „poranna gwiazda”. To niemieckie

nazwisko, ale rodzina była szwajcarska. – Była? – Valentine był jedynym dzieckiem – wyjaśnił Sebastian. – Jego ojciec, nasz dziadek, został zabity przez Podziemnych, a jego brat zginął w bitwie. Nie miał dzieci. To… – dotknął jej włosów – …spadek po Fairchildach, angielska krew. Ja odziedziczyłem wygląd po szwajcarskiej stronie rodziny. Podobnie jak Valentine. – Wiesz coś o naszych dziadkach? – spytała Clary, zafascynowana wbrew sobie. Sebastian zeskoczył z murku i podał jej rękę. Clary przy zeskoku zderzyła się z jego piersią, twardą i ciepłą. Przechodząca dziewczyna posłała jej rozbawione, zazdrosne spojrzenie, a Clary cofnęła się pośpiesznie. Chciała krzyknąć za nieznajomą, że Sebastian to jej brat i że ona i tak go nienawidzi. Nie zrobiła tego. – Nic nie wiem o naszych dziadkach ze strony matki – rzekł Sebastian. – Skąd miałbym wiedzieć? – Jego uśmiech był krzywy. – Chodź. Chcę ci pokazać moje ulubione miejsce. Clary nie ruszyła się z miejsca. – Podobno zamierzałeś mi udowodnić, że masz plan. – Wszystko we właściwym czasie. – Sebastian ruszył przed siebie, a ona po chwili poszła w jego ślady. „Dowiedz się, jaki jest jego plan. Do tego czasu bądź miła”. – Ojciec Valentine’ a był taki jak on. Wierzył w siłę. „Jesteśmy wojownikami wybranymi przez Boga. Ból czyni cię silnym. Strata czyni cię potężnym”. Kiedy umarł… – Valentine się zmienił – dokończyła Clary. – Luke mi mówił. – Kochał swojego ojca i go nienawidził. Chyba potrafisz to zrozumieć, znając Jace’a. Valentine wychował nas tak, jak ojciec wychował jego. Zawsze wraca się do tego, co się zna. – Ale Jace. Valentine nauczył go więcej niż tylko walczyć. Języków, gry na pianinie… – To był wpływ Jocelyn. – Sebastian wymówił to imię niechętnie, jakby nienawidził samego jego brzmienia. – Uważała, że Valentine powinien umieć rozmawiać o książkach, sztuce, muzyce, a nie tylko o zabijaniu. A on przekazał to Jace’owi. Po ich lewej stronie pojawiła się niebieska brama z kutego żelaza. Sebastian

skręcił w nią i kiwnął ręką na Clary. W przeciwieństwie do niego, ona nie musiała się schylać, tylko weszła za nim, trzymając ręce w kieszeniach. – A ty? – zapytała. Sebastian uniósł ręce. Bez wątpienia były to dłonie jej matki: zręczne, o długich palcach, stworzone do trzymania pędzla albo ołówka. – Nauczyłem się grać na instrumentach wojny i malować krwią – odpowiedział Sebastian. – Nie jestem taki jak Jace. Znajdowali się w wąskiej przecznicy między dwoma rzędami domów z takiego samego złotego kamienia jak wiele innych budowli w Paryżu, z miedzianymi dachami pokrytymi zielonkawą patyną, lśniącymi w słońcu. Ulica była brukowana, bez samochodów ani motocykli. Po lewej stronie, nad kawiarnią wisiał na żelaznym słupie drewniany szyld, jedyne świadectwo, że w tym krętym zaułku toczy się jakieś życie. – Podoba mi się tutaj – stwierdził Sebastian, idąc za jej spojrzeniem. – Jakby się było w zeszłym stuleciu. Żadnego warkotu samochodów, żadnych neonów. Po prostu spokojnie. Clary mu się przyjrzała. Kłamie, doszła do wniosku. Sebastian nie miewał takich refleksji. Sebastiana, który próbował spalić Alicante, nie obchodził spokój. Potem pomyślała o miejscu, w którym się wychowywał. Nigdy go nie widziała, ale Jace jej o nim opowiadał. Mały dom, właściwie chata, w dolinie za Alicante. Noce były tam ciche, niebo pełne gwiazd. Ale czy tęskniłby za tym? Czy to możliwe? Czy można mieć takie odczucia, kiedy tak naprawdę nie jest się człowiekiem? „Nie przeszkadza ci to?” – chciała zapytać. „Przebywanie w miejscu, gdzie dorastał i mieszkał prawdziwy Sebastian Verlac, póki nie zakończyłeś jego życia? Chodzenie po tych samych ulicach, noszenie jego nazwiska, świadomość, że gdzieś tam opłakuje go ciotka? I co miałeś na myśli, kiedy mówiłeś, że nie powinien był walczyć?”. Jego czarne oczy patrzyły na nią w zamyśleniu. Wiedziała, że Sebastian ma poczucie humoru, czasami przebłyski ciętego dowcipu, takiego jak u Jace’a. Mimo to, teraz się nie uśmiechał. – Chodź – powiedział, wyrywając ją z rozmyślań. – Tutaj jest najlepsza gorąca czekolada w Paryżu.

Clary nie była pewna, jak to sprawdzi, skoro pierwszy raz jest w Paryżu, ale kiedy usiedli, musiała przyznać, że gorąca czekolada rzeczywiście jest pyszna. Robili ją bezpośrednio przy stoliku – małym i drewnianym, podobnie jak staromodne krzesła z wysokimi oparciami – w niebieskim ceramicznym dzbanku, ze śmietanki, czekoladowego proszku i cukru. Rezultatem było kakao tak gęste, że stała w nim łyżka. Zamówili też croissanty i moczyli je w czekoladzie. – Jeśli chcesz jeszcze jednego croissanta, wystarczy, że poprosisz – powiedział Sebastian, odchylając się na oparcie krzesła. Clary zauważyła, że są zdecydowanie najmłodszymi osobami w lokalu. – Atakujesz ten jak wilkołak – wyjaśnił Sebastian. – Jestem głodna. – Clary wzruszyła ramionami. – Posłuchaj, jeśli chcesz ze mną rozmawiać, rozmawiaj. Przekonaj mnie. Sebastian oparł łokcie na stoliku. Clary przypomniała się srebrna obwódka wokół jego źrenic, którą dostrzegła poprzedniej nocy. – Myślałem o tym, co wczoraj mówiłaś. – Wtedy miałam halucynacje. Nie pamiętam, co mówiłam. – Pytałaś mnie, do kogo należę – podpowiedział jej Sebastian. Clary znieruchomiała z filiżanką czekolady uniesioną do ust. – Naprawdę? – Tak. – Wpatrywał się w nią uważnie. – A ja nie znam odpowiedzi. Odstawiła filiżankę. Nagle poczuła się bardzo nieswojo. – Nie należysz do nikogo – powiedziała. – To była tylko figura retoryczna. – Pozwól, że o coś cię zapytam. Myślisz, że potrafisz mi wybaczyć? To znaczy, czy myślisz, że możliwe jest wybaczenie komuś takiemu jak ja? – Nie wiem. – Clary ścisnęła brzeg stołu. – Ja… to znaczy, nie wiem za dużo o wybaczaniu jako koncepcji religijnej, tylko o takim zwyczajnym, ludzkim. – Wzięła głęboki wdech. Wiedziała, że bełkocze. W utkwionym w niej nieruchomym i mrocznym spojrzeniu Sebastiana było coś takiego, jakby naprawdę oczekiwał, że ona odpowie mu na pytania, na które nikt inny nie potrafił odpowiedzieć. – Wiem, że trzeba zrobić parę rzeczy, żeby zasłużyć na wybaczenie. Zmienić się. Wyznać winę, okazać skruchę… i naprawić krzywdy.

– Naprawić krzywdy – powtórzył Sebastian. – Wynagrodzić to, co zrobiłeś. – Clary spojrzała na swój kubek. Nie było zadośćuczynienia za rzeczy, które zrobił Sebastian, żadnego sensownego zadośćuczynienia. – Ave atque vale – powiedział Sebastian, patrząc na swoją filiżankę. Clary znała tradycyjne słowa wypowiadane przez Nocnych Łowców nad zmarłymi. – Dlaczego to mówisz? Ja nie umieram. – To z wiersza. Catullusa „Frater, ave atque vale”. „Witaj i żegnaj, bracie”. On mówi o popiołach, rytuałach odprawianych nad zmarłymi i swojej żałobie z powodu brata. Uczyłem się tego wiersza dawno temu, ale nie czułem go: ani jego smutku, ani straty, ani nawet zastanawiania się, jak to będzie umrzeć, gdy nikt po tobie nie zapłacze. – Spojrzał na nią. – Jak myślisz, czy gdyby Valentine wychował cię razem ze mną, kochałabyś mnie? Clary była zadowolona, że wcześniej odstawiła filiżankę, bo gdyby tego nie zrobiła, teraz by ją upuściła. Sebastian patrzył na nią bez cienia nieśmiałości czy czegoś w rodzaju naturalnego skrępowania, którego można by oczekiwać przy takim pytaniu, tylko obserwował ją jak dziwną, obcą formę życia. – Cóż… Jesteś moim bratem. Kochałabym cię. Musiałabym. Nadal wpatrywał się w nią takim samym nieruchomym wzrokiem. Clary zastanawiała się przez chwilę, czy powinna go spytać, czy on też by ją kochał, jak siostrę. Miała jednak wrażenie, że on nie ma pojęcia, co to znaczy. – Ale Valentine mnie nie wychował – przypomniała. – Prawdę mówiąc, zabiłam go. Nie była pewna, dlaczego to powiedziała. Może chciała sprawdzić, czy można go zdenerwować. Jace stwierdził kiedyś, że Sebastianowi mogło zależeć w życiu tylko na Valentinie. Ale Sebastian nie pobladł. – Właściwie zabił go Anioł – stwierdził. – Choć za twoim pośrednictwem. – Palcami zaczął kreślić wzory na zniszczonym blacie. – Kiedy pierwszy raz cię spotkałem, w Idrisie, miałem nadzieję… myślałem, że mnie polubisz. A kiedy się okazało, że jesteś zupełnie do mnie niepodobna, znienawidziłem cię. Potem, kiedy

zostałem wskrzeszony i Jace opowiedział mi, co zrobiłaś, uświadomiłem sobie, że się myliłem. Że jesteś taka jak ja. – Mówiłeś to zeszłej nocy. Ala je nie… – Zabiłaś naszego ojca. – Jego głos był cichy. – I wcale cię to nie obeszło. Nigdy więcej się nad tym nie zastanawiałaś, prawda? Valentine bił Jace’a do krwi przez pierwsze dziesięć lat jego życia, a Jace nadal za nim tęskni. Opłakiwał go, choć nie mają wspólnej krwi. Ale Valentine był twoim ojcem, ty go zabiłaś i ani jednej nocy nie przeleżałaś bezsennie z tego powodu. Clary patrzyła na niego z otwartymi ustami. To było niesprawiedliwe. Valentine nigdy nie był dla niej ojcem – nie kochał jej – tylko potworem, który musiał siać śmierć. Zabiła go, bo nie miała innego wyjścia. W jej umyśle pojawił się, nieproszony, obraz Valentine’ a wbijającego miecz w pierś Jace’a, a potem tulącego go, kiedy chłopak umierał. Valentine szlochał nad synem, którego sam zamordował. Ale ona nigdy nie płakała po ojcu. Nigdy nawet nie przyszło jej to do głowy. – Mam rację, prawda? – naciskał Sebastian. – Powiedz, że się mylę. Powiedz, że nie jesteś taka jak ja. Clary spojrzała na swoją czekoladę, teraz już zimną. Czuła się, jakby w jej głowie powstał wir i wsysał teraz jej myśli i słowa. – Myślałam, że to Jace’a uważasz za podobnego do siebie – powiedziała w końcu zdławionym głosem. – Myślałam, że to dlatego chcesz go mieć przy sobie. – Potrzebuję Jace’a – przyznał Sebastian. – Ale w sercu on nie jest taki jak ja. Ty taka jesteś. – Wstał. W którymś momencie musiał zapłacić rachunek, ale Clary tego nie zauważyła. – Chodź ze mną. Wyciągnął do niej rękę. Clary nią wzgardziła i sama wstała. Mechanicznie zawiązała szalik. Wypita czekolada paliła w żołądku jak kwas. Wyszła z kawiarni. Sebastian już stał w zaułku i patrzył na niebieskie niebo. – Nie jestem taka jak Valentine – oświadczyła Clary, podchodząc do niego. – Nasza matka… – Twoja matka mnie nienawidziła. Nienawidzi mnie. Sama widziałaś. Próbowała mnie zabić. Chcesz mi powiedzieć, że odziedziczyłaś różne cechy po matce? W

porządku. Jocelyn Fairchild jest bezlitosna. Zawsze taka była. Miesiącami, może latami, udawała, że kocha mojego ojca, żeby zgromadzić dość informacji, a potem go zdradzić. Zorganizowała Powstanie i patrzyła, jak giną w nim przyjaciele jej męża. Ukradła ci wspomnienia. Już jej wybaczyłaś? A kiedy uciekała z Idrisu, naprawdę myślisz, że planowała zabrać mnie ze sobą? Musiała poczuć ulgę na myśl, że nie żyję… – Nie! – krzyknęła Clary. – Miała szkatułkę z twoimi niemowlęcymi rzeczami. Wyjmowała ją co roku w twoje urodziny i nad nią płakała. Wiem, że teraz trzymasz ją w swoim pokoju. Sebastian skrzywił wąskie wargi, odwrócił się i ruszył uliczką. – Sebastianie! – zawołała za nim Clary. – Sebastianie, zaczekaj. Nie była pewna, dlaczego chce, żeby Sebastian wrócił. Wprawdzie nie miała pojęcia, gdzie jest ani jak znaleźć drogę powrotną do mieszkania, ale chodziło o coś więcej. Chciała się z nim spierać, udowodnić mu, że nie jest taka, za jaką ją uważał. Podniosła głos: – Jonathanie Christopherze Morgenstern! Zatrzymał się i powoli obejrzał się na nią przez ramię. Gdy się do niego zbliżała, obserwował ją z przekrzywioną głową i zmrużonymi oczami. – Założę się, że ty nawet nie znasz mojego drugiego imienia – powiedziała. – Adele. – Wymówił to imię melodyjnie i z poufałością, która ją speszyła. – Clarissa Adele. – Dlaczego Adele? Nigdy tego nie wiedziałam. – Sam nie wiem. Wiem tylko, że Valentine nie chciał, żebyś miała na imię Clarissa Adele. Wolał Seraphina po jego matce. Naszej babce. – Odwrócił się i znowu ruszył ulicą, a ona tym razem dotrzymała mu kroku. – Po tym, jak nasz dziadek został zabity, umarła… na atak serca. Valentine zawsze twierdził, że z żalu. Clary pomyślała o Amatis, która nigdy nie przebolała swojej pierwszej miłości, Stephena. I o ojcu Stephena, który umarł z żalu. O Inkwizytorce, która całe życie poświęciła zemście. O matce Jace’a podcinającej sobie nadgarstki po śmierci męża. – Zanim poznałam Nefilim, powiedziałabym, że nie można umrzeć z żalu. Sebastian zaśmiał się ironicznie.

– My nie przywiązujemy się tak, jak Przyziemni – powiedział. – No, może czasami. Nie wszyscy są tacy sami. Ale więzi między nami bywają intensywne i nierozerwalne. To dlatego tak nie znosimy obcych. Podziemnych, Przyziemnych… – Moja matka wyszła za Podziemnego – obruszyła się Clary. Zatrzymali się prawie na końcu uliczki, przed dużym kamiennym budynkiem z niebieskimi okiennicami. – Kiedyś był Nefilim – przypomniał Sebastian. – I spójrz na naszego ojca. Twoja matka go zdradziła i zostawiła, a on przez resztę życia czekał, aż ona do niego wróci. Cała ta szafa pełna ubrań… – Pokręcił głową. – Ale wmawiał Jace’owi, że miłość to słabość – sprzeciwiła się Clary. – Że niszczy każdego. – Nie myślałabyś tak, gdybyś przez pół życia uganiała się za kobietą, o której nie możesz zapomnieć, chociaż ona cię nienawidzi? Gdybyś musiała pamiętać, że osoba, którą kochałaś najbardziej na świecie, wsadziła ci nóż w plecy? – Pochylił się do niej na chwilę tak blisko, że jego oddech poruszył jej włosy. – Może jesteś bardziej podobna do matki niż do ojca. Ale co to za różnica? Masz w kościach bezwzględność i lód w sercu, Clarisso. Nie mów mi, że nie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, ruszył po schodach prowadzących do domu z niebieskimi okiennicami. Na ścianie przy drzwiach znajdował się rząd dzwonków, przy każdym tabliczka z ręcznie napisanym nazwiskiem. Sebastian wcisnął guzik przy imieniu Magdalena i czekał. W końcu z domofonu dobiegł trzeszczący głos? – Qui est là? – C’est le fils et la fille de Valentine – odpowiedział Sebastian. – Nous avions rendez-vous? Po chwili ciszy rozległ się brzęczyk. Sebastian otworzył drzwi i przytrzymał je, puszczając Clary przodem. Drewniane schody były wydeptane i gładkie jak burta statku. Wdrapali się po nich w milczeniu na najwyższe piętro. Sebastian wszedł pierwszy przez uchylone drzwi mieszkania, Clary za nim. Znalazła się w dużym pomieszczeniu pełnym światła, o białych ścianach, podobnie jak zasłony. Przez okno widziała ulicę z restauracjami i butikami. W dole jeździły samochody, ale ich szum dochodził na górę przytłumiony. Podłoga była z

wypolerowanego drewna, meble też z drewna pomalowanego na biało, na tapicerowanych kanapach leżały kolorowe poduszki. W części mieszkania urządzono coś w rodzaju pracowni. Dzienny blask wlewający się przez świetlik padał na długi drewniany stół i sztalugi nakryte płótnem. Na haku wbitym w ścianę wisiał fartuch poplamiony farbami. Przy stole stała kobieta. Clary oceniłaby, że ma tyle lat co Jocelyn, gdyby nie kilka rzeczy maskujących jej wiek. Bezkształtny czarny fartuch ukrywał ciało, tak że były widoczne tylko białe ręce, twarz i szyja. Jeden z policzków przecinał gruby czarny Znak biegnący od zewnętrznego kącika oka do ust. Clary nie widziała wcześniej takiego znaku, ale domyślała się jego znaczenia: moc, talent, fachowość. Gęste kasztanowe włosy opadały jej falami do pasa, a oczy, kiedy uniosła wzrok, były dziwnego matowopomarańczowego koloru niczym gasnący płomień. Gospodyni splotła dłonie na brzuchu i nerwowym, melodyjnym głosem powiedziała: – Tu dois être Jonathan Morgenstern. Et elle, c’est ta soeur? Je pensais que… – Jestem Jonathan Morgenstern – powiedział Sebastian. – A to moja siostra, tak. Clarissa. Proszę mówić przy niej po angielsku. Ona nie rozumie francuskiego. Kobieta odchrząknęła. – Mój angielski trochę zardzewiał. Minęły lata, odkąd go używałam. – Moim zdaniem jest całkiem dobry. Clarisso, to jest siostra Magdalena. Z Żelaznych Sióstr. – A ja myślałam, że Żelazne Siostry nigdy nie opuszczają swojej fortecy… – zdziwiła się Clary. – Nie opuszczają – potwierdził Sebastian. – Chyba że okryją się hańbą z powodu udziału w Powstaniu. Jak myślisz, kto uzbroił Krąg? – Uśmiechnął się do Magdaleny bez cienia wesołości. – Żelazne Siostry są rzemieślnikami, nie wojowniczkami. Ale Magdalena uciekła z fortecy, zanim odkryto, że wspierała Powstanie. – Nie widziałam Nefilim przez piętnaście lat, do czasu, kiedy skontaktował się ze mną twój brat. – Nie dało się stwierdzić, na kogo patrzy Magdalena; jej wzrok błądził, choć najwyraźniej nie była ślepa. – Czy to prawda? Masz… materiał? Sebastian sięgnął do sakiewki wiszącej u pasa z bronią i wyjął z niej kawałek

czegoś, co wyglądało jak kwarc. Kiedy położył go na stole, promień słońca wpadającego przez świetlik oświetlił go jakby od wewnątrz. Clary wstrzymała oddech. To był adamas z praskiego antykwariatu. Magdalena wciągnęła z sykiem powietrze. – Czysty adamas – powiedział Sebastian. – Żaden Znak nigdy go nie skalał. Żelazna Siostra obeszła stół i położyła ręce na adamasie. Jej dłonie, również pokryte licznymi Znakami, drżały. – Adamas pur – wyszeptała. – Minęły lata, odkąd dotykałam świętego materiału. – Należy cały do ciebie – rzekł Sebastian. – Kiedy skończysz, zapłacę ci, dając go więcej. To znaczy, jeśli uważasz, że potrafisz stworzyć to, o co prosiłem. Magdalena się wyprostowała. – Czy nie jestem Żelazną Siostrą? Czy nie składałam przysiąg? Czy moje ręce nie kształtują niebiańskiego materiału? Mogę dostarczyć to, co obiecałam, synu Valentine’a. Nigdy w to nie wątp. – Dobrze to słyszeć. – W głosie Sebastiana brzmiała nuta humoru. – A zatem wrócę wieczorem. Wiesz, jak mnie wezwać w razie potrzeby. Magdalena pokręciła głową. Całą uwagę skupiła na szklistej substancji. Musnęła ją opuszkami palców. – Tak. Możesz już iść. Sebastian kiwnął głową i zrobił krok do tyłu. Clary się zawahała. Chciała zapytać kobietę, co zamówił u niej Sebastian, i dlaczego złamała Prawo Przymierza, żeby pracować u boku Valentine’a. Magdalena, jakby wyczuwając jej wahanie, podniosła na nią wzrok i uśmiechnęła się blado. – Wy dwoje. Przez chwilę Clary myślała, że Magdalena powie, że nie rozumie, dlaczego są razem, bo słyszała, że się nienawidzą, bo córka Jocelyn jest Nocną Łowczynią, a syn Valentine’a przestępcą. Ale ona tylko pokręciła głową. – Mon Dieu, jesteście bardzo podobni do rodziców.

16 Bracia i siostry Kiedy Clary i Sebastian wrócili do mieszkania, salon był pusty, ale w zlewie stały brudne naczynia. – Mówiłeś, że Jace śpi – przypomniała Clary z oskarżycielską nutą w głosie. Sebastian wzruszył ramionami. – Spał, kiedy to mówiłem. – W jego głosie pobrzmiewała lekka drwina. Od domu Magdaleny szli głównie w milczeniu, ale nie był to zły rodzaj ciszy. Clary pozwoliła myślom błądzić i tylko od czasu do czasu wracała do rzeczywistości i uświadamiała sobie, że obok niej idzie Sebastian. – I wiem, gdzie jest teraz. – W swoim pokoju? – Clary ruszyła do schodów. – Nie. – Zastąpił jej drogę. – Chodź. Pokażę ci. Szybkim krokiem wszedł na górę i skierował się od razu do głównej sypialni. Clary zobaczyła ze zdziwieniem, że zapukał w bok szafy. Płyta odsunęła się, odsłaniając schody. Sebastian rzucił jej przez ramię zadowolony uśmieszek. – Żartujesz sobie? – powiedziała Clary. – Ukryte schody? – Nie mów mi, że to najdziwniejsza rzecz, jaką dzisiaj widziałaś. Sebastian ruszył w górę po dwa stopnie na raz, a Clary, choć wykończona, podążyła za nim. Schody zaprowadziły ich do dużego pokoju z wypolerowaną drewnianą podłogą i wysokimi ścianami, na których wisiała wszelkiego rodzaju broń, tak jak w zbrojowni w Instytucie: kindżały, chakramy, maczugi, miecze, sztylety, kusze, kastety, shurikeny, siekiery i miecze samurajskie. Na podłodze starannie namalowano kręgi treningowe. Pośrodku jednego z nich stał Jace, plecami do drzwi. Bez koszuli i boso, w czarnych spodniach, z nożem w każdej ręce. W głowie Clary błysnął obraz: nagie plecy Sebastiana, oszpecone charakterystycznymi śladami po bacie. Plecy Jace’a były gładkie, o jasnozłotej skórze naznaczonej jedynie typowymi bliznami Nocnych Łowców… i śladami jej własnych paznokci, które zostawiła zeszłej nocy. Poczuła, że się czerwieni, ale jej umysł

jednocześnie rozstrzygał pytanie: dlaczego Valentine miałby chłostać jednego chłopca, a drugiego nie? – Jace – powiedziała. Odwrócił się. Srebrzysty fluid zniknął z jego skóry, złote włosy, teraz prawie brązowe, przykleiły się do głowy. Ciało lśniło od potu. Wyraz twarzy był pełen rezerwy. – Gdzie byliście? Sebastian podszedł do ściany i zaczął oglądać broń, przesuwając nagą dłonią po ostrzach. – Pomyślałem, że Clary ma ochotę zobaczyć Paryż. – Mogliście zostawić mi liścik. Nasza sytuacja nie jest najbezpieczniejsza, Jonathanie. Nie chciałbym martwić się o Clary… – Śledziłam go. Jace na nią spojrzał, a ona dostrzegła w jego oczach chłopca, który krzyczał na nią w Idrisie, że zniweczyła jego starannie obmyślone plany zapewnienia jej bezpieczeństwa. Ale ten Jace był inny. Jego ręce nie drżały, puls na szyi pozostał równomierny. – Co zrobiłaś? – Śledziłam Sebastiana. Obudziłam się i chciałam sprawdzić, dokąd się wybiera. Wsadziła ręce w kieszenie dżinsów, patrząc na niego buntowniczo. Jace zmierzył ją wzrokiem, od włosów potarganych przez wiatr po buty, a ona poczuła, że krew napływa jej do twarzy. Na jego obojczykach i mięśniach brzucha lśnił pot. Spodnie treningowe były podwinięte w pasie, tak że odsłaniały kości biodrowe. Clary przypomniała sobie, jak to jest czuć wokół siebie jego ramiona, być przytuloną do niego tak mocno, że…. Ogarnęła ją fala zakłopotania tak silnego, że przyprawiło ją o zawrót głowy. Co gorsza, Jace wcale nie wyglądał na skrępowanego, jakby poprzednia noc nie zostawiła na nim takiego wrażenia jak na niej. Wydawał się jedynie… zirytowany. Zirytowany, spocony i gorący. – No, dobrze – powiedział. – Następnym razem, kiedy postanowisz wymknąć się z naszego magicznie strzeżonego mieszkania drzwiami, które nie powinny istnieć, zostaw

liścik. Clary uniosła brwi. – Jesteś sarkastyczny? Jace rzucił jeden z noży w powietrze i złapał go zręcznie. – Możliwe. – Zabrałem Clary do Magdaleny – odezwał się Sebastian, ważąc w ręce shuriken, który zdjął ze ściany. – Przynieśliśmy adamas. Jace rzucił drugi nóż. Tym razem go nie złapał. Ostrze wbiło się w podłogę. – Tak? – Tak. I wyjawiłem Clary nasz plan. Powiedziałem jej, że zamierzamy zwabić tutaj Wielkie Demony, żeby je zniszczyć. – Ale nie zdradziłeś, jak zamierzacie to zrobić – wtrąciła Clary. – O tej części planu nie wspomniałeś. – Pomyślałem, że lepiej będzie, jak powiem ci to przy Jasie. – Sebastian wykonał błyskawiczny ruch nadgarstkiem i gwiazda poleciała w stronę Jace’a, a on zablokował ją szybkim ruchem noża. Shuriken upadł z brzękiem na podłogę. Sebastian zagwizdał i skomentował: – Nieźle. – Mogłeś go zranić… – skarciła go Clary. – Wszystko, co rani jego, rani i mnie – przypomniał jej Sebastian. – Właśnie ci pokazałem, jak bardzo mu ufam. Teraz chcę, żebyś ty zaufała nam. – Przeszył ją spojrzeniem czarnych oczu. – Adamas. Materiał, który zaniosłem Żelaznej Siostrze. Wiesz, co się z niego wyrabia? – Oczywiście. Serafickie miecze. Demoniczne wieże Alicante. Stele… – I Kielich Anioła. Clary pokręciła głową. – Kielich Anioła jest ze złota. Widziałam. – Z adamasu zanurzonego w złocie. Miecz Anioła też ma rękojeść z tego materiału. Mówi się, że zbudowane są z niego niebiańskie pałace. A nie jest łatwo go zdobyć. Tylko Żelazne Siostry potrafią go obrabiać i tylko one powinny mieć do niego dostęp. – Więc dlaczego dałeś go Magdalenie? – Żeby mogła zrobić drugi Kielich – powiedział Jace.

– Drugi Kielich Anioła? – Clary z niedowierzaniem przeniosła wzrok z jednego na drugiego chłopca. – Przecież nie można tak po prostu zrobić drugiego Kielicha Anioła. Gdyby to było możliwe, Clave tak by nie panikowało, kiedy zginął oryginalny Kielich. Valentine tak uparcie by go nie szukał… – To zwykłe naczynie – stwierdził Jace. – Choćby najlepiej zrobione, zawsze będzie tylko kielichem, póki Anioł z własnej woli nie naleje do niego swojej krwi. Właśnie to daje mu moc. – I uważasz, że potraficie skłonić Anioła, żeby z własnej woli wlał swoją krew do drugiego kielicha? – W głosie Clary brzmiało niedowierzanie. – Powodzenia. – Na tym polega sztuczka – odezwał się Sebastian. – Wiesz, że każda rzecz ma swój odpowiednik? Seraficki albo demoniczny? Demony wierzą, że chodzi nam o demoniczny odpowiednik Razjela. O potężnego demona, który zmiesza swoją krew z naszą i stworzy nową rasę Nocnych Łowców. Niezwiązaną Prawem ani Przymierzem, ani zasadami Clave… – Powiedziałeś im, że chcesz stworzyć Nocnych Łowców z piekła rodem? – Coś w tym rodzaju. – Sebastian się roześmiał. – Jace, pomożesz mi wyjaśnić? – Valentine był zelotą – zaczął Jace. – Mylił się w wielu sprawach. Mylił się, rozważając zabicie Nocnych Łowców. Mylił się co do Podziemnych. Ale nie mylił się co do Clave czy Rady. Każdy Inkwizytor, którego mieliśmy, był zdeprawowany. Prawa przekazane nam przez Anioła są arbitralne i nonsensowne, a kary jeszcze gorsze. „Prawo twarde, ale prawo”. Ile razy to słyszałaś? Ile razy musieliśmy omijać przepisy i unikać Clave, nawet kiedy próbowaliśmy kogoś ratować? Kto wtrącił mnie do więzienia? Inkwizytor. Kto wtrącił Simona do więzienia? Clave. Kto pozwoliłby mu spłonąć? Serce Clary zaczęło dudnić. Znajomy głos Jace’ a wypowiadającego takie słowa sprawił, że jej kości zmiękły. Miał rację i jednocześnie się mylił. Tak jak Valentine. Ale jemu chciała wierzyć, tak jak Valentine’owi nie chciała. – Dobrze – powiedziała. – Rozumiem, że Clave jest zepsute. Ale nie rozumiem, co to ma wspólnego z zawieraniem umów z demonami. – Naszym obowiązkiem jest niszczenie demonów – rzekł Sebastian. – Ale Clave marnowało całą energię na inne zadania. Czary ochronne słabły, coraz więcej

demonów przedostawało się na świat, a Clave było na to ślepe. Otworzyliśmy bramę na dalekiej północy, na Wyspie Wrangla, i zwabimy tam demony obietnicą Kielicha. Tylko że kiedy one wleją do niego swoją krew, zostaną zabite. Zawarłem takie umowy z kilkoma Wielkimi Demonami. Kiedy Jace i ja je zabijemy, Clave zobaczy, że jesteśmy potęgą, z którą trzeba się liczyć. Będą musieli nas wysłuchać. Clary wytrzeszczyła oczy. – Zabicie Wielkich Demonów nie jest takie łatwe. – Zrobiłem to wczoraj – przypomniał jej Sebastian. – I właśnie dlatego żadne z nas nie wpadnie w tarapaty z powodu zabicia ochroniarzy. Zlikwidowałem ich pana. Clary przeniosła wzrok z jednego chłopca na drugiego. Spojrzenie Jace’a było chłodne, zainteresowane, wzrok Sebastiana intensywny, jakby próbował zajrzeć w jej umysł. – Cóż, to dużo rzeczy naraz do przetrawienia – stwierdziła. – I nie podoba mi się, że narażacie się na takie niebezpieczeństwo. Ale cieszę się, że ufacie mi na tyle, żeby mi o tym powiedzieć. – Mówiłem ci – powiedział Jace. – Mówiłem, że ona zrozumie. – Nigdy nie twierdziłem, że nie zrozumie. – Sebastian nie odrywał wzroku od jej twarzy. Clary przełknęła ślinę. – Nie spałam dużo ostatniej nocy. Potrzebuję odpoczynku. – Szkoda – rzucił Sebastian. – Zamierzałem spytać, czy masz ochotę wejść na Wieżę Eiffla. – Jego oczy były ciemne, nieprzeniknione. Clary nie potrafiła stwierdzić, czy Sebastian żartuje, czy nie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, Jace wziął ją za rękę. – Pójdę z tobą. Ja też nie spałem dobrze. – Skinął głową Sebastianowi. – Zobaczymy się na kolacji. Sebastian nic nie odpowiedział. Byli prawie przy schodach, kiedy zawołał za nimi: – Clary! Odwróciła się, zabierając rękę z dłoni Jace’a. – Co? – Mój szalik. – Wyciągnął po niego rękę.

– A, racja. Ruszyła w jego stronę, szarpiąc nerwowo węzeł. Po chwili obserwowania jej zmagań Sebastian prychnął ze zniecierpliwieniem i długimi krokami przeszedł przez pokój. Clary zesztywniała, kiedy wyciągnął do niej ręce, zręcznie rozwiązał supeł i odwinął szalik. Odniosła wrażenie, że trochę z tym zwleka, muskając palcami jej szyję… Pamiętała, jak pocałował ją na wzgórzu za zgliszczami rezydencji Fairchildów i jak ona się wtedy czuła: jakby spadała w ciemną otchłań, zagubiona i przerażona. Cofnęła się pośpiesznie, szalik zsunął się z jej szyi. – Dzięki, że mi go pożyczyłeś – powiedziała i szybko ruszyła do schodów, nie oglądając się na brata, który, trzymając w ręce szalik, odprowadzał ją wzrokiem z zagadkowym wyrazem twarzy. *** Simon stał wśród suchych liści i patrzył na ścieżkę. Znowu naszedł go ludzki impuls, żeby głęboko zaczerpnąć tchu. Znajdował się w Central Parku, niedaleko Shakespeare Garden. Drzewa już straciły ostatnie jesienne barwy, złoto, zieleń i czerwień zmieniły się w brąz i czerń. Większość gałęzi była naga. Po raz kolejny dotknął pierścienia na palcu. „Clary?”. I znowu nie dostał odpowiedzi. Mięśnie miał napięte jak struny. Już od dawna nie mógł się z nią porozumieć. Wciąż sobie powtarzał, że Clary może spać, ale nic nie było w stanie rozluźnić ciasnego supła, który czuł w żołądku. Pierścionek stanowił jedyny kontakt z Clary, a teraz wydawał się jedynie kawałkiem martwego metalu. Simon opuścił ręce i ruszył alejką, obok posągów i ławek z wyrytymi na nich fragmentami sztuk Szekspira. Ścieżka skręciła w prawo i nagle ją zobaczył. Siedziała na ławce i patrzyła w przeciwną stronę. Ciemne włosy miała zaplecione w długi warkocz. Trwała w całkowitym bezruchu, czekała. Czekała na niego. Simon wyprostował plecy i poszedł dalej, choć każdy krok wydawał mu się ciężki, jakby miał nogi z ołowiu. Usłyszała go, kiedy się zbliżał, i odwróciła. Jej blada twarz jeszcze bardziej zbladła, kiedy usiadł obok niej.

