6. Wszystko o milosci -06- Stephanie Laurens

Rozdział 1

Czerwiec 1820 roku Devon

Wstrzemięźliwość. To słowo nawet nie brzmiało dobrze. Alasdair Reginald Cynster, powszechnie i nie bez powodu znany jako Lucyfer, prychnął z obrzydzeniem, pozbył się tego słowa ze swoich myśli i zajął się powożeniem parą karych koni pełnej krwi. Jechał wąską drogą wiodącą na południe w kierunku wybrzeża; Colyton, cel jego podróży, leżało wzdłuż tej właśnie drogi. W okolicy budziło się wczesne lato. Łany zbóż marszczyły się jak tafla jeziora pod wpływem lekkiego wiatru, jaskółki wzbijały się wysoko - małe czarne strzałki na tle błękitnego nieba. Wzdłuż drogi rósł żywopłot tak bujny, że ze swego siedziska w powozie Lucyfer niewiele widział z tego, co za nim było; zresztą i tak niewiele było do oglądania w tym cichym wiejskim zakątku. Lucyfer zamyślił się. Konie szły krętą drogą, wolnym, lecz równym tempem, mógł więc zająć się rozważaniem konieczności wytrwania bez tego rodzaju damskiego towarzystwa, do którego był przyzwyczajony. Stanowiło to niezbyt przyjemną perspektywę, ale wolał znosić tę torturę, niż narażać się na to, że i jego dopadnie przekleństwo rodu Cynsterów a z tym przekleństwem nie ma żartów: dosięgło już pięciu jego najbliższych krewnych, mężczyzn należących do cieszącej się złą sławą grupy, która od lat wiodła prym w angielskiej śmietance towarzyskiej. Klub Cynsterów torował sobie drogę wśród szeregów dam zamieszkujących Londyn, pozostawiając je potem tęskne i zasmucone. Jego członkowie byli śmiali, szokujący,

diaboliczni, niepokonani - do czasu jednak, gdy jednego po drugim dosięgała klątwa wisząca nad ich rodem. Teraz tylko on jeden, Lucyfer, pozostał niezniewolony, nieożeniony i nieskruszony. Nie miał nic przeciwko małżeństwu jako takiemu, ale za niefortunny uważał fakt stanowiący samo sedno ciążącego nad nimi przekleństwa taki mianowicie, że Cynsterowie nie żenili się tak po prostu. Oni poślubiali kobiety, które kochali. Na samą myśl o małżeństwie z miłości Lucyferowi przebiegały dreszcze po plecach. Delikatność takiej sytuacji nie była czymś, co mógłby zaakceptować z własnej i nieprzymuszonej woli. Zrobił to właśnie wczoraj jego brat Gabriel i był to jeden z dwóch głównych powodów, dla których Lucyfer zapędzał się teraz w najodleglejsze zakątki Devon. Całe życie byli sobie z Gabrielem bardzo bliscy. Byli prawie w tym samym wieku - dzieliło ich jedynie jedenaście miesięcy. Jedyną osobą poza Gabrielem, którą Lucyfer znał lepiej niż kogokolwiek innego na świecie, była ich towarzyszka zabaw z dziecięcych lat Alathea Morwellan. Teraz Alathea Cynster. Gabriel poślubił ją wczoraj i przez to otworzył oczy Lucyfera na moc, jaką miała wisząca nad nimi klątwa i na to, jak trudno jest jej się oprzeć. Miłość rozkwitała w najmniej spodziewanym momencie, jak przekleństwo dopadała ich bezwzględnie, bezlitośnie, z ogromną mocą i zwyciężała wbrew wszelkim przeciwnościom. Lucyfer z całego serca życzył Gabrielowi i Alathei szczęścia, ale nie miał zamiaru brać z nich przykładu. Nie teraz. Najprawdopodobniej nigdy. Do czego mogło być mu potrzebne małżeństwo? Czy dawało coś, czego już

teraz by nie posiadał? Kobiety - damy - miały się świetnie, a on lubił z nimi flirtować; subtelne zdobywanie bardziej opornych i zapraszanie ich do łóżka sprawiało mu przyjemność. Lubił je uczyć tego wszystkiego o obopólnej przyjemności, co sam wiedział i potrafił. Jednakże dalej jego zainteresowanie już nie sięgało. Angażował się w wiele dziedzin życia i bardzo cenił sobie wolność, którą posiadał, oraz to, że nie musiał się przed nikim tłumaczyć. Lubił swoje życie takim, jakie było, i nie miał najmniejszej ochoty go zmieniać. Był zdecydowany uniknąć przekleństwa rodu Cynsterów - mógł doskonale sobie poradzić bez miłości. Wymknął się więc z weselnego poczęstunku Gabriela i Alathei, i opuścił Londyn. Skoro Gabriel nie był już do wzięcia, to teraz jemu, Lucyferowi, przypadł w udziale tytuł najlepszej partii wśród londyńskiej śmietanki towarzyskiej; z tego właśnie powodu odrzucił wszystkie zaproszenia na przyjęcia organizowane w wielu znamienitych domach i wyjechał. Udał się do Quiverstone Manor, posiadłości rodziców w Somerset. Zostawiwszy tam swego stajennego, Dodswella, który pochodził z tamtych okolic, opuścił Quiverstone dziś rano; jadąc wśród wiosek, pól i lasów, kierował się na południe. Wkrótce po jego lewej stronie ukazały się trzy chałupy stojące na rozwidleniu dróg; jedna z dróg była jeszcze węższa niż ta, którą dotąd podążał, i ciągnęła się wzdłuż zagonów. Lucyfer zwolnił, ominął chałupy, objechał wokół zagony - wieś Colyton stała przed nim otworem. Zatrzymał się, rozejrzał naokoło i naraz w duchu się skrzywił. Miał rację. Wygląd Colyton wyraźnie wskazywał na to, że szansa na znalezienie tu damy, a dokładniej mówiąc mężatki, z którą mógłby flirtować, która

sprostałaby jego wygórowanym wymaganiom i byłaby skłonna zaspokajać żądze targające wszystkimi Cynsterami, była równa zeru. Wizja wstrzemięźliwości stawała się coraz bardziej realna. W blasku słońca ta schludna i zadbana wioska wyglądała jak fantazja artysty przeniesiona na płótno -sielski widok ciszy i harmonii. Po prawej stronie rozpościerały się błonie, a na wzgórzu stał kościół - solidna normandzka budowla otoczona zadbanym cmentarzem. Za cmentarzem biegła w dół kolejna wąska dróżka, która przypuszczalnie gdzieś w oddali łączyła się z główną drogą wiodącą do Colyton; wzdłuż głównej drogi stały chałupy, a ich okna wychodziły na łąki. W miejscu, gdzie droga znikała za horyzontem pysznił się dach gospody, a dalej, niemal na wyciągnięcie ręki, znajdował się staw; Lucyfer słyszał nawet kwakanie kaczek. Jego karę konie grzebały kopytami w ziemi i parskały, potrząsając głowami. Lucyfer uciszył je i spojrzał w lewo, w kierunku pierwszego stojącego na obrzeżach wioski domu wzniesionego w głębi dużego ogrodu, bez wątpienia należącego do sporej posiadłości. Jego nazwa wyryta była na portyku; Lucyfer zmrużył oczy. Colyton Ma-nor - cel jego podróży. Dom był okazały - zbudowany z piaskowca, w stylu georgiańskim, dwupiętrowy, z poddaszem i długimi rzędami wysokich okien ozdobionych trójkątnymi zwieńczeniami, które otaczały portyk i frontowe drzwi. Dom stał przodem do drogi, lecz ukryty był za kamiennym murkiem sięgającym do pasa. Ogromny ogród pełen był kwitnących właśnie roślin i różanych krzewów. Pośrodku wznosiła się okrągła fontanna, a wokół niej biegła ścieżka prowadząca od bramy do drzwi domu. Na tyłach ogrodu gęsto posadzone drzewa oddzielały teren posiadłości

od pozostałej części wioski. Żwirowy podjazd skręcał z jednej strony domu i prowadził do stajni ukrytej wśród jeszcze gęściej rosnących drzew. Przestrzeń trawnika oddzielała ścieżkę i rosnące tu i ówdzie krzewy oraz stare, dające cień drzewa. Krzewy, które nieco się rozrosły, sięgały niemal do miejsca, w którym zatrzymał się Lucyfer w swojej kariolce*, a błyszcząca za nimi powierzchnia wody okazała się ozdobnym jeziorkiem. Colyton Manor było dokładnie tym, na co wyglądało - rezydencją zamożnego dżentelmena. Jej właścicielem był Horatio Welham i to właśnie z jego powodu Lucyfer wybrał Colyton jako swą tymczasową kryjówkę. Trzy dni temu otrzymał list od Horatia, starego przyjaciela i mentora we wszystkim, co dotyczyło kolekcjonerstwa, w którym to liście Horatio zapraszał Lucyfera do niezwłocznego odwiedzenia go w Colylon. Moment ten faktycznie nastąpił niezwłocznie, głównie z powodu pięknych kobiet zatrzymujących wzrok na osobie Lucyfera; uznał zaproszenie za doskonałą wymówkę i czym prędzej czmychnął z Londynu, znikając z życia towarzyskiego angielskiej arystokracji. Lucyfer odwiedzał już niegdyś Horatia w jego posiadłości położonej w Krainie Jezior, ale od czasu gdy Horatio przeprowadził się do Devon, mimo że wciąż pozostawali sobie niezwykle bliscy, spotykali się jedynie na zebraniach kolekcjonerów, odbywających się nie tylko w Londynie, ale w przeróżnych miejscach jak kraj długi i szeroki; dlatego też była to pierwsza wizyta Lucyfera w Colyton.

*Kariolka - dwukołowy powozik (przyp. tłum.).

Karę konie znów potrząsnęły głowami, pobrzękując uprzężą. Lucyfer wyprostował się i ściągnął lejce. Czuł narastające zniecierpliwienie, by znów zobaczyć Horatia, by uścisnąć jego dłoń i spędzić trochę czasu w towarzystwie tego erudyty. Podobnej niecierpliwości doświadczał Horatio, a zapraszając do siebie Lucyfera, pragnął zasięgnąć jego opinii w sprawie pewnego przedmiotu, który według słów Horatia mógł skusić nawet jego i sprawić, by rozszerzył swą kolekcję sreber i kamieni szlachetnych o ten właśnie tajemniczy przedmiot. Całą drogę z Somerset do Devon Lucyfer próbował domyślić się o jakiż to przedmiot może chodzić, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Wiedział jednak, że wkrótce się tego dowie. Chwycił lejce i manewrując zgrabnie pomiędzy wysokimi słupkami podtrzymującymi bramę wjazdową, wjechał na podwórze. Przy akompaniamencie chrzęstu żwiru i tupaniu kopyt zatrzymał powóz z boku domu. Nikt nie wybiegł na powitanie. Zaczął nasłuchiwać, ale poza śpiewem ptaków i brzęczeniem owadów niczego nie usłyszał. Wtedy też przypomniało mu się, że jest niedziela, a to oznaczało, że Horatio i wszyscy mieszkańcy domu mogli być w kościele. Przyglądając się z oddali budynkowi, dostrzegł, że drzwi kościoła są uchylone. Potem spojrzał na drzwi wejściowe do domu - te także były uchylone, zdawało się więc, że ktoś jednak jest w środku. Poluzował lejce, zeskoczył z powozu i idąc żwirowa ścieżką, skierował się do portyku. Jego wzrok przykuł ogród mieniący się w słońcu tysiącami barw kwitnących kwiatów. Widok ten przywołał wspomnienia, które dawno temu ukrył w

zakamarkach pamięci, a teraz zatrzymał się przed portykiem i pró-l K wał je zdusić w zarodku. To był ogród Marty. Marta była zmarłą żoną Horatia; była jak ostoja, wokół której rozrastał się i kwitł ich dom w Krainie Jezior. Marta uwielbiała ogród - zmagała się z wszędobylskim wrzosem i tworzyła wspaniałe kwiatowe kompozycje - takie same jak te, które ukazały się te-raz oczom Lucyfera. Z uwagą przyglądał się roślinom. Sposób, w jaki tworzyły kwiatowe dywany, był podobny do tego, który widział w domu Marty i Horatia w Kramie Jezior. Marta jednak nie żyła już od trzech lat. Z wyjątkiem matki i ciotek Marta była jedyną starszą kobietą, z którą Lucyfer czuł się blisko związany zajmowała szczególne miejsce w jego życiu. Często słuchał jej rad, gdy tymczasem na rady matki zwykle pozostawał głuchy. Z Martą nie był spokrewniony i może dlatego łatwiej mu przychodziło usłyszeć kilka słów prawdy właśnie z jej ust. Śmierć Marty sprawiła, że nieco zmalał jego entuzjazm do odwiedzin w domu Horatia. Łączyło ich zbyt wiele wspomnień i dręczące poczucie straty. Poczuł się dziwnie widząc tutaj ogród Marty, tak jakby ktoś, kogo nie było, położył mu rękę na ramieniu. Drgnął - zdawało mu się, że niemal słyszy Marii; i jej cichy, miękki głos. Lucyfer otrząsnął się gwałtownie, odwrócił i wszedł pod portyk; pchnął na wpół otwarte frontowe drzwi. Hol był pusty. –

Halo! Jest tu kto? Cisza. Jedyne co docierało do uszu Lucyfera, to brzęczące dźwięki lata.

Przestąpił przez próg i zatrzymał się. Dom był chłodny, cichy, nieruchomy, jakby zamarł w oczekiwaniu. Skrzywił się jeszcze bardziej, zrobił krok naprzód i ruszył przed siebie. Obcasy jego wysokich butów stukały na biało-czarnych kafelkach. Zmierzał ku pierwszym z brzegu drzwiom po prawej stronie. Drzwi nie były zamknięte; pchnął je mocno, by otworzyły się na oścież, ale zapach krwi poczuł, zanim jeszcze do nich doszedł. Tego zapachu nie mógłby pomylić z żadnym innym, nie po tym, co przeżył pod Waterloo. Zjeżyły mu się włosy na głowie; zwolnił kroku. Za jego plecami było ciepło i jasno, ogród tonął w promieniach słońca potęgowało to chłód i złowrogą ciszę, które spowijały dom. Zastanowiło go to. Tuż za progiem zatrzymał się gwałtownie i natychmiast dostrzegł ciało leżące na podłodze w głębi pokoju. Po plecach przebiegł mu dreszcz, ale po krótkiej chwili zmusił się, by przenieść wzrok na starą, pokrytą zmarszczkami twarz mężczyzny i naciśniętą na głowę szlafmycę ozdobioną pomponem, spod której wystawały siwe, potargane włosy. A potem spojrzał na długą białą koszulę nocną i robioną na drutach chustę, którą mężczyzna miał owinięte ramiona. Leżał na plecach, z jedną ręką odrzuconą na bok, a jego bose stopy skierowane były ku drzwiom. Mimo że nie żył, wyglądał jakby spał, tutaj, pośrodku salonu, pośród antyków i książek. Nie spał jednak - nawet nie zemdlał; krew wciąż sączyła się z niewielkiej rany po lewej stronie, tuż pod sercem. –

Horatio! Lucyfer wstrzymał na chwilę oddech, ukląkł i najpierw na nadgarstku, a potem

na szyi próbował wyczuć puls, ale nie poczuł nic. Trzymając rękę na piersi leżącego, czul, że ten wciąż jest ciepły, a na jego policzkach nadal widać było delikatny

rumieniec. Lucyfer kucnął; jego umysł pracował w przyspieszonym tempie, myśli galopowały. Horatio został zamordowany - i to dosłownie przed chwilą. Czuł się odrętwiały, obojętny, nieczuły. Jakaś część jego mózgu nadal zbierała i łączyła fakty, pracowała jak umysł doświadczonego oficera kawalerii, którym niegdyś przecież był. Jedno jedyne uderzenie, które pozbawiło Horatia życia, było jak cios w samo serce Lucyfera - jak rana od bagnetu. Niewiele krwi, zaskakująco niewiele Lucyfer zmarszczył czoło i sprawdził jeszcze raz: więcej krwi było pod ciałem, czyli po zadaniu ciosu Horatio upadł na twarz, a dopiero później został odwrócony na plecy. Coś złotego mignęło Lucyferowi przed oczami; d rżącymi rękoma odsunął chustę i znalazł długi wąski nożyk do listów. Zacisnął pięść na ozdobnej rękojeści, a potem rozejrzał się po pokoju; nie dostrzegł żadnych śladów walki: dywan leżał na swoim miejscu i nie był zmięty, stolik stojący między dywanem a leżącym ciałem także zdawał się stać tam gdzie jego miejsce. Odrętwienie powoli ustępowało miejsca emocjom, które narastały do momentu, aż Lucyfer dał im upust: klął pod nosem i czuł się tak, jakby dostał cios w sam żołądek. Znalazł martwego Horatia i po spokoju, jaki panował na zewnątrz, zdawało mu się to wręcz nieprzyzwoite - koszmar, z którego wiedział, że się nie obudzi.

Opanowało

go

obezwładniające

poczucie

straty.

Wcześniejsze

przypuszczenia zdawały się teraz tkwić w nim jak popiół na języku. Mocno zacisnął usta, wziął głęboki oddech...

Nie był sam. Gdy tylko to wyczuł, usłyszał niezidentyfikowany dźwięk, a potem tuż za sobą huk i odgłosy przepychanki. Skoczył na równe nogi, ściskając mocno w dłoni nożyk do listów. Coś ciężkiego uderzyło go w tył głowy - bolało jak diabli. Po chwili zorientował się, że leży na podłodze. Musiał runąć jak kłoda, ale nie pamiętał upadku. Nie miał pojęcia, czy jakiś czas temu stracił przytomność i właśnie ją odzyskał, czy też dopiero co upadł. Wkładając w to niewyobrażalny wysiłek woli, otworzył oczy. Twarz Horatia a to się rozmazywała, a to wyraźnie ukazywała z bliska. Zamknął oczy i powstrzymał się, by nie jęknąć - przy odrobinie szczęścia morderca może pomyśleć, że jest nieprzytomny. I niemal był. Czuł oblewającą go czarną falę nicości, która próbowała go wciągnąć. Opierał się jej z determinacją, próbując zachować przytomność umysłu. W zaciśniętej dłoni nadał trzymał nożyk, ale gdy upadał, jego prawa ręka znalazła się pod ciałem; przygniótł ją i teraz nie mógł się poruszyć. Zdawało mu się, że jego ciało jest ciężkie jak ołów i że nie może się bronić. Powinien był najpierw sprawdzić pokój, ale widok Horatia leżącego bez życia, krwawiącego... Cholera! Czekał. Był dziwnie obojętny i zastanawiał się czy morderca będzie chciał go wykończyć, czy po prostu zwieje. Nie słyszał, by ktoś opuszczał dom, ale nie był też do końca pewny, czy słyszy cokolwiek. Jak długo już tu leży?

Phyllida Tallent stała za drzwiami i szeroko otwarły mi oczami wpatrywała się w dżentelmena leżącego bez życia tuż obok ciała Horatia Welhama. Krzyknę-li przerażona, ale zaraz po chwili zmobilizowała się do działania - pobudził ją jej własny krzyk. Wstrzymując oddech zrobiła krok naprzód, schyliła się i zacisnęła obie dłonie na drzewcach halabardy, która leżała teraz na podłodze tuż obok nieprzytomnego mężczyzny. Przygotowała się, policzyła do trzech i szarpnęła. Ostrze halabardy uniosło się nieco; Phyllida zachwiała się, a jej buty ślizgały się na wypolerowanej posadzce, gdy walczyła z nieporęcznym przedmiotem. Nie chciała, by halabarda upadla. Gdy tylko weszła do pokoju odkryła ciało Horatia, a potem usłyszała kroki na żwirowej drodze i nie potrafiła już jasno myśleć. Spanikowała myśląc, że to morderca wrócił, by pozbyć się ciała. Wszyscy mieszkańcy wioski byli w kościele, któż inny mógł więc to być? Zawołała: „Horatio!", ale równie dobrze mógł to być morderca, który sprawdzał czy nikt inny nie zjawił się w domu. Gorączkowo zaczęła rozglądać się za miejscem, gdzie mogłaby się ukryć, ale wzdłuż większości ścian obszernego salonu stały regały z książkami, a jedyna wnęka, w której mogłaby schować się tak, że byłaby niewidoczna dla osoby wchodzącej, znajdowała się w przeciwległym kącie pokoju nie miała szans, by tam dobiec i nie zostać zauważoną. Nie mając innego wyjścia, ukryła się w kącie za drzwiami pomiędzy ostatnim regałem a framugą, mając nadzieję, że cień rzucany przez skrzydło drzwi uczyni ją niewidoczną. Wcisnęła się w kąt tuż obok stojącej tam halabardy.

Kryjówka nie była najgorsza; obserwując poczynania mężczyzny i słysząc mamrotane przez niego przekleństwa zdała sobie sprawę, że nie jest on mordercą i zaczęła rozważać, czy nie powinna się ujawnić. Była przecież córką sędziego i była wystarczająco dorosła, by wiedzieć, że zazwyczaj ludzie ubrani w bryczesy, jak ten przybysz, nie wślizgują się do cudzych domów, by ograbić je z leżących w nieładzie drobiazgów. Zdawała sobie również sprawę, że popełniono morderstwo i gdy już niemal unosiła stopę, by wyjść ze swojej kryjówki i ujawnić się, potrąciła ramieniem halabardę. Nie miała najmniejszych szans, by powstrzymać jej upadek. Próbowała pochwycić drzewce, ale nadaremnie walczyła z ciężką bronią, by ją złapać lub chociaż zmienić kierunek jej upadku. Jedyne co ostatecznie udało jej się zrobić, to przekręcić ją na tyle, że nie uderzyła ostrzem wprost w głowę mężczyzny pochylającego się nad ciałem Horatia. Gdyby nie to, niechybnie by zginął. Gdy udało się jej wreszcie zdjąć halabardę z leżącego na ziemi mężczyzny i położyć ją na podłodze, zdała sobie sprawę, że bezgłośnie powtarza jak litanię: –

O mój Boże! O mój Boże! O mój Boże! Wytarła dłonie w bryczesy. Czując ucisk w żołądku spojrzała na swą niewinną

ofiarę, a odgłos halabardy uderzającej w czaszkę wciąż dźwięczał jej w uszach. Fakt, że mężczyzna postanowił wstać dokładnie w tej samej chwili, gdy halabarda zmierzała w jego kierunku, także nie polepszył sprawy; skoczył na równe nogi i nadział się na ostrze. Upadł na podłogę, z przyprawiającym o mdłości łoskotem. Nie ruszał się. Phyllida zebrała się w sobie i zrobiła krok w kierunku leżącego mężczyzny.

–

O Boże! - szeptała. - Spraw, by nic mu się nie stało! Horatio został zamordowany, a teraz ona zamordowała nieznajomego

przybysza. Dokąd ten świat zmierzą? Panika ściskała ją za gardło. Uklękła. Mężczyzna leżał na podłodze z rękoma i nogami rozrzuconymi na boki, i twarzą zwrócony w kierunku Horatia. Lucyfer wyczuł czyjąś obecność. Nie słyszał, nie widział, ale wiedział, że ktoś uklęknął tuż za jego plecami. Morderca! Musiał przyznać sam przed sobą, że to właśnie on. Gdyby tylko udało mu się zebrać w sobie, odzyskać siły chociaż na tyle, by móc otworzyć oczy. Próbował, ale nic z tego nie wyszło. Ogarniała go ciemność nie potrafił się jej oprzeć i czuł, że cały w tej fali ciemności tonie. Huczało mu w głowie, ale mimo to wiedział, kiedy morderca zbliżył się do niego. Huczenie narastało... Palce - bardzo małe palce! - delikatnie, jakby z wahaniem dotknęły jego policzka. Dotyk był jak był jak rozżarzone żelazo przytknięte wprost do mózgu. To nie morderca. Poczuł ulgę, a zaraz potem zapadł w ciemność. Phyllida dotykała policzka leżącego mężczyzny zafascynowana surową urodą jego twarzy. Wyglądał juk upadły anioł - tak klasyczne rysy nie mogły należeć do zwykłego śmiertelnika. Czoło miał wysokie, nos arystokraty, gęste, kruczoczarne włosy, ogromne oczy, a nad nimi idealny łuk brwi. Phyllida poczuła ucisk w żołądku, a potem spostrzegła, że jego usta, miękkie i wyraziste, rozchylają się lekko, jakby wlanie wyzionął ducha. –

Proszę, nie umieraj! Proszę! Jednym ruchem zerwała mu apaszkę i gorączkowo próbowała wyczuć tętno na

jego szyi. Gdy dostrzegła żyłę pulsującą równym, silnym rytmem, uczucie ulgi było tak silne, że niemal zemdlała. –

Dzięki Ci, Boże! Poczuła, że opuszczają ją siły. Bez zastanowienia ponownie zawiązała mu

apaszkę i wygładziła fałdki. Mężczyzna był taki przystojny, a ona o mały włos go nie zabiła. Na żwirowym podjeździe zachrzęściły koła. Phyllida zerwała się na równe nogi, oczy miała szeroko otwarte. Morderca? Jej spanikowany umysł zdołał uspokoić się jednak na tyle, że udało się jej rozpoznać głosy ludzi. Powóz objeżdżał dom naokoło, by podjechać pod tylne drzwi - to służący wracali do Colyton Manor. Spojrzała na nieprzytomnego nieznajomego. Po raz pierwszy w życiu nie mogła się skupić i myśleć logicznie; serce waliło jej jak młotem i kręciło jej się w głowie. Odetchnęła głęboko i zmusiła się do myślenia. Horatio nie żył - nic już nie mogła na to poradzić. Co więcej, nie widziała związku między zabiciem Horatia a jego przyjacielem leżącym bez czucia, który zapewne jeszcze jakiś czas nie odzyska przytomności, powinna więc zadbać, by dobrze się nim zaopiekowano. Przynajmniej tyle mogła i powinna dla niego zrobić. Istniał tylko jeden mały problem - zamiast leżeć w swoim własnym łóżku w Grange powalona ciężką migreną, znajdowała się tutaj, w salonie Horatia, na dodatek ubrana w bryczesy. Nie potrafiłaby wyjaśnić, po co się tutaj znalazła, bez podania prawdziwego powodu - a były nim pewne zawieruszone drobiazgi. Co gorsza, nie należały one do niej. Tak naprawdę nie wiedziała dlaczego były aż tak ważne i dlaczego

za

wszelką

cenę

należało

uniknąć

ich

ujawnienia,

ale

teraz

odpowiedzialność za zachowanie w tajemnicy ich istnienia spoczywała na jej barkach. Poza tym przysięgała przecież, że zachowa tę tajemnicę dla siebie! Cholera! Za chwilę ją tu znajdą! Gospodyni Colyton Manor, pani Hemmings, zapewne wchodzi już do kuchni. Myśl! A co by było, gdyby zamiast zostawać tutaj i tłumaczyć się, i plątać w zupełnie nieprawdopodobnych wyjaśnieniach, uciekła, pobiegła na skróty do domu, przebrała się i wróciła z powrotem do Colyton Manor? Pomysł wydał się jej dobrym wyjściem z sytuacji. W ciągu dziesięciu minut byłaby z powrotem, a wtedy ciało Horatia na pewno już by znaleziono, a ona mogłaby zadbać, by troskliwie zaopiekowano się nieznajomym. Plan był całkiem rozsądny. Wstała. Drżały jej nogi i nadal kręciło jej się w głowie. Już miała odwrócić się i wyjść, gdy jej wzrok przykuł kapelusz spoczywający na stole, obok którego, na podłodze, leża! martwy Horatio. Nieznajomy, czy miał kapelusz, gdy tu wchodził...? Nie zauważyła, ale był tak wysokim i postawnym mężczyzną, że mógł podejść do stołu i położyć kapelusz, a ona i tak by tego nie dostrzegła, gdyż zasłaniałby jej widok. Phyllidzie przyszło do głowy, że nazwiska arystokratów często są wyhaftowane na tasiemce wewnątrz kapelusza, obeszła więc ciało Horatia i wyciągnęła rękę w kierunku brązowego kapelusza... –

Skoczę na górę i zobaczę, jak się czuje pan. Rzuć okiem na imbryk, dobrze? 1. Phyllida natychmiast zapomniała o kapeluszu. Jak błyskawica przemknęła

przez hol, wybiegła frontowymi drzwiami, potem przebiegła przez trawnik i zanurkowała pomiędzy rosnące w ogrodzie krzewy.

–

Juggs, otwórz drzwi. Słowa wypowiedziane tonem, który niezmiennie przywodził Lucyferowi na

myśl matkę, przywróciły mu świadomość. –

Nie, nie mogę tego zrobić - odparł gruby męski głos. - To nie byłoby zbyt mądre.

–

Mądre? - kobieta mówiła coraz bardziej podniesionym głosem. Po chwili, w czasie której Lucyfer mógł niemal usłyszeć, że ledwie utrzymuje nerwy na wodzy, zapytała: - Czy od chwili, kiedy zabraliście go z Colyton Manor, odzyskał przytomność choć na chwilę? Czyli nie był już w domu Horatia. Gdzie więc u diabła się znajdował?

–

Nie. Leży tam jak jakiś kamień. Nie był kamieniem, ale równie dobrze mógłby nim być. Poza słuchem, jego

zmysły nie funkcjonowały najlepiej - nie czuł nic poza obezwładniającym i wszechogarniającym bólem głowy. Leżał na boku na czymś bardzo twardym. Powietrze było chłodne i nieco śmierdziało stęchlizną. Nie mógł unieść powiek nawet ta czynność była w tym momencie dla niego niewykonalna.

Był całkowicie bezradny. –

Skąd wiesz, że on jeszcze żyje? - władczy ton kobiety nie pozostawiał wątpliwości, że jest ona damą.

–

Czy żyje? Oczywiście, że żyje. Dlaczego miałby nie żyć? Po prostu zemdlał, to wszystko.

–

Zemdlał? Juggs, od lat jesteś oberżystą. Jak długo ktoś, kto zemdlał, nie odzyskuje przytomności, szczególnie jeśli go porządnie wytelepało, gdy go wieziono furmanką?

–

Przecież to arystokratyczny elegancik - prychnął Juggs. - Kto to może wiedzieć, ile czasu im potrzeba, by się ocknęli? Wydelikacona ferajna, ot co.

–

Gdy go znaleziono, leżał przygnieciony ciałem pana Welhama. A co będzie, jeśli on nie zemdlał, tylko zadano mu ranę?

–

Jak można było zada... zranić go?

–

A może walczył z mordercą, próbując uratować życie panu Welhamowi?

–

Nie, to niemożliwe! Bo wtedy mielibyśmy tego tu jaśnie pana i jeszcze mordercę a to by oznaczało dwóch ludzi, którzy wchodzą do domu, każdy z nich sam, i nikt by nie zobaczył żadnego z nich!? Takie rzeczy się nie zdarzają! Kobieta straciła cierpliwość.

–

Juggs, otwieraj te drzwi! Ten dżentelmen może w tej chwili umierać tylko dlatego, że ty zdecydowałeś, że jedynie zemdlał! A jeśli to coś więcej niż omdlenie? Musimy to sprawdzić!

–

Mówię pani, że on zemdlał - ani ja, ani Thompson nie znaleźliśmy żadnej rany. Lucyfer zebrał wszystkie siły. Jeśli chciał pomocy, musiał jakoś się z tą kobietą

porozumieć - nie mogła odejść pokonana w słownej potyczce przez obojętnego oberżystę. Uniósł jedną rękę - drżało mu ramię -z wysiłkiem dotknął głowy... Usłyszał jęk i zdał sobie sprawę, że to on jęknął.

–

Słyszałeś? A nie mówiłam? - triumfowała kobieta. - Boli go głowa, a konkretnie tył głowy. Dlaczego więc go boli, jeśli tylko zemdlał? Szybko, Juggs, otwieraj drzwi! Tam się dzieje coś bardzo niedobrego. Ręka Lucyfera opadła bezwładnie. Gdyby tylko mógł, zacząłby wrzeszczeć na

Juggsa, żeby otworzył te cholerne drzwi. Oczywiście, że działo się coś niedobrego morderca uderzył go w głowę i ogłuszył. A oni, u diabła, myśleli, że co się stało? –

Może uderzył się w głowę, gdy upadł zemdlony? - zrzędził Juggs. Dlaczego przyszło im do głowy, że zemdlałem? -pomyślał Lucyfer, ale brzęk

kluczy, który usłyszał, sprawił, że przestał o tym myśleć. Kobieta wygrała w dyskusji z Juggsem i teraz spieszyła mu z pomocą. Szczęknął zamek, zaszurały drzwi, ktoś dziarskim krokiem zbliżał się w jego stronę. Niewielka dłoń dotknęła jego ramienia; wyczuł obecność damy. –

Zaraz wszystko będzie dobrze. - Jej niski głos był kojący. - Pozwól mi tylko obejrzeć głowę. Nachyliła się nad nim. Zmysły Lucyfera wydobrzały już na tyle, by mu

powiedzieć, że była młodsza niż myślał; to dało mu wystarczająco dużo siły, by unieść powieki, aczkolwiek tylko na milimetr. Zauważyła jego uchylone powieki i uśmiechnęła się zachęcająco, jednocześnie odgarniając mu z czoła kosmyk włosów. Otworzył oczy szerzej i z uwagą przyglądał się jej twarzy. Nie była już dziewczyną, można by raczej powiedzieć, że była młodą damą; mogła mieć nieco ponad dwadzieścia lat, ale jej twarz zdradzała siłę charakteru i determinację, której nie sposób oczekiwać od dwudziestolatki. Zauważył to, ale nie to przykuło jego

uwagę i sprawiło, że przejmujący ból głowy słabł. W jej dużych brązowych oczach dostrzegł troskę i otwarcie wyrażone współczucie, któremu udało się przebić przez skorupę cynizmu i dotknąć go do głębi. Miała przepiękne oczy, brwi o idealnych lukach, wysokie czoło i ciemne włosy, niemal tak ciemne jak jego, krótko obcięte i wijące się lokami jak kształtny i lśniący hełm. Jej nos był prosty, podbródek zwężał się ku dołowi, a usta... Nagły przypływ zmysłowych myśli i pragnień zmieszał się ze straszliwą prawdą: Horatio nie żył. Lucyfer zamknął oczy. –

Zaraz poczujesz się lepiej - obiecała. - Gdy tylko przeniesiemy cię do wygodniejszego łóżka.

–

Aha, idę o zakład, że to taki rodzaj dżentelmena - prychnął Juggs za jej plecami. Morderca i ten drugi też. Lucyfer zignorował Juggsa. Opiekująca się nim dama wiedziała, że nie jest

mordercą, i to właśnie ona miała teraz przewagę nad Juggsem. Delikatnie dotknęła ręką głowy Lucyfera i wsunęła palce we włosy, ostrożnie dotykając skóry. Lucyfer zesztywniał, a gdy ostrożnie badała ranę, zacisnął zęby, by nie jęknąć. –

Widzisz? - odgarnęła mu na bok włosy i poczuł na ranie podmuch powietrza. Został czymś uderzony w tył głowy, jakimś rodzajem broni... Juggs chrząknął.

–

A może gdy zemdlał w salonie w Colyton Ma-nor, upadając, uderzył głową w kant stołu?

–

Juggs, wiesz dobrze, że rana jest zbyt głęboka jak na uderzenie w stół! Lucyfer leżał z zamkniętymi oczami, oddychał płytko. Ból powracał

przynoszącymi mdłości falami. W odruchu desperacji przywołał w myślach obraz twarzy opiekującej się nim damy, ze wszystkich sił starał się na nim skupić i nie myśleć o bólu. Jej szyja była smukła i pełna gracji, a to zapowiadało, że i reszta jej ciała też taka właśnie może być. Wspomniała coś o łóżku... - Lucyfer postanowił skierować myśli na inne tory, bo te wprawiały go w zakłopotanie. –

Ech, pokaż - mruknął niechętnie Juggs. Ciężka dłoń dotknęła głowy Lucyfera, która niemal eksplodowała z bólu.

–

Papo, ten człowiek jest poważnie ranny. Głos jego anioła stróża przywrócił Lucyfera do życia. Nie miał pojęcia, ile

czasu upłynęło od kiedy coś słyszał - chyba stracił przytomność. –

Został mocno uderzony w tył głowy, Juggs też widział ranę. Słychać było zbliżające się ciężkie kroki.

–

Czy to prawda, Juggs? Do uszu Lucyfera dotarł nowy, nieznany, głęboki głos, wyraźnie należący do

człowieka wykształconego i bywałego w świecie, ale zabarwiony tutejszym akcentem; zastanawiał się, kim jest ów „papa". –

A tak, zdaje się, że ktoś porządnie mu przyłożył. Juggs - ten głupi ciołek - także z nimi był.

–

Mówicie, że rana znajduje się z tyłu głowy, tak?

–

Tak, tutaj - Lucyfer poczuł delikatne kobiece palce odgarniające włosy. - Ale nie dotykaj. - „Papa" na szczęście nie miał takiego zamiaru. - Rana jest głęboka i

bolesna. Odzyskał na chwilę przytomność, ale zemdlał, gdy Juggs dotknął jego głowy. –

Wcale mnie to nie dziwi. Nieźle mu się dostało. Z tego, co widzę, musiał oberwać tą starą halabardą, która stoi u Horatia za drzwiami. Pani Hemmings mówiła, że znalazła ją leżącą na podłodze obok niego. Biorąc pod uwagę, jak jest ciężka, to cud, że w ogóle przeżył. Dama pozwoliła włosom Lucyfera opaść na czoło, i powiedziała:

–

Oczywiste więc jest, że to nie on jest mordercą.

–

Nie, nie z tą raną i leżącą obok niego halabardą. Wygląda na to, że morderca schował się za drzwiami i uderzył go, gdy ten znalazł ciało Horatia. Pani Hemmings przysięga, że halabarda była dobrze przymocowana i nie mogła sama upaść; nie ma powodu, żeby jej nie wierzyć. Musimy więc poczekać, aż ten dżentelmen się ocknie i będzie mógł nam powiedzieć o tym, co się tam naprawdę wydarzyło. Raczej niewiele będę mógł powiedzieć, odparł w myślach Lucyfer.

–

Cóż, raczej mu się nie polepszy, jeśli będzie leżał w tej klitce. - W głosie damy zabrzmiały bardziej zdecydowany tony.

–

To prawda. Zupełnie nie rozumiem jak Bristleford mógł pomyśleć, że to morderca, który zemdlał na widok krwi. Zemdleć na widok krwi? Lucyfer, gdyby tylko mógł, prychnąłby szyderczo, ale

nie mógł ani mówić, ani się poruszyć. Ból w jego głowie nie zniknął, przyczaił się tylko, czekając na odpowiedni moment, by go zaatakować ze zdwojoną siłą i odebrać mu przytomność. Jedyne, co mógł zrobić, to leżeć nieruchomo, słuchać i starać się

zapamiętać jak najwięcej. Dopóki dama dzierżyła władzę, był bezpieczny -zdawała się naprawdę przejmować sytuacją, w której się znalazł. –

Myślałem, że Bristleford mówił, że trzymał nóż w zaciśniętej pięści. To oczywiście musiał powiedzieć Juggs. „Papa" chrząknął.

–

Samoobrona. Sekundę przed tym, jak morderca go zaatakował, wyczuł jego obecność i chwycił to, co miał pod ręką, ale niestety nie na wiele to się zdało w konfrontacji z halabardą. Nie, to oczywiste, że ktoś znalazł ciało i je odwrócił. Nie był to zapewne morderca, nie sądzę, żeby robił sobie taki kłopot, a Ho-ratio raczej nie nosił kosztowności ukrytych pod nocną koszulą.

–

A więc ten mężczyzna jest niewinny - powtarzała bez końca kobieta. - Naprawdę powinniśmy zabrać go do Grange.

– –

Pojadę tam i przyślę po niego powóz - odparł „papa". A ja zaczekam tutaj. Powiedz Gladys, żeby umieściła w powozie wszystkie poduszki i jaśki, jakie tylko uda jej się znaleźć. Kobiecy glos cichł - odchodziła od łóżka Lucyfera, który nie starał się już

dłużej słuchać, o czym rozmawiają. Wystarczyło mu to, że powiedziała, iż przy nim zostanie. Z rozmowy wywnioskował, że „Grange" jest rezydencją „papy", więc najprawdopodobniej i ona tam mieszka. Miał nadzieję, że tak właśnie jest; chciał zobaczyć ją jeszcze raz, gdy wreszcie ustąpi ból: ból głowy i ból w sercu. Horatio był bardzo bliskim przyjacielem - Lucyfer zdał sobie sprawę, jak bliskim, dopiero teraz, gdy nie żył. Czuł narastający żal, ale nie był w stanie sobie z nim poradzić. Kierując myśli na inne tory, próbował nie zastanawiać się nad stratą, którą poniósł, ale chyba mu się to nie udało.

Leżał więc i czekał. Usłyszał, że kobieta wróciła i że nie jest sama; to, co nastąpiło później, nie było najprzyjemniejsze, ale na szczęście nie odzyskał jeszcze całkowicie przytomności i ledwie zdawał sobie sprawę, że jest przenoszony. Spodziewał się, że wóz będzie trząsł się i telepał na nierównej drodze, ale nawet jeśli tak było, to i tak tego nie czuł. Potem rozebrano go i znalazł się w łóżku. Jego zmysły budziły się powoli: wiedział, że są z nim dwie kobiety. Wnioskując z dotyku ich rąk i z głosów, obie były starsze od jego anioła stróża. Pomógłby im, gdyby tylko zdołał, ale na razie przekraczało to jego możliwości. Robiły sporo zamieszania, a potem uparły się, że włożą mu nocną koszulę przez głowę; były niezwykle ostrożne, by nie urazić tkliwej rany. Ułożyły go wygodnie w łóżku, wśród miękkich poduszek i słodko pachnącej pościeli, a potem zostawiły w świętym spokoju.

Phyllida zajrzała do pokoju swojego pacjenta jak tylko Gladys poinformowała ją, że ten leży już w łóżku, odziany i opatrzony. Panna Sweet, zwana Sweetie, jej dawna guwernantka, siedziała w fotelu przy oknie zajęta robótką. –

Odpoczywa i jest spokojny - powiedziała Sweetie cicho. Phyllida skinęła głową i podeszła do łóżka. Ułożono Lucyfera na brzuchu, tak

by nic nie dotykało obolałej głowy. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy, że jest aż

tak potężnym mężczyzną: miał szerokie ramiona i klatkę piersiową, masywne plecy i długie nogi -zajmował niemal całe łóżko. Nie był największym mężczyzną, jakiego Phyllida widziała, ale przypuszczała, że najważniejszym. Tymczasem jego członkami zawładnęła dziwną ciężkość, ważące tonę napięcie, które nie przynosiło ulgi. Wpatrywała się w jego twarz; ta część, którą mogła dostrzec, była blada, i mimo że kamienna i niedająca żadnych oznak życia, niebywale przystojna. Usta, które zdawały się stworzone do zadziornego uśmiechu, zacisnął w wąską linijkę. Sweetie nie miała racji - wcale nie odpoczywał, lecz byt nieprzytomny. Phyllida wyprostowała się. Zżerało ją poczucie winy, to przecież ona go uderzyła. Odwróciła się w stronę Sweetie. - Idę do Colyton Manor, wrócę za godzinę. Sweetie pokiwała głową i uśmiechnęła się. Phyllida raz jeszcze rzuciła okiem na łóżko i leżącego na nim mężczyznę, i wyszła.

–

Naprawdę nie mogłem powiedzieć, sir. Phyllida frontowymi drzwiami weszła do Colyton Manor i w holu natknęła się

na Bristleforda, kamerdynera Horatia, stojącego tuż przy drzwiach prowadzących do salonu; był przesłuchiwany przez pana Luciusa Appleby. Obaj odwrócili się w stronę Phyllidy, pan Appleby ukłonił się. –

Panno Tallent. Phyllida także się ukłoniła.

–

Dzień dobry, sir.

Wiele miejscowych dam uważało Appleby'ego za atrakcyjnego mężczyznę, ale jego jasna karnacja i włosy były dla Phyllidy zbyt zimne i zupełnie nie trafiały w jej gust. –

Sir Cedric polecił mi ustalić szczegóły śmierci pana Welhama - wyjaśnił pan Appleby, doskonale zdając sobie sprawę, że powinien wytłumaczyć się ze swej obecności w Colyton Manor. Był sekretarzem sir Cedrika Fortemaina, miejscowego właściciela ziemskiego, którego zainteresowaniem w tej sprawie nikt nie byłby zaskoczony. - Bristleford mówił mi właśnie, że sir Jasper oświadczył, iż cieszy go, że dżentelmen znaleziony przy ciele pana Welhama nie jest mordercą.

–

To prawda, mordercy jeszcze nie odnaleziono -odparła Phyllida, która, nie mając zamiaru wdawać się w dalszą dyskusje, zwróciła się do Bristleforda: -Poprosiłam Johna Ostlera, by zajął się końmi tego zranionego dżentelmenaJego wspaniałymi końmi, pomyślała; nawet jej niewprawne oko zauważyło, że

stanowiły one przepiękną parę karych koni czystej krwi. Jonas, jej brat bliźniak, przybiegł, aby je zobaczyć, jak tylko dowiedział się o ich istnieniu–

Umieściliśmy je w tutejszej stajni, ponieważ nasze stajnie w Grange są teraz przepełnione; przyjechała dziś z wizytą ciotka Huddlesford z kuzynami. Ciotka i kuzyni przybyli samego popołudnia, dokładnie w chwili, gdy Phyllida

spieszyła z pomocą nieznanemu dżentelmenowi i to właśnie przez swoich bezużytecznych kuzynów zjawiła się zbyt późno, by go wyrwać ze szponów Juggsa. Bristleford zmarszczył czoło. –

Jeśli myśli pani, Że to najlepsze rozwiązanie...

–

Tak właśnie myślę. Wydaje się oczywiste, ze ten dżentelmen przybył tu z wizytą najprawdopodobniej jest przyjacielem pana Welhama.

–

Nie wiem, panienko- Państwo Hemmings i ja nie służyliśmy u naszego pana na tyle długo, by znać wszystkich jego przyjaciół.

–

Oczywiście, ale bez wątpienia Covey będzie wiedział, czy to przyjaciel Horatia, czy nie. Covey był pokojowym Horatia i służył mu od lat.

–

Domyślam się że jeszcze nie doszedł do siebie -rzekła Phyllida.

–

Nie, panienko, jest całkowicie załamany, wprost zdruzgotany. Phyllida kiwnęła głową i powiedziała:

–

Wpadłam tylko na chwilę, zęby zabrać kapelusz tego dżentelmena.

–

Kapelusz? - Beleford wpatrywał się w Phyllidę. - Nie znaleźliśmy żadnego kapelusza. Phyllida zamrugała zdziwiona.

–

Jesteś pewien?

–

Nie znaleźliśmy niczego ani w salonie, ani poza nim - Bristleford rozejrzał się wokół siebie. - Może został w powozie? Phyllida uśmiechnęła się nieszczerze.

–

Nie, nie, po prostu założyłam, że musiał mieć ze sobą kapelusz. A nie było może laseczki? Bristleford pokręcił głową.

- Cóż, w tej sytuacji, pójdę już - powiedziała Phyllida, ukłoniła się Appleby'emu, który uprzejmie jej się odkłonił, i opuściła dom.

Zatrzymała się pod portykiem, rozglądając się po wspaniałym ogrodzie Horatia. Dreszcz przebiegł jej po plecach. Wtedy, w salonie widziała kapelusz, brązowy kapelusz. Jeśli nie należał on do zranionego dżentelmena, którym się opiekowała, i jeśli nie było go tam, kiedy państwo Hemmings i Bristleford znaleźli ciało, to znaczy, że... Wstrząsnął nią jeszcze silniejszy dreszcz. Rzuciła okiem na ogród, a potem pospiesznie udała się w kierunku bramy i pobiegła do domu.

Ból głowy narastał. Lucyfer rzucał się w pościeli, próbując pozbyć się igieł przeszywających jego mózg. Jakieś dłonie powstrzymywały go, a łagodne głosy próbowały uspokoić. Zdawał sobie sprawę, że chciały, by leżał spokojnie - próbował, ale ból był zbyt silny. I wtedy powróciła ona, jego anioł stróż. Jej głos docierał jedynie do obrzeży jego świadomości, ale to właśnie dla niej odnalazł w sobie siłę, by leżeć spokojnie. Umyła mu twarz, szyję i ramiona wodą pachnącą lawendą, a potem opatrzyła mu ranę i zrobiła zimny okład. Ból ustępował. Z ulgą westchnął. Wyszła, a on znów zaczął się niecierpliwić, ale zanim ból powrócił, wróciła i ona, by zmienić okład. Potem usiadła na brzegu łóżka i położyła chłodną dłoń na jego nadgarstku. Odprężył się; wreszcie też zasnął.

Gdy się przebudził, już jej nie było. W uśpionym domu było ciemno i cicho. Chciał podnieść głowę, ale ból go powstrzymał. Zacisnął zęby, położył się na boku i o milimetr unosząc głowę, rozejrzał się. Starsza kobieta w czepku siedziała w fotelu przy oknie; wytężył słuch i do jego uszu dotarło delikatne pochrapywanie. Sam fakt, że coś usłyszał, uspokoił go. Delikatnie położył głowę na poduszce i zrobił bilans sytuacji, w jakiej się znalazł. Głowa bolała w chwilach, kiedy się poruszał, ale poza tym czuł się już dużo lepiej, a myślenie nie potęgowało cierpienia. Przeciągnął się ostrożnie, starając się nie ruszać głową. Odprężył się, a potem postanowił sprawdzić, co z jego zmysłami - na szczęście wszystkie zdawały się działać prawidłowo. Nie był może w najlepszej formie, ale był cały, w jednym kawałku. Ustaliwszy wszystkie te fakty, zajął się badaniem i rozpoznawaniem otoczenia. Kawałek po kawałku przypominał sobie ostatnie wydarzenia i wszystko układało się w logiczną całość. Znajdował się teraz w wygodnej komnacie, której wystrój jednoznacznie wskazywał na to, że jest to rezydencja należąca do jakiegoś dżentelmena. Przypomniał sobie, że „papa" został wezwany, by ocenić, czy i jak mógł się przyczynić do śmierci Horatia, zatem „papa" mógł być miejscowym sędzią. Jeśli faktycznie tak jest, to znaczy, że udało mu się skontaktować z dżentelmenem, na kontakcie z którym zależało mu najbardziej. Miał zamiar odnaleźć tego, kto zabił Horatia, jak tylko uda mu się wydobrzeć i wstać z łóżka. Myśli Lucyfera nagle zmieniły bieg, skierował je na inne tory... Anioła stróża nie było - opiekująca się nim niewiasta bez wątpienia spała w swojej sypialni...

To nie był najlepszy kierunek. Westchnął w duchu, a potem zamknął oczy i zapadając się w pościeli, pozwolił, by ogarnął go smutek i żal. Czuł tęsknotę za starymi, dobrymi czasami i nie mógł dzielić tego uczucia z Horatiem; ogarniała go tęsknota za tym, który odszedł, a kto był dla niego jak ojciec. Nie będzie już wspólnych odkryć czy gorącej wymiany poglądów. Wspomnienia były wciąż żywe, ale Horatio odszedł, a dla Lucyfera skończył się ten rozdział życia, który uformował go jako człowieka. Trudno było mu zaakceptować to, że dotarł właśnie do ostatniej strony i musi zamknąć tę księgę. Żal powoli ustępował, zostawiając po sobie pustkę. Tyle razy już widział śmierć, że i tym razem szok nie mógł trwać zbyt długo. Pochodził z kasty wojowników i niesprawiedliwe zgony wywoływały w nim pierwotną reakcję. Chęć zemsty - nie z osobistych pobudek, ale w imię sprawiedliwości. Ta śmierć także zostanie pomszczona. Lucyfer leżał w miękkiej pościeli, a jego smutek przechodził w gniew, by wreszcie doprowadzić do chłodno i racjonalnie podjętego postanowienia. Uspokoiły się emocje, w myślach wracał do wydarzeń w domu Horatia, przypominał sobie każdy krok, każdą myśl, aż przypomniał sobie dotyk... Drobne palce, które go dotknęły, należały do kobiety lub dziecka. Biorąc pod uwagę fascynację ukrytą w dotyku, którą instynktownie rozpoznał, mógłby się założyć o całą posiadaną kolekcję, że była to kobieta, i w dodatku taka kobieta, która z pewnością nie była morderczynią. Horatio może i nie był już najmłodszy, ale i nie na tyle zniedołężniały, by kobieta mogła go zabić jednym pchnięciem noża. Bardzo

niewiele niewiast miałoby wystarczająco dużo siły i wiedzy, jak to zrobić. Tak więc Horatio został zamordowany, a zaraz potem wszedł on, Lucyfer, i morderca uderzył go halabardą, a potem pojawiła się kobieta, która ich znalazła. Nie, to nie mogło być tak. Ktoś odwrócił ciało Horatia na plecy, zanim zjawił się tam Lucyfer; zgadzał się tutaj z „papą" - nie zrobił tego zabójca. Musiała to więc zrobić ta kobieta, która się ukryła, gdy pojawił się on. Musiała więc widzieć, jak morderca Horatia uderza go halabardą, a potem uciekła. Dlaczego nie krzyczała i nie wszczęła alarmu? Zrobił to jakiś mężczyzna nazwiskiem Hemmings... Działo się tutaj coś bardzo dziwnego. Lucyfer jeszcze raz przyjrzał się faktom, ale nie doszedł do żadnych wniosków. Na korytarzu skrzypnęła deska w podłodze. Lucyfer nasłuchiwał. Minutę później otwarły się drzwi. Pozostał w łóżku na swoim miejscu, nie ruszał się i wyglądał jakby spał, ale przyglądał się wszystkiemu spod półprzymkniętych powiek. Usłyszał cichy odgłos zamykanych drzwi, a potem kroki przemierzające pokój, w którym po chwili rozlał się blask świec. A potem zobaczył swojego anioła stróża ubranego w nocną koszulę. Stanęła jakieś dwa metry od jego łóżka i przyglądała się jego twarzy. W jednej ręce trzymała świecznik, a jej druga ręka spoczywała na piersi, przytrzymując chustę, którą miała owinięte ramiona. Po raz pierwszy widział ją całą; nie próbował się nawet powstrzymać, by na nią nie patrzeć, nie przyglądać się i nie oceniać. Twarz jej wyglądała dokładnie tak samo jak ją zapamiętał: duże oczy, ostry spiczasty podbródek i ciemne błyszczące włosy - całość sprawiała wrażenie inteligencji i kobiecej determinacji. Kobieta była średniego wzrostu, szczupła, ale nie

chuda. Miała pełne, wysoko uniesione piersi. Przez nocną koszulę nie mógł ocenić talii, ale biodra miała okrągłe, a uda szczupłe. Była bosa. Spojrzał na jej kuszące nogi okryte materią koszuli. Małe, bardzo kobiece stopy. Powoli przeniósł wzrok na jej twarz. Gdy on przyglądał się jej, ona przyglądała się jemu. Jej oczy zdawały się wędrować po jego twarzy. A potem się odwróciła. Lucyfer stłumi! w sobie chęć, by ją zawołać. Chciał jej podziękować - była ucieleśnieniem dobroci i opiekuńczości - ale wiedział, że przestraszy ją, jeśli to zrobi. Zatrzymała się obok śpiącej w fotelu kobiety; odstawiła świecznik, strzepnęła koc i przykryła nim niewiastę. Gdy się odwracała, ponownie trzymając w dłoni świecznik, światło oświetliło jej uśmiech. Ruszyła w kierunku drzwi, ale przechodząc obok łóżka, zatrzymała się, jakby usłyszała jego niemą prośbę. Patrzyła na niego, a potem z pewnym wahaniem podeszła. Po chwili zbliżyła się jeszcze bardziej. Nadal trzymała w ręku świecznik, mógł więc przyjrzeć się jej ciału. Usiadła na brzegu łóżka i znów zaczęła przyglądać się jego twarzy. Z trudem udawało mu się nie ruszać powiekami, mógł więc dostrzec jedynie jej twarz. Zauważył, że ma ogromne oczy, ale z wyrazu jej twarzy niczego nie można było wyczytać. A potem puściła rąbek szala i powoli wyciągnęła dłoń w jego kierunku. Delikatnie, samymi opuszkami palców dotknęła jego policzka. Lucyfer czuł się jak napiętnowany - i wiedział, co to za piętno. Uniósł się na łokciu, chwycił jej dłoń, całkowicie ją tym gestem zaskakując. Gwałtownie łapała powietrze, a jej oddech rozlegał się echem po pokoju. Płomienie świec drgały, potem uspokoiły się. Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.

Lucyfer mocniej zacisnął palce na jej dłoni i spojrzał jej w oczy. –

To byłaś ty – powiedział.

Rozdział 2

Phyllida wpatrywała się w pełne życia ciemnoniebieskie oczy, tak ciemne, że niemal czarne. Widziała jej już wcześniej, ale wtedy przepełnione były bólem, jakby niewidzące, choć mimo wszystko w jakiś sposób zadziwiające. Teraz błyszczące jak ciemne szafiry wpatrywały się w nią bezlitośnie, aż brakło jej tchu. Poczuła się tak, jakby to ona oberwała w głowę halabardą. –

Byłaś tam - powiedział, a Phyllida pod jego spojrzeniem czuła się jak w potrzasku. - To ty pierwsza mnie znalazłaś, gdy morderca Horatia mnie uderzył. Dotykałaś mojego policzka, dokładnie tak jak teraz. Zachowała niewzruszony wyraz twarzy. Jakieś myśli zaświtały w jej głowie,

ale po chwili zniknęły, a potem znów do jej rozgorączkowanego umysłu powróciły jedynie ich strzępki. Zaskoczyły ją palce dotykające jej nadgarstka; zacisnęły się nim zdążyła zareagować. Wykręciła rękę, by się uwolnić, ale on wzmocnił uścisk na tyle, by poczuła i jego siłę, i to, że walczy z nim nadaremnie. Zakręciło się jej w głowie, z trudem oddychała. Spuściła wzrok, by uniknąć jego spojrzenia. Wpatrywała się w jego usta,

zastanawiając się, co powiedzieć. Jak mógł się domyślić jedynie po dotyku? Musiał zgadywać. Teraz, gdy cienie igrały na jego twarzy, wydała się jej jeszcze bardziej fascynująca. Siła, jaką emanował, i jego ciągła fizyczna obecność stanowiły potężną mieszankę. W tym momencie wydawał się jej jeszcze bardziej niebezpieczny, mimo że przedtem także go za takiego uważała. Leżał przyzwoicie odziany w jedną z nocnych koszul jej ojca; kołnierzyk miał rozpięty, a koszula rozchylała się w kształcie litery „V", w zachęcający sposób ukazując klatkę piersiową pokrytą ciemnymi kręconymi włosami. Nagle zdała sobie sprawę, że jest wcześnie rano, a ona, jedynie w nocnej koszuli, stoi obok łóżka, na którym leży nieznany jej mężczyzna. Serce zaczęło jej walić jak miotem. Gladys była w pobliżu, ale... Rozejrzała się po pokoju, a mężczyzna, jakby wyczuwając jej nadzieję, że Gladys się nie obudzi i go nie usłyszy, przewrócił się na plecy i jeszcze bardziej wyciągnął rękę trzymającą ją za nadgarstek. Phyllida po raz kolejny się powstrzymała, by nie westchnąć. –

Uważaj na głowę – wyszeptała.

–

Będę ostrożny - odparł, a oczy mu błyszczały. Głos miał głęboki, zdawało się, że niemal mruczał. Mocno objął ją w talii, a ona musiała pochylić się nad nim, cały czas uważając

na trzymany w ręce świecznik. Gdy jej biust zbliżył się do jego piersi, przełknęła głośno ślinę. Słyszała bicie własnego serca. Uśmiechnął się triumfująco.

–

A teraz możesz mi powiedzieć, co porabiałaś w salonie Horatia w tajemnicy przed wszystkimi? Phyllida spuściła głowę - miała dwadzieścia cztery lata i nie chciała być do

czegokolwiek zmuszana. –

Nie rozumiem, co masz na myśli - powiedziała, próbując wyswobodzić dłoń z jego uścisku, ale nie na wiele się to zdało. Klęczała na łóżku tuż obok niego, z rozłożonymi szeroko ramionami: jedna jej ręka była uwięziona w jego silnej dłoni, w drugiej trzymała świecznik; nie była to zbyt wygodna pozycja i czuła się jak ktoś, kto wznosi modły z rękoma wysoko uniesionymi ku niebiosom. Twarz Lucyfera stężała.

