5-miasto zagubionych dusz

* Cassandra Clare *

- Nieoficjalne tłumaczenie -

Simon stanął i zaczął wpatrywać się tępo w drzwi frontowe jego domu. Nigdy nie znał innego domu. To było miejsce, gdzie jego rodzice wychowali go odkąd się urodził. Urósł wśród ścian Brooklyńskiego domu szeregowego. Bawił się na ulicy w cieniu drzew latem, i robił prowizoryczne sanie z pokrywki śmietnika w zimę. W tym domu jego cała rodzina przeżywała żałobę po tym, jak jego ojciec zmarł. W tym miejscu pocałował Clary pierwszy raz. Nigdy nie wyobrażał sobie dnia, kiedy drzwi domu byłyby zamknięte dla niego. Ostatni raz, kiedy widział matkę, nazwała go potworem i modliła się, by odszedł. Spowodował, że zapomniała o tym, że jest wampirem, używając uroku, ale nie wiedział jak długo będzie on trwał. Kiedy tak stał, czując zimne powietrze jesienne, patrząc przed siebie, zrozumiał, że nie trwał dostatecznie długo. Na drzwiach była namalowana farbą gwiazda Dawida, i wygrawerowany symbol Chai - życia. Filakterie1 były zawiązane na klamce i kołatce. Hamsa2, Ręka Boga, zakrywała wizjer w drzwiach. Drętwo położył swoją rękę na metalowej mezuzy umieszczonej po prawej stronie drzwi. Zobaczył dym pochodzący z miejsca, gdzie jego ręka dotknęła świętego obiektu, ale nic nie poczuł. Żadnego bólu. Tylko straszną pustkę, która przerastała się wolno do zimnej furii. Kopnął dół drzwi i usłyszał echo z domu. - Mamo! - krzyknął. - Mamo, to ja! Nie było żadnej odpowiedzi, tylko dźwięk zamykania zamków w drzwiach. Jego wyczulony słuch rozpoznał kroki jego matki, jej oddech, ale nic nie powiedziała. Mógł wyczuć jej strach i panikę nawet przez las. - Mamo! - głos mu się złamał. - Mamo, to jest śmieszne! Wpuść mnie! To ja, Simon! 1 Dwa czarne, skórzane pasy, na których napisane są fragmenty Tory - najważniejszego tekstu objawionego judaizmowi. 2 Talizman chroniący dom od złego.

Drzwi zatrzęsły się, jakby je kopnęła. - Odejdź! - Jej głos był szorstki, nie do poznania z przerażenia. - Morderco! - Nie zabijam ludzi. - Simon pochylił głowę w stronę drzwi. Wiedział, że mógłby je wyważyć, ale czy byłby w tym sens? - Mówiłem ci. Piję krew zwierzęcą. Usłyszał jej szept, delikatny, kilka słów w języku hebrajskim. - Zabiłeś mojego syna. - powiedziała. - Zabiłeś go i umieściłeś potwora w jego ciele. - Ja jestem twoim synem. - Masz jego twarz i mówisz jego głosem, ale nie jesteś nim! Nie jesteś Simonem! Jej głos wrósł prawie do krzyku. - Odejdź z mojego domu, zanim cię zabije, potworze! - Becky. - szepnął. Jego twarz była mokra od łez. Uniósł ręce, by jej dotknąć, a gdy to zrobił, i ją zobaczył, była mokra od krwi. Łzawił krwią. - Co powiedziałaś Becky? - Trzymaj się z daleka od swojej siostry. - Simon usłyszał hałas z wnętrza domu, jakby coś zostało przewrócone. - Mamo. - powiedział ponownie, ale tym razem jego głos nie był wysoki. Brzmiał jak ochrypły szept. Jego ręka zaczęła drżeć. - Muszę wiedzieć. Czy jest tam Becky? Mamo, otwórz drzwi. Proszę... - Trzymaj się z daleka od Becky! Słyszał jak odchodzi od drzwi. Następnie usłyszał charakterystyczny odgłos otwieranych drzwi do kuchni, skrzypienie linoleum, kiedy chodziła po nim i dźwięk otwieranej szuflady. Nagle wyobraził sobie jak jego matka chwyta za jeden z noży. Zanim cię zabiję, potworze. Myśl ta spowodowała, że zakołysał się na piętach. Jeśli zaatakowałaby go, znak zadziałałby. Zniszczyłby ją tak, jak zniszczył Lilith. Opuścił rękę i cofnął się powoli, potykając się na schodach i stanął na chodniku, przed jednym z wielkich drzew, które rzucało cień na budynek. Stał, wpatrując się w drzwi jego domu, oznakowane i zniszczone przez symbole matki, potwierdzające, że go nienawidziła. Nie - przypomniał sobie. Ona nie nienawidziła jego. Myślała, że nie żyje. Nienawidziła coś, co nie istnieje. Nie jest tym, czym ona myśli, że jest. Nie wiedział jak długo stał tam, patrząc się, dopóki jego telefon nie zaczął dzwonić, wibrując w kieszeni jego marynarki. Sięgnął po niego odruchowo, widząc, że wzór na mezuzy, który był gwiazdą Dawida, został wypalony na wewnętrznej stronie jego dłoni. Zmienił rękę i przyłożył telefon do ucha. - Halo?

- Simon? - To była Clary. Brzmiała tak, jakby jej zabrakło tchu. - Gdzie jesteś? - W domu... - powiedział i urwał. - W domu mojej matki. - poprawił się. Jego głos brzmiał pusto i odlegle w jego własnych uszach. - Dlaczego nie jesteś w Instytucie? Wszystko w porządku? - No właśnie. - zaczęła dziewczyna. - Po tym, jak poszedłeś, Maryse wróciła z dachu, gdzie miał czekać na nią Jace. Nikogo tam nie było. Simon poruszył się. Nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co robi, i jak mechaniczna lalka, ruszył w górę ulicy, w stronę stacji metra. - Co masz na myśli, że nikogo tam nie było? - Jace'a nie było. - powiedziała i usłyszał w jej głosie napięcie. - Sebastiana też. Simon zatrzymał się w cieniu drzewa o nagich gałęziach. - Ale on nie żyje. On nie żyje, Clary... - W takim razie powiedź mi dlaczego Jace'a tam nie ma, skoro Sebastian odszedł. powiedziała, a jej głos w końcu załamał się. - Nie ma tam nic, poza dużą ilością krwi i potłuczonego szkła. Oboje zniknęli, Simon. Jace odszedł.... Tłumaczenie: JimmyK

Rozdział 1

Ostatnia Rada - Jak długo jeszcze zajmie im ustalenie werdyktu, jak myślisz? - spytała Clary. Nie miała pojęcia jak długo czekały, ale miała wrażenie, że dziesięć godzin. Nie było żadnych zegarów w czarnym, jak i jaskraworóżowym - jak puszek do pudru pokoju Isabelle. Jedynie stosy ciuchów, książek, broni i toaletka przepełniona przez błyszczące rzeczy do makijażu i pędzelki. Miała otwarte szuflady, z których wylewały się koronkowe halki, cieliste rajstopy i boa z piór. Były też podobne kulisy jak w ,,Klatce szaleńców'', które były estetycznie zaprojektowane. W ciągu ostatnich dwóch tygodni Clary spędziła wystarczająco dużo czasu wśród bałaganu, że zaczęła znajdować w nim pocieszenie. Isabelle stała przy oknie z Churchem w ramionach, głaskając jego głowę z roztargnieniem. Kot spoglądał na nią złowrogo żółtymi oczami. Za oknem burza listopadowa była w pełnym rozkwicie. Deszcz pokrywał smugami okno jak przezroczysta farba. - Już niedługo, - powiedziała powoli. Nie miała na sobie makijażu, przez co wydawała się młodsza, a jej ciemne oczy były większe. - najprawdopodobniej pięć minut. Clary, siedząca na łóżku Izzy, pomiędzy stosem czasopism i grzechoczącym stosie serafickich ostrzy, przełknęła ślinę i poczuła gorzki smak w gardle. Zaraz wracam. Za pięć minut. To była ostatnia rzecz, którą powiedziała do chłopca, którego kochała bardziej niż cokolwiek na świecie. Teraz pomyślała, że to mogła być ostatnia rzecz, którą było jej dane mu powiedzieć. Clary pamiętała tamten moment dokładnie. Ogród na dachu. Krystaliczna, październikowa noc. Gwiazdy palące się lodowatą bielą na czarnym, bezchmurnym niebie. Kostka brukowa była pokryta czarnymi runami, opryskana posoką i krwią. Usta Jace'a na jej ustach. Jedyna ciepła rzecz w rozbijającym się na kawałki świecie. Łańcuszek z wiszącym na nim pierścieniem Morgensternów

na jej szyi. Miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy. Odwróciła się by spojrzeć na niego, ale winda zabrała ją, wciągając z powrotem w dół, do cieni budynku. Dołączyła do innych w holu, przytulając jej matkę, Luke'a, Simona, ale jakaś jej część, jak zawsze była wciąż z Jace'em. Unosiła się ponad miastem na dachu, gdzie byli samotnie obydwoje w zimnym, błyskotliwym, elektryzującym mieście. Maryse i Kadir byli tymi, którzy dostali się do windy, by dołączyć do Jace'a na dachu i zobaczyli resztki rytuału Lilith. Po dziesięciu minutach Maryse wróciła sama. Kiedy drzwi się otworzyły i Clary zobaczyła jej twarz - bladą, zastygłą i szaloną - wiedziała. Co stało się następnie było dla niej jak sen. Tłum Nocnych Łowców w holu ruszył w kierunku Maryse: Alec odsunął się od Magnusa, Isabelle zerwała się na równe nogi. Białe mignięcia światła przecinały ciemność, jak miękkie błyski lamp aparatów na miejscu zbrodni, jak jeden po drugim, ostrza serafickie, zaczęły oświetlać cienie. Przepychając sobie drogę do przodu, Clary słyszała urywki historii. Ogród na dachu był pusty. Jace zniknął. Trumna ze szkła, w której był Sebastian, była otwarta przez rozbicie. Szkło leżało wszędzie we fragmentach. Krew, jeszcze świeża, sączyła się w dół piedestału, na którym była trumna. Nocni Łowcy zaplanowali szybko, by rozejść się i przeszukać otoczenie wokół budynku. Ręce Magnusa iskrzyły się na niebiesko, kiedy odwrócił się do Clary, by spytać ją czy ma coś Jace'a dzięki czemu mógłby go tropić. Ociągając się dała mu pierścień Morgensternów i wycofała się w kąt by zadzwonić do Simona. Kiedy tylko zakończyła rozmowę, głos Nocnego Łowcy rozbrzmiewał nad innymi. - Tropić? To działa tylko, jeśli on wciąż żyje. Stracił tyle krwi, więc jest bardzo prawdopodobne... To przelało miarę. Długotrwała hipotermia, wyczerpanie i szok zrobił swoje i poczuła jak jej kolana się uginają. Jej matka złapała ją zanim upadła na ziemię. Następnie wszystko rozmyło jej się do ciemnej plamy. Obudziła się następnego poranka w swoim łóżku w domu Luke'a. Usiadła szybko prosto, a jej serce biło jak młot spadowy. Była pewna, że miała koszmar. Kiedy zwlekła się z łóżka, blaknące siniaki na rękach i nogach mówiły coś innego, podobnie jak brak jej pierścienia. Zarzuciła na siebie dżinsy i bluzę z kapturem i oszołomiona ruszyła do salonu. Znalazła w nim Jocelyn, Luke'a i Simona siedzących z posępnymi minami. Nie musiała nawet pytać, ale mimo to zrobiła to. - Znaleźli go? Wrócił? Jocelyn wstała. - Kochanie, wciąż jest poszukiwany... - Ale nie martwy? - zapytała ostro Clary. - Nie znaleźli go? - Opadła na kanapę

obok Simona. - Nie, nie umarł. Wiedziałabym o tym. Pamiętała Simona trzymającego jej rękę, kiedy Luke powiedział jej co wiedzieli. Jace wciąż był poszukiwany i Sebastian też. Złą nowiną było to, że krew na piedestale należała do Jace'a. Dobrą wiadomością było to, że stracił jej mniej niż myśleli. Była zmieszana z wodą pochodzącą z trumny, dając wrażenie większej objętości krwi, niż było jej rzeczywiście. Teraz myśleli, że to całkiem możliwe, że przeżył. Cokolwiek się tam stało. -Ale co się stało? - spytała. Luke potrząsnął głową, jego niebieskie oczy był ponure. - Nikt nie wie, Clary. Miała wrażenie, że krew w jej żyłach została zastąpiona przez lód. - Chcę pomóc. Chcę coś zrobić. Nie chce tutaj siedzieć kiedy Jace jest poszukiwany. - Nie martwiłabym się tym. - mruknęła ponuro Jocelyn. - Rada chce cię widzieć. Niewidzialny lód pękł w stawach i ścięgnach Clary kiedy wstała. - Dobrze. Nie ważne. Powiem im wszystko co chcą wiedzieć, jeżeli pomoże to w odnalezieniu Jace'a. - Powiesz im wszystko co chcą, ponieważ mają Miecz Anioła. - W głosie Jocelyn była desperacja. - Och, kochanie. Tak mi przykro. I teraz, po dwóch tygodniach od ciągle powtarzających się zeznań, po wezwaniu dziesiątków świadków, po tym jak trzymała Miecz Anioła dziesiątki razy, Clary siedziała w sypialni Isabelle i czekała na decyzję Rady o jej losie. Pamiętała uczucie, które towarzyszyło jej przy trzymaniu Miecza Anioła. Był jak mały haczyk wędkarski zanurzony w jej skórze, wyciągający prawdę z niej. Klęczała, trzymając go, w kręgu Mówiących Gwiazd i słyszała swój własny głos mówiący Radzie wszystko. Jak Valentine przywołał Anioła Raziela, i jak przejęła moc nad kontrolowaniem Anioła, poprzez usunięcie jego imienia z piasku i napisanie swojego. Powiedziała im jak Anioł zaoferował jej jedno życzenie, którego wykorzystała do przywrócenia Jace'a do żywych. Powiedziała jak Lilith opętała Jace'a i wykorzystała krew Simona by wskrzesić Sebastiana, brata Clary, którego Lilith uważała za syna. Jak Simona Znak Kaina spowodował, że Lilith zginęła, i jak myśleli, że to samo stało się z Sebastianem, który przestałby stanowić dla nich zagrożenie. Clary westchnęła i otworzyła telefon by sprawdzić czas. - Są tam od godziny. szepnęła. - Czy to normalne? Czy może to zły znak? Isabelle wypuściła Churcha, który zawył. Podeszła do łóżka i usiadła obok Clary. Wyglądała jeszcze bardziej szczuplej niż zazwyczaj - jak Clary, która straciła na wadze w ciągu dwóch tygodni - ale była elegancka jak zawsze. W czarnych, rurkowatych spodniach i szarym, aksamitny topie. Maskara rozmazała się wokół oczu Izzy, przez co wyglądała jak szop, a nie jak francuska gwiazda filmowa. Objęła Clary, a jej bransoletki elektrum, z czarnymi runami,

zabrzęczały melodyjnie. - Nie, to nie jest zły znak. - powiedziała. - To po prostu oznaka, że mają dużo do omówienia. - Zakręciła pierścieniem Lightwoodów na palcu. - Wszystko będzie w porządku. Nie złamałaś prawa. To jest najważniejsze. Clary westchnęła. Nawet ciepło ramienia Isabelle nie mogło stopić lodu w jej żyłach. Wiedziała, że teoretycznie nie złamała żadnych praw, ale wiedziała też, że Clave było na nią wściekłe. Dla Nocnych Łowców wskrzeszanie umarłych było nielegalne, ale nie dla Anioła, który to zrobił. Pomimo tego była to ogromna rzecz, którą zrobiła prosząc o życie Jace'a z powrotem. Ona i Jace zgodzili się, by nie mówić o tym nikomu. To wstrząsnęło Clave. Clary wiedziała, że chcą ją ukarać choćby dlatego, że jej wybór miał takie katastrofalne skutki. W jakiś sposób chciała by ją ukarali. Połamali jej kości, wyrwali paznokcie, pozwolili Cichym Bracią wykorzenić jej myśli z mózgu jak źdźbło trawy. Byłby to dla niej czymś w rodzaju diabelskiej transakcji - jej własny ból dla bezpiecznego powrotu Jace'a. - Skończ z tym. - powiedziała Isabelle. Przez chwile Clary nie była pewna, czy mówi do niej, czy do kota. Church robił to, co przeważnie lubił robić. Leżał na plecach z wszystkimi czterema łapami w powietrzu, udając martwego, aby wywołać poczucie winy w jego właścicielach. Isabelle odgarnęła czarne włosy na bok i spojrzała na Clary, która zdała sobie sprawę, że powiedziała to do niej, a nie do kota. - Skończyć co? - Chorobliwie myśleć o tych wszystkich strasznych rzeczach, które ci się przytrafiły lub tymi, które chcesz by ci się przytrafiły, ponieważ ty żyjesz, a Jace jest... zaginiony. - Głos Isabelle podnosił się i opadał. Nigdy nie mówiła, że Jace nie żyje, czy jest nawet poszukiwany. Ona i Alec odrzucali te możliwości. Isabelle nigdy nie zarzucała Clary utrzymywania tak ogromnej tajemnicy lub zrobienia czegokolwiek, co doprowadziło ich, jakkolwiek nieumyślnie, do miejsca w którym są. Mimo wszystko faktem było, że Isabelle była jej zagorzałym obrońcą. Spotykały się codziennie przy drzwiach do Sali Rady. Obejmowała wtedy mocno Clary za ramię i szły koło grupy piorunujących ich wzrokiem, mruczących pod nosem Nocnych Łowców. Zawsze na nią czekała, nawet gdy przesłuchania Rady nie miały końca, rzucając ostrym spojrzeniem na każdego, kto ośmielił się spojrzeć dziwnie na Clary. Rudowłosa była zdziwiona. Ona i Isabelle nie były nigdy dostatecznie blisko. Obydwie były tym rodzajem dziewczyn, które czuły się bardziej komfortowo z chłopcami, niż z towarzystwem dziewczyn. Isabelle wciąż była przy jej boku, przez co Clary była zdezorientowana, ale zarazem wdzięczna.

- Nie mogę nic na to poradzić. - powiedziała Clary. - Gdybym mogła patrolować, jeśli mogłabym zrobić cokolwiek, myślę, że nie byłoby tak źle. - Nie wiem. - Głos Isabelle wskazywał na to, że była zmęczona. Przez ostatnie dwa tygodnie ona i Alec byli wyczerpani, a ich twarze były szare od szesnastogodzinnych patroli i poszukiwań. Kiedy Clary dowiedziała się, że zabronili jej patrolowania i poszukiwań Jace'a w jakikolwiek sposób zanim Rada nie zdecyduje co zrobić z faktem, że przywróciła go do życia, kopnęła drzwi do jej sypialni i zrobiła w nich dziurę. - Czasami czuje się bezużyteczna. - mruknęła Isabelle. Lód zatrzeszczał w kościach Clary, kiedy poruszyła się niespokojnie. - Masz na myśli, że on nie żyje? - Nie. To znaczy myślę, że nie ma dowodu na to, że jest nadal w Nowym Jorku. - Ale oni patrolują w innych miastach, prawda? - Clary przyłożyła dłoń do gardła zapominając, że pierścień Morgensternów już na nim nie wisiał. Magnus wciąż próbował wytropić Jace'a, ale wciąż bez skutków. - Oczywiście, że tak. - Isabelle wyciągnęła z zaciekawieniem rękę i dotknęła delikatnego, srebrnego dzwonka, który wisiał teraz na szyi Clary zamiast pierścienia. - Co to? Clary zawahała się. Dzwonek był prezentem od Królowej Jasnego Dworu. Nie, to nie było do końca prawdą. Królowa faerie nie dawała prezentów. Ten dzwonek oznaczał sygnał dla niej, że Clary potrzebuje jej pomocy. Rudowłosa łapała się na tym, że jej dłoń dotyka go coraz częściej, gdy mijały dni bez śladu Jace'a. Jedyną rzeczą, którą powstrzymywała Clary była wiedza, że Królowa Jasnego Dworu nigdy niczego nie dawała bez oczekiwania czegoś strasznego w zamian. Zanim Clary odpowiedziała Isabelle, drzwi się otworzyły. Obydwie dziewczyny wyprostowały się jakby połknęły kij od miotły. Clary trzymała jedną z różowych poduszek Izzy tak mocno, że stras wbijał się w skórę jej dłoni. - Cześć. Smukła sylwetka wślizgnęła się do pokoju i zamknęła drzwi. Alec, starszy brat Isabelle, był ubrany w ubiór Rady. Czarną szatę, na której widniały srebrne runy, która była rozpięta i widać było pod nią jeansy i czarną koszulkę z długimi rękawami. Cała czerń sprawiała, że jego skóra była jeszcze jaśniejsza, a krystalicznie niebieskie oczy bardziej niebieskie. Jego włosy były czarne i proste jak u jego siostry, ale krótsze, sięgające trochę ponad podbródek. Jego usta były ściśnięte w cienką linię. Serce Clary zaczęło bić szybciej. Alec nie wyglądał na szczęśliwego. Jakąkolwiek wiadomość miał, nie mogła być dobra. To Isabelle przemówiła pierwsza. -Jak poszło? - spytała spokojnie. - Jaki jest

werdykt? Alec usiadł przy toaletce, kręcąc się w kółko na krzesełku, patrząc na zmianę na twarz Izzy i Clary ponad oparciem. W innych okolicznościach byłoby to komiczne. Alec był bardzo wysoki, z długimi nogami jak u tancerza, a sposób, w jaki ułożył się niezgrabnie wokół krzesła sprawił, że wyglądał komicznie. - Clary. - powiedział. - Jia Penhallow wydała werdykt. Jesteś oczyszczona z wszystkich swoich wykroczeń. Nie złamałaś żadnego prawa, a Jia uważa, że zostałaś już wystarczająco ukarana. Isabelle wypuściła głośno powietrze i uśmiechnęła się. Przez chwilę uczucie ulgi rozbiło cienką warstwę lodu ponad wszystkimi uczuciami Clary. Nie zostanie ukarana, zamknięta w Cichym Mieście, złapana w pułapkę gdzie nie mogłaby pomóc Jace'owi. Luke, który reprezentował wilkołaki w Radzie, był obecny przy werdykcie. Obiecał, że zadzwoni do Jocelyn jak najszybciej po zakończeniu spotkania, ale Clary i tak sięgnęła po telefon. Perspektywa przekazania jej matce dobrej wiadomości dla odmiany była zbyt kusząca. - Clary. - powiedział Alec, kiedy otworzyła gwałtownie telefon. - Poczekaj. Spojrzała na niego. Pomimo dobrych wieści jego mina była wciąż poważna jak u grabarza. Z nagłymi złymi przeczuciami, Clary odłożyła telefon na łóżku. - O co chodzi, Alec? - To nie twój werdykt zajął tak długo czasu Radzie. - powiedział Alec. - Była inna sprawa do omówienia. Lód powrócił. Clary zadrżała. - Jace? - Nie do końca. - Alec pochylił się do przodu, składając ręce wzdłuż oparcia krzesła. - Raport przyszedł dzisiaj wczesnym porankiem z Instytutu w Moskwie. Zabezpieczenia na Wyspie Wrangla zostały wczoraj zniszczone. Wysłano ekipę do naprawy. Są to ważne zabezpieczenia i stały się priorytetem dla Rady. Zabezpieczenia - służyły, jak Clary to rozumiała, jako rodzaj magicznego systemu ogrodzenia, otaczającego ziemię, umieszczonego przez pierwsze pokolenie Nocnych Łowców. Mogą być ominięte przez demony, ale nie jest to łatwe. Utrzymują większość z nich z dala od ziemi, bo gdyby nie one, byłby zaatakowany powodzią, inwazją demonów. Pamiętała coś, co Jace mówił jej kiedyś, co miała wrażenie, że wydarzyło się lata temu: Kiedyś była mała inwazja demonów w naszym świecie, łatwa do powstrzymania. Ale nawet w czasie trwania mojego życia coraz więcej i więcej demonów dostaje się przez zabezpieczenia. - To źle, - zaczęła Clary. - ale nie widzę co ma to wspólnego z... - To stało się priorytetem dla Clave. - Alec przerwał jej. - Poszukiwania Jace'a i Sebastiana były priorytetowe przez ostatnie dwa tygodnie. Ale oni przeszukali

wszystko i nie ma śladu żadnego z nich w jakimkolwiek miejscu spotkań Podziemnych. Żadne z zaklęć śledzących Magnusa nie zadziałało. Elodie, kobieta, która wychowała prawdziwego Sebastiana Verlac'a, zarzucała, że nikt nie próbował skontaktować się z nią. To było długa rozmowa, w każdym razie. Żaden szpieg nie doniósł o jakichkolwiek nietypowych aktywnościach wśród znanych członków starego koła Valentine. Cisi Bracia nie byli w stanie dowiedzieć się dokładnie co rytuał Lilith miał do zrobienia, i czy też się udał. Ogólnie wszyscy zgadzają się z tym, że Sebastian - oczywiście, oni nazywają go Jonathanem, kiedy o nim rozmawiają - porwał Jace'a, ale to jest wszystko, co wiemy. - Więc? - spytała Isabelle. - Co to oznacza? Więcej poszukiwań? Więcej patrolowania? Alec potrząsnął głową. - Nie chcą wznawiać poszukiwań. - powiedział cicho. To był dla nich priorytet. Minęły dwa tygodnie i nie znaleźli nic. Specjalne grupy sprowadzone z Idrisu będą musiały być odesłane do domu. Sytuacja z zabezpieczeniami jest obecnie priorytetem. Nie wspominając, że Rada była tworzona od nowa. Aktualizacja prawa, które zmienia poglądy Rady, mianowanie nowego Konsula i Inkwizytora, zmienienie traktowania Podziemnych, którzy nie chcą być wyrzuceni całkowicie poza tor. Clary wpatrywała się w niego. - Nie chcą, by zniknięcie Jace'a wyrzuciło ich poza tor, kiedy zamieniają parę głupich, starych Praw? Poddają się? - Oni nie poddają się... -Alec. - powiedziała ostro Isabelle. Alec wziął głęboki oddech i przyłożył dłonie do twarzy. Miał długie palce, pokryte bliznami jak u Jace'a. Znak podobny do oka widniał na skórze Nocnego Łowcy na grzbiecie jego prawej ręki. - Clary, dla ciebie - dla nas - zawsze szukanie Jace'a będzie najważniejsze. Ale dla Clave ważniejsze jest szukanie Sebastiana. Jace'a też, ale przede wszystkim Sebastiana. Jest niebezpieczny. Zniszczył zabezpieczenia Alicante. Jest masowym mordercą. Jace jest... - Po prostu jednym z Nocnych Łowców. - mruknęła Isabelle. - Umieramy i giniemy przez cały czas. - Jace dostaję trochę więcej przeszkód za bycie bohaterem. - powiedział Alec. Clave wyraziło się jasno. Poszukiwania będą kontynuowane, ale teraz są wstrzymane. Spodziewają się, że Sebastian zrobi następny ruch. Tymczasem jest trzeci priorytet dla Clave. Oczekują od nas, że wrócimy do normalnego życia. Normalnego życia? Clary nie mogła w to uwierzyć. Normalne życie bez Jace'a? - To samo powiedzieli nam po śmierci Maxa, - zaczęła Izzy, a jej czarny oczy zabłysły gniewem. - że szybciej przestaniemy cierpieć, jeśli po prostu wrócimy do normalnego życia.

- To miała być dobra rada. - powiedział Alec poprzez palce. - Powiedź to tacie. Czy on kiedykolwiek przybędzie z Idrisu na spotkanie? Alec potrząsnął głową, opuszczając ręce. -Nie. Jeśli to jest jakiekolwiek pocieszenie, było wiele osób na spotkaniu mówiących ze złością by dalej poszukiwać Jace'a z pełną mocą. Magnus, oczywiście, Luke, Konsul Penhallow, nawet Brat Zachariasz. Ale w końcu pod koniec dnia to nie wystarczyło. Clary spoglądała na niego uważnie przez cały czas. - Alec, - spytała. - Czy niczego nie czujesz? Źrenice Aleca rozszerzyły się tak, że zaciemniły niebieski kolor jego oczu. Na chwilę Clary przypomniała sobie chłopca, który nienawidził jej, kiedy pierwszy raz przyszła do Instytutu. Chłopca o obgryzionych paznokciach z dziurami w rękawach. - Wiem, że jesteś zdenerwowana, Clary. - powiedział ostrym głosem. - Jeśli sugerujesz, że Izzy i mnie nie obchodzi Jace tak jak ciebie... - Nie o tym mówię. - przerwała mu Clary. - Mówię o waszej więzi parabatai. Czytałam o ceremonii w Kodeksie. Wiem, że bycie parabatai tworzy więź łączącą dwie osoby. Możesz wyczuć rzeczy o Jasie. Rzeczy, które pomagają ci kiedy walczysz. Więc sądzę... Mam na myśli... Czy mógłbyś wyczuć, czy on wciąż żyje? - Clary. - Isabelle była zmartwiona. - Myślałam, że ty nie... - On żyje. - powiedział Alec ostrożnie. - Myślisz, że straciłbym być tą rzecz, gdyby nie żył? Jest z pewnością coś fundamentalnie złego. Czuję, że jest tego dużo. Ale on wciąż oddycha. - Czy to coś ,złego' oznacza, że jest przetrzymywany w niewoli? - spytała Clary cicho. Alec spojrzał w stronę okna, na szarą ścianę deszczu. - Możliwe. Nie mogę tego wytłumaczyć. Nigdy nie czułem niczego takiego jak teraz. - Ale żyje. - Chłopak spojrzał na nią bezpośrednio. - Jestem tego pewien. - Pieprzyć więc Radę. Znajdziemy go sami. - powiedziała Clary. - Clary... Gdyby to było możliwe... Nie myślisz, że my... - zaczął Alec. - Robiliśmy to, co Clave nam kazało robić wcześniej, - zaczęła Isabelle. -Patrole, poszukiwania - istnieją inne sposoby. - Masz na myśli sposoby, które łamią prawo? - mruknął Alec. Brzmiał na niezdecydowanego. Clary miała nadzieję, że nie wypowie motta Nocnych Łowców względem prawa: Twarde prawo, ale prawo. - Prawo jest surowe, ale jest prawem. - Królowa Jasnego Dworu zaproponowała mi przysługę. - powiedziała Clary. -Na przyjęciu w Idrisie. - Wspomnienia o tamtej nocy, jaka szczęśliwa wtedy była,

spowodowały, że jej serce ścisnęło się na moment. - I dała mi drogę kontaktu z nią. - Królowa Jasnego Dworu nie daje niczego za darmo. - Wiem o tym. Wezmę ten dług na swoje ramiona, cokolwiek nim będzie. -Clary przypomniała sobie słowa dziewczyny faerie, która dawała jej dzwonek. Zrobiłabyś wszystko, żeby go uratować, bez względu na koszty, bez względu na dług wobec piekła czy nieba, prawda? - Chciałabym, by jedno z was poszło ze mną. Nie jestem dobra w tłumaczeniu mowy faerie. Przynajmniej, kiedy któreś z was będzie ze mną, może ograniczyć moje zepsucie czegokolwiek. Jeśli jest cokolwiek, co ona może zrobić... - Ja pójdę z tobą. - powiedziała natychmiast Isabelle. Alec spojrzał na siostrę ponuro. - Rozmawialiśmy z faerie. Rada przesłuchała wiele z nich. Nie mogą kłamać. - Rada pytała je, czy wiedzą gdzie jest Jace i Sebastian, - zaczęła Clary. - anie o to, czy mogą ich znaleźć. Królowa Jasnego Dworu wiedziała o moim ojcu, wiedziała o więzionym Aniele, znała prawdę o mojej i Jace'a krwi. Myślę, że nie jest wiele tego, co się dzieje w tym świecie, o czym ona nie wie. - To prawda. - powiedziała Isabelle, a w jej głosie zabrzmiało ożywienie. - Wiesz, że trzeba pytać faerie dokładnie o właściwe rzeczy, aby otrzymać od nich przydatne informacje, Alec. Są trudni do przesłuchiwania, nawet jeśli muszą mówić prawdę. Przysługa, jednak, jest inna. - Ich potencjał, względem niebezpieczeństwa, jest dosłownie nieograniczony. powiedział Alec. - Jeśli Jace wiedziałby, że pozwoliłem iść Clary do Królowej Jasnego Dworu, on... - Nie dbam o to. - przerwała mu Clary. - On by dla mnie to zrobił. Powiedz mi, że nie. Jeśli bym zaginęła... - Spaliłby cały świat, jeśli mógłby dzięki temu wyciągnąć cię z jego popiołów. powiedział Alec, który brzmiał na wyczerpanego. - Do diabła, myślisz, że nie chciałbym spalić całego świata teraz? Staram się być... - Starszym bratem. - powiedziała Isabelle. - Rozumiem to. Alec wyglądał jakby walczył o kontrolę nad sobą. - Jeśli coś stałoby się tobie, Isabelle, po tym jak Max i Jace... Izzy wstała i przeszła przez cały pokój by objąć Aleca. Jej ciemne włosy, dokładnie taki sam kolor jak u jej brata, złączyły się z jego, kiedy Izzy szepnęła coś do jego ucha. Clary obserwowała ich z lekki ukłuciem zazdrości. Zawsze chciała mieć brata. I teraz miała go. Sebastiana. Patrzyła jak Alec szarpie czule włosy swojej siostry, kiwa lekko głową i puszcza je. - Powinniśmy wszyscy iść. - powiedział. - Ale muszę powiedzieć Magnusowi, przynajmniej co robimy. Niesprawiedliwie byłoby nie mówić mu tego.

- Chcesz użyć mojego telefonu? - spytała Isabelle, oferując mu poobijane różowe urządzenie. Alec pokręcił głową. - Czeka na dole z innymi. Będziesz musiała dać jakąś wymówkę Luke'owi, Clary. Jestem pewny, że oczekuje od ciebie, że wrócisz z nim do domu. Mówił, że twoja matka była chorobliwie niecierpliwa. - Ona obwinia się za istnienie Sebastiana. - Clary podniosła się. - Nawet jeśli uważała go za zmarłego przez te wszystkie lata. - To nie jej wina. - Isabelle pociągnęła za złoty bat wiszący na ścianie, który owinął się wokół jej nadgarstka. Wyglądał jak świecące bransoletki. - Nikt jej nie obwinia. - To nie ma znaczenia. - powiedział Alec. - Nie, kiedy obwiniasz siebie. W ciszy udało im się przejść przez korytarze Instytutu. Były teraz dziwnie zatłoczone przez innych Nocnych Łowców, którzy byli częścią specjalną komisji wysłanej z Idrisu, która miała sprawdzić sytuację. Nikt z nich nie spojrzał na Isabelle, Aleca, czy też Clary z jakimś większym zainteresowaniem. Początkowo Clary czuła się tak, jakby była w centrum zainteresowania. Tyle razy słyszała szepty ,Córka Valentine'a', że bała się przychodzić do Instytutu. Ale stała przed Radą wystarczającą ilość razy, że to uczucie zniknęło. Zjechali na dół windą. Nawa Instytutu została jasno oświetlona przez magiczne światła. Była zapełniona członkami Rady i ich rodzinami. Luke i Magnus siedzieli na ławce rozmawiając ze sobą. Obok Luke'a siedziała wysoka, niebieskooka kobieta, która wyglądała tak jak on. Miała związane włosy, przefarbowane na szary brąz i Clary od razu ją rozpoznała. Amatis, siostra Luke'a. Magnus wstał na widok Aleca i podszedł do niego by z nim porozmawiać. Izzy dostrzegła kogoś koło ławek i odeszła w swój zwykły sposób, bez powiedzenia gdzie idzie. Clary podeszła do Luke i Amatis by się z nimi przywitać. Obaj wyglądali na zmęczonych. Amatis klepnęła Luke'a ramię życzliwie. Wilkołak wstał i uścisnął Clary kiedy ją zobaczył. Jego siostra pogratulowała Clary za wyczyszczenie z zarzutów przez Radę, a ona pokiwała jedynie głową. Czuła, że była tam tylko w połowie. Większa jej część była zdrętwiała, a reszta odpowiadała jak autopilot. Widziała Magnusa i Aleca kątem oka. Nocny Łowca pochylał się blisko do czarownika w sposób, w jaki rozmawiały ze sobą tylko pary. We własnym wszechświecie. Była szczęśliwa widząc ich szczęśliwych, ale też zraniona. Zastanawiała się, czy jeszcze kiedykolwiek będzie tak rozmawiać jak oni. Pamiętała głos Jace'a; Ja nawet nie chcę chcieć nikogo prócz ciebie. - Ziemia do Clary. - powiedział Luke. - Chcesz wrócić do domu? Twoja mama nie może się doczekać by ciebie zobaczyć, i byłaby zadowolona, gdyby zobaczyła Amatis zanim wróci jutro do Idrisu. Pomyślałem, że moglibyśmy zjeść obiad. Wybierzesz restaurację. - próbował ukryć troskę w głosie, ale Clary słyszała ją.

Ostatnio nie jadła zbyt dużo, a jej ubrania zaczęły coraz bardziej na niej wisieć. - Nie czuję się w nastroju do świętowania. - mruknęła. - Przez Radę, która zmieniła priorytety względem szukania Jace'a. - Clary, to nie znaczy, że mamy zamiar przestać. - powiedział Luke. - Wiem. Ja po prostu... To, w jaki sposób mówią o misji poszukiwawczoratowniczej brzmi, jakby szukali ciał. -przełknęła ślinę. - W każdym razie, myślałam o pójściu do Taki na kolację z Isabelle i Alec'iem. - powiedziała. - Po prostu... Chcę zrobić coś normalnego. Amatis zerknęła w stronę drzwi. - Na zewnątrz mocno pada. Clary czuła jak jej usta wyginają się w uśmiech. Zastanawiała się, czy wyglądało to tak fałszywie, jak się czuła. - Nie utopię się. Luke dał jej do ręki pieniądze z wyraźną ulgą, że robi coś normalnego jak wychodzenie z przyjaciółmi. - Po prostu obiecaj, że coś zjesz. - Dobrze. Poczuła ukłucie poczucia winy, kiedy udało jej się wydobyć połowę prawdziwego uśmiechu w jego stronę, zanim się obróciła. Magnus i Alec nie byli już w miejscu, gdzie byli przed chwilą. Rozglądając się dookoła zobaczyła Izzy, którą wyróżniały długie, czarne włosy wśród tłumu. Stała przy dużych, podwójnych drzwiach Instytutu rozmawiając z kimś, kogo Clary nie mogła zobaczyć. Rudowłosa skierowała się w stronę Isabelle. Kiedy zbliżyła się, rozpoznała jedną osobę z grupy, z lekkim szokiem zaskoczenia. Aline Penhallow. Jej błyszczące, czarne włosy były obcięte stylowo nieco powyżej ramion. Stojąca obok Aline dziewczyna była szczupła, o jasnych, biało-złotych włosach, zakręconych w loki. Patrząc na jej twarz dostrzegła, że koniuszki jej uszu były lekko spiczaste. Miała na sobie szaty Rady. Kiedy Clary zbliżyła się zobaczyła, że oczy dziewczyny były niesamowite, o niezwykle niebiesko-zielonym kolorze, który spowodował, że jej palce zatęskniły za ołówkami Prismacolor pierwszy raz od dwóch tygodni. - To musi być dziwne, że twoja mama jest nowym Konsulem. - Isabelle mówiła do Aline, kiedy Clary dołączyła do nich. - Nie, żeby Jia była o wiele lepsza niż... Cześć, Clary. Aline, pamiętasz Clary. Dwie dziewczyny pokiwały głowami. Clary kiedyś przeszkodziła Aline kiedy całowała Jace'a. Było to dla niej straszne w tamtym czasie, ale pamięć o tym nie sprawiała jej bólu. Czułaby teraz ulgę przeszkadzając Jace'owi całującego kogoś. Przynajmniej wiedziałaby, że żyje. - A to jest dziewczyna Aline, Helen Blackthorn. - powiedziała Isabelle z naciskiem. Clary utkwiła wzrok w niej. Czy Isabelle myśli, że jest idiotką? Poza tym, pamiętała kiedy Aline mówiła jej, że pocałowała Jace'a dla eksperymentu,

aby sprawdzić, czy jakikolwiek facet jest w jej typie. Najwyraźniej odpowiedzią było, że nie. - Rodzina Helen opiekuje się Instytutem w Los Angeles. Helen, to Clary Fray. - Córka Valentine'a. - powiedziała dziewczyna. Wyglądała, jakby była trochę pod wrażeniem, a zarazem na zaskoczoną. Clary skrzywiła się. - Staram się nie myśleć o tym zbyt wiele. - Przepraszam. Widzę właśnie dlaczego. - Helen zrobiła się czerwona. Głosowałam, by priorytetem było poszukiwanie Jace'a, w każdym bądź razie. Przykro mi, że nie wyszło. - Dzięki. - Nie chcąc rozmawiać o tym, Clary zwróciła się do Aline. - Gratulacje dla twojej mamy za zostanie Konsulem. To musi być bardzo ekscytujące. Aline wzruszyła ramionami. - Jest teraz bardziej zajęta. - Odwróciła się do Isabelle. - Wiedziałaś, że twój tata chciał zająć miejsce Inkwizytora? Clary czuła jak Isabelle zastyga w bezruchu koło niej. - Nie. Nie wiedziałam o tym. - Byłam zaskoczona, - zaczęła Aline. - Myślałam, że jest bardzo zaangażowany w prowadzenie Instytutu tu... - przerwała, patrząc gdzieś za Clary. - Helen, myślę, że twój brat próbuje zrobić największą kałużę świata z roztopionego wosku. Pewnie chciałabyś go zatrzymać. Helen wypuściła z irytacją powietrze, i mamrocząc coś o dwunastoletnich chłopcach, zniknęła w tłumie, kiedy Alec torował sobie drogę naprzód. Przywitał się z Aline uściskiem - Clary zapominała, czasami, że Penhallowie i Lightwoodowie znają się od lat -i spojrzał na Helenę w tłumie. - To twoja dziewczyna? Aline kiwnęła głową. - Helen Blackthorn. - Słyszałem, że ta rodzina ma w sobie krew faerie. - powiedział Alec. Ach, pomyślała Clary. To wyjaśniało spiczaste uszy. Krew Nephilim była dominująca, i dziecko faerie i Nocnego Łowcy zawsze było Nephilim, chociaż krew faerie ukazywała się w dziwny sposób, nawet po kilku pokoleniach. - Trochę. - powiedziała Aline. - Chciałam ci podziękować. Alec wyglądał na szczerze oszołomionego. - Za co? - Za to, co zrobiłeś w Sali Anioła. - powiedziała Aline. - Za pocałowanie Magnusa. To mnie popchnęło, czego potrzebowałam do tego, by powiedzieć moim rodzicom... wyjść naprzeciw im. I gdybyś tego nie zrobił, nie sądzę, że kiedy spotkałam Helen, miałabym odwagę powiedzieć cokolwiek. - Och. - Alec wyglądał na zaskoczonego, jakby nie mógł uwierzyć, że miał jakikolwiek wpływ na kogoś poza jego najbliższej rodziny. - A twoi rodzice, dobrze to przyjęli?

Aline przewróciła oczami. - W pewnym sensie ignorują to, jakby mogło to zniknąć, kiedy nie będą o tym mówić. - Clary pamiętała co powiedziała Isabelle o Clave i ich postawy wobec homoseksualnych członków. Jeśli tacy są, nie rozmawiają o nich. - Ale mogło być gorzej. - Mogło być zdecydowanie gorzej. - powiedział Alec, a w jego głosie była dziwna ponura nuta, która spowodowała, że Clary spojrzała na niego. Twarz Aline była pełna wyrazu sympatii. - Przykro mi. - powiedziała. - Jeśli twoich rodzice nie... - Dają sobie z tym radę. - mruknęła trochę zbyt ostro Isabelle. - Cóż, tak czy inaczej nie powinnam teraz nic o tym mówić. Nie, kiedy Jace zaginął. Musicie być wszyscy tacy zmartwieni. - Wzięła głęboki oddech. Wiem, że ludzie prawdopodobnie mówią wiele głupot na jego temat. Robią to, bo nie wiedzą co powiedzieć. Po prostu, chciałam wam coś powiedzieć. Zbliżyła się do Lightwoodów i Clary, obniżając głos. - Alec, Izzy, pamiętam kiedy przybyliście kiedyś do Idrisu by nas zobaczyć. Miałam trzynaście lat, a Jace - myślę, że dwanaście. Chciał zobaczyć las Brocelind, więc pożyczył konie i pojechałam z nim tam na jeden dzień. Oczywiście, zgubiliśmy się. Brocelind jest nieprzenikniony. Zrobiło się ciemno i las stawał się gęściejszy, a ja byłam przerażona. Myślałam, że tam umrę, ale Jace się nie bał. Był pewny, że znajdziemy wyjście. Zajęło mu to godziny, ale zrobił to. Wydostał nas stamtąd. Byłam mu wdzięczna, ale on spojrzał na mnie, jakbym oszalała. Ale znalazł drogę, nie było innej opcji. Chcę tylko powiedzieć,że znajdzie drogę z powrotem do Ciebie. Wiem o tym. Clary nie sądziła, że zobaczy kiedykolwiek łzy Izzy, które teraz starała się zatrzymać. Jej oczy były podejrzanie szerokie i błyszczące. Alec patrzył na swoje buty. Clary poczuła, jak źródło nieszczęścia chciało skoczyć w jej środku, ale zmusiła je do lądowania. Nie mogła myśleć o Jace, kiedy miał dwanaście lat, nie mogła myśleć, o zaginionym w ciemnościach, lub w ogóle myśleć, o zaginionym gdziekolwiek, uwiezionym gdzieś, potrzebującym pomocy, oczekujący jej przyjścia, i coś w niej pękło. - Aline. - powiedziała, widząc że Isabelle i Alec nie mogą tego zrobić. - Dziękuję. Aline uśmiechnęła się nieśmiało. - O to mi chodziło. - Aline! - To była Helen, która miała zaciśniętą mocno dłoń wokół nadgarstka młodszego chłopca, którego ręce były pokryte niebieskim woskiem. Musiał bawić się cienkimi świeczkami w ogromnych kandelabrach, które zdobiły boki nawy głównej. Wyglądał na dwanaście lat, z szelmowskich uśmiechem i tymi samymi oszołamiającymi, niebiesko-zielonymi oczami jak u siostry, chociaż jego włosy były ciemnobrązowe. - Wróciliśmy. Powinniśmy iść zanim Jules zniszczy całe to miejsce. Nie

wspominając, że nie mam pojęcia gdzie Tibs i Livvy zniknęli. - Jedli wosk. - Chłopiec, Jules, wyglądał na zadowolonego, że mógł pomóc. - O Boże. - jęknęła Helen i spojrzała na nich przepraszająco. - Nie zwracajcie na mnie uwagi. Mam sześciu młodszych braci i sióstr i jedną starszą. To jak wieczne zoo. Jules spojrzała z Aleca na Isabelle i wreszcie na Clary. - Ile braci i sióstr masz? zapytała Izzy. Helen zbladła. Isabelle powiedziała niezwykle stabilnym głosem. - Ze mną jest nas trzech. Oczy Jules pozostały na Clary. - Nie jesteście podobni. - Nie jestem z nimi związana. - powiedziała Clary. - Nie mam rodzeństwa. - Żadnego? - Niedowierzanie w głosie chłopca było takie, jakby powiedziała, że ma błonę między palcami u stóp. - To dlatego wyglądasz na taką smutną? Clary pomyślała o Sebastianie, o jego jasnych, wręcz białych włosach i czarnych oczach. Mam jednego, pomyślała. Gdyby nie on, nic by się nie stało. Zapulsowała w niej nienawiść, która odgrzała jej lodowatą krew. -Tak. - powiedziała cicho. - Dlatego jestem smutna. Tłumaczenie: JimmyK

Rozdział 2

Ciernie Simon czekał na Clary, Aleca i Isabelle przed Instytutem pod kamiennym sklepieniem, który ledwie chronił go od najgorszego deszczu. Odwrócił się, kiedy wyszli przez drzwi, a Clary zobaczyła, że jego ciemne włosy przykleiły się do szyi i czoła. Odgarnął je i spojrzał na nią pytająco. - Jestem oczyszczona - zaczęła, a kiedy zaczął się uśmiechać, pokręciła głową. Ale wstrzymali poszukiwania Jace'a. Ja… ja jestem pewna, że myślą, że on nie żyje. Simon spojrzał w dół na swoje mokre jeansy i koszulkę (szarą, pomiętą z napisem na boku przodu koszulki mówiącym: WYRAŹNIE PODJĄŁEM JAKIEŚ ZŁE DECYZJĘ. Potrząsnął głową. - Przykro mi. - Clave właśnie takie jest - skwitowała Isabelle. - Przypuszczam, że nie mogliśmy niczego innego od nich oczekiwać. - Basia coquum. - powiedział Simon. - Lub jakiekolwiek inne mają motto. - ,,Descensus Averno facilis est.'' czyli ,,Łatwe jest zejście do piekła''- odezwał się Alec. – Ty właśnie powiedziałeś ,,pocałuj kucharza''. - Cholera. - powiedział Simon. - Wiedziałem, że Jace się ze mnie naśmiewał - jego mokre, brązowe włosy opadły mu na oczy; odgarnął je niecierpliwym gestem. Wystarczyło to, by Clary zobaczyła błyszczący Znak Kaina na jego czole. - I co teraz? - Teraz idziemy zobaczyć się z Królową Jasnego Dworu. - powiedziała Clary. Dotknęła dzwoneczka przy jej gardle, wyjaśniając Simonowi o wizycie Kaelie w trakcie przyjęcia Luke'a i Jocelyn i jej obietnicy o pomocy Królowej. Simon był nieufny. - Ta czerwono włosa dama ze złym podejściem, która zmusiła cię do pocałowania Jace'a? Nie lubię jej. - Tylko to o niej pamiętasz? Że kazała pocałować Clary Jace'a? - Isabelle brzmiała

na zirytowaną. - Królowa Jasnego Dworu jest niebezpieczna. Cały czas bawi się innymi. Zwykle lubi doprowadzać ludzi do szaleństwa i krzyków każdego dnia jeszcze przed śniadaniem. - Nie jestem człowiekiem - powiedział Simon. -Już nie - spojrzał krótko na Isabelle i odwrócił wzrok, zwracając się do Clary. - Chcesz, żebym poszedł z wami? - Myślę, że dobrze byłoby mieć ciebie ze sobą. Chodzący za Dnia, Znak Kaina, niektóre rzeczy imponują nawet Królowej. - Nie liczyłbym na to. - powiedział Alec. Clary spojrzała na niego i spytała. - Gdzie Magnus? - Powiedział, że będzie lepiej, jeżeli nie pójdzie. Najwyraźniej on i Królowa Jasnego Dworu mają za sobą jakiś rodzaj wspólnej historii. Isabelle uniosła brwi. - Nie taki rodzaj historii, - powiedział Alec z irytacją. - Raczej wojny. Chociaż…dodał w połowie oddechu. - To co przeżył przede mną nie powinno być już dla mnie zaskoczeniem. - Alec! – Isabelle zwolniła, żeby porozmawiać z bratem, a Clary otworzyła swoją parasolkę z pstryknięciem. Simon ją dla niej kupił lata temu w Muzeum Historii Naturalnej. Parasolka miała wzór dinozaura na górze. Clary zobaczyła rozbawienie na jego twarzy. - Idziemy? - spytał i zaoferował ramię.

Deszcz spadał miarowo w dół, tworząc z rynien małe strumienie. Przejeżdżające taksówki rozbryzgiwały wodę dookoła. To dziwne, pomyślał Simon. Mimo że czuł zimna, mokro i wilgoć nadal go irytowały. Rzucił okiem przez ramię na Alec’a i Isabelle. Izzy nie spojrzała w jego oczy odkąd wyszli spod Instytutu i zastanawiał się o czym myślała. Wyglądała tak, jakby chciała porozmawiać z bratem, a kiedy zatrzymali się na rogu Park Avenue, usłyszał co mówi. - Co o tym myślisz? O tacie starającym się zająć stanowisko Inkwizytora? - Myślę, że brzmi to jak nudna praca. - Isabelle trzymała parasolkę. Była z przezroczystego tworzywa sztucznego, udekorowana kalkomanią różnokolorowych kwiatów. To była jedna z najbardziej dziewczęcych rzeczy, które Simon kiedykolwiek widział, i nie winił Alec’a, że unikał by nie znaleźć się pod

nią, nawet kosztem zmoknięcia. - Nie wiem, dlaczego miałby jej chcieć. - Nie obchodzi mnie, że to nudne - Isabelle syknęła cicho. - Jeżeli zostanie wybrany, będzie w Idrisie cały czas. Cały czas. A nie może prowadzić Instytutu i być Inkwizytorem. Nie może mieć jednocześnie dwóch prac. - Chyba tego nie zauważyłaś, Iz, ale i tak jest w Idrisie cały czas. - Alec... – nie usłyszał, co powiedziała dalej, bo światło zmieniło się i ruch uliczny gwałtownie ruszył, rozpryskując lodowatą wodę na chodniki. Clary, chcąc ominąć kałużę, niemal wpadła na Simona, ale ten przytrzymał ją za rękę. - Przepraszam - powiedziała. Jej dłoń w jego dłoni była mała i zimna. – Nie zwracałam uwagi. - Wiem - starał się powstrzymać zmartwienie w swoim głosie. Ona tak naprawdę „nie zwracała uwagi” na nic od przeszło dwóch tygodni. Na początku płakała, potem była zła - zła, że nie mogła uczestniczyć w patrolach szukających Jace'a; zła na Radę za niekończące się przesłuchania; zła, że siedziała w domu praktycznie jak więzień, ponieważ była podejrzana przez Clave. Przede wszystkim była jednak zła na siebie, że nie mogła stworzyć runu, który byłby pomocny. Spędzała przy biurku całe godziny, trzymając stelę tak mocno, aż bielały jej palce, a Simon bał się, że ją złamie. Zmuszała swój umysł do przedstawienia jej runu, który powiedziałby jej, gdzie jest Jace. Ale noc w noc nic się nie działo. Wyglądała na starszą, pomyślał, gdy weszli do parku przez dziurę w kamiennym murze przy Piątej Alei. Nie w złym sensie, ale różniła się od dziewczyny, którą była tej nocy, kiedy poszli do klubu Pandemonium, gdzie zmieniło się wszystko. Teraz była wyższa, chociaż niewiele. Jej ekspresja była teraz bardziej poważna, miała więcej siły i gracji w sposobie chodzenia, jej zielone oczy był bardziej skoncentrowane. Zaczynała wyglądać, co stwierdził z zaskoczeniem, jak Jocelyn. Clary zatrzymała się w kręgu ociekających wodą drzew; gałęzie blokowały w większości deszcz, więc Isabelle i Clary oparły swoje zamknięte parasole o pnie drzew znajdujących się obok. Clary odpięła łańcuszek, który wisiał na jej szyi i wzięła dzwoneczek do dłoni. Rozejrzała się wokół, patrząc na nich z poważną miną. - To ryzyko… - zaczęła. - I jestem pewna, że jeżeli je podejmę, nie będę mogła się wycofać. Więc jeśli którykolwiek z was nie chce iść ze mną, w porządku. Zrozumiem to. Simon wyciągnął rękę i złapał ją za wolną dłoń. Nie musiał się zastanawiać. Gdzie Clary, tam on. Przeżyli razem tyle, że nie mógł inaczej zadecydować. Isabelle zrobiła to co on i w końcu Alec też. Deszcz skapywał z jego długich, czarnych rzęs jak łzy, ale wyraz jego twarzy był zdecydowany. Cała czwórka trzymała się mocno za ręce.

Clary zadzwoniła dzwonkiem.

Czuli się tak, jakby świat wirował - nie tak samo, gdy przenosili się za pośrednictwem Portalu, pomyślała Clary, gdy czuli wir w sercu, ale też gorszy, niż kiedy siedziała na karuzeli, która kręciła się coraz szybciej i szybciej. Miała zawroty głowy i była bez tchu, gdy wir nagle zatrzymał się, a ona wciąż stała, a jej ręce nadal były złączone z dłońmi Isabelle, Aleca i Simona. Puścili się, a Clary rozejrzała się dookoła. Była tu już wcześniej w ciemnym, brązowym, błyszczącym korytarzu, który wyglądał tak, jakby był wyrzeźbiony z kamienia zwanego tygrysie oko. Podłoga była gładka, warta tysięcy stóp faerie, które chodziły nim przez tysiące lat. Światło pochodziło z fosforyzujących mchów na ścianach, a na końcu korytarza była wielobarwna kurtyna, która kołysała się w tą i z powrotem, jakby poruszana przez wiatr, którego nie było pod ziemią. Kiedy Clary zbliżyła się do niej, zobaczyła, że została uszyta z motyli. Niektóre z nich jeszcze żyły, a ich zmagania sprawiały, że kurtyna poruszała się jakby w wietrze. Połknęła kwaśny smak w gardle. - Halo? - zawołała. - Czy jest tutaj ktoś? Kurtyna zaszeleściła, i rycerz faerie- Meliorn wyszedł na korytarz. Nosił białą zbroję, którą pamiętała Clary, ale była na niej pieczęć na lewej piersi. Cztery C, które dekorowały też szaty Rady Luke'a, znakując go jako członka. Meliorn miał nową bliznę na twarzy, tuż pod jego oczami koloru liści. Spojrzał na nią chłodno. - Nikt nie wita się z Królową Jasnego Dworu barbarzyńskim ludzkim „Halo”powiedział. - Jakbyś wołała sługę. Właściwym powitaniem jest ,,Dobrze cię widzieć''. - Ale jeszcze jej nie widzieliśmy- zaczęła Clary. - Nawet nie wiemy czy tutaj jest. Meliorn spojrzał na nią z pogardą. - Jeśli Królowa nie byłaby obecna i gotowa, by was przyjąć, dzwonek nie przeniósłby was. Teraz chodźcie: podążaj za mną i weź swoich towarzyszy ze sobą. Clary odwróciła się i dała znak innym. Przeszła za Meliornem, przez kurtynę torturowanych motyli, kurcząc się w nadziei, że żadne ich skrzydło jej nie dotknie. Jeden po drugim, czwórka z nich znalazła się w komnacie Królowej. Clary zamrugała ze zdziwienia. Wyglądała całkowicie inaczej niż wtedy, gdy ostatnio tutaj była. Królowa leżała na biało - złotej otomanie, a wokół niej podłoga była wykonana z białych i czarnych kwadratów, tworząc wielką szachownicę. Z sufitu zwisały zwinięte ciernie wyglądające na niebezpieczne, a na każdy cierń był

nadziany błędny ognik, których zwykle oślepiające światło było teraz przygaszone. Pokój mienił się w ich blasku. Meliorn stanął koło Królowej; poza nimi w pokoju nie było nikogo z dworzan. Powoli Królowa usiadła prosto. Była piękna jak nigdy, jej suknia miała mieszankę złota i srebra, jej włosy w kolorze różanej miedzi były ułożone delikatnie na białym ramieniu. Clary zastanawiała się, dlaczego się fatygowała. Ze wszystkich tutaj, jedynie Simon mógł zachwycić się jej pięknem. Simon, który jej nienawidził. - Dobrze was widzieć, Nephilim, Chodzący Za Dnia - przemówiła, pochylając głowę w jej stronę. - Córko Valentine'a, co cię do mnie sprowadza? Clary otworzyła rękę. Dzwonek świecił jak oskarżenie. - Wysłałaś służącą, by powiedziała mi, żebym zadzwoniła jeśli będę potrzebować twojej pomocy. - A ty odpowiedziałaś, że niczego ode mnie nie chcesz. - powiedziała Królowa. Że masz wszystko, czego pragniesz. Myśli Clary desperacko przypominały sobie, co mówił Jace, kiedy wcześniej mieli audiencję u Królowej, jak pochlebiał jej i oczarował ją. Było to tak, jakby uzyskał nagle zupełnie nowy zasób słownictwa. Spojrzała przez ramię na Isabelle i Aleca, ale Isabelle jedynie spojrzała na nią nerwowo, wskazując, że powinna mówić. - Zmieniłam zdanie - powiedziała Clary. Królowa wyciągnęła nogi zmysłowo. – Niech będzie. Czego ode mnie chcesz? - Chcę, żebyś znalazła Jace'a Lightwooda. W ciszy, która nastąpiła błędne ogniki płakały cicho w swojej agonii. W końcu Królowa przemówiła. - Musisz bardzo wierzyć w naszą potęgę, skoro myślisz, że faerie może się udać tam, gdzie Clave się nie powiodło. - Clave chce znaleźć Sebastiana. Nie dbam o niego. Chcę Jace'a. - powiedziała Clary. - Poza tym wiem, że wiesz więcej niż dajesz po sobie poznać. Przewidziałaś, co się stanie. Nikt inny nie wie o tym, ale ja nie wierzę w to, że wysłałaś mi dzwonek akurat w noc, w którą zniknął Jace, nie wiedząc, że coś się szykuje. - Być może - powiedziała Królowa, podziwiając swoje lśniące paznokcie. - Zauważyłam, że faerie często mówią ,,być może'', kiedy chcą ukryć prawdę powiedziała Clary. - To trzyma cię przed daniem nam jednoznacznej odpowiedzi. - Być może tak. - odparła Królowa uśmiechając się z rozbawieniem. - „Prawdopodobnie” też jest dobrym słowem - zasugerował Alec. - Również „ewentualnie” - powiedziała Izzy.

- Nie widzę nic złego w „możliwie” - stwierdził Simon. – Bardziej współcześnie, ale przesłanie jest jasne. Królowa machnęła ręką na ich słowa, jak gdyby były irytującymi pszczołami brzęczącymi wokół jej głowy. - Nie ufam ci, córko Valentine'a - powiedziała. - Był czas, kiedy chciałam przysługi od ciebie, ale ten czas minął. Meliorn ma swoje miejsce w radzie. Nie sądzę, że jest coś, co możesz mi zaproponować. - Jeśli byś tak myślała - zaczęła Clary. - Nigdy nie wysłałabyś mi dzwonka. Na chwilę ich oczy spotkały się. Królowa była piękna, ale było coś w jej twarzy, co powodowało, że Clary myślała o kościach małych zwierząt, bielejących w słońcu. W końcu Królowa się odezwała. - Bardzo dobrze. Może będę mogła ci pomóc, ale chcę rekompensaty. - Szokujące - mruknął Simon. Miał ręce w kieszeniach i patrzył na Królową ze wstrętem. Alec zaśmiał się. Oczy Królowej zabłysły. Chwilę później Alec zachwiał się z krzykiem. Trzymał ręce przed sobą, gapiąc się, jak jego skóra na nich marszczy się i stawy wykrzywiają. Jego plecy zgarbiły się, jego włosy zsiwiały, niebieskie oczy zblakły, pogrążając się w głębokich zmarszczkach. Clary dyszała. Na miejscu Alec’a stał starzec o siwych włosach, zgięty i drżący. - Jak szybko śmiertelnikom blaknie wdzięk - zakpiła Królowa. - Spójrz na siebie, Alexandrze Lightwood. Daję ci możliwość zobaczenia siebie za sześćdziesiąt lat. Co twój kochany czarownik powie o twojej urodzie? Pierś Alec’a falowała. Isabelle wyszła szybko przed siebie i wzięła go za ramię. - Alec, to nic. To tylko urok - Odwróciła się do Królowej. - Zdejmij to z niego! Zdejmij! - Jeśli będziecie do mnie mówić z większym szacunkiem, rozważę to. - Będziemy - powiedziała szybko Clary. - Przepraszamy za niegrzeczność. Królowa prychnęła. - Tęsknię za Jace'em - powiedziała. - Spośród was wszystkich był najładniejszy i najlepiej wychowany. - Też za nim tęsknimy - powiedziała cicho Clary. - Nie chcieliśmy być niegrzeczni. My, ludzie, zmieniamy się, gdy cierpimy. - Mhm. - powiedziała Królowa, ale pstryknęła palcami i urok spadł z Aleca. Był ponownie sobą, miał bladą twarz pełną niedowierzania. Królowa rzuciła na niego okiem i zwróciła uwagę na Clary. - Istnieje zestaw pierścieni. - powiedziała Królowa. - Należały do mojego ojca. Pragnę zwrotu tych obiektów, bo są wykonane przez faerie i posiadają wielką moc. Pozwalają nam rozmawiać z innymi w myślach, jak robią to wasi Cisi Bracia. Wiem z dobrego źródła, że są wystawione w Instytucie.

- Pamiętam, że widziałam coś takiego. - powiedziała powoli Izzy. - Dwa pierścienie zrobione przez faerie w szklanej gablocie na drugim piętrze biblioteki. - Chcesz, żebym ukradła coś z Instytutu? - spytała Clary zaskoczona. Z listy rzeczy, których wykonanie mogła poprosić ją Królowa, ta na pewno nie była na szczycie. - To nie kradzież - powiedziała Królowa. - ale zwrócenie rzeczy ich prawowitym właścicielom. - A później znajdziesz Jace'a dla nas? - spytała Clary. - I nie mów ,,być może''. Co zrobisz dokładnie? - Będę asystować w znalezieniu go. - powiedziała Królowa. - Daję ci moje słowo, że moja pomoc będzie bezcenna. Mogę wam powiedzieć, na przykład, dlaczego wszystkie wasze zaklęcia śledzące nie sprawdzały się. Mogę wam powiedzieć w jakim mieście znajduje się najprawdopodobniej. - Ale Clave przepytywało cię. - przerwał Simon. - Jak im skłamałaś? - Nigdy nie zadali poprawnych pytań. - Dlaczego kłamałaś? - domagała się Isabelle. - Gdzie twoja lojalność w tym wszystkim? - Nie mam jej. Jonathan Morgenstern może być potężnym sojusznikiem, jeżeli nie sprawię, że będzie moim największym wrogiem. Dlaczego mam zagrażać mu lub skłonić go do gniewu, a tym samym nie mieć z tego korzyści? Faerie są starym ludem; nie podejmujemy pochopnych decyzji, zanim nie dowiemy się, w jakim kierunku wieje wiatr. - Ale czy te pierścienie nie sprawią, że narazisz się na jego gniew? - spytał Alec. Ale Królowa jedynie uśmiechnęła się, leniwym uśmiechem, dojrzale z obietnicą. - Myślę, że to tyle na dzisiaj. - powiedziała. - Wróć do mnie z pierścieniami i porozmawiamy ponownie. Clary zawahała się, obracając się i patrząc na Alec’a, a następnie na Isabelle. Zgadzacie się w tym? Kradzieżą w Instytucie? - Jeśli to oznacza znalezienie Jace'a. - powiedziała Isabelle. Alec skinął głową. - Cokolwiek to będzie. Clary odwróciła się do Królowej, która patrzyła na nią oczekująco. - Myślę, że dobiłyśmy targu. Królowa nachyliła się z zadowolonym uśmiechem. – Bardzo dobrze więc, mali Nocni Łowcy. Słowo ostrzeżenia, chociaż na nie zasłużyłaś na nie. Powinnaś rozważyć sensowność szukania swojego przyjaciela. Często jest tak, że co cenne i stracone, po odnalezieniu jest inne, niż je zostawiłaś.

Była prawie jedenasta kiedy Alec podszedł do drzwi apartamentu Magnusa na Greenpoint. Isabelle nalegała, by poszedł do Taki na obiad z Clary i Simonem i chociaż na początku odmówił, ale zrobił to i był z tego zadowolony. Potrzebował kilku godzin by uspokoić swoje emocję po tym, co stało się w Jasnym Dworze. Nie chciał, by Magnus widział jak bardzo urok Królowej nim wstrząsnął. Nie musiał już dzwonić do drzwi Magnusa by brzęczenie sprowadziło go do drzwi. Miał klucz, z którego był dziwnie dumny. Otworzył je i udał się na górę, mijając parter, gdzie mieszkali sąsiedzi Magnusa, przynajmniej tak myślał. Alec nigdy nie widział użytkowników parteru i wydawało się, że byli zaangażowani w burzliwy romans. Pewnego razu była tam masa rozrzuconych po całej podłodze notatek adresowanych do ,,Kłamiącego kłamcy, który kłamie''. Teraz był tam bukiet kwiatów przyklejonych do drzwi z kartką schowaną pośród kwiatów, na której pisało PRZEPRASZAM. Było coś takiego w Nowym Jorku: zawsze wiedziałeś więcej o sprawach sąsiadów, niż chciałeś. Drzwi Magnusa były lekko otwarte, przez co delikatne dźwięki muzyki unosiły się w korytarzu. Dzisiaj to był Czajkowski. Alec poczuł jak jego ramiona rozluźniają się, kiedy drzwi zamknęły się za nim. Nigdy nie mógł być pewny jak to miejsce mogło wyglądać - teraz wyglądało minimalistycznie, z białymi kanapami, czerwonymi stołami i sztywnymi czarno-białymi zdjęciami Paryża na ścianach. Zaczął się czuć coraz bardziej luźno w tym miejscu, jak w domu. Pachniało rzeczami, które przypominały mu zapach Magnusa: atrament, woda kolońska, herbata z południowo-wschodnich Chin, spalony cukier, zapach magii. Wziął Prezesa Miau, który drzemał na parapecie okiennym i udał się dalej. Magnus spojrzał na wchodzącego Aleca. Miał na sobie to, co nosił, gdy miał ponury humor - dżinsy i czarną koszulkę z nitami wokół całego kołnierzyka i na mankietach. Jego czarne włosy były oklapnięte, rozczochrane i splątane, jakby przebiegał po nich dłońmi wiele razy w geście irytacji, a na jego kocie oczy opadały ciężkie powieki ze zmęczenia. Rzucił pióro, kiedy Alec pojawił się i uśmiechnął się. - Prezes cię lubi. - Lubi każdego, kto drapie go za uszami. - powiedział Alec. Magnus odchylił się w fotelu, jego mięśnie ramion rozluźniły się, gdy ziewnął. Na stole były porozrzucane papiery, na których widniały napisane wąsko słowa i rysunki - ciągle powtarzający się wzór, który był na podłodze dachu, z którego zniknął Jace. W poprzek papierów były napisane dopiski. - Jak Królowa Jasnego Dworu?

- Taka jak zwykle. - Szalona suka, tak? - Prawie. - Alec powiedział Magnusowi skróconą wersję tego, co się działo w Jasnym Dworze. Był w tym dobry - mówiąc zwięźle, bez zbędnych słów. Nigdy nie rozumiał ludzi, którzy gadali bez przerwy, a nawet miłość Jace’a do skomplikowanej gry słów. - Martwię się o Clary. - rzekł Magnus. - Obawiam się tego, co dzieje się w jej małej, czerwonej główce. Alec położył Prezesa Miau na stole, gdzie szybko zwinął się w kłębek i zasnął. Chce znaleźć Jace'a. Winisz ją za to? Oczy Magnusa zmiękły. Wyciągnął palec w stronę szlufki Alec'a dżinsów i przyciągnął go bliżej. - Chcesz powiedzieć, że zrobiłbyś to samo dla mnie? Alec odwrócił twarz i zerknął na kartkę Magnusa, która leżała koło niego. Znowu na to patrzysz? Wyglądając na lekko rozczarowanego, Magnus puścił Alec’a. - Musi być jakiś sposób - zaczął. - Żeby to rozwiązać. Jakiś język, którego jeszcze nigdy nie widziałem. Jakiś starożytny. To stara, czarna magia, bardzo ciemna, bardziej niż wszystko, co kiedykolwiek widziałem. - Spojrzał na papier ponownie, pochylając się w jego stronę. - Czy możesz mi podać tabakierę? Tą srebrną, na skraju stołu. Alec podążył wzrokiem tam, gdzie wskazywał Magnus i zobaczył małe, srebrne pudełko leżące po przeciwnej stronie na wielkim, drewnianym stole. Zbliżył się do niej i podniósł ją. Była jak mała, miniaturowa skrzynia, stojąca na małych stopkach, z inicjałami W.S. u góry. Były wygrawerowane diamentami. W, pomyślał. Will? Will, powiedział Magnus, kiedy Alec spytał go, jakie było imię osoby, kiedy drażniła się o nią Camille. Dobry Boże, to było tak dawno temu. Alec przygryzł wargę. - Co to jest? - Tabakierka. - powiedział Magnus, nie patrząc na niego ponad papierami. Mówiłem ci. - Tabaka? To, co wąchają ludzie? - Alec patrzył na niego. Magnus spojrzał na niego i zaśmiał się. - Sproszkowany tytoń. Jest popularna od siedemnastego, osiemnastego wieku. Teraz używam pudełka do trzymania drobiazgów. Wyciągnął rękę i Alec podał mu pudełko. - Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się - zaczął Alec, i ciągnął dalej. - Martwiłeś się tym, gdzie jest Camille? Że uciekła? i że to moja wina? Pomyślał Alec, ale nie powiedział tego. Nie było potrzeby, by Magnus o tym wiedział.

- Ona zawsze gdzieś tam była - powiedział Magnus. - Wiem, że Clave nie jest zbytnio zadowolone z jej ucieczki. Żyje pewnie swoim życiem bez potrzeby kontaktu ze mną. Jeżeli martwiło mnie to, nie trwało to długo. - Ale kochałeś ją. Magnus dotykał palcami diamentów na tabakierce. - Myślałem, że tak było. - Czy ona ciebie wciąż kocha? - Wątpię. - powiedział oschle Magnus. - Nie była zbyt miła, kiedy ostatni raz ją widziałem. Oczywiście mogło tak być ponieważ mam osiemnastoletniego chłopaka z runem wytrzymałości, a ona nie. Alec prychnął. - Tą osobę rozpoznaje jako... Obiekt, którego opis pasuje do mnie. - Zawsze była zazdrosnym typem. - Magnus uśmiechnął się. Jest strasznie dobry w zmienianiu tematu, pomyślał Alec. Magnus pokazywał jasno, że nie lubi mówić o swoich przeszłych w życiu miłościach, ale gdzieś w trakcie rozmowy, poczucie komfortu i znajomości Aleca, jego poczucie bycia w domu zniknęło. Nieważne jak młodo wyglądał Magnus, ale teraz, boso, ze sterczącymi włosami, wyglądał jak osiemnastolatek, mimo to ocean czasu ich dzielił. Magnus otworzył pudełko, wyjął pinezki i wykorzystał go by sczepić papiery leżące na stole. Kiedy rzucił okiem w górę na twarz Alec’a, przyjrzał mu się uważniej. - Wszystko w porządku? Zamiast odpowiedzieć, Alec schylił się i pociągnął Magnusa za dłoń. Czarownik pozwolił Alecowi postawić go na nogi, z pytaniem w oczach. Zanim mógł cokolwiek powiedzieć, Alec przyciągnął go bliżej i pocałował. Magnus wydał cichy, zadowolony dźwięk, i chwycił tył koszulki Alec’a, wkładając dłoń pod nią, a jego zimne palce dotknęły kręgosłupa Alec’a. Nocny Łowca przyparł do niego, ściskając go między stołem, a własnym ciałem. - Chodź. - powiedział Alec prosto do ucha Magnusowi. - Jest późno. Chodźmy do łóżka. Magnus przygryzł wargę i spojrzał przez ramię na dokumenty na stole, wpatrując się w starożytne słowa w zapomnianym języku. - Może poszedłbyś pierwszy? - spytał. - Ja dołączę za pięć minut. - Jasne. - Alec wyprostował się wiedząc, że kiedy Magnus jest pogrążony głęboko w swoich badaniach, pięć minut może stać się pięcioma godzinami. - Do zobaczenia.

- Ciii. Clary przytknęła palec do ust zanim skinęła Simonowi, by szedł przed nią do drzwi frontowych domu Luke'a. Wszystkie światła były wyłączone, a salon był ciemny i cichy. Wskazała Simonowi drzwi jej pokoju i udała się do kuchni, żeby wziąć szklankę wody. W połowie drogi zamarła. Głos jej matki był słyszalny w korytarzu. Clary słyszała w nim napięcie. Podobnie jak utrata Jace'a była dla Clary najgorszym koszmarem, wiedziała, że jej matka żyje też we własnym najgorszym koszmarze. Świadomość, że jej syn żyje i jest tam gdzieś na świecie, zdolny do wszystkiego, rozrywała ją od wewnątrz. - Ale oni ją oczyścili, Jocelyn. - Clary usłyszała odpowiedź Luke'a, jego głos był głęboki. - Nie ma żadnej kary. - To moja wina. - głos Jocelyn był przytłumiony, jakby schowała głowę w ramieniu Luke'a. - Jeżeli nie urodziłabym tej... kreatury, Clary nie przechodziłaby teraz przez to. - Nie mogłaś wiedzieć... - głos Luke'a zniżył się do szeptu, i Clary wiedziała, że ma rację. Poczuła krótki, winny błysk gniewu do matki. Jocelyn powinna zabić Sebastiana w jego łóżeczku, zanim dostał szansę, by urosnąć i zrujnować całe ich życie, pomyślała i od razu przeraziła się na myśl o tym. Odwróciła się i ruszyła w stronę swojej sypialni i zamknęła za sobą drzwi. Simon, który siedział na łóżku, bawiąc się swoim DS, spojrzał na nią zaskoczony. - Wszystko w porządku? Starała się uśmiechnąć do niego. Była oswojona jego widokiem w tym pokoju, spali u Luke'a wystarczająco dużo razy, gdy dorastali. Zrobiła wszystko, co mogła, by sprawić by ten pokój był jej, a nie pustym pokojem. Zdjęcia siebie i Simona, Lightwoodów, jej z Jace'em i jej rodziną, były włożone do ramy lustra ponad toaletką. Luke dał jej deskę kreślarską, a jej wyroby artystyczne zostały posortowane zgrabnie w szafce obok. Powiesiła plakaty ulubionych anime: Fullmetal Alchemist, Rurouni Kenshin, Bleach. Dowody jej życia jako Nocnego Łowcy leżały porozrzucane – opasła kopia Kodeksu Nocnych Łowców z jej notatkami i rysunkami napisanymi na marginesach, książki na półce na temat okultyzmu i zjawisk paranormalnych, jej stela leżąca na szczycie biurka, nowy globus, który dał jej Luke, ukazujący Idris, którego granica była odznaczona od reszty Europy złotą granicą. I Simon, siedzący na środku jej łóżka, ze skrzyżowanymi nogami, był jedyną z niewielu rzeczy, które należały zarówno do jej dawnego, jak i nowego życia. Spojrzał na nią swoimi ciemnymi oczami w bladej twarzy, a Znak Kaina lekko zabłyszczał na jego czole.

- Moja mama, - zaczęła, i oparła się o drzwi. - Nie ma się dobrze. - Nie czuje ulgi? Mam na myśli o twoim wyczyszczeniu od zarzutów? - Nie może przestać myśleć o Sebastianie. Nie może przestać siebie winić. - To nie była jej wina, to samo tak wyszło. To wina Valentine'a. Clary nic nie powiedziała. Myślała o swoich strasznych myślach, że jej matka powinna zabić Sebastiana, kiedy się urodził. - Obydwie - zaczął Simon. - Winicie siebie za rzeczy, które nie są waszą winą. Winisz siebie za zostawienie Jace'a na dachu... Potrząsnęła głową i spojrzała na niego ostro. Nie była świadoma, że kiedykolwiek obwiniała siebie za to. - Ja nigdy... - A właśnie, że tak. - powiedział. - Ja też go zostawiłem, Izzy też, Alec, jego parabatai też. Nie mogliśmy się tego spodziewać. I mogło być gorzej, jeśli zostałabyś. - Możliwe. - Clary nie chciała o tym rozmawiać. Unikając wzroku Simona poszła do łazienki, umyć zęby i przebrać się w piżamę. Nie chciała na siebie w lustrze. Nienawidziła tego, jaka jest blada, jakie ma cienie pod oczami. Była silna: nie zamierzała się rozpaść. Miała plan. Nawet gdyby był trochę szalony, i zaangażowany w okradanie Instytutu. Wyszczotkowała zęby i uwiązała swoje falowane włosy w kucyk zanim wyszła z łazienki, nakrywając Simona na wkładaniu butelki do torby, która była niemal na pewno krwią, którą kupił w Taki. Podeszła do niego i potargała mu włosy. - Możesz przechowywać butelki w lodówce, przecież wiesz - powiedziała. - Jeśli nie lubisz temperatury pokojowej. - Zimna krew jest gorsza od tej w temperaturze pokojowej. Ciepła jest najlepsza, ale myślę, że twojej mamie będzie to przeszkadzać, gdy będę ją podgrzewać w garnku. - Czy Jordana to obchodzi? - spytała Clary, zastanawiając się, czy Jordan wciąż pamiętał, że Simon z nim mieszka. Simon był w jej domu każdego wieczora przez przeszło cały tydzień. Przez pierwsze dni po zniknięciu Jace'a nie mogła spać. Przykrywała się pięcioma kocami, ale nie mogła się ogrzać. Drżąc, budziła się wyobrażając sobie, że w jej żyłach kostnieje krew, zmieniając się kryształy lodu. Jej sny były pełne czarnych mórz, zamarzniętych tafli lodu i jezior. I Jace'a, jego twarzy zawsze schowanej przed nią w cieniu, lub w obłokach oddechu. Widziała jego błyszczące włosy, gdy odwracał się od niej tyłem. Mogła zasnąć tylko na kilka minut, do czasu, gdy budziła się z chorym uczuciem, że tonie.

W pierwszy dzień, kiedy Rada ją przesłuchiwała, przyszła do domu i wczołgała się do łóżka. Leżała w nim śniąc na jawie, dopóki ktoś nie zapukał do okna. Simon wszedł do środka i wspiął się na łóżko, wyciągając się koło niej bez słowa. Jego skóra była zimna, i pachniał jak powietrze w mieście i nadchodzącą chłodną zimą. Przytknęła swoje ramie do jego ramienia, a niewielka ilość napięcia rozpuściła się, jakby jej ciało było zaciśnięte jak pięści. Jego ręka była zimna, ale znana, jak materiał jego marynarki koło jej ramienia. - Jak długo możesz zostać? - szepnęła w ciemność. - Tak długo, jak chcesz. Odwróciła się na bok i spojrzała na niego. - A Izzy? - To ona powiedziała mi, że powinienem przyjść tutaj. Mówiła, że nie sypiasz dobrze i że jeśli dzięki mnie poczujesz się lepiej, powinienem zostać. Lub zostać dotąd, aż uśniesz. Clary czuła ulgę. - Zostań całą noc. - powiedziała. - Proszę. Został. Tej nocy nie miała złych snów. Tak długo, jak tam był, spała, a jej sen był pusty, a ciemny ocean nie pojawiał się. Bezboleśnie znikał. - Jordan nie dba o krew. - powiedział teraz Simon. - Stara się, żebym czuł się komfortowo z tym, kim jestem. Dotrzyj do swojego wewnętrznego wampira, bla, bla. Clary położyła się koło niego na łóżku i przytuliła poduszkę. - Czy twój wewnętrzny wampir jest inny od... tego na zewnątrz? - Zdecydowanie. Chce, żebym nosił krótkie koszulki i kapelusz fedora. Walczę z tym. Clary uśmiechnęła się blado. - Więc twój wewnętrzny wampir jest Magnusem? - Zaczekaj, to mi coś przypomina. - Simon wygrzebał z torby dwa tomy mangi. Machnął nimi teatralnie przed oddaniem ich Clary. - Magical Love Gentleman, tom piętnasty i szesnasty. - powiedział. - Wyprzedane wszędzie prócz w sklepie z komiksami w centrum miasta. Wzięła je patrząc na kolorowe okładki. Dawno, dawno temu pewnie machałaby radośnie ramionami; teraz mogła jedynie uśmiechnąć się do Simona i podziękować mu. Mimo to nie mogła sobie wyobrazić siebie czytającą to. - Jesteś niesamowity. - powiedziała, szturchając go ramieniem. Położyła się na poduszkach, kładąc mangę na kolanach. - Dzięki za pójście ze mną do Jasnego Dworu. Wiem, że to wywołało u ciebie złe wspomnienia, ale zawsze czuje się lepiej, gdy jesteś ze mną. - Poradziłaś sobie świetnie. Obchodziłaś się z Królową jak profesjonalistka. -

Simon położył się koło niej, a ich ramiona dotknęły się, oboje popatrzyli w sufit, w znajome pęknięcia, na stare, niegdyś błyszczące blaskiem po ciemku gwiazdy, które już nie rzucały światła. - Więc chcesz to zrobić? Ukraść te pierścienie dla Królowej? - Tak. - wypuściła powietrze z płuc. - Jutro. W południe jest spotkanie Konklawe. Wszyscy będą na nim. Wtedy pójdę. - Nie podoba mi się to, Clary. Poczuła jak jej ciało się napręża. - Co ci się nie podoba? - To, że bratasz się z faerie. Faerie są kłamcami. - Nie mogą kłamać. - Wiesz, co mam na myśli. Faerie są złe, brzmi kulawo. Odwróciła głowę i spojrzała na niego, a jej podbródek znalazł się na jego obojczyku. Ramieniem okrążył jej ramiona i pociągnął ją do siebie. Jego ciało było chłodne, a koszulka wilgotna od deszczu. Jego zazwyczaj proste włosy był teraz lokami rozwianymi przez wiatr. -Uwierz mi, też mi się to nie podoba. Ale zrobiłabym to dla ciebie - powiedziała. - A ty zrobiłabyś to dla mnie? - Oczywiście, że zrobiłbym to. Ale to wciąż zły pomysł. - odwrócił głowę i spojrzał na nią. - Wiem, jak się czujesz. Kiedy mój ojciec umarł... Jej ciało napięło się. - Jace nie jest martwy. - Wiem. Nie to chciałem powiedzieć. Ja po prostu... Nie musisz mi mówić, że lepiej ci, gdy tutaj jestem. Zawsze będę tutaj dla ciebie. Smutek sprawia, że czujesz się sama, ale nie jesteś. Wiem, że nie wierzysz w religię, tak jak ja, ale możesz uwierzyć, że jesteś otoczona przez ludzi, którzy ciebie kochają, prawda? Jego oczy były szerokie, pogodne. Były ciemnobrązowe, takie jak zawsze, ale inne teraz, jakby kolejna warstwa została dodana do ich koloru, to samo stało się z jego skórą, która nie miała porów i stała się przezroczysta w tym samym czasie. Wierzę w to, pomyślała. Nie jestem tylko pewna, czy to się liczy. Uderzyła go łagodnie ramieniem. - Więc, nie masz nic przeciwko, jeżeli cię spytam o coś? To osobiste, ale ważne. Nuta ostrości wkradła się do jego głosu. - O co chodzi? - O Znak Kaina. Jeżeli przypadkowo kopne cię w nocy, dostanę w goleń siedem razy od niewidzialnych mocy? Czuła, jak zaczyna się śmiać. - Idź spać, Fray. Tłumaczenie: JimmyK Korekta: Firefly

Rozdział 3

Złe Anioły - Myślałem, że już zapomniałeś, że tutaj mieszkasz. - powiedział Jordan w chwili, gdy Simon wszedł do salonu w jego małym mieszkaniu, ze zwisającymi kluczami w jego dłoni. Jordana można było przeważnie znaleźć leżącego na futonie, wymachującego długimi nogami z konsolą Xbox w ręce. Dzisiaj siedział na futonie prosto, szerokie ramiona miał pochylone do przodu, ręce w kieszeniach dżinsów, a kontrolera nigdzie nie było widać. W jego głosie było słychać ulgę na widok Simona, i po chwili wampir zrozumiał dlaczego. Jordan nie był sam w mieszkaniu. Naprzeciwko niego, na aksamitnym, pomarańczowym fotelu (każdy mebel w mieszkaniu Jordana był inny) siedziała Maia, jej kręcone włosy były zaplecione w dwa warkocze. Ostatni raz, kiedy Simon ją widział, była ubrana olśniewająco na przyjęcie. Teraz miała na sobie dżinsy z wystrzępionymi nogawkami, koszulkę z długimi rękawami i karmelową kurtkę ze skóry. Wyglądała tak, jakby czuła się niekomfortowo jak Jordan, siedząc prosto, wpatrując się w okno. Kiedy zobaczyła Simona, wstała i przytuliła go. - Cześć. – przywitała się. - Właśnie wpadłam, żeby zobaczyć co u ciebie. - Dobrze. To znaczy nie najgorzej, biorąc pod uwagę wszystko, co się wokół dzieje. - Nie miałam na myśli całej sprawy Jace'a. - powiedziała. - Mam na myśli ciebie. Jak się trzymasz? - Ja? - Simon był zdziwiony. - Wszystko w porządku. Martwię się o Isabelle i Clary. Wiesz, że Clave przesłuchiwało ją... - Słyszałam, że została oczyszczona. To dobrze. - Maia puściła go. - Ale myślałam o tobie. O tym, co się stało z twoją mamą. - Skąd o tym wiesz? - Simon spojrzał na Jordana, ale on potrząsnął głową niemal niezauważalnie. To nie on jej wygadał. Maia złapała za warkocz. - Wpadłam na Erica. Powiedział, co się stało i że z

tego powodu wycofałeś się z koncertów Millenijnych Szarpi w ciągu ostatnich dwóch tygodni. - Właściwie, to zmienili nazwę. - powiedział Jordan. - Teraz są Nocnym Burrito. Maia spojrzała zirytowana na Jordana i osunęła się na fotel. Simon zastanawiał się, o czym ze sobą rozmawiali, zanim przyszedł. - Czy odezwałeś się do kogokolwiek innego z twojej rodziny? - spytała Maia miękkim głosem, a bursztynowe oczy były pełne troski. Simon widział coś w jej spojrzeniu, co mu się nie podobało. To coś sprawiało, że problem stawał się prawdziwy, a w innym wypadku Simon mógłby udawać, że nic się nie dzieje. - Tak. - powiedział. - Wszystko z moją rodziną w porządku. - Naprawdę? Bo zostawiłeś tutaj telefon. - Jordan podniósł go ze stołu. - A twoja siostra dzwoniła do ciebie co pięć minut przez cały dzień. Wczoraj też. Uczucie zimna rozprzestrzeniło się w żołądku Simona. Wziął telefon od Jordana i spojrzał na wyświetlacz. Siedemnaście nieodebranych połączeń od Rebekki. - Cholera. - mruknął. –Miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie. - To twoja siostra. - powiedziała Maia. – W końcu i tak by się z tobą skontaktowała. - Wiem, ale ja w pewnym sensie ją odpychałem. Zostawiałem wiadomości kiedy wiedziałem, że jej nie ma, ja... Przypuszczam, że unikałem nieuniknionego. - A teraz? Simon położył telefon na parapecie. - Wciąż będę jej unikał? - Nie. - Jordan wyciągnął ręce z kieszeni. - Powinieneś z nią pogadać. - I co powiedzieć? - to pytanie wyszło z ust Simona gwałtowniej, niż zamierzał. - Twoja matka musiała powiedzieć jej coś o tobie. - powiedział Jordan. – Pewnie jest zmartwiona. Simon potrząsnął głową. - Wróci do domu na Święto Dziękczynienia w ciągu kilku tygodni. Nie chce jej mieszać w to, co się dzieje między mną a mamą. - Już jest w to zamieszana. Jest twoją rodziną. - rzekła Maia. - Poza tym, to co dzieje się z twoją mamą, to wszystko jest teraz twoim życiem. - Chcę, żeby trzymała się od tego z daleka. - Simon wiedział, że był nierozsądny, ale nie chciał tego robić. Rebecca była… wyjątkowa. Inna. Była częścią jego życia, które do tej pory nie zostało dotknięte jego całą dziwacznością. Możliwe, że jedyną częścią. Maia wyrzuciła ręce do góry i zwróciła się do Jordana. - Powiedz mu coś. Jesteś jego Strażnikiem.

- Och, daj spokój. - powiedział Simon zanim Jordan otworzył usta. - Czy którekolwiek z was jest w kontakcie ze swoimi rodzicami? Rodzinami? Wymienili szybkie spojrzenia. - Nie, - zaczął powoli Jordan. - ale żadne z nas nie miało tak dobrych relacji z nimi wcześniej. - Nie mam nic więcej do dodania. - powiedział Simon. - Jesteśmy sierotami. - Nie możesz po prostu zignorować swojej siostry. - nalegała Maia. - Właśnie to robię. - A kiedy Rebecca wróci do domu, który będzie wyglądał jak plan filmowy „Egzorcysty”? A twoja mama nie będzie w stanie powiedzieć, gdzie jesteś? Jordan pochylił się do przodu, kładąc dłonie na kolanach. - Twoja siostra może zadzwonić na policję, a mama się podda i powie wszystko ? - Chyba po prostu nie jestem gotowy na to, by usłyszeć jej głos. - powiedział Simon, ale wiedział, że stracił argumenty. – Dajcie mi czas. Obiecuję, napiszę do niej. - Cóż. - mruknął Jordan. Patrzył na Maię, jakby miał nadzieję, że zobaczy jakie robi postępy z Simonem i będzie zadowolona. Simon zastanawiał się, czy widywali się w ciągu ostatnich dwóch tygodni, kiedy on był nieobecny. Zgadywał, że nie z dziwnej atmosfery, jaka panowała zanim przyszedł, ale z tą dwójką ciężko było to stwierdzić. - To zawsze jakiś początek.

Grzechocząca, złota winda zatrzymała się na trzecim piętrze w Instytucie. Clary wzięła głęboki wdech i zrobiła krok w stronę korytarza. Miejsce było puste i ciche , jak obiecali Alec i Isabelle. Ruch uliczny na York Avenue w środku był słyszalny jako cichy szmer. Wyobraziła sobie, że mogła słyszeć drobinki kurzu muskające się nawzajem, tańczące w świetle wlewającym się przez okno. Wzdłuż ściany były kołki, gdzie mieszkańcy Instytutu zawieszali swoje płaszcze, gdy wchodzili do środka. Na jednym z nich nadal wisiała czarna marynarka Jace'a, z pustymi rękawami, upiorna. Drżąc ruszyła w głąb korytarza. Pamiętała pierwszy raz, kiedy Jace szedł z nią korytarzami Instytutu, niedbałym głosem mówiąc jej o Nocnych Łowcach, o Idrisie, o całym tajemniczym świecie, o którego istnieniu nigdy nie wiedziała. Patrzyła na niego kiedy szedł ukradkowo - jak myślała, ale wiedziała teraz, że Jace wszytko zauważa - patrząc jak światło pada na jego jasne włosy, na szybkie gesty pełnych gracji rąk, mięśnie jego ramion, kiedy gestykulował. Dotarła do biblioteki bez spotkania na swojej drodze innego Nocnego Łowcy i

otworzyła jej drzwi. Pomieszczenie wciąż powodowało to samo drżenie jej ciała, kiedy pierwszy raz je ujrzała. Koliste, ponieważ zostało zbudowane wewnątrz wieży. Biblioteka miała drugie piętro, na którym była galeria, tuż ponad regałami z książkami. Biurko w środku pokoju, wciąż kojarzyło się Clary z Hodge'em, wyrzeźbione z dębu, którego szeroki blat opierał się na plecach dwóch aniołów wyrzeźbionych z tego samego drewna. Clary w połowie oczekiwała, że Hodge będzie stał za nim, z jego bystrookim krukiem, Hugo, siedzącym na jego ramieniu. Otrząsając się ze wspomnień, ruszyła szybko do okrężnych schodów w drugim końcu pokoju. Miała na sobie dżinsy i tenisówki na gumowej podeszwie, a bezszelestny znak runiczny napisała na swojej kostce. Cisza była prawie upiorna kiedy wchodziła po stopniach do galerii. Tutaj też były książki, ale były zamknięte w gablotach na klucz. Niektóre z nich wyglądały na bardzo stare, były postrzępione, ich oprawy tworzyło kilka sznurków. Inne były wyraźnie książkami z ciemną lub niebezpieczną magią - Niewypowiedziane Kulty, Ospa Demoniczna, Praktyczny Przewodnik do Wskrzeszania Umarłych. Pomiędzy zamkniętymi gablotami z książkami były oszklone szafki. Każda zawierała coś rzadkiego i pięknie wykonanego - delikatny, szklany flakon, którego korkiem był ogromny szmaragd; korona z diamentem w środku, która nie wyglądała na przeznaczoną na ludzką głowę; wisiorek w kształcie anioła, którego skrzydła były mechanicznymi przekładniami, a w ostatniej, jak obiecywała Isabelle, była para błyszczących, złotych pierścieni w kształcie skręconych liści, zrobione przez faerie delikatne, jak oddech dziecka. Szafka była oczywiście zamknięta, ale Otwierająca runa - Clary zagryzła wargę kiedy ją narysowała, ostrożnie, niezbyt mocno by szkło nie pękło - zlikwidowała blokadę. Ostrożnie otworzyła ją. Wsunęła stelę z powrotem do kieszeni i zawahała się. Czy to była naprawdę ona? Okradanie Clave, by zapłacić Królowej Jasnego Dworu, której obietnice, jak kiedyś powiedział Jace, są jak skorpiony, z żądłem w ogonie? Potrząsnęła głową usuwając wątpliwości i zamarła. Drzwi biblioteki otwierały się. Słyszała skrzypnięcia drewna, przyciszone głosy, kroki. Bez żadnego innego pomysłu runęła na ziemię, przylegając do zimnej, drewnianej posadzki galerii. - Miałeś rację, Jace. - usłyszała głos,l ekko rozbawiony i strasznie znajomy dochodzący z dołu. - Miejsce jest opuszczone. Lód, który był w Clary wydawał się krystalizować, zamrażając ją od razu. Nie mogła się ruszyć, nie mogła oddychać. Nie czuła wstrząsu odkąd jej ojciec wbił miecz w klatkę piersiową Jace'a. Bardzo wolno ruszyła się w stronę skraju galerii i spojrzała w dół. Ugryzła się brutalnie w dolną wargę, by powstrzymać się od krzyku. Spadzisty dach wznosił się do punktu, gdzie zaczynał się szklany świetlik.

Światło słoneczne wpadało przez niego, oświetlając część podłogi jak światła na scenie. Widziała, że odłamki szkła, marmur i półszlachetne kamienie były inkrustowane w podłodze tworząc Anioła Raziela, z kielichem i mieczem. Bezpośrednio na aniele z rozpostartymi skrzydłami stał Jonathan Christopher Morgenstern. Sebastian. Więc tak jej brat wyglądał. Naprawdę wyglądał. Żywy i ruchliwy. Blada twarz, kąty i płaszczyzny twarzy, wysoki i szczupły, w czarnym stroju. Jego włosy były srebrzystobiałe, nie ciemne jak wtedy, kiedy go pierwszy raz zobaczyła, przefarbowanego by dopasować kolor włosów do prawdziwego Sebastiana Verlac'a. W swojej bladości wygląda lepiej. Jego czarne oczy były pełne życia i energii. Ostatni raz, kiedy go widziała, pływał w szklanej trumnie jak Królewna Śnieżka, a jedna z jego rąk była kikutem. Teraz ręka była ponownie cała, ze srebrną bransoletką błyszczącą na nadgarstku, nic nie wskazywało na to, że była kiedyś uszkodzona, że jej nie było. Obok niego mieniły się złote włosy w bladym świetle słonecznym, stał Jace. Nie taki, jakiego sobie wyobrażała często w ciągu ostatnich dwóch tygodni - bity, krwawiący, cierpiący, zagłodzony, zamknięty w jakiejś ciemnej celi, krzyczący z bólu i wołający ją. To był Jace taki, jakiego zapamiętała - zarumieniony, zdrowy, żywy i piękny. Jego ręce były w kieszeniach jego dżinsów, jego znaki były widoczne przez białą koszulkę. Na ramieniu miał zarzuconą nieznaną jej kurtkę z zamszu, która podkreślała odcień złota w jego skórze. Przechylił głowę do tyłu, jakby cieszył się uczuciem słońca na twarzy. - Zawsze mam rację, Sebastian. - powiedział. - Powinieneś już o tym wiedzieć. Sebastian zmierzył go wzrokiem i uśmiechnął się. Clary osłupiała. Uśmiech wyglądał bardzo prawdziwie. Ale skąd mogła wiedzieć? Sebastian uśmiechał się do niej wcześniej, a okazało się to jednym wielkim kłamstwem. - Więc gdzie są książki wzywające? Jest jakiś cel w tym całym chaosie? - Nie bardzo. Nie jest alfabetycznie. To jakiś specjalny system Hodge'a. - To ten, którego zabiłem? - zaczął Sebastian, ale nie czekał na odpowiedź. - Być może powinienem wziąć górę, a ty dół. - dodał. Ruszył w kierunku schodów, które zaprowadziłyby go do galerii. Serce Clary zaczęło uderzać mocno ze strachu. Sebastian kojarzył jej się ze śmiercią, krwią, bólem i przerażeniem. Widziała, jak Jace walczył z nim i wygrał, omal sam nie umierając. Walcząc ręka w rękę nigdy nie zdołałaby chociażby uderzyć brata. Mogła przeskoczyć przez poręcz galerii na podłogę, ale czy nie złamałaby nogi? A jeżeli tak, co by się stało później? Co wtedy zrobiłby Jace? Sebastian miał już nogę na najniższym stopniu, gdy Jace zawołał go. Poczekaj. Tutaj jest, pod „Magia, Nieśmiertelność.” - Nieśmiertelność? Gdzie jest w tym zabawa? - mruknął Sebastian, ale wziął nogę

i zrobił krok do tylu, ruszając w kierunku Jace'a. - To całkiem niezła biblioteka. powiedział, czytając tytuły książek obok których przechodził. - Opieka i Karmienie Swojego Zwierzaka Chochlika. Obnażone Demony. - Wziął książkę i wypuścił z ust długi, niski i zdławiony chichot. - Co to? - Jace podniósł wzrok, kąciki jego ust zakrzywiły się do góry. Clary chciała pobiec na dół, rzucić się na niego tak bardzo, że ugryzła się w dolną wargę jeszcze raz. Ból był ostry. - To pornografia. - powiedział Sebastian. - Zobacz. Demony... obnażone. Jace pojawił się za nim, opierając jedną rękę na ramieniu Sebastiana dla równowagi, kiedy czytał ponad jego ramieniem. Czuła się tak, jakby patrzyła na Jace'a i Aleca, z kim czuł się komfortowo, mogąc dotykać go bez myślenia o tym. - Skąd to niby wiesz? Sebastian zamknął książkę i uderzył nią Jace'a lekko w ramię. - O niektórych rzeczach wiem więcej od ciebie. Wziąłeś książki? - Mam je. - Jace zebrał stos ciężko wyglądających tomów z pobliskiego stołu. Mamy czas by iść do mojego pokoju? Chcę wziąć parę moich rzeczy... - Jakich? Jace wzruszył ramionami. - W większości ubrania, parę broni. Sebastian pokręcił głową. - To zbyt niebezpieczne. Musimy wejść i wyjść szybko. Tylko ważne sprawy. - Moja ulubiona kurtka jest ważną sprawą. - stwierdził Jace. To było za wiele, słuchać go jakby rozmawiał z Aleckiem lub z innym przyjacielem. - Jest jak ja, idealna do przytulania i modna. - Spójrz, mamy tyle pieniędzy ile chcemy. - powiedział Sebastian. – Kupisz sobie ciuchy. Za kilka tygodni będziesz rządził tym miejscem. Będziesz mógł wziąć swoją ulubioną kurtkę i biegać z nią jak z chorągiewką. Jace zaczął się śmiać w taki sposób, w jaki Clary kochała. - Ostrzegam cię, ta kurtka jest seksowna. Instytut mógłby zająć się ogniem. - Temu miejscu wyszłoby to na dobre. Teraz jest zbyt posępne- Sebastian złapał tył marynarki Jace'a i pociągnął go. - Idziemy. Trzymaj książki. - Spojrzał w dół na prawą rękę, gdzie błyszczał cienki, srebrny pierścień. Dłonią, którą nie trzymał Jace'a, dotknął kciukiem pierścienia by go przekręcić. - Hej. - powiedział Jace. - Czy myślisz... - przerwał i przez chwilę Clary myślała, że to przez to, że spojrzał w górę i zobaczył ją - jego twarz była uniesiona do góry - wzięła oddech, a obydwoje w tym samym czasie zniknęli, blaknąc jak miraże w powietrzu. Powoli Clary spuściła głowę. Jej warga krwawiła w miejscu, gdzie się ugryzła. Czuła swoją krew w ustach. Wiedziała, że powinna wstać, ruszyć się, uciec. Nie

powinno jej tutaj być. Ale lód w jej żyłach stał się tak zimny, że bała się poruszyć się, by się nie roztrzaskać.

Alec obudził się, kiedy Magnus potrząsnął jego ramieniem. - Wstawaj, słodki groszku. – przywitał go. - Czas by zmierzyć się z dniem. Nocny Łowca wygramolił się ze swojego gniazda poduszek i koców potem spojrzał na swojego chłopaka. Magnus mimo że mało spał, wyglądał irytująco radośnie. Jego włosy były mokre, opadające na barki białej koszulki powodując, że robiła się przezroczysta od wody. Miał na sobie dżinsy z dziurami i postrzępionymi nogawkami, co zazwyczaj oznaczało, że planuje spędzić cały dzień w domu. - Słodki groszek?- spytał. - Chciałem to wypróbować. Alec potrząsnął głową. - Nie. Magnus wyciągnął w stronę Aleca wyszczerbiony niebieski kubek z kawą - taką jaką lubił - czarną z cukrem i powtórzył: - Wstawaj. Alec usiadł, przecierając oczy i wziął kubek. Pierwszy łyk pobudził jego nerwy. Przypomniał sobie, jak czekał na Magnusa, który miał przyjść do łóżka, ale zmęczenie wzięło górę i zasnął około piątej rano. – Dzisiaj nie idę na spotkanie Rady. - Wiem. Ale umówiłeś się ze swoją siostrą i innymi w parku Turtle Pond. Prosiłeś, żebym ci przypomniał. Alec przerzucił nogi przez krawędź łóżka. - Która godzina? Magnus wyjął delikatnie kubek z jego ręki, zanim rozlała się jego zawartość i postawił go na stoliku. - Mam wszystko pod kontrolą. Masz jeszcze godzinę. Pochylił się i przycisnął usta do ust Aleca. Nocny Łowca pamiętał, gdy pierwszy raz całowali się w tym mieszkania i chciał objąć swojego chłopaka, przyciągnąć go blisko, ale coś go zatrzymało. Wstał, wyplątując się z koców i ruszył w stronę komody. Miał tam szufladę, gdzie były jego ubrania. W łazience zostawił już swoją szczoteczkę. I jeszcze był w posiadaniu kluczy do frontowych drzwi. Tak jakby tutaj mieszkał. Była to normalna decyzja, którą podejmowali ludzie, ale Alec nie mógł się pozbyć uczucia zimna ściskającego jego żołądek.

Magnus przewrócił się na bok na łóżku i spojrzał na Aleca, jedną ręką podtrzymując głowę. - Załóż szal. - powiedział, wskazując na niebieską szarfę z kaszmiru wiszącą na kołku. - Pasuje do twoich oczu. Alec spojrzał na niego. Nagle poczuł nienawiść do szalika, do Magnusa, a przede wszystkim do siebie. - Nie mówi mi, - zaczął. - że ten szal ma sto lat i dostałeś go od Królowej Wiktorii zanim umarła, za służbę specjalną dla Korony czy coś w tym stylu. Magnus usiadł. - Co w ciebie wstąpiło? Alec spojrzał na niego. - Jestem najnowszą rzeczą w tym mieszkaniu? - Myślę, że ten zaszczyt przypada Prezesowi Miau. Ma tylko dwa lata. - Powiedziałem najnowszą, a nie najmłodszą. - Alec warknął. - Kim jest W.S.? To Will? Magnus potrząsnął głową, jakby miał wodę w uszach. - Co do cholery? Masz na myśli tabakierkę? W.S. To Woolsey Scott. On... - Założył Praetor Lupus, wiem. - Alec wciągnął na siebie dżinsy i zapiął zamek błyskawiczny. - Wspominałeś o nim wcześniej. Poza tym to postać historyczna. Jego tabakierka jest w twojej szufladzie z rupieciami. Co tam jeszcze jest? Cążki do paznokci Jonathana, Nocnego Łowcy? Oczy Magnusa były zimne. - O co ci w ogóle chodzi, Alexandrze? Nie okłamuję cię. Jeśli jest cokolwiek o mnie, co chcesz wiedzieć, po prostu zapytaj. - Nieprawda. - powiedział wprost Alec, zapinając koszulę. - Jesteś uprzejmy i zabawny i masz inne wspaniałe cechy, ale nie jesteś szczery, słodki groszku. Możesz mówić cały dzień o problemach innych, ale nie chcesz rozmawiać o swoim życiu, i kiedy pytam cię o nie, wykręcasz się jak robak na haczyku. - Może przez to, że gdy pytasz o moją przeszłość szukasz pretekstów do awantury, że ja będę żyć wiecznie, a ty nie. – wycedził Magnus. – Zdaje mi się, że nieśmiertelność zaczyna być trzecią osobą w naszym związku, Alec. - W nasz związek nie powinny wtrącać się trzecie osoby. - Dokładnie. Gardło Aleca ścisnęło się. Było tysiąc rzeczy, które chciał powiedzieć, ale nigdy nie był dobry w słowach jak Jace i Magnus. Zamiast tego wziął niebieski szal z kołka i owinął nim wyzywająco szyję. - Nie czekaj. - powiedział. - Będę dzisiaj wieczorem patrolował. Kiedy wychodził z mieszkania, usłyszał za sobą krzyk Magnusa. - Chcę też, żebyś wiedział, że szal kupiłem w Gap! Rok temu! Alec przewrócił oczami i zszedł na dół po schodach do holu. Pojedyncza żarówka, która zazwyczaj oświetlała to miejsce, była wyłączona i było tak ciemno,

że nie widział przez chwilę nic. Kiedy jego wzrok przyzwyczaił się do ciemności zobaczył zakapturzoną postać stojącą naprzeciwko niego. Zaskoczony wypuścił klucze, które z brzękiem upadły na podłogę. Postać sunęła ku niemu. Nie mógł nic powiedzieć o wieku, płci, a nawet gatunku. Głos, który pochodził spod kaptura był niski i chropowaty. - Mam wiadomość dla ciebie, Alec’u Lightwood. - powiedział. - Od Camille Belcourt.

- Chcesz dzisiaj patrolować razem? - spytał Jordan niespodziewanie. Maia spojrzała na niego zdziwiona. Był nachylony do tyłu opierając się o blat kuchenny łokciami. Jego postura była obojętna, ale zbyt wymuszona, by być szczerą. Taki był problem ze znaniem kogoś bardzo dobrze, pomyślała. Trudno jej było przy nim udawać lub ignorować to, że udają, chociaż byłoby to wiele łatwiejsze. - Patrolować razem? - powtórzyła. Simon był w swoim pokoju, zmieniając ubrania. Obiecała mu, że pójdzie z nim do metra pieszo, ale teraz nie chciała tego. Wiedziała, że powinna była skontaktować z Jordanem odkąd ostatni raz widziała go, kiedy - dość niemądrze pocałowała go. Ale później Jace zniknął, a cały świat wydawał się rozpaść na kawałki, dając jej pretekst, by unikać tego tematu. Starała się nie myśleć o swoim byłym chłopaku, który złamał jej serce i przemienił w wilkołaka. Nie było to jednak łatwe teraz, gdy stała koło niego, ubranego w zieloną koszulę, która opinała jego umięśnione ciało we właściwych miejscach i podkreślała orzechowy kolor jego oczu. - Myślałam, że Clave odwołało poszukiwania Jace'a. - powiedziała, odwracając wzrok. - Nie odwołali, a przerwali. Nie należę do Clave, a do Praetor i chcę go szukać. Mogę to robić jedynie podczas mojego wolnego czasu. - Racja. - stwierdziła. Jordan bawił się czymś na ladzie, ale jego uwaga była zwrócona ku niej. - Czy ty, wiesz... Kiedyś chciałaś iść na studia do uniwersytetu w Stanford. Nadal chcesz to zrobić? Jej serce podskoczyło. - Nie myślałam o studiach od... - odchrząknęła. - Odkąd się przemieniłam.

Jego policzki zarumieniły się. – Byłaś… Mam na myśli to, że zawsze chciałaś mieszkać w Kalifornii. Miałaś studiować historię, a ja miałem się tam przenieść z tobą i surfować. Pamiętasz? Maia wsadziła ręce do kieszeni swojej skórzanej kurtki. Czuła, że powinna być zła, ale nie była. Przez tyle czasu obwiniała Jordana, że przestała marzyć o ludzkiej przyszłości, ze szkołą, domem, rodziną. Ale inne wilkołaki, paczka, z którą mieszkała na komisariacie policji, wciąż mieli marzenia, spełniali je. Bat, na przykład. To był jej wybór, że zatrzymała swoje życie w miejscu. - Pamiętam. - odparła. Jego policzki wciąż były zarumienione. - Dzisiaj... Wiem, że nikt nie przeszukiwał Brooklyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej, więc pomyślałem... Jest nudno, gdy idzie się samemu. Ale jeśli nie chcesz iść... - Nie. - powiedziała, słysząc swój własny głos jakby należał do kogoś innego. - To znaczy, pewnie. Pójdę z tobą. - Naprawdę? - jego piwne oczy zabłysły i Maia przeklęła siebie w duchu. Nie powinna mu dawać nadziei, nawet gdy sama nie była pewna tego, co czuje. Medalion Praetor Lupus błyszczał przy jego gardle, gdy pochylił się do przodu, a ona poczuła znajomy zapach jego mydła, a pod nim wilkołaka. Podniosła oczy ku niemu, w momencie kiedy Simon wchodził przez drzwi. Zatrzymał się, a jego oczy biegały od Jordana do Mai, a brwi uniosły się powoli. - Wiesz, sam trafię do metra. - powiedział do Mai z lekkim uśmiechem. - Jeżeli chcesz tutaj zostać. - Nie. - rzekła Maia pospiesznie wyciągając ręce z kieszeni, gdzie były ściśnięte nerwowo w pięści. - Nie, idę z tobą. Jordan, do zobaczenia później. - Do wieczora. - zawołał za nią, ale nie odwróciła się by na niego spojrzeć, idąc pospiesznie za Simonem.

Simon przemierzał sam niskie wzgórza, słysząc za sobą krzyki graczy Frisbee w Sheep Meadow, brzmiące jak odległa muzyka. Był jasny i wietrzny listopadowy dzień. Promienie słoneczne oświetlały miedziane pozostałości liści na drzewach do wspaniałych odcieni purpury, złota i bursztynu. Szczyt wzgórza był usiany głazami. Można było dostrzec, że park został stworzony z czegoś, co kiedyś było pustynią drzew i kamieni. Isabelle siedziała na szczycie jednej ze skał, ubrana w długą ciemnozieloną suknię z jedwabiu i haftowany czarno-srebrny płaszcz.

Patrzyła jak Simon podchodzi do niej, odpychając z twarzy długie, ciemne włosy. - Myślałam, że będziesz z Clary. - powiedziała, kiedy się zbliżył. - Gdzie ona jest? - W Instytucie. - powiedział, siadając koło Isabelle na jednym z głazów. Włożył dłonie do kieszeni kurtki. - Napisała do mnie, niedługo przyjdzie. - Alec jest w drodze. - zaczęła, a telefon w jego kieszeni zabrzęczał. - Ktoś do ciebie napisał. Potrząsnął głową. - Sprawdzę to później. Spojrzała na niego spod długich rzęs. - W każdym razie, właśnie mówiłam, że Alec jest w drodze. Musi przejechać tutaj aż z Brooklynu, więc... Telefon Simona zabrzęczał ponownie. - Dobra, jeżeli ty tego nie sprawdzisz, ja to zrobię. - Isabelle pochyliła się w stronę Simona i wsunęła rękę do jego kieszeni mimo protestów wampira. Pachniała swoimi perfumami - waniliowymi - i charakterystycznym zapachem swojej skóry. Kiedy wyciągnęła telefon cofnęła się, a on poczuł zarówno ulgę, jak i rozczarowanie. Zerknęła na ekran. - Rebecca? Kim jest Rebecca? - Moją siostrą. Ciało Isabelle rozluźniło się. - Chce z tobą porozmawiać. Pisze, że nie widziała cię od... Simon wyjął jej telefon z ręki i włożył go do kieszeni. - Wiem, wiem. - Nie chcesz jej zobaczyć? - Więcej niż to… Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek. Ale nie chcę, by wiedziała o mnie. - Simon podniósł gałąź i rzucił nią. – Zobacz, co się stało z moją mamą, kiedy się dowiedziała. - To umów się z nią gdzieś publicznie, żeby się nie ześwirowała. I jak najdalej od twojego domu. - Nawet jeżeli nie zwariuje, może na mnie patrzeć tak, jak mama. - powiedział cicho Simon. - Jak na potwora. Isabelle dotknęła lekko jego nadgarstka. - Moja mama wyrzuciła Jace'a kiedy myślała, że jest synem Valentine'a i szpiegiem. Później tego strasznie żałowała. Moja mama i tata przekonali się do związku Aleca z Magnusem. Twoja mama też pogodzi się z tym, kim jesteś. Przeciągnij siostrę na swoją stronę. To ci pomoże. pochyliła lekko głowę. - Myślę, że czasami rodzeństwo więcej rozumie niż rodzice. Nie oczekują tego samego co oni. Nigdy nie odcięłabym się od Aleca. Bez względu na to, co by zrobił. Nigdy. Od Jace'a też. - Ścisnęła jego rękę i puściła ją szybko. - Mój młodszy brat zmarł. Nigdy go nie zobaczę. Nie rób tak, by twoja siostra też przez to przechodziła.

- Przechodziła przez co? - to był Alec, zbliżający się od strony wzgórza, kopiący suszone liście na ścieżce. Miał na sobie zwykły, nędzny sweter i dżinsy. Wokół szyi miał owinięty, pasujący do jego oczu, niebieski szal. To na pewno był prezent od Magnusa, pomyślał Simon. Nie ma mowy, by Alec sam sobie kupił coś takiego. To, czy ubranie pasowało czy nie, wydawało się go nigdy nie obchodzić. Isabelle przełknęła ślinę. - Siostra Simona... Nie miała szansy tego dokończyć. Podmuch zimnego wiatru poruszył zwiędłe liście. Isabelle zasłoniła ręką twarz przed kurzem, a powietrze zaczęło się mienić, zmieniając się w półprzezroczysty Portal. Clary stanęła przed nimi, ze stelą w ręce i twarzą mokrą od łez. Tłumaczenie: JimmyK Korekta: Firefly

Rozdział 4

Nieśmiertelność - Jesteś absolutnie pewna, że to był Jace? – zapytała Isabelle, jakiś czterdziesty siódmy raz według Clary. Rudowłosa przegryzła i tak bolącą wargę, i policzyła do dziesięciu. - To ja, Isabelle, - powiedziała – Naprawdę myślisz, ze nie rozpoznałabym Jace’a? Spojrzała na Alec’a, stojącego obok nich i jego niebieski szalik trzepoczący jak chorągiewka na wietrze. - Potrafiłbyś pomylić kogoś z Magnusem? - Nie. Nigdy. - powiedział bez zaczerpnięcia oddechu. Jego oczy były niespokojne, ciemne od zmartwień. - Ja… Mam na myśli, że my tylko pytamy. To nie ma żadnego sensu. - Może być zakładnikiem - rzekł Simon opierając się plecami o głaz. Jesienne słońce zmieniło kolor jego oczu w odcień ciepłej kawy. - W stylu, że Sebastian grozi mu, że jeśli Jace nie postąpi zgodnie z jego planami, to on zaszkodzi komuś, na kim mu zależy. Jego spojrzenie powędrowało do Clary, ale ona odwróciła wzrok z frustracją. - Nie widziałeś ich razem. Nikt nie zachowuje się tak, gdy mu grożą. On wydawał się być całkowicie szczęśliwy z bycia tutaj. - Zatem jest opętany – stwierdził Alce – Jak wtedy przez Lilith. - Tak pomyślałam za pierwszym razem. Ale kiedy był opętany przez Lilith, zachowywał się jak robot. Powtarzał w kółko te same rzeczy. Ale to był Jace. Stroił sobie żarty jak to on. Uśmiechał się jak Jace. - Może ma Syndrom Sztokholmski – zaproponował Simon – Wiesz, kiedy zrobią ci pranie mózgu i zaczynasz lubić osobę, która jest dla ciebie zagrożeniem. - To zajmuje miesiące, by zdobyć Syndrom Sztokholmski. – powątpiewał Alec – Jak wyglądał? Zraniony lub chory w jakikolwiek sposób? Mogłabyś opisać ich obu?

To nie był pierwszy raz, kiedy o to zapytał. Wiatr owiewał suche liście wokół kostek Clary, kiedy powiedziała im znów, jak wyglądał Jace – żywo i zdrowo. Sebastian też. Wyglądali na całkowicie spokojnych. Ubrania Jace’a były czyste, stylowe i zwyczajne. Sebastian miał na sobie długi, czarny płaszcz z wełny, który wydawał się być bardzo drogi. - Jak na diabelskiej reklamie Burberry – powiedział Simon, kiedy skończyła. Isabelle spiorunowała go spojrzeniem. - Może Jace ma plan. – rzekła – Może zwodzi Sebastiana. Próbuje się wkraść w jego łaski, by poznać tajne plany. - Nie sądzisz, że gdyby to robił, powinien znaleźć sposób, by nas powiadomić? – powiedział Alec – Nie zostawiać nas panikujących. To zbyt okrutne. - Póki nie mógł ryzykować wyłania wiadomości. Wierzyć, że zaufamy mu. Ufamy mu. – Głos Isabelle podniósł się, a ona sama zadrżała, obejmując się ramionami. Drzewa stojące na alejce, w której byli, wstrząsnęły nagimi gałęziami. - Może powinniśmy powiedzieć Clave – rzekła Clary, słysząc jakby jej głos dobiegał z daleka – To jest… Nie wiem, jak mamy sobie poradzić z tym sami. - Nie możemy powiedzieć Clave. – głos Isabelle był twardy. - Czemu nie? - Oni myślą, że on współpracuje z Sebastianem, zabiją go za to na naszych oczach. – powiedział Alec. – Takie jest prawo. - Nawet, jeśli Isabelle ma rację? Nawet, jeśli on gra na zwłokę z Sebastianem? – zapytał Simon z nutą wzburzenia w głosie. – próbując przekonać go na własną stronę by wydobyć informacje? - Nie ma sposobu, by to udowodnić. A jeśli stwierdzimy, że to jest dokładnie to, co on robi i to dotrze do Sebastiana, ten prawdopodobnie zabije Jace’a. – powiedział Alec – A jeśli Jace jest opętany, Clave zabije go osobiście. Nie możemy im nic powiedzieć. Jego głos był twardy; Clary spojrzała na niego zaskoczona – Alec był zawsze tym, który najbardziej przestrzegał reguł. - Mówimy tu o Sebastianie. – rzekła Isabelle – Nie ma nikogo, kogo Clave nienawidziłoby mocniej oprócz Valentine’a, a ten jest martwy. Ale praktycznie każde z nas zna kogoś, kto zmarł w Wielkiej Wojnie i Sebastiana, który ściągnął ludzi na złą drogę. Clary zaszurała swoim trampkiem po żwirze. Cała sytuacja wyglądała jak sen, z którego mogła się obudzić w każdym momencie. – W taki razie, co dalej? - Porozmawiamy z Magnusem. Zobaczymy, czy ma jakiś pomysł – Alec zaczął skubać róg swojego szalika. – Nie pójdzie do Konsula. Nie, jeśli go o to nie poproszę.

- Lepiej, żeby nie szedł. – powiedziała Isabelle z oburzeniem. – Nawiasem, najgorszy chłopak na świecie. - Powiedziałem, że nie pójdzie… - To ma jakieś znaczenie teraz? – zapytał Simon – W widzeniu się z Królową? Teraz, kiedy wiemy, że Jace jest opętany albo ukrywa się w jakimś celu… - Nie zapomnisz o widzeniu się z Królową. – powiedziała Isabelle twardo. – Nie, jeśli cenisz własną skórę. - Ale ona zabierze pierścienie od Clary i nie nauczymy się niczego. – zaoponował Simon. - Teraz wiemy więcej. Mamy inne pytania do niej teraz. Ale ona nie będzie chciała na nie odpowiedzieć. Odpowie tylko na te stare. Tak działają Fearie. Nie oddają przysług. To nie tak, ze wypuści nas, abyśmy porozmawiali z Magnusem a potem wrócili. - To nieważne. – Clary wytarła twarz dłońmi, które okazały się suche. Dzięki Bogu, łzy w końcu przestały płynąc. Nie chciała mierzyć się z królową, wyglądając jakby chciała sobie wypruć przed chwilą oczy. – Nie mam pierścieni. Isabelle zamrugała. – Co? - Po tym, jak zobaczyłam Jace’a i Sebastiana, byłam zbyt skołowana by je zabrać. Wybiegłam z Instytutu i przeniosłam się tutaj. - Cóż, nie możemy się w takim razie zobaczyć z królową. – powiedział Alec. – Jeśli nie zrobisz tego, o co cię prosiła, będzie wściekła. - Będzie więcej niż wściekła. – rzekła Isabelle. – Widziałaś, co zrobiła Alec’owi, gdy byliśmy tam ostatnim razem. A to było tylko jako atrakcja. Ona najprawdopodobniej przemieni Clary w homara albo coś podobnego. - Ona wiedziała. – mruknęła Clary. – Powiedziała „Kiedy znajdziesz go znowu, nie będziesz w stanie go opuścić”. Głos Królowej Jasnego Dworu obijał się w umyśle Clary. Westchnęła. Mogła zrozumieć, czemu Simon nienawidził Fearie aż tak. Oni zawsze znali odpowiednie słowa, które jak szpikulec wbijały się w twój umysł, boleśnie i niemożliwie do zignorowania czy usunięcia. - Ona tylko z nami pogrywa. Che tych pierścieni, ale nie sądzę, by była jakakolwiek szansa, by nam pomogła. - Okej - powiedziała Isabelle niepewnie. – jeśli widziała tak wiele, to może wie jeszcze więcej. Plus, kto może bardziej nam pomóc, skoro nie możemy prosić o to Clave - Magnus, – zaczęła Clary – próbuje rozszyfrować czar Lilith przez cały czas. Może gdy mu powiem co widziałam, pomogę mu.

