51. Clancy T. 2011 - Przeciw Wszystkim Wrogom

Tytuł oryginału: AGAINST ALL ENEMIES Copyright © Rubicon Inc. 2011 All rights reserved Published by arrangement with G.P. Putnam’s Sons, a member of Penguin Group (USA) Inc. Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2012 Polish translation copyright ©

Grzegorz Kołodziejczyk 2012 Redakcja: Joanna Morawska Konsultacja wojskowa: Michał

Andrzejewski Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz ISBN 978-83-7659-479-8 Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS A. KURYŁOWICZ Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com 2012. Wydanie elektroniczne

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o. o.

Spis treści

Motto PROLOG Rendez-vous Foxtrot 1 Decyzje 2 Manewr 3 Żyzny grunt 4 Dobrzy synowie

5 Ojciec 6 Werset miecza 7 Plan podróży 8 Cień Jorge 9 Confianza 10 Szkolenie 11 Grupa zadaniowa Juárez 12 Sojusznicy i wrogowie 13 Nasze miejsce 14 Sangre fria 15 Budowniczy i muł 16 Kierowca na tylnym siedzeniu 17 Pieniądze i strzelby

18 Śpiący pies 19 Nowe sojusze 20 Działania dywersyjne 21 Kuloodporny 22 Upadek 23 Buitres Justicieros 24 Nieboszczyk spłaca wszystkie długi 25 Jeśli się cofnę, zabij 26 Podejścia 27 Al rescate 28 Insomnio 29 Jedyny spokojny dzień 30 Droga pani

31 Rytuał przejścia 32 Pionki w Królestwie Niebieskim 33 Mój syn nigdy nie może się dowiedzieć o kartelu 34 Ręka Fatimy 35 Rewelacje i odległości 36 Zona de guerra 37 Dwa rodzaje przeznaczenia 38 Tylko za zaproszeniem 39 Ogień w ich rękach 40 Zmiana planów 41 Uderzenie 42 Spustoszenie

43 Wszystko się zmienia 44 Zimny trop 45 Woda była im domem EPILOG Czarna kawa Przypisy

Uważamy Al-Kaidę za straszliwe zagrożenie, ale nic nie wiadomo o kartelach narkotykowych. Nieznany z nazwiska agent FBI w El Paso w Teksasie Każdy ma swoją cenę, chodzi o to, by ją poznać. Pablo Escobar W Meksyku śmierć jest bardzo blisko. Można to powiedzieć o każdym kraju, gdyż

śmierć stanowi część życia, lecz w Meksyku kryje się ona pod wieloma postaciami. Gael Garcia Bernal

PROLOG Rendez-vous Foxtrot

Godzina 2.15, Morze Arabskie 8 kilometrów na południe od ujścia rzeki Indus, wybrzeże Pakistanu Zaciemniony

okręt

to

okręt

obciążony, myślał Moore, stojąc przed sterówkąkutra patrolowego typu OSA-1 o nazwie Kuwwat. Jednostka powstała w stoczni w Karaczi, lecz jej konstrukcja oparta była na starym radzieckim projekcie; miała nawet takie samo uzbrojenie jak rosyjskie kutry składające się z czterech wyrzutni rakiet HY-2 klasy woda-woda oraz dwóch sprzężonych działek przeciwlotniczych kaliber 25 mm. Trzy silniki wysokoprężne mogły rozpędzić czterdziestometrowy

kuter do trzydziestu węzłów. Okręt mknął po falach, które wiszący nisko nad horyzontem wąski sierp księżyca przykrył srebrzystą poświatą. Zaciemnienie oznaczało, że jednostka porusza się z wyłączonymi światłami burtowymi i masztowymi. Zgodnie z Międzynarodowymi przepisami o zapobieganiu zderzeniom na morzu (Colregs) w razie kolizji wina spadłaby na Kuwwata bez względu na okoliczności. Nieco wcześniej tego samego

dnia, o zmierzchu, Moore szedł po

molo w Karaczi z podporucznikiem Sajjidem Mallaahem; za nimi podążało czterech żołnierzy z pakistańskich specjalnych sił morskich, SSGN. Jest to jednostka podobna do amerykańskich Navy SEALSs1, lecz jej dowództwo nie

stoi na porównywalnym poziomie. Znalazłszy się na pokładzie Kuwwata, Moore zdecydowanie poprosił o to, by oprowadzono go po okręcie. Obchód zakończył się spotkaniem z dowódcą kutra,

porucznikiem

marynarki

Maksudem Kajanim, który z roztargnieniem wydawał właśnie rozkaz wyjścia z portu. Dowódca był niewiele starszy od zaledwie trzydziestopięcioletniego Moore’a, lecz na tym ich podobieństwa się kończyły. Potężne bary tego drugiego silnie kontrastowały ze szczupłą sylwetką Kajaniego, ledwie zarysowaną pod materiałem munduru. Porucznik miał zakrzywiony nos, a jeśli ogolił się w ciągu minionego tygodnia, to nie

było tego widać. Mimo niedbałego

wyglądu dwudziestoośmioosobowa załoga traktowała go z najwyższym szacunkiem. Gdy się odzywał, marynarze stawali na baczność. Po dłuższej chwili Kajani mocno uścisnął dłoń Moore’a. – Witam na pokładzie, panie Fredrickson. – Dziękuję, panie poruczniku. Jestem wdzięczny za pomoc. – Bardzo proszę. Rozmawiali w urdu, narodowym języku Pakistanu, którego

Moore’owi łatwiej było się nauczyć niż dari, paszto czy arabskiego. Pakistańskim marynarzom przedstawiono go jako Grega Fredricksona, Amerykanina, choć ciemna karnacja jego skóry, gęsta broda i długie czarne włosy upięte w kucyk pozwalały mu, gdyby zechciał, uchodzić za Afgańczyka, Pakistańczyka lub Araba. – Proszę się nie obawiać – ciągnął Kajani. – Zamierzam dotrzeć do celu szybko, może nawet przed czasem. Nazwa tej jednostki

oznacza „dzielność” i ona w pełni na nią zasługuje. – Wspaniale. Punkt oznaczony kryptonimem Foxtrot, w którym wyznaczono spotkanie, znajdował się niespełna pięć kilometrów od wybrzeża Pakistanu, tuż obok delty Indusu. Tam miano przejąć więźnia z indyjskiej łodzi patrolowej Agraj. Rząd Indii zgodził się przekazać niedawno pojmanego dowódcę talibów Achtera Adama; twierdzono, że jest to wartościowy

jeniec, który zna cenne informacje o rozmieszczeniu sił talibów wzdłuż południowej części granicy afgańsko-pakistańskiej. Zdaniem Hindusów Adam nie zdążył jeszcze powiadomić swoich o tym, że został schwytany; po prostu zniknął na dwadzieścia cztery godziny. Mimo to czas odgrywał kluczową rolę. Rządy obu krajów chciały zapobiec temu, by talibowie dowiedzieli się, że Adam wpadł w ręce Amerykanów. Właśnie dlatego żadne

amerykańskie jednostki ani czynniki wojskowe nie brały udziału w operacji. Jedyny wyjątek stanowił pewien współpracownik CIA o nazwisku Maxwell Steven Moore. On zaś miał złe przeczucia w związku z tym, że grupą zabezpieczającą akcję dowodzi młody niedoświadczony podporucznik; jednak w czasie krótkiej odprawy oznajmiono mu, że Mallaah, młodzieniec pochodzący z miejscowości Thatta

w prowincji Sindh, jest bezgranicznie lojalny, godny zaufania i cieszy się szacunkiem. Moore uważał, że na lojalność, zaufanie i szacunek trzeba sobie zasłużyć, a to, czy młody podporucznik stanie na wysokości zadania, dopiero się okaże. Zadanie nie było trudne i polegało na dopilnowaniu transportu oraz zapewnieniu bezpieczeństwa Moore’owi oraz jeńcowi. Kiedy Achter Adam trafi bezpiecznie na pokład, Moore

zacznie go przesłuchiwać już w drodze powrotnej do Karaczi. Zamierzał ustalić, czy talibski dowódca rzeczywiście jest wart zainteresowania CIA, czy też można go zostawić Pakistańczykom. Ciemność po lewej stronie przeszyły trzy krótkie błyski światła z latarni strzegącej ujścia rzeki Indus. Sekwencja sygnałów powtarzała się co dwadzieścia sekund. Ze wschodu, od strony dziobu, ukazał się jasny błysk

latarni morskiej powtarzający się co dwanaście sekund. Obrotowa latarnia leżała na granicy pakistańsko-indyjskiej, na spornym terytorium Kajhar Creek. Moore zwrócił szczególną uwagę na nazwy, lokalizacje i sekwencje świetlne latarń, które pokazano mu na mapach w czasie odprawy. Nawyków komandosa Navy SEALs niełatwo się pozbyć. Księżyc miał zajść o drugiej dwadzieścia, zachmurzenie wynosiło pięćdziesiąt procent,

dlatego Moore spodziewał się, że o trzeciej, w czasie spotkania, będzie panowała całkowita ciemność. Hindusi także płynęli w zaciemnieniu. Błyski światła z dwu latarń pozwolą Moore’owi zachować orientację. *** Porucznik Kajani dotrzymał słowa. Dopłynęli do punktu Foxtrot o drugiej pięćdziesiąt i Moore podszedł do jedynego noktowizora

na pokładzie kutra, zamontowanego przy lewej burcie. Kajani już tam był. Mallaah i jego drużyna czekali na głównym pokładzie, by przejąć jeńca z indyjskiej jednostki, gdy ta przybędzie. Kajani odsunął się od noktowizora i skinął na Moore’a. Pomimo gęstniejących chmur gwiazdy emitowały tyle światła, że indyjski kuter patrolowy klasy Pauk wyglądał jak skąpany w przedziwnej zielonkawej

poświacie; widać było numer 36 wymalowany na kadłubie. Agraj zbliżał się od strony dziobu Kuwwata; miał wyporność pięciuset ton i był dwa razy większy od pakistańskiego kutra. Jego uzbrojenie stanowiło osiem rakiet woda-powietrze typu GRAIL oraz podwójna wyrzutnia rakiet RBU1200 ASW umieszczona na dziobie. Każda wyrzutnia składała się z dziesięciu kontenerów, które mogły wystrzeliwać wabiki, rakiety wodawoda klasy ASW, a także pociski

do zwalczania okrętów podwodnych. Kuwwat wydawał się maleńki w porównaniu z indyjskim okrętem. Agraj rozpoczął przygotowanie do manewru podejścia do lewej burty pakistańskiego kutra; Moore dostrzegł nazwę jednostki namalowaną czarnymi literami na rufie, tuż ponad białą mgiełką unoszącą się nad pianą fali wzbijanej przez dziób. Zerknąwszy na mostek na prawej burcie kutra, zobaczył błysk latarni tworzący

sekwencję sygnałów krótki-długi, krótki-długi. Usiłował przypomnieć sobie, która latarnia je wysyła. Agraj wykonał zwrot, a Kajani wychylił się za burtę, wydając rozkazy marynarzom rozkładającym odbijaki mające uchronić kadłub przed zderzeniem, gdy jednostki zetkną się burtami. Sekwencja sygnałów świetlnych powtórzyła się: krótki-długi, krótkidługi. To nie latarnia, do cholery, pomyślał Moore. W

międzynarodowym kodzie Morse’a sygnał Alfa-Alfa oznacza pytanie: „Coście za jedni?”. Moore poczuł zimny dreszcz na plecach. – Panie poruczniku, wysyłają do nas sygnał Alfa-Alfa. Ktoś rzuca nam wyzwanie! Kajani skoczył w stronę sterówki na prawej burcie, Moore pośpieszył za nim. Ile razy wysłano sygnał? Jednostka znajdowała się na pakistańskich wodach terytorialnych. Jakie zasady walki

obowiązują u Pakistańczyków? W powietrze wystrzeliła raca, rozświetlając mrok nocy i rzucając głębokie cienie na pokłady obu kutrów. Moore spojrzał w bok i w odległości kilometra zobaczył wynurzający się z wody kształt. Okręt wyglądał jak straszliwa zjawa z ogromnym czarnym żaglem. Ciemny pokład oblewała woda, dziób był skierowany w stronę kutra. Dowódca łodzi podwodnej rozkazał wynurzenie, a następnie wystrzelił racę, by

oświetlić cel ataku. Kajani podniósł do oczu lornetkę wiszącą na jego szyi i dostroił powiększenie. – To Szuskkuk, nasza jednostka! Powinna stać w porcie! Moore’a ścisnęło w piersi. Co, u diabła, robi pakistańska łódź podwodna w wyznaczonej strefie kontaktu? Skierował spojrzenie na Agraja; talibski jeniec powinien już być na pokładzie. Miał być ubrany w czarny kombinezon i turban, jego

ręce powinny być skrępowane. Eskortę mieli stanowić dwaj silnie uzbrojeni komandosi z indyjskiej floty. Moore odwrócił głowę w stronę okrętu podwodnego… Nagle ujrzał fosforyzującą linię lekko wzburzonej wody sunącą obok rufy pakistańskiego kutra w stronę Agraja. – Torpeda! – krzyknął, wskazując ręką. Błyskawicznie zaszedł Kajaniego od tyłu, wypchnął go za burtę i skoczył. Torpeda uderzyła w

Agraja, nastąpiły potężny grzmot i błysk. Przerażająca bliskość zdarzenia sprawiała, że wszystko wydawało się surrealistyczne. Odłamki zadudniły o kadłub Kuwwata i z pluskiem siekły wodę. Oczy Moore’a się rozszerzyły. Fala parującej, syczącej wody sunęła w jego stronę. Podgrzały ją rozpalone do białości fragmenty burt i pokładu oraz siła eksplozji torpedy, która wciąż rozrywała pokład kutra. Kiedy dotknął powierzchni tuż obok ostrego

kawałka stali, kula ognia wzbiła się nad rakietami Agraja I wyrzutniami pocisków na pokładzie. Zanurzył się, uderzając w coś stopami. Wypłynął na powierzchnię i obrócił głowę, szukając wzrokiem porucznika. Kajani był tuż obok, prawie na wyciągnięcie ręki. Nagle trzy rakiety na pokładzie indyjskiego kutra zionęły ogniem prosto na wyrzutnie rakiet znajdujące się na Kuwwacie.

Rozległ się potężny huk, błysnęło; Moore odruchowo skrył głowę pod wodą. Podpłynął do porucznika, który unosił się na wodzie i wydawało się, że jest półprzytomny. Jego twarz zalała krew z głębokiej rany po lewej stronie głowy. Musiał uderzyć głową w odłamek stali, gdy wpadał do wody. Moore wynurzył się tuż przy nim. Chlusnął mu wodą w twarz, a Kajani spojrzał na niego niewidzącym wzrokiem. – Poruczniku, niech się pan

obudzi! Trzydzieści jardów dalej powierzchnię morza pokryły płomienie buchające z oleju napędowego. Moore skrzywił się, czując swąd spalenizny, i pierwszy raz posłyszał głęboki pomruk wysokoprężnych silników. Łódź podwodna. Zostało mu trochę czasu. Okręt nie podpłynie do wraku, dopóki ogień się nie wypali. Na wodzie unosiło się więcej ludzi; ledwo było ich widać,

odgłosy wybuchów mieszały się z krzykami. Gdzieś blisko rozległ się zduszony jęk. Moore rozglądał się za talibskim jeńcem, lecz podwójny grzmot kolejnej eksplozji zmusił go do ponownego zanurzenia. Gdy wypłynął i odwrócił głowę, zobaczył, że Kuwwat mocno przechylił się na lewą burtę i za chwilę zatonie. Dziób Agraja znalazł się całkowicie pod wodą, wciąż jednak buchały z niego płomienie i kłęby czarnego dymu; amunicja wybuchała wśród ostrych

trzasków i stłumionych grzmotów. Powietrze zgęstniało od mgły cuchnącej spaloną gumą i plastikiem. Czując na twarzy gorący powiew, Moore siłą woli narzucił sobie spokój. Zdjął buty, związał je sznurowadłami i założył sobie na szyję. Pięć kilometrów do plaży… Teraz jednak znajdował się nisko na powierzchni wody i nie miał pojęcia, gdzie ta plaża jest. Tam gdzie nie płonął ogień, wszystko spowite było atramentową

ciemnością, a ilekroć spojrzał w stronę pożaru, oślepiał go blask. Błysk, błysk, błysk. Po chwili sobie przypomniał. Zaczął liczyć… jeden, jeden, tysiąc… dwa, jeden, tysiąc… doliczywszy do dziewiętnastu, ponownie ujrzał trzy krótkie błyski. Ustalił pozycję latarni morskiej. Chwycił Kajaniego i odwrócił go. Porucznik to tracił przytomność, to ją odzyskiwał. Spojrzał na Moore’a, na szalejący tuż obok pożar i wpadł w panikę. Wyciągnął ręce i

złapał Amerykanina za głowę. Najwyraźniej był oszołomiony; takie reakcje zdarzają się wśród ofiar katastrof. Gdyby Moore nie zareagował, rozgorączkowany porucznik mógłby go łatwo utopić. Przyłożywszy dłonie do bioder Kajaniego, mocno uchwycił Pakistańczyka. Ułożył go w pozycji poziomej, jednocześnie wyswobadzając się z jego uścisku. – Rozluźnij się! – krzyknął, łapiąc porucznika za kołnierz munduru. – Trzymam cię. Płyń na

wznak. Holując Kajaniego, zaczął płynąć wojskowym stylem bocznym, omijając płonące szczątki okrętu. Plamy rozpalonego oleju zbliżały się, w uszach Moore’a huczały szalejące płomienie. Kajani zachowywał się spokojnie aż do chwili, gdy otoczyły ich ciała marynarzy niewiele różniące się od martwych fragmenów okrętu. Wykrzykiwał ich imiona, a Moore mocniej zagarniał wodę ręką, by czym prędzej oddalić się z tego

miejsca. Jednak morze przypominało jatkę, na powierzchni podskakiwały urwane ręce i nogi. Nagle w wodzie pojawiła się jakaś ciemna plama. Był to turban jeńca. Moore przestał płynąć, uniósł głowę i rozejrzał się. Po lewej stronie dostrzegł zwłoki kołyszące się na wodzie. Podpłynął do ciała i przewrócił je na bok. Zobaczył brodatą twarz i czarny kombinezon. W szyi ziała straszliwa rana przecinająca

tętnicę. To był on, talibski jeniec. Moore zacisnął zęby i mocniej chwycił ręką kołnierz munduru Kajaniego. Zanim znów zaczął płynąć, skierował wzrok w stronę łodzi podwodnej. Zniknęła. Był komandosem z Navy SEALs, potrafił pokonać ponad trzy kilometry bez płetw w czasie poniżej siedemdziesięciu minut. Holowanie dorosłego mężczyzny spowolni go, on jednak nie zamierzał tracić ducha. Obrał kierunek na latarnię,

oddychał i poruszał się płynnie i elegancko. Nie tracił ani odrobiny energii, każdy ruch ramienia i nóg niósł go we właściwą stronę. Co jakiś czas unosił głowę, łapał oddech i płynął dalej z precyzją maszyny. Nagle usłyszał za plecami krzyk i zwolnił. Odwróciwszy się, zobaczył zmierzającą w jego stronę grupę dziesięciu, może piętnastu mężczyzn. – Płyńcie za mną! – krzyknął. – Za mną.

Teraz poza ratowaniem Kajaniego zachęcał pozostałych rozbitków do tego, by dotarli do brzegu. Byli to marynarze wyćwiczeni do intensywnego pływania, lecz pięć kilometrów to straszna odległość, zwłaszcza jeśli jest się rannym. Musiał pozostawać w zasięgu ich wzroku. W ręce i w nogach tworzyło się coraz więcej kwasu mlekowego; Moore odczuwał pieczenie, które stopniowo narastało. Zwolnił, by potrząsnąć ręką i nogami, a

następnie wziął oddech. Nie poddam się, powiedział sobie. Nigdy. Skupi się na tej myśli i powiedzie ich ku ocaleniu, nawet jeśli miałoby go to zabić. Prowadził ich poprzez wznoszące się i opadające fale, choć każdy ruch ręką i nogami powodował przeszywający całe ciało ból. Słuchał głosów dobiegających z przeszłości, głosów instruktorów i mentorów, którzy całe swoje życie poświęcili na to, by budzić w innych ducha

wojownika głęboko uśpionego w ludzkich sercach. *** Prawie półtorej godziny później posłyszał szum fal załamujących się na brzegu i dostrzegł poruszające się na plaży światła latarek. A więc są tam ludzie. Przyszli zwabieni widokiem pożaru i wybuchów na morzu. Być może zauważą Moore’a. Wieści o jego tajnej operacji trafią na czołówki gazet. Zaklął i obejrzał

się za siebie. Rozbitkowie z kutrów zostali ponad pięćdziesiąt metrów w tyle, nie mogąc wytrzymać jego zabójczego tempa. Ledwie ich teraz widział. Kiedy dotknął stopami piaszczystego dna, był wyczerpany; Morze Arabskie pochłonęło wszystkie jego siły. Kajani na przemian tracił i odzyskiwał przytomność. Moore wyciągnął go na plażę i otoczyło go pięciu lub sześciu wieśniaków. – Wezwijcie pomoc! – zawołał.

W oddali wciąż było widać płomienie i błyski, które wyglądały jak ostre światła uwiecznione na negatywie chmur. Sylwetki obu jednostek już znikły i na powierzchni zostały jedynie resztki dopalającego się paliwa. Moore wydobył z kieszeni telefon komórkowy, ten jednak nie działał. Następnym razem, zanim padnie ofiarą ataku łodzi podwodnej, musi się zaopatrzyć w wodoszczelny aparat. Poprosił o telefon jednego z wieśniaków, chłopaka w wieku

licealnym z rzadką bródką. – Widziałem wybuchające okręty – wykrztusił młodzieniec. – Ja także – warknął Moore. – Dzięki za aparat. – Daj mi go! – krzyknął Kajani. Jego głos się łamał, lecz wyglądało na to, że porucznik odzyskuje przytomność. – Mój stryjek jest pułkownikiem. W ciągu godziny przyśle po nas helikoptery, tak będzie najszybciej. – Bierz – powiedział Moore. Znał mapę i wiedział, że znajdują się

wiele godzin jazdy samochodem od najbliższego szpitala. Miejsce przekazania jeńca specjalnie zostało wyznaczone w pobliżu rzadko zaludnionych rolniczych terenów nadmorskich. Kajani połączył się ze stryjem, który obiecał natychmiastową pomoc. Porucznik zadzwonił do swojego dowódcy, a ten oznajmił, że wezwie jednostkę Straży Wybrzeża na ratunek marynarzom pozostającym na morzu. Jednakże pakistańska Straż Wybrzeża nie

dysponowała helikopterami ratowniczymi, tylko chińskiej produkcji korwetami i łodziami patrolowymi, które przybędą dopiero późnym rankiem. Moore spojrzał na wodę; przyglądał się każdej fali, szukając wzrokiem rozbitków. Minęło pięć minut, potem dziesięć. Ani żywej duszy. Na zabarwionej krwią powierzchni morza unosiły się ludzkie kończyny. Woda przypominała diabelski gulasz. Należało zakładać,

że rekiny zjawiły się błyskawicznie. One oraz rany odniesione przez marynarzy dokończą dzieła. Po upływie pół godziny Moore dostrzegł pierwsze ciało kołyszące się na fali niczym kłoda. Będzie ich jeszcze wiele. *** Ponad godzinę później na północnym zachodzie pojawił się helikopter Mi-17; ryk podwójnej turbiny i łoskot wirników odbijały

się echem od wzgórz. Sowieci zaprojektowali helikopter specjalnie do wojny w Afganistanie i stał się on symbolem tej wojny: podniebny Goliat strącany pociskami z procy. Armia pakistańska miała na swoim wyposażeniu niemal sto Mi-17. Był to nieistotny szczegół, który Moore poznał, gdyż kilkakrotnie leciał tym helikopterem jako pasażer. Kiedyś usłyszał pilota skarżącego się na to, że musi siadać za sterami rosyjskiego gruchota psującego się

przy co drugim locie; pilot dodał jeszcze, że armia jego kraju ma prawie sto takich latających kup złomu. Lekko zaniepokojony Moore wsiadł na pokład helikoptera i wraz z Kajanim został przewieziony do szpitala rządowego Sindh w Liaquatabad na przedmieściu Karaczi. W trakcie lotu sanitariusze podawali środki uśmierzające i wykrzywiona w grymasie bólu twarz porucznika przybrała spokojniejszy wyraz. Gdy

wylądowali, prawie świtało. *** Moore wysiadł ze szpitalnej windy na drugim piętrze i wszedł do sali Kajaniego. Przebywali w szpitalu mniej więcej od godziny. Porucznik zyskał efektowną bliznę wojenną, która ułatwi mu podrywanie kobiet. Obaj mężczyźni byli silnie odwodnieni, gdy dotarli na plażę; od lewej ręki porucznika biegła rurka kroplówki.

– Jak pan się czuje? Kajani podniósł rękę i dotknął obandażowanego czoła. – Wciąż boli mnie głowa. – To minie. – Nie dopłynąłbym. Moore skinął głową. – Mocno pan dostał, stracił pan sporo krwi. – Nie wiem, co powiedzieć. Dziękuję to za mało. Moore wziął długi łyk wody z butelki, którą dostał od pielęgniarki.

– Daj spokój, nie ma o czym mówić. Jego uwagę zwrócił ruch w drzwiach. Stanął w nich Douglas Stone, kolega z Agencji. Gładził szpakowatą brodę i spoglądał na Moore’a ponad oprawką okularów. – Muszę iść – oznajmił Moore. – Panie Fredrickson, proszę zaczekać. Moore zmarszczył brwi. – Czy mogę jakoś się z panem skontaktować? – Oczywiście, dlaczego pan pyta?

Kajani spojrzał na Stone’a i zacisnął usta. – Och, proszę się nie przejmować, to przyjaciel. Porucznik wahał się jeszcze przez kilka sekund. – Chciałem w jakiś sposób wyrazić panu wdzięczność. Moore szybko zapisał adres e-mailowy w notesie leżącym na stoliku. Pakistańczyk zacisnął mocno pięść na kartce. – Odezwę się. – Dobrze – odparł Moore,

wzruszając ramionami. Wyszedł na korytarz, odwrócił się i zdecydowanym krokiem ruszył przed siebie, jakby chciał się oddalić od Stone’a. – Doug, powiesz mi, co się, kurwa, stało? – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Już dobrze, już dobrze – odparł Stone uspokajającym tonem. Moore ani myślał się uspokajać. – Zapewniliśmy Hindusów, że teren będzie czysty. Musieli wpłynąć na pakistańskie wody

terytorialne i byli tym mocno zaniepokojeni. – Powiedziano nam, że Pakistańczycy wszystkiego dopilnują. – Kto wypuścił sznurek z rąk? – Usłyszeliśmy od nich, że kapitan łodzi podwodnej nie odebrał rozkazu pozostania w porcie. Ktoś zapomniał wydać rozkaz. Kapitan wypłynął na patrol i uznał, że trafił na jakąś potyczkę. Twierdzi, że wielokrotnie wysyłał ostrzeżenie i nie doczekał

się żadnej odpowiedzi. Moore prychnął drwiąco. – My go nie poszukiwaliśmy, a kiedy zobaczyliśmy łódź, było już za późno. – Dowódca łodzi złożył meldunek, w którym twierdzi, że widział, jak Hindusi zabierają na pokład jeńców. – A zatem był także gotów strzelać torpedami do swoich? – Kto to wie. Moore znieruchomiał, odwrócił się i spojrzał rozmówcy prosto w

oczy. – Tamci mieli tylko jednego jeńca i był to nasz jeniec. – Max, wiem, co przeżyłeś. – Przepłyń pięć kilometrów, wtedy się dowiesz. Stone zdjął okulary i potarł oczy. – Posłuchaj, mogło być gorzej. Dobrze, że nie musimy kombinować, jak wytłumaczyć się Hindusom i przekonać ich, żeby nie zbombardowali Islamabadu. – Przydałoby się, bo właśnie tam się teraz wybieram.

1 Decyzje

Hotel Marriott Islamabad, Pakistan Trzy tygodnie później Postanowienie porucznika Maksuda Kajaniego, by odwdzięczyć się Moore’owi za uratowanie życia, zaowocowało w

ten sposób, że zaprosił go na spotkanie ze swoim stryjem, pułkownikiem Saadatem Chodajem z armii pakistańskiej. Przybywszy do Islamabadu, Moore znalazł w swojej elektronicznej skrzynce pocztowej intrygującą wiadomość od porucznika. Stryj Kajaniego, ten, który zorganizował akcję ratunkową z udziałem helikopterów, zwierzył się bratankowi, że zmaga się z depresją. Jej źródłem miał być kryzys spowodowany konfliktem

etycznym. Porucznik nie zdradzał szczegółów owego kryzysu, lecz podkreślał, że spotkanie może się okazać wielce korzystne zarówno dla Moore’a, jak i dla pułkownika. Po kilku tygodniach spotkań i intensywnej wymiany zdań Moore nabrał podejrzeń, że Chodaj może wskazać najważniejszych stronników talibów w szeregach armii. Wypił z pułkownikiem litry herbaty, usiłując nakłonić go do ujawnienia swej wiedzy o prowadzonej przez talibów

infiltracji

wojska

oraz

o

korzystaniu przez nich z leżących w północno-zachodniej części kraju terenów plemiennych, a zwłaszcza w regionie zwanym Wazyrystanem. Pułkownik opierał się, nie chciał przekraczać granicy. Moore był zły. Natrafił na poważną przeszkodę, która doprowadziła do sytuacji patowej. Lęk pułkownika nie ograniczał się do troski o los swojej rodziny, lecz wynikał także z głębokiego oporu wobec występowania

przeciwko swoim kolegom oficerom i towarzyszom, przeciwko wszystkiemu, co mogłoby zakrawać na zdradę. Nie zmieniał tego fakt, że ludzie ci złamali przysięgę złożoną Pakistanowi i armii, którą kochał. Jednakże rozmowy z Moore’em doprowadziły go na skraj przepaści. Jeśli on tego nie uczyni, to kto? Pewnego wieczoru pułkownik zadzwonił do Moore’a i oznajmił, że chce rozmawiać. Moore pojechał po niego do domu i zawiózł go do

hotelu, w którym czekało już dwóch jego kolegów. Postawili samochód na parkingu hotelowym. Chodaj niedawno skończył pięćdziesiąt lat; jego gęste, krótko obcięte włosy były przetykane siwizną. Ze zwężonych oczu wyzierało zmęczenie, a na mocnej szczęce pułkownika bielił się półcentymetrowy zarost. Miał na sobie cywilne ubranie, proste spodnie i koszulę, lecz wojskowe buty zdradzały jego profesję. Nerwowo obracał w palcach

telefon BlackBerry zamknięty w skórzanym etui. Moore wyciągnął dłoń w stronę klamki, lecz Chodaj uniósł rękę. – Proszę zaczekać. Powiedziałem, że jestem gotów, ale chyba potrzebuję jeszcze trochę czasu. Pułkownik nauczył się angielskiego w szkole średniej, a następnie studiował na Uniwersytecie Pendżabskim w Lahore, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera. Mówił z silnym akcentem, lecz miał bogate

słownictwo, a ton jego głosu był mocny i władczy. Moore domyślał się, dlaczego pułkownik tak szybko awansował w armii. Gdy przemawiał, słuchacz mimo woli zbliżał się do niego. Moore rozluźnił się i odsunął rękę od drzwi. – Pan jest gotowy i kiedyś pan to sobie wybaczy. – Naprawdę pan w to wierzy? Moore odgarnął kosmyk włosów z oczu i westchnął. – Chcę wierzyć.

Pakistańczyk uśmiechnął się niewyraźnie. – Brzemię, które pan dźwiga, jest co najmniej tak ciężkie jak moje. – Wysuwa pan daleko idące przypuszczenie. – Potrafię rozpoznać byłego wojskowego. Skoro obecnie zajmuje pan takie stanowisko, musiał pan wiele widzieć. – Być może. Ale pan musi sobie odpowiedzieć na pytanie, które brzemię jest cięższe. Podjąć działanie czy czekać z założonymi

rękami? – Wciąż młody z pana człowiek, ale śmiem powiedzieć, że jest pan mądry ponad swoje lata. – Wiem, co pan ma na myśli. Pułkownik uniósł brwi. – Przyrzeka pan, że moja rodzina będzie całkowicie chroniona? – Nie musi pan o to pytać. Dzięki swojemu posunięciu ocali pan życie niejednego człowieka. Pan to rozumie. – Owszem. Ale rzecz nie w tym, że ryzykuję życie i karierę.

Zarówno talibowie, jak i moi koledzy są bezwzględni. Nieugięci. Wciąż się obawiam, że nawet pana przyjaciele nie zdołają nam pomóc wbrew pańskim zapewnieniom. – W takim razie nie będę ich powtarzał. Wybór należy do pana. Obaj wiemy, co się stanie, jeśli pan tam nie wejdzie. Przynajmniej to możemy przewidzieć. – Ma pan rację, nie wolno mi dłużej siedzieć bezczynnie. Oni nie mogą dyktować nam warunków. Nie mogą odrzeć nas z honoru.

Nigdy. – Chciałbym przypomnieć, że propozycja zabrania pańskiej rodziny do Stanów wciąż pozostaje aktualna. Tam możemy lepiej chronić pana bliskich. Pułkownik pokręcił głową i potarł palcami kąciki oczu. – Nie mogę rozbijać ich życia. Moi synowie są już w szkole średniej, żona niedawno dostała awans. Pracuje tuż obok, w centrum technicznym. Pakistan jest naszym domem, nigdy go nie

opuścimy. – Wobec tego proszę nam pomóc uczynić go lepszym, bezpieczniejszym. Chodaj uniósł głowę, otworzył szerzej oczy i spojrzał Moore’owi prosto w twarz. – Jak by pan postąpił na moim miejscu? – Nie pozwoliłbym terrorystom zwyciężyć z powodu własnej bezczynności. Stoi pan przed najtrudniejszą decyzją w życiu. Zdaję sobie z tego sprawę i nie

traktuję tego lekko. Nie wyobraża pan sobie, jaki szacunek budzi we mnie to, co zamierza pan zrobić… Pańska odwaga. Jest pan człowiekiem pragnącym sprawiedliwości. A zatem na pana miejscu otworzyłbym drzwi, poszedłbym na spotkanie z moimi przyjaciółmi i przywrócił honor armii pakistańskiej. Pułkownik zamknął oczy, jego oddech stał się płytki. – Przemawia pan jak polityk, panie Moore.

– Być może, ale różnica polega na tym, że ja naprawdę wierzę w to, co powiedziałem. Chodaj uśmiechnął się nieznacznie. – Mam wrażenie, że przed wstąpieniem do wojska prowadził pan życie człowieka uprzywilejowanego. – Raczej nie. – Moore zastanawiał się przez chwilę. – Jest pan gotów, pułkowniku? Pakistańczyk zamknął oczy. – Tak, jestem.

Wysiedli z samochodu i ruszyli po rampie, pod szerokimi markizami, ku głównemu wejściu do hotelu. Moore omiótł wzrokiem drogę oraz parking i zerknął nawet na dachy budynków po przeciwnej stronie ulicy; wydawało się, że wszędzie panuje spokój. Przeszli obok taksówkarzy, którzy stali oparci o maski samochodów i w milczeniu ćmili papierosy. Skinęli głowami młodym parkingowym kręcącym się obok niewielkiego podestu i gabloty na ścianie, w

której wisiały rzędy kluczy. Weszli do środka i skierowali się dalej wzdłuż niedawno zbudowanej pancernej ściany; minęli punkt kontrolny, w którym prześwietlono ich, by sprawdzić, czy nie wnoszą bomb lub innej broni. Po lśniącej posadzce z marmurowych płyt w kolorze kości słoniowej dotarli do bogato zdobionej recepcji, w której stało dwóch recepcjonistów w ciemnych garniturach. Brodaty mężczyzna w garniturze z białej bawełny grał cichą melodię na

miniaturowym fortepianie ustawionym po lewej stronie. Przy recepcji stało paru ludzi; Moore uznał ich za biznesmenów. Poza tym w hotelu panowały kojący spokój i cisza. Krótko skinął głową Chodajowi i podeszli do wind. – Ma pan dzieci? – zapytał pułkownik, gdy się zatrzymali. – Nie. – A chciałby pan mieć? – To opowieść z innego życia. Za dużo podróżuję. To nie byłoby w porządku. Dlaczego pan pyta?

– Bo wszystko, co robimy, jest po to, by mogły żyć w lepszym świecie. – Ma pan rację. Może kiedyś. Chodaj wyciągnął rękę i położył dłoń na ramieniu Moore’a. – Proszę nie dawać im wszystkiego, bo będzie pan tego żałował. Kiedy zostanie pan ojcem, cały świat stanie się inny. Moore skinął głową. Chętnie opowiedziałby pułkownikowi o swoich licznych związkach z kobietami; wszystkie padły ofiarą

jego kariery w marynarce i CIA. Wskaźnik liczby rozwodów wahał się, lecz niektórzy powiadali, że wśród członków Navy SEALs sięga on dziewięćdziesięciu procent. Ile kobiet chce wychodzić za mężczyzn, których rzadko kiedy widują? Małżeństwo przeradza się w rodzaj romansu; jedna z byłych dziewczyn Moore’a zauważyła, że właśnie tak można określić to, co robią. Chciała wyjść za mąż, nie kończąc ich związku, gdyż zapewniał jej dawkę poczucia

humoru i fizyczny dreszczyk, których tamten nie mógł jej ofiarować. On zaś dawał jej utrzymanie i wsparcie emocjonalne. Mając męża na pokaz i komandosa na boku, mogłaby brać od każdego z nich to co najlepsze. Jednakże Moore’a nie pociągała taka gra. Poza tym chodził do łóżka z tyloma call girls, striptizerkami i wariatkami, które się upiły, że trudno byłoby je zliczyć. Od paru lat jednak jego życie ograniczało się do

hotelowego łóżka z jedną poduszką. Matka wciąż go prosiła, żeby znalazł sobie jakąś miłą dziewczynę i się ustatkował. Ze śmiechem odpowiadał, że ustatkowanie wymaga zamieszkania gdzieś na stałe. A ponieważ jest to niemożliwe, nie jest również możliwe znalezienie dziewczyny. „Nie sądzisz, że jesteś egoistą?” – pytała. Moore odpowiadał na to, że rozumie, iż mama chce mieć wnuki, ale jego praca jest zbyt wymagająca; poza

tym obawiał się, że byłby nieobecnym ojcem, a to jest coś gorszego niż nieposiadanie dzieci w ogóle. Matka sugerowała, by rzucił pracę. Mówił wtedy, że ma świadomość, iż sprawił jej wiele bólu, ale wreszcie znalazł sobie miejsce na tym świecie i nigdy nie zrezygnuje z pracy. Chciał się podzielić tymi refleksjami z Chodajem, gdyż byli pokrewnymi duszami, lecz zadzwonił dzwonek i pojawiła się

winda. Wsiedli do środka, drzwi się zamknęły. Moore miał wrażenie, że twarz pułkownika pobladła. W milczeniu wjechali na piąte piętro i drzwi się otworzyły. Moore błyskawicznie dostrzegł sylwetkę mężczyzny w drzwiach klatki schodowej naprzeciwko końca korytarza; był to agent ISI, pakistańskich wojskowych służb wywiadowczych. Zobaczywszy, że trzyma przy uchu telefon komórkowy, Moore przypomniał sobie, iż powinien zadzwonić i

uprzedzić swoich, że zbliżają się z pułkownikiem do drzwi. Nagle ze złością uprzytomnił sobie, że zostawił smartfona w samochodzie. Zapukał. – Hej, to ja. Drzwi się otworzyły i Regina Harris zaprosiła Chodaja do środka. Był tam Douglas Stone. – Zostawiłem telefon w samochodzie – powiedział Moore. – Zaraz wrócę. Idąc korytarzem, zauważył drugiego agenta przy windzie.

Uznał, że to sprytne posunięcie, gdyż teraz agenci ISI mieli pod kontrolą całe piąte piętro. Ten, który stał przy drzwiach windy, był niski, miał kilkudniowy zarost i duże brązowe oczy; rozmawiał nerwowo przez komórkę. Był ubrany w niebieską bluzę, brązowe spodnie i czarne mokasyny; jego rysy bardziej kojarzyły się ze szczurzym pyskiem niż z ludzkim obliczem. Na widok Moore’a opuścił telefon i ruszył korytarzem w stronę klatki

schodowej. Zdziwiony Moore zrobił jeszcze kilka kroków, a potem znieruchomiał i odwrócił się w stronę pokoju, do którego doprowadził pułkownika. Eksplozja wyglądała jak fontanna płomieni i gruzu, która odcięła Moore’a od windy i rzuciła go tyłkiem na ziemię. Z drzwi pokoju buchały kłęby dymu, które po chwili gęstą chmurą zasnuły korytarz. Moore przetoczył się na ręce i kolana, krztusząc się i klnąc; piekły go oczy, w powietrzu

zawisła ostra woń materiału wybuchowego. Przez głowę przemknęły mu wątpliwości, które przytaczał pułkownik, jak gdyby to właśnie ich przejawem stał się wybuch bomby. Moore wyobraził sobie rozrywane na strzępy ciała pułkownika i swoich kolegów, ten obraz sprawił, że zerwał się na równe nogi i pomknął w stronę opustoszałej klatki schodowej… Oraz drania, który tam zniknął. ***

Zajął myśli pościgiem i dzięki temu nie dławiło go poczucie winy; było to swoiste szczęście w nieszczęściu. Gdyby zatrzymał się choć na chwilę i zaczął rozmyślać – o tym, że przekonał Chodaja, by ten spełnił swój obowiązek, że jego koledzy zaniedbali środki bezpieczeństwa – mógłby się załamać, gdyż oznaczało to, że doprowadził do śmierci pułkownika. Była to być może największa słabość Moore’a. W raporcie sporządzonym po jakiejś

akcji opisano go jako „mężczyznę głęboko emocjonalnego, który bardzo przejmuje się losem innych”. Ta właśnie cecha charakteru sprawiała, że obraz twarzy pewnego kolegi z Navy SEALs nigdy nie przestał go drążyć. Nagła śmierć Chodaja przywiodła mu na myśl wspomnienie tamtej nocy. Wbiegł do klatki schodowej i zauważył mężczyznę pędzącego w dół. Zaciskając zęby i łapiąc za poręcz, przeskakiwał po trzy lub

cztery stopnie i klął ze złości na to, że pistolet został w samochodzie. Pozwolono im zorganizować spotkanie w hotelu, lecz ochrona i miejscowa policja nawet nie chciały słyszeć o wnoszeniu broni do budynku. Nie było w tym względzie pola do negocjacji i choć Moore i jego współpracownicy dysponowali takimi rodzajami uzbrojenia, które pozwoliłyby ominąć system bezpieczeństwa, postanowili uszanować prośbę, by nie narażać i tak napiętych już

stosunków. Moore musiał założyć, że skoro intruz przeszedł przez punkt kontroli, nie jest uzbrojony. Ale wcześniej przyjął założenie, że pokój w hotelu jest bezpiecznym miejscem na spotkanie. Wybrali jeden z czterech wolnych pokoi na piątym piętrze, wychodzących na ulicę, mogli więc obserwować przychodzących do hotelu gości oraz ruch uliczny. Każda nagła zmiana otoczenia stanowiła wskazówkę, że za chwilę coś się stanie; w swoim gronie nazywali to

systemem wczesnego ostrzegania. Nie mogli skorzystać z psa wytresowanego do wykrywania bomb, ale sprawdzili, czy w pokoju nie zainstalowano urządzeń elektronicznych, i korzystali z niego przez kilka tygodni. Nic się nie wydarzyło. Fakt, że te łotry zdołały przemycić do środka materiał wybuchowy, był denerwujący i frustrujący. Chodaj przeszedł przez bramkę bez problemu, toteż Moore musiał zakładać, że nie miał przy sobie

urządzeń podsłuchowych… Chyba że bramka była fałszywa, a obsługujący ją mężczyzna pracował dla talibów. Uciekinier był niskiego wzrostu i mknął z oszałamiającą prędkością. Wybiegł przez drzwi klatki, Moore miał do niego około sześciu sekund straty. Jeszcze kilka oddechów i on także minął drzwi. Spojrzał w lewo w stronę głównego holu, a następnie w prawo na długi korytarz prowadzący do basenu,

sali gimnastycznej i parkingu mieszczącego się w narożniku dużego terenu obsadzonego drzewami. W hotelu tymczasem zapanował chaos: wył alarm, ochroniarze krzyczeli, ludzie z obsługi biegali we wszystkie strony; dym dostał się do systemu klimatyzacyjnego, który rozniósł wszędzie ostrą woń materiałów wybuchowych. Mężczyzna zerknął przez ramię na Moore’a i skoczył ku drzwiom; Moore popędził za nim długimi

susami, zwracając na siebie uwagę dwóch recepcjonistów, którzy wskazywali biegnących rękami i krzykiem wzywali ochronę. Doskonale. Moore zbliżał się do uciekiniera. Tamten uniósł obie ręce, błyskawicznie pchnął drzwi i zniknął za nimi. Raz, dwa, trzy i on także dopadł do wyjścia. Otoczył go chłód nocy. Uciekinier rwał ile sił w stronę tego samego parkingu, na którym Moore zostawił samochód. Była to dla niego

najlepsza droga ucieczki, tuż za parkingiem zaczynał się las. Jednocześnie prowadziła obok wozu Moore’a, który zostawił w aucie pistolet. Moore poczuł, że jego złość wreszcie dosięgła muskułów. Nie pozwoli draniowi umknąć. Nie była to już decyzja ani nawet cel działania, lecz fakt. Wyobraził sobie moment ujęcia zbiega; to tylko kwestia czasu. Zgodnie z jego oczekiwaniami uciekinier nie dorównywał mu pod względem

wytrzymałości i jął zwalniać, gdy kwas mlekowy zaczął dawać o sobie znać. Moore miał nad nim pod tym względem dużą przewagę… Dopadł go niczym wilk i kopnął z tyłu w lewą nogę. Tamten z wrzaskiem runął na trawę, nie zdążywszy nawet dobiec do krawędzi asfaltu. Stare, dobrze znane porzekadło rodem z techniki walki muay thai brzmi: kopnięcie nie dorówna pięści, pięść nie dorówna kolanu, kolano nie dorówna łokciowi, a

łokieć nie dorówna kopnięciu. Moore powalił drania kopnięciem, złapał go za nadgarstki, przygniótł ciężarem swojego ciała i przygwoździł do ziemi. – Nie ruszaj się. Już po wszystkim! – rzekł w urdu, języku najczęściej używanym w tym mieście. Mężczyzna uniósł głowę i się szarpnął. Zwężonymi oczyma spojrzał na Moore’a i otworzył usta. Jego twarz wyrażała strach,

może szok… Gdzieś z tyłu rozległ się grzmot, który Moore znał aż za dobrze. Przeraźliwy huk… Niemal w tej samej chwili głowa pojmanego eksplodowała, obryzgując Moore’a strumieniami krwi. Zareagował instynktownie, bez zastanowienia. Ratując siebie, oderwał się od przeciwnika i przetoczył na bok. Wciągnął głęboko powietrze. Całkowicie panował nad swoim ciałem, które nie zapomniało

ewolucji poznanych na szkoleniach Navy SEALs. Karabin zagrzmiał jeszcze dwa razy, pociski wryły się w ziemię dziesięć centymetrów od tułowia Moore’a. Ten oparł się na rękach i kolanach, zerwał na równe nogi i pomknął w stronę samochodu stojącego zaledwie dziesięć metrów dalej. Strzelano z rosyjskiego karabinu snajperskiego Dragunow, Moore był tego pewien. Strzelał z nich, widział je w akcji, strzelano z nich do niego. Karabin miał zasięg

osiemset metrów, który zwiększał się do tysiąca trzystu metrów, jeśli strzelec miał wprawę i korzystał z celownika. Odłączany magazynek zawierał dziesięć naboi i pozwalał prowadzić ostrzał bez straty czasu na przeładowywanie. Następny strzał wybił otwór w drzwiach po stronie kierowcy. Moore sięgnął do kieszeni i nacisnął przycisk kluczyka; samochód zaćwierkał. Moore okrążył auto, schodząc z linii strzału snajpera, i otworzył drzwi

pasażera. Przednia szyba rozprysła się po uderzeniu pocisku. Moore wydobył ze schowka pistolet Glock 30 kaliber 45 z wybitym napisem „Austria”. Wysunąwszy głowę, zlustrował spojrzeniem drzewa i fasadę hotelu. Snajper czaił się na dachu dwupiętrowego centrum technicznego. Miał na głowie czarną wełnianą czapkę, lecz jego twarz była wyraźnie widoczna. Czarna broda, szeroko rozstawione oczy, szeroki

nos. Moore z odrobiną satysfakcji zauważył dragunowa z celownikiem optycznym i pudełkowym magazynkiem. Strzelec uniósł go nieco, opierając łokieć o krawędź muru. W tej samej chwili snajper błyskawicznie oddał trzy strzały jeden po drugim. Pociski zadudniły o drzwi auta. Moore przemknął wzdłuż maski i znalazł się obok drzwi kierowcy. Ledwie ucichł odgłos trzeciego strzału, Moore zerwał się na równe

nogi i trzymając pistolet w obu dłoniach, wypalił kilka razy w stronę snajpera. Pociski wbiły się w beton kilka centymetrów od miejsca, w którym zaczaił się napastnik, około czterdziestu metrów od Moore’a. Odległość przekraczała skuteczny zasięg jego glocka, lecz snajper nie mógł się w tej chwili nad tym zastanawiać. Krył się przed śmigającymi w powietrzu kulami. Na parking wbiegło czterech ochroniarzy z hotelu.

– Jest tam! – krzyknął Moore, wskazując ręką. – Schowajcie się. Jeden ochroniarz podbiegł do niego, a pozostali skryli się za zaparkowanymi samochodami. – Nie ruszajcie się! – powiedział. I wtedy pocisk rozerwał mu głowę. Drugi z ochroniarzy zaczął coś mówić do krótkofalówki. Spojrzawszy w stronę budynku, Moore dostrzegł snajpera na przeciwnej, wschodniej ścianie. Szybkimi, płynnymi ruchami zsuwał się po drabinie serwisowej

niczym pająk schodzący z sieci. Moore rzucił się do biegu. Nierówna trawa ustąpiła miejsca żwirowi, po chwili zaczął się chodnik. Wąska alejka dzieląca centrum techniczne i rząd parterowych budynków biurowych prowadziła na północny zachód w stronę ulicy Agi Khana, głównej ulicy, obok której stał hotel. Aleję wypełniała apetyczna woń pieczonej wieprzowiny sącząca się z hotelowej kuchni. Moore’owi zaburczało w brzuchu, choć myśl o

posiłku ani trochę go nie zaprzątała. Nie zwalniając biegu, z glockiem w dłoni, skręcił w lewo. Dwadzieścia metrów dalej stała toyota HiAce, silnik pracował na jałowym biegu. Dwóch strzelców z karabinami wychylało się z obu stron samochodu. Snajper podbiegł do ruszającej toyoty i wskoczył na fotel pasażera, a strzelcy unieśli broń i wymierzyli do Moore’a. Miał niecałe dwie sekundy na to, by

uskoczyć na niewielki ganek; cegły nad jego głową rozprysły się pod uderzeniami pocisków z broni automatycznej. Dwa razy uniósł głowę, by zobaczyć rejestrację samochodu, lecz ostrzał trwał nieubłaganie. Skończył się dopiero wówczas, gdy auto skręciło w główną ulicę i znikło z pola widzenia. Moore popędził do samochodu, chwycił telefon i drżącą ręką zaczął wybierać numer. Nie dokończył jednak, gdyż otoczyli go

ochroniarze. Stał oparty o samochód, a dowódca ochrony zarzucił go pytaniami. Chciał wezwać wsparcie na ziemi i w powietrzu, namierzyć pojazd wroga. Opowiedzieć o tym, co się wydarzyło. Wszyscy zginęli. Dyszał, nie mogąc wydobyć słowa. Saidpur Village Islamabad, Pakistan

Trzy godziny później Z wtulonej we wznoszące się nad Islamabadem wzgórza Margallah wioski Saidpur roztaczał się malowniczy widok na miasto. Napływające tam stale rzesze turystów poszukiwały tego, co w niektórych przewodnikach określano mianem „duszy Pakistanu”. Zdaniem ich autorów właśnie tam można ją było znaleźć. Jeśli jednak miasto miało duszę, przybrała ona mroczniejszą barwę.

Z hotelu Marriott wciąż jeszcze wzbijały się kolumny dymu widoczne na rozgwieżdżonym niebie; Moore, który stał na balkonie tajnej placówki CIA, znów zaklął. Wybuch zniszczył wynajęty przez jego kolegów pokój oraz dwa sąsiednie, z prawej i lewej strony. Zanim zdołano dotrzeć w ich pobliże, dach budynku się załamał. Z pomocą trzech innych agentów, wezwanych, by zabezpieczyli teren, grupy techników śledczych i dwóch

specjalistów od kryminalistyki Moore zdołał się porozumieć z ochroną hotelu, miejscową policją oraz pięcioosobowym zespołem pakistańskiego wywiadu; jednocześnie podsuwał fałszywe informacje dziennikarzom z agencji Associated Press. Do mediów takich jak CNN dotarły wiadomości o tym, że w hotelu wybuchła bomba podłożona przez talibów i że terroryści oświadczyli, iż chcieli się zemścić na szyitach za to, że ci zabili sunnickich sojuszników

grupy terrorystycznej znanej pod nazwą Sipah-e-Sahaba. W wybuchu przypadkowo zginął pułkownik armii pakistańskiej. Moore nie wątpił, że informacja rozpłynie się w gąszczu trudnych nazw i niejasnych okoliczności. Jego koledzy, którzy zginęli w hotelu, nie mieli przy sobie nic, co świadczyłoby o ich amerykańskim obywatelstwie i przynależności do CIA. Odwrócił się od balkonu i wsłuchał w słowa, które

rozbrzmiały w jego pamięci: „Nie mogę rozbijać ich życia. Moi synowie są już w szkole średniej, żona niedawno dostała awans. Pracuje tuż obok, w centrum technicznym. Pakistan jest naszym domem, nigdy go nie opuścimy”. Moore zacisnął dłonie na kamiennej poręczy, wychylił się za nią, zakrztusił i zwymiotował. Stał z czołem opartym na ręce, czekając, aż mdłości miną. Jednak wybuch podłożonej bomby przywołał najgorsze wspomnienia.

Całe lata usiłował je wyprzeć, zmagał się z nimi w niekończące się bezsenne noce, walczył z pokusą zapicia bólu, łatwej i szybkiej ulgi… Przez kilka lat usilnie starał się wierzyć, że odniósł w tej walce zwycięstwo. A teraz wszystko powróciło. Swoich kolegów poznał zaledwie kilka tygodni temu i połączyła go z nimi czysto zawodowa więź. Ich strata dotknęła go straszliwie, lecz największym bólem napełniła go śmierć Chodaja, pułkownika z

rozdartym sumieniem… Moore wiele się o nim dowiedział, jego odejście wydawało się czymś istotnym. Jak bratanek Chodaja przyjmie śmierć stryja? Porucznik uważał, że pomaga im obu, musiał wiedzieć, że Chodaj naraża się, rozmawiając z Moore’em, lecz pewnie nie dopuszczał myśli, że stryj może zostać zamordowany. Moore przyrzekł, że będzie chronił Chodaja i jego rodzinę. Zawiódł na całej linii. Kiedy policjanci godzinę temu dotarli do

domu pułkownika, znaleźli jego żonę i synów zadźganych nożami; agent przydzielony do ich ochrony się ulotnił. Talibowie mieli tyle kontaktów, byli tak silnie wpleceni w krwiobieg miasta, że Moore i jego ludzie praktycznie nie mogli nic zdziałać. Zdawał sobie sprawę, że to głos jego przygnębienia, ale talibowie rzeczywiście mieli wszędzie swoich informatorów, i choć starał się wtopić w tło – zapuszczając brodę, nosząc miejscowy ubiór, mówiąc tak jak

tubylcy – odgadli, kim jest i do czego dąży. Otarł usta i wyprostował się, spoglądając na miasto, na snujący się dym i światła migoczące na horyzoncie. Przełknąwszy ślinę, przywołał całą swoją odwagę. – Przepraszam, przepraszam – wyszeptał. *** Kilka godzin później odbywał wideorozmowę z Gregiem O’Harą,

zastępcą dyrektora kontrwywiadu CIA. O’Hara dobiegał sześćdziesiątki i był sprawnym fizycznie mężczyzną z siwiejącymi rudymi włosami i niebieskimi oczami o twardym spojrzeniu wzmocnionym przez szkła okularów. Żywił upodobanie do złocistych krawatów i musiał ich mieć pewnie ze sto. Moore opisał mu pokrótce wydarzenia; umówili się na następną rozmowę rano, kiedy zespoły dochodzeniowe zakończą czynności i przedstawią

swoje wnioski. W naradzie miał uczestniczyć także bezpośredni przełożony Moore’a, szef Wydziału Operacji Specjalnych. Do lokalu przybył Israr Rana, agent, którego Moore zwerbował po dwóch latach pobytu w Afganistanie i Pakistanie. Był studentem college’u, inteligentnym mężczyzną w wieku dwudziestu kilku lat; miał odrobinę ptasie rysy i z pasją grał w krykieta. Poczucie humoru i chłopięcy urok pozwoliły mu zdobyć sporo informacji

użytecznych dla agencji. W ubiegłym stuleciu członkowie jego rodziny wsławili się jako świetni żołnierze i obrotni biznesmeni; wszystko to razem czyniło zeń niemal doskonałego informatora. Moore klapnął na krzesło, a Rana stanął obok kanapy. – Dzięki, że przyszedłeś. – Nie ma za co, wujku Kasa. Rana nie bez kozery nadał Moore’owi właśnie taki przydomek, gdyż całkiem nieźle płacono mu za jego usługi.

– Chcę wiedzieć, gdzie doszło do przecieku. Czy daliśmy plamę na samym początku? Kto ponosi winę, wojsko, talibowie czy jedni i drudzy? Rana pokręcił głową i skrzywił usta. – Postaram się coś dla ciebie zdobyć, ale teraz naleję ci drinka. Pomoże ci zasnąć. Moore tylko machnął ręką. – Nic nie pomoże mi zasnąć. Rana skinął głową. – Zadzwonię do paru osób. Mogę

skorzystać z kompa? – Jest tam. Moore poszedł do sypialni i w ciągu godziny uświadomił sobie, że się mylił. Zmorzył go sen, zdawało mu się, że kołysze się na czarnych falach. Bicie jego serca przypominało uderzenia wirnika helikoptera. Obudził się nagle i wyprostował, zlany zimnym potem. Rozejrzał się, westchnął i osunął się na poduszkę. Pół godziny później siedział w samochodzie i jechał na miejsce

zamachu. Spojrzał na zrujnowany hotel, a następnie na sąsiadujące z nim centrum techniczne. Odszukał ochroniarza budynku i wraz z dwoma miejscowymi policjantami wszedł do środka. Wspięli się na dach, na którym Moore był już wcześniej. Zebrano tam łuski nabojów zużytych przez snajpera, by zdjąć z nich odciski palców. To było coś w rodzaju wielkiego odkrycia, oświecenia. Jego umysł błąkał się między świadomością i podświadomością w poszukiwaniu

odpowiedzi, w jaki sposób wróg umieścił ładunek wybuchowy w pokoju hotelowym. Nie dawało mu to spokoju i wreszcie przyszło mu do głowy bardzo proste rozwiązanie. Teraz musiał jedynie znaleźć dowody. Szedł skrajem dachu, plama światła z latarki pełzła wolno po zakurzonym betonie i stali. Wreszcie znalazł to, czego szukał. ***

Wydział Operacji Specjalnych działający w ramach narodowego kontrwywiadu obsadzony był agentami zwerbowanymi spośród wojskowych prowadzących tajne działania na terenie obcych państw. Składał się z sekcji lądowej, morskiej i powietrznej. Moore został zwerbowany do sekcji morskiej, podobnie jak większość Fok, lecz później przeniesiono go do sekcji lądowej i przez kilka lat działał w Iraku i Afganistanie. Przeprowadził tam ważne operacje

wywiadowcze z użyciem predatorów, które rakietami Hellfire uderzyły w wiele obiektów wykorzystywanych przez talibów. Moore nie opierał się przed przeniesieniem do działań naziemnych; poza tym wiedział, że jeśli będzie potrzebny do operacji morskiej, i tak zostanie wezwany. Za sznurki pociągali oficerowie w sztabie, a nie agenci terenowi. Do wydziału należało niespełna dwustu agentów, pilotów i innych specjalistów podzielonych na

sześcioosobowe lub mniejsze zespoły. Często bywało tak, że agent przeprowadzał tajną operację w pojedynkę we współpracy z pomocnikiem i oficerem prowadzącym lub bez niego; dwaj ostatni nie mogli się osobiście narażać. Agenci byli wszechstronnie wyszkoleni w sabotażu, walce z terroryzmem, szacowaniu skutków wybuchu bomb, uprowadzaniu ludzi oraz ratowaniu ludzi i sprzętu. SAD, czyli Wydział Operacji

Specjalnych, zawdzięczał swoje istnienie Biuru Służb Strategicznych (OSS), agencji powstałej w czasie drugiej wojny światowej. Została ona podporządkowana szefom połączonych sztabów i miała bezpośredni dostęp do prezydenta Franklina D. Roosevelta. Większość swoich operacji OSS przeprowadzała poza kontrolą wojskowych, co w owym czasie budziło zdumienie i krytykę. Powiadano, że generał MacArthur bardzo niechętnym okiem patrzył

na agentów OSS działających na podlegającej mu części teatru wojny. Kiedy więc po wojnie rozwiązano OSS, zgodnie z Ustawą o bezpieczeństwie narodowym z 1947 roku stworzona została Centralna Agencja Wywiadowcza, CIA. Misje, które nie powinny być przypisywane Stanom Zjednoczonym, przydzielono paramilitarnej sekcji CIA nazwanej Wydziałem Operacji Specjalnych, będącej bezpośrednim następcą OSS.

W porannej wideokonferencji zastępcy dyrektora O’Hary wziął udział szef SAD David Slater, czarnoskóry mężczyzna o szczęce jak ze stali, były żołnierz zwiadu piechoty morskiej z dwudziestoletnim stażem służby wojskowej. Obaj patrzyli na Moore’a, który łączył się za pomocą tabletu, siedząc w lokalu agencji w Saidpur Village. – Przykro mi, że nie mogliśmy wczoraj pomówić – zaczął Slater. – Leciałem samolotem do CONUS.

– Nic nie szkodzi, dziękuję, że pan do nas dołączył. O’Hara pozdrowił Moore’a, życząc mu dobrego dnia. – Z całym szacunkiem, ale nie ma w nim absolutnie nic dobrego. – Rozumiemy, co pan czuje – odparł O’Hara. – Straciliśmy wspaniałych agentów i wiele lat pracy wywiadowczej. Moore skrzywił się i przygryzł język. – Co udało się panu ustalić? – Z gruzów wydobyto ciała

Harris i Stone’a, w każdym razie to, co z nich zostało. Gallaghera, który przebywał w domu Chodaja, wciąż nie ma. Muszą go trzymać w piwnicy albo w głębokiej jaskini, bo nie ma sygnału z nadajnika umieszczonego na ramieniu. Ten, którego pan pochwycił, z pewnością był dobrze wyszkolony, ale trzeba go uznać za płotkę. Moore z odrazą pokręcił głową. – Uważa pan, że Chodajowi założono podsłuch? – To niewykluczone – odparł

Slater. – Ja też tak pomyślałem. Punkt kontrolny w holu był dekoracją, tamci musieli go obstawić. Wykrywacz nie mógł niczego pokazać, nawet jeśli pułkownik miał na sobie pluskwę. Chodaj wszedł więc, a system nie zareagował. Może go nastraszyli, zagrozili, że jeśli nas nie zdradzi, pozabijają jego rodzinę. W końcu i tak to zrobili. – Całkiem sensowna hipoteza – zauważył O’Hara.

Moore parsknął. – Ale tak się nie stało. – Co pan wie? – spytał Slater. – Ochrona hotelu jest w większości profesjonalna. Sądzę, że wykorzystali personel sprzątający, by dostarczyć ładunki do pokoi sąsiadujących z naszym. – Chwileczkę. Jak dostarczyli bomby do hotelu? Przecież nie wtargali ich głównym wejściem. Moore pokręcił głową. – Dostali się do sąsiedniego budynku, w którym mieści się

centrum techniczne. Tam krył się snajper. Słabsza, mniej liczna ochrona, może łatwiej było ich przekupić. Ładunki przeciągnięto po linie z jednego dachu na drugi. – Chyba pan żartuje – odezwał się O’Hara. – Ani trochę. Wspiąłem się na dach i zobaczyłem miejsce, w którym przeciągnęli linę. Później wszedłem do Marriotta i znalazłem na dachu te same ślady. Za parę minut prześlę e-mailem zdjęcia. – To tak proste, że aż żałosne –

rzekł cicho O’Hara. – Może na tym polegał nasz błąd. Szukaliśmy czegoś wyrafinowanego, a tamci używali patyków i kamieni. Gdyby naprawdę ryzykowali, rzucaliby bomby z jednego budynku na drugi… – Moore znów pokręcił głową. – Rozumiem, że w sąsiednich pokojach zarejestrowali się goście, którzy nigdy z nich nie skorzystali – domyślił się O’Hara. – Właśnie. Ktoś wewnątrz

postarał się, żeby w papierach wyglądały na zajęte, podczas gdy cały czas stały puste. Policjanci powinni namierzyć tego gnoja, który wystawił naszych. Powiedziałem Ranie, żeby się rozejrzał. – To dobrze – odparł O’Hara – ale chcemy pana teraz stamtąd zabrać. Moore zaczerpnął powietrza i zamknął oczy. – Wiem, uważacie, że sprawa sypnęła się z mojej winy.

Zaniedbanie środków bezpieczeństwa… Ale nic na to nie wskazywało, sprawdziłem wszystko, dosłownie wszystko… Pozwólcie mi doprowadzić rzecz do końca. Proszę. Chciał dodać, że chce to zrobić dla tych, którzy zginęli, a także dla siebie, lecz nie zdołał tego wypowiedzieć. – Jest pan potrzebny tutaj. Moore szybko otworzył oczy. – To znaczy w Stanach? – Wczoraj po południu kilku

oficerów z batalionu Chodaja zostało sfotografowanych z pewnym człowiekiem – odezwał się Slater. – Ustalono, że jest to Tito Llamas, znany żołnierz kartelu Juárez. Było z nimi dwóch niezidentyfikowanych mężczyzn, przypuszczalnie talibów. Za chwilę dostanie pan te zdjęcia. – A zatem skorumpowani oficerowie armii pakistańskiej spotykają się z przedstawicielem meksykańskiego kartelu narkotykowego i talibami –

podsumował Moore. – Diabelska trójca, nie ma co. Slater skinął głową. – Max, znasz wielu graczy ze Środkowego Wschodu, masz wiedzę, której potrzebujemy. Chcemy, żebyś stanął na czele nowej grupy specjalnej, którą formujemy. Zdezorientowany Moore zmarszczył czoło. – Czy to jest coś w rodzaju awansu? Po tym, co się stało? Za dwa tygodnie…

– Długo rozważaliśmy tę sprawę i za każdym razem widzieliśmy twoje nazwisko na czele listy. I nadal tak jest – oznajmił Slater. Moore wciąż kręcił głową. – Myślałem, że ci dwaj na korytarzu hotelu są agentami ISI, że strzegą dostępu na piąte piętro. A oni pilnowali, żeby bomby wybuchły… – Zgadza się – potwierdził O’Hara. Mężczyzna nachylił się w stronę kamery.

– Musimy wybadać, jak bardzo meksykańskie kartele narkotykowe spoufaliły się z afgańskimi i pakistańskimi przemytnikami. Jeśli możesz to uznać za pociechę, nadal będziesz pracował nad tą samą sprawą, tylko z innej strony. Moore przez chwilę trawił te nowe informacje. – Jaką rolę odgrywają w tym Meksykanie, poza tym że są pośrednikami i klientami? O’Hara oparł się na krześle. – Oto jest pytanie, które nas

nurtuje. Slater odchrząknął i zajrzał do notatek. – Twoje główne zadanie będzie polegało na tym, by dowiedzieć się, czy powiązania między talibami i Meksykanami mają jedynie prowadzić do rozszerzenia rynku opium, czy też chodzi o coś poważniejszego. Na przykład czy talibowie rekrutują współpracowników w Meksyku po to, by stworzyć nową bazę operacyjną z łatwym dostępem do

terytorium USA. – Wspomniał pan o grupie specjalnej. Czy w jej skład mają wejść także inne agencje? Slater się uśmiechnął. – Mogę ci wyrecytować cały alfabet: CIA, FBI, ATF, CBP, parę pomniejszych agencji, a także te o zasięgu lokalnym. Moore aż się wzdrygnął, uświadomiwszy sobie ogrom zamierzonego przedsięwzięcia. – Panowie, jestem wdzięczny za to, że złożyliście mi tę propozycję.

– To nie jest propozycja – zauważył O’Hara. – Rozumiem. Dajcie mi wobec tego parę dni, chcę zobaczyć, co uda się ustalić w sprawie zabójców Chodaja i ewentualnie zebrać trochę informacji o Gallagherze. Tylko o to proszę. – Wysłaliśmy już na miejsce inny zespół – oznajmił Slater. – Świetnie. Ale pozwólcie mi na jeszcze jedno podejście. O’Hara się skrzywił. – Wszyscy zawiedliśmy przy tej

akcji, nie tylko ty. – Oni zabili pułkownika i wymordowali jego rodzinę. To był zacny człowiek, spełniał swój obowiązek. Jesteśmy to winni jemu i jego bratankowi. Nie mogę tak po prostu zostawić tej sprawy. O’Hara przemielił te słowa w głowie i uniósł brwi. – Dwa dni.

2 Manewr

Dżungla na północny zachód od Bogoty, stolicy Kolumbii Juan Ramon Ballesteros zaklął przez zęby i przesuwając ręką po pękatym piwnym brzuchu, sięgnął po telefon komórkowy schowany w kieszeni workowatych szortów.

Jego biała koszulka bez rękawów przesiąkła potem, a w ustach trzymał niezapalone cygaro, które także zwilgotniało. Lato było potwornie gorące, w powietrzu panowała wszechogarniająca wilgoć; marsz przypominał przeciskanie się między bochnami ciepłego chleba. Ballesteros miał zaledwie czterdzieści lat, lecz ciężkie brzemię zajmowanego stanowiska wyżłobiło głębokie zmarszczki wokół jego oczu, a brodzie i

kędzierzawym włosom przydało odcień szarości stali, z której wytwarza się broń. Chodził przygarbiony od chronicznego bólu w plecach, dotkliwego jak dźgnięcie maczetą. Jednak dolegliwości cielesne stanowiły najmniejsze z jego zmartwień. Całą uwagę Juana pochłaniali czterej młodzi mężczyźni z ranami postrzałowymi głowy. Leżeli przez większość nocy na poszyciu dżungli, ich pobladłe ciała

lśniły od porannej rosy. Muchy, brzęcząc, siadały na ich policzkach, powiekach, wlatywały do otwartych ust. Nastąpiło już stężenie pośmiertne, kiszki się opróżniły. Odór był nie do zniesienia; Ballesteros musiał odwrócić głowę i przełknąć wzbierającą żółć. Przybyli tam, by założyć kolejne ruchome laboratorium do produkcji kokainy. Daleko było mu do szczytów nowoczesnej techniki i wymogów higieny, składało się z

paru domowej roboty namiotów, pod którymi na gołej ziemi suszyły się stosy liści koki. W jednym wytwarzano benzynę, kwas siarkowy oraz inne chemikalia potrzebne do wyprodukowania co najmniej tysiąca kilogramów pasty na tydzień. Wytwórcy koki stosowali nieco odmienne receptury; ludzie Ballesterosa potrzebowali tysiąca kilogramów liści, by uzyskać kilogram pasty. W czasie takich wypraw demonstrowali, jak zrobić

jedną dziesiątą tej ilości. Odpalali maszyny do mielenia chwastów, przerabiali sto kilo liści, a następnie dodawali szesnaście kilo soli morskiej i osiem kilo wapna. Mieszali je, depcząc intensywnie, aż uzyskali czarną, podobną do błota maź, którą wlewali do wielkiej beczki. Dodawali dwadzieścia litrów benzyny i zostawiali wszystko na blisko cztery godziny. Wówczas zajmowali się drugą beczką, w której suszyła się już

papka. Płyn odlewali do wiadra, papkę i liście wyrzucali. Cenny półprodukt uzyskany z liści koki miał wówczas postać zawiesiny rozpuszczonej w benzynie. Teraz należało dolać osiem litrów wody i osiem łyżeczek kwasu siarkowego. Płyn przez kilka minut mieszano, a następnie przelewano, pozostawiając osad na dnie. Dodawano nadmanganianu sodowego oraz sody kaustycznej w dawkach, które nie były ściśle określone; chodziło o to, by zalać

osad. Płyn przybierał mlecznobiałą barwę, pasta krzepła na dnie naczynia. Resztkę płynu filtrowano przez szmatę, a pastę zostawiano, by wyschła na słońcu i zrobiła się jasnobrązowa. Wytworzenie kilograma pasty kosztowało Ballesterosa około tysiąca dolarów amerykańskich. Po przerobieniu jej na proszek kokainowy i przetransportowaniu do Meksyku cena rosła do dziesięciu tysięcy za kilo. Sprzedany w Stanach

Zjednoczonych gangom ulicznym proszek osiągał cenę trzydziestu tysięcy dolarów. Ci dodawali do niego różne składniki, zmniejszając czystość narkotyku, by podnieść zysk z działki. Gangsterzy sprzedawali produkt na gramy. Wartość kilograma narkotyku w ulicznym obrocie mogła wynieść sto siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów, a nawet więcej. Pewien kupiec spytał kiedyś ironicznie: „Dlaczego to robisz?”. Czyżby producent nie rozumiał, że

nastolatek z Los Angeles zmarł niedawno po przedawkowaniu tej substancji? Czyżby nie wiedział, że niszczy rodziny i niesie śmierć ludziom we wszystkich zakątkach świata? On zaś nigdy się nad tym nie zastanawiał i uważał się za rolnika z dziada pradziada, którego przodkowie od pokoleń pracowali na plantacjach kawy. Wychował się w Bogocie, a później wyjechał studiować na Florydzie. Powróciwszy w rodzinne strony z

dyplomem wyższej uczelni, chciał założyć firmę nastawioną na organiczną uprawę bananów, lecz przedsięwzięcie zakończyło się całkowitym fiaskiem. Któryś ze znajomych po fachu przedstawił go paru handlarzom narkotyków, a reszta, jak powiadają, jest historią. Dla niego była to kwestia przetrwania. Po długiej dwudziestoletniej karierze producenta i handlarza narkotyków Ballesteros zbierał plony swojego ryzykownego

biznesu. Jego rodzina mieszkała obecnie wśród białych Europejczyków na bogatym północnym przedmieściu miasta, synowie z powodzeniem uczyli się w liceum, a żonie niczego nie brakowało, być może poza tym, że chciała spędzać więcej czasu z mężem. Przez większą część tygodnia był zajęty prowadzeniem „firmy”, lecz wracał do domu na rodzinne spotkania, mszę w kościele i mecze piłki nożnej, na które chodził wraz z synami. W

rzeczywistości mieszkał w domu w dżungli, ćwierć kilometra od laboratorium, i jak dotąd utrzymywał doskonałe stosunki z FARC. Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii były organizacją paramilitarną, która pomagała mu w dystrybucji i eksporcie towaru. Miał nadzieję, że jego ludzie nie zginęli z rąk bojowników FARC. Między nim a pułkownikiem Diosem pojawiło się pewne napięcie, którego źródłem były zwyczajne nieporozumienia w

kwestii ceny. A teraz okazało się, że robotnicy Ballesterosa zostali w czasie snu zabici z wytłumionej broni. Dwoma naciśnięciami klawiatury wybrał numer Dantego Corralesa, który był jego kontaktem w Meksyku, i czekał, aż młokos odbierze telefon. – Dzwonisz do mnie, tylko kiedy jest kłopot – odezwał się Corrales. – Ale lepiej, żeby go nie było. – Dios – oznajmił Ballesteros. – Okay. Wolałbym, żebyś więcej

nie zawracał mi głowy. – Zaczekaj, nie jestem pewien, że to Dios, ale możliwe… Chłopak zdążył już przerwać połączenie. Ballesteros spotkał Corralesa tylko raz, przed dwoma laty, gdy członkowie kartelu Juárez przybyli, aby z bliska przyjrzeć się jego działalności, a także zaoferować ochronę i robotników, dzięki którym mógłby zwiększyć produkcję. Corrales okazał się młodym arogantem,

przedstawicielem nowego pokolenia handlarzy narkotyków niemającego poczucia ciągłości historii i szacunku dla poprzedników. Tych młodych sicarios bardziej zaprzątała władza, dbałość o swój wizerunek i strach, który budzili w zwykłych ludziach niż zarabianie pieniędzy. W swojej fantazji byli gwiazdami Hollywood, chcieli być podobni do Ala Pacino. Ballesteros nie przepadał za nimi, lecz musiał przyjąć pomoc kartelu, gdy rząd zacieśnił kontrolę jego

działalności. Stali się głównymi odbiorcami jego towaru. Przed tygodniem odbył pełną napięcia rozmowę telefoniczną z Corralesem; w jej trakcie dowiedział się, że sam szef kartelu niebawem zawita do kraju i że w związku z tym nie powinien spóźnić się z następną dostawą. Zaklął, wbiegł do domu i wysłał dwóch ludzi do laboratorium, by zabrali ciała. Pod dom zajechały cztery ciężarówki z przyczepami

wyściełanymi brezentem. Grupa robotników zaczęła ładować na ciężarówkę skrzynki z bananami i kokainą. Ballesteros maskował wściekłość z powodu śmierci swoich ludzi, pokrzykując na robotników i popędzając ich do pracy. Statek czekał już przy nabrzeżu w Buenaventura. *** Droga

była

wyboista,

pasażerowie podskakiwali na fotelach w rozgrzanych kabinach. W żadnej z ciężarówek nie działała klimatyzacja i zdaniem Ballesterosa tak było lepiej. Nie chciał, by jego robotnicy poczuli się zbyt komfortowo. Musieli zachować czujność. Ballesteros lustrował wzrokiem każdy mijany samochód i każdego pieszego na drodze. Ładunek był duży, siedem ton, a firma padła ofiarą ataku morderców, toteż Ballesteros obawiał się drugiego uderzenia i

postanowił osobiście dopilnować transportu aż do drugiego lub trzeciego punktu wymiany. Załoga trzydziestometrowego kutra do połowu krewetek przycumowanego w porcie wyległa na nabrzeże, gdy ciężarówki dotarły do portu. Zaczęto ładować towar z przyczep na statek, korzystając z dźwigu o napędzie spalinowym i sieci z bomem. Skrzynie z bananami błyskawicznie wędrowały z nabrzeża do ładowni kutra.

W niewielkiej odległości stało dwóch partyzantów FARC i obserwowało operację. Jeden z nich skinął głową Ballesterosowi, który ku zaskoczeniu załogi szybkim krokiem wszedł po trapie na pokład. Oznajmił marynarzom, że płynie z nimi. Jak daleko zamierza płynąć? Tak daleko, jak będzie trzeba. *** Wzięli kurs na zachód i pokonali

około dwustu pięćdziesięciu mil, zbliżając się do Isla de Malpelo, niewielkiej wysepki ze wspaniałymi skarpami i efektownymi formacjami skalnymi, które połyskiwały w blasku słońca. Mieli tam pozostać aż do zmroku, markując połów krewetek; towarzyszyła im ławica żarłaczy jedwabistych. Ballesteros przeważnie milczał, wciąż nękały go obrazy zabitych podczas snu robotników. Wreszcie w pobliżu lewej burty

kutra wyłonił się ciemny kształt podobny do wieloryba lub ogromnego żarłacza. Gdy podpłynął bliżej, mężczyźni na pokładzie kutra zaczęli do siebie pokrzykiwać i szykować liny. Cień wynurzał się z wody upstrzony granatowymi, szarymi i czarnymi plamami. Przebił powierzchnię, biała piana spłynęła po bokach… Łódź podwodna przesunęła się obok burty kutra. – Tym razem wybiorę się z wami na przejażdżkę! – zawołał

Ballesteros do kapitana, który wyjrzał z włazu. Jednostka o napędzie spalinowoelektrycznym miała trzydzieści jeden metrów długości i prawie trzy metry wysokości od stępki do pokładu. Zbudowana z włókna szklanego mogła dzięki dwóm śrubom ciąć wodę z prędkością przekraczającą dwadzieścia węzłów na godzinę, nawet gdy wiozła na pokładzie dziesięć ton kokainy. Miała trzymetrowy stożkowy kiosk z peryskopem i potrafiła się

zanurzyć na głębokość niemal dwudziestu metrów. Była nadzwyczajnym osiągnięciem techniki i stanowiła dowód kreatywności i uporu tych, którzy kierowali operacją. Rzecz jasna należała do kartelu Juárez i kosztowała ponad cztery miliony dolarów. Zbudowano ją w suchym doku, pieczołowicie zamaskowanym pod trzywarstwowymi koronami drzew kolumbijskiej dżungli. Dwie zostały namierzone i

skonfiskowane przez wojsko, zanim je zwodowano, lecz kartel miał pieniędzy w bród i zbudował kolejne. Ta była jedną z czterech, które pozostawały w ciągłym użyciu. Ballesteros pamiętał czasy, gdy musieli korzystać z powolnych łodzi rybackich i żaglówek; czasem ośmielali się sięgać po kutry do transportu cygar. Poczynili olbrzymie postępy w dziedzinie finansowania i kamuflażu. Używane kiedyś łodzie ze

zdolnością do częściowego zanurzenia można było wykryć z powietrza, lecz tej to nie groziło. Ktoś pomógł mu przejść na pokład łodzi; jeden z marynarzy ustąpi mu miejsca, a sam wsiądzie na kuter. W odległości stu mil od wybrzeża Meksyku spotkają się z innym kutrem, przeładują towar i wrócą do Kolumbii. Ballesteros nie zaśnie, jeśli nie będzie wiedział, że ładunek dotarł do celu. Wszedł do ciasnej, lecz klimatyzowanej kabiny łodzi, a jego ludzie rozpoczęli

przeładunek. Granica z Meksykiem Hrabstwo Brewster w stanie Teksas Dwa dni później Funkcjonariuszka amerykańskiej straży granicznej Susan Salinas zaparkowała terenowy samochód obok niewielkiego rowu tak, by nie był widoczny z pustyni rozciągającej się aż po zakrzywiony horyzont z łańcuchem górskim. Słońce zaszło przed

dwiema godzinami; wraz z partnerem Richardem Austinem położyli się na brzuchach, szykując się do obserwacji granicy przez noktowizory. Pustynia wyglądała jak falująca plama pulsującej zieleni. Dostali cynk od miejscowego ranczera, który zauważył ciężarówkę mknącą przez dolinę w stronę jego posiadłości. Samochód uruchomił zdalny elektroniczny czujnik umieszczony tam przez CBP, Służbę do spraw Cła i Ochrony Granic.

– Może znów jakieś dzieciaki dorwały się do terenówki i szaleją – rzekł Austin, wzdychając głęboko i spoglądając ku południowemu wschodowi. – A mnie się zdaje, że złowimy dzisiaj grubą rybę – odparła cicho Susan. – Dlaczego tak uważasz? – Bo właśnie patrzę na tych sukinsynów. Blady tuman kurzu snuł się za steraną ciężarówką, której przyczepa aż po dach załadowana

była skrzyniami pełnymi bananów. Przywiązano je elastycznymi sznurami i częściowo przykryto podartym brezentem. Ci dranie nie przewożą przez wyboisty teren hrabstwa Brewster soczystych owoców, a poza tym nie przyłożyli się do zamaskowania kontrabandy. A może są aż tak bezczelni i niczym się nie przejmują? Powiększywszy obraz, zobaczyła trzech mężczyzn ściśniętych na przednich siedzeniach auta i jakiś ruch za nimi w kabinie. W sumie mogło ich

być nawet sześciu. Susan powściągnęła nerwy. Pracowała w CBP prawie od trzech lat i ujęła setki osób usiłujących nielegalnie przekroczyć granicę. Kiedyś nie przyszłoby jej do głowy, że będzie patrolowała granicę i nosiła broń. W liceum uważała, że jest „dziewczyńska”; była kapitanem pomponiarek, a z zajęć sportowych miała przeciętne stopnie. Później trafiła do lokalnego college’u i nie zdołała wzbudzić w sobie zainteresowania

żadnym z głównych przedmiotów. Kiedy brat przyjaciółki wstąpił do Służby Granicznej, postanowiła sprawdzić, co to takiego. Teraz miała dwadzieścia siedem lat i nadal pozostawała sama, ale lubiła zawodowy dreszczyk. Nie było łatwo dostać się do służby. Spędziła pięćdziesiąt pięć dni w Artesia w stanie Nowy Meksyk i w tym czasie uczęszczała na kursy z przepisów o imigracji i narodowościach, prawa karnego i o uprawnieniach policyjnych, z

języka hiszpańskiego, przepisów o ochronie granic, podstaw opieki medycznej i przepisów o użyciu broni, przygotowania fizycznego, kierowania pojazdami i walki z terroryzmem. W lokalnym college’u nie prowadzono zajęć strzeleckich. Ten czas okazał się najbardziej ekscytujący w jej krótkim życiu. Teraz jej puls przyśpieszył i było to kolejne potwierdzenie, że się nie pomyliła. „A ty co? Myślałeś, że my tu pilnujemy, aby pieski nie sikały? –

spytała pewnego sicario, którego załatwiła w zeszłym tygodniu. – Że dali nam broń do ręki i powiedzieli, że jakoś mamy sobie radzić z draniami, na których wpadniemy?”. Matka, o ironio, z całego serca pochwaliła jej wybór i oznajmiła, że jest dumna z tego, iż córka została stróżem prawa. Zwłaszcza że, jak to ujęła, „robi się tyle szumu wokół ochrony granic”. Ojciec Susan z kolei miał minę kibica piłkarskiego, któremu nie

pozwolono pić piwa na stadionie. Był spokojnym mężczyzną i wiódł ciche życie doradcy podatkowego w małym biurze na przedmieściach Phoenix. Lubił leniwe weekendy i stanowił przeciwieństwo samca alfa. Nie wyobrażał sobie, by córka posługiwała się bronią, skoro on nigdy tego nie robił. Zacytował Gandhiego i posunął się do stwierdzenia, że mężczyźni nie będą w niej widzieli kobiety, że nie będzie miała szans na randki; niektórzy być może zwątpią w jej

preferencje seksualne. A później jego córka przytyje, bo wszyscy gliniarze tyją, pogranicznicy nie są żadnym wyjątkiem. Dobrze zapamiętała jego słowa. Austin pod wieloma względami był do niej podobny: singiel, raczej samotny, miał napięte stosunki z rodzicami. Był pracoholikiem i lubił trzymać się ściśle przepisów. Nie dotyczyło to jedynie ich partnerstwa. Próbował ją podrywać, ale nie okazała zainteresowania. Miał zbyt surowe

rysy twarzy i było nieco za bardzo kluchowaty jak na jej gust. Musiała mu łagodnie odmówić. – No dobra, wzywam drugą jednostkę – powiedział. – Masz rację, to może być coś poważnego. – Zgoda. Wezwij Omaha i terenówkę. Wyślij im namiar GPS. Helikopter Black Hawk wspierający działania ich oddziału nosił nazwę kodową Omaha. Do wsparcia należało także trzech funkcjonariuszy, którzy z dużą prędkością przemierzali zryty

głębokimi koleinami teren pustyni potężnymi samochodami z napędem na cztery koła. Austin przetoczył się na plecy i sięgnął po telefon. Nagle zerwał się na równe nogi i zaczął biec. – Hej, wy tam! Stać! Straż Graniczna! Susan odwróciła się i krzyknęła za nim… Huk wystrzału wstrząsnął nią i przeszył ciało strachem niczym błyskawica. Odtoczyła się w bok od małej

wydmy i dobyła broni. Obok samochodu stało dwóch Meksykanów ubranych w dżinsowe kurtki. Jeden miał szpakowate włosy i trzymał w dłoni pistolet. Był to prawdopodobnie belgijski FN kaliber 5,7 mm; w Meksyku nazywano go mata policia, zabójca gliniarzy, gdyż wystrzelony z niego pocisk przebijał policyjne kamizelki. Drugi trzymał w dłoniach długi, wąski zakrzywiony nóż. Uśmiechnął się, błyskając złotym zębem.

Pierwszy krzyknął po hiszpańsku, żeby się nie ruszała. Susan dyszała. Austin leżał na ziemi z raną w piersi. Kamizelka rzeczywiście nie zatrzymała pocisku. Wciąż oddychał, trzymając się rękami za klatkę piersiową i cicho jęcząc. Mężczyzna z nożem ruszył w stronę Susan. Spojrzała na niego, na jego towarzysza z pistoletem i wypaliła. Trafiła go w ramię. Nadjeżdżająca z rykiem ciężarówka zbliżyła się na kilkaset metrów.

Susan stanęła na nogi, a napastnik z nożem skoczył w stronę leżącego na ziemi pistoletu swojego kolegi. Wymierzyła do niego, lecz w tej samej chwili z ciężarówki zaczęto do niej strzelać. Pociski uderzyły w ziemię niedaleko jej stóp. Rzuciła się do ucieczki, zmierzając w stronę rowu. Biegła pochylona, nie odwracając się. Szum oddechu dudnił jej w uszach, krew intensywnie pulsowała. Jej stopy rytmicznie uderzały o ziemię.

Zamierzała oddalić się na pewną odległość i włączyć radiotelefon. Ale na razie nie śmiała się zatrzymać. Usłyszała głośny wrzask i mimo woli stanęła. Nożownik trzymał w dłoniach odciętą głowę Richarda i pokazywał ją tym, którzy siedzieli w ciężarówce. Tamci ryknęli, a Susan odwróciła się i przypadła do ziemi w rowie. Słyszała, jak dwaj napastnicy wsiadają do ciężarówki. Leżała na ziemi, przyciskając do piersi rozgrzany pistolet. Siłą woli

zapanowała nad oddechem i w jej głowie zabrzmiały słowa ojca: „Zginiesz gdzieś tam jak pies i nikt cię nawet nie wspomni”. Jednak następny dźwięk, który usłyszała, przyniósł nadzieję. Warkot silnika ciężarówki zamiast się nasilić, cichł. A więc nie ruszyli za nią w pościg? Cud. Może zabrakło im czasu. Wzięła do ręki radiotelefon, jeszcze raz nadstawiła uszu i włączyła mikrofon. – Struś, tu Kojot pięć, odbiór. – Susan, co się tam dzieje, do

diabła? Nie odzywacie się. – Richard nie żyje – wyszeptała. – Nie słyszę cię. – Powiedziałam, że Richard zginął! – Nacisnęła klawisz na nadajniku GPS, który miała na ręku. – Przyjedźcie tu wszyscy! Łamiącym się głosem podała współrzędne GPS, a potem wyłączyła radio i ponownie wsłuchała się w niknący w szumie wiatru odgłos ciężarówki.

3 Żyzny grunt

Nogales, Meksyk W pobliżu granicy z Arizoną Dante Corrales nie cierpiał opuszczać Juárez głównie dlatego, że tęsknił za swoją Marią. W jego pamięci ciągle wracało wspomnienie ostatniego weekendu.

Maria uniosła nogi wysoko i wyprostowała palce o umalowanych paznokciach, mruczała, wbijała mu pazurki w plecy; słyszał jej głos i widział wyraz jej twarzy. Kochali się jak wygłodniałe, dzikie bestie. Corralesowi aż zakręciło się w głowie, gdy przypomniał sobie te chwile, stojąc w spalonym gasolinera należącym do firmy Pemex. Mężczyźni wyładowywali skrzynie bananów, wyjmowali z nich kostki kokainy i przekładali

do plecaków. Corrales i pięciu innych sicarios nadzorowali dwudziestu dwóch gońców. Ich szajka znana była jako Los Caballeros, czyli dżentelmeni. Nazywano ich tak dlatego, że elegancko się ubierali i wysławiali nawet wtedy, gdy odcinali ludziom głowy i wysyłali je wrogom jako wiadomości. Byli inteligentniejsi, śmielsi i znacznie bardziej niebezpieczni i przebiegli niż inne gangi zbrojne związane z meksykańskimi kartelami

narkotykowymi. Corrales mawiał, że oni tylko szlifują swoje machismo. Część transportu trafiła do Teksasu przez hrabstwo Brewster; Corrales odebrał telefon i od swojego zastępcy dowiedział się, że mieli kłopoty. Jego grupa wpadła na patrol graniczny. Jeden z wynajętych przez Juana ludzi odciął głowę funkcjonariuszowi. Co to, kurwa, miało znaczyć? Z ust Corralesa popłynął strumień przekleństw, nim wreszcie

się

uspokoił

i

przypomniał

Juanowi, że ten miał nie wynajmować nikogo z zewnątrz. Juan odpowiedział, że nie było wyboru, bo dwóch jego ludzi nie przyszło; pewnie się upili albo naćpali. „Następny pogrzeb, na którym się znajdziesz, będzie twoim pogrzebem”. Corrales pstryknięciem wyłączył komórkę, zaklął i poprawiwszy kołnierz skórzanego płaszcza, strząsnął parę kłaczków, które przyczepiły się do

spodni od Armaniego. Nie powinien się tak denerwować, w końcu życie jest piękne. Miał dwadzieścia cztery lata, zajmował ważne stanowisko w czołowym kartelu narkotykowym i zdążył już zarobić czternaście milionów pesos, czyli ponad milion dolarów. Imponujące osiągnięcie jak na chłopaka, który dorastał w nędzy w Juárez i został wychowany przez sprzątaczkę i robotnika zatrudnionych w tanim motelu.

Spalona stacja benzynowa i zalegający w niej swąd sprawiły, że Corrales zapragnął jak najprędzej stamtąd odejść. Przywiodły mu one na myśl wspomnienie innej nocy, najgorszej w jego życiu. Był jeszcze dzieckiem, miał siedemnaście lat, gdy przystąpił do gangu o nazwie Juárez 8. Wraz z kolegami ze szkoły stawiał czoło sicarios kartelu Juárez. Grożono im i siłą rekrutowano ich kolegów. Wielu kolegów Corralesa zginęło z

powodu uwikłania w działalność kartelu, on i jego kumple postanowili położyć temu kres. Pewnego popołudnia dwóch chłopaków dopadło go za śmietnikiem i ostrzegło, że jeśli nie odejdzie ze swojego gangu i nie wstąpi do Los Caballeros, jego rodzice zginą. Powiedzieli to bardzo dobitnie. Corrales wciąż pamiętał oczy tego gnoja gorejące w półmroku niczym rozpalone węgle. I zapamiętał słowa, które wciąż

rozbrzmiewały jak echo w jego głowie: „Zabijemy twoich starych”. Nic dziwnego, że kazał im zjeżdżać. Dwie doby później, powróciwszy z nocnej popijawy, zastał motel stojący w płomieniach. Ciała rodziców znaleziono w gruzach. Oboje zostali skrępowani taśmą i pozostawieni na pastwę ognia. W Corralesa wstąpiło szaleństwo, wykradł koledze pistolet i pędził samochodem przez miasto, poszukując łotrów, którzy

zrujnowali mu życie. Rozwalił auto o płot, zostawił je i wpadł do małego baru. W łazience urwał mu się film. Zabrała go policja i odstawiła do krewnych. Mieszkał z chrzestną i pracował jako stróż, jednocześnie chodząc do szkoły. Wtedy uznał, że nie może dłużej harować tak jak jego rodzice. Po prostu miał dość. Nie było innego wyboru. Wstąpi do gangu, który zabił jego rodziców. Decyzja nie przyszła łatwo ani szybko, lecz praca dla

Los Caballeros stanowiła jedyną przepustkę do ucieczki ze slumsów. A ponieważ był bystrzejszy od przeciętnego zabijaki i być może bardziej mściwy, błyskawicznie piął się po szczeblach kariery i nauczył się o interesie więcej, niż przypuszczali jego szefowie. Wcześnie odkrył, że wiedza daje władzę, uczył się więc wszystkiego o działalności kartelu i o jego wrogach. Los zrządził, że dwóch chłopaków, którzy zamordowali

jego rodziców, zginęło kilka tygodni przed tym, jak wstąpił w szeregi kartelu. Zabili ich ludzie z konkurencyjnego kartelu za ich bezczelne i głupie wybryki. Inni Caballeros ucieszyli się z tego. Corrales zadrżał i spojrzał na grupę gońców ubranych w ciemne bluzy z kapturami i dżinsy, z wypchanymi plecakami na grzbietach. Odprowadził ich do rogu hali i podniósł dużą pilśniową płytę z podłogi. Pod nią znajdowało się wejście do wąskiego

pionowego tunelu, w którym stała aluminiowa drabina. Z otworu wionęło zimne zatęchłe powietrze. – Kiedy znajdziecie się w tamtym domu – zaczął Corrales – nie ruszajcie się, dopóki nie zobaczycie samochodów. Wychodźcie po trzech, nie więcej. Reszta zostaje w sypialni. W razie kłopotów wracajcie tunelem. Jasne? Gońcy potwierdzili. Schodzili pojedynczo, niektórzy z latarkami. Był to jeden z mniejszych, lecz dłuższych tuneli

należących do kartelu. Miał prawie sto metrów długości, metr szerokości i niespełna dwa metry wysokości; strop wzmocniony był grubymi belkami. Mnóstwo murarzy i inżynierów budownictwa w Meksyku pozostawało bez pracy, toteż znalezienie załóg do budowy tuneli było śmiesznie proste. Wiele załóg czekało w pogotowiu na rozpoczęcie nowego projektu. Ludzie Corralesa szli zgarbieni, trzymając się razem. Tunel przebiegał pod punktem kontroli

granicznej w Nogales w Arizonie i zawsze istniało niebezpieczeństwo, że większy pojazd, taki jak autobus, spowoduje jego zawalenie. Coś takiego już się kiedyś zdarzyło. Corrales dowiedział się, że kartele drążyły tunele w Nogales od ponad dwudziestu lat, władze wykryły ich już setki. Mimo to kopanie tuneli trwało, a Nogales stało się światową stolicą podziemnych tuneli służących do przemytu narkotyków. Jednakże ostatnimi

czasy kartel Juárez rozszerzył swoją działalność na tym polu i obecnie kontrolował prawie wszystkie podziemne przejścia na terytorium Stanów Zjednoczonych. Dobrze opłacano tych, którzy pilnowali tuneli i nie dopuszczali do nich członków innych karteli. Kopano coraz głębsze szyby wejściowe, dlatego tunele stawały się trudniejsze do wykrycia za pomocą radarów gruntowych. Częstokroć także obsługa radarów brała tunele za kanały ściekowe,

których wiele biegło między meksykańską i amerykańską częścią Nogales. Od wejścia hali dobiegły jakieś krzyki i Corrales sięgnął do pistoletu mata policia, który tkwił w kaburze pod pachą. Dobywszy broni, zbliżył się do drzwi. Dwóch jego ludzi, Pablo i Raúl, wciągało jakiegoś mężczyznę krwawiącego z nosa i ust. Ranny wyrywał się i pluł krwią; krwawa ślina spadła o centymetry od mokasynów marki Berluti, które nosił Corrales. Ten

zaś był pewien, że bałwan nie ma pojęcia, ile takie buty kosztują. – Co to za jeden? – spytał, marszcząc brwi. – Chyba nakryliśmy szpiega – odparł wyższy z żołnierzy Corralesa, Raúl. – To pewnie jeden z ludzi Zúñigi. Corrales westchnął głęboko, przesunął palcami po długich ciemnych włosach, a potem nagle przystawił pistolet do czoła mężczyzny. – Szpiegowałeś nas? Pracujesz

dla Zúñigi? Nieznajomy oblizał skrwawione wargi. Corrales przycisnął pistolet mocniej i krzyknął, domagając się odpowiedzi na pytanie. – Pierdol się – wykrztusił mężczyzna. Corrales zbliżył się do niego. Jego głos brzmiał tak, jakby dobiegał z grobu. – Pracujesz dla Sinaloa? Jeśli powiesz prawdę, puszczę cię żywego. W oczach intruza pojawiła się

niepewność; uniósł nieco głowę. – Tak, robię dla Zúñigi. – Jesteś sam? – Nie, kumpel został w hotelu. – Na rogu? – Tak. – Dzięki. Corrales nagle, bez chwili zawahania, wpakował mu kulkę w głowę. Uczynił to tak szybko i bez wysiłku, że dwaj jego ludzie otworzyli usta i wzdrygnęli się. Mężczyzna osunął się do przodu, pozwolili mu upaść na ziemię.

– Zapakujcie tego skurwiela – warknął Corrales. – Zostawimy śmiecia na progu domu naszego przyjaciela. Niech dwóch ludzi pójdzie do hotelu i weźmie żywcem tego drugiego gnojka. Pablo gapił się na zabitego i kręcił głową. – Myślałem, że go puścisz. Corrales parsknął, a potem spojrzał w dół na swoje zakrwawione buty. Zakląwszy, sięgnął po komórkę, by zadzwonić do swojego człowieka w domu po

drugiej stronie granicy. Park Narodowy Sequoia, stan Kalifornia Cztery dni później Ciężarówka oznaczona znakiem wypożyczalni zatrzymała się przed wielkim namiotem. Agent specjalny Michael Ansara obserwował, jak z kabiny wysiada dwóch mężczyzn. Z namiotu także wyszło dwóch. Najwyższy z całej czwórki otworzył i podniósł tylną

klapę samochodu. Utworzyli szereg, biegnąc w stronę wejścia namiotu, i zaczęli sobie podawać skrzynie. Miejsce to służyło jako ośrodek dystrybucji narkotyków dla grup działających dalej na północ. Działalność meksykańskich karteli narkotykowych szmuglujących kokainę przez granicę Stanów Zjednoczonych pod względem śmiałości nie mogła się równać z operacjami, które od tygodnia badał Ansara. Kartele założyły rozległe uprawy

marihuany na wzgórzach i pustkowiach Parku Narodowego Sequoia. Przebiegało tamtędy wiele szlaków turystycznych, lecz duże połacie ziemi pozostawały niedostępne dla turystów. Patrole piesze zapuszczały się tam rzadko, toteż kartele miały do swej dyspozycji ogromny obszar dobrze chroniony przed obserwacją z powietrza. Bezczelnie rozwijały więc produkcję narkotyku i szybko rozprowadzały go wśród odbiorców, zarobione pieniądze

przerzucając do Meksyku. Ansara co rusz kiwał z niedowierzaniem głową, zapoznając się z tymi faktami. Kartele prowadziły swoją działalność od lat. Czy można to było nazwać śmiałością? Jak najbardziej, Ansara nie miał co do tego wątpliwości. Zobaczył na własne oczy podjęte przez przestępców zabezpieczenia, kolejne linie obrony biegnące równolegle do głównych szlaków. Wędrowiec, który zszedł ze ścieżki i zapuścił się wystarczająco daleko,

mógł się natknąć na rozmaite pułapki: wykopane doły różnej wielkości, niektóre głębokie na dwa metry i zamaskowane gałęziami, liśćmi i igliwiem. Na ich dnie tkwiły drewniane konstrukcje najeżone gwoździami. Pułapki umieszczono tam po to, by każdy ciekawski, który w nie wpadnie, zranił się i zawrócił w poszukiwaniu pomocy medycznej. Ansara odkrył również rozciągnięte nad ziemią druty. Pieszy, który potknął się o taki drut, przewracał

się na umieszczone w podłożu liczne gwoździe. Owe pułapki były dość prymitywne, stanowiły jedynie część bardziej wyrafinowanego systemu, który znajdował się za nimi. Ansara musiał się sporo wspinać, by dotrzeć do punktu obserwacyjnego, w którym obecnie się znajdował. Szedł z lekkim plecakiem, wdrapywał się na wzniesienia pod kątem ponad osiemnastu stopni i kluczył pomiędzy skalistymi zboczami;

potknął się z dziesięć razy, szukając wystarczająco szerokiej ścieżki w sposób, który pozwalał mu pozostać niezauważonym. Luźne kamienie, zwisające nisko konary i stromizny – zmaganie z wszystkimi tymi przeciwnościami przyprawiło go o zadyszkę. Około godziny marszu na północ od namiotu, który obserwował, a dwie godziny od najbliższej drogi znajdowało się coś, co Ansara nazwał ogrodem. W cieniu wysokopiennych sosen cukrowych

rosło sobie w najlepsze ponad pięćdziesiąt tysięcy krzewów konopi indyjskich w równych, rozmieszczonych co dwa metry rzędach; niektóre osiągnęły półtora metra wysokości. Zbocza wzgórz pokrywała żyzna gleba. Było tam także wiele krzaków i strumieni, z których wodę robotnicy karteli wykorzystywali do nawadniania upraw. W grzbietach wzgórz zakopano rury, zbudowano tamy na strumieniach; skomplikowany system zaopatrzony w węże

działające dzięki sile ciążenia nie pozwalał na to, by krzewy były zbyt obficie podlewane. Była to profesjonalna uprawa, nie szczędzono na nią środków. Wzdłuż obrzeży coraz bardziej rozszerzającego się terenu upraw stały skupiska małych namiotów, w których mieszkali rolnicy i ochroniarze; większość zapasów żywności składowano w dużych workach, które zawieszono na konarach drzew, by chronić je przed żerującymi w okolicy

czarnymi niedźwiedziami. Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu pól strzegło zawsze trzydziestu uzbrojonych mężczyzn. Zapasy dostarczali ludzie, którzy prawdopodobnie nie wiedzieli o przestępczej działalności; informowano ich tylko, że potrzebna jest żywność, woda, odzież, nawóz oraz inne niezbędne rzeczy. Zebrane rośliny rolnicy pod pieczą ochroniarzy szmuglowali poza teren pod osłoną nocy. Ci,

którzy pracowali za dnia, jeździli po wzgórzach drogimi rowerami górskimi; przemieszczali się w niebezpiecznych dolinach szybko i po cichu. Ansara domyślał się, że wielu robotników wywodziło się spośród krewnych i przyjaciół członków kartelu, można im było ufać. Wszystkie główne wjazdy i wyjazdy z parku pilnowane były przez strażników; Ansara odkrył, że przynajmniej jeden z nich został przekupiony po to, by wpuszczał pojazdy między północą a piątą

rano, mniej więcej co dziesięć dni. Uprawa marihuany nie była obca Ansarze. Wychował się we wschodniej części Los Angeles, w osiedlu domków Boyle Heights. Po drugiej stronie osiedla mieszkał starszy brat matki Alejandro De La Cruz. W tygodniu wujek pracował jako „ogrodnik gwiazd” w dzielnicy bogaczy Bel Air. Nocami i w weekendy De La Cruz sprzedawał trawkę tym samym zamożnym klientom. Ansara był jego zaufanym pomocnikiem.

Znał i potrafił wymówić nazwę delta-9-tetrahydrocannabinolu, aktywnego chemicznie składnika trawki sprawiającego, że palacz doznawał haju. Całymi godzinami skrobał i przygotowywał styropianowe doniczki. Najpierw trzeba było wybić otwór w denku, nałożyć ziemi, a następnie wsadzić czubkiem do góry ciemnobrązowe nasionko z marmurkowym wzorkiem. Umieszczał trzydzieści lub czterdzieści doniczek na płaskim naczyniu podobnym do

brytfanny, na której matka piekła ciastka, a potem włączał umieszczone pod długimi ławami spirale grzewcze. Nauczył się przesadzać kiełkujące sadzonki, tak by na korzeniu zostało dużo ziemi, i dowiedział się, jak ważne jest to, by ruchomy wiatrak pracował przez całą dobę. Przeglądał gazety, a zwłaszcza wkładki i ulotki, w poszukiwaniu okazyjnych ofert sprzedaży sześćsetwatowych świetlówek sodowych.

W uprawie konopi bardzo ważną rolę odgrywa noc, czas ciemności. Obsługa całodobowych włączników czasowych stanowiła niemałe wyzwanie. Świetlówki sodowe łatwo zużywały zwyczajne włączniki, więc wujek wyjaśnił mu, że konieczne jest używanie drogich włączników wysokiej mocy, tak zwanych przekaźników. Potrzeba doglądania roślin przez określony czas za dnia i w nocy stwarzała dwa problemy związane z kwestią bezpieczeństwa.

Zasłanianie okien w celu uzyskania całkowitego zaciemnienia wzbudzało podejrzliwość na ulicy. Policjanci wiedzieli, że trzeba na to zwracać uwagę. Ustawiczne wysokie zużycie prądu mogło zaalarmować pracowników firmy energetycznej, którzy zawiadomiliby policjantów. Poza tym uprawa konopi skutkowała zwiększoną wilgotnością powietrza. Otwieranie okien w dziwnych godzinach, niezależnie od opadów i temperatury

panującej na zewnątrz, stanowiło poważne ryzyko. Jeszcze przed ukończeniem dwunastego roku życia Ansara umiał wymienić w kolejności malejącej dwanaście najmocniejszych pod względem zawartości THC gatunków trawki, od Białej Wdowy do Lowrydera. Przez cały ten czas ani razu nie zapalił trawki, podobnie jak jego wujek, który mawiał, że są biznesmenami dostarczającymi na rynek ważny produkt. Jeśli

sprzedajesz ciastka, powiadał, to nie możesz się nimi obżerać. Całą zabawę diabli wzięli, kiedy matka zwęszyła, dlaczego syn spędza tyle czasu u wujka Alejandra. Przez kilka miesięcy nie odzywała się do brata. Ansara wstąpił do FBI i zdążył już przyskrzynić paru typków, którzy uprawiali marihuanę. Można to nazwać prawdziwą ironią losu. Teraz miał przed oczami żywy przykład owej ironii. Osiem milionów hektarów lasów

federalnych Kalifornii powierzono pieczy garstki agentów tropiących handlarzy narkotyków i niestety Ansara nie był jednym z nich. Znalazł się tam, ponieważ tropił pewnego handlarza, niejakiego Pabla Gutierreza, który zabił agenta FBI w Calexico; zdaniem Ansary utrzymywał on bezpośrednie związki z kartelem Juárez. W trakcie tropienia owego człowieka odkrył całą chmarę upraw w Kalifornii, lecz wraz z kolegami wahał się, czy zrobić na

nie nalot; liczył na to, że pozwolą mu zebrać więcej informacji o kartelach. Było jasne dla wszystkich, że zgarnąć trzeba szefów i ich zastępców. Jeśli uderzą przedwcześnie, tamci po prostu przeniosą uprawy parę kilometrów dalej. Granica amerykańskomeksykańska była coraz pilniej strzeżona, tymczasem kartele rozszerzały swoją działalność w Stanach Zjednoczonych. Od agenta specjalnego Federalnego Zarządu

Ziemi Ansara dowiedział się, że przed ośmioma miesiącami strażnicy parku w ciągu jednego tygodnia skonfiskowali jedenaście ton marihuany. Agent snuł spekulacje, ile ton nie zostało skonfiskowanych, ile wywożono z pól i sprzedawano na rynku… Meksykańscy baronowie narkotykowi prowadzili swój proceder na amerykańskiej ziemi i było zbyt mało stróżów prawa, by ich powstrzymać. No i masz, jak mawiali żołnierze w Wietnamie…

Ansara opuścił lornetkę i głębiej zaszył się w krzakach. Zdawało mu się, że jeden z mężczyzn rozładowujących ciężarówkę spojrzał uważnie w jego kierunku. Puls Ansary gwałtownie przyśpieszył. Odczekał chwilę, a potem uniósł lornetkę. Mężczyźni powrócili do pracy i odłożyli parę skrzynek, z których zdjęli wieka. Ansara powiększył zbliżenie i zobaczył paczki ze szczoteczkami do zębów, mydłem, jednorazowymi maszynkami do golenia,

buteleczkami aspiryny i syropem na kaszel. W większych skrzyniach znajdowały się pojemniki z propanem i paczki z tortillą, a także pomidorami i flaczkami. W koronach drzew przeleciał ptak. Ansara drgnął i wstrzymał oddech. Zniżywszy ponownie lornetkę, potarł zmęczone oczy. W jego głowie odezwał się głos Lisy: „Owszem, wiedziałam, w co się pakuję, ale te rozłąki trwają zbyt długo. Myślałam, że dam radę, że to jest właśnie to, czego

pragnęłam. Ale nie było”. I w taki oto sposób jeszcze jedna długonoga blondynka z niskim głosem i miękkimi dłońmi wymknęła się z ramion Ansary. Tylko że ta była inna. Przysięgała, że wytrzyma mimo jego nieobecności, i przez pierwszy rok dzielnie stawiała czoło wyzwaniu. Pisała i pracowała jako wykładowca nauk politycznych na Uniwersytecie Stanu Arizona i powiedziała Ansarze, że tak jest lepiej, że potrzebuje czasu dla

siebie. Tego wieczoru, kiedy świętowali pierwszą rocznicę swojego bycia razem, sprawiała wrażenie całkowicie w nim zakochanej. W czasie przyjęcia porównała go z aktorami takimi jak Jimmy Smits i Benjamin Bratt, a na swoim profilu na Facebooku napisała, że jest „wysokim, szczupłym, gładko ogolonym mężczyzną latynoskiego pochodzenia z promiennym uśmiechem i jasnymi oczyma o spokojnym spojrzeniu”. Uznał, że

to fajna charakterystyka. On nie potrafił posługiwać się tak zręcznie słowami. Wszelako rozłąka nie zmiękczyła serc, kiedy człowiek dobiega trzydziestki, sprawy mają się inaczej. On to zrozumiał, pozwolił jej odejść. Jednakże przez ostatni miesiąc nie mógł przestać o niej myśleć. Pamiętał ich pierwszą randkę. Zabrał ją do małej meksykańskiej rodzinnej restauracyjki w Wickenburgu w Arizonie, opowiedział o studiach i służbie w siłach specjalnych w

Afganistanie. I jeszcze o tym, że odszedł z wojska i został zwerbowany przez FBI. – Wolno ci opowiadać mi o tym wszystkim? – zapytała. – Nie mam pojęcia. A czy słuchanie o takich rzeczach cię podnieca? Przewróciła oczami i parsknęła śmiechem. Rozmowa zeszła na poważniejsze tory, gdy zaczęli mówić o wojnie, o poległych towarzyszach broni Ansary, o tym, że zbyt wielu musiał

pożegnać. Po deserze oznajmiła, że musi iść do domu; wynikało z tego, że nie jest nim zainteresowana i że powinien podziękować swojej siostrze za to, że ich umówiła. Naturalnie zaczął ją tropić, jak przystało na komandosa i agenta FBI, i w końcu zjednał ją sobie za pomocą kwiatów, kiepskich wierszyków zapisywanych na kartkach i kolacji w lokalach. Wszystko poszło w diabły za sprawą jego profesji, a on zaczynał mieć tego dość. Mógł sobie

wyobrazić siebie w roli kogoś, kto pracuje od dziewiątej do piątej, ale myśl o tym, że siedzi w kojcu, a szef dyszy mu nad głową, przyprawiała go o mdłości. Lepiej włóczyć się po górach z lornetką w dłoni i śledzić typy spod ciemnej gwiazdy. Znów czuł się jak mały chłopiec. Robotnicy zakończyli rozładowywanie, wsiedli do ciężarówki i odjechali. Ansara odprowadził ich wzrokiem. Z namiotu wyszło kilku innych i zaczęło ładować do plecaków

jakieś rzeczy wyjęte ze skrzynek. Uwinęli się w dziesięć minut i ruszyli w kierunku ogrodu. Ansara poczekał, aż znikną, a potem odwrócił się, by odejść. Gdyby przypadkowo nie zerknął w dół, byłby trupem. Tuż obok, po jego prawej stronie, tkwiło małe urządzenie ze sterczącym stożkiem. Ansara momentalnie rozpoznał laserowy czujnik; drugi element systemu znajdował się po przeciwnej stronie polany. Gdyby zakłócił

promień, uruchomiłby się cichy alarm. Ansara uniósł lornetkę i wypatrzył jeszcze kilka czujników przymocowanych do dolnych części pni drzew. Trzeba było wiedzieć, czego się szuka, by je zauważyć, a Meksykanie okleili boki czujników liśćmi i gałązkami, by lepiej je zamaskować. Na terenie całego ogrodu rozmieszczone były zwykłe druty zasadzki oraz małe miny, lecz tej części parku Ansara nie znał i nie dostrzegł urządzeń. Następnym razem będzie musiał zachować

większą ostrożność. Od stóp wzgórza dobiegły okrzyki po hiszpańsku. Na górze. Od wschodu. Czyżby go wypatrzyli? Jasny gwint. Może przeciął nogą któryś z laserowych promieni. Rzucił się do biegu, z namiotu wysypali się mężczyźni.

4 Dobrzy synowie

Miran Szah Północny Wazyrystan W pobliżu granicy z Afganistanem Moore i jego miejscowy informator Israr Rana przejechali samochodem około dwustu dziewięćdziesięciu kilometrów na

południowy wschód i znaleźli się w północnym Wazyrystanie, jednej z siedmiu prowincji plemiennych, nad którymi rząd centralny Pakistanu sprawował jedynie formalną kontrolę. Owe niedostępne terytoria od wieków zamieszkiwały głównie plemiona pasztuńskie. W dziewiętnastym wieku ziemie te zaanektowali Brytyjczycy. Ich władze, zwane w tej części świata radż, wprowadziły specjalne przepisy o wykroczeniach na terenach

granicznych. Zyskały one sobie nazwę czarnego prawa, jako że oddawały całkowitą i pozbawioną kontroli władzę miejscowym przywódcom plemiennym, jeśli tylko spełniali oni polecenia Brytyjczyków. Taka władza utrzymała się aż do utworzenia Islamskiej Republiki Pakistanu w 1956 roku. W latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku region stał się ostoją mudżahedinów walczących w Afganistanie z najazdem

sowieckim. Po jedenastym września dwa tysiące pierwszego roku północny i południowy Wazyrystan stały się terenami szkoleniowymi i matecznikami terrorystów, gdy na ich tereny wkroczyli talibowie i Al-Kaida. Rdzenni mieszkańcy w istocie powitali ich z otwartymi ramionami, gdyż talibowie odwoływali się do wartości i zwyczajów plemiennych, przypominali o zaciekłej obronie niezależności i nieufności wobec

rządu. Wszystko to świadczyło o tym, że Moore wybiera się na bardzo niebezpieczne i zapalne tereny, lecz Rana oznajmił mu, że warto podjąć ryzyko. Zmierzali na spotkanie z pewnym mężczyzną, który zdaniem Rany może rozpoznać taliba uwidocznionego na posiadanych przez Moore’a zdjęciach. Człowiek ów mieszkał w wiosce Miran Szah, która w czasach sowieckiej napaści stała się dużym obozem uchodźców z

Afganistanu

zbiegłych

przez

granicę z Chost, najbliższej wioski leżącej w niedostępnym regionie tego kraju. Wiele dróg prowadzących do Miran Szah było często nieprzejezdnych w miesiącach zimowych, a elektryczność mieszkańcom dostarczało parę generatorów spalinowych. Powiedzieć, że wjeżdżając do Miran Szah, wkraczało się do średniowiecza, to mało. Moore widział jednak anachroniczne oznaki zachodnich

wpływów

w

postaci

postrzępionych reklam 7Up i CocaColi rozpiętych między dwoma budynkami z cegły wypalonej z błota. Na uliczkach stały szeregi zakurzonych samochodów, dzieci goniły się po usłanych śmieciami alejkach. Mężczyzna w zatłuszczonym chałacie prowadzący na postronku małego osiołka przeszedł obok wraz z gromadą innych, ubranych w długie bawełniane koszule wypuszczone na spodnie i

przepasane szarfami. Kilku z nich,

uzbrojonych w kałasznikowy, oderwało się od reszty i podeszło do zbombardowanego budynku na placu targowym; grupa mężczyzn i kobiet przeszukiwała gruzowisko. Gdzieś nieopodal pieczono kozę na rożnie; Moore dobrze znał ten zapach. – Jeszcze jeden zamach samobójczy – powiedział Rana, który siedział za kierownicą. – Chcieli zabić tutejszego wodza, ale im się nie udało.

– Ale z budynkiem poszło im lepiej – zauważył Moore. Przy końcu drogi podeszło do nich dwóch mężczyzn z karabinami w dłoniach; byli to pakistańscy żołnierze pilnujący Miran Szah. Wiosce zapewniono dodatkową ochronę ze względu na coraz częstsze ataki związanych z talibami bojowników, którzy mieli swoje obozowiska na okolicznych wzgórzach. Sprawca ataku bez wątpienia przyszedł właśnie stamtąd. Rząd podjął działania

mające powstrzymać „talibanizację” terytoriów plemiennych, przysyłając ludzi i sprzęt, lecz przynosiły one ograniczony skutek. Moore dobrze poznał ten region; wspierani przez talibów baronowie narkotykowi z łatwością przekupywali żołnierzy. Gdyby Chodaj przeżył, podałby nazwiska skorumpowanych wojskowych. Rana wyjaśnił żołnierzom stojącym na posterunku, że jedzie z towarzyszem na spotkanie z Nek

Wazirem, przewodniczącym szury, czyli zgromadzenia wykonawczego północnego Wazyrystanu; był on znany ze zdecydowanego występowania przeciwko tutejszym watażkom talibskim. Wartownik naradził się z kolegą, coś sprawdził, a następnie poprosił przybyszów o dokumenty. Naturalnie Moore bardzo zręcznie podrobił papiery, w których figurował jako wytwórca broni z Darra Adam Chel, małego miasteczka, którego mieszkańcy

całkowicie poświęcili się produkcji broni i amunicji. Cudzoziemcom zabraniano wjazdu do Darry, lecz kupcy stale przejeżdżali z dostawami przez tereny plemienne. Wartownik łatwo zaakceptował dokumenty Moore’a, ale po zajrzeniu do wnętrza samochodu uniósł rękę. – A gdzie towar? – Nie przyjechałem tu w interesach – odparł z uśmiechem Moore. Wartownik wzruszył ramionami i

machnął ręką. – Skąd znasz Wazira? – spytał Moore Ranę. – Mój dziadek walczył razem z nim z Sowietami. Obaj tu przyjechali. Znam go całe życie. – Byli mudżahedinami. – Tak, byli dzielnymi bojownikami o wolność. – Doskonale. – Kiedy mnie werbowałeś, powiedziałem ci, że mam bardzo dobre kontakty – oznajmił Rana, mrugając porozumiewawczo.

– To długa podróż, a jak ci wspomniałem, szefowie dają mi tylko dwa dni. – Jeśli ktoś wie, kim są ci, których szukasz, to właśnie Wazir. On zna najwięcej ważnych osób na tych terenach. Ma setki oczu, nawet w Islamabadzie. Jego siatka jest naprawdę wyjątkowa. – A mieszka w takiej dziurze. – Nie przez cały rok, ale owszem. Ta „dziura”, jak nazwałeś wioskę, stanowi rozległą kryjówkę i ogranicza władzom możliwość

obserwacji. Gruntowa droga leniwie skręciła w prawo. Samochód wspiął się na zbocze wzgórza i znalazł się przed dwoma średniej wielkości domami z cegły, za którymi stało rozbitych kilka namiotów. Na dachu większego budynku sterczały talerze anten satelitarnych, z namiotów dobiegało buczenie generatorów prądu. Dalej w głębi mieściły się zagrody dla kóz i krów, a po prawej stronie w dolinie widać było pola, na których

miejscowi rolnicy uprawiali pszenicę, owies oraz perską odmianę koniczyny zwaną szaftal. Na dachu pojawiło się dwóch wartowników i uniosło do ramienia kałasznikowy. Wazir stworzył sobie na wzgórzach dobrze chronioną kwaterę, pomyślał Moore. Przy drzwiach czekał starszy mężczyzna z długą białą brodą opadającą falami na pierś. Był ubrany w jasnobrązową szatę, biały turban i takąż kamizelkę, a w prawej ręce trzymał butelkę z

wodą. Z lewej niewiele pozostało; palców nie było, a po wierzchu dłoni przebiegały głębokie poszarpane blizny, które znikały pod rękawem. Moore przyjrzał mu się uważniej i zobaczył, że starzec ma urwaną część lewego ucha. Musiał znaleźć się tuż obok eksplodującego pocisku, prawdopodobnie moździerzowego. Miał szczęście, że w ogóle żyje. Powitanie było krótkie. Aktualny pseudonim Moore’a, Chattak, był typowym pasztuńskim nazwiskiem,

a dzięki ciemnym włosom i cerze odziedziczonych po włoskohiszpańskich przodkach matki niemalże mógł uchodzić za Pakistańczyka. Niemalże. Wazir zachichotał, słysząc nazwisko. – To oczywiście nie pan – rzekł po angielsku z silnym obcym akcentem. – Jest pan Amerykaninem, i dobrze. Będę miał okazję poćwiczyć język. – Ale to nie będzie konieczne – odparł po pasztuńsku Moore.

– Chcę się pobawić, proszę mi pozwolić. Moore skinął głową, po czym się uśmiechnął. Starzec budził szacunek. Jego zmęczone niebieskie oczy z całą pewnością spoglądały kiedyś w głębokie otchłanie zła. Wazir wprowadził gości do domu. Właśnie dobiegła końca muzułmańska modlitwa południowa zwana zuhr; Moore wiedział o tym i spodziewał się, że Wazir poda herbatę. Z wolna

przeszli do obszernego, cienistego pomieszczenia służącego jako salon gościnny, w którym wokół misternie zdobionego perskiego dywanu leżały kolorowe poduszki. Trzy miejsca zostały przygotowane. Poduchy zwane toszak oraz cienka mata pośrodku dastarchan służyły do odprawiania ceremonii, którą było picie herbaty. W jednym z pomieszczeń w głębi gotowała się strawa i do salonu wpadała przyjemna woń cebuli i jeszcze czegoś.

Nadszedł jakiś chłopiec, którego przedstawiono jako prawnuczka Wazira. Miał siedem lub osiem lat i niósł specjalną misę oraz dzban o nazwie haftawa-wa-lagan. Starannie obmyli ręce. Chłopiec powrócił z herbatą; Moore pociągnął długi łyk i westchnął. Jej aromat niezmiennie kojarzył mu się z orzeszkami pistacjowymi. – Jak minęła podróż? – spytał Wazir. – Bez żadnych wypadków – odparł Moore.

– Bardzo dobrze. – Macie zdjęcia? Moore sięgnął do niewielkiej torby zawieszonej na ramieniu i wyciągnął tablet. Włączył go i podał Wazirowi. Starzec zręcznie przewijał zrobione przez agentów wywiadu fotografie, jakby miał już do czynienia z takim urządzeniem. Moore zapytał go o to. – Pokażę panu coś – odrzekł gospodarz i zawołał chłopca, który pomógł mu wstać.

Zaprowadził gości korytarzem do pomieszczenia na tyłach swojego gabinetu. Moore otworzył usta ze zdziwienia. Wazir miał tam całe szeregi serwerów, dwa telewizory z wielkimi ekranami oraz kilka pracujących jednocześnie laptopów. Jego elektroniczne stanowisko dowodzenia przypominało mostek nawigacyjny statku kosmicznego. Na ekranach migały strony serwisów informacyjnych i programów telewizyjnych, a także witryny

stron ogłoszeniowych i serwisów społecznościowych. Ten staruszek bez dwóch zdań był połączony z internetowym światem. Na stoliku leżało kilka tabletów, takich samych jak ten, którego używał Moore. – Jak pan widzi – powiedział gospodarz, machając zdrową ręką – lubię swoje zabaweczki. Moore ze zdziwieniem pokręcił głową. – Jestem tu od dwóch, trzech lat. Jak to możliwe, że dotąd o panu

nie słyszałem? – To była moja decyzja. – Dlaczego więc teraz pan ją zmienia? Uśmiech starca znikł. – Dopijmy herbatę. Potem zjemy lunch i porozmawiamy. Powróciwszy do salonu, zajęli miejsca; chłopiec przyniósł gulasz, chutney, pikle i naan, czyli płaski chleb pieczony w glinianym piecu. Potrawy były pyszne i Moore poczuł, że napełnił żołądek. Wazir przekłuł ciszę pytaniem:

– Co było najtrudniejszą rzeczą, jaką zrobił pan w życiu? Moore zerknął na Ranę, który swoją postawą mówił: „To ważne”. – Czy to ważne? – spytał z westchnieniem Moore, odwracając się do gospodarza. – Nie. – Więc czemu pan pyta? – Ponieważ jestem stary, wkrótce umrę i uważam, że braterstwo ludzi tworzy się przez poświęcenie. Jestem kolekcjonerem koszmarów, tak to można nazwać.

Wspominanie w chłodnym świetle dnia pozwala kwitnąć odwadze i prawdzie. A zatem, w imię braterstwa… Co było najtrudniejszą rzeczą, jaką zrobił pan w życiu? – Zdaje mi się, że nigdy nie musiałem się zmierzyć z tym pytaniem. – Boi się pan mi powiedzieć? – Nie boję się, tylko… – Nie chce się pan z nim zmierzyć. Ukrył je pan głęboko. Moore westchnął; z trudem

spoglądał w oczy Wazira. – Wszyscy popełniliśmy wiele trudnych rzeczy. – Chcę usłyszeć o tej najtrudniejszej. Mam powiedzieć pierwszy? Moore skinął głową. – Pragnąłem, żeby ojciec był ze mnie dumny. Chciałem być dobrym synem. – Dlaczego było to trudne? Wazir uniósł kikut ręki. – Odniosłem ranę na początku wojny i kiedy wchodziłem do

domu, w oczach mojego ojca gasła ojcowska duma. Jego syn był już tylko kaleką, nie wojownikiem. Już nigdy nie odnosił się do mnie tak samo. Sprawienie, aby był ze mnie dumny, stało się dla mnie najtrudniejsze. – Jestem pewien, że się panu powiodło. Starzec się uśmiechnął. – Musiałby pan zapytać mojego ojca. – On jeszcze żyje? Wazir skinął głową.

– Mieszka godzinę jazdy samochodem stąd. Musi być najstarszym człowiekiem w wiosce. – Jestem pewien, że teraz jest z pana dumny. Ja nie byłem szczególnie dobrym synem. A zanim się zorientowałem, jaki ze mnie dureń, było za późno. Mój ojciec zmarł na raka. – Przykro mi to słyszeć. A zatem chodziło nam o to, by być dobrymi synami, tak? – To nigdy nie jest takie proste. Moore’a piekły oczy, wiedział, że

starzec będzie naciskał dalej. I nie pomylił się. – Najtrudniejsza rzecz? Moore odwrócił wzrok. – Przykro mi. Nie mogę teraz na to spojrzeć. Starzec siedział w milczeniu i popijał herbatę. Cisza na powrót wypełniła pokój, a Moore zmusił swoje myśli, by wypłynęły na głębokie ciemne fale pustki. Uniósł głowę. – Jeśli panu nie powiem, nie pomoże mi pan.

– Gdyby odpowiedział pan od razu, nie uwierzyłbym. Rozumiem, że wielki ból nie pozwala panu mówić. Znam ten ból. Pomogę panu, muszę pomóc. – Podjąłem w życiu pewną decyzję i do dziś nie wiem, czy była słuszna. Ilekroć o niej pomyślę, zbiera mi się na wymioty. Oczy Wazira się rozszerzyły. – Niech więc pan to zostawi za sobą! Zjadł pan mój najlepszy gulasz! Moore uśmiechnął się z żartu.

– Pomówmy o zdjęciu. Dowiem się, kim są ci dwaj, ale myślę, że są nieważni. Powstrzymać musi pan tych, dla których pracują. – Zna pan nazwiska? – Widział pan mój gabinet. Wiem o wiele więcej. Gospodarz zaprowadził ich do swojego pokoju i pokazał Moore’owi zdjęcia dwóch mężczyzn; oznajmił, że to mułłowie Abdul Samad i Omar Rahmani. Młodszy, Samad, był po czterdziestce, a Rahmani dobiegał

sześćdziesiątki. – Czy ci ludzie są talibskimi dowódcami? Trudno mi uwierzyć, że o nich nie słyszałem. Wazir się uśmiechnął. – Oni nie chcą być znani. Najłatwiej można to wyjaśnić w taki sposób, że wśród talibów istnieje wewnętrzny krąg. Są ludzie znani publicznie i grupa specjalna działająca potajemnie. Rahmani jest jej przywódcą, a Samad to jego pięść. To oni odpowiadają za śmierć pańskich przyjaciół i

pułkownika, który chciał panu udzielić pomocy. Moore spojrzał znacząco na Ranę, który zdradził starcowi więcej, niż powinien. Ten tylko wzruszył ramionami. – Musiałem mu powiedzieć w czym rzecz. Inaczej by się nie zgodził. Moore się skrzywił, po czym spojrzał na Wazira. – Ten człowiek zaginął – oznajmił, podając gospodarzowi zdjęcie agenta Gallaghera.

Mężczyzna miał długie, metalicznie siwe włosy i postrzępioną brodę. Rodzice Gallaghera wyemigrowali z Syrii i osiedlili się w Stanach; tam przyszedł na świat ich syn. Naprawdę nazywał się Baszir Wassuf, lecz zmienił nazwisko w wieku kilkunastu lat. Opowiadał Moore’owi o rozmaitych przejawach dyskryminacji, których doświadczył jako dziecko w północnej Kalifornii. – Proszę mi zostawić kopię tego zdjęcia – rzekł Wazir.

– Dziękuję. Wie pan coś o tym drugim, przypominającym z urody Meksykanina? – Rzeczywiście jest Meksykaninem. Oni kupują o wiele więcej opium niż dawniej. Nigdy nie byli dobrymi klientami, ale w ostatnich latach dziesięciokrotnie zwiększyli obroty i jak pan się przekonał, nasze wojsko pomaga im transportować towar, wysyłać go za granicę, do Meksyku i Stanów Zjednoczonych… – Wie pan, gdzie ci ludzie

przebywają? Teraz, w tej chwili. – Tak myślę. – Wazir, chcę panu podziękować za herbatę, za gulasz… Za wszystko. Jestem naprawdę wdzięczny. – Wiem. Kiedy będzie pan gotów mówić, proszę mnie odwiedzić. Chcę usłyszeć pańską historię. Jestem starym człowiekiem i dobrym słuchaczem. ***

W trakcie podróży powrotnej Moore wiele myślał o „swojej historii” i ciemnych odmętach, w których kiedyś się zanurzył… Liceum Fairview w Boulder w stanie Kolorado (gra tam drużyna Knights). Właśnie tam w pierwszej klasie Moore poznał niejakiego Waltera Schmidta. Chłopak był od wszystkich starszy o rok, ponieważ nie zdał do drugiej klasy, i napawało go to dumą. Przechwalał się tym, że chodzi na wagary, pyskuje nauczycielom i pali trawkę

na szkolnym boisku. Wiele razy próbował wciągnąć w te zabawy Moore’a, a ten – choć pokusa była wielka i bardzo pragnął wyrwać się z burzy, która rozpętała się w związku z rozwodem rodziców – nie uległ. Jednak Moore także nie był orłem w nauce, ledwie przechodził z klasy do klasy i z zazdrością patrzył, jak Walter zdobywa sobie poklask w szkole i przyciąga do siebie dziewczyny, które szły z nim do łóżka. Na Moore’a spoglądał ze zdziwieniem,

jakby chciał powiedzieć: ty też mógłbyś to wszystko mieć, brachu. Pod koniec roku jego opór osłabł i postanowił wybrać się na prywatkę, którą organizował Schmidt. Zamierzał pierwszy raz spróbować trawki, bo miała tam być dziewczyna, która wpadła mu w oko; wiedział, że ona już pali. Mknął przez miasto motorem i jeszcze przyśpieszył na widok błyskających świateł radiowozów. Podjechawszy bliżej, zobaczył, że dwaj policjanci wywlekają

Schmidta z domu niczym psa zarażonego wścieklizną. Chłopak szarpał kajdanki, klął, nawet splunął jednemu z nich w twarz. Moore stał i z zapartym tchem patrzył, jak policja aresztuje pozostałych uczestników imprezy, włącznie z dziewczyną, która mu się podobała. Pokręcił głową. Mało brakowało, a sam trafiłby do aresztu. Nie, to nie jest życie, w każdym razie nie dla niego. Nie zamierzał marnować go tak jak tamte palanty. Trzeba

obrać nowy kierunek. Jego ojciec, który był jajogłowym i pracował w IBM-ie, ustawicznie czepiał się go, że nie ma celu w życiu ani przyszłości. Tego wieczoru podjął decyzję. Nauczyciel wychowania fizycznego, pan Loengard, od dłuższego czasu usiłował go zainspirować i dać mu zachętę, i teraz Moore postanowił go posłuchać. Pan Loengard dostrzegł w nim coś, czego nie znalazł u niego nikt inny, uświadomił mu, że

jego życie może coś znaczyć, że może dać światu coś wielkiego i cennego. Moore odpowiedział na wezwanie i stał się szczególnego rodzaju żołnierzem, komandosem z US Navy SEALs. Ojciec powtarzał mu, że marynarka jest dla pijaków i kretynów. Postanowił dowieść staremu, że się myli. Trzymał się prostej, wąskiej ścieżki, skończył szkołę i pod koniec lata znalazł się w Great Lakes w stanie Illinois w ośrodku szkoleniowym marynarki

wojennej; miał tam przejść ośmiotygodniowe szkolenie podstawowe. Musiał dwa razy przejść „kurs twardości”, czyli szkolenie marynarskie, szkolenie w zakresie użycia broni i ratowania uszkodzonej jednostki; musiał również zaliczyć pamiętną „jaskinię wytrzymałości”, w której trzeba było wyrecytować nazwisko w pełnym brzmieniu oraz numer ubezpieczenia społecznego, podczas gdy u stóp adepta dymiła tabliczka z gazem łzawiącym.

Po zaliczeniu szkolenia Moore naciągnął na głowę czapeczkę US Navy i został wysłany do Navy Law Enforcement Academy w San Antonio, gdzie miał ukończyć sześciotygodniowy kurs dla podoficerów żandarmerii wojskowej. Spodobało mu się to, gdyż mógł się bawić bronią. Instruktorzy zauważyli jego umiejętności snajperskie i po długotrwałych błaganiach wydali mu to tak bardzo pożądane uprawnienie. Jako absolwent

otrzymał awans na marynarza kategorii E-3 i wysłano go do Coronado w Kalifornii, kwatery Fok. Tam miał się dowiedzieć, co oznaczają krew, pot i łzy.

5 Ojciec

Casa de Rojas Punta de Mita, Meksyk W położonym nad oceanem ośrodku golfowym Four Seasons odgrodzonym od świata wysoką bramą zgromadziło się przeszło dwustu gości. Posiadłość mająca

ponad sześć tysięcy metrów kwadratowych, z willą z czterema apartamentami i dwoma pokojami dziecinnymi, była najsławniejszą rezydencją w okolicy. Masywne, ręcznie rzeźbione drzwi frontowe, ozdobna murarka i marmury w holu bardziej kojarzyły się z europejską katedrą niż z prywatną siedzibą; wszystko to sprawiało, że Casa de Rojas sprawiała na przybyszu wrażenie zapierające dech w piersiach. Nic dziwnego, że dziewczyna Miguela Sonia Batista

otworzyła usta ze zdziwienia na widok wielkich kamiennych kolumn podpierających łuki z pięknego granitu. Miguel prowadził ją w stronę ogromnego basenu i rozległego kamiennego patia. – Każdy ukrywa jakąś tajemnicę – powiedziała, zatrzymując się i opierając o kolumnę; spojrzała w górę na szerokie świetliki w dachu. – Ale tutaj czuję się nieco przytłoczona… Popatrzyła na kamienną

posadzkę z misternymi wzorami,

które światowej sławy architekci miesiącami projektowali i budowali przez lata. Miguel opowie jej o tym później, kiedy ją oprowadzi. Teraz musieli zająć miejsca, nim ojciec rozpocznie prezentację. Nie umiał się jednak powstrzymać od tego, by skraść chwilę i spojrzeć na jej sięgające do ramion kędzierzawe włosy. Padający na nie blask późnopopołudniowego słońca nadawał im odcień czarnego

wulkanicznego piasku. Miguel miał dwadzieścia dwa lata, jego żądze kipiały; stał i wyobrażał sobie, co będą robili później. Była szczupła jak każda modelka pracująca na wybiegu, lecz nadzwyczaj sprawna; przez miesiąc badał każde zagięcie jej młodego ciała i długo spoglądał w jej ciemnobrązowe oczy zabarwione kilkoma odcieniami złota. Przysunął się do niej i skradł szybkiego całusa. Zachichotała. Miguel chwycił ją za nadgarstek. – Chodźmy. Ojciec mnie zabije,

jeśli się spóźnimy. Sonia omal się nie przewróciła, kiedy ruszali, gdyż nie patrzyła przed siebie, tylko zagapiła się na jedną z trzech ogromnych kuchni z barami na dwanaście osób i znajdującą się obok salą bankietową dla prawie stu gości. Lśniące marmurem ściany wznosiły się na sześć metrów. Miguel opowie później swojej dziewczynie o meblach, które ojciec sprowadził ze wszystkich zakątków świata; wiele z nich miało swoją historię.

Wycieczka potrwa kilka godzin, a on spodziewał się, że przed nocą zdążą zajrzeć do biblioteki, sal gimnastycznej i multimedialnej, a także na strzelnicę. Sonia nie zdawała sobie sprawy z wielkości domu; kiedy Miguel go jej pokaże, dziewczyna dowie się więcej o nim i o jego ojcu, Jorge Rojasie. – Trochę się denerwuję – powiedziała, ściskając jego rękę. Dotarli do końca długiego holu, za którym zaczynała się pstrokata posadzka otaczająca basen.

Castillo stał tam jak zawsze – posąg wysokości metr osiemdziesiąt pięć w ciemnym garniturze i okularach przeciwsłonecznych; w jego uchu tkwiła słuchawka. Miguel odwrócił się do swojej dziewczyny. – Soniu, przedstawiam ci Fernanda Castilla. Dowodzi ochroną mojego ojca, ale wciąż nie nauczył się grać w Call of Duty… – To dlatego, że oszukujesz – odparł Castillo z nieznacznym uśmiechem. – Kantujesz na

okrągło, wiem o tym. – Musisz się nauczyć strzelać. Castillo pokręcił głową i zdjął okulary; miał tylko jedno oko, drugie było zaszyte. Sonia wzdrygnęła się, ale podała mu rękę. – Bardzo mi miło cię poznać – powiedział. – Mnie również. – Nie chciałem być niegrzeczny dla takiej ładnej panienki – rzekł, zakładając okulary. – Czasem lepiej ich nie zdejmować, co?

– W porządku, nic się nie stało. Dziękuję. Poszli dalej, lawirując między grupkami ludzi stojących przy stołach rozstawionych wokół basenu. – Tylko nie daj się nabrać – szepnął Miguel. – On więcej widzi jednym okiem niż wielu ludzi dwojgiem. – W jaki sposób je stracił? – Jeszcze w dzieciństwie, to smutna historia. Może ci ją kiedyś opowiem, ale dzisiaj popijajmy

drogie wina i bawmy się! – Miguel uniósł brwi i ścisnął dłoń Soni. Czterech barmanów obsługujących cztery barki dbało o to, by wino i szampan lały się nieprzerwanie. Między dwoma barkami ustawiono transparent, spokojna woda północnego Pacyfiku i ciemnopomarańczowe niebo stanowiły doskonałe tło. Napis brzmiał: „Witamy na przyjęciu charytatywnym Jorge Rojasa poświęconym zbieraniu funduszy na rzecz rozwoju

szkolnictwa”. Wstęp kosztował tysiąc dolarów od osoby; w ten sposób ojciec Miguela co dwa lata zachęcał swoich bogatych przyjaciół do tego, by część swoich pieniędzy przeznaczyli na szczytny cel. Fundacja miała na koncie wspaniałe dokonania. Nawet meksykański rząd nie zrobił dla systemu edukacji tyle, co Jorge Rojas. On zaś nie zamierzał spoczywać na laurach. – Miguelu, Miguelu – odezwał się gdzieś z tyłu znajomy głos. Zbita

gromada gości rozstąpiła się, by przepuścić Marianę i Artura Gonzalezów, ciotkę i wuja Miguela. Oboje dobiegali pięćdziesiątki; doskonale ubrani i uczesani, wyglądali, jakby za chwilę mieli wystąpić na czerwonym dywanie w Hollywood. Po śmierci brata Jorge Mariana stanowiła jego jedyne rodzeństwo. – Aż miło popatrzeć – rzekła ciotka, pociągając za rękaw ciemnoszarego garnituru bratanka. – Podoba ci się? Znaleźliśmy z

ojcem nowego projektanta w Nowym Jorku, przyleciał, żeby się z nami spotkać. – Miguel nie zamierzał mówić Soni, że garnitur kosztował ponad tysiąc dolarów. Zamożność rodziny czasem go peszyła, starał się ją bagatelizować. Ojciec Soni, Kastylijczyk z Madrytu, był dobrze prosperującym biznesmenem, właścicielem firmy produkującej rowery na zamówienie; zaopatrywał w rowery wyścigowe zawodowe teamy startujące w Tour

de France. Jednakże majątek rodziny Soni nie mógł się równać z bogactwem, które zgromadził ojciec Miguela. Jorge Rojas był nie tylko jednym z najzamożniejszych ludzi w Meksyku, lecz także na świecie; czyniło to życie jego syna skomplikowanym i nieco surrealistycznym. – A więc to jest ta słynna Sonia? – spytała ciotka. – Tak – odparł Miguel, promieniejąc z dumy. Po chwili, znacznie bardziej oficjalnym

tonem, dodał: – Soniu, oto moja ciocia Mariana i wujek, pan Arturo Gonzalez, gubernator Chihuahua. Sonia była doskonale wychowaną młodą kobietą i przywitała ich równie oficjalnym tonem. Jej promienny uśmiech i delikatny brylantowy naszyjnik nie uszły uwagi wuja. Miguel, patrząc na nią, niczego nie słyszał; widział tylko jej ruchy, radość na twarzy, uśmiech i olśniewający blask oczu. Ojciec Miguela przedstawił ich sobie przy okazji zajęć związanych

z inwestycją wspólnego znajomego. To, że Sonia pochodziła z Kastylii, bardzo zaimponowało ojcu. Miguelowi bardziej zaimponował jej zgrabny tyłeczek i bujny biust, zwłaszcza na początku ich znajomości. Dowiedział się, że studiowała na Universidad Complutense, jednej z największych uczelni w Europie, i odkrył, że pod urodą kryje się bystry umysł. – Nie oceniaj mnie – powiedziała. – Nie uczęszczałam do

drogiej prywatnej szkoły, ale uzyskałam dyplom z wyróżnieniem. Latem po ukończeniu studiów wybrała się w podróż do Nowego Jorku, Miami i Los Angeles, miast, w których nigdy przedtem nie była. Pasjonowała się modą i przemysłem filmowym. Zdobyła dyplom z zarządzania i marzyła o pracy w wielkim studiu filmowym w Kalifornii albo u sławnego projektanta w Nowym Jorku. Niestety ojciec nie chciał o tym

słyszeć. Dał jej rok na odnalezienie siebie, lecz jesienią powinna rozpocząć pracę w jego firmie. Miguel, naturalnie, miał wobec niej znacznie ambitniejsze plany. – Wreszcie wróciłeś z Hiszpanii – odezwała się ciotka. – Ile czasu tam spędziłeś? Miguel uśmiechnął się do Soni. – Około miesiąca. – Twój ojciec powiedział mi, że był to prezent z okazji ukończenia studiów – oznajmiła ciotka, otwierając szerzej oczy.

– Rzeczywiście – potwierdził z dumą Miguel. Odwrócił się do wuja. – A ty jak się czujesz po powrocie do domu? Arturo przesunął dłonią po łysej czaszce i skinął głową. – Wciąż mamy mnóstwo do zrobienia. Coraz więcej tu przemocy. Mariana machnęła ręką. – Nie mówmy o tym w taki piękny wieczór. Jest tyle powodów

do radości! Arturo z rezygnacją skinął głową i uśmiechnął się do Soni. – Bardzo się cieszymy, że mogliśmy panią poznać. A teraz zabieramy was do naszego stołu. – To świetnie się składa, bo zamierzaliśmy z państwem usiąść. Zanim zdołali pokonać odległość od jednego krańca basenu do drugiego, Miguela zagadnęło kilka osób; byli to współpracownicy ojca, koledzy z drużyny na uniwersytecie oraz była

dziewczyna. Rozmawiała z nim pół minuty po francusku, lecz zdawało mu się, że owe pół minuty ciągnie się jak trzydzieści godzin. Sonia stała zakłopotana obok. – Nie wiedziałam, że znasz francuski – rzekła, gdy wreszcie zdołał uwolnić się od nachalnej syreny. – Znam angielski, francuski, hiszpański, niemiecki i holenderski – odparł. – Umiem też czasem zagadać po gangstersku, kapujesz? Sonia roześmiała się i usiedli

wokół suto zastawionego stołu, na którym stały okazy najpiękniejszej porcelany na świecie. Ojciec nauczył Miguela, że nie wolno lekceważyć tego, co się ma; prowadził dostatnie życie, lecz mimo to umiał docenić drobiazgi, takie jak materiał, z którego utkano serwetki, lub skórę, z której zrobiono pasek do spodni. Rzesze ludzi nie mają prawie nic, należy więc być wdzięcznym i cieszyć się z każdego luksusowego przedmiotu. Obok dużego ekranu

projekcyjnego stała mównica z mikrofonem i laptopem. Ojciec zażyczył sobie, by prezentacja odbyła się przed rozpoczęciem posiłku, gdyż, jak mawiał, „napęczniałe brzuchy nie mają uszu”. Arturo wstał i podszedł do mównicy. – Panie i panowie, zechciejcie usiąść. Za chwilę rozpoczniemy. Nie wszyscy mnie znają, więc się przedstawię. Jestem Arturo Gonzales, gubernator Chihuahua.