–

Byłaś tam. Powiedz mi, po co. Spojrzała na niego z góry.

–

Obawiam się, że wciąż jeszcze majaczysz.

–

Wcześniej przecież nie majaczyłem.

–

Cały czas mówiłeś o diable. A potem, kiedy powiedzieliśmy ci, że nie umrzesz, pytałeś o archanioła. Lucyfer zacisnął usta.

–

Na mojego brata wołają Gabriel, a mój starszy kuzyn to Diabeł. Wpatrywała się w niego zaskoczona. Diabeł. Gabriel. A jak on ma na imię?

–

No cóż, to o czym myślisz, to kompletny nonsens. Nic nie wiem o człowieku, który zamordował Horatia. Napotkała wreszcie jego spojrzenie i poczuła, że zapada się w otchłań. Było to

dość szczególne odczucie, jakby każdy nerw pod skórą drżał, a ciepło rozlewało się

po ciele. Narastało też w niej poczucie, że wpadła w jego sidła. Odrzuciła jedynie niezrozumiałe wrażenie, że jej nocna koszula jest przezroczysta -uznała je za niedorzeczne. –

Nie było cię w salonie Horatia, gdy leżałem tam na podłodze? Lucyfer zadał to pytanie delikatnie, lecz usłyszała subtelnie pobrzmiewające w

nim wyzwanie i poczuła strach chwytający ją za gardło. Czuła się jak w pułapce, jak w potrzasku schwytana przez jego spojrzenie i dłoń trzymającą ją za nadgarstek. Zacisnęła usta i przecząco pokręciła głową. Nie mogła mu powiedzieć, jeszcze nie teraz. Najpierw musi porozmawiać z Mary Annę, a ta musi zwolnić ją z przysięgi. –

A więc te palce to nie te same, które dotknęły mego policzka, gdy leżałem obok Horatia? Uniósł ich splecione dłonie i uważnie im się przyjrzał. Phyllida także spojrzała:

długie, opalone palce Lucyfera oplatały jej palce, a jej dłoń znikała w ciepłym uścisku jego dłoni. Ścisnął ją mocniej, a potem powoli uniósł obie dłonie ku swojej twarzy. –

Tak jak teraz - powiedział i przytknąwszy opuszki jej palców do swego policzka, przesunął je nieco w dół. Poczuła kłujący kilkudniowy zarost, co tylko wzmogło w niej poczucie, że te

idealnie wyrzeźbione linie to nie skała, że to żywe ciało. Na nowo zafascynowana jego wyglądem, spoglądała na swoje palce dotykające jego twarzy, przesuwające się w dół, coraz niżej i niżej, ku kuszącej linii ust... I wtedy zdała sobie sprawę, że poluźnił uścisk. To ona sama przesuwała opuszki palców po jego twarzy. Gwałtownie wyrwała rękę, ale był szybszy - ponownie chwycił jej nadgarstek.

–

Byłaś tam - powiedział ponuro, z przekonaniem. Phyllida spojrzała w jego oczy o głębokim odcieniu błękitu. Instynkt

podpowiadał jej, że powinna stamtąd uciec. Szarpnęła się. –

Pozwól mi odejść – poprosiła. Uniósł czarną brew, zamyślił się. Z walącym sercem zastanawiała się, jaką

ważył w myślach alternatywę, a potem poczuła, że rozluźnia uścisk. Intensywność jego spojrzenia jednak nie osłabła. –

Dobrze, jeśli chcesz. Przynajmniej na razie. Próbowała wyrwać rękę, ale on zamiast puścić, uniósł ją - tym razem prosto do

ust. Bez mrugnięcia oka przyglądał się jej twarzy, a dziewczyna modliła się, by nic nie wyczytał, a już na pewno nie ogarniającej ją paniki pomieszanej ze zdradliwym podnieceniem. Zaparło jej dech w piersiach, gdy musnął wargami jej dłoń. Usta miał chłodne, ale mimo to, gdy jej dotknął, miała wrażenie, że jej skóra płonie. Cała była rozdygotana, oczy miała szeroko otwarte. Zanim zdążyła odzyskać równy oddech, Lucyfer odwrócił rękę i złożył gorący pocałunek na jej dłoni. Wyrwała się, a on, choć niechętnie, pozwolił jej odejść. Cofając się, zatrzymała się na moment, a jej koszula opadła, przykładnie zasłaniając nogi. Poprzednio nie mogła w ogóle oddychać, teraz jej oddech przyśpieszył. Oczy Lucyfera promieniały zadowoleniem. Phyllida podniosła głowę i owinęła się szalem; zawahała się przez chwilę, a potem wyniośle skinęła głową. –

Później przyjdę sprawdzić, jak się czujesz. Skierowała się do drzwi, ale poczuła ogarniające ją niezwykłe ciepło. Nie

ryzykując, że ulegnie pokusie, by się obejrzeć za siebie, uciekła. Lucyfer patrzył na drzwi, które zamknęły się za Phyllidą. Pozwolił jej odejść, mimo że wcale nie chciał, by odchodziła. Chociaż z drugiej strony, wcale nie musiał się śpieszyć, a poza tym gdyby pozwoli! jej jeszcze trochę poklęczeć na łóżku, wtedy wydarzenia z pewnością potoczyłyby się zbyt szybko. Oddychał głęboko, wciąż czując obok siebie jej zapach, słodki zapach kobiecego ciała. Jej nocna koszula była zupełnie nieprzezroczysta, ale tkanina wspaniale podkreślała jej kobiece kształty, a gdy zsunął się szal z jej ramion, nie potrafił się już skoncentrować na niczym innym. Gdyby starszej pani nie było w pokoju... Kolejną chwilę spędził na rozmyślaniach o Phyllidzie, a potem porzucił te myśli. Z taktycznego punktu widzenia nie należało zbyt otwarcie wyrażać swoich intencji. Na szczęście Phyllidą, jego anioł stróż, zdawała się przejęta swoją rolą i zaangażowana w opiekę nad nim, pomimo strachu, który w tej chwili czuła. Ostatnie zdanie, które powiedziała, brzmiało bardziej jak obietnica niż jak stwierdzenie, a powiedziała je zarówno dla swojej, jak i Lucyfera korzyści. Jeśli to faktycznie ona znalazła go powalonego na podłogę w salonie Horatia, a potem z jakichś powodów musiała go tam zostawić, to teraz jej zachowanie było dla Lucyfera całkowicie zrozumiałe: czuła się winna. I nieważne jak trudne to będzie, ona i tak będzie starała się robić to, co do niej należy. Pod tym względem Lucyfer był jej pewien - to jest kobieta, która robi tylko to, co uważa za słuszne. Wyciągnął się, rozluźniając napięte mięśnie, a potem przewrócił się na bok -

tak było wygodniej leżeć by nie urazić głowy. Wciąż bolała, ale musiał przyznać, że gdy ona była w pokoju, zupełnie o tym nie myślał. Jedyne, o czym wtedy myślał, to ona. Nawet zanim dotknęła jego twarzy. Mimo wszystko świadomość, że to właśnie ta kobieta klęczała obok niego w pokoju Horatia, i że to ona z wahaniem i zastanowieniem dotknęła jego policzka, spowodowała, że nie mógł myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, jak bardzo jest atrakcyjna, a do tej pory tę właśnie myśl z całych sił starał się ignorować. To odkrycie oznaczało, że nie musiał już dłużej udawać obojętności; jego atrakcyjność, jej zafascynowanie jego osobą i jednoczesna płochliwość miały okazać się nad wyraz pomocne. Ona coś wiedziała - wyczytał to w jej szeroko otwartych, ciemnych oczach. Łatwo było czytać z jej oczu, ale nie z twarzy; nie pozwalała ujawniać się emocjom. Nawet gdy ją pocałował, błysk dostrzegł jedynie w jej oczach, twarz pozostała obojętna. Zdawała się opanowana, a wnioskując z tego, co widział, Lucyfer uznał, że jest przyzwyczajona do kontrolowania i siebie, i sytuacji. Cokolwiek się jednak zdarzy, ona nie zniknie, więc będzie miał czas na zadawanie pytań. Nikt nie wiedział lepiej od niego, jak przekonać kobietę, by zrobiła dokładnie to, czego chciał, i by dala mu to, czego pragnął - to przecież w końcu była jego specjalność. A gdy już się dowie, co ta młoda kobieta wie o człowieku, który zamordował Horatia... Zapadł w sen i zaczął śnić.

Następnego ranka o godzinie jedenastej Phyllidą raźnym krokiem weszła do znajdującej się na końcu zachodniego skrzydła sypialni Lucyfera. Przytrzymała drzwi szeroko otwarte, tak więc Sweetie, a zaraz za nią Gladys, z tacą pełną wiktuałów, także mogły wejść. –

Dzień dobry - odezwała się Phyllida, jednak jej słowa nie były skierowane do nikogo konkretnego, tak jakby postawny mężczyzna leżący w łóżku nie przykuł natychmiast jej uwagi. Sweetie, postępując dokładnie według instrukcji Phyllidy, pochyliła się, by

sprawdzić, czy ich pacjent już się obudził. Phyllida doskonale wiedziała, że już nie śpi - czuła na twarzy spojrzenie jego granatowych jak nocne niebo oczu, które po chwili przesunęło się, by przyjrzeć się całej jej postaci, odzianej nienagannie w poranną muślinową suknię z roślinnym motywem. Zdecydowanie łatwiej było kontrolować sytuację, gdy było się właściwie ubraną. –

Dzień dobry. Witam panie - powiedział Lucyfer, skinąwszy głową. Głęboki głos odbił się echem po pokoju. Phyllida powstrzymała się, by nie

zmarszczyć czoła w nieładnym grymasie. To bezpośrednie „dzień dobry" skierowane było do niej, „witam panie" i skinienie głowy do pozostałych kobiet. Phyllida jak zawsze zachowała spokój i spokojnie podążyła za Gladys w stronę łóżka, cały czas ignorując gorąco, które paliło jej dłoń. Tak samo zresztą zamierzała zignorować Lucyfera. Tym razem zdecydowana była nie zachować się tak głupio jak zeszłej nocy. –

Przyniosłyśmy nieco bulionu, zaraz postawi cię na nogi - powiedziała Phyllida, obrzucając spojrzeniem całą sylwetkę Lucyfera i uśmiechając się do niego pewnie. Celowo jednak nie spojrzała mu w oczy.

–

Naprawdę? Sweetie i Gladys uśmiechały się do niego uwodzicielsko; wystarczyło też

jedno krótkie spojrzenie w jego oczy, by dostrzec, że i Lucyfer spoglądał na nie przychylnie. –

Naprawdę - zapewniła Phyllida stalowym głosem. - Jak głowa?

–

Zdecydowanie lepiej - uśmiechnął się do niej. -Dzięki tobie.

–

O tak, to wszystko dzięki niej! - zaświergotała Sweetie. - Miała rację nasza droga Phyllida, że tak nalegała, by pana tu przeniesiono. Był pan zupełnie bez życia, mój drogi.

–

Teraz rozumiem. Mam tylko nadzieję, że majacząc w malignie, nie powiedziałem niczego niestosownego.

–

Oczywiście, że nie, mój drogi, w tej kwestii proszę się niczym nie przejmować. Gladys i ja mamy braci, więc może pan być pewien, że niczym nas pan nie zaskoczył. A teraz proszę pozwolić, że panu pomogę. Lucyfer z trudem próbował usiąść; Sweetie chwyciła go za ramię i pociągnęła

do góry. Phyllida poprawiła poduszki, cały czas uważając, by go przypadkiem nie dotknąć. Gdy już usiadł, Gladys położyła mu na kolanach tacę. –

Dziękuję - powiedział, a uśmiech, jaki towarzyszył temu słowu, sprawił, że Sweetie i Gladys niemal oszalały ze szczęścia. Phyllida w duchu poczuła się zniesmaczona. Ten mężczyzna robił się coraz bardziej niebezpieczny, a jego kolejne słowa tylko to potwierdzały.

–

Doskonały bulion. To pani go przygotowała? Gladys potwierdziła, oblewając się rumieńcem; po chwili przeprosiła, że musi

wrócić do swoich obowiązków, ale nim wyszła, kilkakrotnie zapewniła go, że gdyby czegoś potrzebował, wystarczy tylko słowo. Phyllida znów poczuła niesmak. Zrobiła krok w tył, odsuwając się nieco od łóżka. Lucyfer jadł; robił to płynnie, równymi ruchami - nie dostrzegła najmniejszego nawet drżenia rąk, rąk silnych, zgrabnych, o długich palcach, którymi trzymał łyżkę i przełamywał chleb. –

Dobry Boże! - zatrzepotała rzęsami Sweetie. -Zapomniałyśmy o maśle! Zaraz je przyniosę! -krzyknęła i pobiegła do drzwi. Phyllida nawet nie zdążyła zaprotestować. Przebywanie w sypialni sam na sam

z mężczyzną było wielce nieodpowiednie. Chociaż w zasadzie, cóż mogło jej grozić? Lucyfer był przecież przykuty do łóżka, ledwie się poruszał. Spojrzenie jego niebieskich oczu także była w stanie znieść. W okolicy nie było mężczyzny, z którym by sobie nie poradziła, a on, mimo tej eleganckiej fasady, był w końcu tylko mężczyzną. Skrzyżowała ramiona na piersi i odwróciła się przodem do łóżka. –

Zapewne masz wiele pytań... - zaczęła.

–

O tak, to prawda. Phyllida pochyliła głowę, unikając jego spojrzenia.

–

Musisz jeść, by odzyskać siły. - Lucyfer kiwnął głową, a Phyllida mówiła dalej: Znajdujesz się teraz w Grange, posiadłości mojego ojca. To na południowym krańcu wioski. Znaleźliśmy cię w posiadłości Colyton Manor, która, jak najprawdopodobniej sobie przypominasz, wyznacza północną granicę wioski.

–

Tyle właśnie pamiętam.

–

Mój ojciec to sir Jasper Tallent...

–

Sędzia?

–

Tak. - Phyllida zmarszczyła czoło.

–

Domyśla się, kto mógł zabić Horatia? Phyllida zacisnęła usta, ale po chwili wyraz jej twarzy złagodniał.

–

Nie - odpowiedziała. -A ty? Spojrzała na niego, zanim zdążyła się zastanowić, co robi. Ich spojrzenia

spotkały się; wpatrywała się w jego niebieskie, diaboliczne oczy i ostre rysy twarzy; dostrzegła niezwykłe zdecydowanie, które było widać nawet pod maską obojętności, jaką próbował przybrać. Lucyfer jeszcze przez chwilę wytrzymał jej spojrzenie, potem pochylił głowę. –

Raczej nie - odpowiedziała na jego pytanie z westchnieniem ulgi.

–

Ty coś wiesz. Przekonanie, że ma rację, wydawało się niezachwiane; Phyllida zdawała sobie

sprawę, że nie ma sensu się z nim spierać. Wciąż mając skrzyżowane ręce, chwyciła się mocniej za łokcie i spojrzała w okno. Odezwała się po dłuższej chwili: –

Domyślam się, że jesteś spragniony wiedzy, ale w tej chwili byłoby wielce nieroztropne mówić więcej, niż możesz znieść. Może i twój charakter oraz usposobienie są w doskonałej kondycji, ale zostałeś bardzo poważnie zraniony w głowę i będziesz potrzebował trochę czasu, by móc w pełni korzystać z władz umysłowych. Kątem oka dostrzegła, że drgnęły mu kąciki ust, i poczuła, że przygląda się jej

i ją ocenia. Natychmiast przywołała słowa, które przed chwilą powiedziała - była z nich zadowolona. Delikatne ostrzeżenie i jasne postawienie sprawy - nie będzie korzyła się przed męskością. W przypadku większości mężczyzn jasne postawienie

sprawy wystarczało, żeby poczuli się wystarczająco zdziwieni i nie próbowali już jej więcej zagrażać. –

Władze umysłowe - wymamrotał - wracają mi w iście zawrotnym tempie. Była to sugestywna i otwarta groźba; szokujące ciepło jego głosu przebiegło po

jej ciele niczym nieusprawiedliwiona, wyraźna, bezpośrednia pieszczota. Wstrzymała oddech i zupełnie bez zastanowienia odwróciła się twarzą w stronę Lucyfera, jakby ten był jakimś drapieżnikiem. Wtedy też zdała sobie sprawę, że jest groźny. –

Będziesz więc musiał być ostrożny. Twarz Phyllidy nie zdradzała żadnych emocji, głos także jej nie drgnął. Lucyfer szeroko otworzył oczy, ale niewinność nie była tym, co dostrzegła w

nich Phyllida. –

Czy nie powinnaś przypadkiem sprawdzić, jak się miewa moja rana?

–

Jedyne, czego potrzebuje, to czasu, żeby się zagoić. Nic na świecie nie byłoby w stanie zmusić Phyllidy, by podeszła bliżej łóżka -

bliżej tego mężczyzny. Nie wypadła ze swojej roli: to ona tu rządzi, nie on. –

Papa chciałby, żebyś dołączy! do nas przy popołudniowej herbatce, jeśli oczywiście będziesz w stanie.

–

Już jestem w stanie - odpowiedział takim tonem, że Phyllidę ciarki przeszły po plecach.

–

To dobrze - odparła, odwracając się do drzwi. -Każę przynieść twoje walizki na górę; trzymaliśmy je na dole tak na wszelki wypadek.

–

Na wszelki wypadek?

–

Tak, na wszelki wypadek postanowiliśmy trzymać ubrania z dala od ciebie -

odparła, podchodząc do drzwi. - A dokładniej na wypadek, gdybyś miał jakieś trudności z pozostaniem w łóżku. Usta wygięły mu się w uśmiechu, oczy zabłyszczały - szelmowski wygląd sprawiał jednak pozytywne wrażenie. –

Leżenie w łóżku to jeden z moich ulubionych sposobów spędzania wolnego czasu. Niemniej jednak gdybym zechciał wstać, taki drobiazg jak brak ubrania na pewno by mnie nie powstrzymał. - Obrzucił ją spojrzeniem, a jego glos był jeszcze głębszy. - Wcale by mi to nie przeszkadzało. Gdy Phyllida chwytała klamkę, jej wzrok napotkał jego spojrzenie - modliła

się, by się nie zarumienić. –

Przekażę papie, że później do nas dołączysz. Jak mam cię przedstawić? Jego niegodny zaufania uśmiech stał się jeszcze o-szerszy.

–

Lucyfer – odparł. Phyllida przyglądała się Lucyferowi, ale nawet mimo dzielącej ich przestrzeni

pokoju wszystkie jej uczucia i zmysły, całe jej jestestwo chciało krzyczeć, ostrzegając ją, że on blefuje i by nie dała się zwieść pozorom, by mu nie wierzyła. Ani teraz, ani nigdy. Jednak jakaś część jej osoby wierzyła, że nie jest on typem mężczyzny, który może blefować. Jednak pozwolenie mu, by bezkarnie się nią bawił, było wbrew jej naturze; nie chciała też dalej z nim dyskutować, bo to tak jakby sama pchała się w paszczę lwa. Zmusiła się, by podnieść głowę, i spokojnie powiedziała: –

Sweetie... To znaczy panna Sweet zaraz tu będzie. Pozwól, że wezmę tacę. Z tym słowami, ukłoniwszy się po królewsku, opuściła pokój.

Jakiś czas później Lucyfer, już w ubraniu i wykąpany, siedział przy oknie i spoglądał na północ, na widniejący przed jego oczami gęsty las. Od czasu do czasu pomiędzy poruszanymi wiatrem czubkami drzew mógł dostrzec dach Manor. Spojrzenie miał nieruchome. Myślał o Horatiu i Marcie, o tym, co powinien teraz zrobić, jakie podjąć kroki. Pogodził się już z tą śmiercią, przyjął ją do wiadomości, ale wiedział, że ta historia będzie miała swój ciąg dalszy. Za oknem panowała cisza. Senne letnie popołudnie w wiosce... Ale gdzieś tam, w tej oazie ciszy i spokoju czekał morderca. Czekał, czaił się i czuł niepokój. Zabicie Horatia to nie zbrodnia doskonała - nie tylko on, Lucyfer, zjawił się zbyt wcześnie, ale także Phyllida Tallent. Lucyfer rozmyślał właśnie, co to wszystko może znaczyć, gdy z zadumy wyrwało go pukanie. Odwrócił się twarzą do drzwi - chciał sprawdzić, czy intuicja go nie zawiodła. –

Proszę. Do pokoju weszła Phyllida; na twarzy Lucyfera pojawił się skrywany,

triumfujący uśmiech. Wycofanie się i czekanie na jego kolejny ruch musiało być dla niej trudne - przypuszczał, że mimo całej swojej ostrożności i nieufności raczej nie będzie trzymała się od niego z daleka zbyt długo. Phyllida rozejrzała się po pokoju. Zawahała się na moment, ale zostawiwszy drzwi szeroko otwarte, przemierzyła pokój i podeszła do niego; marszcząc czoło, z uwagą przyglądała się jego twarzy, a szczególnie oczom. Pozwolił jej podejść blisko i dopiero wtedy powoli wstał -żadnych gwałtownych ruchów.

Jej cudowne oczy szerzej się otworzyły. Przystanęła. - Ach... Stała w odległości mniej więcej półtora metra od niego i wpatrywała się w niego w wiele mówiący, ostrzegawczy sposób. Omiotła spojrzeniem całą jego sylwetkę, by po chwili znów skupić spojrzenie na twarzy; zorientowała się, że Lucyfer robi dokładnie to samo. Jej oczy błyszczały, mimo że twarz pozostała niewzruszona. –

Jesteś pewien, że czujesz się na tyle dobrze, by móc zejść na dół i dołączyć do nas? Lucyfer nie przestawał się uśmiechać, napawając się jej udawaną obojętnością.

–

Wydobrzałem już na tyle, by stawić czoło wszystkim zebranym w salonie. Phyllida jeszcze bardziej zmarszczyła czoło, a Lucyfer dodał: - Odczuwam niewielki ból głowy, ale już tak bardzo nie cierpię.

–

Cóż... - zaczęła i po raz kolejny spojrzała mu w oczy. - Obawiam się, że właśnie przyjechała ciotka wraz z kuzynami, by spędzić u nas lato, i oczywiście są bardzo przejęci. Nie mogą się już doczekać spotkania z tobą, ale musisz mi obiecać, że nie będziesz nadwyrężał swoich nadwątlonych sil. Hałas wokół jego osoby nie był tym, na co Lucyfer był gotów, niemniej jednak

fakt, że Phyllida postanowiła się nim opiekować i trwała w tym postanowieniu, pomimo ostrzeżeń, jakie posyłał jej zdrowy rozsądek, by utrzymać pomiędzy nimi bezpieczny dystans, dawał mu poczucie satysfakcji. Było w tym też coś dziwnie ujmującego. Uśmiechnął się do niej czarująco - był zbyt mądry, by z niej teraz kpić. –

Jeśli tylko poczuję się gorzej i będę potrzebował pomocy, ty dowiesz się o tym pierwsza.

Twarz Phyllidy rozjaśniła się, ale w jej oczach nadal można było dostrzec niepokój. –

Doskonale - Phyllida podniosła głowę. - A teraz, jeśli można, chciałabym poznać twoje prawdziwe imię. Lucyfer spojrzał na nią z góry i nawet nie próbował przestać się uśmiechać.

–

Już ci mówiłem: Lucyfer. Spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała:

–

Nikt nie może nazywać się Lucyfer.

–

Ja się tak nazywam.

–

To niedorzeczne! To nie może być twoje prawdziwe imię. Lucyfer podchodził coraz bliżej Phyllidy, a ona coraz bardziej się cofała.

–

Ludzie znają mnie pod tym właśnie imieniem i zapewniam cię, że wielu uważa, iż bardzo ono do mnie pasuje. - Lucyfer patrzył Phyllidzie w oczy i cały czas zmierzał w jej kierunku. - Jeśli zapytasz kogokolwiek z towarzystwa o Lucyfera, natychmiast odeślą cię do mnie. Oczy Phyllidy otwierały się coraz szerzej, a z ich wyrazu Lucyfer mógł z

łatwością wyczytać, że nigdy jeszcze nie spotkała mężczyzny takiego jak on: była nim jednocześnie zafascynowana i przerażona i, jak domyślał się Lucyfer, potępiała go. Narastało w nim pożądanie. Próbował je ukryć tak, by nie wyczytała go z jego oczu. Fakt, że uwielbiał przeistaczać pogardzające nim damy w rozpustne hu-rysy, to prawda, ale nie zamierzał tego ujawniać. Lucyfer zrobił jeszcze jeden krok, a Phyllida, cofając się przed nim, dotarła na

skraj pokoju. Rozejrzała się i zaskoczona stwierdziła, że znajduje się na korytarzu. Zamarła. A potem rzuciła mu przepełnione wściekłością spojrzenie, w którym jednak nie było ani krzty zaskoczenia. Lucyfer zacisnął wargi, by się nie uśmiechnąć; najprawdopodobniej nikt jeszcze nigdy nie podporządkował jej sobie tak, jak to w tej chwili zrobił on: wyprowadził ją z pokoju - bez słowa, bez jednego nawet dotyku. A do zachodu słońca było jeszcze daleko - mógł kuć żelazo póki gorące. Zamknął drzwi i spojrzał na nią. –

Nie powinnaś zostawać ze mną sam na sam, a już na pewno nie w sypialni. Wytrzymała to spojrzenie, ale Lucyfer walczył sam ze sobą, by patrzeć jej w

oczy, a nie na falujące piesi, unoszące się i opadające w rytm oddechu, który doskonale kontrolowała. Zacisnęła usta i wstrzymała oddech. Powstrzymała też wybuch gniewu. Lucyfer, nie całkiem niewinnie, uniósł brew. Oczy jej zaiskrzyły. Dostrzegł to, ale było to tak krótkotrwałe, że wydawało mu się, iż sam to sobie wymyślił; jednak reakcja jego ciała potwierdziła, że nie wymyślił sobie tego. Jeszcze raz spojrzał w jej ciemne, pełne opanowania i spokoju oczy, na jej twarz jak zwykle złudnie spokojną, a ona pochyliła głowę i ruszyła wzdłuż korytarza. –

Dziękuję za ostrzeżenie - dotarły do niego jej słowa. - Papie możesz powiedzieć wprost, jak masz na imię. A teraz chodź za mną na dół. Uniosła wysoko głowę i skierowała się ku schodom. Lucyfer wpatrywał się w biodra, którymi nieświadomie uwodzicielsko

kołysała. Raz po raz suknia zaznaczała ich kuszącą krągłość i piękną linię długich nóg. Lucyfer podążał za nią gotów w każdej chwili jej służyć.

Pokój z okazałym tarasem, do którego go wprowadziła, wychodził na duży ogród na tyłach domu. Promienie letniego słońca i łagodny wietrzyk wpadały przez wysokie otwarte okna. Rodzina zebrała się wokół stolika na kółkach stojącego obok szezlonga. Kobieta w średnim wieku o raczej nieprzyjemnym wyrazie twarzy dzierżyła w dłoni czajniczek. Obok niej rozpierał się młodzieniec o dandysowatej fizjonomii; był tak podobny do kobiety, że można było łatwo odgadnąć, że jest to jej syn. Z drugiej strony siedział zgarbiony w niedbałej pozie inny młody dżentelmen jej drugi syn, ten z kolei mocno nadąsany. Nic dziwnego, że kobieta wyglądała na niezbyt szczęśliwą i bardzo zmęczoną. Tuż obok stolika stało jeszcze dwóch dżentelmenów. Młodszy, stanowiący beztroską kopię Phyllidy, uśmiechał się ujmująco. Starszy, postawny i ubrany w tweedową marynarkę, uważnie przyglądał się Lucyferowi, spoglądając na niego spod krzaczastych brwi. Wprowadzając Lucyfera do salonu, Phyllida pomachała do ojca. –

Papo? - Stanęła przed ojcem i krzywo spojrzała na Lucyfera, który był tuż za nią. Pozwól, że ci przedstawię... Lucyfer uśmiechnął się, odwrócił w stronę ojca Phyllidy i uścisnął mu dłoń.

–

Alasdair Cynster, sir. Ale większość ludzi mówi na mnie „Lucyfer".

–

Lucyfer, co? - Sir Jasper uścisnął mu dłoń bez cienia niepokoju. - Ależ wy, młodzi, macie imiona! Powiedz, jak się czujesz?

–

Znacznie lepiej. I to dzięki troskliwej opiece pańskiej córki. Sir Jasper uśmiechnął się do Phyllidy, która odwróciła się w stronę stolika.

–

No tak, nieźle oberwałeś. A teraz pozwól, że ci przedstawię moją bratową.

Napijemy się zaraz herbaty i wszystko mi opowiesz o tych przykrych wydarzeniach. Bratowa, lady Huddlesford, uśmiechnęła się blado i podała Lucyferowi dłoń. –

Cieszę się, że mogę pana poznać, panie Cynster. Lucyfer uprzejmie uścisnął jej dłoń; sir Jasper wskazał na dandysa:

–

Mój bratanek, Percy Tallent. Okazało się, że Percy Tallent jest najstarszym synem lady Huddlesford z jej

pierwszego małżeństwa z nieżyjącym już bratem sir Jaspera. Lucyferowi wystarczyła minuta rozmowy z pełnym pretensji Per-cym, by przypiąć mu odpowiednią łatkę Percy musiał tu być dla podreperowania zdrowia, nic innego nie mogłoby usprawiedliwić jego obecności na takiej wsi! Jego nadąsany przyrodni brat, Frederick Huddlesford, bez zażenowania przyglądał się doskonale skrojonej marynarce Lucyfera i zdawało się, że jest tak naburmuszony, że nie wydobędzie z siebie nawet najprostszych słów powitania. Skinąwszy głową, Lucyfer zwrócił się do młodego mężczyzny podobnego do Phyllidy, który natychmiast uśmiechnął się i wyciągnął do niego rękę. –

Jonas. Młodszy brat Phyllidy. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. Lucyfer uśmiechnął się i uniósł brwi: Jonas

był gibki, a jego ruchy charakteryzowała ta sama niewymuszona gracja, z jaką poruszała się jego siostra, lecz był od niej o jakieś piętnaście centymetrów wyższy. Lucyfer spojrzał i na nią, gdy wyprostowała się nad stolikiem z herbatą. Jonas, nawet przy całej swej oczywistej i dobrodusznej beztrosce, nie wyglądał na młodszego. Phyllida zauważyła, że Lucyfer przygląda się jej, i uniosła brodę.

–

Jesteśmy bliźniętami - powiedziała - ale ja jestem starsza.

–

Ach, rozumiem. Rządzisz jak zawsze. Uniosła wyniośle brwi, a Jonas zaczął się śmiać. Zaśmiał się także sir Jasper:

–

O tak, tak właśnie jest, rozstawia nas wszystkich po kątach. Sami już nie wiemy, co z nią zrobić. A teraz - sir Jasper wskazał na fotele stojące w drugiej części pokoju - siądźmy tam i będziesz mógł wreszcie opowiedzieć mi o tym, co się stało. Lucyfer poczuł, że Phyllida przygląda mu się uważnie.

–

Ależ oczywiście, papo. Także uważam, że pan Cynster powinien nareszcie usiąść, a ja przyniosę wam filiżanki. Sir Jasper skinął głową, a Lucyfer podążył za nim w kierunku wysokich foteli,

które stały obok siebie tworząc kąt prosty, pomiędzy nimi zaś stał niewielki stolik. Pokój był na tyle duży, że siedząc tam, mogli odizolować się od reszty towarzystwa, które początkowo przyglądało się im z nieukrywanym zaciekawieniem, by po chwili wrócić do własnych zajęć. Sir Jasper rozsiadł się wygodnie w fotelu, a Lucyfer przyglądał mu się z uwagą. Jego gospodarz reprezentował typ mężczyzny, który doskonale znał -mężczyźni tacy jak on stanowili kręgosłup Anglii. Prostoduszni i życzliwi, przyjacielscy i towarzyscy, czasem może nieco pozbawieni wyobraźni, głupcami wszakże nie byli. Można na nich polegać, dla lokalnej społeczności zrobią zawsze to, co trzeba, nie pragną jednak władzy, a to, co pcha ich do działania, to komfort, jaki daje poczucie dobrze spełnionego obowiązku oraz zdrowy rozsądek.

Lucyfer spojrzał na Phyllidę kręcącą się koło stoliczka z herbatą. Jaki ojciec, taka córka? Podejrzewał, że tak właśnie jest, przynajmniej częściowo. –

A więc znasz Devon?- zaczął sir Jasper, rozprostowując nogi. Lucyfer już miał potrząsnąć potakująco głową, ale nie zrobił tego.

–

Nie - odparł. - Moje rodzinne strony leżą na północ stąd, na wschód od Quantocks.

– –

Somerset, co? Czyli pochodzisz z zachodnich krańców Anglii? Tak, ale od dziesięciu lat mieszkam w Londynie. Podeszła do nich Phyllida, ostrożnie niosąc filiżanki z herbatą; podała im je i

natychmiast się oddaliła. Sir Jasper zaczął sączyć napój, Lucyfer także, ale robiąc, to miał świadomość, że zaraz znów zgłodnieje. Chwilę później pojawiła się obok nich Phyllida, tym razem niosąc paterę po brzegi wypełnioną ciasteczkami. Poczęstowała i ojca, i Lucyfera, a potem odstawiła paterę na stolik, usiadła na kozetce przy fotelu ojca i zaczęła przysłuchiwać się rozmowie. Lucyfer spojrzał na sir Jaspera, który zdawał sobie sprawę, że jego córka siedzi tuż obok, ale najwyraźniej nie miał nic przeciwko temu, żeby została wtajemniczona w przebieg śledztwa. Jego żartobliwa uwaga, że Phyllida to urodzony przywódca, nie była, jak się okazało, daleka od prawdy. Phyllida siedziała spokojnie z dłońmi złożonym na kolanach; nie odzywała się. Lucyfer poczęstował się ciasteczkiem i jedząc, przyglądał się Phyllidzie. Teraz nie wyglądała na dwudziestolatkę, ale ile mogła mieć lat? Lucyfer przypuszczał, że jej chłodny sposób bycia i opanowanie mogły go zwieść. Łatwiej było odgadnąć wiek Jonasa, który był szczupły i chodził wyprostowany. Miał niewiele ponad dwadzieścia

lat, a musiał być przynajmniej cztery lata młodszy od dwudziestodziewięcioletniego Lucyfera. Czyli Phyllida musiała być w tym samym wieku. Kolejna zagadka - Phyllida ani teraz, ani wcześniej nie nosiła pierścionka ani obrączki, Lucyfer zauważył to ostatniej nocy. Nawet gdy leżał w gorączce, jego instynkt hulaki i życiowego zawadiaki nie zawiódł go: Phyllida miała dwadzieścia trzy, może dwadzieścia cztery lata, i nadal była niezamężna. Prawdziwa zagadka. Phyllida zdawała sobie sprawę, że Lucyfer uważnie ją obserwuje, ale nawet jednym mrugnięciem oka, ruchem czy spojrzeniem nie dała tego po sobie poznać. Szalała w nim chęć, by nią potrząsnąć, tak aby wreszcie straciła nad sobą panowanie, i przestała wreszcie być tak chłodno obojętna, ale zamiast tego utkwi! wzrok w podłodze, odstawił talerzyk z ciastkiem i sięgnął po filiżankę herbaty. Sir Jasper zrobił dokładnie to samo. –

No dobrze, przejdźmy wreszcie do sedna sprawy. Co cię wczorajszego ranka przywiodło do posiadłości Manor?

–

Otrzymałem list od Horatia Welhama - odparł Lucyfer i oparł głowę na poduszce. - Został mi on dostarczony w czwartek, byłem wtedy w Londynie. Horatio zaprosił mnie, bym go odwiedził w Manor House jak tylko będę mógł.

–

Czyli znałeś Horatia już wcześniej?

–

Znam go od ponad dziewięciu lat. Po raz pierwszy spotkałem go, mając jakieś dwadzieścia lat, byłem wtedy z przyjaciółmi w Krainie Jezior. Wprowadził mnie w świat prawdziwego kolekcjonerstwa, był moim mentorem, a potem stał się bliskim, zaufanym przyjacielem. Przez te wszystkie lata często odwiedzałem

Horatia i jego żonę, Martę, w ich domu w Lakę Windemere. –

To też w Krainie Jezior, prawda? Zawsze się zastanawiałem, skąd Horatia do nas przywiało. On sam nigdy o tym nie mówił, a i nikt nie śmiał pytać. Lucyfer zawahał się przez chwilę, a potem powiedział:

–

Horatio był bardzo związany z Martą. Gdy trzy lata temu zmarła, nie potrafił sam mieszkać w domu, w którym spędzili razem tyle lat, sprzedał go więc i przeniósł się na południe. Devon spodobało mu się z powodu panującego tu łagodnego klimatu - Horatio mawiał, że wybrał to miejsce ze względu na swoje stare kości, i dlatego, że spodobała mu się ta wioska - mała, ale wygodna. Bez miejscowych, szarogęszących się dam, dodał w myślach Lucyfer, ale

oczywiście tego już nie powiedział. Wpatrywał się w Phyllidę - ciekawe, co Horatio o niej sądził? Oczy Phyllidy pociemniały. –

Nic dziwnego, że nigdy nie mówił o przeszłości. Musiał bardzo kochać tę swoją Martę. Lucyfer potakująco skinął głową, a potem spojrzał na sir Jaspera, który

zapytał: –

Czy znasz któregoś ze służących Horatia?

–

Nie wiem, których przy sobie zatrzymał. Czy Covey nadal dla niego pracuje?

–

Tak, pracuje.

–

On z pewnością mnie zna i pamięta. Jeśli Covey jest tutaj - Lucyfer zmarszczył czoło - to jak to możliwe, że służba Horatia podejrzewa mnie o zamordowanie go? Covey wie, jak długo przyjaźniłem się z Horatiem i jaka łączyła nas więź.

–

Coveya tutaj nie było - odezwała się Phyllida. -Każdej niedzieli odwiedza starą ciotkę w Musbury, wiosce położonej niedaleko stąd. Nim wrócił, ty byłeś już tutaj, w Grange.

–

Coveya musiała bardzo dotknąć śmierć Horatia. Phyllida skinęła głową, a sir Jasper westchnął.

–

Próbowałem z nim wczoraj rozmawiać, ale widać, że nic do niego nie dociera. Idę o zakład, że i dziś czuje się niewiele lepiej.

–

Przez te wszystkie lata, gdy ich znałem, Covey był bardzo oddany swemu panu. Sir Jasper wnikliwie przyjrzał się Lucyferowi.

–

Oczywiście, że tak. Nie ma powodu, by przypuszczać, że Covey wie cokolwiek o mordercy. - Sir Jasper poprawił się w fotelu. - A teraz zobaczmy. To twoja pierwsza wizyta w Colyton?

–

Owszem. Jakoś dotychczas sprawy układały się tak, że na wizytę nie było okazji. Horatio i ja rozmawialiśmy o tym, ale... Spotykaliśmy się co najmniej raz na trzy miesiące, czasem częściej, zazwyczaj w Londynie lub na spotkaniach kolekcjonerów w różnych miejscach w kraju.

–

Więc także jesteś kolekcjonerem?

–

Tak. Specjalizuję się w srebrach i biżuterii. Z kolei Horatio był znanym ekspertem od starodawnych ksiąg oraz uznanym autorytetem także w wielu innych dziedzinach. Był genialnym nauczycielem - to był zaszczyt uczyć się od niego.

–

Byli więc i inni, którzy się od niego uczyli?

–

Kilku, ale nikt nie pozostawał z nim w tak bliskiej zażyłości. Zazwyczaj zaczynali się specjalizować w tym samym, co Horatio, i w pewnym sensie zostawali

rywalami. –

Czy któryś z nich mógł zabić Horatia? Lucyfer pokręcił głową.

–

Nie potrafię sobie tego wyobrazić.

–

A inni kolekcjonerzy? Być może zawistni? Lucyfer przecząco pokręcił głową.

–

Jest kilka eksponatów, dla których kolekcjonerzy są w stanie zabić, ale tylko we własnych głowach, w rzeczywistości robi to bardzo niewielu. Dla większości kolekcjonerów największą przyjemnością jest chwalenie się eksponatami przed innymi kolekcjonerami. Horatio był w tym środowisku szanowany i lubiany, a jego zbiory dobrze znane, więc jakakolwiek rzecz z jego kolekcji, która pojawiłaby się w jakiejś innej, natychmiast zwróciłaby na siebie uwagę. Motyw zbrodni, w której znany kolekcjoner zabija, by zdobyć jakiś przedmiot do swego zbioru, wydaje mi się mało prawdopodobny. Możemy oczywiście sprawdzić, czy nic nie zginęło, ale zajmie to trochę czasu. Horatio prowadzi! drobiazgowe spisy posiadanych przez siebie eksponatów. Sir Jasper zmarszczył czoło.

–

Wiedzieliśmy oczywiście, że Horatio jest kolekcjonerem oraz że kupuje i sprzedaje eksponaty, ale nie mieliśmy pojęcia, przynajmniej ja, iż jest w środowisku tak szanowany. Sir Jasper spojrzał na Phyllidę, ale i ona przecząco pokręciła głową.

–

Wszyscy wiedzieliśmy o odwiedzających go ludziach, którzy czasem przyjeżdżali z daleka, ale nikt z tutejszych nie zna się na antykach, nie wiedzieliśmy więc, że w tym towarzystwie Horatio zajmuje tak prominentne miejsce.

–

Myślę, że częściowo to właśnie urzekło go w Colyton - powiedział Lucyfer. Lubił być „jednym z tutejszych". Sir Jasper pokiwał głową.

–

Skoro już o tym wspomniałeś... Horatio bardzo szybko stał się jednym z nas. Trudno uwierzyć, że minęły tylko trzy lata. Kupił posiadłość, przebudował ją, odnowił. I założył ogród. Był z niego bardzo dumny. Potrafił godzinami się po nim krzątać, a ogród był tak piękny, że niektóre miejscowe panie zieleniały z zazdrości. Zawsze robił wszystko, co tylko mógł - co niedzielę chodził do kościoła i pomagał innym na wiele sposobów. - Sir Jasper zamilkł na chwilę, a potem cicho dodał: - Wszystkim nam tutaj będzie go bardzo brakowało. Siedzieli w milczeniu przez dłuższą chwilę, a potem Lucyfer zapytał:

–

Skoro w każdą niedzielę chodził do kościoła, to czemu wczoraj był w domu? Nie wiedział, że przyjeżdżam.

–

Był chory - odparła Phyllida. - Przyplątało się poważne przeziębienie. Nalegał, żeby pozostali poszli na mszę jak zwykle, i żeby Covey jak zawsze odwiedził ciotkę - nie chciał, by czuła się rozczarowana. Pani Hemmings mówi, że gdy wychodziła, Hora-tio leżał w łóżku w sypialni na górze i czytał.

–

A więc - sir Jasper poprawił się w fotelu - spróbujmy jeszcze raz zebrać wszystko, co wiemy. Przyjechał pan z towarzyską wizytą...

–

Nie do końca. Będąc w Somerset otrzymałem list od Horatia, ale tam go zostawiłem, będziecie więc musieli polegać na mojej relacji. Horatio wyraźnie mnie prosił, bym przyjechał, ponieważ chciał zasięgnąć mojej opinii w sprawie jakiegoś przedmiotu, który odkrył. Był wyraźnie podekscytowany - odniosłem

wrażenie, że odkrył coś, czego się zupełnie nie spodziewał. Nasuwający się wniosek był taki, że on sam był pewien, że jego znalezisko jest autentykiem, ale chciał zasięgnąć jeszcze jednej opinii. –

Domyślasz się, co to mógł być za przedmiot?

–

Nie. Jedyne, czego mogę być pewien, to to, że na pewno nie było to srebro ani biżuteria.

–

Bo w tym ty się specjalizujesz.

–

Nie. Ponieważ Horatio napisał, że jeśli przedmiot ten jest autentyczny, to może on mnie skusić do rozszerzenia mojej kolekcji poza srebra i biżuterię.

–

A więc było to coś cennego?

–

W mojej interpretacji było to coś niezwykle cennego i stanowiącego obiekt pożądana dla kolekcjonerów. Fakt, że Horatio poprosił mnie o ocenę czegoś, od czego specjalistą nie jestem, w sytuacji, gdy mógł poprosić o opinię któregokolwiek z ekspertów - jest ich przecież bardzo wielu, i to doskonałych fakt ten sugeruje, że było to coś, do czego posiadania żaden kolekcjoner o zdrowych zmysłach się nie przyzna, dopóki nie załatwi wszelkich spraw związanych z prawem własności, a być może także póki nie zapewni właściwego zabezpieczenia swego znaleziska. Horatio może i był już stary, ale wciąż też bardzo bystry.

–

Ale tobie powiedział, dlaczego więc nie innym? Wzrok Lucyfera napotkał spojrzenie ciemnych oczu Phyllidy.

–

Z wielu różnych powodów, między innymi z racji naszej wieloletniej przyjaźni. Horatio wiedział, że mnie może o tym mówić bez najmniejszych obaw. W rzeczy

samej, mogę być jedyną osobą, której w ogóle o tym przedmiocie wspomniał. –

Czy Covey może o nim wiedzieć?

–

Jeśli zakres jego obowiązków się nie zmienił, to szczerze w to wątpię. Covey pomagał przy umawianiu spotkań i przy korespondencji, ale nigdy nie brał udziału w samych transakcjach czy wycenie. Sir Jasper trawił przez chwilę to, co właśnie usłyszał.

–

A więc przybyłeś tu, żeby spotkać się z nim i przyjrzeć się temu tajemniczemu przedmiotowi. -Sir Jasper spojrzał na Lucyfera potakująco kiwającego głową. Przyjechałeś do wsi i...? Lucyfer oparł się wygodnie w fotelu, wzrok miał utkwiony gdzieś ponad głową

Phyllidy. –

Po drodze nikogo nie mijałem, ani też nikogo nie widziałem we wsi. Prosto z drogi skręciłem w stronę podjazdu domu Horatia... - Lucyfer prosto i zwięźle referował wydarzenia poprzedniego dnia. -A potem ktoś uderzył mnie w głowę i upadłem na podłogę, tuż obok Horatia.

–

Uderzono cię starą halabardą - poinformował Lucyfera sir Jasper. - Straszliwa broń. Cud, że żyjesz. Lucyfer spojrzał na spokojną twarz Phyllidy.

–

To prawda – powiedział.

–

Rozpoznałeś może nóż do listów, którym dźgnięto Horatia?

–

Tak, to Louis Quinze, Horatio miał go od lat.

–

Hmm, czyli to nie był ów tajemniczy przedmiot, o którym pisał w liście Horatio. Sir Jasper wpatrywał się czubki swoich butów. - Czy w tych okolicznościach masz

jakiś pomysł, kto mógł zabić Welhama? Phyllida wpatrywała się w oczy Lucyfera o głębokim odcieniu błękitu i modliła się, by nie zdradzić narastającej w niej paniki. Nie zdawała sobie sprawy, a przynajmniej nie do momentu, gdy Lucyfer zaczął opowiadać, co się zdarzyło minionej niedzieli, że właściwie miał ją w garści. Jeśli powie ojcu, że ktoś był w domu Horatia już po tym, jak go uderzono, i że jest przekonany, ba, nawet wie, że to ona jest tą osobą... Ojciec natychmiast zorientuje się, że skłamała, i to nie dlatego, że powiedziała nieprawdę, ale że nie powiedziała w ogóle. Domyśli się, że zupełnie do niej niepodobne poddanie się bólowi głowy w niedzielny poranek było zwykłym fortelem i że mogła bez problemu przebiec na skróty przez las i dotrzeć do Manor, nie będąc przez nikogo zauważoną. I że wiedziała, iż nikogo nie powinno być wtedy w domu. To, czego by na pewno nie zrozumiał, to dlaczego - dlaczego to zrobiła, a potem kłamliwie milczała. A to była właśnie ta jedna jedyna rzecz, której wyjawić nie mogła, a tym bardziej nie mogła jemu tego wyjaśnić - zrobi to dopiero wtedy, gdy zostanie zwolniona z przysięgi. W ciemnoniebieskich oczach nie było widać wahania. –

Nie - odpowiedział Lucyfer na zadane mu przez sir Jaspera pytanie. Phyllida oddychała płytko i czekała, zdając sobie sprawę, że on wie i że się

zastanawia, czy ją wydać czy nie, i to przed własnym ojcem, przed jedną z niewielu osób, na których opinii naprawdę jej zależało. Czas płynął bardzo powoli. Jakby z oddali usłyszała ojca zadającego Lucyferowi kolejne, nieuchronne pytanie, które wiedziała, że wreszcie zostanie

zadane i które mogło być brzemienne w skutkach. –

I nie możesz powiedzieć mi już niczego więcej w tej sprawie? Lucyfer wciąż patrzył jej w oczy; kręciło jej się w głowie, ale nagle zdała sobie

sprawę, że musi zastanowić się co dalej - co będzie jeśli nie powie ojcu? –

Nie. Odpowiedź Lucyfera zaskoczyła Phyllidę. Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie

w oczy; wytrzymała jego spojrzenie. Potem Lucyfer spojrzał na sir Jaspera i powiedział: –

Nie mam pojęcia, kto zabił Horacego, ale za pańskim pozwoleniem, chciałbym spróbować się tego dowiedzieć.

–

Ależ oczywiście, oczywiście! - Sir Jasper pokiwał głową. - To szczytny cel powiedział i zmarszczył czoło.

–

Dobry Boże, Jasper! - pochyliła się nad nimi postać lady Huddlesford. Wystarczająco długo przesłuchujesz pana Cynstera. Już pewnie od tego boli go głowa. Lucyfer wstał, sir Jasper także.

–

Nonsens, Margaret. Musimy przecież rozwiązać tę zagadkę.

–

Oczywiście, że musicie! Już dawno niczym nie przejęłam się tak, jak tym morderstwem. Już sama myśl o jakimś nożowniku z Londynu, który niepostrzeżenie pojawia się w wiosce, by zamordować biednego pana Welhama, jest dla mnie wystarczająco przerażająca.

–

Nie ma powodu, by sądzić, że to ktoś z Londynu. Lady Huddlesford wpatrywała się w szwagra szeroko otwartymi oczami.

–

No naprawdę, Jasperze! To przecież taka mała, senna wioska, wszyscy się tutaj znają. Oczywiście, że musiał to być ktoś z zewnątrz. Phyllida wyczuła wahanie ojca, który uparcie trzymał się logiki, co oznaczało,

że w każdej chwili może zwrócić się do niej i zapytać, czy wie o kimkolwiek z miejscowych, kto mógłby życzyć Horatiowi śmierci. Nie wiedziała o nikim takim, ale jej odpowiedź mogłaby niebezpiecznie blisko zbliżyć się do kłamstwa. Z zasady unikała wykrętów i kłamstw, chyba że wymagało tego wyższe dobro. Gdy spojrzała na Lucyfera, natychmiast pomyślała, że i tym razem nie chciałaby postąpić inaczej. Wystarczy tylko spojrzeć, dokąd ją doprowadził! Po pierwsze, dręczyło ją poczucie winy, po drugie, teraz wszystko zależało od niego. Percy zmierzał w ich kierunku wolnym krokiem. Phyllida obserwowała go przez chwilę, potem przeniosła wzrok na Lucyfera. Stanie tuż obok niego nie było najmądrzejszą rzeczą ze strony Percy'ego - gdy patrzyło się na tych dwoje, przy Lucyferze Percy wyglądał chorobliwie blado, jak zniewieściały słabeusz. Poza tym, że miał ziemistą twarz prezentował się całkiem dobrze, niemniej jednak w porównaniu z Lucyferem wyglądał jak człowiek bardzo chory. Ciotka nadal wygłaszała tyradę o tym, że to niemożliwe, by mordercą okazał się ktoś z tutejszych. Phyllida wyczekała do momentu, gdy na chwilę przerwała, żeby wziąć oddech. –

Papo, muszę wpaść do pani Hemmings, by się upewnić, że ma wszystko, czego potrzebuje do przygotowania stypy, i muszę też udać się na chwilę do kościoła, by porozmawiać z panem Filingiem.

Ustami Lucyfera odezwała się jej nemezis* –

Czy mogę pani towarzyszyć, panno Tallent?

–

Uhm... Zastygła w bezruchu jakby przykuta spojrzeniem niebieskich oczu, które

ostrzegało ją, że od tego towarzystwa nie uda się jej uciec. Phyllida przełknęła słowa odmowy i zamiast nich wyraziła uprzejmy niepokój o stan zdrowia Lucyfera, który przez cały czas uśmiechał się, patrząc na nią uparcie. –

Wiem, że obiecałem się nie przemęczać, ale wierzę, że w pani towarzystwie nic mi nie grozi. Zachował jej sekret, teraz musi mu za to zapłacić. Kiwnęła głową.

–

Jeśli ma pan ochotę. Spacer na świeżym powietrzu dobrze panu zrobi.

–

Też tak myślę. Lucyfer ukłonił się ciotce, a potem usłyszał skierowane do niego słowa sir

Jaspera: –

Będziesz mógł rozejrzeć się po okolicy, prawda? -W rzeczy samej. Lucyfer odwrócił się w stronę Phyllidy, a w oczach migotały mu wesołe

iskierki. Uśmiechnął się i eleganckim gestem wskazując na drzwi, powiedział: –

Niech pani prowadzi, panno Tallent.

*Nemezis - bogini zemsty z mitologii greckiej, symbolizująca nieubłaganą sprawiedliwość, karzącą butnych i zuchwałych

Rozdział 3

Phyllida zabrała Lucyfera do posiadłości. Szli drogą przez wieś - spacer przez las byłby dla Phyllidy zbyt niebezpieczny ze względu na towarzystwo drapieżnika, zwłaszcza że teraz miał nad nią taką władzę. Ojciec nie miał oczywiście o niczym pojęcia, a Phyllida mogła nawet iść o zakład, że był pod wrażeniem tego szatana. Gdy tak szli przez oblaną słońcem wieś, a Lucyfer kręcił się koło niej, Phyllida, aczkolwiek niechętnie, musiała przyznać sama przed sobą, że gdyby nie stanowił dla niej aż takiego zagrożenia, to i na niej mógłby wywrzeć wrażenie, bo przecież jeśli chodzi o Horatia, to czuł dokładnie to, co powinien. Jednak sytuacja, w której ktoś mówił jej, co ma robić była dla niej nowa i na dodatek z gatunku takich, których nie lubiła. Lucyfer jednak nie zrobił niczego, czego nie mogłaby mu wybaczyć i dal jej ostateczne ultimatum - albo wyzna mu całą prawdę, albo on powie jej ojcu, że była wtedy w salonie w domu Horatia. Stojąc przed taką alternatywą, Phyllida wolała mu ustąpić. Spojrzała na Lucyfera. Jego czarne włosy lśniły w słońcu mahoniowym odcieniem brązu. –

Zapomniałeś kapelusza.

–

Rzadko noszę kapelusze. I to by było tyle w kwestii rozmowy o kapeluszach. Phyllida szła dalej, a

wioska rozciągała się tuż przed nimi. Lucyfer spojrzał na nią, ale czepek, który miała na głowie, zakrywał jej twarz.

–

Myślę - zaczął, czekając, aż na niego spojrzy - że biorąc pod uwagę, iż stworzyliśmy coś na kształt sojuszu, lepiej będzie, jeśli opowiesz mi o wszystkim, co się wydarzyło po tym, jak mnie znaleziono. Phyllida spojrzała mu prosto w oczy, potem obrzuciła spojrzeniem całą jego

twarz. –

Znalazł cię pan Hemmings, ogrodnik Horatia. Gospodyni, pani Hemmings, udała się na górę myśląc, że jest tam Horatio, a pan Hemmings wszedł do salonu, żeby napalić w kominku. Narobił krzyku, a pan Bristleford, lokaj Horatia, posłał po Juggsa i Thompsona.

–

Żeby aresztować mnie jako mordercę? Czepek Phyllidy przekrzywił się nieco.

–

Bristleford był straszliwie zdenerwowany - myślał, że jesteś mordercą. W piwnicy w gospodzie jest mała cela, gdzie trzyma się więźniów czekających na przewiezienie do sądu. Thompson jest kowalem; użyto jego wozu, aby cię przewieźć.

–

A gdzie ty wtedy byłaś? Spojrzała na niego przelotnie, potem uciekła wzrokiem. Minęła ponad minuta,

nim ponownie się odezwała: –

W łóżku, złożona silną migreną. To właśnie dlatego nie poszłam do kościoła. Zamilkła, ale Lucyfer zaczął zachęcać ją, by mówiła dalej;

–

Pojawiłaś się w pokoju, stanowczo twierdząc, że nie jestem mordercą.

–

Nie wiedziałam, że będziesz to pamiętał.

–

Pamiętam. Jak to się stało, że wtedy tam byłaś?

–

Często pożyczałam od Horatia tomiki poezji. Przeszedł mi ból głowy, pomyślałam więc, że wpadnę do niego po kolejny tomik. Jak tylko doszłam do frontowych drzwi, pojawił się powóz cioci Huddlesford. Zapomniałam, że miała przyjechać właśnie tego dnia, ale wszystko już było przygotowane - tak mi się przynajmniej wydawało.

Po ostatnim zdaniu wypowiedzianym przez Phyllidę Lucyfer naprawdę się zirytował. –

Ale...?

–

Percy i Frederick - nie spodziewałam się, że przyjadą i oni. Zazwyczaj nie zaszczycają nas swoją obecnością.

–

Idę o zakład, że Percy zjawił się tutaj tylko po to, by podreperować zdrowie.

–

Bardzo prawdopodobne, ale ich przyjazd oznaczał, że musiałam czekać, aż nasza służba wróci z kościoła, by móc wydać stosowne polecenia, by przygotowano dodatkowe pokoje. Musiałam zabawiać Percy'ego, Fredericka i ciotkę Huddlesford, zanim zjawili się papa i Jonas.

–

A co się stało potem?

–

Wyszłam tak szybko, jak to tylko było możliwe, ale zanim dotarłam do posiadłości Horatia, ciebie już zabrano.

–

Czy to właśnie jest gospoda? - Lucyfer zatrzymał się gwałtownie, a Phyllida tuż za nim. Stojący obok nich budynek był częściowo drewniany, nieco już zniszczony i trochę zaniedbany, ale wciąż nadający się do użytku.

–

Tak. To jest właśnie gospoda „Pod Czerwonymi Dzwonami".

–

A Juggs to karczmarz - dokończył Lucyfer. Phyllida ruszyła przed siebie.

–

Dostaje zapłatę za trzymanie więźniów, nie powinieneś więc oceniać go zbyt

surowo. Lucyfer nie skomentował ostatnich słów Phyllidy. Zamiast tego zapytał: –

Co stało się potem?

–

Upewniłam się, że posłano już po papę, a potem weszłam do gospody. - Phyllida spojrzała na twarz Lucyfera. - Co z tego wszystkiego pamiętasz?

–

Nie wszystko, ale wystarczająco dużo. Zostałaś ze mną, nim przyjechał twój ojciec, a potem on wrócił do domu i posłał po mnie wóz. A następną rzeczą, którą dokładnie pamiętam, jest... - przez chwilę wpatrywał się jej w oczy, starając się przywołać w myślach wydarzenia poprzedniego dnia. - Pamiętam przebudzenie w godzinie duchów.

–

Cóż, tak, to naprawdę widziałeś wszystko. -Phyllida spojrzała przed siebie i przyśpieszyła kroku.

–

Byłeś niespokojny, ale czaszkę miałeś nienaruszoną, choć faktycznie musiałeś bardzo cierpieć. Phyllida mówiła, a Lucyfer zaczął się jej przyglądać -

dlaczego nie

skorzystała z okazji i mu nie powiedziała, że czuwała przy jego łóżku? Będąc na jej miejscu powiedziałby z pewnością, chociażby po to, by wywołać poczucie wdzięczności i wyrównać rachunki. Przeszli obok szeregu zadbanych domków, minęli zakręt i oto posiadłość Manor była tuż przed nimi. –

Doskonale - odezwał się Lucyfer. - Teraz znam już twoją wersję wydarzeń, ale wiem także, że byłaś w salonie w domu Horatia, zanim ja się tam zjawiłem, i wiem, że byłaś tam po tym, jak mnie uderzono.