Simon wywrócił oczami. - Jak dobrze, że znamy osobę, która spotyka się z Magnusem. – powiedział. – Poza tym, mam wrażenie, że tylko krążymy wokół tego, zastanawiając się, co do cholery zrobić dalej. Albo spróbujmy zebrać pieniądze, by wynająć Magnusa dzięki sprzedawaniu lemoniady. Alec wyglądał na zirytowanego tym komentarzem. – Jedynym sposobem, żebyś mógł zarobić pieniądze na wynajęcie Magnusa sprzedając lemoniadę jest włożenie twojej głowy do niej. - To tylko odczucie. Wszyscy wiemy, że twój chłopak jest drogi. Mam tylko nadzieję, że nie będziemy musieli biec do niego z każdym problemem. - Więc on – powiedział Alec. – ma dzisiaj inną sprawę na dziś, ale porozmawiam z nim wieczorem, zatem będziemy mogli się spotkać wszyscy jutro rano w jego mieszkaniu. Clary pokiwała głową. Nie mogła sobie nawet wyobrazić, jak wstanie jutro rano. Wiedziała, że im szybciej, porozmawiają z czarownikiem tym lepiej, ale czuła się zmęczona i wyczerpana, jakby to ona zostawiła litry krwi na podłodze w Instytucie. Isabelle podeszła bliżej do Simona. – Myślę, że to czyni nas wolnymi na resztę popołudnia. Może pójdziemy do Taki? Podadzą ci tam krew. Simon spojrzał zmartwiony na Clary. – Chcesz iść? - Nie, w porządku. Złapię taksówkę na Williamsburg. Powinnam spędzić więcej czasu z mamą. Ta cała sprawa z Sebastianem rozdziera ją, a teraz… Czarne włosy Isabelle powiewały na wietrze, aż odwróciła głowę w drugą stronę. - Nie możesz powiedzieć, co widziałaś. Luke jest w Radzie. On nie może ukryć tego przed nimi, a ona nie może ukryć tego przed nim. - Wiem. - Clary spojrzała na trzy niespokojne spojrzenia utkwione w niej. Jak to się stało? Pomyślała. Ona, która nigdy nie miała przed Jocelyn tajemnic – nie takich prawdziwych – miała zamiar ukryć coś ważnego przed nią i Lukiem. Coś, o czym mogła porozmawiać tylko z ludźmi takimi jak Alec, Isabelle Lightwood czy Magnus Bane. Ludźmi, którzy sześć miesięcy temu nie istnieli dla niej. To dziwne, jak świat potrafi obrócić się wokół własnej osi i to, w co wierzyło się cały czas może nie być takie oczywiste w rzeczywistości. Na koniec końców, zawsze miała Simona. Stałego, prostego Simona. Pocałowała go w policzek, pomachała reszcie na dowidzenia i odwróciła się, świadoma, że cała trójka obserwuje ją z obawą aż przeszła przez park, idąc po ostatnich liściach jak po trzaskających kościach.

Alec skłamał. To nie Magnus miał coś do załatwienia tego popołudnia. To on. Wiedział, że to co robił było pomyłką, ale nie mógł nic na to poradzić: to było jak narkotyk, potrzeba dowiedzenia się więcej. A teraz, był tam, pod ziemią, trzymając swój świecący kamień i zastawiał się, co on do cholery właśnie wyprawiał. Jak na stacjach metra Nowego Jorku, ta pachniała wodą, metalem i rdzą. Ale w przeciwieństwie do jakiejkolwiek innej stacji na której Alec był, ta była bardzo cicha. Oprócz smug wody peron i ściany były czyste. Sklepienie, przerywane od czasu do czasu żyrandolem, unosił powyżej niego, łuki wzorowane na zielonej płytce. Płytki z zielonego szkła pod nim. Na ścianach etykiety, wielki napis „City hall” na środku. Ta stacja nie była używana od 1945, chociaż miasto nadal trzymało ją jako punkt orientacyjny, kilka pociągów przebiegało tamtędy, aby zrobić zwrot, ale nikt nigdy nie stanął na tej platformie. Alec przez ukryty właz w City Hall Park dostał się do środka, upadając tak, że normalny człowiek połamałby sobie nogi. Teraz stał, oddychając ciężko zakurzonym powietrzem. To było miejsce, gdzie miał przekazać Ujarzmionym coś od Magnusa. Od razu przyrzekł, że nigdy nie wykorzysta tej informacji. Ale nie mógł przekonać siebie do nie odwiedzenia tego miejsca znowu. Wezwał ich, zachowując to tylko dla siebie, a myśli krążyły mu w Central Parku jak mole w szafie. To było jak cała sytuacja z Magnusem. Nie mógł sprawić, by martwił się o to w sposób, w jaki martwi się o chorego zęba wiedząc, że sytuacja się pogarsza, ale nie może nic z tym zrobić. Magnus nie zrobił nic złego. To nie była jego wina, że setki lat był zakochany. Ale chaos w umyśle Aleca był taki sam. A teraz, wiedząc więcej niż wczoraj o sytuacji Jace’a, to było za wiele. Musiał porozmawiać z kimś, gdzieś iść, coś zrobić. Więc tutaj był. I ona tu była, był tego pewien. Poruszał się powoli w dół platformy. W suficie nad jego głową znajdowała się szczelina, która wpuszczała dzienne świtało do środka, tworząc wzór na płytkach jak pajęcze nogi. Pod koniec platformy była krótka klatka schodowa, która prowadziła w mrok. Alec może wyczuć jej obecność: dowolny przyziemny zobaczyłby betonową ścianę, ale dla niego były to otwarte drzwi..Cicho, kierował kroki w tamtą stronę. Znalazł się w ponurym pomieszczeniu o niskim suficie. Ametystowy szklany świetlik wpuszczał trochę światła. W mrocznym kącie pokoju znajdowała się elegancka, aksamitna sofa o łukowatym kształcie i złoceniach, a na kanapie siedziała Camille.

Była tak piękna jak Alec pamiętał, choć nie była w najlepszym stanie ostatnim razem, w brudnym i obskurnym budynku w trakcie budowy. Miała teraz na sobie schludny czarny garnitur, czerwone buty na wysokim obcasie, a jej włosy rozlewały się w dół na ramion w falami i lokami. Miała książkę otwartą na kolanach - La Place de l'Etoile Patricka Modiana. Znał na tyle francuski, by zrozumieć że oznaczało to "Miejsce Gwiazdy". Popatrzyła na Aleca jakby się go spodziewała. - Witaj, Camille – powiedział. Zamrugała powoli. - Alexandre Lightwood. – powiedziała. – Rozpoznałam twoje kroki na schodach. Położyła rękę na jego policzku i uśmiechnęła się do niego. Było coś odległego w tym geście. Miało znikome ilości ciepła w sobie. - Nie sądzę byś miał dla mnie wiadomość od Magnusa. Alec Nic nie powiedział. - Oczywiście, że nie. – rzekła – Głupia ja. Jakby w ogóle wiedział, że tu jesteś. - Skąd wiedziałaś, że to byłem ja? – zapytał – Na schodach. - Jesteś Lightwoodem. – odparła – Twoja rodzina nigdy się nie poddaje. Wiedziałam, że nie pozwolisz sobie zapomnieć o tym, co powiedziałam ci tamtej nocy. Moja wiadomość miała tylko odświeżyć tą pamięć. - Nie potrzebowałem przypomnienia o tym, co mi obiecałaś. Chyba, ze kłamałaś? - Powiedziałam wszystko tamtej nocy, byleby być wolną – odpowiedziała – Ale nie kłamałam. Rozejrzała się dookoła, jej oczy iskrzyły się I ciemniały w tym samym czasie. - Jesteś Nephilim, członkiem Clave i podległym Rady. Jest pewna cena za zabicie Nocnego Łowcy. Ale wiem, że nie przyszedłeś tutaj by mnie do nich zabrać. Chcesz odpowiedzi. - Chcę wiedzieć, gdzie jest Jace. - Chcesz to wiedzieć – powiedziała – Ale wiesz, że nie ma powodu, bym udzieliła ci tej odpowiedzi i tego nie zrobię. Gdybym wiedziała, podzieliłabym się tą wiedzą z tobą. Teraz wiem tyle, ze został zabrany przez syna Lilith, a ja nie mam żadnych powodów do bycia lojalnej wobec niej. Ona zniknęła. Wiem, ze są patrole, które szukają mnie, chcące znaleźć wszystko, co ja wiem. Mogę ci powiedzieć, ze nie wiem nic. Powiedziałabym ci, gdybym wiedziała, gdzie jest twój przyjaciel. Nie mam powodów, by uprzykrzać życie Nephilim. Przeczesała dłonią swoje blond włosy. - Ale nie po to tu jesteś, Alexandrze Lightwood.

Alec poczuł, jak jego oddech przyśpiesza. Myślał o tym momencie, leżąc obok Magnusa tej nocy, słuchając oddechu czarownika, słysząc swoje własne westchnienia, licząc je po kolei. Każdy oddech zbliżał go do śmierci. Każda noc zbliżała go do końca wszystkiego. - Powiedziałaś, że wiesz, jak sprawić, bym był nieśmiertelny. – powiedział Alec. – Sposób, żebym mógł być z Magnusem na zawsze. - Zrobiłam to, prawda? Interesujące. - I powiem. – odparła, odkładając książkę. Za pewną cenę. - Żadnej ceny. Uwolniłem cię. Teraz powiesz mi, co chcę wiedzieć. Albo oddam cię w ręce Clave. Przywiążą cię do wieży Instytutu, czekając na wschód słońca Jej oczy stały się zimne I twarde – Nie obchodzą mnie groźby. - Więc daj mi czego chcę. Wstała, zaciskając ręce na dole swojego płaszcza, wygładzając zmarszczki. - Dalej, Nocny Łowco, wydobądź to ze mnie. Cała frustracja, panika i desperacja ostatnich tygodni eksplodowała w Alecu. Rzucił się na Camille, gdy tylko zaczęła wysuwać kły na zewnątrz. Alec ledwo zdążył wyciągnąć Seraficki nóż zza pasa zanim ona rzuciła się na niego. Walczył wcześniej z wampirami, ale jej szybkość była oszałamiająca. To była jak walka z pędzącym tornadem. Rzucił się w bok, zamachnął się nogą i kopnął leżącą drabinę w jej stronę. To zatrzymało ją na tyle, by podnieść ostrze i szepnąć: - Nuriel. Blade światło serafina błyszczało jak gwiazda, a Camille zawahała się - a potem rzuciła na niego ponownie. Zaatakowała go, wbijając długie paznokcie w policzek i bark. Czuł ciepło i wilgoć krwi. Zrzucił ją i zamachnął się na nią, ale była poza jego zasięgiem. Śmiała się i szydziła z niego. Podbiegł do schodów prowadzących w dół na platformę. Ruszyła za nim, a on odskoczył na bok, obrócił się i odepchnął się od ściany w powietrze, skacząc na nią, zanurkował tak, jak ona. Zderzyli się w powietrzu, a jej krzyki i cięcie na niego spowodowały, że trzymał się mocno jej ramienia, nawet gdy runęli na ziemię i zostali prawie powaleni przez wiatr. Utrzymanie jej przy ziemi było kluczem do wygranej walki. Po cichu podziękował Jace’owi, który uczył go na okrągło obrotów w sali treningowej, dopóki mógł użyć prawie każdej powierzchni, aby dotrzeć do niego w powietrzu w ciągu krótkiej chwili. Kiedy tarzali się po podłodze, dźgał ją ostrzem serafickim, lecz ona z łatwością odbijała jego ciosy, poruszając się tak szybko jak mgła. Kopnęła go swoimi wysokimi obcasami, raniąc jego nogi. Skrzywił się i przeklął, a ona odpowiedziała imponującym potokiem wulgaryzmów, wliczając jego i jej życie seksualne z Magnusem. Mogło dojść do gorszych rzeczy, lecz dotarli do środka pomieszczenia, gdzie świetlik nad belkami rzucał krąg słoneczny na podłogę.

Chwytając ją za nadgarstek, Alec przytrzymał rękę Camille w świetle. Zaczęła krzyczeć kiedy na jej skórze pojawiły się białe pęcherze. Alec mógł poczuć ciepło z jej tryskającej ręki. Splótł swe palce z jej, i szarpnął ją w cień. Warknęła i rzuciła się na niego. Uderzył ją w usta, które zaczęły krwawić. Wampirza krew – połyskująca jasną czerwienią, jaśniejsza od ludzkiej krwi – wypływała z kącików jej ust. - Masz dość? - warknął. - Chcesz więcej? - zaczął szarpać jej rękę w stronę światła słonecznego. Zaczęła się leczyć, pęcherze na skórze były o wiele bledsze. - Nie! - Wydyszała, odchrząknęła i zaczęła drżeć, a jej całe ciało ogarnęły konwulsje. Po chwili zdał sobie sprawę, że śmiała się - śmiała się przez krew w jego stronę. - To sprawia, że czuje się żywa, mały Nephilim. Dobre walki jak ta powinnam ci podziękować. - Podziękuj mi dając mi odpowiedź na moje pytanie. - powiedział zdyszany Alec. Lub spalę cię. Mam dość twoich gier. Jej usta rozciągnęły się w uśmiechu. Nie było już śladu po ranach, chociaż jej twarz wciąż krwawiła. - Nie ma sposobu, by uczynić cię nieśmiertelnym. Nie bez czarnej magi, lub zmienienia ciebie w wampira, a ty odrzucasz te opcje. - Ale mówiłaś, że jest inny sposób, żebyśmy byli razem... - Och, jest. - Jej oczy błyszczały. - Może nie jesteś w stanie dać sobie nieśmiertelności, mały Nephilim, w sposób jaki akceptujesz. Ale możesz ją zabrać Magnusowi.

Clary siedziała w swojej sypialni w domu Luke'a, z piórem w ręce i kawałkiem papieru rozłożonym na biurku przed nią. Słońce zaszło, a światło na biurku pochodziło od płonącej runy, którą właśnie zaczęła. Zaczęła się formować w jej głowie odkąd wsiadła do wieczornego pociągu do domu. Patrzyła niewidzącym wzrokiem przez okno i zobaczyła coś, co jeszcze nigdy wcześniej nie istniało. Ruszyła do domu ze stacji, a jej obraz był jeszcze świeży w jej myślach, gdy uwolniła się od pytań matki i zamknęła w swoim pokoju, biorąc pióro i papier. Ktoś zapukał do drzwi. Clary wsunęła papier, na którym była runa, pod pustą kartkę w czasie, gdy jej matka weszła do pokoju. - Wiem, wiem. - powiedziała Jocelyn, unosząc rękę przeciw protestom córki. Chcesz być sama. Ale Luke zrobił obiad, i powinnaś go zjeść. Clary spojrzała na matkę. - Ty też. - Jocelyn, podobnie jak jej córka, straciła apetyt przez stres, a jej twarz była zapadnięta.

Powinna teraz przygotowywać się na miesiąc miodowy, zacząć pakować walizki, by później znaleźć się gdzieś w pięknym, dalekim miejscu. Zamiast tego ślub został przełożony na czas nieokreślony, a Clary słyszała jej płacz przez ścianę w nocy. Znała ten rodzaj płaczu, zrodzonego z gniewu i winy, płacz mówiący, że to wszystko moja wina. - Będę jadła, o ile ty też. - powiedziała Jocelyn, zmuszając się do uśmiechu. - Luke zrobił makaron. Clary obróciła się na fotelu dookoła, świadomie blokując jej matce widok na biurko. - Mamo, - zaczęła. - Jest coś, o co chcę cię spytać. - O co? Clary przygryzła koniec pióra. To był jej zły nawyk odkąd zaczęła rysować. Kiedy byłam w Cichym Mieście z Jace'em, Bracia powiedzieli mi, że każdy Nocny Łowca po narodzinach przechodzi ceremonię, która ich chroni. Że Żelazne Siostry i Cisi Bracia ją wykonują. Zastanawiałam się... - Czy ta ceremonia została przeprowadzona na tobie? Clary skinęła głową. Jocelyn wypuściła powietrze i odrzuciła włosy. - Była. - powiedziała. - Zorganizowałam to z Magnusem. Był przy tym Cichy Brat, zobowiązany do zachowania tajemnicy i kobieta czarnoksiężnik, która zastąpiła miejsce Żelaznej Siostry. Prawie nie chciałam tego zrobić. Nie chciałam myśleć, że możesz być w niebezpieczeństwie po tym, jak ukryłam cię tak ostrożnie. Ale Magnus namówił mnie do tego, i miał rację. Clary spojrzała na nią z zaciekawieniem. - Kim była kobieta czarnoksiężnik? - Jocelyn! - To był Luke wołający ją z kuchni. - Woda się przegotowała! Jocelyn pocałowała szybko w głowę Clary. - Przepraszam. Awaria kulinarna. Do zobaczenia za pięć minut? Clary kiwnęła głową, a kiedy jej matka wyszła pospiesznie z pokoju, odwróciła się do biurka. Runa wciąż była na krawędzi jej umysłu. Znów zaczęła rysować ją, kończyć to, co zaczęła. Kiedy to zrobiła, usiadła prosto i spojrzała na to, co stworzyła. Wyglądała jak otwierające runa, ale nie była ją. To był wzór, prosty jak krzyż i nowy w świecie, jak dopiero co urodzone dziecko. Zawierała w sobie uśpione zagrożenie, poczucie że narodziła się z jej wściekłości, winy i bezsilnego gniewu. To była potężna runa. Myślała, że wie co oznacza, i jak powinna być użyta, ale wiedziała, że nie pomogłabym jej w tej sytuacji. To było jak posiadanie samochodu, który zepsuł się na opustoszałej drodze. Zacząć biegać wokół bagażnika i triumfalnie wyciągnąć z niego przedłużacz elektryczny zamiast kabli rozruchowych.

Miała wrażenie, że jej własna moc śmieje się z niej. Przeklinając odrzuciła pióro na biurko i ukryła twarz w dłoniach.

Wnętrze starego szpitala było starannie bielone, co nadało każdej powierzchni niesamowitego blasku. Większość okien było zabitych deskami, ale mimo słabego światła Maia mogła zobaczyć szczegóły. Sypiący się tynk, kurz na podłodze korytarza, znaki w miejscach, gdzie były ustawione światła budowlane, instalacja elektryczna przyklejona do ściany i pomalowana farbą. I myszy, przepychające się przez ciemne kąty. Usłyszała głos za sobą. - Przeszukałem wschodnie skrzydło i nic. A u ciebie? Maia odwróciła się. Jordan stał za nią, ubrany w ciemne dżinsy i czarny sweter, w połowie zapięty, spod którego było widać zieloną koszulkę. Potrząsnęła głową. Nic w zachodnim skrzydle. Kilka ładnie rozklekotanych schodów. Niezłe detale architektoniczne, jeżeli cię to interesuje. Potrząsnął głową. - Chodźmy stąd. Dostaję przez to miejsce gęsiej skórki. Maia zgodziła się z ulgą ciesząc się, że to on to zaproponował. Krok w krok szła obok Jordana, kiedy schodzili w dół schodami, których balustrada była tak zniszczona, że spytał się z niej gips, który wyglądał jak śnieg. Nie była pewna czego ma się spodziewać po patrolowaniu z nim, ale nie mogła zaprzeczyć temu, że tworzyła z nim dobry zespół. Z Jordanem było jej dobrze. Wbrew temu, co się między nimi działo, zanim Jace zniknął, szanował ją, zachowywał dystans nie powodując, że czuła się niezręcznie. Księżyc był jasny, kiedy wyszli ze szpitala. Przed nimi rozciągała się otwarta przestrzeń. Byli w wielkim, białym budynku z marmuru, którego okna wyglądały jak puste oczy. Przed drzwiami frontowymi było krzywe drzewo, które miało swoje ostatnie liście. - Cóż, to była strata czasu. - powiedział Jordan, przyglądając się szpitalowi. Maia spojrzała na niego. Lubiła patrzeć na niego, gdy on nie patrzył na nią. W ten sposób mogła przyjrzeć się kształcie jego szczęki, sposobie w jaki jego włosy kręciły się na karku i linii jego obojczyka spod koszulki w serek. Bez uczucia, że oczekuje coś od jej spojrzenia. Był przystojnym hipsterem kiedy go poznała, z tymi swoimi wszystkimi kątami i rzęsami. Teraz był starszy, z bliznami na kostkach i mięśniami poruszającymi się pod dobrze dopasowaną zieloną koszulką. Wciąż miał oliwkowy odcień skóry,

echo od jego włoskiego pochodzenia i orzechowe oczy, takie jakie pamiętała, chociaż teraz przez likantropię wokół jego źrenic były złote obwódki. Te same, które widziała w lustrze każdego ranka. Złote pierścienie, które miała przez niego. - Maia? - Patrzył na nią pytająco. - Co o tym sądzisz? - Och... - zamrugała. - Ja... Będąc szczerą myślę, że nie było sensu szukania go w szpitalu. Koło Brooklyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej? Dlaczego miałby tutaj być? Nie jest raczej na jakiejś łodzi. Ekspresja Jordana z pytającej zmieniła się na znacznie mroczniejszą. - Czasami bywa tak, że ciała unoszą się na East River i są wydobywane. - Myślisz, że znajdziemy ciało? - Nie wiem. - Wzruszył ramionami i zaczął iść. Jego buty szumiały w suchej trawie. - Może po prostu szukam tutaj, ponieważ poddanie się jest najgorsze. Szedł wolno, bez pośpiechu. Szli ramię w ramię, prawie się dotykając. Maia patrzyła na panoramę Manhattanu po drugiej stronie rzeki, na odbicie świateł w wodzie. Gdy zbliżali się do zatoki Wallabout, zobaczyła Most Brooklyński i South Street Seaport po drugiej stronie wody. Czuła zapach zanieczyszczonej wody, brudu i oleju napędowego ze stoczni Marynarki Wojennej. Słyszała ruszające się w trawie małe zwierzęta. - Nie myślę, że Jace nie żyje. - powiedziała w końcu. - Myślę, że nie chce zostać znaleziony. Jordan spojrzał na nią. - Czyli chcesz powiedzieć, że niepotrzebnie go szukamy? - Nie. - zawahała się. Zaczęli iść wzdłuż rzeki, koło długiego muru; starała się trzymać swoje ręce wzdłuż swojego ciała. Wąski pas asfaltu oddzielał ich od wody. - Kiedy uciekłam do Nowego Jorku nie chciałam być znaleziona. Ale lubiłam myśleć o tym, że ktoś mnie szuka, tak jak wszyscy szukają Jace'a Lightwooda. - Lubisz go? - głos Jordana był neutralny. - Czy go lubię? Na pewno nie w ten sposób. Jordan zaśmiał się. - Nie miałem tego na myśli. Wydaje się być powszechnie uważany za niezwykle atrakcyjnego. - Czy zamierzasz ciągnąć tą dziwną rozmowę o nim, czy może spytasz też o atrakcyjność innych? Jace, chłopak o niezwykłych włosach numer dziewięć. Czy oni wyglądają dla ciebie tak samo? - Cóż, jest chłopakiem o niezwykłych włosach, więc myślę, że jest w przodzie. Jeżeli podoba ci się jego wyrzeźbione ciało, blond włosy, jego propozycję do pozowania w Abercrombie&Fitch. - spojrzał na nią spod rzęs.

- Zawsze lubiłam chłopaków o ciemnych włosach. - powiedziała wolno. Spojrzał na rzekę. - Jak Simon. - Więc... Tak. - Maia nie myślała przez ten czas o Simonie. - I lubisz muzyków. - Wyciągnął rękę do góry i urwał liść z gałęzi. - To znaczy, ja śpiewam, Bat jest Dj, a Simon... - Lubię muzykę. - Maia odepchnęła włosy z twarzy. - Co jeszcze lubisz? - Jordan rozdarł liść w palcach. Zatrzymał się i usiadł na murku, odwracając twarz w jej stronę. - To znaczy, czy jest coś, co lubisz na tyle, że myślisz, że mogłabyś poświęcić temu życie? Spojrzała na niego zdziwiona. - Co masz na myśli? - Pamiętasz skąd to mam? Odpiął sweter i zdjął go. Koszulka pod nim miała krótki rękaw. Wokół jego bicepsów wiły się Sanskryckie słowa Shanti Mantra. Pamiętała je dobrze. Ich przyjaciółka Valerie wytatuowała je po godzinach, za darmo, w jej studiu tatuaży w Red Bank. Maia zrobiła krok w jego stronę. Stała naprzeciwko niego, siedzącego na murku. Wyciągnęła rękę i niepewnie dotknęła palcami liter na lewym bicepsie. Jego zamknięte oczy drżały pod jej dotykiem. - Od nierealnego prowadź nas ku realnemu. - przeczytała na głos. - Od ciemności prowadź nas ku światłu. Od śmierci prowadź nas ku nieśmiertelności. - Jego skóra była gładka pod jej palcami. - Z Upaniszady. - To był twój pomysł. Byłaś zawsze jedyną, która to czytała. Byłaś jedyną, która wiedziała o wszystkim... - otworzył oczy i spojrzał na nią. Jego oczy były o odcień jaśniejsze od wody za nim. - Maia, cokolwiek chcesz robić, pomogę ci. Zaoszczędziłem wiele z pensji z Praetor. Mogę ci ją dać... Mogłabyś podjąć naukę na Stanford. Cóż, więcej niż to. Jeżeli nadal chcesz. - Nie wiem. - powiedziała, a jej umysł wirował. - Kiedy dołączyłam do sfory myślałam, że mogę być tylko wilkołakiem, nikim innym. Myślałam, że tak to jest w sforze, nie mieć za bardzo swojej tożsamości. Czułam się bezpiecznie. Ale Luke, on miał swoje życie. Jest właścicielem księgarni. A ty jesteś w Praetor. Myślę... że możesz być ponad to. - Ty zawsze byłaś ponad to. - jego głos był niski i gardłowy. - Wiesz, to co powiedziałaś wcześniej - kiedy uciekasz lubisz myśleć, że ktoś cię szuka. – Wziął głęboki oddech. - Szukałem cię. Nigdy nie przestałem. Napotkała jego orzechowe oczy. Nie ruszył się, ale jego ręce, ściskające kolana, były białe. Maia pochyliła się do przodu, wystarczająco blisko, żeby zobaczyć słaby zarost biegnący wzdłuż jego szczęki i poczuć od niego zapach wilka, pastę do zębów i chłopca.

Położyła swoje dłonie na jego. - Więc, - zaczęła - Znalazłeś mnie. Ich twarze były zaledwie kilka centymetrów od siebie. Czuła jego oddech na swoich ustach, zanim ją pocałował, a ona pochyliła się ku niemu, zamykając oczy. Jego usta były miękkie, takie, jak pamiętała, jego wargi muskały jej delikatnie, wysyłając dreszcze przez jej ciało. Uniosła ręce, aby owinąć je wokół jego szyi, przesuwając palce aby wpleść je w jego ciemne włosy, lekko dotykając skórę na karku i brzegu zużytej koszuli. Przyciągnął ją bliżej. Trząsł się. Poczuła ciepło jego silnego ciała pod jej, jak ręką zsunął się po jej plecach. - Maia. - wyszeptał. Zaczął podnosić rąbek jej swetra, jego palce dotknęły lekko jej pleców. Jego usta mówiły prosto w jej. - Kocham cię. Nigdy nie przestałem Cię kochać. Jesteś moja. Zawsze będziesz moja. Jej serce waliło, wyszarpnęła się od niego, pociągając sweter w dół. - Jordan....przestań. Spojrzał na nią, jego twarz wyrażała oszołomienie i zaniepokojenie. Przepraszam. To nie było ani trochę miłe? Nie całowałem nikogo prócz ciebie, nie odkąd...- zamilknął. Potrząsnęła głową. - Nie, ja tylko... nie mogę. - Dobrze. - powiedział. Wyglądał na bardzo wrażliwego, siedząc tam, z przerażeniem wypisanym na twarzy.- Nie musimy nic robić... Szukała słów. - To jest dla mnie po prostu zbyt wiele. - To był tylko pocałunek. - Powiedziałeś, że mnie kochasz.- Jej głos trząsł się.- Zaoferowałeś mi swoje oszczędności. Nie mogę tego przyjąć. - Których?- powiedział z bólem w głosie. - Moich pieniędzy czy mojej miłości? - Obu. Po prostu nie mogę, dobrze? Nie z tobą, nie teraz. - zaczęła się wycofywać. Patrzył na nią z rozchylonymi ustami. - Nie idź za mną proszę. - powiedziała, i odwróciła się w stronę drogi, z której przybyła. Tłumaczenie: Jimmyk, Chaleur, DziejeSie Korekta: JimmyK, Chaleur

Rozdział 5

Syn Valentine’a Znowu śniły jej się oblodzone krajobrazy. Ostra tundra rozciągająca się we wszystkich kierunkach, kry dryfujące na ciemnych wodach Morza Arktycznego, przykryte śniegiem wierzchołki gór i miasta wykute z lodu, których wieże lśniły niczym demoniczne wieże Alicante. Przed wejściem do śnieżnego miasta było zamarznięte jezioro. Clary ześlizgiwała się w dół stromego zbocza, starając się nad nie dostać, sama nie wiedząc dlaczego. Dwie ciemne postacie stały na środku zamarzniętego zbiornika. Kiedy zbliżała się do jeziora, ślizgając się po powierzchni stoku, jej ręce paliły od kontaktu z lodem, a jej buty były pełne śniegu. Dostrzegła wtedy, że jedna z postaci to chłopak z czarnymi skrzydłami, które rozpościerały się z jego pleców jak u kruka. Włosy miał koloru otaczającej ich bieli. Sebastian. Obok niego stał Jace, a jego złote włosy były jedynym -poza czernią i bielą- kolorem w ośnieżonym otoczeniu. Kiedy Jace odwrócił się od Sebastiana i zaczął iść w kierunku Clary, z jego pleców wyrosły biało-złote, lśniące skrzydła.. Clary zjechała do zamarzniętej powierzchni jeziora i wyczerpana upadła na kolana. Jej sine ręce krwawiły, usta były popękane, a płuca paliły przy każdym lodowatym wdechu. - Jace - wyszeptała. On już tam był, podnosząc ją na nogi i oplatając skrzydłami. Znowu było jej ciepło, jej ciało rozmarzało od serca poprzez żyły, które ożywiały jej dłonie i stopy, wywołując jednocześnie bolesne i przyjemne mrowienie. - Clary - odezwał się, głaszcząc ją delikatnie po włosach. - Możesz mi obiecać, że nie zaczniesz krzyczeć?

Clary otworzyła oczy. Przez chwilę była tak zdezorientowana, że świat wydawał się wirować, jakby siedziała na karuzeli. Znajdowała się w swojej sypialni u Luke’a - ten znajomy materac, szafa z pękniętym lustrem, pasmo okien wychodzących na East River, parskający, syczący kaloryfer. Mgliste światło wpadało przez okna, a znad szafy migotała czerwona lampka alarmu przeciwpożarowego. Rudowłosa leżała na boku pod stosem koców, a jej plecy były przyjemnie ciepłe. W chwili, kiedy jeszcze była półprzytomna w przestrzeni między snem a jawą, zastanawiała się, czy Simon wdrapał się przez okno, kiedy spała i położył się obok niej tak jak wtedy, kiedy byli jeszcze dziećmi i sypiali w jednym łóżku. Ale przecież ciało Simona nie wydzielało ciepła. Jej serce załomotało w piersi. Już całkowicie obudzona, odwróciła się pod kocami. Za nią na boku leżał Jace, spoglądając na nią z góry i podpierając głowę ręką. Słabe światło księżyca robiło z jego włosów aureolę, złote oczy błyszczały niczym u kota. Był całkowicie ubrany, nadal miał na sobie białą koszulkę z krótkim rękawem, w której go dzisiaj widziała, a jego ramiona oplatał bluszcz runów. Clary z niedowierzania wciągnęła powietrze. Jace, jej Jace nigdy tak na nią nie patrzył. Jego wzrok zawsze był pełen pożądania, ale nigdy leniwy i drapieżnie intensywny jak teraz i przez który jej serce waliło nierównym rytmem. Otworzyła usta - nie była pewna czy po to, by wypowiedzieć jego imię, czy może krzyknąć, lecz nigdy nie dostała szansy, by się dowiedzieć- Jace poruszył się tak szybko, że nawet tego nie zauważyła. Przed chwilą jeszcze leżał obok niej, moment później był nad nią, jedną ręką zasłaniając jej usta. Siedział okrakiem na jej biodrach, mogła poczuć jego szczupłe i umięśnione ciało przyciśnięte do swojego. - Nie zamierzam cię skrzywdzić - powiedział. – Nigdy bym cię nie skrzywdził. Ale nie chcę, żebyś krzyczała. Musimy pogadać. Spiorunowała go wzrokiem. Ku jej zaskoczeniu Jace się zaśmiał. Znajomy śmiech przeszedł w szept. - Umiem czytać z twojej twarzy, Clary Fray. W sekundzie, kiedy zdejmę dłoń z twoich ust, zaczniesz wrzeszczeć. Albo skorzystasz z treningów i złamiesz mi nadgarstki. Daj spokój, obiecaj, że tego nie zrobisz. Przysięgnij na Anioła. Tym razem wywróciła oczami. - Okey, masz rację - przytaknął. – Nie możesz nic przysiąc z moją ręką na ustach. Zdejmę ją. A jeśli krzykniesz…- przechylił głowę na bok, jego jasnozłote włosy przesłoniły oczy. – Zniknę. Zdjął dłoń. Clary leżała bez ruchu z ciężarem jego ciała na własnym, ciężko oddychając. Wiedziała, że jest od niej szybszy i że nieważne, jaki ruch wykona, on

zawsze go wyprzedzi. Jednak przez chwilę wyglądało to, jakby traktował ich wzajemne oddziaływanie jak zabawę, coś wesołego. Nachylił się nad nią, a Clary zdała sobie sprawę, że jej top podciągnął się do góry, a ona mogła poczuć twarde i płaskie mięśnie brzucha Jace’a na gołej skórze. Zarumieniła się. Mimo że twarz ją paliła, wydawało jej się, że zimne igiełki lodu płyną razem z krwią w jej żyłach. - Co tutaj robisz? Odsunął się lekko, wyglądając na rozczarowanego. - Wiesz, to nie jest tak naprawdę odpowiedź na moją prośbę. Oczekiwałem czegoś w stylu anielskiego „Alleluja”. No wiesz, niecodziennie twój chłopak wraca ze świata umarłych. - Wiedziałam, że nie umarłeś - wycedziła przez zdrętwiałe usta. – Widziałam cię w bibliotece. Z… - Colonelem Mustardem1? - Sebastianem. Wypuścił powietrze z niskim chichotem. - Wiedziałem, że tam byłaś. Mogłem to wyczuć. Poczuła, jak jej ciało się napina. - Pozwoliłeś mi myśleć, że odszedłeś - powiedziała. – Przed tym. Myślałam, że ty… Naprawdę już sądziłam, że jest możliwość, że ty…- urwała, nie mogła tego wypowiedzieć. Nie żyjesz. – To niewybaczalne. Jeśli ja zrobiłabym coś takiego tobie… - Clary - Jace znów się nad nią pochylił, czuła jego ciepłe dłonie na nadgarstkach, miękki głos przy uchu. Czuła, gdzie ich naga skóra się stykała, co było strasznie rozpraszające. – Musiałem tak zrobić. To było zbyt niebezpieczne. Gdybym ci powiedział, musiałabyś wybierać, czy powiedzieć Radzie, że żyję i pozwolić im mnie ścigać, czy dotrzymać sekretu i tym samym stać się współwinna. Kiedy zobaczyłaś mnie w bibliotece, musiałem czekać. Musiałem się dowiedzieć, czy nadal mnie kochasz, czy powiesz Radzie o tym, co widziałaś. Nie powiedziałaś. Musiałem być pewien, że bardziej obchodzę cię ja, niż Prawo. Tak jest, prawda? - Nie wiem - wyszeptała. – Nie wiem. Kim ty jesteś? - Nadal Jace’em- odparł. – Nadal cię kocham. W oczach Clary zebrały się gorące łzy. Kiedy mrugnęła, popłynęły jej po policzkach. Jace lekko pochylił głowę, pocałował ją w oba policzki, potem w usta. Poczuła słony smak własnych łez, kiedy ostrożnie i delikatnie otworzył swoimi ustami jej. Znajomy smak i uczucie do niego wypełniły ją całą. Napierając na niego, na ułamek sekundy jej wątpliwości zostały pochłonięte przez ślepą i 1 Postać z gry planszowej ‘Cluedo’ (przyp. firefly.)

nieuzasadnioną potrzebę zatrzymania go przy sobie, zatrzymania go tutaj - właśnie wtedy drzwi do sypialni się otworzyły. Jace ją puścił. Clary natychmiast się od niego odsunęła, starając się powrotem obciągnąć swój top. Blondyn powoli i leniwie podniósł się do pozycji siedzącej, uśmiechając się do osoby wchodzącej do pokoju. - Nieźle, nieźle - skwitował Jace. – Masz chyba gorsze wyczucie czasu od Napoleona, który uznał, że sam środek zimy to idealny czas, by najechać Rosję. W drzwiach stał Sebastian. Z bliska Clary zauważyła, jak zmienił się od ostatniego ich spotkania w Idrisie. Jego włosy były białe jak papier, oczy wyglądały jak czarne tunele otoczone długimi rzęsami, niczym nogi pająka. Miał na sobie białą koszulę z podciągniętymi rękawami, więc mogła zobaczyć czerwoną bliznę biegnącą wokół prawego nadgarstka wyglądającej jak wyryta w skórze bransoleta. Na dłoni również miał szramę, która wyglądała ostro i świeżo. - Wiesz, migdalisz się z moją siostrą - odezwał się, kierując swój wzrok na Jace’a. Był rozbawiony. - Przykro mi - Jace nie brzmiał na skruszonego. Mościł się między kocami niczym kot. – Poniosło nas. Clary wciągnęła powietrze. W jej uszach zabrzmiało to nieprzyjemnie ostro. - Wynoś się - powiedziała do Sebastiana. Ona za to oparł się łokciem i biodrem o framugę, a ją uderzyło podobieństwo między ruchami jego i Jace’a. Różnili się wyglądem, ale poruszali się identycznie. Jakby… Jakby tych ruchów nauczyła ich jedna osoba. - Czy to w taki sposób odzywa się dzisiaj do starszego brata? - zagaił Sebastian. - Magnus powinien cię wtedy zostawić jako wieszak na ubrania2 - odparowała Clary. - Och, a więc pamiętasz? Miło spędziliśmy czas tego dnia, prawda? - uśmiechnął się z wyższością, a Clary ze ściśniętym żołądkiem wspomniała, jak Sebastian zabrał ją do pozostałości po spalonej rezydencji jej matki, jak pocałował ją wśród zgliszczy, cały czas wiedząc, że są ze sobą spokrewnieni i delektując się faktem, że ona nie ma o tym pojęcia. Kątem oka spojrzała na Jace’a. Doskonale wiedział, że Sebastian ją pocałował. Nawet docinał mu w tym temacie, a Jace prawie go zabił. Teraz jednak nie wyglądał na złego. Był rozbawiony i lekko poirytowany, że mu przerwano. 2 Sama miałam problem z ogarnięciem, o co chodzi, więc i Wam wyjaśnię, jakby coś. Chodzi o moment z „Miasta Szkła”, kiedy Clary z Sebastianem jadą do Ragnora Fella, a z jego chatki wychodzi Magnus. Zamienia on wtedy Sebcia w nieruchomą postać, żeby bezpiecznie pogadać z Clary. (przyp. firefly.)

- Powinniśmy to kiedyś powtórzyć - kontynuował Sebastian, oglądając swoje paznokcie. – Spędzić czas jako rodzina. - Nie obchodzi mnie, co sobie myślisz. Nie jesteś moim bratem - powiedziała Clary. –Jesteś mordercą. - Nie rozumiem, w jaki sposób te dwa określenia się wykluczają - odparł Sebastian. – Przecież nie kolidowały ze sobą w przypadku kochanego starego tatusia - leniwie przeniósł wzrok na Jace’a. – Ogólnie nie lubię się wtrącać w życie miłosne przyjaciela, ale nie uśmiecha mi się stanie na tym korytarzu w nieskończoność. Zwłaszcza, że nie mogę zapalić światła. To nudne. Jace usiadł powoli, poprawiając koszulkę. - Daj nam pięć minut. Sebastian westchnął teatralnie i zamknął za sobą drzwi. Clary wpatrywała się w Jace’a. - Co, do kur… - Język, Fray - oczy Jace’a tańczyły. – Uspokój się. Clary wskazała ręką drzwi. - Przecież słyszałeś, co mówił. O tym, jak mnie pocałował. Wiedział wtedy, że jestem jego siostrą. Jace… Coś rozbłysło w jego oku, złoto ściemniało, lecz kiedy znowu się odezwał, odniosła wrażenie, że jej słowa uderzały w ścianę, nie odnosząc żadnego skutku. Odsunęła się od niego. - Jace, czy ty w ogóle słuchasz tego, co ja do ciebie mówię? - Okey, rozumiem, że nie czujesz się komfortowo z bratem stojącym za drzwiami. Nie zamierzałem cię całować - uśmiechnął się w sposób, który w innych okolicznościach uznałaby za uroczy. – Po prostu przed chwilą wydawało się to dobrym pomysłem. Clary wstała z łóżka i nadal na niego zerkając, sięgnęła po szlafrok wiszący na słupku jej łóżka i owinęła się nim. Jace się jej przyglądać, nie robiąc nic, by ją powstrzymać, chociaż jego oczy świeciły w ciemności. - Ja… Nic nie rozumiem. Najpierw znikasz, teraz pojawiasz się razem z nim, zachowując się tak, jakbym nie powinna tego zauważyć lub przejmować się lub pamiętać… - Mówiłem ci - przerwał jej. – Musiałem być ciebie pewien. Nie chciałem, żebyś wiedziała, gdzie jestem, podczas gdy Clave nadal cię przesłuchiwało. Pomyślałem, że to będzie dla ciebie ciężkie… - Ciężkie dla mnie? - z wściekłości prawie zabrakło jej tchu. – Sprawdziany bywają ciężkie. Tory przeszkód są ciężkie. Twoje zniknięcie prawie mnie zabiło,

Jace. A jak myślisz, co zrobiłeś Alec’owi? Isabelle? Maryse? Wiesz, jak się wszyscy czuliśmy? Potrafisz to sobie wyobrazić? Niewiedza, poszukiwania… Znowu na jego twarzy pojawił się ten dziwny grymas, jakby jej słuchał, ale nie słyszał. - Ach, tak. Miałem właśnie spytać - uśmiechnął się jak anioł. – Czy nadal wszyscy mnie szukają? - Czy wszyscy… - pokręciła głową, ciaśniej owijając się szlafrokiem. Nagle zapragnęła się przed nim zakryć, przed jego znajomym wyglądem, pięknem i tym uroczym, ale zabójczym uśmiechem, który sugerował, że może zrobić jej lub z nią cokolwiek, niezależnie od tego, kto czeka w korytarzu. - Miałem szczerą nadzieję, że rozwieszą ulotki, jak to się robi w przypadku zaginionych kotów - powiedział Jace. – Zaginął oszałamiająco przystojny nastolatek. Reaguje na „Jace” i „Gorący Towar”. - Ty to naprawdę powiedziałeś? - Nie podoba ci się „Gorący Towar”? Uważasz, że „Słodziaczek3” byłoby lepsze? Może „Miłosne Ciasteczko”? Ostatnie to już chyba przesada. Chociaż tak naprawdę moja rodzina pochodzi z Wielkiej Brytanii… - Zamknij się - przerwała mu ostro Clary. - I wynoś się. - Ja…- Jace wyglądał na zaskoczonego, a ona przypomniała sobie, jak zdziwiony był przed rezydencją Waylandów, kiedy go odepchnęła. – W porządku, będę poważny. Clarisso, jestem tutaj, bo chcę, żebyś poszła ze mną. - Poszła z tobą gdzie? - Chodź ze mną…- zaczął, ale się zawahał. – I Sebastianem. Wszystko ci wyjaśnię. Na chwilę ją zmroziło, jej oczy utkwiły w jego. Srebrne światło księżyca podkreślało linię jego ust, kształt kości policzkowych, cienie rzęs, zakrzywienie szyi. - Ostatnim razem, kiedy „gdzieś z tobą poszłam” skończyłam nieprzytomna, przy okazji wciągnięta w sam środek ceremonii czarnej magii. - To nie byłem ja. To Lilith. - Jace Lightwood, którego znam, nigdy nie zostałby w jednym pomieszczeniu z Jonathanem Morgensternem. Chyba żeby go zabić. - To byłoby coś w stylu samobójstwa - stwierdził Jace lekko, wkładając buty. – Jesteśmy połączeni, on i ja. Zrań go, a będę krwawić. - Połączeni? Co masz na myśli? Odrzucił swoje jasne włosy, ignorując pytanie. 3 Ang. ‘sweet cheeks’- słodkie policzki… No ale jak to brzmi…. Xd (przyp. firefly.)

- To jest coś większego, niż myślisz, Clary. On ma plan. Zamierza współpracować, poświęcić się. Jeśli dasz mi szansę, żeby wytłumaczyć… - On zabił Maksa, Jace- przerwała mu. - Twojego młodszego brata. Wzdrygnął się i Clary przez chwilę ogarnęła rozpaczliwa nadzieja, że coś do niego dotarło- ale zaraz jego twarz wygładziła się niczym zmięta tkanina po naciągnięciu. - To było… To był wypadek. Poza tym Sebastian również jest moim bratem. - Nie - Clary potrząsnęła głową. – Nie jest. On jest moim bratem. Chociaż Bóg wie, jak bardzo chcę, żeby to nie było prawdą. On powinien był nigdy się nie narodzić… - Jak możesz tak mówić? - wykrzyknął Jace, spuszczając nogi z łóżka. – Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że może rzeczy nie są tylko białe i czarne, jak myślisz? - pochylił się, żeby podnieść pas z bronią, po czym przypiął go do spodni. –Trwała wojna, Clary, i ludzie cierpieli, ale… Wtedy było inaczej. Teraz wiem, że Sebastian nigdy celowo by nie skrzywdził kogoś, kogo kocham. Służy większej sprawie. Czasami zdarzają się niezamierzone skutki… - Czy ty właśnie nazwałeś „niezamierzonym skutkiem”? - jej pełen niedowierzania głos urósł do krzyku. Ledwie mogła oddychać. - Clary, nie słuchasz mnie. To ważne… - Valentine też myślał, że to, co robi jest ważne, prawda? - Valentine się mylił - odparł Jace. – Miał rację, że Clave jest zepsute, ale jego sposób, by to naprawić, był zły. Sebastian ma rację. Jeśli tylko byś nas wysłuchała… - Nas - powtórzyła. – Boże, Jace… Wpatrywał się w nią z łóżka i chociaż czuła, jak jej serce pęka, umysł pracował na najwyższych obrotach. Zastanawiała się, gdzie mogła zostawić stelę. Zastanawiała się, czy mogłaby dosięgnąć scyzoryka z szuflady szafki nocnej. Zastanawiała się, czy gdyby jej się to udało, byłaby w stanie go użyć. - Clary? - Jace przekrzywił głowę, przyglądając się uważnie jej twarzy. – Czy ty… Ty nadal mnie kochasz, prawda? - Kocham Jace’a Lightwood’a- odparła. – Nie wiem, kim jesteś ty. Wyraz jego twarzy się zmienił, ale zanim zdążył się odezwać, ciszę zakłócił wrzask. Wrzask i brzdęk tłuczonego szkła. Clary od razu rozpoznała ten głos. Należał do jej matki. Nie spojrzawszy nawet na Jace’a, Clary wybiegła przez drzwi i popędziła korytarzem do salonu. Było to duże pomieszczenie oddzielone od kuchni długą ladą. Jocelyn w dresach, poszarpanej koszulce i z włosami spiętymi w niedbały

kok stała przy kontuarze. Najwyraźniej przyszła do kuchni po coś do pica, bo u jej stóp leżała rozbita szklanka, woda wsiąkała w szarą wykładzinę. Wszystkie kolory odpłynęły z twarzy Jocelyn, sprawiając, że wyglądała jak wyblakły piasek. Patrzyła w głąb pokoju i jeszcze zanim Clary odwróciła głowę, wiedziała, na co patrzy jej matka. Na swojego syna. Sebastian opierał się o ścianę salonu niedaleko drzwi, jego koścista twarz była bez wyrazu. Opuścił lekko powieki i zerknął na Jocelyn spod rzęs. Coś w jego budowie, w jego wyglądzie było jakby wyjęte z fotografii Hodge’a przedstawiającej Valentine’a w wieku 17 lat. - Jonathan - wyszeptała Jocelyn. Clary stała bez ruchu nawet wtedy, gdy Jace wybiegł z korytarza, rozejrzał się po pokoju i zatrzymał. Jego lewa ręka powędrowała w stronę pasa z bronią, od rękojeści jednego ze sztyletów dzieliły ją centymetry, ale Clary wiedziała, że dobycie go zajmie mu mniej niż sekundę. - Teraz nazywają mnie „Sebastian” - odezwał się brat Clary. – Doszedłem do wniosku, że nie interesuje mnie noszenie imienia, które nadaliście mi z ojcem. Oboje mnie zdradziliście, więc chcę mieć z wami jak najmniej wspólnego. Woda z rozbitej szklanki rozlewała się u stóp Jocelyn ciemnym pierścieniem. Matka Clary postąpiła krok naprzód, studiując twarz Sebastiana. - Myślałam, że jesteś martwy - szeptała. – Martwy. Widziałam twoje kości obrócone w popiół. Sebastian spojrzał na nią spokojnie swoimi czarnymi, lekko zmrużonymi oczami. - Jeśli byłabyś prawdziwą matką - odezwał się. – Dobrą. Wtedy wiedziałabyś, że żyję. Był kiedyś pewien człowiek, który powiedział, że matki noszą ze sobą klucze do naszych dusz przez całe życie. Ale ty mój wyrzuciłaś. Z gardła Jocelyn wyrwał się niski dźwięk. Musiała oprzeć się o ladę, żeby nie upaść. Clary chciała do niej podbiec, ale jej nogi jakby przywarły do podłogi. Cokolwiek działo się między jej matką i bratem, ona nie miała z tym nic wspólnego. - Poza tym, nie mów, że ani trochę nie cieszysz się, że mnie widzisz, mamo kontynuował i chociaż jego słowa miały wyraz prośby, głos miał ostry. – Czy nie mam w sobie wszystkiego, czego mogłabyś chcieć od syna? - rozłożył szeroko ramiona. –Silny, przystojny, nawet podobny do starego tatusia. Jocelyn potrząsnęła głową. Jej twarz była szara. - Czego chcesz, Jonathanie? - Chcę tego, co wszyscy - odpowiedział Sebastian. – Zwrotu czegoś, co mi się

należy. W tym wypadku chodzi o dziedzictwo Morgensternów. - Dziedzictwo Morgensternów to krew i zniszczenie - stwierdziła Jocelyn. – My nie należymy do tej rodziny. Ani ja, ani moja córka - wyprostowała się. Jej ręka nadal ściskała krawędź blatu, ale Clary mogła dostrzec iskrę powracającą na twarz jej matki. – Jeśli wyjdziesz teraz, Jonathanie, nie zdradzę Clave, że tu byłeś skierowała wzrok na Jace’a. – O tobie też nic im nie powiem. Jeśli dowiedzieliby się, że z nim współpracujesz, zabiliby was obu. Clary odruchowo stanęła przed Jace’em. Blondyn wyglądał jej zza ramienia, patrząc na Jocelyn. - Obchodzi cię to, czy umrę? - spytał - Dbam tylko o to, jak bardzo twoja śmierć dotknęłaby moją córkę - odparła. – A Prawo jest twarde. Zbyt ostre. To, co ci się przytrafiło… Może da się naprawić jej oczy znów powędrowały w stronę Sebastiana. – Ale dla ciebie, mojego Jonathana, jest już za późno. Ręką, która przed chwilą podpierała się o krawędź kontuaru, chwyciła sztylet z długą rękojeścią Luke’a. Łzy świeciły na twarzy Jocelyn, ale mocno ścisnęła nóż. - Wyglądam identycznie jak on, prawda? - spytał Sebastian. Nie ruszył się; wydawał się w ogóle nie zauważać broni w ręku Jocelyn. – Jak Valentine. To dlatego tak na mnie patrzysz. Jocelyn pokręciła głową. - Wyglądasz tak, jak zawsze wyglądałeś, odkąd pierwszy raz cię zobaczyłam. Jak dzieło demona - jej głos był pełen smutku i bólu. – Tak mi przykro. - Dlaczego? - Bo nie zabiłam cię, kiedy się urodziłeś - odpowiedziała, wychodząc zza lady i obracając w dłoniach sztylet. Ciało Clary się napięło, ale Sebastian ani drgnął. Wzrokiem śledził Jocelyn, która szła w jego stronę. - Tego chcesz? Żebym umarł? - wyciągnął ramiona, jakby chciał objąć matkę i postąpił krok do przodu. – Śmiało, zabij własnego syna, nie będę cię powstrzymywał. - Sebastian - to był Jace. Clary obrzuciła go wzrokiem pełnym niedowierzania. Czy on brzmiał na zmartwionego? Jocelyn nadal kierowała się do przodu. Sztylet był cieniem w jej dłoniach. Kiedy się zatrzymała, jego końcówka była wymierzona prosto w serce Sebastiana. Brat Clary nadal stał bez ruchu. - Zrób to - powiedział miękko. Przekrzywił głowę na bok. – A może nie potrafisz się do tego zmusić? Mogłaś mnie zabić, kiedy się urodziłem, ale tego nie zrobiłaś -

jego głos się obniżył. – A może wiesz, że nie istnieje takie coś jak uwarunkowana miłość do dziecka. Pewnie gdybyś kochała mnie wystarczająco, byłabyś w stanie mnie ocalić. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem: matka i syn - jej lodowato zielone oczy przeciwko jego czarnym niczym węgle. W kącikach ust Jocelyn widniały zmarszczki, których Clary nie widziała jeszcze dwa tygodnie temu. - Udajesz - głos matki Clary się trząsł. – Ty nic nie czujesz, Jonathanie. Twój ojciec nauczył cię symulować ludzkie emocje, tak jak uczy się papugę powtarzać słowa. Ona nie rozumie tego, co mówi, ty również. Chciałabym… o, Boże, chciałabym, żebyś rozumiał. Ale… Jocelyn uniosła sztylet gładkim łukiem. To idealnie wymierzone cięcie powinno trafić pomiędzy żebra Sebastiana, w jego serce. Trafiłoby, gdyby nie poruszył się nawet szybciej niż Jace, obracając się w tył tak, że końcówka noża zraniła go płytko w pierś. Za Clary Jace wciągnął powietrze. Odwróciła się i spojrzała na niego. Na froncie koszulki rozlewała się czerwona plama. Dotknął jej, brudząc sobie palce krwią. Jesteśmy połączeni. Zrań go, a będę krwawić. Bez zbędnego myślenia Clary przebiegła przez pokój, rzucając się między Jocelyn i Sebastiana. - Mamo - sapnęła. – Przestań. Jocelyn nadal trzymała nóż z wzrokiem wbitym w Sebastiana. - Clary, zejdź mi z drogi. Sebastian zaczął się śmiać. - Jakie to słodkie. Młodsza siostrzyczka broniąca starszego brata - zaszydził. - Nie bronię cię - odparła, wpatrując się w twarz matki. – Wszystko, co przydarzy się Jonathanowi, stanie się też Jace’owi. Nie rozumiesz, mamo? Jeśli go zabijesz, Jace umrze. Już krwawi. Mamo, proszę. Jocelyn cały czas ściskała sztylet, ale jej wyraz twarzy był niepewny. - Clary… - Na Boga, cóż za niezręczna sytuacja - wtrącił się Sebastian. – Ciekawi mnie, jak to rozwiążecie. W końcu i tak nie mam powodu, by wychodzić. - Właściwie, to masz - dobiegł ich głos z korytarza. To był Luke, boso, ubrany w jeansy i stary sweter. Wyglądał na potarganego i dziwnie młodszego bez swoich okularów. Miał również przy sobie dubeltówkę średniej wielkości, którą oparł o ramię, a lufę skierował w stronę Sebastiana.

- To śrutówka z Winchester, 12 kaliber, z automatycznym przeładunkiem. Paczka używa jej, żeby ujarzmić łobuzerskie wilki - powiedział. – Nawet jeśli cię nie zabiję, mogę odstrzelić ci nogę, synu Valentine’a. Było słychać, jak wszyscy na raz wciągnęli powietrze- wszyscy oprócz Luke’a i Sebastiana, który z półuśmiechem na ustach obrócił się i zaczął iść z jego stronę, nie zważając na strzelbę. - Syn Valentine’a - zaczął. – Naprawdę tak o mnie myślisz? W innych okolicznościach, mógłbyś być moim ojcem chrzestnym. - W innych okolicznościach ty mógłbyś być człowiekiem - odparował Luke, kładąc palca na spust. Sebastian zatrzymał się. - To samo można powiedzieć o tobie, wilkołaku. Świat jakby zwolnił. Luke spoglądał wzdłuż lufy strzelby. Sebastian stał z uśmiechem na ustach. - Luke - odezwała się Clary. Czuła się jak w jednym z tych koszmarów, w których chce się krzyczeć, lecz jedyne, co wydostaje się z gardła to słaby szept. – Luke, nie rób tego. Palec jej ojca chrzestnego napiął się na spuście. Wtedy nagle ruszył się Jace wyskoczył zza Clary i przeskakując przez sofę, rzucił się na Luke’a w momencie, gdy strzelba odpaliła. Wystrzał poszedł w górę; jedno z okien rozsypało się, kiedy uderzyła w nie kula. Luke pozbawiony równowagi chwiał się do tyłu. Jace wyrwał mu broń z rąk i wyrzucił. Wyleciała przez zbite okno a Jace odwrócił się w stronę starszego. - Luke… - zaczął. Luke go uderzył. Nawet z szokującą wiedzą, jaką posiadała, widok Luke’a - tego Luke’a, który wstawiał się za Jace’em niezliczoną ilość razy u jej matki, u Maryse, u Clave; tego który normalnie był tak delikatny i miły- widok właśnie jego uderzającego Jace’a w twarz, był dla niej samej ciosem. Zupełnie nieprzygotowany Jace został odrzucony do tyłu na ścianę. A Sebastian, który poza kpiną i obrzydzeniem nie ukazał dotąd żadnych emocji, warknął i wyciągnął z pasa długi i cienki sztylet. Oczy Luke’a się rozszerzyły i zaczął się wycofywać, ale Sebastian był od niego szybszy. Szybszy od kogokolwiek, kogo widziała. Szybszy od Jace’a. Wbił nóż w pierś Luke’a, obracając go przed tym, jak go wyjął, czerwonego od krwi aż po rękojeść. Luke opadł na ścianę, potem osunął się po niej, zostawiając krwawą smugę, na którą z przerażeniem patrzyła Clary. Jocelyn krzyknęła. Ten dźwięk był o wiele gorszy nić odgłos rozbijanej szyby,

jednak Clary słyszała go jakby z oddali lub spod wody. Wpatrywała się w Luke’a, który upadł na podłogę, natychmiast barwiąc dywan wokół siebie na czerwono. Sebastian ponownie uniósł sztylet, lecz Clary rzuciła się na niego, ciągnąc go mocno za ramię, próbując pozbawić go równowagi. Prawie w ogóle się nie ruszył, ale chociaż upuścił nóż. Odwrócił się w jej stronę. Krwawił z rozciętej wargi. Clary nie wiedziała, dlaczego, dopóki w zasięgu jej wzroku nie pojawił się Jace i nie ujrzała krwi w miejscu, gdzie dostał od Luke’a. - Wystarczy! - Jace chwycił Sebastiana za tył kurtki. Był blady; nie patrzył ani na Luke’a, ani na Clary. –Przestań! Nie po to tu jesteśmy! - Puść mnie… - Nie - Jace objął Sebastiana i ujął go za rękę. Jego wzrok napotkał oczy Clary. Powiedział coś do niej bezgłośnie, po czym na palcu Sebastiana mignął srebrny pierścień i już ich nie było. Rozpłynęli się w powietrzu między jednym oddechem a drugim. W momencie, gdy zniknęli, coś metalicznego przemknęło przez miejsce, w którym stali i wbiło się w ścianę. Sztylet Luke’a. Clary odwróciła się, by spojrzeć na Jocelyn - to ona rzuciła nożem. Lecz jej matka na nią nie patrzyła. Pobiegła w stronę Luke’a u padła kolanami na zakrwawiony dywan, kładąc sobie jego głowę na podołku. Oczy miał zamknięte, a z kącików ust ciekła mu krew. Srebrny sztylet Sebastiana leżący kilka metrów dalej był również cały we krwi. - Mamo - wyszeptała Clary. – Czy on… - Nóż był ze srebra. - Głos Jocelyn się trząsł. – Rana nie zagoi się tak szybko, jak powinna. Nie, bez odpowiedniego leczenia - dotknęła palcami twarzy Luke’a. Clary z ulgą zauważyła, że jego pierś unosiła się i opadała, chociaż płytko. Tłumiła szloch, będąc pod wrażeniem opanowania swojej matki. Ale przecież to ona kiedyś stała wśród zgliszczy własnego domu, patrząc na sczerniałe ciała rodziców i syna - mimo to przetrwała. – Przynieś jakiś ręcznik - nakazała. Musimy zatamować krwawienie. Clary wstała i niemal na oślep skierowała się w stronę małej i zapchanej łazienki Luke’a. Na tyle drzwi wisiał szary ręcznik. Zdjęła go z haczyka i wróciła do salonu. Jocelyn jedną ręką podtrzymywała głowę Luke’a, a w drugiej miała telefon, który odłożyła, gdy Clary weszła do pokoju. Wyciągnęła dłoń po ręcznik, po czym złożywszy go na pół położyła na ranę Luke’a. Clary obserwowała, jak krawędzie szarego materiału robią się czerwone od krwi. - Luke - wyszeptała, jednak on się nie poruszył. Jego twarz miała okropny, szary kolor. - Zadzwoniłam już do jego sfory- powiedziała Jocelyn. Nie patrzyła na swoją córkę, a Clary zdała sobie sprawę, że matka nie zadała jej ani jednego pytania

odnośnie Jace’a i Sebastiana lub tego, że Jace wybiegł z jej sypialni czy tego, po co właściwie tu przyszli. Była całkowicie skupiona na Luke’u. – Niektórzy z nich mieli patrol w okolicy. Jak tylko przybędą, my musimy się wynieść. Jace wróci po ciebie. - Tego nie wiesz… - zaczęła Clary. Nawet szept drażnił jej zaschnięte gardło. - Wiem - odparła Jocelyn. – Valentine przybył po mnie po 15 latach. Tacy są mężczyźni z rodziny Morgensternów. Nigdy nie dają za wygraną. On po ciebie wróci. Jace to nie Valentine – te słowa zamarły na ustach Clary. Pragnęła teraz upaść na kolana, złapać Luke’a za rękę i trzymając ją mocno, powiedzieć mu, że go kocha. Ale przypomniała sobie o rękach Jace’a na jej ciele w sypialni i nie mogła tego zrobić. To wszystko przez nią. Nie zasługiwała, by pocieszać Luke’a czy siebie. Zasługiwała na ból i poczucie winy. Na ganku rozległ się odgłos kroków i niskie szepty. Jocelyn poderwała głowę. Przybyła sfora. - Clary idź wziąć swoje rzeczy - powiedziała Jocelyn. – Spakuj to, co może ci się przydać, ale nie więcej, niż jesteś w stanie unieść. Do tego domu już nie wrócimy. Tłumaczenie: Firefly Korekta: Chaleur

Rozdział 6

Świat bez Broni Małe płatki śniegu wyglądały jak piórka spadające ze stalowo-szarego nieba. Clary i jej matka szły pospiesznie wzdłuż Greenpoint Avenue z pochylonymi głowami, chroniąc się przed zimnym wiatrem wiejącym z East River. Jocelyn nie powiedziała słowa odkąd opuściły Luke'a w opuszczonym komisariacie, który służył jako siedziba jego sfory. Wszystko, co się działo, było jak zamazana plama. Sfora opiekująca się swoim przywódcą, lecząca go. Clary i Jocelyn próbujące zobaczyć Luke'a między otaczającym go ciasnym kręgiem wilkołaków, którzy skutecznie odgradzali je od niego. Wiedziała dlaczego nie mogą wziąć go do przyziemnego szpitala, ale to było trudne, bardzo trudne, zostawić go tam, w białym pokoju służącym jako szpital. To nie było tak, że wilkołaki nie lubiły Jocelyn czy Clary. Narzeczona Luke'a i jej córka nie były po prostu częścią sfory. I nigdy nią nie zostaną. Clary rozglądała się za Maią, jedynym sojusznikiem, ale jej nie było. Ostatecznie Jocelyn kazała poczekać Clary w korytarzu, bo sala była zbyt zatłoczona. Dziewczyna opadła na podłogę i kołysała się z plecakiem na kolanach. Była druga nad ranem, kiedy zdała sobie sprawę, że nigdy nie czuła się tak bardzo samotna. Jeżeli Lukę zmarł... Ledwie pamiętała życie bez niego. Dzięki niemu i mamie wiedziała, jak to jest być kochanym bezwarunkowo. Przed oczami zobaczyła najwcześniejsze wspomnienie z nim - Lukę sadzający ją na huśtawce powieszonej na jabłoni w jego farmie i huśtający ją. Jego oddech był chrapliwy, gdy jego trzeci zastępca, Bat, rozpakowywał apteczkę. Ludzie tak właśnie oddychali przed śmiercią. Nie mogła sobie przypomnieć ostatniej rzeczy, którą do niego powiedziała. Czy nie powinno się jej pamiętać przed czyjąś śmiercią? Kiedy Jocelyn wyszła w końcu z pomieszczenia szpitalnego, wyglądała na wyczerpaną. Wyciągnęła rękę do córki i pomogła jej wstać z podłogi.

- Czy on.... - zaczęła Clary. - Jego stan ustabilizował się. - przerwała jej Jocelyn. Spojrzała w głąb korytarza. Powinnyśmy iść. - Gdzie? - spytała oszołomiona Clary. - Myślałam, że zostaniemy tutaj z Luke'em. Nie chcę go zostawiać. - Ja też. - powiedziała stanowczo Jocelyn. Clary pomyślała o niej jako kobiecie, która odwróciła się od Idrisu, od wszystkiego co znała i uciekła od tego, by zacząć nowe życie sama. - Nie możemy doprowadzić tutaj Jace'a i Jonathana. Niejest to bezpieczne dla sfory i Luke'a. To będzie pierwsze miejsce, gdzie Jace będzie ciebie szukał. - Gdzie... - zaczęła Clary, ale zanim dokończyła zamknęła usta, bo zdała sobie sprawę, że zna odpowiedź na pytanie. Bo gdzie mogły pójść, gdy potrzebowały pomocy w takie dni? Teraz popękane chodniki alei wyglądały tak, jakby zostały obsypane cukrem pudrem. Jocelyn włożyła na siebie długi płaszcz zanim opuściły dom, ale pod nim wciąż miała ubranie, które było brudne od krwi Luke'a. Jej usta były ściągnięte, a wzrok wpatrzony w drogę przed sobą. Clary zastanawiała się, czy tak właśnie jej matka wyglądała, gdy opuszczała Idris, z butami obsypanymi popiołem i kielichem anioła schowanym w jej kieszeni. Dziewczyna potrząsnęła głową by odgonić myśli. To było dziwaczne, wyobrażać sobie rzeczy, których nie widziała. Jej myśli błądziły, a wszystko to przez te wszystkie okropne rzeczy, które widziała niedawno. Nieproszenie zobaczyła obraz Sebastiana, który wbił sztylet w pierś Luke'a. Usłyzała głos Jace'a, tak dobrze jej znany i kochany, mówiący „niezamierzone skutki". Często jest tak, że co cenne i stracone, po odnalezieniu jest inne, niż gdy je zostawiłaś. Jocelyn zadrżała i założyła kaptur przykrywając włosy. Białe płatki śniegu już dawno wymieszały się z jej rudymi włosami. Wciąż milczała, gdy szły ulicą, na której były Polskie i Rosyjskie restauracje, między którymi były zakłady fryzjerskie i salony piękności. Ulica była opustoszała w biało-żółtą noc. Wspomnienie błysnęło pod powiekami Clary - było prawdziwe, a nie stworzone przez jej wyobraźnię. Zobaczyła matkę idącą szybko wzdłuż ciemnej ulicy w nocy, między czubatymi górami brudnego śniegu. Nad nią było pociemniałe, szare niebo... Widziała już to wspomnienie, gdy pierwszy raz Cisi Bracia buszowali w jej umyśle. Teraz wiedziała co pokazywał. Było to wspomnienie, gdy matka zabrała ją do Magnusa, by założył blokadę na jej umysł. To wydarzyło się w środku zimy,

a ona rozpoznawała tą ulicę, Greenpoint Avenue, w pamięci. Stanęły przed magazynem z czerwonej cegły, w którym mieszkał Magnus. Jocelyn pchnęła szklane drzwi do środka i znalazły się w przedsionku. Matka Clary zaczęła dzwonić domofonem do Magnusa. Jeden raz, drugi i trzeci. W końcu otworzył im drzwi i weszły szybko na schody. Drzwi do mieszkania czarownika były otwarte, a on opierał się o framugę czekając na nie. Miał na sobie piżamę w kolorze kanarkowo-żółtym, a na nogach zielone pantofle z twarzami obcych ze sprężynkowatymi antenami. Jego włosy były splątane, wyglądając jak kolczasta czarna masa, a jego złoto-zielone oczy mrugały ze zmęczeniem w ich stronę. - Zapraszam do domu Magnusa dla zbłąkanych Nocnych Łowców. - powiedział głębokim głosem. - Witam. - zaprosił ich gestem. - Dodatkowe sypialnie są tam. Wytrzyjcie buty na macie. - cofnął się do mieszkania pozwalając im przejść, po czym zamknął drzwi. Dzisiaj to miejsce miało w sobie niektóre faux-wiktoriańskie dekoracje. Kanapy miały wysokie oparcia, a duże, złote lustra były dosłownie wszędzie. Filary były obwieszone świecącymi lampkami w kształcie kwiatów. Z pokoju gościnnego przechodziło się do korytarza, które prowadziło do trzech pomieszczeń. Clary losowo wybrała drzwi po prawej stronie. Ściany miały pomarańczowy kolor, taki jak w jej starej sypialni przy Park Slope. W pomieszczeniu była rozkładana sofa, a przez małe okno było widać zamkniętą tanią jadalnie. Prezes Miał leżał zwinięty na sofie z nosem schowanym pod ogonem. Clary usiadła koło niego i pogłaskała jego uszy, czując i słysząc jak mruczy, przez co jego całe małe, futrzane ciało wibrowało. Kiedy głaskała go zauważyła stan rękawa swojego swetra. Był brudny od ciemnej, zaschniętej krwi. Krwi Luke'a. Wstając zdjęła go z siebie gwałtownym szarpnięciem. Ze swojego plecaka wzięła czyste dżinsy i czarną koszulkę w serek i przebrała się. Spoglądała na siebie w oknie, w którym widziała swoje słabe odbicie. Włosy były mokre, a tym samym ciężkie od śniegu. Piegi wyglądały tak, jakby były namalowane farbą. Przypomniała sobie Jace'a całującego ją. Miała wrażenie, że stało się to dni temu, a nie godziny. Poczuła ból brzucha, jakby połknęła małe noże. Opierała się o sofę przez dłuższą chwilę czekając, aż ból ustąpi. Następnie wzięła głęboki wdech i wróciła do salonu. Jej matka siedziała na jednym z krzeseł, którego oparcie było pozłacane. Swoje długie palce artystki miała owinięte wokół kubka z gorącą wodą z cytryną. Magnus siedział na intensywnie różowej kanapie a stopy, na których miał zielone pantofle, trzymał na stole kawowym. - Sfora ustabilizowała jego stan. - Jocelyn mówiła wyczerpanym głosem. - Nie wiedzą na ile. Myślą, że na sztylecie był srebrny proszek, ale coś innego. Czubek

noża... - spojrzała w górę i zobaczyła Clary, przez co zamilkła. - Wszystko w porządku, mamo. Jestem na tyle dorosła, by wiedzieć o tym, co się dzieje z Luke'em. - Więc, nie wiedzą dokładnie co to jest. - powiedziała cicho Jocelyn. - Czubek noża używanego przez Sebastiana oderwał się i utkwił w jednym z żeber, w kości. Nie mogą tego wyciągnąć. To... się rusza. - Porusza się? - Magnus był zdziwiony. - Kiedy próbowali to wyciągać, zagłębiło się w kości i prawie ją złamało. odpowiedziała Jocelyn. - Jest wilkołakiem, leczy się szybko, ale to może dostać się do narządów wewnętrznych i nie pozwolić im się zagoić. - Demoniczny metal. - powiedział Magnus. - Nie srebro. Jocelyn pochyliła się do przodu. - Myślisz, że możesz mu pomóc? Bez względu na cenę, zapłacę. Magnus wstał. Jego pantofle z obcymi i pogniecione włosy sprawiały, że wyglądał w tej sytuacji wyjątkowo absurdalnie. - Nie wiem. - Ale uleczyłeś Aleca. - powiedziała Clary. - Kiedy Wielki Demon zranił go... - Wiedziałem, co z nim jest. - przerwał jej szybko Magnus. - Nie wiem co to za rodzaj demonicznego metalu. Mógłbym eksperymentować, spróbować różnych zaklęć uzdrawiających,ale nie jest to najszybszy pomysł by mu pomóc. - A jaki jest najszybszy? - spytała Jocelyn. - Praetor. - odpowiedział Magnus. - Wilcza Straż. Znałem mężczyznę, który ją założył. Woolsey Scott. Ze względu na pewne... incydenty, był zafascynowany tym, w jaki sposób demoniczny metal i narkotyki działają na likantropów. W podobny sposób Cisi Bracia szukali sposobów uzdrawiania Nephilim. Niestety z biegiem lat członkowie Praetor stali się skryci. Jedynie oni mogą mieć dostęp do swoich informacji. - Luke nie jest członkiem. - szepnęła Jocelyn. - A ich lista jest tajna. - Ale Jordan tak. - zaczęła Clary. - Może się czegoś dowiedzieć. Zadzwonię do niego. - Ja to zrobię. - powiedział Magnus. - Nie mogę dostać się do siedziby Praetor, ale mogę rozesłać wiadomość, która będzie najwyższej wagi. Zaraz wrócę. - wstał i ruszył w stronę kuchni. Anteny na jego pantoflach ruszały się delikatnie, jak wodorosty pod wpływem prądu. Clary odwróciła się w stronę matki, która patrzyła w dół na kubek z gorącą wodą. To był jej ulubiony regenerujący napój, pomyślała. Nie znała nikogo kto pił ciepłą, kwaśną wodę poza jej matką. Śnieg zmoczył jej włosy, które kręciły się lekko, tak samo jak u niej, gdy była wilgotna pogoda.

- Mamo. - zaczęła Clary, a Jocelyn na nią spojrzała. - Wiesz że sztyletem, tym Luke'a, zraniłaś Jace'a? - Jonathana. - poprawiła ją. Clary zauważyła, że nigdy nie nazwała go Sebastianem. - Po prostu... - wzięła głęboki wdech. - Kiedy zraniłaś Sebastiana, Jace zaczął krwawić. Są w jakiś sposób ze sobą związani. Zabijając go, zabiłabyś też Jace'a. - Clary. - Jocelyn przetarła zmęczone oczy. - Czy możemy teraz o tym nie rozmawiać? - Ale mówiłaś mi, że myślisz, że Jace wróci do mnie. Muszę wiedzieć, że nie skrzywdzisz go. - Cóż, nie wiesz tego, ponieważ nie obiecam ci tego, Clary. Nie mogę. powiedziała jej matka patrząc na nią z determinacją. - Widziałam jak wychodziliście razem z twojej sypialni. Clary zarumieniła się. - Nie chcę... - Czego? Rozmawiać o tym? Cóż, szkoda. Przyprowadziłaś go. Masz szczęście, że nie jestem już w Clave. Jak długo wiesz o tym gdzie jest Jace? - Nie wiem gdzie jest. Dzisiaj był pierwszy raz, kiedy rozmawiałam z nim odkąd zniknął. Widziałam go w Instytucie z Seb... Jonathanem, wczoraj. Powiedziałam o tym Alec'owi, Isabelle i Simonowi. Ale nikomu innemu. Nie mogę dopuścić do tego, by Clave go odnalazło. Clary zobaczyła w zielonych oczach swojej matki zdziwienie. - Dlaczego? - Bo jest Jace'em. Ponieważ go kocham. - To nie Jace. Zrozum to, Clary. Nie jest tym, kim był. Nie widziałaś, że... - Zauważyłam to. Nie jestem głupia. Ale mam wiarę. Widziałam go opętanego wcześniej i pomogłam mu uwolnić się. Myślę, że Jace wciąż gdzieś jest w środku. Wiem, że jest sposób na ocalenie go. - A co jeśli nie ma? - Udowodnię to. - Nie możesz udowodnić tego, Clarisso. Rozumiem, że go kochasz. Zawsze bardzo go kochałaś. Myślisz, że nie kochałam twojego ojca? Myślisz, że nie dawałam mu codziennie szansy? I zobacz jak na tym wyszłam. Jonathan. Jeśli nie byłabym z twoim ojcem, on by nie istniał... - Ja też. - powiedziała Clary. - Chyba zapomniałaś, że urodziłam się po moim bracie, nie wcześniej. - spojrzała na matkę ostro. - Chcesz powiedzieć, że nie warto było, nawet gdy masz mnie, i nie pozbyłaś się Jonathana? - Nie, ja... W zamku zazgrzytały klucze, a drzwi mieszkania otworzyły się. To był Alec.

Miał na sobie długi, skórzany płaszcz, który był rozpięty i było widać pod nim niebieski sweter. We włosach miał białe płatki śniegu, a policzki były czerwone od zimna. Twarz miała inny kolor bladości niż zwykle. - Gdzie Magnus? - spytał. Spojrzał w stronę kuchni, a Clary zobaczyła siniaka na jego szczęce, pod uchem, o wielkości odcisku kciuka. - Alec! - Czarownik wślizgnął się do salonu i posłał całusa swojemu chłopakowi przez pokój. Nie miał już na sobie pantofli i był boso. Jego kocie oczy błyszczały, gdy spojrzał na Aleca. Clary znała to spojrzenie. Tak samo patrzyła na Jace'a. Alec odwrócił wzrok. Zdjął płaszcz i powiesił go na haku na ścianie. Był wyraźnie zdenerwowany. Jego ręce drżały, a szerokie ramiona były spięte. - Dostałeś moją wiadomość? - spytał Magnus. - Tak. Byłem tylko kilka przecznic dalej. - Alec spojrzał na Clary, a następnie na jej matkę. Słychać było, że walczył z lękiem i niepewnością w głosie. Chociaż Alec był zaproszony na przyjęcie Jocelyn, i widział ją kilka razy poza tym, nie znali się zbyt dobrze. - To prawda, co napisał Magnus? Widziałyście Jace'a? -1 Sebastiana. - dodała Clary. - Ale Jace, - zaczął Alec. - to znaczy, jaki był? Clary wiedziała dokładnie o co pytał. Ona i Alec rozumieli siebie lepiej niż ktokolwiek inny w tym pomieszczeniu. - On nie jest w pułapce Sebastiana. powiedziała cicho. - Ona naprawdę się zmienił. Nie przypomina siebie. - Jak? - domagał się Alec, ze złością połączoną z bezradnością. - Jak to inny? Clary dłubała w dziurze w spodniach na kolanie. - Sposób w jaki mówi - on wierzy Sebastianowi. Wierzy w to, co robi, cokolwiek to jest. Przypomniałam mu, że Sebastian zabił Maxa, a on nie przejął się tym. - jej głos się załamał. Powiedział, że Sebastian jest dla niego takim bratem, jakim był Max. Alec zbladł, a czerwone plamy na policzkach miały teraz krwisty kolor. - Mówił coś o mnie? O Izzy? Pytał o nas? Clary potrząsnęła głową, ledwie mogąc wytrzymać widok twarzy Aleca. Kątem oka zobaczyła, że Magnus też na niego patrzy, a z jego twarzy odczytała smutek. Domyśliła się, że jest wciąż zazdrosny o Jace'a, lub boli go ból Aleca. - Dlaczego przyszedł do twojego domu. - Alec pokręcił głową. - Nie rozumiem tego. - Chciał, żebym poszła z nim. Dołączyła do niego i Sebastiana. Ze złego duetu chciał zrobić trio. - wzruszyła ramionami. - Może jest samotny. Sebastian nie jest pewnie najlepszym towarzyszem. - Nie wiemy o tym. Może być absolutnie fantastyczny w Scrabble. - powiedział

Magnus. - On jest psychopatą i mordercą. - stwierdził stanowczo Alec. - Jace wie o tym. - Ale Jace nie jest teraz Jace'em. - zaczął Magnus i przerwał, bo zadzwonił telefon. - Zobaczę kto to. Kto wie, może to ktoś z Clave, kto potrzebuje miejsca do pobytu? Nie, żeby nie było żadnego hotelu w tym mieście... - Ruszył w stronę kuchni. Alec opadł na kanapę. - Pracuje ciężko. - zaczął, patrząc ze zmartwieniem za swoim chłopakiem. - Całe noce próbuje rozszyfrować te runy. - Clave go zatrudniło? - Jocelyn chciała wiedzieć. - Nie. - powiedział wolno Alec. - On to robi dla mnie. Ze względu na to, co Jace dla mnie znaczy. - uniósł rękaw i pokazał Jocelyn runę parabatai na wewnętrznej stronie przedramienia. - Wiedziałeś o tym, że Jace żyje. - powiedziała Clary, a jej umysł wzniósł się ponad jej myśli. - Ponieważ jesteście parabatai, ponieważ to was łączy. Mówiłeś, że czułeś coś złego. - Bo jest opętany. - powiedziała Jocelyn. - To go zmieniło. Valentine miał tak samo, gdy Lukę stał się wilkołakiem, czuł to. Czuł coś złego. Alec potrząsnął głową. - Ale kiedy Jace był opętany przez Lilith nic nie czułem. - zaczął. - Teraz czuję coś... złego. - spojrzał na swoje buty. - Czujesz to, kiedy twój parabatai umiera - jakby kabel podtrzymujący cię pękł i zaczynasz upadać. spojrzał na Clary. - Czułem to raz w Idrisie, podczas wojny. Ale to było krótkie, a kiedy wróciłem do Alicante, Jace żył. Przekonywałem siebie, że tylko sobie to wyobraziłem. Clary potrząsnęła głową, myśląc o Jace'u i piasku przy jeziorze Lyn nasiąkniętym jego krwią. Nie wyobrażał sobie tego. - To, co czuję teraz jest inne. - mówił dalej. - Czuję, jakby nie był obecny w świecie, ale żył... Nie jest uwięziony... Po prostu nie ma go tutaj. - To jest to. - powiedziała Clary. - Dwukrotnie, gdy widziałam go z Sebastianem, rozpłynęli się w powietrzu. Nie było żadnego portalu, po prostu w jednej minucie byli, w drugiej ich już nie było. - Więc mówisz o tutaj i tam - zaczął Magnus, wracając do pokoju i ziewając tym samym. - o tym świecie, i tamtym świecie, czyli sugerujesz wymiary. Istnieje tylko kilka czarowników, którzy mogą dzięki czarom przenosić się przez nie. Mój stary przyjaciel, Ragnor mógł. Wymiary nie leżą obok siebie - są złożone jak papier. W miejscu, gdzie się przecinają, są wymiarowe gniazda stworzone tak, by uniemożliwić magi znalezienie ich. I nie jesteś tu, jak i tam. - Może przez to nie możemy go znaleźć? Przez to Alec nie wyczuwa go? - spytała

Clary. - Możliwe. - Magnus brzmiał tak, jakby był niemal pod wrażeniem. - To znaczy, że dosłownie nie ma sposobu by ich znaleźć, jeżeli nie chcą być znalezieni. I nie ma sposobu, by ich sygnał do nas dotarł, nawet jeżeli ich znajdziemy. To skomplikowana, kosztowna magia. Sebastian musi mieć jakieś znajomości... dzwonek do drzwi spowodował, że wszyscy podskoczyli. Magnus przewrócił oczami. - Uspokójcie się. - powiedział i zniknął w przedsionku. Wrócił po chwili, z człowiekiem w długiej, pergaminowej szacie, w której wzdłuż rąbka i rękawów biegły misterne runiczne wzory w ciemnym czerwonobrązowym kolorze. Spod kaptura było widać jedynie jego twarz w cieniu. Był całkowicie suchy, jakby płatki śniegu nie spadały na niego. Kiedy odrzucił lekko kaptur, Clary nie była zaskoczona widząc twarz Brata Zachariasza. Jocelyn położyła swój kubek na stoliku kawowym. Patrzyła na Cichego Brata. Z lekko odrzuconym kapturem można było zobaczyć jego ciemne włosy, ale jego twarz wciąż była zasłonięta tak, że nie widziała jego oczu, a jedynie wysokie, pełne blizn po runach kości policzkowe. - Ty. - zaczęła Jocelyn, a jej głos stopniowo zamierał. - Ale Magnus powiedział mi, że ty nigdy... Nieoczekiwane zdarzenia wzywają do nieoczekiwanych działań. Głos Brata Zachariasza rozszedł się po wnętrzu głowy Clary. Widziała po wyrazach twarzy innych, że też go słyszą. Nie powiem nic Clave i Radzie o dzisiejszym dniu. jeżeli mam szansę na to, by ocalić ostatniego z rodu Herondale uważam, że to jest ważniejsze niż moje oddanie Clave. - Więc to przesądziło sprawę. - powiedział Magnus. Stanowił dziwną parę z Cichym Bratem obok siebie, jeden w jasnej szacie, drugi w żółtej piżamie. - Jest jakiś nowy pogląd na runy Lilith? Studiowałem runy ostrożnie i słuchałem wszystkie zeznania złożone w Radzie, powiedział Brat Zachariasz. Wierzę w to, że rytuał był dwojaki. Najpierw ona wykorzystała Chodzącego za Dnia do ugryzienia, by ożywić świadomość Jonathana Morgensterna. Jego ciało było jeszcze słabe, ale umysł był żywy. Wierzę w to, że Jace Herondale został z nim sam na dachu, Jonathan narysował potężną runę Lilith i Jace wszedł do kręgu. Wtedy Jace zaczął mu podlegać. Sądzę, że wykorzystał krew Jace'a, by nabrać siły do tego by wstać i uciec z dachu, biorąc ze sobą jace'a. - I jakoś to stworzyło powiązanie między nimi? - spytała Clary. - Kiedy moja mama zraniła Sebastiana, Jace zaczął krwawić. Tak. To, co zrobiła Lilith to rodzaj powiązania, nie podobny do ceremonii parabatai, ale bardziej potężny i niebezpieczny. Ich powiązanie jest nierozerwalne. Jeżeli jeden umrze, drugi też. Żadna broń na tym świecie nie może zranić tylko jednego z nich.

- Kiedy mówisz o nierozerwalnym połączeniu, - zaczął Alec, pochylając się do przodu. - czy to nie oznacza, to znaczy, Jace nienawidzi Sebastiana. Sebastian zabił naszego brata. - Nie wiem jak Sebastian może być taki dobry dla Jace'a. Był strasznie zazdrosny o całe jego życie. Myślał, że Jace był ulubieńcem Valentine'a. - dodała Clary. - Nie wspominając o tym, - zauważył Magnus. - że Jace zabił go. To zniechęciłoby każdego. - To jest tak, jakby Jace nie pamiętał, że te rzeczy się wydarzyły. - powiedziała Clary. - Nie, to nie chodzi o to, że tego nie pamięta, on po prostu w to nie wierzy. Pamięta je. Ale siła wiążąca go jest taka, że tok myślenia Jace'a się zmienił, jest ponad wszystkimi tymi faktami, tak jak woda omijająca skały w korycie rzecznym. To jest jak zaklęcie, który Magnus rzucił na twój umysł, Clarisso. Kiedy widziałaś fragmenty niewidzialnego świata, twój umysł odrzucał je, odwracał się od nich. Nie ma sensu rozmyślanie o Jace'u pod pryzmatem Jonathana. Prawda nie złamie ich połączenia. Clary pomyślała o tym co się stało, kiedy przypomniała Jace'owi o tym, że Sebastian zabił Maxa. Jego twarz była przez chwilę zmarszczona, później wygładzona, jakby zapomniał, co mówiła. W tym wszystkim jest małe pocieszenie. Jonathan Morgenstern jest powiązany z Jace 'em, tak jak on z nim. Nie może zaszkodzić lub zranić Jace'a, nawet gdyby tego chciał, dodał Zachariasz. Alec wyrzucił rękę w górę. - Czy teraz nas kocha? Najlepszych przyjaciół? - W jego głosie był ból i zazdrość. Nie. Teraz są razem. Widzą tak, jak drugi widzi. Wiedzą też, że w jakiś sposób są od siebie niezależni. Sebastian jest liderem, głównym z ich dwójki. W co on wierzy, jace też. Czego chce, Jace też. - Więc jest opętany. - powiedział stanowczo Alec. Opętana jest tylko jakaś część osoby, pierwotna świadomość jest nienaruszona. Ktoś, kto jest opętany obserwuje swoje własne czyny od zewnątrz, krzycząc, ale nie będąc słyszalnym. Ale jace wciąż w pełni zamieszkuje swoje ciało i umysł. Wierzy w zdrowe swojego zmysłu. Wierzy w to, że tego chce. - Więc czego chciał ode mnie? - spytała Clary drżącym głosem. - Dlaczego przyszedł dzisiaj do mojego pokoju? - miała nadzieję, że jej policzki nie płonęły. Starała się odepchnąć wspomnienie jego pocałunku, nacisku jego ciała na jej ciało na łóżku. On wciąż cię kocha, powiedział Brat Zachariasz, a jego głos był zaskakująco łagodny. Jesteś centralnym punktem wokół którego kręci się jego świat. To się nie zmieniło. - I dlatego musimy wyjechać. - Głos Jocelyn był napięty. - On będzie do niej

wracał. Nie możemy przebywać na komisariacie. Nie wiem gdzie będzie bezpiecznie... - Tutaj. - powiedział Magnus. - Mogę podnieść zabezpieczenia, które utrzymają Jace'a i Sebastiana z daleka. Clary zobaczyła falę ulgi w oczach matki. - Dziękuję. - szepnęła Jocelyn. Magnus machnął ręką. - To przywilej. Kocham odpierać złych Nocnych Łowców, szczególnie opętanych, tak dla różnorodności. On nie jest opętany, Brat Zachariasz mu przypomniał. - Semantyka. - mruknął czarownik. - Pytanie brzmi, co ta dwójka zamierza? Co planują? - Clary powiedziała, że kiedy zobaczyła ich w bibliotece, Sebastian powiedział Jace'owi, że będzie rządził Instytutem niedługo. - powiedział Alec. - Więc jakiś plan mają. - Chcą kontynuować to, co robił Valentine. - mówił Magnus. - Precz z podziemnymi, zabić wszystkich nieposłusznych Nocnych Łowców, bla bla. - Możliwe. - Clary nie była pewna. - Jace powiedział coś o Sebastianie służącym większej sprawie. - Wiem co to oznacza. - zaczęła Jocelyn. - Byłam żonata z fanatykiem przez lata. „Większa sprawa" oznacza torturowanie niewinnych, brutalne morderstwa, odwrócenie się plecami do dawnych przyjaciół, a wszystko w imię czegoś, co jest twoim zdaniem większe niż ty sam. To nie jest nic więcej niż chciwość i dziecinność ubrana w fantazyjny język. - Mamo. - zaprotestowała Clary zmartwiona gorzkim głosem Jocelyn. Ale kobieta patrzyła na Brata Zachariasza. - Mówiłeś, że żadna broń na tym świecie nie może zranić tylko jednego z nich. - zaczęła. - Żadna broń, którą znasz... Oczy Magnusa zabłysły jak u kota, złapanego w snopie światła. - Myślisz... - Żelazne siostry. - Nie pozwoliła mu dokończyć Jocelyn. - Są ekspertkami w broni i uzbrojeniu. Może ona znają odpowiedź. Clary słyszała już o Żelaznych Siostrach. Były czymś w rodzaju sekty jak Cisi Bracia; w przeciwieństwie do nich, one nie miały zaszytych ust i oczu, ale żyły w całkowitej samotności. W twierdzy, której lokalizacji nikt nie znał. Nie były wojownikami - były twórcami, rękami które tworzyły bronie, stele, ostrza serafina, które utrzymywały Nocnych Łowców przy życiu. Istniały runy, które tylko one mogły wyrzeźbić. Tylko one wiedziały o tym jak stworzyć srebrzysto-białą substancję zwaną adamas, która była użyta do stworzenia demonicznych wież, stel i magicznych kamieni. Były rzadko widziane. Nie uczestniczyły w posiedzeniach Rady i przedsięwzięciu w Alicante.

To możliwe, powiedział Brat Zachariasz po długiej przerwie. - Jeśli Sebastian zostałby zabity, jeżeli jest broń, która może go zabić, a pozostawić Jace'a przy życiu, czy to nie znaczy, że Jace byłoby wolny od jego wpływu? - spytała Clary. Tak, powiedział od razu Brat Zachariasz. To byłby najbardziej prawdopodobny wynik. - Więc powinniśmy zobaczyć się z nimi. - wyczerpanie wisiało na Clary jak płaszcz. Jej powieki były ciężkie, a w ustach miała kwaśny smak. Przetarła oczy, próbując się rozbudzić. - Teraz. - Nie mogę iść. - zaczął Magnus. - Jedynie kobiety, Nocne Łowczynie, mogą wejść do Adamant Citadel. - Nie pójdziesz. - powiedziała do Clary swoim Nie-ty-nie-pójdziesz-z-Simonemdo-klubu-po-północy głosem Jocelyn. - Jesteś tutaj najbezpieczniejsza. - Isabelle, - zaczął Alec. - ona może iść. - Wiesz gdzie jest? - spytała Clary. - Wydaje mi się, że w domu. - powiedział Alec unosząc jedno ramie. - Mogę do niej zadzwonić... - Zajmę się tym. - przerwał mu Magnus, sprawnie wyciągając telefon z jego płaszcza. Zaczął na nim pisać tak sprawnie, jakby to robił już wiele razy. - Jest późno, nie musimy jej budzić. Wszyscy potrzebujemy odpoczynku. Jeżeli mam wysłać któregokolwiek z was do Żelaznych Sióstr, zrobię to jutro. - Pójdę z Isabelle. - zaczęła Jocelyn. - Nikt mnie właściwie nie szuka i lepiej, żeby nie szła sama. Nawet jeżeli technicznie nie jestem Nocnym Łowcą, byłam nim. Tylko jedna z nas powinna być w dobrej kondycji. - To niesprawiedliwe. - mruknęła Clary. Jocelyn nawet na nią nie spojrzała. - Clary... Clary wstała. - Byłam praktycznie więźniem w ciągu dwóch ostatnich tygodni. powiedziała drżącym głosem. - Clave nie pozwoliło mi szukać Jace'a. A nawet teraz, kiedy do mnie przyszedł, do mnie, nie chcesz nawet żeby poszła z tobą do Żelaznych Sióstr... - To nie jest bezpieczne. Jace najprawdopodobniej cię śledzi. Clary straciła cierpliwość. - Za każdą razom, gdy próbujesz mi zapewnić bezpieczeństwo, rujnujesz mi życie! - Nie. Czym bardziej zależy ci na Jace'u, tym bardziej niszczysz swoje życie! - jej matka wydusiła z siebie. - Każde ryzyko, jakie podejmujesz, każde niebezpieczeństwo, wszystko przez niego! Trzymał nóż przy twoim gardle, Clarisso.

- To nie on. - powiedziała Clary najbardziej cichym, grobowym głosem. - Myślisz, że byłabym chociaż sekundę z chłopakiem, który groziłby mi nożem, nawet jeślibym go kochała? Może żyłaś zbyt długo w przyziemnym świecie, mamo, ale to są czary. Osoba, która mnie skrzywdziła nie jest Jace'em. To był demon noszący jego twarz. Osoba, którą teraz szukamy nie jest Jace'em. Ale jeżeli umrze... - Nie będzie szansy na odzyskanie Jace'a. - powiedział Alec. - Może już nie być tej szansy. - zaczęła Jocelyn. - Boże, Clary, spójrz na dowody. Myślałaś, że ty i Jace jesteście rodzeństwem! Poświęciłaś wszystko, by ratować jego życie, a wielki demon użył go by dostać się do ciebie! Kiedy zdasz sobie sprawę z tego, że wasza dwójka nie powinna być razem? Clary odskoczyła do tyłu, jakby matka ją uderzyła. Brat Zachariasz stał nieruchomo jak posąg, jakby nikt nie krzyczał. Magnus i Alec patrzyli na Jocelyn o czerwonych policzkach i oczach błyszczących gniewem. Nie będąc w stanie mówić, Clary odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę korytarza to jednej z sypialni Magnusa zatrzaskując w niej za sobą drzwi.

- Dobrze więc, jestem. - powiedział Simon. Zimny wiatr wiał przez otwartą przestrzeń dachu ogrodu. Wampir wepchnął dłonie do kieszeni swoich dżinsów. Nie mógł czuć zimna, ale czuł się tak, jakby mógł. - Pokazałem się. Gdzie jesteś? - Jego głos stał się bardziej donośny. Ogród na dachu w Greenwich Hotel - teraz zamkniętym i pustym od ludzi - był stworzony na wzór Angielskich ogrodów, ze starannie ukształtowanymi małymi bukszpanami, rozstawionymi eleganckimi meblami z wikliny i szkła, parasolami w kolorze likieru, które trzepotały w mocnym wietrze. Trejaże z pnącymi się różami, nagimi w chłodzie, pajęczyny, które sięgały od kamiennych ścian do dachu, nad którym Simon mógł zobaczyć lśniący widok centrum Nowego Jorku. - Jestem tutaj. - powiedział głos, i smukły cień wstał z wiklinowego fotela. Zacząłem zastanawiać się nad tym czy przyjdziesz, Chodzący za Dnia. - Raphael. - powiedział Simon zrezygnowanym głosem. Zaczął iść do przodu, wzdłuż deski z twardego drewna, między trejażami z kwiatami, a sztucznym basenem wyłożonym błyszczącym kwarcem. - Sam się zastanawiałem. Gdy podszedł bliżej, mógł zobaczyć Raphaela wyraźnie. Simon widział doskonale w nocy, i tylko umiejętności głowy klanu wampirów przy mieszaniu z cieniem trzymały go przedtem w ukryciu. Wampir miał na sobie czarny garnitur, a

jego pojawienie się sprawiło, że jego spinki w kształcie łańcuchów w mankietach zabłysły. Wciąż miał twarz małego chłopca anioła, chociaż jego wzrok wbity w Simona był zimny. - Kiedy szef klanu wampirów w Manhattanie dzwoni, Lewis, musisz przyjść. - A co zrobiłbyś mi, gdybym nie przyszedł? Przebił mnie kołkiem? - Simon rozłożył ręce. - Spróbuj. Rób co chcesz ze mną. No dalej. - Dios, ale jesteś nudny. - powiedział Raphael. Za nim, przy ścianie, Simon zobaczył błysk chromowanego wampirzego motocykla, którym się tutaj dostał. Simon opuścił ramiona. - To ty byłeś tym, który poprosił mnie o spotkanie. - Mam ofertę pracy dla ciebie. - odpowiedział Raphael. - Naprawdę? Odczuwasz brak personelu w hotelu? - Potrzebuję ochroniarza. Lewis spojrzał na niego. - Oglądałeś Bodyguarda? Ponieważ ja nie zamierzam zakochać się w tobie i nosić cię w moich krzepkich ramionach. Raphael spojrzał na niego gorzko. - Zapłaciłbym ci dodatkowe pieniądze za to, żebyś zachował w tajemnicy swoją pracę. - Jesteś poważny, prawda? - spytał Simon. - Nie przyszedłbym zobaczyć się z tobą jeśli nie byłbym poważny. Gdybym miał żartobliwy nastrój spędziłbym wtedy czas z kimś kogo lubię. - Raphael usiadła z powrotem w fotelu. - Camille Belcourt chodzi wolno po Nowym Jurku. Nocni Łowcy są całkowicie zaangażowani w głupie złapanie syna Valentine'a i nie zaprzątają sobie głowy tropieniem jej. Ona stanowi bezpośrednie zagrożenie dla mnie, i pragnie umocnić swoją kontrolę nad klanem Manhattańskim. Są w większości lojalni wobec mnie. Zabicie mnie jest najszybszym sposobem by znów być na szczycie hierarchii. - Okej. - powiedział wolno Simon. - Ale dlaczego ja? - Jesteś Chodzącym za Dnia. Inni mogą chronić mnie jedynie w nocy, a ty możesz mnie chronić też w dzień, gdy inni z naszego rodzaju są bezradni. I masz Znak Kaina. Z tobą przy mnie nie ośmieli się zaatakować mnie. - To prawda, ale ja tego nie zrobię. Raphael spojrzał na niego z niedowierzaniem. - Dlaczego nie? Słowa eksplodowały z Simona. - Żartujesz? Ponieważ nigdy nie zrobiłeś nic odkąd stałem się wampirem. Zamiast tego dołożyłeś starań, by moje życie było pełne nieszczęścia i zakończyło się. Więc -jeśli chcesz to usłyszeć w języku wampirów - to dla mnie przyjemność, ale moja odpowiedź brzmi: Do diabła, nie. - To nie najlepsze dla ciebie robić ze mnie wroga, Chodzący za Dnia. Jako

przyjaciele... Simon zaśmiał się z niedowierzaniem. - Chwila. Jesteśmy przyjaciółmi? To jest przyjaźń? Kły Raphael wysunęły się. Był bardzo zły, zauważył Simon. - Wiem dlaczego mi odmawiasz, Chodzący za Dnia, i nie przez jakiś konkretny powód. Jesteś zżyty z Nocnymi Łowcami i myślisz, że jesteś jednym z nich. Widzieliśmy cię z nimi. Zamiast spędzać noce na polowaniu, jak powinieneś, spędzasz czas z córką Valentine'a. Żyjesz z wilkołakiem. Jesteś hańbą. - Zachowujesz się tak przy każdej rozmowie kwalifikacyjnej? Raphael wyszczerzył zęby. - Musisz zdecydować, czy jesteś wampirem, czy Nocnym Łowcą, Chodzący za Dnia. - Wybieram więc Nocnym Łowcą. Wszystkiego, co doświadczyłem od wampirów, było do bani. To nie była zamierzona gra słów. Raphael wstał. - Robisz poważny błąd. - Już powiedziałem ci... Wampir machnął ręką, przerywając mu. - Nadchodzi wielka ciemność. Zmiecie ziemię ogniem i cieniem, a gdy zniknie, nie będzie już twoich cennych Nocnych Łowców. My, Dzieci Nocy, przetrwamy, bo żyjemy w ciemności. Jeżeli nie przestaniesz zaprzeczać temu, kim jesteś, ty też zginiesz i nikt nie wyciągnie do ciebie pomocnej ręki. Niewiele myśląc, Simon podniósł rękę i dotknął znaku na swoim czole. Raphael zaśmiał się bezgłośnie. - Ach, tak, znak Anioła na tobie. W czasach ciemności nawet anioły zostaną zniszczone. Ich siła nie pomoże ci. I musisz się lepiej modlić, Chodzący za Dnia, by nie stracić Znaku zanim wojna nadejdzie. Jeżeli tak się stanie, będzie lista wrogów czekających na swoją kolej by ciebie zabić. I ja będę na jej czele.

Clary leżała na plecach na rozkładanej sofie Magnusa od dłuższego czasu. Słyszała jak jej matka szła korytarzem do innej sypialni, zamykając się w niej. Przez drzwi słyszała też rozmowie Magnusa i Alec'a rozmawiających cichym głosem w pokoju gościnnym. Chciała poczekać na nich aż pójdą spać, ale Alec powiedział, że Magnus spędza godziny nad studiowaniem run; mimo to, że Brat Zachariasz miał je zinterpretować, nie spodziewała się, że Alec i Magnus przejdą na emeryturę. Usiadła na łóżku obok Prezesa Miau, który wydał niewyraźny dźwięk protestu i zaczęła grzebać w swoim plecaku. Wyciągnęła z niego jasne, plastikowe pudełko i otworzyła je. Były w nim jej ołówki Prismacolor, kawałki niektórych kred - i jej

stela. Wstała, wkładając ją do kieszeni kurtki. Wzięła telefon z biurka i napisała SPOTKAJMY SIĘ W TAKI. Patrzyła jak wiadomość została dostarczona, a następnie schowała telefon do dżinsów i wzięła głęboki wdech. Wiedziała, że nie jest to uczciwe wobec Magnusa. Obiecał jej matce, że będzie się nią opiekować, i że nie pozwoli jej uciec z jego mieszkania. Ale ona trzymała język za zębami. Nie obiecała niczego. A poza tym, tu chodziło o Jace'a. Zrobiłabyś wszystko, żeby go uratować, bez względu na koszty, bez względu na dług wobec piekła czy nieba, prawda? Wyjęła stelę i ustawiła jej końcówkę w stronę pomarańczowej ściany i zaczęła rysować Portal.

Ostry dźwięk uderzania obudził Jordana ze snu. Wyprostował się natychmiast i przeturlał na łóżku lądując w kuckach na podłodze. Lata szkolenia Praetor spowodowały u niego szybkie odruchy i posiadanie nadzwyczaj lekkiego snu. Szybko przeszukał wzrokiem i zapachem pokój, co dało mu znać, że jest pusty. Tylko światło księżyca łączyło się z jego stopami na podłodze. Znów usłyszał uderzanie i rozpoznał go. To był dźwięk czyjegoś dobijania się do frontowych drzwi. Miał na sobie bokserki, czyli to, w czym zwykle spał. Włożył na siebie dżinsy i koszulkę. Kopnął drzwi swojego pokoju i wyszedł na korytarz. Jeżeli to była banda pijanych dzieciaków z uczelni, bawiących się przez pukanie do wszystkich drzwi budynku, skażą się na gniew wilkołaka. Dotarł do drzwi i zatrzymał się. Obraz stanął mu przed oczami, tak jak było przez godziny, w trakcie których nie mógł usnąć. Maia uciekająca od niego z Navy Yard. Widok jej twarzy, kiedy odsunęła się od niego. Doprowadził ją do ostateczności, wiedział, że prosi o wiele, za szybko. Zniechęcił ją całkowicie, najprawdopodobniej. Chyba że - może da mu drugą szansę. Był czas, kiedy ich związek był pełny namiętnych walk i równie namiętnych sesji fantazyjnych. Jego serce waliło, kiedy otworzył drzwi. Zamrugał. Na progu stała Isabelle Lightwood, której długie, czarne i błyszczące włosy sięgały prawie do talii. Miała na sobie czarne, zamszowe buty do kolan, obcisłe dżinsy, czerwoną, aksamitną bluzkę, czerwoną przywieszkę wiszącą na wisiorku, lśniącą ponuro. - Isabelle? - Nie mógł ukryć zdziwienia w swoim głosie i podejrzewał, że rozczarowania też. - Tak, więc, nie szukam ciebie. - powiedziała, przechodząc obok niego do mieszkania.

Pachniała jak typowy Nocny Łowca - jak szkło rozgrzane słońcem - i ponad tym, różanymi perfumami. - Szukam Simona. Jordan zerknął na nią. - Jest druga rano. Wzruszyła ramionami. - Jest wampirem. -Aleja nie. - Ochhhh? - Kąciki jej czerwonych ust uniosły się. - Obudziłam cię? Wyciągnęła rękę i dotknęła najwyższego guzika jego dżinsów, a czubek jej paznokcia przesunął się po jego płaskim brzuchu. Poczuła, jak jego mięśnie napinają się. Izzy była wspaniała, nie dało się temu zaprzeczyć. Ale była też trochę przerażająca. Zastanawiał się jak skromny Simon radził sobie z nią. - Chyba chciałeś zapiąć wszystkie guziki. Niezłe bokserki. - Okrążyła go i ruszyła w stronę sypialni Simona. Jordan poszedł za nią, zapinając resztę guzików swoich dżinsów i mrucząc pod nosem o tym, że nie jest nic dziwnego w tym, że ma na swojej bieliźnie wzór tańczących pingwinów. Isabelle zajrzała do pokoju Simona. - Nie ma go tutaj. - Zatrzasnęła za sobą drzwi i oparła się o ścianę patrząc na Jordana. - Mówiłeś, że jest druga nad ranem? - Tak. On jest najprawdopodobniej z Clary. Ostatnio dużo tam śpi. Nocna Łowczyni przygryzła wargę. - Racja. Oczywiście. Jordan zaczął czuć to uczucie, gdy miał czasami, kiedy mówił coś niefortunnie, nie wiedząc dokładnie co chce powiedzieć. - Jest jakiś powód, że przyszłaś tutaj? To znaczy, coś się stało? Coś złego? - Złego? - Isabelle rozłożyła ręce. - Mówisz o fakcie, że mój brat zniknął i miał prawdopodobnie zrobione pranie mózgu przez złego demona, który zamordował mojego drugiego brata, a moi rodzice rozwodzą się i Simon jest z Clary... Izzy urwała gwałtownie i ruszyła w stronę salonu. W czasie, gdy doganiał ją, znalazła się w kuchni, szukając czegoś na półkach spiżarni. - Masz coś do picia? Barolo? Sagrantino? Jordan złapał ją za ramiona i delikatnie wyprowadził z kuchni. - Usiądź. powiedział. - Przyniosę ci tequili. - Tequili? - Tequila to jedyne co mam. I może jeszcze syrop na kaszel. Usiadła na jednym z krzeseł, które stało przy blacie oddzielającym kuchnie od salonu i machnęła ręką na niego. Mógł się spodziewać, że będzie mieć długie czerwone, lub różowe paznokcie, wypolerowane do perfekcji, tak by pasowały do całej reszty, ale tak nie było - była Nocnym Łowcą. Jej dłonie miały blizny, a paznokcie były spiłowane w kwadratowy kształt. Na prawej ręce miała czarną runę wzroku.

- Niech będzie. Jordan chwycił butelkę Cuervo, otworzył ją i nalał. Popchnął szkło w jej stronę na ladzie. Chwyciła go szybko, zmarszczyła brwi i potrząsnęła nim. - Za mało. - powiedziała, sięgając przez ladę po butelkę z jego ręki. Przechyliła głowę do tyłu i połykała raz, dwa, trzy razy. Kiedy odłożyła butelkę na dół jej policzki były zaczerwienione. - Gdzie nauczyłaś się tak pić? - Nie wiedział czy powinien być przestraszony, czy pod wrażeniem. - Wiek, który pozwala pić w Idrisie to piętnaście lat. Nie, żeby nikt nie zwracał na to uwagi. Piłam wino połączone z wodą z rodzicami odkąd byłam dzieckiem. Isabelle wzruszyła ramionami. Ten gest nie miał zbyt dużo w sobie z jej płynnej koordynacji. - Okej. Więc, chcesz żebym przekazał jakąś wiadomości Simonowi? Lub cokolwiek, co mogę ci powiedzieć... - Nie. - Wzięła kolejny łyk z butelki. - Nawaliłam się i przyszłam tu porozmawiać z nim, ale on oczywiście jest u Clary. Na to wygląda. - Myślałem, że jesteś jedyną, która powiedziała mu, że powinien tam chodzić na pierwszym miejscu. - Tak, - Isabelle bawiła się etykietą butelki teąuili. - Tak zrobiłam. - Więc - zaczął Jordan, starając się mieć rozsądny ton. - Powiedź, żeby przestał. - Nie mogę tego zrobić. - brzmiała na wyczerpaną. - Zawdzięczam jej coś. Jordan oparł się na ladzie. Czuł się trochę jak barman w programach telewizyjnych, udzielający mądrej rady. - Co jej zawdzięczasz? - Życie. - powiedziała Izzy. Wilkołak zamrugał. To było poza jego barmańskimi doradztwami i umiejętnościami. - Uratowała twoje życie? - Uratowała życie Jace'a. Mogła dostać cokolwiek od Anioła Raziela, a ona ocaliła mojego brata. Całe życie ufałam tylko kilkoro ludziom. Naprawdę ufałam. Mojej mamie, Alec'owi, Jace'owi i Max'owi. Już jedno z nich straciłam. Clary jest powodem dzięki któremu nie straciłam następnego. - Czy uważasz, że będziesz kiedykolwiek w stanie zaufać komuś, z kim nie jesteś związana? - Nie jestem związana z Jace'em. Nie naprawdę. - Isabelle unikała jego spojrzenia. - Wiesz co mam na myśli. - powiedział Jordan, znacząco patrząc na pokój Simona. Izzy zmarszczyła brwi. - Nocni Łowcy żyją kodem honoru, wilkołaku. zaczęła, i przez moment była całkowicie arogancją Nephilim, i Jordan przypomniał sobie dlaczego podziemni nie lubili ich. - Clary ocaliła

Lightwoodów. Zawdzięczam jej moje życie. Jeżeli nie dam jej tego - i nie zobaczę, że ma z tego pożytek - dam jej cokolwiek innego co uczyni ją mniej nieszczęśliwą. - Nie możesz dać jej Simona. Jest osobą, Isabelle. Pójdzie gdzie chce. - Tak, - zaczęła. - więc, nie wydaje się by chciał iść bez niej, prawda? Jordan zawahał się. Było coś w tym co mówiła Izzy, że wydawało się, że wcale nie była zła. Simon i Clary byli swobodni w swoim towarzystwie jak nikt inny. Będąc zakochanym w jednej dziewczynie w swoim życiu i wciąż byciu zakochanym w niej, Jordan nie czuł się zakwalifikowany do udzielania jej porad na ten temat. Pamiętał Simona, który mówił mu z ubolewaniem o tym, że Clary ma chłopaka „Prawdziwą bombę nuklearną". Mimo to był zazdrosny, przez co Jordan nie był pewny tego, czy da się kiedykolwiek kompletnie zapomnieć o pierwszej dziewczynie, którą się kochało. Szczególnie, gdy była przy tobie każdego dnia. Isabelle pstryknęła palcami. - Hej, ty. Czy ty zwracasz na mnie uwagę? przechyliła głowę w bok i zdmuchnęła ciemne kosmyki włosów z twarzy i spojrzała na niego uważnie. - Co się dzieje między tobą a Maią? - Nic. - Jedno słowo dopełniło całej odpowiedzi. - Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek przestanie mnie nienawidzić. - Możliwe, że nie, - zaczęła Izzy. - ma dobry powód. - Dzięki. - Nie będę ci dawać fałszywych zapewnień. - powiedziała Isabelle i odepchnęła butelkę tequili z dala od siebie. Jej oczy wpatrzone w Jordana były żywe i ciemne. - Chodź tutaj, chłopcze wilkołaku. Jej głos był cichszy, miękki, zmysłowy. Jordan przełknął ślinę po nagle suchym gardle. Przypomniał sobie, gdy zobaczył Isabelle w jej czerwonej sukience poza Ironworks i pomyślał, „Czy to ta dziewczyna, z którą spotykał się Simon poza Maią?" Żadna z nich nie była rodzajem dziewczyny, która sprawiała wrażenie, że można ją oszukać i przeżyć przez to. I żadna z nich nie była rodzajem dziewczyny, której się odmawiało. Ostrożnie odwrócił się w stronę Isabelle. Był kilka kroków od niej, kiedy wyciągnęła rękę i złapała go za nadgarstki. Jej ręce sunęły do jego ramion, nad wypukłościami jego bicepsów, mięśniach ramion. Jego bicie serca przyspieszyło się. Czuł jej ciepło i czuł zapach jej perfum i słodkiej tequili. - Jesteś wspaniały. - powiedziała. Jej ręce zsunęły się okrężnie na jego płaską pierś. - Wiesz o tym, prawda? Jordan zastanawiał się czy czuła jego bicie serca przez koszulkę. Wiedział, że dziewczyny odwracały się za nim na ulicy - chłopaki czasami też - widział, co widzi w lustrze codziennie, ale nigdy o tym nie myślał zbyt wiele. Był skoncentrowany na Mai tak długo, że nic nie wydawało się ważniejsze poza nią,

nawet to czy ona wciąż dostrzeże w nim atrakcyjność, jeżeli znów się zobaczą. Umawiał się nawet dużo z dziewczynami, ale żadna z nich nie wyglądała tak jak Isabelle. Zaczął zastanawiać się czy chce go pocałować. Nie całował nikogo poza Maią odkąd skończył piętnaście lat. Izzy patrzyła na niego, a jej oczy były duże i ciemne, usta lekko rozchylone w kolorze truskawek. Zastanawiał się czy smakowałyby jak truskawki gdyby ją pocałował. - Ale nie dbam o to. - powiedziała. - Isabelle, uważam, że - Czekaj, co? - Powinno mnie to obchodzić. - odpowiedziała. - To znaczy, wciąż myślisz o Mai, więc nie mogę po prostu zerwać twoich ciuchów beztrosko, ale chodzi o to, że nie chce tego. Normalnie chciałabym. - Ach. - mruknął Jordan. Poczuł ulgę, a także małe ukłucie rozczarowania. - No cóż... To dobrze? - Myślę o nim cały czas. - wyznała. - To okropne. Nic takiego nie zdarzyło mi się wcześniej. - Masz na myśli Simona? - Wychudły, mały, zwyczajny łajdak. - powiedziała i wzięła ręce z klatki piersiowej Jordana. - Tyle, że on nim nie jest. Wychudły, tak i zwyczajny też. Lubię spędzać z nim czas. Rozśmiesza mnie. I lubię sposób, w jaki się uśmiecha. Wiesz, kiedy jeden kącik ust idzie w górę wcześniej od drugiego - cóż, mieszkasz z nim. Musiałeś to zauważyć. - Niezbyt. - mruknął Jordan. - Brakuje mi go, gdy nie jest w pobliżu. - wyznała Izzy. - Myślałam... Nie wiem, po tym co się stało tamtej nocy z Lilith, coś się zmieniło między nami. Ale teraz jest z Clary cały czas. I nawet nie mogę być zła na nią. - Straciłaś brata. Isabelle spojrzała na niego. - Co? - Cóż, sprawia, że Clary czuje się lepiej mimo straty Jace'a. - odpowiedział Jordan. - Bo Jace to twój brat. Czy Simon sprawiłby, że poczułabyś się też lepiej? Może nie jesteś zła na nią, a na niego. Izzy patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. - Ale nie jesteśmy nikim dla siebie. -zaczęła. - Nie jest moim chłopakiem. Po prostu go lubię. - Zmarszczyła brwi. Cholera. Nie wierzę w to, że to powiedziałam. Muszę być bardziej pijana niż myślałam. - Zrozumiałem to po tym, co mówiłaś wcześniej. - uśmiechnął się do niej. Nie odwzajemniła uśmiechu, obniżyła rzęsy i spojrzała na niego przez nie. - Nie

jesteś taki zły. - powiedziała. - Jeśli chcesz, powiem o tobie miłe rzeczy do Mai. - Nie, dzięki. - powiedział Jordan, który nie wiedział którą wersję miłych rzeczy powiedziałaby Izzy i bał się tego. - Wiesz, to normalne, gdy przechodzisz ciężki okres, chcesz być z osobą, którą... - Miał powiedzieć „kochasz" zdając sobie sprawę, że nie użyła nigdy tego słowa i zmieni je. - O którą dbasz. Ale nie wiem, czy Simon wie, że coś do niego czujesz. Jej brwi uniosły się z powrotem do góry. - Czy on kiedykolwiek mówi coś o mnie? - Myśli, że jesteś bardzo silna. - powiedział wilkołak. -I że nie potrzebujesz go. Myślę, że on się czuje... zbędny w twoim życiu. Jak, co może dać ci, kiedy jesteś już doskonała? Dlaczego chciałabyś takiego faceta jak on? - Jordan zamrugał. Nie chciał tego tak ująć, i nie był pewny ile z tego dotyczy Simona, a ile jego i Mai. - Masz na myśli, że powinnam mu powiedzieć co czuję? - spytała Isabelle cicho. - Tak. Definitywnie. Powiedz mu co czujesz. - Dobra. - chwyciła butelkę teąuili i wzięła łyka. - Pójdę teraz do Clary i powiem mu. Mały kwiat alarmowy rozkwitł w jego piersi. - Nie możesz. Jest praktycznie trzecia rano. - Jeżeli będę czekać, stracę nerwy. - powiedziała, rozsądnym tonem, który mieli tylko ludzie pijani. Wzięła kolejny łyk z butelki. - Po prostu pójdę tam, zapukam w okno i powiem mu co czuję. - Wiesz w ogóle które okno jest Clay? Zmrużyła oczy. - Nieee. Straszna wizja tego, jak pijana Isabelle budzi Jocelyn i Luke'a przypłynęła do głowy Jordana. - Isabelle, nie. - Sięgnął po butelkę tequili od niej, a ona zabrała ją z dala od niego. - Myślę, że zmieniłam zdanie o tobie. - powiedziała pół-groźnym głosem do niego, który byłby jeszcze bardziej przerażający, gdyby była w stanie skupić wzrok na nim. - Ale myślę, że lubię cię mimo wszystko. - wstała i spojrzała na swoje stopy z zaskoczeniem - i zatoczyła się do tyłu. Tylko Jordan, z szybkim refleksem, mógł złapać ją zanim uderzyła o podłogę. Tłumaczenie: JimmyK

Rozdział 7

Diametralna zmiana Clary popijała właśnie trzecią filiżankę kawy, gdy Simon pojawił się w przejściu. Miał na sobie jeansy, czerwony sweter na suwak (po co zawracać sobie głowę wełnianymi płaszczami, skoro nie czujesz już zimna?) i kozaki w stylu „engineer”1. Ludzie oglądali się za nim kiedy przepychał się między stołami w jej kierunku. Clay pomyślała, że wygląda jakoś lepiej odkąd Isabelle wisiała mu nad głową, czepiając się jego ubioru. W jego włosach zaplątało się kilka zbłąkanych płatków śniegu, ale w przeciwieństwie do Aleca, policzki pozostawały mu niezmienne blade, bez śladu różu po mrozie. Wślizgnął się na siedzenie naprzeciwko i wpatrywał się w nią refleksyjnym, błyszczącym wzrokiem. - Dzwoniłaś? – spytał, a jego głos był głęboki i donośny, zupełnie jak u Count Draculi. - Właściwie, to napisałam. - Podsunęła do niego menu, przewracając na stronę dla wampirów. Zerknęła na nią wcześniej, ale sama myśl o krwistym puddingu, czy krwawym mleku przyprawiała ją o dreszcze. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłam.

ϭŚƚƚƉ͗ͬͬĞŶ͘ǁŝŬŝƉĞĚŝĂ͘ŽƌŐͬǁŝŬŝͬŶŐŝŶĞĞƌͺƚ

- Och, nie – powiedział. – Nie uwierzysz, gdzie byłem… - Jego głos urwał się, gdy zobaczył wyraz jej twarzy. – Hej. – Jego palce znalazły się nagle pod jej podbródkiem, podnosząc jej głowę. Uśmiech zmył mu się z oczu i zastąpił troską. – Co się stało? Są jakieś wieści o Jace'u? - Zdecydowaliście się już na coś? – powiedziała Kaelie, niebieskooka faerie, która dała Clary dzwon od królowej Jasnego Dworu. Spojrzała na Nocną Łowczynię i uśmiechnęła się do niej powierzchownie, sprawiając, że dziewczyna miała chęć zgrzytać zębami. Clary zamówiła kawałek szarlotki, a Simon mieszankę gorącej czekolady i krwi. Kaelie zabrała ze sobą menu i wampir znów spojrzał na przyjaciółkę z troską. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i powiedziała mu o nocy, każdy najdokładniejszy szczegół. Wygląd Jace'a, co do niej powiedział, konfrontację w salonie i o tym co się stało z Lukiem. Opowiedziała mu o słowach Magnusa na temat między wymiarowych gniazd i innych światach, i o tym jak niemożliwe jest wyśledzenie kogoś, kto w takim gnieździe został ukryty, nie mówiąc już o przesłaniu jakiejkolwiek wiadomości. Oczy Simona ściemniły się, gdy o tym wszystkim mówiła, a pod koniec historii miał głowę w rękach. - Simon? – spytała Nocna Łowczyni. Pojawiła się Kaelie z ich jedzeniem i szybko zniknęła. Było wciąż nietknięte, gdy Clary dotknęła jego ramienia. – O co chodzi? Jeżeli o Luke'a… - To moja wina. – Spojrzał na nią, a jego oczy były suche. Wampiry łzawiły krwią, przypomniała sobie: przecież czytała gdzieś o tym. – Gdybym nie ugryzł Sebastiana… - Zrobiłeś to dla mnie, żebym przeżyła. – Jej głos był delikatny. – Ocaliłeś mi życie. - Ty ocaliłaś moje jakieś sześć, czy siedem razy. Wydawało mi się to fair. – Łamał się. Przypomniała sobie go, jak dławił się czarną krwią Sebastiana, klęcząc na dachu ogrodu. - Przypisywanie sobie win do niczego nas nie doprowadzi – stwierdziła Clary. – Nie sprowadziłam cię tu po to, żeby opowiedzieć, co się wydarzyło. I tak powiedziałabym ci o wszystkim, ale zaczekałabym z tym do jutra, gdyby nie… Spojrzał na nią ostrożnie znad kubka. – Gdyby nie co? - Mam plan.

Jęknął. – Tego właśnie się bałem. - Moje plany wcale nie są takie złe. - Plany Isabelle są złe. – Wskazał na nią palcem.. – Twoje natomiast są misją samobójczą przy dobrych wiatrach. Opadła na oparcie, krzyżując ręce na ramionach. – Chcesz o nich usłyszeć, czy nie? Musisz tylko dochować tajemnicy. - Prędzej wydłubałbym sobie oczy widelcem, niż wyjawił komukolwiek twoje sekrety. – powiedział Simon, a potem zaniepokoił się. – Chwila moment. Myślisz, że będę zmuszony? - Nie wiem. – Clary zakryła twarz dłońmi. - Po prostu mi powiedz. – Wyglądał na zrezygnowanego. Z westchnieniem sięgnęła do kieszeni, wyciągając małą, aksamitną torebeczkę, którą przewróciła nad stołem. Ze środka wytoczyły się dwa złote pierścionki, lądując na powierzchni z lekkim brzdękiem. Simon spojrzał się na nie zaintrygowany. – Chcesz się pobrać? - Nie bądź idiotą. – Pochyliła się do przodu, obniżając ton głosu. – To są pierścionki, które chciała Jasna Dama. - Mówiłaś, że ich nie zabrałaś… - przerwał w pół zdania, podnosząc na nią wzrok. - Skłamałam. Ale po tym jak zobaczyłam Jace'a w bibliotece, wcale nie chciałam ich oddawać. Miałam przeczucie, że jeszcze będę ich potrzebować. I zdałam sobie sprawę, że ona nigdy nie podzieli się z nami przydatnymi informacjami. Pierścionki wydawały się być bardziej cenne, niż następna konfrontacja z Damą. Simon złapał je w swojej dłoni, ukrywając przed ciekawskim wzrokiem Kaelie, gdy przechodziła obok. – Clary, nie możesz tak po prostu zabierać rzeczy, których pragnie Biała Dama i ukrywać ich przed nią. Lepiej nie znaleźć się po jej złej stronie. Spojrzała na niego błagalnie. – Możemy przynajmniej sprawdzić, czy działają?