Chciałbym także przedstawić mojego szwagra, którego w istocie przedstawiać nie trzeba. Pomyślałem jednak, że przy tej okazji powiem państwu parę słów o młodości Jorge, ponieważ chodziliśmy do jednej szkoły i znamy się całe życie. Arturo zrobił krótki oddech i nagle dodał: – Jorge był beksą, wcale nie żartuję. Goście gruchnęli śmiechem. – Godzinami płakał nad pracą

domową, potem przychodził do mnie, ja odrabiałem zadania, a on dawał mi colę albo gumę do żucia. Sami widzicie, że już wtedy wiedział, jak się robi interesy. Znów odpowiedziała mu salwa śmiechu. – Ale mówiąc poważnie, panie i panowie, obaj doceniamy edukację i naszych nauczycieli. Gdyby nie oni, nie stalibyśmy tu przed wami i właśnie dlatego tak bardzo pragniemy dać coś od siebie naszym dzieciom. Jorge powie

więcej o działalności fundacji, zatem bez dalszej zwłoki oddaję głos panu Jorge Rojasowi! Arturo spojrzał w stronę barku. Wyszedł zza niego mężczyzna ubrany w taki sam garnitur, jaki nosił Miguel. Za to krawat miał zupełnie inny: lśniąco czerwony, ze złotą oblamówką. Niedawno ostrzyżone włosy były nasmarowane żelem i gładko przylegały do głowy; Miguel po raz pierwszy zauważył szare kosmyki na skroniach i na długich bakach.

Nigdy wcześniej nie pomyślał, że ojciec jest stary. Jorge był wysportowany, w czasie studiów grał w uniwersyteckiej drużynie piłkarskiej. Przez kilka lat, zanim doznał kontuzji kolana, uprawiał także triatlon. Wciąż doskonale się trzymał i miał imponujący wzrost niemal metr dziewięćdziesiąt; różnił się tym od syna, który miał zaledwie sto siedemdziesiąt siedem centymetrów i już nie rósł. Często miewał kilkudniowy zarost i tłumaczył to nawałem zajęć

(rozmówcy reagowali na te słowa marszczeniem czoła – jak to, jeden z najbogatszych ludzi na świecie nie ma czasu, by się ogolić?); jednak tego wieczoru jego wyrazista jak u gwiazdora filmowego szczęka była gładko ogolona. Uśmiechnąwszy się, zamachał do licznie zgromadzonych gości i dosłownie podbiegł do mównicy. Mocno uścisnął Artura. Następnie odsunął się od niego i żartobliwie ścisnął jego szyję.

Goście parsknęli śmiechem. Wreszcie wypuścił szwagra i podszedł do mikrofonu. – Prosiłem go, aby nie opowiadał o tym, że płakałem nad pracą domową, ale to prawda, panie i panowie, święta prawda. Zdaje się, że szkoła zawsze budziła we mnie silne uczucia, takie lub inne! Miguel zerknął na Sonię, która siedziała jak zaczarowana. Jorge działał w taki sposób na wszystkich i jakkolwiek Miguel czasem zazdrościł ojcu, był z niego

niesłychanie dumny. Wiedział, że Sonia będzie go podziwiała, tak jak większość tych, którzy go znali. Przez pełny kwadrans patrzyli i słuchali, a Jorge Rojas opowiadał o tym, jak jego fundacja zdołała zbudować nowe szkoły, wyposażyć je w najnowocześniejszy sprzęt i zatrudnić najlepszych nauczycieli z Meksyku i sąsiednich krajów. Jorge przytoczył nawet statystyki i wyniki testów szkolnych, by uwiarygodnić swoje słowa. Jednakże najbardziej przekonujący

argument wyrazili sami uczniowie. Jorge odsunął się na bok, by cała czwarta klasa mogła stanąć za mównicą. Troje uczniów, dwóch chłopców i dziewczynka, elokwentnie opowiedziało o ulepszeniach wprowadzonych w szkole. Miguel nigdy nie widział równie ślicznych dzieci; był pewien, że ich wystąpienie trafi głęboko do serc każdego z gości. Na koniec Jorge zachęcił wszystkich, by przed wyjściem przekazali więcej pieniędzy na

konto fundacji. Wskazał gestem młodych uczniów. – Musimy inwestować w przyszłość – oznajmił, podnosząc głos. – Zróbmy to także dzisiaj. Życzę wszystkim przyjemnej kolacji i dziękuję! Kiedy Jorge zszedł z mównicy, zbliżyła się do niego jego ukochana Alexsi, oszałamiająca blondynka, która wcześniej towarzyszyła mu przy barku. Poznał ją w czasie podróży służbowej do Uzbekistanu i wszyscy rozumieli, co go w niej

urzekło. Miała oczy tak samo jasne jak Gula, Afganka, której zdjęcie ukazało się na okładce magazynu „National Geographic”. Jej ojciec był sędzią Sądu Najwyższego, nominowanym przez prezydenta kraju; ona była adwokatem i nie wyglądała na więcej niż trzydzieści lat. Miguel wiedział, że ojciec nie mógłby przestawać z kobietą, z którą nie można prowadzić inteligentnej rozmowy. Całkiem płynnie mówiła po angielsku, hiszpańsku i rosyjsku i studiowała

stosunki międzynarodowe. O dziwo, przetrwała u boku Jorge dłużej niż wszystkie inne jego przyjaciółki. Spotykali się już prawie od roku. Miguel z zaciekawieniem spoglądał na krzesła ustawione w lewej części ogrodu. Po chwili zajęli je członkowie orkiestry i zaczęli grać subtelną bossa novę Jobima. Alexsi miękkim ruchem usiadła na krześle podsuniętym jej przez Jorge i obdarzyła wszystkich

uśmiechem. – Widzę, że wielcy podróżnicy wreszcie powrócili z Hiszpanii – odezwał się Rojas, spoglądając z radością na Sonię. – Bardzo mi miło znów panią widzieć, panno Batista. – Ja także się cieszę, proszę pana. Dziękuję za prezentację, była nadzwyczajna. – Zawsze można uczynić więcej dla dzieci, prawda? – Jorge Rojas zamyślił się przez chwilę. – Och, proszę wybaczyć zaniedbanie

dobrych manier – powiedział szybko, spoglądając na Alexsi. – Przedstawiam pani moją przyjaciółkę Alexsi Gorbotową. Alexsi, oto przyjaciółka mojego syna Sonia Batista. Panie wymieniały uprzejmości, a tymczasem Miguel wzdrygnął się na widok trunku, którym kelnerzy napełniali kieliszki. Było to Chateau Mouton Rothschild Pauillac, rocznik 1986. Miguel uwielbiał to wino i wiedział, że butelka kosztuje więcej niż pięćset

dolarów. Nie zamierzał wspominać Soni o cenie, lecz dziewczyna uniosła kieliszek do nosa i jej oczy rozwarły się szerzej. – Wznoszę toast za przyszłość naszego wielkiego kraju, Meksyku! – powiedział Jorge, unosząc wysoko kieliszek. – Viva Mèxico! Miguel i Sonia wymknęli się, zanim podano deser. Ojciec Miguela pochłonięty był ożywioną rozmową z wujem i paroma miejscowymi politykami. Zapalili

cygara; ich woń była zbyt intensywna, Sonię zaczęły piec oczy. Usiedli przy wolnym stoliku nieopodal orkiestry i zasłuchali się w nadspodziewanie dobre wykonanie Samba de Uma Nota So. Miguel znał tytuł utworu i zaimponował tym dziewczynie. Jego wykształcenie muzyczne nie było jedynie dodatkiem do edukacji, lecz stanowiło istotną jej część. Sonia położyła dłoń na jego ręce. – Dziękuję, że mnie tu

przyprowadziłeś. Roześmiał się. – Oprowadzić cię teraz po posiadłości? – Nie teraz. Chętnie posiedzę tutaj i porozmawiam. W oddali zawyła syrena, po chwili zawtórowały jej inne. To mógł być wypadek samochodowy, lecz nie akt przemocy, o którym wspomniał wuj Miguela. Przemocy, która spadła na miasto Juárez niczym chmura, otumaniła ludzi i pchnęła ich do tego, by zabijali się

nawzajem. Tym razem to był tylko wypadek samochodowy… Sonia uniosła brodę i spojrzała w stronę stołów, przy których zasiadali goście. – Alexsi sprawia miłe wrażenie. – Jest dobra dla mojego ojca, ale on nigdy się z nią nie ożeni. – Dlaczego? – Bo nie przestał kochać mojej matki. Te dziewczyny nie mogą się z nią równać. – Rozumiem, że możesz nie chcieć o tym rozmawiać, ale wciąż

mi nie powiedziałeś, jak zmarła. Miguel ściągnął brwi. – Zdawało mi się, że powiedziałem. – Powiedziałeś swojej drugiej dziewczynie. Uśmiechnął się i udał, że daje jej kuksańca; raptem wyraz jego twarzy się zmienił. – Zmarła na raka piersi. Wszystkie pieniądze świata nie mogły jej uratować. – Przykro mi. Ile miałeś lat? – Jedenaście.

Sonia przybliżyła się i położyła mu rękę na ramieniu. – Na pewno musiało to być dla ciebie trudne, zwłaszcza w tak młodym wieku. – Tak. Szkoda, że ojciec… Nie wiem, jak to ująć… Szkoda, że lepiej nie zdołał sobie z tym poradzić. Myślał, że jeśli zostanę w domu, odbije mi, nie wytrzymam bólu, więc wysłał mnie do Le Rosey. – Przecież mówiłeś, że ci się tam podobało.

– Tak, ale jego tam nie było. Sonia skinęła głową. – Muszę być szczera. Kiedy o tym wspomniałeś, sprawdziłam w internecie. To jedna z najdroższych szkół z internatem na świecie. Wyjechałeś do szkoły w Szwajcarii, to fantastyczne. – Chyba tak… Ale bardzo tęskniłem za ojcem i później już nigdy nie byliśmy tacy sami. Nie umiał pogodzić się ze śmiercią mojej mamy i z wychowywaniem mnie, więc musiałem wyjechać.

Widywałem go trzy, cztery razy w roku i nie było to jak spotkanie z ojcem, tylko z szefem. Nie odrzucam go z tego powodu, chciał dla mnie jak najlepiej. Jednak czasem żałuję, sam już nie wiem, co plotę… Czasami mam wrażenie, że pomaga tym dzieciom ze względu na poczucie winy z mojego powodu… – Może powinieneś z nim pomówić, tak naprawdę z nim porozmawiać. Obaj wciąż podróżujecie, może powinniście

zostać w domu i od nowa się poznać. – Masz rację, ale nie wiem, czy on by tego chciał. On jest wszędzie i nigdzie. Jeśli ktoś jest posiadaczem większości Meksyku, musi pilnować interesów. – Twój ojciec wygląda na uczciwego mężczyznę, wydaje mi się, że byłby z tobą szczery. Po prostu powinniście pogadać. – Trochę się tego obawiam. Już zaplanował mi życie, a jeśli wdamy się w rozmowę, pokaże mi gotową

mapę. Mam nadzieję, że uda mi się popróżnować do końca lata, zanim znów zagoni mnie do roboty. Jesienią wracam na studia magisterskie. – Nic mi o tym nie mówiłeś. – Nie mówiłem ci o wielu rzeczach. Powiedziałaś, że chcesz się przenieść do Kalifornii, pamiętasz? – Owszem. – Jesienią razem możemy się tam przeprowadzić. Ja będę chodził do szkoły, a ty może znajdziesz pracę

w którymś ze studiów filmowych, tak jak chciałaś. Sonia westchnęła. – Byłoby cudownie! Mogłabym znaleźć coś, co… Nagle przerwała i posmutniała. – Co się stało? – Wiesz, że ojciec nigdy mi na to nie pozwoli. – Pogadam z nim. – Nic nie wskórasz. – Zniżyła głos, naśladując ojca. – Powiodło mu się dzięki temu, że „z uporem poświęcał się dążeniu do wysokiej

jakości pracy”. Tak w każdym razie to ujmuje. Wychowaniu córki poświęca się z takim samym uporem. – Zatem poproszę ojca, żeby z nim pomówił. – Co masz na myśli, Miguelu? – spytała, unosząc doskonale wydepilowane brwi. – Twój ojciec chce, żebyś była szczęśliwa. Zaufaj mi, potrafię ci to zapewnić. Na pewno zrobię wszystko w tym kierunku. – Już to zrobiłeś…

Nachyliła się do niego i namiętnie go pocałowała. Puls Miguela przyśpieszył. Gdy się od siebie oderwali, Miguel spojrzał w stronę rozstawionych stołów. Jorge zamachał do syna. – No właśnie – rzekł z westchnieniem Miguel. – Będzie mnie przepytywał o opinię na temat globalnego kryzysu i Boże miej mnie w opiece, jeśli nie mam zdania… – Bez obawy – odparła Sonia. –

W razie czego przedstawię swoją. Miguel uśmiechnął się i wziął ją za rękę. – Doskonale się składa.

6 Werset miecza

Region Szawal Północny Wazyrystan Wódz plemion zamieszkujących okolice Szawalu zwołał ważne spotkanie w swoim glinianym forcie w dolinie Mana, lecz mułła Abdul Samad nie zamierzał się na

nie udać. Przywódcy zaczęli się gromadzić przed fortem, tymczasem mułła siedział w kucki za kępą drzew wraz ze swoimi dwoma zaufanymi porucznikami, Atifem Talwarem i Wadżidem Niazim. Samad dostrzegł jakiś ruch po drugiej stronie wzgórza i przez lornetkę wypatrzył dwóch mężczyzn. Jeden miał ciemne włosy i brodę, a broda drugiego, młodszego i szczuplejszego, była rzadsza i krótsza. Nosili się jak

miejscowi, ale jeden spoglądał na telefon satelitarny, drugi natomiast trzymał w ręku coś, co Samad uznał za odbiornik GPS. Talwar i Niazi przyglądali się uważnie nieznajomym. Mieli nieco ponad dwadzieścia lat, dwa razy mniej niż Samad, który szkolił ich przez minione dwa lata. Obaj doszli do wniosku, że obserwowani mężczyźni są wysłannikami amerykańskiego wywiadu, armii pakistańskiej lub nawet jednostki amerykańskich sił specjalnych.

Głupi i źle wyszkoleni podwładni przywódcy plemienia nie rozpoznali wroga, więc zapłacą za swoją indolencję. Przywódca lubił ostentacyjnie traktować wysłanników rządowych zgodnie z plemiennym kodeksem postępowania. Groził wojskowym i mówił, że jeśli go zaatakują, poniosą takie same straty jak na południu Wazyrystanu. Mawiał, że rząd powinien wiedzieć o tym, iż jego poddani będą rozwiązywać swoje sprawy zgodnie z tradycją,

dzięki ustaleniom zgromadzeń takich jak dżirga, że pomoc władz centralnych powinna się ograniczać do zaspokojenia podstawowych potrzeb ludzi, a nie do sposobów, w jaki się nimi rządzi. Zapewniał, że jego poddani nie będą dawali schronienia zbrodniarzom, że w Szawalu nie ma „cudzoziemców” i że jest jak najdalszy od tego, by ściągać zagrożenie na ludzi i ziemię. Jednak wódz nie był dobrym kłamcą i Samad dopilnuje, by za to

zginął… Może nie dzisiaj, nie jutro, ale niebawem. Zwiadowcy zatrzymali się i lustrowali teren przez lornetki. Ich szczególne zainteresowanie wzbudził długi szereg jabłoni biegnący łukiem w stronę wzgórza, na którym rosły brzoskwinie. Pola uprawne znajdowały się na wykarczowanych stromych zboczach wzgórz stojących nad wioską, a drzewa zapewniały dobrą osłonę. Mężczyźni wypatrzyli kilku ochroniarzy wodza, którzy

usadowili się wokół terenu. Ci jednak prawie nie zwrócili uwagi na szpiegów; Samad tylko pokręcił głową z niesmakiem. Władze amerykańskie i pakistańskie miały słuszne powody, by sądzić, że tutejsze plemiona udzielały schronienia talibom i bojownikom Al-Kaidy; członkowie klanów Datta Chail i Zakka Chail od wieków słynęli z lojalności, a ich ziemie stanowiły matecznik buntowników. Obecny wódz nie był żadnym wyjątkiem,

lecz Amerykanie mocno go naciskali i Samad uważał, że prędzej czy później ugnie się przed siłą. Wtedy zdradzi jego i czterdziestu szkolących się po pakistańskiej stronie Szawalu i dziesięć kilometrów dalej, w części afgańskiej. Po jedenastym września dwa tysiące pierwszego roku armia pakistańska wkroczyła na te tereny z zamiarem zabezpieczenia granicy przed żołnierzami Sojuszu Północnego, którzy parli z

Afganistanu na wschód. Mogło – a zdaniem Samada nawet powinno dojść do starcia – lecz miejscowe klany przyjęły ich chętnie; rozmieszczono posterunki kontrolne. Później przywódcy plemienni tego pożałowali, gdyż Amerykanie podejrzewali obecność terrorystów na tych terenach. W ciągu kilku lat wielu ich bliskich padło ofiarą amerykańskich dronów i lotniczych bomb burzących. Amerykanie wyrażali ubolewanie i wypłacali żałosne

odszkodowania, a jednocześnie w imię sprawiedliwości zabijali cywilów. W ostatnich miesiącach wodzowie poszli po rozum do głowy i odrzucali prośby władz amerykańskich i pakistańskich. Przed kilku laty utworzono plemienny laszkar; zadaniem oddziału było aresztowanie wszystkich zbiegów i bojowników przebywających w regionie Szawalu. Parę dni temu przywódca plemienny otrzymał wiadomość z

Islamabadu o tym, że wysocy urzędnicy nie są zadowoleni z działań laszkar i że w związku z tym silne oddziały wojskowe powrócą na te tereny, by wyłapać zbiegów. Samad i jego żołnierze doszli do porozumienia z przebywającym obecnie po afgańskiej stronie granicy mułłą Omarem Rahmanim: postanowili, że jeśli wojsko powróci, talibowie i bojownicy Al-Kaidy uzbroją członków plemion tak, by ci mogli odeprzeć atak. Rahmani zapewnił

wodza, że w zamian za pomoc otrzyma sowite wynagrodzenie. Funduszy Rahmaniemu nie brakowało, jako że maki rosły obficie i opium wędrowało za granicę. Dobito targu z meksykańskim kartelem Juárez, talibowie mieli zostać głównym dostawcą opium do tego kraju, jeśli kartel zdoła zdławić swoich wrogów. Dotąd Meksyk nigdy nie należał do głównych odbiorców afgańskiego opium, lecz Rahmani zamierzał zmienić tę sytuację i

sprawić, by jego towar mógł lepiej konkurować z producentami południowoamerykańskiej kokainy i amfetaminy dostarczającymi narkotyki kartelom, które z kolei dawały je do ręki Amerykanom. Samad opuścił lornetkę. – Przyjdą po nas dziś wieczorem – oznajmił. – Skąd wiesz? – spytał Talwar. – Zapamiętajcie moje słowa. Zwiadowcy przychodzą zawsze parę godzin wcześniej. Po prostu. Rahmani zadzwoni, żeby nas

ostrzec. – Co zrobimy? Czy uda nam się wydostać wszystkich na czas? Uciekniemy? – dopytywał Niazi. Samad pokręcił głową i wskazał palcem niebo. – Oni patrzą, jak zawsze. Pogładził się po długiej brodzie i w ciągu minuty w jego głowie powstał plan. Poruszył ręką i cała trójka zaczęła się wycofywać. Trzymali się blisko drzew owocowych i grzbietu wzgórza, wykorzystując je jako osłonę przed

wzrokiem szpiegów. Na przeciwległym zboczu wzgórza znajdowała się niewielka chata z obszernymi zagrodami dla kóz, owiec i paru krów. Mieszkający tam rolnik złym okiem patrzył na Samada, gdy ten sprowadzał oddziały do pobliskiej doliny na ćwiczenia strzeleckie. Był to poligon talibów i rolnik dobrze o tym wiedział. Przywódca plemienia rozkazał mu udzielać Samadowi wszelkiej pomocy, lecz ten zgodził się niechętnie. Samad nigdy nie

zamienił z nim słowa. Rahmani ostrzegł go, że rolnikowi nie wolno ufać. W czasach wojny trzeba poświęcać ludzi. Ojciec Samada, mudżahedin niegdyś walczący z Rosjanami, poszedł na wojnę z karabinem Kałasznikowa i małym podartym plecakiem. Na nogach miał rozpadające się sandały. Odwrócił się do Samada i uśmiechnął. W jego oczach był blask. Samad był małym chłopcem. Niebawem na świecie pozostali

tylko on i matka. Trzeba poświęcać ludzi. Samad nosił przy sobie zdjęcie ojca w żółknącej foliowej osłonie, i gdy czuł się bardzo samotny nocą, patrzył na nie i pytał ojca, czy jest dumny z dokonań syna. Dzięki pomocy kilku światowych organizacji dobroczynnych Samad zdołał ukończyć szkołę w Afganistanie; inna organizacja wybrała go i dała stypendium, by mógł się zapisać na studia na Uniwersytecie Middlesex w

Wielkiej Brytanii. Uczestniczył w zorganizowanym przez uczelnię obozie regionalnym w Dubaju, zdobył tam dyplom z informatyki i zainteresował się polityką. W Middlesex poznał młodych talibów, członków Al-Kaidy i Hezbollahu, buntowników, którzy rozpalili jego naiwną duszę. Po ukończeniu studiów wybrał się z paroma kolegami do Zahedanu, miasta w południowowschodnim Iranie; w tym regionie zbiegają się granice trzech państw:

Pakistanu, Iranu i Afganistanu. Za pieniądze z handlu narkotykami, wynająwszy speców od materiałów wybuchowych z szeregów irańskich Strażników Rewolucji, założyli warsztat produkcji bomb. Samad otrzymał zadanie stworzenia i obsługiwania systemu komputerowego. Budowali bomby, które umieszczali w pustakach z popiołu, a następnie przemycali je przez granice do Afganistanu i Pakistanu; stworzony przez Samada program pozwalał ustalać

terminy dostaw, elektronicznie je oznaczać i śledzić. Dla niego była to pierwsza wycieczka w świat terroryzmu. Dżihad to najistotniejszy obowiązek wszystkich muzułmanów, lecz znaczenie tego słowa jest często źle rozumiane; nawet Samad nie miał co do niego pewności, dopóki mu go nie objaśniono w czasie, gdy pracował w fabryce bomb. Niektórzy teolodzy określają tym mianem walkę toczoną w duszy człowieka,

obronę wiary przed jej krytykami, a nawet emigrację do niemuzułmańskiego kraju w celu krzewienia islamu. Trzeba podążać drogą Allacha. Jednak czy istnieje naprawdę jakaś inna forma niż zbrojny dżihad? Niewiernych trzeba wypędzić ze świętej ziemi, trzeba ich zgładzić. To oni wywołali niesprawiedliwość i przemoc. Odrzucili prawdę, mimo że jasno została im przedstawiona. Niszczą siebie samych i sprowadzą zagładę na cały świat, jeśli się ich

nie powstrzyma. Samad zawsze miał na czubku języka werset z Koranu: „Przygotujcie przeciwko nim, ile możecie sił i oddziałów konnicy, którymi moglibyście przerazić wroga Boga…”Koran, sura VIII, wers 60, Warszawa 1986. . Żadna grupa ludzi nie uosabiała wrogów Allacha lepiej niż Amerykanie, ci zepsuci, pozbawieni kręgosłupa moralnego i wiary zjadacze wszelkiego śmiecia.

Kraina cudzołóstwa i otyłości. To oni zagrażają wszystkim narodom świata. Samad powiódł swoich podwładnych w pobliże chaty, a następnie wywołał rolnika. Mężczyzna, który żył samotnie po śmierci żony i wyprowadzce dwóch synów do stolicy, po dłuższej chwili przykuśtykał do progu, opierając się na lasce i spoglądając spod oka na Samada. – Nie chcę was tutaj. – Wiem – odparł Samad i się

zbliżył. Skinąwszy po raz drugi głową, wbił długi zakrzywiony nóż prosto w serce starca. Gdy ten osuwał się na ziemię, Samad i jego ludzie chwycili go i wnieśli do wnętrza chaty. Położyli go na klepisku, a on spoglądał na nich, wykrwawiając się na śmierć. – Kiedy skona, musimy ukryć ciało – rzekł Niazi. – Naturalnie – potwierdził Samad. – Zauważą jego nieobecność – stwierdził Talwar.

– Powiemy, że poszedł do miasta odwiedzić synów. Ale tylko jeśli zapyta ktoś z miejscowych. Jeśli przyjdą Amerykanie lub żołnierze, powiemy, że to nasze gospodarstwo. Rozumiecie? Ucieczka teraz wzbudziłaby podejrzenia. Niazi i Talwar skinęli głowami. Nieopodal zagrody znaleźli wykop, do którego rolnik wrzucał obornik. Cisnęli go tam i przysypali gnojem. Samad się uśmiechnął. Żaden żołnierz nie

zechce grzebać się w gnoju po to, by wydobyć zwłoki jakiegoś nędznego wieśniaka. Samad włożył na siebie niektóre rzeczy starca, a potem usiedli na trzeszczących krzesłach, zaparzyli herbaty i czekali na zmierzch. *** Moore i jego młody rekrut Rana zauważyli trzech mężczyzn obok kępy drzew na szczycie wzgórza, lecz byli zbyt daleko, by nawet

przez lornetki dojrzeć ich twarze. Rana wyraził przypuszczenie, że są to talibscy wartownicy; Moore przyznał mu rację. Zeszli do wąwozu, a następnie wdrapali się na wyżej położone miejsce i Moore zadzwonił za pomocą telefonu satelitarnego Iridium. W tym górzystym terenie, zwłaszcza na przełęczach i w parowach, zasięg był słaby, lecz wszedłszy na szczyt, uzyskiwał mocny sygnał; tam, rzecz jasna, Moore narażał się na wykrycie. Dodzwonił się do szefa

grupy operacyjnej Alfa, jednej z elitarnych jednostek sił specjalnych. Jako członek Fok współpracował z nimi w Afganistanie i żywił dla kolegów głęboki szacunek, lecz mimo to drażnili się ze sobą, dyskutując, która jednostka ma najskuteczniejszych i najgroźniejszych wojowników. Była to zdrowa i zabawna rywalizacja. – Ozzy, tu Czarna Broda – odezwał się Moore, używając

swojego kryptonimu w CIA. – Co słychać, bracie? Jego rozmówcą był kapitan Dale Osbourne, nieprzyzwoicie młody, lecz nadzwyczaj bystry komandos, z którym Moore odbył kilka nocnych rajdów bojowych; pojmali dwóch cennych jeńców w Afganistanie. – Dziś w nocy zaliczę hat trick. Ozzy prychnął. – Masz wartościowy cynk czy jakieś typowe badziewie? – Typowe badziewie.

– A więc ich nie widziałeś. – Są tutaj, trzech już namierzyliśmy. – Dlaczego zawsze mi to robicie, palanty? Moore zachichotał. – Bo wy, frajerzy, lubicie zabawy w błotku. Przesłałem nazwiska i zdjęcia. Chcę dopaść tych drani. – Co poza tym? – Wszędzie widzieliśmy mnóstwo łusek, to musi być ich poligon. Flejtuchy nie lubią po sobie sprzątać. Chętnie bym was tu

zobaczył dzisiaj w nocy, będzie impreza z niespodzianką. – Jesteś pewien, że Obi-Wan nie wpuszcza cię w maliny? – Mogę dać za to głowę. – Jasny gwint, w takim razie umowa stoi. Wyglądaj nas nocną porą o wpół do pierwszej. To na razie. – Przyjąłem. I nie zapomnij rękawiczek, bo sobie upaprzesz paznokcie. – Dowcipniś. Moore uśmiechnął się i wyłączył

telefon. – I co teraz? – zapytał Rana. – Znajdziemy sobie jakąś przytulną jaskinię, rozbijemy obóz, a później usłyszysz nadlatujący helikopter. – To ich nie spłoszy? Moore pokręcił głową. – Wiedzą, że mamy tam w górze satelity i predatory. Zamelinują się, zobaczysz. – Trochę się boję – wyznał Rana. – Żartujesz? Wyluzuj się, wszystko gra.

Moore wskazał kałasznikowa, który wisiał na jego ramieniu, i poklepał radzieckiego makarowa, który tkwił w kaburze przy jego pasie. Rana także miał taki pistolet, Moore nauczył go strzelać i ładować broń. *** Znaleźli płytką grotę w zboczu wzgórza i do połowy zatarasowali wejście dużymi kamieniami i krzakami. Siedzieli w niej, gdy

nadszedł zmierzch, Moore powoli zaczynał zasypiać. Dwa razy się na tym złapał i poprosił Ranę, żeby ten trzymał wartę. Chłopak i tak był spięty, więc z chęcią przystał na propozycję. Batonik energetyczny, który zjadł wcześniej, jakoś nie przypadł do gustu jego brzuchowi; w głowie Moore’a przewijały się wyraziste sny. Kołysał się na czarnym jak atrament morzu, rozkrzyżowany na bezmiarze ciemności. Nagle wyciągnął rękę i krzyknął: „Nie

zostawiaj mnie! Nie zostawiaj mnie!”. Obudził się i wzdrygnął, czując, że coś przesunęło się po jego ustach. Gdzie jestem? Nie było mu mokro, ale dyszał i nie mógł złapać tchu. Raptem uświadomił sobie, że ktoś zatyka mu usta dłonią. W rozmazanej ciemności zobaczył szeroko rozwarte oczy Rany i usłyszał jego teatralny szept: – Dlaczego wrzeszczysz? Nigdzie nie idę, nie zostawiam cię. Ale nie

krzycz. Moore mocno skinął głową i Rana powoli odsunął rękę. Komandos zagryzł wargę i wyrównał oddech. – Uff, przepraszam, miałem złe sny. – Wydawało ci się, że odchodzę. – Nie wiem. Chwileczkę, która jest godzina? – Już po północy. Dochodzi wpół do pierwszej. Moore usiadł i włączył telefon satelitarny; czekała tam na niego

wiadomość głosowa: „Czarna Brodo, ty pasibrzuchu. Wyruszamy, za mniej więcej dwadzieścia minut jesteśmy na twoim podwórku”. Wyłączył telefon. – Słyszysz ten dźwięk? – spytał. *** Samada zbudził dotyk czyjejś ręki na ramieniu. Przez sekundę lub dwie nie wiedział, gdzie jest; potem przypomniał sobie, że znajduje się w chacie wieśniaka. Usiadł na

małej drewnianej pryczy. – Nadlatuje helikopter – oznajmił Talwar. – Połóż się spać. – Jesteś pewny? – Idź spać. Kiedy przyjdą, będziemy źli, że nas obudzili. Samad podszedł do stolika i przewiązał sobie twarz chustą; wyglądał jak człowiek z wybitym okiem. Taki widok nie był niczym nadzwyczajnym w tym nękanym wojną kraju. Było to proste przebranie. Jako konstruktor

ładunków wybuchowych nauczył się, że to co najprostsze – bez względu na to, czy chodzi o bombę, pomysł lub plan działania – ma największe szanse powodzenia. Prawdziwość tej hipotezy potwierdziła się wiele razy. Kawałek szmaty, rana wojenna, rozeźlony rolnik wyrwany ze snu przez durnych Amerykanów. Tylko tyle, nic więcej. Allach akbar! Bóg jest wielki.

*** Dwunastu komandosów szybko spuszczało się po linie z wiszącego

nieruchomo helikoptera, a tłumacz rozmawiał z kilkoma zaspanymi wieśniakami, którzy wychynęli z chat i osłaniając sobie oczy, spoglądali na wirujące łopaty. Tłumacz mówił donośnie przez system nagłośnienia zainstalowany w helikopterze Black Hawk: „Przybyliśmy wyłącznie po to, by znaleźć dwóch mężczyzn. Nikomu

nic się nie stanie, nie będziemy strzelać. Proszę, pomóżcie nam ich znaleźć”. Tłumacz powtórzył wiadomość trzykrotnie, a tymczasem oddział Ozzy’ego zszedł na ziemię i komandosi rozdzielili się na pary i rozeszli, trzymając broń w pogotowiu. Zrzut odbył się na placyku sąsiadującym z dwoma szeregami chat, jakieś dwieście metrów od muru twierdzy wodza plemienia. Moore czekał na młodego kapitana i towarzyszącego mu chorążego w

przejściu między dwiema chatami. Odczekali kilka sekund, aż black hawk poderwał się i z hukiem wirnika odleciał w ciemność, migając światłami nawigacyjnymi. Pilot skierował helikopter do bezpiecznej strefy lądowania znajdującej się parę kilometrów dalej; miał tam czekać na wezwanie od Ozzy’ego. Pozostawienie maszyny w wiosce podczas akcji było zbyt niebezpieczne. – Pamiętasz mojego sługę

Robina? – spytał Moore, kierując wąską latarkę na Ranę. Ozzy wyszczerzył zęby. – Jak się masz, koleżko? Rana zmarszczył czoło. – Mam na imię Rana, nie Robin. – To taki żart – wyjaśnił Moore i skierował wzrok na chorążego o nazwisku Bobby Olsen. Ten spojrzał na Moore’a i udał, że się krzywi. – Wypierdek CIA? Bobby powtarzał ten sam gest i zadawał to samo pytanie, ilekroć

na siebie wpadli. Z jakiegoś powodu lubił dokuczać Moore’owi przy każdej okazji. Moore uniósł palec wskazujący, podsunął go Bobby’emu pod nos i zamierzał się odciąć. – No dobra, koguciki, odłóżcie to na później – wtrącił się Ozzy, spoglądając na Moore’a. – To twoja impreza, Czarna Brodo. Obyś się nie pomylił. ***

Żołnierze z oddziału Ozzy’ego otrzymali dobre przeszkolenie w sztuce prowadzenia negocjacji z członkami miejscowych plemion; w toku działań polowych mieli szansę wypróbować teorię i wymyślone scenariusze zdarzeń. Nauczyli się języka i poznali zwyczaje; w kieszeniach na piersiach mieli ściągi na wypadek, gdyby znaleźli się nagle w otoczeniu miejscowych i nie wiedzieli, jak się zachować. Skromnie uważali się za ambasadorów demokracji, i choć

niektórzy uznawali taki pogląd za głupi i pokrętny, stanowili jedyny kontakt miejscowej ludności ze światem Zachodu. Moore, Rana, Ozzy i Bobby już mieli przejść drogę biegnącą wzdłuż lepianek, gdy od zboczy wzgórz odbiło się echo dwóch salw z broni automatycznej. Moore’owi w jednej chwili odebrało dech, Bobby zaklął. – Raceman, kto oddał te strzały? – warknął Ozzy do mikrofonu zamocowanego obok ust. Moore i

Rana przykucnęli przy ścianie domu. Bobby także rozmawiał przez radio, domagał się informacji od innych sekcji. Ponownie zabrzmiała salwa, lecz tym razem dźwięk wyraźnie się różnił. Strzelali ludzie Ozzy’ego, odpowiadając ogniem ze swoich SCAR-ów na ostrzał prowadzony z ukrycia. Rozległy się dwie serie, potem trzecia. Zawtórowało pięć, sześć, a może siedem kałasznikowów. Potyczka toczyła

się kilka domów dalej. Moore nadstawił uszu. Aby wystrzelić z kałasznikowa, trzeba włożyć załadowany magazynek, odbezpieczyć broń, pociągnąć i puścić rączkę suwadła, wycelować i nacisnąć spust. Całkiem sporo czynności jak na oddanie jednego wystrzału. Jeśli jednak ustawi się selektor ognia w punkcie środkowym, można jednym naciśnięciem spustu opróżnić cały magazynek. W czasie każdej wymiany ognia Moore wsłuchiwał

się, by ustalić położenie wroga i stwierdzić, czy wróg stara się oszczędzać amunicję. Zawsze powtarzał się ten sam schemat: broń była ustawiona albo na ogień ciągły – co oznaczało, że strzelający dysponują pełnymi magazynkami – albo rozlegały się pojedyncze strzały; stanowiło to sygnał, że wróg stara się jak najlepiej wykorzystać każdy pocisk. Z pewnością nie był to stuprocentowo pewny sposób oceny, lecz najczęściej wniosek

okazywał się właściwy. Kiedy oddział talibów prowadził ogień długimi seriami, należało założyć najgorszą możliwość: że mają amunicji pod dostatkiem. Moore odwrócił się do Rany. – Nic nie rób, trzymaj się blisko ściany. – Spokojna głowa – odparł ten, błyskając oczyma. – Nigdzie się nie wybieram. – Neo i Big Dan, idziecie na wzgórza po południowej stronie. Raceman wpadł na ostrzał – mówił

Ozzy, wyglądając zza węgła. Skinął na Moore’a i Ranę. Moore zbliżył się do kapitana. – Jak wygląda sytuacja? – Jest ich ośmiu, może dziesięciu. Wzywam apache’a, trzeba ich trochę ostudzić. Ozzy mówił o AH-64D Apache Longbow, głównym helikopterze szturmowym armii amerykańskiej, uzbrojonym w działko automatyczne M230, rakiety powietrze-ziemia Hydra 70 oraz pociski AGM-114 Hellfire lub FIM-

92 Stinger. Sam widok sylwetki helikoptera siał trwogę wśród talibów, którzy widzieli swoich towarzyszy rozrywanych na strzępy nieprzerwanymi seriami pocisków. Ozzy połączył się z pilotem; zażądał, by ten natychmiast przyleciał do wioski i otworzył ogień do bojowników. – Odstawimy was do strefy zrzutu – powiedział Ozzy. – Słyszałeś? – spytał Moore Ranę. – Wracamy, będzie dobrze.

Chłopak przyciskał do piersi makarowa. – Nie podoba mi się to wszystko. – Jestem z tobą, o nic się nie martw. W tej samej chwili Moore spostrzegł jakąś postać obok przeciwległego narożnika domu. Mignął mu zarys karabinu. Moore uniósł kałasznikowa ustawionego na ogień automatyczny, nacisnął spust i wpakował cztery kule w pierś tamtego. Mężczyzna runął na

ziemię z głuchym łoskotem. Ozzy i Bobby zostali zasypani gradem pocisków od strony sąsiedniego domu. Co najmniej trzech talibów strzelało do nich, zmuszając do odwrotu. Bobby stanął przed Raną, by go osłaniać, a Moore obejrzał się i podbiegł do Ozzy’ego. Po przeciwnej stronie drogi znajdowały się dwie chaty; Moore zauważył ogniki wystrzałów, zanim jeszcze przypadł do ziemi. Jeden wróg czaił się na płaskim dachu,

korzystając z osłony niskiej nadmurówki biegnącej wzdłuż trzech ścian domu. Puszczał serię, a następnie krył się za nadmurówką. Drugi czaił się na tyłach chaty, wykorzystując osłonę w postaci sięgającego do kolan murku. Ostatni usadowił się wewnątrz lepianki po lewej stronie; przysuwał się do okna, otwierał ogień i się chował. Wszyscy trzej wiedzieli, że gliniane cegły chronią ich przed pociskami wroga. – Rana, trzymaj się ich –

powiedział Moore i podczołgał się dwa metry do Ozzy’ego. – Zajmij ich, ja obejdę chatę. Zacznę od tego na dachu. – Czyś ty oszalał? Poczekaj, zrobię z nich miazgę. Moore energicznie pokręcił głową. – Chcę wziąć jednego żywcem. Daj mi kajdanki. Ozzy sarknął z niedowierzaniem, ale spełnił prośbę. Moore puścił do niego oko. – Zaraz wracam.

– Hej, wujku… – rzucił nerwowo Rana. Jednak Moore już popędził. Był ubrany jak jeden z wieśniaków i miał broń, której używali; jeśli go zauważą, przez chwilę się zawahają, a on w pełni to wykorzysta. Obiegł dwie lepianki, pokonał gruntową drogę i znalazł się na tyłach domu, na którego dachu usadowił się jeden z talibskich bojowników. Wszedł tam po trzeszczącej drewnianej drabinie; wykorzystując następną

wymianę ognia, Moore wdrapał się po niej na dach. Terkot wystrzałów zagłuszył jego kroki. Mężczyzna miał na głowie czarny turban. Prowadził ostrzał, klęcząc przy murku, a potem błyskawicznie się za nim chował. Bobby i Ozzy odpowiadali ogniem; pociski wbijały się w gliniane cegły, tworząc małe obłoczki nad krawędzią nadmurówki. Pochłonięty walką talib nie zobaczył ani nie usłyszał zbliżającego się Moore’a. Ten zaś

ujął makarowa za lufę tak, że rękojeść wystawała od dołu z jego pięści. Wziąwszy głęboki oddech, skoczył i po chwili znalazł się nad przeciwnikiem. Przyjął pozycję, która częściowo pochodziła z krav magi, a częściowo wynikła z improwizacji. Talib kątem oka dostrzegł zagrożenie i odwrócił głowę, lecz Moore spadł na niego niczym drapieżny ptak z rozcapierzonymi szponami. Wbił kolano w plecy taliba, rękojeścią

pistoletu zadając mu cios w szyję tuż poniżej ucha. Silny cios w bok szyi pozbawia przytomności, porażając tętnicę szyjną oraz błędnik. Mężczyzna osunął się na powierzchnię dachu, a Moore wyciągnął z tylnej kieszeni kajdanki i spiął dłonie taliba z tyłu. Następnie skrępował mu nogi i tak go zostawił. Kiedy się obudzi, wypiją herbatę i odbędą przyjemną pogawędkę. Zszedł po drabinie, podczas gdy Ozzy i Bobby

przygważdżali ogniem dwóch pozostałych talibów. Ocierając się ramieniem o mur, sunął wzdłuż lepianki. Dotarł do narożnika. Z lewej strony, w odległości dziesięciu metrów, drugi z talibów czaił się przygarbiony za murkiem. Był uzbrojony w karabin, lecz miał także pistolet w kaburze u boku; Moore zauważył na jego plecach mocno obciążony worek zapewne wypełniony magazynkami. Zadrżał na myśl o decyzji, którą musi podjąć. Wróg

znajdował się za daleko, by można go było zajść znienacka od tyłu, a jeśli Moore podbiegnie niefortunnie, może go trafić kula wystrzelona przez Ozzy’ego lub Bobby’ego. Dostać kulkę z powodu odwagi to jedno, a narażenie się na postrzał od swoich z powodu głupoty i nieostrożności to coś zupełnie innego. Tak zwykle postępują zakłamani politycy. Moore miał kałasznikowa, więc gdyby puścił z niego serię, trzeci

talib mógłby uznać, że strzela kolega. Jednak problem rozwiązał się sam w jeszcze korzystniejszy sposób: z góry dobiegł potężny łoskot wirnika apache’a. Helikopter wykonał ostry zwrot w prawo i zawisł nad lepianką. Wiatr i hałas przykuły uwagę taliba; jednocześnie snop światła z wielkiego reflektora zaczął się przesuwać po drodze. Trzy pociski z karabinu trafiły przeciwnika w plecy, trysnęła krew. Moore odwrócił się i ruszył

przy ścianie do drugiej chaty, w której zaczaił się trzeci z talibów, padł na kolana, przeczołgał się pod oknem i dotarł do frontu domu. Bobby i Ozzy wstrzymali ogień, a Moore zajął pozycję pod otwartym oknem, przez które ostatni talib prowadził ostrzał. Można było wrzucić do środka granat, lecz Moore znajdował się już na odległość ramienia od talibskiego bojownika. Przetoczył się na bok i wyciągnął szyję, by zerknąć w górę. Lufa karabinu

wystawała za parapet, była w zasięgu ręki. Moore chwycił karabin za górną osłonę i podciągnął się na nim. Przestraszony talib wrzasnął, puścił broń i sięgnął po tkwiący w kaburze pistolet. Nim zdążył go dobyć, Moore upuścił kałasznikowa i wymierzył do wroga z makarowa. Trzy pociski rzuciły taliba na ziemię. Moore użył własnej broni, gdyż jedna z najstarszych zasad walki mówi, że tylko w ostateczności powinno się

zawierzać życie broni przeciwnika. Apache odlatywał odwołany przez Ozzy’ego. Zanikający łoskot wirników przetaczał się nad doliną Mana. Zaszczekał pies, ktoś w oddali zaklął po angielsku. Moore przebiegł drogą do miejsca, w którym czekali Ozzy i Bobby. Czuć było swąd prochu, Moore drżał za sprawą adrenaliny krążącej w żyłach. Przykucnął. – Nieźle się spisałeś, agenciku – rzekł Bobby.

– Taak – wysapał Moore. – Wziąłem jednego żywcem, jest na dachu. Muszę go przesłuchać. – Położyliśmy jeszcze czterech, ale reszta wycofała się na wzgórza – oznajmił Ozzy; zatkał dłonią jedno ucho, by lepiej słyszeć meldunki swoich ludzi. – Zniknęli. – Pogadam ze starym Szahem, chcę usłyszeć, jak mi łże w żywe oczy – warknął Moore, mając na myśli wodza wioski. – Dołączam się – powiedział Ozzy, szczerząc zęby.

Moore podszedł do Rany, który wciąż siedział w kucki przyciśnięty do muru. – Wszystko gra? – Nie. – Już po zabawie. – Moore wyciągnął rękę, chłopak ją uścisnął. *** Komandosi Ozzy’ego zajęli się zwłokami zabitych talibów i sprowadzili z dachu jeńca skutego

przez Moore’a. On sam zaś wraz z Ozzym, Bobbym i Raną skierował się do umocnionej siedziby wodza. Prostokątne budynki otaczał dwumetrowy mur z cegieł, przed dużą drewnianą bramą stało pół tuzina wartowników. Ozzy oznajmił jednemu z nich, że wódz plemion Szawal chce niezwłocznie mówić z przybyszami. Strażnik wszedł do środka, a oni czekali na zewnątrz. Wódz Habib Szah i jego najbardziej zaufany doradca Aiman

Salahuddin prawie wybiegli przez bramę. Szah był potężnym mężczyzną wzrostu około metra dziewięćdziesięciu, nosił duży czarny turban, a jego broda bardziej przypominała kłąb czarnego drutu niż owłosienie. W świetle latarki Ozzy’ego błysnęły jego zielone oczy. Salahuddin był znacznie starszy, w wieku około siedemdziesięciu lat, miał niewiele ponad metr pięćdziesiąt wzrostu, brodę białą jak kość słoniowa i zgarbiony grzbiet. Kręcił głową na

widok Moore’a i pozostałych, jakby myślał, że zdoła ich w ten sposób odpędzić. – Pozwól mi się z nim rozmówić – rzekł Moore do Ozzy’ego. – Zgoda, bo ja bym mu wygarnął. – Witaj, wodzu – zagadnął Moore. – Co pan tutaj robi? – spytał wódz. Moore usiłował powściągnąć gniew. Starał się, owszem, ale nadaremnie.

– Przybyliśmy tutaj w pokoju, szukaliśmy tych dwóch. Nagle zostaliśmy zaatakowani przez talibów. Wcisnął wodzowi do ręki zdjęcia. Ten ledwie na nie zerknął i wzruszył ramionami. – Pierwszy raz ich widzę. Jeśli ktoś z wioski pomaga talibom, pozna mój gniew. Ozzy tylko prychnął. – Wodzu, czy wiedział pan, że są tutaj talibowie? – Ależ skąd. Ile razy to panu

powtarzam, kapitanie? – Zdaje się, że czwarty raz. Wciąż słyszę od pana, że nie pomagacie terrorystom, i wciąż ich tu znajdujemy. Jakoś nie mogę tego pojąć. Czyżby przypadkowo spadali z nieba? Najwyraźniej Ozzy posłał do diabła szlachetną sztukę prowadzenia negocjacji. – Wodzu, chcielibyśmy kontynuować poszukiwanie z pańską pomocą – odezwał się Moore. – Potrzebujemy zaledwie

paru ludzi. – Przykro mi, ale moi ludzie są zajęci ochroną wioski. – Chodźmy – rzekł Ozzy, odwracając się; Bobby podążył za nim. Mułła Salahuddin podszedł do Moore’a. – Proszę wracać do domu ze swoimi – powiedział po angielsku. – Pomagacie nie tym, co trzeba – rzucił nagle Rana. Moore zmierzył go wzrokiem i przyłożył palec do ust.

Duchowny przymknął powieki. – Młodzieńcze, to ty popełniasz wielki błąd. *** Dwie godziny zajęło oddziałowi Ozzy’ego przeczesywanie wioski i pobliskich chat; w każdej chwili spodziewali się ataku. Moore tymczasem przesłuchiwał pojmanego jeńca. – Pytam ponownie, jak się nazywasz.

– Zabij mnie. – Jak się nazywasz? Skąd pochodzisz? Czy widziałeś tych mężczyzn? Podetknął jeńcowi zdjęcia pod nos. – Zabij mnie. Jeniec powtarzał to raz po raz, aż Moore dał za wygraną, bojąc się, że powie coś, czego nie powinien mówić. Przesłuchają go koledzy z CIA. Złamanie go potrwa tydzień albo dłużej. Oddział Ozzy’ego w końcu wrócił

do miejsca postoju helikoptera. Zanim komandosi wystartowali, Moore zdał im krótką relację. – Chata znajduje się w tym miejscu – oznajmił, wskazując dom na zdjęciu satelitarnym. – Jest dosyć odosobniona. Ktoś tam był? – My – odparł Bobby. – Stary rolnik z jednym okiem, dwóch synów. Nie ucieszyli się na nasz widok. Nie pasują do opisu tych, których szukasz. – Otóż to – powiedział Ozzy. Moore pokręcił głową.

– Oni tu są, pewnie nas teraz obserwują. – I co na to poradzimy? – spytał Ozzy, unosząc ręce. – Znaleźliśmy się między skałą i drugą skałą. Wokół góry i chmara wkurzonych tubylców. Do tego kilku zabitych talibów. Lepiej powiedz swoim chłopakom, żeby dali im parę podarków z Walmartu w zamian za ich fatygę. Nagłe odwiedziny wioski nie poszły całkowicie na marne. Przełożeni Moore’a nie wiedzieli,

ku komu skłania się obecnie lojalność wodza, i uzyskali odpowiedź. Niedorzecznością byłoby uwierzyć, że nikt w Szawalu nie widział mężczyzn pokazanych na zdjęciu. Widywali ich, rozmawiali z nimi, być może razem ćwiczyli i jedli posiłki. Moore wiele razy miał do czynienia z taką sytuacją; teraz nie pozostało mu nic innego, tylko zostawić zdjęcia i poprosić wodza o pomoc. – Misja zakończyła się fiaskiem? – zapytał Rana.

– Ależ skąd – odparł Moore. – Nieprzewidziana zmiana pogody opóźniła wykonanie zadania. – Pogody? Moore parsknął kpiąco. – Taak. Nagły front ciszy. Rana pokręcił głową. – Nie wiem, dlaczego ci ludzie wolą pomagać talibom. – Powinieneś wiedzieć. Talibowie płacą im więcej niż ktokolwiek inny – zauważył Moore. – A oni są oportunistami, i słusznie. Spójrz na warunki, w jakich żyją.

– Myślisz, że złapiemy tamtych? – Owszem, ale potrzeba czasu. A z tym mamy problem, prawda? – Może Wazir będzie coś wiedział o twoim zaginionym koledze. Moore westchnął ciężko. – To by mi pomogło. Tak czy inaczej, jutro wieczorem już mnie tu nie będzie. A chcę się w jakiś sposób zemścić za to, co tamci zrobili pułkownikowi i jego rodzinie. Jeśli im się upiecze, nigdy nie da mi to spokoju. Wsiedli do helikoptera i dziesięć

minut później byli w powietrzu. *** Jeszcze przed lądowaniem w Kabulu Moore zauważył, że dzwonił do niego Slater. Meksykanina pokazanego na zdjęciu, Tita Llamasa, jednego z dowódców kartelu Juárez, znaleziono w bagażniku samochodowym z kulą w głowie. Widoczni razem z nim na zdjęciu współpracownicy Chodaja także

zostali zamordowani. Jedynymi spośród sfotografowanych mężczyzn, którzy nie zginęli, byli talibowie. Moore musiał jak najprędzej dostać się do Islamabadu. Chciał porozmawiać o Llamasie z miejscową policją i zebrać wszystkie tropy. Zamierzał zyskać dla siebie więcej czasu, „przypadkowo” spóźniając się na samolot. Do miasta dotarł dopiero nad ranem i kazał Ranie iść do domu i się wyspać. Poszedł do komendy

policji, spotkał się z detektywami i zidentyfikował ciało Tita Llamasa. Członkowie kartelu nosili fałszywe dokumenty, łącznie z paszportami; Moore podzielił się z policjantami danymi o kartelu, które posiadała Agencja. Rzecz jasna detektywi byli mu za to wdzięczni. Ucieszył się z niespodzianki, którą był e-mail od starego Wazira. Jednak radość wnet się ulotniła, gdy Moore przeczytał wiadomość. Dwaj talibowie uwidocznieni na zdjęciu byli mało ważni; wywodzili

się z południowego Pendżabu i to wszystko, co można było o nich powiedzieć. Wyróżniali się spośród innych talibów nieznajomościąpaszto i często mieli powiązania z takimi organizacjami jak Dżaisz-e-Mohammed. Pendżabscy talibowie działali obecnie w północnym Wazyrystanie i walczyli razem z pakistańskimi talibami oraz AlKaidą. Jednakże to nie informacje geograficzno-historyczne stanowiły

najistotniejszą część e-maila. Wazir znalazł tych ludzi, obaj zostali zabici. Napisał, że talibowie wykryli niebezpieczny przeciek i zlikwidowali wszystkich, którzy mieli związek ze sprawą… Naturalnie z wyjątkiem Moore’a, który bez wątpienia znalazł się na czele listy osób, które należy zabić. Moore pomyślał, że może jednak warto wrócić do domu.

7 Plan podróży

Region Szawal Afganistan Samad i jego dwaj adiutanci wymknęli się z wiejskiej chaty przed brzaskiem i wyruszyli w wyczerpujący dziesięciokilometrowy marsz przez

granicę do Afganistanu. Wybrali ubity szlak i przyłączyli się do grupki pięciu kupców, aby nie zwracać na siebie uwagi. Samad przypomniał towarzyszom, że Amerykanie prowadzą obserwację z nieba; gdyby wybrał trasę osłoniętą przez drzewa, drgania gruntu pod ich stopami mogłyby zostać wykryte przez jeden z licznych automatycznych czujników REMBASS-II, które wojska amerykańskie pieczołowicie ukryły wzdłuż granicy. Czujnik

przekazałby sygnał do któregoś z amerykańskich satelitów zwiadowczych, który zacząłby im robić zdjęcia. Obraz prawie natychmiast zamigotałby na ekranie w Langley; dyżurujący tam przez całą dobę analitycy tylko czekali, żeby talibscy bojownicy popełnili taki błąd. Reakcja byłaby szybka i fatalna w skutkach: bezzałogowy predator, sterowany przez pilota w stopniu pułkownika, siedzącego na stanowisku kontroli gdzieś w Las Vegas, wystrzeliłby w

kierunku celu rakietę Hellfire. Dotarłszy do doliny, odnaleźli mułłę Omara Rahmaniego, który siedział na kocach w jednym z kilkunastu namiotów ustawionych w półokręgu pod kilkoma orzechami i dębami; od strony wschodniej obozowisko zasłaniały kępy krzewów pereskii kolczastej. Poranne modły dobiegły końca, Rahmani pił herbatę i zamierzał posilić się okrągłymi słodkimi plackami zwanymi przez Afgańczyków roht, a także

brzoskwiniami,

orzeszkami

pistacjowymi i gęstym cierpkim jogurtem, który stanowił w górach prawdziwy luksus. Rahmani powitał przybyłych krótkim skinieniem głowy, a następnie pogładził się po szpiczasto zakończonej brodzie, która spływała do wysokości obojczyka. Jego oczy, lekko powiększone okularami w grubych metalowych oprawkach, wydawały się zawsze zmrużone, przez co trudno było określić jego nastrój.

Mułła przesunął biały turban do tyłu, odsłaniając czoło poprzecinane grubymi zmarszczkami oraz znamię w kształcie fasolki na lewym ciemieniu. Długa płócienna koszula i bufiaste spodnie skrywały pokaźny brzuch, a gdyby zdjął panterkę ciasno opinającą ramiona, mógłby się wydać odrobinę mniej groźny. Przetarta na łokciach pamiętała czasy, gdy mułła toczył boje przeciwko Rosjanom.

Samad podejrzewał, że Rahmani nie jest zadowolony z tego, iż ostatnimi czasy jego teren przykuwa tak wiele uwagi; z drugiej strony mógłby pochwalić Samada za szybki refleks i za to, że po raz kolejny wyprowadził w pole Amerykanów. Rahmani uniósł podbródek i spojrzał na przybyłych. – Pokój z wami, bracia. Podziękujmy Bogu, że tu jesteśmy, że możemy radować się tym dniem i tym posiłkiem, bo dni stają się dla

nas coraz trudniejsze. Samad i jego podwładni zajęli miejsca obok gospodarza; paru młodych mężczyzn obsługujących mułłę podało im herbatę. Pijąc ją, poczuł, że zimny dreszcz przechodzi mu po plecach; uspokoił oddech. Zawsze było mu trudno przebywać w obecności mułły, musiał to przyznać. Jeśli ktoś rozgniewał lub zawiódł Rahmaniego, czekała go egzekucja na miejscu. Nie była to pogłoska, Samad na własne oczy widział, jak

pozbawia się ludzi głów. Czasem je odcinano, a czasem piłowano powoli wśród krzyków ofiary, która w końcu dławiła się własną krwią. Rahmani wziął głęboki oddech, odstawił filiżankę i skrzyżował ręce na piersi; czarna koszula i panterka ciaśniej opięły jego kark. Przyglądał się dłuższą chwilę bojownikom, budząc lodowaty strach w trzewiach Samada. Potem odchrząknął i przemówił: – Armia stała się dla nas zbyt niestabilna,

to jest jasne. Chodaj mógł wyrządzić jeszcze więcej szkód. Jestem wdzięczny za to, czego twoi ludzie dokonali w Islamabadzie, ale pozostało zbyt wiele śladów. Mam na myśli zwłaszcza tego agenta, którego nasz snajper zobaczył w hotelu. Wciąż go poszukujemy. Nasz nowy układ z kartelem Juárez w Meksyku jest zagrożony, ponieważ byliśmy zmuszeni zabić ich człowieka. Wszystko to oznacza, że trzeba przyśpieszyć działania.

– Rozumiem – rzekł Samad. – CIA zwerbowała wielu agentów na naszym terenie, dobrze ich opłaca. Młodym trudno jest się oprzeć. Wysłałem dwóch ludzi tropem jednego z nich, nazywa się Israr Rana. Uważamy, że to on pomógł Amerykanom wpaść na nasz ślad. Rahmani skinął głową. – Niektórzy z nas utrzymują, że cierpliwość zatriumfuje. Amerykanie nie pozostaną tu na zawsze, a gdy odejdą, nadal będziemy się tutaj szkolić i

przyniesiemy wolę Allacha narodom Pakistanu i Afganistanu. Ja jednak nie zgadzam się, abyśmy siedzieli bezczynnie i czekali, aż burza przejdzie. Kłopoty trzeba zwalczać u źródła. Od pięciu lat pracuję nad planem, który wkrótce przyniesie owoce. Elementy są już rozmieszczone, teraz potrzebuję jedynie wojowników do realizacji zamierzenia. – Będzie to dla nas zaszczytem. – Ty ich poprowadzisz, Samadzie. Dżihad znów zawita do

Stanów Zjednoczonych, a ty musisz wykorzystać swoje kontakty z Meksykanami. Rozumiesz? Samad skinął głową, lecz poczuł wewnętrzne napięcie; miał świadomość, że proszenie Meksykanów o przysługę może ich obrazić i rozwścieczyć. Jeśli jednak zdoła jakoś zapewnić sobie ich wsparcie, szanse powodzenia misji znacznie wzrosną. Ale jak to osiągnąć? Będzie musiał się uciec do hudaibija, czyli kłamstwa; Koran

rozgrzesza z tego, jeśli stosuje się tę metodę wobec niewiernych. – Muszę przestrzec ciebie i wszystkich twoich ludzi – podjął Rahmani. – Prawie setka naszych bojowników poświęciła się już dla tego planu, niektórzy oddali życie. Stawka jest wielka, a skutki niepowodzenia olbrzymie, naprawdę olbrzymie. Samad poczuł już zimne ostrze na szyi. – Wszyscy to rozumiemy. Głos Rahmaniego wzniósł się na

wyższy rejestr, gdy mułła zacytował wersety Koranu: – „Niechże walczą na drodze Boga ci, którzy za życie tego świata kupują życie ostateczne! A kto walczy na drodze Boga i zostanie zabity albo zwycięży, otrzyma od Nas nagrodę 2

ogromną” . – Czeka nas raj – dodał Samad, kiwając mocno głową. – A jeśli zginiemy i zostaniemy męczennikami, później zmartwychwstaniemy i znów czeka nas męczeństwo, i tak to uczynimy.

Właśnie dlatego miłujemy śmierć. Rahmani jeszcze bardziej zmrużył oczy. – Otóż to, właśnie dlatego ją miłujemy… A teraz zjedzmy, później omówimy wszystkie szczegóły. Misja jest bardzo śmiała i złożona, z pewnością wam to zaimponuje. Za parę dni wyruszycie w drogę. A gdy przyjdzie czas, poniesiecie przesłanie Allacha, jakiego Ameryka nigdy dotąd nie widziała. – Nie zawiedziemy cię – oznajmił

Samad. Rahmani powoli skinął głową. – Nie zawiedźcie Allacha. Samad pochylił głowę. – Jesteśmy jego sługami. Międzynarodowy port lotniczy Gandhara Islamabad, Pakistan Moore był w drodze do San Diego, gdzie miał się spotkać ze swoją nową grupą specjalną; bał się ponadsiedemnastogodzinnej

podróży, która go czekała. Siedząc w pobliżu wyjścia w oczekiwaniu na pierwszy lot, uważnie obserwował podróżnych; większość stanowili biznesmeni i dziennikarze (takie przyjął założenie); znalazło się także parę rodzin z małymi dziećmi, jedna na pewno była narodowości brytyjskiej. Od czasu do czasu zerkał na ekran tabletu, w którym trzymał wszystkie dane, zabezpieczone podwójnie zakodowanym hasłem. Każda próba wejścia do pamięci bez

sprawdzenia odcisku palca doprowadziłaby do skasowania twardego dysku. Ściągnął najnowsze jawne raporty Agencji o działalności kartelu w pobliżu granicy; utajnione czytał w bezpieczniejszych miejscach. Najbardziej ciekawiły Moore’a informacje o powiązaniach karteli z Bliskim Wschodem i krajami arabskimi, lecz to, co znalazł, traktowało o wojnach między rywalizującymi kartelami ze szczególnym uwzględnieniem

karteli Sinaloa i Juárez. Coraz częściej natrafiano na masowe groby, niektóre z nich zawierały dziesiątki ciał. Zwłoki pozbawione głów i zwisające z mostów świadczyły o narastającym okrucieństwie gangów sicarios dowodzonych przez byłych spadochroniarzy z meksykańskich sił specjalnych. Przedstawiciele rządu przekonywali, że wojny karteli świadczą o skuteczności polityki władz zmuszającej handlarzy narkotyków do walki

między sobą. Jednak Moore doszedł do wniosku, że kartele tak bardzo urosły w siłę, że dosłownie wzięły we władanie niektóre części kraju, a wybuchy przemocy stanowią jedynie przejawy gangsterskiego prawa. Przeczytał raport pewnego dziennikarza, który ponad rok poświęcił na dokumentowanie działalności karteli. W niektórych prowincjonalnych miasteczkach w południowo-wschodniej części Meksyku kartele były jedynymi organizacjami zapewniającymi

mieszkańcom pracę i ochronę. Dziennikarz opublikował kilka artykułów, zanim oddano doń siedemnaście strzałów, kiedy czekał na matkę przed pasażem handlowym. Najwyraźniej szefom kartelu nie przypadła do gustu treść jego doniesień. Inny raport poświęcony był porównaniu małych miasteczek w Meksyku i w Afganistanie. Moore zaobserwował, że talibowie stosują tę samą taktykę działania co kartele narkotykowe. Zarówno

talibowie, jak i kartele obdarzane były przez ludność większym zaufaniem niż oficjalne władze; z całą pewnością było ono większe niż zaufanie do obcych najeźdźców. Talibowie i kartele rozumiały władzę, jaką daje im handel narkotykami, i wykorzystywali ją, by uzyskać pomoc niewinnych cywilów, którym organizacje rządowe nie zapewniały wsparcia, a wręcz ich ignorowały. Moore’owi trudno było zachować apolityczność, gdy na własne oczy

widział, że rząd jest bardziej skorumpowany niż wrogowie, których zabijanie mu nakazano. Mimo to okrucieństwa popełniane przez obie organizacje przestępcze pozwalały mu zachować właściwą perspektywę. Szybko przejrzał zdjęcia funkcjonariuszy meksykańskiej policji federalnej leżących w kałużach krwi; jednych zastrzelono, innym podcięto gardła. Zatrzymał wzrok na fotografii ponad dwudziestu

imigrantów, którym obcięto głowy; okaleczone ciała wrzucono do starej stodoły, głów nie można było znaleźć. Jednego sicario ukrzyżowano przed domem, a krzyż podpalono, by ojciec i reszta rodziny patrzyli, jak płonie. Brutalność karteli nie znała granic i Moore zaczynał podejrzewać, że jego przełożeni mają dla niego śmielsze plany niż te, które pierwotnie nakreślili. Wszyscy bardzo się bali, że fala przemocy przedostanie się przez

granicę. To była jedynie kwestia czasu. Moore zajrzał do pamięci telefonu i zobaczył trzy e-maile od Leslie Hollander. W pierwszym prosiła, żeby dał jej znać, kiedy wróci do Kabulu. Drugi zawierał pytanie, czy odebrał pierwszą wiadomość. W trzecim pytała, dlaczego ją ignoruje, i dodała, że jeśli odpowie, zorganizuje mu jeszcze jeden trening, w czasie którego, jak to starannie ujęła, zerżnie go tak, że

będzie chodził na krzywych nogach jak kowboj. Leslie pracowała w biurze prasowym wydziału spraw publicznych ambasady amerykańskiej, początkowo przypisanym do placówki w Islamabadzie, a później przeniesionym do Kabulu. Miała dwadzieścia siedem lat, była bardzo szczupła, miała ciemne włosy i nosiła okulary. Przy pierwszym spotkaniu Moore uznał ją za spiętą jajogłową, która

pozostanie dziewicą, dopóki jakiś bladolicy tłusty księgowy (jej męski odpowiednik) nie odbierze jej cnoty po dwugodzinnej kłótni, w czasie której zjawisko seksu zostanie poddane szczegółowej analizie, ustalona zostanie odpowiednia pozycja, a cały akt przebiegnie sterylnie i będzie dla obojga nieprzyjemnie uciążliwy. Kiedy jednak pani Hollander zdjęła okulary i bluzkę, ujawniła się różnica między zewnętrznymi pozorami i tym, co czaiło się w jej

sercu. Te seksualne eskapady zawładnęły Moore’em, który jeździł do miasta w każdy weekend. Znał już jednak zakończenie tego filmu, a scenarzyście zabrakło pomysłów na dalszy ciąg: facet mówi dziewczynie, że praca jest zbyt ważna i musi zerwać związek. Facet musi wyjechać służbowo i nie wie, kiedy wróci. To nie mogło się udać. Wyjaśnił jej to wszystko podczas pierwszej wspólnej kolacji: potrzebuje jej jako źródła

informacji i jeśli od tego sprawa się zaczyna, mogą wykorzystywać różne możliwości. Jednak jego kariera zawodowa w tej chwili wyklucza jakiekolwiek rodzaje długotrwałego i poważnego związku. – W porządku – odparła. Moore omal nie zachłysnął się piwem. – Uważasz mnie za dziwkę? – Nie. – No cóż, jestem nią. Uśmiechnął się lekko.

– Po prostu umiesz manipulować mężczyzną. – I jak mi idzie? – Doskonale, ale nie musisz się aż tak bardzo starać. – Rozejrzyj się dookoła. To nie jest najweselsze miejsce na świecie, prawda? Ani nie najszczęśliwsze, więc wszystko zależy od nas. Sami musimy zapewniać sobie rozrywkę. Pozytywne nastawienie do życia połączone z poczuciem humoru czyniło ją w oczach Moore’a dojrzałą i nieodparcie atrakcyjną.

Ale na ekranie ukazały się napisy końcowe, torebka z popcornem została opróżniona. Zapalano światła i to, co dobre, minęło. Czy powinien jej to napisać w e-mailu, tak jak uczynił przynajmniej z dwiema kobietami? Nie był tego pewien. Uważał, że jest jej winien coś więcej. Z tamtymi to były jedynie szybkie przygody, krótka wiadomość wystarczyła. Nie było to wobec nich w porządku. Przez rok wytrzymał bez żadnego związku, musiał nawet ratować się

płatnym seksem, bo wygoda była właśnie tym, czego mężczyzna taki jak on potrzebował. Później co jakiś czas pojawiała się jakaś Leslie i sprawiała, że musiał się gubić w domysłach. Wybrał jej numer służbowy i wstrzymał oddech w oczekiwaniu na połączenie. – Hej, ogierze, byłeś poza zasięgiem satelity? Podrzucam ci gotową wymówkę… – Dostałem twoje e-maile, przepraszam, że nie odpisałem.

– Gdzie jesteś? – Na lotnisku, czekam na samolot. – Dokąd? Nie możesz powiedzieć? – Wycofują mnie stąd, naprawdę nie wiem, kiedy wrócę. – To wcale nie brzmi zabawnie. – Nie żartuję. Cisza. – Jesteś tam? – Taak – odparła. – A więc to jakaś nagła sprawa? Wiedziałeś o tym? Mogliśmy się spotkać, nie

pozwoliłeś mi się ze sobą pożegnać. – Przecież wiesz, że byłem poza miastem. Nie było czasu, przykro mi. – No to parszywie. – Wiem. – Może powinnam rzucić pracę i włóczyć się za tobą. Prawie się uśmiechnął. – Nie jesteś z tych, które szpiegują facetów. – Naprawdę? Chyba masz rację. No więc co mam robić? – Pozostaniemy w kontakcie.

Na chwilę zapadła niezręczna cisza, słyszał tylko szum w słuchawce. Ściągnął ramiona, coraz trudniej było mu oddychać. Zamknął oczy i usłyszał w głowie jej krzyk: nie zostawiaj mnie! Nie zostawiaj mnie! – Myślę, że zaczynałam się w tobie zakochiwać – wykrztusiła łamiącym się głosem. – Nie sądzę. My tylko dobrze się razem bawiliśmy, tak chciałaś. Zapowiadałem ci, że przyjdzie taki dzień. Ale masz rację, jest

parszywie jak cholera. – Moore mówił miększym tonem. – Chcę, żebyśmy utrzymali kontakt, ale to zależy od ciebie. Jeśli za bardzo boli, trudno, uszanuję to. I tak poradzisz sobie lepiej niż ja. Znajdziesz sobie kogoś młodszego, ze skromniejszymi zobowiązaniami. – Tak, tak. Bawiliśmy się ogniem i poparzyliśmy sobie palce. Ale to było takie przyjemne, kiedy trwało. – Wiesz, nie jestem pewien, czy dam radę zrobić to jeszcze raz.

– Co mianowicie? – Powiedzieć do widzenia. – Nie będziesz się z nikim wiązał? – Nie wiem. – Pamiętasz, jak powiedziałeś, że pomagam ci przezwyciężać senne koszmary? Chciałeś zasnąć, a ja opowiadałam ci historyjki z czasów szkolnych. – Tak, pamiętam. – Więc nie zapomnij, dobrze? – Jasne, że nie zapomnę. – Mam nadzieję, że będziesz

mógł zasypiać. – Ja też mam taką nadzieję. – Szkoda, że nie powiedziałeś, co cię gnębi. Może mogłabym ci bardziej pomóc. – Nie martw się, teraz czuję się o wiele lepiej. Dziękuję za to, co dla mnie zrobiłaś. – Dzięki za seks. Moore parsknął śmiechem. – W twoich ustach brzmi to tak nieprzyzwoicie. Usłyszał jej dyszenie w słuchawce.

– Bo takie było. – Zwariowana suka z ciebie. – Z ciebie też. Zawahał się. – Niebawem się odezwę, trzymaj się. Moore zamknął oczy i przerwał połączenie. Niebawem się odezwę. Nie odezwie się, a ona o tym wie. Zacisnął zęby. Powinien wyjść z lotniska, pojechać do niej i wyciągnąć ją z pracy. Wtedy mogliby zacząć wspólne życie. A za pół roku byłby znudzony na

śmierć. Za osiem miesięcy wzięliby rozwód, a on winiłby ją i nienawidził siebie. Z głośników popłynęła zapowiedź lotu. Moore wstał tak jak inni pasażerowie i niepewnie ruszył w kierunku punktu kontroli biletów.

8 Cień Jorge

Casa de Rojas Punta de Mita, Meksyk Rankiem nazajutrz po przyjęciu charytatywnym, przed śniadaniem, Miguel zabrał Sonię do biblioteki. Zamierzał pokazać jej bibliotekę po śniadaniu, lecz w drodze do kuchni

mijali pomieszczenie, a dziewczyna spostrzegła na ścianie kilka oprawionych zdjęć i zapytała, czy mogą tam na chwilę wejść. Kamienny kominek zwieńczony łukiem, z gzymsem z matowo czarnego drewna, regały na książki do sufitu z egzotycznych gatunków drewna – wszystko to zapierało dech w piersiach. Po obu stronach biblioteki stały drabinki na kółkach i podesty; Sonia weszła na jedną z nich, by objąć wzrokiem trzystumetrową powierzchnię.

– Twój ojciec jest miłośnikiem książek! – zawołała, spoglądając na tysiące tomów w twardych okładkach. Innych tam nie było. Ojciec nalegał, by wszystkie tomy zgromadzone w bibliotece miały twarde okładki; wiele z nich oprawiono w skórę. – Wiedza to potęga, nieprawdaż? – odparł z uśmieszkiem Miguel. Obok drzwi stał niewielki barek, z którego Jorge często brał koniak dla gości pochodzący od takich wytwórców, jak: Courvoisier,

Delamain, Hardy czy Hennessy. Pośrodku biblioteki umieszczono skórzane kanapy i dywaniki z tygrysiej skóry importowane z Indii; wraz z mniejszymi, lecz solidnymi skórzanymi szezlongami rozmieszczonymi w pobliżu tworzyły kształt litery L. Na paru stolikach do kawy leżały szkła powiększające do czytania oraz stosy magazynów „Forbes” z rogami wytartymi przez ojca Miguela. Leżące obok w stosikach podkładki pod naczynia wykładane

były osiemnastokaratowym złotem. Sonia zeszła z drabinki i skierowała się do jednej z fotografii, które przykuły jej uwagę. – Jak miała na imię? – Sofia. – Jest piękna. – I taka była – odparł lekko drżącym głosem Miguel. Mógł sobie tylko wyobrażać pogrzeb, bo nie pozwolono mu w nim uczestniczyć. Podobno byłoby to zbyt traumatyczne przeżycie. Ojciec nie

zdawał sobie sprawy, w jakie poczucie winy wpędził Miguela. Inni oddawali ostatni hołd jego matce, a on siedział w samolocie. Przepłakał całą podróż do Szwajcarii. Zdjęcie zostało zrobione na plaży w Punta de Mita. Matka w czarnym bikini uśmiechała się szeroko do aparatu; na tle turkusowej wody wyglądała jak olśniewająca gwiazda filmowa z innej epoki. – Ojciec uwielbiał tę fotografię. – Powiedz coś o tym zdjęciu –

poprosiła, przechodząc do mniejszej fotki przedstawiającej ojca, matkę i dziecko owinięte w płótna i jedwabie. Stali przed morzem świeczek, witraży i świętych obrazów zdobiących ścianę. – Tojestmój chrzest, a tamto przedstawia pierwszą komunię. Tam dalej wisi zdjęcie z bierzmowania. Sonia wpatrywała się w zdjęcia matki. – Ona wygląda… Sprawia

wrażenie silnej kobiety. – Nikt nie mógł mówić ojcu, co ma robić. Nikt oprócz niej. To ona rządziła. Chyba ci jeszcze o tym nie opowiadałem. Pewnego razu byliśmy na wakacjach w Cozumel, mama nurkowała. Oglądaliśmy zatopiony samolot, nagle poczuła, że coś ją ukąsiło, straciliśmy z nią kontakt i omal nie utonęła. Ojciec wskoczył do wody, wyciągnął ją i zrobił jej sztuczne oddychanie metodą usta-usta. Ocknęła się i zaczęła wypluwać

wodę, tak jak to pokazują w telewizji. – Coś niesamowitego, uratował jej życie. – Kiedy mu to powiedziała, odparł, że nie, że to ona uratowała mu życie. – Twój ojciec jest bardzo romantyczny. – To prawda. Tego dnia wieczorem powiedział mi, że gdyby zginęła, nie wiedziałby, co z nami dalej będzie. Że poczułby się zagubiony. Kilka miesięcy później

wykryto u niej raka. Tak jakby tamta wycieczka była czymś w rodzaju przestrogi, jak gdyby Bóg chciał nas przygotować na to, co ma nadejść. Ale nie zadziałało. – Nie wiem, co powiedzieć… Miguel uśmiechnął się blado. – Chodźmy na śniadanie. Osobisty kucharz ojca Juan Carlos zwany J.C. podał omlety z salsą, serem, kurkumą i czosnkiem; powiedział, że Jorge wybrał się na plażę, aby pobiegać i popływać. Dodał, że Alexsi jest na basenie i

popija już trzecią mimozę. Po posiłku Miguel pokazał Soni salę gimnastyczną; stwierdziła, że jest lepiej wyposażona niż sale w pięciogwiazdkowych hotelach. Wyjaśnił, że ojciec bardzo dba o kondycję fizyczną, ma osobistego trenera i poświęca na ćwiczenia dwie godziny dziennie, pięć razy w tygodniu. – A ty grasz tylko w piłkę? – spytała. – Te metalowe ciężarki są strasznie ciężkie.

Uśmiechnęła się i przeszli do sali medialnej z ogromnym ekranem projekcyjnym i krzesłami dla dwudziestu pięciu osób. – Tu jest jak w kinie – zauważyła Sonia. Miguel skinął głową. – A teraz zaprowadzę cię do swojego ulubionego zakątka domu. Podeszli do drzwi, pokonali dwie kondygnacje schodów i znaleźli się w piwnicy. Następnie przeszli przez hol ze ścianami wyłożonymi materiałem dźwiękoszczelnym;

Miguel musiał wybrać kilka kodów w zamku elektronicznym zamontowanym obok drzwi. Te otworzyły się z cichym stuknięciem i w pomieszczeniu automatycznie zapaliły się światła, rzucając odblaski na połyskliwą posadzkę z białego marmuru, długą na dwadzieścia metrów. Gruby czarny dywan dzielił pomieszczenie na dwie połowy; po obu stronach wznosiły się imponujące metalowe gabloty i stoły ekspozycyjne. Umieszczone w nich lampy także

się zapaliły. – A cóż to takiego? Muzeum? – zapytała Sonia. Obcasy jej butów zastukały na marmurze. – To jest zbiór broni mojego ojca. Pistolety, miecze, sztylety, lubi wszystko. Widzisz tamte drzwi? Za nimi znajduje się strzelnica. Fajnie, prawda? – Ojej, spójrz na te łuki i strzały. Czy to jest kusza? – Sonia wskazała oręż zawieszony na kołku. – Taak, podobno ma setki lat. Przejdźmy dalej.

Miguel zaprowadził ją do stołu, na którym zgromadzono nowoczesne pistolety i inne rodzaje broni. Były tam długie karabiny AR-15, pistolety maszynowe MP-5, kałasznikowy nazywane przez jego ojca kozimi rogami, a także dziesiątki innych sztuk broni strzeleckiej; niektóre były wykładane diamentami, złotem i srebrem, miały wygrawerowane nazwisko rodziny. Ojciec mówił, że są to okazy kolekcjonerskie i ani razu nie powinny wypalić.

– Az tamtych lubimy strzelać – oznajmił, wskazując szereg pistoletów marki Beretta, Glock i Sig Sauer. – Wybierz sobie jakiś. – Co takiego? Miguel uniósł brwi. – Wybierz sobie jeden pistolet. – Mówisz poważnie? – Strzelałaś kiedyś z pistoletu? – Oczywiście, że nie. Oszalałeś? Gdyby mój ojciec się dowiedział… – Nie powiemy mu. Sonia zmarszczyła czoło i zagryzła wargę. To było takie

podniecające. – Miguelu, waham się. Czy twój ojciec nie będzie się gniewał? – Nic podobnego. Bardzo często tutaj przychodzimy – skłamał. Minęło kilka lat od dnia, w którym ćwiczył strzelanie, ale ona nie musi o tym wiedzieć. – Możemy strzelać ślepymi nabojami, tak jak w filmach? – Boisz się? – Coś w tym rodzaju. Przycisnął ją do piersi. – Niepotrzebnie. Kiedy doznasz

tego poczucia władzy w ręku, wpadniesz w uzależnienie. To jest jak narkotyk. – Wolałabym wziąć do ręki coś innego – odparła, poruszając brwiami. Miguel pokręcił głową. – Teraz pobawimy się w bandziorów i postrzelamy. Westchnęła i wybrała berettę. Miguel wziął podobny pistolet, a potem podszedł do szafki, otworzył kłódkę i wyciągnął parę magazynków. Poprowadził Sonię

do tylnych drzwi, wstukał kod i weszli do strzelnicy; tu także światła zapaliły się automatycznie. Skierował się do kabiny strzeleckiej, załadował broń, a następnie podał dziewczynie ochraniacze na uszy i gogle. – Muszę je włożyć? – spytała, wskazując słuchawki. – Popsuję sobie fryzurę. Miguel parsknął śmiechem. – Co jest ważniejsze, twoje włosy czy słuch? – No dobrze… – Wzdrygnąwszy

się, powoli wsunęła ochraniacze na głowę. Pokazał jej gestem, że będzie strzelał pierwszy, a ona ma uważnie się przyglądać. Zademonstrował, jak należy trzymać broń i odbezpieczać. Wypalił dwa razy i pociski poszły obok tarczy. Najwyraźniej wyszedł z wprawy. Potem stanął za Sonią, wciągnął w nozdrza zapach jej włosów i pokazał, jak należy trzymać pistolet. Wtedy puścił ją delikatnie

i klepnął w ramię na znak, że może strzelać. Oddała dwa strzały. Tarcze były w kształcie męskich sylwetek; wykorzystują je do ćwiczeń wojsko i policja. Sonia dwa razy trafiła w głowę. – Ho, ho! – zawołał Miguel. – Coś podobnego! Spojrzała na niego nieco skonfundowana. – Szczęście nowicjusza! Spróbuję jeszcze raz. Wzdrygnęła się przy strzale i

nawet nie trafiła w tarczę. – Jeszcze raz – zachęcił. Nacisnęła spust, ale zamknęła oczy i trafiła w tarczę Miguela. Jęknęła, odłożyła pistolet na stolik i splotła dłonie. – Pistolet się rozgrzał! To boli. Miguel zdjął słuchawki i okulary, w powietrzu zawisła ciężka woń prochu. – Pokaż rękę. Ujął jej dłoń i pomasował kciukami miękką skórę. Przytuliła się do niego mocno, oplotła go

rękami i przesunęła nogą po kroczu. Zdobyła go w jednej chwili i po kilku minutach leżeli na podłodze. Jej stękanie rozlegało się echem w strzelnicy, a on co chwila przykładał palec do ust, bojąc się, że ojciec wrócił z joggingu i zaczął ich szukać. Castillo na pewno wie, gdzie przebywają. Castillo wiedział wszystko i przekazywał Jorge, jednak nie powie, co rzeczywiście robili na strzelnicy. Nagle Miguel oderwał się od

dziewczyny. Usiadła i wydęła wargi. – Zrobiłam coś nie tak? – Nie, to moja wina. – Porozmawiamy? – Nie wiem… To przez ten bal, tylu ludzi… Ci, którym mój ojciec daje pracę, boją się zwolnienia, więc włażą nam w tyłek. Ale czy naprawdę nas lubią? Może uważają nas za bandę durniów. Udają, że nas szanują i cenią, a za plecami nas przeklinają. – To nieprawda. Przypomnij

sobie, co twój ojciec wczoraj powiedział. To zacny człowiek. – A mimo to większość się go boi. – Może mylisz strach z szacunkiem. – Może i tak, ale władza mojego ojca budzi lęk, nawet we mnie. Chcę powiedzieć, że nigdy naprawdę nie możemy być sami. – Ojciec wykorzystuje swoje wpływy dla dobrych celów. Dlaczego właśnie o nim teraz pomyślałeś? Miguel odetchnął głęboko i

skinął głową. Ubierał się i gnębiło go poczucie winy. Nie powiedział Soni o ukrytych kamerach. Cała ich przygoda została nagrana, ponieważ wyłączenie kamer momentalnie obudziłoby czujność Castilla. W Casa de Rojas nie istniała prywatność, jako że jej cena była zbyt wysoka. *** Spędzili dzień na plaży, pływając, robiąc zdjęcia i popijając

drinki. Sonia miała na sobie niebieskie bikini, lecz na kilku zdjęciach wyszła podobnie do jego matki; zdjęcie wiszące w bibliotece zostało zrobione na tej samej plaży. Nawet ich imiona – Sofia i Sonia – brzmiały podobnie; Miguel zaczął widzieć siebie w kontekście greckiej tragedii. Szukali intymności, lecz dwaj ochroniarze jego ojca siedzieli na krzesełkach dziesięć metrów od nich, a Castillo, nie oddalając się od basenu, szpiegował ich przez

lornetkę. – Tamci także pracują u twojego taty – oznajmiła Sonia, spoglądając na mężczyzn znad okularów. – Skąd możesz to wiedzieć? – rzucił sarkastycznie. – Ty pewnie już do tego przywykłeś. – W Hiszpanii było uroczo. Myślę, że ojciec kogoś tam wysłał, ale nie znałem jego ludzi, więc ich nie zauważałem. Sonia wzruszyła ramionami. – Jeśli masz pieniądze, niektórzy

cię nienawidzą. – To naturalne. Ojciec zawsze bierze pod uwagę możliwość kidnapingu. Jego znajomi przeszli istne piekło, kiedy porwano im bliskich. Policja jest do niczego, a wysokość okupów przechodzi wszelkie pojęcie. Albo płacisz, albo nigdy więcej nie zobaczysz porwanej osoby. – Gangi pracujące dla karteli ciągle się tego dopuszczają. – Jestem pewien, że gangsterzy byliby wniebowzięci, gdyby

porwali mojego ojca i ściągnęli gigantyczny okup. – Trudno powiedzieć, ojciec ma doskonałą ochronę. Wątpię, czy coś takiego się zdarzy. Poza tym on wiele podróżuje. Nie sposób przewidzieć, gdzie będzie przebywał. Wspominał coś o tym, że musi się spakować. – Tak, znów gdzieś odlatuje. – Ale dokąd? Na międzynarodową stację kosmiczną? Miguel się roześmiał. – Prawdopodobnie do Kolumbii.

Słyszałem, jak mówił, że ma się spotkać z prezydentem i paroma znajomymi. Prowadzimy jakieś interesy w Bogocie. Ojciec ma przyjaciela, który szyje dla niego specjalne garnitury. – Mój tata spotkał się kiedyś z prezydentem Francji podczas wyścigu Tour de France, ale nie może powiedzieć tak jak twój, że przyjaźni się z prezydentami różnych krajów świata. – Wiesz co? – zaczął Miguel i jego twarz się rozjaśniła. – Może

my też gdzieś byśmy się wybrali… *** Kolację podano punktualnie o osiemnastej, Miguel i Sonia wzięli prysznic i włożyli stroje wieczorowe przed pójściem do jadalni. Miguel powiedział dziewczynie, że ojciec przykłada wielką wagę do rodzinnych posiłków, gdyż zdarzają się one nader rzadko. Kolacja w domu to ważna okoliczność i powinno się ją

jak najbardziej docenić. Biesiadników miało być zaledwie czworo, wybrali więc jeden z mniejszych stołów w jadalni obok głównej kuchni; Juan Carlos przygotował czterodaniowy posiłek z wołowiny i kurczaka, który stanowił jedną z wizytówek wszystkich restauracji Sofia na świecie. Rodzina miała szesnaście ekskluzywnych lokali i wszystkie nosiły imię matki Miguela; serwowano w nich tradycyjną i mieszaną kuchnię meksykańską ze

wszystkich sześciu regionów kraju. Cieszące się międzynarodową sławą potrawy podawano w lokalach nacechowanych klimatem, który zdaniem Jorge powinien się kojarzyć ze starożytnymi cywilizacjami Meksyku – od Olmeków po Azteków. Ogromne rzeźbione głowy, naczynia w kształcie ryb i maski – te oraz inne przedmioty artystyczne zdobiły każdą salę. Kolacja dla dwóch osób w lokalu w Dallas w Teksasie kosztowała

większość gości prawie dwieście dolarów, jeszcze przed podaniem wina. – Soniu, jak ci się u nas podoba? – zapytał Jorge, pociągnąwszy długi łyk wody mineralnej. – Tu jest okropnie, czuję się źle traktowana i szykuję się do wyjazdu. Pańscy pracownicy są dla mnie niemili, jedzenie jest wstrętne. Miguel omal nie upuścił widelca. Odwrócił się w jej stronę. Dziewczyna się roześmiała.

– Przecież żartuję, czuję się wspaniale. Jorge uśmiechnął się i spojrzał na Alexsi. – Widzisz? Na tym polega poczucie humoru, właśnie o tym mówiłem. Jesteś zbyt miła i zbyt poważna. Alexsi uśmiechnęła się i sięgnęła po wino. – Bycie miłą wymaga wiele wysiłku. – Do tego jesteś inteligentna – dodał Jorge, nachylił się i dał jej

całusa. Miguel westchnął i spojrzał w drugą stronę. Rozmowa koncentrowała się na Soni, jej wspomnieniach szkolnych, opinii na temat hiszpańskiego rządu i gospodarki europejskiej. Dobrze radziła sobie z pytaniami ojca Miguela. Po zakończeniu posiłku, gdy wszyscy rozparli się na krzesłach, by ulżyć napęczniałym brzuchom, Jorge skupił wzrok na synu. – Mam dla ciebie wspaniałą

wiadomość. Czekałem z jej ogłoszeniem, ale teraz nadeszła właściwa chwila. Twoja kandydatura na letni staż w Banorte została przyjęta. Miguel miał ochotę się skrzywić, lecz się powstrzymał. Ojciec promieniał, w jego oczach błyszczała radość, jakiej nie widział od lat. Staż w Banorte? Co będzie tam robił? Wysyłał sprawozdania finansowe? Będzie pracował w jakiejś filii lub w biurze korporacji?

Czyżby ojciec postanowił zepsuć mu całe lato? – Miguelu, co się stało? Chłopak przełknął ślinę. – Wcale nie wyglądasz na zadowolonego, a to będzie cenne doświadczenie. Możesz sprawdzić w praktyce wiedzę, którą zdobyłeś na uczelni. Teoria to nie wszystko, trzeba popracować w terenie, żeby zobaczyć, jak sprawy się toczą. Później wrócisz na studia MBA, wiedząc dokładnie, na czym polega funkcjonowanie banku. Takiego

doświadczenia nie sposób zdobyć w żaden inny sposób. – Tak, ojcze. – Nie zgadzasz się ze mną? – Ja tylko… – Proszę mi wybaczyć – odezwała się Sonia, wstając. Miguel także wstał, by jej pomóc. – Muszę skorzystać z łazienki – dodała. – Ja też–powiedziała Alexsi, spoglądając ze współczuciem na Miguela. Jorge poczekał, aż kobiety wyjdą i służba uprzątnie talerze. Później

wskazał gestem w stronę tarasu, z którego rozpościerał się widok oceanu skąpanego w blasku księżyca. Stali przy balustradzie; ojciec trzymał drinka w dłoni, a Miguel usiłował zebrać się na odwagę i powiedzieć, że odrzuca jego propozycję. – Miguelu, myślałeś, że będziesz sobie hasał przez całe lato, nic nie robiąc? – Nie myślałem tak. – To wspaniała okazja.

– Rozumiem. – Ale jej nie chcesz. Chłopak westchnął i odwrócił się twarzą do ojca. – Chciałem zabrać Sonię na wakacje. – Przecież dopiero wróciliście z Hiszpanii. – Wiem, ale chciałem jej pokazać nasz kraj. Myślałem o San Cristóbal de las Casas. Wyraz twarzy Jorge zmiękł, jego wzrok powędrował ku oceanowi. Rodzice Miguela często jeździli do

San Cristóbal, było to jedno z ulubionych meksykańskich miast jego matki. Uwielbiała wyżynę Chiapas, często opowiadała o krętych uliczkach, jaskrawo kolorowych domach z dachami z czerwonej dachówki i o zielonych górach wokół miasta. Miejsce słynęło z bogatej historii i kultury Majów. – Pamiętam, kiedy pierwszy raz zabrałem tam twoją mamę… – Jorge westchnął głęboko i zabrakło mu słów.

– Soni też się spodoba. Ojciec skinął głową. – Zadzwonię do banku. Weź helikopter i zostań tam cały tydzień. Później pójdziesz do pracy. Jeśli chcesz, aby Sonia tu została, zgoda, ale ty będziesz pracował. Miguel ze zdziwienia odchylił głowę. – Dziękuję ci. – Będziesz tam miał eskortę – przypomniał ojciec. – Rozumiem. Czy ochroniarze mogą się nie pokazywać, tak jak w

Hiszpanii? – Dopilnuję tego. Co sądzisz o dziewczynie? – Jest wspaniała… – Ja też tak uważam. – Oczywiście, sam mi ją znalazłeś. – To nie jest jedyny powód. Ma mnóstwo elegancji, będzie wspaniałym nabytkiem dla naszej rodziny. – Owszem, ale ja nie chcę niczego przyśpieszać. – I słusznie.

– Wpadliśmy na deser – zawołała od drzwi ciotka Miguela; Arturo stał u jej boku. – Czyżbyśmy się spóźnili? – Nigdy się nie spóźniacie – odparł Jorge, całując ją i podając rękę Arturowi. Castillo, który stał za nimi, uniósł podbródek, dając znak Miguelowi. Ten podszedł do niego. – Potrzebujesz czegoś, Fernando? – Starałem się patrzeć na monitory ślepym okiem, jeśli wiesz, co chcę powiedzieć.

– Wielkie dzięki. – Ale wolałbym drugi raz tego nie robić – dodał Castillo. – Ojcu by się to nie spodobało, powiedziałby, że nie traktujesz jej jak damę. – Jasne. Dzięki, Fernando. To było głupie. – Ja też byłem młody i robiłem takie rzeczy. Miguel położył rękę na jego ramieniu. – Dobry z ciebie przyjaciel. Powróciwszy na taras, usłyszał, jak ojciec mówi Arturowi, że mogą

zdziałać wiele dobrego, że wspólnymi siłami zdołają zdusić przemoc w Juárez. – Jestem tylko gubernatorem, Jorge. Moje możliwości są ograniczone. Działania prezydenta się nie sprawdzają, wywołują jeszcze więcej przemocy. Dzisiaj otrzymałem raport o kolejnych morderstwach w mieście, a wczoraj przysłano mi następną groźbę śmierci. – Jesteś najlepszym i najmądrzejszym człowiekiem,

jakiego mamy. Wiesz, co robić. Ale przede wszystkim nie wolno ci się zniechęcać. Ta fala okropności kiedyś się skończy. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by ci pomóc. – Jorge, pewnie już to kiedyś słyszałeś, ale ode mnie jeszcze nigdy. Muszę dołączyć się do głosów innych. – Co masz na myśli? – Powinieneś zostać następnym prezydentem Meksyku. Jorge aż się wzdrygnął.

– Ja? – Masz wpływy i środki, mógłbyś zorganizować znakomitą kampanię. Jorge zaczął się śmiać. – Nie, nie, ja jestem biznesmenem, nikim więcej. Miguel przyglądał się ojcu. Jego twarz wyrażała niedowierzanie i odrobinę poczucia winy, jak gdyby uważał, że uchylając się od propozycji, sprawia wszystkim zawód. – Tęskniłeś za mną? – spytała

Sonia, biorąc Miguela pod ramię. Odwrócił się i spojrzał jej w oczy. – Owszem, i mam dla ciebie niespodziankę.

9 Confianza 3

Hotel Bonita Real Juárez, Meksyk Chciał ją przydusić, kiedy się kochali, bo przeczytał o seksualnej asfiksji, a ona powiedziała mu, że jego dominacja ją kręci. Dante Corrales zacisnął dłonie na szyi

Marii, a ona mocno oparła mu nogi na ramionach. Trochę go poniosło i kiedy osiągnął orgazm, Maria już się nie poruszała. – Maria! Maria! Odsunął jej nogi na bok i przyłożył ucho do ust, nasłuchując; wciąż dyszał nierównomiernie, a jego puls przyśpieszył jeszcze bardziej, gdy Dantemu przemknęły w myślach obrazy pogrzebu dziewczyny. Strach wstrząsnął jego ramionami.

– O Boże, o Boże. Nagle otworzyła szybko oczy. – Ty popierdoleńcu! Mogłeś mnie zabić! – Co jest, kurwa? Udawałaś? – A coś ty sobie myślał? Że jestem głupia i pozwolę ci się zabić? Musisz bardziej uważać! Trzepnął ją w twarz. – Ty durna dziwko! Napędziłaś mi strachu jak diabli! Oddała mu i jego oczy otworzyły się szerzej; zacisnął zęby i złożył dłoń w pięść.

Wtedy Maria spojrzała na niego i parsknęła śmiechem. Chwycił ją wpół i przełożył sobie przez kolana. Jej jędrny lśniący tyłeczek zaczerwienił się od jego razów. – Nigdy więcej mi tego nie rób! Przenigdy! – Tak, tatuśku, tak… *** Kwadrans później wyszedł z hotelu, upewniwszy się, że Ignacio, który siedział w recepcji, panuje

nad sytuacją. Paru drobnych dilerów zgłosiło się po towar, a on musiał dopilnować transakcji. Corrales kupił hotel parę miesięcy wcześniej i zarządził generalny remont: malowanie, wymianę wykładzin, mebli i całego wyposażenia. Żałował, że rodzice nie mogą tego zobaczyć. „Ja tutaj nie pracuję – oznajmiłby im. – Jestem właścicielem”. Budynek miał zaledwie cztery kondygnacje i czterdzieści pokoi. Dante zamierzał przynajmniej

cztery z nich uczynić luksusowymi, by móc w nich przyjmować co ważniejszych gości. Nieco kłopotu sprawiło znalezienie inżynierów, gdyż większość najlepszych znalazła pracę przy budowie tuneli na granicy. Dopatrzył się w tym ironii losu. Hydraulicy i murarze już zabrali się do roboty. Zatrudnił projektanta wnętrz z San Diego, a Maria namówiła go, żeby ściągnął jej przyjaciółkę, która była agentką obrotu nieruchomości; zajmowała się także sztuką feng shui, mogła

więc poprawić rozkład energii w pokojach. Chciał sprawić Marii przyjemność, toteż zgodził się i nawet nie zrobił przy tym drwiącej miny. Wyjechał z miasta ulicą Manuela Gómeza Morina i znalazł się na szerokiej szosie biegnącej wzdłuż granicy, która doprowadziła go do niewielkiego osiedla domków. Ich podjazdy znajdowały się za wysokimi bramami z kutego żelaza, okna chroniły kraty. Domy były nowe, miały dachy pokryte

dachówką, a przed nimi stały wielkie, drogie opancerzone limuzyny. Większość mieszkańców stanowili członkowie karteli bądź ich krewni. Corrales dojechał do ślepej alejki, zawrócił i czekał. Raúl i Pablo wyszli z domu i wsiedli do cadillaca escalade; obaj byli ubrani w szyte na miarę spodnie, koszule i skórzane kurtki. – Dzisiaj pokażemy, na co nas stać – powiedział Corrales. – Pozostała czwórka palantów jest gotowa?

– Tak, wszystko gra – odparł Pablo. – Poprzednio też tak mówiłeś – przypomniał Corrales. Nawiązywał do zdarzenia w hotelu w Nogales, do którego wybrali się, by złapać drugiego szpiega Zúñigi, lecz ten zdołał zwiać. Ciało pierwszego podrzucili na próg domu w Nogales należącego do Zúñigi, lecz ten od tej pory się nie odezwał. Ernesto Zúñiga zwany „El Matador” posiadał domy w wielu miastach

Meksyku, a ostatnio zbudował sobie ranczo na wzgórzach na południowy zachód od Juárez. Rezydencja miała tysiąc trzysta metrów kwadratowych powierzchni, podjazd wyłożony kostką oraz specjalne bramy i kamery bezpieczeństwa; terenu przed posiadłością i wokół strzegli żołnierze Zúñigi. Nie było możliwości, aby się tam zakraść, i nie to było celem Corralesa. Zamierzał pokazać konkurentowi, że istnieje, i dać mu

przesłanie, którego nie zapomni. Od kilku lat uważnie obserwował działalność Zúñigi, badał jego przeszłość oraz przyglądał się jego ludziom. Wrogów należy trzymać bliżej niż przyjaciół, rzecz jasna; Corrales często pouczał nowych sicarios, że kartel Sinaloa był zawsze przebiegły i śmiertelnie groźny i wciąż taki pozostaje. Ernesto Zúñiga miał pięćdziesiąt dwa lata i był synem hodowcy bydła z La Tuna nieopodal Badiraguato. Jako chłopak

zajmował się handlem cytrusami; plotka głosiła, że w wieku osiemnastu lat zaczął sadzić mak na farmie ojca. Ojciec Zúñigi i jego stryj załatwili mu pracę kierowcy ciężarówki w kartelu Sinaloa; jako dwudziestoparolatek przewoził marihuanę i kokainę do różnych miejscowości w Meksyku. Jeszcze przed trzydziestką zasłużył sobie na uznanie szefów, którzy powierzyli mu nadzór nad wszystkimi transportami ze Sierra do miast i strefy nadgranicznej. Był

jednym z pierwszych, którzy wykorzystywali samoloty do przewozu kokainy na terytorium Stanów Zjednoczonych; koordynował także transport kokainy drogą morską. Tworzył centra dowodzenia w całym kraju i wielokrotnie organizował akcje przechwytywania transportów wrogich karteli w drodze do celu. Jego ludzie co najmniej dwanaście razy ograbili kartel Juárez. Szeroko zakrojona akcja policji federalnej, która skorzystała z

agentów w przebraniach, pozbawiła kartel Sinaloa przywódcy i Zúñiga bez trudu zajął jego miejsce. Ożenił się z dziewiętnastoletnią gwiazdką opery mydlanej i spłodził z nią dwoje dzieci, jednak żona i synowie zostali zabici po tym, jak Ernesto ukradł należącą do kartelu Juárez kokainę wartości dwóch milionów dolarów. Zúñiga wysłał na pogrzeb tysiąc czerwonych róż, ale sam się nie pojawił, i była to rozważna decyzja. Czekający w

pobliżu domu pogrzebowego i kościoła członkowie kartelu Juárez niechybnie by go uśmiercili. Corrales marzył o tym, że przypuści na siedzibę Zúñigi atak w prawdziwie wojskowym stylu z użyciem granatników, karabinów maszynowych i rakiety Javelin, która wzniesie się łukiem w powietrze, a później spadnie z góry na dach domu wroga i zmiecie go oraz cały pałac w jednym wybuchu, jasnym jak eksplozja gwiazdy. Widział działanie tej

broni na kanale Discovery. Jednak szefowie Corralesa oznajmili mu, że potyczki z Zúñigą muszą mieć niewielką skalę; chodziło o to, by dać mu do myślenia i czekać na pozwolenie przeprowadzenia śmiałego frontalnego ataku. Poza tym, gdyby wzięli Zúñigę żywcem, łatwiej byłoby im przejąć jego aktywa i przemytnicze imperium, torturami wyciągnąwszy z niego ważne informacje. Corrales indagował, dlaczego muszą

zwlekać z uderzeniem, lecz słyszał jedynie mgliste odpowiedzi nawiązujące do polityki i korelacji czasowej. Postanowił zatem zrealizować parę własnych mniejszych planów. Zawiózł swoich podwładnych do wyburzanego właśnie starego budynku; ze stosów betonowych pustaków i cegieł sterczały drewniane belki, które wyglądały na tle nocnego nieba niczym zwierzęce kły. Wysiedli z samochodu i okrążyli dwa pierwsze

gruzowiska. Po chwili dotarli do czterech rekrutów, którzy trzymali na muszce dwóch mężczyzn. Rekruci nie skończyli jeszcze dwudziestu lat, wszyscy nosili bufiaste spodnie i koszulki, dwaj mieli efektowne tatuaże. Ci, których pilnowali, byli podobnie ubrani i mieli kępki gęstego zarostu na brodach pod ustami. – Brawo – rzekł Corrales. – Myślałem, że spieprzycie tę robotę. Chudzielec z szyją długą jak u żyrafy posłał mu szatańskie

spojrzenie. – Łatwo było dopaść tych kutasów, musisz nam bardziej ufać. – Tak mówisz? – Bo tak jest – odparł szczeniak. Corrales podszedł bliżej i przyjrzał mu się uważnie. – Pokaż giwerę. Chłopak zmarszczył brwi, ale podał pistolet Corralesowi, który cofnął się raptownie i strzelił mu w stopę. Ten wrzasnął rozdzierająco, a pozostali trzej aż się zatrzęśli. Jeden zmoczył się w spodnie.

Dwaj pojmani także zaczęli krzyczeć, lecz Corrales odwrócił się do nich i warknął: „Stulcie pyski”, po czym strzelił każdemu w głowę. Siła pocisków targnęła nimi i padli bez życia na zakurzoną ziemię. Corrales westchnął. – No dobra, a teraz zabierzmy się do roboty. Spojrzał na chłopaka, którego postrzelił w stopę. – Szkoda, że jesteś taki charakterny, bo mógłbyś się

przydać. Uniósł pistolet, a ranny młodzik podniósł rękę i zaczął krzyczeć. Huk wystrzału zagłuszył straszny ryk, a Corrales westchnął głęboko i skierował wzrok na trzech pozostałych rekrutów. – Pięć minut. *** Pojechali do rezydencji Zúñigi i zatrzymali się przed bramą; dwaj ochroniarze już kierowali się w ich

stronę. Rekruci Corralesa wyciągnęli z samochodu zakapturzone ciała dwóch zabitych i rzucili w pobliżu bramy. Corrales wcisnął gaz i odjechał szutrową drogą; zwolnił na chwilę, gdy ochroniarze wezwali posiłki. Czterech mężczyzn otworzyło bramy i podeszło do zwłok. Corrales obserwował ich w lusterku wstecznym, a kiedy się zbliżyli, wziął do ręki zdalny detonator i wcisnął klawisz. Jego ludzie krzyknęli, gdy

wybuch wstrząsnął ziemią i wyrwał bramę z zawiasów; ochroniarze zniknęli w ognistej kuli, która wzniosła się niczym grzyb atomowy. – Teraz będzie wiedział, że ma trzymać pachołków z dala od granicy, bo spotka go coś gorszego – rzekł Corrales do swoich żołnierzy. – Widzieliście, do czego to prowadzi? On nie słuchał, może teraz się obudzi… U podnóża wzgórza pojawił się ciemny samochód i Corrales

zwolnił, a następnie zatrzymał wóz i opuścił przyciemnianą szybę. Drugi kierowca zrobił to samo i Corrales uśmiechnął się na widok mężczyzny z grzywą jak u lwa i gęstymi wąsami, który odsunął od ust nadajnik walkie-talkie. – Dante, myślałem, że mamy zgodę. – Przykro mi, Alberto, ale ty też złamałeś obietnicę. – Corrales skinął głową w stronę chmury dymu unoszącej się nad wzgórzem. – Złapaliśmy dwóch, którzy

próbowali wysadzić nasz tunel, i zrobiliśmy z nimi porządek. Obiecałeś, że będziesz ich trzymał z daleka. – Nie wiedziałem o tym. – No to masz kłopot. Czy twoi ludzie za bardzo się boją, by nam pomagać? – Przypilnuję tego. – Mam nadzieję. Alberto westchnął. – Takim postępowaniem bardzo utrudniasz mi sprawę. – Wiem, ale to się skończy.

– Zawsze to powtarzasz. – Bo to prawda. – Dobrze, jedź już, zanim zjawi się więcej patroli. Ilu tym razem? – Tylko dwóch. – Trudno… Corrales skinął głową i wcisnął pedał gazu, spod tylnych kół wzbił się tuman kurzu. Alberto Gómez był inspektorem meksykańskiej policji federalnej z ponaddwudziestopięcioletnim stażem. Od prawie dwudziestu lat figurował na liście płac tego lub

innego kartelu; Corrales zauważył, że w miarę zbliżania się do emerytury policjant stawał się coraz trudniejszy we współpracy i denerwująco ostrożny. Był przez to coraz mniej użyteczny, lecz Corrales postanowił jeszcze skorzystać z jego umiejętności werbowania ludzi w szeregach policji. Z pomocąpolicji federalnej wreszcie skruszy kartel Sinaloa. Gliniarze polepszą swój wizerunek, a kartelowi to się opłaci. – Co teraz robimy? – spytał

Pablo. Corrales spojrzał na niego. – Uczcimy akcję drinkiem. – Mogę cię o coś zapytać? – odezwał się Raúl, nerwowo gładząc się po brodzie. – Co znowu? – rzucił Corrales. – Zastrzeliłeś tego chłopaka, a mógł być dobry. Miał charakter, wszyscy go mieliśmy, zwłaszcza na początku. Coś cię gryzie? – O czym ty gadasz? – Nie wiem, może jesteś na coś wkurzony?

– Myślisz, że wyżywam się na tych gnojkach? – Może. – Powiem ci coś, Raúl. Mam dopiero dwadzieścia cztery lata, ale nawet ja to widzę. Te gnojki nie czują do nikogo szacunku, nie są tacy jak nasi ojcowie i my. – Ale przecież sam mówiłeś, że nie ma już granic, że wszystkich można stukać, matki, dzieci, wszystkich. Powiedziałeś, że musimy walić w nich tak mocno jak oni w nas.

– Zgadza się. – No i dlatego jestem w kropce. – Stul pysk, Raúl! – warknął Pablo. – Idiota z ciebie. On mówi, że mamy szanować naszych starszych i siebie, ale nie wrogów, prawda, Dante? – Musimy szanować to, że nasi wrogowie mogą być śmiertelnie groźni. – A to znaczy, że musimy wyrywać im serca i wpychać do gardeł – dodał Pablo. – Kapujesz? – Mówię tylko, że ten młody

mógł się przydać. Był pyskaty i dlatego mógł nam się przydać. – Ktoś taki jak ty? – spytał Corrales. – Nie ja. Corrales popatrzył na Raúla w lusterku. Jego oczy się zaszkliły i raz po raz zerkał na okno, jakby chciał uciec. – Raúl, powiem ci coś – zaczął podniesionym głosem Corrales. – Komuś takiemu nie wolno ufać. Jeśli pyskuje szefowi, to znaczy, że przede wszystkim myśli o sobie.

Raúl skinął głową. Corrales nic więcej nie powiedział. Zastrzelony gnojek bardzo przypominał Raúla… Jemu także nie można było ufać. Nigdy nie zapomni, że pracuje dla kartelu, który ma na rękach krew jego rodziców.

10 Szkolenie

Centrum dowodzenia działań morskich operacji specjalnych Coronado, Kalifornia W zimną październikową noc 1994 roku Maxwell Steven Moore leżał na pryczy w koszarach morskiej jednostki specjalnej i

zaledwie kilka sekund dzieliło go od odejścia z miejsca, w którym nikt nie używa słowa „odchodzę”. Jeśli słowo to zagnieździ się w twoich myślach, nie możesz być członkiem Navy SEALs. Przejście szkolenia z podstaw podwodnych działań minerskich na zawsze zmieniło życie osiemnastolatka. Dla niego znaczyło wszystko. A mimo to nie mógł tam pozostać. Podróż zaczęła się dla niego dwa miesiące wcześniej, gdy przybył do

ośrodka i miał rozpocząć szkolenie wstępne. Opiekunem klasy był Jack Kilian, mężczyzna o twarzy wyglądającej jak skórzana maska; trudno było odczytać wyraz jego zmrużonych oczu, a bary przypominały jeden wielki mięsień. Skierował do klasy pytanie, które często padało w Coronado: – Obiło mi się o uszy, że chcecie zostać Żabami? – Taajest! – odpowiedzieli chórem. – W takim razie najpierw

będziecie mieli ze mną do czynienia. Padnij! Moore i pozostali kadeci z klasy numer 198, w sumie stu dwudziestu trzech mężczyzn, padli na plażę i zaczęli robić pompki. Wciąż byli jedynie kadetami, toteż nie wolno im było ćwiczyć na czarnym kwadracie asfaltu; dopiero ci, którzy przeszli szkolenie wstępne, mogli się tam poddawać swoistej rytmice i innym torturom stanowiącym część pierwszego etapu szkolenia minerskiego; przez

siedem tygodni pracowano nad kondycją, pływaniem, pracą w zespole i odpornością psychiczną. Nikt nie mógł rozpocząć pierwszego etapu, nie zaliczywszy dwutygodniowego kursu wstępnego. Pierwszy test wytrzymałościowy składał się z następujących elementów: przepłynięcie

czterystu

pięćdziesięciu

metrów żabką i stylem bocznym w czasie poniżej sekund;

dwunastu

minut

i

trzydziestu

wykonanie

co

najmniej

czterdziestu

dwóch pompek w czasie poniżej dwóch minut; wykonanie pięćdziesięciu przysiadów w czasie poniżej dwóch minut; wykonanie co najmniej sześciu pełnych podciągnięć bez limitu czasowego; przebiegnięcie

dwóch

kilometrów

w

długich spodniach i ciężkich butach w czasie poniżej jedenastu minut.

Moore musiał popracować nad siłą górnej części ciała, lecz osiągał znakomite wyniki w pływaniu i

bieganiu, ustawicznie zostawiając kolegów daleko w tyle. Właśnie wtedy poznał pojęcie „pływającego towarzysza” oraz niezłomną zasadę, według której nigdy takiego partnera się nie zostawia, a żaden człowiek, żywy czy martwy, nie powinien być pozostawiony samemu sobie. „Nigdy nie będziecie sami, nigdy – oznajmił im Kilian. – Jeśli kiedykolwiek pozostawicie swojego pływającego towarzysza, spadnie na was najsurowsza kara”.

Pływającym towarzyszem Moore’a został Frank Carmichael, niebieskooki chłopak o piaskowych włosach, którego łatwo było wziąć za lekkomyślnego surfera. Często się uśmiechał i mówił z luzackim akcentem, który sprawiał, że Moore wątpił, czy taki człowiek może zostać Foką. Carmichael wychował się w San Diego i przeszedł taką samą jak Moore drogę; trafił na obóz rekrutów, a następnie skierowano go na szkolenie Navy SEALs. Powiedział,

że wolałby pójść do Annapolis i zostać członkiem Klubu Wioślarskiego – tak potocznie nazywano Akademię Marynarki Wojennej – ale obijał się w czasie nauki w Morse High School i dostał za słabe oceny. Nawet nie starał się o przyjęcie do Korpusu Szkolenia Oficerów Rezerwy. Było paru innych kadetów ze stopniami oficerskimi, absolwentów Annapolis, podchorążych, którzy ukończyli szkołę podoficerską, a nawet takich, którzy przez jakiś

czas służyli we flocie. Jednak ćwiczenia wyrównywały szanse, wszyscy kadeci musieli przejść te same testy, oficerów nie traktowano ulgowo. Moore i Carmichael od razu przypadli sobie do gustu; obaj pochodzili z klasy średniej i chcieli osiągnąć w życiu coś wyjątkowego. Wspólnie męczyli się podczas siedmiokilometrowych biegów po plaży, w których należało uzyskać czas poniżej trzydziestu dwóch minut. Kilian kończył każdy rozkaz

poleceniem „Zamoczyć się i zapiaszczyć”. Cała klasa rzucała się biegiem do lodowatej wody, wychodziła i turlała po piachu; potem stawali niczym mumie albo zombie i czekali na następne ćwiczenie. Rychło dowiedzieli się, że każdą odległość trzeba pokonywać biegiem, nawet półtora kilometra dzielące kadetów od kantyny. Był rok 1994, w którym to w magazynie „Time” napisano, że internet to „nowy dziwny świat”.

Moore zazdrościł obecnym kadetom, że z sieci mogą się dowiedzieć o nadchodzących ćwiczeniach dziesięć razy więcej niż on w tamtych czasach. Mogli oglądać strony poświęcone szkoleniu wstępnemu, nagrania wideo, a nawet specjalne programy na kanale Discovery. Moore i jego kumple mogli jedynie słuchać niestworzonych opowieści kolegów ze starszych klas, plotek i przestróg o katorgach, które ich czekają. Często bywały

przesadzone, lecz Moore i Carmichael stawiali czoło wyzwaniom, nie mając takiego przygotowania jak ci, którzy przyszli znacznie później. Spośród wszystkich rodzajów ćwiczeń Moore najbardziej lubił pływanie. Nauczono go, jak się odpychać nogami i rękami, sunąć po wodzie, a przede wszystkim pokazano, jak poczuć się w wodzie jak w swoim żywiole. Pod tym względem Foki górowały nad innymi rodzajami służb.

Umiejętność podkradania się w wodzie przydawała się marines i wielu innym żołnierzom. Nauczył się wiązać pod wodą skomplikowane węzły marynarskie i zachować spokój nawet wówczas, gdy miał ręce związane za plecami w czasie próby tonięcia. Zdołał się odprężyć, wypłynął na powierzchnię, nabrał tchu, ponownie zszedł pod wodę i powtórzył całą sekwencję, a tymczasem paru członków Klubu Wioślarskiego skapitulowało na

jego oczach. Moore pokazał pływającym obok instruktorom w kombinezonach odwrotną reakcję: zamiast spanikować, zszedł na dno basenu i wstrzymał oddech… na prawie pięć minut. Jeden z instruktorów podpłynął do Moore’a i zasygnalizował mu ręką, żeby wypłynął na powierzchnię; jego oczy za wizjerem maski wyglądały jak powiększone oczy owada. Moore uśmiechnął się, odczekał kilka sekund, a potem wypłynął i wziął

oddech. Zwiększył tolerancję organizmu na niedobór tlenu za pomocą sprintów biegowych i pływackich; był pewien, że zdołałby wytrzymać jeszcze dłużej. Kilian dowiedział się o wyczynie Moore’a i ostrzegł go, że ma tego więcej nie próbować. Mówiąc to, puścił do niego oko. Przepłynięcie pięćdziesięciu metrów pod wodą okazało się interesujące dla wielu kadetów. Opis testu Kilian zakończył słowami: „Nie ma obawy, jeśli

stracicie przytomność, reanimujemy was”. Moore przepłynął pięćdziesiątkę i jeszcze parę metrów, śmigał w wodzie, jakby to było jego naturalne środowisko, jak Foka w każdym calu. Carmichael powiedział mu, że nawet paru instruktorów ze zdumienia klęło pod nosem. Predyspozycje Moore’a zostały odkryte przez pana Loengarda, gdy uczeń miał zaledwie szesnaście lat. Loengard był nie tylko nauczycielem wuefu, lecz także

zapalonym rowerzystą. Zaproponował Moore’owi poddanie się testowi na ergometrze rowerowym i okazało się, że jego pułap tlenowy wynosi 88.0, czyli mniej więcej tyle, ile mają światowej klasy sportowcy. Puls serca w stanie spoczynku wynosił zaledwie czterdzieści uderzeń na minutę. Jego organizm wchłaniał i przyswajał tlen znacznie wydajniej niż organizm przeciętnego człowieka; Loengard oznajmił mu, że takie uwarunkowanie

genetyczne czyni go wielkim szczęściarzem. Właśnie wtedy zaczął opowiadać uczniowi o służbie w wojsku, a zwłaszcza w Navy SEALs. Jak na ironię ani on sam, ani nikt z jego krewnych nigdy nie był w marynarce. Po prostu podziwiał i szanował żołnierzy i ich poświęcenie dla ojczyzny. Kiedy Moore i jego koledzy z klasy nie pływali w basenie, ćwiczyli na plaży i w morzu; czuli piasek we wszystkich otworach

ciała. Nawet lodowaty prysznic pod wysokim ciśnieniem nie był w stanie go wypłukać. Marynarka wojenna chciała doprowadzić do tego, by kadeci dosłownie połączyli się w jedno z plażą i Pacyfikiem. Moore i Carmichael kładli się na wznak na plaży, unosili nogi z wyprostowanymi palcami i wykonywali dziesiątki machnięć w powietrzu tak, by stopy nie dotknęły piasku. Chodziło o to, aby poruszać nogami w zakresie od dwudziestu do trzydziestu

centymetrów. Wszystkie działania Fok wymagały silnych mięśni brzucha; Kilian i jego koledzy instruktorzy mieli istną obsesję na punkcie ćwiczeń, które zamieniły brzuch Moore’a w stalowy kaloryfer. Pracował również nad siłą tułowia, ponieważ Kilian ostrzegał go przed drugim tygodniem szkolenia; nie powiedział jednak, co go wtedy czeka. Po pierwszym tygodniu szesnastu kadetów odpadło. Wyglądało to

tak, jakby spakowali manatki w środku nocy i zniknęli. Moore i Carmichael nie widzieli ich odejścia; potraktowali je jako rezygnację na własną prośbę, aby zachować determinację i wiarę we własne siły. Nazajutrz o godzinie piątej rano klasa 198 w minorowym nastroju przywitała się z torem przeszkód, szpalerem sadystów obmyślonym przez okrutników, którzy w ten sposób wprowadzali nowicjuszy do swojego prywatnego elitarnego

klubu. Na plaży wzniesiono dwadzieścia przeszkód opisanych za pomocą tabliczek; Moore patrzył na nie, a każda pułapka wydawała mu się bardziej skomplikowana i trudniejsza od poprzedniej. Kilian zbliżył się do Moore’a i Carmichaela. – Mają panowie dwanaście minut na pokonanie mojego toru przeszkód. – Taajest! – krzyknęli chórem. Moore pierwszy ruszył biegiem w

stronę początkowej przeszkody, którą stanowiły równoległe poręcze. Podciągnął się i przeszedł na rękach po stalowych rurach; mięśnie ramion paliły go ogniem, kiedy zeskakiwał na piasek po drugiej stronie. Pozbawiony tchu zrobił zwrot w lewo, uniósł ręce nad głowę i przeczołgał się przez dziesięć wielkich opon w stronę ścianki. Po dwóch ukośnych belkach – używając na przemian prawej i lewej nogi – wspiął się z jękiem na krawędź drewnianej

ścianki i przerzucił ciało na drugą stronę; uderzył stopami o piasek znacznie mocniej, niż przewidywał. Z piekącą kostką podbiegł do wysokiej ścianki mającej około trzech i pół metra wysokości; Moore’owi zdawało się, że przeszkoda wznosi się na piętnaście metrów. Chwycił linę i zaczął się po niej wciągać, lina wpijała mu się w dłonie. Stojący na początku toru Kilian rzucał rozkazy i wskazówki, lecz Moore prawie go nie słyszał, gdyż

zagłuszało je łomotanie jego serca i ciężki oddech. Dopadł do grubych kłód drewna z rozciągniętym drutem kolczastym, pod którymi biegły dwie długie bruzdy. Rzucił się do tej po lewej stronie i przeczołgał pod nitkami drutu. W pewnej chwili zdawało mu się, że zaczepił koszulą o kolec, ale był to tylko sęk w pniu. Z westchnieniem ulgi pokonał przeszkodę, wyprostował się. – Niech to szlag – wymamrotał. Sieć została rozpięta między

dwoma palami wznoszącymi się na wysokość co najmniej dwunastu metrów. Moore momentalnie ocenił, że siatka będzie stabilniejsza obok pala. Wskoczył i błyskawicznie zaczął się wspinać. – To jest to – rzucił Carmichael, który dobiegł za nim. Nie wolno było spoglądać w dół, gdyż przeszkoda nie miała żadnych zabezpieczeń; prześlizgując się na drugą stronę, Moore poczuł, że kręci mu się w głowie. Chcąc jak najprędzej zejść, nie trafił stopą w

oczko sieci, poślizgnął się i poleciał kilka metrów w dół. Jakimś cudem zdołał się uchwycić sieci i przerwał spadanie. Koledzy wstrzymali oddech, a potem ryknęli, gdy zdołał się uratować i zeskoczył na ziemię. Z tępym uporem pobiegł w stronę następnej przeszkody, którą była równoważnia zrobiona z belek. Gdyby z niej spadł, Kilian kazałby mu nadrobić błąd za pomocą pompek. Moore spiął się i przemknął po pierwszej belce,

skręcił ostro w lewo i pokonał krótką odległość do drugiej belki; dziwił się, że nie spadł. Carmichael pędził tuż za nim, prawie razem dobiegli do przeszkody wykonanej z sześciu belek ustawionych w piramidę. Z dłońmi splecionymi za głową wbiegli na wierzchołek i dotarli do wiszącej liny. Serce Moore’a dobrze znosiło wysiłek, lecz Carmichael ledwie dyszał, jego serce najwyraźniej było u kresu wytrzymałości. – Damy radę, dawaj – zachęcił

kolegę. Chwycił pierwszą linę, wspiął się jakieś dwa metry w górę, przewinął się na drugą stronę, złapał jedną ręką metalowy szczebel i rzucił się do drugiej liny. Znalazł się na dole. Carmichael musiał wykonać dodatkowy zamach, by uchwycić szczebel, ale zdołał tego dokonać. Następna przeszkoda nosiła nazwę Plugawe Przekleństwo, Moore spojrzał na nią tylko raz i zrozumiał, dlaczego ją tak nazwano. Składała się z trzech

szeregów kłód ułożonych w kształt litery N; dwie krótsze umieszczono równolegle, tak aby dwa szeregi kadetów mogły ją pokonywać jednocześnie. Dłuższa przeszkoda znajdowała się z tyłu. Moore podbiegł do kłody ustawionej przed właściwą przeszkodą, wskoczył na nią i się podciągnął. Stanąwszy na niej, przeskoczył na wyższą, przeskakując nad kłodą to jedną, to drugą nogą. Z dużą siłą uderzył nogą o kłodę i zaklął, po czym spadł z impetem na ziemię i zaklął

ponownie. Dalej czekała następna piramida z kłód, lecz ta składała się z dziesięciu elementów, była wyższa i bardziej stroma. Gdy znalazł się na szczycie, poślizgnął się i runął twarzą na ziemię. Zanim się zorientował, ktoś stawiał go na nogi. Carmichael miał wytrzeszczone oczy i krzyczał mu prosto w twarz: – Dawaj! Odwrócił się i popędził. Moore ruszył w ślad za nim.

Na ich drodze stała para ogromnych drabin ustawionych pod kątem czterdziestu pięciu stopni. „To jest przeplatanka! Przesuwacie się między belkami!”, ryknął Kilian. Moore złapał się pierwszej belki, okręcił wokół niej i rzucił się na następną; powtarzał to raz po raz, przewijając się między belkami, aż zakręciło mu się w głowie. Carmichael pokonywał przeszkodę razem z nim, dotarł do końca kilka sekund wcześniej.

Mostek linowy zwany Mostem Birmańskim składał się z grubej liny oraz lin podtrzymujących, które układały się w kształt litery V. Carmichael już wdrapał się na szczyt i szedł po linie. Moore zrobił pierwszy krok na plecionce i zrozumiał, że najlepiej jest stawiać nogi w miejscach, w których przyczepione są liny podtrzymujące. Stąpał od węzła do węzła po rozkołysanym mostku. Carmichael doszedł do końca, Moore podążał tuż za nim. Przed

końcem plecionki wyczuł rytm i przysiągł sobie, że będzie go pamiętał, kiedy przyjdzie mu pokonywać przeszkodę po raz drugi. Dotarli do następnej piramidy zrobionej z dziesięciu kłód, a następnie zbliżyli się do wysokiej platformy zwanej Ślizgiem. Składała się z czterech nachodzących na siebie poziomów – nie wolno było wspinać się po linach ani po drabinie – biegnących coraz wyżej. Istniały

dwa sposoby pokonania tej przeszkody: można było wdrapać się na szczyt, a potem wspinać się po linach biegnących pod kątem około czterdziestu pięciu stopni albo po prostu wejść na pierwszy poziom i iść po niżej umieszczonych linach; był to prostszy sposób, ale Kilian ostrzegał, że powoduje on piekielny ból przedramion. Chciał, żeby za pierwszym razem weszli na sam szczyt. Kiedy już się tam znaleźli, Carmichael chwycił lewą

linę, a Moore prawą. Wychylił się, zahaczył prawą nogę o linę, a później, trzymając ją między nogami, zsunął się w dół, używając obu rąk jak prowadnicy. Jeszcze nie dotarł do połowy długości, gdy wszystkie miejsca mające styczność z liną zaczęły go piec. Dotknął ziemi wcześniej niż Carmichael, zostawiając go jakieś dwie sekundy z tyłu; następnie wskoczył na zwisającą linę, która zaniosła go na belkę. Dalej znajdował się szereg poręczy, a następnie druga

belka. Złapał linę, podciągnął się i nie trafił na belkę. Carmichael przebiegł obok liny, chwycił się jej, zawisł i zabujał się tak, że z łatwością wylądował na belce. Moore zrobił tak samo za drugim razem, lecz stracił prowadzenie. Pokonali drugi szereg opon i dobiegli do nachylonej do tyłu półtorametrowej ścianki, wspięli się na nią i zsunęli po drugiej stronie. W ten sposób dotarli do Pająka, czyli mniej więcej pięciometrowej ściany z wbitymi

drewnianymi kołkami, które tworzyły bardzo wąską drabinę z ustawionymi naprzemiennie stopniami. Moore wspiął się na szczyt, używając samych palców rąk i nóg, a następnie musiał się przesunąć w bok. Dłonie wciąż piekły go od kontaktu z liną, stracił uchwyt na ostatnim stopniu, ale zdążył zeskoczyć, zanim spadł. Carmichael postawił nogę na drewnianym kołku pod złym kątem, spadł i musiał zaczynać od nowa, tracąc cenny czas.

Pozostała jedna przeszkoda i sprint. Moore rzucił się biegiem w stronę pięciu belek leżących na bokach i podwieszonych na wysokość bioder. Były rozmieszczone mniej więcej co dwa metry; całość nazywała się Skocznia. – Nie dotykać nogami! – krzyknął Kilian. – Tylko ręce! Moore zaklął po cichu, chwycił belkę dłońmi i przerzucił nogę na drugą stronę. Jeszcze raz i jeszcze raz. Carmichael był tuż za nim.

Moore ześlizgnął się na ostatniej belce i mocno rąbnął nogą. Spadł, jęcząc z bólu. Carmichael podbiegł, postawił go na nogi, chwycił rękę Moore’a i położył ją sobie na ramionach. Razem dobiegli, a właściwie dowlekli się do końca, kuśtykając. – Carmichael, dobrze się spisałeś – orzekł Kilian. – Widziałem, że się ścigaliście, ale nie zostawiłeś partnera z tyłu. Nieźle jak na pierwszy raz. – Zmarszczył czoło i spojrzał na

Moore’a. – Co z nogą? Zaczynała puchnąć jak grejpfrut. Moore nie dał tego po sobie poznać. – Noga w doskonałym stanie, panie instruktorze! – Na plażę i zamoczyć się! Kurs zerowy był tylko jedną z wielu tortur, które ich czekały; nawet kiedy nie ćwiczyli i przygotowywali koszary do przeglądu, instruktorzy wchodzili i przewracali każde pomieszczenie do góry nogami, by zobaczyć, jak

kadeci reagują w obliczu trudności. Moore znosił wszystko aż do ostatniego etapu, kiedy ćwiczyli z użyciem małych pontonów. Łodzie miały cztery metry długości i ważyły około osiemdziesięciu kilogramów. Siedmioosobowe drużyny uczyły się wiosłować, zatapiać ponton, przewracając go do góry dnem, oraz nosić pokaźny ciężar na głowach. Powiedziano im, że od chwili gdy trafili do drużyny, muszą wszędzie poruszać się z pontonem. Wzięli udział w

kilku wyścigach i robili pompki, trzymając buty oparte o gumowe burty. Carmichael mimo dość wątłej postury okazał się świetnym wioślarzem i dzięki niemu załoga częstokroć wygrywała zawody. Zwycięzcy w nagrodę odpoczywali, a przegrani padali na piasek i robili pompki. Nauczyli się, jak oceniać fale i rzucać się na nie tak, by ponton popłynął na wierzchołku, zamiast się wywrócić. Po drugim tygodniu dwudziestu siedmiu kadetów z klasy Moore’a

odpadło. Byli dzielni, ale postanowili wybrać coś innego. Kilian ostrym tonem zapowiedział pozostałym, że z tych, którzy rezygnują na własne życzenie, nie wolno drwić. Nie uzyskali jednak certyfikatu morskich sił specjalnych NEC; stanowił on powód do wielkiej dumy, lecz świadczył także o tym, że kadet przeszedł najtrudniejszą próbę fizyczną i psychiczną. Przypominała o tym sentencja umieszczona w ośrodku

szkolenia Fok: „Ostatni łatwy dzień był wczoraj”. *** Podczas odprawy podsumowującej szkolenie wstępne Kilian mocno uścisnął dłoń Moore’a i powiedział: – Masz wielki talent, chcę, żebyś wiele osiągnął. I nie zapominaj, że jesteś jednym z moich rekrutów. Chcę być z ciebie dumny. – Taajest!

Moore i Carmichael podśpiewywali, przenosząc swoje rzeczy do koszar oddziałów morskich sił specjalnych. Nie byli tam już gośćmi, tylko prawdziwymi kadetami. Świętowanie nie potrwało długo. W czasie pierwszej godziny szkolenia odpadło trzydziestu jeden kadetów. Nacisnęli dzwonek siedziby dowódcy, po czym w równym szeregu ułożyli zielone hełmy i białe numerki identyfikacyjne.

Instruktorzy wywołali popłoch wśród kadetów, każąc im wykonywać kolejne ewolucje w wodzie i piasku, a później zarządzając ciężkie ćwiczenia na placu. Następnie kazali im wskakiwać do pontonów wypełnionych lodowatą wodą. Kadeci trzęśli się, płakali, doznawali wyziębienia, mdleli. A instruktorzy dopiero się rozkręcali. Raz po raz zarządzali siedmiokilometrowe, ciężkie biegi

po plaży. Siedmioosobowe drużyny zostały zapoznane z nowymi ćwiczeniami obciążeniowymi. Do ich wykonywania służyły dwuipółmetrowe kłody ważące około siedemdziesięciu kilogramów, niektóre z nich były nieco cięższe, a inne znacznie cięższe. Załogi zostawały z tymi, które udało im się chwycić. Wciągali kłodę do wody, by nasiąkła, a potem się zapiaszczyła; później odbywali z nią długie, wielokilometrowe marsze, podczas

których instruktorzy kontrolowali ich, besztali i na różne sposoby uprzykrzali życie; szczególną uwagę zwracali na niższych, którzy mieli łatwiej, gdyż obciążenie w większym stopniu spadało na roślejszych kolegów. Moore i Carmichael dobrze dawali sobie radę i zdołali nawet utrzymać kłodę podczas jednego z ćwiczeń, gdy kolega idący na końcu stracił równowagę i przewrócił się do wody. Po pierwszym tygodniu odpadło

jeszcze dziewięciu i klasa 198 liczyła pięćdziesięciu sześciu kadetów. Rząd hełmów ustawionych przed drzwiami dowódcy wydłużał się w zastraszającym tempie, Moore spoglądał na niego codziennie na poły z determinacją, na poły z obawą. Przy śniadaniu pod koniec pierwszego tygodnia Carmichael powiedział coś, co trąciło głęboką strunę w duszy Moore’a: – Jeśli chodzi o tych, co

zrezygnowali… Chyba wiem, co ich do tego pchnęło. – Co mianowicie? – W jednej chwili siedzisz w tym po uszy i walczysz na całego, a w następnej wylatujesz za burtę. Na przykład McAllen, równy gość. Nie ma mowy, żeby się poddał. Nie miał takiego zamiaru, i nagle zasuwa do biura dowódcy i naciska dzwonek. – A ty wiesz, dlaczego zrezygnował? – spytał z niedowierzaniem Moore.

Carmichael skinął głową. – Wiem, dlaczego wszyscy odpadają. Nie podchodzą do każdego ćwiczenia po kolei. Zaczynają myśleć o przyszłości i wyobrażają sobie, ile jeszcze przed nimi dni katorgi. Właśnie to wyrzuca ich za burtę. – Może masz rację – westchnął Moore. *** W trzecim tygodniu kadeci mieli

wylądować pontonem na występie skalnym. Bałwany waliły w skały niczym perkusista kapeli heavymetalowej, piana pryskała w oczy, a Carmichael wysiadł z łodzi z faleniem przywiązanym do pasa. Wyskoczył na skały, oparł się dobrze nogami i schylił się, żeby przytrzymać ponton. Moore miał wziąć wiosła, wskoczyć do wody, dopłynąć do skał, wspiąć się na skałę i złożyć wiosła na suchej ziemi. Pozostali wyskoczyli za nim, zmagając się z bałwanami

smagającymi ich po twarzach. Carmichael krzyknął, że wspina się wyżej. Moore podbiegł, by pomóc mu przeciągnąć ponton nad skałami; reszta załogi dołączyła do nich. Skończywszy, stanęli na skalnym występie, dysząc ciężko, a wiatr siekł ich twarze morską wodą. – Ale się grzebaliście! – krzyknął instruktor. ***

Czwarty tydzień szkolenia zakończył się podsumowaniem, które okazało się bolesne dla kadetów i instruktorów. Kadeci, którzy zaliczyli testy, dawali z siebie wszystko i ani myśleli rezygnować, musieli zostać wyrzuceni tylko dlatego, że brakowało im pewnych nieodzownych cech fizycznych: wytrzymałości, wydolności, szybkości. Mieli serca i dusze prawdziwych Fok, lecz ich organizmy nie były w stanie

podołać stawianym wymogom. Moore i jego partner Carmichael przetrwali wszystkie testy i szykowali się na osławiony Piekielny Tydzień, pięć i pół dnia ciągłych ćwiczeń, w czasie których wolno było przespać zaledwie cztery godziny. Nie cztery godziny na dobę, lecz cztery godziny w ciągu całych pięciu dni. Moore nie miał pewności, czy ludzki organizm może pozostać tak długo w stanie czuwania, ale opiekun klasy i instruktorzy zapewnili go, że

większość kadetów zdoła tego dokonać. Wybrano go na przewodnika drużyny ze względu na jego sprawność pływacką i biegową. Zdążył już udowodnić, że potrafi wstrzymać oddech najdłużej w klasie, najszybciej pływać i biegać. W niedzielę po południu, w przeddzień początku Piekielnego Tygodnia, wszystkich zamknięto w jednej z klas. Podawano im pizzę i spaghetti, hot dogi i colę. Oglądali z kaset stare filmy ze Stevenem

Seagalem i się relaksowali. Około dwudziestej trzeciej ktoś kopnął w drzwi klasy, zapaliły się światła i zewsząd zadudniły odgłosy wystrzałów. Rozpoczęła się symulacja chaosu, który wybucha po ataku. Moore zeskoczył z pryczy, wmawiając sobie, że choć hałas jest ogromny, instruktorzy strzelają ślepakami. Jeden z nich walił z karabinu maszynowego kaliber 12,7 mm, Moore ledwie słyszał wśród grzmotów ryk drugiego instruktora: „Słyszycie

gwizdek? Słyszycie gwizdek? Czołgajcie się w stronę gwizdka!”. Razem z Carmichaelem wydostali się z sali na plac ćwiczeń, a tam przez kwadrans smagano ich wodą z wężów strażackich, nie wydając żadnych rozkazów. Mogli jedynie zasłaniać twarze dłońmi i chować się przed strumieniami. W końcu kazano im biec na plażę. Instruktorzy nie przestawali strzelać, Moore zobaczył, że co najmniej dwudziestu ściągnięto tylko w tym celu, by pomogli

zainicjować Piekielny Tydzień. Trzeba sobie powiedzieć, że nic nie zmusi cię do rezygnacji, pomyślał. Nic i nigdy. Kolejne punkty programu następowały po sobie w obłąkańczym tempie: ćwiczenia w wodzie, biegi z kłodą drewna; kazano im nawet przenieść pontony przez tor przeszkód. Raz po raz powtarzali lądowanie na skale, a później, po niemal dziesięciu godzinach ciężkiej harówki pierwszego dnia, musieli

zanieść pontony do kantyny. Dreszcz oczekiwania nie pozwolił im zasnąć w nocy poprzedzającej Piekielny Tydzień, a przez całą noc ćwiczyli, toteż rankiem pierwszego dnia brak snu zaczął dawać o sobie znać. Moore nie mógł jasno myśleć, zawołał Kiliana, lecz Carmichael przypomniał mu, że nie są już na kursie zerowym, że teraz zaczęło się naprawdę. Wszystkim opadały powieki, pletli bez ładu i składu, prowadzili rozmowy z duchami istniejącymi wyłącznie w ich

głowach. Stanowiło to poważny problem, zwłaszcza dla dowódców drużyn, którzy musieli zwracać szczególną uwagę na słowa instruktorów. Ci bowiem rozmyślnie nie dopowiadali pewnych rzeczy, by sprawdzić, czy liderzy zachowali orientację. Jeśli zauważali błąd i wytykali go, zadanie drużyny było o wiele łatwiejsze, a czasem pozwalano im je opuścić. Jednakże Moore był zbyt wyczerpany i zasypiał; z całą

pewnością nie był gotów na to, by dźwigać ciężką kłodę wraz z kolegami. – Kłoda w ręce i przygotować się! – padł rozkaz. Większość kadetów popędziła do swoich kłód, lecz niektórzy dowódcy drużyn zostali. Moore’a nie było wśród nich. Usłyszał, jak jeden z liderów pyta: – Czy nie chodzi o to, żebyśmy wzięli kłody, zamoczyli je i zapiaszczyli? – Tak, o to chodzi! Twój zespół

może sobie posiedzieć. Moore’owi opadły ramiona. Schrzanił i cała drużyna zapłaci za jego błąd. *** Wieczorem, w czasie rzadkiego odpoczynku, który miał trwać godzinę i czterdzieści pięć minut, Moore zakrył oczy ręką. Carmichael miał rację. Moore nie mógł przestać myśleć o bólu i męczarni, które miały jeszcze nadejść, i o odpowiedzialności za

innych. Powierzyli mu funkcję lidera, a on ich zawiódł. – Hej, bracie – usłyszał głos w ciemności. Odsunął rękę i zobaczył, że Carmichael nachyla się w jego stronę. – Spieprzyłeś. I co z tego? – Miałeś rację, jestem gotowy odejść. – Nie jesteś. – Zawiodłem. Odejdę teraz, żeby nie przeczołgiwać drużyny. Ze mną jest wam trudniej.

– Może mieliśmy ochotę wlec tę kłodę. – Ta, akurat. Carmichael otworzył szerzej oczy. – Umówimy się tak. Nasze ćwiczenia będą cięższe niż pozostałych. Kiedy przez wszystko przejdziemy, będziemy mogli się chwalić, że podejmowaliśmy każde wyzwanie i wybieraliśmy najtrudniejszą drogę. Nie szliśmy na łatwiznę, jesteśmy najlepsi. – Nikt tego nie powiedział, ale

wiem, że chłopaki mają mi to za złe. – Gadałem z nimi, nikt tak nie myśli. Są tak samo wykończeni jak ty. Wszyscy chodzimy jak zombie, więc daj sobie spokój. Moore leżał przez chwilę i oddychał. – Sam nie wiem. – Posłuchaj. Słuchaj uważnie, ale nawet jeśli instruktor czegoś nie dopowie, nie odzywaj się. Moore zadrżał. – Chyba oszalałeś, nie

przeżyjemy tego. Mówiąc to, wcale nie żartował. Minął dopiero pierwszy dzień szkolenia, a ponad połowa kadetów zrezygnowała. – Rzucimy śmiałe wyzwanie. Parę tygodni temu mówiono nam, że mamy się poświęcić życiu wojownika. Pamiętasz? – Taak. – Jesteśmy po to, by walczyć. Pokażemy im, jak twardo umiemy walczyć. Zgadzasz się? Moore zagryzł wargę.

– Pamiętasz cytat, który nam powtarzali? Możemy przegrać tylko na dwa sposoby: albo ginąc, albo się poddając. A my się nie poddamy. – Dobra. – Tak zrobimy! Moore zacisnął dłonie w pięści i usiadł na pryczy. Spojrzał na Carmichaela, na jego przekrwione oczy, poobijaną i opaloną twarz, dłonie pokryte pęcherzami i głowę pełną strupów; równie dobrze mógłby popatrzeć w lustro. Jednak

w oczach Carmichaela wciąż płonął ogień i Moore stwierdził wtedy, że jego partner ma rację, miał ją od samego początku. Jedno ćwiczenie naraz. Nie odejdzie łatwo, nie liczy na łatwe dni. Wziął głęboki oddech. – Dałem dupy, ale to nieważne. Nie robimy sobie przerw. Zapieprzamy, ile wlezie, i walczymy o sławę. Pokażemy im, jak się tańczy. Tak też zrobili. Czołgali się pod drutem kolczastym na torze

przeszkód, wokół eksplodowały pozoracyjne ładunki wybuchowe, zewsząd walił dym. Ubłocony po czubek głowy i zdjęty strachem Moore powtarzał sobie, że się nie podda. Instruktor opuścił polecenie poprzedzające rozkaz wykonania jedenastokilometrowego biegu. Inni przewodnicy drużyn zauważyli to. – Znowu ci coś umknęło, Moore? – zawołał instruktor. – Nie umknęło!

– Więc dlaczego nic nie mówisz? – Dlatego, że nasza drużyna nie idzie na łatwiznę! Nasza drużyna chce walczyć zacieklej niż wszyscy! Nasza drużyna ma ikrę! – Synu, imponujesz mi, do tego naprawdę trzeba odwagi. Właśnie skazałeś całą drużynę na klęskę. – Nie, nie sądzę! – Udowodnijcie mi to! Pobiegli. Był to piąty i ostatni dzień Piekielnego Tygodnia. Mieli za sobą cztery godziny snu i napędzała ich jedynie siła woli,

której aż dotąd w sobie nie podejrzewali. Moore dowiedział się później, że niezłomny charakter, który pokazała jego drużyna, wzbudził ogólny podziw. Wykonali wszystkie rundy biegowe, lądowania na skale w nocy oraz tak zwany rejs dookoła świata, czyli opłynięcie pontonem północnego cypla wysepki; później dopłynęli do zatoki San Diego i bazy amfibii. Rzucali się do wypełnionych błotem wykopów i

wygrzebywali z nich, wyglądając jak brązowe manekiny z łyskającymi oczami. – Gdyby wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu udało wam się przetrwać kolejne dwa dni, będzie na was czekał smaczny posiłek! – zawołał jeden z instruktorów. – Został jeszcze jeden dzień! – krzyknął Moore. – Nie, dwa dni. Instruktorzy łgali, robiąc im wodę z mózgu, lecz Moore się tym

nie przejmował. Trzymano ich w lodowatej wodzie dopóty, dopóki nie znaleźli się na granicy wyziębienia. Wychodzili z niej, dostawali ciepłą zupę, a potem znów pędzono ich do wody. Niektórzy mdleli, cucono ich, po czym znów wchodzili do wody. Moore i Carmichael się nie potknęli. Kiedy nadeszła ostatnia godzina, kiedy wszyscy poczuli, że dzieli ich krok od śmierci, rozkazano im wyczołgać się z oceanu i położyć

na piasku. Instruktor krzyknął, że mają zrobić zbiórkę. Gdy stanęli ciasno obok siebie, powoli skinął głową. – Rozejrzyjcie się! Spójrzcie w lewo, spójrzcie w prawo. Jesteście klasą sto dziewięćdziesiątą ósmą, wojownikami, którzy przetrwali dzięki pracy zespołowej. Klasa sto dziewięćdziesiąta ósma zaliczyła Piekielny Tydzień! Moore i Carmichael upadli na kolana z załzawionymi oczami. Jeszcze nigdy w życiu Moore nie

czuł się tak wycieńczony i wyczerpany emocjonalnie. Hukanie, pokrzykiwanie i ryki, które wydało z siebie dwudziestu sześciu mężczyzn, zabrzmiały jak okrzyk stu tysięcy Rzymian przed atakiem. – Frank, jestem twoim wielkim dłużnikiem. – Nic mi nie jesteś winien – odparł Carmichael, krztusząc się. Ryknęli śmiechem. Czysta, niekłamana radość z tego, że mu się udało, przepełniła serce

Moore’a i sprawiła, że poczuł dreszcz na plecach. Zdawało mu się, że runie znów na ziemię, bo ta zadrżała w posadach. Carmichael pomagał mu wstać. Moore otrzymał honorowe wyróżnienie dla najlepszego kadeta z klasy 198 jako ten, który swoją postawą zainspirował kolegów, gdy zamierzali dać za wygraną. Carmichael podpowiedział mu, jak tego dokonać, a gdy Moore szepnął swojemu partnerowi, że to on

zasłużył na nagrodę, ten jedynie się uśmiechnął. – Ty jesteś najtwardszy z nas. Patrzyłem na ciebie i tylko dlatego wytrzymałem.