–

Nic na ten temat nie wiesz - odparła. Lucyfer spojrzał na nią z wyższością, a ona obserwowała go kątem oka. - Nie możesz rozpoznać jedynie po dotyku, czy to byłam ja, czy nie. Sposób, w jaki na niego spojrzała, był jednocześnie niepewny i gniewny.

–

Mogę - odparł. - Rozpoznałem cię i wiem, że to byłaś właśnie ty.

–

Ale nie możesz być tego pewien.

–

Hmm, może i nie. A może dotkniesz mnie raz jeszcze, tak, żeby zobaczyć, czy jestem pewien. Zatrzymała się i gwałtownie odwróciła twarzą w jego stronę, a w jej oczach

kryły się drobne iskierki... –

Ahoj! Panno Phyllido! Odwrócili się jednocześnie. Barczysty mężczyzna w skórzanym fartuchu i

kamizelce kuśtyka! w ich stronę. –

To kowal?

–

Tak, pan Thompson. Thompson podszedł do nich, spojrzał na Lucyfera i ukłonił się z szacunkiem.

–

Sir. Potem ukłonił się Phyllidzie i ponownie spojrzał na Lucyfera.

–

Chciałem przeprosić, jeśli poobijaliśmy pana nieco, wrzucając go na mój wóz. Oczywiście myśleliśmy, że to pan jest mordercą Horatia, a poza tym niełatwo było pana podnieść; nie chciałbym, żeby miał pan do mnie żal.

–

Nic się nie stało - uśmiechnął się Lucyfer. - Nie tak łatwo mnie poobijać.

–

To dobrze - Thompson odetchnął z wyraźną ulgą i także się uśmiechnął. - To

bardzo dobrze. Chociaż muszę przyznać, że nie został pan zbyt serdecznie powitany we wsi. Dostał pan w łeb i w ogóle... Coś w Phyllidzie drgnęło w środku. Podniosła wzrok i spojrzała na Manor. –

Czy sir Jasper dowiedział się już czegoś o mordercy, sir? - zapytał Thompson. „Nie" Phyllidy nałożyło się na „niczego" Lucyfera, a Phyllida znów

wewnętrznie drgnęła, zdając sobie nagle sprawę, że pytanie nie było skierowane do niej. Lucyfer uśmiechnął się pod nosem i dodał: –

Śledztwo sir Jaspera posuwa się naprzód.

–

Ach, tak... Phyllida stała cierpliwie, a w tym samym czasie Thompson, wskazując na

znajdującą się na drugim końcu drogi kuźnię, zapewnił Lucyfera, że ten zawsze może liczyć na jego pomoc, zarówno przy łamaniu mordercy kołem, jak i przy wleczeniu go końmi. Wreszcie ukłonił się po raz ostatni i poszedł w stronę kuźni. Phyllida ruszyła przed siebie, Lucyfer z niedbałą elegancją kroczył tuż za nią. Mruczał pod nosem: –

A wydaje się, że to takie spokojne miejsce.

–

Zazwyczaj takie właśnie jest. Phyllida spojrzała na Lucyfera, który przygląda! się uważnie wiosce, a

szczególnie widniejącemu na horyzoncie kościołowi. Minęli kaczy staw i jego głośnych mieszkańców, i dotarli wreszcie do bramy Manor. Phyllida otworzyła ją i weszła na podwórze, Lucyfer musiał się pochylić, by nie zahaczyć głową o pędy glicynii zwisające z luku nad bramą. Poprowadziła go wokół niewielkiej fontanny, ale gdy dotarła do werandy, zdała sobie sprawę, że został

gdzieś z tyłu. Odwróciła się i zauważyła, że przygląda się klombowi pełnemu kwitnących peonii, a potem spogląda na róże i lawendę; podniósłszy wzrok, zauważył, że Phyllida nań czeka, przyspieszy! więc kroku. Dołączył do niej już na werandzie, ale odwrócił się, by raz jeszcze spojrzeć na ogród. –

O co chodzi? - zapytała. Lucyfer przez chwilę przyglądał się kobiecie, a potem zapytał:

–

Kto zajmował się ogrodem?

–

Papa już ci mówił - Horatio. Oczywiście pomaga! mu Hemmings - dodała, spoglądając na klomby. - Ale to Horatio zawsze decydował co i gdzie ma rosnąć. Dlaczego pytasz? - zapytała, przyglądając mu się z uwagą. Lucyfer nadal obserwował ogród.

–

Gdy mieszkali w Krainie Jezior, to Marta zajmowała się ogrodem, tylko ona, należał wyłącznie do niej. Mógłbym przysiąc, że Horatio nie rozróżnia malwy od pokrzywy. Phyllida zastanowiła się nad tym jeszcze raz.

–

Cały czas, gdy tu mieszkał, szczególnie wiele uwagi poświęcał właśnie ogrodowi. Lucyfer odwrócił się po chwili; Phyllida zauważyła, że się zamyślił. Weszła do

środka. W domu panowała zupełna cisza; szli powoli i w milczeniu, zatrzymali się dopiero w otwartych drzwiach salonu. Trumna leżała na stole dokładnie nad miejscem, gdzie znaleźli Horatia. Przez chwilę oboje po prostu patrzyli, Phyllida pierwsza przekroczyła próg pokoju, zatrzymując się niecały metr od trumny. Miała wrażenie, że nawet samo oddychanie wymaga od niej sporego wysiłku, a potem

poczuła dotyk długich palców. Chwyciła je instynktownie, a Lucyfer zamknął jej dłoń w swojej, ciepłej i delikatnej. Stanął tuż za nią. Poczuła, że przygląda się jej; skinęła głową, nawet na niego nie patrząc. Phyllida czerpała pociechę ze spokoju malującego się na twarzy Horatia. Ten sam spokój dostrzegła na jego twarzy, gdy znalazła go tutaj, leżącego na podłodze, martwego, tak jakby odejście z tego świata, mimo że tak okrutne i niespodziewane, było dla niego wybawieniem. Może niebo naprawdę istnieje? Lubiła go, szanowała i było jej bardzo smutno i przykro, że odszedł. Nie pożegnała się z nim, a sposób, w jaki opuścił ten świat, nie był czymś, z czym mogłaby łatwo się pogodzić. Horatia zamordowano w wiosce, którą od niemal dwunastu lat tak naprawdę zarządzała ona, a fakt, że to właśnie ona go znalazła i że wtedy już nie żył, tylko potęgował jej gniew. Czuła się tak, jakby pogwałcono i splamiono coś, na co pracowała od lat - bezpieczeństwo i spokój Colyton. Obrazy były jak żywe. Znów poczuła strach, który ogarnął ją tamtego dnia, poczuła przebiegający po plecach dreszcz i paraliżujące przerażenie, gdy uświadomiła sobie, że nie widziała, by ktokolwiek z Manor wychodził... Uniosła głowę i rozejrzała się po pokoju. Na szczęście były to tylko wspomnienia. Wtedy do salonu weszła tylnymi drzwiami od strony holu, przedtem była w kuchni. Nawet z tego miejsca, jeśli ktokolwiek opuściłby dom, z pewnością usłyszałaby go przechodzącego przez hol lub żwirowy podjazd. Nie słyszała niczego. Pokręciła się chwilę po holu, a potem postanowiła poszukać Horatia w salonie. Ile to wszystko mogło trwać? Od jak dawna Horatio nie żył, gdy znalazła jego

ciało? A co, jeśli morderca wcale nie opuścił domu, lecz wciąż przebywał w salonie, gdy tam weszła? Jej uwagę przykuła wnęka pomiędzy regałami niemal na samym końcu pokoju. To było jedyne miejsce, w którym mógł się skryć. On musiał tam być - tylko w ten sposób można wyjaśnić zniknięcie kapelusza. Na pewno minęło trochę czasu między jej wyjściem a chwilą, w której Hemmings przyszedł rozpalić w kominku. Pani Hemmings mogła być wtedy na górze. Niewielka to była dla mordercy okazja by uciec, ale nie przegapił jej. Zniknął kapelusz, zniknął i morderca. Phyllida wstrzymała oddech; ciepło dłoni Lucyfera uspokajało ją. Spojrzała na twarz Horatia i złożyła przysięgę - stanowczą i wiążącą - że znajdzie tego, kto ukrył się między regałami i obserwował ją, gdy weszła do pokoju. Odnajdzie mordercę. Phyllida miała świadomość, że jej niewypowiedziana na głos deklaracja jest niezwykle podobna do tej, poczynionej przez mężczyznę stojącego nie dalej niż pół metra od niej. W słowach Lucyfera skierowanych do jej ojca brzmiała determinacja; Phyllida była przekonana, że Lucyfer tak samo poważnie traktuje swoją obietnicę, jak ona traktuje swoją. Mogliby razem szukać mordercy - razem łatwiej byłoby im osiągnąć sukces. Może się okazać, że dla niej samej, nawet przy całym wsparciu oferowanym jej przez ojca, doprowadzenie mordercy przed wymiar sprawiedliwości jest ponad jej siły i możliwości. Była przekonana, że stojący obok niej rozpustnik, mimo swych podejrzanych talentów i wątpliwych uzdolnień, jest człowiekiem, który potrafi dokonać tego, co sobie postanowi. A więc...

Spojrzała na niego z boku - musi powiedzieć mu o wszystkim, co się wydarzyło, musi także się przyznać, że to ona uderzyła go w głowę. Taka spowiedź nie będzie dla niej niczym przyjemnym, ale on musi to wiedzieć. Bezwzględnie musi też dowiedzieć się o kapeluszu. A to z kolei oznacza, że trzeba natychmiast porozmawiać z Mary Annę. Spoglądając na zasępioną twarz Lucyfera, zdała sobie sprawę z tego, jak trudne do zrealizowania będą ich plany. Stał z na wpółprzymkniętymi oczami -Horatio był mu przecież dużo bliższy niż jej. Wysunęła dłoń z jego dłoni i wyszła z pokoju, zostawiając go samego z jego żalem. Lucyfer usłyszał jej kroki; jakąś częścią świadomości je śledził; poczuł ulgę, gdy usłyszał ją w głębi domu. Pamiętał, że wspominała coś o rozmowie z gospodynią. To go uspokoiło. Znów się zamyślił. Ostatnie pożegnanie - kolejnego już nie będzie. Pozwolił, by wspomnienia przelały się przez jego umysł jak woda przelewająca się przez palce. Ich wspólne zainteresowania, ich sukcesy, wzajemne zrozumienie, długie popołudnia spędzone na tarasie domu wychodzącym na jezioro Windemere. Stare dobre czasy. Wreszcie wziął głęboki oddech, położył rękę na dłoniach Horatia złożonych na piersi i powiedział: –

Idź do Marty pożartować z nią o bratkach. Zemstę zostaw mnie. Zemsta może i jest przywilejem bogów, ale nieraz trzeba im pomóc. Gdy Lucyfer odwracał się, jego wzrok spoczął na półkach pełnych książek.

Przeszedł się zatem wzdłuż regałów, oglądając grzbiety książek to tu, to tam. Niemal na samym końcu pokoju zauważył trzy tomy wystające z półki. Wsunął je na miejsce.

Horatio spędził ostatnie chwile życia wśród swych najcenniejszych zbiorów. Lucyfer stanął przy wysokim oknie i spojrzał na ogród. Usłyszał ciche kaszlnięcie. Odwrócił się. W progu stał szczupły, nieco przygarbiony mężczyzna odziany w płaszcz, i wpatrywał się w trumnę. –

Covey. Przyjmij, proszę, moje najszczersze kondolencje. Wiem, jak bardzo byłeś przywiązany do Horatia, a on do ciebie. Oczy Coveya były pełne łez.

–

Dziękuję panu. Panna Tallent powiedziała mi, że pana tutaj znajdę. Bardzo żałuję, że tym razem spotykamy się w tak tragicznych okolicznościach...

–

To prawda, straszna tragedia. Czy domyślasz się, kto...?

–

Nie. Nie mam bladego pojęcia, żadnego podejrzenia, nic zupełnie... - Gestem pełnym bezsilności wskazał na trumnę.

–

Nie obwiniaj się, Covey. Nie mogłeś przecież wiedzieć, że...

–

Ale gdybym tu został, nic by się nie stało.

–

Oczywiście, że nie - Lucyfer stanął pomiędzy Coveyem a trumną. - Horatio pisał, że odkrył jakiś przedmiot i pragnął uzyskać moją opinię na jego temat. Wiesz może, jaki przedmiot miał na myśli? Covey pokręcił głową.

–

Wiedziałem, że coś odkrył. Sam pan wie, jak się w takich sytuacjach zmieniał oczy błyszczały mu jak u dziecka, które właśnie dostało prezent. Tak właśnie wyglądał przez ostatni tydzień, a już od dawna nie widziałem go tak podekscytowanego.

–

Czy coś ci o tym wspominał?

–

Nie, ale on przecież nigdy nic mi nie mówił o swoich szczególnych znaleziskach, a jeśli już, to nie wcześniej niż wtedy, gdy mógł powiedzieć już wszystko. Wtedy wykładał wszystkie dowody na stół i objaśniał mi je po kolei. - Na twarzy Coveya pojawił się tęskny uśmiech. - Delektował się tym, mimo iż wiedział, że najczęściej rozumiem jedno słowo na trzy. Lucyfer ścisnął Coveya za ramię.

–

Byłeś dla niego dobrym przyjacielem. - Zawahał się na chwilę, a potem dodał: Jestem pewien, że Horatio poczynił odpowiedni zapis w testamencie na twoją rzecz, ale gdyby pojawiły się jakieś problemy, z pewnością uda się je rozwiązać. Horatio życzyłby sobie tego. Covey spuścił głowę.

–

Dziękuję panu. Doceniam pańskie zapewnienie.

–

Aha, jeszcze jedna rzecz. Czy jacyś kolekcjonerzy lub kupcy odwiedzali Horatia w ostatnim czasie? Może Jamieson? Albo Dallwell?

–

Nie, sir. Pan Jamieson zjawił się tutaj kilka miesięcy temu, ale ostatnio go nie widziałem. Od czasu, gdy przenieśliśmy się na południe, pan nie jest... to znaczy, nie był już tak aktywny, jeśli chodzi o handel antykami. Lucyfer się zawahał.

–

Myślę, że przez kilka następnych dni zatrzymam się w Grange.

–

Oczywiście, sir. Jeśli pan pozwoli, wrócę już do swoich obowiązków. Lucyfer potakująco kiwnął głową, zastanawiając się jednocześnie, kto

dziedziczy po Horatiu. Pamiętał rozmowę, w której Horatio kiedyś wspominał o wieloletniej służbie Coveya i jego oddaniu. Odwrócił się znów w stronę okna i

rozmyślał o podekscytowaniu Horatia w ostatnich dniach, o którym wspominał Covey. Gdyby tylko potrafił zrozumieć, dlaczego zamordowano Horatia, wiedziałby, kto to zrobił; znalezienie przyczyny było kluczem do rozwiązania tej zagadki. Możliwe, że tym kluczem był właśnie ów tajemniczy przedmiot, który odkrył Horatio, jako że morderstwo nastąpiło niedługo po odkryciu. Jeśli to właśnie ten przedmiot jest kluczem, oznacza to, że morderca nie pochodzi stąd, dokładnie tak, jak twierdziła lady Huddlesford. Na szczęście wioska leżała na całkowitym odludziu i obcego natychmiast by zauważono. Lucyfer był przekonany, że tego obcego zauważono, może niekoniecznie w samym Colyton, ale na pewno gdzieś po drodze. Odwrócił się i zaczął rozglądać po pokoju. Horatio mógł rozmyślnie zostawić swoje ostatnie znalezisko gdzieś w zasięgu wzroku, wśród swoich zbiorów. Gdy Phyllida wróciła do salonu, ujrzała Lucyfera z uwagą przyglądającego się halabardzie, właśnie tej, która poważnie uszkodziła mu głowę. Spojrzał na Phyllidę i zapytał: –

Czy to zawsze stało tutaj, za drzwiami?

–

Tak mi się wydaje. Przez chwilę przyglądał się Phyllidzie, a potem wrócił do uważnego

studiowania ostrza halabardy. Uniósł halabardę, po chwili puścił tak, by w momencie, gdy upadała, móc pochwycić ją drugą ręką. Cały czas obserwował jej ostrze. –

Pomyślałem sobie, że gdyby upadła lub gdyby rozmyślnie nią uderzono...

–

To wtedy powinna rozłupać ci czaszkę na pół -Phyllida nie chciała nawet o tym myśleć.

–

Najwyraźniej uderzyła cię ta część tutaj - wskazała palcem na zaokrąglony fragment.

–

Tak myślisz? - uniósł halabardę obiema rękoma i postawił ją w pionie. - Jak to się stało, że upadła? -zapytał, patrząc na Phyllidę, która spojrzała mu prosto w oczy i nie odezwała się ani słowem. Lucyfer także patrzył jej w oczy, pozwalając, by napięcie narastało coraz bardziej i bardziej. Uniosła brodę.

–

Muszę iść do kościoła, by zająć się kwiatami na pogrzeb i porozmawiać z wikarym. Jeśli chcesz, możesz tutaj zostać. Lucyfer odstawił halabardę na miejsce,

–

Pójdę z tobą - powiedział. Pożegnał się już przecież z Horatiem. Gdy szli przez ogród, Phyllida była spokojna i niezbyt rozmowna. Kiedy mijali

fontannę, Lucyfer przystanął. –

Kwiaty do kościoła... - powiedział. - Weź peonie, to ulubione kwiaty Marty. Phyllida także przystanęła; spojrzała najpierw na Lucyfera, potem na kwiaty,

wreszcie kiwnęła głową i poszła dalej. Przeszli przez drogę i skierowali się do wsi. Otaczał ich bezmiar zielonych pól i łąk, na których pasły się owce i który ciągnął się w górę aż po szczyt wzgórza, na którym stał kościół. Lucyfer dostosował tempo marszu do Phyllidy i odetchnął głęboko. Powietrze było czyste i świeże. Słabły już zapachy i dźwięki ciepłego czerwcowego popołudnia. Ustępował także ból głowy, a w tej chwili spacer był jedyną dostępną rozrywką. Lucyfer był zaintrygowany, ale sam do końca nie wiedział dlaczego, a nawet

gdyby wiedział, nie był pewny, czy potrafiłby to zaakceptować. Jak dotąd zdecydowanie wolał kobiety szczodrzej obdarzone przez naturę, ale tym razem nie pozostał obojętny na skromne wdzięki panny Phyllidy Tallent. Los zakpił sobie z niego, skoro aż tak poruszyła go delikatna, inteligentna i uparta dziewica, i to na dodatek taka, która w żaden sposób nie próbowała zainteresować go swoją osobą. Zdaje się, że cios w głowę był znacznie silniejszy, niż mu się wydawało. Niezależnie jednak od powodu, spacer z nią sprawiał, że stawał się coraz bardziej świadom wpływu, jaki miała na niego panna Tallent, szczególnie zaś w chwilach, gdy bryza sprawiała, że fałdy sukni przylegały do jej nóg i pośladków lub gdy podwiewało jej rąbek sukni, ukazując zgrabne kostki. W jej smukłej figurze znajdowały się pokłady utajonej energii, którą on, a przynajmniej nieposkromiona piracka część jego osobowości, natychmiast rozpoznawał. Zaklinał wiatr, by jeszcze mocniej przyciskał materiał do jej ciała, potem zaś błagał, by przestał. Wspinaczka na wzgórze przyniosła mu ulgę w bólu głowy i nasilenie bólu w stawach - chyba jednak nieukojony ból był mu przeznaczony. Lucyfer odetchnął rześkim powietrzem, spojrzał daleko przed siebie i zamyślił się. Phyllida wprowadziła go do kościoła i od razu skierowała się do ołtarza, obok którego stał wysoki wazon; podniosła go i przez otwarte drzwi weszła do niewielkiej zakrystii, Lucyfer zaś usiadł w jednej z kościelnych ławek. Mały kościółek ładnie ozdobiono rzeźbami i witrażami, szczególnie okno w wykuszu nad głównym wejściem stanowiło przyjemny dla oka widok. Wnętrze było jak najbardziej odpowiednie na pogrzeb Horatia, który na pewno doceniłby jego piękno. Phyllida drgnęła, gdy duże dłonie dotknęły jej rąk, kiedy próbowała podnieść

duży wazon. –

Ja to zrobię. Odsunęła się nieco. Jego wibrujący głos zdawał się wędrować po jej

kręgosłupie w górę i w dół, i poruszać każdy nerw. Nie odzywając się ani słowem, poprowadziła go w kierunku zakrystii, a stamtąd tylnymi drzwiami na zewnątrz. Wskazała na stos zwiędniętych kwiatów. –

Po prostu je tam wrzuć. Zrobił to, o co prosiła. Phyllida wyjęła wazon z jego rąk, a on bez jednego

słowa prośby z jej strony zaczął pompować wodę ze znajdującej się za kościołem pompy, by mogła opłukać naczynie. Kiwnąwszy w podziękowaniu głową, wycofała się do zakrystii, chwyciła ściereczkę i zaczęła żwawo polerować porcelanową powierzchnię. Lucyfer stanął w progu, niemal całkowicie zasłaniając światło. Oparł się o framugę i obserwował Phyllidę. Nagle zakrystia wydała się bardzo mała, a świadomość tego, że oboje znajdują się w tak niewielkim pomieszczeniu, sprawiła, że Phyllidzie przebiegły ciarki po plecach. –

Pogrzeb odbędzie się jutro wczesnym popołudniem. Najpierw zajmę się kwiatami, przy takiej pogodzie bardzo szybko więdną - paplała Phyllida. Nigdy wcześniej nie zdarzało się jej paplać! - Szczególnie jeśli nie zostaną zerwane przed wschodem słońca, a najpóźniej przed południem, gdy słońce jest już wysoko.

–

Czy to znaczy, że bladym świtem będziesz zajmowała się kwiatami? Chciała na niego spojrzeć, ale nie zrobiła tego.

–

Oczywiście, że nie. Nasz ogrodnik doskonale wie, kiedy i w jaki sposób je zerwać.

–

Aha, czyli nie musisz wstawać zbyt wcześnie. Sposób, w jaki wypowiedział te słowa, głębokie echo pobrzmiewające w jego

głosie, nadało jego słowom pełne znaczenie. Phyllida na moment zamarła z rękoma na wazonie, a potem wstrzymała oddech, chwyciła wazon, postawiła go na półce i odwróciła się w stronę Lucyfera. Była pewna, że zachowała wyraz twarzy pełen spokojnej wyższości, niewzruszony, lecz jednocześnie pogodny. Nikomu w wiosce nigdy nie udało się zajrzeć pod tę maskę, którą przybierała, która ją chroniła - dzięki temu, co się pod nią kryło, mogła bez przeszkód zarządzać wioską. Jednak jego spojrzenie skupiło się na jej oczach; przez nie mógł zajrzeć głębiej, dostrzec więcej, a ona wcale nie czuła się z tym dobrze. –

Muszę porozmawiać z wikarym, panem Filingiem. Biorąc pod uwagę twój stan zdrowia, myślę, że powinieneś chwilę odpocząć. Najlepiej usiądź w kościele, panuje tam przyjemny chłód. Zabiorę cię, gdy będę wracała. Lucyfer nie przestawał przyglądać się jej twarzy, ani wpatrywać w oczy. Po tej

wytrącającej z równowagi chwili spojrzał w bok ponad lewym ramieniem Phyllidy. –

Czy to dom wikarego?

–

Tak, to właśnie plebania. Odsunął się od framugi, ale to nie zmniejszyło poczucia Phyllidy, że jest w

pułapce. –

Pójdę z tobą. Wciągnęła powietrze głęboko w płuca i wstrzymała oddech. W takiej sytuacji z

każdym innym zaczęłaby się kłócić, ale w jego głosie wyczuła pewien podtekst - że nie miała najmniejszych szans, by na niego wpłynąć, przynajmniej nie bez wałki, a walka byłaby zbyt niebezpieczna. –

Jak chcesz. Lucyfer odsunął się nieco, a Phyllida przeszła obok, wychodząc wprost na

zalane słońcem podwórze. Skierowała się na wiodącą w dół ścieżkę prowadzącą na plebanię, ukrytą w kotlinie tuż poniżej grani. Zamknąwszy za sobą drzwi zakrystii, Lucyfer podążył za dziewczyną. Jego zamiarów nie można było z niczym pomylić. Wiedział, że Phyllida coś ukrywa. Zamierzał denerwować ją tak bardzo, jak to tylko możliwe, chodząc za nią krok w krok i,to tak długo, aż wyjawi mu swój sekret, albo aż sam go odkryje. Według Phyllidy to drugie rozwiązanie byłoby tylko niepotrzebnym kuszeniem losu. Jak szybko uda się jej zobaczyć z Mary Annę? Lucyfer podążył za Phyllida na plebanię, a idąc za nią, cały czas miał świadomość jej gibkości i wdzięku oraz lekkości, z jaką się poruszała. Jego zmysły były niemal przesiąknięte rozważaniami na temat jej kobiecości; zauważyła to i uznała za coś nie całkiem normalnego, coś niezmiernie pożądanego i niezwykle ulotnego. Lucyfer zastanawiał się, dlaczego nie chciała, by towarzyszył jej w czasie spotkania z wikarym; w tej samej chwili wikary zauważył idących w jego stronę gości. Czekał w otwartych drzwiach. Jasnowłosy, blady mężczyzna o drobnej sylwetce, odziany w pedantycznie zadbane ubranie, wyglądał na dżentelmena estetę. Przywitał Phyllidę ciepłym uśmiechem, wyraźnie zdradzającym wieloletnią przyjaźń.

–

Dzień dobry, panie Filing. Proszę pozwolić, że przedstawię pana Cynstera, przyjaciela Horatia.

–

Naprawdę był pan przyjacielem Horatia? - Filling wyciągnął rękę w stronę Lucyfera, a ten ją uścisnął. -Tak smutne zdarzenie. Znalezienie nieżyjącego Horatia musiało być szokiem. - Lucyfer pochylił głowę. -Jak już pan na pewno wie, pogrzeb odbędzie się jutro rano. Może jako stary przyjaciel Horatia chciałby pan wygłosić mowę pogrzebową? Lucyfer zastanowił się chwilę, a potem potrząsnął głową.

–

Obawiam się, że po ciosie w głowę nie będę w stanie tego zrobić, a poza tym, szczerze powiedziawszy, myślę, że przez ostatnie trzy lata związek z tutejszymi ludźmi byt dla Horatia istotniejszy niż starzy znajomi kolekcjonerzy - odparł Lucyfer. Był również przekonany, że lepiej przysłuży się zmarłemu, obserwując uważnie wszystkich obecnych na pogrzebie.

–

Rozumiem, rozumiem - pokiwał głową pan Filing. - Cóż, zatem jeśli nikt się temu nie sprzeciwi, to sam wygłoszę mowę. Horatio i ja często spędzaliśmy wieczory nad szklaneczką porto. Miał wspaniałą kolekcję tekstów dotyczących interpretacji Pisma Świętego i był tak uprzejmy, by pozwolić mi w nich szperać. To prawdziwy dżentelmen i uczony - o tym właśnie powiem jutro w czasie pogrzebu.

–

Bardzo trafne. Lucyfer spojrzał na Phyllidę i czekał, pan Filing zrobił dokładnie to samo.

Phyllida była spokojna, ale gdy zwracała się do wikarego, spojrzenie miała czujne. –

Jest jeszcze wiele spraw organizacyjnych, które musimy omówić z panem Filingiem.

Lucyfer skinął głową tak, jakby udzielał jej głosu. Odwrócił się nieco bokiem i rozejrzał po okolicy. –

Rozmowa zajmie nam kilka minut. Może odpoczniesz na tamtej ławeczce? Ławeczka znajdowała się mniej więcej w połowie zbocza i wychodziła na

staw; była na tyle daleko, że nie usłyszałby nic z toczącej się tam rozmowy. Lucyfer zmarszczył czoło i spojrzał na Phyllidę. –

Chyba będzie lepiej, jeśli wszyscy razem tam zejdziemy. Tak na wszelki wypadek, gdyby po drodze zakręciło mi się w głowie. Wyczuł jej zdenerwowanie; oczy natychmiast rozbłysnęły jej gniewem, ale

pochyliła głowę i zachowała chodny, obojętny wyraz twarzy - idealna maska. Filing spoglądał raz po raz, to na Lucyfera, to na Phyllidę; wyczuł jakieś napięcie, ale nie potrafił dokładnie go określić; nie mógł dostrzec tego, co działo się pod przybraną przez nią maską. Lucyfer zastanawiał się, dlaczego on sam mógł i chciał spojrzeć znacznie głębiej i wiedzieć więcej. Phyllida zwróciła się do Filinga: –

Jeśli chodzi o kwiaty na jutro... Lucyfer skupił się na obserwowaniu wioski, raczej nie koncentrował się na

temacie toczącej się rozmowy. Zdawało się, że w kwestii kwiatów naprawdę jest wiele do omówienia. Phyllida ciągnęła dalej, ale o ile ton jej głosu nie zmienił się ani na jotę, to temat owszem. –

I w ten właśnie sposób dochodzimy do kolejnych spraw... Lucyfer powstrzymał cyniczny uśmiech. Była naprawdę dobra, ale na

nieszczęście dla niej on był lepszy.

–

Wszystko jest już na miejscu, jak się domyślam? - ciągnęła Phyllida. Lucyfer kątem oka dostrzegł, że Filing potakująco kiwnął głową, a zaraz potem zerknął na niego. - I rozumiem, że nie przewiduje pan żadnych trudności w przekazaniu ich tym, którzy na to zasługują?

– –

Nie - wymamrotał Filing. - Wygląda na to, że wszystko jest już jasne. To dobrze. Następne wyjście odbędzie się zgodnie z planem. Otrzymałam list potwierdzający, że w planach nie zaszły żadne zmiany. Mógłby pan przekazać tę informację wszystkim zainteresowanym?

–

Oczywiście.

–

I proszę im także przypomnieć, że grupa musi się zebrać na czas, nie możemy czekać na maruderów. Jeśli nie pojawią się od razu na początku wtedy naprawdę nie będziemy mogli dołączyć ich do grupy i stracą wszelkie korzyści wynikające z wyjścia. - Filing kiwnął głową. - Sugeruję, że jeśli ktokolwiek będzie chciał spierać się o ten punkt, to w takiej sytuacji powinien pomówić z Thompsonem. Phyllida zerknęła na Lucyfera i wyprostowała się. - Dobrze, widzimy się więc jutro. Lucyfer także spojrzał na Phyllidę, a później ukłonił się na pożegnanie Filingowi. Phyllida wskazała ręką na wioskę.

–

Powinniśmy już wracać. Naprawdę musisz odpocząć - ty i twoja głowa. Lucyfer podążył za nią; wolno zeszli ze wzgórza. O co, na Hadesa, chodziło tej kobiecie? Lucyfer przypuszczał, że zamiarem Phyllidy było przekonanie go, iż omawiała

z Filingiem jakąś wycieczkę dla parafian. Mógłby w to uwierzyć, gdyby tak uparcie

tego przy nim nie powtarzała. Umknęła mu właściwa interpretacja, nie był jednak w stanie uwierzyć, że jest w tym coś haniebnego lub niezgodnego z prawem. Ostatecznie Phyllida była przecież córką sędziego, oddaną pracy na rzecz dobra, a i Filing w sposób oczywisty i widoczny dla każdego byi człowiekiem uczciwym, o silnym kręgosłupie moralnym. Dlaczego więc Phyllida nie chciała by i on, Lucyfer, wiedział o co w tym wszystkim chodzi? Gdyby była młodsza, pomyślałby, że chodzi tu o jakieś żarty, ale ona nie tylko była już na to zbyt dorosła, ale także jej zachowanie skłaniało się ku mądremu, dojrzałemu sprawowaniu rządów w wiosce. To nie była nieodpowiedzialna pannica. Wrażenie tajemnicy spowijające osobę Phyllidy zdawało się pogłębiać. Z każdym krokiem w Lucyferze narastała chęć, by złapać ją gdzieś na osobności, przyprzeć do muru i trzymać tak, aż wyjawi mu wszystko, co chciał wiedzieć. Spojrzał na Phyllidę i miał okazję podziwiać jej twarz w całej okazałości, uniosła ją bowiem do słońca, a wiatr plątał wstążki przy czepku. Upajał się jej urodą, zdecydowaniem bijącym z twarzy i wyzwaniem ukrytym w arogancko uniesionej brodzie. Przyglądając się jej, musiał przypomnieć sam sobie, że Phyllida jest dobrze wychowaną panienką oraz dziewicą - nie stanowi więc dla niego łatwego łupu. To nie jest kobieta, z którą mógłby poflirtować. Najpierw odkryje jej sekret, a potem będzie musiał pozwolić jej odejść. Weszli na drogę. Dostrzegli przed sobą powóz, a siedzący w nim ludzie postawny dżentelmen i starsza pani - cierpliwie czekali, by móc z nimi porozmawiać. –

Sir Cedric Fortemain i jego matka, lady Fortemain - wyjaśniła Phyllida półgłosem.

–

A kim oni są? - zapytał Lucyfer.

–

Leżąca za wzgórzem obok kuźni posiadłość Ballyclose należy do Cedrika. Zbliżyli się do powozu. Sir Cedric, mniej więcej trzydziestoletni i nieco już

tęgawy mężczyzna o rumianej twarzy i przerzedzonych włosach, wstał i ukłonił się Phyllidzie, a potem uścisnął jej dłoń. Phyllida dokonała prezentacji; Lucyfer ukłonił się towarzyszącej Cedrikowi damie, a jemu samemu uścisnął dłoń. –

Słyszałem, to pan jako pierwszy zobaczył ciało Horatia, panie Cynster powiedziała lady Fortemain.

–

Doprawdy szokujące zdarzenie! - odezwał się Cedric. Przez kilka chwil prowadzili niezobowiązującą rozmowę o Londynie i

pogodzie, ale Lucyfer zauważył, że Cedric co jakiś czas zerka na stojącą po jego lewej stronie Phyllidę. Komentował wszystko w niebywale protekcjonalny sposób i wdawał się w zbędne szczegóły. Gdy Phyllida, która do tej pory stała spokojnie i raczej obojętnie, zrobiła krok w tył jakby chciała odejść, Cedric zwrócił na siebie jej uwagę. –

Cieszę się, moja droga, że nie wędrujesz po wsi sama. Bez wątpienia morderca Horatia wciąż jest w okolicy.

–

W rzeczy samej! - lady Fortemain uśmiechnęła się do Lucyfera. - Co za ulga widzieć, że ma pan oko na naszą drogą Phyllidę. Bylibyśmy doprawdy zdruzgotani, gdyby coś stało się naszemu skarbowi! Słowa lady Fortemain potwierdził promienny, pełen aprobaty uśmiech Cedrika

oraz nieładny grymas skarbu. –

Musimy już iść - odezwał się skarb.

Lucyfer ukłonił się lady Fortemain, wymienił ukłony z Cedrikiem i podążył za Phyllida, która przeszła właśnie na drugą stronę drogi i szła wzdłuż płotów przed domami. –

Dlaczego lady Fortemain uważa cię za skarb? -zapytał.

–

Ponieważ chce bym wyszła za mąż za Cedrika i ponieważ jakiś rok temu pomogłam jej znaleźć pierścionek, który zgubiła w czasie Balu Łowieckiego. Aha, i jeszcze raz udało mi się zgadnąć gdzie ukrywa się Pommeroy, ale to było lata temu.

–

Kto to jest Pommeroy?

–

Młodszy brat Cedrika - powiedziała Phyllida, a po chwili dodała jeszcze: - Jest znacznie gorszy niż Cedric. Usłyszeli za plecami turkot kół; oboje zwolnili kroku, odsuwając się jeszcze

bardziej na bok drogi. Minął ich powóz; dama o surowej twarzy i kamiennym spojrzeniu przyglądała im się wyniośle. Gdy pojazd odjechał, zdziwiony Lucyfer uniósł brwi. –

Kim była ta zwiastunka promiennego słońca i radości? - zapytał, jednocześnie zauważając, że usta Phyllidy drgnęły.

–

Jokasta Smollet.

–

Któż to taki?

–

Siostra sir Basila Smolleta.

–

A kim jest sir Basil?

–

Mężczyzną, który właśnie się do nas zbliża. To właściciel Highgate, posiadłości znajdującej się w górze drogi, obok plebanii.

Lucyfer uważnie przyglądał się mężczyźnie, o którym była mowa. Był schludnie, a nawet surowo ubrany, mniej więcej w tym samym wieku co Cedric, ale o ile wyraz twarzy Cedrika był choleryczny, lecz mimo to otwarty, o tyle twarz Basila nie zdradzała żadnych uczuć. Dotknął ronda kapelusza w geście powitania; Phyllida przedstawiła ich sobie, a panowie uścisnęli sobie dłonie. –

Wszystko to straszna sprawa. Doprowadziła wszystkich mieszkańców do wściekłości. Nikt z nas nie spocznie, póki nie złapiemy tego łajdaka. Proszę przyjąć moje kondolencje z powodu śmierci przyjaciela. Lucyfer podziękował. Ukłoniwszy się obojgu uprzejmie, Basil odszedł w

swoją stronę. –

Drobiazgowy człowiek - wymamrotał Lucyfer.

–

To prawda - zgodziła się Phyllida, ruszając znów przed siebie; po chwili zwolniła. - O, nie! - wymamrotała przez zaciśnięte zęby; równie dobrze mogła zakląć. Lucyfer przyglądał się przyczynie jej konsternacji. W ich kierunku szedł rudy dwudziestokilkuletni mężczyzna i wyglądało na to, że zmierza w ich kierunku w określonym celu. Byl nieco tylko wyższy od Phyllidy, skromnie ubrany w sztruksowe bryczesy i buty do jazdy konnej, a na ramiona miał narzuconą luźną marynarkę z klapami. Phyllida uniosła brodę i zdecydowanie ruszyła przed siebie.

–

Dzień dobry, panie Grisby - powiedziała i pochyliła głowę, jednoznacznie pokazując, że nie ma zamiaru się zatrzymywać. Grisby natomiast zatrzymał się dokładnie naprzeciw niej. Phyllida także się więc zatrzymała i odwróciwszy się w

stronę Lucyfera, dokonała prezentacji. - Panie Cynster, proszę pozwolić przedstawić sobie pana Grisby'ego. Lucyfer ukłonił się jak gdyby nigdy nic, Grisby zawahał się, a potem uprzejmie odwzajemnił uśmiech. Następnie zaś znów spojrzał na Phyllidę. –

Panno Tallent, proszę pozwolić mi odprowadzić panią do domu. - W spojrzeniu, które rzucił Lucyferowi, widać było z trudem skrywaną niechęć. - Dziwię się, że w sytuacji, gdy wyposażony w nóż morderca nie został jeszcze schwytany, sir Jasper nie zakazał pani wędrówek po wsi.

–

Mój ojciec...

–

Nigdy nic nie wiadomo - zakończył sentencjonalnie Grisby i próbował wziąć Phyllidę pod ramię, ale ta przysunęła się bliżej Lucyfera, który podał jej ramię, położył swą dłoń na jej dłoni i jeszcze mocniej do siebie przysunął. Minął mu zaraz dobry humor, gdy dostrzegł spojrzenie Grisby'ego.

–

Zapewniam pana, panie Grisby, że w mojej obecności pannie Tallent nie zagrażają zbrodniarze wyposażeni w noże, ani żadni inni. - Lucyfer tylko czekał na jakiś znak ze strony Phyllidy, że mogą już odejść; gdyby nie miał pewności, że Phyllida da mu sygnał, pan Grisby już kąpałby się w stawie. - Właśnie wracamy do Grange. Może pan być spokojny, że oddam pannę Tallent całą i zdrową w ręce jej ojca. Grisby zarumienił się.

–

Proszę nam wybaczyć - powiedział Lucyfer i ukłoniwszy się Grisby'emu, skierował się w stronę posiadłości sir Jaspera, z troską zajmując się wyniosłą Phyllida. Obejmował ją i szedł tak blisko, że suknią dotykała jego wysokich

butów. Czuł, że drżą jej palce przykryte jego dłonią, ale po chwili uspokoiła się. Szli dalej. –

Dziękuję.

–

Cała przyjemność po mojej stronie. Kim właściwie jest ten Grisby, poza tym, że jest niewrażliwym osobnikiem?

–

Właścicielem posiadłości Dottswood położonej powyżej plebanii i Highgate.

–

Czyli jest dość zamożnym ziemianinem?

–

Między innymi. Obrzydzenie w głosie Phyllidy dało Lucyferowi pewną wskazówkę.

–

Czy mam rozumieć, że i on jest pretendentem do twojej ręki?

–

Wszyscy oni są: Cedric, Basil i Grisby. Obrzydzenie nie zniknęło z tonu jej głosu; Lucyfer zmarszczył czoło.

–

Czyli utorowałaś sobie drogę wśród miejscowych. Rzuciła mu pełne pogardy spojrzenie, takie, którego nie powstydziłaby się

nawet jego ciotka księżna wdowa St. Ives, a potem uniosła wysoko głowę i patrzyła przed siebie. Błonie kończyły się na wprost nich, w miejscu, gdzie droga prowadząca na cmentarz i do kuźni zbiegała się z drogą prowadzącą do wsi. Wzdłuż węższej stały niewielkie domki, większe wprawdzie niż chałupy we wsi, ale nie tak duże i okazałe jak dwory w posiadłościach Manor czy Grange. Każdy dom miał własny ogródek otoczony płotem i bramę. Z najbliższej bramy wyszedł mężczyzna; miał na sobie bryczesy, pończochy, buty na wysokim obcasie i szedł drogą w ich kierunku. Jego marynarka w kolorze

butelkowej zieleni i żółto-czarna chusta zawiązana w luźną kokardę oraz peruka sprawiały, że niewątpliwie był on najbarwniejszą postacią, jaką Lucyfer widział w ciągu ostatnich kilku lat. Spojrzał na Phyllidę. Patrzyła przed siebie, ale była tak głęboko zamyślona, iż zdawało się, że niczego nie dostrzega; mimo wszystko zauważyła jednak zmierzającego ku nim kolorowego dżentelmena. –

Waham się, czy zapytać, ale czy i ten dżentelmen po naszej prawej stronie jest jednym z konkurentów do twej ręki? Ocknęła się z zamyślenia.

–

Bogu dzięki, nie. Niestety to najlepsze, co mogę o nim powiedzieć. Nazywa się Silas Coombe.

–

Zawsze tak się ubiera?

–

Słyszałam, że gdy był młodszy, ubierał się jak dandys, a teraz zadowala się przyjmowaniem wszelkich skrajności, jakie oferuje dzisiejsza moda, i noszeniem ich wszystkich jednocześnie.

–

Człowiek niezależny?

–

Żyje ze spadku. To, co najbardziej interesuje go w życiu, to pozerstwo. I czytanie. Zanim sprowadził się tutaj Horatio, to właśnie Silas posiadał największą bibliotekę w okolicy.

–

Czyli on i Horatio przyjaźnili się?

–

Nie, wręcz przeciwnie. Phyllida zamilkła, a mężczyzna zbliżył się do nich. Przeciął róg błoni, nie

zaszczycając Lucyfera i Phyllidy nawet jednym spojrzeniem. Gdy zostawili wioskę za sobą, Phyllida wróciła do przerwanego wątku:

–

Tak naprawdę Silas jest najprawdopodobniej jedyną osobą w okolicy, o której można powiedzieć, że szczerze nienawidziła Horatia.

–

Nienawidził Horatia? Horatio nie był kimś, kogo można było nienawidzić zdziwił się Lucyfer.

–

Mimo wszystko. Widzisz, przez wiele lat Silas głośno mówił o sobie jako o znanym antykwariuszu-bibliofilu. Myślę, że to było jego ambicją, a tutaj nikt nie śmiał zagrozić jego pozycji. Oczywiście nikogo to nie obchodziło poza samym Silasem. A potem pojawił się Horatio i natychmiast stał się legendą. Zbiór Horatia przyćmi! i zepchną! na drugi plan zbiory Silasa, a poza tym Silas nie wiedział o książkach tak wiele jak Horatio. Nawet dla nas, niespecjalnie się na tym znających, różnica była oczywista. Horatio był prawdziwym miłośnikiem książek, Silas tylko nędzną imitacją. Dotarli do Grange. Gdy przechodzili przez bramę, Phyllida uwolniła dłoń z

uścisku Lucyfera i spojrzawszy na niego, zapytała: –

Nie myślisz chyba, że...

–

Sam nie wiem, co mam myśleć. W tej chwili tylko zbieram informacje.

–

Silas jest tak zniewieścialy, że raczej nie uważałabym go za silnego mężczyznę.

–

Słabeusze także potrafią skutecznie zabijać, a gniew może dodać sił nawet tym nieudolnym.

–

Przypuszczam... - zaczęła, marszcząc czoło. -Ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić Silasa dźgającego kogoś nożem. Lucyfer milczał przez chwilę, wreszcie zapytał:

–

Jak więc myślisz, kto zabił?

Pytanie zawisło między nimi. –

Nie wiem. Patrzyli sobie w oczy, ale to ona odwróciła się pierwsza. Uniosła głowę i

poszła w stronę domu; Lucyfer podążył za nią. –

Powiedz mi, ilu tu jeszcze mieszka ludzi takich jak na przykład Fortemainowie, którzy znali Horatia z towarzyskich spotkań?

–

Niezbyt wielu. Poznałeś już mniej więcej połowę z nich. Naprawdę myślisz, że to ktoś z miejscowych?

–

Horatia zabił ktoś, kogo on dobrze znał, ktoś, kogo dopuścił blisko siebie, na wyciągnięcie ręki. Nie było żadnych śladów walki. Phyllida przypomniała sobie, jak wyglądał salon Horatia w chwili, gdy

znalazła go tam nieżywego. Lucyfer miał rację. –

Ale mógł to też być ktoś z zewnątrz, kogo Horatio znał, na przykład jakiś kolekcjoner.

–

Jeśli tak było, to na pewno się tego dowiemy. Popytam we wszystkich miasteczkach w okolicy. Dalej szli już w milczeniu. Phyllida czuła, że Lucyfer jej się przygląda.

Przeszli w milczeniu kolejne czterdzieści metrów, gdy wreszcie Lucyfer zapyta!: –

Może to niezbyt taktowne pytanie, ale dlaczego, przy tej ilości kandydatów nie jesteś jeszcze zamężna? Spojrzała mu w oczy, ale nie dostrzegła w nich niczego poza zwykłą

ciekawością. Pytanie w rzeczy samej było impertynenckie, ale odpowiedziała na nie bez najmniejszych oporów.

–

Dlatego, że każdy mężczyzna, który prosił mnie o rękę, chciał mnie poślubić, ponieważ miał w tym jakiś cel, i dlatego, że gdybym została jego żoną, poprawiłoby to jego byt. Dla Cedrika i Basila poślubienie mnie byłoby rozsądne doskonale się do tego nadaję, ponieważ znam miejscowych i z zamkniętymi oczami potrafiłabym zarządzać ich posiadłościami. Dla Grisby'ego poślubienie mnie byłoby krokiem w górę na drabinie społecznej, a on w tej kwestii jest bardzo ambitny.

–

A ty nie masz żadnych życzeń, żadnych wymagań co do małżeństwa? Nie ma niczego, co oni mogliby dać tobie? Phyllida pokręciła głową.

–

Wszystko, co mogą mi zaoferować, to posiadłość i pozycja - i jedno, i drugie już mam. Po co więc wychodzić za mąż, skoro i tak nie zyskałabym na nim tego, czego pragnę? Lucyferowi drgnęły kąciki ust.

–

Trzeźwo myślisz. W tonie jego głosu znów pojawiło się to niebezpieczne mruczenie, a w jego

oczach było coś, czego nie rozumiała, szła więc przed siebie, starając się na niego nie patrzeć. Dom był już niedaleko, gdy Lucyfer zatrzymał Phyllidę, kładąc jej dłoń na ramieniu. –

Co się tak naprawdę wtedy stało? Phyllida wytrzymała to spojrzenie, zastanawiając się, czy

powinna

odpowiadać; wszystko albo nic - widziała go już w tak różnych sytuacjach, by

wiedzieć, że jeśli się przyzna, że była wtedy w salonie Horatia, będzie musiała opowiedzieć mu wszystko od początku do końca - nie pozwoli jej niczego zachować w sekrecie. Pierwszy raz w życiu wątpiła w swą umiejętność oparcia się mężczyźnie. Ten mężczyzna to ktoś więcej - coś jakby inny gatunek, którego nigdy wcześniej nie spotkała. Była wystarczająco dorosła i wystarczająco mądra, by dostrzec różnicę i by zrozumieć, że sprzeciwianie się mu nie byłoby najmądrzejszą rzeczą na świecie. Oczywiście niesprzeciwianie mu się jest już rażąco niemądre, ale tak po prostu musiało być. Nie złamie raz danego słowa. Mogłaby mówić niejasno i wykręcać się od odpowiedzi w dobrej wierze, ale złożona przysięga jest ostateczna, a słowo dane przyjacielowi nienaruszalne. –

Nie powiem ci, jeszcze nie teraz. - Odwróciła się, ale zatrzymał ją, chwytając za łokieć. Wrzała z gniewu. Spojrzała mu w oczy i powiedziała: - Ja dotrzymałam umowy.

–

Jakiej umowy? - Lucyfer zamrugał.

–

Nie powiedziałeś papie, że uważasz, iż byłam wtedy w salonie w domu Horatia, a ja zabrałam cię na spacer po wsi, przedstawiłam cię znajomym Horatia i odpowiadałam na twoje pytania. Lucyfer skrzywił się, ale ten gest był bardziej widoczny w jego oczach niż na

twarzy. Nadal ją trzymał, ale Phyllida nie miała zamiaru się wyrywać. Wpatrywał się w jej oczy, a ona pozwalała mu na to. Z emocjonalnego punktu widzenia nie miała nic do ukrycia. –

I myślisz, że dlatego wprosiłem się na ten spacer?

–

Z tego właśnie powodu - żeby zbić mnie z tropu. Czy jest jeszcze jakiś inny powód? Puścił ją, ale wciąż na nią patrzył.

–

A nie mogłem po prostu chcieć spędzić trochę czasu w twoim towarzystwie? Phyllida wpatrywała się w niego w milczeniu. Jego sugestia była tak

nieoczekiwana, że w pierwszej chwili nie potrafiła jej sobie uzmysłowić. Gdy dotarły do niej jego słowa, zrozumiała, że ucieszyłaby się, gdyby okazało się prawdą, iż faktycznie poszedł z nią dla niej samej, żeby z nią pospacerować po wsi w ciepłe letnie popołudnie, porozmawiać i odpocząć w jej towarzystwie. –

Ale tego nie chciałeś. To nie dlatego ze mną poszedłeś. Usłyszał jej ciche stwierdzenie, ale nie skomentował go. Patrzy! na nią, gdy

odchodziła i powstrzymał pierwszy impuls, by powiedzieć jej, że się myli. To kobieta pełna przeciwieństw i obchodzenie się z nią było trudne, żeby nie powiedzieć niemożliwe. Jest tak różna od kobiet, które znal, i jedynie Bóg jeden wie, że nigdy wcześniej nie podobała mu się tak żadna dziewica. Uparta, samowolna, niewinna, krnąbrna, inteligentna, niedotykalska dziewica. I właśnie przez to sprawy bardzo się komplikowały.

Rozdział 4

Dogonił Phyllidę, gdy pokonywała ostatni zakręt dzielący ją od Grange, a przed nimi rozpościerała się przestrzeń bocznego trawnika. Grupka osób zebrała się wokół rozstawionych stołów i krzeseł, ciesząc się pięknym popołudniem. Oboje zatrzymali się i natychmiast zostali zauważeni; lady Huddlesford przywołała ich władczym skinieniem. – –

Co to za ludzie? - zapytał Lucyfer. Mniej więcej połowę z nich już poznałeś -Phyllida przyjrzała się zgromadzonym; nagle dostrzegła Mary Annę - uczucie ulgi było tak silne, że aż zakręciło się jej w głowie. - Chodź, przedstawię cię. Przeszli przez trawnik; lady Huddlesford, która najwyraźniej przewodniczyła

temu zgromadzeniu siedząc na krześle obok stolika z kutego żelaza, uśmiechała się promiennie. –

Pan Cynster! Wspaniale! Właśnie mówiłam pani Farthingale, że... Phyllida zostawiła Lucyfera - musiał radzić sobie sam, ale w tym akurat był

bardzo dobry; uśmiechnął się i zachowywał tak, jakby bycie czarującym nie sprawiało mu najmniejszego wysiłku, co zresztą było prawdą. Natychmiast wszystkie obecne damy zaczęły mizdrzyć się do niego. Phyllida uśmiechnęła się do zebranych i podeszła do Mary Annę, która także przyglądała się Lucyferowi. –

On jest... - wskazała na Lucyfera.

–

Z Londynu - dokończyła, po czym wsunęła dłoń pod ramię Mary Annę. - Musimy porozmawiać. Mary Annę zwróciła w jej stronę ogromne błękitne oczy.

–

Znalazłaś je? - wyszeptała, gdy oddaliły się nieco od reszty towarzystwa. Palce Mary Annę zacisnęły się jak szpony wokół nadgarstka Phyłlidy, a jej

oczy wypełniły się czymś na kształt paniki. Phyllida skrzywiła się niezauważalnie i pociągnęła Mary Annę za sobą. –

Ogród różany jest bardziej ustronny. Udawajmy, że tylko spacerujemy. Na szczęście wszyscy zgromadzeni: matka Mary Annę - pani Farthingale, lady

Fortemain, pani Weatherspoon i grupka innych dam wraz z zabawiającymi ich Percym i Frederickiem wsłuchiwali się w każde słowo, które padło z ust Lucyfera. Phylli-da obejrzała się dyskretnie, jako że ona i Mary Annę dotarły właśnie do obsadzonej cisami ścieżki prowadzącej do ogrodu różanego, ale Lucyfer wyglądał na kogoś, kto jest całkowicie zaprzątnięty rozmową. Ogród różany, ogrodzony kamiennym murkiem, był jakby małym rajem, ustronnym, zacisznym, pełnym bujnej roślinności, intensywnych egzotycznych zapachów i feerii barw. Gdy tylko schroniły się w jego zaciszu, natychmiast zmienił się sposób bycia Mary Annę, jakże teraz różny od tego, który prezentowała w towarzystwie innych. Odwróciła się twarzą do Phyllidy i mocno chwyciła ją za ręce. –

Powiedz, że je znalazłaś! Proszę, powiedz, że tak!

–

Szukałam, ale... - Phyllida zmarszczyła czoło. -Chodź, usiądziemy. Musimy porozmawiać.

–

Nie ma o czym rozmawiać! - zaczęła lamentować Mary Annę. - Jeśli nie dostanę

tych listów z powrotem, moje życie będzie zrujnowane! Phyllida pociągnęła Mary Annę w kierunku ławeczki pod murem. –

Nie powiedziałam, że ich nie odzyskamy - obiecałam przecież, że je dostaniesz. Ale pojawiły się pewne problemy...

–

Problemy?

–

A raczej jeden duży problem. - Ma jakieś metr osiemdziesiąt wzrostu i trudno sobie z nim poradzić, pomyślała Phyllida, po czym usiadła na ławeczce i pociągnęła za sobą Mary Annę, by ta usiadła obok niej. - A teraz, po pierwsze, powiedz mi, czy jesteś całkowicie pewna, że twój ojciec sprzedał sekretarzyk właśnie Horatiowi?

–

Tak. Widziałam, jak Horatio zabierał go w ubiegły poniedziałek.

–

I jesteś najzupełniej przekonana, że ukryłaś listy w sekretarzyku, w sekretnej szufladce? A może przez przypadek położyłaś je gdzie indziej?

–

Są zbyt niebezpieczne, bym mogła położyć je gdzie indziej!

–

I cały czas mówimy o podróżnym sekretarzyku twojej babci, tym z blatem wyściełanym skórą w różowym kolorze?

–

Przecież wiesz, że tak - kiwnęła głową Mary Annę.

–

Tylko się upewniam. - Phyllida zaczęła się zastanawiać nad położeniem Mary Annę i nad tym, jak dużo może jej powiedzieć. - Poszłam do Horatia w niedzielę rano, żeby poszukać sekretarzyka.

–

I? - Mary Annę czekała na ciąg dalszy; nagle zrozumiała; panikę zastąpiło głębokie przerażenie. Otwierała i zamykała usta, nie mogąc wydobyć z siebie głosu, wreszcie z trudem wyskrzypiała: - Byłaś świadkiem morderstwa?

–

Nie, niezupełnie.

–

Niezupełnie? Co to znaczy? Widziałaś coś? Phyllida się skrzywiła.

–

Opowiem ci od początku - zaczęła, a potem opowiedziała jak to wymyśliła migrenę, jak potem ubrała się w wysokie buty i bryczesy, te, których już od dawna nie używał Jonas, a które ona wkładała zwłaszcza wtedy, gdy angażowała się w coś, przy czym wiedziała, że nikt jej nie zobaczy, a co mogło wymagać biegania i szybkiego przemieszczania się. - Niedzielny poranek to doskonała pora, bo wtedy nikogo nie powinno być w domu.

–

Ale Horatio był chory.

–

Był, ale ja o tym nie wiedziałam. Przebiegłam przez las do budynku gospodarczego, którego używał jako magazynu, i przeszukałam go; potem przez kuchenne drzwi weszłam do domu i zaczęłam przeszukiwać składziki - one też były pełne mebli. Nigdzie nie mogłam znaleźć sekretarzyka twojej babci, więc założyłam, że musi być gdzieś na dole, w jednym z pokojów. Wróciłam więc do kuchni i stamtąd przeszłam do holu...

–

I widziałaś mordercę.

–

Nie. Znalazłam Horatia zaraz po tym, jak został zamordowany.

–

Czyli zaraz po tym, jak morderca uderzył pana Cynstera i zostawił go nieprzytomnego na podłodze, myśląc, że też nie żyje. Phyllida zacisnęła zęby.

–

Nie. Weszłam tam przed panem Cynsterem.

–

Widziałaś mordercę uderzającego pana Cynstera?

–

Nie! - Phyllida wrzasnęła na Mary Annę. -Po prostu posłuchaj. Bez ogródek i bez wdawania się w szczegóły Phyllida opowiedziała o

wydarzeniach niedzielnego poranka. Nim skończyła, przerażenie Mary Annę zmieniło się w osłupienie. –

To ty uderzyłaś pana Cynstera?

–

Nie chciałam! Niechcący lekko trąciłam halabardę, a ona sama się przewróciła. Właściwie to uratowałam mu życie, próbując ją złapać. Twarz Mary Annę rozjaśniła się.

–

Musiał nieźle oberwać, ale wygląda na to, że doszedł już do siebie. Ma mocną głowę.

–

Pewnie tak, ale to nie jest ten problem, o którym wspominałam. - Phyllida spojrzała na Mary Annę. -On wie, że tam byłam.

–

Myślałam, że stracił przytomność.

–

Nie całkiem i nie od razu.

–

Widział cię? Phyllida opowiedziała jej, co się stało. Mary Annę rzuciła jej spojrzenie pełne

niedowierzania. –

To niemożliwe, żeby rozpoznał cię po dotyku. Tylko się z ciebie naigrywa.

–

Na początku też tak pomyślałam, ale on wie, że to byłam ja, Mary Annę, on wie. I chce też się dowiedzieć, co się wydarzyło.

–

Czemu więc nie powiesz mu, że tak, owszem, byłaś tam, czemu nie powiesz, co się wydarzyło i dlaczego musiałaś stamtąd uciec? Phyllida spojrzała Mary Annę prosto w oczy.

–

Nie przyznałam się, że tam byłam, ponieważ jak tylko to zrobię, będzie chciał wiedzieć dlaczego. Mary Annę zbladła.

–

Nie możesz mu powiedzieć!

–

Jest niezwykle zdeterminowany, by dowiedzieć się całej prawdy; włączył się w śledztwo i szuka mordercy.

–

Ale nie musi przecież... Nie musi wiedzieć o moich listach! - Mary Annę wydęła dolną wargę. - I nie może cię zmusić, byś mu powiedziała.

–

Może.

–

Nonsens. - Mary Annę potrząsnęła głową. - To ty zawsze o wszystkim decydujesz - jesteś córką sir Jaspera. Możesz po prostu patrzeć na niego wyniośle i milczeć. Jak może cię zmusić, byś mu powiedziała?