– Simon – powiedziała niemal bez tchu. – Nie byłam pewna, czy przyjdziesz. – Cześć, Rebecco. Wyciągnęła rękę, a on ją ujął, gratulując sobie w duchu, że rano przewidująco włożył rękawiczki, żeby nie poczuła chłodu jego skóry. Nie minęło aż tak dużo czasu, odkąd ją ostatnio widział – może cztery miesiące – ale już wydawało mu się, że patrzy na fotografię kogoś, kogo znał dawno temu, choć nadal wszystko w niej było znajome: ciemne włosy, brązowe oczy, takiego samego kształtu i koloru jak jego, piegi na nosie. Miała na sobie dżinsy, jasnożółtą parkę i zielony szalik w duże żółte kwiaty bawełny. Clary nazywała styl Becky hippisowskim; połowa jej ubrań pochodziła ze sklepów vintage, a drugą połowę szyła sobie sama. Kiedy uścisnął jej rękę, ciemne oczy siostry napełniły się łzami. – Si – powiedziała, objęła go i uściskała. Pozwolił jej na to, niezdarnie klepiąc ją po plecach. Kiedy się odsunęła, wytarła oczy, marszcząc brwi. – Boże, twoja twarz jest zimna. Powinieneś nosić szalik. – Spojrzała na niego z wyrzutem. – A tak w ogóle, gdzie się podziewałeś? – Mówiłem ci. Mieszkam u przyjaciela. Zaśmiała się krótko. – W porządku, Simon, ale to nic nie tłumaczy. Co się dzieje, do diabła? – Becks… – Dzwoniłam do domu w sprawie Święta Dziękczynienia. – Rebecca patrzyła teraz prosto przed siebie, na drzewa. – No wiesz, jakim pociągiem mam przyjechać, i tego rodzaju rzeczy. I wiesz, co mama powiedziała? Żebym nie przyjeżdżała do domu, bo nie będzie żadnych świąt. Więc zadzwoniłam do ciebie. Ty nie odbierałeś. Znowu zadzwoniłam do mamy, żeby się dowiedzieć, gdzie jesteś. Rozłączyła się. Tak po prostu się rozłączyła. Więc przyjechałam do domu. I wtedy zobaczyłam całe to religijne dziwactwo na drzwiach. Wkurzyłam się na mamę, a ona mi powiedziała, że nie żyjesz. Nie żyjesz. Mój własny brat. Powiedziała, że ty umarłeś, a twoje miejsce zajął potwór. – I co zrobiłaś? – Wyniosłam się stamtąd do diabła – odparła Rebecca. Simon widział, że stara się być twarda, ale w jej głosie brzmiała cienka, wystraszona nuta. – Było jasne, że mamie

odbiło. – Aha – mruknął Simon. Jego siostrę i matkę zawsze łączyły trudne relacje. Rebecca lubiła o niej mówić „wariatka” albo „stuknięta dama”. Ale po raz pierwszy miał wrażenie, że Becky mówi poważnie. – Właśnie, „aha” – warknęła Rebecca. – Oszalałam z niepokoju. Pisałam do ciebie co pięć minut. W końcu dostałam tę gównianą wiadomość, że mieszkasz u przyjaciela. A teraz raptem chcesz się ze mną spotkać w parku. Co się dzieje, do diabła, Simon? I od jak dawna? – Od jak dawna co się dzieje? – A jak myślisz? Mama całkiem oszalała. – Rebecca skubała szalik. – Musimy coś zrobić. Z kimś porozmawiać. Z lekarzami. Niech bierze leki albo co. Nie wiedziałam, co robić. Bez ciebie. Jesteś moim bratem. – Nie mogę – powiedział Simon. – To znaczy, nie mogę ci pomóc. – Wiem, że jest do bani. – Jej głos złagodniał. – Ty jesteś dopiero w ogólniaku, ale musimy wspólnie podejmować te decyzje. – Miałem na myśli, że nie mogę ci pomóc w skłonieniu jej, żeby brała leki. Ani zaprowadzić jej do lekarza. Bo ona ma rację. Jestem potworem. Rebecca rozdziawiła usta. – Wyprała ci mózg? – Nie… – Wiesz, myślałam, że może sama coś ci zrobiła – to, jak o tobie mówiła – a potem pomyślałam: Nie, to wykluczone, choćby nie wiem co. Ale jeśli tknęła cię palcem, Simonie, pomóż mi… Simon nie mógł dłużej znieść napięcia. Zdjął rękawiczkę i wyciągnął dłoń do Rebekki. Do starszej siostry, która trzymała go za rękę na plaży, kiedy był za mały, żeby wchodzić do morza bez opieki. Która zmywała z niego krew po treningach piłki nożnej i ocierała mu łzy, kiedy umarł ich ojciec, a matka jak zombie wpatrywała się w sufit w swoim pokoju. Która czytała mu, kiedy w piżamce ze stópkami leżał w swoim łóżku w kształcie samochodu wyścigowego. „Jestem Lorax. Przemawiam w imieniu drzew”. Która kiedyś niechcący wyprała mu rzeczy w pralce tak, że się zbiegły i nadawały już

tylko dla lalki. Która pakowała mu lunch, kiedy matka nie miała czasu. Rebecca, pomyślał. Ostatnia więź, którą musiał przeciąć. – Weź moją rękę – powiedział. Wzięła ją i się skrzywiła. – Jesteś taki zimny. Byłeś chory? – Można tak powiedzieć. – Spojrzał na nią w nadziei, że sama wyczuje, że jest z nim źle, naprawdę źle, ale ona tylko patrzyła na niego ufnymi brązowymi oczami. Simon zdusił w sobie zniecierpliwienie. To nie była jej wina. Nie mogła wiedzieć. – Zbadaj mój puls. – Nie wiem, jak się bada puls. Studiuję historię sztuki. Simon przytknął jej palce do swojego nadgarstka. – Naciśnij tutaj. Czujesz coś? Rebecca przez chwilę siedziała bez ruchu. – Nie. A mam coś czuć? – Becky… – Sfrustrowany zabrał rękę. Istniał tylko jeden sposób. – Spójrz na mnie. Kiedy uniosła wzrok, wysunął kły. Rebecca krzyknęła. Krzyknęła i spadła z ławki na ubitą ziemię i liście. Kilku przechodniów zerknęło na nich z zaciekawieniem, ale to był Nowy Jork, więc nie zatrzymali się ani nie gapili, tylko poszli dalej. Simon czuł się paskudnie. Właśnie tego chciał, ale teraz nie mógł patrzeć, jak Rebecca siedzi skulona na ziemi, tak blada, że jej piegi wyglądają jak kleksy z atramentu, i zasłania ręką usta. Jak wtedy jego matka. Pamiętał, jak mówił Clary, że nie ma gorszego uczucia od braku zaufania do ludzi, których się kocha. Mylił się. Gorsze było to, że ludzie, których się kocha, boją się ciebie. – Rebecco – powiedział i głos mu się załamał. – Becky… Potrząsnęła głową, nadal przyciskając dłoń do ust. Siedziała na ziemi, jej szalik ciągnął się po suchych liściach. W innych okolicznościach mogłoby to wyglądać zabawnie. Simon zsunął się z ławki i ukląkł obok niej. Jego kły już się schowały, ale Rebecca patrzyła na niego takim wzrokiem, jakby nadal były wysunięte. Z wielkim wahaniem

wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia. – Becks – powiedział. – Nigdy bym cię nie skrzywdził. Mamy też nigdy bym nie skrzywdził. Po prostu chciałem się spotkać z tobą ostatni raz i powiedzieć ci, że odchodzę i nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Zostawię was obie w spokoju. Możecie urządzić Święto Dziękczynienia. Nie przyjdę. Nie będę się starał utrzymywać kontaktu. Nie… – Simon. – Siostra chwyciła go za ramię i przyciągnęła do siebie jak rybę na wędce. Prawie na nią wpadł, a ona go uściskała, jak w dniu pogrzebu ich ojca, kiedy płakał tak, jakby już nigdy nie miał przestać. – Nie chcę nigdy więcej cię nie zobaczyć. – Aha – mruknął Simon. Usiadł na ziemi, tak zaskoczony, że w jego głowie pojawiła się pustka. Rebecca objęła go znowu, a on oparł się o nią, choć była od niego drobniejsza. Potrafiła go udźwignąć w dzieciństwie i mogła zrobić to znowu. – Myślałem, że nie będziesz chciała. – Dlaczego? – Jestem wampirem. – Dziwnie było usłyszeć te słowa wypowiedziane na głos. – Więc wampiry istnieją? – I wilkołaki. I inne, jeszcze dziwniejsze stwory. Po prostu… się stało. Zostałem zaatakowany. Nie chciałem tego, ale to nie ma znaczenia. Teraz taki jestem. – Czy ty… – Rebecca się zawahała, a Simon wyczuł, że to jest ważne pytanie i jedyne, które tak naprawdę się liczy. – Gryziesz ludzi? Pomyślał o Isabelle i czym prędzej odepchnął od siebie ten obraz. „Ugryzłem trzynastoletnią dziewczynkę. I pewnego faceta. To nie jest wcale takie dziwaczne, jak się wydaje”. Nie. O niektórych rzeczach jego siostra nie musiała wiedzieć. – Piję krew z butelki. Zwierzęcą krew. Nie krzywdzę ludzi. – W porządku. – Rebecca wzięła głęboki wdech. – W porządku. – Naprawdę? W porządku? – Tak. Kocham cię. – Niezręcznie pogłaskała go po plecach. Simon poczuł coś wilgotnego na ręce i spojrzał w dół. Rebecca płakała. Jedna łza

spadła mu na palce. Za nią następna, a on zamknął wokół niej dłoń. Drżał, ale nie z zimna. Mimo to siostra zdjęła z szyi szalik i otuliła nim ich oboje. – Jakoś to będzie – powiedziała. – Jesteś moim braciszkiem, ty tępy idioto. Kocham cię bez względu na wszystko. Siedzieli razem, ramię przy ramieniu, i patrzyli na cienie pod drzewami. *** W sypialni Jace’a było jasno. Przez otwarte okna wlewało się południowe słońce. Kiedy Clary weszła do pokoju, stukając butami na drewnianej posadzce, Jace zamknął drzwi na klucz. Rozległ się brzęk, kiedy rzucił noże na szafkę nocną. Clary zaczęła się odwracać, żeby spytać, czy wszystko w porządku, a wtedy on objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Obcasy dodawały jej wzrostu, ale i tak musiał się nachylić, żeby ją pocałować. Uniósł ją lekko do góry i przywarł ustami do jej ust, a ona zapomniała o całym świecie. Smakował solą i ogniem. Próbowała odciąć się od wszystkiego oprócz tych doznań: znajomego zapachu skóry i potu, chłodu wilgotnych włosów na policzku, kształtu jego barków pod jej dłońmi, świadomości, że ich ciała pasują do siebie. Jace zdjął jej sweter przez głowę. Pod spodem miała T-shirt z krótkimi rękawami. Poczuła żar bijący od jego skóry. Rozchylił wargami jej usta, a kiedy przesunął rękę na górny guzik jej dżinsów, poczuła, że się rozpada. Chwycenie go za nadgarstek i powstrzymanie wymagało od niej całej samokontroli. – Jace, nie. Odsunął się, tak że zobaczyła jego twarz. Jego oczy były szkliste, lekko nieprzytomne, serce dudniło. – Dlaczego? Zacisnęła powieki. – Zeszłej nocy… gdybyśmy… gdybym nie zemdlała, nie wiem, co by się wydarzyło, a byliśmy w pomieszczeniu pełnym ludzi. Naprawdę myślisz, że chcę, żeby mój pierwszy raz z tobą – albo którykolwiek raz z tobą – odbył się na oczach bandy nieznajomych. – To nie była nasza wina – powiedział Jace, przeczesując lekko palcami jej włosy. Dłoń pokryta bliznami odrobinę zadrapała jej policzek. – To srebrne coś to narkotyk

faerie, mówiłem ci. Byliśmy na haju. Ale teraz jestem trzeźwy, ty też jesteś trzeźwa… – A Sebastian jest na górze, ja jestem wykończona i… – I to byłby okropny, fatalny pomysł, którego oboje byśmy żałowali. – I nie mam ochoty – skłamała. – Nie masz ochoty? – W jego głosie brzmiało niedowierzanie. – Tak mi przykro, jeśli wcześniej żadna ci tego nie powiedziała, Jace, ale tak właśnie jest. Nie mam ochoty. – Spojrzała znacząco na jego dłoń, którą nadal trzymał na pasku jej dżinsów. – A teraz mam jeszcze mniejszą ochotę. Uniósł brwi, ale zamiast coś powiedzieć, po prostu ją puścił. – Jace… – Idę wziąć zimny prysznic – oznajmił, odsuwając się od niej. Jego twarz była pusta, nieprzenikniona. Kiedy drzwi łazienki zamknęły się za nim z trzaskiem, Clary podeszła do łóżka – porządnie zaścielonego, bez srebrnych śladów na kapie – opadła na nie i położyła głowę na rękach. Nie było tak, żeby ona i Jace nigdy się nie kłócili. Zawsze uważała, że kłócą się tyle samo co normalne pary, zwykle półżartobliwie, ale nigdy się na siebie na poważnie nie gniewali. Ale teraz dostrzegła w oczach Jace’ a chłód, który nią wstrząsnął, coś obcego i niedostępnego, co sprawiło, że trudniej było zbyć pytanie, które zawsze kołatało się w jej głowie: Czy jest tam choć trochę prawdziwego Jace’a? Czy w ogóle coś da się uratować? *** Oto jest zbiór Praw Dżungli – jak niebo wieczysty, niemylny. Ginie wilk, co je łamie; wilk, co ich słucha, jest szczęśliwy i silny. Jak pnącza, co pień opasują, tak prawo wkoło nas się winie: Bo wilk jest siłą drużyny, a wilka siła – w drużynie[1]. Jordan wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w kartę przypiętą do ściany jego sypialni, wiersz, który znalazł w sklepie z używanymi książkami. Słowa były obwiedzione kunsztowną ramką z liści. Poemat Rudyarda Kiplinga tak trafnie ujmował zasady, według których żyły wilkołaki, prawo określające ich działania, że Jordan się zastanawiał, czy autor sam nie był Podziemnym albo czy przynajmniej nie wiedział o Porozumieniach. Jordan poczuł się zmuszony kupić dzieło i przykleić je do ściany, choć nigdy nie przepadał za poezją. Przez ostatnią godzinę chodził po mieszkaniu, od czasu do czasu wyjmował telefon,

żeby sprawdzić, czy Maia nie napisała do niego wiadomości, otwierał lodówkę i gapił się na nią, jakby wierzył, że mogło się w niej pojawić coś wartego zjedzenia. Nie pojawiło się, ale nie chciał wychodzić do sklepu, bo obawiał się, że Maia przyjdzie, kiedy go nie będzie. Wziął prysznic, posprzątał kuchnię, próbował oglądać telewizję, ale szybko z tego zrezygnował, potem zaczął układać DVD według kolorów. Był niespokojny. Niespokojny jak czasami przed pełnią księżyca, kiedy wiedział, że zbliża się Przemiana, kiedy czuł we krwi zew przypływów. Ale księżyca ubywało, a nie przybywało, więc to nie bliskość Przemiany sprawiała, że miał ochotę wyskoczyć ze skóry. Chodziło o Maię. O to, że po prawie dwóch całych dniach spędzonych w jej towarzystwie raptem został sam. Pojechała bez niego na komisariat, mówiąc, że teraz nie jest odpowiednia pora, żeby denerwować stado przywożeniem kogoś obcego, chociaż Luke już zdrowiał. Tłumaczyła, że jedynie chce zapytać Luke’a, czy Simon i Magnus mogą następnego dnia odwiedzić jego farmę. Potem musiała jeszcze zadzwonić na farmę i uprzedzić członków stada, którzy mogli tam przebywać, żeby ją opuścili. Miała rację, Jordan to wiedział. Nie było powodu, żeby szedł z nią, ale w chwili, kiedy opuściła mieszkanie, zaczął go dręczyć niepokój. Wyszła dlatego, że miała go dość? Zastanowiła się i uznała, że wcześniej miała co do niego rację? Co właściwie działo się między nimi? Chodzili ze sobą? Może trzeba było ją o to spytać, zanim poszliście do łóżka, geniuszu, zbeształ się w myślach. I stwierdził, że znowu stoi przed lodówką. Jej zawartość się nie zmieniła: butelki z krwią, funt rozmrażającej się mielonej wołowiny i nadgryzione jabłko. Nagle szczęknął klucz w zamku. Jordan odskoczył od lodówki i spojrzał na siebie. Było boso, w dżinsach i starym T-shircie. Dlaczego nie wykorzystał jej nieobecności, żeby się ogolić, doprowadzić do porządku, użyć wody kolońskiej albo czegoś? Szybko przeczesał włosy rękami, kiedy Maia weszła do salonu i rzuciła zapasowe klucze na stolik do kawy. Ona przebrała się w miękki różowy sweter i dżinsy. Policzki miała zaróżowione od chłodu, usta czerwone, oczy promienne. Jordan miał taką ochotę ją pocałować, że aż bolało. Zamiast tego przełknął ślinę. – Więc… jak poszło?

– Dobrze. Magnus może skorzystać z farmy. Już wysłałam mu wiadomość. – Podeszła do lady i oparła się o nią łokciami. – Powtórzyłam też Luke’owi, co Raphael mówił o Maureen. Mam nadzieję, że to w porządku. Jordan się zdziwił. – Dlaczego uznałaś, że powinien to wiedzieć? Maia wyglądała tak, jakby uszło z niej powietrze. – O, Boże. Nie mów mi, że to miał być sekret. – Nie… ja tylko się zastanawiałem… – Jeśli na Dolnym Manhattanie rzeczywiście grasuje zbuntowany wampir, stado powinno o tym wiedzieć. To ich terytorium. Poza tym, chciałam jego rady, czy powinniśmy powiedzieć Simonowi, czy nie. – A co z moją radą? Tylko udawał urażonego. Rozmawiali wcześniej o tym, czy Jordan powinien poinformować swojego podopiecznego, że Maureen zabija, czy byłby to dla Simona tylko kolejny ciężar. Jordan skłaniał się ku temu, żeby mu nie mówić – bo co, zresztą, Simon miałby zrobić z tą wiedzą? – ale Maia nie była taka pewna. Wskoczyła na ladę i odwróciła się do Jordana. Siedząc, patrzyła na niego z góry iskrzącymi się oczami. – Zależało mi na radzie kogoś dorosłego. Jordan chwycił jej majtające nogi i przesunął po nich dłońmi w górę. – Mam osiemnaście lat. Nie jestem dla ciebie dostatecznie dorosły? Maia położyła mu ręce na ramionach i ścisnęła je, jakby sprawdzała jego mięśnie. – Cóż, zdecydowanie jesteś dorosły… Jordan zabrał ją z lady, objął w talii i pocałował. W jego żyłach zapłonął ogień, kiedy odwzajemniła pocałunek, przytulając się do niego całym ciałem. Zdjął jej wełnianą czapkę i rozpuścił loki. Musnął ustami szyję, a ona ściągnęła mu koszulę przez głowę i zaczęła wodzić po nim rękami: po barkach, plecach, rękach, mrucząc jak kotka. Jordan czuł się jak balon napompowany helem i oszołomiony z ulgi. A więc mimo wszystko z nim nie skończyła. – Jordy – powiedziała Maia. – Zaczekaj. Prawie nigdy tak go nie nazywała, chyba że sprawa była poważna. Jego serce, już

dziko dudniące, jeszcze przyśpieszyło. – Co się stało? – Jeśli za każdym razem, kiedy się widzimy, będziemy padać na łóżko… wiem, że sama zaczęłam, i wcale cię nie obwiniam ani nic takiego… Chodzi o to, że może powinniśmy czasem porozmawiać. Spojrzał w jej duże ciemne oczy, na żyłę pulsującą na szyi, rumieniec na policzkach. – Dobrze – powiedział, z wielkim trudem zdobywając się na spokój. – O czym chcesz rozmawiać? Maia tylko na niego popatrzyła, a następnie potrząsnęła głową, mówiąc: – O niczym. – Objęła jego głowę i przyciągnęła ją do siebie, pocałowała mocno, wtuliła się w niego. – Zupełnie o niczym. *** Clary nie wiedziała, ile czasu minęło, zanim Jace wyszedł z łazienki, wycierając ręcznikiem mokre włosy. Siedząc na brzegu łóżka, patrzyła, jak wkłada niebieski bawełniany podkoszulek na gładką, złotą skórę poznaczoną białymi bliznami. Uciekła wzrokiem, kiedy przeszedł przez pokój i usiadł obok niej, pachnąc silnie mydłem. – Przepraszam – powiedział. Spojrzała na niego, zaskoczona. Nie wiedziała, czy jest zdolny do skruchy w swoim obecnym stanie. Wyraz twarzy miał poważny, trochę dziwny, ale nie nieszczery. – O rany, to musiał być naprawdę zimny prysznic – skomentowała. Jego usta wykrzywiły się w kąciku, ale twarz spoważniała prawie natychmiast. Ujął jej brodę. – Nie powinienem cię naciskać. Tylko że… dziesięć tygodni temu samo przytulanie się byłoby nie do pomyślenia. – Wiem. Chłodnymi dłońmi uniósł ku sobie jej twarz. Patrzył na nią, a wszystko w nim było takie znajome: jasnozłote tęczówki, blizna na policzku, pełna dolna warga, lekko wyszczerbiony ząb, dzięki któremu nie był tak doskonały, że aż irytujący. A jednak miała wrażenie, że wróciła do domu, w którym mieszkała jako dziecko, i choć z

zewnątrz mógł wyglądać tak samo, w środku mieszkała teraz inna rodzina. – I tak cię pragnąłem – powiedział. – Zawsze cię pragnąłem. Nic się dla mnie nie liczyło oprócz ciebie. Nigdy. Clary przełknęła ślinę. W żołądku czuła motyle, nie jak zwykle z powodu samej bliskości Jace’a, tylko z prawdziwego niepokoju. – Ale to nieprawda. Jace. Zależało ci na twojej rodzinie. I chyba zawsze byłeś dumny z tego, że jesteś Nefilim. Że pochodzisz od aniołów. – Dumny? – powtórzył. – Jako pół anioł, pół człowiek, zawsze jesteś świadomy swojej niedoskonałości. Nie jesteś aniołem. Ani ulubieńcem Niebios. Razjel nas nie kocha. Nawet nie potrafimy się do niego modlić. Nie modlimy się do nikogo. Nie modlimy się o nic. Pamiętasz, jak myślałem, że mam w sobie krew demona, bo to wyjaśniało, dlaczego czuję do ciebie to, co czuję? W pewnym sensie taki wniosek stanowił dla mnie ulgę. Nigdy nie byłem aniołem, nawet w drobnej części. No, chyba że upadłym. – Upadłe anioły są demonami. – Nie chcę być Nefilim – oświadczył Jace. – Chcę być kimś innym. Silniejszym, szybszym, lepszym niż człowiek. Innym. Nie podległym prawom anioła, który nie mógłby mniej o nas dbać. Wolnym. – Przesunął dłonią po jej włosach. – Teraz jestem szczęśliwy, Clary. Czy to jakaś różnica? – Myślałam, że będziemy szczęśliwi razem – powiedziała Clary. – Zawsze byłem z tobą szczęśliwy. Ale nie uważałem, żebym na to zasługiwał. – A teraz tak? – Na razie to uczucie zniknęło. Wiem tylko, że cię kocham. I po raz pierwszy jest mi dobrze. Clary zamknęła oczy. Chwilę później Jace znowu ją pocałował, bardzo delikatnie muskając wargami jej usta. Poczuła się niemal bezwolna pod dotykiem jego rąk. Jego oddech stał się szybszy, jej własny puls też skoczył w górę. Jace głaskał ją po włosach, po plecach, przesunął dłonie na jej talię. Jego pieszczoty działały kojąco, bicie jego serca przy jej sercu brzmiało jak znajoma muzyka, a jeśli nawet jej tonacja trochę się zmieniła, to ona nie potrafiła tego stwierdzić. Mieli taką samą krew, twierdziła królowa Jasnego Dworu. Jej serce galopowało w tym samym momencie co jego serce,

zamierało w tej samej chwili. Gdyby musiała znowu zrobić to, co zrobiła pod bezlitosnym wzrokiem Razjela, nawet by się nie zawahała. Tym razem się cofnął, ale jeszcze musnął palcami jej policzek, usta. – Chcę tego, co ty chcesz – powiedział. – I kiedy ty tego chcesz. Po plecach Clary przebiegł dreszcz. Słowa były zwyczajne, ale w głosie kryło się niebezpieczne, uwodzicielskie zaproszenie. „Co ty chcesz, kiedy chcesz”. Głaskał ją po włosach, po plecach, dłużej zatrzymał dłonie na talii. Clary przełknęła ślinę. Z trudem nad sobą panowała. – Poczytaj mi – poprosiła nagle. Jace zamrugał zdziwiony. – Co? Clary przeniosła wzrok na książki leżące na szafce nocnej. – Mam dużo do przemyślenia. To, co powiedział Sebastian, co się wydarzyło ostatniej nocy, wszystko. Potrzebuję snu, ale jestem zbyt nakręcona. Kiedy byłam mała i nie mogłam spać, mama mi czytała, żebym się odprężyła. – I ja teraz przypominam ci matkę? Muszę się rozejrzeć za bardziej męską wodą kolońską. – Nie, ja tylko… pomyślałam, że byłoby miło. Jace oparł się o poduszki i sięgnął do stosu książek. – Chcesz posłuchać czegoś konkretnego? – Teatralnym gestem wziął książkę z samej góry. Wyglądała na starą, była oprawiona w skórę, tytuł wytłoczony na okładce złotymi literami brzmiał: „Opowieść o dwóch miastach”. – Dickens jest zawsze obiecujący. – Już to czytałam W szkole. – Clary oparła się o poduszki obok Jace’a. – Ale nic nie pamiętam, więc chętnie posłucham jeszcze raz. – Świetnie. Podobno mam piękny, melodyjny głos. – Otworzył książkę na stronie tytułowej, gdzie pod tytułem widniała długa dedykacja. Atrament wyblakł, tak że była ledwo czytelna, ale Clary dostrzegła podpis: „Wreszcie z nadzieją, Wiliam Herondale.” – Jakiś twój przodek – zauważyła, przesuwając palcem po stronicy. – Tak. Dziwne, że Valentine ją miał. Mój ojciec musiał mu ją podarować. – Jace

otworzył na pierwszej lepszej stronie i zaczął czytać: Po chwili odsłonił twarz i przemówił spokojnie: – Niech pani się nie boi mnie wysłuchać. Niech pani się nie wzdraga przed tym, co powiem. Jestem jak ktoś, kto umarł młodo. Całe życie mogło już przeminąć. – Nie, panie Carton, jestem pewna, że najlepsza część może jeszcze być przed panem. Jestem pewna, że mógłby pan być dużo, dużo bardziej warty siebie. – Och, już pamiętam tę historię – powiedziała Clary. – Trójkąt miłosny. Ona wybiera nudnego faceta. Jace zaśmiał się cicho. – Nudny dla ciebie. Kto wie, co miały pod halkami wiktoriańskie damy? – To prawda. – Co? To o halkach? – Nie. Że masz ładny głos. – Clary oparła głowę na jego ramieniu. Właśnie w takich chwilach czuła największy ból, a nie wtedy, gdy ją całował. W sytuacjach, kiedy mógłby być jej Jace’em. Póki trzymała oczy zamknięte. – I stalowe mięśnie brzucha – dodał Jace, odwracając kartkę. – O co więcej można prosić? [1] Przekład: Józef Birkenmajer.

17 Pożegnanie Kiedy szłam nabrzeżem, Późną porą dnia Usłyszałam, jak urocza panna mówi: „Niestety, nigdzie żadnej zabawy”. A usłyszał ją minstrel I wraz pośpieszył jej z pomocą. – Musimy wciąż słuchać tej zawodzącej muzyki? – spytała Isabelle, stukając butem o deskę rozdzielczą furgonetki Jordana. – Tak się składa, że lubię tę zawodzącą muzykę, a ponieważ ja prowadzę, ja wybieram – odparł wyniośle Magnus. Rzeczywiście prowadził. Simon był zdziwiony, że czarownik to potrafi, choć sam nie wiedział, dlaczego właściwie się dziwi. Magnus żył całe wieki. Z pewnością znalazł czas, żeby poświęcić kilka tygodni na szkolenie dla kierowców. Simona ciekawiło tylko, jaka data urodzenia jest wpisana w jego prawie jazdy. Isabelle przewróciła oczami, pewnie dlatego, że w kabinie furgonetki nie było miejsca na nic więcej. Cała czwórka tłoczyła się razem na jednym siedzeniu. Simon naprawdę nie spodziewał się, że Izzy pojedzie. Właściwie nie przypuszczał, że ktoś jeszcze pojedzie z nim na farmę oprócz Magnusa. Potem Alec się uparł, żeby im towarzyszyć (ku irytacji Magnusa, który uznał całe przedsięwzięcie za zbyt niebezpieczne), a kiedy czarownik zapalił silnik, Isabelle zbiegła po schodach i zdyszana wypadła przez frontowe drzwi. – Ja też jadę – oznajmiła. I nikt nie był w stanie jej tego wyperswadować. Nie patrzyła na Simona ani nie wyjaśniła, dlaczego chce jechać, ale postawiła na swoim. Miała na sobie dżinsy i fioletową zamszową kurtkę, którą musiała wykraść z szafy Magnusa. Na jej szczupłych biodrach wisiał pas z bronią. Napierała na Simona, który drugi bok miał przyciśnięty

do drzwi. Kosmyk jej włosów łaskotał go w twarz. – Co to jest, tak przy okazji? – zapytał Alec, patrząc ze zmarszczonym czołem na sprzęt CD, z którego dobiegała muzyka, choć nie było w nim żadnej płyty. Magnus po prostu postukał w niego palcem jarzącym się na niebiesko i odtwarzacz zaczął grać. – Jakiś zespół faerie? Magnus nie odpowiedział, ale muzyka rozbrzmiała głośniej. Weszła prosto w lustro I ułożyła swe hebanowe włosy, A za suknię dużo zapłaciła. Potem przeszła się ulicą, I przystojnego młodzieńca spotkała. Obolałe były przed świtem jej zgrabne stopy, Ale wszyscy chłopcy byli gejami. Isabelle prychnęła. – Wszyscy chłopcy są gejami. Przynajmniej w tym samochodzie. Oprócz ciebie, Simonie. – Zauważyłaś – rzucił Simon. – Uważam się raczej za nieskrępowanego biseksualistę – oświadczył Magnus. – Nie wymawiaj nigdy tego słowa przy moich rodzicach – poprosił go Alec. – Zwłaszcza przy ojcu. – Myślałem, że twoim rodzicom nie przeszkadza, no wiesz, twoje ujawnienie się – zauważył Simon, nachylając się za plecami Isabelle, żeby na niego spojrzeć. Nie licząc okazjonalnej wymiany zdań, prawie w ogóle z nim nie rozmawiał. Nie było łatwo go poznać. Ale, Simon sam to przyznawał, odrzucenie przez własną matkę sprawiało, że teraz bardziej niż w innych okolicznościach ciekawiła go odpowiedź Aleca. – Matka chyba to zaakceptowała – odparł Alec. – Ale ojciec… nie, niezupełnie. Kiedyś zapytał, co zmieniło mnie w geja. Simon poczuł, że Isabelle obok niego sztywnieje. – Zmieniło w geja? – powtórzyła z niedowierzaniem. – Alec, nic mi nie mówiłeś. – Odpowiedziałeś mu, mam nadzieję, że zostałeś ugryziony przez pająka geja –

rzucił Simon. Magnus prychnął. Isabelle zrobiła zmieszaną minę. – Czytałem komiksy Magnusa, więc wiem, o czym mówisz. – Na ustach Aleca igrał uśmiech. – Czy przez to nabawiłbym się od niego gejowatości? – Tylko jeśli to by był prawdziwy pajęczy gej – odparł Magnus, a kiedy Alec uderzył go w ramię, krzyknął: – Au! Okay, mniejsza o to. – No dobra – burknęła Isabelle, najwyraźniej zirytowana, że nie rozumie ich żartów. – Tata i tak już raczej nie wróci z Idrisu. Alec westchnął. – Przykro mi, że niszczę twoją wizję naszej szczęśliwej rodziny. Chciałabyś myśleć, wiem, że tacie nie przeszkadza moje gejostwo, ale tak nie jest. – Ale skoro mi nie mówisz, że ludzie wygadują takie rzeczy albo w inny sposób cię ranią, jak mam ci pomóc? – W Isabelle wibrował gniew. – Jak mogę… – Iz – przerwał jej ze znużeniem brat. – To nie jest jakaś jedna wielka obraza, tylko dużo nierzucających się w oczy drobiazgów. Kiedy Magnus i ja podróżowaliśmy, a ja dzwoniłem z trasy, tata nigdy nie pytał, co u niego. Gdy wstaję, żeby zabrać głos na posiedzeniach Rady, nikt mnie nie słucha, a ja nie wiem, czy dzieje się tak dlatego, że jestem młody, czy z jakiegoś innego powodu. Raz mama rozmawiała z przyjaciółką o wnukach, a kiedy wszedłem do pokoju, nagle umilkły. Irina Cartwright powiedziała, że to szkoda, że nikt nie odziedziczy moich niebieskich oczu. – Wzruszył ramionami i spojrzał na Magnusa, a ten na chwilę zdjął rękę z kierownicy i położył ją na jego plecach. – Nie możesz mnie przed tym ochronić jak przed raną zadaną mieczem. To milion skaleczeń papierem każdego dnia. – Alec… – zaczęła Isabelle, ale zanim zdążyła coś dodać, przed nimi pojawił się drewniany drogowskaz z nazwą: „Farma Trzy Strzały”. Simon przypomniał sobie, jak Luke klęczał na podłodze i pracowicie malował te słowa czarną farbą, a Clary później domalowała – teraz już wyblakły i ledwo widoczny – wzór z kwiatów na dole tablicy. – Skręć w lewo, Magnusie. – Pokazał ręką kierunek, omal nie uderzając przy tym Aleca. – Jesteśmy na miejscu. ***

Wystarczyło kilka rozdziałów Dickensa, żeby Clary w końcu poddała się zmęczeniu i zdrzemnęła z głową na ramieniu Jace’a. Była w półśnie, kiedy zaniósł ją na dół i położył do łóżka, w którym obudziła się pierwszego dnia w tym mieszkaniu. Zaciągnął zasłony i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Nim zapadła w mocny sen, słyszała jeszcze, jak na korytarzu woła Sebastiana. Znowu śniło się jej zamarznięte jezioro, wołający ją Simon i miasto podobne do Alicante, ale z demonicznymi wieżami z ludzkich kości i kanałami wypełnionymi krwią. Obudziła się zaplątana w prześcieradła, ze zmierzwionymi włosami. Światło za oknami przygasło. Z początku myślała, że głosy pod jej drzwiami to część snu, ale kiedy stały się wyraźniejsze, uniosła głowę i zaczęła nasłuchiwać, nadal zaspana i półprzytomna. – Hej, braciszku. – Pod jej drzwiami płynął z salonu głos Sebastiana. – Zrobione? Zapadła długa cisza. Potem rozległ się głos Jace’a, dziwnie bezbarwny. – Zrobione. Sebastian głośno zaczerpnął tchu. – A stara… Zrobiła to, o co prosiliśmy? Zrobiła Kielich? – Tak. – Pokaż mi go. Szelest. Cisza. – Weź go, jeśli chcesz – powiedział Jace. – Nie. – W głosie Sebastiana brzmiała dziwna życzliwość. – Ty go na razie zatrzymaj. Przecież to ty go zdobyłeś. Prawda? – Ale to był twój plan. – Coś w głosie Jace’a sprawiło, że Clary pochyliła się i przycisnęła ucho do ściany, żeby lepiej słyszeć. – Ja go tylko wykonałem, tak jak chciałeś. A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu… – Mam. Rozległ się szelest. Clary wyobraziła sobie, że Sebastian wstaje i patrzy na Jace’a z góry (był od niego wyższy o jakieś trzy centymetry). – Coś jest nie w porządku. Czuję to. Wiesz, że potrafię cię przejrzeć. – Jestem zmęczony. Było dużo krwi. Posłuchaj, po prostu muszę się umyć i iść spać. I…

– I zobaczyć moją siostrę. – Lubię na nią patrzeć, tak. – Ona śpi. Od paru godzin. – Muszę prosić cię o pozwolenie? W głosie Jace’a pobrzmiewała ostra nuta, która przypominała Clary sposób, w jaki kiedyś zwracał się do Valentine’a. W jego rozmowach z Sebastianem nie słyszała jej od dłuższego czasu. – Nie. – Sebastian wydawał się zaskoczony. – Jeśli chcesz tam wparować i gapić się tęsknie na jej uśpioną twarz, to proszę bardzo. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego… – Nie – przerwał mu Jace. – Nigdy nie zrozumiesz. Po jego słowach zapadła cisza. Clary tak dobrze potrafiła wyobrazić sobie Sebastiana patrzącego za Jace’em z lekko zdziwioną miną, że dopiero po chwili uświadomiła sobie, że Jace pewnie zmierza teraz do jej pokoju. Ledwo zdążyła się położyć i zamknąć oczy, kiedy drzwi się otworzyły i do środka wpadło żółtobiałe światło. Udała, chyba dość realistycznie, że się budzi. Przekręciła się na plecy, zasłaniając ręką twarz. – Co…? Drzwi się zamknęły. W pokoju znowu zrobiło się ciemno. Widziała Jace’a tylko jako kształt zmierzający powoli w stronę jej łóżka, aż stanął nad nią, a jej przypomniała się inna noc, kiedy przyszedł do jej pokoju. „Jace stoi w głowie jej łóżka, nadal w białym żałobnym stroju. Nie było nic lekkiego, nieobecnego ani sarkastycznego w sposobie, w jaki na nią patrzył. „Włóczyłem się przez całą noc… nie mogłem spać.. i jakoś tutaj trafiłem. Do ciebie”. Teraz był tylko sylwetką z jasnymi włosami, które lśniły w nikłym świetle sączącym się do pokoju spod drzwi. – Clary – wyszeptał. Rozległ się jakiś dziwny stuk, a ona się zorientowała, że padł na kolana przy jej łóżku. Nie poruszyła się, ale napięła wszystkie mięśnie. – Clary, to ja. To ja. Jej powieki zatrzepotały. Otworzyła oczy, szeroko, i ich spojrzenia się spotkały. Klęcząc przy łóżku, miał oczy na tym samym poziomie co ona. Był w długim, wełnianym, ciemnym płaszczu zapiętym po szyję, na której widziała czarne Znaki:

Bezszelestności, Zręczności, Dokładności – niczym rodzaj naszyjnika. Jego oczy były złote i bardzo duże, a ona dostrzegła w ich głębi Jace’a… jej Jace’a. Jace’a, który niósł ją na rękach, kiedy umierała od trucizny Pożeracza. Jace’a, który patrzył, jak ona zasłania Simona przed słońcem wstającym nad East River. Jace’a, który opowiedział jej o małym chłopcu i sokole zabitym przez jego ojca. Jace’a, którego kochała. Jej serce niemal się zatrzymało. Nie mogła nawet zaczerpnąć tchu. W jego oczach było naleganie i ból. – Proszę – wyszeptał. – Proszę, uwierz mi. Uwierzyła. Mieli w sobie tę samą krew, kochali tak samo. To był jej Jace, tak jej ręce były jej rękami, a serce jej sercem. Ale… – Jak? – Clary, cii… Zaczęła siadać, ale on pchnął ją z powrotem na łóżko, trzymając za ramiona. – Nie możemy teraz rozmawiać. Muszę iść. Chwyciła go za rękaw i poczuła, że Jace się krzywi. – Nie zostawiaj mnie. Na chwilę opuścił głowę, a kiedy uniósł wzrok, jego oczy były suche, ale ich wyraz ją uciszył. – Odczekaj jakiś czas po moim wyjściu – wyszeptał z błagalnym spojrzeniem. – Potem przemknij się do mojego pokoju. Sebastian nie może widzieć, że jesteśmy razem. Nie dzisiaj. – Dźwignął się na nogi. – Nie pozwól, żeby cię usłyszał. Clary usiadła. – Twoja stela. Zostaw mi swoją stelę. W jego oczach pojawił się błysk wątpliwości. Clary wytrzymała jego spojrzenie, a potem wyciągnęła rękę. Po chwili Jace sięgnął do kieszeni i wyjął z niej błyszczące narzędzie. Położył je na jej dłoni. Przez chwilę ich ręce się stykały. Clary zadrżała… zwykłe muśnięcie ręki Jace’a było równie silnym doznaniem jak całe to całowanie się i ocieranie o siebie poprzedniej nocy w klubie. Clary wiedziała, że on też to czuje, bo gwałtownie zabrał dłoń i zaczął cofać się do wyjścia. Słyszała jego oddech, urywany i szybki. Namacał za sobą gałkę i wyszedł, nie odrywając oczu od jej twarzy aż do ostatniej chwili, kiedy drzwi rozdzieliły ich ze zdecydowanym kliknięciem.

Clary siedziała w ciemności, oszołomiona. Wydawało się, że krew zgęstniała w jej żyłach i teraz serce musiało napracować się podwójnie, żeby nadal bić. Jace. Mój Jace. Zacisnęła dłoń na steli. Jej chłodna twardość pomagała jej się skupić, wyostrzała myśli. Clary spojrzała na siebie. Była w podkoszulce i szortach od piżamy. Na rękach miała gęsią skórkę, ale nie z zimna. Przyłożyła czubek steli do przedramienia i pociągnęła wolno w dół, patrząc, jak run Bezszelestności wije się po jej bladej skórze poznaczonej niebieskimi żyłkami. Uchyliła drzwi. Sebastian zniknął, zapewne poszedł spać. Z telewizora dobiegały ciche melodyjne dźwięki, coś klasycznego, muzyka fortepianowa, jaką lubił Jace. Była ciekawa, czy Sebastian docenia muzykę albo w ogóle jakikolwiek rodzaj sztuki. Wydawało się to taką ludzką cechą. Mimo niepokoju, gdzie jest Sebastian, nogi same poniosły ją w stronę korytarza prowadzącego do kuchni… a potem przemknęła przez salon i wbiegła po szklanych schodach, nie robiąc hałasu. Na górze popędziła prosto do sypialni Jace’a. Wśliznęła się do środka i cicho zamknęła za sobą drzwi. Okna były otwarte, widziała za nimi dachy i sierp księżyca, idealny Paryż nocą. Runiczny kamień Jace’a leżał na szafce nocnej obok łóżka. Jego poświata wystarczała, żeby rozjaśnić cały pokój. Jace stał między dwoma wysokimi oknami. Długi, czarny płaszcz leżał u jego stóp. Clary od razu zrozumiała, dlaczego nie zdjął go od razu po wejściu do domu, dlaczego przez cały czas był zapięty po szyję. Pod spodem miał tylko szarą koszulę zapinaną na guziki i dżinsy – całe przesiąknięte krwią. Koszula była w strzępach, jakby została pocięta bardzo ostrym nożem, lewy rękaw podwinięty, przedramię obandażowane – musiał przed chwilą je opatrzyć – a opatrunek już pociemniały na brzegach. Stopy miał bose, podłoga w miejscu, gdzie stał, była zbryzgana krwią jak szkarłatnymi łzami. Clary odłożyła stelę na szafkę nocną. – Jace – powiedziała cicho. Nagle wydało się jej szaleństwem, że dzieli ich tyle przestrzeni, że ona stoi po drugiej stronie pokoju, że się nie dotykają. Ruszyła ku niemu, ale on powstrzymał ją, unosząc rękę. – Nie. – Głos mu się załamał.