11 Grupa zadaniowa Juárez

Biuro Agencji ds. Walki z Handlem Narkotykami San Diego, Kalifornia Dzień obecny Moore zjechał z drogi numer 15,

skręcił w Balboa i dotarł do siedziby DEA przy Viewridge Avenue; spóźnił się na spotkanie o kwadrans. Włosy wpadały mu do oczu, a broda sięgała do piersi; zapuszczał zarost od dwóch lat i wkrótce zamierzał się go pozbyć, zwłaszcza że tu i ówdzie pojawiły się siwe włosy. Kierując się w stronę sali konferencyjnej, zerknął ukradkiem na spodnie; ich materiał przypominał mapę plastyczną. Plama od kawy na koszuli też nie wyglądała najlepiej. Winą za to

obarczy pewną panią z trojgiem dzieci, która nie zauważyła, że jadąca przed nią wielka ciężarówka z cementem gwałtownie hamuje. Z całej siły nacisnęła hamulec, Moore zrobił to samo; jego kawa podporządkowała się prawom fizyki. Martwił się nieco swoim wyglądem, lecz nie była to jego najważniejsza troska. Leslie Hollander przysłała mu email ze zdjęciem zrobionym komórką, pokazującym jej olśniewający uśmiech; Moore’owi

trudno

było

zapomnieć o

tym

obrazie, gdy otwierał drzwi i szybkim krokiem wkraczał do sali. Wszyscy odwrócili głowy w jego stronę. – Przepraszam za spóźnienie – rzekł z westchnieniem. – Długo włóczyłem się po wertepach i bezdrożach, zapomniałem o tutejszych korkach. Nieliczna grupka osób zasiadała przy stole konferencyjnym długim jak burta lotniskowca. Na jego powierzchni dałoby się urządzić

piknik i wystarczyłoby jeszcze miejsca na lądowisko oraz parę samolotów. U szczytu stołu zasiadło pięciu ludzi, a mężczyzna z krótko obciętymi włosami połyskującymi niczym stal we fluorescencyjnym świetle odwrócił się od tablicy, na której zapisał swoje nazwisko: Henry Towers. – Kogo my tu mamy? – zapytał, wskazując markerem wolne krzesło. – Człek to czy zwierz? Moore skrzywił usta w uśmiechu. Jego włosy i broda wyglądały tak,

jakby spędził noc w lodówce przemysłowej. Jednak kiedy doprowadzi się do porządku, na powrót stanie się sobą i z przyjemnością poczuje znów policzki pod palcami. Uniósł głowę. – A gdzie Polk? Powiedziano mi, że ktoś z dowództwa tajnych operacji ma dowodzić tą grupą. – Polka nie będzie, ja jestem zamiast niego – warknął Towers. – Chyba wam się poszczęściło. – A kim pan jest? – spytał Moore,

obchodząc stół. W jednej ręce trzymał teczkę, a w drugiej kubek z kawą. Towers przyjrzał mu się z krzywym uśmieszkiem. – Trochę kiepsko z czytaniem, co? Szczupły mężczyzna o latynoskiej urodzie (Moore uznał, że musi to być Ansara; tak wynikało z akt, które przejrzał) odwrócił się do przybysza i roześmiał. – Wyluzuj, bracie, on wszystkich nas tak traktuje, ale to równy gość.

Chce rozładować atmosferę. – Zgadza się, równy ze mnie gość – podchwycił Towers – a my musimy się rozluźnić, bo to, co zamierzamy, nie ma nic wspólnego z luzem. Wprost przeciwnie. – Z której agencji pan jest? – dopytywał Moore. – BORTAC. Wie pan, co to takiego? Moore skinął głową. Jednostka Taktyczna Patroli Granicznych, w skrócie BORTAC, stanowiła globalny odpowiednik CBP, czyli

Biura Ceł i Ochrony Granic, które należało do Departamentu Bezpieczeństwa Kraju, DHS. Agentów BORTAC wysłano do ponad dwudziestu ośmiu krajów świata, by reagowali na zagrożenia terrorystyczne wszelkiego rodzaju. Uzbrojenie i sprzęt, którymi dysponowali, były porównywalne z tym, z którego korzystały jednostki Navy SEALs, lądowe siły specjalne, korpus zwiadowczy marines i inne. Oddziały BORTAC współpracowały z jednostkami wojskowymi w Iraku

i Afganistanie, poszukując, konfiskując i niszcząc opium oraz inne narkotyki przemycane przez granicę. Agenci tej służby wyrobili sobie doskonałą opinię wśród żołnierzy sił specjalnych; Moore kilkakrotnie dzielił się z nimi wiedzą operacyjną i stwierdził, że cechuje ich najwyższy profesjonalizm. Agencja powstała w 1984 roku i już trzy lata później wzięła udział w operacjach mających na celu przeciwdziałanie handlowi

narkotykami w Ameryce Południowej, objętych kryptonimem Snowcap, które odbyły się w latach 1987–1994. Agenci zwalczali uprawę krzewów koki, produkcję i przemyt kokainy w wielu krajach, między innymi w Gwatemali, Panamie, Kolumbii, Ekwadorze i Peru. Współdziałali z DEA i Sekcją do spraw Walki z Przemytem, którą utworzono w ramach Straży Wybrzeża. W ostatnich latach BORTAC obarczono dodatkowymi

zadaniami: agenci mieli pomagać Jednostkom Pomocy Taktycznej, TRO, w czasie huraganów, powodzi, trzęsień ziemi i innych klęsk żywiołowych. Zapewniali wsparcie osobowe, sprzętowe i szkoleniowe miejscowym siłom porządkowym. Moore dopiero później się dowiedział, że Towers służy w BORTAC od ponad dwudziestu pięciu lat. Wysłano go do Los Angeles w czasie rozruchów, które wybuchły w następstwie procesu

Rodneya Kinga. Brał także udział w operacji Reunion; siły BORTAC wdarły się wówczas do pewnego domu w Miami na Florydzie, by odbić uchodźcę Eliana Gonzaleza i odstawić go bezpiecznie do jego ojca, który pozostał na Kubie. Po atakach na World Trade Center został wysłany za granicę wraz z siłami specjalnymi i pomagał im podczas pierwszych akcji w Afganistanie. W 2002 roku współpracował z Secret Service przy zabezpieczaniu

obiektów, na których odbywały się XIX Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Salt Lake City. – Stoję na czele sekcji w San Diego – ciągnął Towers – ale zastępca komisarza zażyczył sobie, żebym pracował z waszym małpim stadkiem. Moim skromnym zdaniem nadaję się do tego wyjątkowo dobrze, ponieważ naszym zadaniem jest rozpracowanie i likwidacja działalności kartelu Juárez, a także ujawnienie jego związków z

Bliskim Wschodem. Pozwolę sobie przypomnieć panom, że pan Moore specjalizuje się właśnie w sprawach Bliskiego Wschodu. – Jestem do pańskiej dyspozycji – oznajmił Moore, żartobliwie marszcząc brwi. – I to mi się podoba – odparł Towers ze szczerym uśmiechem. – Witamy w grupie specjalnej Juárez. Dodam, że poproszono mnie, abym mianował pana dowódcą polowym naszego zespołu.

Moore zachichotał pod nosem. – Ktoś musiał się nieźle naćpać, żeby coś takiego zaproponować. – Pański dowódca. Zebrani parsknęli śmiechem. – No dobra, moi drodzy, teraz poważnie, bo mamy wiele spraw do omówienia. Słyszałem, że lubicie prezentacje w PowerPoincie, więc mam ich dla was parę. Dajcie mi minutę na załadowanie. Ansara jęknął i odwrócił się do Moore’a.

– Miło cię poznać. W twojej teczce nie zamieścili wiele informacji. – To normalne. A ja jestem przyjaznym duszkiem z sąsiedztwa. – Byłeś w Navy SEALs. – Z niewielką pomocą kolegów. – Podobno sporo zdziałałeś w Afganistanie i Pakistanie. Nie wiem, czy przeżyłbym tam pięć minut. Moore się uśmiechnął. – No, może dziesięć. Ansara był piekielnie dobrym

agentem FBI i miał na koncie wiele zakończonych powodzeniem operacji w Parku Narodowym Sequoia, w którym kartele prowadziły uprawę marihuany; między innymi tropił tam sicario, który zabił jego kolegę. Zdaniem Moore’a był nieco zbyt przystojny, jednak jego przyjazny uśmiech i ton głosu wróżyły, że się zaprzyjaźnią. Obok niego siedziała Gloria Vega, trzydziestodwuletnia agentka CIA, która, podobnie jak Moore,

miała zostać przydzielona do współpracy z meksykańską policją federalną. Była to szeroka w ramionach Latynoska z czarnymi włosami upiętymi w ścisły kok; robiła wrażenie rzeczowej i konkretnej. Zdaniem paru kolegów Moore’a ceniono ją i obawiano się jej ze względu na jej wymagający stosunek do pracy i całkowite dla niej poświęcenie. Była singielką i jedynaczką, jej rodzice już zmarli. Agencja stanowiła całe jej życie. Koniec, kropka. Kiedy Moore

wszedł do sali, dokładnie zlustrowała go wzrokiem i zapewne była to zapowiedź późniejszego przesłuchania. To, że meksykańska policja federalna pomaga kartelom i ułatwia im życie, nie było niczym nowym; włączenie do zespołu agentki CIA mogło być korzystne dzięki bogactwu posiadanych przez nią informacji, ale także niosło w sobie niebezpieczeństwo. NCS współpracowała bezpośrednio z władzami policji federalnej, by

stworzyć korzystną atmosferę, dzięki której Gloria Vega miałaby dostęp do wszystkich informacji, a jednocześnie jej tożsamość byłaby chroniona. W teorii brzmiało to dobrze, lecz panna Vega miała zostać wrzucona do gniazda grzechotników; Moore cieszył się, że to nie jemu przypadła ta rola. Naprzeciwko Moore’a siedział David Whittaker, agent specjalny Biura do spraw Alkoholu, Tytoniu i Broni Palnej, czyli ATF. Miał rzednące szpakowate włosy

zaczesane do tyłu, siwą kozią bródkę i nosił okulary w drucianych oprawkach. Był ubrany w niebieską koszulkę polo z godłem agencji na piersi, a na łańcuszku na szyi kołysała się odznaka. Wstał, podszedł do Towersa i wręczył mu pendrive’a, który prawdopodobnie zawierał jego własną prezentację. Według informacji zawartej w teczce Whittaker od kilku lat zajmował się prowadzonym przez kartele przemytem, a ostatnio przyczynił

się do zorganizowania dziesięcioosobowych zespołów rozmieszczonych w siedmiu przygranicznych miastach, które miały przeciwdziałać przestępczemu procederowi. Kartele wynajmowały w Stanach Zjednoczonych podstawionych kupców, którzy nabywali w ich imieniu broń, a następnie płaciły innym osobom za przewiezienie jej przez granicę. W jednym z raportów Whittaker informował, że kartel Juárez stworzył

skomplikowaną siatkę z bazą w Minnesocie trudniącą się przemytem broni do Meksyku. Uwaga agend wymiaru sprawiedliwości koncentrowała się na takich stanach jak Kalifornia, Teksas i Arizona, więc kartele uciekały się do nadzwyczajnych środków i wybierały na centra transportowe odległe lokalizacje. Dzięki swoim kontaktom Whittaker nabrał przekonania, że przez Amerykę Południową szmuglowana jest rosyjska broń pochodzenia

wojskowego. Śledzenie przemytu broni prowadzonego przez kartele było co najmniej tak samo trudne jak walka z handlem narkotykami; raport Whittakera kończył się posępnym ostrzeżeniem, że działalności karteli być może w ogóle nie uda się powstrzymać, można ją jedynie spowolnić, czasowo osłabić… Moore napotkał wzrokiem spojrzenie Thomasa Fitzpatricka, który na przekór swojemu nazwisku mógł bez trudu uchodzić

za meksykańskiego sicario. Jego ojciec był w połowie Irlandczykiem, a w połowie Gwatemalczykiem, matka zaś pochodziła z Meksyku. Thomas urodził się i wychował w Stanach Zjednoczonych, podczas studiów w państwowym college’u zwerbowano go do służby w DEA. Półtora roku temu został wysłany do Meksyku i miał przeniknąć w szeregi kartelu Juárez, lecz tak się szczęśliwie złożyło, że zdołał zostać zaufanym członkiem kartelu

Sinaloa. Pracował dla niejakiego Luisa Torresa, który był prawą ręką Zúñigi i szefem jego zbrojnego gangu. Umięśnione ramiona Fitzpatricka pokrywały tatuaże przedstawiające wizerunki o katolickim charakterze, a jego głowa była ogolona. Mężczyzna zmrużył oczy i wypowiadając szybko słowa, odezwał się po hiszpańsku: – Co jest, Moore? Mam nadzieję, że twój hiszpański jest cacy, bo jeśli twoja gadka wzbudzi

podejrzenia tych gości, załatwią cię w ciągu sekundy. Szczerze powiedziawszy, moja przykrywka jest w tej chwili ważniejsza niż ty, więc odśwież słownictwo i zapomnij o terrorystycznych językach, w których mówiłeś. Teraz trafiłeś do stada prawdziwych wilków. Moore świetnie mówił po hiszpańsku, choć nie znał slangu używanego przez kartele. Miał świadomość, że musi się podciągnąć.

– Spokojna głowa, vato. Wiem, co do mnie należy. Fitzpatrick, którego ksywka brzmiała Flexxx, wyciągnął rękę nad stołem i zacisnął dłoń; na trzech palcach błyszczały złote sygnety. Stuknęli się z Moore’em pięściami i Fitzpatrick usiadł. Gloria Vega zerknęła na Moore’a. – Brałeś ostatnio prysznic? – zapytała po hiszpańsku. – Taa, coś w tym rodzaju… Ale jeszcze się nie wyspałem po

zmianie czasu. Przewróciła oczami i spojrzała w stronę Towersa, który opuścił ekran projekcyjny. Moore zerknął na wywiadowcze zdjęcie dwóch młodych Latynosów. – Przypuszczam, że widział pan tę fotografię? – spytał Towers. – Owszem – zaczął Moore; chciał pokazać kolegom, że nie do końca jest leserem. – Ten z lewej to Dante Corrales, dowódca gangu zbrojnego. Nazywają się Dżentelmeni, o ile mnie pamięć nie

myli. Ten z prawej to Pablo Gutierrez, który zabił agenta FBI w Calexico. Pan Ansara marzy o tym, by dostać go w swoje łapy. – Nawet sobie nie wyobrażasz – syknął gniewnie Ansara. Towers skinął głową. – Corrales to bardzo sprytny chłoptaś, ale raz po raz zderza się czołowo z ludźmi z Sinaloa. Sądzimy, że jego szefowie tego nie pochwalają. – A to dlaczego? – spytał Moore. Towers spojrzał na Fitzpatricka,

który odchrząknął. – Z powodu Escuadrón de la Muerte, gwatemalskich szwadronów śmierci, które wznowiły działalność po dwuletniej przerwie. Przeprowadzili reorganizację i teraz zabijają chemików produkujących amfetaminę w Gwatemali i przemytników z Puerto Barrios i Santo Tomas de Castilla na Morzu Karaibskim. Zlikwidowali również członków kartelu w portach San José i Champerico na wybrzeżu

Pacyfiku. – Niech zgadnę. Szwadrony śmierci atakują różne kartele, ale kartelu Juárez nie ruszają. – Otóż to – potwierdził Towers. – Zatem jeśli chcą sterroryzować tych z Sinaloa, czemu mieliby nie wykorzystać Los Buitres Justicieros? Tak nazywa się ich najskuteczniejszy gang zbrojny… Mściwe Sępy. – Naszym zdaniem co najmniej kilkunastu ich członków należy obecnie do kartelu Juárez – dodał

Fitzpatrick. – Jeśli ktoś uważa zwykłych sicarios za twardych skurczybyków, to ci są po prostu obłąkani. – Wszystko to razem wygląda jak beczka prochu – zauważył Moore. – Torres i Zúñiga wiedzą, że ci goście są na ich terenie, i to ich niepokoi – ciągnął Fitzpatrick. – Mówi się o uderzeniu w kartel Juárez, lecz Zúñidze bardziej zależy na tym, by zabezpieczyć sobie dostęp do tunelu, a nie chce płacić konkurentom z Juárez za

korzystanie z ich przejścia. – Dlaczego nie wykopie swojego tunelu? – zapytała Gloria Vega. – Już tego próbował – odparł Fitzpatrick i prychnął. – Za każdym razem zjawiał się Corrales ze swoimi ludźmi i wszystkich rozwalali. Mają o wiele więcej pieniędzy niż my i wszędzie trzymają swoje czujki. To olbrzymia sieć. Poza tym Corrales opłacił większość inżynierów w mieście, więc ci nie zgodzą się pracować dla Zúñigi. Ten mały

sukinkot trzyma w kieszeni całe miasto. Towers wskazał fotografię. – Oto jak przedstawia się nasz problem. W tej chwili Corrales jest najwyżej postawionym członkiem gangu, jakiego zidentyfikowaliśmy, a w tym przypadku prawdziwa jest stara mądrość: jeśli zdołamy namierzyć i zdjąć przywódcę, kartel zazwyczaj upada. To jest złożona i misterna działalność, nie prowadzą jej puste łby. Śmiem powiedzieć, że niektóre numery

wykręcane przez kartele wymagają ni mniej, ni więcej, tylko geniuszu. Kimkolwiek jest ten, którego poszukujemy, zakamuflował się diabelnie dobrze, a jego kartel stał się najniebezpieczniejszą organizacją przestępczą w całym Meksyku. – Kim się interesujemy? – zapytał Moore. – Kilkoma osobami – odparł Towers. – Sprawdziliśmy burmistrza, szefa policji, nawet gubernatora. Słabiej wykształceni

goście tacy jak Zúñiga lubią błyszczeć, bo to zaspokaja ich ego, ale ten facet maskuje się wyjątkowo dobrze. Towers zaprezentował kolorowy wykres ilustrujący rozmaite obszary działalności kartelu Juárez. – Najważniejsza sprawa – ciągnął – to ustalić możliwe powiązania kartelu z terrorystami w Afganistanie i Pakistanie, z laboratoriami wytwarzającymi amfetaminę i kokainę w Kolumbii i Gwatemali oraz znaleźć ich

powiązania z przemytem broni na terenie USA. Musimy także odkryć i ujawnić kontakty karteli z policją miejscową i federalną. To etap pierwszy. Etap drugi jest łatwy: zlikwidować kartel. Ansara pokręcił głową. – Od cholery pracy domowej. A ja nienawidzę pracy domowej. – Mam pytanie – odezwał się Moore. – Czy kiedykolwiek zaproponowano Zúñidze, by pomógł zniszczyć kartel Juárez? Może on wie, kto kieruje jego

działalnością? – Hej, przyhamuj, kolego – powiedział Towers, unosząc dłoń. – Ta propozycja oznaczałaby, że władze Stanów Zjednoczonych gotowe są współpracować z meksykańskim kartelem narkotykowym. – To właśnie miałem na myśli – potwierdził rozpromieniony Moore. – No jasne, nic prostszego – podchwyciła Gloria Vega. – Rzucamy się w objęcia jednego szatana, żeby skasować innego.

– Czyżbym dostrzegł u ciebie sarkazm? – spytał Moore. – Gratuluję bystrego oka. Owszem, twoja propozycja jakoś mnie nie kręci. – Może nie jest estetyczna, ale za to skuteczna. – Muszę założyć, że nie dostalibyśmy zezwolenia na takie działania – oznajmił Towers. – Zdołacie zwerbować informatorów w obu kartelach, ale ostrzegam, że tacy ludzie zwykle nie żyją długo. Moore skinął głową.

– Mam parę pomysłów. Fitzpatrick, musisz mieć uszy szeroko otwarte. W razie gdyby pojawiły się jakiekolwiek sygnały świadczące o udziale ludzi z Bliskiego Wschodu, Arabów czy kogokolwiek innego, muszę o tym wiedzieć. – Jak dotąd takich nie było, ale masz to załatwione. Jeśli przeczytałeś mój raport, wiesz, że jeszcze nie spotkałem się z Zúñigą, więc nie mogę powiedzieć, czy wie, kto rządzi kartelem. Pytałem Luisa,

ale on nie wie. – Rozumiem – powiedział Moore. Fitzpatrick, który wykonał doskonałą robotę, przenikając do kartelu Sinaloa i poznając go od środka, przez kilka minut opisywał jego działalność i aktywa, a także jego dążenie do zdobycia takiej siły, jaką ma kartel Juárez, oraz najcenniejszych obszarów przemytu. Fitzpatrick nieco koloryzował informacje zawarte w raporcie. – Panie Moore, nie wiemy zbyt

wiele o pańskich operacjach w Pakistanie – rzekł Towers, gdy Fitzpatrick usiadł. – Dostarczono nam teczkę Tita Llamasa, którego znaleziono w skrzyni w Pakistanie. – Widziałem jego zdjęcie – odparł Moore. – On jest naszym pierwszym tropem. Kartel kupuje więcej opium z Afganistanu, ale nie wiemy, dlaczego wysłano tam Llamasa. Jego śmierć może nieco zachwiać tym nowym przymierzem. – Miejmy nadzieję.

– Nie wyobrażam sobie, by któryś kartel chętnie wpuścił terrorystów na terytorium Stanów Zjednoczonych – odezwała się Gloria Vega. – Po co mieliby pozwalać zabijać swoich najlepszych klientów i ryzykować potężny odwet ze strony USA? – A jak postąpiłby Zúñiga? – spytał Moore, zwracając się do Fitzpatricka. – Sądzisz, że wpuściłby talibów choćby po to, by zaszkodzić kartelowi Juárez? – Wykluczone. Luis mówił, że

długo o tym dyskutowano. Nie sądzę, by którykolwiek kartel pomagał czy też ułatwiał działanie znanym terrorystom. To musiałby być jakiś niezależny wilczy gang, który nastawiłby się na szybki zysk. Coś w tym rodzaju. Jednak kartele mają takich ludzi na oku i ci zwykle nie podejmują żadnych działań bez ich wiedzy. – W takim razie mogę iść do domu – rzekł z lekkim uśmieszkiem Moore. – Kartele strzegą naszych granic przed zagrożeniem

terrorystycznym, więc możemy spokojnie kupować dalej ich narkotyki. – Kolega znowu się rozpędził – odparł z uśmiechem Towers. – Kartele mogą nie zechcieć im pomagać, ale talibowie i Al-Kaida mogliby wedrzeć się siłą. Fitzpatrick westchnął sfrustrowany. – Mogę tylko powiedzieć, że musieliby mieć nie lada armaty, bo ilekroć kartele Sinaloa i Juárez biorą się do rzeczy, my zawsze

przegrywamy. – Nie oszukuj się, terroryści już tu są. Tutaj, wokół nas. Uśpione komórki tylko czekają na znak, by uderzyć – wtrąciła Gloria Vega. – Ona ma rację – przytaknął Fitzpatrick. – Cóż za szczęśliwy dzień – mruknął Moore. – No dobra, moi drodzy, musimy działać krok po kroku. W razie potrzeby mogę wezwać na pomoc duże siły, ale tymczasem nasza ograniczona wielkość i zakres

działania dają nam pewną przewagę. Ansara, zacznie pan od Calexico. Może uda się przekabacić parę mułów, aby ciągnęły wózek w naszą stronę. Tylko w ubiegłym tygodniu agenci w punkcie kontrolnym zarekwirowali kokę i marihuanę o wartości niemal miliona dolarów. Ukryli je w tajnej przegródce wbudowanej w deskę rozdzielczą samochodu, była to prawdopodobnie najbardziej wyrafinowana skrytka, jaką kiedykolwiek widzieliśmy. Do jej

otwarcia potrzebny był pilot i znajomość kodu. Nadzwyczajna zabawka. Goście opakowali nawet narkotyki w warstwę ostrych przypraw, by ich woń odstraszyła psy. To pokazuje, z jakim poziomem wyrafinowania mamy tu do czynienia. Vega, musi pani w to mocno wejść, zna pani wytyczne. Flexxx, ty wracasz do Zúñigi. Whittaker, ty z kolei wracasz do siebie, do Minnesoty. Pozostaje pan, panie Moore. Towers się uśmiechnął.

– Tankujemy bak do pełna i w drogę. Cel: Meksyk.

12 Sojusznicy i wrogowie

Lotnisko Charles'a de Gaulle'a, Paryż Terminal 1 Ahmad Legari, członek pendżabskiego odłamu talibów, udawał się do Kolumbii na

spotkanie z mułłą Abdulem Samadem. Legari miał dwadzieścia sześć lat i był ubrany w tradycyjne spodnie, jedwabną koszulę i lekką marynarkę. Miał przy sobie plecak i walizkę, która już przeszła przez stanowisko kontrolne. Nie przewoził w bagażu niczego podejrzanego, wszystkie dokumenty były wiarygodne i jak dotąd nikt go nie zatrzymał. Kobieta pracująca w punkcie rejestracji biletów potraktowała go życzliwie i odniosła się

tolerancyjnie do jego francuskiego na poziomie podstawowym, mimo że Legariego ostrzegano przed przepracowanymi i niegrzecznymi pracownikami lotniska. Nie miał powodu przypuszczać, że znalazł się na amerykańskiej liście osób niedopuszczonych do lotów samolotami. Zawierająca około dziewięciu tysięcy nazwisk lista spotkała się z publiczną krytyką ze względu na to, że była kosztowna, pełna zafałszowań i łatwa do podważenia. Figurowało na niej

wiele dzieci w wieku poniżej pięciu lat, a nawet rocznych. Co gorsza, zabrakło na niej terrorysty Umara Faruka Abdulmutallaba, który wniósł bombę na pokład samolotu odbywającego lot linii NWA numer 253, oraz Faisala Szahzada, sprawcę zamachu bombowego na Times Square. Najbardziej znacząca pomyłka dotyczyła świętej pamięci senatora Edwarda Teda Kennedy’ego i przysporzyła politykowi poważnych

niedogodności

i

irytacji.

Bez

znaczenia okazało się to, że imię Ted było przydomkiem, nie zaś prawdziwym imieniem senatora. Kennedy’ego uratowało to, że mógł się udać wprost do dyrektora Homeland Security; takiej możliwości nie miał przeciętny obywatel, co senator odnotował w publicznym wystąpieniu. Zasady wprowadzania nazwisk na listę stanowiły ściśle strzeżoną tajemnicę, podczas przesłuchań w Kongresie ujawniono jedynie

fragmentaryczne informacje dotyczące tej sprawy. Jednak talibowie zdołali opracować roboczą analizę procesu prowadzącego do tego, że niektórzy spośród nich trafiali na listę. Pierwszy krok polegał na tym, że agent którejś ze służb wymiaru sprawiedliwości lub wywiadowczych pozyskiwał informację i przesyłał ją do Narodowego Centrum Antyterrorystycznego w Wirginii nazywanego potocznie Liberty

Crossing; tam wprowadzano ją do tajnej bazy danych zwanej Zbiorem Danych Tożsamości Terrorystów, w skrócie TIDE. Informację przetwarzano, by połączyć ją z nazwiskami i tożsamościami osób. Jeśli w wyniku tego procesu otrzymywano więcej wyników, informację przekazywano do dalszych analiz w Centrum Monitoringu Działalności Terrorystycznej, które także znajdowało się w Wirginii. Do ośrodka trafiało codziennie ponad

trzysta nazwisk. Jeśli informacja dotycząca danej osoby budziła uzasadnione podejrzenia, mogła ona się znaleźć na układanej przez FBI liście kontroli antyterrorystycznej, z której korzystały służby bezpieczeństwa lotnisk; oznaczało to, że niektórzy podróżni poddawani byli dodatkowej kontroli, ale mogli latać samolotami. Talibowie dowiedzieli się, że aby ktoś trafił na listę tych, którym latać nie wolno, odpowiednie władze muszą

znać jego pełne nazwisko, wiek oraz informację świadczącą o tym, że osobnik ten stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa lotów lub bezpieczeństwa narodowego. Talibowie nie zdołali tego potwierdzić, lecz słyszeli, że ostateczna decyzja o tym, czy ktoś znajdzie się na liście, należy do sześciu administratorów z Urzędu Bezpieczeństwa Transportu, TSA. Jednak nawet niektórych spośród tych, którzy figurowali na liście osób niepożądanych, wpuszczano

na pokład samolotu w otoczeniu eskorty; a jeśli nie byli poszukiwani w związku z konkretnym przestępstwem, byli po prostu zatrzymywani przy wejściu, kontrolowani, przesłuchiwani, a w końcu uwalniani. Podejrzanych umieszczano również na liście rezerwowej, co automatycznie pociągało za sobą zastosowanie wobec nich pewnych środków bezpieczeństwa, jeśli spełniali określone kryteria, takie

jak zakup biletu w jedną stronę, zapłata gotówką, rezerwowanie biletu w dniu lotu oraz wejście na pokład samolotu bez dokumentu potwierdzającego tożsamość. Legari był przygotowywany do tej podróży od niemal dziewięciu miesięcy; uczył się na pamięć rozkładu terminalu, obmyślał, jak reagować na słowa, które ludzie będą do niego wypowiadali. Większość życia spędził w Dera Gazi Chan, ubogim przygranicznym miasteczku w

prowincji Pendżab, w którym pojawiało się coraz więcej szkół religijnych o zabarwieniu fundamentalistycznym. Jego rodzice byli weteranami wspieranego przez Pakistan powstania antyindyjskiego w Kaszmirze; dopiero nacisk Stanów Zjednoczonych zmusił ówczesnego prezydenta Perweza Muszarrafa do zaprzestania udzielania pomocy powstańcom w Pendżabie. Rodzice Legariego musieli ratować się ucieczką na terytoria plemienne, a

tam ich związki z talibami i AlKaidą się zacieśniły. Jego zaś pozostawiono pod opieką krewnych. Ten właśnie fakt w największym stopniu przyczynił się do tego, że rozgoryczony chłopiec skierował swe kroki do madrasy prowadzonej przez Muhammada Ismaila Gula, będącej ośrodkiem rekrutacji do wyjętej spod prawa siatki pendżabskich talibów o nazwie Laszkar-e-Dżangwi. Legari zaczerpnął głęboko tchu i

wszedł do ośmiokątnego skanera, który przy użyciu fal o długości jednego milimetra prześwietlał całe ludzkie ciało. Lotnisko od miesięcy testowało tę kontrowersyjną technikę na wszystkich pasażerach udających się do Stanów, lecz w ostatnim czasie poszerzyło zakres jej stosowania. Polecono mu unieść ramiona, a następnie dwie ruchome płyty zaczęły emitować fale radiowe o bardzo wysokiej częstotliwości, skierowane na przód i tył jego ciała. Ich odbita

energia wytwarzała obraz, który odczytywali pracownicy służby bezpieczeństwa. Rzecz jasna nie miał przy sobie żadnych płynów ani ostrych przedmiotów, które uruchomiłyby alarm. Kiedy jednak ruszył korytarzem zbudowanym z wypolerowanej stali i szkła, orientując się dzięki dużym żółtym znakom, podeszło do niego dwóch mężczyzn w granatowych mundurach; towarzyszyła im urzędniczka, która tak miło odniosła się doń przy

stanowisku rejestracji biletów. – To on? – zapytali ją po angielsku. – Oui. Wyższy z mężczyzn powiedział do niego coś, co Ahmad niezupełnie zrozumiał, jednak w zdaniu padły słowa, które go zmroziły: Urząd do spraw Ceł i Ochrony Granic. Na jednej z plakietek na mundurze mężczyzny widniała amerykańska flaga. Cofnął się i przełknął ślinę. Nie spodziewał się tutaj amerykańskich

ochroniarzy. Nagle zabrakło mu tchu. Znów coś do niego powiedzieli, tym razem wolniej; kobieta oznajmiła mu po francusku, że będzie musiał z nimi pójść. Ahmad gwałtownie wciągnął powietrze, a potem nagle, bez zastanowienia zaczął uciekać korytarzem prosto przed siebie. Tamci coś do niego wołali, ale on się nie odwrócił. Prześlizgując się między podróżnymi ciągnącymi walizki na

kółkach i ostrożnie trzymającymi w dłoniach kubki z kawą, ściągnął plecak, który mu ciążył. Upuścił go na ziemię i przyśpieszył. Dwaj ochroniarze znów krzyknęli. Nie zatrzymał się, nie mógł. Dobiegł do skrzyżowania korytarzy i skręcił w prawo. Zawyła syrena alarmowa, odezwały się głośniki. Męski głos mówiący po francusku nakazywał pasażerom, by pozostali przy bramkach. Ahmad znalazł się naprzeciwko

szeregu szklanych drzwi, za którymi stały wózki z równo poukładanymi bagażami. Napis mówił, że mogą tam wchodzić jedynie pracownicy obsługi lotniska, lecz on na to nie zważał. Musiał się wydostać na zewnątrz. Prawie zderzył się z członkiem ochrony lotniska. Usiłował go ominąć, lecz tęgi mężczyzna chwycił go i Ahmad padł na ziemię. Po krótkiej szarpaninie wyrwał ochroniarzowi pistolet z kabury, oswobodził się z jego rąk i

strzelił mu dwa razy w klatkę piersiową. Zerwał się na równe nogi, ludzie krzyczeli i uciekali, echo wystrzałów wciąż dudniło. Nagle Ahmad usłyszał krzyki Amerykanów i nagły huk podobny do wybuchu sztucznych ogni… Ostry kłujący ból przeszył mu plecy i rzucił go na posadzkę. Nagle zaczął się dławić; wiedział, że dusi się własną krwią. Padając, przetoczył się na plecy i wyobraził sobie, że osuwa się w ramiona tysięcy dziewic. Allach akbar!

Dopadli do niego, wciąż krzycząc, ich twarze przypominały ohydne maski. Mierzyli do niego z pistoletów, świat pociemniał, jego krawędzie spowił mrok. Dom w dżungli Na północny zachód od Bogoty, Kolumbia Samad otarł pot z czoła i odwrócił głowę od ekranu laptopa, na którym przed chwilą obejrzał materiał telewizji Al-Dżazira

poświęcony strzelaninie na lotnisku Charles’a de Gaulle’a w Paryżu. Spośród piętnastu talibów zmierzających do Kolumbii różnymi trasami, schwytano tylko jednego, rzecz jasna najmłodszego i najbardziej niedoświadczonego. Ahmad Legari nie zdołał sobie uzmysłowić, że Amerykanie nie mieli prawa aresztować go w Paryżu. Występowali tam jedynie w roli doradców. Jego papiery i paszport były czyste jak łza.

Zatrzymano by go, przesłuchano i najprawdopodobniej wypuszczono. On tymczasem wpadł w panikę. Mimo to pozostawało pytanie, w jaki sposób go zidentyfikowano. Amerykanie sowicie płacili członkom afgańskich plemion za to, by ci szpiegowali działających tam talibów, Samad musiał więc uznać, że właśnie to było przyczyną wpadki. Westchnął głęboko i pokręcił głową, spoglądając na Niaziego i Talwara, którzy siedzieli naprzeciwko i

popijali pepsi z małych butelek, jako że ich gospodarz barbarzyńca nie miał herbaty. Pociągając łyk napoju, Samad usłyszał w uszach słowa mułły Omara Rahmaniego: „Ty ich poprowadzisz, Samadzie. Dżihad znów zawita do Stanów Zjednoczonych, a ty musisz wykorzystać swoje kontakty z Meksykanami. Rozumiesz?”. Samad wlepił bezsilnie wzrok w tłustego wieprza, który wkroczył do domu ze sterczącym z ust

niezapalonym cygarem. Jeśli Juan Ramón Ballesteros wykąpał się w ciągu ostatniego tygodnia, nie mógł tego potwierdzić żadnym dowodem. Wyjął z ust cygaro, pogładził się po siwej brodzie i powiedział po hiszpańsku: – Pomogę wam dostać się do Meksyku, ale łodzi podwodnej nie będzie. – Co? – zawołał Samad, ćwicząc swój hiszpański. – Obiecaliście nam, a tobie dobrze zapłacono. – Przykro mi, ale musimy to

jakoś inaczej załatwić. Łódź będzie załadowana moim towarem, waszym także, a dwie pozostałe są w naprawie. Kiedy wszystko ustalaliśmy, bardzo starannie wyjaśniłem Rahmaniemu, że gdy opium dotrze do Kolumbii, ja nadzoruję transport. W ten sposób macie o wiele większe szanse powodzenia. Rozumiecie? Samad zagryzł wargi. Ich współpraca nie miała precedensu, lecz wedle członków kartelu Juárez stanowiła majstersztyk. Dzięki niej

handlujący kokainą Ballesteros, zamiast konkurować z przemytem opium, mógł usprawnić i dopracować metody transportu narkotyków. Kartel Juárez zapłaci obu organizacjom za dobrą współpracę. Był to osobliwy sojusz, a jego uczestnicy liczyli na to, że dla Amerykanów okaże się zaskakujący. Ballesteros stworzył już tuzin odrębnych szlaków przemytniczych lądowych, morskich i powietrznych, Rahmani zaś dostrzegł w tym mądrość i

chętnie płacił za dostęp do owych szlaków oraz kurierów. – Reszta moich ludzi wkrótce tu przybędzie – powiedział Samad do Ballesterosa. – Jak mamy się dostać do Meksyku? Pieszo? – Myślę o samolocie, który dostarczy was aż do Kostaryki. Ale nie martwcie się tym teraz. Niedługo musimy się dostać do Bogoty, może jutro. Ustalmy, że się nie lubimy, ale nasz pracodawca dobrze nam zapłacił, będziemy się więc tolerowali.

– Zgoda. – Musicie także przyrzec, że nigdy nie powiecie nikomu, jak wam pomagałem i o naszych, że się tak wyrażę, planach podróżniczych. Nikomu, nawet naszemu pracodawcy. – Nie mam powodu, by omawiać tę sprawę z kimkolwiek oprócz ciebie – skłamał Samad. Wiedział już, że szef kartelu Juárez może pomóc jemu i jego ludziom bezpiecznie przedostać się do Stanów Zjednoczonych, i zamierzał

o tę pomoc zabiegać. Ten wieprz Ballesteros pomoże mu dotrzeć do Meksyku, lecz bez pomocy trudno będzie przekroczyć następną granicę. Ballesteros odwrócił się do drzwi i zaklął na upał. Nagle ściany i okna zatrzęsły się od huku wystrzałów, zabrzęczało szkło z pękających szyb. Z zewnątrz dobiegły krzyki mężczyzn, odezwała się druga fala kanonady. Samad padł na podłogę wraz ze

swoimi podwładnymi; Ballesteros poszedł w ich ślady, skrzywił się, mimo że nie został trafiony. Pociski przeszywały ściany, w powietrze leciały odpryski drewna i drobinki kurzu. – Co się dzieje? – krzyknął Samad. – Wszyscy mamy wrogów – stęknął Ballesteros. Islamabad, Pakistan Israr

Rana

nie

zareagował

ochoczo, gdy CIA podjęła próbę zwerbowania go. Przez niemal trzy miesiące Moore musiał go przekonywać, że służba może być intrygująca i lukratywna, a jednocześnie Rana może zdziałać coś dobrego i przyczynić się do poprawienia bezpieczeństwa swojego narodu. Jego priorytetem były studia, lecz gdy Moore go przeszkolił i zlecił zbieranie informacji, chłopak odkrył, że nowa praca go zafascynowała. Oglądał wszystkie filmy z Bondem i

nawet wyuczył się na pamięć niektórych dialogów; korzystał z nich w czasie rozmów z Moore’em, co tego ostatniego mocno irytowało. Rana opanował angielski dzięki oglądaniu amerykańskich filmów. Niestety, jego zamożni rodzice nigdy nie zaakceptowaliby zaangażowania syna w tego rodzaju działalność, uznał więc, że przynajmniej przez jakiś czas pobawi się, dopóki rzecz cała go nie znudzi. W istocie Moore mógł uciec się do innych metod

werbunku, takich jak szantaż, i nawet opisał mu, jak by to przebiegło, ale oznajmił, że woli współpracę na zasadzie uczeń– mistrz zbudowaną na wzajemnym zaufaniu. Ranie bardzo to zaimponowało i sprawiło, że z jeszcze większym zapałem zbierał informacje dla swojego przyjaciela i mentora. Skulony w rowie biegnącym u stóp wzgórz, które wznosiły się nieopodal hotelu, czuł, że jego puls przyśpiesza. Wystukiwał palcem

wiadomość Moore’a:

telefoniczną

do

NAMIERZYŁEM GALLAGHERA. HOTEL SERENA, ISLAMABAD.

Rana zamierzał go poinformować, że ich drogi kolega jest umoczony po uszy. Gallagher współpracował z dowódcami talibów i z kilkoma z nich spotykał się w hotelu. Rana uważał, że mógł zabić rodzinę Chodaja, nad którą miał roztoczyć opiekę. Każdy ma swoją cenę, talibowie poznali cenę

Gallaghera. Nie usłyszał, że zachodzą go od tyłu. Jakaś ręka wyrwała mu nagle komórkę, a gdy się odwrócił, uderzenie pałką pozbawiło go przytomności. *** Głowa Rany zwisała na piersi, z szyi i z jednej strony twarzy rozchodziły się głębokie fale bólu. Otworzywszy oczy, zobaczył jedynie ziarniste granatowozielone

zasłony. Nagle tuż przed oczami rozbłysło światło. – Jesteś zdrajcą pracującym dla Amerykanów, tak? Ten, który postawił to pytanie, znajdował się tuż obok, mimo że Rana go nie widział. Wciąż ćmiło mu się w głowie, czuł, że prawie wcale nad nią nie panuje. Po głosie ocenił, że mężczyzna jest młody, przed trzydziestką; przypuszczalnie był jednym z talibskich dowódców, których wyśledził.

– Przykro mi, biedaku – odezwał się głos, który znał. Gallagher mówił z niepowtarzalnym akcentem. Rana odezwał się do niego, mimo że usta miał dziwnie drętwe: – Dlaczego zadajesz się z tymi ludźmi? – Moore cię za mną posłał, co? Nie mógł odejść spokojnie. Dobry z ciebie chłopak. – Wypuście mnie, proszę. Jakaś ręka spadła na jego policzek, Rana zebrał wszystkie

siły, przechylił głowę na bok i spojrzał. Postarzała twarz Gallaghera zamajaczyła mu przed oczyma; uzmysłowił sobie, że nie są w hotelu, tylko w jakiejś jaskini, prawdopodobnie na terenie plemienia Bajaur na północny zachód od hotelu. Plamy granatu i zieleni, które wcześniej ujrzał, okazały się chałatem i spodniami Gallaghera. – Dobrze, wypuścimy cię, ale najpierw zadamy ci parę pytań. Czego ty i Moore dowiedzieliście

się tutaj, w Pakistanie? Rozumiesz? Jeśli nam pomożesz, odejdziesz wolny. Nic się nie stanie. Całą swoją istotą Rana pragnął w to uwierzyć, ale Moore zapowiedział mu, że właśnie to powiedzą, jeśli zostanie pojmany. Będą zapewniali, że go wypuszczą, skłonią do mówienia, a gdy dowiedzą się tego, czego chcą, zabiją go. Z zimnym dreszczem Rana uświadomił sobie, że już jest martwy.

W tak młodym wieku. Jeszcze nawet nie skończył studiów, nie ożenił się. Nie miał dzieci. Mógł dopiero poznać życie, ale nigdy nie będzie mu to dane. Jego rodzicom pęknie serce. Zacisnął zęby i zaczął dyszeć z gniewu. – Rana, nie utrudniajmy tego – rzekł Gallagher. Wziął głęboki oddech i odpowiedział po angielsku słowami, których nauczył go Moore.

– Pierdol się, Gallagher, ty zasrany zdrajco. I tak mnie zabijesz, więc do dzieła, ty szmato. – Teraz pokazujesz brawurę, ale tortury będą długie i straszne. A twój kumpel i bohater, pan Moore, zostawił cię, żebyś sobie gnił. Pozostaniesz wierny wobec człowieka, który cię porzucił? Chcę, żebyś się nad tym zastanowił, Rana. Starannie to przemyśl. Rana wiedział, że Moore nie wyjechał z Pakistanu z własnej

woli. Został odwołany, tak to już jest w pracy agenta. Mówił o tym wiele razy i wyjaśniał, że mogą się do niego odezwać inni agenci i że jego związek z Agencją jest dla nich niesłychanie ważny. Jednak Rana nie był pewien, czy zniesie tortury. Wyobraził sobie, że odrąbują mu palce rąk i nóg, podłączają baterie elektryczne do genitaliów, wyrywają zęby. Że tną go na kawałki, przypalają, wyłupują oko, przystawiają do ciała jadowite węże. Zobaczył

siebie leżącego w piachu, pociętego jak jagnię i wykrwawiającego się, a w końcu konającego z zimna. Szarpnął więzy, które krępowały jego nadgarstki i kostki. Jego wzrok znów zaczął funkcjonować normalnie. Zobaczył Gallaghera i stojących za nim dwóch talibskich dowódców. Jeden trzymał w dłoni duży nóż, a drugi opierał się na metalowej rurze niczym na lasce. – Spójrz na mnie, Rana – odezwał się Gallagher. –

Przyrzekam, że jeśli powiesz nam to, co chcemy wiedzieć, wypuścimy cię. – Uważasz mnie za głupca? Gallagher się wzdrygnął. – Myślisz, że jestem bezwzględny? – Pierdol się. – Wobec tego dobrze, przykro mi. – Zerknął na towarzyszy. – Będziesz szlochał jak dziecko i ujawnisz nam wszystko, co chcemy wiedzieć. – Gallagher skinął na mężczyznę z nożem. – Przetnij mu

więzy, potem zaczniemy od jego stóp. Rana zadrżał i wstrzymał oddech. I od razu rozpłakał się jak dziecko. Trwoga wstrząsnęła jego klatką piersiową i wnętrznościami. Może jeśli zacznie mówić, jeśli powie im wszystko, wypuszczą go. Nie, nie wypuszczą. A może jednak? Nie było już nic, w co mógł wierzyć. Zadygotał gwałtownie, czując, że zaraz zwymiotuje. – Dobrze, dobrze, pomogę wam!

– krzyknął. Gallagher nachylił się nad nim i uśmiechnął złowrogo. – Wiedzieliśmy, że to zrobisz…

13 Nasze miejsce

Hotel Bonita Real Juárez, Meksyk Wszystkie najnowocześniejsze zabawki świata nie zastąpią agentów, którzy chodzą i zbierają informacje. Moore często konstatował, że właśnie dzięki

temu przez tyle lat utrzymuje swoją dobrze płatną pracę. Kiedy inżynierowie wynajdą androida, który zdoła zrobić wszystko to co on, będzie musiał zawiesić kominiarkę na kołku i złożyć szpiegowski identyfikator, gdyż jego skromnym zdaniem będzie to oznaczało, że świat się kończy i władzę przejmują maszyny. Wątek literatury science fiction, stary jak ona sama, stanie się rzeczywistością, a Moore będzie to obserwował, siedząc na widowni z

hot dogiem w jednej ręce i puszką piwa w drugiej. Taką w każdym razie miał nadziej ę. Mimo to zakodowane informacje, które mógł odczytywać na ekranie swojego smartfona, budziły jego podziw. Oglądał na żywo obraz hotelu przesyłany przez satelity w czasie rzeczywistym, widział, kto wchodzi do środka i kto wychodzi. On tymczasem leżał sobie wygodnie na łóżku z nogami na oparciu, a z telewizora cicho sączyły się dźwięki programu

informacyjnego.

Satelity

szpiegowskie wysyłały mu materiał wywiadowczy, a ich obsługą zajmowali się pracownicy Narodowego Biura Zwiadu wywodzący się z Departamentu Obrony i CIA. Satelita poruszał się po niskiej orbicie pozwalającej uzyskać jak najlepszą rozdzielczość obrazu; po kilku minutach zadanie przejmował następny, a później kolejny. Razem tworzyły supernowoczesną sztafetę przesyłu danych.

Otrzymywał także alerty tekstowe od analityków w kraju, którzy oglądali te same obrazy i zwracali jego uwagę na wszystko, co zauważyli. W innych okienkach widział współrzędne GPS pozostałych członków zespołu, a w jeszcze innych zdjęcia obserwowanych obiektów w mieście, takich jak ranczo przywódcy kartelu Zúñigi. Była to w istocie kompleksowa i agresywna kampania inwigilacyjna prowadzona przez

maniaków, którzy siedzieli w fotelach w odległych zakątkach świata, sącząc kawę latte. Moore zameldował się w hotelu, którego właścicielem był Dante Corrales (Towers poinformował członków zespołu, że jest to najwyższy stopniem członek kartelu, jakiego do tej pory udało się zidentyfikować). Tak jak wszyscy dobrzy handlarze narkotyków Corrales zaczynał obstawiać się legalnymi interesami; mimo to jednak będzie popełniał

błędy, prał gotówkę, a uczciwi biedacy zatrudnieni przez niego albo zostaną uwikłani w zbrodnie, albo zwyczajnie stracą pracę, gdy jego firmy będą zamykane, a właściciel w końcu trafi do aresztu. Wszelako nie nastąpi to szybko. Agenci chcieli, by dalej szalał, gdyż to pomoże im namierzyć samego głównego szefa całej operacji; Corrales wydawał się kimś w rodzaju samopału, który wystrzeli i zdradzi swojego właściciela. Jego biogram był

fragmentaryczny, pochodził od ulicznych informatorów i z dokumentów osobistych, które agenci zdołali zdobyć. Rodzice zginęli w pożarze hotelu, a on wykonał woltę i kupił hotel; to było interesujące. Agencja zdawała sobie sprawę z przepełniającej go pychy i zamierzała ją wykorzystać. Miał słabość do efektownych samochodów i ubrań, która sprawiała, że zlokalizować go w mieście było śmiesznie łatwo. Nad jego łóżkiem zapewne wisiał plakat

Człowieka z blizną; pod pewnymi względami przypominał siedemnastoletniego Moore’a: był zadziorny, pełen brawury, lecz raczej nie zdawał sobie sprawy, w jaki sposób dokonywane przezeń wybory zaważą na jego przyszłym życiu. Moore wstał, odłożył telefon, włożył koszulkę polo i drogie spodnie. Miał starannie podcięte włosy upięte z tyłu w koński ogon, a krótka bródka w niczym nie przypominała gęstwiny, którą nosił

podczas pobytu w Afganistanie i Pakistanie. Wpiął sobie w ucho kolczyk z imitacją brylantu, by dodać ostrości swojemu wizerunkowi. Podniósł skórzaną walizeczkę i ruszył do drzwi. Jego zegarek Breitling Chronomat wskazywał godzinę dziewiątą dwadzieścia jeden. Zjechał windą z czwartego piętra na parter; mężczyzna z identyfikatorem, na którym wypisane było imię Ignacio, siedzący w recepcji, skinął mu

grzecznie głową. Obok niego stała oszałamiającej urody młoda dziewczyna z długimi ciemnymi włosami i spojrzeniem wampirzycy. Miała na sobie połyskującą brązową suknię, a na jej dekolcie wisiał złoty krzyżyk. Jej sterczące cycki były powiększone, lecz nie wyglądały jak groteskowe, nadmuchane wodą balony, jakie widuje się u gwiazdek porno. Moore wyjął smartfona, zatrzymał się, udał, że sprawdza

pocztę, i ukradkiem, odrobinę przypadkowo, pstryknął kobiecie zdjęcie. Zmarszczył czoło, przewinął palcem stronę i uniósł głowę. Kobieta posłała mu zdawkowy uśmiech, a on odwzajemnił go i skierował się do wypożyczonego samochodu. Usiadłszy za kierownicą, przesłał fotkę do kolegów z Langley. ***

Kwadrans później spotkał się z agentem obrotu nieruchomościami, lecz po drodze minął małą gospodę, przed którą ustawiło się parę policyjnych radiowozów; funkcjonariusze wyprowadzali kilku mężczyzn skutych kajdankami. Nalot na knajpę w Juárez, i to z samego rana. Agentką okazała się otyła kobieta z powiekami pomalowanymi jasnoniebieskim cieniem i z wyraźnym wąsikiem. Z ledwością wydostała się z

zardzewiałego i brudnego samochodu kia coupe i energicznie uścisnęła dłoń Moore’a. – Muszę być z panem szczera, panie Howard, te posesje są na rynku od ponad dwóch lat i nie odebrałam ani jednego telefonu z zapytaniem o nie. Pan Scott Howard, czyli Moore, zrobił krok do tyłu, by objąć wzrokiem dwa stare budynki fabryczne stojące obok siebie na ośmiu hektarach pustej, piaszczystej ziemi. Wyglądały tak,

jakby zdołały wytrzymać napór całej serii tornad, ich pokryte graffiti mury wciąż stały, lecz oprócz tego z fabryk pozostało niewiele. Tu i ówdzie ziemia usłana była potłuczonym szkłem, a nad otoczoną dziurawą siatką działką nieustannie wisiała szara mgiełka; Moore skrzywił się mimo woli na ten widok. Wyjął telefon i zrobił kilka zdjęć. Następnie z wymuszonym uśmiechem powiedział: – Pani Garcia, dziękuję, że

pokazała mi pani ten teren. Tak jak wspomniałem w rozmowie telefonicznej, w całym Meksyku poszukujemy działek, na których zbudujemy zakłady montażu paneli słonecznych. Tutaj będziemy je składać, a działy administracyjny, inżynieryjny oraz magazyny pozostaną w San Diego i El Paso. Szukam właśnie takiej posesji z doskonałym dostępem do autostrad. Amerykańsko-meksykański program określany słowem

maquiladora pozwalał producentom towarów montowanych w Meksyku na płacenie niskich ceł. Po obu stronach granicy działały tysiące zakładów objętych programem. Przed spotkaniem z agentką Moore zjadł obiad ze starym kumplem z oddziału Navy SEALs, który pracował w firmie telekomunikacyjnej General Instruments. Został dyrektorem generalnym należących do firmy montowni objętych programem maquiladora, a gdy przyszło do

przewozu surowców ze Stanów Zjednoczonych do Meksyku, natrafił na pewien haczyk. Okazało się, że wszystkie materiały służące do produkcji muszą pochodzić z Meksyku i nie mogą należeć do firmy General Instruments. Kolega znalazł jednak sprytne rozwiązanie problemu: sprzedał materiały meksykańskiej firmie transportowej, która przewiozła je na terytorium Meksyku, a tam odkupił je po pierwotnej cenie, doliczając

mordita, czyli łapówkę. „Mordita to paliwo Meksyku”, usłyszał od niego. To, czego dowiedział się podczas tego obiadu, pomogło mu obmyślić pierwszą bajeczkę na czas pobytu w Juárez. Kobieta się uśmiechnęła, a Moore spojrzał nad jej ramieniem na dwóch patałachów, którzy zaparkowali samochód po drugiej stronie ulicy. Przyczepili się do niego, a jemu to nie przeszkadzało. Niczego innego się nie spodziewał. Nie wiedział tylko, do którego

kartelu należą, Juárez czy Sinaloa. Byłoby gorzej, gdyby pochodzili z Gwatemali i należeli do Mściwych Sępów. Moore uniósł brwi. – Myślę, że ten teren nada się doskonale, chciałbym się spotkać z właścicielem w celu omówienia ceny. Kobieta ściągnęła brwi. – Obawiam się, że to niemożliwe. – Och, przykro mi to słyszeć. Ale dlaczego? – Moore powściągał swoją ciekawość, bo znał już

przyczynę: teren stanowił własność Zúñigi, przywódcy kartelu Sinaloa. – Właściciel bardzo ceni sobie prywatność, a poza tym dużo podróżuje. Wszystkimi sprawami zajmą się jego prawnicy. Teraz Moore zrobił niezadowoloną minę. – Nie lubię robić interesów w taki sposób. – Rozumiem – odparła kobieta – ale ten pan jest bardzo zajęty. Rzadko udaje mi się pomówić z nim telefonicznie.

– Ale proszę spróbować, mam nadzieję, że w tej sprawie zrobi wyjątek. Proszę mu powiedzieć, że spotkanie będzie warte jego czasu i pieniędzy. A teraz… Moore sięgnął do aktówki i wyjął z niej teczkę pełną materiałów marketingowych przedstawiających fikcyjną firmę. Był w niej umieszczony cienki jak wafel nadajnik sygnału GPS. Miał nadzieję, że kobieta przekaże teczkę Zúñidze, a ten sprawdzi firmę i odkryje, że jest

fikcyjna. Nie podchodzi się ot tak, po prostu, do drzwi domu przywódcy kartelu narkotykowego, nie dzwoni się i nie proponuje mu ubicia interesu. Ktoś, kto by tak postąpił, nigdy nie doczekałby spotkania. Trzeba wpierw pobudzić jego ciekawość tak bardzo, by sam zażądał spotkania z nieznajomym. Moore po wielekroć rozgrywał tę grę z watażkami w Afganistanie. – Proszę pokazać te materiały właścicielowi terenu.

– Zrobię, co w mojej mocy, panie Howard, ale niczego nie mogę panu obiecać. Mam nadzieję, że bez względu na wszystko poważnie zastanowi się pan nad zakupem tego terenu. Tak jak pan powiedział, doskonale nadaje się on na pańską działalność. Ledwie dokończyła zdanie wypowiedziane tonem sprzedawcy, gdy w oddali rozbrzmiała seria z karabinu automatycznego. Zaraz po niej poranną ciszę rozdarła druga, a po niej zawyła syrena

policyjna. Agentka obrotu nieruchomościami uśmiechnęła się z zawstydzeniem. – Wie pan, to jest ta bardziej niespokojna część miasta. – Tak, nie szkodzi – odparł Moore, machając lekceważąco ręką. – Moja nowa działalność będzie wymagała rozbudowanej ochrony, zdaję sobie z tego sprawę. Będę także potrzebował różnorodnej pomocy i dobrej informacji. Właśnie dlatego

chciałbym porozmawiać z właścicielem tego terenu. Proszę mu o tym wspomnieć. – Nie omieszkam. Dziękuję, że zechciał pan obejrzeć teren. Będę się z panem kontaktować. Moore uścisnął jej dłoń, a następnie ruszył do samochodu, starannie omijając wzrokiem śledzących go mężczyzn. Wsiadł do auta, opuścił szybę i czekał, przeglądając najnowsze zdjęcia otoczenia hotelu i zaparkowanych tam aut. Dwóch śledzących

Moore’a mężczyzn pozostało. Obejrzał się i stwierdziwszy, że nie zdoła zanotować numerów rejestracyjnych samochodu, uruchomił silnik i ruszył prosto do hotelu. Billboard w języku hiszpańskim zachwalał wyścigi chartów na miejskim torze, można było prowadzić legalne zakłady. Przed wielu laty Moore odbył podróż do Las Vegas z rodzicami, gdyż było to marzenie jego ojca. Dziesięcioletniemu dziecku jazda samochodem wlokła się w

nieskończoność, przez większość czasu siedział na tylnej kanapie, bawiąc się żołnierzykami i kartami z gwiazdami baseballu. Matka wciąż narzekała, że jazda trwa za długo i jest zbyt droga, ojciec zaś odpowiadał argumentami o tym, że gra jest warta świeczki, a on pracuje z liczbami i ma system, który pozwoli mu wygrać. I jeśli choć raz w niego uwierzy, może im się poszczęści. Nie poszczęściło się, ojciec dużo przegrał i nie wystarczyło im

pieniędzy na lunch, bo musieli zatankować paliwo, żeby wrócić do domu. Moore nigdy w życiu nie był tak głodny i właśnie wtedy, siedząc godzinami w gorącym samochodzie, w którym wysiadła klimatyzacja, zapałał głęboką nienawiścią do liczb, hazardu i do wszystkiego, w czym lubował się jego ojciec. Liczby rzecz jasna okazały się przydatne później, w czasie kursów z matematyki, lecz wówczas pieniądze i rachunkowość symbolizowały złowrogą obsesję,

która sprawiła, że mama płakała, a Moore’a bolał żołądek. Ilekroć oglądał później filmową ekranizację Dickensowskiej Opowieści wigilijnej, zawsze w roli Scrooge’a widział swojego ojca przeliczającego pensy. Teraz wiedział, że jego młodzieńczy bunt był odwetem na ojcu za to, że nie jest superbohaterem, jakiego pragnął syn. Zanim ojciec zapadł na raka, który uczynił z niego wątłą skorupkę, był imponującą i apodyktyczną postacią. Później stał

się napęczniałą od leków ofiarą strasznej choroby i jakby po raz ostatni kpiąc z rodziny, która go wyśmiewała, zmarł w wigilię Bożego Narodzenia. Moore marzył o ojcu, który nauczyłby go, jak być mężczyzną, który uwielbiałby takie rozrywki, jak polowanie, wędkarstwo i sport, a nie był gryzipiórkiem, kierownikiem średniego szczebla z gładko przylizanymi włosami i obwisłym brzuchem. Pragnął kochać ojca, lecz najpierw

musiałby nauczyć się go szanować, i im dłużej rozmyślał o jego życiu, tym trudniej mu to przychodziło. Pozbawiony ojca, na którym mógłby się wzorować, znalazł poczucie braterstwa w wojsku. Wszedł w skład hierarchicznej organizacji, której sama nazwa wzbudzała podziw i lęk w tych, którzy ją usłyszeli. – A kim byłeś w wojsku? – Służyłem w Navy SEALs. – O rany, naprawdę? Po kursie zerowym wraz z

Frankiem Carmichaelem został wybrany do Grupy 8 i wysłany do Little Creek w stanie Wirginia; mieli tam rozpocząć szkolenie, które dowódcy określali mianem prawdziwego poligonu przygotowującego do działań bojowych. Faza przechodzenia od szkolenia przygotowawczego do prawdziwej służby, a następnie do gotowości bojowej, potrwała dwa lata. Otrzymał stopień podoficera drugiej klasy E-5 i w 1996 roku zdobył trzy wyróżnienia; to

wystarczyło, by oficer dowodzący skierował go do szkoły oficerskiej. Spędził w niej dwanaście długich tygodni i uzyskał stopień oficera z oznaczeniem O-1. W 1998 został porucznikiem z oznaczeniem O-2 i dostał kolejne wyróżnienie oraz medal sekretarza floty. Ze względu na wyjątkowe osiągnięcia wybrano go do dalszej promocji i w marcu 2000 roku otrzymał awans na porucznika z oznaczeniem O-3. We wrześniu 2001 roku rozpętało się piekło. Oddział Fok Moore’a

został wysłany do Afganistanu; przeprowadził tam liczne misje zwiadowcze i dostał pochwałę od prezydenta, a także pochwałę dowódcy floty za działania przeciwko powstańcom talibskim. W marcu 2002 roku uczestniczył w operacji Anaconda, zakończonej powodzeniem akcji usuwania AlKaidy i talibów z doliny Szahi-Kot i gór Arma w Afganistanie. W Juárez musi się roić od patałachów, myślał Moore. Zaparkował na hotelowym

parkingu i pstryknął zdjęcia tablic rejestracyjnych wszystkich stojących tam samochodów. Przesłał je do Langley, a potem wszedł do holu i zrobił sobie kawę; Ignacio patrzył na niego. Z zewnątrz dobiegały odgłosy pracujących młotów i pił oraz okrzyki robotników. – Czy interesy poszły dobrze, señor? – spytał recepcjonista po angielsku. – Tak, doskonale – odparł po hiszpańsku Moore. – Oglądam tu,

w Juárez, bardzo ładne tereny inwestycyjne do rozwinięcia biznesu. – To wspaniale, señor, sprowadzi pan swoich klientów do hotelu. Wielu ludzi boi się przyjeżdżać do Juárez, ale u nas jest teraz inaczej. Nie ma tu już przemocy. – Świetnie. Moore skierował się do swojego pokoju; Ignacio powiedział, że jest tani, bardzo tani, ze względu na to, że hotel wciąż przechodzi renowację. Moore nie zdawał sobie

sprawy, jak głośny będzie jazgot czyniony przez robotników, dopóki ci nie uruchomili swoich pił i młotów pneumatycznych. W pokoju odebrał wszystkie informacje zebrane przez Agencję na temat ciemnowłosej kobiety, którą zobaczył w hotelowym holu. Była to Maria Puentes-Hierra, lat dwadzieścia dwa, urodzona w mieście Meksyk dziewczyna Dantego Corralesa. Nie dowiedzieli się o niej wiele, poza tym że przez mniej więcej rok pracowała jako

striptizerka w klubie Monarch, jednym z niewielu pozostałych w mieście lokali dla dorosłych; większość albo została zamknięta przez policję federalną, albo spalona przez kartel Sinaloa. Klub Monarch należał do kartelu Juárez i był dobrze strzeżony przez policjantów, którzy, jak wynikało z raportu, często do niego uczęszczali. Moore zakładał, że Corrales poznał młodą piękność, gdy ta kręciła się wokół kiczowatej metalowej rury, skąpana w blasku

dyskotekowych świateł. Miłość rozkwitła wśród rozwodnionych drinków i dymu z papierosów. Moore dokończył pisanie raportu, a następnie sprawdził statusy kolegów z zespołu. Fitzpatrick wrócił na ranczo kartelu Sinaloa po „urlopie” spędzonym w Stanach. On i jego „szef’ Luis Torres snuli plany ataku na kartel Juárez w odwecie za eksplozję ładunku wybuchowego na ranczu, która spowodowała śmierć paru ludzi Zúñigi i straty w

wysokości ponad dziesięciu tysięcy dolarów; ucierpiała główna brama oraz elektroniczny system ochrony i monitoringu. Gloria Vega miała rozpocząć swój pierwszy dzień pracy jako inspektor w policji federalnej w Juárez. Moore podejrzewał, że sporo się naogląda. Ansara meldował, że przebywa już w Calexico w Kalifornii; miasto sąsiadowało z leżącym po przeciwnej stronie granicy Mexicali. Współpracował z

agentami obsługującymi punkty kontrolne, miał identyfikować tak zwane muły i jednego z nich zwerbować do współpracy. Agent Whittaker powrócił do Minnesoty i już przeprowadzał rozpoznanie w kilku wynajętych magazynach wykorzystywanych przez kartele do przechowywania broni. Tymczasem agentka obrotu nieruchomościami była już w swoim biurze i telefonowała; analitycy w Langley słuchali jej

rozmów i poddawali je analizie. Moore zamierzał położyć się na łóżku, napić się kawy i zrobić sobie mały odpoczynek w oczekiwaniu na tych, którzy mieli po niego przyjść… Skrzywił się na widok fusów zebranych na dnie piankowego kubka i w tej samej chwili odebrał SMS z nieoczekiwanego źródła, którym był Nek Wazir, stary informator z północnego Wazyrystanu. Wiadomość mocno go zaniepokoiła. Jej treść była

krótka i bardzo prosta: „Zadzwoń do mnie”. Moore znał numer telefonu satelitarnego Wazira i wybrał go natychmiast, nie zważając na różnicę czasu wynoszącą, jak sądził, ponad dziesięć godzin; Wazir musiał więc wysłać SMS około dwudziestej trzeciej swojego czasu. – Halo, Moore? – zapytał mężczyzna. Niewielu ludzi znało prawdziwe nazwisko Moore’a, lecz ten, znając

rozległe możliwości i kontakty Wazira, powierzył mu tę najświętszą informację; po trosze chciał w ten sposób przypieczętować łączące ich zaufanie, a po trosze pragnął pokazać, że naprawdę chce zostać jego przyjacielem. – Tak, to ja, Wazir. Odebrałem twój SMS. Masz coś dla mnie? Starzec zawahał się, a Moore wstrzymał oddech. ***

Następną godzinę spędził przy telefonie, rozmawiając ze Slaterem i O’Harą; dopiero gdy wyładował swój gniew i frustrację na zwierzchników, popatrzył w okno i oczy zapiekły go od łez. Te sukinsyny zabiły biednego Ranę. A on był jedynie… mądrym chłopakiem, który podjął głupią decyzję, godząc się na współpracę z Moore’em. Nie zrobił tego dla forsy, bo jego rodzice byli zamożni. Poszukiwał przygody, chciał coś przeżyć, poza tym miał w sobie coś

z Moore’a. A teraz wieziono jego ciało z dzikich okolic Bajaur, owinięte w stare koce. Niewiele wiedział, lecz i tak go okaleczono i poparzono. Wazir mówił, że przetrwał najwyżej dziesięć, piętnaście godzin, a potem zmarł. Plotka o torturach dotarła do ludzi Wazira, którzy wybrali się do jaskiń i znaleźli zwłoki. Talibowie zostawili je tam jako ostrzeżenie dla Pakistańczyków, którzy ich zdaniem wybrali złą stronę sprawiedliwości.

Moore siedział na łóżku i pozwolił łzom płynąć po policzkach. Przeklinał raz po raz. Potem wstał, okręcił się na piętach, wyciągnął glocka z kabury pod pachą i wymierzył do okna, wyobrażając sobie, że celuje do głów talibów, którzy schwytali Ranę. Włożył pistolet z powrotem do kabury, odetchnął i wrócił na łóżko. Jeśli ma się nad sobą użalać, musi to zrobić teraz, zanim zapukają do drzwi ci, którzy go

śledzili. Wysłał SMS do Leslie, napisał, że za nią tęskni, poprosił o następne zdjęcie; dodał, że sprawy nie układają się dobrze i że przydałoby się, aby ktoś podniósł go na duchu. Odczekał parę minut, ale w Afganistanie było późno i nie odpowiedziała. Położył się i naszło go to samo uczucie, którego doznał w czasie kursu zerowego, to dławiące pragnienie, by się poddać i pogodzić z klęską. Zapragnął, by Frank znalazł się teraz obok, żeby

przekonał go, że śmierć Chodaja i młodego Rany mają jakieś znaczenie, że rezygnacja byłaby najgorszą rzeczą, jaką może zrobić. Jednak inny głos, na pozór znacznie rozsądniejszy, mówił, że nie jest już taki młody, że istnieją znacznie bezpieczniejsze i skuteczniejsze sposoby zarobkowania; mógłby na przykład zostać konsultantem w prywatnej firmie ochroniarskiej albo przedstawicielem handlowym jakiejś dużej firmy produkującej

sprzęt dla wojska i policji, a jeśli pozostanie przy swojej obecnej pracy, nigdy nie będzie miał żony i rodziny. Jego robota była ciekawa i wciągająca aż do czasu, gdy ktoś, kogo się znało, z kim zadzierzgnęło się głębokie więzi szacunku i zaufania, ginął zamęczony przez wrogów. Ilekroć Moore opuścił gardę i pozwolił sobie naprawdę się z kimś zaprzyjaźnić, brutalnie przerywano tę więź. Czy właśnie w taki sposób chce przeżyć resztę życia?

Pod koniec 1994 roku Moore i Carmichael spotkali się w barze w Little Creek w Wirginii, by uczcić to, że mieli zostać specami od antyterroryzmu w nowym oddziale Navy SEALs. Rozmawiali z kolegą z tej samej jednostki, kanonierem drugiej klasy o przydomku Nemo, który dostał przydział do oddziału BRAVO jako pilot łodzi dostawczej i szef działu amunicyjnoinżynieryjnego. W czasie końcowych ćwiczeń Nemo pilotował łódź i jeden z jego

kolegów przypadkowo utonął. Nie chciał wchodzić w szczegóły zdarzenia, lecz Moore i Carmichael usłyszeli o nim wcześniej, a później dowiedzieli się, że Nemo chce odejść z Fok. Czuł się odpowiedzialny za wypadek, mimo że śledztwo nie wykazało jakiejkolwiek winy z jego strony. Oto więc Moore i Carmichael szykowali się do rozpoczęcia kariery jako agenci Navy SEALs, a Nemo studził ich zapał kubłem zimnej wody.

Carmichael znów w najodpowiedniejszej chwili wkroczył do akcji, wypowiadając słowa mądrości: – Nie ma mowy o tym, żebyś odszedł. – Tak, a to dlaczego? – Jeśli nie ty, to kto wykona to zadanie? Nemo prychnął drwiąco. – Wy. Nowi, którzy w swojej naiwności nie rozumieją, że nie warto. – Posłuchaj mnie, brachu. To, że

tu jesteśmy, to dar. Odpowiedzieliśmy na wezwanie, bo w głębi duszy wiemy, dobrze się zastanów nad tym, co mówię, wiemy bez cienia wątpliwości, że nie urodziliśmy się po to, by prowadzić zwyczajne życie. Wiedzieliśmy to już w dzieciństwie i wiemy teraz. Przed tym poczuciem nie da się uciec, ono nie opuści cię do końca twoich dni niezależnie od tego, czy odejdziesz, czy nie. A jeśli odejdziesz, będziesz tego żałował. Rozejrzysz się i

pomyślisz: To nie jest moje miejsce, moje miejsce jest tam. Moore wstał z hotelowego łóżka, odwrócił się i mruknął głośno: „To jest moje miejsce, do jasnej cholery”. Telefon zapiszczał, sygnalizując nadejście SMS-a. Moore zajrzał do skrzynki, to była Leslie. Westchnął.

14 Sangre fria 4

Posterunek policji Delicias Juárez, Meksyk Gloria Vega wskoczyła na fotel pasażera terenowego samochodu z napisem „Policia Federal” wymalowanym dużymi literami na drzwiach. Była ubrana w

kompletny strój ochronny z kewlarową kamizelką, kominiarką na twarzy i hełmem zapiętym ciasno pod brodą. Przy pasie miała dwa glocki oraz pistolet maszynowy kaliber 9 mm marki Heckler & Koch MP5, którego lufa sterczała jej spod pachy. Niektórzy detektywi w kraju otworzyliby szeroko oczy ze zdziwienia, widząc, jaki sprzęt musi nosić przy sobie inspektor policji, pomyślała. Te luzaki potrafią zjawić się na miejscu

zbrodni w cywilnych łachach, bez kamizelki i z jednym pistoletem, za to ze śladami lukru z pączków na ustach. Siwiejący mężczyzna za kółkiem Alberto Gómez był ubrany tak samo jak Gloria Vega i ostrzegł ją, że wizyta na miejscu przestępstwa po fakcie może być tak samo niebezpieczna jak w czasie jego trwania. Ludzkich zwłok częstokroć używano jako przynęt, a gdy funkcjonariusze się do nich zbliżali, sicarios wysadzali ciało, przy okazji

zmiatając policjantów. Czasem zwłoki nie były zaminowane, lecz na dachach sąsiadujących budynków czaili się snajperzy, którzy za jednym razem pozbawiali życia wielu funkcjonariuszy policji. „I tak czasy, gdy detektyw mógł spełniać swoje obowiązki w cywilnym ubraniu, się skończyły”, oznajmił jej Gómez, wzruszając ramionami. Gdy na nią patrzył, w jego oczach dostrzegła znużenie i w myślach zadała sobie pytanie, dlaczego jeszcze nie odszedł na

emeryturę. W istocie jednak znała powód. Nie przydzielono jej do niego przypadkowo. Chociaż policja federalna nie miała jednoznacznych dowodów, Gómez znajdował się na czele listy inspektorów utrzymujących związki z kartelami. Niestety, służył w policji od tak dawna i miał na koncie tak wiele zakończonych „sukcesem” akcji, że nikt nie chciał obciążać starego gliny. Obowiązywało niepisane

porozumienie, na mocy którego za parę lat odejdzie, i nikt miał w to nie ingerować. Był prawdziwie rodzinnym człowiekiem, miał czwórkę dzieci i jedenaścioro wnuków, poza tym ochotniczo prowadził w miejscowych szkołach zajęcia, w których opowiadał o przestępczości i zachowaniu bezpieczeństwa. Pełnił funkcję szwajcara w pobliskim kościele katolickim i był znanym członkiem Rycerzy Kolumba, został nawet zastępcą przewodniczącego okręgu.

Udzielał się także bezpłatnie w miejskim szpitalu, a gdyby mógł, przez całe weekendy przeprowadzałby staruszki przez ulicę. Gloria Vega podejrzewała, że wszystko to razem składa się na misterną przykrywkę: Alberto Gómez stworzył sobie całe sfałszowane życie, by czuć się lepiej ze świadomością, że jest na liście płac kartelu narkotykowego. Starsi stopniem członkowie policji federalnej, zwłaszcza nowo

zatrudnieni urzędnicy oraz ludzie wynajęci do pracy w organach policji, wyznawali politykę zerowej tolerancji wobec korupcji, podczas gdy spojrzenie tych, którzy pracowali na szczeblu lokalnym, kierowało się w przeciwną stronę – z szacunku dla starszych, a najczęściej ze strachu. Tak oto Gloria Vega zasiadła obok człowieka, który mógł być jednym z najbardziej umoczonych w korupcję gliniarzy w Juárez. – Mamy trzy ciała. Kiedy tam

dojedziemy, w ogóle się nie odzywaj – rzekł Gómez. – Dlaczego? – Bo oni nie muszą się od ciebie niczego dowiadywać. – Co to ma znaczyć? – Że guzik mnie obchodzi, ile lat spędziłaś w stolicy, że nie robią na mnie wrażenia twoje imponujące osiągnięcia. Nie obchodzą mnie twoje awanse i wszystkie słowa, które koledzy napisali o tobie w aktach. Obchodzi mnie tylko to, żeby pomóc ci zostać przy życiu.

Rozumiesz mnie, młoda damo? – Rozumiem cię, ale nie kapuję, czemu nie pozwala mi się mówić. Może o tym nie wiesz, ale kobiety w Meksyku mają prawo do głosowania i ubiegania się o urzędy publiczne. Może dawno nie czytałeś gazety. – No widzisz, oto twój problem. Właśnie takie nastawienie. Proponuję, żebyś schowała je do torebki i nie wyjmowała, dopóki przebywasz tu, w Ciudad Juárez. – Zaraz, gdzie moja torebka? O

rany, mam tylko te wielkie gnaty i zapasowe magazynki do nich. Gómez uśmiechnął się krzywo. Gloria Vega potrząsnęła głową i zacisnęła zęby. Osiem lat w wywiadzie wojskowym, cztery lata jako agentka terenowa CIA i dokąd ją to zaprowadziło? Siedzi w samochodzie i musi wysłuchiwać durnych gadek starego gliniarza macho, który jest jednocześnie skorumpowanym inspektorem policji federalnej ubabranym po czubki uszu. Poronienie, rozwód,

zerwanie kontaktu z braćmi i siostrami – i to ma być zapłata? Odwróciła się do Gómeza i wbiła w niego palące spojrzenie. Słyszeli przez radio innych kolegów i dziesięć minut później radiowóz sunął ulicą wzdłuż różowych, białych i purpurowych kamienic; alejki pomiędzy nimi obwieszone były wypraną bielizną. Paru szczupłych chłopców w wieku dziesięciu, dwunastu lat stało w drzwiach, obserwując samochód i dzwoniąc przez komórki. Byli to

obserwatorzy kartelu, Gómez także ich zauważył. Na końcu ulicy, w pobliżu skrzyżowania, drogę blokowały trzy ciała. Gloria Vega wydobyła ze schowka lornetkę i ustawiła powiększenie. Ofiarami byli młodzi mężczyźni, dwóch leżało na brzuchach w kałużach krwi, trzeci zaś spoczywał na wznak, trzymając się ręką za serce. Mieli na sobie ciemne dżinsy i koszulki, a jeśli nosili jakąś biżuterię, została skradziona. Dwa

policyjne samochody patrolowe stały zaparkowane w odległości około dwudziestu metrów, funkcjonariusze przykucnęli za ich drzwiami. Gómez zatrzymał auto za jednym z nich i spojrzał na Glorię, otwierając szeroko oczy. – Nie odzywaj się. Wysiedli. Gloria Vega powiodła wzrokiem po dachach domów, gdzie siedziało co najmniej pół tuzina mężczyzn, obserwując ulicę; paru rozmawiało przez telefony komórkowe. Trochę mocniej

ścisnęła automat w dłoni, odrobinę zaschło jej w ustach. Podjechał van i wysiadło z niego dwóch funkcjonariuszy z psami wytresowanymi do poszukiwania ładunków wybuchowych. Gdy przechodzili obok, zadzwonił telefon Gómeza, który odszedł za vana, aby odebrać połączenie. Gloria zauważyła jednak, że stary nosił dwa telefony; dzwonił do niej z innego, w ten sposób przekazując jej numer. Teraz korzystał z drugiej komórki. To było ciekawe.

Okrzyki funkcjonariuszy zagłuszały rozmowę prowadzoną przez Gómeza. Para z psami posuwała się wolno, a gdy funkcjonariusze dotarli do zwłok, jeden z nich machnął ręką i coś krzyknął. Teren był czysty. Dostał pociskiem wystrzelonym przez snajpera z dachu po lewej stronie i większość jego głowy odpadła. Tak po prostu, bez żadnego ostrzeżenia. W biały dzień, na oczach cywilów, którzy gapili się z

balkonów. Pozostali zaczęli wykrzykiwać ostrzeżenia i w tej samej chwili drugi funkcjonariusz został trafiony w szyję. Pocisk uderzył z wielką siłą od tyłu i eksplodował pod brodą. Potężne serie z kałasznikowów wstrząsnęły leżącymi na jezdni ciałami i przeszyły oba psy, które runęły na ziemię. Gloria Vega poczołgała się na brzuchu, prawie nie odrywając się od przedniego koła vana. Uniosła automat i

ostrzelała dach, pociski wzbiły obłoczki pyłu z gzymsu i muru. – Wstrzymać ogień! – zawołał Gómez. – Wstrzymaj ogień! A potem… zapadła cisza. Ktoś krzyknął, w powietrzu rozniosła się woń prochu; Gloria poczuła, że fala gorąca unosi się od asfaltu ku jej twarzy. Zapiszczały hamulce, przykuwając jej uwagę. Na następnym skrzyżowaniu stał biały pick-up pozbawiony klapy bagażnika, a z bocznej uliczki

wybiegło trzech mężczyzn uzbrojonych w karabiny AR-15 i jeden z kałasznikowem. Popędzili w stronę samochodu i wskoczyli do bagażnika. Paru funkcjonariuszy otworzyło do niego ogień, lecz auto już się oddalało. Ich strzały sprawiały wrażenie byle jakich, ani jeden pocisk nie trafił w odjeżdżający samochód. Gloria Vega zerwała się na równe nogi i podbiegła do radiowozu od strony pasażera; Gómez stał przygarbiony i kręcił

głową. – No dalej! – zachęciła. – Wsiadaj! – Zadzwonię po wsparcie, inne radiowozy ruszą w pościg. – Jedźmy od razu! – krzyknęła. Gómez otworzył szeroko oczy i odparł ostro: – Co ci mówiłem? Gloria odetchnęła raptownie, a potem wstała i odwróciła się w stronę dachu domu, z którego snajper zastrzelił dwóch policjantów z psami. Teraz trzymał

ją na muszce karabinu. – O Boże – westchnęła. Niemal w tej samej chwili zabójca zniknął za nadmurówką dachu. Zamrugała i głęboko odetchnęła. Momentalnie odzyskała orientację. – On tam jest! – krzyknęła. – Na górze! Pozostali policjanci wciąż kryli się za drzwiami radiowozów, kręcąc głowami i sygnalizując, żeby się schyliła i ukryła. Gloria podeszła do Gómeza i

ukucnęła obok niego. – Pozwalamy mu się wymknąć. – Inni go znajdą, poczekaj. Nie przyjechaliśmy tu po to, by z nimi walczyć. Mamy zbadać miejsce przestępstwa. A teraz się zamknij. Gloria Vega zamknęła oczy i nagle to do niej dotarło. Ta myśl była jak pocisk. Źle zabrała się do sprawy, musi zbliżyć się tego faceta, zdobyć jego zaufanie, a nie od razu czynić z niego wroga, choć zakładała, że nim jest. Musi stać się jego córką, pozwolić mu nauczyć ją

tego miasta; gdy Gómez ją polubi, może nawet zacznie szanować, opuści gardę, a wtedy ona będzie mogła uderzyć. Odezwało się jej ego, jej nieugięty charakter, dlatego pokpiła sprawę. Zostali na miejscu jeszcze dwie, może trzy minuty, a potem funkcjonariusze z wolna ruszyli w kierunku zwłok; mieszkańcy okolicznych kamienic wychodzili na balkony, by pooglądać widowisko.

– Czy to twoja nowa partnerka? – spytał Gómeza jeden z kolegów. – Tak – odparł ten zwięźle. – Zginie przed upływem dwóch tygodni. Gómez spojrzał na Glorię. – Miejmy nadzieję, że nie. Gloria przełknęła ślinę. – Nie wiedziałam, że to będzie tak wyglądało. Gómez uniósł brwi. – Może powinnaś poczytać gazetę.

Klub Monarch Juárez, Meksyk Dante Corrales był w takim nastroju, że chętnie by kogoś ukatrupił. Trzej jego sicarios zostali zastrzeleni w Delicias; inspektor Gómez zadzwonił i powiedział, że się martwi. Policja Federalna zaczęła go uważnie obserwować, przydzielono mu do pary funkcjonariuszkę, która prawdopodobnie współpracowała z

urzędem prezydenta. Nie można jej było ufać, a on musiał na siebie bardzo uważać. Poza tym jakiś Amerykanin zameldował się w hotelu, pan Scott Howard; Ignacio wywiedział się, że facet szuka terenu pod swoją inwestycję. Corrales nie do końca w to uwierzył i kazał go śledzić, ale jak dotąd jego historyjka się potwierdzała. Raúl i Pablo mieli dostarczyć dużą ilość gotówki pewnemu człowiekowi, którego nazywano po

prostu bankierem, Corrales tymczasem wybrał się do klubu na lunch i parę piw. Kiedy był w drodze, odezwał się jego telefon; Ballesteros dzwonił z Bogoty. Czego, u diabła, może chcieć ten drań? – Wiesz o tym, że ci goście z FARC znowu we mnie uderzyli? Znów będę potrzebował pomocy. – Dobra, dobra. Pogadasz z nimi, jak dotrą na miejsce. – Czyli kiedy? – Niebawem.

– Słyszałeś o Portoryko? – Co znowu? – Nie oglądałeś wiadomości? – Miałem robotę. – FBI przeprowadziła kolejną operację z użyciem wtyczek. Zgarnęli ponad stu gliniarzy. Wiesz, co to dla mnie znaczy? Liczyliśmy na nich. W jeden dzień cały szlak transportowy diabli wzięli. Wiesz, co to oznacza? – Zamknij się i przestań kwękać, ty stary tłusty pierdzielu! Szef niedługo tam pojedzie. Dość tego

mazgajenia, kurwa! Corrales rozłączył się, zaklął i wjechał na klubowy parking. Na scenie były tylko dwie striptizerki pracujące za dnia; miały dzieci i nie wstydziły się pokazywać blizn po cesarskim cięciu. Przy głównym barze siedziało dwóch klientów, starszych facetów, którzy mieli na sobie kapelusze z szerokimi rondami, grube skórzane paski i kowbojskie buty. Corrales podszedł do stolika na

tyłach i przysiadł się do swojego kumpla Johnny’ego Sancheza, długowłosego latynoamerykańskiego scenarzysty filmowego i reportera, który nosił cieniutkie okulary i sygnet Uniwersytetu Berkeley. Johnny był synem matki chrzestnej Corralesa; wyjechał do Stanów na studia, a teraz wrócił w rodzinne strony i skontaktował się z nim, bo chciał napisać kilka artykułów o kartelach narkotykowych w Meksyku. Powiedział jedynie, że

domyśla się, iż Corrales dużo o nich wie. Więcej o tym nie mówili. Od kilku miesięcy Corrales rozmawiał z nim, pomagał mu rozwijać scenariusz, który miał być kroniką życia Corralesa. Ich spotkania przy lunchu często stanowiły dla niego najlepszą część dnia, naturalnie gdy nie kochał się z Marią. Za zgodą Corralesa Johnny opublikował w „Los Angeles Times” artykuł o aktach przemocy dokonywanych przez kartele w

pasie przygranicznym. Głównym wątkiem tekstu była korupcja w policji, tak bardzo rozpowszechniona, że władze nie potrafiły już odróżnić tych dobrych od złych. Właśnie do tego dążył kartel Juárez. – Artykuł został dobrze przyjęty – oznajmił Johnny, pociągając duży łyk piwa. – Nie musisz dziękować. – To dla mnie fajny czas. Rozmawiali po hiszpańsku, rzecz jasna, jednak raz na jakiś czas

Johnny mimowolnie wtrącał jakieś angielskie zdanie – tak jak przed chwilą – i Corrales przestawał go rozumieć. Czasami irytowało to Corralesa tak bardzo, że walił pięścią w stół, a wtedy Johnny mrugał i przepraszał. – Co powiedziałeś? – zapytał Corrales. – Och, przepraszam. Dostałem ponad sto e-maili w sprawie artykułu, wydawca chce z tego materiału zrobić serię. Corrales pokręcił głową.

– Myślę, że powinieneś się skupić na naszym scenariuszu. – Skupię się, nie ma obawy. – Rozmawiam z tobą, bo jesteś synem mojej chrzestnej i chcę, żebyś opowiedział historię mojego życia. Wyjdzie z niej bardzo dobry film. Nie chcę, żebyś pisał kolejne artykuły o kartelach. Ktoś mógłby się rozzłościć, a ja bałbym się o twoje życie. Okay? Joanny powstrzymał grymas. – Okay. Corrales się uśmiechnął.

– To dobrze. – Coś się stało? Corrales powiódł palcem po kropelkach rosy, które zebrały się na butelce. – Straciłem dzisiaj paru dobrych chłopaków. – Nie wiedziałem, w wiadomościach nic o tym nie mówili. – Nienawidzę wiadomości. Skierował spojrzenie na blat stołu. Kartel Juárez mocno trzymał w garści lokalne media, które

czasem robiły coś wbrew jego woli, lecz niedawno dwóch znanych reporterów zginęło przed siedzibami swoich stacji telewizyjnych i wydarzenie to spowodowało, że niektóre informacje ukazywały się ze znacznymi opóźnieniami, inne zaś bywały całkowicie pomijane. Wielu dziennikarzy stawiało się kartelowi, podczas gdy inni bali się podejmować jakiekolwiek wątki związane z kartelami i dokonywanymi przez nie aktami

przemocy. – Porozmawiajmy o tym, jak sicarios wystosowali groźby wobec ciebie – zaczął Johnny, chcąc rozluźnić nastrój. – To byłaby świetna scena filmowa. Potem pokazalibyśmy, jak padasz na kolana przed hotelem na tle szalejących płomieni… Ty płaczesz, wiedząc, że rodzice zginęli, że ich ciała spłonęły, bo odważyłeś się postawić kartelowi i nie chciałeś się podporządkować. Widzisz tę scenę? Boże drogi, to byłoby coś!

Publika płakałaby razem z tobą! Młody chłopak bez przyszłości, który chce trzymać się z dala od zbrodni, a oni karzą cię za to w taki sposób! Nie pozostaje ci nic, absolutnie nic, musisz odbudować wszystko z popiołów. Musisz się podnieść, a my trzymamy z tobą ze wszystkich sił! Wtedy okazuje się, że nie ma wyboru. Jesteś w pułapce, tkwisz w mieście, w którym istnieje tylko jeden prawdziwy biznes, robisz więc to, co musisz, bo chcesz przetrwać.

Johnny zawsze nakręcał się, ilekroć rozmawiali o filmie; popadał w pasję, a Corralesa mimo woli porywał ten entuzjazm. Chciał coś powiedzieć o wyrażonej przez Johnny’ego sugestii, że w istocie należy do kartelu, lecz w tej samej chwili pisarz odwrócił głowę i spojrzał w kierunku baru. – Padnij! – krzyknął, nurkując pod stolik i przewracając Corralesa na podłogę. Huknęły strzały, a potem następne. Pociski wbiły się w stół i zadudniły na ścianie.

Striptizerki zaczęły wrzeszczeć, barmani krzyczeli, żeby nie strzelać. Corrales przetoczył się i nagle wstrząsnął nim widok Johnny’ego, który trzymał w dłoni pistolet Beretta i odpowiadał ogniem na ogień. – Czy tego chcesz? – ryknął po hiszpańsku Johnny. – Tego po mnie oczekujesz? Zamachowiec odwrócił się i skoczył ku wyjściu. Johnny strzelał za nim, opróżniając cały

magazynek. Siedzieli i dyszeli, spoglądając na siebie. – O kurwa… – wykrztusił Johnny. – Skąd wziąłeś tę broń? – zapytał Corrales. – Od kuzyna z Nogales – odparł po chwili Johnny. – A gdzie nauczyłeś się strzelać? – Dzisiaj strzelałem drugi raz w życiu – oznajmił ze śmiechem Johnny. – I to wystarczyło, bo ocaliłeś mi

życie. – Po prostu pierwszy ich zauważyłem. – Gdybyś nie zauważył, już byłbym trupem. – Obaj bylibyśmy trupami. – Taak – mruknął Corrales. – Dlaczego chcieli cię rozwalić? – Ponieważ nie jestem w kartelu. Johnny westchnął. – Corrales, jesteśmy jak krewni, a ja ci nie wierzę. Powoli skinął głową. – Nie możesz powiedzieć mi

prawdy? – Teraz chyba jestem ci to winny. Okay. Jestem szefem kartelu Juárez – skłamał. – Trzymam w ręku całą działalność, a tamci byli z kartelu Sinaloa. Prowadzimy z nimi wojnę o tunele pod granicą i o to, że zakłócają nam transport. – Myślałem, że może jesteś sicario. A ty jesteś szefem? Corrales skinął głową. – W takim razie nie powinieneś pokazywać się publicznie w taki

sposób. To głupota. – Nie będę się krył jak tchórz, różnię się od innych szefów. Będę na ulicy, tak aby ludzie mnie widzieli. Niech wiedzą, kto jest ich prawdziwym przyjacielem. Nie policja ani rząd, tylko my… – Ale to jest niebezpieczne… – zauważył Johnny. Corrales parsknął śmiechem. – Może to też pokażemy w filmie? Wyraz twarzy Johnny’ego powoli się zmienił. Grymas zniknął

z jego twarzy, oczy rozszerzyły się tak, jakby spoglądał przez wizjer kamery. – Taak – powiedział, a potem powtórzył jeszcze raz. – Taak.

15 Budowniczy i muł

Teren budowy tunelu pod granicą Miasto Mexicali, Meksyk Pedro Romero szacował, że w ciągu tygodnia zakończą drążenie. Wybrany przez nich dom w Calexico w Kalifornii stał w gęsto zaludnionej dzielnicy willowej

zamieszkanej przez członków niższej klasy średniej, w których żywiciele rodzin pracowali w pobliskich firmach handlowych i fabrykach. Kartel Juárez już zakupił dom, zgodnie z sugestią Romera, ten zaś starannie przejrzał plan budowy tunelu wraz z młodocianym przedstawicielem kartelu, panem Dantem Corralesem. To właśnie Corrales zwerbował Romera, który pracował przy innym projekcie budowlanym, realizowanym w

pobliżu Krzemowej Granicy; w ostatnim czasie niektórzy z jego kolegów tam pracujących zostali zwolnieni. Spowolnienie gospodarki ograniczyło rozwój firm i liczbę miejsc pracy w regionie. Romero zsunął się do tunelu, a za nim zeszło dwóch kopaczy. Szyb miał prawie metr osiemdziesiąt wysokości, dziewięćdziesiąt centymetrów szerokości, a po zakończeniu prac osiągnie prawie pięćset pięćdziesiąt metrów długości. Wydrążono go na

głębokości zaledwie trzech metrów,

ponieważ wody gruntowe w tej okolicy znajdowały się nieprzyjemnie płytko; robotnicy dwa razy musieli ją wypompowywać, gdy przypadkowo dokopali się zbyt głęboko. Ściany i strop umocniono mocnymi belkami z betonu, a Romero ustawił tymczasowe tory dla wózków załadowanych ziemią, ciągniętych przez robotników. Ładowano ją na ciężkie wywrotki i

wywożono do miejsca oddalonego o piętnaście kilometrów na południe, gdzie była wykorzystywana przy realizacji innej budowy. W celu zachowania ciszy kopano szpadlami. Romero podzielił robotników na piętnastoosobowe brygady pracujące przez okrągłą dobę. Bardzo uważano na zawalenia stropu, a mimo to czterech ludzi zginęło w zaskakujących okolicznościach. Około wpół do drugiej w nocy

Romera obudził telefon od brygadzisty; w podłożu tunelu nagle utworzyło się ogromne zapadlisko szerokości niemal dwóch metrów, pochłonęło czterech robotników, a potem jego brzegi się obsunęły. Otwór miał prawie trzy metry głębokości, jego dno przykrywała woda. Zapadająca się ziemia wepchnęła mężczyzn pod wodę, utonęli bądź udusili się w ciężkim błocie, zanim zdołano ich uratować. Cała załoga była mocno wstrząśnięta

wypadkiem, lecz prac, rzecz jasna, nie przerwano. Tunel po stronie meksykańskiej zaczynał się w małym składzie na terenie rozległej fabryki produkującej ogniwa fotoelektryczne. Stawiano tam pięć budynków, mnóstwo wywrotek wjeżdżało i wyjeżdżało z placu budowy, co pozwalało zamaskować prace przy drążeniu podziemnego tunelu. Ten świetny pomysł nie wyszedł od Romera; Corrales ujawnił, że jego autorem był sam

szef kartelu, którego tożsamość ze względów bezpieczeństwa pozostawała tajemnicą. Robotnicy pracujący przy budowie fabryki nie zadawali pytań o tunel, co przekonało Pedra, że wszyscy są opłacani przez kartel, nawet dyrektor generalny firmy. Wszyscy wiedzieli, co się dzieje, lecz dopóki dostawali pieniądze, zasłona milczenia nie opadała. Z planów Romera wynikało, że tunel będzie najbardziej śmiałym i złożonym przedsięwzięciem tego

rodzaju podjętym przez kartel, dlatego płacono mu równowartość stu tysięcy dolarów. Początkowo odnosił się sceptycznie do pracy dla kartelu, lecz takiej sumie, wypłaconej z góry i w gotówce, trudno było się oprzeć, zwłaszcza że Romero dobiegał czterdziestki, a starsza z jego córek, Blanca, która niedawno skończyła szesnaście lat, cierpiała na chroniczne schorzenie nerek i potrzebna była transplantacja. Przeszła już leczenie z powodu anemii i

choroby kości, a obecnie przeprowadzano jej kosztowną dializę. Pieniądze zarobione na budowie tunelu z pewnością pomogą spłacić rosnące koszty kuracji. Podzielił się tą wiadomością zaledwie z garstką robotników, lecz rozeszła się ona błyskawicznie i Romero usłyszał od jednego z brygadzistów, że wszyscy będą dawali z siebie wszystko, aby pomóc uratować jego córkę. Nagle Romero przestał być łotrem pobierającym łapówki od kartelu i

stał się dobrym ojcem, który walczy o życie swojej córeczki. Na koniec ubiegłego tygodnia roboczego kopacze zrobili zbiórkę i przekazali mu pieniądze wraz z kartką z podziękowaniami. Romero wzruszył się, podziękował i pomodlił się razem z nimi o to, by szybko skończyli robotę i uniknęli aresztowania. Ściśle rzecz biorąc, ukrywanie ziemi wydobywanej z tunelu nie było jedyną trudnością, z jaką musieli się mierzyć, bo istniała

druga, i to bardzo poważna. Meksykańskie i amerykańskie władze zaczęły używać radarów gruntowych, służących do wykrywania jam powstających w procesie drążenia. Trwające na placu legalne prace budowlane maskowały również towarzyszące początkowi kopania dźwięki, wykrywane przez czujniki REMBASS-II przejęte od wojska, zaadaptowane i wykorzystywane przez patrole graniczne. Budowany tunel miał mieć postać szeregu

podziemnych wykopów usytuowanych wobec siebie pod kątem czterdziestu pięciu stopni, a nie biegnących w prostej linii na północ. Taki układ sprawiał, że mogły uchodzić za rozczłonkowane części kanału burzowego. Romero wiedział, że dane sejsmiczne są rejestrowane jednocześnie, nawet jeśli używane do tego celu komputery nakierowane były na jedno miejsce. Agenci patroli granicznych mogli oglądać mapy sejsmiczne, by uzyskać obraz

przebiegu ruchu drogowego oraz innych zdarzeń na placu budowy i wokół. Tunel oddziaływał na pole sejsmiczne, gdyż absorbował przechodzące przez niego dźwięki, a czasem je opóźniał, tworząc rodzaj echa lub pogłosu, który znajdował odzwierciedlenie na ekranach urządzeń stosowanych przez agentów. W celu zneutralizowania tego problemu Romero zamówił tysiące paneli akustycznych, którymi wyłożono ściany tunelu; miały one nie tylko

absorbować większość odgłosów drążenia, lecz także imitować naturalne dźwięki powstające w takim otoczeniu. Sprowadził nawet sejsmologa poznanego w Mèxico City, który przedyskutował z nim plan i pomógł wcielić go w życie. Jednak niebawem będzie po wszystkim, prace zostaną ukończone; Romero wydał już cały swój zarobek. Z bożą pomocą jego córka będzie miała przeszczep. Romero omawiał coś z jednym z elektryków, który właśnie

przeciągał kable do nowej części wykopu, podczas gdy dwaj inni robotnicy wieszali rurki instalacji klimatyzacyjnej. Kopacze poprosili, by dla zabezpieczenia przed wypadkiem pozwolił im wznieść mały ołtarzyk, przed którym mogliby się modlić. Romero pozwolił im wydrążyć niewielki boczny tunel, w którym postawili zdjęcia swoich rodzin i świeczki; wszyscy przychodzili tam, aby pomodlić się przed każdą zmianą. Czasy były trudne, a oni harowali

przy robocie, która mogła zaprowadzić ich do aresztu. Modlitwa dawała im siłę do pracy i Romero dobrze o tym wiedział. Klepnął elektryka w ramię. – Jak się dzisiaj miewasz, Eduardo? – Świetnie, świetnie! Nowe linie będą gotowe wieczorem. – Dobry z ciebie spec. – Dziękuję panu, dziękuję. Romero uśmiechnął się i przeszedł w głąb tunelu, uważając, by nie potknąć się na szynach.

Zapalił latarkę i poczuł zapach chłodnej wilgotnej ziemi, którą jego ludzie wydobywali jedynie za pomocą łopat, kilofów oraz siły swoich ramion i karków. Usiłował nie myśleć o celu, do jakiego tunel będzie wykorzystywany, o wartych miliony dolarów narkotykach i broni, które dzięki niemu i jego załodze będą tędy przenoszone, które wpłyną na życie wielu ludzi w przemożny i tragiczny sposób. Mówił sobie, że wykonuje swoją

robotę i tyle. Córka go potrzebowała. Jednak poczucie winy drapało go, podkradało godziny snu i sprawiało, że trząsł się na myśl o aresztowaniu i spędzeniu reszty życia za kratkami. – Co pan zrobi, kiedy to się skończy? – zapytał idący za nim robotnik. – Znajdę następną robotę. – U nich? – Szczerze mówiąc, nie. – Ja też. – Boże broń.

– Wiem. Już nas broni, bo zrobił pana naszym kierownikiem. – No, dość tego dobrego! – rzekł z uśmiechem Romero. – Właź tam i do roboty! Przejście graniczne CalexicoMexicali Dworzec Wschodni, kierunek północny Na głównym dworcu CalexicoMexicali panował ogromny tłok, opóźnienie w punkcie kontroli

granicznej, przez który przepuszczano osoby wjeżdżające do Stanów Zjednoczonych, miało potrwać ponad godzinę. Siedemnastoletni amerykański licealista Rueben Everson usłyszał, że ma pojechać dziesięć kilometrów dalej na wschód od głównego przejścia i skorzystać z innego, które obsługiwało nadwyżkę podróżnych w okresach szczególnego natężenia ruchu i które znane było głównie miejscowym, lecz nie turystom.

Rueben od niemal roku pracował dla kartelu Juárez jako tak zwany muł. Odbył ponad dwadzieścia kursów i skasował ponad osiemdziesiąt tysięcy dolarów w gotówce; wystarczająco dużo, by zapłacić za wszystkie cztery lata studiów na uniwersytecie stanowym. Do tej pory wydał tylko tysiąc pięćset dolarów z tej sumy, a resztę wpłacił do banku. Rodzice nie mieli pojęcia, czym się trudni, i z pewnością nie wiedzieli o koncie bankowym. Jego siostra Georgina,

która niedawno skończyła dwadzieścia lat, coś podejrzewała i raz po raz go ostrzegała, ale on ją zbywał. O mułach dowiedział się na imprezie od kolegi, który odpowiedział na ogłoszenie w meksykańskiej gazecie mówiące o dobrze płatnych posadach z dodatkowymi premiami. Rueben spotkał się z mężczyzną imieniem Pablo, który przeprowadził z nim „rozmowę kwalifikacyjną” i wręczył marihuanę o wartości

około dwóch tysięcy dolarów, którą Rueben miał pieszo przenieść przez granicę. Spisał się dobrze, a wtedy dano mu terenowego forda, w którym deska rozdzielcza i zbiornik paliwa zostały dostosowane do przewozu ogromnych ilości kokainy i marihuany. Deska była sterowana za pomocą kodu wprowadzanego przez pilota; wtedy silniczki otwierały konsolę w miejscu, w którym znajdowało się radio i włączniki klimatyzacji. Tajna skrytka sięgała aż do

przegrody. Rueben nie mógł uwierzyć własnym oczom, widząc to skomplikowane urządzenie; natchnęło go to odwagą i zgodził się brać większe ilości towaru. Bak został przecięty na pół, tak że część od strony samochodu mogła pomieścić bloczki narkotyków, a druga zawierała paliwo, które tłumiło ich zapach. Błoto, którym spryskano zbiornik, maskowało go przed oczyma celników, posługujących się lusterkami do sprawdzania podwozi

samochodów. Ruebena dwa razy zabierano na bok i kontrolowano auto, lecz wtedy nie wiózł towaru. To także stanowiło część działalności: należało utrwalić się w pamięci niektórych celników, oswoić ich ze sobą i jednocześnie mieć solidne alibi, na przykład pracę w Meksyku, podczas gdy mieszkało się w Kalifornii. Kartel załatwił to za niego i wielu urzędników kontroli granicznej zapamiętało jego i samochód; najczęściej przejeżdżał więc bez

kontroli; ot, zwykły chłopak z liceum, jeden z wielu, którzy znaleźli pracę na pół etatu w Mexicali. Jednak dzisiaj było inaczej. Kazali mu wyjechać z szeregu i skierowali do innego punktu kontroli granicznej. Zobaczył tam szczupłego, wysokiego mężczyznę o wyglądzie latynoskiego gwiazdora filmowego, który ani na chwilę nie spuszczał go z oczu. Zaparkował samochód i wysiadł, żeby pogadać z celnikami.

– Rueben, to jest pan Ansara z FBI – oznajmił jeden z nich. – Pogadaj z nim chwilę, a my tymczasem obejrzymy twoje auto. Na razie niczym się nie przejmuj. Rueben zastosował zwykłą procedurę: pomyślał o swojej dziewczynie, o wspólnym wyjściu do restauracji, pocałunkach, kupowaniu jej ładnych rzeczy za zarobioną forsę. Odprężył się. – Dobrze, jasna sprawa. Ansara zmierzył go spojrzeniem zmrużonych oczu.

– Proszę za mną. Weszli do sali, w której siedziało na krzesłach przynajmniej piętnaście osób ubranych w zakurzone ubrania; mieli posępne miny. Rueben momentalnie doszedł do wniosku, że wszyscy próbowali przemknąć się przez punkt kontroli granicznej i zostali nakryci. Może ukryli się w przyczepie ciężarówki lub w czymś podobnym. Jakaś kobieta z dwiema małymi córkami płakała. Sześciu albo siedmiu

celników siedziało za długim blatem, jeden z nich tłumaczył staruszkowi, że jeśli przenosi tak dużą ilość gotówki, musi być przeszukany i zatrzymany, a pieniądze powinien zgłosić do oclenia. Wziąwszy się w garść, Rueben ruszył za Ansarą długim, sterylnie wyglądającym holem. Nigdy nie był wewnątrz tego urzędu; jego puls przyśpieszył, gdy Ansara otworzył drzwi, za którymi znajdowała się niewielka sala

przesłuchań. Przy stole siedział pogrążony w myślach chłopak w wieku Ruebena. Był rasy białej, miał brązowe włosy i piegi na twarzy. Jego ręce pokrywały tatuaże, w uchu nosił złoty kolczyk w kształcie ludzkiej czaszki. Ansara zamknął drzwi. – Proszę usiąść. Rueben spełnił polecenie; drugi chłopak patrzył prosto przed siebie. – Ruebenie, to jest Billy. – Co jest grane? – spytał Rueben.

– Facet, nie masz pojęcia – jęknął chłopak, wciąż nie spoglądając na przybysza. Rueben spojrzał pytająco na Ansarę. – O co chodzi? Mam kłopoty? Co zrobiłem? – Nie będę owijał w bawełnę. Oni werbują młodych chłopaków z liceów, więc tam zaczynamy. Paru twoich kolegów dało nam cynk, bo obawiają się o ciebie. Złożyłem też obietnicę twojej siostrze, ale nie bój się… Nie powie rodzicom.

Sprowadziłem Billy’ego, żeby ci coś pokazał. Billy, pokaż mu. Chłopak nagle odsunął krzesełko i oparł obie stopy o stół. Nie miał ani jednego palca. Wszystkie zostały odrąbane, świeże różowe blizny wyglądały tak okropnie, że Ruebenowi żółć podeszła do gardła. – Straciłem towar o wartości pięćdziesięciu tysięcy. Mam dopiero siedemnaście lat, więc dowiedzieli się, że dostanę tylko kuratora. Ale to nieważne. Te skurwysyny

przejechały granicę i złapały mnie kiedyś po szkole. Wrzucili mnie do vana i zobacz, co mi zrobili. – Kto? – Twój kumpel Pablo i jego szef Corrales. Odrąbali mi palce i tobie zrobią to samo, jeśli coś spieprzysz. Daj sobie z tym spokój, bracie, spieprzaj czym prędzej. Ktoś zapukał do drzwi. Ansara wyszedł, żeby porozmawiać z celnikiem. – Naprawdę ci to zrobili? – A jak ci się, kurwa, zdaje?

Facet, myślisz, że jakaś laska będzie chciała się ze mną przespać? Która poleci na frajera z takimi popierdolonymi stopami? – Odchylił głowę do tyłu i zaczął płakać. – Ansara! Wypuść mnie stąd, do kurwy nędzy! Mam tego dość! Drzwi się otworzyły, Ansara machnął ręką. Chłopak wstał i pokuśtykał do drzwi, trzymając pod pachą parę dziwnie wyglądających butów. Potem drzwi się zamknęły.

Rueben siedział sam przez pięć, dziesięć, piętnaście minut, jego wyobraźnia podsuwała mu najstraszniejsze obrazy. Zobaczył siebie w więzieniu pod prysznicem, otoczonego przez czternastu brzuchatych gangsterów, a każdy z nich chciał go zaliczyć. Wszystko przez to, że zapragnął iść na studia i trochę dorobić. Nie był geniuszem, nie mógł liczyć na stypendium. Potrzebował pieniędzy. Nagle w drzwiach stanął Ansara.

– Twój samochód ma unikalną deskę rozdzielczą i bak. – O kurwa – westchnął Rueben. – Sądzisz, że skoro jeszcze nie skończyłeś osiemnastu lat, puścimy cię wolno i dostaniesz nadzór kuratorski? Rueben nie zdołał powstrzymać płaczu. – Posłuchaj mnie, młody. Wiemy, że na zewnątrz są czujki kartelu, wszystko obserwują. Zrobiliśmy to tak, żeby wyglądało, jakbyśmy niczego nie znaleźli. Dzisiaj

pojedziesz dalej, dostarczysz prochy odbiorcy. Ale od tej pory pracujesz dla mnie. Mamy wiele do omówienia…

16 Kierowca na tylnym siedzeniu

Hotel Bonita Real Juárez, Meksyk Moore mógł tylko w jeden sposób oderwać swoje myśli od morderstwa Rany: myślał o dwóch

mężczyznach, którzy go śledzili. Zaparkowali samochód naprzeciwko hotelu, po przeciwnej stronie ulicy. Muszą się nudzić jak diabli, pomyślał. Siedzieli tam od dwóch godzin, bawiąc się telefonami komórkowymi, obserwując drzwi wejściowe i parking. Niektóre aspekty działania kartelu były bardzo wyrafinowane, podczas gdy inne, takie jak inwigilacja, pozostawały prymitywne. Parę razy wysiedli z białej toyoty corolli, w której jeden

z przednich błotników był pomalowany na czerwono; opierając się na karoserii, palili papierosy i co jakiś czas spozierali w stronę hotelu. Młode ogiery, a do tego prawdziwe bystrzaki; Moore rozumiał, dlaczego zlecono im tak niewymagającą robotę jak śledzenie go. Żaden szanujący się sicario nigdy nie powierzyłby takim pajacom forsy, broni ani prochów. Moore zauważył, że na dachu jest dwóch obserwatorów ubranych tak samo jak robotnicy; byli to

ochroniarze, którzy mieli ostrzegać Corralesa i jego kumpli o ewentualnym ataku. Trudno było Moore’owi stwierdzić, czy utrzymują kontakt z tymi, którzy go śledzą. Już wcześniej zrobił im zdjęcia i wysłał do centrali, gdzie analitycy zidentyfikowali mężczyzn i przejrzeli bazy danych meksykańskiej policji. Obaj mieli swoje kartoteki; przeważnie chodziło o drobne wykroczenia, takie jak włamania i posiadanie

narkotyków, ale żaden nie popełnił

poważnego przestępstwa. Policja opatrzyła teczki adnotacją „podejrzani o przynależność do kartelu”. Jakiś meksykański policjant o sokolim wzroku dostrzegł to co oczywiste. Moore wysłał SMS do Fitzpatricka, a ten odpowiedział, że nie należą do kartelu Sinaloa, więc z całą pewnością pracują dla Corralesa. Było to pewne rozczarowanie i trudność, gdyż Moore chciał za

pośrednictwem agentki obrotu nieruchomościami doprowadzić do spotkania z szefem kartelu Sinaloa; Fitzpatrick napisał, że ani on, ani Luis Torres nie otrzymali rozkazu, by śledzić Amerykanina, który zamieszkał w hotelu. Moore rozmyślał o tym, gdy zadzwoniła do niego Gloria Vega. – Będę się streszczać – zaczęła. – Mieliśmy strzelaninę z żołnierzami kartelu, Fitzpatrick potwierdził, że byli to ludzie Zúñigi. Trzech członków Juárez nie żyje. Policja

się boi, Gómez jest do cna skorumpowany. Może być kluczowym graczem i najlepszym łącznikiem z kartelem. Nosi dwa telefony, w komendzie wszyscy traktują go jak bożka. Według mnie najlepiej będzie, jeśli zbiorę jak najwięcej dowodów przeciwko niemu, przekabacę go i doprowadzę do tego, żeby wydał nam jak najwięcej swoich. Uważam, że nie da się go obejść, będziemy musieli pójść z nim na układ.

– Nie gryź się z tego powodu. – Nie gryzę się. Martwi mnie to, że nie wyda nam wszystkich i że tylko spowolnimy ich działalność. Nic więcej. – Robimy, co się da. Bez wyjątków. – Taak, wiem. Staram się to zrozumieć. Jej cyniczne podejście było zrozumiałe, lecz męczące, toteż Moore zmienił temat. – Słyszałaś o wielkim nalocie w Portoryko?

– Taak, Biuro znów zgarnęło sporą pulę. – Nasz czas nadejdzie, możesz mi wierzyć. Tylko się trzymaj. – Łatwo nie jest, Gómez to szowinistyczna męska świnia. Aż mnie język rozbolał od zagryzania. – Jeśli ktoś może dać sobie radę, to właśnie ty – rzekł łagodniejszym tonem Moore. Gloria parsknęła. – A ty skąd możesz to wiedzieć? – Twoja sława sięga daleko, ślicznotko.

– Dobra, niedługo się odezwę. Rozmowa była, rzecz jasna, kodowana, jej śladu nie będzie widać w telefonie, na rachunku ani nigdzie. Jeśli Agencji zależało, aby zapis rozmowy zniknął, on po prostu znikał. Koniec i kropka. Moore dostał cynk od Towersa o strzelaninie w klubie Monarch, w którym lubił przesiadywać ich ulubieniec Dante Corrales. Zjawiła się miejscowa policja, nikt nie został ranny, padły tylko strzały, a sprawcy zbiegli. W mieście Juárez

stacje telewizyjne mogłyby donosić o codziennych strzelaninach, tak jakby to były komunikaty pogodowe, pomyślał Moore. Zerknąwszy na śledzących go superszpionów, Moore włożył luźną bluzę z kapturem, dobrze maskującą szelki z glockiem, a następnie wyszedł z pokoju. Chciał się wybrać na drugą stronę miasta, do baru V. Fitzpatrick powiedział, że często bywają tam sicarios z kartelu Sinaloa. Wjeżdżając na parking, Moore

mimo woli przypomniał sobie o Ranie i o swoim marnym żarciku. Przedstawiając go kolegom z sił specjalnych jako swojego przybocznego, nazywał go Robinem; chłopak krzywił się i patrzył nań pytająco. Moore zapomniał mu wyjaśnić, co miał na myśli. Wyobraził sobie po raz kolejny morderstwo młodego przyjaciela, zesztywniał i zacisnął pięści. Nie wyczuł obecności za sobą obcego mężczyzny. Zorientował się

dopiero, gdy poczuł na głowie ucisk czegoś tępego i twardego; prawdopodobnie była to lufa pistoletu. – Spokojnie – rzekł tamten po angielsku, głosem głębokim i chropawym, jakim mówią starzy palacze. – Podnieś ręce. Moore rzadko się wyłączał, taka nieuwaga byłaby równoznaczna z wyrzuceniem z sił specjalnych, a może i z Agencji. Jednak Rana był dla niego jak młodszy brat; gniew i frustracja sprawiły, że stracił

czujność. Mężczyzna obmacał mu biodra, a potem sięgnął ręką wyżej i niemal natychmiast wyczuł kaburę pistoletu. Pociągnął suwak, odpiął pasek szelek i wyjął pistolet. – Wsiadaj i zapal silnik. Moore zacisnął zęby, przeklinając się za popełnienie błędu; nie wiedział, co go czeka, jego puls przyśpieszył. Nie wiedział, co tamten zrobił z jego bronią, lecz wciąż czuł na głowie lufę. Za blisko, każdy ruch niósł w

sobie niebezpieczeństwo. Mógł odtrącić jeden pistolet, lecz drugi mógł być wycelowany niżej. Zginąłby od strzału ze swojego glocka. „Ty tu rządzisz”, odrzekł. Powoli wsiadł do samochodu, mężczyzna szybko otworzył drzwi i wsiadł za nim. Przystawił pistolet do głowy Moore’a. – Chcesz samochód? – spytał Moore. – Pieniądze? – No ese. Rób, co mówię. Moore wyjechał z parkingu, w lusterku wstecznym zobaczył, że

dwaj śledzący go frajerzy wsiadają do corolli i ruszają. Kątem oka zauważył także tego, który siedział na tylnej kanapie, jego siwiejącą brodę i kędzierzawe szpakowate włosy. Miał na sobie koszulkę i dżinsy, a w jego lewym uchu dyndał duży złoty kolczyk w kształcie okręgu. Patrzył zmrużonymi oczyma i wcale nie przypominał patałachów w toyocie. Jego angielski był zaskakująco dobry. Durnie już za nimi jechali, lecz Moore nie

wiedział, czy mają świadomość, że został porwany. Nie wiedział również, czy ten, który go porwał, zdaje sobie sprawę z ich obecności. Jechał jeszcze przez minutę i skręcił w prawo zgodnie z poleceniem. – Za nami jedzie biała toyota z czerwonym błotnikiem – oznajmił. – Śledzi nas dwóch ludzi. Są z panem? Mężczyzna odwrócił się i na widok samochodu zaklął po hiszpańsku.

– Co teraz? – zapytał Moore. – Jedź dalej. – To chyba nie są pańscy koledzy? – Stul pysk! – Jeśli nie chodzi panu o mój samochód i o pieniądze, to o co? – Masz jechać. Zadzwoniła komórka Moore’a. Tkwiła w przedniej kieszeni, tamten nie zdołał jej wymacać. – Nawet o tym nie myśl – ostrzegł. Sygnał świadczył o tym, że

Fitzpatrick wysłał mu wiadomość tekstową; jeśli dotyczyła pasażera, którego Moore wiózł, Fitzpatrick o chwilę się spóźnił, a jego spóźnienie warte było dolara. – Wyrzuć przez okno ten zasrany telefon. Moore sięgnął do kieszeni, bocznym klawiszem ustawił alarm wibracyjny, a następnie wyrzucił za okno skórzany futerał, zanim tamten zdążył dobrze spojrzeć. – Dokąd jedziemy? – zapytał, wsuwając komórkę do kieszeni.

– Dość tych pytań. Moore zerknął w lusterko, a porywacz także się odwrócił i spojrzał na jadący z tyłu samochód. *** Toyota przyśpieszyła i odległość zmalała do długości dwóch aut. Zaniepokojony porywacz odwracał się i spoglądał przez tylną szybę. Dyszał, wciąż trzymając pistolet przystawiony do szyi Moore’a. Wsadził jego glocka za pasek

spodni. Moore zwolnił przed czerwonymi światłami. Rozejrzał się. Wendy’s, Denny’s, McDonald’s, Popeye, Starbucks. Wszystkie pięć sieci barów i kawiarni. Przez chwilę zdawało mu się, że jest znów w San Diego, że smog i smród benzyny wdzierają się do wnętrza samochodu przez układ klimatyzacyjny. Parszywa część miasta, parszywy drań na tylnym siedzeniu. Jeszcze jeden dzień w terenie. – Dlaczego się zatrzymałeś? –

krzyknął porywacz. Moore wskazał ręką sygnalizację. – Czerwone światło. – Jedź, jedź! Ale było już za późno. Śledząca Moore’a toyota podjechała, mężczyźni wyskoczyli na jezdnię i zaczęli strzelać. – Nie, nie! – krzyknął Moore. Wcisnął pedał gazu i z piskiem opon, wśród swędu palonej gumy wjechał na skrzyżowanie. Ledwie uniknął zderzenia z półciężarówką, której tylny błotnik prawie wlókł

się po asfalcie. Dwa patałachy koniecznie chciały opróżnić magazynki. Pociski dudniły o maskę auta Moore’a, tylna szyba pękła strzaskana, nieproszony pasażer wydał zdławiony krzyk. Moore obejrzał się i zaraz tego pożałował. Mężczyzna leżał z przestrzeloną głową i ramieniem. Nie ruszał się, krew spływała na kanapę. Moore zaklął. Zerknął w lusterko. Tamci popędzili do samochodu, wsiedli i

już go gonili. Przemknęli przez skrzyżowanie i omijali dwa małe auta osobowe. Moore zbliżał się do następnego skrzyżowania, za którym znajdowała się „lepsza” część barrio; blaszane dachy były tam poprzybijane gwoździami, a nie przygniecione starymi oponami od ciężarówek. Nie bardzo wiedząc, gdzie się znajduje, zamierzał skorzystać z GPS-u w smartfonie, by znaleźć drogę do baru. Teraz jednak nie miał czasu na

zaprogramowanie nawigacji… Mimo to wyciągnął telefon i jednym palcem wybrał bezpośredni numer do Langley. W głośniku odezwał się znajomy głos: – Tu trzy dwa siedem. Czego ci potrzeba? – Doprowadź mnie do baru V. Daj znać Fitzpatrickowi. – Jasne, nie rozłączaj się… Moore ponownie spojrzał w lusterko. Dwaj frajerzy wciąż go ścigali; kierowca zrobił wiraż przed jakimś vanem i popędził ku skrzyżowaniu.

Tuż po tym, jak Moore przemknął przez krzyżówkę, światło zmieniło się na czerwone. Na ulicę wyjechał starzec na rowerze z koszami umieszczonymi z przodu i z tyłu. Kosze były przepełnione kocami, plastikowymi butelkami i plecakami. Znajdował się na przejściu, kilka metrów za nim podążali piesi. Fajtłapy śledzące Moore’a nie zdążyły wyhamować. Starzec i jego rower polecieli w powietrze wysokim łukiem niczym

zabawki; maska samochodu zwinęła się jak placek taco, lecz kierowca pędził dalej. Mężczyzna spadł na jezdnię daleko za autem, piesi podbiegli do niego z krzykiem. Z głośniczka komórki odezwał się głos: – Następna w lewo, później w prawo na trzecich światłach. Zadzwonię do tamtejszej komendy policji i zobaczę, czy mogą coś dla ciebie zrobić. Nakierowałem na ciebie oczy z nieba, widzę twój

ogon. – Dzięki. Moore wdepnął mocniej pedał w chwili, gdy następne światła zmieniały się na żółte. Zdążył już się zorientować, że w Juárez czerwone, żółte i zielone światła sygnalizacyjne stanowią zaledwie sugestie dla kierowców. Wielu tylko zwalniało na widok czerwonych, a później pędziło dalej, nawet jeśli nie brali udziału w pościgu samochodowym. Skręcił w lewo zgodnie z podpowiedzią.

Na tablicy widniał napis „Paseo Triunfo de la República”; widok czystych ulic przemysłowej dzielnicy nieco uspokoił Moore’a. Było tam wielu przechodniów i pomyślał, że mądrale, którzy go śledzą, zastanowią się dwa razy, zanim dokonają jakiegoś kaskaderskiego wyczynu w tej okolicy. Rozglądał się, po obu stronach ulic stały zaparkowane samochody. Wolno było jeździć tylko w jednym kierunku, lecz brakowało znaków

wskazujących, że ulice są jednokierunkowe. Tępaki w toyocie znów go doganiały, pasażer na tylnym siedzeniu osunął się na drzwi, jego dłoń z pistoletem opadła. Znalazł się przed trzecimi światłami. – Trzy dwa siedem? Już nie będę cię potrzebował, dzięki. – Na pewno? – Tak, potwierdzam. Później się zgłoszę. Wstrzymując oddech, ostro

skręcił w prawo i wcisnął pedał gazu. Wypuścił powietrze, pomknął jak rakieta alejką, skręcił raptownie w następną ulicę w lewo, śmignął obok śmietnika i pojechał dalej. Zbliżał się do baru V, który miał być po jego lewej stronie. Spojrzał na godzinę szóstą; na razie teren był czysty. Jakiś samochód przemknął przez skrzyżowanie i gwałtownie skręcił, kierując się na Moore’a. Ten wzdrygnął się, widząc, że wciąż

jest ścigany przez toyotę. Przewidzieli jego ruch, a on brał ich za kretynów. Co jest grane? Dlaczego nagle tak zmądrzeli? Zbliżali się do niego ostrożnie, a on nie miał dokąd uciec. Odwrócił się i wyciągnął rękę po pistolet; jeden tkwił w dłoni zabitego, a drugi za jego paskiem. Jednak oba znajdowały się poza zasięgiem Moore’a. Zwolnił i już chciał wrzucić wsteczny bieg, gdy od tyłu podjechał inny samochód, stary

rangerover. Za kółkiem siedział olbrzymi Latynos, przypominający zapaśnika sumo lub samoańskiego wojownika, a obok niego kolega Moore’a z zespołu Fitzpatricka z karabinem. Kawaleria przybywająca z odsieczą czy pluton egzekucyjny? Tak czy siak, Moore tkwił uwięziony między członkami konkurencyjnych karteli, a na siedzeniu jego samochodu leżał trup. Postąpił zgodnie z wyuczonymi wskazówkami, przygotował się do

opuszczenia jednostki. Włączył hamulec, odwrócił się, chwycił glocka, a następnie wyskoczył przez drzwi i przetoczył się po chodniku do dwóch zaparkowanych aut, które stanowiły osłonę. Drzwi jego samochodu zamieniły się w tarczę strzelniczą. Pan Bóg pomaga tym, którzy sobie pomagają. Moore musiał przyjść sobie z pomocą. Podczołgał się do tyłu samochodu i ukradkiem wyjrzał na ulicę. Dwaj

śledzący go mężczyźni nie żyli, ich plecy były upstrzone ranami. Fitzpatrick był w towarzystwie gangsterów z kartelu Sinaloa, Moore postanowił więc, że się podda, a kolega może zdoła opanować sytuację. Albo przynajmniej skłoni ich do tego, by rozpuścili języki, zamiast strzelać. Jeśli pryśnie, może ściągnąć na siebie ich ogień i jednocześnie wróci do punktu wyjścia – a wszak chodziło mu o to, by doprowadzić do spotkania z szefem kartelu.

Rzecz jasna nie chciał zwracać na siebie uwagi w taki sposób, w jaki to uczynił. Nazywał się Scott Howard. Co uczyniłby biznesmen, facet zajmujący się produkcją paneli słonecznych, który z największymi niebezpieczeństwami spotyka się na polu golfowym, a nie w zaułkach Juárez? Po chwili namysłu krzyknął po hiszpańsku do mężczyzn, którzy podjechali rangeroverem: – Jestem Amerykaninem, robię tu interesy!

Porwano mnie! – Taak, my cię porwaliśmy – odparł mężczyzna, który z pewnością nie był Fitzpatrickiem. Moore wychylił się, by spojrzeć w jego stronę. Ubrany w skórzane rzeczy gangster z kółkiem w nosie stał, przywierając do tylnej klapy rangerovera, i wyciągał pusty magazynek z pistoletu. – Tamci w toyocie strzelali do nas, zabili mężczyznę siedzącego na tylnym siedzeniu – wyjaśnił

Moore. – Wiemy o tym! – odezwał się drugi głos. – Wychodź! Moore wyprostował się pomału z rękami w górze, trzymając pistolet w prawej dłoni; od grupki zgromadzonej w pobliżu rangerovera oderwało się dwóch mężczyzn z ogolonymi głowami. Zanieśli ciała dwóch frajerów do toyoty z czerwonym błotnikiem, a potem jeden usiadł za kierownicą i odjechał. Moore odprowadził go wzrokiem, a tymczasem trzej

pozostali otoczyli go; był wśród nich ten wytatuowany z kolczykiem w nosie. Fitzpatrick unikał jego spojrzenia. To dobrze. Któryś z gangsterów wsiadł do auta Moore’a, wycofał i po chwili zniknął. Grubas ważył jakieś sto osiemdziesiąt kilo, jego brzuch opadał falami i poruszał się przy oddychaniu. Był to okryty złą sławą Luis Torres, szef zbrojnego gangu kartelu Sinaloa i „przełożony” Fitzpatricka. Na

głowie miał czarną czapkę baseballową odwróconą tyłem naprzód; na jego potężnych ramionach widniały obfite tatuaże przedstawiające załamane błyskawice. Na jednym bicepsie straszyła misterna podobizna szkieletu odzianego w zwiewne szaty liturgiczne. Była to Santa Muerte, święta śmierć, której oddawali cześć handlarze narkotyków. Jeszcze osobliwiej prezentowały się jego oczy. Na każdej powiece miał wytatuowane

oko, tak że kiedy mrugał, wydawało się, że wciąż gapi się na rozmówcę. Był to widok prawie tak samo niepokojący jak jego twarz – nalana i okrągła jak u cherubina. Moore starał się coś dojrzeć za fałdami tłuszczu obramowującymi jego oczy. A zęby, próchniejące i pożółkłe, bez wątpienia zostały zniszczone za sprawą śmieciowej żywności. Moore miał nieodpartą ochotę się skrzywić. Nie zrobił tego. Westchnął… Dobre i to, że gangsterzy przestali

strzelać, przynajmniej na razie. – Szkoda, że nie chcą mi panowie uwierzyć. Może mógłbym pomówić z kimś innym? Torres zaklął pod nosem. – Zabierzcie tego kutafona do środka. *** Moore’a wprowadzono do biura na drugim piętrze nad salą taneczną; usiadł na składanym metalowym krzesełku i marszcząc

czoło, spojrzał na brązową boazerię z lat siedemdziesiątych i ciężkie stalowe biurko ustawione obok okna. Półka nad biurkiem uginała się pod ciężarem dziesiątków skoroszytów, pod sufitem migotały ostre fluorescencyjne światła. Jedynym nowoczesnym przedmiotem w tej sali był iPad, którego ekran połyskiwał na biurku. Fitzpatrick wraz z dwoma innymi zbirami pozostali w pomieszczeniu; Torres usiadł na krześle przy biurku niczym stary

mors, który bada wodę, zanim się do niej ześlizgnie. Grubas sprawdzał, czy krzesło nie załamie się pod jego imponującą tuszą. – I co teraz zrobimy? – spytał Moore, wywołując uśmiechy na twarzach wszystkich obecnych. – Słuchaj, pojebańcu, albo zaczniesz gadać, albo czeka cię el guiso. Kapujesz? Moore przełknął ślinę i skinął głową. El guiso, czyli gulasz, tak nazywała się dobrze znana metoda

wykonywania egzekucji przez kartel. Pakowano ofiarę do dwustulitrowej beczki, oblewano benzyną albo olejem silnikowym, a następnie podpalano, robiąc z niej ludzki gulasz. Beczka bardzo ułatwiała pozbycie się resztek zwłok. Torres splótł ręce na piersiach. – Pracujesz dla policji federalnej? – Nie. – Dla miejscowej? – Nie. – Więc dlaczego, u diabła, kręcisz

się koło tych działek? – Miałem nadzieję, że spotkam się z właścicielem. To dlatego wysłaliście tego typa, żeby mnie porwał? – Owszem, wysłałem go – potwierdził Torres. – A on dał plamę. – Niezupełnie, przecież tu jestem – zauważył Moore. – A kim ty jesteś? – No dobra, proponuję taki układ. Jestem kimś, kto może pomóc waszemu szefowi. Muszę z

nim usiąść i pogadać, mano a mano. Torres zachichotał pod nosem. – Twoje niedoczekanie. – Luis, posłuchaj mnie uważnie. Wzrok grubasa znieruchomiał. – Skąd znasz moje imię? – Wiemy o wiele więcej, ale przejdę do rzeczy. Pracuję dla grupy międzynarodowych inwestorów. Mamy siedzibę w Pakistanie, robiliśmy bardzo korzystne interesy z kartelem Juárez, ale nas wykiwali. Moi pracodawcy chcą wyeliminować

kartel Juárez. Koniec, kropka. – Dlaczego ma nas to obchodzić? – Bo wysłano mnie po to, bym zlikwidował przywódców tego kartelu. A wy mi w tym pomożecie. Torres wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i zwrócił się po hiszpańsku do swoich towarzyszy: – Słyszycie, co ten gringo nam opowiada? Wierzycie mu? – A powinni uwierzyć. Daj mi mój telefon, coś wam pokażę. Torres odwrócił się do Fitzpatricka, który odebrał

Moore’owi smartfona. Rzucił mu go, a Torres nachylił się do Moore’a. – Jeśli zadzwonisz albo wyślesz jakieś ostrzeżenie, od razu cię rozwalimy – ostrzegł go. – Lepiej mnie nie zabijajcie, będę waszym nowym najlepszym kumplem. – Moore przesuwał kciukiem ikony na ekranie, aż dotarł do galerii zdjęć. Wyszukał fotkę przedstawiającą Dantego Corralesa. – Chcecie, żeby ten kutas zginął?

– Corrales – westchnął Torres. – Muszę pogadać z waszym szefem, zapłacę za to pięćdziesiąt kawałków. – Pięćdziesiąt kawałków? – zdziwił się Torres. – Nie jesteś tu sam, co? Moore omal nie spojrzał w kierunku Fitzpatricka. Mało brakowało. – Nie o was nam chodzi, może nawet ubijemy z wami interes. Ale najpierw el guiso dla Corralesa i wszystkich jego kumpli…

Torres odchylił się na krześle, które głośno zaskrzypiało. Potem westchnął głęboko i powoli skinął głową. – Gdzie masz kasę? W hotelu? – Przekaz elektroniczny. – Przykro mi, gringo. Tylko gotówka. – Rozumiem, zdobędę gotówkę. A ty załatw mi spotkanie z szefem. I masz rację, nie jestem tu sam.

17 Pieniądze i strzelby

W drodze do Bogoty, stolicy Kolumbii Jorge Rojas spojrzał nieobecnym wzrokiem przez owalne okienko i westchnął. Znajdowali się na wysokości dwunastu kilometrów, w doskonale izolowanej kabinie szum

silników boeinga 777 z silnikami Rolls-Royce’a Trenta 800 brzmiał jak mruczenie kota. Było to niezwykłe, zważywszy, że są to największe silniki turbowentylatorowe, jakie montuje się w samolotach; nic w tym dziwnego, skoro samolot tyle kosztuje. Wydał na ten VIP-owski odrzutowiec – największy na świecie, często określany mianem „potrójnej siódemki” – prawie trzysta milionów dolarów. Mógł przelecieć niemal pół kuli ziemskiej

bez tankowania. Jeśli Jorge Rojas się śpieszył, pilot i drugi pilot, dwaj weterani, zasłużeni piloci meksykańskich sił powietrznych, mogli dostarczyć go do celu z prędkością osiemdziesięciu dziewięciu setnych macha. Odrzutowiec, podobnie jak wiele domów, stanowił świadectwo ogromnego sukcesu właściciela oraz doskonałe miejsce wytchnienia. Rojas odebrał samolot z fabryki Boeinga w Seattle i kazał polecieć nim do bazy

Lufhansy w Hamburgu; tam zamontowano w nim całkowicie nową kabinę, dostosowaną do szczegółowych i bardzo ambitnych wymagań klienta. Odrzutowiec mógł przewozić pięćdziesięciu pasażerów w kabinie pierwszej klasy, lecz większa jego część została przerobiona na podniebny dom i biuro. Znalazła się w nim nawet wielka sypialnia urządzona w tonacji czarno-popielatej. Łazienka z trawertynu wyposażona była w sześciogłowicowy prysznic i

saunę na cztery osoby oraz wannę natryskową. W przylegającym do niej gabinecie umieszczono antyczne francuskie meble przytwierdzone do podłogi. Nawet regały na książki miały zabezpieczone półki, żeby książki się nie zsuwały. Meble były stare, lecz wyposażenie techniczne było najnowocześniejsze z możliwych: drukarki, skanery, komputery, sieci wi-fi, kamery internetowe oraz wszystko, czego mógł potrzebować pokładowy informatyk.

Naprzeciwko biurka stał stół konferencyjny z płaskim telewizorem i projektorem komputerowym, a obok znalazły się luksusowe, miękko wyściełane skórzane fotele, na których goście siadali i wzdychali z podziwem. Tuż obok mieściła się sala medialna z jeszcze jednym panoramicznym telewizorem i szerokimi kanapami i szezlongami, a także pojemny barek obsługiwany przez Hansa DeVaughna, zwycięzcę międzynarodowego konkursu

barmanów, którego Rojas zatrudnił podczas pobytu w Hiszpanii. Konkurs uważany był za odpowiednik Oscara w dziedzinie obsługi klientów lokali, a Hans dzięki swojej wiedzy, umiejętnościom i kreatywności zostawił w polu więcej niż sześć tysięcy barmanów z ponad dwudziestu czterech krajów. Wszystkich siedmiu kelnerów Rojasa zostało zatrudnionych podczas wypraw służbowych do Europy; mieszkali w niedużych,

lecz funkcjonalnych kwaterach z prysznicem i łóżkami kolejowymi, takimi, jakich używa się podczas długich podróży. Kuchnia z piecem konwekcyjnym wyglądała spektakularnie, pomógł ją zaprojektować pracujący dla niego od lat kucharz J.C. Nalegał, by mieć do dyspozycji kompletne wyposażenie kuchni, bez względu na to, jak daleką podróż odbywają. Paru gości specjalnych Rojasa zauważyło, że w porównaniu z jego latającym pałacem amerykański

Air Force One to „uboga rudera”. Król Jordanii zażartował, że rozczarowuje go brak na pokładzie odrzutowca basenu. – Nie ma się z czego śmiać – odparł Rojas. – Rosjanie mają baseny ze słoną wodą na okrętach podwodnych klasy Tajfun. Ale nie ma obawy, następny samolot, który kupię, będzie większy i Wasza Wysokość będzie mógł skorzystać z basenu! – To niepotrzebne, pański

samolot

jest

doprawdy

nadzwyczajny. Rojas otoczył się drogimi skórami i wspaniale wypolerowanym drewnem, J.C. przygotowywał dla pasażerów wykwintną wczesną kolację, a on miał tyle pieniędzy, że nie zdołałby ich wydać, nawet gdyby żył po tysiąckroć. Indeksy giełdowe w Ameryce Północnej i Południowej osiągnęły najwyższe wartości od pięciu miesięcy. Życie było cudowne, nie powinien czuć goryczy.

Niestety Miguel zbyt szybko dorastał; Rojas pomógł mu znaleźć piękną narzeczoną i częściowo tego żałował, gdyż wokół dziewczyny – tak bardzo podobnej do jego ukochanej Sofii – miało teraz obracać się życie syna. Rojas uśmiechnął się do siebie. Przeżywa ból ojca, który musi się pogodzić z niezależnością syna, i to wszystko. Logika musiała zatriumfować nad emocjami. Łatwiej jednak powiedzieć, niż zrobić. Patrząc na nich razem, pięknych,

emanujących młodością, mimo woli widział siebie i Sofię. Naturalnie był zazdrosny o młodość syna i o to, że ten znalazł miłość, podczas gdy on utracił miłość swojego życia. Czy ma prawo tak się czuć? Zazdrościć własnemu synowi? Po przeciwnej stronie kabiny siedział Jeffrey Campbell, stary przyjaciel z uczelni, założyciel Betatest, firmy, która miała swój udział w tworzeniu pierwszych aplikacji dla kilku platform telefonii komórkowej. Campbell

zarobił miliony i z pomocą Rojasa rozszerzał działalność na Amerykę Południową. Grali w jednej drużynie piłkarskiej i kiedyś chodzili z bliźniaczkami, wzbudzając tym sensację w kampusie, gdyż za tymi kociakami uganiały się tłumy studentów. – Wyglądasz, jakbyś był daleko stąd – zauważył Campbell. Rojas uśmiechnął się niewyraźnie. – Nie aż tak daleko. Jak się czujesz?

– W porządku. Zawsze myślałem, że odejdę przed nim. Niełatwo jest chować młodszego brata. To zdanie poruszyło Rojasa. – Oczywiście, że tak. Brat Campbella, także akademicki sportowiec, który nie wypalił w życiu ani jednego papierosa, zmarł nagle na raka płuc. Miał trzydzieści osiem lat. Lekarze podejrzewali, że przyczyną był kontakt ze zubożonym uranem; jego czołg Abrams M1A1 wjechał w Iraku na minę domowej roboty.

Jednakże udowodnienie tego i uzyskanie odszkodowania od wojska byłoby trudne. Starszy brat Rojasa zginął w wieku zaledwie siedemnastu lat, kiedy Rojas miał lat piętnaście. Wychowywali się w Apatzingan, mieście leżącym w południowozachodniej części Meksyku, w stanie Michoacan, które było wówczas znacznie mniejsze. Ojciec, rolnik i ranczer, w weekendy reperował maszyny rolnicze i taksówki dla firmy działającej w

paru miastach. Był barczystym mężczyzną z gęstym wąsem i nosił filcowy kapelusz; niektórzy żartowali, że nie zdejmuje go, nawet gdy kładzie się spać. Matka, której duże brązowe oczy i gęste brwi potrafiły mieć taki wyraz, że Rojasowi ciarki przechodziły po grzbiecie, bez końca harowała na farmie i utrzymywała domostwo w nieskazitelnej czystości. Rodzice wpoili mu etykę pracy nieznoszącą żadnych wymówek; za jej sprawą nie miał cierpliwości dla tych,

którzy niedbale szli przez życie. Tamta noc była chłodna i rześka, wiatr spadał z gór i poruszał bramą, w której zardzewiał zamek. Trzech gangsterów stało w blasku wąskiego księżyca, czekając, aż brat Rojasa, Esteban, wyjdzie do nich. Mieli na sobie ciemne ubrania, dwaj nosili kurtki z kapturem i wyglądali jak śmierć. Najwyższy z nich ustawił się nieco z tyłu niczym obserwator, który ma zarejestrować wydarzenie i zrelacjonować je komuś

potężniejszemu. Rojas wyszedł na ganek i chwycił brata za nadgarstek. – Oddaj im tę forsę i z głowy. – Nie mogę, już ją wydałem – odparł Esteban. – Na co? – Na naprawę traktora i rur wodnych. – A więc w taki sposób zdobyłeś te pieniądze? – Tak. – Dlaczego to zrobiłeś? – spytał Rojas łamiącym się głosem.

– Rozejrzyj się, zobacz, jak żyjemy! Jesteśmy wieśniakami! Zasuwamy cały dzień i za co? Nie mamy prawie nic! Oni pracują dla kartelu i w ciągu pięciu minut zarabiają tyle, co my w miesiąc! To niesprawiedliwe. – Wiem, ale nie powinieneś tak robić! – Tak, masz rację, nie powinienem kraść ich forsy, ale to zrobiłem. A teraz jest za późno, muszę z nimi pogadać. Może pozwolą mi je odpracować.

– Nie idź. – Muszę to załatwić, bo już nie mogę spać. Muszę się z nimi ułożyć. Esteban wyrwał rękę z dłoni brata i zszedł z ganku na piaszczystą drogę, kierując się do płotu. Rojasowi raz po raz śnił się ten widok po nocach. Widział każdy krok, każde załamanie cienia na sztruksowej marynarce brata. Esteban pociągał nerwowo za rękawy marynarki. Rojas zawsze podziwiał swojego starszego brata i

nigdy nie widział, by ten się bał. On jednak raz po raz pociągał za rękawy i kroczył ostrożnie, dłużej niż zwykle powłócząc nogami… Wszystko to powiedziało mu, że jego bohater i opiekun, który nauczył go łowić ryby, skakać po kamieniach i kierować traktorem, boi się, i to bardzo. – Esteban! – krzyknął Rojas. Jego brat odwrócił się i uniósł palec. – Zostań na ganku! Rojas marzył, by pójść razem z

bratem albo wbiec do domu i zaalarmować rodziców, ci jednak pojechali do miasta świętować rocznicę ślubu; ojciec Rojasa pochwalił się, że odłożył dość pieniędzy na to, by zaprosić żonę na drogą kolację. Jeden z gangsterów powiedział coś do Estebana, który odciął się podniesionym głosem. Esteban zbliżył się do bramy, a gangsterzy, o dziwo, nie chcieli przez nią przejść, jak gdyby coś ich powstrzymywało.

Dopiero gdy stanął za nią na piaszczystej drodze, otoczyli go. Rojas pomyślał o strzelbie, którą ojciec trzymał pod łóżkiem. Wyobraził sobie, że wybiega za bramę i strzela każdemu z tych drani w twarz. Nie mógł dłużej patrzeć, jak cabrones osaczają jego brata. Przypomniał sobie, że w zeszłym tygodniu Esteban przyniósł słodycze, prawdziwy luksus w tym domu; teraz uświadomił sobie, że brat kupił je za ukradzione

pieniądze. – Masz – rzekł Esteban. – Wiem, jak bardzo lubisz czekoladę. – Dziękuję! Nie mogę w to uwierzyć! – Wiem, ja też. Kiedy zjedli całą czekoladę i leżeli w łóżkach, gapiąc się w sufit, Esteban powiedział: – Nigdy nie powinieneś się nikogo bać, Jorge. Ludzie będą próbowali cię nastraszyć, ale nikt nie jest lepszy od drugiego. Niektórzy mają pieniądze i

strzelby, na tym polega cała różnica. Ale nie bój się, w życiu trzeba być wojownikiem. – El padre chybaby się z tym nie zgodził – odparł Jorge. – Kazał nam bać się gangów. – Nie, nigdy się nie bój! Jednak Rojas bał się jak jeszcze nigdy, widząc, że gangsterzy zaczęli wykrzykiwać na jego brata. Najniższy z nich szturchnął Estebana, a ten odepchnął go i zawołał: – Oddam wam forsę!

Wtedy najwyższy gangster, strażnik stojący z tyłu i milczący, sięgnął do kieszeni i wyjął pistolet. Rojas otworzył usta, zesztywniał, a potem wyciągnął rękę… Huk wystrzału sprawił, że wzdrygnął się i zamrugał. Głowa Estebana odskoczyła na bok i ciało runęło na ziemię. Rojas bez słowa wpadł do pokoju ojca i chwycił strzelbę. Wybiegł przed dom, lecz trzej gangsterzy uciekali polem w stronę księżyca, który wisiał nisko nad horyzontem.

Rojas przemknął przez bramę i krzyknął za nimi. Dwa razy wypalił ze strzelby, echo odbiło się od ścian domu i wzgórz. Gangsterzy byli już daleko poza zasięgiem broni. Zaklął, zwolnił bieg, zatrzymał się i zaczął łapać oddech. Wtedy odwrócił się do brata, który leżał bez ruchu na ziemi. Podbiegł do niego, strzelba wypadła mu z dłoni. Zadrżał na widok rany ziejącej w głowie Estebana. Brat spoglądał na niego,

w jego oczach błyszczał dziwny odblask. Później w sennych koszmarach Rojas widział ten księżyc w jego oczach, a na tle światła rysowała się sylwetka milczącego strażnika z pistoletem w dłoni. Rojas usiłował dojrzeć twarz tego chłopaka, lecz nigdy mu się to nie udawało. Oparł głowę na piersi brata i się rozpłakał. Sąsiedzi zastali go tam kilka minut później, po jakimś czasie wrócili rodzice. Matka zawodziła całą noc.