–

Nie potrafię tego wyjaśnić, ale może. - Phyllida nie potrafiła wytłumaczyć, jakie to uczucie być jakby tropioną, dogonioną i złapaną w pułapkę, nie umiała wyjaśnić dziwnego napięcia, gdy miała świadomość, że Lucyfer na nią patrzy i czeka... Jest jeszcze cierpliwy, ale jak długo może tak to trwać? Poza tym Phyllida czuła, że powinna mu powiedzieć, że on zasługuje na to, by znać prawdę. - Nie zagroził mi jeszcze, że powie papie, że tam byłam, ale może przecież to zrobić i doskonale o tym wie. To jak miecz Damoklesa wiszący nad moją głową.

–

Stajesz się melodramatyczna. Po prostu na ciebie naciska, ale nie ma żadnych dowodów na to, że faktyczne tam byłaś, dlaczego więc sir Jasper miałby mu uwierzyć?

–

A jak często zdarza mi się kłaść do łóżka z bólem głowy?

Mary Annę nadąsała się, a jej twarz wyrażała zawziętość i upór. –

Nie możesz mu powiedzieć o moich listach -przysięgłaś, że nikomu nie powiesz.

–

Ale tu chodzi o morderstwo! Horatio został zabity, a pan Cynster musi się dowiedzieć, co się wydarzyło i co widziałam. - Phyllida nie wspomniała o brązowym kapeluszu; to by tylko odwróciło uwagę Mary Annę, która i tak była już wystarczająco rozproszona. - Musi się dowiedzieć o twoich listach, żeby mógł się przekonać, że nie mają nic wspólnego ze śmiercią Horatia. Mary Annę spojrzała na Phyllidę.

–

Nie! Jeśli powiesz mu o listach, to pomyśli, że to Robert zabił Horatia.

–

Nie bądź głupia. Roberta nie było w pobliżu... -Phyllida uważnie przyjrzała się Mary Annę. - Tylko mi nie mów, że był tutaj w niedzielę rano?

–

Po mszy w kościele piechotą poszłam do domu; był taki piękny, słoneczny dzień. Mary Annę odwróciła wzrok, by nie patrzeć na Phyllidę. - Spotkaliśmy się w lesie należącym do Ballyclose.

–

To niemożliwe, żeby Robert najpierw zabił Horatia, a potem zjawił się tutaj, by spotkać się z tobą, tak więc on nie może być mordercą.

–

Ale nie możemy przecież nikomu powiedzieć, że spotkaliśmy się w lesie!

–

Phyllida żuła przekleństwo: ta rozmowa do niczego nie prowadziła. Spróbowała więc z innej strony:

–

Co jest w tych listach? - Wcześniej o to nie pytała, bo wtedy ważne było jedynie to, że Mary Annę niemal odchodziła od zmysłów i wpadała w histerię - tak bardzo chciała je odzyskać. Zadanie wydawało się łatwe do wykonania i mogło uspokoić Mary Annę, przysięgła więc, że nikomu nie powie o ich istnieniu, ale teraz za

sprawą mordercy Horatia prosty plan odzyskania listów Mary Annę zmienił się w jakiś koszmar, a ona nadal była związana przysięgą. Mary Annę nerwowo bawiła się fałdą sukni. –

Mówiłam ci już - część z nich to listy, które pisałam do Roberta, a które on mi potem oddawał, a reszta to listy Roberta do mnie. Robert Collins był wybrankiem Mary Annę, ale nie jej narzeczony. Rodzice

Mary Annę byli przeciwni temu związkowi od czasu pierwszego spotkania Mary Annę i Roberta w Exeter Assembly. Mary Annę miała wtedy siedemnaście lat, a Robert był praktykantem u notariusza w Exeter. Nie posiadał majątku, ale ponieważ rok później miał zdawać końcowe egzaminy i mógłby rozpocząć praktykę, byłby w stanie utrzymać żonę. Przez te wszystkie lata ich wzajemne oddanie i miłość nie osłabły, ale rodzice Mary Annę nadal mieli nadzieję, że z czasem to przywiązanie zmaleje, nie wiedzieli jednak, w jaki sposób złamać upór córki. Ale skoro Robert przebywał w Exeter i spotkania nie mogły być częste, pozwolili na zwyczajową wymianę korespondencji. W związku z tym to nie sam fakt istnienia korespondencji był zagrożeniem, ale jej zawartość. Niemniej jednak Phyllida nie była do końca przekonana, że zagrożenie to faktycznie było poważne - nie w porównaniu z morderstwem. –

Nie rozumiem, dlaczego powiedzenie panu Cyn-sterowi, że znalazłam się w domu Horatia z powodu twoich listów, że szukałam ich, ponieważ przez przypadek umieszczono je w szufladzie sekretarzyka, a potem o nich zapomniano, miałoby wywołać skandal?

–

Ponieważ jeśli powiesz mu o listach, będzie chciał wiedzieć, dlaczego po prostu o

nie nie poprosiłaś, a dokładniej dlaczego ja o nie nie poprosiłam. Gdy zrozpaczona i niezbyt składnie mówiąca Mary Annę przyszła z prośbą o pomoc, Phyllida zadała jej dokładnie to samo pytanie. Mary Annę odpowiedziała jej wówczas, że Horatio może przeczytać listy, zanim je odda, oraz że może zechcieć oddać je jej rodzicom. –

A poza tym - ciągnęła Mary Annę, a w jej głosie było coraz więcej uporu -jeśli pan Cynster jest chociaż w połowie tak mądry, jak twierdzisz, domyśli się, dlaczego tak rozpaczliwie próbuję je odzyskać. Skoro włączył się w śledztwo, to je przeczyta, jeśli tylko je znajdzie.

–

Nawet jeżeli to zrobi, na pewno nie odda ich twoim rodzicom - powiedziała Phyllida, widząc dla siebie światełko w tunelu. - Poczekaj! A jeśli zaproponuję mu, że powiem o wszystkim w zamian za obietnicę, że jeśli znajdzie listy, to odda je mnie, nie czytając ich?

–

Ufasz mu? - Mary Annę zmarszczyła czoło. Phyllida wolno przeniosła wzrok na Mary Annę. Ufała, że Lucyfer odnajdzie mordercę Horatia, jeśli tylko jest to w ludzkiej

mocy. Zaufałaby mu także w wielu innych sprawach, ale czy mogła mu zaufać w przypadku sekretu Mary Annę? Nadal nie wiedziała, co jest w tych cholernych listach. –

Opisywałaś w tych listach wasze spotkania? Jak się w trakcie tych spotkań czułaś i jeszcze coś więcej? - zapytała Phyllida. Mary Annę zacisnęła usta w wąską linijkę i kiwnęła głową. Jasne było, że nie

powie nic więcej.

Kilka pocałunków, trochę przytulania się -jakiż to mogło wywołać skandal? –

Jestem pewna, że nawet jeśli pan Cynster przeczyta listy, to na pewno go nie zaszokują. Jest tutaj obcy, wyjedzie, jak tylko morderca Horatia zostanie schwytany, i już więcej go nie zobaczymy. Nie ma powodu, by zechciał dostarczyć twoim rodzicom nawet najbardziej skandaliczne listy. Mary Annę zamyśliła się.

–

Ale mówiąc mu o listach, nie powiesz, że były skandaliczne?

–

Oczywiście, że nie! Powiem, że to prywatna korespondencja i nie chcesz, by ktokolwiek ją czytał. -Phyllida zaczekała chwilę, a potem zapytała: - Mogę więc mu powiedzieć?

–

Ja... chcę najpierw porozmawiać z Robertem. -Podniosła zamglone z niepokoju oczy. - Nie powiedziałam mu, że nie mam tych listów, chcę wiedzieć, co o tym myśli. Jakże Phyllida pragnęła tchnąć w Mary Annę choć trochę własnej

stanowczości! Mary Annę zachowywała pozory osoby towarzyskiej i wesołej, ale pod tą maską niemal szalała z niepokoju. Phyllida westchnęła. –

Dobrze, porozmawiaj więc z Robertem. Ale proszę cię, porozmawiaj z nim jak najszybciej - powiedziała, ale przemilczała to, że sama nie wie, jak długo jeszcze uda się jej trzymać pana Cynstera na dystans. Podniosła wzrok - o wilku mowa! Serce podskoczyło jej do gardła, fiknęło

koziołka i wróciło na swoje miejsce. Lucyfer stał jakieś pięć metrów od nich, oparty o łuk bramy prowadzącej do ogrodu. Wokół jego ciemnych włosów kołysały się kwiaty białych róż, których

delikatne płatki podkreślały jego siłę i ukrytą moc. Trzymał ręce w kieszeniach i wpatrywał się w Phyllidę i Mary Annę. Phyllida poczuła ulgę, gdy spostrzegła, że poły jego marynarki jeszcze się poruszają - oznacza to, że dopiero przyszedł. Phyllida przywołała na twarz pogodny uśmiech, wstała i podeszła bliżej. –

Chyba się zagadałyśmy. Reszta towarzystwa pozwoliła ci uciec? Patrzył na zmierzającą w jego kierunku Phyllidę; poczekał, aż zatrzymała się

tuż przed nim, i powiedział: –

Uciekłem już jakąś chwilę temu, chciałem zajrzeć do moich koni. Popatrzył gdzieś ponad głową Phyllidy; odwróciła się w chwili, gdy

podchodziła do nich zdenerwowana Mary Annę. –

Pozwól, że przedstawię ci moją bliską przyjaciółkę, pannę Farthingale. Lucyfer ukłonił się z gracją, Mary Annę dygnęła.

–

Powinnam wracać do matki, pewnie będzie chciała już pójść do domu. Lucyfer odsunął się nieco na bok; przechodząc obok nich Mary Annę zwróciła

się do Phyllidy: –

Powiem ci tak szybko, jak tylko będzie to możliwe - rzekła i pospiesznie odeszła. Phyllida starała się nie skrzywić. Spod rzęs spojrzała na swoją nemezis.

Oderwał wzrok od Mary Annę i spojrzał na Phyllidę; przez dłuższą chwilę z uwagą przyglądał się jej twarzy, na której zachowała spokój i skupienie. Uniosła powieki i także zaczęła mu się przyglądać. Po chwili wahania Lucyfer uniósł ciemną brew. –

Co z moimi końmi? Zdaje się, że nikt tutaj nie wie, gdzie są.

–

Są w stajniach w Manor. Tutaj nie mieliśmy wystarczająco dużo miejsca, a w

posiadłości Horatia stajnie były puste. Poprosiłam Johna Ostlera z gospody „Pod Czerwonymi Dzwonami", by się nimi zaopiekował. Zna się na koniach. Lucyfer wysłuchał Phyllidy, potem kiwnął głową. –

Dziękuję, że się tym zajęłaś. A teraz chyba będzie lepiej, jeśli wrócę do Manor. W oczach Lucyfera widać było smutek; Phyllida wiedziała, że wcale nie

chodzi tu o troskę o konie. Lucyfer zrobił krok naprzód, ale Phyllida położyła mu rękę na ramieniu. Spojrzał na nią, unosząc brwi, a ona popatrzyła mu prosto w oczy. –

Cierpisz?

–

Trochę - odpowiedział po chwili, pochylając głowę.

–

Nie przypuszczam, żebyś chciał poczekać do jutra, aby zobaczyć swoje konie?

–

Nie - uniósł nieznacznie kąciki ust. - Wiesz, że dżentelmeni zawsze bardzo się o nie troszczą. Zacisnęła usta i zamyśliła się.

–

Przez las biegnie skrót prowadzący wprost do Manor. To znacznie krótsza droga niż przez wioskę. Lucyfer natychmiast zainteresował się słowami Phyllidy. Tak właśnie

przypuszczał, że w niedzielny poranek użyła skrótu z Manor do Grange. –

Gdzie się zaczyna? Zawahała się, ale tylko na krótką chwilę. Jeśli nadal bolała go głowa, nie

można było mu pozwolić iść przez las samemu. –

Pokażę ci. Szedł za nią, często chwytał ją za rękę, pomagał przeskakiwać przez wystające

korzenie i przemierzać nierówny teren. Ścieżka była dobrze widoczna,. ale nie

nadawała się na spacery. Zanim na horyzoncie można było dostrzec dach Manor, Phyllida pożałowała, że nie ma na sobie swoich wysokich butów i bryczesów. Ponadto nie powinna była pozwolić Lucyferowi wziąć się za rękę - wtedy nie byłaby tak świadoma jak jest silny. Nie byłaby też tak świadoma, że gdyby tylko chciał, w każdej chwili mógłby ją bez trudu posiąść. Przy żadnym innym mężczyźnie nie czuła się tak nieatrakcyjna. Gdy doszli do drzew oddzielających teren posiadłości Manor od lasu i weszli w oblaną delikatnym słońcem przestrzeń, Phyllida doszła do wniosku, że ten mężczyzna jest inny - niepodobny do żadnego z tych, których spotkała w swoim życiu. Zrobi wszystko, żeby o tym nie zapomnieć. - Twoje konie powinny być tam powiedziała, wskazując na kamienne stajnie. - Powiem państwu Hemmings i Bristlefordowi, gdzie jesteś. Najprawdopodobniej John zaraz się zjawi. Nadchodził wieczór. Skierowała się do ogrodu ścieżką prowadzącą do kuchennych drzwi, świadoma, że Lucyfer błądzi wzrokiem po jej ciele. Potem udał się do stajni. Państwo Hemmings siedzieli w kuchni: pani Hemmings gotowała, pan Hemmings dokładał do ognia, ale zaraz poszedł do stajni. Phyllida omówiła kwestie związane ze stypą, a potem przeprosiła i udała się na pokoje, rzekomo po to, by po raz ostatni spojrzeć na Horatia. Tak też zrobiła. Ale potem rozejrzała się po salonie i znajdującej się po przeciwnej stronie holu bibliotece. Podróżny sekretarzyk babki Mary Annę musiał być gdzieś tutaj. Był na tyle mały i ozdobny, że wyglądał na ozdobny stolik,

szczególnie w domu tak pełnym antyków. Szukała, ale nigdzie go nie znalazła. Wróciła do holu, zajrzała do jadalni, potem do drugiego salonu z tyłu domu i do znajdującej się obok oranżerii. Na próżno. Po raz kolejny znalazła się w holu, stanęła u stóp schodów i spojrzała w górę. Do jej uszu dotarł głuchy dźwięk zamykanej szuflady - zapewne Covey porządkował osobiste rzeczy swego pana. Phyllida skrzywiła się. Szuflada musiała znajdować się gdzieś u góry, tam były sypialnie, a nad nimi strych. Sypialnie Coyeya i państwa Hemmings znajdowały się na strychu, ale z pewnością nie zajmowały całej jego powierzchni. Będzie musiała znaleźć czas i odpowiednie wytłumaczenie, by poszukać na górze. Wychodząc kuchennymi drzwiami, z roztargnieniem ukłoniła się pani Hemmings i wyszła wprost do ogrodu, zastanawiając się, kiedy i jak będzie mogła przeszukać górne partie domu, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Stojąc przed stajnią, Lucyfer widział Phyllidę wolno idącą ścieżką. Przed chwilą jej postać mignęła mu w jednym z okien na górze. Co tam robiła? Następne pytanie, na które już wkrótce udzieli mu odpowiedzi. John Olster właśnie wyszedł, a czarne konie Lucyfera zajadały się owsem; pan Hemmings ukłonił się i poszedł do domu. Phyllida spojrzała na mijającego ją Hemmingsa i uśmiechnęła się słabo; dostrzegła czekającego na nią Lucyfera. Ruszyła naprzód i dołączyła do niego. –

Gotów?

–

Miałaś rację, John Olster zna się na koniach -powiedział, robiąc krok w jej stronę. Phyllida uśmiechnęła się. Spojrzała mu w oczy, a potem omiotła spojrzeniem

całą jego twarz. – – –

Jak twoja głowa? Lepiej. Spojrzała przed siebie. Świeże powietrze powinno dobrze ci zrobić. Weszli do lasu, gdzie ogarnęła ich błoga cisza. Przenikające przez drzewa zachodzące słońce rzucało ukośne smugi światła,

które jak złote snopy oświetlały im drogę. Wraz z nadchodzącym wieczorem cichła krzątanina dnia, ptaki przysiadały na gałęziach i chroniły się w gniazdach; powietrze wypełniło się cichym gruchaniem. W drodze do Grange natknęli się na miejsce, gdzie ścieżka stromo opadała; Phyllida zatrzymała się, oceniając, czy uda się jej pokonać obniżenie terenu. Lucyfer przeskoczył je, odwrócił się i podał Phyllidzie rękę. Chwyciła ją i skoczyła przez dół, ale jej wąska suknia uniemożliwiała robienie długich kroków; stopa Phyllidy pośliznęła się na butwiejącym listowiu. Lucyfer chwycił dziewczynę w pasie i przytrzymał, by się nie zsunęła, a zrobił to w taki sposób, że znalazła się tuż przy nim, oparta o jego tors. Ta jakże niespodziewana bliskość zaskoczyła ich oboje. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. Zdumienie - krótkie, niewinne myśli o tym, jak mogłoby być... Jej palce oparte na jego piersi najpierw zadrżały, potem zamarły w bezruchu; jego usta znalazły się tuż przy jej ustach... Nieznacznie rozchyliła wargi... Pochylił głowę i dotknął ich swoimi ustami. Były delikatne jak płatki kwiatów i tak subtelnie słodkie, że ich słodycz sugerowała

nie niewinność, ale niewinną rozkosz. Nie planował tego wcześniej; wiedział, że powinien przestać, odsunąć się, pozwolić jej uciec, nawet gdyby nie wiedziała jak i dokąd. Nie zrobił tego jednak, nie potrafił, nie chciał wypuścić jej, nie smakując najpierw słodyczy jej ust i nie pozwoliwszy swoim budzącym się zmysłom chociaż na tyle. Niełatwe to zadanie, by otrzymać od niej aż tyle przy pierwszym pocałunku, a jednocześnie jej nie przestraszyć. Zwodziło go ukryte wyzwanie. Trzymał ją delikatnie, by czuła, że w każdej chwili może opuścić jego ramiona. Nie trwało to długo -była z natury pewna siebie, rzadko zdarzało jej się wątpić w swą umiejętność radzenia sobie w każdej sytuacji,, nawet teraz, gdy na tej niwie nie miała najmniejszych szans. Jeszcze jednak nie rozumiała, jak bardzo jest bez szans. Tryumfował gdy jej usta zamarły w bezruchu. Pocałował ją mocniej, ale tak, by nie wiedziała, że ją tymi pocałunkami atakuje. Zręcznie podsycał jej zaangażowanie, drażnił, prowokował, kusił, ale tym samym i on znalazł się w sytuacji, gdzie zwykłe pocałunki czyniły go więźniem pożądania. Nadeszła obietnica czegoś nowego, zakazanego, zmysłowego -czegoś, czego jeszcze nigdy nie zasmakowała. Zatonęła w jego objęciach; jej ciepło przeszyło go do szpiku kości, jej ciało kusiło i przyciągało. Oddychał głęboko, czując jej zapach, gdy stała tuż przy nim, zamknięta w jego ramionach. Ogarnęło go nagłe pragnienie, by nią zawładnąć, ale zamiast tego musnął językiem jej dolną wargę i czekał. Zawahała się, ale na chwilę nie dłuższą niż pojedyncze uderzenie serca. Dotykał językiem linii jej ust, zachęcał, by posunęła się dalej, aż wreszcie niemal nieprzytomny z pożądania, mógł smakować ją tak, jak chciał. Przyrzekł sobie, że

pocałuje ją tylko raz; delektował się tą chwilą, ale potem powściągnął swe nieposkromione odruchy i się wycofał. Milimetr po milimetrze ich usta odsuwały się od siebie; oddechy wciąż się mieszały; Phyllida się nie odsunęła. Zaciśniętymi w pięści dłońmi trzymała klapy jego marynarki; przymknęła powieki; obserwował ją, gdy je niespiesznie otwierała. Jej oczy były ciemne, ponętne, a mimo wszystko przepełnione niewinnym zdziwieniem; oczy kobiety zastanawiającej się, czy... Pocałował ją raz jeszcze, tym razem dla jej, a nie swojej przyjemności, by pokazać, jak może być, by zastanawiała się coraz bardziej... Phyllida jeszcze mocniej zacisnęła dłonie i poddała się pocałunkowi, powolnym pieszczotom języka, intymnym pieszczotom ust. Ogarnęło ją ciepło, miała wrażenie, że traci czucie w całym ciele. Lucyfer przechylił nieco głowę, by móc ją jeszcze głębiej pocałować, a ona mocniej przylgnęła do niego. Całował ją coraz głębiej - pozwalała mu na to. Przez lata marzyła, by ktoś właśnie tak ją całował, jak prawdziwą kobietę, jak kobietę, której się pożąda. Było to kuszące i jednocześnie przerażające. Nie mogła oddychać, nie potrafiła myśleć. Zupełnie nie mogła nad sobą zapanować, jednak wcale jej to nie przeszkadzało, nie bała się, nie była przerażona; żadnego strachu, jedyne, co czuła, to nieokiełznane pożądanie. Ich usta stykały się, oddechy mieszały, języki plątały, dotykały, pieściły... Na tę krótką magiczną chwilę świat zniknął. Smakował jej żar i dzikość, a było w tym coś odwiecznego, coś niemożliwego do opanowania. Jego twarda męskość i jej miękkość i piękno tak blisko siebie

obudziły w nim bestię. Wyczuła burzącą się w nim moc, budzącą się pod fasadą doświadczenia. Ale wtedy też Lucyfer odsunął się nieco, zaczął się wycofywać i kończyć pocałunek. Zdziwił się, gdy zdał sobie sprawę, że Phyllida stoi na czubkach palców i że całym ciałem do niego przylega. Miała miękkie kolana i gorącą skórę; drżała. Mogła ustać tylko dlatego, że opierała się o jego ciało jak o masywną opokę. Wyprostowała palce i puściła klapy jego marynarki, oczarowana sprężystą twardością, którą wyczuła przez szeleszczącą tkaninę sukni. Trzymał ją zamkniętą w ramionach, na jej nadgarstkach zatrzasnęły się metalowe kajdany jego rąk - nie obchodziło jej to. Chciała go trzymać, chciała przedłużyć tę cenną chwilę, ale wiedziała, że nie może. Nie wiedziała jak. W chwili, gdy ich usta oderwały się od siebie, Lucyfer zatrzymał się i wycofał, ale po chwili kierowany niemożliwą do opanowania żądzą, wrócił do jej warg, wtargnął w jej usta - wstrząsnęło nią to, bo zdała sobie sprawę, że ukryta siła, którą wyczuła, jest prawdziwa. Potem uniósł głowę i wyprostował się; Phyllida stała już całymi stopami na ziemi, a on uniósł dłonie, by dotknąć jej dłoni, które nadal miała zaciśnięte na klapach jego marynarki. Zamrugała i wyprostowała palce, potem wysunęła ręce spod jego dłoni. Oszołomiona napotkała jego spojrzenie i nie była do końca pewna tego, co zobaczyła; w jego niebieskich oczach mignęło coś ciemnego i niebezpiecznego. –

Dlaczego mnie pocałowałeś? Nagle okazało się, że jest to dla niej ważne, że musi wiedzieć. Lucyfer nie

uśmiechał się, nie próbował zignorować dziwnego pytania ani obrócić go w gładki, czarujący żart. Patrzył jej w oczy; otworzyła je nieco szerzej, zadając mu pytanie wydawało się jej, że on jest niemal tak samo oszołomiony jak ona. –

Ponieważ tego chciałem - odparł. Po chwili dodał: - I żeby podziękować ci za twoją pomoc, wczoraj i dzisiaj. - Spojrzał jej głęboko w oczy. - Pomijając wszystko, szczerze się cieszę, że to się stało. Próbował uśmiechnąć się czarująco, ale nie mógł, przyjął więc obojętną pozę i

wykonał gest ręką, wskazując na wijącą się przed nimi ścieżkę. Rzuciła mu jeszcze jedno spojrzenie i ruszyła przed siebie; Lucyfer poszedł za nią dziękując niebiosom, że przyjęła jego odpowiedź. Szła przed nim, nie mogła więc widzieć, ile wysiłku kosztowało go poskromienie walczących w nim demonów. Miał nadzieję, że Phyllida nigdy się nie domyśli, jak była bliska, by je spotkać. Odpowiedział jej szczerze, przynajmniej jeśli chodzi o pierwszy pocałunek; nie musiała znać powodów następnego, a już najmniej - trzeciego. Nie pamiętał, kiedy ostatnio odsunął od siebie kobietę; Phyllida powinna trzymać go na dystans dla swojego własnego bezpieczeństwa. Dostał to, czego chciał -jeden zwykły pocałunek, ale za jaką cenę? Nie był przekonany, czy chce ją znać. Gdy wrócili wreszcie do rozpościerających się wokół Grange ogromnych trawników, chwycił ją za łokieć i zatrzymał. Odwróciła się w jego stronę; uniosła brwi, ale wyraz jej twarzy niewiele zdradzał, a było zbyt ciemno, by mógł coś wyczytać z jej oczu. –

Pocałowałem cię, ponieważ nie chcę, byś uważała mnie za jakiegoś potwora,

który chce cię zastraszyć i zmusić do powiedzenia prawdy. - Puścił ją i patrząc w oczy, dodał: - Nie jestem twoim wrogiem. –

Wcale nie uważałam cię za wroga.

Rozdział 5

Phyllida wiedziała, dlaczego Lucyfer ją pocałował: nie jest potworem, nie jest jej wrogiem -jest wyśmienitym uwodzicielem. W tej dziedzinie Phyllida była nowicjuszką, ale mimo to zdawała sobie sprawę, że ją pocałował, by nią wstrząsnąć, by osłabić jej zdecydowanie i determinację. Zapytała go, dlaczego to zrobił, ale znała odpowiedź. Siedziała w drugiej ławce i spoglądała na przeciwną stronę kościelnej nawy, gdzie siedział Lucyfer. Miał niewzruszoną twarz, gdy słuchał Cedrika czytającego lekcję. Tuż za nim siedział skulony Covey, obok niego ojciec i łkająca w chusteczkę pani Hemmings; pan Hemmings niezdarnie poklepywał ją po ramieniu. Państwo Whitefaced i Bristleford patrzyli prosto przed siebie. Wszyscy tu obecni stracili przyjaciela i sąsiada, ale Covey, państwo Hemmings i Bristleford stracili ukochanego pana, a ich przyszłość wciąż była niepewna. Lucyfer skupiał się na trumnie stojącej przed ołtarzem, którą ozdabiały wpadające przez witraże promienie słońca. Jednak jego myśli nie biegły w kierunku

Horatia, ale ku temu, kto go do tej trumny włożył. Phyllida spojrzała przed siebie; pozwoliła myślom odpłynąć ku pilniejszym sprawom - jak zachowywać się wobec Lucyfera. To właśnie imię przychodziło jej do głowy - doskonale do niego pasowało. W chwili, w której na niego spojrzała, rozpoznała w nim doskonale sobie znany typ mężczyzny, mimo że nie miała okazji w pełni podziwiać całości, dopóki nie spotkała się z nim całkowicie ubranym i w pełni władz umysłowych. Wtedy stało się dla niej oczywiste, jakim mężczyzną naprawdę jest. Powód, dla którego matrony przystroiły się w najlepsze piórka, a kobiety odchodziły od zmysłów, gdy Lucyfer się uśmiechnął, był nad wyraz oczywisty - Lucyfer nie był przesadnie skromny i nie ukrywał swych wdzięków. Nawet więcej otaczająca go potężna aura męskiej energii, surowe rysy w połączeniu z pełną wdzięku elegancją nie były dziełem przypadku, były nawet więcej niż nabyte czy wykształcone - one były częścią starannie wystudiowanego przedstawienia. Teraz miał zamiar przećwiczyć je na Phyllidzie. Na szczęście zdawała sobie z tego sprawę. Była pewna siebie, panowała nad wszystkim, oczywiście poza Lucyferem. Jego pocałunki zupełnie nią nie wstrząsnęły. Oczywiście nie spodziewała się ich, ale po głębszym zastanowieniu doszła do wniosku, że jej nie zaskoczył. Przyszło mu do głowy, by ją pocałować już poprzedniej nocy, gdy trzymał ją w pułapce przy swoim łóżku; las okazał się po prostu bardziej odpowiednim miejscem. Cały czas nurtowało ją pytanie, czy spróbuje raz jeszcze. Podobało jej się to nowe doświadczenie; nie czuła zupełnie strachu, nie czuła się zmuszana do

czegokolwiek, nie czuta nawet zagrożenia. Ale pragnienie, by dostać więcej, mogłoby się okazać kuszeniem losu. Ponadto... Spojrzała w bok w stronę niewysokiego mężczyzny w skromnej czerni, o nieobecnym wyrazie twarzy. Był to pan Crabbs, prawnik Horatia, który przyjechał, by odczytać ostatnią wolę zmarłego. Razem z panem Crabbsem przyjechał jego kancelista, Robert Collins. Przy odrobinie szczęścia jeszcze tego wieczoru, po rozmowie z Robertem, Mary Annę zwolni ją z przysięgi i wtedy będzie mogła o wszystkim opowiedzieć Lucyferowi i będą mogli połączyć siły, by odnaleźć mordercę. To był cel Phyllidy i nic nie mogło jej odstraszyć ani zniechęcić, nawet jeśli sukces oznaczałby konieczność zadawania się z diabłem. Zdecydowanie był najbardziej fascynującym diabłem, jakiego kiedykolwiek spotkała, i w głębi serca czuła, że nigdy by jej nie skrzywdził. Z niecierpliwością czekała, aż Cedric skończy. Gdy nabożeństwo dobiegło końca, Lucyfer wystąpił naprzód wraz z Cedrikiem, sir Jasperem, Thompsonem, Basilem Smolletem i panem Farthingalem; dźwignęli trumnę i idąc wolnym krokiem, wynieśli ją z kościoła, kierując się w stronę cmentarza. Podczas krótkiej ceremonii pogrzebowej Lucyfer zauważył stojących nad grobem ludzi, których jeszcze nie poznał. Czy był wśród nich morderca? Panie do nich nie dołączyły, ale zebrały się w grupie tuż przy kruchcie kościoła. Gdy ziemia przykryła już trumnę, Lucyfer dołączył do sir Jaspera i pana

Farthingale'a. Kiedy szli w stronę kościoła, zorientował się, że pan Farthingale to kolejny sir Jasper: podpora i kręgosłup moralny kraju, zawsze zaabsorbowany sprawami rodziny i ziemi - wielce nieprawdopodobne, by miał cokolwiek wspólnego z mordercą Horatia. Razem z pozostałymi mężczyznami dołączyli do czekających pań; rodziny zebrały się w małe grupki i wszyscy skierowali się w stronę błoni. Prowadził ich sir Jasper, zaraz za nim szedł Jonas oraz Phyllida, a Lucyfer obok niej. Spojrzała na niego, zezując nieco, ale w jej spojrzeniu nie było ani nagany czy potępienia, ani trwogi. Jeśli w ogóle można powiedzieć, że coś w nim było, to pytanie: „Co dalej?". –

Czy byłabyś tak miła i przedstawiła mnie tym, których jeszcze nie znam?

–

Oczywiście - odpowiedziała po królewsku, pochylając głowę. Zachowywała się tak, jakby nigdy jej nie pocałował. Z tego, co mógł

zauważyć, szła za nimi cala parafia. Weszli przez bramę posiadłości Manor, przeszli przez ogród i weszli do domu. Stypa była doskonałą okazją nie tylko dlatego, że mógł tam spotkać wszystkich miejscowych, ale głównie dlatego, że mógł z nimi porozmawiać na temat relacji łączących ich z Horatiem. Większość bez uprzedniego pytania opowiadała o ostatnim z nim spotkaniu oraz wyrażała swoją opinię co do tego, kto może okazać się mordercą. Phyllida kręciła się w pobliżu, z wdziękiem kierując gośćmi, tak by znaleźli się blisko Lucyfera, i za każdym razem udzielała mu wyczerpujących informacji co do pozycji zajmowanej przez daną osobę w lokalnej hierarchii i jej związku z Horatiem. Gdyby Lucyferowi przyszło do głowy, że Phyllida mogła mieć z tym morderstwem

coś wspólnego, z pewnością nabrałby podejrzeń. Zamiast tego stal z boku i podziwiał jej towarzyski talent. –

Panie Cynster, proszę pozwolić, przedstawię panu pannę Hellebore. Jest najbliższą sąsiadką Horatia, mieszka tuż obok. Lucyfer ukłonił się pannie Hellebore i ucałował jej dłoń. Starsza pani o

pokrytej zmarszczkami, lecz niezwykle miłej twarzy nie sięgała mu wyżej ramienia. Panna Hellebore chwyciła Lucyfera za rękę i powiedziała: –

Byłam w kościele, gdy to się stało. Takie nieszczęście! W przeciwnym razie mogłabym coś usłyszeć. Przywieziono mnie z kościoła do domu chwilę przed tym, nim znaleziono pana. Ależ był rwetes! Ale cieszę się, mój drogi, że to nie pan. - Uśmiechnęła się niewyraźnie, a jej oczy straciły blask. - Horatio był dobrym człowiekiem. Takie zmartwienie, taka tragedia! Głos jej się załamał; Phyllida wzięła pannę Hellebore za rękę i poklepała

uspokajająco po dłoni. –

Nie musi się pani obawiać, pan Cynster i papa dowiedzą się, kto to zrobił, a wtedy znów będzie tutaj spokojnie.

–

Mam taką nadzieję, moja droga.

–

Na stole są szparagi, miałaby pani na nie ochotę?

–

O, tak. Gdzie są? Phyllida spojrzeniem powiedziała Lucyferowi, że zaraz wraca, i poszła

odprowadzić starszą panią do stołu. Lucyfer ją obserwował. Mimo że Phyllida była niezamężna i nie była ani najstarszą, ani najbardziej ustosunkowaną damą w tym pokoju, właśnie do niej zwracali się wszyscy - po zapewnienie, że wszystko będzie

dobrze lub z pytaniem, co mają robić. Jej charakter i osobowość sprawiały, że była doskonała w tej roli, jako osoba roztaczająca wokół siebie aurę spokoju, skupienia i panowania nad sytuacją. Lucyfera znów dopadło pragnienie, by zobaczyć ją w niekontrolowanym szaleństwie; szybko je w sobie stłumił i nadal rozglądał się po pokoju. –

Pan Cynster. Do Lucyfera podeszła Jokasta Smollet, wsparta na ramieniu sir Basila, tak

samo pyszna i wyniosła jak wtedy, gdy poprzedniego wieczora minęła ich na drodze. Wyciągnęła dłoń w kierunku Lucyfera; sir Basil przedstawił ich sobie. –

Mam nadzieję - odezwała się Jokasta - że zostanie pan w Colyton przynajmniej przez kilka dni. Byłoby nam miło, gdyby zechciał pan nas odwiedzić w Highgate. Jestem pewna, że w okolicy nie ma zbyt wielu miejsc, które mogłyby zainteresować takiego dżentelmena jak pan. Gdyby Jokasta uniosła nos jeszcze wyżej, z pewnością straciłaby równowagę i

upadła. –

Nie jestem pewien, jak długo tu zabawię - odparł Lucyfer, obserwując jednocześnie Phyllidę przeciskającą się przez tłum gości. Zauważyła Jokastę dopiero, gdy niemal na nich wpadła. Uśmiech zniknął z jej twarzy i tak zmieniła kurs, żeby ich ominąć. Lucyfer spokojnie wyciągnął dłoń, chwycił Phyllidę za rękę i przyciągnął bliżej siebie. Patrząc na Jokastę, ułożył dłoń Phyllidy tak, by mogła wesprzeć się na jego ramieniu. - Pomimo tak niesprzyjających okoliczności cieszę się, że mogłem poznać tutaj tak wielu miłych i gościnnych ludzi. - Mówiąc te słowa, Lucyfer spojrzał na Phyllidę. - Panna Tallent jest szczególnie pomocna.

–

Naprawdę? - w tym jednym słowie wypowiedzianym przez Jokastę ukrytych było wiele znaczeń. Jokasta wyprostowała się i sztywno uniosła głowę. -Droga Phyllida jest tak dobra dla wszystkich. Proszę mi wybaczyć, muszę koniecznie porozmawiać z panią Farthingale. Jokasta odeszła; zawstydzony Basil nie poszedł za nią, tylko paplał coś bez

sensu, ale Lucyfer ustalił, że w chwili, gdy zamordowano Horatia, Basil był w kościele. Gdy Basil odszedł, Lucyfer spojrzał na Phyllidę. –

Dlaczego panna Smollet tak bardzo cię nie lubi?

–

Naprawdę nie wiem - powiedziała Phyllida, kręcąc głową. Lucyfer spojrzał na osoby stojące w drugim końcu pokoju.

–

Widzę trzech mężczyzn, których chciałbym poznać. Pierwszym z nich okazał się Lucius Appleby. Phyllida przedstawiła ich sobie, a

potem zostawiła samych i odeszła, by poplotkować z lady Fortemain. Lucyfer nawet nie próbował ukryć swoich zamiarów ani powodów, dla których zadaje tyle pytań. Pan Appleby odpowiadał wprost, ale nie był nadmiernie rozmowny. Lucyfer udał się w mniej zatłoczony kąt pokoju, zabierając ze sobą Phyllidę. –

Czy Appleby zawsze jest taki zamknięty w sobie i taki skromny?

–

Tak, a w końcu jest przecież sekretarzem Cedrika. Lucyfer spojrzał na swój kolejny cel i wymamrotał:

–

Czym zajmował się Appleby, zanim został sekretarzem Cedrika? Czy kiedyś o tym wspominał?

–

Nie. Zakładałam, że od zawsze był urzędnikiem lub kimś w tym rodzaju.

Dlaczego pytasz? –

Jestem pewien, że służył kiedyś w wojsku. Jest w odpowiednim wieku, więc przyszło mi to do głowy. A to, kto to jest? - zapytał. Po chwili Phyllida dokonała prezentacji:

–

Pozwól, że ci przedstawię: Pommeroy Fortemain, brat Cedrika. Lucyfer wyciągnął rękę, a Pommeroy wytrzeszczył oczy i zrobił krok w tył.

–

Aha... - wymamrotał, patrząc na Phyllidę szeroko otwartymi oczami. - To znaczy... cóż... Phyllida westchnęła zirytowana.

–

Pommeroy, pan Cynster nie zamordował Horatia. -Nie? - Pommeroy patrzył to na Phyllidę, to na Lucyfera.

– – –

Nie! Na Boga, przecież to stypa, świadomie nie zaprosilibyśmy na nią mordercy! A-a-ale on miał nóż... Pommeroy - Phyllida mówiła wolno i wyraźnie -nikt nie wie, kto zamordował Horatia, ale jedyną rzeczą, którą wiemy na pewno jest to, że nie zrobił tego pan Cynster.

–

Och! Po tych wyjaśnieniach Pommeroy zachowywał się rozsądnie i nadgorliwie

odpowiadał na pytania Lucyfera, tak jakby chciał sprawić mu przyjemność. W niedzielę towarzyszył matce w kościele i, jak zapewnił, o niczym nie miał pojęcia. –

To ostatnie to niestety prawda. Lucyfer położył Phyllidzie rękę na ramieniu.

–

Też mi się tak wydaje - odezwał się Lucyfer. -Nasz ostatni potencjalny podejrzany

podziwia właśnie książki na regałach. Domyśliła się, o kim mówi Lucyfer, zanim oboje wychylili się zza pleców państwa Farthingale'ów i stanęli twarzą w twarz z Silasem Coombem, który właśnie przesuwał palcem po złoconym grzbiecie książki. Zaraz też gwałtownie oderwał od niej rękę, jakby ugryzła go książka, i wpatrywał się w Phyllidę i Lucyfera, stojąc przed nimi z beznamiętnym wyrazem twarzy. –

Dzień dobry. Pan Coombe, jak mniemam? -uśmiechnął się Lucyfer. - Panna Tallent wspominała, że zna się pan co nieco na książkach. Horatio zgromadził pokaźną kolekcję, nieprawdaż? Lucyfer spojrzał na regały, wyraźnie czekając na odpowiedź Silasa. To było

doskonałe posunięcie; Phyllida uczyła się właśnie, co oznacza unikanie rozgłosu, podczas gdy Silas rozpływał się w zachwytach, robiąc wszystko, co kazał mu Lucyfer, nie zdając sobie zupełnie sprawy, że jest właśnie przesłuchiwany. –

Cóż, zazwyczaj się do tego nie przyznaję, ale jest pan dżentelmenem, który zna trochę życie. - Silas ściszył głos. - Nie jestem szczególnie religijny, rozumie pan, i nie chodzę zbyt często do kościoła. Jako dziecko, owszem, chadzałem, ale potem, w młodości jakoś się odzwyczaiłem. Nie widzę sensu w byciu w komitywie z tymi wszystkim matronami w wy-krochmalonych sukniach, nie w moim wieku. Mam w tym czasie ważniejsze rzeczy do zrobienia - powiedział i omiótł wzrokiem książki. - Domyśla się pan, kto odziedziczy to wszystko? Lucyfer pokręcił przecząco głową.

–

Bez wątpienia wkrótce się dowiemy – powiedział.

–

A tak, prawda, jest tutaj notariusz. - Silas rozejrzał się po pokoju, potem

zmarszczył czoło. - Przygląda się panu. Lucyfer spojrzał w stronę notariusza, Phyllida także. Nagle wydało się jasne, że pan Crabbs kręci się w pobliżu, czekając na sposobność, by zamienić z Lucyferem kilka słów. –

Proszę nam wybaczyć - wymamrotał Lucyfer. -Zapytam, czego chce. Gdy tylko ruszyli przed siebie, pan Crabbs także skierował się w ich stronę.

Lucyfer zatrzymał się przy jednym z regałów i czekał. –

Panie Cynster, chciałem się upewnić, czy będzie wygodnie, jeśli odczytamy testament, jak tylko goście się rozejdą.

–

Wygodnie? - zdziwi! się Lucyfer. - Komu?

–

Panu, oczywiście - pan Crabbs przyjrzał się uważnie twarzy Lucyfera. - A niech mnie, założyłem, że pan wie.

–

O czym?

–

Cóż, oprócz kilku mniej znaczących legatów pan jest głównym spadkobiercą. Słowa pana Crabbsa zostały wypowiedziane na tyle głośno, że dotarły do uszu

lady Huddlesford, Percy'ego Tallenta oraz sir Cedrika i lady Fortemain. W ciągu kilku sekund wiedziało o tym całe Colyton, a stypa skończyła się tak, jakby jej finał obwieścił gong. Goście szybko się rozeszli, ale jasne było, że wszyscy mieli nadzieję usłyszeć jakieś niespodziewane wieści związane z testamentem. Przy samym jego otwarciu obecnych było tylko kilka osób, ale przez ostatnich kilka godzin na bibliotece Horatia, gdzie pan Crabbs odczytywał ostatnią wolę zmarłego, skupiona była uwaga całego Colyton. Odsuwając się nieco od biurka, Lucyfer położył na nim testament. Właśnie

skończył go po raz drugi czytać razem z panem Crabbsem, by się upewnić, że wszystko dokładnie zrozumiał. Dla kogoś obeznanego ze skomplikowanym zapisem iście królewskiego podarunku Horatia, jego zastrzeżenia i klauzule były proste i oczywiste. Lucyfer oparł się na skórzanym krześle i rozejrzał po pokoju. Crabbs siedział przy rogu biurka, raz jeszcze sprawdzając dokumenty. Obok jego asystent Robert Collins skrupulatnie pakował torbę. Państwo Hem-mings, Covey i Bristleford wymknęli się z pokoju zaraz po odczytaniu testamentu - wszystkim im wyraźnie ulżyło i zadowoliło ostateczne rozwiązanie. Jeśli chodzi o Lucyfera, to siedział oniemiały. –

Hmm - chrząknął pan Crabbs. Lucyfer spojrzał na niego i uniósł jedną brew.

–

Zastanawiałem się, czy myśli pan o sprzedaniu posiadłości. Mogę się tym zająć, jeśli pan sobie życzy. Lucyfer wpatrywał się w Crabbsa niewidzącym wzrokiem. Po chwili się

otrząsnął. –

Nie mam zamiaru sprzedawać posiadłości. - To stwierdzenie zaskoczyło bardziej jego samego niż pana Crabbsa, ale wiedział, że jeśli odruch jest silny, to nie ma sensu z nim walczyć. - Proszę mi powiedzieć - zwrócił się do notariusza - czy był jeszcze ktoś, kto mógł się spodziewać, że dostanie spadek? Pan Crabbs pokręcił głową.

–

Zmarły nie miał rodziny, nie było też żadnych dalszych krewnych. Posiadłość była w całości własnością pana Welhama, mógł nią zadysponować według własnego uznania.

–

Czy wie pan może, kto był spadkobiercą Horatia, to znaczy, kto był w kolejce do posiadłości, zanim został spisany ten testament?

–

Z tego, co wiem, nie było żadnej wcześniejszej wersji testamentu. Ta została spisana trzy lata temu, kiedy pan Welham przybył w te strony i zlecił mi zajęcie się tą sprawą. Dał mi do zrozumienia, że nigdy wcześniej nie spisywał ostatniej woli.

Nieco później Lucyfer wracał do Grange przez las. W półmroku cienie drzew wydawały się dłuższe niż w rzeczywistości. Ręce trzymał w kieszeniach, wzrok wbił w ziemię; szedł przed siebie, przeskakując rowy i wystające korzenie, ale myślami był gdzieś daleko. Notariusz Crabbs już odjechał - wrócił do gospody „Pod Czerwonymi Dzwonami", a ponieważ sam Lucyfer nie przebywał teraz w Manor, toteż nie zaproponował mu gościny. Nie chciał też nikogo zmuszać - ani Bristleforda, ani Coveya, ani państwa Hemmings, by zabawiali pana Crabbsa, w każdym razie nie dzisiaj. Lucyfer poinstruował pana Crabbsa, by skontaktował się z Heathcotem Montague'em, prawnikiem, który prowadził sprawy Cynsterów; był pewien, że jeśli weźmie się za to Montague, to kwestia przepisania aktu własności zostanie załatwiona sprawnie i szybko. Lucyfer starał się zapamiętać, że ma napisać do Montague'a.

I do Gabriela. I do Diabła. I do rodziców. Westchnął. Pierwsze szarpnięcie wiążącej go odpowiedzialności. Całe życie jej unikał, ale teraz nie mógł - Horatio zapisał mu ją w testamencie: odpowiedzialność za kolekcję,

za

posiadłość,

za

Coveya,

Bristleforda

i

Hemmingsów.

Oraz

odpowiedzialność za ogród. Ta ostatnia martwiła go bardziej niż wszystkie pozostałe razem wzięte. Horatio nauczył go, jak doglądać kolekcji, jak się nią opiekować; rodzina nauczyła go zarządzać włościami i służbą, ale nikt nigdy nie powiedział, jak zajmować się ogrodem, a już szczególnie takim jak ten, który stworzył Horatio. Lucyfer miał bardzo dziwne odczucia co do ogrodu. Ścieżka, którą szedł przez las, zaprowadziła go wprost do zarośli otaczających Grange i wytyczonego wśród nich labiryntu ścieżek. Lucyfer upewnił się, że skręca we właściwą, i znów głęboko się zamyślił. Nagle uosobienie furii odziane we wzorzysty batyst przedarło się przez żywopłot i wpadło wprost na niego. Po tym zderzeniu Phyllida straciła na chwilę oddech, ale zanim zdążyła podnieść wzrok, by zobaczyć, w czyje wpadła ramiona, jej zmysły już to rozpoznały. Gdyby była kobietą, która poddaje się odruchom, krzyknęłaby i uciekła. Zamiast tego Phyllida spojrzała na Lucyfera błyszczącymi oczami i zrobiła krok w tył. Puścił ją, ale miał czelność arogancko unieść brew. –

Proszę mi wybaczyć - przeprosiła grzecznie, odwróciła się i skierowała do domu. Dogonił ją. Nie chciała na niego spojrzeć, nie chciała widzieć, czy się

uśmiecha. Ten demon i tak już uczynił jej życie niezmiernie trudnym.

Jego życie także stało się znacznie trudniejsze, ale jeszcze nie do końca zdawał sobie z tego sprawę. –

Dobrze ci to wychodzi.

–

Co mi dobrze wychodzi?

–

Ukrywanie złego humoru. Cóż cię tak poruszyło?

–

Pewien znajomy, który jest szczególnie uciążliwy. A w zasadzie to trzech znajomych. Ty, Mary Annę i Robert - dodała w myślach. Lucyfer odziedziczył posiadłość,

Mary Annę denerwowała się, że może pozostać tu, w Colyton, i Robert, który potwierdził, że tak właśnie się stanie. Phyllida miała nadzieję, że pogrzeb przekona Mary Annę, iż w porównaniu z morderstwem jej listy stanowią rzecz mało istotną. Niestety, okazało się, że przez wrażliwość Mary Annę teraz Phyllida była jeszcze dalsza od powiedzenia Lucyferowi, co robiła tamtego ranka w salonie Horatia, niż z rana. Kipiała z gniewu, zostawiła więc Mary Annę i Roberta samych przy fontannie, a sama odeszła. Chyba tylko po to, by natknąć się na Lucyfera. Oblała się rumieńcem, gdy przypomniała sobie impet, z jakim na niego wpadła. Pod tym eleganckim ubraniem kryło się silne, umięśnione ciało. Mimo że natarła na niego z wielką siłą, on nawet się nie zachwiał. Spojrzała na Lucyfera i zapytała: – –

Czyli naprawdę odziedziczyłeś Manor? Tak. Najwyraźniej Horatio nie miał żadnej rodziny ani krewnych, więc... Weszli na rozpościerający się przed Grange trawnik; Phyllida wpatrywała się w

budynek. –

Co więc zamierzasz, jeśli mogę być wścibska i zapytać? Sprzedasz Manor czy zamieszkasz tutaj?

–

Możesz być tak wścibska, jak tylko ci się podoba, ale... - Powiedział to takim tonem, że szybko na niego spojrzała. Uśmiechał się. - Zamierzałem właśnie porozmawiać z twoim ojcem. Może mogłabyś mnie do niego zaprowadzić? Sir Jasper był w bibliotece. Phyllida zaprowadziła do niego Lucyfera i zaraz

zniknęła, ale po chwili wróciła z kieliszkami i karafką. –

Cóż więc, jesteś teraz jednym z właścicieli ziemskich w Devon, co?

–

Od niedawna, ale chyba tak - odparł Lucyfer, biorąc szklaneczkę brandy z rąk Phyllidy. Podobną szklaneczkę podała ojcu, a potem usiadła na kanapie na wprost krzeseł, które zajmowali panowie.

–

Ma pan już jakieś pomysły, co z tym wszystkim zrobić? - zapytał sir Jasper, patrząc na Lucyfera spod krzaczastych brwi. - Wspominał pan, że jego rodzinne włości znajdują się w Somerset.

–

Mam starszego brata, więc to on przejmie rodzinną posiadłość. Zresztą ostatnimi laty najczęściej mieszkałem w Londynie, razem w bratem w jego domu.

– –

Nie masz więc żadnych zobowiązań, które wymagałyby twojej uwagi? Nie. - Horatio doskonale o tym wiedział. Przyglądając się brandy i bawiąc się szklaneczką, Lucyfer dodał: - Nic mnie nie powstrzymuje przed osiedleniem się w Colyton.

–

A zamierzasz tu osiąść? - zapytała Phyllida Spojrzał jej prosto w oczy. To właśnie ona, ze zwykłą sobie bezpośredniością, zadała to pytanie.

–

Tak - odparł. Napił się nieco brandy, ani na sekundę nie spuszczając oczu z Phyllidy. - Doszedłem do wniosku, że Colyton bardzo mi pasuje.

–

To wspaniale! - ucieszył się sir Jasper. - Trochę świeżej krwi dobrze nam tu wszystkim zrobi. Sir Jasper przez dłuższą chwilę rozwodził się nad zaletami Colyton i okolic.

Lucyfer pozwolił mu się nagadać i jednocześnie próbował zrozumieć irytację, którą dostrzegł w brązowych oczach Phyllidy. Siedziała spokojnie, z obojętnym wyrazem twarzy patrzyła na ojca. Ale te jej oczy... I opuszczone kąciki pięknych ust... Sir Jasper zamilkł. Lucyfer nadal bawił się szklaneczką. –

Jest coś jeszcze. Spadek uważam za prezent od Horatia, i to taki, którego nie mógłbym przyjąć, gdybym nie zrobił wszystkiego, co tylko możliwe, by przywieść mordercę przed oblicze sprawiedliwości.

–

Dobrze to o tobie świadczy - pokiwał głową sir Jasper.

–

Być może, ale nigdy nie poczułbym się dobrze w domu Horatia, wśród jego zbiorów, jeśli nie zajrzałbym pod każdy kamień, by odnaleźć mordercę.

–

Czy dobrze rozumiem, że jest to ostrzeżenie, i faktycznie zamierzasz zajrzeć pod każdy kamień, by odnaleźć tego człowieka? - zapytał sir Jasper, patrząc przenikliwie na Lucyfera, który wytrzymał to spojrzenie i odparł:

–

Pod każdy głaz i każdy kamyczek. Sir Jasper zamyślił się.

–

Zrobię wszystko, co będzie w mojej mocy, ale jak się zapewne domyślasz, wyciągnięcie go spod tego kamienia może wcale nie być takie proste. Jedynym faktem, co do którego możemy mieć pewność, jest to, że nikt go nie widział.

–

Ale mogą znaleźć się inne dowody - powiedział Lucyfer, opróżniając szklaneczkę;

sir Jasper zrobił to samo. –

Miejmy nadzieję - powiedział, a gdy Phyllida zabierała puste szklanki, dodał: Oczywiście może pan badać tę sprawę tak, jak uważa za stosowne. Jeśli będzie panu potrzebne jakieś oficjalne wsparcie, zrobię, co tylko zdołam. - Sir Jasper wstał. - Horatio był jednym z nas; domyślam się, że wiele osób zechce panu pomóc. - Mam nadzieję, że tak właśnie będzie.

Lucyfer chciał, by Phyllida pomogła mu schwytać mordercę Horatia, nie poprosiłby jej jednak o pomoc. Chciała mu pomóc i nawet jeśli jej nie poprosi, ona i tak mu pomoże. Niestety, obietnica złożona rano, gdy Phyllida miała nadzieję, że już wkrótce będzie mogła mu o wszystkim powiedzieć, jeszcze tego samego popołudnia zamieniła się w źródło frustracji, a wieczorem miała zostać zwieńczona tragedią. Z jakiegoś piekielnego powodu (Phyllida świadomie użyła słowa „piekielny") jej ciotka uznała za stosowne wydać uroczystą, aczkolwiek nieoficjalną kolację dla kilku wybranych osób, które uczestniczyły w pogrzebie. Kolacja pogrzebowa - Phyllida nie była zachwycona tym pomysłem. Miała szczery zamiar przywdziać czerń, ale ostatecznie zdecydowała się na jedwab w kolorze lawendowym. Była to jedna z jej najbardziej twarzowych sukien i Phyllida czuła, że potrzebuje wsparcia. Jako ostatnia weszła do salonu; Lucyfer już tam był - niepokojąco przystojny w

granatowej marynarce, która miała dokładnie taki sam odcień jak jego oczy. W świetle świec jego włosy zdawały się kruczoczarne, a apaszka w kolorze kości słoniowej stanowiła szczyt elegancji. Stał przy kominku razem z ojcem i panem Farthingale. Gdy tylko Phyllida przekroczyła próg pokoju, utkwił w niej spojrzenie. Po królewsku pochyliła głowę i dołączyła do panien Longdon, niezamężnych sióstr w nieokreślonym wieku, które mieszkały w domu stojącym przy drodze do kuźni. Do stołu zasiadło szesnaście osób, więc Phyllida mogła zająć swoje miejsce dopiero po skonsultowaniu menu z Gladys. Lucyfer siedział na drugim końcu stołu, po lewej mając za sąsiadkę ciotkę, a po prawe Reginę Longdon, która była prawie głucha, tak więc lady Huddlesford nie miała w niej rywalki. Mary Annę i Robert siedzieli zbyt daleko od siebie, by móc wdać się w rozmowę. Phyllida, nie mając nic lepszego do roboty, zajęła się doglądaniem, by wszystko w czasie kolacji przebiegało jak należy. Ojciec nigdy nie ociągał się zbyt długo nad szklaneczką porto, więc jakieś piętnaście minut po tym, jak panie zajęły się sobą w swoim własnym towarzystwie, już prowadził dżentelmenów z powrotem do salonu. Cały ten kwadrans Mary Annę grała na fortepianie, ale jak tylko zjawili się panowie, zamknęła instrument i włączyła się do rozmowy. Podeszła do niej Phyllida i gdy Mary Annę spostrzegła, że przyjaciółka zbliża się do niej, jej błękitne oczy wypełniło ożywienie. –

Nie! - syknęła, zanim Phyllida zdążyła się odezwać. - Musisz zrozumieć, że to niemożliwe. I musisz znaleźć te listy. Obiecałaś przecież!

–

Myślałam, że do tej pory zrozumiesz już...

–

To ty nic nie rozumiesz! Jak znajdziesz te listy i oddasz mi je, wtedy dopiero

będziesz mogła mu powiedzieć, jeśli już koniecznie musisz. - Mary Annę dosłownie załamywała ręce, a potem spojrzała na to, co działo się za plecami Phyllidy. - Dobry Boże, to Robert! Muszę go uratować, nim zajmie się nim papa! krzyknęła i pomknęła na drugi koniec pokoju. Phyllida patrzyła na odchodzącą Mary Annę i nie całkiem była w stanie ukryć niezadowolenia. Nigdy jeszcze nie widziała jej tak zdenerwowanej. Co, u licha, jest w tych listach? Obróciwszy się tak, by widzieć wszystkich obecnych, przyglądała się twarzom gości, by się upewnić, czy nikt jej nie potrzebuje, ale jedyne, co ujrzała, to Lucyfera zmierzającego w jej stronę, a spojrzenie jego oczu sygnalizowało wyraźnie, że owszem, on właśnie jej potrzebuje. Podszedł do niej, a potem oboje przeszli do pokoju sąsiadującego z salonem. –

Twoja serdeczna przyjaciółka, panna Farthingale... co jest między nią a Collinsem?

–

Między Mary Annę a Collinsem? Lucyfer spojrzał na Phyllidę.

–

Pan Farthingale wyglądał, jakby miał dostać ataku apopleksji, gdy zobaczył, że Collins przyjechał razem z Crabbsem. Pani Farthingale wyglądała na całkowicie zaskoczoną i dopiero po chwili z posępną miną i zaciśniętymi ustami pogodziła się z jego obecnością. Cały wieczór postępuję tak jak twój ojciec -włączam się we wszystkie rozmowy i dyskusje, byłoby więc bardzo pomocne, gdybym wiedział, cóż to za gra, w którą wszyscy gracie. Phyllida spojrzała mu w oczy.

–

Nieszczęśni kochankowie, ale mamy nadzieję, że tym razem obędzie się bez

tragicznego zakończenia - powiedziała Phyllida i zerknęła na drugi koniec pokoju, gdzie Robert Collins rozmawiał z Henriettą Longdon, która przypadkiem siedziała na szezlongu obok Mary Annę. - Mary Annę i Robert pokochali się od pierwszego wejrzenia, sześć lat temu. Idealnie by do siebie pasowali, gdyby nie drobny szczegół. –

Robert nie jest właścicielem fortuny.

–

Właśnie. Pan Farthingale zabronił im się spotykać, ale zdaje się, że pomimo iż Robert mieszka w Exeter i tak się spotykają. A Mary Annę jest niewzruszona, nic nie może zniszczyć jej uczuć do Roberta.

–

I to trwa już sześć lat? Moi rodzice do tego czasu już by się poddali.

–

Pan Farthingale jest bardzo uparty. Mary Annę też.

–

Kto więc wygra?

–

Mary Annę, i to na szczęście już niedługo. Wkrótce Robert spełni wszystkie wymogi i będzie mógł pracować jako notariusz, Crabbs już zaproponował mu pracę. A skoro Robert rozpocznie praktykę notarialną, będzie mógł utrzymać żonę, i pan Farthingale będzie musiał skapitulować, bo nie będzie miał innego wyjścia.

–

Czyli apopleksja Farthingale'a jest tylko na pokaz.

–

W pewnym sensie. Można się jej spodziewać, ale przecież nie dlatego, że Robert jest nieodpowiednią partią. - Może i jest zbyt potulny, zbyt konserwatywny, za mało stanowczy, ale urodził się w porządnej rodzinie. - Właśnie dlatego Farthingale'om nie spodobało się, że Robert jest tutaj dzisiejszego wieczoru. Wszyscy w okolicy znają tę historię i wiedzą, jak jest, dlatego też robimy wszystko, by nie pogarszać sytuacji jeszcze bardziej.