Westchnął i podał jej jeden z pierścionków. Był bardzo lekki, ale równocześnie gładki, jak prawdziwe złoto. Martwiła się przez chwilę, że nie będzie pasował, ale gdy tylko go wsunęła na prawy palec wskazujący, wydawało się, że pierścionek zaczął się układać na jego kształt, do czasu, aż nie spoczął wygodnie przy kosteczkach. Zauważyła, że Simon też przygląda się swoim dłoniom i to samo przytrafiło się właśnie w jego wypadku. - Teraz chyba możemy pogadać – powiedział. – Odezwij się do mnie. No wiesz, w myślach. Clary odwróciła się do Simona, czując się absurdalnie głupio, zupełnie jakby została poproszona o zagranie w „Whose Line?”2, gdzie nie zna żadnej kwestii. - Simon? Wampir zamrugał. - Myślę… Czy mogłabyś to zrobić jeszcze raz? Tym razem Clary skoncentrowała się, starając się skupić na Simonie. Na jego osobie, sposobie w jakim myśli, uczuciu, gdy słyszała jego głos, czuła jego bliskość. Jego szepty, jego sekrety, to jak ją rozśmieszał. – Więc, –pomyślała, konwersując, - teraz jak już jestem w twojej głowie, chcesz może zobaczyć jakieś mentalne obrazy nagiego Jace'a? Simon podskoczył. – Słyszałem to! I nie. Podekscytowanie zamruczało w żyłach Clary. To działało. – Pomyśl o czymś do mnie z powrotem. Zabrało to mniej, niż sekundę. Usłyszała Simona, zupełnie tak, jak brata Zachariasza, bezdźwięcznym głosem w jej umyśle. – Widziałaś go nagiego? - No, niezupełnie. Ale… - Wystarczy – powiedział głośno. I pomimo tego, że jego głos zahaczał o rozbawienie i obawę, oczy błyszczały się. – Działają. O cholera, one naprawdę działają. Nachyliła się do niego. – Więc mogę ci opowiedzieć o moim pomyśle? Dotknęła pierścionka na jego placu, czując jego delikatne ornamenty, odnogi liści ukształtowane pod jej palcami. – Jasne. Ϯ'ƌĂƚĞůĞǁŝnjLJũŶĂͬƐŚŽǁͣtŚŽƐĞ>ŝŶĞ/Ɛ/ƚŶLJǁĂLJ͍͕͟ĐŽƑũĂŬƉŽůƐĐLJͣ^ƉĂĚŬŽďŝĞƌĐLJ͗͟ ŚƚƚƉ͗ͬͬƉů͘ǁŝŬŝƉĞĚŝĂ͘ŽƌŐͬǁŝŬŝͬtŚŽƐĞͺ>ŝŶĞͺ/Ɛͺ/ƚͺŶLJǁĂLJйϯ&

Zaczęła wszystko mu wyjaśniać, ale nie zdążyła dobrnąć do końca, kiedy Simon przerwał jej na głos. – Nie. Absolutnie nie. - Simon – powiedziała. – Ten plan jest perfekcyjnie w porządku. - Plan, w którym zabrniesz w jakiś bliżej nieznane międzygalaktyczne gniazdo za Jace'em oraz Sebastianem. Gdy to zrobisz użyjemy tych pierścionków, żeby się komunikować, aby ci którzy zostali tutaj, w naszym regularnym ziemskim systemie, próbowali cię wyśledzić? To ten plan? - Tak. - Nie. – stwierdził. – Nie, to wcale nie on. Clary opadła na tył siedzenia. – Nie masz prawa tak po prostu powiedzieć nie. - Ten plan dotyczy również mnie! Mam prawo wyrazić sprzeciw! Nie. - Simon… Wampir poklepał miejcie koło siebie, jakby tam ktoś siedział. – Pozwól mi cię przedstawić mojemu dobremu kumplowi, nazywa się „Nie”. - Może dojdziemy chociaż do jakiegoś kompromisu? – zasugerowała, biorąc kęs ciasta. - Nie. - SIMON. - „Nie”, to magiczne słowo. – odpowiedział jej. – A działa to tak, mówisz: „Simon, mam szalony, samobójczy plan. Chciałbyś mi pomóc go zrealizować?”, a ja na to: „ Ależ owszem, ale nie.” - I tak to zrobię – stwierdziła. Zmierzył ją wzrokiem z naprzeciwka stołu. – Co? - Zrobię to bez względu na to, czy zdecydujesz się mi pomóc, czy też nie. – odrzekła. – Jeżeli nie będę mogła użyć pierścionków, i tak pójdę za Jace'em, gdziekolwiek to jest. Spróbuję się z wami skontaktować przez wymykanie się, znajdowanie telefonów, cokolwiek. Jeżeli to tylko możliwe. I tak to zrobię, Simon. Po prostu miałabym lepszą szansę przetrwania, gdybyś mi pomógł. Ty niczym nie ryzykujesz.

- Nie dbam o to, czy coś mi się stanie – wysyczał, pochylając się nad stołem. – Zależy mi na tym co się stanie z tobą! Cholera, jestem praktycznie niezniszczalny. Daj mi pójść, ty zostań. - Tak, - odpowiedziała Clary, - bo Jace wcale nie będzie uważał tego za dziwne. Nie możesz mu tak po prostu powiedzieć, że ukrywałeś przed nim swoją miłość i nie chcesz się z nim rozstawać. - Mógłbym mu powiedzieć, że przemyślałem to wszystko i zgadzam się z teorią jego i Sebastiana i chcę dorzucić swoje pięć groszy. - Ty nawet nie znasz tej filozofii. - No tak. Może będę miał więcej szczęścia kitując mu o mojej miłości. Jace i tak myśli, że wszyscy są w nim zakochani. - Ale ja, – powiedziała Clary, - jestem w nim zakochana tak naprawdę. Simon spoglądał na nią przez dłuższy czas, pozostając cicho. – Mówisz poważnie – odpowiedział ostatecznie. – Naprawdę byś to zrobiła. Nawet beze mnie, bez jakiegokolwiek zabezpieczenia. - Nie ma rzeczy, której nie zrobiłabym dla Jace'a. Simon odchylił głowę do tyłu, opierając o plastikowy zagłówek. Znak Kaina jaśniał delikatnym srebrem na jego skórze. – Nie mów tak – odrzekł. - Nie zrobiłbyś czegokolwiek dla ludzi, których kochasz? - Zrobiłbym niemalże wszystko dla ciebie. – powiedział cicho. – Umarłbym dla ciebie. Przecież o tym wiesz. Ale czy zabiłbym kogoś innego, kogoś zupełnie niewinnego? Co z wieloma niewinnymi życiami? Co z całym światem? Czy to naprawdę miłość, mówić komuś, że kiedy przyjdzie do wyboru pomiędzy ich życiem, a planetą, wybrałbyś właśnie to życie? Czy to… no nie wiem, czy to w ogóle moralna miłość? - Miłości nie określa się moralnością, czy też nie – powiedziała Clary. – Miłość po prostu jest. - Wiem – odrzekł Simon. – Ale akcje, które podejmujemy w imię miłości, to te które właśnie są moralne, albo niemoralne. I pewnie w normalnych przypadkach w ogóle by to się nie liczyło. Wtedy nawet jeśli myślę o Jace'u, jako o drażniącym, on nigdy nie poprosiłby cię o coś, co nie zgadzałoby się z twoją

naturą. Nie dla niego, nie dla kogokolwiek. Ale on już nie jest tym Jace'm, prawda? Ja po prostu już nie wiem, Clary. Nie wiem o co byłby zdolny cię poprosić. Clary oparła łokieć o blat stołu, nagle bardzo zmęczona. – Może i nie jest już tym Jace'em, ale jest najbliższą rzeczą do niego, jaką mogę mieć. Nie ma powrotu do mojego Jace`a , bez tego Jace`a. – Podniosła swój wzrok do Simona. – A może ty po prostu mi mówisz, że nie ma już nadziei i to bez sensu? Zabrzmiała pomiędzy nimi długa cisza. Clary mogła zobaczyć wrodzoną szczerość Simona, która w chwili obecnej walczyła z potrzebą ochrony najlepszej przyjaciółki. W końcu powiedział, - Nigdy bym tego nie stwierdził. Wiesz, wciąż jestem Żydem, nawet jeśli stałem się wampirem. W moim sercu pamiętam i wierzę nawet w te słowa, których nie jestem w stanie wypowiedzieć. B… - zakrztusił się i przełknął. – Zawarł z nami przymierze, zupełnie tak, jak przy Łowcach, który wierzą, że Raziel zawarł takie samo z nimi. I my wierzymy w jego obietnice. Dlatego nie możesz stracić nadziei- Hatikwy3 - , bo jeśli utrzymasz ją przy życiu, ona odwdzięczy ci się tym samym. – Simon wyglądał na lekko zażenowanego. – Mój rabbi zwykł tak mawiać. Clary przesunęła swoją rękę wzdłuż stołu i położyła ją na dłoni Simona. Chłopak rzadko rozmawiał o swojej religii z nią, lub kimkolwiek, ale ona wiedziała, że jest wierzący. – Czy to oznacza, że się zgadzasz? Jęknął. – Myślę, że to znaczy, że stłamsiłaś mój zapał i wygrałaś. - Fantastycznie. - Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że pozostawiasz mnie w pozycji tego, który ma wyjawić wszystko innym… twojej matce, Lukowi, Alecowi, Izzy, Magnusowi… - Chyba jednak nie powinnam stwierdzać tak od razu, że nic tobie nie grozi. – powiedziała cicho Clary. - Własnie – odrzekł Simon. – Po prostu pamiętaj o tym, że zrobiłem to dla ciebie, kiedy twoja matka zachowując się jak niedźwiedzica odseparowana od małego niedźwiedziątka, zacznie obgryzać moją kostkę. ϯ,LJŵŶ  ƉĂŷƐƚǁŽǁLJ  /njƌĂĞůĂ͕  ƐųŽǁŽ  ,ĂƚŝŬǁĂ  ƚųƵŵĂĐnjLJ  Ɛŝħ  ďĞnjƉŽƑƌĞĚŶŝŽ  nj  ĂƌĂďƐŬŝĞŐŽ  ŶĂ EĂĚnjŝĞũħ͘ ŚƚƚƉ͗ͬͬƉů͘ǁŝŬŝƉĞĚŝĂ͘ŽƌŐͬǁŝŬŝͬ,LJŵŶͺ/njƌĂĞůĂ

***

Jordan dopiero co zasypiał, gdy walenie w drzwi frontowe znów się rozpoczęło. Przewrócił się na drugi bok i jęknął. Zegarek przy łóżku wskazywał na czwartą nad ranem swoimi migającymi, żółtymi numerami. Jeszcze więcej stukania. Jordan zsunął się niechętnie na nogi, naciągnął jeansy i zatoczył się do korytarza. Ze zmęczeniem otworzył drzwi. – Słuchaj… Słowa umarły na jego wargach. W jego korytarzu stała Maia. Miała na sobie jeansy i skórzaną kurtkę w kolorze karmelowym. Jej włosy były upięte z tyłu brązowymi pałeczkami. Pojedynczy lok upadł na jej skroń. Palce Jordana aż swędziały, aby zasunąć go z powrotem za jej ucho. Zamiast tego po prostu schował ręce w kieszenie. - Ładna koszulka – skomentowała z suchym spojrzeniem na jego nagą klatkę piersiową. Na swoim ramieniu miała zawieszony plecak. Przez moment jego serce zabiło mocniej. Czy opuszczała miasto? Czy uciekała stąd przed nim? – Słuchaj, Jordan… - Kto to? – Głos dochodzący zza Jordana był chrypliwy, niedbały zupełnie, jak łóżko z którego przed chwilą wyszła. Zobaczył, jak usta Mai uchylają się i odwrócił się, żeby zauważyć Isabelle, która miała na sobie jedynie jedną z koszulek Simona. Stała za nim pocierając oczy. Maia szybko zamknęła usta. – To ja. – odrzekła w niezbyt przyjaznym tonie. – Odwiedzasz… Simona? - Co? Nie, Simona tu nie ma. - Zamknij się Isabelle – myślał Jordan gorączkowo. – On jest… - gestykulowała niejasno, – na zewnątrz. Policzki Mai zaczerwieniły się. – Śmierdzi tu, jak w barze. - Tania tequila Jordana – odpowiedziała Isabelle, machając ręką. – Wiesz… - Czy ta koszula również jest jego? – Chciała się dowiedzieć. Isabelle zerknęła na siebie, a potem znów na Maię. W końcu chyba zrozumiała, o czym zaczęła myśleć dziewczyna. – Och, nie, Maiu…

- Więc najpierw Simon zaczął mnie zdradzać z tobą, a teraz ty i Jordan… - Simon, - powiedziała Isabelle, - zdradzał też mnie z tobą. Tak, czy siak, nic się nie dzieje ze mną i Jordanem. Przyszłam, żeby zobaczyć Simona, ale go tu nie było, więc zdecydowałam się zostać w jego pokoju. I teraz zamierzam do niego wrócić. - Nie - Maia odpowiedziała ostro. – Nie idź. Zapomnij o Simonie i Jordanie. To, co mam do powiedzenia, to coś, co musisz usłyszeć. Isabelle zastygła z jedną ręką na drzwiach Simona. Jej zaspana twarz powoli bladła. – Jace, - odrzekła, - czy dlatego tu jesteś? Maia pokiwała głową. Isabelle opadła na drzwi. – Czy on… - jej głos złamał się. Zaczęła od początku. – Czy znaleźli… - On wrócił – odpowiedziała Maia. – Dla Clary – Zatrzymała się na chwilę. – Miał ze sobą Sebastiana. Była walka i Luke został zraniony. On umiera. Isabella wydała suchy dźwięk z jej gardła. – Jace? Jace skrzywdził Luke`a? Maia unikała jej wzroku. – Nie wiem co dokładnie się wydarzyło, tylko tyle, że Jace i Sebastian przybyli do Clary i rozpętała się bójka. Luke był ranny. - Clary… - Wszystko z nią w porządku. Jest u Magnusa z jej matką. – Maia odwróciła się do Jordana. – Magnus zadzwonił do mnie i poprosił, żebym się z tobą zobaczyła. Próbował cię złapać, ale nie mógł. Chce, żebyś pomógł mu się skontaktować z Praetorem Lupusem. - Pomógł skontaktować się z… - Jordan potrząsnął głową. – Nie można tak po prostu zadzwonić do Praetora. To nie jest jakieś tam 1- 800- WILKOŁAK. Maia skrzyżowała dłonie. – Więc jak ich dosięgnąć? - Mam nadzorcę. Kontaktuje się ze mną kiedy ma ochotę, albo po prostu do niego dzwonię w nagłych wypadkach. - To jest nagły wypadek. – Maia zaczepiła kciuki w szlufki od spodni. –Jest prawdopodobieństwo, że Luke umrze, a Magnus mówi, że Praetor może mieć pomocne informacje. – Spojrzała na Jordana z wielkimi, ciemnymi oczami.

Pomyślał, że jest jej winny powiedzieć, iż Praetor nie lubi mieszać się w sprawy Clave, że trzymają się jedynie swojej misji, pomocy Podziemnym. Nie ma żadnej gwarancji, że zgodzą się pomóc, a wiele zgodności, o znienawidzenie prośby. Ale to właśnie Maia go prosiła. To było coś, co mógłby dla niej zrobić, żeby przybliżyć się na długiej drodze do przebaczenia i wynagrodzić to, co jej zrobił poprzednio. - Okej – odrzekł. – Więc musimy się udać osobiście do ich siedzib. Znajdują się na North Fork na Long Island. Dosyć daleko stąd. Możemy wciąż moją ciężarówkę. -Niech będzie. – Maia podniosła swój plecak jeszcze wyżej. – Spodziewałam się, że pewnie będziemy musieli dokądś pójść, dlatego zabrałam ze sobą rzeczy. - Maiu – powiedziała Isabelle. Nie odzywała się przez tak długo, że Jordan niemalże zapomniał o jej obecności. Odwrócił się i zobaczył, jak opiera się o ścianę nieopodal drzwi Simona. Ściskała siebie, jakby było jej zimno. – Czy z nim wszystko porządku? Maia wzdrygnęła się. – Z Lukiem? Nie, on… - Jace`em. – Głos Isabelle był, jak zaczerpnięte powietrze. – Czy z Jace`em wszystko w porządku? Skrzywdzili go, albo złapali, czy… - Jest okej. – powiedziała Maia bez emocji. – I odszedł. Zniknął z Sebastianem. - A Simon? – Wzrok Isabelle przemknął do Jordana. – Mówiłaś, że był z Clary… Maia pokręciła głową. – Nie był. Nie było go tam. – Jej ręka była zaciśnięta mocno na szelce plecaka. – Ale jest teraz jedna rzecz, o której się dowiedzieliśmy i nie będzie ci się to podobało. Jace i Sebastian są w jakiś sposób połączeni. Kiedy skrzywdzisz Jace`a, skrzywdzisz też Sebastiana. Zabijesz go, a Sebastian też umrze. I wice wersa. Prosto od Magnusa. - Czy Clave o tym wie? – Zażądała Isabelle. – Nie powiedzieli o tym Clave, prawda? Maia potrząsnęła głową. – Nie, jeszcze nie.

- Dowiedzą się o tym. – powiedziała Isabelle. – Całe stado wie. Ktoś się wygada. A wtedy rozpocznie się pościg. Zabiją go tylko po to, żeby zabić Sebastiana. I tak go zabiją. – Podniosła ręce i przeczesała je przez jej grube, czarne włosy. – Chcę mojego brata, - stwierdziła. – Chce zobaczyć Aleca. - A to bardzo dobrze, - odpowiedziała Maia, - bo po tym jak Magnus zadzwonił do mnie, zaraz wysłał też SMS-a. Powiedział, że miał przeczucie, że tu będziesz i dał wiadomość. Chce, żebyś poszła do jego mieszkania na Brooklynie, natychmiastowo.

***

Na zewnątrz było mroźno, tak zimno, że nawet run termiczny, który narysowała na sobie i cienka wiatrówka zabrana z szafy Simona, nie chroniły Isabelle przed dreszczami, kiedy otworzyła drzwi do budynku, w którym znajdowało się mieszkanie Magnusa. Po wezwaniu przez domofon, udała się w górę schodów, przeciągając rękę po rozpadającej się poręczy. Część niej chciała przebiec przez schody, wiedząc, że jest tam Alec i że zrozumie to, co właśnie czuje ona. Druga jej część, ta która ukrywała sekret jej rodziców przed bratem przez całe życie, chciała zwinąć się na półpiętrze i pozostać sama ze swoim cierpieniem. I ta część, która nienawidziła polegania na drugiej osobie, i strach, czy nie zwiedzie się na kimś, w którymś momencie. Mogła z dumą powiedzieć, że Isabelle Lightwood nie potrzebuje teraz nikogo. Znalazła się tu, bo prosili o to. To oni potrzebowali jej. Isabelle nie miała nic przeciwko byciu potrzebnej. W zasadzie to lubiła ten fakt. To właśnie dlatego zajęło jej o wiele więcej czasu do ogrzania jej stosunków z Jace`em, kiedy wyszedł z portalu z Idris. Chuderlawy, dziesięcioletni chłopaczek z udręczonymi blado-złotymi oczami. Alec od razu był nim zachwycony, ale Isabelle czuła urazę do jego władczości. Kiedy jej matka opowiedziała o tym, jak jego ojciec został zamordowany przed oczami chłopca, Isabelle spodziewała się, że Jace przybiegnie do niej rozpłakany, szukając pocieszenia i porady. Ale on nie wydawał się potrzebować kogokolwiek. Nawet w wieku dziesięciu lat wydawał się mięć ostry,

defensywny i toksyczny temperament. W zasadzie to, Isabelle pomyślała skonsternowana, był taki, jak ona sama. W końcu zbliżyli się przez „Nocne Łowy”. Wspólna miłość do ostrych broni, błyszczących, serafinowych ostrzy, bolesna przyjemność od palących Znaków, znieczulająca bezmyślność podczas walk. Kiedy Alec chciał iść na polowanie bez Izzy, Jace ją obronił, mówiąc: „ Potrzebujemy ją z nami. Jest najlepsza, z jakich tylko można wybrać, z wyjątkiem oczywiście mojej osoby.” Kochała go właśnie za to. Znalazła się przy drzwiach frontowych mieszkania. Ze szczeliny wejścia wylewało się światło i słyszała pomruki głosów. Otworzyła drzwi i ogarnęło ją ciepło. Weszła do środka wdzięczna. Ciepło pochodziło od ognia mlaskającego w zakratowanym kominku i nawet jeśli w całym budynku nie było kominków, to ten miał w sobie niebiesko zielone odcienie, wskazujące na zaczarowane płomienie. Magnus i Alec siedzieli razem na jednej z kanap przy palenisku. Kiedy weszła Alec podniósł wzrok i zauważając ją od razu wskoczył na nogi, pośpieszając na bosaka wzdłuż pokoju. Miał na sobie czarne dresy i białą koszulkę z poszarpanym kołnierzem. Podbiegł i wziął ją w swoje ramiona. Przez chwilę stała w bezruchu w jego objęciu, słuchając bicia jego serca. Jego dłonie poklepywały ją dziwnie w dół i w górę po jej plecach, włosach. – Iz – powiedział. – Wszystko będzie w porządku, Izzy. Odepchnęła się od niego, wycierając oczy. Boże, nienawidziła płakać. – Jak możesz tak mówić? – wybuchła. – Jak cokolwiek mogłoby być lepiej po tym wszystkim. - Izzy. – Alec przełożył włosy siostry na jej jedno ramię i pociągnął za nie delikatnie. Przypomniało jej to o czasach, kiedy miała zwyczaj nosić włosy w kucykach i Alec pociągał za nie z o wiele mniejszą delikatnością, jak teraz. – Nie rozpadaj się na kawałki. Potrzebujemy ciebie. – Opuścił ton głosu. – A także, czy wiesz, że czuć od ciebie tequillą? Spojrzała na Magnusa, który oglądał ich z sofy ze swoim zagadkowym kocim wzrokiem. – Gdzie jest Clary? – spytała. - I jej matka? Myślałam, że tu będą. - Śpią – odpowiedział Alec. – Pomyśleliśmy, że potrzebują odpoczynku.

- A ja nie? - Czy to ty przed chwilą zobaczyłaś, jak prawie zamordowano twojego narzeczonego, albo ojczyma przed twoimi oczami? – Magnus dociął sucho. Miał na sobie pidżamę w paski z czarnym, satynowym szlafrokiem zarzuconym na wierzch. – Isabelle Lightwood – rzekł, siadając wyżej i składając luźno ręce przed sobą. – Tak jak Alec stwierdził wcześniej, potrzebujemy cię. Isabelle wyprostowała się, odciągając ramiona do tyłu. – Potrzebujecie mnie do czego? - Żeby pójść do Żelaznych Sióstr – powiedział Alec. – Potrzebujemy broni, która rozdzieli Jace`a i Sebastiana, żeby mogli cierpieć oddzielnie… wiesz, o co mi chodzi. Żeby Sebastian mógł być zabity, bez potrzeby krzywdzenia Jace`a. To kwestia czasu, zanim Clave dowie się o tym, że Jace nie jest więźniem Sebastiana, a działa razem z nim… - To nie Jace. – zaprotestowała Isabelle. - Może to i faktycznie nie Jace, - powiedział Magnus, - ale jeśli umrze, twój Jace umrze razem z nim. - Jak wiesz Żelazne Siostry będą rozmawiać jedynie z kobietami, - stwierdził Alec, - A Jocelyn nie może pójść sama, bo nie jest już Nocnym Łowcą. - A co z Clary? - Wciąż przechodzi szkolenie. Nie będzie wiedziała, jakie pytania zadawać, albo jak się do nich zwracać. Ale ty i Jocelyn tak. Jocelyn mówiła, że już tam była, i że może cię poprowadzić, kiedy przenieśmy cię na krańce Cytadeli Adamant. Wyruszycie obydwie z rana. Isabelle rozważyła to wszystko. Pomysł o posiadaniu czegoś do roboty, czegoś konkretnego, aktywnego i ważnego było ulgą. Wolałaby zadanie zawierające w sobie zabijanie demonów, albo odkrajanie nóg Sebastiana, ale lepsze to, niż nic. Legendy otaczające Cytadelę Adamant, sprawiały że brzmiało to jak zabronione, oddalone miejsce, a Żelazne Siostry były widywane znacznie rzadziej niż Cisi Bracia. Isabelle nigdy nie poznała Żelaznej Siostry. - Kiedy możemy iść? – spytała. Alec uśmiechnął się po raz pierwszy odkąd przybyła i wyciągnął rękę, żeby potarmosić jej włosy. – To jest moja Isabelle.

- Daj spokój. – Uchyliła się od jego ręki i zauważyła, jak Magnus szczerzy się z sofy. Podciągnął się i przeciągnął rękę przez swoje i tak już wybuchowo sterczące, czarne włosy. - Mam trzy zapasowe pokoje. – powiedział. – Clary jest w jednym z nich, a jej matka w drugim. Zabiorę cię do trzeciego. Wszystkie pokoje przystawały do wąskiego, bezokiennego korytarza, który wychodził od salonu. Dwoje drzwi było zamkniętych. Magnus poprowadził Isabelle do trzecich, do pokoju, w którym ściany pomalowane były na wściekły róż. Czarne zasłony, zawieszone na srebrnych kółkach przed oknami, zabezpieczone kajdankami. Kapa na łóżku miała ciemnoczerwone nadruki serc na sobie. Isabelle rozejrzała się dookoła. Była roztrzęsiona i zdenerwowana i w żadnym stanie, żeby iść teraz spać. – Ładne kajdanki. Teraz chyba wiem, dlaczego nie umieściłeś tu Jocelyn. - Potrzebowałem czegoś, co by przytrzymało kurtyny. – Magnus wzruszył ramionami. - Masz coś w czym mogłabyś spać? Isabelle pokiwała głową, nie chcąc przyznawać się, że przyniosła ze sobą koszulkę Simona z jego mieszkania. Wampiry nie miały jako takiego zapachu, ale wciąż mogła w niej wyczuć słaby, uspokajający zapach mydła do prania. – To trochę dziwne – powiedziała. – Ty domagający się żebym natychmiast tu przyszła, tylko po to, żeby położyć mnie spać i stwierdzić, że rozpoczynamy jutro. Magnus oparł się o ścianę przy drzwiach. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, patrząc na nią swoimi skośnymi, kocimi oczami. Przez moment przypominał jej o Churchu, tylko takim, który raczej nie gryzie. – Kocham twojego brata – odrzekł. – Wiesz o tym, prawda? - Jeżeli chcesz mojego błogosławieństwa na ślub z nim, zrób to – odpowiedziała Isabelle. – Jesień to bardzo ładna pora na takie wydarzenie. Mógłbyś założyć pomarańczowy garnitur. - On nie jest szczęśliwy. – powiedział Magnus, jakby nie usłyszał słów Isabelle. - Oczywiście, że nie jest. – docięła Isabelle. – Jace…

- Jace – powiedział Magnus, a jego ręce zacisnęły się w pięści przy bokach. Isabelle patrzyła się na niego. Zawsze myślała, że on nie ma nic przeciwko Jace`owi, że może go nawet lubi, kiedy uczucia Aleca były już pewne. - Miałam wrażenie, że jesteście przyjaciółmi. - powiedziała. - To nie o to chodzi. – odparł Magnus. – Są tacy ludzie, którzy zostali wybrani na specjalny los. Specjalne przysługi i specjalne udręki. Bóg wie, że przyciąga nas do tego, co piękne i złamane. Ja taki byłem, ale niektórych ludzi nie da się naprawić. A nawet jeśli tak, to tylko przez miłość i poświęcenie, które niszczy ich dawcę. Isabelle potrząsnęła głową powoli. – Pogubiłam się. Jace jest naszym bratem, a Alec… jest również parabatai Jace'a. - Wiem o parabatai. – powiedział Magnus. – Znałem parabatai tak ze sobą zżytych, że byli niemalże jedną osobą. Wiesz co się stanie, kiedy jedno z nich umrze, a to drugie, które pozostanie… - Przestań! – Isabelle przyłożyła dłonie do uszu, a potem opuściła je powoli. – Jak śmiesz, Magnusie Bane? – spytała. – Jak śmiesz jeszcze to pogarszać. - Isabelle. – Dłonie Magnusa poluzowały się; miał rozszerzone oczy, zupełnie jakby jego wybuch zaskoczył go samego. – Przepraszam. Czasami zapominam, że… z całą twoją samokontrolą i siłą, posiadasz tą samą bezbronność co Alec. - Nie ma nic słabego w Alecu. – odrzekła Isabelle. - Nie. – stwierdził Magnus. – Miłość, ta którą się wybiera, dodaje nam sił. Szczegół tkwi w tym, że chciałem cię tu dla niego. Są rzeczy, których nie mogę dla niego zrobić, ani dać. – przez moment to Magnus wyglądał dziwnie bezbronnie. – Znałaś Jace`a tak długo, jak on. Możesz podarować mu zrozumienie, jakiego ja nie mam. I on cię kocha. - Oczywiście, że mnie kocha. Jestem jego siostrą. - Krew to nie miłość – odrzekł Magnus, a jego głos był rozgoryczony. – Możesz zapytać Clary.

***

Clary wystrzeliła przez portal, jak przez lufę broni i przeleciała na drugi koniec. Spadała na ziemię, skupiając się na lądowaniu, gdy jej stopy uderzyły o nią mocno. Wytrzymała w tej pozie tylko przez moment, zanim będąc zbyt zamroczona przez portal, żeby się skoncentrować, straciła równowagę i upadła, a jej plecak złagodził upadek. Westchnęła - pewnego dnia jej szkolenie w końcu musi dać jej rezultaty. Podniosła się na nogi, ocierając kurz z jeansów na pośladkach. Stała naprzeciwko domu Luke`a. Rzeka błyszczała się za jej ramieniem, miasto wznosiło się za wodą, jak las świateł. Dom Luke`a pozostał takim, jaki był nietknięty przed godzinami, zamknięty i ciemny. Clary, stojąc na brudnej i kamiennej ścieżce, prowadzącej do frontowych schodów, przełknęła ciężko ślinę. Powoli dotknęła pierścionka na prawej dłoni, palcami lewej. – Simon? Odpowiedział niemalże natychmiastowo. – Tak? - Gdzie jesteś? - Idę w kierunku metra. Przeszłaś przez portal do domu? - Do Luke`a domu. Jeżeli Jace przyjdzie, tak jak myślę, że zrobi, to na pewno pojawi się tutaj. Cisza. – Myślę, że chyba wiesz jak się ze mną skontaktować w razie czego. - Chyba tak. - Wzięła głęboki wdech. - Simon? - Tak? - Kocham cię. Pauza. - Ja ciebie też. I to było wszystko. Nie pojawiło się żadne kliknięcie, jak gdybyś zakończył połączenie przy telefonie. Clary po prostu poczuła odcięcie więzi, jakby przecięto jakiś sznurek w jej głowie. Zastanawiała się, czy to właśnie miał na myśli Alec, kiedy mówił o odcięciu parabatai. Skierowała się w kierunku domu Luke`a i powoli zaczęła się wspinać po schodach. To był jej dom. Jeżeli Jace miał do niej wrócić, tak jak jej obiecał

bezsłownie, to właśnie tu powinien się pojawić. Usiadła na najwyższym stopniu, przyciągając plecak na kolana i czekała.

***

Simon stał naprzeciwko lodówki w swoim mieszkaniu i pił ostatni łyk zimnej krwi, kiedy wspomnienie wewnętrznego głosu Clary wymazywało się z jego pamięci. Dopiero co trafił do domu, który był ciemny, a szum lodówki jakże głośny. Miejsce dziwnie pachniało tequilą. Może Jordan pił. Jego sypialnia i tak była zamknięta, nie żeby Simon obwiniał go za spanie, w końcu było już po czwartej z rana. Wepchnął butelkę z powrotem do lodówki i udał się do swojego pokoju. To będzie pierwsza noc, jaką prześpi w swoim domu od tygodnia. Przyzwyczaił się już do dzielenia z kimś łóżka. Ciała do którego mógł się przytulić w środku nocy. Lubił sposób w jaki Clary do niego pasowała, zwinięta we śnie z głową na jej dłoni. I jeżeli musiał przyznać, lubił fakt, że nie mogła spać bez niego. Sprawiało to, że czuł się niepozbywalny i potrzebny, nawet jeśli Jocelyn nie dbała o to, czy śpi on razem z jej córką, czy też nie. Najwyraźniej matka Clary uważała go za tak seksualnie niebezpiecznego, jak złota rybka. Oczywiście Clary i Simon dzielili łóżko bardzo często, od okresu kiedy byli pięciolatkami, aż do bycia dwunastolatkami. Może to miało coś do czynienia z takim myśleniem, stwierdził, otwierając drzwi do sypialni. Większość nocy spędzali uczęszczając na ekspresyjnych zajęciach, na przykład konkursach, w których przekonywali się komu zajmie najwięcej czasu zjadanie jednego opakowania Reese Peanut Butter Cup4, albo podkradali przenośne DVD i… Zamrugał. Jego pokój wyglądał dokładnie tak samo. Nagie ściany, zastawione plastikowe półki z jego ciuchami na nich, gitara wisząca na górze i materac na podłodze. Ale na łóżku leżał skrawek papieru, biały kwadracik kontrastujący z czarnym, wypłowiałym kocem. Nabazgrane pętle w piśmie wyglądały znajomo. Wyglądały, jakby należały do Isabelle. Podniósł kawałek papieru i przeczytał: ϰĂƚŽŶŝŬnjŶĂĚnjŝĞŶŝĞŵŵĂƐųĂŽƌnjĞĐŚŽǁĞŐŽ͗ŚƚƚƉ͗ͬͬĞŶ͘ǁŝŬŝƉĞĚŝĂ͘ŽƌŐͬǁŝŬŝͬZĞĞƐĞйϮϳƐͺWĞĂŶƵƚͺƵƚƚĞƌͺƵƉƐ

Simon, próbowałam się do ciebie dodzwonić, ale wygląda na to, że twój telefon jest wyłączony. Nie wiem, gdzie teraz jesteś. Nie wiem czy Clary już ci powiedziała o tym, co się wydarzyło dziś wieczorem, ale muszę iść do Magnusa i naprawdę chciałabym, żebyś był tam ze mną. Nigdy nie jestem przestraszona, ale boję się o Jace`a. Boję się o mojego brata. Nigdy nie prosiłam cię o cokolwiek, Simon, ale chyba nadszedł na to czas. Proszę przyjdź. Isabelle. Simon pozwolił kartce wypaść z jego dłoni. Znalazł się na zewnątrz, zanim list mógł opaść na podłogę.

***

Kiedy Simon wszedł do mieszkania Magnusa było cicho. W kracie mlaskał ogień, a czarownik siedział naprzeciwko niej na wypchanej sofie z nogami na stoliku do kawy. Alec spał z głową na jego kolanach, a Magnus kręcił jego kosmyki czarnych włosów pomiędzy swoimi placami. Wzrok czarnoksiężnika, skierowany na płomienie był odosobniony i daleki, jakby spoglądał w przeszłość. Simon nie mógł się powstrzymać i przypomniał sobie, o tym, co czarnoksiężnik raz mu powiedział o byciu nieśmiertelnym: Kiedyś pozostaniemy tylko my obaj. Simon wzdrygnął się, a Magnus spojrzał na niego. – Isabelle cię wezwała, wiem. – powiedział cicho, żeby nie obudzić Aleca. – Jest w dole korytarza, pierwsza sypialnia na lewo. Wampir pokiwał głową i salutując w kierunku Magnusa, wszedł w hol. Odszedł niezwykle zdenerwowany, jakby przygotowywał się na pierwszą randkę. Isabelle, jak nakazywały jego wspomnienia, nigdy nie żądała jego pomocy, czy obecności, i nie dawała mu nawet znaku, że w jakikolwiek sposób go potrzebuje. Popchnął pierwsze drzwi z lewej i wszedł do środka.

Było ciemno, światła zostały wyłączone i gdyby nie jego wampirzy wzrok, prawdopodobnie widziałby tylko czerń, a tak mógł zobaczyć zarysy garderoby, krzesła z ciuchami narzuconymi na oparcia i łóżko z odrzuconymi pościelami. Isabelle spała na boku, jej czarne włosy zdobiły poduszkę. Simon wpatrywał się w nią, jak w obrazek. Nigdy przedtem nie widział jak śpi. Wyglądała na młodszą, niż zwykle. Jej twarz była zrelaksowana, jej długie rzęsy lekko zaczepiające o górne części policzków. Jej usta były lekko uchylone, a stopy zwinięte pod ciało. Miała na sobie jedynie T- Shift. Jego T- Shift, przechodzoną koszulkę, która mówiła „ODKRYWCZY KLUB LOCH NESS: ODNAJDYWANIE ODPOWIEDZI, IGNOROWANIE FAKTÓW” na przodzie. Wampir zamknął za sobą drzwi, czując większe rozczarowanie, niż tak naprawdę oczekiwał. Nie przyszło mu do głowy, że ona mogła już spać. Chciał z nią porozmawiać, usłyszeć jej głos. Ściągnął z siebie buty i położył się koło niej. Z pewnością zajmowała większą część łóżka w przeciwieństwie do Clary. Isabelle była wysoka, prawie że jego wzrostu, ale kiedy dotykał jej ramion, jej kości wydawały się być bardzo delikatne pod jego palcami. Przeciągnął swoją dłoń w dół jej ręki. – Iz? – zapytał. – Isabelle? Wymruczała coś pod nosem i zwróciła twarz w poduszkę. Przysunął się do niej bliżej, pachniała alkoholem i różanymi perfumami. To chyba wyjaśniało wszystko. Kusiło go, żeby przyciągnąć ją w swoje ramiona i pocałować delikatnie, ale nie chciał zostać zapamiętany tytułem „Simona Lewisa, molestującego nieprzytomne kobiety”. Położył się płasko na plecy i wpatrywał w sufit. Popękany gips, naznaczony przez mokre plamy. Magnus naprawdę powinien sprowadzić tu kogoś, kto by się tym zajął. Jakby wyczuwając jego obecność, Isabelle przewróciła się i oparła głowę na jego ramieniu. – Simon? – zapytała sennie. - Tak. – Dotknął jej twarzy lekko. - Przyszedłeś. – Wyciągnęła jej ręce wzdłuż jego klatki piersiowej, tak że jej głowa idealnie wpasowywała się w jego ramię. – Nie myślałam, że to zrobisz. Jego palce rysowały wzorki na jej ręce. – Oczywiście, że przyszedłem. Jej następne słowa były przytłumione przez jego szyję. – Przepraszam, że jestem zaspana.

Uśmiechnął się lekko do siebie w ciemności. – Nie szkodzi. Nawet jeśli chciałaś mnie tu tylko dlatego, żeby potrzymać cię w czasie snu, nawet wtedy bym to zrobił. Poczuł, jak na chwilę się spięła i zaraz potem zrelaksowała. – Simon? - Tak? - Możesz opowiedzieć mi historię? Zamrugał. –Jaki rodzaj historii? - Coś o czymś, gdzie dobro góruje, a zło z nim przegrywa i pozostaje martwe. - Więc, chcesz usłyszeć coś jakby bajkę? – powiedział. Przetrząsnął swój umysł. Znał jedynie disnejowskie wersje bajek, a pierwsza jaka przyszła mu na myśl opowiadała o półnagiej Arielce w staniku z muszelek. Był w niej zadurzony, mając osiem lat. Nie żeby była to odpowiednia pora, aby o tym wspominać. - Nie. – Jej słowo zabrzmiało na wydechu. – Uczymy się o bajkach w szkole. Wiele z tej magii jest prawdziwe, ale … Nie, chcę usłyszeć o czymś, czego jeszcze nie znam. - Okej, mam w zapasie jedną z lepszych. – Simon głaskał włosy Isabelle, czując, jak jej rzęsy łaskoczą jego szyję przy zamykaniu oczu. – Dawno temu, w bardzo, bardzo odległej galaktyce…

***

Clary nie wiedziała jak długo siedziała już na frontowych schodach domu Luke`a, kiedy słońce zaczęło wschodzić. Wspinało się za jego domem na niebo, które zabarwiło się na ciemno-różowo z paskiem rzecznym, o stalowoniebieskim odcieniu. Trzęsła się, trzęsła się przez tak długo, że jej ciało jakby ściągnęło się w jeden pojedynczy dreszcz zimna. Użyła już dwóch rozgrzewających runów, ale nic nie pomogły. Miała wrażenie, że drgania miały więcej psychologicznego znaczenia, aniżeli mechanicznego.

Czy przyjdzie? Jeżeli ma w sobie więcej z Jace`a, którego pamiętała, to na pewno tak. Kiedy układał usta na znak obietnicy, że wróci po nią, wiedziała, że ma na myśli, że zrobi to jak najszybciej. Jace nie był cierpliwy. I nie grał w żadne gierki. Ale ile mogła jeszcze czekać. W końcu przecież słońce musi wstać. Następny dzień znów się rozpocznie i jej matką po raz kolejny będzie ją obserwować. Będzie musiała odpuścić sobie Jace`a przez co najmniej jeden dzień, jeżeli nie dłużej. Zamknęła oczy na jasne promienie słońca, opierając łokcie na stopniu za nią. Przez moment pozwoliła sobie żyć fantazją, że wszystko było tak jak poprzednio i nic się nie zmieniło. Że spotkała się Jace`em tego popołudnia na treningu, albo wieczoru na kolacji, a on ją obejmował i rozbawiał tak, jak zwykle. Ciepłe snopy światła dotknęły jej twarzy. Niechętnie otworzyła oczy. A on tam się znalazł. Szedł w jej kierunku, jak bezdźwięczny kot tak, jak zwykle. Miał na sobie ciemnoniebieski sweter, który sprawiał, że jasne włosy wyglądały, jak słońce. Wyprostowała się, jej serce biło szybciej. Olśniewające promienie słońca, zdawały się go wyróżniać w świetle. Przypomniała się jej tamta noc w Idris, kiedy fajerwerki przecinały niebo i kiedy pomyślała o spadających w ogniu aniołach. Dosiągł ją i wyciągnął dłonie. Wzięła je w swoje i pozwoliła mu podnieść ją na nogi. Jego bladozłote oczy czytały jej twarz. – Nie byłam pewna czy tu będziesz. - Od kiedy to we mnie wątpisz? - Byłeś bardzo wściekły poprzednio. – Objął ręką jej policzek. Po środku jego dłoni była szorstka blizna, czuła ją przy swojej skórze. - Więc gdybym się tu nie pojawił, to co byś zrobiła? Przyciągnął ją do siebie. Też się trząsł, a wiatr przeczesywał jego kręcone włosy, rozczochrane i jasne. – Co z Lukiem? Na dźwięk jego imienia, kolejny dreszcz przeszył jej ciało. Jace, myśląc że jest jej zimno, objął ją jeszcze mocniej. – Nic mu nie będzie – powiedziała ostrożnie. To twoja wina, to twoja wina, to twoja wina.

- Nigdy nie chciałem zrobić mu krzywdy. – Jego ramiona były wokół niej, a palce żłobiły linię wzdłuż kręgosłupa. –Wierzysz mi? - Jace… - Clary odpowiedziała. – Dlaczego tu jesteś? - Żeby znów cię poprosić. Chodź ze mną. Zamknęła swoje oczy. – I nie powiesz mi gdzie? - Wiara – powiedział lekko. – Musisz mi zaufać. Ale musisz także wiedzieć, że jeżeli pójdziesz ze mną, to nie będzie powrotu. Nie przez dłuższy czas. Pomyślała o momencie, kiedy przekroczyła próg Javy Jones i zobaczyła, jak czeka na nią na zewnątrz. Jej życie zmieniło się w tamtej minucie w sposób, którego nie da się odwrócić. - Nigdy nie było żadnego powrotu – odrzekła. – Nie z tobą. – Otworzyła oczy. – Powinniśmy już iść. Uśmiechnął się do niej tak szeroko, jak słońce wschodzące zza chmur i poczuła, jak jego ciało się relaksuje. – Jesteś pewna? - Tak. Nachylił się i pocałował ją. Przybliżając się do niego, żeby go przytrzymać, poczuła gorzki smak na jego ustach. Wtedy otoczyła ją ciemna kurtyna, która symbolizowała zakończenie aktu sztuki.

Tłumaczenie: Windy Dreams Korekta: JimmyK

Część druga Pewne mroczne rzeczy

,,Kocham cię jak się kocha jakieś rzeczy mroczne''. - Pablo Neruda, Sonet XVI

Rozdział 8

Próbą Złota jest Ogień Maia nigdy nie była na Long Island, ale gdy myślała o tym wszystkim, zawsze sądziła, że jest podobny do New Jersey - głównie podmiejskim miejscem, gdzie ludzie pracują w Nowym Jorku lub aktualnie żyją. Rzuciła torbę na tyły ciężarówki Jordan'a - zaskakująco dla niej nieznanej. Kiedy się spotykali jeździł podrapaną czerwoną Toyotą. Zawsze było w niej pełno starych pozgniatanych kubków po kawie i torebkach po fast foodach, a popielniczka była pełna od popiołu po papierosach. Wnętrze tej ciężarówki było w większości czyste, poza miejscem z przodu, gdzie było pełno papierów. Jordan przeniósł je do tyłu bez słowa, kiedy wsiadała. Nie rozmawiali od Manhattanu do Long Island, w trakcie, czego Maia zdrzemnęła się, przykładając swój policzek do zimnej szyby. Obudziła się, kiedy samochód podskakiwał na wybojach. Zamrugała, pocierając oczy. - Przepraszam – zaczął Jordan ponuro. - Miałem zamiar dać ci spać dotąd aż dojedziemy na miejsce. Usiadła, rozglądając się dookoła. Jechali dwupasmową drogą, a niebo naokoło nich dopiero zaczynało jaśnieć. Po obu stronach drogi znajdowały się pola. Okazjonalnie pojawiały się gospodarstwa, kominy fabryczne, stare domy oraz ustawione dookoła nich płoty. - Pięknie tu. - powiedziała z zaskoczeniem. - Tak. - Jordan zmieniając bieg, odchrząknął. - Odkąd się obudziłaś... Zanim dotrzemy do Domu Preator, mogę ci coś pokazać? Wahała się tylko przez moment zanim pokiwała głową.

I oto byli tu, jadąc w dół jednopasmową drogą, którą otaczały drzewa po obu stronach. Do większości były przybite ulotki, a droga była zabłocona. Maia otworzyła okno, aby poczuć zapach drzew, słonej wody, liści, małych zwierząt biegających przez wysoką trawę. Wzięła jeszcze jeden głęboki wdech. Przed nimi zaczęła rozciągać się plaża i ciemnoniebieska woda. Niebo było prawie liliowe. Spojrzała na Jordana, który patrzył przed siebie. - Przyjeżdżałem tu, kiedy miałem treningi w Domu Preator. - powiedział. - Czasami tylko po to, by popatrzeć na wodę i oczyścić głowę. Tutejszy wschód słońca...Wszystko tutaj jest inne, ale też piękne. - Jordan. Nie spojrzał na nią. - Tak? - Przepraszam za wcześniej. Za ucieczkę spod Stoczni Marynarki Wojennej. - Nic się nie stało. - Wypuścił powoli powietrze, ale widziała, że ma napięte mięśnie ramion, jak dłonią dotyka dźwigni do zmiany biegów, chociaż nie zmienił biegu. Próbowała nie patrzeć jak jego mięśnie się napinają, akcentując jego biceps. - To było zbyt wiele dla ciebie do przyjęcia. Rozumiem to. Ja tylko… - Myślę, że powinniśmy zwolnić. Pracować na to, by być przyjaciółmi. - Nie chcę przyjaźni. - powiedział. Nie mogła ukryć swojego zaskoczenia. - Nie chcesz? Przeniósł ręce na kierownicę. Ciepłe powietrze wlewało się przez nawiew do samochodu, mieszając się z chłodnym powietrzem z zewnątrz przez otworzone okno po stronie Mai. - Powinniśmy porozmawiać o tym teraz. - powiedział. - Chcę tego - zaczęła. - Chcę porozmawiać o tym teraz. Nie chcę stresować się o nas, kiedy będziemy w Domu Preator. Zsunął się lekko w swoim siedzeniu, przygryzając wargę. Jego splątane brązowe włosy spadły mu na czoło. - Maia... - Jeśli nie chcesz żebyśmy byli przyjaciółmi, kim będziemy? Znów wrogami? Przekręcił głowę, dotykając policzkiem oparcia siedzenia samochodu. Te oczy, były takie same jak je pamiętała, piwne z plamkami zieleni, błękitu i złota. - Nie chcę, żebyśmy byli przyjaciółmi - powiedział. - bo wciąż cię kocham. Maia, wiesz o tym, że nie całowałem nikogo odkąd zerwaliśmy? - Isabelle... - Chciała się upić i mówiła tylko o Simonie. Wziął swoje dłonie z kierownicy, odwrócił się do niej i położył je na swoje kolana z zawiedzionym wyrazem twarzy. - Tylko ciebie kochałem. Myślenie o tobie pozwoliło mi przebrnąć przez treningi. Myśl o tym, że kiedyś pogodzę się z

tobą. I zrobię to, z wyjątkiem jednego. - Nie będziesz moim przyjacielem. - Nie chcę być tylko twoim przyjacielem. Kocham cię, Maia. Jestem w tobie zakochany. Zawsze byłem i zawsze będę. Bycie tylko twoim przyjacielem zabiłoby mnie. Spojrzała w stronę oceanu. Obręcz słońca pokazywała się nad wodą, a jego promienie oświetlały morze w kolorach fioletu, złota i błękitu. - Tu jest tak pięknie. - To dlatego zawsze tu przyjeżdżam. Kiedy nie mogłem spać i oglądałem wschód słońca. - Jego głos był miękki. - Możesz teraz spać? - Odwróciła się do niego. Zamknął oczy. - Maia... Jeśli zamierzasz powiedzieć nie i chcesz, żebyśmy byli tylko przyjaciółmi… po prostu to powiedz. Tak, jakbyś zrywała plaster, okej? Wyglądał na zesztywniałego, jakby czekał na cios. Jego rzęsy rzucały cień na jego policzki. Miał dwie blade blizny na oliwkowej skórze szyi, blizny, które zrobiła. Odpięła swoje pasy i pochyliła się do niego. Usłyszała jego westchnienie, ale nie ruszył się, kiedy pocałowała jego policzek. Zaczęła wdychać jego zapach. To same mydło, szampon, ale żadnego zapachu papierosów. To ten sam chłopiec. Pocałowała znów jego policzek, kącik ust, a w końcu dotknęła swoimi ustami jego. Jego usta otworzyły się, a z jego gardła wydobył się niski warkot. Wilkołaki nie były łagodne wobec innych. Jego ręce zwinnie podniosły ją i posadził Maię na jego kolanach, obejmując ją, przez co ich pocałunek był głębszy. Czuła jego ciepło od ramion obejmujących ją, słyszała bicie jego serca, czuła smak jego ust, ich dotyk, zęby i język, który kradł jej oddech. Wsunęła dłonie dotykając jego karku, czując jego kręcone włosy, które były miękkie. Dokładnie tak, jak zawsze było. Kiedy w końcu się rozdzielili, jego oczy błyszczały. - Czekałem na to przez lata. Maia śledziła linię jego obojczyka palcem. Czuła swoje bicie serca. Przez kilka chwil nie byli dwoma wilkołakami, którzy byli na misji jadąc do tajnej organizacji. Byli dwoma nastolatkami, w samochodzie, na plaży. - Czy to spełniło twoje oczekiwania? - Było o wiele lepiej. - Kącik jego ust uniósł się do góry. - Czy to znaczy... - Cóż - zaczęła. - To nie jest coś, co robi się ze swoimi przyjaciółmi, prawda? - Nie? Powiem to Simonowi. Będzie poważnie rozczarowany. - Jordan. - Uderzyła go lekko w ramię, ale uśmiechała się, tak jak on - szeroko, głupkowatym uśmiechem. Pochyliła się i położyła głowę na zgięciu jego szyi, oddychając nim z samego rana.

Walczyli po drugiej stronie zamarzniętego jeziora, a pokryte lodem miasto błyszczało jak lampy w oddali. Anioł ze złotymi skrzydłami i anioł ze skrzydłami przypominającymi czarny ogień. Clary stała na lodzie, a wokół niej była krew i spadały pióra. Złote pióra płonęły jak ogień, kiedy dotknęły jej skóry, a czarne był zimne jak lód. Clary obudziła się, a jej serce waliło mocno, zaplątana w kłębowisko koców. Usiadła, odpychając koce na talię. Była w nieznanym sobie pomieszczeniu. Ściany miały białe tynki, a ona leżała w łóżku z czarnego drewna, nosząc nadal ubrania z poprzedniej nocy. Zsunęła się z łóżka, a jej bose stopy dotknęły uderzająco zimnej, kamiennej posadzki. Rozejrzała się za swoim plecakiem. Znalazła go szybko. Leżał na czarnym skórzanym fotelu. Nie było okien w pokoju; jedyne światło pochodziło od żyrandola nad głową, zrobiony był z bezbarwnych kryształów, których boki były czarne. Włożyła rękę do środka plecaka i z irytacją zdała sobie sprawę, bez zdziwienia, że ktoś go przeszukał. Nie było jej pudełka z rysunkami i steli. Została szczotka do włosów, dżinsy na zmianę i bielizna. Dotknęła złotego pierścionka, który wciąż był na jej palcu. Robiąc to myślała o Simonie. - Już jestem. Nic. Simon? Nie było odpowiedzi. Poczuła ukłucie niepokoju. Nie wiedziała gdzie jest, jaki jest czas, lub ile tutaj była. Simon mógł spać. Nie mogła zacząć panikować i zakładać, że pierścień nie działa. Musiała chodzić jak na autopilocie. Sprawdzić gdzie jest, dowiedzieć się najwięcej. Spróbowała skontaktować się z Simonem ponownie. Wzięła głęboki wdech i starała się skupić na swoim otoczeniu. Dwoje drzwi prowadziło poza sypialnię. Otworzyła pierwsze i znalazła za nimi małą ze szkła, i chromu łazienkę z wanną, z miedzi stojącą na stopkach. Tutaj też nie było okien. Umyła się szybko i wytarła puszystym, białym ręcznikiem. Przebrała się w czyste dżinsy i sweter zanim wróciła do sypialni. Założyła buty i podeszła do drugich drzwi. Bingo. Oto była reszta - Domu? Mieszkania? Znalazła się w dużym pokoju, z czego połowa była zajęta przez długi stół ze szkła. Było tutaj więcej żyrandoli, z kryształów zawieszonych pod sufitem, wysyłając cienie tańczące na ścianach. Wszystko było bardzo nowoczesne. Czarne skórzane fotele, duży kominek, oprawiony w kratki chromowane, w którym palił

się ogień. Więc ktoś musiał być w domu, lub był w nim niedawno. Druga połowa pokoju została zajęta przez duży ekran telewizyjny, błyszczący czarny stolik kawowy, na którym były rozrzucone gry i joysticki, i przez niskie skórzane kanapy. Szklane, spiralne schody prowadziły na górę. Po rozejrzeniu się, Clary zaczęła się po nich wspinać. Szkło było idealnie czyste, a schody sprawiały, że czuła się tak, jakby prowadziły do nieba. Drugie piętro było podobne do wcześniejszego. Blade ściany, czarna podłoga i długi korytarz z wieloma drzwiami. Pierwsze z nich zaprowadziły ją do sypialni. Było w niej ogromne łóżko, obwieszone kurtynami z białych zasłon. Było tutaj okno, którego ramy były zabarwione na ciemnoniebieski kolor. Clary przeszła przez pokój by przez nie wyjrzeć. Przez chwilę myślała, że była z powrotem w Alicante. Patrzyła przez kanał na inne budynki, których okna były zakryte zielonymi okiennicami. Niebo było szare, kanał zielono-niebieski, nad którym był most, który widziała po jej prawej stronie. Dwie osoby stały na nim. Jedna z nich miała aparat przy twarzy i zachłannie robiła zdjęcia. Nie Alicante, ale co? Amsterdam? Wenecja? Rozejrzała się za sposobem otworzenia okna, ale nie było go. Uderzyła o szybę i krzyknęła, ale ludzie stojący na moście nie zauważyli tego. Po kilku chwilach ruszyli dalej. Clary odwróciła się do sypialni i ruszyła w stronę garderoby, którą otworzyła. Jej serce mocno zabiło. W środku było pełno kobiecych ubrań. Wspaniałe suknie koronkowe i z satyny, w kwiaty i z paciorkami. W szufladach były koszulki z bawełny i jedwabiu, bielizna, spódnice, ale żadnej pary spodni. Były nawet buty, sandały i na obcasach, poskładane pary pończoch. Przez chwilę zaczęła zastanawiać się, czy jest tutaj jakaś inna dziewczyna, czy może Sebastian jest transwestytą? Ale wszystkie ubrania miały przybliżony rozmiar do jej. Nie tylko, zdała sobie wolno z tego sprawę. Były tutaj kolory i fasony, które pasowały do niej. Błękity, zielenie i żółcie, dla kogoś drobnego. W końcu wzięła skromną, ciemnozieloną bluzkę z krótkim rękawem z jedwabiu, sznurowaną z przodu. Zrzuciła z siebie zużytą górę na podłogę i wzruszając ramionami założyła bluzkę. Spojrzała na siebie w lustrze wiszącym wewnątrz garderoby. Pasowało idealnie. Stworzone dla jej drobnej figury, podkreślając jej talię i powodując, że zieleń jej oczu była ciemniejsza. Nie chcąc trafić do więzienia za wzięcie jej i nie chcąc patrzeć ile kosztowała, szybko wyszła z pokoju, czując dreszcz spływający na dół jej kręgosłupa. Następny pokój należał na pewno do Jace'a. Wiedziała to w minucie, w której weszła do niego. Pachniało nim, jego wodą kolońską, mydłem i zapachem jego skóry. Łóżko było z czarnego drewna z białym prześcieradłem i kocami, idealnie ułożonymi. Było w tym pokoju tak czysto, jak w jego pokoju w Instytucie. Książki

były ułożone nad jego łóżkiem, a ich tytuły były w języku włoskim, francuskim i w łacinie. Srebrny sztylet rodziny Herondale z wzorami ptaków był wciśnięty w ścianę gipsową. Kiedy podeszła bliżej zobaczyła, że jest do niej doczepiona fotografia. Jej i Jace'a, robiona przez Izzy. Pamiętała tamten jasny dzień na początku października. Jace'a siedzącego na schodach Instytutu z książką na kolanach. Siedziała stopień za nim, a jej dłonie były na jego ramionach. Pochylała się do przodu patrząc, co czyta. Zakrywał swoją dłonią jej dłoń i uśmiechał się. Nie była gotowa na to, by zobaczyć jego twarz tamtego dnia. Nie wiedziała, że uśmiechał się w ten sposób, aż do teraz. Jej gardło ścisnęło się i wyszła z pokoju, łapiąc oddech. Nie możesz się tak zachowywać, powiedziała do siebie surowo. Jakby każdy widok Jace'a, jaki był teraz dawał jej cios z pięści w brzuch. Musiała udawać, że nie widzi różnicy. Poszła do sąsiedniego pokoju, innej sypialni, podobnej do wcześniejszej, ale w tej panował bałagan. Na łóżku była plątanina prześcieradła z jedwabiu i pościeli. Szklano-stalowe biurko było pokryte książkami i artykułami, a odzież leżała rozproszona wszędzie. Dżinsy, kurtki i koszulki. Jej wzrok padł na coś, co błyszczało srebrem, leżące na nocnym stoliku przy łóżku. Poszła w stronę tego czegoś patrząc i nie mogąc uwierzyć własnym oczom. To było małe pudełko jej matki, z inicjałami J.C. na górze. To je jej matka wyciągała, co roku i płakała cicho, a jej łzy spływały po twarzy i spadały na dłonie. Clary wiedziała, co jest w środku - kosmyk włosów, delikatny i biały jak puch, skrawki dziecięcej koszulki, buty dla dziecka - mieszczące się w jej dłoni. Kawałki po jej bracie, rodzaj kolażu po dziecku, którego jej matka chciała mieć, śniąc o tym, że go ma zanim Valentine zrobił, co zrobił i zamienił własnego syna w potwora. J.C. Jonathan Christopher. Jej żołądek zaczął się skręcać i zaczęła szybko wychodzić z pomieszczenia wchodząc wprost w żywą ścianę. Ramię objęło ją mocno, zobaczyła smukłą i muskularną rękę i jasne włosy. Przez chwilę myślała, że to Jace ją trzyma. Zaczęła się relaksować. - Do robisz w moim pokoju? - powiedział jej do ucha Sebastian.

Isabelle była nauczona wstawać każdego ranka wcześnie, niezależnie od tego, jaka była pogoda. Lekki kac nie stanął jej na przeszkodzie by znów to zrobić. Usiadła powoli i spojrzała w dół na Simona. Nie spędziła nigdy całej nocy z kimkolwiek, chyba, że z jej rodzicami w łóżku, kiedy miała cztery lata i bała się burzy. Nie mogła przestać patrzyć się na Simona, jakby był jakimś egzotycznym gatunkiem zwierząt. Leżał na plecach, miał lekko otwarte usta i włosy na oczach. Zwykłe brązowe oczy i włosy. Jego koszulka była lekko uniesiona. Nie był muskularny jak Nocni Łowcy. Miał gładki, płaski brzuch, a nie sześciopak, a w jego twarzy wciąż był cień miękkości. Co w nim było, że ją zafascynował? Był całkiem słodki. Umawiała się z niesamowitymi rycerzami faerie, seksownymi Nocnymi Łowcami... - Isabelle - powiedział Simon nie otwierając oczu. - Przestań się na mnie gapić. Izzy westchnęła z irytacją i wstała z łóżka. Wzięła swoją torebkę i otwierając ją, ruszyła znaleźć łazienkę. Była ona w połowie korytarza, a jej drzwi były otwarte. Alec pojawił się w obłoku pary. Miał ręcznik wokół bioder i inny, którym pocierał energicznie mokre czarne włosy. Isabelle nie była zaskoczona widząc to; był tak samo jak ona nauczony wstawać wcześnie rano. - Pachniesz jak drzewo sandałowe. - powiedziała bez powitania. Nienawidziła tego zapachu. Lubiła słodki zapach wanilii, cynamonu i gardenii. Alec spojrzał na nią. - Lubimy drzewa sandałowe. Isabelle skrzywiła się. ,,My''? Czy ty i Magnus zmieniacie się w jedne z par, które myślą, że są jedną osobą? Lubimy drzewa sandałowe. ‘Wielbimy symfonię’. ‘Mamy nadzieję, że podoba ci się nasz prezent świąteczny’ - co, jeżeli mnie pytasz, jest tanim sposobem uniknięcia konieczności zakupu dwóch prezentów.” Alec zamrugał mokrymi rzęsami. - Zrozumiesz... - Jeżeli chcesz mi powiedzieć, że zrozumiem, gdy się zakocham, uduszę cię tym ręcznikiem. - A kiedy pozwolisz mi wrócić do mojego pokoju by się ubrać, poproszę Magnusa o to, żeby związał twoje włosy w węzły. - Och, zejdź mi z drogi. - Isabelle kopnęła Aleca w kostkę zanim wyszedł, bez pośpiechu na korytarz. Miała wrażenie, że kiedy odwróciłaby się i spojrzała na niego zobaczyłaby go pokazującego jej język, więc tego nie zrobiła. Zamiast tego zamknęła się w łazience i włączyła prysznic, który był pełny pary. Spojrzała na półkę z produktami pod prysznic i powiedziała słowo, które było niegodne damy. Szampon, odżywka i mydło o zapachu drzewa sandałowego. Ohyda. Kiedy w końcu pojawiła się, ubrana w strój bojowy, z włosami zawiązanymi u góry, znalazła Alec'a, Magnusa i Jocelyn czekających na nią w salonie. Były

pączki, których nie chciała i kawa, którą chciała. Wlała dużą ilość mleka do niej i usiadła, patrząc na matkę Clary, która była ubrana - co stwierdziła ze zdziwieniem - w strój bojowy Nocnych Łowców. To było dziwne, pomyślała. Ludzie często mówili jej, że wygląda jak matka, czego ona nie zauważała. Zastanawiała się teraz, dlaczego Clary wygląda tak jak Jocelyn. Ten sam kolor włosów, oczu, podobna figura, taki sam kształt szczęki. To samo uczucie, że ta osoba wygląda jak porcelanowa lalka, ale była jak stal. Isabelle zawsze marzyła by mieć niebieskie oczy po rodzicach. Tak samo jak Clary miała zielone po mamie. Niebieskie były bardziej interesujące niż czarne. - Podobnie jak w przypadku Cichego Miasta, Adamant Citadela jest tylko jedna. Jest wiele drzwi, które mogą ją znaleźć. - powiedział Magnus. - Najbliżej nas są te w starym klasztorze Augustianów na Grymes Hill, w Staten Island. Ja i Alec stworzymy portal i poczekamy na wasz powrót, ale nie możemy iść z wami. - Wiem. - powiedziała Izzy. - Ponieważ jesteście chłopakami. Heterofobia1. Alec wskazał na nią palcem. - Weź to na poważnie, Isabelle. Żelazne Siostry nie są jak Cisi Bracia. Są mniej przyjazne i nie lubią, gdy się im przeszkadza. - Obiecuję, że będę się starać dobrze zachowywać. - mruknęła Izzy i ustawiła pusty kubek po kawie na stole. - Chodźmy. Magnus spojrzał na nią podejrzliwie przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. Jego włosy dzisiaj były żelowane na milion ostrych kolców, oczy pomalowane na czarno, przez co wyglądały na bardziej kocie niż kiedykolwiek. Przeszedł koło niej do ściany, mówiąc cicho po łacinie. Zaczęły pojawiać się na niej znane jej linie portalu, które nabierały kształtu drzwi, błyszcząc od symboli. Zawiał ostry i chłodny wiatr, rozwiewając do tyłu włosy Izzy. Jocelyn przeszła pierwsza przez portal. To było trochę tak, jakby ktoś znikał pod falą wody; srebrna mgła wydawała się ją połknąć, jej rude włosy zmatowiały, kiedy zniknęła z lekkim połyskiem. Isabelle poszła następna. Wciągała zawsze brzuch przy przenoszeniu się przez portal. Usłyszała pisk w uszach i poczuła brak powietrza w płucach. Zamknęła oczy, a gdy otworzyła je, trąba powietrzna uwolniła ją i upadła na suchy żywopłot. Wstała, otrzepując się z trawy i zobaczyła Jocelyn patrzącą na nią. Matka Clary otworzyła usta - i zamknęła je, kiedy pojawił się Alec, spadając jak Isabelle. Następnie Magnus, za którym lśniąc portal się zamknął. Nawet podróż przez portal nie zniszczyła fryzury Magnusa. Szarpnął za jeden z kolców z dumą. - Zobacz. - powiedział do Isabelle. - Magia? - Żel do włosów. 3,99 dolara u Ricky. 1 Heterofobia - lęk przed innymi, strach przed odrębnością lub strach przed płcią przeciwną.

Isabelle przewróciła oczami i odwróciła się rozglądając się po jej nowym otoczeniu. Stali na szczycie wzgórza, który był pełny żywopłotów i zwiędniętej trawy. Niżej były drzewa o jesiennych sczerniałych liściach, a w oddali Izzy zobaczyła bezchmurne niebo nad mostem Verrazano Narrow, który łączył się z Staten Island w Brooklynie. Kiedy Isabelle odwróciła się, zobaczyła wznoszący się klasztor. Był to duży budynek z czerwonej cegły, którego większość okien było powybijanych. Został on tu i tam oznaczony graffiti. Sępy latały nad rozpadającą się dzwonnicą. Izzy patrzyła na budynek, zastanawiając się czy jest na nim jakiś urok. Jeżeli tak, to silny. Próbowała, ale nie widziała nic więcej niż ruinę budynku przed sobą. - To nie czar. - powiedziała Jocelyn, zaskakując Isabelle. – To, co widzisz jest prawdziwe. Jocelyn ruszyła w stronę budowli, a jej buty łamały suchą roślinność pod nią. Po chwili Magnus wzruszył ramionami i poszedł za nią, a później Isabelle i Alec. Nie było ścieżki, tylko poplątane suche gałęzie i liście, które szumiały pod butami. Gdy zbliżyli się do budynku, Isabelle zobaczyła koło niego wypaloną trawę, która tworzyła runiczne koła i pentagramy, które były pomalowane sprejem na trawie. - Przyziemni. - powiedział Magnus, podnosząc gałąź przed drogą Isabelle. - Bawią się magią, nie rozumiejąc jej. Często robią to w takich miejscach - centrum mocy nie wiedząc naprawdę, dlaczego. Piją i spryskują ściany, jakby mogli jej użyć. Nie mogą. - Dotknął zabite deskami drzwi. - Jesteśmy na miejscu. Isabelle spojrzała sceptycznie na drzwi. Ponownie nie wyczuła żadnego czaru, chociaż koncentrowała się mocno. Słaby połysk był widoczny, jak słońce odbijające się od wody. Stanęła między Jocelyn a Magnusem. Matka Clary zwróciła się do Isabelle. - Jesteś gotowa? Izzy kiwnęła głową. Bez słowa Jocelyn zrobiła krok do przodu i zniknęła za drzwiami. Magnus spojrzał wyczekująco na Isabelle. Alec pochylił się do niej i poczuła muśnięcie jego dłoni na jej ramieniu. - Nie martw się. - powiedział. - Wszystko będzie dobrze, Iz. Uniosła podbródek. - Wiem. - powiedziała i podążyła w stronę drzwi za Jocelyn.

Clary wciągnęła z sykiem powietrze, lecz zanim mogła cokolwiek powiedzieć, usłyszała kroki na schodach i przy końcu korytarza pojawił się Jace. Sebastian od

razu ja puścił i obrócił. Z uśmiechem jak u wilka zmierzwił jej włosy. - Dobrze cię widzieć, mała siostrzyczko. Clary zaniemówiła. W przeciwieństwie do Jace’a, który podszedł do nich bezszelestnie. Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę, białą koszulkę i jeansy. - Przytulałeś Clary? - popatrzył na Sebastiana wstrząśnięty. Brat Clary wzruszył ramionami. - To moja siostra. Cieszę się, że ją widzę. - Ty nie przytulasz ludzi2 - stwierdził Jace. - Nie starczyło mi czasu, żeby zrobić zapiekankę. - Nic się nie stało - odezwała się Clary, machając lekceważąco w stronę brata. – Potknęłam się. On tylko pomógł mi, żebym nie upadła. Jeśli Sebastian był zaskoczony, że go broniła, to tego nie okazał. Jego wyraz twarzy się nie zmienił, kiedy podeszła do Jace’a, który pocałował ją w policzek, muskając jej skórę zimnymi palcami. - Co tutaj robiłaś? - spytał. - Szukałam ciebie - wzruszyła ramionami. – Obudziłam się i nie mogłam cię znaleźć, więc pomyślałam, że śpisz. - Widzę, że odkryłaś schowek z ubraniami - Sebastian wskazał na jej bluzkę. – Podobają ci się? Jace obrzucił go spojrzeniem. - Kupowaliśmy coś do jedzenia - powiedział do Clary. – Nic specjalnego. Chleb i ser. Masz ochotę na lunch? Kilka minut później Clary została posadzona przy dużym szklano-stalowym stole. Z rozrzuconych wokół artykułów spożywczych wywnioskowała, że jej drugie podejrzenie było prawdziwe. Znajdowali się w Wenecji. Był tutaj chleb, weneckie sery, szynka salami i prosciutto, winogrona i dżem figowy oraz butelki włoskiego wina. Jace usiadł naprzeciwko niej, a Sebastian u szczytu stołu. Naszło ją straszne wspomnienie nocy, podczas której spotkała Valentine’a w Renwick, w Nowym Jorku i jak usiadł pomiędzy nią i Jace’em, jak oferował im wino i jak powiedział im, że są rodzeństwem. Teraz rzuciła okiem na swojego prawdziwego brata. Pomyślała o tym, jak wyglądała jej matka, kiedy widywała się z Valentine’em. Ale Sebastian nie był idealna kopią ich ojca. Widziała zdjęcia Valentine’a, kiedy był w ich wieku. Cechy Valentine’a na jego twarzy zostały ułagodzone, przez urodę matki. Był wysoki, ale węższy w barkach, bardziej giętki i zwinny. Miał kości policzkowe i miękkie usta Jocelyn, ciemne oczy i jasnoblond włosy Valentine’a. 2

Haha, ktoś tu jest zazdrooosny! Pytanie, o kogo: Sebastiana czy Clary? :D (przyp. firefly.)

Uniósł wzrok, jakby czuł, że mu się przygląda. - Wina? - zaoferował. Skinęła głową, chociaż nigdy nie lubiła smaku tego trunku, a od wydarzeń w Renwick po prostu go nienawidziła. Odchrząknęła, kiedy Sebastian napełniał jej kieliszek3. - Więc - odezwała się. – To miejsce… Jest twoje? - Należało do naszego ojca - odparł Sebastian, odstawiając butelkę. –Valentine’a. Porusza się między światami, naszym i innymi. Używał go jako miejsca do ucieczki, jak również środka transportu. Wziął mnie ze sobą kilka razy i pokazał, jak do niego wchodzić i wychodzić oraz jak podróżować. - Nie ma drzwi frontowych. - Są, jeśli wiesz, gdzie szukać - powiedział Sebastian. – Ojciec był bardzo pomysłowy, jeśli chodzi o to miejsce. Clary popatrzyła na Jace’a, który potrząsnął głową. - Mnie nigdy tego domu nie pokazał. Nigdy bym nawet nie podejrzewał, że on istnieje. - Jest urządzony w dosyć… kawalerski sposób - stwierdziła Clary. – Nie pomyślałabym, że Valentine… - Ma plazmę? - Jace się do niej uśmiechnął. – Nie odbiera żadnych kanałów, ale zawsze jest DVD. W naszej rezydencji mieliśmy starą lodówkę napędzaną magicznym światłem. Tutaj ma lodówkę Sub-Zero4. - Kupił ją dla Jocelyn - wtrącił Sebastian? Clary podniosła wzrok. - Że co? - Te wszystkie nowoczesne urządzenia i przyrządy, ubrania. Ta bluzka, którą masz na sobie. Wszystko to było dla naszej matki. W przypadku, gdyby zdecydowała się wrócić - ciemne oczy Sebastiana spotkały jej. Czuła mdłości. To mój brat i gadamy sobie o naszych rodzicach. Kręciło jej się w głowie - za dużo się działo, żeby to od razu przyswoić. Nigdy nie miała przemyśleć sprawy Sebastiana jako jej żyjącego i oddychającego brata. Zanim zdążyła się zorientować, kim tak naprawdę jest, okazało się, że nie żyje. - Przepraszam, jeśli to dla ciebie dziwne - powiedział Jace przepraszającym tonem, wskazując na jej bluzkę. – Możemy ci kupić inne ubrania. Clary delikatnie dotknęła rękawa. Materiał był śliski, solidny i drogi. To by wszystko tłumaczyło - ubrania były w jej rozmiarze, kolory dobrane do oczu i włosów. Przecież wyglądała zupełnie jak jej matka. 3

Ja cię… jak się to czyta, to normalnie libację sobie urządzili. Jocelyn nie ma, Clary szaleje! Ale prostuję: chodzi o kieliszek do wina. Bo chyba głupio pisać, że piją wino w szklance…;P (przyp. firefly.) 4 Wszyscy domyślamy się, że to jakaś czadowa zamrażarka ;)) swoją drogą, lodówka na magiczne kamienie? Really? ;> (przyp. firefly.)

Wzięła głęboki oddech. - Jest w porządku - stwierdziła. – Tylko… Co właściwie robicie? Podróżujecie wewnątrz tego mieszkania i… - Zwiedzamy świat? - dokończył wesoło Jace. – Są gorsze rzeczy. - Ale nie możecie tak żyć w nieskończoność. Sebastian nie zjadł dużo, ale wypił dwa kieliszki wina. Kończył trzeci i jego oczy błyszczały. - A dlaczego nie? - Cóż, bo… Ponieważ Clave szuka was obojgu, a wy nie możecie wiecznie uciekać i się ukrywać… - głos Clary słabł, kiedy patrzyła na obu chłopców. Obaj mieli ten sam wyraz twarzy - mina, która sugerowała, że dwójka ludzi wie coś, czego nie wie reszta. Ten wyraz na twarzy Jace’a nie był przez nią często widywany, już od dłuższego czasu. - Zadajesz pytanie czy wyrażasz swoje zdanie? - spytał Sebastian powoli. - Ma prawo wiedzieć o naszych planach - stwierdził Jace. – Przybyła tu, wiedząc, że nie może wrócić. - Przypływ zaufania - powiedział Sebastian, przemykając palcem po brzegu kieliszka. Był to nawyk, który Clary zauważyła też u Valentine’a. – Do ciebie. Ona cię kocha. Dlatego tutaj jest. Prawda? - A nawet jeśli, to co? - odparła Clary. Mogła udawać, że jest inny powód, ale oczy Sebastiana były tak ciemne i ostre, że była pewna, że by jej nie uwierzył. – Ufam Jace’owi. - Ale mi nie - powiedział Sebastian. Następne słowa Clary dobierała z rozwagą. - Jeśli Jace ma do ciebie zaufanie, ja również chcę je mieć. Jesteś też moim bratem. To też się trochę liczy - kłamstwo smakowało gorzko w jej ustach. – Ale tak naprawdę cię nie znam. - Może więc powinnaś poświęcić trochę czasu, żeby mnie poznać - stwierdził Sebastian. – Wtedy wtajemniczymy cię w nasze plany. My. Nasze plany. W jego mniemaniu był on i Jace; nie było za to Jace’a i Clary. - Nie chcę trzymać jej w niepewności - powiedział Jace. - Powiemy jej za tydzień. Siedem dni nie zrobi żadnej różnicy. Jace obrzucił go spojrzeniem. - Dwa tygodnie temu byłeś martwy - rzucił w stronę Sebastiana. - Dlatego nie proponowałem dwóch tygodni. To by było chore! Jace uśmiechnął się kącikiem ust. Popatrzył na Clary.

- Mogę poczekać, żebyście mi zaufali - wiedziała, że to właśnie powinna powiedzieć, choć nienawidziła tych słów. – Nieważne jak długo. - Tydzień - przypomniał Jace. - Tydzień - powtórzył Sebastian. – To oznacza, że ma zostać tutaj w mieszkaniu. Zero komunikowania się z kimkolwiek. Nie wolno ci otwierać jej drzwi, wychodzić na zewnątrz. Jace odchylił się do tyłu. - A jeśli ja z nią będę? Sebastian patrzył na niego długo spod przymkniętych powiek. Wyglądał, jakby coś szacował. Decydował, na ile może pozwolić Jace’owi. Jak bardzo popuścić smyczy swojemu „bratu”. - Dobrze - powiedział w końcu z protekcjonalnym wyrazem twarzy. – Tylko, jeśli ty z nią będziesz. Clary popatrzyła na swój kieliszek wina. Słyszała, jak Jace odpowiada coś mrukliwie, ale nie mogła na niego spojrzeć. Myśl, że Jace’owi pozwalało się robić rzeczy - Jace’owi, który zawsze robił, co chciał - wywołała u niej mdłości. Pragnęła wstać i roztrzaskać butelkę wina o głowę Sebastiana, ale wiedziała, że nie może tego zrobić. Zranisz jednego, drugi też będzie krwawił. - Jak wino? - w głosie Sebastiana była ukryta nuta rozbawienia. Opróżniła naczynie, przełykając gorzki smak. - Pyszne.

Isabelle wylądowała w obcym otoczeniu. Wokół rozciągała się zielona równina, nisko nad nią wisiało ciemnoszare niebo. Isabelle naciągnęła kaptur i rozglądała się zafascynowała. Nigdy wcześniej nie widziała tak szeroko rozciągającego się nieba, albo tak ogromnej niziny, która migocząc niczym klejnoty, była w odcieniu mchu. Kiedy Isabelle postąpiła krok naprzód, zdała sobie sprawę, że to jest mech, rosnący na czarnych kamieniach porozrzucanych na ziemi. - To wulkaniczna równina - odezwała się Jocelyn. Stała za Isabelle, a wiatr sprawiał, że z ciasnego koka wysuwały się kosmyki jej rudozłotych włosów. Była tak podobna do Clary, że Isabelle czuła się nieswojo. – Kiedyś były tu złoża lawy. Cały teren jest w jakimś stopniu wulkaniczny. Praca z adamasem wymaga bardzo wysokiej temperatury. - Mogłoby się pomyśleć, że jest tu nieco cieplej - wymruczała Isabelle.

Jocelyn spojrzała na nią szorstko, po czym zaczęła iść w, jak się wydawało Isabelle, kierunku wybranym na chybił trafił. Podążyła za nią. - Czasem jesteś tak bardzo podobna do swojej matki, Isabelle, że mnie trochę zdumiewasz. - Uznam to za komplement - oczy Isabelle zwęziły się. Nikt nie obrażał jej rodziny. - Nie zamierzałam cię w żaden sposób obrazić. Isabelle wpatrywała się w horyzont, gdzie ciemne niebo spotykało się z szmaragdową ziemią. - Jak dobrze znałaś moich rodziców? Jocelyn spojrzała na nią kątem oka. - Wystarczająco dobrze, kiedy byliśmy razem w Idrisie. Niedawno spotkałam ich pierwszy raz od wielu lat. - Znałaś ich, kiedy się pobierali? Ścieżka wybrana przez Jocelyn zaczęła piąć się w górę, więc głos matki Clary był nieco zdyszany. - Tak. - Byli… Zakochani? Jocelyn zatrzymała się i odwróciła, by spojrzeć na Isabelle. - Isabelle, o co chodzi? - O miłość? - zasugerowała Isabelle po chwili ciszy. - Nie wiem, dlaczego uważasz, że jestem w tym temacie ekspertem. - Cóż zdołałaś utrzymać przy sobie Luke’a przez prawie całe jego życie zanim zgodziłaś się go poślubić. To imponujące. Chciałabym mieć taką władzę nad jakimś facetem. - Masz - stwierdziła Jocelyn. – I nie jest to coś, czego można pragnąć- uniosła ręce i przejechała nimi po włosach, a Jocelyn przeszedł dreszcz. Jeśli Jocelyn wyglądała zupełnie jak jej córka, to jej dłonie giętkie i delikatne, były Sebastiana. Isabelle przypomniała sobie, jak odcięła jedną z tych dłoni w dolinie w Idrisie - jej bicz przeciął skórę i kość. - Twoi rodzice nie są idealni, Isabelle, ponieważ nikt nie jest. Są skomplikowanymi ludźmi. I niedawno stracili dziecko. Więc jeśli chodzi o twojego ojca i jego pobyt w Idrisie… - Mój ojciec zdradzał mamę - wyrzuciła z siebie Isabelle, po czym prawie przykryła sobie usta dłonią. Dotrzymywanie tego sekretu przez lata, a teraz ujawnienie go Jocelyn, mimo wszystko wydawało jej się zdradą.

Twarz Jocelyn się zmieniła. Teraz było na niej widać współczucie. - Wiem. Isabelle wzięła urywany oddech. - Czy wszyscy o tym wiedzą? Jocelyn pokręciła głową. - Nie. Kilka osób. Byłam… Byłam w uprzywilejowanej pozycji, by się o tym dowiedzieć. Nic więcej nie mogę powiedzieć. - Kto to był? - spytała Izzy. – Z kim ją zdradzał? - Nikt, kogo znałaś, Isabelle… - Nie wiesz, kogo znam! - głos nastolatki przeszedł w krzyk. – I przestań wymawiać moje imię, jakbym była małym dzieckiem! - To nie moja sprawa, żeby ci o tym mówić - powiedziała sztywno Jocelyn i znowu zaczęła iść. Isabelle niechętnie poszła za nią, chociaż ścieżka stawała się coraz bardziej stroma - jakby ściana zieleni chciała się spotkać z burzowym niebem. - Mam prawo wiedzieć. To moi rodzice. I jeśli mi nie powiesz, ja… Zatrzymała się, wzdychając ostro. Dotarły na szczyt i w jakiś sposób przed nimi wyrastała z ziemi forteca, niczym szybko rozwijający się kwiat. Zbudowana była z biało-srebrnego adamasu, który odbijał zachmurzone niebo. Wieże zakończone były elektrum, wznosiły się w stronę chmur. Cała forteca otoczona była murem również z adamasu, w którym umieszczono jedną bramę wykonaną z ogromnych ostrzy wbitych w ziemię przez aniołów, tak, że przypominały parę wielkich nożyc. - Adamant Citadela. - przemówiła Jocelyn. - Dzięki - warknęła Isabelle. – Domyśliłam się. Jocelyn wydała z siebie odgłos, który Isabelle słyszała od swoich rodziców. Była prawie pewna, że powiedziała coś w stylu „nastolatki” tonem wzburzonego rodzica. Potem Jocelyn zaczęła schodzić z wzniesienia w stronę twierdzy. Isabelle zmęczona wspinaniem się, szła za nią. Była wyższa od matki Clary i nie widziała żadnego powodu, żeby czekać na Jocelyn, skoro ta traktowała ją jak dziecko. Zbiegła z wzgórza, zgniatając mech swoimi butami, przemknęła przez bramę… I stanęła bez ruchu. Znajdowała się na małym kawałku wystającej skały. Przed nią rozciągała się ogromna przepaść z bulgoczącą rzeką czerwono - złotej lawy na dnie, która otaczała budowlę. Po drugiej stronie rozpadliny, za daleko, by skakać nawet jak na Nocnego Łowcę- znajdowało się jedyne widoczne wejście do fortecy, zamknięty most zwodzony. - Niektóre sprawy - odezwała się obok niej Jocelyn. – Nie są tak łatwe, jak na początku się wydają.

Isabelle podskoczyła, po czym zgromiła matkę Clary spojrzeniem. - Niezbyt dobre miejsce, żeby się skradać. Jocelyn po prostu skrzyżowała ramiona na piersi i uniosła brwi. - Oczywiście Hodge nauczył cię sposobu, w jaki można się dostać do Adamant'owiej Citadeli - powiedziała. – W końcu jest otwarta dla wszystkich Nocnych Łowczyń w dobrych stosunkach z Clave. - Pewnie, że nauczył - odparła Isabelle wyniośle, usilnie próbując sobie przypomnieć. Tylko ci z krwią Nefilim… Sięgnęła po jedną z pałeczek w swoich włosach. Kiedy przekręciła jej końcówkę, kliknęła, po czym wysunął się sztylet z runem odwagi na ostrzu. Isabelle wyciągnęła ręce nad przepaścią. - Ignis aurum probat5 - wyrecytowała i użyła sztyletu, by skaleczyć swoją lewą dłoń. Poczuła krótki przejmujący ból, a z rany wyciekła krew, rubinowy strumyk, który spłynął do rozpadliny. Nastąpił błysk niebieskiego światła i skrzypiący odgłos. Most powoli się opuszczał. Isabelle uśmiechnęła się i wytarła sztylet o zbroję. Po kolejnym przekręceniu, znowu stał się zwykłą pałeczką, którą wsunęła we włosy. - Wiesz, co to oznacza? - spytała Jocelyn ze wzrokiem utkwionym w moście. - Co? - To, co właśnie wypowiedziałaś. Motto Żelaznych Sióstr. Most już prawie całkiem się opuścił. - To oznacza: próbą złota jest ogień6. - Racja - przytaknęła Jocelyn. – Nie mają tu na myśli jedynie wykuwania i pracy z metalami. To jest rada, jak sprawdzić charakter człowieka. W trudnych i mrocznych czasach niektóre osoby błyszczą. - Tak? - powiedziała Izzy. – Cóż, ja mam już dosyć trudnych i mrocznych czasów. Może ja nie chcę błyszczeć. Most uderzył o ziemię u ich stóp. - Jeśli jesteś, choć trochę jak twoja matka - odparła Jocelyn. – Nic na to nie poradzisz. Tłumaczenie: JimmyK, Firefly i Xpsycho Korekta: Fafik1_0 5

Na gogle translatorze wyskoczyło: Badania ogniowe złoto. Podejrzewam, że to coś w stylu tytułu tego rozdziału :D (przyp. firefly.) 6 Oj tam, oj tam- tutaj wam przetłumaczyli. A ja chciałam zaszpanować… cóż, następnym razem xD (przyp. firefly.)

Rozdział 9

Żelazne Siostry Alec uniósł bijący światłem magiczny kamień w górę, oświetlając wszystkie kąty stacji kolejowej. Podskoczył nerwowo, kiedy piszcząca mysz przebiegła wzdłuż zakurzonego peronu. Przecież jest Nocnym Łowcą - był już w wielu ciemnych miejscach, ale coś w tym opuszczonym budynku wywoływało u niego gęsią skórkę. Może chodziło o dreszcz zdrady, który poczuł, wymykając się ze swojego stanowiska na Staten Island i schodząc ze wzgórza tuż po tym, kiedy poszedł Magnus. Nie rozmyślał nad tym, co robił - zachowywał się, jakby kierował nim autopilot. Gdyby się pospieszył, mógłby wrócić przed Isabelle i Jocelyn, zanim w ogóle ktokolwiek zauważy, że wychodził. - Camille! - zawołał. – Camille Belcourt! Usłyszał cichy śmiech, który odbijał się od ścian pomieszczenia. Po chwili pojawiła się na szczycie schodów; blask kamienia Alec’a podkreślał jej sylwetkę. - Alexander Lightwood, - odezwała się. – Wejdź na górę. Zniknęła. Alec podążył za nią, oświetlając sobie drogę kamieniem. Znalazł Camille tam, gdzie ostatnio - w poczekalni dla pasażerów. Była ubrana zgodnie z modą ubiegłego wieku: długą suknię z aksamitu zebraną w talii, jej jasnoblond loki były wysoko upięte, a usta ciemnoczerwone. Przypuszczał, że była piękna, chociaż nie był ekspertem od kobiecego wyglądu. W tej sprawie nie pomagało też to, że jej nienawidził.

- O co chodzi z tym kostiumem? - spytał. Uśmiechnęła się. Skórę miała gładką i jasną, bez żadnych ciemnych linii niedawno się pożywiała. - Bal maskowy w centrum. Nawet dobrze się najadłam. Dlaczego przyszedłeś, Alexandrze? Spragniony dobrej konwersacji? Jeśli byłby Jace’em, pomyślał Alec, rzuciłby jakąś inteligentną uwagę, grę słów lub sprytnie ukrytą obelgę. Jednak przygryzł tylko usta i odparł: - Kazałaś mi wrócić, jeśli będę zainteresowany twoją ofertą. Camille przejechała dłonią po leżance, jedynym meblu w pomieszczeniu. - Czyli zdecydowałeś się? Alec przytaknął, a ona zachichotała. - Rozumiesz w ogóle, o co mnie prosisz? Serce Alec’a biło jak szalone. Zastanawiał się, czy Camille może je usłyszeć. - Powiedziałaś, że możesz uczynić Magnusa śmiertelnym. Jak ja. Wampirzyca zacisnęła usta. - Tak powiedziałam. Muszę przyznać, że wątpiłam w to, czy będziesz zainteresowany. Wyszedłeś raczej szybko. - Nie igraj ze mną. - zagroził. – Aż tak bardzo mi na twojej ofercie nie zależy. - Kłamca, - rzuciła Camille lekko. – Inaczej by cię tu nie było. - minęła leżankę, podchodząc bliżej do Alec’a. Jej oczy studiowały jego twarz. - Z bliska nie jesteś tak podobny do Will’a jak myślałam. Oczy i włosy masz takie same, ale inny kształt twarzy… Może chodzi o linię szczęki… - Zamknij się, - warknął. Dobra, może nie była to uwaga na poziomie Jace’a, ale zawsze coś. – Nie mam ochoty na słuchanie o Will’u. - No dobrze. - rozciągnęła się leniwie niczym kot. – Było to bardzo dawno temu, kiedy ja i Magnus byliśmy kochankami. Leżeliśmy razem w łóżku po całkiem namiętnym wieczorze… - zauważyła, że się wzdrygnął i na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Wiesz, jak to jest z łóżkowymi rozmowami. Ujawniają się słabości. Magnus zdradził mi wtedy, że istnieje zaklęcie, które jest w stanie pozbawić czarownika jego nieśmiertelności. - Więc może po prostu dowiem się, co to za zaklęcie i je rzucę? - Ale uniósł głos, ale po chwili umilkł. – Do czego jesteś mi niby potrzebna? - Po pierwsze: jesteś Nocnym Łowcą, więc nie masz pojęcia, jak rzucić zaklęcie - wytłumaczyła spokojnie. – Po drugie: jeśli to zrobisz, Magnus

dowie się, że to ty. Jeśli zrobię to ja, uzna to za zemstę, złośliwość z mojej strony. No, i mnie nie obchodzi, co pomyśli sobie Magnus. Ciebie wręcz przeciwnie. Alec spokojnie mierzył ją spojrzeniem. - I zrobisz to dla mnie jako przysługę? Jej śmiech brzmiał jak dzwoneczki. - Oczywiście, że nie. - odparła. – Ty zrobisz coś dla mnie, a ja się odwdzięczę. Tak mają się sprawy. Alec zacisnął dłoń na kamieniu, aż jego krawędzie wbiły mu się w skórę. - Czego ode mnie chcesz? - To proste, - powiedziała. – Masz zabić Raphaela Santiago.

Most nad szczeliną otaczającą Adamant Citadel był naszpikowany nożami. Wbite ostrzem do góry w różnych odstępach przez długość całej ścieżki prawie całkowicie uniemożliwiały jej przejście. Aby znaleźć się na drugiej stronie, należało wybierać drogę powoli i wykazać się wysoką sprawnością fizyczną. Isabelle miała małe problemy i zaskoczyło ją to, jak łatwo Jocelyn przechodziła przez most, chociaż nie była aktywnym Nocnym Łowcą od piętnastu lat. Zanim Izzy dotarła na drugą stronę mostu, jej run sprawności wyblakł, zostawiając po sobie jasną bliznę. Jocelyn była tuż za nią i chociaż uważała matkę Clary za denerwującą, była wdzięczna, kiedy wyciągnęła magiczny kamień, oświetlając otoczenie. Ściany były z biało-srebrnego Adamasu i wydawały się niemalże świecić. Podłoga również została wykonana z demonicznej skały; jej środek był czarnym kołem. Wewnątrz tego koła wykuty został symbol Żelaznych Sióstr - serce na wylot przebite sztyletem. Rozbrzmiewające szepty zmusiły Isabelle do podniesienia wzroku wbitego w ziemię. Za gładką ścianą pojawił się cień, który zbliżając się, stawał się coraz wyraźniejszy. Nagle fragment muru się przesunął, a z otworu wyszła kobieta. Miała na sobie długą, luźną, białą szatę, ściągniętą mocno na nadgarstkach i pod biustem biało-srebrnym sznurem - demonicznym drutem. Jej twarz była jednocześnie gładka i stara. Miała długie, czarne włosy zaplecione w warkocz

opadający na plecy. Na jej skroniach i wokół oczu widniał zawiły wzór tworzący wytatuowaną maskę. Otaczała ona pomarańczowe oczy, kolorem podobne do tańczącego płomienia. - Kto wzywa Żelazne Siostry? - przemówiła. – Wyjawcie swe imiona. Isabelle zerknęła w stronę Jocelyn, która dała jej znak, że to ona powinna odezwać się pierwsza. Odchrząknęła. - Jestem Isabelle Light… Lightwood, a to Jocelyn Fr… Fairchild. Przybyłyśmy prosić o waszą pomoc. - Jocelyn Morgenstern, - poprawiła ją kobieta. – Urodzona jako Fairchild, ale nie uda ci się tak łatwo wymazać skazy Valentine’a z twojej przeszłości. Czy nie odeszłaś od Clave? - To prawda - przytaknęła matka Clary. – Jestem wyrzutkiem, ale Isabelle jest córką Clave. Jej matka… - Kieruje Instytutem w Nowym Jorku. - dokończyła za nią kobieta. – Mieszkamy na odludziu, ale nie jesteśmy pozbawione źródeł informacji. Nie jestem też głupia. Nazywam się Siostra Cleophas i jestem Twórcą. Nadaję kształt adamasowi, by moje siostry mogły z niego wyrabiać. Poznaję ten bicz, który sprytnie owijasz wokół nadgarstka - wskazała na Isabelle. – A jeśli chodzi o tą błyskotkę na twojej szyi1… - Skoro wiesz tak dużo - przerwała jej Jocelyn, kiedy ręka Isabelle zacisnęła się na rubinie na szyi. – To może wiesz też, dlaczego tu jesteśmy? Dlaczego do was przybyłyśmy? Siostra Cleophas zmrużyła oczy i uśmiechnęła się powoli. - W przeciwieństwie do naszych milczących braci, tu w Fortecy nie umiemy czytać w myślach. Jednakże mocno polegamy na naszej sieci informacyjnej z zaufanymi źródłami. Przypuszczam więc, że wasza wizyta ma coś wspólnego z Jace’em Lightwood’em, skoro jego siostra jest tutaj, oraz z twoim synem Jonathanem Morgensternem. - Mamy poważny problem. - powiedziała Jocelyn. – Jonathan Morgenstern spiskuje przeciwko Clave jak jego ojciec. Rada wydała nakaz jego śmierci, ale Jace… Jonathan Lightwood jest bardzo kochany przez rodzinę, która przecież nie zrobiła nic złego, oraz przez moją córkę. Ten poważny problem jest taki, że Jace i Jonathan są związani przez bardzo starą magię krwi. - Magię krwi? Jakiego rodzaju to czary? Jocelyn wyjęła z kieszeni zbroi złożone notatki Magnusa i podała kobiecie. 1

No, holender jasny! A już myślałam, że się czegoś dowiemy o tym naszyjniku - strasznie mnie to ciekawi!! (przyp. firefly.)

Cleophas przestudiowała je skupionym ognistym spojrzeniem. Isabelle wzdrygnęła się, kiedy zauważyła, że jej palce są bardzo długie - nie delikatnie, lecz groteskowo długie, jakby kości dłoni zostały rozciągnięte. Paznokcie miała ostro spiłowane, każdy z nich zakończony był elektrum. Potrząsnęła głową. - Siostry niewiele mają do czynienia z magią krwi - płomienny kolor jej oczu wydawał się migotać, potem blaknąć. Chwilę później kolejny cień pojawił się za gładką ścianą. Tym razem Izzy obserwowała uważniej, jak druga Żelazna Siostra wychodzi z otworu. To było jak patrzenie na kogoś wyłaniającego się z oparów białej mgły. - Siostro Dolores. - powiedziała Cleophas, podając nowo przybyłej notatki Magnusa. Wyglądała podobnie jak Cleophas - ta sama wysoka figura, ta sama biała szata, te same długie włosy - chociaż w jej przypadku były one siwe i splecione w dwa warkocze związane złotym sznurem. Mimo koloru włosów jej twarz nie miała żadnej zmarszczki, pomarańczowe oczy błyszczały. – Czy możesz coś z tego wyczytać? Dolores rzuciła okiem na papiery. - Bliźniacze zaklęcie - powiedziała. –Podobne do naszej ceremonii parabatai, ale ta jest demoniczna. - Co o tym decyduje? - spytała Isabelle. – Skoro zaklęcie parabatai jest nieszkodliwe… - Na pewno? - przerwała jej Cleophas, ale Dolores zgromiła ją spojrzeniem. - Rytuał parabatai wiąże dwie osoby razem, ale nadal mają one wolną wolę wyjaśniła Dolores. – Ta ceremonia również łączy, lecz jeden jest podrzędny wobec drugiego. W to, w co wierzy nadrzędny, będzie wierzył ten drugi. To, czego chce pierwszy, jego partner również będzie pragnął. Zasadniczo więc rytuał pozbawia jedną osobę wolnej woli, dlatego jest demoniczny. A to wolna wola czyni nas stworzeniami Nieba. - To też musi oznaczać, że jeśli jeden jest ranny, drugi również. - dodała Jocelyn. – Odnośnie śmierci sprawa ma się tak samo? - Tak. Żaden nie przetrwa śmierci drugiego. To kolejna rzecz, której nie ma w ceremonii parabatai, ponieważ jest zbyt okrutne. - Nasze pytanie brzmi, czy istnieje lub czy może zostać stworzona taka broń, która zrani tylko jednego z nich? Albo przetnie ich więź? Siostra Dolores spuściła wzrok na kartki, po czym podała je Jocelyn. Jej ręce podobnie jak dłonie towarzyszki były szczupłe i białe niczym jedwabna nić.

- Żadna stworzona przez nas broń nie może tego zrobić. Nie jesteśmy też w stanie takowej stworzyć. Dłoń Isabelle zacisnęła się w pięść, paznokcie wbiły się w skórę. - To znaczy, że nie ma sposobu? - Nie w tym świecie. - odparła Dolores. – Ostrze Nieba lub Piekła może tego dokonać. Miecz Michała Archanioła, którym Jozue walczył pod Jerychem, pełen niebiańskiego ognia. Są też ostrza wykute w ciemnych otchłaniach, które mogą być pomocne, ale tego, jak je zdobyć, nie wiem. - I nawet jak byśmy wiedziały, Prawo zabrania nam o tym powiedziećwtrąciła Cleophas szorstko. – Wiecie również, że jesteśmy zmuszone zawiadomić Clave o waszej wizycie… - Co z mieczem Jozuego? - przeszkodziła Isabelle. –Możecie je zdobyć? Albo my sami? - Tylko anioł może wam ten miecz dać. - odpowiedziała Dolores. – Żeby wezwać Anioła trzeba być natchnionym niebiańskim ogniem. - Ale Razjel…- zaczęła Isabelle. Usta Cleophas zacisnęły się w wąską linię. - Razjel zostawił nam Dary Anioła, dzięki którym można go wezwać w czasie największej potrzeby. Ta jedyna szansa została zmarnowana przez Valentine’a. Nigdy już nie będziemy w stanie tego zrobić. To była zbrodnia, żeby w taki sposób użyć Darów. Jedyny powód, dla którego Clarissa Morgenstern nie ponosi za to odpowiedzialności jest taki, że to jej ojciec go wezwał, nie ona. - Mój mąż przywołał też innego anioła - powiedziała Jocelyn cicho. – Anioła Ithuriela. Trzymał go w zamknięciu przez wiele lat. Obie Siostry zawahały się, zanim Dolores przemówiła. - Uwięzienie anioła to ponura zbrodnia. Clave nigdy by tego nie zaakceptowało. Nawet, jeśli uda wam się wezwać jednego, to nie dacie rady zmusić go do wykonywania waszych rozkazów. Nie ma na to zaklęcia. Nigdy nie przekonacie go, by dał wam miecz archanioła. Możecie wziąć go siłą, ale nie ma większego grzechu. Już lepiej żeby wasz Jonathan umarł, niż żeby anioł został tak poniżony. W tym momencie gniew Isabelle rosnący już od dłuższego czasu eksplodował. - To jest właśnie wasz problem! Was wszystkich: Żelaznych Sióstr i Cichych Braci. Cokolwiek wam robią, żebyście stali się tym, kim jesteście - to zabiera wam uczucia. Może i jesteśmy częściowo aniołami, ale jesteśmy też ludźmi. Nie rozumiecie miłości lub rzeczy jakie ludzie robią dla miłości i rodziny…

Płomień zapłonął w oczach Dolores. - Miałam rodzinę. - wycedziła. – Męża i dzieci, wszystkich zamordowały demony. Nic mi nie zostało. Zawsze umiałam nadawać rękoma kształt rzeczom, więc zostałam Żelazną Siostrą. Takiego spokoju ducha jak tutaj nie znalazłabym nigdzie. Dlatego też wybrałam imię Dolores - „żal”. Nie próbuj więc wmawiać nam, co wiemy a czego nie wiemy o bólu czy człowieczeństwie. - Nic nie wiecie, - warknęła Isabelle. – Jesteście twarde niczym demoniczna skała. Nic dziwnego, że się nią otaczacie. - Ogień temperuje złoto, Isabelle Lightwood. - powiedziała Cleophas. - Och, zamknij się. Obie nie byłyście bardzo pomocne. Odwróciła się na pięcie i przeszła przez most, ledwie zwracając uwagę, gdzie noże tworzyły śmiertelną pułapkę - pozwoliła wytrenowanemu ciału samemu się prowadzić. Dotarła na drugą stronę i przeszła przez bramy. Dopiero na zewnątrz pozwoliła sobie na załamanie. Klęcząc wśród mchów, skał wulkanicznych i pod szarym niebem trzęsła się, jednak łzy nie nadeszły. Wydawało się, że minęły wieki, zanim usłyszała za sobą kroki, po czym poczuła, jak Jocelyn ją obejmuje. Dziwne, ale Isabelle to nie przeszkadzało. Chociaż nigdy nie lubiła Jocelyn, w tym geście było coś matczynego i Isabelle oddała uścisk nawet mimo własnej woli. - Chcesz wiedzieć, co powiedziały, kiedy poszłaś? - spytała Jocelyn, gdy dreszcze Isabelle nieco ustały. - Pewnie to, że hańbię ród Nocnych Łowców lub coś w tym stylu. - Właściwie to Cleophas stwierdziła, że byłabyś wspaniałą Żelazną Siostrą. Jakby coś, masz dać im znać. - ręką gładziła włosy Isabelle. Mimo tego wszystkiego Izzy parsknęła śmiechem. Popatrzyła na Jocelyn. - Powiedz mi. - zażądała. Dłoń Jocelyn przestała się poruszać. - Co ci mam powiedzieć? - Kto to był. Z kim miał romans mój ojciec. Bo ty tego nie rozumiesz. Za każdym razem, kiedy widzę kobietę w wieku mojej mamy, zastanawiam się, czy to ona. Siostra Luke’a. Konsul. Ty. Jocelyn westchnęła. - Annamarie Highsmith. Zginęła w czasie ataku Valentine’a na Alicante. Wątpię, czy ją kiedykolwiek poznałaś. Usta Isabelle otworzyły się i znowu zamknęły.

- Nigdy wcześniej nie słyszałam tego nazwiska. - Dobrze. - Jocelyn odgarnęła kosmyk włosów z twarzy Isabelle. - Czujesz się lepiej, skoro już wiesz? - Pewnie, - skłamała Isabelle, spuszczając wzrok na ziemię. – O wiele lepiej.

Po lunchu Clary wróciła do sypialni na dole pod pretekstem zmęczenia. Za dokładnie zamkniętymi drzwiami znowu spróbowała skontaktować się z Simonem, chociaż biorąc pod uwagę różnicę czasu między Włochami a Nowym Jorkiem, prawdopodobnie spał. Przynajmniej Clary modliła się, by rzeczywiście spał. Lepiej było mieć nadzieję, niż rozważać możliwość, że pierścienie nie działają. Była w pokoju przez jakieś pół godziny, kiedy rozbrzmiało pukanie. - Proszę. - zawołała, zaciskając ręce, chcąc schować pierścionek. Drzwi powoli się otworzyły i wyjrzał zza nich Jace. Przypomniała sobie inną noc, letni upał, pukanie do drzwi. Jace. Czysty, w dżinsach i szarej koszulce, wilgotne włosy tworzyły aureolę wokół jego głowy. Blizny na twarzy już blakły z fioletu do jasnoszarego. Ręce trzymał za plecami. - Hej. - odezwał się. Teraz jego ręce były doskonale widoczne. Miał na sobie sweter w kolorze brązu, który podkreślał złoto jego oczu. Na twarzy nie było żadnych zadrapań, a cienie, które już przywykła widywać pod jego oczami, zniknęły. Jest teraz szczęśliwy? Naprawdę szczęśliwy? I jeśli jest, od czego chcesz go więc ratować? Clary odepchnęła od siebie cichy głosik w swojej głowie i zmusiła się do uśmiechu. - Co słychać? Uśmiechnął się. Był to szelmowski uśmieszek, który sprawiał, że krew w żyłach Clary płynęła trochę szybciej. - Chcesz się umówić? Zaskoczona dziewczyna zaczęła się jąkać. - Że.. że co?

- Umówić. - powtórzył Jace. – Często „umawiasz się” na przykład na wizytę u doktora2, ale w tym przypadku jest to oferta niesamowitego romansu z twoim lubym, od którego gorąca dostajesz pęcherzy. - Tak? - Clary nie była pewna, jak zareagować. – Dostanę pęcherzy? - No, bo jestem taki gorący. - odparł Jace. – Obserwowanie, jak gram w Scrabble może doprowadzić większość kobiet do omdlenia3. Co będzie, kiedy włożę choć trochę wysiłku? Clary usiadła i spojrzała na swój strój. Dżinsy, zielona bluzka z jedwabiu. Przypomniały jej się kosmetyki z pokoju podobnego do kaplicy. Nic już nie mogła poradzić - żałowała tylko, że nie ma chociaż błyszczyka. Jace wyciągnął dłoń w jej stronę. - Wyglądasz bosko, - skomentował. – Chodźmy. Wzięła jego rękę i dała się postawić na nogi. - No, nie wiem… - Daj spokój. - ton jego głosu był kpiący ale kuszący, tak jak wtedy, gdy dopiero się poznawali; gdy zaprowadził ją do szklarni, by pokazać jej kwiat rozwijający się o północy. – Jesteśmy we Włoszech. W Wenecji. Jednym z najpiękniejszych miast na świecie. To wstyd go nie zwiedzić, prawda? - Jace pociągnął Clary ku sobie, aż oparła się o jego klatkę piersiową. Materiał koszulki pod jej palcami był miękki, wyczuła tez znajomy zapach mydła i szamponu. Serce Clary wykonało szybki obrót. - Możemy też zostać w domu. - zaproponował. - Żebym mogła zemdleć patrząc jak zaliczasz trzysylabowe wyrazy w Scrabble? - z niemałym wysiłkiem odsunęła się od blondyna. – I oszczędź mi żartów o zaliczaniu. - Cholera, kobieto, czytasz mi w myślach! - odparł. –Jest jakaś zbereźna gra słów, której nie umiesz przewidzieć? - To mój specjalny talent. Umiem czytać ci w myślach, kiedy masz brudne myśli. - Więc przez 95 procent czasu4. Wyciągnęła szyję, żeby na niego spojrzeć. - 95 procent? Co zawiera pozostałe pięć? 2

Miałam z tym niezły problem. Po angielsku brzmiało to lepiej, bo zostało użyte słowo „date” czyli randka, a potem też Jace powiedział, że „często są to cyferki, które musisz zapamiętać na lekcjach historii…”. Nie wiedziałam, co z tym zrobić, żeby chociaż w małym stopniu zachować kunszt słowa Jace’a <3 dlatego wpadło mi do głowy z tym doktorem…. ☺ (przyp. firefly.) 3 Oł, gad. Padłam. Kto normalny umie na poczekaniu wymyślić takie teksty?! Tylko Jace :D (przyp. firefly.) 4 HAHAHAHAHAHA, jakie wyznanie! (przyp. firefly.)

- Och, wiesz, to co zwykle: demony, które mogę zabić; runy, których muszę się nauczyć; ludzie, którzy wkurzyli mnie niedawno; ludzie, którzy wkurzyli mnie trochę bardziej dawno temu; kaczki. - Kaczki? Machnął ręką na jej pytanie. - W porządku, popatrz. - przytrzymał jej ramiona i obrócił tak, że teraz byli zwróceni w ta samą stronę. Chwilę później, Clary sama nie wiedziała jak, ściany pomieszczenia zdawały się roztapiać wokół nich i nagle szła po brukowanym chodniku. Wciągnęła powietrze i spojrzała za siebie. Zobaczyła jedynie nagą ścianę, okna tego starego budynku znajdowały się bardzo wysoko. Rzędy identycznych domów stały wzdłuż kanału, przy którym się znajdowali. Jeśli wychyliła głowę w lewo, mogła zobaczyć, jak dalej kanał się rozszerza, a na jego brzegach stały wysokie budowle. Wszystko pachniało wodą i kamieniem. - Fajnie, nie? - głos Jace’a był pełen dumy. Spojrzała na niego. - Kaczki? - spytała ponownie. Blondyn uśmiechnął się kącikiem ust. - Nienawidzę kaczek. Nie wiem, dlaczego. Po prostu zawsze tak miałem5.

Było wcześnie rano, kiedy Maia i Jordan dojechali do Domu Praetor, głównej siedziby stowarzyszenia. Samochód podskakiwał na długiej białej drodze biegnącej przez wystrzyżony trawnik ku ogromnej budowli, która majaczyła w oddali niczym dziób statku. Za domem Maia mogła zobaczyć pasma drzew, a za nimi niebieskie wody Sound. - Tutaj się szkoliłeś? - spytała. – To miejsce jest niesamowite. - Nie daj się zwieść, - odparł. – To istny obóz przetrwania, który do przetrwania łatwy nie jest. Zerknęła na niego z ukosa. Nadal się uśmiechał. Robił to bez przerwy, odkąd pocałowała go przy plaży o świcie. Jakaś część Mai czuła, jakby niewidzialna dłoń wrzuciła ją z powrotem do przeszłości, kiedy kochała Jordana bardziej, niż cokolwiek inne. Z drugiej strony czuła się całkiem 5

Jak Will!! Cecha charakterystyczna Herondale’ów?? ;)) (przyp. firefly.)

zdezorientowana, jakby obudziła się w obcym otoczeniu daleko od znajomej rutyny i ciepła swojej paczki. To było bardzo dziwne. Nie takie złe, pomyślała. Po prostu… dziwne. Jordan zatrzymał samochód na okrągłym podjeździe z przodu domu, który z bliska okazał się zbudowany z bloków ze złotego kamienia, opalony kolor wilczego futra6. Do czarnych podwójnych drzwi prowadziły masywne schody. W środku podjazdu znajdował się duży zegar słoneczny wskazujący siódmą rano. Wokół krawędzi jego tarczy wyryto słowa: WSKAZUJĘ TYLKO GODZINY, KTÓRE ŚWIECĄ. Maia otworzyła drzwi i wyskoczyła z kabiny w tym samym momencie, kiedy drzwi budynku się rozchyliły. - Strażniku Kyle! - zabrzmiał jakiś głos. Jordan i Maia spojrzeli w górę. Ze schodów schodził mężczyzna w średnim wieku, ubrany w czarny kostium; jego blond włosy były poprzetykane siwizną. Jordan, wygładzając ekspresję swojej twarzy, zwrócił się do niego. - Strażniku Scott, - zaczął. – To jest Maia Roberts z paczki Garroway’a. Maia, przedstawiam ci Strażnika Scotta. Kieruje Praetor Lupus. - Od 1800 roku Scottowie zawsze kierowali tą organizacją. - powiedział mężczyzna, rzucając okiem na Maię, która skłoniła głowę w geście posłuszeństwa. – Jordanie, muszę przyznać, że nie spodziewaliśmy się ciebie tak szybko. Sytuacja z wampirem na Manhattanie, Chodzącym Za Dnia… - Jest opanowana, - wtrącił szybko Jordan. – Ale nie dlatego tutaj jesteśmy. Chodzi o coś zupełnie innego. Praetor Scott uniósł brwi. - Teraz mnie zaciekawiłeś. - Jest to dosyć pilna sprawa. - odezwała się Maia. – Luke Garroway, przywódca naszej paczki… Strażnik Scott obrzucił ją ostrym spojrzeniem, uciszając ją. Chociaż nie należał do żadnej sfory, ale z jego sposobu bycia odnosiło się wrażenie, że jest alfą. Pod gęstymi brwiami błyszczały zielonoszare oczy; spod kołnierzyka koszuli wystawał brązowy łańcuch Praetor Lupus z odbiciem wilczej łapy. - Praetor sam wybiera, jakie sprawy uznać za pilne. - powiedział. – Nie jesteśmy też hotelem otwartym na nieproszonych gości. Jordan bardzo zaryzykował, przywożąc cię tutaj i on dobrze o tym wie. Gdyby nie był 6

Też nie mam pojęcia, jaki to kolor. Ja tu tylko tłumaczę! (przyp. firefly.)

jednym z naszych najbardziej obiecujących absolwentów, odesłałbym was oboje. Jordan wsunął kciuki w szlufki swoich spodni i spuścił wzrok. Chwilę później Strażnik Scott położył mu rękę na ramieniu. - Ale - zaczął. – Jesteś jednym z najbardziej obiecujących absolwentów. I wyglądasz na zmęczonego. Widzę, że byliście na nogach całą noc. Zapraszam, przedyskutujemy sprawę w moim gabinecie.

REGULAMIN DOMU: • Zakaz przemiany na korytarzach. • Zakaz wycia. • Zakaz wnoszenia srebra. • Nakaz noszenia ubrań. ZAWSZE. • Zakaz bijatyk i gryzienia. • Podpisz swoje jedzenie przed włożeniem go do wspólnej lodówki. Zapach przygotowanego śniadania rozchodził się w powietrzu, wprawiając żołądek Mai w skurcze. Strażnik Scott brzmiał na rozbawionego. - Zaraz poproszę kogoś, by przyniósł wam jakieś przekąski, jeśli jesteście głodni. - Dzięki. - wymruczała Maia. Dotarli do końca korytarza. Scott otworzył drzwi z napisem BIURO. Starszy wilkołak zmarszczył brwi. - Rufusie, - odezwał się. – Co tutaj robisz? Maia zerknęła zza niego. Biuro było dużym, nieco zagraconym pomieszczeniem. Prostokątne okno wychodziło na szerokie trawniki, gdzie grupy raczej młodych ludzi ubranych w czarne bojówki i topy ćwiczyło musztrę. Ściany pokoju wypełnione były książkami o likantropi, wiele napisano po łacinie, ale Maia poznawała słowo „lupus”.

Biurko wykonano z marmurowej płyty umieszczonej na posągach dwóch warczących wilków. Przed nim umieszczono dwa krzesła. Na jednym siedział wysoki mężczyzna, wilkołak, zgarbiony i ze splecionymi dłońmi. - Strażniku. - odezwał się chrapliwym głosem. – Miałem nadzieję pomówić z tobą o incydencie w Bostonie. - O tym, kiedy to złamałeś przypisanemu ci Podziemnemu nogę? - odparł sucho Scott. –Porozmawiamy o tym, Rufusie, ale nie w tym momencie. Mam ważniejszą sprawę, która wymaga mojej uwagi. - Ale, Strażniku… - To wszystko, Rufusie. - powiedział Scott dźwięczącym głosem alfy, którego rozkazy nie mogą być lekceważone. – Pamiętaj, jest to miejsce uzdrowienia. Jego częścią jest szanowanie autorytetu. Mrucząc pod nosem, Rufus podniósł się z krzesła. Kiedy stanął, Maia zdała sobie sprawę, jak bardzo był wysoki. Górował i nad nią, i nad Jordanem. Jego czarna koszulka napięła się na klatce piersiowej, a rękawy wyglądały, jakby zaraz miały pęknąć z powodu szerokich mięśni. Głowę miał gładko wygoloną, a twarz pełną głębokich zadrapań od wilczych pazurów. Obdarzył Maię krzywym spojrzeniem, kiedy przechodził obok w stronę wyjścia. - Oczywiście niektórzy z nas - wymruczał Jordan. – Są bardziej chętni do uzdrowienia niż inni. Kiedy ciężkie kroki Rufusa ucichły, Scott usiadł na masywnym krześle za biurkiem i zadzwonił zadziwiająco nowoczesnym interkomem. Po zamówieniu śniadania, oparł się i złączył ręce za głową. - Zamieniam się w słuch. - powiedział. Kiedy Jordan powtarzał opowiadanie i prośbę Strażnikowi, Maia nie mogła się powstrzymać od rozglądania się wokół. Zastanawiała się, jakby to było wychować się tutaj, w tym eleganckim domu pełnym zasad i kontroli zamiast w wolnym od kategorycznych przepisów społeczeństwie sfory. W pewnym momencie wilkołak ubrany cały na czarno - ten strój wydawał się być przepisowym ubraniem Praetor - wszedł, prowadząc wózek z pieczoną wołowiną, serem i napojami proteinowymi. Maia popatrzyła na posiłek z niemałą konsternacją. To prawda, że wilkołaki potrzebują więcej białka niż normalni ludzie, o wiele więcej, ale żeby pieczeń wołowa na śn i a d a n i e ? - Zobaczysz, - odezwał się Strażnik Scott, kiedy Maia ostrożnie piła swój proteinowy shake. –Że tak naprawdę oczyszczony cukier jest szkodliwy dla

wilkołaków. Jeśli przestaniesz go spożywać na jakiś czas, twój organizm przestanie się również go domagać. Przywódca paczki ci tego nie powiedział? Maia próbowała wyobrazić sobie Luke’a, który uwielbiał smażyć naleśniki w dziwacznych i zabawnych kształtach, pouczającego ją o cukrze - nie udało jej się. To jednak nie był odpowiedni czas, żeby o tym wspominać. - Oczywiście, że powiedział. - powiedziała w końcu. – Tylko w sytuacjach stresowych, ach, schodzę na złą drogę. - Rozumiem twoją troskę o przywódcę. - odparł Scott. Złoty Rolex zabłyszczał na jego nadgarstku. – Normalnie przestrzegamy naszej zasady, by nie wtrącać się w sprawy, które nie dotyczą nowych Podziemnych. Nie wywyższamy też wilkołaków ponad innych, chociaż tylko oni mogą należeć do Praetor. - Właśnie dlatego potrzebujemy waszej pomocy - odezwał się Jordan. – Sfory to z natury sprawa przejściowa. Nie mają okazji stworzyć takiego czegoś jak biblioteki wiedzy. Nie mówię też, że nie mają inteligencji, ale to wszystko jest przekazywanie ustne, a i każda paczka posiada inną wiedzę. Moglibyśmy chodzić od sfory do sfory i może w końcu znalazłby się ktoś, kto wiedziałby, jak wyleczyć Luke’a. Nie mamy jednak czasu. To - zatoczył koło ręką, wskazując regały pełne książek. – Jest rzecz najbliższa do, powiedzmy, archiwów Cichych Braci lub Spiralny Labirynt czarowników. Scott nie wyglądał na przekonanego. Maia odstawiła swój napój. - A Luke nie jest tylko przywódcą jakiejś paczki. - powiedziała. – Jest reprezentantem wilkołaków w Radzie. Jeśli pomożesz go wyleczyć, możesz liczyć, że zdanie twojego stowarzyszenia będzie brane pod uwagę w Radzie. Oczy Scotta błysnęły. - Interesujące, - stwierdził. – Bardzo dobrze. Muszę przejrzeć kilka ksiąg, co zajmie mi pewnie kilka godzin. Jordan, proponuję, żebyś odpoczął przed powrotem na Manhattan. Nie chcemy, żeby twój samochód owinął się wokół jakiegoś drzewa. - Ja mogę prowadzić. - zaczęła Maia. - Obydwoje wyglądacie na wykończonych. Jordan, wiesz dobrze, że zawsze znajdzie się dla ciebie miejsce w domu Praetor, nawet po ukończeniu treningu. Nick wypełnia właśnie zadanie, więc jest i łóżko dla Mai. Lepiej pójdźcie odpocząć, a ja dam wam znać, kiedy skończę. - obrócił się na krześle, by przejrzeć książki na półkach.

Jordan dał Mai znak, że to był sygnał dla nich, żeby wyszli. Wstała więc, otrzepując spodnie z okruszków. Była wpół drogi do wyjścia, kiedy Strażnik Scott znów się odezwał. - Och, i Maiu Roberts - powiedział, w jego głosie słychać było ostrzeżenie. – Oczywiście rozumiesz, że jeśli składasz obietnice w czyimś imieniu, spada na twoje barki obowiązek by dotrzymali oni słowa.

Simon obudził się nadal zmęczony, mrugając w ciemności. Grube czarne zasłony w oknie wpuszczały bardzo mało światła, ale jego wewnętrzny zegarek mówił, że jest dzień. On oraz to, że Isabelle nie było obok niego; jej strona łóżka była skopana, prześcieradło zrolowane. Był dzień, a on nie rozmawiał z Clary odkąd zniknęła. Wyciągnął rękę spod kołdry i popatrzył na złotą obrączkę na prawej dłoni. Były na niej wyryte wzorki lub słowa w alfabecie, którego nie znał. Zaciskając zęby, usiadł i dotknął pierścienia. Clary? Odpowiedź była szybka i wyraźna. Z ulgi prawie zsunął się z łóżka. Simon. Dzięki Bogu! Możesz rozmawiać? Nie. Raczej poczuł niż usłyszał, że jej „głos” był napięty i rozproszony. Cieszę się, że się odezwałeś, ale to nie jest dobry czas. Nie jestem sama. Ale wszystko w porządku? Jasne, wszystko ok. Jak na razie nic się nie wydarzyło. Staram się zebrać informacje. Obiecuję odezwać się, kiedy czegoś się dowiem. Dobra, trzymaj się. Ty też. I już jej nie było. Spuszczając nogi z łóżka, Simon robił, co mógł, by wygładzić bałagan na swojej głowie, po czym wyszedł zobaczyć, czy ktoś jeszcze nie śpi. Nikt nie spał. Alec, Magnus, Jocelyn i Isabelle siedzieli wokół stołu w salonie. Alec i Magnus mieli na sobie dżinsy, za to kobiety nosiły zbroje; Isabelle owinęła sobie bicz wokół prawego ramienia. Podniosła wzrok, kiedy wszedł, ale się nie uśmiechnęła - jej ramiona były napięte, usta zaciśnięte. Wszyscy mieli przed sobą kubki z kawą.