To działo się w innym życiu, myślał Rojas, wiodąc palcem po czarnym drewnie fotela. Historia chłopca, który z żebraka staje się bogaczem, to banał; tak mu mówiono, on jednak był gotów spierać się z każdym, kto określiłby jego obecne życie jako banalne. Rojas wciąż kochał i podziwiał brata, lecz rozumiał teraz, że Esteban popełnił wielki i głupi błąd. Niemal pół życia poświęcił na poszukiwanie chłopaka, który zabił Estebana, lecz nikt mu w tym nie

pomógł. – Jorge, nie wiem, jak ci za to dziękować. Za wszystko. Jeszcze nigdy nie miałem okazji spotkać się z prezydentem jakiegoś kraju. – Ja spotkałem się z wieloma – odparł Rojas. – I wiesz co? Oni są po prostu ludźmi. Ludzie będą próbowali cię nastraszyć, ale nikt nie jest lepszy od drugiego. Niektórzy mają pieniądze i strzelby, to jedyna różnica. – Niektórzy mają także prywatne odrzutowce – dodał z uśmiechem

Campbell. Jorge skinął głową. – Lubię podróżować. – Na pewno już cię o to pytano, ale ludzie tacy jak ty zawsze mnie intrygowali. Co twoim zdaniem najbardziej przyczyniło się do twojego sukcesu? Dyscyplina czy inteligencja? Szczęście? A może wszystko po trochu? Opowiedziałeś mi, że wychowałeś się w małej mieścinie, a teraz jesteś jednym z najbogatszych ludzi na świecie. Autor artykułu w „Newsweeku”

szacuje, że twój majątek stanowi co najmniej osiem procent produktu narodowego brutto Meksyku. To jest coś oszałamiającego… Czy ktoś by to sobie wyobraził, kiedy byliśmy na studiach? – Tobie też nieźle się powiodło, nie doceniasz się. Campbell skinął głową. – Ale daleko mi do ciebie. Rozglądam się po tym wspaniałym samolocie i pytam, jak do tego doszedłeś? – Kupując firmy, dokonując

mądrych inwestycji… W gruncie rzeczy nie wiem. Najbardziej pomogli mi przyjaciele. – Nie bądź taki skromny. – Mówię poważnie. Najważniejsze są przyjaźnie, które zawarłem, przekonasz się o tym, gdy będziemy w Kolumbii. Campbell zastanowił się nad tym i skinął głową, wydawało się, że Rojas zdołał uniknąć odpowiedzi. – Myślisz, że to dzięki szkole? – zapytał po chwili Campbell. – Dobrze się uczyłeś.

– Na pewno tak. To zasługa szkoły i przyjaciół. – Ale to nie jest rozwiązanie prawdziwej tajemnicy. Rojas zmarszczył czoło. – A więc co? – Wiele twoich firm zdołało przetrwać załamanie gospodarcze. Jeśli mnie pamięć nie myli, ani jedna należąca do ciebie firma nigdy nie ogłosiła bankructwa. W obliczu takiej zmienności na rynku to wręcz niewiarygodne. Rojas pozwolił sobie na leciutki

uśmiech. – Zatrudniam dobrych fachowców i armię prawników, którzy chronią mnie i moje inwestycje. – Linie metra, które masz w Meksyku, zarabiają więcej niż koleje podziemne w Stanach, mimo że Meksykanie mają niższe dochody. Jak ci się to udaje? Jorge Rojas się roześmiał. – Sprzedajemy masę kanapek. Wrócił myślą do posiedzenia rady dyrektorów, której

przewodniczył w ubiegłym miesiącu; przedstawiono na nim dochody sieci placówek sprzedaży samochodów, które rozrzucone były w całym Meksyku. Wielu ludzi nie zdawało sobie sprawy, że kraj miewał często największą na świecie produkcję i sprzedaż samochodów. Liczby okazały się jednak rozczarowujące; mimo to Rojas zapewnił swoich pracowników, że premie dilerów nie zostaną zlikwidowane, a wręcz przeciwnie, dziesięciokrotnie

wzrosną. – Jak to możliwe, skoro nastąpił ogromny spadek sprzedaży? – zapytał dyrektor generalny. Było to trafne pytanie; kilkunastu ludzi siedzących przy długim stole konferencyjnym skupiło swoją uwagę na Rojasie. Ten wstał. – Prowadzę intensywne rozmowy z producentami i przyrzekam wam, że premie wzrosną. Zgromadzeni wzruszyli ramionami z niedowierzaniem, lecz Rojas dotrzymał słowa. Zalały go

telefony i e-maile z podziękowaniami. Jeden z dyrektorów zauważył nawet, że señor Rojas posiada magiczny skarbiec pełen zaczarowanych pieniędzy, które ratują ludzkie życie, chronią rodziny i szkoły. W żartach często wypowiada się prawdę. Skarbiec w zamku w Cuernavaca tuż za miastem Meksyk od posadzki do sufitu wypełniony był dolarami amerykańskimi oraz meksykańskimi pesos. Prawdziwe

ściany gotówki, miliony, wiele milionów, które zostaną zręcznie wyprane w pajęczynie fasadowych firm i złożone na zagranicznych depozytach bankowych jako dodatki do legalnych przedsiębiorstw Rojasa, sieci dilerów, restauracji, producentów papierosów i telekomów. Ponieważ jedyną gałęzią działalności gospodarczej, która nie tylko nie więdła w czasach ekonomicznej posuchy, lecz kwitła, był handel narkotykami. Bywało,

że Rojas marzył o oderwaniu się od biznesu, na którym zbudował swoje imperium. Utrzymanie w tajemnicy swojej tożsamości i zaangażowania w działalność kartelu było wymagające i uciążliwe. Ani jego żona, ani syn nie wiedzieli o kartelu Juárez i o tym, w jaki sposób Rojas, wówczas student ostatniego roku na uniwersytecie, związał się ze światem przestępczym. Rojas poznał absolwenta uczelni Enrique’a Juáreza, którego koledzy

i wykładowcy uważali za geniusza w dziedzinie rekombinacji kodów DNA i wytwarzania insuliny. Juárez chciał założyć firmę farmaceutyczną w Meksyku, by wykorzystać tamtejszą tanią siłę roboczą. Projekt zaimponował Rojasowi tak bardzo, że lwią część oszczędności swojego życia – niemal dwadzieścia tysięcy dolarów – zainwestował w firmę. Nazywała się Genetics Acuna, a jej siedzibą stało się liczące dwieście dziewięć tysięcy mieszkańców

miasto Acuna, które leżało nad rzeką Rio Grande, na południe od Del Rio w Teksasie. Juárez wyjaśnił mu założenia działalności: pierwszy kontrakt będzie dotyczył wytworzenia łańcucha A zawierającego dwadzieścia jeden aminokwasów oraz łańcucha B, który zawierał ich trzydzieści; razem miały one stanowić prekursory syntezy ludzkiej insuliny. Wyhodowane łańcuchy aminokwasów A i B miały zostać

wysłane do Stanów Zjednoczonych, gdzie przy użyciu specjalnych enzymów wykorzystywanych do chirurgii molekularnej dołączy się je do kolistych wiązek DNA zwanych plazmidami. Będzie to następny krok na drodze do wyprodukowania insuliny. Napłynęły kontrakty, interes ruszył z miejsca i w ciągu następnych pięciu lat Rojas i Juárez zarabiali sześciocyfrowe sumy. Rojas najwyraźniej dostrzegł korzyści płynące z posiadania

firmy farmaceutycznej z legalną fasadą. Za plecami wspólnika jął wytwarzać czarnorynkowe generyki takich lekarstw, jak dilaudid, vicodin, percocet i oxycontin, które przynosiły większe pieniądze niż zyski z insuliny. Pewnego wieczoru w piątek po długiej kolacji i gorącej dyskusji Juárez spojrzał przez swoje grube okulary na Rojasa. – Jorge, nie podoba mi się, że prowadzisz naszą firmę w tym

kierunku. Stawka jest zbyt wysoka, za dużo można stracić. Nie obchodzi mnie, ile zarabiamy na lekach czarnorynkowych. Jeśli nas przyłapią, wszystko przepadnie. – Wiem, co chcesz powiedzieć, dlatego jestem gotów cię wykupić. Możesz zabrać forsę i otworzyć nową firmę. Przedstawię ci bardzo hojną ofertę, nie chcę, żebyś czuł się poszkodowany. Zaczynaliśmy od świetnych pomysłów, o resztę trzeba było się modlić. Uwolnię cię od tego, będziesz mógł zabrać się

do czegoś nowego. – To ja stworzyłem tę firmę, narodziła się w mojej głowie, wiesz o tym. Nie podam ci jej na tacy. Byliśmy wspólnikami, ale nigdy nie konsultowałeś ze mną tego, co robisz. Zaszedłeś mnie od tyłu, nie mogę ci już ufać. Rojas zesztywniał. – Byłbyś nikim bez moich pieniędzy. – Nie sprzedam ci firmy, proszę cię, żebyś przestał ryzykować wszystko.

– Powinieneś przyjąć moją propozycję. – Ani mi się śni – odparł Juárez, po czym wstał, otarł usta i zdecydowanym krokiem oddalił się od stolika. Nazajutrz rano podjął próbę zwolnienia wszystkich naukowców i laborantów zatrudnionych przez Rojasa. Ten kazał mu wziąć urlop i wyjechać na tydzień do Szwajcarii na narty, bo najwidoczniej nie myśli trzeźwo. Juárez ostatecznie

uległ presji i wziął sobie wolne. Tak się niefortunnie złożyło, że zginął w strasznym „wypadku”, zostawiając pieniądze i wszystko, co miał, swojej matce, starszej pani, która natychmiast podpisała niesłychanie korzystną umowę z Rojasem. Kartel Juárez przyjął swoją nieoficjalną nazwę od miasta, w którym odbywała się większa część jego działalności, lecz za sprawą uderzającej ironii było to także nazwisko człowieka, który

przyczynił się do jego narodzin. Rojas rozpoczął od małej firmy farmaceutycznej, z której utworzył wiele innych. One z kolei pomogły mu zbudować przedsiębiorstwa, dzięki którym mógł prać pieniądze, kupując ogromne połacie gruntów w najgęściej zaludnionych miastach Meksyku. Nauczył się, że aby stać się biegłym w nowej gałęzi działalności, nie trzeba tracić czasu na długą naukę, można ominąć tę przeszkodę, wykupując

prosperujące firmy na danym rynku. Doskonała znajomość zagadnień finansowych, umiejętność sprzedaży produktów sprawiła, że jego imperium rozrastało się w błyskawicznym tempie. Problemy nie ominęły go jednak całkowicie. Trzech najwyższej rangi członków kartelu, kierując się swoim ego i pychą, naraziło na szwank jego dobre imię, a zarazem zagroziło działalności polegającej na przemycie narkotyków. Został więc

zmuszony do odsunięcia ich od władzy. Decyzja ta, podobnie jak decyzja o usunięciu Juáreza, wciąż go dręczyła. Wszelako wiedział, że jeśli nie zadziała szybko, przedsięwzięcie pójdzie na dno, a on wraz z nim. W ostatnich latach kupił ziemię w Nowym Jorku i zarobił miliony, żonglując działkami. Wpłacił kaucję za wydawców książek i czasopism i kupił udziały w firmach. Często bawił się myślą, że przekaże cały kartel i związane z

nim przedsięwzięcia Fernandowi Castillowi, który zapewniłby mu stabilne i kompetentne kierownictwo. Rojas był gotów prowadzić tylko legalną działalność, lecz wtedy światowa gospodarka gwałtownie się załamała i musiał wzmocnić swoje firmy i odbudować dochody, pozostając na stanowisku niewidzialnego szefa. Kartel zaś stał się najbardziej dochodową i najpotężniejszą organizacją przestępczą w Meksyku.

Jak Rojas to osiągnął? Mógł nachylić się do ucha Campbella i powiedzieć mu prawdę: Jeffreyu, świat nie jest sprawiedliwy, zabrał mi moją żonę. Z tego powodu nie mogę grać zgodnie z zasadami, muszę ryzykować tak jak mój brat. Robię więc to, co robić muszę. Staram się czynić tyle dobra, ile mogę, lecz wiem, że ceną jest życie wielu ludzi, wielu porządnych ludzi je traci. Jednakże ocalonych jest więcej. Taka jest straszna prawda o

mnie, ta przerażająca tajemnica. Dobrze dla ciebie, że nie musisz się z tym zmagać… Tylko ja muszę. J.C. przyniósł obiad, świeże fajitas, które napełniły kabinę odrzutowca aromatem; Rojasowi zakręciło się w głowie. Pomyślał o Miguelu, który niebawem wyruszy ze swoją młodą damą na krótkie wakacje. Jaki będzie ten dzień, w którym jego j edyny syn pozna prawdę?

18 Śpiący pies

Casa de Narino Bogota, Kolumbia Pałac prezydencki w Kolumbii otrzymał imię urodzonego w 1765 roku Antonia Narino, który został jednym z przywódców politycznych i wojskowych ruchu

narodowowyzwoleńczego tego kraju i który wybudował w tym miejscu swój dom. Cztery pary kolumn wznosiły się ku wspaniałemu łukowi górującemu nad wejściem do pałacu; wchodząc w cień tego olśniewającego dzieła sztuki Rojas pomyślał, że owszem, przyjemnie byłoby zamieszkać w domu o takiej historii i tradycji. Za nim szedł Jeff Campbell, a prezydent Tomas Rodriguez czekał na gości z promiennym uśmiechem. Był to mężczyzna o gęstej brązowej

czuprynie, miał na sobie czarny garnitur, białą koszulę i złoty jedwabny krawat, który na chwilę wprawił Rojasa w osłupienie. Nigdy nie widział tak gładkiego i połyskliwego materiału; zanotował sobie w pamięci, by zapytać o niego prezydenta. Wstępne grzeczności trwały krótko, prezydent spojrzał w oczy Rojasowi i Campbellowi, mocno uścisnął im obu ręce; później nastąpiło abrazo wobec Rojasa oraz mocne klepnięcie w ramię.

– Długo się nie widzieliśmy, przyjacielu. – Przepraszam, że tak późno przybyliśmy – odparł Rojas – ale po tym zamieszaniu w Paryżu przejście przez służbę celną zamieniło się w niemal trzygodzinne piekło. – Wiem, skąd się wzięło opóźnienie – rzekł Rodriguez. – Wybrałem dla nas miejsce w czytelni, położę się spać o dziesiątej, więc mamy mnóstwo czasu. Możemy także przenieść się

do obserwatorium, jeśli nie będzie zbyt zimno. Z pewnością zasypiecie mnie informacjami o swoich holdingach, nasłucham się o ropie, kawie, węglu… Chcę panom powiedzieć, że powodzi nam się znacznie lepiej, niż kiedy ostatnio rozmawialiśmy. – O tak – potwierdził raźno Rojas. Prezydent się odwrócił. Campbell spojrzał na Rojasa i uśmiechnął się. – Coś nieprawdopodobnego.

– Owszem – zgodził się Rojas i dodał szeptem: – A kiedy skończymy rozmowę, będziesz miał umowę z rządem, możesz mi wierzyć. – Fantastycznie – odparł Campbell. Przeszli obok wejścia do sali, której ściany zdobiły pięknie oprawione dzieła sztuki, między innymi kilka obrazów samego Antonia Narino; stały w niej również misternie zdobione meble pochodzące sprzed kilkuset lat.

Tego rodzaju historyczne wnętrza i bogactwo nie wywoływały już reakcji u Rojasa; z przyjemnością patrzył jednak na rozszerzone ze zdziwienia oczy Campbella. Jego komórka zaczęła wibrować. Przyszła wiadomość tekstowa od Fernanda Castilla: „Jestem z Ballesterosem”. Rojas przyjął ją z zadowoleniem. Ballesteros miał bardzo poważne trudności i Rojas był rad, że przebywa w Kolumbii i może pomóc swojemu lojalnemu

dostawcy. Wrogowie Ballesterosa poznają moc gniewu kartelu Juárez. Obóz ruchu FARC Gdzieś w dżungli Okolice Bogoty, stolicy Kolumbii Pułkownik Julio Dios z Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii, największej i najstarszej organizacji powstańczej na obu kontynentach amerykańskich, usiadł na swoim łóżku w namiocie.

Był to dzień jego pięćdziesiątych urodzin, spędził go, popijając alkohol ze swoimi żołnierzami. Słowo żołnierze było nieco na wyrost, gdyż większość jego sił stanowili osiemnastoletni chłopcy; niektórzy mieli zaledwie czternaście lub piętnaście lat, lecz dobrze ich wyszkolił, a oni okazywali mu bezwzględną wierność w spełnianiu misji polegającej na wyciskaniu forsy od producentów kokainy. Dzięki tym pieniądzom mogli dalej rozwijać

działalność i lepiej uzbroić oddziały. Nie byli jeszcze gotowi na obalenie rządu Kolumbii w drodze przewrotu wojskowego, lecz Dios snuł plany, wedle których za kilka lat siły FARC zdołają wywołać powstanie i osiągnąć decydujące zwycięstwo. Wreszcie obalą skorumpowanego prezydenta i jego nieznośny reżim. Tymczasem jednak powiększą swoje dochody, nakładając większe obciążenia podatkowe na producentów narkotyków. Układ z jednym z

nich, Juanem Ramónem Ballesterosem, został zawarty pod wpływem chwilowej potrzeby; Ballesteros często wymieniał kokainę na broń. FARC pieczołowicie pilnowały, by trzymać się z dala od produkcji i transportu narkotyków, a jednocześnie zapewniały Ballesterosowi ochronę przed władzami lokalnymi i federalnymi. Jednakże Ballesteros rozwijał swoją działalność, a Diosa i jego towarzyszy zawzięcie ścigano;

szeregi ruchu zaczynały topnieć, ich los wydawał się zależny od hojności Ballesterosa oraz innych handlarzy narkotyków, takich jak on. Dios uznał, że trzeba to zmienić, zaczął więc mocniej naciskać handlarza. Upór tego ostatniego mógł go kosztować życie. Dios oparł głowę na złożonych dłoniach. Miał ochotę na długi nocny wypoczynek. Nie usłyszał ani nie zobaczył mężczyzny wchodzącego do

namiotu, poczuł tylko dłoń na ustach i ból przeszywający pierś niczym rozżarzone do białości ostrze. Kiedy wreszcie spojrzał w rozmytą ciemność, dostrzegł postać w czarnym ubraniu. Twarz intruza ukryta była pod kominiarką z jednym wycięciem na oko – a może drugie zakrywała łatka? – Ballesteros przesyła pozdrowienia. Z nami się nie pogrywa. Nigdy. Twoi chłoptasie się o tym przekonają… Teraz

zobaczysz się z Bogiem… Mężczyzna zadał drugi cios w pierś, ból powtórzył się i nagle Dios utracił panowanie nad rękami i nogami. Chciał zakaszleć i nie mógł. Chciał zaczerpnąć tchu. Nie mógł. A potem… *** Wychodząc z namiotu z zakrwawionymi rękawicami, Fernando Castillo pomyślał o innych, którzy zginęli dokładnie w

tej samej chwili, o sześciu wysokiej rangi dowódcach FARC. Wszyscy będą mieli przyszpilone do piersi karteczki z prośbą o dalszą współpracę i cierpliwość. W taki sposób przemówił kartel Juárez. Prywatny pałac Bogota, Kolumbia „Ty ich poprowadzisz. Dżihad znów zawita do Stanów Zjednoczonych, a ty musisz wykorzystać swoje kontakty z

Meksykanami. Rozumiesz?”. Tak brzmiały rozkazy mułły Abdula Samada i wszystkie podjęte przez niego decyzje zmierzały do wypełnienia misji. Bez względu na to, jak wielką odrazę budziło w nim to, co miał uczynić, nie zapomni słów mułły Omara Rahmaniego. Jechał sam w czarnej limuzynie marki Mercedes. Niazi i Talwar oglądali hiszpańskie opery mydlane w hotelu Charleston; Ballesteros umieścił tam w

pokojach wszystkich siedemnastu bojowników. Czternastu podwładnych Samada przybyło do miasta. Z woli Allacha on, Niazi i Talwar uciekli z siedziby w dżungli po ataku bojówki FARC. Jak dotąd spotkało ich tylko jedno niepowodzenie: śmierć Ahmada Legariego w Paryżu. Ballesteros nie mógł zawieźć ich do Meksyku łodzią podwodną, lecz ten problem da się jakoś ominąć; kluczowe było przekroczenie granicy Stanów Zjednoczonych. Jeśli Samad zdoła

dobić targu z kartelem Juárez, najważniejszy etap jego podróży zostanie zrealizowany. Jeśli nie, uruchomione zostaną inne plany; Rahmani powiedział, że jest już w kontakcie z przynajmniej jednym kartelem. Obawiał się, że utrzymywanie kontaktów z innymi mogłoby wzbudzić podejrzenia Rojasa, musieli więc działać powoli, subtelnie. Kierowca limuzyny, młody mężczyzna w wieku około dwudziestu jeden lat, wiózł

pasażera szerokim brukowanym podjazdem ku wejściu do pałacu w stylu kolonialnym stojącego u podnóża wzgórz, skąd rozciągał się widok na całe miasto. Była to jedna z wakacyjnych rezydencji szefa Ballesterosa, na rynku nieruchomości warta miliony. Samad, człowiek żyjący skromnie i prosto, z pogardą patrzył na ostentacyjne bogactwo, przejawiające się dziesiątkami okien mansardowych, sześcioma fontannami ustawionymi za

okrężnym podjazdem i marmurowymi posągami, które bardziej pasowały do muzeum niż do prywatnej willi. Zatrzymali się przed drewnianymi drzwiami rzeźbionymi w liściaste wzory ze złotymi akcentami i wykończeniami z ciemnego orzecha włoskiego. Szofer wysiadł i otworzył Samadowi drzwi. On zaś miał być nie do rozpoznania nawet dla swoich wiernych podwładnych, gdy ci dojrzeli go z daleka. Broda i włosy zostały mocno skrócone,

kupił sobie garnitur o bardzo zachodnim fasonie i nosił skórzaną aktówkę. Każdy Kolumbijczyk wziąłby go za bogatego cudzoziemskiego biznesmena, którego surowa bródka i szczupła sylwetka wskazywały, że w weekendy z upodobaniem oddaje się uprawianiu sportu. Lekko przygarbiony mężczyzna z siwą brodą, ubrany w strój lokaja, czekał na Samada przy drzwiach. Później zaprowadził go na taras na tyłach domu. Przy stole z kutego

żelaza siedział samotnie mężczyzna, którego Samad przyszedł odwiedzić. Czytał „La Republica Bogota”, na stole stała szklanka soku pomarańczowego. – Señor Rojas, przybył pański gość – oznajmił lokaj po hiszpańsku. Mężczyzna opuścił gazetę niżej i okazało się, że jest szokująco młody jak na zajmowane stanowisko. Samad ukrył zaskoczenie; Rojas przeciągnął palcami po gęstych czarnych włosach z odrobiną

siwizny, po czym mocno uścisnął rękę przybysza. – Buenos dias. Proszę usiąść. – Gracias – odparł Samad, zakładając, że będą rozmawiali po hiszpańsku. – To zaszczyt spotkać pana osobiście. Mułła Rahmani opowiedział mi o panu wiele wspaniałych rzeczy. – Jestem wdzięczny. Niebawem podadzą pańskie śniadanie. – Doskonale. – Señor Ballesteros mówi, że towarzyszy panu całkiem spora

świta. – To prawda. Rojas się skrzywił. – Dla mnie to powód do zmartwień, już poinformowałem mułłę Rahmaniego o moim zaniepokojeniu. – Rozumie więc pan nasz dylemat – powiedział Samad. – Obawiam się, że nie. Mułła nie wyjawił mi powodu waszej wizyty, oznajmił tylko, że przybywacie i że jest to niesłychanie ważne, abyśmy porozmawiali.

– Zanim do tego przejdziemy, chcę pana zapewnić, że błędy popełnione w Pakistanie więcej się nie powtórzą. CIA bardzo mocno nas przycisnęła, ale zwerbowaliśmy ich agenta. Podał nam parę nazwisk. Z jego pomocą dostawy zostaną wznowione. Rojas uniósł brwi. – Nie wątpię, bo w innym razie będę zmuszony znaleźć innego dostawcę. Do moich drzwi pukało wielu dowódców plemiennych z północy. Bardzo jasno dałem do

zrozumienia Rahmaniemu, że jesteśmy jedynym kartelem, z którym będziecie robili interesy. – Naturalnie. – Proszę zapamiętać moje słowa. Jeśli dowiem się, że nie jesteście z nas zadowoleni i sprzedajecie swój towar kartelowi Sinaloa albo innemu spośród moich konkurentów, konsekwencje będą poważne. Samad nie potrafił ukryć pogardy wobec faktu, że mu się grozi, jednak miał świadomość, że

nie wyjdzie z tego domu żywy, jeśli rozgniewa gospodarza. – Doskonale rozumiemy, że to umowa na wyłączność. I jesteśmy bardzo zadowoleni ze współpracy z panem, cieszymy się, że stara się pan powiększyć rynek dla naszego towaru, który w przeszłości był ignorowany przez kartele. Przyniosłem panu podarunki świadczące o naszej wdzięczności. Samad zauważył, że Rojas wpatruje się w jego aktówkę. – Och, nie – rzekł z uśmiechem. –

Tutaj ich nie ma, są o wiele większe, tak to ujmijmy. – Zdaje się, że wiem, co pan ma na myśli. – Tak, jest to coś dla pana wrogów. W leśnej kryjówce Ballesterosa stały dwie ciężarówki wyładowane wyrafinowanymi urządzeniami wybuchowymi zrobionymi w należącej do Samada wytwórni w Zahedanie. Obok setek bomb znalazły się w nich dwie skrzynie belgijskich pistoletów FN Five-

seveN; Samad wiedział, że mata policia to ulubiona broń meksykańskich karteli narkotykowych, której używali przeciwko funkcjonariuszom ubranym w kamizelki kuloodporne. Wystrzelone z nich pociski często przebijały pancerz, Samad zakładał, że taki podarunek z pewnością ucieszy Rojasa i jego sicarios. Mułła wyjął z walizki arkusz z listą transportową i pokazał Rojasowi. Ten otworzył szeroko

oczy. – Doskonale. – Każę przywieźć ładunek po południu. – Nie tutaj. Fernando zadzwoni do pana i wszystko omówicie. Rozumiem, że nie przebyliście tak długiej drogi po to, aby dostarczyć mi broń i przeprosić za to, co stało się w Pakistanie. – To prawda. – Oczekujecie przysługi. Samad westchnął głęboko. – Jeden z naszych drogich

przyjaciół, czcigodny imam, zachorował na raka płuc i musi się dostać do Stanów Zjednoczonych, by przejść skomplikowaną kurację medyczną. Podróżuje z nami wraz z dwoma synami, dwoma bratankami i grupą uczniów. Zapewniam pana, że nie jest terrorystą, tylko biednym umierającym człowiekiem, który potrzebuje najlepszej opieki medycznej, jaką można znaleźć. Przy uniwersytecie w Houston mieści się najlepszy ośrodek

leczenia raka. Chcemy tam zawieźć imama, ale potrzebujemy pańskiej pomocy. Z powodu jego przekonań religijnych i budzącego wątpliwości wsparcia finansowego z emiratów arabskich jego nazwisko figuruje na amerykańskiej liście terrorystów i międzynarodowej liście osób niedopuszczonych do lotu samolotami. Gdyby zechciał pan pomóc nam zawieźć jego i całą grupę do Houston, bylibyśmy na wieki wdzięczni. Zjawiła się służąca i postawiła

na stole przed Samadem tacę z tostami, dżemem, owsianką i kawą. Chwila była nieodpowiednia, bo Samad usiłował odgadnąć reakcję Rojasa z wyrazu jego twarzy. Samad podziękował kobiecie, a potem zerknął na Rojasa, który twardym wzrokiem gapił się na szklankę z sokiem pomarańczowym. Pochylił się nad stołem. – Nie mogę wam pomóc. – Ależ señor, to jest kwestia życia

i śmierci. – W rzeczy samej. Rojas odsunął krzesło, wstał, odszedł od stołu, a potem wrócił, w zamyśleniu drapiąc się po brodzie. – Wyobraża pan sobie, co by się stało, gdyby wasza grupa została schwytana? – spytał posępnym tonem. – Potrafi pan to sobie wyobrazić? – Nie złapią nas, bo moglibyśmy liczyć na wasze doświadczenie i umiejętności. Rojas pokręcił głową.

– Stany Zjednoczone to śpiący pies. Jest takie powiedzenie, że śpiącego psa nie wolno budzić. Jeśli go zbudzimy, jego gniew spadnie na was i na nas. Zostaniemy aresztowani, nasze przedsięwzięcia czeka ruina. Powiedziałem to Rahmaniemu bardzo jasno. Nie wolno wam wykorzystywać nas do prowadzenia waszego dżihadu. Nie będziecie wykorzystywali nas do tego, byśmy zapewnili wam bezpieczny dostęp do Stanów.

Nigdy nie zrobię niczego, co może zagrozić popytowi na nasz towar, a obaj wiemy, że Amerykanie zajmują pierwsze miejsce na liście jego konsumentów. – Imam z pewnością umrze, jeśli nie otrzyma pomocy. – Ryzyko jest zbyt wielkie. Amerykanie już teraz przeznaczają miliony dolarów więcej na ochronę granicy. Drony, które tak bardzo nękają was w Wazyrystanie, już latają nad granicą. Nie ma pan pojęcia, jak trudno jest nam

prowadzić tak szeroko zakrojoną działalność, unikając wykrycia. A wszystko to dzieje się, mimo że pies wciąż śpi. Wyraz twarzy Rojasa był nieubłagany. Nie zmieni zdania, a Samad wiedział, że w tej chwili nie wolno mu nalegać. – Rozumiem pański niepokój. Jestem rozczarowany decyzją, którą pan podjął, będziemy musieli przekazać imamowi, że trzeba szukać leczenia gdzie indziej. – W tym mogę wam pomóc. Każę

zadzwonić w kilka miejsc i znajdziemy ośrodek leczenia raka, który spełni wszystkie wymagania imama. – Bardzo dziękuję, señor. Rojas przeprosił i wyszedł do telefonu, a Samad spróbował jedzenia. Po powrocie gospodarz wziął długi łyk soku i powiedział: – Samad, wasza wizyta wciąż budzi mój wielki niepokój. Obawiam się, że pan i pańska grupa możecie popełnić jakąś nieostrożność. Zadzwonię do mułły

Rahmaniego i oznajmię mu to samo, co mówię panu: jeśli podejmiecie próbę przedostania się na terytorium Stanów Zjednoczonych, nasz układ zostanie unieważniony. Nikt w Meksyku nie kupi waszego opium. Nikt. Zamknę wasz interes. Jeśli to zrobię, nikt na świecie nie będzie od was kupował. Chcę, żebyście to bardzo dokładnie przemyśleli. To, co nas teraz łączy, jest szczególnego rodzaju. Zniszczenie tego dla ocalenia życia jednego

człowieka to głupota. Nie chcę, aby to zabrzmiało zimno i bezdusznie. Przedstawiam fakty. – Na zaufanie trzeba zasłużyć – odparł Samad. – Ja jeszcze nie zasłużyłem na pańskie zaufanie, ale to zrobię. Przekona się pan. Proszę więc już się tym nie martwić. – Dobrze. Ma pan żonę? Dzieci? – Nie. – Przykro mi to słyszeć, bo telefon, który przed chwilą odebrałem, był od mojego syna.

Wyjechał ze swoją dziewczyną na wakacje, a ostatnimi czasy czuję się z jego powodu dosyć dziwnie. Rojas uśmiechnął się i pociągnął łyk soku. *** W hotelu Charleston Samad spotkał się z Talwarem i Niazim, i krótko zrelacjonował im przebieg spotkania. Wyraz ich twarzy mówił sam za siebie. – Ballesteros jest wierny

Rojasowi, nie sądzę, by dało się go kupić. Musimy więc odwołać plan podróży do Meksyku z jego pomocą. – Ale mułła Rahmani rozkazał… – Wiem – przerwał Talwarowi Samad. – I tak pojedziemy do Meksyku, ale musimy się tam dostać bez pomocy Ballesterosa i każdego, kto jest związany z kartelem, kartel nie może wiedzieć o naszych działaniach. Naprawdę myślałem, że uda mi się nakłonić Rojasa do pomocy, ale się myliłem.

– Mówiłeś, że zagroził zerwaniem naszego układu. – Tak, ale w drodze powrotnej rozmawiałem z Rahmanim. Powiedział mi, że już go nie obchodzi Rojas ani Meksykanie. Zawsze znajdą się nowi nabywcy. Jeśli Meksykanie nie wesprą nas w prowadzeniu dżihadu, wówczas i ich można się pozbyć. Podwładni Samada skinęli głowami. – Myślę, że mamy przyjaciela, który zabierze nas samolotem do

Kostaryki – powiedział Niazi. – Pamiętasz go? Samad się uśmiechnął. – Bardzo dobrze. Tak, pamiętam. Zadzwoń do niego od razu. Przed nimi była podróż do Stanów Zjednoczonych. Rojas miał rację: śpiącego psa nie wolno budzić… Śpiącemu łatwiej jest wbić nóż w serce.

19 Nowe sojusze

Kościół katolicki pod wezwaniem Najświętszego Serca Juárez, Meksyk Moore siedział w ostatniej ławce po prawej stronie i patrzył na witraż przedstawiający Jezusa i Maryję Dziewicę. Słupy światła

iskrzącego się na drobinkach pyłu padały na dwumetrowy mosiężny krzyż stojący na marmurowym piedestale. Kościół Najświętszego Serca był średniej wielkości i znajdował się w zaniedbanym kwartale na peryferiach miasta; stanowił oazę nadziei pośród rdzewiejących samochodów i murów pełnych graffiti. Na czerwonym dywanie biegnącym w kierunku oświetlonego gromnicami ołtarza tu i ówdzie widniały ciemne plamy; Moore wyobraził sobie, że

to plamy krwi i sprzątacze nie zdołali ich usunąć. Nie ma świętej ziemi, nie ma żadnej granicy, której nie wolno przekroczyć. Nie było tajemnicą, że kartele od dawna szantażują miejscowe kościoły, wymuszając od nich pieniądze i wykorzystując księży i pastorów do tego, by przekazywali wiadomości wiernym: „W tę niedzielę wszyscy mieszkańcy powinni zostać w domu. Nie wychodźcie na ulicę. Zaplanowano atak”. Dwa tygodnie wcześniej

pewna babcia, mieszkająca zaledwie trzy przecznice od kościoła, wydała przyjęcie urodzinowe dla szesnastoletniego wnuczka. Ze względów bezpieczeństwa postanowiła urządzić je w domu, a nie w kościele lub w świetlicy dzielnicowej. Nie wiedziała jednak, że wnuk związał się z kartelem Sinaloa i że ktoś wziął go na cel. Czterej gangsterzy z kartelu Juárez weszli na przyjęcie i otworzyli ogień. Zginęło trzynaście osób, w

tym ośmioletni chłopczyk. Moore poczuł się nieswojo. Obrazy zdobiące tylną ścianę kościoła zaczęły się przeobrażać w demony, zdawało mu się, że widzi dwóch mężczyzn stojących u ołtarza; pierwszy, brodaty, dzierżył w dłoniach kałasznikowa, a drugi, niższy, był Meksykaninem i trzymał granat, jakby szykował się do wyrwania zawleczki. Zamknąwszy oczy, nakazał sobie spokój; Agencja wiedziała dokładnie, gdzie się znajduje,

Fitzpatrick zabezpieczał mu tyły, a

łotry z kartelu Sinaloa miały się przed nim na baczności, tak jak on przed nimi. Ścisnęło go w żołądku. Nieco wcześniej tego dnia pojechał do banku z grubym Luisem Torresem, wyciągnął z konta drugie pięćdziesiąt tysięcy dolarów i przekazał gangsterowi. Drań był pod wrażeniem, na widok paczek banknotów jego stosunek do rozmówcy uległ radykalnej odmianie. Spotkanie z przywódcą kartelu Sinaloa Zúñigą zostało

umówione, Moore’a zawieziono do kościoła i kazano czekać w środku. W ilu takich spotkaniach Moore wziął udział! Pewnej nocy w Arabii Saudyjskiej czekał na informatora trzynaście godzin. Przez ponad tydzień mieszkał w rowie w prowincji Helmand po to, by odbyć pięciominutową rozmowę z afgańskim wodzem plemiennym. W dżungli w Somalii dziewięć dni czekał na powrót bojownika islamskiego do kryjówki. Zbyt wiele czekania, za dużo czasu na

dumanie. Zaczął rozmyślać o Bogu i życiu po śmierci, o pułkowniku Chodaju i młodym rekrucie Ranie, o wszystkich przyjaciołach, których stracił. Przyszło mu na myśl, że powinien pomodlić się o wybaczenie. Pstrokaty dywan zamienił się w parkiet, blask świec przemienił się w ostre światło zalewające salkę zebrań na pokładzie lotniskowca Carl Vinson. Za plecami dowódcy widniały amerykańskie flagi i godła marynarki wojennej.

– Przeprowadzimy rekonesans hydrograficzny terminalu naftowego Al Basrah. Zebrane informacje będą miały kluczowe znaczenie przy planowaniu jutrzejszego ataku. Moore został dowódcą plutonu Fok, a Carmichael jego asystentem, mimo że ten drugi miał identyczny stopień O-3, większą wiedzę i wytrwałość. Przewagę cech fizycznych Moore’a nadrabiał zdolnościami taktycznymi. Umiał zapamiętywać mapy, plany akcji,

wszystko, co zobaczył i przeczytał. Potrafił zaprowadzić oddział na pole walki i wyprowadzić z niego szybko i bezpiecznie, bez spoglądania na GPS. Stali się groźnym tandemem, którego reputacja sięgała daleko. – Bohaterskiej sławy nam ta akcja nie przyniesie – orzekł Carmichael. – Schodzimy pod wodę i robimy zdjęcia irackiej platformy naftowej. Rach-ciach. – Frank, jak zwykle liczę na ciebie.

Carmichael zmarszczył czoło. – Chłopie, musisz o tym wspominać? Osłaniam ci tyły od pierwszego szkolenia. Co jest grane? Moore znów poczuł ściskanie w brzuchu. – Nic ważnego. – Panie Howard? Błyskawicznie otworzył oczy i spojrzał w stronę nawy kościoła. Ernesto Zúñiga był o wiele niższy i drobniejszej budowy, niż pokazywały zdjęcia. Rzednące

włosy nasmarował żelem i zaczesał do tyłu, baki posiwiały mu u góry. Cerę nieprzyjemnie naznaczył trądzik, po lewym policzku i szczęce przebiegała głęboka blizna po starej ranie. Stracił dolną część jednego ucha. Z akt wynikało, że miał pięćdziesiąt dwa lata, lecz Moore dałby mu prawie sześćdziesiąt. Ubrał się skromnie, by nie rzucać się w oczy, albo po prostu z przyzwyczajenia włożył dżinsy i koszulkę. Moore uśmiechnął się na myśl o tym, jak

bardzo odróżnia się od narcyzów takich jak Dante Corrales z kartelu Juárez. Można go było wziąć za ulicznego sprzedawcę pomarańczy, a on być może nawet nie miałby nic przeciwko temu. – Señor Zúñiga, jestem wdzięczny, że pan przybył. Zúñiga przeżegnał się, przyklęknął, wsunął się na ławkę obok Moore’a i rzekł: – Ludzie modlą się co niedziela o to, by nastąpił kres przemocy. Moore skinął głową.

– Dlatego tutaj jestem. – Może pan odpowiedzieć na ich modły? – Obaj możemy. Zúñiga zachichotał pod nosem. – Niektórzy powiadają, że jestem jej przyczyną. – Ale nie tylko pan. Mężczyzna wzruszył ramionami. – Rozumiem, że chce pan dobić targu. – Mamy wspólny cel. – Zapłacił pan za to spotkanie dużo pieniędzy, więc chyba pana

posłucham… przez kilka minut. Moore skinął głową. – Kartel Juárez dławi pańskie interesy. Wiem, co panu zrobili. – Nic pan nie wie. – Zamordowali pańską żonę i synów. Nigdy pan się za to nie zemścił. Zúñiga złapał Moore’a za nadgarstek i ścisnął. – Nie mów o zemście w domu Bożym. – Będę więc mówił o sprawiedliwości.

– Co pan wie? Stracił pan kiedyś kogoś bliskiego, młodego człowieka takiego jak pan? Wie pan, czym jest prawdziwy ból? Moore wziął się w garść i po chwili odrzekł: – Nie jestem taki młody, a pan musi mi uwierzyć, gdy powiem, że rozumiem, co pan czuje. Zúñiga skrzywił się i parsknął. – Przybywa pan z nędzną bajeczką o kupowaniu moich działek pod fabrykę paneli słonecznych, potem oznajmia pan

Luisowi, że jest zabójcą. A tak naprawdę jest pan jeszcze jednym zasranym agentem federalnym z Kalifornii lub Teksasu i chce mnie pan przekabacić na swoją stronę. Siedzę w tym całe życie, a pan chce robić ze mnie durnia? Wyślemy im pocztą twój łeb i sprawa będzie zakończona. – Myli się pan co do mnie. Jeśli zaczniemy współpracować, przyrzekam, że ani pan, ani nikt z pańskich ludzi nie ucierpi. Moja organizacja jest o wiele

potężniejsza niż wszyscy pańscy wrogowie. – W żaden sposób nie nakłoni mnie pan, panie DEA, żebym wam pomógł. Aby wyjść z tego kościoła żywy, będzie pan musiał wyłożyć kolejne pięćdziesiąt tysięcy. Moore się uśmiechnął. – Nie pracuję dla DEA, ale ma pan rację. Nie interesują mnie pańskie działki i mogę obiecać, że organizacja, dla której pracuję, dobrze panu zapłaci, a oprócz tego stworzymy nowe wspólne

przedsięwzięcie zajmujące się transportem opium. Właśnie tym trudni się obecnie kartel Juárez. Bądźmy szczerzy. Ludzie uczęszczający do tego kościoła nie ustawiają się tu w kolejce, aby panu pomóc, a nie ulega wątpliwości, że potrzebuje pan pomocy. – Kusi mnie pan swoimi kłamstwami, naprawdę, ale obawiam się, że na darmo, bo ani pańska organizacja, ani ja nie zdołamy skruszyć kartelu Juárez.

Moore zmarszczył czoło. – Dlaczego pan to mówi? – Myślałem, że pańscy ludzie wiedzą wszystko. – Gdybyśmy wszystko wiedzieli, nie byłoby mnie tutaj. – No dobrze. – Zúñiga zaczerpnął tchu. To, co powiedział, zabrzmiało, jakby zostało przećwiczone, jak gdyby była to mowa, którą wygłaszał do swoich ludzi, ukazując im działalność kartelu w szerszej perspektywie. – Opowiem panu o człowieku, który

przyszedł na świat w wielkiej biedzie, który na własne oczy widział śmierć brata, który zaoszczędził pieniądze i wyjechał do Ameryki, by się uczyć, a później wrócił do Meksyku i rozkręcił wiele interesów. Człowiek ten wykorzystał handel narkotykami do wspierania i finansowania tych interesów; z biegiem lat stał się jednym z najbogatszych ludzi na świecie. Właśnie takiego człowieka zamierza pan pokonać, chce pan obalić Cezara, lecz on ma do

dyspozycji bezgraniczne zasoby, a my możemy teraz jedynie toczyć małe potyczki w wojnie, którą przegrywamy. – Jak brzmi jego nazwisko? Zúñiga parsknął śmiechem. – Mówi pan poważnie? Jeśli pańska organizacja jest tak mocna, to już powinna je znać. – Przykro mi, ale go nie znamy. Zúñiga się skrzywił. – Jorge Rojas. Moore omal nie spadł z ławki. Doskonale znał to nazwisko.

– Rojas jest przywódcą kartelu Juárez? Zawsze się nim interesowaliśmy, ale nigdy nie było prawdziwych dowodów, które pozwoliłyby go przyszpilić. Skąd ta pewność? – Och, jestem pewny. Osobiście mi groził. Otoczył się murem efektownych kłamstw, aby nikt nie zdołał go tknąć. Ma bezczelność Pabla Escobara i środki takie, jakie ma Bill Gates. Jest najcwańszym i najpotężniejszym handlarzem narkotyków, jakiego widział świat.

– Czy pańscy ludzie to wiedzą? Mają świadomość, że ich wróg jest tak potężny? Zúñiga pokręcił głową. – Nie muszą tego wiedzieć. To zbyt przygnębiające, więc o tym nie rozmawiamy… Moore powoli skinął głową. Teraz rozumiał, dlaczego Fitzpatrick nie wniósł do zespołu wiedzy o tym, że to Rojas jest szefem kartelu. – Jeśli ma taki majątek, po co wciąż kieruje kartelem

narkotykowym? Zúñiga szerzej otworzył oczy. – A dlaczego nie? Różni ludzie pytali go, dlaczego w tak ciężkich dla gospodarki czasach ani jedna jego firma nie upadła. Dlatego, że wspomaga je forsa z narkotyków, zawsze tak było. Rojas świetnie o tym wie, ale teraz trzyma się z dala od codziennej działalności, całą robotę wykonują jego pułkownicy. Głęboko wierzę w to, że Rojas odrzuca od siebie tę świadomość. Wiedzie życie w

sprzeczności z prawdą. Jego nazwisko widnieje na szkołach, robi z siebie świętego, a jednocześnie zatrudnia szatanów, którzy odwalają za niego całą brudną robotę. – Takich jak Dante Corrales. Zúñiga wzdrygnął się na dźwięk tego nazwiska. – Owszem, skąd pan o nim wie? – Mówiłem panu, że wiemy dużo, choć nie wszystko. – Co jeszcze wiecie? – Wiemy, że położyli łapę na

tunelach granicznych i że szarpią waszych ludzi. Słyszeliśmy, że przechwytują i okradają wasze transporty, że wysługują się policją federalną, która wykańcza waszych chłopców, a tamtych zostawia w spokoju. Wiemy, że Gwatemalczycy zaczęli na was polować. Mogę wam załatwić dostęp do tuneli, uwolnić was od policji i Gwatemalczyków. Możemy współpracować i znaleźć sposób, by rzucić Rojasa na kolana. Zúñiga wykrzywił usta, robiąc

powątpiewającą minę. – Żałosne mrzonki, przykro mi, panie Howard. Luis odwiezie pana do banku. Przekaże mu pan następne pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Wtedy postanowimy, czy puścić pana żywego, czy nie. Moore przemówił łagodniejszym głosem, pełnym empatii: – Ernesto, nie przybyłem tu sam. Nie potrzeba ci więcej wrogów, masz ich już wystarczająco wielu. Puść mnie, a ja zdobędę twoje zaufanie. Przyrzekam. Podaj mi numer

telefonu, przez który będziemy mogli bezpośrednio rozmawiać. – Odmawiam. – Nie masz nic do stracenia. Stracisz więcej, jeśli szybko nie podejmiesz jakichś działań. Nawet jeśli mi nie wierzysz, jeśli nadal uważasz, że jestem z DEA, co za różnica? Mówię, że cię nie ruszymy. Chodzi nam o kartel Juárez, chcemy dopaść Rojasa. – Bardzo przekonująco pan mówi, panie Howard. Jest pan aż za bardzo pewny siebie, wygląda,

jakby wiele razy prowadził pan takie rozmowy. Zúñiga był bardzo spostrzegawczy i nie pomylił się, mimo że ostatnim domem modlitwy, w jakim znalazł się Moore, była kaplica. Odprawił wtedy kapelana machnięciem ręki. „Nie możesz w takiej chwili wyrzec się swojej wiary – powiedział kapelan. – Twoja wiara pomoże ci przetrwać. Zdołasz pokonać to, co cię spotkało”. „Chciałbym w to wierzyć, ojcze,

naprawdę bym chciał…”. Moore przymknął oczy i skupił wzrok na Zúñidze. – Dam ci te pieniądze. Wypuścisz mnie i rozważysz moją propozycję, a ja postaram się dopomóc ci w interesach. Myślę, że będziesz zaskoczony. – Powiedzą, że rozum mi odebrało, skoro ci zaufałem. – Jeszcze nie musisz mi ufać, powiedziałem, że zasłużę na twoje zaufanie. Dasz mi tę szansę? Zúñiga ściągnął brwi.

– Nie zdobyłem tego, co mam, wybierając łatwą czy bezpieczną drogę. Poprosiłem moją ukochaną żonę, aby dała mi szansę, i tak zrobiła. Teraz wiem, jak się czuła. – Dziękuję, señor. Moore wyciągnął rękę i po chwili wahania Zúñiga wyciągnął swoją… Potem mocno uścisnął dłoń Moore’a i przyciągnął go ku sobie. – Zrób to, co należy. – Tak będzie – rzekł pewnym głosem Moore.

Gospoda Consulado Inn Juárez, Meksyk Dochodziła dziesiąta wieczór, Johnny Sanchez siedział sam w hotelowym pokoju i wściekle stukał w klawiaturę notebooka. Przedtem połknął dwa cheeseburgery i dużą porcję frytek; tłuste opakowania i pojemniki leżały na biurku tuż obok myszki. Blask miejskich świateł wpadał do pokoju, amerykański konsulat znajdował się pięćset metrów dalej, było go

widać wyraźnie przez okno. Johnny odsunął krzesło i ponownie odczytał zapisane słowa: PLAN

ZEWNĘTRZNY.

PŁONĄCY

HOTEL, NOC. Corrales pada na kolana na ulicy, płomienie biją w niebo, w piekle pożaru dawne życie zmienia się w popiół. Chłopak spogląda w górę, ogień odbija się

w

jego

załzawionych

oczach,

pomstuje na niebiosa. Płaczemy razem z nim…

– Zajebiście piękne – krzyknął

Johnny, spoglądając na ekran komputera. – Zajebiście piękne! Twoje dzieło, Johnny! To będzie przebój jak wszyscy diabli! Rozległo się ciche kliknięcie, Johnny spojrzał w stronę drzwi, a te się otworzyły. Johnny zerwał się z krzesła i szeroko otworzył usta. Patrzył na mężczyznę ubranego w ciemne spodnie, czarną koszulę i skórzaną kurtkę. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, krótko ostrzyżone włosy, nosił kolczyk w uchu i włosy upięte w koński ogon.

Wyglądał na Araba lub Latynosa, Johnny nie był tego pewien. Miał jednak pewność co do marki pistoletu, który nieznajomy trzymał w dłoni. Był to glock, bez wątpienia naładowany i wymierzony w jego głowę. Na lufie znajdował się tłumik. Pistolet Johnny’ego leżał w szufladzie szafki, daleko poza jego zasięgiem. Niech to szlag. – Co to ma, kurwa, znaczyć? – spytał po hiszpańsku Johnny. – Przyszedłem powiedzieć: cześć,

Johnny – odrzekł mężczyzna po angielsku. – Przeczytałem twój artykuł. Dobra rzecz, umiesz pisać. – Kim ty jesteś, do kurwy nędzy? Mężczyzna się skrzywił. – Mama nie nauczyła cię okazywać szacunku facetowi, który celuje z gnata do twojej główki? Właśnie takich życiowych drobiazgów powinna była cię nauczyć. – Skończyłeś z tymi samczymi popisami? Co tu, kurwa, robisz? – Myślałeś, że to długo potrwa?

Że przyjedziesz do Meksyku, będziesz się włóczył z gangsterami z kartelu i nikt tego nie zauważy? – Nie wiem, o czym gadasz. Jestem dziennikarzem śledczym, piszę o działalności przestępczej. Przeczytałeś mój artykuł i myślisz, że chodzę z tymi facetami do łóżka? Chyba ci odpierdoliło. Dzwonię na policję. Mężczyzna podszedł do Johnny’ego i uniósł pistolet. – Siadaj, skurwielu – rzekł tonem, w którym nie było już

drwiącej nuty. Johnny usiadł na swoim krześle. – Jezu Chryste… – Trybiki zaczęły się obracać, co? Myślisz sobie: jasny gwint, w co ja się wpakowałem? Trzeba było w ten sposób główkować, zanim zacząłeś współpracować z Corralesem. Krew nie woda, wiadomo, ale ja powiadam, że ołów niesie śmierć. – Słuchaj, palancie, ja tylko piszę. Nikomu nie robię krzywdy, nikogo nie okradam.

– Ale też nikomu nie pomagasz. – Gówno prawda. Pokazuję amerykańskiej opinii publicznej okopy trwającej w Meksyku wojny narkotykowej. To jest wycieczka za kulisy piekła, w które zamieniło się życie społeczeństwa tego kraju. – To brzmi kurewsko dramatycznie i chyba takie jest, skoro masz pistolet przystawiony do skroni. Odmalujesz mnie w swoim artykule? – Kim ty, kurwa, jesteś? Mężczyzna szerzej otworzył oczy.

– Jestem twoim ostatnim przyjacielem na całym szerokim świecie. Pokaż mi dłoń. – Co takiego? – Pokaż rękę. Johnny wyciągnął dłoń, a mężczyzna wolną ręką ją odwrócił. – Trzymaj – powiedział, podsuwając mu pistolet. – Co jest, kurwa? – zawołał Johnny. – Nie bój się, nie jest naładowany. Włożył broń do wolnej ręki

Johnny’ego, a potem sięgnął do kieszonki na piersi. Wyjął z niej pokaźną strzykawkę i wbił igłę w miękką skórę między kciukiem a palcem wskazującym. Johnny poczuł ostry ból i krzyknął. Mężczyzna go puścił. – Pistolet. – Co robisz? Czyś ty oszalał? Tamten się skrzywił. – Pistolet. – Coś ty zrobił? Otrułeś mnie? – Spokojnie, Szekspirze, to tylko implant. GPS pozwoli nam zadbać

o twoje bezpieczeństwo. – Wam, to znaczy komu? – Wiele jest liter w alfabecie, Johnny, i założę się, że jako pisarz dasz radę zgadnąć. – DEA? – spytał Johnny. – Boże drogi! – Wybacz – odparł nieznajomy. – Obawiam się, że przed chwilą spoufaliłeś się z władzami Stanów Zjednoczonych. Johnny’emu opadły ramiona. – Nie wierzę, to niemożliwe. – Masz teraz zamknięte usta, już

jest za późno. Jeśli pójdziesz do Corralesa i powiesz o nas, zginiesz. I nie my cię zabijemy, tylko on. Powiedziałem, że jestem twoim ostatnim przyjacielem. Beze mnie nie masz żadnych szans w Meksyku, zginiesz. Johnny poczuł, że pieką go oczy. – Czego chcesz? Co mam zrobić? – Szefem kartelu Juárez jest Jorge Rojas. Johnny parsknął śmiechem. – Tak wam się wydaje? Wy, federalni, macie kiełbie we łbie…

Boże drogi, kompletnie wam odbiło! – Wiem to od Zúñigi. – Kpisz sobie ze mnie? – A więc wiesz, kim jest Zúñiga, Corrales na pewno potwierdzi, że pracuje dla Rojasa. Chcę, żebyś wyciągnął od Corralesa wszystko, co się da, na temat Rojasa. – Będę musiał nosić podsłuch? – Teraz nie, ale zobaczymy. Johnny zesztywniał. – Nie ma mowy. Jeszcze dzisiaj wyjeżdżam z Meksyku, a wy,

fedzie, możecie się pieprzyć. – Taak. A jak tylko wysiądziesz w Kalifornii z samolotu, wpakujemy cię do aresztu. – Za co? Mężczyzna skierował wzrok na zatłuszczone papierki na biurku. – Za niestosowanie zrównoważonej diety. – Wyjdź stąd, koleś. – Jesteś synem matki chrzestnej Corralesa, on ufa ci jak rodzonemu bratu. A ty karmisz jego ego. To dla nas bardzo ważne, możesz

zrobić coś dobrego. Teraz może się boisz, ale chcę, żebyś się zastanowił, pomyślał, ilu ludzi możesz ocalić. Mogę tu usiąść i przez tydzień pokazywać ci rodziny, które zostały zrujnowane z powodu narkotyków. – Oszczędź mi tych rozdzierających serce pierdół. Ludzie kupują narkotyki z wyboru, Corrales i kartele to po prostu dostawcy. Jeśli chcesz gadać o polityce, to pogadajmy o gospodarce Meksyku.

Tamten machnął ręką, wyciągnął z kieszeni wizytówkę i podał Johnny’emu. Nazywał się Scott Howard, był prezesem firmy produkującej panele słoneczne. – Pan Howard, co? Akurat. – Tutaj jest mój numer. Dasz mi znać, kiedy następnym razem będziesz się kontaktował z Corralesem. Pan Howard schował swój nienaładowany, jak mówił, pistolet, 1 szybkim krokiem ruszył w kierunku drzwi.

Johnny poczuł, że dreszcz wstrząsa jego ramionami. Co robić?

20 Działania dywersyjne

Budowa podziemnego tunelu pod granicą Mexicali, Meksyk Minęła siódma rano, Dante Corrales nie był w nastroju do

czekania na człowieka, który dla niego pracował, który przed nim odpowiadał i który powinien wiedzieć, że nie wolno go w taki sposób lekceważyć. Corrales jeszcze nie wypił porannej kawy i chciał załatwić to spotkanie w pięć minut, jednak robotnicy powiedzieli mu, że Romero jeszcze nie przyszedł i że zwykle przychodzi dopiero o ósmej. To go rozzłościło. Romero był dobrze opłacany za swoją pracę, nie powinien się obijać do ósmej. Chyba że uważa się za bankiera.

Zapłaci za to z nawiązką, a to, że nie odbierał telefonu, dolewało jeszcze oliwy do ognia. Czekał na niego w magazynie, słuchając szczękania i ryków ciężkich maszyn budowlanych, których używali robotnicy pracujący po sąsiedzku. Drgania przenosiły się na nogi i plecy Corralesa. Tamci zaczynali o świcie i kończyli o zmierzchu, o ósmej rano nie urządzali sobie spacerków. Rozumieli, czym jest pośpiech; Romero także musi się

tego nauczyć.

– Przynieś mi kawy, do cholery! – krzyknął w końcu do Raúla, który kręcił się z Pablem obok metalowych podnoszonych drzwi. Raúl pokręcił głową, mruknął coś pod nosem i wyszedł na zewnątrz; wschodzące słońce zalewało niebo różową poświatą. Pablo zbliżył się do Corralesa. – Wszystko w porządku? – Ten skurwiel się nie zjawił, a już jest prawie ósma, uwierzyłbyś? I na dodatek nie odbiera telefonu!

– Coś innego cię gryzie – zauważył Pablo. – Chcesz pogadać? – A ty co, mój psychiatra? – Nadal martwisz się, że straciliśmy tych dwóch w barze V? Niepotrzebnie, te palanty dały dupy na potęgę. Od początku ci mówiłem, że to cabrones. – Gówno mnie oni obchodzą, martwi mnie ten Amerykaniec. Nie mogę go namierzyć, może współpracuje z federalnymi, kto wie… – Ten szmaciarz pewnie robi w

portki ze strachu. Nie wyglądał mi na federalnego. Jakiś zasrany biznesmen, który przyjechał tutaj i myślał, że Meksykanie będą u niego zasuwać jak niewolnicy, skurwiel jeden… – Nie, coś się kroi, a jeśli nie będziemy uważali, wszystko pójdzie w diabły… A szef dopilnuje, żeby tunel stał się waszą mogiłą. Corrales westchnął, musiał poczekać na kawę jeszcze pięć minut. Pablo ciągnął swoją gadkę,

Corrales w większości puszczał ją mimo uszu. Kiedy zjawił się Raúl, prawie wyrwał mu kubek z ręki i wziął długi łyk. Zmarszczył nos. Kawa nie mogła się równać z tą, którą można było dostać w Starbucksie po drugiej stronie granicy, mimo to ją wypił. O siódmej trzydzieści dziewięć zobaczył denko kubka, i właśnie wtedy w drzwiach magazynu pokazał się Pedro Romero. Poprawił okulary na nosie i podciągnął dżinsy, które opadały

pod j ego wydatnym brzuchem. Zmarszczywszy czoło, krzyknął do Corralesa i reszty: – Buenos dias! – Gdzieś ty, kurwa, był? – spytał Corrales, podchodząc do niego. Ten spojrzał nań, otwierając szeroko oczy. – W domu, a później przyszedłem tutaj. – Nie umiesz odebrać komórki? – Bateria mi siadła, ładowałem ją w samochodzie. Dzwonił pan do mnie?

– A tak, owszem. Podobno przychodzisz do roboty o ósmej, prawda to? – Tak. Corrales trzasnął go w twarz. Romero drgnął i podniósł dłoń do policzka. – Wiesz, dlaczego to zrobiłem, stary draniu? No wiesz? Dlatego, że jesteś kopaczem, a nie jakimś pierdolonym bankierem! Masz tu przychodzić o wschodzie słońca i wychodzić o zachodzie! Rozumiesz, kurwa, co mówię?

– Tak, proszę pana. – Chcesz uratować córkę? – Tak, proszę pana. – Chcesz dostać forsę? – Tak, proszę pana. – Więc masz tu przyłazić, kiedy ci każę! A teraz chcę usłyszeć, że przebiliśmy się na drugą stronę i jeszcze dzisiaj możemy rozpocząć przerzut towaru. – Potrzebuję jeszcze paru dni. – Co? Jakich paru dni? Co to, kurwa, ma znaczyć? – Pokażę panu, jak daleko się

dokopaliśmy, ale mamy pewien problem. Tak jak powiedziałem panu na początku, wody gruntowe stoją tu bardzo płytko, już kilka razy musieliśmy wypompowywać wodę. To skomplikowana operacja. – Może gdybyś wcześniej przyłaził, problemu by nie było. – Señor Corrales, zapewniam pana, że moje przybycie o godzinę wcześniej niewiele by zmieniło. Wypompowanie wody zajmuje całą noc, a nie możemy wtedy drążyć. – Nie sprzeciwiaj mi się, stary

pierdzielu. Pokaż mi to, żebym uwierzył. Idziemy. – Dobrze, ale musi pan wiedzieć, że ci ludzie starają się ze wszystkich sił. Pracujemy na dwie zmiany, ale nie mogę tu przebywać całą dobę. Muszę opiekować się rodziną, moja żona potrzebuje pomocy. – No to znajdź jej jakąś pomoc, bo chcę, żeby tunel był gotowy dzisiaj w nocy. – Dzisiaj? Jest za dużo ziemi i kamieni, które trzeba usunąć. To

fizycznie niemożliwe. – Mylisz się, to będzie możliwe. Zobaczysz. Odezwał się smartfon Corralesa. Dzwonił Fernando Castillo. – Halo? – Dante, szef ma dla ciebie inną robotę. Przyjeżdżaj natychmiast. Helikopter Bell 430 W trakcie lotu do San Cristóbal de las Casas Stan Chiapas, Meksyk

Miguel Rojas i Sonia Batista zajmowali dwa spośród trzech foteli dwusilnikowego prywatnego helikoptera, w którego kabinie znajdowało się jeszcze siedem miejsc siedzących, nie licząc foteli pilota i drugiego pilota. Helikopter był jednym z kilku, które Jorge wykorzystywał do krótszych podróży służbowych; służył jako korporacyjny środek transportu i nie miał uzbrojenia, lecz piloci zawsze nosili przy sobie broń. Podobnie jak we wszystkich

środkach transportu należących do Jorge, tak i w helikopterze nie szczędzono wydatków na luksusowe akcenty wykończenia: piękną włoską skórę i twarde egzotyczne drewno, małe płaskie ekrany i słuchawki do oglądania prezentacji handlowych oraz filmów. Miguel i Sonia zrezygnowali z filmu na rzecz programu informacyjnego. Nałożyli słuchawki z mikrofonami, by móc ze sobą rozmawiać pomimo dudnienia potężnych silników

marki Rolls-Royce. Naprzeciwko nich siedzieli posępni ochroniarze-przyzwoitki, których towarzystwo zostało im narzucone: Corrales, Raúl i Pablo. Mogło być gorzej, pomyślał Miguel. Ojciec zapowiedział, że wysyła z nimi dwunastoosobową grupę mężczyzn; niektórzy powinni dotrzeć na miejsce przed resztą i wynająć cztery samochody terenowe. Miały utworzyć kawalkadę, ilekroć Miguel i Sonia zechcą się gdzieś wybrać. Miguel

błagał, żeby ojciec tego nie robił, pragnął uroczych, pełnych intymności wakacji z Sonią, a nie wszechobecnej parady goryli. Poza tym za namową Jorge przez większą część życia trzymał się w cieniu, toteż przeciętny Meksykanin nie zdołałby go rozpoznać tak, jak rozpoznawał jego ojca. Nie było powodu zakładać, że potrzebują tak licznego orszaku, który w istocie będzie zwracał powszechną uwagę i może sprowokować jakiś akt

przestępczy. Miejscowi będą bowiem wytykać ich sobie palcami i mówić: „O, patrzcie, to musi być jakiś bogacz, skoro ma taką obstawę”. W końcu Jorge zgodził się wysłać zaledwie trzech ludzi, Miguel wylewnie podziękował mu za ten kompromis. Nie wziął jednak pod uwagę Corralesa. Dał temu arogantowi jasno do zrozumienia, że ma się trzymać na odległość i nie pożerać wzrokiem Soni. Corrales odparł: „Tak, señor”, lecz jego słowa zabrzmiały kpiąco.

Miguel był pewien, że tamten nienawidzi go za to, że nic samodzielnie nie zarobił, że wszystko dostał podane na tacy; Corrales zaś był przypuszczalnie ulicznym mętem, któremu dopisało szczęście i dostał pracę u Jorge Rojasa. – Jak długo potrwa lot? – zapytała Sonia, wyglądając przez okienko. – Około trzech godzin – odparł Miguel. – Ale musimy wylądować i zatankować paliwo. Leciałaś już

kiedyś helikopterem? – Kilka razy leciałam z ojcem. Był taki słynny kolarz, niestety, nie pamiętam jego nazwiska, bo miałam wtedy dziesięć czy jedenaście lat, ale on był żywą legendą i miał własny helikopter. Zabrał nas na wakacje. – Powiem ci coś zabawnego. Na wierzchołku wirnika znajduje się masywna nakrętka, wiesz, jak nazywa ją pilot? Sonia pokręciła głową. – Orzechem Jezusa. Mówi, że

jeśli ta nakrętka spadnie, można się tylko modlić… – O rany, od razu poczułam się pewniej – odparła Sonia, przewracając oczami. – Boisz się? Zaprzeczyła ruchem głowy, jej włosy lśniły w blasku światła sączącego się przez okienko. – Warto tam polecieć, wierz mi – mówił Miguel. – Będziemy tam w czasie niezwykłego karnawału, który mieszkańcy miasta organizują specjalnie dla turystów.

Zobaczysz, że ci się spodoba. Złapała go za rękę i uścisnęła. – Na pewno, wiem o tym. Gospoda Consulado Inn Juárez, Meksyk Było raczej oczywiste, że Moore alias Scott Howard nie może wrócić do hotelu należącego do Dantego Corralesa. Musiałby się gęsto tłumaczyć z tego, że śledzący go mężczyźni zostali zabici. Aż się uśmiechnął na myśl o tym, że

wraca do hotelu, beztrosko wkracza do holu i przechodzi obok Ignacia. Ten pyta: „Jak minął dzień, señor?”. „Doskonale. Porwał mnie sicario z kartelu Sinaloa, ale dzięki Bogu śledziło nas dwóch chłopców Corralesa. Zabili porywacza, lecz ich z kolei rozwalili jacyś inni goście, więc być może nie było aż tak rewelacyjnie, bo w gruncie rzeczy chodziło mi o to, żeby porwali mnie ci od kartelu Sinaloa. Ale koniec końców wyszło na

dobre. Czy ktoś do mnie dzwonił albo przysłał jakąś paczkę? A, i niech pokojówka zostawi mi parę dodatkowych ręczników”. Moore wybrał jednak bezpieczniejszy i mniej spektakularny sposób znalezienia innego hotelu – bo właściwie po co włóczyć się po ulicach, skoro Johnny Sanchez znalazł sobie kawałeczek raju w pobliżu amerykańskiego konsulatu? Tak więc Moore wynajął pokój trzy numery dalej od pokoju

Johnny’ego i wypożyczył nowy samochód. Sanchezowi taki układ nie przypadł do gustu; zagroził, że się wyprowadzi. Moore przestrzegł go przed tym krokiem. Szef zespołu specjalnego Towers wysłał Moore’owi wiadomość: „Syn Rojasa Miguel leci ze swoją dziewczyną helikopterem, kierują się na zachód. Jest z nimi Dante Corrales i jeszcze dwóch mężczyzn”. To, że syn Rojasa spoufala się ze znanym członkiem kartelu

narkotykowego, mogło stanowić dowód świadczący o powiązaniach Rojasa z organizacją, wszelako dowód ten stanowił jedynie poszlakę. Było jednak w tej wiadomości coś, co zaniepokoiło Moore’a, 1 to bardzo. Zespół specjalny już wcześniej otrzymał informacje wywiadowcze, z których wynikało, że Dante Corrales należy do kartelu. Zdobyto je na długo przed utworzeniem zespołu. Należało przypuszczać, że Agencja

skierowała na niego swoje elektroniczne oczy w chwili, gdy gracz został zidentyfikowany. Moore będzie musiał sprawdzić w aktach, kiedy dokładnie to nastąpiło; jeśli bowiem Rojas był uwikłany w działalność przestępczą, należało zakładać, że Corrales nie po raz pierwszy obraca się wśród rodziny. To zaś stanowiłoby mocniejszą przesłankę do tego, by uznać Rojasa za kogoś więcej aniżeli osobę w kręgu zainteresowania.

A może Corralesa po raz pierwszy widziano z rodziną Rojasa? Moore’owi trudno było w to uwierzyć. W takim razie co jest grane, dokąd się wybierają? Moore przycisnął Sancheza, a dziennikarz zadzwonił do Corralesa. Ten oznajmił, że przez tydzień nie będzie mógł pracować nad scenariuszem, bo wyjeżdża do San Cristóbal de las Casas i będzie tam pełnił rolę niańki. Bingo. Moore zadzwonił do Towersa i

przedstawił mu swój plan. Rojas rzadko występował publicznie, poza tym nigdy go nie widywano. Moore obmyślił, jak go wywabić, opisał swój pomysł Towersowi, a ten udzielił mu błogosławieństwa. Godzinę później Moore siedział na tylnym siedzeniu rangerovera Luisa Torresa. Grubas usiadł za kółkiem, miejsce obok zajął agent DEA Fitzpatrick. – Musicie tam polecieć i porwać syna razem z jego dziewczyną. Jeśli tego dokonacie, zdobędziecie

potężne atuty. Wyciągniemy Rojasa z kryjówki, ja zajmę się resztą. Przedstawcie ten plan Zúñidze, zobaczymy, co powie. I przekażcie mu, żeby zaczął odpowiadać na moje telefony. – On panu nie ufa, panie Howard. I wątpię, by to się w krótkim czasie zmieniło. – Otrzymałem zdjęcia wywiadowcze, na których widać, jak ci dwoje wsiadają do helikoptera. Mam także informatora, który osobiście

rozmawiał z Corralesem i potwierdził, że spędzą tam tydzień. Polecicie tam, kropniecie Corralesa i ochroniarzy, uprowadzicie juniora i w ten sposób złapiecie Rojasa za jaja. Co jest w tym dla was niezrozumiałe? Pomogę wam skasować waszego głównego konkurenta, wasz wróg jest moim wrogiem. W jaki inny sposób mogę to opisać? – Może nas pan wystawić, polecimy tam, a wasz zagraniczny oddział nas rozwali. Może pracuje

pan dla Rojasa. – Koleś, gdybyśmy chcieli cię zabić, na twojej mogile już by rosły kwiatki. Nie róbcie z siebie durniów, musicie to załatwić. Powiedzcie Zúñidze, że taki jest plan. – Zdaje mi się, że on ma rację – rzekł Fitzpatrick, starając się, by jego poparcie nie wydało się nazbyt oczywiste. – Niech pokaże, co ma, a potem señor Zúñiga podejmie decyzję. – Tylko za bardzo nie marudźcie.

– Moore otworzył drzwi i wysiadł. – Jeszcze dzisiaj musicie wsiąść do samolotu. Pokonał szerokość alejki, wsiadł do wynajętego auta i odjechał. Wakacje Miguela Rojasa z dziewczyną stanowiły doskonałą okazję; Moore podzielił się informacją z agentem FBI Ansarą, który współpracował ze swoim nowym mułem-informatorem. Ten miał mu pomóc w spenetrowaniu głównej trasy przemytniczej kartelu Juárez.

Agentka CIA Gloria Vega pilnie obserwowała inspektora Alberta Gómeza, legendarnego weterana policji federalnej, który sprzedał się w pierwszym roku służby. Jednakże Vega przekazała kolegom niepokojącą wiadomość. Gómez wraz z paroma innymi inspektorami usiłował obnażyć korupcję, wystawiając innego inspektora; miało to odwrócić od niego podejrzenia. Vega przypuszczała, że zdaje sobie sprawę, iż jest pod obserwacją, i

dlatego zastosował ten fortel. Agent ATF Whittaker donosił, że niebawem z Minnesoty może wyruszy znaczny transport broni. Tamtejsi członkowie kartelu gromadzili największy ładunek, jaki do tej pory wysłano. Fitzpatrick zadzwonił w późniejszych godzinach tego samego dnia i potwierdził, że Zúñiga wciąż duma nad zdjęciami wywiadowczymi i planem przedstawionym przez Moore’a. Dodał również, że kartel Sinaloa

odebrał informację od czujki o sporym transporcie nadchodzącym z południa. Zdaniem obserwatora grupa mułów miała skorzystać z jednego z mniejszych tuneli należących do kartelu biegnącego na długości około czterdziestu metrów pod zabetonowanym brzegiem rzeki Rio Grande w pobliżu Juárez i mostu Americas. Moore wysłał Fitzpatrickowi SMS: „Powiedz ludziom z Sinaloa, żeby trzymali się z dala od tunelu i ruszyli śladem Miguela Rojasa”.

Agent postanowił osobiście przechwycić transport i przekazać go Zúñidze jako znak dobrej woli. Musiał zdjąć jedną szajkę przemytników po to, by wspomóc drugą. Była to cena, którą należało zapłacić za możliwość złapania w sieć największej ryby. Postąpił podobnie w co najmniej czterech krajach i nie podawał już w wątpliwość moralnych czy też etycznych podtekstów takiego działania. Był to jedyny sposób walki z wrogiem, który nie uznaje

żadnych zasad. Skontaktował się z Ansarą i kazał mu postawić patrol kontroli granicznej przy wyznaczonym kanale burzowym w El Paso. Ansara przyłączył się do planu i potwierdził, że szykuje sieć. *** Moore nieco się zdziwił, że na parkingu, trzy przecznice od kanału burzowego, czekał na niego sam szef zespołu specjalnego Towers. Zegarek Moore’a

pokazywał godzinę pierwszą osiem; zdaniem Towersa muły nadjadą w ciągu kwadransa białą półciężarówką. – Przerzucają nie tylko narkotyki, ale także kobiety i dzieci – mówił. – Kojoty pełną gębą zatrudniane przez kartel. Mogą mieć układ z grupą Wężowych Głów w Chinach, bo dziewczęta, które widzieliśmy, były Azjatkami. Przywożą je tutaj jako niewolnice seksualne. – Cholera, to robi się coraz

wstrętniejsze. Prochy, handel ludźmi… – Trzymamy się planu. – Jasne. Co pana sprowadza w te strony? – Moore zapytał o to, gdyż Towers z założenia miał pozostać w San Diego. – Byłem oficerem liniowym, wiedzieli o tym, kiedy mnie zatrudniali. Myślą, że można mnie cały czas utrzymać za biurkiem? Diabła tam… – Jasne. – A więc, kolego, do dzieła.

Moore uśmiechnął się i zaczął wkładać brzydki czarny kombinezon, kewlarową kamizelkę i kominiarkę. Jego strój wyglądał niemal dokładnie tak samo jak te, które mieli na sobie dwaj wartownicy kartelu Juárez trzymający straż przy wejściu do tunelu. Był uzbrojony w dwa pistolety Glock 21 kaliber.45 z mokrymi tłumikami, które zostały nasączone olejem w celu maksymalizacji tłumienia. Wziął także parę

granatów dymnych i świetlnych, na wypadek gdyby gangsterzy nie okazali chęci do współpracy. Włożył słuchawkę z mikrofonem i ruszył biegiem przez parking. Towarzyszył mu głos Towersa w słuchawce: „Potem w lewo, kanał będzie na wprost. Mur od strony południowej daje dobrą osłonę. Miniesz dużą kratę, dwaj koledzy będą tuż za nią”. Wzdłuż lewej krawędzi jezdni biegł druciany płot złomowiska samochodowego, a po prawej

stronie ciągnął się szereg porzuconych, zawalających się ruder; wyblakłe szyldy nad drzwiami wskazywały, że były to sklepy z maszynami i narzędziami. Nawet graffiti przecinające połacie walących się ścian zdążyło wyblaknąć. Trudno było dostrzec więcej szczegółów, gdyż górujące nad ulicą latarnie, wszystkie bez wyjątku, wyglądały jak cienie, żarówki zostały strzaskane albo się wypaliły. Ze stojącego obok bloku wydostawało się migotliwe światło,

Moore nie miał pewności, z jakiego źródła pochodzi. Dotarł do metrowego betonowego murku biegnącego wzdłuż południowej ściany kanału i trzymał się tuż obok niego. Sunął pochylony, aż znalazł dwie spore kraty umieszczone po przeciwnej stronie kanału, w odległości około dziesięciu metrów; było to główne wejście do kanału burzowego oraz mniejszego tunelu. Rok był wyjątkowo suchy, na ziemi dało się zauważyć zaledwie kilka plam

płytkich kałuż oraz kobierzec chwastów biegnący w kierunku krat. Moore skrzywił się, czując słaby smród ścieku; miał nadzieję, że sytuacja się nie pogorszy po drugiej stronie kanału. – Ciężarówka dojedzie za pięć minut – oznajmił Towers. Nie pozostało wiele czasu. Moore wyciągnął z kieszeni na biodrze przenośny okular noktowizyjny. Przystawił urządzenie do prawego oka i skierował je na kratę, nastawiając powiększenie. Poprzez

wzór kraty dostrzegł wartownika siedzącego obok okrągłego otworu wydrążonego w bocznej ścianie; cienie w głębi falowały niczym bladozielone fale gorąca. Wartownik miał niespełna metr sześćdziesiąt wzrostu, nie nosił maski i miał ogoloną głowę; tatuaże na jego szyi tworzyły wzór szponu. Moore wyobraził sobie, jak precyzyjnie wymierzony pocisk snajperski przelatuje przez otwór kraty i trafia w siedzącego mężczyznę. Był dobrym strzelcem,

ale nie aż tak dobrym… Wziął głęboki oddech, schował okular do kieszeni i przebiegł przez rów. Dotarł do kraty i wiedział, że uniesienie jej narobiłoby hałasu. Nie było sposobu, by niepostrzeżenie podejść wartowników. Część kraty została wycięta, w ten sposób utworzono właz wielkości metr na metr. Moore pociągnął za niego. Zamknięte. Przekazał informację Towersowi. – Pieprzyć to, niech tamci go

otworzą. – Hej! – zawołał wartownik. – Już przyjechaliście? Wcześnie. – Pośpiesz się! – odparł Moore po hiszpańsku. – Mamy duży ładunek! Uniósł glocka i czekał, aż tamten otworzy kratę. Pomimo użycia tłumika strzał nie będzie bezgłośny. Pocisk wystrzeli z lufy z prędkością poddźwiękową, co pomoże stłumić hałas, lecz zamek glocka stuknie głośno, alarmując każdego, kto znajdzie się w pobliżu. A zwłaszcza drugiego wartownika. Słowo

„tłumik” mogłoby sugerować, że odgłos będzie przypominał łupnięcie, lecz było ono mylące. Czasem widuje się, że ktoś trzyma pistolet z tłumikiem w jednej ręce. Energia kinetyczna poruszającego się zamka przeniosłaby się na nadgarstek, kula poszłaby w bok, strzelający zaś mógłby zostać zraniony. Zawsze należało trzymać pistolet mocno w obu dłoniach, tak jak to robił Moore. Ktoś mógłby sądzić, że najciszej można zabić wartownika przy

użyciu noża, lecz niesłychanie trudno jest zabić kogoś jednym ciosem ostrza. Po pierwszym ciosie najczęściej dochodzi do szamotaniny, trzeba zadać ich jeszcze kilka, jednocześnie starając się zatkać przeciwnikowi usta. Było to chaotyczne i znacznie bardziej niebezpieczne; Moore wiedział o tym ze szkolenia w Navy SEALs i własnego doświadczenia: walcząc z somalijskimi piratami i zabijając kilku z nich, musiał zadać pół tuzina ciosów, zanim wróg

wreszcie wyzionął ducha. Wolał zaryzykować i strzelić z cichym szczęknięciem zamka, mając pewność, że jeden pocisk załatwi sprawę, a on nie będzie musiał dotykać przeciwnika. Rozległ się zgrzyt klucza, zaterkotał łańcuch. Część kraty zaskrzypiała, wędrując w górę. Ktoś wysunął głowę i spojrzał wprost na Moore’a. Na widok agenta i pistoletu z tłumikiem oczy mężczyzny się rozszerzyły. Otworzył usta, żeby

krzyknąć. Moore nacisnął spust. Pocisk trafił wartownika tuż nad lewym okiem, rzucając go na ziemię obok kraty. Zanim mosiężna łuska dotknęła betonu, Moore przeskoczył przez otwór i wpadł do wnętrza szerokiego przewodu kanału burzowego. Był to prostokątny betonowy szyb wysoki na dwa metry i szeroki na prawie pięć metrów. Przeszedł nad ciałem pierwszego wartownika i zajrzał w

ciemność, szukając wzrokiem drugiego. Gdzie się ten sukinsyn podział? Z pewnością usłyszał wystrzał; Moore nie miał czasu go teraz szukać. – Musiałem zabić jednego muła! – krzyknął Moore; jego głos odbił się echem od ścian kanału. Jednocześnie przystawił do oka okular noktowizyjny. – Chciał nas oskubać! Nagle dostrzegł jakiś ruch na wprost siebie. Rzucił się do kałuży. Padł strzał,

woda obok jego łokcia rozprysła się. Przetoczył się na plecy i uzmysłowił sobie, że jeśli nie wstanie i w ciągu ułamka sekundy nie odpowie ogniem na ostrzał, zginie.

21 Kuloodporny

Terminal naftowy Al Basrah Zatoka Perska, Irak 19 marca 2003 Przez sekundę, leżąc w kałuży i wytężając wzrok w ciemności, myśli Moore’a wróciły do 2003 roku. Wtedy też leżał na wznak,

lecz sześć metrów pod wodą, i patrzył na sylwety dwóch ogromnych, rozszerzających się betonowych słupów, które wyglądały jak nogi olbrzyma stojącego po kolana w wodzie. Światła bezpieczeństwa platformy naftowej zmieniły powierzchnię morza w rozmigotane żółtymi blaskami lustro z ciemnoniebieskimi obrzeżami. Na tle tej ciemności kołysały się cztery cienie, które wyglądały jak stado wielorybów unoszących się leniwie

na morskim prądzie. Moore’a ogarnął przedziwny spokój, gdy tak wisiał bez ruchu, ubrany w kombinezon Drager z zamkniętym obiegiem powietrza, z którego nie wydostawał się ani jeden bąbelek. Oddychał rytmicznie, w sposób kontrolowany, pozwalając myślom skupić się na wykonywanym zadaniu. Kamera cyfrowa pracowała bez wysiłku, rejestrując obrazy pozwalające ustalić rozstawienie podwodnych kamer bezpieczeństwa platformy, które

Moore i reszta zespołu starannie ominęła. Moore, Carmichael oraz reszta oddziału podzielili się na dwa zespoły, które za pomocą kilku małych, dwuosobowych podwodnych łodzi Mark 8 dotarły do południowej platformy terminalu naftowego. Konstrukcja przypominała trampolinę zawieszoną wysoko nad wodą na kilkudziesięciu krabich odnóżach. Na wierzchołku wieży umieszczono ruchome anteny i duże talerze

odbiorników satelitarnych, a także

kopułę i stanowiska obserwacyjne. Ochroniarze chodzili wzdłuż relingów ze wszystkich czterech stron platformy. – Bohaterskiej sławy nam ta akcja nie przyniesie – orzekł Carmichael. – Schodzimy pod wodę i robimy zdjęcia irackiej platformy naftowej. Rach-ciach. W istocie była to rutynowa akcja zwiadowcza, która za parę minut się zakończy; a potem wrócą do bazy i otworzą kilka piw po

śniadaniu. Moore robił zdjęcia podwodne, a pozostali trzej koledzy z jego zespołu fotografowali obiekty znajdujące się blisko powierzchni. Określali położenie i manewry irackich łodzi patrolowych i pozycje karabinów maszynowych na platformie. Cumowały przy niej jednocześnie cztery tankowce, do ich zbiorników przepompowywano ropę naftową. W czasie odprawy Moore dowiedział się, że przez terminal przechodziło osiemdziesiąt procent

irackiego produktu narodowego, czyli około półtora miliona baryłek ropy dziennie. Czyniło to terminal Al Basrah istotnym elementem gospodarki kraju, należało więc spodziewać się w jego pobliżu znacznych sił. – Mako Dwa do zespołu drugiego. Zwykły garnizon został zastąpiony przez Gwardię Rewolucyjną, która obsadziła stanowiska obserwacyjne. Sprowadzili ciężką artylerię, zasadzili się na niedźwiedzia.

– Zrozumiałem – odparł Moore. – Szukamy znaków szczególnych. – Wchodzimy w to, Mako Jeden – rzucił Carmichael. Moore polecił obu zespołom, by pod wodą wokół zewnętrznej krawędzi platformy poszukiwały śladów świadczących o działalności dywersyjnej, przymocowanych ładunków wybuchowych. Irakijczycy raczej zniszczą platformę naftową, niż pozwolą jej wpaść w ręce wroga. Wiedząc o tym, Moore przypuszczał, że

zastosują C-4, ale pewnie nie będą potrafili założyć ich tak, by ładunki eksplodowały do środka; zapewne nie wiedzą o istnieniu takich materiałów jak dexpan, które pozwoliłyby skruszyć podstawę platformy w kontrolowany, bezpieczny sposób. Jeśli założyli ładunki C-4 pod wodą, w panice mogą nacisnąć guzik i nie tylko wysadzą całą konstrukcję, ale zabiją przy tym wszystkich komandosów, którzy się pod nią znajdą.

– Zespół drugi, mówi Mako Dwa. Widzę znaki! Powtarzam! Ładunki umieszczone pod relingiem od strony południowej i wschodniej… Obecnie jednak Moore nie słyszał w uchu głosu Carmichaela, tylko szefa zespołu specjalnego, Towersa. – Ciężarówka podjeżdża! Moore, słyszysz mnie? Ciężarówka przyjechała! Kanał burzowy W pobliżu mostu Americas

Juárez, Meksyk Dzień dzisiejszy Moore wciąż leżał na plecach i gapił się w sklepienie. Towers krzyknął ponownie, a rzeczywistość dała o sobie znać mocnym szarpnięciem za ramię. Usiadł i przetoczył się w prawo; w tej samej chwili snop światła uderzył go w oczy, pocisk odbił się od ściany tuż za nim, odłamki betonu uderzyły go w szyję w miejscu, którego nie zakrywała

kominiarka. Uniósł okular i dojrzał drugiego wartownika, który siedział przykucnięty jakieś trzy metry od okrągłego otworu w ścianie. Bez wahania posłał w jego stronę cztery pociski i usłyszał słaby krzyk; latarka potoczyła się po betonowym podłożu. Zerknął przez okular i zobaczył, że mężczyzna leży na brzuchu, a z jego ust sączy się krew. Moore zaklął, odwrócił się i skoczył do wejścia tunelu. Chwycił zwłoki wartownika i dysząc,

zawlókł je najdalej, jak się dało, do miejsca, w którym padł drugi gangster. Wtedy się rozejrzał. Sytuacja nie była dobra: tunel miał około dziesięciu metrów długości i kończył się jednolitą kamienną ścianą. Nawet gdyby zaciągnął oba ciała do końca, jeden błysk latarki w tamtą stronę ukazałby je widoczne jak na dłoni. Zastawiając zasadzkę tego rodzaju, należało ukryć ciała zabitych strażników, Moore uznał więc, że plan jest zły.

Popędził w stronę krat i usłyszał dochodzące z zewnątrz głosy. Gangsterzy podjechali vanem aż do rowu i ustawili go tuż przed kratą. Najwyraźniej zasługiwali na miano jeszcze większych mądrali od tych, którzy śledzili Moore’a od hotelu Corralesa. A może czuli się tak bezpiecznie, że bez obawy podjechali aż do kraty? Bo kto właściwie mógł ich powstrzymać – miejscowa policja, federalni? To, że działali tak bezczelnie, trochę zaniepokoiło Moore’a; dla spokoju

ducha powiedział sobie, że są idiotami. Mimo że j ego plan nie był idealny, powinien wystarczyć na takich durniów. Przemknął obok kraty, uniósł glocka i wymierzył w grupę przybyszów. Naliczył sześć młodych kobiet pochodzenia azjatyckiego i czterech chłopaków w wieku nie więcej niż szesnaście czy siedemnaście lat; każdy miał ciężki plecak, przypuszczalnie obciążony brykietami marihuany i kokainy. Dwaj mężczyźni w wieku między

dwadzieścia pięć a trzydzieści lat, w kurtkach z napisem „New York Yankees”, z kałasznikowami przewieszonymi przez ramię, mierzyli z pistoletów do grupki dziewcząt i chłopców, którzy stali na skraju trawiastego stoku. Byli to, rzecz jasna, sicarios; mieli gęste brwi, a ich wiecznie wykrzywione ospowate twarze zdobiły liczne kolczyki. Zatrudnili najchudszych chłopaków, aby ci mogli się prześlizgnąć przez wąskie gardło tunelu, pchając przed sobą plecaki

z narkotykami. Nie zdołaliby iść z plecakami na grzbietach, interwencja Moore’a uchroniła ich przed ciężką przeprawą. W teczkach zawierających opisy innych tuneli przeczytał, że przemytnicy stosowali między innymi małe wózki zapełnione narkotykami podobne do tych, których używają górnicy; ciągnięto je za pomocą lin, tak że muły nie były nawet potrzebne. – Coś ty, kurwa, za jeden? – spytał wyższy sicario.

– Kibic Boston Red Sox – odpowiedział Moore i wypalił mu w twarz. Nie poczuł wyrzutów sumienia ani zawahania, była tylko akcja i reakcja. Jeśli w ogóle coś czuł, to jedynie najwyższą odrazę do łotrów, którzy zniżyli się do takiego poziomu. Współpraca z organizacją trudniącą się zniewalaniem ludzi była równoznaczna z rezerwowaniem sobie specjalnego lokum w najniższych rejonach piekła. Jeden drań już zamknął za sobą drzwi i

smakował wiekuistego ognia. Kobiety krzyknęły, chłopcy rzucili się w stronę vana. Moore skierował broń w stronę drugiego sicario, który miał zostać sąsiadem kumpla w piekle. Gangster uniósł broń. Moore nacisnął spust. Sicario strzelił pół sekundy później. Jednak Moore już odskakiwał do tyłu, gdy tamten zakręcił się w miejscu, runął i stoczył się po brzegu rowu w stronę vana. Dostał

prosto w głowę. Towers, który przypuszczalnie obserwował zajście z przeciwnej strony kanału, nagle odezwał się przez radio: – Niech kobiety przejdą tunelem na drugą stronę granicy. Dopóki są tutaj, nic nie możemy dla nich zrobić. Zaraz tam zejdę i zajmę się trupami. – Dobra – mruknął Moore. – Wrzućcie plecaki do vana – rozkazał chłopakom. – No już! A później wszyscy tutaj! Ja jestem ten dobry, puszczam was przez

kanał. Wszystko w porządku. Idziemy! Chłopcy skoczyli do vana, a Moore pozbierał broń należącą do sicarios, żeby przypadkiem któremuś ze schwytanych nie przyszło to do głowy. Dziewczęta przebiegły obok kraty i ruszyły w głąb tunelu. Wszystkie miały na nogach takie same tanie białe tenisówki, jakie można kupić w Walmarcie; pewnie dostały je od sicarios. Kiedy plecaki znalazły się w

vanie, Moore kazał chłopakom iść za dziewczynami; kierował nimi z tyłu, dźwigając pokaźny ciężar kałasznikowów, pistoletów i własnej broni. Znalazłszy się w środku tunelu, podniósł z ziemi latarkę jednego z sicarios i zaświecił w ciemność. Odwrócił się, spojrzał na oswobodzonych i powiedział po angielsku jedno słowo: – Ameryka. Część dziewcząt płakała, niektóre pokręciły głowami; jednak najwyższa z nich i być może

najstarsza przepchnęła się na czoło grupy i ruszyła we wskazanym kierunku. Krzyknęła na towarzyszki po chińsku, słowa padały szybko jak seria z karabinu maszynowego. Widząc jej odwagę i słysząc zachęty, pozostałe jedna po drugiej ruszyły gęsiego za nią i weszły do wąskiego otworu. – Po tamtej stronie ktoś wam pomoże. Nie chcę, żebyście jeszcze kiedykolwiek pracowali dla karteli – rzekł Moore do chłopaków. – Nieważne, co powiedzą, nieważne,

co zrobią. Macie dla nich więcej nie pracować? Okay? – Okay, señor – odparł jeden z nich. – Okay. Minutę później wszyscy znaleźli się w tunelu, a Moore połączył się z Ansarą. – Idą w twoją stronę, bracie. Należą do ciebie. – Zrozumiałem. Zgarniemy ich spokojnie, żeby nie próbowali się wycofać. Dziewczęta zostaną przesłuchane i deportowane do Chin, chyba że

jakaś organizacja humanitarna interweniuje w ich imieniu. Chłopcy także będą przesłuchani, a jeśli nie ma nakazu aresztowania, zostaną deportowani do Meksyku; właśnie dlatego Moore prosił, żeby nie pracowali więcej dla karteli. Niestety większość zignoruje jego słowa, zwłaszcza ci, którzy wiedzą, jak przebiega cały proces. Znów podejmą ryzyko. Moore wybrał numer Luisa Torresa. – Mam prezent urodzinowy dla

twojego szefa. – Ile? – Ładunek ucieszy jego oko. Torres, Zúñiga i reszta ludzi z kartelu nie wiedzieli jednak, że Moore i Towers umieszczą w każdym brykiecie nadajnik GPS, więc kiedy tylko znajdą się one po drugiej stronie granicy, natychmiast zostaną skonfiskowane przez władze. Zwierzchnicy Moore’a nigdy by się nie zgodzili, aby prochy przerzucono na terytorium Stanów

Zjednoczonych i żeby nie było możliwości ich odzyskania; z pewnością było to zrozumiałe. Otwory będą maleńkie, lecz Moore miał pewność, że Zúñiga i jego kolesie obejrzą uważnie każdy brykiet. Trzeba będzie zadbać o to, by wstrzykiwano nadajniki tuż przy złączeniach taśmy, którą się je zakleja. – Okay, teraz możemy się wycofać – oznajmił Towers. Odezwał się telefon Moore’a; to był Ansara.

– Pierwsza grupka dziewcząt jest po mojej stronie. Zebraliśmy je grzecznie i po cichu. Świetna robota, szefie. Jeden zero dla nas. – Bracie, my dopiero zaczynamy – westchnął wyczerpany Moore. – To będzie długa noc. – Czy w naszej robocie zdarzają się krótkie noce? – spytał Ansara. Moore skrzywił usta w uśmiechu i szybkim krokiem ruszył do vana. Siedziba firmy Somoza Designs International

Bogota, Kolumbia Przed wyjazdem z Bogoty Jorge Rojas umówił się na spotkanie ze starym przyjacielem Felipem Somozą, który zadzwonił i oznajmił, że ma niezwykły prezent dla Rojasa. O dziesiątej rano Rojas i jego kolega ze studiów Jeff Campbell, który podpisał z kolumbijskim rządem bardzo korzystną umowę na dostawę systemu telefonii komórkowej, dojechali pod długi jak blok

piętrowy sklep z dobudowanym magazynem. Powitała ich Lucille, ciemnowłosa kobieta po pięćdziesiątce, która pracowała jako recepcjonistka Somozy od dziesięciu lat. Tak jak wszyscy jego pracownicy była niezłomnie lojalna i traktowała go jak członka rodziny, a nie jak szefa; pilnowała, by jego ubrania były wyprane, by w samochodzie wymieniono olej i żeby zawsze bywał na meczach swoich trzech synów, którzy studiowali w college’u.

Rojasa i Campbella przeprowadzono przez warsztat, w którym dziesiątki kobiet w wieku od osiemnastu do osiemdziesięciu lat, ubranych w granatowe kostiumy, siedziały przy maszynach i pieczołowicie szyły damskie i męskie ubrania na każdą pogodę i na każdą okazję. Nie były to jednak zwyczajne ubrania. Somozę nazywano Pancernym Armanim, a jego kuloodporna odzież cieszyła się sławą na całym

świecie. Firma rozkwitła po jedenastym września dwa tysiące pierwszego roku, od tego czasu Somoza skupił się na ochroniarzach i prywatnych firmach ochroniarskich. Rozwinął interes, dostarczając ubrania dla dyplomatów, ambasadorów, książąt i prezydentów z ponad czterdziestu krajów; zdobył uznanie indywidualnych odbiorców i ponad dwustu firm ochroniarskich, a także policji na obu kontynentach amerykańskich. Od innych

producentów różniła go dbałość o komfort i fason. Nie szył brzydkich kamizelek przypominających mundury wojskowe; wytwarzał nie tylko kuloodporne garnitury i suknie, ale także skarpetki i krawaty. Miał butik w mieście Meksyk przy tej samej ulicy, przy której mieściły się sklepy firm: Hugo Boss, Ferrari, BMW i Calvin Klein. Zamierzał otworzyć nowy sklep przy Rodeo Drive w Beverly Hills w Kalifornii, by zaopatrywać gwiazdy i ich goryli w najbardziej

stylową, a zarazem bezpieczną odzież na świecie. Panele kuloodporne były starannie ukryte wewnątrz ubrań. Każdy wykrawano z wielu warstw polimerów. Stosowano materiały takie, jak: kewlar, spectra shields, a czasem twaron (prawie identyczny jak kewlar) oraz dyneema (podobny do spectra shields); dobór zależał od docelowej wagi danej części odzieży. Warstwy plecionki kewlarowej zszywano włóknem z

kewlaru, tkaninę spectra shield powlekano i łączono za pomocą żywic, np. kratonu, a następnie umieszczano między warstwami polietylenu. – Słuchaj, Jeff – szepnął Rojas do przyjaciela, gdy zbliżali się do gabinetu Somozy. – On pobawi się nieco naszym kosztem, pozwól mu na to. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Nie obrażaj się, rób to, co powie. Dobrze? – Ty tu jesteś szefem, Jorge.

Campbell nie miał pojęcia, co go czeka, Rojas tymczasem śmiał się w duchu. Somoza czekał na nich przy drzwiach. Był tuż po pięćdziesiątce i miał gęstą czuprynę czarnych włosów tu i ówdzie przeplatanych siwizną. Jego postura mogła imponować: miał prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu, szerokie ramiona i brzuch zdradzający zamiłowanie do słodyczy. I rzeczywiście, na szerokim mahoniowym biurku stały cztery

słoje z cukierkami wielkości półkilogramowych puszek kawy; stanowiły one ostry kontrast z dużym plakatem wiszącym na ścianie. Logo firmy składało się z dwóch skrzyżowanych szpad za czarną tarczą, na której widniał odciśnięty wizerunek srebrnego pocisku; całość miała ilustrować połączenie średniowiecznego pancerza z nowoczesną techniką. Gospodarz miał na sobie ekskluzywne dopasowane dżinsy i koszulę z długimi rękawami, która

zapewniała pewien poziom ochrony przed pociskami wystrzelonymi z dużej odległości. Zawsze nosił rzeczy przez siebie wyprodukowane i żadnych innych… – Buenos dias, Felipe! – zawołał Rojas, obejmując gospodarza. – Oto mój przyjaciel Jeff Campbell. – Hola, Jeff. Miło mi cię poznać. Jeff podał rękę Somozie. – To zaszczyt poznać słynnego kuloodpornego krawca. – Słynnego? Ależ skąd!

Zapracowanego? O tak! Wchodźcie, panowie, zapraszam do środka. Rojas i Campbell zapadli się w fotele z miękkiej skóry i pluszu stojące naprzeciwko biurka Somozy, on zaś wyszedł na chwilę, by wezwać Lucille, która miała przynieść podarunek. Na ścianie po lewej stronie wisiało kilkadziesiąt zdjęć przedstawiających Somozę z gwiazdami filmu i dygnitarzami; wszyscy nosili jego ubrania. Rojas wskazał na fotografie, a Campbell

otworzył usta. – To nie byle jaka firma, spójrz na te wszystkie gwiazdy ekranu. Rojas skinął głową. – Przed wyjściem pokażę ci magazyn. To szalenie ambitne przedsięwzięcie, jestem bardzo dumny z mojego przyjaciela. Pamiętam, jak zaczynał. – No cóż, świat stał się znacznie bardziej niebezpieczny. – Owszem, właśnie taki pozostawiamy naszym dzieciom. Rojas westchnął głęboko, a

następnie skierował spojrzenie w kierunku Somozy, który wszedł do gabinetu, niosąc w rękach płaszcz z czarnej skóry. – To dla ciebie, Jorge! Rojas wstał i wziął trencz. – Żarty sobie ze mnie stroisz? Ten płaszcz nie jest kuloodporny. – Przeciągnął palcami po tkaninie, pod którą dało się wyczuć płaty elastycznego materiału. – Jest za lekki i za cienki. – Zgoda, wiem o tym – przytaknął Somoza. – To nasz

najnowszy projekt, chcę, żebyś go przyjął. Naturalnie jest w twoim rozmiarze. – Bardzo dziękuję. – Niedawno przedstawiliśmy go na dorocznym pokazie mody w Nowym Jorku. – W Nowym Jorku jest pokaz mody odzieży kuloodpornej? – zdziwił się Campbell. – Cieszy się wielką popularnością – odparł Somoza. Jorge zerknął na Campbella, a potem na gospodarza; puścił do

niego oko. – Jesteś pewien, że ten materiał zatrzyma kulę? Somoza wyjął z szuflady biurka rewolwer kaliber.45 i położył na blacie. – O rany – zawołał Campbell. – I co teraz? – Trzeba przetestować odzież – oznajmił Somoza; w jego oczach zamigotały szatańskie ogniki. – Jeff, powinieneś wiedzieć, że taką próbę przechodzą wszyscy moi pracownicy. Nie można u mnie

pracować, jeśli nie włoży się wyprodukowanej odzieży i nie przyjmie na siebie kuli. Trzeba wiedzieć, jak to jest, trzeba wierzyć w produkt i w naszą pracę. Właśnie dzięki temu moja kontrola jakości jest bezbłędna: rozstrzeliwuję wszystkich swoich pracowników. Somoza powiedział to tak chłodnym i rzeczowym tonem, że Rojas mimo woli parsknął śmiechem. Podał płaszcz Campbellowi.

– Włóż to. – Mówisz poważnie? – To żaden problem – odezwał się Somoza. – Proszę… Oczy Campbella zaszkliły się; tkwił w pułapce: nie wiedział, czy urazić Somozę, czy dostosować się do słów Rojasa, który zapowiedział, że gospodarz zechce zabawić się ich kosztem. Rojas znał go od dawna, wiedział, że lubi ryzyko. Zdziwił się więc, słysząc, że Campbell mówi: – Przepraszam, czegoś takiego się nie spodziewałem.

– Lucille! – krzyknął Somoza. Po kilku sekundach kobieta stanęła w drzwiach. – Czy ja cię zastrzeliłem? – spytał. – Tak, señor. Dwa razy. Somoza spojrzał na Campbella. – Widzisz? Ta pani pozwoliła się zastrzelić, a ty się boisz? – No dobrze – powiedział Campbell, wstając niepewnie i biorąc płaszcz z rąk Rojasa. – Nie wierzę własnym uszom, że to mówię. Możesz do mnie strzelić.

– Doskonale! – zawołał Somoza. Okręcił się w fotelu i wyjął z szafki trzy pary ochraniaczy na uszy. Campbell włożył trencz, a gospodarz zapiął go staranie i przykleił mu okrągłą nalepkę na lewej klapie w okolicy brzucha. – A więc to jest cel? – zapytał Campbell. – Tak, bo nie najlepszy ze mnie strzelec – oznajmił drętwym głosem Somoza. Rojas znów zachichotał. – Śmiej się, śmiej – rzekł

Campbell. – Nie ty dostaniesz kulkę! – On ciągle dostaje kulki – oznajmił Somoza. – Jorge, ile razy cię zastrzeliłem? – Zdaje się, że pięć. – Patrzcie, patrzcie, dostał pięć razy. Więc ty możesz dostać jedną. Campbell skinął głową. – Ręce mi się trzęsą, spójrzcie. Uniósł dłonie, które rzeczywiście drżały. – Wszystko będzie dobrze, to przyjemne uczucie – zapewnił

Somoza, wkładając Campbellowi ochraniacze na głowę. Rojas i Somoza także je włożyli, a ten drugi wyciągnął nabój z szuflady i załadował broń. Odsunął Campbella nieco od biurka i przystawił lufę do jego piersi. – Z takiego bliska? Czyś ty oszalał? – Słuchaj mnie. Weź teraz głęboki oddech i zatrzymaj powietrze. Policz raz, dwa, trzy, wtedy ja strzelę. Powtarzam, raz, dwa, trzy i bum. – Somoza mówił

podniesionym głosem, by goście słyszeli go pomimo ochraniaczy na uszach. Campbell przełknął ślinę i spojrzał błagalnie na Rojasa. – Patrz na mnie – rzekł Somoza. – Weź głęboki oddech. Gotów? Raz, dwa… Bum! Somoza wystrzelił wcześniej, niż zapowiadał. Zawsze tak robił z nowicjuszami, którzy za bardzo się napinali w chwili, w której spodziewali się strzału. Naciskał

spust przed czasem, gdy uczestnik eksperymentu był jeszcze rozluźniony. Campbell zgarbił się lekko i ściągnął słuchawki; tamci także je zdjęli. – O rany! – powiedział z westchnieniem. – Nabrałeś mnie! Ale nic się nie stało, poczułem tylko lekki nacisk. Somoza rozpiął trencz i wyciągnął koszulę Campbella, by dowieść mu, że nie został zraniony. Wsunął palec w materiał płaszcza i

wyjął spłaszczoną grudkę ołowiu. – Proszę, oto pamiątka! Campbell wziął ołów do ręki i uśmiechnął się. – To niesamowite. Nagle zasłonił dłonią usta, podbiegł do kosza na śmieci i zwymiotował. Somoza odchylił głowę do tyłu i rechotał tak, że musiały go rozboleć żebra. Później Rojas odbył przy kawie rozmowę z przyjacielem, a Lucille oprowadziła Campbella po fabryce.

Rojas podzielił się swoimi rozterkami związanymi z synem. Somoza opowiedział o swoich synach, którzy również za szybko dorastali i mieli pracować w firmie razem z nim. – Nasi chłopcy są bardzo do siebie podobni – zauważył Rojas. – Dzieci bogatych rodziców. Jak ich wychowywać? Sam nie wiem. Normalnie…? – To trudne w tym zwariowanym świecie. Chcemy ich chronić, ale nic nie można zrobić, można

jedynie nauczyć ich dokonywania właściwych wyborów. Chcę, żeby moi synowie nosili garnitury kuloodporne. Mogę im zapewnić ochronę przed kulami, ale nie przed tym całym świństwem, które zgotuje im życie. Rojas skinął głową. – Mądry z ciebie człowiek, przyjacielu. – I do tego jaki przystojny! Zaśmiali się. Nagle Rojas spoważniał. – Ballesteros znów ma kłopoty,

chcę, żebyś roztoczył opiekę nad nim i nad jego ludźmi. Niech dostaną wszystko, czego im trzeba, przyślesz mi rachunek. – Naturalnie. Miło jest robić z tobą interesy, jak zwykle. Chcę też wziąć miarę twojego przyjaciela señora Campbella. Uszyjemy mu taki sam trencz jak twój w nagrodę za to, że tak świetnie się spisał. – Jestem pewien, że będzie wdzięczny. – I jeszcze jedno, Jorge. – Teraz z kolei twarz Somozy przybrała

poważny wyraz, jego czoło się zmarszczyło. – Myślałem o tym od dawna. Obaj jesteśmy na takim etapie życia, że nie musimy już utrzymywać związku z handlem. Moja firma jest legalna i rozwija się na potęgę. Oczywiście pomogę twojemu przyjacielowi Ballesterosowi, ale to będzie moja ostatnia umowa, ostatni kontakt. Jestem bardzo zaniepokojony. Ta afera w Portoryko martwi nas wszystkich. Chcę, żebyś zrozumiał, że wciąż dla ciebie pracuję, ale

muszę przeciąć związki i uczciwie mówiąc, Jorge, uważam, że ty także powinieneś się wycofać. Przekaż te sprawy komuś innemu, już czas. Sam powiedziałeś, że twój syn idzie naprzód. Ty też powinieneś. Rojas zastanawiał się chwilę. Somoza przemawiał doń jak stary przyjaciel i mówił rozsądnie, lecz jego słowa brały się ze strachu. Rojas widział lęk w jego oczach. – Przyjacielu, nigdy nie powinieneś się nikogo bać. Ludzie

będą próbowali cię nastraszyć, ale nikt nie jest lepszy od ciebie. W życiu trzeba być wojownikiem. – Tak, Jorge, masz rację. Ale mężczyzna musi być roztropny i sam wybierać bitwy, w których walczy. Nie jesteśmy już młodzi. Niech chłopcy walczą w tej bitwie, nie my. My mamy zbyt wiele do stracenia. Rojas wstał. – Pomyślę o tym. Jesteś dobrym przyjacielem i rozumiem, co chcesz mi powiedzieć.

22 Upadek

Ranczo Zúñigi Juárez, Meksyk Nazajutrz rano około jedenastej Moore, Zúñiga i sześciu członków kartelu zebrało się w czteromiejscowym garażu Zúñigi; wrota pozostały uchylone. Moore

dostarczył przechwycone narkotyki; Zúñiga i jego ludzie obejrzeli brykiety i nie znaleźli nic podejrzanego. Nie zauważyli maleńkich otworów, przez które Moore i Towers wstrzyknęli do nich nadajniki sygnału GPS. Kartel Sinaloa był potężny, ale nie dysponował takimi środkami technicznymi jak kartel Juárez; Moore podejrzewał, że tamci prześwietliliby paczki rentgenem i przypuszczalnie wykryli nadajniki. Zgodnie z oczekiwaniami

Moore’a Zúñiga był zadowolony z podarunku i najwyraźniej zamierzał puścić prochy w ruch jeszcze przed wieczorem. Skinąwszy głową w stronę narkotyków, spojrzał na Moore’a. – Wygląda na to, że twój wróg jest naszym wrogiem. – Kiedy jeden kartel staje się zbyt silny, jest wrogiem wszystkich. – Owszem. – Dobrze. Będę wam dalej pomagał. Niech mi pan pozwoli wziąć czterech swoich ludzi,

porwiemy syna Rojasa. Teraz siedzimy w tym obaj – rzekł Moore. – Panie Howard, może zwariowałem, ale wierzę panu. Może się na to zgodzę. – Przelot na miejsce pańskim samolotem potrwa cały dzień, więc może powinniśmy od razu wystartować? – Może jeszcze nie podjąłem decyzji? Moore się rozzłościł. Zapewne niepotrzebnie, ale był niewyspany. – Señor Zúñiga, czego jeszcze pan

potrzebuje? – powiedział, prawie krzycząc. – Sto pięćdziesiąt tysięcy gotówką, wielki transport prochów ukradzionych Rojasowi. Co jeszcze? Mój szef zaczyna się niecierpliwić. Torres, który stał w pobliżu, wyprostował się. – Nie waż się odzywać w ten sposób do pana Zúñigi, bo urwę ci łeb! Moore zmierzył go wzrokiem, a potem spojrzał na Zúñigę. – Mam dość tych gierek. Przedstawiłem dobrą propozycję,

załatwmy to wreszcie. Zúñiga spojrzał badawczo na Moore’a, a potem wyciągnął rękę. – Chcę, żeby zabił pan Rojasa. *** Dwie godziny później Moore, Torres, Fitzpatrick oraz pierwszy i drugi pilot siedzieli w dwusilnikowym piperze PA-31 Navajo i lecieli na południowy wschód, w kierunku San Cristóbal de las Casas. Pogoda była piękna,

widoki wspaniałe, lecz towarzystwo marne; Torres dwukrotnie zwymiotował do małej białej torebki. Noc była długa, lecz dzień zapowiadał się jeszcze dłuższy; Moore spojrzał na siedzącego po przeciwnej stronie kabiny Fitzpatricka, który przewrócił oczami, spoglądając na grubasa źle znoszącego podróże samolotem. Torres najwyraźniej miał ogromny, lecz delikatny żołądek; przed startem Fitzpatrick śmiał się, że samolot nie oderwie

się od ziemi za sprawą dodatkowego balastu. Torres odpowiedział na drwinę srogą zemstą, która przybrała postać cuchnącej torebki tkwiącej między jego nogami. Moore zamknął oczy, chcąc złapać godzinę lub dwie godziny snu; szum śmigieł coraz bardziej pogrążał go w nieświadomości… Światła na platformie zamigotały. – Zauważyli nas! – krzyknął Carmichael.

Moore zadrżał i usiadł prosto na krześle w kabinie samolotu. Torres popatrzył na niego. – Złe sny? – Tak, ty mi się przyśniłeś. Grubas chciał coś odpowiedzieć, lecz musiał zatkać usta ręką. Miejsce budowy podziemnego tunelu pod granicą Mexicali, Meksyk Licealista Rueben Everson w pierwszej chwili przestraszył się,

gdy zaproponowano mu szmuglowanie przez granicę narkotyków dla kartelu Juárez. Później jednak pokazano mu, ile może zarobić, i z czasem przywykł do tej roboty. Przewoził duże ładunki narkotyków, a jego twarz wyrażała niezmącony spokój. Był cwany, nie popełniał głupich błędów, które inne muły kosztowały utratę wolności. Zawsze umiał zagadać do celników i nigdy nie nosił przy sobie posążków ani obrazków świętych,

do których tamci idioci modlili się o to, by przeprowadzili ich bezpiecznie przez granicę. Największą popularnością wśród opryszków cieszyła się Santa Muerte; nawet budowali dla niej kapliczki. Podobną do szkieletu Matkę Boską z Gwadelupy niektórzy traktowali jak zbawcę, podczas gdy wyglądała jak wcielenie zła; Rueben uważał to za idiotyzm. Był także święty Juda, patron przegranych spraw; jakiś przygłup upchnął w jego posążku

piętnaście kilo trawki i próbował przekroczyć z nim granicę. Co za palant. Mniej znanym świętym był Ramón Nonato. Według legendy jego usta zamknęły się jak kłódka, by nie mógł zyskiwać nowych wyznawców. Opryszkom przypadło to do gustu, modlili się do niego, aby inni milczeli o ich ciemnych sprawkach. Niektórzy koledzy Ruebena wspomagali się innymi talizmanami: kiczowatymi błyskotkami, zegarkami,

wisiorkami, króliczymi łapkami, a także plakatami filmu Człowiek z blizną. Jednak najbardziej rozśmieszył go kanarek Tweety z filmu animowanego wytwórni Looney Tunes. Z początku nie rozumiał, dlaczego tak wielu mułów i handlarzy narkotyków pała miłością do żółtego ptaszka, później jednak uprzytomnił sobie, że kot Sylwester nigdy nie może go złapać; właśnie dlatego kanarek został herosem szumowin. Ludzie ci nazywali się mułami, tymczasem

jak na ironię na maskotkę wybrali sobie ptaka. Jednakże w tamtej chwili Ruebena nie mogły uratować ani czary, ani żadna religia. Złapało go FBI, zobaczył chłopaka, któremu z powodu wpadki odrąbano palce u nóg, a teraz został zmuszony do współpracy z władzami i musiał się zgodzić, by uniknąć odsiadki. Mógł raz na zawsze zapomnieć o łatwej kasie na opłacenie studiów. Agent Ansara wyraził się bardzo jasno. Wstrzyknęli mu nadajnik GPS i

zamienili jego komórkę ze słuchawką Bluetooth w urządzenie nasłuchowe. Został psem na uwięzi. Wcześniej tego dnia członek kartelu utrzymujący z nim kontakt kazał mu się stawić w Mexicali, gdzie szykowano dla niego samochód z narkotykami. Kiedy stał w magazynie, podszedł do niego mężczyzna w średnim wieku w okularach, z zakurzonymi włosami, i zagadnął po hiszpańsku: – Ty jesteś ten nowy?

– Nie jestem nowy, ale tutaj jeszcze nie pracowałem. Zwykle odbieram ładunek w innych miejscach. Co wy tutaj robicie? Kopiecie następny tunel? – Nic ci do tego, młody. Rueben wsunął ręce do kieszeni. – Jak chcesz. – Ile masz lat? – Dlaczego cię to obchodzi? – Chodzisz jeszcze do szkoły, tak? – Jesteś moim nowym szefem? – To nie ma znaczenia. Rueben zmarszczył czoło.

B.

– Więc dlaczego pytasz? – Jakie masz stopnie? Rueben prychnął. – Ty chyba sobie jaja robisz. – Odpowiadaj na pytania. – Całkiem dobre, przeważnie A i

– W takim razie musisz skończyć z tą robotą. Szlus. Albo zginiesz, albo cię zgarną i twoje życie będzie skończone. Kapujesz? Ruebena zaczęły piec oczy. Rozumiem cię lepiej, niż ci się zdaje, staruszku. Ale dla mnie jest

już, kurwa, za późno. – Chcę iść do college’u, za tę kasę opłacę czesne. Jak tylko uzbieram wystarczająco dużo, wycofam się. Chodźmy i zakończmy tę sprawę. – Jak ci na imię? – Rueben. Mężczyzna wyciągnął rękę i Rueben niechętnie podał mu dłoń. – Jestem Pedro Romero. Mam nadzieję, że więcej cię tu nie zobaczę. Jasne? – Chciałbym ci pomóc, ale jeszcze mnie tu zobaczysz. Po

prostu jest, jak jest. – Zastanów się nad tym, co powiedziałem. Rueben wzruszył ramionami; jeden z ładowaczy podszedł do nich. – Gotowe, możesz ruszać. – Zastanów się – powtórzył Romero. Rueben jakby słyszał swojego ojca. Teraz już za późno, staruszku. Za późno. Przekroczył granicę i bez przeszkód przekazał auto ludziom

Ansary. Wysadzili go przed wypożyczalnią samochodów, a jej pracownik podwiózł go do domu autokarem lotniskowym. Naprzeciwko domu stał zaparkowany ford escalade; Rueben wsiadł na jego tylną kanapę, gdy tylko autokar odjechał z ulicy. Za kierownicą siedział agent Ansara. – Odwaliłeś dzisiaj dobrą robotę, Rueben. – Taa, powiedzmy. – Staruszek miał rację, co?

– Owszem, miał. Powinienem był odejść, zanim mnie dopadliście, a teraz mam przejebane. – Nie, naprawdę świetnie się spisałeś. Załatwiłeś mi dobre zdjęcia i nagranie tego faceta. Teraz możemy go zidentyfikować i sprawdzić, co się dzieje w tym magazynie. Rueben zamknął oczy, chciało mu się płakać. Ostatnio ledwo mógł spać. Śniło mu się, że tamci przyjdą po niego w nocy przebrani za szkielety, z nożami, którymi

wytną mu serce. Patrzył na swoich rodziców w czasie pogrzebu. Nagle obok konduktu przejeżdża samochód pełen sicarios, którzy zaczynają strzelać do zgromadzonych z pistoletów maszynowych. Rodzice giną, trafieni w głowy, kierują oczy ku niebu i szepczą: „Byłeś takim dobrym chłopcem, co się z tobą stało?”. Posterunek policji w Delicias Juárez, Meksyk

Gloria Vega pracowała jako agentka CIA w ponad dwudziestu sześciu krajach; zdarzały jej się misje ośmiogodzinne oraz takie, które trwały szesnaście miesięcy. Widziała na własne oczy krew i korupcję, a dowiedziawszy się, że trafi do miasta znanego jako światowa stolica morderstw, była przygotowana na to, że zobaczy więcej jednego i drugiego. Nie spodziewała się jednak, że swoją krew będą przelewać członkowie tej samej jednostki.

Usłyszała krzyki zaledwie przed pięcioma minutami, gdy siedziała przy biurku; wszyscy rzucili się po kamizelki i broń, a potem wybiegli z budynku. Inspektor Alberto Gómez włożył kominiarkę, by zataić swoją tożsamość, i stanął obok Glorii. Pojazdy policji federalnej zablokowały ulicę z obu stron; Gloria Vega oceniła, że zebrało się tam co najmniej dwustu funkcjonariuszy w czarnych mundurach. Wszyscy wrzeszczeli: „Dawać tu tego gnoja!”.

Zanim ktokolwiek mógł ich powstrzymać, pół tuzina federalnych wpadło do wnętrza komendy; znów rozległy się krzyki i tym razem Gloria wyraźnie usłyszała nazwisko: „Lopez, Lopez, Lopez!”. Znała je dobrze; teraz poczuła, że krew ścina jej się w żyłach. Lopez był kolegą Gómeza, przepracował w policji prawie tyle samo lat co on. Ze śledztwa Glorii wynikało, że Lopez jest czysty i stara się robić to, co do niego należy; był taki,

jaki powinien być Alberto Gómez. Telefon tego ostatniego był na podsłuchu i śledziło go dwóch obserwatorów, których szef zespołu Towers podsunął Glorii; ona zaś zebrała i mogła przedstawić policji federalnej wiele dowodów bezspornie świadczących o tym, że jest skorumpowany i że utrzymuje kontakty z kartelem Juárez. Towers nie chciał jednak uruchomić tej operacji, gdyż aresztowanie Gómeza zaalarmowałoby kartel Juárez.

Wszystkie kostki domina należało przewrócić równocześnie. Gómez zdążył zatem odwrócić sytuację, zanim Gloria zdołała zareagować. Kiedy spojrzała w stronę drzwi, sześciu mężczyzn wywlekało Lopeza z budynku; jeden trzymał go za jego bujną siwą czuprynę. Na widok jego gładko ogolonej twarzy okrzyki przybrały na sile, ktoś ryknął: „Rozwalić gnoja!”. Funkcjonariusze otoczyli Lopeza, co najmniej dwóch nie wytrzymało i zaczęło okładać

staruszka. – Dają mu lekcję, zanim go aresztują! – krzyknął Gómez do ucha Glorii. – Brał forsę od karteli i był ich informatorem. Z jego winy zginęło wiele dzieci. Teraz musi za to zapłacić. Ty parszywy hipokryto, cisnęło się na usta Glorii. – Nie wolno im tego robić, nie mogą go tak bić! Tłum zaczął skandować: „Lopez to szatan i musi zginąć! Lopez to szatan…”.

Gloria wzdrygnęła się, gdy jakiś funkcjonariusz z bicepsami wielkimi jak jej biodra rąbnął Lopeza pięścią w policzek. Tego było za wiele. Gloria Vega, była agentka wywiadu wojskowego i CIA, obecnie wcielona do meksykańskiej policji federalnej, miała dość. Uniosła broń i puściła serię w powietrze, by uciszyć tłum. Zanim się zorientowała, jakaś ręka otoczyła jej szyję, inne ręce wyrwały jej broń, a jeszcze inne

wciągały ją do wnętrza komendy. Krzyczała i wyrywała się, lecz nadaremnie. Tam od razu ją puszczono, Gómez stanął przed nią i ściągnął kominiarkę. – Co ty, u diabła, wyprawiasz? – Tak nie wolno. Jakie mają na niego dowody? Nie mogą tak maltretować starszego człowieka! – Zadaje się z szumowinami, więc sam jest szumowiną! Gloria zagryzła język. Musiała go zagryźć bardzo mocno. – Powiedziałem, że postaram się

uratować ci życie – ciągnął Gómez. – Ale utrudniasz mi to, zachowując się w taki sposób! Teraz mnie posłuchaj. Lopez nie jest jedyny, inni dowódcy też są umoczeni. Dzisiaj sprzątamy dom, a ty albo mi pomożesz, albo wpakuję cię do pudła dla twojego bezpieczeństwa. Zdarła maskę z twarzy; okrzyki na zewnątrz stały się jeszcze ostrzejsze. – Lepiej mnie zamknij, bo dłużej tego nie wytrzymam. Potarła oczy; piekąca złość

sięgała bardzo głęboko, Glorii zbierało się na wymioty. Jak długo przyjdzie jej czekać na chwilę, w której zatrzaśnie kajdanki na rękach Gómeza? Był przysłowiowym wilkiem w owczej skórze, to on powinien dostać za swoje. Wyobraziła sobie, jak pakuje temu zdrajcy kulkę w łeb. Wiedziała jednak, że sieć jest potężnie rozbudowana i jego śmierć niewiele by zmieniła. Poczuła ucisk w piersi. – Gloria, chodź ze mną –

nakazał. Powlokła się za nim do małego gabinetu; Gómez zamknął drzwi, okrzyki funkcjonariuszy ucichły. – Wiem, co czujesz – oznajmił. – Doprawdy? – Byłem kiedyś w twoim wieku. Chciałem ocalić świat, ale wokół nas jest zbyt wiele pokus. – Nie żartuj! Płacą nam grosze, dlatego nic nie możemy zrobić. To jakaś zabawa pomyleńców, a my tylko marnujemy czas, nic więcej. Co my możemy?

– Trzeba spełniać swój obowiązek – odrzekł Gómez. – Być sprawiedliwym. Tego pragnie pan Bóg. – Pan Bóg? – Tak. Codziennie modlę się do niego, by ocalił naszą ojczyznę i policję federalną. On to uczyni, trzeba w niego wierzyć. – Musi istnieć lepszy sposób. Muszę zarabiać więcej pieniędzy, muszę pracować z ludźmi, którym ufam. Możesz mi w tym pomóc? Gómez zmrużył oczy.

– Zaufaj mi… Restauracja i bar Montana Juárez, Meksyk Johnny Sanchez zaparkował wynajęty samochód przy Avenida Abraham Lincoln, pięć minut drogi od mostu Cordova; miał zabrać swoją dziewczynę Juanitę do ulubionej restauracji w Ciudad Juárez. Wnętrze Montany urządzone było w południowozachodnim stylu, królowało w nim

ozdobne drewno; jedna sala znajdowała się na parterze, a druga na piętrze. Juanita zwróciła uwagę na białe obrusy i aromatyzowane świece; Johnny postarał się, by dostali stolik w pobliżu gazowego kominka. Rolę el capitan de meseros pełnił młody mężczyzna imieniem Billy; Johnny zaprzyjaźnił się z nim i dawał kelnerom z zastępu Billy’ego sowite napiwki. W zamian za nie Billy podawał mu mieszane drinki i zwiększone porcje dań, kiedy ten

sobie zażyczył. Johnny zamówił to co zwykle, czyli nowojorski stek klubowy, a Juanita, która niedawno ufarbowała włosy na blond i za pomocą operacji wydatnie powiększyła sobie piersi, wzięła sałatkę z taco. W oczekiwaniu na przystawki Juanita nerwowo pociągała za ramiączko czerwonej sukienki. – Coś jest nie tak? – zapytała. – Co mianowicie? – Jesteś nieobecny, twoje myśli są daleko.

Ruchem głowy wskazała okno. – Przepraszam. Nie mógł jej powiedzieć, że chrześniak jego matki to sicario, a on pracuje dla CIA. Przypuszczalnie zepsułoby im to kolację. Juanita zmarszczyła czoło. – Wydaje mi się, że powinniśmy wyjechać z Meksyku – wypaliła. – Dlaczego? – Bo już mi się tutaj nie podoba. – Dopiero przyjechałaś. – Wiem… Przyjechałam dla

ciebie. Zawsze wszystko kręci się wokół ciebie i twojego pisania. A co ze mną? – Mówiłaś, że będziesz tańczyć. – Chcesz, żebym pokazywała ciało innym mężczyznom? – Sporo za to zapłaciłaś. – To nie jest powód. – Nie, ale jeśli sprawia ci radość… Juanita nachyliła się do niego i ujęła go za rękę. – Czy ty nie rozumiesz? Chcę, żebyś powiedział „nie”, żebyś

okazał zazdrość. Co z tobą? – Już nie myślę normalnie. Masz rację, powinniśmy wyjechać z Meksyku. – Nagle głos mu się załamał. – Ale nie możemy. – Czemu? – Señor Sanchez? Johnny odwrócił się i ujrzał dwóch mężczyzn w drogich jedwabnych koszulach i spodniach. Obaj mieli około dwudziestu pięciu lat i około metra pięćdziesięciu pięciu wzrostu; gdyby miał zgadywać, jakiej są narodowości,

powiedziałby, że kolumbijskiej lub gwatemalskiej. – Kim jesteście? – spytał. – Señor, musi pan pójść z nami – odrzekł ściszonym głosem jeden z przybyszów. – To sprawa życia i śmierci. Mężczyzna nie mówił z meksykańskim akcentem. Nieznajomi na pewno pochodzili z Ameryki Południowej… – Zadałem panu pytanie – powiedział Johnny. – Señor, proszę pójść z nami, a

nikomu nic się nie stanie. Ani panu, ani tej pani. Proszę. – Johnny, co to, kurwa, ma znaczyć? – spytała podniesionym głosem Juanita. Wysunęła przy tym pierś do przodu, przyciągając uwagę obu intruzów. – Dla kogo pracujecie? – zapytał Johnny. Jego puls gwałtownie przyśpieszył. Mężczyzna popatrzył na niego. – Idziemy, señor. O nie, pomyślał Johnny. Dante musiał się dowiedzieć, że CIA

założyła mi podsłuch. Przyszli mnie zabić. Pistolet Johnny’ego został w hotelu. Popatrzył na Juanitę, nachylił się do niej i namiętnie ją pocałował. Odepchnęła go. – Co jest grane? – Chodź, skarbie. Musimy z nimi iść. – Wstał, trzęsąc się; kelner przyniósł stek. – Wychodzimy – powiedział. Mężczyźni skinęli głowami. Wtedy Johnny chwycił Juanitę

za rękę i rzucił się jak szalony w kierunku drzwi. Spodziewał się, że usłyszy krzyki i huki wystrzałów. Zakładał, że ci, którzy przyszli go porwać, wobec takiego obrotu sprawy postanowią zastrzelić uciekinierów. Jednakże zdołali wybiec z restauracji i dotrzeć do parkingu i nikt ich nie gonił. – Johnny! – krzyknęła dziewczyna. – Czego oni chcą? Zanim zdążył otworzyć usta, dwa niewielkie samochody zajechały im

drogę. Wysiadło z nich co najmniej sześciu mężczyzn ubranych podobnie jak tamci dwaj, mniej więcej w tym samym wieku i tego samego wzrostu. Johnny uniósł ręce. Gra skończona. Wybacz, Dante. Złapali Juanitę za szyję i wepchnęli do jednego auta, a jego wrzucili do drugiego. Johnny uderzył głową w tylną kanapę, a kierowca ruszył z piskiem opon. Minutę lub dwie po tym, jak odjechali z parkingu, Johnny po

prostu zemdlał ze zdenerwowania. *** Ocknął się i poczuł, że jego ręce i nogi przywiązane są do jakiegoś słupa, który stanowił część podnośnika samochodowego. Znajdował się w warsztacie otoczony pojazdami na różnych etapach montażu i naprawy. Przez okna po prawej stronie sączyło się światło, a przed sobą widział dwoje dużych stalowych drzwi garażu.

Przed nim stało dwóch mężczyzn, którzy podeszli do niego w restauracji; jeden z nich, nieco szczuplejszy od drugiego, trzymał w dłoniach kamerę wideo wysokiej rozdzielczości. Johnny westchnął. Porwali go i zażądają okupu. Nakręcą materiał, a Corrales zapłaci. Wszystko będzie w porządku. – Dobrze, dobrze – rzekł, wzdychając. – Powiem wszystko, co każecie. Gdzie jest Juanita? Gdzie moja dziewczyna?

Mężczyzna z kamerą odwrócił głowę od maleńkiego ekranu i krzyknął: – Skończyliście już? – Tak! – odpowiedział mu jakiś głos. Johnny zobaczył dwóch mężczyzn w czarnych kombinezonach ochronnych, jakich używa się przy malowaniu samochodów; nie mieli tylko hełmów. Kombinezony miały ciemne plamy na rękawach i biodrach. Jeden niósł żółtą piłę mechaniczną z wysuniętym wąskim

ostrzem. Przed kilkoma laty jako reporter lokalnych mediów bywał na miejscach wielu wypadków samochodowych i dobrze poznał narzędzia, którymi ratownicy wydobywali z pojazdów uwięzionych ludzi. Mężczyzna uruchomił piłę, a gdy się zbliżył, Johnny zobaczył, że plamy to krew. – Nie musicie mnie straszyć, zrobię to, co każecie. Ten, który trzymał piłę, parsknął i przewrócił oczami, a następnie

zrobił krok w stronę więźnia. – Poczekajcie! – zawołał Johnny. – Czego ode mnie chcecie? – Señor – odrzekł mężczyzna z kamerą. – Chcemy jedynie pańskiej śmierci.

23 Buitres Justicieros

Villas Casa Morada San Cristóbal de las Casas Stan Chiapas, Meksyk Miguela Rojasa obudziło o szóstej czterdzieści jeden palące pożądanie. Przetoczył się i powoli położył rękę na nodze Soni.

Poruszyła się i szepnęła: – Zawsze tego chcesz rano. W nocy nie miałeś dość? – Siła natury. – Nie, to ty taki jesteś. – Nic na to nie poradzę. Ale to twoja wina. Po prostu nie mogę przestać myśleć… – Życie to nie tylko seks. – Wiem, wiem. – Dobrze. Wiem, jacy są mężczyźni, i nie mam nic przeciwko temu, ale martwię się, że stracisz dla mnie szacunek.

– Nigdy. – Teraz tak mówisz. – Ułożyła rękę na głowie. – Czasem chciałabym… Miguel ściągnął brwi. – Czego? – Żeby wszystko w moim życiu było inne. – Niemożliwe. – Może jesteś dla mnie idealnym mężczyzną, ale życie jest skomplikowane i boję się o nas. Chciałabym, żeby wszystko przebiegło inaczej, zanim cię

poznałam. – Co ci nie odpowiadało? Masz kochających rodziców, dobrze wam się powodzi. – Właściwie to sama nie wiem, co gadam. – Czy chodzi o pieniądze? Bo jeśli tak… – To nie ma nic wspólnego z pieniędzmi. Ciało Miguela się napięło. – A więc co? Jakiś mężczyzna tam? Tak, wciąż kochasz innego. Roześmiała się.

– Wcale nie. Delikatnie ujął ją za brodę. – Kochasz mnie? – Aż za bardzo. – Co to znaczy? Sonia zamknęła oczy. – Czasem mnie boli. – Nie powinno. Co mam zrobić? – Tylko mnie pocałuj. Pocałował, a później już poszło. Nie wiedział, czy Corrales i reszta ich słyszą. Sonia stękała cicho, ale oboje starali się zachowywać dyskretnie.

Pierwszego dnia w mieście niewiele robili; większość czasu spędzili w okolicy willi, przyzwyczajając się do otoczenia. Miguel postanowił zatrzymać się w nowym miejscu i żyć jak turysta, a nie skorzystać z koneksji ojca i zamieszkać w nudnym starym pałacu. Znalazł uroczy stary hotelik prowadzony przez Europejczyków; na piętrze znajdowała się kuchnia, jadalnia, pokój gościnny oraz sypialnia z łazienką. Ściany ozdobione były

malowidłami i tkaninami z motywami zaczerpniętymi ze sztuki Majów, naprzeciwko łoża był kominek opalany drewnem. Apartament nie miał klimatyzacji, lecz nie była ona potrzebna. Na balkonie stały fotele, mogli więc siedzieć na nich i patrzeć na ludzi poruszających się po starannie zaaranżowanym ogrodzie i na hamak zawieszony pod długimi konarami cienistego drzewa. Hamak zajmowała młoda para i namiętnie się całowała. Widok ten

sprawił, że Miguel i Sonia zaledwie kilka godzin po przybyciu pobiegli do sypialni, żeby się kochać. Zsunął się z niej, gdy koguty zaczęły poranny koncert; wschodziło słońce. Można było pomyśleć, że są na farmie, lecz Miguelowi się to spodobało. Ten region Meksyku przypominał tereny wiejskie; był tylko on, Sonia i piękne miasteczko zapraszające do zwiedzania. Recepcjonista wyjawił im, że wielu pisarzy, artystów, wykładowców

akademickich i archeologów mieszkało w hotelu; przez całe dnie zwiedzali miasto i odbywali wycieczki do oddalonego o trzydzieści minut starożytnego miasta Majów, Palenque. Starożytne świątynie, pałace z szerokimi schodami i częściowo zawalonymi murami przyciągały tysiące turystów rocznie. Miguel był w ruinach tylko raz, w dzieciństwie, chciał więc wybrać się tam ponownie. Najpierw jednak pojechali na

zakupy, gdyż wiedział, że uszczęśliwi tym Sonię. Mieszkali zaledwie dziesięć minut od prowadzącej w dół drogi do bardziej hałaśliwych ulic centrum miasteczka. Miguel wstał i podszedł do okna. Wyżynę pokrywały długie cienie, zielone góry wciąż tonęły w ciemności, horyzont przypominał księżycowy krajobraz. Uliczki wiły się po zboczach wzgórz, a jaskrawo pomalowane domy – zielone, purpurowe i żółte, wszystkie kryte czerwoną

dachówką – stały w ciasnych grupkach wzdłuż wąskich alejek. Dalej, na wierzchołku rozległej skały wznosiła się bogato zdobiona złoceniami katedra oraz kilka pałacyków, których wysokie bramy z kutego żelaza sięgały na cztery metry w górę. Sonia zauważyła, że miasto wygląda raczej jak park rozrywki niż prawdziwe ludzkie osiedle, ponieważ jest takie barwne i nieskazitelnie czyste. Miguel powiedział jej, że mieszkańcy są niesłychanie dumni z dziedzictwa

Majów, których wpływy przejawiały się wszędzie w architekturze, potrawach i projektach wnętrz. Ojciec Miguela często powtarzał, że San Cristóbal bardziej kojarzy mu się z Gwatemalą niż z Meksykiem. – Kiedy zaczyna się karnawał? – spytała Sonia, siadając na łóżku. Uśmiechnął się do niej. – Dziś wieczorem, ale najpierw musimy się wybrać do wioski San Juan Chamula. Chcę, żebyś zobaczyła tamtejszy kościół. A jutro

pojedziemy obejrzeć ruiny. Ktoś zapukał. Sonia zmarszczyła czoło. Miguel przemierzył pokój i nachylił się do drzwi. – Kto tam? – To ja, Corrales. Wszystko w porządku? Miguel odwrócił się na pięcie, spojrzał na Sonię i powstrzymał śmiech. Ona także zasłoniła usta ręką. – Tak, Corrales, nic nam nie jest. Wracaj do łóżka. O ósmej zjemy

śniadanie, dziękuję. – Dobrze, proszę pana. Tylko sprawdzałem. Miguel podbiegł do łoża i rzucił się na nie, omal nie zrzucając Soni. Zachichotała, a on odwrócił ją i zaczął namiętnie całować. *** Z balkonu hotelu za rogiem Moore obserwował, jak syn Rojasa całuje dziewczynę. Rozsunął zasłony, dzięki czemu Moore

widział wyraźnie ich nagie postacie na łożu. Opuścił lornetkę i odwrócił się do Fitzpatricka i Torresa. Grubas leżał na łóżku i mocno spał. Fitzpatrick zawzięcie stukał w klawisze laptopa, wysyłając e-mail do Zúñigi. – Młodość musi być przyjemna – westchnął Moore, powracając myślą do swoich straconych lat. – Tamci są nieźle napaleni, co? – odparł Fitzpatrick. – Jaką mają ochronę? Corrales, jego dwóch

przydupasów i to wszystko? – Nikogo więcej nie widzę. On będzie się trzymał blisko, pozostali dwaj będą szli z tyłu. Będziemy musieli zdjąć ich najpierw. Chcę Corralesa żywego, to nie podlega dyskusji. Musimy go wziąć żywcem. – Zgoda. – Fitzpatrick wskazał za siebie kciukiem na Torresa. – Co z nim? – szepnął. – Spoko, o niego na razie w ogóle nie musimy się martwić… Smartfon Moore’a zawibrował,

sygnalizując nadejście SMS-a od Glorii Vegi: Znaleźliśmy

Sancheza

i

jego

dziewczynę przed klubem Monarch. Byli rozpłatani.

Zdaniem Gómeza miejsce

wskazuje, że to robota ludzi z Sinaloa. Podejmiesz trop?

Moore wystukał kciukiem odpowiedź: „Już się robi”. Podzielił się informacją z Fitzpatrickiem, a ten pokręcił głową. – Wykluczone, wiedzielibyśmy o

takiej egzekucji. – Zadzwonię do Zúñigi. Torres poruszył się i spojrzał na rozmawiających. – A wy co, ranne ptaszki? Moore zachichotał. – Dlatego, grubasku, że potrafimy coś więcej niż narzygać do reklamówki. Torres się skrzywił. – Nadal boli mnie brzuch. Ale jak tylko poczuję się lepiej, usiądę na tobie. – Hej, koleś – odezwał się

Fitzpatrick, kierując na siebie uwagę Torresa – dzisiaj musimy wkroczyć do akcji. Niech się rozgoszczą i umoszczą, uspokoją, a wtedy buch. Więc lepiej rusz tyłek. – Otóż to – przytaknął Moore. – Uważam, że powinniśmy to zrobić w willi. Spokojna zamknięta przestrzeń. Przez cały dzień będziemy ich śledzili, a kiedy wrócą zmęczeni i gotowi na to, by rzucić się do łóżka, weźmiemy Miguela i tę dziewczynę. Ale najpierw musimy zgarnąć

Corralesa i jego chłoptasiów. – Słuchaj no, gringo – odparł Torres. – To ja tu rządzę, ale twój plan mi się podoba. Jednak kiedy złapiemy chłopaka i dziewczynę, zabijemy ją na jego oczach. Dzięki temu zrozumie, że z nami nie ma żartów. Moore spojrzał na Fitzpatricka. – Dostaniemy więcej kasy, jeśli zgarniemy oboje. Poza tym będziemy mogli negocjować z Rojasem otwarcie jego tuneli. – Jesteśmy tu po to, żeby zabić

Rojasa i wszystkich, którzy z nim są. Señor Zúñiga postawił sprawę bardzo jasno, a ja mówię jasno wam… Fitzpatrick zmierzył go wzrokiem. – Nie – odezwał się Moore. – Zatrzymujemy dziewczynę, ona będzie dodatkowym argumentem. A co z pozostałymi? Przyjeżdżają? Torres odchrząknął. – Po południu powinni być w Guadalajarze. – Dobrze. – Moore wybrał numer

Zúñigi, lecz połączenie od razu zostało przekierowane na sekretarkę. – Proszę do mnie zadzwonić, señor. – No dobra, toaleta, a później w drogę – powiedział Fitzpatrick. – Oni też mogą lada chwila wyjść. *** Corrales siedział przy stole z Raúlem, Pablem, Miguelem i Sonią; nie mógł od niej oderwać wzroku. Była najseksowniejszą kobietą,

jaką kiedykolwiek widział, jego Maria nie umywała się do niej; miał świadomość, że gapiąc się na nią, znów napyta sobie biedy, ale już mu nie zależało. Było jasne, że tych dwoje hałasowało w sypialni z myślą o nim, nie zamierzał więc ułatwiać im sprawy. – Dzięki, że zajrzałeś do nas rano – powiedział Miguel, jedząc owsiankę. – Dobrze wiedzieć, że się o nas troszczysz. – Gracias. To mój obowiązek. – Czy pożeranie wzrokiem

cycków mojej dziewczyny też należy do twoich obowiązków? – Miguelu – rzekła Sonia, otwierając usta ze zdumienia. – Spójrz na niego, ślini się jak jakiś pieprzony bandzior. – Miguel wstał, obszedł stół i stanął za Corralesem. – Dzisiaj masz się trzymać na dystans, ani razu nie chcę cię zobaczyć – warknął mu do ucha. – Ochraniasz nas, i dobrze. Ale nie chcę wiedzieć, że jesteś w pobliżu. Zrozumiałeś, ty zasrany wieprzu?

Corrales stężał i aż się zatrząsł. Musiał zwalczyć w sobie palącą chęć, by sięgnąć po pistolet i rozwalić łeb temu rozpieszczonemu gnojkowi. Zdołał jednak przełknąć obelgę. – Tak, señor. Nie zobaczy nas pan, ale będziemy w pobliżu… – Lubisz swoją robotę, zgadza się? – Owszem. – Rób, co mówię, to ją zachowasz. Miguel wrócił na miejsce.

– Przykro mi, Soniu. Nie chciałem, żebyś była tego świadkiem. – W porządku. Corrales – powiedziała Sonia, wydymając wargi – wiem, że starasz się spełniać swój obowiązek. Przepraszam, że tak wyszło. Corrales posłał jej wilczy uśmiech. *** Godzinę później szli uliczkami

San Cristóbal; Corrales kazał Raúlowi i Pablowi iść w pewnej odległości od siebie i trzymać się pół przecznicy za nim. Pablo zadzwonił do niego na komórkę. – To mi się nie podoba, jeśli coś się stanie, jesteśmy za daleko. – Wiesz co, Pablo? W tej chwili… Corrales nie dokończył zdania, bo zobaczył, że dzwoni jego przyjaciel Hernando Chase, kierownik klubu Monarch. – Dante, mam bardzo złe wieści. Ktoś zabił Johnny’ego i jego

dziewczynę. Porzucili zwłoki przed klubem. Musieli ich torturować, a później pocięli piłami. Zostawili list, znalazłem go, zanim zadzwoniłem na policję. – Ten skurwiel Zúñiga – wycedził przez zęby Corrales. – Nie sądzę, żeby to była robota Sinaloa – odparł Hernando. – Popytałem ludzi. – Co jest napisane w liście? – Tylko dwa słowa: Buitres Justicieros. Corrales znieruchomiał. Mściwe

Sępy. Pierdoleni Gwatemalczycy mieli pracować dla kartelu Juárez, a nie wykańczać sojuszników. Jednak Corrales dobrze wiedział, dlaczego zabili Johnny’ego. I była to jego wina. Kryjówka talibów Nieopodal San José Kostaryka Zgodnie z poleceniem Rahmaniego Samad zamówił pociski rakietowe Anza MKIII,

znane także pod nazwą QW-2, które uważano za chińskie odpowiedniki amerykańskich Stingerów FIM-92E. Chwała Allachowi, gdyż dostał darmowy transport, mimo że nie wygrał go w loterii internetowej! Jego podwładni docenili żart, choć w gruncie rzeczy nie był on daleki od prawdy. Transakcji dokonano za pośrednictwem kodowanej strony i opłacono ją elektronicznie; chińscy sprzymierzeńcy zdołali bez przeszkód przemycić broń

kontenerowcem na Kostarykę. Samad i jego świta wylecieli z Kolumbii małym samolotem transportowym; pewien sojusznik przewiózł ich do kryjówki talibów w kantonie Uruca na peryferiach stolicy kraju. Właśnie tam, w małym dwupokojowym domku cuchnącym naftaliną i krochmalem, odebrali dostawę wyrzutni przenośnych pocisków ziemia-powietrze; wszystkie sześć zapakowano w futerały z uprzężą przypominającą plecaki, która

ułatwiała transport. Tam także Talwar i Niazi ponownie zaczęli rozważać szczegóły swojej misji. – Kiedy nam powiesz, co mamy zrobić? – spytał Niazi. – Gdy znajdziemy się w Stanach Zjednoczonych. – Jak tego dokonamy bez pomocy Meksykanów? – dociekał Talwar. – Tworząc plan, musisz obmyślić trzy inne. Jeśli jeden upada, przechodzisz do następnego. – A kiedy zabraknie planów? –

nie dawał za wygraną Talwar. Samad uniósł brwi. – Albo ci się udaje, albo giniesz. – Jaki jest więc twój plan podróży do Stanów Zjednoczonych? – Cierpliwości – odparł Samad. – Najpierw musimy się dostać do Meksyku. A gdy tam dotrzemy, sami się przekonacie. Mamy przyjaciół, którzy starannie obserwują granicę. Nie jesteśmy osamotnieni. Mułła Rahmani dobrze o nas zadbał.