–

Co się więc stało dzisiejszego wieczora? Phyllida spojrzała na lady Huddlesford siedzącą przy kominku i otoczoną wianuszkiem słuchających jej osób.

–

Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że moja ciotka, która spędza tutaj dwa lub trzy miesiące w roku, zapomniała, jak się sprawy mają i zaprosiła pana Crabbsa razem z Robertem.

–

I...? Phyllida uśmiechnęła się nieznacznie.

–

Pod stroskaną i udręczoną powierzchownością ciotka jest bardzo romantyczną osobą. Podejrzewam, że wyobraża sobie, iż w ten sposób pomaga nieszczęśliwym kochankom.

–

Aha. Ostatnie słowo zawierało sporą dozę cynizmu; Phyllida spojrzała w górę i

spostrzegła zbliżającego się do nich Percy'ego, który, kiwnąwszy głową, przywitał się z Lucyferem, cały czas patrząc na Phyllidę. –

Zastanawiałem się właśnie, droga kuzyneczko, czy może moglibyśmy zamienić parę słów na osobności? Na jaki temat? - Phyllida przełknęła niegrzeczną odzywkę.

– –

Oczywiście. Sprawy rodzinne, sam pan rozumie. - Percy uśmiechnął się do Lucyfera. Lucyfer ukłonił się, Phyllida odpowiedziała mu skinieniem głowy, podała dłoń

Percy'emu i pozwoliła się wyprowadzić z pokoju na taras. Wysunęła rękę spod ramienia prowadzącego ją Percy'ego i podeszła do balustrady. –

Nie tutaj. - Percy wskazał na taras. - Mogą nas zobaczyć.

Phyllida bezgłośnie westchnęła i posłusznie poszła za nim, mając nadzieję, że Percy powie wreszcie, o co mu chodzi, i pozwoli jej wrócić do salonu. Jeśli zdoła porozmawiać z Robertem na osobności, może uda jej się coś osiągnąć jeszcze tego wieczoru. Robert może i jest potulny, ale jest również konserwatystą do szpiku kości, i jako prawie prawnik powinien być również człowiekiem przestrzegającym prawa. Być może udałoby się jej przekonać go, że... –

Chodzi o to, że... - Percy zatrzymał się przy ciemnych oknach biblioteki, poprawił kamizelkę i odwrócił się w stronę Phyllidy. - Obserwuję cię od jakiegoś czasu i tak się zastanawiam... Ile ty właściwie masz lat? Dwadzieścia cztery? Phyllida oparła się o balustradę, wpatrując się w Percy'ego.

–

Tak - przyznała - dwadzieścia cztery. I co z tego?

–

Co z tego? To z tego, że powinnaś już wyjść za mąż! Zapytaj moją mamę, a powie ci to samo. Jeszcze trochę i nie będziesz już miała żadnych szans na małżeństwo. Zostaniesz starą panną!

–

Naprawdę? - Jak miała mu wytłumaczyć, że jest jej z tym całkiem dobrze. - A dlaczego ciebie to obchodzi?

–

Oczywiście, że mnie to obchodzi! Jestem głową rodziny... To znaczy będę nią, oczywiście, jak twój ojciec już się wycofa.

–

Pamiętasz, że mam jeszcze brata?

–

Jonas... - Percy uznał go za niewartego uwagi, wykonując pełen pogardy ruch ręką. - Chodzi o to, że siedzisz tutaj, niezamężna, i nie ma to najmniejszego sensu, gdy istnieje pewna alternatywa. Phyllida zastanawiała się, co ma zrobić; ustąpienie Percy'emu byłoby

prawdopodobnie najszybszym sposobem na zakończenie tej rozmowy. –

Jaka alternatywa?

–

Możesz wyjść za mnie. Zaniemówiła.

–

Wiem, że cię zaskoczyłem. Sam o tym nie pomyślałem, zanim tu przyjechałem i zobaczyłem na własne oczy, jak się sprawy mają. Ale teraz widzę, że to idealne rozwiązanie. - Rozpędza! się coraz bardziej. - Rodzinne obowiązki i tak dalej... Oświadczenie się tobie jest właśnie tym, co powinienem zrobić. Phyllida wyprostowała się i odzyskała wreszcie mowę.

–

Percy, ale mnie jest tutaj bardzo dobrze...

–

Oczywiście, to takie piękne miejsce. Możemy wziąć ślub i pozostać tu, na wsi; idę o zakład, że twój ojciec też by tak wołał. Na pewno nie chciałby zajmować się Grange bez ciebie. Z drugiej strony, ja nie potrzebuję pani domu, nigdy zresztą takiej nie mieliśmy. - Percy pokiwał głową. - Będę całkowicie szczęśliwy, mogąc samemu wałęsać się po Londynie.

–

To akurat rozumiem, a teraz sprawdźmy, czy dobrze pojęłam twoją propozycję. Zwięzła wypowiedź Phyllidy sprawiła, że Percy zamarł. - Czy ty przypadkiem znowu nie wdepnąłeś w jakieś kłopoty? Percy wpatrywał się w Phyllidę z kamiennym wyrazem twarzy. Phyllida

czekała. –

Może ostatnio nieco umykałem policji, ale to tylko chwilowa komplikacja, nic poważnego.

–

Mimo wszystko. A teraz zobaczmy... Odziedziczyłeś wszystko po swoim ojcu kilka lat temu i nie możesz spodziewać się już niczego więcej ze strony swojej

rodziny. –

Nie, ponieważ babcia ciebie ustanowiła spadkobierczynią, a ciotka Esmeralda zapisała swoją część tobie i Jonasowi.

–

Prawie. I oczywiście, kiedy pan Huddlesford umrze, jego posiadłość przejdzie na Fredericka. -Phyllida utkwiła spojrzenie w nadąsanej twarzy Per-cy'ego. - A to oznacza, że poza tym, co możesz odziedziczyć po matce, która, jak wszyscy wiemy, cieszy się doskonałym zdrowiem, na horyzoncie nie widać czekającej na ciebie fortuny. - Phyllida zrobiła pauzę. - Mam rację?

–

Wiesz, że masz. Niech cię szlag!

–

I mam też rację, uważając, że lichwiarze nie będą już dłużej zasilali twoich funduszy, a przynajmniej nie do czasu, aż przedstawisz im jakiś dowód na to, że spodziewasz się przypływu gotówki, na przykład posażną żonę? Percy patrzył na Phyllidę spode łba.

–

Wszystko to bardzo pięknie, ale zbaczasz z tematu.

–

O nie! Temat jest mianowicie taki, że tkwisz w kłopotach po uszy i teraz chcesz, żebym cię z nich wyciągnęła.

–

A ty powinnaś to zrobić! - Na twarzy Percy'ego pojawiły się plamy, zacisnął pięści i zrobił krok w stronę Phyllidy. - Jeśli ja jestem gotów ożenić się z tobą ź poczucia rodzinnego obowiązku, ty powinnaś być szczęśliwa, mogąc za mnie wyjść i pomóc mi odzyskać rodzinną fortunę. Phyllida zacisnęła usta, by nie powiedzieć czegoś, co nie przystoi damie.

Spojrzała na niego i powiedziała: –

Nie wyjdę za ciebie, bo nie ma absolutnie żadnego powodu, dla którego miałabym

to zrobić. –

Powodu? - twarz Percy'ego wykrzywiła się wściekle. - Powodu? Zaraz dam ci powód! Chwycił ją mocno, najwyraźniej chcąc ją pocałować. Phyllida szarpnęła się,

robiąc krok w tył i zaczęła się z nim mocować. Nigdy nie bała się Per-cy'ego: był od niej trzy lata starszy, ale od najmłodszych lat zostawiała go daleko w tyle i, dorastając, przyzwyczaiła się do traktowania go z pogardą. Ku jej zaskoczeniu był dużo silniejszy, niż się spodziewała. Walczyła, ale nie mogła mu się wyrwać. Przyciągał ją coraz bliżej do siebie, mocno pchnął na balustradę i próbował zmusić ją, by odwróciła ku niemu twarz. Nagle zniknął. Phyllida przewróciła się na balustradę, gwałtownie wciągając powietrze. Patrzyła na Percy'ego, który dławił się i krztusił, zwisając na końcu zaciśniętej na jego gardle dłoni. –

Czy jest tutaj jakieś jezioro lub staw? Wydaje mi się, że twój kuzyn powinien się nieco ochłodzić. Przesuwając wzrok wzdłuż tej ręki, Phyllida dostrzegła wreszcie twarz

Lucyfera wyłaniającą się z ciemności. Po chwili znów spojrzała na purpurowego na twarzy Percy'ego, który majtał nogami kilka centymetrów nad kamienną posadzką tarasu. –

Hmm, chyba nie. Usta Lucyfera wygięły się w uśmiechu. Potrząsnął Percym, a potem nim cisnął

- Percy wylądował na podłodze z głośnym „łup!". Leżał, rzężąc głośno, rzucając

słabo głową i nie mając odwagi spojrzeć na Lucyfera ani na Phyllidę. Lucyfer z pewną niechęcią zaakceptował fakt, że to, co właśnie zrobił, było wyjściem najgorszym z możliwych, i spojrzał na Phyllidę. Wciąż szybko oddychała, ale wrócił jej naturalny kolor twarzy - tyle mógł dostrzec na słabo oświetlonym tarasie. Jej suknia i fryzura wciąż wyglądały porządnie - Lucyfer zjawił się na tyle wcześnie, by zaoszczędzić jej cierpienia. Poprawił płaszcz i mankiety, a potem podał jej ramię. –

Lepiej wróćmy, nim ktokolwiek się zorientuje, że cię nie ma. Phyllida kiwnęła głową.

–

Dziękuję - powiedziała, po czym przyjęła zaoferowane jej ramię. Jej twarz przybrała maskę chłodnego opanowania, pod którą chciała ukryć

szok, jakiego doznała, gdy zdała sobie sprawę ze swojej fizycznej słabości i bezbronności - do tego momentu przerażenie miała wymalowane na twarzy; nie był to widok, który chciałby u kobiet widywać Lucyfer. Bezpieczeństwo tutaj, w domu i jego okolicy, i we wsi, było czymś, co całe życie uważała za oczywiste, a teraz Percy zniszczył pewną iluzję, do której była przyzwyczajona - poczucie bezpieczeństwa, którym się tutaj cieszyła. Jeśli chodziło o wytworną propozycję Percy'ego, Lucyfer wściekał się na samą myśl o niej. Zawzięcie trzyma! się narzuconej sobie roli osoby obojętnej, i poprowadził Phyllidę wzdłuż tarasu. Doszli wreszcie do przeszklonych drzwi i weszli do salonu. Poza przyspieszonym i nadal nieco zbyt płytkim oddechem po Phyllidzie nie było widać, że coś się stało.

Rozdział 6

Emocje wywołane tym, co wydarzyło się wieczorem na tarasie, nie od razu ucichły. Jeszcze tej samej nocy w świetle księżyca Lucyfer spacerował pod oknami sypialni. Następnego dnia planował przenieść się do Manor i zacząć badać sprawę morderstwa jeszcze bardziej szczegółowo i intensywnie, niż robił to dotychczas. Horatia zamordowano w niedzielny poranek, nazajutrz miała być środa. Pierwszy szok nieco już osłabł, a spekulacje także zniknęły, teraz był czas na przemyślenia i, miejmy nadzieję, na pamięć o tym, co się stało. Lucyfer zatrzymał się przy oknie; księżyc przebijał przez delikatnie chmurki i świecił jasno. Noc była mieszaniną poruszających się cieni, poświaty i bladego światła księżycowego. Nagle dostrzegł postać, która wyszła z domu i najwyraźniej dokądś zmierzała. Lucyfer nie odrywał od niej wzroku. Tajemniczy mężczyzna miał na głowie kapelusz - a może był to jakiś młodzieniec? Chód miał lekki, pełen gracji, lekko kołyszący; długie nogi odziane były w bryczesy i wysokie buty. Marynarka do jazdy konnej sięgała mu do bioder. Jonas? Postać zbliżyła się do przejścia między rosnącymi wokół Grange krzewami i zwolniła kroku. Chwila wahania sprawiła, że Lucyfer przejrzał na oczy... –

Co, u diabła...? Nie czekał na odpowiedź, ale jego zwierzyna zdążyła zniknąć w lesie, zanim

zbliżył się na tyle, by być pewnym, że to ona. Poszedł za nią, chciał wiedzieć, dokąd zmierza. A potem zapyta dlaczego. Założyłby się o każdą sumę, że zmierzała do Manor - wiedziała, że Lucyfer dopiero jutro przejmuje rezydencję. Ale skręciła w wąską ścieżkę prowadzącą do wsi. Z opuszczoną nisko głową szła przed siebie, najwyraźniej głęboko zamyślona. Szedł za nią, zmniejszając odległość na tyle, by nie tracić jej z oczu; ścieżka wiła się między drzewami. Nagle przeszła w niewielką alejkę biegnącą pomiędzy dwoma chałupami i połączyła się z główną drogą. Phyllida szła dalej. Lucyfer przystanął w alei pozwalając, by nieco zwiększyła się odległość między nimi - na otwartym terenie łatwo mogłaby go dostrzec; poza tym teraz wyraźnie było widać, dokąd zmierza - do kościoła. W tej samej chwili Lucyferowi przypomniała się jej osobliwa rozmowa z wikarym. Na Hadesa, o co w tym wszystkim chodzi? Gdy doszedł na dziedziniec przed kościołem pod bocznymi drzwiami dostrzegł bladą smugę światła. Skradając się i chowając za nagrobkami podszedł bliżej; narastała w nim ciekawość. Phyllida nie była sama. Tuż przy ścieżce wiodącej do bocznych drzwi kościoła stał wysoki nagrobek; Lucyfer, ukryty w jego cieniu, obserwował Phyllidę stojącą wraz z Filingiem w wąskiej kruchcie; oboje trzymali księgi i w skupieniu coś w nich notowali, jedynie od czasu do czasu porównując zapiski. Lucyfer spojrzał na ścieżkę biegnącą do drogi prowadzącej do kościelnego dziedzińca. Zadaszona brama cmentarna niknęła w ciemności, ale Lucyfer wytężając

wzrok, mógł dostrzec kształty i ruch na drodze. Po chwili z ciemności wynurzyły się postaci i ruszyły ścieżką w kierunku kościoła - byli to mężczyźni z niewielkimi beczułkami, pudłami, paczkami. Minęli kryjówkę Lucyfera i podchodzili do Phyllidy, a ta sprawdzała każde pudło i beczułkę; rozmawiali półgłosem. Potem mężczyźni wnieśli przyniesione przez siebie rzeczy do kościoła. Lucyfer usiadł i oparł się o nagrobek. Przemyt? Córka miejscowego sędziego dowodząca gangiem przemytników do spółki z wikarym? Zbyt trudno było Lucyferowi przełknąć taką nowinę, szczególnie że osobiście znał tę córkę. Phyllida sprawdziła każdą przyniesioną rzecz z księgą, którą trzymała w ręce. Tuż obok niej pan Fi-ling tworzył osobną listę, zapisując na niej, który z mężczyzn asystował dzisiejszej nocy i kto co wniósł do krypty. Jeden z mężczyzn, Hugey, podniósł pudło do góry, by Phyllida mogła je sprawdzić, i powiedział: –

To już prawie wszystko.

–

Dobrze - kiwnęła głową. - Można to już zanieść na dół.

–

To już ostatnia na dzisiaj - odezwał się Oskar, kolejny potężny mężczyzna, stawiając beczułkę na jednym ze stopni. Oskar był jednym z przywódców całej grupy i bardzo zaangażowanym

uczestnikiem całego przedsięwzięcia. Uśmiechając się, Phyllida schyliła się, by sprawdzić oznaczenia na beczułce. –

Spokojna noc? - zapytała.

–

Tak, takie właśnie lubię - uśmiechnął się do niej Oskar. Phyllida skinęła głową, a on podniósł beczułkę i położył ją sobie na ramieniu. - Tylko to odłożę i już nas nie ma. Phyllida zamknęła swoją księgę i spojrzała na Filinga; uśmiechnął się do niej.

–

Wszystko idzie gładko.

–

Dzięki Bogu! - Skierowała się ku schodom wiodącym do krypty. - Chciałabym zawrzeć te dane w rachunkach. Phyllida i Filing odsunęli się nieco, by ustąpić z drogi Oskarowi i Hugeyowi,

którzy wychodzili właśnie z krypty kamiennymi schodami. Kłaniając się i żegnając, mężczyźni odeszli w kierunku ścieżki, by dołączyć do pozostałych. Cicho się rozproszyli, by odprowadzić konie do stajni, wrócić do domów i położyć się z powrotem do łóżek. Phyllida zeszła na dół, do krypty, a Filing tuż za nią. - Spodziewam się, że w ciągu kilku najbliższych dni będziemy mieli mnóstwo pracy, postaram się więc zaktualizować wszystkie rachunki i wcześniej wyliczyć płatności. W ten sposób, gdy już zbierzesz pieniądze, będziesz mógł przekazać ludziom ich część, bez kontaktowania się z nimi. –

Bardzo dobry pomysł - powiedział Filing. - A ja się upewnię, że wszystko jest na swoim miejscu. Phyllida podeszła do jednego z sarkofagów i użyła go jako biurka. Sarkofag

przylegał do ściany, na której znajdowały się nisze, najprawdopodobniej na datki. Obecnie jednak pełne były ksiąg rachunkowych, posegregowanych przyborów do pisania i innych akcesoriów, których potrzebowała Phyllida, by prowadzić rachunki.

Tuż obok sarkofagu stał niewielki drewniany stołeczek; usiadła na nim. Stojącą na sarkofagu lampę postawiła wyżej na stercie pudeł i upewniwszy się, że ma wystarczająco dużo światła, zabrała się do pracy. Za nią Filing przemieszczał się po krypcie niemal w całości zapełnionej wszelkim dobrem i różnej maści towarami. Phyllida zapisywała liczby, potem zajęła się obliczeniami. W pewnej chwili do jej uszu dotarł dźwięk jakby czegoś przesuwanego po kamieniu; spojrzała na schody, ale nikt nimi nie schodził. Phyllida wróciła do swoich obliczeń. Piętnaście minut później zrobiło się jaśniej. Phyllida podniosła wzrok znad ksiąg - Filing stal tuż obok niej. –

Wszystko jest tak, jak być powinno. Thompson i ja nie powinniśmy mieć żadnych problemów z następną dostawą.

–

To dobrze - odparła, a po chwili dodała, patrząc w leżącą przed nią księgę: Zajmie mi to jeszcze jakąś chwilę, ale tobie życzę już dobrej nocy. Filing zmarszczył czoło.

– –

Nie chcę zostawiać cię tutaj samej o tej porze... Nonsens! - wykrzyknęła z pewnym siebie uśmiechem, mimo że po raz pierwszy w życiu nie była do końca przekonana, że chce zostać sama, z dala od domu, o tak późnej porze. Nie zamierzała jednak zdradzić się przed Filingiem, że się boi, szczególnie że strach był bez wątpienia irracjonalny.

–

Nic mi nie będzie, a szczerze powiedziawszy, pracuje mi się znacznie szybciej, jeśli wokół panuje kompletna cisza. Jeśli zamkniesz drzwi kościoła, wtedy na

pewno nikt tu nie wejdzie. Jestem bezpieczna - powiedziała i wróciła do księgi rachunkowej. - Poza tym nie zajmie mi to więcej niż piętnaście minut. Filing wahał się przez chwilę, ale słowa Phyllidy był dość przekonujące. Po co ktokolwiek miałby przychodzić do kościoła w środku nocy? –

Dobrze... Ale jesteś pewna?

–

Jestem.

–

Cóż więc... Dobranoc.

–

Dobranoc. Phyllida skinęła głową, nie patrząc na Filinga. Gdy poprawiała jedną z liczb,

światełko z jego lampy oddalało się. Chwilę później usłyszała go wchodzącego po schodach, a potem skrzypienie zamykanych drzwi. Została sama. W ciszy i całkowitym skupieniu w pięć minut skończyła dodawanie długich kolumn liczb, a w kolejne pięć podliczyła i zapisała należne mężczyznom płatności. Zadowolona z siebie jeszcze raz sprawdziła właśnie wykonane zadanie. Drgnął cień padający na zapisaną stronicę. Odwróciła się przerażona. Lucyfer ręce miał złożone na piersi, trochę przymrużone oczy. –

Czy mogłabyś mi powiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi?

–

Nie. Ale mogłabym ci zasugerować, że skoro zamierzasz się tutaj osiedlić, dobrze by było, gdybyś nie kręcił się po okolicy w środku nocy, strasząc ludzi! Odwróciła się znów w stronę sarkofagu i leżącej na nim księgi i próbowała

skoncentrować się na oddychaniu. Chwyciła kawałek bibuły i zaczęła nią osuszać atrament na poczynionych uprzednio zapiskach.

Lucyfer odezwał się dopiero po chwili: –

Może i faktycznie się przestraszyłaś, ale raczej nie wyglądasz na przerażoną. Równie dobrze możesz mi od razu powiedzieć, co się tutaj dzieje; doskonale przecież wiesz, że stąd nie wyjdę, dopóki się tego nie dowiem. Zdawała sobie z tego sprawę - Lucyfer nie poddawał się tak łatwo, a poza tym

tak naprawdę to nie było powodu, dla którego nie mogłaby mu powiedzieć prawdy, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że miał zamiar pozostać w Cloyton. Z trzaskiem zamknęła księgę i odłożyła ją na miejsce, do niszy. –

Zajmuję się ważnymi sprawami. Lucyfer zawahał się, a potem zapytał:

–

Czy to nowe określenie na przemyt?

–

Jest całkowicie legalny. - Phyllida wyjęła z jednej z nisz kartkę zadrukowanego papieru i podała Lucyferowi. Przeczytał:

–

Przedsiębiorstwo Importowe Colyton. Legalna firma importowa, która prowadzi działalność w środku nocy? Niedowierzanie było aż nad wyraz widoczne na jego twarzy.

–

To nie jest zabronione - odrzekła i sięgnęła po stojącą obok Lucyfera lampę; przewidział jej ruch i sam jej ją podał. Kartkę odłożył na sarkofag i gestem wskazał Phyllidzie schody. Poszła przodem, z wysoko uniesioną głową. Idąc w górę, aż za dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że kołyszą się jej biodra. Ostatnie stopnie pokonała już niemal biegiem, ale Lucyfer i tak szedł tuż za nią. Zamknęła małe drzwiczki prowadzące do krypty, Lucyfer zgasił lampę, odłożył ją na bok i pchnięciem otworzył drzwi kościoła; razem wyszli w ciemną noc.

–

Wyjaśnij mi to. Phyllida skierowała się ku błoniom. Szedł tuż za nią, a jego ponura obecność

była bardziej pocieszająca niż irytująca. Lucyfer nie miał w zwyczaju powtarzać raz wydanych poleceń; gdyby to zrobił, nie odpowiedziałaby mu. –

W tej części kraju zawsze pełno było przemytników, którzy handlowali towarem, na który albo nałożono wysokie podatki, albo, jak to jeszcze bywało dawniejszymi łaty, towarem, którym w ogóle nie wolno było handlować, na przykład z powodu wojny z Francją. Koniec wojny oznaczał przywrócenie handlu, więc towary, których uprzednio nie wolno było importować, znów mogły być legalnie wwożone do kraju. W rzeczywistości w ciągu jednej nocy przemyt stawał się zupełnie nieopłacalny, albo jeśli już przynosił jakieś zyski, to minimalne. Sprzedaż przemyconych towarów stawała się coraz trudniejsza, bo handlowcy mogli te same towary nabyć legalnie i to za rozsądną cenę. Nie było więc już po co ryzykować. Większość przemytników to najemni robotnicy rolni, którzy zajmują się tym, żeby zarobić choć trochę więcej na utrzymanie rodziny, a nagle ich dodatkowy zarobek zniknął i cała ta równowaga okazała się poważnie zagrożona. Przeszli przez drogę i skierowali się ku alejce; Phyllida zaczekała, aż znajdą się

w lesie, nim zdecydowała się mówić dalej: –

Jedyny sposób, w jaki mogłam pomóc tym ludziom, to założyć Przedsiębiorstwo Importowe Colyton. Papa wie oczywiście o wszystkim, a całe przedsięwzięcie jest całkowicie legalne. Wnosimy opłaty akcyzowe do urzędu skarbowego w Exeter. Pan Fi-ling jest oficjalnym poborcą.

Gdy spojrzała na Lucyfera, zauważyła, że kręci z niedowierzaniem głową. –

Legalny przemyt... Ty to wszystko zorganizowałaś? Wzruszyła ramionami.

–

Kto jeszcze jest w to zamieszany? - Lucyfer spodziewał się uczciwej odpowiedzi, ale ta z kolei doprowadziła do następnego pytania: - Co z tego masz? - Było to impertynenckie, ale chciał wiedzieć.

–

Co z tego mam? - Sam pomysł, że miałaby czerpać z tego jakiekolwiek korzyści, zaskoczył ją. Zatrzymała się, spojrzała na Lucyfera i po chwili znów ruszyła przed siebie. - Myślę, że spokój sumienia. Nie tego się spodziewał. Raczej podekscytowania, podniecenia wynikającego z

faktu, że była ważna, czegoś w tym stylu. –

Spokój sumienia?

–

Zastanów się, jaka w tej okolicy jest alternatywa dla przemytu? - Jej głos zabrzmiał ostro i nieprzyjemnie. - Znajdujemy się dwie mile od stromego wybrzeża najeżonego rafami na przemian z piaszczystymi mierzejami.

–

Piractwo? - Lucyfer poczuł, że krew przestała mu krążyć w żyłach.

–

Zdarzało się to już wcześniej i nie chcę, żeby znów się zdarzyło, nie mężczyznom z Colyton. Nawet mimo panujących wokół ciemności Lucyfer dostrzegł promieniujące z

niej zdecydowanie i determinację. Teraz dopiero zrozumiał: spokój sumienia. –

A więc w zamian zorganizowałaś całkowicie legalne przedsięwzięcie. Nie było to pytanie, raczej stwierdzenie; pobrzmiewała w nim nuta

zaskoczenia, a już na pewno aprobaty.

Phyllida pochyliła głowę. Szli w milczeniu, a Lucyfer trawił usłyszane właśnie rewelacje. –

Ale dlaczego pracujecie w nocy?

–

Po to, oczywiście, żeby to nadal wyglądało na przemyt.

–

Dlaczego to takie ważne?

–

To nie jest ważne, w każdym razie dla nikogo poza tymi mężczyznami. - Głos Phyllidy zabarwiła frustracja. - O tym, że całe przedsięwzięcie jest legalne, wiem tylko ja, papa, pan Filing, Thompson, no i sami mężczyźni, którzy biorą w tym udział. No i teraz jeszcze ty. Ja w imieniu firmy organizuję im statki. Większość francuskich kapitanów jest zachwycona tym, że mogą pozbyć się towaru bez konieczności zawijania do angielskich portów. Banda wybiera się na te statki i przynosi towary tutaj, do kościoła...

–

A ty przechowujesz je w krypcie. Przytaknęła.

–

Co się dzieje potem?

–

Pan Filing zabiera podpisane listy przewozowe do urzędu skarbowego, płaci wszelkie zobowiązania i przywozi z powrotem wszelkie pozwolenia z niezbędnymi pieczęciami. Thompson nie jest bezpośrednio zaangażowany w obrót towarami, ale jego brat, Oskar, jest przywódcą bandy. Gdy pan Filing ma już wszystkie pozwolenia, w czasie jednej nocy gang wraca i ładuje towary na ten duży wóz pana Thompsona. Następnego dnia Thompson zabiera je do Chard; mieszka tam jeden z ważniejszych i bogatszych kupców w okolicy, a nasze przedsiębiorstwo ma z nim podpisaną umowę. Sprzedaje towary i ma od tego

prowizję, a pozostałe fundusze wracają do Filinga, który wypłaca mężczyznom ich część. I to wszystko. – –

Ale dlaczego ci wasi mężczyźni z gangu nadal udają, że to przemyt? Głównie po to, by zachować twarz i udowodnić, Że nadal należą do bractwa. Przyzwyczaili się już do regularnych dochodów i wygodnego życia bez żadnego zagrożenia ze strony urzędników, ale w tej części kraju aura tajemniczości, która powstała wokół przemytu, nadal ma swoją siłę i wydźwięk. Nie chcą więc, by ktokolwiek wiedział, że już się w to nie angażują, że już nie ryzykują, tym bardziej że w okolicy działa jeszcze kilka przemytniczych gangów. Gang działający na zachód od Beer to już prawie legenda. - Phyllida szła dalej przed siebie, uważnie patrząc pod nogi. Po chwili znów zaczęła opowiadać. - Kiedy wymyśliłam całe to Przedsiębiorstwo Importowe, mężczyźni zgodzili się wziąć w nim udział tylko pod takim warunkiem, że jego legalność pozostanie tajemnicą. Musiałam się na to zgodzić i dlatego wszystko wygląda tak, jakby wciąż był to przemyt. Spojrzała na niego przelotnie, a Lucyfer wyczuł pogardę w jej spojrzeniu.

–

Męskie ego jest doprawdy dziwne. Lucyfer się uśmiechnął - każdej nocy ta właśnie kobieta ratowała to męskie

ego. Spojrzał przed siebie - mimo ciemności było już widać krzewy rosnące wokół Grange. Coś zatrzeszczało. Lucyfer zareagował natychmiast: chwycił Phyllidę i wraz z nią skoczył w przód. Potem usłyszał przeciągły trzask, zaraz po nim dźwięk korzeni roz-

dzierających ziemię, a sekundę później - głuchy łomot martwego drzewa zwalającego się na ścieżkę dokładnie w tym miejscu, gdzie stali jeszcze chwilę temu. Jedna z cienkich gałązek dosięgnęła butów Lucyfera; ugrzęzła mu w niej noga. Odwróci! się szybko i kopniakiem pozbył z nóg kruchych gałęzi, które popękały jak zapałki. Cisnął je na drugą stronę rowu, który biegł równolegle do ścieżki; Phyllidę, dla jej bezpieczeństwa, miał tuż za plecami i przytrzymywał ręką. Upadli jak dłudzy na wąskim nasypie rowu. Lucyfer powoli się odwrócił, oceniając sytuację. Pośliznął się i zjechał na plecach w dól. Wylądował na ścieżce. Phyllida, która próbowała odsunąć się od krawędzi rowu, straciła oparcie, i tłumiąc krzyk, także zsunęła się w dół. Wylądowała na Lucyferze, wbijając mu ramię w klatkę piersiową. Skrzywił się z bólu. Wreszcie wylądowali twarzą w twarz, ich oczy i usta nie dalej niż kilka centymetrów od siebie... Oboje zamarli... Nieruchomi... Czekający... Zastanawiający się... Lucyfer zaczął już podnosić ręce, by ją objąć, ale nagle przestał. Percy chwycił ją w ten sposób nie dalej niż kilka godzin temu. Lucyfer pragnął ją pochwycić, trzymać, zniewolić, ale z pewnością nie chciał przypominać jej o Percym. Jego nocna wizja była dobra. Jej jasna, owalna twarz, nie pogodna jak zwykle, lecz ostrożnie obojętna. Szeroko otwarte oczy, którymi wpatrywała się w niego. Rozważając... Zastanawiając się... –

Wierzę - zaczął głębokim głosem - że za to, co zrobiłem, zasługuję na nagrodę. Phyllida przyglądała mu się, próbując zebrać rozproszone myśli i zachować się

rozsądnie. Ręce Lucyfera spoczywały na jej talii, ale nie ściskał jej. To ona leżała na

nim, on w bezruchu pod nią. Wiedziała, że Lucyfer jest zdecydowanie bardziej niebezpieczny niż Percy. Dlaczego więc czulą się przy nim tak bezpieczna, w jego ramionach, leżąc na nim, zupełnie sama, w lesie, w środku nocy? Była to zagadka, którą, jak jej się wydawało, sama powinna rozwiązać; nie potrafiła jednak tego zrobić, nie teraz. Zasługiwał na nagrodę. Gdyby była sama i usłyszała trzask, zatrzymałaby się, aby się rozejrzeć, a wtedy najprawdopodobniej drzewo upadłoby na nią, może nawet zabiło. Zasługiwał na nagrodę, a Phyllida nie musiała się nawet zastanawiać, jakiej nagrody by pragnął. Spojrzenie Lucyfera przesunęło się z jej oczu na pulsujące wargi. Czekała... Znów spojrzał jej w oczy; patrzył naprawdę długo. Możesz być tak bezczelny i zuchwały, jak ci się tylko podoba... Jego wcześniejsze słowa wróciły do niej, a ich prawdziwe znaczenie - jeszcze wyraźniejsze, wypowiedziane głębokim, miękkim, uwodzicielskim głosem - dotarło z całą mocą. Nie wahała się już dłużej; ujęła jego twarz w dłonie i dotknęła wargami jego ust. Czuli się tak, jak poprzednio: pełni życia, niewzruszeni, kuszący. Całowała go, a on oddawał pocałunki; uścisk za uścisk, ale nic więcej. Ale to ona miała nad nim władzę. Jakaś część jej umysłu gorączkowo próbowała sobie przypomnieć, jak niebezpiecznym jest mężczyzną, ale reszta upajała się niespodziewanymi możliwościami. Jest tak wiele rzeczy, które od zawsze chciała poznać, i doznania, których chciała doświadczyć! Zaryzykowała i natychmiast znalazła się w świecie rozkosznej przyjemności.

Dawał jej wszystko, o co poprosiła, gdy go zachęcała - robił to, co chciała. Jej język tuż przy jego, gorąca wilgoć pocałunków - to wszystko wciąż było dla niej nowe. Z zachwytem odkrywała każdą nowość, a potem, już zadowolona i pewna siebie, badała dalej. Lucyfer leżał na ziemi i pozwalał jej robić ze sobą co tylko chciała. Musiał bardzo się pilnować, by nadal pozostać biernym, szczególnie biorąc pod uwagę, że Phyllida była dojrzałą dwudziestoczterolatką. Jej naiwność połączona z nieskrywaną ciekawością sprawiała, że zastanawiał się, co też miejscowi dżentelmeni porabiali przez ostatnie sześć lat, bo z pewnością jej nie całowali, a już na pewno nie całowali jej tak, jak na to zasługiwała. Jej ciepłe krągłości, które kusząco go dotykały, ciepły ciężar jej bioder spoczywających na wysokości jego pasa, jej długie nogi zsuwające się coraz niżej po jego udach... Lucyfer gwałtownie przerwał zalewający go potok myśli i ponownie skupił się na jej spragnionych ustach, na zadowalaniu jej i na zadowalaniu samego siebie. Czuł, że wreszcie im się udało, gdy Phyllida uniosła głowę. Spojrzała na niego i poczuła własne serce. Każdy centymetr jej skóry i każdy nerw odżyły; intensywnie czuła i jego ciało, i swoje, i moc jego ciała, którą emanował, i którą bezskutecznie próbował ukryć, a która ją otaczała; mimo to nie była złapana w pułapkę, nie czuła się popędzana. Jakby zapadała się coraz głębiej i głębiej. Równie dobrze na drugie imię mógłby mieć „Pokuszenie". Phyllida zmarszczyła czoło i lekko się poruszyła. –

Puść mnie.

Usta Lucyfera wygięły się w uśmiechu. –

Ale ja cię nie trzymam. Spojrzała na niego zaskoczona, na policzki wypłynął jej rumieniec. Próbowała

się odepchnąć, zsunąć się z niego; wtedy chwycił ją delikatnie i podniósł. Gdy już wstała, otrzepała suknię, mocno naciągnęła czepek na głowę i rzucając na Lucyfera przelotne spojrzenie, by się upewnić, że także już wstał, ruszyła w kierunku domu. Lucyfer szedł za nią, cały czas starając się nie uśmiechać zbyt triumfująco, mimo że wiedział, iż Phyllida i tak nie zauważyłaby tego uśmiechu w panujących ciemnościach. Gdy zbliżyli się już do otaczających Grange krzewów, czul się jak bohater i zwycięzca, czul się uhonorowany i zaszczycony tak, jakby Phyllida poświęciła dla niego coś, co było warte więcej, niż można wyrazić słowami. W pewnym sensie tak było - obdarzyła go zaufaniem, jakim nie obdarzyła dotąd jeszcze żadnego mężczyzny. Sam ją do tego zachęcił, to prawda, ale z drugiej strony było to coś, czego nie mógłby na niej wymusić. Niezmiernie zadowolony i z siebie, i z niej, wszedł na trawnik z tyłu domu. Zaufała Lucyferowi w taki sposób, jaki najbardziej pasował do jego planu, a plan ten był wcieloną prostotą. Phyllida wiedziała coś o człowieku, który zamordował Horatia, i była także wrażliwą, inteligentną kobietą; jedynym powodem, dla którego już wcześniej mu nie powiedziała, co wie, był fakt, że wtedy nie dość mu ufała. Gdy wreszcie dowiedziała się o nim nieco więcej i się przekonała, że jest o człowiekiem honoru, mogła wszystko mu wyznać. Proste!

Szedł obok niej cały czas się uśmiechając, ale kolejna myśl pojawiła się znikąd, niezapowiedziana i niechciana. Zniszczyła poczucie triumfu, zostawiając po sobie gorzki posmak. Czy był lepszy od innych, którzy zalecali się do niej nie z powodu prawdziwego pożądania, ale z powodu żądzy czegoś, co mogła im dać? To pytanie zawładnęło jego umysłem, niewoliło jego myśli. Zaciskając zęby, pozbył się i pytania, i wspomnień. W milczeniu weszli do ciemnego, cichego domu i bez słowa rozeszli się do swoich sypialni.

Rozdział 7

Późnym rankiem następnego dnia Lucyfer wszedł do sypialni znajdującej się we frontowej części budynku, i rozejrzał się. Szczotki leżały na toaletce; byl pewien, że gdyby otworzył szafę, znalazłby tam swoje rzeczy wiszące w idealnym porządku. Covey nie marnował czasu. Śniadanie zjadł w Grange, w towarzystwie sir Jaspera i Jonasa; Phyllidy nie było na śniadaniu, założył więc, że jest jeszcze w łóżku lub, być może po wydarzeniach ostatniej nocy, postanowiła na razie go unikać. Jeśli faktycznie był to powód to był jej wdzięczny. Pożegnał się z gospodarzem Grange i przez las poszedł do Manor, aby przejąć rządy nad tym, co w swej ostatniej woli zapisał mu Horatio.

Po rozmowie z Coveyem, Bristlefordem i państwem Hemmings, zapewniwszy ich, że rzeczywiście ma zamiar na stałe osiąść w Manor i że byłby szczęśliwy, gdyby i oni tu pozostali na swoich dawnych stanowiskach, pozwolił, by oprowadzono go po domu i właśnie ten pokój wybrał na swoją sypialnię. Zostawiwszy panią Hemmings i Coveya, by mogli wszystko zorganizować i trochę powydziwiać -przy czym zapewnili go, że to ostatnie z pewnością nie będzie miało miejsca - Lucyfer udał się do biblioteki, by napisać listy: jeden do rodziców, jeden do Diabła, jeden do pana Montague'a oraz wezwanie do Dodswella, by do niego dołączył. Nie wiedział, gdzie są Gabriel i Alathea, nie mógł więc do nich napisać. Czy to naprawdę minęły dopiero cztery dni od ich ślubu? Wydawało mu się, że to już przynajmniej cztery tygodnie. Lucyfer zostawił listy Coveyowi, żeby zaniósł je do gospody „Pod Czerwonymi Dzwonami", by je stamtąd wysłano, sam zaś udał się na przechadzkę po domu i doszedł do sypialni. Wybrał ten pokój ze względu na okna i światło. Sypialnia, którą zajmował Horatio, o podobnym rozmiarze, ale znajdująca się po drugiej stronie domu, była zacieniona i cicha. Tutaj, w narożnym pokoju, część okien wychodziła na pełen kwiatów ogród, na podjazd i bramę wjazdową, a z pozostałych widać było krzewy otaczające posiadłość, trawniki i jezioro. Pomiędzy bocznymi oknami znajdowało się olbrzymie łóżko z kolumną w każdym z rogów, na którym leżały zapraszająco ułożone miękkie poduszki i bogato zdobiona czerwono-złota narzuta, a zasłony z tej samej materii zebrane zostały w czterech rogach łóżka i obwiązane złotymi sznurami wykończonymi frędzlami.

Meble lśniły, a w powietrzu unosił się cytrynowy zapach jakiegoś środka czyszczącego. Lucyfer podszedł do okna, z którego miał widok na błonie. Patrząc przed siebie, układał w głowie plan, taki, który nie wymagałby naciskania na Phylli-dę Tallent, by powiedziała mu, co wie, lecz by zaufała mu z własnej woli; nie chciał jej teraz do niczego zmuszać. Odrzucił wspomnienia minionej nocy, w tym długie godziny, gdy nie mógł spać, i skupił wzrok na drodze. Przypomniał sobie, jak wjeżdżał do wsi, zatrzymał się i rozejrzał... Nie widział żadnych koni ani powozu; nie słyszał niczyich kroków... W jaki sposób mordercy udało się zniknąć? –

Jeśli konno... - Lucyfer podszedł do bocznego okna i przyglądał się gęstwinie krzewów. Dwie minuty później szedł przez trawnik, zmierzając ku krzewom; wejście

pomiędzy nimi było szerokie, ale zarośnięte, a w środku były przerośnięte żywopłoty. Pamiętając, że musi porozmawiać z państwem Hemmings o konieczności zatrudnienia większej liczby ludzi, którzy zajmowaliby się otoczeniem: trawnikami, ogrodem i krzewami, Lucyfer wszedł na ścieżkę, która, miał nadzieję, prowadziła do drogi. Odkrył, że rozrośnięte krzewy tworzyły coś na kształt tunelu zamykającego się nad głową idących. Potem znalazł się na wąskiej ścieżce, wijącej się pomiędzy dwoma żywopłotami: krzewami rosnącymi od strony posiadłości i od strony drogi. Krzewy przewyższały go o ponad pół metra, ale oba były tak zaniedbane, że stykały się i tworzyły bezładną plątaninę. Lucyfer przyjechał tu po raz pierwszy i zatrzymał

swój powóz tylko o kilka metrów od drogi, nie miał pojęcia, że pomiędzy nimi znajduje się ścieżka - zawsze mu się wydawało, że żywopłot posiadłości i ten rosnący od strony drogi to ten sam żywopłot. Ścieżka najprawdopodobniej zaczynała się już przy podjeździe w Manor; Lucyfer odwrócił się i poszedł w przeciwnym kierunku. Tuż za żywopłotem odnalazł to, czego się spodziewał: żywopłoty stykały się, tworząc kąt. Porośnięty trawą teren był na tyle duży, że mógł swobodnie zmieścić konia pomiędzy tylną częścią żywopłotu a rowem porośniętym wrzoścem i dziką różą, który wyznaczał granicę padoku. Przecięty przez drogę rów kończył się, a ścieżka biegła dalej, niejako spychając na bok rosnący przy drodze żywopłot, który znikał za zakrętem. Uwagę Lucyfera przykuł ów trawiasty teren; mężczyzna rozejrzał się, a potem ukucnął i rozsunął źdźbła trawy, by sprawdzić czy na ziemi nie ma żadnych śladów. Przeszedł tędy koń i to niedawno. Lucyferowi zdawało się, że od niedzieli nie padało. Gdy odsunął rękę i trawa wróciła na swoje miejsce, spostrzegł, że jej kępy zostały wgniecione, a to oznaczało, iż całkiem niedawno stał tutaj koń i to przez dłuższą chwilę. Dlaczego? Wydawało się, że była na to tylko jedna prawdopodobna odpowiedź. Lucyfer wstał i dalej poszedł ścieżką. Nie było już go widać zza żywopłotu, gdy dotarł do miejsca, gdzie krzewy częściowo uschły, a powstała między nimi przerwa była na tyle szeroka, że swobodnie mógłby przez nią przejść koń. Po obu stronach tegoż przejścia gałązki były połamane; Lucyfer ułamał jedną z nich i uważnie się przyjrzał. Nie stało się to dziś rano, nawet nie wczoraj, ale także niezbyt

dawno. Do jego uszu dotarł szelest sukni i odgłos szybkich, lekkich kroków z drugiej strony żywopłotu. Zamarł, poczuł, że ciarki przechodzą mu po plecach. Nagle kroki ucichły, ktoś się zatrzymał. Pojawiła się niewielka dłoń i palce, które chciały odsunąć połamane gałązki. Właścicielka palców zatrzymała się w przejściu pomiędzy krzewami. Wpatrywał się nią. A Phyllida wpatrywała się w Lucyfera. Przez jedną niesamowitą chwilę świadomość pocałunków minionej nocy zaiskrzyła w jej oczach; Lucyfer gdzieś od środka czuł tę samą targającą nim świadomość, silną i gorącą. Nagle Phyllida jakby się ocknęła i spojrzała na gałązkę, którą nadal trzymał, a potem przeniosła spojrzenie na jego twarz. –

Co znalazłeś? Pomyślał, że jeśli powie jej prawdę, podzieli się tym, co wie, to ona szybciej

mu zaufa. –

Myślę, że ktoś przejeżdżał tędy wierzchem i z tyłu w zaroślach zostawił konia. Phyllida przecisnęła się przez krzewy i wyciągając szyję, ze wszystkich sił

starała się dostrzec to, co znajdowało się po drugiej stronie żywopłotu; niestety bezskutecznie –

Z tyłu w zaroślach?

–

Tam jest przejście.

–

Pokaż mi! - Zaczęła przeciskać się przez żywopłot, ale gałęzie zahaczały o jej ciało osłonięte jedynie delikatną niebieską suknią.

–

Nie! Użyjmy twojej parasolki przeciwsłonecznej jako tarczy.

Spojrzała na niego pytająco, a on pokazał, jak to zrobić. Trzymając przed sobą otwartą parasolkę, Phyllida manewrowała wśród gałązek i liści żywopłotu, i nic się nie stało ani jej, ani jej sukni. Potem otrzepała ubranie i znów mogła używać parasolki zgodnie z przeznaczeniem. –

Dziękuję. Lucyfer nie odpowiedział, poprowadził ją tylko w dół ścieżki, nie była to

jednak dla niego przyjemna sytuacja - sam nie był pewien, czy chce znów być z nią sam na sam, tak blisko i na osobności. Cały czas musiał przypominać swoim rozochoconym zmysłom, że Phyllida jest bardziej niewinna, niż wskazywałoby na to jej zachowanie, ale nie było to łatwe. –

Przejście przy krzaku dzikiej róży. Phyllida momentalnie się zatrzymała; Lucyfer ukucnął i pokazał jej swoje

znalezisko - wyraźne ślady podkutych kopyt. –

Możesz coś wydedukować z tych śladów?

–

Tylne kopyta były na twardszej ziemi - powiedział Lucyfer - a koń stał tutaj dość długo. Nie ma jednak żadnego odcisku, który czymś by się wyróżniał. - Lucyfer zmarszczył czoło i spojrzał w dół. -Może poza tym, że podkowy były dobrej jakości, ładnie wykończone.

–

Czyli raczej nie był to koń roboczy, taki od pługa...

–

Nie, ale mógł to być każdy w miarę dobry wierzchowiec. Lucyfer wycofał się na ścieżkę, a Phyllida za nim; skierowali się do Manor. Pokusa narastała, a Lucyfer starał się ją ignorować. Spojrzał na Phyllidę, lecz

jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Aż nagle coś w niej dostrzegł - jej twarz była

jak maska i jedynie z oczu mógł wyczytać, co naprawdę czuła; Phyllida jednak cały czas uważała, by ich spojrzenia nie spotkały się oraz by go przypadkiem nie dotknąć. –

Załóżmy, że w niedzielny poranek morderca przejechał właśnie tędy, przedarł się przez żywopłot i zostawił konia w zaroślach, a sam udał się do Ma-nor. Skąd mógł przyjechać?

–

Pytasz o miasta? Lucyfer kiwnął głową.

–

Lyme Regis jest niedaleko stąd, jakieś dziesięć kilometrów, ale droga prowadzi wzdłuż wybrzeża, więc jeśli przyjechałby właśnie stamtąd, to jechałby przez wieś. Stara pani Ottery mieszka w chałupie niedaleko karczmy - ciągnęła, spoglądając na Lucyfera. - Jest przykuta do wózka i spędza niedzielne poranki przyglądając się temu, co się dzieje na błoniach. Przysięgała, że nie widziała nikogo, kto jechałby przez wieś. Lucyfer przyjrzał się jej spokojnemu profilowi.

– – –

Jeśli więc nie z Lyme Regis, to skąd? Axminster to najbliższe miasteczko, ale nie jest zbyt duże. Przejeżdżałem przez nie, jadąc tutaj. Chard jest jeszcze dalej, ale i nad nim warto byłoby się zastanowić. Widziałem tam kilka stajni.

–

Jeśli ktoś obcy chciał wynająć konia, by nim tutaj przyjechać, to bardzo prawdopodobne, że zrobił to w Chard. Zatrzymują się tam wozy wiozące pocztę do Exeter.

–

Doskonale. Najpierw więc zajmijmy się tym bliższym miasteczkiem. Kto, jadąc stamtąd, wjeżdża do wsi z tej strony?

Phyllida spojrzała na niego niechętnym wzrokiem. –

Mieszkańcy domostw Dottswood i Highgate, droga do nich prowadząca łączy się z główną drogą zaraz za pierwszym domostwem. Lucyfer przypomniał sobie drogę przy grani.

–

Kto jeszcze zazwyczaj przyjeżdża do wsi? Phyllida zawahała się. Minęli łukowatą wyrwę prowadzącą do ukrytej dróżki

wewnątrz żywopłotu; widzieli już także koniec ścieżki. –

Jeździ tędy większość ludzi mieszkających poza samą wioską. Papa i Jonas rzadko tu przyjeżdżają, nigdy też nie słyszałam, żeby wjeżdżał Silas Coombe czy pan Filing. Wszyscy pozostali jeżdżą właśnie tędy, nawet Cedric. Phyllida przeszła między krzewami i zatrzymała się przy trawniku, a Lucyfer

tuż za nią; rozejrzał się wokół. Znajdowali się spory kawałek od głównych bram wjazdowych, wciąż mając po prawej żywopłot oddzielający posiadłość od drogi. Od żwirowego podjazdu dzieliło ich około trzydziestu metrów. Lucyfer znów zwrócił się do Phyllidy: –

Czy ktokolwiek z innych posiadłości, nie z Dottswood ani z Highgate, mógł z łatwością objechać wioskę wokół i znaleźć się tutaj, przy tej drodze?

–

Tak. Ścieżki z Bradle łączą się ze wszystkimi drogami, ale musiałby to być ktoś tutejszy, by o nich wiedzieć. Nikt nie chciał uwierzyć, że mordercą mógł okazać się ktoś tutejszy, ale mimo

wszystko... –

Poza tą dziurą w żywopłocie można dojechać tu konno z jakiejś innej strony?

–

Masz na myśli pola? - zapytała, a gdy Lucyfer potwierdził, pokręciła głową. - To

pole, a w zasadzie wszystkie pola schodzą w dół, ku rzece Axe. To niedaleko stąd, ale rzeka jest zbyt głęboka, by można przez nią przejechać konno i całkowicie się nie zmoczyć. Można tu także dotrzeć, jadąc wzdłuż brzegu rzeki, ale wtedy trzeba byłoby przejechać przez pola należące do Grange, które w większości są otoczone żywopłotami z głogu. Lucyfer spojrzał na przeciwną stronę podjazdu, gdzie rozkwitały feerią barw kwiaty w ogrodzie Horatia. –

A więc szukamy kogoś z zewnątrz, kto najprawdopodobniej w Chard wynajął konia, przyjechał tutaj i odjechał, albo szukamy jakiegoś miejscowego dżentelmena.

–

Wyjąwszy papę, Jonasa, pana Filinga i Silasa Coombe'a. Oraz oczywiście tych wszystkich dżentelmenów, którzy byli w kościele. Zapomniał.

–

Basil i Pommeroy. Nie sprawdziłem jeszcze pozostałych, ale to powinno zawęzić listę.

–

Nie licz na to. Lucyfer uśmiechnął się do Phyllidy; już miał zamiar zażartować sobie z jej

odpowiedzi, ale w tej samej chwili do ich uszu dotarł dźwięk podjeżdżającego wozu. Oboje spojrzeli na drogę, potem na siebie nawzajem. Ich spojrzenia spotkały się i zatrzymały. Bez słowa weszli na żwirowy podjazd wychodząc z ukrycia, tam gdzie każdy mógł ich widzieć i nikt nie mógł sugerować, że przebywali ze sobą sam na sam. Stali właśnie na środku prowadzącej do domu drogi, twarzami zwróceni w

kierunku bramy, gdy powóz zwolnił, a po chwili się zatrzymał. Lady Fortemain wychyliła się i uśmiechnęła promiennie. –

Pan Cynster! Właśnie pana szukałam. Lucyfer stłumił w sobie nagłą chęć ucieczki. Uśmiechając się łagodnie i odprowadzając Phyllidę wzrokiem, podszedł do

czteroosobowego powozu, którym podjechała lady Fortemain. –

Właśnie otrzymałam tę wspaniałą wiadomość! -wykrzyknęła lady Fortemain, a jej oczy zabłyszczały.

–

Skoro zdecydował się pan pozostać wśród nas i wypełnić tę pustkę, która pozostała po śmierci Horatia, musi pan, po prostu musi, zgodzić się, bym wydała zaimprowizowaną kolację i przedstawiła pana wszystkim naszym sąsiadom. Lady Fortemain pochyliła się i tym razem spojrzała także na Phyllidę.

–

Nasz letni bal ma się odbyć już za tydzień; oczywiście otrzyma pan zaproszenie, ale pomyślałam także, że skoro nic się nie dzieje w okolicy, to nie będzie w tym nic niestosownego, jeśli wydam skromną kolację dziś wieczorem.

– –

Dziś wieczorem? O siódmej, w posiadłości Ballyclose. Na pewno pan trafi, wystarczy skręcić tuż za kuźnią. Lucyfer wahał się tylko przez chwilę - takie zgromadzenie na pewno będzie

stanowiło doskonałą sposobność, by dowiedzieć się czegoś więcej o tym, co jego sąsiedzi porabiali w niedzielny poranek. Ukłonił się lady Fortemain. –

Jestem zaszczycony. Zachwycona lady Fortemain zwróciła się do Phyllidy.

–

Moja droga, wybieram się właśnie do Dottswood i Highgate, a potem zjawię się w Grange. Spodziewam się, że wszyscy przyjdziecie - twój papa i brat, i oczywiście droga lady Huddlesford z synami. No i oczywiście ty, moja droga Phyllido. Phyllida uśmiechnęła się, jednak dla Lucyfera ten uśmiech był powierzchowny

- zbyt łagodny, jakby nieobecny, i nie zdradzał prawdziwych myśli Phyllidy; jednak lady Fortemain odebrała go zupełnie inaczej i ciepło ukłoniła się Phyllidzie. –

Może chciałabyś towarzyszyć mi do Dottswood i Highgate, a potem zabrać się ze mną do Grange?

–

Dziękuję, ale muszę zobaczyć się z panią Cobb -odmówiła grzecznie Phyllida, cały czas tak samo się uśmiechając. Lady Fortemain niczego nie spostrzegła i westchnęła.

–

Moja droga, zawsze jesteś taka zajęta. Cóż, muszę już was przeprosić i rozpuścić wici o dzisiejszej kolacji - powiedziała i klepnęła w ramię woźnicę, a potem machała im jeszcze, gdy powóz odjeżdżał. -Do zobaczenia o siódmej, panie Cynster! Lucyfer uniósł rękę, by pozdrowić lady Fortemain; uśmiechając się, patrzył za

odjeżdżającym powozem, a następnie odwrócił się w stronę Phyllidy i dostrzegł, dokładnie tak, jak się tego spodziewał, że uśmiech już zniknął z jej twarzy, a oczy patrzyły badawczo. –

Dlaczego się nie cieszysz? - zapytał, jednocześnie wskazując na ukwiecony ogród. Phyllida wyniośle przeszła obok niego i skierowała się ku mniejszej ścieżce,

która prowadziła wprost do fontanny. Lucyfer czekał - nie miał najmniejszego zamiaru wycofywać tego pytania;

chciał znać odpowiedź. Otrzymał ją po chwili. –

A ty cieszyłbyś się, mając przed sobą perspektywę spędzenia całego wieczoru w towarzystwie napuszonego gaduły?

–

Jakiego to gadułę masz na myśli?

–

Cedrika oczywiście. Szli przed siebie, Phyllida podziwiała kwiaty, a Lucyfer podziwiał ją. Nadal

miała świadomość tego, co się zdarzyło poprzedniej nocy, ale im dłużej szli i rozmawiali, wrażenie to słabło. Zatrzymała się na chwilę, by bliżej przyjrzeć się różom, potem znów ruszyła przed siebie. –

Mówiłam ci, że Cedric chce się ze mną ożenić, lady Fortemain również uważa, że tak właśnie powinno być. I już to samo w sobie sprawia, że ta kolacja jest dla mnie mało atrakcyjna, ale oczywiście Pommeroy także na niej będzie i zrobi wszystko, by być jak najbardziej odpychającym.

–

Dlaczego odpychającym?

–

Bo on z kolei nie chce, bym wyszła za mąż za Cedrika.

–

Pommeroy także chce się z tobą ożenić? Phyllida się uśmiechnęła.

–

Nie, to dużo prostsze. Pommeroy nie chce, żeby Cedric w ogóle się żenił. Pomiędzy nimi jest różnica piętnastu lat, tak więc Pommeroy spodziewa się, że długotrwałe kawalerstwo Cerdika może mu się opłacić.

–

Rozumiem. Dalej spacerowali po ogrodzie; Lucyfer nie odzywał się już więcej. Za każdym

razem, gdy poruszali temat małżeństwa, w tonie głosu Phyllidy coś się zmieniało, ale

trudno mu było zrozumieć, dlaczego ze wszystkich mężczyzn to właśnie on miałby czuć się zobowiązany, by bronić tej instytucji. Do pewnego także stopnia nie chciał nawet spróbować zrozumieć tych powodów bez bliższego przyjrzenia się motywom, które nią kierują. Niemniej jednak fakt pozostaje faktem. Dzięki uprzejmości i kurtuazji swoich egocentrycznych zalotników Phyllida wyrobiła w sobie cyniczną, żeby nie powiedzieć negatywną, opinię o małżeństwie, która zdawała się jeszcze bardziej cyniczna i mocno w niej zakorzeniona niż jego, Lucyfera, opinia na ten temat. On jednak przynajmniej wiedział, że nie wszystkie małżeństwa są takie jak te, której jej proponowano. Ale czy ona o tym wiedziała? –

Kiedy zmarła twoja matka? Phyllida zatrzymała się przy fontannie i spojrzała na niego zaskoczona.

–

Miałam wtedy dwanaście lat. A dlaczego pytasz?

–

Tak tylko się zastanawiałem... - wzruszył ramionami. Phyllida schyliła się, by powąchać lawendę; Lucyfer oparł się ramieniem o

brzeg fontanny i obserwował. Odezwał się po chwili: –

Ten ogród... Spojrzała na niego; twarz miała ukrytą w cieniu parasolki, ale widać było na

niej wyraz spokojnego zainteresowania. Była taka niewinna. Miała prawo wszystko to wiedzieć i doświadczyć, i zasłużyła na przyjemność. –

Nie mam pojęcia, jak się nim zająć... - Lucyfer usłyszał swoje własne słowa, jakby docierały do niego z bardzo daleka. Phyllida wyprostowała się i uśmiechnęła; Lucyfer odsunął się od fontanny.

Odwracając się w kierunku bramy, wskazała na wspaniałe rabaty i klomby po obu stronach drogi. –

To wcale nie jest takie trudne - powiedziała. Uśmiechając się, patrzyła na Lucyfera ciepło. - Ho-ratio nauczył się, jak zajmować się ogrodem; jestem pewna, że i ty możesz się tego nauczyć, jeśli tylko naprawdę będziesz chciał. Lucyfer zatrzymał się tuż przy niej; przez dłuższą chwilę patrzył jej prosto w

oczy, a spojrzenie jego ciemnych oczu było otwarte i szczere, ale wyrażało także pewność siebie i świadomość jej obecności. Dzieliły ich centymetry, a mimo wszystko Phyllida stała w bezruchu, jak prawdziwa bogini, nieporuszona, pewna, panująca nad sytuacją. –

Gdybym cię poprosił, pomogłabyś mi? Głos miał tak głęboki, że niemal szorstki. Phyllida przyglądała mu się, po

czym powiedziała: –

Oczywiście. Wystarczy, że poprosisz.