- Jest powód, dla którego rytuał z Darami Anioła był tak skomplikowany. Magnus sprawił, że cukierniczka zawisła w powietrzu, kiedy on słodził swoją kawę. – Anioły działają na rozkazy Boga, nie ludzi, nawet nie Nocnych Łowców. Przyzwij jednego, a zostaniesz dotknięty gniewem boskim. Celem rytuału Darów Anioła nie tyle było wezwanie Razjela, co ochrona wzywającego przed gniewem Anioła. - Valentine… - zaczął Alec. - Racja, Valentine wezwał też mało znaczącego anioła. I ten nigdy się do niego nie odezwał, prawda? Ani trochę mu nie pomógł, chociaż zabierano mu krew. Nawet wtedy musiał używać niesamowicie potężnych runów, żeby go więzić. Moja obserwacja jest taka, że anioł związał swoje życie z rezydencją Waylandów, więc kiedy umarł, dom też się zawalił - postukał palcem z niebieskim paznokciem o krawędź kubka. – I tym samym Valentine się przeklął. Nieważne, czy wierzycie w Niebo i Piekło, na pewno sprowadził na siebie przekleństwo. Kiedy wezwał Razjela, ten go powalił. Po części z zemsty za to, co Valentine zrobił jego bratu. - Dlaczego rozmawiamy o przywoływaniu aniołów? - wtrącił Simon, przysiadając na końcu długiego stołu. - Isabelle i Jocelyn były u Żelaznych Sióstr. - odparł Alec. – Szukały broni, która zrani Sebastiana bez krzywdzenia Jace’a. - Taka nie istnieje? - Nie w tym świecie. - powiedziała Isabelle. – Może to zrobić boska broń lub coś, co ma związek z demonami. Rozważaliśmy pierwszą opcję. - Wezwanie anioła, żeby podarował wam broń? - Zdarzało się to wcześniej. - skomentował Magnus. – Razjel dał Jonatanowi Nocnemu Łowcy Miecz Anioła. W starych opowieściach tuż przed bitwą o Jerycho pojawia się anioł i daje miecz Jozuemu. - Ech, - westchnął Simon. – Myślałem kiedyś, że aniołom chodzi o pokój na świecie, a tutaj rozdają broń. Magnus prychnął. - Aniołowie są nie tylko posłańcami. To żołnierze. O Michale mówi się, że potrafi rozgromić całą armię. Nie są też cierpliwi. Szczególnie jeśli chodzi o niestałość istot ludzkich. Ktokolwiek, kto spróbuje wezwać Razjela bez Darów Anioła do ochrony, z pewnością od razu zostanie zabity. Łatwiejsze do wezwania są demony. Jest ich więcej i wielu z nich to słabeusze, którzy jednak niewiele mogą ci… - Nie możemy przywołać demona. - przerwała Jocelyn. – Clave…

- Sądziłem, że zdanie Clave przestało cię obchodzić wiele lat temu. - wtrącił Magnus. - Tu nie chodzi tylko o mnie. - stwierdziła. – Reszta z was. Luke. Moja córka. Jeśli Clave by się dowiedziało… - Cóż, ale tak się nie stanie, prawda? - zwykle delikatny głos Aleca był napięty. – Chyba, że im powiesz. Jocelyn przeskakiwała wzrokiem z twarzy na twarz: spokojną Isabelle, pytającą Magnusa, upartą Aleca. - Naprawdę bierzecie to pod uwagę? Wezwanie demona? - Cóż, nie byle jakiego demona. - odparł czarownik. –Azazela. W oczach Jocelyn pojawił się ogień. - Azazel? - wzrokiem studiowała reakcje innych, jakby szukając wsparcia, jednak Izzy i Alec spuścili głowy, a Simon wzruszył ramionami. - Nie wiem, kim jest Azazel. - skomentował. – To nie jest ten kot ze Smerfów7? - zerknął na innych, ale Isabelle tylko wywróciła do niego oczami. Clary? - pomyślał. Jej głos był zaniepokojony. O co chodzi? Coś się stało? Moja mama dowiedziała się, że mnie nie ma? Jeszcze nie, pomyślał. Kot ze Smerfów nazywa się Azazel? Nastała długa chwila ciszy. To Azrael. I nigdy więcej używania magicznych pierścieni do pytania o Smerfy. I już jej nie było. Simon podniósł wzrok z pierścienia i zauważył, że patrzy na niego zaintrygowany Magnus. - Tu nie chodzi o kota, Sylwester - powiedział. – To Wielki Demon. Porucznik Piekła i Kowal Broni. Był kiedyś aniołem, który nauczył ludzi tworzyć broń, przedtem wiedzę ta znali tylko aniołowie. To była przyczyna jego upadku, teraz jest demonem. „Cała ziemia została zrujnowana nauką dzieł Azazela i jemu przypisz cały grzech!”8 Alec patrzył na Magnusa oczarowany. - Skąd to wszystko wiesz? - To mój znajomy - odpowiedział, ale widząc ich wyrazy twarzy, westchnął. – Ok, nie do końca. Było o tym w Księdze Henocha9. 7

Klakier w wersji angielskiej nazywał się Azrael (przyp. firefly.) Księga Henocha (10:8). (przyp. firefly.) 9 Teoretycznie jest to część Starego Testamentu, jednak nie jest uznawana przez chrześcijan jako „księga natchniona”- cokolwiek to znaczy. Nie zagłębiam się za bardzo, jak ktoś chce, niech szpera- w każdym razie nie czyta się tego w kościele. :D (przyp. firefly.) 8

- Wygląda na niebezpiecznego - stwierdził Alec, marszcząc brwi. – Brzmi to, jakby był kimś więcej niż Wielkim Demonem. Coś jak Lilith. - Na szczęście już jest związany. - powiedział Magnus. – Jeśli się go wzywa, pojawia się jego duch, ale cielesna powłoka zostaje przy ostrych skałach Dudael10. - Ostrych skałach… Och, nieważne. - odezwała się Isabelle, upinając włosy w kok. – Jest demonem broni. Dobra. Myślę, że powinniśmy spróbować. - Nie mogę uwierzyć, że w ogóle o tym rozmawiamy. - powiedziała Jocelyn. – Po obserwacji mojego męża już wiem, jakie skutki ma wzywanie demonów. Clary…- urwała i jakby czując na sobie spojrzenie Simona, odwróciła się do niego. – Simon, wiesz, czy Clary już wstała? Chcieliśmy dać jej pospać, ale jest już prawie jedenasta. Simon się zawahał. - Nie wiem. - jego odpowiedź była prawdziwa. Gdziekolwiek była Clary, mogła przecież teraz spać. Nawet jeśli przed chwilą z nią rozmawiał. Jocelyn wyglądała na zagubioną. - To nie byłeś z nią w pokoju? - Nie, ja byłem…- urwał, zdając sobie sprawę, w co się wkopał. W mieszkaniu były trzy wolne pokoje. Jocelyn zajęła jeden, Clary drugi. To oczywiście oznaczało, że musiał spać w trzecim z… - Isabelle? - spytał Alec, unosząc brwi11. – Byłeś w pokoju z Isabelle? Izzy machnęła ręką. - Nie musisz się martwić, starszy braciszku. Nic się nie stało. Chociaż dodała, kiedy ramiona Aleca się rozluźniły. – Byłam nieźle zalana, więc mógł zrobić ze mną co chciał, a ja bym się nawet nie obudziła. - Proszę cię. - wtrącił Simon. – Jedyne, co zrobiłem, to opowiedziałem ci całe Gwiezdne Wojny. - Nie przypominam sobie tego. - stwierdziła Isabelle, biorąc ciastko z talerzyka na stole. - Ach, tak? Kto był najlepszym przyjacielem z dzieciństwa Luke’a Skywalker’a?

10

Miejsce w którym Archanioł Rafał uwięził jednego z upadłych aniołów, Azazela. Jeny, tyle czasu nie robiłam przypisów, a tu nagle się zebrało kilka na jednej stronie. Ależ ja dbam, żebyście wszystko wiedzieli… ;) (przyp. firefly.) 11 Cóż on ma z tymi brwiami. Jak nie marszczy, to unosi… ech. (przyp. firefly.)

- Biggs Darkilghter. - odpowiedziała Isabelle automatycznie, po czym uderzyła otwarta dłonią o stół. – To nie fair! - mimo to uśmiechnęła się do niego znad ciastka. - Ach, - westchnął Magnus. – Miłość kujonów. Piękna rzecz. Również obiekt kpin i śmiechów ze strony bardziej obytych. - Wystarczy - Jocelyn wstała. – Pójdę po Clary. Jeśli naprawdę wzywacie demona, nie chcę tu być, nie chcę też, by była tu moja córka. - skierowała się w stronę korytarza. Simon zablokował jej przejście. - Nie możesz tego zrobić. - zaprotestował. Jocelyn popatrzyła na niego zdecydowanym wzrokiem. - Wiem, co chcesz powiedzieć. Że to dla nas najbezpieczniejsze miejsce, ale przy wzywaniu demona nie… - Nie o to chodzi. - przerwał jej. Wziął głęboki wdech, który i tak nic nie pomógł, bo jego krew i tak nie przenosiła tlenu. Poczuł mdłości. – Nie możesz pójść jej obudzić, bo… Ponieważ jej tu nie ma. Tłumaczenie: Firefly. Korekta: Klaudia0705

Rozdział 10

Dzika pogoń Stary pokój Jordana w Domu Praetor wyglądał jak każdy inny w jakimkolwiek akademiku. Stały w nim dwa łóżka o żelaznych ramach, ustawione przy dwóch różnych ścianach. Pomiędzy nimi przez okno było widać zielone trawniki trzy piętra niżej. Pokój Jordana był prawie pusty wyglądało na to, że większość swoich fotografii i książek zabrał ze sobą do Manhattanu, zostawił kilka zdjęć plaży i oceanu oraz deskę surfingową. Lekki dreszcz przebiegł po ciele Mai, kiedy zobaczyła na nocnym stoliku złotą ramkę ze zdjęciem. Była na nim z Jordanem przy Ocean City. Stali na promenadzie, a za nimi rozprzestrzeniała się plaża. Jordan spojrzał na fotografię, później na nią i zarumienił się. Powiesił swoją torbę na ramie łóżka i zdjął kurtkę, stojąc plecami do niej. - Kiedy twój współlokator wróci? - spytała, przerywając niekomfortową ciszę. Nie była pewna dlaczego oboje są zakłopotani. Wcześniej z pewnością tak nie było, wtedy kiedy tropili razem. Teraz w miejscu, gdzie Jordan spędził lata w ciszy, wydawało się, że coś przyciąga ich do siebie. - Kto wie? Nick ma niebezpieczne zadanie i może już nigdy nie wrócić - Jordan brzmiał na zrezygnowanego. Rzucił swoją kurtkę na oparcie krzesła. - Może się położysz? Ja pójdę wziąć prysznic. Kiedy Jordan zaczął iść do łazienki, Maia poczuła ulgę, że może zostać sama w jego pokoju. Czuła, że nie radzi sobie ze sprawami, wśród których było dzielenie się ze sobą łazienką. - Jordan – zaczęła, ale on właśnie zamknął za sobą drzwi do łazienki. Usłyszała jak zaczyna lecieć woda. Z westchnieniem zdjęła buty i położyła się na łóżku nieobecnego Nicka. Koc na nim był w ciemnoniebieską kratę i pachniał szyszkami. Spojrzała w górę i zobaczyła, że sufit jest pokryty zdjęciami. Na każdym z nich uśmiechał się do niej ten sam blondyn, który wyglądał na

siedemnaście lat. Nick, domyśliła się. Wyglądał na szczęśliwego. Czy Jordan też był szczęśliwy będąc tutaj, w Domu Praetor? Maia odwróciła fotografię, na której była z Jordanem w swoją stronę Była zrobiona lata temu kiedy Kyle był chudy i miał duże piwne oczy, które dominowały jego twarz. Byli opaleni, przytulali się i wyglądali na szczęśliwych. Promienie słoneczne wpadły wprost we włosy Mai. Jordan miał odwróconą głowę lekko w jej stronę, tak jakby zamierzał jej coś powiedzieć lub ją pocałować. Nie mogła sobie przypomnieć co zamierzał. Już nie. Pomyślała o chłopcu, na którego łóżku była, który może już nigdy nie wrócić. Pomyślała o Luke'u, powoli umierającym, Alaricu, Gretel, Justine, Theo oraz innych, którzy stracili życie w walce przeciwko Valentinowi. Pomyślała o Maxie i Jace'u -o dwóch zabitych Lightwoodach -i musiała przyznać, że w głębi serca nie wierzyła, że uda im się odzyskać Jace'a. I nagle pomyślała o Danielu, o bracie którego nigdy nie opłakiwała. Ku jej zaskoczeniu poczuła łzy kujące jej oczy. Usiadła szybko. Czuła się tak, jakby świat wirował. Bezradnie trzymała się go kurczowo, próbując utrzymać się z daleka od upadku w czarną otchłań. Czuła cienie, które zamykają ją w sobie. Z zaginionym Jace'em i Sebastianem, sprawy mogły stać się jeszcze mroczniejsze. Może być tylko więcej strat i śmierci. Musiała przyznać, że czasy, gdy czuła się najbardziej szczęśliwa, były tygodniami, kiedy o świcie całowała się z Jordanem w jego samochodzie. Czuła się tak, jakby właśnie budziła się ze snu. Wstała i przeszła przez pokój, otwierając drzwi do łazienki. Prysznic był z hartowanego szkła: mogła więc dzięki temu zobaczyć sylwetkę Jordan'a przez szybę Wiedziała, że może ją usłyszeć nawet, kiedy leci woda, podczas gdy ona zdejmuje sweter, spodnie i bieliznę. Biorąc głęboki oddech przeszła przez łazienkę, otworzyła drzwi kabiny i weszła do środka. Jordan obrócił się, odgarniając z oczu mokre włosy. Z prysznica leciała gorąca woda, jego twarz była zaczerwieniona, a oczy błyszczące, jakby woda polerowała je. Może jednak to nie tylko woda spowodowała, że był czerwony, tylko to, że spojrzał na nią -objął ją całą wzrokiem. Patrzyła na niego uważnie, ale nie z zakłopotaniem, obserwując sposób, w jaki wisiorek Praetor'a Lupus'a świecił na mokrym zagłębieniu jego gardła. Na to, jak przesuwa mydło z ramion na klatkę piersiową, jak patrzy na nią, jak woda migocze w jego oczach. Był przystojny, zawsze tak myślała. - Maia? - spytał niepewnie. - Czy ty...? - Ciii. - przyłożyła palec do jego ust, drugą ręką zaś zamknęła drzwi kabiny. Przybliżyła się do niego, obejmując go, pozwalając wodzie myć ich oboje,

zmywać ciemność. - Nic nie mów. Tylko mnie pocałuj. Tak też zrobił.

- Co w imię anioła masz na myśli mówiąc, że Clary nie ma? - zażądała Jocelyn, a jej twarz zaczęła robić się blada. - Skąd to wiesz, skoro dopiero wstałeś? Gdzie poszła? Simon przełknął ślinę. Dorastał znając Jocelyn, która była dla niego prawie jak druga matka. Był przyzwyczajony do jej opiekuńczości w stosunku do swojej córki, a ona zawsze widziała w nim sojusznika, kogoś kto mógł stanąć pomiędzy Clary, a niebezpieczeństwem świata. Teraz patrzyła na niego jak na wroga. - Napisała do mnie wczoraj wieczorem... - zaczął Simon i przerwał, gdy zobaczył jak Magnus macha do niego zza stołu. - Lepiej usiądź. - powiedział. Isabelle i Alec spojrzeli na czarodzieja szeroko otwartymi oczami, bo nie wyglądał na szczególnie zaskoczonego. -Powiedz nam co się dzieje. Mam przeczucie, że zajmie nam to trochę czasu. Zrobił to, ale nie zajęło mu to tyle czasu, ile spodziewał się Magnus. Kiedy skończył, siedząc skulony na krześle, spojrzał na czarownika, który stukał w stół. Podniósł głowę, aby zobaczyć Jocelyn, której zielone oczy były zimne jak woda arktyczna. - Pozwoliłeś mojej córce iść.... z Jace'em... w jakieś niewykrywalne miejsce, gdzie nikt z nas nie może do niej dotrzeć? Simon spojrzał na swoje ręce. - Ja mogę do niej dotrzeć. - powiedział, pokazując swoją prawą rękę ze złotym pierścieniem na palcu. - Mówiłem ci. Słyszałem ją dzisiaj, ma się dobrze. - Nigdy nie powinieneś jej zostawić! - Nie zostawiłem jej. I tak czy inaczej zamierzała to zrobić. Myślę, że zna jakąś ostatnią deskę ratunku. Nie mogłem jej zatrzymać. - Aby być sprawiedliwym, - zaczął Magnus. - nie sądzę by ktokolwiek mógł. Clary robi to, co chce. - spojrzał na Jocelyn. - Nie możesz trzymać jej w klatce. - Ufałam ci, – rzuciła do Magnusa. – Jak ona się wydostała? - Stworzyła portal. - Ale mówiłeś, że są bariery. - Są by chronić przed zagrożeniem z zewnątrz, ale nie by utrzymywać gości w nim. Jocelyn, twoja córka nie jest głupia i robi to, co uważa za słuszne. Nie

możesz jej powstrzymać. Nikt nie może tego zrobić. Radzi sobie tak dobrze jak jej matka. Jocelyn spojrzała na Magnusa, a jej usta lekko się otworzyły. Simon zdał sobie sprawę, że Magnus na pewno musiał znać matkę Clary kiedy była młoda, kiedy zdradziła Valentine oraz krąg i prawie zmarła w powstaniu. - Jest małą dziewczynką. - powiedziała i odwróciła się do Simona. Rozmawiałeś z nią? Używając tego... tego pierścienia? Odkąd jej nie ma? - Od tego ranka. - odpowiedział wampir. Powiedziała, że nic jej nie jest i wszystko jest w porządku. Zamiast się uspokoić Jocelyn wyglądała na jeszcze bardziej rozzłoszczoną. Jestem pewna, że tak powiedziała. Nie mogę uwierzyć w, że pozwoliłeś jej to zrobić. Powinieneś był ją powstrzymać... - Co, może miałem ją związać?! - Simon powiedział z niedowierzaniem. Przykuć ją do stołu? - Jeżeli zatrzymałoby to ją. Jesteś silniejszy od niej. Jestem rozczarowana... Isabella wstała. - Okej, wystarczy. - spojrzała na Jocelyn. - Jest to kompletnie niesprawiedliwe, aby wrzeszczeć na Simona kiedy Clary zdecydowała się zrobić to na własną rękę. A nawet jeśli Simon przywiązałby ją dla ciebie to co wtedy? Planowałabyś trzymać ją tak wiecznie? Musiałabyś ją w końcu wypuścić i co potem? Nie zaufałaby Simonowi już nigdy więcej. A tobie i tak już ci nie ufa, ponieważ ukradłaś jej wspomnienia. I jeżeli dobrze pamiętam, robiłaś to po to, by ją chronić. Może jeśli nie chroniłabyś jej tak bardzo, wiedziałaby więcej o tym, co jest niebezpieczne, a co nie. Wtedy byłaby mniej sekretna i mniej lekkomyślna! Wszyscy patrzyli na Isabelle. Simon na chwilę przypomniał sobie coś co kiedyś powiedziała mu Clary. Powiedziała, że Izzy rzadko wygłaszała mowy, ale kiedy to robił sprawia, żeby były znaczące. Usta Jocelyn zaczęły robić się blade. - Idę zobaczyć się z Luke'em. - zaczęła. - Simon, oczekuje od ciebie dwudziestoczterogodzinnego raportu czy z moją córką jest wszystko w porządku. Jeżeli nie usłyszę od ciebie żadnych wieści w jakąś noc, pójdę do Clave. I wyszła z mieszkania, trzaskając drzwiami za sobą tak mocno, że pojawiło się białe pęknięcie obok nich. Isabella usiadła tym razem obok Simona. Nic do niej nie powiedział, ale wyciągnął rękę, a ona wślizgnęła jej palce pomiędzy jego. - Więc, - powiedział wreszcie Magnus, przerywając ciszę. - Kto jest za wzywaniem Azazela? Ponieważ potrzebujemy do tego masę świeczek.

Jace i Clary spędzili dzień na spacerowaniu po labiryncie wąskich ulic, które biegły wzdłuż kanałów, w których woda z ciemnozielonej zmieniała kolor na ciemnoniebieski. Zwiedzali z turystami Plac Świętego Marka, szli przez Most Westchnień i popijali z małych filiżanek mocną kawę z ekspresu w Caffe Florian. Dezorientujący labirynt ulic przypominał Clary trochę Alicante, o ile w mieście Nocnych Łowców byłoby tyle Weneckiego eleganckiego przepychu, który był wyczuwalny. Nie było tutaj dróg, samochodów, jedynie kręte małe aleje i mosty wyginające się w łuki ponad kanałami, których woda była zielona jak malachit. Kiedy niebo nad nimi pociemniało do głębokiego niebieskiego koloru symbolizującego jesienny zmierzch, w małych butikach, barach i restauracjach zostały włączone światła. Kiedy Clary przechodziła koło nich z Jace'em pogrążały się w ciemnościach, a gdy je mijali, robiło się znowu jasno. Tak, jakby zostawiali za sobą światło i śmiech. Kiedy Jace spytał Clary czy jest głodna, kiwnęła głową przytakująco. Zaczęła czuć się winna, że nie ma żadnych informacji dla Simona, i że tak naprawdę dobrze się bawiła. Kiedy przeszli przez most Dorsoduro, w jednej z cichszych części miasta, która mieściła się z dala od chmary turystów stwierdziła, że może jednak tej nocy powie coś wartego uwagi Simonowi. Jace trzymał ją stanowczo za rękę, kiedy przeszli przez ostatni most i ulica rozszerzyła się do wielkiej, kwadratowej przestrzeni z kanałem wielkości rzeki. Bazylika z kopułą wznosiła się po ich prawej stronie. W wodzie odbijało się większość świateł miasta, które migotały w niej. Ręka Clary świerzbiła, pragnęła trzymać w niej kredę i ołówek, by móc narysować światła i odbicie nieba w ciemnej wodzie, poszarpane kontury budynków i ich odbicia w wolno blaknącym kanale. Wszystko wydawało się być umytym żelaznym błękitem. Gdzieś w kościele zadzwoniły dzwony. Ścisnęła dłoń Jace'a. Czuła, że tutaj jest bardzo daleko od całego swojego świata. Wenecja dzieliła z Alicante sens bycia miejscem poza czasem, pełnym przeszłości, jakby weszła do obrazu, albo książki. Ale to było prawdziwe miejsce, które chciała zobaczyć, gdy dorastała. Spojrzała kątem oka na Jace'a, który patrzył w dół na kanał. Stalowoniebieskie światło padało na niego, zaciemniając kolor jego oczu, rzucając cień pod jego kości policzkowe, na linie jego ust. Gdy złapał ją na wpatrywaniu się w niego, uśmiechnął się. Kiedy skończył oprowadzać ją wokół Bazyliki zaczęli schodzić w dół schodami porośniętymi mchem wzdłuż kanału. Wszystko pachniało mokrym kamieniem, wodą, wilgocią i starością. Niebo zaczęło robić się coraz ciemniejsze. Coś zmąciło nawierzchnię wody kilka stóp od Clary. Usłyszała plusk i w ostatniej chwili zobaczyła kobietę o zielonych włosach, która wynurzała się z

wody i uśmiechała do niej. Miała piękną twarz, ale zęby jak rekin i żółte oczy jak ryba. We włosach miała zaplątane perły. Zanurzyła się ponownie, bez mącenia powierzchni wody. - Syrena. - powiedział Jace. - Istnieje ich stara rodzina, która żyje w Wenecji przez długi, długi czas. Są dziwni. Byłoby im lepiej w czystej wodzie, daleko w morzu, gdzie żywiliby się rybami zamiast śmieciami. spojrzał w stronę zachodzącego słońca. - Całe miasto tonie, - zaczął. - Za sto lat to wszystko będzie pod wodą. Wyobraź sobie pływać na dół oceanu i dotykać szczytu Bazyliki Świętego Marka. - wskazał na wodę. Clary poczuła ukłucie smutku kiedy pomyślała o tym, że cało to piękno przepadnie. - Jest coś, co możemy zrobić? - Aby podnieść całe miasto? Powstrzymać ocean? Nie bardzo. - stwierdził Jace. Zaczęli iść po schodach prowadzących na górę. Wiatr wiał i podnosił ciemno-złote włosy z czoła i szyi Jace'a. - Wszystko skłania się do entropii. Cały wszechświat jest w ruchu, gwiazdy daleko od siebie. Bóg wie, co spada między ich szczelinami. - urwał. - Ok, to zabrzmiało trochę szalenie. - Może jest to winą wina w czasie lunchu. - Mogę znieść alkohol wysokoprocentowy. Skręcili, a za rogiem zalał ich snop świateł. Clary zamrugała oślepiona. Pochodziły one od małej restauracji, ze stołami na zewnątrz i w środku. Między nimi były latarnie obwieszone światełkami świątecznymi, które wyglądały jak magiczne drzewa. Jace zostawił ją na tyle długo, by dostać stół. Wkrótce siedzieli obok kanału, słuchając plusku wody i dźwięków wydawanych przez małe łodzie, które podskakiwały wraz z prądem. Zmęczenie zaczęło spływać falami na Clary, jak woda po ścianach kanału. Powiedziała Jace'owi co chce i pozwoliła mu zamówić to w języku włoskim. Czekała na to, aż kelner odejdzie i z ulgą pochyliła się i położyła łokcie na stole, a głowę na rękach. - Myślę, że mam jet lag. - mruknęła. - Między wymiarowe jet lag. - Wiesz, czas jest wymiarem. - powiedział Jace. - Pedant. - Pstryknęła okruch chleba z kosza w niego. Uśmiechnął się. - Starałem się pewnego dnia zapamiętać wszystkie grzechy główne. - powiedział. - Chciwość, zazdrość, łakomstwo, ironia, pycha... - Jestem pewna, że ironia nie jest jednym z grzechów głównych. - Jestem pewny, że jest. - Nieczystość - zaczęła. - Jest jednym z grzechów głównych. - I dawanie klapsów.

- Myślę, że mieszczą się w nieczystości. - Myślę, że powinny mieć własną kategorię. - mruknął Jace. - Chciwość, zazdrość, łakomstwo, ironia, pycha, nieczystość i klapsy. - Białe światła świątecznych ozdób odbijały się w jego oczach. Wyglądał piękniej, niż kiedykolwiek wcześniej, pomyślała Clary, a zarazem bardziej odlegle. Pomyślała o tym, jak mówił o zatopieniu miasta i przestrzeni między gwiazdami. Przypomniała sobie kawałek piosenki Leonarda Cohena, którą Simon wraz ze swoim zespołem zaśpiewali kiedyś, co wyszło im niezbyt dobrze. ,,Jest pęknięcie we wszystkim, to przez nie dostaje się światło''. W spokoju Jace'a było dziwne pęknięcie i w jakiś sposób wiedziała, że prawdziwy on wciąż gdzieś tam jest. Bursztynowe oczy chłopaka wpatrywały się w nią. Wyciągnął rękę, by dotknąć jej dłoni i dopiero po chwili Clary zdała sobie sprawę, że ma na palcu złoty pierścionek. - Co to? - spytał. - Nie pamiętam żebyś miała pierścień robiony przez faerie. Ton jego głosu był neutralny, ale jej serce biło szybko. Kłamanie wprost w twarz Jace'a nie było przez nią praktykowane. - To Isabelle. - powiedziała, wzruszając ramionami. - Wyrzucała wszystkie rzeczy po ex-chłopaku, Meliorze, który dał jej go. Powiedziałam, że jest ładny, więc dała mi go. - A pierścień Morgensternów? Na to pytanie wydawało jej się, że może powiedzieć prawdę. -Dałam go Magnusowi, żeby spróbował cię wyśledzić. - Magnus. - Jace powiedział imię czarownika tak, jakby był on dla niego nieznajomym, wciągnął powietrze. - Czy wciąż czujesz, że podjęłaś właściwą decyzję? Będąc ze mną? - Tak. Jestem szczęśliwa będąc z tobą. I cóż, zawsze chciałam zobaczyć Włochy. Nigdy zbyt wiele nie podróżowałam. Nigdy nie byłam poza krajem... - Byłaś w Alicante. - przypomniał jej. - Okej, w innym miejscu niż magiczne państwo, którego normalni ludzie nie widzą. Simon i ja mieliśmy plany. Chcieliśmy z plecakiem zwiedzić całą Europę po skończeniu szkoły średniej... - głos Clary stał się cichszy. - Teraz to brzmi głupio. - Nie, wcale nie. - Wyciągnął rękę i zaczepił zbłąkany kosmyk jej włosów za ucho. - Zostań ze mną. Możemy zwiedzić cały świat. - Jestem z tobą i nie zamierzam cię opuścić. - Czy jest coś specjalnego co chcesz zobaczyć? Paryż? Budapeszt? Krzywą wieże w Pizie? Tylko wtedy, gdyby spadła na głowę Sebastiana, pomyślała. - Możemy

podróżować do Idris? To znaczy zgaduję, że pokój może to zrobić. - Nie może przedostać się za bariery. - Jego dłoń dotykała jej policzka. -Wiesz, naprawdę tęskniłem za tobą. - Masz na myśli, że nie byłeś na żadnych romantycznych randkach z Sebastianem, kiedy nie byłam przy tobie? - Próbowałem, - zaczął Jace. - ale nieważne jak pijany był, nie chciał iść. Clary sięgnęła po lampkę wina. Zaczęła przyzwyczajać się do jego smaku. Czuła jak pali jej gardło, ogrzewa żyły, dodając nocy zjawiskowości. Była we Włoszech z jej przystojnym chłopakiem, w piękną noc z pysznym jedzeniem, które rozpływało się w jej ustach. Był to rodzaj chwili, którą zapamięta do końca życia. Ale to było tylko jak dotknięcie krawędzi szczęścia: za każdym razem, gdy spojrzała na Jace'a szczęście uciekało od niej. Jak on może nie być Jace'em, a zarazem nim być? Jak można mieć złamane serce, a jednocześnie być szczęśliwym?

Leżeli na wąskim łóżku, które przeznaczone było tylko dla jednej osoby, ściśnięci razem pod kołdrą Jordana. Maia leżała głową na zgięciu jego ramienia. Słońce ogrzewało jej twarz i ramiona. Jordan był wsparty na ręce, pochylając się nad nią. Jego wolna ręka błądziła w jej włosach, pociągając jej loki do pełnej ich długości i pozwalając im wysunąć się z powrotem przez jego palce. - Tęskniłem za twoimi włosami. - powiedział i pocałował ją w czoło. Jej śmiech skroplił się gdzieś głęboko w niej. Był rodzajem śmiechu, który wywoływał zawroty głowy z zachwytu. - Tylko za moimi włosami? - Nie. - Był uśmiechnięty, jego piwne oczy błyszczały, a brązowe włosy były w totalnym nieładzie. - Za twoimi oczami, – Pocałował je, jedno po drugim. Twoimi ustami. - Je też pocałował, a ona dotknęła jego nagiej piersi i złapała za wisiorek Preator Lupus. - Tęskniłem za wszystkim w tobie. Przekręciła pierścionek naokoło palca. - Jordan... Przepraszam za wcześniej. O tą całą sprawę z pieniędzmi i Stanford. To było zbyt dużo do zniesienia. Jego oczy pociemniały i pochylił głowę. - To nie jest tak, że nie wiem jak niezależna jesteś. Ja... Ja tylko chciałem zrobić coś miłego dla ciebie. - Wiem. - szepnęła. - Wiem o tym, że się o mnie martwisz, bo myślisz, że cię potrzebuję... Ale nie powinnam być z tobą, ponieważ cię potrzebuję. Potrzebuję cię, ale powinnam być z tobą ponieważ cię kocham.

Jego oczy świeciły z niedowierzaniem, pełne nadziei. -Masz na myśli, że mogłabyś czuć do mnie znów to, co przedtem? - Nigdy nie przestałam cię kochać, Jordan. - powiedziała. Wilkołak złapał ją i pocałował tak intensywnie, że zostało zasinienie. Przesunęła się bliżej niego, co mogło spowodować, że wszystko potoczyłoby się tak jak pod prysznicem. Mogłoby, gdyby nie mocne pukanie do drzwi. - Preator Kyle! - zabrzmiał głos zza drzwiami. - Pobudka! Strażnik Scott chce cię widzieć na dole w jego biurze. Jordan z Maią w ramionach, zaklął cicho. Śmiejąc się Maia przebiegła swoją dłonią powoli po jego plecach, aż splątała swoje palce w jego włosach. - Myślisz, że Preator Scott może poczekać? - szepnęła. - Myślę, że ma klucz do tego pokoju i użyłby go gdyby chciał. - Nie szkodzi. - powiedziała, dotykając ustami jego ucha. - Mamy dużo czasu, prawda? Czasu, którego będziemy potrzebować.

Prezes Miau leżał na stole przed wampirem, całkowicie zaspany, a jego cztery nogi zwisały w powietrzu. To, co czuł Simon, było czymś w rodzaju osiągnięcia. Odkąd stał się wampirem zwierzęta raczej nie lubiły go; unikały go jak tylko mogły, syczały i szczekały na niego, gdy tylko podszedł zbyt blisko. Dla niego, który zawsze był miłośnikiem zwierząt, była to ciężką stratą. Ale najwyraźniej bycie zwierzęciem czarownika powodowało, że akceptowało się dziwne stwory w swoim życiu. Magnus, jak się okazało, nie kłamał na temat świec. Simon miał teraz chwilę by odpocząć i napić się kawy; spowodowało to, że kofeina miała przewagę nad jego wzrastającym głodem. Całe popołudnie pomagali Magnusowi przy robieniu miejsca, gdzie zostanie wezwany Azazel. Zrobili nalot na lokalne sklepy spożywcze po świeczniki i świece modlitewne, które ustawili w okręgu. Isabelle i Alec posypywali podłogę poza kręgiem mieszaniną soli i suszonych wilczych jagód, jak kazał im Magnus, czytając na głos Zakazane Obrzędy, Podręcznik Nekromanty XV wieku. - Co zrobiliście z moim kotem? - spytał Magnus, gdy wrócił do salonu niosąc dzbanek z kawą. Nad jego głową krążyły kubki, które przypominały mu model kosmosu z planetami wirującymi wokół słońca. - Piłeś jego krew, prawda? Mówiłeś, że nie jesteś głodny! Simon był oburzony. - Nie piłem jego krwi! Wszystko z nim dobrze! Szturchnął

kota w brzuch, który ziewnął. - Po drugie, pytałeś mnie czy nie jestem głodny, gdy zamawiałeś pizzę więc powiedziałem, że nie. Ja nie jem pizzy i chciałem być uprzejmy. - To nie daje ci prawa do jedzenia mojego kota! - Z twoim kotem jest wszystko dobrze! - Simon dotknął pręgowatego kota, który skoczył z oburzeniem na łapy i uciekł pod stół. - Widzisz? - Nieważne. - Magnus opadł na siedzenie przy stole, a kubki uderzyły o niego w chwili, gdy Alec i Izzy wyprostowali się, kończąc swoje zadanie. Czarownik klasnął w dłonie. -Wszyscy! Chodźcie, czas na spotkanie. Nauczę was jak wezwać demona.

Praetor Scott czekał na nich w bibliotece, wciąż siedząc na tym samym krześle obrotowym. Na biurku między nimi leżało małe brązowe pudełko. Maia i Jordan usiedli na przeciwko niego i Maia nie mogła przestać myśleć o tym, czy to co robiła z Jordanem miała wypisane na całej swojej twarzy. Ale nie dlatego Praetor patrzył na nich z zainteresowaniem. Popchnął pudełko w stronę Jordana. - To maść, - zaczął. - Jeżeli zostaną posmarowane nią rany Garroway'a, wyciągnie ona truciznę z jego krwi, a demoniczny metal zniknie. Powinien wyzdrowieć w ciągu kilku dni. Serce Mai podskoczyło, gdy usłyszała dobre wieści. Sięgnęła po pudełko zanim Jordan to zrobił i otworzyła je. To była rzeczywiście ciemna maść, która miała woń ostrych ziół, takich jak skruszone liście laurowe. - Ja... - zaczął Strażnik Scott, a jego oczy świdrowały Jordana. - Ona powinna ją wziąć. - przerwał mu Kyle. - Jest blisko z Garroway'em i jest w jego sforze. Ufają jej. - Chcesz powiedzieć, że nie ufają Praetor? - Połowa z nich uważa, że Praetor to bajka. - odpowiedziała Maia. Strażnik Scott wyglądał na zirytowanego, ale zanim zdążył coś powiedzieć, telefon na biurku zadzwonił. Wilkołak wydawał się wahać, ale podniósł słuchawkę do ucha. - Tutaj Scott, - powiedział i dodał po chwili. - Tak, tak myślę. - Odłożył słuchawkę, a jego usta wygięły się w dziwnie nieprzyjemnym uśmiechu. - Praetor Kyle. - rzekł. - Jestem zadowolony, że akurat dzisiaj jesteś u nas. Zostań na chwilę, mam sprawę, która dotyczy w pewnym sensie ciebie. Maia była zaskoczona tym ogłoszeniem, ale nie tak jak po chwili, gdy w rogu

pokoju zaczęło coś migotać i pojawiła się postać. Miała wrażenie, że ogląda pojawiające się obrazy w filmie w ciemnym pokoju. Zobaczyła wyostrzającą się postać młodego chłopaka. Miał on ciemnobrązowe włosy, krótkie i proste, a złoty naszyjnik błyszczał przy jego brązowej szyi. Wyglądał na drobnego, jak ministrant, ale coś w jego oczach sprawiało, że wydawał się być dużo starszy. - Raphael. - powiedziała, rozpoznając go. Był lekko przezroczysty projekcja, zdała sobie sprawę. Słyszała o niej, ale nigdy jej nie widziała. Praetor Scott spojrzał na nią zaskoczony. - Znasz głowę Nowojorskiego klanu wampirów? - Spotkaliśmy się raz, w lesie Brocelind. - powiedział wampir, patrząc na nią bez większego zainteresowania. - Jest przyjaciółką Chodzącego za Dnia, Simona. - Twój współlokator. - powiedział Strażnik Scott do Jordana. Jordan ściągnął czoło. - Czy coś mu się stało? - spytał. - Wszystko z nim w porządku? - To nie chodzi o niego. - powiedział Raphael. - Chodzi o nędznego wampira, Maureen Brown. - Maureen? - krzyknęła Maia. - Ale ona ma tylko chyba trzynaście lat? - Nędzny wampir jest nędznym wampirem. - mruknął Raphael. - A Maureen mocno przegięła w TriBeCa i Lower East Side. Jest wiele rannych i co najmniej sześć zabitych. Udało nam się to zatuszować, jednak... - Jest przypisana Nickowi. - powiedział Praetor Scott marszcząc brwi. - Nie mógł znaleźć jej śladu. Wyślemy kogoś, kto ma większe doświadczenie. - Zachęcam ciebie do tego zadania. - powiedział wampir. - Jeżeli Nocni Łowcy nie byliby tak skoncentrowani na ich... awaryjnym problemie, to z pewnością mieliby teraz jakiś udział w tym. Ostatnią rzeczą, jaką potrzebuje klan po historii z Camile to problemy z Nocnymi Łowcami. - Rozumiem, że Camille nadal jest poszukiwana? - spytał Jordan. - Simon powiedział nam wszystko o nocy, w trakcie której Jace zniknął. Podobno Maureen wydawała się licytować o coś z Camille. - Camille nie jest nowym wampirem i dlatego nie jest naszym problemem. - powiedział Scott. - Wiem, ale znajdźcie ją, a może znajdziecie Maureen, to wszystko co powiem. wyraził swoje zdanie Jordan. - Gdyby była z Camille, nie zabijałaby w takim tempie. - stwierdził Raphael. Camille uniemożliwiłaby jej to. Jest spragniona krwi, ale zna prawo. Nie wzięłaby ze sobą Maureen, która byłaby poza jej polem widzenia. Nie, zachowanie

Maureen jest typowym dla dzikich wampirów. - Myślę, że masz rację. - powiedział Jordan. -Nick powinien poradzić sobie z nią, lub... - Lub coś mogło się z nim stać? Jeżeli tak, może to pozwoli ci skupić się na przyszłości. - powiedział Strażnik Scott. - Na twoich zadaniach. Jordan otworzył usta. - Simon nie był odpowiedzialny za zmienienie Maureen. powiedział. - Mówiłem ci... Strażnik Scott machnął na jego słowa. - Tak, wiem. - powiedział. -Inaczej zostałbyś wycofany ze swojego zadania, Kyle. Ale ugryzł ją, co przecież widziałeś. I jeżeli miała jakiś związek z Chodzącym za Dnia mimo, że odległy, doprowadziło ją to do ewentualnej zmiany. - Chodzący za Dnia jest niebezpieczny. - stwierdził wampir, a jego oczy zabłysły. Tylko tyle mogę o nim powiedzieć. - On nie jest niebezpieczny. - powiedziała ostro Maia. - Ma dobre serce. Widziała, jak Jordan spojrzał na nią lekko z ukosa, ale tak szybko, że równie dobrze mogło jej się wydawać. - Tak, tak. - powiedział lekceważąco Raphael. -Wy, wilkołaki nie możecie się do końca skupić. Ufałem ci, Praetor, przy nowych przyziemnych, którzy są pod twoją opieką. Ale pozwalając zdziczeć Maureen sprawiłeś, że to źle odzwierciedla mój klan. Jeżeli nie znajdziesz jej wkrótce, wezwę każdego wampira, którego mam do dyspozycji by jej szukał. Po tym, - uśmiechnął się, a jego zęby zabłysły. - w końcu to nam przypadnie zabicie jej.

Kiedy zjedli, Clary i Jace zaczęli wracać do pokoju przez otulony mgłą wieczór. Ulice były wyludnione, a woda w kanałach błyszczała jak szkło. Kiedy skręcili za róg, znaleźli się obok spokojnego kanału, po którego obydwóch stronach były domy. Łódki poruszały się delikatnie pod prądem wody, w której czerni odbijała się połowa księżyca. Jace zaśmiał się cicho i ruszył do przodu, puszczając dłoń Clary. Jego oczy były szeroko otwarte i złote w świetle lamp. Uklęknął nad brzegiem kanału, a Clary zobaczyła biało-srebrny błysk steli. Jedna z łodzi uwolniła się z łańcucha, który ją cumował i zaczęła dryfować w stronę środka kanału. Jace wsunął stelę z powrotem za pas i skoczył, lądując lekko na drewnianym siedzeniu z przodu łodzi. Wyciągnął rękę do Clary. - Chodź. Spojrzała na niego siedzącego w łodzi i potrząsnęła głową. Była trochę większa

niż kajak, pomalowana farbą na czarno, która łuszczyła się od wody. Wyglądała na delikatną jakby była zabawką. Wyobraziła sobie, że obydwoje wpadają do kanału, którego woda była zielona i zimna. - Nie mogę. Przewrócę ją. Jace pokręcił głową ze zniecierpliwieniem. - Możesz to zrobić. - powiedział. Trenowałem cię. - Aby udowodnić to wstał, cofnął się i stanął na cienkiej krawędzi łodzi, tuż przy dulce. Spojrzał na nią, a jego usta wykrzywiły się w pół uśmiechu. Wszystkie prawa fizyki były przeciwne temu co on robił, pomyślała, łódź powinna się przewrócić w takiej chwili do wody. Ale Jace stał lekko, z wyprostowanymi plecami, jakby był niczym więcej niż dymem. Za nim rozprzestrzeniała się woda, kanały i mosty. Clary nie widziała żadnego nowoczesnego gmachu w zasięgu jej wzroku. Przy jasnych włosach Jace'a i sposobie, w jaki stał, mógłby być Renesansowym księciem. Wyciągnął do niej rękę ponownie. - Pamiętaj, jesteś zwinna. Przypomniała sobie godziny szkolenia w jaki sposób upadać, utrzymać równowagę, jak wylądować tak samo jak Jace jakby się było popiołem lecącym delikatnie w dół. Zaczerpnęła powietrza i skoczyła nad zieloną wodą. Wylądowała tuż przy dziobie łodzi na drewnianym siedzeniu. Kołysała się lekko, ale stała stabilnie. Wypuściła powietrze z ulgą i usłyszała śmiech Jace'a, który skoczył w dół na płaskie dno łodzi, która do końca nie była szczelna. Cienka warstwa wody pokrywała drewno. Jace był dziewięć centymetrów wyższy od niej, przez co Clary stojąca na siedzeniu była z nim równa. Położył ręce na jej talii. - Więc, - zaczął. - Gdzie chcesz płynąć? Rozejrzała się po brzegu kanału. - Czy my ukradliśmy tą łódkę? - Kradzież jest brzydkim słowem. - stwierdził. - Jak więc chcesz to nazwać? Podniósł ją i obrócił, stawiając na dnie łodzi. - Ekstremalny przypadek z wystaw sklepowych. Przyciągnął ją bliżej, a ona zesztywniała. Jej nogi poślizgnęły się i upadli na podłogę łodzi. Była wilgotna i pachniała mokrym od wody drewnem. Clary przyłapała siebie na opieraniu się o Jace'a. Jej kolana były po obu stronach jego bioder. Woda wsiąkała w jego koszulkę, ale nie miał nic przeciwko temu. Uniósł ręce i podłożył je sobie pod głowę tak, że jego koszulka uniosła się lekko w górę. - Dosłownie zwaliłaś mnie z nóg siłą swojej pasji. - powiedział. Niezła robota, Fray. - Poślizgnąłeś się tylko przez to, że tak chciałeś. Znam cię, - zaczęła. Księżyc świecił na nich jak reflektor, jakby byli jedynymi ludźmi pod nim. - Nigdy się nie ślizgasz.

Dotknął jej twarzy. - Może nie ślizgam, - zaczął. - Ale spadam. Jej serce waliło i musiała przełknąć ślinę zanim odpowiedziała tonem, jakby żartowała. - To może być twoje najgorsze poślizgnięcie wszech czasów. - Kto powiedział, że najgorsze? Łódź kołysała się. Clary pochyliła się do przodu, a jej ręce był na jego klatce piersiowej. Jej biodra był przy jego biodrach, a ona patrzyła w jego oczy, które były szeroko otwarte, w kolorze złota, który zmieniał się w czarny, jakby jego źrenica zaczęła pokrywać tęczówkę. Widziała w nich siebie i ciemne niebo nad sobą. Jace uniósł się na łokciu i wsunął rękę dotykając nią jej karku. Czuła, że wygina się w łuk pod nią, jak dotyka ustami jej ust. Cofnęła się, nie całkiem pozwalając na pocałunek. Chciała go, chciała go tak bardzo, ale czuła się pusta w środku, jakby pragnienie paliło jej czyste myślenie. Nieważne co jej umysł mówił, ale on nie był Jace'em, nie jej Jace'em. Jej ciało wciąż pamiętało go, jego kształt, zapach jego skóry i włosów i chciała go z powrotem. Uśmiechnęła się przy jego ustach, jakby go chciała rozdrażnić i przetoczyła się na bok, zwijając się koło niego na wilgotnym dnie łodzi. Nie protestował. Jego ramie było wygięte wokół niej, a kołysanie łodzi było łagodne. Chciała położyć głowę na jego ramieniu, ale nie zrobiła tego. - Dryfujemy. - powiedziała. - Wiem. Jest coś co chcę żebyś zobaczyła. - Jace patrzył w górę na niebo. Księżyc był jak jeden wielki biały kłąb. Klatka piersiowa Jace'a unosiła się i opadała miarowo. Jego palce były zaplątane w jej włosach. Leżała koło niego czekając i obserwując jak gwiazdy układają się jak astrologiczny zegar i zastanawiała się na co czekają. W końcu usłyszała to. Długi, powolny i głośny szum, przypominający wodę płynącą przez złamaną tamę. Niebo pociemniało, a między chmurami zaczęły pojawiać się postacie. Ledwie widziała je przez chmury i odległość, ale wydawali się być ludźmi, z długimi kręconymi włosami, siedzącymi na siodłach na koniach, których kopyta świeciły w kolorze krwi. Odgłos rogu myśliwskiego rozbrzmiał echem przez noc, a gwiazdy zadrżały. Wkrótce noc zakryła ich, jakby postacie zniknęły za księżycem. Powoli wypuściła powietrze. - Co to było? - To Dzicy Tropiciele. - odpowiedział Jace. Jego głos brzmiał odlegle i zjawiskowo. - Psy Gończe Gabriela, Dzicy Intruzi. Mają wiele nazw. Są faerie'ami które zlekceważyły ziemskie Prawa. Jeżdżą po niebie, realizując wieczne polowanie. W jedną noc w roku śmiertelnik może do nich dołączyć - ale kiedy to zrobi, nie może już nigdy odejść. - Dlaczego ktoś mógłby tego chcieć?

Jace obrócił się i znalazł się nad Clary, przyciskając ją do dna łodzi. Ledwie zauważała, że jest wilgotny, bo czuła ciepło, które emanowało z niego jak fale, a jego oczy płonęły. Sposób, w jaki podpierał się nad nią sprawiał, że nie gniótł jej, ale czuła każdą jego część. Kształt jego bioder, nity w jego dżinsach, jego blizny. - Podoba mi się coś w idei, - zaczął. - utraty nad sobą całej kontroli. Też tak myślisz? Otworzyła usta by odpowiedzieć, ale pocałował ją. Robili to tyle razy miękkie, delikatne pocałunku, niektóre zdesperowane i mocne, krótki dotyk ust na pożegnanie i pocałunki, które zdawały się trwać godzinami teraz było inaczej. To było jak pamiętanie domu, który się opuściło, a którego pamiętało się na całe życie , jakby zostawiał swego rodzaju psychiczny nadruk, tak jej ciało pamiętało Jace'a. Sposób, w jaki smakował, nacisk jego ust na jej, blizny na jego palcach, kształt jego ciała pod jej dłońmi. Opuściła swoje wątpliwości i pociągnęła go ku niej. Obrócił się na bok, trzymając ją, a łódź kołysała się pod nimi. Clary słyszała pluski wody, kiedy jego dłonie dotykały jej talii, głaszcząc wrażliwą skórę jej pleców. Wsunęła palce w jego włosy i zamknęła oczy, słysząc dźwięk i wdychając zapach wody. Nieskończone wieki mijały i liczyły się tylko usta Jace'a na jej, kołysanie łódki, jego ręce na jej skórze. W końcu, co mogło trwać godziny lub minuty, usłyszała czyjś krzyk, gniewny włoski głos, który wzrastał przez noc. Jace cofnął się, wyglądając na rozleniwionego i skruszonego. - Lepiej chodźmy. Clary spojrzała na niego oszołomiona. - Dlaczego? - Ponieważ ten facet co krzyczy, to jemu ukradliśmy łódź. - Jace usiadł, obniżając swoją koszulkę w dół. - I ma zamiar zdzwonić na policję. Tłumaczenie: JimmyK i Xpsycho Korekta: nata262

Rozdział 11

Przypisując wszystkie grzechy Magnus powiedział, że podczas wezwania Azazela nie można było użyć żadnej elektryczności, więc mieszkanie oświetlono jedynie świecami. Świece płonęły w kręgu wyznaczonym na środku pokoju. Wszystkie miały inną wysokość i płonęły różnym światłem, ale łączył je podobny niebiesko-biały płomień. W środku kręgu Magnus narysował pentagram, używając w tym celu jarzębinowego patyka, który wypalił w podłodze wzór z zachodzących na siebie trójkątów. Pomiędzy liniami utworzonymi przez pentagram widniały symbole, których Simon jeszcze nigdy nie widział: nie do końca przypominały litery i nie wyglądały jak runy. Sprawiały wrażenie złowieszczych pomimo ciepła jakie wydzielały świece. Za oknami panował mrok. Ciemność przypominała tą, która nadchodziła wraz z wczesnymi zachodami słońca gdy zbliżała się zima. Isabelle, Alec, Simon i w końcu Magnus — który intonował pieśń z Zakazanych Obrzędów — byli rozstawieni na każdym z kardynalnych punktów wokół kręgu. Głos Magnusa wznosił się i opadał. Łacińskie słowa przypominały modlitwę, ale taką która była spaczona i złowroga. Płomienie strzeliły w górę a symbole wyryte w podłodze zaczęły płonąć czernią. Prezes Miau, który obserwował wszystko z kąta pokoju, zasyczał i zniknął w ciemnościach. Niebiesko-białe płomienie buchnęły, a Simon ledwie widział przez nie Magnusa. W pomieszczeniu robiło się cieplej, czarownik inkantował coraz głośniej. Jego czarne włosy kręciły się w wilgotnym powietrzu. Pot połyskiwał na jego policzkach. – „Quod tumeraris: per Jehovam, Gehennam, et consecratam aquam quam nunc spargo, signumque crucis quod nunc facio, et per vota nostra, ipse nunc surgat

nobis dicatus Azazel!” W środku pentagramu nastąpił wybuch ognia. W powietrze uniosła się gęsta, czarna smuga dymu rozpraszająca się powoli po pokoju. Wszyscy prócz Simona zaczęli się krztusić i dławić. Wirował jak tornado, zlewając się w jedną całość w środku pentagramu w postać mężczyzny. Simon zamrugał. Nie był do końca pewien czego oczekiwał, ale na pewno nie tego. Wysoki mężczyzna o kasztanowych włosach, ani młody ani stary, miał wiecznie młodą twarz o nieludzkim, zimnym wyrazie. Był szeroki w barkach i ubrany w doskonale skrojony garnitur oraz parę lśniących, czarnych butów. Wokół nadgarstków miał ciemnoczerwone, głębokie pręgi — ślady po więzach, sznurze lub metalu, który wrzynał się w skórę przez wiele lat. W jego oczach widać było pełzające czerwone płomienie. Odezwał się po chwili. - Kto wzywał Azazela? – Jego głos przypominał metal szorujący po metalu. - Ja. – Magnus zamknął z trzaskiem książkę którą trzymał. – Magnus Bane. Azazel powoli przekrzywił głowę w jego stronę. Zdawała się kołysać nienaturalnie na jego szyi, podobna do łba węża. - Czarownik – powiedział. – Wiem kim jesteś. Magnus uniósł brwi. - Naprawdę? - Jesteś Przyzywającym. Łącznikiem. Destruktorem, który zniszczył demona Marbas. Synem… - Cóż – przerwał mu szybko Magnus. – Nie ma potrzeby żeby się w to zagłębiać. - Ależ jest. – Azazel sprawiał wrażenie rozbawionego. – Skoro potrzebna ci pomoc z piekła rodem, to dlaczego nie wezwałeś swojego ojca? Alec patrzył na Magnusa z otwartymi ustami. Simon doskonale wiedział co czuje. Nie sądził by którykolwiek z nich kiedyś zakładało by Magnus wiedział kto jest jego ojcem, poza tym, że był demonem który oszukał jego matkę i sprawił, że uwierzyła że jest jej mężem. Alec z pewnością nie wiedział więcej od reszty, z czego, jak sądził Simon, prawdopodobnie nie był zbytnio zadowolony. - Mój ojciec i ja nie jesteśmy ze sobą w najlepszych stosunkach – powiedział Magnus. – Wolałbym go w to nie mieszać. Azazel uniósł dłonie. - Skoro tak mówisz, Panie. Trzymasz mnie w obrębie pieczęci. Czego ode mnie żądasz? Magnus milczał, ale sądząc po wyrazie twarzy Azazela czarownik mówił do

niego bezgłośnie w myślach. Płomienie podskakiwały i tańczyły w oczach demona zupełnie jak dzieci z chęcią wsłuchujące się w czyjąś historię. - Sprytna Lilith – odezwał się w końcu demon. – Odebrała chłopca śmierci i zabezpieczyła jego życie przez związanie go z kimś kogo ty nie możesz zabić. Zawsze była lepsza w manipulowaniu ludzkimi emocjami od reszty nas. Być może dlatego, że kiedyś była czymś zbliżonym do człowieka. - Czy istnieje jakiś sposób? – spytał Magnus niecierpliwym tonem. – Na złamanie łączącej ich więzi? Azazel pokręcił głową. - Nie jeśli chcecie utrzymać ich obu przy życiu. - Czy istnieje zatem sposób by skrzywdzić tylko Sebastiana, nie raniąc przy tym Jace’a? – spytała ochoczo Isabelle. – Magnus rzucił jej miażdżące spojrzenie. - Nie można zrobić tego za pomocą żadnej broni, którą mam w zanadrzu lub jestem w stanie stworzyć – odparł Azazel. – Potrafię tworzyć jednie taką broń, której przeznaczenie ma być demoniczne. Być może piorun z dłoni anioła mógłby wypalić to co złe w synu Valentine’a i albo złamać ich więź, albo sprawić, że stanie się lepsza. Jeśli mogę coś zasugerować… - Och – powiedział Magnus, mrużąc swoje kocie oczy. – Ależ proszę, zrób to. - Znam pewne proste rozwiązanie, które rozdzieli chłopców, utrzyma waszego przy życiu i zneutralizuje niebezpieczeństwo w drugim. W zamian za to poproszę o naprawdę niewielką przysługę. - Jesteś moim sługą – powiedział Magnus. – Jeśli chcesz opuścić ten pentagram, zrobisz to co ci każę i nie będziesz żądał niczego w zamian. Azazel syknął, a z jego ust wysunęły się języki ognia. - Nawet jeśli nie jestem uwięziony tutaj, jestem więźniem tam. Nie robi mi to żadnej różnicy. - Bo to jest Piekło, a ja nadal w nim tkwię – dodał Magnus jakby cytował stare powiedzenie. Azazel posłał mu zimny uśmiech. - Może i nie jesteś dumny jak stary Faust, czarowniku, ale wykazujesz się niecierpliwością. Jestem pewien, że moja chęć do pozostania w tym pentagramie znacznie przewyższa twoją by mnie w nim pilnować. - Och, sam nie wiem – powiedział Magnus. – Zawsze miałem wybujałą wyobraźnię jeśli chodzi o dekoracje wnętrz, a twoja obecność tutaj doda mu nieco niezwykłości. - Magnus – odezwał się Alec, najwidoczniej niezadowolony z pomysłu by nieśmiertelny demon zajął miejsce w rezydencji jego chłopaka.

- Jesteś zazdrosny, mały Nocny Łowco? – Azazel uśmiechnął się do Aleca. – Twój czarownik nie jest w moim typie, a poza tym ostatnią rzeczą jaką chciałbym zrobić to zdenerwować… - Dość – powiedział Magnus. – A teraz wyjaśnij nam jakiej to „małej” przysługi chcesz. Azazel rozłożył dłonie — dłonie robotnika koloru krwi zakończone czarnymi paznokciami. - Chcę jednego szczęśliwego wspomnienia – powiedział. – Od każdego z was. Coś co mnie rozbawi podczas gdy jestem tu przykuty jak Prometeusz do swojej skały. - Wspomnienie? – spytała zdumiona Isabelle. – Chcesz powiedzieć, że zniknie ono z naszych głów? Nie będziemy już w stanie nigdy go przywołać? Azazel spojrzał na nią przez płomienie spod przymrużonych oczu. - Czym jesteś, mała? Nefilim? Tak, wezmę wasze wspomnienie i od tej pory będzie należało do mnie. Nie będziecie już wiedzieć, że kiedykolwiek się wydarzyło. Choć oszczędźcie mi takich, w których mordujecie demony w świetle księżyca. Nie są w moim guście. Chcę, żeby były… osobiste. – Uśmiechnął się, a jego zęby błysnęły jak żelazne pręty kratownicy. - Jestem stary – powiedział Magnus. – Mam wiele wspomnień. Oddam jedno jeśli taka będzie konieczność. Ale nie mogę mówić za wszystkich. Nikt nie powinien być zmuszany by wyzbyć się czegoś takiego. - Zrobię to – odparła natychmiast Isabelle. – Dla Jace’a. - Ja również – dodał Alec. Nadeszła kolej Simona, który pomyślał nagle o Jasie rozcinającym sobie nadgarstek i dającym mu swą krew na łodzi Valentine’a. Ryzykował dla niego własne życie. Może i myślał, że robił to przez wzgląd na Clary, ale mimo wszystko to nadal był dług. - I ja. - Dobrze – powiedział Magnus. – Spróbujcie przypomnieć sobie jakieś radosne wspomnienia. Muszą być prawdziwie szczęśliwie. Coś co sprawia wam przyjemność przy przywoływaniu go. – Rzucił cierpkie spojrzenie zadowolonemu z siebie demonowi. - Jestem gotowa – powiedziała Isabelle. Stała z zamkniętymi oczami i wyprostowanymi plecami jak gdyby przygotowywała się na ból. Magnus podszedł do niej i przyłożył jej palce do czoła, mrucząc coś cicho pod nosem. Alec przyglądał się Magnusowi i swojej siostrze ze ściągniętymi ustami, a potem zamknął oczy. Simon również zamknął swoje i spróbował przywołać jakieś szczęśliwe wspomnienie — może coś związanego z Clary? Jednak wiele z jego wspomnień o niej było teraz podszytych troską o jej samopoczucie. Może coś z czasów kiedy oboje byli mali? Przed oczami ukazał mu się obraz — gorący letni

dzień na Coney Island i on siedzący na ramionach swojego ojca. Rebecca biegła za nimi, trzymając w garści pęk balonów. Spoglądał w niebo próbując znaleźć w chmurach wyraźne kształty i słyszał śmiech swojej matki. Nie, pomyślał. Nie to. Nie chciał utracić akurat tego… Poczuł na czole chłodny dotyk. Otworzył oczy i zobaczył jak Magnus opuszcza rękę. Simon zamrugał na jego widok. W jego umyśle nagle pojawiła się pustka. - Przecież o niczym nie myślałem – zaprotestował. Kocie oczy Magnusa posmutniały. - Owszem, pomyślałem. Simon rozejrzał się po pokoju, czując lekkie zawroty głowy. Reszta wyglądała podobnie, zupełnie jakby obudzili się z dziwnego snu. Pochwycił spojrzenie Izzy. Jej ciemne rzęsy zatrzepotały. Zastanawiał się o czym myślała i jakie radosne wspomnienie zdecydowała się oddać. Niski warkot ze środka pentagramu odciągnął jego uwagę od Izzy. Azazel stał tak blisko krawędzi wzoru jak tylko mógł, a powolny wygłodniały warkot wydobywał się z jego gardła. Magnus odwrócił się i spojrzał na niego. Dłoń miał zaciśniętą w pięść. Coś zdawało się lśnić między jego palcami, zupełnie jakby trzymał magiczny kamień dający światło. Odwrócił się i cisnął nim szybko w bok, prosto w środek pentagramu. Wampirzy wzrok Simona zarejestrował jego lot. Kamień przypominał koralik światła, który rozrastał się lecąc w powietrzu, aż w końcu rozciągnął się, przypominając koło w którym uwięzione były obrazy. Simon dostrzegł fragment lazurowego oceanu, rąbek satynowej sukni wirującej w powietrzu, szybki przebłysk twarzy Magnusa, chłopca o niebieskich oczach — aż nagle Azazel rozłożył ramiona a krąg obrazów wniknął w jego ciało, zupełnie jak zabłąkany śmieć wciągnięty przez wirnik odrzutowca. Azazel wciągnął gwałtownie powietrze. Jego oczy przypominające chybotliwe płomienie czerwonego ognia płonęły teraz jak dwa ogniska, a głos załamywał mu się gdy przemówił: - Achhhh. Cudownie. - A teraz twoja część umowy – odezwał się Magnus ostrym tonem. Demon oblizał usta. - Rozwiązanie twojego problemu jest następujące. Wypuścisz mnie na wolność, a ja zabiorę ze sobą żyjącego syna Valentine’a do Piekła. Nie umrze a dzięki temu wasz Jace będzie żył, a on będzie musiał zostawić za sobą poprzednie życie. Łącząca ich więź powoli zacznie słabnąć aż w końcu zaniknie. Będziecie mieli swojego przyjaciela z powrotem. - A co potem? – spytał powoli Magnus. – Zwrócimy ci wolność, a ty wrócisz i znów dasz się uwięzić? Azazel wybuchnął śmiechem.

- Oczywiście, że nie, naiwny czarowniku. Ceną za przysługę jest moja wolność. - Wolność? – odezwał się Alec z niedowierzaniem. – Mamy uwolnić Księcia samego Piekła? Oddaliśmy ci już nasze wspomnienia… - Wspomnienia były ceną jaką zapłaciliście za usłyszenie mojego planu – powiedział Azazel. - Moja wolność to cena za wcielenie tego planu w życie. - To oszustwo i dobrze i tym wiesz – odparł Magnus. – Prosisz o niemożliwe. - Ty również – powiedział Azazel. – Wszystko wskazuje na to, że wasz przyjaciel jest już stracony. „Bo kiedy człowiek ślubuje przed Bogiem lub składa przysięgę wiążącą jego duszę, nie powinien nigdy łamać swego słowa”. A dzięki zaklęciu Lilith ich dusze są połączone, na co obaj się zgodzili. - Jace nigdy nie zgodziłby się na… – zaczął Alec. - Wypowiedział słowa – przerwał mu Azazel. – Z udziałem własnej nieprzymuszonej woli czy też pod wpływem wyrzutów sumienia — to już bez znaczenia. Prosicie mnie o naruszenie więzi, którą tylko Niebiosa są w stanie naruszyć. Ale Niebiosa w niczym wam nie pomogą i doskonale zdajecie sobie z tego sprawę. Właśnie dlatego ludzie wzywają demony a nie anioły. Taka jest cena za moją interwencję. Jeśli nie chcecie jej zapłacić, musicie nauczyć się zaakceptować waszą stratę. Twarz Magnusa była blada i ściągnięta. - Uzgodnimy to między sobą i zdecydujemy czy twoja oferta jest akceptowalna. A na razie wypędzam cię stąd. – Machnął ręką a Azazel zniknął, zostawiając po sobie zapach zwęglonego drewna. Czwórka osób w pokoju spoglądała na siebie z niedowierzaniem. - To o co poprosił – spytał Alec – jest niemożliwe, prawda? - Teoretycznie wszystko jest możliwe – powiedział Magnus, patrząc w przestrzeń. – Ale wypuszczenie na wolność Wielkiego Demona… a raczej Księcia Piekła, drugiego zaraz po samym Lucyferze… spustoszenie jakie mógłby zacząć siać… - Czy Sebastian sam nie mógłby wywołać identycznego spustoszenia? – spytała Isabelle. - Jak powiedział Magnus – wtrącił cierpkim tonem Simon – wszystko jest możliwe. - W oczach Clave nie może istnieć większa zbrodnia – dodał Magnus. – Kto uwolni Azazela stanie się ściganym przestępcą. - Ale jeśli miałby to przysłużyć zniszczeniu Sebastiana… – zaczęła Isabelle. - Nie mamy dowodu na to, że Sebastian cokolwiek knuje – odparł Magnus. – Wiemy tylko, że chce osiedlić się w jakimś uroczym wiejskim domku w Idris.

- Razem z Clary i Jace’em? – spytał zdumiony Alec. Magnus wzruszył ramionami. - Kto wie? Może czuje się samotny. - Nie wierzę, że porwał Jace’a z dachu dlatego, że desperacko potrzebował zacieśnienia braterskiej więzi – skwitowała Isabelle. – On coś planuje. Wszyscy spojrzeli na Simona. - Clary próbuje odkryć co to może być. Potrzebuje trochę czasu. Tylko nie mówcie, że „Nie mamy już więcej czasu” – dodał. – Ona doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Alec przeczesał dłonią ciemne włosy. - W porządku, ale właśnie zmarnowaliśmy cały dzień. Dzień, którego nie mieliśmy. Dość tych głupich pomysłów. – Głos miał ostry, całkiem niepodobny do siebie. - Alec – powiedział Magnus. Położył dłoń na ramieniu swojego chłopaka. Alec stał nieruchomo wpatrując się ze złością w podłogę. – Wszystko z tobą w porządku? Alec spojrzał na niego. - Kim ty jesteś? Magnus westchnął. Wyglądał — z tego co Simon pamiętał po raz pierwszy — na naprawdę bezsilnego. Trwało to tylko chwilę, ale mimo wszystko dostrzegł to. - Alexander – powiedział. - Chyba za bardzo się pośpieszyłem z żartowania o radosnym wspomnieniu – odparł Alec. - Tak ci się wydaje? – Magnus podniósł głos. Zanim jednak zdołał powiedzieć coś jeszcze, drzwi otworzyły się i do środka weszli Maia i Jordan. Policzki mieli zaczerwienione z zimna. Maia, co Simon zauważył z niejakim zdziwieniem, miała na sobie skórzaną kurtkę Jordana. - Właśnie wróciliśmy z posterunku – oznajmiła z podekscytowaniem. – Luke jeszcze się nie obudził, ale wszystko wskazuje na to, że nic mu nie będzie… – Urwała, zauważając nadal migoczący pentagram, kłęby czarnego dymu i wypalone ślady w podłodze. – Co wy tu robiliście?

Dzięki czarowi i umiejętności Jace’a polegającej na podciągnięciu się jedną ręką na kręty stary most, razem z Clary uciekli przed włoską policją i uniknęli aresztowania. Gdy w końcu się zatrzymali, osunęli się bezwładnie na ścianę

budynku trzymając się za ręce i śmiejąc. Clary czuła przez chwilę czystą, niczym nieskażoną radość i musiała ukryć twarz na ramieniu Jace’a, upominając się ostro w duchu, że to nie był on. Przestała się śmiać. Jace wziął jej nagłe milczenie za oznakę zmęczenia. Trzymał ją lekko za rękę gdy wrócili do ulicy z której zaczęli wędrówkę, wąskiego kanału z mostami na obu końcach. Pomiędzy nimi Clary rozpoznała niczym nie wyróżniający się dom który opuścili. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. - Zimno ci? Jace przyciągnął ją do siebie i pocałował. Był od niej o tyle wyższy, że musiał się albo pochylić albo podnieść ją do góry. W tym przypadku zrobił to drugie. Clary stłumiła odgłos zaskoczenia gdy podrzucił ją do góry i przez ścianę budynku. Gdy dotknęła stopami ziemi, kopnął drzwi — które niespodziewanie pojawiły się za nim — zatrzasnął je z hukiem i już miał zdjąć kurtkę gdy rozległ się czyjś zduszony chichot. Clary oderwała się od Jace’a gdy wokół nich zapłonęły światła. Sebastian siedział na sofie. Stopy miał wsparte na stoliku do kawy. Włosy miał rozwichrzone a czarne oczy lśniące. Nie był sam. Znajdowały się tu również dwie dziewczyny. Każda stała u jego boku. Jedna była jasnowłosa i skąpo ubrana. Miała na sobie połyskującą, krótką spódniczkę i cekinowy top. Jedną dłoń trzymała rozłożoną na piersi Sebastiana. Druga dziewczyna była młodsza i miała łagodniejszy wyraz twarzy oraz krótkie, czarne włosy. Na głowie nosiła aksamitną czerwoną opaskę. Była ubrana w czarną, koronkową suknię. Rudowłosa poczuła jak ogarnia ją napięcie. Wampiry, pomyślała. Nie miała pojęcia skąd to wie, ale wiedziała — być może z powodu woskowego białego połysku skóry ciemnowłosej dziewczyny czy bezdennej głębi jej oczu. A może po prostu uczyła się wyczuwać te rzeczy tak jak robili to Nocni Łowcy. Dziewczyna zorientowała się, że ona wie. Clary widziała to jak na dłoni. Dziewczyna uśmiechnęła się, ukazując małe, ostro zakończone zęby, a potem pochyliła się by przejechać nimi po obojczyku Sebastiana. Jego powieki zatrzepotały. Jasne rzęsy musnęły ciemne. Spojrzał przez nie na Clary, ignorując Jace’a. - Podobała ci się wasza mała randka? Clary bardzo chciała powiedzieć coś uszczypliwego, ale zamiast tego tylko skinęła głową. - Cóż, może zechciałabyś do nas dołączyć? – spytał, wskazując na siebie i dwie dziewczyny. - Na drinka? Ciemnowłosa roześmiała się i odezwała się do Sebastiana po włosku pytającym głosem. - No – odparł Sebastian. – Lei e mia sorella.

Dziewczyna usiadła, wyglądając na rozczarowaną. Clary zaschło w ustach. Nagle poczuła dłoń Jace’a na swojej i dotyk jego szorstkich palców. - Nie sądzę – powiedział. – Idziemy na górę. Zobaczymy się rano. Sebastian poruszył palcami. Pierścień Morgensternów na jego dłoni pochwycił światło, iskrząc jak raca świetlna. - Ci vediamo. Jace wyprowadził Clary z pokoju i poprowadził szklanymi schodami. Dopiero gdy znaleźli się w korytarzu, Clary poczuła, że odzyskała oddech. Ten drugi Jace to jedno. Sebastian był czymś innym. Złowrogość biła od niego jak dym z ogniska. - Co on powiedział? – spytała. – Po włosku? - Powiedział „Nie, to moja siostra. – Nie wyjaśnił jednak o co dziewczyna zapytała Sebastiana. - Często to robi? – spytała. Zatrzymali się przed drzwiami pokoju Jace’a. – Sprowadza dziewczyny? Jace dotknął jej twarzy. - Robi co chce a ja o nic nie pytam. Równie dobrze mógłby przyprowadzić tu wysokiego na sześć stóp różowego królika ubranego w bikini. To nie moja sprawa. Ale jeśli pytasz mnie czy kiedykolwiek przyprowadzałem tu jakieś dziewczyny, to moja odpowiedź brzmi nie. Nie chcę nikogo prócz ciebie. To nie było to o co pytała, ale mimo wszystko skinęła głową. - Nie chcę wracać na dół. - Możesz dziś spać ze mną w moim pokoju. – Jego złote oczy lśniły w ciemności. – Albo możesz spać w głównej sypialni. Wiesz, że nigdy nie poprosiłbym cię o… - Chcę być z tobą – powiedziała, zaskakując samą siebie swoją gwałtownością. Może chodziło o sam pomysł spania w tej sypialni, w której spał niegdyś Valentine i miał nadzieję na bycie znów z jej matką. Może to było za dużo. A może po prostu była zmęczona i spędziła z Jace’m tylko jedną noc w tym samym łóżku, w którym leżeli trzymając się tylko za ręce zupełnie jakby leżał między nimi miecz. - Daj mi sekundę na posprzątanie pokoju. Mam tam niezły bałagan. - Taa, kiedy byłam tam poprzednim razem chyba zdawało mi się, że widziałam na parapecie drobinkę kurzu. Lepiej się tym zajmij. Jace chwycił kosmyk jej włosów i przesunął go między palcami. - Nie żebym chciał jakoś szczególnie działać na własną niekorzyść, ale czy nie potrzebujesz może czegoś do spania? Piżamy albo… Pomyślała o szafie pełnej ubrań w głównej sypialni. Będzie musiała

przyzwyczaić się do tego pomysłu. Równie dobrze mogła zacząć to robić od teraz. - Wezmę sobie jakąś koszulę nocną. Oczywiście, pomyślała kilka minut później, stojąc przed otwartą szafą, takie koszule nocne, które mężczyźni kupowali bo chcieli by kobiety w ich życiu nosiły coś, czego same nigdy by sobie nie kupiły. Clary zazwyczaj sypiała w tank topie i spodenkach od piżamy, ale wszystko tutaj było jedwabne, koronkowe lub przezroczyste, albo wszystko na raz. W końcu zdecydowała się na jasnozieloną koszulkę nocną sięgającą do połowy uda. Pomyślała o czerwonych paznokciach dziewczyny na dole, tej trzymającej dłoń na piersi Sebastiana. Jej własne były obgryzione, a paznokcie u stóp ozdobione jedynie bezbarwnym lakierem. Zastanawiała się jakby to było być trochę bardziej jak Isabelle, świadomą swojej kobiecej siły, którą można było dzierżyć jak broń zamiast przyglądać się ze zdumieniem, zupełnie jak ktoś obdarowany zaskakującym prezentem z okazji parapetówki i nie mający pojęcia gdzie go postawić. Zanim udała się do sypialni Jace’a, dotknęła złotego pierścionka na palcu na szczęście. Siedział na łóżku bez koszulki. Miał na sobie czarne spodnie od piżamy i czytał książkę w niewielkim kręgu światła padającym z lampki na stoliku nocnym. Zatrzymała się na chwilę, przyglądając mu się. Dostrzegła mięśnie przesuwające się pod jego skórą gdy przerzucał kartki — i Znak Lilith tuż powyżej serca. W niczym nie przypominał pozostałych czarnych Znaków. Był srebrzysto-czerwony, jak zabarwiona krwią rtęć. Zupełnie do niego nie pasował. Drzwi zamknęły się za nią z cichym kliknięciem, a Jace uniósł wzrok. Clary dostrzegła zmianę wyrazu jego twarzy. Może i nie była wielką fanką nocnych koszul, ale on zdecydowanie do nich należał. Wyraz jego twarzy sprawił, że dreszcz przebiegł jej po skórze. - Zimno ci? – Odrzucił pościel na bok. Clary położyła się obok niego. Jace rzucił książkę na stolik. Przykryli się kocem i ułożyli twarzą do siebie. Wtedy na łodzi zdawało jej się, że leżeli na łodzi godzinami, całując się, ale teraz było inaczej. Tamto działo się na zewnątrz, pod czujnym okiem miasta i gwiazd. Teraz zastąpiła to niespodziewana intymność. Leżeli pod kocem tylko we dwoje, a ich oddechy i ciepło ciał mieszały się ze sobą. Nie było nikogo kto mógłby na nich patrzeć ani im przeszkodzić. Nie było powodu dla którego mieliby przestać. Gdy Jace wyciągnął dłoń i położył ją na jej policzku, Clary zdawało się, że szum jej własnej krwi zaraz ją ogłuszy. Ich oczy znajdowały się tak blisko siebie, że mogła dostrzec złociste drobinki złota i ciemniejszego złota w jego tęczówkach. Wyglądały jak opalowa mozaika. Było jej zimno od tak dawna, że teraz czuła się jakby płonęła i roztapiała się jednocześnie, a przecież ledwie się dotykali. Jej spojrzenie przyciągały wszystkie miejsca na ciele Jace’a, które były wrażliwe i delikatne — skronie, oczy, puls bijący na gardle. Chciała go tam pocałować i poczuć bicie jego serca na swoich ustach.

Jego pokryta bliznami dłoń przesunęła się z jej policzka na ramię, a potem na żebra, prześlizgując się powoli i zatrzymując na biodrze. Clary zrozumiała dlaczego mężczyźni tak bardzo lubili jedwabne koszulki nocne. Nie było żadnego tarcia, tylko wrażenie jakby przesuwało się dłoń po tafli szkła - Powiedz mi czego pragniesz – powiedział szeptem, który nie do końca ukrył ochrypłą nutę w jego głosie. - Chcę żebyś trzymał mnie w swoich ramionach – odparła. – Kiedy będę spała. W tej chwili tylko tego chcę. Palce Jace’a kreślące powolne kółka na jej biodrze znieruchomiały. - To wszystko? Niezupełnie. Tak naprawdę chciała całować go dopóki nie straci poczucia czasu, miejsca i przestrzeni, zupełnie jak na łodzi. Pragnęła całować go tak aż zapomni jak się nazywa i dlaczego tu była. Chciała użyć go jak narkotyku. Ale to był bardzo zły pomysł. Jace obserwował ją z napięciem, a ona przypomniała sobie pierwszy raz kiedy go ujrzała i jak pomyślała, że wyglądał równie pięknie co śmiertelnie niebezpiecznie, jak lew. To sprawdzian, pomyślała. I w dodatku niebezpieczny. - Tak, to wszystko. Pierś Jace’a unosiła się i opadała w rytm oddechu. Znak Lilith zdawał się pulsować na jego skórze tuż powyżej serca. Jego dłoń zacisnęła się na jej biodrze. Clary słyszała własny płytki, zdyszany oddech. Jace przyciągnął ją do siebie odwracając tak, że leżała teraz przytulona plecami do jego piersi. Przełknęła pełne zaskoczenia westchnięcie. Jego skóra w dotyku była rozpalona, zupełnie jakby miał gorączkę. Jednak ramiona które ją objęły były znajome. Oboje pasowali do siebie doskonale, jak zawsze. Jej głowa tuż pod jego podbródkiem, plecy przy twardych mięśniach klatki piersiowej i brzucha, nogi podkurczone przy nogach. - W porządku – szepnął, a jego oddech który owionął jej szyję sprawił, że dostała gęsiej skórki. – Więc będziemy tylko spać. I to było wszystko. Powoli ciało Clary rozluźniło się, a walące serce uspokoiło. Ramiona Jace’a obejmowały ją tak jak zawsze. Bez skrępowania. Objęła dłońmi jego dłonie i zamknęła oczy wyobrażając sobie, że ich łóżko jest odcięte od reszty tego więzienia i unosi się w powietrzu lub na powierzchni oceanu, a oni są sami. Zasnęła wkrótce z głową wsuniętą pod brodę Jace’a, plecami przytulonymi do jego piersi i splątanymi nogami. To był najlepszy sen jaki miała od tygodni.

Simon usiadł na krawędzi łóżka w sypialni dla gości Magnusa, wpatrując się w torbę leżącą na jego kolanach. Słyszał głosy dobiegające z salonu. Magnus tłumaczył Mai i Jordanowi co zaszło tej nocy. Izzy od czasu do czasu przerywała mu, dorzucając jakiś szczegół. Jordan mówił coś o tym, że żeby nie umrzeć z głodu powinni zamówić chińszczyznę. Maia roześmiała się i odparła, że może być o ile nie będzie pochodzić z Jade Wolf. Głodny, pomyślał Simon. On również zaczynał odczuwać głód — wystarczająco silny by czuć go jako pragnienie nasilające się we wszystkich żyłach. Jego głód znacznie się różnił od tego ludzkiego. Czuł się pusty w środku. Gdyby trącić teraz jego żołądek, zabrzęczałby jak dzwon. - Simon. – Drzwi otworzyły się, a do środka wślizgnęła się Isabelle. Czarne włosy, które sięgały jej prawie do pasa, miała rozpuszczone. – Nic ci nie jest? - Wszystko w porządku. Zobaczyła torbę na jego kolanach i jej ramiona zesztywniały. - Odchodzisz? - Cóż, nie zamierzałem zostawać tu na zawsze – odparł. – To znaczy, ostatnia noc była… inna. Spytałaś… - Jasne – przerwała mu nienaturalnie wesołym głosem. – Możesz zabrać się razem z Jordanem. A tak przy okazji, zauważyłeś co jest między nim a Maią? - Niby co miałem zauważyć? Isabelle zniżyła głos. - Coś na pewno zaszło między nimi podczas tej małej wyprawy. Zachowują się zupełnie jak para. - To świetnie. - Nie jesteś zazdrosny? - Zazdrosny? – powtórzył, zdezorientowany. - No cóż, ty i Maia… – Machnęła ręką, spoglądając na niego przez rzęsy. – Wy… - Och. Nie. To wcale nie tak. Cieszę się razem z Jordanem. Będzie bardzo szczęśliwy. – Rzeczywiście miał to na myśli. - To świetnie. – Isabelle uniosła wzrok, a on dostrzegł rumieńce na jej policzkach i to nie z powodu zimna. – Zostaniesz dziś na noc, Simon? - Z tobą? Skinęła głową, nie patrząc na niego. - Alec idzie zabrać trochę swoich ubrań z Instytutu. Spytał czy chcę wrócić razem

z nim, ale ja… wolę zostać z tobą. – Uniosła podbródek, patrząc mu prosto w oczy. – Nie chcę spać tutaj sama. Jeśli zostanę, zostaniesz tu ze mną? – Po wyrazie jej twarzy poznał jak bardzo nienawidziła pytać o takie rzeczy. - Oczywiście – odparł tak lekko jak tylko mógł, pozbywając się z głowy myśli o głodzie a przynajmniej starając się to zrobić. Gdy ostatnim razem próbował powstrzymać się od picia krwi, skończyło się to na tym, że Jordan musiał odciągać go od na wpół przytomnej Maureen. Ale to było wtedy gdy nie jadł od tygodni. Teraz było inaczej. Znał swoje ograniczenia. Był tego pewien. - Oczywiście – powtórzył. – Byłoby świetnie.

Camille uśmiechnęła się z wyższością do Aleca ze swojego szezlonga. - Więc gdzie Magnus myśli że teraz jesteś? Alec, który położył deskę na dwóch pustakach tworząc coś w rodzaju ławki, wyciągnął przed siebie swojego długie nogi i zapatrzył się w swoje buty. - Myśli, że poszedłem do Instytutu wziąć trochę swoich ubrań. Zamierzałem pójść do hiszpańskiego Harlemu ale zamiast tego wylądowałem tutaj. Camille zmrużyła oczy. - A to dlaczego? - Dlatego, że nie mogę tego zrobić. Nie mogę zabić Raphaela. Camille wyrzuciła ręce w powietrze. - Niby dlaczego? Łączy cię z nim jakaś osobista więź? - Ledwie go znam – odparł Alec. – Ale zabicie go to celowe złamanie praw Przymierza. Nie żebym nie łamał ich wcześniej, ale jest różnica pomiędzy łamaniem ich z dobrych powodów a robieniem tego z osobistych samolubnych pobudek. - Dobry Boże. – Camille zaczęła chodzić w kółko. – Chroń mnie przed Nefilim obdarzonych sumieniem. - Przykro mi. Camille zmrużyła oczy. - Przykro? Zaraz sprawię, że będzie ci… – Urwała. – Aleksandrze – podjęła bardziej opanowanym głosem. – Co z Magnusem? Jeśli dalej będziesz się tak zachowywał, stracisz go.

Alec obserwował jak poruszała się z kocią gracją. Jej twarz wyprana była z jakichkolwiek emocji prócz osobliwego współczucia. - Gdzie on się urodził? Camille wybuchnęła śmiechem. - Nawet tego nie wiesz? Rany boskie. W Batavii, jeśli już musisz wiedzieć. – Prychnęła zauważając jego niezrozumienie. – W Indonezji. Oczywiście w tamtych czasach to były ziemie Holenderskich Indii Wschodnich. Zdaje się, że jego matka była tubylką, a ojciec jakimś nudnym mieszkańcem kolonii. Cóż, to znaczy nie ten prawdziwy ojciec. – Jej usta wygięły się w uśmiechu. - Kto był jego prawdziwym ojcem? - Ojcem Magnusa? Demon. - Tak, ale który? - A jakie to ma znaczenie, Alexandrze? - Mam wrażenie – ciągnął uparcie Alec – że jakimś potężnym, wysoko postawionym demonem. Ale Magnus nie chce o nim mówić. Camille osunęła się z powrotem na szezlong, wzdychając. - Oczywiście, że nie. każdy musi zachować jakąś tajemnicę w swoim związku, Aleku Lightwoodzie. Książka, która nie została jeszcze przeczytana zawsze jest bardziej intrygująca od tej, która została wyuczona na pamięć. - Chcesz powiedzieć, że za wiele mu o sobie mówię? – Alec uczepił się tego strzępka rady. Gdzieś we wnętrzu tej zimnej, pięknej skorupy kobiety istniał ktoś, kto dzielił z nim wyjątkowe doświadczenie — kochał i był kochany przez Magnusa. Z pewnością musiała coś wiedzieć, jakiś sekret który sprawi, że sam niczego nie schrzani. - Dokładnie. Choć żyjesz tak krótko, że nie jestem w stanie wyobrazić sobie ile mogłoby tego być. Na pewno skończyły ci się już wszystkie anegdoty. - Cóż, rozumiem, że twoja metoda nie mówienia mu o sobie niczego również nie podziałała. - Nie byłam taka skłonna do zatrzymania go przy sobie jak ty. - Gdybyś była zainteresowana zatrzymaniem go u swego boku – spytał Alec wiedząc, że to zły pomysł ale jednocześnie nie mógł się powstrzymać – to co zrobiłabyś teraz inaczej? Camille wydała z siebie pełne dramatyzmu westchnięcie. - Chodzi o to, że jesteś zbyt młody by zrozumieć, że wszyscy coś ukrywamy. Ukrywamy tajemnice przed naszymi kochankami bo chcemy zaprezentować się lepiej w ich oczach, ale również dlatego, że jeśli ro faktycznie prawdziwa miłość, oczekujemy, że ukochana osoba po prostu to zrozumie i nie będzie o nic pytać. W

prawdziwym związku, takim który trwa przez wieki, istnieje niewypowiedziana duchowa więź. - A-ale – wyjąkał Alec – zawsze wydawało mi się, że on chciał bym się przed nim bardziej otworzył. To znaczy, mam trudności z byciem otwartym nawet w stosunku do ludzi, których znam przez całe swoje życie jak Izzy czy Jace… Camille prychnęła. - To zupełnie co innego – powiedziała. – Kiedy już znajdzie się prawdziwą miłość, inni ludzie w twoim życiu są zbędni. Nic dziwnego, że Magnus czuje że nie może się do końca przed tobą otworzyć skoro tak bardzo polegasz na innych. Gdy miłość jest prawdziwa, powinniście wychodzić naprzeciw swoim pragnieniom, każdej potrzebie… Słuchasz mnie, młody Alexandrze? Bo moje rady są cenne i rzadko kiedy udzielane…

Pokój wypełniało przejrzyste światło poranka. Clary usiadła na łóżku, spoglądając na śpiącego Jace’a. Leżał po swojej stronie. Jego włosy w niebieskawym świetle miały odcień jasnego mosiądzu. Dłoń wsunął pod policzek zupełnie jak małe dziecko. Blizna w kształcie gwiazdy była widoczna na jego ramieniu, tak jak wzory starych runów biegnące wzdłuż i po bokach jego rąk. Zastanawiała się czy inni również postrzegali te blizny jako coś pięknego, czy to tylko ona widziała je takimi bo kochała go i stanowiły jego nieodłączną część. Każda z nich opowiadała jakąś historię. Część uratowała mu nawet życie. Jace mruknął coś przez sen i przewrócił się na bok. Jego dłoń z czarną, wyraźną runą Jasnowidzenia, spoczywała na jego brzuchu. Nad nią znajdowała się runa, której Clary nie uważała za piękną. Runa Lilith, którą został związany z Sebastianem. Zdawała się pulsować jak rubinowy naszyjnik Isabelle. Jak drugie serce. Cicho jak kot przesunęła się na łóżku i wspięła na kolana. Wyciągnęła rękę i ściągnęła ze ściany sztylet Herondale’ów. Zdjęcie przedstawiające ją i Jace’a załopotało w powietrzu, obracając się nim upadło obrazkiem do podłogi. Clary przełknęła ślinę i spojrzała na Jace’a. Nawet teraz zdawał się być taki żywy jakby lśnił od środka, rozjaśniony wewnętrznym blaskiem. Blizna na jego piersi pulsowała w stałym rytmie. Rudowłosa uniosła nóż.

Obudziła się gwałtownie z sercem tłukącym się o żebra. Pokój wirował wokół niej jak karuzela. Za oknem nadal było ciemno, a ramię Jace’a obejmowało ją w pasie. Czuła jego ciepły oddech na karku i bicie serca na skórze pleców. Zamknęła oczy, przełykając ślinę i próbując pozbyć się gorzkiego posmaku w ustach. To był sen. Tylko sen. Podłoga była lodowato zimna. Skrzywiła się gdy dotknęła jej bosymi stopami. W półmroku znalazła klamkę drzwi sypialni i otworzyła je. A potem zamarła w bezruchu. Choć w korytarzu nie było żadnych okien, był oświetlony kryształowymi żyrandolami. Kałuże czegoś co wyglądało na lepkie i ciemne plamiły podłogę. Wzdłuż pomalowanej na biało ściany widać było wyraźny krwawy odcisk dłoni. Ściany były opryskane krwią co jakiś czas aż do samych schodów, gdzie znajdowała się pojedyncza długa, ciemna smuga. Clary spojrzała w stronę drzwi sypialni Sebastiana. Nie dochodziły zza nich żadne dźwięki ani światło. Pomyślała o blondynce w cekinowym topie, która spoglądała na Sebastiana z uwielbieniem. Znów utkwiła wzrok w krwawym odcisku dłoni. Był jak przesłanie, jak wiadomość mówiąca „Dość”. A wtedy drzwi pokoju Sebastiana otworzyły się. Sebastian wyszedł na korytarz. Miał na sobie ocieplaną koszulę i czarne dżinsy. Jego srebrzysto-białe włosy były zmierzwione. Ziewał. Gdy ją dostrzegł, na jego twarzy odmalował się wyraz autentycznego zaskoczenia. - Co tutaj robisz? Clary wciągnęła ze świstem powietrze. Powietrze miało metaliczny posmak. - Co ja robię? A co ty robisz? - Idę na dół po jakieś ręczniki żeby posprzątać ten bałagan – odparł rzeczowym tonem. – Wampiry i ich zabawy… - To mi nie wygląda na rezultat zwykłej zabawy – odparła Clary. – Ta dziewczyna… ludzka dziewczyna, która była z tobą… co się z nią stało? - Wystraszyła się nieco widoku kłów. Czasami tak mają. – Roześmiał się dostrzegając wyraz jej twarzy. – Ale opamiętała się i chciała więcej. Śpi teraz w moim łóżku, gdybyś chciała sprawdzić czy żyje. - Nie… to nie jest konieczne. – Clary spuściła wzrok. Wolałaby mieć na sobie coś innego niż jedwabna koszulka nocna. Czuła się niekompletnie ubrana. – A co z tobą? - Pytasz mnie o samopoczucie? – Nie robiła tego, ale Sebastian wyglądał na zadowolonego. Odsunął na bok kołnierzyk koszuli, a ona dostrzegła dwa zgrabne nakłucia tuż nad mostkiem.

- Przydałby mi się iratze. Clary milczała. - Chodź na dół – powiedział i gestem ręki kazał jej iść za sobą. Minął ją na bosaka, schodząc po szklanych schodach. Po upływie chwili zrobiła co kazał. Włączył światła, więc nim dotarli do kuchni, była już zalana miękkim światłem. – Wina? – spytał, otwierając drzwi lodówki. Clary usadowiła się na jednym ze stołków, wygładzając koszulę. - Tylko wody. Przyglądała się jak nalewał dwie szklanki wody, jedną dla niej i jedną dla siebie. Jego płynne oszczędne ruchy bardzo przypominały ruchy Jocelyn, ale kontrola z jaką się poruszał musiała być w nim zaszczepiona przez Valentine’a. przypomniało jej to o sposobie w jaki ruszał się Jace, niczym starannie wytrenowany tancerz. Przesunął szklankę w jej stronę, a drugą ręką przytknął swoją do ust. Gdy wychylił całą zawartość, odstawił szklankę z hukiem na blat. - Pewnie o tym wiesz, ale przebywanie wśród wampirów sprawia, że strasznie chce się pić. - Niby skąd miałabym to wiedzieć? – spytała ostrzej niż zamierzała. Wzruszył ramionami. - Myślałem, że zabawiasz się w podgryzanie z Chodzącym za Dnia. - Simon i ja nigdy nie zabawialiśmy się w podobny sposób – odparła lodowatym tonem. – Właściwie to nie mam pojęcia dlaczego ktoś miałby chcieć, by wampiry się na nim pożywiały. Czy wy przypadkiem nienawidzicie i nie pogardzacie Przyziemnymi? - Nie – powiedział. – Nie myl mnie z Valentine’m. - Tak. Duży błąd. - Nie moja wina, że wyglądam zupełnie jak on a ty jak ona. – Jego usta wykrzywiły się w pełnym niesmaku wyrazie na myśl o Jocelyn. Clary rzuciła mu mordercze spojrzenie. – No i proszę, właśnie o tym mówię. Zawsze patrzysz na mnie w taki sposób. - Jaki? - Jakbym dla zabawy spalił schronisko dla zwierząt i podpalał swoje papierosy sierotami. – Nalał kolejną szklankę wody. – Gdy odwrócił głowę, zobaczyła, że dwa nakłucia na jego szyi już zaczynały się goić. - Zabiłeś dziecko – rzuciła ostrym tonem wiedząc, że powinna trzymać język za zębami i udawać, że wcale nie uważała Sebastiana za potwora. Ale tu chodziło o Maxa. Był żywy w jego wspomnieniach tak jak za pierwszym razem gdy go

zobaczyła, jak spał na sofie w Instytucie z książką na kolanach i przekrzywionymi okularami na małej buzi. – To nie jest coś co można przebaczyć. Sebastian westchnął. - A więc o to chodzi – powiedział. – Karty na stół, co, siostrzyczko? - Coś ty sobie myślał? – Nawet w jej własnych uszach jej głos brzmiał piskliwie i wysoko, a Sebastian wzdrygnął się jakby na niego warknęła. - Uwierzyłabyś mi gdybym powiedział ci, że to był wypadek? – spytał, odkładając swoją szklankę na blat. – Nie chciałem go zabić, tylko ogłuszyć żeby niczego nie wygadał… Clary uciszyła go spojrzeniem. Wiedziała, że nie jest w stanie ukryć nienawiści płonącej w oczach. To było niemożliwe. - Mówię prawdę. Chciałem go tylko uciszyć, tak jak zrobiłem to z Isabelle. Źle oceniłem swoją siłę. - A Sebastian Verlac? Ten prawdziwy? Zabiłeś go, prawda? Sebastian spojrzał na swoje dłonie jakby należały do obcego człowieka. Na nadgarstku miał srebrny łańcuszek z płaską metalową płytką przypominający szpitalną bransoletkę z numerem identyfikacyjnym. Zakrywała bliznę po tym jak Isabelle rozpłatała mu rękę. - Nie sądziłem, że będzie stawiał opór… Zniesmaczona Clary zaczęła zsuwać się ze stołka, ale Sebastian chwycił ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Jego skóra w kontakcie z jej była gorąca, a ona przypomniała sobie jak w Idris jego dotyk ją parzył. - Jonathan Morgenstern zabił Maxa. Co jeśli nie jestem tą samą osobą? Zauważyłaś, że nie używam nawet tego imienia? - Puść mnie. - Wierzysz, że Jace jest inny – powiedział cicho Sebastian. – Wierzysz, że nie jest tą samą osobą, że moja krew go zmieniła. Prawda? Clary skinęła głową w milczeniu. - W takim razie czemu tak trudno ci uwierzyć, że w moim przypadku może być podobnie? Może jego krew zmieniła mnie. Może nie jestem już tą samą osobą co dawniej. - Dźgnąłeś Luke’a – powiedziała. – Kogoś na kim mi zależy. Kogoś kogo kocham… - Chciał do mnie strzelić. Ty go kochasz. Ja go nie znam. Ratowałem swoje życie i Jace’a. Naprawdę tego nie rozumiesz? - Może mówisz to tylko dlatego żeby zyskać sobie moje zaufanie.

- Czy osobę, którą kiedyś byłem, obchodziłoby czy byś jej ufała? - Tak, gdyby czegoś ode mnie chciała. - Może ja po prostu chcę mieć siostrę. Gdy to powiedział, Clary spojrzała na niego mimowolnie z niedowierzaniem malującym się na twarzy. - Nie wiesz czym jest rodzina. Ani co robiłbyś z siostrą gdybyś taką miał. - Przecież mam – odparł niskim głosem. Na kołnierzyku jego koszuli widniały plamy krwi, w miejscu, w którym dotykał skóry. – Daję ci szansę. Żebyś zrozumiała, że to co robimy z Jace’m jest właściwe. Czy możesz dać mi tą szansę? Pomyślała o Sebastianie, którego znała z Idris. Miała okazję widzieć go gdy był rozbawiony, przyjacielski, zdystansowany, ironiczny, zirytowany i wściekły. Ale nigdy nie widziała żeby o coś błagał. - Jace ci ufa – powiedział. – Ale ja nie. Wierzy, że kochasz go wystarczająco mocno by porzucić wszystko w co wierzyłaś i ceniłaś w swoim życiu i być z nim. Bez względu na wszystko. Clary zacisnęła usta. - A skąd możesz wiedzieć, że tego nie zrobię? Roześmiał się. - Bo jesteś moją siostrą. - Nie jesteśmy tacy sami – odpaliła, dostrzegając powolny uśmiech wypływający na twarz Sebastiana. Chciała się ugryźć w język, ale było już za późno. - Ja powiedziałbym to samo. Ale sama przyznaj, Clary. Jesteś tutaj. I nie możesz wrócić. Postawiłaś swój los na szali na równi z Jace’m. Równie dobrze możesz brać w tym czynny udział. Być częścią tego co się dzieje. A potem zastanowić się co myślisz o… mnie. Patrząc na marmurową podłogę zamiast na Sebastiana, Clary pokiwała nieznacznie głową. Wyciągnął rękę i odgarnął kosmyk włosów, który opadł jej na oczy. Światła kuchni odbiły się od jego bransoletki, którą zauważyła wcześniej. Widniał na niej jakiś grawerunek. Acheronta movebo. Śmiało chwyciła go za nadgarstek. - Co to znaczy? Spojrzał na jej dłoń dotykającą srebra na jego ręce. - To znaczy „Upadek tyranom”. Noszę ją by przypominała mi o Clave. Legenda głosi, że krzyczeli to Rzymianie, którzy zabili Cezara by nie mógł zostać dyktatorem. - Zdrajcy – powiedziała Clary, zabierając rękę.

Ciemne oczy Sebastiana rozbłysły. - Albo wojownicy o wolność. Historię piszą zwycięzcy, siostrzyczko. - A ty zamierzasz napisać kolejną jej część? Uśmiechnął się do niej. Jego oczy płonęły. - Możesz być tego pewna. Tłumaczenie: EricaNorthman

Rozdział 12

Rzeczy z nieba Kiedy Alec wrócił do apartamentu Magnusa, wszystkie światła były pogaszone, jednak salon jarzył się niebiesko-białym płomieniem. Chwilę zajęło mu zorientowanie się, że pochodzi on z pentagramu. Nocny Łowca zrzucił buty z nóg przy drzwiach i przemknął, jak najciszej potrafił, do głównej sypialni. W pokoju było ciemno, jedyne światło dawały kolorowe lampki bożonarodzeniowe oplatające ramę okna. Magnus spał na plecach, narzuty były podciągnięte do jego talii, jego ręka leżała płasko na jego brzuchu bez pępka. Alec szybko rozebrał się do bokserek i wspiął na łóżko, mąjąc nadzieje, że nie obudzi Magnusa. Niestety, zapomniał o Prezesie Miał, który zwinął sie pod narzutami. Jego łokieć spadł prosto na ogon kota, który zamiauczał i zerwał się z łóżka, sprawiając, że Magnus usiadł, mrugając. - Co się dzieje? - Nic - odpowiedział Alec, cicho przeklinając wszystkie koty. - Nie mogłem zasnąć. - I wyszedłeś na zewnątrz? - Magnus odwrócił się w jego stronę i dotknął nagiego ramienia Aleca. - Twoja skóra jest zimna. I pachniesz nocą. - Spacerowałem - powiedział Alec, zadowolony, że jest zbyt ciemno w pokoju, by czarownik mógł zobaczyć jego twarz. Wiedział, że jest

beznadziejnym kłamcą. - Gdzie? Zawsze ktoś ukrywa jakąś tajemnicę w związku.. - Po różnych miejscach - odparł niebieskooki beztrosko. - No wiesz. Tajemniczych miejscach. - Po tajemniczych miejscach? Alec kiwnął głową. Magnus opadł na poduszki. - Widzę, że poszedłeś do Crazytown wymamrotał, zamykając oczy. - Przyniosłeś mi coś? Alec pochylił się i pocałował Magnusa w usta. - Tylko to - powiedział delikatnie, odsuwając się, ale Magnus, zaczynając się uśmiechać, złapał go za ramiona. - Cóż, jeśli zamierzasz mnie obudzić - rzekł - możesz równie dobrze sprawić, by było to warte mojego czasu. - I przyciągnął go do siebie, tak że Alec znalazł się na nim.

Przypominając sobie pierwszą noc spędzoną razem w łóżku, Simon nie spodziewał się, że jego druga noc z Isabelle będzie tak niezręczna. Tym razem Isabelle była trzeźwa, nie spała i oczywiście oczekiwała czegoś od niego. Problem był w tym, że nie był pewny czego. Dał jej swoją koszulę i odwrócił wzrok uprzejmie, kiedy nakrywała się kocem i przesuwała się do tyłu, będąc przodem do ściany. Pozostawiła mu dużo miejsca. Nie martwił się przebieraniem, zdejmując tylko swoje buty i skarpety. Podpełzł do niej ubranej w jego bluzkę i dżinsy. Leżeli obok siebie przez chwilę, potem Isabelle odwróciła się do niego, niezgrabnie obejmując go ramieniem. Ich kolana się zderzyły. Jeden z paznokci Isabelle zadrapał mu kostkę. Kiedy Simon starał się do niej przysunąć, ich czoła się zderzyły.

- Och! - Isabelle krzyknęła z oburzeniem. - Nie powinieneś być w tym lepszy? Simon zapytał z zakłopotaniem: - Dlaczego? - Te wszystkie noce, które spędziłeś w łóżku Clary w pięknych, platonicznych objęciach - powiedziała, przyciskając twarz do jego ramienia, co stłumiło jej głos. - Myślałam... - Tylko spaliśmy - odparł Simon. Nie chciał opowiadać o tym, jak Clary perfekcyjnie do niego pasuje, o tym, że przebywanie z nią w łóżku było naturalne jak oddychanie, o zapachu jej włosów, który przypominał mu dzieciństwo, zachodzące słońce, prostotę i wdzięk. To, co czuł, nie byłoby pomocne. - Wiem. Ale ja nie śpię - oznajmiła zirytowana. - Z nikim. Zazwyczaj nie zostaje na noc. Nigdy. - Mówisz, że chcesz... - Och, zamknij się - powiedziała i pocałowała go. Ten pocałunek był nieznacznie bardziej udany. Całował wcześniej Isabelle. Kochał teksturę jej delikatnych ust, sposób w jaki jej długie, czarne włosy układały mu sie w dłoniach. Jednak, jak tylko przyciskała się do niego, czuł również ciepło jej ciała, jej długie, nagie nogi dotykające jego, puls jej krwi - i trzask jego wysuwających się kłów. Odsunął się prędko. - A teraz o co chodzi? Nie chcesz się ze mną całować? - Chcę - próbował powiedzieć, ale przeszkodziły mu w tym kły. Oczy dziewczyny się powiększyły. - Ach, jesteś głodny - rzekła. - Kiedy ostatnio się pożywiłeś? - Wczoraj - z trudem wykrztusił. Isabelle opadła na poduszki. Jej oczy były nienaturalnie powiększone, czarne i błyszczące.

- Może powinieneś coś zjeść - powiedziała. - Wiesz, co się dzieje, jeśli tego nie zrobisz. - Nie mam czym. Muszę wrócić do mieszkania - odparł wampir. Jego kły nareszcie się cofnęły. Isabelle złapała go za rękę. - Nie musisz pić zimnej krwi jakiegoś zwierzęcia. Ja jestem przy tobie. Szok wywołały jej słowami był jak puls energii szybko przebiegający przez jego ciało i podpalający jego nerwy. - Żartujesz sobie, - Oczywiście, że nie. - Zaczęła rozpinać koszulę, którą na sobie miała, by odsłonić swoje gardło, obojczyk, zarys niewielkich żył widocznych pod jej bladą skórą. Koszula opadła. Jej niebieski stanik zasłaniał więcej niż bikini byłoby w stanie, ale Simon czuł jak jego gardło robi się suche. Jej rubin błyszczał pod obojczykiem jak czerwone światło hamulcowe. Isabelle. Jakby czytała mu w myślach, podniosła rękę i przesunęła swoje włosy za ramię, pokazując gardło. - Nie chcesz..? Złapał jej nadgarstek. - Isabelle, przestań - powiedział szybko. - Nie umiem się kontrolować, nie umiem tego kontrolować. Mógłbym cię skrzywdzić, zabić. Jej oczy zabłysły. - Nie zrobisz tego. Potrafisz się powstrzymać. Udało ci się z Jacem. - On mnie nie pociąga. - Ani trochę? - zapytała z nadzieją. - Choć troszeczkę? To mogłoby być podniecające. Och, no cóż. Zobacz, czy on ci się podoba, czy nie, ugryzłeś go, kiedy byłeś głodny i umierający i się powstrzymałeś. - Ale nie umiałem tego zrobić, kiedy ugryzłem Maureen. Jordan musiał mnie odciągnąć. - Uda ci się. - Podniosła palec i dotknęła nim jego ust, następnie przesunęła go w dół po jego gardle, przez klatkę, zatrzymując się w miejscu, gdzie zabiło jego serce. - Ufam ci.

- Może nie powinnaś. - Jestem Nocnym Łowcą. Mogę cię odeprzeć, jeśli będę zmuszona. - Jace nie musiał. - On jest zakochany w idei umierania - powiedziała Isabelle. - A ja nie. Objęła jego biodra nogami - była niezwykle giętka - przesunęła się do przodu, aż była w stanie dotknąć wargami jego ust. Chciał ją pocałować, marzył o tym tak bardzo, że bolało go całe ciało. Otworzył swoje usta niezobowiązująco, dotknął swoim językiem jej i poczuł ostry ból. Jego język prześlizgnął się wzdłuż ostrej krawędzi kłów. Spróbował swojej krwi i odsunął się gwałtowanie, odwracając twarz. - Isabelle, nie mogę. - Zamknął oczy. Była ciepła i delikatna na jego kolanach, co było dla niego torturą. Kły bolały go nieznośnie; czuł się jakby ostre druty okręcały mi żyły. - Nie chcę, byś widziała mnie takim. - Simon. - Delikatnie dotknęła jego policzka, odwracając jego twarz ku sobie. - To jest to, kim jesteś... Jego kły powoli się schowały, ale nadal bolały. Schował twarz w dłoniach i zaczął mówić przez palce. - Nie możesz tego chcieć. Nie możesz pragnąć mnie. Moja własna matka wyrzuciła mnie z domu. Ugryzłem Maureem, która była tylko dzieckiem. Mam na myśli, popatrz na mnie, zobacz czym jestem, co robię. Jestem niczym. Isabelle pogładziła delikatnie jego włosy. Patrzył na nia przez palce. Z bliska mógłby zobaczyć, że jej oczy nie są czarne, lecz ciemnobrązowe usiane plamkami złota. Był pewny, że zobaczy w nich współczucie. Nie wiedział, jakich słów może od niej oczekiwać. Isabelle używała chłopaków i odrzucała. Była piękna, zawzięta, perfekcyjna i nie potrzebowała niczego. W najmniejszym stopniu wampira, który nie był dobry w byciu wampirem. Czuł, jak oddycha. Pachniała słodko - krwią, moralnością, gardenią. - Nie jesteś niczym - oznajmiła. - Simon. Proszę. Spójrz na mnie. Opornie opuścił dłonie. Mógł zobaczył ją wyraźniej. Wyglądała delikatnie i uroczo w świetle księżyca, jej skóra była jasna i kremowa, jej włosy były jak wodospad z czarną wodą. Zabrała ręce z jego szyi.

- Spójrz na nie - powiedziała, dotykając białych blizn po Runach, które znaczyły jej srebrną skórę - gardło, ramiona, piersi. - Ohydne, prawda? - Nic w tobie nie jest ohydne, Izzy - rzekł Simon, szczerze zdziwiony. - Dziewczyny nie są zwykle pokryte bliznami - odpowiedziała rzeczowo. Ale one ci nie przeszkadzają. - One są częścią ciebie... Oczywiście, że mi nie przeszkadzają. Dotknęła jego ust palcami. - Bycie wampirem jest częścią ciebie. Nie prosiłam cię o to, byś przyszedł tu ostatniej nocy, ponieważ nie miałam kogo poprosić. Chcę być z tobą, Simon. To piekielnie mnie przeraża, ale pragnę tego. Jej oczy zalśniły; zanim mógł pomyśleć o tym przez moment, czy to przez łzy, podniósł się i ją pocałował. Tym razem nie było niezręcznie. Tym razem Isabelle przysunęła się do niego i nagle znalazł się pod nią, przyciągając ją do siebie. Jej długie, czarne włosy opadły na nich jak kurtyna. Westchnęła cicho, kiedy jego ręce wędrowały w gorę jej pleców. Mógł poczuć jej blizny pod opuszkami palców, pragnął powiedzieć jej, że myśli o nich jako o ornamentach, testamentach jej odwagi, które sprawiają, że jest jeszcze piękniejsza. Jednak to oznaczało, że musiałby przerwać pocałunek, a tego nie chciał. Isabelle jęczała i poruszała się w jego ramionach; jej palce były w jego w jego włosach tak, że dwa z nich znalazły się po bokach. A teraz ona była pod nim, jego ramiona były pełne jej miękkości i ciepła, jego usta jej smaku, i zapachu jej skóry, soli i perfum oraz... krwi. Spiął się ponownie, całkowicie, i Isabelle to wyczuła. Złapała go za ramiona. Świeciła się w ciemności. - Dalej - wyszeptała. Czuł jej serce, bijące przy jego klatce. - Chcę byś to zrobił. Zamknął oczy, przyciskając swoje czoło do jej, starając się uspokoić. Jego kły pojawiły się ponownie, naciskając na jego dolną wargę, twardy i bolący. - Nie. Jej długie, perfekcyjne nogi owinęły się wokół niego, kostkami

unieruchomiła go, trzymając go blisko siebie. - Chcę tego. Jej piersi dotknęły jego klatki, kiedy wygięła się w łuk, odsłaniając gardło. Woń jej krwi była wszędzie, na nim, wypełniając pokój. - Nie boisz się? - wyszeptał. - Boję. Ale nadal chcę, byś to zrobił. - Isabelle... Nie mogę... Ugryzł ją. Jego ostre jak brzytwa zęby wślizgnęły się do jej żył w gardle jak nóż przecinający skórkę jabłka. Krew eksplodowała mu do ust. Nigdy czegoś takiego nie doświadczył. Kiedy ugryzł Jace'a był ledwie żywy; z Maureen poczucie winy ciążyło mu, gdy pił jej krew. Nigdy nie doświadczył tego, że jakiejś osobie, którą gryzie, może się to podobać. Isabelle z trudem łapała powietrze, jej oczy pozostawały otwarte, a jej ciało wyginało się w łuk. Mruczała jak kot, gładząc jego włosy i plecy, mały, niecierpliwy ruch jej dłoni mówił: Nie przestawaj, nie przestawaj. Gorąco promieniowało z niej w jego kierunku, rozpalając jego ciało; nigdy nie czuł, nie wyobrażał sobie czegoś podobnego. Mógł poczuć mocne, pewne bicie jej serca, łomoczące przez jej żyły do jego. Przez ten moment czył się, jakby żył ponownie i jego serce kurczyło się z najprawdziwszą radością. Oderwał się. Nie był pewny jak, ale przestał i przeturlał się na plecy, jego palce wbijały się w materac. Nadal dygotał kiedy jego kły się cofały. Pokój migotał wokół niego, tak jak zawsze po tym, kiedy wypił ludzką, żywą krew. - Izzy... - wyszeptał. Bał się na nią spojrzeć, niepokoił się tym, że zobaczy w jej oczach odrazę i przerażenie. - Tak? - Nie powstrzymałaś mnie. - Spojrzał na nią. Leżała na plecach, jej klatka wznosiła się o opadała w szybkim tempie jakby przed chwilą biegała. Na jej gardle znajdowały się dwie staranne rany

kłute, dwie cienkie stróżki krwi płynęły w dół jej szyi do obojczyka. Słuchając instynktu, który wydawał się być głęboko w nim zakorzeniony, Simon pochylił się i zlizał krew z jej gardła, czując smak soli, kosztując Isabelle. Wzdrygnęła się, jej palce drgały w jego włosach. - Simon... - Cofnął się. Patrzyła na niego poważnym wzrokiem swoimi wielkimi, czarnymi oczami, jej policzki pokryły się rumieńcem. - Ja... - Tak? - Przez moment miał wrażenie, że zamierza powiedzieć Kocham cię, zamiast tego potrząsnęła głową, ziewnęła i włożyła palec w szlufkę jego spodni. Bawiła się, dotykając palcami jego skóry w talii. Simon słyszał gdzieś, że ziewanie było oznaką utraty krwi. Spanikował. Dobrze się czujesz? Wypiłem zbyt dużo? Czujesz się zmęczona? Czy... Szybko przysunęła się do niego. - Nic mi nie jest. Uspokój się. Jestem Nocnym Łowcą. Nasza krew odnawia się trzy razy szybciej niż zwykłego człowieka. - Czy ty... - Trudno mu było o to zapytać - Podobało ci się? - Tak. - Jej głos był zachrypnięty. - Podobało mi się. - Naprawdę? Zachichotała. - Nie wierzysz? - Myślałem, że udawałaś. Podniosła się na łokciu i spojrzała na niego z góry błyszczącymi, czarnymi oczami - jak oczy mogą być ciemne i promienne jednocześnie? - Nie symuluję niczego, Simon - powiedziała. - I nie kłamię, i nie udaję. - Jesteś łamaczką serc, Isabelle Lightwood - odparł, tak delikatnie jak mógł z krwią krążącą mu w żyłach jak ogień. - Jace powiedział Clary, że raz przeszłaś po mnie w szpilkach. - To było dawno. Teraz jesteś inny. - Zmierzyła go wzrokiem. - Nie boisz się mnie.

Dotknął jej twarzy. - A ty nie boisz się niczego. - Nie wiem. - Jej włosy opadły do przodu. - Może to ty złamiesz moje serce. Zanim mógł cokolwiek odpowiedzieć, pocałowała go, i zastanowił się, czy mogłaby spróbować swojej własnej krwi. - A teraz zamknij się. Chcę spać rzekła, skuliła się przy nim i zamknęła oczy. W jakiś sposób, teraz, pasowali do siebie, tam gdzie wcześniej nie. Nic nie było niezręczne, ani szturchnięcie, ani uderzenie go w nogę. To nie wyglądało jak dzieciństwo, światło słoneczne, łagodność. To było dziwne, gorące, ekscytujące, mocne i... inne. Simon nie spał, patrzył na sufit, z roztargnieniem głaskał jedwabne, czarne włosy Isabelle. Czuł się jakby dopadło go tornado i przeniosło gdzieś bardzo daleko, gdzie wszystko jest obce. W końcu obrócił głowę i bardzo delikatnie pocałował Izzy w czoło; poruszyła się i zamruczała, ale nie otworzyła oczu.

Kiedy Clary obudziła się nad ranem, Jace nadał spał, zwinięty na boku, jego ręka było wyciągnięta tylko tyle, by dotykać jej ramienia. Pocałowała go w policzek i wstała. Miała zamiar przemknąć do łazienki, kiedy poczuła ciekawość. Cicho podeszła do drzwi sypialni i wyjrzała na zewnątrz. Krew na przedpokoju zniknęła, tynk był bez skaz. Było tak czysto, pomyślała, jak gdyby całe to zdarzenie było snem - krew, rozmowa w kuchni z Sebastianem, wszystko. Zrobiła krok w poprzek korytarza, kładąc swoja dłoń na ścianie, gdzie znajdował się krwawy napis... - Dzień dobry. Obróciła się. To był jej brat. Wyszedł bezgłośnie z pokoju i stał teraz na środku korytarza, patrząc na nią z krzywym uśmiechem. Wyglądał jak świeżo po kąpieli; wilgotny, jego jasne włosy przybrały srebrny kolor, prawie metaliczny. - Planujesz nosić to cały czas? - zapytał, lustrując jej koszulę nocną.

- Nie, ja właśnie... - Nie chciała powiedzieć, że sprawdzała, czy nadal na korytarzy jest krew. On tylko patrzył na nia, rozbawiony i wyniosły. Cofnęła się. - Zamierzam się ubrać. Powiedział coś do niej, ale nie zatrzymała się, by usłyszeć, co to było, rzucając się w kierunku sypialni Jace'a i zamykając za sobą drzwi. Chwilę później usłyszała głosy na przedpokoju - Sebastiana i dziewczyny, mówiącej melodyjnie po włosku. Dziewczyna z poprzedniej nocy, pomyślała. Ta, o której powiedział, że śpi w jego pokoju. To było dopiero po tym kiedy zdała sobie sprawę jak bardzo podejrzewała go o kłamstwo. Ale powiedział prawdę. Daję ci szansę, powiedział. Czy ty zrobisz to samo dla mnie? Mogłaby? To był Sebastian. Rozważała to wszystko nieprzytomnie, kiedy brała prysznic i ubierała się starannie. Ubrania w szafce, które zostały wybrane przez Jocelyn, bardzo odbiegały od jej zwykłego stylu tak, że trudno było cokolwiek wybrać. Znalazła parę dżinsów - markowych, metka z ceną nadal była przypięta - i jedwabną koszulę w kropki z kokardką na szyi, która wyglądała vintage, co Clary lubiła. Zarzuciła na ta wszystko jej własny aksamitny żakiet i skierowała się z powrotem do pokoju Jace'a, ale jego nie było i nietrudno było zgadnąć, gdzie poszedł. Stukot naczyń, śmiech i zapach gotowania unosiły się z dołu. Wchodziła po szklanych schodach, biorąc po dwa stopnie naraz, ale zatrzymała się na ostatnim, zaglądając do kuchni. Sebastian opierał się o lodówkę ze skrzyżowanymi ramionami, a Jace robił w misce coś zawierającego cebulę i jajka. Był boso, jego włosy były w nieładzie, jego koszula była zapięta na chybił trafił, jego widok sprawił, że jej serce podskoczyło. Nigdy nie widziała go takim, tuż po przebudzeniu, nadal z ciepłą złotą aurą snu otulającą jego osobę. Poczuła przeszywający smutek z powodu tych pierwszych razy, które przytrafiły sie jej i Jace'owi, który nie był prawdziwym Jacem. Nawet jeśli wyglądał na szczęśliwego, bez cieni pod oczami, śmiejąc się, kiedy przewracał jajka na patelni i nakładał omlet na talerz. Sebastian coś do niego powiedział. Jace spojrzał na Clary i uśmiechnął się. - Jajecznica czy sadzone?

- Jajecznica. Nie wiedziałam, że potrafisz przyrządzać jajka. - Zeszła po schodach na dół i podeszła do lady kuchennej. Promienie słońca przebijały się przez okna - pomimo braku zegarów w domu domyślała się, że jest późny poranek - i kuchnia błyszczała z powodu szkła i chromu. - A kto tego nie umie? - Jace pomyślał głośno. Clary podniosła rękę równocześnie z Sebastianem. Nie umiała powstrzymać małego drgnięcia z zaskoczenia i pośpiesznie opuściła ramię, jednak Sebastian zdążył to zauważyć i uśmiechnąć się. Zawsze się uśmiechał. Pragnęła zedrzeć ten uśmiech z jego twarzy. Odwróciła wzrok i zajęła się nakładaniem na talerz jedzenia ze stołu chleba, świeżego masła, dżemu i plastra bekonu - żylastego i okrągłego gatunku. Był też sok, a także herbata. Zdrowo się tutaj odżywiają, pomyślała. Chociaż, jeśli Simon był jakąś wskazówką, nastoletni chłopcy byli zawsze głodni. Rzuciła okiem w stronę okna - i spojrzała ponownie z niedowierzaniem. Widokiem nie był kanał, lecz rosnące w oddali wzgórze zwieńczone zamkiem. - Gdzie jesteśmy teraz? - W Pradze - powiedział Sebastian. - Jace i ja mamy zlecenie do zrobienia. Wyjrzał z okno. - Powinniśmy niedługo się zmywać, prawdę mówiąc. Uśmiechnęła się do niego słodko. - Mogę iść z wami? Sebastian pokręcił głową. - Nie. - Dlaczego nie? - Clary skrzyżowała ręce. - Czy to kolejne męskie łączące was rzeczy, których nie mogę być częścią? Idziecie sobie zrobić identyczne fryzury? Jace podał jej talerz z jajecznicą, jednak patrzył na Sebastiana. - Może mogłaby pójść - powiedział. - Mam na myśli, to zlecenie - nie jest niebezpiecznie. Oczy Sebastiana były jak lasy w wierszach Frosta, ciemne i głębokie. Nie dawało się z nich nic wyczytać. - Wszystko może stać się niebezpieczne. - Cóż, to twoja decyzja. - Jace wzruszył ramionami, sięgnął po truskawkę, włożył ją do ust i zlizał sok z palców. To, pomyślała Clary, była czysta i

zasadnicza różnica między tym a jej Jacem. Jej Jace miał dziką i niepohamowaną ciekawość wszystkiego. Nigdy nie wzruszyłby ramionami i nie poparłby czyjegoś planu. Był jak ocean nieprzerwanie obijający się skalisty brzeg. A ten Jace był jak... spokojna rzeka, błyszcząca w słońcu. Ponieważ jest szczęśliwy? Dłoń Clary zacisnęła się na widelcu, jej knykcie zbielały. Nienawidziła tego cichego głosu w swojej głowie. Podobnie jak Jasna Dama, siało to wątpliwości tam, gdzie nie powinno ich być, zadając pytania, na które nie ma odpowiedzi. - Idę zabrać swoje rzeczy. - Jace złapał jagodę z talerza, wrzucił ją do ust i pognał na górę. Clary podniosła głowę, szklane schody wyglądały niesamowicie, sprawiały, że wyglądał jakby leciał w górę, a nie biegł. - Nie jesz swoich jajek. - To był Sebastian. Obszedł ladę - ciągle bezgłośnie, cholera! - i teraz spoglądał na nią, podniósł brwi. Miał lekki akcent, mieszankę akcentów ludzi, którzy mieszkali w Idris i czegoś bardziej brytyjskiego. Zastanawiała się, czy wcześniej to ukrywał, czy ona tego nie zauważyła. - Prawdę mówiąc, nie lubię jajek - przyznała się. - Ale nie chciałaś powiedzieć tego Jace'owi, ponieważ wydawał się taki zadowolony, robiąc ci śniadanie. Ponieważ było to prawdą, Clary nic nie powiedziała. - Zabawne, prawda? - rzekł Sebastian. - Te kłamstwa, które mówią dobrzy ludzie. Prawdopodobnie będzie przyrządzał ci jajka każdego dnia do końca życia, a ty będziesz się nimi dławić, ponieważ nie umiesz powiedzieć mu, że ich nie lubisz. Clary pomyślała o Jasnej Damie. - Miłość robi z nas kłamców? - Dokładnie. Szybko się uczysz, co? - Przysunął się do niej o krok, a niespokojne mrowienie paliło jej nerwy. Pachniał tą samą wodą kolońską, co Jace. Rozpoznała woń cytrusów i czarnego pieprzu. Jednak na nim pachniała ona inaczej. Jakoś niewłaściwie. - Jesteśmy w tym podobni - oznajmił i

zaczął rozpinać swoją koszulę. Wstała pospiesznie. - Co ty robisz? - Spokojnie, siostrzyczko. - Odpiął ostatni guzik i jego koszula zawisła rozpięta. Uśmiechnął się leniwie. - Jesteś dziewczyną od Magicznych Run, nieprawdaż? Clary skinęła powoli głową. - Chcę Runę Siły - rzekł. - I jeśli jesteś w tym najlepsza, chcę ją od ciebie. Nie odmówisz swojemu starszemu bratu Znaku, prawda? - Jego ciemne oczy zmierzyły ją. - Poza tym, chciałaś bym dał ci szansę. - A ty chciałeś bym ja dała szansę tobie - odparła. - Zawrzyjmy porozumienie. Narysuję ci Runę Siły, jeśli pozwolisz mi z wami iść, by wykonać wasze zadanie. Zdjął z siebie koszulę i rzucił ją na ladę. - Umowa stoi. - Nie mam steli. - Nie chciała na niego patrzeć, ale trudno było jej przestać. Wydawał się umyślnie wnikać w jej przestrzeń osobistą. Jego ciało było podobne do ciała Jace'a - twarde, bez żadnych dodatkowych uncji ciała gdziekolwiek, mięśnie były widocznie zarysowane pod skórą. Podobnie jak Jace, był przerażający, chociaż był tak blady, że białe blizny po runach mniej rzucały się w oczy niż na złotej skórze Jace'a. Na jej bracie wyglądały jakby narysowane srebrnym długopisem na białej kartce. Wyciągnął stelę zza swojego paska i podał ją jej. - Użyj mojej. - Dobrze - odparła. - Odwróć się. Obrócił się. Z trudem wypuściła powietrze. Na jego odsłoniętych plecach znajdowały się pasiaste, postrzępione blizny, jedna pod drugą, zbyt równe by był to przypadkowy wypadek. Blizny od bicza.