– Samadzie, martwię się o pozostałych. Są bardzo młodzi i chwiejni. Obawiam się, że gdy dotrzemy do Ameryki, niektórzy nas opuszczą, widząc, jakie życie mogą tam prowadzić. Urzeknie ich McDonald’s, Burger King i Walmart. – Jak możesz już teraz wątpić w ich wiarę? Talwar wzruszył ramionami. – Mieć wiarę w dolinie to jedna rzecz, a w pałacu inna. Jestem tutaj jako wojownik, ale się

martwię. Samad położył dłoń na ramieniu podwładnego. – Zastrzelimy każdego, kto zdezerteruje. Rozumiecie? Talwar i Niazi skinęli głowami. – Wobec tego nie pozostało już nic do omówienia. Mamy pociski i wyrzutnie. Załadujmy ciężarówki i jedźmy na lotnisko. Mieli wystartować z Kostaryki i dolecieć na prywatny pas startowy w miejscu położonym około tysiąca sześciuset kilometrów na południe

od Mexicali, na odległym pustkowiu. Tam rozpoczną ostatni etap podróży na północ, w stronę granicy; kierowcy już na nich czekali. Samad czuł się coraz bardziej podekscytowany. Jeśli tylko zdołają przekroczyć granicę, dalsza część misji rozwinie się dokładnie tak, jak przedstawił mu ją mułła Rahmani. Lata planowania i poświęcenie wielu wojowników Allacha wreszcie przyniosą upragnione owoce.

Rozpierała go duma. W sercu nosił wolę Allacha, a w rękach ogień dżihadu. To było wszystko, czego potrzebował. San Cristóbal de las Casas Stan Chiapas, Meksyk Dopiero teraz Moore zdołał zrobić zdjęcia cyfrowe wszystkich trzech ochroniarzy podążających w pewnej odległości za Miguelem i jego dziewczyną. Wysłał je do Towersa i odzew zrobił na nim

wrażenie. Okazało się, że nie tylko Corrales, ale także Pablo figuruje wysoko na liście ważnych celów; ten drugi zabił agenta FBI w Calexico. Agent Ansara z zespołu specjalnego ścigał Pabla i tropy zaprowadziły go do Parku Narodowego Sequoia. Okazało się zatem, że – jak to ujął Towers – mogli strącić dwóch drani jednym kamieniem. – Trzech – poprawił go Moore. – Zapomniałeś o wielkim psie Rojasie…

– Wierz mi, nie zapomniałem – odparł Towers. – Ale zachowajmy cierpliwość. Śledzenie Miguela, jego dziewczyny i trzech goryli okazało się trudniejsze, niż Moore przypuszczał. Naturalnie mieli ubrania, dzięki którym upodobnili się do turystów, i zawiesili sobie aparaty fotograficzne na szyjach; jednak Torres wyglądał tak, że nie sposób było go zapomnieć. Moore musiał go więc wypytać: – Czy Corrales cię rozpozna?

– Nie – odparł grubas. Ani on, ani Fitzpatrick nigdy nie zetknęli się bezpośrednio z Corralesem, co jednak nie oznaczało, że ten nie widział ich zdjęć. Jego szpiedzy byli rozsiani po całym Juárez. Pamiętając o tym, Moore nakłaniał Fitzpatricka i Torresa, by nie ryzykowali i trzymali się jeszcze bardziej z tyłu. Torres zaprotestował, argumentując, że Corrales prawdopodobnie widział zdjęcia Moore’a, jako że ten

nocował w jego hotelu. Mogło tak być, jednak Moore mógł łatwiej od niego wtopić się w tłum. Był ubrany w koszulę w kwiaty i kamizelkę fotografa, a jego uśmiechnięta twarz wyrażała tępy zachwyt typowego głupawego turysty. Kamizelka pozwoliła mu także ładnie zamaskować dwa glocki z tłumikami. Fitzpatrick i Torres mieli zdjąć dwa psy Corralesa, lecz jego samego chciał zgarnąć osobiście. Uporawszy się z tą trójką, podejdą syna Rojasa i

jego dziewczynę i przerzucą ich do kryjówki w Guadalajarze. Później Zúñiga podejmie negocjacje z Rojasem. Torres chciał zabić dziewczynę, lecz Moore oznajmił mu, że ludzie wolni od winy mają być traktowani jak postronni. Koniec, kropka. Torres pomyślał chwilę i uznał, że wzięcie dodatkowej zakładniczki nie jest takim złym pomysłem. Jego dwaj wspólnicy wlekli się w tłumie daleko za nim, a Moore podążał jak cień za Miguelem i

Sonią. Zatrzymali się przed jednym z prowizorycznych straganów, na których Indianki sprzedawały swój towar, czyli kolorowe paski i sukienki oraz drewniane lalki dla dzieci. Wygląd kilku z nich zadziwił Moore’a, przypominały bowiem żołnierzy z karabinami, w kominiarkach na głowach. Dzieci miały z tego wyciągnąć osobliwy wniosek, że ich bohaterowie noszą maski i broń… Nieco dalej budki były gęściej rozmieszczone; sprzedawano w

nich przeróżne świeże owoce i warzywa, umieszczone w wiklinowych koszach i ustawione w równe piramidy. W innych można było kupić ryż i ryby, wołowinę i kurczaka; na jednej widniał wielki baner reklamujący miejscowe ziarna kawy; dolina stanowiła jeden z głównych w Meksyku terenów uprawnych tej rośliny. Moore znalazł się kilka metrów od dziewczyny Miguela, która uniosła pod światło sukienkę z

bogatym, żółto-czerwonym kwiatowym wzorem. Była szczupła i wysportowana, pół twarzy skrywały ogromne okulary przeciwsłoneczne. – Jak ci się podoba? – spytała Miguela. Ten oderwał wzrok od ekranu smartfona. – Och, Soniu, to dla ciebie zbyt krzykliwe. Szukaj dalej. Wzruszyła ramionami i oddała sukienkę starszej pani, właścicielce straganu.

– Mężczyźni nie wiedzą, jak ubrać kobietę – orzekła tamta. – Ta sukienka doskonale pani pasuje. Nie wiem, o czym ten pan mówi. Sonia – imię przypadło Moore’owi do gustu – uśmiechnęła się. – Ma pani rację, ale on jest bardzo uparty. Moore zmarszczył czoło. Najchętniej powiedziałby Soni, że sukienka jest piękna, a ona cudownie pachnie, jest świeża, młoda i seksowna. I że omal nie

zapomniał, iż jego kumple chcieli ją zastrzelić. No, może nie wszystko by jej powiedział. – Chodźmy już, Soniu – odezwał się Miguel. Moore udawał, że ogląda portfel przy stoliku nieopodal. Uniósł głowę i znad krawędzi okularów dostrzegł tego drania Dantego Corralesa, który stał po przeciwnej stronie ulicy w podcieniu niewielkiego budynku. Splótłszy ręce na piersi, gapił się na dwoje

młodych. Pilnujesz synalka szefa, co, koleżko? Nie mogę się doczekać, kiedy usiądziemy razem przy kawie… Mam nadzieję, że będziesz miał wiele do opowiedzenia. Ledwie zdążył to pomyśleć, gdy jakaś ręka zacisnęła się na ustach Corralesa i dwóch mężczyzn wciągnęło go do budynku. Moore momentalnie wyjął komórkę i zadzwonił do Fitzpatricka. – Dwóch drabów zgarnęło Corralesa.

– Nie kituj, nasi dwaj też gdzieś wsiąkli. Co jest, kurwa, grane? – Podejdźcie tutaj. Wtargali go do różowego budynku po mojej lewej stronie. Zostanę z Miguelem i dziewczyną. Jednak kiedy Moore się odwrócił, chłopak i jego śliczna towarzyszka zniknęli.

24 Nieboszczyk spłaca wszystkie długi

San Cristóbal de las Casas Stan Chiapas, Meksyk Moore okręcił się, lustrując wzrokiem zastępy turystów; spojrzał w lewo i w prawo, a

potem w głąb ulicy i na jeszcze bardziej zatłoczoną części targowiska. Stroje kramarek i turystów mieniły się wszystkimi kolorami, piesi falowali; Moore uświadomił sobie, że gdy tylko oderwał spojrzenie od Miguela i Soni i spojrzał na Corralesa, stracił tych dwoje z oczu. W jednej chwili, błyskawicznie. Uzbrojeni porywacze zbliżyli się niepostrzeżenie i po cichu ich zabrali.

Moore nie uległ panice, lecz przez jego ciało przebiegł jakby elektryczny dreszcz, który dostroił się do coraz szybszego bicia jego serca. Zaryczał silnik samochodu, odgłos dochodził zza rogu następnej uliczki. Moore rzucił się do biegu, przepychając się między turystami. Dobiegł do narożnika i zobaczył, że Miguel i Sonia przebiegają uliczkę, kierując się do następnej. Ścigało ich dwóch niskich mężczyzn ubranych jak

rolnicy; od rolników różniło ich jedynie to, że trzymali w dłoniach pistolety. Może rzeczywiście próbowali uprowadzić dwoje młodych ludzi, lecz ci zdołali im się wyrwać. Pierwszy ze ścigających mężczyzn wypalił dwa razy w stronę uciekinierów, lecz były to strzały ostrzegawcze; pociski wbiły się w bieloną ścianę jakiegoś budynku. Bez trudu mógł zastrzelić oboje. Porywacze, kimkolwiek byli, również chcieli więźniów.

Nie byli to członkowie kartelu Sinaloa. Nasuwało się pytanie, ilu gangom naraził się Corrales i jego kumple. Pewnie ustawiła się ich cała kolejka i teraz do łotra z wszechpotężnego kartelu Juárez będą walić jak do tarczy na strzelnicy. Moore zaklął pod nosem. Nawet bez konieczności zmagania się z konkurencją zadanie było trudne. Został nieco w tyle, lecz starał się utrzymać odległość, a jednocześnie uniknąć wykrycia.

Wpadł w wąską alejkę; porywacz biegnący za kolegą musiał usłyszeć kroki Moore’a, bo obejrzał się, a potem odwrócił i otworzył ogień. Rzucając się w stronę muru i sięgając po pistolet, Moore uniknął pocisku może o metr. Dobył broni z tłumikiem i wystrzelił dwa razy w stronę napastnika; dźwięk odbił się echem od ścian. Tamten również skoczył w stronę muru. Pierwszy pocisk wystrzelony przez Moore’a minął głowę

porywacza o centymetry, lecz drugi trafił go w ramię i mężczyzna z cichym okrzykiem osunął się na ziemię. Moore żałował, że nie ma czasu na to, by zadzwonić do Fitzpatricka i Torresa. Przebiegł obok rannego, kopiąc pistolet daleko od niego. Na końcu alejki skręcił w prawo i znalazł się na następnej stromej brukowanej uliczce; po obu stronach stały długie rzędy aut. Miguel i Sonia biegli chodnikiem, porywacz wciąż ich ścigał. Oddał

strzał ostrzegawczy, pocisk strzaskał tylną szybę pick-upa. Potem krzyknął po hiszpańsku, nakazując im, by się zatrzymali. Biegnący Moore usłyszał ryk samochodu za sobą. Odwróciwszy głowę, zobaczył granatowego sedana; był to bez wątpienia wóz z wypożyczalni. Szyby samochodu były opuszczone, na przednich fotelach siedziało dwóch mężczyzn; ręka pasażera wystawała z okna, tkwił w niej pistolet. Jezu, ilu ich jest? Moore schylił się i skoczył za

dwa samochody, gdy pasażer otworzył do niego ogień. Nie były to strzały ostrzegawcze. Moore wyprostował się raptownie i strzelił dwa razy za odjeżdżającym samochodem. Pierwszy pocisk strzaskał tylną szybę i trafił pasażera w głowę, a drugi poszedł bokiem, gdyż kierowca nagle skręcił, uciekając z linii strzału. Miguel i Sonia skoczyli w jakiś załom muru i ponownie zniknęli Moore’owi z oczu.

Porywacz rzucił się w tym samym kierunku, samochód się zatrzymał. Zły ruch, pomyślał Moore. Chłopak i jego dziewczyna wbiegli do trzypiętrowego hotelu i prawdopodobnie znajdą się w pułapce. *** Miguel klął raz po raz, usiłując dotrzymać kroku Soni, która przemknęła obok stanowiska

recepcjonistki; starsza pani spojrzała na nich, otwierając szeroko usta. Zawołała coś do nich, a oni popędzili ku klatce schodowej. – Dokąd biegniemy? – krzyknął Miguel. – Nie zostawaj! Skąd wzięło się w niej tyle odwagi? To on miał być mężczyzną i chronić ją, a tymczasem to Sonia zauważyła, że ktoś porwał Corralesa, i że zbliża się do nich dwóch mężczyzn. W jednej chwili

zrzuciła buty na obcasach i zaczęli uciekać, zanim ci dwaj idioci zdołali ich dopaść. Przynajmniej jeden z nich wciąż deptał im po piętach – Miguel nie wiedział, co się stało z drugim – lecz wydawało się, że Sonia ma plan. – Nie możemy uciec na dach! – zawołał. – Stamtąd nie ma wyjścia! – Bo nie uciekamy na dach! – odparła, dobiegłszy do antresoli. Otworzyła drzwi prowadzące na piętro i zamachała ręką na Miguela. Tam stanęli, łapiąc w usta

zatęchłe powietrze i nasłuchując, czy nie słychać kroków porywacza. Mężczyzna dotarł do antresoli i popędził dalej. Miguel odetchnął z najwyższą ulgą. Zerknął na Sonię, która wciąż dyszała. Spojrzał niżej i zobaczył, że dziewczyna trzyma w ręku mały, silnie zakrzywiony nóż. – Skąd go wzięłaś? – Z torebki, ojciec mi go dał. To tylko talizman na szczęście, ale ojciec nauczył mnie go używać. – Fernando bardzo pilnuje,

żebyśmy nie nosili broni. – Wiem. Nie chciałam ci mówić, ale pozwolił mi go zatrzymać. Muszę umieć zadbać o swoje bezpieczeństwo. Miguel zmarszczył czoło… W tej samej chwili drzwi się otworzyły. – Nie ruszać się – powiedział mężczyzna, który ich ścigał. Mierzył z pistoletu do Miguela. – Musicie pójść ze mną. Na ulicy czeka samochód. Miguel myślał, że śni. Sonia

krzyknęła, odwróciła się gwałtownie i przejechała ostrzem po gardle porywacza. Fontanna krwi trysnęła na ścianę. – Bierz jego pistolet! – wrzasnęła. Chłopak stał oszołomiony, nie mogąc wyjść z podziwu dla dziewczyny, w której się zakochał. Była niesamowita. *** Telefon

Moore’a

wibrował,

sygnalizując połączenie. Pod hotel zajechał jeszcze jeden samochód, wyskoczyło z niego co najmniej trzech mężczyzn; pomyślał, że jeśli wejdzie razem z nimi do hotelu, albo zginie, albo zostanie schwytany. Znalazłby się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Przykucnął za maską samochodu i wyjął aparat; na ekranie pojawił się numer Fitzpatricka, połączenia od Towersa nie zdążył odebrać. Odpowiedział Fitzpatrickowi.

– Gdzie jesteś? Wciąż nie możemy namierzyć tych dwóch i nigdzie śladu Corralesa. – Cholera, musimy ich znaleźć – odparł Moore. – Jestem obok hotelu, parę przecznic dalej. Droga jest bardzo stroma. Chłopak i dziewczyna są w środku, ale tamci wpadli za nimi, chcą ich dorwać. – Kim oni, kurwa, są? – Jeszcze nie wiem, ale znajdziemy ich, to pewne jak w banku. Wsiadaj do auta i przyjeżdżaj tu!

– Ty, jak to możliwe, że sytuacja tak szybko wymknęła nam się z rąk? – Nie mam pojęcia. Przyjeżdżaj raz-dwa. *** Zakradli się do niego od tyłu i zdołali wciągnąć go do budynku; Corrales był bardzo rozczarowany. Chlubił się tym, że jest idealnie zestrojony ze swoimi zmysłami i otoczeniem, że zawsze wyczuwa

zagrożenie w niemal nadprzyrodzony sposób; tak jakby potrafił czytać w myślach aktorów przedstawienia, zanim wkroczą na scenę, jakby wyczuwał temperaturę ich ciał na odległość i wiedział zawczasu, jakie ciemne zamiary kryją się w ich sercach. Wszystko to jednak okazało się bujdą, po prostu dał dupy; opuścił gardę i zapomniał, że w tym interesie codziennie spotyka się ludzi, którzy chcą cię zabić. Niewidzialni dranie zdołali

wciągnąć go do starego sklepu odzieżowego, w którym przeprowadzano gruntowny remont; wszędzie wokół leżały materiały budowlane. Rozbroili Corralesa, lecz go nie unieruchomili. Wywinął się jak wąż z rąk pierwszego, odwrócił się i wtedy dostał w ramię z bezpośredniej odległości. Dał jednak radę wyrwać swój pistolet temu, który go trzymał. Nim zdążyli zareagować, wpakował każdemu po kuli w

serce. A później runął na podłogę, dysząc ciężko. Z jego ramienia płynął strumień krwi. Corrales klął raz po raz. Bywał już postrzelony, ale były to powierzchowne rany, nie takie jak ta. Wydobył telefon z kieszeni, wybrał numer Miguela i czekał. Nikt nie odbierał. Zadzwonił do Pabla, ale on także milczał. Corrales siedział i krwawił. Zadzwonił do Raiala, włączyła się poczta głosowa. W oddali zawyły

syreny policyjne, turyści przechodzący za zakurzonymi oknami sklepu odwracali głowy za sunącymi ulicą radiowozami. Te sukinsyny z pewnością złapały Miguela i Sonię. Jak wytłumaczyć się Castillowi, który był przełożonym Corralesa? Jednooki dureń się wścieknie, wpadka będzie kosztowała Dantego głowę, jeśli nie zdoła odbić synalka szefa i jego dziewczyny. „Dlaczego Gwatemalczycy cię

zaatakowali? – spyta Castillo. – Kazałem ci ich wynająć do tego, by uderzyli w Sinaloa”. Corrales nie znajdzie odpowiedzi na to pytanie. Nie będzie mógł powiedzieć Castillowi, że forsę przeznaczoną na opłacenie Gwatemalczyków wydał na renowację swojego hotelu i nałgał płatnym zabójcom w kwestii wynagrodzenia. Zapłacił im dwadzieścia procent za kilka egzekucji, a potem ich wykiwał. Delikatnie rzecz ujmując, byli

diabelnie wkurzeni. Zabili Johnny’ego i postanowili ścigać Corralesa aż tutaj. Nie zdawał sobie sprawy, jacy zawzięci są ci mali dranie, a teraz wszystko waliło się w gruzy. Uświadomił sobie, że powinien pójść do szpitala. *** Miguel trzymał pistolet w dłoni i z niedowierzaniem kręcił głową, spoglądając na Sonię. Jej ręka

uwalała się krwią, lecz ona nic sobie z tego nie robiła. Niedoszły porywacz leżał rozciągnięty na podłodze, z jego szyi wciąż tryskał czerwony gejzer. Uchyliła drzwi, lecz stukot męskich nóg na schodach odstraszył oboje. – Tędy! – krzyknęła Sonia. Rzucili się biegiem w lewą stronę i znaleźli drugą klatkę schodową. Tym razem to Miguel otworzył drzwi. Napastnicy wbiegali po

schodach. – Ilu ich tam jest? – spytał ze zdumieniem. – Zbyt wielu – odparła Sonia. – Okrążą nas. Sonia zagryzła wargę, odwróciła się i podbiegła do drzwi najbliższego pokoju. Z całej siły kopnęła w nie gołą podeszwą stopy i zaklęła z bólu. Drzwi nie ustąpiły. – Odsuń się! – zawołał Miguel, po czym wystrzelił dwa pociski w futrynę, z której poleciały kawałki drewna. Szarpnął drzwi i otworzył

kopniakiem. Wbiegli do środka. Maleńki pokoik cuchnął środkami czystości, łóżko było idealnie zasłane, żadnych bagaży. Pokój był pusty. Świetnie. – Zobaczą drzwi – powiedziała Sonia, pędząc do okna. – Jesteś niesamowita, w ogóle nie histeryzujesz. – Nie daję tego po sobie poznać – odparła, łapiąc oddech. – Chodź tu, musimy się wydostać. – Zabiłaś tego typa – stwierdził Miguel.

– Boże drogi, wiem. Odsunęła długie zasłony, przesunęła uchwyt i podważyła okno nożem. Spojrzeli w dół, od ziemi dzieliło ich około pięciu metrów. – Zwiąż prześcieradła! – krzyknęła. –No już! – Nie wyjdziemy tędy. Mam broń. – Zapomnij o tym, jest ich zbyt wielu. Musimy wiać. Miguel pokręcił głową. Ruszyła w stronę łóżka i w tej

samej chwili drzwi otworzyły się gwałtownie. Miguel wypalił do pierwszego mężczyzny, trafiając go w brzuch. Jednak drugi wbiegł błyskawicznie i wymierzył do Soni. – Jeśli strzelisz, señor, ona zginie. *** Z hotelu dobiegały odgłosy strzelaniny, na ulicy wyły syreny radiowozów, i to nie jedna czy dwie, lecz co najmniej trzy. Moore

oddalił się od budynku w kierunku rogu ulicy. Tam przycupnął za starym volkswagenem garbusem i zadzwonił do Towersa. W dziesięć sekund zrelacjonował mu wydarzenia, a Towers zaklął pod nosem. – Mam dla ciebie złe wieści, kolego – powiedział. – Bardzo złe… Właśnie w taki sposób Carmichael, kolega Moore’a z oddziału Fok, zakomunikował mu, że światła na platformie naftowej

zgasły. „Zauważyli nas! – krzyknął. – Bardzo złe wieści! Zauważyli nas!”. Carmichael i jego trzej podkomendni wypłynęli na powierzchnię, aby wyjąć zapalniki z ładunków podłożonych przez Gwardię Republikańską. Ludzie Moore’a kryli się pod filarami, a on wiedział, że powinien im nakazać odwrót. Wydał rozkaz, a oni wykonali go, choć niechętnie. Wywołał dowódcę oddziału i poprosił o ponton; miała go zrzucić

iracka łódź patrolowa, którą w rzeczywistości sterowały Foki. Ponton Zodiac pozwoliłby ewakuować komandosów z miejsca akcji znacznie szybciej niż ich podwodne torpedy transportowe. Jedyny kłopot polegał na tym, że musieli zająć czymś uwagę żołnierzy na platformie. „Mako Dwa, zejdźcie do wody! Do wody!”. „Tak jest!” – krzyknął Carmichael wśród terkotu wystrzałów z broni maszynowej.

Moore widział, że najpierw jedna, a potem druga postać wpada do wody. Nie wiedział, gdzie są pozostali. „Mako Dwa, widziałem tylko dwóch”. „Wiem, wiem! Szósty dostał. Musimy go wyciągnąć!”. W odbiorniku słychać było liczne głosy, terkotanie pistoletów maszynowych brzmiało jak trzaski elektrostatyczne w radiu. Przez chwilę, która zdawała się trwać tak długo jak wszystkie lata strawione

żalem, słychać było jedynie oddech Moore’a. Towers wciąż do niego mówił: – Moore, jesteś tam? – Jestem. – Słuchaj mnie uważnie. Zdaje się, że Agencja zawsze interesowała się panem Jorge Rojasem. W kartelu umieszczono dobrze zakamuflowanego agenta, który działa od ponad roku. Klasyczny przypadek, prawa ręka nie wie, co czyni lewa. – Chwileczkę, o czym ty mówisz?

– Mówię o dziewczynie tego chłopaka, bracie. To agentka CIA, zwerbowana przed laty w Europie. Nosi niebieski znaczek, tak jak ty. A ja teraz słyszę od ciebie, że ktoś ją uprowadził? Moore zacisnął zęby. – Jasny gwint. Nie, nie, jeszcze ich nie straciliśmy. Odezwę się. Czy Moore był zaskoczony? Raczej nie. Wściekły, gotowy zabić kogoś, kto siedzi za biurkiem? O tak. Albo ktoś zlekceważył zespół Juárez, albo dostarczył teczkę

niewłaściwej osobie, co uniemożliwiło przeprowadzenie skoordynowanej akcji wszystkich zaangażowanych w nią agentów. Moore nie pierwszy raz brał udział w operacji, w której doszło do przerwania łańcucha informacyjnego, i z pewnością nie ostatni. Zakłócenia komunikacji między agencjami takimi jak FBI i CIA zdarzały się znacznie częściej. Dlatego rewelacja, którą przekazał Moore’owi Towers, była tym bardziej denerwująca.

Zza rogu wyjechał wynajęty mały biały samochód, w którym siedzieli Fitzpatrick i Torres. Moore wsiadł z tyłu. – Widzicie ten niebieski wóz? Nie podjeżdżamy, trzymamy dystans. Jeśli nie zginęli, wyjdą z hotelu tymi drzwiami. I rzeczywiście, dwóch mężczyzn wyprowadziło Miguela i Sonię, mierząc do nich z pistoletów. Wsiedli do samochodu i odjechali z piskiem opon. – Poczekam parę sekund i pojadę

za nimi – oznajmił Fitzpatrick. – Trzymaj odległość – przypomniał Moore. – Corrales ma wielu wrogów – odezwał się Torres. – Jego wrogowie powinni być naszymi przyjaciółmi, ale nie są! Sprzątnęli nam sprzed nosa żywą gotówkę! – Ale pech, co? – mruknął Moore. – Zostaliśmy z pustymi rękami – wyrzucił z siebie Torres. – Co ja powiem szefowi, do jasnej cholery? – Tylko spokojnie, dryblasie. Mówiłem ci, że organizacja, dla

której pracuję, to potęga. Ma większą siłę niż paru łachów z gnatami. Moore spojrzał na Fitzpatricka, który omal się nie uśmiechnął. – Jeśli ich zgubimy, ktoś będzie musiał zapłacić – ostrzegł Torres. – I na pewno nie będę to ja. – Jeśli się nie zamkniesz – warknął Moore – wykopię twój tłusty zadek z tego pudełka i będziesz zasuwał pieszo… twardzielu. Torres uśmiechnął się i nachylił

do kierowcy. – Nie zgub ich – powiedział. *** – Hej, chcę wiedzieć, dokąd nas zabieracie – odezwał się Miguel. – Jeśli to jest zwyczajne porwanie, jeśli chodzi wam o pieniądze, mój ojciec zapłaci jeszcze dzisiaj i będzie po sprawie. Kierowca miał ciemną cerę, trudno było odczytać wyraz jego twarzy. Przejeżdżali akurat w

cieniu wysokich budynków. – Jasne, szefie, wedle życzenia. – Kim jesteście i dokąd nas wieziecie? – Jeśli będziesz dalej paplał, włożymy ci knebel do buzi – ostrzegł kierowca. Sonia położyła dłoń na ręce Miguela; mężczyzna siedzący obok kierowcy nadal trzymał ją na muszce. Za samochodem porywaczy pojawił się drugi; jechali w nim ich wspólnicy. – Miguelu, spokojnie – rzekła

Sonia. – Oni nic nam nie powiedzą, więc nie marnuj energii. Musimy zachować spokój, wszystko będzie dobrze. – Skąd możesz wiedzieć? – odparł Miguel; w jego oczach zbierały się łzy. – Będą nas torturowali, a potem zabiją. Niech to szlag! Musimy wyskoczyć! – Nie popełnij jakiegoś głupstwa, a nic nam się nie stanie – uspokajała Sonia, ściskając jego dłoń. – Oni chcą forsy. Właśnie tego obawiał się twój ojciec.

Szkoda, że Corrales się nie spisał. – Zabiję go, jak tylko mi się nawinie. Sonia wzruszyła ramionami. – Może już nie żyje. *** Corrales zdołał zadzwonić do hotelu. Ignacio odebrał, odszedł od biurka i popędził szukać Marii. Corrales coś mamrotał niewyraźnie, powiedział, że jej potrzebuje, żeby przyjechała z

ludźmi i go zabrała. Mówił jeszcze, że musi iść do szpitala, bo został postrzelony. Chwiejąc się, wyszedł z budynku i pokonał jedną przecznicę. Tylko tyle zapamiętał. – Już dobrze, Dante, już dobrze – powiedział Pablo. Otworzył oczy i zobaczył, że jest w pokoju w hotelu. Obok Pabla stał jakiś mężczyzna, którego nie znał. Miał długie siwe włosy, rzadką brodę i grube okulary.

– To będzie bardzo drogo kosztowało – oznajmił nieznajomy. – Dante, to jest lekarz. Wyjmie ci kulę z ramienia i o nic nie będzie pytał. – Jak udało ci się prysnąć? Pablo ciężko dyszał. – Zabiłem jednego, nie wiem, co się stało z Raúlem. Potem znalazłem cię na ulicy, w samą porę. Ale nie martw się tym teraz. Lekarz poda ci środek usypiający, później poczujesz się lepiej. Rozmawiałem z Marią i

chłopakami. Przylecą po nas, tak jak chciałeś. – Nie możemy teraz wyjechać. Zgubiliśmy syna szefa! – Spokojnie, spokojnie. Znajdziemy ich. – Nie znajdziemy. Dopadli ich ci pierdoleni Gwatemalczycy! Pablo się wzdrygnął. – Dlaczego? – Bo im nie zapłaciłem i teraz muszę powiedzieć Castillowi, co się stało. A on każe mnie stuknąć. – Nic mu nie mów, ja się tym

zajmę. Leż spokojnie i odpoczywaj, przyjacielu. Wszystko będzie dobrze. Corrales wiedział, że nie będzie dobrze. Stary lekarz nakładał mu maskę, a on znów widział szalejące płomienie pożaru, który trawił jego rodziców, topił ich twarze. Kiedy Dante odchodził od hotelu, ojciec uniósł palec. „Mówiłem ci, żebyś nigdy nie wstępował do kartelu. To oni nas zabili, a teraz zabiją i ciebie”.

25 Jeśli się cofnę, zabij

San Juan Chamula Stan Chiapas, Meksyk Moore, Fitzpatrick i Torres jechali za niebieskim samochodem i zielono-niebieskim vanem, które

kierowały się poza San Cristóbal de las Casas, w stronę wzgórz i miasteczka San Juan Chamula leżącego jakieś dziesięć kilometrów dalej. Moore wyczytał, że właśnie tam rdzenni Indianie z plemienia Tzotzil, potomkowie Majów, na początku lata urządzają karnawał, który przyciąga turystów. Tańce, śpiewy, muzyka na żywo, sztuczne ognie oraz długi korowód ciągnący przez wioskę – wszystko to miało oczarować gości i przynieść dochód ubogiemu osiedlu.

Torres raz po raz powtarzał Fitzpatrickowi, żeby zmniejszył odległość do śledzonych samochodów, lecz Moore go upominał i mówił że jeśli porywacze ich zauważą, zabiją zakładników. Señor Zúñiga nie zdobędzie okupu i nie będzie mowy o otwarciu tuneli granicznych dla kartelu Sinaloa. Ani Torres, ani Fitzpatrick nie wiedzieli, że dziewczyna Miguela, Sonia Batista – której prawdziwe nazwisko brzmiało Olivia Montello

– ma wszyty w ramię chip pozwalający Agencji śledzić jej położenie. Moore czekał na odpowiednią chwilę, by powiedzieć o tym Fitzpatrickowi; teraz jednak najważniejsze było zachowanie odpowiedniej odległości. Tymczasem Towers i jego współpracownicy z Agencji robili wszystko, by zidentyfikować porywaczy; Moore i Towers uważali, że wedle wszelkiego prawdopodobieństwa są to Mściwe Sępy, gwatemalski szwadron

śmierci, który z jakiegoś powodu wziął na cel kartel Juárez. Wszak znajdowali się zaledwie kilkaset kilometrów od granicy Gwatemali, a związki między Gwatemalczykami i kartelem były dobrze udokumentowane. Moore nie wiedział, co się między jednymi a drugimi popsuło, lecz porywacze nie byli durnymi młodocianymi opryszkami jakich wielu. Podczas pierwszej odprawy Towers oznajmił, że sicarios to przy nich poczciwiny. Wielu miało za sobą

służbę w gwatemalskich siłach specjalnych, zwanych Kaibiles, których credo brzmiało: „Jeśli idę, idź za mną. Jeśli się zatrzymam, upomnij mnie. Jeśli się cofnę, zabij”. Szczególnie godny uwagi był umiar, który wykazywali. Ubierali się jak cywile, nosili wyłącznie pistolety i jak do tej pory ich działalność cechowała prostota. To jednak najwyraźniej się zmieniło. Teraz szykowali się do negocjacji i spodziewali odwetu. Moore

wzdrygnął się na myśl, że te zbiry będą dotykały, poniewierały i dręczyły Sonię. Wyciągnął smartfona i po chwili miał na ekranie obraz miasta z powoli przesuwającym się niebieskim znacznikiem pozycji agentki. – To jakaś mapa? – spytał Torres, nachylając się do Moore’a. – Nie, oglądam porno. – Czemu z ciebie taki mądrala? – Nie zmuszaj mnie do odpowiedzi – prychnął Moore.

Grubas zdążył już nadwerężyć jego cierpliwość. Wśród informacji dotyczących miasteczka znalazły się i te, że miało ono własną straż miejską i że nie wpuszczano tam żadnych obcych jednostek wojskowych i policyjnych; poza tym turystom w zasadzie nie wolno było robić zdjęć. Obowiązywały bardzo ścisłe rygory, ale co się stanie, jeśli Sępy mająukłady z miejscową policją? Może dokładnie zaplanowały porwanie i mają w miasteczku

kryjówkę, z której będą prowadziły negocjacje? Porywacze nie kierowali się ku granicy z Gwatemalą, co czyniło taki scenariusz jeszcze bardziej prawdopodobnym. Fitzpatrick jechał wyboistą brukowaną drogą wijącą się obok kościółka. Był to skromny przybytek z zakurzonymi białymi ścianami, zielonymi podmurówkami i łukowatą bramą pokrytą ozdobną dachówką. Moore kazał Fitzpatrickowi zaparkować

obok szeregu samochodów turystów i taksówek, które stały naprzeciwko ponad pięćdziesięciu budek z kolorowymi parasolami. Na wieżyczkach kościoła trzepotały długie rzędy proporców. Było to targowisko; kilkuset ludzi kręciło się po labiryncie straganów. Owoce wystawiano tam na sprzedaż na kocach rozpostartych na trawie, stosy cytrusów przypominały kule do gry w kręgle. – Nie możemy teraz zaparkować – warknął Torres, wskazując

uciekające samochody porywaczy. – Zgubimy ich. – Mam namiar na jeden wóz, palancie – odparł Moore, pokazując mu ekran smartfona. – Przyczepiłem mu nadajnik GPS. – Kiedy mianowicie? – Zanim się do mnie przyplątałeś – skłamał Moore. – A teraz zamknij buzię i wysiadamy. Za kościołem jest cmentarz, a dalej wzgórza. Ruchem palca Moore powiększył obraz na ekranie dotykowym. Porywacze zatrzymali się obok

niewielkiego skupiska domów przy zachodniej granicy cmentarza. Ze wzgórza będzie ich doskonale widać. – Dlaczego tak się go słuchasz? – zapytał Fitzpatricka Torres. – Bo jest dobry, namierzył ich. A ty? Bez niego już byśmy ich zgubili. Torres wymamrotał litanię przekleństw, a następnie wygramolił się z auta. Wziął aparat, zakładając, że znów będą udawali turystów, lecz Moore klepnął go w rękę.

– Co jest? – Tu nie robi się zdjęć, mówiłem ci. Tubylcy tego nie lubią. Idziemy. Wyjęli z bagażnika trzy ciężkie plecaki wypchane sprzętem; były tam także trzy futerały z karabinami snajperskimi rozmontowanymi na części. Ruszyli w górę wąską kamienistą dróżką z głębokimi koleinami powstałymi po letnich ulewach; Torres potknął się na nich trzy razy, zanim dotarli do cmentarza z białymi, granatowymi i czarnymi

drewnianymi krzyżami, wśród których wyrastały smukłe jodły oraz słupy linii telefonicznych i elektrycznych w kształcie litery T. W dole leżały ruiny kościoła, którego wieżyczki dawno runęły; pożółkłe, rozpadające się mury przecinały głębokie pęknięcia podobne do żyłek. Górne krawędzie poniżej dachu pokryły mech i pleśń. Kiedy znaleźli się na wierzchołku najwyższego pagórka, Moore zaprowadził towarzyszy do kępy

jodeł i tam przykucnęli. Włączył kamerę w smartfonie i uruchomił aplikację, która zamieniała telefon w sterowane komputerowo urządzenie pokrywające filmowane obiekty siatką linii i wyświetlające dane o rozmiarach i odległości do budynków i obiektów, które znalazły się w obiektywie kamery. System w czasie rzeczywistym przesyłał także informacje o domu, do którego porywacze zabrali Sonię i Miguela. Maniacy komputerowi pracujący w Agencji skupili na nim

całą swoją uwagę i Moore wiedział, że w ciągu pół minuty prześlą mu obraz. Umieścił w uchu słuchawkę bezprzewodową i włączył urządzenie. – Torres, widzisz ten niebieski dom na prawo od wyższego, pomalowanego na beżowo? – Tak. – Właśnie w nim trzymają Miguela i Sonię. Wygląda na to, że nas uprzedzili, więc czasu mamy niewiele. Już mogą dzwonić do Rojasa.

– W takim razie sprawa skończona. Nie możemy mu powiedzieć, że jego syn jest naszym zakładnikiem, skoro tamci go mają. Moore uśmiechnął się krzywo. – Chyba nie musimy się tym martwić, bo możemy uratować zakładników i sami ich porwać. – A może poczekamy, aż Rojas się pojawi? – zapytał Fitzpatrick. – Nie ma żadnej gwarancji, że to zrobi. Nasze negocjacje są zależne od tego, czy stawi się osobiście, ale kto wie, o co chodzi tamtym –

zauważył Moore. – Może chcą dostać forsę i nie obchodzi ich, kto ją przyniesie. – Spojrzał na Torresa. – Masz w plecaku lornetkę, więc trzymaj ten dom na oku. Flexxx? Fitzpatrick uniósł brwi, usłyszawszy swój przydomek. – Zajmij stanowisko po tamtej stronie i obserwuj ten śmieszny posterunek policji. Pokażę ci dobre miejsce. Moore skinął na niego ręką, chodzili minutę między drzewami i

znaleźli się poza zasięgiem słuchu Torresa. W słowach szybkich jak seria z pistoletu maszynowego przedstawił sytuację agentowi DEA. – Jasna cholera – zaklął Fitzpatrick i aż otworzył usta ze zdumienia. – Sam lepiej bym tego nie ujął. – A więc naprawdę prowadzimy akcję ratunkową. Moore potwierdził skinieniem głowy. – Teraz już nie wiem, co zrobić z

Torresem. – To może być olbrzymi problem, i nie jest to wcale aluzja do jego tuszy. Moore zaśmiał się z żartu. – Potrzebujemy go, obawiam się tylko, że może zabić Sonię. Sam to powiedział. Uważa, że to zdołuje chłopaka. Może zacząć strzelać, kiedy wkroczymy do akcji. Fitzpatrick wzruszył ramionami. – Zapowiemy mu wyraźnie, że ma tego nie robić… Chyba że chcesz, by dostał przypadkowo

kulkę podczas wymiany ognia… – Albo wyślemy go na misję samobójczą. – Taak – mruknął Fitzpatrick z błyskiem w oku. – Niech tłuścioch pomyśli, że jest bohaterem. – Wielkie umysły działają podobnie, bracie. Fitzpatrick skinął głową. – Nie widzę problemu, wiele razy myślałem o tym, żeby się go pozbyć, więc coś wykombinujemy. Moore pochylił się i spojrzał na rynek częściowo zasłonięty

ruinami. – O zachodzie słońca rozpoczyna się karnawał. Wystrzały, fajerwerki, wszędzie jest tak samo. To jedyny łut szczęścia, jaki nam się dotąd zdarzył. – Dobre i to. Jeśli odbijemy Miguela i dziewczynę, co z nimi zrobimy? Moore parsknął śmiechem. – Wiesz co? Nawet jeszcze o to nie spytałem… – Jeśli mamy zakamuflowaną agentkę tak blisko Rojasa i jego

rodziny, czy potrzebujemy zakładnika? Może pierwotny plan diabli wzięli. Komórka, dla której ona pracuje, musi zacząć z nami gadać. Moore zadzwonił do Towersa, przedstawił mu sytuację i postawił zasadnicze pytanie. Oficjalne rozkazy Agencji brzmiały: uratować Sonię Batistę i w żaden sposób nie zakłócać wykonywania jej misji. Moore i Towers odczytali to jako polecenie, by wypuścić zakładników.

Grubasowi ani trochę nie przypadnie to do gustu, co do tego nie mogło być najmniejszych wątpliwości. Jakby na zawołanie Torres zadzwonił do Moore’a. – Co jest? – Podjechał następny samochód, mają jednego z ludzi Corralesa. Właśnie wprowadzają go do środka. – Który to? Raúl czy Pablo? – Wydaje mi się, że Raúl. – Jesteś pewny, że mają tylko

jednego? – Całkowicie. – Zaraz u ciebie będę. *** Miguel skrzywił się, gdy krępowali mu ręce z tyłu sznurkiem do suszenia bielizny. Tym samym szorstkim, poszarzałym od deszczu sznurkiem związali mu także nogi i zmusili, by usiadł na starej drewnianej podłodze w kącie obok okna. Sonia, również skrępowana,

usiadła naprzeciwko niego; lekko pochylona do przodu, patrzyła przed siebie w przestrzeń oczami bez wyrazu. Porywaczy było sześciu i nie odpowiadali na żadne pytania. Miguel i Sonia także zamilkli jakieś dziesięć minut wcześniej i tylko słuchali. Najwyższy z mężczyzn, z krótko ostrzyżonymi siwymi włosami i blisko siebie osadzonymi oczami, którego towarzysze nazywali kapitanem Salou, rozmawiał cicho przez telefon

komórkowy, lecz jego akcent i szybko wypowiadane słowa utrudniały zrozumienie czegokolwiek. Przygnębienie sprawiło, że Miguela ściskało w brzuchu. Zawiódł swoją dziewczynę i ojca, zhańbił pamięć ukochanej matki. Dopuścił do tego, by posłużono się nim jak pionkiem, i było jasne, że jeśli porywacze nie dostaną tego, czego pragną, zabiją jego i Sonię. Teraz mogli się jedynie modlić o szybką śmierć.

Jednak pożądliwe spojrzenia porywaczy wskazywały, że ani im to w głowie. Zamierzali pożreć Sonię na obiad. Jak mogło do tego dojść? Ojciec zatrudnił bandę idiotów jako obstawę. Czy w takim razie wina spada na niego? Może to Fernando znalazł tych ludzi, może to jego wina. Jego niekompetencja doprowadziła do tej sytuacji… Sonia spojrzała na niego oczami pełnymi bólu. – Nie martw się – powiedział

wyschniętymi ustami. – Tata zrobi porządek z tymi kundlami, załatwi to raz-dwa. Popatrzyła na niego, na okno, a następnie na mały drewniany stolik, przy którym siedziało dwóch mężczyzn i popijało colę z butelek. Do pomieszczenia wszedł trzeci, niosąc w rękach kilka plecaków w kolorze oliwkowym z naszywkami przedstawiającymi płonący miecz. Rzucił je na podłogę i oznajmił: – Od tej chwili każdy musi nosić radio. To rozkaz kapitana. Drzwi

otworzyły się i weszło jeszcze trzech mężczyzn. Miguel otworzył szerzej oczy na widok jednego z klownów Corralesa, Raúla, który również dał się złapać. Był związany i zakneblowany. Salou zwrócił głowę w stronę Miguela. – To wasz pracownik? – Tak – potwierdził Miguel. – Mój ochroniarz. Wzorowo się spisał… Salou i pozostali gruchnęli śmiechem, Raúla wyprowadzono do dużego pokoju.

– Chodzi nam tylko o odzyskanie naszej forsy – oznajmił Salou, poważniejąc. – Nie wiem, o czym pan mówi. Kim wy jesteście? Salou popatrzył na towarzyszy, jakby szukając u nich aprobaty. Zmarszczył nos, jak gdyby od Raúla dochodził jakiś nieprzyjemny zapach. – Jesteśmy żołnierzami sprawiedliwości. Chcemy, żebyście to zrozumieli, ty i twoja śliczna towarzyszka. Wiedzcie, że

dotrzymujemy słowa. Pokażemy wam to. Dwaj porywacze wprowadzili Raúla i pchnęli go na podłogę, twarzą do ziemi, między Miguela i Sonię. Jeden usiadł mu na plecach, drugi przygwoździł jego nogi do ziemi, a trzeci chwycił Raúla za włosy. Miguel wyciągnął szyję, widząc, że jeden z dwóch porywaczy siedzących przy stole wchodzi do kuchni i po chwili wraca z długą siekierą.

– Chwileczkę, to nie jest potrzebne – odezwał się Miguel. – Mój ojciec ma pieniądze. Chcecie pieniędzy? Damy je wam, nie musicie stosować takich metod. Salou wziął siekierę i sprawdził kciukiem ostrze. – Wierzymy wam – dodała Sonia. – Wierzymy, że nas zabijecie. Nie musicie nam tego udowadniać. Naprawdę. – Nie robimy tego wyłącznie z myślą o was – odparł Salou. – Powinni to wiedzieć wszyscy,

którzy nas oszukali i wykorzystali. Zerknął przez ramię na jednego ze swoich ludzi, który wyjął z plecaka małą kamerę wideo wysokiej rozdzielczości; dioda kamery migotała. Zakneblowany Raúl zaczął krzyczeć i szamotać się na wszystkie strony. Było to jednak daremne. Trzej porywacze trzymali go mocno, a Salou obszedł ich i zaczął dla wprawy wymachiwać toporkiem. – Nie patrz na to – powiedziała

Sonia. – Nie patrz. Miguel zamknął oczy, lecz nie wytrzymał długo, a w chwili gdy je otworzył, Salou zamachnął się szeroko siekierą i uderzył. *** – O kurwa, zarąbali go – oznajmił Torres, opuszczając lornetkę. Moore chwycił ją i spojrzał na budynek. Przez okno widział mężczyznę z siekierą, który

wyglądał starzej od pozostałych porywaczy i najwyraźniej nimi dowodził. Schyliwszy się, uniósł coś. Moore uświadomił sobie, co porywacz trzyma w dłoni, i się wzdrygnął. Tam była agentka, koleżanka, którą dzielił od śmierci jedynie cios siekiery; tylko on i dwóch ludzi, którzy mu towarzyszyli, mogli powstrzymać egzekucję. Poczuł na barkach ciężar odpowiedzialności, dławiący i przygniatający. Nie mógł uwierzyć, że historia się

powtarza. Ona jednak powtarzała się i uczyni to znowu, gdyż świat cechuje czarne poczucie humoru, a Moore zawsze padał jego ofiarą. Zamknąwszy oczy, wsłuchał się w głosy w głowie: „Zodiac nadpływa, będzie za pół minuty. Zabierze dwóch. Mako Jeden, wychodź natychmiast!”. „Wychodzę. Mako Dwa, ruszamy!”. „Nie potwierdzam. Wciąż nie możemy się dostać do Szóstki”. „Mako Jeden, tu Raptor.

Strzelają do mnie. Nie utrzymam się długo w powietrzu. Wyciągnij swoich ludzi z wody i niezwłocznie oddalcie się od platformy”. Odezwał się inny głos, kobiecy, łagodny: „Rozumiesz, że tego, co się stało, nie sposób zmienić? Nie uda ci się to, choćbyś nie wiem ile razy wspominał tamte zdarzenia. Twoja pamięć nie może odmienić ich skutków. Nie można zmienić przeszłości za pomocą swoich wyobrażeń”.

„Wiem”. „Ale to właśnie robisz. Odgrywasz to wszystko raz po raz, bo w głębi serca wierzysz, że możesz coś zmienić. Ale to niemożliwe”. „Nikogo nie wolno zostawić”. „Wiesz, kto tam pozostał? Ty. Świat przechodzi obok ciebie, bo ty nie potrafisz się pogodzić. Żyjesz w czyśćcu i uważasz, że nie wolno ci być szczęśliwym z powodu tego, co się wydarzyło”. „Jak mogę być szczęśliwy? Jak

mam się cieszyć życiem? Pani jest psychiatrą, zna pani odpowiedzi na wszystkie pytania. Proszę powiedzieć, jak, do kurwy nędzy, mam być szczęśliwy po tym, co zrobiłem! Po tym, co spieprzyłem!”. Moore otworzył oczy, gdy Torres wyjął mu lornetkę z dłoni i znów popatrzył na okno domu. – Widzę tam wojskowe plecaki. Sprawa wygląda o wiele gorzej, niż sądziłem. Moore wziął głęboki oddech i

zacisnął zęby. – Wydostaniemy stamtąd tego chłopaka i jego dziewczynę. Nie stracimy ich. – Tamtych jest siedmiu, tylu naliczyłem. Oprócz tego dwóch wyszło. Kto wie, ilu zostało w San Cristóbal. Moore się zastanowił. – Widziałem, jak łapali Corralesa. Może już nie żyje, skoro go tu nie przyprowadzili. – A może się wymknął. To śliski skurwiel.

Moore wstał i odszedł od Torresa. Zadzwonił do Towersa i powiedział mu, żeby kamery z nieba poszukiwały w mieście Corralesa i Pabla. Potem zrelacjonował egzekucję i poinformował o tym, że porywacze mają wojskowe plecaki. – No i masz. Mściwe Sępy zwróciły się przeciwko kartelowi Juárez, a my znaleźliśmy się pośrodku. – Bardzo potrzebuj ę twoj ej pomocy, i to raz-dwa – oznajmił Moore.

– Słucham cię. – Wygląda na to, że będą się porozumiewali przez radio. Trzeba się podłączyć, a ja muszę dostać przetłumaczoną treść. – To nie będzie łatwe. – Nie kituj. – Co jeszcze? – Możemy podsłuchiwać rozmowy Rojasa? – Agenci działający pod przykrywką mówią, że dążą do tego od miesięcy, ale Rojas ma zabezpieczenia elektroniczne i

hakerów, którzy bez ustanku szukają przecieków. Nasi nic nie wskórali. – A telefony Corralesa? – Gdybyśmy coś zdobyli, już dawno bym o tym powiedział. Wprawdzie od początku przechwytujemy jego połączenia, ale on dobrze się pilnuje… Wie, że go słuchamy. – Spróbuj sprawdzić, czy nadal żyje. On i Pablo. – Coś jeszcze? – Taak – mruknął Moore. –

Przydałby się oddział Fok. – Zadzwonię do nich. Moore wyłączył telefon i wrócił do Torresa. – Co się teraz dzieje? – Strasznie to wygląda, koleś. Umazali krwią twarz tej dziewczyny. – Ale nic jej nie zrobili. – Na razie nie. – Ilu ich jest? – Sześciu lub siedmiu. Czterech chyba stoi na zewnątrz. Piąty siedzi w vanie zaparkowanym na

ulicy. Nie mam pewności, ilu z nim jest. – No dobra, Luis. Jeśli mamy to przeprowadzić, chcę, żebyś wziął na siebie najtrudniejsze zadanie. – Spójrz na mnie – odparł Torres tonem pełnym brawury. – Myślisz, że trzęsę się przed tymi małymi piździelcami? Moore skrzywił się w uśmiechu. – A więc słuchaj.

26 Podejścia

Apartamentowiec La Estancia Juárez, Meksyk Gloria Vega dowiedziała się od Towersa, że kartel Sinaloa nie jest odpowiedzialny za morderstwa Johnny’ego Sancheza i jego dziewczyny. Towers potwierdził za

pośrednictwem Moore’a, przebywającego w południowowschodniej części Meksyku, że dziennikarza zabili ludzie z gwatemalskich szwadronów śmierci, zwanych Mściwymi Sępami. Kiedy Vega wspomniała, że jej zdaniem za morderstwami mogą stać Gwatemalczycy, inspektor Gómez tylko machnął lekceważąco ręką. – Johnny pisał o kartelach i za to zapłacił. To robota tych z Sinaloa.

Nie ma nawet o czym gadać. Jednak twarz starego gliniarza pobladła. Spojrzał z niepokojem na Glorię, powiedział, że idzie do domu i że ona powinna zrobić to samo. Po erupcji przemocy przed budynkiem komendy oznajmiła Gómezowi, że będzie mu ufać. Dodała, że boi się, iż wszyscy wokół są skorumpowani, a ona chce jedynie robić to, co do niej należy. – A jeśli akurat należy odwrócić

głowę i patrzeć w drugą stronę? – zapytał Gómez. – A jeśli uświadomisz sobie, że nic nie możemy zmienić i że czasem trzeba gasić pożar ogniem? Gloria tylko na niego patrzyła. Złapał ją za ręce. – Widziałaś to, co widziałaś. Teraz wiesz to, co ja wiem. – Potem zrobił coś, co ją zszokowało. Puścił jej dłonie i mocno ją uścisnął. A gdy skończył, w jego oczach były łzy. – Przykro mi, że zobaczyłaś prawdę. Ona jest

gorzka, ale trzeba ją przyjąć. Wsunęła klucz do dziurki w drzwiach mieszkania, lecz coś się nie zgadzało. Klucz nie wsunął się tak gładko jak zawsze. Przeciętny człowiek nie zwróciłby na to uwagi, uznałby to za irytujący drobiazg, lecz Gloria Vega była wyczulona na to, co dzieje się w jej otoczeniu; zwłaszcza w Juárez przeoczenie najbardziej błahego szczegółu mogło oznaczać śmierć. Wzięła głęboki oddech i zadała sobie pytanie, czy to możliwe, by

ktoś usiłował sforsować zamek. Dobyła broni, otworzyła drzwi i weszła. Rozległo się szurnięcie stóp… Zaszedł ją od tyłu i wydając głębokie basowe stęknięcie, usiłował zarzucić jej drucianą pętlę na szyję, ona jednak instynktownie uniosła rękę, osłaniając gardło. Drut przeciął jej skórę, a Gloria odwróciła się, pociągając go za sobą. W przedpokoju wciąż panowała ciemność, toteż nie mogła zobaczyć

twarz napastnika. Zdołała tylko skręcić rękę w jego stronę i wypalić raz, a potem drugi. Drut zwiotczał, a ona odskoczyła, odwróciła się i ponownie wystrzeliła. Z okna dużego pokoju padał snop światła. Gloria zobaczyła, że napastnik ledwie dorównuje jej wzrostem, ma na sobie dżinsy i szarą koszulkę oraz kominiarkę na twarzy. Leżał na podłodze, a w jego piersi ziały rany postrzałowe. Oddychała z trudem, powietrze wypełniała ostra woń prochu, a w

jej ustach zbierała się ślina. Mimo to Gloria wyczuła jakiś ruch w sypialni. Czyżby napastników było dwóch? I rzeczywiście, okno było uchylone, ktoś usiłował przez nie wyjść. – Nie ruszaj się! – krzyknęła i wbiegła do pokoju. Mężczyzna ubrany podobnie do tego, którego zastrzeliła, próbował wyślizgnąć się przez okno. Miał zabezpieczać kumpla, lecz obleciał go strach. Gloria była tak przerażona, a jednocześnie

pobudzona adrenaliną, że wpakowała w napastnika resztę pocisków w magazynku. Mężczyzna runął na podłogę sypialni. Odruchowo wyjęła magazynek, wcisnęła nowy i załadowała nabój, wszystko to trwało zaledwie kilka sekund. Skoczyła do włącznika, zapaliła światło i omiotła pomieszczenie wzrokiem; sprawdziła także garderobę i łazienkę. Nikogo nie było. Przysłali dwóch gnojków, zakładając, że ci bez trudu poradzą

sobie z babą policjantką. Gloria stała, dysząc ciężko. A potem zaklęła. Usiłując wyrównać oddech, zaczęła płakać. Wyjęła z kieszeni komórkę i zadzwoniła do Towersa. – Mam dość tego śledztwa, chcę się stąd wynieść. Teraz, natychmiast. – Ojej, spokojnie. No, mów. Rozłączyła się, odczekała chwilę, a potem zadzwoniła na policję. Nie rejteruję tak łatwo, choć czasem coś palnę, powiedziała sobie.

Składała raport, gdy ktoś zapukał do jej drzwi. Przypuszczalnie był to gospodarz lub zaniepokojony sąsiad. Odezwał się telefon; dzwonił Towers. – Dwóch gnoi przed chwilą napadło mnie w mieszkaniu – powiedziała. – Zabiłam obydwu. – Zabierzemy cię stamtąd. – Nie. – Przed chwilą mówiłaś… – Wiem, co mówiłam. Chcę doprowadzić to do końca. Sama

aresztuję Gómeza. – No dobra, wytrzymaj. Każę zainstalować czujniki w mieszkaniu. To się już nie powtórzy. – Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. To Gómez ich nasłał, żeby mnie wykończyli. On wie… – Musisz wziąć się w garść, bo kiedy go dopadniemy, to pozostałych wraz z nim. To będzie duży kocioł, taki sam jak w Portoryko, ale nie wolno nam się śpieszyć, jeszcze nie teraz…

– Obym tylko tego doczekała – wypaliła Gloria. – A teraz muszę się rozłączyć. Walą do moich drzwi, parę radiowozów jest w drodze… San Cristóbal de las Casas Stan Chiapas, Meksyk Obraz ojca na tle płonącego hotelu wciąż prześladował Dantego Corralesa, który leżał na łóżku z zabandażowanym ramieniem i lewą ręką na temblaku. Wybrał numer i słuchał dźwięku dzwonka,

na który nikt nie reagował. Poczta głosowa się nie włączyła, słychać było jedynie niekończący się dzwonek. – Wciąż nie odbiera? – spytał Pablo, który siedział na krześle obok drzwi prowadzących na werandę. – A jeśli oni dzwonią do Miguela? Jeśli już wiedzą, że coś się stało? – Jeżeli zadzwonisz do Castilla i powiesz mu prawdę, wiesz, jak zareaguje…

– Będzie się spodziewał mojej ucieczki. Zaczną mnie ścigać i zabiją. Nie mogę tego zrobić. – Dante, czego ty się boisz? Nigdy cię takiego nie widziałem. Przestań, damy sobie radę. – Dlaczego się boję? Czy ty, kurwa, masz pojęcie, co będzie dalej? – Nie. Dante zaklął w myślach, a potem na głos: – Kurwa, powinienem był zapłacić temu kutasowi Salou, ale

to palant, ma szczęście, że w ogóle coś dostał. – Masz tę kasę? Corrales pokręcił głową. – Poszła już dawno. – Nie pomyślałeś, że przyjdą do ciebie po resztę? Corrales prawie się uśmiechnął. – Wiedziałem, ale liczyłem, że do tego czasu zbierze się parę dolców za dostawy. Ale tam też nas wyruchali… Odezwał się telefon Corralesa; nie znał tego numeru.

– Halo? – Corrales, przyjacielu drogi, zauważyłem, że chciałeś się do mnie dodzwonić. Cieszę się, że wreszcie zwróciłeś na nas uwagę. To było Salou, jego głos aż tryskał pychą. Corrales zesztywniał. – Uważaj na słowa. I posłuchaj głosu mądrości. – Jestem zawiedziony. – Wiem. Wyrównam ci to. – Trzy razy więcej niż pierwotna cena.

– Zgoda. Wiesz, czego chcę. – Oczywiście. – Gdzie jesteście? – Och, Corrales, wiesz, że to niemożliwe. Powiedz mi, gdzie ty jesteś, przyślę po ciebie wóz. – To potrwa. Co najmniej dobę. – Przykro mi, Corrales. Mam ci zaufać po tym, co odwaliłeś? Nie, nie dam ci całej doby. Czekam do północy. Okay? – Nie wyrobię się. – Jasne, że się wyrobisz. Możemy to załatwić elektronicznie, mam

wszystkie informacje, których będziesz potrzebował. Jednak Corrales nie w taki sposób zamierzał spłacić wierzyciela. Chciał zdobyć gotówkę, którą mógł zataić przed Castillem. Taką sumę musiałby wyciągnąć z jednego z kont operacyjnych kartelu, Castillo zostałby poinformowany o operacji. – Przyjadę z gotówką – oznajmił Corrales. – Przed północą. – Nie, tak jak powiedziałem,

przyślemy po ciebie auto, kiedy będziesz gotowy. Dosyć gierek, Corrales. – Rozumiem. – Mam nadzieję, bo to jest twoja ostatnia szansa. Wiem, że bardzo żałujesz swojego błędu i chętnie ci dopomogę, bo na tym zarobię. W innym razie, niech Bóg ma cię w swojej opiece… A więc z Bogiem… Corrales rozłączył się i spojrzał na Pabla. – Potrzebujemy kupę gotówki, i to migiem. Zadzwoń do Hectora i

przekaż La Familii, że chcemy wziąć pożyczkę. – Będziemy pożyczali kasę od innego kartelu? – zdziwił się Pablo. – Nie dopytuj się, tylko dzwoń! Corrales się skrzywił; ból w ramieniu był ostry jak nóż. Instytut medyczny Jorge Rojasa Miasto Meksyk Około dwustu osób zgromadziło się na parkingu nowiutkiego pięciopiętrowego kompleksu

biurowego. Jorge Rojas wyprostował ramiona, stojąc na mównicy, i uśmiechnął się do dyrektorów, administratorów oraz dziesiątków pracowników biurowych, których zatrudnił do realizacji tego ambitnego projektu. Zjawiła się także gromadka przedstawicieli miejscowych mediów, by zrelacjonować historyczną ceremonię przecięcia wstęgi. Rojas zaskoczył wszystkich, zjawiając się na uroczystości

(początkowo wymówił się od niej z powodu podróży). Jednak wrócił z Kolumbii przed terminem i postanowił przemówić, mimo że wystawiał się na niebezpieczeństwo. Przybył w konwoju składającym się z sześciu opancerzonych samochodów terenowych, w otoczeniu dobrze uzbrojonych dwudziestu ochroniarzy ubranych w dyskretne garnitury od Somozy, którzy otoczyli teren. Właśnie kończył przemówienie:

– Jak wspomniałem, obecny model opieki medycznej jest wadliwy. Mamy nadzieję skupić się na leczeniu prewencyjnym, dzięki dobrej promocji i lepszej dostępności usług. Jest to podejście skupione na pacjencie, a nie na samym systemie. Pragniemy zachęcać wszystkich obywateli Meksyku… oraz całej Ameryki Południowej… by kwestie zdrowia traktowali bardziej aktywnie. Zamierzamy realizować ten cel, pomagając innym

organizacjom typu nonprofit, udzielając stypendiów studentom, wykładowcom i badaczom, a także wszystkim tym, którzy zawodowo zajmują się opieką zdrowotną. Założyłem ten instytut, mając w głowie tylko jeden cel: pomagać ludziom, by mogli żyć lepiej i dłużej. A teraz proponuję przeciąć wreszcie tę wstęgę, gdyż czekają już na nas wszystkich churros i kawa! Wszyscy zebrani roześmiali się, gdy Rojas schodził z podestu;

podano mu wielkie nożyce, a on przy akompaniamencie oklasków dopełnił ceremonii. Marzył, by móc w tej chwili spojrzeć w błyszczące oczy swojej żony, lecz jej miejsce zajmowała teraz Alexsi; jak zwykle wyglądała olśniewająco w sukni od projektanta i w biżuterii, lecz była jak manekin i nie potrafiła rozmawiać tak jak żona Rojasa. Obok niej stał Castillo, który dotykał dłonią bezprzewodowej słuchawki w uchu i rozmawiał po cichu z ochroniarzami.

Rojas zamierzał usunąć się na bok, aby dyrektor instytutu mógł powiedzieć parę słów do zgromadzonych ludzi. Tymczasem dopchała się do niego Ines Ortega, reporterka XEW-TV; była to kobieta w średnim wieku, która rozmawiała z nim już kilkakrotnie i której pytania go irytowały. Wysunęła się na czoło grupy dziennikarzy i podetknęła mu mikrofon pod nos. – Señor Rojas, jest pan jednym z najbogatszych ludzi na świecie,

pańskie wpływy widać wszędzie. Podczas zakupów mogę porozmawiać przez telefon komórkowy w pańskiej sieci, a zakupy te robię w pańskim supermarkecie za pieniądze, które trzymam w jednym z pańskich banków. A gdy skończę, mogę pójść na kawę do pańskiej restauracji. Trudno przed panem uciec. – Z przyjemnością pomagam ludziom – odparł Rojas, machając na nią ręką. – Jeśli nie ma pani

więcej pytań… – Owszem, mam. Jak pan odpowiada na zarzuty, że jest pan chciwy? Większość narodu przymiera głodem, a pan wciąż się bogaci, pańskie firmy kwitną… – Odpowiadam w taki sposób. – Rojas wskazał ręką kompleks medyczny. – Robimy wszystko, by jak najwięcej oddawać społeczeństwu. Zawsze znajdą się krytycy, lecz fakty mówią same za siebie. Jeśli chce pani rozmawiać o zamożności, to uważam, że należy

ją chronić dla dobra przyszłych pokoleń. Dlatego chcę, by moje firmy prosperowały. Nie żyję po to, by jeszcze bardziej się bogacić. Pragnę pomagać narodowi i naszemu prezydentowi, który stara się wychodzić naprzeciw potrzebom kraju. Jeśli ktoś chce nazywać tę działalność chciwością, to źle odczytuje moje zamiary. Nagle dał się słyszeć trzask niewiele głośniejszy niż strzał z kapiszona. Rojas stracił równowagę i padł trafiony w pierś.

Wyciągnął rękę w stronę poręczy schodów i nie zdoławszy jej uchwycić, runął na stopnie. Jego łokieć mocno uderzył o beton. W tłumie zapanował totalny chaos. Ludzie krzyczeli, część rzuciła się pędem do samochodów, a inni padli na ziemię. Wszyscy próbowali się ukryć z wyjątkiem Castilla, który dostrzegł zamachowca. Rozpoczął pogoń, a pozostali ochroniarze zaczęli otaczać uciekiniera. Rojas kątem oka widział, że

Castillo zrobił zaledwie dwadzieścia kroków, a następnie otworzył ogień i trafił mężczyznę. Ten padł, zanim zdążył dotrzeć do pick-upa zaparkowanego w tylnej części parkingu pod dwoma rozłożystymi dębami. Castillo podbiegł do niego i z bliska wpakował dwie kule w jego głowę; rozzłościł tym Rojasa. Warto byłoby zadać mu parę pytań, lecz z drugiej strony, osoba publiczna taka jak on, Jorge Rojas, ma wielu wrogów. Zamachowcem mógł być

jakiś niezrównoważony mężczyzna, któremu pewnego dnia odbiło i postanowił uśmiercić kogoś, o kim przeczytał albo kogo zobaczył na ekranie telewizora. Alexsi i Ines Ortega znalazły się obok Rojasa. On zaś wsunął palce do wewnętrznej kieszeni garnituru i wydobył pocisk, który utkwił w elastycznej płytce. Uniósł go i pokazał kobietom. – Na szczęście Bóg ma mnie w swojej opiece. – Będziesz musiał zadzwonić do

Kolumbii do Felipe i powiedzieć mu o tym – odrzekła Alexsi. Kobiety pomogły Rojasowi wstać. Otoczyli ich ludzie, między innymi dyrektorzy nowego ośrodka; wszyscy pytali, czy nic mu nie jest. W oddali zawyły syreny, a Rojas ponownie stanął na mównicy. – Nie zginąłem! – zawołał. – Nasze marzenia, które tutaj zbudowaliśmy, także mają się dobrze! Odpowiedziały mu radosne

okrzyki tłumu. *** Rojas oglądał zdjęcia z niedawnych wydarzeń, siedząc na tylnej kanapie swojego opancerzonego mercedesa. Zdjęcia pokazywały wszystkie główne sieci telewizyjne i prasowe: Associated Press, BBC News World, Reuters oraz United Press International. Rojas wiedział, że wszystkie telewizje w Meksyku i Stanach

Zjednoczonych albo już donoszą o zamachu, albo za chwilę to zrobią. Zadzwonił do Miguela, ale włączyła się poczta głosowa. – Żadnych wieści od mojego syna i od Soni – powiedział do Castilla. – Dante też się nie odzywa, ale dajmy im trochę czasu – odparł ochroniarz. – Może maszty są przeciążone, to by tłumaczyło brak ich odpowiedzi. – Masz rację. Niepotrzebnie się martwię, ale kiedy Miguel zobaczy wiadomości, zaniepokoi się, jestem

tego pewien. – Odezwie się – uspokoił go Castillo. – Na pewno nie chce pan jechać do szpitala? – Wieź mnie do domu. Alexsi położyła dłoń na ręce Rojasa. – Wszystko dobrze, kochany. Bogu dzięki, że jesteś taki ostrożny. Już nie będę gderała, że znów wybierasz się do Kolumbii. Rojas uśmiechnął się słabo, usiłując opanować rozedrgane nerwy.

Alexsi zmarszczyła czoło. – Dlaczego ten szaleniec chciał cię zastrzelić? Z zazdrości? Po tym wszystkim, co robisz dla ojczyzny? Nie mogę uwierzyć, że na świecie jest tyle nienawiści. – Lepiej uwierz – odparł, spoglądając w przyciemnione okno. Samochód włączał się do ruchu na autostradzie, kierując się ku Cuernavaca i pałacu na przedmieściach. – Chcę wiedzieć, kim był ten drań! – ryknął nagle Rojas.

– Oczywiście – odparł Castillo. – Już nad tym pracuję, detektywi zadzwonią do mnie, jak tylko na coś trafią. – Doskonale – rzekł Rojas, łapiąc oddech. Potem westchnął z ulgą, gdy na ekranie komórki ukazała się wiadomość od Miguela. Otworzył ją kciukiem; w SMS-ie nie było tekstu, zawierał jedynie dołączone nagranie wideo. Rojas kliknął dwa razy ikonę i ustawił telefon poziomo. W polu widzenia pojawiła się Sonia, a następnie

Miguel… Rojas zakrztusił się i stracił oddech. – Fernando, zatrzymaj się! Zatrzymaj się! Na ekranie telefonu ukazał się mężczyzna z siekierą. – Nie patrz na to – powiedziała Sonia. – Nie patrz. Dłonie Rojasa zaczęły się trząść. – Nie! Prywatne lotnisko Około 1500 km na południe od

Mexicali, Meksyk Prawie zmierzchało, gdy załadowali cały sprzęt i ludzi do vanów; jeden należał do hydraulika, którego szyld był wypisany wielkimi literami na całym boku auta. Drugi służył do przewozu owoców morza, jego wnętrze cuchnęło rybami i krabami. Samad i jego ludzie, krzywiąc się, wsiedli do środka. Nie mieli innych środków transportu oprócz tych półciężarówek, i mimo

niewygód Samad był za nie wdzięczny Allachowi. Szacował, że podróż potrwa około osiemnastu godzin, przy średniej prędkości dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę; zapowiedział podwładnym, że spędzą w trasie dwa długie, uciążliwe dni. Talwar i Niazi, którzy jechali w drugiej półciężarówce, obiecali, że zrobią wszystko, by utrzymać spokój w grupie; będą przypominali towarzyszom, że z łazienki mogą

korzystać jedynie w czasie postoju na tankowanie. Przy tak licznej grupie stanowiło to okoliczność, którą należało poważnie brać pod uwagę. Po pokonaniu niespełna pięćdziesięciu kilometrów jedna z ciężarówek musiała zjechać na pobocze za sprawą przebitej dętki; sfrustrowany Samad wzniósł ręce ku niebu. Mieli zapasową dętkę i umieli ją wymienić, lecz w Stanach Zjednoczonych wielu ludzi już czekało na towarzyszy; opóźnienie

przyprawiło go o skurcz żołądka, ręce same zacisnęły się w pięści. Meksykańscy kierowcy pokrzykiwali na siebie po hiszpańsku, zmieniając oponę, a Samad uzmysłowił sobie, że kierowca jego vana może zwątpić w sens wyprawy. Podszedł do niego i przykucnął. – Ufamy, że dowieziesz nas do celu. Tylko tyle od ciebie oczekujemy. Zostaniesz przy życiu, zapłacimy ci. Rozumiesz, co mówię?

Mężczyzna przełknął ślinę i skinął głową. W oddali przemknął po niebie komercyjny samolot pasażerski. Samad spojrzał w jego kierunku i patrzył, jak liniowiec znika w warstwie różowawych obłoków.

27 Al rescate5

San Juan Chamula Stan Chiapas, Meksyk Na cmentarzu zaległy głębokie cienie, szeregi krzyży rysowały się na tle omszałych murów porzuconego kościoła. Moore leżał na brzuchu i obserwował

zgromadzony w dole, za kościołem i rynkiem liczny tłum mieszkańców miasteczka i turystów. Wszyscy zgromadzili się na głównych ulicach, na których wkrótce miały się rozpocząć pokazy sztucznych ogni oraz parada inaugurujące karnawał. Grupy tancerzy już pląsały po połaciach rozżarzonych węgli, z których wznosiły się snopy iskier. Moore skierował noktowizor w prawą stronę, a następnie znowu na dom, przed którym wciąż stały

zaparkowane mały niebieski samochód i van. Torres przejechał wynajętym autem nieco dalej i zaparkował go za dwoma niewielkimi domkami przy niżej położonym końcu alejki. Kluczyki zostawił pod dywanikiem. Wziąwszy głęboki oddech, Moore uchwycił mocniej trzymaną w ręku broń; był to karabin firmy KAC Mark 11 model 0, który zasłużył sobie na miano zabójcy piratów, gdyż Foki używały go podczas akcji odbijania marynarzy z rąk

somalijskich porywaczy. Fitzpatrick udał zdziwienie na widok karabinu, Torres zaś zadręczył Moore’a pytaniami, skąd ma tak potężną broń używaną przez wojsko. „Przecież ci mówiłem – odparł Moore – że ci, dla których pracuję, mają świetne kontakty”. W istocie tak było. Mark 11 był samopowtarzalnym karabinem wyposażonym w dwójnóg. Magazynek mieścił dwadzieścia sztuk używanej przez NATO amunicji kaliber 7,62 × 5

mm; Moore żartował, że jeśli ktoś potrzebuje dwudziestu pocisków, by trafić w cel, to lepiej, żeby zrezygnował z żołnierki i zajął się polityką. Wystrzelony pocisk niemal trzykrotnie przekraczał prędkość dźwięku, powodując niewielki grzmot, który później zanikał, gdy pocisk zwalniał do prędkości poddźwiękowej. W górach Afganistanu, przy odległości około sześciuset metrów od celu, snajper mógł wystrzelić pocisk i pozostać niezauważony;

jednak w terenach miejskich, takich jak San Juan Chamula, Moore i leżący po drugiej stronie wzgórza Fitzpatrick musieli stosować tłumiki, by nie ujawniać miejsc, z których padły strzały. Gdyby Moore strzelał na odległość przekraczającą osiemset metrów, nie musiałby się obawiać wykrycia przez wroga. Jednak zgodnie z prawem Murphy’ego odległość nie była sprzyjająca dla strzelców. Od domu i pilnujących go czterech wartowników dzieliło ich

zaledwie pięćset dwadzieścia siedem metrów, wiał północny, północno-wschodni wiatr z prędkością piętnastu kilometrów na godzinę. Znajdowali się na wysokości dwóch tysięcy dwustu sześćdziesięciu metrów, około dziewięciu metrów wyżej niż cel; nachylenie stoku wynosiło około dziewięciu stopni. Czynniki wiatru, odległości i wzajemnego położenia czyniły strzał trudnym, lecz nie niemożliwym. Wystrzały z całą pewnością będą słyszane, mogły je

zagłuszyć jedynie rozbrzmiewające w miasteczku eksplozje fajerwerków. Moore zauważył, że jest to jedyny łut szczęścia, jaki im się przytrafił, a potrzebowali ich o wiele więcej, gdyż chwila prawdziwej próby nadejdzie później, po usunięciu wartowników. Moore zadzwonił do Towersa, który monitorował kanał radiowy wykorzystywany przez Mściwe Sępy. – Masz coś?

– Nadal przesłuchujemy rozmowy telefoniczne, to może trochę potrwać. Zwykłe pogaduchy. Dzwonią do gościa, którego nazywają kapitanem Salou. Zebrałem wszystko, co o nim wiemy: żołnierz gwatemalskich sił specjalnych, weteran z dwudziestoletnim stażem, odszedł z wojska i został najemnikiem. Innymi słowy to parszywy skurwiel. – I dobrze włada siekierą – zauważył posępnie Moore.

– W San Cristóbal dzieje się coś jeszcze. Ogłoszono alarm dla miejscowej policji, wygląda na to, że poszukują zaginionych osób. – Nic dziwnego. Może papcio skapował się, że zwinęli mu synka, i zadzwonił w kilka miejsc. – Jeśli tak, to musicie ich stamtąd wygarnąć i zmiatać ile sił w nogach, zanim zjawi się oddział Rojasa. – Przyjąłem. Czekam na początek imprezy… Moore zamknął oczy, by oczyścić

głowę z niepotrzebnych myśli i skupić się na strzałach, na bieżącej chwili. Jednak jego świadomość nie pomagała mu; to, co się działo, za bardzo przypominało przeszłość. Myśli mimo woli powędrowały do plaży w Coronado; stał tam, obserwując falę sunącą po ciemnym morzu, znad której wysunęła się ręka… Dał się słyszeć dudniący głos, który był jego głosem: „Nie zostawiaj mnie! Nie zostawiaj mnie!”. „Musimy wracać!”.

„On odpływa! Nie możemy!”. „Nie rób tego, Max! Nie rób tego!”. „Nie mam wyboru! Zamknij się! Odpływamy!”. Moore zadrżał gwałtownie. Odezwał się jeszcze jeden głos: „Jesteście klasą sto dziewięćdziesiątą ósmą, wojownikami, którzy przeżyli dzięki wspólnemu wysiłkowi”. Tak jednak nie było. Nabrał flotę, przekonał dowódców, że wart jest tego zaszczytu, lecz nigdy

nie powinien zostać przyjęty do Fok. Złamał najbardziej fundamentalną zasadę i powinien ponieść za to karę, a ponieważ jej nie poniósł, uważał, że musi wziąć ten obowiązek na siebie. Nie zasługiwał na to, by po tamtych wydarzeniach prowadzić prawdziwe życie. Na pewno nie. Kiedy depresja była najgłębsza, usiłował podnosić się na duchu, latając. Nie były to jednak skoki spadochronowe. Pogadał z paroma kumplami i znalazł coś jeszcze

bardziej osobliwego w norweskiej dolinie Romsdal. Dwa dni po przybyciu na miejsce włożył kombinezon ze skrzydłem i śmigał w powietrzu z prędkością dwustu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Zanurkował w dolinę, korzystając ze sprzyjających wiatrów, które towarzyszyły letniej równonocy. Skrzydlaty kostium pozwalał mu unosić się niczym ptak, tkanina rozpościerała się wokół jego ramion i nóg jak pajęczyna. Nie było to swobodne

spadanie, lecz bardzo szybkie i niebezpieczne szybowanie. Moore musiał jedynie przechylać się w lewo lub prawo, by sterować lotem i ślizgać się w odległości metra od klifu, wzdłuż którego mknął. Zmienił kurs za załomem klifu tak blisko, że mógł sięgnąć ramieniem skalnej ściany, a następnie skręcił w lewo i runął w dół pod kątem czterdziestu pięciu stopni, słysząc ryk wiatru w uszach. Śmierć była tuż-tuż, mówiła do niego. Zaczął odnajdować w

sobie spokój. Wiatr świstał w dolnie, a on na kilka sekund zamknął oczy. Wiedział, że powinien szarpnąć za klamkę, ale czekał; chciał się przekonać, jak długo może odwlec tę chwilę. Mijały sekundy, a jego ogarniała coraz większa euforia. Wyobraził sobie ziarnistą ścianę skały gdzieś tam na dole. Pociągnął za uchwyt, rozległ się głośny trzask. Spadochron rozwinął się, linki się napięły. Szalony lot dobiegł końca.

Za sobą usłyszał nadlatujących towarzyszy. Było ich piętnastu. Przybyli z całego świata, by uprawiać ekstremalny sport. Lot Moore’a był najszybszy, najdłuższy i bez wątpienia najbardziej niebezpieczny; przypominał scenę z filmu akcji, a nie turystyczną igraszkę. Uświadomił sobie, co zrobił, dopiero wówczas gdy zobaczył spojrzenia towarzyszy. Patrzyli na niego, jak gdyby stał przed nimi ktoś, kto ujrzał stwórcę

i komu posiwiały skronie. Później norweski przewodnik grupy Bjoernolf zabrał wszystkich na lunch; jedli smørrebrød z wędzonym łososiem i popijali kawą z mocno sprażonych ziaren. Mężczyzna wziął Moore’a na stronę i mówiąc po angielsku z wyraźnym obcym akcentem, zapytał: – Dlaczego chce pan zginąć? – Słucham? – odpowiedział pytaniem Moore, opuszczając kubek z kawą. – Robiłem to tysiące razy z

wieloma klientami. Nikt nie latał tak jak pan, nawet ja. A pan ma za sobą dopiero trzy loty ćwiczebne! – Mówiłem panu, że służyłem w marynarce. Norweg pokręcił głową. – To bez znaczenia, szybował pan o wiele za blisko ściany. Za bardzo opóźnił pan otwarcie spadochronu. Przykro mi, ale już pana więcej nie zabiorę. – Żartuje pan? Mam opłacone jeszcze dwa dni. – Przykro mi, panie Moore.

Pracuję tylko z takimi ludźmi, którzy chcą wrócić. Nie wiem, na czym polega pański problem, ale nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Zwrócę panu pieniądze. – Nie wierzę własnym uszom. – Nie pan pierwszy szuka czegoś więcej, niż mogę zapewnić. Proszę poszukać pomocy. Coś pana gnębi, myślę, że da pan sobie z tym radę. Ale to nie jest odpowiedni sposób, przykro mi. Moore miał ochotę zerwać się na równe nogi i przyłożyć

długowłosemu palantowi, lecz oczy tamtego wyrażały jedynie troskę. Nie był szczeniakiem, przypuszczalnie miał mniej więcej tyle lat co Moore; pewnie widział już wielu zrujnowanych emocjonalnie poszukiwaczy dreszczyku emocji, którzy próbowali wymierzyć sobie karę. – Jak można się nauczyć sobie wybaczać? – zapytał Moore i nagle zauważył, że nie mówi do norweskiego śmiałka, lecz do stoku wzgórza w San Juan Chamula.

„Kiedy będzie pan gotów mówić, proszę mnie odwiedzić. Chcę usłyszeć pańską historię. Jestem starym człowiekiem i dobrym słuchaczem”. Może stary Wazir, który zaszył się na terenach plemiennych, zna odpowiedź na to pytanie… Trzaski fajerwerków zabrzmiały jak odgłosy prażenia kukurydzy; odpowiedziały im okrzyki tłumu. W tej samej chwili odezwał się telefon Moore’a. – Jestem gotów, szefie –

powiedział Fitzpatrick. – Hola, hola, chwileczkę – odparł Moore, przesuwając karabin nieco w prawo. Drzwi domu otworzyły się i wyszedł z nich jakiś starszy mężczyzna; Moore uznał, że ma przed sobą Salou. – Może chce obejrzeć pokaz – rzucił Fitzpatrick. – Musi zamknąć drzwi, bo inaczej mamy przechlapane. Salou stanął, sięgnął do kieszeni i wyjął paczkę papierosów. Zapalił, zaciągnął się, a potem

patrzył na rozświetloną światłami paradę. – No, rusz się – szepnął Moore; następna salwa fajerwerków odbiła się echem od wzgórz. Odgłosy paru wystrzałów z karabinów snajperskich utonęłyby w kanonadzie, lecz tamten nie dawał okazji. – O w mordę. Widzisz go? Widzisz Torresa? Co on, kurwa, wyprawia? – odezwał się Fitzpatrick. Torres przyczepił ładunki

wybuchowe do dwóch samochodów i miał je zdetonować tuż po tym, jak Moore i Fitzpatrick zdejmą wartowników. On zaś maszerował jak idiota w stronę drzwi wejściowych domu. Zaciekawiony Salou zaciągnął się po raz ostatni papierosem i zszedł z ganku. – Co on sobie, u diabła, myśli? – Chwileczkę – powiedział Fitzpatrick. Torres podał tamtemu dłoń. – A to sukinsyn! Zdaje się, że Torres zna tego typa! Szlag by to trafił. To pułapka!

– Ognia, ognia! – krzyknął Moore, gdy Salou położył rękę na ramieniu Torresa i skierował go w stronę domu. Grubas wystrychnął wszystkich na dudka, a teraz zamierzał dać cynk Gwatemalczykom. Może on, Zúñiga i Salou dobili targu, wykluczając grupę Moore’a z negocjacji. Jednak czy Torres byłby tak głupi i witał się czule z Salou, wiedząc, że jest obserwowany przez Moore’a i Fitzpatricka? Może już mu nie zależy.

Moore miał nigdy nie poznać odpowiedzi na to pytanie… Pierwszy strzał oddał właśnie do niego. Tylna część głowy Torresa odprysła, jego ciało okręciło się i runęło na ziemię niczym beczka. Grubas padł na ziemię i pochłonęła go ciemność. Moore wziął na cel pierwszego wartownika, który biegł od drzewa w kierunku północnej ściany domu i spoglądał w stronę wzgórz. Moore musiał przesunąć karabin, uchwycić cel i strzelić, licząc na to,

że tamten znajdzie się tam, gdzie trafi pocisk. Bingo. Dostał prosto w pierś, trysnęła krew i runął na plecy. Wszystko stało się w mgnieniu oka. Karabin Fitzpatricka huknął, jakby nie miał tłumika, a potem jeszcze raz. Moore modlił się, żeby agent nie spudłował, bo w przeciwnym razie straciliby Sonię. Nie stracą jej. Moore postanowił, że prędzej sam zginie. Wprawdzie nie znał tej kobiety,

ale nie mógł znieść myśli o tym, że umrze. Być może logicznie zakładał, że ratując ją, po części ocali siebie. Jeśli mu się nie uda, to już chyba niczego nie uratuje. Wciąż wstrzymując oddech, wypatrzył drugiego wartownika i trafił go dwa razy, gdy ten biegł wzdłuż ściany domu w kierunku drzwi. Właśnie wtedy wybuchły jeden po drugim dwa samochody. Było to zaskakujące i trudne do wytłumaczenia, gdyż to Torres miał

przy sobie zdalne detonatory. Przody aut oderwały się na metr od ziemi, kule ognia strzeliły w górę, zalewając budynek nieziemskim blaskiem. Czy Torres przeżył i wysadził samochody, czy zamontował w nich detonatory czasowe – tego Moore nie wiedział. Nie sądził, że grubas dał sobie radę z zapalnikami czasowymi, dlatego pokazał mu jedynie najprostsze elementy: materiał wybuchowy C4, drut, zdalnie sterowany

zapalnik. Naciśnij to tym swoim grubym paluchem. Rozumiesz, pacanie? Tak czy inaczej, samochody musiały zostać wysadzone i tak się stało. – Idziemy! – krzyknął Moore, wyciągając dwa glocki i ruszając sprintem po zboczu. Fitzpatrick pędził tuż za nim. Mieli na sobie czarne kombinezony, kominiarki i kamizelki kewlarowe; Torres krzywił się na te ostatnie,

ponieważ nie mógł żadnej wciągnąć na swoją potężnie otłuszczoną pierś. Dotarłszy do podnóża stoku, Moore zobaczył Salou, który wybiegł z domu tylnym wyjściem, trzymając karabin w dłoni. Za nim podążali Sonia i Miguel; rozwiązano im nogi, lecz ręce mieli wciąż skrępowane za plecami. Każde z nich prowadzone było przez dwóch mężczyzn uzbrojonych w pistolety. Eksplozje odwróciły uwagę tłumu od parady; płonące

samochody stanowiły jedyny środek transportu Gwatemalczyków, pozostała im więc tylko jedna droga ewakuacji: wąska uliczka biegnąca od rynku na wschód. I rzeczywiście skierowali się w tamtym kierunku. Salou zerknął przez ramię, zauważył Moore’a i krzyknął coś do swoich ludzi. Jednak Moore już frunął w wyskoku, opadł na ziemię za niewielkim wzniesieniem gruntu i strzelał z obu pistoletów. Znajomy

swąd prochu sprawił, że lekko się skrzywił. Salou odłączył się od grupy i był to jego ostatni błąd. Stary komandos wymierzył do Moore’a z kałasznikowa, lecz w tej samej chwili dostał dwie kule w klatkę piersiową i jedną w szyję. Czwarta, ostatnia, trafiła go w udo i powaliła na kolana. Karabin przekręcił się i pociski wryły się w ziemię dziesięć metrów przed Moore’em. Ten nie wiedział, czy w domu został ktoś jeszcze, a było to

ważne. – Bierz dom! – zawołał do Fitzpatricka. Dwaj porywacze trzymający Miguela pchnęli go w stronę Soni, odskoczyli i padli na ziemię, by odpowiedzieć ostrzałem na ostrzał. Pociski wcisnęły Moore’a w ziemię, dopiero po chwili mógł przetoczyć się w prawą stronę i wypalić. Pierwsze trzy kule chybiły celu. Jasny gwint. Tak to jest, kiedy strzela się, trzymając broń w jednej dłoni. Jednak strzały do

Salou okazały się zabójczo celne. Uniósł się nieco, wymierzył i trafił tego z prawej, którego zdradziły rozbłyski z lufy; on także zdołał oddać strzał, pocisk uderzył w ziemię dwadzieścia centymetrów przed Moore’em. Z doliny wciąż niosła się muzyka, dudnienie bębnów, dźwięki gitar i trąbek. Nad tym wszystkim górowały huki i trzaski sztucznych ogni; przez kilka sekund Moore nie wiedział, czy wrogowie nadal do niego strzelają.

Mimo to oderwał się od ziemi i popędził za Fitzpatrickiem w kierunku domu. Jego buty dudniły, nierówny oddech huczał mu w uszach. Miguel, Sonia i trzej porywacze uciekali boczną uliczką, tak jak przewidział Moore. Obiegł domek, a Fitzpatrick skoczył do środka. Padły strzały, poleciało szkło. Niech to szlag, Salou zostawił paru ludzi w budynku. Fitzpatrick był teraz zdany na siebie. Moore pędził alejką, grupka uciekinierów

zmierzała w stronę domku stojącego u szczytu wzgórza. Przy uliczce stały zaparkowane dwa stare samochody. Biegnąc wzdłuż gnijących starych opłotków, Moore słyszał, jak Sonia krzyczy i klnie na porywaczy. Samochody zasłaniały mu widok. Jedynie tego potrzebował. Nie mógł zmienić wydarzeń tamtej nocy na platformie naftowej, ale może zdoła zapobiec powtórce. Sonia nie pozostanie sama, nie zginie.

Od tamtej feralnej nocy kipiał w nim gniew, serce miotało się, bo nie umiał sobie wybaczyć. Teraz szarżował po zboczu wzgórza ku miejscu, z którego dochodziły okrzyki. Na karku czuł oddech duchów. Okrążył auto i zobaczył, że Sonia wyrwała się jednemu z porywaczy. Trzymał ją tylko jeden, który na widok Moore’a przyłożył jej pistolet do głowy. Pozostali dwaj celowali w pierś Miguela, a chłopak płakał i błagał,

by darowali mu życie. Tutaj nie będzie negocjacji. Tamci nie staną w miejscu, nie skapitulują tylko dlatego, że ich dowódca zginął i że nic nie mogą zyskać. Żadne układy nie wchodziły w rachubę, nie było na nie miejsca. Adrenalina buzowała w jego żyłach niczym płynna lawa. Miał za sobą lata doświadczeń morskiego komandosa i agenta CIA, instruktorzy przez setki godzin wpajali mu nauki, wykrzykiwali

polecenia do ucha i nagradzali go. W niespełna sekundę ocenił sytuację i zareagował, jak przystało na weterana, któremu zabijanie utrwaliło się w każdym mięśniu ciała. Zacisnął zęby, tkwiące w nim poczucie winy przybrało postać trzech członków gwatemalskiego szwadronu śmierci. Spojrzał na tego, który trzymał Sonię. – Hej, ty! – zawołał. Mężczyzna spojrzał na niego rozszerzonymi oczami.

Huknął strzał. Moore trafił porywacza prosto w głowę. To, że pozostali dwaj prawdopodobnie zabiją Miguela, nie miało znaczenia. Liczyła się wyłącznie Sonia. Gwatemalczycy postanowili strzelać do Moore’a, zamiast do Miguela. Chłopakowi dopisało szczęście. Moore strzelił dwa razy, trafiając obu w piersi. Zatoczyli się do tyłu i osunęli na ziemię, Moore także omal się nie potknął i nie

przewrócił na plecy. Odzyskał jednak równowagę, podszedł do zbirów i wykończył każdego jednym pociskiem. Jego glocki zamilkły i w tej samej chwili odezwały się policyjne syreny, walcząc o lepsze z trębaczami, którzy przygrywali uczestnikom pochodu. Moore znieruchomiał na kilka sekund, kręciło mu się w głowie, za sprawą adrenaliny czuł się tak, jakby jego pierś miała za chwilę eksplodować. – Kim jesteś? – krzyknął Miguel.

– Pracuję dla twojego ojca – odpowiedział mu po hiszpańsku Moore. Z kieszeni na biodrze wyciągnął nóż z ostrzem zakrzywionym jak plaster melona. Szybko przeciął więzy krępujące ręce Soni i Miguela, a potem machnął ręką. – Tam niżej stoi mój samochód, kluczyki są pod dywanikiem. Idźcie tam, weźcie wóz. Wynoście się stąd i nie oglądajcie za siebie. Pojedźcie na lotnisko i wsiądźcie do samolotu. No, już!

– Chodźmy! – zawołała Sonia, łapiąc Miguela za rękę. Moore stał przez kilka sekund, a potem schował pistolety do kabur. Przeskoczył ciało Torresa i wszedł do budynku. Fitzpatrick leżał na podłodze dużego pokoju, w jego głowie ziały dwie rany po postrzałach. – O kurwa… Bracie, tylko nie to… Opadł na kolana, lecz nie było najmniejszych wątpliwości, że agent DEA nie żyje. Moore zerwał

kominiarkę z głowy i w tej pozycji zastygł w bezruchu. Gdzieś na zewnątrz odezwał się telefon komórkowy. Moore wstał, przekroczył zwłoki Torresa i wyjął telefon z kieszeni grubasa. Dzwonił Zúñiga. – Halo? – Luis, to ty? – Nie, señor Zúñiga, mówi Howard. Mam bardzo złe wieści. Luis i Flexxx nie żyją, syn Rojasa i jego dziewczyna zbiegli… – Co to ma znaczyć? – ryknął

Zúñiga. – Powiedział mi pan, że pańska organizacja jest bardzo silna! – Wracam do Juárez, muszę się z panem spotkać. – Jeśli jest pan bystry, nie zrobi pan tego, panie Howard. Nie przeżyje pan tego spotkania. – Proszę mnie posłuchać. Jeszcze nie skończyliśmy. Zadzwonię, kiedy dotrę na miejsce. Moore rozłączył się, schował do kieszeni telefon Torresa, a potem podbiegł do Salou i zabrał także

jego telefon. Wszedłszy do domu, wybrał numer Towersa i opowiedział szefowi, co się zdarzyło. – Muszę się stąd jakoś wydostać z ciałem Fitzpatricka. – Kieruj się ku wzgórzom, prosto na północ. Pchnąłem już w drogę zespół ratunkowy. – Dziękuję – rzekł z westchnieniem Moore. Schylił się, podniósł ciało Fitzpatricka i zarzucił je sobie na ramię sposobem strażackim. Oczy

zaczęły go piec. – Trzymaj się – szepnął. – Wyciągnę cię stąd. Wyszedł z domu i okrążył go, wycie policyjnych syren sprawiło, że przyśpieszył kroku. Jakiś samochód podjechał z rykiem silnika; wyskoczyło z niego dwóch nastolatków i wlepiło wzrok w ciała zabitych. – Potrzebuję pomocy! – zawołał Moore, wyciągając jednego glocka z kabury. – Zabieram wasz samochód.

Chłopcy unieśli ręce i się cofnęli. Moore otworzył tylne drzwi wozu i ułożył Fitzpatricka na siedzeniu. Tamci mogli skoczyć na niego z tyłu, lecz mieli dość rozumu, by właściwie odczytać wyraz jego twarzy. – Bez obaw, odzyskacie auto – zapewnił ich. Wskoczył do środka i wcisnął gaz do dechy. Mały silnik jęczał, pchając samochód stromą drogą pod górę.

28 Insomnio6

Villas Casa Morada San Cristóbal de las Casas Stan Chiapas, Meksyk Miejscowa policja dokładnie przetrząsnęła hotel w poszukiwaniu Miguela i Soni. Funkcjonariusze dostali zdjęcia

cyfrowe obojga, wydrukowali je, a potem wypytywali pracowników i gości. Dante Corrales obserwował ich poczynania z samochodu stojącego po przeciwnej stronie ulicy, a następnie wysłał do hotelu jednego z czterech mężczyzn, którzy przybyli z Marią, by dowiedział się więcej. – Widzieliście tych zaginionych turystów? – Nie – zełgał człowiek Corralesa. Pablo siedział po jego prawej stronie, a Maria po lewej. Ręka i

bark wciąż go bolały, gdy kazał kierowcy ruszać. – Dante, jeśli nie chcesz się rozmówić z Fernandem, to ja nie wiem, co dalej robić. Oni będą mnie ścigać i zabiją, tak jak tamtych. – Pogadam z nim – skłamał Corrales. – Spokojna głowa. Fernando nigdy się z nimi nie kontaktował, więc sam wszystko załatwię. – Co zamierzasz? – spytała Maria.

– Tak jak powiedziałem, weźmiemy kasę od La Familia, a potem zadzwonimy do Salou. On ich ma. Odzyskamy Miguela i dziewczynę i wszyscy będą zadowoleni. – Jak wyjaśnisz sprawę Castilla? – Myślę o tym, ale jestem pewien, że Castillo głowi się, co spieprzył, jak to się stało, że strzelec podszedł tak blisko do szefa. Nagle kierowca, który słuchał wiadomości w radiu, odwrócił się.

– Wielka strzelanina w San Juan Chamula. Znaleziono wiele ciał. – Myślisz, że to oni? – zapytał Pablo. Corrales zadrżał. Spojrzał na zegarek. – Mamy czas, możemy to sprawdzić. Jedziemy tam! – zawołał do kierowcy. *** Sytuacja skomplikowała się do granic możliwości. Po przybyciu do

miasteczka Corrales wysłał człowieka na zwiady. Tamten wrócił i oznajmił, że zabitymi są zbuntowani wojskowi. Policja otoczyła teren kordonem. – Rozglądałem się za Raúlem, tak jak kazałeś – relacjonował wysłannik. – Wyciągnęli z budynku zwłoki bez głowy. Spodnie były w kolorze khaki, tak jak przypuszczałeś. Myślę, że to był Raúl. Corrales zacisnął zęby i wybrał numer na klawiaturze komórki.

Salou nie odpowiadał, być może zginął wraz z innymi. Czyżby to ludzie Castilla zdążyli dotrzeć na miejsce i uderzyć na oddział Salou? Jeśli tak, dlaczego Castillo nie zadzwonił do Corralesa? Teraz być może przyjdzie mu skontaktować się z La Familia i odwołać pożyczkę; będą jeszcze bardziej wkurzeni niż wtedy, gdy o nią poprosił. Powinien zadzwonić do Castilla, przynajmniej z grubsza dowiedzieć się, jak sprawy stoją. Ale nie teraz, jeszcze nie w tej

chwili. Wciąż nie obmyślił, co powiedzieć… – Tamci spodziewają się, że pojedziemy na lotnisko – oznajmił towarzyszom. – Wynośmy się stąd. Może trzeba będzie jechać całą noc, ale trudno. Ruszaj na północ, do Villahermosa. Jest tam lotnisko, z którego już kiedyś korzystaliśmy. – Boję się, Dante – powiedziała Maria. – Bardzo się boję. Chcę wracać do domu. Otoczył ją zdrowym ramieniem. – Wiem, ale to wszystko minie –

wyszeptał. Odezwał się jego telefon, dzwonił Castillo. Corrales powinien wziąć wszystko na siebie, dowiedzieć się prawdy, odpowiedzieć na pytania tamtego i mu nałgać: „Tamci nas zaatakowali, nie wiem dlaczego”. On tymczasem zasłonił ekran komórki przed Marią i zignorował połączenie. Zamknął oczy i oparł głowę na zagłówku. Płonące samochody przed domem w Chamula

stanowiły dla niego jakiś sygnał, lecz Corrales pragnął teraz jedynie spać. Zapomnieć o kłopotach, przespać je. Komórka zadzwoniła ponownie. Castillo. Dante wyłączył telefon. Znaleźli się w takim położeniu z powodu poważnego błędu. Corrales założył, że Salou nie zdobędzie się na to, by wystąpić przeciwko wszechpotężnemu kartelowi Juárez. Salou miał pozwolić się wykiwać i nie mścić za to ze strachu przed odwetem. Jednak

Corrales nie był doświadczonym żołnierzem i nie wziął pod uwagę determinacji wojskowych, którą teraz boleśnie poznał na własnej skórze. *** Kiedy wyjeżdżali z Chamula, Miguel przekonywał Sonię, by udali się prosto na policję; ona jednak bała się, że policjanci mogli współpracować z ludźmi, którzy ich porwali. Odparła, że powinni

postąpić zgodnie z radą żołnierza ojca Miguela i pojechać prosto na lotnisko. Porywacze odebrali im komórki, a Miguel uważał, że powinni się zatrzymać, by mógł przynajmniej zadzwonić do ojca. Jednak Sonia nie chciała o tym słyszeć. To ona siedziała za kierownicą i pędziła wąską uliczką. Światła reflektorów ledwie pozwalały widzieć jezdnię. Wreszcie przy skraju drogi zobaczyli mały żółty znak, wskazujący zjazd w lewo do

lotniska San Cristóbal de las Casas. Dotarli do skromnie wyglądającego terminalu głównego i Sonia zaparkowała samochód. – Dobrze – powiedziała. – Teraz możemy zadzwonić do twojego ojca, myślę, że nic nam już nie grozi… Miguel przesunął ręką po włosach i potarł zmęczone oczy. Weszli do hali i znaleźli automat telefoniczny przyjmujący wyłącznie karty. Zaklęli i popędzili do sklepiku, w którym kupili kartę za

trzydzieści pesos. Niepewną ręką Miguel wybrał numer ojca; włączyła się poczta głosowa. Nic dziwnego, że ojciec nie odebrał połączenia z numeru, którego nie znał. Wiadomość była rwana i chaotyczna; Miguel powiedział ojcu, że żyje, że jemu i Soni nic się nie stało. Dodał, że nie wie, co się dzieje z Corralesem i pozostałymi dwoma; podziękował za przysłanie pomocy, nie rozumiał tylko, dlaczego on i Sonia musieli uciekać

na własną rękę i nie dostali eskorty. Odłożywszy słuchawkę, spojrzał w oczy Soni i z niedowierzaniem pokręcił głową. – Jesteś najsilniejszą kobietą, jaką znam. Masz nawet więcej siły niż moja matka, a to coś znaczy. – Chcesz powiedzieć, że nie możesz uwierzyć, że mam tyle siły, ponieważ jestem kobietą? – zapytała, unosząc brwi. Miguel się uśmiechnął. – Nie, chcę powiedzieć dziękuję.

– Nachylił się do niej i pocałował ją. – Bardzo proszę. – Jak zdołałaś zachować taki spokój? Ja omal nie zemdlałem. – Nie sądziłam, że nas zabiją. Byliśmy dla nich zbyt wiele warci, więc postanowiłam być silna… Robiłam to dla ciebie. – A jednak… – Czasem się zdarza, że złość bierze we mnie górę nad lękiem. – Mam nadzieję, że kiedyś mnie tego nauczysz. Chcę się od ciebie

uczyć. Sonia odetchnęła głęboko i odwróciła głowę; jej usta drżały, jakby zbierało jej się na płacz. – Co się stało? – Nic. Miguel spojrzał na płaski telewizor, na którym widać było rozbiegający się tłum ludzi. Podpis głosił: „Próba zamachu na życie Jorge Rojasa”. Chłopak otworzył usta ze zdumienia.

Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta Meksyk Jorge Rojas zbudował swoją główną siedzibę w sławnym na cały świat ośrodku studiów hiszpańskich. Cuernavaca słynęła również z bujnych parków i ogrodów oraz uroczego zocalo, starego miasta z piękną zabytkową architekturą, licznymi restauracjami i ulicznymi

kawiarniami; uniwersytet przyciągał artystów i intelektualistów z całego świata. Willa Rojasa o powierzchni dwóch tysięcy stu metrów, wzniesiona na planie dziewiętnastowiecznych projektów architektonicznych, górowała nad miastem i była jeszcze bogaciej udekorowana, bardziej efektowna niż jego letnia rezydencja w Acapulco; mieściła bibliotekę, teatr, salę gier, salę gimnastyczną oraz wszystkie inne udogodnienia, których należało

oczekiwać w rezydencji człowieka zajmującego tak wysoką pozycję społeczną. Żona nazwała ją La Casa de la Eterna Primavera i z pomocą dekoratorów urządziła domostwo stosownie do nazwy. Po śmierci żony Jorge nie dokonał ani jednej zmiany. Ten dom był jego bezpieczną przystanią, jego Shangri-la, do którego tęsknił w czasie każdej podróży. W Cuernavaca mieszkał w otoczeniu rodziny i wspomnień ukochanej żony; bywało, że przez całe

miesiące pracował w domu i rzadko go opuszczał. Letnia siedziba w Punta de Mita była wspaniałym miejscem do organizowania zabaw i zbiórek datków, lecz nie zapewniała mu tyle ciepła co dom. Stał teraz w bibliotece obok ruchomej drabiny, przed ścianą zawierającą ponad dwa tysiące tomów. Ubrany w jedwabny szlafrok odsłuchiwał przez telefon komórkowy wiadomość pozostawioną przez syna. Od

godziny kroczył w jedną i w drugą stronę, wydeptując głęboką ścieżkę w burgundowym dywanie; od niemal dwóch godzin nie wypuszczał aparatu z ręki. Wybrał numer Castilla i prawie zemdlał, odsłuchując pocztę głosową. Kiedy rozmawiał z pilotem, na ekranie pojawił się numer, którego nie znał; rozmowa dotyczyła naprawy jednego z samolotów. – Nic im się nie stało, Bogu dzięki. Nasi ludzie ich uratowali. – To niemożliwe – odparł

jednooki. – Oni dopiero teraz dotarli na miejsce. Rojas odchylił głowę i zmarszczył czoło. – Może mojemu synowi coś się pomyliło, ale to nieważne. Bogu dzięki, jest bezpieczny. Natychmiast wyślij ludzi na lotnisko. Ja oddzwonię do Miguela. – Tak, señor. Jednak Castillo się nie ruszył. Mocno ściągnął brwi, jakby usiłował rozwiązać jakąś zagadkę. – O co chodzi, Fernando?

– Straciłem kontakt z Dantem i jego grupą. Może to oni zdołali przyjść z pomocą Miguelowi? – Nie sądzę, mój syn by o tym wspomniał. Powiedział, że nie widział Dantego i jego ludzi od czasu, gdy byli w miasteczku. Właśnie wtedy wszystko się zaczęło. – Wobec tego coś się nie zgadza, señor. Miguel to bystry chłopak, wątpię, by coś pomylił. – Sam dojdź, co się wydarzyło. Tylko przywieź mojego syna i jego

dziewczynę. Rojas odwrócił głowę, gdy w drzwiach stanęła Alexsi. Była zdyszana. – Znaleźli ich? Skinął głową. Podbiegła i rzuciła mu się w ramiona. – Bogu dzięki… Centrum Operacyjne DEA San Diego, stan Kalifornia Dwa dni później

Przy stole konferencyjnym siedzieli Moore, Towers oraz agent FBI Michael Ansara. Vega pozostała w terenie, obserwując z bliska inspektora Gómeza; kierownictwo akcji nie chciało narażać jej na zdemaskowanie. Śmierć Fitzpatricka została starannie ukryta przed mediami, jego ciało wieziono samolotem do rodzinnego Chicago, gdzie miał się odbyć pogrzeb. Agent ATF Whittaker nadal przebywał w Minnesocie, usiłował rozpracować

bardzo niepokojącą informację: ładunek amerykańskiej broni został ponoć przemycony za granicę Afganistanu i sprzedany gdzieś pod Minneapolis kupcowi pracującemu na rzecz kartelu. Pewne dowody wskazywały na to, że transport i sprzedaż broni zorganizował członek US Navy SEALs. Usłyszawszy to, Moore aż otworzył usta ze zdumienia. Nie chciał uwierzyć, nie mógł przyjąć do wiadomości, że któryś z jego braci jest aż tak skorumpowany. Ansara

wzruszył ramionami. – Gdyby płacono im tyle, ile są warci, nie odczuwaliby takiej pokusy. – Pensja nie ma tu nic do rzeczy – oznajmił Moore. Ansara skinął głową. – Tak tylko powiedziałem. – Więc nie mów. Ja po prostu nie mogę uwierzyć. Teraz z kolei Towers wzruszył ramionami. – Na czym stoimy, szefie? – spytał Moore, aby zmienić temat.

Towers oderwał wzrok od ekranu notebooka. – Nasz chłoptaś Corrales wciąż się nie pokazał. Rojas omal nie został zgładzony, wrócił do swojego pałacu w Cuernavaca. Mamy tam swoje oczy na ziemi, obserwujemy go także z nieba. – Wiadomo coś o zamachowcu? – dopytywał Moore. – Jeszcze nic, ale sposób przeprowadzenia zamachu… Wątpię, czy był to ktoś z konkurencyjnego kartelu. Jakiś

przypadkowy palant, który postanowił załatwić bogacza. – Co z synem Rojasa i jego dziewczyną? – Ochroniarze Rojasa przywieźli Miguela i Sonię do domu, wciąż tam są, nic się nie zmieniło. – Odezwała się? – Jak dotąd nie. Gwatemalczycy zabrali jej zegarek z nadajnikiem i telefon, ale ona wie, gdzie szukać martwych punktów, jak nadać wiadomość i zatrzeć po sobie ślady. Zrobi to.

– W takim razie czekamy na nią czy co? – spytał Moore. Towers pokręcił głową. – Mamy obserwatorów w Sequoia. Kartel szykuje się do transportu największego w historii ładunku narkotyków. Pojedziecie tam i będziecie śledzili drogi przerzutu i transferu pieniędzy, co zaprowadzi was znów do Meksyku. Musicie prześledzić szlak aż do sicarios, którzy składają pieniądze w bankach albo piorą je w firmach Rojasa. To dla nas idealna okazja.

– Bardzo bym chciał zebrać po drodze świadków, którzy jednoznacznie, ponad wszelką wątpliwość, mogą połączyć handel narkotykami z Rojasem. Towers się uśmiechnął. – Przyjemnych snów, kolego. Na razie musimy zaatakować drania ze wszystkich stron: wykorzystując Sonię, kartel Sinaloa, powiązania Rojasa z policją federalną oraz szlaki przepływów gotówki. A skoro mowa o Sinaloa… Moore prychnął i wpadł mu w

słowo: – Przyrzekłem Zúñidze, że coś zrobimy, ale on na mnie nawrzeszczał, zagroził, że zapłacę za śmierć jego ludzi i że będzie mnie tropił po kres swoich dni. – Brzmi nieźle – odparł z uśmiechem Towers – ale mimo to musimy pozostać w kontakcie z nim. – Myślę, że nie przestanie odbierać moich telefonów, prawdopodobnie z ciekawości. – Głos Moore’a zaczął się załamywać.

Od dwóch nocy nie mógł spać; przed jego oczami znów zaczęła się ukazywać znajoma twarz. – Wiedzcie, że Fitzpatrick był jednym z najlepszych. Mówię wam, nie siedziałbym tutaj, gdyby nie on. Wydawało się, że z sali w jednej chwili uciekło powietrze. Towers i Ansara zamyślili się nad jego słowami. Agenci giną i zawsze będą ginęli. Nie dało się tak po prostu przejść nad tym do porządku. Moore miał się z tym pogodzić i iść dalej. Dla

dobra sprawy, dla dobra ojczyzny. Zobowiązał się, złożył przysięgę. – Jego rodzina wiedziała, jak niebezpieczną pracę wykonuje – rzekł Towers. – Nie przyjęli tego dobrze, ale też nie byli zaskoczeni. – Zatrzasnął laptopa i wstał. – Dobrze, panowie. Wyruszacie na północ, i to niezwłocznie. – To ci się spodoba – oznajmił Ansara. – Cały teren jest usiany minami, kamerami i czujnikami. Będzie niezła zabawa – zakończył, mrugając porozumiewawczo.

Moore westchnął. – Nie moglibyśmy napić się wina i zrobić sobie na dzisiaj fajrant? – Wycieczka do krainy słodkich snów? – spytał Ansara. – Nie sądzę. Kryjówka talibów Casa de la Fortuna Mexicali, Meksyk – Wszystko, co do tej pory zgromadziliśmy, znajduje się tutaj – oznajmił mężczyzna Samadowi, wręczając mu pendrive’a ze

sznurkiem. Miał na imię Felipe. Był pięćdziesięcioletnim mężczyzną i mówił, że mułła Omar Rahmani przed dwoma laty zwerbował go na obserwatora. Opłacano go sowicie, a on stworzył kryjówkę w Mexicali. Dostał wiadomość, że do kraju przybywa Samad wraz z grupą ludzi. Pracował z piątką mężczyzn zaprzysiężonych i lojalnych; oznajmił, że zebrane przez nich informacje okażą się bardzo pożyteczne. Ludzie byli

dobrze opłacani, toteż zdołali oprzeć się pokusie wstąpienia do karteli. Napotkani przypadkowo sicarios zakładali, że są to członkowie innych organizacji, a nie, jak ich określał sam Felipe, „niezależni przedsiębiorcy”. – Dziękuję za to i wszystko inne, co dla nas zrobiliście – rzekł Samad, przyjmując pendrive’a i podłączając go do laptopa leżącego na blacie kuchennym. Usiadł na taborecie i otwierał pliki zawierające setki zdjęć.

Felipe skinął głową. – Señor, wiemy, co pan planuje. – Doprawdy? – Trzy razy w życiu byłem w Stanach Zjednoczonych. Miałem pięcioletni zakaz wjazdu, bo próbowałem nielegalnie wywieźć stamtąd pieniądze. Przez cały ten czas nie widziałem się z żoną i córkami. Wiem, że zamierzacie przekroczyć granicę. Zapłacę każdą cenę, jeśli mnie zabierzecie. Samad się zastanowił. Przydałby mu się miejscowy przewodnik,

którego można się pozbyć. – Już dosyć zrobiłeś. Zabiorę cię, ale nikogo więcej. – Wstawi się pan za mną u mułły Rahmaniego? – Oczywiście. – Dziękuję, señor! – zawołał Meksykanin. – Dziękuję! Samad skinął głową i skierował uwagę na ekran komputera. Wreszcie dotarli do Mexicali, mimo że na trasie złapali gumę, a kierowcy byli bardzo oporni. Podwładni Samada nie mogli wyjść

z podziwu dla gęstości zaludnienia miasta; uznali za ironię losu, że istnieje tam również mała, lecz tętniąca życiem chińska dzielnica. Jeden z ludzi Felipe, Zhen, urodził się w Mexicali jako potomek chińskich imigrantów i pracował w Colorado River Land Company; firma, która rozpoczęła działalność na tym terenie na początku dwudziestego wieku, zbudowała w dolinie rozległy system irygacyjny. Samad dowiedział się o tym wszystkim od Felipe, który

uwielbiał mówić, często doprowadzając słuchaczy do skrajnej irytacji. Samad przeglądał zdjęcia i raporty, podczas gdy jego ludzie jedli, przebierali się i gawędzili w małym trzypokojowym domku. Czuli się w nim jak sardynki w puszce, Samad postanowił, że spędzą tam zaledwie kilka dni. Felipe przedstawił mu informacje zebrane przez swoją grupę: byli pewni, że kartel Juárez drąży duży tunel przerzutowy na placu

budowy nowej fabryki ogniw fotowoltaicznych. Zdjęcia pokazywały pięć budynków w różnych fazach realizacji oraz niewielki magazyn na terenie budowy, który już został ukończony. O dziwo, wywożono z niego duże ilości ziemi i ładowano je na wywrotki. Samad zauważył, że w regularnych odstępach czasu wchodzą do niego i wychodzą grupy robotników pracujące dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu. Wiedział,

że tam, gdzie buduje się duży tunel, zawsze musi być majster lub inżynier nadzorujący pracę. Wśród sfotografowanych wyróżniał się jeden mężczyzna, ponieważ był starszy i lepiej ubrany niż pozostali; Felipe twierdził, że przychodzi rano i wychodzi wieczorem, lecz ostatnio zaczął przybywać na budowę jeszcze wcześniej, przed świtem. Jednak do tej pory nikt nie śledził go w drodze do domu. Samad postanowił, że będzie to

priorytetowe zadanie oddziału. *** Niespełna godzinę później Samad, Talwar i Felipe siedzieli w zdezelowanej hondzie civic; prowadził Felipe. Poczekali, aż pierwsza grupa robotników wyjdzie z magazynu. Ten, którego wypatrywali, jeszcze nie opuścił miejsca pracy. Dopiero o zachodzie słońca Samad zauważył mężczyznę, który wsiadł do czarnej kii, równie

zużytej jak honda. Pojechali za nim w kierunku południowym, znaleźli się za miastem i kierowali w stronę południowo-wschodniego przedmieścia. Po dwudziestu minutach zlokalizowali dom śledzonego mężczyzny; Felipe zadzwonił i kazał jednemu ze swoich ludzi zająć miejsce w pobliżu i w odpowiedniej chwili, o świcie dać sygnał towarzyszom. – On pomoże nam pokonać granicę. Jest sługą Allacha, choć

jeszcze o tym nie wie – oznajmił Samad. Talwar, który majstrował przy swoim smartfonie, uniósł głowę. – Jeśli ta informacja wciąż jest aktualna, dom należy do Pedra Romera. Namierzyłem go w Google’u, był inżynierem, lecz jego firma wypadła z rynku. – Dla branży budowlanej nastały u nas ciężkie czasy – oznajmił Felipe. – Znam wielu dobrych budowlańców, którzy nie mają roboty.

– Ten znalazł sobie dobrą pracę, prawda? – zauważył Samad. – To jest nasz człowiek, ale teraz musimy zachować wielką ostrożność. Musimy się postarać, żeby był skory do współpracy. Dlatego trzeba dowiedzieć się wszystkiego, co możliwe o señorze Pedro Romero. Willa Rojasa Cuernavaca, Mexico 90 km na południe od miasta Meksyk

Rojas leżał w łóżku i patrzył na stiuki biegnące po przeciwległej ścianie; długie połacie kosztownej boazerii z egzotycznego drewna nikły w cieniu. Skrzydła wentylatora obracały się z wolna pod sufitem, blask księżyca wpadający przez okno skakał po nich, rzucając ruchome cienie na wezgłowie łóżka i policzek Alexsi, która spała spokojnie. Rojas ponownie zamknął oczy, a potem otworzył je nagle i spojrzał na zegarek. Była druga zero siedem.

W ciągu ostatniej doby emocje uczyniły istne spustoszenie w jego głowie. Zamach na niego, porwanie Miguela i jego dziewczyny… Rojas stwierdził, że musi natychmiast zrobić sobie urlop od prawdziwego życia. Zadrżał, wstając, a potem włożył szlafrok i posługując się telefonem jak latarką, zszedł po schodach w chłodną ciemność. Wszedł do kuchni, zapalił światło i podszedł do jednej z trzech lodówek z nierdzewnej stali; zamierzał

podgrzać odrobinę mleka i wolno je popijać. To remedium często pomagało mu zasnąć. Już miał postawić garnek na gazie i nalać do niego mleka, gdy usłyszał za plecami cichutki głosik: – Señor Rojas? Odwrócił się i zobaczył Sonię, która stała ubrana w szlafrok zakrywający halkę. Zamrugał, bo zdawało mu się, że ma przywidzenia. – Señor Rojas, nic panu nie jest? – Przepraszam, chyba nie

całkiem się obudziłem. Co ty tutaj robisz? – Usłyszałam, że ktoś tu jest. Miguel wziął tabletki, tak jak pan kazał, i bardzo dobrze śpi. Ja nie lubię brać lekarstw i nie mogłam zasnąć. Wciąż mam przed oczami to, co porywacze zrobili temu człowiekowi. – Przykro mi. Jutro do kogoś zadzwonię, znajdziemy jakiegoś terapeutę dla ciebie. – Dziękuję, señor. Nie wiem, czy o czymś takim można zapomnieć.

Umazali mi twarz jego krwią. Jorge skinął głową i wydął wargi. – Chcesz trochę mleka? Właśnie podgrzewam. – Bardzo chętnie, dziękuję. – Sonia weszła do kuchni i wsunęła się na taboret. – Pewnie pan także nie mógł usnąć z powodu tego, co pana spotkało. – Spodziewałem się czegoś takiego od lat. Właśnie dlatego przedsięwziąłem wiele środków bezpieczeństwa, ale nigdy nie

wiadomo, jak człowiek zareaguje, kiedy nadejdzie taki dzień. Nigdy nie sposób wszystkiego zaplanować. – Ma pan całkowitą rację. – Soniu, bardzo kocham mojego syna. Jest wszystkim, co mi zostało na tym świecie, i nie wiem, jak ci dziękować. Opowiedział mi, jak silna się okazałaś. Wprost nie mógł w to uwierzyć. Ale wiesz co? Ja uwierzyłem. Kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy, zobaczyłem tę moc w twoich oczach, dostrzegłem ten

sam błysk, który był w oczach mojej żony. Okazałaś się niesłychanie dzielna. Sonia opuściła głowę i zarumieniła się. Posunął się za daleko i wiedział o tym, ton jego głosu był odrobinę zbyt zalotny. – Po prostu chciałem ci podziękować – dodał nagle. – Chyba mleko się gotuje – powiedziała Sonia, ruchem brody wskazując kuchenkę. Rojas odwrócił się i wyłączył gaz,

lecz piana wylała się z garnka; zaklął i zdjął go z gazu, rozlewając syczące mleko. – Señor Rojas, mogę zadać panu bardzo osobiste pytanie? – rzekła, gdy Jorge opanował sytuację z mlekiem i przyniósł dwa kubki z szafki. – Oczywiście, czemu nie? – Czy jest pan całkowicie szczery wobec syna? – Co masz na myśli? – Czy on wie wszystko o panu i pańskich firmach? Czy gdyby coś

się panu stało, Miguel mógłby zająć pana miejsce? – To dość przygnębiające pytanie. – Gdybyśmy ze sobą zostali i postanowili się pobrać, Miguel musiałby wiedzieć wszystko. – Naturalnie. Soni trudno było spojrzeć gospodarzowi w oczy. – Pytam dlatego, że Miguel w pewnych kwestiach wydaje się dość naiwny. – I są po temu powody – odparł

Rojas, który nabrał pewnych podejrzeń wobec dociekliwości dziewczyny. – Niektóre z moich przedsiębiorstw są zbyt drobne, by miał powody się nimi interesować. Kierują nimi moi ludzie i składają mi tygodniowe i miesięczne raporty. Kiedy Miguel będzie gotowy, nauczę go wszystkiego. – Czy mnie także wszystkiego by pan nauczył? Rojas się zawahał. Miał do czynienia z silną, może nawet zbyt silną kobietą; ze swoją ukochaną

żoną nie podzielił się nawet pięcioma procentami wiedzy o swojej działalności. – Oczywiście, że tak – skłamał, podając Soni parujący kubek. – Ty i Miguel zostaniecie dziedzicami majątku, jeśli się kiedyś pobierzecie. – Nie chcę wyjść na interesowną, señor, ale martwię się o Miguela. Wiem, że chce pan, by latem pracował w banku, ale boję się, że to będzie dla niego okropne. A jeśli poczuje się z tym źle, oboje

ucierpimy. – Co więc sugerujesz? – Proszę go nauczyć kierowania swoimi firmami, niech zostanie pańską prawą ręką. W końcu to pański syn. Rojas się zamyślił. Sonia miała rację. Miguel miał zostać dziedzicem imperium, a wiedział tak niewiele. Jorge mógł zginąć, a jego syn prawie nie miał pojęcia o przerażającym ogromie świata, którym władał ojciec. Jednakże Rojas za nic nie ujawniłby mu

okropnej prawdy o kartelu – ani jemu, ani nikomu, nigdy… Nagle w drzwiach stanęła Alexsi. – Co się tutaj dzieje? – zapytała, spoglądając oskarżycielsko na Sonię. – Chcesz się napić mleka? – odpowiedział Rojas, ignorując pytanie. – Jeszcze trochę zostało. – Dobrze. – Nie mogłam spać po tym, co się wydarzyło – wyjaśniła Sonia. – Usłyszałam, że señor Rojas schodzi na dół, i także zeszłam.

– Rozumiem – odparła Alexsi. Wyraz jej twarzy złagodniał. Rojas wlepił w nią wzrok. Gdyby umiała czytać w jego myślach, w ciągu godziny spakowałaby walizki. Gdyby Sonia to potrafiła, wsiadłaby razem z nią do taksówki i uciekłyby od niego bardzo, bardzo daleko.

29 Jedyny spokojny dzień

Zatoka Perska, Irak 19 marca 2003 roku Moore wciągnął się do czarnego zodiaca; było w nim już dwóch kolegów z plutonu, którzy

zeskoczyli z platformy. Czekali na Carmichaela i jeszcze jednego komandosa z jego pododdziału, Mako Sześć, który został postrzelony. Moore ściągnął maskę i głęboko odetchnął słonym powietrzem. Spojrzał w kierunku zachodnim; nad matowoczarnymi falami pod płaszczem chmur wisiał nisko helikopter Chinook CH-47 z opuszczoną tylną rampą. Dwa wirniki ryczały, tworząc nad wodami zatoki sinawą poświatę. Moore wiedział, że pilot musi

zaciekle walczyć z wichrem. Z platformy ostrzeliwano ich z broni ręcznej, przede wszystkim helikopter; Moore przez radio poprosił o wsparcie z patrolowca. Odmówiono mu i wezwano do natychmiastowej ewakuacji. Pilot helikoptera powtórzył wezwanie: – Mako Jeden, tu Mewa, jestem ostrzeliwany! Jestem ostrzeliwany! Ewakuujcie się niezwłocznie! – Przyjąłem! Kadłub chinooka rozświetliły

błyski rykoszetujących pocisków,

które po chwili znikały w wodnej mgiełce. Moore spojrzał w kierunku platformy. Carmichael stał przy relingu z elektronikiem Billym Hartoggiem, który miał kryptonim Mako Sześć. – Frank, przyjacielu, kończy nam się czas! – powiedział Moore. Jednak Frank Carmichael wiedział, że nikogo nie powinno się zostawiać, żywego czy martwego. On i Moore przekonali się na własnej skórze, że nie jest to

banał, powtarzany w filmach wojennych. To była prawda, a postępowanie Carmichaela odzwierciedlało jego siłę i niezłomność charakteru. Trzymał w ramionach Hartogga i zamierzał zabrać go w bezpieczne miejsce. Foki pokroju Carmichaela nie wybierały łatwiejszych rozwiązań ani w czasie szkolenia, ani w akcji. Jedynym spokojnym dniem był dzień wczorajszy. Lecz zanim Carmichael zdołał pokonać poręcz, o metal zadźwięczały pociski,

zmuszając go do wycofania się. Kolejne rozprysły się w wodzie między zodiakiem i platformą; Moore uniósł głowę i spojrzał prosto w oczy dwóch strażników, którzy mierzyli do niego z karabinów. Za jego plecami huknęły strzały. Koledzy Moore’a wymierzyli do Irakijczyków i trafili ich. Tamci upadli i zniknęli z pola widzenia. Moore usłyszał głośny plusk. To Carmichael i postrzelony kolega wpadli do morza dziesięć metrów

od platformy… Znajdowali się jednak po drugiej stronie, blisko jednego z największych filarów, mniej więcej dwadzieścia metrów od łodzi. Nad falami uniosła się ręka… Moore usłyszał głos, który rozbrzmiewał jedynie w jego głowie: „Nie zostawiaj mnie! Nie zostawiaj mnie!”. – Musimy się wycofać! – krzyknął Gary Brand, pierwszy podoficer plutonu, który siedział w zodiacu obok Moore’a.

Moore spojrzał na Carmichaela, a potem na helikopter. – Mako Jeden, tu Mewa! Nie mogę na was dłużej czekać! Moore zaklął i potrząsnął głową. – Poczekaj na mnie! Poczekaj! – Niech cię szlag, Mako Jeden! – ryknął pilot. – Pół minuty! Silnik łodzi gulgoczący na jałowym biegu zawył, gdy Moore pełnym gazem ruszył w kierunku Carmichaela. Krzyknął do swoich ludzi, by przygotowali linę. Moore zaczerpnął głęboko

powietrza i wstrzymał oddech. Carmichael musiał jedynie chwycić linę i owinąć ją sobie wokół ramienia. Wciągną go do łodzi, nawet gdyby miała to być ostatnia rzecz, jaką Moore zrobi w swoim życiu. Podpłynął bliżej do Carmichaela, który usiłował utrzymać ciało Hartogga. Byli tuż-tuż… Rzucili linę. Carmichael miał tylko jedną wolną rękę, którą mógł ją złapać. Nie złapał. Niech to szlag!

Moore wykonał tak ciasny zwrot, że łódź płynęła prawie na burcie. Myślał, że ma czas na jeszcze jedno podejście. Spojrzał na chinooka. Helikopter przygotowywał się do odlotu. Sekundy nagle zamieniły się w lata. Moore słyszał tylko bicie swojego serca i nie czuł nic oprócz słonego smaku wody w ustach. Carmichael podskakiwał w górę i w dół obok filara. Pilot helikoptera zwiększył obroty wirników, pod rampą

maszyny wezbrała fala. – Pamiętasz cytat, który nam powtarzali? – zapytał Carmichael. – „Możemy przegrać tylko na dwa sposoby: albo ginąc, albo się poddając. A my się nie poddamy”. Kolejna salwa z platformy przywołała Moore’a do rzeczywistości. – Helikopter odlatuje! Musimy odpłynąć! Moore nie był pewny, kto odpowiedział, bo wiatr, terkot karabinów i wirników helikoptera

nakładały się na słowa, lecz mimo to usłyszał je: – Nie rób tego, Max! Nie rób tego! Jednak w tej chwili uświadomił sobie, że nie zdoła uratować wszystkich, nie uratuje Carmichaela. – Nie mamy wyboru, musimy odejść! Kiedy spojrzał w kierunku platformy, Carmichael wciąż machał ręką. Nie przywoływał ich, tylko dawał sygnał, by odpłynęli.

Ratujcie się. Seria z karabinu zaterkotała na burcie zodiaca, to ostatecznie przesądziło sprawę. Moore wykonał kolejny zwrot i otworzył przepustnicę. Łódź pomknęła po falach w kierunku helikoptera. – Mako Jeden do Mewy. Płyniemy! – Przyjąłem, Mako Jeden. Gazem! Chinook zniżył się ponownie, rampa znów zawisła tuż nad powierzchnią morza.

„Nie zostawiajcie mnie!”. Carmichael nigdy nie wykrzyczał tych słów. Kazał towarzyszom odpłynąć. Wiedział, że muszą go zostawić. Moore prowadził łódź na pełnej szybkości w kierunku helikoptera, który zszedł jeszcze niżej. Rampa znalazła się na idealnej wysokości, pociski wciąż kąsały wodę… Łódź wsunęła się po rampie, podskakując, wślizgnęła się do wnętrza helikoptera i po chwili zatrzymała.

Jeszcze zanim Moore zamknął przepustnicę, pilot poderwał maszynę. Chinook wśród łoskotu wirników zostawił w tyle platformę i ostrzeliwujących go Irakijczyków. Moore zgasił silnik i siedział. Uniósłszy głowę, napotkał wzrok innych swoich towarzyszy. Patrzyli na niego, czekali, aż usłyszą jakąś wymówkę, wytłumaczenie, którego będą mogli się uchwycić. Zostawili w wodzie kolegę, skazując go na śmierć. Jednak Moore tylko zamknął

oczy i odwrócił głowę. Usztywnił się po to, by nie pęknąć, by się nie załamać. Wtedy pozostali zaczęli zabierać z łodzi sprzęt, krzątać się; wrócili do rutynowych działań, jak gdyby nic się nie wydarzyło. Włączył się automatyzm, niezliczone godziny ćwiczeń; nawet nie pamiętali, że ukończyli zadanie, że odbywają już trzecią rundę służby. Wszystko się rozmyło, rozpłynęło we mgle. Oślepiająca intensywność służby wyssała impulsy świadomości,

które kiedyś powrócą. Dwie godziny później rozpoczęła się największa w historii operacja z udziałem Fok. Ku wielkiemu rozczarowaniu Moore’a jego oddział pozostał w rezerwie. Oddziały Navy SEALs oraz brytyjskiej piechoty morskiej Royal Marines uderzyły na pompownie terminali i platformy; jednak wywiad nie poinformował komandosów o tym, że wokół celów rozmieszczono zasieki. Dostali się pod ostrzał garnizonu i

dopiero po pewnym czasie zdołali opanować teren. Zaraz potem ostrzelał ich irakijski wóz bojowy. Komórka działań powietrznych Fok zdołała jednak wezwać samolot A10, którego oficer pokładowy zidentyfikował i zniszczył pojazd za pomocą sterowanej telewizyjnie rakiety klasy powietrze-ziemia AGM-65 Maverick. Foki przeprowadziły jeszcze atak na rafinerię i port na półwyspie AlFau, a komandosi z 5. Oddziału Uderzeniowego 1. Korpusu

Ekspedycyjnego Marines przypuścili szturm na cele położone bardziej na północ na polach naftowych Rumajla. Moore słyszał słowa dowódcy, który skarżył się, że teren jest zbyt niestabilny dla DPV, pojazdów patrolowych z napędem na tylne koła. Obawy potwierdziły się, gdy samochody zaczęły grzęznąć w pustynnym piasku i ropie. Komandosi musieli z nich wysiąść i pieszo zaatakować ponad trzystu okopanych irakijskich żołnierzy, którzy

dysponowali również pojazdami opancerzonymi. Z pomocą wsparcia powietrznego oddziały Fok aż do świtu przebijały się przez pozycje wroga, zabijając kilkuset żołnierzy, prawie stu biorąc do niewoli i niszcząc wszystkie pojazdy. Później zluzowali ich brytyjscy komandosi z 42. Komanda Royal Marines. Po zakończeniu operacji znaleziono ciało Carmichaela. Dostał postrzały od Irakijczyków, a ponadto pokąsały go jadowite

węże morskie, które zaniepokoił szum silnika motorówki. Węże występują pospolicie w zatoce, a ich jad silniejszy od jadu kobry czy dasznika modrego paraliżuje układ oddechowy ofiary. Odnaleziono także zwłoki Hartogga, mimo że woda zaniosła je niemal pół kilometra od platformy. Moore był na pogrzebie Carmichaela w San Diego wraz z ponad trzydziestoma towarzyszami broni, którzy go znali i z nim służyli. Ustawili się w szpaler i

ponieśli trumnę, gdy wyjęto ją z karawanu. Każdy komandos po kolei zdejmował z munduru złoty trójząb, zwany potocznie Budweiserem, a następnie wbijał ostrą końcówkę odznaki w drewno trumny. Gdy niosący trumnę dotarli do grobu, na jej bokach widniały dwa szeregi złotych odznak. Tylko w taki sposób Moore i jego koledzy mogli oddać cześć swojemu poległemu bratu. Moore, najbliższy przyjaciel Carmichaela, przybił swoją

odznakę jako ostatni i chwila ta okazała się dla niego zbyt trudna. Na kilka sekund stracił panowanie nad emocjami, lecz nieruchome twarze kolegów oraz żelazna samodyscyplina wpajana Fokom w czasie ćwiczeń pozwoliły mu znieść ból. Jakoś to przetrwa. Spojrzał na młodą żonę Franka, Laney, obecnie wdowę, która płakała w chusteczkę; po jej policzkach spływał tusz czarny jak jej suknia. Składanie jej kondolencji zabrzmiałoby jak koszmarny żart.

Za sprawą Moore’a straciła męża. Niemożność udzielenia jej pomocy doprowadzała go do rozpaczy, Moore zacisnął dłonie w pięści. Parę godzin później, w czasie stypy, która odbyła się w dużej włoskiej restauracji o nazwie Anthony’s, wziął Laney na stronę i usiłował wyjaśnić, co się stało. Wydarzenia tamtej nocy przedstawiono jej bardzo ogólnikowo, w raporcie nie wspomniano, że to Moore podjął decyzję, by zostawić Carmichaela

na miejscu akcji i odpłynąć do czekającego helikoptera. Napisano tylko, że oddział Fok wpadł pod silny ostrzał nieprzyjaciela, i że w jego wyniku Carmichael poniósł śmierć. – Laney, prawda jest taka, że to wszystko była moja wina. Dziewczyna pokręciła głową i odepchnęła go. – Nie chcę o tym słyszeć, nie chcę nic wiedzieć. To niczego nie zmieni. Nie jestem idiotką, Max, wiedziałam, co się może stać. Nie

myśl, że jestem biedną głupią wdową, która musi obarczyć kogoś winą. Możesz mnie przeprosić, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej, ale nie musisz. To ja wzięłam na siebie odpowiedzialność, wychodząc za komandosa, i byłabym cholernie głupia, gdybym nie wiedziała, że taki dzień może nadejść. Wiesz, to było dziwne… Kiedy wysyłano was na tę misję, miałam przeczucie… Po prostu wiedziałam… – Nie wiem, co powiedzieć. – Frank zginął, robiąc to, co

kochał. Was także kochał, to było jego życie. Właśnie takim go zapamiętamy. – Ale nie musiał zginąć, a ja… Nie byłoby mnie tutaj, gdyby… – Mówiłam ci, żadnych przeprosin. – Wiem, ale… – No więc przestań. – Laney, nie spodziewam się, że mi przebaczysz. – Moore się zakrztusił. – Ja po prostu… On pokazywał mi, żebym odpłynął… – Przestań, nie mów nic więcej.

– Ale ja muszę. Przyłożyła palec do jego ust. – Nie musisz. Moore odwrócił się raptownie i wybiegł z restauracji, czując palące spojrzenia kolegów. Okolice Crystal Cave Park Narodowy Sequoia Stan Kalifornia – Tylko pięciu – wyszeptał Ansara, spoglądając przez lornetkę. Leżał na brzuchu obok Moore’a,

który także patrzył przez lornetkę i potwierdził rachubę agenta. Na polanie, w odległości około piętnastu metrów, pięciu Latynosów załadowywało niepozorną małą ciężarówkę brykietami suszonej marihuany. Ansara zdążył wcześniej pokazać Moore’owi teren, zwany przez niego ogrodem; pod rozległymi koronami cukrowych sosen robotnicy kartelu prowadzili tam skomplikowaną uprawę, wspomaganą rozległym i

wyrafinowanym systemem irygacyjnym, który wprawił Moore’a w zdumienie. Zobaczył namioty robotników oraz znacznie większe i dłuższe namioty, w których zebrane liście wieszano i suszono przez trzy lub cztery dni; pracownicy tej plantacji starannie sprawdzali, czy któryś liść nie zaczął pleśnieć. Po wysuszeniu wiązki liści przenoszono do innego namiotu, w którym szesnaście kobiet (Moore przeliczył je, niektóre wyglądały na zaledwie

piętnaście, szesnaście lat) ważyło i wiązało je, a następnie oklejało paczki taśmą. Klapy namiotu pozostawały odsunięte, dzięki czemu mógł fotografować pracę; była ona filmowana przez zestaw kamer na baterię, rozmieszczonych w namiotach i wokół nich. Ansara, który przeprowadził doskonały rekonesans, znał każdy posterunek obserwacyjny i każdy słaby punkt zabezpieczeń. – Poprzednim razem chciałem zrobić tutaj nalot, ale Biuro nie

wyraziło zgody – rzekł Ansara. – Pewnie była to słuszna decyzja. – Tak, bo w ciągu tygodnia plantacja powstałaby w innym miejscu. Musimy uderzyć w Meksyku, przerwać łańcuch dowodzenia. – Dlaczego wy, byli wojskowi, zawsze gadacie o taktyce i procedurach, dlaczego używacie określenia łańcuch dowodzenia, skoro mowa o bandzie zwykłych handlarzy narkotyków? – Dlatego, że nie jesteśmy byłymi

wojskowymi. My nimi jesteśmy i zawsze będziemy. I dlatego, że właśnie tak to wygląda. – Nabijam się z ciebie. Moore uśmiechnął się, przypominając sobie tę rozmowę. Patrzył na laserowe promienie, których źródła oznaczyli żółtą taśmą na pniach drzew. Tamtędy nie mogli przechodzić, Ansara dwa razy uchronił Moore’a przed potknięciem się i przerwaniem takiego promienia. Za pomocą pudru do pielęgnacji niemowląt

pokazał mu, którędy biegną, wysypując odrobinę proszku. Kamera zamontowana na wierzchołku namiotu, z którego robotnicy wynosili brykiety, przekręciła się w stronę wzgórza i nieco uniosła, kierując obiektyw na miejsce, w którym kryli się Moore i Ansara; ci przypadli do ziemi za kłodą, spoza której prowadzili obserwację. W tej samej chwili z tyłu, od południowego wschodu, dobiegł odgłos kroków i chrzęst liści. To byli wartownicy,

rozmawiali po hiszpańsku. Mówili coś o tropach niedźwiedzi. Nie brzmiało to dobrze. Ansara uspokoił gestem Moore’a. Zaczekaj, przejdą. Ładowacze zakończyli pracę; zaledwie trzech wsiadło do ciężarówki, kierowca uruchomił silnik. Moore i Ansara powinni zejść do doliny, do miejsca, w którym pozostawili swoje rowery górskie z amortyzowanym zawieszeniem, i bezszelestnie dojechać traktem do

terenowego pick-upa. Ciężarówka kartelu zyska nad nimi znaczną przewagę, lecz będzie ją śledził satelita; obraz trafi prosto do smartfona Moore’a. Gdzieś na trasie Moore będzie musiał się zbliżyć do samochodu przemytników, przyczepić nadajnik GPS, który pozwoli jeszcze dokładniej sprawdzać położenie ciężarówki. Sygnał satelitarny często bywa zakłócany przez warunki pogodowe i terenowe, a tego pojazdu nie wolno było stracić

z oczu. Kiedy głosy ucichły, Ansara poprowadził kolegę między drzewami, igliwie chrzęściło im pod stopami. Była jedenasta trzydzieści pięć. *** Zanim dotarli do rowerów, usłyszeli ciężarówkę sunącą powoli leśnym duktem, który został uprzątnięty przez robotników kartelu; pick-up stał około

dwudziestu metrów na zachód od drogi. Ansara wsiadł na rower i ruszył. Był doświadczonym rowerzystą, dużo trenował ze swoim kumplem Dave’em Ameno, który nauczył go jeździć po najtrudniejszych technicznie trasach środkowej Florydy. Jego umiejętności irytowały Moore’a, który z trudem utrzymywał równowagę, skacząc na wystających korzeniach i wybojach. Ansara wiedział, kiedy zsunąć się z siodełka i przenieść

ciężar ciała, Moore zaś rzucał się na rowerze niczym lalka szmacianka, którą przytroczono za nadgarstki do kierownicy. Moore przewrócił się tylko dwa razy podczas jazdy do samochodu, co można tłumaczyć wyłącznie jego szczęściem. To, że niczego sobie nie złamał ani się nie skaleczył, graniczyło z cudem, którego bardzo obaj potrzebowali. Wrzucili rowery na tył pick-upa i ruszyli, kierując się na południowy zachód Sierra Drive; Moore oglądał mapę z

zaznaczonym niebieskim punkcikiem oznaczającym ciężarówkę. – Jak daleko są? – zapytał Ansara. – Pięć i pół kilometra przed nami. Agent FBI skinął głową. – Kiedy to się skończy, przypomnij mi, żebym nauczył cię jeździć rowerem górskim. Widzę, że nie miałeś tego w programie szkolenia. – Jakoś dojechałem.

– Ale na wertepach nie wiedziałeś, co robić. Mówiłem ci, że trzeba się rozluźnić i pozwolić rowerowi się prowadzić. – Słabo porozumiewam się z rowerami. – To było widać. – Chciał wjeżdżać na drzewa. – Musisz zjednoczyć się z maszyną, pasikoniku. – Taa, jasne. Ansara parsknął śmiechem. – Hej, masz jakąś dziewczynę? Moore uśmiechnął się do niego

krzywo. – Zawsze tyle gadasz? – Przecież śledzimy ciężarówkę. – Owszem, i tym się zajmijmy. Sygnał wciąż jest mocny. Masz jakieś przypuszczenia co do ich pierwszego przystanku? – Jeśli wjadą na stodziewięćdziesiątkęósemkę, to pewnie Porterville. Zdarzało się już, że handlowano tam narkotykami. Chyba parę lat temu kolesie z DEA nieźle się tam obłowili.

Moore zamierzał powiększyć zakres mapy, ale nagle odwrócił się do Ansary. – A wracając do twojego pytania. Nie mam dziewczyny. Byłem z fajną laską w Afganistanie, ale nie wiem, kiedy tam wrócę. – Jakaś miejscowa? – O tak, wiadomo, jak by się to skończyło. Powiesili by mnie za te, no wiesz… Nie, ona jest Amerykanką. Pracuje w naszej ambasadzie.

– Gorąca jest? – Nie – odparł z uśmiechem Moore. – To kiepsko. – Zadzwonił telefon Ansary. – Muszę odebrać to połączenie. – Kto to? – Reuben, chłopak, którego zwerbowałem. Co tam dla mnie masz, młody? Moore usłyszał zaledwie strzępy słów dzwoniącego, lecz odpowiedzi Ansary wypełniły luki: robotnicy kartelu ukończyli budowę długiego

tunelu biegnącego między Mexicali i Calexico. Reuben miał być jednym z dziesięciu młodych kurierów, którzy wkrótce zaczną przenosić tunelem znaczne ilości narkotyków, prawdopodobnie kolumbijskiej kokainy i opium z Afganistanu. Była to nowa taktyka kartelu, po zakończeniu rozmowy Ansara powiedział Moore’owi, że tak zwane muły już zrobiły kilka pustych przebiegów. Przejście okazało się pewne i bezpieczne, więc towar zacznie nim wędrować

na północ, a pieniądze i broń w przeciwnym kierunku. *** Ciężarówka sunęła krętą drogą z prędkością nieprzekraczającą osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Ansara nie pomylił się co do pierwszego przystanku: przemytnicy pojechali do miasteczka Porterville w Kalifornii zamieszkanego przez blisko pięćdziesiąt tysięcy ludzi.

Następnie udali się prosto do Holiday Inn Express i zaparkowali ciężarówkę za trzykondygnacyjnym budynkiem. Moore i Ansara obserwowali ich z parkingu Burger Kinga, znajdującego się po przeciwnej stronie ulicy. Wszyscy trzej mężczyźni siedzieli w kabinie, udaremniając plany Moore’a, który chciał przyczepić nadajnik GPS do podwozia. W tej sytuacji nie śmieli się zbliżyć do przemytników. – Chcesz cheeseburgera? – spytał

Ansara. Moore spojrzał nań z udawaną odrazą. – Moim skromnym zdaniem najlepszym burgerem na Zachodnim Wybrzeżu jest In-N-Out Burger, ponieważ w stu procentach składa się z czystej wołowiny. A frytki są smażone w czystym oleju roślinnym wolnym od cholesterolu. – Poważnie mówisz? No to chcesz burgera czy nie? – Weź mi dwa. Kiedy Ansara wrócił z zakupami,

obok ciężarówki przemytników zaparkował samochód. Był to biały transportowy van z przyciemnianymi szybami. Moore, który obserwował wydarzenia przez lornetkę cyfrową, omal nie udławił się cheeseburgerem. Przemytnicy przeładowali z ciężarówki do vana co najmniej czterdzieści dużych brykietów narkotyku, i to w biały dzień. Kierowca vana, Latynos ubrany w dżinsową kurtkę i ciemne

okulary, wręczył pracownikowi kartelu plecak, przypuszczalnie pełen banknotów. – Nie mogę uwierzyć, że są tacy pewni siebie. – Więc uwierz – odparł Ansara. – O, cześć, tu są wasze dragi. Dzięki za kaskę, miłego dzionka. Van odjechał. Pracownicy Agencji będą go śledzili przez satelitę oraz dzięki temu, że Moore sfotografował tablicę rejestracyjną, jednak zatrzymanie go sprawiłoby, że ktoś zadzwoniłby do tych w

ciężarówce. Ci przestraszyliby się i nie dowieźli towaru na miejsce, dlatego van nie zostanie zatrzymany. Ciężarówka wyjechała z parkingu i ruszyła na zachód, w stronę drogi numer 65. Ansara utrzymywał sporą odległość; kiedy ponownie wjechali na autostradę, kierując się na południe, przemytnicy mieli trzy kilometry przewagi. – Skoro już mówimy o twojej dziewczynie – zaczął ni stąd, ni zowąd Ansara. – Wciąż ze sobą

rozmawiacie? – Czemu pytasz? – Nie idzie mi najlepiej z babami. – Znasz powód. – Robota? Niby tak… – Jeśli chcesz rady, to lepiej spytaj kogoś innego. Ansara uśmiechnął się krzywo. – Może pewnego dnia znajdę gościa, który wie, jak się do tego zabrać. Zapomniałem, że byłeś w Navy SEALs, a to w zasadzie oznacza wyrok. – Hej, znam paru takich, którzy

mają rodziny. – Oni stanowią wyjątki, a nie regułę. Kobiety mają teraz wygórowane oczekiwania. Niektóre zdaje się uważają, że spędzamy za wiele czasu poza domem. Kiedy ja byłem w Afganistanie, nie znałem ani jednego faceta, który nie byłby samotny, rozwiedziony albo w trakcie rozwodu. Żałośnie to wyglądało. – Zapomniałem, że byłeś w siłach specjalnych. Myślałem, że

jesteś emerytowanym rowerzystą górskim, który ugania się za fortuną i sławą. – Taak, właśnie dlatego wstąpiłem do FBI: żeby zasuwać po godzinach i pobierać nędzną pensyjkę za to, że cała masa drani usiłuje mnie rozwalić… – Uwielbiasz to. – Każdą chwilę. Moore zerknął na mapę. – Patrz, bracie, zatrzymali się. Stacja benzynowa w pobliżu Delano.