Kolacja u lady Fortemain okazała się bardziej interesująca niż Phyllida się spodziewała, nawet mimo tego, że przez większą część wieczoru jej rola ograniczyła się do funkcji zwykłego obserwatora. Siedząc w salonie posiadłości Ballyclose, gdzie się schroniła przed protekcjonalną zaborczością Cedrika, obserwowała Lucyfera, który znakomicie odnajdywał się wśród towarzystwa. W czasie samej kolacji Phyllidę posadzono na końcu długiego stołu, po jej lewej stronie siedział Cedric.

Lucyfer, jako gość honorowy, miał miejsce na drugim końcu stołu, tuż obok gospodyni, lady Fortemain. Razem z pozostałymi dżentelmenami wrócił do salonu już dobre pół godziny temu i od tej chwili kręcił się wśród pozostałych gości, niestrudzenie węsząc i polując na mordercę, ale nikt nie zdawał się przed nim bronić. Zatrzymywał się przy dżentelmenach stojących w małych grupkach, i zgrabnym komentarzem lub pytaniem starał się wywabić zwierzynę z lasu. Kilka pytań, uśmiech, nieraz jakiś żarcik - gdy tylko dostawał to, czego chciał, pozwalał im znów zająć się swoim własnym towarzystwem i szedł dalej, uśmiechając się i w czarujący sposób ukrywając swoje prawdziwe zamiary. Phyllida sama nie wiedziała, jak to możliwe, że ich nie dostrzegali - ona sama, mimo że siedziała w drugim końcu pokoju, widziała wszystko jak na dłoni. Wiedziała już, jak to jest być przez niego śledzoną, być celem, w którym utkwione jest spojrzenie jego niebieskich oczu. Tego ranka nie spodziewała się go spotkać. Przez chwilę czekała, że znów ją zaatakuje, że znów będzie wypytywał, co wie o morderstwie. Miała nadzieję, że jednak tego nie zrobi, że nie popsuje tej chwili - była dziwnie spokojna, wiedziała, że łączy ich wspólny cel, który zdaje się coraz bardziej ich zbliżać. Odprowadził ją do bramy ogrodu, otworzył ją i pozwolił uciec, nie mówiąc nic więcej poza zdawkowym „do widzenia". A może on także nie chciał popsuć tej bliskości, która narodziła się między nimi w ogrodzie Horatia? Teraz już w jego ogrodzie. Obserwowała Lucyfera kręcącego się pomiędzy gośćmi, ale cały czas myślała o tym dziwnym poczuciu bliskości, które ją zaskoczyło i zaintrygowało. Uniosła wyżej głowę i przyglądała się pozostałym dżentelmenom - wszystkim swoim

zalotnikom i kandydatom do ręki oraz pozostałym mieszkańcom wioski - wszystkim tym mężczyznom, których znała niemal całe życie, ale to doświadczenie jeszcze bardziej podkreśliło osobliwość sytuacji. Lucyfera znała dopiero od kilku dni, a mimo wszystko przy nim czuła się dużo lepiej, była mniej skrępowana, w jego towarzystwie zdecydowanie bardziej była sobą. Przy nim mogła się otworzyć, mogła mówić to, co naprawdę myśli, bez zakładania maski, którą przywdziewała przed ludźmi. Fakt, że i on widział jej prawdziwą twarz pod tą maską na pewno miał na to wpływ, ale to i tak nie wyjaśnia wszystkiego. Poza Lucyferem jedyną osobą, przy której czuła się tak dobrze, był Jonas, ale nawet sięgając do najgłębszych warstw wyobraźni, nie potrafiłaby zrównać sposobu, w jaki reagowała na obecność Lucyfera, z zupełnym brakiem reakcji na obecność swojego brata-bliźniaka. Jonas zwyczajnie był tuż obok niej, jakby stanowił męską wersję jej samej. Ani przez chwilę się nie zastanawiała, co on może myśleć -po prostu go znała. Nigdy również się o niego nie martwiła - Jonas potrafił doskonale o siebie zadbać. Lucyfer posiadał podobną umiejętność, ale z panów przebywających w salonie lady Fortemain nie można tego było powiedzieć już o nikim więcej. Być może z tego właśnie powodu - że uważała Lucyfera za równego sobie - tak dobrze się czuła w jego towarzystwie? Otrząsnęła się z zamyślenia i zaczęła go obserwować, gdy przechadzał się po salonie. Nieraz potrafiła odgadnąć, o czym myśli, a nieraz - jak na przykład dziś rano w ogrodzie -jego myśli pozostawały zagadką, którą pragnęła rozwiązać, niezależnie od niebezpieczeństwa, jakie mogło to rozwiązanie za sobą pociągnąć. Pani Farthingale wyciągnęła rękę i zatrzymała Lucyfera. Przystanął,

uśmiechając się, zagadnął gładko o czymś nieistotnym, co rozbawiło panią Farthingale, a potem w grzeczny sposób się oddalił. Phyllidzie wydawało się, że Lucyfer przygląda się Pommeroyowi. Zostawiła go z tym samego i przywitała się z Basilem, który właśnie do niej podszedł. –

Cóż - zaczął Basil, siadając obok niej i przyglądając się wszystkim obecnym w salonie - są wśród nas i tacy, którzy żałują, że nie byli wystarczająco pobożni.

–

Tak?

–

Usłyszałem, jak Cedric rozmawia z panem Cyn-sterem - omawiali sposoby zarządzania posiadłościami i Cedric wspomniał, że przeznacza niedzielne poranki na zajmowanie się rachunkami.

–

Cedrika nie było w kościele w ubiegłą niedzielę? Basil pokręcił głową i przeniósł spojrzenie na Lucyfera.

–

Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem tego Cynstera. Podejrzewam, że zbiera właśnie informacje, próbując wytropić mordercę. Oczywiście to niewdzięczne zadanie, ale jego oddanie sprawie zasługuje na najwyższe uznanie. Większość ludzi przyjęłaby spadek i zostawiła sprawę tak jak jest; ostatecznie on nie ma przecież z tym nic wspólnego. Phyllida przyglądała się Lucyferowi z narastającym zadowoleniem. Do tej pory

nie przyszło jej do głowy, że on wcale nie ma obowiązku szukać mordercy, ale jednak to Basil miał w tej sprawie rację. Większość mężczyzn wzruszyłaby ramionami i nie zaprzątała sobie głowy śledztwem; co więcej, sam Basil najprawdopodobniej wzruszyłby ramionami i nic nie zrobił, a był on jednym z tych konkurentów do jej

ręki, który zdawał się mieć najsilniejszy kręgosłup moralny. Ani na chwilę nie zwątpiła, że Lucyfer odnajdzie mordercę. Nazywał Horatia swoim przyjacielem, a Phyllida nie miała wątpliwości, że wysoko cenił sobie przyjaźń. Takim właśnie był człowiekiem - człowiekiem honoru. Sama nie zachowywała się obecnie zbyt honorowo. Dała się złapać w pułapkę skrupułów - będzie potępiona i jeśli mu powie, i jeśli nie powie. –

Czy lady Huddlesford planuje zostać w Colyton na dłużej? Phyllida odpowiedziała Basilowi, ale zawsze uważała, że konwersowanie z

nim jest ogłupiające, ponieważ nie mogła liczyć na żadne zaskakujące wyzwanie. Tematy przyziemne i prozaiczne to była jego specjalność. Sytuacja się zmieniła, gdy podszedł do nich Cedric, który z nisko opuszczoną głową wyglądał jak atakujący byk, a jego krótka szyja jeszcze potęgowała to wrażenie. –

Mówię ci, żebyś podeszła do mamy i porozmawiała z nią - Cedric zwrócił się do Phyllidy, chwytając ją za łokieć. - Siedzi tam, na szezlongu. Mimo mocnego uścisku Phyllida nie ustępowała i zapytała grzecznie:

–

Czy lady Fortemain mówiła, że życzy sobie ze mną rozmawiać? Oczy Cedrika pociemniały.

–

Nie, ale ona zawsze lubi z tobą rozmawiać.

–

I nic dziwnego - twarz Basila przybrała tak samo wyniosły wyraz, jak twarz jego siostry. - Niemniej jednak panna Tallent może mieć ochotę porozmawiać z kimś innym, na przykład z kimś, kto także ma ochotę i z nią porozmawiać. Panna Tallent wolałby być teraz sama, pomyślała Phyllida, ale przełknęła te

słowa. –

Cedric, co robiłeś w ubiegłą niedzielę rano? Cedric zmrużył oczy.

–

W niedzielę rano? Wtedy gdy zamordowano Horatia?

–

Tak - Phyllida czekała na odpowiedź, a to, co usłyszała, było bardziej niż bezpośrednie; subtelność nigdy nie była mocną stroną Cedrika.

–

Zajmowałem się rachunkami - powiedział, a po chwili milczenia dodał: - W bibliotece.

–

Czyli cały ranek spędziłeś w bibliotece w Ballyclose? Cedric skinął potakująco, cały czas przyglądając się Basilowi, a po chwili dodał:

–

Od chwili, gdy mama wyszła z domu, aż do jej powrotu. Phyllida westchnęła melodramatycznie.

–

A więc nie mogłeś niczego widzieć.

–

Czegóż to nie mogłem widzieć?

–

Tego, co można było tamtego ranka zobaczyć. Morderca musiał się jakoś przemknąć. - Phyllida spojrzała na Basila i dodała: - A ty byłeś w kościele.

–

Potem patrzyła to na Basila, to na Cedrika. - Oczywiście obaj zatrudniacie robotników, którzy mogli być tu i ówdzie, ich dzieci także mogły coś zauważyć. Papa byłby wdzięczny za każdą informację.

–

Nie pomyślałem o tym - powiedział Basil. - Jutro popytam wśród ludzi.

–

Ja także - mruknął Cedric.

–

Wybaczcie mi teraz, proszę, muszę porozmawiać z Mary Annę - oznajmiła Phyllida i zostawiła patrzących na siebie spode łba Basila i Cedrika samych.

Była przekonana, że gdyby którykolwiek z ludzi dla nich pracujących widział coś podejrzanego, natychmiast powiedziałby im o tym, a Cedric i Basil w tej samej chwili popędziliby do niej, by przekazać informację. Phyllida zerknęła na Mary Annę - bardzo chciała z nią pomówić, ale Mary Annę wcale nie miała ochoty na rozmowę z nią. Phyllida niewiele mogła na to poradzić, może poza pewnego rodzaju gonitwą za Mary Annę, która przystawała to tu, to tam, by pokonwersować. Robert już wcześniej wyjechał do Exeter. Phyllida zatrzymała się i obserwując gości, zastanawiała się, z kim jeszcze mogłaby porozmawiać, by zdobyć jakieś cenne informacje. Czy wpisanie pań na tę listę przyniosłoby jakiś pożytek? –

Panna Tallent. Czekałem na sposobność, by z panią zamienić kilka słów. Odwróciwszy się, Phyllida stanęła twarzą w twarz z Henrym Grisbym.

–

Dobry wieczór, panie Grisby - przywitała się, wzdychając w duchu. Jak dotąd udawało się jej go unikać.

–

Moja matka przesyła pani pozdrowienia - powiedział Henry Grisby i ukłonił się. Słyszała o przepisie na ciasto agrestowe, który dostała od pani panna Longdon i pyta, czy byłyby pani tak miła i zechciała także i z nią podzielić się tym przepisem.

–

Ależ oczywiście! - zapewniła Phyllida i dodała przepis na ciasto agrestowe do listy rzeczy do zrobienia, którą miała w pamięci: dać pani Farthingale przepis na syrop na kaszel, porozmawiać z Betsy Miller, która dzierżawi ziemię od Cedrika i która, jak mówi lady Fortemain, ma jakieś kłopoty, dać przepis na ciasto pani Grisby, rozwiązać sprawę listów Mary Annę, odnaleźć mordercę.

Henry próbował zwrócić na siebie uwagę Phyllidy. –

Mama byłaby głęboko zaszczycona, gdyby zechciała ją pani odwiedzić w Dottswood. Phyllida spojrzała na niego, ich spojrzenia spotkały się na krótką chwilę, potem

Phyllida przeniosła wzrok na kogoś innego. –

Wydaje mi się, że nie byłoby to właściwe, Henry – odparła.

–

Ale bywa pani w Ballyclose i Highgate. - Henry najwyraźniej próbował rzucić jej wyzwanie.

–

By odwiedzić lady Fortemain i starą panią Smol-let, które obie znają mnie od kołyski.

–

Moja mama także mieszka tu cale życie.

–

Tak, ale... - Phyllida szukała sposobu, w jaki mogłaby grzecznie powiedzieć Henry'emu, że aktualnie pani Grisby za nią nie przepada. Pani Grisby, która z rzadka opuszczała Dottswood i w związku z tym w kwestii tego, co się działo we wsi, musiała polegać na opisie i opinii swego syna, zdecydowanie sprzeciwiała się małżeństwu Henry'ego i Phyllidy, ale jako matce nie przyszło jej do głowy, że Phyllida jest temu małżeństwu przeciwna i nie ma najmniejszego zamiaru wychodzić za Henry'ego. Po chwili zastanowienia Phyllida po prostu spojrzała Henry'emu w oczy i powiedziała: - Wiesz doskonale, że twoja mama nie byłaby zadowolona, gdybym pokazała się w Dottswood.

–

Ale byłaby zadowolona, gdybyś przyjęła moje oświadczyny. Kolejne kłamstwo.

–

Henry...

–

Nie, to ty mnie posłuchaj. Masz dwadzieścia cztery lata, to dla kobiety wiek w sam raz, by wyjść za mąż.

–

Wczoraj mój kuzyn poinformował mnie, że w wieku lat dwudziestu czterech jestem już starą panną. -Przynajmniej w tej sytuacji Percy na coś się przydał.

–

Percy ma pusto w głowie - skrzywił się Henry.

–

Jest jedna rzecz dotycząca mnie i mego zamążpójścia, której nie rozumiesz, Henry, zresztą nie tylko ty, Cedric i Basil także tego nie rozumieją. A mianowicie, że mnie jest dobrze tak, jak jest. Nie zamierzam wychodzić ani za ciebie, ani za Cedrika czy Basila. A jeśli uznacie mnie za starą pannę, to będzie to zbyt duże uproszczenie.

–

Nonsens. Phyllida westchnęła.

–

Zresztą, nieważne, i tak was przeczekam.

–

O, pan Grisby. Phyllida odwróciła się i niemal wpadła na Lucyfera, który stanął tuż obok.

Spojrzał jej prosto w oczy, a Phyllida poczuła piekące ciepło wypływające jej na policzki. Stojąc obok niej i uśmiechając się, Lucyfer przyglądał się Grisby'emu - jak lampart swojemu kolejnemu posiłkowi. –

Rozumiem - mruknął Lucyfer - że pasie pan część swojego bydła na polach należących do Manor? Widać było, że Henry ma ochotę rzucić Lucyferowi jedno ze swych gniewnych

spojrzeń, ale zamiast tego sztywno pokiwał głową. –

Tak, trzymam część mojego stada na jednym z wyżej położonych pól.

–

Na polach wychodzących na łąki przy rzece? Rozumiem. Proszę mi powiedzieć,

jak często przepędza pan stado? Pomimo oporu Henry'ego Lucyferowi udało się wydobyć informację, że nowe stado pojawiło się na polu w ubiegłą sobotę, a w niedzielę Henry i ludzie opiekujący się jego zwierzętami pracowali w stodołach. Pytania, które zadawał Henry'emu Lucyfer, były na tyle zawoalowane, że ten się nie domyślił, jakie są jego prawdziwe zamiary, ale nadal patrzył na Lucyfera wilkiem i nie wyraził radości z faktu, że stanie się on częścią ich niewielkiej społeczności. Pełne niechęci spojrzenie Henry'ego odbijało się od czaru i uroku Lucyfera jak od tarczy. Lucyfer zerknął na Phyllidę. –

Zastanawiałem się właśnie, panno Tallent, czy mógłbym skorzystać z pani wiedzy i znajomości miejscowych tradycji i zwyczajów. Jestem pewien - powiedział, patrząc na Henry'ego - że pan Grisby nam wybaczy. Nie mając innego wyjścia, Henry ukłonił się niezwykle sztywno i zbyt

gorączkowo uścisnął dłoń Phyllidy. Phyllida musiała niemal wyrywać swoją dłoń z jego uścisku. Lucyfer podał jej ramię i odeszli spokojnym, spacerowym krokiem. Phyllida spojrzała na niego i spytała: – – –

W jakiej to kwestii potrzebujesz mojej rady? To był tylko fortel, by wybawić cię od towarzystwa Grisby'ego. Dlaczego? Zatrzymali się przy szklanych drzwiach prowadzących na taras.

–

Pomyślałem, że może miałabyś ochotę wyjść zaczerpnąć świeżego powietrza. Miał rację - nocne powietrze było cudownie balsamiczne i ciepłe. Tarasy w

Ballyclose, ładne i szerokie, otaczały dom z trzech stron. Spacerowali w półmroku. –

Czy wielu osób nie było w niedzielę w kościele? - zapytała.

–

Więcej, niż się spodziewałem. Coombe, Cedric, Appleby, Farthingale i Grisby, a to tylko ci, z którymi dziś rozmawiałem. Gdyby do tego dodać ludzi spoza arystokracji, lista byłaby znacznie dłuższa, ale staram się jednak koncentrować na ludziach o tym samym statusie, co Horatio.

–

Dlatego, że ten ktoś zrobił to z tak niewielkiej odległości?

–

Dokładnie. Najprawdopodobniej był to ktoś, kogo Horatio uważał co najmniej za znajomego.

–

Dlaczego sądzisz, że to Pommeroy? Myślałam, że towarzyszył lady Fortemain w kościele.

–

Bo tak było. Chciałem się dowiedzieć, czy po powrocie z kościoła rozmawiał z Cedrikiem lub Applebym, ale wydaje się, że obaj gdzieś wyszli.

–

Wyszli? - Phyllida nagle zwolniła kroku i spojrzała na Lucyfera.

–

O co chodzi? Zatrzymała się.

–

Gdy rozmawialiśmy o ubiegłej niedzieli, Cedric zdecydowanie twierdził, że cały ranek spędził w bibliotece, zajmując się rachunkami, i że był tam do czasu, gdy jego matka wróciła z kościoła. Lucyfer spojrzał na Phyllidę, a potem wzruszył ramionami.

–

Obaj, i Cedric, i Pommeroy, mogą mówić prawdę. Mogło być tak, że Cedric wyszedł, gdy usłyszał, że matka wraca, ale zanim Pommeroy poszedł, by go

poszukać. Phyllidzie ulżyło. Kiwnęła głową. –

Tak, oczywiście, że tak mogło być. Ponownie zaczęli spacerować i wtedy Lucyfer zapytał:

–

Jak się nazywa tutejszy masztalerz? Phyllida poczuła, jak podejrzliwość chwyta ją za serce, ale Lucyfer miał rację -

musieli się upewnić, że to nie Cedric. –

Todd. Ma na imię Todd. Na pewno będzie wiedział, czy Cedric wyprowadzał konia.

–

Porozmawiam z nim, może już jutro. Phyllida nie odezwała się więcej. Zdawało się, że sytuacja robi się coraz poważniejsza. Jakież to będzie straszne dla wioski i jej mieszkańców, jeśli mordercą okaże się ktoś miejscowy! Jeszcze gorzej jednak będzie, gdy nie uda się go odnaleźć i zostaną same podejrzenia.

–

Bardzo jesteś zdeterminowany, by odnaleźć mordercę?

–

Tak. Jedno słowo, żadnych ozdobników ani ubarwień.

–

Dlaczego?

–

Słyszałaś przecież, tłumaczyłem to twojemu ojcu.

–

Wiem, co powiedziałeś papie. - Phyllida zrobiła jeszcze kilka kroków, nim dodała: - Ale nie wydaje mi się, by był to jedyny powód. Spojrzał na nią ostro, niezadowolony z tego, co usłyszał.

–

Jesteś niezwykle upartą niewiastą.

–

Jeśli ty masz na drugie imię „Pokuszenie", to ja mam „Upór".

Roześmiał się, a dźwięk jego śmiechu dziwnie ją poruszył. –

No dobrze. - Lucyfer zatrzymał się i spojrzał na Phyllidę. Uniosła brew, a potem odwróciła się i wolnym krokiem skierowała ku salonowi. Szedł tuż obok niej. Nie wiem, czy da się to tak po prostu wyjaśnić, a każdym razie nie w sposób, który brzmiałby dla ciebie rozsądnie. Ale czuję się tak, jakby Horatio był częścią mnie; a już na pewno jakby był pod moją ochroną, nawet jeśli w rzeczywistości tak nie było. Z tym morderstwem to jest tak, jakby ktoś siłą zabrał mi coś, co do mnie należało. - Lucyfer na chwilę przerwał, potem ciągnął dalej: - Moi przodkowie podbili ten kraj, więc to może jakaś prymitywna skłonność, która cały czas we mnie tkwi. Ale jeśli ktoś ma czelność zabierać jednego z moich, to zemsta i sprawiedliwość na pewno go dosięgną. - Po chwili spojrzał na Phyllidę. - Czy to ma jakiś sens? - W tym jest bardzo wiele sensu. Jego przodkowie może i podbili tę ziemię, ale jej przodkowie ją ucywilizowali, więc morderca Horatia pogwałcił jej zasady w dokładnie taki sam sposób. Doskonale rozumiała jego uczucia, można powiedzieć, że czuła dokładnie to samo. Zatrzymała się i przez chwilę wpatrywała w Lucyfera, potem wzięła głęboki

oddech. –

Muszę ci coś powiedzieć... Odwróciła się w jego stronę.

–

Pan Cynster, tutaj pan jest! Jokasta Smollet podeszła do nich szybko, błyszcząc jedwabiami i piórami

ozdabiającymi suknię. –

Wszyscy się zastanawiają, gdzie to też pan zniknął. To nieładne ze strony Phyllidy zabierać pana tylko dla siebie.

Ostatnie zdanie wypowiedziane było z wyraźną złośliwością, otwarcie skierowaną w stronę Phyllidy, która cicho westchnęła. –

Właśnie zamierzaliśmy wracać...

–

Ależ nie, nie, tutaj jest znacznie przyjemniej niż w środku, prawda, panno Longdon? - Jokasta odwróciła się do drzwi salonu, w których ukazały się panny Longdonówny, a zaraz za nimi pani Farthingale i Pommeroy. Po chwili pojawiła się także reszta towarzystwa, zachwycając się pięknym, ciepłym wieczorem. Phyllida szybko spojrzała na Lucyfera. Zrozumiał. Jego spojrzenie mówiło:

„Później?". Niemal niezauważalnie kiwnęła głową, nie miało to zresztą znaczenia czy powie mu dziś wieczorem, czy jutro. Pokręciła się między gośćmi, zastanawiając się, gdzie może być jej ojciec, gdy nagle ktoś chwycił ją za rękaw i bezceremonialnie pociągnął ku sobie. –

Proszę cię, Phyllido, proszę, powiedz, że je znalazłaś. Twarz Mary Annę nagle zmieniła wyraz.

–

Nie znalazłaś ich, prawda?

–

Dlaczego tak panikujesz? To w końcu tylko listy. Wiem, że się zamartwiasz z ich powodu, ale naprawdę, nic się nie stanie, jeśli ktoś inny odkryje je pierwszy. Mary Annę głośno przełknęła ślinę.

–

Mówisz tak tylko dlatego, bo nie wiesz, co w nich jest. Phyllida szerzej otworzyła oczy i czekała. Nie była tego pewna, ale zdawało się

jej, że Mary Annę się zaczerwieniła. –

Ja... Ja nie mogę ci powiedzieć. Naprawdę nie mogę. - Zaczęła mówić tak szybko, że niemal połykała słowa. - Nachodzą mnie takie przerażające myśli! - Mary Annę

chwyciła rękę Phyllidy. - Jeśli pan Cynster je znajdzie, przekaże je panu Crabbsowi! – –

Dlaczego miałby to zrobić? Pan Crabbs jest jego prawnikiem i dobrze go zna!

–

Tak, ale...

–

A nawet jeśli da je papie, to papa i tak pokaże je panu Crabbsowi! Papa i pan Crabbs spotkali się w Grange wczoraj wieczorem. Dobrze wiesz, że papa zrobi wszystko, by nie dopuścić do mojego małżeństwa z Robertem! Phyllida nie mogła nie zgodzić z tym ostatnim stwierdzeniem, ale...

–

Nadal nie rozumiem dlaczego...

–

Jeśli pan Crabbs przeczyta listy, wyrzuci Roberta z pracy! A jeśli Robert nie będzie miał prawa do wykonywania zawodu, to nigdy nie będziemy mogli się pobrać! Phyllida wpatrywała się w Mary Annę, starając się choćby domyślić, cóż

takiego może być w tych listach. Żałowała, że nie może zapewnić przyjaciółki, iż sprawa nie jest aż tak poważna; nie w porównaniu z morderstwem. Niestety, sama nie była pewna, jak obciążające rewelacje mogą zawierać listy Mary Annę, a już w szczególności, jak może na nie zareagować pan Crabbs. Mary Annę próbowała nią wstrząsnąć. –

Musisz odzyskać te listy! Phyllida skupiła wzrok na twarzy Mary Annę; wpatrywała się w jej duże oczy,

teraz tak przepełnione paniką, że nawet w ciemności można to było dostrzec. –

Dobrze, odzyskam je. Ale nie widziałam jeszcze sekretarzyka, na dole nigdzie go

nie ma, więc będę musiała czekać na sposobność, by móc poszukać na górze. Mary Annę odetchnęła, wkładając heroiczny wysiłek w przywołanie obojętnego wyrazu twarzy. –

Nikomu nie powiesz, prawda? Nie zniosłabym tego, gdyby Robert się ze mną nie ożenił. Phyllida zawahała się; Mary Annę otworzyła szerzej oczy. Phyllida westchnęła.

–

Dobrze, nikomu nie powiem. Usta Mary Annę wygięły się w żałośnie słabym uśmiechu.

–

Dziękuję. - Uściskała Phyllidę. - Jesteś taką dobrą przyjaciółką.

Rozdział 8

–

Co takiego chciałaś mi powiedzieć, gdy wczoraj wieczorem rozmawialiśmy na tarasie? - zapytał Lucyfer, spoglądając na Phyllidę i sadowiąc się obok niej w kariolce. Byli w drodze do Chard; czarne konie Lucyfera szły równym tempem, mieli ze

sobą kosz piknikowy. Lucyfer zjawił się w Grange późnym porankiem i bez większych trudności nakłonił Phyllidę, by wybrała się z nim na niewielką śledczą wycieczkę. Gdy byli już w drodze, dał jej czas, by mogła się zastanowić, zebrać myśli i zacząć mówić, ale nie zaczęła. Zapytał więc.

Lekki wiaterek rozwiewał wstążki przy jej czepku. –

Na tarasie? Ton jej głosu sugerował, że nie przypominała sobie niczego takiego.

–

Powiedziałaś, że powinienem o czymś wiedzieć. Ton jego głosu sugerował, że nie zapomniał. Po chwili milczenia pełnego napięcia Phyllida uniosła brodę.

–

Już mi się przypomniało. Chciałam ci powiedzieć, że zależy mi na odnalezieniu mordercy Horatia tak samo jak tobie, i że w każdej chwili służę ci pomocą, jeśli tylko będzie w mojej mocy ci pomóc. Lucyfer zmrużył oczy i próbował przyjrzeć się jej twarzy, ale spod czepka

mógł dostrzec jedynie fragment jej jasnego policzka; gdy wreszcie uniosła głowę, unikała jego spojrzenia i nic nie mógł wyczytać ze spokojnego wyrazu jej twarzy. W dłoniach trzymał lejce - musiał panować nad żywymi, pełnymi energii końmi, więc szansa, że zmusi ją do spojrzenia mu prosto w oczy, była niewielka. Patrzył na jej czepek z narastającym niesmakiem.- Wczoraj już wiedziałem, że chcesz złapać mordercę, więc mam zamiar prosić cię o pomoc. I to właśnie w tej chwili robię. Phyllida znów przelotnie na niego zerknęła. –

Zabierając mnie ze sobą, bym mogła pomóc ci przesłuchać stajennych?

–

I każdego innego, kto przyjdzie ci do głowy, a kogo uznasz za wartego przesłuchania.

–

Rozumiem. Ton jej głosu wskazywał, że się uspokoiła, choć Lucyfer nie miał pojęcia

dlaczego. Kto, u licha, wymyślił te damskie kapelusze w kształcie czepka, na dodatek tak wystające z przodu? Przecież jeśli obok każdego w miarę wysokiego mężczyzny stoi lub siedzi dama z czymś właśnie takim na głowie, potrzebuje on diabelnie dużo czasu, by móc przyjrzeć się jej twarzy. Ponownie na nią spojrzał; była całkowicie pochłonięta podziwianiem okolicy. Lucyfer nie podejrzewał Cedrika ani Basila, a już tym bardziej Grisby'ego, że zabiegali o jej względy lub zalecali się do niej. Cóż za głupcy! Wrócił myślami do poprzedniego wieczoru. Cholerna Jokasta Smollet! Przerwała im w najlepszym momencie. Najwyraźniej żywiła do Phyllidy głęboką niechęć, ale zdawało się, że nikt, nawet Basil, nie wie dlaczego. Jokasta osiągnęła jednak to, co chciała: przez resztę wieczoru trzymała się blisko Lucyfera, a ten stracił Phyllidę z oczu, gdy całe towarzystwo postanowiło przenieść się z salonu na taras. Mignęła mu jedynie przez sekundę, gdy przygotowywali się do wyjścia, ale wtedy Phyllida nie wyglądała na kogoś, kto ma mu do przekazania jakąś paląco ważną informację. A nie wymyślił sobie przecież tej rozmowy na tarasie! Phyllida już miała mu całkowicie zaufać i powiedzieć o czymś, co wiedziała, jednak wydarzyło się coś, co sprawiło, że zmieniła zdanie, choć nie była do końca przekonana, że robi dobrze. Lucyfer próbował wyobrazić sobie, co mogło taką kobietę jak Phyllida powstrzymać przed zrobieniem tego, co uważała za słuszne. Chciała mu powiedzieć, ale... Co ją powstrzymało? To pytanie tłukło się Lucyferowi po głowie, nie znalazł jednak na nie odpowiedzi.

Widzieli już przed sobą Chard; przejechali przez Axminster i zmierzali wprost do większego z miasteczek. Phyllida wyprostowała się, gdy mijali pierwsze zabudowania. –

Tutaj są trzy stajnie. Może powinniśmy zacząć od tych wysuniętych najbardziej na północ? Tak też zrobili. Żaden dżentelmen nie wynajmował konia ani w interesującą ich sobotę, ani w

niedzielę; w gospodzie też nie zatrzymywał się nikt nieznajomy. Phyllida i Lucyfer pojechali do miasta - dwie kolejne stajnie leżały z dala od głównej drogi. W karczmie „Pod Niebieskim Smokiem" powiedziano im, że nikt koni nie wypożyczał. Zostawili tam swój powóz i konie, by odpoczęły, i piechotą skierowali się do kolejnej oberży - „Pod Czarnym Łabędziem". –

Nieee... - potrząsnął głową oberżysta. - Mamy dwie szkapy, ale mało kto o nie teraz pyta. Latem może i tak, ale teraz to nie. Od miesięcy nie zdarzyło się nam wypożyczać koni żadnemu dżentelmenowi. W odpowiedzi na drugie zadane mu pytanie karczmarz aż otworzył szerzej

oczy ze zdziwienia. –

A gdzie tam, nie widziałem żadnego dżentelmena, nikogo poza miejscowymi od ładnych kilku tygodni. Gdy wyszli przed karczmę, Phyllida wymamrotała:

–

Zdaje się, że nie mają tutaj zbyt wielu gości.

–

Co oznacza, że zauważyliby każdego obcego -powiedział Lucyfer, wziął ją pod rękę i skierowali się ku karczmie „Pod Niebieskim Smokiem". - Myślę, że

możemy przyjąć, że nikt z przyjezdnych nie zatrzymał się w Chard. Szli dalej, ale w pewnej chwili Phyllida zatrzymała się gwałtownie. –

To nie zajmie nam zbyt wiele czasu. Jeśli wrócimy do Axminster i tam sprawdzimy, a potem do Axmouth i tam też wypytamy, czy nikt nie widział nikogo obcego, to w zasadzie niewiele już zostanie ewentualności.

–

Może jeszcze Honiton.

–

Może. Ale czy ktokolwiek przyjechałby stamtąd?

–

Rozumiem tę tendencję do podejrzewania, że każdy nikczemnik i złoczyńca musi pochodzić z okolic Londynu, ale niestety to niekoniecznie jest prawdą.

–

Czy jest bardziej prawdopodobne, że osoba, która zabiła Horatia, przyjechała z Honiton lub Exeter, skądś z zachodu? Lucyfer nie odpowiedział; Phyllida obserwowała go.

–

A więc?

–

Muszę się zgodzić, że jeśli w ubiegłą niedzielę morderca przyjechał do Colyton, to musiał przyjechać ze wschodu, ale mimo wszystko i tak powinniśmy popytać w Honiton, możemy to jednak zrobić innym razem. - Lucyfer uniósł wzrok i zobaczył niewysokiego szykownego mężczyznę, który szybkim krokiem przechodził na drugą stronę ulicy, wymachując kartką papieru, by zwrócić na siebie uwagę Lucyfera i Phyllidy.

–

Kto to? Phyllida odwróciła się.

–

Pan Curtiss. To ten kupiec, który współpracuje z naszym Przedsiębiorstwem Importowym.

Pan Curtiss podszedł do nich, ukłonił się uprzejmie Lucyferowi i uśmiechnął promiennie do Phyllidy. –

Panna Tallent, jak dobrze, że panią spotkałem! Chciałem to wysłać panu Filingowi - powiedział i wyciągnął w jej stronę trzymany w ręce list. - Moi klienci byli bardzo zadowoleni z jakości towarów dostarczonych przez przedsiębiorstwo pana Filinga, a w dzisiejszych czasach tak rzadko można polegać na jakości. Zdecydowałem więc, że zwiększymy zamówienia. Porozmawiałem z kilkoma osobami, to tu, to tam, i myślę, że mogę sprzedać więcej. Wiem, że pani współpracuje z panem Filingiem; czy mogłaby pani dostarczyć mu to pismo? Phyllida uśmiechnęła się pogodnie i wzięła list.

–

Ależ oczywiście. Pan Filing będzie zachwycony! - powiedziała, wkładając list do niewielkiej torebki. Pan Curtiss ukłonił się.

–

Cała przyjemność po mojej stronie, moja droga. Proszę pozdrowić ode mnie sir Jaspera.

–

Zrobię to, oczywiście. Ukłoniwszy się Lucyferowi, pan Curtiss odszedł.

–

Przedsiębiorstwo pana Filinga? - zapytał Lucyfer, gdy wchodzili na podwórze karczmy „Pod Niebieskim Smokiem" i kierowali się ku kariolce. Phyllida rozłożyła przeciwsłoneczną parasolkę.

–

Oczywiście. Żadne przedsiębiorstwo importowe nie może być kierowane przez kobietę.

–

Naturalnie, że nie - uśmiechnął się Lucyfer.

Wsiedli do powozu i już po kilku minutach byli w drodze do Axminster. –

Powiedz mi... Tak na wszelki wypadek, żebym nieumyślnie nie wpędził cię w kłopoty... Czy mam rację, zakładając, że nikt, poza bezpośrednio zainteresowanymi, nie wie o twoim zaangażowaniu w działalność przedsiębiorstwa?

–

Oczywiście, że nie. Nie widzę powodu, dla którego ktokolwiek miałby o tym wiedzieć. Tak naprawdę to nawet nie wszyscy mężczyźni wiedzą, większość z nich myśli, że przedsiębiorstwem zajmuje się Fi-ling, a ja jestem tylko osobą odpowiedzialną za prowadzenie ksiąg. Nie jestem pewna, czy papa by zrozumiał... Lucyfer już sobie wyobrażał, jak by to było. Rola Phyllidy nie ograniczała się jednak tylko do przedsiębiorstwa. Lucyfer

był w Colyton zaledwie od kilku dni, ale już stracił rachubę, iluż to mężczyzn, kobiet, a nawet dzieci o coś ją prosiło. Nigdy nie widział, by komuś odmówiła. Rozumiał jej wewnętrzną potrzebę i chęć opiekowania się innymi, czuwania nad nimi, bycia zaangażowaną i pomocną. W tym przypadku jego zrozumienie miało swoje źródło w noblesse oblige* - częściowo je odziedziczył, częściowo się go nauczył, a częściowo był to zwykły odruch. Przypuszczał, że potrzeba Phyllidy była całkowicie instynktowna. Phyllida tylko dawała, jednak Lucyfer nabierał coraz wyraźniejszego przekonania, że wieś nie doceniała ani jej, ani jej pomocy. –

Jak długo wiedziesz we wsi prym? - zapytał.

–

Od czasu, gdy umarła moja mama - odparła, rzucając mu nieprzyjemne

*Noblesse oblige - fr. „szlachectwo zobowiązuje"

spojrzenie. Od dwunastu lat? Nic więc dziwnego, że miała tak ogromny wpływ na wszystko. Phyllida czekała, ale Lucyfer nic więcej nie powiedział, o nic nie zapytał. Zadowalał go sam fakt, że w ten piękny, słoneczny dzień może jechać, mając ją u swego boku. I że może porozmyślać... Ten jej wewnętrzny impuls, by i jemu pomagać, wkrótce zaprowadzi ją do sytuacji, w której powie mu wszystko, co wie. Była zbyt bystra, by tylko dla siebie zatrzymać informacje, których nieujawnienie pozwoliłoby mordercy pozostać na wolności. Lucyfer zaakceptował to, że Phyllida nie wiedziała, kim jest morderca miała tylko trop, nic więcej. W tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem dla Lucyfera było kontynuowanie ich śledztwa - dalsze wypytywanie ludzi z zaangażowaną w to wszystko Phyllida u boku. Paradoksalnie, im mniej dowiadywał się Lucyfer, tym bardziej Phyllida czuła się zmuszona do rozwiązania problemów, które powodowały, że nie mogła być w stosunku do niego całkowicie otwarta i szczera, i nie mogła powiedzieć mu wszystkiego, co wiedziała. Tak trzeba było postępować na tym froncie. A jeśli chodzi o resztę, teraz, gdy postanowił zostać na stale w Colyton... Lucyfer miał teraz dom, który był dla niego samego za duży; to był dom dla rodziny i właśnie rodziny teraz potrzebował. To zresztą przewidział Horatio. Sam Lucyfer z pewnością nie przewidywał zakładania rodziny, w każdym razie nie przed przyjazdem do Colyton. Teraz był tutaj; Horatio odszedł, ale posiadłość Manor wraz z ogrodem wciąż stała. Oczom Phyllidy i Lucyfera ukazały się leżące na uboczu pierwsze

zabudowania Axminster - była to miła odmiana po dość monotonnym krajobrazie, który minęli. Przepytywali wszystkich po kolei, ale tak jak przewidywali, żaden obcy dżentelmen nie przejeżdżał przez Axminster w niedzielny poranek. –

Poza panem - odezwał się zgarbiony siwy weteran wojenny siedzący przed karczmą, i przyjrzał się podejrzliwie Lucyferowi, który z kolei się uśmiechnął.

–

To prawda, przejeżdżałem tędy tamtego ranka. Jest pan pewien, że poza mną nikogo pan nie widział? Starszy mężczyzna szybko pokręcił głową.

–

Nie przejeżdża tędy zbyt wiele powozów ani koni kierujących się na południe i to w niedzielę. Zauważyłbym, tym bardziej że siedziałem tutaj od bladego świtu. Lucyfer pokiwał głową i rzucił staruszkowi monetę, ten sprawnie ją złapał i

ukłonił się im obojgu. Phyllida wróciła do kariolki, Lucyfer za nią. –

Dokąd teraz? - zapytał, pomagając jej wsiąść do powozu.

–

Na południe. Wskazała mu drogę. Gdy przejechali mniej więcej półtora kilometra, ich

oczom ukazała się po prawej stronie rzeka. –

Czy to rzeka Axe? - Gdy Phyllida kiwnęła potakująco, Lucyfer zapytał jeszcze: Czy te pola po drugiej stronie należą do mnie?

–

Te nie, ale gdy podjedziemy jeszcze kawałek, zobaczysz i własne. W ciszy późnego popołudnia słychać było turkot kół, a jak okiem sięgnąć

widać było bujną roślinność. Słońce skryło się nieco za delikatnymi chmurkami, było ciepło, ale nie gorąco. Łagodna bryza stanowiła pierwszą oznakę bliskości morskiego brzegu.

Jechali drogą, która zakręcała łukiem, a na skrzyżowaniu dróg stała stara karczma. Phyllida wskazała na lewo. –

Ta droga wiedzie do Lyme Regis. Jeśli ktokolwiek nią jechał z Lyme Regis w niedzielny poranek, dzieciaki na pewno go zauważyły.

–

Dzieciaki? Jak się później okazało, była to gromada dzieciaków w wieku od dwóch do

dwunastu lat, głównie dziewczynek; Lucyfer nie pytał już o nic więcej, zadowolony opar! się o kamienną ścianę karczmy i obserwował. Słysząc koła powozu na kocich łbach, żona karczmarza wyjrzała przez drzwi; rozpoznała Phyllidę i podeszła bliżej, uśmiechając się serdecznie i wycierając ręce w fartuch. Nie czekając na pomoc, Phyllida wyskoczyła z powozu. Kilka sekund później rozmawiała już z karczmarzową, a ich rozmowa przypominała omawianie recepty na kataplazm*. Karczmarz także wychylił głowę przez okno, a Lucyfer machnął do niego, dając mu do zrozumienia, że nie jest mu w tej chwili potrzebny; przywiązał konie i dalej obserwował obie kobiety. Śmiejąc się, Phyllida wskazała na wyrwę w zniszczonym kamiennym murze; kobieta pokiwała głową i uśmiechnęła się. Razem z Phyllida podeszła do dziury, a Lucyfer podążył za nimi. Znajdujące się za murem pozostałości po ogrodzie, który zniszczyło morze, wychodziły na otwarte pola, smagane teraz morską bryzą. Phyllidę otoczył hałaśliwy *Kataplazm - ciepły okład z nasion oleistych, piasku, papki kartoflanej, stosowany przy stanach zapalnych (przyp. tłum.)...

tłumek, witając się z nią piskliwie. Phyllida śmiała się, głaskała główki, pociągała za warkocze, a potem usiadła w słońcu na kamiennej ławce, a dzieci stłoczyły się wokół niej. Lucyfer nie słyszał, o co je pytała, ani co jej odpowiadały, zresztą nawet nie próbował słuchać. Zamiast tego upajał się widokiem Phyllidy, którą dzieci, jak małe duszki,

otaczały

niby

królową,

jakby

wszystkie

prosiły

o

uśmiech

i

błogosławieństwo. Obdarzała je hojnie szczerym uśmiechem i zrozumieniem, które przychodziło jej bez najmniejszego wysiłku, śmiała się wraz z nimi, słuchała z prawdziwym zainteresowaniem i głębokim zrozumieniem, które lśniło w jej oczach i otaczało ją niczym aura. Kobieta i dzieci wygrzewali się w bijącym od Phyllidy cieple niczym w promieniach słońca, a ona im to ciepło i zrozumienie dawała. Lucyfer był pewien, że Phyllida nie zdawała sobie z tego sprawy, a już na pewno nie z tego, jak wiele w tej chwili spostrzegł. Wreszcie po kilku chwilach droczenia się wstała, a dzieci, upomniane przez matkę, pozwoliły jej odejść. Szła w jego kierunku wciąż łagodnie się uśmiechając, ze wzrokiem utkwionym w ziemię. Podniosła oczy dopiero, gdy zbliżyła się do Lucyfera, który zachował obojętny wyraz twarzy. - Widziały kogoś? Pokręciła przecząco głową; odwróciła się, pomachała dzieciakom na pożegnanie, a potem oboje, ramię przy ramieniu, podeszli do powozu. –

W niedzielny poranek bawiły się w ogrodzie. Była wtedy piękna pogoda, jak sam zapewne pamiętasz. Tak więc szansa na to, że ktoś obcy niespostrzeżenie przemknął, uniknąwszy ich dociekliwych spojrzeń, są minimalne... Lucyfer pomógł Phyllidzie wsiąść.

–

Udało się nam więc zrobić to, co sobie zaplanowaliśmy: potwierdziliśmy, że nikt z zewnątrz, nikt obcy nie przyjechał do Colyton w niedzielę rano, przynajmniej nie ze wschodu. Lucyfer skierował konie na drogę, Phyllida milczała.

–

A teraz dokąd? Muszę przyznać, że zgłodniałem. Powinniśmy znaleźć jakieś przytulne miejsce, żeby uporać się z wiktuałami, które przygotowała nam na piknik pani Hemmings.

–

Jedźmy drogą w dól, wybrzeże klifowe jest naprawdę piękne - powiedziała, wskazując na południe. Droga prowadziła przez wioskę Axmouth, potem wiła się w górę na klify i

zaprowadziła ich do zagajnika porośniętego karłowatymi drzewami. –

Możemy tutaj zostawić konie, to już niedaleko. Niosąc piknikowy kosz, Lucyfer podążył za Phyllida w kierunku klifu

nieosłoniętego przed wiatrem od morza. Widok był doprawdy wspaniały. Zatrzymał się na chwilę, by móc upajać się widokiem. Rzeka Axe wpadała do morza dosłownie u ich stóp, a odległość sprawiła, że domy mieszkańców Axmouth wyglądały jak zabawki. Samo ujście rzeki było spokojne, ale ponad nim fale na kanale La Manche burzyły się i gwałtownie wzbierały. Szarozielone morze rozciągało się aż po horyzont; klify dominowały po jednej stronie. Phyllida stała kilka kroków przed Lucyferem, podziwiając widoki; gdy spojrzał na nią, uśmiechnęła się i skinęła głową. Poprowadziła ich wokół niewielkiego pagórka, za którym skryły się kępy traw, ogromne głazy i drzewa. Było to ładne miejsce, nieco osłonięte od morza, ale wciąż otwarte i obdarzające

wspaniałym widokiem. –

Znaleźliśmy to miejsce z Jonasem, gdy byliśmy jeszcze dziećmi - powiedziała Phyllida, wyciągając z kosza pled i rozkładając go na trawie. Gdy się wyprostowała, dłoń Lucyfera znalazła się tuż przed nią; zawahała się, ale po chwili podała mu rękę, by mógł jej pomóc usiąść na kocu. Kosz postawił obok niej, a Phyllida zajęła się wyjmowaniem z niego smakołyków. Lucyfer usadowił się z drugiej strony kosza i sięgnął po butelkę owiniętą w

białą serwetkę, potem wyjął z kosza kieliszki. Gdy Phylłida skończyła układać jedzenie, miał już dla niej przygotowany kieliszek napełniony winem. - Za lato wzniósł toast. Phyllida uśmiechnęła się, zadźwięczało szkło. Sączyła wino, zimne i odświeżające. Gdzieś w jej głowie pojawiło się oczekiwanie, a przyjemne ciepło rozchodziło po ciele. Gdy jedli, Lucyfer zdawał się odgadywać jej potrzeby, zanim ona sama wiedziała, na co ma ochotę; podawał jej rogaliki, kurczaka, ciasto. Najpierw czuła się wytrącona z równowagi, potem starała się ukryć przepraszający uśmiech. Lucyfer nie chciał przecież celowo jej zdenerwować, nawet nie miał pojęcia, że to robił; po prostu takie zachowanie leżało w jego naturze. Nie leżało to jednak w naturze Phyllidy - nigdy wcześniej żaden mężczyzna nie traktował jej w taki sposób; Lucyfer był zawsze obok, gotów służyć pomocą, oferując silne ramię, i nie tylko po to, by zrobić na niej wrażenie, ale dlatego, że Phylłida była Phyllidą. –

Czy Przedsiębiorstwo Importowe Colyton dostarcza towary na statki gdzieś tutaj

w okolicy? –

Tam biegnie ścieżka do plaży - powiedziała, wskazując na zachód. - Łatwo ją znaleźć, obok niej jest pagórek. Jeśli potrzebujemy dobrze widocznego znaku nawigacyjnego, tak by statki nas widziały i mogły tu dotrzeć, ustawiamy go właśnie tam.

–

Czy w tej okolicy nie jest niebezpiecznie?

–

Nie, jeśli się ją zna, ale w pobliżu są rafy.

–

Czyli mężczyźni z Colyton wchodzą na statki i znoszą z nich towary?

–

Żeglują po tych wodach od dziecka, znają je jak własną kieszeń, więc dla nich to żadne ryzyko. Phyllida przepakowała kosz. Orzeźwiający wiatr szarpał serwetki, ale w słońcu

nadal było przyjemnie. Zostawiła przeciwsłoneczną parasolkę w powozie i bardzo się teraz z tego cieszyła. Przy tym wietrze i tak nie mogłaby z niej skorzystać. Włożywszy wszystko z powrotem do kosza, wstała. Wiatr muskał jej twarz, rozwiewał włosy i wstążki czepka. Uniosła głowę i głęboko odetchnęła, potem objęła się ramionami. Miała na sobie batystową sukienkę w kolorze liliowym, która zazwyczaj idealnie nadawała się na wycieczki przy takiej pogodzie, ale tutaj wiatr szarpał suknią, a zimno przenikało przez tkaninę i dotykało jej ciała. Lucyfer podniósł się z koca i stanął obok niej. Zadrżała. Chwilę później poczuła, że obejmuje ją coś ciepłego - to Lucyfer okrył ją swoją marynarką. –

Och! - zamarła w półobrocie. Lucyfer obszedł naokoło kosz i stanął obok niej.

Spostrzegła jego spojrzenie i modliła się, by nie zauważył jej reakcji. Udało się jej uśmiechnąć. - Dziękuję. Marynarka była wciąż jeszcze ciepła, nagrzana gorącem jego ciała, które odczuła jak dotyk dłoni wzdłuż kręgosłupa. Odwróciła się całkowicie w jego stronę. –

Nie jest mi aż tak zimno, a ty bez niej zamarzniesz. Zanim zdążyła zsunąć sobie marynarkę z ramion, Lucyfer chwycił jej poły i

jeszcze mocniej otulił jej ramiona. –

Nie jest mi zimno – odparł. Phyllida zmusiła się ogromnym wysiłkiem woli, by spojrzeć mu w oczy, i

zapytała: –

Na pewno? Jego ciało było tuż przy jej ciele, czulą jego ciepło, nazbyt kuszące ciepło.

Mocniejszy podmuch wiatru popchnął ją wprost w to ciepło, w jego ramiona. Jego intensywnie niebieskie oczy błądziły po jej twarzy; uniósł kąciki ust w delikatnym uśmiechu. –

A jak myślisz, dlaczego mówią na mnie Lucyfer? - wymruczał, obejmując ją i pochylając głowę w jej stronę. Gdyby była mądra, sprytnie zrobiłaby krok w tył i powiedziała mu, że nie ma

pojęcia, ale zamiast tego stała nieruchomo z podniesioną głową i pozwoliła, by jego usta znalazły się na jej wargach. Pocałunek był jak żar, jak źródło niesamowitego ciepła, które rozlało się po całym jej ciele. Wydawało się jej, że w jego ramionach topi się jak wosk. Uspokoiła się, odprężyła, rozkoszowała chwilą. Pocałunek prowokował ją i kusił. Przysunęła się

bliżej i oparła o niego. Oboje drżeli z podniecenia, które niemal bolało. Phyllida czuła pod dłońmi jego koszulę, a gdy mocniej przycisnęła palce, poczuła doskonalej jakości tkaninę obciągniętą na jego twardych mięśniach. Kusiło ją, by dotykać jego ciała, by je badać dotykiem. Rozchyliła usta i otworzyła się na niego; drgnęła, gdy wsunął w nie język. Byt gorący, a ona chciała więcej i więcej. Przycisnęła dłonie do jego piersi, potem przesunęła na ramiona. Wszędzie, gdzie go dotykała, był gorący jak piec, jakby pulsował w nim płomień. Lucyfer wsunął dłonie pod marynarkę i objął dziewczynę w talii. Trzymał ją mocno, blisko siebie; jego uda były jak granitowe kolumny, a ona pomiędzy nimi. Był twardy, czuła go na brzuchu. Phyllida zawładnęło nieokiełznane, nieposkromione pragnienie, by przesunąć biodra i pieścić tę nierówną twardość, którą czuła. Odsunęła od siebie lę żądzę, jakby w odruchu paniki, jakby chciała ugasić pożar. Palące pragnienie zniknęło, a ona westchnęła wprost w jego usta i nadal go smakowała. Lucyfer poruszył się, uniósł jedną rękę na wysokość jej szyi. Poczuła szarpnięcie - to Lucyfer szarpał za wstążki przy jej czepku. Odsunęła się; zauważyła, że jego mucha była w całkowitym nieładzie... –

Och! - krzyknęła, chwytając gwałtownym ruchem kapelusz, który wiatr zerwał jej z głowy. Obróciła się i złapała go w ostatniej chwili. Gdy się obracała, jej stopa zaplątała się w pled. Próbowała cofnąć się o krok,

ale potknęła się, zatoczyła i wpadła wprost na Lucyfera. Złapał ją i próbował przytrzymać, zrobił krok do tyłu, by uchwycić równowagę. Razem runęli na duży, solidny kosz piknikowy, stojący na środku pledu,

Phyllida wylądowała na kolanach Lucyfera. Zaczęli się głośno śmiać. Lucyfer uwolnił się pierwszy, podniósł ją i z powrotem posadzi! sobie na kolanach. –

Sytuacja, gdy oboje lądujemy na ziemi, a ty na mnie, zdaje się wchodzić nam w nawyk - powiedział, uśmiechając się. Phyllida się zaczerwieniła. Powinna zrobić wszystko, by się uwolnić, by wstać

i uciec. By być bezpieczną. Ale zamiast tego siedziała Lucyferowi na kolanach, z twarzą niewiele oddaloną od jego twarzy. –

Pozwól mi to zabrać - powiedział Lucyfer, wyjmując czepek z jej bezwładnych palców. Skonsternowana patrzyła, jak za wstążki przywiązuje go do koszyka. Teraz już nie musisz się obawiać, że go zgubisz. Ten mężczyzna z całą pewnością rozumie kobiety. Lucyfer wyprostował się, ale bez przerwy patrzył na usta Phyllidy. Pochylił

głowę i lekko przesunął opuszkami palców po wrażliwej skórze tuż poniżej jej brody. Przełknęła ślinę. –

To chyba nie jest dobry pomysł – powiedziała.

–

Dlaczego? - Delikatnie musnął jej wargi, zbyt delikatnie, by zaspokoić trawiący ją od wewnątrz głód.

–

Nie wiem. Nie potrafiła oderwać wzroku od jego warg.

–

Ufasz mi? - zamruczał. Phyllida słyszała uderzenia własnego serca; ledwie mogła oddychać. Nie

potrafiła zebrać myśli, ale znała odpowiedź. –

Tak.

Uśmiechnął się. –

Więc się odpręż - powiedział i musnął ustami jej wargi. Jego głos był jak szept, który cały czas słyszała w głowie. - I pozwól mi pokazać ci to, co chcesz poznać. To było łatwe, takie łatwe - tak po prostu to zrobić, oddać mu usta i pozwolić

sobie odpłynąć, zatopić się w jego ramionach. Trzymał ją, ale niezbyt mocno, czuła się kołysana, tulona, pieszczona. Czczona. Palce Lucyfera delikatnie błądziły po jej policzku, n przez głowę Phyllidy przebiegały setki myśli. Zdziwił ją ten dotyk, ale nagle zrozumiała, jak to było możliwe, iż wiedział, że to właśnie ona dotknęła go wledy w salonie, gdy zamordowano Horatia. Nigdy nie zapomniała tego dotyku; co więcej, był to dla niej odkrywczy, dziwnie niewinny gest. Palce Lucyfera zsunęły się niżej i dotykały teraz jej podbródka, a język zuchwale wsunął się w jej usta. Nic było to niewinne. Wyszła mu na spotkanie, teraz widziała, jakie są jego pragnienia i co lubi. Niebezpieczna to wiedza - kusiła, by z niej skorzystać i by dowiedzieć się jeszcze więcej. Dłonie Phyllidy spoczywały nieruchomo na jego piersi. Uniosła je trochę wyżej, położyła mu na ramionach i czubkami palców dotykała silnych mięśni, a potem przesunęła jeszcze wyżej i wsunęła we włosy - miękkie, jedwabiste, czarne jak niebo nocą. Zanurzyła palce w gęstych lokach i trzymała w bezruchu, gdy tymczasem on powoli, bez pośpiechu pieścił jej usta; brał, ale z pewnością jeszcze więcej dawał. Uzależniający - kolejne słowo, które przyszło jej na myśl. To musiało być to najsłodsza, przemożna chęć, która sprawiała, że pragnęła pocałunku nawet wtedy,

gdy Lucyfer odsunął już usta. Zakazany - taki był na pewno. W ogóle nie powinna go całować, ale mimo to pomysł, by przestać, wy-dal jej się głupi, a ona nigdy głupia nie była. Dłonie nadal wędrowały po jej ciele, a opuszki palców kusząco przesuwały się w dół po szyi, dotykając jej tak głęboko, że wcześniej nie zdawała sobie sprawy, iż taki dotyk jest w ogóle możliwy. Gdy przesunął palce jeszcze niżej, odczuła to jak ogień na skórze i przenikające ją gorąco. Piersi nabrzmiały dużo wcześniej, nim ich dotknął, ale gdy to zrobił, nie chciała już go powstrzymywać. Dotyk jego rąk był lekki, nieznośnie delikatny -a ona chciała więcej i więcej. Doświadczony - dzięki Bogu, że taki właśnie był. Rozluźnił dotyk, a Phyllida odczuła to jako rozkosz. Westchnęła, całując go, i odczuła jego zadowolenie. Pocałunki stawały się coraz bardziej zachłanne, a ich palący ogień wymagał ugaszenia. Skupiła się na tym, ale jedynie resztką świadomości zauważyła, że ciepło jego dłoni zniknęło z jej piersi. Narastało w niej pragnienie, ale sama nie wiedziała, czego chce, nie rozpoznawała tej wewnętrznej potrzeby, ani tego pragnienia. Potem poczuła, że rozpina się górny guzik jej gorsetu i już wiedziała. Przeszyło ją czyste podniecenie. Tego właśnie potrzebowała - to z pewnością była skandaliczna potrzeba, ale... Nabrzmiałe piersi aż bolały od gorąca jego pocałunków, traciła zmysły, gdy ogarniała ją ta fala. Leniwa obietnica tego, co jeszcze miało nadejść, wyszeptane obietnice rzeczy, o których nie miała pojęcia, i takie, których przyjemności nie potrafiła sobie wyobrazić.