- Kto ci to zrobił? - zapytała. - A jak myślisz? Nasz ojciec - odrzekł. - Użył bicza z demonicznego metalu, więc żadne Iratze nie mogło ich wyleczyć. Są, by mi przypominać. - Przypominać co? - Niebezpieczeństwo posłuszeństwa. Dotknęła jednej. Poczuła opuszkiem, że jest gorąca, jakby dopiero co powstała i szorstka, lecz skóra wokół niej była gładka. - Nie miałeś na myśli "nieposłuszeństwa"? - Miałem na myśli to, co powiedziałem. - Bolą cię one? - Cały czas. - Niecierpliwie spojrzał do tyłu przez ramię. - Na co czekasz? - Na nic. - Umieściła końcówkę steli przy jego łopatce, starając sie trzymać swoją dłoń stabilnie. Część jej umysłu pędziła, myśląc o tym, jak łatwo byłoby narysować mu Znak, który by go zniszczył, osłabił, wykręcił jego wnętrzności - ale co wtedy stałoby się z Jacem, jeśli zrobiłaby to? Strząsając włosy z twarzy, ostrożnie narysowała Runę Fortis na złączeniu łopatki i pleców, dokładnie tam gdzie, jeśli byłby aniołem, miałby skrzydła. Kiedy skończyła, obrócił się i zabrał jej stelę, a następnie założył koszulę. Nie oczekiwała podziękowania - i żadnego nie dostała. Obrócił ramionami, zapinając koszulę. Uśmiechnął się. - Jesteś dobra - rzekł, i to było wszystko. Chwilę później schody zagrzechotały i wrócił Jace, zarzucając zamszową kurtkę na ramiona. Przyczepił też swój pas z bronią i włożył czarne rękawiczki bez palców. Clary uśmiechnęła się do niego z ciepłem, którego nie czuła. - Sebastian pozwolił mi iść z wami. Jace uniósł brwi. - Identyczne fryzury dla wszystkich?

- Mam nadzieję, że nie - odparł Sebastian, - Wyglądam okropnie z lokami. Clary spojrzała na siebie. - Czy muszę się przebrać w strój? - Niekoniecznie. To nie jest rodzaj zadania, kiedy musimy być gotowi na walkę. Ale dobrze jest być przygotowanym. Przyniosę ci coś ze zbrojowni powiedział Sebastian i poszedł na górę. Clary przeklęła siebie po cichu za nie to, że nie znalazła nic w pomieszczeniu z bronią, kiedy tam była. Z pewnością było tam coś, co mogło dostarczyć jakiegoś rodzaju wskazówki tego, co zaplanowali... Jace dotknął jej twarzy, a ona podskoczyła. Prawie zapomniała, że tam był. - Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - Całkowicie. Zeświruję w tym domu. Ponadto, uczyłeś mnie walki. Myślałam, że po to bym to robiła. Jego usta ułożyły się w diabelski uśmieszek; odgarnął jej włosy do tyłu i wymruczał coś do jej ucha o robieniu tego, czego się od niego nauczyła. Odsunął się, kiedy Sebastian do nich dołączył, miał na sobie swoją kurtkę i pas z bronią w ręku. Był tam sztylet i serafickie ostrze. Sebastian przyciągnął Clary do siebie i przełożył pas wokół jej talii, zawiązał go dwukrotnie i umiejscowił go niżej na jej biodrach. Była zbyt zaskoczona, by go odepchnąć, a on skończył zanim miałaby szansę; odwracając się, podszedł do ściany, gdzie pojawił się zarys drzwi, migoczących jak drzwi w snach. Przeszli przez nie.

Ciche pukanie do drzwi biblioteki spowodowało, że Maryse podniosła głowę. To był pochmurny dzień, okna biblioteki były przyciemnione, lampy o zielonym odcieniu rzucały małe kałuże światła w okrągłym pokoju. Nie potrafiła powiedzieć, jak długo siedziała przy biurku. Puste kubki po kawie zaśmiecały powierzchnię przed nią. Podniosła się.

- Proszę wejść. Ciche kliknięcie oznaczało, że drzwi zostały otwarte, ale nie było słychać kroków. Chwilę później postać ubrana w pergaminową szatę wpłynęła do pokoju i odrzuciła kaptur, ukazując twarz. Chciałaś z nami rozmawiać, Maryse Lightwood? Maryse wyprostowała ramiona. Czuła się zdrętwiała, zmęczona i stara. - Brat Zachariasz. Oczekiwałam... cóż. To nie ma znaczenia. Brata Enocha? Jest moim seniorem, ale pomyślałem, że twoje wezwanie może mieć coś wspólnego ze zniknięciem twojego adoptowanego syna. Jestem zainteresowany dbaniem o jego dobro. Spojrzała na niego z zainteresowaniem. Większość Cichych Braci nie wyrażała swoich opinii i nie mówiła o swoich uczuciach, jeśli jakieś miała. Wygładzając swoje poplątane włosy, wyszła zza biurka. - Bardzo dobrze. Chcę ci coś pokazać. Nigdy tak naprawdę nie przyzwyczaiła się do Cichych Braci - do ich bezgłośnego chodu, jakby ich stopy nie dotykały podłoża. Zachariasz wydawał się wisieć przy niej, kiedy prowadziła go przez bibliotekę do mapy świata przypiętej na północnej ścianie. To była mapa Nocnych Łowców. Pokazywała Idris w centrum Europy i ochronę wokół niego, wyglądającą jak obramowanie ze złota. Na półce poniżej mapy znajdowały się dwa obiekty. Jednym z nich był odłamek szkła z zeschniętą krwią, a drugim znoszona skórzana bransoletka, udekorowana Runą Anielskiej Mocy. Bransoleta Jace'a Herondale i krew Jonathana Morgensterna. Rozumiem, że próba wytropienia ich się nie powiodła? - Nie wyszukiwało precyzyjnie. - Maryse wyprostowała ramiona. - Kiedy byłam w Kręgu, był tam system, który wykorzystywał Valentine do tego, by umieć nas zlokalizować. Jeśli nie byliśmy w konkretnych ochronnych miejscach, wiedział gdzie jesteśmy przez cały czas. Myślałam, że była

szansa, że mógł zrobić to samo z Jacem, kiedy był dzieckiem. Nigdy nie wydawał się mieć problemów z odnalezieniem go. O jakim rodzaju mechanizmu mówisz? - O Znaku. Nie jednym z Szarej Księgi. Wszyscy go mieliśmy. Prawie o tym zapomniałam; po wszystkim nie było szans, by pozbyć się tego. Jeśli Jace go posiada, mógłby o tym nie wiedzieć i poczynić kroki by przeszkodzić ci w znalezieniu go? Maryse potrząsnęła głową. - Mógłby być maleńki, prawie niewidoczna biała blizna pod jego włosami, tak jak mój. Mógłby nie wiedzieć, że go ma - Valentine mógł nie chcieć mu powiedzieć. Brat Zachariasz poruszył się, studiując mapę. I jakie były rezultaty twojego eksperymentu? - Jace go ma - odparła Maryse, ale w jej głosie nie słychać było zadowolenia ani triumfu. - Widziałam go na mapie. Kiedy się pojawił, mapa rozbłysła jak iskra światła w miejscu, gdzie się znajduje; jego bransoleta zabłysła w tym samym czasie. Więc wiem, że to on a nie Jonathan Morgenstern. Jonathan nigdy nie pojawił się na mapie. I gdzie się znajduje? Gdzie jest Jace? - Widziałam go pojawiającego się tylko na kilka sekund za każdym razem w Londynie, Rzymie i Szanghaju. Później, na krótką chwilę w Wenecji pojawił się błysk świadczący o jego obecności, a następnie Jace zniknął ponownie. W jaki sposób przemieszcza się między miastami tak szybko? - Przez Portal? - Wzruszyła ramionami. - Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że za każdym razem, kiedy pojawia się na mapie, to wiem, że jest żywy... w tej chwili. I to jest uczucie jakbym znów mogła oddychać, tylko na krótką chwilę. - Zamknęła zdecydowanie usta, aby nie powiedzieć więcej - o tym, jak tęskni za Alekiem i Isabelle, ale nie była w stanie wezwać ich z powrotem do Instytutu, gdzie od Aleca, co najmniej oczekiwano by, że weźmie odpowiedzialność za pościg za swoim własnym bratem. Jak ciągle myśli o

Maksie każdego dnia i to było jakby ktoś opróżnił jej płuca z powietrza, a ona może tylko złapać się za serce przestraszona, że umiera. Nie mogła stracić również Jace'a. Mogę to zrozumieć. Brat Zachariasz złożył dłonie przed sobą. Jego dłonie wyglądały młodo, nie były sękate ani powykrzywiane, jego palce były smukłe. Maryse często rozmyślała o wieku Braci i o tym, jak długo żyją, jednak ta informacja była sekretem ich zakonu. Jest coś silniejszego od miłości do rodziny. Ale nie wiem, czemu wybrałaś mnie, by mi to pokazać. Maryse wzięła drżący oddech. - Wiem, że powinnam pokazać to Clave - odparła. - Ale Clave wie o jego więzi z Jonathanem. Poszukują ich obu. Zabiją Jace'a, jeśli go znajdą. I zatajanie tego z pewnością jest zdradą. - Zawiesiła głowę. - Zdecydowałam, że powiedzenie tego wam, Braciom, jest czymś, co jestem w stanie zrobić. Teraz to jest twój wybór, niezależnie od tego, czy jest to poinformowanie Clave. Ja... ja nie mogę znieść tego sama. Zachariasz zamilkł na moment. Potem jego głos, delikatny w jej głowie, powiedział: Twoja mapa mówi ci, że twój syn nadal jest żywy. Jeśli pokażesz ją Clave, to nie sądzę, by to im bardzo pomogło, ponadto powiedzenie im, że przemieszcza się on szybko i nie da się go wyśledzić. Oni to już wiedzą. Zatrzymaj mapę. Nie powiem im tego na tę chwilę. Maryse spojrzała na niego zaskoczona. - Ale... jesteś sługą Clave... Byłem kiedyś Nocnym Łowcą jak ty. Żyłem jak ty. I podobnie jak ty, były osoby, które kochałem tak, by przełożyć ich dobrobyt ponad wszystko inne przysięgę czy dług. - Czy ty... - Maryse zawahała się. - Czy kiedykolwiek miałeś dzieci? Nie. Żadnych dzieci. - Przykro mi. Niepotrzebnie. I staraj się by strach o Jace'a nie zjadł cię. Jest Herondalem, a oni przeżywają...

Coś pękło w Maryse. - Nie jest Herondalem. Jest Lightwoodem. Jace Lightwood. Jest moim synem. Po tych słowach zapadła długa przerwa. Nie chciałem sugerować nic innego, rzekł Brat Zachariasz. Rozluźnił dłonie i cofnął się. Jest jedna rzecz, której musisz mieć świadomość. Jeśli Jace pojawi się na dłużej niż kilka sekund musisz powiedzieć o tym Clave. Powinnaś przyszykować się na taką możliwość. - Nie sądzę, bym potrafiła - oznajmiła. - Wyślą za nim łowców. Zastawią na niego pułapkę. On jest tylko chłopcem. Nigdy nie był tylko chłopcem, rzekł Brat i obrócił się, by wyjść z pokoju. Maryse nie patrzyła na niego, gdy odchodził. Wróciła do patrzenia na mapę.

Simon? Ulga otworzyła się jak kwiat w jego piersi. Głos Clary, niepewny i znajomy, wypełnił jego głowę. Rozejrzał się na boki. Isabelle nadal spała. Południowe słońce było widoczne zza krawędzi zasłon. Obudziłam cię? Obrócił się na plecy, patrząc na sufit. Oczywiście, że mnie obudziłaś. Cóż, nie byłam pewna. U ciebie jest sześć, siedem godzin wcześniej niż u mnie. Tutaj jest zmierzch. Włochy? Teraz jesteśmy w Pradze. Jest ładnie. Jest tam duża rzeka i dużo budynków z iglicami. Wygląda trochę jak Idris z daleka. Chociaż jest zimno. Chłodniej niż w domu.

Dobrze, wystarczy z tą prognozą pogody. Jesteś bezpieczna? Gdzie są Sebastian i Jace? Są ze mną. Ale odeszłam od nich. Powiedziałam, że chcę zobaczyć widok mostu z drugiej strony. Więc, jestem widokiem mostu z drugiej strony? Roześmiała się, lub przynajmniej on poczuł coś w rodzaju śmiechu w swojej głowie - delikatny, nerwowy śmiech. Nie mogę rozmawiać zbyt długo. Chociaż, nie wyglądają jakby coś podejrzewali. Jace... Jace zdecydowanie nie. Sebastian jest trudniejszy do rozczytania. Nie sądzę, by mi ufał. Przeszukałam wczoraj jego pokój, ale nic tam nie było - mam na myśli, nic - co mogłoby wskazywać na to, co planują. Ostatnia noc... Ostatnia noc? Nieważne. To było dziwne, jak mogła być w jego głowie i on nadal mógł wyczuć, że ona coś ukrywa. Sebastian ma w swoim pokoju pudełko, które miała moja mama. Z jego rzeczami z dzieciństwa. Nie mogę zrozumieć, po co. Nie trać czasu, próbując zrozumieć Sebastiana, Simon doradził jej. Nie jest tego wart. Dowiedz się, co zamierzają zrobić. Staram się. Brzmiała na zirytowaną. Nadal jesteś u Magnusa? Jasne... Ruszamy zrealizować drugi z naszych planów. Och, tak? A jaki był pierwszy plan? Siedzenie przy stole, zamawianie pizzy i kłócenie się. A drugi? Siedzenie przy stole, pijąc kawę i kłócąc się? Niezupełnie. Simon wziął głęboki oddech. Wezwaliśmy demona Azazela. Azazela? Jej mentalny głos podwyższył się; Simon prawie chwycił się za uszy. Więc tego dotyczyło to głupie pytanie o Smerfy. Powiedz mi, że żartujesz.

Nie żartuję. To długa historia. Informował ją jak najlepiej mógł, patrząc na oddychającą Isabelle, przyglądając się jaśniejącemu światłu za oknem. Pomyśleliśmy, że mógłby pomóc nam znaleźć broń, która zrani Sebastiana bez robienia krzywdy Jace'owi. Tak, ale - przywoływanie demonów? Clary nie brzmiała na przekonaną. Azazel nie jest zwyczajnym demonem. Tutaj jestem z Drużyną Zła, a ty należysz do Drużyny Dobra. Pomyśl. Wiesz, że nic nie jest takie proste, Clary. To było tak, jakby mógł poczuć jej westchnienie, oddech, który przebiegł mu po skórze podnosząc włosy na karku. Wiem.

Miasta i rzeki, pomyślała Clary. Zabrała palce z pierścionka, który miała na prawej dłoni, odwróciła się od widoku z Mostu Karola i wróciła do Jace'a i Sebastiana. Znajdowali się po drugiej stronie kamiennego mostu, pokazując coś, czego nie mogła dostrzec. Woda poniżej miała kolor metaliczny i płynęła bezgłośnie dookoła wiekowych rozpór mostu; niebo było tego samego koloru, podziurkowane ciemnymi chmurami. Wiatr rozwiał jej włosy i wdarł pod kurtkę kiedy szła by dołączyć do Jace'a i Sebastiana. Ruszyli dalej, a dwóch chłopców rozmawiało po cichu; mogła przyłączyć się do konwersacji, jeśli chciała, ale było coś w ciągłym pięknie miasta, którego iglice z odległości otaczała mgła, co powodowało, że chciała być cicho, patrzeć i rozmyślać. Most przekształcił się w krętą brukowaną ulicę z poustawianymi wzdłuż niej sklepikami dla turystów, sklepami sprzedającymi krwistoczerwone granaty i duże bryły złotych bursztynów z Polski, grube czeskie szkło, a także drewniane zabawki. Nawet o tej godzinie, naganiacze stali na zewnątrz nocnych klubów, trzymając bilety wolnego wstępu lub karty rabatowe na drinki.

Sebastian gestem nakazał im, by się odsunęli na bok, wyrażając swoje niezadowolenie łamanym czeskim. Natłok ludzi zmniejszył się kiedy ulica rozszerzyła się w stary, średniowieczny plac. Pomimo chłodnej pogody, był wypełniony śpieszącymi przechodniami i kioskami, w których sprzedawano kiełbaski i gorące doprawione wino jabłkowe. Ich trójka zatrzymała się i pożywiła się wokół wysokiego chwiejnego stołu, podczas gdy ogromny zegar astronomiczny w centrum placu zaczął wybijać godzinę. Brzęcząca maszyna ruszyła i koło tańczących drewnianych figurek pojawiły się w drzwiach - znajdujących się po obu stronach zegara – dwunastu Apostołów, jak wyjaśnił Sebastian, kiedy figurki kręciły się w kółko. - Istnieje legenda, - powiedział, pochylając się do przodu z dłońmi owiniętymi wokół kubka gorącego jabłecznika - że król miał wydłubać oczy twórcy zegara, żeby ten nie mógł stworzyć ponownie czegoś tak pięknego. Clary zadrżała i przysunęła się trochę bliżej do Jace'a. Nie odzywał się odkąd opuścili most jakby był zamyślony. Ludzie - głównie dziewczyny zatrzymywali się, by na niego popatrzeć kiedy mijali ich. Jego włosy jaśniały i przyciągały wzrok wśród ciemnych barw na Rynku Staromiejskim. - To okrutne - odparła. Sebastian otarł palcem brzeg kubka i oblizał go. - Przeszłość jest innym krajem. - Obcym krajem - odezwał się Jace. Sebastian spojrzał na niego leniwie. - Co takiego? - ,,Przeszłość jest obcym krajem: tam wszystko robią inaczej". - odparł Jace. To jest cały cytat. Sebastian wzruszył ramionami i wyrzucił swój kubek. Dostaniesz euro za zwrot kubka stoisku, z którego kupiłeś jabłecznik, jednak Clary wątpiła, by Sebastian mógł przejąć się udawaniem wzorowego obywatelstwa za marne jeden euro.

- Chodźmy. Clary nie skończyła pić swojego napoju, ale tak czy inaczej odstawiła go i poszła za Sebastianem, który prowadził ich do wyjścia z placu pośród labiryntu zwężających się, krętych uliczek. Jace poprawił Sebastiana, pomyślała. Oczywiście, to było coś nieistotnego, ale czy magia krwi Lilith nie powinna przywiązywać go do jej brata tak, że będzie uważał, że wszystko, co robi Sebastian jest słuszne? Czy to mógł być znak - nawet niewielki - że zaklęcie, które ich połączyło, przestawało działać? Wiedziała, że to głupia nadzieja. Jednak czasami nadzieja jest wszystkim, co masz. Ulice coraz bardziej się zwężały, ciemniały. Chmury wiszące nad głowami całkowicie zablokowały zniżające się słońce, tu i ówdzie paliły się staromodne lampy gazowe, oświetlając spowity mgłą półmrok. Uliczki znów były wyłożone kostką, a chodniki były tak wąskie, że byli zmuszeni iść jeden za drugim jakby wybrali drogę przez wąski most. Tylko widok innych pieszych, pojawiających się i znikających w mgle powodował, że Clary nie czuła się jakby szła przez jakąś pętlę czasu w mieście ze snu wyjętym z jej wyobraźni. W końcu dotarli do kamiennej bramy, która otworzyła się na mały plac. W większości z magazynów były pogaszone światła, jednak w jednym naprzeciwko nich nadal się paliło. Złotymi literami było napisane ANTIKVARIAT, a w witrynie było widać pełno starych butelek z różnymi substancjami - ich łuszczące się etykietki napisano po łacinie. Clary poczuła zaskoczenie, kiedy Sebastian ruszył w ich stronę. Jaki użytek mogliby mieć ze starych butelek? Porzuciła rozmyślania, kiedy przekroczyli próg. Wnętrze magazynu było słabo oświetlone i pachniało naftaliną, ale było wypełnione - każda szczelina - niewiarygodną kolekcją staroci - i nie staroci. Piękne mapy nieba walczyły o miejsce z solniczkami i pieprzniczkami wyglądającymi jak figurki z zegara na Placu Staromiejskim. Były też stosy tytoniu i puszki z cygarami, znaczki pocztowe umieszczone za szkłem, stare aparaty wschodnioniemieckiego i rosyjskiego projektu, wspaniała kryształowa misa w głębokim szmaragdowym kolorze stojąca tuż przy stercie zabarwionych wodą starych kalendarzy. Antyczna czeska flaga wisiała nad nimi na słupie.

Sebastian przechodził przez stosy do lady na tył sklepu. Clary zorientowała się, że tym co wzięła za manekin był starszy mężczyzna z twarzą tak pofałdowaną i pomarszczoną, jak stare prześcieradło, opierający się o ladę ze skrzyżowanymi rękami. Lada była oszklona i trzymano w niej mnóstwo klasycznej biżuterii oraz błyszczące koraliki ze szkła, małe torebki na łańcuchu z kamieniami szlachetnymi będącymi klamerkami, a także szeregi spinek do mankietów. Sebastian powiedział coś po czesku, a mężczyzna wskazał ruchem głowy na Clary i Jace'a z ruszającym się podbródkiem i podejrzliwym spojrzeniem. Clary zobaczyła, że jego źrenice mają ciemnoczerwony kolor. Zwęziła oczy, mocno się koncentrując i zaczęła usuwać z niego urok. To nie było proste; miała wrażenie, że przykleił do niego jak lep na muchy. Na końcu odciągnęła to tylko na tyle, by zobaczyć w blasku prawdziwe stworzenie stojące przed nią - wysokie i przypominające człowieka z szarą skórą i rubinowoczerwonymi oczami, z ustami pełnymi spiczastych, wystających zębów, a także długie, wijące się ramiona, które zwieńczała głowa podobna do głowy węgorza - wąska, okropna, z obnażonymi zębami. - Demon Vetis - mruknął do jej ucha Jace. - Są jak smoki. Lubią gromadzić błyszczące przedmioty. Złom, klejnoty, są dla nich takie same. Sebastian spojrzał na nich do tyłu ponad ramieniem. - To są mój brat i siostra - oznajmił po krótkiej chwili. - Można im całkowicie zaufać, Mirek. Clary poczuła mdłości. Nie podobał jej się pomysł udawania siostry Jace'a, nawet dla korzyści demona. - Nie podoba mi się to - odparł demon Vetis. - Powiedziałeś, że będziemy sami, Morgenstern. I wiem, że Valentine miał córkę, - pochylił głowę w stronę Clary - a także, że miał tylko jednego syna. - Jest adoptowany - odparł Sebastian beztrosko, wskazując na Jace'a. - Definicja współczesnej rodziny zmienia się w imponującym tempie w dzisiejszych czasach. - powiedział Jace. Demon - Mirek - nie wyglądał na zafascynowanego.

- Nie podoba mi się to. - powtórzył. - Ale spodoba ci się to - odparł Sebastian, wyjmując zawiązaną sakiewkę z kieszeni. Obrócił ją nad ladą, wysypując stos brzęczących monet z brązu, które zderzały się, tocząc się po szkle. - Pensy z oczu zmarłych ludzi. Setka. Więc, masz to, co uzgodniliśmy? Jedna z zębatych dłoni opadła na ladę i ugryzła delikatnie monetę. Czerwone oczy demona migotały ponad stosem. - Wszystkie są bardzo dobre, ale nie wystarczą na zakup tego, czego szukasz. - Wykonał gest swoją pofałdowaną ręką i ponad nią pojawiło się coś, co dla Clary wyglądało jak kawał górskiego kryształu - tylko był bardziej błyszczący, bardziej przejrzysty, srebrzysty i piękny. Zdała sobie sprawę, że to z tego robi się serafickie ostrza. - Nieskalany adamas - powiedział Mirek. Rzecz z Nieba. Bezcenna. Złość przemknęła przez twarz Sebastiana jak światło i przez chwile Clary zobaczyła pod spodem wściekłego chłopca, tego, który śmiał się, kiedy Hodge leżał i umierał. Następnie wrażenie to zniknęło. - Ale uzgodniliśmy cenę. - Uzgodniliśmy również, że przyjdziesz sam. - odparował Mirek. Jego czerwone oczy zwróciły się na Clary i na Jace'a, który nie posuszył się, ale który wyglądał jak przycupnięty kot w kontrolowanym bezruchu. - Powiem ci, co jeszcze możesz mi dać. - powiedział. - Lok ślicznych włosów twojej siostry. - Dobrze, - odparła Clary, robiąc krok w przód. - Jeżeli chcesz pukiel moich włosów... - Nie! - Jace powstrzymał ją. - To czarnoksiężnik, Clary. Nie wiesz co mógłby zrobić z puklem twoich włosów lub odrobiną krwi. - Mirek - Sebastian powiedział powoli, nie patrząc na Clary. W tym momencie pomyślała, że jeśli Sebastian chciałby handlować jej włosem za adamas, to co mogło go powstrzymać? Jace zaprotestował, ale był również zmuszony robić to, co każe mu Sebastian. W sytuacji kryzysowej, co by wygrało? Przymus czy uczucia, którymi darzy ją Jace? - Absolutnie nie.

Demon zamrugał powoli jak jaszczurka. - Absolutnie nie? - Nie tkniesz włosów mojej siostry - rzekł Sebastian. - I nie wycofasz się z naszej umowy. Nikt nie oszukuje syna Valentine'a Morgensterna. Cena, którą ustaliliśmy, albo... - Albo co? - warknął Mirek. - "Albo będzie mi przykro"? Nie jesteś Valentinem, chłopczyku. Był to człowiek, który wzbudzał zaufanie... - Nie - odparł Sebastian, wyjmując serafickie ostrze z pasa na swojej talii. Nie jestem Valentinem. Nie zamierzam układać się z demonami tak, jak Valentine. Jeśli nie mogę mieć twojej lojalności, będę miał twój strach. Wiedz, że mam większą moc niż mój ojciec kiedykolwiek miał. I jeśli nie będziesz ze mną uczciwy, odbiorę ci życie i wezmę to, po co przyszedłem. Podniósł miecz. - Dumah. - wyszeptał, a ostrze wystrzeliło, lśniąc jak kolumna ognia. Demon odsunął się, mówiąc z kłapnięciem kilka słów w brzmiącym mętnie języku. I już w ręce Jace'a znajdował się sztylet. Krzyknął do Clary, ale zbyt późno. Coś uderzyło ja mocno w ramię i opadła, rozciągając się na zaśmieconej podłodze. Szybko przekoziołkowała na plecy, spojrzała w górę... I krzyknęła. Nad nią wisiał w powietrzu ogromny wąż - miał grube, łuszczące się ciało i głowę z kapturem jak kobra, jednak z widocznymi stawami, podobny do owada z tuzinem ślizgających się nóg, które kończyły się postrzępionymi pazurami. Clary nerwowo zaczęła grzebać w swoim pasie kiedy stwór stanął, a żółty jad kapał z jego zębów i zaatakował.

Simon ponownie zapadł w sen po "rozmowie" z Clary. Kiedy się obudził, światła były zapalone, a Isabelle klęczała na skraju łóżka, ubierając dżinsy i Tshirt, który musiała pożyczyć od Aleca. Miał dziury na rękawach, a szwy wokół obszycia zaczynały się rozluźniać. Miała ściągnięty kołnierz z gardła i

używała czubka steli, by narysować sobie runę na skórze klatki piersiowej, tuż pod obojczykiem. Podniósł się na łokciach. - Co robisz? - Iratze - odparła. - Na to. - Założyła włosy za ucho, a on mógł zobaczyć dwie ranki, które zrobił je na boku jej gardła. Kiedy skończyła wygładziły się, pozostawiając tylko delikatne białe plamki. - Czy ty... Dobrze się czujesz? - Jego głos zamienił się w łagodny szept. Próbował zatrzymać pozostałe pytania, które chciał zadać. Zraniłem cię? Uważasz mnie teraz za potwora? Całkiem cię przerażam? - Nic mi nie jest. Spałam dłużej niż normalnie, myślę jednak, że to dobrze. Widząc jego minę, Isabelle wsunęła stele do paska. Podpełzła do niego z kocią gracją i usadowiła się na nim. Byli tak blisko, że ich nosy się stykały. Patrzyła na niego nie mrugając. - Czemu tak wariujesz? - zapytała, a on poczuł jej oddech na swojej twarzy, tak delikatny jak szmer. Chciał przyciągnąć ją i pocałować - nie ugryźć, ale pocałować - ale w tym właśnie momencie zabrzmiał dzwonek do drzwi mieszkania. Sekundę później ktoś zapukał do drzwi sypialni - uderzając w nie mocno tak, że drżały w zawiasach. - Simon, Isabelle. - To był Magnus. - Posłuchajcie, nie obchodzi mnie, czy śpicie, czy robicie sobie nawzajem rzeczy nie do opisania. Ubierzcie się i przyjdźcie do salonu. Teraz. Wzrok Simona znieruchomiał. Isabelle wyglądała na tak zaskoczoną, jak on. - Co się dzieje? - Po prostu przyjdźcie tutaj - odpowiedział Magnus, a dźwięk jego oddalających się stóp był głośny, kiedy odchodził od ich pokoju. Isabelle sturlała się z niego, powodując u niego rozczarowanie i westchnęła.

- Jak myślisz, o co chodzi? - Nie mam pojęcia - odparł Simon. - Zgaduję, że awaryjne spotkanie Drużyny Dobra. - To wyrażenie wydało mu się zabawne, kiedy Clary go użyła. - Nie jestem pewna by coś takiego jak Drużyna Dobra obecnie istniało. mruknęła Isabelle.

Tłumaczenie: Gladys Korekta: Fafik1_0, JimmyK, Klaudia0705

Rozdział 13

Żyrandol z kości Głowa węża pędziła w kierunku Clary, świecąca plama przecięła w poprzek powietrze, niemal oślepiając dziewczynę. Połyskująca krawędź Ostrza Anioła bez trudu odcięła głowę demona, która w następstwie zmarszczyła się, tryskając jadem i posoką. Clary zdążyła przeturlać się na bok, ale trochę trującej substancji spadło na jej tułów. Demon zniknął zanim w dwóch częściach zdążył uderzyć o podłogę. Dziewczyna płacząc z bólu osunęła się na stopy. Nagle czyjaś ręka pojawiła się w polu jej widzenia, oferując pomoc. Jace, pomyślała, ale kiedy spojrzała w górę, zobaczyła swojego brata. - Daj spokój, – powiedział Sebastian, ciągle trzymając dłoń. – Jest ich więcej. Przyjęła jego dłoń i pozwoliła się podnieść. Był cały poplamiony demoniczną posoką, czarno-zielony materiał wypalił się w miejscach, gdzie toksyczna substancja go dotknęła, pozostawiając dziury na jego ubraniu. Kiedy na niego spojrzała, zobaczyła za nim jednego z wężogłowych – demon Elapis, przypomniała sobie, mając przed oczami ilustrację z księgi. Kreatura podniosła się nagle, a jego szyja spłaszczyła się jak u kobry. Niewiele myśląc, Clary chwyciła go za ramiona i zepchnęła z drogi. Podczas gdy demon zaatakował, ona sama ruszyła mu naprzeciw,

jednocześnie wyciągając nóż zza pasa. Odwróciła się bokiem i z całej siły wbiła ostrze, unikając kłów demona. Kiedy ostrze zatonęło w jego ciele, dziewczyna pociągnęła je w dół, rozwarła jego powłokę, ukazując wnętrzności, tak jak robi się to z rybą. Płonąc demon eksplodował gorącym potokiem w zasięgu jej dłoni. Krzyczała z bólu, ale trzymała swój uścisk na sztylecie do czasu, kiedy Elapid zniknął. Clary obróciła się. Sebastian walczył z innym Elapidem, niedaleko drzwi do sklepu; Jace odpierał właśnie atak dwóch następnych demonów, obok wystawy antycznej ceramiki. Kawałki naczyń przysłaniały podłogę. Tak, jak uczył ją Jace, Clary zamachnęła się mocno i rzuciła sztyletem. Zgrabnym lotem przeciął powietrze i trafił w bok jednego ze stworów, wywołując jego drgania i piszczenie, utrzymując go jednocześnie z dala od Jace’a. On sam obrócił się, a widząc Clary, mrugnął do niej, tuż przed dotarciem do nożyc na głowie demona. Zapadając się w sobie, zdążył opryskać go posoką, a kiedy zniknął, na twarzy chłopaka pojawił się uśmieszek. Jakaś nieznana dotąd fala przeszła przez ciało Clary – coś na kształt huczącego podniecenia. Jace czy Isabelle nie raz opowiadali jej o uczuciach, towarzyszących w czasie bitwy, ale nigdy wcześniej nie doświadczyła tego na własnej skórze. Teraz to przeżywała. Czuła się pełna sił, w jej żyłach żywo krążyła krew, źródło tego biło u podstawy kręgosłupa. Miała wrażenie, jakby wszystko wokół niej zwolniło. Obserwowała, jak ranny Elapid obrócił się wokół własnej osi i ruszył ku niej na swoich owadzich odnóżach, pokazując kły. Clary cofnęła się, szarpnęła za antyczną flagę przymocowaną do ściany budynku i rzuciła prosto w rozdziawioną paszczę. Kij uderzył w tył czaszki demona, który zniknął, zabierając flagę ze sobą. Clary zaśmiała się w głos. Sebastian, który właśnie skończył z innym demonem, odwrócił się w odpowiedzi na hałas, a jego oczy się rozszerzyły. - Clary! Zatrzymaj go! – krzyknął, a ona odwróciła się, by zobaczyć Mirka, który grzebał przy drzwiach na tyle sklepu. Zerwała się do biegu, jednocześnie wyszarpując zza pasa nóż. - Nakir! – Zawołała, skacząc na róg, a kiedy jej broń eksplodowała jasnym światłem, rzuciła się do góry. Wylądowała na demonie Vetis, strącając go na ziemię. Jedno z jego przypominających węgorza ramion chwyciło ją, a ona

jednym ruchem ostrza przecięła je. Trysnęło więcej czarnej posoki. Demon spojrzał na nią czerwonymi, przestraszonymi oczami. - Stop. – wysapał. – Mógłbym ci dać wszystko, czego tylko chcesz. - Mam wszystko, czego potrzebuję – wyszeptała dziewczyna i wbiła seraficki nóż w demona. Zanurzył się on w klatce piersiowej Vetisa, a Mirek zniknął z głuchym krzykiem. Clary uderzyła kolanami w dywan. Moment później, przed oczami zobaczyła dwie głowy, wpatrujące się w nią – jeden o złotym odcieniu włosów, a drugi srebrnym. Jace i Sebastian. Ten pierwszy miał szeroko otwarte oczy, z kolei jej brat był bardzo blady. - Na Anioła, Clary – wyspał. - Adamas… - Och, ta rzecz, którą chciałeś? Jest tutaj. – Odwinęła częściowo materiał pod gablotą. Clary podniosła go, lśniący fragment został ubrudzony w miejscach, gdzie okrwawione palce dziewczyny dotknęły ostrza. Sebastian odetchnął z ulgi i zabrał Adamasa z jej rąk, podczas gdy Jace jednym ruchem przeskoczył gablotę, a następnie wylądował obok Clary. Uklęknął i przyciągnął ją bliżej do siebie, błądząc rękami po jej ciele. Jego oczy były pełne niepokoju. Złapała go za nadgarstki. - Wszystko ze mną w porządku – powiedziała. Jej serce łomotało, a w jej żyłach ciągle szybko krążyła krew. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale Clary pochyliła się i położyła ręce po obu stronach jego twarzy. - Czuję się dobrze. – Spojrzała na niego. Ubranie miał całe w nieładzie, a on sam był spocony i ubrudzony krwią. Chciała go pocałować, bardzo chciała… - W porządku, wasza dwójka. – powiedział Sebastian. Clary odepchnęła Jace’a i spojrzała na swojego brata. Patrzył na nich z uśmiechem, leniwie obracając w dłoni Adamas. - Jutro go użyjemy – powiedział, kiwając głową w ich kierunku. – Ale dzisiaj – zaraz potem jak tu trochę ogarniemy – będziemy świętować.

Simon wszedł boso do salonu, a Isabelle tuż za nim. Gdy przekroczyli próg, zobaczyli zaskakujący widok. Okrąg i pentagram na środku podłogi błyszczały jasno srebrnym światłem jak Merkury. Dym wynurzał się z

wnętrza, wysoka czarno-czerwona kolumna wykończona bielą. W całym pokoju unosił się swąd spalenizny. Magnus i Alec stali poza okręgiem, a obok nich, Jordan i Maia, którzy wyglądali, jakby dopiero co przyszli ze względu na płaszcze i czapki, w które byli ubrani. - Co się dzieje? – Zapytała Isabelle, przeciągając się z ziewnięciem. – Czemu wszyscy obserwują pentagram Channel? - Poczekaj sekundę – powiedział ponuro Alec. – Zaraz zobaczysz. Isabelle wzruszyła ramionami i podążyła wzrokiem w to samo miejsce, co reszta. Wszyscy patrzyli, jak biały dym zaczynał się kotłować szybko, a potem jeszcze szybciej. Mini tornado przedzierało się przez środek pentagramu, zostawiając za sobą jakby wypalone słowa. PODJĄŁEŚ JUŻ DECYZJĘ? - Huh – mruknął Simon. – To robiłeś cały ranek? Magnus wyrzucił ręce w górę. Był ubrany w skórzane spodnie i koszulkę z metalicznym piorunem. – Również całą noc. - On bez przerwy zadaje to samo pytanie? - Nie, mówi różne rzeczy. Czasami przeklina. Azazel wydaje się mieć z tego trochę zabawy. - Może nas usłyszeć? – Jordan przechylił głowę na bok – Hej, ty tam, demonie. Ogniste litery uporządkowały się znowu. WITAJ, WILKOŁAKU. Jordan zrobił krok do tyłu i spojrzał na Magnusa. – To jest… normalne? Czarownik wydawał się głęboko nieszczęśliwy. – Jest to zdecydowanie nienormalne. Nigdy nie wzywałem tak potężnego demona jak Azazel, w każdym razie, przebrnąłem przez książki i nie mogę znaleźć wytłumaczenia, tak samo jak informacji, czy coś takiego stało się już wcześniej. To zaczyna wymykać nam się spod kontroli. - Azazel musi być odesłany z powrotem – powiedział Alec. – Trwale odesłany. – Pokręcił głową. – Może Jocelyn miała rację. Nic dobrego nie może przyjść z wzywania demonów. - Jestem całkiem pewien, że pochodzę od kogoś wzywającego demony – zauważył Magnus. – Alec, robiłem to tysiące razy. Nie wiem czemu teraz miałoby być inaczej.

- Azazel nie może się wydostać, prawda? – spytała Isabelle. – Mam na myśli z pentagramu. - Nie, – odpowiedział Magnus – ale nie powinien robić żadnych z tych rzeczy, które robił wcześniej. Jordan pochylił się do przodu, ręce opierając na kolanach. – Jak wygląda Piekło, koleś? – spytał. – Ciepło czy zimno? Słyszeliśmy o jednym i drugim. Nie było odpowiedzi. - Dobra robota, Jordan – powiedziała Maia. – Myślę, że tylko go zirytowałeś. Jordan stanął na skraju pentagramu. – Potrafi przewidzieć przyszłość? Czy nasz zespół będzie wielki? - To demon z Piekła, nie Magiczna Kula, Jordan – powiedział Magnus zirytowany. – I trzymaj się z dala od linii pentagramu. Wezwałem demona i uwięziłem go w nim, nie może Cię zranić. Ale jeden krok w pentagram i wchodzisz w miejsce, gdzie demon ma władzę. W tym momencie słup dymu zaczął się zlewać. Zaczął on przybierać postać Azazela. Magnus poderwał głowę w górę, a Alec wstał, niemal przewracając swoje krzesło. Najpierw pojawił się jego garnitur – szary w srebrne prążki z eleganckimi mankietami – wtedy coś zaczęło go wypełniać. Jego płomienne oczy pojawiły się jako ostatnie. Rozejrzał się wokół z nieskrywaną przyjemnością. – Widzę, że cała banda jest tutaj – powiedział. – No więc, podjęliście decyzję? - Tak, zrobiliśmy to. – odpowiedział Magnus. – Nie sądzę, byśmy potrzebowali twoich usług. Jednak wielkie dzięki. Zapanowała cisza. - Możesz teraz odejść – Magnus zamachał palcami na pożegnanie. – Pa. - Nie sądzę – odpowiedział grzecznie Azazel, wyciągnął chusteczkę i zaczął polerować nią swoje paznokcie. – Myślę, że zostanę. Podoba mi się tu. Czarownik westchnął i powiedział coś do Aleca, który podszedł do stołu, a następnie wrócił z książką, którą podał Magnusowi, który otworzył ją i zaczął czytać. – Przeklęty duchu, precz. Wróć do strefy dymu i płomieni, popiołu i… - To na mnie nie działa – powiedział demon znudzonym głosem. – Dalej, próbuj, jeśli chcesz. Jednak ciągle tu będę.

Magnus spojrzał na niego wściekłym wzrokiem. – Nie zmusisz nas do targowania się z tobą. - Mogę spróbować. I tak nie mam nic lepszego do roboty. Azazel zamilkł, gdy znajoma postać przebiegła przez pokój. Prezes Miau deptał po piętach czemuś, co wyglądało jak mysz. Kiedy wszyscy oglądali to w zaskoczeniu i przerażeniu, mały kot rzucił się przez linię pentagramu – a Simon wodzony bardziej przez instynkt, niż racjonalne myślenie, skoczył za nim do środka i złapał. - Simon! – Rozległo się płaczliwe wołanie. Wiedział, że to Isabelle, bez odwracania się. Kiedy zakryła usta dłonią, obrócił się w jej kierunku, a ona spojrzała na niego rozszerzonymi oczami. Wszyscy gapili się na niego. Twarz Izzy wyprana była z kolorów, zastygła w wyrazie przerażenia, nawet Magnus wyglądał na rozchwianego. Złapanie demona i zamknięcie go w pułapce pentagramu uniemożliwiało wyjście stwora czy możliwość zranienia przez niego. Ale krok do środka i jesteś w zasięgu demonicznej mocy. Simon poczuł pukanie na ramieniu. Kiedy się odwracał, upuścił Prezesa Miau, który zwiał z pentagramu i pobiegł przez pokój, by ukryć się pod sofą. Chłopak spojrzał w górę. Masywna twarz Azazela majaczyła się przed nim. Był tak blisko, że mógł zobaczyć pęknięcia na jego skórze, niczym na marmurze i płomienie czające się głęboko w zmrużonych oczach. Kiedy Azazel się uśmiechnął, Simon zobaczył każdy ząb z osobna. Każdy zakończony igłą z żelaza. Demon wypuścił powietrze. Chmura gorącego siarkowego powietrza uniosła się wokół Simona. Był ledwo świadomy głosu Magnusa, na przemian wzrastająco i opadającego śpiewania, Isabelle krzyczała coś, kiedy ręce demona zacisnęły się wokół jego rąk. Azazel uniósł Simona nad ziemię tak, że jego nogi zwisały w powietrzu – i rzucił nim. Albo raczej próbował. Jego ręce zsunęły się z Simona; on sam spadł na ziemię, kuląc się, kiedy Azazel wystrzelił w tył i wydawał się uderzyć w niewidzialną barierę. Głos był podobny do roztrzaskiwania kamieni. Demon osunął się na kolana, a prawie od razu po tym wstał z wyraźnym trudem. Rozejrzał się z rykiem. Jego zęby błyszczały. Zaczął się czaić w kierunku Simona – który zdając sobie z opóźnieniem sprawę z tego, co się dzieje, sięgnął trzęsącą się ręką i odgarnął włosy z czoła.

Azazel zatrzymał się. Jego szponiaste pazury były takimi samymi żelaznymi ostrzami, jak zęby. - Wędrowiec – wyszeptał. – To ty? Simon stanął zmrożony. Magnus ciągle śpiewał łagodnym głosem w tle, ale reszta milczała. Simon bał się rozejrzeć, wymienić z kimś spojrzenie. Clary i Jace, pomyślał. Tylko oni widzieli działanie Znaku, jego płonący ogień. Nikt inny nie miał okazji. Nic dziwnego, że wszyscy milczeli. - Nie – powiedział Azazel, jego ogniste oczy zwęziły się. – Nie, jesteś za młody, a świat za stary. Ale kto ośmieliłby się zamieścić Boski Znak na wampirze? I dlaczego? Simon opuścił swoje ręce. – Dotknij mnie jeszcze raz, a się dowiesz – powiedział. Azazel wydobył z siebie dudniący głos – na wpół śmiech i obrzydzenie. – Nie sądzę – powiedział. – Jeśli zabawiałeś się z Wolą Nieba, nawet moja wolność nie jest warta zakładania się, by połączyć mój los z twoim. – Rzucił okiem na pokój. – Wszyscy jesteście szaleni. Powodzenia, ludzkie dzieci. Będziecie go potrzebować. I zniknął w płomieniach, zostawiając za sobą ciemny dym i smród siarki.

- Nie ruszaj się – powiedział Jace, biorąc w rękę sztylet rodowy Herondale’ów i za pomocą jego czubka rozciął koszulkę Clary od kołnierzyka do samej lamówki. Wziął dwie pozostałe jej części i delikatnie ściągnął z ramion dziewczyny, zostawiając ją, siedzącą na skraju zlewu, w samych dżinsach i staniku. Większość posoki i jadu była na jej spodniach i płaszczu, ale delikatna jedwabna bluzka została zniszczona. Jace wrzucił ją do zlewu, gdzie skwierczała przy spotkaniu z wodą i użył swojej steli, delikatnie poprawiając uzdrawiającą runę na jej ramionach.

Zamknęła oczy, czując palenie Iratze i wtedy poczuła ulgę, która rozpoczęła swą drogę od ramion i w dół jej pleców. To było jak Nowokaina1, ale bez paraliżowania. - Lepiej? – Zapytał. Otworzyła oczy. – O wiele lepiej. Nie idealnie. – Iratze nie działał na oparzenia spowodowane jadem demonów, ale pomagało się szybciej goić skórze Nocnych Łowców. Byli poranieni tylko trochę, Clary ledwo to zauważała, ciągle czuła szał bitwy. – Twoja kolej? Uśmiechnął się szeroko i podał jej stelę. Byli na tyłach sklepu z antykami. Sebastian poszedł zamknąć drzwi i przyciemnić światła z przodu, aby nie przyciągać niepożądanej uwagi. Był nakręcony na to całe ‘świętowanie’ i kiedy do nich wrócił, zastanawiał się, czy wrócić do apartamentu i przebrać się lub pójściu prosto do klubu nocnego w Malá Strana. Jeśli była jakaś część Clary, która czuła się źle na myśl o świętowaniu czegokolwiek, zniknęła wraz z wzburzeniem jej krwi. Niesamowite, że ze wszystkich ludzi, podjęła walkę u boku Sebastiana i przemiana jaka w niej zaszła, uruchomiła jej instynkt Nocnego Łowcy. Chciała skakać z jednego budynku na drugi jednym skokiem, robić sto fikołków, nauczyć się posługiwać ostrzem tak, jak Jace to robił na jej bluzce. Zamiast tego zabrała od niego stelę i powiedziała – Zdejmij koszulkę. Ściągnął ją przez głowę, a ona próbowała wyglądać na niewzruszoną. Miał jedno długie cięcie na boku, wściekle fioletowo-czerwone wzdłuż krawędzi i oparzenia po demonicznej krwi na całym obojczyku i prawym boku. Dla niej jednak był ciągle najpiękniejszą osobą, jaką w życiu widziała. Blada, złota skóra, szerokie ramiona, wąska talia i biodra, ta cienka, złota linia, która biegła od pępka do paska spodni. Odciągnęła wzrok od niego i przystawiła stelę do jego ramienia, pracowicie kreśląc znany kształt, który pojawił się któryś raz z kolei od czasu tego pierwszego. - Dobrze? – Zapytała, kiedy skończyła.

ϭ>ĞŬnjŶŝĞĐnjƵůĂũČĐLJŽŬƌſƚŬŽƚƌǁĂųLJŵĚnjŝĂųĂŶŝƵ͕ƐƚŽƐŽǁĂŶLJĚŽnjŶŝĞĐnjƵůĞŷƉŽůĞŐĂũČĐLJŶĂǁLJųČĐnjĞŶŝƵnjĂŬŽŷĐnjĞŷ ŶĞƌǁŽǁLJĐŚŝǁųſŬŝĞŶŶĞƌǁŽǁLJĐŚ͕ŶĂĚŽƉŽŶŽǁLJĐŚŝƌĚnjĞŶŝŽǁLJĐŚ͘EŝĞĚŽnjŶŝĞĐnjƵůĞŷƉŽǁŝĞƌnjĐŚŶŝŽǁLJĐŚ͘

- Mmmm-hmmm2. – Pochylił się tak, że mogła poczuć jego zapach – krwi i węgla drzewnego, potu oraz taniego mydła, które zostało znalezione przy zlewie. – Podoba mi się to, – powiedział. – Tobie nie? Walczenie razem jak dzisiaj? - To było… intensywne. Ciągle stał pomiędzy jej nogami. Teraz przysunął się bliżej, palce wsunął za szlufki jej dżinsów. Clary przesuwała dłońmi po jego ramionach. Zobaczyła wtedy blask złotego liściowego pierścienia na swoim palcu. To lekko ją otrzeźwiło. Nie pozwól się rozproszyć, nie pozwól się w tym zatracić. To nie jest Jace, nie Jace, nie Jace. Jego usta musnęły jej. - Myślę, że to było niesamowite. Ty byłaś niesamowita. - Jace – wyszeptała i wtedy doszedł do nich głos dobijania się do drzwi. Jace znieruchomiał, a ona odsunęła się do tyłu, przez co popchnęła kurek, który przekręcony, oblał ich oboje wodą. Dziewczyna krzyknęła z zaskoczenia, a on wybuchnął śmiechem i rzucił się do drzwi. Clary obróciła się, by wyłączyć wodę. To był oczywiście Sebastian. Wyglądał niezwykle czysto, biorąc pod uwagę przez co przeszli. Porzucił swoją skórzaną, poplamioną kurtkę na rzecz zabytkowego płaszcza wojskowego, który narzucony na jego koszulkę sprawił, że wyglądał prosto jak z ze sklepu jakiegoś projektanta3. Trzymał w dłoniach coś czarnego i błyszczącego. Uniósł swoje brwi. - Jest jakiś powód, dla którego wrzuciłeś moją siostrę do zlewu? - Mój urok zwalił ją z nóg – odpowiedział Jace, pochylając się po swoją koszulkę. Naciągnął ją z powrotem na siebie. Jak w przypadku Sebastiana, jego zewnętrzna odzież poniosła największe szkody, chociaż na koszulce

ϮdŽŵƵƐŝďLJđŵĞŐĂƐĞŬƐŽǁŶLJĚǍǁŝħŬ͊

ϯŚŽĚnjŝŽƚĂŬŝƐƚLJů͕ǁŬƚſƌLJŵnjŶĂŶŝƉƌŽũĞŬƚĂŶĐŝ͕ƵƉŽĚĂďŶŝĂůŝƐǁŽũĞĐŝƵĐŚLJĚŽƚĂŬŝĐŚ͕ŬƚſƌĞŵŽǏŶĂďLJųŽnjŶĂůĞǍđ ŶƉ͘ǁƐĞĐŽŶĚŚĂŶĚĂĐŚ͕ĐŝħǏŬŽƚŽǁLJũĂƑŶŝđ͘dŽƚĂŬŝĞƐƚLJůŝnjŽǁĂŶĞŶĂŶŝĞŵŽĚŶĞƵďƌĂŶŝĂ͕ũĞĚŶĂŬŵŽĚŶĞ͕ďŽ ƉŽĐŚŽĚnjČĐĞŽĚnjŶĂŶLJĐŚƉƌŽũĞŬƚĂŶƚſǁ͘

również widniało rozcięcie w miejscu, gdzie pazur demona dosięgnął materiału. - Przyniosłem ci coś do ubrania – powiedział Sebastian, wręczając Clary czarną i błyszczącą rzecz, a ona zeskoczyła ze zlewu. Gdy stała, woda z mydłem kapała na podłogę. – To w stylu vintage. Wygląda na twój rozmiar. Zaskoczona, zwróciła Jace’owi stelę i wzięła ofiarowaną odzież. To była sukienka – śliska, czarna, z misternymi wzorami na ramiączkach i koronkowym obszyciem. Paski były regularne, a tak jak podejrzewał Sebastian, tkanina wydawała się elastyczna i strój powinien na nią pasować. Cześć jej nie chciała ubierać czegoś, co Sebastian dla niej wybrał, ale z drugiej strony, nie mogła iść do klubu ubrana jedynie w stanik i mokre dżinsy. - Dzięki – powiedziała wreszcie. – Dobra, obaj, wyłazić stąd, kiedy będę się przebierać. Poszli, zamykając drzwi za sobą. Mogła usłyszeć ich podniesione chłopięce głosy i chociaż nie mogła zrozumieć słów, mogła stwierdzić, że żartowali z siebie nawzajem. Komfortowo. Rodzinnie. To było takie dziwne, pomyślała, kiedy wyrzucała dżinsy i stanik za toaletę i wsuwała sukienkę przez głowę. Jace, któremu niezwykle ciężko przychodziło otwieranie się na innych, śmiał się i żartował w towarzystwie Sebastiana. Odwróciła się, żeby obejrzeć się w lustrze. Czerń wydawała się wypierać kolor z jej skóry, oczy wyglądały na większe i ciemniejsze, a włosy na bardziej rude, ramiona i nogi na dłuższe, zgrabniejsze i bladsze. Z jej oczu wydobyły się ciemne refleksy. Buty, które wcześniej miała ubrane pod jeansami, dodawały strojowi jakiegoś rodzaju stanowczości. Nie była właściwie pewna, czy można określić ją przymiotnikiem ‘ładna’, ale widziała, że wyglądała na kogoś, z kim nie powinno się zadzierać. Zastanawiała się, czy Isabelle zaaprobowałaby jej ubiór. Odblokowała drzwi od łazienki i wyszła z pomieszczenia. Była w przyciemnionej części sklepu, gdzie wszystkie śmieci, które nie były umieszczone na przedzie, walały się tutaj. Aksamitna kurtyna oddzielała tą część od reszty sklepu. Jace i Sebastian byli po drugiej stronie, rozmawiając. Mimo to, ciągle nie mogła zrozumieć słów. Odepchnęła materiał na bok i wyszła.

Światła były włączone, aczkolwiek metalowa markiza była obniżona tak, żeby zakryć szyby z przodu sklepu, czynić wnętrze niewidzialnym dla przechodniów. Sebastian przeglądał rzeczy na półce, jego długie, ostrożne ręce brały przedmiot po przedmiocie, podając je bliższej analizie, a potem umieszczając je z powrotem na swoje miejsce. Jace był pierwszym, który zobaczył Clary. Zobaczyła iskrę w oczach i przypomniała sobie moment, kiedy zobaczył ją wyszykowaną na przyjęcie u Magnusa. Jak wtedy, jego oczy wędrowały wolno po jej ciele, zaczynając od butów, podążając ku jej nogom, a następnie na biodra, pas, klatkę piersiową, na koniec zostawiając sobie jej twarz. Uśmiechnął się leniwie. - Mógłbym przysiąc, że to nie jest sukienka, tylko bielizna – powiedział. – Ale wątpię, żeby to było w moim interesie. - Czy muszę Ci przypominać, – zaczął Sebastian, – że to moja siostra? - Większość braci byłoby zachwyconych, gdyby zobaczyli takiego sympatycznego dżentelmena, eskortującego ich siostrę przez miasto. - Eskortującego? – powtórzyła Clary. – Następnym razem będziesz mówił, że jesteś łobuzem i rozpustnikiem. - A potem pistolety o świcie – powiedział Sebastian, idąc w kierunku welurowej kurtyny. – Zaraz wracam. Muszę zmyć krew z włosów. - Pedant, pedant – Jace zawołał za nim z śmieszkiem na ustach, sięgnął po Clary i przyciągnął ją naprzeciwko siebie. Jego głos zniżył się do szeptu. – Pamiętasz, jak poszliśmy na przyjęcie do Magnusa? Przyszłaś do hallu razem z Isabelle, a Simon prawie dostał ataku apopleksji. - Zabawne, myślałam o tej samej rzeczy. – Przechyliła swoją głowę do tylu, by popatrzeć na niego. – Nie przypominam sobie tego, żebyś mówił cokolwiek wtedy o tym jak wyglądałam. Jego palce wśliznęły się pod ramiączka jej sukienki, opuszkami głaskał jej skórę. – Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że tak bardzo mnie lubisz. Ani z tego, że szczegółowy opis tych wszystkich rzeczy, które chciałbym z tobą zrobić, wygłoszony przed widownią sprawi, że zmienisz zdanie. - Nie byłeś pewny, że cię lubię? - Jej głos podwyższył się o oktawę w wyrazie niedowierzania. – Jace, czy jest na świecie dziewczyna, która by cię nie lubiła?

Wzruszył ramionami. – Zakłady dla obłąkanych są niewątpliwie wypełnione nieszczęśliwymi kobietami, które nie doświadczyły mojego uroku. Pytanie pojawiło się na końcu jej języka, jedno, które zawsze chciała zadać, ale nigdy tego nie zrobiła. Poza tym, jakie miało znaczenie to, co zrobił zanim ją spotkał? Jego złote oczy złagodniały nieco, jak gdyby mógł odczytać emocje na jej twarzy. - Nigdy nie przejmowałem się tym, co dziewczyny o mnie myślały – powiedział. – Nigdy przed tobą. Przed tobą. Clary głos trząsł się nieco. – Jace, myślałam... - Wasza słowna gra wstępna jest nudna i irytująca. – przerwał jej Sebastian, pojawiając się przy aksamitnej kurtynie. Jego srebrne włosy były wilgotne i zmierzwione. – Gotowi? Clary odsunęła się od Jace’a zawstydzona; jednak on sam wyglądał na niewzruszonego. – Byliśmy jedynymi, którzy na ciebie czekali. - Wygląda na to, że znalazłeś sposób, by przetrwać ten bolesny czas. Teraz chodźmy. Mówię ci, pokochasz to miejsce.

- Nigdy nie dostaję mojej kaucji z powrotem – powiedział Magnus ponuro. Siedział na szycie stołu, pośród pudełek po pizzy i kubków do kawy, oglądając jak reszta Drużyny Dobra robi co może, by posprzątać zniszczenia pozostałe po pojawieniu się Azazela – na ścianach były przypalone otwory, siarkowa, czarna i lepka maź kapała z rur sufitowych, popiół i inna ziarnista, ciemna substancja pokrywała podłogę. Prezes Miau leżał rozciągnięty na kolanach czarownika mrucząc. Magnus był wyłączony ze sprzątania, bo pozwolił na zniszczenie swojego mieszkania; Natomiast po incydencie z pentagramem, nikt zbytnio nie wiedział, co zrobić z Simonem. Próbował porozmawiać z Isabelle, ale ona tylko potrząsnęła mopem w groźny sposób. - Mam pomysł – powiedział wampir. Siedział obok Magnusa, podbierając się łokciami o kolana. – Ale nie spodoba się wam.

- Mam przeczucie, że masz rację, Sherwinie. - Simon. Mam na imię Simon. - Nieważne. – Magnus machnął smukłą ręką. – Jaki jest twój pomysł? - Mam Znak Kaina. – zaczął Simon. – To znaczy, że nic nie może mnie zabić, prawda? - Możesz sam siebie zabić – powiedział Magnus, niezbyt pomocnie. – Z tego co wiem, martwe przedmioty mogą to zrobić. Zatem jeśli planujesz naukę Lambady na natłuszczonej platformie, nad dołem pełnym noży, nie radziłbym. - Właśnie to zamierzałem zrobić w sobotę. - Ale nic innego nie może cię zabić – powiedział Magnus, a jego oczy przeniosły się z chłopaka i spoczęły na Alecu, który pojawił się walcząc z mopem. – Dlaczego? - To, co stało się w pentagramie z Azazelem, zmusiło mnie do myślenia. – powiedział Simon. – Powiedziałeś, że przyzywanie Aniołów jest bardziej niebezpieczne od wzywania demonów, ponieważ one mogą ukarać osobę, która je wezwała albo przypalić je niebiańskim ogniem. Ale jeśli ja bym to zrobił... - Jego głos przycichł. – Wtedy byłbym bezpieczny? Magnus z powrotem zwrócił na niego uwagę. – Ty? Wezwać Anioła? - Mógłbyś pokazać mi jak. – powiedział Simon. – Wiem, że nie jestem czarownikiem, ale Valentinowi się udało. Jeśli on to zrobił, czemu ja nie byłbym do tego zdolny? To znaczy, przecież są ludzie, którzy uprawiają magię. - Nie mógłbym obiecać Ci, że przeżyjesz. – powiedział Magnus, ale w jego głosie pojawił się błysk zainteresowania, który przeczył ostrzeżeniu. – Znak to Niebiańska Ochrona, ale czy to ochroni cię przed samym Niebem? Nie znam odpowiedzi na to pytanie. - Nie twierdzę, że znasz. Ale zgadzasz się, że z nas wszystkich, ja mam największe szanse, prawda? Magnus spojrzał na Maię, która opryskała brudną wodą Jordana i ze śmiechem patrzyła, jak obrócił się, skomląc. Odrzuciła swoje kręcone włosy w tył, zostawiając ciemne smugi na całym czole. Wyglądała bardzo młodo. – Tak – Magnus powiedział niechętnie. – Prawdopodobnie tak. - Kto jest twoim ojcem? – Zapytał Simon.

Oczy Magnusa skierowały się na Aleca. Były złotozielone, tak samo nieodgadnięte jak kota, którego miał na kolanach. – To nie jest mój ulubiony temat, Smedley’u. - Simon – poprawił go sam zainteresowany. – Jeśli mam umrzeć dla was wszystkich, ostatnie co mógłbyś zrobić, to zapamiętać moje imię. - Nie umrzesz za mnie. – mruknął czarownik. – Gdyby nie Alec byłbym.. - Gdzie byś był? - Miałem sen. – powiedział Magnus, jego oczy były odległe. – Widziałem miasto, całe we krwi z wieżami zbudowanymi z kości, a krew płynęła po ulicach jak woda. Może potrafisz ocalić Jace’a, Chodzący Za Dnia, ale nie możesz ocalić świata. Ciemność nadchodzi. ”Do kraju pełnego ciemności, do ziemi czarnej jak noc, do cienia chaosu i śmierci, gdzie świecą jedynie mroki!” Gdyby nie Alec, zniknąłbym stąd. - Gdzie byś poszedł? - Ukryłbym się. Przeczekałbym to wszystko. Nie jestem bohaterem. – Magnus podniósł Prezesa Miau i zrzucił go na podłogę. - Kochasz Aleca wystarczająco, by zostać. – powiedział Simon. – To jest rodzaj bohaterstwa. - Kochasz Clary wystarczająco, by poświęcić całe życie dla niej – rzekł Magnus z goryczą w głosie, która nie była dla niego codziennością. – Zobacz, gdzie to cię zaprowadziło – podniósł głos. – Uwaga wszyscy. Chodźcie tu. Sheldon ma pomysł. - Kim jest Sheldon? – Zapytała Isabelle.

Ulice Pragi były ciemne i zimne. Mimo, że Clary trzymała swój wypalony płaszcz owinięty wokół ramion, czuła lodowate powietrze przenikające jej ciało, wyciszając poruszenie, które pozostało w jej żyłach z bitwy. Kupiła kubek grzanego wina, chcąc utrzymać ciepło w dłoniach. By ogrzać się nieco, owinęła ręce wokół niego. Jace i Sebastian zatracali się w zawiłym labiryncie coraz węższych i coraz ciemniejszych starych uliczek. Nie było tam żadnych znaków czy nazw ulic,

ani żadnych przechodniów; jedyną stałą był księżyc, który poruszał się pod grubą warstwą chmur nad ich głowami. Ostatni, niski stopień z kamienia zaprowadził ich na mały plac, który z jednej stron oświetlony był przez błyskający neon. Napis brzmiał KOSTI LUSTR. Pod znakiem były otwarte drzwi, puste miejsce na ścianie wyglądało jakby brakowało zęba. - Co to znaczy „Kosti Lustr”? – zapytała Clary. - To znaczy „Żyrandol z kości”. To nazwa klubu – powiedział Sebastian, idąc powoli do przodu. W jego jasnych włosach odbijały się kolory z szyldu: ostry czerwony, zimny niebieski, metaliczny złoty. – Idziesz? Ściana dźwięku i światła uderzyła Clary w momencie, kiedy weszła do klubu. To było wielkie, niezwykle zatłoczone pomieszczenie, które wyglądało na dawny kościół. Ciągle mogła zobaczyć witraże wysoko na ścianach. Szybko ruszające się kolorowe światła wyodrębniały twarze ludzi tańczących w ruszającym się tłumie, oświetlając ich w jednym czasie: ciepłym różem, neonowym zielony, płonącym fioletem. Wzdłuż ściany znajdowała się kabina DJ’a. Muzyka trance huczała z głośników, pulsowała pod jej stopami, w krwi, wprawiając w wibrację kości. W środku było gorąco od natłoku ciał i pachniało potem, dymem i piwem. Zamierzała się odwrócić i zapytać Jace’a, czy ma ochotę zatańczyć, kiedy poczuła rękę na plecach. To był Sebastian. Spięła się, ale nie odsunęła. – No chodź – powiedział jej do ucha. – Nie będziemy stać tu razem z plebsem. Jego ręka była jak żelazo naciskające na jej kręgosłup. Pozwoliła poprowadzić się do przodu, przez tańczący tłum, który wydawał się dzielić, by pozwolić im przejść. Ludzie odwracali się, by spojrzeć na Sebastiana, a następnie odwrócić wzrok. Temperatura wzrosła, Clary była prawie bez tchu, kiedy dotarli do dalekiej części pokoju. Była tam brama, której nie zauważyła wcześniej. Rząd startych, kamiennych schodów prowadził w dół, wijąc się w ciemność. Spojrzała ku górze, kiedy Sebastian zabrał swoją rękę z jej pleców. Światło błyskało dookoła nich. Jace wyjął swój runiczny kamień. Wyszczerzył się do niej, jego twarz była pełna kątów i cieni w surowym, skupionym świetle. - „Łatwe jest zejście”. – powiedział. Clary zadrżała. Znała całą frazę. Łatwe jest zejście do Piekła.

- Chodź – Sebastian wskazał głową i wtedy ruszył w dół, postawą pełną gracji, pewnie stawiając stopy, nie martwiąc się poślizgnięciem na wygładzonych przez czas kamieniach. Clary poszła za nim nieco wolniej. Kiedy szli w dół, powietrze stawało się zimniejsze, a dźwięk dobiegający z góry słabł. Mogła usłyszeć ich oddechy i zobaczyć na ścianach ich cienie, zniekształcone i patykowate. Usłyszała nową muzykę, zanim dotarli do podnóża schodów. Miała ona jeszcze bardziej natarczywy rytm, niż muzyka klubowa na górze; przewiercała się przez jej uszy, do jej żył i snuła się dookoła niej. Była prawie oszołomiona, kiedy dotarli do końca ze schodów i weszli do dużego pokoju, którego widok zaparł jej dech w piersi. Wszystko było z kamienia, ściany wyglądały na wyboiste i nierówne, a podłoga pod ich stopami była gładka. Ogromny posąg czarnego, uskrzydlonego anioła wzrastał wzdłuż przeciwległej ściany. Jego głowa tonęła w cieniu, a skrzydła ociekały strugami granatów4, które wyglądały jak krople krwi. Eksplozje koloru i światła wybuchły jak fajerwerki rozświetlając pomieszczenie, nie tak jak to sztuczne światło na górze – to było piękne oraz błyszczące jak sztuczne ognie, kiedy jeden wybuchał i spadał na tańczący tłum brokatowym poblaskiem. Wielka marmurowa fontanna tryskała błyszczącą wodą; płatki czarnej róży pływały po powierzchni. Wysoko nad wszystkim zwisał w dół, nad zapełnionym tancerzami parkietem, na długim, złotym łańcuchu ogromny żyrandol zrobiony z kości. To było równie skomplikowane co makabryczne. Główna część żyrandola uformowana była z kolumn, zbudowanych ze stopionych ze sobą kręgów; kości udowe i piszczelowe stanowiły dekorację ramion konstrukcji, będącej swego rodzaju rusztowaniem dla zwisających ludzkich czaszek, z których wyłaniały się masywne świece. Czarny wosk niczym demoniczna krew kapał, by rozpryskać się na tancerzach poniżej, czego nikt zdawał się nie zauważać. A sami tancerze – wirujący, kręcący się i klaskający – żadne z nich nie było ludźmi. - Wilkołaki i wampiry – powiedział Sebastian w odpowiedzi na niezadane pytanie Clary. – W Pradze są sojusznikami. To jest miejsce gdzie mogą się… Zrelaksować. – Ciepłe powietrze wpłynęło do pomieszczenia, jak pustynny ϰŚŽĚnjŝƚƵƚĂũŽŵŝŶĞƌĂų͕ŐƌĂŶĂƚ͘

wiatr; to poruszyło jego srebrzyste włosy i przesunęło je na jego oczy, ukrywając ich wyraz. Clary zsunęła z siebie płaszcz i docisnęła go do swojej klatki piersiowej, niemal jak tarczę. Rozejrzała się z rozwartymi oczami. Mogła poczuć nieludzkość istot w pomieszczeniu, wampiry z ich bladością, szybkością i subtelną gracją, oraz wilkołaki gwałtowne i szybkie. Większość była młoda, tańczyła blisko partnera, ocierając się o siebie. – Nie będzie im przeszkadzać nasza obecność? Nephilim? - Znają mnie – odpowiedział Sebastian. – I wiedzą, że jesteście ze mną – Wyciągnął rękę i wyciągnął płaszcz z jej uścisku. – Pójdę powiesić go za ciebie. - Sebastian… – Ale on już zdążył zginąć w tłumie. Spojrzała na Jace’a obok niej. Jego kciuki zaczepione były na pasku, rozglądał się ze zdawkowym zainteresowaniem. – Wampirza szatnia? - Czemu nie? – Jace się uśmiechnął. – Nie zauważyłaś, że nie zaoferował wzięcia również mojego płaszcza? Rycerskość umiera, mówię ci. - Przechylił głowę na bok w dziwaczny sposób. – Nieważne. Jest tam na pewno ktoś, z kim musi porozmawiać. - Więc nie jesteśmy tutaj dla zabawy? - Sebastian nigdy nie robi niczego tylko dla zabawy. - Jace wziął jej rękę w swoją i przyciągnął do siebie. – Ale ja wręcz przeciwnie.

Simon nie był zaskoczony, że nikt nie był entuzjastycznie nastawiony do jego planu. Słychać było zbiorową dezaprobatę, po której nastąpił zgiełk, w którym każdy chciał powiedzieć coś, przekrzyczeć resztę i zadać pytanie Magnusowi na temat bezpieczeństwa całego przedsięwzięcia. Simon oparł ręce na kolanach i czekał. W końcu poczuł delikatny dotyk na ramieniu. Obrócił się i ku jego zaskoczeniu zobaczył, że była to Isabelle. Wskazała na niego, żeby poszedł za nią. Stał przyczajony w cieniu jednego z filarów odkąd sprzeczka zaczęła narastać. Isabelle zaczęła głośno wyrażać swoje odmienne zdanie, a on zbierał się w sobie czekając na to, aż nawrzeszczy na niego.

Jednak Izzy spojrzała tylko na niego z zaciśniętymi ustami. - Okej. – powiedział w końcu, przerywając ciszę. – Zgaduję, że nie jesteś ze mnie zbytnio zadowolona. - Zgadujesz? Skopałabym ci dupę, wampirze, ale nie chcę zniszczyć moich nowych, drogich butów. - Isabelle… - Nie jestem twoją dziewczyną. - To prawda, – powiedział Simon, choć nie mógł nic poradzić na ukłucie rozczarowania. – Wiem o tym. - Nigdy nie miałam do ciebie żalu o czas, który spędzasz z Clary. Nawet zachęcałam cię do tego. Wiem jak bardzo się o nią troszczysz. I jak bardzo ona o ciebie. Ale to o czym mówisz to szalone ryzyko. Jesteś pewny? Simon obejrzał się – w mieszkaniu Magnusa panował bałagan, mała grupa w rogu kłóciła się o jego los. – To chodzi o coś więcej niż Clary. - Cóż, czyż to nie jest związane z twoją matką? – zapytała Isabelle. – Że nazwała cię potworem? Nie masz czego udowadniać, Simon. To jej problem, nie twój. - To nie tak. Jace ocalił moje życie. Zawdzięczam mu je. Isabelle wyglądała na zaskoczoną. – Nie robisz tego tylko po to, żeby się zrewanżować, prawda? Ponieważ myślę, że w takim razie wszyscy powinniśmy zrobić to samo. - Nie, nie całkowicie. – powiedział. – Zobacz, każdy z nas zna sytuację. Sebastian nie może żyć wolno. To nie jest bezpieczne. Clave ma w tym dużo racji. Ale jeśli on umrze, Jace również. A jeśli Jace zginie, Clary… - Ona to przetrwa – powiedziała Isabelle, jej głos był przenikliwy i stanowczy. – Ona jest wytrzymała i silna. - Załamie się. Może na zawsze. Nie chcę żeby tak było. Nie chcę żebyś i ty była skrzywdzona. Izzy skrzyżowała swoje ręce. – Oczywiście, że nie. Ale nie sądzisz, że będzie równie zraniona, jeśli coś stanie się tobie? Zagryzł usta. Nie mógł o tym myśleć. Nie w ten sposób. – A co z tobą? - Co ze mną? - Będziesz zraniona, jeśli coś się mi stanie?

Ciągle patrzyła na niego, jej plecy były proste, a podbródek nie ruszał się. Jedynie jej oczy błyszczały. – Tak. - Ale chcesz mnie, by pomóc Jace’owi. - Tak. Tego też chcę. - Musisz pozwolić mi to zrobić – powiedział. – Nie tylko dla Jace’a, czy dla ciebie, bądź Clary. Myślę, że jesteś tego dużą częścią. To dlatego, że wierzę, że ciemność nadchodzi. Wierzę Magnusowi, kiedy to mówił. Wierzę, że Raphael prawdziwie obawia się wojny. Wierzę, że rozumiemy choć część planu Sebastiana, ale nie sądzę, że to przypadek, kiedy wziął Jace’a w momencie zniknięcia. Ani w to, że Jace i on są połączeni. Sebastian wie, że potrzebujemy Jace’a, by wygrać wojnę. Wiem czym jest Jace. Isabelle nie zaprzeczyła temu. – Jesteś tak samo odważny, jak Jace. - Może – odpowiedział Simon. – Ale nie jestem Nephilim. Nie umiem zrobić tego co on. I nie mam na myśli tego, jak dużo znaczy dla tak wielu osób. - Specjalne przeznaczenie, specjalne tortury – wyszeptała Isabelle. – Simon, dużo dla mnie znaczysz. Przysunął się i delikatnie musnął jej policzek. – Jesteś wojowniczką, Izzy. To jest to, co musisz robić. To jest to, kim jesteś. Ale jeśli walcząc z Sebastianem ranisz Jace’a, nie możesz brać udziału w tej wojnie. A jeśli musisz zabić Jace’a, by wygrać wojnę myślę, że zabije to część twojej duszy. Nie chcę tego widzieć. Nie, jeśli mogę zrobić coś, żeby to zmienić. Przełknęła ślinę. – To nie fair – powiedziała. – To nie musisz być ty. - To mój wybór, żeby to zrobić. Jace nie ma wyboru. Jeśli umrze to dlatego, że nie mógł nic z tym zrobić. Westchnęła. Rozluźniła ręce i chwyciła go za łokieć – Okej – powiedziała. – Idziemy. Pokierowała go w stronę grupy, która wstrzymała kłótnię i zaczęła z powrotem, gdy odpoczęły ich gardła. Nawet nie zauważyli, że dwóch osób z całości nie było do tej pory. - Wystarczy, – przerwała wszystkim. – Simon podjął decyzję i to jego wybór. Ma zamiar wezwać Razjela. A my pomożemy mu w tym, w każdy możliwy sposób.

Tańczyli. Clary próbowała zatracić się w dudniącym rytmie muzyki, przepływie krwi w swoich żyłach w taki sposób, w jaki kiedyś udało jej się to w Pandemonium z Simonem. Oczywiście, Simon był dość okropnym tancerzem, natomiast Jace był niesamowity. Zdawało jej się, że to miało sens. Z tą całą trenowaną kontrolą walki i ostrożnym wdziękiem, nie było zbyt wiele rzeczy, których nie potrafiłby zrobić ze swoim ciałem. Kiedy odrzucił głowę do tyłu, jego włosy były ciemne od potu, przyklejone do skroni, a łuk jego gardła lśnił w świetle żyrandola z kości. Widziała w jaki sposób inni tancerze patrzyli na niego – uznanie, spekulacja, drapieżny głód. Zaborczość, której nie potrafiła określić ani kontrolować wzrosła w środku niej. Podeszła bliżej, ocierając się o jego ciało tak, jak widziała wcześniej, jak robią to dziewczyny na parkiecie, ale nigdy nie miała odwagi by spróbować tego sama. Zawsze była przekonana, że jej włosy zaczepiłyby się o czyjąś klamrę od paska, ale teraz było inaczej. Jej miesiące treningu nie opłacały się tylko w walce, ale za każdym razem, kiedy musiała użyć swojego ciała. Czuła się płynnie, pod kontrolą, jak jeszcze nigdy wcześniej. Przycisnęła swoje ciało do Jace’a. Miał zamknięte oczy; otworzył je w chwili, gdy eksplozja kolorowego światła rozświetliła ciemność nad nimi. Metaliczne krople padały na nich; niektóre z nich wplątały się we włosy Jace’a i migotały na jego skórze jak rtęć. Dotknął palcami kropli płynnego srebra na swoim obojczyku i pokazał jej, wykrzywiając usta. - Pamiętasz co powiedziałem Ci ten pierwszy raz w Taki? O jedzeniu faerie? - Pamiętam, jak powiedziałeś mi, że biegłeś nagi w dół Madison Avenue z porożem na głowie - powiedziała Clary, strzepując srebrne krople ze swoich rzęs. - Wątpię, żeby kiedykolwiek ktoś udowodnił, że to byłem ja. - Tylko Jace mógł mówić podczas tańca i nie wyglądał przy tym krępująco. - W każdym razie to – trącił srebrny płyn, który zmieszał się z jego włosami i skórą, kolorując go na metalowo – jest takie. Można się tym… - Odurzyć?

Obserwował ją z zaciemnionymi oczami. - Może być zabawnie. - Kolejne dryfujące kwiatowe rzeczy wybuchły nad ich głowami; to rozpryśnięcie było srebrno-niebieskie, jak woda. Jace zlizał kroplę z boku swojej ręki, studiując ją. Odurzyć. Clary nigdy nie brała narkotyków, nawet nie piła. Chyba, że liczyć butelkę Kahlúi, którą razem z Simonem przemycili z barku jego mamy i wypili, kiedy mieli trzynaście lat. Byli po tym szczerze chorzy; Simon zwymiotował na żywopłot. To nie było tego warte, ale pamiętała uczucie bycia oszołomioną, rozchichotaną i szczęśliwą bez powodu. Kiedy Jace zniżył swoją rękę, jego usta były zabarwione srebrem. Wciąż ją obserwował złotymi oczami spod długich rzęs. Szczęśliwym bez powodu. Pomyślała o tym, kiedy byli razem po wojnie zanim Lilith zdążyła go opętać. Wtedy był tym Jace’m z fotografii na ścianie: taki szczęśliwy. Oboje byli szczęśliwi. Nie było żadnych wątpliwości, kiedy na niego patrzyła, żadnego uczucia tych malutkich noży pod jej skórą, niszczących bliskości pomiędzy nimi. Pochyliła się i pocałowała go, wolno i stanowczo w usta. Jej usta eksplodowały słodko-kwaśnym smakiem, mieszaniną wina i cukierków. Więcej srebrnego płynu spadło na nich, kiedy się od niego odsunęła. Oblizała z premedytacją usta. Jace oddychał ciężko; sięgnął po nią, ale odwróciła się ze śmiechem. Nagle poczuła się dziko i wolno, a także niesamowicie lekko. Wiedziała, że było coś okropnie ważnego, co powinna robić, ale nie mogła sobie przypomnieć co to było, ani dlaczego się przejmowała. Twarze tancerzy wokół niej nie wyglądały już przebiegle i niewyraźnie przerażająco, ale mrocznie i pięknie. Była w niesamowitej rozbrzmiewającej echem grocie, a cienie wokół niej zdawały się być zabarwione kolorami piękniejszymi i jaśniejszymi niż jakikolwiek zachód słońca. Posąg anioła, który był niedaleko niej, wydawał się życzliwy, tysiąc razy bardziej niż Razjel i jego zimne, jasne światło, wysoko śpiewana nuta brzmiała z niego jasno, wyraźnie i idealnie. Kręciła się coraz szybciej i szybciej, zostawiając w tyle smutek, wspomnienia, stratę, dopóki nie wpadła w ramiona, które zacisnęły się wokół niej od tyłu i trzymały ją ciasno.

Spojrzała w dół i zobaczyła ręce z bliznami oplatające jej pas, zgrabne, piękne palce. Jace. Wtopiła się w niego, zamykając oczy, pozwalając swojej głowie spaść na jego ramię. Mogła poczuć bicie jego serca na swoim kręgosłupie. Niczyje serce nie biło tak, jak Jace’a i żadne tak nie mogło bić. Otworzyła oczy i zakręciła się, wyciągnęła ręce, aby go odepchnąć. - Sebastian - wyszeptała. Jej brat uśmiechnął się do niej szeroko, srebrny i czarny jak pierścień Morgensternów. - Clarissa, - powiedział. - Chcę ci coś pokazać. Nie. To słowo przyszło i odeszło, rozpuszczając się, jak cukier w cieczy. Nie pamiętała, dlaczego miała powiedzieć mu „nie”. Był jej bratem; powinna go kochać. To on przyprowadził ją do tego pięknego miejsca. Możliwe, że zrobił złe rzeczy, ale to było dawno temu i już nie pamiętała, co to było. - Słyszę śpiew aniołów. - powiedziała do niego. Zachichotał. - Widzę, że domyśliłaś się, że te srebrne rzeczy to nie tylko brokat. - Sięgnął przed siebie i pogłaskał palcem wskazującym jej kość policzkową. Był srebrny, kiedy go zabrał, jakby złapał zabarwioną łzę. Chodź ze mną, Anielska Dziewczyno. - Wyciągnął rękę. - Ale Jace. - zaprotestowała. - Zgubiłam go w tłumie. - Znajdzie nas. - Ręka Sebastiana zacisnęła się wokół jej własnej, zadziwiająco ciepła i pocieszająca. Pozwoliła mu pociągnąć się do jednej z fontann na środku pokoju i posadzić na dużej, marmurowej krawędzi. Usiadł obok niej, jej ręka wciąż trzymała jego. - Spójrz w wodę. - powiedział. - Powiedz mi, co widzisz. Pochyliła się i spojrzała w gładką, ciemną powierzchnię wody. Mogła zobaczyć swoją własną twarz, odbijającą się od niej. Jej oczy były duże i dzikie, jej makijaż rozmazany, wyglądał jak siniaki, poplątane włosy. A potem Sebastian też się pochylił i zobaczyła jego twarz obok swojej. Srebro jego włosów odbijające się w wodzie pozwoliło jej pomyśleć o księżycu na rzece. Wyciągnęła rękę, aby dotknąć tych wspaniałości, a woda zadrżała, zniekształcając ich odbicia, które stały się nierozpoznawalne. - Co jest? - zapytał Sebastian. Można było usłyszeć ponaglenie w jego głosie. Clary pokręciła głową; zachowywał się śmiesznie. - Widziałam ciebie i mnie. - Powiedziała ganiącym go tonem.

- Co jeszcze? Położył rękę pod jej brodą i odwrócił jej twarz do siebie. Jego oczy były czarne, jak ciemna noc z okręgiem srebra, oddzielającym źrenicę od tęczówki. - Nie widzisz tego? Jesteśmy tacy sami. Ty i ja. - Tacy sami? - Zamrugała w jego stronę. W tym co mówił, było coś bardzo złego, ale nie bardzo wiedziała co. - Nie… - Jesteś moją siostrą – rzekł. - Mamy tą samą krew. - Ty masz krew demona – Poprawiła go. - Krew Lilith. - W pewnym sensie uznała to za śmieszne i zachichotała. - Jesteś cały ciemny, ciemny, ciemny. A ja i Jace jesteśmy jaśni. - Masz w sobie ciemne serce, córko Valentine’a – powiedział. - Tylko nie chcesz się do tego przyznać. A jeżeli chcesz Jace’a, lepiej to zaakceptuj. Bo on teraz należy do mnie. - Więc, do kogo ty należysz? Usta Sebastiana otworzyły się; nic nie powiedział. Po raz pierwszy Clary pomyślała, że wygląda tak, jakby nie miał nic do powiedzenia. Była zaskoczona; jego słowa nie znaczyły dla niej tak dużo, była tylko bezmyślnie ciekawa. Zanim mogła powiedzieć cokolwiek innego, głos nad nimi powiedział: - Co się dzieje? - To był Jace. Spoglądał na nich, z jednego na drugie, z jego twarzy nie można było nic odczytać. Więcej lśniących rzeczy spadło na niego, srebrne krople przyczepione do jego złotych włosów. - Clary. - jego głos zabarwiony był irytacją. Odsunęła się od Sebastiana i stanęła na nogi. - Przepraszam, - powiedziała bez tchu. - Zgubiłam się w tłumie. - Zauważyłem – mruknął. - W jednym momencie tańczyłem z tobą, a w następnym zniknęłaś i jakiś bardzo natarczywy wilkołak próbował odpiąć guziki moich jeansów. Sebastian zachichotał. - Dziewczyna czy chłopak wilkołak? - Nie jestem pewien. W każdym razie, powinni byli się ogolić. - Wziął rękę Clary, delikatnie uderzając w jej nadgarstek palcami. - Chcesz iść do domu? Czy jeszcze trochę potańczyć? - Chcę potańczyć. W porządku?

- Jasne. - Sebastian pochylił się do tyłu, podparł się rękoma o krawędź fontanny, jego uśmiech, był jak krawędź ostrej maszynki. - Nie mam nic przeciwko patrzeniu. Coś przemknęło przez myśli Clary; wspomnienie zakrwawionego odcisku dłoni. Zniknęło tak szybko, jak się pojawiło, a ona zmarszczyła brwi. Noc była zbyt piękna, żeby myśleć o brzydkich rzeczach. Spojrzała znów na swojego brata, tylko na chwilę, zanim pozwoliła Jace’owi zaprowadzić się ponownie przez tłum na koniec pomieszczenia, w pobliże cieni, gdzie nacisk ciał był lżejszy. Kolejna kula kolorowych świateł wybuchła nad ich głowami, kiedy szli, rozsypując srebro. Podniosła głowę, łapiąc słodko-słone krople na język. Na środku pokoju, pod żyrandolem z kości, Jace zatrzymał się, a ona zakołysała się w jego kierunku. Jej ręce były wokół niego, a ona czuła, jak srebrny płyn spływał jej po twarzy niczym łzy. Materiał jego koszulki był cienki i mogła poczuć palące ciepło jego skóry. Jej ręce wślizgnęły się pod jego bluzkę, paznokcie drapały lekko jego żebra. Srebrne krople pobłyskiwały w jego rzęsach, kiedy zniżył swój wzrok do jej, pochylił się, by wyszeptać jej coś do ucha. Jego ręce poruszały się na jej ramionach, w dół jej rąk. Żadne z nich tak naprawdę już nie tańczyło; hipnotyzująca muzyka grała wokół nich, wraz z wirem tancerzy, ale Clary praktycznie tego nie zauważała. Jakaś para idąca obok śmiała się, wypowiadając ironiczny komentarz po czesku; Clary nie mogła go zrozumieć, ale domyślała się, że główną myślą było „Znajdźcie sobie jakiś pokój.” Jace wydał z siebie niecierpliwy odgłos, a potem znów przechodził pomiędzy tłumem, ciągnąc ją za sobą, do jednej z ciemnych wnęk. Były ich tam tuziny, każda połączona z kamienną ławką i zaopatrzona w aksamitną zasłonę, która mogła być przesunięta bliżej, żeby dostarczyć odrobinę prywatności. Jace szarpnął za zasłony, aby je zamknąć i zderzyli się ze sobą, jak morze z brzegiem. Ich usta zwarły się i zsunęły ze sobą; Jace podniósł ją w taki sposób, że była przyciśnięta do niego, jego palce zacisnęły się na śliskim materiale jej sukienki. Clary była świadoma gorąca i delikatności, rąk błądzących i znajdujących, ustępliwości i ciśnienia. Jej ręce pod koszulką Jace’a, jej paznokcie zaciskające się na jego plecach, dzikie zadowolenie, kiedy z trudem łapał powietrze. Ugryzł jej dolną wargę i poczuła krew w ustach, słoną i gorącą. To

było tak, jakby chcieli się nawzajem poprzecinać, pomyślała, żeby dostać się do swoich ciał i dzielić ich bicie serca, nawet jeśli zabiłoby to ich oboje. We wnęce było ciemno, tak ciemno, że Jace stanowił kontur cieni i złota. Jego ciało przyciskało ciało Clary do ściany. Jego ręce ześlizgnęły się w dół, wzdłuż jej ciała aż dotarły do końca jej sukienki, podciągając ją do góry. - Co robisz? - wyszeptała. - Jace? Spojrzał na nią. Charakterystyczne światło w klubie zmieniało jego oczy w szyk rozbitych kolorów. Jego uśmiech był grzeszny. - Możesz mi kazać przestać, kiedy tylko zechcesz. - powiedział. - Ale nie zrobisz tego. (Scena wycięta) - Jace... - Jego ręce były skupione na materiale sukni, której brzeg zaczął podnosić do góry. Pochylił się i pocałował jej nogi, naga skórę, gdzie kończyły się jej buty, a następnie kolana - kto by pomyślał, że są takie wrażliwe? - i robił to coraz wyżej, gdzie nigdy wcześniej nikt jej nie całował. Pocałunki były delikatne, nawet kiedy jej ciało napinało się mówiąc, że chce więcej. Nie wiedziała czego jej potrzeba dokładnie, ale to nie miało znaczenia, ponieważ wydawało się, że on to wie. Odchyliła głowę do tyłu opierając ją o ścianę i przymykając oczy. Słyszała tylko bicie swojego serca, który był jak dźwięk bębna w uszach, robiący się coraz głośniejszy.

Sebastian odsunął na bok zakurzone, aksamitne zasłony, które zasłaniały wnękę i uśmiechnął się. Ławka biegła przez środek małego, okrągłego pomieszczenia, a jakiś człowiek siedział na niej, opierając łokcie na kamiennym stole. Miał długie, czarne włosy związane z tyłu, bliznę w kształcie liścia na jednym policzku, a jego oczy były tak zielone jak trawa. Miał na sobie biały garnitur i chusteczkę z wyhaftowanym zielonym liściem, wystającą z jednej z kieszeni. - Jonathan Morgenstern. - powiedział Meliorn.

Sebastian nie poprawił go. Faerie miały pewne zasady co do nadawanych imion i nigdy nie nazwałyby go inaczej, niż po imieniu, które wybrał dla niego jego ojciec. - Nie byłem pewny czy przybędziesz tutaj w ustalonym czasie, Meliorze. - Czy muszę Ci przypomnieć, że faerie nigdy nie kłamią? - spytał rycerz. Podniósł rękę i zasunął zasłony za Sebastianem. Dudniąca muzyka na zewnątrz została dyskretnie stłumiona, ale nie niedosłyszalna. - Podejdź i usiądź. Wina? Sebastian usiadł na ławce. - Nie, nic. - Wino, jak płyn faerie, zachmurzyłoby tylko jego myśli, a faerie wydawały się mieć wyższą tolerancję. - Przyznaję, że byłem zaskoczony, kiedy odebrałem wiadomość, że chciałeś się tu spotkać. - Ty przede wszystkim powinieneś wiedzieć, że Królowa Jasnego Dworu jest specjalnie zainteresowana tobą. Wie o każdym twoim ruchu. - Meliorn wziął łyk wina. - Było świetne demoniczne zaburzenie, dziś wieczorem w Pradze. Królowa była zaniepokojona. Sebastian rozłożył ręce. - Jak widzisz, ja jestem nietknięty. - Tak, genialne zaburzenie na pewno wzbudzi zainteresowanie wśród Nephilim. Istotnie, jeśli się nie mylę, kilkoro z nich już zabawiało się bez. - Bez czego? - spytał Sebastian niewinnie. Meliorn wziął kolejny łyk wina i spiorunował go wzrokiem. - Ach, jasne. Zawsze zapominam o tym zabawnym sposobie, w jaki mówią faerie. Masz na myśli, że na zewnątrz w tłumie są Nocni Łowcy, szukający mnie. Wiem o tym. Zauważyłem ich wcześniej. Królowa nie wie dużo o mnie, jeśli myśli, że potrafię zapanować nad kilkoma Nephilim sam. Sebastian wyjął sztylet zza swojego paska i obrócił go, a bardzo lekkie światło zaiskrzyło się we wnęce. - Powinienem powtórzyć jej to, co powiedziałeś - wymamrotał Meliorn. Muszę przyznać, że nie mam pojęcia, co dla niej trzymasz. Oceniłem cię i zauważyłem, że masz duże braki, ale nie mam gustu mojej pani. - Wnikliwie mnie oceniłeś i znalazłeś? - rozbawiony Sebastian pochylił się do przodu. - Pozwól, że ci to wyjaśnię, rycerzu faerie. Jestem młody, piękny. I jestem gotowy zrównać cały świat z ziemią aby dostać to, czego chcę. - Jego sztylet nakreślił szczelinę w kamiennym stole. – Królowa tak jak ja jest zdolna prowadzić długą grę. Ale jedyne, co chcę wiedzieć to: Kiedy

nadejdzie zmierzch Nephilim, czy Jasny Dwór staną razem z tobą, przeciwko mnie? Twarz Meliorna była biała. - Lady mówi, że stoi za tobą. Kącik ust Sebastiana drgnął. - To świetna wiadomość. Meliorn parsknął. - Zawsze zakładałem, że wyścig ludzi zniszczy ich samych. - powiedział. - Przez tysiące lat przewidywałem, że będziecie śmiercią dla samych siebie. Ale nigdy nie przypuszczałem, że koniec przyjdzie w ten sposób. Sebastian obrócił jasny sztylet pomiędzy swoimi palcami. - Nikt nigdy tego nie przypuszczał.

- Jace. - wyszeptała Clary. - Jace, ktoś może wejść i nas zobaczyć. Jego ręce nie przestały robić tego, co robiły. - Nikt nie wejdzie. - Zostawiał ścieżkę pocałunków w dół jej szyi, skutecznie rozpraszając jej myśli. Trudno było trzymać się tego, co prawdziwe z jego rękami na jej ciele i myślami, kłębiącymi się wspomnieniami. Jej palce tak ciasno zacisnęły się na koszulce Jace’a, że była pewna, że rozerwie materiał. Kamienna ściana była zimna pod jej plecami. Jace całował jej ramię, zsuwając ramiączko sukienki. Było jej na przemian gorąco i zimno, trzęsła się. Świat rozpadał się na kawałki, jak jasne kawałki w środku kalejdoskopu. Za chwilę miała się rozpłynąć pod jego rękami. - Jace… - przylgnęła do jego koszulki. Była lepka, kleista. Spojrzała w dół na swoje ręce i przez chwilę nie zrozumiała tego, co zobaczyła. Srebrna ciecz, zmieszana z czerwoną. Krew. Spojrzała w górę. Wisiało nad nimi do góry nogami ludzkie ciało, którego lina wiązała kostki. Krew kapała z przeciętego gardła. Clary krzyknęła, ale dźwięk nie był wcale słyszalny. Pchnęła Jace, który zatoczył się; krew była w jego włosach, na jego koszulce, na skórze. Podciągnęła ramiączka sukienki i złapała za zasłonę - która chowała wnękę – i rozsunęła ją.

Posąg anioła nie był już taki jak wcześniej. Czarne skrzydła były skrzydłami nietoperza, piękna, życzliwa twarz zmieniła się w szyderczy uśmiech. Wisząc pod sufitem na związanych linach, znajdowały się zabite ciała mężczyzn, kobiet, zwierząt. Ich krew skapywała na dół jak deszcz. Fontanny tryskały krwią, a to, co pływało na wierzchu płynu, nie było kwiatami, ale wyrwanymi rękami. Wijący się, podrapani tancerze na parkiecie byli przemoczeni krwią. Clary patrzyła, jak jedna z par obróciła się. Mężczyzna był wysoki i blady, a kobieta leżała bezwładnie w jego ramionach, a jej gardło było rozszarpane, oczywiście już nie żyła. Mężczyzna oblizał usta i schylił się po kolejny gryz, ale zanim to zrobił, spojrzał na Clary, uśmiechnął się szeroko, a na jego twarzy znajdowały się smugi krwi i srebra. Poczuła rękę Jace’a na swoim ramieniu, ciągnącą ją do tyłu, ale uwolniła się z jego uścisku. Patrzyła na szklane zbiorniki wzdłuż ściany, w których, jak myślała, znajdowały się niesamowite ryby. Woda nie była przejrzysta, ale czarna i mulista, a utopione ludzkie ciała pływały w niej, ich włosy kręciły się wokół nich, jak włókna świetlnej meduzy. Pomyślała o Sebastianie pływającym w swojej szklanej trumnie. Krzyk podszedł jej do gardła, ale zdławiła go w sobie, kiedy cisza i ciemność przytłoczyły ją. Tłumaczenie: Dillay Korekta: Klaudia0705, JimmyK

Rozdział 14

Jak popiół Clary powoli odzyskiwała przytomność, przytłoczona dziwnym wrażeniem, którego doświadczyła już pierwszego dnia w Instytucie, kiedy obudziła się i nie miała pojęcia gdzie jest. Bolało ją całe ciało. Czuła się tak, jakby ktoś trafił ją w głowę sztangą. Leżała na boku z głową wspartą na czymś szorstkim. Na ramieniu poczuła ciężar. Gdy spojrzała w dół, dostrzegła szczupłą dłoń przyciśniętą w ochronnym geście do jej mostka. Rozpoznała Znaki, ledwie widoczne białe blizny, a nawet siateczkę żył, przecinającą przedramię. Ciężar przygniatający jej pierś zelżał. Usiadła ostrożnie, wysuwając się spod ramienia Jace’a. Byli w jego sypialni. Rozpoznała niewiarygodną schludność, starannie posłane łóżko z prześcieradłem wsuniętym w rogi. W dalszym ciągu było nietknięte. Jace spał wsparty o zagłówek w tych samych ubraniach, które nosił wczoraj. Miał na sobie nawet buty. Najwidoczniej zasnął trzymając ją w ramionach, choć wcale tego nie pamiętała. W dalszym ciągu na jego ciele można było dostrzec srebrzyste plamy substancji z klubu. Jace poruszył się lekko jakby wyczuł, że się odsunęła i objął ramieniem samego siebie. Nie wyglądał wcale na rannego, pomyślała, tylko na wyczerpanego. Jego długie, złote rzęsy były widoczne w zagłębieniach pod powiekami. Gdy spał, sprawiał wrażenie bezbronnego — zupełnie jak mały chłopiec. W takich momentach mógłby być jej Jace’m. Ale nie był. Przypomniała sobie imprezę, jego dłonie na jej ciele w ciemności, ciała i krew. Żołądek podszedł jej do gardła. Zakryła dłonią usta,

tłumiąc mdłości. Czuła się zniesmaczona tym co pamiętała, a za tym uczuciem kryło się niepokojące wrażenie, że coś umknęło jej uwadze. Coś ważnego. - Clary. Odwróciła się. Oczy Jace’a były na wpół przymknięte. Spoglądał na nią spod rzęs. Złoto jego oczu zmętniało pod wpływem zmęczenia. - Dlaczego nie śpisz? – spytał. – Dopiero świta. Schowała ręce w splątaną pościel. - To co stało się wczoraj… – odparła łamanym głosem. – Ciała… krew… - Co takiego? - Właśnie to widziałam. - Ja nie. - Potrząsnął głową. – Substancje odurzające faerie. Wiedziałaś… - To wyglądało bardzo realistycznie. - Przepraszam. – Zamknął oczy. – Chciałem się trochę zabawić. To miało sprawić, że poczujesz się szczęśliwa. Że zobaczysz piękne rzeczy. Myślałem, że razem będziemy się dobrze bawić. - Widziałam krew – powiedziała. – I martwych ludzi pływających w basenie… Pokręcił głową. Jego rzęsy zatrzepotały. - Nic z tego nie było prawdziwe. - Nawet to, co stało się miedzy nami…?– Clary urwała, bo Jace miał zamknięte oczy. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała miarowo. Spał. Wstała z łóżka, nie patrząc na Jace’a i poszła do łazienki. Stała spoglądając na siebie w lustrze, czując jak odrętwienie ogarnia całe jej ciało, przenikając aż do kości. Była pokryta smugami srebrzystego osadu. Przypomniało jej to o tym, jak kiedyś w plecaku rozlał się jej długopis, niszcząc wszystko w środku. Jedno z ramiączek jej stanika odpięło się, prawdopodobnie wtedy, gdy Jace szarpnął za nie zeszłej nocy. Jej oczy otoczone były czarnymi smugami maskary. Skórę i włosy miała lepkie od potu. Osłabiona i targana mdłościami, pozbyła się sukienki i bielizny, wrzucając je do kosza na brudy, nim weszła pod gorący prysznic.

Myła włosy kilka razy, próbując zmyć z nich zaschniętą, srebrną maź. Wrażenie było takie, jakby chciała z nich zmyć farbę olejną. Jej zapach również pozostał, tak jak woda z wazonu po tym, jak wyrzucono z niego uschnięte kwiaty. Wyglądało na to, że żadna ilość mydła nie będzie w stanie go usunąć. W końcu przekonana o tym, że czystsza już nie będzie, wytarła się ręcznikiem i poszła do głównej sypialni, by się ubrać. Odczuła ulgę gdy znów mogła założyć dżinsy, buty i wygodny bawełniany sweter. Dopiero przy wkładaniu drugiego buta to dręczące ją uczucie, że o czymś zapomniała wróciło. Clary zamarła. Jej pierścień. Złoty pierścień, który pozwolił jej rozmawiać z Simonem. Zniknął. Zaczęła go gorączkowo szukać, przerzucając zawartość kosza żeby sprawdzić, czy nie zahaczył się czasem o jej sukienkę, a potem przeszukała każdy centymetr sypialni Jace’a, kiedy spał. Przeczesała dywan, pościel, sprawdziła nawet szuflady nocnego stolika. W końcu usiadła z walącym sercem, czując mdłości chwytające ją za żołądek. Pierścień zniknął. Zgubił się. Spróbowała przypomnieć sobie kiedy widziała go po raz ostatni. Z pewnością rozbłysnął na jej dłoni, gdy dzierżyła sztylet w obronie przed tym demonem Elapid. Czyżby zsunął się w sklepie z rupieciami? A może w nocnym klubie? Wbiła paznokcie w okryte dżinsami uda, aż ból sprawił, że musiała zaczerpnąć gwałtownie tchu. Skup się, nakazała sobie. Skup się. Może pierścień spadł jej z palca gdzieś indziej. Jace z pewnością musiał nieść ją w którymś momencie po schodach. Nikła szansa, ale każdą należało wykorzystać. Zerwała się z miejsca i tak cicho, jak tylko umiała, wyszła na korytarz. Ruszyła w stronę pokoju Sebastiana i zawahała się. Nie była pewna dlaczego pierścień miałby leżeć akurat tam. Obudzenie go z pewnością będzie chybionym pomysłem. Zawróciła i zamiast tego zeszła na dół, starając się nie wydawać żadnych dźwięków.

Jej myśli pędziły jak szalone. Co mogła zrobić, skoro nie miała jak skontaktować się z Simonem? Musiała powiedzieć mu o antykwariacie. Powinna była porozmawiać z nim o wiele wcześniej. Z rozkoszą walnęłaby w ścianę, ale zmusiła się, by jej myśli zwolniły. Musiała rozważyć wszystkie opcje. Sebastian i Jace zaczynali jej ufać. Gdyby mogła uwolnić się od nich choć na chwilę, tylko po to, by wyjść na ruchliwą ulicę, mogłaby skorzystać z budki i zadzwonić do Simona. Mogłaby zaszyć się w kafejce internetowej i napisać do niego maila. Wiedziała więcej o przyziemnej technologii od ich obu. Utrata pierścienia nie oznaczała wcale, że wszystko przepadło. Nie miała zamiaru się poddać. Była tak pogrążona w myślach, że z początku nie zauważyła Sebastiana. Na szczęście stał plecami do niej. Znajdując się już na dole klatki schodowej, Clary zamarła, a potem rzuciła się pędem przez pokój i rozpłaszczyła na ścianie oddzielającej kuchnię od większego pomieszczenia. Nie miała powodu, by panikować. Mieszkała tutaj. Gdyby Sebastian ją zobaczył, zawsze mogła powiedzieć, że zeszła na dół napić się wody. Jednak możliwość obserwowania go, kiedy nie zdawał sobie z tego sprawy była zbyt kusząca. Wyjrzała ostrożnie zza rogu. Sebastian nadal stał zwrócony plecami do niej. Zmienił ubranie od momentu wizyty w klubie. Wojskowa kurtka zniknęła, zastąpiona przez zapinaną na guziki koszulę i dżinsy. Gdy się odwrócił, tkanina uniosła się, odsłaniając pas z bronią, przypięty wokół talii. Gdy podniósł prawą rękę, dostrzegła w niej stelę. W sposobie w jaki ją trzymał było coś, co przez moment przypominało jej o tym, jak jej matka trzymała pędzel malarski. Clary zamknęła oczy. Wrażenie było podobne do drącego się materiału, intensywnego szarpnięcia za serce, gdy rozpoznała w Sebastianie coś, co przypomniało jej o niej i jej matce. Przypomniało o tym, iż bez względu na to ile jego krwi zostało zatrutej, tyle samo krążyło w jej własnych żyłach. Znów otworzyła oczy. Akurat w momencie, by zobaczyć drzwi formujące się przed Sebastianem. Wyciągnął rękę w stronę szala wiszącego na haku wbitym w ścianę i wyszedł w ciemność. Clary miała ułamek sekundy na podjęcie decyzji. Mogła zostać i przeszukać pokoje albo pójść za Sebastianem i sprawdzić dokąd się wybierał.

Jej stopy dokonały wyboru jeszcze zanim zrobił to jej umysł. Odrywając się od ściany, popędziła w stronę mrocznego przejścia na chwilę przed tym, zanim się za nią zamknęło.

Pokój, w którym leżał Luke, był oświetlony jedynie blaskiem padającym z latarni ulicznych, które wpływało do pomieszczenia przez przesłonięte roletami okna. Jocelyn wiedziała, że mogła poprosić o światło, ale wolała tak, jak było teraz. Półmrok skrywał część jego obrażeń, bladą twarz i zapadnięte worki pod oczami. Właściwie to wyglądał zupełnie jak chłopak, którego znała z Idris na długo przed tym, nim utworzono Krąg. Pamiętała go ze szkolnego dziedzińca, chudego i brązowowłosego, o niebieskich oczach i nerwowych dłoniach. Był najlepszym przyjacielem Valentine’a i przez to nikt tak naprawdę nie zwracał na niego uwagi. Nawet ona, bo w przeciwnym razie nie byłaby aż tak zaślepiona, by nie dostrzec uczuć, jakie do niej żywił. Przypomniała sobie dzień swoich zaślubin z Valentine’m i jaskrawe słońce prześwitujące przez kryształowy dach Sali Przymierza. Miała dziewiętnaście lat a Valentine dwadzieścia i pamiętała, jak bardzo niezadowoleni byli jej rodzice z faktu, że postanowiła tak młodo wyjść za mąż. Ich dezaprobata była dla niej jednak niczym — nic nie rozumieli. Była pewna, że prócz Valentine’a nikt inny dla niej nie istnieje. Luke był jego drużbą. Pamiętała wyraz jego twarzy, gdy kroczyła przejściem między ławkami — spojrzała na niego przelotnie zanim skupiła całą swoją uwagę na Valentine’a. Wydawało jej się wtedy, że nie wyglądał najlepiej, zupełnie jakby coś sprawiało mu ból. Później była na placu, wśród tłumu gości — gdzie znajdowała się większość ówczesnego Kręgu, począwszy od Maryse i Roberta Lightwoodów, którzy byli już małżeństwem, do mającego zaledwie piętnaście lat Jeremy’ego Pontmercy. Ona sama stała z Lukiem i Valentine’m, a ktoś opowiedział stary dowcip o tym, jak to pan młody nie zjawił się na ślubie, więc panna młoda musiała wyjść za drużbę. Luke miał na sobie strój wieczorowy, ozdobiony złotymi runami i wyglądał naprawdę przystojnie. Jednak kiedy wszyscy zanosili się

śmiechem, on zbladł jak ściana. Pewnie nienawidzi samego pomysłu, że mógłby się ze mną ożenić, pomyślała wtedy. Pamiętała, że śmiejąc się dotykała jego ramienia. - Nie rób takiej miny – drażniła się z nim. – Wiem, że znamy się od zawsze, ale obiecuję ci, że nigdy nie będziesz musiał się ze mną żenić! A wtedy zjawiła się Amatis, ciągnąc za sobą pękającego ze śmiechu Stephena, a Jocelyn całkiem zapomniała o Luke’u i sposobie w jaki na nią patrzył — i o dziwnej rezerwie w spojrzeniu Valentine’a, którego oczy zwrócone były ku przyjacielowi. Spojrzała na leżącego Luke’a, zaskoczona. Oczy miał otwarte, po raz pierwszy od wielu dni, utkwione w niej. - Luke. – szepnęła. Wyglądał na zdezorientowanego. - Jak długo… spałem? Chciała się na niego rzucić, ale gruba warstwa bandaży, jakimi owinięto jego pierś, skutecznie ją przed tym powstrzymała. Zamiast tego chwyciła go za rękę i przyłożyła do swojego policzka. Swoje palce splotła z jego palcami. Zamknęła oczy, czując jak łzy wypływają jej spomiędzy powiek. - Trzy dni. - Jocelyn – powiedział poważnie zaniepokojonym tonem. – Dlaczego jesteśmy na posterunku? Gdzie jest Clary? Nie pamiętam… Jocelyn opuściła ich złączone dłonie i głosem tak opanowanym, na ile potrafiła się zdobyć, opowiedziała mu co się stało — o Sebastianie i Jace'u, i demonicznym metalu wplecionym w jego bok oraz o pomocy Pretora Lupusa. - Clary – powiedział natychmiast, gdy tylko skończyła. – Musimy ją odszukać. Wyswobadzając dłoń z jej uścisku, spróbował się podnieść i usiąść. Nawet w przytłumionym świetle Jocelyn widziała jak bladość na jego twarzy pogłębia się, gdy skrzywił się z bólu.

- To niemożliwe. Luke, połóż się, proszę. Nie wydaje ci się, że gdyby istniał jakiś sposób w który mogłabym ją odnaleźć, to już dawno bym tego nie zrobiła? Przerzucił nogi przez brzeg łóżka tak, że znalazł się w pozycji siedzącej. Potem, z głośnym sapnięciem, wsparł się na rękach. Wyglądał okropnie. - Ale niebezpieczeństwo… - Sądzisz, że nie myślałam o niebezpieczeństwie? – Jocelyn położyła dłonie na jego ramionach i popchnęła delikatnie w stronę poduszek. – Simon jest ze mną w stałym kontakcie. Clary jest cała i zdrowa. Naprawdę. A ty nie masz wystarczająco dużo sił, by cokolwiek z tym zrobić. Twoje samobójstwo w niczym jej nie pomoże. Proszę, zaufaj mi, Luke. - Jocelyn, przecież nie mogę tu leżeć w nieskończoność. - Owszem, możesz – powiedziała, wstając. – I będziesz, nawet jeśli zmusisz mnie do tego żebym na tobie usiadła. Na litość boską, co z tobą, Lucian? Całkiem postradałeś rozum? Boję się o Clary i bałam się o ciebie. Proszę, nie rób tego… nie rób mi tego. Gdyby coś ci się stało… Spojrzał na nią, zaskoczony. Na białych bandażach oplatających jego pierś zrobiła się czerwona plama, w miejscu, w którym jego ruchy sprawiły, że rana się otworzyła. - Ja… - Co? - Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz. – powiedział. W jego słowach dostrzegła łagodność, której zazwyczaj nie kojarzyła z Lukiem. Przyglądała mu się przez moment, zanim się odezwała. - Luke. Połóż się, proszę. Wilkołak poszedł na kompromis i osunął się na poduszki. Oddychał ciężko. Jocelyn podbiegła do stolika nocnego, nalała mu szklankę wody i wróciła, wciskając mu ją w dłoń. - Wypij to. – powiedziała. – Proszę. Luke wziął szklankę, śledząc ją spojrzeniem niebieskich oczu, gdy usiadła na krześle obok jego łóżka, z którego przez ostatnie godziny wstawała tak rzadko, że dziwiła się, iż jeszcze do niego nie przyrosła.

- Wiesz o czym myślałam? – spytała. – Tuż zanim się obudziłeś? Luke upił łyk wody. - Wyglądałaś na całkiem pogrążoną we wspomnieniach. - Rozmyślałam o dniu, w którym wyszłam za Valentine’a. Luke opuścił szklankę. - Najgorszy dzień mojego życia. - Gorszy od tego, w którym zostałeś ugryziony? – spytała, chowając pod siebie nogi. - Gorszy. - Nie miałam pojęcia – przyznała. – Nie interpretowałam twoich uczuć w ten sposób. Żałuję. Myślę, że wszystko wyglądałoby teraz inaczej. Spojrzał na nią z zaskoczeniem malującym się na twarzy. - Niby jak? - Nie wyszłabym za Valentine’a. Nie wtedy, gdybym znała prawdę. - Czy ty… - Nie. – odparła ostrym tonem. – Byłam zbyt głupia, by zdać sobie sprawę z tego co czujesz i zbyt głupia, by uświadomić sobie co sama czuję. Zawsze cię kochałam. Nawet jeśli o tym nie wiedziałam. – Pochyliła się i pocałowała go delikatnie, nie chcąc sprawić mu bólu. Potem przytknęła policzek do jego policzka. – Obiecaj mi, że nie narazisz się na niebezpieczeństwo. Obiecaj. Poczuła we włosach jego wolną dłoń. - Obiecuję. Odsunęła się nieco, częściowo zadowolona. - Szkoda, że nie mogę cofnąć się w czasie. Naprawić wszystko. Wyjść za odpowiedniego faceta. - Wtedy nie mielibyśmy Clary. – przypomniał jej. Uwielbiała sposób w jaki mówił „my”, tak swobodnie, jak gdyby ani przez chwilę nie miał wątpliwości, że Clary jest jego córką. - Gdybyś był przy nas częściej kiedy dorastała… – Jocelyn westchnęła. – Po prostu mam wrażenie, że wszystko zrobiłam źle. Byłam taka skupiona na

ochranianiu jej, że wydaje mi się, iż asekurowałam ją zbyt… mocno. Clary bez namysłu pakuje się w kłopoty. Gdy my dorastaliśmy, patrzyliśmy jak nasi przyjaciele umierają w walce. Ona nigdy nie musiała tego doświadczyć. Nie chciałabym dla niej tego samego, ale czasami martwię się, że ona wcale nie wierzy w to, że może umrzeć. - Jocelyn. – Głos Luke’a był cichy i łagodny. – Wychowałaś ją na dobrego człowieka. Na kogoś z wartościami, kto wierzy w dobro i zło, i stara się ze wszystkich sił, by być dobry. Tak jak ty zawsze to robiłaś. Nie da się wychować dziecka bez myślenia, że robisz wszystko na odwrót. Nie sądzę by wierzyła, że nie może umrzeć. Myślę, tak samo jak ty, że wierzy, iż istnieją rzeczy, za które po prostu warto umrzeć.

Clary skradała się za Sebastianem przez gąszcz wąskich uliczek, trzymając się cienia rzucającego przez budynki. Nie byli już w Pradze — to od razu stało się jasne. Drogi były pogrążone w ciemności. Niebo nad jej głową miało blady, poranny odcień. Szyldy wiszące nad sklepami napisane zostały po francusku. Tak samo jak znaki drogowe: Rue De la Seine, Rue Jacob, Rue de l’Abbaye. Gdy poruszali się w labiryncie miasta, ludzie zdawali się omijać ją, jak gdyby była niewidzialna. Od czasu do czasu obok nich śmignął samochód. Półciężarówki z dostawami podjeżdżały pod sklepy. Powietrze pachniało wodą z rzeki i śmieciami. Była już prawie pewna tego, gdzie się znajdowali, lecz wtedy zakręt i kolejna uliczka zaprowadziły ich do szerokiej alei, a z mglistej ciemności wyłonił się drogowskaz. Strzałki wskazywały różne kierunki, pokazując drogę ku Bastylii, Notre Dame i dzielnicy łacińskiej. Paryż, pomyślała Clary, chowając się za zaparkowany samochód kiedy Sebastian przeszedł przez ulicę. Jesteśmy w Paryżu. Co za ironia. Zawsze chciała odwiedzić Paryż z kimś, kto znał miasto. Chciała przemierzyć jego ulice, zobaczyć rzekę, pomalować budynki. Nigdy sobie tego nie wyobrażała. Nie sądziła, że będzie skradać się za Sebastianem przez bulwar Saint Germain, mijając po drodze żółty urząd pocztowy, wzdłuż ulicy, na której zamknięto wszystkie bary, ale rynsztoki pełne były pustych butelek i niedopałków papierosów, a potem wąską uliczką, przy której stały

domy. Sebastian zatrzymał się przed jednym z nich, a Clary zamarła, rozpłaszczona na ścianie. Patrzyła jak unosi rękę i wystukuje kod na panelu wmontowanym obok drzwi. Podążyła wzrokiem za ruchem jego palców. Rozległo się kliknięcie. Drzwi otwarły się, a Sebastian wślizgnął się do środka. W chwili w której się zamknęły, Clary rzuciła się naprzód, zatrzymując się tylko po to, by wprowadzić ten sam kod — X235 — i czekała na cichy odgłos, który oznaczał odblokowanie drzwi. Gdy dźwięk się rozległ, nie była pewna czy jest bardziej zaskoczona, czy czuje ulgę. To nie powinno być takie łatwe. Chwilę później stała już na dziedzińcu. Miał kształt kwadratu, otoczonego ze wszystkich stron przez zwyczajne budynki. Przez otwarte drzwi widać było trzy klatki schodowe. Jednak Sebastian zniknął z pola widzenia. A więc to nie będzie takie łatwe. Ruszyła przed siebie, świadoma tego, że robiąc to pozbywa się bezpiecznego schronienia, jaki zapewniał jej półmrok i wychodzi na zewnątrz, gdzie każdy mógł ją zobaczyć. Niebo jaśniało z każdą upływającą chwilą. Świadomość tego, że była na widoku sprawiała, że włoski stawały jej na karku. Schowała się w cień najbliższej klatki schodowej. Była dość zwykła, z drewnianymi schodami prowadzącymi w górę i w dół, i tanim lustrem, wiszącym na ścianie, w którym zobaczyła swoją własną pobladłą twarz. Czuła lekki odór gnijących śmieci. Przez moment zastanawiała się czy w pobliżu nie stoją przypadkiem kosze na śmieci, zanim uświadomiła sobie o co chodzi: smród oznaczał obecność demonów. Jej zmęczone mięśnie zaczęły się trząść, ale mimo to zacisnęła dłonie w pięści. Była boleśnie świadoma braku jakiekolwiek broni. Zaciągnęła się głęboko cuchnącym powietrzem i zaczęła schodzić po schodach. Gdy zeszła w dół zapach przybrał na intensywności, a wokół zrobiło się ciemniej. Żałowała, że nie ma przy sobie steli, ani runy zapewniającej widzenie w ciemności. Nie mogła jednak nic na to poradzić. Szła dalej podczas gdy schody zakręcały i zakręcały. Gdy wdepnęła w kałużę czegoś lepkiego nagle ucieszyła się, że nie pali się żadne światło. Chwyciła się poręczy i próbowała zaczerpnąć głębokiego tchu. Ciemność wokół zgęstniała, aż w końcu Clary szła na ślepo. Serce waliło jej tak głośno, że była niemal pewna, że ktoś zauważy jej obecność. Ulice Paryża i

zwyczajny świat zdawały się być oddalone o całe eony stąd. Istniała tylko ciemność i ona sama, przez cały czas schodząca w dół. Aż nagle w oddali błysnęło światło. Przypominało niewielką plamkę, niczym czubek tlącej się zapałki. Clary podeszła bliżej poręczy, niemal czołgając się po ziemi, a źródło światła powiększyło się. Widziała teraz własną rękę i zarys znajdujących się pod nią schodów. Zostało ich jeszcze kilka. Dotarła do końca i rozejrzała się dokoła. Jakiekolwiek podobieństwo do zwykłego budynku zniknęło. Gdzieś po drodze drewniane schody ustąpiły miejsca kamiennym. Stała teraz w niewielkim pokoju o kamiennych ścianach, oświetlonym przez pochodnię, która płonęła chorobliwie zielonkawym płomieniem. Podłoga również była z wypolerowanego kamienia i pokryta mnóstwem dziwnych symboli. Przeszła ich skrajem, idąc ku drugiemu wyjściu, na które składał się kamienny łuk, którego szczyt wieńczyła ludzka czaszka umieszczona pomiędzy literą V, utworzoną z dwóch zdobnych skrzyżowanych toporów. Przez wejście dało się słyszeć głosy. Były zbyt odległe, by mogła rozróżnić słowa, ale mimo wszystko słyszała je dobrze. Tędy, zdawały się mówić. Idź za nami. Spojrzała na czaszkę, a jej puste oczodoły odwzajemniły kpiąco jej wzrok. Zastanawiała się gdzie mogła teraz być — czy Paryż nadal znajdował się nad jej głową, czy może wstąpiła do całkiem innego świata? Tego, który odwiedzali ci wkraczający do Cichego Miasta. Pomyślała o Jace'u, którego zostawiła śpiącego w łóżku. Miała wrażenie, jakby działo się to w zupełnie innym życiu. Robiła to dla niego, przypomniała sobie. Żeby go odzyskać. Przeszła pod łukiem i znalazła się w korytarzu, instynktownie przysuwając się bliżej ściany. Bezszelestnie postąpiła bliżej. Głosy stały się wyraźniejsze i głośniejsze. W holu było ciemno, ale nie do końca. Co kilka stóp płonęła zielonkawa pochodnia, wydzielając smród spalenizny. Nagle po jej lewej otworzyły się ukryte w ścianie drzwi, a głosy stały się doskonale słyszalne. - …nie jak jego ojciec. – powiedział ktoś ochrypłym głosem. – Valentine nie będzie się nami zajmował. Zrobi z nas swoich niewolników. Clary wyjrzała powolutku zza krawędzi przejścia.

Pokój był pusty, miał gładkie ściany, pozbawiony był wszelkich mebli. W środku znajdowała się grupa demonów. Wyglądem przypominały jaszczurki. Miały twardą zielono-brązową skórę, a każdy z nich posiadał sześć podobnych do odnóży ośmiornicy nóg wydających z siebie suche, szeleszczące odgłosy przy każdym ruchu. Ich obce, bulwiaste głowy wieńczyły oczy z czarnych fasetek. Clary przełknęła żółć, jaka zebrała się w jej ustach. Przypominały jej pierwszego demona, którego widziała. W groteskowej kombinacji jaszczurki, insekta i kosmity było coś, co sprawiało, że żołądek wywracał jej się na drugą stronę. Przylgnęła mocniej do ściany, wytężając słuch. - O ile mu ufasz. – Trudno było stwierdzić, który z nich mówił. Mięśnie ich nóg napinały się i rozluźniały, w miarę jak się poruszały, unosząc i obniżając swoje bulwiaste korpusy. Wyglądało na to, że były pozbawione ust. W ich miejscu widoczne były kępki niewielkich macek wibrujących, gdy mówiły. - Wielka Matka… ufała mu. On jest jej dzieckiem. Sebastian. To oczywiste, że mówili o Sebastianie. - Jest także Nefilim. To nasi wielcy wrogowie. - Jego również. On nosi w sobie krew Lilith. - Jednak ten, którego nazywa swoim towarzyszem, ma w sobie krew naszych wrogów. Pochodzi od aniołów. – Słowo zostało wyplute z taką nienawiścią, że Clary odczuła to jak policzek. - Potomek Lilith zapewnił nas, że ma go w garści. I rzeczywiście, wygląda na posłusznego. Rozległ się suchy, owadzi chichot. - Wy młodzi jesteście zbyt przytłoczeni zmartwieniami. Nefilim od dawna bronili nam dostępu do tego świata. Ich bogactwa są niezmierzone. Osuszymy je do cna i zostawimy po sobie jedynie popiół i zgliszcza. A co się tyczy anielskiego chłoptasia, on umrze na końcu, jako ostatni ze swojego rodzaju. Będzie płonął na stosie, dopóki nie zostaną po nim tylko złociste kości. Clary poczuła jak ogarnia ją wściekłość. Wciągnęła gwałtownie powietrze, wydając przy tym niewielki odgłos. Naprawdę niewielki, lecz niestety wystarczający. Demon stojący najbliżej niej poderwał głowę. Na moment

Clary zamarła w miejscu, uwięziona w morderczym spojrzeniu jego lustrzanych, czarnych oczu. Potem odwróciła się i zaczęła uciekać. Pobiegła w stronę wejścia, schodów i ścieżki prowadzącej przez ciemność. Słyszała za sobą hałasy, krzyki stworzeń, a potem szeleszczące odgłosy świadczące o tym, że rzuciły się za nią w pościg. Wystarczyło jej jedno zerknięcie ponad ramieniem żeby stwierdzić, że nie da rady. Pomimo tego, że miała nad nimi przewagę przez zaskoczenie, demony już prawie ją doganiały. Słyszała własny, zdyszany oddech. Gdy dopadła do przejścia, odwróciła się i podskoczyła, chwytając się go rękami. Zakołysała się mocno i z całej siły uderzyła stopami pierwszego z nadbiegających demonów, zwalając go z nóg przy akompaniamencie pisków. Nadal wisząc w powietrzu, złapała za rączkę jednego ze skrzyżowanych toporów, tuż pod czaszką i szarpnęła z całej siły. Ostrze było przytwierdzone na amen i ani drgnęło. Zamknęła oczy, uchwyciła je mocniej i pociągnęła, używając do tego całej swojej siły. Topór odpadł z trzaskiem od ściany, a na ziemię poleciał deszcz odłamków kamienia i tynku. Clary straciła równowagę i spadła, lądując na czworaka z toporem, wyciągniętym przed siebie. Był ciężki, ale prawie tego nie czuła. Znów działo się to co wtedy w antykwariacie. Czas zwolnił, a wrażenia zaczęły przybierać na intensywności. Czuła na skórze każdy podmuch wiatru, każdą nierówność pod stopami. Przygotowała się do walki, gdy pierwszy z demonów przeleciał przez przejście jak tarantula, siekając łapami powietrze tuż nad nią. Pod mackami na jego pysku widać było parę długich, ociekających czymś kłów. Topór w dłoni Clary poruszył się zwinnie, jakby miał własną wolę, wbijając się głęboko w pierś stwora. Natychmiast przypomniała sobie radę Jace’a, która mówiła żeby nie zdawać się na samo pchnięcie w pierś lecz dążyć do odcięcia łba. Nie wszystkie demony miały serca. Jednak w tym przypadku miała szczęście. Trafiła albo w serce, albo w jakiś inny, ważny organ, bo stwór zaczął się rzucać i skrzeczeć. Krew spieniła się wokół rany, a chwilę później demon zniknął, zmuszając ją do cofnięcia się o krok. Spryskany posoką topór ślizgał się w jej dłoni. Krew demona była czarna i cuchnąca jak smoła.