Zaczął rozpinać guziki. Zdjął poplamioną koszulę i upuścił ją na podłogę. Clary wytrzeszczyła oczy. Run Lilith był nadal na swoim miejscu, nad sercem, ale już nie mienił się czerwienią i srebrem, tylko wyglądał, jakby wypalono go rozżarzonym pogrzebaczem. Clary odruchowo dotknęła własnej piersi. Poczuła bicie serca, mocne i szybkie. – Och. – Właśnie „och” – powiedział Jace beznamiętnym tonem. – To nie potrwa długo, Clary. To, że jestem sobą. Tylko póki rana się nie wygoi. – Ja… ja zastanawiałam się… – Clary zaczęła się jąkać. – Zanim… kiedy spałeś… myślałam o przecięciu Znaku, jak wtedy, kiedy walczyliśmy z Lilith. Ale bałam się, że Sebastian to wyczuje. – Wyczułby. – Złote oczy Jace’a były równie beznamiętne jak jego głos. – Teraz nie poczuł, bo zrobiłem to pugio, sztyletem skąpanym w krwi anioła. Są bardzo rzadkie. Nigdy wcześniej takiego nie widziałem. – Przeczesał ręką włosy. – Ostrze zmieniło się w gorący popiół po tym, jak mnie dotknęło, ale wyrządziło szkody, o które mi chodziło. – Walczyłeś. Z demonem? Dlaczego Sebastian nie podszedł z tobą… – Clary. – Głos Jace’a był ledwie szeptem. – Gojenie tej rany potrwa dłużej niż zwykłej, ale nie wiecznie. A potem znowu będę nim. – Jak długo? Zanim wrócisz do dawnego siebie? – Nie wiem. Po prostu nie wiem. Ale chciałem… musiałem być z tobą w ten sposób, jako ja, jak najdłużej. – Sztywno wyciągnął do niej rękę, jakby niepewny jej reakcji. – Myślisz, że mogłabyś… Już biegła do niego przez pokój. Zarzuciła mu ręce na szyję. On ją przygarnął i ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi. Clary wdychała go jak powietrze. Czuła krew, pot, popiół i Znaki. – To ty – wyszeptała. – To naprawdę ty. Odsunął się, żeby na nią spojrzeć. Wolną ręką delikatnie przesunął po jej policzku. Tęskniła za tym, za jego delikatnością. To była jedna z rzeczy, które sprawiły, że się w nim zakochała. Kiedy sobie uświadomiła, że w tym poranionym, sarkastycznym chłopcu jest łagodność wobec tego, co kochał. – Tęskniłam za tobą. Tak bardzo tęskniłam.

Jace zamknął oczy, jakby te słowa go zabolały. Clary dotknęła jego policzka. On wtulił twarz w jej dłoń, włosy połaskotały ją w kostki, a ona poczuła, że jego twarz jest mokra. Nigdy wcześniej nie płakał. – To nie twoja wina – powiedziała. Pocałowała go w policzek z taką samą czułością, jaką on jej okazywał. Wyczuła sól – krew i łzy. Jace nadal nic nie mówił, ale Clary czuła szalone bicie jego serca przy swojej piersi. Obejmował ją mocno, jakby nigdy nie zamierzał puścić. Pocałowała jego kość policzkową, szczękę i wreszcie usta, leciutko. Nie było szaleństwa takiego jak w nocnym klubie. Ten pocałunek miał dodać otuchy, powiedzieć wszystko, czego nie było czasu wyrazić słowami. Jace go odwzajemnił, najpierw z wahaniem, potem z większą pasją. Wsunął rękę w jej włosy. Całowali się powoli, delikatnie. Namiętność rosła jak zawsze, niczym ogień rozpoczynający się od jednej zapałki i zmieniający w pożar. Clary wiedziała, jaki Jace jest silny, ale i tak była zaskoczona, kiedy zaniósł ją do łóżka i położył delikatnie, po czym sam nakrył ją ciałem, jednym zwinnym ruchem, który przypomniał jej, po co są te wszystkie Znaki na jego ciele. Siła. Gracja. Lekkość dotyku. Wdychała jego oddech, kiedy się całowali, każdy pocałunek był długi, nieśpieszny, badawczy. Clary błądziła po nim rękami, po ramionach, po mięśniach barków, po plecach. Jego naga skóra wydawała się pod jej palcami gorącym jedwabiem. Kiedy jego dłonie znalazły brzeg jej koszulki, podniosła ręce i wygięła plecy w łuk, żeby między nimi zniknęły wszystkie bariery. Później przyciągnęła go do siebie, ich pocałunki stały się gorętsze, jakby próbowali dotrzeć do ukrytych miejsc w sobie nawzajem. Clary nie sądziła, że mogą być jeszcze bliżej siebie, ale kiedy się całowali, spletli się ze sobą w misterną nić, wręcz pożerali się nawzajem. Ich ręce najpierw poruszały się szybko, potem wolniej, bez pośpiechu. Clary wbiła palce w ramiona Jace’a, kiedy całował jej szyję, obojczyki, znamię w kształcie gwiazdy na ramieniu. Ona Gładziła jego bliznę, całowała Znak, który Lilith zrobiła na jego piersi. Poczuła, że Jace drży, pragnie jej, wiedziała, że znajdują się w punkcie, z którego nie ma odwrotu, i wcale jej to nie obchodziło. Teraz już rozumiała, jak to jest

go stracić. Znała czarne, puste dni. I uznała, że jeśli znowu ma go stracić, chce pamiętać tę chwilę. Pamiętać, że kiedyś była z nim tak blisko, jak tylko można być blisko z drugim człowiekiem. Objęła go nogami, a on jęknął z ustami przy jej ustach, cicho, chrapliwie, bezradnie. Wbił palce w jej biodra. – Clary. – Odsunął się z drżeniem. – Nie mogę… Jeśli teraz nie przestaniemy, potem nie będę w stanie. – Nie chcesz? – Spojrzała na niego zaskoczona. Był zarumieniony, potargany, włosy przykleiły mu się do czoła i skroni. Clary czuła, że jego serce tłucze się w klatce piersiowej. – Tak, tylko że ja nigdy… – Ty nie? – Była zaskoczona. – Nie robiłeś tego wcześniej? Jace wziął głęboki oddech. – Robiłem. – Wodził wzrokiem po jej twarzy, jakby szukał dezaprobaty, nawet niesmaku. Clary odpowiedziała mu spokojnym spojrzeniem. Przynajmniej taką miała nadzieję. – Ale nie miało to znaczenia. – Dotknął opuszkami jej policzka lekko jak piórkiem. – Nawet nie wiem, jak… Clary zaśmiała się cicho. – Chyba właśnie ustaliliśmy, że wiesz. – Nie to miałem na myśli. – Chwycił jej dłoń i przyciągnął do swojej twarzy. – Pragnę cię bardziej, niż pragnąłem czegokolwiek w moim życiu. Ale… – Przełknął ślinę. – Na Anioła, później się za to skopię. – Nie mów, że starasz się mnie chronić – powiedziała gwałtownie. – Bo ja… – Nie o to chodzi. Nie poświęcam się. Jestem… zazdrosny. – Zazdrosny? O kogo? – O siebie. – Skrzywił się. – Nienawidzę myśli o nim z tobą. Tym drugim mną. Tym, którego kontroluje Sebastian. Clary poczuła, że jej twarz zaczyna płonąć. W klubie… zeszłej nocy… Jace opuścił głowę na jej ramię. Lekko oszołomiona Clary pogłaskała go po plecach, czując pod palcami rysy w miejscach, gdzie podrapała go paznokciami w

nocnym klubie. Wspomnienie przyprawiło ją o jeszcze silniejszy rumieniec. Podobnie jak świadomość, że gdyby Jace chciał, mógłby pozbyć się tych zadrapań, stosując iratze. Ale tego nie zrobił. – Pamiętam wszystko z tamtej nocy – powiedział. – I doprowadza mnie to do szału, bo to byłem ja i nie ja. Kiedy jesteśmy razem, chcę być dla ciebie tym prawdziwym. Tym prawdziwym mną. – A tak nie jest teraz? – Jest. – Uniósł głowę i pocałował ją w usta. – Ale jak długo? Mogę w każdej minucie zmienić się w niego. Nie potrafiłbym ci tego zrobić. Nam. – W jego głosie brzmiała gorycz. – Nawet nie wiem, jak to znosisz. Bycie z tym kimś, kto nie jest mną… – Nawet gdybyś miał się nim stać za pięć minut, warto było zobaczyć cię znowu sobą – powiedziała Clary. – Nie wszystko skończyło się na tamtym dachu. Bo to jesteś ty i nawet ten drugi ty… są w nim cząstki prawdziwego ciebie. To tak, jakbym patrzyła na ciebie przez brudne okno. Przynajmniej tyle teraz wiem. – Co masz na myśli? – Zacisnął dłonie na jej ramionach. – Co to znaczy, że przynajmniej tyle wiesz? Clary wzięła głęboki oddech. – Kiedy byliśmy pierwszy raz ze sobą, naprawdę razem, byłeś taki szczęśliwy przez tamten pierwszy miesiąc. Wszystko, co robiliśmy, było zabawne i cudowne. A potem nagle jakby to całe szczęście zaczęło z ciebie uchodzić. Nie chciałeś być ze mną, patrzeć na mnie… – Bałem się, że cię zranię. Myślałem, że tracę rozum. – Nie uśmiechałeś się, nie śmiałeś, nie żartowałeś. Nie winię cię. Lilith wkradała się do twojego umysłu, kontrolowała cię. Zmieniała. Ale musisz pamiętać – wiem, jak to głupio brzmi – że ja nigdy wcześniej nie miałam chłopaka. Myślałam, że może to normalne. Że może po prostu się mną zmęczyłeś. – Nie mógłbym… – Nie proszę o zapewnienia – przerwała mu. – Opowiadam, co czułam. Kiedy jesteś… pod czyjąś władzą, wydajesz się szczęśliwy. Zjawiłam się tutaj, bo chciałam cię ratować. – Ściszyła głos. – Ale zaczęłam się zastanawiać, przed czym właściwie

cię ratuję. Po co mam sprowadzać cię z powrotem do życia, w którym wydajesz się taki nieszczęśliwy. – Nieszczęśliwy? – Jace potrząsnął głową. – Miałem szczęście. Tak, wielkie szczęście. Ale tego nie dostrzegałem. – Spojrzał jej w oczy. – Kocham cię. I ty czynisz mnie szczęśliwszym, niż kiedykolwiek uważałem to za możliwe. A teraz kiedy wiem, jak to jest być kimś innym… utracić siebie, chcę odzyskać swoje życie. Rodzinę. Ciebie. Wszystko. – Jego oczy pociemniały. – Chcę to odzyskać. Przywarł wargami do jej ust, z żarem i głodem, objął ją w talii, odrzucił prześcieradła, omal ich nie drąc. A potem się cofnął, dysząc. – Nie możemy… – Więc przestań mnie całować! – wydyszała Clary. Wyśliznęła się z jego objęć, chwyciła koszulkę. – Zaraz wracam. Popędziła do łazienki, zamknęła za sobą drzwi. Włączyła światło i spojrzała na siebie w lustrze. Miała dziki wzrok, włosy splątane, usta spuchnięte od pocałunków. Zarumieniła się, włożyła koszulkę, spryskała twarz zimną wodą, związała włosy w węzeł. Kiedy stwierdziła, że już nie wygląda jak zniewolona dziewica z okładki romansu, sięgnęła po ręcznik, zmoczyła go, potarła mydłem. Wróciła do sypialni. Jace siedział na brzegu łóżka, w dżinsach i czystej, niezapiętej koszuli, ze zmierzwionymi włosami lśniącymi w blasku księżyca. Wyglądał jak posąg anioła. Tylko że anioły zwykle nie są zbryzgane krwią. Stanęła przed nim i powiedziała: – Zdejmij koszulę. Jace uniósł brwi. – Nie zamierzam się na ciebie rzucić – rzuciła niecierpliwie. – Potrafię znieść widok twojej nagiej piersi, nie mdlejąc. – Jesteś pewna? – spytał, ale zsunął koszulę z ramion. – Bo widok mojej nagiej piersi spowodował poważne obrażenia u kobiet, które podeptały się nawzajem, próbując mnie dopaść. – Tak, tak. Nie widzę tutaj nikogo oprócz siebie. I chcę jedynie oczyścić cię z krwi. Posłusznie oparł się na rękach. Krew przesiąkła przez koszulę, pobrudziła pierś i brzuch, ale kiedy Clary ostrożnie przesunęła po nich palcami, wyczuła, że większość

ran jest płytkich. Dzięki iratze, który Jace sam wcześniej sobie narysował, już zaczynały znikać. Jace zamknął oczy i odwrócił do niej twarz, kiedy wilgotnym ręcznikiem wodziła po jego skórze. Krew zabarwiła na różowo białą bawełnę. Clary wytarła zaschnięte plamy na szyi, wycisnęła ręcznik, zmoczyła go ponownie w szklance wody stojącej na nocnej szafce i wzięła się z kolei za pierś. Jace siedział z głową odchyloną do tyłu, obserwując ją, kiedy czyściła jego barki, ręce, przedramiona, twardy tors pokryty białymi bliznami i czarnymi stałymi Znakami. – Clary. – Tak? Nuta humoru zniknęła z jego głosu. – Nie będę tego pamiętał. Kiedy znajdę się z powrotem pod jego władzą, nie będę pamiętał, że byłem sobą. Nie będę pamiętał, że w ten sposób rozmawialiśmy. Powiedz mi więc… wszystko u nich w porządku? U mojej rodziny? Wiedzą… – Co się z tobą stało? Trochę. I nie, nie wszystko u nich w porządku. Jace zamknął oczy. – Mogłabym cię okłamać, ale powinieneś wiedzieć. Kochają cię bardzo i chcą, żebyś wrócił. – Ale nie taki. Clary dotknęła jego ramienia. – Zamierzasz mi powiedzieć, co się stało? Skąd te rany? Jace wziął głęboki wdech, blizna na jego piersi zrobiła się wyraźna, sina, ciemna. – Zabiłem kogoś. Wstrząs był jak odrzut strzelby. Clary upuściła zakrwawiony ręcznik i schyliła się po niego. Kiedy podniosła wzrok, Jace na nią patrzył. W blasku księżyca rysy jego pięknej twarzy stały się ostre, wyrażały smutek. – Kogo? – zapytała Clary. – Poznałaś ją. – Każde słowo Jace’a było jak wielki ciężar. – Kobietę, którą odwiedziłaś z Sebastianem. Żelazną Siostrę. Magdalenę. Sięgnął w skłębioną pościel. Mięśnie jego ramion i pleców poruszyły się pod skórą. Kiedy odwrócił się z powrotem do Clary, w jego dłoni błyszczał jakiś

przedmiot. Był to przezroczysty puchar, dokładna replika Kielicha Anioła, tylko że zamiast ze złota została zrobiona ze srebrzysto-białego adamasu. – Sebastian wysłał mnie do niej właśnie po to. I wydał mi również rozkaz, że mam ją zabić. Ona się tego nie spodziewała. Nie spodziewała się żadnej przemocy, tylko zapłaty i wymiany. Myślała, że jesteśmy po tej samej stronie. Wręczyła mi Kielich, a ja wyjąłem sztylet i… – Jace gwałtownie zaczerpnął tchu, jakby wspomnienie go zabolało. – Dźgnąłem ją. Zamierzałam trafić w serce, ale ona się odwróciła, tak że chybiłem o cale. Zatoczyła się do tyłu i chwyciła stołu roboczego. Leżał na nim sproszkowany adamas, więc cisnęła nim we mnie. Pewnie chciała mnie oślepić. Odwróciłem głowę, a kiedy spojrzałem na nią znowu, trzymała w ręce aegis. Wiedziałem, co to jest. Jego blask zakłuł mnie w oczy. Krzyknąłem, kiedy wbiła mi go w pierś. Poczułem piekący ból w okolicy Znaku, a potem ostrze się roztrzaskało. – Spojrzał w dół i zaśmiał się bez cienia wesołości. – Zabawne, że gdybym miał na sobie strój bojowy, to by się nie zdarzyło. Nie miałem, bo uważałem, że nie warto zawracać sobie nim głowy. Nie sądziłem, że ona mnie zrani. Ale aegis wypalił Znak Lilith i nagle wróciłem do dawnego siebie. Stałem nad martwą kobietą, z zakrwawionym sztyletem w jednej ręce i Kielichem w drugiej. – Nie rozumiem. Dlaczego Sebastian kazał ci ją zabić? Przecież zamierzała dać wam Kielich. Powiedziała… Jace odetchnął gwałtownie. – Pamiętasz, co Sebastian mówił o tamtym zegarze na placu starego miasta w Pradze? – Że król kazał jego twórcy wyłupić oczy, żeby tamten już nigdy więcej nie zrobił czegoś równie pięknego. Ale nie rozumiem… – Sebastian chciał zabić Magdalenę, żeby nigdy więcej nie mogła czegoś takiego zrobić – rzekł Jace. – I żeby nie mogła nikomu o tym powiedzieć. – O czym? – Clary wzięła Jace’a za brodę i pociągnęła ją w dół, tak że teraz patrzył na nią. – Co naprawdę planuje Sebastian? Historia, którą opowiedział mi w sali treningowej, o tym, że chce wezwać demony, żeby je zniszczyć…

– Sebastian chce wezwać demony, owszem. – Głos Jace’a był ponury. – Jednego w szczególności. Lilith. – Ale Lilith nie żyje. Simon ją zabił. – Wielkie Demony nie umierają. Niezupełnie. Wielkie Demony zamieszkują przestrzenie między światami, wielką Pustkę. Simon pozbawił ją mocy i odesłał w strzępach z powrotem w nicość, z której przybyła. Ale ona powoli się tam regeneruje, żeby narodzić się ponownie. Normalnie zajęłoby to stulecia, ale jeśli Sebastian jej pomoże, o wiele mniej. Clary poczuła chłód w żołądku. – Jak? – Wzywając ją na ten świat. Chce zmieszać jej krew ze swoją w Kielichu i stworzyć armię mrocznych Nefilim. Chce zostać drugim wcieleniem Jonathana Nocnego Łowcy, ale stojącym po stronie demonów, nie aniołów. – Armia mrocznych Nefilim? Wy dwaj jesteście twardzi, ale nie tworzycie armii. – Jest czterdziestu albo pięćdziesięciu Nefilim, którzy kiedyś byli lojalni wobec Valentine’a albo nienawidzą obecnej polityki Clave i są otwarci na to, co Sebastian ma do zaoferowania. Jest z nimi w kontakcie. Kiedy wskrzesi Lilith, będą gotowi. – Jace zaczerpnął głęboko tchu. – A potem? Mając za sobą moc Lilith? Nie wiadomo, kto jeszcze dołączy do jego sprawy. On chce wojny. Jest przekonany, że ją wygra, a ja nie sądzę, że to niemożliwe. Bo każdy mroczny Nefilim, którego stworzy, będzie rósł w siłę. Dodaj do tego demony, z którymi już zawarł sojusze, a nie wiem, czy Clave da radę go pokonać. Clary opuściła rękę. – Sebastian wcale się nie zmienił. Twoja krew go nie zmieniła. Jest dokładnie taki sam jak zawsze. – Zmierzyła Jace’ a wzrokiem. – Ale ty też mnie okłamałeś. – On cię okłamał. Clary kręciło się w głowie. – Wiem. Wiem, że tamten Jace to nie ty… – On uważa, że robi to wszystko dla twojego dobra i że w rezultacie będziesz szczęśliwsza, ale cię okłamał. A ja nigdy bym tego nie zrobił. – Aegis – powiedziała Clary. – Skoro może cię zranić, a Sebastian tego nie czuje,

mógłby go zabić, tak żeby tobie nie stała się krzywda? Jace pokręcił głową. – Nie sądzę. Gdybym miał aegis, mógłbym spróbować, ale… nie. Nasze siły życiowe są ze sobą związane. Rana to jedno, ale gdybym miał umrzeć… – Jego głos stwardniał. – Wiesz, jaki jest najłatwiejszy sposób, żeby to zakończyć. Wbić mi sztylet w serce. Dziwne, że jeszcze tego nie zrobiłaś, kiedy spałem. – A ty byś potrafił na moim miejscu? – Jej głos drżał. – Wierzyłam, że istnieje sposób, żeby wszystko naprawić. Nadal w to wierzę. Daj mi stelę, to narysuję Bramę. – Nie możesz tutaj stworzyć Bramy – powiedział Jace. – Nie zadziała. Jedyne wyjście i wejście do tego mieszkania jest przez ścianę przy kuchni. To również jedyne miejsce, z którego można je przemieścić. – Możesz nas przenieść do Cichego Miasta? Cisi Bracia znajdą sposób, jak oddzielić ciebie od Sebastiana. Powiemy Clave o jego planie, żeby się przygotowali… – Mógłbym przenieść nas do jednego z wejść – powiedział Jace. – I zrobię to. Pójdziemy razem. Ale żeby nie było między nami żadnych niedomówień, musisz wiedzieć, że oni mnie zabiją. Gdy już im powiem, co wiem, zabiją mnie. – Zabiją? Nie, nie zrobiliby… – Clary. – Jego głos był łagodny. – Jako dobry Nocny Łowca powinienem umrzeć, żeby powstrzymać Sebastiana. Jako dobry Nocny Łowca zrobię to. – Ale to wszystko nie twoja wina. – Clary podniosła głos, ale czym prędzej go ściszyła, żeby Sebastian jej nie usłyszał. – Nie możesz nic poradzić na to, co ci zrobiono. Jesteś ofiarą. To nie jesteś ty, Jace. To ktoś inny, ktoś z twoją twarzą. Nie powinieneś zostać ukarany… – Nie chodzi o karę, tylko o zdrowy rozsądek. Zabij mnie, a umrze Sebastian. Nie różni się to od poświęcenia siebie w bitwie. W porządku, można powiedzieć, że sam tego nie wybierałem. Tak się stało. Wiem, że to nie ma sensu, ale ja pamiętam. Pamiętam wszystko. Pamiętam spacer po Wenecji i noc w klubie, spanie z tobą w tym łóżku. Nie rozumiesz? Chciałem tego. Zawsze pragnąłem żyć z tobą w taki sposób, być z tobą w taki sposób. Co mam myśleć, kiedy najgorsza rzecz, jaka mnie w życiu spotkała, dała mi dokładnie to, czego pragnę? Może Jace Lightwood widzi, że to jest złe i pokręcone, ale Jace Wayland, syn Valenine’a… kocha takie życie. – Jego oczy

były duże i złote, a ona przypomniała sobie Razjela i jego wzrok, który wyrażał całą mądrość i cały smutek świata. – I dlatego muszę iść. Zanim to się skończy. Zanim znowu będę nim. – Dokąd iść? – Do Cichego Miasta. Muszę oddać się w ich ręce. I Kielich też.

Część trzecia Wszyscy się zmienili „Zmienili, zmienili się wszyscy: Rodzi się piękno straszliwe”. – William Butler Yeats, „Wielkanoc 1916” (przekład: Tomasz Wyżyński)

18 Razjel „Clary?”. Simon siedział na stopniach ganku i patrzył na ścieżkę prowadzącą przez sad nad jezioro. Stali na niej Isabelle i Magnus. Czarownik przeniósł wzrok z jeziora na okoliczne niskie wzgórza. Robił w małej książeczce notatki ołówkiem, którego koniec jarzył się niebiesko-zielonym blaskiem. Alec przyglądał się drzewom oddzielającym farmę od drogi. Trzymał się jak najdalej od Magnusa, ale tak, żeby pozostawać w zasięgu słuchu. Simono wyczuwał, że mimo żartów w samochodzie powstał ostatnio między nimi pewien, trudny do określenia dystans, choć sam pierwszy przyznawał, że nie jest dobrym obserwatorem w takich sprawach. Znowu obrócił na palcu złoty pierścionek. „Clary, proszę”. Próbował się z nią skontaktować co godzinę, odkąd dostali od Mai wiadomość o Luke’u. I nic. Żadnej reakcji. „Clary, jestem na farmie. Wspominam nasze wspólne pobyty tutaj”. Był niezwykle ciepły dzień, słaby wiatr szeleścił ostatnimi liśćmi na drzewach. Po zbyt długim zastanawianiu się, w jakim stroju należy się pokazać aniołom – garnitur wydawał się przesadą, nawet jeśli został mu jeden po przyjęciu zaręczynowym Jocelyn i Luke’a – zdecydował się wreszcie na dżinsy i T-shirt. Miał tyle szczęśliwych, słonecznych wspomnień z tego miejsca, z tego domu. On i Clary przyjeżdżali tutaj z Jocelyn prawie każdego lata, odkąd pamiętał. Pływali w jeziorze. Simon opalał się na brązowo, jasna skóra Clary wciąż ulegała poparzeniom. Na jej rękach i plecach wyskakiwało mnóstwo piegów. Bawili się w sadzie w „jabłkowy baseball”, po którym zostawał wielki bałagan, w domu grali w scrabble i w pokera; wtedy zawsze wygrywał Luke. „Clary, zaraz zrobię coś głupiego, niebezpiecznego i może samobójczego. To źle, że chcę z tobą porozmawiać ostatni raz? Robię to, żebyś była bezpieczna, a nawet nie

wiem, czy żyjesz. Ale gdybyś nie żyła, wiedziałbym, prawda? Czułbym to”. – Dobrze, chodźmy – rzucił Magnus, stając u stóp schodów. Zmierzył wzrokiem pierścionek, ale nic nie powiedział. Simon wstał, otrzepał dżinsy i ruszył ścieżką przez sad. Jezioro iskrzyło się przed nim jak niebieska moneta. Kiedy się do niego zbliżyli, zobaczył wychodzący w wodę stary pomost, do którego kiedyś przywiązywali kajaki, zanim jego część się oderwała i odpłynęła. Simon pomyślał, że mógłby niemal usłyszeć leniwe bzyczenie pszczół, poczuć ciepło lata na plecach. Kiedy dotarli na brzeg, odwrócił się i spojrzał na dom, obity deskami pomalowanymi na biało, z zielonymi okiennicami i starym, krytym gankiem ze zniszczonymi białymi meblami z wikliny. – Naprawdę ci się tu podobało, co? – Czarne włosy Isabelle powiewały jak chorągiew na wietrze od jeziora. – Skąd wiesz? – Po twojej minie. Jakbyś wspomniał coś dobrego. – To było dobre. – Simon odruchowo sięgnął do okularów, żeby poprawić je na nosie, ale przypomniał sobie, że już ich nie nosi, i opuścił rękę. – Miałem szczęście. Isabelle spojrzała na jezioro. Nosiła w uszach małe złote kółka. Jedno lekko zaplątało się jej we włosy. Simon miał ochotę je uwolnić, musnąć palcami jej twarz. – A teraz go nie masz? – spytała. Wzruszył ramionami. Patrzył na Magnusa, który rysował na piasku czymś, co wyglądało na długą, giętką różdżkę. Przed sobą trzymał otwartą książkę z czarami i śpiewał. Alec obserwował go jak kogoś obcego. – Boisz się? – zapytała Isabelle, przysuwając się bliżej. Simon poczuł ciepło jej ramienia przy swoim. – Nie wiem. Strach to w dużej mierze fizyczne doznanie. Serce przyśpiesza, pocisz się, puls galopuje. Ja tego wszystkiego już nie czuję. – Szkoda – mruknęła Isabelle, patrząc na wodę. – Spoceni faceci są seksy. Uśmiechnął się do niej półgębkiem. Było trudniej, niż się spodziewał. Może się bał? – Dość już tego pyskowania, panienko. Wargi Isabelle zadrżały, jakby zamierzała się uśmiechnąć. Potem westchnęła.

– Wiesz, co nigdy nie przyszło mi do głowy? Że mogę chcieć faceta, który potrafi mnie rozśmieszyć. Simon sięgnął po jej rękę, nie dbając w tej chwili o to, że jej brat patrzy. – Izzy… – W porządku, skończyłem! – zawołał Magnus. – Simonie, chodź tutaj. Stał wewnątrz kręgu jaśniejącego słabym białym światłem. Właściwie były to dwa kręgi, jeden wewnątrz drugiego, a przestrzeń między nimi wypełniały dziesiątki narysowanych symboli. One też połyskiwały stalowym błękitem wymieszanym z bielą jak refleksy od wody. Simon usłyszał, że Isabelle nabiera tchu, i odszedł, nie patrząc na nią. Byłoby jeszcze trudniej. Przekroczył granicę kręgu i stanął obok Magnusa. Patrzenie ze środka koła przypominało patrzenie przez wodę. Reszta świata wydawała się zamazana, jakby falowała. – Masz. – Magnus wcisnął mu księgę do rąk. Papier był cienki, pokryty runami, ale nad samym tekstem inkantacji czarownik przykleił jego wydrukowaną fonetyczną wersję. – Tylko to przeczytaj. Powinno zadziałać. Trzymając książkę przy piersi, Simon zsunął z palca pierścionek faerie i podał go Magnusowi. – Jeśli nie zadziała, ktoś powinien to dostać – powiedział, zastanawiając się, skąd bierze się ten jego dziwny spokój. – To nasza jedyna łączność z Clary. Magnus kiwnął głową i wsunął pierścień na palec. – Jesteś gotowy, Simonie? – Hej, zapamiętałeś moje imię. Czarownik posłał mu nieodgadnione spojrzenie i wyszedł z kręgu. Natychmiast zrobił się zamazany i niewyraźny. Alec stanął u jego boku, Isabelle u drugiego. Nawet przez migoczące powietrze Simon widział, że jest nieszczęśliwa. Odchrząknął. – Lepiej już idźcie. Ale oni się nie poruszyli. Najwyraźniej czekali, aż on powie coś jeszcze. – Dzięki, że przyszliście tutaj ze mną – rzekł w końcu, wysiliwszy umysł. Najwyraźniej czegoś takiego od niego oczekiwali. Nie należał do ludzi wygłaszających

dramatyczne mowy pożegnalne. Spojrzał najpierw na Aleca. – Hm, zawsze lubiłem cię bardziej niż Jace’a. – Odwrócił się do czarownika. – Magnusie, chciałbym mieć tyle odwagi, żeby nosić takie spodnie jak ty. – I wreszcie Izzy. Widział ją przez mgiełkę. – Isabelle. – W jej oczach czarnych jak obsydian, zobaczył pytanie, ale uznał, że przy Alecu i Magnusie nie może powiedzieć nic, co wyrażałoby jego uczucia. Przesunął się na środek kręgu i ukłonił. – Do widzenia. Chyba. Chyba coś do niego mówili, ale migotliwa mgła, która ich dzieliła, tłumiła również słowa. Widział, jak odwracają się i idą ścieżką przez sad z powrotem do domu, aż zmienili się w czarne sylwetki. Potem już nie mógł ich dojrzeć. Nie mieściło mu się w głowie, że nie porozmawia z Clary po raz ostatni przed śmiercią. Nie potrafił nawet przypomnieć sobie ostatnich słów, które wymienili. Ale gdyby zamknął oczy, mógłby usłyszeć jej śmiech unoszący się ponad ogrodem; mógłby sobie przypomnieć, jak to było, zanim dorośli i wszystko się zmieniło. Może byłoby to właściwe miejsce na śmierć. Przecież wiązały się z nim niektóre jego najlepsze wspomnienia. Gdyby Anioł poraził go ogniem, jego popioły pofrunęłyby nad sadem i nad jeziorem. W tej myśli było coś kojącego. Pomyślał o Isabelle. Potem o swojej rodzinie: o matce, ojcu i Becky. A na koniec o Clary. Gdziekolwiek się teraz podziewasz, jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Zawsze będziesz moją najlepszą przyjaciółką. Uniósł księgę z czarami i zaczął śpiewać. *** – Nie! – Clary wstała, upuszczając mokry ręcznik. – Jace, nie możesz. Zabiją cię. Jace sięgnął po świeżą koszulę, włożył ją i zapiął guziki, nie patrząc na nią. – Najpierw spróbują oddzielić mnie od Sebastiana. – Mówił tak, jakby sam nie bardzo w to wierzył. – Jeśli się nie uda, wtedy mnie zabiją. – To niedobrze. – Clary wyciągnęła do niego ręce, ale on odwrócił się od niej i zaczął wkładać buty. Kiedy się wyprostował, jego twarz była ponura. – Nie mam wyboru, Clary. Tak należy postąpić. – To szaleństwo. Tutaj jesteś bezpieczny. Nie możesz zrezygnować z życia… – Ratowanie siebie to zdrada – oświadczył Jace. – To włożenie broni w ręce wroga.

– A kogo obchodzi zdrada? Albo Prawo? – zapytała Clary. – Ty mnie obchodzisz. Razem coś wymyślimy… – Nic nie wymyślimy. – Jace schował do kieszeni stelę i sięgnął po Kielich Anioła. – Już niedługo będę sobą. Kocham cię, Clary. – Pocałował ją. – Zrób to dla mnie – wyszeptał. – Wykluczone – zaprotestowała. – Nie pomogę ci się zabić. Ale on już kroczył do drzwi, ciągnąc ją za sobą. Pobiegli razem korytarzem. – To szaleństwo – syknęła Clary. – Narażanie się na niebezpieczeństwo… Jace prychnął z irytacją. – Tak jakbyś ty się nie narażała. – Racja, i dlatego jesteś wściekły – wyszeptała, biegnąc za nim w dół po schodach. – Pamiętasz, co mówiłeś mi w Alicante… Dotarli do kuchni. Jace postawił Kielich na ladzie i sięgnął po stelę. – Nie miałem prawa tego mówić. Właśnie tym jesteśmy, Clary. Nocnymi Łowcami. Właśnie to robimy. Ryzykujemy nie tylko w bitwie. Clary potrząsnęła głową, ściskając go za nadgarstki. – Nie puszczę cię. Przez jego twarz przemknął wyraz bólu. – Clarisso… Wzięła głęboki wdech, ledwo mogąc uwierzyć w to, co zamierza zrobić. Ale w głowie miała obraz kostnicy w Cichym Mieście, ciał Nocnych Łowców leżących na marmurowych płytach, i nie mogła znieść myśli, że Jace znajdzie się wśród nich. Wszystko, co zrobiła do tej pory, było po to, żeby uratować mu życie. Pomyślała o Alecu i Isabelle, którzy jej pomogli, o Maryse, która go kochała. I pod wpływem przemożnego impulsu krzyknęła: – Jonathanie! Jonathanie Christopherze Morgenstern! Oczy Jace’a zrobiły się okrągłe jak spodki. – Clary… Ale już było za późno. Cofała się przed nim. Nie miała czasu powiedzieć mu, że nie zrobiła tego, bo ufała Sebastianowi, tylko dlatego, że Sebastian był jedyną bronią, jaką miała do dyspozycji,

żeby zmusić Jace’ a do zostania. Dostrzegła ruch. Sebastian nie zawracał sobie głowy zbieganiem po schodach, tylko skoczył przez poręcz i wylądował tuż przy nich. Był w ciemnym T-shircie i czarnych spodniach, włosy miał potargane od snu. Clary przemknęło przez głowę pytanie, czy spał w ubraniu. Jednym spojrzeniem ogarnął sytuację. – Sprzeczka kochanków? – Coś błysnęło w jego ręce. Nóż? – Jego Znak jest zniszczony. – Głos Clary drżał. – Tutaj. – Położyła rękę nad sercem. – Próbuje wrócić, oddać się w ręce Clave… Sebastian błyskawicznym ruchem wyrwał Kielich z dłoni Jace’a i z trzaskiem postawił go na kuchennej ladzie. Następnie zbliżył się do Jace’a i tak mocno chwycił za przód jego koszuli, że pękły górne guziki. Czubkiem steli nakreślił iratze na jego nagiej skórze. Jace przez cały ten czas stał bez najmniejszego ruchu, blady jak płótno, i tylko mierzył go wzrokiem pełnym nienawiści. W końcu Sebastian go puścił i zrobił krok do tyłu, ze stelą w ręce. – Szczerze mówiąc, znokautowałeś mnie tą idiotyczną próbą ucieczki – powiedział. Jace zacisnął dłonie w pięści, kiedy iratze, czarny jak węgiel, zaczął się wtapiać w jego skórę. – Następnym razem… kiedy będziesz chciał zostać znokautowany… chętnie ci pomogę – wykrztusił prawie bez tchu. – Może cegłą. Sebastian cmoknął. – Później mi podziękujesz. Nawet ty musisz przyznać, że to twoje pragnienie śmierci jest lekką przesadą. Clary spodziewała się, że Jace coś odpowie, ale on tylko wolno przesunął wzrokiem po twarzy Sebastiana. W tym momencie znajdowali się w kuchni tylko oni dwaj, a kiedy Jace się odezwał, jego głos był zimny i wyraźny. – Nie będę tego później pamiętał, ale ty tak. Ten człowiek, który zachowuje się jak przyjaciel… – Zrobił krok do przodu, zmniejszając odległość między sobą a Sebastianem. – Który zachowuje się, jakby cię lubił, nie jest prawdziwy. Prawdziwy jestem ja teraz. I nienawidzę cię. Zawsze będę nienawidził. I nie ma na tym świecie ani na innych żadnej magii, żadnego czaru, który by to zmienił. Uśmiech na chwilę zniknął z twarzy Sebastiana. Jace oderwał od niego wzrok i

spojrzał na Clary. – Chcę, żebyś znała prawdę, a prawda… nie powiedziałem ci całej… – Prawda jest niebezpieczna – odezwał się Sebastian, trzymając stelę przed sobą jak nóż. – Uważaj na to, co mówisz. Jace się skrzywił. Jego pierś unosiła się i opadała szybko. Było jasne, że Znak uzdrawiający sprawia mu fizyczny ból. – Plan, żeby wskrzesić Lilith, zrobić nowy Kielich, stworzyć mroczną armię… to nie był plan Sebastiana, tylko mój. Clary zamarła. – Co? – Sebastian wiedział, czego chce – mówił dalej Jace. – Ale ja wymyśliłem, jak osiągnąć cel. Nowy Kielich Anioła… podsunąłem mu ten pomysł. – Drgnął z bólu. Clary potrafiła sobie wyobrazić, co się dzieje pod jego koszulą. Skóra się zrasta, goi, Znak Lilith znowu jest cały, lśniący. – Albo może powinienem powiedzieć, że to on go podsunął. Ta istota, która wygląda jak ja, ale nie jest mną? On spali cały świat, jeśli Sebastian mu każe, i zrobi to ze śmiechem. Oto, kogo ratujesz, Clary. Tamtego. Nie rozumiesz? Lepiej, żebym był martwy… Urwał i zgiął się wpół. Mięśnie ramion się napięły, kiedy przeszyły go fale bólu. Clary przypomniała sobie, jak trzymała go w Cichym Mieście, kiedy Bracia przeszukiwali jego umysł… Gdy podniósł wzrok, na twarzy miał wyraz oszołomienia. Ale spojrzał najpierw nie na nią, tylko na Sebastiana. Clary ścisnęło się serce, choć wiedziała, że to wszystko jej dzieło. – Co się dzieje? – zapytał Jace. Sebastian uśmiechnął się do niego szeroko. – Witaj z powrotem. Jace zamrugał zdezorientowany… a potem jego wzrok umknął do wewnątrz, jak zawsze, kiedy Clary próbowała przywoływać wspomnienie, z którym nie umiał sobie poradzić: zabójstwo Maksa, wojnę w Alicante, ból, który sprawiał rodzinie. – Już czas? – spytał. Sebastian udał, że patrzy na zegarek.

– Prawie. Idź przodem, a my za tobą, dobrze? Możesz zacząć wszystko szykować. Jace się rozejrzał. – Kielich… gdzie jest? Sebastian wziął naczynie z kuchennej lady. – Tutaj. Jesteś trochę rozkojarzony? Usta Jace’a wykrzywiły się w kąciku. Sięgnął po Kielich. Z pogodną miną. Nie został nawet ślad po chłopcu, który chwilę wcześniej stał przed Sebastianem i mówił, że go nienawidzi. – W porządku. Spotkamy się na miejscu. – Odwrócił się do Clary, która nadal stała jak wmurowana, i pocałował ją w policzek. – Z tobą też. Mrugnął do niej, ale to nie był jej Jace. Clary patrzyła za nim w odrętwieniu, kiedy szedł przez pokój. Błysnęła stela, w ścianie otworzyły się drzwi. Clary dostrzegła niebo i skalistą równinę, a potem Jace zniknął. Clary wbiła paznokcie we wnętrza dłoni. „Ta istota, która wygląda jak ja, ale nie jest mną? On spali cały świat, jeśli Sebastian mu każe, i zrobi to ze śmiechem. Oto, kogo ratujesz, Clary. Tamtego. Nie rozumiesz? Lepiej, żebym był martwy…”. W gardle zapiekły ją łzy. Z trudem je pohamowała, kiedy brat odwrócił się do niej i powiedział z rozpromienionym wzrokiem: – Zawołałaś mnie. – Chciał oddać się w ręce Clave – wyszeptała Clary, niepewna, przed kim się broni. Zrobiła to, co musiała zrobić, użyła jedynej broni, którą miała pod ręką, nawet jeśli nią gardziła. – Zabiliby go. – Zawołałaś mnie – powtórzył Sebastian i zrobił krok w jej stronę. Wyciągnął rękę, odgarnął długi kosmyk włosów z jej twarzy i zatknął go jej za ucho. – Opowiedział ci, tak? O planie? Wszystko? Clary stłumiła dreszcz odrazy. – Nie wszystko. Nie wiem, co się dzisiaj wydarzy. Co Jace miał na myśli, kiedy mówił, że „już czas”? Sebastian nachylił się i pocałował ją w czoło. Clary poczuła pieczenie, jakby ktoś przytknął w tym miejscu żagiew.