Dotyk chłodnego powietrza na piersiach i delikatny dotyk palców Lucyfera, gdy odsuwał na boki gorset, sprawiły, że ocknęła się nieco z jego hipnotyzujących pocałunków. Powinna go powstrzymać, wiedziała o tym, ale mimo wszystko... Nie potrafiła przypomnieć sobie dlaczego. Nie było żadnego zagrożenia - powiedział jej przecież, żeby mu zaufała, więc to zrobiła. Gdyby chciała to skończyć, gdyby chciała przerwać tę rozkoszną przyjemność, wystarczyło powiedzieć. Nie powiedziała - nie miała powodu, by mówić. Chciała wiedzieć, chciała czuć, chciała być dotykana i chciała rozkoszować się tym dotykiem - chciała choć raz być kobietą pożądaną. Dał jej to, czego pragnęła. To i jeszcze dużo więcej. Nie przypuszczała, że tak własne odczuje jego usta, gdy tam dotrą... Że wilgotne gorąco jego pocałunków będzie ją rozgrzewało i zniewalało. Nie wiedziała, że jej ciało może stać się tak gorące, przepełnione nieokiełznanym pożądaniem. A pożądanie narastało w niej, krążyło z krwią, rozchodziło się po całym ciele, rosło z każdym dotknięciem i z każdą pieszczotą. Najdelikatniejsze pieszczoty odczuwała jako rozkosz, a od bardziej bezpośrednich pieszczot dostawała zawrotów głowy. Wyczarowywał narastającą w niej rozkosz, celowo sprawiał, że ją ogarniała i otaczała; Phyllida cała się nią wypełniała, a gdy wreszcie była jej pełna, czuła, że zalewają ją fale przyjemności i że jej ciało się topi. Usta Lucyfera powróciły do jej warg, a ona go powitała. Władczym gestem zamknął jej nagie piersi w dłoniach. Lucyfer odsunął się i spojrzał. Uważnie przyglądał się swoim dłoniom spoczywającym na jej piersiach, jej rozpalonemu ciału; potem znów spojrzał na jej twarz, a potem prosto w oczy, jakby chciał zajrzeć

do jej wnętrza. Zamarł na moment, ze wzrokiem utkwionym gdzieś w oddali, za plecami Phyllidy. Zauważyła, że szerzej otworzył oczy, skupił wzrok na czymś innym, i że stężała mu twarz. Poczuła też, że zmienia się napięcie w jego ciele. Ponownie na nią popatrzył i próbował skupić myśli. Próbował też oddychać, mimo że czuł ucisk w piersi. Phyllida leżała w jego ramionach, a on bawił się jej sutkami i pieścił gorącą, jedwabistą skórę. Był oszołomiony; już od dłuższej chwili nic rozsądnego nie przychodziło mu do głowy. Obezwładniało go pożądanie, przeogromna pokusa smagała jak batem. Wiedział, czego chce, a to pragnienie było ostre jak brzytwa i natarczywe jak demon. Zanosiło się na burzę, która nadciągała od morza; ściemniało się. Jednak gdy Lucyfer spojrzał w oczy Phyllidy ukryte pod ciężkimi powiekami i na jej ciało rozgrzane w jego ramionach, sam już nie wiedział, z której strony nadchodzi niebezpieczeństwo. Już od dawien dawna nie zdarzyło mu się poddać aż tak, że zatracił wszelkie odruchy samoobronne. Przełknął cisnące mu się na usta przekleństwo, pochylił głowę i pocałował Phyllidę - gorąco i z pasją. I wycofał się, przestał ją całować i pieścić, a jego palce niechętnie opuściły jej ciało. Złożył ostatni pocałunek na jej ustach i zapiął jej gorset. Patrzyła na niego nic nierozumiejącym spojrzeniem, zaskoczona i rozczarowana... Uśmiechnął się i skinął głową w stronę morza. –

Idzie burza. Musimy wracać – powiedział.

Rozdział 9

Następnego dnia późnym rankiem Lucyfer włóczył się po lesie na tyłach Manor, starając się nie myśleć o wczorajszych wydarzeniach. Powiedział Phyllidzie prawdę - musieli wracać, musieli się wycofać. Wkroczyli na zakazane, niezbadane tereny; dla niej - zdecydowanie zbyt szybko, dla niego -także. Bogu dzięki za burzę. Ten dzień rozpoczął się śniadaniem przy zbyt pustym, jak na jego upodobania, stole. Nigdy wcześniej nie mieszkał sam i samotność zupełnie mu nie pasowała. Po śniadaniu udał się do biblioteki i zaczął przeglądać rzeczy na biurku Horatia - dwie godziny zabrało mu przeczytanie nagromadzonej od kilku dni korespondencji. Potem musiał wyjść. Przechadzka po lesie, by obejrzeć włości aż do rzeki Axe, wydawała mu się nie tylko dobrym pomysłem, a także ćwiczeniem fizycznym, którego w tym momencie potrzebował, czuł bowiem, że przepełnia go nagromadzona od wczoraj energia i że musi w jakiś sposób dać jej upust. Burza nadchodząca od morza przyniosła ulewę; do Colyton dotarli tuż przed pierwszymi kroplami deszczu. Mimo że teraz świeciło słońce, las wciąż był wilgotny, a delikatna bryza niosła ze sobą woń deszczu i świeżych, zmoczonych liści. Będąc na tyłach stajni, Lucyfer skręcił na wschód, zostawiając jezioro po swojej lewej stronie. Drzewa rosły coraz rzadziej; Lucyfer szedł noga za nogą jeszcze jakiś niecały kilometr, a zrobiwszy kolejne pięćdziesiąt kroków, znalazł się na granicy lekko

opadającego w dół pola, poniżej którego rozciągała się łąka porośnięta bujną roślinnością, a zaraz za nią rzeka Axe, jak błękitna wstążka lśniąca w słonecznych promieniach. Lucyfer przechadzał się po polach łagodnie opadających w kierunku rzeki, gdy kątem oka dostrzegł nich. Spojrzał w lewo i przystanął. Phyllida. Właściwie nie szła, tylko maszerowała, z miną jak gradowa chmura. Stawiała tak energiczne i zamaszyste kroki, że suknia furkotała wokół jej nóg. Patrzyła daleko przed siebie; jej ciemne włosy błyszczały - ten swój workowaty czepek trzymała w obu dłoniach, wykręcała go, miętosiła i szarpała za rondo. Lucyfer zrobił krok naprzód, by stanąć na jej drodze. Phyllida dostrzegła go dopiero wtedy, gdy niemal na niego wpadła. Jej oczy płonęły, ręce powędrowały aż do piesi. Szybko łapała powietrze i wpatrywała się w niego ogromnymi ciemnymi oczami. –

Co się dzieje? - zapytał, jednocześnie tłumiąc narastającą chęć, by ją przytulić, zamknąć w ramionach. - Co się stało? Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech. Drżała.

–

Popatrz! - powiedziała i wetknęła palec w dziurę znajdującą się w denku czepka. Pocisk przeleciał tuż obok mojej głowy! - Ton jej głosu jednoznacznie wskazywał, że nie drżała ze strachu, lecz z wściekłości. Obróciła się i spojrzała w stronę, z której przyszła. - Jak śmieli! - O mało nie zaczęła wygrażać pięścią. - Durni myśliwi! Głos jej drżał, przestała więc mówić. I dostała czkawki. Lucyfer podszedł jeszcze bliżej, ujął ją za rękę i tak długo pociągał za czepek,

aż go puściła. Zamknął jej małą dłoń w swoich dłoniach i przytulił ją całą. Twarz Phyllidy nie wyrażała żadnych uczuć, była zupełnie beznamiętna, nie spokojna i pogodna jak zwykle, ale właśnie beznamiętna, tak jakby nie mogła zachować swojej zwyczajowej maski i walczyła sama ze sobą, by nie okazać, co naprawdę czuje. Jej szeroko otwarte ciemne oczy patrzyły niespokojnie, przepełnione emocjami. Dostrzegł w nich strach, prawdziwy strach, a gniew miał go ukryć. Zraniono ją, była teraz tak żałośnie delikatna i bezbronna, że Lucyfer nie miał odwagi nawet jej objąć. –

Gdzie to się stało? Spojrzała na niego, odetchnęła i ręką, w której wciąż dzierżyła czepek,

wskazała na pola. –

Tam z tyłu - powiedziała, a po chwili dodała: -Wracałam od starej pani Dewbridge, odwiedzam ją w każdy piątek. Dreszcz przebiegł Lucyferowi po plecach.

–

W każdy piątek rano? Kiwnęła głową. Dłoń Lucyfera jeszcze mocniej zacisnęła się najej ręce; zmusił

się, by rozluźnić uścisk. –

Pokaż mi, gdzie to się stało. Odwrócił ją w stronę starej drogi, która niegdyś prowadziła na jego, a wtedy

jeszcze na Horatia, włości. Phyllida zawahała się. –

Nie ma po co, przecież i tak już ich tam nie ma.

–

Wiem - odparł. Starał się mówić spokojnie, głosem pełnym opanowania; nie był spokojny, ale wiedział, że tego właśnie w tej chwili Phyllida potrzebuje. -

Chciałbym tylko, żebyś mi pokazała, gdzie byłaś; dalej już nie pójdziemy. Zawahała się, ale po chwili skinęła głową. –

Dobrze. Szedł tuż przy niej, pomagając na nierównym terenie. Strzępek błękitnej

tkaniny zaplątał się w gałązki, gdy w pośpiechu zrywała czepek z głowy. Była rozgniewana, ale i przerażona. Także teraz. Zatrzymała się, gdy dotarli do granicy następnego pola. –

Tutaj - powiedziała. - Dokładnie pośrodku pola.

–

Czy mogę zobaczyć twój czepek? - zapytał, jednocześnie trzymając ją za rękę i rozglądając się, by móc ocenić odległość. Podała mu go, a Lucyfer uniósł go i zauważył, że w jego denku były dwie

dziury, a nie jedna. Oddał go jej bez słowa, zachowując kamienną twarz. Phyllida pochyliła się w krytycznym momencie: pocisk przeszedł przez czepek od tyłu, tuż poniżej

szwu przy denku, a potem wyleciał przez samo denko, ponad szwem po

przeciwległej stronie. –

Pozwól, że obejrzę twoją głowę.

–

Nie oberwałam - mruknęła, ale pozwoliła mu. Włosy Phyllidy wyglądały jak mahoniowy jedwab, lśniące i idealnie uczesane; rany nie miała. Lucyfer starał się wyobrazić sobie, jak miała włożony czepek, potem dotknął palcami jej włosów; opuszkami palców wyczuł coś jakby drobny pył; powąchał go - proch, a więc pocisk przeleciał bardzo blisko. Znów rozejrzał się wokół. Ścieżka nie biegła dokładnie w poprzek pola, lecz

skręcała w kierunku rzeki. –

Słyszałaś coś? A może kogoś zauważyłaś?

–

Nie, ale... - Uniosła głowę. - Uciekłam. Wiem, że to głupie, ale po prostu uciekłam. Możliwe, że właśnie ta ucieczka uratowała jej życie. Lucyfer nie odezwał się;

czekał, aż się uspokoi. Skoro Phyllida szła tędy, to jedynym miejscem, gdzie można się ukryć, był zagajnik znajdujący się na drugim końcu pola. –

Odprowadzę cię do Grange. Obrzuciła go spojrzeniem, które wyraźnie mówiło, że

zaprotestować, ale zamiast

powinna

tego, po chwili wahania, pochyliła głowę i zgodziła

się na propozycję Lucyfera.

Gdy dotarli do Grange, sir Jaspera nie było w domu. Lucyfer oddał Phyllidę w ręce Gladys, upewniwszy się, że ta rozumie, mimo protestów, iż jej pani przeżyła dziś szok. Gdy odchodził, Phyllida spiorunowała go wzrokiem; nic go to nie obchodziło teraz była już bezpieczna. Udał się z powrotem do Manor; szedł przez las. Na miejscu ucieszył się niezmiernie, widząc, że przyjechał Dodswell z resztą jego koni. Dodswell wyznaczył im dobre tempo, ale miały jeszcze wystarczająco dużo siły, by pogalopować. Lucyfer zabrał Dodswella ze sobą; udali się do zagajnika, z którego

prawdopodobnie padł strzał. Zsiedli z koni tuż przy polu, a gdy je wiązali, Lucyfer powiedział Dodswellowi, czego tu szukają. Znaleźli to niedaleko, po jednej stronie zagajnika, tej, która nie była widoczna z drogi. –

Tylko jeden koń - powiedział Dodswell, przyglądając się uważnie śladom kopyt odciśniętym na mokrej po deszczu ziemi. - Porządne przednie podkowy.

–

Nigdzie nie widzę śladów tylnych kopyt - powiedział Lucyfer, rozglądając się niedaleko za Dodswellem.

–

Ani ja. Ta darń jest za gruba. Szkoda. Lucyfer ponuro pokiwał głową nad śladami tylnych kopyt, które udało mu się wreszcie znaleźć.

–

Co o nich sądzisz? - zapytał.

–

Zadbany koń, nowe podkowy, żadnych pęknięć ani uszczerbków, porządnie zrobione.

–

Dżentelmeński koń

–

W każdym razie na pewno z dżentelmeńskiej stajni. - Dodswell przyglądał się twarzy Lucyfera. -Dlaczego pan się tym interesuje? Lucyfer pokrótce opowiedział mu o koniu, który stał za żywopłotem na tyłach

Manor, i o tym, kto miał dziurę w czepku. Nie powiedział mu natomiast, dlaczego naprawdę bada tę sprawę. –

To na pewno nie był myśliwy. Na co miałby tutaj polować? Nie ma jeszcze przepiórek ani gęsi, a na strzelanie do gołębi był zbyt daleko od lasu. Królików też teraz nie ma. - Dodswell rozglądał się po okolicy z ponurą miną. - Nie ma tu do czego strzelać. Poza jedną damą spacerującą samotnie wśród pól i uzależnioną od regularnego

jak w zegarku robienia dobrych uczynków... Lucyfer jeszcze raz przyjrzał się śladom kopyt. –

Wracajmy. Wiemy już to, czego chcieliśmy się dowiedzieć.

Gdy Lucyfer wszedł do domu frontowymi drzwiami, Bristleford już na niego czekał. –

Przyszedł pan Coombe, sir. Czeka w bibliotece.

–

Dziękuję. Lucyfer od razu podszedł do biblioteki. Silas Coombe odskoczył od jednego z

regałów. Lucyfer gotów był założyć się o całą kolekcję Horatia, że właśnie majstrował przy pozłacanych grzbietach książek. –

Złocone stronice nie są zbyt wytrzymałe, ale to z pewnością pan wie, prawda? Lucyfer uniósł brew i spojrzał na Silasa Coombe'a, pociągającego za brzeg kamizelki, której biało-czarne poziome pasy sprawiały, że wyglądał na jeszcze grubszego niż był w rzeczywistości.

–

Och, oczywiście. Oczywiście! Tylko podziwiałem tłoczenia. Podszedł do biurka, Lucyfer wskazał mu krzesło i sam usiadł naprzeciwko.

–

A teraz proszę mi powiedzieć, co pana do mnie sprowadza. Coombe zajął miejsce.

–

Naturalnie dotkliwie odczuwam stratę Horatia. Śmiem nawet twierdzić, że jestem jednym z tych nielicznych mieszkańców Colyton, którzy naprawdę doceniali jego wielkość. - Machnął ręką, wskazując na pokój, w którym się znajdowali; Lucyfer

nie miał najmniejszych wątpliwości, że dla Coombe'a, który cały czas mierzył wzrokiem półki z książkami, wielkość Horatia zawarta była w tym, co posiadał. Musi być dla pana bardzo zagadkowe, że ktoś może spędzić całe życie, zajmując się zbieraniem śmierdzących stęchlizną tomiszczy. Tyle ich tu jest! Lucyfer zachował obojętny wyraz twarzy. Przyznał się tylko Phyllidzie i sir Jasperowi, że zajmuje się kolekcjonerstwem, i prawdopodobnie żadne z nich się nie wygadało. –

Cóż, może się to panu wydać bardzo dziwne, ale ja sam także interesuję się książkami; zresztą może już pan słyszał o tym we wsi, bo właśnie z powodu książek mam opinię człowieka dość ekscentrycznego, sam pan rozumie.

–

Doprawdy?

–

O tak, tak. A teraz przejdźmy do rzeczy. Zdaję sobie sprawę, że będzie pan chciał się tego pozbyć i bez wątpienia wkrótce zacznie pan tutaj wielkie porządki. Te książki zajmują przecież tyle miejsca! Cały parter i pewnie także na piętrze, jak się domyślam? - Lucyfer udał, że nie słyszy pytania. - Tak, więc... - Coombe wiercił się, co chwila obciągając kamizelkę. - Wydaje mi się, że w tej kwestii będę mógł panu pomóc.

–

W jaki sposób? Coombe nachylił się w kierunku Lucyfera.

–

Och, oczywiście nie mógłbym wziąć ich wszystkich. Na Boga, nie! Ale z chęcią dołożyłbym kilka książek Horatia do własnej kolekcji. - Twarz Coombe'a wyraźnie pojaśniała. - Można powiedzieć, że na pamiątkę. Zresztą, jestem pewien, że Horatio tego właśnie by chciał. - Uśmiechając się, Coombe znów rozparł się na

krześle. - Po prostu przyjdę, gdy będzie pan pakował książki, i rzucę na nie okiem, nie powinno to panu przeszkadzać. –

Nie przyjdzie pan. Lucyfer próbował wyobrazić sobie Coombe'a z nożem w ręce, ale obraz, jaki

pojawił się w jego głowie, nie wyglądał zbyt przekonująco. Gdyby we wsi był jakikolwiek mężczyzna, który mógłby zemdleć na widok krwi, z pewnością byłby to Coombe. Mimo wszystko jednak nie widziano go w kościele minionej niedzieli. –

Nie myślałem o sprzedaży książek, ale jeśli kiedykolwiek przyjdzie mi to do głowy, to z pewnością skontaktuję się z pośrednikiem w Londynie. Coombe zmarszczył czoło.

–

Mam nadzieję, że zgadza się pan, oczywiście w odpowiednim czasie, zagwarantować mi prawo pierwokupu? Lucyfer wzruszył ramionami.

–

Zobaczę, jak się sprawy ułożą. Niektórzy pośrednicy mogą nie podjąć się tego zlecenia, jeśli się dowiedzą, że najcenniejsze okazy już zostały sprzedane.

–

Ładne rzeczy! - Coombe fuknął jak kotka. - Ho-ratio chciałby, żebym to właśnie ja przejął kilka jego perełek.

–

Czy to wszystko? - Lodowaty ton głosu Lucyfera ostatecznie pognębił Coombe'a. - Na pana nieszczęście Horatia tutaj nie ma. Za to jestem ja. - Lucyfer wstał, zadzwonił po służbę i spojrzał na Coombe'a. - Jeśli to już wszystko, o czym chciał pan ze mną porozmawiać, to wiele innych spraw wymaga mojej niezwłocznej atencji. Otwarły się drzwi; Lucyfer spojrzał na Bristleforda.

–

Bristleford, pan Coombe właśnie wychodzi. Coombe, czerwony na twarzy, wstał, wyprostował się i nisko ukłonił.

–

Życzę panu miłego dnia, sir. Lucyfer skinął głową. Gdy Bristleford po odprowadzeniu Coomba wrócił do biblioteki, Lucyfer

przeglądał korespondencję. –

Życzył pan sobie czegoś, sir?

–

Zawołaj Coveya.

–

Oczywiście, sir. Kilka minut później Covey wśliznął się do pokoju.

–

Mam dla ciebie zadanie.

–

Tak, sir? Covey stanął przy biurku, splecione dłonie trzymał przed sobą. Lucyfer

spojrzał na półki pełne książek i powiedział: – – –

Chcę, żebyś zrobił pełen spis książek Horatia. Wszystkich? - zapytał Covey, spoglądając na długie i wysokie rzędy półek. Zacznij w salonie, potem tutaj, potem w kolejnych pokojach. Chcę, żeby przy każdej książce obok tytułu figurował wydawca i data wydania, i sprawdź dedykacje i notatki. Jeśli znajdziesz jakiekolwiek zapiski, odłóż takie książki na bok i pokazuj mi je pod koniec każdego dnia.

–

Rozumiem, sir. - Covey wyprostował ramiona, najwyraźniej zadowolony, że znów ktoś wydaje mu polecenia. Covey wziął czystą księgę rachunkową i ołówek, i skierował się do salonu.

Lucyfer patrzył na zamykające się za nim drzwi. Usiadł. Zaskrzypiała skóra na obiciu krzesła. Zaczął myśleć o książkach, które znalazł jakiś czas temu w salonie, a które nie stały w równym rzędzie; zauważył wtedy, że książki były dość ciasno ustawione na półkach i nie mogły ot tak się wysunąć. A teraz Silas Coombe zaklepuje sobie najcenniejsze pozycje z kolekcji Horatia. Czy może okazać się mordercą? Lucyfer spojrzał na piętrzącą się przed nim korespondencję. W jego głowie kłębiło się jeszcze wiele pytań, ale na żadne z nich niepodobna było teraz znaleźć odpowiedzi. Co Horatio chciał mu pokazać? I gdzie to, u diabła, jest?

Późnym wieczorem Lucyfer stał w oknie sypialni i wpatrywał się w księżyc nad wsią. Spędził pół dnia przeszukując dom - szukając czegoś, czegokolwiek, co wydałoby mu się nieznajome i na tyle wyjątkowe, że mogłoby okazać się tajemnicą Horatia. Przy okazji dowiedział się, jak olbrzymi jest spadek, który otrzymał, ale nie zbliżyło go to ani trochę do rozwiązania zagadki. Dom okazał się prawdziwą skarbnicą narodowej tradycji, choć w ogóle na to nie wyglądał. Każdy znajdujący się w nim przedmiot miał swoją historię i wartość znacznie większą niż użytkowa. Horatio, tak jak wielu znamienitych kolekcjonerów, najcenniejszych przedmiotów z kolekcji nie chował, lecz używał zgodnie z ich przeznaczeniem. Gdzie więc znajdował się ów tajemniczy przedmiot? Gdzieś na

widoku? A może był schowany w jakimś innym przedmiocie, który został zaprojektowany i wykonany właśnie po to, by służyć w tym celu? Było to możliwe; Lucyfer zapamiętał, że ma to sprawdzić. Zidentyfikowanie owego tajemniczego przedmiotu - najprawdopodobniej przyczyny śmierci Horatia - było jednym z wielu zmartwień Lucyfera; najbardziej palącym problemem pozostawało dowiedzenie się, dlaczego jakiś dżentelmen jeżdżący konno, najprawdopodobniej na tym samym koniu, który czekał ukryty pomiędzy krzewami, gdy Horatio został zamordowany, dlaczego ten człowiek próbował zabić Phyllidę. Phyllida... Nie było jej ani w bibliotece, ani w salonie, nie leżała w łóżku, dochodząc do siebie po przeżytym szoku. Ta cholerna kobieta kazała przygotować powóz i pojechała do kolejnej zbolałej duszyczki, która potrzebowała jej pomocy. Przynajmniej nie poszła piechotą. Oczywiście Phyllida jako pierwsza opowiedziała sir Jasperowi, co się wydarzyło na polach, z tym że jej wersja zdarzeń wyraźnie podkreślała obecność jakiegoś zagubionego myśliwego. Lucyfer starał się zmienić to mylne wrażenie jakie wywarła na sir Jasperze opowieść Phyllidy, ale utrudniały mu to dwie rzeczy: po pierwsze, sir Jasper nie wiedział, że Phyllida znajdowała się wtedy w salonie Horatia, nie miał więc żadnego powodu przypuszczać, że morderca może i nią się interesować; z kolei zatajenie tego wszystkiego przed sir Jasperem i nie-wydanie Phyllidy oznaczało, że nie ma sensu czynić żadnych powiązań pomiędzy końmi, a bez tego możliwość przydania sytuacji należnej jej powagi była mocno ograniczona.

Drugą przeszkodę stanowił fakt, że sir Jasper od lat był ćwiczony w wierzeniu we wszystko, co powie mu córka, przynajmniej na swój własny temat. Mając przeciwko sobie te właśnie okoliczności, pozbawienie sir Jaspera dobrego nastroju i samozadowolenia, i uświadomienie mu istniejącego niebezpieczeństwa okazało się ponad możliwości Lucyfera. Jedyne co udało mu się przekazać sir Jasperowi, to, że niepokoiła go myśl o strzelaninie na polu i że ogólnie martwił się o bezpieczeństwo Phyllidy. Sir Jasper uśmiechnął się nazbyt porozumiewawczo i zapewnił go, że Phyllida sama się o siebie zatroszczy. Ale nie w starciu z mordercą, pomyślał Lucyfer, lecz ostatkiem woli zdołał zachować te słowa dla siebie. Gdy opuszczał Grange, by wrócić przez las do Ma-nor, niebezpiecznie zbliżył się do granicy, za którą mogły puścić mu nerwy i mógł stracić panowanie nad sobą. Ale nim doszedł do domu, uczucie to zmieniło się w dręczący go niepokój. Wpatrując się w tonącą w księżycowej poświacie wioskę, czuł ogarniający go smutek. Jutro ją znajdę, pomyślał, i... Jakaś postać przecięła mu drogę i skierowała się ku błoniom. Lucyfer wytężył wzrok. Zdawał sobie sprawę z tego, co widzi, ale nie był w stanie tego pojąć. –

Cholera jasna! Co ona sobie wyobraża?! Zachwiał się, ale skierował w jej stronę, by uzyskać odpowiedź. Gdy dotarł do kościoła, Phyllida stała w bocznym przedsionku, trzymając w

ręce księgę rachunkową. Dostrzegła go, wynurzającego się z ciemności: był ogromny, ciemny, przerażający. Uniosła brodę i spojrzała na niego ostrzegawczo;

obok Phyllidy stał pan Filing. –

Pan Cynster! - krzyknął Filing, zamykając swoją księgę.

–

Wszystko w porządku - zapewniła go Phyllida. -Pan Cynster wie o naszym przedsiębiorstwie.

–

Ach, cóż, w tej sytuacji... - Pan Filing ponownie otworzył księgę. - To niewielki biznes.

–

Rozumiem - odparł Lucyfer, ale nie odwzajemnił uśmiechu. Przeszedł obok wikarego, obszedł Phyllidę dokoła i stanął po drugiej stronie.

–

Co ty wyprawiasz? Mówiąc to, nachylił się tak, że jego słowa dotarły wprost do ucha Phyllidy jako

pełen wściekłości pomruk. Nie spojrzała na niego. –

Sprawdzam towary, czy wszystko się zgadza z listem przewozowym. Widzisz? Pokazała mu odpowiednią rubryczkę, gdy Hugey mocował się z pokaźną skrzynią. - Połóż to na lewo od sarkofagu. Hugey powściągliwie kiwnął głową w kierunku zmory wychylającej się zza

ramienia Phyllidy i skierował się do kościoła. Następny był Oskar i ten bardziej otwarcie przyglądał się Lucyferowi. Phyllida nie miała innego wyjścia, jak tylko przedstawić ich sobie. Oskar przywitał się skinieniem głowy, jako że ręce miał zajęte przytrzymywaniem niewielkiej beczki. –

Słyszałem, że jesteś bratem Thompsona - powiedział Lucyfer, również skinąwszy głową na powitanie.

–

Tak, to prawda - uśmiechnął się Oskar, ucieszywszy się, że jest znany. Słyszałem, że zdecydował się pan zamieszkać w Colyton.

–

Tak. Nie planuję wyjazdu. Phyllida, pochylona nad swoją księgą, udawała, że nie słyszy. Oskar przeszedł

dalej, następny był Marsh. Kaszlnął znacząco, więc i ich Phyllida musiała sobie przedstawić. Zanim wyładowano cały przeznaczony na tę noc towar, wszyscy mężczyźni zostali Lucyferowi przedstawieni i zbyt szybko, jak na gust Phyllidy, przyjęli go jak swego. Kierując się do krypty, spojrzała na Lucyfera i przyznała, aczkolwiek niechętnie, że jest imponującym, władczym mężczyzną, co jest szczególnie widoczne w mroku nocy. Jak swój imiennik, ciemny i złowrogi, poszedł za nią w dół kamiennymi schodami. Phyllida zadarła wysoko nos i w ostentacyjny sposób usiadła w kącie krypty, by zająć się rachunkami. Lucyfer pokręcił się chwilę wokół niej, a potem poszedł tam, gdzie pan Filing ustawiał pudła i skrzynie. Usłyszała, jak Lucyfer proponuje mu pomoc i jak pan Filing z radością przyjmuje tę propozycję. Skrzynie przesuwane po kamiennej posadzce skrzypiały niemiłosiernie; Phyllida wróciła do rachunków. Gdy wreszcie zamknęła księgę, wyprostowała się i przeciągnęła, dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że już jakiś czas temu Lucyfer i pan Filing skończyli ustawiać skrzynie; odwróciła się i zobaczyła ich opartych o pomnik i poważnie o czymś rozmawiających. Mówili zbyt cicho, by mogła rozpoznać słowa. Dołączyła do nich. –

A więc wyłączając sir Jaspera, Jonasa, Basila Smolleta i Pommeroya Fortemaina, większości mężczyzn nie było tego dnia w kościele. Filing kiwnął głową.

–

Sir Cedric nie przychodzi regularnie do kościoła, tak samo jak Henry Grisby. Na panie natomiast zawsze mogę liczyć - mówiąc to, Filing uśmiechnął się do Phyllidy - ale obawiam się, że panowie w mojej parafii są bardziej krnąbrni.

–

Co w przypadku naszego śledztwa jest raczej kłopotliwe - powiedział Lucyfer.

–

W rzeczy samej - zgodziła się Phyllida i spojrzała na Filinga. - Uzupełniłam już księgi rachunkowe, wszystko jest w idealnym porządku, pozwolicie więc, że się pożegnam, życząc wam dobrej nocy.

–

Ja tobie także życzę dobrej nocy, moja droga -ukłonił się Filing, a Phyllida uśmiechnęła się i odwróciła w stronę wyjścia.

–

Odprowadzę cię do Grange - powiedział Lucyfer. Jego propozycja ani trochę jej nie zaskoczyła; pochyliła głowę i zaczęła

wspinać się po schodach. –

Jeśli chcesz... - powiedziała. Wyszła z kościoła i skierowała się ku błoniom; Lucyfer musiał wyciągać nogi,

by za nią nadążyć, ale już po chwili szedł z nią ramię przy ramieniu. Ciarki przebiegły jej po skórze, gdy zdała sobie sprawę z jego bliskości. Przypomniały jej się też wydarzenia poprzednich dni. Ich wariacki powrót z klifów do Colyton nie dawał im czasu na myślenie, nawet na oddech. Jednak gdy Phyllida znalazła się sama w swojej sypialni, świadomość ta dotarła do niej ze zdwojoną siłą. Wiedziała, że już nigdy nie będzie mogła spojrzeć mu w oczy, ani patrzeć na jego usta, bo gdy to zrobi, zaczerwie-ni się tak, że każdy będzie mógł bez problemu odgadnąć powód. Postanowiła go unikać, a już z pewnością unikać jego ramion.

A potem ktoś strzelał w jej kierunku, a on tam się zjawił; jedyną rzeczą, której pragnęła w tym momencie, było rzucenie mu się w ramiona, by tam wreszcie poczuć się bezpieczną. Wiedziała, że to, co czuje (iż jedynym miejscem, gdzie jest naprawdę bezpieczna, są jego ramiona) nie ma najmniejszego sensu, a ponadto wiedziała, że jego zainteresowanie jej osobą jest przejściowe i gdy wreszcie powie mu to, co wie, Lucyfer nie będzie miał już powodu, by dalej ją uwodzić. Spędziła całe popołudnie pouczając się, że skoro do tej pory była we wsi bezpieczna, to i teraz jest, a jedyne, czego potrzebuje, to nieco więcej uwagi i ostrożności, a wszystko będzie dobrze. Znajdzie listy Mary Annę, powie o wszystkim Lucyferowi, potem zdemaskują mordercę i życie we wsi wróci do normy, no, może poza tym, że Lucyfer pozostanie wśród nich jako jeden z mieszkańców Colyton. Nie zamierzał wyjeżdżać, a w tej sytuacji Phyllida nie będzie mogła go unikać. Istniało tylko jedno wyjście - zachowywać się jak zwykle, ze zwykłą pewnością siebie, i udawać, że na klifach nie wydarzyło się nic niezwykłego. Nie było to łatwe, gdy teraz patrzył na nią spode łba. –

Niemożliwe, żebyś była aż tak głupia, by wierzyć, że strzelał do ciebie jakiś pożal się Boże, myśliwy.

– –

Nie masz podstaw twierdzić, że taka możliwość nie wchodzi w grę. Taka możliwość w ogóle nie istnieje, biorąc pod uwagę, że w zagajniku tuż obok pola znaleźliśmy ślady kopyt, dokładnie takie same jak te, które widzieliśmy w zaroślach na tyłach Manor. Phyllida zawahała się i zwolniła kroku.

–

Ktoś tamtędy przejeżdżał... Cóż, to wciąż może być myśliwy.

–

O tej porze na polach nie ma na co polować. Zimna dłoń dotknęła jej karku, a lodowate palce przesunęły się wzdłuż kręgosłupa. Phyllida powstrzymała się, by nie drgnąć, i szła dalej. W jej głowie kłębiły się setki myśli, starała się je poukładać, połączyć i zinterpretować stare fakty w świetle nowych. Już niemal przekonała samą siebie, że naprawdę był to nieuważny myśliwy - z

wyjątkiem jakiegoś instynktownego lęku nie istniał logiczny powód, by myśleć inaczej. Zobaczmy... Czy to możliwe, że morderca Horatia próbował zabić i ją? Dlaczego? To prawda, widziała kapelusz, ale to był jedynie zwykły brązowy kapelusz - rozpoznałaby go, gdyby znów go zobaczyła, ale nie przypominała sobie, by widziała go już wcześniej. Starała się mieć oczy szeroko otwarte, ale poza tą krótką chwilą w salonie Horatia nie widziała go już więcej. W zasadzie wierzyła, że to ktoś spoza Colyton; wierzyła w to do chwili, kiedy objechali z Lucyferem okoliczne wioski i miasteczka, i przekonali się, że nikt obcy nie mógł zjawić się w Colyton niezauważony. Teraz jednak ta wersja zdarzeń nie mogła już dłużej wydawać się prawdopodobna. Jeśli Lucyfer ma rację i ten sam koń był ukryty w niedzielę w zaroślach za Manor i dziś w zagajniku, to ona nie miała innego wyjścia, jak tylko się z nim zgodzić. Mordercą był ktoś stąd, a teraz próbował zabić i ją. Morderca jest przekonany, że Phyllida go rozpoznała, ale chyba raczej nie z powodu kapelusza. Zresztą do tej pory i tak już by go spalił, a ponadto Phyllida nic o kapeluszu nie wspomniała, było więc oczywiste, że jednak nie rozpoznała mordercy. Czy widziała coś jeszcze?

Gdy poczuła na sobie spojrzenie Lucyfera, szybko zmieniła wyraz twarzy. –

Powinienem powiedzieć sir Jasperowi o twoim powiązaniu z mordercą.

–

A nie zrobiłeś tego?

–

Nie, ale powinienem był to zrobić - odpowiedział, spoglądając na nią gniewnie. -I zrobię to, jeśli będzie to jedyny sposób, by zapewnić ci bezpieczeństwo.

–

Sama się o siebie zatroszczę - odparła, oddychając spokojnie.

–

Zatroszczysz się? Tylko spójrz na siebie! Włóczysz się w środku nocy!

–

Ale nikt nie wie, że tu jestem.

–

Nikt, poza mężczyznami, którzy pracują w przedsiębiorstwie.

–

Żaden z nich nie jest mordercą i ty doskonale o tym wiesz! - prychnęła. Zapadło pełne napięcie milczenie.

–

Zamierzasz mi wmówić, że nikt jeszcze nie dostrzegł światła palącego się w kościele co kilka nocy?

–

Oczywiście, że je zauważono. Wszyscy myślą, że to przemytnicy.

–

Czyli wszyscy wiedzą, że i ty tutaj jesteś!

–

Nie! Nikt sobie nawet nie wyobraża, że w ogóle mogłabym tu być. Jestem kobietą, pamiętasz? Zaniemówił, ale tylko na chwilę.

–

Uwierz mi, że o tym raczej nie zapomnę. Phyllida potknęła się; chwycił ją odruchowo za ramię; odzyskała równowagę i

stanęła twarzą zwrócona w stronę błoni. –

Dobry Boże! - krzyknęła, patrząc przed siebie. -Właśnie widziałam, jak mrugnęło światło w twojej sypialni.

Oboje zamarli, wpatrując się w widniejący w oddali budynek Manor. Dom tonął w ciemnościach, ale po chwili ognik znów rozbłysnął. Nim zdążyli pomyśleć, blade światło zalało okna salonu - ktoś zapalił lampę i przykręcił ją, by nie jarzyła się zbyt jasno. Phyllida wstrzymała oddech. –

To na pewno morderca! -Zostań tutaj! Lucyfer puścił ramię Phyllidy i rzucił się biegiem w kierunku Manor. Phyllida

popędziła w ślad za nim, a Lucyfer miał jedynie nadzieję, że jeśli po drodze natkną się na coś, o co można się potknąć, to on potknie się pierwszy. Minęli kaczy staw, potem biegli wzdłuż drogi, ostrożnie omijając leżące na niej pojedyncze kamienie. Gdy dobiegli do płotów okalających zabudowania od frontu, ukryli się w ich cieniu i, pochyleni, dalej biegli do Manor. Lucyfer pierwszy dopadł do bramy, zatrzymał się i otworzył ją... Brama skrzypnęła tak, że obudziłaby umarłego. Lucyfer puścił się biegiem wzdłuż ścieżki, słyszał chrzęst żwiru pod stopami. Phyllida biegła tuż za nim, niemal depcząc mu po piętach. Światło w salonie nagle zgasło. Oboje dopadli frontowych drzwi, Lucyfer walczył z pękiem kluczy, których jeszcze dobrze nie rozpoznawał. Od wewnątrz dotarł do niech dźwięk kroków na kafelkach w holu. Lucyfer zamarł, uniósł głowę, nasłuchiwał... Zaklął i schował klucze z powrotem do kieszeni. Spojrzał na Phyllidę. –

Cholera jasna! Zostań tutaj! Odwrócił się i pobiegł wzdłuż frontowej ściany domu, a dziewczyna za nim.

Lucyfer skręcił za rogiem i zatrzymał się; Phyllida wpadła na niego. Zatrzymała się na jego plecach i próbując złapać równowagę, chwyciła się jego marynarki. Kątem oka dostrzegła zarys umykającej postaci. –

Tam! - krzyknęła. Księżyc oświetlał trawnik, po którym biegi mężczyzna kierujący się w stronę

zarośli za domem. –

Zostań! - krzyknął Lucyfer. Zawahała się. Z żywopłotów można było wydostać się tylko na dwa sposoby

-jedno wyjście było przy jeziorze, a drugie... Zerknęła na wąską ścieżkę zaczynającą się za drogą. Pobiegła w tamtą stronę, oddychając szybko. Lucyfer odwrócił się tylko dlatego, że poczuł, iż Phyllida za nim nie biegnie. Najpierw nie mógł jej dostrzec, a gdy wreszcie ją zauważył, była cieniem biegnącym przez olbrzymi trawnik w stronę głównej bramy. Serce mu stanęło w piersi. –

Nie! - wrzasnął. - Wracaj! Zanurkowała w ciemną ścieżkę pomiędzy żywopłotami. Lucyfer, klnąc

siarczyście, gwałtownie skręcił i pobiegł za nią. Biegł wąską ścieżką, która wiła się niemiłosiernie pomiędzy krzewami; czuł się jak w tunelu, wśród nieprzeniknionych ciemności, a sufit stanowiło czarne niebo i zamykające się tuż nad jego głową gałęzie. Ledwie widział ziemię pod stopami, a gałęzie zahaczały o jego marynarkę. Biegł, ile sił w nogach. Phyllida była szybka - szybsza niż mógł się spodziewać, bo tym razem nie krępowały jej suknie. Wciąż pozostawała daleko przed nim, ale Lucyferowi wydawało się, że słyszy jej kroki. Ważniejsze jednak było nie jak szybka jest

Phyllida, ale jak szybki jest morderca. I czy jest uzbrojony. Czy uda mu się dogonić Phyllidę, nim ta wpadnie wprost w łapy mordercy? Lucyfer wybiegł zza zakrętu; zmobilizował resztki sił i dogonił ją w miejscu, gdzie kończyły się żywopłoty. Ramię w ramię wbiegli na polanę, ale jedyne, co dotarło do ich uszu, do głuchy odgłos końskich kopyt. Zmęczeni, zatrzymali się, ciężko dysząc. Lucyfer odczekał chwilę i zapytał: –

Rozpoznałaś go? Pokręciła głową.

–

Ledwie go widziałam. Przybiegli zbyt późno, by zauważyć konia, usłyszeli jedynie tętent kopyt.

Lucyfer zaklął i gniewnie spojrzał na Phyllidę, a potem bez zbędnych ceregieli wrócił na biegnącą między żywopłotami ścieżkę. Wracając do Manor, weszli na trawnik u wylotu ścieżki. Phyllida zrobiła krok w tył. Lucyfer przystanął. Po trawniku krążyli Dodswell i pan Hemmings. Lucyfer westchnął i wyszeptał: –

Zostań tutaj. - Ruszył przed siebie, ale po chwili zatrzymał się i dodał: - Nie chcesz wiedzieć, co ci zrobię, jak tu wrócę, a ciebie nie będzie. Wydawało mu się, że usłyszał wyniosłe prychnięcie, ale nie obejrzał się za

siebie. Sprężystym krokiem przemierzał trawnik. Pierwszy dostrzegł go Dodswell. –

Jakiś włamywacz. Goniłem go, ale się wymknął. - Lucyfer zaczekał, aż podejdzie również pan Hemmings, i powiedział: - Zamierzam się tu jeszcze trochę rozejrzeć, a wy sprawdźcie dom i spróbujcie się dowiedzieć, którędy wszedł i jak wyszedł, a potem zamknijcie drzwi. Mam ze sobą klucze, a rankiem porównamy to, czego

udało nam się dowiedzieć. Zarówno Dodswell, jak i pan Hemmings mieli na sobie nocne koszule; pokiwali głowami i wrócili do domu. Lucyfer zaczekał, aż znikną za drzwiami, i wrócił na ścieżkę.

Rozdział 10

Phyllida czekała dokładnie tam, gdzie ją zostawił. Ręce miała skrzyżowane na piersi; mogła być zła i patrzeć na niego spode łba, ale w ciemnościach nie mógł tego dostrzec i nie był pewien, czy faktycznie tak jest. Lucyfer zatrzymał się tuż przy niej, niemal nad nią zawisł; zrobił to celowo, chciał wyglądać na groźnego i onieśmielić ją. Nie cofnęła się ani o centymetr. –

Czy zawsze z takim trudem przychodzi ci wykonywanie poleceń?

–

Niewiele jest osób, które w ogóle wydają mi polecenia. Stali tak obok siebie patrząc w przestrzeń, a potem Lucyfer zrobił krok naprzód

i wskazał ręką na trawnik: –

Odprowadzę cię przez las.

–

Chyba lepiej będzie, jeśli pójdziemy przez zarośla i wyjdziemy na ścieżkę przy jeziorze - powiedziała, patrząc na dom Lucyfera. Skinieniem dłoni kazał jej iść za sobą. Phyllida wróciła na tę samą ścieżkę, potem odwróciła się w kierunku zarośli,

cały czas będąc świadomą obecności nie najlepiej tłumionej męskiej energii podążającej tuż za nią. Próbowała wmówić sobie, że Lucyfer robił to wszystko tylko po to, by ją zastraszyć i zmusić, by wyjawiła mu to, co wie oraz by odtąd zawsze już robiła to, co jej każe, ale jednocześnie wiedziała, że to nie tylko o to chodzi: gdyby naprawdę chciał ją zastraszyć, zrobiłby to w bardziej bezpośredni, mniej zawoalowany sposób. Poczucie, iż prześladuje ją jakieś bliżej nieokreślone niebezpieczeństwo, coś okrutnego i nie całkiem dającego się kontrolować, było już i tak wystarczająco przerażające. Obeszli jezioro i w milczeniu przemierzali las. Phyllida zatrzymała się, gdy doszli do zarośli otaczających Grange, ale Lucyfer zmarszczył czoło i gestem nakazał jej dalej iść za sobą. Niemal już wchodzili na trawnik za domem, gdy Lucyfer chwycił ją za łokieć i odciągnął na bok, na jedną z przebiegających tam bocznych ścieżek. Puścił ją, a Phyllida stanęła naprzeciw niego oparta o żywopłot; na szczęście nie miał kolców ani igieł, tylko niewielkie delikatne listki, a że był starannie przystrzyżony, tworzył za jej plecami coś na kształt poduszki. Lucyfer oparł się jednym ramieniem o żywopłot tuż obok Phyllidy i spojrzał na nią z góry. –

Kiedy zamierzasz mi powiedzieć wszystko, co wiesz? Żałowała, że nie może spojrzeć mu prosto w oczy, ale na to było zbyt ciemno.

Stał tam, bardzo blisko, tuż przy niej, a mimo wszystko nie czuła strachu. Odczuwała coś na kształt zachęty. Żadnej pretensjonalności, pozorów, żadnego poczucia winy, zwykły kontakt między nią a nim. Było to dla Phyllidy dużo atrakcyjniejsze uczucie. Odetchnęła lekko. –

Wkrótce.

–

A jak szybko będzie to „wkrótce"?

–

Nie wiem, ale niedługo. Być może kilka dni.

–

Czy mógłbym zrobić coś, co skróciłoby ten czas?

–

Gdybym tylko mogła ci powiedzieć... - Zamilkła na chwilę, a potem ciągnęła dalej: - Ale nie mogę. Dałam słowo.

–

Czy to przez to, co wiesz, morderca obserwuje teraz właśnie ciebie?

–

Raczej nie. Nie widzę powodu, żeby to, co wiem, mogło stanowić dla mnie jakiekolwiek zagrożenie. Lucyfer zastanowił się, a potem skinął głową.

–

Dobijmy targu - powiedział i wyprostował się, a w tej samej chwili poczucie fizycznego zagrożenia Phyllidę ogarnęło na nowo. Drapieżnik stał tuż przed nią.

–

Nie wydaje mi się, żebym czuła potrzebę, by dobijać z tobą jakiegokolwiek targu.

–

Uwierz mi, istnieje taka potrzeba. - Słyszalne warknięcie w jego głosie ostrzegło ją, by nie próbowała podważać tego stwierdzenia.

–

Słucham więc.

–

Chcę, abyś mi obiecała, że dopóki nie złapiemy mordercy, nie będziesz włóczyła się sama po okolicy, ani w dzień, ani w nocy. Phyllida uniosła wysoko brodę.

–

A w zamian?

–

W zamian nie powiem twojemu ojcu, że byłaś wtedy w domu Horatia i że wiesz coś na temat morderstwa.

–

I tak mu nie powiesz. Lucyfer zmrużył oczy.

–

Jesteś pewna, że chcesz zaryzykować?

Była pewna, ale zdawało się, że nie jest to najlepsza pora, by się do tego przyznać. –

Będę ostrożna. Próbowała zrobić krok naprzód, ale zastąpił jej drogę.

–

Ostrożna... - Twarz Lucyfera stężała. - Ktoś próbuje cię zabić, a ty mi tu mówisz o ostrożności? Powinienem o wszystkim powiedzieć twojemu ojcu i spowodować, że zamknąłby cię w domu na cztery spusty.

–

Nonsens! Nie jesteśmy do końca pewni, czy to właśnie morderca do mnie strzelał.

–

A któż inny? I nie mów mi, że to myśliwy.

–

Nie ma żadnego powodu, dla którego morderca Horatia mógłby chcieć mnie zabić!

–

Dla niego widocznie taki powód istnieje. - Lucyfer przyglądał się twarzy Phyllidy. - I to właśnie to, co wiesz, może go zdemaskować.

–

Ale nie zdemaskuje. - Próbowała ukryć upokorzenie i ogarniające ją rozczarowanie. - Na początku też tak myślałam, ale teraz naprawdę nie widzę takiej możliwości; już nie.

–

Nie ma żadnego znaczenia czy twoja wiedza pomoże go zidentyfikować czy nie, chodzi tylko o to, że on myśli, iż tak może być. To już wystarczy, żebyś była w niebezpieczeństwie. - Wypowiedziawszy te słowa, Lucyfer poczuł ich ciężar i po raz pierwszy do końca zdał sobie sprawę, że to wszystko prawda. Phyllida znajdowała

się

w

niebezpieczeństwie,

prawdziwym,

bardzo

poważnym

niebezpieczeństwie. Mogła zostać zamordowana przez tego samego człowieka, który odebrał mu Horatia.

Lucyfer odetchnął głęboko. –

Masz wybór. Albo mi obiecasz, że nie wystawisz nosa z Grange, poza naprawdę ważnymi sprawami, a i wtedy tylko w towarzystwie i pod opieką mężczyzny, albo od razu możemy wejść do środka, pomówić z twoim ojcem i wyłuszczyć mu całą sprawę z najdrobniejszymi szczegółami. Phyllida pozwoliła, by przez chwilę widać było ogarniającą ją irytację.

–

To niedorzeczne. Nie jestem twoją własnością. Patrzył na nią przez chwilę, ale nie skomentował tego, co powiedziała.

–

Wchodzę do środka. Nie poruszył się jednak. Spiorunowała go spojrzeniem, potem ruszyła przed siebie. Zatrzymał ją, obejmując w talii, odwrócił i oparł o żywopłot, a potem stanął tuż

przy niej tak, że nie mogła się ruszyć. Patrząc w pałające gniewem oczy, powiedział: –

Nie jesteś bezpieczna. - Miał na myśli, że nie jest bezpieczna z powodu mordercy, ale nagle przyszło mu do głowy, że wyraził się bardzo dosłownie. Opuścił głowę. - Jesteś kobietą, a morderca mężczyzną. Gdy wypowiadał te słowa, Phyllida czuła jego oddech na policzku i jego usta

muskające jej brodę. Zapach jej ciała ogarnął wszystkie zmysły Lucyfera i usidlił go. Mięśnie Lucyfera napięły się i zamarły. Pokusa, by smakować ją w sobie, narastała, i nigdy jeszcze nie była tak nieodparta jak teraz. Walcząc z pokusą i pragnieniem, zacisnął dłoń w pięść, i wygrał. Był mężczyzną. Na ułamek sekundy o tym zapomniał. Zbierał się w sobie, walczył, trzymał na wodzy, naprężał, by się wycofać. –

Pocałuj mnie.

Szept w ciemności i delikatne niespodziewane błaganie oszołomiły go. Uniósł głowę, spojrzał na jej twarz niepewny, czy dobrze zrozumiał. Miał rozpiętą marynarkę; dłonie Phyllidy spoczęły na jego torsie odzianym jedynie w materię koszuli, a teraz przesuwały się, kusząc go. –

Pocałuj mnie jeszcze raz. - Gdy się wyprostował, dostrzegł, że poruszają się jej usta i poczuł, że muska nimi jego podbródek. - Pocałuj mnie tak jak wtedy... Jeszcze tylko raz... Po raz czwarty nie musiała prosić, ale to nie miał być tylko jeden pocałunek.

Lucyfer pochylił głowę, pochwycił jej wargi, bo założył, że Phyllida wiedziała, że jej ostatnie słowa to tylko usilna prośba, on pragnął całować ją milion razy, jeszcze i jeszcze. Nigdy nie zmęczy się jej smakowaniem i tym jej słodkim, niewinnym, pełnym zaufania sposobem, w jaki oddawała mu usta. Znów to zrobiła i pochwyciła w niewolę jego zmysły. Zatopił się w pocałunku, w niej całej. Pragnął jej. Żywopłot byt na tyle miękki i delikatny, że mógł ją do niego przycisnąć, i zrobił to. Jej gibkie, naprężone jak struna ciało tuż przy jego ciele rozpalało mu zmysły. Dłonie Phyllidy przesuwały się coraz dalej, jakby poszukujące, potem przesunęły się na jego plecy. Przylgnęła do niego i pocałowała jeszcze głębiej. Jego apetyt gwałtownie rósł. Phyllida wygięła się w łuk, instynktownie dając mu siebie, i oddała pocałunek. Była nowicjuszką, ale i tak potrafiła zaprowadzić go na krawędź szaleństwa. Lucyfer się nie śpieszył: nęcił ją, drażnił, prowokował i uczył tak długo, aż ich usta

stały się jednością, a języki plątały się i oboje poczuli spełnienie płynące z łączącej ich intymności. To jednak nie wystarczyło, w każdym razie nie jemu. Nie wystarczyło to także Phyllidzie. Gdy Lucyfer nie odważył się na nic więcej poza tym, że był przy niej: on, gorący, tętniący, podniecający mężczyzna obejmujący ją w ciemnościach; Phyllida założyła, że teraz jej kolej, by przejąć inicjatywę. Dłonie, które trzymała na jego plecach, przesunęła na jego tors, delektując się wspaniałymi mięśniami, które napięły się jeszcze bardziej, gdy delikatnie przesunęła po nich palcami; odszukała guziki koszuli i szybko ją rozpięła, nie przestając go całować. Przyjmowała jego pocałunki i odwzajemniała je, przyjmowała jego gorące pieszczoty i odpłacała mu jeszcze gorętszymi. Branie i dawanie, pełna wzajemność to coś, czego nie przewidziała, ale co ją intrygowało i zachęcało. Lucyfer widział już jej piersi, głaskał je, bawił się sutkami, a wszystko to było dla niej niewyobrażalnie przyjemne, teraz miała więc szansę, by odpłacić mu tym samym. Poradziła sobie z ostatnim guzikiem i wsunęła dłonie pod miękką tkaninę. Wyprostowała palce i przycisnęła dłonie do jego szerokiego torsu. Zareagował tak samo jak ona, gdy pieścił jej piersi; gwałtowne napięcie natychmiast zamieniło się w ogarniające go gorąco. Zadowolona, nie przerywała pieszczot, przesuwając dłonie, wyginając palce, zanurzając się coraz głębiej. Usłyszała szelest włosów na klatce piersiowej, odnalazła płaskie otoczki jego brodawek, które były zupełnie niepodobne do jej własnych, ale napęczniały i stwardniały tak samo jak jej. Bawiła się nimi zaintrygowana. Nadal nie odrywali od

siebie ust; Lucyfer więził wargi Phyllidy. Wyczuł, że starała się panować nad sobą, ale śmiało i zuchwale nie przestawała go pieścić dłońmi i językiem. Kusiła go coraz bardziej i nakłaniała, by posunął się dalej i dalej. Puściły wszelkie hamulce, a Phyllida poczuła falę ognia. Miała rację - to właśnie jest pożądanie. Czuła to dogłębnie, bo przeszywało ją do szpiku kości, wypełniało. Wygrzewała się w tym cieple, bez lęku; czerpała go tyle, ile tylko jej dawał. Pragnęła tego, wręcz desperacko chciała dowiedzieć się wszystkiego o rzeczach, o których przez tak długi czas nic wiedzieć nie chciała. Dzisiejsza noc mogła być dla niej ostatnią szansą, by się dowiedzieć naprawdę: gdy wreszcie wyjawi mu swój sekret, on nie będzie już dłużej się nią interesował, a w każdym razie nie w ten sposób; nie miałby już powodu, by ją do czegokolwiek przymuszać, ani by ją uwodzić. Gdy znajdzie wreszcie te listy, o wszystkim mu opowie i w momencie, gdy to zrobi, ta krótka chwila, w której mogła stać się przedmiotem pożądania ze strony mężczyzny, przeminie. A tego nie chciała. Gdy zdała sobie z tego sprawę, przeżyła wstrząs; próbowała o tym nie myśleć, zbyt była zdezorientowana, szczególnie teraz, gdy doświadczyła tylu nowych wrażeń, i to nie tylko fizycznych, ale także zmysłowych, z którymi musiała sobie radzić. Doświadczanie, rozumienie było jak pogrążanie, jak zanurzanie się w czymś zupełnie nowym, w nieznanym świecie pełnym cudów i obcych obyczajów. Tak wiele musi się jeszcze nauczyć! Lucyfer przycisnął jej głowę do żywopłotu; nerwowo szarpał koszulę, którą miała na sobie, ale nie mógł jej rozpiąć. Phyllida wysunęła się z jego ramion, a on

jednym gwałtownym szarpnięciem wyciągnął koszulę z jej bryczesów i wsunął pod nią dłonie, które napotkały bandaże - miała nimi ciasno obwiązane piersi. Zamarł. Phyllidzie wydawało się, że jęknął. Potem dłonie Lucyfera przesunęły się na jej plecy; zamknął ją w ramionach i przycisnął do siebie. Wtedy zrozumiała; wyswobodziła dłonie, objęła go za szyję i przylgnęła do niego, oddając mu dziki pocałunek i gorącą pieszczotę w zamian za jego gorącą pieszczotę. Nie była pewna, czyjej stopy dotykają jeszcze ziemi, ale niewiele ją to obchodziło. Jedyne, czego chciała, to być jeszcze bliżej niego i połączyć ich gorące pożądania. Ręce Lucyfera przesunęły się niżej, na jej biodra, aż wreszcie objął dłońmi jej pośladki. Uniósł ją nieco i przyciągnął jeszcze mocniej do siebie. Targające nim pożądanie było oczywiste, niemal widoczne. Pozwoliła, by jej ciało przylgnęło do niego tak, aby mogła się o niego ocierać. Coś się zmieniało, nie szybko, nie w ułamku sekundy, ale powoli coś nowego pojawiało się między nimi, coś niezwykle istotnego i tak intensywnego, że pragnienie utrzymania tego i poznania sprawiało jej niemal fizyczny ból. Mocniej zacisnęła dłonie na karku Lucyfera i pogłębiła pocałunek, dzieląc się z nim palącym pożądaniem. Oddał jej pocałunek. Moc pożądania narastała i rozlewała się między nimi tak bardzo, że Phyllida niemal od tego cierpiała. On także. Ich usta odsunęły się od siebie - oboje musieli złapać oddech, ale ta krótka przerwa trzymała ich oboje w napięciu. Phyllida spojrzała w twarz Lucyfera -miał zamknięte oczy, a oddech tak samo urywany jak ona. Co dalej? Sama nie miała pojęcia, ale była przekonana, że on wie. Musnęła wargami jego usta.

–

Naucz mnie. Ostry, przenikliwy śmiech zabrzmiał niemal jak jęk.

–

Cholera! Próbuję cię oszczędzić!

–

Więc nie rób tego, nie oszczędzaj mnie. Czyż on nie jest rycerski? A może raczej uparcie nadopiekuńczy? Zresztą jaka

to różnica? Czy w ogóle ją to obchodziło? –

Przestań wreszcie podejmować za mnie decyzje.

–

Nawet nie wiesz...