Gdy do ataku ruszył kolejny, Clary zrobiła unik i wzięła zamach, rozcinając kilka z jego nóg. Wyjąc, demon potknął się jak krzesło ze złamaną nogą. Trzeci stratował go, próbując się do niej dostać. Wzięła kolejny zamach, a ostrze topora wgryzło się w pysk demona. Trysnęła krew, a Clary odskoczyła w tył, wciskając się plecami w kamień klatki schodowej. Gdyby choć jeden z nich zaszedł ją od tyłu, byłaby już martwa. Rozszalały demon, którego twarz rozcięła na pół toporem, ruszył na nią ponownie. Clary zrobiła zamach, odrąbując jedną z jego nóg, ale kolejna owinęła się wokół jej nadgarstka. Fala piekącego bólu rozlała się po jej ręce. Krzyknęła, próbując wykręcić się z uścisku, ale był zbyt silny. Czuła się tak, jakby tysiące rozgrzanych do czerwoności igieł wbijało się w jej skórę. Nadal wrzeszcząc, uniosła lewą rękę i wbiła pięść w pysk stwora, w miejsce, które zdążył już rozciąć topór. Demon syknął i nieznacznie rozluźnił zacisk. Clary wyrwała dłoń, gdy tylko cofnął się w tył… Migoczące ostrze pojawiło się zupełnie znikąd, wbijając się w czaszkę demona. W miarę jak patrzyła, demon znikał, a ona zobaczyła swojego brata, trzymającego w dłoni płonące serafickie ostrze. Krew spryskała przód jego śnieżnobiałej koszuli. Pokój za jego plecami był pusty, nie licząc truchła jednego z demonów, które nadal podrygiwało. Czarna krew sączyła się z jego odrąbanych nóg jak smar z silnika. Sebastian. Spojrzała na niego zaskoczona. Czyżby właśnie ocalił jej życie? - Nie zbliżaj się do mnie. – syknęła. Sebastian wyglądał jakby wcale jej nie usłyszał. - Twoja ręka. Clary spojrzała na swój prawy nadgarstek, nadal pulsujący nieznośnym bólem. Otaczała go szeroka pręga z kilku kółek w miejscu, w którym macki demona przylgnęły do jej skóry. Rany zdążyły już ściemnieć, nabierając chorobliwego niebiesko-czarnego odcienia. Dziewczyna przeniosła spojrzenie z powrotem na brata. Jego białe włosy wyglądały w mroku jak świetlista aureola. A może działo się tak dlatego, że stopniowo zaczynała tracić wzrok. Światło wokół zielonej pochodni również falowało, tak samo jak to wokół serafickiego ostrza w dłoni Sebastiana. Mówił coś, ale słowa były niewyraźne, odległe, zupełnie jakby wydobywały się spod wody.

- …śmiertelna trucizna – mówił. – Na litość boską, coś ty sobie myślała, Clarisso? – Jego głos ucichł i znów stał się słyszalny. Clary usiłowała się skupić. – …żeby pokonać sześć Dahaków dekoracyjnym toporem… - Trucizna. – powtórzyła, a na sekundę twarz Sebastiana stała się wyraźna. Napięcie wokół jego oczu i ust było doskonale widoczne i zastanawiające. – Więc wychodzi na to, że jednak nie uratowałeś mi życia, co? Jej dłonią szarpnął skurcz, a topór wyślizgnął się z jej ręki, uderzając z łoskotem o ziemię. Poczuła jak jej sweter zaczepia o szorstką ścianę, gdy zaczęła ześlizgiwać się po niej w dół, pragnąc jedynie położyć się na podłodze. Jednak Sebastian nie pozwolił jej odpocząć. Wsunął ręce pod jej pachy, podnosząc ją, a potem niósł. Jej zdrowa ręka zawisła wokół jego szyi. Chciała mu się wyrwać, lecz opuściły ją wszelkie siły. Od wewnętrznej strony łokcia poczuła kłujący ból, jak przy oparzeniu. Stela. Odrętwienie ogarnęło całe jej ciało. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła nim zamknęła oczy, była czaszka wisząca w przejściu. Mogła przysiąc, że jej puste oczodoły były pełne szyderczego śmiechu.

Tłumaczenie: EricaNorthman Korekta: Marcado

Rozdział 15

Ostatni z Morgensternów Mdłości i ból napływały coraz częstszymi falami. Clary widziała tylko zarysy kolorów wokół siebie; była świadoma, że niesie ją jej brat - każdy jego krok wbijał się w jej czaszkę niczym dłuto rzeźbiarskie. Wiedziała też, że była w niego wtulona, a siła jego ramion wydawała się być przyjemnie kojąca- dziwne, że cokolwiek dotyczące Sebastiana mogłoby być chociaż w najmniejszym stopniu przyjemne - oraz że wydawał się starać, aby nie potrącać jej za bardzo w czasie marszu. Z pewniej odległości słyszała, jak brat dyszy i wymawia jej imię. Potem nastała cisza. Przez moment myślała, że to już koniec: umarła, zginęła, walcząc z demonami, jak większość Nocnych Łowców. Jednak chwilę później poczuła palące ukłucie na wewnętrznej stronie ramienia i miała wrażenie, że od tego miejsca przez jej żyły przepłynęła jakby fala lodu. Oczy miała zaciśnięte z bólu, ale chłód czegoś, co podał jej Sebastian, był niczym szklanka wody chluśnięta w twarz. Powoli świat przestawał się kręcić, napady mdłości i bólu osłabły. Znowu mogła normalnie oddychać. Krzywiąc się, otworzyła oczy. Błękitne niebo. Leżała na plecach, wpatrując się w niebo usiane pulchnymi, nieco kosmatymi chmurkami; podobne do malowideł pokrywających sufit szpitalny w Instytucie. Rozciągnęła bolące ramiona. Prawe nadal nosiło znaki obrażeń, które stawały się już jasnoróżowe. Na lewym widniało blaknące iratze, lecz nie było wystarczające, by uśmierzyć ból w zgięciu łokcia.

Wzięła głęboki oddech. Poczuła jesienne powietrze zmieszane z zapachem liści. Mogła zobaczyć czubki drzew, usłyszeć stłumione odgłosy z ulicy i… Sebastian. Usłyszała niski chichot i zdała sobie sprawę, że nie leży, lecz jest oparta o swojego brata. Sebastiana; ciepłego i oddychającego, którego ręka głaskała ją lekko po głowie. Reszta jej ciała była rozciągnięta na wilgotnej drewnianej ławce. Podniosła się szybko. Sebastian znowu się zaśmiał; siedział po drugiej stronie ławki, zakończonej żelaznymi podłokietnikami. Złożony szalik trzymał na swoich kolanach, gdzie leżała jej głowa, a wolne ramię położył na oparciu. Rozpiął swoją koszulę, by ukryć plamy z posoki. Pod spodem miał zwykłą, szarą koszulkę. Srebrna bransoleta błyszczała na jego nadgarstku. Jego czarne oczy obserwowały ją z rozbawieniem, kiedy odsuwała się od niego wzdłuż ławki najdalej, jak to było możliwe. - Dobrze, że jesteś taka niska, - odezwał się. – Gdybyś była wyższa, niesienie cię stałoby się bardzo niewygodne. Z trudem panowała nad głosem. - Gdzie jesteśmy? - Jardin du Luxembourg, - odparł. – Ogrody Luksemburskie. To bardzo ładny park. Musiałem zabrać cię gdzieś, gdzie mogłabyś się położyć, a środek ulicy nie wydawał się najlepszym pomysłem. - Taa, jest takie słowo na zostawienie kogoś na środku ulicy, żeby zginął. Nieumyślne spowodowanie śmierci samochodem. - To kilka słów, a nie jedno. Poza tym nieumyślne spowodowanie śmierci samochodem następuje wtedy, kiedy sam w człowieka wjedziesz - pocierał ręce, jakby chciał je ogrzać. – W każdym razie, po co miałbym cię zostawić, żebyś umarła na ulicy, skoro włożyłem tyle wysiłku, żeby cię uratować? Clary przełknęła ślinę i zerknęła na swoje ramię. Blizny wyblakły jeszcze bardziej. Jeśli nie wiedziałaby, gdzie spojrzeć, prawdopodobnie w ogóle by ich nie zauważyła. - Dlaczego to zrobiłeś? - Co zrobiłem? - Uratowałeś mi życie. - Jesteś moją siostrą1. Zawahała się. W świetle poranka jego twarz nabrała trochę koloru. Na szyi miał blade ślady oparzeń spowodowanych działaniem posoki demonów. 1

To samo mówił Jace i patrzcie, jak skończyli. To jakiś podryw, czy coś… ? xD (przyp. firefly.)

- Nigdy wcześniej nie obchodziło cię, że jestem twoją siostrą. - Naprawdę? - jego czarne oczy przestudiowały ją od stóp do głów. Przypomniała sobie, jak Jace przyszedł do jej domu po tym, jak walczyła z demonem Ravener, a później umierała od trucizny. Wyleczył ją tak samo, jak Sebastian i również niósł. Może byli do siebie bardziej podobni, niż by jej się wydawało, nawet zanim związał ich czar. - Nasz ojciec nie żyje, - powiedział. – Nie mamy innych krewnych. Ty i ja, jesteśmy ostatni. Ostatni z Morgensternów. Jesteś jedyną osobą, w której żyłach płynie ta sama krew. Jedyną podobną do mnie. - Wiedziałeś, że cię śledziłam. - stwierdziła. - Oczywiście, że wiedziałem. - I pozwoliłeś mi na to. - Chciałem zobaczyć, co zrobisz. Przyznaję, nie pomyślałem, że wtedy zejdziesz za mną. Jesteś odważniejsza, niż sądziłem- podniósł szalik ze swoich kolan i owinął go sobie wokół szyi. Park zaczynał się wypełniać turystami z mapami, rodzicami z dziećmi, starszymi mężczyznami, którzy siadali na ławkach i palili fajki. – Nigdy nie wygrałabyś tamtej walki. - Mogłam. Uśmiechnął się, jakby mimo woli. - Może. Opuściła nogi na trawę, która była wilgotna od rosy. Nie zamierzała dziękować Sebastianowi. Za nic. - Dlaczego bratasz się z demonami? - spytała. – Słyszałam, co o tobie mówią. Wiem, co robisz... - Nie, nic nie wiesz. - uśmiech zniknął, wyniosły ton powrócił. –Po pierwsze: to nie były demony, z którymi prowadzę interesy, tylko ich strażnicy. Dlatego byli w innym pokoju i dlatego nie było tam mnie. Demony Dahak nie są zbyt mądre, za to wredne i dobrze bronią. To nie tak, że wiedziały, o co naprawdę chodzi. Powtarzały tylko plotki, które usłyszały od swoich panów. Wielkich Demonów. To właśnie z nimi się spotkałem. - I to ma poprawić mi humor? Pochylił się w jej stronę. - Nie starałem się poprawić ci humoru. Próbuję powiedzieć prawdę.

- Nie dziwmy się więc, dlaczego wyglądasz, jakbyś miał atak alergii2skomentowała, choć nie była to prawda. Sebastian wyglądał irytująco spokojnie, chociaż napięcie jego szczęki i pulsująca żyła na skroni mówiły, że nie jest tak opanowany, jakiego chciał udawać. – Dahak powiedział, że zamierzasz oddać ten świat demonom. - No, i czy to brzmi na coś, co mógłbym zrobić? Clary tylko na niego patrzyła. - Przecież powiedziałaś, że dasz mi szansę. - zauważył. – Nie jestem tym, kim byłem, kiedy spotkaliśmy się w Alicante- wpatrywał się w nią. – Poza tym nie jestem jedyną osobą, jaką znasz, która wierzyła w Valentine’a. Był moim ojcem. Naszym ojcem. Nie jest łatwo odrzucić poglądy, w które kazano ci wierzyć od urodzenia. Clary skrzyżowała ramiona na piersi. Powietrze było świeże, ale zimne; z chłodnym powiewem. - Cóż, masz rację. - Valentine się mylił. - powiedział. –Miał taką obsesję na punkcie krzywd, jakie wierzył, że wyrządziło mu Clave, że zależało mu tylko na tym, by udowodnić im, że ma rację. Chciał wezwać Anioła, aby ogłosił, że on jest wcieleniem Jonathana, Nocnego Łowcy, ich przywódcą, i że droga, jaką wskazuje, jest słuszna. - Nie tak to się odbyło. -Wiem, co się wydarzyło. Lilith mi opowiedziała. - mówił to, jakby rozmowy z matką wszystkich demonów były czymś zwyczajnym, co przydarza się każdemu. – Nie bądź na tyle głupia, żeby sądzić, że wszystko stało się, ponieważ Anioł poczuł litość. Clary, Anioły to sople lodu. Razjel rozgniewał się, ponieważ Valentine zapomniał o misji Nocnych Łowców. - Którą jest…? -Z abijanie demonów. To nasz obowiązek. Na pewno słyszałaś, że w ostatnich latach coraz więcej demonów prześlizguje się do naszego świata? I nie mamy pojęcia, jak je zatrzymać? Wróciło do niej echo słów; czegoś, co powiedział Jace, kiedy pierwszy raz byli w Cichym Mieście, a wydawało jej się, jakby to było wieki temu. Możemy być w stanie zablokować im przejście do tego świata, ale nikt jeszcze nie wymyślił, jak to zrobić. Właściwie przybywa ich coraz więcej. Kiedyś zdarzały się małe naloty, które były łatwe do powstrzymania. Ale już 2

Uuu, Clary jak ci wrzuci, to po tobie, stary :P (przyp. firefly.)

za czasów mojego życia, zwiększa się liczba tych, którzy prześlizgują się przez zabezpieczenia. Clave wysyła Nocnych Łowców i wiele z nich nie wraca. - Nadchodzi wielka wojna z demonami, a Clave jest żałośnie nieprzygotowane. - stwierdził Sebastian. – Co do tego ojciec się nie mylił. Są zbyt ograniczeni, żeby usłyszeć ostrzeżenia lub by się zmienić. Nie chcę całkowitego zniszczenia Podziemnych, jak Valentine, jednak obawiam się, że zaślepienie Clave zgubi świat, który Nocni Łowcy ochraniają. - Mam uwierzyć, że interesuję cię, czy ten świat zostanie zniszczony? - Cóż, mieszkam tutaj. - odparł łagodniej, niż Clary się spodziewała. – Czasem ekstremalne sytuacje wymagają ekstremalnych posunięć. Żeby zniszczyć wroga należy go zrozumieć, a nawet zawierać układy. Jeśli sprawię, że Wielkie Demony mi zaufają, mogę zwabić je tutaj, gdzie zostaną zniszczone, jak i również ich poplecznicy. To powinno przywrócić porządek. Demony będą wiedzieć, że ten świat to nie tak łatwa zdobycz, jak dotąd myślały. Clary pokręciła głową. - A zrobisz to przy pomocy czego, ciebie i Jace’a? Jesteście imponujący, ale nie zrozum mnie źle, nawet wasza dwójka… Sebastian wstał. - Naprawdę uważasz, że tego nie przemyślałem, prawda? - popatrzył na nią z góry. Wiatr sprawiał, że na twarz opadły mu kosmyki jego jasnych włosów. – Chodź ze mną. Chcę ci coś pokazać. Zawahała się. - Jace… - Nadal śpi. Zaufaj mi, wiem to. - wyciągnął rękę w jej stronę. – Chodź ze mną, Clary. Jeśli nie mogę cię przekonać, że mam plan, może ci to udowodnię. Wpatrzyła się w niego. Obrazy przemykały przez jej głowę niczym kolorowe konfetti: sklep ze starociami w Pradze, złoty pierścień z liściem opadający w ciemność, Jace przytulający ją we wnęce klubu, szklane naczynia z martwymi ciałami. Sebastian z serafickim mieczem w dłoni. Udowodnij. Ujęła jego dłoń, pozwalając mu postawić się na nogi.

Zdecydowano, chociaż dopiero po wielu kłótniach, że do wezwania Razjela, Drużyna Dobra będzie potrzebować całkowicie odosobnionego miejsca. - Nie możemy wezwać anioła mierzącego sześćdziesiąt stóp w środku Central Parku. - zauważył sucho Magnus. – Ludzie mogą to zauważyć, nawet ci w Nowym Jorku. - Razjel ma sześćdziesiąt stóp wysokości? - spytała Isabelle. Siedziała w fotelu, który przysunęła sobie do stołu. Pod ciemnymi oczami widniały sine cienie, była wyczerpana, podobnie jak Alec, Magnus i Simon. Nie spali od wielu godzin, wertując strony ksiąg Magnusa, które były tak stare, że kartki sprawiały wrażenie tak cienkich, jak skórka cebuli. Oboje: Izzy i Alec rozumieli grekę i łacinę, a Alec miał większą wiedzę o językach demonów niż Isabelle, jednak były takie księgi, które umiał odczytać tylko Magnus. Maia i Jordan, zdając sobie sprawę, że mogą być przydatni gdzie indziej, pojechali na stację policyjną, żeby sprawdzić, co z Lukiem. W tym czasie Simon starał się być potrzebny jak tylko mógł: przygotowując jedzenie i kawę, przepisując symbole według poleceń Magnusa, przynosząc więcej papieru i ołówków, a nawet karmiąc Prezesa Miau, który podziękował mu, wypluwając kulkę z sierści na podłogę, w kuchni Magnusa. - Tak naprawdę ma tylko pięćdziesiąt dziewięć, ale ja lubię wyolbrzymiać. odparł Magnus. Zmęczenie nie polepszało jego humoru. Włosy odstawały mu niesfornie, a na dłoniach miał smugi brokatu tam, gdzie pocierał nimi oczy. – To anioł, Isabelle. Czy ty kiedykolwiek się czegoś uczyłaś? Isabelle mlasnęła poirytowana. - Valentine przywołał anioła w swojej piwnicy. Nie rozumiem, po co ci tyle miejsca… - Ponieważ Valentine jest po prostu BARDZIEJ SUPER niż ja! - Warknął Magnus, upuszczając długopis. – Posłuchaj… - Nie krzycz na moją siostrę. - odezwał się Alec. Powiedział to cicho, lecz z mocą. Czarownik spojrzał na niego zaskoczony. Alec kontynuował. – Isabelle, rozmiar aniołów pojawiających się w ziemskim wymiarze waha się w zależności od ich mocy. Anioł, którego wezwał Valentine był niższy rangą od Razjela. A jeśli zamierzasz przywołać jeszcze ważniejszego, Michała lub Gabriela…

- Nie potrafię wykonać zaklęcia, które ich uwięzi nawet na chwilę- stwierdził Magnus przygaszonym głosem. – Wzywamy Razjela, bo liczymy, że jako stwórca Nocnych Łowców będzie miał jakieś specjalne uczucia lub w ogóle jakieś uczucia, odnośnie waszej sytuacji. I jego ranga jest odpowiednio wysoka. Mniej potężny anioł mógłby nie być w stanie nam pomóc, a potężniejszy… Cóż jeżeli coś poszłoby nie tak… - Nie tylko ja mógłbym zginąć. - wtrącił Simon. Magnus wyglądał, jakby coś go bolało, a Alec spuścił wzrok na papiery rozrzucone na stole. Isabelle przykryła dłoń Simona swoją. - Nie mogę uwierzyć, że siedzimy tutaj i rozmawiamy o przywołaniu anioła. powiedziała. – Przez całe życie przeklinamy w imię Anioła. Wszyscy wiemy, że nasze moce pochodzą od tych boskich stworzeń. Ale zobaczyć jednego z nich… Nie mogę sobie tego wyobrazić. Jeśli próbuję o tym myśleć, to mnie po prostu przerasta. Przy stole zapadła cisza. W oczach Magnusa dostrzec można było cień, który sprawił, że Simon zaczął się zastanawiać, czy czarownik widział kiedyś anioła. Myślał nad tym, czy go nie spytać, kiedy odezwała się jego komórka. To był sms od Mai. DOBRE WIEŚCI! LUKE SIĘ OBUDZIŁ I ROZMAWIA. WYGLĄDA NA TO, ŻE WSZYSTKO BĘDZIE Z NIM OK. Simon poczuł falę ulgi. W końcu pomyślne wiadomości. Schował telefon i dotknął pierścienia na dłoni. Clary? Cisza. Walczył z nerwami. Pewnie spała. Podniósł wzrok i dostrzegł, że cała trójka wpatruje się w niego. - Kto napisał? - spytała Isabelle. - Maia. Mówi, że Luke się obudził i rozmawia. Że wszystko z nim będzie w porządku. - rozległ się szmer głosów pełnych ulgi, ale Simon nadal spoglądał na pierścień. – Podsunęła mi pewien pomysł. Isabelle już wstała i szła w jego stronę, lecz gdy to powiedział stanęła. Wyglądała na zmartwioną. Simon nie mógł jej winić. Jego pomysły były zazwyczaj totalnie samobójcze lub spóźnione. - O co chodzi? - zapytała. - Czego potrzebujemy do wezwania Razjela? Jak dużo miejsca? - odparł Simon. Magnus zerknął znad książki.

- Przynajmniej milę wokół. Woda byłaby dobra. Jak Jezioro Lyn… - Farma Luke’a, - przerwał mu Simon. – Na północy. Godzina, może dwie jazdy stąd. Powinienem już być cicho, ale wiem też jak tam dojechać. I jest tam jezioro. Nie tak duże jak Lyn, ale… Magnus zamknął księgę, którą trzymał. - To nie jest zły pomysł, Seamus. - Kilka godzin? - odezwała się Isabelle, patrząc na zegarek. – Możemy być tam o… - O, nie - wtrącił Magnus. Odepchnął od siebie książkę. - Widzę, że twój entuzjazm jest nieograniczony i imponujący, Isabelle, lecz ja jestem zbyt wykończony, żeby teraz porządnie wykonać zaklęcie przywołujące. A nie chcę ryzykować. Myślę, że wszyscy się zgodzimy. - Więc kiedy? - spytał Alec. - Potrzebujemy przynajmniej paru godzin snu. - stwierdził Magnus. Proponuję, żebyśmy wyjechali wczesnym popołudniem. Sherlock, przepraszam, Simon, zadzwoń i zapytaj w międzyczasie, czy możemy pożyczyć wóz Jordana. A teraz… - poskładał papiery zgromadzone wokół niego. – Idę spać. Isabelle, Simon, jesteście bardziej niż mile widziani, a żeby użyć wolnego pokoju, jeśli chcecie. - Oddzielne pokoje byłyby lepsze3- mruknął Alec. Isabelle spojrzała na Simona pytająco, ale on już sięgał do kieszeni po telefon. - W porządku. - powiedział. – Wrócę w południe, ale na razie mam ważną sprawę do załatwienia.

Za dnia Paryż był miastem wąskich, zakręconych uliczek, które z biegiem czasu przekształcały się w szerokie aleje; przyjemnych złotych budynków pokrytych dachówkami oraz błyszczącej rzeki przecinającej je niczym blizna. Sebastian, pomimo zapewnień udowodnienia Clary, że ma plan, nie mówił wiele, kiedy szli w górę ulicy pełnej galerii i sklepów sprzedających stare, zakurzone książki w stronę Quai des Grands Augustins, znajdującemu się przy brzegu rzeki. 3

Słodki starszy braciszek! <3 (przyp. firefly.)

Znad Sekwany wiał chłodny wiatr i Clary wzdrygnęła się. Sebastian odwiązał swój szalik i podał jej. Był biało-czarny i nadal ciepły. - Nie wygłupiaj się, - powiedział. – Zimno ci. Załóż go. Clary obwiązała nim szyje. - Dzięki. - powiedziała odruchowo, po czym się skrzywiła. Proszę bardzo. Podziękowała Sebastianowi. Czekała na piorun wyłaniający się zza chmur, który trafiłby w nią i zabił. Jednak nic się nie wydarzyło. Sebastian spojrzał na nią z przymrożeniem oka. - Wszystko w porządku? Wyglądasz, jakbyś miała zaraz kichnąć. - Wszystko ze mną dobrze. - szalik pachniał cytrusową wodą kolońską i chłopakiem. Nie była pewna, jakiego zapachu oczekiwała. Znów zaczęli iść. Tym razem Sebastian zwolnił tempo, idąc tuż przy jej boku i zatrzymując się, by wyjaśnić, że osiedla w Paryżu są numerowane i, że przechodzili z szóstego do piątego, Dzielnicy Łacińskiej oraz że most, który mogli dostrzec nad rzeką to Pont Saint-Michel. Clary zauważyła, że mijało ich wiele młodych ludzi; dziewczyny w jej wieku lub starsze, niesamowicie stylowe, w obcisłych spodniach, wysokich szpilkach i z włosami falującymi na wietrze. Kilka zatrzymywało się, by obdarzyć Sebastiana pełnymi wdzięku spojrzeniami, których wydawał się nie zauważać. Jace by zauważył, pomyślała Clary. Sebastian był powalający ze swoimi jasnymi włosami i czarnymi oczami. Uznała, że jest przystojny, kiedy spotkali się po raz pierwszy, a wtedy jego włosy miały czarny odcień, który tak naprawdę mu nie pasował. Teraz wyglądał lepiej. Bladość jego włosów nadawała twarzy trochę koloru, policzki pokrywały lekkie rumieńce. Rysy jego twarzy były pełne wdzięku. Rzęsy miał niesamowicie długie, odrobinę ciemniejsze niż włosy i zawinięte jak u Jocelyn - to nie było fair. Dlaczego Clary nie dostała skręconych rzęs? I dlaczego on nie miał ani jednego piega? - Cóż, - odezwała się nagle, przerywając mu w połowie zdania. – Kim jesteśmy? Zerknął na nią z ukosa. - Co masz na myśli? - Powiedziałeś, że jesteśmy ostatnimi z Morgensternów. Morgenstern to niemieckie nazwisko. - stwierdziła. – Więc, kim jesteśmy? Niemcami? Jaka jest nasza historia? Dlaczego zostaliśmy tylko my?

- Nic nie wiesz o rodzinie Valentine’a? - w głosie Sebastiana dało się usłyszeć niedowierzanie. Zatrzymał się pod murkiem biegnącym wzdłuż Sekwany i chodnika. – Twoja matka nigdy ci nie mówiła? - To też twoja matka i nie, nie mówiła. Valentine nie jest jej ulubionym tematem. - Nazwiska Nocnych Łowców są złożone. - powiedział powoli i wspiął się na murek. Wyciągnął rękę w jej stronę i po chwili pozwoliła wciągnąć się na górę. Pod nimi płynęła szarozielona Sekwana z malutkimi łódkami, leniwie dryfującymi po powierzchni wody. – Fairchild, Light-wood, White-law. ‘Morgenstern’ oznacza ‘poranną gwiazdę’. Jest to niemieckie nazwisko, ale rodzina pochodziła ze Szwajcarii. - Pochodziła? - Valentine był jedynakiem. - odparł Sebastian. – Jego ojciec, nasz dziadek, został zabity przez Podziemnych, jego brat zginął w walce. Nie miał dzieci. To - wyciągnął rękę i dotknął jej włosów. – Pochodzi ze strony Fairchildów. Mają w sobie angielską krew. Mój wygląd przypomina raczej tą szwajcarską stronę. Jak Valentine’a. - Wiesz coś o naszych dziadkach? - Clary spytała, mimo wszystko zafascynowana. Sebastian opuścił dłoń i zeskoczył z murku. Podał jej rękę, którą ujęła, chwiejąc się po zeskoku. Na chwilę oparła się o jego klatkę piersiową: twardą i ciepłą. Przechodząca obok dziewczyna rzuciła jej rozbawione, a zarazem zawistne spojrzenie, a Clary szybko się odsunęła. Pragnęła krzyknąć za dziewczyną i powiedzieć jej, że Sebastian to jej brat oraz że i tak go nienawidzi. Ale nie zrobiła tego. - Nie wiem nic o rodzicach matki. - wyznał. – Jak mógłbym? - uśmiechnął się krzywo. – Chodź. Chcę ci pokazać moje ulubione miejsce. Clary zawahała się. - Myślałam, że udowodnisz mi, że masz plan. - Wszystko w odpowiednim czasie. - Sebastian zaczął iść i ona podążyła za nim. Dowiesz się, jaki ma plan. Do tego czasu udawaj miłą. – Ojciec Valentine’a był taki jak on. - kontynuował opowieść. – Pokładał zaufanie w sile. ,Jesteśmy wojownikami wybranymi przez Boga’. W to wierzył. Ból czyni cię silniejszym. Strata czyni cię mocniejszym. Kiedy umarł… - Valentine się zmienił. - wtrąciła Clary. – Luke mi powiedział.

- Kochał swojego ojca i jednocześnie go nienawidził. Coś, co możesz zrozumieć na podstawie Jace’a. Valentine wychował nas tak, jak jego ojciec wychował jego. Zawsze powracasz do tego, co jest ci znajome. - Ale Jace… - wyjąkała Clary. - Valentine nauczył go czegoś więcej niż tylko walki. Przecież zna języki, umie grać na fortepianie… - To wpływ Jocelyn. - Sebastian niechcący wypowiedział jej imię, a ton jego głosu sprawiał wrażenie, jakby nienawidził jego brzmienia. – Sądziła, że Valentine powinien umieć rozmawiać o książkach, sztuce, muzyce, a nie tylko o zabijaniu. To właśnie przekazał Jace’owi. Po ich lewej stronie pojawiła się kuta brama z niebieskiego żelaza. Sebastian, schylając się, przeszedł przez nią i skinął na Clary, by podążyła za nim. Dziewczyna nie musiała się uchylać, ale poszła za nim, wpychając ręce do kieszeni. - A co z tobą? - spytała. Uniósł ręce. Były to zdecydowanie dłonie jej matki - zgrabne, z długimi palcami, przeznaczone do trzymania pędzla lub pióra. - Nauczyłem się grac na instrumentach wojny - wyznał. – I malować krwią. Nie jestem taki jak Jace. Znajdowali się w wąskiej uliczce, między rzędami budynków zbudowanych ze złotego kamienia jak wiele w Paryżu; ich miedziane dachy błyszczały w słońcu. Pod stopami mieli żwir, a wokół nie jeździły samochody ani motocykle. Po lewej stronie Clary była kawiarnia. Na żelaznym słupku wisiała drewniana tabliczka z jej nazwą, jedyny znak na to, że w tej krętej uliczce w ogóle coś się dzieje. - Podoba mi się tutaj. - powiedział Sebastian, śledząc jej spojrzenie. – Czujesz się jak w ubiegłym wieku. Bez hałasu samochodów, bez neonów, Tylko… spokój. Clary wpatrzyła się w niego. Kłamie, pomyślała. Sebastian nie myśli w ten sposób. Sebastiana, który chciał spalić całe Alicante, nie obchodzi „spokój”. Pomyślała wtedy o miejscu, gdzie dorastał. Nigdy go nie widziała, ale Jace jej opisywał. Mały domek, chatka w dolinie niedaleko Alicante. Noce musiały być tam ciche, a niebo pełne gwiazd. Ale czy on miałby za tym tęsknić? Byłby w stanie? Czy to uczucie może towarzyszyć istocie, która nawet nie jest do końca człowiekiem? Nie masz z tym żadnego problemu? Chciała spytać. Z przebywaniem w miejscu, gdzie prawdziwy Sebastian Verlac dorastał i żył, zanim go zabiłeś? Chodzeniem tymi ulicami, noszeniem jego imienia, wiedząc, że gdzieś jego

ciotka ma po nim żałobę? I co miałeś na myśli mówiąc, że nie powinien był z tobą walczyć? Sebastian przypatrywał jej się zamyślony. Wiedziała, że ma poczucie humoru. Była jednak w nim złośliwa nuta, czasem tak bardzo podobna do Jace’a. Ale teraz się nie uśmiechnął. - Chodź, - odezwał się, wyrywając ją z zadumy. – Tutaj podają najlepszą gorącą czekoladę w Paryżu. Clary nie była pewna, skąd wiedziała, że to prawda, biorąc pod uwagę to, że po raz pierwszy była w Paryżu, ale kiedy tylko usiedli, musiała przyznać, że czekolada jest wspaniała4. Przyrządzali ją przy twoim stoliku - który był mały i drewniany, otoczony staromodnymi krzesłami z wysokimi oparciamiw niebieskiej filiżance. Używali śmietany, czekolady w proszku i cukru. W rezultacie napój był tak gęsty, ze łyżeczka mogła w nim stać. Dostali również croissanty, które moczyli w czekoladzie. - Wiesz, jeśli chcesz jeszcze jednego rogalika, to ci go przyniosą. - doradził Sebastian, opierając się na krześle. Clary zauważyła, że byli najmłodszymi klientami kawiarenki. – Tego atakujesz niczym jakiś rosomak. - Jestem głodna. - wzruszyła ramionami. – Słuchaj, jeśli chcesz do mnie mówić, słucham. Przekonaj mnie. Pochylił się, opierając łokcie na stoliku. Przypomniała sobie, jak patrzyła w jego oczy poprzedniej nocy, dostrzegając srebrny pierścień wokół jego źrenicy. - Myślałem o tym, co mi wczoraj powiedziałaś. - Wczoraj miałam halucynacje. Nie pamiętam, co do ciebie powiedziałam. - Zapytałaś, do kogo należę. Clary zatrzymała rękę z filiżanką w połowie drogi do ust. - Tak powiedziałam? - Mhm. - Sebastian bacznie obserwował jej twarz. – I nie znam odpowiedzi na twoje pytanie. Clary odstawiła filiżankę, nagle czując się bardzo niekomfortowo. - Nie musisz do nikogo należeć - stwierdziła. – To tylko przenośnia. - Cóż, pozwól mi teraz cię o coś spytać. - powiedział Sebastian. - Sądzisz, że jesteś w stanie mi wybaczyć? To znaczy, uważasz, że przebaczenie jest możliwe dla takiej osoby jak ja? Cassandra mnie kiedyś dobije! Kto pisze takie długie zdania?! Czasem już nie wiem, czy dzielić, czy nie dzielić. Kij z tym, sens ma :D (przyp. firefly.)

4

- Nie wiem. - wyznała Clary, zaciskając dłonie na krawędzi stołu. – Ja… Nie wiem wiele o przebaczeniu w sensie religijnym, tylko w sensie zwykłego wybaczania ludziom. - wzięła głęboki oddech, wiedząc, że bełkocze. Ale było coś w spokojnym spojrzeniu ciemnych oczu Sebastiana, jakby oczekiwał od niej odpowiedzi na pytania, na które nikt odpowiedzi nie miał. – Wiem, że musisz zasłużyć na przebaczenie. Zmienić się. Wyznać winy, żałować. Musisz też wykonać zadośćuczynienie. - Zadośćuczynienie. - powtórzył Sebastian. - Żeby naprawić to, co zrobiłeś. - Clary popatrzyła na swój kubek. Sebastian nie był w stanie naprawić tego, co uczynił. Nie było żadnego sensownego sposobu. - Ave atque vale. - wyrecytował Sebastian, spoglądając na swoją filiżankę czekolady. Clary rozpoznała tradycyjne słowa, które Nocni łowcy wypowiadali nad zmarłymi. - Dlaczego to mówisz. Przecież nie umieram. - Wiesz, że to pochodzi z wiersza? Katullusa. ‘Frater, ale atque vale’5. ‘Witaj i żegnaj, mój bracie’. Pisze o prochach, rytuałach pogrzebowych i swoim żalu po śmierci brata. Nauczono mnie tego utworu, kiedy byłem mały, ale nie bardzo go rozumiałem- jego żalu, straty i zastanawiania się nad tym, jak to byłoby umrzeć i nikt by się tym nie przejął. - popatrzył na nią ostro. – Jak myślisz, jaką byłabyś osobą, gdyby Valentine wychował cię razem ze mną? Kochałabyś mnie? Clary cieszyła się, że wcześniej odstawiła filiżankę, bo teraz zdecydowanie by ją upuściła. Sebastian nie patrzył na nią ze wstydem lub skrępowaniem, jakie normalnie towarzyszy takiemu pytaniu. Patrzył na nią, jakby była ciekawą, obcą formą życia. - Cóż, - odezwała się. – Jesteś moim bratem. Kochałabym cię. Byłabym… zmuszona cię kochać. Nie przestawał jej obserwować tym samym spokojnym i poważnym wzrokiem. Zastanawiała się nad zapytaniem się go, czy to oznaczało, że on również by ją kochał. Jak siostrę. Miała jednak przeczucie, że on nie ma pojęcia, co to oznacza. - Jednak nie wychował mnie Valentine. - powiedziała. – Właściwie, to go zabiłam.

5

Sebek nie bajeruje. Był sobie taki Katullus, pisywał pieśni. Ten cytat pochodzi z pieśni 101 ☺ (przyp. firefly.)

Nie była pewna, dlaczego mu to wyznała. Może chciała sprawdzić, czy można go zdenerwować. Przecież Jace kiedyś powiedział, że Valentine był jedyną osobą, na której zależało Sebastianowi. Lecz on nawet nie zbladł. - Tak właściwie zabił go Anioł. - poprawił ją. – Chociaż stało się to przez ciebie- palcami przebiegał po gładkim blacie. – Wiesz, kiedy spotkałem cię po raz pierwszy w Idrisie, miałem nadzieję… Myślałem, że będziesz taka, jak ja. Ale, że w najmniejszym stopniu nie jesteś do mnie podobna, znienawidziłem cię. Potem jednak, kiedy wróciłem i Jace powiedział mi, co zrobiłaś, zdałem sobie sprawę, że byłem w błędzie. Jesteś taka jak ja. - To samo mówiłeś wczoraj. Ale ja nie jestem… - Zabiłaś naszego ojca. - przerwał jej. Głos miał miękki. – I nie obchodzi cię to. Żadnych wyrzutów sumienia, prawda? Valentine dał Jace’owi w kość w czasie pierwszych 10 lat jego życia i on nadal za nim tęskni. Opłakiwał go, chociaż płynęła w nich inna krew. A on był twoim ojcem, zabiłaś go i mimo to możesz spokojnie spać w nocy. Clary patrzyła na Sebastiana z otwartą buzią. To było niesprawiedliwe. Bardzo nie fair. Valentine nigdy nie był dla niej ojcem. Nie kochał jej. Był potworem, który musiał umrzeć. Zabiła go, bo nie miała innego wyboru. Przed oczami pojawił jej się obraz Valentine’a, który przeszywa Jace’a mieczem i jak potem trzyma go w ramionach. Valentine opłakiwał syna, którego zabił. Lecz ona nigdy nie płakała za swoim ojcem. Nawet nie przyszło jej to do głowy. - Mam rację, prawda? - stwierdził Sebastian6. – Powiedz mi, że nie mam racji. Powiedz, że nie jesteś taka, jak ja. Clary wpatrzyła się w swoją filiżankę czekolady, teraz już zimnej. Czuła się, jakby w głowie miała wir, który niemiłosiernie wciągał wszelkie jej myśli i słowa. - Sądziłam, że uważasz, iż Jace jest do ciebie podobny, - wyjąkała w końcu. – Że dlatego chcesz mieć go przy sobie. - Potrzebuję Jace’a, - wyznał Sebastian7. – Ale w głębi serca nie jest taki, jak ja. Ty jesteś. - wstał. Musiał wcześniej zapłacić rachunek, Clary nie mogła sobie tego przypomnieć. – Chodź ze mną.

Wy nawet sobie nie wyobrażacie, jak już dość mam pisania wyrazu ‘Sebastian’. Tyle razy miałam ochotę napisać: powiedział Sebek, że aż musiałam się z Wami tym podzielić xD pokusa jest baaardzo silna (przyp. firefly.) 7 Uuufff, było blisko: Seb… Sebek, tfu! Sebastian :D (przyp. firefly.) 6

Wyciągnął rękę w jej stronę8. Wstała, nie dotykając jej, automatycznie poprawiając jego szalik. Czekolada, którą wypiła, paliła ją w żołądku niczym kwas. Wyszła za Sebastianem z kawiarenki. Stanął w uliczce, patrząc w błękitne niebo. - Nie jestem jak Valentine. - powiedziała, zatrzymując się obok. – Nasza matka… - Twoja matka mnie nienawidziła. - przerwał jej. – Nienawidzi. Widziałaś ją. Próbowała mnie zabić. Chcesz mi powiedzieć, że jesteś podobna do twojej matki, zgoda. Jocelyn Fairchild jest bezlitosna. Zawsze była. Miesiącami, może latami udawała, że kocha naszego ojca tylko po to, by zdobyć wystarczającą ilość informacji, by go zdradzić. Wymyśliła Powstanie i obserwowała, jak przyjaciele jej męża są mordowani. Ukradła twoje wspomnienia. Wybaczyłaś jej to? A kiedy uciekała z Idrisu, myślisz, że planowała wziąć mnie ze sobą? Musiało jej ulżyć, kiedy dowiedziała się, że nie żyję… - Nie ulżyło! - warknęła Clary. – Miała pudełko, gdzie trzymała twoje dziecięce rzeczy. Kiedyś wyciągała je i płakała nad nimi. Co roku w twoje urodziny. Wiem, że masz tą skrzynkę w swoim pokoju. Kształtne i wąskie usta Sebastiana wykrzywiły się w grymasie. Odwrócił się od niej i zaczął iść w dół ulicy. - Sebastian! - Clary zawołała za nim. – Sebastian, poczekaj. - nie wiedziała, dlaczego chce, żeby wrócił. Musiała przyznać, że nie miała pojęcia, gdzie jest i jak może wrócić z powrotem do mieszkania, ale nie chodziło tylko o to. Chciała stanąć i walczyć, udowodnić, że nie jest tym, kim on mówił, że jest. - Jonathan Christopher Morgenstern! - uniosła głos. Zatrzymał się i powoli obrócił w jej stronę, patrząc na nią znad ramienia. Ruszyła w jego kierunku, a on obserwował ją, przechylając lekko głowę i mrużąc ciemne oczy. - Założę się, że nawet nie znasz mojego drugiego imienia. - stwierdziła. - Adele. - jego głos był dźwięczny i poufały, co sprawiło, ze poczuła się niekomfortowo. – Clarissa Adele. Stanęła obok niego. - Dlaczego Adele? Nigdy się nie dowiedziałam.

Ja nie mogę! Co chwilę Sebcio mówi: chodź ze mną i wyciąga do niej rękę. Co chwilę, mówię! :P (przyp. firefly.) 8

- Sam tego nie wiem. - odparł Sebastian. – Wiem tylko, że Valentine nie chciał, żebyś nazywała się Clarissa Adele. Pragnął nazwać cię Serafiną9 po swojej matce. Naszej babce. - znów zaczął iść, tym razem Clary dotrzymywała mu kroku. – Po śmierci naszego dziadka umarła na atak serca. Valentine zwykł mawiać, że zmarła z żalu. Clary pomyślała o Amatis, która nigdy nie wyleczyła się ze swojej pierwszej miłości, Stephena; pomyślała o jego ojcu, który zmarł z żalu; o Inkwizytorce, która całe życie poświęciła zemście. O matce Jace’a, która podcięła sobie żyły, kiedy umarł jej mąż. - Zanim poznałam Nefilim, powiedziałabym, że śmierć z żalu jest niemożliwa. Sebastian zaśmiał się sucho. - Nie przywiązujemy się w taki sposób, jak Przyziemni. - stwierdził. – Cóż, czasami. Każdy jest inny. Ale więzi miedzy nami są zazwyczaj bardziej intensywne i nie do rozerwania. Dlatego tak źle dogadujemy się z innymi spoza naszego rodzaju. Podziemnymi, Przyziemnymi… - Moja mama wychodzi za Podziemnego. - wycedziła Clary urażona. Zatrzymali się przez kwadratowym kamiennym budynkiem z niebieskimi okiennicami stojącym prawie na końcu ulicy. - Kiedyś był Nefilim. - powiedział Sebastian. –I popatrz na naszego ojca. Twoja matka zdradziła go i zostawiła, a on nadal spędzał resztę swojego życia na czekaniu, by ją odnaleźć i przekonać, aby wróciła do niego. Ta szafa pełna ubrań… - pokręcił głową. - Ale Valentine powiedział Jace’owi, że miłość to słabość. Że cię zniszczy. -A nie myślałabyś tak, gdybyś spędziła połowę swojego życia goniąc za kobietą, która cię nienawidzi, ponieważ nie możesz o niej zapomnieć? Gdybyś musiała pamiętać, jak osoba, którą kochałaś najbardziej na świecie wbiła ci nóż w plecy i jeszcze go przekręciła? - pochylił się nad nią tak, że przez chwilę jego oddech poruszał jej włosami. – Może i jesteś bardziej podobna do twojej matki niż do naszego ojca. Ale jaka to różnica? Masz okrucieństwo w żyłach i lód w sercu, Clarisso. Nie mów mi, ze jest inaczej. Odsunął się, zanim mogła odpowiedzieć i podążył w stronę drzwi wejściowych domu z niebieskimi okiennicami. Na ścianie obok drzwi widniały guziki domofonów z ręcznie wpisanym nazwiskiem przy każdym z nich. Sebastian nacisnął ten obok nazwiska Magdalena i czekał. W końcu skrzeczący głos odezwał się w głośniku. Omg, tak nazywał się kot w filmie „Barbie: Księżniczka i Żebraczka”. Ja, właśnie przyznałam się do oglądania bajeczek, cudaśnie! Tak w ogóle: hahahaha, Clary Serafiną! Dobre. (przyp. firefly.)

9

- Qui est là? - C’est le fils et la fille de Valentine. - odpowiedział Sebastian. – Nous avions rendez-vous10? Nastała cisza, potem odezwał się domofon. Sebastian pchnął drzwi i przytrzymał je grzecznie dla Clary, by weszła przed nim. Schody były drewniane, wyniszczone i gładkie niczym burta statku11. Weszli po nich w ciszy na ostatnie piętro, gdzie wychodziły prosto na podest. Sebastian przeszedł przez nie pierwszy, Clary poszła za nim. Znaleźli się w dużym, dobrze oświetlonym pomieszczeniu. Zarówno ściany, jak i zasłony były białe. Przez jedno z okien Clary mogła dostrzec ulicę z drugiej strony budynku pełną restauracji i butików. Przejeżdżały tamtędy samochody, ale dźwięk ich silników wydawał się nie docierać do mieszkania. Podłoga była z polerowanego drewna, meble pomalowane na biało, a kanapy tapicerowane, na których spoczywały kolorowe poduszki. Fragment mieszkania był przekształcony w pracownię. Światło padało na długi drewniany stół. Były też sztalugi, wszystkie zasłonięte materiałami, by zakryć ich zawartość. Na wieszaku wisiał ubrudzony farbą fartuch. Przy stole stała kobieta. Clary strzelałaby, że jest w wieku Jocelyn, jeśli znalazłby się choć jeden znak wskazujący, ile ma lat. Miała na sobie bezkształtną czarną szatę, która okrywała jej ciało. Widoczne były tylko jej białe dłonie, szyja i twarz. Na każdym z jej policzków został narysowany czarny run biegnący od zewnętrznego kącika jej oczu do ust. Clary nigdy nie widziała tych znaków, ale mogła wyczuć ich znaczenie- siła, umiejętność, zręczność. Kobieta miała gęste kasztanowe włosy opadające falami do pasa, a kiedy uniosła oczy, Clary zauważyła, że mają specyficzny pomarańczowy odcień, podobny do wygasającego płomienia. Klasnęła swobodnie w dłonie. Odezwała się poirytowanym, ale melodyjnym głosem. - Tu dois être Jonathan Morgenstern. Et elle, c‟est ta soeur? Je pensais que… - Jestem Jonathan Morgenstern. - przemówił Sebastian. – I tak, to jest moja siostra, Clarissa. Proszę mówić przy niej po angielsku. Nie rozumie francuskiego. Kobieta odchrząknęła. - Mój angielski jest słaby12. Minęło wiele lat odkąd go ostatnio używałam. Nie uczę się francuskiego, więc jak pierwszy raz to czytałam, moje odczucia leciały jakoś tak: wtf?! Sebcio zabiera Clary na jakąś randkę z dziewczyną?! Uhuhu :D Oczywiście teraz już się domyśliłam, że rendez-vous znaczy nie tyle ‘randka’ co po prostu ‘spotkanie’. Piszę tak sobie, obyście uniknęli pomyłek, której ja doświadczyłam xD (przyp. firefly.) 11 Albo ja coś źle tłumaczę, albo Cassie ma jakiś problem z porównaniami. Czasem nie ogarniam, bo na przykład ja nie wiem, jak gładki jest statek- nigdy go nie dotykałam… Ale sławnym można więcej <3 (przyp. firefly.) 12 Haha, użyto tu słowa ‘rusty’- zardzewiały. Za śmiesznie by to brzmiało, więc ocenzurowałam :D (przyp. firefly.) 10

- Jest wystarczająco dobry. Clarisso, to jest Siostra Magdalena. Jedna z Żelaznych Sióstr. Clary zaniemówiła. - Myślałam, że Żelazne Siostry nigdy nie opuszczają swojej fortecy… - To prawda. - wtrącił Sebastian. – Chyba że popadły w niełaskę, bo wykryto ich udział w Powstaniu. Jak myślisz, kto zaopatrywał Krąg w broń? uśmiechnął się smutno do Magdaleny. – Żelazne Siostry to Twórcy, nie wojownicy. Ale Magdalena opuściła Fortecę zanim odkryto jej udział w Powstaniu. - Nie spotkałam żadnego Nefilim przez 15 lat do czasu, kiedy twój brat się ze mną skontaktował. - powiedziała Magdalena. Trudno było stwierdzić, na kogo patrzy, kiedy mówi. Jej oczy były bez wyrazu i wydawały się poruszać, ale na pewno nie była niewidoma. – Czy to prawda? Masz… materiał? Sebastian sięgnął do sakiewki zwisającej u pasa z bronią i wyjął z niej coś, co wyglądało na kwarc. Położył przedmiot na długim stole, a zbłąkany snop światła podświetlił go jakby od wewnątrz. Clary nabrała powietrza. To był adamas ze sklepiku w Pradze. Magdalena syknęła. - Czysty adamas. - odezwał się Sebastian. – Żaden run go nigdy nie dotknął. Żelazna Siostra okrążyła stół i położyła ręce na adamasie. Jej dłonie, również pokryte runami trzęsły się. - Adamas pur. - wyszeptała. – Minęły lata odkąd dotykałam świętego materiału. - Jest cały twój, by z niego tworzyć. - powiedział Sebastian. – Kiedy skończysz, ofiaruję ci więcej. Oczywiście, jeśli wierzysz, że możesz stworzyć to, o co proszę. Magdalena wyprostowała się. - Czyż nie jestem Żelazną Siostrą? Czyż nie składałam przysięgi? Czyż moje dłonie nie wytwarzały boskich rzeczy? Potrafię zrobić to, co obiecałam, synu Valentine’a. Nie wątp w to. - Dobrze to słyszeć. - w głosie Sebastiana dało się usłyszeć nutę rozbawienia. – Wrócę dzisiaj. Wiesz, jak mnie wezwać, jeśli będziesz mnie potrzebować. Magdalena pokręciła głową. Cała jej uwaga była skupiona na celofanowej substancji - adamasie. Dźgnęła go palcem. - Tak. Możecie odejść.

Sebastian kiwnął głową i zrobił krok w tył. Clary się zawahała. Chciała chwycić kobietę, wypytać, o co poprosił ją jej brat, spytać, dlaczego złamała Prawo, by pracować u boku Valentine’a. Magdalena, jakby wyczuwając jej wahanie, podniosła wzrok i uśmiechnęła się lekko. - Wasza dwójka. - przemówiła i przez chwilę Clary podejrzewała, że powie, iż nie rozumie, dlaczego są razem; przecież słyszała, że się nienawidzą; że córka Jocelyn była Nocną Łowczynią, kiedy syn Valentine’a był takim kryminalistą. Ale ona tylko pokręciła głową. – Mon Dieu…- powiedziała. – Wyglądacie zupełnie jak wasi rodzice. Tłumaczenie: Firefly Korekta: Marcado

Rozdział 16

Bracia i Siostry Kiedy Clary i Sebastian wrócili do mieszkania, pokój gościnny był pusty, ale w zlewie zastali brudne naczynia, których nie było tam przedtem. - Mówiłeś, że Jace śpi. - powiedziała do brata z nutą oskarżenia. Sebastian wzruszył ramionami. - Spał, kiedy to powiedziałem. – Można było usłyszeć przelotną kpinę w jego głosie, lecz była ona delikatna. Wrócili od Magdaleny razem, w ciszy, ale nie była to zła cisza. Clary pozwoliła swojemu umysłowi wędrować, co jakiś czas powracając do rzeczywistości, gdy zdawała sobie sprawę z tego, że Sebastian idzie koło niej. - Wiem gdzie jest. - W swoim pokoju? - Clary zaczęła iść w stronę schodów. - Nie. - Ruszył w jej stronę. - Chodź, pokażę ci. Zaczął wspinać się po schodach w szybkim tempie i ruszył w stronę sypialni. Clary szła za nim, wręcz depcząc mu po piętach. Spoglądała ze zdumieniem na to, jak jej brat stuka w bok szafy. Rozsunęła się i odsłoniła schody za nią. Sebastian rzucił jej przed ramię krótki uśmieszek, kiedy stanęła za nim. - Żartujesz sobie, - zaczęła. - Sekretne schody? - Nie mów mi, że jest to bardziej nieprawdopodobne niż to, co widziałaś dzisiaj. Schodził po schodach co dwa stopnie. Chociaż Clary była zmęczona, szła za nim w podobnym tempie. Schody były kręte, u ich podnóża znajdował się szeroki pokój z wypolerowaną, drewnianą podłogą i wysokimi ścianami, na których wisiała wszelkiego rodzaju broń,

tak jak w sali szkoleniowej w Instytucie – chakramy1, kizlyare2, maczugi, miecze, sztylety, kusze i kastety, gwiazdy do rzucania, topory, a nawet miecze samurajskie.

Kręgi szkoleniowe zostały starannie wyznaczone na podłodze. W środku nich stał Jace, tyłem do drzwi. Był bez koszuli i boso, w czarnych spodniach, z nożami w rękach. Nagle znajomy obraz błysnął w jej umyśle: nagie plecy Sebastiana, białe blizny po uderzeniach bata. Skóra Jace'a była gładka, lekko złocista, oznaczona typowymi bliznami Nocnych Łowców i rysami, powstałymi przez jej paznokcie zeszłej nocy. Poczuła dreszcz, w jej głowie majaczyło wciąż jedno pytanie: Dlaczego Valentine bił jednego syna, a drugiego nie? - Jace. - powiedziała. Odwrócił się. Był czysty. Jego ciała nie pokrywał już srebrzysty płyn, a złote włosy miały prawie ciemno brązowy kolor i lepiły się do głowy. Skóra lśniła od potu. Wyraz jego twarzy był nieodgadniony. - Gdzie byłaś? Sebastian ruszył w stronę ściany, patrząc na bronie, muskając ręką ich ostrza. Pomyślałem, że Clary chce zobaczyć Paryż. - Mogłeś zostawić mi kartkę. - powiedział Jace. - Nie chodzi o to, że nasza sytuacja nie jest bezpieczna, Jonathan. Nie powinienem martwić się o Clary... - Śledziłam go. - przerwała mu dziewczyna. Jace obrócił się i spojrzał na nią, a ona na moment zobaczyła w jego oczach chłopca z Idris, który mówił o planach, mających na celu zapewnienie jej bezpieczeństwa. Ale ten Jace był inny. Jego ręce nie trzęsły się, gdy patrzył na nią, a puls na gardle był stabilny. - Co zrobiłaś? - Śledziłam Sebastiana. - powtórzyła. - Obudziłam się i chciałam zobaczyć gdzie idzie. - Włożyła dłonie do kieszeni jeansów i spojrzała na niego wyzywająco. Lustrował ją wzrokiem, patrzył na rozwiane wiatrem włosy schodząc w dół, aż do butów, czuła krew oblewającą jej twarz. Pot świecił wzdłuż jego obojczyków, aż do mięśni brzucha. Jego opuszczone spodnie treningowe ukazywały kości biodrowe w kształcie litery „V”. Przypomniała sobie jak czuła się, gdy ją obejmował, kiedy była blisko niego, czując każdą jego kość, mięsień, jego ciało przy jej ciele. Poczuła falę zażenowania – ostrą i oszałamiającą. Sprawiło to, że poczuła się gorzej z tym, że Jace wydawał się być inny, tak jakby poprzednia noc nie wpłynęła na niego tak, jak na nią. Wydawał się być tylko... Zirytowany. Rozdrażniony, spocony i gorący. - Tak, więc, - zaczął. – Następnym razem, kiedy zdecydujesz się wymknąć z naszego magicznego mieszkania przez drzwi, które tak naprawdę nie istnieją, 1 2

http://pl.wikipedia.org/wiki/Chakram_(bro%C5%84) http://dobreprezenty.net.pl/noz-kizlyar-u5-z90-p-487.html

zostaw kartkę. Uniosła brwi. - To sarkazm? Rzucił jeden z noży w powietrze i złapał go. - Być może. - Wziąłem Clary by zobaczyła Magdalenę. - powiedział Sebastian. Ujął w dłonie gwiazdkę i rzucił nią w ścianę, w którą niemiłosiernie się wbiła. - Zanieśliśmy jej adamas. Jace po raz kolejny rzucił nóż w powietrze: przegapił złapanie go, a ten przytwierdził się do podłogi. - Naprawdę? - Tak. - odpowiedział Sebastian. - Powiedziałem Clary o tym, że planujemy zwabić Wielkie Demony tutaj po to, by je zniszczyć. - Ale nie to, jak chcecie to zrobić. - dodała rudowłosa. - Nie powiedziałeś mi tej części. - Pomyślałem, że lepiej to zrobić, gdy jest przy nas Jace. - powiedział Sebastian. Złapał szybko za gwiazdę i rzucił nią w stronę Jace'a, który zablokował ją jednym, sprawnym ruchem noża. Z brzękiem upadła na podłogę, a Sebastian gwizdnął. - Szybko. - skomentował. Clary spojrzała oskarżycielsko na brata. - Mogłeś go skrzywdzić. - Wszystko co zrani jego, rani i mnie. - powiedział Sebastian. - Chciałem ci pokazać jak bardzo mu ufam. Teraz chcę, żebyś i ty zaufała nam. - Jego czarne oczy wpatrywały się w nią. - Adamas. - zaczął. - Rzecz, którą zaniosłem dzisiaj do Żelaznej Siostry. Czy wiesz co się z niego wykonuje? - Oczywiście. Ostrza serafickie, demonicznie wieże w Alicante, stele... - I Puchar Anioła. Clary potrząsnęła głową. - Puchar Anioła jest ze złota, widziałam go. - Adamas jest zanurzony w złocie. Miecz Anioła też ma z niego rękojeść. Mówią, że jest materiałem, z którego zbudowane jest Niebo. Nie jest łatwo go zdobyć. Jedynie Żelazne Siostry mogą z niego tworzyć, i tylko one mają prawo do posiadania go. - Dlaczego dałeś go Magdalenie? - By zrobiła drugi Kielich. - Drugi Puchar Anioła? - Clary patrzyła raz na jednego, raz na drugiego z niedowierzaniem. - Ale nie możecie tego zrobić. Stworzyć inny Kielich Anioła. Jeżeli to zrobicie, Clave nie będzie panikowało, kiedy oryginał zginie. Valentine nie potrzebował... - To Kielich. - powiedział Jace. - Jakkolwiek wykonany, to zawsze będzie puchar Anioła, do którego nalewa swojej krwi. To sprawia, że jest, czym jest.

- I myślisz, że Raziel dobrowolnie przeleje swoją krew do drugiego Kielicha dla ciebie? - Clary nie potrafiła ukryć nutki nieufności i niedowierzania w tonie głosu. - Powodzenia. - To podstęp, Clary. - powiedział Sebastian. - Wiesz jak to wszystko ma się do przymierza? Seraficznie lub demonicznie? To, w co wierzą demony jest tym, czym chcemy, demoniczną równością od Raziela. Wielkie Demony, o potężnej mocy chcą połączyć swoją krew z naszą, by stworzyć nową rasę Nocnych Łowców. Nie będzie ich obowiązywać prawo, Przymierze i zasady Clave. - Powiedziałeś im, że chcesz stworzyć... Na nowo Nocnych Łowców? - Coś w tym stylu. - skomentował Sebastian, przeczesując palcami swoje włosy. Jace, pomożesz mi w wytłumaczeniu? - Valentine był fanatykiem. - zaczął Jace. –Nie miał pojęcia o wielu rzeczach. Mylił się i zabijał Nocnych Łowców, mylił się co do Podziemnych. Ale nie mylił się co do Clave i Rady. Każdy Inkwizytor, którego mieliśmy, był skorumpowany. Prawo wydane przez Anioła jest arbitralne i bezsensowne, a ich kary gorsze. Twarde prawo, ale prawo'. Ile razy to słyszałaś? Ile razy musieliśmy ominąć lub uchylić się od Clave i jego zasad, gdy próbowaliśmy ich ochronić? Kto mnie uwięził? Inkwizytorka. Kto uwięził Simona? Clave. Kto pozwoliłby mu się spalić? Serce Clary biło mocno. Głos Jace'a, tak znany, jego słowa, które zmiękczały jej kości. Miał rację, ale też się mylił. Tak jak Valentine. Chciała mu uwierzyć w sposób, w jaki nie chciała wierzyć ojcu. - Dobrze. - powiedziała. - Clave jest zepsute. Ale nie widzę powodu, by zawierać umowy z demonami. - Naszym zadaniem jest zniszczyć demony. - zaczął Sebastian. - Ale cała uwaga Clave jest zwrócona na inne zadania. Ściany słabną coraz bardziej i więcej demonów dociera do ziemi, ale Clave przymyka na to oko. Otworzyliśmy bramę na dalekiej północy, na Wyspie Wrangla i zwabiliśmy demony obietnicą związaną z Pucharem. Jedynie wtedy, gdy ich krew znajdzie się w nim, zostaną zabite. Zawarłem umowy z kilkoma Wielkimi Demonami. Kiedy ja i Jace zabijemy ich, Clave przekona się o naszej wielkiej sile. Będą zmuszeni, by nas wysłuchać. Clary osłupiała. - Zabicie Wielkich Demonów nie jest łatwe. - Zrobiłem to dzisiaj. - powiedział Sebastian. - Co było, nawiasem mówiąc, kłopotem, bo musiałem uśmiercić też resztę demonów, które chroniły mistrza, którego, swoją drogą, również zabiłem. Dziewczyna spoglądała z Jace'a na brata i z powrotem. Oczy Jace'a były zimne, ale wydawał się być bardzo zaintrygowany: spojrzenie Sebastiana z kolei, było intensywne. Tak, jakby próbował dostać się do wnętrza jej głowy. - Więc, powiedziała wolno. - To dużo do przyjęcia. Nie popieram pomysłu narażania siebie na takie niebezpieczeństwo, ale cieszę się, że mi ufacie na tyle, by mi to powiedzieć.

- Mówiłem ci, - zaczął Jace, - że zrozumie. - Nigdy nie powiedziałem, że tak nie będzie. - Sebastian nadal wzrok miał utkwiony w twarzy Clary. Przełknęła ślinę. - Nie spałam zbyt wiele w nocy. - powiedziała. - Muszę odpocząć. - Szkoda. - powiedział Sebastian. - Chciałem cię zapytać, czy chcesz wspiąć się na wieżę Eiffla. - Jego oczy były ciemne, nieklarowne; nie mogła stwierdzić czy żartuje, czy nie. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, dłoń Jace'a wsunęła się między jej palce. - Pójdę z tobą. - powiedział. - Nie spałem zbyt dobrze. - Skinął głową na Sebastiana. - Do zobaczenia na kolacji. Chłopak nie odpowiedział. Byli prawie na schodach, gdy zawołał za nimi. Clary. Odwróciła się, puszczając dłoń Jace'a. - Co? - Mój szalik. - Wyciągnął rękę po niego. - Och. Zapomniałam. - Postąpiła kilka kroków w jego stronę i szarpnęła nerwowo za tkaninę przy jej gardle. Po chwili patrzenia na nią, Sebastian ze zniecierpliwieniem przeszedł przez pokój w jej stronę, odległość ich dzielącą pokonał niezwykle szybko dzięki długim, atletycznym nogom. Zesztywniała, gdy poczuła jego rękę na szyi. Zręcznie odwiązał węzeł kilkoma ruchami, zdejmując szal. Przez chwilę miała wrażenie, że kiedy zabiera tkaninę, jego palce ściskają jej gardło... Pamiętała go, całującego ją na wzgórzu przy spalonych szczątkach dworu Fairchild i to, że czuła się jakby spadała w ciemne, opuszczone miejsce, zagubione i przerażające. Cofnęła się pospiesznie, a szalik spadł z jej szyi, gdy się odwróciła. - Dzięki za pożyczenie go. - powiedziała i poszła w stronę Jace'a, który stał przy schodach. Nie patrzyła na brata, który obserwował ją, trzymając materiał z dziwną ekspresją wypisaną na twarzy.

Simon stał otoczony przez opadłe liście i rozglądał się; impulsywnie zaczerpnął powietrza. Był w Central Parku, niedaleko ogrodu Szekspira. Drzewa traciły swoje ostatnie, jesienne liście, niektóre były złote, zielone, a inne czerwone zmieniające się w brązowo-czarne. Jednak większość gałęzi były już nagie. Dotknął pierścienia na swoim palcu ponownie. Clary?

I znowu nie otrzymał odpowiedzi. Napiął mięśnie, jakby nawlekał przewody. To była zbyt długa przerwa, odkąd miał okazję rozmawiać z nią przez pierścień. Wciąż powtarzał sobie, że może spać, ale nic nie mogło ugasić uczucia napięcia w klatce piersiowej. Pierścień był jedynym sposobem na kontakt z nią, a teraz czuł, że nie znaczy nic więcej, niż tylko kawałek zimnego metalu. Włożył dłonie do kieszeni i ruszył prosto ścieżką, omijając rzeźbę, na której były wyryte wersy sztuk Szekspira i ławki. Dróżka skręcała w prawo i zobaczył ją, siedzącą na ławce, odwróconą jego stronę. Jej ciemne włosy, zaplecione w warkocz. Wydawała się spokojna czekając na niego. Simon wyprostował plecy i ruszył w jej stronę. Miał wrażenie, że każdy jego krok staje się coraz cięższy. Usłyszała go, zanim zobaczyła i odwróciła się. Jej blada twarz stała się jaśniejsza, gdy usiadł koło niej. - Simon, - powiedziała. - Nie byłam pewna czy przyjdziesz. - Cześć, Rebecca. - powiedział. Wyciągnęła rękę, za którą złapał. Po cichu dziękował za to, że założył rękawiczki tego ranka, przez co nie poczuła zimna jego skóry. Minęło sporo czasu odkąd ją widział – około czterech miesięcy – ale wyglądała jak fotografia kogoś, kogo nie widział od bardzo dawna, chociaż wszystko w niej było znajome – jej ciemne włosy, brązowe oczy, takie same jak u niego; piegi, pokrywające cały nos. Miała na sobie jeansy, jasnożółty płaszcz i zielony szalik przyozdobiony wielkimi, żółtymi kwiatami. Clary mówiła na styl Becky ,,hippie-chic'', ponieważ połowa jej ciuchów pochodziła ze sklepów vintage store, a drugą sama szyła. Kiedy puścił jej dłoń, ciemne oczy Rebeccy wypełniły się łzami. Objęła go, a kiedy wyswobodził się nieco, poklepał ją niezdarnie w plecy. - Boże, twoja twarz jest zimna. - powiedziała. - Powinieneś nosić szalik. - Spojrzała na niego oskarżycielsko. - Poza tym, gdzie byłeś? - Mówiłem ci, - mruknął. - Zatrzymałem się u przyjaciela. Zaśmiała się krótko. - Okej, Simon, - zaczęła. - Co do diabła się dzieje? - Becky... - Zadzwoniłam do domu wypytać o Święto Dziękczynienia. - powiedziała Rebecca, spoglądając na drzewa. -Rozumiesz, to co powinnam wziąć, czy coś. Wiesz co mama powiedziała? Żebym nie wracała, bo nie będzie żadnego Święta Dziękczynienia. Więc zadzwoniłam do ciebie. Nie odebrałeś. Zadzwoniłam ponownie do mamy, by dowiedzieć się gdzie jesteś. Odłożyła słuchawkę, więc wróciłam do domu. Zobaczyłam przed wejściem te całe symbole religijne na drzwiach. Byłam wściekła na mamę, a ona powiedziała mi, że nie żyjesz. Nie żyjesz! Mój brat. Powiedziała, że umarłeś, a twoje miejsce zajął potwór. - Co zrobiłaś?

- Nie zostałam w tamtym piekle. - powiedziała Rebecca. Simon słyszał, że chce brzmieć naturalnie, ale nie potrafiła ukryć przerażenia, ponieważ jej głos brzmiał nieco piskliwie. - To było jasne, że mama oszalała. - Och. - mruknął Simon. Rebecca i jego matka zawsze miały między sobą napięte stosunki. Becky lubiła zwracać się do matki „ta szalona babka” lub „dziwaczka”. Ale to był pierwszy raz, gdy powiedziała co tak naprawdę o niej myśli. - Jasna cholera. - pękła Rebecca. - Zachowywałam się jak wariatka. Pisałam do ciebie co pięć minut. Wreszcie dostałam sms'a, że zatrzymałeś się u przyjaciela. Teraz chciałeś się spotkać tutaj ze mną. Co się dzieje, do cholery, Simon? Jak długo to trwa? - Jak długo co trwa? - To, że mama jest całkowicie psychiczna. - Rebecca musnęła palcami swój szalik. - Musimy coś zrobić. Musi z kimś porozmawiać, z doktorem. Musimy zabrać ją na terapię, czy coś. Nie wiem, co zrobić. Nie bez ciebie. Jesteś moim bratem. - Nie mogę. - powiedział Simon. - To znaczy, nie mogę ci pomóc. Jej głos złagodniał. - Wiem, że to do bani, jesteś dopiero w szkole średniej, ale, Simon, musimy podjąć decyzję, razem. - Miałem na myśli, że nie pomogę ci zaprowadzić ją na terapię. - mruknął. - Albo zabrać do lekarza. Ona ma rację, jestem potworem. Szczęka Rebeccy lekko opadła. - Miała pranie mózgu? - Nie... Jej głos był poruszony. - Wiesz, pomyślałam, że może skrzywdziła cię – sposobem w jaki mówiła – ale później pomyślałam, że nie. Nigdy by tego nie zrobiła, nieważne co by się stało. Ale jeżeli tak, jeżeli podniosła rękę na ciebie… Simon, pomóż mi... Wampir nie mógł już tego znieść. Puścił jej dłoń, zdjął rękawiczkę. Była jego siostrą, musiała wiedzieć. Siostrą, która trzymała go za rękę na plaży, gdy był za mały, by wejść samemu do wody. Która zmywała krew z niego po treningu piłki nożnej i płakała z nim, kiedy ich ojciec zmarł, a ich matka zachowywała się jak zombie - leżała w pokoju i patrzyła w sufit. Kimś, kto czytał mu o wyścigach samochodowych w łóżku, kiedy miał na sobie piżamę-kombinezon. Kimś, kto prał jego ciuchy, które kurczyły się do rozmiarów lalki. Kimś kto pakował jego lunch, kiedy matka nie miała czasu. - Weź mnie za rękę. - mruknął. Zrobiła to i skrzywiła się. - Ale jesteś zimny. Jesteś chory? - Można tak powiedzieć. - Spojrzał na nią, chcąc wyczuć czy myśli, że jest z nim naprawdę źle, ale patrzyła z zaufaniem w jego brązowe oczy. Poczuł falę

niecierpliwości. To nie była jej wina. Nie wiedziała. – Spróbuj wyczuć mój puls. powiedział. - Nie wiem jak to zrobić, Simon. Znam się na historii sztuki, nie na tym. Złapał za jej palce i przycisnął je do swojego nadgarstka. - Przyciśnij, czujesz coś? Przez chwilę się nie ruszała, a jej grzywka odstawała od czoła. - Nie, a mam coś czuć? - Becky... – Sfrustrowany wyswobodził swój nadgarstek z jej dłoni. Nie pozostało mu nic innego. Został jeden sposób. - Spójrz na mnie. - powiedział. Kiedy spojrzała na niego, jego kły wysunęły się. Krzyknęła. Wrzeszcząc, spadła z ławki na ziemie, brudną i pełną liści. Kilku przechodniów spojrzało na nich z ciekawością, ale to był Nowy Jork, nie zatrzymywali się by patrzeć, tylko szli dalej. Simon poczuł się nieszczęśliwy – ale chciał tego. Patrzył na skuloną siostrę, bladą tak, że jej piegi odcinały się na skórze jak plamy atramentowe na płótnie. Przyciskała dłoń do ust. Podobnie jak jego matka. Przypomniał sobie jak mówił Clary, że nie ma gorszego uczucia od braku zaufania do ludzi, których się kocha; mylił się. Gorsze jest kochanie ludzi i strach o nich. - Rebecca. - powiedział, a jego głos się załamał. - Becky... Podniosła głowę, z dłonią wciąż na ustach. Siedziała w błocie, a jej szalik stykał się z liśćmi. W innych okolicznościach mogłoby to być zabawne. Simon zszedł z ławki i uklęknął obok niej. Nie miał już wysuniętych kłów, ale patrzyła na niego tak, jakby nadal tak było. Bardzo niepewnie wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia. - Becks, - zaczął. - Nigdy cię nie skrzywdzę. Nigdy nie skrzywdzę też mamy. Chciałem tylko zobaczyć cię ostatni raz, by powiedzieć ci, że odchodzę, i że nigdy mnie już nie zobaczysz. Zostawię was same. Możecie obchodzić Święto Dziękczynienia, nie pokaże się na nim. Nie będę się z wami kontaktował. Nie będę... - Simon. - Złapała go za rękę, przyciągając do siebie. Przytuliła go, obejmując ciasno ramionami. Ostatni raz to zrobiła na pogrzebie ojca, gdy płakał w sposób, jak gdyby jego szloch miał trwać wiecznie. - Nie chcę, byś odchodził. - Och... - szepnął Simon. Usiadł na ziemi, w błocie, zdziwiony, a jego umysł stał się pusty. Rebecca ponownie go objęła i pozwoliła oprzeć mu się o nią mimo, że była od niego mniejsza. Robiła to, kiedy byli dziećmi. - Myślałem, że chcesz. - Dlaczego? - spytała. - Jestem wampirem. - powiedział. Dziwnie mu było wymawiać to na głos.

- Istnieją więc wampiry? - I wilkołaki. I inne, dziwniejsze rzeczy. „To” po prostu się stało. Mam na myśli to, że zostałem zaatakowany. Nie wybrałem takiego życia, ale to nie ważne. Teraz to właśnie ja. - Czy ty... - Rebecca zawahała się, a Simon wiedział co chciała powiedzieć. Gryziesz ludzi? Pomyślał o Isabelle i szybko odepchnął od siebie to wspomnienie. Ugryzł trzynastoletnią dziewczynę. I przyjaciela. To nie jest tak dziwaczne, jak się wydaje, ale nie. Są pewne sprawy, o których jego siostra nie powinna wiedzieć.Piję krew z butelek. Krew zwierząt. Nie krzywdzę ludzi. - Dobrze. - Wzięła głęboki oddech. - Dobrze. - Tak? Jest dobrze? - Tak, kocham cię. - powiedziała. Potarła niezręcznie swoim barkiem jego. Poczuł coś, wilgoć na ręce i spojrzał w dół. Płakała. Jedna z łez upadła na jego palce. Inna wpadła w jego drugą dłoń, którą zamknął. Drżał, ale nie z zimna; a jednak, zdjęła szalik i owinęła go wokół nich obu. - Powinniśmy się rozumieć. - powiedziała. - Jesteś moim młodszym bratem, ty zakuty łbie. Kocham cię, mimo wszystko. Siedzieli razem, ramie w ramię, patrząc w głąb mrocznej przestrzeni między drzewami.

W sypialni Jace'a było jasno. Popołudniowe światło słoneczne wlewało się przez otwarte okna. Kiedy Clary weszła do pomieszczenia, jej obcasy rytmicznie postukiwały o drewnianą podłogę. Jace otworzył i zaraz zamknął za nią drzwi. Z brzękiem położył noże na nocnym stoliku. Zaczęła odwracać się, by spytać go czy wszystko w porządku, gdy chwycił ją w pasie i pociągnął w swoją stronę. Obcasy dodawały jej wzrostu, ale wciąż musiał się schylić, by ją pocałować. Jego ręce dotykały jej talii, gdy podniósł ją i przycisnął bliżej do siebie. Chwilę później jego usta spoczywały na jej ustach, a ona zapomniała o wysokości i niezręczności. Smakował jak mieszanina soli i ognia. Starała się odciąć od siebie wszystko, prócz uczuć; znajomego zapachu jego skóry i potu, chłodu jego mokrych włosów na policzku, kształtu ramion, jego smukłych pleców pod jej dłońmi, sposobu, w który jej ciało pasuje do jego ciała. Ściągnął jej sweter przez głowę. Pod nim miała koszulkę z krótkim rękawem.

Poczuła ciepło jego skóry. Jego usta oderwały się od niej i poczuła, jak chłopak zsuwa rękę w dół, by rozpiąć jej spodnie. Musiała wykorzystać całą, zgromadzoną w niej siłę woli, by złapać go za nadgarstek i przytrzymać mocno. - Jace. - powiedziała. - Nie. Odsunął się lekko, na tyle, by mogła zobaczyć jego twarz. Jego oczy były szkliste, niewyraźne. Jego serce bębniło przy jej sercu. - Dlaczego? Zacisnęła mocno powieki. - Ostatnia noc... Jeśli my nie... Jeśli nie zemdlałabym, nie wiem co by się stało. Byliśmy na środku sali pełnej ludzi. Czy naprawdę myślisz, że chciałam by mój pierwszy raz z tobą – lub którykolwiek – był przy bandzie obcych? - To nie była nasza wina. - powiedział, przesuwając delikatnie palcami w jej włosach. Jego blizny na dłoni delikatnie zadrapały ją w policzek. - To przez te srebrne narkotyki faerie, mówiłem ci. Byliśmy narąbani. Ale teraz jestem trzeźwy i ty też... - A Sebastian jest na górze i jestem wyczerpana, i... - To jest straszny, straszny pomysł i oboje będą tego żałować. - I nie mam ochoty. - skłamała. - Nie masz ochoty? - Niedowierzanie było wyraźnie słyszalne w jego głosie. - Przykro mi, jeżeli nikt ci tego jeszcze tego nie powiedział, Jace, ale nie. Nie mam ochoty. - Spojrzała w dół na jego ręce, które wciąż dotykały paska jej dżinsów. - I teraz czuję, że jeszcze bardziej nie mam ochoty. Podniósł brwi i zamiast coś powiedzieć, puścił ją. - Jace... - Idę wziąć zimny prysznic. - powiedział, odsuwając się od niej. Jego twarz była nieczytelna, bez wyrazu. Kiedy drzwi zatrzasnęły się za nim, podeszła do łóżka - starannie wykonanego, na którym leżała narzuta ze srebrnymi dodatkami.– i usiadła na nim, kryjąc twarz w dłoniach. To nie było tak, że ona i Jace nigdy się nie kłócili. Zawsze myślała, że gdy się sprzeczali, było to normalne, bo każda para się kłóciła, ale nigdy nie byli źli na siebie z danego powodu. Było coś zimnego w oczach Jace'a, kiedy puścił ją, coś dalekiego i nieosiągalnego. Teraz wszystko stawało się trudniejsze, niż kiedykolwiek i nie mogła przestać zadawać sobie pytania, które formowało się w jej głowie: Czy prawdziwy Jace wciąż tam jest? Czy jest co ratować?

Takie jest Prawo Dżungli,

prawdziwe i stare jak Niebo, Wilk, który się go trzyma przeżyje, Kto go złamie, musi umrzeć. Jak pnącze, które owija drzewo, tak Prawo wkoło nas się owija: Siłą Sfory jest Wilk, a siłą Wilka jest Sfora. Jordan patrzył ślepo na wiersz, który wisiał na ścianie jego sypialni. To był stary wydruk, który znalazł w sklepie z używanymi książkami. Słowa były otoczone przez wijące się liście. Wiersz Rudyard'a Kiplinga o zasadach, według których żyją wilkołaki, o prawie, które wiąże ich działanie. Zastanawiające było to, czy może Kipling był podziemnym, lub przynajmniej wiedział coś o Porozumieniach. Jordan kupił wydruk i przywiesił go do ściany wiedząc, że nie zrobił tego dla poezji. Szwendał się po swoim mieszkaniu przez ostatnią godzinę. Czasami brał swój telefon i patrzył, czy może Maia czegoś nie napisała lub otwierał lodówkę i wypatrywał co w niej jest, by sprawdzić, czy znajdzie coś do jedzenia. Czego oczywiście tam nie było, ale nie mógł wyjść po nie, bo Maia miała przyjść do mieszkania w każdej chwili. Wziął prysznic, umył kuchnię, próbował skupić się na telewizji, aż w końcu zaczął układać swoje płyty DVD kolorystycznie. Był niespokojny tym, że zbliżała się pełnia księżyca, a wraz z nią przemiana, którą czuł w krwi. Sprawiała, że czuł się tak, jakby wychodził ze swojej skóry. Nie chciał by stało się to przy Mai, kilka stóp od niej. Poszła bez niego na policję mówiąc, że teraz nie jest czas na to, by przyprowadzić nowego do sfory, gdy Luke dochodzi do siebie. Nie było potrzeby, by Jordan szedł; argumentowała, odkąd spytała Luke'a czy to dobrze, by Simon i Magnus odwiedzili jego farmę jutro. Zadzwoniła następnie do farmy i ostrzegła paczkę, którzy tam są, aby ją posprzątali. Miała rację, Jordan wiedział. Nie było powodu, by szedł z nią, ale w momencie, gdy odeszła, niepokój narastał w nim. Czy zostawiła go, ponieważ miała dość bycia z nim? Może przemyślała wszystko i stwierdziła, że wcześniej go dobrze oceniała? I co się między nimi dzieje? Czy oni się umawiają? Może powinieneś ją o to spytać zanim spaliście razem, geniuszu, powiedział do siebie i zdał sobie sprawę, że stoi znowu przy lodówce. Jej zawartość nie zmieniła się – butelki krwi, funt rozmrożonej mielonej wołowiny i zgniłe jabłko. Klucz przekręcił się w drzwiach i odskoczył od lodówki, odwracając się. Spojrzał na siebie. Był boso, w dżinsach i starej koszulce. Dlaczego, zanim nie

przyszła, nie ogolił się, by wyglądać lepiej? Lub nie użył wody kolońskiej? Przebiegł palcami szybko po włosach kiedy Maia weszła do salonu, rzucając zapasowy komplet kluczy na stolik do kawy. Zmieniła ciuchy – miała na sobie miękki, różowy sweter i dżinsy. Jej policzki były różowe od zimna, usta czerwone, a oczy błyszczące. Tak bardzo chciał ją pocałować, że aż go to bolało. Przełknął ślinę. - Jak poszło? - Dobrze. Magnus może użyć farmy. Przed chwilą mu to napisałam. - Podeszła do niego i oparła łokcie o blat. - Powiedziałam też Luke'owi o tym, co Raphael powiedział o Maureen. Mam nadzieję, że się nie złościsz. Jordan był zaskoczony. - Dlaczego myślisz, że musi o tym wiedzieć? Wypuściła powietrze. - Och, Boże. Nie mów mi, że miałam to zachować w tajemnicy? - Nie – ja tylko zastanawiałem się... - Cóż, jeżeli jest nędznym wampirem, który wybrał sobie Dolny Manhattan, sfora powinna wiedzieć. To ich terytorium. Poza tym, chciałam zasięgnąć rady czy powinniśmy powiedzieć Simonowi, czy nie. - Co z moją opinią? Starał się brzmieć na poszkodowanego, ale jakaś jego część była taka naprawdę pogodzona z faktem. Omawiali to wcześniej, a Jordan wyraził swoje zdanie o Maureen. Nie chciał dodawać kłopotów Simonowi teraz, gdy miał tyle na głowie. Był po stronie tego, by mu o tym nie wspominać– bo co mógłby z tym zrobić? ale Maia nie była pewna. Podskoczyła na ladę i odwróciła się do niego. Siedząc na niej, była wyższa od niego, patrząc na niego brązowymi oczami w dół. - Chciałam spytać kogoś starszego o radę. Dotknął dłońmi jej lekko kołyszących się nóg i sunął nimi w górę, aż złapał za szlufki jej dżinsów. - Mam osiemnaście lat, jestem niewystarczająco starszy dla ciebie? Położyła swoje ręce na jego ramionach i ścisnęła je, sprawdzając jego mięśnie. Cóż, definitywnie urosłeś... Ściągnął dziewczynę z lady, obejmując w pasie i pocałował. Ogień zaskwierczał w jego żyłach, kiedy oddała w pełni pocałunek, a jej ciało roztapiało jego. Przesunął dłońmi po jej włosach, zdejmując z nich robioną na drutach czapkę i uwolnił jej bujne loki spod niej. Pocałował ją w szyję, a ona zdjęła z niego koszulkę, muskając dłońmi skórę – ramion i pleców, mrucząc jak kot. Poczuł się jak balon z helem – wzrastał dzięki jej pocałunkom i czuł ulgę. To oznaczało, że nie skończyła z nim. - Jordy. - powiedziała. - Poczekaj.

Nazywała go tak tylko wtedy, gdy była poważna. Jego serce biło dziko, przyspieszając nieustannie. - Coś nie tak? - Po prostu... Za każdym razem, gdy się widzimy, idziemy do łóżka... Wiem, że zaczęłam to i nie winię cię o nic, ale może powinniśmy pogadać... Patrzył na nią, w duże, ciemne oczy, na pulsującą żyłę na jej szyi i mieniące się kolory na policzkach. Z trudem mówił spokojnie. - Dobrze. O czym chcesz porozmawiać? Spojrzała na niego. Po chwili potrząsnęła głową i powiedziała: - O niczym. Dotknęła jego karku i przyciągnęła mocno, całując natarczywie, dopasowując jej ciało do jego. - O niczym.

Clary nie wiedziała ile czasu minęło odkąd Jace wszedł do łazienki. Gdy z niej wyszedł miał mokre włosy. Spojrzała na niego, wciąż siedząc na brzegu łóżka. Miał na sobie niebieską, bawełnianą koszulkę, która lekko unosiła się do góry, ukazując jego gładką skórę, oznaczoną białymi bliznami. Ich wzrok spotkał się, kiedy przechodził przez pokój i usiadł obok niej na łóżku, dało się wyczuć od niego ostry zapach mydła. - Przepraszam. - powiedział. Spojrzała na niego zaskoczona. Zastanawiała się, czy jest zdolny do przeprosin w tym stanie. Jego twarz była jednak poważna i szczera. - Wow. - powiedziała. - Ten zimny prysznic musiał być brutalny. Kącik jego ust uniósł się, ale wyraz jego twarzy zmienił się natychmiast. Dotknął dłonią jej podbródka. - Nie powinienem na ciebie naciskać. Ja po prostu… Dziesięć tygodni temu, obejmowanie cię było zupełnie nieprawdopodobne. - Wiem. Ujął jej twarz w dłonie, a jego długie palce oplatały jej policzki, unosząc twarz wyżej. Spoglądał w dół na nią, a wszystko w nim było znajome – jasno złoty kolor jego tęczówek, blizna na policzku, pełna dolna warga, subtelnie wyszczerbiony jeden ząb, co sprawiało, że nie był do końca doskonały. I w myślach powracał do niej wygląd domu, w którym mieszkała jako dziecko. Wiedziała, że choć z zewnątrz nadal może wyglądać tak samo, teraz mieszkała w nim inna rodzina. - Nie dbałem o to. - powiedział. - Chciałem cię mimo wszystko. Zawsze tego chciałem. Nic poza tobą dla mnie się nie liczyło. Nigdy.

Clary przełknęła ślinę. Jej żołądek zadrżał, ale nie tak jak zwykle przez motyle, które czuła przy Jace'u, tylko przez rzeczywisty niepokój. - Ale Jace, to nieprawda. Troszczyłeś się o swoją rodzinę. I – zawsze myślałam, że jesteś dumny będąc Nephilim. Jednym z aniołów. - Dumny? - spytał. - Będąc w połowie aniołem, w połowie człowiekiem? Będąc świadomym, że jesteś niedoskonały? Że nie jesteś aniołem, nie pochodzisz z nieba? Raziel nie dba o nas. Nawet nie możemy się do niego modlić, chyba że na darmo. Pamiętasz, gdy mówiłem ci, że mam w sobie krew demona, ponieważ to wyjaśniałoby dlaczego czułem wtedy to, co czułem? To w pewnym sensie sprawiało, że było mi lżej z tym. Nigdy nie byłem aniołem, nie byłem nawet podobny do niego. Cóż, - dodał. - Może bardziej upadłym. - Upadłe anioły są demonami. - Nie chce być Nephilim. - powiedział Jace. - Chcę być czymś innym. Silniejszym, szybszym, lepszym niż człowiek. Innym. Nie będąc podporządkowanym prawom anioła, który o nas nie dba. Chcę być wolny. - przebiegł palcami po jej kręconych włosach. - Jestem teraz szczęśliwy, Clary. Czy to coś zmienia? - Myślałam, że jesteś szczęśliwy, bo jesteśmy razem. - odpowiedziała. - Zawsze będę szczęśliwy z tobą. - szepnął. - Ale nigdy nie myślałem, że na to zasługuję. - A teraz to robisz? - A teraz to uczucie zniknęło. - powiedział. - Wiem tylko tyle, że cię kocham. I pierwszy raz czuję, że jest to wystarczająco dobre. Zamknęła oczy. Chwilę później pocałował ją ponownie, tym razem bardzo delikatnie, a jego usta śledziły kształt jej ust. Clary poczuła, jak rozluźnia się pod wpływem jego kojącego dotyku. Czuła, że jego oddech przyspieszył, a jej puls skoczył. Jego ręce gładziły w dół jej włosy, aż dotarły do obojczyka, pleców, jej talii. Jego dotyk był przeciągły – czuła swoje serce przy jego, które razem biły w znajomym rytmie – a jeżeli nie był taki sam jak wcześniej, nie była w stanie teraz tego zauważyć. Ich krew, taka sama, pod ich skórą, pomyślała, tak jak Królowa Jasnego Dworu powiedziała: jej serce biło gwałtownie, gdy jego też – kiedy jego nagle zatrzymywało się, jej też. Jeżeli znów miałaby to zrobić, pomyślała, pod bezlitosnym spojrzeniem Raziela, znów by to zrobiła. Cofnął się, pozwalając by jego palce zostały na jej policzku i ustach. - Chcę tego, co ty. - powiedział. - Cokolwiek tylko to jest. Clary poczuła dreszcz, który przeszedł przez jej kręgosłup. Jego słowa, choć proste, jej wydawały się niebezpieczne, czuła kuszące zaproszenie w jego głosie; Cokolwiek chcesz, kiedykolwiek chcesz.

Jego ręka gładziła jej włosy, plecy, nie wykraczając poza granice talii. Przełknęła ślinę. Naprawdę sporo rzeczy musiała zatrzymać. - Poczytaj mi. - powiedziała nagle. Zamrugał. - Co? Obrzuciła wzrokiem książki, które spoczywały na nocnym stoliku. - To za dużo do przemyśleń. - zaczęła. - To, co powiedział mi Sebastian, co się stało zeszłej nocy, wszystko. Potrzebuję snu, ale nie mogę zasnąć. Kiedy byłam mała i nie mogłam spać, mama czytała mi, wtedy się relaksowałam. - Przypominam ci twoją matkę? Muszę używać bardziej męskiej wody kolońskiej. - Nie, tylko – pomyślałam, że byłoby miło. Położył się na poduszkach, sięgając do stosu książek przy łóżku. - Chcesz coś szczególnego usłyszeć? - Z rozmachem uniósł książkę na szczycie stosu. Wyglądała na starą, była skórzana i związana, a na jej przedzie zauważyła złoty stempel. Opowieść o Dwóch Miastach. - Dickens jest obiecujący...

- Czytałam to wcześniej, do szkoły. - wspomniała Clary. Upadła na poduszki obok Jace'a. - Ale nie pamiętam nic z tego, więc mogę posłuchać znów. - Wybornie. Mam przyjemny, melodyjny głos, gdy czytam. - Otworzył książkę na pierwszej stronie, na której ujrzała wydrukowany tytuł ozdobną czcionką. Na następnej spisane było długie podziękowanie - atrament był wyblakły i ledwo czytelny, ale Clary mogła odczytać podpis: Z ciągłą nadzieją, William Herondale.

- To twój przodek. - powiedziała Clary, muskając palcem stronę. - Tak. Dziwne jest to, że Valentine ją miał. Mój ojciec musiał mu ją dać. - Jace otworzył na przypadkowej stronie i zaczął czytać: ,,Carton odsłonił oczy i po chwili zaczął mówić pewnym, stanowczym tonem:

- Proszę nie lękać się moich zwierzeń i przyjęć bez niechęci wszystko, co powiem. Jestem niby ktoś, kto umarł młodo. Całe życie mam już za sobą. - Nie, panie Carton! Jestem przekonana, że najlepsze dni życia ma pan jeszcze przed sobą. Na pewno mógłby pan być znacznie bardziej wart siebie.'''3

- Och, przypomniałam sobie tą historię. - powiedziała Clary. - Miłosny trójkąt. Wybrała nudnego faceta. Jace zaśmiał się cicho. - Nudny dla ciebie. Kto wie, co Wiktoriańskie damy miały pod halkami? - To prawda. - Co, to o halkach? - Nie. To, że masz przyjemny głos, gdy czytasz. - Clary odwróciła twarz w stronę 3

Tłumaczenie: Tadeusz Jan Dehnel

jego ramienia. Były takie momenty, jak ten i te, gdy ją całował, które ją bolały. Momenty, w których mógłby być jej Jace'em. Był nim tak długo, dopóki miała zamknięte oczy. - I mięśnie brzucha ze stali. - powiedział Jace, przewracając na następną stronę. - O co więcej można prosić?

Tłumaczenie: JimmyK Korekta: Marcado

Rozdział 17

Pożegnanie Kiedy przechadzałem się wzdłuż nabrzeża W ostatniej chwili dnia Usłyszałem jak urocza dziewczyna mówi: ,,O losie, z którym grać nie mogę.'' Chłopiec minstrel usłyszał co mówi I prosto ruszył do niej z pomocą... - Czy naprawdę musimy słuchać tej zawodzącej muzyki? - Oburzyła się Isabelle, kładąc nogi na desce rozdzielczej samochodu Jordana. - Tak się złożyło, że lubię tą zawodzącą muzykę, moja droga, dlatego słucham jej w czasie jazdy. - powiedział wzniośle Magnus. Miał prawo jazdy - Simon był naprawdę zaskoczony tym, że potrafi prowadzić, choć nie był pewien dlaczego. Czarownik żył naprawdę długo. To oczywiste, że znalazł te kilka tygodni, by poświęcić je na naukę w tym zakresie. Pomimo tego, Simon nie miał pojęcia, jaka data urodzenia widnieje na jego prawku. Isabelle przewróciła oczami, prawdopodobnie dlatego, że w kabinie samochodu nie było wystarczającej ilości miejsca na kanapie dla czterech osób, które siedziały na niej ściśnięte.

Simon naprawdę nie wierzył w to, że przyjdzie. Nie wierzył, że ktokolwiek zdecyduje się na wspólną wyprawę na farmę, ale zarówno Magnus, jak i Alec z nim pojechali (ignorując spostrzeżenie czarownika o tym, że ta wyprawa jest „zbyt niebezpieczna”). Gdy Magnus odpalał silnik samochodu, Isabelle zeskoczyła ze schodów jego kamienicy i próbując złapać oddech ogłosiła: - Ja też jadę. I właśnie tak to było. Nikt nie mógł w żaden sposób odwieść jej od tej decyzji. Nie mogłaby przecież nawet spojrzeć na Simona, gdyby jej uczestnictwo w tej wyprawie było poprzedzone błaganiem, namawianiem, lub tłumaczeniem dlaczego właściwie chce jechać, więc po prostu przyszła. Miała na sobie dżinsy i fioletową, zamszową kurtkę, którą musiała zarąbać1 z szafy Magnusa. Jej szczupłe biodra były otoczone pasem z bronią. Została zmiażdżona przez Simona, którego drugie ramię napierało na drzwi samochodu. Jeden z jej włosów wydostał się na wolność z fryzury i łaskotał jego twarz. - Tak na marginesie, co to jest? - spytał Alec wskazując na odtwarzacz CD, który grał melodię pomimo tego, że nie miał w sobie płyty. Magnus łatwo zmienił melodię używając do tego niebieskich iskier ze swojego palca. – Jakiś zespół fearie? Czarodziej nie odpowiedział, a muzyka nagle zaczęła grać głośniej.

Do lustra podeszła wprost I sprawiła, że jej hebanowe włosy stały się ułożone I założyła suknię, za którą dużo zapłaciła. Następnie szła w dół ulicy, Przystojnego chłopaka miała okazję spotkać, I ból poczuła w jej delikatnych nóżkach Ale wszyscy chłopcy byli gejami.

ϭEŝĞŵŽŐųĂŵƐŝħƉŽǁƐƚƌnjLJŵĂđ͘WƌnjĞƉƌĂƐnjĂŵ͘

Isabelle prychnęła. - Wszyscy chłopcy są gejami. Przynajmniej w tej ciężarówce. Cóż, może oprócz ciebie, Simonie. - Wow, zauważyłaś. - mruknął wampir. - Rozważam siebie jako wyzwolonego biseksualistę. - dodał Magnus. - Proszę cię, nigdy nie mów tego przy moich rodzicach. - powiedział Alec. W szczególności przy moim ojcu. - Myślałem, że twoi rodzice pogodzili się z twoim „ujawnieniem”. - Zdziwił się Simon, pochylając się nad Isabelle, by móc spojrzeć na Aleca który, jak to zwykle on, nachmurzony, odgarniał z oczu czarne włosy. Poza pewnymi wyjątkami, Simon tak naprawdę nigdy nie miał okazji do dłuższych rozmów z Alex'em. Po za tym, on nie należał do osób otwartych, łatwych do poznania. Ale, ze względu na swoją obecną sytuację z matką, Simon wyczekiwał jego odpowiedzi bardziej, niż byłoby to w innym przypadku. - Wydaje mi się, że moja mama to zaakceptowała, - zaczął Alec. - ale ojciec… nie, nie sądzę. Kiedyś mnie nawet zapytał co zmieniło mnie w geja. Simon poczuł jak ramię Isabelle obok niego się napina. - Zrobiło z ciebie geja? - Jej głos pobrzmiewał niedowierzaniem. - Alec, nie powiedziałeś mi o tym. - Mam nadzieję, że powiedziałeś mu, że zostałeś ugryziony przez zmutowanego pająka – geja. - powiedział Simon. Magnus parsknął, a Isabelle wyglądała na nieco zmieszaną. - Czytałem komiksy z biblioteki Magnusa - mruknął Alec. - więc wiem o czym mówisz. - Mały uśmieszek błąkał mu się na ustach. - Więc twierdzisz, że dało mi to niezwykłą moc gejowatości pająka? - Tylko, jeżeli był to prawdziwy gej-pająk. - stwierdził Magnus i krzyknął, gdy Alec uderzył go w ramię. - Dobra, zapomnij, nie powiedziałem tego. - Cóż, nieważne. - mruknęła Isabelle, zła, że nie załapała dowcipu. - Nie wydaje mi się, że tata kiedykolwiek wróci z Idrisu. Alec westchnął. - Przykro mi, że niszczę twoją wizję naszej kochającej się rodziny. Wiem, że chciałabyś myśleć, że tata akceptuje gejów, ale to nieprawda.

- Ale jeżeli nie mówisz mi, gdy ludzie zwracają się do ciebie w podobny sposób, bądź robią rzeczy, które mogą cię zranić, to jak mogę ci pomóc? Simon poczuł agitację2 Isabelle, wibrującą tuż pod jej skórą. - W jaki sposób mogę... - Iz. - przerwał jej brat zmęczonym głosem. - To nie jest jakaś jedna wielka, straszna rzecz. To jest multum niewidocznych drobiazgów. Kiedy byłem z Magnusem w podróży i dzwoniłem z niej do taty, on nigdy o niego nie zapytał. Kiedy przychodziłem na zebrania Clave, nikt mnie nie słuchał. Może to z powodu tego, że jestem młody, lub czegoś innego. Kiedy zauważyłem mamę rozmawiającą z przyjaciółką o jej wnukach i wszedłem do pokoju, to one nagle zamilkły. Irina Cartwright powiedziała, że nikt nie będzie mógł odziedziczyć po mnie moich błękitnych oczu. - Wzruszył ramionami i spojrzał na Magnusa, który na chwilę oderwał od kierownicy rękę, by móc ją położyć na Alecu. - To nie jest tak jak z ochroną przed ciosami nożem. To są nacięcia zadawane kartkami papieru miliony razy każdego dnia. - Alec… - zaczęła Isabelle, ale zanim zdążyła powiedzieć coś więcej, na drodze wyłonił się znak zakrętu do FARMY POD TRZEMA STRZAŁAMI namalowany na boku bloku mieszkalnego. Simon pamiętał Luke'a klęczącego na podłodze w farmie, który starannymi ruchami kreślił czarne litery, a Clary malowała – teraz już wyblakłe – kwiatowe szlaczki pod nimi. - Skręć w lewo. - Nakazał, machając ręką w taki sposób, że niemal uderzył Aleca. - Magnusie, jesteśmy na miejscu.

Kilka rozdziałów Dickensa później Clary wreszcie uległa swojemu wyczerpaniu i usnęła tuż przy ramieniu Jace’a. Pogrążona w pół śnie zarejestrowała moment, w którym blondyn niósł ją po schodach i położył na łóżku w sypialni, w której obudziła się podczas pierwszego dnia pobytu w mieszkaniu. Zaciągnął zasłony, a wychodząc zamknął za sobą cicho drzwi, Ϯ Agitacja - działalność prowadząca do zjednania zwolenników dla jakiejś sprawy, idei, poglądów; propagowanie haseł albo ideologii.

pogrążając pokój w ciemności. Rudowłosa zapadła w sen, uśpiona dźwiękiem jego głosu dochodzącym z przedpokoju, w którym rozmawiał z Sebastianem. Znów śniła o zamarzniętej tafli jeziora, wołającym do niej Simonie i mieście przypominającym Alicante z tą różnicą, że demoniczne wieże były zrobione z ludzkich kości, a rzecznymi kanałami płynęła krew. Obudziła się zwinięta w prześcieradła, miała skołtunione włosy, a zza okien, przez ciemność, powoli przebijało się światło. Początkowo pomyślała, że głosy, które słyszała, stanowiły część jej snu, ale z czasem stały się donośniejsze, więc uniosła głowę nasłuchując. Wciąż była nieco otępiała przez sen. - Hej, braciszku. - usłyszała głos Sebastiana, dobiegający do niej z salonu. Gotowe? Nastąpiła długa cisza, następnie usłyszała dziwnie bezbarwny i płaski głos Jace’a: - Gotowe. Sebastian wypuścił gwałtownie powietrze. - A ta stara kobieta - zrobiła tak, jak prosiliśmy? Skończyła ten Puchar? - Tak. - Pokaż mi go. Szelest. Potem cisza. I wreszcie Jace powiedział: - Weź go, jeśli chcesz. - Nie, - W głosie Sebastiana pojawiło się zamyślenie. - zatrzymaj go na chwilę. W końcu to ty wykonałeś tę robotę, prawda? - Ale to był twój plan. - W głosie Jace’a pojawiła się nuta, która nakazała Clary mocniej przycisnąć ucho do ściany, by usłyszeć więcej. - I zdobyłem to tak, jak chciałeś. A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko… - Mam. - Usłyszała szelest. Clary wyobraziła sobie Sebastiana patrzącego na Jace’a z jedno-calowej różnicy wysokości. - Coś jest nie tak. Czuję to. Wiesz, że potrafię z ciebie czytać jak z otwartej księgi. - Jestem zmęczony. Tam było zbyt dużo krwi. Widzisz? Muszę się umyć i iść spać. I… - Głos Jace’a zamarł. - I zobaczyć moją siostrę. - Owszem, chciałbym ją zobaczyć. - Śpi już od kilku godzin.

- Czy muszę cię pytać o zgodę? - W głosie Jace’a pojawił się ostry ton, który w jakiś sposób przypominał Clary to, jak kiedyś zwrócił się do Valentine’a. Coś, czego nie słyszała w czasie, gdy rozmawiał z Sebastianem od bardzo długiego czasu. - Nie. - Jej brat wydawał się być zaskoczony. - Jak chcesz stać tam i patrzeć na jej śpiącą twarz to proszę bardzo. Po prostu nigdy nie zrozumiem dlaczego… - Nie – przerwał mu Jace. - i nie zrozumiesz. Nastała cisza. Clary mogła bardzo wyraźnie zobrazować sobie Sebastiana, odprowadzającego Jace’a zdziwionym spojrzeniem, gdy zdała sobie sprawę, że Jace musiał zmierzać właśnie w stronę jej pokoju. Czasu starczyło jej tylko na to, aby szybko walnąć się na łóżko i zamknąć oczy, nim drzwi otworzyły się, a pokój zalał pas żółtego, oślepiającego światła. Udała naturalne, jak jej się zdawało, następstwa przebudzenia i przetarła twarz dłonią. - Co…? Zamknął drzwi. Pokój znowu pogrążył się w ciemności. Widziała jedynie kontury Jace’a zmierzającego powoli w kierunku jej łóżka. Kiedy się zatrzymał, przypomniała sobie noc, kiedy odwiedził ją gdy spała. Stał obok niej, wciąż ubrany w biały żałobny ubiór, bez nawet nutki sarkazmu, czy obojętności w sposobie, w jaki na nią patrzył. „Włóczyłem się całą noc, nie mogłem zasnąć. Nagle stwierdziłem, że idę tutaj. Do ciebie.” Stanowił jedynie zarys siebie - ze swoimi jasnymi włosami, które odznaczały się w słabym świetle wpadającym przez uchylone drzwi. - Clary. - wyszeptał. Usłyszała uderzenie i zdała sobie sprawę, że upadł na kolana przy łóżku. Nie poruszyła się, lecz jej ciało napięło się. Jego głos szeptał. - Clary, to ja. Ja. Zatrzepotała powiekami otwierając szeroko oczy, a ich spojrzenia się spotkały. Spojrzała na Jace'a klęczącego przy jej łóżku, którego oczy były na wysokości jej oczu. Ubrany był w długi, czarny wełniany płaszcz z guzikami zapiętymi pod samą szyję, na której widziała czarne Znaki - Bezgłośność, Zwinność, Dokładność - jakby były jakąś ozdobą, czy naszyjnikiem. Jego szeroko otworzone oczy były koloru bardzo intensywnego złota i, jeśli można tak to ująć, zobaczyła w nich Jace’a - jej Jace’a. Jace’a, który

niósł ją w swych ramionach, gdy umierała od trucizny; Jace’a, który patrzył na nią, gdy osłaniała Simona własnym ciałem przed promieniami słońca na East River; Jace’a, który opowiedział jej o chłopcu i sokole zabitym przez jego ojca. Jace’a, którego kochała. Zdawało jej się, że jej serce zamarło. Nie mogła złapać oddechu. Jego oczy były pełne oczekiwania i bólu. - Proszę. - szepnął. - Proszę cię, uwierz mi. - Uwierzyła mu. Mieli tę samą krew, kochali się taką samą miłością; to był jej Jace, podobnie jak jej były jej ręce, jak do niej przynależało jej serce. Ale… - Jak? - Clary, cii… Zaczęła z trudem się podnosić do pozycji siedzącej, ale on pchnął ją delikatnie rękami na łóżko tak, że znów leżała na plecach. - Nie możemy teraz rozmawiać. Muszę już iść. Chwyciła go za rękaw, krzywiąc się. - Nie zostawiaj mnie. Na chwile spuścił głowę, lecz gdy spojrzał na nią ponownie, jego oczy były suche, ale ich wyraz nakazał jej zamilknąć.3 - Poczekaj chwilę w tym pokoju po tym, jak wyjdę. - wyszeptał. - Potem przyjdź do mojego. Sebastian nie może się dowiedzieć o tym, że jesteśmy razem. Nie tej nocy. - Podciągnął się na nogi z błagalnym wzrokiem. - Nie pozwól, żeby cię usłyszał. Usiadła. - Twoja stela. Zostaw mi swoją stelę. Wątpliwości targały jego spojrzeniem. Najpierw chwilę stał w bezruchu, a potem uniósł swoją rękę. Następnie sięgnął do kieszeni i wyjął z niej słabo błyszczące narzędzie, który położył na jej dłoni. Przez chwilkę ich skóry się zetknęły, a ona zadrżała - lekkie dotknięcie ręki Jace’a było potężne, niczym wszystkie z ich pocałunków, rozdarcia, których dokonali pewnej nocy w klubie. Wiedziała, że on również poczuł to, co ona, bo szybko poderwał swoją rękę i zaczął zmierzać w kierunku drzwi. Słyszała jego oddech, szybki i urywany. ϯĂŵŝůĐnj͕ŶŝĞǁŝĞƌŶĂĚnjŝĞǁŝĐŽ͊y

Sięgnął za siebie, żeby chwycić za klamkę, nie odrywając od niej swojego spojrzenia, dopóki drzwi nie zatrzasnęły się za nim z ostatecznym kliknięciem. Clary siedziała w ciemności, ciągle oszołomiona. Czuła jak krew jej gęstnieje w żyłach, a serce nadrabia straty w biciu, aby zachować ją przy życiu. Jace. Mój Jace. Jej ręka zacisnęła się mocniej na steli. Coś w niej, jej lodowata twardość, pomagały jej skupiać swoje myśli. Spojrzała na siebie. Miała na sobie top i szorty od piżamy, na rękach gęsią skórkę, której powodem wcale nie było zimno. Przystawiła końcówkę steli do ramienia i patrzyła, jak runa Bezgłośności zanika pod jej skórą, pozostawiając po sobie tylko niewielką bliznę. Uchyliła drzwi. Sebastian wyszedł lub, co bardziej prawdopodobne, poszedł spać. Było słychać muzykę dochodzącą z pokoju telewizyjnego jakaś klasyczna, elementy gry na pianinie lubianej przez Jace’a. Zastanawiała się czy Sebastian ceni sobie muzykę, lub w ogóle jakąkolwiek formę sztuki.4 To wydawałoby się ludzkie. Pomimo swojego zaniepokojenia tym, dokąd poszedł, jej nogi zaniosły ją prosto do przejścia prowadzącego do kuchni, by następnie udać się do salonu, a z niego, po szklanych schodach, bezszelestnie pobiec korytarzem tuż do drzwi pokoju Jace’a. Otworzyła je i wślizgnęła się do środka, zamykając je za sobą. Przez otwarte okna było widać krawędzie dachów pobliskich budynków pięknego Paryża. Jace - oświetlony przez światło księżyca - siedział na brzegu swojego łóżka między dwoma oknami z magicznym kamieniem w dłoni. Świecił on jasnym światłem, dodając dodatkowego koloru pokojowi. Czarny płaszcz leżał rzucony niedbale na ziemi u jego stóp. Od razu zrozumiała, dlaczego nie zdjął go zaraz po wejściu do domu, tylko miał go zapiętego pod samą szyję. Szara koszula i spodnie, które miał pod nim, były całe nasiąknięte krwią. Część koszuli była pocięta w paski czymś niezwykle ostrym. Lewy rękaw był zwinięty, a pod nim znajdował się biały bandaż, ϰ^njƚƵŬħnjĂďŝũĂŶŝĂũĞĚŶLJŵĐŝŽƐĞŵ͘>ŝĐnjLJƐŝħ͍

którym było owinięte ramię. W miejscach, w których przedostała się krew, były ciemne plamy. Jego stopy były nagie, a miejsce, w którym stał, było szkarłatne niczym posoka. Położyła stelę na nocnym stoliku z głuchym dźwiękiem. - Jace - powiedziała miękko. Nagle wydało się, że przestrzeń między nimi zawadza, że stoi po drugiej stronie pokoju z daleka od Jace’a i że niemożliwym było go dotknąć. Ruszyła w jego stronę, lecz on uniósł dłoń, nakazując jej, by się zatrzymała. - Nie - Jego głos się załamał. Jego palec powrócił do guzików koszuli, rozpinając je, jeden po drugim. Zrzucił zakrwawioną szatę pozwalając, by opadła na ziemię. Clary spojrzała na runę Lilith, która ciągle była na swoim miejscu, tuż obok serca. Zamiast szkarłatnego koloru runa wygląda tak, jakby ktoś wypalił ją rozżarzonymi węglami. Jej dłoń mimowolnie ruszyła w kierunku własnej piersi, serca. Poczuła jego bardzo szybkie i mocne uderzenia. - Au. - Taa… Au. - powiedział Jace stanowczo. - Ale to nie potrwa długo. W sensie; ja, jako ja, Clary. Tylko dopóki się nie zagoi. - W-właściwie się zastanawiałam – zająknęła się Clary. - nad wycięciem runy wtedy, gdy spałeś, tak samo jak gdy walczyłeś z Lilith. Ale nie zrobiłam tego, bo bałam się, że Sebastian może to odczuć. - Mógłby. - Złote oczy Jace’a były bezbarwne tak, jak jego głos. - Tego nie poczuł, bo zostało to zrobione dzięki sztyletowi, który był zanurzony w krwi anioła. Są niezwykle rzadkie, nigdy takiego nie spotkałem. - Przejechał dłonią po włosach. - Ostrze pękło po tym, gdy dotknęło mnie, ale zrobiło to, czego potrzebowałem. - Walczyłeś z demonem? Dlaczego Sebastian nie poszedł z… - Clary. - Głos Jace’a przeszedł w prawie niesłyszalny szept. - To… to będzie trwało dłużej, niż po zwykłym cięciu… ale nie na zawsze. Potem znów będę z nim połączony. - Jak długo? Kiedy znowu będziecie połączeni? - Nie wiem. Po prostu nie wiem. Ale chciałem, nie, musiałem być z tobą takim, jakim jestem naprawdę, tak długo, jak to możliwe. - Wyciągnął

niepewnie rękę w jej stronę, jak gdyby bał się jej reakcji. - Czy myślisz, że mogłabyś… Zaczęła biec do niego przez pokój, a gdy dotarła do niego, zarzuciła ręce na jego szyję. Złapał ją i obrócił tak, że jego twarz znalazła się w zagłębieniu jej szyi. Wdychała jego zapach niczym tlen. Pachniał krwią i cukrem i popiołem i Znakami. - To ty. - wyszeptała. - To naprawdę ty. Cofnął się, by na nią spojrzeć. Wolną ręką gładził delikatnie jej kość policzkową. Tęskniła za tym. Za jego delikatnością. To była jedna z pierwszych rzeczy, za które go pokochała - świadomość tego, że ten zraniony, sarkastyczny chłopiec tak bardzo dbał o to, co kocha. - Tęskniłam, - powiedziała. - tak bardzo za tobą tęskniłam. Zamknął oczy, jak gdyby jej słowa sprawiły mu ból. Położyła dłoń na jego policzku. Oparł głowę na jej dłoni, a jego włosy zaczęły łaskotać jej rękę. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, że jego twarz była mokra. Chłopiec, który nigdy nie płakał. - To nie twoja wina. - szepnęła. Pocałowała go w policzek z taką samą czułością, z jaką on to czynił. Czuła smak słonej krwi i łez. Nadal milczał, lecz czuła dzikie bicie jego serca przy swojej piersi. Trzymał ją tak mocno, jakby nigdy nie zamierzał jej wypuścić. Pocałowała jego kość policzkową, linię szczęki, aż w końcu dotarła do ust; zaledwie lekko musnęła wargami jego wargi. Nie pozostało w tym nic z szaleństwa z nocnego klubu. To był pocałunek, który dawał ukojenie, przekazywał wszystko to, co nie zostało powiedziane, na czego omówienie nie było czasu. Pocałował jej plecy, najpierw z wahaniem, potem mocniej. Jego ręka zjechała do włosów i złapał palcami za jej warkocz. Głębokość ich pocałunków rosła powoli, cicho, a ten delikatny blask, ten nikły płomyk między nimi zamienił się w ogromny pożar. Wiedziała jaki był silny, ale mimo wszystko poczuła dreszcz, gdy podniósł ją i delikatnie położył na łóżku, na poduszkach - jednym, płynnym ruchem. Dotknął swoim ciałem jej ciała tak lekko, że przypomniała sobie znaki, które miał na skórze. Siła. Gracja. Lekkość dotyku.

Oddychała jego ustami, gdy ją całował, a pocałunek przeciągał się, był długi, badawczy. Jej dłonie dotykały jego ciała; ramion, ich mięśni, jego pleców. Jego naga skóra pod jej dłońmi przypominała jej gorący jedwab. Kiedy jego ręce odnalazły górę jej topu, wyciągnęła swe ramiona, wyginając swoje plecy w łuk chcąc zlikwidować każdą rzecz znajdującą się między nimi. W chwili, gdy już go zdjęła, przycisnęła go znów do siebie, a ich pocałunki stały się mocniejsze i intensywniejsze, jakby starali się odkryć jakieś nieznane dotąd miejsca wewnątrz siebie. Nie sądziła, że mogą być jeszcze bliżej, ale z każdym pocałunkiem stykali się jeszcze bardziej, niczym związane nitki. Każdy ich kolejny pocałunek sprawiał, że stawali się głodniejsi siebie, więc za każdym razem go pogłębiali. Ich dłonie szybko poruszały się na ich ciałach, potem zwalniały, by następnie, nieśpiesznie się oderwać. Wcisnęła palce w jego ramiona, gdy całował jej szyje, obojczyki, w końcu gwieździsty znak na jej ramieniu. Ona również całowała jego blizny; na kostkach, ranę Znaku Lilith na piersi. Poczuła, jak drży z pożądania i wiedziała, że nie będzie już odwrotu, ale nie dbała o to. Wiedziała już, jak to jest stracić go. Wiedziała o tych czarnych, pustych dniach, które temu towarzyszyły. I wiedziała, że jeśli ma go jeszcze raz stracić, to chce tą chwilę zapamiętać. Żeby jakoś przetrwać dzięki niej. Że była z nim tak blisko tak, jak z nikim innym. Złączyła swoje kostki na jego plecach, a on jęknął tuż przy jej ustach; to był łagodny, powolny i bezwarunkowy dźwięk. Wpił palce w jej biodra. - Clary. - Odsunął się. Drżał. - Nie mogę… Jeśli nie skończymy teraz, to potem możemy nie być w stanie. - Nie chcesz tego? - Spojrzała na niego zaskoczona. Był zaczerwieniony, a jego jasne włosy miały teraz kolor ciemnego złota i były przyklejone do czoła i skroni. Niemalże poczuła jęknięcie jego serca wewnątrz piersi. - Chcę, tylko, że ja nigdy… - Nigdy? - Była zaskoczona. - Nie robiłeś tego? Zaczerpnął głębokiego oddechu. - Robiłem. - Jego oczy badały jej twarz szukając wyroku, dezaprobaty, a nawet obrzydzenia. Clary przyjrzała mu się. Trochę ją to zabolało. - Ale to

nigdy nie miało dla mnie znaczenia. - Delikatnie przejechał palcami po jej policzku. - Nawet nie wiem jak… Clary lekko się roześmiała. - Myślę, że to raczej oczywiste, że wiesz. - Nie to mam na myśli. - Chwycił jej dłoń i przyłożył ją do swojego policzka. - Chcę ciebie, - zaczął. - bardziej niż czegokolwiek, kiedykolwiek w moim życiu. Ale…- Przełknął ślinę. - Na Anioła. Później sobie za to przywalę. - Nie mów, że starasz się mnie chronić, - powiedziała ostro. - Ponieważ ja… - To nie o to chodzi. - mruknął. - Nie jestem takim świętoszkiem. Ja po prostu jestem… zazdrosny. - Jesteś… zazdrosny? O kogo? - O siebie. - Skrzywił się. - Nienawidzę myśli, że mogłabyś być z nim. Z Nim. Tym drugim mną. Tym kontrolowanym przez Sebastiana. Poczuła, jak jej twarz oblewa się rumieńcem. - Wtedy w klubie… poprzedniej nocy… Opuścił swoją głowę na jej ramię. Trochę zdezorientowana, pogłaskała go po plecach, czując wyraźne zadrapania, które zrobiła mu paznokciami poprzedniej nocy w klubie. Przywołanie wspomnień wywołało u niej jeszcze większą falę rumieńców. Tak samo, jak świadomość tego, że mógł się ich pozbyć poprzez iratze, gdyby tylko chciał. Ale nie chciał. - Pamiętam wydarzenia z poprzedniej nocy. - powiedział. - I doprowadza mnie to do szału, bo wiem, że nie byłem sobą. Prawdziwym sobą. - Czyli tym, kim jesteś teraz? - Tak. - Uniósł głowę i pocałował ją w usta. - Ale na jak długo? Mogę stać się nim w każdej chwili. Nie mógłbym tego tobie zrobić. Nie mógłbym zrobić tego nam. - Jego głos pobrzmiewał goryczą. – Nie wiem nawet jak to znosisz, bycie obok mnie, gdy nie jestem sobą… - Nawet, jeżeli będziesz nim już za pięć minut, - zaczęła. - warto zostać tu po to, by doczekać kolejnego momentu, gdy będę mogła być z tobą. Nie po to, by zakończyć to w takiej chwili. Ponieważ to jesteś ty. I nawet jeśli znowu miałbyś być innym sobą, to mimo wszystko zawsze wewnątrz ciebie pozostaniesz ten prawdziwy ty. To jest jak patrzenie na ciebie przez zabrudzone okno. Przecież wiem jaki jesteś.