– Dowiesz się. Zasłużyłaś na to, żeby tam być, Clarisso. Możesz dzisiaj stać u mojego boku w Siódmym Świętym Miejscu i patrzeć. Dwoje dzieci Valentine’a, razem… nareszcie. *** Simon śpiewnie odczytywał z kartki słowa, które napisał dla niego Magnus. Miały rytm jak muzyka, lekka, subtelna i piękna. Przypomniało mu się, jak na swojej bar micwie czytał na głos swoją część haftary, choć wtedy rozumiał, co mówi, a teraz nie. W miarę jak śpiewał, odnosił wrażenie, że powietrze wokół niego gęstnieje i robi się cięższe. Napierało na jego pierś i ramiona. Stawało się również cieplejsze. Gdyby był człowiekiem, gorąco mogłoby się okazać nie do zniesienia. A tak czuł jedynie pieczenie na skórze, czuł, że przysmalają mu się rzęsy, koszula. W pewnym momencie, z jego włosów na stronicę księgi skapnęła kropla krwi. I wtedy skończył recytację. Wypowiedział ostatnie słowo – Razjel – i uniósł głowę. Po jego twarzy spływała krew. Otaczająca go mgiełka rozwiała się, przed sobą zobaczył jezioro, niebieskie i migoczące, gładkie jak szkło. I nagle eksplodowało. Jego środek zrobił się złoty, potem czarny. Woda popłynęła w stronę brzegów, strzeliła w powietrze, utworzyła krąg z połączonych ze sobą kaskad, migoczących, tryskających w górę i opadających. Efekt był osobliwy i dziwnie piękny. Deszcz kropel przyjemnie schłodził jego rozpaloną skórę. Niebo pociemniało, cały błękit zniknął, pochłonięty przez skłębione szare chmury. Woda opadła z powrotem do jeziora, a ze środka, gdzie jego srebrny kolor był najbardziej intensywny, powstała postać cała ze złota. Simonowi zaschło w ustach. Widział niezliczone obrazy aniołów, wierzył w nie, słyszał ostrzeżenie Magnusa, a mimo to poczuł się tak, jakby został przeszyty włócznią, gdy przed nim rozpostarły się skrzydła. Wydawało się, że obejmują całe niebo. Były ogromne, białe, złote i srebrne, z płonącymi złotymi oczami osadzonymi w piórach. Te oczy spoglądały na niego z naganą. Potem skrzydła się uniosły, rozpraszając chmury, i złożyły z powrotem, a z jeziora powstał mężczyzna wysoki na wiele pięter. Simonowi zaczęły szczękać zęby. Nie wiedział dlaczego. Od Anioła biły fale mocy, czegoś więcej niż mocy – elementarnej siły świata – kiedy prostował się na całą

wysokość. Pierwszą i raczej dziwaczną myślą Simona było to, że Razjel wygląda, jakby ktoś wziął Jace’a i rozdmuchał go do wielkości billboardu. Tylko że on wcale nie wyglądał jak Jace, cały złoty, od skrzydeł po skórę i oczy, które w ogóle nie miały białek, tylko warstewkę złota niczym błonę. Złote, kręcone włosy wyglądały jak wykute z metalu. Anioł był obcy i przerażający. Za dużo wszystkiego może zniszczyć, pomyślał Simon. Za dużo ciemności może zabić, za dużo światła oślepić. „Kto śmie mnie wzywać?” – przemówił Anioł w głowie Simona głosem donośnym jak bijące dzwony. Podchwytliwe pytanie, pomyślał Simon. Gdyby był Jace’em, mógłby powiedzieć „jeden z Nefilim”, a gdyby był Magnusem, mógłby powiedzieć, że jedno z dzieci Lilith i Wysokiego Czarownika. Clary i Anioł już się spotkali, więc pewnie przywitaliby się jak starzy kumple. Ale on nie miał żadnych tytułów przy nazwisku ani żadnych wielkich czynów na koncie. – Simon Lewis – powiedział w końcu, odkładając księgę czarów i prostując się. – Dziecko Nocy i… twój sługa. „Mój sługa?”. W głosie Razjela brzmiała zimna dezaprobata. „Wzywasz mnie jak psa i ośmielasz się nazywać moim sługą? Zostaniesz zmieciony z tego świata, a twój los posłuży jako ostrzeżenie dla innych, żeby nie robili tego, co ty. Nawet moim Nefilim nie wolno mnie wzywać. Dlaczego z tobą miałoby być inaczej, Chodzący za Dnia?”. Chyba nie powinien być wstrząśnięty, że Anioł wie, kim on jest, ale i tak był zaskoczony. Podobnie jak wielkością Anioła. Myślał, że Razjel będzie bardziej ludzki. – Ja… „Uważasz, że muszę okazać ci litość, bo masz w sobie krew jednego z moich potomków? Jeśli tak, to zaryzykowałeś i przegrałeś. Miłosierdzie Niebios jest dla tych, którzy na nie zasługują. Nie dla tych, którzy łamią nasze Prawa Przymierza”. Anioł uniósł rękę, wskazując na niego palcem. Simon się przygotował. Tym razem nie próbował wypowiadać słów, tylko je pomyślał. „Słuchaj, Izraelu, Jahwe jest naszym Bogiem – Jahwe jedynym…”. „Co to za Znak?”. W głosie Razjela brzmiało zdumienie. „Na twoim czole, dziecko”.

– To jest Znak – wymamrotał Simon. – Pierwszy. Znak Kaina. Wielkie ramię Razjela opadło powoli. „Zabiłbym cię, ale Znak na to nie pozwala. Powinna go umieścić na twoim czole ręka Nieba, ale ja wiem, że tak się nie stało. Jak to możliwe?”. Wyraźna konfuzja Anioła ośmieliła Simona. – Jedno z twoich dzieci, Nefilim – powiedział. – Szczególnie uzdolnione. Ona go tam umieściła, żeby mnie chronił. – Zrobił krok w stronę brzegu kręgu. – Razjelu, przyszedłem prosić cię o przysługę w imieniu Nefilim. Grozi im poważne niebezpieczeństwo. Jeden z nich… zwrócił się ku ciemności i teraz zagraża reszcie. Oni potrzebują twojej pomocy. „Ja nie interweniuję”. – Ale interweniowałeś – przypomniał Simon. – Kiedy Jace umarł, wskrzesiłeś go. Oczywiście, byliśmy szczęśliwi z tego powodu, ale gdybyś tego nie zrobił, cała reszta by się teraz nie wydarzyła. Więc w pewnym sensie do ciebie należy naprawienie sytuacji. „Nie mogę cię zabić, ale nie ma powodu, żebym nie dał ci tego, czego chcesz”. Razjel się zadumał. – Jeszcze nie powiedziałem, czego chcę – zauważył Simon. „Chcesz broni. Czegoś, co oddzieli Jonathana Morgensterna od Jonathana Herondale’a. Zabiłbyś jednego, a zachował drugiego. Najłatwiej oczywiście jest zabić obu. Twój Jonathan był martwy i może śmierć nadal za nim tęskni, a on za nią. Przyszło ci to do głowy?”. – Nie – przyznał Simon. – Wiem, że nie możemy porównywać się z tobą, ale nie zabijamy naszych przyjaciół. Próbujemy ich ratować. Jeśli Niebo tego nie chciało, nie powinno było dawać nam zdolności kochania. – Odgarnął włosy do tyłu, odsłaniając Znak. – Nie musisz mi pomagać. Ale jeśli nie pomożesz, nic nie powstrzyma mnie przed wzywaniem cię wciąż od nowa, skoro wiem, że nie możesz mnie zabić. Pomyśl, że opieram się o twój niebiański dzwonek u drzwi… przez całą wieczność. Nie do wiary, ale Razjel się zaśmiał. „Jesteś uparty”, stwierdził. „Prawdziwy wojownik, syn swojego ludu, jak ten, którego imię nosisz, Szymon Machabeusz. A skoro on oddał wszystko za swojego brata

Jonathana, tak ty oddasz wszystko za swojego Jonathana. A może nie chcesz?”. – Nie chodzi tylko o niego – powiedział Simon, lekko oszołomiony. – Ale, tak, dam ci wszystko, czego chcesz. „A jeśli ja tobie dam to, czego chcesz, przysięgniesz, że więcej nie będziesz mnie niepokoić?”. – Nie sądzę, żeby to był jakiś problem – zapewnił Simon. „Dobrze. Powiem ci, czego pragnę. Pragnę tego bluźnierczego Znaku na twoim czole. Zabiorę ci Znak Kaina, bo nie powinieneś go nosić”. – Ja… ale jeśli zabierzesz Znak, wtedy mnie zabijesz – zaniepokoił się Simon. – Czyż nie jest tak, że tylko on chroni mnie przed gniewem Niebios? Anioł milczał przez chwilę. „Przyrzekam, że nie zrobię ci krzywdy. Czy będziesz nosił Znak, czy nie”. Simon się zawahał. Twarz Razjela przybrała groźny wyraz. „Przysięga Anioła Nieba jest najświętszą, jaka istnieje. Ośmielasz się mi nie ufać, Chodzący za Dnia?”. – Ja… Przez głowę Simona przemknęło wspomnienie Clary stojącej na palcach i przyciskającej stelę do jego czoła. Kiedy pierwszy raz ujrzał działanie Znaku, gdy ze śmiertelną siłą przeszyła go czysta energia błyskawicy, czyniąc z niego obiekt strachu i nienawiści, uznał to wyróżnienie za przekleństwo. Ale teraz, gdy miał zrezygnować z rzeczy, która czyniła go wyjątkowym… Przełknął ślinę. – Dobrze. Zgadzam się. Na twarzy Anioła pojawił się straszny uśmiech – oślepiał tak, jakby się patrzyło prosto w słońce. „Zatem przyrzekam, że nie zrobię ci krzywdy, Szymonie Machabeuszu”. – Lewis – sprostował Simon. – Nazywam się Lewis. „Ale jesteś ich krwi i wiary. Niektórzy mówią, że Machabeusze byli naznaczeni ręką Boga. W każdym razie jesteś wojownikiem Niebios, Chodzący za Dnia, czy ci się to podoba, czy nie”. Anioł się poruszył. Oczy Simona zaszły łzami, bo wydawało się, że Razjel

pociągnął ze sobą niebo, tworząc wiry czerni, srebra i bieli. Powietrze wokół niego zadrżało. Coś błysnęło w górze jak odbicie światła od metalu, na piasek i kamienie obok Simona spadł z brzękiem jakiś przedmiot. Okazało się, że to miecz, nic specjalnego, podniszczona, stara żelazna broń ze sczerniałą rękojeścią. Brzegi miał wyszczerbione, jakby wyżarte przez kwas, ale czubek ostry. Wyglądał jak znalezisko archeologiczne, niezbyt dobrze oczyszczone. W tym momencie przemówił Anioł. „Kiedy Jozue był pod Jerychem, zobaczył stojącego przed nim człowieka z mieczem w ręce. Jozue podszedł do niego i zapytał: »Należysz do nas czy do naszych nieprzyjaciół?«. A tamten odparł: »Nie, ale jestem wodzem wojska Pana«”. Simon spojrzał na niezbyt imponujący przedmiot leżący u jego stóp. – I to jest ten miecz? „To miecz Michała Archanioła, dowódcy armii Niebios. Ma moc niebiańskiego ognia. Uderz nim wroga, a wypalisz w nim zło. Jeśli ten człowiek jest bardziej zły niż dobry, bardziej z piekła niż z nieba, miecz również wypali z niego życie. Z pewnością przerwie jego więź z twoim przyjacielem… i na raz może ranić tylko jednego z nich”. Simon schylił się i podniósł broń. Poczuł prąd w dłoni, ramieniu i nieruchomym sercu. Odruchowo uniósł miecz, a chmury nad nim rozstąpiły się na chwilę, promień światła pomknął łukiem w dół i uderzył w zmatowiały metal, a ten zaśpiewał. Anioł spojrzał na niego zimnymi oczami. „Imię miecza nie może zostać wymówione przez twój mizerny ludzki język. Nazywaj go Wspaniałym”. – Ja… – zaczął Simon. – Dziękuję. „Nie dziękuj mi. Zabiłbym cię, Chodzący za Dnia, ale nie pozwolił mi na to twój Znak. Znak Kaina powinien być umieszczony na tobie przez Boga, ale nie był. Zostanie starty z twojego czoła i przestanie cię chronić. A jeśli znowu mnie wezwiesz, nie pomogę ci”. Promień przeświecający spomiędzy chmur rozjarzył się mocniej, uderzył w miecz niczym ognisty bicz, otoczył Simona siecią jasnego blasku i gorąca. Miecz zapłonął. Simon krzyknął i upadł na ziemię. Ból przeszył mu głowę, jakby ktoś dźgnął go między

oczy igłą rozżarzoną do czerwoności. Simon zasłonił twarz, ukrył głowę w ramionach, czekając na ulgę. Nie czuł się tak od nocy, kiedy umarł. Ból słabł powoli, cofał się jak fala. Simon przetoczył się na plecy, spojrzał w górę. Głowa nadal go bolała. Czarne chmury zaczynały się cofać, odsłaniając coraz szerszy pas błękitu. Anioł zniknął, jezioro mocno falowało, jakby woda wrzała. Simon zaczął powoli siadać, mrużąc oczy przed blaskiem słońca. Widział, że ktoś biegnie od strony domu. Ktoś o długich czarnych włosach, w fioletowej kurtce powiewającej jak skrzydła. Isabelle dotarła do końca ścieżki i zeskoczyła na brzeg, wzbijając tumany piasku. Rzuciła się na niego i go objęła. – Simon – wyszeptała. Czuł silne, równomierne bicie jej serca. – Myślałam, że nie żyjesz – mówiła bez tchu. – Widziałam, jak padasz i… pomyślałam, że umarłeś. Simon opierał się na rękach i pozwalał tulić. W pewnym momencie stwierdził, że przechyla się jak statek z dziurą w burcie, i znieruchomiał. Bał się, że inaczej runie na piasek. – Przecież jestem martwy. – Wiem – warknęła Izzy. – Miałam na myśli to, że bardziej martwy niż zwykle. – Iz. Uniósł jej twarz. Klęczała nad nim, oplatając go nogami i obejmując rękami za szyję. Nie była to wygodna pozycja. Simon w końcu opadł plecami na piasek, pociągając ją za sobą, tak że znalazła się na nim. Spojrzał w jej czarne oczy. Wydawało się, że przesłaniają całe niebo. Isabelle ze zdumieniem dotknęła jego czoła. – Twój Znak zniknął. – Razjel go zabrał. W zamian za miecz. – Wskazał na broń. W oddali dostrzegł dwie ciemnie postacie. Alec i Magnus obserwowali ich z ganku. – To broń Michała Archanioła. Nazywa się Wspaniały. – Simon… – Isabelle pocałowała go w policzek. – Udało ci się. Wezwałeś Anioła. Dostałeś miecz. Magnus i Alec ruszyli ścieżką w stronę jeziora. Simon zamknął oczy, wyczerpany.

Isabelle pochyliła się nad nim, muskając włosami jego twarz. – Nie próbuj mówić. – Pachniała łzami. – Już nie jesteś przeklęty. Nie jesteś przeklęty. Simon splótł palce z jej palcami. Czuł się tak, jakby płynęli po ciemnej rzece, a wokół nich gromadziły się cienie. Tylko jej ręka była kotwicą, która trzymała go w miejscu. – Wiem.

19 Miłość i krew Clary metodycznie przeszukiwała pokój Jace’a. Nadal była w koszulce, ale włożyła dżinsy. Włosy miała związane z tyłu w niedbałą kitkę, ręce zakurzone. Szukała pod łóżkiem, we wszystkich szufladach i szafkach, wpełzła nawet pod szafę i pod biurko, zajrzała do kieszeni wszystkich ubrań, szukając drugiej steli, ale jej nie znalazła. Powiedziała Sebastianowi, że musi iść na górę i się położyć, bo jest zmęczona. On tylko machnął ręką, wyraźnie rozkojarzony. Pod jej powiekami wciąż pojawiały się obrazy twarzy Jace’ a za każdym razem, kiedy zamykała oczy: patrzył na nią, jakby już nie chciał jej znać, zdradzony. Nie było jednak sensu tego rozpamiętywać. Mogła siedzieć na brzegu łóżka i płakać, myśląc o tym, co zrobiła, ale do niczego dobrego by to nie doprowadziło. Musiała dalej działać. Była to winna Jace’owi. Szukać. Gdyby tylko znalazła stelę… Akurat kiedy podniosła materac, rozległo się pukanie do drzwi. Puściła materac, ale dopiero, kiedy się upewniła, że nic pod nim nie ma. Zacisnęła ręce w pięści, podeszła do drzwi i je otworzyła. Na progu stał Sebastian. Po raz pierwszy miał na sobie inne kolory niż czerń i biel. Do takich samych jak zawsze spodni i butów dodał szkarłatną skórzaną tunikę, misternie zdobioną złotymi runami, zapinaną z przodu na rząd metalowych klamerek. Na oba nadgarstki włożył srebrne bransolety, a na palec pierścień Morgensternów. Clary wytrzeszczyła oczy. – Czerwień? – Ceremonialna – wyjaśnił. – Kolory znaczą dla Nocnych Łowców co innego niż dla ludzi. – Słowo „ludzi” wymówił z pogardą. – Pewnie znasz stary wierszyk Nefilim? Czarny do polowania w nocy, Na śmierć i smutek – kolor biały.

Złoty dla panny młodej w sukni weselnej, Czerwony do rzucania czarów. – Nocni Łowcy ubierają się do ślubu na złoto? – spytała Clary. Prawdę mówiąc, niewiele ją to obchodziło, ale próbowała zasłonić sobą bałagan, którego narobiła w zwykle posprzątanym pokoju Jace’a. – Przykro mi, że rozwiałem twoje marzenia o białym weselu. – Uśmiechnął się szeroko. – A skoro już o tym mowa, przyniosłem ci coś do ubrania. Wysunął rękę zza pleców. Trzymał w niej złożoną tkaninę. Clary wzięła ją od niego i rozwinęła. Była to długa, lejąca się szata ze szkarałatnego materiału o dziwnym złotym połysku, jak na brzegu płomienia, ze złotymi ramiączkami. – Nasza matka wkładała ją na uroczystości Kręgu, zanim zdradziła naszego ojca – powiedział Sebastian. – Chcę, żebyś ty nosiła ją dzisiaj wieczorem. – Dzisiaj? – Raczej nie możesz iść na ceremonię w tym, co masz teraz na sobie. – Przesunął po niej wzrokiem, od gołych stóp przez zakurzone dżinsy po koszulkę przyklejoną do spoconego ciała. – Musisz dzisiaj odpowiednio wyglądać. Ważne jest wrażenie, jakie zrobisz na naszych nowych akolitach. Clary zawirowało w głowie. Ceremonia dzisiaj wieczorem. Nasi nowi akolici. – Ile mam czasu… żeby się przygotować? – spytała. – Może godzinę – odparł Sebastian. – Powinniśmy być w uświęconym miejscu przed północą. Inni już będą się tam zbierać. Lepiej się nie spóźnić. Godzina. Z łomoczącym sercem Clary rzuciła na łóżko szatę lśniącą jak kolczuga. Kiedy się odwróciła, Sebastian nadal stał w drzwiach z półuśmiechem na twarzy, jakby zamierzał czekać, aż ona się przebierze. Gdy zaczęła zamykać drzwi, chwycił ją za nadgarstek. – Dzisiaj w nocy nazywaj mnie Jonathanem. Jonathanem Morgensternem. Twoim bratem. Przez całe jej ciało przebiegł dreszcz. Spuściła wzrok, żeby nie dostrzegł w jej oczach nienawiści. – Jak sobie życzysz. Gdy już sobie poszedł, sięgnęła po jedną ze skórzanych kurtek Jace’a. Włożyła ją,

czerpiąc otuchę z jej ciepła i znajomego zapachu. Wsunęła stopy w buty i wymknęła się na korytarz, żałując, że nie ma steli i nowego Znaku Bezszelestności. Usłyszała wodę szumiącą na dole i fałszywe pogwizdywanie Sebastiana, ale własne kroki nadal brzmiały w jej uszach jak wystrzały armatnie. Skradała się dalej, trzymając blisko ściany, aż dotarła do drzwi sypialni Sebastiana i wśliznęła się do środka. W środku było mroczno, jedyne oświetlenie stanowiła uliczna poświata wpadająca przez odsłonięte okna. W pokoju panował bałagan, jak za pierwszym razem, kiedy tu była. Zaczęła od szafy pełnej drogich ubrań: jedwabnych koszul, skórzanych kurtek, garniturów od Armaniego, butów Bruno Magliego. Na podłodze garderoby leżała biała koszula, zwinięta w kłębek i ubrudzona krwią, tak starą, że tworzyła zaschnięte brązowe plamy. Clary patrzyła na nią przez dłuższą chwilę, a potem zamknęła drzwi szafy. Następnie zajęła się biurkiem. Wysuwała szuflady, przeglądała papiery. Miała nadzieję, że trafi na coś takiego jak papier w linie z nagłówkiem na górze: „Mój zły plan”. Niestety. Znalazła dziesiątki kartek ze skomplikowanymi wyliczeniami i symbolami alchemicznymi, a nawet list zaczynający się od słów „moja piękna” skreślonych ręką Sebastiana, choć nie podejrzewała go o jakiekolwiek romantyczne uczucia. Potem zbliżyła się do szafki nocnej stojącej przy łóżku. Otworzyła szufladę. W środku znajdował się stos notatek. Na nich coś błyszczało. Coś okrągłego i metalicznego. Jej pierścionek faerie. *** Isabelle obejmowała Simona ramieniem, kiedy wracali na Brooklyn. Był wyczerpany, bolała go głowa, ciało przeszywały szpile bólu. Choć nad jeziorem Magnus oddał mu pierścień, Simon nadal nie mógł skontaktować się z Clary. A najbardziej ze wszystkiego doskwierał mu głód. Podobało mu się, że Isabelle siedzi tak blisko niego, że trzyma rękę tuż nad zgięciem jego łokcia i wodzi palcami po jego przedramieniu i nadgarstku. Ale jej zapach – perfum i krwi – przyprawiał go o burczenie w żołądku. Na zewnątrz zaczynało się ściemniać, późnojesienne słońce powoli zachodziło, w furgonetce robiło się mroczno. Głosy Aleca i Magnusa były szeptami w półmroku.

Simon zamknął oczy i zobaczył pod powiekami Anioła, błysk białego światła. „Simon!”. Głos Clary eksplodował w jego głowie, budząc go natychmiast. „Jesteś tam?”. Z jego ust wyrwał się cichy okrzyk. „Clary? Tak się martwiłem…”. „Sebastian zabrał mi pierścień. Chyba nie zostało dużo czasu. Muszę ci powiedzieć. Mają drugi Kielich Anioła. Zamierzają wskrzesić Lilith i stworzyć armię mrocznych Nocnych Łowców, z taką samą mocą jak Nefilim, ale zjednoczonych ze światem demonów”. – Żartujesz – wyrwało się Simonowi. Minęła chwila, zanim się zorientował, że powiedział to na głos. Isabelle poruszyła się niespokojnie, Magnus zerknął na niego z zaciekawieniem. – Wszystko w porządku, wampirze? – To Clary – odparł Simon. Cała trójka spojrzała na niego z identycznym zdumieniem na twarzach. – Próbuje ze mną rozmawiać. – Zasłonił uszy rękami, osunął się na siedzeniu i skupił na jej słowach. „Kiedy zamierzają to zrobić?”. „Dzisiaj w nocy, ale nie wiem, gdzie dokładnie… Tutaj jest dziesiąta wieczorem”. „A u nas pięć godzin wcześniej. Jesteś w Europie?”. „Nie mam pojęcia. Sebastian wspomniał coś o Siódmym Świętym Miejscu. Nie wiem, co to jest, ale właśnie znalazłam jego notatki i wygląda na to, że chodzi o jakiś stary grobowiec. Widzę tu coś w rodzaju drzwi, przez które można wezwać demony”. „Clary, nigdy o czymś takim nie słyszałem…”. „Ale Magnus i inni mogli słyszeć. Proszę, Simon. Opowiedz im wszystko najszybciej, jak potrafisz. Sebastian zamierza wskrzesić Lilith. Chce wojny, totalnej wojny z Nocnymi Łowcami. Ma czterdziestu albo pięćdziesięciu Nefilim gotowych go poprzeć. Będą tam. Simon, on chce spalić świat. Musimy coś zrobić, żeby go powstrzymać”. „Jeśli jest tak niebezpiecznie, musisz się stamtąd wydostać”. „Próbuję”. Miała zmęczony głos. „Ale może być za późno”.

Simon niejasno czuł, że wszyscy w furgonetce gapią się na niego z niepokojem na twarzach. Nie obchodziło go to. Głos Clary w jego umyśle był jak lina przerzucona nad przepaścią i gdyby zdołał uchwycić jej koniec, mógłby ją przeciągnąć w bezpieczne miejsce albo przynajmniej uratować przed upadkiem. „Clary, posłuchaj. Nie potrafię ci powiedzieć, skąd, bo to za długa historia, ale mamy broń. Może być użyta przeciwko Jace’owi albo Sebastianowi, tak żeby nie zranić drugiego… i według… osoby, która nam ją dała, można jej użyć do ich rozdzielenia”. „Rozdzielenia? Jak?”. „On powiedział, że miecz wypali całe zło w tym, przeciwko któremu jej użyjemy. Więc użyjemy jej przeciwko Sebastianowi. Sądzę, że spali więź między nimi, bo ta wieź jest zła”. Simonowi pulsowało w głowie. Miał nadzieję, że wydaje się pewniejszy siebie, niż rzeczywiście się czuł. „Tak czy inaczej, to bardzo potężna broń. Nazywa się Wspaniały”. „I użylibyście jej przeciwko Sebastianowi? Ona ich rozdzieli, nie zabijając?”. „Taki jest pomysł. To znaczy, istnieje szansa, że broń zniszczy Sebastiana. Zależy to od tego, ile zostało w nim dobra. »Jeśli jest w nim więcej Piekła niż Nieba«… Myślę, że właśnie o to chodziło Aniołowi…”. „Aniołowi?”. Jej przerażenie było prawie namacalne. „Simon, co ty…”. Głos jej się załamał, a Simonem nagle wstrząsnęła burza uczuć: zaskoczenia, gniewu, przerażenia. Bólu. Krzyknął, siadając prosto. „Clary?”. Ale w jego głowie dzwoniła tylko cisza. „Clary!” – krzyknął, a potem na głos powiedział: – Cholera! Znowu zniknęła. – Co się stało? – zapytała Isabelle. – Wszystko u niej w porządku? Co się dzieje? – Chyba mamy dużo mniej czasu, niż sądziliśmy – stwierdził Simon, o dziwo, całkiem spokojnym głosem. – Magnusie, zatrzymaj samochód. Musimy porozmawiać. *** – A więc – powiedział Sebastian, stojąc w drzwiach. – Czy to będzie déjà vu, jeśli się zapytam, co robisz w moim pokoju, siostrzyczko?

Clary przełknęła ślinę. Nagle zaschło jej w gardle. Światło palące się na korytarzu obrysowywało sylwetkę Sebastiana. Nie widziała wyrazu jego twarzy. – Szukam cię? – zaryzykowała. – Siedzisz na moim łóżku – zauważył. – Myślałaś, że jestem pod nim? – Ja… Wszedł do pokoju. – A po co mnie szukałaś? I dlaczego jeszcze nie przebrałaś się na ceremonię? – Suknia… Nie pasuje. – Oczywiście, że pasuje – rzekł Sebastian, siadając obok niej na łóżku. Oparł głowę o wezgłowie i odwrócił twarz w jej stronę. – Wszystko inne w tamtym pokoju pasuje na ciebie. Suknia też powinna. – To jedwab i szyfon. Nie rozciąga się. – Jesteś chudzielcem. Nie musi się rozciągać. – Ujął jej prawą rękę, a Clary zacisnęła palce, próbując ukryć pierścionek. – Zobacz, mogę objąć twój nadgarstek. Jego skóra była gorąca, drażniła jej nerwy, jakby kłuły ją ostre szpilki. Clary pamiętała, że w Idrisie jego dotyk palił jak kwas. – Siódme Święte Miejsce – powiedziała, nie patrząc na niego. – To tam poszedł Jace? – Tak. Posłałem go przodem. Przygotowuje wszystko na nasze przybycie. Tam się spotkamy. Jej serce podskoczyło w piersi. – Nie wraca? – Nie przed ceremonią. – Usta Sebastiana wykrzywił uśmieszek. – I dobrze, bo byłby rozczarowany, gdybym mu powiedział o tym. – Rozplótł jej palce. Złoty pierścionek zalśnił jak ognisko sygnałowe. – Myślałaś, że nie rozpoznam roboty faerie? Myślisz, że królowa jest taka głupia i wysłałaby cię po pierścienie, nie wiedząc, że zatrzymasz je dla siebie? Chciała, żebyś przyniosła go tutaj, gdzie ja go znajdę. – Z zadowolonym uśmieszkiem ściągnął jej pierścionek z palca. – Kontaktowałeś się z królową? – zapytała Clary. – Jak? – Dzięki temu pierścieniowi – odparł Sebastian, a Clary przypomniała sobie słowa królowej: „Jonathan Morgenstern mógłby być potężnym sojusznikiem. Faerie to stary

lud. My nie podejmujemy pochopnych decyzji, tylko czekamy, w którą stronę powieje wiatr”. – Naprawę myślisz, że królowa pozwoliłaby, żeby w twoje ręce wpadło coś, co pozwoliłoby ci się komunikować z przyjaciółmi, a ona nie mogła tego słyszeć? Odkąd ci to zabrałem, rozmawiałem z nią, a ona ze mną. Byłaś głupia, że jej zaufałaś, siostrzyczko. Ona lubi być po stronie zwycięzców, ta władczyni Jasnego Dworu. A to będzie nasza strona, Clary. Nasza. – Jego głos był cichy i łagodny. – Zapomnij o nich, o swoich Nocnych Łowcach. Twoje miejsce jest z nami. Ze mną. Twoja krew domaga się władzy, tak jak moja. Cokolwiek zrobiła twoja matka, żeby wypaczyć ci sumienie, wiesz, kim jesteś. – Znowu chwycił ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. – Jocelyn podjęła same złe decyzje. Stanęła po stronie Clave przeciwko swojej rodzinie. Teraz masz szansę naprawić jej błąd. Clary próbowała uwolnić rękę. – Puść mnie, Sebastianie. Mówię serio. Puścił jej nadgarstek i przesunął palcami po przedramieniu. – Jesteś taka drobna. Kto by pomyślał, że taka z ciebie petarda. Zwłaszcza w łóżku. Clary zerwała się na równe nogi. – Co powiedziałeś? On też wstał, krzywiąc usta. Był o wiele wyższy od niej, prawie jak Jace. Pochylił się. – Wszystko, co naznacza Jace’a, naznacza i mnie. – Uśmiechał się szeroko. Jego głos był cichy i zachrypnięty. – Na przykład twoje paznokcie. Osiem równoległych zadrapań na moich plecach, siostrzyczko. Twierdzisz, że nie ty je tam zostawiłaś? W jej głowie nastąpiła cicha eksplozja, wybuchł fajerwerk gniewu. Clary spojrzała na jego uśmiechniętą twarz i pomyślała o Jasie, o Simonie, i o słowach, które właśnie wymienili. Gdyby królowa naprawdę mogła podsłuchiwać jej rozmowy, wiedziałaby już o Wspaniałym. A Sebastian nawet o nim nie wspomniał. Nie mógł wiedzieć. Wyrwała mu pierścionek z ręki, rzuciła go na ziemię i rozdeptała butem na proszek, nie zważając na krzyk brata. Sebastian patrzył na nią z niedowierzaniem. – Ty… Clary zrobiła zamach prawą ręką, tą silniejszą, i wbiła mu pięść w żołądek.

Był wyższy, potężniejszy i silniejszy od niej, ale ona miała po swojej stronie element zaskoczenia. Sebastian zgiął się wpół, kaszląc, a wtedy ona wyrwała mu stelę zza paska i uciekła. *** Magnus tak szybko skręcił kierownicę, że zapiszczały opony. Isabelle krzyknęła. Wpadli na pobocze, w cień zagajnika prawie bezlistnych drzew. W następnej chwili otworzyły się drzwi i wszyscy wyskoczyli z samochodu. Słońce zachodziło, oblewając ich niesamowitą poświatą. – No, dobrze, wampirze – rzekł Magnus, potrząsając głową tak mocno, że sypał wokół brokatem. – Co się dzieje, do diabła? Alec opierał się o furgonetkę, kiedy Simon powtarzał im swoją rozmowę z Clary najdokładniej, jak potrafił, zanim wszystko wyleci mu z głowy. – Mówiła coś o zabraniu stamtąd jej i Jace’a? – zapytała Isabelle, kiedy skończył. Jej twarz była blada w żółtawym blasku reflektorów. – Nie. Iz… nie sądzę, żeby Jace próbował się stamtąd wydostać. On chce tam być. Isabelle skrzyżowała ręce przed sobą i spojrzała na swoje buty. Czarne włosy opadły jej na twarz. – O co chodzi z tym Siódmym Świętym Miejscem? – odezwał się Alec. – Słyszałem o siedmiu cudach świata, ale siedem świętych miejsc? – One interesują raczej czarowników niż Nefilim – wyjaśnił Magnus. – Każde z nich to miejsce, gdzie zbiegają się linie łączące miejsca prehistoryczne o właściwościach magicznych, tworząc matrycę, coś w rodzaju sieci, gdzie czary zostają wzmocnione. Siódme z nich to kamienny grobowiec w Irlandii, w Poll na mBrón, co oznacza „jaskinię smutków”. To bardzo niegościnna, bezludna okolica zwana Burren. Dobre miejsce na wezwanie dużego demona. – Czarownik szarpnął kolec włosów. – To niedobrze. Naprawdę niedobrze. – Myślisz, że on mógłby to zrobić? Stworzyć… mrocznych Nocnych Łowców? – zapytał Simon. – Są różne przymierza, Simonie. Sojusz Nefilim jest seraficki, ale gdyby był demoniczny, oni nadal byliby silni i potężni jak są teraz, tyle że poświęciliby się likwidowaniu ludzkości zamiast jej ratowaniu.

– Musimy się tam dostać – stwierdziła Isabelle. – Musimy ich powstrzymać. – „Jego” chciałaś powiedzieć – poprawił ją Alec. – Musimy powstrzymać jego. Sebastiana. – Jace jest teraz jego sojusznikiem. Musisz się z tym pogodzić, Alecu – rzekł Magnus. Mżawka, która właśnie zaczęła padać, lśniła jak złoto w blasku reflektorów. – W Irlandii jest pięć godzin później. Ceremonia zaczyna się o północy. Tu jest piąta po południu. Mamy półtorej… najwyżej dwie godziny. – Więc nie powinniśmy zwlekać. Musimy ruszać. – W głosie Isabelle brzmiała nuta paniki. – Jeśli mamy ich powstrzymać… – Iz, jest nas tylko czworo – przypomniał jej Alec. – Nawet nie wiemy, przeciwko ilu wrogom występujemy… Simon zerknął na czarownika, który obserwował spierające się rodzeństwo z dziwną, nieobecną miną. – Magnusie – powiedział. – Może po prostu przeniesiemy się na farmę Bramą? Sam przeskoczyłeś przez pół Idrisu na równinę Brocelind. – Chciałem dać wam czas na zmianę zdania – rzekł Magnus, nie odrywając wzroku od Aleca. – Ale możemy przenieść się stąd – stwierdził Simon. – To znaczy, ty mógłbyś to dla nas zrobić. – Tak – mruknął Magnus. – Niestety, jak zauważył Alec, nie wiemy, z czym mamy do czynienia, jeśli chodzi o liczbę wrogów. Jestem dość potężnym czarownikiem, ale Jonathan Morgenstern nie jest zwyczajnym Nocnym Łowcą, podobnie jak Jace, skoro już o tym mowa. A jeśli uda się im wskrzesić Lilith… będzie dużo słabsza, niż kiedyś, ale to nadal będzie Lilith. – Ale przecież ona nie żyje – zauważyła Isabelle. – Simon ją zabił. – Wielkie Demony nie umierają – wyjaśnił Magnus. – Simon… rozproszył ją między światami. Dużo czasu zajmie jej odrodzenie się i potem jeszcze długo będzie słaba. Chyba że Sebastian ją wezwie. – Przesunął dłonią po mokrych, nastroszonych włosach. – Mamy miecz – przypomniała Isabelle. – Możemy zabić Sebastiana. Mamy Magnusa i Simona…

– Nawet nie wiemy, czy miecz zadziała – sprzeciwił się Alec. – I na niewiele się nam przyda, jeśli nie dotrzemy do Sebastiana. A Simon już nie jest Panem Niezniszczalnym. Może zginąć jak reszta z nas. Wszyscy spojrzeli na Simona. – Musimy spróbować – powiedział. – Posłuchajcie, nie wiemy, ilu wrogów tam będzie. Mamy mało czasu, ale wystarczająco – jeśli skorzystamy z Bramy – żeby zgromadzić jakieś posiłki. – Jakie posiłki? – spytała Isabelle. – Pójdę po Maię i Jordana – zaproponował Simon, myśląc gorączkowo. – Zobaczymy, czy Jordanowi uda się zorganizować pomoc Praetor Lupus. Magnusie, idź na komisariat i zwerbuj dostępnych członków stada. Isabelle i Alec… – Rozdzielasz nas? – Isabelle podniosła głos. – A co z ognistymi listami albo… – Nikt nie uwierzy w ognisty list w takiej sprawie jak ta – stwierdził Magnus. – Poza tym, ogniste listy są dla Nocnych Łowców. Naprawdę chcesz w ten sposób przekazać informację Clave, zamiast iść do Instytutu? – Dobrze. – Isabelle ruszyła do samochodu. Szarpnięciem otworzyła drzwi, ale nie wsiadła, tylko sięgnęła do środka po Wspaniałego. Miecz zalśnił przytłumionym blaskiem niczym czarna błyskawica. W świetle samochodowych reflektorów błysnęły słowa wyryte na ostrzu: Quis ut Deus? Deszcz przykleił włosy Isabelle do karku. Wyglądała niesamowicie, kiedy wracała do ich małej grupki. – Więc zostawmy tu samochód, rozdzielmy się, ale spotkajmy w Instytucie za godzinę. Wtedy wyruszymy ze wszystkimi, których zdołamy zebrać. – Kolejno spojrzała w oczy swoim towarzyszom, jakby rzucała im wyzwanie. – Simonie, weź to. Podała mu Wspaniałego, rękojeścią do przodu. – Ja? – Simon był zaskoczony. – Ale ja… nigdy w życiu nie posługiwałem się mieczem. – Zdobyłeś go – przypomniała mu Isabelle. Jej ciemne oczy błyszczały. – Anioł ci go dał, więc ty go poniesiesz. *** Clary popędziła korytarzem, z łoskotem zbiegła po schodach i rzuciła się do

miejsca na ścianie, gdzie według słów Jace’ a znajdowało się jedyne wyjście z mieszkania. Nie miała złudzeń, że zdoła uciec. Potrzebowała jedynie paru chwil, żeby zrobić to, co należało. Usłyszała za sobą stukot ciężkich butów Sebastiana na szklanych stopniach i jeszcze przyśpieszyła, tak że omal nie wpadła na ścianę. Zaczęła gorączkowo rysować na niej stelą: „wzór prosty jak krzyż, nowy dla tego świata…”. Sebastian chwycił w garść tył jej kurtki i szarpnął ją do tyłu. Stela wypadła jej z ręki. Clary gwałtownie zaczerpnęła tchu, kiedy uniósł ją z podłogi i cisnął o ścianę, tak że zaparło jej dech. Spojrzał na znak, który zrobiła na ścianie, i wykrzywił usta w szyderczym grymasie. – Znak Otwarcia? – Pochylił się i syknął jej do ucha: – Nawet go nie skończyłaś. Zresztą, to bez znaczenia. Naprawdę myślisz, że jest miejsce na ziemi, gdzie bym cię nie znalazł? Clary odpowiedziała epitetem, za który wyrzucono by ją z klasy w St. Xavier. Sebastian parsknął śmiechem, a wtedy spoliczkowała go z taką siłą, że zapiekły ją palce. Brat puścił ją zaskoczony, ona wyszarpnęła mu się, przeskoczyła przez stół i popędziła do sypialni na dole, która przynajmniej miała zamek w drzwiach… Sebastian jakimś sposobem znalazł się przed nią, chwycił ją za klapy kurtki i obrócił do siebie. Upadłaby, gdyby nie przyszpilił jej ciałem do ściany, rękami zamykając ją jak w klatce. Miał na twarzy diaboliczny uśmiech. Gdzieś zniknął elegancki chłopak, który spacerował z nią nad Sekwaną, pił gorącą czekoladę i rozmawiał o przynależności. Jego oczy były całe czarne, bez źrenic, jak tunele. – O co chodzi, siostrzyczko? Wyglądasz na zdenerwowaną. Clary ledwo mogła złapać oddech. – Popękał mi… lakier na paznokciach… kiedy… uderzyłam cię… w tę bezwartościową gębę. Widzisz? – Pokazała mu palec… środkowy. – Ładny. – Sebastian prychnął. – Domyślasz się, skąd wiedziałem, że nas zdradziłaś. Skąd wiedziałem, że nie będziesz mogła oprzeć się pokusie? Bo jesteś bardzo podobna do mnie. Przycisnął mocniej jej plecy do ściany. Clary czuła, jak jego pierś unosi się i

opada. Oczy miała na poziomie jego obojczyka. Jego ciało ją unieruchamiało, było jak więzienie. – Nie jestem taka jak ty. Puść mnie… – Jesteś taka sama jak ja – zawarczał jej do ucha. – Zwiodłaś nas. Udawałaś przyjaźń, udawałaś miłość. – Nigdy nie musiałam udawać miłości do Jace’a. Zobaczyła w jego oczach błysk mrocznej zazdrości, ale nie była pewna, o kogo Sebastian jest zazdrosny. Przysunął usta do jej policzka, tak blisko, że czuła jego poruszające się wargi, kiedy mówił. – Wyrolowałaś nas. – Dłoń zaciśnięta na jej lewym ramieniu była jak imadło. – Zwłaszcza Jace’a… Clary drgnęła. – Tak, spałaś z nim. – Sebastian mówił niemal z goryczą, jakby został zdradzony. – To nie twój interes. Ujął jej twarz i, wbijając palce w podbródek, obrócił do siebie, żeby na niego spojrzała. – Nikogo nie przerobisz na dobrego, pieprząc się z nim. To naprawdę bezduszne. – Jego ładne usta wykrzywiły się w zimnym uśmiechu. – Wiesz, że on nic z tego nie pamięta? Przynajmniej zrobił ci dobrze? Bo ja bym zrobił. Clary poczuła żółć w gardle. – Jesteś moim bratem. – To nic nie znaczy, jeśli o nas chodzi. Nie jesteśmy ludźmi. Ich zasady nie stosują się do nas. Głupie prawa, czyje DNA mogą się łączyć ze sobą. Hipokryzja, prawdę mówiąc. Stanowimy eksperyment. W starożytnym Egipcie rodzeństwa się pobierały. Kleopatra wyszła za swojego brata. Żeby wzmocnić ród. Clary spojrzała na niego z nienawiścią. – Wiedziałam, że jesteś szurnięty, ale nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo. – Nie sądzę, żebym był szalony. Do kogo należymy oprócz siebie nawzajem? – Do Jace’a – powiedziała Clary. – Ja należę do Jace’a. Sebastian prychnął z lekceważeniem. – Możesz mieć Jace’a.