– Może tylko tankują, ale jeśli robią następną wymianę, musimy dodać gazu, bo inaczej się spóźnimy. Moore właśnie zamierzał powiększyć obraz z satelity, gdy ten nagle znieruchomiał. – Jasny gwint, straciliśmy sygnał.

30 Droga pani

Hotel Bonita Real Juárez, Meksyk Gloria Vega siedziała w nieoznakowanym samochodzie stojącym naprzeciwko hotelu. Za kierownicą siedział inspektor Gómez. Na jego wniosek włożyli

cywilne ubrania, lecz pod nimi mieli kewlarowe kamizelki. Recepcjonista hotelu, niejaki Ignacio Hernandez, poprzedniej nocy został znaleziony martwy; miał w głowie dziurę od kuli, wyglądało to na egzekucję. Właściciela hotelu, pana Dantego Corralesa, nigdzie nie było, podobnie jak jego dziewczyny. Gómez rozmawiał z paroma pracownikami hotelu oraz robotnikami, którzy go remontowali; on i Gloria zamierzali

ich dzisiaj przesłuchać. – Widzisz tych tam? – spytał Gómez, wskazując dwóch mężczyzn siedzących na dachu. – To czujki, ale nie ci, co zwykle. Tych jeszcze nie widziałem. – Może Corrales zabił swojego recepcjonistę i prysnął – powiedziała Gloria. – Dlaczego miałby to robić? Wzruszyła ramionami. – Facet mógł kraść. – Nie, sprawa jest o wiele bardziej zagmatwana.

– Skąd wiesz? Gómez odwrócił się do niej. – Zajmuję się tym przez większą część życia – warknął. – Czekaj tutaj, aż wrócę. Stary gliniarz parsknął cicho, zatrzasnął drzwi i ruszył w stronę głównego wejścia hotelu. Vega spojrzała w stronę czujek, które śledziły każdy jego krok. Kiedy uderzy młot? Towers powtarzał jej, że wszystko musi być starannie zaplanowane i skoordynowane w czasie. Gloria

zaś czuła, że ucieka jej czas, zachowanie cierpliwości przychodziło z coraz większym trudem. Czy przeżyje następny zamach na swoje życie? Czy to wszystko jest tego warte? Popatrzyła na hotel. Czujki skupiły uwagę na czymś innym. Najpierw usłyszała szum silnika. Zza zakrętu wypadł granatowy samochód, z okien po stronie pasażera wychylało się dwóch mężczyzn. Byli ubrani w koszulki i

dżinsy, ich twarze zasłaniały kominiarki. Gloria wyskoczyła z wozu, gdy skierowali strzelby w jej stronę. Zaczęła do nich strzelać, zanim tamci otworzyli ogień. Huknęły strzały, gruby śrut rozerwał maskę samochodu. Jednak strzelano nie tylko z nadjeżdżającego auta. Spojrzawszy w górę, Gloria zobaczyła, że dwaj obserwatorzy na dachu także do niej strzelają. W następnej chwili poczuła ból

w szyi oraz dwa ukłucia w ramionach, na chodnik trysnęła krew. Odruchowo sięgnęła ręką do karku, który był już zalany krwią. Zadrżała i chciała krzyknąć, otworzyła usta, lecz struny głosowe odmówiły jej posłuszeństwa. Upadła za samochodem, gdy nadjeżdżający wóz się zatrzymał. Gloria z wysiłkiem odwróciła głowę w kierunku nadchodzącego mężczyzny, który uniósł strzelbę i z bliska wypalił w jej pozbawioną już czucia twarz.

Minęła minuta lub dwie, a może parę sekund, nie była tego pewna, lecz gdy spojrzała widzącym okiem w górę, przez zasłonę krwi zobaczyła pochylającego się nad nią Gómeza. Już powinna nie żyć, wiedziała o tym. Jednak jej ciało było równie uparte jak duch, który w nim tkwił. – Przykro mi, moja droga… – powiedział Gómez. – Bardzo mi przykro… – Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej komórkę. – Za długo w tym siedzę, żeby dać się złapać,

wiesz o tym. A ja wiem, że przysłano cię po to, by przyskrzynić szczura. To straszny biznes, naprawdę podły. Wstał i odwrócił się do jakiegoś mężczyzny. – Pablo? Co ty tutaj robisz? Gdzie Dante? – Jest bezpieczny. Mieliśmy kłopoty z Gwatemalczykami. – Jak mogę pomóc? – Dante przysłał mnie z wiadomością: „Zostaw Zúñigę w spokoju. Nie ruszaj go”.

– Zostawić Zúñigę? Oszalałeś? Właśnie jego musimy zabić. Vega usiłowała słuchać rozmowy, żałowała, że nie może zadzwonić do Towersa. Później jej myśli wyrwały się z zamkniętej orbity i powędrowały do zmarłych rodziców. Chciała ich zobaczyć, ujrzeć światło, lecz tymczasem widziała jedynie obezwładniającą ciemność. Z pustki dobiegła ostatnia wymiana zdań. – Dante popełnia straszny błąd.

Przekaż mu, że chcę z nim mówić, zanim podejmie jakiekolwiek działania. – Tak jest, señor, przekażę. Glorię ogarnął chłód, wypierając odrętwienie. Zadrżała gwałtownie. Dopiero teraz go zobaczyła. Najpierw był to zaledwie punkcik, który po chwili zamienił się w olśniewający promień, gorący i ciemny jak letnie słońce. To nie jest Bóg, powiadają niektórzy, tylko reakcja mózgu. Jednak Gloria Vega wiedziała swoje. Ona

wiedziała… Stacja benzynowa Chevron Delano, stan Kalifornia Pomimo utraty sygnału z satelity Moore i Ansara pojechali do miejsca, w którym po raz ostatni znajdowała się ciężarówka; zanim tam przybyli, sygnał powrócił i Moore stwierdził, że ciężarówka wciąż tam jest. Czasem agentom sprzyja szczęście, przeważnie jednak ich omija.

Niespodziewany telefon od agenta ATF Whittakera prawie pozbawił Moore’a tchu. Właśnie zbliżali się do stacji benzynowej. – Szukacie srebrnego vana honda odyssey – oznajmił Whittaker. – Niebawem powinien dojechać na miejsce. Wydaje mi się, że staną za myjnią samochodową. Towers mówi, że mamy pozwolić im na wymianę. – Zrozumiałem – odparł Moore. – Macie pewność, że to ta sama broń, którą ktoś z Navy SEALs przemycił

z Afganistanu? – Tak, całkowitą. – Jezu Chryste… – Facet pójdzie na dno, bo to zaledwie część ładunku w vanie. Reszta wciąż znajduje się w Minnesocie, przejmę ją jako dowód. Dobrze, że nie byli tak głupi, by przemycać wszystko za jednym razem. Chcieli być cwani i jestem im za to wdzięczny. Jeszcze przed wieczorem powinniśmy mieć jego i broń. – Dzięki za krzepiące wieści –

rzekł Moore. Ansara tymczasem wjeżdżał na parking sklepu umiejscowionego obok stacji. Mieli stamtąd dobry widok na ciężarówkę, która rzeczywiście stała za myjnią. Moore otworzył w smartfonie raport Whittakera zawierający listę elementów uzbrojenia skradzionych i przemyconych przez komandosa z Navy SEALs. 14 karabinków zestawami akcesoriów

M4A1

z

11 karabinów snajperskich M14 (kaliber 7,62 mm) 9 systemów broni snajperskiej MK11 Mod 0 2 pistolety maszynowe HK MP5 6 strzelb Benelli M4 Super 90 14 granatników M203 Moore przekazał Ansarze opis hondy; ledwie skończył, gdy van podjechał pod stację benzynową. Tył samochodu lekko się uginał pod ciężarem ładunku. – Wiesz, w Afganistanie dranie

przynajmniej postępowały jak dranie – powiedział Moore. – Opium i broń przemycali nocą, kryli się w jaskiniach. Nie pokazywali się, a ci… Szlag by to trafił. Ansara skinął głową i uniósł aparat. – Zachowują się tak, jakby nie robili nic złego i jakby nikt nie mógł się domyślić, co knują. Rzecz w tym, iż oni wiedzą, że szukamy ich w nocy. Że naloty odbywają się o świcie, kiedy z założenia wszyscy

śpią. Dlatego wielu załatwia interesy wcześnie rano, śpi po południu, a w nocy czuwa. Moore potwierdził spostrzeżenia skinieniem głowy. – Widziałeś tę listę? – Taa. – Więc wiesz, że nie wolno nam dopuścić, by ta broń trafiła do Meksyku. – Hej, hej, kowboju. Zdajesz sobie sprawę, że przepływy finansowe są ważniejsze od armat. – Tak, ale nie mogę znieść myśli,

że w łapy kartelu wpadnie karabin, który kiedyś należał do Fok. – Może to same nówki – zauważył Ansara. Moore prychnął, a potem zaczął robić zdjęcia. Z vana wyjmowano czarne futerały i ładowano na przyczepę ciężarówki. Kierowca ciężarówki podał kierowcy vana torbę na zakupy z brązowego papieru; ten drugi był wysoki i umięśniony, kosmyki czarnych włosów opadały mu na ramiona. Przypominał Indianina, a nie

Meksykanina. Przeładunek potrwał nie dłużej niż pięć minut, przestępcy pracowali płynnie, niemal rutynowo. Potem van odjechał. Przemytnicy wsiedli do ciężarówki, lecz nie odjechali. Moore zwiększył przybliżenie w aparacie. Kierowca rozmawiał przez telefon. Zawibrowała komórka. Dzwonił Towers. Powiedział trzy słowa, które sprawiły, że serce Moore’a zadrżało: – Gloria nie żyje.

– Jak to się stało? Towers opowiedział i dodał: – Dostałem wiadomość. Zastrzelili ją, a potem podłożyli pod ciało materiał wybuchowy C-4. Kiedy przyjechała policja federalna i miejscowa, zdetonowali ładunek. Dałbyś wiarę? – Kto to zrobił? Gómez czy kartel? – Nie wiadomo. Mieliśmy obraz terenu, lecz straciliśmy sygnał podczas przełączania się z jednego satelity na drugi.

– Założę się, że to był ten skurwiel Gómez – wycedził przez zaciśnięte zęby Moore. – Kazał zabić Glorię, a potem podłożył ładunek, żeby zabójstwo wyglądało na robotę kartelu. – Stanowiła nasze najlepsze dojście do niego. Mam tam paru ludzi na czujce i dobrych cywilnych informatorów, ale śmierć Glorii to poważna przeszkoda. Moore zamknął oczy. – Zrobimy wszystko, żeby nie zginęła na próżno.

Rozłączył się, a potem siedzieli z Ansarą w milczeniu, patrząc, jak ciężarówka odjeżdża ze stacji i włącza się do ruchu na trasie. Ruszyli za nią, przepuszczając kilka samochodów; mieli dobry sygnał z satelity. Z Langley poinformowano, że udało się zidentyfikować telefon kierowcy ciężarówki, wejść do systemu operacyjnego i uruchomić sygnał GPS; teraz agenci mogli śledzić pojazd dzięki obrazowi z satelity i sygnałowi GPS wysyłanemu przez

komórkę kierowcy. Centrala informowała również, że przerwa w sygnale satelitarnym nie powinna się powtórzyć. Moore w to nie wierzył i czekał na okazję, by założyć na ciężarówce staroświecki nadajnik, który można było namierzać z ziemi. – Z piątki zrobiła się trójka – stwierdził Moore, przerywając ciszę. – Taak – mruknął Ansara. – Przez te wszystkie lata straciłem zaledwie dwóch kumpli. Nawet

wliczając czas spędzony tam, za granicą. Tylko dwóch, obaj byli agentami FBI. Wszyscy koledzy z wojska przeżyli, przynajmniej do tej pory. A jak było u ciebie? – Lepiej o tym nie gadać. – Aż tylu ich było? – W tej grze nie chodzi o liczby. – Wiem, że byłeś z Fitzpatrickiem. Zgadzam się, był naszym asem. Mam nadzieję, że nie obwiniasz się o jego śmierć. Moore westchnął. – Człowiek zawsze myśli, że mógł

rozegrać sprawę inaczej i kolega wciąż by żył. Kazałem mu wejść do domu i oczyścić teren. Wpadł w zasadzkę i zginął. Mogę albo sobie odpuścić, albo wziąć na siebie odpowiedzialność za rozkazy, które wydałem. – Facet, jeśli wybierzesz taką drogę przez życie, będziesz miał ciężko. – Wiem o tym… Moore na parę sekund zamknął oczy i siedział przy stole razem z Frankiem Carmichaelem. Byli tam

także Rana, pułkownik Chodaj i Fitzpatrick. Wszyscy znajdowali się we włoskiej knajpie, w której odbyła się stypa po pogrzebie Carmichaela. Nagle w drzwiach stanęła Gloria Vega. Krewka babka fuknęła na nich, jakby chciała powiedzieć, że głupio zrobili, pozwalając się zabić. Potem spojrzała na Moore’a. „Wiesz, co masz robić”. Skinął głową. ***

Mniej więcej godzinę później dotarli do Bakersfield i przez kilka minut krążyli po mieście; zauważyli, że ciężarówka wjechała w uliczkę za José Taco. Z recenzji w internecie wynikało, że jest to znana meksykańska restauracja. Po jednej stronie alejki znajdowały się siedziby firm, wśród których była knajpa, a po drugiej długa ściana z cegły. Odgradzała ona dzielnicę handlową od sześciopiętrowych bloków tworzących niskoczynszowe osiedle mieszkalne.

– Cholera, łatwo nie będzie – rzekł Ansara, przecinając alejkę i jadąc dalej przecznicą. – Musimy wysiąść – odparł Moore, wskazując puste miejsca parkingowe po prawej stronie ulicy. Ansara przytaknął i zaparkował samochód; błyskawicznie wysiedli i pędem ruszyli w kierunku bloków mieszkalnych. – Tędy – powiedział Moore, wbiegając za pierwszy budynek. Dalej znajdował się rząd niskich

krzewów rosnących wzdłuż ceglanego muru. Skręcili za rogiem i nie dalej niż trzydzieści metrów przed sobą zobaczyli ciężarówkę z otwartą tylną klapą. Mężczyźni przeładowywali bloczki marihuany. Moore zauważył, że jeśli podkradną się bliżej, idąc za krzewami, będą mogli się skryć za dwoma czarnymi plastikowymi koszami na śmieci, których wieka były otwarte. Stamtąd łatwiej im będzie śledzić operację wymiany.

Zgarbieni ruszyli dalej i znaleźli się za koszami. Przykucnęli w cieniu rosnących z tyłu palm; Moore zaczął pstrykać zdjęcia zza krawędzi jednego kosza, Ansara zaś robił to samo, kryjąc się za drugim. Kwaśny odór buchający z kosza wywołał grymas na jego twarzy. Brykiety ładowano do samochodu, którym okazała się dwudrzwiowa sportowa wersja bmw 650i. Kierowcą był szpakowaty Latynos w drogim

garniturze, ze złotymi spinkami w mankietach koszuli. Moore uważał, że jeśli ktoś nosi spinki w koszuli, wydaje na ubrania niebagatelne sumy. Oznaczenia na tablicy bmw wskazywały, że wóz pochodzi od dilera w Santa Monica; nie mogło być wątpliwości, dokąd trafi nowy cenny ładunek. Odbiorca nie podjechał po towar wielką ciężarówką, tylko kosztownym autem służbowym. Starannie przestrzegając ograniczeń prędkości na całej trasie wiodącej

do krainy marzeń, dowiezie ładunek do celu i w białych rękawiczkach będzie go rozprowadzał wśród członków hollywoodzkiej elity dysponujących środkami i możliwościami, by szybować wyżej niż szczyty wzgórz, na których wznieśli swoje pałace. Latynos podał rękę robotnikom kartelu, przekazał kierowcy dwie grube koperty, a później wsiadł do samochodu i odjechał wśród pomruków silnika. Moore i Ansara już mieli się ulotnić, gdy do alejki

wjechało następne auto. Jeszcze mocniej przycisnęli się do ścian koszy. Był to pick-up toyota tacoma, starszy model z przyciemnianymi szybami. Wysiadło z niej dwóch mężczyzn wyglądających jak meksykańscy gangsterzy na dorobku; byli ubrani w spodnie baggy, czyli z obniżonym krokiem, i mieli portfele dyndające na łańcuchach przy biodrach. Tęższy, który wcześniej siedział za kierownicą, podał rękę kierowcy ciężarówki. Część brykietów

marihuany powędrowała do ich samochodu. Po zakończeniu operacji przemytnicy wsiedli do ciężarówki i odjechali. Moore i Ansara czekali, aż odjedzie także toyota, lecz handlarze siedzieli w samochodzie, silnik pracował na jałowych obrotach. Nagle jeden wysiadł, uderzył pięścią w tylne drzwi restauracji i krzyknął, że za długo czekają na jedzenie. Moore parsknął śmiechem. Dranie dokonali zakupu narkotyków, a

przy okazji zamówili sobie posiłek na wynos. Drzwi otworzył nie Meksykanin, lecz Chińczyk ubrany w fartuch José Taco. Krzyknął coś na interesanta łamanym angielskim, kazał mu cierpliwie czekać, a potem zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Handlarz odwrócił się w kierunku samochodu i jego wzrok padł na kosze. Moore zamarł w bezruchu. – O kurwa – szepnął Ansara.

Mężczyzna zmarszczył brwi i zrobił jeszcze jeden krok w stronę śmietnika. Nagle podbiegł, skoczył w bok i zobaczył agentów. Wytrzeszczył oczy. Odwrócił się, krzycząc coś do kolegi w toyocie. Moore schował już aparat do kieszeni i dobył z kabury wytłumionego glocka. Zerwał się na równe nogi, gdy handlarz spojrzał przez ramię i go zobaczył; Ansara pędził tuż za nim. Przestępca sięgnął za pasek i

wyciągnął pistolet. Wymierzył go w Moore’a, lecz agent wpakował dwie kule w jego pierś, zanim handlarz zdążył wypalić. Ten, który siedział w pick-upie, widząc, co się dzieje, wsiadł za kierownicę. Zawył silnik i samochód jął się oddalać. Huknęły strzały; Ansara mierzył do opon tylnych kół wozu i trafił idealnie w cel. Lewa opona wystrzeliła, po chwili to samo stało się z prawą; guma głośno klapnęła o asfalt. Samochód zwolnił i Moore

zdołał wskoczyć na tylny zderzak. Chwycił ręką za klapę i trzymał; kierowca usiłował na pękniętych dętkach wyjechać z alejki. Moore wychylił się w bok i strzelił dwa razy w okno po stronie kierowcy. Szyba rozprysła się na kawałeczki. Wciąż nie mógł jednak wymierzyć bezpośrednio w kierowcę. Widział w lusterku, że ten przykłada telefon do ucha. Zaklął i po raz trzeci strzelił w tylną szybę, ale musiał chybić, bo kierowca schylił się i jechał dalej.

Moore wychylił się bardziej w lewo, by uzyskać odpowiedni kąt. Strzelił ponownie, prosto w głowę. Samochód skręcił raptownie w prawo i wbił się w ceglaną ścianę. Moore zeskoczył ze zderzaka, spadł na ziemię i zatoczył się, by utrzymać równowagę. Zdyszany, czując Ansarę tuż za sobą, podbiegł do kabiny pick-upa i szarpnął drzwi. Kierowca osunął się i wypadł z auta. Na desce rozdzielczej leżała kupka kokainy oraz parę skrętów, z których jeden

dopalał się w popielniczce; w otwartym schowku tkwiło parę torebek koki. Moore wyciągnął rękę i chwycił telefon kierowcy, by sprawdzić, czy ten zdołał zadzwonić. Połączenie się nie powiodło. Bogu dzięki. Nawet nie zauważył, że stoi i patrzy na ten magazyn narkotyków, dopóki Ansara go nie szturchnął. – Niezły asortyment, co? Musimy się ruszyć, zgłosić to do centrali. Mam komórkę tego drugiego.

Moore, czy ty mnie słyszysz? Moore odwrócił się do kolegi i popatrzył na niego jak na aktora na ekranie. Nagle zamrugał. – Taak, ruszajmy! Pobiegli alejką; zanim dotarli do zakrętu, Moore obejrzał się przez ramię. Chińczyk w fartuchu właśnie wychodził z restauracji z dwiema torebkami jedzenia na wynos. Pięć minut później siedzieli w samochodzie i jechali za ciężarówką kartelu, która zgodnie z

przewidywaniami Ansary kierowała się do Palmdale. Moore zdał Towersowi relację z niedawnych wydarzeń. Ten nie był uradowany, ale handlarze przynajmniej nie zdążyli zawiadomić szefów kartelu. Miejscowa policja była już w drodze na miejsce zdarzenia.

31 Rytuał przejścia

Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta Meksyk Miguel dopłynął do dna najgłębszej części basenu i tam pozostał. Zastanawiał się, jak by to było, gdyby wstrzymał oddech tak

długo, aż straciłby przytomność. Takie ponure myśli przychodziły mu do głowy po części dlatego, że nie okazał należytej odwagi w czasie porwania. To Sonia ją okazała i choć ją kochał, trudno mu było pogodzić się z faktem, że przestraszył się i nie chronił kobiety tak, jak powinien to uczynić każdy porządny mężczyzna. W pewnej chwili nawet się rozpłakał i to Sonia go pocieszyła. Teraz przeklinał się za to.

Ojciec wspomniał o tym przy śniadaniu i nawet zasugerował, że Miguel powinien zacząć znów trenować sztuki walki, tak jak w dzieciństwie. Powiedział jeszcze, że Fernando mógłby mu pokazać parę nowych sztuczek, a on gotów byłby opłacić Miguelowi wycieczkę do Tajlandii, by syn pouczył się od mistrzów tajskiego boksu. Miguel grzecznie odmówił. Później przeprosił, poszedł na basen i spędził tam większość dnia. Sonia rozłożyła się w bikini na leżaku i

czytała kobiece pismo po hiszpańsku. Nie rozmawiał z nią o tym, co powiedział Raúl; nie był pewien, czy zwróciła na to uwagę. Usiłował usunąć jego wypowiedź z pamięci, lecz słowa tego biedaka wracały do niego uparcie. Raúl błagał Gwatemalczyków, mówiąc, że „kartel zapłaci każde pieniądze”, i że „Dante zrobi wszystko, czego sobie zażyczycie”. Miguel mimo woli podsłuchał wiele rozmów ojca ze

współpracownikami; słowa „kartel”, „dilerzy narkotyków” oraz „sicarios” padały dość często. Ojciec często podkreślał, że stara się prowadzić legalny biznes w otoczeniu, które tworzy zorganizowana przestępczość i skorumpowana policja. Kartele były śmiertelnymi wrogami imperium Rojasa; początkowo Miguel zakładał, że Raúl jest byłym członkiem jednego z karteli zatrudnionym przez ojca. Takie sytuacje nie należały do rzadkości.

Fernando ocalił i przyjął do pracy wielu młodych mężczyzn ze slumsów Meksyku, czyniąc z nich ochroniarzy. Dante Corrales stanowił wzorcowy przykład takiej działalności, został prawą ręką Fernanda. Dlaczego zatem Raúl, którego bezpośrednim przełożonym był Corrales, miałby wzywać kartel na pomoc i dlaczego powiedział, że Corrales zrobi wszystko, czego zażyczą sobie porywacze? Czemu kartel miałby zechcieć zapłacić

okup za Raúla, jeśli ten nie był jego członkiem? A jeśli był, to czy Fernando i ojciec Miguela mieli tego świadomość? Czy Corrales także był w to zamieszany? Skąd porywacze znali miejsce pobytu Miguela? Zdawało mu się, że tylko najbliżsi i ochroniarze wiedzieli o wakacjach, które miał spędzić z Sonią. W firmie musiał być szczur, Miguel zakładał, że ojciec i Fernando starają się go rozpracować. Bronił się przed tym, lecz w głębi

duszy zawsze nękało go przykre podejrzenie, że w działalności ojca kryje się jakiś fałsz. Nie posunąłby się do stwierdzenia, że ojciec ma bezpośredni związek z kartelami, lecz może płacił komuś łapówki, by przestępcy zostawiali go w spokoju i by firmy mogły normalnie działać. Byłoby to zrozumiałe i nie czyniło z ojca kryminalisty. Tak prowadziło się interesy we współczesnym Meksyku. A jeśli wszystkie jego wyobrażenia są mylne? Jeżeli ojciec współpracuje z

przestępcami? Jeśli jego niedoszły zabójca nie był pomyleńcem szukającym zemsty? Jeśli był zawodowym zabójcą wynajętym przez kartel narkotykowy? Miguel popłynął do góry i gwałtownie wynurzył się z wody. Potrząsnął głową i podpłynął do krawędzi basenu. – Długo byłeś pod wodą – zauważyła Sonia, spoglądając na niego znad okularów. – W tym domu są miejsca, do których nie mamy wstępu –

oznajmił. – Co takiego? – Zamknięte drzwi prowadzące do podziemi. Nikomu nie wolno tam wchodzić. – Czy właśnie to cię trapi? – Mój ojciec ma tajemnice. – Tak jak każdy mężczyzna. – Kobiety ich nie mają? Sonia udała niewinność. – Oczywiście, że nie. – Mówi, że są tam wyłącznie pomieszczenia skarbca. Trzyma w nich zbiory sztuki i innych

przedmiotów, nie chce, by ktoś je uszkodził. – Mam wrażenie, że w to nie wierzysz. – Bo nie wierzę. – Dlaczego? Uważasz, że coś przed tobą ukrywa? Miguel poczuł się nieprzyjemnie. – Sam nie wiem. – Może więc poprosilibyśmy go o zgodę, zeszli tam i zerknęli na te rzeczy? On także mógłby z nami pójść… – Nie zgodzi się.

– Dlaczego? – Nie wiem. – Chcesz, abym go poprosiła? – Sonia uśmiechnęła się nieśmiało. – Jestem prawie pewna, że mnie lubi. – Jasne, że cię lubi – rzekł z westchnieniem Miguel – ale to bez znaczenia. Uniosła brwi ze zdziwienia. – Chcesz się tam wślizgnąć? Miguel zachichotał. – Przed drzwiami stoi wartownik, dwadzieścia cztery

godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. – Może ojciec trzyma tam również jakieś klejnoty, coś bardzo cennego, i dlatego postawił wartownika. Nie rozumiem, dlaczego uważasz to za dziwne. Żyjemy w niebezpiecznych czasach, trzeba chronić swoją własność. – Chcę ci coś powiedzieć, ale się boję. Sonia wstała i podeszła do niego; usiadła na krawędzi basenu i

spuściła nogi do wody. Miguel podciągnął się i usiadł, a ona położyła dłoń na jego policzku. – Możesz powiedzieć mi wszystko, co zechcesz. – Pamiętasz, co mówił Raúl tuż przed tym, jak go zabili? Sonia się skrzywiła. – Musimy o tym rozmawiać? – Proszę… Westchnęła głęboko. – Nie pamiętam, co powiedział, pamiętam tylko jego krzyki… i krew.

Dotknęła dłonią swojego policzka; dobrze pamiętała, że porywacze umazali ją krwią zamordowanego Raúla. – Powiedział, że kartel zapłaci każdą cenę. Kartel zapłaci każdą cenę, tak mówił. I co ty na to? – Może sam pracował dla kartelu i nie ujawnił tego Fernandowi? Kto wie? Może właśnie dlatego wpadliśmy w kocioł. Dlaczego cię to gryzie? – Tak jakoś… – Mówiłeś, że przed drzwiami do

podziemia stoi wartownik. Nie widziałam go. – Bo nie byliśmy w tamtej części domu. – Może go przekupimy. – To się nie uda. – Nie będziemy wiedzieli, dopóki nie sprawdzimy. No, chodź, będzie wesoło. Przestaniesz myśleć o tamtym. Sonia wstała i odwróciła się do Fernanda, który wszedł na teren obok basenu; trzymał w ręku komórkę.

– Weźcie prysznic i naszykujcie się, niedługo będziemy jedli obiad z señorem Rojasem… – Najpierw chcemy zejść do piwnicy. Fernando zmarszczył brwi i spojrzał na Miguela. – Przykro mi, ale tylko señor Rojas może tam wchodzić. Sonia przysunęła się do niego, wysuwając pierś. – Daj spokój, Fernando – rzekła łagodniejszym tonem. – Zabierz nas na małą wycieczkę.

– To niemożliwe. Wydęła usta niczym zasmucona dziewczynka. – No trudno, w takim razie przygotujemy się do obiadu. Chodź, Miguelu. Czuję, że za bardzo się opaliłam… Pomogła Miguelowi stanąć na nogach i podała mu ręcznik; Fernando przyglądał mu się uważnie. – Coś się stało? – Nie, señor. Jednak w jego głosie słychać

było ton głębokiej podejrzliwości. Rezydencja prywatna South Broad Street 121 Palmdale, stan Kalifornia Ciężarówka kartelu wjechała tyłem na podjazd prowadzący do piętrowego domu na południowowschodnim przedmieściu Palmdale. Stała tam na jałowym biegu; Ansara i Moore zaparkowali pickupa jakieś piętnaście domów dalej między dwoma innymi

samochodami. Palmdale to miasto położone na pustynnej wyżynie, oddzielone od Los Angeles pasmem górskim San Gabriel; latem panowała w nim bardzo wysoka temperatura. Składało się z ładnie zaprojektowanych dzielnic domów z dachami krytymi dachówką; były ich tysiące, wspólnie tworzyły na ponurej pustyni poprzecinaną wstęgami dróg terakotę. Ponad sto pięćdziesiąt tysięcy mieszkańców nazywało to miasto swoim domem; trasy rowerowe, parki, teatry i

nowe lokalne centra medyczne przyciągały młode rodziny, które uważały Palmdale za wspaniałe miejsce do wychowywania dzieci. Moore był tam już raz, składając wizytę rodzicom kolegi z Fok, którzy znaleźli zatrudnienie u największego pracodawcy w okolicy, zakładach Lockheed Martin. Brzydkie podbrzusze Palmdale i sąsiedniego Lancaster pokazywało swoje oblicze w hotelach i motelach wyrosłych przy autostradzie; pleniła się tam

prostytucja i handel narkotykami. Podczas oczekiwania Moore zadzwonił do Towersa, który podzielił się kolejną informacją. Sonia ponownie nawiązała łączność z centralą, wykorzystując jeden z wielu punktów kontaktowych, które Agencja rozmieściła wokół pałacu Rojasa na wypadek, gdyby dziewczyna wpadła w tarapaty. W każdym znajdował się pistolet i telefon satelitarny. Ten, z którego skorzystała, znajdował się w

restauracji nieopodal willi Rojasa. Miguel czekał na nią, a ona weszła do damskiej toalety, a gdy ta była pusta, Sonia wzięła telefon z małej skrzynki ukrytej głęboko pod skrajną umywalką i połączyła się zaszyfrowanym kanałem ze swoim operatorem. Chciała wiedzieć, kto ją uratował i dlaczego przydzielono do jej sprawy grupę operacyjną, całkowicie bez jej wiedzy. – Wspomniałeś jej o tym, że zadaliśmy to samo pytanie? – odparł Moore, śmiejąc się

sarkastycznie. – Żartujesz? Nie wolno mi rozmawiać bezpośrednio z nią. Te informacje pochodzą od twoich szefów. – Niech powiedzą jej, że jest mi winna kawę. – Jasne, nie ma sprawy. Sonia przekazała nowe wiadomości. Dante Corrales zniknął, w ogóle nie ma go na szachownicy. Jego dziewczyny także. Gloria Vega potwierdziła to przed śmiercią. Zabili recepcjonistę z hotelu

Corralesa. To by znaczyło, że szukają samego Corralesa. – Może wykiwał Gwatemalczyków, a teraz ucieka przed nimi i przed ludźmi ze swojego kartelu. – Ja też tak uważam. – Słuchaj, wiem, gdzie mógłby prysnąć. – Mówisz poważnie? – Taak, poczekaj chwilę. Oddzwonię. – Moore uniósł aparat i ustawił powiększenie. Naprzeciwko ciężarówki

przemytników zaparkowały dwa motocykle. Z pierwszego zsiadł rosły mężczyzna, drugi był nieco niższy. Mieli na sobie dżinsy, skórzane kurtki i drogie buty koszykarskie. Obaj byli wysportowani, a gdy zdjęli kaski, okazało się, że są w wieku poniżej trzydziestu pięciu lat. Moore pstryknął parę dobrych zdjęć twarzy i od razu wysłał je przez satelitę do Langley, by agenci mogli rozpocząć proces identyfikacji.

Mężczyźni przeszli przez ulicę i zaczęli rozmawiać z kierowcą ciężarówki; ten nie wysiadł z kabiny, podobnie jak dwaj jego współpracownicy. Po dwóch minutach jeden z przybyszów pilotem otworzył drzwi garażu; przemytnicy wysiedli z kabiny i zabrali się do roboty. Pozostałą część marihuany przenieśli do garażu i zapakowali do tekturowych pudeł. Broń została w ciężarówce. Jeszcze zanim robotnicy kartelu

skończyli wyładunek i zanim dwaj motocykliści wsiedli na swoje maszyny, zadzwonił Towers i powiedział, że są nimi zastępcy miejscowego szeryfa. Moore tylko pokręcił głową. Amerykańscy stróże praworządności są równie podatni na pokusy jak policjanci meksykańscy, lokalni i federalni. Gdy w grę wchodziły tak ogromne sumy, ludziom zarabiającym zaledwie pięćdziesiąt tysięcy rocznie – tyle można zgarnąć w ciągu weekendu, będąc na usługach

kartelu – niesłychanie trudno było zachować uczciwość. Moore nie potrafił się z tym pogodzić, ale to rozumiał. I wściekał się. – Skasujmy ich od razu – mruknął. – Złożyli ślubowanie… a teraz mają je w dupie. – Chętnie bym na to poszedł – odparł Ansara – ale gra jeszcze się nie skończyła. Patrz, odjeżdżają. Ciężarówka wyjechała z podjazdu i ruszyła ulicą. Towers dosłał kolejne informacje dotyczące rejestracji pojazdu; Moore je

przejrzał. Ciężarówka została zarejestrowana na Roberta Guzmana, zamieszkałego przy Archood Avenue 14818 w Van Nuys, w Kalifornii. Guzman był właścicielem firmy produkcyjnotransportowej w Los Angeles. Wezwany na policję oświadczył, że nic nie wie o tym, iż jego ciężarówka jest wykorzystywana do przewozu i dystrybucji marihuany. Wyjaśnił, że kierowca zabrał pojazd na weekend do domu w celu przeprowadzenia drobnych

napraw; jak powiedział, chciał zaoszczędzić nieco pieniędzy właścicielowi. Wszystko to, rzecz jasna, było kitem. Guzman został kupiony, wypożyczył ciężarówkę i przykładał rękę do działalności kartelu. Jechali godzinę, wciąż kierując się na południe; potem ciężarówka skręciła z autostrady i wjechała na stację benzynową. Wszyscy trzej mężczyźni wysiedli i weszli do sklepu; dwóch poszło na tyły, przypuszczalnie po to, by

skorzystać z toalety, kierowca zaś podszedł do automatu z napojami i piwem. Moore podpowiedział Ansarze, by ten zaparkował przy dystrybutorze za ciężarówką. W ciągu dwóch minut umieścił nadajnik GPS pod zderzakiem i po chwili stał obok, tankując paliwo do baku pick-upa. Zanim wysiadł z samochodu, włożył na głowę bejsbolówkę i ściągnął ją na czoło; stał schylony, gdy przemytnicy wsiadali do ciężarówki i odjeżdżali.

Dysponując zapasowym systemem śledzącym, Moore miał pewność, że nie stracą ciężarówki ponownie z oczu. Widzieli ją na obrazie przesyłanym z satelity, dzięki sygnałowi z komórki kierowcy i dzięki nadajnikowi GPS zamontowanemu przez Moore’a. Gdyby mimo to się wymknęli, Moore był gotów momentalnie odejść na emeryturę. Lepiej jednak nie podejmować takich zobowiązań, bo zdarzały się już dziwniejsze rzeczy.

– Kupili parę piw i limonek – oznajmił Ansara. – Zaczęli świętować. Nim Moore zdążył odpowiedzieć, agent sięgnął do kieszeni po swoją komórkę, w której włączył się alarm wibracyjny. – Tak, naprawdę? Dobra, zajmiemy się tym. Dzięki, młody… Spojrzał na Moore’a. – Mój muł mówi, że dziś wieczorem ma zrobić rundkę nowym tunelem. Później kazali mu zostać, bo będzie jeszcze większa

robota. – Doskonale się składa – zauważył Moore. – Ci goście jadą do Calexico, idę o każdy zakład. – Jeśli masz rację, dojedziemy tam po zmroku. Wpadniemy w gęsty ruch, przejeżdżając przez San Bernardino. – Tylko tam? – zdziwił się Ansara. – Będzie gęsto przez większość trasy. Moore westchnął i wyjrzał przez okno na przemykające samochody;

na przyczepie pick-upa stały przymocowane linkami dwa motory terenowe. Uśmiechnął się do siebie. Gdyby wsiadł na taką maszynę, bez wątpienia by się zabił. Dom Romera Mexicali, Meksyk Pedro Romero dwa razy wybierał numer telefonu swojej żony Cecilii, lecz nie odbierała. Spróbował dodzwonić się do Blanki, ale jego

szesnastoletnia córka także nie odpowiedziała. Dwunastoletnia Maria nie miała komórki, lecz domowy telefon z upodobaniem nazywała swoim. Ona również nie podniosła słuchawki, automatyczna sekretarka się nie włączyła. Może poszły na zakupy? Czyżby sieć komórkowa padła? Romero zadzwonił wyłącznie po to, by uprzedzić, że się spóźni, ale teraz się zaniepokoił. Kiedy jednak wjechał na podjazd domu, zobaczył corollę żony

zaparkowaną na ulicy, w domu paliły się światła. Wyglądało to doprawdy dziwnie. Otworzył drzwi wejściowe i wszedł do przedpokoju. Zawołał żonę, lecz odpowiedziało mu milczenie. Jeszcze chwila i znalazł się w dużym pokoju. To, co tam zobaczył, sprawiło, że poczuł się, jakby wbito mu sztylet głęboko w kręgosłup. Nie mógł wydobyć słowa, nie mógł oddychać. Stał osłupiały z przerażenia, nagle zadrżał, a jego

oczy się rozszerzyły. Blanca i Maria siedziały na kanapie z rękami skrępowanymi za plecami, ich usta zaklejone były srebrną taśmą. Miały zaczerwienione oczy i potargane włosy. Obok siedziała żona Pedra, także związana i zakneblowana. Z jednej i drugiej strony siedziało dwóch mężczyzn o oliwkowej karnacji, ubranych w dżinsy i flanelowe koszule. Wyglądali jak imigranci, cudzoziemscy robotnicy, lecz na pewno nimi nie byli. Nosili

długie brody i mierzyli z pistoletów do rodziny Pedra. Z kuchni wyszedł jeszcze jeden mężczyzna; trzymał w dłoniach kubek herbaty, sznureczek saszetki zwisał nad krawędzią kubka. Był ubrany tak samo jak pozostali i również brodaty, lecz nieco od nich starszy. Zmrużywszy oczy, odezwał się do Pedra po hiszpańsku z wyraźnym obcym akcentem: – Od dawna na pana czekamy, señor Romero. Dzwonił pan, żeby powiedzieć, że się spóźni?

Romero zaczął dyszeć z gniewu i strachu. To drugie uczucie było dominujące. – Kim jesteście? – Wiemy, że coś pan buduje, może tunel? Pedro Romero był inżynierem, przez większą część życia coś budował albo burzył; od razu zrozumiał, co się dzieje. Ci ludzie byli pewnie Arabami, najprawdopodobniej terrorystami. Chcą przedostać się bezpiecznie do Stanów Zjednoczonych, a jeśli się

nie zgodzi, wymordują jego rodzinę. Nie potrzebował dalszych słów. – Rozumiem – oznajmił. Wysoki mężczyzna szerzej otworzył oczy. – Rozumie pan? – Oczywiście. Zadzwonię i dam im znać, że przyjedziemy. Przepuszczę was, a wy uwolnicie moją rodzinę. – Señor Romero, bardzo odważny i bystry z pana człowiek. Niech pan robi, co każemy, a nikomu nic się

nie stanie. – Czy chodzi tylko o waszą trójkę? Mężczyzna pokręcił głową. – Jeszcze czternastu. W sumie jest nas siedemnastu. – Siedemnastu? – Romero aż otworzył usta ze zdziwienia. – Czemu pan się martwi? Nie skrzywdzimy pańskiej rodziny. – Ale zrobią to ci, dla których pracuję, jeśli dowiedzą się, że aż tylu przepuściłem. – Nie dowiedzą się.

– To będzie trudne. Przed waszym przyjściem będę musiał ewakuować tunel i wyłączyć kamery. Czy ktoś będzie na was czekał po drugiej stronie? – Załatwię to, będę potrzebował adresu. Rozległ się szum wody spuszczanej w sedesie; w drzwiach stanął Meksykanin, mniej więcej w wieku Romera. Zmarszczył czoło i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć przepraszam. – To jest Felipe. Zostanie tutaj,

przypilnuje, żebyśmy przeszli na drugą stronę. Jeśli zadzwonię i mu to powiem, pańska rodzina zostanie uwolniona. Jeśli nie odbierze takiego telefonu, ma polecenie zabić wszystkie kobiety. Romero zaczął mówić coś szybko do Felipe, licząc na to, że terroryści go nie zrozumieją. Widział, że tłumaczą sobie w głowach jego słowa. – Señor, dlaczego współdziała pan z tymi terrorystami? Oni chcą zabić Amerykanów, którzy są

najlepszymi klientami kartelu. Jeśli to uczynią, obaj zginiemy. Igra pan z ogniem, przyjacielu. Felipe tylko się skrzywił. – Oni płacą lepiej niż kartel. *** Plecak sięgał nad jego głowę i opadał aż za tyłek. Ważył z tonę, a Rueben Everson powinien siedzieć w domu i odrabiać zadanie z matematyki. On zaś właśnie miał wejść do dziewięćsetmetrowego

tunelu z dwudziestoma pięcioma kilogramami kokainy na grzbiecie. Wraz z dziesięcioma innymi chłopakami w różnym wieku, Meksykanami i Amerykanami, przyjechał do magazynu, gdzie robotnicy kartelu przypasali mu ładunek towaru do pleców. Mieli dostarczyć plecaki do izby znajdującej się w domu po drugiej stronie granicy. Tam poczekają na inną dostawę, wezmą ładunek na plecy i przeniosą tunelem w przeciwną stronę. To była ta druga,

cięższa robota, którą zapowiedzieli sicarios. Później on i reszta mułów zostanie wywieziona z magazynu vanami. Rueben wątpił, czy podwiozą go pod drzwi domu, lecz wziął forsę z góry i pomyślał, że może wydać na taksówkę parę dolców z tysiąca, który zainkasował. Wejście do tunelu mieszczące się w magazynie zostało pieczołowicie zamaskowane w wąskiej rozdzielni prądu. W betonowej ścianie wykuto otwór metr dwadzieścia na

metr dwadzieścia, na dno tunelu schodziło się po drewnianych schodkach. Rueben zszedł ostrożnie za przysadzistym mężczyzną, a potem spojrzał w prawo w głąb korytarza, który ciągnął się bez końca. Sklepienie znajdowało się na wysokości niemal metra osiemdziesięciu, a boki plecaka nawet nie ocierały się o ściany tunelu, który miał co najmniej dziewięćdziesiąt centymetrów szerokości. Zawieszono pod nim diody LED, jak gdyby robotnicy

kartelu udekorowali wnętrze z myślą o jakimś święcie. Rueben zauważył również przewody wentylacyjne i elektryczne oraz rurę PCV biegnącą po dnie z prawej strony korytarza. Znalazłszy się dalej, zobaczył na ścianach i sklepieniu dziwne białe panele; usłyszał słowa jednego z mężczyzn, który wyjaśniał, że mają absorbować dźwięki. Słuchawka bluetooth, którą miał w uchu, zaczęła go uwierać. Słuchający każdego jego ruchu

agenci FBI tracili zasięg; Rueben wiedział, że nawet sygnał z nadajnika GPS, który miał przy sobie, zanika. Zaczęła go ogarniać klaustrofobia, usiłował obejrzeć się za siebie. Ściany wyłożone białymi panelami zdawały się zaciskać. Tragarze szli długim szeregiem, odległość między Ruebenem i grubasem na przodzie się powiększyła. – Dawaj, dawaj! – krzyknął ten, który szedł za nim.

Rueben przyśpieszył, dogonił tamtego i zaczął oddychać głęboko, aby się uspokoić. Nawet gdyby po drugiej stronie czekała policja i wszystkich zwinęła, nie miało to znaczenia. Będzie szedł. Rueben już się sprzedał, zawarł układ z diabłem i teraz nie było odwrotu. Na tym polega bycie mężczyzną, trzeba ponosić odpowiedzialność za swoje czyny. Nienawidził tego. – Witamy w Ameryce – wystękał ten, który podążał za nim. Ktoś namalował poprzeczną linię na

sklepieniu, po jednej stronie napisał USA, a po drugiej Meksyk. W tym miejscu miała przebiegać granica. Rueben tylko wzruszył ramionami i szedł dalej. Od tunelu odbijał w prawo mniejszy korytarz, znajdował się tam mały ołtarzyk z płonącymi świecami. Rueben pożałował, że nie ma czasu, aby pomodlić się za siebie i za rodzinę. Że też wszystko nie ułożyło się inaczej. Przypomniał sobie chłopaka z obciętymi palcami u nóg i zadrżał.

32 Pionki w Królestwie Niebieskim

Na trasie do miejsca budowy tunelu Mexicali, Meksyk Romero usłyszał, że jeden z terrorystów nazywa dowódcę

Samad, on także zaczął więc zwracać się doń w ten sposób po to, by wyprowadzić go z równowagi. Jakby mówił: „Znam twoje imię”. Skromny był to oręż, lecz w tej chwili Romero nie posiadał innego; jednak czekał na właściwą chwilę, bo jeszcze się nie poddał. W dalszym ciągu pozostawał maleńki promyk nadziei. Zadzwonił do sicario, który dowodził transportem kokainy; był nim José, który kiedyś pracował

dla Corralesa, a teraz zażyczył sobie, by mówiono do niego El Jefe. Miał zaledwie dwadzieścia dwa lata, lecz mimo to zaczął wydzierać się na Romera, że nie może wyprowadzić wszystkich z tunelu. – To jest polecenie samego Corralesa. – Gdzie jest Corrales? Gdzie się podział, bo nikt go nie widział i nie było od niego wiadomości. Dlatego to ja dowodzę tym transportem, to moja robota.

– Zamknij się i słuchaj. Za dziesięć minut w tunelu ma nikogo nie być. Jeśli się nie zastosujesz, będziesz miał do czynienia z Corralesem. – Nie wierzę ci. – Proszę bardzo, jeśli chcesz ryzykować. Ale będziesz trupem, młody. Nie wywiniesz się od kulki. Chłopak wahał się i klął, ale w końcu dał za wygraną. Romero, Samad, jego dwóch podwładnych i czternastu terrorystów dojechało do tunelu

trzema samochodami. Romero pojechał swoim autem; Samad siedział obok niego, a dwaj jego ludzie z tyłu. W samochodzie żony Romera siedziało kolejnych pięciu, a w jadącym na końcu starym vanie tropic traveler tłoczyło się dziewięciu; sporo miejsca zajmowało sześć dużych toreb podróżnych. Miały kształt podłużnych prostokątów, na ich widok Romero pokręcił głową. Karabiny czy amunicja? A może wyrzutnie rakiet? Z całą pewnością

nie znajdował się w nich sprzęt turystyczny. Kiedy zbliżali się do celu, Romero zaczął snuć przypuszczenia, co się stanie, gdy dotrą do końca tunelu. Modlił się o swoje zbawienie i o to, by jego bliskim darowano życie. Ci ludzie nie chcieli mieć świadków, zabiją go, gdy spełni ich żądania. Nie mógł się dłużej łudzić. Zbyt długo obcował z łotrami, by nie znać toku ich rozumowania. Myślał także o tym, co uczynią, gdy już dotrą na terytorium Stanów

Zjednoczonych, ilu ludzi zamordują, jakie wyrządzą szkody. Nienawidził ich tak samo jak Amerykanie, oni zaś uważali, że jest wobec nich bezsilny. Pozostawał jednak mały promyk nadziei. Samad i jego podwładni nie zdawali sobie sprawy z tego, że w tunelu założono ładunki wybuchowe; w każdej chwili można go było zniszczyć, i to w taki sposób, by wszyscy, którzy w nim są, zostali przywaleni ziemią.

Na początku budowy postawiono tę sprawę bardzo jasno. Corrales oznajmił Romerowi, że jego szef obawia się, by pewnego dnia z tunelu nie skorzystali wrogowie lub nawet terroryści, dlatego należy się przed tym zabezpieczyć. W przyczepie po drugiej stronie tunelu siedziało trzech sicarios, których zadanie poległo na śledzeniu obrazu z kamer bezpieczeństwa, które także były w tunelu. Zajmowało się tym dziewięciu ludzi, którzy pracowali

na trzy zmiany. W ich posiadaniu znajdował się zestaw bezprzewodowych detonatorów, jednak wolno im było ich użyć po otrzymaniu bezpośredniego rozkazu od Corralesa lub jednego z pozostałych szefów. Zestaw zapasowy leżał na najwyższej półce szafki w pomieszczeniu służbowym. Romero potrzebował zaledwie jednego detonatora, zanim wpuści terrorystów do tunelu. Wtedy przyjdzie kolej na jego

ruch. *** Rueben zdjął ciężki plecak i upuścił go na ziemię, pozostali zrobili to samo. Zanim zdążyli usiąść, by poczekać na towar przeznaczony do Meksyku, zjawił się sicario, który kazał zwracać się do siebie El Jefe i oznajmił, że mają natychmiast wyjść z tunelu. Takie otrzymał rozkazy. – A co z tym drugim towarem? –

spytał Rueben. – Myślałem, że mamy go zabrać. Obiecali nam premię. – Nie ma o czym mówić. Zwijaj się. Rueben zmarszczył czoło. – A nasze plecaki? Kto je weźmie? – Nie wiem. – Czy coś się stało? – Mam wyprowadzić wszystkich z tunelu! Takie dostałem rozkazy, to wszystko. – W takim razie wracam tunelem

z tobą – powiedział Rueben. – Tam czeka na mnie podwózka. El Jefe pokręcił głową. – Spadaj stąd, jakoś znajdziesz drogę do domu. – Nie możemy wyjść wszyscy naraz – odezwał się jeden z mułów, przypuszczalnie najstarszy; wskazywało na to pasemko siwych włosów na skroni. – Ktoś zwróci na nas uwagę. Tak nam mówili. – Gówno mnie to obchodzi! Jazda! Tragarze zaczęli przechodzić

obok Ruebena, kierując się ku drzwiom. Tamten nie chciał jednak dać za wygraną, powstrzymywał innych. El Jefe podbiegł do niego i przystawił mu pistolet do czoła. – ¡Vayanse! Mężczyzna przez kilka sekund mierzył go złym spojrzeniem, po czym wolno pokiwał głową i skierował się do drzwi. Reszta poszła w jego ślady. – Najpierw się odleję – powiedział Rueben, zmierzając do

ubikacji. Wszedł, zamknął drzwi i czekał. Na zewnątrz zapadła cisza. Rueben włączył mikrofon i wywołał Ansarę, który słuchał przez cały czas i wiedział, co się stało. – Co mam teraz robić? – Wracaj do tunelu, może uda ci się dowiedzieć, co jest grane. – Oszalał pan? – Powiedz im, że nie możesz znaleźć komórki. Jeśli kazali opróżnić tunel, to musieli mieć jakiś powód. Duży transport

znajduje się zaledwie pół godziny od celu. Rób, co mówię. I pamiętaj o naszej rozmowie. Za drzwiami wpadł na El Jefe, który na niego czekał. – Z kim gadałeś? – Z kumplem, który miał mnie podwieźć. – Wychodź. Rueben wzruszył ramionami, wyszedł, odwrócił się szybko i skrył w krzakach obok budynku. Pozostał tam kilka minut, a potem ostrożnie podszedł do okna. Było

zasłonięte. Okrążył dom i przystawił ucho do drzwi. Cisza. Otworzył drzwi i skierował się do tylnego pokoju. Wejście do tunelu ukryte było w garderobie. El Jefe i jego kumple już zeszli na dół i zmierzają w stronę magazynu. Rueben splótł dłonie przed sobą i chodził tam i z powrotem obok wyciętego w podłodze otworu, w którym stała drabina. Powinien po prostu odejść, nie narażać się. Lecz czy zrobią mu coś złego, jeśli wróci po zostawiony telefon?

Ale zaraz, czy może się posłużyć takim pretekstem? Przecież El Jefe słyszał, jak Rueben rozmawia przez komórkę. Niech to szlag. Musi wymyślić inną bajeczkę. Powie, że zdawało mu się, iż usłyszał gliniarzy na zewnątrz, przestraszył się i czmychnął do tunelu. Taka historyjka odwróci od niego uwagę. Zszedł po drabinie, odwrócił się i pobiegł po wilgotnej ziemi w stronę blasku ledowych świateł. Teraz rzeczywiście potrzebował wejść do łazienki.

*** W trakcie jazdy do wejścia do tunelu Romero powiedział Samadowi, że trzej sicarios siedzący w przyczepie będą przez kamery bezpieczeństwa obserwowali teren wokół magazynu i wnętrze podziemnego korytarza. Testowano kamery bezprzewodowe, lecz ich sygnał okazał się za słaby i nie dochodził na powierzchnię. Wyjaśnił Arabowi, że muszą się zdarzyć dwie rzeczy jednocześnie:

trzeba będzie odciąć zasilanie monitorów oraz, jak to ujął, „uniemożliwić sicarios dostęp do komórek”. Miał klucze i dostęp do terminali i mógł wyłączyć prąd, lecz z sicarios muszą się uporać ludzie Samada. Zaparkowali samochody od południowej strony placu budowy, gdzie osłaniały je ciężkie koparki i spychacze, po czym wysiedli. Samad wysłał sześciu swoich ludzi, by zajęli się obserwatorami, on zaś i jego dwaj

najbliżsi podwładni ruszyli z mułłą do rozdzielni prądu znajdującej się na tyłach magazynu. Romero był inżynierem i zajmował się budową, jednak ściśle współpracował z elektrykami, którzy pokazali mu, jak w razie konieczności odłączyć zasilanie. Zbliżając się do celu, musieli się ukryć za stosem rur. Z magazynu wyszło trzech młodych sicarios i wsiadło do samochodu terenowego. W jednym z nich Romero rozpoznał El Jefe. Dzielny chłopiec. Nie

wiedział o tym, że stosując się do poleceń Romera, uratował swoje życie. Znalazłszy się w rozdzielni, Romero otworzył kluczem skrzynkę i przesunął dźwigienkę głównego zasilania; zgasło kilka latarni na parkingu. Samad wydał swoim ludziom rozkaz zdjęcia trzech obserwatorów dyżurujących w przyczepie. Następnie spojrzał na Romera. – Idziemy. Wprowadził do magazynu

terrorystów, którzy świecili swoimi telefonami komórkowymi. Stanął przed głównym pomieszczeniem zaplecza i spojrzał na nich. – Zaczekajcie tutaj. – Na co? – spytał Samad. – Muszę wziąć pilota. – Jakiego pilota? – Żeby wyłączyć zasilanie awaryjne kamer i nagrywarek, bo w przeciwnym razie tamci obejrzą nagrania i dowiedzą się, że schodziliśmy. – Dobrze – odparł Samad. – Ale

ja idę z tobą. Romero wzruszył ramionami. – Jak chcesz. Wszedł do środka i poprowadził dowódcę terrorystów obok ciężkich pomp, którymi wypompowywano wodę z tunelu. Zadzwonił telefon Samada, który zamienił kilka zdań z jednym ze swoich ludzi. – Bardzo dobrze. Obserwatorzy w przyczepie usunięci, nigdzie nie zadzwonili. Romero zdjął klucz z ciężkiego kółka, otworzył szafkę, sięgnął na

górną półkę i zdjął bezprzewodowy detonator, zanim Samad zdążył mu się przyjrzeć. Urządzenie wielkości nadajnika walkie-talkie miało małą gumową antenkę. Było bardzo proste, staroświeckie i skuteczne. Udał, że naciska jakieś klawisze, a następnie wsunął detonator do kieszeni. Wziął z szafki dwie latarki i podał jedną terroryście. – Teraz możemy iść. Mam nadzieję, że dotrzymasz obietnicy. Kiedy znajdziemy się po drugiej stronie, zadzwonisz do Felipe i

każesz mu uwolnić moją rodzinę. – Oczywiście – odparł Samad, uśmiechając się krzywo. Nadeszli pozostali i Romero sprowadził ich schodami na dół; zapiaszczona sklejka trzeszczała im pod stopami. Samad szedł tuż za nimi z pistoletem w dłoni. Pokonali jakieś sto pięćdziesiąt metrów i pierwsze dwa zakręty pod kątem prostym, w lewo, a potem w prawo. Nagle w oddali zamigotało słabe światełko. Powiększyło się, za nim ukazała się czyjaś sylwetka.

Ktoś nadchodził. – Stać. Kto to jest? – zapytał Samad, powstrzymując grupę. – Nie wiem – odparł Romero. – W tunelu miało nikogo nie być, może to jeden z mułów. Kto idzie? – spytał, podnosząc głos. – Ee, to ja, Rueben! Przed domem chyba były gliny. Musiałem zejść z powrotem. Romero szybkim krokiem podszedł do chłopaka. – Jesteś pewny, że to policja? – Nie…

– Dlaczego się trzęsiesz? *** Rueben uniósł komórkę, smuga światła przesunęła się po twarzach mężczyzn stojących za plecami Romera. Mieli ciemną skórę i nosili brody, lecz z całą pewnością nie byli Meksykanami. Ten, który stał na końcu, warknął coś do towarzyszy. Nie mówił po hiszpańsku. Rueben grał w gry komputerowe, w których zabijał

setki cyfrowych terrorystów. Zrozumiał, że nieznajomi pochodzą z Bliskiego Wschodu, może nawet są prawdziwymi terrorystami. – Yalla – powiedział mężczyzna. – Idziemy. Rueben znał słowo yalla. Teraz już wiedział, że ma do czynienia z Arabami. *** Romero westchnął głęboko odwrócił się do Samada.

i

– To jeden z mułów pracujących dla kartelu. Przestraszył się, zdawało mu się, że usłyszał kogoś przed domem. Może to była policja, ale nie wie na pewno… – Nie sądzę, żeby widział policję – rzekł Samad głosem, w którym zabrzmiała nuta osobliwej pewności. – Chcę z nim pogadać. Romero odsunął się do ściany i cudzoziemiec przeszedł obok niego. Powiedział coś cicho do chłopaka, a ten nagle rzucił się z rękami do jego twarzy i szyi.

Samad odskoczył, po czym wbił nóż w jego pierś. Rueben upadł na ziemię, jego twarz wykrzywiła się z bólu. Zakrztusił się i przycisnął ręce do rany. – To tylko młody chłopak! – A ty jesteś mężczyzną i za chwilę pójdziesz w jego ślady. – Przepraszam – wydusił Rueben, dławiąc się. – Nie chciałem zrobić nic złego. Nie chcę umierać. Nie zostawiajcie mnie tutaj. O Boże… O Boże… – Zaczął szlochać. Romero nie mógł się

powstrzymać. Ukląkł obok chłopca i wziął go za rękę. – Panie Jezu, przyjmij go na swoje łono i ochroń przed wszelkim złem. – Ruszamy – wycedził przez zęby Samad, wręczając jednemu ze swoich ludzi komórkę Ruebena. – Pedro, ty prowadzisz. – Przepchnął się do Romera i przystawił mu pistolet do karku. Ten przełknął ślinę i puścił rękę Ruebena. Potem wstał i czując, że pieką go oczy, przekroczył chłopca.

Kiedy pierwszy raz się spotkali, namawiał go, by przestał to robić. Na próżno. Dotarli do kapliczki. Samad pokręcił głową na widok migoczących świec, krzyżyków i zdjęć rodzin mułów oraz kopaczy. Romero zdołał jeszcze obejrzeć się za siebie. Samad i jego ludzie byli potworami, wiedział już, że nadszedł czas. Zatrzymał się i wsunął rękę do kieszeni, by wyjąć detonator. Nagle wstrzymał oddech.

Rueben leżał na boku na ziemi i wykrwawiał się na śmierć. Wtem zobaczył, że coś błyszczy w piachu tuż obok jego dłoni. Przyszło mu na myśl, że może to anioł, który wzbija się, by ocalić mu życie. Wyciągnął rękę w stronę połyskującego przedmiotu i chwycił go w palce. Było zbyt ciemno i nie widział go wyraźnie, lecz wydawało mu się, że jest to wisiorek z gładkimi zaokrągleniami i dużym okiem pośrodku. Szarpiąc się z terrorystą, poczuł, że rozrywa

palcami jakiś łańcuszek. Zacisnął wisiorek w dłoni, zamknął oczy i zaczął się modlić do Boga o ocalenie. Na trasie do wejścia do tunelu Calexico, Kalifornia Moore patrzył na ciężarówkę przemytników jadącą pięć lub sześć samochodów dalej; od domu, w którym znajdowało się wejście do tunelu, dzieliło ich jeszcze około dwudziestu minut. Towers

zadzwonił i oznajmił, że urwał się kontakt z tragarzem pracującym dla Ansary. Może chłopak zginął. Towers rozmieścił wokół domu pięciu ludzi, którzy obserwowali go z różnych stron; donieśli o wyjściu grupy tragarzy, lecz chłopca nie widzieli. Meksykańska policja federalna ponoć miała w Mexicali więcej obserwatorów, lecz jak dotąd nikt nie odpowiadał na telefony Towersa; współpraca raptownie się urwała. Kilku cywilnych obserwatorów Towersa,

przebywających na tym terenie, zauważyło przyjazd paru samochodów i mężczyzn, którzy wyglądali na tragarzy. Nagle na placu budowy zapadła ciemność, jakby padło zasilanie. Niestety cywilni obserwatorzy nie byli dość blisko, by zidentyfikować któregokolwiek z tragarzy. Z pewnością jednak w tunelu poruszała się następna grupa tak zwanych mułów; Moore zakładał, że przybyli po to, by pomóc w transporcie broni.

Wiadomość wyraźnie poruszyła Ansarę, który zaciskał zęby i klął pod nosem. – Nie sądziłem, że do tego dojdzie – rzekł w końcu łamiącym się głosem. – Miałem nadzieję, że naprostuję go i wyprowadzę na właściwą drogę. Chłopak bardzo dobrze się zapowiadał. – Jeszcze nie wiemy, co się zdarzyło. – Musiał utknąć. – Ale nie miał na sobie podsłuchu?

– Tylko w słuchawce bluetooth, oni nie mają odpowiedniego sprzętu, by taki wykryć. Może spanikował, wygadał się. Nie wiem. Towers dzwonił do kogoś innego, kiedy to się stało. – Spróbuj się uspokoić i uporządkować myśli – powiedział Moore. – Wkrótce zrobi się naprawdę gorąco. Tunel pod granicą Mexicali, Meksyk

– Zadzwoń natychmiast do Felipe i powiedz mu, że bezpiecznie przeszliście na drugą stronę. Niech uwolni moją rodzinę. Romero oddychał szybko, starał się powstrzymać drżenie rąk. Jego kciuk łagodnie spoczywał na klawiszu detonatora, kontrolka świeciła się na zielono. Czerwona zapali się, gdy Romero naciśnie klawisz. Mniej więcej dwie sekundy później zemsta się dokona. – Pedro, co ty robisz? – spytał Samad, spoglądając na detonator.

– Ratuję rodzinę. – W taki sposób? – Wiem, że to jedyny sposób. – Nie wierzę. – Myślisz, że ludzie kartelu kazaliby zbudować tunel bez możliwości zburzenia go? Nie chcą, żeby ich wrogowie korzystali z owoców ich ciężkiej pracy. Pokażę ci. – Romero podszedł do ściany i zdjął panel akustyczny, pod którym krył się szereg brykietów ładunku wybuchowego C-4. – Tutaj jest czternaście ładunków, sam

nadzorowałem ich instalowanie. Wybuchną w sekwencji, zamykając cały tunel. Jeśli nie zginiemy od eksplozji, zostaniemy żywcem pogrzebani i udusimy się, zanim nas uratują. Oczy Samada się rozszerzyły. – Chcesz zginąć? Jesteś gotów na spotkanie ze swoim Bogiem? – Jestem gotów, ale wiem, że ty nie – odparł twardym głosem Romero. – Dlatego uwolnisz moją rodzinę. – Myślałem, że okażesz się

mądrzejszy. Jesteś inteligentny, przecież pracujesz jako inżynier. – Dzwoń do Felipe. – I tak bym was wszystkich wypuścił, wiedziałeś o tym? Romero uniósł detonator. – Zrobię to. Samad westchnął głęboko. – Szkoda, że nam nie zaufałeś. Potrzebowaliśmy tylko bezpiecznego przejścia do Stanów Zjednoczonych. – Opuścił pistolet, wyciągnął z kieszeni komórkę i wybrał numer. – Halo, Felipe? Tak,

poczekaj. Daję ci señora Romera, powiedz mu, że wypuszczasz jego żonę i córki. Niech z nimi porozmawia, jeśli chce… Podał swój telefon Romerowi, a ten ostrożnie wziął go do ręki. – Felipe, wypuść moją rodzinę, proszę cię. – Dobrze, señor. Takie miałem rozkazy. Romero kilka razy zaczerpnął powietrza; gdy usłyszał głos żony, jego ramiona opadły. Trzymał telefon przy uchu.

Samad wskazał gestem detonator, chciał, by Romero mu go oddał. Ten spojrzał na niego. – Co chcecie zrobić po przejściu do Stanów? Samad zachichotał. – Będziemy jedli hamburgery z frytkami. – Może nie powinienem was przepuszczać? – Myślisz, że Felipe jest jedynym człowiekiem, którego mam w twoim domu? Weź pod uwagę, że

wykonuję skomplikowane zadanie. A teraz przestań marnować mój czas i oddaj mi to. Romero pomyślał przez chwilę, a później spełnił polecenie. Samad znalazł włącznik, przesunął go i schował detonator do kieszeni. Skinął na swoich ludzi, by szli dalej. Romero nadal rozmawiał przez komórkę, słyszał głosy swoich córek. Nie stała im się żadna krzywda, ale płakały i prosiły, by tata wrócił do domu. – Pedro, jesteś tam? – zapytała

jego żona. – Niedługo będę w domu, daj mi jeszcze Felipe. – Usłyszawszy tamtego, Romero powiedział: – A ty masz wyjść z mojego domu. Wynoś się i zabierz ze sobą innych, którzy tam są. – Jeśli Samad się zgodzi. – Zgodzi się – potwierdził Romero, unosząc głos. – Odejdź stamtąd! – Dobrze. Samad przystawił pistolet do głowy Romera.

– Mój telefon. Romero zwrócił mu aparat. Poszli dalej. Dotarli do końca tunelu; Romero wspiął się po drabinie i wyszedł w garderobie głównej sypialni. Odsunął się i czekał, aż terroryści jeden po drugim wyjdą na powierzchnię. Chciał oznajmić Samadowi, że odchodzi, gdy nagle jakaś ręka zamknęła mu usta. – Ciii… – usłyszał. Było już za późno, gdy

zrozumiał, że ktoś wbija mu nóż w serce. To był błyskawiczny cios, przenikliwy ból rozdarł mu pierś i rozszedł się po ciele. – Ciii… ciii. Opuszczono go na ziemię. Patrzył na ciemny sufit; Samad pochylił się nad nim. – Spełniłeś uczynek w imię Allacha i zostaniesz za to nagrodzony. Allach akbar! Romero zamknął oczy. Nie chciał, by ostatnią rzeczą, jaką zobaczy na tym świecie, było

oblicze potwora. Wyobraził sobie swoją śliczną żonę i córki; wiedział, że chore dziecko otrzyma wszelką potrzebną pomoc, że pieniędzy jest dość, że zapewnił rodzinie lepsze życie. Zapłakał, że musi opuścić ukochane osoby; wiedział, że jego śmierć sprawi im ból. Były silnymi kobietami i będą walczyły tak jak on. Teraz wzniesie sobie inny dom z promieni światła w Królestwie Niebieskim. Tam będzie na nie czekał.

*** Samad odwrócił się od konającego Meksykanina i spojrzał

na swoich ludzi. Wskazał gestem podłogę, gdy w jego telefonie włączył się alarm wibracyjny. – Te plecaki powędrują razem z nami, ale na razie połóżcie je na podłodze. Niazi i Talwar zaczęli pomagać innym zdejmować futerały z wyrzutniami. Po drugiej stronie odezwał się sojusznik w

Afganistanie, który powiedział tylko dwa słowa w języku paszto: – Dwie minuty. – Jesteśmy gotowi. Samad pozostawił w tunelu jednego ze swoich ludzi, który miał sprawdzić, czy nie są śledzeni. Ten potwierdził, że jak dotąd wszystko jest w porządku. Terroryści stanęli w szeregu, trzymając ręce za plecami. Wiercili się nerwowo, Samad ufał jednak, że są dobrze wyszkoleni i zdeterminowani.

Zawyły syreny. Samad podszedł do okna i wypatrzył dwa radiowozy policji z Calexico, za którymi jechało parę furgonetek z włączonymi kogutami. Wysiadło z nich ośmiu funkcjonariuszy z bronią i wbiegło do domu. – Tylko spokojnie – powiedział Samad. – Wszyscy jesteśmy aresztowani… W imię Allacha. Drzwi frontowe otworzyły się raptownie i do środka wpadło dwóch policjantów. Mieli krótko obcięte brody i skórę równie

ciemną jak skóra Samada. – Dobrze, słuchajcie – odezwał się mężczyzna w języku paszto. – Zaczekamy jeszcze minutę, a potem wyjdziemy. Będziecie trzymali ręce za plecami, jakbyście mieli na nich kajdanki. Zabierzemy wasze rzeczy. – Świetnie – rzekł Samad. To było przedstawienie dla czujek kartelu, które z pewnością stały w okolicy domu. Naturalnie, będą także inni, wrogowie gangsterów

oraz policjanci federalni z obu krajów. – Teraz idziemy do furgonetek – oznajmił funkcjonariusz, gdy dwóch jego kolegów wkroczyło do domu tylnym wejściem. Samad skinął głową i zawołał swojego człowieka w tunelu. Następnie wszyscy wyszli, trzymając dłonie mocno splecione za plecami. Policjanci przeprowadzili ich pod bronią przez ulicę, a potem pomogli wsiąść do czekających furgonetek.

Samad rozejrzał się po dachach budynków i krzakach rosnących obok sąsiednich domostw; kilkanaście osób stało obok drzwi i kręciło głowami na widok największego aresztowania, jakiego dokonano na tej ulicy. Po chwili funkcjonariusze wnieśli plecaki wypchane narkotykami oraz sześć wyrzutni rakiet. Trzy minuty później kawalkada mknęła z rykiem silników ulicami miasteczka. Samad zamknął oczy i zacisnął pięści. Udało się. Dżihad

znów zawitał na amerykańskiej ziemi.

33 Mój syn nigdy nie może się dowiedzieć o kartelu

Wejście do tunelu granicznego Calexico, Meksyk

Moore i Ansara zaparkowali pick-upa za rogiem ulicy nieopodal domu, w którym znajdowało się wejście do tunelu. Zanim wysiedli, Moore odebrał telefon od Towersa. – Policja z Calexico przeprowadziła wielki nalot na dom. Obserwatorzy mówią, że zgarnęli muły i ogromny ładunek narkotyków. To potwierdza meldunki Ruebena. Obserwujemy rozwój sytuacji, lecz lokalna policja zaprzecza, jakoby przeprowadziła taką akcję. Usiłujemy namierzyć

pojazdy, ale wszystkie znikły. Albo gliny z Calexico pracują ręka w rękę z kartelem, albo mamy do czynienia z piekielnie skomplikowaną szopką, za którą kryje się rabunek narkotyków przez inny kartel. – Nie wiem, co ci powiedzieć – odparł Moore. – Wchodzimy do domu za przemytnikami, trzymaj wszystkich z daleka. Zadzwonię później. Przekradli się obok ozdobnych krzewów i dotarli do budynku

stojącego naprzeciwko tego, do którego zmierzali. Przykucnęli za dwiema palmami. Ciężarówka kartelu wjechała tyłem na podjazd; jeden mężczyzna przypuszczalnie został w kabinie, a dwaj pozostali weszli do domu. Moore i Ansara musieli się do niego dostać tylnym wejściem, by uniknąć zauważenia przez tego, który siedział w ciężarówce. Moore dał koledze sygnał, że muszą czekać. Ustawicznie musiał sobie przypominać, że mają śledzić

przemytników i szlak przepływu gotówki, a nie ich aresztować, choć obu aż korciło. Ansarę nawet bardziej, jako że utracił kontakt ze swoim informatorem. Drzwi garażu otworzyły się po pięciu minutach i dwaj mężczyźni ukazali się w mdłym świetle żarówki. Ten, w którym Moore rozpoznał kierowcę, otwierał zamek tylnych klap auta. Drzwi kabiny otworzyły się i trzeci przemytnik wysiadł z ciężarówki. Wnieśli do garażu podłużne

futerały. Rozładowawszy towar, zamknęli drzwi. Jak długo powinni czekać? Tamci nie zdołają przenieść całego ładunku broni za jednym razem. Pięć minut, dziesięć? Rolety w oknach były zaciągnięte. Ansara dał Moore’owi sygnał. Ruszajmy. Ten zawahał się, ale po chwili skinął głową. Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta

Meksyk Fernando Castillo wszedł do gabinetu señora Rojasa. Pomieszczenie stanowiło wręcz onieśmielające świadectwo zamożności i wpływów tego człowieka, które zawisły nad Meksykiem niczym wielki cień. Naród, rząd… Wszyscy mogli jedynie przystosowywać się do jego decyzji, tak jak uczynił Castillo. On jednak czuł niezłomną lojalność wobec człowieka, który wyciągnął

go z ubóstwa, zapewnił życie w niewyobrażalnym bogactwie i traktował z większym szacunkiem niż kiedyś jego własna rodzina. Castillo zerknął na ośmiometrowej wysokości regały z książkami piętrzące się na całej dwunastometrowej tylnej ścianie. W ich cieniu stało ogromne mahoniowe biurko, na którym znajdowały się cztery komputery z dwudziestosiedmiocalowymi monitorami ustawione w półokrąg. Był to istny kokpit informacyjnego

bolidu, którego kierowca siedział rozparty w pluszowym fotelu kupionym w Paryżu i popijał wino Montrachet. Na ścianie po lewej stronie biurka wisiał szereg ekranów ciekłokrystalicznych wyświetlających programy o finansach z całego świata. Castillo nadzorował ich montowanie, choć nie należało to do obowiązków szefa ochrony. W ostatnich latach Rojas powierzył mu wiele osobistych decyzji i zadań, zwłaszcza tych, które dotyczyły

Miguela. Rojas przesunął dłonią po włosach i oderwał wzrok od ekranów. – Co mogę dla ciebie zrobić, Fernando? – Przepraszam, señor, ale chciałem tę sprawę omówić osobiście. Zwłok Dantego wciąż nie znaleziono, morderstwo w hotelu go nie zwabiło. Jak pan zapewne pamięta, Pablo także się nie pokazał, podobnie jak dziewczyna Dantego, Maria.

– Tak, wiem, ale czym się zamartwiasz? Dlaczego nachodzisz mnie i pytasz o takie drobiazgi? Dobrze ci płacę, żebyś załatwiał tego rodzaju sprawy. Znajdź go. On wie, że nie wywiązał się ze swoich obowiązków, nie ochronił mojego syna. Ma świadomość konsekwencji. – Owszem, señor, ale to ważne i powinien pan wiedzieć. Mieliśmy kłopoty w tunelu. Zrabowano kolejny ładunek towaru. Rojas wyprostował się i

zmarszczył czoło. – Kolejny? Żartujesz sobie ze mnie? – Straciliśmy wszystko: muły, policyjne radiowozy, cały ładunek. – Chwileczkę. Radiowozy? O czym ty pleciesz? – Nasze czujki donoszą, że akcja wyglądała jak nalot policji z Calexico, ale policyjne furgonetki nie pojawiły się na komendzie. Znikły po drodze. – To idiotyczne. Podmieniono samochody. Kto miał je śledzić? Ma

zginąć. Castillo westchnął. – Złe wieści na tym się nie kończą. Pedro Romero, nasz główny inżynier. Zabito jego rodzinę, a jego ciało zostało znalezione w domu po drugiej stronie granicy. W tunelu były także zwłoki jednego z mułów. Przybył transport broni z Minnesoty, to właśnie ta załoga ich znalazła. Teraz przenoszą broń tunelem, ale zasilanie zostało odcięte.

Rojas potarł palcami kąciki oczu i zaklął pod nosem. – Co o tym sądzisz? Castillo przymknął oczy i zaczerpnął tchu. – Po powrocie z Kolumbii opowiedział mi pan o spotkaniu z Samadem i jego życzeniach. – Nie, to wykluczone – odparł szybko Rojas. – Ostrzegałem ich, a oni nie są tak głupi, żeby wystawiać nas na próbę. Albo Dante, albo Zúñiga nas okradli. – Señor, to bardzo możliwe, że

Samad wykorzystał nasz tunel do tego, by przedostać się na teren Stanów. – Nie wierzę. Castillo zaczął mówić z większym naciskiem: – Kiedy policjanci wynosili plecaki, nasze czujki naliczyły sześć dodatkowych pakunków. Są pewni, że nie były to zwyczajne plecaki, a ja mam pewność, że tych pakunków nikt inny nie składował w tamtym domu. Musiały tam trafić przez tunel.

– Zadzwonię do Samada. – Jeśli to on, nie odbierze. – W takim razie Rahmani za to odpowie. – A jeżeli wszystkiego się wyprze? Rojas zerwał się na równe nogi. – Wówczas wszystko, co razem zbudowaliśmy, będzie w niebezpieczeństwie! Castillo aż się wzdrygnął, jakby wstrząsnął nim zimny dreszcz. Rojas się skrzywił. – Fernando, wybacz, że podnoszę

głos. Wiesz, że planowałem położyć kres temu wszystkiemu. Chciałem zakończyć te sprawy, a jeśli to, co mówisz, jest prawdą… – Rozumiem, señor. Mimo to zadzwoniłbym do Rahmaniego i powiedział mu, że musi zapłacić, jeśli Samad przedostał się na terytorium Stanów Zjednoczonych. Każde zagrożenie dla kartelu musi zostać zneutralizowane. Rojas zapatrzył się w dal, jak gdyby wyobrażał sobie atomowe grzyby wznoszące się nad

wszystkimi wielkimi amerykańskimi miastami. – Nasi informatorzy w Calexico są dobrze opłacani. Przyciśnij ich, znajdź kierowców tych policyjnych wozów. Zanim podejmiemy działania, chcę mieć pewność. Czy mówię jasno? – Jak zawsze, señor. Castillo wyszedł z gabinetu, nie podzieliwszy się z Rojasem jeszcze jedną informacją. Szef i tak miał już za dużo na głowie. Miguel węszył po domu i w internecie;

rzecz jasna, nie po raz pierwszy usiłował szpiegować ojca. Co jakiś czas wypływała wiadomość, w której próbowano wiązać señora Rojasa z przekrętami inwestycyjnymi, skandalami na rynku nieruchomości lub nawet manipulowaniem głosami podczas niejednych wyborów. Miguel zawsze otwarcie opowiadał się po stronie ojca, lecz Castillo wiedział, że chłopak w dalszym ciągu ma wątpliwości. Niedawna próba zamachu na życie ojca na nowo je

wznieciła. Castillo będzie musiał odbyć z nim długą rozmowę, by jeszcze raz te wątpliwości załagodzić. Señor Rojas był pod tym względem niezłomny. „Mój syn nigdy nie może się dowiedzieć o kartelu”. Wejście do tunelu granicznego Dom w Calexico, Kalifornia Moore badał już zmysłami wnętrze domu, gdy najciszej jak potrafił, otworzył tylne drzwi i

wszedł do małej pralni. Dalej znajdował się wąski hol z dwojgiem drzwi; nieco dalej widać było trzecie. Ansara ruszył przed siebie z pistoletem w dłoni i skręcił w lewo do następnego holu, w którym powinny się znajdować drzwi garażu. Moore sprawdził pierwsze dwa pokoje w poszukiwaniu wejścia do tunelu. Były tam tylko tanie składane meble z Walmartu oraz stos starych materaców, które leżały na poplamionej wykładzinie. Ansara

czekał na niego w holu. – Jak dotąd przenieśli tylko połowę towaru, wrócą po resztę. Ledwie skończył, gdy z dużej sypialni dobiegł odgłos kroków. Schowali się do jednego z małych pokoi i znieruchomieli, wstrzymując oddech; przemytnicy przeszli holem, kierując się do garażu. Moore opanował się i stał za drzwiami, patrząc na Ansarę, który przestał wstrzymywać oddech. Jego klatka piersiowa unosiła się i

opadała, oddech stawał się coraz głośniejszy. Moore uniósł dłoń, jakby chciał uciszyć kolegę. Ansara szybko skinął głową. Przemytnicy wytaszczyli z garażu resztę ładunku i zmierzali do sypialni. Szuranie stóp i szczęk metalu sprawiły, że Moore się skrzywił. Uniósł palec. Czekaj… czekaj. Wyciągnął smartfona i wysłał SMS do Towersa: „Jesteśmy w domu, za chwilę wejdziemy do tunelu. Transportują broń”.

Mocnym skinieniem głowy dał znak Ansarze. Ostrożnie wymknęli się z pokoiku i przeszli do sypialni. Leżał tam na wznak jakiś mężczyzna, którego koszula nasiąkła krwią. Ansara pochylił się nad nim, a następnie się wyprostował. – Znam tego faceta. To znaczy wiem, kim jest – szepnął. – Nazywa się Pedro Romero, był inżynierem na budowie tunelu. Mój informator się z nim spotkał. – Twarz Ansary sposępniała. – Tutaj dzieją się

jakieś ciemne sprawki. Ludzie z Sinaloa… Kto to zresztą wie. Nie było wiadomo, dlaczego ktoś zabił inżyniera. Ansara zrobił zdjęcia nieboszczyka i wysłał je do Towersa, Moore tymczasem obejrzał wejście do tunelu umieszczone w garderobie. Zejście stanowiła aluminiowa drabinka kupiona w pobliskim sklepie Home Depot za 89 dolarów i 99 centów plus podatek; naklejka wciąż była widoczna na wierzchu drabiny. Ansara dał sygnał, że zejdzie

pierwszy. Drabina zaskrzypiała w proteście, a Moore się skrzywił. Dno znajdowało się jakieś metr osiemdziesiąt poniżej podłogi. Moore ruszył za agentem i po chwili znaleźli się w tunelu. Wejście było dość prymitywne, lecz sam tunel był małym cudem budowlanym. Świecąc sobie latarkami i trzymając broń w pogotowiu, przyśpieszyli kroku. Moore postukał w jeden z paneli akustycznych i jego podziw dla budowniczych jeszcze wzrósł.

Rozwiesili w tunelu oświetlenie ledowe, teraz wyłączone, przewody wentylacyjne i elektryczne, a także rury, które przypuszczalnie odprowadzały wodę. Podłoże stanowiła goła ziemia, lecz została pieczołowicie wyrównana. Moore podejrzewał, że tunel jest jedną z najbardziej złożonych i śmiałych konstrukcji służących do przemytu, jakie kiedykolwiek zostały stworzone przez kartele narkotykowe. Z ciemności dobiegło migotliwe

światełko i na kilka sekund Ansara zastygł w bezruchu, sądząc, że źródło się zbliża. Po chwili obaj ruszyli dalej i dotarli do prowizorycznej kapliczki umieszczonej w krótkiej odnodze tunelu, kończącej się drewnianą kratownicą połączoną aluminiowymi klamrami. Świece, krzyże i zdjęcia przykuły na chwilę uwagę Moore’a, dlatego Ansara pierwszy zauważył ciało leżące na ziemi. – To młody – wydusił przez

zaciśnięte gardło. Moore dostrzegł dwie bruzdy w podłożu pozostawione przez pięty chłopaka. Ktoś wlókł go po ziemi. Ansara opadł na kolana i skierował latarkę na oczy chłopca. Taki młody. Zginął od pchnięcia nożem, życie uleciało w jednej chwili. Nagle agent przystawił ucho do jego ust. – Jasna cholera, on nadal oddycha! – Tak, ale nie możemy zostać –

powiedział z naciskiem Moore. – Tamci może już odjechali, a my możemy śledzić tylko jedną komórkę. Jeśli ją wyłączy, jesteśmy ugotowani. Ansara skinął głową i spojrzał na Ruebena. – Wiem, wiem, ale spójrz, on chce coś powiedzieć. Kto ci to zrobił, Rueben? Kto to zrobił? Moore kucnął obok Ansary. Chłopak, który minimalnie rozchylił oczy, poruszał ustami, lecz nie mógł wypowiedzieć słów.

– Trzymaj się, młody – rzekł Moore. – Wrócimy po ciebie, przyrzekam. Chłopak wyciągnął rękę i chwycił go za nadgarstek. – Nie wysilaj się, leż spokojnie – powiedział Ansara. – Wszystko będzie dobrze. Moore uwolnił dłoń i zaczął iść. Ansara w dalszym ciągu klęczał obok chłopca. Jego oczy zaszły mgłą, oddychał z trudem. Miał poczucie winy wypisane na twarzy, a Moore doskonale wiedział, jak się

czuje jego partner. Rueben krzyczał w myślach, lecz nie miał siły, by przemienić swoje myśli w słowa, które agent FBI zdoła zrozumieć: „Zaszantażowali Pedra. Arabowie przeszli tunelem! Terroryści! Zadźgali mnie! Pchnęli mnie nożem! A teraz są w Stanach. Udało im się. Nie zostawiaj mnie, bo zginę”. Myśli były szybkie i chaotyczne, nad żadną nie potrafił się dłużej zatrzymać. Wyobrażał sobie Ansarę informującego matkę o jego

śmierci. „Przykro mi z powodu pani syna”. To, że zginął, samo w sobie będzie szokiem, a przecież matka dowie się także o jego współpracy z kartelem narkotykowym i FBI. Czy zdoła to przeżyć? Myślał już tylko o tym i nawet nie zauważył, że nie oddycha, a świece spowił mrok. ***

Mężczyzna nie przedstawił się przez telefon, lecz José rozumiał sytuację. Przyjechały jeszcze cztery samochody i co najmniej tuzin sicarios, co oznaczało, że kimkolwiek jest, ma szerokie powiązania i lepiej zastosować się do jego rozkazów. – Ale pamiętaj, że jestem El Jefe – powiedział José. – Corralesa już nie ma. – Tak, młody, jasne. A teraz rób, co powiem. Jesteś w przyczepie, zgadza się? Widzisz sejf pod

biurkiem? – No, widzę. – Schyl się i wciśnij główny włącznik. Wpisz kod cztery, trzy, sześć, siedem, osiem, zero, zero, dziewięć, a następnie wciśnij klawisz z symbolem funta. Kapujesz? José wykonał polecenie, pomylił numer i musiał zapytać ponownie; w końcu mu się udało i usłyszał stuknięcie. Sejf się otworzył, a jego usta także się rozwarły, gdy zobaczył zawartość. Najwyższą

półkę zapełniały pliki dolarów amerykańskich o nominałach dwadzieścia i pięćdziesiąt. Zaczął napychać sobie nimi kieszenie skórzanego płaszcza; kupił go sobie, zobaczywszy, jak wystrzałowo wygląda w takim Corrales. – Skończyłeś już rabować gotówkę? José zadrżał. – Nawet nie tknąłem tej kasy. – Dobrze, wierzę ci – odparł mężczyzna, prychając.

– Widzisz walkie-talkie? – Taak. – To nie jest walkie-talkie. Kiedy zespół od transportu broni przeniesie ją przez tunel, każesz im zejść z powrotem, a potem wysadzisz tunel, kiedy będą w środku. Włączysz detonator i wciśniesz duży czerwony klawisz. Zrobisz to dla mnie, José? Jesteś, kurwa, wystarczająco bystry? Bo jeśli tak, będziesz mógł wziąć sobie całą forsę. – Załatwię to. Ale kim ty jesteś?

– Fernando, twój szef. Pracuję dla Los Caballeros. Jesteś dżentelmenem, tak jak ja. To wszystko. *** Na końcu tunelu, w miejscu, gdzie kończyły się panele dźwiękochłonne, a grunt podnosił się o jakieś pół metra, znajdowały się drewniane schodki zbudowane z listewek i sklejki. Migotało tam światło pochodzące z latarek lub

czegoś innego. Moore’owi zdawało się, że słyszy tam jakieś głosy, słabe, lecz wyraźne, oraz szczękanie metalu o metal. Ponownie wstrzymując oddech, czując obecność idącego tuż za nim Ansary, powoli wdrapał się po szczeblach i wyjrzał za krawędź, którą stanowiła posadzka. Uświadomił sobie, że wejście do tunelu umieszczono w czymś w rodzaju pomieszczenia technicznego, w którym znajdowały się pompy i urządzenia

elektryczne, a także szafki i inne sprzęty tego rodzaju. Przez otwarte drzwi widział duży magazyn z sufitem na wysokości co najmniej sześciu metrów. Ciągnęły się tam długie szeregi palet z materiałami budowlanymi – pustakami, workami cementu, prętami – lecz dokładnie na wprost stała grupa mężczyzn, którzy ładowali długie futerały z bronią do bagażnika samochodu ford explorer. Moore odwrócił się do Ansary, otworzył szeroko oczy i

powstrzymał go gestem. Gdy znów odwrócił głowę, lekko ją unosząc, by lepiej widzieć wnętrze hali, gangster z kozią bródką i bokobrodami okalającymi twarz nagle spojrzał w jego stronę… – Co jest, kurwa? – krzyknął, gapiąc się na Moore’a. – Coś ty za jeden? – Jesteśmy z nimi – odparł szybko Moore. – Takiego wała! – Mężczyzna odwrócił się do towarzyszy. – José!

Akurat w tej chwili komórka Moore’a zaczęła wibrować. – Dzwonił Towers – zawołał Ansara. – Mają duży oddział przed magazynem. Moore wpakował dwie kule w plecy pokrzykującego gangstera, a potem odwrócił się do kolegi. – Wiejemy! *** José oderwał się od reszty, gdy jego kumpel Tito zwalił się na

brzuch. Za nim znajdowało się wejście do tunelu; José nie widział, kto zastrzelił jego człowieka, lecz domyślał się, że strzelano z tunelu. Rzucił się pędem, wołając trzech przemytników, którzy dowieźli broń. Wbiegł do pomieszczenia technicznego i zajrzał za pompy, a następnie do wejścia do tunelu. Pozostali zdyszani przybiegli za nim. José skinął pistoletem. – Zejdźcie tam i zgarnijcie go. Chcę dostać skurwiela, który to

zrobił. Wszyscy trzej uzbrojeni w pistolety mata policias, zbiegli po drabince. José podbiegł do pozostałych i krzyknął, żeby czym prędzej dokończyli ładowanie broni. Dodał, że zaraz do nich przyjdzie. Złap oddech, nakazał sobie, oddalając się od samochodu terenowego i swoich ludzi. Wyciągnął z kieszeni detonator i włączył go. Zielona kontrolka rzuciła odblask na jego twarz; José

gapił się na nią przez kilka sekund jak zahipnotyzowany. A potem, wyobraziwszy sobie, że trzej, którzy dostarczyli broń, zdążyli już pokonać jakieś trzysta metrów tunelu, zaczął się śmiać. Władza, którą trzymał w swoich dłoniach, uderzyła mu do głowy. Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta Meksyk

Sonia czekała za drzwiami, a Miguel wszedł do gabinetu i odchrząknął. Jego ojciec oderwał wzrok od biurka. – Wybacz, Miguelu, muszę dzisiaj popracować do późna, jestem niesłychanie zajęty. Czy coś się stało? – Chciałbym zobaczyć skarbiec w podziemiach – wyrzucił z siebie Miguel. – Co takiego? – Zabierz mnie tam teraz. Pokaż mi, co trzymasz w skarbcu. Ojciec

w końcu oderwał wzrok od ekranów komputerów i ściągnął brwi. – Dlaczego? Miguel nie zdołał powiedzieć prawdy. – Ja… nigdy tam nie byłem. Chciałem pokazać skarbiec Soni, ale tam bez przerwy stoi wartownik. – No więc dobrze, chodźmy. – Mówisz poważnie? Zawsze odmawiałeś. Prosiłem cię o to od lat, co najmniej dwadzieścia razy.

– Dobrze, teraz cię tam zaprowadzę. Poderwał się z fotela i przemknął jak burza obok Miguela. Otworzywszy gwałtownie drzwi, wystraszył Sonię, która wysyłała właśnie SMS do swojego ojca. – Ty też zapragnęłaś wycieczki? – warknął Rojas. – Przepraszam, señor, nie chcieliśmy pana niepokoić. Gospodarz uniósł dłoń i szybkim krokiem ruszył przed siebie. Miguel spojrzał z niepokojem na Sonię, a

następnie podążył za ojcem. Dotarli do podwójnych drzwi prowadzących do szerokich schodów; ojciec Miguela kazał wartownikowi otworzyć drzwi kluczem i wpuścić dwoje młodych ludzi. – Wyłącz także alarm – polecił. Rzucił spojrzenie na Miguela. – Wiem, do czego zmierzasz, i jestem rozczarowany. Miguel zagryzł wargę i odwrócił wzrok. Ojciec przemaszerował obok wartownika trzymającego drzwi;

Miguel i Sonia prawie deptali mu po piętach. Schody wyłożone grubym burgundowym dywanem rozdwajały się. Światła wmontowane w sufit, sterowane czujnikami ruchu, zapalały się automatycznie, gdy ludzie kroczyli po ozdobnej posadzce z terakoty. Dalej znajdował się garaż, którego Miguel nigdy nie widział. Było tam co najmniej dziesięć zabytkowych samochodów oraz winda służąca do wynoszenia ich na zewnętrzną

rampę. Miguela rozbawiło, lecz nie zdziwiło to, że piwnica jest urządzona tak samo wystawnie jak reszta willi. Na jej końcu mieściły się obok siebie dwa skarbce, takie, jakie widuje się w pomniejszych bankach. Drzwi obu były zamknięte. Ojciec podszedł do panelu umieszczonego po prawej stronie jednych drzwi. Wstukał kod i położył dłoń na płytce z ciemnego szkła. Promień światła padł na jego oko, a on zbliżył rękę do innego

urządzenia i wsunął do niego palec wskazujący. – Analiza – oznajmił komputerowy głos. Ojciec Miguela wyciągnął palec, na którym czerwieniła się kropla krwi. Zlizał ją. W drzwiach coś stuknęło, a potem rozległ się syk powietrza. – Wejdźcie do środka, rozejrzyjcie się, a ja otworzę drugie drzwi – rzekł Rojas. Miguel skinął głową na Sonię; przeszli przez ogromne drzwi i

znaleźli się w krypcie długiej i szerokiej na co najmniej dwadzieścia metrów. Na podłodze i na sztalugach spoczywało setki dzieł sztuki; w kącie znajdowało się dwadzieścia, może nawet trzydzieści ręcznej roboty mebli, biurek, komód i szaf; Miguel wiedział, że ojciec kupował te antyki, lecz później o nich zapominał. Na dwóch długich stołach leżały ułożone pistolety podobne do tych, które znajdowały się w letniej willi; inne leżały obok

w futerałach na posadzce. Na długich tyczkach po lewej stronie wisiało dwadzieścia lub więcej egzotycznych dywanów, które ojciec bez wątpienia zakupił w Azji; metki z ich opisami wciąż były przyczepione do rogów. Gabloty wyposażone w urządzenia kontrolujące wilgotność powietrza mieściły kolekcję książek sprzed dwudziestego wieku; były to ich pierwsze wydania, białe kruki warte fortunę. Sonia spoglądała na to wszystko z podziwem, a Miguel

odwrócił się do drzwi, w których stanął jego ojciec. – Czego się spodziewałeś? – spytał oskarżycielskim tonem. – Sam nie wiem. – Nie ufasz mi już, co? – Jeśli chce pan, żebym wyszła, mogę przejść do drugiego skarbca – zaproponowała Sonia, niepewnie przestępując z nogi na nogę. – Nie, zostań – odparł Miguel odrobinę twardszym tonem. – Może chodzi o to, że to ty mi nie ufasz. Jeśli nie masz nic do ukrycia,

czemu nie pokazałeś mi tego wszystkiego dawno temu? – Ponieważ chciałem, żebyś mi ufał. Nie wyobrażasz sobie, jakie to ważne. Nie lekceważ tego. Chcecie zobaczyć drugi skarbiec? – Jest w nim to samo, co tutaj? – Potrzebowałbym drugiego domu, żeby wszystko wystawić. Twoja matka zawsze mawiała, że moje oczy są bardziej łakome od żołądka, odnosiło się to także do zakupów. Nagle Miguel uprzytomnił sobie,

że marnuje czas. Gdyby ojciec naprawdę chciał przed nim coś zataić, nie robiłby tego w tak oczywisty sposób, mówiąc: „Nie możesz zobaczyć zawartości skarbca”. Prosząc o prawo wstępu, tylko go rozdrażnił. Jednak wątpliwości go nie opuściły. – Wybacz. – Miguelu, chcę dla ciebie jak najlepiej. W tym, co robię, nie ma nic nielegalnego. Gazety napiszą wszystko, byleby tylko zwiększyć nakład i sprzedać jak najwięcej

reklam. Od lat nazywają mnie kryminalistą, lecz ty wiesz, co robię dla naszego kraju, jak wiele z tego, co zarobiłem, starałem się zwrócić. Jestem w tym szczery. Twoja matka nauczyła mnie, jak otwierać serce. Miguel spojrzał na Sonię, która ściągnęła usta i kiwała głową. – A zatem muszę cię o coś spytać. Zanim ci ludzie zabili Raúla, ten błagał ich o życie, obiecywał, że kartel zapłaci każdą sumę. Jeśli pracował dla nas, czemu kartel

miałby płacić za jego życie? Jego ojciec wzruszył ramionami. – Tego nie wiem, Fernando wielu ludzi rekrutuje na własną rękę. Nie mam wątpliwości, że niektórzy z naszych pracowników należeli kiedyś do kartelu. Uratowaliśmy ich przed takim losem. Miguel głęboko zaczerpnął powietrza. – Jeśli zadam ci pewne pytanie, przyrzekasz powiedzieć prawdę? Ojciec skinął głową. – Prowadzisz interesy z kartelami

narkotykowymi? Ojciec uśmiechnął się nieznacznie i odwrócił wzrok. – Ależ skąd. – No cóż, w takim razie przepraszam cię. Ojciec się zakrztusił. Nagle podszedł do syna i mocno go uściskał. – Jesteś moim jedynym synem, moim światem. Musisz we mnie wierzyć. ***

Owo kłamstwo pozostawiło głęboki i dojmujący ból w sercu Rojasa. Ból zaś przywołał wspomnienie śmierci jego brata. Znów ujrzał jego oczy, w których lśnił osobliwy blask, oraz swoją żonę spoczywającą w trumnie. Jej przepiękna alabastrowa skóra była pozbawiona życia. Kłamstwo to śmierć. Obejmując syna, usilnie starał się uciec z tego miejsca, przekonując siebie, że nie zabija tych dwojga młodych, zatajając przed nimi

prawdę. Że robi to wyłącznie dla dobra syna. Ból był jednak tak wielki, że zapragnął zaprowadzić Miguela i Sonię do ściany skarbca i otworzyć zamaskowane w niej panelowe drzwi. Tam, w skarbcu ukrytym w skarbcu, leżały miliony dolarów czekających na wypranie… To on sam powinien wyznać prawdę, Miguel nie powinien dowiadywać się od kogoś postronnego. Jednakże inna strona natury

Rojasa niezłomnie się przed tym broniła. Niech wszystko pozostanie po staremu. Żona nigdy nie poznała strasznej prawdy, syn także nie powinien jej poznać. Rojas wypuścił syna z objęć i popatrzył mu głęboko w oczy. Po jego ramionach przebiegł zimny dreszcz. Tak, kłamstwo to śmierć.

34 Ręka Fatimy

Tunel pod granicą Calexico-Mexicali Moore nie żałował decyzji o wycofaniu się do tunelu. Uzyskał jednocześnie dwie informacje i momentalnie na nie zareagował: po pierwsze, zostali zauważeni, po

drugie, w hali magazynu przebywała liczna grupa mężczyzn. Ucieczka lub walka. Najbardziej męczyło go to, że misja tropienia gotówki została przerwana. Szlak urwał się w chwili, gdy gangster go zauważył. Moore usiłował się przekonać, że niczego nie mógł zrobić inaczej. Po prostu pewne zdarzenia nastąpiły w niewłaściwym czasie (przypomniała mu się Somalia, do której wysłano go o parę dni za późno i nie dostał tego, co było mu

potrzebne). On i Ansara zameldują Towersowi o fordzie explorerze, a ten zarządzi śledzenie samochodu z nieba i uruchomi swoich obserwatorów; może nawet zdobędzie pozwolenie, by go zatrzymać, przechwycić broń i skonfiskować gotówkę. Moore liczył jednak na to, że uda się w sposób bardziej jednoznaczny wskazać na powiązania kartelu z Rojasem, a przynajmniej z jedną z jego firm. Ansara biegł tunelem,

powiększając dystans, lecz Moore zwolnił, usłyszawszy tupanie butów mężczyzn schodzących po schodkach do tunelu. Zatrzymał się, odwrócił i padł na ziemię. Jakaś postać, oświetlona światłem lamp zapalonych przy wejściu do tunelu, biegła w jego kierunku z wyciągniętą ręką. Moore na mgnienie oka zobaczył twarz napastnika: był to kierowca ciężarówki. Moore trzymał rękę opartą łokciem o ziemię. Strzelił raz,

mierząc w pierś; gangster został rzucony na ścianę siłą pocisku, a potem runął na plecy. Nadbiegli dwaj pozostali przemytnicy stanowiący załogę ciężarówki. W ich dłoniach połyskiwały pistolety belgijskiej produkcji przeznaczone do zabijania policjantów. Maleńki, ale bardzo szybki pocisk kaliber 5,7x28 mm trafił w rurę obok łokcia Moore’a. Błyski z luf zdradzały pozycję napastników. Moore, czerpiąc ze

swojego kilkunastoletniego doświadczenia, na które nakładał się gniew, wymierzył do pierwszego i wpakował mu dwie kule w pierś. Resztę magazynku opróżnił, strzelając do drugiego. Ten zatoczył się w tył, jakby przeszył go prąd. Wysunął magazynek i poderwał się na nogi, by pobiec w kierunku Ansary, gdy nagle ni stąd, ni zowąd koniec tunelu po prostu zniknął.

*** Słaba kolumna światła padająca na drewniane schody przestała

istnieć w ułamku sekundy, a w jej miejscu pojawiła się ogromna ściana ziemi i pyłu. Towarzyszyła temu potężna eksplozja, która z łoskotem cisnęła w głąb tunelu lawinę ziemi, kawałków stempli i kamieni. Moore domyślił się, że to cyklotrymetylen trynitraminy, czyli materiał wybuchowy C-4. Odłamki

zaczęły fruwać w powietrzu i w tej samej chwili nastąpił drugi wybuch, tym razem o wiele bliżej. Ziemia zatrzęsła się mocniej i wtedy nastąpiła trzecia eksplozja, jeszcze bliżej Moore’a. Odwrócił się i rzucił biegiem, powtarzając to, co nie tak dawno powiedział: „Wiejemy!”. To był czysty odruch, Ansary nie trzeba było zachęcać. Mijali kolejne zakręty, wierząc, że zapewnią im osłonę, lecz tunelem wstrząsały kolejne eksplozje i były coraz bliżej. Po

prawej stronie znajdowała się kapliczka z migoczącymi świecami. Przebiegając, Moore zobaczył, że Ansara usiłuje dźwignąć Ruebena i wziąć go na plecy chwytem strażackim. Moore zaklął, lecz nie zwolnił biegu. – Daj spokój! Musimy uciekać! – On jeszcze żyje! Następny wybuch nastąpił tak blisko, że Moore obawiał się o błony bębenkowe w uszach. Wnętrze tunelu wypełniła chmura,

gasząc świece i pochłaniając Ansarę, który błagał o jeszcze jedną sekundę. Oślepiony Moore biegł, krztusząc się, niepewny, czy partner biegnie za nim. Wpadł na drabinę, gdy wybuch w miejscu, w którym kończyły się panele akustyczne, oderwał kawał ziemi od ściany; cuchnąca stęchlizną ziemia zasyczała jak wąż i zasypała go aż po pas. Obłok pyłu poleciał na jego twarz. Wciągnął powietrze do płuc,

smakując ziarnistą ziemię, a potem odkaszlnął, starając się oddychać i mrużąc piekące oczy. Chciał się odwrócić, lecz ziemia unieruchomiła jego nogi. Krzyczał imię Ansary, ale od kolegi oddzielały go tony ziemi i gruzu. Krzyknął jeszcze raz, młócąc pięściami w zwały świeżej ziemi. Wiedział, że Ansara i Rueben duszą się w tunelu, a on w żaden sposób nie może im pomóc. Wcisnął rękę w ziemię, sięgając do kieszeni; ledwie zauważył strużkę krwi

ściekającą mu po ramieniu. Chwycił smartfona, lecz ręka drżała mu tak mocno, że go wypuścił. Krztusząc się i kaszląc, podniósł telefon i wybrał numer Towersa. – Wysadzili ten zasrany tunel, Ansarę przygniotła ziemia. Ja też tu ugrzęzłem. Słyszysz mnie? Wysadzili tunel… – Słyszę cię. Wysłałem zespół. – Kurwa mać, zauważyli nas. – Uciekli z bronią? – Tak myślę. Czarnym fordem

explorerem. Teraz pewnie wyjeżdżają z magazynu. Wypytaj czujki. – Dobra. Moore, nie ruszaj się, pomoc jest już w drodze, ja też przyjadę. Uwolnienie jednej nogi zajęło mu pięć minut, a zanim zdołał ją unieść, by spróbować się wydźwignąć, usłyszał tumult w sypialni. Jakiś nieznany głos krzyczał jego nazwisko. – Tutaj! – zawołał Moore. Na chwilę oślepiła go latarka;

potem zgasła. Moore spojrzał w oczy mężczyzny w czarnym hełmie i czarnym kombinezonie FBI. Nieznajomy trzymał karabin w dłoniach. – Jasny gwint! Moore zmierzył go wzrokiem. – Pośpiesz się. Mój kumpel został tam z jednym chłopakiem. Są przysypani, nie mogą oddychać. – O Jezu… ***

Dziesięć minut później Moore był wolny i wspinał się po drabinie, jęcząc z bólu, który przeszywał mu ramię. Odłamki metalowej klamry przebiły koszulę i utkwiły w bicepsie. Rana się nie liczyła, Moore nie mógł przestać myśleć o Ansarze. Stojąc w sypialni, chodząc tam i z powrotem, pragnął zejść do tunelu i gołymi rękami przekopać się przez zwały ziemi. Jeden z członków grupy ratunkowej wspiął się po drabinie. – Szlag by to trafił, nie

dostaniemy się do nich bez koparki. Moore oparł się o ścianę sypialni, przeklinając i krzywiąc się; wciąż miał w ustach piasek. Wstrzymał oddech i podążył myślą do tunelu, przez tony piachu, do niewielkiego zagłębienia, w którym leżał Ansara, łapiąc ostatnie resztki powietrza. Chciało mu się wyć. Nagle wybiegł z domu i zatrzasnął za sobą drzwi. Może ciąży nad nim jakaś klątwa. Na pewno tak. Każdy, kto

jakiś czas z nim przebywa, kończy martwy. Ile jeszcze będzie to znosił? Ile duchów może zamieszkiwać w jego głowie? Towers wysiadał z nieoznakowanego samochodu po przeciwnej stronie ulicy. – Zabierzemy cię stąd. Moore spojrzał na domek. – Najpierw zabierzcie jego. Odwrócił się i ruszył tam, skąd przyszedł. Nadjeżdżały kolejne wozy, cała ulica zostanie odcięta kordonem. Witamy w cyrku.

Policjanci i gruba ryba z CIA, obserwatorzy FBI i czujki kartelu narkotykowego, tudzież wścibscy sąsiedzi, maluchy biegające w pieluchach oraz gromada bezpańskich psów i kotów. Moore i Towers weszli do sypialni domu. Kilku agentów usuwało z tunelu gruz rękami i kolbami karabinów w oczekiwaniu na przybycie zespołu technicznego. – Miał mnie nauczyć jeździć rowerem górskim – rzekł Moore do Towersa. – Powiedział, że jeżdżę

jak cienias. Towers pokręcił głową. – Nie rób tego, bracie. Nie zadręczaj się. – On tam teraz umiera. – Czy ty mnie słuchasz? – spytał ostrzejszym tonem Towers. *** Zespół ratowniczy dotarł do Ansary i Ruebena dopiero około trzynastej następnego dnia; Towers nakłonił Moore’a, by poszedł do

hotelu, wykąpał się i przebrał. Potem Moore wrócił i czekał, aż kolega zostanie wyciągnięty z zasypanego tunelu. Ciała Ansary i młodego tragarza złożono na podłodze w sypialni. Twarz Ansary oraz lewa strona jego ciała były poszarpane przez odłamki, możliwe zatem, że zginął od eksplozji. Rueben zaś leżał osłonięty przez agenta, miał tylko jedną ranę od sztyletu. Jedna ręka chłopaka leżała luźno, druga natomiast była

zaciśnięta w pięść; zdziwiło to Moore’a. Opadł na kolana i delikatnie rozchylił dłoń. Tkwił w niej złoty wisiorek pokryty piachem. Moore wycedził jeszcze jedno przekleństwo, gdyż dokładnie wiedział, co trzyma w ręku: była to zrobiona z osiemnastokaratowego złota hamsa, bliskowschodni symbol zwany także ręką Fatimy, córki proroka Mahometa. Wisiorek miał kształt wierzchu ludzkiej dłoni i pokryty był misternym

ornamentem przypominającym koronki. Muzułmanie noszą go jako talizman dla ochrony przez złym urokiem. W tunelu było ciemno, toteż Moore i Ansara nie zwrócili uwagi na dłoń Ruebena. Chłopak chwycił Moore’a za rękę i rozpaczliwie usiłował mu coś powiedzieć, może dać. Moore zamknął oczy i mocno ścisnął wisiorek w palcach. Apteka Farmacias Nacional

Avenida Benito Juárez, w pobliżu mostu Santa Fe Juárez, Meksyk Pablo Gutierrez zamordował w Calexico agenta FBI; wykonywał wówczas zadanie polegające na znalezieniu domów dla pracowników, którzy pod kierownictwem Pedra Romera budowali nowy tunel kartelu Juárez. Agent skontaktował się z nim, udając sicario, nie miał jednak pojęcia, że jego przykrywka została

wcześniej zdemaskowana i Pablo wiedział, z kim ma do czynienia. W obecności Romera przywiązał mężczyznę taśmą klejącą do krzesła w należącym do kartelu domu w pobliżu płotu granicznego. Agent okazał brawurę i udawał, że nie pracuje dla amerykańskiej agendy rządowej, nawet po tym, jak Pablo obciął mu obydwa małe palce sekatorem znalezionym w garażu. Ostrza były tępe i zardzewiałe. Kiedy odciął następne dwa palce prawej dłoni agenta

federalnego, ten zaczął paplać jak dziecko, ujawniając wszystko, co wiedział o działalności kartelu w tej okolicy. Wyznania zabrzmiały prawdziwie, lecz Pabla nic to nie obchodziło. Corrales oznajmił mu, że jego zadanie polega na tym, by zabił delikwenta, a nie go przesłuchiwał. On jednak postanowił się najpierw trochę zabawić. Pablo podziękował agentowi, a następnie przystawił do jego szyi siekierę i wykonał kilka ćwiczebnych zamachów.

Romero odwrócił się i zasłonił twarz dłonią. Nieszczęsny agent wydał krzyk mrożący krew w żyłach; Pablo uniósł siekierę i kazał mu siedzieć bez ruchu. Musiał uderzyć mocno pięć razy, nim głowa mężczyzny stoczyła się na podłogę. Pablo nigdy nie widział aż tyle krwi; z ciała wydobywał się dziwny odór przypominający zapach surowych owoców morza. Kazał Romerowi pomóc sobie

wynieść zwłoki wraz z krzesłem na ulicę, jakby chodziło o worek śmieci przeznaczonych do recyklingu. Do pozbawionego głowy ciała przypiął kartkę z napisem: „Agenci FBI niezwłocznie opuszczają Calexico”. Głowę wysłał pocztą do gmachu imienia J. Edgara Hoovera w Waszyngtonie, kwatery głównej FBI, lecz dotarła tam dopiero po trzech lub pięciu dniach. Jednak niespełna godzinę po śmierci agenta sąsiedzi zauważyli

makabryczny widok i parę minut po odjeździe Pabla na miejsce zbrodni przybyły jednostki policji. Wieczorem Pablo śmiał się do rozpuku, oglądając wiadomości CNN, opatrzone aż nazbyt oczywistymi komentarzami w rodzaju: „Meksykańska wojna narkotykowa przekracza granicę Stanów Zjednoczonych”. Czyżby łudzili się, że to nigdy nie nastąpi? Czy Amerykanie żyją w krainie fantazji? Zasrane tępaki. Również tego wieczoru za

Pablem rozesłano list gończy w Stanach Zjednoczonych, gdyż jakiś nastolatek zrobił mu zdjęcie w pobliżu tamtego domku i wysłał je amerykańskim służbom (jego także Pablo później zabił). Teraz dotarło do niego, że tamte dobre czasy już nie wrócą, i że jego związek z Corralesem, Los Caballeros i kartelem obraca się przeciwko niemu, i to z obu stron. Dręczył go bolesny dylemat związany z kwestią lojalności: być wiernym Corralesowi, swojemu

bezpośredniemu szefowi, który wszystkiego go nauczył i uczynił swoją prawą ręką, ocalił przed życiem polegającym na strzyżeniu trawników, gdy był osiemnastoletnim nielegalnym imigrantem w Las Vegas. Czy też Fernandowi Castillowi, którego tożsamość poznał dopiero niedawno i który od tej pory ustawicznie do niego wydzwaniał. To, że w końcu odebrał telefon, pozostało tajemnicą dla Corralesa, który zamknął całą grupę niczym

mnichów w dwóch mieszkaniach mieszczących się nad Farmacias Nacional. Zapewnił, że ludzie kartelu ich nie znajdą, gdyż nie wiedzą o jego przyjaźni z właścicielem mieszkań, i Pablo mu uwierzył. Właściciel apteki, także znajomy Corralesa, prowadził działalność przemytniczą. Polegała ona na obchodzeniu amerykańskich przepisów celnych stanowiących, że na teren Stanów Zjednoczonych wolno wwieźć taką ilość leków,

która przeznaczona jest do osobistego użytku, i że należy mieć przy sobie kopię recepty. Farmaceuta wszedł w układ z lekarzem, wspólnie wypisywali i sprzedawali za tysiące dolarów fałszywe recepty, które trafiały na drugą stronę granicy. Byli drobnymi szmuglerami, lecz chlubili się swoją działalnością i jak dotąd nie wpadł ani jeden z ich mułów; stanowiło to godny odnotowania rekord. Corrales szczerze się z nich uśmiał, gdyż

przemyt kartelu wart był miliony. Dante Corrales wkrótce przestanie się śmiać. – Dokąd się wybierasz? – spytał Corrales, który siedział na kanapie, ubrany w koszulkę bez rękawów i dżinsy; na jego kolanie leżała butelka pacifico. Nie ruszał się z kanapy od paru dni, oglądał seriale, wpadał w szał, a później znów się uspokajał. Jego lewa ręka w dalszym ciągu wisiała na temblaku, bandaże na ramieniu były codziennie zmieniane.

– Przyniosę coś do jedzenia na lunch – odparł Pablo. – Przynieś dla wszystkich. – Dobra. Pablo zadrżał i wyszedł na korytarz. Znalazł się na schodach i zszedł na parter, a gdy otworzył drzwi prowadzące do alejki na tyłach apteki, czekali tam już na niego ludzie Castilla. Było ich trzech, mieli na sobie długie płaszcze, pod którymi kryła się broń. – On tam jest? – spytał jeden z

nich, młody gówniarz imieniem Josée, który kiedyś postawił się Corralesowi podczas akcji szmuglerskiej w Nogales; Castillo powiedział, że teraz on będzie dowodził gangiem. Pablo skinął głową. – Są dwie kamery, uważajcie na nie. I niech mi Bóg wybaczy. – Bóg nie ma z tym nic wspólnego – oznajmił José. – Nic a nic… Pablo odszedł na bok i wybrał numer.

– To ja. – Moi ludzie wchodzą na górę? – spytał Castillo. – Tak. – Dobrze. I pamiętaj, chcę zobaczyć zdjęcie trupa. – Nie chce pan z nim nawet porozmawiać? – Co by to dało? – Może jest mu przykro, może się panu odpłaci. – Odpłaci się nam na pewno, i to z nawiązką. Lada chwila.

*** Corrales wstał i poszedł do sypialni. Maria nadal leżała na

łóżku, ubrana w koszulę nocną, i czytała magazyn o modzie. Majtki podjechały jej wysoko na tyłek i przez chwilę Corrales zapragnął na nią wskoczyć; wiedział jednak, że by się opierała, prychała i stękała. Ostatnimi czasy zrobiła się z niej okropna przygnębiona suka. Corrales znów by powtórzył, żeby uzbroiła się w cierpliwość, że

Zúñiga zgłosi się do nich i pójdzie na współpracę, że przekonają go, by im dopomógł. Mieli masę forsy, lecz nie ośmielali się chodzić w pobliże hotelu i brać z sejfu, który się tam znajdował. Tamte gnoje już załatwili Ignacia, a Castillo kazał obserwować hotel przez okrągłą dobę, siedem dni w tygodniu, czekając na powrót Corralesa. On zaś widział tylko jeden sposób na to, by przeżyć: musi przystąpić do konkurencyjnego kartelu. Potrzebował ochrony, gdyż

Fernando miał do dyspozycji wszelkie środki i tylu ludzi, że mógł go ścigać w każdym zakątku świata. W głębi duszy Corrales wiedział, że pewnego dnia odwróci się od kartelu, który zamordował mu rodziców. Wykorzystał kartel, na ile się dało. Lekkomyślna decyzja o tym, by za pieniądze kartelu sfinansować remont hotelu, zamiast spłacić Gwatemalczyków, przypuszczalnie wykluła się w jego podświadomości. Chciał, by go nakryto, chciał, by sprawa się

rypła i żeby został zmuszony do odejścia. Właśnie dlatego przygotowywał się na ten dzień od lat, gromadząc kluczowe informacje: dane dostawców i przemytników z całego świata, w tym głównych kontaktów, czyli Ballesterosa w Kolumbii i Rahmaniego w Wazyrystanie; numery rachunków bankowych i wyciągi, nagrania rozmów telefonicznych oraz kopie e-maili, które pogrążą zarówno Castilla, jak i samego Rojasa. Przekaże

Zúñidze tajne informacje o funkcjonowaniu kartelu Juárez, które pozwolą jego dawnemu znienawidzonemu wrogowi przejąć działalność w mieście. Jednak Zúñiga jak do tej pory nie odbierał jego telefonów. Corrales wysłał nawet Pabla do jego domu, lecz Zúñiga za pośrednictwem swoich zbirów kazał mu się wynieść pod groźbą wszelkich konsekwencji. Corrales zamontował dwie bezprzewodowe kamery

obserwacyjne na akumulatory obok mieszkań i apteki; jedna znajdowała się w korytarzu przed drzwiami, a druga na klatce schodowej przy tylnych drzwiach budynku. Mały monitor stojący na blacie kuchennym śnieżył; Corrales dostrzegł go kątem oka. Zaklął, zwlókł się z łóżka i poszedł sprawdzić, co jest grane. Jego pistolet Five-seveN leżał na blacie obok monitora i tylko to sprawiło, że nie zabili go od razu. Uwagę Corralesa zwróciło

szuranie stóp za drzwiami. Sięgnął po broń. José, mały szczur, którego Corrales osobiście wyszkolił, kopnięciem otworzył drzwi i wymierzył z pistoletu do Corralesa. Ten już odwracał broń w jego stronę. Przez pół sekundy spoglądali na siebie. W oczach José pojawił się błysk, coś jakby poczucie winy; po chwili wykrzyknął imię Corralesa. Ten wypalił raz, szybko jak błyskawica, trafiając José prosto w

głowę. Dwóch następnych drani wbiegło za nim do środka, lecz Corrales już skoczył za barek, który dobrze go zasłaniał. José zwalił się na podłogę, nad jego lewym okiem ziała wielka rana. Z sypialni dobiegł głośny krzyk Marii, jeden z mężczyzn odwrócił się i umknął korytarzem. Corrales wykrzyknął jej imię, ściągając na siebie ostrzał drugiego, który skoczył do pokoju stołowego i rzucił się za kanapę.

Corrales wybiegł zza barku i z głębokim rykiem, wydobywającym się z trzewi, okrążył kanapę i znalazł się z gnojkiem twarzą w twarz. Ten spojrzał na Corralesa i bez słowa uniósł pistolet w geście kapitulacji. Miał szesnaście lat, może nawet nie. Corrales wypalił mu dwa razy prosto w twarz. Maria krzyknęła imię kochanka. Huknęły dwa strzały. Corrales wpadł do sypialni w chwili, gdy ostatni sicario, mocno

wytatuowany drań, którego pierwszy raz widział, odwrócił się w jego stronę. Corrales w ułamku sekundy zobaczył, że Maria leży rozciągnięta na łóżku, a jej koszula nocna nasiąka krwią. Bezgłośnie wyszeptała jego imię. Nagle dwie rzeczy zdarzyły się równocześnie. Sicario ryknął: „Pierdol się, vato!” i uniósł broń. Corrales otworzył usta, wstrząśnięty widokiem swojej

konającej kochanki. Jednocześnie naciskał spust pistoletu, biegnąc w stronę tamtego drania. Wyciągał go w jego stronę, jakby to była szpada. Ostatnie dwa pociski wbiły się bezgłośnie w ciało, wystrzały osmaliły koszulę sicario, który posłał dwie kule w sufit. Runął z impetem na płaski telewizor, przewracając go, a sam upadł twarzą na wykładzinę. Corrales zakrztusił się od swędu prochu, spalonej tkaniny i skóry. Z korytarza dobiegły krzyki.

Aptekarz Paco i jego żona wołali do swoich dwóch synów, aby ci uciekali z mieszkania. Corrales stał, jego pierś unosiła się i opadała; nawet oddychanie zdawało się zbyt bolesne. Zachłysnął się, a łzy wstrzymywane przez lata wreszcie trysnęły z oczu, gdy wszedł na łóżko i położył dłoń na twarzy Marii. Drżały mu ręce i usta, myśli ogarnął bezładny gniew; zerknął na trupa sicario i trzy razy nacisnął spust, lecz pistolet tylko stukał

bezużyteczny. Co teraz? Następny magazynek, bo na zewnątrz mogą się czaić kolejni zabójcy. Zerwał temblak i czując tępy ból w ramieniu, popędził do kuchni. Naładował pistolet i wrócił do pokoju, żeby wziąć Marię na ręce i wynieść ją z mieszkania. Ramię paliło go jak ogień, lecz trzymał pistolet w zaciśniętej dłoni. Farmaceuta wykrzykiwał jego imię, gdy Dante wbiegł na klatkę i wybiegł na zewnątrz. Skierował się do miejsca, w którym zwykle

parkował samochód. Auto stało, Pablo opierał się o maskę. – Uderzyli na nas! – zawołał. – Wsiadaj, musimy uciekać! Pablo tylko na niego spojrzał oszołomiony, a potem sięgnął za pasek i wyjął broń. Tego Corrales się nie spodziewał, poczucie zdrady odebrało mu oddech. Odwrócił się w stronę drzwi, jednocześnie usiłując unieść pistolet i strzelić do chłopaka, którego uważał za zaufanego przyjaciela.

Pablo strzelił pierwszy, lecz trafił w Marię; Corrales oddał dwa strzały, a Pablo obiegł samochód, chcąc się za nim schować. Jeden pocisk trafił go w brzuch, a drugi w rękę. Osunął się na ziemię, jęcząc, i ponownie uniósł pistolet. Corrales wpakował jeszcze dwie kule w jego pierś. Zataczając się, dotarł do auta i położył Marię na ziemi. Płacząc, otworzył tylne drzwi i z wysiłkiem wepchnął swoją martwą dziewczynę na siedzenie. Wtedy wsiadł i odpalił silnik. W oddali

wyły syreny, gdy ruszył, zdzierając gumę z opon. Chmura spalin owionęła ciało Pabla. Ranczo Zúñigi Juárez, Meksyk Czujki kartelu Juárez obserwowały, jak Corrales jedzie gruntową drogą w stronę domu Zúñigi. Nic nie mógł na to poradzić. W małym osiedlu mieszkaniowym, od którego odbijała szutrowa droga,

postawiono dwóch ludzi na posterunku; Corrales zauważył ich na dachu jednego z budynków. Ich zaś z pewnością obserwowali ludzie Zúñigi, którzy byli rozmieszczeni wzdłuż ogrodzenia na parkingu obok wolno stojącej stodoły od północnej strony domu. Za samochodem Corralesa musiał się ciągnąć obłok kurzu, gdy podjechał na gazie pod bramę niedawno naprawionej bramy domu Zúñigi, tej samej, którą tamtej nocy wysadził, aby dać

konkurentowi nauczkę. Wyskoczył z auta, porwał Marię na ręce i zaniósł ją do bramy. – Zúñiga! Zabili mi kobietę! Musisz ze mną porozmawiać, proszę cię. Musisz mnie wysłuchać! Padł na kolana i zaczął szlochać w zakrwawioną pierś Marii. Wtem coś głucho stuknęło i zajęczały silniki. Dante uniósł głowę i przez łzy zobaczył, że żelazne skrzydła bramy się rozsuwają. Na końcu podjazdu ukazał się Zúñiga z dwoma

ochroniarzami.

35 Rewelacje i odległości

Siedziba Sekcji Przeciwdziałania Dywersji DEA San Diego, Kalifornia Moore siedział pożyczonym od

w boksie jednego ze

śledczych, który poszedł na spotkanie. Nigdy nie był w tej części gmachu, w której agenci specjalni, chemicy, farmakolodzy i analitycy mieli swoją siedzibę. Ich zadanie było szeroko zakrojone, polegało na koordynowaniu działalności Homeland Security i centrum wywiadowczego DEA w El Paso. Skomputeryzowany monitoring i śledzenie przepływu substancji kontrolowanych miały zapewnić partnerom dopływ informacji na bieżąco. Zdarzało się

nawet, że wypływały stąd propozycje przepisów prawnych. Było to imponujące zgromadzenie ekspertów, wielkie biuro tętniące życiem przez okrągłą dobę; Moore usłyszał słowa jednego z analityków, który powiedział: „Kartele narkotykowe nigdy nie kładą się spać”. To samo odnosiło się do talibów. Wisiorek wyjęty przez Moore’a z dłoni Ruebena został już przekazany do mobilnego laboratorium Agencji, które

przybyło

przed

półgodziną.

Technicy w vanie korzystali z nowej szybkiej platformy analiz DNA, która była w pełni zautomatyzowana; opracowano ją w Centrum Medycyny i Nanobiologii Stosowanej należącym do Wydziału Medycznego Uniwersytetu Stanu Arizona. Próbki porównywano z krajowymi bazami danych należącymi do DEA i FBI, a także międzynarodowymi, takimi jak baza Interpolu, do którego należały

Pakistan

i

Afganistan;

wyniki

powinny być za parę godzin, a nie jak dawniej po upływie tygodni lub miesięcy. Nowe konsorcjum bezpieczeństwa ustanowione przez Komisję Europejską podczas tworzenia siódmego programu ramowego (między innymi wiązał on ze sobą wszystkie inicjatywy badawcze podejmowane w krajach Unii Europejskiej) wspomagało projekt, który mógł doprowadzić do stworzenia jeszcze dokładniejszej i pełniejszej bazy

danych kryminalistycznych.

I tu pojawiał się problem. Analiza DNA pozwoli znaleźć odciski palców Ruebena, lecz Moore wątpił, czy w zbiorach istniała jakakolwiek próbka należąca do któregoś z terrorystów, którzy przedostali się tunelem. Technicy powiedzieli, że mogą przeprowadzić badanie rodowodowe opracowane przez ośrodek DNAPrint Genomics z Sarasoty na Florydzie; pozwoliłby on zbadać mikroskopijne znaki

genetyczne na molekułach DNA, często występujące wśród pewnych grup ludzi. Dobra próbka pozwoliłaby ustalić, czy podejrzany wywodzi się z Indian amerykańskich, z Azji PołudniowoWschodniej, Afryki subsaharyjskiej, z Europy, czy też u jego przodków mieszały się geny owych grup. Analiza sekwencji DNA pozwala stwierdzić, jaki jest kolor skóry, oczu, włosów, kształt twarzy oraz wzrost danej osoby. Moore spierał się z Towersem,

który twierdził, że wisiorek nie stanowi dowodu na to, iż terroryści przedostali się na terytorium Stanów Zjednoczonych; Rueben mógł go od kogoś kupić i nosić jako talizman. Został dźgnięty nożem, może trzymał wisiorek w dłoni, by ocalić się przed śmiercią. Towers wskazał również, że wielu Meksykanów – a także młodych Amerykanów mieszkających w pobliżu granicy – fascynowało się terroryzmem i terrorystami. Niektórzy tragarze trafiający do

więzień mieli na przedramionach tatuaże w języku farsi, jednak próby powiązania ich z organizacjami terrorystycznymi takimi jak Hezbollah i inne spełzły na niczym. Wyrostki po prostu zamieniły Człowieka z Blizną na innego, jeszcze bardziej bezwzględnego bohatera. Moore odparł, że gdyby Ansara żył, zgodziłby się, iż terroryści pokonali tunel. Ansara znał Ruebena, chłopak nie żywił fascynacji dla złoczyńców z

Bliskiego Wschodu. Wisiorek jakoś trafił do jego rąk, były na nim zadrapania, jakby zerwano go z łańcuszka wiszącego na czyjejś szyi. Tak uważał Moore i w związku z tym zadzwonił do zastępcy dyrektora O’Hary z Wydziału Operacji Specjalnych, aby podzielić się swoimi przemyśleniami. O’Hara odparł, że jeśli Moore jest pewny, zawiadomi samego prezydenta; na pewno jednak przekaże wiadomość o możliwości sforsowania przez

terrorystów granicy czterem wielkim ośrodkom Homeland Security w Michigan, Kolorado, Pensylwanii i Marylandzie, w których analitycy już monitorują działalność grupy specjalnej. Poziom zagrożenia dla wszystkich lotów krajowych i zagranicznych był już na poziomie oznaczonym przez kolor pomarańczowy; O’Hara będzie za tym, by poziom zagrożenia dla bezpieczeństwa narodowego także zmieniono z żółtego na pomarańczowy.

FBI i CIA już wysłały zespoły, których zadaniem było odnalezienie policyjnych radiowozów i furgonetek. Moore powiedział, że skontaktuje się ze swoim najlepszym informatorem na terenach plemiennych północnego Wazyrystanu. Właśnie zamierzał to zrobić, kiedy odebrał wiadomość tekstową od Leslie. Pytała, dlaczego nie odpowiedział na kilka SMS-ów. Moore tylko westchnął. Jeśli zacznie teraz prowadzić z nią

pogawędki, ujawni się jego przygnębienie; w tej chwili lepiej dla niego było nie utrzymywać żadnego kontaktu, niż utrzymywać zły. Wszedł do książki adresowej, by odszukać numer Neka Wazira, który zapisał pod nazwą nw33. Starzec odebrał po trzecim dzwonku. – Moore, miło mi pana słyszeć. Jutro zamierzałem do pana zadzwonić. – A zatem pana uprzedziłem. Dobrze, że jeszcze nie położył się

pan spać. Ja także się cieszę, że pana słyszę. Naprawdę się cieszył, bo coś między nimi zaszło. Wazir nie był jeszcze jednym zwykłym płatnym informatorem, którego przedstawił mu Rana. Połączyła ich wspólna żałoba po śmierci Rany i pytanie, na które Moore jeszcze nie udzielił odpowiedzi: „Co było najtrudniejszą rzeczą, jaką zrobił pan w życiu?”. Wazir zawahał się, a potem rzekł:

– Chciałbym mieć dla pana dobre wieści. Moore znieruchomiał. – Co się stało? – Dostałem wiadomość o pańskim koledze Gallagherze. Mówił pan, że zaginął. – Nie żyje? – Żyje. – A zatem go mają. Ile chcą? – Moore, nie rozumie pan. – Chyba nie. – Wyślę panu zdjęcia, które dzisiaj dostałem. Zrobiono je jakiś

tydzień temu, w pobliżu granicy. Widać na nich pańskiego kolegę Gallaghera. Spotyka się z Rahmanim. – Muszę to sprawdzić. Może działać pod przykrywką. – Nie sądzę, Moore. Nie mam dowodów, tylko słowo ludzi, których opłacam, ale słyszeli, że to Amerykanin Gallagher zabił Ranę. Na to także nie mam dowodów. Jedynie pogłoski. Ale jeśli są prawdą, to Gallagher nie jest pańskim przyjacielem. Boję się, że

mógł spowodować wielkie szkody i ściągnąć wielkie nieszczęście na pański kraj. – Rozumiem. Gdzie jest teraz Gallagher? – Nie wiem. – Może go pan dla mnie odnaleźć? – Przycisnę swoich ludzi. – Dziękuję. Będę czekał na zdjęcia. – Oczywiście. Coś jeszcze? – Owszem, jest coś jeszcze. Dzwonię, bo wydaje się, że ktoś

sforsował nasze granice. Możliwe, że talibowie przeszli tunelem z Meksyku do Stanów. Wyruszyli z miasta Mexicali i dotarli do Calexico w Kalifornii. – Słyszałem o tych miastach. – Jeden z nich prawdopodobnie nosił wisiorek, Rękę Fatimy. Wyślę panu zdjęcie. Wiem, że to może nic nie znaczyć, ale czy mógłby pan przejrzeć swoje informacje i zdjęcia i sprawdzić, czy któryś z widocznych na nich talibów nosi taki wisiorek?

Wazir zachichotał pod nosem. – Nie bierz tego do siebie, przyjacielu, ale ujawniają się twoje uprzedzenia. A jeśli to grupa Żydów śpieszyła na ceremonię obrzezania? – Czy ja czegoś nie rozumiem? – Żydzi sefardyjscy ten sam wisiorek nazywają Ręką Miriam. – O kurna. To za dużo jak na moją głowę. – Na szczęście ma pan za przyjaciela wykształconego muzułmanina.

Najprawdopodobniej pańskie pierwsze przeczucie było trafne. Przyjrzę się tej sprawie. I zaraz wyślę zdjęcia Gallaghera. – A ja dopilnuję kwestii wynagrodzenia. – Dziękuję, Moore. Niech pan na siebie uważa. Zadzwonię, jak tylko się czegoś dowiem. Moore przerwał połączenie i wysłał zdjęcie wisiorka, które zrobił smartfonem. Siedział w boksie, z drżeniem myśląc o informacji o Gallagherze. Zdjęcia,

które przyśle Wazir, mogą przedstawiać zdrajcę… Do sali wbiegł Towers. – Znaleźliśmy policyjne samochody! W tej samej chwili zadzwonił telefon Moore’a. Wzdrygnął się, widząc numer; to był Zúñiga. Skinął na Towersa, żeby poczekał, i pokazał mu ekran, na którym widać było tożsamość dzwoniącego. Towers skinął głową i czekał, jego oczy się rozszerzyły. – Hola, señor Zúñiga –

odpowiedział po hiszpańsku Moore. – Hola, señor Howard – rzekł Meksykanin, posługując się fałszywym nazwiskiem Moore’a. – Bardzo chciałbym pana zabić za to, co mi pan zrobił, za wszystkie straty, których mi pan przysporzył. Mimo to mam dla pana bardzo korzystną propozycję. Telefon Moore’a zapiszczał, sygnalizując przychodzącą wiadomość; był to e-mail od Wazira. Moore skrzywił się i

odparł: – Proszę mówić, señor. – W moim pokoju siedzi obecnie pan Dante Corrales. Mówi, że kartel zabił jego kobietę, a on chce do mnie przystąpić. Podobno zna tajemnice kartelu. Twierdzi, że może mi pomóc zadać kartelowi cios i spowodować upadek Rojasa. Mówi, że ma dowody, które pozwolą tego dokonać. – Wobec tego jest bardzo cennym nabytkiem dla nas obu. – Bardziej dla pana. Dostarczę go panu pod dwoma warunkami.

Wedle moich obliczeń wart jest około miliona dolarów. Chcę także zapewnienia, że ani ja, ani moi ludzie, ani organizacja nie ucierpią. Moore wstrzymał uśmiech. Sam diabeł nie zmusiłby władz Stanów Zjednoczonych do tego, aby przekazał milion dolarów w ręce meksykańskiego barona narkotykowego. Moore musiał zweryfikować, czy Corrales ma jakąkolwiek wartość. Jeśli jąma, trzeba będzie w inny sposób

wyciągnąć go od Zúñigi, łotra, który został już wystarczająco sowicie opłacony. – Señor, to mnóstwo pieniędzy, a my nawet nie wiemy, ile wart jest Corrales. Proponuję, abyśmy spotkali się we trójkę. Niech Corrales udowodni nam swoją wartość, mam do dyspozycji kilka sposobów, by go prześwietlić. Jeśli wszystko pójdzie pomyślnie, zorganizuję wypłatę i przejmę tego człowieka. Jeżeli obaj dojdziemy do wniosku, że nie jest aż tak

użyteczny, jak nam się zdawało, wówczas przekażemy go władzom i zastanowimy się nad inną metodą rozbicia kartelu Juárez. To, co stało się w San Cristóbal, było nie do przewidzenia. Musi mi pan uwierzyć. – Sam ocenię, w co mam wierzyć. I chcę panu przypomnieć, że nie możemy przekazać Corralesa policji federalnej. Ma tam zbyt wielu sojuszników. – Przekażemy go meksykańskiej marynarce. Słyszałem, że tylko im

można ufać. Zúñiga się zaśmiał. – Ja też tak słyszałem. Kiedy może pan tu przybyć? – Dziś wieczorem, powiedzmy o dwudziestej. Spotkamy się tam gdzie zawsze. Ich czujki przez cały czas będą nas śledzić. – Bardzo dobrze, señor. Wyślę po pana swoich ludzi. Moore wyłączył aparat. – Corrales poszedł do Zúñigi. Być może ubijemy interes i zyskamy kluczowego świadka.

– Doskonale. – Jeszcze jedno, zanim powiesz mi o tych samochodach. Najlepiej, jak ci coś pokażę. Moore otworzył wiadomość i powiększył zdjęcie zrobione za pomocą długiego obiektywu; widać było na nim Gallaghera, który siedział z Rahmanim przed namiotem w górach Wazyrystanu. Ludzie Wazira zdobyli informację niezwykłej wagi; obraz sprawił, że Moore’owi przeszły ciarki po plecach. Znał Gallaghera od lat i

nawet przeprowadził wspólnie z nim kilka akcji, między innymi tę, która polegała na zapewnieniu ochrony pułkownikowi Chodajowi. Wazir powiedział, że to ludzie Rahmaniego odpowiadali za morderstwo pułkownika; wynikało z tego, że Moore od początku mógł zostać wystawiony przez swojego towarzysza. – Ten z lewej to mój kolega. Muszę to wysłać O’Harze. Ten facet może być umoczony, a jeśli tak, to ma dostęp do naszych informacji.

Nie wiem, ile im przekazuje, ale… – Moore westchnął, uświadomiwszy sobie grozę sytuacji. – Mamy gigantyczny problem. Towers zaklął z niedowierzaniem. – Prześlij te obrazki, a potem obgadamy spotkanie z Zúñigą. – Co z tymi samochodami? – Sądzimy, że rozdzieliły się po odjeździe sprzed domu, ale później wszystkie wzięły kurs na południe, wjechały na Drugą Ulicę i ruszyły w kierunku lotniska. Wszystkie

cztery auta znaleźliśmy w hangarze od południowo-wschodniej strony. Nie są zarejestrowane jako samochody policji w Calexico. Zostały skradzione i profesjonalnie przemalowane tak, aby wyglądały jak wozy policyjne. Na kilku był jeszcze mokry lakier. Pracownicy hangaru nie wiedzą, jak pojazdy się w nim znalazły, niczego nie widzieli. Zrobimy naloty na wszystkie warsztaty samochodowe i lakiernicze w okolicy. – Rejestry wylotów?

– Mamy je, ale FAA ma dokumenty jedynie na dwie trzecie przelotów małych samolotów. Jeśli nasze ptaszki stamtąd odfrunęły, to samolotem, którego nie zdołamy namierzyć… – Jasne… – Chciałbym, żebyś się mylił. To była gromada mułów, którzy opracowali sobie dobry plan ucieczki. Zwinęli prochy i zamierzają je opylić. Nic więcej. – Zobaczymy, co pokaże analiza DNA.

– Mam nadzieję, że będzie negatywna. Moore prychnął. – Jeśli nie, to będzie znaczyło, że przepuściliśmy pod nosem oddział terrorystów, którzy już przebywają na terytorium Stanów. Moim skromnym zdaniem będzie to nieco większy zgryz niż batalia z Jorge Rojasem. Towers przysunął się do niego. – Przypomnę ci, że jesteś specem od walki z terroryzmem. Chcę wiedzieć, kim, u diabła, są te

dranie i co teraz porabiają. – Już się tym zająłem. Może nasz chłoptaś Corrales coś wie. Odezwał się telefon Towersa. Moore słuchał uważnie: wielka strzelanina w aptece w Juárez. Miejscowa policja zidentyfikowała zwłoki jednego z zabitych; był to Pablo Gutierrez, sukinsyn, który zamordował agenta FBI, kolegę Ansary. – A zatem dopadli Pabla – rzekł Moore. – Kto według ciebie to zrobił?

– Myślę, że rozwalili go swoi. Polują na Corralesa, Pablo należał do jego gangu sicarios. – Wiesz, jak to potwierdzić? – spytał Moore. – Wszyscy z otoczenia Corralesa będą padać jak muchy. *** W ciągu pół godziny Moore odbył wideokonferencję z dyrektorem Slaterem i jego zastępcą O’Harą w związku ze

zdjęciami Gallaghera. Obaj potwierdzili, że Gallagher nie prowadzi żadnej supertajnej operacji i wszystko wskazuje na to, że się zbiesił. Pozostawało ustalić, czy opłacają go talibowie, kartel albo nawet armia pakistańska; jednak działający na tym terenie agenci otrzymali rozkaz schwytania go lub zabicia. Wszystkie znane mu kody dostępu do baz danych Agencji zostały skasowane w ciągu doby od jego zniknięcia, lecz Gallagher był

tęgim hakerem, który znał sposoby obejścia zabezpieczeń komputerów i systemów komunikacyjnych; poza tym, jak zauważył Slater, mógł mieć wspólnika. Nadeszły wyniki badań DNA potwierdzające, że na wisiorku znajdowały się fragmenty tkanek Moore’a i Ruebena; wykryto na nim jednak jeszcze inne, przypuszczalnie należące do mieszkańca Bliskiego Wschodu lub Afryki subsaharyjskiej. Moore poszedł do vana, w którym

mieściło się mobilne laboratorium, i pokazał jednemu z techników zdjęcia przysłane przez Wazira. – To przypuszczalnie ten człowiek – oznajmił specjalista, stukając palcem w zdjęcie mułły Abdula Samada. – Całkiem dobrze pasuje do charakterystyki. Moore przyjrzał się fotografii, szukając wzrokiem naszyjnika lub wisiorka, który jednak mógł się kryć pod koszulą Samada. Odwrócił się do Towersa. – Nadal tego nie kupujesz?

– No dobra, kupuję. A teraz wybacz, bo muszę wyjść i się wyrzygać. Moore westchnął. – Mnie też się zbiera. Wyszli z furgonetki i ruszyli do głównego gmachu; czekał tam na nich agent Whittaker. – Wracam prosto z Minnesoty, mam dobre wieści – zaczął. – Udało się przechwycić drugą część transportu broni. – Doskonale – powiedział Towers, a potem odczytał

wiadomość ze swojego smartfona. – Mam tu nowe informacje. Policja z Juárez przejęła resztę, którą wieziono fordem explorerem. Nakryli trzech sicarios i dwóch zabili. – Odzyskali forsę? – spytał Whittaker. – Tego nie wiem. Dwóch prysnęło piechotą, to oni mogą mieć forsę. Jeszcze ich nie ujęto. – Uważasz, że jeśli gliny z Juárez przyskrzynią tych z kasą, dostaniemy ją? – zapytał Moore.

Whittaker westchnął z rezygnacją. – Słuszna uwaga. To nie jest Kansas ani Minnesota. Komenda policji w Delicias Juárez, Meksyk Była siedemnasta, inspektor Alberto Gómez przed chwilą opuścił komendę. Zmierzał w kierunku swojego samochodu stojącego na parkingu na tyłach budynku. Odebrał telefon od

Dantego Corralesa, który poinformował, że znajduje się na ranczu Zúñigi. Kartel podobno wiedział, że tam jest, i Dante obawiał się ataku. Chciał, by policja federalna wzmocniła ochroniarzy Zúñigi. Gómez był w rozterce, ale postanowił wysłać tam dwa patrole, w sumie czterech ludzi. W ubiegłym tygodniu pomalowano mur z pustaków, który był pomazany graffiti, lecz młode łobuzy już zdążyły

zapaskudzić go sprayem. Gómez pokręcił z niesmakiem głową i wsiadł do samochodu. Sięgnął ręką do stacyjki, gdy usłyszał pukanie w szybę. Odwróciwszy głowę, zobaczył wymierzony w swoją twarz pistolet Glock z przykręconym tłumikiem. – Otwórz okno – nakazał mężczyzna. Był ubrany w czarne dżinsy, czarną koszulę i długą skórzaną marynarkę. Gómez nie widział jego twarzy. Włożył kluczyk do stacyjki i

przyszło mu na myśl, żeby ruszyć z piskiem opon i odjechać. Jednak powstrzymała go iskra ciekawości… a także obawa, że zostanie trafiony kulą w głowę. Wcisnął klawisz i szyba się odsunęła. Napastnik przystawił Gómezowi pistolet do skroni. – Wiesz, że to jest komenda policji? – Wiem. Ale to, co trzymam na muszce, trudno nazwać policjantem. Broń. Gómez uniósł wzrok. Mężczyzna

był po czterdziestce, miał ciemnawą skórę i był nieogolony; gęste czarne włosy nosił upięte w kucyk. Dobrze mówił po hiszpańsku, ale nie był Meksykaninem. W jego oczach płonął dziwny blask. – Wyjmij ją bardzo powoli i podaj mi. Gómez spełnił polecenie, a nieznajomy wsunął pistolet za pasek. – Otwórz tylne drzwi. Gómez zrobił, co mu kazano, a

napastnik wsiadł na tylne siedzenie. – Jedź. – Mogę zapytać dokąd? – Wyjedź z parkingu na drogę. – A jeśli odmówię? – Wtedy twój mózg rozpryśnie się po całym samochodzie – odparł ponurym głosem mężczyzna. – I nie będę się nad tym zastanawiał. Zrozumiałeś? Gómez wyjechał z parkingu i włączył się do gęstego ruchu ulicznego.

– Zadam ci proste pytanie: czy to ty wydałeś na nią wyrok śmierci? – Na kogo? – Na Glorię. – Nic ci nie powiem. – Powiesz, żeby ocalić rodzinę. Gómez zesztywniał. – Kim ty jesteś? – Przyznaj się, że to ty kazałeś ją zabić, i twoja rodzina będzie żyła. To proste. Dla ciebie już jest za późno, ale ich oszczędzę. Przez całe życie utrzymywałeś ich i chroniłeś, udawałeś wzorowego obywatela, a

przez długie lata miałeś drugą rodzinę, którą był kartel Juárez. Gómez nie mógł się dłużej powstrzymać. – Coś ty, kurwa, za jeden? – ryknął. – Czy kazałeś ją zabić?! – To nieważne. Nieznajomy wystrzelił tuż nad ramieniem Gómeza, pocisk wybił okrągły otwór w przedniej szybie; Gómez wzdrygnął się, w uchu boleśnie mu zadzwoniło. – Czy kazałeś ją zabić?!