- Co masz na myśli? - Jego ręce zacisnęły się na jej ramionach. - Co masz na myśli mówiąc, że przecież wiesz jaki jestem? Wzięła głęboki oddech. - Jace, kiedy zaczęliśmy być ze sobą, naprawdę być5, przez pierwszy miesiąc wydawałeś się bardzo szczęśliwy. I wszystko, co robiliśmy było takie zabawne, takie radosne, niesamowite. I wtedy poczułam się tak, jakby to wszystko cię opuszczało, cała ta radość. Nie chciałeś być przy mnie, ani na mnie patrzeć… - Bałem się, że ciebie skrzywdzę. Myślałem, że tracę rozum. - Nie uśmiechałeś się, nie śmiałeś, nie żartowałeś. I ja cię nie obwiniam. Lilith owinęła twój umysł, kontrolowała cię. Zmieniała. Ale musisz pamiętać, - Wiem, jak głupio to brzmi - że ja nigdy przedtem nie miałam chłopaka. Myślałam, że to może być normalne. Że może po prostu jesteś już mną zmęczony. - Nie mógłbym… - Nie pytam po to, aby się upewnić. - powiedziała. - Kiedy jesteś – taki jaki jesteś, pod kontrolą - wydajesz się być szczęśliwym. Przybyłam tu, ponieważ chciałam cię uratować. - Jej głos stał się cichszy. - Ale zaczęłam się zastanawiać przed czym miałabym cię bronić. Jak mogłabym sprowadzić cię z powrotem do życia, w którym byłeś nieszczęśliwy? - Nieszczęśliwy? - Potrząsnął głową. - Byłem szczęściarzem. Ogromnym szczęściarzem. Ale tego nie dostrzegałem. - Ich spojrzenia się spotkały. Kocham cię, - powiedział. - I sprawiasz, że jestem szczęśliwszy, niż kiedykolwiek myślałem, że mógłbym być. A teraz, kiedy wiem, jak to jest być kimś innym - jak utracić siebie - utracić prawdziwego mnie - chcę swojego życia z powrotem. Moją rodzinę. Ciebie. Wszystko. - Jego oczy pociemniały. - Chcę tego z powrotem. Jego usta obniżyły się do jej z pulsującym ciśnieniem – otworzył je, gorące i głodne - a jego ręce przyciągnęły ją w pasie - a potem coś pękło w nim. Puścił ją, dysząc. - Nie możemy…

ϱnjLJůŝƉŽŽĚŬƌLJĐŝƵ͕ǏĞŶŝĞƐČƌŽĚnjĞŷƐƚǁĞŵ͘

- Przestań mnie więc całować! - wydyszała. - Tak naprawdę…- Wyrwała się z jego uścisku, chwytając swój top. - Zaraz wracam. Odsunęła się od niego i rzuciła w kierunku łazienki, zamykając za sobą drzwi. Pstryknęła światło i spojrzała na siebie w lustrze. Miała dzikie spojrzenie, splątane włosy i usta spuchnięte od pocałunków. Zarumieniła się, założyła top i ochlapała twarz zimną wodą i na nowo zaplątała włosy w warkocz. Kiedy przekonała się, że już nie wygląda jak oczarowana panienka z okładki powieści romantycznej, zmoczyła ręcznik do rąk. Wróciła do sypialni. Jace siedział na krawędzi łóżka w dżinsach i w rozpiętej koszuli. Światło księżyca podkreślało kontur jego włosów. Wyglądał jak posąg anioła - tylko, że oni zazwyczaj nie są obryzgani krwią. Podeszła, by stanąć naprzeciw niego. - Dobra. - mruknęła. - Zdejmuj koszulę. Jace uniósł brwi. - Nie zamierzam cię zaatakować. - powiedziała niecierpliwie. - Uwierz mi, jestem w stanie znieść widok twojej nagiej klatki piersiowej bez osłabnięcia. - Jesteś pewna? - spytał, posłusznie zsuwając koszulę na ramiona. - Ponieważ widok mojej nagiej klaty spowodował wiele cierpień u kobiet, które potem chciały się za wszelką cenę do mnie dobrać. - Taa, cóż, nie widzę tutaj nikogo oprócz mnie. A ja po prostu chcę zmyć z ciebie krew. - Oparł się posłusznie na rękach.6 Krew zdążyła już przesiąknąć przez koszulę, w którą był ubrany i zmoczyła ona jego klatkę piersiową i płaski brzuch. Clary przebiegła po nich palcami i z łatwością stwierdziła, że nacięcia są na tyle płytkie, że iratze, które sobie wcześniej zrobił, już je leczyło, powodując ich zanikanie. Odwrócił się do niej z zamkniętymi oczami. Jego ubrania były mokre od krwi, zupełnie jak przesiąknięta wodą biała bawełna. Usunęła zasuszone smugi z jego szyi, wykręciła ręcznik, zamoczyła go w szklance stojącej na nocnym stoliku, po czym wróciła do pracy przy jego torsie7. ϲEŽƉƌŽƐnjħ͕ũĂŬŝŐƌnjĞĐnjŶLJ͊<ƚŽďLJƐŝħƐƉŽĚnjŝĞǁĂų͍

ϳŽƉƌĂǁĚĂ͕ƉųĂĐČŐƌŽƐnjĞ͕ĂůĞƌŽďŽƚĂƉƌnjLJũĞŵŶĂ͕ũĂŬǏĂĚŶĂŝŶŶĂ͊☺

Siedział patrząc na ręcznik, którym Clary sunęła wzdłuż mięśni jego ramion, rąk, klatki piersiowej - znaczonej białymi liniami - i czernią stałych Znaków. - Clary. - szepnął. - Tak? Rozbawienie zniknęło z jego głosu. - Ja nie będę tego pamiętał. - powiedział. - Kiedy powrócę do bycia tym, kim byłem, pod jego kontrolą, nie będę pamiętał tego, jak byłem sobą. Nie będę pamiętał przebywania z tobą, czy rozmawiania. Więc, proszę, powiedz mi tylko… Czy wszystko u nich w porządku? U mojej rodziny? Czy oni wiedzą…? - Co się z tobą stało? Tylko trochę. I nie, nie jest w porządku. - Jego oczy były zamknięte. - Mogłabym cię okłamać, - powiedziała. - ale powinieneś wiedzieć. Kochają cię i chcą żebyś wrócił. - Ale nie w takim stanie. - stwierdził. Dotknęła jego ramienia. - Zamierzasz mi powiedzieć, co takiego się stało? Jak doszło do tych obrażeń? Wziął głęboki oddech. Blizna na jego klatce wyróżniała się; sina i ciemna. - Zabiłem kogoś. Poczuła jak przez jej ciało przenika, z prędkością pocisku, ogromny szok wywołany jego słowami. Wypuściła zakrwawiony ręcznik, po czym schyliła się, by go podnieść. Kiedy zerknęła w górę, napotkała jego wzrok. W świetle księżyca rysy jego twarzy wydawały się delikatne, a zarazem ostre i smutne. - Kogo? - zapytała. - Poznałaś ją. - Wydawało się, jakby każde słowo dużo go kosztowało. Kobieta, u której byłaś z Sebastianem. Żelazna Siostra. Magdalena. Odsunął się od niej i wygiął, by wydostać coś zakopanego w kocach łóżka. Mięśnie jego ramion i pleców poruszyły się pod jego skórą, gdy chwycił to i odwrócił się do Clary z lśniącym przedmiotem w ręku. Był to jasny, szklisty kielich - dokładna replika Kielicha Anioła z tym, że srebrzysto-biały adamas nie był pokryty złotem.

- Sebastian wysłał mnie – jego - żeby zdobył to od niej dziś w nocy. powiedział Jace. - I to także on wydał mi polecenie zbicia jej. Nie spodziewała się tego. Nie oczekiwała w ogóle żadnej walki. Tylko zapłata i odbiór towaru. Myślała, że jesteśmy po tej samej stronie. Kiedy podawała mi Kielich chwyciłem za nóż i… - Zaczerpnął gwałtownie powietrza, jakby wspomnienia powodowały ból. - i pchnąłem ją nim. Celowałem w serce, ale ona się odwróciła i chybiłem o jakieś dwa centymetry. Zachwiała się i złapała za biurko, na którym leżał sproszkowany adamas. Rzuciła nim we mnie celując w oczy, by mnie oślepić. Odwróciłem głowę, lecz gdy znów na nią spojrzałem, trzymała w dłoni sztylet egidę8. Jego blask mnie oślepił, a w tym czasie Magdalena skierowała go w stronę mojej piersi. Poczułem piekący ból na Znaku, a później ostrze pękło. - Spojrzał w dół i zaśmiał się bez radości. - Zabawna sprawa, jeśli miałbym na sobie zbroję, to by do tego nie doszło. Nie założyłem jej, bo nie pomyślałem, że może być potrzebna. Nie myślałem, że ona może mnie zranić. Ale sztylet spalił Znak - Znak Lilith - i wkrótce znów byłem sobą, stojącym nad tamtą martwą kobietą z zakrwawionym nożem w ręce i Kielichem w drugiej. - Nie rozumiem. Dlaczego Sebastian kazał ci ją zabić? Ona dałaby ci ten Kielich. Sebastianowi. Powiedziała, że… Jace wypuścił gwałtownie powietrze. - Czy pamiętasz co Sebastian mówił o zegarze na Rynku w Starym Mieście? W Pradze? - Że król kazał oślepić jego twórcę po tym, jak go zrobi, po to, żeby nigdy więcej nie mógł stworzyć nic równie pięknego. - powiedziała Clary. - Ale nie widzę w tym żadnego… - Sebastian chciał śmierci Magdaleny, by już nigdy nie mogła zrobić niczego podobnego. - rzekł Jace. - I żeby nigdy się nie wygadała. - O czym? - Podniosła rękę do góry, chwyciła Jace’a za podbródek i zwróciła jego twarz w dół tak, aby patrzył na nią. - Jace, co Sebastian zamierza zrobić?

ϴ  Egidy – bronie, które zostały zanurzone w krwi anioła (wg. Cassie). W zetknięciu z czymś demonicznym (WƚLJŵƉƌnjLJƉĂĚŬƵnjĞŶĂŬŝĞŵ>ŝůŝƚŚͿďħĚČĐďƌŽŶŝČĂŶŝĞůƐŬČƉŽƉƌŽƐƚƵƉħŬĂũČ͘DŽǏŶĂũĞŶĂƉƌĂǁŝđ͕ŽĐnjLJŵ ƉſǍŶŝĞũŵſǁŝůĂƌLJ͘tĞĚųƵŐŵŝƚŽůŽŐŝŐƌĞĐŬŝĞũũĞƐƚƚŽŶĂƚŽŵŝĂƐƚƚĂƌĐnjĂĞƵƐĂ͕ŬƚſƌĂƉŽƚƌĂĨŝųĂŶƉ͘ŽĚďŝđƐƚƌnjĂųLJ͕ ŬƚſƌĞũČĚŽƚŬŶħųLJʹũĂŬŝĐŝŽƐLJŝŶŶLJĐŚ͘tĂůĐnjČĐnjŽƐŽďČƉŽƐŝĂĚĂũČĐČũČŶŝĞŵŝĂųŽƐŝħƐnjĂŶƐ͘Ͳ;WƌnjLJƉ͘:ŝŵŵLJ<Ϳ͘

Historia, którą opowiedział w sali treningowej, o przywołaniu demonów i zniszczeniu ich… - To prawda, Sebastian chce przywołać demony. - Głos Jace’a był ponury. Jednego w szczególności. Lilith. - Ale Lilith jest martwa. Simon ją zniszczył. - Wielkie Demony nie umierają. Nie do końca. Wielkie Demony zamieszkują przestrzenie między światami, Wielką Próżnię, Pustkę. To, co zrobił Simon, to było zniszczenie jej mocy, odesłanie ją z powrotem do zamieszkiwanej przez nią nicości. Ale ona powoli będzie odzyskiwać siły. Odrodzi się. To może zająć wieki, ale nie, jeśli Sebastian jej pomoże. Uczucie zimna wzrosło w dole żołądka Clary. - Jak jej pomoże? - Poprzez wezwanie jej do tego świata. Chce zmieszać jej krew ze swoją i stworzyć armię złych Nephilim. Chce zostać reinkarnacją Jonathana Nocnego Łowcy, ale po stronie demonów, a nie aniołów. - Armię złych Nephilim? Obaj jesteście dobrzy w walce, ale nie jesteście armią. - Jest jakiś czterdziestu, czy pięćdziesięciu Nephilim, którzy albo pozostali lojalni wobec Valentine’a, albo nienawidzą obecnej polityki Clave i są otwarci na to, co Sebastian ma do powiedzenia. On jest z nimi w kontakcie. Kiedy Lilith się narodzi, oni będą gotowi. - Jace wziął głęboki oddech. - A potem? Z potęgą Lilith po jego stronie? Kto wie, kto jeszcze do niego dołączy? On chce wojny. I jest przekonany, że ją wygra, a ja nie widzę powodu, dla którego miałoby to mu się nie udać. Każdy członek złych Nephilim sprawia, że rośnie w siłę. Dodając do tego demony, które są wobec niego lojalne, ja naprawdę nie wiem, czy Clave to przetrzyma. Clary opuściła rękę. - Sebastian nigdy się nie zmieni. Twoja krew go nie zmieniła. Jest dokładnie taki, jak zawsze był. - Jej oczy świdrowały Jace’a. Ale ty. Ty również mnie okłamałeś. - On cię okłamał. Jej umysł gorączkowo myślał. - Wiem. Wiem, że ten Jace to nie ty… - Myśli, że to dla ciebie dobre, że dzięki temu będziesz szczęśliwa, ale mimo wszystko cię okłamuje. A ja nigdy bym tego nie zrobił.

- Ten sztylet egida. - zaczęła Clary. - Jeżeli może cię zranić, ale Sebastian tego nie czuje, może potrafi go zabić, nie raniąc przy tym ciebie? Jace pokręcił głową. - Nie sądzę. Gdybym miał sztylet mógłbym spróbować, ale nie mam go. Nasze siły życiowe są ze sobą powiązane. Rany to jedna sprawa. Gdybym umarł… - Jego głos stał się grubszy. - Znasz najlepszy sposób na zakończenie tego. Wbicie sztyletu w w moje serce. Jestem zaskoczony, że nie zrobiłaś tego, gdy spałem. - Zrobiłbyś to? Gdybym to była ja? - Jej głos się trząsł. - Wierzyłam w to, że jest dobre wyjście z tej sytuacji. Ciągle wierzę. Daj mi swoją stelę, zrobię Portal. - Nie możesz tu zrobić Portalu. - powiedział Jace. - To nie zadziała. Jedyne wyjście z tego domu to schody za ścianą kuchenną. Jest to także jedyne miejsce, przez które można do nich wejść. - Czy możesz nas zabrać do Cichego Miasta? Jeśli tam wrócimy, może Cisi Bracia znajdą sposób na zerwanie połączenia między tobą, a Sebastianem. Powiemy Clave o jego planach, a wtedy będą zmuszeni do tego, żeby… - Mógłbym zabrać nas do jednego z wejść do niego. - powiedział Jace. - I zrobię to. Pójdę. Razem pójdziemy. Ale nie okłamujmy się, Clary, musisz wiedzieć, że oni mnie zabiją. Po tym, jak powiem im co wiem, oni to zrobią. - Zabiją cię? Nie, nie mogliby… - Clary. - Jego głos był łagodny. - Jako dobry Nocny Łowca jestem zobowiązany do tego, by poświęcić swoje życie, żeby powstrzymać Sebastiana i to, co zamierza uczynić. Jako dobry Nocny Łowca powinienem to zrobić. - Ale żadna z tych rzeczy nie stała się z twojej winy. - Jej głos podniósł się, lecz zaraz go ściszyła nie chcąc, by Sebastian ją usłyszał. - Nie możesz nic poradzić na to, co tobie zrobiono. Jesteś tylko świadkiem. To nie ty, Jace; to ktoś inny, ktoś noszący twoją twarz. Nie powinieneś być ukarany… - Kara nie ma znaczenia. To jest praktyczne. Zabijcie mnie, a Sebastian również umrze. Nie ma różnicy, czy umrę świętą śmiercią na polu bitwy, czy w taki sposób. Oba sposoby są dobre i żadnego z nich nie wybrałem. To po prostu się stało. I taki, jaki jestem teraz, sobą, będę tylko przez chwilę. I,

Clary, wiem, że to nie ma sensu, ale ja to pamiętam - pamiętam wszystko. Pamiętam, jak spacerowałem razem z tobą w Wenecji i noc w klubie i to, jak spałem z tobą w łóżku, i czy ty tego nie łapiesz? Chciałem tego. To jest wszystko, czego kiedykolwiek chciałem, żyć z tobą w taki sposób, być z tobą w ten sposób. Co mam myśleć o tym, że najgorsza rzecz w moim życiu, daje mi dokładnie to, czego pragnę? Może Jace Lightwood wie o tym, że wszystko to, co robi jest złe i nieprawidłowe i jest tym zawiedziony, ale Jace Wayland, syn Valentine’a… kocha takie życie. - Jego oczy były szeroko otwarte i złote, kiedy na nią patrzył. Przypominały one wzrok Raziela, jakby zdawały się trzymać w sobie całą mądrość i smutek tego świata. - I to dlatego muszę już iść, - powiedział. - zanim znowu nim będę. - Iść dokąd? - Do Cichego Miasta. Muszę przemienić się w siebie… i wziąć ze sobą Kielich.

Tłumaczenie: Cheska Korekta: JimmyK

Część trzecia Wszystko podlega zmianom

,,Wszystko zmienione, zmienione na dobre: Straszne piękno się rodzi''. - William Butler Yeats, Easter, 1916

Rozdział 18

Raziel - Clary? Simon siedział na stopniach werandy domu na farmie, spoglądając w dół na ścieżkę, która wiła się przez sad z jabłoniami i prowadziła do jeziora. Isabelle i Magnus spacerowali tą dróżką. Czarownik spoglądał na jezioro, a następnie przypatrywał się niskiemu łańcuchowi górskiemu otaczającemu teren. Robił notatki w niewielkiej książce piórem, którego stalówka iskrzyła na błękitno-zielono. Alec stał w nieznacznej odległości od nich, lustrując drzewa otaczające wzgórza, które oddzielały dom od drogi. Stał tak daleko od Magnusa, jak to tylko było możliwe, jednocześnie pozostając w zasięgu słuchu. Po raz pierwszy musiał przyznać, że nie zauważał wcześniej pewnych rzeczy. Simonowi zdawało się, że pomimo dowcipów w samochodzie, między Aleca i Magnusa wkradł się wyczuwalny dystans, taki, którego nie potrafił dokładnie sprecyzować ale wiedział, że istnieje. Prawą dłoń Simon opierał na lewej. Opuszkami palców kreślił kółka na pierścieniu zdobiącym jego palec. Clary, proszę. Próbował się z nią skontaktować od momentu, w którym dostał wiadomość od Mai o Luke’u. Zero reakcji. Nie udało mu się uzyskać odpowiedzi. Clary, jestem w domku na farmie. Pamiętam, jak byłaś tu razem ze mną. Dzień był zaskakująco ciepły, a lekki wietrzyk poruszał ostatnimi liśćmi, uczepionymi gałęzi. Po tym, jak spędził zdecydowanie zbyt wiele czasu na zastanawianie się, jaki rodzaj ubrań powinno się założyć na spotkanie z

aniołami — garnitur wydawał się być lekką przesadą, pomimo tego, że miał jeden który został mu po przyjęciu zaręczynowym Luke’a i Jocelyn — zdecydował się na dżinsy i koszulkę. Ramiona miał odsłonięte. Tyle szczęśliwych słonecznych wspomnień wiązało się z tym miejscem i domem. On i Clary przyjeżdżali tu z Jocelyn niemal każdego lata od tak dawna, jak tylko pamiętał. Oboje pływali w jeziorze. Simon opalał się zawsze na brązowo, a Clary za każdym razem musiała spiec się na czerwono, wtedy na jej ramionach i dłoniach pojawiał się kolejny milion drobnych piegów. W sadzie grywali w „jabłkowy baseball”, przy którym było mnóstwo zabawy i bałaganu. W domku grali zaś w scrabble i w pokera, w którego Luke był nie do pokonania. Clary, mam zamiar zrobić coś głupiego, niebezpiecznego i prawdopodobnie kończącego się samobójstwem. Czy to źle, że chcę porozmawiać z tobą ten ostatni raz? Robię to, żeby cię ochronić, a nie mam nawet pojęcia czy żyjesz. Ale gdybyś umarła, wiedziałbym o tym, prawda? Poczułbym to. - W porządku, chodźmy – powiedział Magnus u stóp schodów. Przyjrzał się pierścieniowi na palcu Simona, ale nie skomentował tego w żaden sposób. Simon wstał i otrzepał dżinsy, a potem ruszył wijącą się ścieżką przez sad. Jezioro migotało przed nim, jak zimna, niebieska moneta. Gdy się do niego zbliżyli, Simon dostrzegł stary dok wystający z wody, w którym cumowali kajaki, zanim nie odłamał się od niego wielki kawałek i nie odpłynął. Niemal słyszał leniwe bzyczenie pszczół i czuł ciężar lata spoczywający na jego ramionach. Gdy dotarli do brzegu jeziora, odwrócił się i spojrzał na dom z pomalowanymi na biało deskami, zielonymi okiennicami i starą, zadaszoną werandą oraz stojącymi na niej nieco wytartymi meblami z wikliny. - Naprawdę lubiłeś to miejsce, prawda? – spytała Isabelle. Jej czarne włosy łopotały na wietrze jak flaga. - Skąd to wiesz? - Po wyrazie twojej twarzy– odparła. – Jakbyś przypominał sobie wszystko, co dobre.

- To było dobre – powiedział Simon. Wyciągnął rękę, by poprawić okulary na nosie, a potem przypomniał sobie, że już ich nie nosi i opuścił dłoń. – Byłem szczęściarzem. Isabelle spojrzała na jezioro. W uszach miała złote kolczyki w kształcie niewielkich kółek. Jeden z nich zaplątał się w kosmyk jej włosów. Simon chciał wyciągnąć dłoń i go wysunąć, a przy okazji dotknąć przy tym jej policzka. - A teraz nie jesteś? Wzruszył ramionami. Przyglądał się Magnusowi, który trzymał coś, co wyglądało jak długi, elastyczny patyk i rysował nim wzory na wilgotnym, piaszczystym brzegu jeziora. Księgę z zaklęciami miał otwartą i nucił coś przy kreśleniu. Alec patrzył na niego, a na jego twarzy odmalował się wyraz człowieka przyglądającego się komuś obcemu. - Boisz się? – spytała Isabelle, przysuwając się nieznacznie do Simona. Czuł na skórze ciepło jej ciała. - Sam nie wiem. W byciu przerażonym dużą rolę odgrywają czynniki fizyczne. Twoje przyśpieszające serce, pocenie się, wzrastający gwałtownie puls. Mnie to już nie dotyczy. - Wielka szkoda – mruknęła Isabelle spoglądając w wodę. – Pocący się na całym ciele faceci są tacy seksowni. Rzucił jej półuśmiech. To było trudniejsze niż się spodziewał. Może rzeczywiście się bał. - Wystarczy już tej twojej zuchwałej gadaniny, panienko. Usta Isabelle drgnęły, jakby miała zamiar się uśmiechnąć. Zamiast tego westchnęła. - Wiesz czego chciałam, a co nigdy nie przeszło mi przez myśl? Facet, który potrafiłby mnie rozśmieszyć. Simon odwrócił się w jej stronę i ujął ją za rękę, mając w nosie to, że jej brat wszystko widzi. - Izzy… - Już – zawołał Magnus. – Gotowe. Simon, podejdź tutaj.

Oboje odwrócili się w jego stronę. Magnus stał w środku kręgu, który lśnił słabym, białym światłem. Właściwie składały się na niego dwa kręgi, jeden mniejszy wewnątrz drugiego, a w przestrzeni oddzielającej je od siebie widniały tuziny różnych symboli. One również lśniły stalowym błękitnobiałym blaskiem, podobnym do odbicia w jeziorze. Simon usłyszał, jak Isabelle powoli nabiera tchu. Odsunął się zanim dane mu było na nią spojrzeć. To tylko utrudniłoby całą sprawę. Ruszył naprzód, przekraczając krawędź kręgu prosto ku jego środkowi, i stanął obok Magnusa. Patrzenie z wnętrza kręgu przypominało spoglądanie przez zasłonę wody. Reszta świata sprawiała wrażenie drżącego i niewyraźnego. - Trzymaj. – Magnus wepchnął księgę w jego dłonie. Papier był cienki i pokryty runami, ale Magnus przykleił wydruk słów, zapisany fonetycznie nad właściwą inkantacją. – Po prostu je wymów – mruknął. – Powinno zadziałać. Trzymając księgę przy piersi, Simon zsunął z palca złoty pierścień łączący go z Clary i podał go Magnusowi. - Jeśli nie zadziała – powiedział zastanawiając się, skąd wziął się u niego ten spokojny ton głosu. – ktoś powinien go wziąć. To nasz jedyny sposób na skontaktowanie się z Clary i odkrycie tego, co wie. Magnus skinął głową i wsunął pierścień na palec. - Jesteś gotowy, Simon? - Łał, zapamiętałeś moje imię. Magnus rzucił mu niedające się odszyfrować spojrzenie zielono-złotych oczu i wystąpił z kręgu. Natychmiast stał się niewyraźny i rozmazany. Alec stanął po jednej jego stronie, a Isabelle po drugiej. Trzymała się za łokcie i nawet przez ścianę drżącego powietrza Simon mógł stwierdzić, że wygląda na niezadowoloną. Odchrząknął dyskretnie. - Chyba powinniście już iść. Nie ruszyli się jednak z miejsca. Wyglądało to tak jakby czekali, aż powie coś jeszcze. - Dziękuję, że tu ze mną przyszliście – powiedział w końcu po tym, jak przeczesał myśli w poszukiwaniu czegoś sensownego. Wyglądali tak, jakby tego oczekiwali. Simon nie był typem człowieka, który wygłaszał wielkie

mowy pożegnalne w iście dramatycznym stylu. Spojrzał na Aleca. – Hmm, Alec. Zawsze lubiłem cię bardziej od Jace’a. – Odwrócił się do Magnusa. – Magnus, szkoda że nie mam tyle odwagi, żeby nosić takie spodnie jak ty. Przyszła kolej na Izzy. Widział jak patrzy na niego przez drżącą taflę oczami czarnymi jak obsydian. - Isabelle – powiedział. Dostrzegł pytanie w jej oczach, ale nie mógł powiedzieć nic właściwego przed Alekiem i Magnusem, nic co zawarło by w sobie ogrom jego uczuć. Przeszedł na środek kręgu z pochyloną głową. – Do zobaczenia, mam nadzieję. Wydało mu się, że i oni coś mu odpowiedzieli, ale falująca mgła między nimi uniemożliwiła usłyszenie ich słów. Patrzył jak odwracali się po kolei, wracając tą samą ścieżką przez sad do domu, aż w końcu skurczyli się do rozmiarów ciemnych plamek. W końcu stracił ich z zasięgu swojego wzroku. Nie potrafił do końca zrozumieć tego, że nie udało mu się porozmawiać z Clary ostatni raz przed śmiercią — nie pamiętał nawet ostatnich słów, jakie zamienili. A mimo to, gdy zamykał oczy, nadal słyszał jej śmiech, niosący się po sadzie. Pamiętał, jak to było zanim dorośli i wszystko się zmieniło. Jeśli tu umrze, to miejsce z pewnością będzie właściwe. W końcu wiązało się z nim wiele jego najlepszych wspomnień. Jeśli Anioł ześle na niego ogień, jego prochy rozproszą się po sadzie z jabłoniami i wokół jeziora. Coś w tym pomyśle zdawało się emanować spokojem. Pomyślał o Isabelle. Potem o swojej rodzinie — o matce, ojcu i Becky. O Clary pomyślał na końcu. Gdziekolwiek jesteś, jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Zawsze nią będziesz. Podniósł księgę z zaklęciami i zaintonował pieśń.

- Nie! – Clary zerwała się z miejsca upuszczając mokry ręcznik. – Jace, nie możesz. Zabiją cię. Sięgnął po czystą koszulę i założył ją, nie patrząc na Clary, gdy zapinał guziki.

- Najpierw będą próbowali rozdzielić mnie z Sebastianem – powiedział, choć brzmiał tak, jakby nie do końca w to wierzył. – Jeśli to nie podziała, dopiero wtedy mnie zabiją. - To niedobrze. – Wyciągnęła rękę w jego stronę, ale odsunął się, wkładając buty. Gdy się odwrócił, na twarzy miał ponury wyraz. - Nie mam wyboru, Clary. Właśnie tak należy postąpić. - To szaleństwo. Tutaj jesteś bezpieczny. Nie możesz rzucić na szalę swojego życia… - Ocalenie samego siebie to zdrada. To jak włożenie broni w dłonie wroga. - Kogo obchodzi zdrada? Albo Prawo? – dopytywała. – Zależy mi na tobie. Rozwiążemy ten problem razem… - Tego problemu nie da się rozwiązać. – Jace położył stelę na nocnym stoliku i sięgnął po Kielich. – Będę sobą jeszcze tylko przez jakiś czas. Kocham cię, Clary. – Przechylił jej twarz ku górze i pocałował tęsknie. – Zrób to dla mnie – szepnął. - Nie mam zamiaru – powiedziała. – Nie pomogę ci się zabić. Jednak Jace zmierzał już w kierunku drzwi. Pociągnął ją za sobą na korytarz. Oboje mówili teraz szeptem. - To jakiś obłęd – syknęła Clary. – Narażasz się na niebezpieczeństwo… Jace westchnął z irytacją. - Ty robisz dokładnie to samo. - Zgadza się, i to właśnie sprawia, że wpadasz we wściekłość – szepnęła, zbiegając za nim po schodach. – Pamiętaj, co powiedziałeś mi wtedy w Alicante… Dotarli w końcu do kuchni. Jace odstawił Kielich na blat stołu i sięgnął po stelę. - Nie miałem prawa tego mówić – wyznał. – Clary, my już tacy jesteśmy. Jesteśmy Nocnymi Łowcami. I dlatego robimy to, co robimy. Ryzyko które podejmujemy nie jest tylko ryzykiem, jakie znajdziesz na polu bitwy. Clary pokręciła głową, chwytając go za nadgarstki. - Nie pozwolę ci na to.

Cień bólu przemknął po twarzy Jace’a. - Clarisso… Wzięła głęboki wdech, prawie nie wierząc w to, co ma za chwilę zrobić. Jednak w jej myślach pojawił się obraz kostnicy w Cichym Mieście i ciał Nocnych Łowców, leżących na marmurowych płytach. Nie mogła znieść myśli, że Jace mógł stać się jednym z nich. Wszystko czego dokonała — przyjście tutaj, przetrwanie przez wszystko, co zmuszona była przejść — zrobiła po to, by uratować jego życie i to nie tylko z własnych pobudek. Pomyślała o Aleku i Isabelle, którzy jej pomagali, o Maryse która go kochała, i niemal bez świadomości tego, co ma zaraz uczynić, podniosła głos i krzyknęła: - Jonathanie! Jonathanie Christopherze Morgensternie! Oczy Jace’a rozszerzyły się. - Clary… – zaczął, ale było już za późno. Wypuściła go z rąk i cofała się. Sebastian z pewnością już nadchodził. Nie miała jak wytłumaczyć Jace’owi, że wcale nie chodziło o to, że ufała Sebastianowi tylko o to, że był jedyną bronią, jaką miała pod ręką; jaką mogła go teraz zatrzymać. Nastąpiła krótka chwila zamieszania, po której zjawił się Sebastian. Nie zawracał sobie głowy zbieganiem po schodach, tylko przeskoczył ponad poręczą i wylądował między nimi. Włosy miał zmierzwione od snu. Był ubrany w ciemną koszulkę i czarne spodnie. Clary zastanawiała się przez moment czy spał w ubraniu. Sebastian przeniósł spojrzenie z Clary na Jace’a, oganiając w mig całą sytuację. - Sprzeczka kochanków? – spytał. Coś błysnęło w jego dłoni. Czyżby nóż? - Jego runa jest uszkodzona – powiedziała Clary drżącym głosem. – Tutaj. – Przyłożyła rękę do miejsca tuż ponad jego sercem. – Próbuje wrócić i oddać się w ręce Clave… Dłoń Sebastiana wystrzeliła jak z procy i wyrwała Kielich z uścisku Jace’a. Postawił go z trzaskiem na blat. Jace, który nadal był blady jak ściana z powodu szoku, obserwował go. Nie ruszył się z miejsca, gdy Sebastian podszedł do niego i złapał go za przód koszuli. Górny rząd guzików oderwał się, odsłaniając jego obojczyk, a Sebastian przejechał po nim czubkiem

swojej steli, wycinając w skórze iratze. Jace przygryzł dolną wargę. Oczy miał pełne nienawiści, gdy Sebastian puścił go i odsunął się o krok, nadal trzymając stelę. - Szczerze, Jace – powiedział – sam pomysł, że coś takiego mogłoby ci ujść na sucho dosłownie zwala mnie z nóg. Dłonie Jace’a zacisnęły się w pięści, gdy iratze, czarny jak węgiel, zaczął wnikać w jego skórę. - Następnym razem… – wykrztusił całkiem bez tchu – …kiedy będziesz chciał żebym zwalił cię z nóg… z rozkoszą ci w tym pomogę. Na przykład cegłą. Sebastian cmoknął z dezaprobatą. - Podziękujesz mi później. Nawet ty musisz przyznać, że twoje pragnienie śmierci jest nieco ekstremalne. Clary spodziewała się, że Jace znowu mu dogryzie. Nie zrobił tego jednak. Jego oczy przesuwały się powoli po twarzy Sebastiana. Przez chwilę w pokoju znajdowali się tylko oni, a kiedy Jace się odezwał, jego słowa były zimne i stanowcze. - I tak nie będę tego pamiętał – powiedział. – Ale ty tak. Ta osoba, która zachowuje się jak twój przyjaciel… – Zrobił krok naprzód, zmniejszając dystans pomiędzy sobą a Sebastianem. – Ta osoba, która zachowuje się jak oni, jak ty. Ona nie istnieje. A to jest rzeczywistość. To jestem ja. I nienawidzę cię. Nie ma na świecie takiego zaklęcia ani magii, które by to zmieniły. Na chwilę uśmiech na twarzy Sebastiana zbladł. Ale nie Jace’a. Oderwał wzrok od Sebastiana i przeniósł spojrzenie na Clary. - Musisz poznać prawdę… Nie powiedziałem ci wszystkiego. - Prawda jest niebezpieczna – odparł Sebastian, dzierżąc stelę jak nóż. – Uważaj na to, co mówisz. Jace skrzywił się. Jego klatka piersiowa wznosiła się i opadała gwałtownie. Było oczywiste, że runa uzdrawiająca na piersi sprawiała mu fizyczny ból. - Plan – powiedział. – Plan by wezwać Lilith, stworzyć nowy Kielich, powołać mroczną armię… To nie był plan Sebastiana. Ten plan należał do mnie.

Clary zamarła. - Co? - Sebastian wiedział czego chciał – ciągnął dalej Jace. – Ale odkryłem, jak mógł tego dokonać. Nowy Kielich… to ja podsunąłem mu ten pomysł. – Szarpnął się z bólu. Clary mogła sobie wyobrazić, co działo się pod materiałem jego koszuli. Skóra zasklepiała się, a rana goiła. Runa Lilith znów będzie cała i lśniąca, jak przedtem. – A właściwie to on. To coś, co wygląda jak ja, ale mną nie jest. Spaliłby cały świat, gdyby Sebastian tego zapragnął i śmiałby się w trakcie. Właśnie to chcesz ocalić, Clary. To coś. Nie rozumiesz? Wolę być martwy niż… Jego głos załamał się. Mięśnie jego ramion naprężyły się, gdy przetoczyła się przez niego fala bólu. Clary pamiętała, jak trzymała go w objęciach, gdy Cisi Bracia przeczesywali jego umysł w poszukiwaniu odpowiedzi… Teraz wyglądał na całkiem oszołomionego. Jego spojrzenie powędrowało nie ku niej, lecz w stronę Sebastiana. Clary poczuła jak serce wali jej gwałtownie w piersi, choć wiedziała, że to tylko ona jest tego sprawczynią. - O co chodzi? – spytał Jace. Sebastian wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Witamy z powrotem. Jace zamrugał. Przez sekundę sprawiał wrażenie kompletnie zdezorientowanego. Potem jego spojrzenie zrobiło się skryte i niedostępne, zupełnie jak wtedy, gdy Clary próbowała powiedzieć mu o czymś, czego nie był w stanie przetrawić — morderstwo Maxa, wojnę w Alicante, ból, jaki sprawiał swojej rodzinie. - Czy to już ten moment? – spytał. Sebastian odegrał szopkę ze spoglądaniem na swój zegarek. - Jeszcze sekunda. Może zrobimy tak — ty pójdziesz pierwszy, a my zaraz za tobą? Możesz rozpocząć przygotowania. Jace rozejrzał się dokoła. - Kielich… gdzie on jest? Sebastian zdjął go z blatu. - Tutaj. Czujesz się nieco roztargniony?

Kąciki ust Jace’a wygięły się ku górze. Wziął Kielich do ręki. W dobrotliwy sposób. Po chłopcu, który stał przed Sebastianem jeszcze chwilę temu i powiedział mu, że go nienawidzi, nie było już śladu. - W porządku. Spotkam się tam z tobą. – Odwrócił się w stronę Clary, która nadal stała wmurowana w ziemię z powodu szoku, i pocałował ją w policzek. – I tobą również. Odwrócił się i mrugnął do niej. W jego oczach widać było uczucie, ale to nie miało znaczenia. To nie był jej Jace, zdecydowanie nie jej Jace. Obserwowała tępo, jak przechodzi przez pokój. Jego stela błysnęła, a w ścianie pojawiły się drzwi. Dostrzegła skrawek nieba i skalistej równiny. Jace przeszedł przez nie i zniknął. Clary wbiła paznokcie w dłonie. To coś, co wygląda jak ja ale mną nie jest? Spaliłby cały świat gdyby Sebastian tego zapragnął i śmiałby się w trakcie. Właśnie to chcesz ocalić, Clary. To coś. Nie rozumiesz? Wolę być martwy niż… Łzy chwyciły ją za gardło. Przełknęła je, gdy brat odwrócił się w jej stronę. Jego czarne oczy płonęły. - Wzywałaś mnie – powiedział. - Jace chciał oddać się w ręce Clave – szepnęła, nie mając pewności kogo usiłuje bronić. Zrobiła to, co musiała, użyła jedynej broni jaką miała, nawet jeśli nią pogardzała. – Zabiliby go. - Wzywałaś mnie – powtórzył robiąc krok w jej stronę. Wyciągnął dłoń i odgarnął długi kosmyk jej włosów z twarzy, wsuwając go za jej ucho. – Powiedział ci o tym, prawda? O planie? O wszystkim? Clary stłumiła pełne odrazy wzdrygnięcie. - Niezupełnie. Nie mam pojęcia co ma się dzisiaj zdarzyć. Co Jace miał na myśli mówiąc „Już czas?” Pochylił się i pocałował ją w czoło. Pocałunek parzył ją w skórę, zupełnie jak rozżarzony stempel do znakowania. - Wkrótce się dowiesz – powiedział. – Zasłużyłaś sobie na to, żeby tu być, Clarisso. Możesz obserwować wszystko z miejsca u mojego boku… w Siódmym Świętym Miejscu. Dwójka dzieci Valentine’a razem… Nareszcie.

Simon wbijał wzrok w papier, wyśpiewując inkantację, jaką zapisał mu Magnus. Miała w sobie pewien stały rytm, coś jak muzykę, lekką, przenikliwą i wspaniałą. Przypomniało mu to odczytywanie haftów podczas swojej bar micwy, choć wtedy wiedział, co oznaczały te słowa, a teraz nie. W miarę śpiewania pieśni wyczuł wokół siebie narastające napięcie, zupełnie jakby powietrze stawało się gęstsze i cięższe. Napierało na jego klatkę piersiową i ramiona. Zrobiło się też cieplej. Gdyby był człowiekiem, gorąco byłoby dla niego nie do zniesienia. Czuł parzący podmuch na swojej skórze, osmalający mu rzęsy i koszulkę. Wzrok miał utkwiony w kartce, gdy kropla krwi z czoła skapnęła na papier. Chwilę później skończył. Ostatnie słowo — Raziel — zostało wypowiedziane, a Simon podniósł głowę. Czuł, jak krew spływa mu po twarzy. Mgła wokół niego rozrzedziła się. Dostrzegł przed sobą taflę jeziora, błękitną i migoczącą. Gładką jak szkło. Sekundę później eksplodowała. Na środku powstał złoty okrąg, który po chwili stał się czarny. Woda odpłynęła z niego, zmierzając w kierunku brzegu. Wystrzeliła w powietrze tak, że wkrótce Simon spoglądał przez pierścień wody przypominający krąg z kilkudziesięciu wodospadów. Wszystkie iskrzyły, a woda przelewała się w górę i w dół. Efekt był przedziwny i niekonwencjonalnie piękny. Deszcz kropel spadł na niego, chłodząc jego rozpaloną skórę. Odchylił głowę do tyłu, dokładnie w momencie, w którym niebo całkiem poczerniało — cały błękit zniknął, pożarty przez ciemność i nadciągające zwały szarych chmur. Woda opadła z powrotem do jeziora, a z jego środka, z największej srebrzystej głębi, wyłoniła się postać ze złota. Simonowi zaschło w ustach. Widział setki obrazów aniołów, wierzył w nie, słyszał ostrzeżenie Magnusa. A mimo to, nadal czuł się jak przebity włócznią, gdy rozwinęła się przed nim para skrzydeł. Zdawało mu się, że sięgają nieboskłonu. Były szerokie, białe, złote i srebrne, a ich pióra zdobiły płonące złote oczy. Oczy, które spoglądały na niego z pogardą. Wtedy skrzydła uniosły się, rozpraszając zgromadzone przed sobą chmury i złożyły,

a człowiek — albo coś na kształt człowieka — odsłonił się i pokazał swoje oblicze. Simon zaczął szczękać zębami. Nie był pewny dlaczego. Jednak fale mocy, czegoś znacznie większego, niż moc — podstawowej siły napędzającej wszechświat — zdawały się promieniować z Anioła, który wyprostował się, w pełni ukazując swoje prawdziwe rozmiary. Pierwszą i raczej osobliwą myślą Simona było to, że wyglądał jakby ktoś wziął Jace’a i nadmuchał go do rozmiarów wielkiego billboardu. Tyle, że Anioł wcale nie wyglądał jak Jace. Był cały złoty, począwszy od skrzydeł i skóry, a skończywszy na oczach, w których wcale nie było białek, tylko coś na kształt cienkiej, złotej membrany. Włosy również miał złote. Wyglądały jak wycięte z metalu, który wił się niczym kute żelazo. Był obcy i przerażający. Zbyt wiele rzeczy jest w stanie cię zniszczyć, pomyślał Simon. Zbyt wiele ciemności może zabić, lecz zbyt wiele światła mogło oślepić. Kto ośmiela się mnie wzywać? Anioł odezwał się w umyśle Simona głosem przypominającym bicie wielkich dzwonów. Podchwytliwe pytanie, pomyślał Simon. Gdyby był Jace’m, powiedziałby „jeden z Nefilim”, a gdyby był Magnusem „jedno z dzieci Lilith i Wysoki Czarownik”. Anioł i Clary spotkali się już, więc prawdopodobnie zdążyli się poznać. Jednak on był Simonem, którego imienia nie poprzedzał żaden tytuł, ani wielkie czyny, dokonane w przeszłości. - Simon Lewis – powiedział w końcu, odkładając księgę z zaklęciami, i wyprostował się. – Dziecko Nocy i… twój sługa. Mój sługa? W zimnym głosie Raziela słychać było lodowatą dezaprobatę. Wezwałeś mnie jak psa i śmiesz nazywać się moim sługą? Powinieneś zostać zmieciony z powierzchni ziemi, żeby twój los posłużył za ostrzeżenie dla innych, by nie czynić podobnie. Wzywanie mnie jest zabronione nawet dla moich Nefilim. Dlaczego ty miałbyś postąpić inaczej, Chodzący za Dnia? Simon przypuszczał, że nie powinno go zaskoczyć, iż Anioł wie kim był, ale i tak był zszokowany zarówno tym, jak i rozmiarami samego Anioła. Nie wiedział dlaczego, ale wydawało mu się, że Raziel będzie bardziej ludzki. - Ja…

Myślisz, że skoro nosisz w sobie krew jednego z moich potomków, muszę okazać ci łaskę? Jeśli tak, to się przeliczyłeś. Łaska Nieba jest dla tych, którzy na to zasługują. Nie dla tych, którzy łamią Prawo Przymierza. Anioł podniósł dłoń, celując palcem prosto w Simona. Wampir przygotował się na najgorsze. Tym razem nie wypowiedział słów tylko je pomyślał. Usłysz, Izraelu! Pan jest naszym Bogiem, Pan jest jeden… Co to za Znak? Głos Raziela był skonfundowany. Ten na twoim czole, dziecko. - To Znak – wyjąkał Simon. – Pierwsze Znak. Znak Kaina. Wielkie ramię Raziela opadło powoli w dół. Zabiłbym cię, ale Znak chroni cię przed tym. Miało zostać umieszczone między twoimi brwiami ręką Niebios, ale wiem, że tak się nie stało. Zatem jak to możliwe? Widoczne zdumienie Anioła dodało Simonowi odwagi. - Jedno z twoich dzieci, Nefilim – powiedział. – Jedno wyjątkowo utalentowane. Umieściła tutaj ten znak, żeby mnie chronić. – Podszedł bliżej krawędzi kręgu. – Razielu, przyszedłem prosić cię o przysługę w imię tych Nefilim. Stoją w obliczu wielkiego niebezpieczeństwa. Jedno z nich… zwróciło się w stronę ciemności i zagraża pozostałym. Potrzebują twojej pomocy. Nie będę interweniował. - Już raz to zrobiłeś – powiedział Simon. – Kiedy Jace nie żył, a ty sprowadziłeś go na nowo. Nie żebyś był z tego powodu specjalnie zadowolony, ale gdybyś tego nie zrobił, nic z tego nie miałoby miejsca. Więc, w pewnym sensie, na twoich barkach spoczywa odpowiedzialność za to wszystko. Może i nie jestem w stanie cię zabić, dumał Raziel, ale nie ma żadnego powodu dla którego miałbym zrobić to czego chcesz. - Nie powiedziałem jeszcze czego chcę – zaoponował Simon. Chcesz broni. Czegoś co oddzieli Jonathana Morgensterna od Jonathana Herondale’a. Zabiłbyś jednego i pozostawił przy życiu drugiego. Oczywiście łatwiej byłoby zabić obu na raz. Wasz Jonathan był martwy i być może śmierć tęskni za nim nadal, a on za nią. Czy kiedykolwiek przeszło ci to przez myśl?

- Nie. Wiem, że w porównaniu z tobą jesteśmy niczym, ale nie zabijamy swoich przyjaciół. Próbujemy ich za wszelką cenę ocalić. Jeśli Niebiosa tego nie chcą, to nigdy nie powinniśmy zostać obdarowani zdolnością kochania. – Odgarnął włosy z czoła, odsłaniając bardziej Znamię. – Nie, nie musisz mi pomagać. Lecz jeśli tego nie zrobisz, nic nie przeszkodzi mi w tym, żeby wzywać cię tu w kółko od nowa, skoro wiem już, że nie możesz mnie zabić. Pomyśl o tym, o mnie, dzwoniącym co chwila do twoich niebieskich wrót… przez wieczność. Zdumiewające, ale Raziel zachichotał słysząc to. Jesteś uparty, powiedział. Prawdziwy obrońca swoich ludzi, zupełnie jak ten, którego imię nosisz, Szymon Machabejczyk. Oddał wszystko za swego brata Jonatana, więc i ty oddasz wszystko za swojego. A może nie chcesz? - Nie chodzi tylko o niego – odparł Simon nieco oszołomiony. – Ale tak, oddam co tylko chcesz. Jeśli ja dam tobie to, o co prosisz, to czy przysięgniesz, że już nigdy nie będziesz mnie niepokoił? - Nie sądzę, żeby to był problem. Dobrze, odparł Anioł. Powiem ci czego pragnę. Pragnę tego bluźnierczego Znaku na twym czole. Zdejmę z ciebie Znak Kaina, bo od samego początku to nie ty miałeś je nosić. - Ja… ale skoro zdejmiesz Znamię, to będziesz mógł mnie zabić – odparł Simon. – Czy to nie jest przypadkiem jedyna rzecz, jaka stoi między mną, a twoim boskim gniewem? Anioł zastanawiał się przez chwilę. Przysięgnę, że cię nie skrzywdzę. Bez względu na to czy będziesz nosił Znak, czy nie. Simon zawahał się. Anioł rzucił mu piorunujące spojrzenie. Przysięga Anioła Niebios jest najświętszą, jaka może tylko istnieć. Ośmielasz się nie wierzyć w me słowa, Przyziemny? - Ja… – Simon urwał w najważniejszym momencie. Przed oczami stanęło mu wspomnienie Clary stojącej na palcach i przyciskającej czubek steli do jego czoła. Kiedy pierwszy raz poczuł działanie Znaku, miał wrażenie że jest przewodem, w który strzeliła błyskawica. Czysta energia przepływała przez niego z zabójczą siłą. To była klątwa, która go przerażała i uczyniła z niego

obiekt strachu i pożądania. Nienawidził jej. A mimo to, nawet w tej chwili, kiedy stał w obliczu możliwości pozbycia się jej, tej rzeczy, dzięki której był wyjątkowy… Z trudem przełknął ślinę. - Dobrze. W porządku, zgadzam się. Anioł uśmiechnął się potwornie, patrzenie na niego było zupełnie jak patrzenie prosto w słońce. W takim razie przysięgam cię nie krzywdzić, Szymonie Machabejczyku. - Lewis – poprawił Simon. – Moje nazwisko to Lewis. Lecz powstałeś z krwi i wiary Machabejczyków. Powiadają, że Machabejczycy zostali Naznaczeni ręką Boga. Tak, czy inaczej, jesteś wojownikiem Niebios, Chodzący za Dnia, czy ci się to podoba, czy nie. Anioł poruszył się. Simonowi łzawiły oczy, bo Raziel zdawał się przesłaniać cały świat wirującą mieszaniną czerni, srebra i bieli chmur. Powietrze wokół niego zadrgało. Coś rozbłysło ponad jego głową, jak odblask światła, padający z metalu. Na piasek i kamienie obok Simona spadł z brzękiem jakiś przedmiot. To był miecz — całkiem zwykły, zniszczony kawałek starego żelaza z poczerniałą rękojeścią. Krawędzie miał poszarpane, zupełnie jakby wyżarł je kwas, choć czubek był ostry. Wyglądał jak coś, co mógł wykopać archeolog, ale nie zostało jeszcze dokładnie oczyszczone. Anioł przemówił. Kiedy Jozue był blisko Jerycha, spojrzał w górę i zobaczył stojącego przed sobą mężczyznę z mieczem w wyciągniętej dłoni. Jozue podszedł do niego i powiedział: „Czy jesteś jednym z nas, czy jednym z naszych adwersarzy?” Mężczyzna odparł: „Żadnym z nich. Jestem dowódcą armii Pana. I teraz do was przyszedłem.” Simon spojrzał na niepozorny przedmiot, leżący u jego stóp. - I to jest właśnie jego miecz? To miecz Archanioła Michała, dowódcy zastępów niebieskich. Posiada moc niebiańskiego ognia. Uderz nim swojego wroga, a wypalisz w nim całe zło. Jeśli zło przeważa w nim nad dobrem, jeśli ma w sobie więcej Piekła, niż Nieba, wypali w nim również i życie. I z pewnością naruszy swoją więź z twoim przyjacielem — może wyrządzić krzywdę tylko jednemu z nich na raz.

Simon pochylił się i podniósł miecz. Wysłał falę mocy wzdłuż jego ręki i prosto do nieruchomego serca. Instynktownie podniósł go w górę, a chmury rozstąpiły się na chwilę. Promień słońca odbił się od metalowej powierzchni ostrza i sprawił, że zabrzęczał. Anioł zmierzył Simona chłodnym spojrzeniem. Imię miecza nie może zostać wypowiedziane w twoim ubogim, ludzkim języku, ale możesz nazywać go Wspaniałym. - Ja… – zaczął Simon. – Dziękuję. Nie dziękuj mi. Zabiłbym cię, Chodzący za Dnia, ale twoje Znamię, a teraz także moja przysięga, zabraniają mi tego. Miałeś zostać naznaczony Znamieniem przez Boga, ale tak się nie stało. Zostanie więc wymazane z twego czoła, a jego ochrona usunięta. A jeśli wezwiesz mnie jeszcze raz, nie pomogę ci. Momentalnie promień światła przebijający się spomiędzy chmur przybrał na sile, uderzając w miecz jak bicz ognia i otaczając Simona, niczym klatka jaskrawego światła, i płomieni. Miecz parzył. Krzyknął z bólu i upadł na ziemię. Ból przeszył jego głowę jak błyskawica. Miał wrażenie, jakby ktoś wbijał mu rozgrzaną do czerwoności igłę prosto między oczy. Zakrył twarz dłońmi, chowając głowę w ramionach i pozwalając, by zawładnął nim ból. Takiej agonii nie czuł od nocy, kiedy umarł. Ból wycofał się powoli, jak fale odpływu. Simon przetoczył się na plecy. Głowa nadal mu pulsowała. Czarne chmury zaczynały się rozpraszać, odsłaniając skrawek błękitu. Anioł zniknął. Wody jeziora wzbierały pod wpływem poszerzającego się kręgu światła, zupełnie jakby się zagotowały. Simon usiadł powoli, mrużąc boleśnie oczy w słońcu. Widział jak ktoś pędzi ścieżką prowadzącą od domu, do jeziora. Ktoś o długich czarnych włosach i w fioletowej kurtce, która powiewała za nim, jak skrzydła. Isabelle dotarła do końca ścieżki i zeskoczyła na brzeg jeziora, wybijając butami tumany piasku. Dopadła do niego, obejmując ramionami. - Simon – szepnęła. Czuł silne, równe bicie jej serca. - Myślałam, że nie żyjesz – powiedziała. – Widziałam, jak upadasz i… pomyślałam, że nie żyjesz.

Simon pozwolił się jej obejmować. Podparł się na dłoniach. Uświadomił sobie, że leci w bok zupełnie jak statek z dziurą w kadłubie i próbował się nie ruszać. Bał się, że jeśli to zrobi, przewróci się jak długi. - Bo nie żyję. - Wiem – odpaliła Izzy. – Chodziło mi o to, że wyglądałeś na bardziej martwego, niż zwykle. - Izz. – Uniósł twarz, spoglądając na nią. Klęczała obok niego, z rękami splecionymi na jego szyi. Wyglądała jakby nie było jej za wygodnie. Simon osunął się więc na piasek i pociągnął ją za sobą. Grzmotnął plecami w zimny piach, Izzy wylądowała na nim. Spojrzał w jej czarne oczy. Zdawały się przesłaniać mu cały świat. Ze zdumieniem dotknęła jego czoła. - Twój Znak zniknął. - Raziel go usunął. W zamian za miecz. – Wskazał na ostrze. Na werandzie domu stały dwie osoby przypominające z daleka ciemne plamki. Alec i Magnus obserwowali ich. – To miecz Archanioła Michała. Nosi nazwę Wspaniały. - Simon… – Pocałowała go w policzek. – Udało ci się. Wezwałeś Anioła. Dostałeś miecz. Magnus i Alec ruszyli ścieżką w stronę jeziora. Wampir zamknął oczy, kompletnie wyczerpany. Isabelle pochyliła się nad nim. Jej włosy musnęły bok jego twarzy. - Nie próbuj mówić. – Pachniała wylanymi łzami. – Nie jesteś już przeklęty – szepnęła. – Nie jesteś przeklęty. Simon splótł swoje palce z jej palcami. Czuł się tak, jakby unosił się na powierzchni mrocznej rzeki, a cienie zamykały się na nim. Tylko jej dłoń przytwierdzała go nadal do ziemi. - Wiem.

Tłumaczenie: EricaNorthman Korekta: Marcado

Rozdział 19

Miłość i krew Clary ostrożnie i dokładnie przeszukiwała pokój Jace’a. Nadal miała na sobie zwykły podkoszulek, ale nałożyła już dżinsy, a włosy spięła w niedbałego koka. Paznokcie pokrywał jej kurz. Szukała pod łóżkiem, we wszystkich szufladach i szafkach, wczołgała się pod szafę i biurko, sprawdziła kieszenie ubrań - nigdzie nie znalazła drugiej steli. Powiedziała Sebastianowi, że jest zmęczona i idzie się na górę położyć. Jej brat wyglądał na rozproszonego i tylko machnął na nią ręką. Obrazy Jace’a pojawiały się przed jej oczami za każdym razem, gdy je zamykała - to, jak na nią patrzył, zdradzony, jakby już jej nie poznawał. Rozpamiętywanie tego nie miało sensu. Mogła usiąść na łóżku i wypłakiwać sobie oczy na myśl o tym, co zrobiła, ale to by nic nie dało. Była winna Jace’owi, sobie, musiała iść naprzód. Szukać. Jeśli tylko znalazłaby jakąś stelę… Właśnie unosiła materac, by sprawdzić przestrzeń między nim a belkami, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Upuściła materac, wcześniej zauważając, że nic pod nim nie ma. Zacisnęła dłonie w pięści, odetchnęła głęboko, podeszła do drzwi i otworzyła je. Na progu stał Sebastian. Po raz pierwszy miał na sobie coś w innym kolorze niż biel i czerń. Chociaż jego buty i spodnie były czarne, to skórzana tunika była czerwona, pokryta zawiłymi runami w kolorze złotym i srebrnym zapinana dzięki rzędowi zapinek z przodu. Na nadgarstkach miał srebrne kute bransolety, a na palcu pierścień Morgensternów. Clary wpatrywała się w niego. - Czerwony?

- Odświętny - odparł. – Kolory oznaczają dla Nocnych Łowców coś innego niż dla ludzi - Słowo „ludzie” powiedział z pogardą. – Chyba znasz tą starą rymowankę Nocnych Łowców? „Czerń, by nocą tropić demony Biel to kolor na czas żałoby W złocie idzie do ołtarza panna Czerwień kolorem do czaru wywołania”1 - Nocni Łowcy biorą ślub ubrani na złoto? - spytała Clary. Specjalnie jej to nie obchodziło, ale starała się wepchnąć ciało pomiędzy szparę w drzwiach, by Sebastian nie zauważył bałaganu w normalnie czystym pokoju Jace’a. - Przykro mi, że zniszczyłem twoje marzenia o białej sukni - uśmiechnął się. – Nawiasem mówiąc, przyniosłem ci coś do ubrania. Wyciągnął rękę zza pleców. W dłoniach trzymał złożoną część garderoby. Wzięła ją od niego i rozłożyła. Był to długi falujący pas szkarłatnego materiału połyskujący złotem niczym płomień. Ramiączka były w kolorze złotym. - Nasza matka ubierała to na ceremonie Kręgu zanim zdradziła naszego ojca. - wyznał. – Włóż to. Chcę, żebyś dziś była tak ubrana. - Dzisiaj? - Cóż, nie możesz wybrać się na uroczystość w tym, co masz teraz na sobie wzrokiem prześledził ciało Clary od gołych stóp, przez okurzone dżinsy, po top klejący się do jej spoconego ciała. – To, jak będziesz wyglądać… To, jakie wrażenie wywrzesz na naszych nowych pomocnikach, jest ważne. Ubierz się. Jej myśli pędziły jak szalone. Dzisiejsza uroczystość. Nasi nowi pomocnicy. - Jak dużo czasu mi zostało… żeby się przygotować? - spytała. - Coś koło godziny - odpowiedział. – Powinniśmy być na świętej stronie o północy. Inni też się tam zbiorą. Nie wypada się spóźnić.

1

Rymowanki… grrr! Trochę koślawo, ale na upartego się rymuje xD (przyp. firefly.)

Godzina. Clary rzuciła ubranie na łóżko, gdzie błyszczało niczym kolczuga2. Kiedy się odwróciła, Sebastian nadal stał w drzwiach, uśmiechając się lekko, jakby miał zamiar patrzeć, jak się przebiera. Podeszła, by zamknąć drzwi. Złapał jej nadgarstek. - Dzisiaj - zaczął. – Zwracaj się do mnie Jonathan. Jonathan Morgenstern. Twój brat. Po plecach przeszły ją ciarki. Spuściła pełne nienawiści oczy, licząc, że nic w nich nie zauważył. - Cokolwiek powiesz. Kiedy Sebastian poszedł, Clary sięgnęła po jedną ze skórzanych kurtek Jace’a. Narzuciła ją na siebie, pocieszając się ciepłem i znajomym zapachem. Wsunęła stopy w buty i wymknęła się na korytarz, marząc o steli i nowej wyciszającej runie. Słyszała wodę lecącą z kranu na dole i fałszywe gwizdy Sebastiana, mimo to jej własne kroki brzmiały w jej uszach niczym wystrzały armatnie. Skradała się dalej, trzymając się blisko ściany dopóki nie dotarła do pokoju Sebastiana i wślizgnęła się do środka. W środku było ciemno, jedyne światło pochodziło zza okna, którego kurtyny były odsunięte. Panował bałagan, tak, jak pierwszym razem, kiedy tu była. Poszukiwania zaczęła od szafy wypchanej drogimi ciuchami- jedwabne koszule, skórzane kurtki, garnitury od Armaniego, buty Bruno Magli. Na dnie leżała zwinięta biała koszulka, którą pokrywały plamy krwi - krwi tak starej, że plamy były już brązowe. Clary wpatrywała się w bluzkę przez dłuższą chwilę, po czym zamknęła drzwiczki. Następnie zajęła się biurkiem, otwierając szuflady, przeglądając papiery. Nie oczekiwała niczego specjalnie skomplikowanego, może coś w stylu zwykłego zeszytu zatytułowanego MÓJ DIABOLICZNY PLAN3, ale nie poszczęściło jej się. Było tam mnóstwo kartek ze złożonymi wzorami numerycznymi i alchemicznymi, a nawet papeteria zaczynająca się zwrotem Moja piękna4 napisane wąskim pismem Sebastiana. Clary poświęciła chwilę na zastanowienie się, kto mógłby być dla Sebastiana być pięknością - nigdy nie myślała o nim, że kiedykolwiek mógłby do kogokolwiek żywić romantyczne uczucia. Potem skierowała się w stronę szafki nocnej. Otworzyła szufladę, w której znajdował się plik kartek. Na wierzchu coś zamigotało, coś okrągłego i metalowego. Jej pierścień faerie. 2

Ahahahaha, po raz kolejny: porównania Cassie- bezcenne ☺ (przyp. firefly.) Ale Clary wierzy w Sebcia <3 (przyp. firefly.) 4 Równie dobrze może to być MÓJ PIĘKNY, kto wie, co tam Sebkowi w głowie siedzi ^^ (przyp. firefly.) 3

Isabelle siedziała obejmując Simona, kiedy jechali w stronę Brooklynu. Był wyczerpany, pulsowało mu w głowie, bolało go całe ciało. Mimo, że Magnus oddał mu już jego pierścień, nie mógł się skontaktować z Clary. Najgorsze ze wszystkiego było to, że zgłodniał. Podobało mu się, jak blisko niego siedziała Isabelle, sposób w jaki położyła dłoń tuż ponad zagięciem jego łokcia, palcem wodząc po jego skórze, czasem zjeżdżając w stronę jego nadgarstka. Jednak jej zapach - perfumy i krew - wywoływał skurcze żołądka. Na zewnątrz zaczynało się robić ciemno. Późnojesienny zachód słońca gonił dzień po piętach, wypełniając wnętrze samochodu cieniem. Szepty Aleca i Magnusa były głosami pośród mroku. Simon pozwolił sobie zamknąć oczy, pod zamkniętą powieką pojawił mu się Anioł, błysk białego światła. Simon! Głos Clary eksplodował w jego głowie, automatycznie go budząc. Jesteś tam? Ostre westchnienie wydobyło się z jego ust. Clary? Martwiłem się… Sebastian zabrał mi mój pierścień. Simon, nie ma dużo czasu. Muszę ci powiedzieć. Mają drugi Kielich Anioła. Mają zamiar wezwać Lilith i stworzyć armię mrocznych Nocnych Łowców - o takich samych mocach jak Nefilim, tylko sprzymierzonych ze światem demonów. - Chyba żartujesz - powiedział Simon. Zajęło mu chwilę, żeby zdać sobie sprawę, że odezwał się na głos. Isabelle siedziała poruszona, Magnus zerkał na niego zaciekawiony. - Wszystko w porządku, wampirze? - To Clary - wyjaśnił Simon. Cała trójka popatrzyła na niego z identycznym wyrazem zdziwienia na twarzy. – Stara się ze mną rozmawiać - zakrył uszy dłońmi i kuląc się na siedzeniu, starał się skupić na słowach przyjaciółki. Kiedy zamierzają to zrobić? Dzisiaj. Niedługo. Nie wiem, gdzie dokładnie jesteśmy- ale tutaj jest około dziesiątej wieczorem. Jesteście jakieś pięć godzin do przodu. W Europie? Nie mogę nawet zgadywać. Sebastian wspomniał coś o Siódmym Świętym Miejscu. Nie wiem, co to jest, ale znalazłam jakieś jego notatki i

najwidoczniej to jakiś starożytny grobowiec. Wygląda jak drzwi i przez to mogą być wzywane demony. Clary, nigdy o takim czymś nie słyszałem… Magnus albo inni mogli. Proszę, Simon. Powiedz im to najszybciej, jak możesz. Sebastian zamierza wskrzesić Lilith. Pragnie wojny, wielkiej wojny z Nocnymi Łowcami. Ma ze sobą czterdziestu lub pięćdziesięciu Nephilim gotowych za nim podążać. Będą tu. Simon, on chce spalić cały świat. Musimy zrobić cokolwiek, by go powstrzymać. Jeśli sprawy mają się tak niebezpiecznie, powinnaś się stamtąd wydostać. Brzmiała na zmęczoną. Staram się. Ale może być już za późno. Simon miał mgliste poczucie, że wszyscy w samochodzie mu się przyglądają ze zmartwionymi minami. Nie obchodziło go to. Głos Clary w jego głowie był niczym lina rzucona nad przepaścią i jeśli mógł chwycić za jej koniec, byłby w stanie pociągnąć ją w bezpieczne miejsce albo chociaż uchronić przed upadkiem. Clary, posłuchaj. Nie opowiem ci jak, bo to długa historia, ale mamy broń. Może być użyta albo na Jasie5, albo na Sebastianie bez krzywdzenia tego drugiego i jeśli wierzyć… osobie, która nam ją dała, może być w stanie ich rozdzielić. Rozdzielić? Jak? Powiedział, że wypali całe zło z osoby, na której się tej broni użyje. Jeśli więc zranimy nią Sebastiana, zgaduję, że wypali więź między nimi, bo jest ona zła. Simon czuł pulsowanie w głowie. Miał nadzieję, że brzmiał bardziej pewnie niż był. W każdym razie jest potężny. Nazywa się Wspaniały I użyjecie go na Sebastianie? Wypali więź bez zabicia żadnego? Cóż, taki jest plan. To znaczy jest szansa, że miecz zniszczy Sebastiana. Zależy, czy jest w nim w ogóle jakieś dobro. „Jeśli więcej w nim Piekła niż Nieba” tak chyba powiedział Anioł… Anioł? Brzmiała na poważnie zaniepokojoną. Simon, co ty… Jej głos się urwał i nagle Simona wypełniła fala emocji - zaskoczenia, wściekłości, przerażenia. Bólu. Szybko usiadł wyprostowany. Clary? Zawołał. Ale w jego uszach dzwoniła tylko cisza6. Clary! Krzyknął. 5 6

Jeny, mętlik! Jak się odmienia Jace w miejscowniku?! :O (przyp. Firefly.) - Dobrze odmieniłaś :D (JimmyK) Taki mały szczególik: cisza dzwoni? Okey. ;) (przyp. firefly.)

- Cholera. Znowu zniknęła - powiedział na głos. - Co się stało? - spytała Isabelle. – Wszystko z nią w porządku? Co się dzieje? - Sądzę, że mamy o wiele mniej czasu niż myśleliśmy - Głos Simona był o wiele spokojniejszy niż on sam. – Magnus, zatrzymaj się. Musimy porozmawiać.

- Więc - zaczął Sebastian, stojąc w drzwiach i patrząc na Clary. – Byłoby to deja vu, jeśli spytałbym cię, co robisz w moim pokoju, mała siostrzyczko? Clary przełknęła ślinę, czując nagłą suchość w gardle. Z korytarza za plecami Sebastiana biło jasne światło, sprawiając, że widać było jedynie jego sylwetkę. Nie mogła nawet dostrzec wyrazu jego twarzy. - Szukam cię? - strzeliła. - Siedzisz na moim łóżku - powiedział. – Myślałaś, że jestem pod nim? - Ja… Sebastian wszedł do pokoju, powoli i spacerem, jakby wiedział coś, o czym ona nie miała pojęcia. - To powiedz mi, dlaczego mnie szukałaś? I dlaczego nie przebrałaś się na ceremonię? - Sukienka - odparła. – Ona… nie pasuje. - Oczywiście, że pasuje - żachnął się, siadając obok niej. Odwrócił się do niej twarzą. – Wszystko z tamtego pokoju pasuje. To również. - To jedwab i szyfon. Nie rozciąga się. - Jesteś małą chudą dziewczynką. Nie powinno - ujął jej nadgarstek, a Clary zacisnęła dłoń w pięść, desperacko starając się ukryć pierścionek. – Popatrz, palcami obejmuję twój nadgarstek. Jego skóra była gorąca, od miejsca, gdzie ją dotykał wzdłuż jej nerwów rozchodziły się ostre ciarki. Przypomniała sobie, jak w Idrisie jego dotyk parzył ją niczym kwas. - Siódme Święte Miejsce - zaczęła, nie patrząc na niego. – Tam jest Jace?

- Tak. Wysłałem go przodem. Przygotowuje rzeczy na nasze przybycie. Tam się z nim spotkamy. Jej serce skurczyło się w piersi. - Już nie wraca? - Nie przed ceremonią - dostrzegła uniesiony w uśmiechu kącik jego ust. – To dobrze, bo byłby strasznie zawiedziony, jeślibym mu o tym powiedział szybkim ruchem rozwinął palce jej dłoni. Świecił się tam złoty pierścionek niczym sygnał ogniowy. – Sądziłaś, że nie rozpoznam dzieła faerie? Sądzisz, że Królowa jest tak głupia, że wysłałaby cię po pierścionki bez podejrzenia, że zatrzymasz je dla siebie? Chciała, żebyś przyniosła je tu, gdzie znajdę go ja. - Zdjął pierścionek z jej palca z uśmiechem wyższości na twarzy. - Byłeś w kontakcie z Królową? - spytała Clary. – Jak? - Poprzez ten pierścionek. - odparł Sebastian miękko, a Clary przypomniała sobie, jak Królowa mówi swoim słodkim głosem: Jonathan Morgenstern może być potężnym sprzymierzeńcem. Faerie są starym ludem; nie podejmujemy pochopnych decyzji, zanim nie dowiemy się, w jakim kierunku wieje wiatr. – Naprawdę myślisz, że pozwoliłaby ci położyć ręce na czymś, co pozwala ci komunikować się z twoimi małymi przyjaciółmi bez możliwości podsłuchiwania? Odkąd zabrałem ci pierścionek, rozmawiałem z nią i ona ze mną… zaufanie jej było bardzo głupie, mała siostrzyczko. Królowa lubi stać po zwycięskiej stronie. I to będzie nasza strona, Clary. Nasza. - Jego głos był niski i łagodny. – Zapomnij o nich, o przyjaciołach Nocnych Łowcach. Twoje miejsce jest przy nas. Przy mnie. Twoja krew pragnie władzy, tak jak moja. Cokolwiek zrobiła ci matka, by poruszyć twoje sumienie, wiesz, kim jesteś. „Jocelyn podjęła niewłaściwe decyzje. Zbratała się z Clave przeciw własnej rodzinie. Nie ma sposobu, by naprawić jej błąd”. Próbowała wyrwać swoje ramię z jego uścisku. - Puść mnie, Sebastian. Mówię poważnie. Jego ręka powędrowała do góry, otaczając palcami jej ramię. - Jesteś taka malutka. Kto by pomyślał, że jesteś taka narwana. A szczególnie w łóżku. Stanęła na nogi, odsuwając się od niego. - Co ty powiedziałeś? Również wstał, unosząc kąciki ust. Był od niej o wiele wyższy, prawie tego samego wzrostu, co Jace. Pochylał się nad nią, kiedy mówił, a jego głos był donośny i szorstki.

- Cokolwiek dotyka Jace’a, dotyka i mnie - wycedził. – Dotyczy to też twoich paznokci. - Uśmiechnął się szeroko. – Osiem równoległych zadrapań na moich plecach, siostrzyczko. Może mi powiesz, że nie ty to zrobiłaś? W głowie Clary nastąpił wybuch jak petarda wściekłości. Patrzyła na jego roześmianą twarz i pomyślała o Jasie, Simonie oraz o słowach jakie niedawno wymienili. Jeśli Królowa rzeczywiście podsłuchuje ich rozmowy, może już wiedzieć o Wspaniałym. Ale Sebastian nie wiedział. Nie mógł wiedzieć. Wyrwała mu pierścień z ręki i rzuciła na podłogę. Usłyszała jego krzyk, ale jej stopa była już na obrączce. Czuła jak biżuteria ustępuje, złoto zamienia się w pył. Popatrzył na nią z niedowierzaniem, kiedy już zabrała nogę. - Ty… Odciągnęła prawą rękę, tą silniejszą i uderzyła go pięścią w brzuch. Sebastian był wyższy, szerszy i silniejszy od niej, ale zaskoczyła go. Zgiął się wpół, kaszląc, a Clary wyjęła z jego pasa stelę. Potem uciekła.

Magnus przekręcił kierownicę tak szybko, że zaskrzypiały koła. Isabelle pisnęła. Wjechali na pobocze w cień zagajnika drzew gubiących już liście. Potem nagle wszystkie drzwi się otworzyły i każdy wychodził na zewnątrz. Słońce zachodziło, światła samochodu były nadal włączone, otaczając ich niesamowitym blaskiem. - W porządku, wampirku, - zaczął Magnus, potrząsając głową, rozsypując brokat. – Co się, do cholery, dzieje? Alec opierał się o ciężarówkę, kiedy Simon wszystko im tłumaczył, powtarzając rozmowę z Clary tak dokładnie, jak mógł, zanim wyleciała z jego głowy. - Wspominała coś o wydostaniu stamtąd siebie lub Jace’a? - spytała Isabelle, kiedy już skończył. Jej twarz była blada w żółtawym blasku świateł. - Nie - odparł Simon. – I Iz… Nie sądzę, że Jace w ogóle chce się wydostać. Woli być tam, gdzie jest. Isabelle skrzyżowała ramiona i spuściła wzrok na buty, jej czarne włosy zasłoniły twarz.

- A o co chodzi z tym Siódmym Świętym Miejscem? - wtrącił Alec. – Znam siedem cudów świata, ale siódme święte miejsce? - One bardziej tyczą się czarowników niż Nephilim - odpowiedział Magnus. – Każda z nich jest miejscem, gdzie zbiegają się linie, tworząc matrix - rodzaj sieci, w której czary są wzmacniane. Siódma to kamienny grobowiec w Irlandii, w Poll na mBrón . Ta nazwa oznacza: pieczara żalu. Znajduje się w ponurym, niezamieszkanym obszarze Burren. To dobre miejsce, by wezwać demona, jeśli jest potężny. - pociągnął jeden ze swoich kolców na włosach. – To źle. Naprawdę źle. - Myślisz, że może to zrobić? Stworzyć… mrocznych Nocnych Łowców. zapytał Simon. - Wszystko jest ze sobą związane, Simon. Przymierze Nephilim jest anielskie, ale jeśli byłoby demoniczne, byliby oni tak samo silni, tak potężni, jak są teraz. Byliby jednak przeznaczeni do zniszczenia rodzaju ludzkiego zamiast do jego ratowania. - Musimy tam dotrzeć. - postanowiła Isabelle. – Musimy ich powstrzymać. - Miałaś na myśli ‘jego’. - poprawił ją Alec. – Musimy powstrzymać jego. Sebastiana. - Jace jest teraz jego sojusznikiem. Musisz to przyjąć do wiadomości, Alec. powiedział Magnus. Zaczęła padać lekka mżawka. Krople błyszczały jak złoto w świetle reflektorów. – Irlandia jest pięć godzin do przodu. Ceremonia zaczyna się o północy. Tutaj jest piąta. Mamy półtorej godziny, najwyżej dwie, żeby ich powstrzymać. - W takim razie nie powinniśmy tracić czasu. Musimy iść. - stwierdziła Isabelle z nutą paniki w głowie. – Jeśli zamierzamy ich powstrzymać… - Iz, jest nas tylko czwórka. - zauważył Alec. – Nie wiemy nawet z jaką liczbą będziemy mieć do czynienia… Simon spojrzał na Magnusa, który przyglądał się sprzeczce rodzeństwa z dziwnie bezstronnym wyrazem twarzy. - Magnus. - odezwał się wampir. – Dlaczego po prostu nie przenieśliśmy się na farmę za pomocą Portalu? Przeniosłeś za pomocą przejścia połowę Idrisu na Równinę Brocelind. - Chciałem dać ci wystarczająco dużo czasu do namysłu. - wyznał czarownik, nie spuszczając wzroku ze swojego chłopaka7. - Możemy przenieść się stąd. - zaproponował Simon. – To znaczy, mógłbyś to dla nas zrobić. 7

Ale to dla mnie słodko brzmi. ‘chłopak Magnusa, Alec’ :D:D <3 (przyp. firefly.)

- Taa. - westchnął Magnus. – Ale tak jak zauważył Alec, nie wiemy z czym mamy do czynienia jeśli chodzi o liczby. Jestem potężnym czarownikiem, ale Jonathan Morgenstern nie jest zwykłym Nocnym Łowcą, tak jak i Jace. A jeśli uda im się wezwać Lilith… będzie o wiele słabsza niż zwykle, ale to nadal Lilith. - Ale ona nie żyje. - powiedziała Isabelle. - Simon ją zabił. - Wielkie Demony nie umierają. - wyjaśnił Magnus. – Simon… rozproszył ją pomiędzy światy. Zajmie jej dużo czasu, by się zregenerować i będzie słaba przez wiele lat. Chyba, że Sebastian znowu ją przywoła. - Przeczesał dłonią swoje wilgotne włosy. - Mamy miecz - zauważyła Isabelle. – Możemy pokonać Sebastiana. Mamy Magnusa i Simona… - Nie wiemy nawet, czy broń zadziała. - stwierdził Alec. – I na niewiele nam się przyda, jeśli nie możemy dostać się do Sebastiana. Poza tym Simon nie jest już Panem Niezniszczalnym. Może zginąć tak, jak każdy z nas. Wszyscy popatrzyli na Simona. - Musimy spróbować. - powiedział. – Słuchaj… Nie wiemy, ilu ich będzie, okey. Mamy trochę czasu. Niewiele, ale wystarczająco, jeśli się przeniesiemy, żeby zgarnąć trochę posiłków. - Posiłki skąd? - spytała Isabelle. - Pójdę po Maię i Jordana. - zaproponował Simon, szybko przeglądając w głowie możliwości. – Sprawdzę, czy Jordan dostanie jakieś wsparcie od Praetor Lupus. Magnus, pójdziesz na posterunek policji po jakichkolwiek członków sfory. Isabelle i Alec… - Rozdzielasz nas? - wtrąciła Isabelle, unosząc głos. – Co z ognistymi wiadomościami lub… - Nikt nie weźmie ognistego listu w takiej sprawie na poważnie. - zauważył Magnus. – Poza tym te listy są przeznaczone dla Nocnych Łowców. Na pewno chcesz powiadamiać Clave o całej sytuacji poprzez ognistą wiadomość zamiast sama pójść do Instytutu. - W porządku. - Isabelle przeszła w stronę samochodu. Otworzyła drzwi, ale nie wsiadła do pojazdu. Zamiast tego sięgnęła do środka i wyciągnęła Wspaniałego. Świecił w przytłumionym świetle jak błyskawica. Na ostrzu wyryte były słowa odbijające światła samochodowe: Quis ut Deus. Deszcz spowodował, ze włosy Isabelle przykleiły się do szyi. Budziła grozę, kiedy wracała w stronę reszty grupy.

- To zostawmy tutaj samochód. Rozdzielamy się, ale za godzinę spotykamy się w Instytucie. Stamtąd wyruszymy, niezależnie od tego, kto będzie z nami - Patrzyła każdemu towarzyszowi w oczy, wyzywającym wzrokiem. –Simon, weź to. Podała mu Wspaniałego, kierując rękojeść w jego stronę. - Ja? - Simon był zaskoczony. – Ale ja nie… Nigdy nie używałem miecza. - Ty go zdobyłeś. - powiedziała z oczami świecącymi w deszczu. – Anioł dał go tobie, Simon, i ty będziesz tym, który będzie go dzierżył.

Clary popędziła w stronę schodów i zbiegła po nich ze stukotem. Kierowała się do miejsca, której, jak powiedział jej Jace, było jedynym wejściem i wyjściem z mieszkania. Była pewna, że uda jej się uciec. Potrzebowała jedynie kilku chwil, by zrobić to, co musiała. Usłyszała kroki Sebastiana na szklanych schodach za sobą, przyspieszyła więc, niemal wpadając na ścianę. Przytknęła do niej stelę, gorączkowo szkicując wzór prosty niczym krzyżyk, nieznany światu… Ręka Sebastiana zacisnęła się na tyle jej kurtki, ciągnąc ją do tyłu. Stela wypadła jej z ręki. Clary łapała powietrze, kiedy uniósł ją do góry i rzucił o ścianę, pozbawiając oddechu. Spojrzał na znak, który narysowała na ścianie i uśmiechnął się wrednie. - Znak Otwarcia? - spytał, pochylając się i sycząc jej do ucha. – Nawet go nie skończyłaś. To i tak nie ma znaczenia. Naprawdę sądzisz, że jest na świecie miejsce, gdzie możesz się ukryć i ja cię nie znajdę? Clary odpowiedziała określeniem, za który zostałaby wyrzucona z klasy w Świętym Ksawerym8. W momencie, kiedy zaczął się śmiać, uniosła rękę i uderzyła go w twarz tak mocno, że zakuły ją palce. Zaskoczony rozluźnił uchwyt, a ona odsunęła się, przetaczając się przez stół kierując się w stronę dolnej łazienki, która chociaż miała zamek w drzwiach… Nagle znalazł się przed nią, łapiąc za poły jej kurtki i przechylając ją w stronę ziemi. Nogi się pod nią ugięły i upadłaby, gdyby Sebastian nie przycisnął jej do ściany własnym ciałem. Ręce oparł po obu jej stronach, tworząc wokół niej klatkę. 8

St. Xaviers- szkoła Clary, mniemam xD (przyp. firefly.)

Na ustach Sebastiana pojawił się diaboliczny uśmiech. Nie było już stylowego chłopaka, który spacerował z nią wzdłuż Sekwany, pił czekoladę i rozmawiał o tym, gdzie należy. Jego oczy były całe czarne, bez widocznej źrenicy, przypominając ciemne tunele. - Coś nie tak, siostrzyczko? Wyglądasz na zmartwioną. Clary ledwie mogła oddychać. - Zdrapałam… sobie… lakier z paznokci, waląc w twoją… nic nie wartą twarz. Widzisz? - pokazała mu palec, tylko jeden9. - Uroczo. - warknął. – Podejrzewałem, że nas zdradzisz? Skąd mogłem wiedzieć, że nic na to nie poradzisz? Bo jesteś do mnie za bardzo podobna. Przycisnął ją mocniej do ściany. Mogła poczuć jego unoszącą się klatkę piersiową na swojej. Oczy miała na wysokości ostrej i prostej kości obojczyka. Jego ciało było niczym więzienie wokół jej własnego, przytrzymujące ją w miejscu. - Nie jestem taka jak ty. Puść mnie… - Jesteś dokładnie taka, jak ja-. warknął jej do ucha. – Szpiegowałaś nas. Udawałaś przyjaźń. Udawałaś, że ci zależy. - Nigdy nie udawałam, że zależy mi na Jasie. Clary ujrzała wtedy w jego oczach błysk mrocznej zazdrości i nie była nawet pewna, o kogo był zazdrosny. Przybliżył usta do jej policzka tak blisko, że czuła, jak poruszają się, gdy mówił. - Orżnęłaś nas - mruknął. Ręką oplótł jej lewe ramię jak imadło, powoli przesuwając dłoń w dół. – Prawdopodobnie dosłownie rżnęłaś10 i Jace’a… Nie mogła powstrzymać drżenia. Poczuła, jak Sebastian głośno wdycha powietrze. - Zrobiłaś to. - powiedział. – Spałaś z nim. - brzmiał prawie, jakby czuł się zdradzony. - Nie twój interes. Złapał jej twarz, odwracając tak, by patrzyła na niego; jego palce wbijały się w jej podbródek. - Nie możesz ochrzaniać kogoś za bycie dobrym. Chociaż był to bardzo nieczuły krok - Jego urocze usta wygięły się w zimnym uśmiechu. – Wiesz, że on nic z tego nie zapamięta? Zadowolił cię chociaż? Bo ja na pewno byłbym w stanie. 9

Haaahaha. Oooo, Clary! (przyp. firefly.) Wulgaryzmy raczej były zamierzeniem Cassie, bo użyła słowa ‘screw’ w obu przypadkach. W pierwszym chodziło o oszukanie, w drugim… wiadomo. Trzeba to jednak było jakoś połączyć, nie? (przyp. firefly.)

10

Poczuła żółć zbierającą się w przełyku. - Jesteś moim bratem. - Te słowa nic nie znaczą, gdy chodzi o nas. Nie jesteśmy ludźmi. Ich zasady nas nie dotyczą. Głupie prawa odnośnie łączenia DNA. Jeśli to rozważyć, dosyć to obłudne. I tak jesteśmy eksperymentami. Władcy starożytnego Egiptu wiązali się z własnym rodzeństwem. Kleopatra wyszła za swojego brata. To wzmacnia linię rodu. Popatrzyła na niego ze wstrętem. - Wiedziałam, że jesteś szalony - wyznała. – Ale nie zdawałam sobie sprawy, że jesteś absolutnie, niemożliwie pozbawiony swojego cholernego rozumu. - Och, ja nie widzę w tym nic szalonego. Komu jesteśmy przeznaczeni poza sobą? - Jace’owi. - odparła. – Moim przeznaczeniem jest Jace. Sebastian był pełen pogardy. - Możesz mieć Jace’a. - Myślałam, że go potrzebujesz. - To prawda. Ale nie do tego, do czego potrzebujesz go ty. - jego dłonie nagle znalazły się na jej biodrach. – Możemy się nim podzielić. Nie obchodzi mnie, co zrobisz. Dopóki będziesz pamiętać, że należysz do mnie. Uniosła ręce, chcąc go odepchnąć. - Nie należę do ciebie. Należę do samej siebie. Wyraz jego oczu zatrzymał ją w miejscu. - Myślę, że sama wiesz lepiej11 - powiedział i mocno przycisnął swoje usta do jej. Przez moment Clary była z powrotem w Idrisie, stała przed spaloną rezydencją Fairchildów, Sebastian ją całował, a ona czuła, jakby spadała do tunelu, który nie ma końca. Poczuła wtedy, że coś jest z nią nie tak. Że nie mogła całować nikogo poza Jace’em. Że coś się w niej popsuło. Teraz wiedziała lepiej. Usta Sebastiana przesunęły się po jej, mocno i ostro niczym żyletki, a ona stanęła na palcach i jak najmocniej ugryzła go w wargę. Krzyknął i szybko odsunął się od niej, trzymając dłoń przy buzi. Clary czuła smak jego krwi, gorzkiej miedzi; spływała mu po podbródku, kiedy patrzył na nią z niedowierzaniem. - Ty… 11

Powiedział coś takiego i całkowicie nie ma dla mnie sensu to, co zrobił potem. (przyp. firefly.)

Okręciła się i kopnęła go mocno w brzuch, licząc, że nadal to miejsce jest wrażliwe po wcześniejszym uderzeniu. Kiedy zgiął się wpół, minęła go i popędziła w stronę schodów. Była w połowie drogi na górę, gdy poczuła, jak łapie ją za kołnierz. Zamachnął ręką, jakby miał w dłoni kij bo baseballu i rzucił nią o ścianę12 . Uderzyła w nią i opadła na kolana, próbując złapać oddech. Sebastian zaczął iść w jej stronę, napinając ręce - jego oczy błyszczały w ciemności. Wyglądał przerażająco. Clary wiedziała, że powinna się bać, ale naszła ją zimna obojętność. Czas wydawał się zwolnić. Przypomniała sobie walkę w sklepie w Pradze, kiedy to zniknęła we własnym świecie, gdzie każdy ruch był precyzyjny niczym zegarek. Sebastian sięgnął w jej stronę, a ona kucnęła i zrobiła niski zamach nogą, podcinając go. Poleciał do przodu, a Clary usunęła się z drogi, stając na nogi. Nie zamierzała tym razem uciekać. Zamiast tego wzięła ze stołu porcelanową wazę i kiedy Sebastian wstał, walnęła nim go w głowę. Rozbił się, rozrzucając wokół liście i wodę, a Sebastian cofnął się; na jego białych włosach pojawiła się krew. Warknął i skoczył w jej stronę. Poczuła jakby uderzyła ją kula stalowa13. Clary poleciała do tyłu, rozbijając szklany blat. Upadła na ziemię w wybuchu odłamków i bólu. Krzyknęła, kiedy Sebastian przycisnął ją do ziemi i rozbitego szkła. Jego usta wykrzywił grymas. Wierzchem dłoni uderzył ją w twarz. Oślepiła ją krew, poczuła jej smak w ustach i sól w oczach. Uniosła kolano, celując w brzuch, ale czuła, jakby uderzała w ścianę. Złapał jej ręce i przytrzymał wzdłuż jej boków.14 - Clary, Clary, Clary. - powiedział, dysząc. Przynajmniej go zmęczyła. Krew sączyła się z rany na skroni, barwiąc włosy na czerwono. – Nieźle. Wtedy, w Idrisie nie byłaś wielką wojowniczką. - Złaź ze mnie… Przybliżył swoją twarz do jej. Pokazał język. Chciała się odsunąć, ale nie zrobiła tego wystarczająco szybko. Sebastian zlizał krew z jej twarzy i uśmiechnął się szeroko. Gest rozciął mu wargę, więc na podbródku pojawiło się więcej krwi. - Pytałaś, do kogo należę. - wyszeptał. – Należę do ciebie. Twoja krew, to moja krew. Twoje kości, to moje kości. Pierwszym razem, kiedy mnie 12

Gasz, Sobuś! Masz jakiś problem z tymi ścianami? Jak o nią nie rzucasz, to do niej przyciskasz, potem znów rzucasz…Chcesz o tym porozmawiać? (przyp. firefly.) 13 Taka do burzenia budynków. (przyp. firefly.) 14 Ogólnie chciałam przeprosić za ten nieporadny opis walki. Nie ogarniam tych wszystkich frejzali na przeróżne ruchy i kopy, dlatego nie wyszło dobrze… Sens jest, ale bez rewelacji (; (przyp. firefly.)

zobaczyłaś, wyglądałem znajomo, prawda? Tak jak ty wydawałaś się znajoma. Wpatrywała się w niego. - Straciłeś rozum. - To jest w Biblii. - kontynuował. – Pieśń Salomona. Oczarowałaś me serce, siostro ma, oblubienico, oczarowałaś me serce jednym spojrzeniem twych oczu, jednym paciorkiem twych naszyjników15- Jego palce musnęły jej szyję, robiąc pętle w miejscu łańcuszka z pierścieniem Morgensternów. Zastanawiała się, czy zmiażdży jej tchawicę. - Ja śpię, lecz serce me czuwa: Cicho! Oto miły mój puka! «Otwórz mi, siostro moja, przyjaciółko moja»16 Krew Sebastiana kapała na jej twarz. Clary nie poruszała się. Jej ciało wrzało z wysiłku, kiedy jego dłoń ześlizgnęła się z jej szyi, wzdłuż boku, aż do talii. Palce wsunął pod krawędź jej dżinsów. Skórę miał gorącą, paliła. Mogła poczuć jak jej pragnął. - Ty mnie nie kochasz. - odezwała się. Jej głos był cichy, dławiła się powietrzem. Przypomniała sobie, jak jej matka mówiła, że każda emocja, jaką pokazuje Sebastian była udawana. Myśli miała czyste niczym kryształ. W ciszy podziękowała radości z walki, która sprawiła to, co musiała i utrzymywała ją w skupieniu, kiedy Sebastian wywoływał mdłości swoim dotykiem. - A ciebie nie obchodzi, że jestem twoim bratem. - odpowiedział. – Wiem, co czułaś do Jace’a, nawet wtedy, gdy myślałaś, że jest twoim bratem. Nie oszukasz mnie. - Jace jest od ciebie lepszy. - Nikt nie jest ode mnie lepszy. - Wyszczerzył się; białe żeby były całe we krwi. - Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico, ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym17. To już nieaktualne, prawda? Jace się tym zajął. - Zaczął grzebać przy guziku jej spodni, a ona skorzystała z jego rozproszenia, by chwycić trójkątny kawałek szkła z podłogi i wbić go w jego ramię. Szkło prześlizgnęło się po jej dłoni, rozcinając ją. Sebastian krzyknął, bardziej z zaskoczenia niż z bólu - ochroniła go zbroja - i odsunął się. Mocniej zamachnęła się szklanym kawałkiem, tym razem w udo, a kiedy cofnął się, przycisnęła drugi łokieć do jego gardła. Upadł na bok, dławiąc się, a Clary przeturlała się, przyciskając go pod sobą i wyciągnęła zakrwawione 15

Pieśń nad Pieśniami Salomona (4;9) – Biblia Tysiąclecia (przyp. firefly.) Pieśń nad Pieśniami Salomona (5;2) – Biblia Tysiąclecia (przyp. firefly.) 17 Pieśń nad Pieśniami Salomona (4;12) – Biblia Tysiąclecia (przyp. firefly.) 16

szkło z jego uda. Opuściła odłamek, zatrzymując się przy pulsującej żyle na jego szyi. Sebastian się śmiał. Leżał pod nią i śmiał się - Clary czuła drganie jego ciała. Skórę miał pokrytą krwią - jej krwią, kapiącą na niego oraz swoją własną tam, gdzie go zraniła; szkarłatne plamy miał też we włosach. Rozciągnął ręce po bokach jak skrzydła, jak upadły anioł wypędzony z nieba. - Zabij mnie, siostrzyczko. Zabij mnie, a zabijesz tez Jace’a. Clary opuściła szklany odłamek. Tłumaczenie: Firefly Korekta: JimmyK

Rozdział 20

Drzwi do Mroku Clary krzyknęła głośno z czystej frustracji, gdy odłamek szkła upadł na drewnianą podłogę, dosłownie o cal od gardła Sebastiana. Poczuła, że śmieje się pod nią. - Nie możesz tego zrobić. - zaczął. - Nie możesz mnie zabić. - Do diabła z tobą. - warknęła. - Nie mogę zabić Jace’a. - Bez różnicy. - powiedział, i usiadł tak szybko, że ledwo zauważyła, jak się poruszył. Zasłonił jej usta opaską, z siłą, która sprawiła, że przeturlała się po posadzce, przez porozrzucane szkło. Jej pęd został zatrzymany, gdy uderzyła w ścianę, zakneblowana, a z jej ust, wraz z rytmicznym kaszlem, wydobywała się krew. Ukryła głowę w przedramieniu. Czuła miedziany smak i zapach wszędzie, obrzydliwy i metaliczny. Chwile później ręka Sebastiana zacisnęła się na jej kurtce, podnosząc ją na nogi. Nie walczyła z nim, bo czy był jakikolwiek sens? Po co walczyć z kimś, kto był gotowy zbić, wiedząc, że nie jesteś w stanie zamordować, a co dopiero poważnie zranić go? Oni zawsze wygrywają.

Stałą wciąż, obserwowana uważnie przez brata. - Mogło być gorzej – powiedział. – Wygląda na to, że kurtka ochroniła cię przed jakimikolwiek poważnymi szkodami. Poważnymi szkodami? Czuła się tak, jakby jej całe ciało zostało pocięte na plasterki cienkimi nożami. Patrzyła na niego spod rzęs, gdy wziął ją na ręce. Tak samo, jak w Paryżu, gdy trzymał ją na rękach po bitwie z demonami Dahakami. Była wtedy - jeśli nie wdzięczna, to trochę zdziwiona. Teraz napełniała ją wrząca nienawiść. Jej ciało było napięte, gdy niósł ją na piętro, a jego buty stukały rytmicznie o szkło. Starała się zapomnieć, że jest dotykana przez niego, że jego ręka spoczywa pod jej udami i oplata plecy. Zabiję go, pomyślała. Znajdę sposób i go zabiję. Wszedł do pokoju Jace’a i postawił ją na podłodze. Cofnęła się o krok. Złapał ją i gwałtownym szarpnięciem zdjął z niej kurtkę. Pod spodem miała na sobie tylko koszulkę. Materiał był w strzępach, jakby ktoś przejechał po nim kilka razy tarką do sera i poplamił go krwią. Sebastian zagwizdał. - Jesteś w rozsypce, siostrzyczko. - stwierdził. Lepiej idź do łazienki i zmyj tą krew z siebie. - Nie - zaprzeczyła. - Pozwól im zobaczyć mnie taką, jak teraz. Niech zobaczą, co musiałeś zrobić, aby przyprowadzić mnie ze sobą. Jego ręka błyskawicznie wystrzeliła łapiąc ją za brodę i zmuszając do tego, by spojrzała mu prosto w oczy. Ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Pragnęła zamknąć oczy, lecz nie chciała sprawić mu satysfakcji. Patrzyła na niego, na srebrną pętlę okalającą czarne tęczówki, na krew, zaschniętą na wardze, gdzie go ugryzła. - Należysz do mnie, - powtórzył. - I będę miał cię po swojej stronie, nawet jeśli będę musiał cię do tego zmusić. - Dlaczego? - spytała. Czuła gorzki gniew na języku, równie nieprzyjemny, co smak krwi. - Dlaczego ci zależy? Wiem, że nie możesz zabić Jace’a, ale możesz zabić mnie. Dlaczego po prostu tego nie zrobisz? Na chwilę jego spojrzenie stało się szkliste, jakby widział coś, czego ona nie może dostrzec.

- Ten świat zostanie strawiony przez ogień piekielny. - powiedział. - Ale mogę ocalić ciebie i Jace’a przed nim, jeśli tylko zrobisz to, o co proszę. Nikomu innemu nie okażę tej łaski. Czy jesteś świadoma tego, jak głupia jesteś, odrzucając ją? - Jonathanie, - zaczęła. - Nie widzisz, jak absurdalne jest proszenie mnie o bycie po twojej stronie, gdy chcesz spalić świat? Skupił wzrok na jej twarzy. - Ale dlaczego? - Jego głos zabrzmiał prawie żałośnie. – Dlaczego świat jest dla ciebie tak cenny? Przecież wiesz, że są też inne wymiary. - Jego krew była uderzająco szkarłatna na tle bladej skóry. - Powiedz mi, że mnie kochasz. Powiedz mi, że mnie kochasz i będziesz walczyć po mojej stronie. - Nigdy cię nie pokocham. Myliłeś się, kiedy powiedziałeś, że w naszych żyłach płynie ta sama krew. Twoja krew jest trucizną. Demoniczną trucizną. Wypluła ostatnie słowo. On tylko uśmiechnął się, a jego oczy zabłyszczały mrocznie. Clary poczuła, że coś pali ją na przedramieniu. Uskoczyła, zanim zdała sobie sprawę, że to stela. Sebastian rysował jej na skórze iratze. Była wściekła, nawet, gdy ból w ciele zelżał. Jego bransoletka dzwoniła na jego nadgarstku, gdy poruszał ręką, kreśląc ślady na jej skórze. - Wiem, że kłamałeś. - powiedziała do niego nagle. - Opowiadałem wiele kłamstw, kochanie. - szepnął. - O które konkretnie ci chodzi? - Twoja bransoletka - zaczęła. - ,Acheronta movebo.' To nie znaczy ,Upadek tyranom.' To Wergiliusza1: Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo.' : ,Jeśli nie mogę poruszyć nieba, poruszę piekło.'' - Twoja umiejętność posługiwania się łaciną jest lepsza niż sądziłem. - Szybko się uczę. - Niewystarczająco. - Zacisnął swoje palce na jej brodzie. - A teraz idź do łazienki i umyj się. - powiedział, popychając ją. Chwycił wieczorową sukienkę jej matki i rzucił w jej ręce. - Nie mamy dużo czasu, a moja cierpliwość się kończy. Jeśli nie wyjdziesz w przeciągu dziesięciu minut, przyjdę po ciebie. Uwierz mi, nie chcesz tego. ϭ

Wergiliusz - rzymski poeta epicki. Ten cytat pochodzi z Eklogu.

- Umieram z głodu. - powiedziała Maia. - Czuję się tak, jakbym nie jadła od kilku dni. - Otworzyła drzwi lodówki i zajrzała do środka. - O, fuj! Jordan odciągnął ją od lodówki, objął ramionami, przyciągając nos do jej szyi. - Możemy zamówić jedzenie. Pizzę, Tajskie, Meksykańskie, co tylko chcesz, pod warunkiem, że nie będzie kosztować więcej niż dwadzieścia pięć dolarów. Obróciła się w jego ramionach, śmiejąc się. Miała na sobie jedną z jego koszulek, odrobinę za dużą na niego. Sięgała jej prawie do kolan. Jej włosy były związane koński ogon.- Aleś ty rozrzutny. - mruknęła. - Dla ciebie wszystko. - Złapał ją w pasie, podniósł i posadził na jednym z wielu stołków barowych. - Proponuję taco. - Pocałował ją. Jego usta były słodkie, smakowały miętą z pasty do zębów. Czuła mrowienie na całym ciele, pochodzące od jego dotyku, rozpoczynające się u podstawy kręgosłupa i rozchodzące do wszystkich nerwów. Zachichotała przy jego ustach i owinęła ręce wokół jego szyi. Ostry dźwięk zagłuszył szum jej krwi. Jordan odsunął się od niej marszcząc brwi. - Mój telefon. - Opierając się na niej i trzymając jedną ręką, zaczął grzebać wśród sterty przedmiotów na ladzie do momentu, gdy go znalazł. W momencie, gdy wilkołak podniósł go, zmarszczył brwi. – To Praetor. Praetor prawie nigdy nie dzwonił, lub bardzo rzadko, tylko wtedy, gdy sprawa była śmiertelnej wagi. Maia westchnęła i odchyliła się do tyłu. Odbierz. Skinął głową, podnosząc telefon do ucha. Jego głos brzmiał jak delikatny szept w głębi jej świadomości, gdy zeskoczyła ze stołka i podeszła do lodówki, gdzie były przypięte menu jedzenia na wynos. Przekartkowała je, aż znalazła lokalną restaurację, która serwowała tajskie jedzenie i obróciła się z nim w dłoni. Jordan stał na środku salonu, blady, z telefonem w ręce, o którym wyraźnie zapomniał. Maia mogła dosłyszeć odległy, metaliczny głos dobiegający z

niego i wykrzykujący imię Jordana. Maia upuściła menu i przebiegła przez pokój. Wyjęła telefon z ręki Jordana, rozłączyła połączenie i odłożyła go na blat. - Jordan? Co się stało? - Mój współlokator – Nick – pamiętasz? - spytał, a jego piwne oczy były pełne niedowierzania. - Nigdy go nie spotkałaś, ale… - Widziałam jego zdjęcia. - powiedziała. - Czy coś się stało? - On nie żyje. - Jak? - Rozszarpane gardło, w ciele nie pozostała ani jedna kropla krwi. Wytropił powierzoną jego opiece osobę, a ona go zabiła. - Maureen. - Maia była wstrząśnięta. - Ale ona była tylko małą dziewczynką. - Teraz jest wampirem. - Jordan wziął urywany oddech. - Maia… Wpatrywała się w niego. Jego oczy były szkliste, a włosy potargane. Nagle obudziła się w niej panika. Całowanie i przytulanie, a nawet seks to jedno. Pocieszanie kogoś, gdy został on dotknięty stratą, było zupełnie czymś innym. Oznaczało to opiekę. Oznaczało chęć złagodzenia bólu i jednocześnie dziękowanie Bogu, że cokolwiek się stało, nie przydarzyło się tej osobie. - Jordan. - powiedziała miękko i podeszła do niego na palcach obejmując rękoma. - Przykro mi. Serce wilkołaka biło mocno naprzeciwko jej serca. - On miał tylko siedemnaście lat. - Był strażnikiem, tak samo jak ty. - szepnęła delikatnie. - Wiedział, że to niebezpieczne. Ty masz tylko osiemnaście lat. - Objął ją, ale nic nie powiedział. - Jordan, – powiedziała. - Kocham cię. Kocham cię i jest mi przykro. Poczuła jak zamarł. To był pierwszy raz, kiedy wypowiedziała te słowa, odkąd to zrobiła kilka tygodni przed tym, jak została ugryziona. Wstrzymał oddech, a potem wypuścił go z westchnieniem. - Maia, - wychrypiał. Potem, niewiarygodnie, zanim zdążył powiedzieć coś innego - zadzwonił jej telefon. - Nieważne, - mruknęła. - Zignoruję go.

Puścił ją. Jego twarz miała łagodny wyraz, otumaniona ze smutku i zdumienia. – Nie. - powiedział. - Nie, to może być ważne. Odbierz. Westchnęła i podeszła do lady. Telefon przestał dzwonić w momencie, gdy do niego dotarła, ale na ekranie mrugał SMS. Poczuła, że jej mięśnie napinają się. - O co chodzi? – zapytał Jordan, jakby wyczuł jej nagłe napięcie. - 911. Nagły wypadek. - Odwróciła się do niego trzymając telefon. Wezwanie do walki. Przyszło ono do wszystkich osób z grupy. Od Luke’a i Magnusa. Musimy wyjść, natychmiast.

Clary usiadła na podłodze łazienki Jace’a. Plecami oparła się o bok wanny z nogami wyciągniętymi przed sobą. Oczyściła ciało i twarz z krwi, przepłukała swoje zakrwawione włosy w umywalce. Miała na sobie uroczystą sukienkę jej matki, sięgającą do ud. Terakotowa posadzka przyjemnie chłodziła jej stopy i łydki. Spojrzała na swoje ręce. Powinny wyglądać inaczej, pomyślała. Ale to były te same dłonie, które miała od zawsze, cienkie palce, kwadratowe, krótko obcięte paznokcie - nie chcesz mieć długich paznokci, gdy jesteś artystą – i piegi na grzbietach. Jej twarz wyglądała tak samo, wszystko wydawało jej się identyczne, ale nie było. Te ostatnie kilka dni zmieniło ją, lecz nie mogła jeszcze zrozumieć w jaki sposób. Wstała i spojrzała w lustro. Była blada, przez co jej płomienne włosy i sukienka odznaczały się na tle skóry. Siniaki widniały na smukłej szyi i ramionach. - Podziwiasz siebie. Nie usłyszała Sebastiana, gdy otworzył drzwi. Wyglądał jak zazwyczaj, uśmiechając się nieznośnie i opierając ramieniem o drzwi. Miał na sobie coś w rodzaju kurtki, której nigdy nie widziała: ze zwykłego, wytrzymałego materiału, o szkarłatnym kolorze świeżej krwi. Zauważyła również dodatek

do owego stroju – kuszę. Trzymał ją niedbale w jednej ręce, choć musiała być ciężka. - Wyglądasz pięknie, siostrzyczko. Jesteś idealną towarzyszką dla mnie. Przełknęła słowa, które miała ochotę powiedzieć; razem ze smakiem krwi, który wciąż czuła w ustach i podeszła do niego. Złapał ją pod ramię, gdy przeciskali się przez drzwi i przejechał dłonią po jej nagim ramieniu. - Dobrze. - powiedział. - Nie masz tutaj run. Nienawidzę, gdy kobiety rujnują swoją całą skórę, robiąc na niej znaki. Zachowaj te na dłoniach i nogach. - Wolałabym, żebyś mnie nie dotykał. Pchnął ją i podniósł kuszę, która była naładowana, gotowa do strzału. - Idź, - powiedział. - Będę zaraz za tobą. Musiała użyć całej swojej siły, by nie wzdrygnąć się i nie uskoczyć od niego. Odwróciła się i poszła w stronę drzwi, czując pieczenie między łopatkami, gdy wyobrażała sobie strzałę z kuszy, trafiającą prosto w jej plecy. Zeszli po szklanych schodach, przez kuchnię i salon. Mruknął, gdy zobaczył, jak Clary rysuję runę na ścianie. Po chwili pojawiły się w niej drzwi. Otworzyły się same, ukazując jedynie ciemność. Kusza dźgnęła Clary mocno w plecy. - Ruszaj się. Biorąc głęboki oddech, weszła w mrok.

Alec skierował dłoń w stronę przycisku w małej windzie i nacisnął go. Oparł się plecami o ścianę. - Ile jeszcze mamy czasu? Isabelle spojrzała na jasny wyświetlacz swojej komórki. - Około czterdzieści minut. Winda zaczęła jechać w górę. Izzy rzuciła ukradkowe spojrzenie swojemu bratu. Wyglądał na zmęczonego – ciemne cienie widoczne były pod jego oczami. Mimo swojego wzrostu i siły, Alec ze swoimi niebieskimi oczami i miękkimi czarnymi włosami, sięgającymi prawie do podnóża szyi, wyglądał na bardziej delikatnego niż w rzeczywistości był.

- Czuję się dobrze – powiedział, odpowiadając na jej nieme pytanie. – Jesteś jedyną osobą, która będzie miała kłopoty przez to, że nie jest w domu. Mam osiemnaście lat. Mogę robić co chcę. - Pisałam do mamy każdego wieczoru i informowałam ją, że jestem z tobą i Magnusem. - powiedziała Isabelle, gdy winda się zatrzymała. – To nie jest tak, że nie wiedziała gdzie jestem. A mówiąc o Magnusie … Alec sięgnął do drzwi windy i otworzył je. - Co? - Czy wszystko między wami w porządku? Mam na myśli, dogadujecie się? Brat rzucił jej niedowierzające spojrzenie, gdy wychodził z windy. Wszystko idzie do piekła w handbasket2, a ty pytasz się o moją relację z Magnusem? - Nie wiem jak to powiedzieć. - powiedziała Isabelle zamyślona, gdy pędziła za swoim bratem przez korytarz. Alec miał naprawdę długie nogi, przez co był szybki i trudno było za nim nadążyć, gdy mu się spieszyło. - Dlaczego handbasket? Czym jest handbasket i dlaczego jest to praktyczna i dobra forma transportu? Alec, który był parabataiem Jace’a wystarczająco długo, by nauczyć się ignorować zaczepki słowne, powiedział: - Między nami wszystko w porządku, tak myślę. - Ech... – mruknęła Isabelle. - W porządku, tak myślisz? Wiem co to oznacza, gdy tak mówisz. Co się stało? Pokłóciliście się? Alec dotykał palcami ściany, gdy szli prosto, a to był znak, że czuje się niekomfortowo. - Czy mogłabyś odpuścić sobie wtrącanie się w moje życie miłosne, Izz? A co z tobą? Dlaczego nie jesteście parą z Simonem? To oczywiste, że go lubisz. Isabelle wydała okrzyk oburzenia. - Moje odczucia wcale nie są takie oczywiste. - Są. - Głos Aleca brzmiał tak, jakby dopiero zdał sobie z tego sprawę i to go zaskoczyło. - Obserwujesz go tymi swoimi wielkimi oczami. Sposób, w jaki ci odbiło, gdy Anioł pojawił się nad jeziorem… Ϯ

Amerykańskie powiedzenie. Po polsku to może być mniej więcej ,iść jak barany na rzeź'; ,kręcić na siebie bicz'. Wyraz handbasket w j. angielskim nie istnieje. Używa się go tylko w tym zwrocie, stąd Isabelle pyta się co to jest i dlaczego to dobry środek transportu. (przyp. Candy)

- Myślałam, że Simon jest martwy! - Co, jeszcze bardziej martwy? - spytał Alec niegrzecznie. Widząc wyraz twarzy jego siostry, wzruszył ramionami. - Słuchaj, jeśli go lubisz to dobrze, ale właśnie z tego powodu nie rozumiem, dlaczego nie jesteście parą. - Bo on nie lubi mnie w ten sposób. - Oczywiście, że cię lubi. Faceci zawsze cię uwielbiają. - Wybacz mi, jeśli się mylę, ale twoja opinia jest stronnicza. - Isabelle. – powiedział Alec. W jego głosie słychać było życzliwość, ton, który można było uznać za braterski – mieszaninę miłości i irytacji. – Wiesz, że jesteś wspaniała. Faceci uganiają się za tobą od… zawsze. Dlaczego z Simonem miałoby być inaczej? Wzruszyła ramionami.- Nie wiem, ale tak jest. Przypominam piłkę na jego boisku. On wie, jak się czuję, ale nie sądzę, by mu się spieszyło, aby coś z tym zrobić. - Żeby być uczciwym. To nie jest tak, że on nie ma nic innego do roboty... - Wiem, ale on zawsze taki był. Clary… - Myślisz, że on jest ciągle w niej zakochany? Isabelle przygryzła wargę. - Ja … niedokładnie. Myślę, że ona jest jedyną rzeczą, która pozostała z jego ludzkiego życia i nie może tak po prostu pozwolić jej odejść. A tak długo, jak nie pozwoli jej odejść nie wiem, czy jest w jego świecie miejsce dla mnie. Prawie dotarli do biblioteki. Alec spojrzał z ukosa na siostrę. - A jeśli są tylko przyjaciółmi…? - Alec. - Podniosła rękę pokazując, że powinien być już cicho. Z biblioteki dochodziły głosy, pierwszy ostry, od razu rozpoznała, że należał do jej matki. - Co masz na myśli mówiąc, że zaginęła? - Nikt nie widział jej od dwóch dni. – powiedział inny głos – delikatny, kobiecy, o lekko przepraszającym tonie. - Żyje sama, ludzie nie byli pewni ale myśleliśmy, odkąd poznałaś jej brata… Nie zatrzymując się, Alec otworzył drzwi biblioteki i wszedł do środka. Isabelle weszła za nim i zobaczyła swoją matkę, siedzącą za stojącym w centrum pokoju ogromnym, mahoniowym biurkiem. Przed nią stały dwie

znajome postacie: Aline Penhallow, wyraźnie jej się spieszyło i Helen Blackthorn, ze swoimi kręconymi włosami w nieładzie. Obie odwróciły się zaskoczone, patrząc, jak drzwi otworzyły się. Helen pod swoimi piegami była blada, również musiało jej się spieszyć, co było widać po zmierzwionej fryzurze. - Isabelle. - powiedziała Maryse, wstając na nogi. - Alexander. Co się stało? Aline złapała Helen za rękę. Srebrne pierścienie błysnęły na ich palcach. Srebrna obrączka Penhallowów, na którym widniała góra, połyskiwał na palcu Helen, natomiast pierścień z wygrawerowanymi, splecionymi cierniami rodu Blackthornów, zdobił palec Aline. Isabelle uniosła brwi do góry. Wymiana rodowymi pierścieniami oznaczała poważny związek. - Jeśli przeszkadzamy, możemy wyjść… - zaczęła Aline. - Nie, zostańcie. - Isabelle podeszła do biurka. – Możemy cię potrzebować. Maryse usiadła z powrotem na krzesło. - Tak – moje dzieci zaszczyciły mnie swoją obecnością. Gdzie wyście byli? - Mówiłam ci. - zaczęła Isabelle. - Byliśmy u Magnusa. - Dlaczego? - Domagała się odpowiedzi. - Nie pytam ciebie, Alexandrze. Pytam moją córkę. - Ponieważ Clave przestało szukać Jace’a. - powiedziała Izzy. – Ale my nie. - I Magnus chciał pomóc. - Alec dodał. – Spędził te wszystkie noce przeszukując swoje księgi czarów, próbując się dowiedzieć gdzie może być Jace. Próbował nawet… - Nie. - Maryse podniosła rękę, aby go uciszyć. - Nie mów mi. Nie chce wiedzieć. Czarny telefon na biurku zaczął dzwonić. Wszyscy spojrzeli na niego. Był on urządzeniem, do którego wiadomości przychodziły tylko i włącznie z Idrysu. Nikt się nie poruszył, nikt nie odebrał połączenia, które po chwili ucichło. - Dlaczego tu jesteście? - zapytała Maryse, zwracając uwagę z powrotem na swoje potomstwo. - Szukaliśmy Jace’a … - zaczęła ponownie Isabelle.

- To jest zadanie Clave. - przerwała Maryse. Wyglądała na zmęczoną, Isabelle zauważyła cienką skórę pod oczami. Usta Maryse wygięły się w grymas. Jej matka była tak chuda, że kości jej nadgarstków wyglądały, jakby miały zaraz przebić skórę. - Nie wasze. Alec uderzył dłonią w biurko tak mocno, że aż zagrzechotały szuflady. - Czy mogłabyś nas posłuchać? Clave nie znalazło Jace’a, a my tak, a razem z nim Sebastiana. Wiemy, co planuję i mamy - spojrzała na zegar na ścianie. mało czasu, by ich zatrzymać. Pomożesz nam, czy nie? Czarny telefon zadzwonił ponownie. Maryse nawet się nie ruszyła, żeby go odebrać. Patrzyła na twarz Aleca, blada i wstrząśnięta. - Co zrobiliście? - Wiemy, gdzie jest Jace, mamo. - powiedziała Isabelle. - Albo przynajmniej, gdzie będzie i co zrobi. Znamy plan Sebastiana. Musimy go powstrzymać. A, i wiemy w jaki sposób można zabić Sebastiana, a Jace'a nie. - Przestań. - Maryse potrząsnęła głową. - Alexandrze, wyjaśnij. Zwięźle i bez histerii. Dziękuję. Alec rozpoczął historię. Pominął większość nieistotnych szczegółów i opowiedział wszystko krótko i zwięźle, co jak stwierdziła Isabelle, dobrze mu wyszło. Z biegiem historii oczy Aline i Helen były coraz bardziej rozszerzone. Maryse siedziała nieruchomo, a jej twarz nawet nie drgnęła. Gdy skończył, spytała ściszonym głosem: - Po co wy to wszystko zrobiliście? Alec spojrzał na nią zaskoczony - Dla Jace’a, żeby do nas wrócił. - Zdajecie sobie sprawę, że mówiąc mi to wszystko nie dajecie mi innego wyboru, niż zadzwonienie do Clave. - powiedziała Maryse, a jej ręka spoczęła na czarnym telefonie. - Nie powinniście byli tu przychodzić. Isabelle zaschło w ustach. - Czy naprawdę jesteś na nas wściekła za to, że powiedzieliśmy ci co się dzieje? - Gdy powiadomię Clave, wyślą wszystkie swoje posiłki. Jia nie będzie miała wyboru, rozkaże im zabić Jace’a, gdy tylko go zobaczą. Czy masz pojęcie ile Nocnych Łowców podąża za synem Valentina? Alec potrząsnął głową. - Może czterdzieści, tak słyszałem.

- Tylko powiedź, a my wyślemy dwa razy tyle. Możemy być pewni tego, że nas zdradzili, pokonując jego armię, ale co z Jace’m? Nie wiedzą po której jest stronie, zabiją go, tak dla pewności. - Więc nie możemy im powiedzieć. - stwierdziła Isabelle. - Zrobimy to sami, bez Clave. Maryse patrząc na nią pokręciła głową. - Prawo mówi, że musimy im powiedzieć. - Nie obchodzi mnie prawo. - Isabelle zaczęła gniewnie. Zauważyła Aline wpatrującą się w nią i zamknęła gwałtownie usta. - Nie martw się, - powiedziała Aline. – Nie zamierzam powiedzieć nic mojej mamie. Wiele wam zawdzięczam. Szczególnie tobie, Isabelle. - Zamknęła usta i Izzy przypomniała sobie ciemność pod mostem w Idrysie, jej bat smagający demona i jego pazury trzymające Aline. – A poza tym Sebastian zabił mojego kuzyna, prawdziwego Sebastiana Verlaca. Mam swoje powody, by go nienawidzić, przecież o tym wiesz. - Niezależnie od tego, – zaczęła Maryse. – Jeśli im nie powiemy, to złamiemy prawo. Możemy zostać ukarani lub gorzej. - Gorzej? - spytał Alec. - O czym my w ogóle rozmawiamy? O wygnaniu? - Nie wiem, Alexandrze. - powiedziała jego matka. - To zależy od Jii Penhallow i tego, kto wygra stanowisko Inkwizytora. - Może to będzie tata. - mruknęła Isabelle. - Może będzie dla nas łagodny. - Jeśli nie powiadomimy ich o sytuacji nie ma szans, że twój ojciec będzie Inkwizytorem. Żadnych. - powiedziała Maryse. Isabelle wzięła głęboki wdech. - Mogą nas pozbawić naszych znaków? spytała. - Możemy stracić … Instytut? - Isabelle, - zaczęła Maryse. - Możemy stracić wszystko.

Clary zamrugała, a jej oczy dostosowały się do mroku.

Stała na skalistej płaszczyźnie, uderzana silnymi podmuchami wiatru nie mając przy sobie niczego, czym mogłaby się osłonić. Płaty trawy wyrastały spomiędzy płyt szarego kamienia. W oddali widniały krasowe wzniesienia, pokryte stożkami piargowymi, czarne i mroczne na tle nocnego nieba. Przed nią świeciły światła pochodni. Zauważyła biały blask, gdy drzwi domu zamknęły się za nimi, ale nie usłyszała dźwięku, który powinien towarzyszyć tej czynności. Clary obróciła się i zobaczyła, że drzwi zniknęły, a pozostał po nich tylko zwęglony, tlący się skrawek ziemi i trawy. Sebastian patrzył na to z absolutnym zdumieniem malującym się na jego twarzy. - Co...? Roześmiała się. Odczuła jakąś mroczną radość na widok jego wyrazu twarzy. Nigdy nie widziała go zdziwionego tak, jak teraz, jego pretensje zniknęły, stał samotny i przerażony. Chwycił mocniej kuszę i przystawił ją jakiś cal od jej piersi. Gdyby strzelił z tej odległości, strzała przedarłaby się przez jej serce, zabijając ją na miejscu. - Co zrobiłaś? Clary spojrzała na niego z triumfalnym uśmiechem na ustach. - To runa. Myślałeś, że to po prostu runa otwierająca. Nie, tej runy nigdy nie widziałeś. To runa, którą sama stworzyłam. - Runę czego? Pamiętała, umieszczając znak na ścianie, że stworzyła ją w nocy, gdy Jace przyszedł do domu Luke'a. - Niszczenia mieszkania w momencie, gdy ktoś otworzy drzwi. - Dom jest zniszczony. Nie możesz go użyć ponownie. Nikt nie może. - Zniszczony? - Sebastian potrząsnął kuszą, jego usta drgały, a wzrok był dziki. - Ty suko. Ty mała… - Zbij mnie. - powiedziała. - No dawaj. Pamiętaj, że musisz to wyjaśnić potem Jace’owi. Wyzywam cię. Spojrzał na nią. Jego pierś unosiła się w górę i w dół. Palce drżały na spuście. Powoli zabrał z niego rękę. Jego oczy były zwężone, biła od nich wściekłość.

- Są gorsze rzeczy niż śmierć. - szepnął. - I mogę cię zapewnić, że ich wszystkich doświadczysz, mała siostrzyczko, bo napijesz się z Pucharu i to ci się nie spodoba. Splunęła na niego. Sebastian wbił jej boleśnie w pierś końcówkę strzały. - Odwróć się. - warknął. Obróciła się. Miała zawroty głowy, ale czuła również przerażenie i triumf. Popchnął ją, aby szła w dół skalistego zbocza. Miała na sobie tylko cienkie pantofle, więc czuła każdy kamień i każdą szczelinę w skale. Gdy zbliżyli się do pochodni, Clary dostrzegła scenę odgrywającą się przed nimi. Droga, którą szli, prowadziła do małego wzgórza, na którego szczycie stał starożytny, kamienny grobowiec. Przypominał jej lekko Stonhenge : były tam dwa wąskie, podłużne kamienie, które podtrzymywały płaskie i wrzecionowate, kamienne sklepienie. Cała ta konstrukcja przypominała drzwi. Przed grobem leżał płaski kamień, przypominający parapet, tworząc coś na kształt podestu. Przed grobem stało około czterdziestu Nephilim, ubranych w czerwone szaty i noszących pochodnie. Wszyscy razem tworzyli półokrąg. W środku ich półkola, na ciemnym podłożu, odznaczał się niebiesko-biały pentagram. Na płaskim kamieniu, przed grobem, stał Jace. Ubrany był tak, jak Sebastian, w czerwoną kurtkę. Jeszcze nigdy wcześniej nie wyglądali tak podobnie. Clary widziała jego jasne włosy nawet z tej odległości. Chodził po krawędzi kamiennego podestu i w miarę, jak zbliżała się, popędzana przez Sebastiana, coraz wyraźniej słyszała to, co mówił. - … wdzięczni za lojalność, nawet przez te ostatnie, trudne lata i za wiarę w naszego ojca, a teraz jego synów i córkę. Szmer przebiegł po placu. Sebastian pchnął ją do przodu. Przeszli przez cienie i wspięli się na kamień, do Jace’a. Oś zaś zobaczył ich, kiwnął głową zanim odwrócił się do tłumu, by obdarować ich uśmiechem. - Wy jesteście tymi, którzy będą zbawieni. - powiedział. - Tysiąc lat temu Anioł dał nam swoją krew, abyśmy byli wyjątkowi, by uczynić z nas wojowników. Ale to za mało. Tysiąc lat minęło, a my nadal ukrywamy się w cieniu. Chronimy ludzi, walczymy z siłami, które oni ignorują, a starożytne, skostniałe prawo uniemożliwia nam ukazanie ich jako zbawców. Umieramy

setkami, bez podziękowań, nieopłakiwani w swojej naturze. Nie zwracamy się do anioła, który nas stworzył – Zbliżył się do krawędzi platformy. Jego włosy, odbijając światło pochodni, wyglądały jakby płonęły. – Tak, ośmielam się to powiedzieć. Anioł, który nas stworzył nie pomoże nam, jesteśmy sami, zdani tylko na siebie. Jesteśmy samotniejsi niż ludzie. Jeden z wielkich naukowców powiedział, że są oni jak dziecko bawiące się na plaży kamykiem, a przed nim rozciąga się wielki ocean nieodkrytych prawd. Ale my znamy prawdę. Jesteśmy zbawicielami ziemi. To my powinniśmy nią rządzić. Jace był dobrym mówcą, pomyślała Clary z bólem w sercu, tak samo, jak Valentine nim był. Ona i Sebasian stali za Jace’m, spoglądając na dolinę i tłum, a rudowłosa czuła spojrzenia Nocnych Łowców, wpatrujących się w nich. - Tak. Rządzić nią. - Uśmiechnął się pięknym, pełnym uroku uśmiechem stworzonym przez mrok. – Raziel jest okrutny i obojętny na nasze cierpienia. Nadszedł czas, by się od niego odwrócić. Stanąć po stronie Lilith, Wielkiej Matki, która da nam moc bez poniżenia, przywództwo bez ustaw. Naszym dziedzictwem jest moc i nadszedł czas, by zacząć jej używać. Spojrzał w bok z uśmiechem, gdy Sebastian ruszył do przodu. - A teraz usłyszycie resztę od Jonathana, którego marzeniem jest spełnienie tego planu. - powiedział Jace gładko i wycofał się, pozwalając zająć swoje miejsce Sebastianowi. Zrobił jeszcze jeden krok w tył i zrównał się z Clary, którą wziął za rękę i splótł jej palce ze swoimi. - Niezła przemowa, - mruknęła. Sebastian mówił, a ona zignorowała go, skupiając się na Jace’u. – Bardzo przekonująca. - Tak myślisz? Zamierzałem zacząć od „Przyjaciele, Rzymianie, złoczyńcy…”, ale mam wątpliwości co to tego, czy uznaliby to za zabawne. - Myślisz, że oni są złoczyńcami? Wzruszył ramionami. - Clave będzie nimi. - Przeniósł wzrok z Sebastiana na nią. - Wyglądasz pięknie. - powiedział, ale jego głos brzmiał jakoś pusto. Co się stało? Clary była zaskoczona. - Co masz na myśli?