– Myślałam, że go potrzebujesz. – Tak. Ale nie do tego, do czego ty go potrzebujesz. – Jego ręce nagle znalazły się na jej talii. – Możemy się nim dzielić. Nie obchodzi mnie, co robicie. Póki wiem, że należysz do mnie. Uniosła ręce, żeby go odepchnąć – Nie należę do ciebie Należę do siebie. – Myślę, że jesteś mądrzejsza – powiedział i przycisnął mocno usta do jej ust. Na chwilę Clary znalazła się znowu w Idrisie, przed spaloną rezydencją Fairchildów, Sebastian ją całował, a ona miała wrażenie, że spada w ciemność, w tunel bez końca. Wtedy myślała, że jest z nią coś nie w porządku, bo nie może całować się z nikim oprócz Jace’a. Że jest nienormalna. Teraz była mądrzejsza. Usta Sebastiana poruszały się na jej ustach, twarde i zimne jak brzytwa. Uniosła się lekko na czubkach palców i mocno ugryzła go w wargę. Wrzasnął i odskoczył od niej, przykładając dłoń do ust. Poczuła jego krew, gorzką, o smaku miedzi. Kapała mu na brodę, a on patrzył na nią z niedowierzaniem. – Ty… Wykonała obrót i kopnęła go mocno w brzuch, mając nadzieję, że trafiła tam, gdzie poprzednio. Kiedy zgiął się wpół, wyminęła go i rzuciła się do schodów. W połowie drogi poczuła, że Sebastian łapie ją za kołnierz. Zatoczył nią tak, jakby robił zamach kijem baseballowym, i cisnął o ścianę. Uderzyła w nią z impetem i opadła na kolana, bez tchu. Sebastian ruszył w jej stronę z zaciśniętymi rękami i oczami błyszczącymi jak u rekina. Wyglądał przerażająco. Clary wiedziała, że powinna się bać, ale ogarnęła ją chłodna obojętność. Czas jakby zwolnił. Przypomniała się jej walka w praskim antykwariacie, kiedy zanurzyła się we własnym świecie, w którym wszystkie ruchy były precyzyjne jak w zegarku. Gdy Sebastian znalazł się przy niej, zamaszyście wyrzuciła nogi w bok i go podcięła. Upadł do przodu, a ona odtoczyła się na bok i zerwała z podłogi. Tym razem nie próbowała uciekać. Zamiast tego chwyciła porcelanowy wazon ze stołu i kiedy jej brat wstał, uderzyła go nim w głowę. Wazon się roztrzaskał, Sebastian zatoczył się do tyłu. Na jego srebrnych włosach wykwitła krew.

Warknął i skoczył na nią. To było jak zderzenie z kulą do wyburzania. Clary poleciała do tyłu, przez szklany blat stołu, i runęła na ziemię wśród odłamków. Krzyknęła, kiedy Sebastian wylądował na niej i, warcząc, przycisnął ją do rozbitego szkła. Zrobił zamach i wymierzył cios prosto w jej twarz. Krew ją oślepiła. Clary zakrztusiła się jej smakiem, sól zapiekła ją w oczy. Gwałtownie uniosła kolano i trafiła go w żołądek, ale to było jak kopanie ściany. Sebastian złapał ją za ręce i unieruchomił je po bokach. – Clary, Clary, Clary – wysapał. Przynajmniej go zmęczyła. Krew płynęła strumyczkiem z rozcięcia z boku jego głowy, barwiąc włosy na szkarłatno. – Nieźle. W Idrisie byłaś raczej słabą wojowniczką. – Zejdź ze mnie… Przybliżył twarz do jej twarzy. Wysunął język. Próbowała się odsunąć, ale nie dość szybko, tak że zlizał krew z jej twarzy i uśmiechnął się szeroko. Na brodę pociekło mu trochę czerwonej śliny. – Pytałaś, do kogo należę – wyszeptał. – Należę do ciebie. Twoja krew to moja krew, twoje kości to moje kości. Kiedy pierwszy raz mnie zobaczyłaś, wydawałem ci się znajomy, prawda? Tak jak ty wydawałaś mi się znajoma. Clary wytrzeszczyła oczy. – Oszalałeś. – Tak jest w Biblii – powiedział. – Pieśń Salomona. „Oczarowałaś mnie, moja siostro, oblubienico, oczarowałaś mnie jednym spojrzeniem swoich oczu, jednym łańcuszkiem ze swojej szyi”. Musnął palcami jej szyję, dotknął łańcuszka, na którym wisiał pierścień Morgensternów. Clary pomyślała, że mógłby zmiażdżyć jej tchawicę. – „Ja spałam, lecz moje serce czuwało. Słuchaj, to mój miły puka: Otwórz mi, moja siostro, moja przyjaciółko, moja gołąbko…”. Jego krew ściekała jej na twarz. Clary z trudem zachowała spokój, kiedy zabrał rękę z szyi i powędrował nią wzdłuż boku do talii. Wsunął palce pod pasek dżinsów. Jego skóra była gorąca. Clary czuła, że Sebastian jej pragnie. – Nie kochasz mnie – powiedziała. Sebastian wyciskał jej powietrze z płuc. Clary pamiętała słowa matki, że wszystkie

jego emocje są udawane. Myśli miała czyste jak kryształ. W duchu podziękowała bitewnej euforii, że robi to, co musi, i jest skupiona, choć Sebastian budzi w niej obrzydzenie swoim dotykiem. – Nie obchodzi cię, że jestem twoim bratem – oświadczył. – Wiem, co czułaś do Jace’a, nawet kiedy myślałaś, że jest twoim bratem. Mnie nie okłamiesz. – Jace jest lepszy od ciebie. – Nikt nie jest lepszy ode mnie. – Uśmiechnął się szeroko. Na białych zębach miał krew. – „Ogrodem zamkniętym jest moja siostra. Ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym”. Już nie, prawda? Jace o to zadbał. Zaczął gmerać przy guziku jej dżinsów, a ona wykorzystała jego nieuwagę, chwyciła z podłogi duży odłamek szkła i wbiła poszarpany brzeg w jego ramię. Szkło ześliznęło się jej po palcach, przecięło je do krwi. Jej brat krzyknął, bardziej z zaskoczenia niż z bólu; chronił go strój bojowy. Clary mocniej wbiła odłamek, tym razem w udo, a kiedy się cofnął, wsadziła mu łokieć w gardło. Sebastian upadł na bok, krztusząc się, a ona przetoczyła się na niego, wyrywając jednocześnie zakrwawiony odłamek z jego uda. Skierowała szkło w pulsującą żyłę na jego szyi i… zawahała się. Sebastian się śmiał. Leżał pod nią i się śmiał, a ona czuła wibracje w całym ciele. Skórę miał zbryzganą krwią… jej krwią, mieszającą się z jego własną z rany na udzie, miał posklejane nią srebrne włosy. Ręce rozpostarł po bokach niczym skrzydła anioła, który spadł z nieba. – Zabij mnie, siostrzyczko – powiedział. – Zabij mnie, a zabijesz Jace’a. Clary opuściła rękę z odłamkiem.

20 Drzwi do ciemności Clary krzyknęła głośno z czystej frustracji, kiedy szkło wbiło się w drewnianą podłogę kilka cali od szyi Sebastiana. Znowu poczuła, że on się pod nią śmieje. – Nie możesz tego zrobić. Nie możesz mnie zabić. – Do diabła z tobą! – warknęła. – Nie mogę zabić Jace’a. – To jedno i to samo – stwierdził Sebastian i usiadł tak szybko, że Clary ledwo zauważyła jego ruch. Zdzielił ją w twarz z taką siłą, że przejechała po podłodze zasłanej odłamkami szkła. Zatrzymała się na ścianie i zaczęła kaszleć krwią. Ukryła głowę w zgięciu przedramienia, wszędzie czuła mdlący, metaliczny zapach własnej krwi. Chwilę później Sebastian chwycił w garść jej kurtkę i pociągnął ją do góry. Nie walczyła z nim. Po co walczyć z kimś, kto chce cię zabić, a wie, że ty nie możesz go zabić ani nawet poważnie ranić? Taki ktoś zawsze wygra. Stała nieruchomo, podczas gdy on się jej przyglądał. – Mogło być gorzej – stwierdził. – Wygląda na to, że kurtka uchroniła cię przed prawdziwymi ranami. Prawdziwymi ranami? Clary czuła się tak, jakby całe jej ciało pocięto cienkimi nożami. Powtarzała się sytuacja z Paryża, kiedy ją niósł, ratując przed Dahakami, ale wtedy, jeśli nawet nie była mu wdzięczna, to przynajmniej miała mieszane uczucia, natomiast teraz przepełniała ją wrząca nienawiść. Napinała mięśnie, kiedy wnosił ją po schodach. Próbowała zapomnieć, że jej dotyka, że jego ramię jest pod jej udami, a ręce zaborczo spoczywają na plecach. Zabiję go, pomyślała. Znajdę sposób i go zabiję. Wszedł do pokoju Jace’a i opuścił ją na podłogę. Clary chwiejnie zrobiła krok do tyłu. Sebastian złapał ją i zerwał z niej kurtkę. Pod spodem miała tylko T-shirt. Był w strzępach, jakby przejechała po nim tarką do sera, i cały poplamiony krwią.

Sebastian zagwizdał. – Wyglądasz strasznie, siostrzyczko – powiedział. – Lepiej idź do łazienki i zmyj tę krew. – Nie. Niech mnie taką zobaczą. Niech zobaczą, co musiałeś zrobić, żeby mnie zmusić do pójścia z tobą. Szybkim ruchem Sebastian chwycił ją pod brodę i siłą uniósł jej głowę. Ich twarze dzieliło teraz kilka cali. Clary chciała zamknąć oczy, ale postanowiła, że nie da mu tej satysfakcji. Spokojnie popatrzyła na srebrne obwódki w czarnych oczach i na zakrwawioną wargę, w którą go ugryzła. – Należysz do mnie – powtórzył. – I będziesz stała u mojego boku, choćbym miał zmusić cię do tego siłą. – Dlaczego? – zapytała. Wściekłość smakowała w jej ustach gorzko jak krew. – Dlaczego tak ci na tym zależy? Wiem, że nie możesz zabić Jace’a, ale mógłbyś zabić mnie. Dlaczego po prostu tego nie zrobisz? Przez chwilę jego wzrok był nieobecny, szklisty, jakby Sebastian patrzył na coś niewidzialnego dla niej. – Ten świat zostanie pochłonięty przez ogień piekielny – rzekł w końcu. – Ale ja przeprowadzę ciebie i Jace’a bezpiecznie przez płomienie, jeśli zrobisz to, o co cię poproszę. Tą łaską nie obdarzę nikogo innego. Nie rozumiesz, jakie to głupie, że ją odrzucasz? – Jonathanie. Nie rozumiesz, jakie to bezsensowne prosić mnie, żebym walczyła u twojego boku, kiedy chcesz spalić świat? Z powrotem skupił wzrok na jej twarzy. – Ale dlaczego? – spytał niemal płaczliwym tonem. – Dlaczego ten świat jest dla ciebie taki cenny? Wiesz, że są inne. – Jego krew była bardzo czerwona na białej skórze. – Powiedz mi, że mnie kochasz. Powiedz, że mnie kochasz, i będziesz walczyć u mego boku. – Nigdy nie będę cię kochać. Myliłeś się, kiedy mówiłeś, że mamy tę samą krew. Twoja krew jest trucizną. Demoniczną trucizną. – Niemal wypluła ostatnie słowa. On tylko się uśmiechnął. Jego oczy jarzyły się posępnym blaskiem. Clary nagle poczuła pieczenie na ręce. Drgnęła, zanim

sobie uświadomiła, że to stela. Sebastian kreślił iratze na jej skórze. Nienawidziła go, nawet kiedy ból zelżał. Bransoleta pobrzękiwała na jego nadgarstku, kiedy z wprawą kończył Znak. – Wiedziałam, że skłamałeś – oznajmiła nagle. – Mówię tyle kłamstw, skarbie. O które ci konkretnie chodzi? – O bransoletę. „Acheronta movebo – O bransoletę. „– O bransoletę. „” wcale nie oznacza „zawsze tak tyranom”. Wtedy byłoby: „sic semper tyrannis”. To jest z Wergiliusza. „Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo”. „Jeśli nie nakłonię niebios, poruszę piekło”. – Twoja łacina jest lepsza, niż sądziłem. – Szybko się uczę. – Nie dość szybko. – Puścił jej podbródek. – A teraz idź do łazienki i się umyj. – Wziął z łóżka ceremonialną suknię Jocelyn i wcisnął ją w jej ręce. – Czas ucieka, a moja cierpliwość się wyczerpuje. Jeśli nie wyjdziesz za dziesięć minut, sam po ciebie przyjdę. I uwierz mi, wcale ci się to nie spodoba. *** – Umieram z głodu – oznajmiła Maia. – Czuję się tak, jakbym nie jadła od wielu dni. – Otworzyła lodówkę i zajrzała do środka. – O, fuj! Jordan odciągnął ją do tyłu, objął i musnął nosem jej kark. – Możemy coś zamówić. Pizzę, tajskie jedzenie, meksykańskie, co tylko chcesz. Pod warunkiem, że nie będzie kosztowało więcej niż dwadzieścia pięć dolarów. Maia ze śmiechem obróciła się w jego ramionach. Miała na sobie jedną z jego koszulek, która, na niego trochę za duża, jej sięgała prawie do kolan. Włosy związała w węzeł na karku. – Utracjusz. – Dla ciebie wszystko. – Podniósł ją, trzymając w talii, i posadził na stołku przy ladzie. – Możesz dostać taco. Pocałował ją. Usta Jordana były słodkie, lekko miętowe od pasty do zębów. Od jego dotyku Maia poczuła wibrowanie, rozpoczynające się u podstawy pleców i ogarniające wszystkie nerwy. Zachichotała z ustami przy jego ustach, obejmując go za szyję. Nagle w szum jej

własnej krwi wdarł się ostry dzwonek. Jordan odsunął się od niej z niezadowoloną miną. – Mój telefon. – Trzymając ją jedną ręką, drugą zaczął macać ladę. Kiedy wreszcie znalazł komórkę, przestała dzwonić, ale i tak ją otworzył i zmarszczył brwi. – To Praetor. Praetor nigdy do niego nie dzwonili, a w każdym razie rzadko. Tylko kiedy było coś naprawdę ważnego. Maia westchnęła. – Odbierz. Jordan kiwnął głową i przystawił telefon do ucha. Maia zeskoczyła z lady i podeszła do lodówki, do której były przyczepione różne menu. Przejrzała je, aż znalazła jadłospis miejscowej tajskiej restauracji, którą lubiła. Odwróciła się z ulotką w ręce. Jordan stał na środku salonu, blady, z komórką w ręce. Maia słyszała cichy, daleki głos dochodzący ze słuchawki. Powtarzający jego imię. Rzuciła menu i podbiegła do niego przez pokój. Wyjęła mu telefon z ręki, wyłączyła go i odłożyła na ladę. – Jordan? Co się stało? – Mój kolega Nick… pamiętasz? – W orzechowych oczach malowało się niedowierzanie. – Nie poznałaś go, ale… – Widziałam jego zdjęcia – powiedziała Maia. – Coś się stało? – Nie żyje. – Jak? – Rozerwane gardło, stracił całą krew. Sądzą, że śledził swój cel, a ona go zabiła. – Maureen? – Maia była wstrząśnięta. – Przecież to tylko dziewczynka. – Teraz jest wampirem. – Jordan urywanie zaczerpną tchu. – Maiu… Jego oczy były szkliste, włosy zmierzwione. Nagle ogarnęła ją panika. Całowanie się, pieszczoty, nawet seks to jedno. Pocieszanie kogoś, kiedy jest załamany stratą, to zupełnie co innego. Oznaczało zaangażowanie. Oznaczało troskę. Oznaczało, że chce się łagodzić ból, a jednocześnie dziękuje Bogu, że te złe rzeczy nie przydarzyły się bliskiej osobie. – Jordanie – powiedziała cicho i objęła go, unosząc się na palcach. – Przykro mi.

Jego serce biło mocno tuż przy jej sercu. – Nick miał dopiero siedemnaście lat. – Był Pretorem, jak ty – przypomniała cicho Maia. – Wiedział, że robi niebezpieczne rzeczy. Ty masz dopiero osiemnaście. – Przytulił ją mocniej, ale milczał. – Jordanie, kocham cię. Kocham cię i jest mi przykro. Poczuła, że Jordan sztywnieje. Wymówiła te słowa po raz pierwszy, odkąd została ugryziona. Wydawało się, że Jordan wstrzymał oddech. W końcu wypuścił go z cichym westchnieniem. – Maiu… – I zanim zdążył powiedzieć coś więcej, zadzwonił jej telefon. – Nieważne. Nie odbieram. Jordan ją puścił. Na jego twarzy malowały się smutek i zdziwienie. – Nie, to może być ważne. Idź. Westchnęła i podeszła do szafki. Komórka przestała brzęczeć, zanim Maia po nią sięgnęła, ale na ekranie mrugała wiadomość. Maia poczuła, że napinają się jej mięśnie brzucha. – Co jest? – zapytał Jordan, jakby wyczuł jej niepokój. Może tak było. – 911. Alarm. – Odwróciła się do niego z telefonem w ręce. – Wezwanie do bitwy. Do wszystkich ze stada. Od Luke’a… i Magnusa. Musimy ruszać natychmiast. *** Clary siedziała na podłodze w łazience Jace’a, plecami oparta o wannę, z nogami wyciągniętymi przed siebie. Zmyła krew z twarzy i ciała, wypłukała zakrwawione włosy w umywalce. Miała na sobie ceremonialną suknię matki, kafelki chłodziły jej nagie stopy i łydki. Spojrzała na swoje ręce. Powinny wyglądać inaczej. Ale to były te same ręce, które zawsze miała, o szczupłych palcach i krótko obciętych paznokciach – nie można mieć długich paznokci, kiedy się jest artystką – z piegami na kostkach. Jej twarz też wyglądała tak samo. Wszystko w niej wydawało się identyczne, ale takie nie było. Przez ostatnie dni zmieniła się w sposób, którego sama jeszcze w pełni nie rozumiała. Wstała i spojrzała na siebie w lustrze. Była blada, zwłaszcza w kontraście do ognistych włosów i sukni. Na ramionach i szyi miała siniaki. – Podziwiasz się? – Nie usłyszała, jak Sebastian otwiera drzwi, ale stał oparty o

framugę i uśmiechał się irytująco jak zawsze. Miał na sobie strój bojowy, którego nigdy wcześniej nie widziała: ze zwykłej mocnej tkaniny, ale barwy świeżej krwi. I do tego kuszę. Trzymał ją niedbale w jednej ręce, choć musiała być ciężka. – Wyglądasz ślicznie, siostro. Odpowiednia towarzyszka dla mnie. Clary powstrzymała się od komentarza, który cisnął się jej na usta, i podeszła do drzwi. Sebastian chwycił ją za rękę, kiedy próbowała się obok niego przecisnąć. Przesunął dłonią po jej nagim ramieniu. – Dobrze, że nie masz tutaj runów – pochwalił ją. – Nie znoszę, kiedy kobiety szpecą sobie skórę bliznami. Rób Znaki na rękach i nogach. – Wolałabym, żebyś mnie nie dotykał. Sebastian prychnął i uniósł kuszę z nasadzonym bełtem gotowym do wystrzelenia. – Idź – powiedział. – Będę tuż za tobą. Tylko cudem się nie wzdrygnęła. Odwróciła się i wyszła z łazienki, czując pieczenie między łopatkami, gdzie, jak przypuszczała, była wycelowana kusza. Zeszli w ten sposób po szklanych schodach, przecięli kuchnię i salon. Sebastian mruknął coś na widok Znaku, który Clary nabazgrała na ścianie, sięgnął obok niej i pod jego ręką pojawiły się drzwi. Same się otworzyły. Kusza dźgnęła Clary mocno w plecy. – Idź. Clary wzięła głęboki wdech i wkroczyła w kwadrat ciemności. *** Alec wcisnął guzik w małej kabinie windy i oparł się o ścianę. – Ile mamy czasu? Isabelle spojrzała na wyświetlacz komórki. – Jakieś czterdzieści minut. Winda ruszyła w górę. Isabelle rzuciła ukradkowe spojrzenie na brata. Wyglądał na zmęczonego, miał cienie pod oczami. Mimo swojego wzrostu i siły, ze swoimi niebieskimi oczami i miękkimi czarnymi włosami sięgającymi kołnierzyka wyglądał na delikatniejszego, niż był w rzeczywistości. – Wszystko w porządku – odpowiedział na jej niezadane pytanie. – To ty będziesz miała kłopoty, że włóczysz się poza domem. Ja skończyłem osiemnaście lat. Mogę

robić, co chcę. – Co wieczór pisałam do mamy esemesy, że jestem z tobą i Magnusem. Wiedziała, gdzie jestem. A skoro mowa o Magnusie… Winda się zatrzymała, Alec otworzył drzwi. – Co? – Między wami wszystko w porządku? To znaczy, dogadujecie się? Wychodząc na korytarz, Alec posłał jej zdumione spojrzenie. – Nasz świat się wali, a ty mnie pytasz o mój związek z Magnusem? – Ruszył przed siebie szybkim krokiem, tak że Isabelle musiała dobrze wyciągać nogi, żeby za nim nadążyć. Milczał przez dłuższą chwilę, aż w końcu rzucił przez ramię: – Z nami wszystko w porządku, chyba. – Aha – mruknęła Isabelle. – Chyba? Wiem, co to znaczy w twoich ustach. Co się stało? Pokłóciliście się? Idąc, Alec stukał palcami w ścianę. Był to pewny znak, że czuje się nieswojo. – Przestań się wtrącać w moje życie uczuciowe, Iz. A co z tobą? Dlaczego ty i Simon nie jesteście parą? Przecież widać, że go lubisz. Isabelle pisnęła. – Nic nie widać. – Widać – powtórzył Alec takim tonem, jakby też był zaskoczony, kiedy już o tym pomyślał. – Gapisz się na niego maślanym wzrokiem. A nad jeziorem omal nie wyskoczyłaś ze skóry, kiedy pojawił się Anioł… – Myślałam, że Simon nie żyje! – Jeszcze bardziej nie teraz? – Widząc minę siostry, Alec wzruszył ramionami. – Posłuchaj, jeśli go lubisz, nie rozumiem, dlaczego ze sobą nie chodzicie. – Bo ja mu się nie podobam. – Oczywiście, że się podobasz. Wszystkim facetom się podobasz. – Wybacz, ale myślę, że twoja opinia jest nieobiektywna. – Izzy. – Teraz w głosie Aleca zabrzmiał ton, który kojarzył się jej z bratem: miłość i irytacja wymieszane ze sobą. – Wiesz, że jesteś wspaniała. Faceci uganiają się za tobą, odkąd… od zawsze. Dlaczego Simon miałby być inny? Isabelle wzruszyła ramionami.

– Nie wiem. Ale jest. Piłka znajduje się teraz na jego stronie boiska. On wie, co do niego czuję. Ale chyba się nie pali, żeby coś z tym zrobić. – Szczerze mówiąc, wydaje mi się, że ma teraz coś innego na głowie. – Wiem, ale… on zawsze taki był. Clary… – Myślisz, że nadal jest zakochany w Clary? Isabelle przygryzła wargę. – Ja… niezupełnie. Myślę, że ona jest jedynym, co mu zostało z ludzkiego życia, więc nie może jej zostawić. A dopóki sobie jej nie odpuści, nie wiem, czy dla mnie znajdzie się miejsce. Prawie dotarli do biblioteki. Brat z ukosa zerknął na Isabelle. – Ale jeśli są tylko przyjaciółmi… – Alec. – Isabelle uniosła rękę, nakazując mu milczenie. Z biblioteki dochodziły głosy. Pierwszy – ostry i znajomy. Ich matki. – Co to znaczy, że zaginęła? – Nikt jej nie widział od dwóch dni – usłyszeli drugi kobiecy głos: cichy i lekko przepraszający. – Mieszka sama, więc ludzie nie byli pewni… ale pomyśleliśmy, że ponieważ znasz jej brata… Alec otworzył drzwi biblioteki. Maryse siedziała za potężnym mahoniowym biurkiem stojącym pośrodku pokoju. Przed nią stały dwie znajome postacie: Aline Penhallow w stroju bojowym, a obok niej Helen Blackthorn z kręconymi, nieco rozczochranymi włosami. Gdy usłyszały skrzypnięcie drzwi, obie odwróciły się zaskoczone. Helen pod piegami była blada. Też miała na sobie strój bojowy, który jeszcze bardziej pozbawiał kolorów jej cerę. – Isabelle, Alexander, co się stało? – zapytała Maryse, wstając. Aline sięgnęła po rękę Helen. Na ich palcach błyszczały srebrne obrączki: u Helen Penhallowów z wyrytymi górami, u Aline – Blackthornów, z przeplatających się cierni. Isabelle uniosła brwi. Wymiana pierścieni rodowych była poważną sprawą. – Jeśli przeszkadzamy, możemy… – zaczęła Aline. – Nie, zostańcie – przerwała jej Izzy, idąc przez pokój. – Możemy was potrzebować. Maryse usiadła z powrotem na krześle, mówiąc:

– A więc moje dzieci zaszczyciły mnie swoją obecnością. Gdzie byliście? – Pisałam ci, że u Magnusa – odparła Isabelle. – Po co? – zainteresowała się matka. – I nie pytam ciebie, Alexandrze. Pytam moją córkę. – Bo Clave przestało szukać Jace’a, ale my nie – oświadczyła Isabelle. – I Magnus chętnie nam pomógł – dodał Alec. – Nie spał przez te wszystkie noce, szperał w księgach czarów, próbował rozgryźć, gdzie może być Jace. Nawet wezwał… – Nie. – Maryse uciszyła syna gestem ręki. – Nic nie mów. Nie chcę wiedzieć. W tym momencie zabrzęczał czarny telefon na jej biurku. Wszyscy na niego spojrzeli. Czarny aparat oznaczał połączenie z Idrisem. Nikt się nie ruszył, żeby go odebrać. Po chwili umilkł. – Po co się tu zjawiliście? – Maryse skierowała uwagę z powrotem na swoje potomstwo. – Szukaliśmy Jace’a… – zaczęła Isabelle. – To zadanie Clave – przerwała jej matka. Wyglądała na zmęczoną. Skórę pod oczami miała cienką i napiętą, zmarszczki w kącikach ust. Była tak chuda, że sterczały jej kostki nadgarstków. – Nie wasze. Alec rąbnął dłonią w biurko, aż zagrzechotały szuflady. – Wysłuchasz nas? Clave nie znalazło Jace’a, ale my tak. Jest z nim Sebastian. A my już wiemy, co planują, i mamy… – zerknął na ścienny zegar – …bardzo mało czasu, żeby ich powstrzymać. Pomożesz nam czy nie? Czarny telefon znowu zadzwonił. Maryse i tym razem go nie odebrała. Patrzyła na Aleca, pobladła z szoku. – Co zrobiliście? – Wiemy, gdzie jest Jace, mamo – odezwała się Isabelle. – A przynajmniej, gdzie będzie. I co zamierza. Znamy plan Sebastiana. Trzeba go powstrzymać. I wiemy, jak można zabić Sebastiana, nie zabijając Jace’a… – Dość. – Maryse potrząsnęła głową. – Alexandrze, wyjaśnij mi wszystko. W skrócie, bez histerii. Dziękuję. Alec zaczął mówić, pomijając, zdaniem Isabelle, najlepsze kawałki, dzięki czemu udało mu się zgrabnie streścić ostatnie wydarzenia. Choć wersja była skrócona, pod jej

koniec Aline i Helen stały z rozdziawionymi ustami, a Maryse siedziała bez ruchu, z zastygłą twarzą. Kiedy Alec skończył, powiedziała cicho: – Dlaczego to wszystko zrobiliście? Alec zaniemówił z wrażenia. – Dla Jace’a – wtrąciła się Isabelle. – Żeby go odzyskać. – Zdajecie sobie sprawę, że nie pozostawiacie mi innego wyjścia jak zawiadomienie Clave. – Maryse położyła rękę na czarnym telefonie. – Lepiej by się stało, gdybyście tu nie przychodzili. Isabelle zaschło w ustach. – Naprawdę jesteś na nas wściekła, że wreszcie ci powiedzieliśmy, co się dzieje? – Jeśli zawiadomię Clave, przyślą tu wszystkie swoje siły. Jia będzie zmuszona wydać rozkaz, żeby zabili Jace’a, kiedy tylko go zobaczą. Wiecie, ilu Nocnych Łowców popiera syna Valentine’a? Alec potrząsnął głową. – Może czterdziestu. – Powiedzmy, że zbierzemy dwa razy tyle. Wtedy możemy być pewni, że pokonamy siły Jonathana, ale jaką szansę będzie miał Jace? On nie przeżyje. Zabiją go dla pewności. – Więc nie możemy powiedzieć Clave – stwierdziła Isabelle. – Pójdziemy sami. Matka pokręciła głową. – Prawo mówi, że musimy ich poinformować. – Nie obchodzi mnie Prawo… – zaczęła z gniewem Isabelle. Gdy zobaczyła wzrok Aline, zamknęła usta. – Nie bój się – uspokoiła ją Aline. – Nic nie powiem matce. Mam wobec was dług. Zwłaszcza wobec ciebie, Izzy. Isabelle przypomniała sobie ciemność pod mostem w Idrisie, jej bat rozrywający ciało demona, jego pazury zaciśnięte na dziewczynie. – Poza tym, Sebastian zabił mojego kuzyna. Prawdziwego Sebastiana Verlaca. Mam swoje powody, żeby go nienawidzić. – Tak czy inaczej, jeśli im nie powiemy, złamiemy Prawo – stwierdziła Maryse. – Możemy zostać ukarani albo gorzej.

– Gorzej? – powtórzył Alec. – Mówisz o wygnaniu? – Nie wiem, Alexandrze. Decyzja o karze należałaby do Jii Penhallow… albo innej osoby, która zostanie Inkwizytorem. – Może to byłby tata – mruknęła Izzy. – Może by nam odpuścił. – Jeśli nie zawiadomimy Clave o sytuacji, nie ma mowy, żeby twój ojciec został Inkwizytorem, Isabelle – powiedziała Maryse. – Kiedykolwiek. Isabelle zaczerpnęła głęboko tchu. – Pozbawiono by nas Znaków? Moglibyśmy… stracić Instytut? – Isabelle, moglibyśmy stracić wszystko. *** Clary zamrugała. Jej wzrok przyzwyczajał się do ciemności. Stała na skalistym płaskowyżu chłostanym przez wiatr, którego siły nic nie hamowało. Między szarymi kamieniami tu i ówdzie rosły kępy zielonej trawy. W oddali wznosiły się surowe krasowe wzgórza pokryte rumoszem, czarne na tle nocnego nieba. Kiedy drzwi mieszkania zamknęły się za nimi, Clary zobaczyła przed sobą światła, biały blask magicznych kamieni. Nagle za nią rozległa się głucha eksplozja. Clary odwróciła się i zobaczyła, że drzwi zniknęły. Sebastian z kompletnym osłupieniem patrzył na wypalony skrawek ziemi i jeszcze tlącej się trawy. – Co… Na widok jego miny Clary roześmiała się ze złośliwą satysfakcją. Jeszcze nigdy nie widziała go takiego wstrząśniętego i przerażonego, bez żadnej maski. Sebastian uniósł kuszę, trzymając ją kilka cali od jej piersi. Gdyby strzelił z tej odległości, bełt przeszyłby jej serce na wylot, zabijając ją natychmiast. – Co zrobiłaś? Clary spojrzała na niego triumfująco. – Tamten Znak. Ten, który uznałeś za niedokończony Znak Otwarcia. Nigdy wcześniej takiego nie widziałeś, bo ja go stworzyłam. – Jaki Znak? Clary pamiętała kształt Znaku, który wymyśliła w tamtą noc, kiedy Jace przyszedł do niej do domu Luke’a, pamiętała, jak później rysowała go stelą na ścianie.

– Niszczący mieszkanie w chwili, kiedy ktoś otworzy drzwi. Ono zniknęło. Nie możesz go więcej wykorzystać. Nikt nie może. – Zniknęło? – Kusza zadrżała. Wargi Sebastiana się wykrzywiły, jego spojrzenie było dzikie. – Ty suko. Ty mała… – Zabij mnie. Śmiało. I wyjaśnij to później Jace’owi. No, dalej. Spiorunował ją wzrokiem, oddychając ciężko. Jego palce zadrgały na spuście. Powoli zabrał z niego rękę. Miał zmrużone oczy i wściekłe spojrzenie. – Są rzeczy gorsze niż śmierć, siostrzyczko – powiedział. – I zrobię ci je wszystkie, kiedy już napijesz się z Kielicha. A tobie się to spodoba. Clary na niego splunęła, a on mocno i boleśnie dźgnął ją końcem kuszy w pierś. – Odwróć się – rozkazał. Gdy go posłuchała, oszołomiona triumfem i przerażeniem, pchnął ją w dół skalistego zbocza. Miała na nogach pantofle, tak że czuła każdy kamyk i pęknięcie skały. W miarę jak zbliżali się do magicznego światła, coraz wyraźniej widziała scenę przed sobą. Przed nimi teren się wznosił i przechodził w niskie wzgórze. Na jego szczycie, zwrócony na północ, stał masywny, starożytny grobowiec. Przypominał jej trochę Stonehenge: na dwóch wąskich stojących głazach opierał się płaski blok skalny, tak że całość przypominała drzwi. Przed dolmenem na łupkach i trawie znajdował się wielki gładki kamień, coś w rodzaju sceny. Przed nim stało półkręgiem około czterdziestu Nefilim odzianych na czerwono, z magicznymi pochodniami w rękach. W środku półkola na ciemnej ziemi płonął niebiesko-biały pentagram. Na głazie stał Jace, w takim samym czerwonym stroju jak Sebastian. Chodził w tę i z powrotem po brzegu kamienia, a kiedy podeszli bliżej, Clary usłyszała jego słowa: – …wdzięczność za waszą lojalność, nawet w ostatnich trudnych latach, i wdzięczność za waszą wiarę w naszego ojca, a teraz jego synów. I córkę. Od strony zgromadzonych dobiegł pomruk. Sebastian pchnął Clary naprzód. Oboje wyszli z mroku i wspięli się na kamienną scenę. Jace zobaczył ich i skłonił głowę, a następnie z uśmiechem odwrócił się z powrotem do tłumu. – Wy zostaniecie uratowani – przemawiał dalej. – Tysiąc lat temu Anioł dał nam swoją krew, żeby uczynić nas wyjątkowymi, żeby zrobić z nas wojowników. Ale to nie

wystarczyło. Minęło tysiąclecie, a my nadal kryjemy się w mroku. Chronimy Przyziemnych, których nie kochamy, przed siłami, o których oni nie mają pojęcia, a stare, skostniałe Prawo zabrania nam, ich wybawcom, ujawnić się przed nimi. Umieramy setkami, bez podziękowania, nieopłakiwani przez nikogo oprócz swoich, bez możliwości zwrócenia się o pomoc do Anioła, który nas stworzył. – Przesunął się na samą krawędź skalnej platformy. Jego włosy wyglądały jak blady ogień. – Tak. Ośmielę się to powiedzieć. Anioł, który nas stworzył, nie pomoże nam, jesteśmy sami. Bardziej samotni niż Przyziemni, bo jak powiedział jeden z ich wielkich naukowców, oni są jak dzieci bawiące się kamykami na brzegu morza, podczas gdy wokół nich leży nieodkryty wielki ocean prawdy. Ale my znamy prawdę. Jesteśmy wybawcami tej ziemi i powinniśmy nią rządzić. Jace jest dobrym mówcą, pomyślała Clary z bólem w sercu. Takim samym jak kiedyś Valentine. Ona i Sebastian stali teraz za nim, zwróceni twarzami do równiny i półkręgu Nocnych Łowców. Clary czuła na nich obojgu spojrzenia zgromadzonych. – Tak, rządzić. – Jace uśmiechnął się swobodnie, czarująco, ale za jego uśmiechem krył się mrok. – Razjel jest okrutny i obojętny na nasze cierpienia. Pora się od niego odciąć i zwrócić do Lilith, Wielkiej Matki, która da nam władzę bez kary, przywództwo bez Prawa. Władza należy się nam z racji urodzenia. Czas po nią sięgnąć. – Spojrzał z uśmiechem na Sebastiana. – A teraz posłuchacie Jonathana, bo to jego marzenie – zakończył gładko i cofnął się, wpuszczając go na swoje miejsce. Zrobił jeszcze jeden krok do tyłu i stanął obok Clary. Wziął ją za rękę. – Dobra przemowa – szepnęła. Sebastian zaczął mówić, ale ona go zignorowała i skupiła się na Jasie. – Bardzo przekonująca. – Tak myślisz? Zamierzałem rozpocząć od „przyjaciele, Rzymianie, złoczyńcy…”, ale nie sądzę, żeby docenili ten rodzaj humoru. – Uważasz, że są złoczyńcami? Jace wzruszył ramionami. – Clave tak by uznało. – Przeniósł wzrok z Sebastiana na nią. – Wyglądasz pięknie. – Jego głos był dziwnie bezbarwny. – Co się stało? Zaskoczył ją. – Co masz na myśli?