– Jeśli się przyznam, zostawisz w spokoju moją rodzinę? – Przyrzekam. – A więc tak, to ja kazałem ją zabić – powiedział Gómez i zakrztusił się. – Zatrzymaj się. Gómez zatrzymał samochód i zobaczył, że coś białego błysnęło w lusterku. Jakiś van. Mężczyźni w czarnych bojówkach i hełmach, z pistoletami maszynowymi w dłoniach, otaczali samochód, mierząc do Gómeza. Nie była to

policja federalna ani miejscowi gliniarze. – Kim jesteś? – spytał ponownie Gómez. – Przyjacielem kobiety, którą zabiłeś. Była agentką amerykańskiego wywiadu. Gómez zamknął oczy, ramiona mu opadły. Uniósł ręce. – Jest gorzej, niż przypuszczałem. – Tak – potwierdził nieznajomy. – O wiele gorzej.

*** Moore wysiadł z samochodu, gdy agenci skuli Gómeza kajdankami i

zaprowadzili do vana. Towers czekał na niego, spoglądając na dachy domów, szukając wzrokiem czujek. Moore odpiął magnetofon cyfrowy, który miał przypięty do wewnętrznej kieszeni, i podał szefowi. – To oraz dowody zebrane przez Glorię powinny wystarczyć aż nadto. Jak sądzisz, ilu Gómez może

nam wydać? – Myślę, że będzie gadał – odparł Towers. – Zdaje mi się, że okaże się dla nas wielce pomocny. I doceniam to, że okazałeś tyle opanowania. Sam bym skurwiela chętnie rozwalił. – Spójrz – powiedział Moore, unosząc drżącą rękę. – Ona wciąż się rwie, żeby nacisnąć spust. Towers klepnął go w ramię. – Potrzebna nam dzisiaj była jakaś krzepiąca wiadomość. Teraz możesz iść coś zjeść przed wielką

randką. – Zerknął na zegarek. – Cholera, musimy się ruszyć. Więzienie Cereso Juárez, Meksyk Dyrektor więzienia Salvador Quinones nie odebrał telefonu od Fernanda Castilla, gdyż pilnował na dziedzińcu, by któryś strażnik nie zastrzelił żadnego ze zbuntowanych więźniów. To była mała potyczka, brało w niej udział zaledwie około tuzina

pensjonariuszy; jeden z nich zamordował Feliksa, sprzedawcę lodów, pięćdziesięciodziewięcioletniego ojca trójki dzieci, którego jedyną winą było to, że niósł pociechę nieszczęśnikom, rozdając im zimne smakołyki. Zasztyletował go młody gangster. Cholerna szkoda. Kiedy trzyma się trzy tysiące facetów w ośrodku mającym zaledwie tysiąc pięćset miejsc, nerwy puszczają dzień w dzień. Quinones chciał rozwiązać ten

problem i zmienić złą opinię więzienia słynącego z gwałtownych buntów, zezwolił więc, by pensjonariusze kupili sobie odrobinę komfortu. Wolno im było wynajmować cele z toaletami i prysznicami, kupować małe lodówki, kuchenki, wentylatory i odbiorniki telewizyjne, a nawet za miesięczną opłatą oglądać kablówkę. W paru celach zainstalowano klimatyzację. Więźniowie mogli przyjmować wizyty małżonek w specjalnych

celach, płacąc dziesięć dolarów za noc. W istocie Quinones stworzył coś w rodzaju małej więziennej gospodarki z prywatnymi sklepikami; więźniowie pozbawieni własnych funduszy mogli zarabiać przy wykonywaniu dorywczych prac w sklepikach. Usiłował podkreślać aspekt humanistyczny swoich metod, jednak wiedział, że koniec końców jego wysiłki zostaną zapomniane lub zlekceważone. Poza tym jego pensja dyrektora betonowego

przybytku wznoszącego się niczym alabastrowy olbrzym otoczony ogrodzeniem i drutem kolczastym nie wystarczy na opłacenie nauki dwóch synów w amerykańskim college’u. Kiedy więc Fernando Castillo zaproponował szczególnego rodzaju układ i jął rzucać liczbami, od których usta Quinonesa same się otworzyły, zgodził się bez wahania. – Cześć, Fernando. Wybacz, że nie odebrałem twojego telefonu.

– W porządku. Chcę, żeby sześciu ludzi pojechało do domu Zúñigi i zlikwidowało Dantego Corralesa. Jest tam teraz. – Zajmę się tym. – Bardzo cię o to proszę. Wysłałem swoich, żeby go załatwili, a on wszystkich ukatrupił. I oby twoi chłopcy lepiej się spisali. – Nie martw się, Fernando. Kiedy Dante zobaczy, kto po niego przychodzi, zmoczy się w spodnie. Ci, których Quinones miał na

myśli, należeli do gangu Azteków. Dziesięć minut później wszyscy stali w jego gabinecie; mieli ręce pokryte tatuażami i ogolone głowy, a ich twarze wykrzywiał grymas. Podejrzewali, że w więzieniu dzieje się coś niedobrego. – Ależ skąd – uspokoił ich Quinones. – Mam dla was robotę. Dostaniecie więcej, niż zdołalibyście zarobić przez rok. Ja zapewniam broń i samochody. Wy musicie tylko wykonać robotę i wrócić do więzienia.

– Wypuszczasz nas? – zapytał najniższy, do którego pozostali zwracali się po prostu Amigo. – Wszyscy odsiadujecie wyroki za morderstwo, zgadza się? Jaką różnicę zrobi jedno więcej? – A jeśli nie wrócimy? – dociekał Amigo. – Wtedy nie dostaniecie forsy. A my powiemy kumplom, że zdradziliście tych, którzy pozostali. Przyjdą po was nocą. Wiecie, co się stanie. W sumie powodzi wam się tutaj doskonale, mieszkacie w

najlepszych warunkach. Dobrze o was zadbałem. Teraz nadszedł czas, żebyście zrobili coś dla mnie.

36 Zona de guerra7

Na trasie do rancza Zúñigi Juárez, Meksyk Parterowy budynek będący siedzibą Border Plus, firmy energetycznej należącej do Zúñigi, miał na zapleczu rampę załadunkową oraz piwnicę, w

której stały przyczepy traktorowe; obok znajdowało się drugie wejście z drugą rampą wystarczająco dużą, by zmieścił się na niej samochód. Jeden z sicarios Zúñigi czekał na Moore’a, który wjechał na rampę. Przesuwana brama otworzyła się i chudy chłopak z kępką włosów pod dolną wargą i w kapturze na głowie dał mu znak, machając ręką. Moore zaparkował wóz, a inny sicario z nieodzownym tatuażem i kolczykami na ciele oklepał go w poszukiwaniu broni;

później kazał mu wsiąść na tył tego samego rangerovera, którym jeździł gruby Luis Torres. Moore wzdrygnął się na wspomnienie śmierci Torresa w San Juan Chamula. Szyby rovera zostały niedawno przyciemnione, w środku znajdowało się trzech mężczyzn, których Moore nie znał. Ten, który siedział obok, wymierzył do niego z pistoletu i powiedział: „Hola”. Uśmiechnął się przy tym, jakby to było jego pierwsze ważne zadanie; miał wielką frajdę

z tego, że trzymał Moore’a na muszce. Zúñiga wykorzystywał budynek jako punkt przeładunkowy i przesiadkowy, obserwatorzy kartelu Juárez mogli się jedynie domyślać, co dzieje się w środku. Widzieli wjeżdżającego rangerovera, lecz nie wiedzieli, ilu ludzi siedzi w środku i ilu wyjeżdża. Czasem w takich wymianach brały udział aż cztery pojazdy. Był to prosty, lecz dość skuteczny sposób ukrywania, kto odwiedza ranczo

Zúñigi, ile towaru jest wwożone, a ile wywożone. Moore zakładał, że rover jest dobrze znany czujkom kartelu Juárez. Używano go jako głównego pojazdu wymiany; Zúñidze prawdopodobnie chodziło o to, aby tamci myśleli, że on i jego ludzie nie są świadomi obecności szpiegów. Jakakolwiek była prawda, Moore rozsiadł się wygodnie i rozkoszował wycieczką. Gangsterzy pozwolili mu zatrzymać smartfona, nieświadomi,

że dzięki temu Towers może słuchać wszystkiego, co dzieje się wokół Moore’a. Smartfon oraz nadajnik GPS wszczepiony w ramię Moore’a miały zwiększyć jego poczucie bezpieczeństwa. Można wskoczyć do dołu pełnego węży z butelką surowicy, lecz ukąszenie będzie bolało tak czy inaczej. Zerknął na sicario, który mierzył do niego z pistoletu. Chłopak miał osiemnaście lat, może nawet nie, a w prawym uchu kolczyk w kształcie czaszki.

– Co słychać, ziomal? Chłopak parsknął śmiechem. – Podobasz mi się. Mam nadzieję, że puści cię żywego. Moore uniósł brwi. – On ma łeb na karku. – Jest zawsze smutny. Moore prychnął. – Gdyby tobie wróg zabił żonę i synów, też byś był zawsze smutny. – Zabili mu rodzinę? – Widzę, że jesteś nowy. – Opowiedz mi, jak to się stało – zażądał chłopak.

Moore uśmiechnął się do niego krzywo i zamilkł. *** Kwadrans później dojechali do bramy domu Zúñigi; samochód wtoczył się na podjazd i do czterostanowiskowego garażu. Moore’a wprowadzono do salonu, który Zúñiga z pomocą profesjonalnego dekoratora wnętrz urządził w stylu południowego zachodu. Krzyże, strzały,

wielobarwne gekony i rzeźby z piaskowca zdobiły ścianę obok imponującego gazowego kominka, którego płomienie oświetlały granitowy gzyms. Podłogę przestronnej izby zasłaniały kolorowe indiańskie dywany, wokół kominka stały meble przykryte skórami dzików. Na kanapie siedział Dante Corrales ubrany w czarną jedwabną koszulę; jego ręka wisiała na temblaku. Miał oczy nabiegłe krwią, z trudem wstał na

widok zbliżającego się Moore’a. Zúñiga stał za kanapą z piwem w dłoni. Westchnął głęboko. – Señor Howard, przed chwilą zjadłem obfity obiad i zaczynam zasypiać. Przejdźmy od razu do rzeczy. – Co to za jeden? – spytał Corrales. – Wspólnik od interesów – warknął Zúñiga. Twarz Corralesa wykrzywiła się w grymasie. – Nie, nie. Powiedziałem ci,

dlaczego tu przyszedłem i co razem zrobimy. Tylko ty i ja, nikt więcej. – Dante, jeśli jesteś wart tyle, ile mówisz, sprzedaję cię jemu – odparł ze śmiechem Zúñiga. – Sprzedajesz mnie? Co jest, kurwa? Moore uniósł dłoń. – Spokojnie. Jesteśmy tutaj po to, by sobie nawzajem pomóc. Jego smartfon zaczął wibrować. Skrzywił się i postanowił zignorować połączenie. Nagle, zanim ktokolwiek zdążył

się odezwać, na zewnątrz gruchnęły strzały. Oczy wszystkich skierowały się na wykuszowe okna we frontowej ścianie domu. Supermarket Dollar Tree Sherman Way Północne Hollywood, Kalifornia Samad, Talwar i Niazi chodzili między półkami w supermarkecie, usiłując kontrolować swoje reakcje. Inni klienci w Dolar Tree nie zwracali na nich większej uwagi.

Arabowie byli ubrani jak meksykańscy robotnicy imigranci w dżinsy, flanelowe koszule i czapki bejsbolowe. Mówili do siebie po hiszpańsku, a Talwar raz po raz szturchał Samada, by wyrazić swoje niedowierzanie dla cen: – Jeden dolar? Za wszystko? Tylko jeden dolar? Uniósł koszyk, w którym znajdowały się ser z jalapeño i torebka z Burger King Onion Rings. Niazi parsknął i spojrzał na niego przeciągle.

– Jeden dolar. – Dotknął torebki suszonej wołowiny, którą miał w koszyku; widniało na niej oznaczenie „50% ceny”. – Widzisz? Jeden dolar. I półdarmo. Talwar stał między półkami, w jego oczach zebrały się łzy. – Wszystko w Ameryce jest niezwykłe, wszyscy tak dużo mają. Można kupować te rzeczy tanio. Nie wiedzą, jak jest u nas. Nawet woda jest luksusem. Nie wyobrażają sobie. Dlaczego oni otrzymali te dary, a my nie?

Samad spojrzał na nich z ukosa i odetchnął głęboko. Spodziewał się takich reakcji swoich ludzi, gdyż nigdy nie wyjeżdżali z kraju. To, co zobaczyli w Meksyku, nie różniło się wiele od slumsów na Bliskim Wschodzie. Jednak ta część Ameryki była zupełnie inna. W Los Angeles jechali Rodeo Drive, ulicą pełną luksusowych sklepów, takich jak Chanel, Christian Dior, Gucci, Jimmy Choo, Valentino i wiele innych; widzieli godny pożądania świat, który jego ludzi musiał

przyprawić o zawrót głowy. Z otwartymi ustami spoglądali na wille, które w gruncie rzeczy były pałacami; Samad z ironią zauważył, że bogacze mieszkają na wzgórzach, a ci, którym powiodło się gorzej, zamieszkują w dolinie. Samochody, ubrania, restauracje fast food, reklamy – wszystko wydawało im się niesłychanie pociągające, jego zaś głęboko odstręczało. Widział to wszystko w Dubaju w swoich studenckich czasach i rozumiał, że pod powłoką

obfitości najczęściej kryje się moralne bankructwo. Bogactwo nie jest tym, co muzułmanie powinni darzyć miłością; powinni kochać Allacha i wykorzystywać swoje środki do spełniania jego nakazów i oddawania Mu czci. – Talwarze, nie przydawaj wartości rzeczom materialnym – powiedział twardszym tonem. – Nie tego pragnął dla nas Allach. Przybyliśmy tutaj w określonym celu. Jesteśmy narzędziami

Allacha. To wszystko jedynie nas rozprasza. Po chwili zastanowienia Talwar kiwnął głową. – Nie mogę powstrzymać zazdrości. Urodzić się wśród takiego bogactwa… urodzić się i nie musieć przez całe życie o wszystko walczyć. – To właśnie odebrało im siłę, zabiło ich boga i zatruło serca i umysły, a przy okazji także żołądki. Ale jeśli chcesz spróbować ich śmieciowego jadła i napojów

gazowanych, nie krępuj się. Czemu nie? One nie zepsują naszych dusz. Nie trać jednak z oczu naszego posłannictwa, nie zazdrość tym ludziom. Ich dusze są czarne. Podwładni Samada skinęli głowami i poszli dalej. Mułła zatrzymał się przed workiem plastikowych żołnierzyków w różnych kolorach: brązowych, zielonych i czarnych; było ich czterdzieści osiem sztuk, przedstawiali postacie w rozmaitych pozycjach. Zdziwił się,

że Amerykanie w taki sposób pokazują swoje siły zbrojne dzieciom, uwieczniając wojskowych w plastiku. Jeden trzymał na ramieniu wyrzutnię rakiet; Samad uśmiechnął się ironicznie. Postanowił kupić zestaw. Cena wynosiła jednego dolara. Napełniwszy koszyki śmieciowym jedzeniem, przyborami toaletowymi i wszystkim, na co im przyszła ochota, wsiedli do hyundaia

accenta i pojechali do Studio City; tam znajdowała się ich kwatera, w mieszkaniu na piętrze domu przy Laurel Canyon Boulevard. Grupa ludzi Rahmaniego w Los Angeles – czterech mężczyzn, którzy przebywali w Stanach Zjednoczonych od pięciu lat – przywitała ich z otwartymi ramionami. Jedli i śmiali się, gdy wieczorem spotkali się po raz pierwszy, i rozmawiali o ucieczce zamachowców z Meksyku.

Przyjaciel Rahmaniego Amerykanin Gallagher, którego mułła zwerbował z CIA, zorganizował akcję w Calexico; to on kazał przemalować samochody i przebrać grupę przyjmującą za miejscowych policjantów. Ten przemyślany manewr pozwolił im bezpiecznie dojechać na lotnisko w Calexico. Tam przybysze pożegnali się z resztą grupy. Właśnie wtedy także Samad zaczął opowiadać swoim podwładnym o większym planie; poczucie pewności dawało

mu to, że w tamtej chwili nikt już nie może ich złapać i przesłuchać. Rahmani bezwzględnie nakazywał, by członkowie zespołów dopiero w ostatniej chwili dowiedzieli się o szczegółach akcji; było to zabezpieczenie na wypadek, gdyby któryś wpadł. Otrzymali instrukcje, żeby nie dać wziąć się żywcem… W sumie miało ich być osiemnastu, sześć trzyosobowych zespołów. Jednak ten dureń Ahmad Legari dotarł tylko do Paryża, dlatego jeden zespół miał zaledwie

dwóch członków. Legariego zastąpi jeden z dwóch, którzy niebawem przybędą do miasta San Antonio. Sześć zespołów, sześć wyrzutni rakiet. – Jakie są cele? – pytał raz po raz Talwar; to on przeszedł rozległe szkolenie z obsługi przenośnej wyrzutni pocisków rakietowych. Jego oraz pięciu innych wzięła pod swoje skrzydła armia pakistańska. Wywieziono ich na półpustynny teren w pobliżu Muzaffargarh i przez dwa tygodnie ćwiczyli

wystrzeliwanie rakiet do nieruchomych celów. Rahmani dobrze zapłacił wojsku za zorganizowanie tego poligonu. – Będziemy strzelali do budynków federalnych? Do szkół? – dopytywał się Talwar. Wsiedli do jednosilnikowej cessny, która miała ich dostarczyć do Palm Springs; pilot, rzecz jasna, pracował dla Rahmaniego. – Och, Talwarze, nasz plan jest nieco ambitniejszy – odparł z uśmiechem Samad.

Teraz zmierzali do tymczasowej kryjówki w Studio City, a Samad dokonywał w pamięci szczegółowego przeglądu planu akcji. Nauczył się go na pamięć; puls mu przyśpieszył, gdy myślał o nadchodzących dniach… Ranczo Zúñigi Juárez, Meksyk Moore podbiegł do okna i odsunął zasłonę. Przed domem Zúñigi znajdowały się potężne

reflektory reagujące na ruch; w ich świetle Moore ujrzał dwa białe pick-upy pędzące w kierunku bramy wjazdowej. Były pomalowane tak jak radiowozy policji z Juárez i miały jej znaczki; jednak na platformie każdego z samochodów siedziało dwóch mężczyzn w cywilnych ubraniach. Moore aż otworzył usta na widok broni, którą trzymał jeden z każdej dwójki: był to lekki karabin maszynowy M249 kaliber 5,56 mm mogący wypluć z lufy od

siedmiuset pięćdziesięciu do tysiąca pocisków na minutę. Karabiny te przeznaczone były wyłącznie dla wojska. Moore musiał chwilowo odłożyć na bok pytanie, jak ci „funkcjonariusze” zdobyli tę broń, ponieważ ostrzeliwali z niej dwa czarne vany, które ich ścigały. Te zaś należały do meksykańskiej policji federalnej. Dlaczego, u diabła, miejscowi gliniarze strzelają do federalnych? Odpowiedź nadeszła w ciągu kilku sekund.

Moore był gotów założyć się o życie, że ci gliniarze wcale nie są gliniarzami; kiedy przebili się przez bramę, nie było już cienia wątpliwości. Wszyscy mieli ogolone głowy, a ich ręce pokrywały tatuaże. Albo ukradli samochody, ale dostali je od skorumpowanych funkcjonariuszy policji. Ochroniarze Zúñigi, których było w sumie sześciu, zajmowali pozycje wokół bramy; dwóch siedziało na dachu. Wszyscy otworzyli ogień do

intruzów. Moore usłyszał huk wystrzałów i przyśpieszył mu puls. Corrales podbiegł do niego i krzyknął: – Federalni usiłują mnie chronić! – Czemu mieliby to robić? – spytał ironicznie Moore. – Dlatego że twój kumpel inspektor Gómez ich przysłał? – Co jest, kurwa? Skąd go znasz? Moore chwycił go za szyję. – Jeśli ze mną pójdziesz, zaproponuję ci pełną nietykalność. Nie trafisz za kratki. Nie poniesiesz

żadnej kary. Chcesz załatwić kartel Juaerez? Ja także. Corrales był młody, a w obliczu pewnej śmierci nie wnikał w szczegóły. – No dobra, jak chcesz. Wypieprzajmy stąd! Pick-up pędził w kierunku okna, kierowca ani myślał się zatrzymywać. Moore i Corrales rzucili się do ucieczki, a samochód wbił się w ścianę frontową domu. Pustaki, płyty i szkło eksplodowały do wnętrza, silnik wył na pełnych

obrotach. Intruzi siedzący na przyczepie z wrzaskiem uskoczyli przed padającymi odłamkami. Dwóch ludzi Zúñigi, którzy przebywali w innej części domu, ruszyło pędem w stronę samochodu, którego przód tkwił w salonie; silnik pracował na jałowych obrotach. Ochroniarze Zúñigi prowadzili wymianę ognia z bandytami, którzy kryli się na przyczepie. Moore odważył się spojrzeć przez ramię i zobaczył, że kierowca otwiera drzwi i wysuwa

kałasznikowa. Wypalił na oślep, trafiając w ramię jednego z ludzi gospodarza. Moore i Corrales uciekali w ślad za Zúñigą, który był już w kuchni i wyjmował z szafki berettę. Przez wybity otwór w ścianie widać było drugi samochód policyjny, który skierował się w lewo, ku garażowi; ścigały go dwa vany policji federalnej. – Jeśli odetną nas od tamtych drzwi, nie wydostaniemy się! – krzyknął Moore, którego telefon

ponownie zaczął wibrować. To musiał być Towers; zapewne dzwonił po to, żeby ostrzec Moore’a przed atakiem. Nieco się spóźnił. Jeden ochroniarz Zúñigi na razie miał się dobrze, drugi dostał, ale nadal trzymał karabin. Obaj strzelali do kierowcy pick-upa, który odpowiadał ogniem. Wspierali go ci, którzy leżeli na przyczepie. Ściany pękały pod naporem kul. W chwili gdy pociski z karabinu

maszynowego uderzyły w kominek, Moore, Corrales i Zúñiga wybiegli na korytarz i skierowali się na tyły domu. Moore zaklął. Nie potrzebował lepszej motywacji niż to, co działo się za jego plecami. Strzelano wewnątrz domu, na zewnątrz również dudniły wystrzały; Moore’owi stanęło przed oczami wspomnienie z bazy Faraon w Afganistanie, w której noc w noc toczyli ze sobą batalie bogowie gromów i błyskawic. W mediach od lat określano Juárez mianem pola

bitwy, lecz Moore dopiero teraz w pełni zrozumiał powody. – Daj mi broń, kurwa! – wrzasnął Corrales. – Dawaj mi gnata, razdwa! Zúñiga puścił żądanie mimo uszu, wbiegli do głównej sypialni, w której stało łoże ze słupkami, wielkie jak basen. Ściany zdobiły oprawione wizerunki nagich kobiet oraz fantastyczne obrazy w stylu art deco przedstawiające południowoamerykańskie pejzaże, które musiały kosztować Zúñigę

fortunę. Moore miał niespełna dwie sekundy na podziwianie dzieł sztuki, nim zauważył broń. Był to nowoczesny belgijski pistolet tak chętnie używany przez gangsterów do strzelania do policji. Leżał na komodzie. Chwycił go, odbezpieczył i odwrócił się w stronę ciężkich kroków, które słychać było z korytarza. Jeden z tych, którzy przyjechali pick-upem, wymknął się ludziom Zúñigi i pędził w ślad za uciekinierami, trzymając pistolety w uniesionych

rękach. Moore oddał dwa strzały, trafiając go w lewą pierś i krocze. Następnie przetoczył się w bok, uskakując z linii ognia. Pociski poszły górą i uderzyły w sufit. Moore poczuł, że tynk sypie mu się do oczu. – Jasny gwint! – krzyknął Corrales, widząc precyzję jego strzałów. – Naprzód! – rozkazał Moore. Zúñiga wskazywał im drogę do łazienki; było tam wejście do

ogromnej garderoby szerokości co najmniej dziewięciu metrów, z toaletką pośrodku. Wsunął klucz do zamka wysokiej drewnianej szafy, otworzył ją, chwycił karabin i niemal wcisnął go Corralesowi do rąk. Przyniósł jeszcze jeden i rzucił Moore’owi, który zaklął zaskoczony. – Skąd tyje wytrzasnąłeś?! – zawołał agent. – Kupiłem na e-Bayu, gringo. Ruszcie się! Moore pokręcił głową ze

zdumienia, zaciskając dłonie na karabinie szturmowym M16A2 produkcji firmy Colt z magazynkiem na trzydzieści nabojów; była to większa i cięższa wersja karabinka M4A1, którym posługiwał się, będąc w Navy SEALs. Czym jeszcze zaskoczy go Zúñiga? Może w podziemnych garażu trzyma czołg Abrams M1A1? Moore dotknął dźwigienki selektora. Pozwalała ona

zabezpieczyć broń, a także wybrać ogień pojedynczy bądź serie po trzy pociski; dzięki drugiemu wariantowi można było oszczędzać amunicję. Wybrał strzały pojedyncze i nachylił się do Corralesa. – Tu się odbezpiecza, tępaku. – Obrócił dźwignię i z drwiącą miną uniósł kciuk. Chłopak odwzajemnił gest, pokazując mu środkowy palec. W tej samej chwili Moore uniósł karabin, machnął nim obok twarzy

Corralesa i trafił krępego typa, który stanął w drzwiach z pistoletem w dłoniach. Corrales wrzasnął i zaklął, a potem odwrócił się i patrzył, jak tamten pada niczym zakrwawiony worek. – O kurwa! – mruknął, ze zdumienia otwierając usta. Podbiegł do zabitego, schylił się i obejrzał tatuaż na jego bicepsach; był to okrągły rysunek przedstawiający azteckiego wojownika z wysuniętym językiem,

w którym tkwił kolczyk. – To nie są ludzie Fernanda – oznajmił Corrales. – Ten jest z gangu Azteków. Przysłali oddział zabójców z więzienia. – Wynajął ich twój dawny szef? – zapytał Moore. – Nie ma czasu! – krzyknął Zúñiga. – Tędy! Corrales wstał i ruszył w kierunku Moore’a. – Już po nas, frajerze. Już jesteśmy trupami. – Nie powiedziałbym.

Zúñiga znalazł się przed ścianą garderoby, w której były następne drzwi. Pogmerał nerwowo kluczem i w końcu je otworzył. Wsunął rękę do środka i zapalił światło. – Dokąd teraz? – spytał Corrales. – Na górę – odparł Zúñiga. – Kpisz sobie, staruszku? Jak się wydostaniemy? – Zamknij się! – Zúñiga spojrzał na Moore’a. – Señor Howard, proszę zamknąć drzwi! Moore spełnił polecenie. Zúñiga szedł wąskim korytarzem,

o którego ściany ocierali się ramionami. Dotarli do metalowych schodów z kilkunastoma stopniami prowadzących do następnych drzwi. Teraz Moore zrozumiał. Zmierzali na płaski dach garażu, na którym mogli się ukryć za nadmurówką i rynnami. Sprytny drań. Zúñiga musiał przeczytać Sztukę wojny Sun Tzu. „Nigdy nie atakuj pod górę, gdy wróg zajmuje teren położony wyżej; nie przypuszczaj ataku czołowego, gdy za plecami wroga znajdują się

wzniesienia; nie ścigaj go, gdy symuluje ucieczkę”. Drzwi się otworzyły i ukazali się dwaj ochroniarze Zúñigi przykucnięci obok nadmurówki, którzy prowadzili wymianę ognia z intruzami znajdującymi się na ziemi. Drugi z białych pick-upów, które wtargnęły na teren posiadłości, stanął przed drzwiami garażu, blokując wyjazd. Furgonetki policji federalnej znajdowały się jakieś trzydzieści metrów za nim, policjanci schyleni

za samochodami ostrzeliwali napastników. Z daleka dobiegał rytmiczny odgłos wirników helikoptera. Corrales podbiegł do nadmurówki i trzymając M16 w jednej ręce, posłał serię do vana, mierząc do mężczyzny z karabinem maszynowym przyczajonego za tylnym kołem. Moore chwycił Corralesa od tyłu pod brodą, dławiąc go i odciągając od murku. Pociski z karabinu maszynowego wbiły się w mur i

przeleciały w miejscu, w którym przed chwilą był gangster. – Schowaj się, do kurwy nędzy! – ryknął. Bał się, że młody dureń wystawi się na strzał i zginie, zanim zdąży coś ujawnić. Moore nie zapominał o pechu, który go prześladował. Zúñiga krzyknął do swoich ludzi, żeby go osłaniali. Przemknął wzdłuż nadmurówki do tylnej części dachu domu; w tamtym miejscu biegła rynna. – Tędy możemy zejść! – zawołał.

Moore skinął głową i chciał odwrócić się do Corralesa… W tej samej chwili drzwi prowadzące na dach garażu otworzyły się gwałtownie i wyskoczył z nich jeden z gangu Azteków; połowę jego twarzy skrywał cień. Uniósł kałasznikowa i posłał zabójczą serię. Pociski wbiły się w pierś Zúñigi, który zatoczył się tyłem ku nadmurówce. Reakcja Moore’a nastąpiła pół sekundy później, lecz nie zdołał ocalić szefa kartelu. Wpakował w

Azteka co najmniej dziesięć kul, które rzuciły go na drzwi. Osunął się, pozostawiając za sobą krwawy ślad na drewnie. Kiedy Moore odwrócił głowę, Zúñigi już nie było w polu widzenia. Przewinął się nad krawędzią i poleciał w dół. Moore podbiegł do murku i wyjrzał. Zúñiga leżał krzyżem na ziemi, jego koszula czerwieniła się od krwi. „Co pan może wiedzieć? Stracił pan kiedyś kogoś bliskiego,

młodego człowieka takiego jak pan? Wie pan, czym jest prawdziwy ból?”. Zúñiga zadał Moore’owi te pytania w kościele Najświętszego Serca. Obaj poznali prawdziwe cierpienie, a teraz jeden z nich znalazł ostateczną ulgę. Corrales podbiegł do Moore’a, rzucił jedno spojrzenie na Zúñigę, a potem zaklął na łotrów, którzy go zabili. Rzucił się do frontowej części dachu garażu i zaczął szaleć, zanim Moore zdołał go

powstrzymać. Zerwał temblak i nieco oszczędzając lewą rękę, puszczał serie na oślep. Zacisnąwszy zęby, Moore wyprostował się i skoczył w stronę idioty, który ściągał na siebie ogień ze wszystkich stron. Powalił Corralesa i wyrwał mu karabin, na potem wtoczył się na niego i rąbnął go potężnie w szczękę. – Dopierdolę ci naprawdę, jeśli zrobisz to jeszcze raz! Słyszysz? Corrales spoglądał na niego dziwnie.

Moore uprzytomnił sobie, że krzyczał po angielsku. – Jesteś zajebanym gringo! Coś ty za jeden? Uwagę obu zwrócił łoskot wirnika; zauważyli także intruza z karabinem maszynowym, który skierował ogień na nadlatującą maszynę. Reflektor helikoptera przesuwał się po dachach posiadłości. Pilot wykonał zwrot i posadził helikopter na rozległym podwórzu. Napis na kadłubie nie pozostawiał wątpliwości: „Policia

federal”. Iskry odbijających się od kadłuba pocisków dodatkowo oświetlały litery. Czyżby sojusznicy Corralesa przybyli po niego? Gdyby tak było, Moore prawdopodobnie nie byłby mile widziany. Wyjął telefon i odczytał ostatnią wiadomość od Towersa: „Jestem w helikopterze. Wsiadaj”. Uda się, pomyślał Moore. – O kurwa, patrz – powiedział Corrales, kiwając głową w kierunku helikoptera. – Zabawa

skończona, wszyscy idziemy do paki. – Nie, to moi ludzie – odparł Moore. – Jesteś gringo i robisz dla federalnych? – Podrzucą nas. Trzymaj się mnie. Proponuję ci układ o wiele lepszy niż ten, który miałeś z Zúñigą. Przekonasz się. Moore krzyknął do ochroniarzy na dachu, żeby go osłaniali, ci jednak posłali go do diabła. Skoczyli do drzwi i wbiegli na

schody prowadzące do domu. Pomógł Corralesowi pozbierać się i przejść przez murek do rynny; z wnętrza domu dobiegły stłumione odgłosy strzałów. Ludzie Zúñigi napotkali Azteków i bez wątpienia wyszli z tej potyczki na tarczy. Członkowie gangu zapewne już zmierzali na dach. – Nie dam rady po tym zleźć! – wrzasnął Corrales. Podmuch powietrza młóconego łopatami helikoptera smagał im twarze; maszyna za parę sekund miała

wylądować. – Złaź, do jasnej cholery! – ryknął Moore; przypomniał sobie głos instruktorów z czasów szkolenia kandydatów do Navy SEALs. Powtórzył komendę jeszcze dwa razy. Corrales trząsł się, lecz przełożył nogi za murek i oparł stopy o pierwszą obejmę. Posłużą jako szczeble, lecz Moore wcale nie miał pewności, czy Corrales zdoła po nich zejść ze swoją obolałą ręką. – Nie ma mowy – rzekł gangster,

usiłując się zniżyć do drugiej obejmy. Moore wrzasnął na niego ponownie. Drzwi prowadzące na dach otworzyły się gwałtownie. – Ruszaj! – zawołał Moore, odwracając głowę w stronę trzaskających o mur drzwi. Ukazało się w nich dwóch członków gangu Azteków; jeden miał kałasznikowa, a drugi dzierżył karabin maszynowy. Początkowo nie zauważyli

Moore’a. Ciśnienie powietrza poruszanego wirnikiem helikoptera zmusiło ich do zmrużenia oczu. Moore przykucnął, opierając plecy o nadmurówkę; kolbę karabinu oparł mocno o ramię. Piękna broń doskonale pasowała mu do rąk. Przez kilka sekund czuł się, jakby znów był w Fokach, a Frank Carmichael walczył u jego boku. Albo ze zdenerwowania, albo kierując się przeczuciem, przełączył dźwignię karabinu na trzystrzałowe serie i wymierzył w

tego, który miał karabin maszynowy. Pierwsze pociski rzuciły draniem, oddalając go od kumpla, który odwrócił głowę w stronę, z której padły strzały. Był to jego ostatni błąd, gdyż dzięki temu Moore bardzo wyraźnie zobaczył cel. Wszystkie trzy kule wbiły się w lewą stronę klatki piersiowej gangstera. Jeśli serce wciąż biło, gdy upadał na ziemię, byłby to istny cud. Moore odwrócił się, by zobaczyć,

jak sobie radzi Corrales. On zaś, usiłując opuścić nogi na następną metalową klamrę, wypuścił rynnę z rąk i runął w dół. Od ziemi dzieliły go trzy metry. Uderzył mocno stopami o ziemię, a potem przewrócił się na plecy obok Zúñigi i głośno krzyknął. Następnie zawył z bólu. Doskonale, pomyślał Moore. To znaczy, że patałach wciąż żyje. Dwaj funkcjonariusze policji federalnej pędzili w pełnym rynsztunku, trzymając w dłoniach

pistolety maszynowe Heckler & Koch MP5 kaliber 9 mm. – Idź z nimi! – krzyknął Moore do Corralesa. Młody gangster albo go nie usłyszał, albo stracił przytomność, bo się nie ruszył. Policjanci przypadli do ziemi, gdy zza węgła budynku ktoś ich ostrzelał; ogień błysnął co najmniej z dwóch luf. Moore pomknął wzdłuż nadmurówki do narożnika dachu i spojrzał w dół na dwóch członków gangu Azteków, którzy

przygwoździli federalnych. Nie mogli wiedzieć, kto ich trafił. Po chwili leżeli w kałużach krwi z oczami zwróconymi na postać, która szybko znikła za krawędzią murku. Był to ostatni widok, jaki ujrzeli. – Droga wolna, możecie iść! – zawołał Moore do funkcjonariuszy. Podbiegł do przeciwległego skraju dachu nad bramą garażu i zobaczył następne trzy samochody policji federalnej nadjeżdżające gruntową drogą. Jechały na sygnale z

migającymi kogutami. – Stój! Nie ruszaj się! – rozległ się głos zza pleców Moore’a. Chciał odwrócić lekko głowę, aby zidentyfikować napastnika, lecz nie było to potrzebne. Aztekowie nie brali jeńców, więc nie kazaliby mu stać. Ten głos zabrzmiał mu znajomo… – Señor, jestem z policji federalnej, tak jak pan – odrzekł Moore. Tamten wyjął karabin z rąk Moore’a i pistolet zza jego paska.

Moore nie uniósł rąk. Okręcił się, zaskakując napastnika. Nikt przy zdrowych zmysłach tak by się nie zachował, gdy ktoś trzyma go na muszce. Napastnik zaś nie był ani policjantem, ani członkiem gangu Azteków. Był nim młokos, który eskortował Moore’a w rangeroverze; powiedział, że ma nadzieję, iż Zúñiga puści go żywcem. W jego prawym uchu błyszczał kolczyk w kształcie czaszki.

– To pan ich na nas ściągnął! – zawołał chłopak. – Widziałem go. Nasz szef nie żyje z pańskiej winy! Jednym płynnym ruchem Moore uderzył go w nos twardą częścią wnętrza dłoni. Według od dawna pokutującej bajeczki można w ten sposób zabić. To nonsens. Moore chciał jedynie ogłuszyć żółtodzioba. Poza tym chłopak miał buzię ładną aż do przesady. Cofnął się, by krzyknąć, a Moore wyrwał mu karabin i rąbnął go kolbą w głowę. Młodzik upadł na dach garażu.

Jeszcze jeden unieszkodliwiony sicario. Moore podbiegł do rynny, zawiesił sobie karabin na ramieniu i przekroczył nadmurówkę. Był mniej więcej w połowie drogi do ziemi, gdy klamry puściły pod jego ciężarem i rynna oderwała się od ściany. To były zaledwie niecałe dwa metry, lecz poczuł w nogach siłę upadku. Nie miał jednak czasu na dalszą zwłokę; napodjeździe pojawiły się kolejne samochody policji federalnej. Przetoczył się,

wstał, i czując bolesne ukłucia w łydkach i udach, pobiegł do helikoptera. Stanął przy drzwiach, a Towers wciągnął go do kabiny. Corrales już tam był, jego oczy zwęziły się w grymasie bólu. Jeden z funkcjonariuszy zasunął drzwi. Dziób maszyny uniósł się i polecieli. Towers przystawił do ucha Moore’a dłoń zwiniętą w trąbkę. – Powiem tylko tyle: oby ten szczeniak okazał się kopalnią tajemnic.

Moore skinął głową. Zúñiga nie żył, toteż kartel Sinaloa na jakiś czas przestanie działać; będzie narażony na dalsze ataki i przejęcie przez kartel Juárez. Gdyby do tego doszło, oznaczałoby to, że grupa specjalna, której celem było rozbicie kartelu Juárez, zawiodła na całej linii. Imperium Rojasa jeszcze bardziej urosłoby w siłę.

37 Dwa rodzaje przeznaczenia

Siedziba Sekcji Przeciwdziałania Dywersji DEA San Diego, Kalifornia Dochodziła dwudziesta trzecia, gdy dotarli do siedziby DEA i

wprowadzili Corralesa do sali konferencyjnej. Na pokładzie helikoptera zajął się nim sanitariusz, który wiele razy go zapewniał, że nie złamał obu nóg, a kostka prawej nogi jest tylko zwichnięta. Gangster nadal mógł nią poruszać w pełnym zakresie. Moore i Towers oznajmili, że jeśli będzie nalegał, zawiozą go do szpitala, ale najpierw musi zacząć zeznawać. Corrales odmówił. Postanowili więc zabrać go do

siedziby Agencji i przekonać. W czasie jazdy Moore przedstawił Corralesowi złe wiadomości. Powiedział, że on i Towers są wielkimi wrednymi gringo, którzy działają z ramienia władz Stanów Zjednoczonych. Corrales zapytał, dla których agencji pracują. – Dla wszystkich – odparł ze złowrogim uśmieszkiem Moore. Corrales przyjął od Towersa piankowy kubek z kawą; zgarbił się nad stolikiem i potarł oczy. Wyrzucił z siebie wianuszek

przekleństw i dodał: – Chcę mieć na piśmie, że dostaję całkowitą nietykalność. I chcę adwokata. – Nie potrzebujesz adwokata – oznajmił Moore. – Jestem aresztowany, tak? Moore pokręcił głową i odpowiedział posępnym tonem: – Jesteś tutaj z powodu tego, co stało się z Marią. Znaleźliśmy jej zwłoki w willi Zúñigi. Co się stało? Pablo ją zabił? – Nie, to inni skurwiele zabili moją laskę. Zapłacą za to życiem.

– Kto jest twoim szefem? – spytał Moore. – Fernando Castillo. Towers skinął głową ze zrozumieniem. – Dowódca ochrony Rojasa. Nosi opaskę na oku, ma tylko jedno. – Wszyscy udają, że nie należą do kartelu. Los Caballeros. Gówno prawda! – Co chciałeś przekazać Zúñidze? – Znam nazwiska i rozmieszczenie dostawców i przewoźników na całym świecie. W

Kolumbii, w Pakistanie… Wiem rzeczy, w które wy, durne gliny, nigdy byście nie uwierzyli. Znam numery rachunków bankowych, mam kwity, nagrania rozmów telefonicznych, kopie e-maili, mam wszystko… – My też wszystko o tobie wiemy, Corrales. Wiemy, co stało się z twoimi rodzicami i kiedy przystałeś do sicarios – odparł Towers. – A zatem nie chodzi jedynie o Marię. Za nich także chcesz się zemścić, prawda?

Corrales wziął łyk kawy, jego oddech przyśpieszył. Nagle trzasnął ręką w stół. – Wszyscy pójdą na dno, do ostatniego! – Zabili także Ignacia, tego z hotelu – odezwał się Moore. – Miły był z niego facet, lubiłem go. – Chwileczkę, to jesteś ty– powiedział Corrales, otwierając szeroko oczy. – Wymknąłeś się moim chłopakom. Nazywasz się Howard. Moore wzruszył ramionami.

– Świat jest mały. – Panele słoneczne, takiego wała… – mruknął Corrales i zaklął. – Gdzie są te wszystkie informacje, które podobno masz? – zapytał Towers. – Na pendrivie. Mam dwie kopie w skrytkach. Nie jestem idiotą, więc przestańcie mnie tak traktować. Moore powstrzymał śmiech. – W takim razie musimy zrobić włamanie do banku, co? Corrales pokręcił głową i sięgnął

za jedwabną koszulę. Wyjął stamtąd cieniutki jak wafel pendrive wiszący na grubym złotym łańcuchu. Nośnik pamięci marki Super Talent o pojemności sześćdziesiąt cztery gigabajty także był pozłacany. – Wszystko jest tutaj. Międzynarodowy port lotniczy w Los Angeles Parking krótkoterminowy Airport Boulevard 9011

Samad i Niazi jechali hyundaiem accent za Talwarem, który prowadził furgonetkę stacji DirecTV; dostał ją od ludzi Rahmaniego mieszkających w Los Angeles. Podążając za niebieskimi drogowskazami, dotarli do stanowiska numer siedemdziesiąt dziewięć znajdującego się pięć minut jazdy od terminalu centralnego; można było do niego dojechać od północy i wschodu alejami La Tijera, Sepulveda, Manchester i Century. Myśleli o

tym, by skorzystać z długoterminowego parkingu C znajdującego się od południa w odległości, która mieściła się w zasięgu rakiet; dowiedzieli się jednak, że codziennie przyjeżdża tam na patrole dwóch policjantów na motocyklach, aby wypisywać mandaty właścicielom pojazdów niemających przednich tablic rejestracyjnych. Jedyną ochronę parkingu krótkoterminowego stanowił „patrol lotniskowych piesków”, jak określił go jeden z

ludzi Rahmaniego. Sprawdzano wyłącznie te pojazdy, którymi nikt się nie opiekował. Nie było więc powodów do zmartwień. Zamachowcy brali także pod uwagę parkingi w Inglewood i Huntington Park na północny wschód od lotniska, które pozwoliłyby uniknąć dodatkowych zagrożeń; jednakże Samad przekonywał, że wybierając parking krótkoterminowy, będą mieli więcej czasu na wyselekcjonowanie celu. Samolot

oderwie się od ziemi i skieruje nad Pacyfik zgodnie z procedurą ograniczania hałasu, a następnie zawróci i wejdzie na tor V-264, przeleci nad ich głowami w kierunku Inglewood i Huntington Park. Zarówno Rahmani, jak i amerykańskie władze nie mieli wątpliwości, że nie sposób zabezpieczyć teren na ziemi pod trasą przelotu samolotów. Oddziały Rahmaniego miały zatem wolną rękę w wyborze najlepszego miejsca do ataku.

Samad czuł ciarki na grzbiecie, ilekroć pomyślał o akcji. Jedenastego września dwa tysiące pierwszego roku bojownicy dżihadu okazali geniusz i bezgraniczną odwagę, a teraz, zgodnie z zapowiedzią, dżihad powróci na amerykańską ziemię. Teraz jednak gniew Allacha spadnie na Los Angeles, San Diego, Phoenix, Tucson, El Paso i San Antonio. Sześć samolotów, sześć lotnisk. Data: szósty czerwca.

Wielu braci muzułmanów się z tym nie zgadzało, lecz Samad głęboko wierzył, że liczba sześćset sześćdziesiąt sześć symbolizuje Koran i Allacha. Nie oznacza szatana czy imienia bestii, jak uważa wielu chrześcijan. Jest liczbą doskonałą. Taką samą doskonałością powinna się cechować jego akcja, perfekcyjnie zaplanowana i wykonana. Samoloty starannie wybrano po miesiącach obserwacji uśpionych agentów talibów i Al-

Kaidy pracujących na lotniskach i wokół nich. Całość działań nadzorował sam Rahmani, który przez setki godzin ściągał z internetu łatwo dostępne dokumenty: plany lotnisk i trasy odlotu samolotów, udostępnione przez Federalny Zarząd Lotnictwa; mógł je oglądać każdy, kto ma dostęp do sieci. Zapewnił sobie pomoc kilku programistów komputerowych, którzy stworzyli trójwymiarowe modele każdego ataku, pozwalające wprowadzać

różne koordynaty i określać promień zasięgu wystrzeliwanych rakiet. Dzięki owym danym i dzięki mocy Allacha, którą czuli w swoich sercach, w jednej chwili zasieją ogromne spustoszenie na ziemi wroga. Celem w Los Angeles był samolot Delta Airlines wykonujący lot numer 2965 do Nowego Jorku w niedzielę 6 czerwca o godzinie siedemnastej czterdzieści. Był to boeing 757 z dwoma silnikami

umieszczonymi w skrzydłach, wąskokadłubowy, zabierający na pokład dwustu dwóch pasażerów oraz rzecz jasna pilota, drugiego pilota i personel. Niedzielne loty najczęściej miały pełne obłożenie; latało nimi wielu biznesmenów i ludzi, którzy po krótkim urlopie wracali na Wschodnie Wybrzeże, by w poniedziałek rano stawić się w pracy. Pierwszym czynnikiem określającym cele i miejsce ataku były parametry broni.

Wyprodukowane w Pakistanie rakiety stanowiły element systemu Anza MK III, który samonaprowadzał się na cel za pomocą podwójnej wiązki promieni podczerwonych. Operator systemu nie musiał po odpaleniu wprowadzać żadnych korekt. MK III nie tylko podążał w ślad za celem, lecz także wybierał najkrótszą drogę przelotu, poruszając się z prędkością sześciuset metrów na sekundę. Jego głowica bojowa zawierała 1,42

kilograma materiału wybuchowego, który doszczętnie zniszczy silnik samolotu zamontowany na wsporniku pod skrzydłem, w niewielkiej odległości od kadłuba. Powstaną również wtórne uszkodzenia przewodów hydraulicznych i elektrycznych, urządzeń kontroli lotu i zbiorników paliwa; wszystko to mogło spowodować katastrofalną awarię. W listopadzie 2003 roku należący do linii DHL samolot A300 został trafiony w skrzydło

rakietą przeciwlotniczą podczas startu z Bagdadu. Pilot zdołał sprowadzić maszynę z powrotem na lotnisko i posadzić ją, gdyż uszkodzeniu uległo tylko skrzydło. Samad miał pewność, że żadnemu z jego ludzi podobna wpadka się nie przydarzy, bo pociski MK III z pewnością odnajdą najgorętsze źródło ciepła wydzielanego przez samoloty. Boeingi 757 będą się wznosiły powoli z pełną mocą silników, mając baki napełnione paliwem. Liniowce pasażerskie

właśnie wtedy są najbardziej podatne na atak. Spadną na gęsto zaludnione tereny, tysiące galonów płonącego paliwa spowoduje wielkie straty materialne i straty w ludziach. Zasięg pocisku MK III wynosił pięć tysięcy metrów, toteż aby go wystrzelić, należało namierzyć cel, gdy znajdował się poniżej pułapu trzech tysięcy metrów. Pozwalało to zmaksymalizować prawdopodobieństwo trafienia i zmniejszyć szanse załogi na

uratowanie samolotu. Maszyna przechyli się w stronę skrzydła, które zostało trafione. Najlepiej, gdyby silnik eksplodował, odrywając większą część skrzydła. Oznaczałoby to, że od tej chwili samolot i załoga są skazani na zagładę. Takie scenariusze mogły się rozegrać, gdyby wystrzelony został jeden pocisk, tymczasem Samad i wszystkie jego drużyny miały dwie wyrzutnie MK III i zamierzały ich użyć.

Jeden kierowca, jeden strzelec i jeden pomocnik do przygotowania broni. Całkowity czas na odpalenie rakiet i ewakuację: pół minuty. Na wypadek gdyby ktoś usiłował powstrzymać strzelca po pierwszym ataku, pomocnik był uzbrojony w dwa samopowtarzalne pistolety Makarow, karabin Kałasznikow oraz sześć granatów obronnych. Kierowca miał takie samo uzbrojenie. Zapasowy samochód z kierowcą będzie stał tuż przed pierwszym wozem.

Czy jakiś cywil czekający na parkingu może powstrzymać bojowników? Większość przypuszczalnie miała za uzbrojenie tylko telefony komórkowe i swoją złość. Może na miejscu trafi się paru gangsterów z South Central czekających na kumpli z Oakland lub Chicago, ale nawet gdyby się pokazali, bojownicy przygwożdżą ich do ziemi huraganowym ogniem. Samad i jego podwładni mogli podziękować władzom Stanów

Zjednoczonych za to, że nie zrobiły nic, by udaremnić ich plany. Wyposażenie samolotów pasażerskich w wojskowe systemy ochronne, takie jak flary, urządzenia zakłócające fale podczerwone czy lasery dużej mocy, mogące spalić czujniki na głowicach pocisków, albo wykorzystanie myśliwców do eskortowania samolotów startujących i lądujących na terenach zagrożonych – wszystkie tego rodzaju środki były zbyt

kosztowne w obliczu tego, co wysocy urzędnicy państwowi określali jako „brak wystarczającej ilości informacji wywiadowczych”. Federalny Zarząd Lotnictwa wydał oświadczenie mówiące o tym, że władze zapewniły liniom lotniczym pewne zabezpieczenie przed atakami, lecz nie było wiadomo, czy obejmuje ono także ataki pociskami klasy ziemia-powietrze. Samad mógł się śmiać. Na bramkach kontrolnych na lotniskach rewidowano pięcioletnie

dzieci, a tymczasem absolutnie nic nie zrobiono, by zapobiec atakom rakietowym. Allach akbar! Izraelczycy nie wpadli w polityczno-prawne grzęzawisko w związku z tą kwestią, częściowo dzięki świadomości, że nieustannie noszą na plecach tarcze strzelnicze. Wyposażyli samoloty linii El Al w wyrafinowane systemy antyrakietowe, które już dowiodły swojej skuteczności w jednym, ale za to bardzo znaczącym wypadku,

gdy boeing 757-300 zdołał uniknąć trafienia nie jednym, lecz dwoma pociskami. Rząd Izraela zaprzeczył, by samolot miał tego rodzaju urządzenia na pokładzie, podczas gdy w takie same zaopatrzona jest maszyna używana przez premiera tego kraju. Dojechali do północnowschodniej części parkingu. Hyundai miał wystarczająco duży bagażnik, by zmieściła się w nim wyrzutnia i rakiety; wystarczyło tylko ułożyć je pod odpowiednim

kątem. Tuż obok, od północnozachodniej strony, leżały boiska piłkarskie i koszykarskie Parku Zabaw imienia Carla E. Nielsena. Od prawej strony park ograniczało osiedle mieszkaniowe. Samad wysiadł i stanął, oddychając chłodnym wieczornym powietrzem. Talwar postawił samochód kilka stanowisk dalej, wysiadł i dołączył do towarzyszy. – Dotarcie tutaj było o wiele trudniejsze niż samo zadanie – oznajmił Niazi.

Samad się uśmiechnął. – Rozejrzyj się. Ci ludzie nawet nie kiwną palcem. Zostaną w samochodach i będą udawali, że oglądają serwisy informacyjne w telewizji. – Ktoś nagra nas telefonem komórkowym, kiedy będziemy wystrzeliwali drugi pocisk – zauważył Talwar. – Później pokażą to w CNN i wtedy wszyscy będą nas mogli oglądać. Na parkingu pojawił się samochód ochrony lotniska; Samad

uniósł do ucha telefon komórkowy i udał, że rozmawia. Wóz zatrzymał się przed grupą bojowników, szyba została opuszczona. – Powinni panowie wsiąść do samochodów – oznajmił znudzonym głosem czarnoskóry mężczyzna. Samad skinął głową, uśmiechnął się i machnął ręką. Ruszyli do swoich aut. Jutro wieczorem wrócą, by przeprowadzić próbę „na sucho”;

dzień później drużyny zajmą stanowiska i otworzą się przed nimi drogi ich przeznaczenia. Siedziba Sekcji Przeciwdziałania Dywersji DEA San Diego, Kalifornia Towers przekazał pendrive’a analitykom i najchętniej by z nimi pozostał, aby sprawdzić, czy Corrales naprawdę ma tak mocne dowody obciążające kartel, jak się przechwalał. Moore stwierdził, że

jego dusza rwie się do czynu, lecz ciało nie daje rady, dlatego pójdzie do hotelu i przyłoży głowę do poduszki. Sen przyszedł dopiero o drugiej i wtedy Moore znów znalazł się na dachu domu Zúñigi. Patrzył, jak pociski przeszywają pierś Franka Carmichaela, który runął z wysoka na ziemię. Sonia mówiła Moore’owi, żeby przestał płakać, że ma zadanie do wykonania; poza tym ocalił jej życie, a to także się liczy. Jednak nie wszyscy, z którymi pracował, kończą na

cmentarzu. Nie wszyscy. Była oszałamiająco piękną kobietą, a on czuł się winny, że tak o niej myśli. Zdawało mu się, że zdradza Leslie. Jednakże Leslie była daleko i oboje wiedzieli w głębi serca, że połączył ich jedynie przelotny romans; byli dwojgiem ludzi, którzy rozpaczliwie usiłowali znaleźć szczęście w kraju pełnym cierpienia i śmierci. Był gotów zakochać się w Soni, jej młodość bardzo silnie pociągała mężczyznę w jego wieku. Dopiero teraz

uświadomił sobie, że uratowanie jej było czymś znacznie ważniejszym niż częścią wykonywanego zadania. Towers zadzwonił o siódmej trzydzieści. – Jak się masz. – Jakoś się mam. – Potrzebuję cię tutaj. – Słyszę, że jesteś przemęczony. – Spędziłem tu całą noc. – Masz moje wyrazy uznania. – Przyjeżdżaj. Moore wygramolił się z łóżka,

włożył coś na siebie i wsiadł do wynajętego auta. Dziewczyna w Starbucksie zapytała go, czy dobrze się czuje. – Wczoraj w nocy paru typków próbowało mnie ukatrupić – zażartował. – Mój chłopak ciągle to robi – odparła. – Całą noc gra w Call of Duty, a później zrzędzi przez cały dzień jak ostatni patałach… Moore wziął kawę i podał kelnerce kartę kredytową. – Dzięki za wskazówkę.

Postaram się dzisiaj nie zrzędzić jak patałach. – Mrugnął do niej i wymaszerował. W siedzibie Agencji zastał Towersa, który wyglądał jak odgrzewana śmierć. Szef, który siedział z paroma analitykami, wstał, wziął teczkę pod pachę i gestem wskazał drzwi sali konferencyjnej. Gdy się tam znaleźli, Moore spytał o Corralesa. – Umieściliśmy go w tym samym hotelu i postawiliśmy paru ludzi do ochrony. Zdaje się, że paru

obserwatorów śledzi ten budynek. – Nic w tym dziwnego. – Mam wiadomości o radiowozach i furgonetkach policyjnych w Calexico. Znaleźli chłopaka, który je przemalował. Jeden z twoich go przesłuchał. Zidentyfikował twojego kumpla Gallaghera. – Czym właściwie zajmuje się Gallagher? Pracuje dla kartelu, dla talibów czy dla jednych i drugich? – Dowiesz się tego. Na razie wiemy tyle, że macie poważny

przeciek. – Powiedziano mi, że mogę mu ufać, że to porządny gość, agent terenowy sprawdzony w wielu akcjach… Co się mogło stać? – Forsa – odparł cierpko Towers. – Mam nadzieję, że płacą mu fortunę. Będzie jej potrzebował, żeby się przed nami ukryć. Mów, co z Rojasem? – Nie wiem, od czego zacząć. – Towers potarł oczy i odwrócił głowę. – Sytuacja jest, jak by to ująć, złożona…

– Co się stało? Corrales nie chce nam nic dać? – Ależ nie, ma pierwszorzędne materiały. Zidentyfikowaliśmy głównego dostawcę kartelu w Bogocie, niejakiego Ballesterosa. Współpracujemy z kolumbijskimi władzami, żeby go przymknąć, ale czas odgrywa kluczową rolę. Corrales miał nawet informacje o kryjówce Rahmaniego w Wazyrystanie. – Miło z jego strony. – Poszliśmy także tym tropem.

– No więc co cię gryzie? Towers wydął usta i znów się zawahał. – Pozwól, że zacznę od początku. Jorge Rojas to jeden z najbogatszych ludzi na świecie i jeden z najbardziej znanych w Meksyku. Zrobił dla narodu więcej niż rząd. To osobistość, święty. – A wszystko to finansował z handlu narkotykami, jego firmy utrzymują się dzięki forsie za prochy. Tysiące ludzi zmarły z winy tego gościa.

Towers machnął ręką, jakby zbywał ten argument. – Wiesz, kim jest szwagier Rojasa? To Arturo Gonzalez, gubernator Chihuahua. – Streszczaj się. – Rojas jest również za pan brat z przewodniczącym sądu najwyższego Meksyku. Spędził urlop z prokuratorem generalnym, jest ojcem chrzestnym jego najstarszego syna. – No i co z tego? Nie wątpię, że weekendy spędza w towarzystwie

prezydenta Meksyku. To nie zmienia faktu, że jest cholernym handlarzem narkotyków. Towers otworzył teczkę i przerzucił parę dokumentów. – Zleciłem, aby dowiedzieli się czegoś o meksykańskim rządzie, bo jestem laikiem. Posłuchaj: zgodnie z konstytucją z tysiąc dziewięćset siedemnastego roku stany oraz federacja są wolne i suwerenne, mają własne kongresy i konstytucje, natomiast dystrykt federalny ma jedynie ograniczoną

autonomię, własny kongres i rząd. – Zatem stany mają o wiele większą władzę. Co nas to obchodzi? – Ponieważ jest tam wystarczająco wiele czynników, które mogą sprawić, że Rojas nigdy nie stanie przed wymiarem sprawiedliwości. Gubernator Chihuahua, szwagier Rojasa, jest u siebie suwerenem i za nic nie wyda go sądowi federalnemu. A nawet gdyby to zrobił, Rojas trzyma w kieszeni sędziego sądu najwyższego

i prokuratora generalnego, więc wyszedłby na wolność. Na domiar wszystkiego najwyższy wymiar kary został zniesiony w roku tysiąc dziewięćset trzydziestym. Rojas nie zostałby skazany na śmierć. – Nie wiem, czy dobrze rozumiem. Straciliśmy troje dobrych agentów i absolutnie nic nie możemy wskórać? Corrales ma dowody, przekażmy je naszemu wymiarowi sprawiedliwości. Niech sąd skaże Rojasa za handel narkotykami i spiskowanie.

Towers uniósł ręce. – Nie tak prędko. Pomyśl o przecieku, o Gallagherze. Utrzymuje kontakt z Rahmanim, a Rahmani gada z Rojasem. Dwa lub trzy tygodnie zajmie uporządkowanie tych dowodów, a później musielibyśmy mieć nadzieję, że sędzia da wiarę Corralesowi, mimo że temu ewidentnie chodzi o zemstę. To nie jest dla nas korzystna okoliczność. I przez cały ten czas musimy mieć nadzieję, iż twój koleżka Gallagher

nie da cynku Rojasowi, że chcemy go oskarżyć, bo jeśli ten coś zwietrzy, zniknie. Idę o zakład, że na całym świecie ma posiadłości, o których nikt nie wie. Rozpłynie się w powietrzu, zniknie z mapy i znajdziemy go po długich latach, a może nigdy. – Mamy Sonię pod jego bokiem, on nie zdoła się ukryć. – Nie ma pewności, że Rojas ją zabierze. Zdołał zataić przed swoim synem współpracę z kartelem. Dlatego poczynania Soni były

bardzo utrudnione. Wiele razy próbowała zebrać dowody, wejść do jego komputerów, ale nigdy jej się nie udało. W całym domu ma zamontowane wykrywacze sprzętu elektronicznego, więc nie możemy nawet założyć mu podsłuchu bez jego wiedzy. Moore, kiedy rozpoczynaliśmy tę operację, nie mieliśmy pojęcia, że doprowadzi nas do kogoś takiego jak Rojas. Spójrz na Zúñigę, to typowy gangster, którego łatwo skazać. – Tak jak Nieblę w Chicago.

Więzili go w Meksyku jedenaście miesięcy, a później wydali go nam w ramach ekstradycji. – Dlatego że rząd Meksyku uznał go za szkodliwego. Nie miał tu żadnych sprzymierzeńców. Pracował dla Zúñigi, więc Rojas oczywiście podszepnął przyjaciołom, żeby się go pozbyć. Ale Rojas. Jezu Chryste, on trzyma świat za jaja. Jest meksykańskim świętym, wszyscy go ubóstwiają. Teraz z kolei Moore uniósł ręce. – A więc wszystko na nic?

– Czternaście agencji pracuje nad tą sprawą. Możemy przekazać dowody naszym i liczyć, że sprawa pójdzie po naszej myśli. Moore zamknął na chwilę oczy i pomyślał. – Nie zrobimy tego. Ani mi się śni. Musimy działać od razu, nie możemy czekać na ruch Rojasa. Po próbie zamachu się przyczaił. Jeśli teraz uderzymy w przemytników i dostawców, zorientuje się. Trzeba go dopaść od razu. – Musielibyśmy to zrobić w taki

sposób, żeby móc się wszystkiego wyprzeć. – Zadzwonię do kogoś, daj mi parę minut. – Chcesz kawy? Moore wskazał gestem kubek, który trzymał w dłoni. Towers tylko parsknął. – Nawet tego nie zauważyłem. Jestem naprawdę wykończony. Zaraz wrócę. Moore wybrał numer za pomocą skrótu, zbył asystentkę Slatera i poprosił go do telefonu.

– Rozumiem, że służył pan w zwiadzie marynarki wojennej. – Powiedziałeś to w czasie przeszłym. – Ahoj, kto był w piechocie morskiej, pozostanie w niej na zawsze, wiem. Wpadliśmy w poważne tarapaty, chciałbym, żeby ocenił pan sytuację okiem żołnierza, a nie szpiega. Jeśli rozumie pan, do czego zmierzam. Moore przedstawił sprawę, a gdy skończył, Slater zaklął. – Wydaje mi się, że rozumie pan,

o co proszę. – Musimy zabrać się do tego sprytnie, bardzo sprytnie. Byłoby łatwiej, gdyby można było skorzystać z pomocy kartelu Sinaloa albo Gwatemalczyków, ale tym draniom nie wolno ufać. – W Meksyku nie wolno ufać nikomu poza marynarką i właśnie dlatego chciałbym, żeby pan zadzwonił. – Wiem, że szkoliłeś się z nimi, podobnie jak ja. To porządni żołnierze. Są wśród nich

przynajmniej dwaj dowódcy, którzy sporo mi zawdzięczają. Jeśli jeszcze służą. Dobrze, zadzwonię. – Dziękuję panu. Moore rozłączył się i postawił kubek z kawą. Zamknął oczy i skierował do wszechświata prośbę o jeden atom sprawiedliwości. Wrócił Towers, w dalszym ciągu miał posępną minę; wdychał aromat kawy, którą ze sobą przyniósł. – Mam dobrą wiadomość – oznajmił Moore, budząc jego

zaciekawienie. – Slater zadzwoni do kolegów z meksykańskiej marynarki, którzy są mu winni przysługę. – Co ci chodzi po głowie? Moore wziął głęboki oddech. – To jasne, że nie możemy wciągnąć w naszą akcję ani amerykańskich, ani meksykańskich władz. Nasz prezydent musi mieć możliwość, by wszystkiemu zaprzeczyć, a gdybyśmy rozpoczęli oficjalne negocjacje z rządem Meksyku, Rojas dostałby cynk.

Możemy jednak ubić interes z siłami specjalnymi meksykańskiej marynarki wojennej. Zwerbujemy pluton lub dwa, tak aby komandosi nie zawiadomili władz. To są zabijaki, tylko marzą o tym, żeby sprzątnąć bandziora, przemytnika narkotyków. Będą na pokładzie okrętu, więc kiedy sprawa wyjdzie na jaw, będzie wyglądało na to, że sprawę załatwiła marynarka. Nasz prezydent będzie mógł wejść na podest i ogłosić, że nie ma z tym nic wspólnego.

Towers się uśmiechnął. – Zrobimy z nich komandosów najemników. – Mówię ci, pójdą na to. Powiedzą, że musieli działać na własną rękę, bo ich rząd jest skorumpowany. Wybierzemy się tam na ich zaproszenie, przeprowadzimy nalot na pałac Rojasa i dopadniemy drania. Niech Slater zapłaci marynarce, a komandosi będą mogli wszystko skonfiskować. – Najpierw trzeba będzie

wydostać stamtąd Sonię. – Bez dwóch zdań. – A Rojas? Co z nim zrobimy, jeśli go ujmiemy? – Jak to ujmiemy? Towers się żachnął. – Przyhamuj trochę. On jest jedynym człowiekiem, który wie, jak złożyć wszystkie kawałki w całość. – Mam pytanie: czy Corrales da nam tyle dowodów, żebyśmy mogli rozwalić kartel? Towers zmrużył oczy.

– Ten mały skunks wie więcej, niż przypuszczałem. Mamy tyle materiałów, że możemy poważnie nadwerężyć kartel. – No to pieprzyć Rojasa, nie będę się martwił tym, żeby go złapać. Zamierzam go sprzątnąć. – Jest cenniejszy żywy, ale przyznaję, że zachowanie go przy życiu spowodowałoby zagrożenie dla bezpieczeństwa i koszmar organizacyjny. Jeśli oddamy go meksykańskiej marynarce, oni także będą musieli go stuknąć, bo

w przeciwnym razie się wywinie. – A więc nie kombinuj za dużo. Pięć minut później zadzwonił telefon Moore’a. – Mam dobre wieści – oznajmił Slater. – Przed chwilą skontaktowałem się z marynarką meksykańską i załatwiłem pomoc oddziału ich sił specjalnych. Ahoj.

38 Tylko za zaproszeniem

Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta Meksyk Wszystkie informacje ze świata

biznesu, które tego ranka trafiły na biurko Jorge Rojasa, były krzepiące. Indeksy Dow-Jones, NASDAQ oraz S&P 500 wzrosły; IPC i Bolsa Mexicana de Valores, główne wskaźniki notowań akcji na meksykańskiej giełdzie papierów wartościowych, prezentowały się wyśmienicie. Szczególnie ważny był indeks IPC, gdyż na firmy Rojasa przypadało czterdzieści trzy procent akcji tego segmentu rynku. Inwestycje przynosiły solidny zwrot, firmy

donosiły o zwiększonych zyskach za kwartał. Dlaczego zatem Jorge Rojas ze smutkiem spoglądał na filiżankę porannej kawy? Powodów było wiele… Kłamstwo, które od lat wmawiał synowi… Strata ukochanej żony przynosząca ból każdego dnia… Nowe zagrożenie dla biznesu, który zarazem kochał i którego nienawidził. Co przypadło mu w udziale? Nie zbudował swego imperium na

łzach, lecz na pocie. Nie zdławił

przeciwników łzami, kiedy zadawali mu ciosy. Zawsze odpłacał im z dziesięciokrotną nawiązką. Miał pieniądze, miał armaty. Nie był jednak lepszy od żadnego z nich i wcale się nie różnił od łotrów, którzy sprzedawali prochy na boiskach szkolnych, od bandytów okradających własne babki po to, by karmić swój nałóg. Zamienił się w trupa odzianego w garnitur kuloodporny, siedział w

swoim zamczysku i użalał się nad utratą duszy. Nigdy nie dzielił się swoimi tajemnicami z Alexsi, ona jednak widziała jego ból i często sugerowała, by zasięgnął fachowej pomocy. Rojas nie chciał o tym słyszeć. Wysunie pierś do przodu i pójdzie dalej, tak jak zawsze, nawet wtedy, gdy spojrzał w martwe oczy swojego brata. Jeszcze raz zerknął na ekran smartfona. Pusto. Usiłował połączyć się z mułłą Rahmanim, on jednak nie odpowiadał. Komórka

Samada była wyłączona. Castillo powiedział szefowi, że policyjne radiowozy w Calexico zostały przemalowane, a za ich kierownicami siedzieli Arabowie; jakiś młodzik dostał pieniądze za pomalowanie aut. Rojas wywnioskował, że Samad zamordował Pedra Romera i wraz ze swoim orszakiem dostał się do tunelu. Ktoś wydał rozkaz zburzenia tunelu, żonę i córki Romera znaleziono martwe w ich domu, zostały zabite strzałami w

tył głowy; to była egzekucja, mówił Castillo. Corrales w dalszym ciągu się nie odnalazł, choć Fernando uważał, że przeszedł do Zúñigi. Doszło tam do wielkiej strzelaniny, Zúñiga zginął. Obserwatorzy donieśli, że z domu wyniesiono ciało kobiety. To mogła być Maria, dziewczyna Corralesa, lecz nikt nie rozpoznał samego Corralesa. Agenci federalni, którzy być może działali pod przykrywką, uciekli helikopterem. Obserwatorzy nie zdołali dobrze im się przyjrzeć.

Rojas obawiał się, że Corrales zgłosił się do władz meksykańskich bądź amerykańskich. Co gorsza, Fernando powiedział, że inspektor Alberto Gómez, który był najlepszą wtyczką w policji federalnej, zniknął. Nadszedł czas na to, by zamykać konta, przenosić pieniądze, opróżniać szuflady i zmieniać zamki w sejfach. Rojas osiągnął mistrzostwo w maskowaniu swoich związków z kartelem za pomocą legalnych firm, dzięki niezłomnie

lojalnym pracownikom, którzy nigdy nie zagrozili, że go wydadzą. Teraz wszystko się zmieniło. Zadzwonił telefon; Rojas aż podskoczył na widok wyświetlonego numeru. – Halo? – Halo, señor Rojas. – Mężczyzna mówił po hiszpańsku, lecz Jorge aż się skrzywił, słysząc jego akcent. – Rahmani, dlaczego nie odbierał pan moich telefonów? – Podróżowałem, a odbiór w telefonie komórkowym nie był

dobry. – Nie wierzę panu. Gdzie pan teraz jest? – Wróciłem do domu. – Zanim pan coś powie, proszę mnie uważnie wysłuchać. Samad zgłosił się do mnie w Bogocie i opowiedział łzawą bajeczkę o chorym imamie. Starał się o bezpieczne przejście do Stanów Zjednoczonych. Usiłował mnie przekupić za pomocą min i pistoletów. – Rozumiem, że pan je przyjął.

– Naturalnie, ale wie pan, że nie przekraczamy pewnej granicy. Nie wolno budzić śpiącego psa. – Señor, proszę przyjąć moje przeprosiny. Samad wymknął się spod kontroli, straciłem z nim kontakt. Szczerze powiedziawszy, nie wiem, czy jest w Stanach, czy nie. Otrzymał szczegółowe instrukcje, żeby trzymać się z dala i nie narażać na niebezpieczeństwo naszego układu, ale to młody, krewki mężczyzna. Będzie musiał zapłacić za swoje błędy.

– Jeśli jest w Ameryce, pan i ja jesteśmy skończeni. Przestanę importować i przewozić pański towar i dopilnuję, aby nigdy więcej nie przedostał się na teren mojego kraju. Podetnę panu kolana. Ostrzegałem Samada i próbowałem ostrzec pana, kiedy byłem w Bogocie, ale pan nie odbierał moich telefonów. Rozumie pan? – Tak, ale proszę się nie martwić. Zrobię, co w mojej mocy, by usunąć wszelkie problemy, których Samad może przysporzyć panu i

naszej działalności. – Oczekuję na wiadomość od pana – rzekł szorstko Rojas. – I tak będzie. A, jeszcze jedno. Mamy cenne źródło informacji, które może pana zainteresować. Jest to były agent amerykańskiej CIA, który dla nas pracuje. Z przyjemnością podzielę się wszystkimi otrzymanymi od niego informacjami, które mogą mieć wpływ na nasze interesy. Tymczasem usilnie pana proszę, by nie zatrzymywał pan przepływu

towaru. Proszę nie działać pochopnie. Pies, jak pan powiedział, w dalszym ciągu śpi i tak pozostanie. – Proszę znaleźć Samada i wtedy do mnie zadzwonić. Rojas przerwał połączenie i spojrzał ku drzwiom, w których stał Fernando Castillo. – Dzień dobry. Kucharz przygotował śniadanie. – Dziękuję, Fernando. Nie wiedziałem, że jesteś także lokajem.

– Nie, proszę pana. Przyszedłem w innym celu… Właściwie chodzi o dwie sprawy. Castillo wziął głęboki oddech, jego spojrzenie spoczęło na dywanie. – O co chodzi? – Doszło do eksplozji w San Martin Texmelucan. – Rurociąg? Ochroniarz skinął głową. – Zginęło około pięćdziesięciu ludzi. Zetas znów zignorowali nasze ostrzeżenie i dalej robią

swoje. Gang sicarios z Zatoki Meksykańskiej, Los Zetas, podłączał się do rurociągów państwowej firmy naftowej Pemex i kradł surowiec. Prezydent kraju zwrócił się do Rojasa o radę i wsparcie; Rojas wyparł się, że utrzymuje jakiekolwiek kontakty z kartelem, lecz przekazał pieniądze na wzmocnienie miejscowej policji i ochrony Pemeksu w najbardziej zagrożonych rejonach. Polecił również Castillowi, aby ten

nawiązał kontakt z Zetas i ostrzegł ich przed kontynuowaniem procederu. Tylko w bieżącym roku ukradli ponad dziewięć tysięcy baryłek, czyli tyle, ile wynosi ładunek czterdziestu cystern samochodowych. Sprzedawali paliwo we własnych stacjach i firmach przewozowych, które stworzyli w celu prania pieniędzy; poza tym handlowali nim na międzynarodowym czarnym rynku. Znaczna część paliwa trafiała do Stanów Zjednoczonych. Czasem

mieszali skradzione paliwo z legalnie nabytym, aby zwiększyć zysk. Castillo często sugerował, by przejąć działalność Zetas; pozwoliłoby to sporo zarobić. Wprawdzie Rojas jedną ręką dawał pieniądze rządowi, a drugą go okradał, lecz osłabianie stabilności finansowej głównego dostawcy ropy dla kraju byłoby krokiem lekkomyślnym i krótkowzrocznym. Poza tym działalność gangu była zbyt ryzykowna i niedbale prowadzona. Wybuch potwierdzał

wątpliwości Rojasa. Gospodarz zaklął i odwrócił głowę zamyślony. – Zadzwoń do znajomego, powiedz mu, że jeśli Zetas nie przestaną podkradać ropy, my zajmiemy się zabezpieczeniem rurociągu, wyręczając władze. – Tak jest – odparł Castillo. – Co z tunelem, który utraciliśmy? – Zatkamy otwór po naszej stronie, zaprzeczymy, że wejście znajdowało się w magazynie, i

zrzucimy winę na jednego z podwykonawców budowy. Już rozpocząłem poszukiwanie nowego inżyniera i terenu, ale straciliśmy tam mnóstwo forsy. Mam nadzieję, że pan rozumie, iż musieliśmy wysadzić tunel. – Oczywiście, Fernando. Nigdy mnie nie zawiodłeś. Castillo uśmiechnął się nieznacznie i podszedł do biurka Rojasa. Wyjął mały dyktafon cyfrowy zza jednego z wielu zdjęć. – Dostałem sygnał, że w pańskim

gabinecie znajduje się niepożądane urządzenie. To drugi powód, dla którego przyszedłem. – Miguel? Castillo skinął głową. Rojas dumał przez chwilę. – Po prostu skasuj nagranie i zostaw dyktafon tam, gdzie był… Nie czuł się przyjemnie, wychodząc w szlafroku z gabinetu. Poczłapał do kuchni. Wiedział, że tam spotka go coś miłego. Świadczyła o tym snująca się w powietrzu słodka woń huevos

rancheros. *** Sonia wyglądała przez okno sypialni na kamienny podjazd willi, za którym znajdowała się ulica. Miguel podszedł do niej i objął ją z tyłu w pasie. – Ładnie pachniesz – powiedział. – Ty także. Pojedziemy dzisiaj obejrzeć wodospad? – Nie wiem. – Obiecałeś. Myślałam też o

kurorcie i uzdrowisku, o którym mi opowiadałeś, Misión del Sol. Moglibyśmy wziąć masaż, zrobiłabym sobie pedikiur. Zostalibyśmy na noc, zrobili coś naprawdę romantycznego. Wydaje mi się, że tego potrzebujemy. Miguel poczuł, że w jego ramionach pojawia się napięcie, jak gdyby ktoś powoli zaciskał skórzany pas na jego barkach. – Nie czuję się za dobrze. Sonia uwolniła się z jego objęć i odwróciła do niego. Popatrzyła mu

w oczy, położyła rękę na czole i wydęła wargi jak mała zasmucona dziewczynka. – Ale nie masz gorączki – stwierdziła. – Nie o to chodzi, spójrz. – Miguel wyjął dyktafon z kieszeni. – Nowy telefon? – Dyktafon cyfrowy. Wczoraj wieczorem umieściłem go w gabinecie ojca i przed chwilą stamtąd zabrałem. Rano ojciec zawsze telefonuje w wiele miejsc. Od lat coś takiego planowałem.

Okłamał mnie, kiedy byliśmy w skarbcu. Kłamał, wiem o tym. Nie chce, żebym się dowiedział, bo boi się mojej opinii. – Odsłuchałeś już? – Nie, boję się. Podeszła do drzwi i zamknęła je. – Już dobrze. Chcesz, żebym przy tym była? – Taak. Usiedli na łóżku, Miguel odetchnął głęboko i nacisnął klawisz. Cisza. – Zepsuł się?

– Nie. Działał, jestem tego pewien. – Może ojciec go znalazł? – Tak, a jeśli coś się nagrało, skasował, bo nie chce, żeby stało się to kością niezgody między nami. – Przykro mi. Sonia zrobiła współczującą minę. – Twój ojciec nie jest handlarzem narkotyków. Stale zapominasz, ile uczynił dla Meksyku. Jeśli musi się zadawać z kartelami, manipulować nimi, kluczyć, by uniknąć starcia,

powinieneś to zrozumieć. – Nie uważam, żeby ojciec manipulował kartelami. Wydaje mi się, że sam należy do kartelu. – Ty mnie nie słuchasz. Mój ojciec musi postępować podobnie w interesach. Istnieją dilerzy i producenci, który ustawicznie sprawiają mu kłopoty. Kolarze szprycują się i wpadają, ojciec musi wycofywać się ze sponsoringu. Taki jest świat biznesu i musisz się pogodzić z tym, że trzeba robić pewne rzeczy, bo pewnego dnia

odziedziczysz o wiele więcej niż pieniądze. Odziedziczysz interes i będziesz musiał się w niego zaangażować, jestem pewna, że twój ojciec tego pragnie. Może chce uchronić cię przed jego brudną stroną, ale biznes w tych czasach nie jest czysty. Po prostu nie jest. – Dużo dzisiaj mówisz. – Dlatego że mi zależy. – Nie musisz mnie o tym przekonywać. – Co z tego, jeśli masz rację? Jeśli twój ojciec należy do kartelu?

Aresztują go i co wtedy zrobisz? – Zabiję się. – To nie jest odpowiedź, dobrze o tym wiesz. Będziesz żył dalej, bo jesteś o wiele silniejszy, niż ci się wydaje. Miguel otworzył szufladę toaletki i wrzucił do niej dyktafon. – Sam nie wiem, kim jestem. Sonia przewróciła oczami, słysząc jego ponury ton. Potem znów nań spojrzała. – W przyszłym tygodniu rozpoczniesz wakacyjny staż w

Banorte. To pomoże ci oderwać się myślami od tego wszystkiego. – Nie wiem – odparł z westchnieniem Miguel. – Może. – Po prostu się czymś zajmiesz. Jesienią pojedziemy razem do Kalifornii, będzie cudownie. – Słyszę smutek w twoim głosie. Sonia zacisnęła usta. – Tęsknię za rodziną. Przytulił ją do piersi. – Będziemy odwiedzali twoich bliskich tak często, jak to możliwe… – Telefon Miguela

zawibrował. – Wiadomość z kuchni. Kucharz pisze, że jajka stygną. Jesteś głodna? – Nie bardzo. – Ja też nie. Wyjedźmy od razu, po drodze wypijemy kawę. Nie mam ochoty oglądać w tej chwili ojca. Samolot Gulfstream III Na trasie do miasta Meksyk Moore i Towers dwusilnikowym

siedzieli w odrzutowcu,

przeglądając pliki komputerowe zawierające plany willi Rojasa w Cuernavaca. Piętrowa willa miała prawie dwa tysiące czterysta metrów kwadratowych powierzchni, mieścił się w niej wielopoziomowy garaż, całość była podpiwniczona. Stała na wzgórzu nad miastem, a mury z cegły upodabniały ją do szesnastowiecznego zamczyska z książki dla dzieci. Rezydencja została opisana w artykule w kolorowym magazynie; zmarła

żona Rojasa, Sofia (której imię było łudząco podobne do imienia Soni), oprowadziła dziennikarkę po domu i otaczających go ogrodach. Nadała willi nazwę La Casa de la Eterna Primavera. Obserwatorzy pracujący dla Agencji śledzili willę. Wzdłuż ogrodzenia Rojas kazał rozmieścić wykrywacze elektronicznych urządzeń podsłuchowych. Towers i Moore mieli szczegółowy raport o liczebności ochrony willi, rozmieszczeniu stanowisk; druga

część analizy dotyczyła ochrony elektronicznej samego domostwa i sprzętu, którym dysponowali ochroniarze. Rojas był właścicielem paru agencji ochrony w Meksyku i Stanach Zjednoczonych, należało więc zakładać, że chroni dom za pomocą najlepszego sprzętu, jaki istnieje na rynku: ukrytych kamer z zapasowym źródłem zasilania, sterowanym programami komputerowymi, które można „nauczyć”, by włączały alarm po dokonaniu elektronicznej analizy

wybranych obiektów, takich jak sylwetki ludzi, zwierząt lub innych. Dysponował również czujnikami ruchu i dźwięku, laserami, wewnętrznymi i zewnętrznymi urządzeniami wykrywającymi pluskwy; można było z nich stworzyć obszerny katalog sprzętu. Nad całością czuwał ochroniarz przy stanowisku umieszczonym w dobrze strzeżonym podziemnym bunkrze. W artykule znalazły się zdjęcia antyków i zbiorów książek; autorka napisała, że kolekcje

znajdują się w starannie zabezpieczonym skarbcu. Na tej podstawie Moore wysnuł wniosek, że skarbiec znajduje się w piwnicy. Towers wybrał taras na piętrze w południowo-zachodnim skrzydle willi. Stanowił on doskonałe wejście do wnętrza domu. Dwa razy stuknął palcem to miejsce na ekranie iPada, umieszczając tam ikonę. – Rojas ma w tym miejscu wyjście na główny podjazd – zauważył Moore, wskazując ekran.

– A jeśli wpadnie w desperację, może wydostać się przez rampę w garażu i spróbować przebić się przez mur. Tutaj i tutaj… To jest drugi garaż, może w nim trzymać jakiś pojazd. Towers spojrzał na Moore’a. – Jeśli on się wydostanie, obaj możemy odejść na emeryturę. – Tak tylko mówię. – Więc nie mów. To nie może się zdarzyć na mojej wachcie. Moore się uśmiechnął. – Nic nie mówiłeś, że… Jak

zdobyłeś pozwolenie na udział w akcji? – Nie zdobyłem. Myślą, że jestem w San Diego. – Wstawiasz mi kit. Teraz z kolei Towers się uśmiechnął. – Tak, mam porządnego szefa. Szanuje moją robotę. Nigdy nie straciłem tylu ludzi w jednej operacji. Chcę to doprowadzić do samego końca. Slater także mnie poparł. Nie chce, żebyś szedł sam. Najwyraźniej cię lubią.

– Jestem wstrząśnięty. Towers uniósł brwi. – Ja także byłem wstrząśnięty. A propos, lista, którą podał nam Gómez, okazała się prawdziwa. Wymienił dziesięciu najważniejszych graczy w policji federalnej i asystenta prokuratora generalnego; zaraz po zakończeniu operacji go strącę. Nie obchodzi mnie, jeśli trzeba będzie aresztować całą policję w Juárez. Wszyscy idą na dno. – Jestem z tobą, szefie. Teraz

przynajmniej idziemy na akcję z prawdziwymi twardzielami. Ci goście są super, to będzie niezła zabawa. Cieszę się, że dostałem zaproszenie. Moore okazywał skromność. Slater skorzystał z jego własnych kontaktów i doświadczenia, które Moore wyniósł z Navy SEALs; dzięki nim udało się zaprosić do współpracy Fuerzas Especiales, jednostkę specjalną meksykańskiej marynarki wojennej utworzoną w dwa tysiące pierwszym roku.

Moore uważał ją za meksykański odpowiednik Fok i wkrótce po utworzeniu jednostki ćwiczył z nią przez cztery tygodnie w Coronado. Hasło Fuerzas Especiales brzmiało prosto: Fuerza, espiritu, sabiduria, czyli siła, duch, mądrość. Licząca niemal pięciuset żołnierzy jednostka wyrosła z morskiego batalionu desantowego, który istniał w latach dziewięćdziesiątych. Zasadniczo została powołana do prowadzenia operacji specjalnych z użyciem

amfibii, lecz komandosi przeszli szkolenie w zakresie prowadzenia niekonwencjonalnych działań bojowych w powietrzu, na morzu i lądzie z użyciem wszelkich dostępnych środków. Byli doświadczonymi nurkami i skoczkami spadochronowymi, otrzaskanymi z atakami z powietrza, walką w mieście i snajperką. Tak jak wszystkie dobre jednostki morskie, nie stronili od używania materiałów wybuchowych. Podzielono ich na

część stacjonującą nad Oceanem Spokojnym i nad Zatoką Meksykańską. Kandydaci przeszli szkolenie trwające pięćdziesiąt trzy tygodnie, po którym zostali wyłącznie najsilniejsi. Zdążyli już oddać znaczne usługi rządowi Meksyku w walce z handlarzami narkotyków. W swoich akcjach stosowali agresywną taktykę, metody i procedury działania. Jedna z najważniejszych operacji FES odbyła się szesnastego lipca dwa tysiące ósmego roku na

południowy zachód od wybrzeża w pobliżu miasta Oaxaca. Drużyny komandosów zeszły po linach z helikoptera na pokład dziesięciometrowej łodzi podwodnej służącej do przemytu narkotyków. Aresztowali czterech ludzi i przechwycili pięć i osiem dziesiątych tony kolumbijskiej kokainy. Z licznych przecieków pochodzących od amerykańskich dyplomatów wyłaniał się obraz meksykańskiej armii, którą

podobno cechuje ciasnota myślenia, unikanie ryzyka i niechęć do szerzej zakrojonych działań. Takie wrażenie sprawili meksykańscy wojskowi po próbach współpracy z nimi w zwalczaniu przemytu narkotyków, które podejmowały amerykańskie agencje DEA i CIA. Tymczasem oficerowie meksykańskiej marynarki od lat współpracowali ze swoimi amerykańskimi odpowiednikami i zdobyli ich zaufanie. Poziom współpracy

między marynarką i amerykańskimi agencjami nie ma sobie równych. DEA usilnie wzbrania się przed współdziałaniem z Meksykanami po tym, jak jeden z najbardziej znanych i skutecznych meksykańskich agentów Enrique Camarena został porwany przez skorumpowanych policjantów, poddany torturom i brutalnie zamordowany. Kontaktem Moore’a w FES był kapitan Omar Luis Soto; nie był to

przypadek, gdyż znali się z Coronado. Soto dobiegał czterdziestki, lubił się uśmiechać, miał szerokie bary i nos, który, jak to określał, przypominał element architektury Majów. Nie imponował wzrostem, lecz jego umiejętności strzeleckie sprawiły, że najmocniej zapisał się w pamięci Moore’a. Zapytany, jak zdołał oddać tyle śmiertelnych strzałów z tylu rodzajów broni, uśmiechnął się i odparł: „Chciałem tylko przeżyć”. Moore dowiedział się, że strzelanie

do tarczy jest hobby Soto; ćwiczył się w nim od dzieciństwa. Chciał jeszcze raz spotkać się kiedyś z Soto, lecz wolałby, żeby odbyło się to w innych okolicznościach. Slater wyraził się bardzo jasno, że Stany Zjednoczone nie mają nic wspólnego z nalotem na willę Jorge Rojasa. Jednostka FES otrzymała sowitą zapłatę za to, by operacja pozostała w tajemnicy; władze meksykańskie również miały o niej nie wiedzieć. Zgodnie z podejrzeniami Slatera

i Moore’a drużyna Soto aż się paliła do tego, by przeprowadzić tego rodzaju akcję z Amerykanami mającymi świetne informacje o celu. Campo Militar 1 Miasto Meksyk Moore Meksyku wynajęli ośrodka między

i Towers wylądowali w wczesnym popołudniem, samochód i pojechali do wojskowego położonego alejami Conscripto i

Zapadores a obwodnicą Freeway. Była to jedyna znana Moore’owi baza wojskowa ze ścianami pomalowanymi na różowo i czarną bramą z kutego żelaza. Okazali identyfikatory wartownikowi przy głównej bramie, a ten sprawdził nazwiska na liście i machnął im ręką. Dotarli do parterowego budynku administracyjnego, w którym powiedziano im, że spotkają się z Soto i resztą grupy. Salę konferencyjną udostępniło przedstawicielom marynarki

kierownictwo ośrodka; Soto z góry przeprosił za szum samochodów dobiegający z ulicy i za dalekie od komfortu kwatery. Kilka sekund później znaleźli się na parkingu; drzwi samochodu otworzyły się i wyszedł z nich Soto ubrany w dżinsy i koszulkę. Uśmiechnął się i mocno uścisnął dłoń Moore’a. – Miło cię znów widzieć, Max. Moore przedstawił Towersa i szybko weszli za Soto do budynku. Dotarli do sali konferencyjnej po

pokonaniu trzech korytarzy, które od dłuższego czasu nie widziały szczotki. W środku wokół długiego stołu siedziało około dwunastu mężczyzn ubranych po cywilnemu podobnie jak Soto. Moore zdziwił się, widząc, że w pomieszczeniu znajduje się projektor, do którego on i Towers mogli podłączyć swoje komputery oraz iPady. Wcześniej poprosili o taki sprzęt, ale nie wiedzieli, czy ich prośba zostanie spełniona. Soto przedstawił ich wszystkim

komandosom; wszyscy zdobyli ogromne doświadczenie podczas służby w marynarce wojennej, zanim zostali członkami sił specjalnych. Było wśród nich dwóch pilotów. Po tym wstępie Towers chrząknął i rozpoczął odprawę; zwrócił się do obecnych po hiszpańsku: – Panowie, to, co zrobimy, trafi na czołówki gazet. Jorge Rojas to jeden z najbogatszych ludzi na świecie, ale również jeden z najważniej szych szefów karteli

narkotykowych w historii. Dzisiaj go dopadniemy i obalimy jego kartel. – Señor Towers, nasza jednostka przywykła do tego, że tworzy historię – wtrącił Soto, zerkając na swoich ludzi ze zdrową dozą podziwu. – Może pan na nas polegać. Moore się rozejrzał. Z twarzy komandosów biła gotowość do czynu; na ten widok puls mu przyśpieszył. Przypomniał sobie Chodaja,

Ranę, Fitzpatricka, Glorię Vegę i Ansarę; dziś wieczorem postara się, aby śmierć żadnego z nich nie poszła na marne. – Panowie, mamy plany willi Rojasa – oznajmił Towers, podnosząc głos. – Przejrzymy je bardzo dokładnie, ale musimy zakładać, że nie wszystko na nich jest. Następnie zajmiemy się analizą okolicy i dopracujemy plany ataku. Muszę jeszcze raz podkreślić, że operacja jest w najwyższym stopniu tajna. Nie

wolno nam pod żadnym pozorem zdradzić władzom, że w ogóle się odbywa. Soto skinął głową. – Rozumiemy to, señor Towers. Wszystkie kroki zostały podjęte…

39 Ogień w ich rękach

Międzynarodowy port lotniczy w Los Angeles Parking krótkoterminowy Airport Boulevard 9011 W czasie wojny trzeba podejmować przygotowania. Należy poświęcać ludzi.

Mądrości Allacha nie wolno podawać w wątpliwość. Samad spędził dzieciństwo w Sangsar, małej wiosce na przedmieściach Kandaharu w południowym Afganistanie. Często spoglądał na ośnieżone szczyty gór i samoloty, które przecinały niebo nad nimi. Wyobrażał sobie, że piloci wykonują ostre skręty i lądują prosto na śnieżnych wierzchołkach po to, by pasażerowie mogli wysiąść i robić zdjęcia. Samad wspinał się do nich

z kolegami, sprzedawał im souveniry, pocztówki i biżuterię, za pomocą których turyści mogli upamiętnić tę niezwykłą podróż. Nigdy się nie zastanawiał, jak on i jego koledzy mieli dostać się na szczyty gór, lecz to nie było ważne. Czasem wyobrażał sobie, że leci na pokładzie jednej z tych maszyn do miejsca, w którym mają słodycze… a dokładnie czekoladę. Marzył o czekoladzie codziennie, przez całe lata. Najbardziej lubił białą, mleczną, słodką, półsłodką oraz

gorzką. Nauczył się nazw kilku producentów: Hershey, Cadbury, Godiva, a nawet obejrzał zdobyty na czarnym rynku film wideo zatytułowany Charlie i fabryka czekolady; telewizor stał na tyłach budki sprzedawcy dywanów na miejscowym bazarze. Znajdował się w vanie, którego silnik pracował na jałowych obrotach, a Niazi siedział obok niego na fotelu pasażera; z tyłu Talwar trzymał na ramieniu

przenośną wyrzutnię pocisków rakietowych. Samad sięgnął do kieszeni i wyjął z niej zdjęcie ojca, który szczerzył w uśmiechu szczerbate zęby; jego broda przypominała wełnę i miała stalowy kolor, a twarz była zamazana i pożółkła. Z drugiej kieszeni wyjął Hershey’s Kiss, paczkę czekoladek, którą kupił w supermarkecie Dolar Tree. Odwinął jedną i włożył sobie do ust, pozwalając, by czekolada rozpłynęła mu się na języku.

Nie jestem nikczemny, powiedział ojcu. Niewierni sami ściągnęli na siebie zemstę, a ja jestem narzędziem Allacha. Musisz mi uwierzyć, Ojcze. Nie wolno ci zwątpić ani przez sekundę. Proszę… Spojrzał na zegarek, schował zdjęcie, a potem kazał Talwarowi i Niaziemu czekać. Wysiadł z samochodu. Napływały SMS-y od drużyn znajdujących się na lotnisku:

8185557865:

Samolot

zaczyna

kołowanie. 8185556599: Kołuje na pas. 8185554590: Odrywa się od ziemi.

Każda trzyosobowa drużyna była wspierana przez trójkę przebywającą wewnątrz, czyli tych, którzy przybyli do Stanów Zjednoczonych kilka lat wcześniej i utworzyli uśpione komórki. Pracowali przy pilnowaniu bagażu lub jego transporcie lub w którejś z licznych firm działających w

terminalach lotniskowych. Ci dobrze ulokowani obserwatorzy potwierdzali dane o lotach, które Samad śledził na swoim komputerze. Ich zadanie polegało na patrzeniu, informowaniu, a przede wszystkim na tym, aby nie pozwolili się zidentyfikować ani złapać. Stanął obok maski vana i stuknął w ekran iPhone’a, by otworzyć aplikację do rozpoznawania linii lotniczych, ściągniętą z iTunes za cztery dolary dziewięćdziesiąt

dziewięć centów. Skierował aparat na przelatujący samolot, który wystartował przed tym, który miał być celem. Program poprawnie wskazał nazwę linii, numer lotu, prędkość, port docelowy i odległość od miejsca, w którym znajdował się Samad; podał także wiele innych danych. Programy nie zawsze działają tak precyzyjnie, lecz Samad miał pewność, że następna maszyna będzie tą właściwą. Poinstruował wszystkie pozostałe drużyny, aby dwa razy upewniły

się, że wybierają odpowiedni samolot. Rahmani kazał bardzo ściśle tego przestrzegać, bowiem w wyznaczonym czasie bojownik lecący na pokładzie samolotu – przyszły męczennik – miał odczytać pasażerom oświadczenie. Nie musieli oni ukrywać płynnych materiałów wybuchowych w przepisowej wielkości bagażach. Mogli wejść na pokład zupełnie nago i przekazać posłanie. Wydział Bezpieczeństwa Krajowego Zarządu Bezpieczeństwa Transportu, TSA,

nie mógł ich w żaden sposób powstrzymać, gdy mieli wolę Allacha po swojej stronie. Bojownicy powiedzą także pasażerom, aby ci włączyli kamery w telefonach komórkowych i nagrali to, co się wydarzy. Nagrania przedostaną się do amerykańskiej opinii publicznej albo za pośrednictwem e-maili, albo po odzyskaniu aparatów z miejsca katastrofy. Samad zmrużył oczy i usłyszawszy głęboki baryton

zbliżających się silników odrzutowych, stuknął dwa razy w maskę. Tylne drzwi się otworzyły i wysiadł Talwar; wyrzutnia nadal pozostawała w samochodzie. Talwar przystawił komórkę do ucha, jakby rozmawiał, lecz w rzeczywistości wybierał pozycję do strzału. W oddali ukazały się światła samolotu, a następnie w polu widzenia pojawił się kadłub. Przemknął w oddali, a Talwar śledził go wzrokiem. – Trzy, dwa, jeden, ognia –

wyszeptał Samad. – Trzy, dwa, jeden, załadować – odpowiedział Talwar. Niazi poruszył się na fotelu i skinął głową. – Załadować na trzy, dwa, jeden. Wyrzutnia gotowa do strzału. – Gotów do strzału. Trzy, dwa, jeden, ognia – dokończył Talwar. Samad odliczył po cichu jeszcze pięć sekund. – Idziemy – powiedział. Spojrzał ponownie na samolot i na ekran iPhone’a, na którym wyświetlone

były dane: lot linii Delta numer 2965. Wsiadł do vana i zerknął na innych kierowców. Nikt nie przerwał rozmowy przez komórkę, by podnieść głowę. Czy byłaby to ironia losu, gdyby Talwar się pomylił? Może Amerykanie są tak zahipnotyzowani swoją techniką, że nawet widok mężczyzny z wyrzutnią rakiet na ramieniu nie jest w stanie sprawić, że oderwą się od gier, filmów na YouTube i portali społecznościowych. Przechadzają się po centrach

handlowych niczym zombie, wgapieni w małe ekrany urządzeń, które ściskają w dłoniach. Ani przez chwilę nie przyjdzie im do głowy, że w tych samych rękach mają ogień, który na wieki będzie palił ich dusze. – Nie widzę żadnego problemu – odezwał się Talwar, dokonując przeglądu wyrzutni spoczywającej w tylnej części samochodu. – Bateria wciąż jest naładowana. Samad skinął głową. – Allach akbar!

Towarzysze odpowiedzieli tymi samymi słowami. Odjeżdżając, Samad przypomniał sobie pytanie, które zadał mu Talwar: „Co zrobimy, kiedy będzie po wszystkim? Dokąd pojedziemy? Do domu?”. Samad pokręcił głową. „Nigdy nie wrócimy do domu”. Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta Meksyk

Zegar wskazywał pierwszą dwadzieścia jeden w nocy; Jorge Rojas stęknął, położył rękę na czole i zamknął oczy. Znów to samo. Alexsi leżała obok niego, śpiąc spokojnie. Rojasowi zdawało się, że gdzieś w oddali słyszy odgłos wirników helikoptera; jeszcze jeden policyjny pościg, bez dwóch zdań. Odsunął od siebie wszystkie myśli i pozwolił, by umysł odpłynął w ciemność. Mision del Sol

Kurort i uzdrowisko Cuernavaca, Meksyk Miguel przewrócił się na bok i poczuł, że Soni nie ma; wąska smuga światła wydostawała się z łazienki ekskluzywnej willi, którą wynajęli na noc. Sięgnął po telefon, by sprawdzić, która godzina, lecz aparatu nie było na nocnym stoliku w miejscu, w którym, jak mu się zdawało, go zostawił. Pewnie został w kieszeni. Światło w łazience poruszyło się,

cień się przesunął. Może Sonia nadal źle się czuje. Spędzili całkiem przyjemny dzień, mimo że Miguel w dalszym ciągu czuł się przygnębiony, a ona wydawała się nieobecna. Żadne nie miało ochoty na seks, więc tylko porozmawiali chwilę o restauracji i wodospadzie, a potem wrócili do hotelu, obejrzeli wspaniały ogród przesycony wonią tropikalnych kwiatów; wzięli masaż i zjedli mały deser. Miguel zadzwonił do ojca i powiedział mu, gdzie są; udawał, że nie zauważył

dwóch ochroniarzy ojca, którzy za nimi chodzili. Światło w łazience zgasło. Usłyszał, że Sonia idzie w stronę łóżka i udał, że śpi. Wsunęła się pod kołdrę obok niego i przytuliła się do jego pleców. – Wszystko w porządku? – spytał szeptem. – Tak. Mam lekki ból żołądka, ale to nic. Śpijmy… Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk

90 km na południe od miasta Meksyk Fernando Castillo zawsze trzymał na nocnym stoliku trzy rzeczy: telefon, opaskę na oko i berettę, którą ojciec podarował mu na dwudzieste pierwsze urodziny. Na rękojeści pistoletu tkwił wizerunek złotego kowboja przypominający jego ojca ranczera; Castillo strzelał z pistoletu tylko raz lub dwa razy do roku, by mieć pewność, że broń nadal pozostaje

sprawna. Nie był pewien, co go obudziło: łoskot silników helikoptera, wibrowanie telefonu czy cichy syk dobiegający z zewnątrz. Zerwał się, czując dreszcz na plecach, i odebrał telefon; dzwonił wartownik monitorujący kamery w podziemiu. Słuchając jego meldunku, podszedł do garderoby, w której mieścił się duży sejf na broń. Znajdował się w nim tuzin karabinów i jeszcze potężniejszych rodzajów uzbrojenia.

Helikopter meksykańskiej marynarki wojennej UH-60 Black Hawk Na trasie do willi Rojasa Godzina 1.31 czasu lokalnego Przyjęto założenia, że Rojas dysponuje najbardziej wyrafinowanym systemem bezpieczeństwa, jaki istnieje na świecie, oraz że odcięcie domu i jego otoczenia ma kluczowe znaczenie. Postanowiono, że stanie się to przed rozpoczęciem nalotu, i że cały oddział wkroczy

jednocześnie i przy pełnym świetle, choć pierwotny plan zakładał wyłączenie prądu w okolicy. Obchodzenie każdego elementu zabezpieczenia po to, by agent mógł wślizgnąć się do środka i zlokalizować Rojasa, zajęłoby zbyt dużo czasu; poza tym jeden agent mógł się natknąć na nieznaną liczbę przeciwników. Należało zminimalizować ryzyko i zmaksymalizować szanse pojmania Rojasa, a przy okazji zabicia lub schwytania jak największej części

jego ludzi – podwładnych i sicarios – którzy mogli przebywać w willi. To nie był czas ani miejsce na indywidualne wyczyny lub podejmowanie kroków, które mogłyby zaalarmować domowników, takich na przykład jak odcięcie prądu. Moore, który kiedyś wierzył tylko w siebie, lecz nauczył się działania zespołowego dzięki Frankowi Carmichaelowi i Fokom, ze wszech miar poparł te decyzje. Uderzą wczesnym świtem całą

swoją siłą, kiedy – zgodnie z zapewnieniami Soni – Rojas będzie w domu. Za każdym razem, gdy dzwoniła do ojca w Hiszpanii, połączenie było kierowane do Langley; ostatnie dwa meldunki wskazywały, że Rojas może planować wyjazd. Wokół willi, w ogrodzie o powierzchni ośmiu tysięcy metrów kwadratowych i przy murze otaczającym posiadłość, rozmieszczonych było dwudziestu dwóch wartowników; proces ich

eliminacji już się rozpoczął. Przed bramę główną rezydencji podjechał ford F-250, zwany minicomando. Wysoka na trzy metry żelazna brama z ornamentami w kształcie liści wspierała się na dwóch kamiennych kolumnach o wysokości co najmniej czterech i pół metra. Załogę ciężarówki stanowiło trzech ludzi Soto, którzy momentalnie zabrali się do roboty, nie czekając na reakcję ochroniarzy Rojasa. Na metalowej

wzdłużnicy przymocowanej do podłogi ciężarówki tkwił automatyczny granatnik kaliber 40 mm, którego szybkostrzelność teoretyczna wynosiła od trzystu pięćdziesięciu do pięciuset pocisków na minutę wystrzeliwanych z prędkością początkową dwustu czterdziestu dwóch metrów na sekundę. Granaty nie zawierały ładunku, tylko odmianę substancji kołokoł-1, środka odurzającego opartego na opiatach, opracowanego w latach

siedemdziesiątych w wojskowym ośrodku badawczym położonym koło Leningradu. Narkotyk zaczynał działać po kilku sekundach; znajdujący się na zewnątrz willi ochroniarze Rojasa pozostaną nieprzytomni przez dwie do sześciu godzin. Według źródeł wywiadowczych oddziały specnazu użyły bardziej niebezpiecznej odmiany tego gazu podczas odbijania zakładników w moskiewskim teatrze Na Dubrowce w październiku 2002 roku;

spowodował on śmierć co najmniej stu dwudziestu dziewięciu zakładników. Moore, Towers i komandosi z FES nie przejmowali się zbytnio tym, czy któryś z ochroniarzy Rojasa przypadkowo wyzionie ducha, lecz zamysł był taki, aby jak najbardziej ograniczyć liczbę ofiar śmiertelnych wśród jego personelu, czyli pokojówek, kucharzy i tym podobnych; Meksykanie przyznali, że taki skutek akcji przysporzyłby im jeszcze większej chwały.

Jeden z ludzi Soto zaczął wystrzeliwać na teren posiadłości Rojasa cylindryczne granaty, które z sykiem przelatywały nad bramą i lądowały w strategicznych punktach w pobliżu stanowisk ochrony. Zasięg broni wynosił dwa tysiące dwieście metrów. Drugi komandos uzbrojony w karabin maszynowy M240 stał na przyczepie i osłaniał kolegę przed ewentualnym atakiem. Kierowca siedział w gotowości za kółkiem, aby w razie ciężkiego ostrzału

szybko odjechać. Tymczasem zgodnie z planem Soto liczniejszy, prawie stuosobowy oddział komandosów odcinał wszystkie uliczki prowadzące do rezydencji. W akcji uczestniczyły ciężarówki oraz kilka zwinnych ośmiokołowych rosyjskich transporterów opancerzonych typu BTR-60 i BTR-70, których widok powinien zasiać strach w sercach okolicznych mieszkańców i ochroniarzy Rojasa. Moore siedział obok Towersa w

helikopterze UH-60 z namalowanym słowem „Marina” na boku i brzuchu. Pilot, drugi pilot i dwóch strzelców obsługujących karabiny maszynowe kaliber 7,62 mm z sześcioma obrotowymi lufami jak w działkach Gatlinga czekało na sygnał od porucznika, który był na ziemi. Soto zajmował miejsce obok Moore’a i utrzymywał stały kontakt ze swoim zespołem. Czas rozpoczęcia akcji wyznaczyli na godzinę pierwszą trzydzieści cztery.

Ktoś zameldował, że niektórzy ochroniarze uciekli w stronę willi, zanim padli ofiarą gazu. Tego należało się spodziewać; grupa uderzeniowa miała związać ich ogniem, kiedy zostaną sforsowane drzwi na piętrze. Komandosi zamierzali wedrzeć się przez drzwi kuchni, drzwi prowadzące do głównej sypialni, przesuwane szklane drzwi salonu, drzwi garażu oraz główne. Do ich otwarcia posłużą materiały wybuchowe i tarany.

– Dobrze, możemy wchodzić! – krzyknął Soto przez interkom. Zdjął hełm i włożył maskę, reszta uczyniła to już wcześniej. Helikopter zatoczył ostry łuk, Moore mocniej zacisnął dłoń na krawędzi wąskiego krzesełka. Trzej komandosi FES siedzieli naprzeciwko niego, ich kolana prawie się stykały; Moore zobaczył, że mają szeroko otwarte oczy. Oprócz niesamowicie wyglądających masek przeciwgazowych nosili czarne

hełmy bojowe i takiego samego koloru kombinezony, a pod kurtkami ciężkie kewlarowe kamizelki. Odzież miała liczne kieszenie na noże, zapasową amunicję, granaty, kajdanki, latarki, kompasy i manierki; pod tym wszystkim znajdowały się jeszcze ciężkie pasy z pistoletami. Moore był podobnie ubrany, miał kieszenie na ramionach i plecach, a na jego klatce piersiowej widniał napis „Marina”. W kaburach biodrowych TAC SERPA trzymał

dwa niezawodne glocki, z których zdjął tłumiki. Dano mu także do wyboru karabiny AK-103, M16A2 oraz M4. Nie musiał się zastanawiać, wziął M4A1 z dodatkowym osprzętem, w skład którego wchodziła luneta oraz zapasowe mechaniczne przyrządy celownicze z czterokrotnym powiększeniem Trjicon ACOG. Wyposażenie dodatkowe zostało zaprojektowane z myślą o operacjach specjalnych, Moore zaś uważał się za szczególnego gościa,

do którego takie uzbrojenie doskonale pasuje. Właśnie takiego karabinu używał w czasie akcji Navy SEALs i choć M16, z którego strzelał na dachu garażu Zúñigi, dobrze leżał mu w ręce, to M4 leżał jak rękawiczka. Moore siedział, trzymając broń między kolanami; powietrze z trudem przedostawało się przez maskę. Helikopter skręcił jeszcze raz i zaczął schodzić, silnik wył na wysokich obrotach. W południowej części ogrodu, na lekkim wzniesieniu stał niewielki

budyneczek, garaż na dwa samochody, służący również jako magazyn sprzętu ogrodniczego i broni dla ochroniarzy. Kilku z nich ruszyło pędem w kierunku garażu. Pilot wstrzymał maszynę i zgłosił cele strzelcom, ci zaś rozpętali istne piekło. Karabiny maszynowe dudniły, lufy kręciły się w zawrotnym tempie. Smugi pocisków strzeliły w stronę budyneczku niczym promienie lasera i garaż zaczął się rozpadać pod naporem kul kaliber 7,62 mm.

Strzelec siedzący po lewej stronie szarpnął karabinem i skosił trzech ochroniarzy. Zdążyli się zbliżyć do garażu, zapaliły się reagujące na ruch lampy nad wrotami. Światło wydobyło z mroku trzy zakrwawione ciała, które wiły się na ziemi. Moore ledwie spojrzał na tę scenę, gdy pilot pchnął drążek i zaczął ostro schodzić, kierując maszynę ku tarasowi przy południowo-zachodnim narożniku willi.

Szef pokładu siedzący przy prawej burcie helikoptera wsunął rękę pod pierwszą z dwóch lin przymocowanych do wspornika obok przesuwanych drzwi. Liny były splecione z czterech wiązek, dzięki czemu mniej się kręciły i dawały dłoniom znacznie lepszą przyczepność niż gładkie; pozwalały także użytkownikowi lepiej kontrolować szybkość ześlizgiwania się. Leżały zwinięte w pętle o średnicy koła ciężarówki. Szef wyrzucił przez drzwi najpierw

jedną linę, a potem drugą. Moore miał więcej niż trochę doświadczenia w szybkim spuszczaniu się po linie z helikoptera. Spędzał na tych ćwiczeniach całe weekendy, aż osiągnął taką wprawę, że mógł to robić we śnie. Kiedy dowództwo marynarki wysyłało oddział na desant, nie było czasu na długie pożegnania i podziękowania za gościnność. Wykopywali delikwenta z helikoptera i sprawa załatwiona. Ileż razy słyszał od

dowódcy załogi te dwa słowa: „Przygotuj się”. – Liny zrzucone! – ryknął szef po hiszpańsku i wyjrzał. – Liny na ziemi, gotowe. Dalej, dalej! – Wskazał na Moore’a i Towersa, a ci zrzucili uprzęże zabezpieczające i zerwali się na nogi. Moore zarzucił karabin na plecy, sprawdziwszy, czy pasek jest zabezpieczony, a potem chwycił linę po prawej stronie. Towers wziął tę po lewej. – Kontrola połączenia – rzekł

Towers. – J-Jeden, tu J-Dwa, słyszę cię – odparł Moore. Wzdłuż jego policzka biegł cienki jak wykałaczka mikrofon, podłączony do słuchawki jeszcze mniejszej niż stosowane w zestawach Bluetooth. – Marina Jeden, słyszę was – odpowiedział Soto. – W porządku, tu J-Jeden, możemy ruszać! Moore chwycił linę i sprawdził, czy grubo wyściełane rękawice dobrze trzymają się liny. Wychylił

się, zakołysał i rozpoczął schodzenie, trzymając linę mocno między butami. Zerknął w górę i zobaczył Towersa, który wisiał metr wyżej od niego. Moore przyśpieszył ześlizg i odchylił głowę, by lepiej ocenić prędkość zniżania. Właśnie wtedy rozległ się głuchy grzmot i coś uderzyło w helikopter. Nastąpiła ogłuszająca eksplozja, Towers i Moore raptownie pomknęli na linach dół. Moore nie widział wiele z tego,

co zdarzyło się nad nim, lecz poczuł nagły podmuch gorąca. Lina odciągała go od tarasu w stronę trawnika. Uniósłszy głowę, zobaczył jedynie dym i płomienie. *** Fernando Castillo zdjął z ramienia granatnik rakietowy i wbiegł do domu przez rozsuwane drzwi prowadzące na patio. Zaniósł się kaszlem i poczuł, że

kręci go w żołądku. Wciągnął do płuc odrobinę gazu, zanim włożył maskę, którą wyjął z garderoby. Jako prawa ręka Jorge Rojasa i szef jego ochrony Castillo brał pod uwagę każdy scenariusz, który podsuwała mu wyobraźnia; atak z użyciem gazu łzawiącego – bądź innego środka chemicznego, jaki zastosowała marynarka – nie wymagał szczególnej kreatywności. Zdążył już zadzwonić do szefa, kazał mu wyjąć broń z garderoby i włożyć maskę przeciwgazową.

Rojas zejdzie do podziemia, a tam razem wejdą do ukrytej krypty. Znajdowało się tam wejście do tunelu prowadzącego ku wzgórzu, na którym był dwustanowiskowy garaż. W środku stał opancerzony mercedes Castilla. Szef ochrony będzie odpierał napastników tak długo, jak będzie to możliwe. Helikopter runął w ogromnym płomieniu i wbił się w zbocze pagórka obok garażu. Wirnik pękł, jakby był zrobiony z plastiku. Nastąpił wybuch paliwa, maszynę

otoczyła ściana ognia. Castillo miał zaledwie sekundę na to, by się odwrócić, rzucić wyrzutnię i chwycić karabin. Nawałnica pocisków wyrywała okna; upadł na podłogę i przykucnął za kanapą. Następna fala ostrzału zasypała pomieszczenie, a po niej rozległ się tupot ciężkich butów nadbiegających żołnierzy. ***

Usłyszawszy wystrzały i syk gazu oraz znacznie głośniejszy łoskot śmigieł helikoptera, Rojas podszedł do okna. Zobaczył ciężarówkę i żołnierza wystrzeliwującego granaty na teren jego posiadłości. Wtedy zadzwonił Castillo. Wydawało się, że Bóg przybył po Jorge Rojasa. On zaś żałował, że nie ma odwagi swojego brata. Powinien wyjść i stanąć oko w oko z tymi, którzy go atakują. Musiał uciekać, nic innego mu nie pozostało.

Włożył na jedwabną piżamę płaszcz kuloodporny, wziął z sejfu kałasznikowa i zapasowe magazynki oraz maskę przeciwgazową, o której z naciskiem mówił Castillo. Powiedział Alexsi, że spotkają się w piwnicy. Przerażona odchodziła od zmysłów, musiał więc krzyknąć na nią dwa razy. – Idź do piwnicy! – Włożyła maskę i pobiegła. Rojas wziął telefon i jednym klawiszem wybrał numer Miguela.

Syn nie odebrał, od razu włączyła się poczta głosowa. Nagle od strony dziedzińca dobiegł potężny grzmot, który wstrząsnął murami i rzucił Rojasa na podłogę. *** Moore i Towers przelecieli w powietrzu jakieś trzy metry i spadli na trawnik. Helikopter kręcił się jak fryga. Zakryli głowy rękami, gdy maszyna runęła na ziemię;

wybuch wstrząsnął ogrodem, z baku strzeliły płomienie. Gorące powietrze napływało falami, silniki wciąż wyły. Ogień objął cały kadłub. – O mój Boże – powiedział przez radio Towers i jęknął. – Soto i cała reszta. Z wnętrza domu dobiegły odgłosy wystrzałów z różnych rodzajów broni. Strzelali komandosi Soto, słychać było także przynajmniej jednego kałasznikowa.

Moore zaklął. – Musimy się ruszyć! – Zerwał się na nogi, ściągając karabin z pleców. – Już! Towers pobiegł w ślad za nim; trzymał broń gotową do strzału. Z trudem łapiąc powietrze, dotarli do przesuwanych drzwi. Wyważył je pierwszy oddział szturmowy, którego zadaniem było zabezpieczenie piętra. Moore nie zobaczył go od razu, tylko usłyszał stukot wystrzałów z karabinu. Odwróciwszy się,

dostrzegł postać mężczyzny z obnażoną klatką piersiową, który miał maskę na twarzy i strzelał z kałasznikowa. Moore nie był tego pewny, lecz zdawało mu się, że zauważył opaskę na oku mężczyzny. Jeśli tamten ją nosił, musiał to być Fernando Castillo, szef ochrony Rojasa. W tej samej chwili, zanim Moore zdążył oddać strzał, Towers krzyknął i upadł na dywan obok stóp Moore’a. Moore powstrzymał chęć

spojrzenia w dół. Strzelił w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą widział ochroniarza. Wskoczył na stolik do kawy, a później rzucił się w kierunku kanapy i wystrzelił ponownie. Przypuszczał, że tamten schylił się za kanapą. Kiedy jednak wylądował na dywanie, zobaczył, że ochroniarz pędzi ile sił odchodzącym od pokoju korytarzem. – Max! – zawołał przez radio Towers. – Max…

Jak na komendę zadudniły serie z broni maszynowej; dochodziły z zewnątrz. Prysnęło szkło. Między wystrzałami słychać było głosy wykrzykujące hiszpańskie przekleństwa. *** Biegnąc do piwnicy z utrudniającą oddychanie maską na twarzy, Rojas spostrzegł żołnierza, który pochylał się nad rannym kolegą w salonie. Za tą dwójką na

tle zdruzgotanych drzwi pojawili się kolejni żołnierze pędzący w stronę willi. Kim są ci dranie? Czemu nikt nie zadzwonił i nie ostrzegł Rojasa o ataku? Ani chybi polecą czyjeś głowy.

40 Zmiana planów

Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta Meksyk Towers został postrzelony w prawy biceps, jedna kula przebiła kewlarową kamizelkę i utkwiła w

ramieniu. Postrzał w rękę nie był groźny, pocisk ledwie go drasnął, lecz drugi zostawił paskudną ranę wylotową. – Jeśli teraz się wymknie, stracimy go na zawsze – rzekł Towers. – Rusz się! – Najpierw ściągnę sanitariusza – odparł Moore i nacisnął klawisz radia, które miał przy pasie. – Marina-Dwa, mówi J-Dwa, odbiór. W słuchawce rozległ się trzask, a potem ktoś odpowiedział: – J-Jeden, J-Dwa? Tu Marina-

Dwa. Straciłem kontakt z MarinaJeden. Jesteś tam, odbiór? Był to porucznik, podkomendny Soto. Nazywał się Morales. – Marina-Dwa, tu Moore. Potrzebuję sanitariusza w salonie, chodzi o Towersa. Straciliśmy Soto w kraksie helikoptera, odbiór. – Rozumiem, J-Dwa. Sanitariusz w drodze. Moore westchnął z ulgą, spostrzegłszy kątem oka jakiś ruch obok podwójnych drzwi po przeciwnej stronie salonu. Jedno

skrzydło było otwarte, znajdowały się za nim szerokie schody. Przemknęła tam jakaś postać w masce i płaszczu. Był to sygnał dla Moore’a, który zareagował momentalnie. Nie miał pewności, lecz wzrostem, czupryną i budową ciała mężczyzna przypominał Rojasa. Gdzieś na piętrze willi komandosi Soto prowadzili wymianę ognia z co najmniej dwoma ochroniarzami. Moore wbiegł na schody i trzymając

karabinek M4 w gotowości, zaczął pędzić po grubym dywanie w dół. *** Światła zapalały się, gdy Rojas biegł po terakotowej posadzce. Dwie sekundy później rozległa się głośna eksplozja i ze ścian i sufitu podziemnego garażu, w którym trzymał zabytkowe samochody, posypały się kawałki sklejki, drewna i betonu. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, by zorientować

się w sytuacji. Intruzi wybili dziurę w stropie i pojawiła się w niej lina. Już po niej schodzili. Rojas podbiegł do drzwi skarbca w lewej części piwnicy i dysząc, zaczął stukać palcami w klawisze. Wbił kod, zrobił skan odcisków palców i wtedy uświadomił sobie, że musi zdjąć maskę, by komputer mógł wykonać porównanie tęczówki oka. Wziął głęboki oddech, zatrzymał powietrze w płucach, podciągnął maskę i ustawił oko w odpowiednim

położeniu. Mignął promień lasera. Rojas wsunął palec do rurki, by maszyna mogła pobrać próbkę krwi. Kiedy pierwszy żołnierz ukazał się w otworze i zaczął się spuszczać po linie, Rojas wyciągnął z kieszeni płaszcza pistolet i strzelił. Żołnierz spadł na posadzkę i schronił się za zabytkowym ferrari 166 Inter. Pojawił się drugi intruz. Rojas odsunął się od elektronicznej tabliczki i czekał, aż drzwi skarbca rozsuną się z sykiem. Szybko

wślizgnął się do środka i wziął głęboki oddech, zakładając, że powietrze tam powinno być czyste. Rzeczywiście takie było. Nie mógł jednak zamknąć drzwi, gdyż nie pozwalało na to zabezpieczenie. Przemknął wśród kolekcji setek dzieł sztuki, rzędów antyków, regałów z książkami, skrzyń i gablot z bronią, a także zbioru płyt winylowych liczącego dziesięć tysięcy egzemplarzy; każda płyta umieszczona była w foliowej kopercie. Sofia uwielbiała tę

kolekcję, czasem spędzała przy niej długie godziny. Dotarł do tylnej ściany, przy której stały dwa wieszaki z tureckimi dywanami; znajdował się tam także jedwabny perski dywan z szesnastego wieku, który Rojas kupił w domu aukcyjnym Christie’s; zapłacił za niego cztery miliony czterysta pięćdziesiąt tysięcy dolarów, dzięki czemu dywan stał się jednym z najdroższych na świecie. Rojas przesunął wieszaki, za którymi kryły się metalowe drzwi z

obrotowym zamkiem kombinacyjnym. Obrócił pokrętło. Kombinację stanowiły liczby składające się na datę jego ślubu. Zamek stuknął, Rojas uniósł małą klamkę i pociągnął drzwi do siebie. Naraz ogarnął go lęk; wyobraził sobie, że ktoś nakrywa go na tej czynności, a on musi się wytłumaczyć przed Miguelem. Nigdy nie opowiedział mu o śmierci swojego brata Estebana, o tym, jak wziął strzelbę do ręki i jak rozpaczliwie pragnął zemsty; nigdy

mu nie mówił, jak ciężko walczył o swoje firmy, ile razy ryzykował, ile nocy nie przespał po to, by syn mógł mieć wszystko, co mu się zamarzy. To już nie miało znaczenia. Choćby miał nieskończenie wiele czasu, nie wytłumaczy mu, nie usprawiedliwi i nie zmieni faktu, że kłamstwo to śmierć. Dziś w nocy umrze część Jorge Rojasa. Strzały dochodzące zza drzwi skarbca przywróciły go do

mrożącej krew w żyłach rzeczywistości. Nagle uderzyła go pewna myśl: gdzie jest Alexsi? Czyżby już ją złapali? Światła się zapaliły i Rojas wbiegł do prostokątnego pomieszczenia szerokości jakichś trzech metrów i długości około piętnastu metrów. Po obu stronach znajdowały się stalowe regały bez drzwiczek, na których piętrzyły się stosy banknotów. Były to dolary amerykańskie, około pięciuset

milionów; Rojas sam nie wiedział, ile ich jest. Widok takiej masy gotówki każdego wprawiłby w osłupienie; owinięte pliki banknotów wyglądały jak ściany pstrokatej zieleni. Rojasowi przyszło kiedyś do głowy zabawne porównanie: wyobraził sobie, że banknoty to stronice niesłychanie długiej opowieści, kroniki jego życia; odrzucał myśl, że są splamione krwią. Obok tylnej ściany skarbca znajdował się regał zapełniony

skrzyniami z bronią i amunicją; nie były to egzemplarze muzealne ani zabytkowe jak te, który znajdowały się w drugim skarbcu, lecz pistolety do walki z policją oraz miny domowej roboty, przemycone do Kolumbii przez ludzi Samada. Na samym końcu sali zaczynał się łukowaty betonowy tunel prowadzący do garażu na wzgórzu. Jego ściany zostały wzmocnione ciśnieniowo impregnowanym drewnem, pustakami, metalowym zbrojeniem

i betonem. Właśnie takie bezpieczne przejście chciał Rojas zbudować między Juárez i Stanami Zjednoczonymi, jeszcze bardziej wyrafinowane niż to, które Castillo zmuszony był zburzyć. Ruszył w kierunku tunelu. Jednak w drzwiach skarbca pojawił się żołnierz i uniósł broń… Apartamentowiec Valley View Laurel Canyon Boulevard Studio City, Kalifornia

Samad siedział na łóżku, łagodny blask jego telefonu komórkowego tworzył długie cienie na suficie. Talwar, Niazi i reszta zespołu z Los Angeles spała w innych pokojach. Rahmani miał zadzwonić lada chwila, aby zapytać o próbę terenową akcji; Samad nie mógł doczekać się jego telefonu, bo był skrajnie wyczerpany, oczy same mu się zamykały. Ogrom, złożoność i śmiałość ich zamierzenia, siła woli, której wymagało – wszystko to było trudne do udźwignięcia.

Nigdy nie przyzna się otwarcie do poczucia winy, lecz im mniej czasu pozostawało do decydującej chwili, tym głębsze i wyraźniejsze stawały się jego wątpliwości. Miał problem z ojcem. Starzec ukazywał mu się i mówił, że nie tego pragnął Allach, że zabijanie niewinnych cywilów nie było wolą Proroka; niewiernym powinno się wskazywać błędy, a nie mordować z ich powodu. Niczym stara widokówka stawał mu przed oczami dzień, w którym ojciec dał

mu torebkę pełną czekoladek. „Skąd je masz? – zapytał Samad. – Od amerykańskiego misjonarza. Amerykanie chcą nam pomóc”. Samad zamknął oczy i zacisnął dłonie w pięści; paznokcie wpiły się w skórę, jak gdyby za pomocą bólu chciał wyrzucić poczucie winy z ciała, wypocić je niczym gorączkę. Musi pomedytować, pomodlić się głębiej do Allacha i błagać o spokój duszy. Spojrzał na stronicę Koranu.

O Proroku! Pobudzaj wiernych do walki! Jeśli wśród was jest dwudziestu cierpliwych, to zwyciężą dwustu; a jeśli jest stu wśród was, to oni zwyciężą tysiąc niewiernych, ponieważ oni są ludźmi, którzy nie rozumieją 8.

Telefon zawibrował, Samad się wzdrygnął. – Tak, mułło Rahmani, jestem tu. – Wszystko idzie dobrze? – Allach jest wielki. Próba przebiegła bezbłędnie, otrzymałem wiadomości od pozostałych drużyn. Nie było żadnych kłopotów.

– Doskonale. Ja także dostałem wiadomość, chcę się nią z tobą podzielić. Zawarłem porozumienie z kartelem Sinaloa. Zúñiga zginął, ale następca, który jest jego szwagrem, obiecał mi taki sam układ, jaki mieliśmy z Rojasem, a nawet lepszy. Ten człowiek skontaktował nas z kartelem z Zatoki Meksykańskiej po to, abyśmy mogli podwoić dostawy. Nie potrzebujemy już kartelu Juárez. Nigdy nie podobało mi się nastawienie do nas señora Rojasa.

– Nie był zbyt uprzejmy, kiedy z nim rozmawiałem. – To już bez znaczenia. Jutro z tobą pomówię, Samadzie. Odpoczywaj dobrze i spokojnie. Allach akbar. Willa Rojasa Cuernavaca, Meksyk 90 km na południe od miasta Meksyk Moore ścigał mężczyznę w płaszczu schodami, a później w

podziemiu, gdy ten biegł w kierunku skarbca. Jednak ktoś ostrzelał go z tyłu i musiał przypaść do ziemi tuż przed wejściem do skarbca i nie mógł dostać się do środka. Wyjrzał i dostrzegł ochroniarza, który przycupnął obok jednego z samochodów. Gdy tamten uniósł głowę, ukazując czarną opaskę na oku, Moore posłał w jego stronę trzy mierzone strzały, zmuszając go do poszukania lepszej kryjówki. Moore dźwignął się, by wbiec do

skarbca. W piwnicy było trzech komandosów Soto; świadczyły o tym strzały, które oddawali do jednookiego Castilla. Moore wywołał Marina-Dwa, by tamci skupili na szefie ochrony całą uwagę. – Pamiętaj, oni muszą wiedzieć, że jestem w skarbcu – dodał. Ludzie Soto ostrzelali część garażu, w której mógł znajdować się Castillo, a Moore odwrócił się i pobiegł. Zaglądał do zakamarków, za każdy mebel i dywan, za którym

mógł się kryć Rojas. To było podziemie, jak daleko mógł uciec? Nagle Moore dostrzegł drzwi osłonięte wieszakiem na dywany; miały zamek kombinacyjny i były lekko uchylone. Serce zabiło mu szybciej. Do diabła z tym, pomyślał i zerwał maskę. Potrzebował teraz wszystkich zmysłów. Powietrze było czyste, tak mu się w każdym razie wydawało. Odbył długotrwałe ćwiczenia w radzeniu sobie z różnymi rodzajami gazów;

pierwszemu poddano go w czasie szkolenia wstępnego, gdy badano odporność psychiczną kandydatów do służby w oddziale Fok; później jeszcze wielokrotnie się powtarzały. Czasem miał na twarzy maskę, a czasem jej nie miał. Zaczerwienienie oczu i wymioty często stanowiły pozytywne objawy. Zwiększona pojemność płuc dawała Moore’owi pewną przewagę. Wziął głęboki oddech i wstrzymał powietrze. Pociągnął drzwi i przemknął w

półobrocie na drugą stronę. Rozejrzał się. Zobaczył wszystko naraz: półki pełne banknotów, karabiny i amunicję pod przeciwległą ścianą, betonowe wej ście do tunelu… Nagle dostrzegł Rojasa, który wykonywał okrężny ruch rękami; trzymał w nich kałasznikowa. Widok ten podziałał na Moore’a jak wstrząs elektryczny. Rojas zareagował o wiele szybciej, niż spodziewał się po nim Moore. Rzucił się na posadzkę obok

regału z bronią i puścił serię w jego kierunku. Dwa pociski uderzyły w klatkę piersiową Moore’a, rzucając go na regał z pieniędzmi. Zaparło mu dech w piersi; odpowiedział na ostrzał, ale pociski poszły w bok i wbiły się w stosy banknotów. Przerwał ogień. Rojas upadł, uderzył łokciem mocno o posadzkę. Karabin wypadł mu z ręki. Moore odzyskał równowagę i schylił się, spoglądając na

przeciwnika. Rojas sięgał po kałasznikowa, lecz przerwał ruch w połowie, widząc, że Moore do niego mierzy. Nie miał czasu ani szans. Uniósł najpierw jedną, a potem drugą rękę. – Wstawaj! – rozkazał Moore. Rojas podniósł się, zostawiając karabin na posadzce. Trzymając ręce w górze, poczłapał boso w kierunku Moore’a. A więc tak wygląda najbogatszy człowiek w Meksyku w otoczeniu łupów z wojny, którą toczy ze

swoją ojczyzną, ze Stanami Zjednoczonymi i z resztą świata. Buduje szpitale i szkoły, a rak, jakim jest jego imperium, toczy boisko obok tych samych szkół. O tak, jest święty. Jego białe szaty splamiła krew, jego kiesa wypchana jest bólem milionów ofiar. A on jest tak zajęty sobą, że nawet nie wie, ilu ludzi z jego powodu zginęło. Moore znał przynajmniej kilkoro, dźwigał na ramionach ich duchy. Ich śmierć poszłaby na marne,

gdyby nie ta noc, gdyby nie ta chwila. Rojas pokręcił głową, wytrzeszczając na niego oczy. – Wy i wasz żałosny nalot. Myślisz, że coś zdziałaliście? Aresztujesz mnie, a ja i tak wyjdę wolny. – Wiem – odparł Moore, upuszczając karabin i dobywając glocka. Nabój już był w komorze. Uniósł pistolet. – Nie przyszedłem po to, by cię aresztować.

*** Castillo leżał oparty o zabytkowy samochód Rojasa. Był to corvette

rocznik tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty trzeci. Castillo umierał od postrzału w szyję. Nagle usłyszał strzał w głębi skarbca. Zdjął maskę i opaskę z oka i zaczął się modlić, aby Bóg przyjął jego duszę. Dobrze przeżył życie, domyślał się, że właśnie taki będzie jego koniec. Jeśli żyło się z bronią w ręku, od broni należy zginąć.

Pragnął jedynie tego, by señor Rojas zdołał wymknąć się prześladowcom. Gdyby umierając, wiedział, że tak się stało, wydałby ostatnie tchnienie z uśmiechem. Rojasowi zawdzięczał wszystko. *** Podczas nalotu komandosi Soto pojmali kucharza, paru innych służących oraz niejaką Alexsi, która była dziewczyną Rojasa. Willa została zabezpieczona; Towers,

który trzymał rękę na temblaku, spotkał się z Moore’em i wsiedli do cywilnego samochodu zaparkowanego za rogiem ulicy, którym w razie potrzeby mieli się ewakuować. – Wielka szkoda, że musiałeś go zastrzelić… Towers uniósł brwi, oczekując szczegółów. Moore odwrócił głowę i usiadł za kierownicą. – Znikajmy stąd, nim zacznie się cyrk. Musimy zabrać

Sonię i dostać się na lotnisko. Mision del Sol Kurort i uzdrowisko Cuernavaca, Meksyk Miguel usłyszał pukanie do drzwi, a gdy uniósł głowę, Sonia je otwierała; miała na sobie szlafrok. Wpuściła dwóch mężczyzn w ciemnych spodniach i garniturach, a potem zapaliła światło. Miguel zmrużył oczy. – Soniu, co się dzieje, u diabła?

Co to za jedni? Podeszła do łóżka i uniosła ręce. – Uspokój się, ci panowie należą do mojego zespołu. – Twojego zespołu? Wzięła głęboki oddech i rozejrzała się, jakby szukała odpowiednich słów. – Chodzi o twojego ojca, zawsze o niego chodziło. Miguel zerwał się z łóżka i ruszył w jej stronę, lecz jeden z nieznajomych zrobił krok i zmierzył go wzrokiem.

– Soniu, co jest grane? – To jest nasze pożegnanie. Chcę powiedzieć, że jest mi przykro. Jesteś młody i masz przed sobą wielką przyszłość na przekór temu, co uczynił twój ojciec. Powinieneś o tym wiedzieć. Miguel zadrżał, oddychanie sprawiało mu trudność. – Kim ty jesteś? Odpowiedziała dziwnie twardym i zimnym głosem profesjonalistki. – To oczywiste, że nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz. Twój

ojciec także nie jest tym, za kogo go uważasz. Miałeś rację co do niego. – Miałem rację? – Czas na mnie. Już się nie zobaczymy. – Rzuciła mu telefon. – Uważaj na siebie, Miguelu. – Soniu? Ruszyła razem z przybyszami w kierunku drzwi. – Do kurwy nędzy, co to wszystko ma znaczyć? Nie odwróciła się. – Soniu, nie odchodź! Nie możesz

mnie opuścić! Jeden z nieznajomych odwrócił się i skierował na niego palec. – Zostań tam, dopóki nie wyjdziemy. Zamknął za sobą drzwi, a Miguel stał bez ruchu. Był wstrząśnięty i przywoływał w pamięci wszystko, co mówiła mu Sonia. Przewijał w myślach taśmę z milionem kłamstw.

41 Uderzenie

Odrzutowiec Gulfstream III Na trasie do San Diego w Kalifornii Godzina 2.30 czasu lokalnego Szefostwo Agencji nakazało Moore’owi i Soni, by natychmiast opuścili Meksyk; Towers otrzymał takie samo polecenie od swoich

przełożonych. Operacja zakończyła się sukcesem, lecz Soto i siedmiu jego ludzi ponieśli śmierć. Zginęli także piloci helikoptera Black Hawk i szef załogi. To była smutna wiadomość, lecz ludzie ci mieli świadomość zagrożenia i brali je pod uwagę. Sonia była w lekkim szoku, kiedy zabierali ją z hotelu. Jednak pięć minut później język jej się rozwiązał i dziękowała Moore’owi za to, że ocalił ją w San Juan Chamula.

– Owszem, jestem ci winna kawę – oznajmiła. – A ja chętnie odbiorę dług – odparł, mrugając do niej. Splotła ręce na piersi i wtuliła się w fotel; zaczęła rozmawiać przez komórkę i zapomniała o całym świecie. Moore potrafił docenić to, że poświęciła całą siebie Miguelowi, aby zbliżyć się do Rojasa, człowieka, który otoczył się tak szczelnym murem, że jej misja graniczyła z niemożliwością. Była młoda, a mimo to wyróżniła się

niezwykłym profesjonalizmem. Rozumiała znaczenie tego, co robi, i wiedziała, że będzie musiała zapłacić za to wysoką cenę emocjonalną. Wykonywała swoje zadanie z niezachwianym poświęceniem i wcześnie przekonała się, że jej działalność przyniesie uboczne skutki. Rojas przez długie lata skazywał syna na domysły i dociekanie. Kto uwierzy, że Miguel nie wiedział, czym para się jego ojciec? Sonia nie mogła przyjść mu z pomocą. CIA za nic

nie wyrazi zgody na to, by się zdekonspirowała i zeznawała w sądzie, otwartym dla publiczności czy zamkniętym. Może pozwolono by jej zeznawać na zamkniętym posiedzeniu przed komisją wywiadu Kongresu, lecz to nie pomogłoby Miguelowi. Wiedziała o tym, znała cały ogrom swojej zdrady. Jej siła niesłychanie zaimponowała Moore’owi. Towers dał sobie zabandażować rany i powstrzymać krwawienie, lecz natychmiast po przybyciu do

San Diego on i Moore mieli się stawić w szpitalu. Należało zrobić prześwietlenie i USG oraz zaszyć rany; otwór wylotowy w ramieniu wyglądał źle, lecz Towers upierał się, żeby wszystkie zabiegi wykonano w San Diego. Dlatego leciał samolotem razem ze swoim podwładnym i kolegą. Moore miał tylko parę siniaków na klatce piersiowej; wzbogaciły one zbiór, który powiększył się od początku batalii antynarkotykowej. Na ekranie komputera, który

postawił sobie na kolanach, oglądał relacje meksykańskiej telewizji o nalocie na pałac Rojasa; uśmiechnął się, słysząc komentarz jednego z dziennikarzy: „Dziś dokonano szokującego odkrycia. Otóż okazało się, że jeden z najbogatszych ludzi świata prowadził drugie potajemne życie”. Tak jak zaplanowano, zasługi za akcję przypisane zostały meksykańskiej marynarce wojennej, o pomocy Amerykanów nikt nie wspominał. Nie mógł

uwierzyć własnym oczom, lecz meksykańskie władze zezwoliły ekipom telewizyjnym filmować skarbce Rojasa. Stosy banknotów dawno znikły, zajęły się nimi oddziały FES. Rząd Meksyku bez wątpienia był rozdarty: nikt nie wiedział, czy być wdzięcznym komandosom za nieautoryzowaną akcję, czy też ich potępić. Zakończyła się wielkim sukcesem, dzięki niej dokonano bardzo ważnego odkrycia, a na dodatek przedstawiała w korzystnym

świetle prowadzoną przez władze wojnę z producentami i handlarzami narkotyków. Tymczasem reporterzy z Associated Press wpadli na trop nalotu, który z rozkazu kolumbijskich władz przeprowadzono na ukryty w dżungli dom Juana Ramóna Ballesterosa, znanego szefa jednego z najbardziej prężnie działających karteli kokainowych; łączyły go bezpośrednie powiązania z meksykańskim

kartelem Juárez (Towers i Moore dowiedzieli się o tym już wcześniej od Dantego Corralesa). O dziwo, Ballesterosa pojmano żywego; Moore dotarł do raportu CIA, z którego wynikało, że nalot na obóz przeprowadzono pod dowództwem kolegów z Agencji. Hura, jeszcze jedna bitwa zakończyła się zwycięstwem. Zgodnie ze swoim zapewnieniem Towers ujawnił nazwiska wszystkich skorumpowanych oficerów policji federalnej, które

podał im Gómez; było ich dwadzieścia dwa. Jedna informacja okazała się tyleż zaskakująca, ile przygnębiająca: na liście płac Rojasa znalazł się sekretarz prokuratora generalnego. Nazwiska przekazano dowództwu policji federalnej, lecz zaaranżowano przeciek do mediów oraz za pośrednictwem poczty elektronicznej ujawniono samemu prezydentowi Meksyku. Bunty podobne do tego przed komendą w Delicias, który opisała Gloria Vega,

miały niebawem wybuchnąć w Juárez i w innych miastach Meksyku. Funkcjonariusze lokalnych jednostek żądali usunięcia swoich skorumpowanych dowódców. Towers powiedział, że mają być nieugięci i tacy byli. Gómeza, który wierzył, że uda mu się wytargować niższy wymiar kary, czekała ekstradycja do Stanów; miał tam stanąć przed sądem pod zarzutem udziału w spisku i morderstwie oraz innymi, które wytoczą przeciwko niemu

prokuratorzy. Tę małą bitwę również udało się wygrać. Nawrócony sicario Dante Corrales miał zostać objęty programem ochrony świadków; w dalszym ciągu podawał nazwiska przestępców i pomagał demontować kartel. Jego informacje o powiązaniach kartelu w Afganistanie i Pakistanie okazały się jednak nieaktualne; zdaniem kolegów Moore’a działających na tamtejszym terenie to, co mówił o kryjówce

Rahmaniego, już dawno nie było prawdą. Moore wysłał wiadomość do Wazira z zapytaniem o Rękę Fatimy i o oddział talibów, którzy, jak uważał, przedostali się na terytorium Stanów Zjednoczonych. Agencja wciąż nie miała wskazówek co do miejsca pobytu Gallaghera (wszystko wskazywało na to, że chirurgicznie usunięto mu nadajnik, który miał wszyty w ramię); wiadomo było jednak, że to właśnie on opłacił tego, który przemalował samochody. Jako

agent terenowy odebrał szkolenie w dziedzinie znajdowania ludzi, którzy nie chcieli być znalezieni; potrafił też świetnie się ukrywać. Z biegiem lat poznał wszystkie metody kamuflażu, przekonał się, które są skuteczne, a które nie. Odnalezienie go będzie wymagało funduszy, czasu, zaangażowania agentów oraz – do takiego wniosku doszedł Moore – wręcz obsesyjnego dążenia do celu. Po pewnym czasie Moore’a zmorzył sen; obudziła go jedyna na

pokładzie samolotu stewardesa, która potrząsnęła go za ramię, kazała się wyprostować i zapiąć pas. San Diego, Kalifornia Godzina 4.05 czasu miejscowego Po wylądowaniu Sonia oznajmiła, że wsiądzie do najbliższego samolotu i poleci do Langley na odprawę. – Świetnie się spisałaś – powiedział Moore. – Naprawdę tak

myślę. Uśmiechnęła się, lekko zaciskając usta. – Dziękuję. Moore podwiózł Towersa do szpitala Sharp Memorial; poszli na oddział urazowy. Pielęgniarki dowiedziały się, że Towers jest stróżem prawa, i zaczęły go traktować jak koronowaną głowę; lekarz zjawił się w ciągu dziesięciu minut. Powiedziały Moore’owi, że na swoje szczęście przyjechali w najodpowiedniejszej porze. Kiedy

zaczną się godziny szczytu, oddział urazowy zapełni się ofiarami wypadków samochodowych; zwykły dzień w wielkim mieście. Siedząc w poczekalni, Moore przeczytał e-mail od asystenta Slatera; dowiedział się, że jeszcze dzisiaj zamierzają przeprowadzić wideokonferencję. Moore odbył długą rozmowę ze zwierzchnikami już w czasie lotu samolotem. Był o włos od ponownego zaśnięcia, gdy nagle rozległ się huk wystrzału zwielokrotniony echem

jak w górach. Moore zaklął, wzdrygnął się i obudził. To nie był strzał, tylko wibrowanie telefonu sygnalizujące połączenie; dzwonił Wazir. Moore wstał i wyszedł z poczekalni na korytarz. – Jak się pan ma, przyjacielu? – Wiem, że u was jest wcześnie, ale musiałem zadzwonić. Pomyślałem, że warto zostawić panu wiadomość. – Co się stało? – Informatorzy zwerbowani przez pańskich ludzi przysparzają

problemów. Wczoraj wystrzelono z drona rakietę, która zabiła jednego z moich najlepszych informatorów. Musi pan to powstrzymać. – Jak tylko skończymy rozmowę, zatelefonuję w odpowiednie miejsce. – Nie będę mógł panu pomóc, jeśli pan mnie nie wspomoże. Agencja, dla której pan pracuje, kieruje ataki na tych, których najbardziej potrzebuję. – Wazir, ja to rozumiem. – To dobrze.