Rozpiął swoją kurtkę. Pod spodem miał na sobie białą koszulkę. Jej bok i rękawy były zabarwione na czerwono. Zauważyła, że był ostrożny, odwrócił się bokiem do tłumu, gdy pokazał jej krew. - Czuję to, co on czuje. - powiedział. - A może zapomniałaś? Musiałem sobie zrobić iratze, tak, by nikt nie widział. Czułem jakby ktoś kroił moje ciało żyletką. Ich spojrzenia się spotkały. Nie było sensu kłamać, prawda? Nie było powodu, dosłownie i w przenośni. - Sebastian i ja walczyliśmy. Odszukał wzrokiem jej twarz. - Rozumiem. - powiedział, zapinając swoją kurtkę. - Mam nadzieję, że sobie z tym poradziłaś, cokolwiek to było. - Jace... - zaczęła, ale on skupił swoją uwagę z powrotem na Sebastianie. Jego profil był chłodny i wyraźny w świetle księżyca, a sylwetka wyglądała jak wycięta z czarnej kartki papieru. Przed nimi Sebastian odłożył kuszę i uniósł ręce. - Czy jesteście ze mną? - krzyknął. Szmer przebiegł po placu. Clary poczuła, jak jej mięśnie się napinają. Jedna osoba z grupy Nephilim, starszy człowiek, zdjął kaptur i wystąpił krok do przodu. - Twój ojciec złożył nam wiele obietnic. Żadnej z nich nie dotrzymał. Dlaczego mamy zaufać tobie? - Bo ja spełnię moje obietnice teraz, dziś w nocy. - powiedział Sebastian i spod kurtki wyciągnął kopię Kielicha Anioła. Błyszczał delikatnie odbitym, jasnym, księżycowym światłem. Szmery nasiliły się, a szepty stały się głośniejsze. Pod ich osłoną Jace powiedział: - Mam nadzieję, że nie będzie żadnych problemów. Czuję się tak, jak po nieprzespanej nocy. Odwrócił się w stronę tłumu i pentagramu. Na jego twarzy malowało się żywe zainteresowanie. Twarz Jace’a wydawała się lekko kanciasta w świetle pochodni. Clary mogła dostrzec bliznę na jego policzku, zagłębienia w skroniach i usta o idealnym kształcie. Nie będę tego pamiętać, powiedział, kiedy powrócę pod jego kontrolę nie będę pamiętać o tym, że byłem sobą.

To była prawda. Mimo tego, choć wiedział, że zapomni, tliła się iskierka nadziei, której zniknięcie sprawiało ból. Sebastian zszedł ze skały i ruszył w stronę pentagramu. Gdy doszedł do jego skraju, zaczął intonować: - Abyssum invoco. Lilith invoco. Mater mea, invoco. Wyciągnął cienki sztylet zza pasa. Wziął puchar pod ramię i użył ostrza do przecięcia sobie wewnętrznej strony dłoni. Krew wezbrała, czarna w świetle księżyca. Wsunął nóż z powrotem za pas i uniósł swoją krwawiąca rękę nad puchar, nadal śpiewając po łacinie. Teraz, albo nigdy. - Jace, - szepnęła Clary. – Wiem, że to nie jesteś prawdziwy ty. Wiem, że znajduje się taka część ciebie, która uważa, że to, co się tutaj dzieje jest nie w porządku. Postaraj się przypomnieć kim jesteś, Jasie Lightwood. Obrócił głowę i spojrzał na nią ze zdumieniem. - O czym ty mówisz? - Proszę, postaraj się przypomnieć sobie, Jace. Kocham cię. Ty kochasz mnie... - Kocham cię, Clary. - powiedział Jace nieswoim głosem. - Ale powiedziałaś, że rozumiesz. To jest to. Kulminacja tego wszystkiego nad czym pracowaliśmy od tak długiego czasu. Sebastian wylał zawartość kielicha na środek pentagramu. - Hic est enim calix sanguinis mei. - Nie my. - wyszeptała. - Nie jestem częścią tego przedsięwzięcia. Tak samo jak ty. Jace wziął gwałtowny wdech. Przez chwile Clary pomyślała, że to przez to, co powiedziała – może jego skorupa pękła. Podążając za jego wzrokiem, spojrzała na środek pentagramu, gdzie pojawiła się wielka kula ognia. Była teraz rozmiarów piłki do koszykówki, ale rosła i rozciągała się, aż w końcu widoczny był zarys kobiety powstałej z płomieni. - Lilith, - powiedział Sebastian dźwięcznym głosem. – Tak, jak ty sprowadziłaś mnie, teraz ja sprowadzam ciebie. Tak, jak ty dałaś mi życie, teraz ja daję tobie życie. Powoli płomienie pociemniały. Stała przed nimi w całej swojej okazałości, o wysokości zwykłego człowieka, rozebrana do naga. Jej czarne włosy

opadały falami przez całą długość pleców, aż do kostek. Jej ciało było szare jak popiół, poprzecinane czarnymi linami przypominającymi lawę. Odwróciła się do Sebastiana, a z jej oczodołów wydobywały się czarne węże. - Moje dziecko. - westchnęła. Sebastian wyglądał tak, jakby świecił, przypominał pochodnię ze swoja bladą skórą, jasnymi włosami i ubraniami wyglądającymi na czarne w świetle księżyca. - Matko, wezwałem cię tak, jak pragnęłaś. Dziś w nocy nie będziesz tylko moją matką, ale matką nowej drogi. - Wskazał na Nocnych Łowców, którzy stali nieruchomo, prawdopodobnie z powodu szoku. To był pierwszy raz, kiedy widzieli Wielkiego Demona, innego niż na ilustracjach. - Kielich. powiedział, i wyciągnął go w jej stronę, a jego obręcz była zabarwiona jego krwią. Lilith zachichotała. Brzmiało to tak, jakby dwa masywne kamienie ocierały się o siebie. Wzięła Kielich i jakby od niechcenia, w taki sposób, w jaki można zdjąć owada z liścia, rozerwała ranę na swoim siwym nadgarstku zębami. Bardzo powoli gęsta czarna krew sączyła się z rany i kapała do pucharu, rozpryskując się na jego ściankach. Puchar zdawał się zmieniać, kolor pod wpływem jej dotyku, był coraz ciemniejszy. Jego jasny, przeźroczysty kolor zdawał się przekształcać się w błotnistą czerń. - Tak, jak Kielich Anioła jest dla Nocnych Łowców zarówno talizmanem i sposobem transformacji, tym samym będzie Piekielny Kielich dla was. powiedziała chropowatym i chłodnym głosem. Uklękła, wyciągając rękę z pucharem w stronę Sebastiana. - Bierzcie moją krew i pijcie. Sebastian wyjął Kielich z jej dłoni. Był teraz czarny i lśniący, jakby wykonany z hematytu. - Gdy twoja armia będzie rosła i moja siła urośnie. - wysyczała Lilith. Wkrótce będę wystarczająco silna, by naprawdę powrócić, a wtedy będziemy dzielić płomień mocy, mój synu. Sebastian pochylił głowę. - Głosimy śmierć twoją, moja matko i wyznajemy twoje zmartwychwstanie. Lilith roześmiała się, podnosząc rękę, a ogień zaczął lizać jej ciało. Wzniosła się w powietrze i wybuchła, pozostawiając po sobie kilka

świecących punkcików na niebie, które wyblakły niczym żar dogasającego ognia. Kiedy całkowicie zniknęła, Sebastian zatarł nogą fragment pentagramu, łamiąc jego ciągłość. Podniósł głowę, a na jego twarzy widniał okrutny uśmiech. - Cartwright, - powiedział. - Przyprowadź pierwszą. Tłum rozstąpił się, a mężczyzna ubrany w długą szatę popchnął do przodu potykającą się kobietę. Łańcuchy krępowały jej ramiona, a długie splątane włosy zasłaniały twarz. Clary poczuła jak jej mięśnie się napinają. - Jace, co to jest? Co się dzieje? - Nic. - powiedział, patrząc przed siebie z roztargnieniem. - Nikt nie zostanie skrzywdzony. Tylko zmieniony. Patrz. Cartwright, którego imię Clary mgliście pamiętała z czasu, który spędziła w Idrisie, położył rękę na głowie kobiety i zmusił ją, by uklękła. Następnie pochylił się nad nią, złapał za włosy i odchylił jej głowę do tyłu. Kobieta spojrzała na Sebastiana z przerażeniem i wściekłością, a jej twarz była wyraźnie widoczna w świetle księżyca. Clary zaczerpnęła gwałtownie tchu. - Amatis.

Tłumaczenie: Candy Korekta: JimmyK, Marcado

Rozdział 21

Wzniecając Piekło Spojrzenie błękitnych oczu siostry Luke’a spoczęło na Clary. Wyglądała na oszołomioną, skołowaną, jakby znajdowała się pod wpływem narkotyków. Chciała się podnieść, ale Cartwright popchnął ją z powrotem na ziemię. Sebastian, wciąż trzymając Kielich, przyglądał się ich poczynaniom. Clary rzuciła się w kierunku kobiety, ale Jace chwycił ją za ramię i powstrzymał. Kopnęła go, ale on już pociągnął ją mocno w ramiona i zakrył usta ręką. Sebastian mówił do Amatis niskim, hipnotycznym głosem. Potrząsnęła gwałtownie głową, ale Cartwright złapał ją za włosy i brutalnie pociągnął do tyłu. Clary usłyszała jej niesiony z wiatrem krzyk. Rudowłosa pomyślała o bezsennej nocy, podczas której obserwowała unoszącą się i opadającą pierś Jace’a. O tym, jak mogła to wszystko zakończyć jednym pchnięciem noża. Ale wtedy to były tylko odległe plany, fantazję. Teraz nosiły twarz siostry Luke’a. Kiedy już wiedziała o co chodzi Sebastianowi, było za późno. Morgenstern jedną ręką trzymał Amatis za włosy, a drugą przyciskał jej Kielich do ust. Dławiła się i kaszlała, kiedy wlewał jej zawartość naczynia do gardła. Po podbródku spływał jej ciemny płyn.

Sebastian odsunął od niej Kielich, ale jego cel został osiągnięty. Amatis wydała z siebie okropny dźwięk i szarpnęła się do góry. Oczy wyszły jej z orbit i stały się tak ciemne, jak u Sebastiana. Zakryła twarz dłońmi. Clary w osłupieniu patrzyła, jak runa Wzroku na dłoni kobiety staje się coraz bledsza, aż w końcu znika. Siostra Luke’a opuściła ręce. Jej oczy odzyskały dawny kolor. Przyglądała się Sebastianowi. - Uwolnij ją – rozkazał Catwrightowi Morgenstern. – Pozwól jej podejść do mnie. Catwright odpiął łańcuch łączący go z Amatis i odsunął się. Na jego twarzy malowała się mieszanina ciekawości i strachu. Kobieta przez chwilę się nie poruszała, jej ręce swobodnie zwisały po bokach. Po chwili wstała i podeszła do Sebastiana. Uklękła przed nim. - Mistrzu – powiedziała. – Jak mogę Ci służyć? - Powstań. - rozkazał i Amatis z gracją podniosła się z ziemi. Nagle zaczęła się poruszać zupełnie inaczej. Wszyscy Nocni Łowcy byli pełni wdzięku, ale jej ruchy powodowały u Clary gęsią skórkę. Stała na wprost Sebastiana. Po raz pierwszy rudowłosa zauważyła, że to, co do tej pory brała za długą suknię, było w rzeczywistości koszulą nocną, tak jakby wyciągnięto ją wprost z łóżka. To musiało być koszmarne – pomyślała Clarissa. - Obudzić się tu, w tym ponurym i opuszczonym miejscu, pośród tych zakapturzonych postaci. - Podejdź do mnie – przywołał siostrę Garroway’a Morgenstern. Kobieta wykonała krok w jego kierunku. Była od niego przynajmniej o głowę niższa i musiała zadzierać podbródek do góry, kiedy do niej szeptał. Na jej twarzy pojawił się zimny uśmiech. Sebastian uniósł dłoń – Masz ochotę powalczyć, Cartwright? Catwright upuścił łańcuch, który trzymał i chwycił za pas z bronią. Był młodym mężczyzną o jasnych włosach i szerokiej, kwadratowej twarzy. – Ale ja… - Mała demonstracja jej mocy jest wskazana. – stwierdził syn Lilith. – Chodź, Cartwright. To jest kobieta i do tego starsza od ciebie. Boisz się?

Mężczyzna wyglądał na zdezorientowanego, ale wyciągnął długi sztylet. – Jonathanie… - Walcz z nim, Amatis. – Oczy Sebastiana rozbłysły. - Będę zachwycona – odpowiedziała i skoczyła. Jej szybkość była niesamowita. Wyskoczyła w powietrze i kopnęła przeciwnika, wytrącając mu sztylet. Zdumiona Clary obserwowała, jak Amatis rzuca się na mężczyznę i kopie go kolanem w brzuch. On zachwiał się, po czym dostał „z byka”. Kobieta pociągnęła go za szaty na ziemię. Wylądował u jej stóp z okropnym trzaskiem i zawył z bólu. - A to, za wyciągnięcie mnie z łóżka w środku nocy. – powiedziała Amatis, ocierając lekko krwawiące usta wierzchem dłoni. Cichy pomruk śmiechu rozległ się pośród tłumu. - A więc widzieliście – zaczął Jonathan. – Nawet Nocny Łowca pozbawiony jakichkolwiek specjalnych umiejętności, bez urazy Amatis, może stać się silniejszy, szybszy niż jego z sprzymierzeni z aniołami krewni. – Uderzył pięścią w drugą dłoń. – Moc. Prawdziwa moc. Kto jest na nią gotowy? Po chwili wahania Cartwright, jedną ręką chroniąc brzuch, podniósł się i rzucając pełne jadu spojrzenie w kierunku Amatis, odpowiedział – Ja jestem. Sebastian wyciągnął Piekielny Kielich. – Więc podejdź. Cartwright ruszył w kierunku Sebastiana, a za nim ruszyli pozostali. Wokół miejsca, gdzie stał ich przywódca, utworzył się nierówny okrąg. Amatis spokojnie stała na uboczu. Clary wpatrywała się w nią marząc, by starsza kobieta odwzajemniła spojrzenie. To była siostra Luke’a. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, byłaby teraz jej ciotką. Amatis. Clary pomyślała o jej niewielkim domku w Idris. O tym, jak bardzo była miła, jak bardzo kochała kiedyś ojca Jace’a. Proszę, spójrz na mnie. Proszę, pokaż, że wciąż jesteś sobą. Jak gdyby słysząc jej cichą modlitwę, kobieta uniosła głowę i spojrzała wprost na nią. I uśmiechnęła się. Nie miło, czy pocieszająco. Jej uśmiech był mroczny, zimny i pełen cichego rozbawienia. To jest uśmiech kogoś, kto patrzy jak toniesz i nie kiwnie palcem, by ci pomóc – pomyślała Clarissa. To nie był uśmiech Amatis. To nawet nie była Amatis. Ona odeszła.

Jace zabrał dłoń z jej ust, ale ona nie czuła potrzeby, żeby krzyczeć. Nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc, a chłopak, który trzymał ją za ramionach, który więził ją swoim ciałem, to nie był Jace. Ubrania zachowują kształt swojego właściciela nawet wtedy, gdy nie były noszone od lat. Albo poduszka, która ukazuję kontury głowy osoby, która kiedyś na niej spała. Taki był teraz „Jace”. Pusta skorupa, którą wypełniła swoimi snami, miłością i marzeniami. I czyniąc to, wyrządziła prawdziwemu Lightwoodowi wielką krzywdę. W swojej misji ratunkowej prawie zapomniała kogo chce ocalić. Zapamiętała co powiedział jej podczas tej krótkiej chwili, kiedy był sobą. Nienawidzę świadomości, że on jest z tobą. On. Ten drugi ja. Jace wiedział, że wewnątrz niego są dwie różne osoby – że chłopak, którego dusza jest w strzępach to wcale nie jest on. Chciał oddać się w ręce Clave, ale ona mu na to nie pozwoliła. Nie chciała go słuchać. Dokonała za niego wyboru – w chwili paniki, ale to zrobiła – nie zdając sobie sprawy z tego, że jej Jace wolałby raczej zginąć, niż być takim. Nie tyle uratowała go, a skazała na życie, którym by gardził. Oparła się o niego, i Jace, biorąc jej nagły ruch za oznakę rezygnacji, poluźnił uścisk. Ostatni z Nocnych Łowców stał przed Sebastianem i sięgał po Piekielny Kielich. – Clary… - zaczął Jace. Nigdy nie dowiedziała się, co chciał powiedzieć. Rozległ się krzyk, i Nocny Łowca, którego kolej nadeszła zachwiał się i upadł ze strzałą wbitą w gardło. Clary z niedowierzaniem odwróciła głowę i zobaczyła stojącego na kamiennym kurhanie, ubranego w zbroję i trzymającego łuk, Aleca. Chłopak uśmiechnął się z satysfakcją i sięgnął po kolejną strzałę. Wtedy, zza niego wyłoniła się reszta. Sfora wilków, które biegły nisko przy ziemi. Ich futro lśniło w barwnym świetle. Maja i Jordan pewnie są wśród nich – pomyślała Clary. Za nimi, w zwartym szyku szli znajomi Nocni Łowcy: Isabelle i Maryse Lightwood, Helen Blackthorn i Aline Penhallow, a także Jocelyn. Jej rude włosy były widoczne z daleka. Był z nimi Simon, nad którego ramieniem połyskiwał srebrny miecz oraz Magnus, który miotał niebieskimi płomieniami. Serce podskoczyło jej w piersi. - Jestem tutaj! – zawołała. – Jestem tutaj!.

- Widzisz ją? – naciskała Jocelyn. – Jest tam? Simon starał się skupić na nieprzeniknionej ciemności znajdującej się przed nim. Jego wampirze zmysły wyostrzał odległy zapach krwi. To były różne rodzaje szkarłatu, połączone ze sobą– krew Nocnego Łowcy, krew demona, a także gorzka krew Sebastiana. - Widzę ją – odparł. – Jace ją trzyma. Utrzymuję ją z dala od tamtych Nocnych Łowców. - Jeśli są tak lojalni wobec Jonathana, jak Krąg wobec Valentine’a, to zrobią zaporę z ciał żeby go chronić, a razem z nim Jace’a i Clary. - Jocelyn była pełna zimnej, matczynej furii. Jej zielone oczy płonęły. – Będziemy musieli się przez nich przedrzeć, aby się tam dostać. - Musimy dotrzeć do Sebastiana. - przypomniała Isabelle. – Simon, wyrąbiemy1 ci drogę. Ty dorwiesz Sebastiana i przebijesz go Wspaniałym. Gdy polegnie… - Pozostali prawdopodobnie pójdą w rozsypkę. - dokończył Magnus. – Albo, w zależności od tego, jak bardzo są związani z Sebastianem, umrą lub stracą przytomność wraz z nim. Taką przynajmniej mam nadzieję. Jak już jesteśmy w tym temacie, wdzieliście jaką strzałę wpakował mu Alec? To mój facet. Rozsunął palce i poruszył nimi. Z ich końców wystrzeliły niebieskie iskry. Cały lśnił. Tylko Magnus, pomyślał Simon, może mieć dostęp do cekiniastej zbroi. Isabelle rozwinęła okręcony dookoła jej nadgarstka bicz. Strzelił przed nią jak język złotego ognia. - Okey, jesteś gotowy? – spytała wampira. Chłopak napiął ramiona. Wciąż byli w pewnej odległości od wrogiej armii – mógł o nich myśleć tylko w ten sposób – którzy trzymali szyk, ubrani w czerwone szaty i zbroje. W dłoniach dzierżyli broń. Niektórzy z nich wydawali się być zdezorientowani. Nie mógł się nie uśmiechnąć. - Simon, na Anioła – żachnęła się Izzy – Z czego się tak cieszysz? ϭ

:ĂŬƚŽƉŽƌĞŵƉƌnjĞnjůĂƐy

- Ich serafickie ostrza nie działają – poinformował ją. – Zastanawiają się dlaczego. Sebastian kazał im użyć broni. – Z oddali dobiegł ich krzyk, gdy kolejna strzała posłana z kamiennego grobowca utkwiła w plecach odzianego na czerwono Nocnego Łowcy, który upadł z łoskotem na ziemie. Linia została przełamana. Simon widząc swoją szansę, pobiegł na przód, a pozostali ruszyli za nim. Przypominało to nurkowanie nocą w ciemnym oceanie pełnym rekinów i innych krwiożerczych, morskich stworzeń, walczących o jedzenie. To nie była pierwsza bitwa, w której Simon brał udział, ale w czasie Wojny Anioła był dopiero co naznaczony Znakiem Kaina. Nie działał jeszcze wtedy jak należy, chociaż wiele demonów uciekało na jego widok. Nigdy nie przypuszczał, że będzie mu go brakowało, ale tak właśnie było teraz, gdy próbował się przedrzeć przez tłum Nocnych Łowców, którzy celowali w niego ostrzami. Po jego bokach byli Isabelle i Magnus. Chronili go, chronili miecza. Isabelle posługiwała się biczem mocno i pewnie, a Czarownik strzelał czerwonymi, zielonymi i niebieskimi płomieniami. Kolorowe języki ognia dosięgały mrocznych Nefilm, paląc ich na miejscu. Pozostali krzyczeli, kiedy dopadły ich wilki Luke’a, gryząc, szarpiąc i rozrywając gardła. Sztylet, użyty z niesamowitą prędkością, trafił Simona. Krzyknął z bólu, ale nie zatrzymał się, wiedząc, że rana zamknie się w ciągu kilku sekund. Parł naprzód… I zamarł. Przed nim znalazła się znajoma twarz. Amatis, siostra Luke’a. Jej spojrzenie mówiło, że go rozpoznaje. Co ona tu robi? Czy przybyła, by walczyć u ich boku? Ale… Rzuciła się na niego ze sztyletem w dłoni. Była szybka, ale nie wystarczająco, by jego wampirzy refleks nie zdołał go ocalić, gdyby nie był zbyt wstrząśnięty, by się ruszyć. Amatis to siostra Luke’a. Znał ją. Ten moment niedowierzania byłby jego ostatnim, gdyby Magnus nie wyskoczył przed niego i nie odepchnął go do tyłu. Z dłoni czarownika wystrzelił niebieski ogień, ale kobieta była szybsza. Uchyliła się przed płomieniem i Simon dostrzegł błysk noża. Oczy Magnusa rozszerzyły się w szoku, gdy jej ciemny sztylet przebił mu zbroję. W momencie, kiedy odsunęła się od niego, na ostrzu dostrzegł świeżą krew.

Isabelle krzyknęła, gdy Magnus osunął się na kolana. Simon chciał do niego podbiec, ale walczący tłum poniósł go w swoją stronę. Krzyknął imię czarownika, gdy Amatis pochyliła się nad nim, unosząc sztylet po raz drugi, tym razem celując w jego serce.

- Puść mnie! – krzyknęła Clary, kopiąc i szarpiąc się, aby uwolnić z uścisku Jace’a. Rosnący tłum czerwonych Nocnych Łowców, który stał przed nimi, blokował jej przyjaciół i rodzinę, a także zasłaniał widok. Ich trójka była kilka stóp za linią frontu. Jace trzymał ją mocno, a stojący z boku Sebastian obserwował rozwój wydarzeń z wyrazem mrocznej furii na twarzy. Jego usta poruszały się. Rudowłosa nie była pewna, czy przeklina, modli się, czy też rzuca zaklęcie. – Puść mnie, ty… Sebastian odwrócił się w ich stronę. Jego twarz miała przerażający wygląd z pogranicza uśmiechu i warknięcia. – Jace, ucisz ją. - Będziemy tak stali, pozwalając im nas chronić? – zapytał Jace, wskazując podbródkiem w stronę walczących. - Tak, – odparł syn Valentine’a. – Ty i ja jesteśmy zbyt ważni, by ryzykować. Jace pokręcił głową – Nie podoba mi się to. Tamtych jest zbyt wielu. – Wyciągnął szyję, by spojrzeć ponad tłumem. - A co z Lilith? Czy możesz ją przywołać z powrotem, żeby nam pomogła? - Że niby tutaj? – W głosie Jonathana słychać było pogardę. – Nie. Poza tym, jest za słaba, żeby przydać się w jakikolwiek sposób. Kiedyś mogła zwołać armię, ale ten pieprzony Podziemny ze swoim Znakiem Kaina rozproszył jej esencję w pustce między światami. Jedyne, co mogła zrobić, to pojawić się i dać nam krew. - Tchórz – warknęła jego siostra. – Zamieniłeś wszystkich tych ludzi w swoich niewolników i nawet nie będziesz walczył, żeby ich chronić…

Sebastian uniósł dłoń, jakby miał zamiar ją spoliczkować. Clary chciała żeby to zrobił, chciała, żeby Jace mógł to zobaczyć, ale zamiast tego na ustach Sebastiana pojawił się uśmiech. Opuścił dłoń. - Gdyby Jace cię puścił, podejrzewam, że pobiegłabyś walczyć.. - Oczywiście, że tak… - Po czyjej stronie? – Morgenstern podszedł do niej, trzymając Piekielny Kielich w dłoni. Widziała jego zawartość. Pomimo to, że wielu już z niego piło, krew wydawała się być wciąż na tym samym poziomie. – Podnieś jej głowę, Jace. - Nie! – Podwoiła swoje wysiłki, by uciec. Dłoń Jace’a wślizgnęła się pod jej podbródek, ale wydało jej się, że w jego dotyku wyczuła wahanie. - Sebastian - zaczął. – Nie… - Teraz. – Rozkazał diabelski pomiot2. – Nie ma potrzeby byśmy tu zostawali. – Tylko my się liczymy, a nie tamto mięso armatnie. Udowodniliśmy, że Piekielny Kielich działa. Tylko to się liczy. - Chwycił przód sukienki Clary. – Ale będzie o wiele łatwiej uciec, bez tej kopiącej i krzyczącej co chwilę idiotki. - Możemy ją zmusić do wypicia później… - Nie – warknął Sebastian. – Trzymaj ją mocno. – Uniósł Piekielny Puchar i przycisnął go do ust siostry, starając się je otworzyć siłą. Walczyła z nim, zaciskając zęby. – Pij – jego szept był pełen wściekłości. – Mówiłem ci, że zanim ta noc się skończy, zrobisz wszystko, co zechcę. Pij. – Jego czarne oczy pociemniały jeszcze bardziej. Przycisnął mocniej Kielich, rozcinając jej dolną wargę. Poczuła smak krwi. Wyciągnęła do tyłu ręce i złapała Jace’a za ramiona. Użyła jego ciała jako podpory do zrobienia wykopu. Usłyszała dźwięk drącego się materiału jej sukienki, gdy z całej siły uderzyła stopami o klatkę piersiową Sebastiana. Odsunął się pod wpływem uderzenia. Clary w tym czasie odrzuciła głowę do tyłu. Rozległ się trzask, gdy walnęła Jace’a w twarz. Ten krzyknął i

Ϯ

ŚĐŝĂųĂŵƚƌŽĐŚħƵƌŽnjŵĂŝĐŝđŶŝĞĐŝČŐůĞ^ĞďĂƐƚŝĂŶ͕^ĞďĂƐƚŝĂŶ͘

wystarczająco poluźnił uścisk, by mogła się uwolnić. Uciekła od niego i przyłączyła się do bitwy, nie oglądając się za siebie.

Maia biegła po skalistym gruncie. Silnie zapachy z pola bitwy bombardowały jej wrażliwy nos – krew, pot i przypominający spaloną gumę smród czarnej magii. Wataha rozproszyła się po okolicy napadając i mordując za pomocą zabójczych zębów i pazurów. Maia trzymała się Jordana, nie po to, by ją chronił, ale ponieważ odkryła, że walcząc obok siebie są lepsi i bardziej efektywni. Wcześniej walczyła tylko w jednej bitwie, na równinach Brocelind, a to był jeden wielki kocioł, pełen demonów i Podziemnych. W Burren nie musiała mierzyć się z tyloma doświadczonymi wojownikami, ale mroczni Nocni Łowcy byli groźni. Wywijali mieczami i sztyletami z zadziwiającą, straszliwą siłą. Maia widziała, jak pewien patykowaty mężczyzna uciął głowę wilkowi za pomocą krótkiego sztyletu. Na ziemie upadło bezgłowe ludzkie ciało, zakrwawione i nie do identyfikacji. Nagle wyłonił się przed nimi odziany w szkarłat Nefilim. W jego rękach błyszczał obosieczny miecz. W świetle księżyca jego ostrze wydawało się być czerwono-czarne. Stojący u boku Mai Jordan zawarczał, ale to ona rzuciła się na mężczyznę. Zrobił unik i ciął mieczem. Dziewczyna poczuła ostry ból w ramieniu i spadła na cztery łapy. Jej ciało przeszył ból. Rozległ się łoskot i już wiedziała, że udało jej się wybić przeciwnikowi broń z rąk. Zawyła z satysfakcją i obróciła się, ale Jordan już rzucał się do gardła Nocnego Łowcy. Mężczyzna złapał go za szyję w powietrzu, jakby trzymał niegrzecznego szczeniaka.

- Podziemny śmieciu – wychrypiał, i chociaż nie był to pierwszy raz, gdy Maia słyszała tego typu obelgę, coś w zimnej nienawiści tonu jego głosu sprawiło, że zadrżała. – Twoje futro powinno przerobić się na płaszcz, który nosiłbym chętnie. Maia zatopiła kły w jego nodze. Krew o smaku miedzi eksplodowała w jej paszczy. Mężczyzna krzyknął z bólu, kopnął ją, a Jordan zaczął uwalniać się z jego uścisku. Maia trzymała go mocno, gdy Jordan ponownie zaatakował Nocnego Łowcę. Tym razem krzyk wroga szybko ucichł, gdy jego gardła dosięgły pazury wilkołaka.

Amatis już miała przebić serce Magnusa, kiedy w ramię trafiła ją strzała z taką siłą, że zrobiła obrót i upadła twarzą na kamienistą ziemię. Krzyczała, ale dźwięk szybko utonął pośród rozlegającego się dokoła nich szczęku ostrzy. Isabelle uklękła obok Magnusa. Simon uniósł wzrok i dostrzegł stojącego na kamiennym grobie, z łukiem w ręce, Aleca. Prawdopodobnie był zbyt daleko, by dokładnie widzieć swojego kochanka. Isabelle przyciskała dłonie do piersi czarownika, ale Magnus – facet, który zawsze tryskał energią – był kompletnie bierny wobec działań Izzy. Lightwoodówna spojrzała na Simona. Jej ręce pokrywała krew czarownika, ale energicznie pokręciła głową. - Dalej – krzyknęła. – Znajdź Sebastiana. Z bólem serca Simon odwrócił się i pobiegł w stronę walczących. Zwarta linia szkarłatnych Nocnych Łowców zaczęła się załamywać. Wilki biegały wokoło, rozdzielając Nocnych Łowców. Jocelyn walczyła z wściekłym mężczyzną, z którego wolnej ręki kąpała krew. Simon nagle zdał sobie sprawę z czegoś bardzo dziwnego, kiedy tak biegł naprzód, przepychając się między uczestnikami starcia. Żaden z ubranych w szkarłatne szaty Nefilimów nie był Naznaczony. Ich skóra była całkowicie gładka. Byli również – zauważył to, gdy jeden z wrogów zamierzył się na Aline buzdyganem, tylko po to, by zostać wypatroszonym przez nadbiegającą z

boku Helen – o wiele szybsi niż jakikolwiek znany mu wcześniej Nocny Łowca, nie licząc Jace’a i Sebastiana. Przypominają trochę wampiry, pomyślał, gdy jeden z nich rozerwał brzuch skaczącego wilkołaka. Zabity upadł na ziemię. Był to krępy mężczyzna o kręconych włosach. Nie był to ani Jordan ani Maia. Ulga i poczucie winy zalały go, jedno po drugim. Zapach krwi unosił się wszędzie wokół niego i ponownie zatęsknił za Znakiem Kaina. Gdyby wciąż go nosił, mógłby spalić wszystkich tych wrogich Nefilim na popiół… Nagle wyrósł przed nim jeden z mrocznych Nefilimów z pałaszem w ręku. Simon uchylił się przed ciosem, chociaż nie było takiej potrzeby. Mężczyzna brał na niego zamach, gdy w szyję trafiła go strzała i osunął się na kolana, bulgocząc krwią. Simon uniósł głowę i ujrzał Aleca, wciąż stojącego na kamiennym dolmenie. Jego twarz przypominała kamienną maskę. Wypuszczał śmiercionośne strzały z precyzją robota. Sięgał ręką do kołczana zawieszonego na plecach, napinał cięciwę, strzelał. Każda ze strzał dosięgała celu, ale on zdawał się tego nie zauważać. Kiedy jedna leciała, on automatycznie sięgał po następną. Simon usłyszał kolejny świst i odgłos upadającego ciała, kiedy tak parł na przód starając się szukać jak najlepszej drogi… Zamarł. Tam była. Drobna figura Clary, starającej się gołymi rękami utorować sobie drogę. Miała na sobie podartą sukienkę, a jej włosy były w nieładzie. Kiedy go zobaczyła, na jej twarzy pojawił się wyraz niedowierzania. Wyszeptała jego imię. Tuż za nią stał Jace. Jego twarz była zakrwawiona. Tłum rozstąpił się przed nim, pozwalając mu przejść. Za nim, przez dziurę w tłumie, wampir dostrzegł znajomą postać, ubraną w czerwień i srebro, o włosach białych jak u Valentine’a. Sebastian. W dalszym ciągu ukrywał się za ostatnią linią obrony Nocnych Łowców stworzonych przez Lilith. Widząc go, Simon sięgnął do tyłu, ponad ramieniem i wyciągnął Wspaniałego z pochwy. Chwilę później tłum popchnął Clary w jego stronę. Jej oczy pod wpływem adrenaliny zrobiły się niemal czarne, ale widać było, że cieszy ją widok przyjaciela. Simon odetchnął z ulgą. Zastanawiał się czy rudowłosa dziewczyna wciąż jest sobą, czy też została przemieniona, tak jak Amatis.

- Daj mi miecz! – krzyknęła. Jej głos prawie utonął wśród wszechobecnego szczęku stali. Wyciągnęła rękę. W tamtej chwili nie była Clarissą, jego przyjaciółką z dzieciństwa, ale Nocnym Łowcą, aniołem zemsty, do którego ten miecz idealnie pasował. Podał jej rękojeść.

Bitwa jest jak tornado, pomyślała Jocelyn, torując sobie drogę przez otaczający tłum za pomocą kindżału Luke’a. Bezlitośnie cięła każdego, kto nosił czerwień. Wszystko działo się tak szybko, że jedyne, co było stałe, to świadomość niebezpieczeństwa i walka o to, żeby pozostać przy życiu. Jej oczy gorączkowo przesuwały się po okolicy, szukając Clary, błysku jej rudych włosów, albo chociaż Jace’a, bo tam gdzie był on, była też zapewnię i jej córka. Na polanie spoczywały rzędy ogromnych głazów, przypominających góry lodowe na otwartym morzu. Wspięła się na jeden z nich, chcąc uzyskać lepszy widok, ale jedyne co zobaczyła, to splecione ze sobą ciała, błyski broni i ciemne kształty Wików, biegających wśród walczących. Odwróciła się, by opuścić swój punkt obserwacyjny… Na dole ktoś na nią czekał. Mężczyzna nosił szkarłatne szaty. Jego policzek szpeciła paskudna blizna, pamiątka po jakiejś odległej potyczce. Jego twarz była wynędzniała i bez śladu młodości, ale nie mogła pomylić tego człowieka z nikim innym. - Jeremy – powiedziała wolno. Jej głos ledwo dało się słyszeć pośród zgiełku. – Jeremy Pontmercy. Najmłodszy niegdyś członek Kręgu spojrzał na nią przekrwionymi oczyma – Jocelyn Morgenstern. Czy przybyłaś, by do nas dołączyć? - Dołączyć do was? Jeremy, nie…

- Kiedyś byłaś w Kręgu – przypomniał Pontmercy, zbliżając się do kobiety. Długi, ostry jak brzytwa sztylet zwisał w jego prawej dłoni. – Byłaś jednym z nas. A teraz poszliśmy za twoim synem. - Skończyłam z tym, kiedy jeszcze przewodził wami mój mąż. – zauważyła Jocelyn. – Dlaczego sądzisz, że będę z wami teraz, gdy stery przejął Jonathan? - Nie ważne, czy jesteś z nami, albo przeciw nam, Jocelyn. - Jego twarz stężała. – Ale nie możesz wystąpić przeciwko własnemu synowi. - Jonathan – szepnęła miękko. – Jest największym złem, jakie kiedykolwiek wyrządził Valentine. Nigdy nie poszłabym za nim. W ogólnym rozrachunku, nie poparłam nawet Valentine’a. Więc, jak masz zamiar mnie teraz przekonać? Rozmówca pani Fray pokręcił głową. – Nie zrozumiałaś mnie. Miałem na myśli, że nie możesz wystąpić przeciwko niemu. Przeciwko nam. Clave nie może nic zrobić. Jest nieprzygotowane. Nie na to, co potrafimy, co chcemy zrobić. Ulice każdego miasta spłyną krwią. Świat spłonie. Wszystko, co znasz, zostanie zniszczone. A my powstaniemy z popiołów waszego upadku, triumfując niczym feniks. To twoja jedyna szansa. Wątpię, czy twój syn da ci kolejną. - Jeremy – zaczęła. – Byłeś taki młody, gdy Valentine cię przyjął do Kręgu. Mógłbyś wrócić, nawet do Clave. Zrozumieliby… - Nie mogę już wrócić do Clave. - oznajmił z ponurą satysfakcją Pontmercy. – Czy ty tego nie pojmujesz? My, którzy popieramy twojego syna, nie jesteśmy już Nefilim. Nie jesteśmy już Nefilim. Jocelyn studiowała jego słowa, ale zanim zdążyła cokolwiek z siebie wydusić, z ust mężczyzny trysnęła krew. Zwalił się na ziemię. Jocelyn ujrzała trzymającą miecz Maryse. Dwie kobiety popatrzyły sobie w oczy ponad ciałem Jeremiego. Po chwili Maryse odwróciła się i wróciła na pole bitwy.

Kiedy Clary zamknęła palce wokół rękojeści, miecz eksplodował złotym światłem. Ogień pochłonął ostrze, oświetlając słowa na nim – Quis ut Deus – i jego światło dotarło aż do rękojeści, która zabłysła, jakby był on światłem słońca. Omal nie puściła go, myśląc, że to ogień, ale był on wewnątrz miecza, a metal nie nagrzewał się pod jego wpływem. Wszystko po tym wydawało się dziać powoli. Odwróciła się, z płonącym mieczem w dłoniach. Jej oczy przeszukały tłum, wypatrując rozpaczliwie Sebastiana. Nie widziała go, ale wiedziała, że był gdzieś wśród Nocnych Łowców, – otoczony przez nich - więc zaczęła się rozpychać, chcąc dostać się do niego. Chwytając mocniej sztylet, ruszyła w ich stronę, ale ktoś zablokował jej drogę. Jace. - Clary. - powiedział. To było niemożliwe, że mogła go usłyszeć; dźwięki wokół nich były ogłuszające: krzyki i jęki, zgrzyt metalu o metal. Ale fala walczących figur wydawała się rozstępować, niczym Morze Czerwone, zostawiając puste miejsce między nią, a Jace'em. Miecz zabłysł. Trzymała go niepewnie. - Jace. Zejdź mi z drogi. Słyszała Simona, który znajdował się niedaleko niej, krzyczącego coś; Jace pokręcił głową. Jego złote oczy wydawały się jej puste, nieczytelne, a jego twarz zakrwawiona. Jej głowa była na wysokości jego policzka, opuchniętego i zaciemnionego. - Daj mi miecz, Clary. - Nie. - Potrząsnęła głową, robiąc krok do tyłu. Wspaniały błyszczał między nimi, oświetlając podeptaną, umazaną krwią trawę wkoło nich. Jace ruszył w jej stronę. - Jace. Mogę oddzielić cię od Sebastiana. Mogę go zabić, bez ranienia ciebie... Wykrzywił twarz w grymasie. Jego oczy pałały tym samym kolorem, co błysk miecza, lub po prostu odbijały jego blask. Nie wiedziała jak, ale patrząc na niego zdała sobie sprawę, że to nie ma znaczenia. Widziała Jace'a, który nim nie był; jej wspomnienia związane z nim, przystojnego chłopaka, którego poznała, lekkomyślnego – ze sobą, jak i z innymi – uczącego uważać na siebie i innych.

Pamiętała noc, którą razem spędzili w Idris, trzymając połączone ze sobą dłonie, tylko one oddzielały ich na łóżku, i chłopaka, który był poplamiony krwią, który patrzył na nią opętanym wzrokiem, przyznającego się, że zabił kogoś. - Zabić go? - Jace-który-nie-był-Jace'em domagał się odpowiedzi. - Straciłaś rozum? Pamiętała noc przy jeziorze Lyn, Valentine'a wbijającego miecz w niego, i sposób, w jaki ona krwawiła, patrząc jak on to robi. Widziała jego śmierć, na plaży przy Idris. I po tym wszystkim, gdy przywróciła go do życia; kiedy doczołgał się do niej i patrzył w dół na nią, oczami błyszczącymi niczym Miecz, jak rozżarzona krew Anioła. Byłem w ciemności, powiedział. Nie było nic prócz niej, i ja nią byłem. A później usłyszałem twój głos. Ale ten głos był inny wtedy, jeszcze niedawno: W salonie Valentine'a, Jace mówiący jej, że wolałby umrzeć, niż żyć. Słyszała go teraz, mówiącego, by oddała mu miecz, a jeśli nie zrobi tego, sam go jej odbierze. Jego głos był szorstki, niecierpliwy, głos kogoś, kto rozmawia z dzieckiem. Wiedziała, że w tym momencie nie był Jace'em, którego kochała. Był kimś zupełnie obcym. Zachował się w jej pamięci, nieostrej i zniekształconej, obraz kogoś, kto jest posłuszny: ktoś kto nie rozumie, że miłość dana bez wolności, nie jest nią. - Daj mi miecz. - Wyciągnął rękę, miał podniesioną brodę, a ton władczy. Daj mi go, Clary. - Chcesz go? Podniosła Wspaniałego, w sposób, jaki ją uczył, równoważąc jego ciężar, chociaż był ciężki w jej dłoni. Płomień w nim zrobił się jaśniejszy, jakby dotarł do gór i dotknął gwiazd. Jace stało długość miecza od niej, jego złote oczy były pełne nieufności. Nawet teraz nie mógł uwierzyć w to, że mogłaby go skrzywdzić. Nawet teraz. Wzięła głęboki oddech. - Weź go. Widziała, że jego oczy płoną w sposób, w jaki to robiły przy jeziorze. Pchnęła miecz w jego stronę, podobnie jak zrobił to Valentine. Zrozumiała

teraz, że to jedyne wyjście. Umarł w ten sposób, a ona przywróciła go do życia. A teraz znów to się stanie. Nie można oszukać śmierci. W końcu zrobi to, co miała zrobić. Wspaniały zatonął w jego piersi, a ona poczuła, że jej dłonie oblewa krew, która spływała leniwie do rękojeści, od ostrza wbitego w jego klatkę piersiową. Zamarła. Nie drgnął się, gdy poruszyła mieczem, wbijając go głębiej. Ktoś krzyczał – dźwięk wściekłości, bólu i przerażenia, jakgdyby został brutalnie rozerwany. Sebastian, pomyślała Clary. Sebastian krzyczy, bo jego więź z Jace'em została zerwana. Ale Jace nie wydawał z siebie żadnych dźwięków. Jego twarz była spokojna, przypominała wręcz posąg. Spojrzał w dół na Clary, a jego oczy błyszczały, jakby były wypełnione światłem. A później zaczął płonąć.

Alec nie pamiętał jak biegł z góry w dół, do kamienia grobowego, drążąc sobie drogę między poległymi ciałami; złymi Nocnymi Łowcami, martwymi i rannymi wilkołakami. Jego oczy szukały tylko jednej osoby. Potknął się i prawie upadł; kiedy spojrzał w górę, rozejrzał się. Zobaczył Izzy, która klęczała obok Magnusa na kamienistym podłożu. Czuł się tak, jakby zabrakło mu powietrza w płucach. Nigdy nie widział Magnusa tak bladego. Na jego skórzanej zbroi lśniła krew i na ziemi pod nim także. Ale to niemożliwe. Magnus żyje tak długo. Jest nieśmiertelny. Niezniszczalny. W żadnym wymiarze Alec nie wyobrażał sobie, że Magnus mógłby umrzeć przed nim. - Alec. - To był głos Izzy, który docierał do niego jak przez wodę. - Alec, on żyje. Oddech Nocnego Łowcy drżał. Wyciągnął rękę do siostry. - Sztylet. Podała mu go w ciszy. Nigdy nie zwracała tak wiele uwagi względem pierwszej pomocy, jak on; zawsze mówiła, że runy zrobią swoje. Pociął

zbroję Magnusa, a następnie koszulkę pod nią, zaciskając zęby. Tylko zbroja sprawiła, że wciąż był z nimi. Pocięte ubranie Magnusa rozłożył na boki, zaskoczony tym, że jego ręce nie drżą. Było sporo krwi, która pochodziła od szerokiej rany po prawej stronie żeber Magnusa. Alec zdjął swoją kurtkę, i przycisnął ją do krwawiącej rany. Oczy Magnusa otworzyły się. - Och, - mruknął słabo – przestań nachylać się i przygniatać mnie. - Raziel. - Alec odetchnął szczęśliwy. - Wszystko w porządku z tobą. Wsunął wolną rękę pod głowę Magnusa, kciukiem gładząc jego krwawiący policzek. - Myślałem... Podniósł podbródek, by spojrzeć na siostrę, zanim powie coś żenującego, ale po cichu wymknęła się. - Widziałem jak upadasz. - powiedział cicho Alec. Pochylił się i pocałował Magnusa lekko w usta, nie chcąc go zranić. - Myślałem, że nie żyjesz. Magnus uśmiechnął się krzywo. - Co, przez bliznę? - Spojrzał w dół na zakrwawioną kurtkę Aleca w jego ręce. - Okej, głębokie zadrapanie. Co, swoją drogą, wygląda jak zrobione może przez ogromnego kota. - Majaczysz? - spytał Alec. - Nie. - Magnus złączył brwi. - Amatis celowała w moje serce. Problemem jest to, że wraz z utratą krwi moja energia i zdolności uzdrawiania maleją. Wziął głęboki wdech, co zakończyło się duszącym kaszlem. - Daj mi rękę. Uniósł dłoń i Alec splótł ich palce. Magnus ścisnął mocno dłoń chłopaka. Pamiętasz noc, walkę na statku Valentine'a, kiedy potrzebowałem twojej siły? - Znów jej potrzebujesz? - spytał Alec. - Mogę ci ją dać. - Zawsze będę potrzebować twojej siły, Alec. - powiedział Magnus i zamknął oczy, a ich połączone palce zaczęły błyszczeć, jakby trzymali pomiędzy nimi światło gwiazdy.

Ogień wybuchł od rękojeść aż do ostrza Miecza Anioła. Prąd przeszył ramie Clary, jakby została porażona prądem, przewracając ją za ziemię. Piorun ciepła skwierczał w górę i dół jej żył, a ona zgięła się w agonii, trzymając się tak, jakby nie chciała, by jej ciało rozerwało się na kawałki. Jace upadł na kolana. Miecz wciąż tkwił w jego ciele, i płonął, biało-złotą poświatą, a ogień otaczał jego ciało niczym kolorowa woda napełniała dzban z jasnego szkła3. Jego włosy były brązowe; kości twarde, lśniące i widoczne przez skórę. Wspaniały wciąż palił się, rozpuszczając w ciepłe krople, jakby topił się w tyglu. Jace odrzucił głowę do tyłu, a jego ciało wygięło się w łuk, gdy pożar szalał w nim. Clary próbowała wyciągnąć miecz z niego, ale ciepło promieniujące z jego ciała było zbyt wielkie. Dłońmi złapał się za klatkę piersiową, a rzeka krwi lała się spomiędzy nich. Kamień, na którym klęczał, zaczął robić się czarny, pękać, obracać w popiół. A potem Wspaniały spłonął, w deszczu iskier, a Jace upadł na kamienie. Clary próbowała wstać, ale nogi ugięły się pod nią. Czuła się tak, jakby jej żyły płonęły, a ból rozprzestrzeniał się wraz z nim, jak gdyby ktoś muskał ją gorącym pogrzebaczem. Zmusiła się do parcia do przodu, z krwawiącymi dłońmi, słysząc, jak jej sukienka drze się, aż dotarła do Jace'a. Leżał na boku, z głową podpartą na jednej ręce, drugą położoną dalej. Upadła obok niego. Ciepło emitowane z jego ciała sprawiało, że miała wrażenie, jak gdyby umierała w złożu węgla, ale nie dbała o to. Zobaczyła czarną ranę, którą zadała Wspaniałym. Popioły, ze spalonych skał, były zaplątane w jego złotych włosach i obryzgane jego krwią. Poruszała się powoli, a każdy ruch sprawiał jej taki ból, jakby była stara, jakby postarzała się o rok w każdej mijającej sekundzie, gdy Jace się palił. Obróciła go do siebie, tak, że leżał teraz na plecach. Był cały we krwi, leżący na poczerniałym kamieniu. Spojrzała na jego twarz, która nie była już złota, a pełna spokoju i piękna. Rudowłosa położyła dłoń na jego klatce piersiowej, gdzie czerwień wyróżniała się na tle jego szaty. Widziała, jak krew przepływa przez jej palce, było jej tak wiele, że sprawiała, iż kamienie pod nim splamiły się nią, sprawiła, że końcówki jego włosów były mokre i szkarłatne. ϯ

:ĂŬƚŽ&ŝƌĞĨůLJƉŝƐnjĞʹĂƐƐŝĞŵĂĚnjŝǁŶĞƉŽƌſǁŶĂŶŝĂK͘Ž͘;:ŝŵŵLJ<Ϳ

I w końcu, jest w nim więcej Nieba niż Piekła. - Jace. - szepnęła. Wokół nich wszyscy biegali. Niedobitki po małej armii Sebastiana uciekały z Burren, wyrzucając miecze, gdy to robili. Zignorowała ich. - Jace. Nie poruszył się. Jego twarz wciąż wyrażała stoicki spokój i była nieruchoma pod blaskiem księżyca. Rzęsy rzucały długie, ciemne cienie na kości policzkowe. - Proszę. - powiedziała, mając wrażenie, że jej głos rani ją w gardło. Kiedy oddychała, jej płuca płonęły. - Spójrz na mnie. Clary zamknęła oczy, a kiedy je otworzyła, jej matka klęczała przy niej, dotykając jej ramienia. Łzy spływały po twarzy Jocelyn. Ale dlaczego – Dlaczego jej matka płacze? - Clary. - szepnęła jej matka. - Zostaw go, on nie żyje. Z daleka Clary zobaczyła Aleca, który klęczał przy Magnusie. - Nie. - powiedziała. - Miecz – wypalił z niego zło. Powinien żyć. Jocelyn dotknęła pleców Clary, a palce wsunęła w brudne, kręcone włosy córki. - Clary, nie... Jace, pomyślała Clary, obejmując jego ramiona. Jesteś silniejszy niż to. Jeżeli to ty, prawdziwy ty, otworzysz oczy i spojrzysz na mnie. Nagle pojawił się Simon, i ukląkł po drugiej stronie Jace'a. Jego twarz była brudna od krwi i brudu. Wyciągnął rękę do Clary. Uniosła głowę, spoglądając na niego i matkę, zobaczyła Isabelle, która miała szeroko otwarte, dzikie oczy. Przód jej stroju był zakrwawiony. Nie mogąc spojrzeć w twarz Izzy, Clary odwróciła głowę, oczy wbijając w złote włosy Jace'a. - Sebastian... - szepnęła, próbując mówić. Jej głos był zachrypnięty. - Ktoś powinien po niego iść. I zostawić mnie samą. - Szukają go. - Jej matka pochyliła się z dzikimi oczami. - Clary, pozwól mu odejść. Clary, kochanie... - Pozwól jej tu zostać. - Usłyszała ostry głos Isabelle.

Usłyszała protesty matki, a wszystko, co robili wydawało się być odległe, jakby Clary oglądała wszystko z ostatniego rzędu. Nic nie liczyło się, prócz Jace'a. Łzy piekły ją w kącikach oczu. - Jace, niech cię szlak. - powiedziała wściekłym głosem. - Nie jesteś martwy. - Clary. - szepnął delikatnie Simon. - Istniała szansa... Odejdź od niego – to chciał powiedzieć wampir, ale nie mogła tego zrobić. Nie mogła. - Jace. - szepnęła. Czuła, że to znów się stało. Sposób, w jaki trzymał ją w Renwick i powtarzał jej imię. - Jace Lightwood... Zamarła. Zrobił ruch tak delikatny i niemożliwy, by go dostrzec, że nawet ciężko było to nazwać ruchem. Drgnął rzęsami. Pochyliła się, niemal tracąc równowagę, i przycisnęła dłoń do jego piersi, do rozdartego materiału, jakby mogła wyleczyć ranę, którą mu zadała. Ale zamiast tego poczuła – co było cudowne w tej chwili, w czego sens nie wierzyła, co mogło być niemożliwe – pod palcami, bicie jego serca.

Tłumaczenie: Hope Solo, JimmyK Korekta: Marcado

Z początku Jace nie był niczego świadomy. Ogarniała go ciemność oraz odrętwienie, czuł piekący ból. Miał wrażenie, jakby połknął ogień, który dusił go i palił w gardle. Rozpaczliwie nabrał powietrza, które ochłodziłoby buchające płomienie, a jego oczy gwałtownie otworzyły się. Widział ciemność i cienie – słabo oświetlony pokój, znany lub nie, z rzędami łóżek i oknem, które oświetlała niebieska poświata. Leżał na jednym z łóżek, zaplątany w koce i prześcieradła, jakby były linami. Klatka piersiowa bolała go, jak gdyby ciężar nie do udźwignięcia spoczywał na nim. Uniósł rękę, sprawdzając co to, i napotkał gruby bandaż, którym był owinięty wokół nagiej skóry. Nabrał ponownie powietrza chcąc, by nieco ugasić ogień. - Jace. - Głos był znajomy jak jego własny. Poczuł się tak, jakby ktoś przeplatał swoje palce z jego. Z odruchem zrodzonym przez lata, miłości i znajomości, uścisnął ją. - Alec. - szepnął i był niemal zaskoczony dźwiękiem swojego głosu w uszach. Nie zmienił się, chociaż czuł się tak, jakby został wypalony, stopiony i ponownie rozgrzany, niczym złoto w tyglu1. Ale jak? Czy znów mógł być sobą? Spojrzał w górę, w zaniepokojone niebieskie oczy brata i wiedział gdzie jest. W szpitalu, w Instytucie. W domu. - Przepraszam... Szczupła, twarda dłoń pogłaskała go po policzku, a drugi znajomy głos powiedział: - Nie przepraszaj. Nie masz za co. Miał pół-zamknięte oczy. Ciężar na piersi wciąż napierał uciążliwie; w połowie raną, w połowie winą. - Izzy. Zaczerpnęła powietrza. - To naprawdę ty, prawda? - Isabelle. - zaczął Alec, jakby chciał ją ostrzec, by nie przeszkadzać Jace'owi, ale on dotknął jej dłoni. Widział ciemne oczy Isabelle, które świeciły w świetle świtu, twarz pełną nadziei i oczekiwania. To była Izzy, jego rodzina, kochająca go i zaniepokojona. - To ja. - powiedział i odchrząknął. - Zrozumiem, jeżeli mi nie uwierzysz, ale 1

http://pl.wikipedia.org/wiki/Tygiel

przyrzekam na Anioła, Iz, że to ja. Alec nic nie powiedział, ale patrzył na Jace'a uważnie. - Nie musisz przyrzekać. –odparł w końcu, i wolną ręką dotknął jego runy parabatai w okolicy obojczyka. Wiem to. Potrafię to wyczuć. Nie czuję już, że brakuje jakiejś części mnie. - Też to czułem. - Jace wziął chrapliwy oddech. - Że czegoś brakuje. Czułem to, nawet z Sebastianem, ale nie wiedziałem czego. Ale to byłeś ty, Mój parabatai. Spojrzał na Izzy. - I ty. Moja siostra. I... Nagle pod powiekami zalało go intensywne światło; Rana na jego piersi zakłuła i zobaczył jej twarz, oświetloną blaskiem miecza. Dziwny ogień zaczął rozprzestrzeniać się przez jego żyły, niczym biały płomień. - Clary. Proszę, powiedźcie mi... - Wszystko z nią w porządku. - powiedziała szybko Isabelle. Było coś w jej głosie – zaskoczenie i niepokój. - Przyrzeknij. Nie mówisz mi prawdy, bo boisz się, że zmartwisz mnie. - Pchnęła cię nożem. - mruknęła Isabelle. Jace zaśmiał się zduszonym śmiechem, który sprawił mu ból. - Uratowała mnie. - To prawda. - zgodził się Alec. - Kiedy ją zobaczę? - Jace starał się ukryć gorliwość w tonie głosu. - Cisi Bracia wciąż tu przychodzili, sprawdzając - zaczął Alec. - to. - Dotknął bandażu na piersi Jace'a. – Sprawdzając, czy obudziłeś się. Pozwolą ci zobaczyć się z Clary po tym, gdy porozmawiasz z nimi. - Jak długo spałem? - Około dwóch dni. - powiedział Alec. - Odkąd zabraliśmy cię z Burren, byłem pewien, że nie umrzesz. Okazało się jednak, że uzdrowienie twojej rany, zadanej przez ostrze archanioła, nie jest łatwe. - Chcesz mi powiedzieć, że będę miał bliznę? - Wielką i brzydką, - zaczęła Isabelle. - Biegnącą prawie przez całą twoją klatkę piersiową. - Cóż, cholera. - mruknął Jace. - Zamierzałem zarobić na modelowaniu. Pokazywałbym się topless w bieliźnie, a teraz się nie nadaję. -Ironizował, ale myślał, że to dobrze –przedziwnie– że ma tę bliznę. Powinien być oznaczony przez to, co się z nim stało, fizycznie, jak i psychicznie. Prawie stracił własną duszę, a blizna będzie mu o tym przypominała. O kruchości woli i trudności, związanych z byciem dobrym. I o ciemnych myślach. O tym, co leży w przyszłości, a do czego nie może już dopuścić. Jego siła wracała: czuł ją, a także niszczenie wszystkiego, co łączyło go z Sebastianem. Wiedząc to, poczuł się nagle lepiej, tak, jakby jego ktoś zdjął

trochę masy przygniatającej go z klatki piersiowej. Odwrócił głowę, wystarczająco, by spojrzeć w oczy Aleca. - Nigdy nie myślałem, że będę walczyć przeciwko tobie w bitwie. - wyznał ochryple. - Nigdy. - I nigdy już tego nie zrobisz. - powiedział Alec, a jego szczęka drżała. - Jace, - zaczęła Isabelle. - Postaraj się uspokoić, dobrze? Ja tylko... Co teraz? - Czy stało się coś złego? - Cóż, trochę błyszczysz. - powiedziała Izzy. - To znaczy, tylko odrobinę... Błyszczysz. - Błyszczę? Alec podniósł rękę, którą trzymał dłoń Jace'a. Chłopak zobaczył, w ciemnościach, słaby połysk wzdłuż jego przedramienia, który zdawał się wyglądać jak mapa jego żył. - Uważamy, że to resztki efektów miecza archanioła. - powiedział. - Z czasem najprawdopodobniej to zniknie, ale Cisi Bracia są ciekawi, to oczywiste. Jace westchnął i opuścił głowę na poduszkę. Był zbyt wyczerpany, by być tym dostatecznie zainteresowanym. - Czy to nie oznacza, że musicie iść? - spytał. - Po Braci? - Poinstruowali nas, by zrobić to, gdy tylko się obudzisz. - powiedział Alec, ale lekko pokręcił głową, gdy mówił. - Ale tylko wtedy, gdy będziesz tego chciał. - Czuję się zmęczony. - szepnął Jace. - Gdybym mógł przespać się kilka godzin... - Oczywiście, że możesz. - Isabelle palcami odepchnęła jego włosy do tyłu, by nie zasłaniały oczu. Jej ton był stanowczy, bezwzględny: Ostry jak matka niedźwiedzica chroniąca swoje dzieci. Jego oczy powoli zaczęły się zamykać. - Nie zostawicie mnie? - Nie. - powiedział Alec. - Nigdy tego nie zrobimy. Wiesz o tym. - Nigdy. - Isabelle wzięła go za rękę, a jej brat za drugą i ścisnęli je mocno. Ligtwood'owie razem. - szepnęła. Jace zdał sobie sprawę, że jego dłoń, którą trzymała Izzy, zrobiła się nagle wilgotna. Płakała, a jej łzy spadały w dół – płakała przez niego, bo go kochała: nawet po tym, co się stało, wciąż go kochała. Oboje go kochali. Zasnął, trzymany z jednej strony przez Izzy, z drugiej przez Aleca, gdy słońce wzeszło o świcie.

- Co masz na myśli mówiąc, że wciąż nie mogę go zobaczyć? - spytała Clary. Siedziała na brzegu kanapy w pokoju dziennym Luke'a. Kabel od telefonu był tak mocno owinięty wokół jej palca, że jego czubek pobielał. - To tylko trzy dni. Był nieprzytomny przez dwa. - powiedziała Isabelle. Rudowłosa słyszała w tle głosy i wytężała słuch, by usłyszeć kto je wydaje. Pomyślała, że może to być głos Maryse, ale z kim rozmawiała? Z Jace'em? Z Alec'kiem? - Cisi Bracia wciąż badają go. Mówią, że nie może mieć gości. - Pieprzyć Cichych Braci. - Nie, dzięki. Są silni i milczący, i to byłoby po prostu dziwne. - Isabelle! - Clary usiadła na gąbczastych poduszkach. To był jesienny i wyjątkowo jasny dzień, a światło słoneczne strumieniem wpadało przez okna do pomieszczeń. Mimo to, nie polepszało to jej nastroju. - Chcę po prostu wiedzieć, czy wszystko z nim w porządku. Że nie jest ranny na stałe, albo spuchnięty jak melon... - Oczywiście, że nie jest spuchnięty jak melon, nie bądź śmieszna. - Nie wiem. Nie wiem, ponieważ nikt mi nie chce nic powiedzieć. - Wszystko z nim w porządku. - powiedziała Izzy, a Clary usłyszała w jej głosie coś, co sprawiło, że wiedziała, iż coś ukrywa. - Alec śpi w łóżku obok niego, a ja i mama jesteśmy z nim cały dzień. Cisi Bracia nie torturują go. Chcą po prostu wiedzieć co wie. O Sebastianie, mieszkaniu, wszystkim. - Nie mogę uwierzyć, że Jace nie zadzwonił do mnie, skoro może. Chyba przez to, że nie chce mnie widzieć. - Może nie. - powiedziała Iz. - Może tak być przez to, że dźgnęłaś go. - Isabelle... - Żartowałam, wierz mi lub nie. Na imię Anioła, Clary, nie możesz okazać trochę cierpliwości? - westchnęła Isabelle. - Nieważne. Zapomniałam z kim rozmawiam. Spójrz, Jace powiedział – nie, żebym musiała to tobie powtórzyć – że musi z tobą porozmawiać osobiście. Gdybyś mogła tylko poczekać... - Właśnie to robię. - przerwała jej Clary. - Czekam. To była prawda. Spędziła ostatnie dwie noce leżąc w swoim pokoju, w domu Luke'a i czekając na wieści o Jace'u. Przeżywała na okrągło ostatni tydzień swojego życia. Dziką pogoń, sklep z antykami w Pradze, fontanny pełne krwi, głębię oczu Sebastiana, ciało Jace'a przy niej. Brata przykładającego Kielich Anioła do jej ust, starającego się rozdzielić ją i Jace'a, gorzki smród posoki demona. Wspaniały2 płonący w jej dłoni, i którym później ugodziła Jace'a tak, jakby został przebity płonącą dzidą. Bicie jego serca 2

Sztylet od Archanioła.

pod jej palcami. Kiedy Jace nie otwierał oczu, a Clary krzyczała, by nie umierał, że jego serce musi bić, jego rodzina otoczyła ich. Pamiętała Alec'a, pół-podtrzymywanego przez Magnusa, który był wyjątkowo blady. - Wszystko co zrobiłam, krąży i krąży w mojej głowie. To doprowadza mnie do szaleństwa. - Zgadzam się z tym. Ale wiesz co, Clary? - Co? Była chwilowa pauza. - Nie potrzebujesz mojego pozwolenia, by tu przyjechać i zobaczyć Jace'a. - powiedziała Izzy. - Nie potrzebujesz niczyjej zgody do niczego. Jesteś Clary Fray. Wpakowujesz się w każdą sytuację, nawet jeżeli nie wiesz, jak z niej wyjść. Stajesz się dzięki temu coraz bardziej odważna, ale i szalona. - Nie, żeby moje życie było interesujące, Iz. - Ech... - mruknęła Isabelle. - Może powinnaś tu przyjść. - Odłożyła słuchawkę. Clary spojrzała na zakończone połączenie, słysząc już jedynie szum. Następnie, z westchnieniem, odłożyła ją i poszła w stronę sypialni. Simon leżał na łóżku, nogi opierał na poduszkach, a podbródek wspierał na rękach. Jego otwarty laptop spoczywał w nogach łóżka, a na ekranie była widoczna zatrzymana scena z Matrix'a. Spojrzał w górę, gdy weszła. - Jakiekolwiek szczęśliwe informacje? - Nie do końca. - Clary podeszła do szafy. Była ubrana już w coś, w czym mogła iść i zobaczyć Jace'a dzisiaj. Dżinsy i miękki, niebieski sweter. Wiedziała, że go lubi. Wyciągnęła sztruksową kurtkę i usiadła koło Simona na łóżku, wkładając na stopy buty. - Isabelle nic mi nie powiedziała. Cisi Bracia nie chcą, by Jace miał gości, ale idę mimo to. Simon zamknął laptopa i przewrócił się na plecy. - Oto mój mały, dzielny prześladowca. - Zamknij się. - warknęła. - Chcesz iść ze mną? Zobaczyć Isabelle? - Spotykam się z Becky. - powiedział. - W mieszkaniu. - Dobrze. Przekaż jej moje pozdrowienia3. - Skończyła sznurować swoje buty i odgarnęła Simonowi włosy z czoła. - Na początku musiałam przyzwyczaić się do ciebie ze Znakiem. Teraz muszę przyzwyczaić się, że go nie masz. Jego ciemno-brązowe oczy bacznie śledziły jej twarz. - Z, czy bez, to wciąż ja. - Simon, pamiętasz co było napisane na ostrzu miecza? Na Wspaniałym? - Quis ut Deus. - To z łaciny. - powiedziała. - Rozszyfrowałam to. To oznacza: Któż jak Bóg? To 3

Powinno być ,,Przekaż jej moją miłość'' – dziwnie to trochę brzmi, więc zmieniłam :>.

podchwytliwe pytanie. Nie ma na nie odpowiedzi: nikt nie jest jak Bóg. Nie widzisz tego? Spojrzał na nią. - Nie widzę czego? - Powiedziałeś to. Deus. Bóg. Wampir otworzył usta i zamknął je szybko. - Ja... - Wiem, że Camille powiedziała ci, iż może wymówić słowo Bóg, ponieważ w niego nie wierzy. Myślę, że to chodzi o to, co myślisz o sobie. Jeżeli wierzysz w to, że jesteś potępiony, to nim jesteś. A jeżeli nie... Dotknęła jego dłoni: ścisnął ją palcami na krótką chwilę i uwolnił. Jego twarz wyrażała zakłopotanie. - Potrzebuję trochę czasu, by o tym pomyśleć. - Cokolwiek potrzebujesz. Jestem tu, jeżeli chcesz porozmawiać. - I ja też, jeżeli tego chcesz. Cokolwiek stanie się między tobą a Jace'em w Instytucie... Wiedz, że zawsze możesz do mnie przyjść i porozmawiać ze mną. - Co z Jordanem? - Dobrze. - powiedział Simon. - On i Maia są definitywnie ze sobą. Wydaję mi się, że są właśnie na tym etapie, w którym powinienem dawać im więcej przestrzeni. Zmarszczył nos. - Kiedy jej nie ma, on mówi o tym, jak to czuje się niepewnie z tym, że umawiała się z tuzinem facetów, a on spędził trzy lata szkoląc się do wojska dla Praetor udając, że jest aseksualny. - Och, daj spokój. Wątpię, że dba o to. - Znasz facetów. Mamy delikatne ego. - Nie powiedziałabym tego o ego Jace'a, które na pewno nie jest delikatne. - Nie, Jace jest rodzajem artylerii przeciwlotniczej męskich ego. - stwierdził Simon. Prawą rękę położył na brzuchu, a złoty pierścień faerie błyszczał na jego palcu. Odkąd drugi został zniszczony, nie było potrzeby, by go nosił, ale robił to mimo wszystko. Impulsywnie Clary schyliła się i pocałowała go w czoło. - Jesteś najlepszym przyjacielem jakiego kiedykolwiek mogłabym mieć, wiesz o tym? - spytała. - Wiem o tym, ale miło znów to usłyszeć. Clary zaśmiała się i wstała. - Cóż, równie dobrze możemy iść do metra razem. Chyba, że chcesz obijać się tutaj, zamiast w swojej chłodnej, śródmiejskiej kawalerce. - Racja. Z moim usychającym z miłości współlokatorem i siostrą. - Zsunął się z łóżka i poszedł z nią do salonu. - Nie wolisz przenieść się dzięki portalowi? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. To wydaje się... Marnotrawstwem. -

Przeszła przez pokój, zatrzymała i zapukała do głównej sypialni. - Luke? - Wejdź. Zrobiła to, a Simon podążał tuż za nią. Luke siedział na łóżku. Większość jego klatki piersiowej była owinięta widocznym pod koszulą flanelową bandażem. Koło niego, na łóżku, leżał stos magazynów. Simon podniósł jedno z nich. - ,,Błyszcz jak Lodowa Księżniczka: Zimowa Panna Młoda.'' - przeczytał na głos. No nie wiem, stary. Nie jestem pewien, czy tiara z płatków śniegu będzie najlepszym wyborem dla ciebie. Wilkołak obrzucił lóżko leniwym spojrzeniem i westchnął. - Jocelyn myśli, że planowanie ślubu będzie dla nas dobre. Powrotem do normalności i tak dalej. Miał cienie pod niebieskimi oczami. Jocelyn powiedziała mu o Amatis, kiedy wciąż był na posterunku policji. Chociaż Clary uściskała go, kiedy wróciła do domu, nie wspominał o siostrze, i ona też. - Jeżeli to zależałoby ode mnie, uciekłbym do Vegas z pięćdziesięcioma dolarami i zorganizowałbym mały ślub, a naszym pastorem byłby ktoś przebrany za Elvisa. - Byłabym pierwszą druhną. - Zasugerowała Clary. Spojrzała na Simona. - A ty mógłbyś być... - Och, nie. - powiedział. - Jestem hipsterem4. Czuję się zbyt fajny na zmianę. - Grasz w D&D5. Jesteś geekiem6. - Poprawiła go czule. - Bycie geekiem jest modne. - oświadczył Simon. - Kobiety kochają frajerów. Luke odchrząknął. - Zakładam, że przyszliście tutaj, by mi coś powiedzieć? - Idę do Instytutu zobaczyć się z Jace'em. - powiedziała Clary. - Przynieść ci coś, gdy będę wracać? Potrząsnął głową. - Twoja mama jest na zakupach, robi zapasy. - Pochylił się, by poczochrać jej włosy, i skrzywił się przy tym ruchu. Goił się, lecz powoli. Baw się dobrze. Clary zaczęła myśleć o tym, co spotka w Instytucie – złą Maryse, zmęczoną Isabelle, nieobecnego Aleca i Jace'a, który nie chce jej widzieć. Westchnęła. - Pewnie.

Tunel metra pachniał zimą i znanym zapachem, który było czuć z miasta zimnym metalem, wilgocią, brudem i słabą nutką dymu. 4

Przedstawiciel subkultury miejskiej w Stanach Zjednoczonych, który zamiłowany jest w rzeczach nowych, modnych i eleganckich. 5 Dungeons & Dragons – gra internetowa. 6 Oł Gad, za dużo tych nieznanych nazw. Geek - osoba fanatycznie oddana poszerzaniu swojej wiedzy z danej dziedziny.

Alec, idąc wzdłuż torów widział, jak jego oddech staje się białą chmurką w powietrzu. Trzymał wolną rękę w kieszeni niebieskiego płaszcza, by zachować ciepło. W drugiej ściskał magiczny kamień, którym oświetlał tunel o zielonych i kremowych płytkach, zabarwionych przez lata użytku i splątane kable, które zwisały ze ścian. Ten tunel od dawna nie widział jadącego metra. Alec przybył tutaj specjalnie o tej godzinie, bo wiedział, że Magnus śpi. Czarownik chodził spać późno; wciąż odpoczywał po bitwie pod Burren. Użył bardzo dużo energii, by uzdrowić siebie i nie czuł się jeszcze dobrze. Był nieśmiertelny, ale to nie znaczy, że niezniszczalny. - Jeszcze kilka centymetrów wyżej i byłoby po mnie. - powiedział wtedy Magnus ze smutkiem, badając ranę zadaną nożem. - Ostrze przebiłoby moje serce. Było kilka chwil –może minut – kiedy Alec myślał, że Magnus umarł. Po tym całym czasie, który spędził martwiąc się, że zestarzeje się i umrze przed czarownikiem, to byłoby gorzką ironią. Zasłużył na to, bo nawet przez chwilę nie rozważył oferty Camille. Widział światła stacji City Hall przed sobą, którą oświetlały żyrandole i świetliki7. Chciał zgasić magiczne światło, gdy usłyszał znajomy głos za sobą. - Alec, - powiedział ktoś. - Alexander Gideon Lightwood. Nocny Łowca poczuł, jak jego serce zamiera. Odwrócił się powoli. - Magnus? Czarownik ruszył do przodu i stanął w kręgu światła, które rozprzestrzeniało magiczne światło. Wyglądał nietypowo ponuro, a pod jego oczami dostrzec można było wyraźne cienie. Kolczaste włosy pozostawały w klasycznym nieładzie. Na koszulkę narzucił jedynie marynarkę i Alec nie mógł przestać zamartwiać się, czy nie jest mu zimno. - Magnus. - powtórzył Alec. - Myślałem, że śpisz. - Oczywiście. - mruknął czarownik. Nocny Łowca przełknął ślinę. Nigdy nie widział Magnusa złego. Nie aż tak. Jego oczy były odległe, niemożliwe do odczytania. - Śledzisz mnie? - spytał Alec. - Można tak powiedzieć. Pomogło mi to, że wiedziałem gdzie jesteś. - Ruszył się sztywno. Wyjął złożony papier z kieszeni. W przyćmionym świetle Alec mógł zobaczyć, że był pokryty starannym pismem. - Kiedy powiedziała mi, że tutaj będziesz – powiedziała mi o umowie, którą zawarła z tobą – nie uwierzyłem jej. Nie chciałem jej uwierzyć. Ale jesteś tutaj. - Camille powiedziała ci... Magnus podniósł rękę przerywając mu. - Przestań. - powiedział ze znużeniem. Oczywiście, że to zrobiła. Ostrzegałem cię, że jest mistrzynią manipulacji, ale nie 7

Chodzi tutaj o okna na suficie.

posłuchałeś mnie. Jak myślisz, kogo wolałaby mieć po swojej stronie – ciebie czy mnie? Masz osiemnaście lat, Alexandrze. Nie byłbyś potężnym sojusznikiem. - Już powiedziałem jej, - zaczął Alec. - że nie zabije Raphaela. Przyszedłem tutaj tylko po to, by powiedzieć jej, że zrywam umowę, że nie zrobię tego... - Musiałeś przyjść aż tutaj, do opuszczonej stacji metra, by jej to powiedzieć? Magnus uniósł brwi. - Nie pomyślałeś o tym, że taką wiadomość lepiej przekazać z większej odległości? - To było... - I nawet jeżeli przyszedłeś tutaj – niepotrzebnie – by powiedzieć, że umowa wygasła – Magnus mówił śmiertelnie spokojnym głosem. - dlaczego tutaj jesteś? Społeczne połączenie? Odwiedziny? Wytłumacz mi to, Alexandrze, bo czegoś w tym wszystkim brakuje. Alec przełknął ślinę. Musiał to wytłumaczyć. Że przychodził tu po to, by porozmawiać z Camille, bo była jedyną osobą, z którą mógł rozmawiać o Magnusie. Była jedyną osobą, która znała go tak, jak on, nie jako Wielkiego Czarownika Brooklynu, a jako kogoś, kogo można kochać i być przez niego kochanym. Kogoś, kto ma ludzkie słabości, szczególne i dziwne cechy, nieregularne zmiany nastroju, w których Alec często nie mógł się połapać. - Magnus. - Zrobił krok w stronę swojego chłopaka i pierwszy raz, odkąd pamiętał, Magnus odsunął się. Jego postura była sztywna i nieprzyjazna. Patrzył na Aleca takim wzrokiem, jakby był dla niego obcy. Na nieznajomego, którego nie darzy żadnym uczuciem. - Tak mi przykro. - powiedział Alec. Jego głos był szorstki i nierówny w jego własnych uszach. - Nigdy nie chciałem... - Myślałem o tym. - zaczął Magnus. - To był też powód do tego, dlaczego pragnąłem posiadać Białą Księgę. Nieśmiertelność może być ciężarem. Myślisz o dniach, które masz przed sobą, że będziesz wszędzie, widział wszystko. Jedyną rzeczą, której nie doświadczyłem, to starzenie się z kimś, kogo kochałem. Myślałem, że mógłbyś to być ty. Ale to nie daje ci prawa, by ustalać czas trwania mojego życia. - Wiem. - Serce Aleca szybko łomotało w piersi. - Wiem i nie chciałem... - Będę poza mieszkaniem cały dzień. - zaczął Magnus. - Przyjdź i weź swoje rzeczy. Zostaw swój klucz na stole w jadalni. – Wpatrywał się przenikliwie w Aleca - To koniec. Nie chcę cię już więcej widzieć, Alec. I żadnego z twoich przyjaciół. Mam dosyć bycia ich zwierzakiem - czarnoksiężnikiem. Dłonie Aleca zaczęły się trząść, tak bardzo, że upuścił magiczne światło, które po chwili zgasło, a on upadł na kolana, na ziemię, wśród śmieci i brudu. Coś zabłysło przed jego oczyma i podniósł się, patrząc na Magnusa stojącego przed nim z magicznym światłem w dłoni. Świeciło i migotało dziwną, kolorową

poświatą. - To nie powinno tak świecić. - powiedział automatycznie Alec. - Powinno to robić tylko w dłoni Nocnego Łowcy. Magnus wyciągnął kamień. Jarzył się on ciemnoczerwonym kolorem, jak rozżarzone węgle. - To przez twojego ojca? - spytał Nocny Łowca. Czarownik nie odpowiedział, tylko przechylił kamień do dłoni Aleca. Kiedy ich dłonie dotknęły się, twarz Magnusa gwałtownie nabrała innego wyrazu. - Jesteś przerażająco zimny. - Naprawdę? - Alexandrze... Czarownik przyciągnął go, a kamień migotał między nimi różnymi kolorami. Alec nigdy nie widział, by magiczny kamień to potrafił. Położył głowę na ramieniu Magnusa, pozwalając mu przytulić się. Serce czarownika nie biło tak, jak ludzkie. Uderzało wolno, ale stabilnie. Czasami Alec myślał, że jest to najbardziej stałą rzeczą w jego życiu. - Pocałuj mnie. - powiedział Nocny Łowca. Magnus dotknął policzka Aleca, delikatnie i niemal w roztargnieniu muskał kciukiem skórę wzdłuż kości policzkowych Nocnego Łowcy. Kiedy pochylił się, by go pocałować, pachniał drzewem sandałowym. Alec złapał za rękaw marynarki Magnusa, a magiczny kamień zapłonął między nimi w gamie niesamowitych barw: różowej, niebieskiej i zielonej. To był powolny i smutny pocałunek. Kiedy Magnus odsunął się, Alec zdał sobie sprawę, że teraz on trzyma kamień: nie był już w dłoni Czarownika. Światło stało się przyjemnie białe. Magnus szepnął cicho. - Aku cinta kamu. - Co to znaczy? Czarownik wyplątał się z objęć Aleca. - To oznacza, że cię kocham. Nic tego nie zmieni. - Ale jeżeli mnie kochasz... - Oczywiście, że tak. Bardziej, niż myślałem. - powiedział. - Ale to nie zmienia tego, co zrobiłeś. - Ale to był błąd, - zaczął szeptem Alec. - Jeden błąd... Magnus zaśmiał się ostro. - Jeden błąd? To tak, jakby powiedziano o dziewiczym rejsie Titanica, że było to drobnym wypadkiem łodzi. Alec, chciałeś skrócić moje życie.

- To była tylko jej oferta, ale myślałem o tym i nie mogę. – Nie mogę tego zrobić. - Powinieneś to przemyśleć. Nie wspomniałeś o tym nigdy. - Magnus potrząsnął głową. - Nie ufałeś mi. Zupełnie. - Ja, - zaczął Alec. - Spróbuję. Daj mi kolejną szansę... - Nie. - szepnął Magnus. - I jeśli mogę dać ci radę: Unikaj Camille. Nadchodzi wojna, Alexandrze, i chyba nie chcesz, by twoja lojalność byłą kwestionowana. Prawda? Mówiąc to, odwrócił się i odszedł. Wolno, z rękami w kieszeniach – jakby był ranny. Alec obserwował go, dopóki nie zniknął z pola światła magicznego kamienia i znalazł się poza zasięgiem jego wzroku.

Latem Instytut wewnątrz był chłodny, a teraz, jesienią, odczuwało się przyjemne ciepło, zauważyła Clary. Minęła jasną nawę, z rzędami kandelabrów i witrażami, przez które wpadało delikatne światło. Kiedy zamknęły się za nią drzwi skrzydłowe, ruszyła w stronę windy. Była w połowie drogi, gdy usłyszała czyjś śmiech. Odwróciła się. Isabelle siedziała na jednej ze starych ławek, a długie nogi miała przewieszone przez oparcie. Założyła buty do połowy uda, obcisłe jeansy i czerwony sweter, który nie zakrywał jednego ramienia. Jej skóra naznaczona była wieloma znakami: Clary pamiętała, co powiedział Sebastian o tym, że nie lubi, gdy kobiety mają na skórze znaki, co je szpeci. Wzdrygnęła się. - Nie słyszałaś, jak mówiłam twoje imię? - spytała Izzy. - Naprawdę jesteś zadziwiająco zdeterminowana. Clary zatrzymała się i oparła o ławkę. - Nie chciałam cię zignorować. Isabelle przekręciła nogi i wstała. Wysokość jej obcasów sprawiała, że była wyższa od rudowłosej. - Och, wiem. Dlatego powiedziałam ,zdeterminowana', a nie ,niegrzeczna'. - Jesteś tutaj po to, by powiedzieć mi, żebym sobie poszła? Clary była zadowolona z tego, że jej głos nie zadrżał. Chciała zobaczyć Jace'a. Chciała to zrobić bardziej, niż cokolwiek innego. I po tym całym miesiącu wiedziała, że liczyło się to, że żyje, i że jest sobą. Wszystko inne jest drugorzędne. - Nie. - powiedziała Izzy i ruszyła w stronę windy. Clary ruszyła na równi z nią. -

Myślę, że to wszystko jest śmieszne. Uratowałaś mu życie. Rudowłosa przełknęła ślinę z zimnym uczuciem w gardle. - Powiedziałaś, że są rzeczy, których nie rozumiem. - Są. - Isabelle nacisnęła przycisk windy. - Jace wytłumaczy ci je. Zeszłam na dół ponieważ jest kilka rzeczy, o których powinnaś wiedzieć. Clary słuchała znanego skrzypienia, grzechotu i jęków starej klatki windy. Jakie? - Mój tata wrócił. - powiedziała Izzy, nie patrząc na Clary. - Wrócił na wizytę, czy na stałe? - Na stałe. - Isabelle brzmiała na spokojną, ale rudowłosa pamiętała, jak ją zabolało, gdy dowiedziała się, że Robert zgłosił się do bycia Inkwizytorem. Zasadniczo, Aline i Helen uchroniły nas przed prawdziwymi problemami, które stały się w Irlandii. Kiedy przyszliśmy ci pomóc, zrobiliśmy to bez poinformowania Clave. Moja mama była pewna, że jeżeli im powiemy, wyślą kogoś do zabicia go. Nie mogła tego zrobić. To znaczy, to nasza rodzina. Winda przybyła z grzechotem zanim Clary coś powiedziała. Poszła za dziewczyną do środka, walcząc z ochotą, by ją przytulić. Wątpiła, by Izzy to się spodobało. - Więc Aline powiedziała Konsulowi – którym jest, poza tym, jej matka – że nie było czasu, by zawiadomić Clave. Skłamała Jię, że były usterki z telefonami, które nie działały. Kłamała jak z nut. W każdym razie, to była nasza historia i trzymała się jej. Wątpię w to, by Jia jej uwierzyła, ale to nie jest ważne: to nie tak, że Jia nie chcę ukarać Mamy. Musi mieć jakiś pretekst, by ukarać nas. Po tym wszystkim, ta akcja nie jest katastrofą. Byliśmy tam, sprowadziliśmy Jace'a, zabiliśmy złych Nephilim i sprawiliśmy, że Sebastian uciekł. Winda zatrzymała się. - Sprawiliście, że uciekł. - powtórzyła Clary. - Nie wiecie więc gdzie jest? Myślałam, że może on, odkąd zniszczyłam jego mieszkanie – wymiarowe gniazdo - będzie śledzony. - Próbowaliśmy. - powiedziała Izzy. – Gdziekolwiek przebywa, jest wciąż tam, gdzie nie można go śledzić. Cisi Bracia byli zgodni z tym, że magia Lilith sprawiła, iż stał się silny, Clary. Bardzo silny. Zakładamy, że ukrył się z Kielichem Anioła, planując swój następny ruch. - Pociągnęła drzwi klatki windy i wyszła. Myślisz, że wróci po ciebie lub Jace'a? Rudowłosa zawahała się. - Nie od razu. - powiedziała w końcu. - Dla niego jesteśmy ostatnim elementem układanki. Będzie chciał wszystko skonfigurować. Będzie pragnął armii. Chce być gotowy. My jesteśmy... nagrodą, którą otrzyma za wygraną. By nie był sam. - Musi być bardzo samotny. - powiedziała Izzy. W jej głosie nie było współczucia.

Clary pomyślała o nim, o twarzy, którą z całych sił starała się zapomnieć, która prześladowała ją w koszmarach. Pytasz mnie do kogo należę. - Nie masz pojęcia jak. Dotarły do schodów, które prowadziły do szpitala. Isabelle zatrzymała się, dotykając dłonią swojego gardła. Clary widziała zarys jej rubinowego naszyjnika pod swetrem. - Clary... Rudowłosa poczuła się nagle niezręcznie. Wyprostowała rąbki swojego swetra, nie chcąc patrzeć na Isabelle. - Jak to jest? - spytała nagle Isabelle. - Jak co jest? - Być zakochanym. - powiedziała Izzy. - Skąd wiesz, że jesteś? I skąd wiesz, że ktoś inny jest zakochany w tobie? - Hm... - Jak Simon. - mruknęła Isabelle. - Jak rozpoznawałaś, że jest w tobie zakochany? - Cóż. Powiedział mi to. - Powiedział. Clary wzruszyła ramionami. - A zanim to zrobił, nie miałaś pojęcia o tym? - Nie, nie miałam. - odpowiedziała rudowłosa, przerywając na chwilę. - Izzy... Jeżeli czujesz coś do Simona, lub jeżeli chcesz wiedzieć, co on czuje do ciebie... powinnaś mu powiedzieć. Isabelle bawiła się nieistniejącą nitką przy jej mankiecie. - Powiedzieć co? - Co do niego czujesz. Izzy wyglądała na zbuntowaną. - Nie muszę. Clary potrząsnęła głową. - Boże. Ty i Alec jesteście tacy podobni. Oczy czarnowłosej zrobiły się większe. - Nie jesteśmy! W ogóle. Umawiam się; on nigdy tego nie robił przed Magnusem. On jest zazdrośnikiem; ja nie... - Wszyscy są czasami zazdrośni. - powiedziała łagodnie Clary. - Jesteście obydwoje stoiccy. To miłość, nie bitwa pod Termopilami. Nie powinniście traktować wszystkiego jak ostatniego stojaka. Nie musicie wszystkiego tłumić w sobie. Izzy wyrzuciła rękę w górę. - Nagle stałaś się ekspertem? - Nie jestem nim. - mruknęła Clary. - Ale znam Simona. Jeżeli mu nie powiesz, założy on, że nie jesteś nim zainteresowana i da sobie spokój. Potrzebuje cię, Iz, a ty jego. On potrzebuje też, żebyś to ty była tą, która to powie. Isabelle westchnęła i odwróciła się, wspinając po schodach. Clary słyszała, jak

mruczy pod nosem, gdy idzie. - To twoja wina, wiesz o tym. Jeżeli nie złamałabyś jego serca... - Isabelle! - Cóż, zrobiłaś to. - Tak, i pamiętam jak został zmieniony w szczura, a ty byłaś tą, która zaproponowała, by go zostawić w tej postaci. Na stałe. - Wcale nie. - Wcale tak. - urwała rudowłosa. Dotarły do następnego piętra, w którym rozciągał się długi korytarz w obu kierunkach. Przed podwójnymi drzwiami szpitala stał w pergaminowej szacie Cichy Brat. Miał złożone ręce i twarz ukrytą w cieniu. Isabelle wskazała go, niezauważalnym ruchem dłoni . - Proszę bardzo. mruknęła. Powodzenia w dostaniu się do Jace'a. - I odeszła, a jej buty stukały rytmicznie o drewnianą podłogę. Clary westchnęła w duchu i sięgnęła po stelę w pasie. Wątpiła, by była runa uroku mogłaby oszukać Cichego Brata, ale być może, gdyby udało jej się podejść wystarczająco blisko, i użyć runy snu na jego skórze... Clary Fray. Głos w jej głowie był rozbawiony i znajomy. Nie miał on dźwięku, ale rozpoznała kształt myśli, sposób, w jaki można poznać kogoś po tym, ja się śmieje, czy oddycha. - Brat Zachariasz. – Zrezygnowana, wsunęła stelę na swoje miejsce i zbliżyła się do niego, marząc, by Isabelle jednak z nią została. Spodziewałem się, że przyjdziesz tutaj, by zobaczyć Jonathana, powiedział, podnosząc głowę w postawie medytacyjnej. Jego twarz była wciąż w cieniu kaptura, chociaż widziała kształt jego kości policzkowych. Mimo zakazu Bractwa. - Proszę nazywać go Jace'em. To jest mylące. - Jonathan to bardzo stare imię Nocnych Łowców, które nosił pierwszy z nich. Herondale'owie zawsze utrzymywali imiona w rodzinie. - On nie nazywa się Herondale. - zauważyła Clary. - Chociaż ma sztylet swojego ojca. Na ostrzu jest napisane S.W.H. Stephen William Herondale. Clary zrobiła kolejny krok w stronę drzwi, tym samym w stronę Zachariasza. Wiesz dużo o Herondale'ach. - zaczęła. - I mimo, że jesteś Cichym Bratem, wydajesz się być bardziej ludzki. Większość z nich nie ukazuję emocji. Są jak posągi. Wydajesz się czuć, jakbyś pamiętał swoje życie. Bycie Cichym Bratem jest życiem, Clary Fray. Ale jeśli pytasz o to, czy pamiętam swoje życie przed Bractwem, to tak.

Clary nabrała powietrza. - Byłeś kiedyś zakochany? Przed Bractwem? Czy był ktokolwiek, za którego mógłbyś umrzeć? Nastała długa cisza, a później: Dwie osoby, powiedział Brat Zachariasz. Są wspomnienia, których czas nie wymazuje, Clarisso. Spytaj swojego przyjaciela, Magnusa Bane'a, jeżeli mi nie wierzysz. Wieczność nie czyni straty niewartej do zapamiętania, a jedynie znośną. - Cóż, ja nie będę żyła wiecznie. - powiedziała cicho Clary. - Proszę, pozwól mi zobaczyć Jace'a. Brat Zachariasz nie ruszał się. Wciąż nie widziała jego twarzy, tylko cienie i wgłębienia pod kapturem. Miał splecione ręce przed sobą. - Proszę. - powiedziała Clary.

Alec wskoczył na peron stacji metra City Hall i ruszył w stronę schodów. Wstrzymał obraz Magnusa w głowie, który odchodził od niego i myślał tylko o jednym: Musi zabić Camille Belcourt. Wszedł po schodach, wyciągając ostrze Serafickie zza pasa. Światło tutaj było słabe i migotało leniwie – ruszył w stronę półpiętra poniżej City Hall Park, gdzie przyciemnione, szklane świetliki rzucały mroźne promienie. Wsunął magiczny kamień do kieszeni i uniósł sztylet. - Amriel. - szepnął, a miecz zabłysł, jakby wystrzelił z jego ręki piorun. Podniósł brodę, ogarniając spojrzeniem hol. Zauważył sofę z wysokim oparciem, ale Camille nie było na niej. Wysłał jej wiadomość, że przyjdzie, ale po tym, jak zdradziła go, wątpił w to, czy rzeczywiście ją zobaczy. Z gniewem przeszedł przez pomieszczenie i kopnął sofę mocno; usłyszał trzask drewna i zobaczył obłok pyłu, gdy jedna z jej nóg odłamała się. Zza rogu pomieszczenia rozbrzmiał dźwięczny śmiech, niczym poruszające się dzwoneczki. Alec odwrócił głowę, z ostrzem płonącym w dłoni. Cienie w rogu były głębokie; nawet światło Amriela nie mogło przeniknąć przez nie. - Camille? - spytał, a jego głos był niesamowicie spokojny. - Camille Belcourt, wyjdź stamtąd. Usłyszał kolejny chichot, a figura pojawiła się w ciemności. Ale to nie była ona.

To była dziewczyna, nie starsza niż dwanaście, trzynaście lat – szczupła, w podartych dżinsach i różowej koszulce z krótkimi rękawami oraz błyszczącym jednorożcem zdobiącym jej przód. Miała na sobie też różowy, długi szal, poplamiony krwią. Pojawiła się też ona na połowie jej twarzy i na rąbku koszulki. Spojrzała na Aleca dzikimi, szczęśliwymi oczami. - Znam cię. - szepnęła, a gdy mówiła, widział jak jej kły błyszczą. Wampir. - Alec Lightwood. Przyjaciel Simona. Widziałam cię na koncertach. Patrzył na nią. Czy widział ją wcześniej? Możliwe – krótkie mignięcie jej twarzy wśród ciemności w barze, na jednym z występów, na który Isabelle go wyciągnęła. Nie był pewny. Ale to nie oznaczało, że nie wiedział kim jest. - Maureen. - powiedział. - Maureen od Simona. Wyglądała na zadowoloną. - To ja, - zaczęła. - Maureen od Simona. - Spojrzała w dół na swoje dłonie, które błyszczały od krwi, jakby zanurzyła je w niej. Ale to nie ludzka krew, pomyślał Alec. Ciemna, o rubinowym kolorze, jak u wampirów. Szukasz Camille. - powiedziała śpiewnym głosem. - Ale już jej nie ma. Och, nie. Odeszła. - Odeszła? - Domagał się Alec. - Co masz na myśli mówiąc, że odeszła? Maureen zachichotała. - Wiesz jak działa prawo wampirów, prawda? Kto zabije szefa klanu wampirów, staje się jego liderem. A Camille była głową nowojorskiego klanu. Och, tak, była. - Więc, ktoś ją zabił? Maureen wybuchła radosnym śmiechem. - Nie ktoś, głupku, - zaczęła. - Ja.

Łukowaty sufit lazaretu był niebieski. Namalowany został na nim wzorek rokoko, z aniołkami podążającymi za wstążkami złota, i z białymi, dryfującymi chmurami. Rzędy metalowych łóżek były postawione na lewo i prawo, pozostawiając szeroką nawę w środku. Dwa wysokie świetliki wpuszczały jasne promienie słoneczne, chociaż nie miały wpływu na to, by w pomieszczeniu było cieplej. Jace siedział na jednym z łóżek, opierając się plecami o stertę poduszek, zebrane z innych, wolnych posłań. Miał na sobie dżinsy, wystrzępione przy rąbkach, i szarą koszulkę. Na jego kolanach spoczywała rozwarta książka. Spojrzał na Clary, która weszła do pomieszczenia, ale nic nie powiedział, gdy podeszła do łóżka.

Serce Clary zaczęło szybko bić. Cisza była niemal przytłaczająca: Oczy Jace'a podążały za nią, gdy podchodziła i stanęła w stopach jego łóżka, kładąc dłoń na metalowym oparciu. Studiowała jego twarz. Tyle razy usiłowała go narysować, pomyślała, próbując uchwycić tą niepojętą doskonałość Jace'a, ale jej palce nigdy nie mogły jej przelać na papier. A teraz tutaj był, odcięty od Sebastiana – jakkolwiek chciała to nazwać, ciałem czy duchem, patrząc w jego oczy. Zacisnęła dłonie na oparciu. - Jace... Złapał za kosmyk włosów o kolorze bladego złota i wetknął go za ucho. - Czy... Czy Cisi bracia powiedzieli ci, że możesz tu być? - Nie do końca. Kącik jego ust zadrżał. - Więc włamałaś się? Clave patrzy ponuro na takie uczynki, przecież wiesz. - Wow. Nic mi nie przepuścisz, prawda? - Ruszyła, by usiąść koło niego na łóżku, częściowo dlatego, że będą wtedy na tym samym poziomie, a częściowo po to, by ukryć to, że jej kolana się trzęsły. - Nie zamierzam. - powiedział i odłożył książkę na bok. Czuła się tak, jakby tymi słowami wymierzył jej policzek. - Nie chciałam cię skrzywdzić. - powiedziała, choć jej głos zmienił się w ledwo słyszalny szept.Przykro mi. Usiadł prosto, przenosząc nogi przez krawędź łóżka. Nie byli daleko od siebie, siedząc na tym samym łóżku, ale trzymał się na dystans: widziała to. Mogła wyczuć, że w jego oczach, w ich głębi, kryję się coś tajemniczego, czuła jego wahanie. Chciała wyciągnąć rękę, ale powstrzymywała się, trzymając na wodzy. - Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić. I nie mam na myśli Burren. Mam na myśli moment, gdy ty - prawdziwy ty – mówiłeś mi czego chcesz. Powinnam cię posłuchać, ale wszystko czego chciałam, to uratować ciebie, zabrać cię. Nie słuchałam, gdy mówiłeś, że chcesz odwrócić się od Clave, a przez to oboje raniliśmy siebie tak, jak ranił nas Sebastian. A kiedy zrobił to ze Wspaniałym… Alec i Isabelle musieli powiedzieć ci, że ostrze było przeznaczone dla Sebastiana. Ale nie mogłam dostać się do niego przez tłum. Po prostu nie mogłam. I myślałam nad tym, co mi powiedziałeś, że wolałbyś umrzeć, niż żyć pod wpływem Sebastiana. - Urwała. - Prawdziwy ty, to znaczy. Nie mogłam cię spytać. Zgadywałam. Musisz wiedzieć, że to było okropne ranić cię tak. Wiedza, że możesz umrzeć, i to z moich rąk, które zadały ci cios sztyletem. Chciałabym umrzeć, gdyby tak się stało. Ryzykowałam twoje życie, bo przypuszczałam, że będziesz o to prosił, a po tym, jak ciebie zdradziłam, byłam tobie to winna. Ale

jeżeli się myliłam... - Przerwała, ale on wciąż milczał. Jej żołądek przewrócił się, jakby była chora. - Przepraszam. Nie ma nic, za co mogłabym odpokutować. Chciałam byś wiedział. Jest mi tak bardzo przykro… Przerwała ponownie, a tym razem cisza trwała niemiłosiernie długo między nimi, coraz bardziej i bardziej, a wątek skracał się niemożliwie ciasno. - Możesz teraz mówić. - Wypaliła w końcu. - W rzeczywistości byłoby dobrze, gdybyś to zrobił. Jace patrzył na nią z niedowierzaniem. - Pozwól mi to naprostować, - zaczął. Przyszłaś tu, by mnie przeprosić? Była zaskoczona. - Oczywiście, że tak. - Clary, - zaczął. - Uratowałaś mi życie. - Ale dźgnęłam cię mieczem. Płonąłeś. Jego wargi drgnęły, prawie niedostrzegalnie. - Dobrze, - zaczął. - nasze problemy nie są takie, jak u innych par. - Podniósł rękę z zamiarem dotknięcia jej twarzy, ale położył ją pośpiesznie. - Słyszałem cię, wiesz? - powiedział łagodnie. – Gdy prosiłaś mnie, bym żył. Proszącą mnie o otwarcie oczu. Patrzyli na siebie w całkowitej ciszy, a mimo, że trwało to chwilę, Clary miała wrażenie, że jakby minęły godziny. Dobrze było go widzieć w takim stanie, gdy był całkowicie sobą, bez strachu, że za kilka minut znów będzie zły. W końcu Jace przemówił. - Dlaczego myślisz, że zakochałem się w tobie? To była ostatnia rzecz, jaką spodziewała się, że jej powie. - Ja nie – to nie wydaje się sprawiedliwym pytaniem. - Wydaje się sprawiedliwe dla mnie. - powiedział. - Myślisz, że cię nie znam, Clary? Dziewczynę, która weszła do hotelu pełnego wampirów, ponieważ jej najlepszy przyjaciel tam był i potrzebował pomocy? Kto stworzył portal i przeniósł się do Idrisu, bo nienawidził idei nic nierobienia? - Wrzeszczałeś na mnie za to - Wrzeszczałem na samego siebie - powiedział. - Jesteśmy do siebie podobni na tak wiele sposobów. Jesteśmy lekkomyślni. Zamiast pomyśleć, zaczynamy działać. Zrobilibyśmy wszystko dla ludzi, których kochamy. I nigdy nie sądziłem, jak bardzo to przerażało tych, którzy kochali mnie, dopóki nie dostrzegłem tego w tobie i sam się przeraziłem. Jak mam cię chronić, skoro mi na to nie pozwalasz? Pochylił się. - To, nawiasem mówiąc, jest pytanie retoryczne. - To świetnie. Bo nie potrzebuję żadnej ochrony. - Wiedziałem, że to powiesz. Ale rzecz w tym, że czasami potrzebujesz. Czasami sam jej potrzebuję. Musimy chronić się nawzajem, ale nie przed wszystkim. Nie przed prawdą. To właśnie oznacza kochanie kogoś i pozwolenie mu na to, by dalej był sobą.

Clary utkwiła wzrok we własnych dłoniach. Tak bardzo pragnęła je wyciągnąć i go dotknąć. To było jak odwiedzanie kogoś w więzieniu, gdzie można go było zobaczyć i być tak blisko, ale od kogo oddzielała cię niemożliwa do stłuczenia ściana szkła. - Zakochałem się w tobie – wyznał. - Ponieważ byłaś jedną z najodważniejszych dziewczyn jakie znałem. Jak więc mogłem prosić cię o to, byś przestała być odważna tylko dlatego, że cię kochałem? - Przeczesał dłonią włosy, strosząc je tak, że Clary aż ręka świerzbiła, by je przygładzić. - Przyszłaś po mnie. Uratowałaś, wtedy, kiedy niemal wszyscy się już poddali. Nawet ci, którzy tego nie zrobili, nie mieli pojęcia co robić. Myślisz, że nie wiem przez co przeszłaś? - Jego oczy pociemniały. - Jak w ogóle mogłaś myśleć, że będę na ciebie wściekły? - Dlaczego w takim razie nie chciałeś się ze mną widzieć? - Dlatego, że… - Jace westchnął. - W porządku, słuszna uwaga, ale jest coś o czym nie wiesz. Miecz, którym się posłużyłaś, ten którego Raziel dał Simonowi… - Wspaniały - powiedziała Clary. - Miecz Archanioła Michała. Został zniszczony. - Otóż nie. Wrócił tam, skąd przyszedł po tym, jak pochłonął go niebiański ogień. - Na twarzy Jace’a pojawił się blady uśmiech. - W przeciwnym razie nasz Anioł musiałby się gęsto tłumaczyć, gdyby Michał odkrył, że jego kumpel Raziel wypożyczył jego ukochany miecz bandzie bezmyślnych ludzi. Taka mała dygresja. Miecz… sposób w jaki płonął… to nie był zwyczajny ogień. - Domyśliłam się. Clary chciała żeby Jace objął ją ramieniem i przyciągnął blisko siebie. Wyglądało jednak na to, że wolał zachować między nimi pewien dystans, więc nie ruszyła się z miejsca. Bycie tak blisko niego, i niemożność dotknięcia jego skóry, odczuwała niemal jako fizyczny ból. - Szkoda, że założyłaś ten sweter - mruknął Jace. - Co? - Spojrzała w dół. - Myślałam, że ci się podoba. - Bo tak jest - powiedział i pokręcił głową. - Zresztą, nieważne. Ten ogień… to był ogień Niebios. Płonący krzew, deszcz ognia i siarki, słup płomieni, który szedł przed dziećmi Izraela… właśnie o tym ogniu mówimy. „Zapłonął żar mego gniewu, co sięga do głębin Szeolu, pożera ziemię z plonami, podwaliny gór zapala”. Właśnie ten ogień wypalił to, co zrobiła mi Lilith. - Sięgnął do rąbka swojej koszuli i podniósł go. Clary wciągnęła ze świstem powietrze, bo tuż nad sercem, na gładkiej skórze jego piersi, nie było żadnego Znaku - tylko zagojona, biała blizna w miejscu, które przebił miecz. Wyciągnęła dłoń, by go dotknąć, ale cofnął się kręcąc głową. Cień bólu przemknął po jej twarzy, nim zdążyła go ukryć, gdy opuścił koszulę. - Clary, ten ogień… on nadal jest we mnie. Utkwiła w nim zaskoczone spojrzenie.

- Co masz przez to na myśli? Wziął głęboki wdech i wyciągnął przed siebie ręce zwrócone dłońmi w dół. Spojrzała na nie, szczupłe i znajome, na runę Jasnowidzenia na prawej dłoni, pokrytej warstwą białych blizn. W miarę, jak oboje patrzyli, dłonie Jace’a zaczęły się nieznacznie trząść - a potem, pod niedowierzającym spojrzeniem Clary, zrobiły się całkiem przezroczyste. Zupełnie jak ostrze Wspaniałego, kiedy zaczęło płonąć, skóra Jace’a zdawała się zmieniać w szkło. Szkło, które więziło w sobie złoto, wiło się, ciemniało i płonęło. Potrafiła dostrzec zarys jego kości przez transparentną warstwę skóry. Złociste kości, połączone ze sobą ścięgnami ognia. Usłyszała jak wciąga gwałtownie powietrze. Spojrzeli na siebie. Oczy miał w dalszym ciągu złote. Od zawsze takie były, ale mogła przysiąc, że teraz to złoto ożyło i zapłonęło. Jace oddychał z trudem, a na policzkach i obojczykach wystąpiła mu cienka warstewka potu. - Masz rację - powiedziała Clary. - Nasze problemy w niczym nie przypominają problemów zwykłych ludzi. Jace wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. Powoli zacisnął dłonie w pięści, a ogień zniknął, pozostawiając jedynie jego zwyczajne, znajome dłonie. Niemal dławiąc się śmiechem, odparł: - To wszystko, co masz do powiedzenia? - Nie. Mam tego o wiele więcej. Co się właściwie dzieje? Czy twoje dłonie są teraz bronią? Jesteś jak Ludzka Pochodnia? Co, na litość boską… - Nie mam pojęcia co to jest Ludzka Pochodnia, ale… Posłuchaj, Cisi Bracia powiedzieli mi, że noszę w sobie niebiański ogień. Że mam go w żyłach. W swojej duszy. Gdy się wtedy obudziłem miałem wrażenie, że oddycham ogniem. Alec i Isabelle myśleli, że to tylko tymczasowy efekt jaki wywarł na mnie miecz, lecz kiedy to nie chciało ustąpić i wezwano Cichych Braci, Brat Zachariasz powiedział, że nie wie, jak długo to może potrwać. I w dodatku go oparzyłem - dotykał mojej dłoni, gdy to powiedziałem, a ja poczułem jak przechodzi przeze mnie fala energii. - Oparzenie było poważne? - Nie, niewielkie. Ale mimo wszystko… - To dlatego nie chcesz mnie dotknąć - uświadomiła sobie Clary, wypowiadając to na głos. - Boisz się, że mnie oparzysz. Jace skinął twierdząco głową. - Nikt wcześniej nie widział czegoś takiego, Clary. Nigdy. Miecz nie zabił mnie, ale pozostawił po sobie to… ten fragment czegoś śmiertelnie zabójczego w moim wnętrzu. Czegoś tak potężnego, że prawdopodobnie zabiłoby zwykłego człowieka, a może nawet Nocnego Łowcę. - Wziął głęboki oddech. - Cisi Bracia pracują nad tym, jak mógłbym to kontrolować lub całkiem się tego pozbyć. Ale jak dobrze wiesz, nie jestem na szczycie ich listy priorytetów.

- Ale Sebastian tak. Słyszałeś na pewno, że zniszczyłam tamto mieszkanie. Wiem, że ma inne sposoby, żeby się nam wymknąć, ale… - Moja krew. Sebastian na pewno ma plan b. Inne kryjówki. Nie mam pojęcia gdzie mogą się znajdować. Nigdy mi o nich nie mówił. - Pochylił się tak blisko, że widziała kolory zmieniające się w jego oczach. - Od momentu, w którym się obudziłem, Cisi Bracia byli ze mną praktycznie cały czas. Znów musieli odprawić nade mną jakąś ceremonię, tą, którą odprawia się na Nocnych Łowcach w momencie ich narodzin żeby zapewnić im bezpieczeństwo. A potem wniknęli do mojego umysłu. Szukali czegoś, próbowali wyciągnąć ze mnie jakikolwiek strzęp informacji o Sebastianie. Coś, co mogłem zapamiętać i nawet o tym nie wiedzieć. Ale… – Jace potrząsnął głową z frustracją. – Ale niczego nie znaleźli. Znałem jego plany dotyczące ceremonii w Burren. Jednak poza tym nie mam pojęcia jaki będzie jego następny krok. Nie wiem gdzie uderzy ponownie. Zdają sobie sprawę, że współpracował z demonami, więc wzmacniają zaklęcia ochronne, zwłaszcza wokół Idris. Czuję jednak, że jest pewna rzecz, którą mogliśmy odkryć - jakaś tajemnica - ale jeszcze się nam to nie udało. - Jace, gdybyś wiedział cokolwiek, Sebastian z pewnością zmieniłby swoje plany sprzeciwiła się Clary. - Wie, że cię stracił. Łączyła was więź. Słyszałam jego krzyk, gdy cię dźgnęłam. - Zadrżała. - To był potworny odgłos człowieka, który zdał sobie sprawę ze swojej straty. Na swój dziwny sposób naprawdę mu na tobie zależało. I choć to wszystko było całkowicie okropne, oboje wyszliśmy z tego z czymś, co może okazać się przydatne. - To znaczy…? - Rozumiemy go. To znaczy na tyle dobrze, na ile ktokolwiek by mógł. A to nie jest coś, co mógłby wymazać zmianą swoich planów. Jace powoli skinął głową. - Wiesz kogo jeszcze rozumiem? Mojego ojca. - Valen… nie - powiedziała Clary, obserwując wyraz jego twarzy. - Miałeś na myśli Stephena. - Obejrzałem jego listy. Przedmioty w pudełku, które dała mi Amatis. Napisał do mnie list, który miałem przeczytać po jego śmierci. Napisał w nim, że chce, bym był lepszym człowiekiem niż on. - I jesteś. W tych momentach, w mieszkaniu, kiedy byłeś sobą, zależało ci na postępowaniu w imię dobra bardziej niż na własnym życiu. - Wiem - powiedział Jace, spoglądając na swoje pokryte bliznami knykcie. - To dziwne. Wobec siebie zawsze mam pełno wątpliwości, ale teraz znam różnicę. Pomiędzy sobą i Sebastianem. Między sobą a Valentine’m. A nawet różnicę między nimi oboma. Valentine szczerze wierzył, że robi to, co należy. Nienawidził demonów. A co do Sebastiana, stworzenie, które uważa za swoją matkę, do nich właśnie należy. Z radością rządziłby rasą mrocznych Nocnych Łowców, którzy

byliby posłuszni demonom, podczas gdy zwyczajni ludzie byliby mordowani ku ich uciesze. Valentine nadal uważał, że obowiązkiem Nocnych Łowców jest chronienie ludzi. W opinii Sebastiana to zwykłe karaluchy. On wcale nie chce nikogo chronić. On chce jedynie tego, czego w danej chwili pragnie. A jedyną prawdziwą rzeczą, jaką jest zdolny odczuwać, to rozdrażnienie, kiedy ktoś udaremnia jego plany. Clary pogrążyła się w zadumie. Wiedziała jak Sebastian patrzył na Jace’a, a nawet na nią, i wiedziała, że jakaś część niego jest tak samotna, jak najczarniejsza dziura w kosmosie. Samotność napędzała go do działania tak samo, jak pragnienie sięgnięcia po władzę - samotność i potrzeba bycia kochanym bez żadnego poczucia, że miłość była czymś na co trzeba sobie było zasłużyć. Ograniczyła się jednak do powiedzenia: - Cóż, w takim razie zabierzmy się do tego udaremniania. Cień uśmiechu przemknął przez twarz Jace’a. - Wiesz, że będę cię błagał żebyś trzymała się od tego z daleka, prawda? To będzie zajadła walka. Tak zajadła, że wątpię, by Clave w ogóle zrozumiało znaczenie tego słowa. - Nie zrobisz tego - odparła Clary. - Byłbyś idiotą gdybyś tak postąpił. - Dlatego, że potrzebujemy twoich umiejętności związanych z runami? - Owszem, a poza tym… Czy słuchałeś się choć przez chwilę? Pamiętasz co mówiłeś o tym całym zamieszaniu z chronieniem się nawzajem? - Przyznam, że ćwiczyłem wcześniej tą mowę. Przed lustrem. Jeszcze zanim tu przyszłaś. - Więc jak myślisz, co to znaczy? - Nie jestem pewien - przyznał Jace. - Ale wiem, że będę wyglądał bosko, gdy już to wszystkim zakomunikuję. - Boże, zapomniałam już jak wkurzająca jest ta twoja nie-opętana część mruknęła Clary. - Chyba nie muszę ci przypominać, że nie masz innego wyjścia, jak tylko zaakceptować fakt, że nie możesz chronić mnie przed wszystkim, co? Że jedyny sposób w jaki możemy się chronić to taki, w którym jesteśmy razem. Razem musimy stawiać czoła niebezpieczeństwu. Musimy sobie ufać. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Nie powinnam była cię zatrzymywać przed pójściem do Clave przez wezwanie Sebastiana. Powinnam szanować decyzje, jakie podejmujesz. A ty powinieneś szanować moje. Bo będziemy ze sobą jeszcze przez długi czas, a to jedyny sposób na to, żeby wszystko się między nami układało. Dłoń Jace’a przesunęła się w stronę jej dłoni, spoczywającej na kocu. - Bycie pod wpływem Sebastiana - powiedział ochrypłym tonem - wydaje mi się teraz jak jakiś zły sen. To obłąkane miejsce… te szafy pełne ubrań dla twojej matki…

- A więc pamiętasz - prawie szepnęła. Dotknął opuszkami jej palców, a ona niemal podskoczyła w górę. Oboje wstrzymali oddech, gdy jej dotykał. Clary siedziała nieruchomo, patrząc jak mięśnie ramion Jace’a rozluźniały się stopniowo, a wyraz niepokoju opuszczał powoli jego twarz. - Pamiętam wszystko - powiedział. - Pamiętam łódź w Wenecji. Klub w Pradze. Tamtą noc w Paryżu kiedy byłem sobą. Clary poczuła jak krew napływa jej do twarzy, przyprawiając o gorący rumieniec. - W pewien sposób przeszliśmy przez coś, czego nikt inny prócz nas nawet nie zrozumie. I właśnie wtedy coś sobie uświadomiłem. Nieskończenie lepiej będzie jeśli już zawsze będziemy razem. - Uniósł twarz, patrząc jej w oczy. Był blady, a w jego tęczówkach migotał ogień. - Mam zamiar zabić Sebastiana - powiedział. Zabiję go za to, co zrobił mnie, tobie i Maxowi. Zabiję go za to, czego już dokonał i za to, co dopiero zrobi. Clave chce jego śmierci. Będą go ścigać. Ale chcę żeby to moja ręka przyczyniła się do jego końca. Wyciągnęła rękę i dotknęła nią jego policzka. Zadrżał, przymykając oczy. Spodziewała się, że skórę będzie miał ciepłą, ale była całkiem zimna. - Co jeśli to ja jestem tą, która ma go zabić? - Moje serce jest twoim sercem - powiedział. - Moje dłonie są twoimi dłońmi. Oczy miał w kolorze miodu, które prześlizgnęły się po jej ciele równie wolno, co on, gdy obejrzał ją od stóp do głów, po raz pierwszy, odkąd znalazła się w pokoju, począwszy od rozwianych wiatrem włosów aż do butów i z powrotem. Gdy ich spojrzenia spotkały się ponownie, Clary zaschło w ustach. - Czy pamiętasz, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy i powiedziałem ci, że jestem pewny na dziewięćdziesiąt procent, że umieszczenie runy na twoim ciele cię nie zabije, a ty mnie spoliczkowałaś i powiedziałaś, że ta możliwość zamyka się w pozostałych dziesięciu? Clary pokiwała głową. - Zawsze żywiłem przekonanie, że zabije mnie demon. Przyziemny, który zszedł na złą drogę. Wojna. Ale właśnie uświadomiłem sobie, że równie dobrze mogę umrzeć jeśli cię nie pocałuję, i to szybko. Clary oblizała wyschnięte wargi. - Cóż, już raz to zrobiłeś - powiedziała. - Pocałuj mnie więc. Wyciągnął dłoń i chwycił między palce kosmyk jej włosów. Był tak blisko, że czuła ciepło bijące z jego ciała, zapach mydła i jego skóry. - To za mało - powiedział, pozwalając, by pukiel prześlizgnął się przez jego palce. - Nawet gdybym całował cię co dzień, przez resztę swojego życia, to w dalszym ciągu będzie to za mało. Pochylił głowę. Clary nie mogła się powstrzymać i uniosła swoją. Umysł miała pełen wspomnień o Paryżu, trzymaniu się go kurczowo, jakby to był ostatni raz

kiedy miała go w ramionach. I prawie tak było. Sposób w jaki smakował, dotykał, oddychał. Słyszała jak wzdycha. Jego rzęsy połaskotały ją w policzek. Ich usta były oddalone od siebie o zaledwie kilka milimetrów, a po chwili już nic ich nie oddzielało. Otarły się o siebie lekko, a potem naparły z większą siłą. Oboje pochylili się ku sobie… A wtedy Clary poczuła przelatującą między nimi iskrę. Nie bolała i przypominała bardziej łagodne wyładowanie statycznej energii. Jace wycofał się błyskawicznie. Na jego twarzy wykwitł rumieniec. - Chyba musimy nad tym popracować. Umysł Clary nadal wirował jak oszalały. - W porządku. Jace patrzył przed siebie, oddychając z trudem. - Mam coś, co chciałbym ci dać. - Domyślam się. Gdy to usłyszał, spojrzał na nią i - niemal niechętnie - uśmiechnął się. - Nie to. - Sięgnął za kołnierz koszuli i wyciągnął wiszący na łańcuszku pierścień Morgensternów. Przełożył go przez głowę i upuścił na jej dłoń. Był rozgrzany od ciepła jego skóry. - Alec odzyskał go dla mnie od Magnusa. Czy będziesz go znowu nosić? Clary zacisnęła dłoń na pierścieniu. - Zawsze. Jej uśmiech złagodniał. Ze śmiałością wsparła głowę na jego ramieniu. Poczuła jak Jace’owi oddech uwiązł w gardle, lecz nie ruszył się z miejsca. Z początku siedział całkiem w bezruchu, lecz stopniowo napięcie opuszczało jego ciało, aż w końcu przytulili się do siebie. Nie było to nic namiętnego, raczej przyjacielskie i słodkie. Jace odchrząknął dyskretnie. - Wiesz, że to co zrobiliśmy… co niemal zrobiliśmy… w Paryżu… - Masz na myśli pójście na wieżę Eiffel’a? Wsunął kosmyk włosów za jej ucho. - Zawsze uratujesz mnie z opresji, co? Zresztą, nieważne. To jedna z rzeczy które w tobie kocham. Cóż, a co do tej drugiej rzeczy jaką niemal zrobiliśmy… na jakiś czas będziemy musieli o tym zapomnieć. No chyba, że chcesz, żeby to całe kochanie-płonę-kiedy-mnie-całujesz zrobiło się całkiem dosłowne. - Żadnego całowania? - No cóż, na całowaniu chyba możemy poprzestać. Ale co do reszty… Clary musnęła lekko policzkiem jego policzek. - Jeśli tobie to nie przeszkadza, to mnie też nie. - Oczywiście, że mi to przeszkadza. Jestem nastolatkiem. O ile się nie mylę, to najgorsza rzecz, jaka mi się przytrafiła odkąd dowiedziałem się za co Magnus został wypędzony z Peru. - Wyraz jego oczu złagodniał. - Ale to nie zmienia tego, co dla siebie znaczymy. Zawsze brakowało mi jakiegoś kawałka mojej duszy, a znalazłem go w tobie, Clary. Wiem, że powiedziałem ci kiedyś, że jeśli Bóg nie

istnieje, to jesteśmy skazani wyłącznie na siebie. Ale kiedy jestem z tobą wcale tak nie myślę. Zamknęła oczy, żeby nie zobaczył jej łez — łez szczęścia, które popłynęły z jej oczu, po raz pierwszy, od bardzo dawna. Pomimo wszystkiego, pomimo faktu, że dłonie Jace’a pozostały z rozmysłem na jego kolanach, Clary odczuła ulgę tak przytłaczającą, że zagłuszyła wszystko inne. Zamartwianie się gdzie był Sebastian, strach przed nieznaną przyszłością - wszystko zostało zepchnięte na drugi plan. Nic z tego nie miało znaczenia. Ona i Jace byli razem, a on znów był sobą. Poczuła, jak odwraca głowę i całuje ją lekko po włosach. - Szkoda, że założyłaś ten sweter - mruknął jej do ucha. - To dla ciebie dobre ćwiczenie - odparła, dotykając ustami jego skóry. - Jutro założę coś z oczkami. Jace, siedzący u jej boku, ciepły i znajomy, wybuchnął śmiechem.

- Bracie Enochu - odezwała się Maryse, wstając zza swojego biurka. - Dziękuję, że tak szybko zechciałeś dołączyć do mnie i Brata Zachariasza. Czy to ma jakiś związek z Jace’m?- spytał Zachariasz. Gdyby Maryse nie znała go lepiej, wyobraziłaby sobie cień niepokoju w jego mentalnym głosie. Sprawdzałem co z nim kilka razy w ciągu dnia. Jego stan nie uległ zmianie. Enoch poruszył się niespokojnie w swoich szatach. Przeszukałem archiwa i starożytną dokumentację w celu znalezienia czegoś na temat Niebiańskiego ognia. Istnieją pewne informacje co do tego, jak może zostać uwolniony, lecz musicie być cierpliwi. Nie ma potrzeby nas wzywać. Gdy tylko się czegoś dowiemy, skontaktujemy się z wami. - Tutaj nie chodzi o Jace’a - odparła Maryse, obchodząc biurko. Obcasy jej butów zastukały o kamienną podłogę biblioteki. - Chodzi o coś zupełnie innego. Spojrzała w dół. Na podłogę rzucono niechlujnie dywanik, w miejscu, w którym zazwyczaj nie leżał. Nie spoczywał płasko, lecz został udrapowany w jakiś niezgrabny, nieregularny kształt. Zasłaniał delikatny wzór płyt, które otaczały wizerunek Kielicha, Miecza i Anioła. Maryse sięgnęła w dół, chwyciła za brzeg dywanika i szarpnięciem odsunęła do na bok. Cisi Bracia nie westchnęli ze zdumienia. To oczywiste. Nie mogli wydać z siebie żadnego dźwięku. Umysł Maryse zalała jednak kakofonia odgłosów, psychiczne echo ich szoku i przerażenia. Brat Enoch cofnął się o krok podczas gdy Brat Zachariasz uniósł jedną, zakończoną długimi palcami dłoń i zakrył twarz, zupełnie jakby chciał powstrzymać swój zniszczony wzrok przed rysującym się przed nim widokiem.

- Nie było tego tutaj rano - powiedziała Maryse. - Kiedy jednak wróciłam popołudniem, czekało na mnie. Z początku wydawało jej się, że jakiś ptak dostał się do biblioteki i zdechł tutaj, prawdopodobnie łamiąc sobie kark o jedno z wysokich okien. Kiedy jednak podeszła bliżej, dotarła do niej prawda tego, na co patrzyła. Nie powiedziała ani słowa o rozpaczy, która przeszyła ją niczym strzała, ani o tym, że z trudem dowlekła się do okna i wymiotowała przez jakiś czas, gdy uświadomiła sobie na co patrzyła. Para białych skrzydeł - niezupełnie białych, lecz wyglądających jak mieszanina kolorów, które zmieniały się w miarę, jak patrzyła: blade srebro, smugi fioletu, ciemny granat. Każde pióro było obrysowane złotem. Dalej, tuż przy przegubie, znajdowała się paskudna rana składająca się z odrąbanej kości i ścięgien. To były anielskie skrzydła - skrzydła odcięte od ciała żyjącego anioła. Anielska posoka koloru płynnego złota plamiła podłogę. Na skrzydłach leżała złożona kartka papieru zaadresowana do Instytutu w Nowym Jorku. Po tym, jak Maryse opłukała twarz zimną wodą, wzięła list i przeczytała go. Jego treść była krótka - zaledwie jedno zdanie. Na dole widniało nazwisko, wypisane dziwnie znajomym charakterem pisma. Było bardzo podobne do pochyłego pisma Valentine’a, zawiłych liter oraz silnej, pewnej ręki. Nazwisko nie było jednak Valentine’a. Należało do jego syna. Jonathan Christopher Morgenstern. Podała list Bratu Zachariaszowi. Wziął go z jej palców i otworzył. Tak jak ona poprzednio, tak teraz i on, odczytał pojedyncze słowo, zapisane starannym pismem w starożytnej grece u szczytu strony. Erchomai. Nadchodzę. Tłumaczenie: JimmyK, EricaNorthman Korekta: Marcado