Rozchylił kurtkę. Pod spodem miał białą koszulę. Na boku i rękawie była pobrudzona krwią. Clary zauważyła, że pokazując jej plamy, Jace przezornie odwraca się od tłumu. – Czuję to, co on czuje. Zapomniałaś? Musiałem nałożyć sobie iratze, żeby nikt się nie zorientował. Było tak, jakby ktoś ciął mnie brzytwą. Clary spojrzała mu w oczy. Nie było sensu kłamać. Nie było odwrotu, dosłownie i w przenośni. – Sebastian i ja trochę się pokłóciliśmy. Uważnie przyjrzał się jej twarzy. – Cóż – powiedział, zapinając kurtkę. – Mam nadzieję, że załatwiliście sprawę, tak czy inaczej. – Jace… – zaczęła Clary, ale on już skierował uwagę z powrotem na Sebastiana. Jego profil był ostry w blasku księżyca, jak wycięty z ciemnego papieru. Sebastian odłożył kuszę i uniósł ręce. – Jesteście ze mną?! – zawołał. Po płaskowyżu przebiegł szmer. Clary napięła mięśnie. Jeden z grupy Nefilim, starszy mężczyzna, odrzucił kaptur i przemówił, łypiąc spode łba: – Twój ojciec złożył nam wiele obietnic. Żadna nie została spełniona. Dlaczego mielibyśmy ci ufać? – Bo ja swoje spełnię – oświadczył Sebastian. – Dzisiaj. – Spod tuniki wyjął imitację Kielicha Anioła. Naczynie zajaśniało łagodnie w blasku księżyca. Szmer się wzmógł. – Mam nadzieję, że pójdzie gładko – szepnął Jace. – Czuję się tak, jakbym w ogóle nie spał zeszłej nocy. Stał zwrócony przodem do tłumu i pentagramu, z wyrazem żywego zainteresowania na twarzy oświetlonej blaskiem magicznych kamieni. Clary widziała bliznę na jego policzku, zagłębienia na skroniach, ładnie wykrojone usta. „Nie będę tego pamiętać”, powiedział. „Kiedy wrócę pod jego władzę, nie będę pamiętał, że byłem sobą”. I miał rację. Zapomniał wszystko. I choć Clary się tego spodziewała, i tak przeszył ją ostry ból. Sebastian zszedł z głazu i ruszył w stronę pentagramu. Zbliżywszy się do niego,

zaintonował: – Abyssum invoco. Lilith invoco. Mater mea, invoco. Wyjął zza pasa cienki sztylet, umieścił Kielich pod pachą i ostrzem naciął wnętrze dłoni. W ranie wezbrała ciemna krew. Sebastian schował nóż i uniósł krwawiącą rękę nad naczyniem, wciąż śpiewając po łacinie. Teraz albo nigdy. – Jace – szepnęła Clary. – Wiem, że to nie jesteś prawdziwy ty. Wiem, że jakiejś części ciebie nie podoba się to wszystko. Postaraj się przypomnieć sobie, kim jesteś, Jace Lightwood. Odwrócił głowę i spojrzał na nią ze zdumieniem. – O czym ty mówisz? – Proszę, spróbuj sobie przypomnieć, Jace. Kocham cię. Ty mnie kochasz… – Kocham cię, Clary – powiedział z napięciem w głosie. – Ale przecież mówiłaś, że rozumiesz. To jest właśnie kulminacja wszystkich naszych starań. Sebastian wylał zawartość Kielicha na środek pentagramu. – Hic est enim calix sanguinis mei. – Nie naszych – wyszeptała Clary. – Ja nie biorę w tym udziału. Ty też nie… Jace gwałtownie zaczerpnął tchu. Przez chwilę Clary myślała, że to z powodu jej słów – że może jakoś przebiła się przez jego skorupę – ale podążyła za jego wzrokiem i zobaczyła wirującą kulę ognia w środku pentagramu. Była wielkości piłki baseballowej, ale rosła, wydłużała się i zmieniała kształt, aż w końcu przybrała postać kobiety utworzonej z płomieni. – Lilith – powiedział Sebastian dźwięcznym głosem. – Tak jak ty mnie wcześniej wezwałaś, tak ja ciebie wzywam. Jak dałaś mi życie, tak ja daję życie tobie. Płomienie przygasły. Przed nim stała teraz Lilith, połowy wzrostu zwykłego człowieka, naga, okryta jedynie czarnymi włosami sięgającymi kostek. Jej ciało było szare jak popiół, poznaczone czarnymi liniami niczym wulkaniczna lawa. Jej oczy, czarne wijące się węże, patrzyły na Sebastiana. – Moje dziecko – wyszeptała. Sebastian jaśniał jak magiczne światło: blada skóra, jasne włosy, ubranie, które wyglądało na czarne w blasku księżyca.

– Matko, wezwałem cię, tak jak sobie życzyłaś. Dzisiaj będziesz matką nie tylko moją, ale nowej rasy. – Wskazał na Nocnych Łowców, którzy stali bez ruchu jak porażeni. Wiedzieć, że zostanie wezwany Wielki Demon, to jedno, a zobaczyć go na własne oczy, to zupełnie co innego. – Kielich. – Wyciągnął do niej rękę z naczyniem z białą krawędzią poplamioną jego krwią. Lilith zachichotała. Zabrzmiało to tak, jakby ocierały się o siebie masywne kamienie. Wzięła Kielich i, od niechcenia, jakby zdejmowała owada z liścia, rozdarła sobie zębami nadgarstek. Bardzo wolno pociekła z niego czarna, mulista krew i zaczęła kapać do Kielicha, który pod jej dotykiem wyraźnie się zmieniał: ciemniał i matowiał. – Jak Kielich Anioła był dla Nocnych Łowców zarówno talizmanem, jak i środkiem przeobrażenia, tym samym będzie dla was Piekielny Kielich – zapowiedziała chrapliwym głosem. Uklękła, podając naczynie Sebastianowi. – Weź moją krew i ją wypij. Sebastian wziął z jej rąk puchar, który teraz zmienił kolor na czarny i lśnił jak hematyt. – Jak twoja armia, tak rośnie moja siła – wysyczała Lilith. – Wkrótce będę dość silna, żeby wrócić naprawdę… a wtedy podzielimy się ogniem władzy, mój synu. Sebastian skłonił głowę. – Mianujemy cię Śmiercią, matko, i ogłaszamy twoje zmartwychwstanie. Lilith zaśmiała się, unosząc ręce. Gdy płomienie objęły jej ciało, wzbiła się w powietrze i rozpadła na tuzin wirujących cząsteczek światła, a te wkrótce zgasły jak żar ogniska. Kiedy całkiem zniknęły, Sebastian kopnął w pentagram, przerywając jego ciągłość, i uniósł głowę. Na twarzy miał okropny uśmiech. – Cartwright, przyprowadź pierwszą – rozkazał. Tłum się rozstąpił, mężczyzna w szacie z kapturem przepchnął się do przodu z kobietą słaniającą się u jego boku. Była przywiązana łańcuchem do jego ręki, długie, splątane włosy zasłaniały jej twarz. Clary napięła wszystkie mięśnie. – Jace, co to jest? Co się dzieje? – Nic – powiedział, patrząc nieobecnym wzrokiem. – Nikomu nie stanie się krzywda. Oni tylko się zmienią. Patrz. Cartwright, którego nazwisko Clary niejasno pamiętała z Idrisu, pchnął biedaczkę

na kolana. Następnie schylił się, chwycił ją za włosy i szarpnął jej głowę do góry. Kobieta spojrzała na Sebastiana z przerażeniem i jednocześnie wyzwaniem na twarzy, teraz wyraźnie widocznej w blasku księżyca. Clary wciągnęła z sykiem powietrze. – Amatis.

21 Wywołać piekło Siostra Luke’a uniosła wzrok. Oczy miała tak niebieskie jak jej brat. Była wyraźnie oszołomiona, wstrząśnięta i nieco rozkojarzona, jakby podano jej narkotyk. Próbowała wstać, ale Cartwright pchnął ją z powrotem na ziemię. Sebastian ruszył w ich stronę z Kielichem w ręce. Clary zrobiła krok do przodu, ale Jace chwycił ją za ramię i odciągnął do tyłu. Kopnęła go, ale unieruchomił ją w ramionach i zamknął jej ręką usta. Sebastian mówił coś do Amatis cichym, hipnotycznym głosem. Ona gwałtownie pokręciła głową, ale Cartwright złapał ją za długie włosy i szarpnął do tyłu. Clary usłyszała jej krzyk, cichy dźwięk zagłuszony przez wiatr. Pomyślała o nocy, kiedy obserwowała, jak Jace oddycha we śnie, i myślała, że mogłaby wszystkiemu położyć kres jednym ciosem noża. Ale wtedy to „wszystko” nie miało twarzy, głosu, planu. Teraz przybrało twarz siostry Luke’a, Clary poznała plan, było już jednak za późno. Sebastian jedną ręką przytrzymał głowę Amatis, drugą przystawił jej Kielich do ust. Kiedy wmusił w nią jego zawartość, kobieta zwymiotowała i zaczęła kaszleć. Ciemny płyn ściekał jej po brodzie. Sebastian błyskawicznie zabrał Kielich, ale ten już spełnił swoje zadanie. Amatis wydała okropny dźwięk, zaczęła się dławić, jej ciało wyprostowało się gwałtownie, oczy wyszły jej na wierzch, zrobiły się czarne jak Sebastiana. Zakryła rękami twarz, z jej gardła wyrwał się jęk. Clary zobaczyła ze zdumieniem, że Znak Wzroku na jej dłoni blednie i znika. Amatis opuściła ręce. Jej twarz się wygładziła, oczy znowu były niebieskie. Wbiła wzrok w Sebastiana. – Puść ją – polecił Sebastian Cartwrigthowi. – Niech do mnie podejdzie. Mężczyzna odpiął łańcuch łączący go z Amatis i cofnął się z mieszaniną lęku i fascynacji na twarzy.

Amatis przez chwilę stała nieruchomo, z rękami zwieszonymi po bokach, a następnie podeszła do Sebastiana. Uklękła przed nim, zamiatając włosami ziemię. – Panie – powiedziała. – Jak mogę ci służyć? – Wstań – rzekł Sebastian. Amatis wstała z wdziękiem. Nagle zaczęła się poruszać w nowy, inny sposób. Wszyscy Nocni Łowcy chodzili zgrabnie, ale ona teraz nabrała szczególnej gracji, która, o dziwo, przyprawiła Clary o dreszcz. Stanęła przed Sebastianem. Po raz pierwszy Clary zobaczyła, że to, co brała za długą białą suknię, jest koszulą nocną, jakby Amatis została wyrwana prosto z łóżka. Co za koszmar obudzić się wśród zakapturzonych postaci, w tym bezludnym, posępnym miejscu. – Chodź do mnie. – Sebastian skinął na nią, a ona zrobiła krok w jego stronę. Była o głowę niższa od niego, więc wyciągnęła szyję, kiedy do niej szeptał. Na jej twarzy wykwitł zimny uśmiech. Sebastian uniósł rękę. – Chciałabyś walczyć z Cartwrigthem? Cartwright rzucił łańcuch na ziemię i sięgnął pod szatę do pasa z bronią. Był młodym mężczyzną o jasnych włosach, dużej twarzy i kwadratowej szczęce. – Ale ja… – Z pewnością trochę demonstracji siły nie zawadzi – stwierdził Sebastian. – No, dalej, Cartwright, ona jest kobietą, starszą od ciebie. Boisz się? Mężczyzna wyglądał na zdezorientowanego, ale wyciągnął zza pasa długi sztylet. – Jonathanie… Oczy Sebastiana zabłysły. – Walcz z nim, Amatis. Jej wargi się wykrzywiły. – Z przyjemnością – powiedziała i ruszyła do ataku. Jej szybkość była zdumiewająca. Amatis wyskoczyła w powietrze, zrobiła wymach nogą i wytrąciła sztylet z ręki przeciwnika. Następnie wbiła mu kolano w brzuch. Cartwright zatoczył się do tyłu, a ona uderzyła głową w jego głowę, okrążyła go błyskawicznie i szarpnęła za tył szaty, powalając go na ziemię. Nieszczęśnik wylądował u jej stóp z nieprzyjemnym hukiem i jęknął z bólu. – A to za wyciągnięcie mnie z łóżka w środku nocy – wysyczała Amatis, ocierając

lekko krwawiące usta wierzchem dłoni. Przez tłum przebiegł wymuszony śmiech. – Widzicie, że nawet Nocny Łowca bez specjalnej siły czy umiejętności – wybacz, Amatis – może stać się silniejszy, szybszy niż jego seraficki odpowiednik – rzekł Sebastian i uderzył pięścią w dłoń. – Władza. Prawdziwa władza. Kto jest na nią gotowy? Po chwili wahania Cartwright dźwignął się na nogi, zasłaniając jedną ręką brzuch. – Ja – powiedział, rzucając jadowite spojrzenie Amatis. Ona tylko się uśmiechnęła. Sebastian uniósł Piekielny Kielich. – Więc chodź. Cartwright zbliżył się do Sebastiana, a wtedy inni Nocni Łowcy złamali szyk i też ruszyli w jego stronę. Utworzyli nierówny szereg. Amatis stała spokojnie z boku, z założonymi rękami. Clary próbowała ściągnąć ją wzrokiem, błagając w duchu, żeby na nią spojrzała. To była siostra Luke’a. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, byłaby teraz ciotką Clary. Amatis. Clary pomyślała o jej małym domu nad kanałem w Idrisie, o tym, jaka była uprzejma, jak kochała ojca Jace’a. Proszę, spójrz na mnie. Proszę, pokaż mi, że nadal jesteś sobą. Amatis jakby usłyszała jej niemą modlitwę, bo uniosła głowę i na nią spojrzała. I uśmiechnęła się. Nie miłym ani kojącym uśmiechem, tylko mrocznym, zimnym i rozbawionym. Z taką miną mogłaby patrzeć na tonącego i nawet nie kiwnąć palcem. To nie był uśmiech Amatis. To w ogóle nie była Amatis. Siostra Luke’a zniknęła. Jace już wcześniej zabrał rękę z jej ust, ale Clary nie miała ochoty krzyczeć. Nikt tutaj by jej nie pomógł, a osoba więżąca ją w ramionach nie była Jace’em. Jak ubranie zachowuje kształt właściciela, nawet jeśli jest nienoszone od lat, albo poduszka kształt głowy osoby, która ostatnio na niej spała, nawet jeśli ta od dawna nie żyje, również z niego została pusta skorupa, którą ona wypełniła swoimi pragnieniami, miłością i marzeniami. I robiąc to, wyrządziła prawdziwemu Jace’owi straszną krzywdę. Usiłując go ratować, niemal zapomniała, kogo ratuje. I przypomniała sobie, co jej powiedział w

ciągu tych paru chwil, kiedy był sobą. „Nienawidzę myśli, że on jest z tobą. On. Ten drugi ja”. Jace wiedział, że to są dwie różne osoby, że on, okradziony ze swojej duszy, wcale nie jest sobą. Próbował oddać się w ręce Clave, a ona mu nie pozwoliła. Nie uszanowała jego życzenia. Dokonała wyboru za niego – w chwili ucieczki i paniki, ale jednak go dokonała – nie zdając sobie sprawy, że Jace wolałby umrzeć niż być taki, i że ona nie tyle uratowała mu życie, ile skazała go na egzystencję, którą gardził. Oparła się na nim, a Jace, biorąc jej nagłą zmianę za wskazówkę, że już nie będzie z nim walczyć, rozluźnił chwyt. Ostatni z Nocnych Łowców właśnie stanął przed Sebastienem i skwapliwie wyciągał rękę po Piekielny Kielich. – Clary… – zaczął Jace. Nigdy się nie dowiedziała, co chciał powiedzieć. Rozległ się krzyk. Nocny Łowca sięgający po Kielich zachwiał się do tyłu ze strzałą w szyi. Clary z niedowierzaniem odwróciła głowę i zobaczyła Aleca w stroju bojowym, z łukiem, stojącego na kamiennym dolmenie. Uśmiechnął się z satysfakcją i sięgnął przez ramię po następną strzałę. I wtedy za nim wylała się na równinę reszta wojowników. Stado wilków biegło nisko przy ziemi. Ich cętkowane futra lśniły w różnobarwnym świetle. Clary domyśliła się, że są wśród nich Maia i Jordan. Za nimi równym szeregiem podążali znajomi Nocni Łowcy: Isabelle i Maryse Lightwood, Helen Blackthorn i Aline Penhallow, Jocelyn o rudych włosach widocznych nawet z daleka. Był też z nimi Simon, zza którego pleców wystawała rękojeść srebrnego miecza. I Magnus z rękami sypiącymi niebieskie iskry. Serce Clary podskoczyło w piersi. – Jestem tutaj! – krzyknęła do nich. – Jestem tutaj! *** – Widzicie ją? – zapytała z niepokojem Jocelyn. – Jest tam? Simon próbował się skupić, żeby wyostrzonymi zmysłami wampira wyłowić znajomy zapach krwi spośród różnych jej rodzajów przemieszanych ze sobą: Nocnych Łowców, demonów, Sebastiana. – Widzę ją! – wykrzyknął. – Jace ją trzyma i ciągnie poza linię Nocnych Łowców.

– Jeśli są lojalni wobec Jonathana, tak jak byli wobec Valentine’a, utworzą mur z ciał, żeby go chronić. Clary i Jace’ a również. – Zielone oczy Jocelyn płonęły macierzyńską troską i furią. – Będziemy musieli się przez nich przedrzeć, żeby do nich dotrzeć. – Musimy dopaść Sebastiana – stwierdziła Isabelle. – Simonie, utorujemy ci drogę. Zdzielisz go Wspaniałym, a kiedy upadnie… – Inni prawdopodobnie się rozpierzchną – dokończył Magnus. – Albo, zależnie od tego, jak bardzo są związani z Sebastianem, zginą razem z nim. Przynajmniej miejmy taką nadzieję. – Wyciągnął szyję. – A skoro już mowa o nadziei, widzieliście strzał Aleca? To mój chłopak. Rozpromieniony, poruszył palcami. Strzeliły z nich niebieskie iskry, a on cały się rozjarzył. Tylko Magnus ma dostęp do cekinowej zbroi, pomyślał z rezygnacją Simon. Isabelle odwinęła bicz z nadgarstka. Bat wystrzelił przed nią jak język złotego ognia. – Jesteś gotowy, Simonie? – zapytała. Znajdowali się jeszcze w pewnej odległości od wrogiej armii – sam nie wiedział, jak inaczej o nich myśleć. Nocni Łowcy w czerwonych szatach i strojach bojowych, uzbrojeni po zęby, krzyczeli w zamieszaniu. Simon nie zdołał pohamować uśmiechu. – W imię Anioła, z czego tu się śmiać? – skarciła go Izzy. – Ich serafickie miecze już nie działają – wyjaśnił Simon. – Próbują się zorientować, dlaczego. Sebastian właśnie polecił, żeby użyli innej broni. Od linii przeciwników dobiegł następny okrzyk, kiedy z grobowca poleciała kolejna strzała i wbiła się w plecy przysadzistego Nocnego Łowcy w czerwonej szacie, a ten zatoczył się do przodu. Szereg się załamał, powstało coś w rodzaju wyrwy w murze. Simon, widząc swoją szansę, puścił się przed siebie biegiem, a reszta popędziła za nim. Przypominało to nurkowanie nocą w czarnym oceanie pełnym rekinów i innych groźnych, zębatych morskich stworzeń. To nie była pierwsza bitwa, w której Simon brał udział, ale podczas Wojny w Idrisie miał na czole Znak Kaina. Choć właściwie Znak jeszcze nie zaczął wtedy działać, wiele demonów cofało się na jego widok. Simon nie sądził, że będzie za nim tęsknił, ale teraz, kiedy starał się przedrzeć przez

gąszcz Nocnych Łowców, którzy próbowali ciąć go mieczami, pomyślał, że jednak chciałby go mieć z powrotem. Isabelle kroczyła po jednej jego stronie, Magnus po drugiej, chroniąc go… chroniąc Wspaniałego. Bicz Isabelle śpiewał mocno i pewnie, ręce Magnusa pluły ogniem, czerwonym, zielonym i niebieskim. Kolorowe płomienie trafiały w mrocznych Nefilim, paląc ich na miejscu. Inni Nocni Łowcy krzyczeli, kiedy wilki Luke’a skakały im do gardeł. Jakiś sztylet ciął go z zadziwiającą szybkością w bok. Simon krzyknął, ale szedł dalej, wiedząc, że rana sama się zagoi w mgnieniu oka. Parł do przodu… I nagle zamarł. Przed nim pojawiła się znajoma twarz. Siostra Luke’a. Amatis. W jej oczach dostrzegł błysk rozpoznania. Co ona tutaj robiła? Przyszła walczyć u ich boku? Ale… Rzuciła się na niego z lśniącym sztyletem w ręce. Okazała się szybka, ale nie tak szybka, żeby nie mógł go uratować refleks wampira… gdyby nie zaskoczenie, które spowolniło jego reakcję. Amatis była siostrą Luke’a. Znał ją, i ten moment niedowierzania mógłby oznaczać jego koniec, gdyby Magnus nie skoczył przed niego i nie odepchnął go do tyłu. Z jego ręki strzelił niebieski płomień, ale Amatis była szybsza od czarownika. Uciekła przed ogniem, nurkując pod jego ramieniem. Simon zobaczył blask księżyca odbity od noża. Oczy Magnusa rozszerzyły się z zaskoczenia, kiedy ostrze koloru nocy przebiło jego zbroję. Amatis wyszarpnęła sztylet. Klinga lśniła teraz od krwi. Isabelle krzyknęła, kiedy Magnus osunął się na kolana. Simon próbował do niego podbiec, ale walczący tłum poniósł go dalej. Wykrzyknął imię czarownika, kiedy Amatis pochyliła się nad rannym i po raz drugi uniosła sztylet, celując w jego serce. *** – Puść mnie! – wrzasnęła Clary, wierzgając i kopiąc, żeby uwolnić się z uścisku Jace’a. Nie widziała prawie nic ponad falującym tłumem odzianych na czerwono Nocnych Łowców, którzy stali przed nią, Jace’em i Sebastianem, oddzielając ją od rodziny i przyjaciół. Wszyscy troje znajdowali się kilka stóp za linią bojową. Jace trzymał ją mocno, choć się szarpała, a Sebastian obserwował rozwój wydarzeń z ponurą wściekłością na twarzy. Jego wargi się poruszały. Clary nie potrafiła stwierdzić, czy

on przeklina, modli się, czy śpiewa słowa czaru. – Puść mnie, ty… Sebastian się odwrócił z przerażającym wyrazem twarzy, czymś pomiędzy gniewnym grymasem a szerokim uśmiechem. – Ucisz ją, Jace… – Będziemy tu stać i pozwalać, żeby nas chronili? – Jace wskazał brodą na linię Nocnych Łowców. – Tak – odparł Sebastian. – Jesteśmy zbyt ważni, żeby ryzykować. Jace pokręcił głową. – Nie podoba mi się to. Po drugiej stronie jest ich zbyt wielu. – Rozejrzał się, wyciągając szyję. – A co z Lilith? Możesz wezwać ją z powrotem, żeby nam pomogła? – Gdzie? Tutaj? – W głosie Sebastiana brzmiała pogarda. – Nie. Poza tym, jest teraz zbyt słaba, żeby nam pomóc. Kiedyś potrafiłaby skosić armię, ale ten przeklęty Podziemny ze Znakiem Kaina rozproszył jej esencję w pustce między światami. Dobrze, że w ogóle się pojawiła i dała nam swoją krew. – Tchórz – rzuciła Clary. – Zmieniłeś wszystkich tych ludzi w niewolników i nawet nie chcesz walczyć w ich obronie… Brat uniósł rękę, jakby zamierzał ją spoliczkować. Clary chciałaby, żeby to zrobił na oczach Jace’a, ale po jego ustach przebiegł uśmieszek wyższości. Sebastian opuścił rękę. – Gdyby Jace cię uwolnił, pewnie byś walczyła? – Oczywiście, że tak… – Po której stronie? – Sebastian zrobił szybki krok w jej stronę, unosząc Piekielny Kielich. Clary zobaczyła, że choć piło z niego wielu, poziom krwi się nie zmniejszył. – Unieś jej głowę, Jace. – Nie! – Clary zdwoiła wysiłki, żeby się uwolnić. Jace chwycił ją ręką pod brodę, ale ona wyczuła jego wahanie. – Sebastianie – powiedział. – Nie… – Tak! Nie ma potrzeby, żebyśmy tu zostawali. My jesteśmy ważni, a nie to mięso armatnie. Udowodniliśmy, że Piekielny Kielich działa. Oto, co się liczy. – Chwycił za przód sukni Clary. – Ale będzie dużo łatwiej uciec z kimś, kto nie kopie, nie krzyczy i

nie młóci pięściami. – Możemy później dać jej to do wypicia… – Nie! – warknął Sebastian. – Trzymaj ją mocno. – Uniósł Kielich i przytknął go Clary do ust, próbując otworzyć je siłą. Walczyła z nim, zgrzytając zębami. – Pij! – rozkazał groźnym szeptem, tak cichym, że chyba Jace go nie usłyszał. – Mówiłem, że pod koniec tej nocy zrobisz wszystko, co zechcę. – Jego oczy pociemniały. Przycisnął Kielich do jej ust, rozcinając dolną wargę. Clary sięgnęła rękami za siebie, chwyciła Jace’a za ramiona i wykorzystała jego ciało, żeby się odepchnąć i kopnąć obiema nogami. Poczuła, że pęka szew jej sukni, kiedy stopami mocno trafiła brata w żebra. Sebastian stracił dech i zatoczył się do tyłu, a ona gwałtownie odchyliła głowę i usłyszała głośne stuknięcie, kiedy jej czaszka zetknęła się z twarzą Jace’a. Jace wrzasnął i rozluźnił chwyt na tyle, że mogła się uwolnić. Wyrwała mu się i skoczyła w wir bitwy, nie oglądając się za siebie. *** Maia biegła po skalistym gruncie. Blask gwiazd przeczesywał chłodnymi palcami jej futro, silne zapachy bitwy atakowały jej wrażliwe powonienie: krew, pot i odór czarnej magii przypominający swąd palonej gumy. Stado rozproszyło się po polu, skacząc, zabijając zębami i pazurami. Maia trzymała się blisko Jordana, nie dlatego, że potrzebowała jego ochrony. Po prostu się przekonała, że bok przy boku walczą lepiej i skuteczniej. Wcześniej brała udział tylko w jednej bitwie, na równinie Brocelind i zapamiętała z niej jedno wielkie chaotyczne kłębowisko demonów i Podziemnych. Tutaj, na Burren, było o wiele mniej walczących, ale mroczni Nocni Łowcy okazali się bardzo groźni, posługiwali się bronią z przerażającą siłą i szybkością. Maia widziała, jak jeden szczupły mężczyzna krótkim sztyletem odcina głowę wilkowi, który wzbijał się do skoku. Na ziemię opadło bezgłowe ludzkie ciało, zakrwawione i nierozpoznawalne. Akurat kiedy o tym pomyślała, zamajaczył przed nią jeden z Nefilim z obusiecznym mieczem o ostrzu poplamionym czerwono-czarną krwią. Jordan zawarczał, ale to ona rzuciła się na przeciwnika. Ten zrobił unik i ciął mieczem. Maia poczuła ostry ból w łopatce i opadła na ziemię na cztery łapy. Gdy rozległ się szczęk, zorientowała się, że

wytrąciła napastnikowi broń z ręki. Warknęła z zadowoleniem i odwróciła się, ale Jordan już skakał do gardła Nefilim… Ten w locie chwycił go za kark, jak niegrzecznego szczeniaka. – Podziemna szumowina – wyrzucił z siebie i choć Maia nie pierwszy raz słyszała taką obelgę, lodowata nienawiść w jego tonie przyprawiła ją o dreszcz. – Powinno się ciebie przerobić na futro i nosić. Maia wbiła zęby w jego nogę. Do jej ust trysnęła miedziana krew, mężczyzna krzyknął z bólu i zatoczył się do tyłu, kopiąc ją i puszczając Jordana. Maia trzymała go mocno, kiedy Jordan ponownie zaatakował. Tym razem ryk wściekłości ucichł w połowie – zęby wilkołaka rozerwały gardło Nocnemu Łowcy. *** Amatis opuściła nóż, celując w serce Magnusa, kiedy w powietrzu świsnęła strzała i wbiła się jej w ramię z taką siłą, że kobieta zrobiła pół obrotu i upadła twarzą na kamienisty grunt. Krzyczała, ale zagłuszył ją szczęk broni. Isabelle podbiegła do czarownika i uklękła przy nim. Simon zobaczył, że Alec stoi bez ruchu na kamiennym grobowcu z łukiem w ręce. Pewnie był za daleko, żeby wyraźnie widzieć Magnusa. Isabelle trzymała ręce na piersi rannego, a on – zawsze tak ruchliwy i tryskający energią – leżał zupełnie nieruchomo, poddając się jej zabiegom. Isabelle uniosła wzrok i zauważyła, że Simon na nich patrzy. Dłonie miała czerwone od krwi, ale potrząsnęła głową i krzyknęła: – Idź! Znajdź Sebastiana! Simon odwrócił się i skoczył z powrotem w wir bitwy. Zwarta linia czerwonych Nocnych Łowców trochę się przerzedziła. Wilki śmigały tu i tam, rozdzielały przeciwników. Jocelyn walczyła na miecze z warczącym mężczyzną, którego wolna ręka ociekała krwią. Simon uświadomił sobie coś dziwnego, kiedy kroczył naprzód, wynajdując drogę w bitewnym zamieszaniu. Żaden z czerwono odzianych Nefilim nie miał Znaków. Ich skóra była czysta. Kątem oka dostrzegł, że jeden z wrogich Nocnych Łowców skacze na Aline, wywijając maczugą, ale dostaje cios w brzuch od Helen, która nagle wyrosła u jej boku, i stwierdził, że są o wiele szybsi niż znani mu Nefilim, poza Jace’em i Sebastianem. Poruszali się ze zwinnością wampirów. Pomyślał tak, kiedy jeden z nich

ciął w powietrzu skaczącego wilka i rozpłatał mu brzuch. Martwy wilkołak runął na ziemię jako mocno zbudowany mężczyzna o kręconych jasnych włosach. Simon odetchnął z ulgą, że to nie Maia ani Jordan, ale zaraz ogarnęło go poczucie winy. Ruszył dalej. Zewsząd otaczał go aż gęsty zapach krwi. Znowu zatęsknił za Znakiem Kaina. Gdyby nadal go nosił, mógłby spalić całą tę wrogą armię w jednej chwili…. Nagle wyrósł przed nim jeden z mrocznych Nefilim, wywijając szerokim mieczem. Simon zrobił unik, choć okazało się to niepotrzebne. Przeciwnik był w trakcie zamachu, kiedy w jego szyję wbiła się strzała. Upadł, a z ust trysnęła mu krew. Simon uniósł głowę i zobaczył, że Alec nadal stoi na dolmenie. Jego twarz przypominała kamienną maskę, strzelał z mechaniczną precyzją: sięgał po kolejne pociski, osadzał je na cięciwie i wypuszczał z łuku. Każdy trafiał w cel, lecz Alec nie zwracał na to uwagi, tylko sięgał po następną strzałę. Simon usłyszał obok siebie kolejny świst i jakieś ciało runęło na ziemię. Nie tracąc czasu, skoczył na oczyszczony kawałek pola bitwy… I zamarł. Drobna postać torowała sobie drogę przez bitewny zamęt gołymi pięściami, kopniakami i łokciami. Miała na sobie rozdartą czerwoną suknię, włosy splątane, a kiedy go zobaczyła, przez jej twarz przemknął wyraz zdumienia i niedowierzania. Bezgłośnie wymówiła jego imię. Tuż za nią podążał Jace z zakrwawioną twarzą. Tłum się przed nim rozstępował, a on parł przed siebie. Za nim, w przerwie pozostałej po jego przejściu, Simon dostrzegł znajomą białą grzywę włosów, jak u Valentine’a. Sebastian. Nadal ukrywał się za linią obrony złożoną z mrocznych Nocnych Łowców. Na jego widok Simon sięgnął za plecy i dobył Wspaniałego. Chwilę później fala walczących cisnęła na niego Clary. Jej oczy były prawie czarne od adrenaliny, ale malowała się w nich radość na jego widok. Simona zalała ulga. Wcześniej się zastanawiał, czy ona nadal jest sobą, czy zmieniła się jak Amatis. – Daj mi miecz! – krzyknęła Clary. Jej głos niemal zginął pośród szczęku metalu. Wyciągnęła rękę i w tym momencie już nie była Clary, jego przyjaciółką od dzieciństwa, tylko Nocną Łowczynią, aniołem zemsty, któremu należał się ten miecz. Podał go jej rękojeścią do przodu. ***

Bitwa jest jak wir, pomyślała Jocelyn, torując sobie drogę przez tłum, tnąc kindżałem Luke’a w każdą plamę czerwieni, którą zobaczyła. Wszystko działo się tak szybko, że człowiek miał jedynie świadomość wszechobecnego niebezpieczeństwa i walki o przeżycie. Wzrokiem gorączkowo przeszukiwała masę walczących, wypatrując córki, rudych włosów… albo chociaż Jace’a, bo tam, gdzie był on, powinna być i Clary. Całą równinę zaściełały głazy, niczym lodowce na nieruchomym morzu. Jocelyn wdrapała się na jeden z nich, żeby mieć lepszy widok, ale zobaczyła tylko ciała, błysk broni, walczące ze sobą postacie, sylwetki wilków biegnące nisko przy ziemi. Odwróciła się, żeby zejść z głazu… I zobaczyła, że ktoś czeka na nią na dole. Zatrzymała się raptownie i wytrzeszczyła oczy. Miał na sobie szkarłatną szatę i siną bliznę przecinającą policzek, pamiątkę po jakiejś dawnej bitwie, o której ona nic nie wiedziała. Już nie wyglądał młodo, ale nie mogła się pomylić. – Jeremy – powiedziała. Jej głos był ledwo słyszalny w bitewnym zgiełku. – Jeremy Pontmercy. Mężczyzna, który kiedyś był najmłodszym członkiem Kręgu, spojrzał na nią przekrwionymi oczami. – Jocelyn Morgenstern. Przyłączyłaś się do nas? – Przyłączyłam do was? Jeremy, nie… – Kiedyś należałaś do Kręgu – przypomniał jej, podchodząc bliżej. W prawej ręce trzymał długi sztylet, który wyglądał jak prosta brzytwa. – Byłaś jedną z nas. A teraz my popieramy twojego syna. – Zerwałam z wami, kiedy poszliście za moim mężem – powiedziała Jocelyn. – Dlaczego sądzisz, że jestem z wami teraz, kiedy prowadzi was mój syn? – Jesteś z nami albo przeciwko nam, Jocelyn. – Rysy twarzy Jeremy’ego stwardniały. – Nie możesz występować przeciwko własnemu synowi. – Jonathan jest największym złem, jakie w życiu uczynił Valentine. Nigdy nie mogłabym go poprzeć. Nigdy nie stanęłam za Valentine’em. Dlaczego więc macie nadzieję, że teraz mnie przekonacie?