– Ma pan coś dla mnie? – Złe wieści. Siedemnastoosobowa grupa przedostała się na teren Stanów Zjednoczonych tunelem prowadzącym z Mexicali do Calexico; pańskie obawy się sprawdziły. Jest z nimi Samad, pięść Rahmaniego, i jego dwóch bezpośrednich podwładnych, Talwar i Niazi. Samada widziano z Ręką Fatimy na piersi. Moore zacisnął pięść i powstrzymał przekleństwa cisnące

się na usta. – Muszę znać wszystkie informacje, które może pan zdobyć na temat tych ludzi, całej siedemnastki. I muszę wiedzieć, gdzie przebywają teraz Samad i Rahmani. – Już nad tym pracuję. Rahmani jest w kraju, ale zmienia miejsce pobytu. Jak panu wspomniałem, sytuacja staje się dla mnie niebezpieczna. Proszę powstrzymać ataki dronów. Proszę przekazać swoim ludziom, żeby je wycofali,

abym mógł dla pana dalej pracować. – Przyrzekam. Moore natychmiast zadzwonił do Slatera, który był w drodze do biura. Przekazał informacje od Wazira i dodał: – Powinien pan wstrzymać ataki dronów. Niech prowadzą obserwacje, ale niech zaprzestaną ostrzału. – Muszę mieć wiarygodne informacje. – Nie zdobędzie pan ich,

zabijając moich informatorów. Przed chwilą otrzymałem potwierdzenie. Samad już tu jest razem z oddziałem. Gallagher im pomógł. – Zadzwonię do Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego i zapytam, czy zechcą przedsięwziąć jakieś kroki i zmienić poziom zagrożenia antyterrorystycznego. Niektóre działania władz związane z poszczególnymi rodzajami zagrożeń nie są w całości ujawniane opinii

publicznej; Agencja często nie wie o akcjach innych departamentów, co nie powinno zaskakiwać. Najtajniejsze operacje, takie jak ta, w której uczestniczyła Sonia, nie są znane nawet innym agentom. Część podejmowanych działań została zakwestionowana przed sądem, w wielu sprawach jeszcze nie zapadły orzeczenia. Obowiązującemu systemowi informowania o zagrożeniach zarzuca się to, że jest podatny na manipulacje polityczne, że poziom

zagrożenia podnosi się przed wyborami itp. Moore podziękował Slaterowi. – Wstrzymanie ataków jest konieczne, rozumie pan, prawda? – zapytał na koniec. – Wazir to najlepszy informator, jakiego mam. Pomoże nam dopaść tych drani. Proszę tylko wstrzymać ten ostrzał. – Proszę mnie informować o postępach Towersa – odparł po chwili wahania Slater. – Dzisiaj mam kalendarz wypełniony po

brzegi, ale pomówię.

później

z

panem

Sklepik 7-Eleven Okolica międzynarodowego portu lotniczego w San Diego Kaszif Aslam, czterdziestojednoletni imigrant z Pakistanu, marzył o tym, że pewnego dnia zostanie właścicielem sklepu 7-Eleven, lecz tymczasem był kierownikiem takiej placówki przy Reynard Way,

niespełna dwa kilometry od lotniska. Nieliczna grupa Pakistańczyków mieszkających w pobliżu domagała się, by Aslam zaczął sprzedawać pakora, pakistańską przekąskę składającą się z ziemniaka, cebuli lub kalafiora smażonego w cieście z ciecierzycy; Aslam spełnił ich prośby. Jego żona wstawała codziennie rano, aby przygotować ciasto i nadzienie. Aslam przynosił pakora do pracy i smażył je we frytkownicy. Okazały się takim

przebojem, że właściciel zaczął płacić Aslamowi za dostawy i pracę jego żony. Po sześciu latach kierowania sklepem Aslam doskonale znał wszystkich miejscowych klientów, a zwłaszcza rodaków. Tuż przed południem zawitało do niego trzech nieznajomych w wieku dwudziestu kilku lat i zachwyciło się rodzimymi przekąskami. Byli jego rodakami, mówili w urdu i zjedli wszystkie pakora do ostatniej sztuki. Naturalnie wzbudzili jego

ciekawość. Aslam zapytał, skąd dowiedzieli się o nim i o smakołykach, a oni odparli, że od przyjaciela, który pracuje na lotnisku; o dziwo nie mogli podać jego nazwiska, mówili, że to jakiś znajomy, który się z nimi skontaktował. Mogła to być prawda, jednak w zachowaniu mężczyzn było coś niepokojącego. Zareagowali nerwowo, gdy zadał pytanie, i nie chcieli powiedzieć, od jak dawna przebywają w Stanach i z której części Pakistanu

pochodzą. Aslam postanowił podsłuchać ich rozmowę, którą prowadzili, stojąc przed sklepikiem i zajadając ze smakiem. Udał, że wynosi śmieci do pojemnika. Zmierzając w kierunku śmietnika, usłyszał, że jeden z nich wymienia numery lotów i ich rozkład. Aslam całym sercem stał po stronie Ameryki; kraj ten okazał się szczęśliwy dla niego, jego żony i ich sześciu córek. Nie chciał kłopotów, a co ważniejsze, nie chciał, by ktoś zakłócał jego nowe

życie i obiecującą przyszłość. Nie miał wprawdzie żadnych dowodów, lecz uważał, że ludzie ci mogą być przestępcami – na przykład przemytnikami – albo że przebywają w kraju nielegalnie. Wolał, aby władze w żaden sposób nie kojarzyły z nim i jego, i jego sklepu. Nie chciał także, aby w dalszym ciągu do niego przychodzili. Jeździli małym ciemnoczerwonym nissanem; Aslam starannie zanotował numer samochodu. Kiedy odjechali,

zadzwonił na policję i opisał incydent jednemu z dwóch funkcjonariuszy, którzy przyjechali przyjąć jego zgłoszenie. Pół godziny później u Aslama zjawił się mężczyzna, który przedstawił się jako Peter Zarick i powiedział, że jest agentem FBI. Oznajmił, że sprawdzą numer wozu, i zapewnił Aslama, że w żaden sposób nie będzie kojarzony z podejrzanymi. – I co teraz? – spytał Aslam, kiedy gość zbierał się do wyjścia. – Mój szef przekaże informację

wszystkim agencjom. – To bardzo dobrze – rzekł Aslam – bo nie chcę, żeby ktokolwiek ucierpiał. *** Agent Peter Zarick wsiadł do samochodu i odjechał sprzed sklepu. Po powrocie do biura przekazał meldunek agentowi specjalnemu Meyersowi, który przesłał go faksem do Narodowego Centrum Antyterrorystycznego w

Wirginii. Centrum przeprowadzało dziennie trzy telekonferencje i utrzymywało stały kontakt telefoniczny i elektroniczny z najważniejszymi ośrodkami antyterrorystycznymi w kraju i za granicą. Po rozesłaniu informacji o tym, że w Calexico mogli się pojawić terroryści, i po śmierci agenta Michaela Ansary Zarick pracował jak szalony; zawzięcie poszukiwał wszelkich tropów, a ten był pierwszym wiarygodnym, na który

trafił. Paliła go niecierpliwość, gdy dojechał do siedziby sekcji zwiadowczej przy Aero Drive. Wysiadł z samochodu i ile sił popędził do biura. Biuro przeciwdziałania dywersji DEA San Diego, Kalifornia Przed opuścili siedziby prosto Towers

czternastą Moore i Towers szpital i pojechali do agencji; skierowali się do sali konferencyjnej. czuł się doskonale po

zabiegach medycznych. Rana po postrzale okazała się mniej groźna, niż się wydawało; lekarz długo tłumaczył, że dopisało mu szczęście, bo uniknął zapaści płuc. Zaproponował mu temblak, lecz Towers odmówił. Moore widział wielu rannych agentów; czasem nawet najwięksi twardziele zamieniali się w żałosne płaksy, jednak Towers najwyraźniej był gruboskórnym i wytrzymałym draniem. Nie oczekiwał współczucia ani specjalnego

traktowania, chciał tylko coś zjeść, więc po drodze wstąpili do KFC po kanapkę z kurczakiem i frytki. Moore wziął to samo; jedząc, oglądali wiadomości CNN, aby sprawdzić, czy dziennikarze dowiedzieli się czegoś nowego o Rojasie. Moore w tym samym czasie przeglądał zebrane dotąd informacje dotyczące poszukiwań Samada i jego grupy. Trop urywał się raptownie na lotnisku w Calexico. Dokonali przeglądu wszystkich lotów ze wszystkich

lotnisk leżących w zasięgu różnych samolotów. Było to jak szukanie igły w stogu siana; Towers zauważył, że FAA dysponuje dokumentacją zaledwie około dwóch trzecich lotów małych maszyn. Świadków jest niewielu i nawet gdyby ktoś zobaczył terrorystów, mogli, jak przypuszczał Moore, przebrać się za poszukujących pracy imigrantów, którzy stanowili pospolity widok i stale podróżowali.

Moore nie miałby nic przeciwko temu, aby Samad i jego oddział byli uśpionymi agentami, których zadanie polegało na dotarciu do Stanów i mieszkaniu tam po cichu przez wiele lat. Kiedyś ktoś ich uruchomi, lecz Agencja zyska czas na pościg i atak. Uspokoił się na chwilę tą myślą, wnet jednak przypomniał sobie o prostokątnych futerałach, które ze sobą mieli. Co w nich było – karabiny, granatniki, wyrzutnie rakiet czy, Boże, broń, ładunki

nuklearne? Naturalnie analitycy Agencji we współpracy z ponad tuzinem innych agend – takich jak DHS, NEST (pod tym skrótem krył się Zespół do spraw Zagrożeń Nuklearnych), FBI i Interpol – bez przerwy poszukiwali na całym świecie sygnałów o sprzedaży broni ze szczególnym uwzględnieniem handlu między talibami w Wazyrystanie i pakistańską armią. Zbadano dziesiątki fałszywych tropów, a potem ślad się urwał. Nagle Moore zaklął na głos.

– Wyluzuj, bracie – powiedział Towers. Sięgnął do kieszonki i wyjął plastikową buteleczkę z lekarstwami. – Chcesz coś na ból? Moore tylko na niego spojrzał. *** Około szesnastej czterdzieści pięć Moore odebrał e-mail, który go zaskoczył. Maksud Kajani, dowódca pakistańskiej łodzi patrolowej i siostrzeniec zmarłego pułkownika Saadata Chodaja, napisał, że

uzyskał ważną informację od agenta ISI, przyjaciela swojego stryja. Agenci ISI przesłuchiwali niedawno grupę sympatyków talibów w Wazyrystanie; jeden z nich ujawnił, że jego brat przebywa w Stanach Zjednoczonych i ma tam wykonać ważne zadanie. Dalsza część wiadomości zakrawała na ironię lub złą wróżbę. Brat owego człowieka znajdował się w San Diego.

Wiedz, że mój stryj był dzielnym mężczyzną, sens

doskonale

swojego

rozumiejącym

postępowania.

Mam

nadzieję, że ta informacja pomoże ci schwytać tych, którzy go zamordowali.

Moore podzielił się wiadomością z Towersem, który omal nie spadł z krzesła na widok czegoś, co zobaczył na ekranie swojego komputera. – Dostaliśmy trop z Biura, jest na stronie trzysta drugiej. Trzech facetów w sklepie Seven-Eleven,

wszyscy z Pakistanu. Ten, których ich zgłosił, także jest Pakistańczykiem. Zapisał numery. – Sprawdzili je? – Samochód wzięli z wypożyczalni w pobliżu lotniska. Ten, który go wypożyczał, pasuje do rysopisu każdego z nich. Wygląda na to, że dokument był fałszywy, tak samo jak adres. O jasny gwint. Poczekaj… – Co jest? – Ochrona lotniska. Zauważyli ten samochód na parkingu

krótkoterminowym przy North Harbor. Mają polecenie nie zbliżać się. Moore zerwał się na równe nogi. – Jedziemy! Wybiegli z biura i rzucili się pędem do samochodu. Moore usiadł za kółkiem, a Towers rozmawiał przez telefon z Meyersem z FBI, który już pchnął w drogę brygadę antyterrorystyczną SWAT. – Każ im się zatrzymać! – krzyknął Towers. – Nie chcemy, żeby narobili szumu. Wstrzymaj

ich! Moore wpisał lotnisko do programu sterującego GPS-em; urządzenie zaczęło pokazywać i wymieniać nazwy ulic i wskazówki: na zachód w kierunku Balboa, w lewo na I-15, następnie przejazd na I-8. Były godziny szczytu, poruszanie się wśród gąszczu pojazdów było utrudnione; Moore’owi pobielały kostki dłoni, gdy musiał wymijać wolno jadące auta. Lotnisko znajdowało się w odległości około dwudziestu

kilometrów; gdyby trasa była wolna, jazda zajęłaby dwadzieścia minut, ale kiedy znaleźli się na autostradzie do San Diego, kierując się na południe, ujrzeli przed sobą wstęgi świateł stopu i połyskujących karoserii, które ciągnęły się aż po horyzont. Wtedy Moore zjechał na pobocze i ruszyli z kopyta, zostawiając za sobą tuman kurzu. Pędzili jak szaleni tak długo, jak było to możliwe po śmieciach z fast foodów i starych oponach; w końcu

musieli wjechać z powrotem na jezdnię, by włączyć się do ruchu i odbić na następnym zjeździe. Lotnisko międzynarodowe Los Angeles Parking krótkoterminowy Airport Boulevard 9011 Samad czuł suchość w ustach, wjeżdżając na parking. Sprawdził czas: była siedemnasta dwadzieścia dziewięć czasu miejscowego. Zerknął na Niaziego, który siedział

obok niego na fotelu pasażera. Oczy młodego mężczyzny były szeroko otwarte, oblizywał wargi niczym pantera śnieżna przed upolowaniem zdobyczy. Samad odwrócił głowę i spojrzał na Talwara, który trzymał wyrzutnię na ramieniu i modlił się cicho. Silnik samochodu warczał; Samad nacisnął klawisz, by opuścić szybę i odetchnąć chłodnym popołudniowym powietrzem. Wyjął z kieszeni czekoladkę i odwinął ją. Obejrzał smakołyk,

jakby to był cenny klejnot; później wsunął go do ust. Na skrawku papieru leżącym na jego kolanach, który Rahmani nazwał charakterystyką celu, podane były nazwy miast, a obok nich numery telefonów komórkowych: Los Angeles (LAX) Numer lotu: US Airways 2965 Lotnisko docelowe: Nowy Jork, JFK Odlot:

6

pacyficznego

czerwca,

17.40

czasu

Boeing 757, dwusilnikowy 202 pasażerów, 8 osób załogi San Diego (SAN) Numer lotu: Southwest Airlines SWA1378 Lotnisko docelowe: Houston (HOU) Odlot:

6

czerwca,

17.41

czasu

pacyficznego Boeing

737-700,

dwusilnikowy

149

pasażerów, 6 osób załogi Phoenix (PHX) Numer lotu: US Airways 155 Lotnisko (MSP)

docelowe:

Minneapolis,

MN

Odlot: 6 czerwca, 18.44 czasu górskiego Boeing 767-400ER 304 pasażerów, 10 osób załogi Tucson (TUS) Numer lotu: Southwest Airlines SWA694 Lotnisko docelowe: Chicago, IL (MDW) Odlot: 6 czerwca, 18.45 czasu górskiego Boeing 737, dwusilnikowy 150 pasażerów, 8 osób załogi El Paso (ELP) Numer lotu: Continental 545 Lotnisko docelowe: Boston, MA (BOS) Odlot: 6 czerwca, 19.41 czasu centralnego

Boeing 737-300 150 pasażerów, 8 osób załogi San Antonio (SAT) Numer lotu: SkyWest Airlines OO5429 Lotnisko docelowe: Los Angeles, (LAX) Odlot: 6 czerwca, 19.40 czasu centralnego Kanadyjski

CRJ900LR,

dwusilnikowy

(ogon) 76 pasażerów, 4 osoby załogi

Samoloty wystartują w minutowych odstępach; wszystkie drużyny Samada dopełniły sprawdzania i zameldowały, że

mają przygotowany sprzęt i że maszyny wystartują o czasie; wcześniej pojawiły się pewne wątpliwości w związku z burzami. Samad pozbył się zwątpienia. Uświadomił sobie, że nawet gdyby zrezygnował i odszedł, wiedziony poczuciem winy związanym ze wspomnieniem zmarłego ojca, Talwar i Niazi będą robili swoje bez niego; inni uczynią to samo. Nie można powstrzymać dżihadu. Umierałby jako głupiec i tchórz. Przed wyjazdem z kryjówki wziął

zapałkę i spalił zdjęcie ojca, a popiół zostawił w umywalce w łazience. Odmówili popołudniową modlitwę. Samad zasiadł za kierownicą z przymrużonymi oczami i dłonią zaciśniętą w pięść. Po parkingu przejechał radiowóz policji lotniskowej, funkcjonariusze szukali samochodów pozostawionych bez opieki. Samad uniósł telefon i udał, że mówi. Już wcześniej przekonał się, że inni kierowcy są całkowicie pochłonięci urządzeniami elektronicznymi. Na

parkingu zaległ dziwny spokój, zakłócił go na chwilę grzmot silników przelatującego samolotu. Była siedemnasta trzydzieści sześć. Samad zabrał ze sobą iPhone’a jako zapasowy środek służący do identyfikacji celu. Zauważył, że aplikacja podawała informacje z półminutowym opóźnieniem, ale to nie miało znaczenia. Talwar musiał jedynie zobaczyć samolot, pocisk zrobi resztę. Siedemnasta trzydzieści siedem.

Sekundy ciągnęły się jak minuty, a minuty jak godziny; puls Samada przyśpieszył. Niebo miało niebieskawożółty odcień, przecinały je smugi światła zachodzącego słońca; na wschodzie pojawiło się parę wąskich pasków chmur. Start pocisku będzie spektakularny, nic nie zakłóci jego widoku. Telefon Samada zawibrował. Nadeszły wiadomości tekstowe z meldunkami drużyn przebywających na lotnisku.

Lot US Airways numer 155 Z Phoenix do Minneapolis 18.42 czasu górskiego Już jako szesnastolatek Dan Burleson samodzielnie pilotował cessnę 150 nad Modesto w Kalifornii. Latał samolotami, zanim zrobił prawo jazdy. Wszystkie pieniądze, które zarobił na strzyżeniu trawników, odkładał na dwuletni kurs latania. Wychował się w Salinas Valley i zawsze fascynował go widok nurkujących

maszyn, które spryskiwały zasiewy. Wiedział, że właśnie to chce robić. Przez następne trzydzieści lat realizował swoją pasję latania, spryskując pola bawełny w Georgii, pracując jako latający obserwator ruchu samochodów na Florydzie i przewożąc towary i sprzęt medyczny. Pilotował jednosilnikowe cessny 210 Centurion oraz dwusilnikowe transportowce, takie jak beechcraft baron 58. Doświadczył niemal

wszystkich możliwych awarii; latał na jednym silniku i prawie się rozbił, gdy burza odwróciła samolot na plecy. Słyszał strzelające nity i był pewny, że zginie. Wszystko to oznacza, że pan Dan Burleson nie był pierwszym lepszym pasażerem samolotu pasażerskiego. Żywo interesował się tym, co dzieje się w kabinie, i umiał określić, kiedy piloci przekazują stery automatycznemu pilotowi albo kiedy wyprowadzają

maszynę na wyższy pułap. Pilot wprowadza dane dotyczące skrętów i wysokości za pomocą klawiatury lub obracając pokrętło w pożądanym kierunku. Kiedy z wieży padało polecenie „Delta 1234, wykonaj skręt w prawo o sto osiemdziesiąt stopni”, pilot przekręcał gałkę systemu kontroli lotu na sto osiemdziesiąt i samolot rozpoczynał skręt w tym kierunku; maszyną sterował komputer pokładowy. Podczas każdego lotu Dan wyobrażał sobie wydarzenia

zachodzące w kabinie pilotów. Można to nazwać swoistym nawykiem. Tego wieczoru siedział w samolocie przy tylnym wyjściu, jego miejsce nosiło oznaczenie 21J; okienko miał obok prawego ramienia. Przy wzroście metr dziewięćdziesiąt pięć i wadze stu trzydziestu pięciu kilogramów nigdy nie miał wielkiego wyboru przy przydzielaniu miejsca. Zawsze lądował w ostatnim rzędzie przy drzwiach. Wybierał się do

Minneapolis na weekend wędkarski z dwoma kolegami z liceum, którzy obiecali mu, że złowi rekordowej wielkości okonia. Żona dała mu przyzwolenie, a dorosły syn, który także został zaproszony, musiał zostać i pracować za niego. Samolot rozpoczął kołowanie; Dan zerknął w przejście między fotelami. Jakaś dziewczyna w wieku licealnym czytała podręcznik ze słowem „estetyka” w tytule, a siedzący obok niej ciemnoskóry chłopak, Indianin lub mieszkaniec

Bliskiego Wschodu, siedział ze spuszczoną głową i zamkniętymi oczami. Wyglądał na przestraszonego. Cykor. „Proszę ustawić stoliki przy fotelach w pozycji pionowej…”. – Taak, jasne – mruknął Dan. Międzynarodowy port lotniczy w San Diego Parking krótkoterminowy North Harbor Drive Parking

na

pięćdziesiąt

stanowisk znajdował się przy obsadzonej drzewami ulicy, naprzeciwko głównej bramy placówki Straży Wybrzeża. Miał regularny kształt prostokątnego pasa; stanowiska do parkowania były ustawione ukośnie w jednym rzędzie i biegły wzdłuż wysokich krzewów i metalowego parkanu, za którym stały hangary i inne budynki pomocnicze lotniska. – Meyers podzielił swoich ludzi. Sześciu umieścił po drugiej stronie ulicy w siedzibie Straży Wybrzeża,

a czterech zajęło miejsca na dachach hangarów od północy – powiedział Towers. – Czerwony nissan stoi zaparkowany na samym końcu od strony południowej. My jesteśmy tymi, którzy wkraczają. – Nie my, tylko ja – odparł Moore, wjeżdżając na parking i zajmując najbliższe miejsce po prawej stronie obok żółtego vana z przyciemnionymi szybami. – Nic mi nie jest – stwierdził Towers. – Ja też idę. Moore się skrzywił.

– Ty tu dowodzisz, szefie. Rozpiął kurtkę, aby ułatwić sobie dostęp do kabury pod pachą, a potem błyskawicznie wysiadł z samochodu. Trzymał się blisko krzewów, Towers podążał tuż za nim jak cień. Kilku gliniarzy z oddziału SWAT czołgało się po kociemu na dachu bazy Straży Wybrzeża pokrytym dachówką. Moore dostrzegł ruch na dachach hangarów po prawej stronie, wychyliła się jakaś głowa, a potem znikła. SWAT stanowił potężną siłę

uderzeniową, jego członkowie byli wyposażeni, jakby szli na wojnę – w kewlarowe hełmy, gogle, kamizelki kuloodporne, modułowe kamizelki na sprzęt oraz pistolety maszynowe H&K MP5; mieli je wszyscy oprócz strzelców wyborowych, którzy używali karabinów snajperskich Precision Arms kaliber.308 Winchester. Kolega Moore’a z 8 Zespołu Fok odszedł z marynarki i wstąpił do brygady SWAT działającej w ramach FBI; zrobił Moore’owi

szkolenie z broni, taktyki, technik i procedur stosowanych przez antyterrorystów. Usiłował nawet zwerbować Moore’a, którego w owym czasie próbowała także zwabić CIA. Moore poczuł się pewnie, mając wsparcie tych zdeterminowanych i świetnie wyszkolonych ludzi. Znak ustawiony przy wjeździe przypominał użytkownikom o godzinnym limicie korzystania z parkingu i o tym, że silnik pojazdu musi pracować; miało to zniechęcić

do długotrwałego parkowania i lekkomyślności. Właściciele samochodów musieli pamiętać o tym, że tracą paliwo, którego cena jest bardzo wysoka. Moore i Towers zbliżyli się do nissana versa w kolorze cegły i momentalnie zauważyli, że w samochodzie nikogo nie ma, a silnik jest zgaszony. Wściekły Moore rąbnął pięścią w okienko auta. Zza narożnika parkingu wybiegło dwóch antyterrorystów i

mężczyzna w średnim wieku z bokobrodami. Jedyną odzieżą ochronną, jaką miał na sobie, były kamizelka kuloodporna i hełm. – Towers? Moore? – zawołał. – Jestem Meyers. Nikogo nie ma? Moore odwrócił się i rozejrzał po parkingu, lustrując długie szeregi samochodów i wolnych miejsc, jakby to były zera i jedynki, bity informacji w programie komputerowym. Dlaczego podejrzani zostawili samochód na parkingu krótkoterminowym?

Czyżby zamierzali wrócić po niego za godzinę? Obawiali się, że ktoś ich śledził? Gdzie się teraz znajdują? Spojrzał na zegarek, była siedemnasta czterdzieści dwie. Raptem tylna klapa żółtego vana stojącego obok samochodu terenowego otworzyła się i z auta wysiadł mężczyzna ubrany w dżinsy i kraciastą koszulę; jego twarz skrywała kominiarka. Na ramieniu trzymał wyrzutnię pocisków rakietowych.

Z samochodu wysiadło jeszcze dwóch podobnie ubranych mężczyzn z pistoletami maszynowymi w dłoniach. Ten, który dzierżył wyrzutnię, pobiegł w kierunku ulicy i zajął stanowisko między parkanem i drzewem. Uniósł broń… Cel jego ataku, dwusilnikowy odrzutowiec linii Southwest, z rykiem przemierzał niebo; niebiesko-czerwony kadłub połyskiwał w słońcu, podwozie zaczęło się chować.

Moore patrzył na niego przez tyle czasu, ile potrzeba na dwa oddechy. – Furgonetka! – krzyknął. Skoczył pędem w kierunku zamachowców, a snajperzy ulokowani na dachach budynków Straży Wybrzeża otworzyli ogień. Trafili terrorystę wymachującego pistoletem maszynowym, a jego towarzysz jął strzelać w kierunku dachów. Głowa pierwszego odskoczyła w prawo, fontanna krwi, kawałków skóry i czaszki

trysnęła w powietrze. Moore skupił się na trzymającym wyrzutnię, biegł i strzelał. Trafił zamachowca w ramię, klatkę piersiową i nogę. Ten stracił równowagę, odwrócił się i z lufy wyrzutni strzelił biały gorący płomień, który pomknął w kierunku zaparkowanych samochodów. Zaskoczony Moore rzucił się na ziemię w prawą stronę, a pocisk mocno skręcił, kierując się na najbliższe źródło ciepła. Był nim

pracujący na jałowych obrotach silnik żółtego vana, którym przyjechali terroryści. Wypełniona materiałem wybuchowym głowica bojowa pocisku eksplodowała, mimo że odległość od celu ledwie wystarczyła na to, by się uzbroiła. Ostre kawałki stali, plastiku i szkła frunęły we wszystkich kierunkach, unosząc vana prawie dwa metry nad ziemię. Wybuch rzucił samochód terenowy Moore’a na boczną ścianę i to samo uczynił z samochodem stojącym po drugiej

stronie vana. W tej samej chwili eksplodował bak furgonetki terrorystów, płonące paliwo rozprysło się, a pojazd runął na ziemię z potężnym grzmotem i brzękiem szkła. Swąd płonącego paliwa i chmura czarnego dymu zwróciły uwagę kierowców jadących szosą; kiedy Moore zrywał się na równe nogi, jakaś taksówka wbiła się w tył limuzyny, pękły zderzaki. Moore’a bolały uszy, musiał mrużyć oczy, by chronić je przed piekącym dymem.

Podbiegł do strzelca, który leżał na ziemi, przyciskając dłońmi rany. Zielona wyrzutnia Anza leżała porzucona na ziemi, była rozgrzana i w dalszym ciągu unosił się z niej dym. Moore opadł na kolana obok mężczyzny. Chwycił go za kołnierz koszuli, zerwał kominiarkę i przez zaciśnięte zęby zapytał w urdu: – Gdzie jest Samad? Terrorysta spojrzał na niego; żyłki w jego oczach nabrzmiały krwią, oddychał z coraz większym

trudem. – Gdzie on jest?! – ryknął Moore. Wokół rozległy się krzyki. Brygada SWAT próbowała uratować kogoś z samochodu spalonego podmuchem ognia. Towers podbiegł do dwóch pozostałych zamachowców; jeden leżał na plecach, a drugi na boku. Oczy strzelca zmętniały, jego głowa opadła bezwładnie. Moore zaklął i pchnął go na ziemię. Dźwignął się i wyprostował. – To była tylko jedna drużyna! –

zawołał do Towersa. – Tylko jedna! Może ich być więcej! Międzynarodowy port lotniczy w Los Angeles Parking krótkoterminowy Airport Boulevard 9011 Samad uśmiechnął się zaciśniętymi wargami. Za chwilę zamknięte zostaną wszystkie lotniska na świecie, a jest ich niemal pięćdziesiąt tysięcy.

Każdy pilot siedzący za sterami samolotu otrzyma rozkaz natychmiastowego lądowania… Nawet tych sześciu, którzy, rzecz jasna, nie będą go w stanie wykonać. Los Angeles, San Diego, Phoenix, El Paso i San Antonio… Wielkie amerykańskie miasta, których mieszkańcy spojrzą w oczy trwodze, jakiej dotąd nie doświadczyli. Pracownicy Agencji Bezpieczeństwa Transportu zdadzą sobie sprawę, że kordony

bezpieczeństwa okazały się nieskuteczne, że drużyny Rahmaniego wiedziały dokładnie, jak postępować, by nie zaalarmować funkcjonariuszy reagujących na zachowanie pasażerów. Mając nienaganne dokumenty i nie przewożąc w bagażach nic podejrzanego, bez trudu weszli na pokłady liniowców. Ochrona naziemna, policja i lokalne służby uprzytomnią sobie, że nie są w stanie zabezpieczyć terenu pod tak wieloma trasami

przelotu maszyn. A przede wszystkim amerykańska opinia publiczna – niewierni, którzy zbrukali święte ziemie, którzy pomagali przywódcom siejącym niesprawiedliwość i przemoc i którzy odrzucają prawdę – zwrócą głowy ku niebu i staną się świadkami potęgi i władzy Allacha. Stanie ona jak żywa przed ich oczami. Samad otworzył drzwi i wysiadł. Nakierował iPhone’a na widoczny

w oddali samolot, który z głębokim, zapierającym dech w piersi pomrukiem sunął po niebie. Program potwierdził identyfikację. Wrócił do vana, włożył kominiarkę, wziął od Niaziego kałasznikowa, a potem z okrzykiem „Yalla!” odwrócił się i otworzył tylną klapę samochodu. Talwar wysiadł, trzymając wyrzutnię na ramieniu; Niazi obszedł auto z drugą rakietą w rękach. Kobieta siedząca w nissanie

pathfinder z flagą Portoryko wiszącą na lusterku wstecznym odwróciła głowę, przy której trzymała telefon komórkowy. Samad wymierzył do niej z karabinu, a Talwar skierował wyrzutnię w kierunku liniowca. Do odpalenia pozostały sekundy. Ludzie rozmawiający na parkingu przez telefony patrzyli na zamachowców, lecz żaden nie wykonał ruchu, by wysiąść z samochodu. Siedzieli w nich potulnie jak owce. Talwar odliczał

na głos: – Salasa! Isnan! Wahid! Pocisk MK III oderwał się od wyrzutni, ciągnąc za sobą gęstą chmurę spalin. Zanim Samad zdołał ponownie odetchnąć, Talwar i Niazi rozpoczęli drugie odliczanie. Niazi pomagał towarzyszowi przeładować broń. Samad był rozdwojony między chęcią obserwowania lecącego pocisku i koniecznością osłaniania swoich podwładnych. Obszedł ponownie samochód, groźnie

wymachując karabinem na wszystkie strony. Owce zaczęły reagować: usta otworzyły się, w oczach pojawiło się zaskoczenie i strach. Samad jeszcze raz spojrzał na samolot, na wstęgę dymu rozciągniętą na niebie, na rozgrzany do białości wylot silnika rakiety na sekundę przed… Trafiony!

42 Spustoszenie

Międzynarodowy port lotniczy w Tucson Parking krótkoterminowy East Airport Drive 18.46 czasu górskiego Joe Dominguez przyjechał na lotnisko, żeby odebrać swojego

kuzyna Ricky’ego, który przylatywał z Orlando na tygodniowy urlop. Dominguez miał dwadzieścia cztery lata i był raczej mizernej postury; nadrabiał to ciętym dowcipem i zadziornością. Był jedynym synem meksykańskich imigrantów, którzy przybyli nielegalnie do Stanów pod koniec lat siedemdziesiątych, a później uzyskali obywatelstwo. Ojciec Joego był farmerem i monterem; miał dziesięcioosobową brygadę, która pracowała dla firm

budowlanych w Tucson i okolicy. Matka otworzyła własną działalność, kiedy był chłopcem, i obecnie zatrudniała ponad czterdzieści kobiet, które sprzątały siedziby firm i domy prywatne. Małżeństwo miało nawet własną flotyllę samochodów. Joe skończył liceum i nie miał wielkiej ochoty uczęszczać do zwykłego college’u; na jakiś czas przeprowadził się do południowej Kalifornii i zapisał na prowadzony przez koncern Forda kurs obsługi samochodów, by

zdobyć świadectwo autoryzowanego technika tej firmy. Po dwóch latach nauki o silnikach, hamulcach, układach kierowniczych i zawieszenia, przekładniach, kontroli zużycia paliwa i emisji spalin zdał ze średnią ocen trzy i trzy dziesiąte. Wtedy wrócił do Tucson i znalazł zatrudnienie w firmie Holmes Tuttle Ford Lincoln Mercury. Spodobało mu się, że jest mechanikiem, i po pewnym czasie zdołał zaoszczędzić pieniądze na

swój wymarzony samochód: czarnego forda pick-upa F-250 FX4 z podniesionym o piętnaście centymetrów zawieszeniem i oponami BFGoodrich Mud-Terrain T/A KM2. Koledzy nazywali auto czarną bestią, a ci, którzy odważyli się wybrać z Joem na przejażdżkę, przekonywali się, że aby wsiąść do bestii, potrzebna jest albo drabina, albo wyjątkowa sprawność fizyczna. Samochód budził lęk u dziewcząt, z którymi Joe się umawiał, ale on nie szukał

lękliwego dziewczęcia. Pragnął dziewczyny lubiącej przygodę. I w dalszym ciągu jej poszukiwał. Siedział w kabinie, dieslowski silnik mruczał, a radio grało cicho; ściszył je, aby usłyszeć telefon od Ricky’ego. Jego uwagę zwrócili trzej mężczyźni wysiadający z vana humpton inn zaparkowanego po przeciwnej stronie parkingu, w drugim rzędzie ustawionych pod kątem stanowisk. Byli ubrani jak Meksykanie, lecz wyżsi, i wszyscy mieli na głowach kominiarki. Dwaj

o coś się ze sobą spierali, a trzeci

obszedł auto i otworzył klapę. Przerwali spór i jeden wskazał ręką niebo, na którym pojawił się startujący samolot linii Southwest. Drugi sięgnął ręką do wnętrza vana i wyjął karabin z łukowym magazynkiem; był to kałasznikow. Joe Dominguez szybko zamrugał. Teraz obaj byli uzbrojeni i podeszli do trzeciego, który uniósł do ramienia zieloną wyrzutnię pocisków rakietowych; Dominguez widział taką w filmach z Arnoldem

Schwarzeneggerem. Strzelec wymierzył wyrzutnię do wspinającego się po niebie liniowca, a jego towarzysze skierowali lufy karabinów w stronę samochodów. Parking był zapełniony; Dominguez zerknął w lewo i zauważył, że jakaś kobieta w małym samochodzie wskazuje trójkę mężczyzn i krzyczy coś do siedzącej obok nastolatki. Dominguez powiedział sobie, że to nie jest sen. Te skurwiele

zamierzały zestrzelić samolot pasażerski! Serce zabiło mu szybciej i zaczął działać odruchowo. Wrzucił bieg i butem z wężowej skóry wcisnął do końca pedał gazu. Czarna bestia skoczyła z rykiem do przodu, zostawiając za sobą obłok spalin. Joe kierował się na tego, który trzymał wyrzutnię. Pokonał odległość w ciągu trzech sekund. Pozostali dwaj dranie natychmiast otworzyli ogień. Dominguez schylił się za

kierownicą, gdy pociski przebiły przednią szybę. Usłyszał łoskot, a później głośny trzask, gdy jego samochód wbił się w vana. Uniósł głowę… Dwaj zamachowcy, którzy umknęli mu z drogi, ponownie strzelili do jego pick-upa, dziurawiąc drzwi. Joe schował się i głośno krzyknął. Nagle usłyszał kolejne wystrzały, ale tym razem inne… Odważył się wyjrzeć przez boczne okno i zobaczył dwóch mężczyzn z

pistoletami, jeden miał na głowie czarny kowbojski kapelusz. Biegli prosto na terrorystów i strzelali. Dominguez także miał legalnie zarejestrowaną broń. Wreszcie sobie o tym przypomniał i sięgnął do schowka pod deską. Wyłowił berettę, odbezpieczył, przeładował i wyskoczył z samochodu. Przykucnął obok przedniego koła i zobaczył, że pod silnikiem leży ten, który trzymał wyrzutnię rakiet. Miał czaszkę pękniętą od uderzenia o chodnik, lecz wciąż żył

i cicho jęczał. W dalszym ciągu słychać było strzały. Nagle Dominguez zobaczył, że terrorysta spogląda na niego i wyciąga rękę w stronę pasa. Joe zaklął i strzelił mu prosto w czoło. – W porządku, w porządku! – krzyknął ktoś za nim. – Wszyscy zabici! Dominguez odchylił głowę do tyłu i zobaczył, że mężczyzna w kowbojskim kapeluszu stoi nad nim. Miał krótko ostrzyżoną siwą

bródkę i brylantowy kolczyk w lewym uchu, który pasował do błysku w jego oczach. Nosił pleciony skórzany krawat ze spinką w kształcie głowy byka z oczami z turkusów. – Widziałem, co zrobiłeś – powiedział. – To zwróciło moją uwagę. Aż trudno uwierzyć w to, co się stało. Kowboj wyciągnął rękę, Dominguez podał mu swoją. Odsunął się na krok od ukochanej maszyny, z której był taki dumny, i

spojrzał na nią. Jasny gwint! Czarna bestia była cała podziurawiona kulami! Nagle Joe westchnął i poczuł kłucie w lewej ręce. Podciągnął rękaw i zobaczył, że ma przecięty biceps. Kawałek skóry zwisał z niego luźno. – Cholera, synku, jesteś ranny! Nigdy nie widziałem, żeby kula przeszła tak blisko! Dominguez nie wiedział, co jest grane, lecz kiedy dotknął rany, ogarnęły go mdłości. Uświadomił

sobie, że omal nie zginął. Zgiął się wpół i zwymiotował. – Dobrze, dobrze, wyrzuć to z siebie. W oddali zawyły syreny. A w samochodzie Domingueza zadzwonił telefon. To był Ricky… Lot US Airways numer 155 Z Phoenix do Minneapolis Dan Burleson rozsiadł się wygodnie, by rozkoszować się imponującym rykiem silników

odrzutowych Pratt & Whitney. Wtedy nastąpiły trzy wydarzenia. Samolot spokojnie oderwał się od pasa startowego, kontrolka pasów bezpieczeństwa pozostała zapalona. Przerażony chłopak siedzący obok nastolatki nagle odpiął pas i po jej kolanach wyskoczył do przejścia między rzędami foteli. Co jest, kurwa? – pomyślał Dan. Młody mężczyzna zaczął krzyczeć, aby pasażerowie włączyli urządzenia nagrywające i

skierowali na niego. Niektórzy unieśli komórki z kamerami, a on krzyczał jeszcze głośniej. W jego oczach pojawił się ognisty błysk; mówił z dziwnym zaśpiewem i akcentem, lecz słowa brzmiały wyraźnie: „Mieszkańcy Ameryki, oto przesłanie dla was. Dżihad powrócił na waszą ziemię, bo jesteśmy wolnymi ludźmi, którzy nie zasypiają w uciemiężeniu. Jesteśmy tu z łaski Allacha, aby walczyć z wami, niewierni, aby

oczyścić od was nasze święte ziemie i przypomnieć, że odpowiedzialność za waszą śmierć ponoszą fałszywi prorocy w Białym Domu wojujący z nami po to, żeby mogły istnieć korporacje, które z nami walczą. Oto odwet na niewiernych, którzy atakują Allacha. Taka jest prawda. Allach akbarl”. Jedna ze stewardes siedząca w czołowej części samolotu odpięła pasy i zaczęła biec w stronę mężczyzny. Szaleniec włożył rękę

do kieszeni i wyciągnął telefon komórkowy. Ścisnął go w dłoni tak, że dolna część sterczała niczym żałosna imitacja sztyletu. Odwrócił się i rzucił w kierunku kobiety, drobnej blondynki, która nie mogła mieć więcej niż metr pięćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu i pięćdziesiąt kilogramów wagi. Do diabła z tym, pomyślał Dan. Zerwał pas i popędził za pomyleńcem. Za stewardesą pojawiły się jej dwie koleżanki. Właśnie w tej chwili samolot

zatrząsł się potężnie, jakby coś podrzuciło go od spodu. Błysk światła wpadł do kabiny przez okna obok miejsca, w którym siedział Dan. Odwrócił się, by spojrzeć. Spod skrzydła wydobywały się płomienie i dym, a co gorsza, znikła większa część silnika. Tymczasem szmaciarz terrorysta był zaledwie kilkanaście metrów od stewardesy i za chwilę miał się na nią rzucić.

Międzynarodowy port lotniczy w Los Angeles Parking krótkoterminowy Airport Boulevard 9011 Kilka samochodów stojących z dala od vana wykręciło i ruszyło w stronę wyjazdu; nagle zapiszczały opony i dwa auta zderzyły się, blokując wyjazd. Samad oddał strzał ostrzegawczy w powietrze, gdy tęgi Latynos z brodą wyglądającą jak narysowana markerem krzyknął na niego.

Niazi pomógł Talwarowi załadować drugi pocisk i Talwar zgodnie z planem odpalił go bez zwłoki. Samolot dostał już jedno trafienie. Silnik eksplodował i ciągnął za sobą długą smugę dymu. Wielka maszyna przechyliła się na uszkodzoną stronę. Trzy, dwa, jeden, chwała Allachowi. Drugi pocisk, który, jak sądził Samad, miał trafić w pracujący silnik, nakierował się na najgorętsze źródło ciepła, czyli ten

silnik, który już się palił. Aż trudno było uwierzyć, patrząc, jak drugi pocisk MK III biegnie po smudze spalin pierwszego. Drobna plamka światła zrobiła się mniejsza i na sekundę prawie znikła, aż nagle niebo rozjaśnił wspaniały błysk, taki sam jak pierwszy. Samolot pogłębił przechył, więc drugie uderzenie rozdarło płonący silnik, rozrywając skrzydło. Jego część zwisała przez chwilę, a potem oderwała się i pomknęła jak

bumerang pod fontannami ognistych kawałków. Samad wpatrywał się w ten widok jak zaczarowany i stał bez ruchu. W końcu krzyczący mężczyzna zwrócił jego uwagę. Wysiadał z samochodu, trzymając pistolet w ręku. Zdziwiony Samad otworzył usta i posłał w jego stronę serię z automatu. Tamten wpadł z powrotem do auta, krew rozprysła się po dachu i szybach. Wszystko skończyło się równie szybko, jak się zaczęło. Samad

wsiadł od tyłu do vana, Talwar zamknął za nim klapę. Za kierownicą siedział Niazi. Popędzili po trawie wzdłuż ogrodzenia parkingu, przemknęli przez chodnik i znaleźli się na jezdni. Dojechali do pierwszego skrzyżowania i ostro skręcili. Tam zwolnili, żeby ich samochód nie odróżniał się od innych. Zmierzali do parkingu znajdującego się o pięć minut jazdy dalej. Czekał tam na nich drugi samochód i kierowca. Żałowali, że nie było czasu na to,

by zobaczyć katastrofę samolotu. Jednak Samad zapewnił swoich ludzi, że będą ją mogli oglądać po wielekroć w telewizji. Telewizje kablowe nakręcą filmy dokumentalne uwieczniające geniusz i śmiałość ich akcji. – Chwała Bogu, uwierzylibyście w to?! – krzyknął Talwar, oglądając się przez ramię. Samolot zaczął nurkować ku ziemi pod kątem czterdziestu pięciu stopni. – To wielki dzień! – zawołał Niazi.

Samad przyznał im rację, ale teraz pożałował, że spalił zdjęcie ojca. Autostrada Harbor 110, pas południowy Los Angeles, Kalifornia Abe Fernandez zaklął, gdy jadący przed nim mężczyzna nagle wcisnął hamulec. Fernandez wpadł od tyłu na starą zdezelowaną toyotę camry. Jakiś palant wbił się samochodem w tylny zderzak

małego pick-upa Fernandeza i auta zaczęły na siebie najeżdżać. Fernandez krzyknął, wyłączył radio i skręcił raptownie, mimo że przedni zderzak jego samochodu wciąż był sczepiony z drugim autem. Fernandez wychował się w centrum Los Angeles i przez dziewiętnaście lat swojego krótkiego życia wiele zdążył zobaczyć: wypadki, strzelaniny, transakcje narkotykowe, pościgi… Nigdy jednak nie był świadkiem

czegoś takiego. Raptem uświadomił sobie, dlaczego wszyscy zatrzymują samochody i zderzają się: na niebie od zachodniej strony ukazał się surrealistyczny widok. Fernandez mocno zamrugał. To nie był senny koszmar. Ogromny samolot pasażerski linii US Airways z granatowym sterem i śnieżnobiałym kadłubem leciał bez większej części jednego skrzydła. Leciał chaotycznie, obracając się w powietrzu prosto w

kierunku autostrady. Fernandezowi wydawało się, że słyszy jęk metalu i wycie drugiego silnika. Otworzył usta i w następnej sekundzie wyczuł swąd paliwa lotniczego. Odruchowo otworzył drzwi i rzucił się biegiem autostradą wraz z dziesiątkami innych kierowców. Strach znalazł drogę do ich ust, krzyczeli histerycznie. Fernandezowi przebiegł dreszcz po plecach, jednocześnie poczuł żar zbliżającego się samolotu. Przebiegł obok chłopaka w

koszulce z napisem „Abercrombie & Fitch”, który nagrywał zdarzenie na iPhone’a, jak gdyby działo się na ekranie komputera, w filmie umieszczonym na YouTube. Nie ruszał się, jakby nie groziła mu śmierć. Fernandez wrzasnął na niego i omal nie obalił go na ziemię. Odwróciwszy głowę, zobaczył koziołkujący samolot z oderwanym skrzydłem, z którego lały się strumienie ciemnej cieczy; jeden silnik wciąż pracował i się krztusił. Ogromna maszyna runęła

na autostradę pod kątem około trzydziestu stopni. Nie było dokąd uciekać. Fernandez zatrzymał się i patrzył na ogromny nos samolotu. Trudno mu było uwierzyć, że w taki sposób zginie. Samolot eksplodował niespełna dwadzieścia metrów przed nim, podmuch rzucił Fernandeza na ziemię, zaryczały płomienie. Chciał nabrać powietrza, lecz go nie było. Był tylko płonący samolot, który ogarnął wszystko.

Ośrodek Społeczny Gilberta Lindsaya East Place 42 Los Angeles, Kalifornia Barclay Jones miał dziesięć lat i uwielbiał chodzić do ośrodka. Należał do kółka zajęć pozaszkolnych; mama płaciła piętnaście dolarów dziennie, żeby mógł grać w baseball z grupą fajnych kolegów. Podawano także drobne przekąski i pomagano w odrabianiu pracy domowej i nauce.

Znalazło się również paru łobuzów, których Barclay nie lubił, ale czasem ich mam nie było stać na opłacenie zajęć i nie przychodzili. Chłopiec podszedł do stanowiska i chciał uderzyć piłeczkę tak jak jeden z jego idoli, słynny Cal Ripken Junior zwany Człowiekiem z Żelaza. Jednak zanim poleciała pierwsza piłka, w oddali rozległ się potężny grzmot. Barclay opuścił kij i zmarszczył czoło; odwrócił się w prawą stronę, a rzucający spojrzał

w lewo. Grzmot narastał, tuż nad linią drzew ukazała się dziwna smuga czarnego dymu podobna do tego, który wyrzucały z komina stare ciuchcie. Oprócz dziwnego huczącego dźwięku słychać było głośne odgłosy zderzających się samochodów. Wszystko to brzmiało dziwnie, oddech Barclaya przyśpieszył. Coś przebiło się przez korony drzew i dopiero w ostatniej sekundzie Barclay zobaczył, że jest

to tylna część olbrzymiego samolotu. Toczyła się po ziemi, porywając fragmenty budynków, drzew, a nawet ludzi, którzy znaleźli się na jej drodze. Nagle rozległ się huk ognia tak donośny, że Barclay zatkał uszy i popędził w kierunku trzeciej bazy; to samo uczynili wszyscy inni zawodnicy. Widział ogon samolotu sunący po boisku, jego koledzy jeden po drugim znikali pod wielką masą płonącej stali. Barclay krzyknął na cały głos, wołając

matkę. Międzynarodowy port lotniczy w San Diego Parking krótkoterminowy North Harbor Drive Moore i Towers w dalszym ciągu byli na parkingu dla użytkowników komórek; informacje bombardowały ich jak pociski, zmieniając się z sekundy na sekundę. Donoszono o rakietach wystrzeliwanych z ziemi… W Los

Angeles świadkowie sfilmowali kilku mężczyzn, którzy wyskoczyli z samochodu i wystrzelili pocisk do samolotu… Ktoś zaobserwował takie samo zdarzenie w San Antonio. Wybuchła panika, rozpętało się istne piekło. Moore oglądał wiadomości na ekranie smartfona; prowadząca program prezenterka rozpłakała się i wstała z krzesła… Jacyś ludzie w Nowym Jorku i Chicago zawiadamiali, że także zauważyli rakiety wystrzeliwane

do samolotów startujących z lotnisk… Funkcjonariusz policji w Phoenix widział pocisk, który wzniósł się z ziemi i trafił startujący samolot pasażerski… Policjant nagrał zdarzenie kamerą wideo w telefonie i wysłał nagranie do studia miejscowej telewizji. Na ekranie telefonu Moore’a pojawiła się smuga białego dymu, która sunęła ku maszynie niczym ognista mucha. – Jak udało się panu zrobić takie

dobre nagranie? – spytał gospodarz programu. – Wszystko działo się tak szybko. – Córka chciała, żebym nagrał dla niej startujące samoloty, to miała być część jej zadania szkolnego. Przyjechałem tutaj po wyjściu z pracy i trafiłem na coś takiego. Zbiera mi się na mdłości. Lot US Airways numer 155 Z Phoenix do Minneapolis Zanim wrzeszczący mężczyzna

zdołał uderzyć drobną stewardesę telefonem komórkowym, Dan Burleson dogonił go od tyłu i potężnym ramieniem złapał za szyję pod brodą. Jednocześnie chwycił rękę napastnika i szarpnął z taką siłą, że pękła z głośnym trzaskiem. Mężczyzna wydał rozdzierający uszy wrzask, a Dan odciągnął go od stewardesy. – Mam go! Mam go! Jeśli na pokładzie samolotu znajdował się szeryf federalny, Dan

go nie widział… W chwili gdy złapał napastnika, samolot się zakołysał; Dan wiedział, że piloci muszą wyrównać lot po stracie silnika. Odciągnął terrorystę do swojego fotela i usiadł ciężko, wciąż trzymając tamtego za gardło. Nie wzmocnił uścisku świadomie; tamten szarpał się, więc Dan zareagował. Zacisnął zęby i starał się nie spaść z fotela. Tymczasem pracujący silnik zaryczał głośniej, pasażerowie krzyczeli i płakali.

Jakaś czarnoskóra starsza pani wstała i zawołała: – Uspokójcie się, niech Jezus zrobi, co do niego należy! Wtedy Dan pomyślał, że być może Jezus już zabrał się do dzieła, gdyż terrorysta przestał się ruszać. Dan zwolnił uścisk i siedział, nasłuchując; piloci wykorzystywali pełną moc silnika. Z pewnością zdążyli już odciąć dopływ paliwa do zdruzgotanego silnika i ustawili kontrolki transpondera kontroli lotu w pozycji 7700, oznaczającej

awarię. Kontrolerzy lotu zauważyli rozjaśnienie obrazu maszyny na ekranach i odbierali dźwiękowe sygnały alarmowe. Piloci byli zbyt zaabsorbowani sterowaniem, by choć przez sekundę pomyśleć o rozmowie z wieżą. Stewardesa, która uniknęła ataku, zdołała jakoś podejść do Dana i spojrzała na terrorystę. – Nie żyje? Dan wzruszył ramionami, lecz był prawie pewny, że go udusił. Kobieta chciała coś powiedzieć,

lecz nagle zrezygnowała. – Musi pan się zapiąć! Natychmiast! Dan pchnął terrorystę na fotel obok i zapiął pas. Licealistka, po której twarzy spływały łzy, skinęła mu głową. Międzynarodowy port lotniczy w San Diego Parking krótkoterminowy North Harbor Drive Moore

i

Towers

stali

obok

otwartej tylnej klapy samochodu terenowego i oglądali na laptopie wiadomości na żywo, które przekazywał im agent specjalny Meyers. Moore spojrzał na swoją drżącą rękę. Strefa katastrof zdawała się przesuwać z zachodu na wschód. Media na Zachodnim Wybrzeżu pracowały na pełnych obrotach, informacje pojawiały się błyskawicznie. Moore nieco wcześniej obejrzał nagranie z helikoptera telewizyjnego

pokazujące straszliwe, graniczące z surrealizmem obrazy zniszczeń w Los Angeles. Samolot niemal przeorał miasto, zostawiając za sobą długi szlak spustoszenia. Runął na autostradę i gęsto zamieszkane dzielnice przy ulicach Czterdziestej Pierwszej i Czterdziestej Drugiej Zachodniej; zniszczył domy, bary, sklepy, rynki rybne i wszystko, co znalazło się na jego drodze. Część ogonowa odbiła się od autostrady i z jeszcze większą prędkością niż reszta

wraku spadła na centrum rekreacyjne; doniesienia mówiły o śmierci ponad dwadzieściorga dzieci. – Moore – odezwał się Towers, który trzymał w ręku telefon. – Przed chwilą chcieli zaatakować w Tucson, ale załatwiła ich grupa cywilów. Dowiedziałem się, że uderzyli w El Paso i San Antonio. To już będzie sześć miast. Atak terrorystyczny na wielką skalę, powtórka z jedenastego września. Moore zaklął i spojrzał na ciała

trzech terrorystów, które ekipa sanitariuszy wkładała do worków. Strażacy zalewali teren strumieniami piany. Lot US Airways numer 155 Z Phoenix do Minneapolis Gdyby Dan Burleson miał się zakładać, postawiłby na to, że piloci rozważają decyzję, czy zdołają wykonać nawrót i doprowadzić maszynę do lotniska. Bardziej prawdopodobne

wydawało się, że spróbują ją posadzić w najbardziej dogodnym miejscu. Wszystko zależało od tego, czy mieli wystarczającą siłę ciągu, by utrzymać samolot w pozycji poziomej. Jeśli podejmą próbę zawrócenia bez wystarczającej mocy, bardzo szybko utracą pułap. Pilotom maszyn jednosilnikowych wpajano, by nigdy, przenigdy nie próbowali wracać na pas, gdyż podczas próby nawrotu stracą zbyt dużo wysokości. Przykład: 15 stycznia 2009 roku kapitan Chesley

Sullenberger dowodził lotem US Airways numer 1549 z lotniska La Guardia do Charlotte. Po starcie samolot wpadł na stado ptaków, wskutek czego stracił napęd w obu silnikach. Kapitan wiedział, że jeśli wejdzie w skręt, utraci cenną wysokość, uznał zatem, że najlepszym wyjściem będzie lądowanie na rzece. W ten sposób ocalił życie załogi i wszystkich pasażerów. Tamtą katastrofę spowodowały ptaki, lecz Dan nie miał

wątpliwości, że za awarię maszyny, w której się znajdował, winę ponosił leżący tuż obok pan „Allach akbar” oraz jego kompani. – Panie i panowie, mówi kapitan Ethan Whitman. Jak już większość z was wie, straciliśmy jeden silnik, lecz zamierzamy wykonać nawrót i wrócić na lotnisko. Jesteśmy przekonani, że zdołamy posadzić maszynę na pasie. Odgłosy, które przed chwilą państwo usłyszeli, wydawało podwozie, które wysunęliśmy. Teraz zamierzamy

rozpocząć manewr nawrotu, od którego wszystko zależy. Pomimo naszego przekonania o powodzeniu planu lądowania, rozpoczniemy procedurę awaryjną i prosimy, by zachowali państwo spokój i pozwolili personelowi pokładowemu wypełniać swoje zadania. Proszę słuchać poleceń i wykonywać je dla bezpieczeństwa własnego i innych pasażerów. Dziękuję za uwagę. Niespełna pięć sekund później samolot zaczął wchodzić w skręt.

Sprowadźcie nas na ziemię, chłopcy, pomyślał Dan. Oby wam się udało. Baza Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych San Diego, Kalifornia Moore, Towers i paru agentów FBI od Meyersa przeszli na drugą stronę ulicy, żeby porozmawiać z dowódcą bazy Straży Wybrzeża, Johnem Dzambą; ten wysłał już kilkunastu swoich ludzi, by

pomogli zapanować nad miejscem zamachu i pilnowali płynności ruchu pojazdów. Moore i Towers zajęli salę konferencyjną i z przerażeniem i niedowierzaniem oglądali na wielkich ekranach wiadomości telewizyjne. Towers wszedł do internetu, aby sprawdzić, jakie informacje zebrały inne agencje. Prawie wszystkie sieci telewizyjne w Stanach Zjednoczonych przerwały program, by donieść o licznych atakach na

samoloty pasażerskie zmierzające z Zachodniego Wybrzeża na Wschodnie. Prezenter wiadomości z San Diego spekulował o możliwości dalszych ataków na Środkowym Zachodzie i na lotniskach Wschodniego Wybrzeża. Wszędzie odwoływano loty, a kontrolerzy starali się zmieniać trasy tak, by maszyny nie przelatywały nad niebezpiecznymi terenami, takimi jak rafinerie obok Newark w New Jersey, oraz nad gęsto zaludnionymi okolicami. W

Newark loty z Europy zostały skierowane do Nowej Szkocji i Nowej Fundlandii, tak jak jedenastego września dwa tysiące pierwszego roku. I podobnie jak wówczas mnożyły się fałszywe doniesienia i pogłoski. Slater i O’Hara w końcu zdołali zorganizować wideokonferencję; Slater zapowiedział, że może ona potrwać najwyżej dwie minuty, gdyż mają pełne ręce roboty. – Zespoły do spraw przeciwdziałania atakom

nuklearnym już pracują w metropoliach – oznajmił O’Hara. – Komputery Agencji Bezpieczeństwa Narodowego monitorują rozmowy telefoniczne, wyłapując kluczowe słowa, takie jak numery lotów, wyszukują rozmówców mówiących z bliskowschodnim akcentem i zbitki słów. Może Samad zechce złożyć meldunek swojemu szefowi Rahmaniemu, a wtedy spróbujemy go zlokalizować metodą triangulacyjną.

– Oni są zbyt cwani, aby dać się w taki sposób namierzyć. Można ich dopaść tylko na ziemi, zbierając informacje. Ktoś wie, gdzie przebywa Samad. Ktoś mu pomaga, jacyś uśpieni agenci udzielają mu schronienia. Oni wiedzą, jak się ukrywać, a jeśli doradza im Gallagher, to wiedzą, jak się maskować. – Jeden zespół już poluje na Samada – powiedział Slater. – Znajdą go. – Towers, dostaliśmy zgodę,

żebyś dalej zajmował się tą sprawą – wtrącił O’Hara. – Twój wydział ma doświadczenie we współdziałaniu z innymi agencjami. Będziesz współpracował z nowymi agentami FBI, DEA, dołączy do was także ktoś z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Zakładam, że czujesz się dobrze i możesz robić swoje? – Czuję się cholernie dobrze, szefie – odparł Towers. Moore pokręcił głową. – Tutaj nie znajdziemy

odpowiedzi na najważniejsze pytania. Są tam, w górach Wazyrystanu. Czy odwołał pan ataki powietrzne? – W dalszym ciągu nad tym pracuję – rzekł Slater. Moore powstrzymał przekleństwo. – Proszę się bardziej postarać. Po rozmowie Moore poszedł do łazienki. Nie mógł zwymiotować i przez kilka minut ze zwieszoną głową klęczał nad muszlą. Wróciwszy do sali konferencyjnej,

zastał przygotowaną dla siebie świeżą kawę. Towers spojrzał na niego współczująco. – Stary, za cholerę nie mogliśmy przewidzieć, że coś takiego zwali nam się na łeb. Mieliśmy rozwalić kartel. Parszywy zbieg okoliczności, koniec i kropka. Ale nadal mamy robotę. Spojrzeli na płaski ekran telewizora. Pokazywano nagranie, na którym samolot z dymiącym silnikiem lądował na lotnisku w

Phoenix. Podwozie zetknęło się z ziemią bezkolizyjnie, lądowanie było idealne. Nagle emisję materiału przerwano i pojawiła się transmisja na żywo. Samolot zniżał się nad autostradą numer dziesięć pod San Antonio. – O Boże – jęknął Moore. Oba silniki nie działały, pilot robił wszystko, by utrzymać maszynę w poziomie. Wypuścił podwodzie, lecz nagle zaczął tracić pułap.

Autostrada była zapełniona samochodami, zaczynały się godziny szczytu; kierowcy usiłowali zjeżdżać na pobocze, lecz mieli zbyt mało czasu. Sześćdziesiąt metrów. Trzydzieści metrów. Główna część podwozia dotknęła ziemi, lecz po chwili zderzyła się z kilkunastoma samochodami i rozpadła z taką siłą, że pękły koła. Maszyna ślizgała się po samochodach, które były miażdżone i odrzucane na boki jak zabawki. Kadłub pękł na

dwie części tuż przed nasadą skrzydeł. Przednia część oderwała się i wirując, zsunęła się z jezdni, reszta zaś sunęła coraz wolniej, masakrując kolejne auta. Ciągnęła się za nią gęsta chmura czarnego dymu. Dziennikarze płakali na wizji. – Na pewno ktoś przeżył – powiedział Towers. – Ktoś wyjdzie z tego żywy. Moore przesunął palcami po włosach, a potem chwycił smartfona i wysłał wiadomość do

Wazira. MUSIMY POROZMAWIAĆ. TO PILNE.

43 Wszystko się zmienia

Siedziba Sekcji Przeciwdziałania Dywersji DEA San Diego, Kalifornia Moore i Towers zabrali się z Meyersem i jego agentami;

wysiedli przed siedzibą DEA. Na nagraniu wideo z parkingu lotniska w Los Angeles widać było trzech terrorystów stojących obok furgonetki stacji telewizyjnej DirecTV. Byli ubrani w dżinsy i flanelowe koszule i wyglądali jak poszukujący pracy imigranci, lecz na twarzach mieli kominiarki. Gigi Rasmussen, studentka pierwszego roku na uniwersytecie stanowym, zaczęła nagrywać po tym, jak wystrzelona została pierwsza rakieta; później terroryści zabili

cywila, który do nich krzyczał, i odjechali. Podczas nagrywania cały czas powtarzała „o mój Boże”. Sprzedała materiał stacji CNN, lecz Agencja wstrzymała jego emisję z powodu bezpieczeństwa narodowego; Moore wiedział jednak, że w końcu zostanie upublicznione. Specjaliści stwierdzili, że strzelano z wyrzutni Anza, a pociskiem był przypuszczalnie MK III, ten sam, który wykorzystali zamachowcy w San Diego. Agencja mogła się

skupić na poszukiwaniu źródeł sprzedaży konkretnych rodzajów uzbrojenia, lecz pobieżna analiza materiałów wystarczyła Moore’owi. Wyrzutnia prawdopodobnie dotarła z Afganistanu, a rakiety MK III były chińskimi podróbkami amerykańskich stingerów. Talibowie mieli dostęp do tego rodzaju sprzętu i mogli na nim ćwiczyć w Wazyrystanie. Moore obejrzał wszystkie zdjęcia mułły Abdula Samada, koncentrując uwagę na jego

oczach. Następnie porównał je z

tymi, które widać było na nagraniu wideo. Stuknął kostkami palców w ekran i przekazał swoje spostrzeżenie Towersowi. – Jasny gwint, to może być on. Słuchaj, znaleźli pozostałości furgonetki w Johnny Park przy Jedenastej Ulicy. Samochód był spalony. Nie było w nim żadnej broni, nikt nic nie widział. Wiesz dlaczego? Bo zabili wszystkich pracowników. Zakneblowali ich i związali taśmą, a później zadźgali

na śmierć. Moore pokręcił głową z odrazą. – Zobaczysz, że jeśli znajdą jakieś próbki DNA, będą pasowały do tych, które były na wisiorku. Samad dowodził akcją w LA, założę się o swoją głowę. Towers myślał przez chwilę, a później jego twarz przybrała osobliwy wyraz. – Ciekawa rzecz. Te gnoje podobno przepadają za czekoladą. Wszędzie znaleziono papierki, maty były nimi zasłane. Folia

przetrwała pożar. – Może technicy zbiorą z nich dobre próbki, ale wiesz, co mnie przeraża? Oni musieli mieć wielu agentów śpiochów, którzy im pomagają… Moore zerknął na telewizor. Wszystkie samoloty zostały uziemione. Zespoły Federalnej Agencji Zarządzania Kryzysowego FEMA już wyruszyły w drogę. W promieniu stu sześćdziesięciu kilometrów od sześciu ważnych lotnisk, na których doszło do

zamachów, ustawiono blokady na drogach i punkty kontrolne. Samad i jego ludzie musieli wziąć to pod uwagę. Czyżby zdołali się wymknąć, zanim podjęto te kroki? A może przyczają się w zabezpieczonej strefie na kilka dni, a nawet tygodni? Tymczasem cały kraj wstrzymał oddech, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Na ekranach przewijały się straszliwe obrazy, spodziewano się ataku chemicznego, biologicznego lub nuklearnego. Na

Times Square i sąsiadujących uliczkach zebrały się tłumy ludzi, którzy wyciągając szyje, spoglądali na ogromne ekrany. Widzieli spaloną ziemię, blizny na ciele i tkance narodu. Szóstego czerwca ofiarą ataków padło sześć maszyn pasażerskich. Dwa samoloty, w których silniki trafiły pociski, zdołały bezpiecznie wylądować: w Phoenix i El Paso. Samolot w Los Angeles roztrzaskał się o ziemię, zginęli wszyscy pasażerowie, cała załoga oraz setki

ludzi na ziemi. Lot do Tucson odbył się bez przeszkód, gdy młody chłopak, Joe Dominguez, przejechał terrorystów swoim podrasowanym pick-upem. Samolot lecący do San Antonio rozbił się, z wraku wydobyto żywych pasażerów. Liczba ofiar śmiertelnych była coraz większa. O dwudziestej pierwszej prezydent Stanów Zjednoczonych wygłosił orędzie do narodu, przytaczając obszerne cytaty z przemówienia George’a W. Busha

wygłoszonego w feralny piątek 11 września 2001 roku: „Rozpoczęły się poszukiwania tych, którzy stoją za tymi aktami niegodziwości. Skierowałem wszystkie siły naszego wywiadu i wymiaru sprawiedliwości do działań mających na celu odnalezienie tych ludzi i wymierzenie im należytej kary. Nie będziemy rozróżniali między tymi, którzy się tych czynów dopuścili, i tymi, którzy się do nich przyczynili”.

– Gdybyś był Samadem, dokąd byś pojechał? – zapytał Towers. – Michigan? Kanada? A może w drugą stronę, z powrotem do Meksyku? – Jeśli prześlizgnie się przez którąś z tych granic, wciąż będziemy go mogli ścigać zgodnie z prawem. – Myślisz, że taki jest jego plan? – Wydaje mi się, że zamierza się przyczaić. Ma kryjówkę gdzieś w Los Angeles i już w niej siedzi. Pewnie jakieś małe mieszkanko w

dolinie. – Jeśli nie ruszy w stronę którejś granicy, będzie miał masę czasu później. – A więc są dwie możliwości. Albo pędzi teraz do granicy, albo poczeka, aż sytuacja się uspokoi. Dopiero wtedy skieruje się do ostatecznego celu podróży. – Do Pakistanu? – Nie, to zbyt niebezpieczne – odparł Moore. – Nie mamy wiele materiałów na jego temat, ale wiemy, że ma przyjaciół w

Zahedanie i Dubaju. Musimy rozesłać podobizny jego gęby. Jakiś szczeniak z sąsiedztwa może go zidentyfikować. – Bądź w gotowości, bracie. Kiedy technicy zbiorą DNA z vana, twoi chłopcy w Langley mogą zechcieć upublicznić poszukiwania. – Oby tak się stało. A teraz… Nie ma mowy, żebym usnął, więc jedźmy do LA. Towers wziął długi łyk kawy i skinął głową. – To była piekielna noc.

Międzynarodowy port lotniczy Sky Harbor w Phoenix Terminal czwarty, hala D Dan Burleson zmrużył oczy przed oślepiającymi światłami i kamerami skierowanymi na niego i innych pasażerów wchodzących do terminalu. Przed chwilą wszyscy wysiedli z samolotu za pomocą nadmuchiwanej rynny, która okryła się złą sławą, gdy steward linii JetBlue po tym, jak był napastowany przez pasażera,

zrezygnował z pracy i opuścił maszynę właśnie w taki sposób; niektórzy nazwali to najbardziej malowniczą rezygnacją wszech czasów. Przed wyjściem Dan i inni pasażerowie usłyszeli, że zostaną poddani kwarantannie i krótkiemu przesłuchaniu przez śledczych federalnych. Na miejscu będą lekarze oraz wydane zostaną vouchery mające im wynagrodzić niedogodności podróży. Stewardesa, która uniknęła ataku na pokładzie, ścisnęła Dana za

rękę, kiedy wysiadał, i powiedziała: – Dziękuję. Zarumienił się. Kiedy przesuwali się przez tłum dziennikarzy powstrzymywanych przez pracowników ochrony lotniska, czarnoskóra kobieta, która po eksplozji silnika kazała się wszystkim zamknąć, ponownie zwróciła się do współpasażerów: – Jezus spełnił dzisiaj swoje dzieło! Poza tym zesłał nam tego wielkiego bohatera, który uratował

nas przed terrorystą na pokładzie! Wyrazistym gestem wskazała Dana, a ten skrzywił się, machnął ręką i przyśpieszył kroku, aby wymknąć się reporterom. Lampy kamer zapalały się niczym fajerwerki. Miał przeczucie, że rano będzie jeździł z jednego studia telewizyjnego do drugiego i opowiadał o wydarzeniu, które ani przez chwilę nie skojarzyło mu się z heroizmem. Wolał wierzyć, że na jego miejscu każdy postąpiłby tak samo, że na świecie zostali jeszcze

dobrzy samarytanie. To wszystko, co miał na ten temat do powiedzenia. A wielki okoń będzie musiał poczekać. Uniwersyteckie centrum medyczne Tucson, Arizona Joe Dominguez został zbadany przez lekarza, ranę na ręce zaszyto. Później przesłuchali go dwaj miejscowi policjanci z Tucson oraz dwaj faceci z FBI. Miał wrażenie,

że w ciągu godziny zadali mu tysiąc pytań. Rodzice przyjechali do szpitala, a policjanci zwalniając Joego, powiedzieli, że pomogą mu dostać się do samochodu rodziców. Nie bardzo rozumiał, co mają na myśli, dopóki automatyczne drzwi się nie rozsunęły… Na zewnątrz czekało dziesięciu, a może piętnastu dziennikarzy z kamerami i światłami… Widok kamer na ramionach operatorów skojarzył się Dominguezowi ze

sceną z parkingu. Zwłaszcza po tym, jak błysnęły lampy aparatów cyfrowych. Reporterka, którą znał z wydań lokalnych wiadomości, podsunęła mu mikrofon pod nos. – Joe, wiemy, że zachowałeś się jak bohater i załatwiłeś terrorystów. Opowiesz nam, jak do tego doszło? – Chciałbym, ale kazano mi na razie nic nie mówić. – Ale to prawda, że przejechałeś ich swoim pick-upem, a później strzeliłeś jednemu z nich w głowę?

Rozmawialiśmy z innymi świadkami, tak nam powiedzieli. Dominguez odwrócił się i spojrzał na ojca, a ten zdecydowanie pokręcił głową. Nic nie gadaj! – Och, nie wolno mi o tym opowiadać. Ale kiedy mi pozwolą, wtedy opowiem o wszystkim, możecie na mnie liczyć. – Jak to jest być bohaterem? – zawołał jakiś dziennikarz. Zanim Joe zdążył odpowiedzieć, policjanci odsunęli dziennikarzy i

poprowadzili Joego do samochodu rodziców. Kiedy wreszcie dotarli do poobijanego białego pick-upa ojca, Joe czuł się wyczerpany. Ojciec płakał. – Tato, co się stało? – Nic – odparł zawstydzony ojciec, odwracając głowę. – Jestem z ciebie dumny… Johnny Park Sto Jedenasta Ulica Los Angeles, Kalifornia

Mniej więcej dwie i pół godziny później Moore i Towers byli w Los Angeles i rozmawiali z kierownikiem parkingu. Na miejsce przyjechał mobilny samochód laboratoryjny CIA, by wspomóc techników z FBI. Moore porozmawiał z laborantami i dowiedział się, że korzystają z tej samej platformy analitycznej, której użyli do zbadania próbek z wisiorka w San Diego. Rano znał już odpowiedź na swoje pytanie: materiał DNA z

papierków od czekoladek pasował do tego, który zebrano z wisiorka. Ambasada USA Islamabad, Pakistan Tydzień później Zdjęcia Samada, Talwara, Niaziego i Rahmaniego zostały ujawnione światu. Agencja zaprzeczała, że wie, w jaki sposób terroryści przedostali się na teren kraju. Gadające głowy pławiły się w chwale, setki godzin programów

telewizyjnych poświęcono ich spekulacjom i rozważaniom o ochronie granic Stanów Zjednoczonych oraz zarzutom pod adresem Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego, który mimo większego budżetu zawiódł naród. Skanery wykorzystywane przez Zarząd Bezpieczeństwa Transportu na lotniskach lepiej nadają się do wykrywania implantów piersi i transwestytów niż do demaskowania potencjalnych terrorystów, kpili

eksperci. Inspektor generalny Stanów Zjednoczonych, który stoi na czele Izby Odpowiedzialności Finansowej Rządu, GAO, był wypytywany o wyniki najnowszego audytu w Departamencie Bezpieczeństwa Krajowego; stwierdził w nim bowiem, że działalność DHS nie jest wystarczająco przejrzysta, by Kongres mógł mieć pewność, że działa skutecznie i wydajnie, a zarazem oszczędnie dysponuje swoim olbrzymim rocznym

budżetem. GAO zamierzała ponownie skorzystać ze swoich szerokich uprawnień pozwalających jej na wgląd do dokumentów agencji, by wskazać niedociągnięcia. Moore mógł jedynie mieć nadzieję, że presja opinii publicznej nie pchnie śledztwa w stronę CIA i tunelu granicznego w Calexico, kontrolowanego przez kartel Juárez i wykorzystanego przez terrorystów, oraz człowieka, którego zadaniem było rozbicie

kartelu. Na całym terytorium kraju nad domami znów załopotały amerykańskie flagi; ci, którzy na co dzień nie przejawiali patriotycznego zapału, znów go w sobie odnaleźli. Wrzawa w Kongresie i wołanie o odwet militarny taki jak po jedenastym września pobudziły obywateli do tego, by domagać się zmasowanego kontruderzenia. Przed Kapitolem demonstrowały tysiące ludzi, sprzedaż broni wzrosła

dziesięciokrotnie. Podkładano bomby w meczetach i plądrowano je. Siedem dni po ataku terrorystów z terenów plemiennych w Pakistanie nadeszła wiadomość o sukcesie: koledzy Moore’a poinformowali, że mułła Omar Rahmani zginął od wybuchu pocisku Hellfire wystrzelonego z drona predator należącego do CIA. Była to jedyna pomyślna informacja, jaka dotarła do Amerykanów po ataku.

Poszukiwanie sprawców okazało się jak dotąd bezskuteczne, mimo że brało w nim udział tysiące ludzi, którzy sprawdzali dziesiątki tysięcy tropów. Prezydent ogłosił na konferencji prasowej, że mózg ataków na pasażerskie odrzutowce został zabity, a gwiazdy muzyki country publikowały piosenki opowiadające o wyczynach amerykańskich wojaków. Moore nie cieszył się zbytnio ze śmierci Rahmaniego. Nie miał

wiadomości od Wazira; milczenie starca głęboko go niepokoiło i nie pozwalało mu radować się tak zwaną dobrą wieścią. Oznajmił Slaterowi i O’Harze, że poleci do Pakistanu, aby osobiście zidentyfikować ciało Rahmaniego; był to jego obowiązek. Przy okazji spróbuje odnowić kontakt z Wazirem. Przypomniał także przełożonym, że zabicie mułły mogło udaremnić odnalezienie zamachowców. Moore rozumiał powody, dla których odrzucono

jego prośbę o uziemienie dronów, choć mu się one nie podobały. Amerykanie pragnęli krwi, Agencja zaś znalazła się pod silną presją, by im tę krew dać. Powróciły czasy rzymskiego Koloseum. Moore poleciał do Islamabadu i w pierwszej chwili przyszło mu na myśli, aby wstąpić do ambasady i zaskoczyć Leslie. Od wspólnego znajomego dowiedział się, że Leslie została przeniesiona z ambasady w Kabulu do placówki w Islamabadzie, w której się poznali.

Zastał ją na parkingu, gdy wybierała się na lunch. – O mój Boże – powiedziała, opuszczając okulary na nos, żeby na niego spojrzeć. – Czy ja śnię? – Nie, to ja śnię. Szturchnęła go mocno w ramię. – Oklepana odzywka… A ty wyglądasz niezgorzej. Dbasz o siebie, podoba mi się ta fryzura. Powinniśmy robić więcej na rzecz wzmocnienia relacji dwustronnych. – Chcesz powiedzieć, że powinniśmy wyprostować sprawy

między nami? – To niestosowne. – Chciałbym pozwolić sobie na niestosowność z tobą. Leslie wzięła głęboki oddech i odwróciła się. – No co? – Jak to no co? Czegoś się spodziewał? Złożyłam wypowiedzenie z dwutygodniowym wyprzedzeniem. Odchodzę pod koniec tygodnia, wracam do Stanów. Moore uniósł ręce; wiedział, jak

bardzo była zaangażowana w swoją pracę. – Dlaczego? – Bo to już nie dla mnie. Myślałam, że powrót do Islamabadu coś zmieni, ale nie zmienił. Jedyną rzeczą, która była w tym fajna i ekscytująca, byłeś ty. – Nie, ależ skąd. Musisz trochę wyluzować. Chodźmy do Klubu Dwadzieścia Jeden jak za dawnych czasów. Wciąż mają tam najlepsze piwo w tym mieście? – Najlepsze, bo jedyne.

Podszedł do niej i ujął ją pod brodę. – Byłem ci winien prawdziwe pożegnanie, a nie takie niezdarne, przez telefon. Dlatego przyjechałem. Jeśli pogorszę sprawę, to znaczy, że głupiec ze mnie. Ale nie chciałem tak tego zostawić. Czułem się strasznie. – Naprawdę? Skinął głową. Wypili po dwa piwa, a potem podwiózł Leslie pod ambasadę. Ujął jej dłoń i mocno uścisnął.

– Przed tobą wspaniałe życie. Miran Szah Północny Wazyrystan W pobliżu granicy z Afganistanem Przed wyjazdem do Wazyrystanu Moore zatrzymał się w bazie operacyjnej Chapman, jednym z najważniejszych ośrodków CIA w Afganistanie, znajdującym się w pobliżu wschodniego miasta Chost. Właśnie na jej terenie trzydziestego grudnia dwa tysiące dziewiątego

roku dokonano niesławnego ataku samobójczego, w którym zginęło siedmiu agentów, w tym dowódca bazy. Głównym celem działań Agencji w owym czasie było zbieranie informacji o miejscach pobytu terrorystów na terenach plemiennych; informacje te były później wykorzystywane do kierowania atakami dronów. Właśnie to spowodowało odwet talibów działających po drugiej stronie granicy. Atak był jednym z najbardziej krwawych, jakie

kiedykolwiek skierowano przeciwko CIA. Moore znał trzech spośród zabitych, z pozostałymi kontaktował się telefonicznie. Później przez tydzień chodził jak otumaniony. Była to przytłaczająca strata dla wszystkich. Zwłoki Rahmaniego – a raczej to, co z nich zostało – przetransportowano właśnie do bazy Chapman; wybuch ładunku poszarpał tułów, lecz twarz była prawie nienaruszona. Moore mógł ulegać złudzeniu, lecz zdawało mu

się, że mułła zginął z sardonicznym uśmiechem na obliczu. *** Dojechał do Miran Szah późnym popołudniem. Znów rzuciły mu się w oczy brud, piasek i obecność wpływów dawnej kultury Zachodu. Tym razem za kierownicą nie siedział Rana i Moore został szorstko zatrzymany przez czterech wojskowych wartowników, którzy z radością pokazali mu lufy swoich

kałasznikowów. Jeden zmarszczył czoło, zarzucił karabin na ramię i kiwnął Moore’owi palcem. – Pamiętam cię. – Ja też cię pamiętam – zełgał Moore. – Jadę spotkać się z Wazirem. Wartownicy spojrzeli po sobie dziwnie; ten, który pamiętał Moore’a, powiedział: – Poproszę dokument tożsamości. Moore czekał, aż wartownik obejrzy dokument. – W porządku – rzekł, zwracając

go. – Gdzie jest twój młody przyjaciel? Moore odwrócił głowę. Nie miał powodu, by kłamać. – Zginął. – Przykro mi. Wartownicy opuścili broń i machnęli rękami. Moore pojechał gruntową drogą, pamiętając o skręcie w prawo i podjeździe zboczem wzgórza. Zatrzymał się przed dwoma domami z cegły; na ich dachach znajdowały się anteny satelitarne, za domami stały

rozłożone namioty. W zagrodach przechadzały się kozy i krowy, a w dolinie rolnicy pracowali na polach. Moore nigdy nie czuł w nozdrzach tak czystego powietrza. Z domu wyszedł starzec, zostawiając otwarte drzwi; Moore przyjrzał mu się uważnie. Miał na sobie czarne okrycie i kamizelkę, lecz jego broda była o wiele krótsza niż broda Wazira. Za mężczyzną stanęło dwóch żołnierzy i wymierzyło do Moore’a z karabinów. Zgasił silnik i wysiadł.

– Kim pan jest? – spytał starzec. – Nazywam się Chattak. Przyszedłem spotkać się z Wazirem. – Z Wazirem? – Mężczyzna odwrócił się do wartowników i skinieniem ręki dał im znak, żeby weszli do domu. – Czy stało się coś złego? – zapytał Moore. Starzec się skrzywił. – Zaprowadzę pana do niego. Obszedł dom i namioty i ruszył wzdłuż zagród dla zwierząt. Ścieżka wiła się w stronę wzgórz. Moore

podążał za nim w milczeniu. – A więc jest pan jego przyjacielem? – spytał starzec, gdy już wspięli się na szczyt wzgórza. – Tak, a pan? – O tak. Wazir i ja wspólnie walczyliśmy z Sowietami. Moore wziął głęboki oddech. Wbrew wszystkim znakom chciał wierzyć, że jego podejrzenia nie są prawdziwe. – Jak pan się nazywa? – Abdullah Jusuf Rana. Moore zatrzymał się i odwrócił w

kierunku doliny. Starszy mężczyzna był dziadkiem Rany, właśnie za jego sprawą chłopak znał Wazira. Moore bardzo pragnął mu powiedzieć, że znał jego wnuka, że Rana był dzielnym młodzieńcem i oddał życie za to, w co wierzył. Mógłby jeszcze dodać, że bardzo wiele Ranie zawdzięcza. – Widzi pan coś? – zapytał starzec. Moore pokręcił głową. – Pięknie tutaj. Dziadek młodego Rany wzruszył

ramionami i ruszył dalej. W pobliżu wierzchołka wzgórza znajdował się głęboki krater. Leżał w nim strzaskany kamień, którego fragmenty układały się w linie biegnące w różnych kierunkach. Po lewej stronie krateru, w cieniu trzech wysokich drzew widać było prostokątny kopiec. Był to grób. Rana wskazał dłonią. – Chce pan zostać sam? Moore chciał zaczerpnąć tchu, lecz nie mógł. – Co się stało?

Moore pokręcił głową. Rana spojrzał w niebo. – Wazir lubił tu przychodzić, żeby poczytać i pomedytować. Nadleciał dron i zrzucił na niego bombę. Z naszego punktu widzenia jest męczennikiem. Pochowaliśmy go w ubraniu, w którym zginął, i ułożyliśmy na boku, twarzą w kierunku Mekki. Z woli Allacha śmierć spotkała go w jego ulubionym miejscu. – Rana zamknął oczy i dodał po arabsku: – Inna lillahi wa inna ilajhi radżiun.

Zaprawdę, do Boga, i zaprawdę,

do Niego powrócimy!9. – Zostawię tu pana samego – rzekł Rana, ruszając w stronę domu. Moore podszedł do mogiły. Zamierzał spełnić propozycję Wazira. „Kiedy będzie pan gotów mówić, proszę mnie odwiedzić. Chcę usłyszeć pańską historię. Jestem starym człowiekiem i dobrym słuchaczem”. „Wybacz, Wazir. Zrobiłeś dla

mnie wszystko, co było w twojej mocy, i przeze mnie zginąłeś. Przybyłem tutaj, by szukać odpowiedzi. Żadnych już nie znajdę. Chciałem ci opowiedzieć o najtrudniejszej rzeczy, jaką w życiu zrobiłem. Wiesz, co to było? Przebaczenie samemu sobie. Nie wiem, jak tego dokonać”. Moore otarł kąciki oczu i zaczął schodzić ze wzgórza. Lekki wiatr zmierzwił mu włosy; zdawało mu się, że słyszy w uszach głos starca, ale to tylko liście szeleściły.

Samad i pozostali nikczemni dranie wymkną się z powodu wybujałej biurokracji, niecierpliwości i pazerności na informacje, która usprawiedliwia morderstwo. Wszystko się zmienia, a zarazem pozostaje takie samo. Doszedłszy do domu, zobaczył, że Rana czeka na niego. – Proszę zostać ze mną na kolacji. Odmowa była niegrzecznością, ale czuł się zbyt przybity, by skorzystać z zaproszenia.

Ktoś pociągnął go za rękaw. Był to ten sam chłopiec, który podawał gulasz, gdy Wazir gościł Moore’a. Przypomniał sobie, że to jego prawnuk; miał osiem, może dziewięć lat. Trzymał w palcach skrawek żółtego papieru złożony wpół. – Pradziadek powiedział, że jeśli pan przyjdzie, a jego nie będzie w domu, mam to panu oddać.

44 Zimny trop

Kryjówka CIA Wioska Saidpur Islamabad, Pakistan Wywiady i organy ścigania na całym świecie poszukiwały Samada i jego podkomendnych; Moore dostał do ręki świstek papieru,

który mógł zawierać najważniejszą wskazówkę. Jednak informacja zmusiła go do zastanowienia. Jeśli przekaże ją Agencji, ona zaś rozpowszechni ją agencjom z innych krajów, czujny jak pies Samad, który ma wszędzie informatorów, zniknie, zanim ktoś zdąży się do niego dobrać. Tak więc Moore wziął papierek od chłopca, schował go do kieszeni i pojechał do starej kryjówki. Był to słodko-gorzki powrót.

Wspominał liczne rozmowy, które odbył z Raną. Siadywali na balkonie w Margallah Hills, w oddali migotały światła Islamabadu. Zdawało mu się, że słyszy głos chłopaka: „Co jest, wujku Kasa? Jesteś dzisiaj jakiś spięty”. Był spięty i z niecierpliwością czekał na połączenie wideokonferencji, w której mieli wziąć udział on, Slater, O’Hara i Towers. Kiedy już wszyscy znaleźli się na

linii, pominął grzecznościowy wstęp i od razu ogłosił wiadomość: – Dostałem wiarygodny namiar na Samada. Pochodzi od Wazira, moim zdaniem można mu zaufać. Wylatuję dziś wieczorem. – Wiesz, gdzie przebywa Samad? – spytał O’Hara. – Być może. – W takim razie zbierzmy zespół – zaproponował O’Hara. – Ilu ludzi ci trzeba? Dziesięciu, dwunastu? Moore pokręcił głową.

– Jeśli Samad ucieka, podróżuje ze swoimi dwoma podwładnymi. Na pewno tak jest. Może Gallagher im pomaga, nie wiem. Rzecz w tym, żeby zadanie przypadło Towersowi i mnie. – Chcesz urządzić przedstawienie na dwóch aktorów? Kpisz sobie? – zapytał podniesionym głosem O’Hara. – Nie, szefie, ani trochę. O’Hara nachylił się do kamery. – Musimy wziąć drania żywcem, bo podobno ma przejąć schedę po

Rahmanim, a to znaczy, że zna wiele ważnych informacji. Zakładamy również, że wie, gdzie znajduje się reszta drużyn, które odpaliły pociski. Żaden z tych ludzi nie został ujęty. Powiedzmy sobie jasno: Samad to w tej chwili najważniejszy terrorysta, jakiego ścigamy. – Z całym szacunkiem, szefie, ale ważność poszukiwanej osoby nie decyduje o zakresie i zasięgu operacji. Jeśli mój trop jest dobry, poszukiwany znajduje się już poza

granicami USA, a pan chce mi przyczepić cały oddział ludzi. Będzie nam trudno się przemieszczać i maskować, będziemy robili dużo hałasu. Jeśli akcja weźmie w łeb, prawdopodobnie będzie więcej świadków i trupów, a to już znamy, prawda? Towers i ja zrobimy to po cichu. Pan chce wkroczyć z armatami, a drań czmychnie. O’Hara westchnął. – Zatem chcesz jechać sam. Ale

dokładnie dokąd? – Znam adres w Meksyku. Powiedział pan, że koniecznie trzeba go wziąć żywcem i przesłuchać bez ingerencji czynników politycznych. Slater odchrząknął. – Moore, jeśli ty i Towers dorwiecie tego drania, nie chcę, żeby w sprawę wtrącały się inne agencje. Władze mają się w to nie mieszać. Nikt nie może wiedzieć, dopóki sobie z nim nie pogadamy. – Nadajemy na tych samych

falach. Chodzi o aresztowanie podejrzanego. – Hola, panowie, nie tak prędko – odezwał się O’Hara. – Nie mogę ani potwierdzić, ani zaprzeczyć, że słyszałem tę rozmowę. Muszę się w tej chwili wyłączyć. – Wstał, posyłając wszystkim ostre spojrzenie i unosząc kciuk w geście poparcia. – Rozumiemy – rzucił Slater. Po jedenastym września dwa tysiące pierwszego roku CIA schwytała i uwięziła około trzech

tysięcy osób podejrzanych o terroryzm; działania te określono mianem nadzwyczajnych aresztowań. Więźniów przewożono do objętych klauzulą najwyższej tajności ośrodków zwanych „czarnymi plamami”; wiele z nich znajdowało się w Europie. Rada Europy i większość Parlamentu Europejskiego twierdziły, że jeńcy ci byli torturowani oraz że rządy Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii świetnie zdawały sobie z tego sprawę. Niedawno wydane

rozporządzenie wykonawcze podpisane przez prezydenta Stanów Zjednoczonych zakazywało stosowania tortur wobec aresztowanych osób. O’Hara wycofywał się z udziału w akcji, gdyż musiał mieć możliwość wyparcia się wiedzy o sprawie. Nie wolno mu było świadomie wydać Moore’owi rozkazu schwytania Samada i przewiezienia do tajnej placówki, aby Moore mógł go tam poddać torturom. Rząd Stanów

Zjednoczonych zaprzestał stosowania tortur, nie umieszczał więźniów w miejscach, w których się do nich uciekano, a czarne plamy już nie istniały. Z drugiej jednak strony Slater cieszył się, że nadal żyje w czasach minionych. – Dorwijcie drania – rzekł podniesionym głosem – będę was wspierał na całej linii. – A więc umowa stoi – stwierdził Moore. – Nie będzie zespołu, członkowie innych agencji nie będą

brali udziału w akcji. Od strony administracji sprawa jest czysta. Tylko Towers i ja, żadnych świadków. Dajecie nam wolną rękę w ściganiu Samada, my go chwytamy i wyciągamy z tego żałosnego gnoja wszystko, za wszelką cenę. W przeciwnym razie wkroczy Waszyngton, obejmie go jurysdykcja wojskowa… I nawet jeśli Samad nigdy nie zobaczy sali sądowej od środka i zgnije w Gitmo, nie powie nam tego, co chcemy usłyszeć. Dopadamy go,

wyciągamy zeznania, a potem inscenizujemy szopkę z lipnym zatrzymaniem, przekazujemy władzom i niech się z nim bawią, ale gdy wysączymy z niego informacje razem z krwią. Rzecz w tym, że jeśli nie zaplanujemy wszystkiego przed akcją, łapanie go będzie stratą czasu. Informacje, które ma Samad, są cenniejsze niż jego życie. – O rany – westchnął Towers. – Panie Towers, na pewno chce pan w to wchodzić? – zapytał

Slater. – To może być brudna robota, tak brudna, że rozłoży panu karierę. Towers parsknął i spojrzał na zegarek. – Proszę wybaczyć, ale nie mam czasu na pogawędki. Muszę złapać samolot. – Zadzwoń, kiedy będziesz jechał na lotnisko – powiedział Moore. Towers rozłączył się, zostawiając Moore’a sam na sam ze Slaterem. – Spytałem jego, spytam i ciebie – zaczął Slater. – Na pewno tego

chcesz? – Taak. Proszę tylko, żeby pan ze mną współpracował i się nie rozmyślił. Niech pan nie ugina się pod czyimś naciskiem. I nie wolno zapominać o krwi, pocie i łzach, które wylaliśmy, próbując wykurzyć tych drani z nor. Jeśli Samad pomoże nam pokrzyżować ich działania, gra będzie warta świeczki. – Moore spojrzał w dal. – Kiedyś siedziałem tu na balkonie i snułem z Raną plany takiej operacji. Chcę doprowadzić do

końca to, co razem zaczęliśmy. Puerto Penasco/Rocky Point Sonora, Meksyk Otoczone wysokim ogrodzeniem i bramą nadmorskie osiedle Las Conchas leżało na zachodnim wybrzeżu Meksyku nad Zatoką Kalifornijską, w odległości około sześciuset pięćdziesięciu kilometrów od Ciudad Juárez. Pod adresem, który Wazir przekazał na kartce swojemu prawnukowi,

znajdowała się willa z trzema osobnymi mieszkaniami i kuchniami, jedenastoma sypialniami i dwunastoma łazienkami. Dom miał wartość rynkową dwa miliony siedemset tysięcy dolarów; na stronie agencji obrotu nieruchomościami Moore znalazł informację, że rozpościera się z niego panoramiczny widok na ocean. Należał do mężczyzny o nazwisku David Almonte Borja. Poszperawszy nieco więcej, Moore dowiedział się, że Borja to

szwagier Zúñigi, i zdaniem Dantego Corralesa, jego najbardziej prawdopodobny spadkobierca w kartelu Sinaloa. Istniała jednak pewna zagwozdka: zaledwie dwie doby wcześniej Borję zabrali do aresztu funkcjonariusze policji federalnej; trzymano go w stolicy kraju pod zarzutem morderstwa, spisku mającego na celu popełnienie morderstwa oraz przemytu narkotyków. Czas aresztowania nie był przypadkowy, gdyż zbiegł się

ze złożeniem zeznań przez inspektora Alberta Gómeza, który wymienił nazwiska dwóch kolegów, ci zaś podali wiele szczegółów dotyczących Borji i jego związków z kartelem. Osiedle Las Conchas miało własną ochronę i to ułatwiło dostęp na jego teren. Moore i Towers spotkali się z właścicielem firmy ochroniarskiej. Jak się okazało, znał on bardzo dobrze angielski alfabet i bez trudu zrozumiał znaczenie liter CIA.

Powiedział, że według jego ochroniarzy w domu nikogo nie było od dnia, w którym aresztowano Borję. Czy agent obrotu nieruchomościami pokazywał komuś posesję? Raczej nie. Domy za miliony dolarów nie przyciągały wielu potencjalnych nabywców, pokazywano je im po uprzednim umówieniu się i sprawdzeniu ich wiarygodności. – Proszę dać ochroniarzom wolne na noc – powiedział Moore. – My pokryjemy koszty.

– Zgoda. Moore i Towers wybrali się do agenta obrotu nieruchomościami, eleganckiej pani dobiegającej sześćdziesiątki, uderzająco podobnej do słynnej gwiazdy filmowej Sophii Loren. Okazała się równie chętna do współpracy jak właściciel firmy ochroniarskiej, lecz wiadomość o aresztowaniu Borji nieco ją przygnębiła; oznaczała bowiem dla niej utratę sporej marży. Podała szyfr zamka drzwi frontowych i ten, który

dezaktywował system bezpieczeństwa. Moore chętnie by się włamał; na świecie istniało niewiele firm, które wytwarzały niezwykle precyzyjne mechanizmy i potrafiły na tym zarabiać. Dzięki temu ślusarze, złodzieje i szpiedzy mogli prowadzić swoją działalność. Satelity Agencji skierowały obiektywy na posiadłość, a Moore i Towers przebrani w uniformy ochroniarzy o godzinie siedemnastej czasu lokalnego wjechali na podjazd wózkiem

golfowym. Towers obszedł dom i zobaczył, że jest podłączony do zasilania. Moore wstukał kod, wyjął klucz i zajął się zamkiem. Główny budynek miał trzy tabliczki z elektroniczną klawiaturą: w holu, w garażu i w głównej sypialni. Drzwi się otworzyły. Nie rozległ się sygnał alarmowy świadczący o tym, że za chwilę włączy się alarm lub że drzwi zostały otwarte. W ogóle nie było żadnego sygnału, jakby alarm został całkowicie

rozmontowany. Moore miał rację. Kontrolka tabliczki się nie paliła, przewody były przecięte. Dziwne. Weszli cicho do środka; posadzkę wielkiego holu wyłożono mozaikową terakotą tworzącą kształt koła zodiaku. Dom był umeblowany w stylu, który stanowił połączenie nowoczesności i stylu południowego zachodu; zdaniem Moore’a sprowadzało się to do tego, że wszystkie sprzęty wyglądały na cholernie drogie. Z głębi domu dobiegał cichy odgłos

włączonego telewizora. Moore kiwnął ręką na Towersa, a ten skinął głową i się zatrzymał. Rany na ręce i ramieniu Towersa goiły się dobrze, lecz o ćwiczeniach akrobatycznych na razie nie mogło być mowy. Moore ścisnął w dłoniach glocka z tłumikiem i wymierzył przed siebie. Przed nim otwierał się korytarz. Na ścianie wisiało lustro, w którym migały obrazy telewizyjne. Zrobił jeszcze dwa kroki. Drzwi pokoju po lewej stronie były otwarte; wyczuł

zapach posiłku… Mięso, kurczak? Nie miał pewności. Zerknął w prawą stronę, a potem znów w lustro i nagle zamarł. Spiorunował Towersa wzrokiem. Nie waż się ruszyć, do kurwy nędzy! Spojrzał ponownie w lustro, obliczając odległości, swój czas reakcji i szybkość, z jaką mógł się poruszyć przeciwnik. Liczył na pamięć swoich mięśni i agresję wzmocnioną przez lata służby. Zaplanował swoje ruchy i przećwiczył całość w myślach.

Wiedział, że jeśli będzie się dłużej zastanawiał, dostanie dreszczy. Czas ruszyć do akcji. Rozległ się szum wody spuszczanej w muszli. Do salonu przylegała główna łazienka; dobiegł z niej kobiecy głos: – Jestem taka pijana! Moore zerknął na Towersa i wskazał mu cel. „Ty się nią zajmij”, powiedział samym ruchem warg. Wbiegł do sypialni, w której stało szerokie łoże. Na jednej jego

stronie siedział ubrany w bokserki ktoś doskonale mu znany i trzymał na kolanach torebkę z tortillą. Był to Baszir Wassuf, znany również jako Bobby Gallagher, przypuszczalnie jeden z najpodlejszych zdrajców w dziejach Stanów Zjednoczonych Ameryki. Na widok mężczyzny, który pojawił się w drzwiach, otworzył szeroko usta. Na stoliku obok łóżka leżała beretta. Moore zdążył dostrzec broń i przewidział, którą ręką zdrajca po

nią sięgnie. Obecność Gallaghera w tym domu świadczyła o tym, że nie wiedział o aresztowaniu Borji. Jego błąd. Wyciągnął rękę w kierunku pistoletu. – Nie ruszaj się! – zawołał Moore. Niemal w tej samej chwili rozległ się wrzask i przekleństwo dziewczyny. Towers krzyknął, żeby stała w miejscu. Gallagher błyskawicznie sięgnął po pistolet, nie reagując na wezwanie Moore’a.

Moore nacisnął spust, spodziewając się, że Gallagher do niego strzeli. Trafił go w ramię, a potem w nogę, ale już było za późno. Gallagher wsunął sobie lufę do ust. – Nie, nie, nie! – ryknął Moore, rzucając się w jego stronę. Huknął strzał. *** W ciągu następnej przybyła miejscowa

godziny policja,

kobietę – która okazała się prostytutką – zabrano do aresztu, a Moore i Towers przewrócili mieszkanie do góry nogami. Na nocnej szafce w jednym z pokoi leżało jedenaście papierków od czekoladek Hershey’s Kiss zwiniętych w srebrne kulki. Ministerialna komenda główna policji federalnej Miasto Meksyk Sześć godzin później Moore i

Towers siedzieli w wynajętym samochodzie na parkingu; za chwilę mieli wejść do komendy i przesłuchać Borję. Nie było nic do stracenia. Wiedzę o miejscu pobytu Samada Gallagher zabrał ze sobą do grobu. Jedynymi innymi świadkami byli trzej spośród sześciu terrorystów, którzy wsiedli na pokłady samolotów; wszyscy powtarzali tę samą opowieść. Znali jedynie swoje zadania, nic poza tym nie wiedzieli i Moore był skłonny w to uwierzyć, gdyż

talibowie najczęściej w taki właśnie sposób rozdzielali zadania. Jednego terrorystę wyciągnięto z wraku odrzutowca lecącego do San Antonio; był tak poparzony na twarzy i szyi, że nie mógł mówić, nawet gdyby chciał. Ale Borja musiał wiedzieć wszystko… Współpracował z Gallagherem. Samad zostawił w jego domu papierki od czekoladek. Mieli ze sobą styczność, nie mógł się tego dłużej wypierać. Moore odbył rozmowę ze

Slaterem, a ten wyraził zgodę. Trzeba zawrzeć układ. Borja okazał się młodszy, niż Moore przewidywał; miał około trzydziestu pięciu lat. Miał również ogoloną na łyso głowę i tyle tatuaży, że większość sicarios musiała darzyć go wielkim podziwem. Kiedy jednak otworzył usta i zaczął mówić, stało się jasne, że jest dobrze wykształconym biznesmenem; wskazywały na to akcent i intonacja. Moore się ucieszył, bo musieli omówić pewien

bardzo ważny interes. Sala przesłuchań cuchnęła chlorem. Podobno ten, którego w niej ostatnio przesłuchiwano, był, jak to określili policjanci, „trochę niechlujny”. Moore spojrzał na Borję zwężonymi oczyma i zaczął bez ogródek: – Gallagher nie żyje. Zabił się w twoim domu w Las Conchas. Borja splótł ręce na piersi. – Niby kto? – No dobra, wyjaśnię to bardzo

starannie. Idziesz na resztę życia do paki. Chętnie pomogę dobić targu między rządami naszych krajów. Jeżeli wiesz coś o miejscu pobytu Samada, powiedz mi. A jeśli powiesz prawdę, załatwię ci pełną amnestię. Będziesz miał czyste akta. Odejdziesz wolny. Powtórzę jeszcze raz bardzo powoli… Odejdziesz… wolny. – Kim jest Samad? Towers podsunął Moore’owi swojego laptopa, żeby ten mógł zerknąć na ekran. Odezwali się

koledzy z Fort Meade; mieli nagrania rozmów telefonicznych Borji i Rahmaniego, przechwycone przez satelity należące do Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. Dowody zostały zebrane i potwierdzone dopiero przed kilkoma godzinami. – Rozmawiałeś z Rahmanim, zgadza się? – zapytał Moore. – Nie ma sensu teraz zaprzeczać. My wiemy. Borja przewrócił oczami. – Pomagałeś Samadowi w

ucieczce? Borja się pochylił. – Jeśli chcesz mi załatwić pełną amnestię, chcę dostać oświadczenie od władz. Moi adwokaci muszą je przejrzeć i potwierdzić jego legalność. – Dobra, ale to wymaga czasu. A ja jestem pewny, że nasz koleżka dokądś zasuwa. Przyrzekam ci: dasz mi to, czego chcę, złapię Samada i jesteś wolny. – Nie uwierzę jakiemuś pierdolonemu gringo.

Moore wstał. – Jak chcesz. – Odwrócił się do Towersa. – Idziemy… Zacznij zbierać papiery do ekstradycji. Policzymy się z tym palantem w Stanach. – Ruszyli w stronę drzwi. Borja wyprostował się na krześle, a potem wstał. Ręce miał skute za plecami. – Zaczekajcie! Gulfstream III W drodze do międzynarodowego portu lotniczego Goldson

Belize Borja, tak jak każdy spadkobierca meksykańskiego kartelu narkotykowego, bał się ekstradycji do Stanów Zjednoczonych bardziej niż gniewu rządu swojego kraju. Gdy usłyszał słowo „ekstradycja”, ramiona mu opadły, a usta się nie zamykały. Opowiedział o tym, jak Rahmani zlecił mu zbudowanie nowego sojuszu przemytniczego, i jak otrzymał zadanie, by pomóc

Samadowi i jego dwóm podwładnym dostać się do kryjówki w San José w Kostaryce. Samad i jego ludzie aż do poprzedniej nocy ukrywali się w wakacyjnym domu Borji. Jego prywatny samolot dostarczył ich na lotnisko Goldson International, a potem przewieziono ich do kryjówki, która znajdowała się w dżungli w New River Lagoon w Belize. Borja powiedział, że z domu korzystali głównie tragarze przenoszący

kolumbijską kokainę do regionów turystycznych Cozumel i Cancun; kupowali ją tam przeważnie amerykańscy studenci. Pięknie. Borja wynajął jednosilnikowy helikopter R44 Raven oraz gwatemalskiego pilota, który miał zabrać terrorystów do Kostaryki, robiąc jeden postój na tankowanie w Nikaragui. Moore wypytywał go o każdy najdrobniejszy szczegół: rodzaj helikoptera, nazwisko pilota, numer jego telefonu.

Tym razem Moore’owi i Towersowi sprzyjał czas. Samad i jego ludzie mieli zostać zabrani o północy czasu lokalnego; helikopter miał wylądować na polanie w pobliżu ruin Lamanai; słowo to w języku Majów oznaczało zanurzonego krokodyla. Świątynia Maski, Wysoka Świątynia i Świątynia Masek Jaguara były odwiedzane przez turystów w ciągu dnia, lecz na noc je zamykano. Kryjówka znajdowała się nad rzeką

piętnaście kilometrów na południe; Samad ze swoimi podkomendnymi miał dopłynąć na miejsce spotkania łodzią Zodiac. Borja dał Samadowi dwóch ochroniarzy, toteż Moore i Towers spodziewali się pięcioosobowej grupy. Wkroczą do kryjówki we dwójkę, lecz Slater już pracował nad stworzeniem dla nich odpowiedniego oddziału wsparcia, gdyby zaistniała taka potrzeba. Załatwił już broń i transport. Zegarek Moore’a wskazywał

dwudziestą pierwszą dwanaście czasu lokalnego, gdy wylądowali na lotnisku międzynarodowym Goldson, leżącym tuż na północ od miasta Belize. Na samolot czekały dwa pojazdy: terenowy jeep wrangler i miejscowa taksówka. – Witamy pod pachą Karaibów – powiedział Towers, potrząsając rękawkiem koszuli. Panowała dusząca wilgotność. Moore parsknął nosem. – Byłeś tu już kiedyś. Chłopak w wieku około

dwudziestu dwóch lat, a na pewno nie starszy, z krótko ostrzyżonymi włosami, ubrany w czarną koszulkę i spodnie khaki, wysiadł szybko z taksówki i otworzył bagażnik; wrzucił neseser do tylnej części wranglera. W tej samej chwili kierowca jeepa, który wyglądał na brata taksówkarza, wysiadł z samochodu i wsiadł na tylne siedzenie taksówki. Moore podszedł do auta. – Jesteśmy gotowi, proszę pana – oznajmił chłopak z wyraźnym

brytyjskim akcentem. – Noktowizor leży na przednim siedzeniu. GPS firmy Garmin jest już zaprogramowany. Proszę tylko słuchać miłej pani z seksownym głosem, a ona powie, jak dojechać na miejsce. Moore uścisnął mu rękę. – Dziękuję. – To jeszcze nie koniec, prawda? – Chłopak włożył Moore’owi do ręki telefon satelitarny. Moore skinął głową i wsiadł do jeepa; Towers podszedł do drugich

drzwi. – Mają tu obsługę pierwsza klasa. Moore włączył bieg. – Chciałem ci zaimponować, szefie. – Jestem pod wrażeniem. – Towers wcisnął parę klawiszy GPSu i seksowna pani oznajmiła z brytyjskim akcentem, że do celu pozostaje czterdzieści dziewięć kilometrów. – Zastanawiam się nad jednym. Co będzie, jeśli Borja wpuścił nas w maliny?

– Chcesz powiedzieć, że dojedziemy do kryjówki i nikogo nie zastaniemy w domu? Tamci zdążyli już wyjechać albo w ogóle ich tam nie było? – Właśnie. – Sprawdziłem, zanim wysiedliśmy z samolotu. Narodowe Biuro Zwiadu ma dom na oku od chwili, gdy go zgłosiliśmy. NASA i parę uczelni korzysta z pomocy satelitów w tworzeniu map tutejszych ruin, więc Biuro Zwiadu ma dostęp do niejednego źródła

informacji. Zauważyli już dwóch ludzi obok domu. Są tam. I pamiętaj: Borja wie, że gówno zyska, jeśli nie dopadniemy Samada. Ten szmaciarz siedzi w pierdlu i kibicuje nam jak nikt inny. Seksowna pani z GPS-u oznajmiła, że na rozdrożu mają skręcić w lewo, i Moore spełnił jej polecenie; podskakując na wybojach, parli naprzód przez wirujące chmary owadów ku wąskiej drożynie. Słupy, na

których wisiały przewody elektryczne, przypominały pale na grobach w San Juan Chamula. Gęstwina dżungli chwilami ożywała, gdy pomiędzy gałęziami błysnęły ślepia stada pawianów obserwujących samochód. Musieli przejechać przez policyjny punkt kontrolny, ale brytyj scy łącznicy już powiadomili funkcjonariuszy o przybyciu gości. Policjanci machnęli im ręką. Gdy dotarli do tablicy informacyjnej, na której widniała

nazwa Howler Monkey Resort, Moore włożył noktowizor i zgasił reflektory; ostatnie dwanaście kilometrów mieli pokonać w ciemności. Minęli główny budynek i domki i wtedy droga zrobiła się bardziej nierówna i zryta koleinami. Moore musiał dwa razy omijać martwe żółwie przejechane przez inne pojazdy. Do tej pory na drodze nikt oprócz nich się nie pojawił. Wydawało się, że on i Towers są zupełnie sami, tysiące kilometrów

od domu, i wjeżdżają w głąb dżungli Belize. Tymczasem Slater oraz rzesza analityków w ośrodkach wywiadu i walki z terroryzmem obserwowała każdy ich ruch. Wszyscy patrzyli, wstrzymując oddech. Moore i Towers jechali w milczeniu, przygotowując się psychicznie do akcji. Moore nie wiedział, czy Towers jest wierzący, czy zwala wszystko na karb losu bądź bezlitosnego wszechświata. Moore myślał o tym prosto,

zwyczajnie: oto nadszedł czas, by podziękować wszystkim, którzy złożyli najwyższą ofiarę. Czas, by dopaść tego skurwiela Samada i zrobić to dla nich, w ich imieniu. Trop nareszcie był gorący, bardzo gorący. W odległości półtora kilometra od kryjówki terrorystów Moore zjechał z drogi, przełączył biegi na luz i zgasił silnik. Spojrzeli na siebie z Towersem, stuknęli się pięściami i wysiedli. Dopiero po paru sekundach

Moore uświadomił sobie, że jego szef nuci znany rockowy hymn grupy Guns N’ Roses Welcome to the Jungle. Uśmiechnął się nieznacznie, otwierając tylną klapę jeepa. A więc do dzieła.

45 Woda była im domem

New River Lagoon Środkowa część Belize Moore i Towers włożyli czarne bojówki i koszulki, kewlarowe kamizelki, oporządzenie i

kominiarki; Towers przejrzał broń, którą ze sobą przywieźli. Były tam dwa powtarzalne karabiny snajperskie L115A3 kaliber.338 z lunetami Schmidt and Bender i magazynkami na pięć naboi, dwa pistolety browning Lapua Magnum kaliber 9 mm, para świetnych lornetek Steiner 395 oraz dwa smukłe sztylety bojowe FairbairnSykes z wygodnymi owalnymi rękojeściami. Towers uniósł sztylet. – Ci królewscy marines mają

całkiem fajne zabawki. Moore przyznał mu racj ę; dobrze się złożyło, że 45. Komando, jednostka Royal Marines wielkości batalionu, często odbywała szkolenia na tym terenie. Slater postarał się, aby wystąpili jako wsparcie. Brytyjczycy wiedzieli tylko tyle, że Towers i Moore są agentami CIA ścigającymi przemytników narkotyków i że mogą potrzebować nieco armat. Zgodzili się chętnie. Moore wziął telefon satelitarny.

– Oni są zaledwie o jeden telefon od nas. – Miejmy nadzieję, że nie będą nam potrzebni – odparł Towers. Włożyli plecaki na plecy i ruszyli; obaj mieli noktowizory na twarzach. Chrząknięcia, ćwierkania i szmery dochodzące z dżungli nie uprzyjemniały marszu; mógł ich zaskoczyć pawian, wyjec albo jeszcze coś gorszego, lecz Moore obawiał się nie samego ataku, tylko rwetesu, który mógł

powstać podczas takiego spotkania. Dlatego trzymali się skraju dżungli i szli drogą; byli wdzięczni Brytyjczykom, że ci włożyli do torby spray przeciwko moskitom, tutejszym żółtym muchom i pchłom. Niedoświadczony agent mógłby powiedzieć, że tylko mięczaki przejmują się robalami, ale Moore zarówno w Navy SEALs, jak i w CIA nauczył się, że nieprzyjemne swędzenie może cię rozproszyć i kosztować życie.

Jego czoło było już wilgotne od potu; czuł smak soli na ustach, gdy dotarli do skraju wody. Teren stał się błotnisty i niestabilny, korzenie sterczały z wody niczym nabrzmiałe żyły. Dotarł do kępy drzew trąbkowych i tam obaj przykucnęli. Ostrzegł Towersa, żeby nie dotykał drzew, gdyż zamieszkują je podobne do os mrówki. Wyczuwają one drżenie i zastępami atakują napastników, boleśnie żądląc. W odległości około trzydziestu

metrów stał zbudowany na palach dom o powierzchni mniejszej niż sto metrów kwadratowych. Niewielki ganek miał dach pokryty blachą, okna kryły się za grubymi drewnianymi okiennicami. W polu widzenia nie było żadnych pojazdów. Drewniana kładka miała niespełna dziesięć metrów długości, od północnej strony stały na cumach dwa szybkie pontony Zodiac. Pontony były wyposażone w zewnętrzne silniki i mogły zabrać trzech do pięciu pasażerów.

Prowadziła do nich ścieżka biegnąca pod górę w stronę domu, którą Michael Ansara określiłby mianem świetnej trasy rowerowej. Druga droga, wystarczająco szeroka, by mógł nią przejechać pojazd dwuśladowy, przecinała dżunglę w kierunku północnym i łączyła się z głównym traktem. W Stanach taki domek zostałby wzięty za szałas wędkarski, a nie za bazę przemytniczą. Zegarek Moore’a wskazywał dwudziestą drugą czterdzieści

cztery. Ściągnął z głowy noktowizor i kominiarkę, żeby otrzeć pot z twarzy. Towers zaklął i zrobił to samo, a potem uniósł lornetkę i spojrzał na kładkę. Popatrzył nagląco na Moore’a i podał mu lornetkę. Na kładkę wyszedł mężczyzna z lampą naftową. W ręku trzymał dwudziestolitrowy pojemnik z benzyną. Mógł to być jeden z sicarios, których Borja przydzielił Samadowi. To mógł być nawet

Samad we własnej osobie. Moore nie był pewien nawet po tym, jak przybliżył obraz w szkłach lornetki. Mężczyzna nie miał na sobie koszuli, był tylko w brązowych szortach. Ostrożnie wszedł do jednego z pontonów i zaczął napełniać zewnętrzny bak umieszczony tuż poniżej silnika. O’Hara powiedział bardzo wyraźnie: „Macie wziąć Samada żywcem”. Wpisali na listę granaty gazowe i Royal Marines włożyli ich do

neseseru tuzin wraz z dwiema maskami. Wyłamać drzwi, wrzucić do środka granaty, cofnąć się i pojmać oszołomionych drani. Nagle Moore dostrzegł okazję, której nie wolno było przepuścić. – Sprzątnę tego tam, a później spotkamy się za domkiem. Musimy przyśpieszyć. – Jesteś pewny? Moore skinął głową. Towers pomógł mu zdjąć oporządzenie i kamizelkę; pół minuty później miał na sobie tylko

bieliznę i kaburę przy pasie. Nie wziął pistoletu dostarczonego na akcję przez Brytyjczyków, tylko swojego Glocka 17, którego spakował, dowiedziawszy się, że wyruszają do dżungli. Pistolet był wyposażony w sprężynowe zatyczki przeznaczone do użytku w wodzie. Zatyczki zamontowano w kanale iglicy i dzięki nim woda nie mogła się do niej dostać. Zapobiegało to powstawaniu siły, która mogła spowolnić iglicę i spowodować nieodpalenie spłonki.

NATO-wska amunicja specjalna, której używał Moore, miała wodoszczelne spłonki i osłonki, co jeszcze bardziej zwiększało pewność działania broni. Mając glocka przy boku, chwycił sztylet i zanurzył się w atramentowo czarną toń niczym wodny drapieżnik. Woda była ciepła i gęsta, roślinność porastająca dno drapała go w bose stopy (to mogła być przesiąkra okółkowa, ale nie był pewny). Oceniał, że rzeka ma w

tym miejscu około dwóch i pół metra głębokości. Płynął cicho, kierując się na lampę naftową oświetlającą fale przed nim. Tak, był w domu. Właśnie tutaj żył będzie wiecznie Carmichael… Dopiero gdy zbliżał się do kładki, przypomniał sobie o krokodylach. Zadrżał i podpłynął od spodu do pontonu; wynurzył się bezgłośnie i powoli wypuścił powietrze. Mężczyzna znajdował się w drugiej łodzi, która znajdowała się dalej. Moore ostrożnie wyjrzał zza

kadłuba. To był jeden z sicarios Borji; miał dwadzieścia kilka lat, był szczupły, a na łopatkach miał kilka indiańskich tatuaży. Samad i jego ludzie nie mają tatuaży, gdyż islam ich zakazuje. Z kanistra dobiegł odgłos świadczący o tym, że został opróżniony; sicario sprawdził poziom paliwa, a następnie uniósł plastikowy pojemnik. Moore spojrzał ponownie na dom; panowała cisza, tylko tysiące owadów brzęczało w sposób, który

przypominał odgłos wydawany przez kable elektryczne. Zanurzył się i podpłynął do zodiaca, zajmując pozycję. Nowy plan był taki, że Moore unieszkodliwi sicario na kładce, a później obaj z Towersem podkradną się do domu. Będzie o jednego mniej, wykurzenie reszty przyjdzie łatwiej. Będą jednak musieli podejść prędzej, żeby tamci nie zauważyli nieobecności towarzysza. Moore trzymał sztylet w pozycji

odwróconej, tak że ostrze sterczało z dolnej części zaciśniętej dłoni. Trzy, dwa, jeden, odepchnął się mocno i wypłynął. Oplótł sicario ręką w pasie i wbił mu ostrze w klatkę piersiową, jednocześnie ściągając go w bok. Musiał zdążyć zrobić wszystko, zanim tamten krzyknie, bo nie mógł sięgnąć do jego ust. Wziął wszystko pod uwagę. Sztych był wąski i ostry, krawędź także. Moore przekonał się w niekorzystnych okolicznościach, że

jeśli przetnie się naczynie krwionośne tępym nożem, to ściągnie się i przestanie krwawić. Równo przecięta główna tętnica powodowała utratę przytomności i śmierć. Poza tym jeśli przytrzyma ofiarę pod wodą, serce przyśpieszy i śmierć nastąpi jeszcze prędzej. Atak przebiegł doskonale, wręcz podręcznikowo; Moore mógł pojechać na Rhode Island i dawać wykłady w Naval War College. Ofiara zsunęła się do wody, wydając ledwo słyszalne

westchnienie i jęk. Nawet plusk nie był bardzo głośny, bo Moore nie szarpnął raptownie przeciwnika, tylko pociągnął płynnym ruchem. Jednak kiedy woda oblała twarz Moore’a, a ten zacisnął zęby i wciągnął powietrze, gdy wszystkie mięśnie jego ciała się napięły, kątem oka zobaczył, że tylne drzwi domku otwierają się i pojawia się w nich ludzka sylwetka. Człowiek ten zobaczył, że ktoś wynurza się z wody i wciąga do niej jego towarzysza. Moore mógł

jedynie trzymać szarpiącego się mężczyznę pod wodą. Bał się, że tamten wszczął alarm. Serce przyśpieszyło raptownie. Chciało mu się krzyczeć. Zdradzili się! Jedno zadanie naraz, po kolei. Najpierw Moore musiał rozprawić się z przeciwnikiem i uspokoić. Nagle tamten przestał się szarpać. Wypuszczając go z rąk, usłyszał pierwszą serię. Pociski trafiły w wodę tuż za Moore’em, który podpłynął do pali podtrzymujących

kładkę i znalazł się pod nią. Rozległa się następna seria; ktoś strzelał z automatu, celując w kładkę; Moore boleśnie pamiętał stłumiony odgłos pocisków uderzających w powierzchnię wody. Trzymając się tuż obok pali, wynurzył usta z wody i wziął długi haust powietrza. Spowolnić bicie serca. I myśleć… Od strony lasu huknął karabin snajperski Towersa i mężczyzna runął głośno na kładkę, krzycząc po hiszpańsku. Był ranny, to nie

ulegało wątpliwości. Towers wiedział, co robi, lecz jednocześnie ujawnił swoje położenie. Będzie musiał przeładować ręcznie broń, zanim odpowie na ostrzał. Rozległo się tupanie stóp, kładka zadrżała. Zaterkotały serie z dwóch karabinów Kałasznikowa. Karabin Towersa huknął potężnie, a potem zamilkł pod naporem przytłaczającego ostrzału. Do dwóch kałasznikowów dołączył trzeci. Nagle zapadła cisza…

– Talwar? Niazi? Do łodzi, już! Moore ledwo się powstrzymał. To był on, Samad; mówił po arabsku, stojąc nad głową Moore’a. A Moore tkwił w wodzie, uzbrojony w nóż i pistolet. Trzech na jednego. Gdyby zadanie polegało na zabiciu Samada, wynurzyłby się spod kładki i zaatakował znienacka. Siłą woli uspokoił nerwy. Jego niecierpliwość już kosztowała ich zbyt wiele. Utrzymać pozycję i czekać. Ponton zakołysał się, gdy do

niego wsiadano; jeden z mężczyzn przekręcił kluczyk i uruchomił zewnętrzny silnik. Moore nie mógł unieszkodliwić silnika, bo zostałby zauważony i ostrzelany z bezpośredniej odległości, ale mógł zatopić ponton, zanim tamci się zorientują… Zodiac miał sztywny kadłub z włókna szklanego, lecz burty zrobione były z gumy podzielonej na sześć lub więcej komór. W rzeczywistości nie była to guma,

lecz tworzywo wzmocnione gęstą tkaniną poliestrową; znacznie trudniej było je uszkodzić niż tradycyjną gumę, lecz Moore i tak zamierzał spróbować. Odepchnął się od pala, zanurzył i podpłynął do łodzi; silnik w dalszym ciągu pracował na jałowych obrotach. Przebił nożem pierwszą komorę. Zasyczało powietrze, w wodzie pojawił się strumień bąbelków. Wpłynął pod łódź i wbił nóż, dziurawiąc drugą komorę.

Pięćdziesięciokonny silnik zawarczał i Moore zanurkował błyskawicznie, by uniknąć uderzenia sterem lub posiekania przez śrubę. Kiedy zodiac przepłynął, Moore wynurzył się na powierzchnię, wyjął pistolet i ponad falą wymierzył w czarną gumową burtę łodzi. Strzelił raz, a potem drugi. Mężczyzna siedzący obok silnika uniósł broń i dwukrotnie wypalił. Moore schował się pod wodę i podpłynął pod kładkę.

Wspinał się na nią, kiedy nadbiegł Towers z całym sprzętem. – Co jest, kurwa? – krzyknął. – Druga łódź! – odpowiedział Moore. Towers wrzucił plecaki i broń do zodiaca i wsiadł. – Kluczyki! Nie ma kluczyków! Ten, którego Towers trafił, nadal leżał na kładce w kałuży krwi i trzymał się za biodro. Moore uklęknął przy nim. – Gdzie są kluczyki? Tamten tylko na niego spojrzał,

zaciskając zęby z bólu. Moore obszukał mu kieszenie. Nic. Biec do domku i szukać? Nie ma czasu. Chwileczkę. Jest jeszcze tamten w wodzie. Ciało mężczyzny kołysało się na powierzchni twarzą do dołu. Moore podbiegł do krawędzi kładki, wskoczył do wody i podpłynął do trupa. Mężczyzna przypuszczalnie włożył kluczyki do silnika łodzi, która odpłynęła; prawdopodobnie miał w kieszeni także kluczyki do drugiej.

Moore pomacał kieszeń, znalazł kluczyki i wyjął. Podpłynąwszy do zodiaca, rzucił kluczyki partnerowi, który od razu pochylił się nad silnikiem. – Możemy ruszać! – krzyknął. Moore wyprostował ręce i Towers wciągnął go do łodzi. Zajął się silnikiem, a Moore zdjął cumę. Silnik zadudnił i zodiac szybko oderwał się od kładki. Towers jedną ręką włożył gogle noktowizyjne. – Mają nad nami sporą przewagę

– rzekł, wskazując uciekającą łódź; płynęli w jej rozmywającym się kilwaterze. – Dobrze się przyjrzałem, to są oni! Samad ma na sobie szarą albo brązową koszulkę. Pozostali są ubrani na czarno. – Słyszałem, jak woła swoich ludzi. Moore oddychał z trudem i trząsł się; adrenalina tętniła w jego żyłach, a on odnalazł w plecaku telefon satelitarny. Widać było tylko jedno połączenie. Bootneck

Five. Wcisnął klawisz i czekał. – Mówi Bootneck Five – rozległ się głos mówiący z wyraźnym brytyjskim akcentem. – Tu River Team – odparł Moore. – Paczka odpłynęła łodzią Zodiac i kieruje się na północ do punktu kontaktowego. Ścigamy ich. Przechwyćcie ich w punkcie kontaktowym. – W porządku, River Team. Czekaliśmy, aż się odezwiecie. Zadzwonię, kiedy zajmiemy

pozycje. – Dzięki, bracie. – Podziękujesz później przy piwie, kolego. – Z przyjemnością. Moore schował telefon do plecaka, a potem usiadł prosto i wziął do ręki glocka, by wypróbować pozycję strzelecką. Smagał ich teraz wiatr, a na brzegach pojawiły się punkciki światła, które po chwili zaczęły się zbliżać, zmieniając się w ciemne kształty.

– Sprawdziłeś paliwo? – krzyknął Towers. – Cholera, nie. – Moore nachylił się nad silnikiem i stuknął kostkami palców w plastikowy bak. Rozległ się dudniący odgłos. Moore wyłowił z plecaka małą latarkę i skierował strumień światła na plastikową ściankę, bo ocenić poziom paliwa po cieniu. Jasny gwint. To dlatego sicario przyszedł na kładkę z kanistrem paliwa. – Myślisz, że dopłyniemy? –

zapytał Towers. – Pełny gaz, nie zwalniaj. Moore oceniał, że robią prawie trzydzieści węzłów; tylko tyle dało się wycisnąć z małego silnika. Wyjął z plecaka swoje gogle i świat zmienił barwy: warstwy szarości, granatu i czerni ustąpiły połyskującej zieleni i bieli. Spojrzał przed siebie i w oddali zobaczył zodiaca, za którym ciągnęły się trzy białe wstęgi kilwateru. Pocisk odbił się rykoszetem od burty łodzi.

– Padnij! – krzyknął Moore, rzucając się na swój plecak. Towers schylił się, lecz musiał trzymać ręką ster. Moore zerwał gogle i chwycił w dłonie karabin snajperski. Przez dudnienie silnika dały się słyszeć trzy wystrzały i z przedniej lewej części łodzi z sykiem zaczęło uchodzić powietrze. Moore podczołgał się, oparł łokcie o gumę i ustabilizował pozycję. Wypatrzył tył zodiaca, lecz obie łodzie podskakiwały na wodzie i nie sposób było wymierzyć. Jeśli

zaryzykuje i strzał pójdzie w bok, trafiając Samada w głowę… Moore zaklął i odwrócił się do Towersa. – Nie mogę wymierzyć. Dasz radę podpłynąć bliżej? – Staram się! Moore schylił się, odłożył karabin i wyciągnął glocka. Samad zapewne zadzwonił do pilota helikoptera, aby ten przyleciał wcześniej. Komórka pilota była monitorowana przez NSA, więc jak tylko zadzwoni, współpracownicy Moore’a będą o tym wiedzieć.

Potwierdzał to komunikat, który ukazał się na ekranie smartfona. Przyszedł SMS od Slatera: „Telefon do pilota. Leci do ruin na miejsce spotkania”. Zmierzał tam również helikopter Sea King Mk4 z dwudziestoma siedmioma komandosami Royal Marines na pokładzie, którzy spuszczą się na linach i zabezpieczą teren w miejscu, z którego miał zostać zabrany Samad. Jeśli jednak zauważy helikopter Brytyjczyków, razem ze swoimi podwładnymi

czmychnie do dżungli. Dureń może zginąć, jeśli to zrobi. Moore spojrzał na obraz z GPS widoczny na ekranie smartfona. Sygnał z nadajnika, który miał wszyty pod skórę na ramieniu, odbierały satelity Agencji i przesyłały do Moore’a, by ten znał swoją pozycję z dokładnością do trzech metrów. Przepłynęli rzeką jakieś osiem kilometrów, zostało jeszcze ponad sześć; oznaczało to mniej niż dziesięć minut łodzią. Najpierw usłyszeli łoskot, a

później w oddali zabłysły światła helikoptera. Nie był to gwatemalski pilot, tylko Royal Marines. Wkraczali do akcji przy dźwięku surm bojowych i werbli. Samad musiałby trzymać głowę pod wodą, żeby ich nie dostrzec. Jasny gwint. Moore usłyszał prychanie silnika i poczuł, że dziób pontonu się obniża. Guma zwiotczała, powietrza było w niej coraz mniej. Zodiac Samada znajdował się nie dalej niż pięćdziesiąt metrów.

Zwolnił, gdy terroryści zauważyli nadlatujący helikopter i nie wiedzieli, co myśleć. Spodziewali się małej maszyny, a przyleciała wielka. Moore nie wziął tego pod uwagę. Silnik krztusił się coraz głośniej, wciągając jedynie opary paliwa; Moore zaklął i spojrzał na Towersa. – Teraz wszystko w rękach marines, co? Mam nadzieję, że dostali rozkazy, by wziąć go żywcem. – Te rozkazy są gówno warte.

Jeśli marines zostaną ostrzelani, odpowiedzą ogniem. A ja chciałem tylko, żeby ustawili blokadę na drodze. Z północnego wschodu dał się słyszeć wyżej brzmiący odgłos wirnika helikoptera. Moore uniósł lornetkę i dostrzegł maleńkiego R44, którego podwójny wirnik tkwił na wsporniku przypominającym płetwę grzbietową ryby. Mógł zabrać na pokład oprócz pilota trzech pasażerów, i właśnie taki był plan.

Jak zareaguje Gwatemalczyk na widok żołnierzy spuszczających się po linach na miejsce kontaktu? Pryśnie w mgnieniu oka. Samad także to wiedział. Moore ustawił powiększenie lornetki i spojrzał na łódź Samada. Terrorysta wskazywał ręką drugi helikopter i gwałtownie gestykulował w stronę swojego sternika, żeby płynął ku przeciwnemu brzegowi rzeki. Kiedy ten nie spełnił rozkazu, Samad chwycił ster i zodiac ostro

skręcił w prawo. Wtem gumowa burta uderzyła w coś, co znajdowało się w wodzie. Łódź stanęła dęba i silnik znalazł się częściowo nad powierzchnią. Silne uderzenie wyrzuciło Samada i jednego z jego podwładnych za burtę… Wpadli do wody. Ten, który nie wypuścił steru z ręki nawet wtedy, gdy przejął go Samad, krzyknął i jął zawracać, zataczając łodzią szeroki łuk. Dopiero teraz Moore zobaczył pień drzewa wystający

zaledwie kilka centymetrów nad powierzchnię, prawie niewidoczny w ciemności. Ponton Samada wpadł na niego z impetem. Moore odwrócił się i spojrzał na silnik, który ledwie gulgotał. Uniósł karabin, a Towers puścił ster, ujął w dłonie swój karabin i przeładował go, przygotowując do strzału. Silnik zgasł i łódź sunęła w stronę zodiaca i mężczyzn unoszących się na powierzchni. Dwadzieścia metrów. Kątem oka

Moore dostrzegł ruch na brzegach rzeki. Słyszał pluśnięcia, widział połyskujące ślepia. Mężczyzna siedzący w zodiacu zauważył Moore’a i wymierzył do niego z pistoletu. Moore wziął na muszkę jego głowę i strzelił pierwszy. Pilot mógł się okazać cennym jeńcem, lecz zachowanie go przy życiu ograniczyłoby szanse schwytania Samada. Musieli wyizolować obiekt. Głowa sternika odskoczyła do tyłu, ciało osunęło się obok silnika. Pozbawiony

sternika ponton zmierzał prosto na brzeg. Samad i jego towarzysz, którym był Talwar lub Niazi, klnąc, zaczęli płynąć w kierunku zodiaca; obaj mieli świadomość, że nie są sami w wodzie. Samad wciąż machał rękami, lecz jego podwładny wydał rozdzierający krzyk i zniknął pod powierzchnią. Towers chwycił karabin i zaczął nim wiosłować, zmniejszając odległość między łodziami. Pozostało dziesięć metrów.

Woda znów się poruszyła. Moore dostrzegł ogromny cień zbliżający się do Samada i strzelił dwa razy. Cień szarpnął się w lewo i zniknął. Samad, który urodził się i wychował w górach i na pustyni, nie był dobrym pływakiem. Ze strachu wpadł w hiperwentylację i zaczął tonąć. Towers wypalił do drugiego cienia, który pojawił się obok Samada. Moore uświadomił sobie, co musi zrobić.

Rzucił karabin, sprawdził, czy glock wciąż tkwi w kaburze, i skoczył do wody. Towers wyjął oba pistolety i strzelał wokół Samada, starając się stworzyć wokół niego barierę ochronną. Zwiększył pole ostrzału, gdy Moore znalazł się w wodzie i zaczął płynąć do Samada. – Uspokój się – powiedział do niego po arabsku. – Wyciągnę cię. Samad nie odpowiedział; nadal machał bezładnie rękami i łapał powietrze szeroko otwartymi

ustami. Uderzyłby Moore’a, gdyby ten podpłynął za blisko. Moore zbliżał się powoli, a dostrzegłszy szansę, przyśpieszył i chwycił Samada za nadgarstki. Towers podpłynął do nich zodiakiem. – No dawaj, łódź jest blisko – warknął Moore. Szarpnął Samada i pchnął w stronę zodiaca. Towers złapał uchwyt sterczący z kadłuba, a drugą ręką wciągnął terrorystę na pokład. Kiedy upadł, jego mokra, dokładnie ogolona twarz zalśniła.

Towers sięgnął po pistolet. – Allach akbar. Samad gapił się nań szeroko otwartymi oczyma. Moore odetchnął tak, jak jeszcze nigdy w życiu. Udało im się. Złapał się jedną ręką łodzi i wisiał tak przez kilka sekund, czując napływające do oczu łzy. Sam nie wiedział, co czuje: cieszył się, a jednocześnie miał ochotę zabić; targały nim gwałtowne sprzeczne emocje. W tej chwili zdawało się, że wszystko na tym świecie toczy

się tak, jak powinno. Żałował tylko, że Frank Carmichael nie może tego zobaczyć. Woda była im domem – ocean, rzeka, basen, bez różnicy. Towers wyjął kajdanki i kazał Samadowi złączyć ręce za plecami. Ten spełnił rozkaz. – Nie mogę ci pomóc – rzekł do Moore’a. – Trzymam na muszce tego tu. – W porządku, bracie. Zaraz do ciebie wskoczę. Zadzwonił telefon satelitarny.

Moore odwrócił się twarzą do łodzi, wyciągając rękę, aby się podciągnąć. Raptem woda poruszyła się dziwnie. Moore wyrwał glocka z kabury, włożył go pod wodę i szarpnął spust.

EPILOG Czarna kawa

Kawiarnia Starbucks McLean, stan Wirginia Dwa tygodnie później Starbucks w Old Dominion Center, zwany Chesterbook store, mieścił się w wolno stojącym budynku z kominkiem na piętrze.

Była to jedna z trzech kawiarni Starbucks w okolicy Centrum Wywiadu George’a H.W. Busha. Czasami rano kolejka wychodziła na zewnątrz. Moore nie lubił czekać piętnaście minut na poranną kawę za pięć dolarów, zaproponował więc, żeby spotkali się o szesnastej, gdy ruch jest mniejszy. Wtedy blendery i ekspresy kręcą się z mniejszą intensywnością. Usiadł na krześle przy wejściu, tworząc w myślach profile psychologiczne siedzących

obok klientów i tych, którzy zamawiali przy ladzie. W ciągu kilku sekund podsumowywał całe ich życie; gdzie się wychowali, gdzie chodzili do szkoły, czy nie znoszą wykonywanej pracy, ile zarabiają. Przypisywał im orientację seksualną, stan cywilny oraz sympatie polityczne. Bystre oko stanowiło nieodzowną cechę jego specjalności, lecz ta gra nie miała nic wspólnego ze służbą. Moore chciał uspokoić umysł. Bolało go całe ciało i wspomniał

o tym Towersowi; ten odparł, że to

tylko postrzał, czyli codzienność dla komandosa i szpiega. Kiedy żegnali się na lotnisku w San Diego, ich uścisk rąk wyrażał całego ducha przenikającego grupę specjalną. Nawet Towersa ścisnęło w gardle. Max chciał utrzymać z nim kontakt. To był porządny gość. Moore jęknął i ponownie zerknął na ekran telefonu. Tak to jest, kiedy człowiek przybywa na spotkanie kwadrans wcześniej. Dodatkowy czas na szaleństwo

nerwów. Foki nigdy się nie spóźniają. Nigdy, przenigdy. Jednak SMS-a o odwołaniu spotkania nie było. Zamierzała przyjść. Wyobraził sobie, jak wchodzi przez szklane drzwi w krótkiej sukience, w butach na obcasach i z delikatnym brylantowym naszyjnikiem na szyi. To takie europejskie, takie diabelnie seksowne. Jej głos brzmiał jak instrument muzyczny z innej epoki. – Pan Moore?

Uniósł głowę i spojrzał. Nie zobaczył oblicza pięknej kobiety, lecz nieogoloną twarz, ciemną skórę i czarne kręcone włosy. Mężczyzna był mniej więcej w wieku Moore’a, przystojny, lecz nie arogancko przystojny. – Kim pan jest? – Dominic Caruso. Moore westchnął. Slater zadzwonił do Moore’a i poinformował go, że jakiś Caruso chce z nim pomówić; dodał, że to równy gość i że Moore może mu

zaufać. Nie chciał powiedzieć nic więcej, a Moore nie zdołał zebrać wielu informacji o nim; dowiedział się tylko tyle, że Caruso był w FBI, ale odszedł. Tylko tyle. Moore miał zadzwonić do Carusa, wyświadczając przysługę Slaterowi, lecz mimo jego zapewnień nie zaufał nieznajomemu. Nie miał również najmniejszego zamiaru zdradzać mu dobrowolnie żadnych informacji o swoich misjach. Caruso wyciągnął rękę, ale Moore zignorował gest.

– Czy moglibyśmy znaleźć jakieś bardziej odosobnione miejsce, żeby pogadać? Moore bez powodzenia usiłował ukryć swój niesmak. – Jak pan mnie znalazł? – Powiedział pan Slaterowi, że tutaj będzie. A on zdradził mi, jak pan wygląda. – Zdaje się, że Slater należy do pańskich fanów. Niestety, nie mogę powiedzieć tego o sobie. – Zmieni pan zdanie. – Słuchaj pan, to nie jest

odpowiednia chwila. Mam spotkać się z pewną damą, znacznie ładniejszą od pana. – Rozumiem. Potrzebuję informacji. – Co zamierza pan z nią zrobić? Caruso uśmiechnął się z zawstydzeniem. – Dla kogo pan pracuje? – spytał Moore. Mężczyzna otworzył usta, lecz po chwili zastanowienia zmienił zdanie. – Proszę wybaczyć, że

zawracałem panu głowę – rzekł po chwili. – Kiedyś się skontaktujemy. – Krótko skinął Moore’owi głową i odszedł. Co to miało znaczyć, u diabła? – pomyślał Moore. Już miał zadzwonić do Slatera i zapytać, co jest grane, gdy zjawiła się dama, z którą był umówiony. Miała na sobie pomiętą koszulkę z krótkimi rękawami, dżinsy i tenisówki. Moore’owi troszeczkę opadły skrzydła. Jej ciemne włosy były zaczesane do góry, odsłaniając

piękne kości policzkowe. To tylko spotkanie przy kawie, upomniał sam siebie. Zobaczyła go, niepewnie machnęła ręką, a potem rozpromieniła się, gdy podeszła. – Hej. Cieszę się, że mogę ci wreszcie postawić kawę. Mówiła po angielsku bardzo dobrze, lecz jej akcent sprawiał, że słowa brzmiały jeszcze ładniej, jakby była starsza, w wieku Moore’a. Podali sobie ręce; jej dłoń była

jak jedwab, a jego twarda jak wyprawiona skóra. – Zgraliśmy się czasowo – zauważył. – Można powiedzieć, że to cud. Skinęła głową i podeszła do lady, by złożyć zamówienie. Moore przypuszczał, że weźmie latte. Ona tymczasem zamówiła czarną venti. To mu zaimponowało i poszedł za jej przykładem. Uniosła kartę debetową i ruchem ust powiedziała „dziękuję”. – Bardzo proszę. Na górze jest

kominek. – Jeszcze mamy lato. – Taak, ale to kominek gazowy, pali się przez cały rok. Naprawdę ładnie wygląda. Usiedli na skórzanej kanapie, postawili kubki z kawą na stole i długą chwilę wpatrywali się w kominek; pary studentów z Marymount siedziały z nosami w komputerach; młodzi ludzie prawie nie odrywali wzroku od ekranów, tylko wyciągali ręce po swoje napitki.

– Zawsze byłeś taki poważny? – zapytała cicho, tak aby nikt nie usłyszał. – Nie byłem poważny, stałem się taki dopiero po wstąpieniu do marynarki. – Teraz jesteś bardzo skupiony. Uśmiechnął się i sięgnął po kawę. – A więc ile wiesz? – Więcej, niż ci się zdaje. – Mam na myśli Samada. – A ja miałam na myśli ciebie. – Powinnaś zobaczyć wyraz jego

twarzy, gdy ujrzał ten samolot w Belize. – Jaki samolot? – Poprosiliśmy Izraelczyków, żeby zabrali Samada. Przyleciał odrzutowiec linii El Al z wielką gwiazdą Dawida na ogonie. Samad się wściekł, jakbyśmy polali go wodą święconą. – Nie mamy czarnej plamy w Izraelu, prawda? Moore się uśmiechnął. – Czarna plama? Nie wiem, o czym mówisz.

Ona także się uśmiechnęła. – A więc dokąd go zawieźliście? Nie znalazłam żadnych informacji, nikt nie chce mówić. Nawet nie upublicznili sprawy. To jakiś obłęd. – Szczerze powiedziawszy, nie wiem, gdzie on teraz jest. Kogǎlniceanu w Rumunii, Stare Kiejkuty w Polsce, wyspa Diego Garcia… wszystkie te miejsca są spalone. Zbyt wiele nieproszonych oczu i uszu. Mogli go zabrać na statek. Tak już bywało. – Plotka głosi, że prezydenckie

siły specjalne także nie zostały zawiadomione, więc na świecie istnieje zaledwie około tuzina ludzi, którzy wiedzą, co się wydarzyło. Moore przyznał jej rację; rzecz jasna nie mógł być z nią całkowicie szczery. – Po tym wszystkim, co musieliśmy przejść po jedenastym września, nasi ludzie chcą mieć pewność, że przeprowadzimy sprawę jak należy, zanim media zaczną wylewać łzy, że Samad został zamknięty w tajnym

więzieniu CIA i poddany torturom. – Zatem Samad jest przesłuchiwany w nieujawnionym miejscu, a pewna grupa ludzi na Kapitolu każe nam wierzyć, że takie postępowanie podważa zaufanie narodu do naszego wymiaru sprawiedliwości. – A ty jak uważasz? – Uważam, że powinieneś rozwalić skurwiela, kiedy była okazja. – Imponujesz mi. – I dziwię się, że tego nie

zrobiłeś. – Myślałem o tym, ale musieliśmy zdobyć pewne informacje. – A więc… Przeczytałeś moją teczkę? Moore uniósł brwi. – Jeśli zaprzeczę, oskarżysz mnie o kłamstwo, a jeśli potwierdzę, powiesz, że cię osaczam. Napiła się kawy. – Wcale bym się tym nie przejęła. Rodzice już nie chcą ze mną rozmawiać z powodu

wyborów, których dokonałam. Ojciec w dalszym ciągu sądzi, że Rojas był wspaniałym człowiekiem. Wiesz, że poświęciliśmy dwa lata na organizowanie tej akcji. – Nie będę udawał, że wiem, jak się z tym czujesz. Skinęła głową i wyjęła komórkę, jakby chciała zmienić temat. – Zobaczmy, co mam tutaj na twój temat. Zdziwiłam się, że zrezygnowałeś z propozycji Agencji Wywiadu Obrony i swojego przydziału. Miałeś dostać Krzyż

Marynarki, a dostaniesz tylko Srebrną Gwiazdę. – Nie chcę o tym gadać, powiem tylko, że ja i marynarka dojrzeliśmy już do rozstania. Zawsze pozostanę Foką, ale ten wir polityczny to dla mnie trochę za wiele. Miałem parę innych możliwości na oku. – Wysłali cię do Point, tak? Trzy razy składałam podanie, żeby pozwolili mi przejść szkolenie. Za każdym razem odmawiali. To świństwo.

Harvey Point Defense Testing Activity – tak brzmiała nazwa mało znanego ośrodka szkoleniowego CIA mieszczącego się w Elizabeth City w Karolinie Północnej; przygotowywano w nim kandydatów do wykonywania najtrudniejszych zadań paramilitarnych. Chłopcy w Point uważali się za cholernych twardzieli, ale Moore przeszedł szkolenie jak burza; przy okazji nauczył ich tego i owego o strzelaniu, mobilności i

komunikacji w stylu Navy SEALs. – Lepiej nie idź do Point. – Dlaczego? Bo jestem dziewczyną? – Bo to, co robisz w zespole do spraw działań politycznych, jest o wiele ciekawsze i bardziej niebezpieczne. Ja bym nie mógł. Tamci jajogłowi też nie daliby rady. Jej wzrok powędrował w dal. – Jest mi bardzo trudno… Sama nie wiem, czy to… – Co było najtrudniejszą rzeczą,

jaką zrobiłaś w życiu? – Oszalałeś? To… – Siedzenie tutaj ze mną? Dała mu kuksańca. – Te wszystkie kłamstwa. Opuszczenie gardy i wejście w fałsz, przeżywanie go całą sobą. Zaczęłam marzyć o tym, żeby jego ojciec nie był przestępcą. Zastanawiałam się nad życiem z Miguelem. – Wszyscy miewamy chwile słabości. Zagryzła wargę.

– Nigdy sobie nie wybaczę tego, co mu zrobiłam. Był wspaniałym człowiekiem. Zarumieniła się i odwróciła głowę, próbując ukryć łzy. – W porządku. Teraz odczuwasz ból, ale kiedyś jego ostrze się stępi. – Naprawdę tak sądzisz? Uniósł brwi. – Tak. – A co z tobą? Jaka była najtrudniejsza rzecz, którą zrobiłeś? Moore zawahał się, a potem

opowiedział jej opanowanym głosem, który jednak w końcu się załamał. Kiedy po jego policzkach płynęły łzy, nie wstydził się, gdyż po raz pierwszy w życiu nie czuł się z nimi źle. Przysunęła się do niego i oparła głowę na jego ramieniu. – Kim są ci wszyscy ludzie? Nawet sobie nie wyobrażają, ile trzeba poświęcić, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. – Nie miej im tego za złe. – Trudno mi się powstrzymać.

– Potrzebujesz urlopu. – Właśnie mi się skończył. I nadal czuję się podle. – Może potrzebujesz nowego chłopaka. Uniosła głowę i spojrzała na niego. – Czyżby? – No wiesz, żeby zająć czymś myśli – odparł Moore z miną niewinnego uczniaka. – Ach tak. Wobec tego mam pytanie: czy byłeś kiedyś w Hiszpanii?

1

SEAL to skrót od: Sea Air and Land; seal (ang.) – foka.

2

Koran, sura IV, wers 74, Warszawa 1986.

3

Confianza (hiszp.) – zaufanie.

4

Sangre fria (hiszp.) – zimna krew.

5

Al rescate (hiszp.) – na ratunek.

6

Insomnio (hiszp.) – bezsenność.

7

Zona de guerra (hiszp.) – strefa wojny.

8

Koran, sura VIII, wers 65, Warszawa 1986.

9

Koran, sura II, wers 156, Warszawa 1986.