Pontmercy potrząsnął głową. – Źle mnie zrozumiałaś. Mam na myśli, że nie możesz wystąpić przeciwko niemu. Przeciwko nam. Clave nie może. Nie jest przygotowane na to, co możemy zrobić. I chcemy zrobić. Krew popłynie ulicami każdego miasta. Świat spłonie. Wszystko, co znasz, zostanie zniszczone. A my powstaniemy z popiołów waszej klęski, jak triumfujący feniks. To twoja jedyna szansa. Wątpię, czy twój syn da ci następną. – Jeremy, byłeś taki młody, kiedy Valentine cię zwerbował. Mógłbyś wrócić do Clave. Okazaliby pobłażliwość… – Nie mogę wrócić do Clave – oświadczył z satysfakcją Pontmercy. – Nie rozumiesz? Ci z nas, którzy stoją za twoim synem, już nie są Nefilim. Już nie są Nefilim. Jocelyn nie zdążyła nic odpowiedzieć, bo Jeremy’emu z ust trysnęła krew. Runął na ziemię, a wtedy ona zobaczyła stojącą za nim Maryse z szerokim mieczem w ręce. Obie kobiety patrzyły na siebie przez chwilę nad martwym ciałem. Potem Maryse wróciła do bitwy. *** Kiedy palce Clary zacisnęły się na rękojeści, miecz eksplodował złotym blaskiem. Płomień zapłonął wzdłuż całego ostrza, oświetlając słowa wyryte na stali – Quis ut Deus? – a uchwyt rozjarzył się, jakby zawierał w sobie światło słońca. Clary omal go nie upuściła, sądząc, że broń stanęła w ogniu, ale metal w jej dłoni pozostał chłodny. Potem wszystko potoczyło się bardzo wolno. Odwróciła się z płonącym mieczem w dłoni i gorączkowo próbowała wypatrzyć w tłumie Sebastiana. Nie mogła go nigdzie dostrzec, ale wiedziała, że chowa się za zwartą grupą Nocnych Łowców, przez którą sama niedawno się przedarła. Ściskając miecz, ruszyła w tamtą stronę, ale ktoś stanął jej na drodze. Jace. – Clary – powiedział. Jakimś cudem go usłyszała, choć hałas wokół nich był ogłuszający: krzyki, warczenie, szczęk metalu o metal. Wydawało się jednak, że morze walczących odsuwa się od nich po obu stronach, jakby rozstępowało się Morze Czerwone, tak że powstała

wokół nich wolna przestrzeń. Miecz płonął w jej dłoni. – Jace, zejdź mi z drogi. Usłyszała, że za nią krzyczy coś Simon. Jace pokręcił głową. Jego złote oczy były bez wyrazu, nieprzeniknione. Twarz miał zakrwawioną; skóra na kości policzkowej, w którą trafiła go głową, już puchła i ciemniała. – Daj mi miecz, Clary. – Nie. – Potrząsnęła głową, cofając się o krok. Wspaniały oświetlał miejsce, gdzie stali, zdeptaną, zbryzganą krwią trawę wokół niej i Jace’a. – Mogę oddzielić cię od Sebastiana. Mogę go zabić, nie robiąc ci krzywdy… Jego twarz się wykrzywiła. Oczy miały taki sam kolor jak ogień pełzający po klindze miecza – a może odbijał się w nich jego blask, nie była pewna – ale kiedy mu się przyjrzała, zrozumiała, że to nie ma znaczenia. Widziała Jace’a i nie-Jace’a; jej wspomnienia o nim. Pięknym chłopcu, którego pierwszy raz zobaczyła, brawurowym, uczącym się kochać i być ostrożnym. Pamiętała noc, którą razem spędzili w Idrisie, trzymając się za ręce na wąskim łóżku, i to, jak w Paryżu, zakrwawiony, patrzył na nią udręczonym wzrokiem i wyznawał jej, że jest mordercą. – Zabić go? – powtórzył teraz nie-Jace. – Oszalałaś? A ona wspomniała noc nad jeziorem Lyn, Valentine’ a przebijającego go mieczem, i to, jak życie wyciekało z niej wraz z jego krwią. Patrzyła wtedy, jak Jace umiera na plaży w Idrisie. A potem, kiedy go wskrzesiła, on do niej podpełzł i spojrzał na nią oczami, które płonęły jak Miecz, jak jaśniejąca krew Anioła. „Przebywałem w ciemności”, powiedział wtedy. „Nie było tam nic oprócz cieni i ja też byłem cieniem. A potem usłyszałem twój głos”. Ale ten głos wymieszał się z innym, niedawnym: w mieszkaniu Valentine’a Jace mówi jej, że raczej wolałby umrzeć niż tak żyć. Słyszała go teraz, jak każe jej oddać miecz, bo inaczej on sam go jej zabierze. Jego głos był szorstki, niecierpliwy, jakby przemawiał do niesfornego dziecka. I w tym momencie pojęła, że, jak on nie jest Jace’em, tak ona nie jest tą Clary, którą on kocha. To było tylko jej wspomnienie, zamazane i zniekształcone, obraz kogoś uległego, posłusznego, kto nie rozumie, że

miłość dawana nie z własnej woli albo nieszczera, w ogóle nie jest miłością. – Daj mi miecz – rzekł władczym tonem, unosząc wyżej głowę i wyciągając rękę. – Daj mi go, Clary. – Chcesz go? Uniosła Wspaniałego tak, jak on sam ją uczył, balansując nim w dłoni, choć był ciężki. Ogień zapłonął jaśniej, wydawało się, że poszybował w górę i sięgnął gwiazd. Jace stał od niej na długość miecza, jego złote oczy przepełniało niedowierzanie. Nawet teraz nie przyjmował do wiadomości, że ona może zrobić mu krzywdę, naprawdę go zranić. Nawet teraz. Clary wzięła głęboki wdech. – Weź go. Zobaczyła, że jego oczy zaczynają się jarzyć jak tamtego dnia nad jeziorem, i wbiła w niego miecz, jak Valentine. Zrozumiała, że tak musi być. Umarł właśnie w ten sposób, a ona wyrwała go śmierci. I teraz śmierć po niego wróciła. Nie można oszukać śmierci. Na koniec ona odzyska to, co należy do niej. Wspaniały wbił się w jego pierś, zazgrzytał o żebra, a Clary poczuła, że jej zakrwawiona dłoń ślizga się na rękojeści, pięść uderza w ciało. Zamarła. Jace się nie poruszył, a ona nadal ściskała Wspaniałego, aż krew zaczęła płynąć z rany. Usłyszała ryk wściekłości, bólu i przerażenia. Sebastian, pomyślała. To krzyczał Sebastian, kiedy została przerwana jego więź z Jace’em. Jace nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Jego twarz była spokojna i pogodna jak oblicze posągu. Spojrzał na Clary i jego oczy rozbłysły, jakby wypełniło je światło. I potem zaczął płonąć. *** Alec nie pamiętał, jak zszedł z grobowca ani jak biegł przez pole bitwy między leżącymi ciałami mrocznych Nocnych Łowców, martwych i rannych wilkołaków. Jego oczy wypatrywały tylko jednej osoby. W pewnym momencie potknął się i omal nie upadł. Kiedy podniósł wzrok i przeszukał nim pole przed sobą, zobaczył Isabelle klęczącą obok Magnusa na kamienistej ziemi. Wydawało mu się, że zabrakło mu powietrza w płucach. Jeszcze nigdy nie widział

Magnusa tak bladego i nieruchomego. Na ziemi wokół niego i na skórzanej zbroi wszędzie była krew. Ale to przecież niemożliwe, Magnus żył tak długo. Wydawał się wieczny. Był stałym elementem rzeczywistości. Za żadne skarby świata Alec nie potrafił sobie wyobrazić, że Magnus umiera przed nim. – Alec. – Głos Izzy płynął ku niemu jak przez wodę. – On oddycha. Alec z drżeniem wypuścił powietrze z płuc. Wyciągnął rękę do siostry. – Sztylet. Podała mu go bez słowa. Na lekcjach pierwszej pomocy nie uważała tak jak on. Zawsze twierdziła, że runy zrobią swoje. Zaciskając zęby, Alec rozciął przód skórzanej zbroi Magnusa, potem koszulę. Możliwe, że tylko zbroja utrzymywała ciało rannego w całości. Delikatnie rozchylił brzegi materiału, zaskoczony pewnością swoich rąk. Zobaczył dużo krwi i szerokie cięcie z prawej strony klatki piersiowej. Ale sądząc po rytmie oddechu, płuca nie zostały przebite. Alec zerwał z siebie kurtkę, zwinął ją i przycisnął do krwawiącej rany. Powieki Magnusa zatrzepotały. – Auu – wymamrotał słabo. – Przestań się na mnie opierać. – Na Razjela – wyszeptał z ulgą Alec. – Żyjesz. – Wsunął wolną rękę pod jego głowę, kciukiem pogłaskał zakrwawiony policzek. – Myślałem… Znacząco spojrzał na siostrę, a ona dyskretnie usunęła się na bok. – Widziałem, jak padasz – powiedział cicho Alec. Nachylił się i lekko pocałował Magnusa w usta, tak żeby go nie urazić. – Myślałem, że nie żyjesz. Czarownik uśmiechnął się krzywo. – Od tego draśnięcia? – Spojrzał na powoli czerwieniejącą kurtkę Aleca. – No dobrze, głębokiego draśnięcia. Jak od pazurów naprawdę dużego kota. – Majaczysz? – Nie. – Magnus ściągnął brwi. – Amatis celowała w moje serce, ale nie trafiła w żaden ważny narząd. Problem polega na tym, że utrata krwi pozbawia mnie energii i zdolności samoleczenia. – Wziął głęboki wdech i się rozkaszlał. – Daj mi rękę. – Uniósł dłoń, a Alec splótł palce z jego palcami i ścisnął je mocno. – Pamiętasz noc bitwy na statku Valentine’a, kiedy potrzebowałem trochę twojej siły?

– Potrzebujesz jej teraz znowu? – zapytał Alec. – Bo możesz ją mieć. – Zawsze potrzebuję twojej siły, Alec. – Magnus przymknął oczy, a ich splecione palce zaczęły jaśnieć, jakby trzymali w nich gwiazdę. *** Z rękojeści miecza buchnął ogień i pomknął po ostrzu. Płomień przeszył ramię Clary jak prąd, powalił ją na ziemię. Gdy poczuła żar mknący przez wszystkie żyły, zwinęła się z bólu, obejmując się rękoma, jakby chciała uratować własne ciało przed rozpadnięciem się na kawałki. Jace opadł na kolana. Miecz nadal go przebijał, ale teraz płonął biało-złotym płomieniem, ogień wypełniał jego ciało jak kolorowa woda naczynie z czystego szkła. Jego włosy zbrązowiały, skóra zrobiła się przezroczysta, zaczęły przez nią przeświecać kości. Wspaniały wypalał się, rozpuszczał, topił się jak złoto w tyglu. Jace odrzucił głowę do tyłu, wygiął ciało w łuk, podczas gdy w nim szalał pożar. Clary próbowała do niego podpełznąć po kamieniach, ale buchający żar okazał się zbyt silny. Jace chwycił się za pierś, rzeka złotej krwi wyciekła mu między palcami. Kamień, na którym klęczał, sczerniał, popękał, zmienił się w popiół. W końcu Wspaniały sypnął iskrami jak dogasające ognisko, a Jace runął do przodu, na kamienie. Clary próbowała wstać, ale nogi się pod nią ugięły. Nadal miała wrażenie, że w jej żyłach płynie ogień, czuła się tak, jakby ktoś dźgał ją po całym ciele rozżarzonym pogrzebaczem. Zaczęła się czołgać, rozdzierając sobie ceremonialną suknię o kamienie, aż dotarła do Jace’a. Leżał na boku z głową opartą na jednej ręce, drugą miał odrzuconą w bok. Clary skuliła się przy nim. Od jego ciała biło gorąco jak od żarzących się węgli, ale ona nie zwracała na to uwagi. Widziała rozdarcie z tyłu jego stroju, tam gdzie przebił go Wspaniały. Popiół mieszał się ze złotem jego włosów i krwią. Poruszając się wolno, bo każdy ruch bolał ją, jakby zestarzała się o rok w ciągu każdej sekundy, kiedy płonął Jace, przyciągnęła go do siebie, tak że teraz leżał na plecach na zakrwawionym, poczerniałym kamieniu. Spojrzała na jego twarz, już nie złotą, ale nadal piękną. Położyła rękę na jego piersi, gdzie jasna czerwień krwi odcinała się od ciemniejszej czerwieni stroju. Poczuła, że brzegi miecza szorują o kości klatki

piersiowej. Widziała, jak krew wycieka między jego palcami, tyle krwi, że zabarwiła głaz pod nim na czarno i skleiła mu włosy na sztywno. A jednak. „Nie, jeśli jest bardziej z nieba niż z piekła”. – Jace – wyszeptała. Wokół siebie słyszała tupot. Niedobitki małej armii Sebastiana uciekały przez Burren, rzucając po drodze broń. – Jace. Nie poruszył się. Jego twarz była nieruchoma, spokojna w blasku księżyca. Rzęsy rzucały ciemne pajęcze cienie na kości policzkowe. – Proszę. – Miała wrażenie, że głos drapie ją w gardło. – Spójrz na mnie. Zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, obok niej klęczała Jocelyn i dotykała jej ramienia. Po twarzy matki płynęły łzy. Ale to nie mogło być… Dlaczego jej matka miałaby płakać? – Clary – wyszeptała Jocelyn. – Zostaw go. On nie żyje. W oddali Clary zobaczyła Aleca klęczącego obok Magnusa. – Nie – powiedziała. – Miecz… wypala zło. On może jeszcze żyć. Matka przesunęła dłonią po jej plecach, dotknęła splątanych, brudnych włosów… – Clary, nie… Jace, pomyślała Clary, zaciskając dłonie na jego ramionach. Jesteś silniejszy. Jeśli to ty, naprawdę ty, otworzysz oczy i spojrzysz na mnie. Nagle znalazł się przy niej Simon. Klęczał po drugiej stronie Jace’a, z twarzą umazaną krwią i ziemią. Wyciągnął do niej rękę. Uniosła głowę i na niego spojrzała, na niego i na matkę, a za nimi zobaczyła Isabelle, idącą wolno, z szeroko otwartymi oczami. Przód stroju miała poplamiony krwią. Clary odwróciła od niej wzrok, przeniosła go na złote włosy Jace’a. – Sebastian – powiedziała. Jej głos zabrzmiał skrzekliwie. – Ktoś powinien za nim pójść. – I zostawić mnie w spokoju. – Szukają go teraz. – Matka nachyliła się do niej z niepokojem w oczach. – Clary puść go. Clary, dziecko… – Zostaw ją – przerwał jej ostry głos Isabelle. Jocelyn zaprotestowała, ale wszystko działo się jakby w dużej odległości, jakby Clary oglądała przedstawienie z ostatniego rzędu. Nic się nie liczyło oprócz Jace’a. Jace’a, który płonął. Łzy zapiekły ją w oczach.

– Jace, do licha – wychrypiała. – Nie jesteś martwy. – Clary – łagodnie odezwał się Simon. – Była szansa… Odejdź od niego. O to prosił Simon, ale ona nie mogła. Nie zrobi tego. – Jace – wyszeptała. To było jak mantra, podobna do tej, którą on śpiewał w Renwick, trzymając ją w ramionach i wciąż powtarzając jej imię. – Jace Lightwood… Zamarła. Ruch tak delikatny, że ledwo dostrzegalny. Trzepot powiek. Pochyliła się, omal nie tracąc równowagi, i przycisnęła dłoń do rozerwanego szkarłatnego materiału na jego piersi, jakby mogła wyleczyć ranę, którą sama zadała. Zamiast tego poczuła pod palcami – tak cudowne, że przez chwilę nie miało sensu, bo było niemożliwe – bicie jego serca.

Epilog Z początku Jace był niczego nieświadomy. Potem była ciemność, a w tej ciemności piekący ból, jakby połknął ogień, zadławił się nim, a ten palił mu gardło. Rozpaczliwie chwycił powietrze, żeby ugasić ten żar, i otworzył oczy. Zobaczył ciemność i cienie: słabo oświetlony pokój, znany i nieznany, z rzędami łóżek i oknem wpuszczającym niebieskawe światło. On leżał na jednym z tych łóżek, wśród splątanych i pościąganych koców i prześcieradeł. Pierś go bolała, jakby spoczywał na niej wielki ciężar. Próbował sprawdzić, co to jest, ale jego ręka trafiała tylko na gruby bandaż i nagą skórę. Znowu zaczerpnął tchu, kolejny chłodzący oddech. – Jace. – Głos był równie znajomy jak jego własny. Poczuł rękę chwytającą jego dłoń, palce splatające się z jego palcami. W odruchu zrodzonym z lat miłości i poufałości odwzajemnił uścisk. – Alec – wyszeptał i niemal się przeraził na dźwięk swojego głosu. Miał wrażenie, że spłonął, stopił się jak złoto w tyglu i odtworzył… ale jako co? Czy naprawdę mógł być znowu sobą? Spojrzał w zaniepokojone niebieskie oczy Aleca i zrozumiał, gdzie jest. W infirmerii w Instytucie. W domu. – Przepraszam… Szczupła, stwardniała dłoń pogłaskała go po policzku. – Nie przepraszaj. Nie masz za co przepraszać – usłyszał drugi znajomy głos. Przymknął oczy. Nadal czuł ciężar na piersi: częściowo z powodu rany, częściowo z poczucia winy. – Izzy. – To naprawdę ty, tak? – Isabelle… – zaczął Alec, jakby chciał ją ostrzec, żeby nie denerwowała Jace’a, ale on dotknął jej ręki. W świetle poranka widział łzy lśniące w czarnych oczach Izzy, wyraz nadziei i oczekiwania na jej twarzy. To była Isabelle, którą znała tylko jej rodzina: kochająca i troskliwa. – To ja. – Odchrząknął. – Potrafiłbym zrozumieć, gdybyście mi nie uwierzyli, ale przysięgam na Anioła, że to ja.

Alec nic nie powiedział, tylko mocniej ścisnął jego dłoń. – Nie musisz przysięgać. – Wolną ręką dotknął Znaku pa rabatai na jego obojczyku. – Wiem. Czuję to. Nie mam już wrażenia, jakby brakowało części mnie. – Ja też to czułem. – Jace wziął urywany oddech. – Jakby czegoś mi brakowało. Czułem to nawet z Sebastianem, ale nie wiedziałem, czego mi brakuje. A chodziło o ciebie. Mojego parabatai. – Spojrzał na Izzy. – I o ciebie. Moją siostrę. I… – Powieki nagle zapiekły go od palącego światła, rana na piersi zaczęła pulsować, zobaczył jej twarz oblaną blaskiem miecza. Po jego żyłach rozlał się dziwny żar, niczym biały ogień. – Clary. Proszę, powiedzcie mi… – U niej wszystko w porządku – pośpiesznie zapewniła go Isabelle. Ale było coś jeszcze w jej głosie. Zaskoczenie, niepokój. – Przysięgnij. Nie mówisz tak tylko dlatego, żeby mnie nie zdenerwować? – To ona przebiła cię mieczem – powiedziała Isabelle. Jace zaśmiał się. Zabolało. – Uratowała mnie. – Tak – potwierdził Alec. – Kiedy ją zobaczę? – zapytał Jace, siląc się na obojętność. – To naprawdę ty – stwierdziła Isabelle z rozbawieniem w głosie. – Przychodzili tu Cisi Bracia, badali cię. – Alec dotknął bandaża na piersi Jace’a. – Sprawdzali, czy już się obudziłeś. Kiedy się dowiedzą, że tak, pewnie będą chcieli z tobą porozmawiać, zanim pozwolą ci zobaczyć Clary. – Jak długo byłem nieprzytomny? – Jakieś dwa dni – odparł Alec. – Odkąd cię przynieśliśmy z Burren i upewniliśmy się, że nie umrzesz. Okazuje się, że nie tak łatwo wyleczyć ranę zadaną mieczem archanioła. – Więc mówisz, że będę miał bliznę? – Dużą i brzydką – powiedziała Isabelle. – Na piersi. – Cholera – mruknął Jace. – A zależało mi na tych pieniądzach za pokaz mody plażowej. Mówił lekkim tonem, ale jednocześnie myślał, że w pewnym sensie słusznie się

stało. Powinien być naznaczony po tym, co go spotkało, fizycznie i psychicznie. Omal nie stracił duszy, a blizna miała mu przypominać o słabości woli i o tym, jak trudno być dobrym. Myślał też o mroczniejszych rzeczach. O tym, co ich czekało i na co nie mógł pozwolić. Wracały mu siły. Czuł to i zamierzał je wykorzystać przeciwko Sebastianowi. Ta świadomość sprawiła, że nagle poczuł się lżejszy. Ubyło trochę ciężaru z jego piersi. Odwrócił głowę i spojrzał Alecowi w oczy. – Nigdy nie myślałem, że będę walczył w bitwie po przeciwnej stronie niż ty – powiedział ochryple. – Nigdy. – I nigdy więcej nie będziesz walczył – odparł Alec i zacisnął zęby. – Jace – odezwała się Isabelle. – Postaraj się zachować spokój, dobrze? Chodzi o to… Co znowu? – Coś się stało? – Trochę jaśniejesz – powiedziała Isabelle. – Ale tylko ociupinkę. Jaśniejesz. – Jaśnieję? Alec uniósł jego rękę. Jace zobaczył na przedramieniu lekkie połyskiwanie żył pod skórą. – Sądzimy, że to skutek działania miecza archanioła. Pewnie wkrótce zgaśniesz, ale Cisi Bracia są ciekawi. Oczywiście. Jace westchnął i opuścił głowę z powrotem na poduszki. Był zbyt wyczerpany, żeby okazać zainteresowanie tym stanem iluminacji. – Czy to znaczy, że musicie iść? – zapytał. – Sprowadzić Braci? – Kazali nam się zawiadomić, kiedy się obudzisz – odparł Alec, kręcąc przy tym głową. – Ale nie zrobimy tego, jeśli nie chcesz. – Czuję się zmęczony – przyznał się Jace. – Gdybym mógł pospać kilka godzin… – Oczywiście. Jasne, że możesz. – Ton Isabelle był zdecydowany. Odgarnęła mu włosy z oczu. Zachowywała się jak niedźwiedzica chroniąca swoje młode. Jace’owi zaczęły się zamykać oczy. – Nie zostawicie mnie? – Nie – obiecał Alec. – Nigdy cię nie zostawimy. Wiesz o tym. – Nigdy – zapewniła Isabelle, biorąc go za drugą rękę i ściskając ją mocno. –

Lightwoodowie zawsze razem. Jace poczuł wilgoć na dłoni i zorientował się, że Isabelle płacze… Płacze z jego powodu, bo go kocha. Nawet po tym wszystkim, co się wydarzyło, nadal go kochała. Oboje go kochali. Kiedy wzeszło słońce, zasnął z Isabelle po jednej stronie i Alekiem po drugiej. *** – Co to znaczy, że nadal nie mogę go zobaczyć? Clary siedziała na brzegu kanapy w salonie Luke’a, ze sznurem od telefonu tak ciasno owiniętym wokół palców, że ich koniuszki zbielały. – Minęły dopiero trzy dni, a przez dwa z nich był nieprzytomny – przypomniała Isabelle. W tle rozbrzmiewały jakieś głosy. Clary wytężyła słuch, żeby się zorientować, kto to mówi. Wydawało się jej, że słyszy Maryse. Ciekawe, z kim ona rozmawia. Z Jace’em? Z Alekiem? – Cisi Bracia nadal go badają. I mówią: żadnych gości. – Pieprzyć Cichych Braci. – Nie, dzięki. Są silni i cisi, ale przyprawiają mnie o dreszcze. – Isabelle! – Clary oparła się o miękkie poduchy. Był pogodny jesienny dzień, przez okna wpadało do salonu słońce, ale nie poprawiało jej nastroju. – Po prostu chcę wiedzieć, że wszystko z nim w porządku. Że nie jest trwale ranny, że nie spuchł jak melon… – Oczywiście, że nie spuchł jak melon, nie bądź śmieszna. – Nie wiem. Nie wiem, bo nikt mi nic nie mówi. – Wszystko z nim porządku – zapewniła ją Isabelle, choć Clary wyczuła z tonu jej głosu, że ona coś ukrywa. – Alec spał na sąsiednim łóżku, a mama i ja zmieniamy się przy nim w ciągu dnia. Cisi Bracia go nie torturują. Po prostu chcą wiedzieć, co on wie. O Sebastianie, o tamtym mieszkaniu, o wszystkim. – Ale ja nie mogę uwierzyć, że Jace by mnie nie wezwał, gdyby mógł. Chyba że nie chce mnie widzieć. – Może nie chce – zgodziła się Izzy. – Może chodzi o to, że przebiłaś go mieczem. – Isabelle…

– Żartowałam, wierz mi albo nie. W imię Anioła, Clary, nie możesz wykazać odrobiny cierpliwości? – Isabelle westchnęła. – Nieważne. Zapomniałam, z kim rozmawiam. Posłuchaj, Jace powiedział… zwróć uwagę, że nie powinnam ci tego mówić – że musi z tobą porozmawiać osobiście. Gdybyś mogła zaczekać… – Nic innego nie robię, tylko czekam. To była prawda. Ostatnie dwie noce spędziła, leżąc w swoim pokoju w domu Luke’a, czekając na wieści o Jasie i odtwarzając w pamięci ostatnie dwa tygodnie swojego życia ze wszystkimi strasznymi szczegółami. Dzikie Polowanie, sklep ze starociami w Pradze, fontanny pełne krwi, tunele w oczach Sebastiana, ciało Jace’a przy jej ciele, Sebastian przyciskający Piekielny Kielich do jej ust, gorzki odór posoki demonów. Ognisty anielski miecz przeszywający Jace’a jak błyskawica, bicie jego serca pod jej palcami. Nie otworzył wtedy oczu, ale ona krzyknęła, że Jace żyje, że jego serce bije, i otoczyła ich jego rodzina, nawet Alec, który niemal niósł bardzo bladego Magnusa. – Jedyne, co robię, to wciąż na nowo przeżywam wszystko w swojej głowie. To doprowadza mnie do szaleństwa. – I tu się zgadzamy. Wiesz co, Clary? – Co? Chwila milczenia. – Nie potrzebujesz mojego pozwolenia, żeby wejść i zobaczyć Jace’a – powiedziała Isabelle. – Nie potrzebujesz niczyjego pozwolenia, żeby zrobić cokolwiek. Jesteś Clary Fray. Pakujesz się w różne sytuacje, nie wiedząc, jak, do diabła, wszystko się skończy, a potem działasz, jak nakazuje ci odwaga, czysty instynkt i szaleństwo. – Nie, jeśli chodzi o sprawy osobiste, Iz. – Hm – mruknęła Isabelle. – Może powinnaś spróbować. – I się rozłączyła. Clary spojrzała na słuchawkę, z której dobiegało odległe buczenie. Potem odłożyła ją z westchnieniem i poszła do swojej sypialni. Simon leżał rozciągnięty na jej łóżku, ze stopami na poduszkach i brodą opartą na rękach. W nogach łóżka miał rozłożony laptop z zamrożoną na ekranie sceną z „Matrixa”. Podniósł wzrok, kiedy weszła do pokoju.

– Udało się? – Niezupełnie. – Clary podeszła do szafy. Już wcześniej ubrała się tak, jakby miała zobaczyć się dzisiaj z Jace’em, w dżinsy i miękki niebieski sweter, który on lubił. Wyjęła z szafy sztruksową kurtkę i usiadła na łóżku obok Simona. Zaczęła wkładać buty. – Isabelle nie chce mi nic powiedzieć. Cisi Bracia nie pozwalają, żeby Jace przyjmował gości, ale nieważne, i tak idę. Simon zamknął laptop i przetoczył się na plecy. – Moja dzielna mała prześladowczyni. – Zamknij się. Chcesz iść ze mną? Zobaczyć się z Isabelle? – Mam się spotkać z Becky – oznajmił. – W mieszkaniu. – To dobrze. Przekaż jej pozdrowienia. – Skończyła wiązać buty i wyciągnęła rękę, żeby odgarnąć włosy z czoła Simona. – Najpierw musiałam przyzwyczajać się do ciebie z tamtym Znakiem, a teraz muszę się przyzwyczaić do ciebie bez niego. – Z nim czy bez niego, nadal jestem sobą – skwitował Simon. – Pamiętasz, co było napisane na ostrzu Wspaniałego? – Quis ut Deus? – To po łacinie – powiedziała Clary. – Sprawdziłam. I znaczy: „Kto jest jak Bóg?”. Widzisz? Simon zmierzył ją wzrokiem. – Co? – Wymówiłeś to słowo. Deus. Bóg. Simon kilka razy otworzył i zamknął usta. – Ja… – Camille ci powiedziała, że ona może wymawiać imię Boga, bo w niego nie wierzy, ale ja myślę, że chodzi o to, co ty o sobie sądzisz. Jeśli uważasz, że jesteś przeklęty, to jesteś. A jeśli nie… Dotknęła jego ręki. Simon uścisnął jej palce. – Muszę mieć trochę czasu, żeby to przemyśleć – stwierdził z zasępioną miną. – Co tylko chcesz. Ale pamiętaj, że tu jestem, gdybyś chciał porozmawiać. – Ty również. Cokolwiek się wydarzy między tobą a Jace’em w Instytucie… wiesz, że zawsze możesz do mnie przyjść, jeśli zechcesz pogadać.

– Jak Jordan? – Dobrze – odparł Simon. – On i Maia są teraz definitywnie razem i na takim etapie, że czuję się przy nich jak intruz. Muszę dać im trochę przestrzeni. – Zmarszczył nos. – Kiedy jej nie ma, Jordan nawija o tym, jaki się czuje niepewny, bo ona umawiała się z różnymi facetami, a on ostatnie trzy lata poświęcił na prawie wojskowe szkolenie w Praetor i udawał, że jest aseksualny. – Och, przestań. Wątpię, czy ją to obchodzi. – Znasz mężczyzn. Mamy delikatne ego. – Nie opisałbyś ego Jace’a jako delikatne. – Nie, Jace to rodzaj armaty przeciwlotniczej męskich ego – orzekł Simon. Leżał z prawą ręką na brzuchu. Na jego palcu lśnił złoty pierścień faerie. Odkąd drugi został zniszczony, ten stracił moc, ale Simon i tak go nosił. Clary schyliła się i pocałowała go w czoło. – Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego można mieć, wiesz? – Wiedziałem, ale zawsze miło usłyszeć to znowu. Clary roześmiała się i wstała z łóżka. – Możemy razem pójść do metra. Chyba że wolisz zostać tutaj, zamiast siedzieć w swoim kawalerskim gniazdku. – Racja. Z moim usychającym z miłości współlokatorem i siostrą. – Dźwignął się z łóżka i poszedł za nią do salonu. – Nie skorzystamy z Bramy? Clary wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Wydaje się mi to… marnotrawstwem. – Przeszła przez hol, zapukała cicho do sypialni pana domu i wsadziła głowę do środka. – Luke? – Proszę. Oboje weszli do pokoju. Luke siedział na łóżku. Pod flanelową koszulą wyraźnie odznaczał się bandaż. Na kocu przed nim leżał stos czasopism. Simon sięgnął po jedno. – „Błyszcz jak lodowa księżniczka: zimowa panna młoda” – przeczytał na głos. – No, nie wiem, człowieku. Nie jestem pewien, czy tiara z płatków śniegu dobrze by na tobie wygląda. Luke rozejrzał się po łóżku i westchnął. – Jocelyn uznała, że planowanie ślubu może dobrze nam zrobić. Powrót do

normalności, i tak dalej. – Pod oczami miał cienie. To Jocelyn przekazała mu wiadomość o Amatis, kiedy jeszcze był na komisariacie. Choć Clary powitała go uściskami, kiedy wrócił do domu, ani razu nie wspomniał o siostrze, i ona również nie. – Gdyby to ode mnie zależało, uciekłbym do Vegas i wziął ślub za pięćdziesiąt dolarów w stylu pirackim, z Elvisem jako świadkiem. – Ja mogę być druhną honorową – zaproponowała Clary i spojrzała na Simona. – A ty mógłbyś… – O, nie. Ja jestem hipsterem. Nie nadaję się na tematyczne wesela. Jestem zbyt cool. – Grasz w D&D, jesteś komputerowym świrem – poprawiła go Clary. – Komputerowy świr jest cool – oświadczył Simon. – Damy kochają nerdów. Luke odchrząknął. – Przypuszczam, że przyszliście tu, żeby mi coś powiedzieć. – Idę do Instytutu, żeby zobaczyć Jace’a – oznajmiła Clary. – Chcesz, żebym ci coś przyniosła? Luke pokręcił głową. – Twoja matka jest właśnie na zakupach. – Pochylił się i zmierzwił jej włosy. Na jego twarzy pojawił się lekki grymas. Zdrowiał, ale wolno. – Baw się dobrze. Clary pomyślała o tym, co prawdopodobnie czeka ją w Instytucie: gniewna Maryse, nieobecny, Alec i Jace, który nie chce jej widzieć. Westchnęła. – Na pewno. *** Tunel metra pachniał zimą, która w końcu zawitała do miasta – zimnym metalem, wilgocią, mokrym brudem i słabą wonią dymu. Idąc wzdłuż torów, Alec zobaczył, że jego oddech tworzy przed twarzą obłoczki pary. Wsadził wolną rękę w kieszeń granatowej kurtki w marynarskim stylu, żeby zachować ciepło. Magiczny kamień, który trzymał w drugiej ręce, oświetlał tunel: wyblakłe zielone i kremowe płytki, kable wiszące na ścianach jak pajęczyny. Już od dawna tą linią nie jechały żadne pociągi. Alec wstał, zanim Magnus się obudził. Jego ukochany znowu spał do późna; odpoczywał po bitwie na Burren. Zużył bardzo dużo energii, żeby się uzdrowić, ale jeszcze nie całkiem doszedł do siebie. Czarownicy byli nieśmiertelni, ale nie byli z

żelaza. „Kilka cali wyżej i byłoby po mnie”, stwierdził Magnus, badając ranę od noża. „Moje serce by się zatrzymało”. Parę razy Alec naprawdę myślał, że Magnus nie żyje. I to po tym, jak sam się zamartwiał, że zestarzeje się i umrze przed nim. Cóż to byłaby za ironia losu. I zasłużona kara za to, że rozważał na serio propozycję Camille, choćby przez sekundę. Widział przed sobą stację City Hall, oświetloną lampami i dziennym blaskiem wpadającym przez świetliki. Już miał zgasić magiczny kamień, kiedy usłyszał za sobą głos. – Alec. Alexandrze Gideonie Lightwood. Alecowi podskoczyło serce. Odwrócił się powoli. – Magnus? Czarownik wszedł w krąg światła rzucanego przez magiczny kamień. Wyglądał niezwykle posępnie – pod oczami miał cienie, włosy rozczochrane, a na sobie tylko marynarkę od garnituru narzuconą na T-shirt. Musiało mu być zimno. – Magnus – powtórzył Alec. – Myślałem, że śpisz. – Najwyraźniej. Alec przełknął ślinę. Nigdy nie widział go rozgniewanego. Nie w taki sposób. Jego kocie oczy miały nieobecny wyraz, były nieprzeniknione. – Śledziłeś mnie? – zapytał Alec. – Można tak powiedzieć. Pomogło mi to, że wiedziałem, dokąd się wybierasz. – Sztywnym ruchem Magnus wyjął z kieszeni złożoną kartkę. W nikłym świetle Alec dostrzegł staranne odręczne pismo. – Wiesz, kiedy mi powiedziała, że tu byłeś, i o umowie, którą z tobą zawarła, nie uwierzyłem jej. Nie chciałem jej wierzyć. Ale tu jesteś. – Camille ci powiedziała… Magnus uciszył go gestem ręki. – Przestań – rzucił ze znużeniem. – Oczywiście, że mi powiedziała. Ostrzegałem cię, że ona jest mistrzynią manipulacji, ale ty mnie nie słuchałeś. Jak myślisz, kogo Camille woli mieć po swojej stronie: mnie czy ciebie? Masz osiemnaście lat, Alexandrze. Nie jesteś potężnym sojusznikiem. – Już jej mówiłem, że nie zabiję Raphaela – zapewnił Alec. – Przyszedłem tutaj i

oznajmiłem jej, że zrywam umowę, że tego nie zrobię… – Musiałeś przychodzić aż tutaj, na tę opuszczoną stację metra, żeby przekazać jej tę wiadomość? – Magnus uniósł brwi. – Nie przyszło ci do głowy, że osiągnąłbyś ten sam cel, gdybyś w ogóle nie przyszedł? – Ja… – A nawet jeśli przyszedłeś, niepotrzebnie, i oświadczyłeś, że zrywasz umowę – ciągnął Magnus śmiertelnie spokojnym głosem – co tu robisz teraz? Wizyta towarzyska? Zwykłe odwiedziny? Wyjaśnij mi, Alexandrze. Coś mi umyka? Alec przełknął ślinę. Z pewnością musiało istnieć jakieś wyjaśnienie. Że przychodził na spotkania z Camille, bo była jedyną osobą, z którą mógł porozmawiać o Magnusie. Jedyną osobą, która znała Magnusa nie jako Wysokiego Czarownika Brooklynu, ale jako kogoś, kto potrafi kochać i być kochany. Kogoś, kto ma ludzkie słabości, dziwactwa, nieoczekiwane zmiany nastroju, z którymi on nie potrafi sobie radzić bez żadnych wskazówek. – Magnusie… Alec zrobił krok w jego stronę i po raz pierwszy, odkąd pamiętał, Magnus cofnął się przed nim. Miał sztywną i nieprzyjazną postawę. Patrzył na niego jak na obcego, który niezbyt mu się podoba. – Tak mi przykro – powiedział Alec głosem, który brzmiał zgrzytliwie i niepewnie nawet w jego własnych uszach. – Nie zamierzałem… – Zastanawiałem się nad tym – przerwał mu Magnus. – Między innymi dlatego potrzebowałem Białej Księgi. Nieśmiertelność może być ciężarem. Myślisz o dniach, które cię czekają, a ty już wszędzie byłeś, wszystko widziałeś. Jedyna rzecz, której nie doświadczyłeś, to starzenie się z kimś, kogo kochasz. Myślałem, że to mógłbyś być ty. Ale to nie daje ci prawa decydowania o długości mojego życia. Decyzja należy do mnie. – Wiem. – Serce Aleca galopowało. – Wiem i nie zamierzałem tego zrobić… – Nie będzie mnie przez cały dzień – oznajmił Magnus. – Przyjdź po swoje rzeczy. Zostaw swój klucz na stole w jadalni. – Przyjrzał się jego twarzy. – To koniec. Nie chcę cię więcej widzieć, Alec. Ani żadnego z twoich przyjaciół. Jestem zmęczony rolą ich ulubionego czarownika.

Alecowi zaczęły drżeć ręce, tak mocno, że upuścił magiczny kamień. Światło zgasło, a on opadł na kolana i zaczął go szukać wśród śmieci. W końcu coś błysnęło mu przed oczami. Wstał i zobaczył, że Magnus stoi przed nim i trzyma w dłoni kamień migoczący dziwnym kolorowym blaskiem. – Nie powinien tak świecić u kogoś, kto nie jest Nocnym Łowcą – odruchowo powiedział Alec. Magnus wyciągnął do niego rękę. Serce magicznego kamienia jaśniało ciemną czerwienią, jak żar z ogniska. – To z powodu twojego ojca? – zapytał Alec. Magnus nie odpowiedział, tylko podał mu runiczny kamień. Kiedy ich dłonie się zetknęły, wyraz twarzy czarownika się zmienił. – Jesteś przemarznięty. – Tak? – Alexandrze… – Magnus przyciągnął go do siebie. Magiczne światło migotało między nimi, jego kolor zmieniał się szybko. Alec nigdy wcześniej nie widział czegoś takiego. Położył głowę na ramieniu Magnusa i pozwolił mu się przytulić. Serce czarownika nie biło tak jak ludzkie, tylko wolniej, choć równomiernie. Czasami Alec myślał, że jest to najpewniejsza rzecz w jego życiu. – Pocałuj mnie – poprosił. Magnus objął dłonią bok jego twarzy i delikatnie, niemal z roztargnieniem przesunął kciukiem po jego policzku. Kiedy się nachylił, żeby go pocałować, pachniał drzewem sandałowym. Alec chwycił rękaw jego marynarki, a magiczny kamień, ściśnięty między ich ciałami, rozjarzył się czerwienią, błękitem i zielenią. Był to długi i bardzo smutny pocałunek. Kiedy Magnus się odsunął, Alec stwierdził, że trzyma w ręce magiczny kamień. Światło było teraz białe i łagodne. – Aku cinta kamu – powiedział cicho Magnus. – Co to znaczy? Magnus uwolnił się z uścisku Aleca. – „Kocham cię”. Co i tak niczego nie zmienia. – Ale skoro mnie kochasz… – Oczywiście, że tak. Bardziej, niż przypuszczałem. Ale między nami i tak wszystko

skończone. To nie zmienia tego, co zrobiłeś. – Ale to był tylko błąd – wyszeptał Alec. – Jeden błąd… Magnus zaśmiał się. – Jeden błąd? To tak, jakby nazwać dziewiczą podróż i katastrofę Titanica drobnym wypadkiem na morzu. Alec, ty próbowałeś skrócić moje życie. – Ja tylko… Ona złożyła mi propozycję, a ja ją przemyślałem i uznałem, że nie mógłbym tego zrobić… nie mógłbym tobie tego zrobić. – Ale musiałeś się zastanawiać i nie wspomniałeś mi o tym nawet słowem. – Magnus pokręcił głową. – Nie ufałeś mi. Nigdy. – Ufałem – zapewnił Alec. – I… postaram się. Daj mi drugą szansę… – Nie – rzekł Magnus. – I jeśli mogę udzielić ci rady: unikaj Camille. Zbliża się wojna, Alexandrze, a przecież nie chcesz, żeby kwestionowano twoją lojalność, prawda? Odwrócił się i ruszył przed siebie z rękami w kieszeniach. Szedł wolno, jakby był ranny, nie tylko od noża. Alec za nim patrzył, aż Magnus wyszedł z kręgu światła magicznego kamienia i zniknął z widoku. *** W Instytucie było latem chłodno, ale teraz, kiedy nastała prawdziwa zima, w środku było ciepło. Nawę oświetlały rzędy kandelabrów i łagodny blask wpadający przez witrażowe okna. Clary zamknęła za sobą frontowe drzwi i ruszyła w stronę windy. Znajdowała się w połowie przejścia, kiedy usłyszała śmiech. Odwróciła się. W jednej ze starych ławek siedziała Isabelle, trzymając nogi na oparciu tej, która stała przed nią. Miała na sobie buty sięgające połowy uda, wąskie dżinsy i czerwony sweter z jednym obnażonym ramieniem. Clary przypomniała sobie słowa Sebastiana, że nie lubi, jak kobiety szpecą sobie skórę Znakami. Zadrżała. – Nie słyszałaś, jak cię wołałam? – zapytała Isabelle. – Naprawdę potrafisz być nieobecna duchem. Clary zatrzymała się przy ławce. – Nie zignorowałam cię celowo. Isabelle opuściła nogi i wstała. Jej obcasy były wysokie, tak że górowała nad Clary.

– Och, wiem. Dlatego powiedziałam „nieobecna duchem”, a nie „niegrzeczna”. – Zamierzasz mi powiedzieć, żebym sobie poszła? Clary była zadowolona, że jej głos nie drży. Chciała zobaczyć Jace’a. Niczego na świecie tak bardzo nie pragnęła. Ale po tym, co przeszła w ciągu ostatniego miesiąca, liczyło się tylko to, że on żyje i jest sobą. Wszystko inne było drugorzędne. – Nie. – Izzy ruszyła w stronę windy; Clary poszła za nią. – Myślę, że to wszystko jest niedorzeczne. Uratowałaś mu życie. Clary poczuła chłód w gardle. Przełknęła ślinę. – Mówiłaś, że są rzeczy, których nie rozumiem. – Bo są. – Isabelle wcisnęła przycisk. – Jace może ci je wyjaśnić. Przyszłam tu, bo pomyślałam, że powinnaś wiedzieć o paru innych rzeczach. Clary słuchała znajomego skrzypienia, grzechotu i jęku starej windy. – Na przykład? – Mój tata wrócił – oznajmiła Isabelle, nie patrząc jej w oczy. – Z wizytą czy na stałe? – Na stałe. – Isabelle wydawała się spokojna, ale Clary pamiętała, jak się czuła, kiedy się dowiedzieli, że Robert Lightwood stara się o stanowisko Inkwizytora. – Właściwie Aline i Helen wybawiły nas z prawdziwego kłopotu z powodu tego, co się stało w Irlandii. Kiedy przybyliśmy wam z pomocą, zrobiliśmy to w tajemnicy przed Clave. Moja mama była pewna, że jeśli im powiemy, wydadzą rozkaz zabicia Jace’a. Nie mogła do tego dopuścić. On należy do rodziny. Zanim Clary zdążyła odpowiedzieć, z łoskotem nadjechała winda. Wsiadła do niej, walcząc z dziwnym impulsem, żeby uściskać Isabelle. Wątpiła, żeby Izzy się to spodobało. – Więc Aline powiedziała Konsulowi, czyli swojej matce, że nie było czasu zawiadomić Clave i że przykazano jej zostać i zadzwonić do Jii, ale było coś nie tak z telefonami, więc się nie udało. Prawdę mówiąc, kłamała jak najęta. W każdym razie, taka jest nasza wersja i wszyscy się jej trzymamy. Nie sądzę, żeby Jia w nią uwierzyła, ale to nieważne. Przecież Jia wcale nie chce ukarać mamy. Po prostu musi mieć jakąś wersję, której mogłaby się trzymać i nie musieć nas karać. Przecież nasza operacja nie była katastrofą. Wkroczyliśmy, uwolniliśmy Jace’a, zabiliśmy większość mrocznych

Nefilim i zmusiliśmy Sebastiana do ucieczki. Winda zatrzymała się z gwałtownym szarpnięciem. – Zmusiliśmy Sebastiana do ucieczki – powtórzyła Clary. – Więc nie mamy pojęcia, gdzie on jest? Myślałam, że skoro zniszczyłam jego mieszkanie, kieszeń międzywymiarową, będzie można go wytropić. – Próbowaliśmy – powiedziała Isabelle. – Gdziekolwiek jest, znajduje się poza zasięgiem naszych czarów tropiących. A według Cichych Braci, magia Lilith…. Cóż, Sebastian jest silny. Naprawdę potężny. Musimy założyć, że gdzieś tam się przyczaił z Piekielnym Kielichem i planuje następny ruch. – Rozsunęła drzwi windy i wysiadła. – Myślisz, że wróci po ciebie… albo Jace’a? Clary się zawahała. – Nie od razu – odparła w końcu. – Dla niego jesteśmy ostatnimi elementami układanki. Najpierw będzie chciał się przygotować, wszystko zorganizować. My jesteśmy czymś w rodzaju nagrody dla zwycięzcy. Żeby nie musiał być sam. – Musi być naprawdę samotny – stwierdziła Isabelle bez cienia współczucia w głosie. To była tylko uwaga. Clary pomyślała o Sebastianie, o twarzy, którą starała się zapomnieć, która prześladowała ją w snach i na jawie. „Pytałaś mnie, do kogo należę”. – Nie masz pojęcia. Dotarły do schodów prowadzących do infirmerii. Isabelle się zatrzymała i uniosła rękę do szyi. Pod tkaniną jej swetra wyraźnie rysował się rubinowy naszyjnik. – Clary… Clary nagle poczuła się niezręcznie. Poprawiła włosy. Nie chciała patrzeć na Isabelle. – Jak to jest? – zapytała nagle Izzy. – Co? – Być zakochanym. Skąd się o tym wie? I skąd się wie, że ktoś jest zakochany w tobie? – Hm – mruknęła Clary. – Na przykład, Simon – ciągnęła Isabelle. – Skąd wiedziałaś, że jest w tobie zakochany?

– Cóż, powiedział mi to. – Powiedział. Clary wzruszyła ramionami. – A wcześniej nie miałaś pojęcia? – Właściwie nie – odparła Clary, wspominając tamtą chwilę. – Izzy… jeśli żywisz jakieś uczucia do Simona albo jeśli chcesz wiedzieć, czy on żywi do ciebie jakieś uczucia, może powinnaś mu po prostu powiedzieć. Isabelle strzepnęła nieistniejący pyłek z mankietu. – Co powiedzieć? – Co do niego czujesz. Isabelle zrobiła buntowniczą minę. – Nie powinnam musieć. Clary pokręciła głową. – Boże, ty i Alec jesteście tacy do siebie podobni… Oczy Isabelle się rozszerzyły. – Wcale nie! Jesteśmy zupełnie niepodobni. Ja umawiam się na randki, on z nikim nie chodził przed Magnusem. Robi się zazdrosny, ja nie… – Wszyscy robią się zazdrośni – stwierdziła Clary. – I oboje jesteście bardzo stoiccy. To miłość, a nie bitwa pod Termopilami. Nie musisz traktować wszystkiego jak obronę ostatniego posterunku. I nie musisz wszystkiego w sobie dusić. Isabelle wyrzuciła ręce w górę. – Nagle stałaś się znawczynią? – Nie jestem znawczynią – powiedziała Clary. – Ale znam Simona. Jeśli nie zrobisz pierwszego kroku, uzna, że nie jesteś zainteresowana, i się podda. On cię potrzebuje, Iz, a ty potrzebujesz jego. Tylko po prostu ty musisz być pierwsza, która to powie. Isabelle westchnęła i zaczęła wchodzić po schodach, mamrocząc: – To twoja wina, wiesz? Gdybyś nie złamała mu serca… – Isabelle! – Złamałaś. – Tak, i pamiętam, że kiedy zmienił się w szczura, to ty zaproponowałaś, żeby

zostawić go w tej postaci. Na zawsze. – Nieprawda. – Owszem… – Clary zamilkła. Dotarły na następne piętro. W obie strony ciągnął się długi korytarz. Przed podwójnymi drzwiami infirmerii stała postać w szacie koloru pergaminu, ze złożonymi rękami i głową opuszczoną w medytacyjnej pozie. Isabelle wskazała na Cichego Brata przesadnie szerokim gestem, mówiąc: – Proszę i życzę powodzenia. Po czym oddaliła się, stukając obcasami na drewnianej podłodze. Clary westchnęła i sięgnęła po stelę, którą miała u paska. Wątpiła, czy istnieje czar, który zwiedzie Cichego Brata, ale może, gdyby zbliżyła się na tyle, żeby narysować na jego skórze Znak senności… Clary Fray. Głos, który rozbrzmiał w jej głowie, był rozbawiony. Clary rozpoznała nie tyle jego brzmienie, ile kształt myśli, tak jak poznaje się kogoś po śmiechu albo oddechu. – Brat Zachariasz. – Z rezygnacją schowała stelę i ruszyła w jego stronę, żałując, że Isabelle z nią nie została. Przypuszczam, że chcesz zobaczyć Jonathana, rzekł Cichy Brat, unosząc głowę. Twarz nadal miał ukrytą w cieniu kaptura, ale Clary mogła dostrzec zarys wydatnej kości policzkowej. Wbrew rozkazom Bractwa. – Proszę nazywać go Jace – powiedziała Clary. – Inaczej to zbyt mylące. Jonathan to piękne stare imię Nocnych Łowców, pierwsze z imion. Herondale’owie zawsze nadawali je członkom swojego rodu… – On nie dostał imienia od Herondale’ów – przypomniała Clary. – Choć ma sztylet swojego ojca. Na ostrzu są wyryte inicjały S.W.H. Stephen William Herondale. Clary zrobiła następny krok w stronę drzwi i Zachariasza. – Dużo wiesz o Herondale’ach – stwierdziła. – I ze wszystkich Cichych Braci wydajesz się najbardziej ludzki. Większość z nich nigdy nie okazuje żadnych emocji. Są jak posągi. Ale ty coś czujesz. Pamiętasz swoje życie. Być Cichym Bratem to jest życie, Clary Fray. Ale jeśli masz na myśli to, że

pamiętam swoje życie sprzed Bractwa, to owszem. Clary zaczerpnęła tchu. – Byłeś kiedyś zakochany? Przed Bractwem? Istniał kiedyś ktoś, za kogo byś umarł? Długa cisza. Dwoje ludzi. Są wspomnienia, których czas nie wymaże, Clarisso. Zapytaj swojego przyjaciela Magnusa Bane’a, jeśli mi nie wierzysz. Wieczność nie sprawia, że zapomina się o stracie, ona tylko staje się znośniejsza. – Cóż, ja nie mam przed sobą wieczności – powiedziała cicho Clary. – Pozwól mi zobaczyć Jace’a. Brat Zachariasz się nie poruszył. Clary nadal nie widziała jego twarzy, tylko cienie i płaszczyzny pod kapturem. I złożone ręce. – Proszę – szepnęła. *** Alec wskoczył na peron na stacji City Hall i pomaszerował do schodów. Starał się wyprzeć z pamięci obraz oddalającego się Magnusa i zdusić rozpacz tylko jedną myślą. Zamierzał zabić Camille Belcourt. Wszedł po schodach, wyjmując po drodze zza pasa seraficki miecz. Dotarł na półpiętro pod parkiem City Hall, gdzie świetliki z mlecznego szkła wpuszczały trochę zimowego światła. Schował magiczny kamień do kieszeni i uniósł broń. – Amriel – wyszeptał. Miecz rozjarzył się jak błyskawica wylatująca z jego dłoni. Alec przeszukał wzrokiem hol. Stała tam kanapa z wysokim oparciem, ale Camille na niej nie siedziała. Wysłał jej wiadomość, że przyjdzie, ale po tym jak go zdradziła, nie powinien być zaskoczony, że nie została, żeby się z nim spotkać. Z wściekłością podszedł do mebla i kopnął go z całej siły. Złamała się jedna z nóg, sofa runęła z trzaskiem, w tumanie kurzu. Z kąta pomieszczenia dobiegł srebrzysty śmiech. Alec odwrócił się błyskawicznie z serafickim mieczem płonącym w dłoni. Głębokiego cienia zalegającego w rogu nie był w stanie przebić nawet blask Amriela. – Camille? – Głos Aleca brzmiał spokojnie i groźnie. – Camille Belcourt. Wyjdź

natychmiast. Znowu rozległ się chichot i z mroku wyszła postać. Ale to nie była Camille. Dziewczynka – miała nie więcej niż dwanaście albo trzynaście lat – bardzo chuda, w obszarpanych dżinsach i różowej koszulce z krótkimi rękawami i brokatowym jednorożcem na piersi. Do tego nosiła różowy szalik, na obu końcach poplamiony krwią. Czerwone smugi widniały również na dolnej połowie jej twarzy i na brzegu koszulki. Patrzyła na Aleca dużymi, radosnymi oczami. – Znam cię – powiedziała, błyskając kłami ostrymi jak igły. – Alec Lightwood. Jesteś przyjacielem Simona. Widziałam cię na koncertach. Alec patrzył na nią. Widział ją już kiedyś? Może. Jedna z wielu twarzy na występie, na który zaciągnęła go Isabelle. Nie był pewien. Ale i tak wiedział, kto to jest. – Maureen – powiedział. – Maureen Simona. Dziewczynka zrobiła zadowoloną minę. – Tak. Jestem Maureen Simona. – Spojrzała na swoje ręce, całe czerwone, jakby unurzała je w kałuży krwi. I to nie ludzkiej, stwierdził Alec, tylko w ciemnej, rubinowej krwi wampirów. – Szukasz Camille. Ale jej już tu nie ma. O, nie. Odeszła. – Odeszła? – powtórzył Alec. – Co masz na myśli? Maureen zachichotała. – Wiesz, co mówi prawo wampirów, tak? Kto zabije przywódcę klanu, zostaje jego przywódcą. A Camille była głową nowojorskiego klanu. O, tak, była. – Więc… ktoś ją zabił? Maureen wybuchła perlistym, szczęśliwym śmiechem. – Nie ktoś, głupku, tylko ja. *** Sklepiony sufit infirmerii był niebieski, pomalowany w białe chmury i rokokowe cherubiny ciągnące za sobą złote wstążki. Pod ścianami po lewej i prawej stronie ciągnęły się rzędy łóżek, z szerokim przejściem pośrodku. Dwa wysoko umieszczone świetliki wpuszczały jasne zimowe światło, które nie ogrzewało chłodnego pomieszczenia. Jace siedział na jednym z łóżek, oparty o stos poduszek, które zabrał z sąsiednich

prycz. Miał na sobie dżinsy, postrzępione u dołu, i szary T-shirt. Na kolanach trzymał książkę. Kiedy Clary weszła, spojrzał na nią, ale nic nie powiedział. Jej serce zaczęło dudnić. Cisza była niemal przytłaczająca. Jace śledził ją wzrokiem, kiedy szła przez salę i zatrzymała się przy metalowej poręczy. Przyjrzała się jego twarzy. Tyle razy próbowała go narysować, uchwycić tę nieuchwytną cechę, która czyniła go Jace’em, ale jej palce nigdy nie były w stanie oddać na papierze tego, co widziała. I teraz, kiedy już nie znajdował się pod władzą Sebastiana, z jego oczu wyglądała właśnie ta rzecz, jakkolwiek ją nazwać: duszą, duchem. Clary zacisnęła ręce na poręczy. – Jace… – Cisi Bracia pozwolili ci tu wejść? – Niezupełnie. Kącik jego ust drgnął. – Więc ogłuszyłaś ich cegłą i się włamałaś? Clave źle patrzy na takie rzeczy, wiesz. – O rany. Nadal uważasz, że wszystkiego można się po mnie spodziewać, co? Usiadła na brzegu łóżka, żeby mieli oczy na tym samym poziomie i żeby ukryć fakt, że drżą jej kolana. – Sama mnie tego nauczyłaś – stwierdził, odkładając książkę. Clary odebrała te słowa jak policzek. – Nie chciałam zrobić ci krzywdy – powiedziała prawie szeptem. – Przepraszam. Jace usiadł prosto i przerzucił nogi przez brzeg łóżka. Znajdowali się blisko siebie, na tym samym łóżku, ale on się hamował, widziała to. W jego jasnych oczach dostrzegała sekrety, czuła jego wahanie. Chciała wyciągnąć rękę, jednak tego nie zrobiła. – Nie zamierzałam zrobić ci krzywdy – powtórzyła spokojnie. – Nie mam na myśli tylko Burren. Chodzi o moment, kiedy mi powiedziałeś – prawdziwy ty – czego chcesz. Powinnam była cię posłuchać, ale myślałam tylko o ratowaniu ciebie, zabraniu stamtąd. Nie słuchałam, kiedy mówiłeś, że chcesz oddać się w ręce Clave, i dlatego oboje omal nie skończyliśmy jak Sebastian. A kiedy zrobiłam to, co zrobiłam… Alec i Isabelle pewnie ci mówili, że miecz był przeznaczony dla Sebastiana, ale nie mogłam przedrzeć się do niego przez tłum. Po prostu nie mogłam. I pomyślałam o twoich

słowach, że wolałbyś raczej umrzeć, niż żyć pod władzą Sebastiana. – Głos jej się załamał. – To znaczy, prawdziwy ty. Nie mogłam cię później zapytać. Musiałam zgadywać. Zadanie ci ciosu było dla mnie naprawdę okropne. Świadomość, że możesz zginąć i że to moja ręka trzyma miecz. Wolałabym umrzeć, ale zaryzykowałam twoje życie, bo pomyślałam, że właśnie o to byś poprosił, a po tym, jak już raz cię zdradziłam, uznałam, że jestem ci to winna. Ale jeśli się myliłam… – Zrobiła pauzę, ale Jace milczał. Jej żołądek ścisnął się boleśnie. – Więc przepraszam. W żaden sposób nie mogę ci tego wynagrodzić. Ale chciałam, żebyś wiedział, że jest mi przykro. Znowu umilkła i tym razem cisza między nimi przeciągała się jeszcze bardziej, do niemożliwości. – Możesz już mówić – nie wytrzymała w końcu Clary. – Naprawdę byłoby świetnie, gdybyś to zrobił. Jace patrzył na nią z niedowierzaniem. – Wyjaśnijmy sobie jedną kwestię – odezwał się w końcu. – Przyszłaś tutaj, żeby mnie przeprosić? Clary osłupiała. – Oczywiście, że tak. – Clary, uratowałaś mi życie. – Przebiłam cię mieczem. Wielkim mieczem. Zacząłeś się palić. Jego wargi drgnęły, prawie niezauważalnie. – Okay – powiedział. – Więc może nasze problemy nie są takie jak innych par. – Uniósł rękę, jakby zamierzał dotknąć jej twarzy, ale opuścił ją pośpiesznie. – Słyszałem, jak mówiłaś, że nie jestem martwy. Prosiłaś, żebym otworzył oczy. Patrzyli na siebie w milczeniu przez chwilę, choć Clary wydawało się, że całe godziny. Tak dobrze było widzieć go znowu sobą, że niemal zapomniała o strachu, że za parę minut wszystko skończy się w okropny sposób. W końcu Jace zapytał: – Jak myślisz, dlaczego zakochałem się w tobie? To była ostatnia rzecz, jaką spodziewała się usłyszeć. – Ja nie… To nie fair zadawać takie pytania. – Mnie się wydaje fair – sprzeciwił się Jace. – Myślisz, że cię nie znam, Clary?

Dziewczyny, która weszła do hotelu pełnego wampirów, bo jej najlepszy przyjaciel tam był i potrzebował ratunku? Kto zrobił Bramę i przeniósł się do Idrisu, bo nie mógł znieść myśli, że zostanie wykluczony z akcji? – Skrzyczałeś mnie za to… – Krzyczałem na siebie. Pod pewnymi względami jesteśmy do siebie podobni. Lekkomyślni. Nie myślimy, tylko najpierw działamy. Zrobimy wszystko dla ludzi, których kochamy. I nigdy się nie zastanawiałem, jakie to jest straszne dla ludzi, którzy mnie kochają, póki nie zobaczyłem tego w tobie, i wtedy się przeraziłem. Jak mógłbym cię chronić, gdybyś mi nie pozwoliła? – Pochylił się. – Tak przy okazji, to pytanie retoryczne. – Dobrze. Bo ja nie potrzebuję ochrony. – Wiedziałem, że tak powiesz. Ale rzecz w tym, że czasami potrzebujesz. A czasami ja. Mamy chronić się nawzajem, ale nie przed wszystkim. Nie przed prawdą. Oto, co znaczy kogoś kochać, ale pozwolić mu być sobą. Clary spojrzała na swoje ręce. Tak bardzo chciała go dotknąć. To było jak odwiedziny w więzieniu, kiedy widać kogoś wyraźnie i blisko, ale dzieli was pancerna szyba. – Zakochałem się w tobie, bo byłaś jedną z najodważniejszych osób, jakie w życiu znałem. Więc jak mógłbym cię prosić, żebyś przestała być odważna, tylko dlatego, że cię kocham? – Przeczesał włosy rękami, przez co jeszcze bardziej poskręcały się w loczki. Clary miała ochotę je przygładzić. – Szukałaś mnie i uratowałaś, kiedy niemal wszyscy się poddali, a nawet ci, którzy się nie poddali, nie wiedzieli, co robić. Myślisz, że nie wiem, przez co przeszłaś? – Jego oczy pociemniały. – Jak mógłbym się na ciebie gniewać? – Więc dlaczego nie chciałeś mnie widzieć? – Bo… – Jace wypuścił powietrze z płuc. – Okay, słuszne pytanie, ale jest coś, o czym nie wiesz. Miecz, którego użyłaś, ten, który Razjel dał Simonowi… – Wspaniały. Miecz Michała Archanioła. Został zniszczony. – Nie zniszczony. Kiedy pochłonął go niebiański ogień, wrócił tam, skąd pochodził. – Jace uśmiechnął się słabo. – Inaczej nasz Anioł musiałby się gęsto tłumaczyć, gdyby jego kumpel Michał odkrył, że Razjel pożyczył jego ulubiony miecz bandzie

bezmyślnych ludzi. Ale zbaczam z tematu. Kiedy miecz spłonął… to nie był zwyczajny ogień. – Domyśliłam się tego. Clary chciała, żeby Jace przyciągnął ją do siebie, ale on najwyraźniej wolał zachować dystans między nimi, więc została na swoim miejscu. Niemal bolało ją, że była tak blisko niego, a nie mogła go dotknąć. – Wolałbym, żebyś nie miała na sobie tego swetra – mruknął Jace. – Co? – Spojrzała na siebie. – Myślałam, że go lubisz. – Lubię. – Jace pokręcił głową. – Nieważne. Tamten ogień… to był ogień niebiański. Płonący krzew, ogień i siarka, słup ognia, który podążał przed dziećmi Izraela… o takich rzeczach mówimy. „Gdyż ogień zapalił się przez gniew mój i płonie do głębin podziemi. Trawi ziemię wraz z plonami jej, wypala posady z gór”. Ten płomień wypalił to, co zrobiła mi Lilith. – Podciągnął koszulkę. Clary z sykiem wciągnęła powietrze, gdy zobaczyła, że nad jego sercem, na gładkiej skórze piersi, już nie ma Znaku… tylko zagojona biała blizna w miejscu, gdzie wbił się miecz. Chciała go dotknąć, ale on się odsunął, kręcąc głową. Kiedy opuścił koszulkę, na jej twarz wypłynął rumieniec urazy. – Tamten ogień nadal jest we mnie. Clary wytrzeszczyła oczy. – O czym ty mówisz? Jace zaczerpnął głęboko tchu i wyciągnął przed siebie ręce, smukłe i znajome. Run Wzroku był ledwo widoczny pod warstwami bladych blizn. Dłonie zaczęły lekko drżeć, a potem, na oczach Clary, zrobiły się przezroczyste. Jak ostrze Wspaniałego, kiedy zaczęło płonąć, tak jego skóra zmieniła się w szkło, a uwięzione pod nim złoto poruszało się, ciemniało i płonęło. Clary widziała zarys szkieletu, złote kości połączone ścięgnami ognia. Gdy Jace uniósł wzrok, zobaczyła, że jego oczy też są złote. Zawsze takie były, ale Clary mogłaby przysiąc, że teraz to złoto żyje i płonie. Jace oddychał ciężko, na jego policzkach i obojczykach wystąpił pot. – Masz rację – przyznała Clary. – Nasze problemy rzeczywiście nie są takie jak

innych ludzi. Jace popatrzył na nią z niedowierzaniem. Powoli zacisnął ręce w pięści i ogień zniknął. Jego dłonie znowu były takie jak zawsze, zwyczajne, smukłe, nieuszkodzone. – To właśnie masz mi do powiedzenia? – zapytał Jace, niemal krztusząc się ze śmiechu. – Nie, mam do powiedzenia dużo więcej. Co się dzieje? Twoje ręce są teraz bronią? Jesteś ludzką pochodnią? Co, do licha… – Nie wiem, co to jest ludzka pochodnia, ale… No dobrze, posłuchaj, Cisi Bracia stwierdzili, że noszę teraz w sobie niebiański ogień. W żyłach. W duszy. Kiedy pierwszy raz się obudziłem, poczułem się tak, jakbym wdychał płomienie. Alec i Isabelle myśleli, że to przejściowy skutek działania miecza, ale kiedy nic się nie zmieniało, zostali wezwani Cisi Bracia, i brat Zachariasz przyznał, że nie wie, czy ten objaw jest tymczasowy. Oparzyłem go. Dotknął mojej ręki, kiedy to mówił, a ja poczułem, że przebiega przeze mnie prąd. – Mocne oparzenie? – Nie, drobne. Ale zawsze… – Więc dlatego mnie nie dotykasz? – domyśliła się Clary. – Boisz się, że mnie oparzysz. Jace kiwnął głową. – Nikt czegoś takiego wcześniej nie widział. Nigdy. Miecz mnie nie zabił. Ale zostawił we mnie… kawałek czegoś groźnego. Czegoś tak potężnego, że pewnie zabiłoby zwykłego człowieka, może nawet zwykłego Nocnego Łowcę. Cisi Bracia starają się teraz przejąć nad tym kontrolę albo się tego pozbyć. Ale, jak się pewnie domyślasz, nie jestem dla nich najważniejszą sprawą. – Bo jest nią Sebastian. Słyszałeś, że zniszczyłam tamto mieszkanie. Wiem, że on ma inne sposoby przemieszczania się, ale… – To cała moja dziewczyna. Sebastian ma wsparcie, rezerwy, inne kryjówki. Nie wiem, gdzie one są. Nigdy mi nie powiedział. – Jace pochylił się i teraz Clary widziała zmieniające się kolory w jego oczach. – Odkąd się obudziłem, Cisi Bracia są ze mną w zasadzie przez cały czas. Musieli znowu odprawić nade mną ceremonię, którą się odprawia po narodzinach Nocnego Łowcy, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo. A

potem weszli do mojego umysłu. Szukali, starali się wyciągnąć każdy strzęp informacji o Sebastianie, wszystko, co mogę wiedzieć, ale o tym nie pamiętać. Niestety… – Jace z frustracją pokręcił głową. – Nic tam nie ma. Znałem jego plany do momentu ceremonii w Burren, ale jakie są jego zamiary na później, gdzie może uderzyć, zupełnie nie wiem. Wiedzą, że współdziałał z demonami, więc wznoszą czary ochronne, zwłaszcza wokół Idrisu. Ale czuję, że w tym wszystkim jest jakaś użyteczna rzecz, jakaś tajemna wiedza, a my jej nie znamy. – Ale gdybyś coś wiedział, on po prostu zmieniłby plany – zauważyła Clary. – Zdaje sobie sprawę, że cię stracił. Byliście ze sobą związani. Słyszałam, jak krzyczy, kiedy przebiłam cię mieczem. – Zadrżała. – Co za okropny dźwięk. On naprawdę cię kochał na swój dziwny sposób. I choć cała ta historia była straszna, oboje wynieśliśmy z niej coś, co może okazać się użyteczne. – To znaczy…? – Rozumiemy go. Oczywiście, o ile można go zrozumieć. A tego on nie da rady wymazać wraz ze zmianą planów. Jace wolno pokiwał głową. – Wiesz, kogo jeszcze teraz chyba rozumiem? Mojego ojca. – Valenti… Nie – poprawiła się Clary, widząc jego minę. – Mówisz o Stephenie. – Przeglądałem jego listy. Rzeczy w szkatułce, którą dała mi Amatis. Napisał do mnie list, który miałem przeczytać po jego śmierci. Pisał w nim, żebym był lepszym człowiekiem niż on. – Jesteś – powiedziała Clary. – Wtedy w mieszkaniu, kiedy byłeś sobą, zależało ci na zrobieniu właściwej rzeczy bardziej niż na własnym życiu. – Wiem. – Jace spojrzał na swoje kostki pokryte bliznami. – To dziwna rzecz. Wiem. Zawsze miałem tyle wątpliwości co do siebie, ale teraz widzę różnicę. Między sobą i Sebastianem. Między sobą a Valentine’em. Nawet między nimi dwoma. Valentine szczerze wierzył, że postępuje właściwie. Nienawidził demonów. Za to dla Sebastiana istota, którą uważa za swoją matkę, jest najważniejsza. Chętnie rządziłby rasą mrocznych Nocnych Łowców, którzy spełnialiby rozkazy demonów, podczas gdy zwykli ludzie tego świata byliby zarzynani dla ich przyjemności. Valentine wierzył, że obowiązkiem Nocnych Łowców jest chronić ludzkie istoty. Sebastian uważa je za

karaluchy. I nie chce nikogo chronić. Zależy mu wyłącznie na spełnianiu chwilowych zachcianek. I jego jedynym prawdziwym uczuciem jest irytacja, kiedy coś staje mu na przeszkodzie. Clary się zamyśliła. Widziała, jak Sebastian patrzył na Jace’a, nawet na nią, i wiedziała, że część jego duszy jest straszliwie samotna, jak najczarniejsza pustka między światami. Samotność napędzała go w takim samym stopniu jak żądza władzy. I potrzeba bycia kochanym, ale bez zrozumienia, że na miłość trzeba zasłużyć. Mimo to, powiedziała tylko: – Więc stańmy mu na przeszkodzie. Przez twarz Jace’a przemknął cień uśmiechu. – Wiesz, że chcę cię błagać, żebyś trzymała się od tego z daleka, prawda? To będzie zażarta wojna. Bardziej zażarta, niż przypuszcza Clave. – Ale nie będziesz błagał, bo wyszedłbyś na idiotę – stwierdziła Clary. – Chodzi ci o to, że potrzebujemy twojej umiejętności tworzenia runów? – Nie tylko. Nie pamiętasz, co sam niedawno mówiłeś? O chronieniu siebie nawzajem? – Przyznam się, że przećwiczyłem tę mowę. Przed lustrem, zanim tu przyszłaś. – I co ona oznaczała? – Nie jestem pewien. Ale wiem, że wyglądam cholernie dobrze, kiedy ją wygłaszam. – Boże, zapomniałam, jaki jesteś irytujący, kiedy nie jesteś opętany – powiedziała Clary z westchnieniem. – Przypomnę ci twoje własne słowa, że musisz pogodzić się z tym, że nie możesz mnie ochronić przed wszystkim. Jedyny sposób, żeby chronić siebie nawzajem, to być ze sobą. Razem stawiać czoło różnym rzeczom. Ufać sobie nawzajem. – Spojrzała mu w oczy. – Źle zrobiłam, że powstrzymałam cię przed pójściem do Clave, wołając Sebastiana. Powinnam uszanować twoją decyzję. A ty powinieneś szanować moje. Bo będziemy ze sobą bardzo długo, a to jedyny sposób, żeby nam wyszło. Jace o cal przesunął po kocu rękę w jej stronę. – Bycie pod władzą Sebastiana wydaje mi się teraz złym snem – rzekł ochryple. – Tamto zwariowane miejsce, te szafy pełne ubrań przygotowanych dla twojej matki…

– Więc pamiętasz – wyszeptała Clary. Dotknął jej palców opuszkami, a ona niemal podskoczyła. Oboje wstrzymali oddechy. Clary się nie poruszyła, tylko patrzyła, jak jego ramiona powoli się rozluźniają, a z twarzy znika niepokój. – Pamiętam wszystko – powiedział. – Pamiętam łódź w Wenecji, klub w Pradze, noc w Paryżu, kiedy byłem sobą. Twarz Clary spąsowiała. – Pod pewnymi względami przeżyłem coś, czego nie potrafi zrozumieć nikt prócz nas dwojga – ciągnął Jace. – I uświadomiłem sobie, że razem zawsze jest nam lepiej. – Uniósł twarz. Był blady, ale w jego oczach migotał płomień. – Zamierzam zabić Sebastiana. Zamierzam go zabić za to, co zrobił Maksowi. Z powodu wszystkiego, co zrobił i co zrobi. Clave będzie na niego polować, ale ja chcę, żeby to moja ręka zakończyła jego życie. Clary położyła dłoń na jego policzku. Spodziewała się, że jego skóra będzie ciepła, ale okazała się chłodna w dotyku. – A jeśli to ja go zabiję? – Moje serce jest twoim sercem. Moje ręce są twoimi rękami. Po raz pierwszy, odkąd weszła do pokoju, powiódł wzrokiem po jej ciele, od rozwianych włosów po buty i z powrotem. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, Clary zaschło w ustach. – Pamiętasz, jak się poznaliśmy i ja ci powiedziałem, że jestem w dziewięćdziesięciu procentach pewny, że nałożenie Znaku cię nie zabije, a ty mnie spytałaś, co z pozostałymi dziesięcioma procentami? Clary kiwnęła głową. – Zawsze sądziłem, że zabije mnie jakiś demon – mówił dalej Jace. – Zbuntowany Podziemny, w bitwie. Ale potem zrozumiałem, że umrę, jeśli cię nie pocałuję, i to wkrótce. Clary oblizała suche wargi. – I zrobiłeś to – przypomniała. – To znaczy, pocałowałeś mnie. Jace ujął w palce kosmyk jej włosów. Był tak blisko, że czuła ciepło jego ciała, zapach mydła, skóry i włosów.

– Za mało. Gdybym całował cię przez cały dzień każdego dnia przez resztę życia, to też nie byłoby dość. Pochylił głowę. Umysł Clary wypełniły wspomnienia Paryża, kiedy się do niego tuliła, jakby to był ostatni raz. I omal tak się nie stało. Pamiętała, jak smakował, jak oddychał, jak pachniał. Teraz też słyszała, jak oddycha. Jego rzęsy łaskotały jej policzek. Usta znajdowały się w odległości milimetrów od jej ust, musnęły je lekko, potem mocniej. Przysunęli się do siebie… I Clary poczuła, że między nimi przeskakuje iskra, nie bolesna, raczej delikatne ukłucie. Jace cofnął się szybko, zarumieniony. – Chyba musimy nad tym popracować. Clary kręciło się w głowie. – Okay. Jace patrzył przed siebie, oddychał ciężko. – Chcę ci coś dać – powiedział. – Domyślam się. Wrócił spojrzeniem do jej oczu i uśmiechnął się szeroko. – Nie to. – Sięgnął pod swoją koszulę i wyjął pierścień Morgensternów zawieszony na łańcuszku. Zdjął go przez głowę i włożył jej do ręki. Był ciepły od jego skóry. – Alec dostał go z powrotem od Magnusa. Będziesz go nosić? Clary zamknęła dłoń wokół pierścienia. – Zawsze. Uśmiech Jace’a złagodniał, Clary położyła głowę na jego ramieniu. Czuła, że wstrzymał oddech, ale się nie poruszył. Z początku siedział sztywno, ale napięcie powoli opuszczało jego ciało. Nachylili się ku sobie. Nie było między nimi niecierpliwości ani żaru, tylko miłe przyciąganie. Jace odchrząknął. – Wiesz, że to, co zrobiliśmy… co prawie zrobiliśmy w Paryżu… – Poszliśmy na wieżę Eiffla? Jace zatknął jej włosy za ucho. – Ani na minutę mi nie odpuścisz, co? Nieważne. To jedna z rzeczy, które w tobie kocham. W każdym razie, ta inna rzecz, którą prawie zrobiliśmy w Paryżu… pewnie

przez jakiś czas jest niemożliwa. Chyba że dosłownie chcesz spłonąć z namiętności. – Żadnego całowania? – No, może całowanie tak. Ale jeśli chodzi o resztę… Clary lekko potarła policzkiem jego policzek. – Dla mnie w porządku, jeśli dla ciebie też. – Oczywiście, że dla mnie to wcale nie jest okay. Jestem nastolatkiem. Jeśli o mnie chodzi, to najgorsza rzecz, jaka mi się przydarzyła, odkąd się dowiedziałem, dlaczego Magnus został wypędzony z Peru. – Jego oczy złagodniały. – Ale między nami nic się nie zmieni. Chyba zawsze brakowało mi kawałka duszy i znalazłem go w tobie, Clary. Mówiłem kiedyś, że, niezależnie od tego, czy Bóg istnieje, jesteśmy zdani na siebie. Ale przy tobie czuję inaczej. Clary zamknęła oczy, żeby nie zobaczył jej łez. Łez szczęścia po raz pierwszy od długiego czasu. Choć Jace trzymał ręce na kolanach, Clary czuła ulgę tak wszechogarniającą, że przyćmiewała wszystkie inne emocje: niepewność, gdzie jest Sebastian, strach przed nieznaną przyszłością. Nic nie miało znaczenia. Byli razem, a Jace znowu był sobą i właśnie delikatnie całował jej włosy. – Naprawdę bym wolał, żebyś nie miała na sobie tego swetra – szepnął jej do ucha. – To dla ciebie dobry trening – odparła Clary, poruszając wargami tuż przy jego skórze. – Jutro kabaretki. Poczuła, że Jace się śmieje, ciepłym, znajomym śmiechem. *** – Bracie Enochu, dziękuję, że przybyłeś tak szybko – powiedziała Maryse, wstając zza biurka. Chodzi o Jace’a? – spytał Zachariasz i gdyby Maryse go nie znała, pomyślałaby, że w jego mentalnym głosie brzmi lekki niepokój. Zbadałem go dzisiaj kilka razy. Jego stan się nie zmienił. Szukałem w archiwach i starych dokumentach czegoś o niebiańskim ogniu. Są pewne informacje, w jaki sposób można go usunąć, ale trzeba być cierpliwym. Nie ma potrzeby nas wzywać. Jeśli będziemy mieli jakieś wieści, sami się odezwiemy, powiedział Enoch. – Nie chodzi o Jace’a. – Maryse obeszła biurko, stukając obcasami na kamiennej

posadzce biblioteki. – Chodzi o coś zupełnie innego. Spojrzała na dywan niedbale rzucony w miejscu, gdzie zwykle nie było żadnego dywanu. Nie leżał płasko na podłodze, tylko okrywał jakiś nieregularny kształt i zasłaniał delikatny wzór z płytek przedstawiający Kielich, Miecz i Anioła. Maryse schyliła się i pociągnęła za jego róg. Cisi Bracia oczywiście nie wydali żadnego dźwięku, ale umysł Maryse wypełniła prawdziwa kakofonia, echo ich zaskoczenia i przerażenia. Brat Enoch zrobił krok do tyłu, a brat Zachariasz uniósł rękę o długich palcach i zakrył nią twarz, jakby mógł odciąć się od strasznego widoku. – Dziś rano jeszcze tego nie było, ale czekało na mnie, kiedy wróciłam po południu – wyjaśniła Maryse. W pierwszej chwili pomyślała, że to jakiś duży ptak wpadł niechcący do biblioteki i zdechł, łamiąc sobie kark o jedno z wysokich okien. Ale kiedy podeszła bliżej, zrozumiała, co ma przed sobą. Nie wspomniała o szoku i rozpaczy, które przeszyły ją jak strzała, ani o tym, że zatoczyła się do okna i zwymiotowała. Była to para białych skrzydeł, niezupełnie białych, raczej o wielu kolorach – srebrnym, fioletowym, granatowym i na brzegach piór złotym – które przesuwały się i migotały, kiedy się na nie patrzyło. A niżej straszliwa rana, ucięta kość i mięśnie. Skrzydła odcięte od żywego ciała anioła. Anielska krew koloru płynnego złota plamiła podłogę. Na skrzydłach leżał złożony kawałek papieru adresowany do Nowojorskiego Instytutu. Maryse najpierw spryskała wodą twarz, a potem wzięła list i go przeczytała. Był krótki – tylko jedno zdanie – podpisany znajomym nazwiskiem, skreślony znajomym ozdobnym pismem, silną i pewną ręką, tak jak kiedyś listy Valentine’a. Ale na dole kartki nie widniało nazwisko Valentine’a, tylko jego syna. Jonathan Christopher Morgenstern. Podała teraz kartkę Zachariaszowi. Cichy Brat wziął ją od niej, otworzył i przeczytał, tak jak wcześniej ona, jedno słowo pochodzące ze starożytnej greki. Erchomai. Nadchodzę.

Uwagi Łacińska inwokacja Magnusa przy wywoływaniu Azazela rozpoczynająca się od słów „Quod tumeraris: per Jehovam, Gehennam” pochodzi z „Tragicznych dziejów doktora Fausta” Christophera Marlowe’a. Urywki ballady, której Magnus słucha w samochodzie pochodzą, za pozwoleniem, z „Alack, for I Can No Play” Elki Cloke. elkacloke.com T-shirt z napisem „Chyba podjąłem w życiu kilka złych decyzji” zawdzięczam mojemu przyjacielowi Jephowi Jacquesowi. Koszulki można kupić na topatoco.com. Pomysł z Magicznym Dżentelmenem Miłości również należy do niego.

Podziękowania Jak zawsze, muszę podziękować mojej rodzinie: mężowi Joshowi, matce i ojcu, a także Jimowi Hillowi i Kate Connor; Melanie, Jonathanowi i Helen Lewis; Florence i Joyce. Dziękuję pierwszym czytelnikom i krytykom Holly Black, Sarah Rees Brennan, Delii Sherman, Gavinowi Grantowi, Kelly Link, Ellen Kushner i Sarze Smith. Szczególne podziękowania dla Holly, Sary, Maureen Johnson, Robina Wassermana, Cristi Jaques i Paolo Bacigalupiego. Maureen, Robinie, Holly, Saro, zawsze mogłam się wam poskarżyć; jesteście gwiazdami. Dziękuję Martange, za pomoc we francuskich tłumaczeniach, i moim indonezyjskim fanom, za wyznanie Magnusa. Wayne Miller jak zawsze pomagał mi przy łacińskich tłumaczeniach, a Aspasia Diafa i Rachel Kory przy starożytnej grece. Nieocenioną pomoc dostałam od mojego agenta Barry’ego Goldblatta i mojego wydawcy Karen Woytyli oraz jej wspólniczki w zbrodni Emily Fabre. Podziękowania dla Cliffa Nielsena i Russela Gordona, za piękną okładkę, oraz zespołowi w Simon and Schuster i Walker Books za resztę urzeczywistnionej magii.