–

Przestań się kłócić i pokaż mi. Pocałowała go - mocno i z pasją. Natychmiast zareagował i oddał pocałunek z

równą mocą. Zakręciło się jej w głowie, świat zawirował, ale nie odsunęła się, nie wycofała; nie przestawała go całować, zatapiać się w nim i kusić swoim ciałem. Wyczuła moment, w którym go pokonała, w którym żądza odniosła triumf nad wszystkim tym, co może powstrzymywać mężczyznę. Przeszył go dreszcz, a potem gorąco i pożądanie wyrosły między nimi, nawet silniejsze niż wcześniej. Zmieniła się wymowa pocałunków - dawanie i branie przeniosło się na jakieś głębsze pokłady intymności. Phyllida chętnie dawała, z radością przyjmowała i nie chciała się wycofać. Lucyfer westchnął głęboko i zacisnął dłonie na jej pośladkach; najpierw wyprostował palce, potem zaczął ją delikatnie masować. Poczuła przelewającą się po skórze drażniącą falę gorąca. Mocniej przyparł ją do żywopłotu; jedną ręką obejmował za pośladek i trzymał przypartą przez jego potężne ciało, a drugą szybkim i pewnym ruchem rozpiął guziki

bryczesów. Powinna być zszokowana, ale nie była - chciała wiedzieć. Teraz. Już. Tutaj. Z nim. Dłoń spoczęła na jej brzuchu; poczuła delikatny ucisk i zaparło jej dech w piersi. Mocno przycisnął wargi do jej ust, Phyllida zaczęła oddychać jego oddechem, a jego dotyk odczuwała jak spiralnie przesuwający się coraz niżej i niżej. Nie śpieszył się; uczył się jej, delektował nią i rozkoszował. Miała napięty każdy mięsień niemal do granicy bólu, ale podążała za nim i każdym jego ruchem. Wsunął palce w jej splątane, gęste, sprężyste loczki; poczuła, że długo i powoli przesuwa palcami po jej udach. Wyczuła gorąco i osobliwą wilgoć, którą napotkał; drgnęła, gdy przeszył ją prąd głębokiego doznania, a później zaczął się rozchodzić po całym jej ciele, gdy Lucyfer ją dotyka! i pieścił. Dotykał jej ze znawstwem, potem palcami rozsunął wejście do jej wnętrza i badał, a fale przyjemności zalewały ją i wciągały. Oboje podsycali ten ogień i pchali go w kierunku czegoś, czego Phyllida nie znała; pragnęli, by narastał i piętrzył się, aż zaprowadzi ją na próg utraty świadomości i tam skonsumuje. Sama nie wiedziała, czego pragnie, ale była pewna, że on to wie. Przylegając do niego i zatracając się w pocałunkach, wysunęła do przodu biodra, otwierając się na jego dłoń, prosząc i błagając... Sama nie wiedziała o co. Objął ją, zręcznie przesuwając po jej skórze palce w uspokajających pieszczotach, a potem bardzo powoli w nią wszedł. Zrobił to tak wolno, że wtargnięcie do jej wnętrza odczula jako przyjemność żadnej siły, żadnego nacisku, jedynie jej ciało poddające się penetracji. Wszedł w nią

głęboko, popchnął mocniej. Gorąco wewnątrz niej nasilało się, coraz bardziej się w niej rozlewało. Popchnął raz jeszcze palcem, który trzymał w jej wnętrzu; kciuk miał oparty na jej łonie. Oddychała ciężko, łkała, ale on spijał te dźwięki z jej ust. I znów mocniej wsunął w nią palec. Gorąco w jej wnętrzu rozpadło się na kawałki, załamało się i wreszcie w niej eksplodowało. Gorące piękno i przyjemność rozlewały się po całym jej ciele; dreszcz przyjemności, tak ostry i gwałtowny, że niemal namacalny, przebiegł po jej skórze, przeszył jej ciało, rozproszył myśli i zostawił poruszoną, głęboko oddychającą. Przylgnęła do ciała Lucyfera i poddała się - jemu i wspaniałości pożądania. Obserwował jej twarz, po której przebiegały cienie przyjemności; jego świadomość skupiła się na niej. Delektował się łagodnymi pieszczotami, którym się poddawała. Każdy z tkwiących w nim demonów już się cieszył, oczekując zwyczajowej nagrody. Nie miał pojęcia, jak zdoła je powstrzymać, ale wiedział, że to zrobi. Jakaś granica została przekroczona, znaleźli się za Rubikonem, skąd nie było już odwrotu. Lucyfer nie wiedział, gdzie i kiedy, ale zdawał sobie sprawę, że udawanie, iż mniej lub bardziej świadomie zrobił ten brzemienny w skutkach krok, nie miało już dłużej sensu. Czy to było piętnaście minut temu, gdy uderzyła go świadomość, że niemal ją stracił, czy winić należało ogród Horatia albo cały ten spadek jako taki, a może tę chwilę, w której po raz pierwszy na nią spojrzał - teraz nie miało to już żadnego znaczenia. Phyllida należała do niego, więc jedyną rzeczą, na której powinien się teraz skupić, było trzymanie na wodzy targających nim demonów, co oznaczało, że nie zdejmie z niej bryczesów, nie uniesie jej i oparłszy o

żywopłot nie weźmie jej tu i teraz. Przyjrzał się jej: miała zamknięte oczy i twarz wyrażającą niemal uświęcony spokój. To go powstrzymało. Delikatnie wysunął palec z jej wnętrza i ostrożnie zdjął dłonie z jej ud. Będzie ją miał - tak zdecydował już kilka dni temu, mimo że nie pozwalał sobie o tym myśleć, ale nie tutaj, nie tej nocy. Jeszcze nie. Mimo jej nalegań zasługiwała na coś więcej niż żywopłot. Poza tym miał poważne wątpliwości, czy jeśli ten czas nadejdzie jeden raz wystarczy. Więc jeszcze nie teraz. Nikt nie wiedział lepiej niż on, że wstrzemięźliwość to nie jest najlepszy pomysł. Cała noc. Gdyby wyćwiczył się w odpowiedniej ostrożności i umiejętnościach. Opierając się o żywopłot tuż ponad jej ramieniem, nie przestawał jej obserwować, jej rozpiętych bryczesów, swojej dłoni spoczywającej na jej biodrze, rozpiętej koszuli. Phyllida westchnęła głęboko i otworzyła oczy. Zamrugała i jej spojrzenie spoczęło na twarzy Lucyfera. Dłonią wciąż spoczywającą na jej biodrze wyczuł napięcie - wyprostowała się. Patrzyła mu prosto w oczy, potem szybko omiotła spojrzeniem całą twarz i znów utkwiła wzrok w jego oczach. –

To była tylko przystawka - powiedział i złożył pocałunek na jej nabrzmiałych ustach; potem uchwycił spojrzenie jej szeroko otwartych oczu. - Danie główne będzie następnym razem, wtedy będę miał cię nagą, w łóżku, i nie pozwolę ci odejść, póki cię nie dostanę. I to wielokrotnie.

Następnego ranka około jedenastej Phyllida zamknęła boczne drzwi kościoła i skierowała się w stronę ścieżki. Wazony z kwiatami były już przygotowane na jutrzejsze uroczystości, mogła więc skreślić jedną rzecz ze swojej listy. Jem, najmłodszy ze stajennych pracujących w Grange, stał pod zadaszoną cmentarną bramą; spostrzegłszy Phyllidę, wyprostował się. Phyllida zażądała jego obecności i pomocy w załatwianiu przeróżnych spraw, a głównie, by chronił ją przed mordercą lub by chronił ją przed Lucyferem - sama nie wiedziała ochrona przed kim była jej bardziej potrzebna. Jem otworzył bramę, a Phyllida wyszła na drogę. Lucyfer, stojąc przy kariolce, rozmawiał z Thompsonem, ale nie spuszczał z niej spojrzenia swych niebieskich oczu. Spostrzegł ją także i Thompson; przerwał rozmowę, by się ukłonić. Lucyfer nie przeoczył takiej sposobności i powiedział: –

Dzień dobry, panno Tallent. Nie wolałaby pani wrócić do Grange powozem? Gdyby zaprzeczyła, i tak nikt by jej nie uwierzył, a poza tym prawdę

powiedziawszy, sama skłonna byłaby znów się z nim zobaczyć. Publicznie. –

Dziękuję. Odesławszy Jema do domu, podeszła do kariołki. Mimo że Lucyfer wciąż

rozmawiał z Thompsonem, podał jej rękę, gdy tylko zbliżyła się do powozu. Zastanowiła się przez chwilę, a potem spokojnie podała Lucyferowi dłoń i pozwoliła sobie pomóc przy wsiadaniu. W obecności innych była bezpieczna. Usadowiła się obok Lucyfera i zaczęła bezwstydnie podsłuchiwać. –

A więc chce pan, by założono nowe zamki we wszystkich drzwiach i oknach, i to

w taki sposób, by nie dało się łatwo i niepostrzeżenie wśliznąć do domu. –

Nie mam pojęcia, ile takich zamków trzeba - odparł Lucyfer - ale chcę, by zabezpieczono każde okno.

–

No tak, oczywiście, inaczej nie miałoby to żadnego sensu. - Thompson wyprostował się. - Przyjdę dziś po południu, by policzyć drzwi i okna. Wiem już, jaki rodzaj zamków będzie potrzebny, ale zajmie tydzień albo i dłużej, zanim otrzymamy przesyłkę. Wie pan, trzeba je zamówić aż w Bristolu.

–

Załatw tę sprawę tak szybko, jak się tylko da.

–

Tak właśnie zrobię - odparł Thompson, ukłonił się z szacunkiem i Lucyferowi, i Phyllidzie, i odsunął się od powozu. Lucyfer strzelił lejcami i konie ruszyły. Zerknął na Phyllidę, ale nie mógł cały

czas na nią patrzeć, musiał uważać na konie. Gdy mijali Jema, który szedł właśnie wzdłuż drogi, Lucyfer odezwał się: –

Nawet nie masz pojęcia, jak miło mnie zaskoczyłaś, gdy cię ujrzałem w towarzystwie Jema.

–

Dlaczego? Przecież nie powiedziałam, że nie zrobię tego, o co prosiłeś.

–

Ale nie powiedziałaś też, że zrobisz, a jesteś najbardziej upartą i przekorną kobietą, jaką znam. Phyllida nie wiedziała, czy po tym, co usłyszała, powinna być zadowolona, czy

urażona. –

Dlaczego zamawiasz zamki? Z powodu wydarzeń ostatniej nocy?

–

Z powodu włamywacza - odparł, patrząc jej prosto w oczy. Przypomniała sobie, co wydarzyło się minionej nocy, ale nie dała tego po sobie

poznać. Nie zamierzała pozwolić, by to, co się między nimi wydarzyło, wpłynęło na prowadzone przez nich wspólne śledztwo. Wydawało się jej, że Lucyfer byłby uszczęśliwiony, gdyby wycofała się ze śledztwa jako jego ofiara, jako ktoś, kto jest świadom niebezpieczeństwa. Ale zeszłej nocy poznał jej nieustępliwość; tylko dlatego, że dał jej dokładnie to, czego pragnęła - mimo że, jak sam zauważył, nie do końca wiedziała, o co tak naprawdę prosi - to Phyllida wcale nie miała zamiaru przeistoczyć się w bezmyślną pannicę. Ale nie miała też zamiaru pozwolić, by następnym razem martwiły ją jego groźby. Tylko od niej zależało, czy będzie następny raz, a w tej sprawie nie podjęła jeszcze decyzji. Tak właśnie było. Powinna tu teraz omdlewać, a nie siedzieć obok niego, spokojna, ale także ostrożna i nieufna. Może i nie doceniła możliwości, jakie niosła ze sobą poprzednia noc, ale miała już dwadzieścia cztery lata i doskonale zdawała sobie sprawę, co miały znaczyć ostatnie słowa. Wróciła do wydarzeń minionej nocy. Ostatnie wypowiedziane przez niego słowa zabrzmiały jak przysięga, i to taka, w której zawarty jest wyrok. Po pełnej napięcia chwili Lucyfer zrobi! krok w tył i pozwolił jej uciec; przemknęła tuż obok niego i wbiegła na trawnik. Obejrzała się za siebie tylko raz i ujrzała go stojącego przy żywopłocie - ciemny, groźny cień. Lucyfer, który sam był jednym, wielkim, gorącym pożądaniem. Pokuszenie to jego drugie imię. Wtedy, w jego ramionach czuła się bezpieczna, całkowicie bezpieczna, i to nie tylko w fizycznym wymiarze, ale także na jakimś głębszym poziomie. Dlaczego powinno tak być, pozostało tajemnicą, ale spieranie się teraz nie miało już

sensu. Nie wiedziała na ile skusi ją to poczucie bezpieczeństwa, ale po raz pierwszy w jej dwudziestoczteroletnim życiu ktoś sprawił, że poczuła się kobietą pożądaną i pożądającą, i było to dla niej niezwykle cenne doświadczenie. Gdzieś głęboko w jej świadomości pojawiła się bardzo przekonująca myśl, że może nie tylko był pierwszym, który to sprawił, ale że będzie także ostatnim. –

Ten włamywacz - zaczęła Phyllida, jednocześnie chwytając się poręczy w powozie, bo weszli właśnie w ostry zakręt: - Jak dostał się do środka?

–

Poluzowała się zasuwka w jednym z okien w jadalni, w tym, które wychodzi na boczny trawnik.

–

To dlatego tak szybko się wydostał - powiedziała i po chwili zapytała: - Myślisz, że wróci?

–

Nie od razu, ale może za jakiś czas? Czegokolwiek szukał, nie znalazł tego. Jeśli wystarczyło tylko popełnić morderstwo, to wróci.

–

Jesteś pewien, że włamywacz i morderca to jedna i ta sama osoba?

–

Nie - skrzywił się Lucyfer - ale jeśli w niedzielny poranek nie odwiedziły Horatia cztery osoby: morderca, ty, ja i włamywacz, a my nie wpadliśmy na najmniejszy nawet ślad mordercy, to oznacza, że włamywacz jest mordercą. - Za zakrętem ich oczom ukazała się brama wiodąca do Manor. Lucyfer nie zwolnił. - Okaż mi cierpliwość - powiedział i rzucił jej krótkie spojrzenie. - Nie licząc twojego ojca i brata jesteś jedyną rozsądną osobą przy zdrowych zmysłach, która z pewnością jest niewinna i z którą mogę o tym wszystkim rozmawiać, a z oczywistych powodów nie mogę jeszcze o tym rozmawiać z twoim ojcem ani bratem. Phyllida przyglądała mu się w milczeniu; Lucyfer musiał patrzeć na konie. - My-

ślę, że Horatio zastał zamordowany z powodu jakiejś książki. Wszyscy wiedzieli, że w niedzielę rano w Manor nie powinno być nikogo. Drzwi na dole nigdy nie zamykano. Morderca, ktoś stąd, kto nie był w kościele, zostawił konia w zaroślach i wszedł do salonu. Zaczął przeglądać książki, wyciągając niektóre z nich z półek, a wtedy natknął się na niego Horatio. W poniedziałek po południu zauważyłem, że trzy książki nie stały w równym rzędzie tak jak pozostałe. –

Gdzie?

–

Na dole ostatniego regału przy wewnętrznej ścianie. Czyli tuż obok wnęki, o której Phyllida myślała, że morderca musiał się tam

ukryć. –

Czyli mordercy chodziło o książkę.

–

Albo coś, co mogło w niej być.

–

Czy właśnie książka mogła być tym czymś, co Horatio chciał poddać twojej ocenie?

–

Nie. Horatio nie zwróciłby się do mnie, gdyby chodziło o ocenę książki. To on był w tej dziedzinie najbardziej uznanym autorytetem. Gdyby znalazł coś spektakularnego, a wszystko wskazuje na to, że tak właśnie było, nie potrzebowałby niczyjej opinii, by być pewnym swojego odkrycia. Gdy dojechali do drogi prowadzącej do Axmouth Lucyfer zwolnił, zawrócił

konie i skierował je z powrotem do Colyton. –

Dlaczego mówisz, że może chodzić o coś w książce?

–

Wiele książek jest cennych nie z powodu ich wartości jako takich, ale z powodu tego, co zostało już później w nich napisane. Czasami jest to jakaś adnotacja,

która przyczynia się do wzrostu wartości książki, ale najczęściej chodzi o autora. –

Masz na myśli dedykacje lub tego typu rzeczy?

–

Dedykacje, instrukcje, pozostawione w książkach wiadomości, czasem nawet testamenty. Byłabyś bardzo zaskoczona, widząc, na co nieraz można się natknąć.

–

Czyli w tej chwili wydaje się, że motywem morderstwa jest jakaś informacja zapisana w którejś z książek?

–

Tak właśnie może być. Na horyzoncie zamajaczyły bramy Grange; Lucyfer zręcznie skręci! w ich

stronę. –

A co z przedmiotem, który miałeś obejrzeć?

–

Nadal pozostaje tajemnicą. Fakt, że Horatio został zamordowany tuż po tym odkryciu, coraz bardziej wydaje się zbiegiem okoliczności. Nikt poza mną i Coveyem nie wiedział, że Horatio cokolwiek znalazł, a Covey wie nie więcej niż ja sam.

–

Będziemy musieli przeszukać wszystkie książki.

–

Covey już się tym zajmuje. Ma doświadczenie z obchodzeniem się ze starymi i wartościowymi woluminami, będzie ostrożny, ale i uważny. Lucyfer zatrzymał powóz tuż przed schodami prowadzącymi do Grange; konie

stanęły dęba. Phyllida wysiadła bez jego pomocy. Gdy była już na schodach, odwróciła się i napotkała spojrzenie niebieskich oczu. –

Dziękuję. - Powiedziała tylko tyle. Lucyfer w zamyśleniu przyglądał się jej twarzy. Phyllida uśmiechnęła się.

–

Do następnego razu.

Do chwili, gdy przekroczyła próg domu i Morti-\mer zamknął za nią drzwi, nie słyszała odgłosu kroków. Sama nie wiedziała, dlaczego go kusi. Wiedziała, że to niebezpieczne. Nie wiedziała też, czy w ogóle go kusi. Nim doszła do swojego pokoju, uśmiech na jej twarzy zmienił się w grymas. Lucyfer skupiał się na książkach Horatia, co oznaczało, że jest mało prawdopodobne, by przeszukiwał biurko. Ale zamówił nowe zamki i nakazał służbie by ich używano, przynajmniej do chwili, gdy morderca nie zostanie schwytany. Miała więc jeszcze tydzień - tyle czasu zajmie dostarczenie i zamontowanie zamków. Którejś z najbliższych nocy będzie musiała udać się do Manor i przeszukać pokoje na piętrze. Pani Hemmings powiedziała jej, że Lucyfer zajmuje pokój w prawym rogu budynku od frontu, a w pokoju Horatia nic się nie zmieniło. Phyllida się skrzywiła. –

Jedyne, co mi pozostało, to się modlić, żeby to cholerne biurko nie znajdowało się w pokoju w prawym rogu budynku od frontu.

Rozdział 11

Następnego wieczoru państwo Smollet, aby nie dać się zdystansować Fortemainom, zaprosili wszystkich na tańce. Stało się to wielkim wydarzeniem towarzyskim, jako że wielu gości przybyło z bardzo odległych stron. Wielu z nich Lucyfer nie miał jeszcze okazji spotkać, więc ponad połowa wieczoru balu upłynęła mu na poznawaniu nowych ludzi i na przedstawianiu się; ostatecznie to przecież on był główną atrakcją wieczoru. Dopełniając towarzyskich obowiązków, Lucyfer nie spuszczał oka z Phyllidy, która zjawiła się punktualnie, w towarzystwie ojca, brata i panny Sweet. Lady Huddlesford przybyła nieco później, z depczącym jej po piętach Frederickiem. Percy Tallent nie pojawił się wcale. Phyllida, w sukni z brązowego jedwabiu, z delikatnym złotym łańcuszkiem na szyi i złotymi kolczykami w kształcie łez, była najmniej wymyślnie ubraną damą w całym towarzystwie, a jednocześnie wyglądała oszałamiająco. Przyciągała wiele męskich spojrzeń, ale niewielu z nich, jak zauważył Lucyfer, potrafiło właściwie ocenić to, co sobą prezentowała. Cedric, Basil i Grisby - bo to właśnie ich Lucyfer obserwował z największą uwagą - najwyraźniej postrzegali Phyllidę jako chodzący majątek, taki, który, jeśli wziąć go w posiadanie, mógłby znacznie poprawić ich pozycję. Żaden z nich nie patrzył na nią jak na osobę. Głupcy! Wielu z nich to zwyczajni głupcy. Phyllida przybrała spokojny wyraz twarzy i ze wszystkich sił starała się ich

ignorować; rozmawiała więc z pozostałymi obecnymi na przyjęciu osobami, bez wątpienia wielu z nich na różne sposoby pomagając i przychodząc w sukurs, niemniej jednak nie mogła całkowicie uniknąć towarzystwa uderzających do niej w konkury zalotników. Pierwszy taniec ofiarowała Basilowi, gospodarzowi przyjęcia. Lucyfer, stosując swą wyjątkową strategię, unikał spotkania ze swym przeznaczeniem. Jokasta Smollet tańczyła trochę z sir Jasperem. Potem Phyllida zatańczyła kotyliona z Cedrikiem, a następnie Lucyfer widział ją w ludowym tańcu z Henrym Grisbym. Jej zachowanie pod koniec tańca, wyraźnie wskazujące na ulgę z dopełnionego obowiązku, niestety nie wyleczyło Grisby'ego z zajmowania się jedynie własną osobą. Phyllida, rozczarowana jego zachowaniem, wycofała się, by porozmawiać z pannami Longdon. Lucyfer obserwował ją, stojąc nieco z boku, i rozważał najlepszą sposobność, by do niej podejść. –

Tutaj pan jest! Odwrócił się w stronę nadchodzącego sir Jaspera.

–

Chciałem zapytać, czy dowiedział się pan czegoś nowego o tym szubrawcu, który zamordował Horatia?

–

Niczego. Nie ma żadnych dowodów, że ktoś z zewnątrz przybył do Colyton, w każdym razie nie od wschodu. Muszę jeszcze sprawdzić w Honiton, ale jak na razie wszystko wskazuje na to, że sprawcą jest ktoś z tutejszych.

–

Hm... A włamywacz, który zaskoczył pana ubiegłej nocy?

–

Równie dobrze mógł to być morderca. Sir Jasper westchnął przeciągle i rozejrzał się po pokoju.

–

Wie pan, miałem nadzieję, że to nie będzie nikt z naszych. Ale jeśli wciąż trwają poszukiwania...

–

W rzeczy samej. To nie może być nikt z bardzo daleka; zauważono by kogoś takiego.

–

Ale z tych samych powodów, biorąc pod uwagę, że wszyscy dzień w dzień przemieszczamy się po okolicy, to ciężko będzie kogokolwiek przyszpilić - powiedział sir Jasper. Lucyfer pochylił lekko głowę, dając tym samym do zrozumienia, że się z nim zgadza; sir Jasper nadal stał obok Lucyfera, ale jego twarz wykrzywił nieładny grymas. Wreszcie wziął głęboki oddech. - Chodzi o tę sprawę myśliwego, który strzelił do Phyllidy...

–

Właśnie o tej sprawie chciałbym dowiedzieć się jak najwięcej. Sir Jasper i Lucyfer rozglądali się po salonie, gdy podszedł do nich Jonas; ręce

trzymał w kieszeniach i jak zwykle wyglądał na odprężonego i gotowego na zabawę i psikusy. Napotkał utkwione w nim spojrzenie Lucyfera, któremu nagle przyszło do głowy, że Jonas jest nieodrodnym bratem Phyllidy, której spokój i pogoda ducha były maską; również pod jego beztroskim dobrym humorem ukrywało się coś więcej. Jego migdałowe oczy z pewnością nie były beztroskie. –

Wiem, że Phyl powiedziała, iż to był myśliwy, ale jakoś w to nie wierzę. Nonsensowny czas i miejsce na polowanie. No i dlaczegóż spaliła czepek?

–

Spaliła czepek? - sir Jasper spojrzał na stojącą w drugim końcu pokoju córkę.

–

Tak powiedziała Sweetie. - Jonas także obserwował Phyllidę.

–

Dlaczego, u diabła, miałaby to zrobić? Ponieważ była przerażona i przez spalenie czepka odsunęła od siebie to, co się

wydarzyło. Lucyfer potrafił to zrozumieć; mimo całego swego nieprzejednania Phyllida była zbyt inteligentna, żeby się nie bać. –

Chcę wiedzieć tylko jedno: czy coś jej grozi? To Jonas podniósł tę kwestię. Na szczęście dla Lucyfera pytanie nie było

skierowane bezpośrednio do niego, bo nie mógłby szczerze na nie odpowiedzieć. Odsunął się - trzymanie sir Jaspera i Jonasa w zupełnej nieświadomości kłóciło się z jego zasadami; uważał, że mają prawo wiedzieć i chronić córkę i siostrę. Zacisnął mocno usta, by nie wymknęło mu się żadne nierozważne słowo i zastanawiał się, jakie ma w tej sytuacji możliwości, ale nie istniał żaden sposób, by ich ostrzec, że to morderca Horatia zaatakował Phyllidę - natychmiast zapytaliby dlaczego. –

Widziałem ją poza domem, wracała z kościoła, i zauważyłem, że szła ze stajennym.

–

Naprawdę? A to faktycznie bezprecedensowe wydarzenie. - Jonas spojrzał na Lucyfera. - Zastanawiam się nad powodem.

–

Może to szok po tym, gdy ktoś do niej strzelał. -Lucyfer starał się zachować beztroski ton głosu. - Któż może wiedzieć, co dzieje się w umyśle kobiety? Sir Jasper prychnął, Jonas uśmiechnął się.

–

Nie podoba mi się, że morderca chodzi na wolności, gdzieś tu pomiędzy nami, jak gdyby nigdy nic - powiedział po chwili sir Jasper. - Nie mówiąc już o tym, do czego nas to może zaprowadzić. Będę musiał porozmawiać z męską częścią służby, a Phyllida wcale nie musi o tym wiedzieć.

–

Ogólne zdwojenie czujności nie zaszkodzi.

–

Ona się o tym dowie - wtrącił Jonas. - Dobrze wiecie, że tak będzie. A wtedy w sobie tylko wiadomy sposób zorientuje się, o co w tym wszystkim chodzi.

–

Hm - mruknął sir Jasper, cały czas patrząc na córkę z dezaprobatą. -1 tak z nimi porozmawiam. Przy odrobinie szczęścia, zanim Phyllida się w tym wszystkim zorientuje, złapiemy już tego łajdaka. Lucyfer także miał nadzieję, że tak właśnie będzie. Opuścił towarzystwo sir

Jaspera i Jonasa, i podszedł do siedzących w rogu pokoju muzyków. Po krótkiej z nimi rozmowie skierował się w stronę Phyllidy, siedzącej na szezlongu wraz z pannami Longdon. Ukłonił się wszystkim trzem damom, ale nie zdążyli zamienić więcej niż kilka słów, gdy pokój wypełniły pierwsze takty walca. Panny Longdon zachichotały; żadna z nich nie tańczyła, ale z uwagą obserwowały, kto komu partneruje. Lucyfer spojrzał Phyllidzie prosto w oczy i znów się ukłonił. –

Panno Tallent, czy zaszczyci mnie pani tańcem? Phyllida skinęła i podała mu dłoń; ujął ją i pomógł wstać; wziął ją w ramiona i

poprowadził w tańcu. Panny Longdon chichotały bez opamiętania. Phyllida tańczyła dobrze i teraz była za to wdzięczna niebiosom - przynajmniej nie musiała się martwić, że pomyli krok. Jeden problem z głowy. Ale najbardziej palącym problem, i to w dosłownym lego słowa znaczeniu, był Lucyfer przyciskający ją do siebie, zamykający w ramionach i bez najmniejszego wysiłku wirujący z nią na parkiecie. Z jakiegoś głupiego powodu jej wola i zmysły zdawały się zdecydowane podążać za jej stopami i udać się wprost do królestwa przyprawiającego o zawrót głowy, a to już było zdecydowanie zbyt niebezpieczne.

W oczach Lucyfera czaił się pełen złości grymas, a jego zaciśnięte usta, napięcie całego ciała, którym zwodniczo i kusząco ocierał się o jej ciało - wszystko to bez wątpienia były oznaki zbliżającego się niebezpieczeństwa. Phyllida zachowała spokojny, uprzejmy wyraz twarzy. –

Odbyłem właśnie zdecydowanie niezręczną rozmowę z twoim ojcem i bratem. Phyllida uciekła spojrzeniem w bok.

–

Jak, na Boga, papa, nie mówiąc już o Jonasie, dowiedział się o wydarzeniach minionej nocy?

–

Nie rozmawialiśmy o epizodzie za żywopłotem; o tym nie wiedzą.

–

Dzięki Bogu! - odetchnęła z ulgą. W następnej chwili nastąpił obrót i Lucyfer wykorzystał go, by nią potrząsnąć.

–

Zastanawialiśmy się, czy grozi ci jakieś niebezpieczeństwo. A grozi ci.

–

Nic im nie powiedziałeś? - zapytała, patrząc mu głęboko w oczy.

–

Nie, nie powiedziałem. Ale powinienem był to zrobić.

–

Nie ma powodu, żeby ich niepokoić...

–

Mają prawo wiedzieć.

–

Nie chcę, żeby wiedzieli. To bezcelowe. Jak widzisz, doskonale sobie radzę z podejmowaniem odpowiednich kroków, a przy odrobinie szczęścia będę mogła opowiedzieć ci o wszystkim już wkrótce, a wtedy w taki czy inny sposób złapiemy mordercę i nic się nikomu nie stanie. Lucyfer z uwagą przyglądał się jej twarzy, jej oczom.

–

Lepiej by było, gdybyś powiedziała, co widziałaś w salonie Horatia. Zastanowiła się chwilę i wyobraziła sobie, jak mogłaby wyglądać ich

rozmowa. Widziałam brązowy kapelusz. Brązowy kapelusz? To byt tylko brązowy kapelusz. Nie rozpoznałam go, a od tego czasu nie widziałam nikogo w takim kapeluszu. Czyli to nie może być to, czym niepokoi się morderca. Co jeszcze się stało? Co tam robiłaś? Dlaczego tam byłaś? –

Nie mogę ci powiedzieć, jeszcze nie teraz.

–

Myślę, że możesz. Powiedział to niskim, miękkim głosem, od którego poczuła przebiegające po

kręgosłupie dreszcze. Odruchowo uniosła brodę i wysunęła się z jego ramion, ale natychmiast przysunął ją z powrotem do siebie na tyle blisko, że przy każdym oddechu jedwabny stanik jej sukni ocierał się o jego marynarkę. Przy każdym obrocie jego uda ocierały się o jej uda. Phyllida nagle zdała sobie sprawę, jak bardzo Lucyfer jest silny fizycznie mimo że nigdy tego nie ukrywał, nigdy wcześniej tak otwarcie tego nie manifestował, nie tak jak teraz. Phyllida spojrzała na niego niechętnym wzrokiem. –

Jeszcze nie. Powiem ci wtedy, kiedy będę mogła. Wypowiedziała to zdanie spokojnym, zrównoważonym tonem. Phyllida znała

to spojrzenie i z łatwością mogła je zinterpretować. –

Nic nie możesz zrobić, bym zmieniła zdanie. Muzyka umilkła. Zawirowali w ostatnim obrocie i zatrzymali się na skraju parkietu, lecz Lucyfer nie pozwolił jej

odejść. Dłoń spoczywająca na jej talii paliła przez cienką materię jedwabnej sukni, jakby grożąc, że znów ją do siebie przyciśnie. Opuścił nieco ich złączone dłonie, splótł palce Phyllidy ze swoimi i spojrzał jej prosto w oczy. –

Nic? Tylko jedno ciche słowo. Phyllida nagle poczuła, że opuszczają ją siły i zaraz zemdleje; ugięły się pod

nią kolana. Jeśli szybko mu czegoś nie powie, on gotów ją zaraz pocałować - tutaj pośrodku salonu Smolletów, w obecności połowy mieszkańców hrabstwa. Zrobiłby to i jeszcze rozkoszowałby się tym. Serce jej waliło, a oczy utonęły w błękicie. Nie mogła zebrać myśli, w każdym razie nie na tyle, by wymyślić coś na poczekaniu. I nie mogła też tak po prostu odejść. Spojrzenie Lucyfera stawało się coraz uważniejsze, a usta uniosły się nieco w kącikach. Napięły się mięśnie ręki opartej na jej plecach... –

A, Phyllida, moja droga! Basil. Zmierzał w ich kierunku; nie patrzył jednak na nich, lecz przyglądał się

pozostałym gościom. Lucyfer nie miał innego wyjścia, jak tylko puścić swoją towarzyszkę. Podszedłszy do Phyllidy i Lucyfera, Basil spojrzał wreszcie na nich i uśmiechnął się od niechcenia. –

Zastanawiam się, moja droga, czy mógłbym cię nakłonić, byś wyraziła swą opinię o ponczu. Po prostu nie jestem pewien, czy...

–

Ależ oczywiście! - Phyllida chwyciła Basila za ramie. - Gdzie jest misa? Pociągnęła Basila na drugi koniec pokoju, z dala od Lucyfera. Nie obejrzała się

ani razu, ale i tak wiedziała, że Lucyfer ją obserwuje i czeka na kolejną okazję. Nieważne, w której części salonu się znajdowała, cały czas czuła utkwione na sobie jego spojrzenie.

W

rezultacie

była

zmuszona

któremuś z dżentelmenów

wyznaczyć rolę osobistej ochrony; mógł to być jeden z jej miejscowych zalotników lub jeden ze znajomych ojca, któryż chęcią by jej służył, gdyby tylko wyraziła takie życzenie. Niestety oni nie mieli pojęcia o swojej nowej roli. Jeden z dżentelmenów, pan Firman z Musbury, nalegał, by pozwoliła mu przynieść sobie szklaneczkę ponczu; zostawił ją samą przy oknie i poszedł po napój. Phyllida przyglądała się tłumowi gości, lecz nigdzie nie mogła dostrzec Lucyfera. Mimo wszystko narastało w niej poczucie zagrożenia... Wycofanie się do pokoju sąsiadującego z salonem wydawało się dobrym pomysłem. Odwróciła się do drzwi... I wpadła na doskonale znany jej tors. –

Przestań!

–

Co mam przestać?

–

To! Wiesz, że nie możesz... - mówiła gestykulując gwałtownie. - Wiesz, że nie możesz mnie uwodzić na środku balowej sali!

–

A kto tak powiedział? - Przyglądał się jej oczom, a po chwili dodał: - Przyznaję, że to spore wyzwanie, ale... Rzuciła mu surowe spojrzenie i odwróciła się. Robert Collins stał nieopodal,

przy ścianie, i z nikim nie rozmawiał. Wzrok Lucyfera podążył za spojrzeniem Phyllidy. –

Pomyślałem właśnie, że gospodarze nie zajmują się zbytnio panem Collinsem.

–

To prawda, a i Jokasta jest nie lepsza. Wie, że zaproszenie Roberta zirytuje pana

Farhingale'a, który będzie jeszcze bardziej mu przeciwny, co z kolei kompletnie zrujnuje całą radość Mary Annę, która tak się cieszyła, że Robert tu będzie. Robert oczywiście nie miał innego wyjścia, jak tylko przyjąć zaproszenie, przecież tak rzadko widywał Mary Annę w takim otoczeniu. Phyllida miała świadomość, że Lucyfer przestał o niej myśleć, przynajmniej na chwilę. Teraz przyglądał się gościom. –

Panna Smollet - wymamrotał - ma dosyć szczególe wyobrażenie o rozrywce. Phyllida chrząknęła cicho. Na szczęście z opresji, czyli konieczności

wynajdywania tematów i zdarzeń, które odsunęłyby od niej uwagę Lucyfera, uratował ją pan Firman, który właśnie wrócił ze szklaneczką ponczu. Podał ją, a Phyllida, by zyskać choć chwilę, przedstawiła go Lucyferowi; wtedy też dowiedziała się, że pan Firman cały wieczór czekał na sposobność porozmawiania z panem Cynsterem. Jak się potem okazało, pan Firman był właścicielem dużego gospodarstwa hodował bydło. Phyllida dowiedziała się, że jest to temat, w którym Lucyfer chciałby się podszkolić i rozszerzyć swoją wiedzę, nie tylko więc pan Firman opowiadał o hodowli, ale też i Lucyfer słuchał z uwagą i zadawał pytania. Takiej okazji Phyllida nie mogła przepuścić - wycofała się; Lucyfer rzucił jej krótkie spojrzenie, ale wciąż rozmawiał z panem Firmanem, nie mógł więc za nią podążyć. A Phyllida oddała szklaneczkę lokajowi i podeszła do stojącego pod ścianą Roberta Collinsa. W jego spojrzeniu dostrzegła dziwne napięcie, którego wolałaby nie widzieć. Uścisnął jej dłoń. –

Mary Annę powiedziała mi o listach. - Spojrzał na przeciwległy kraniec salonu,

gdzie Mary Annę stała z dwiema innymi młodymi damami. - Jakże żałuję, że tak ją namawiałem, by do mnie pisała! Gorycz w jego słowach była wyraźna. –

Chciałam z tobą porozmawiać właśnie o tych listach. Robert gwałtownie uniósł głowę, a na jego twarzy pojawiła się nadzieja.

–

Znalazłaś je?

–

Nie. Przykro mi...

–

Nie, to mnie powinno być przykro - westchnął Robert. - Wiem, że je znajdziesz, i jestem ci wdzięczny za pomoc. Nie mam prawa na ciebie naciskać. -Po chwili milczenia zapytał jeszcze: - Co chciałaś wiedzieć?

–

Muszę cię o to zapytać, bo to ważne, a gdy próbuję rozmawiać z Mary Annę, ona dostaje histerii. A ja naprawdę muszę to wiedzieć... I jeśli nie usłyszę rozsądnej odpowiedzi, nie wiem, czy nadal będę w stanie dochować tajemnicy. Powiedz mi więc, co takiego zawierają, że są dla ciebie i Mary Annę tak niebezpieczne? Robert wpatrywał się w Phyllidę w milczeniu, przerażony. Przełknął ślinę i

spojrzał gdzieś w przestrzeń. –

Wystarczą mi ogólniki, wnioski wyciągnę sama -dodała. Robert wciąż milczał; odezwał się dopiero po dłuższej chwili:

–

Mary Annę i ja od ponad roku spotykaliśmy się w tajemnicy przed jej rodzicami. Sama wiesz, jak długo już czekamy i... - Robert wstrzymał oddech. - W każdym razie Mary Annę wypełniała czas pomiędzy spotkaniami pisaniem listów, w których zawsze opisywała nasze ostatnie spotkanie; pisała, co robiliśmy i co możemy zrobić następnym razem. Cóż, opisywała to wszystko ze szczegółami... -

powiedział Robert i rzucił Phyllidzie pełne udręki spojrzenie. Dostrzegła je, ale zdołała zachować obojętny wyraz twarzy; po chwili odezwała się beznamiętnym tonem: –

Myślę, że rozumiem, co masz na myśli, Robercie. Dzięki Lucyferowi miała już jako takie pojęcie o tym, co może wydarzyć się pomiędzy damą i dżentelmenem, gdy w grę wchodzi pożądanie. Nie miała też wątpliwości, że Mary Annę pożądała Roberta -zawsze tak było. Phyllida odchrząknęła.

–

Zazwyczaj przynosiłem te listy na nasze kolejne spotkania i wtedy próbowaliśmy... Cóż... - Robert znowu odetchnął głęboko i mówił dalej: - Widzisz więc, że nie byłoby dobrze, gdyby te listy wpadły w ręce pana Farthingale'a. A gdyby pokazał je panu Crabbsowi... Gdyby ktokolwiek pokazał je panu Crabbsowi...

–

Hmm... - mruknęła Phyllida, a jednocześnie w jej myślach pojawił się obraz sztywnego, niezwykle konserwatywnego prawnika o surowym wyrazie twarzy.

–

Nie dostałbym prawa wykonywania zawodu i wtedy nigdy nie moglibyśmy się pobrać. Robert błagalnie spojrzał na Phyllidę, a ta zmusiła się do uspokajającego

uśmiechu. –

Znajdę je.

–

Nie znajduję słów podziękowania - powiedział Robert, ściskając jej dłoń. - Jesteś taką dobrą przyjaciółką! Phyllida zabrała dłoń i pomyślała, że lepiej by było, gdyby okazała się złą

przyjaciółką. Ale nie mogła, dała przecież słowo. Odwróciła się od Roberta i niemal

wpadła na Lucyfera. Spojrzała na niego. –

Nie! Zabrzmiały skrzypce i oboje spojrzeli w stronę muzyków. Potem Phyllida

zrobiła krok w kierunku Lucyfera i oparła dłoń na jego piersi. –

Zatańcz ze mną walca – poprosiła.

–

Dlaczego? - zapytał zaskoczony.

–

Bo dobrze się do tego nadajesz, a ja nie chcę tańczyć walca z nikim innym. Otoczył ją ramieniem i poprowadził na parkiet, cały czas uważnie ją

obserwując. –

Próbujesz odwrócić moją uwagę od zadawanych ci pytań.

–

Być może. Phyllida starała się odwrócić także swoją uwagę od pytań, a Lucyfer świetnie się do tego nadawał.

Jak Mary Annę mogła być aż taką idiotką, żeby pisać takie rzeczy? Głupota wywołana miłością - to był jedyny powód, jaki Phyllida mogła sobie wyobrazić. Słońce jasno świeciło, a powietrze było świeże i czyste, gdy Phyllida dziarskim krokiem przemierzała błonie. Tuż za jej plecami parafianie wracali do domów z porannej niedzielnej mszy. Jakieś dziesięć kroków za nią szedł Jem - jej ustępstwo na rzecz męskiej wiary w bezbronność kobiet. Ciotka i pozostałe panie z Grange wracały powozem, ale ona zdecydowała, że woli wrócić do domu piechotą przez las. Zamierzała też zajrzeć po drodze do Manor. Wszyscy mieszkańcy Manor, poza

Lucyferem, byli w kościele, nawet nowo przybyły stajenny. Bristlelord poinformował Phyllidę, że po ostatnim włamaniu pan Cynster chce przy dziennym świetle dokładnie obejrzeć cały dom. Zastanawiała się, czy to prawdziwy powód, czy też, biorąc pod uwagę jego imię, Lucyfer okaże się równie niegorliwym parafianinem jak pozostali dżentelmeni. Dzierżąc w dłoni parasolkę chroniącą ją przed słońcem, Phyllida skręciła w kierunku Manor. Zwolniła, zbliżając się do głównej bramy i zastanawiając się, jaką to wymyślić wymówkę, by usprawiedliwić swą niezapowiedzianą wizytę. Ukryty w cieniu otwartych frontowych drzwi Lucyfer obserwował jej wahania. Był głęboko zaczytany w rejestry i księgi rachunkowe Horatia, gdy tknęło go dziwne przeczucie, odrywając od pracy. Podszedł do okna biblioteki i dostrzegł postać najwyraźniej dokądś zmierzającą, odzianą w niedzielną suknię w kolorze kości słoniowej i niosącą parasolkę, która zasłaniała jej twarz. Nietrudno było odgadnąć, dokąd zmierza Phyllida. Czekał w holu - nie chciał, by pomyślała, że nadmiernie się cieszy z tej wizyty, bo to mogłoby zaszkodzić jego sprawie. Omiótł spojrzeniem jej postać, ca-tą figurę i słodkie krągłości piersi i ramion oraz ciemne włosy okalające twarz. Obserwował ją na tle wspaniałego ogrodu Horatia, potem zrobił krok w przód. Phyllida dostrzegła go i mocniej zacisnęła dłoń na parasolce. Nie strach, lecz czujność - mógł wyczuć uważne wyczekiwanie na to, co nastąpi. Przeszedł przez ogród, ale zatrzymał się niedaleko bramy i stanął przy łukowato zwieńczonym wejściu porośniętym różanym krzewem. Było tam wielce wygodne miejsce, gdzie mógł oprzeć się ramieniem; skorzystał więc z tego, stanął z założonymi rękami i

obserwował Phyllidę zmierzającą w jego stronę. Ona także go obserwowała starając się ocenić, w jakim może być nastroju, ale jego postawa tego nie ułatwiała. –

Dzień dobry. Bristleford powiedział, że zostałeś, by pilnować domu. Zakładam, że włamywacz nie powrócił?

–

Nie, nic się nie działo.

–

Zastanawiałam się - odezwała się Phyllida po chwili milczenia - czy Covey czegoś nie znalazł? Może jakiś niezwykle cenny wolumin lub coś innego, co mogło stanowić cel dla mordercy? Ile jej powiedzieć?

–

Słyszałaś kiedyś jakieś plotki na temat lady Fortemain? Zrobiła wielkie oczy.

–

Lady Fortemain? Na Boga, nie!

–

W tym przypadku jest to możliwe. Phyllida czekała, aż powie jej coś więcej, ale gdy tak tylko stał, wpatrując się w nią, a wyraz jego twarzy zupełnie nic nie zdradzał, sama zapytała:

–

A więc? Co to takiego? Minęła dłuższa chwila, nim odpowiedział:

–

Dedykacja w książce. Tak też się jej wydawało.

–

Co tam jest napisane?

–

A co widziałaś w salonie Horatia w ubiegłą niedzielę? Zamarła. Nagle podtekst całej sytuacji wydał się jej jasny.

–

Wiesz, że nie mogę ci powiedzieć; jeszcze nie teraz. Oczy Lucyfera pociemniały; ciągle przypatrywał się jej twarzy.

–

Ponieważ dotyczy to kogoś jeszcze?

Zacisnęła usta, po chwili kiwnęła głową. –

Tak – powiedziała. Stojąc pod dwóch stronach bramy w ogrodzie Horatia, wpatrywali się w siebie.

–

Mam nadzieję, że pewnego dnia mi zaufasz. Zawahał się, a potem ukłonił, odwrócił i skierował do frontowych drzwi

domu. Zrobiwszy jakieś trzy kroki, zatrzymał się nagle. Nie odwracając się, powiedział: –

Wracaj przez wieś. Dopóki nie złapiemy mordercy, las i zarośla to nie miejsce dla ciebie. Zaczekał jeszcze krótką chwilę, po czym ruszył do domu. Phyllida

obserwowała go, póki nie zniknął w środku, potem odwróciła się i, nie zrzucając z twarzy maski obojętności, skinęła na czekającego na nią Jema. Ruszyła do Grange. Przez wieś.

Oczywiście, że mu ufała, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę! Phyllida huknęła o stół w zakrystii mosiężnym dzbanem, który właśnie opróżniła, a potem wróciła do głównej nawy kościoła i podeszła do chrzcielnicy. Kwiaty, które przygotowała w sobotę, wytrzymały jedynie do niedzieli. Obejmując obiema rękoma ciężki wazon, podniosła go. Starając się zachować równowagę, ostrożnie przesuwała się w kierunku zakrystii i otwartych za nią drzwi; ostatnia rzecz, jaka jej w tej chwili była potrzebna, to brudna woda ochlapująca muślinową suknię.

Jak mógł pomyśleć, że mu nie ufa? Wiedział... Musiał wiedzieć, szczególnie po tym, co między nimi zaszło wtedy w zaroślach! Wiedział, ale teraz zakwestionował jej zaufanie do niego po to, by wywrzeć na nią presję. Ale tak naprawdę to wcale nie mówi! o zaufaniu, ale o dominacji, o tym, że się nie ugięła i nie powiedziała mu tego, co chciał wiedzieć. Jeśli pragnął porozmawiać z nią o zaufaniu, to dlaczego nie wspomniał o swoim zaufaniu do niej? Powiedziała mu przecież, że nie może wyznać, co widziała w salonie Horatia, ale że powie mu tak szybko, jak to tylko będzie możliwe, i że to, co wie, tak naprawdę nie ma wielkiego znaczenia. A poza tym co miał na myśli, wygłaszając tę ostatnią uwagę, że zarośla to nie miejsce dla niej? –

Będę chodziła przez zarośla, kiedy tylko będę miała na to ochotę! Wysuwając jedną stopę przed siebie, wymacała próg i wyszła na zewnątrz na

trawiaste podwórze za kościołem. Niebo było zachmurzone - idealnie pasowało do jej nastroju. Podeszła do sterty zwiędłych kwiatów leżących na podwórzu za kościołem. Ktoś zarzucił jej na głowę czarny worek. Poczuła sznur wokół szyi. Po chwili sznur się napiął. Napinał się coraz bardziej. Odrzuciła wazon na bok - odbił się z hukiem od nagrobnej płyty. Wymachując rękoma, uderzyła napastnika łokciem i usatysfakcjonowana usłyszała jego głuchy jęk. Mężczyzna był większy i silniejszy od niej, Phyllida nie przestała jednak myśleć. Przypomniały się jej dziecięce lata, gdy tłukła się z Jonasem. Obiema rękoma chwyciła sznur, który oplatał jej gardło, pochyliła się mocno w przód i pociągnęła, zmuszając napastnika, by wyciągnął rękę spod sznura, a w konsekwencji stracił

równowagę. Zanim znów zacisnął sznur wokół jej szyi, wyprostowała się gwałtownie, uderzając go tyłem głowy w szczękę, ale co ważniejsze, sznur poluzował się na tyle, że mogła wsunąć pod niego ręce. Napastnik brutalnie go szarpnął, ale i Phyllida szarpała sznur; udało się jej nieco poluzować uścisk, odetchnęła i zaczęła krzyczeć. Krzyk odbił się od kamiennych ścian kościoła i rozszedł echem po całej okolicy. Trzasnęły drzwi. Odgłos kroków zbliżał się coraz bardziej. Usłyszała obrzydliwe przekleństwo wypowiedziane tuż przy jej uchu. Napastnik odepchnął ją. Upadła na jeden z grobów; szorstki kamień otarł jej łydkę. Wstając, znów straciła równowagę; upadając prosto na plecy, zahaczyła ramieniem o kolejny wystający kamień. Runęła wprost na marmurową płytę; na głowie wciąż miała worek, a z jej ramion zwisał sznur. –

Stój! Krzyk Jema przedarł się do głowy oszołomionej Phyllidy; potem usłyszała, że

przebiegł obok niej i pognał ścieżką w dół. Ze wszystkich sił usiłowała się podnieść i bezładnie machała rękoma, starając się zerwać sobie z głowy czarną tkaninę. Panika chwyciła ją za gardło: nie mogła się uwolnić. Po chwili usłyszała kolejne przekleństwo, jeszcze bardziej wulgarne i zjadliwe. Ciężkie kroki zmierzały w jej stronę. Nim zdążyła zebrać myśli, para silnych ramion pochwyciła ją jak dziecko; potem ten ktoś usiadł i posadził ją sobie na kolanach. –

Przestań machać rękami, bo jeszcze bardziej się w to wszystko zaplątujesz. Siedź

spokojnie. Panika minęła w mgnieniu oka; zaczęła drżeć. Zdjął jej sznur z ramion i szyi, a po chwili także czarną szmatę. Wpatrywała się w oczy Lucyfera, teraz pociemniałe z gniewu i niepokoju. –

Nic ci nie jest? Przez chwilę upajała się widokiem jego twarzy, a potem objęła go i mocno się

do niego przytuliła, opierając głowę na jego piersi. Zamknął ją w uspokajającym uścisku; wtulił twarz w jej włosy i łagodnie ją kołysał. –

Już dobrze. Poszedł sobie. - Trzymał ją mocno, bezpieczną w jego ramionach. Minęła minuta, gdy zapytał: - A teraz powiedz, czy coś cię boli? Potrząsnęła głową. Zachłannie łapała powietrze i próbowała wydobyć z siebie

głos. –

Tylko gardło. Głos miała zachrypnięty, zarówno od krzyku, jak i od sznura. Podniosła rękę

do szyi i poczuła podrapaną skórę i opuchliznę. –

Nic więcej?

–

Tylko otarcie na łydce i siniak na ręce. Phyllida nie pomyślała, że uderzyła się też głową o nagrobną płytę, ale teraz czuła tylko, że piecze ją łydka. Podniosła głowę, dłonie zacisnęła na połach jego marynarki; spojrzała na nogi - suknię miała podwiniętą niemal do kolan. Zarumieniła się i zaczęła gorączkowo ją obciągać. Lucyfer chwycił ją za rękę i położył jej dłoń z powrotem na swojej piersi; potem sam poprawił i wygładził muślinową materię. Uchwycił jej spojrzenie.

–

To tylko zadrapanie, nie krwawisz.

Po chwili uniósł wzrok i spojrzał na ścieżkę prowadzącą do cmentarnej bramy. –

Idą. Jeszcze mocniej ją do siebie przytulił i wstał. Wybrał wąską ścieżkę wijącą się

wśród nagrobków i wiodącą wprost do dużego trawnika na tyłach zakrystii. Tam się zatrzymał, czekając na pana Filinga i Jema. Szedł z nimi Thompson, dzierżąc w dłoni ogromny kowalski młot. –

Co się tutaj dzieje?

–

Ktoś zaatakował pannę Tallent. - Lucyfer spojrzał na płytę, gdzie leżał czarny worek i sznur. - Panie Filing, czy mógłby pan...? Filing, wyraźnie zdenerwowany, już zmierzał w kierunku pozostawionych

rzeczy. Wrócił po chwili z wyraźnie udręczoną miną. –

To moja sutanna. - Podniósł czarny kawał materiału i potrząsnął nim, by przywrócić mu oryginalny kształt. - A to - wskazując na sznur, powiedział pełnym oburzenia głosem - to sznur od jednej z kadzielnic!

–

Gdzie się je przechowuje? - zapytał Lucyfer.

–

W zakrystii. - Filing spojrzał na otwarte drzwi. -Dobry Boże, ten łotr chyba nie zaatakował cię w kościele? Phyllida pokręciła głową; starała się stać prosto i nie opierać głowy o pierś

Lucyfera. –

Opróżniałam i myłam wazony. Wyszłam na zewnątrz... Wskazała na teren tuż za zakrystią. Przełknęła ślinę; zabolało.

–

Panie Filing, myślę, że powinniśmy zabrać pannę Tallent na plebanię, żeby mogła nieco odpocząć. Potem możemy tu wrócić i wszystko omówić. - Spojrzał na Jema

i Thompsona. - Domyślam się, że uciekł? –

Ledwie go widziałem - kiwnął głową Jem. - Gdy się tu zjawiłem, on był już za bramą cmentarza.

–

A gdzie byłeś przedtem?

–

Powiedziałam Jemowi - wtrąciła się Phyllida -że może posiedzieć przed kościołem i obserwować kaczki. Nie przyszło mi do głowy, że...

–

No właśnie. - Lucyfer jeszcze mocniej ją do siebie przytulił, przechylając ją lekko, tak że wyglądało to naturalnie, gdy oparła głowę na jego piersi.

–

Usłyszałem krzyk, chwyciłem młot i natychmiast przybiegłem - odezwał się Thompson. - Ale zanim dobiegiem do drogi, on byt już w lesie.

–

Pobiegłem tam za nim - odezwał się Jem - ale potem już nie widziałem, w którą stronę uciekł. Lucyfer kiwnął głową.

–

Dobrze się spisałeś. Jeśli i tym razem zachował się tak, jak to zwykle robi, to miał ukrytego w lesie konia, więc i tak byś go nie dogonił. Jem pochylił głowę, ale widać było, że wyraźnie mu ulżyło. Filing zabrał sznur i sutannę do zakrystii; potem wrócił po wazon, opróżnił go i

zabrał z powrotem do kościoła. Twarz miał bladą i nieruchomą. Lucyfer skierował się ku plebanii. Dogonił go Filing; Jem i Thompson także szli tuż za nimi. Gdy szli wzdłuż wijącej się w dół ścieżki, Phyllida odezwała się: –

Jestem pewna, że mogę iść sama; nie musisz mnie nieść. Lucyfer spojrzał jej w oczy w taki sposób, jakby chciał powiedzieć, że

całkowicie się pomyliła. –

Muszę cię nieść, moja droga. - Zacisnął mocniej zęby i popatrzył przed siebie. Uwierz mi, że muszę. Gdy wszyscy weszli na plebanię, Lucyfer podszedł ku stojącemu w saloniku

szezlongowi. Położył na nim Phyllidę. Gdy się oddalił, poczuła narastającą panikę i ogarniający ją strach. Zadrżała. Wiedziała, że Lucyfer na nią patrzy, ale ona nie podnosiła wzroku. Była wdzięczna panu Filingowi, który po chwili pojawił się ze szklanką wody. Piła powoli. Filing chodził w tę i z powrotem wzdłuż ściany. –

To wstrząsające, doprawdy wstrząsające! Ze też ktoś śmiał...! - Słowa więzły mu w gardle. Składając dłonie w cichej modlitwie, przez moment stał nieruchomo, a potem odwróci! się w stronę Phyllidy: -Może mogłabyś, moja droga, opowiedzieć nam, co się stało? Phyllida upiła jeszcze jeden łyk wody.

–

Opróżniałam wazony...

–

Zawsze to robisz w poniedziałki rano?

–

Przy takiej pogodzie, tak. Pani Hemmings przynosi kwiaty we wtorki i wtedy je zmieniam, a kolejny raz przynosi kwiaty w niedzielę. W każdym razie zazwyczaj tak jest; w zeszłym tygodniu wyglądało to trochę inaczej ze względu na pogrzeb Horatia.

–

Czyli wszyscy wiedzieli, że będziesz o tej porze w kościele, najprawdopodobniej sama, i że drzwi od zakrystii będą od rana otwarte? Zawahała się, a potem przytaknęła, spoglądając na Filinga.

–

Jeśli moglibyśmy zacząć od samego początku... -zasugerował. - Doszłaś do

kościoła i... Phyllida znów się napiła. –

Doszłam do kościoła i jak zwykle weszłam do niego głównym wejściem od strony wsi. Zostawiłam Jema na zewnątrz, siedział na schodach.

–

Był ktoś wewnątrz? - zapytał Filing. Phyllida pokręciła przecząco głową.

–

Wzięłam wazon z ołtarza i przeniosłam go do zakrystii. Otworzyłam drzwi od zakrystii, te wychodzące na cmentarz; zostawiłam je otwarte i wyszłam, żeby opróżnić wazon. Potem wróciłam z nim do środka.

–

Widziałaś kogoś albo może coś słyszałaś? - zapytał Lucyfer.

–

Nie. Ale... Byłam... zamyślona; może i ktoś stal w pobliżu, a ja po prostu nie zwróciłam na to uwagi. Przelotne spojrzenie jej oczu powiedziało Lucyferowi, jakież to myśli tak

zaabsorbowały Phyllidę -była na niego wściekła, czyli udało mu się osiągnąć to, co zaplanował: chciał ją rozwścieczyć, chciał ją rozdrażnić, sprowokować, by pokazała, co ukrywa pod maską uprzejmości, a co nieraz zdarzało mu się dostrzec; chciał, by powiedziała mu prawdę, ale zamiast tego spowodował jej rozkojarzenie i uczynił jeszcze łatwiejszym celem dla mordercy. Żadnych więcej gierek. Spojrzał na Filinga, Phyllida także na niego patrzyła. –

A potem? - wikary nalegał na dalsze wyjaśnienia. Phyllida wzięła głęboki oddech.

–

Poszłam po drugi wazon i wyniosłam go na zewnątrz. Jest ciężki i nieporęczny, musiałam go objąć obiema rękoma, żeby móc go unieść. Dotarłam do drzwi i

przeszłam przez próg... - zamilkła na chwilę, ale zaraz potem mówiła dalej: -- I właśnie wtedy ktoś zarzucił mi na głowę kawałek czarnego materiału, a potem sznur... –

Spokojnie, spokojnie - uspokajał ją Filing. Po chwili Phyllida dodała jeszcze:

–

On stał za mną. Walczyłam, potem zaczęłam krzyczeć. I wtedy usłyszałam, że otwierają się drzwi kościoła.

–

A więc tak to było... - Filing spojrzał na Lucyfera. - Pan Cynster i ja rozmawialiśmy i zastanawialiśmy się właśnie, którzy z mężczyzn nie zjawili się w kościele w ubiegłą niedzielę, gdy usłyszeliśmy twój krzyk.

–

Co zdarzyło się potem? - dopytywał się Lucyfer.

–

Odepchnął mnie i uciekł - odpowiedziała Phyllida i spojrzała na Lucyfera. - Ani przez chwilę go nie widziałam.

–

Zastanów się - poprosił Lucyfer. - Stał za tobą; jakiego był wzrostu? Zastanowiła się.

–

Był wyższy ode mnie, ale nie tak wysoki jak ty. -Rozejrzała się po pokoju. - Mniej więcej wzrostu Thompsona.

–

Jesteś w stanie powiedzieć, jakiej był budowy?

–

Nie taki potężny jak Thompson - spojrzała na Filinga - ale też nie tak szczupły jak pan Filing. Lucyfer zwrócił się do Jema:

–

Czy ten opis pasuje mniej więcej do osoby, którą widziałeś? Mężczyzna wzrostu Thompsona, ale raczej średniej budowy?

Jem kiwnął głową. –

Tak. I miał brązowe włosy, ale nie takie ciemne jak pana.

–

Dobrze. A w co był ubrany? Udało ci się coś zauważyć?

–

Schludnie - odparł Jem, drapiąc się po brodzie. - Nie mogę powiedzieć, czy to dżentelmen, czy nie, ale ubrany był schludnie. Nie w żadne szmaty, ani nic takiego. Lucyfer przeniósł wzrok na Phyllidę. Siedziała cicho, milcząca i zamknięta w

sobie. Nie ruszała się, zdawała się nie oddychać. –

Phyllido? Podniosła głowę, w jej oczach czaił się powracający strach.

–

Marynarka... - powiedziała. Po chwili drgnęła, spojrzała gdzieś w przestrzeń i dodała: - Kiedy z nim walczyłam... Wydaje mi się, że miał na sobie marynarkę. Lucyfer zostawił Phyllidę z Filingiem i poszedł do Manor, by przyprowadzić

kariolkę. Wróci! na plebanię, zaniósł Phyllidę do powozu, ignorując jej protesty, i delikatnie ułożył na siedzeniu. Wpatrywała się w niego, gdy owijał jej kolana kocem. –

Jest lato - powiedziała, gdy powóz ruszył spod plebanii.

–

Jesteś w szoku – odparł. Lucyfer chciał jak najszybciej dotrzeć do Grange, chciał, by Phyllida jak

najszybciej znalazła się w bezpiecznym wnętrzu własnego domu. W ciągu kilku minut dojechali do Grange, a minutę później zatrzymali się tuż przed wejściem. Phyllida ściągnęła z siebie koc i nim Lucyfer przywiązał konie, wygramoliła się z powozu. Nadbiegł Jem, który zdążył wrócić już do domu; Lucyfer rzucił mu lejce i pobiegł za Phyllida; dogonił ją na ganku.

Zatrzymała go spojrzeniem –

Nie zemdleję. Była w domu. Tutaj powinna być bezpieczna - pomyślał i odparł:

–

Dobrze. Spojrzał na Mortimera, który otworzył im drzwi.

–

Napadnięto na pannę Tallent. Proszę zawołać Gladys i pannę Sweet. Jeśli sir Jasper jest w domu, natychmiast muszę z nim pomówić.

Godzinę później Lucyfer stał przy oknie w gabinecie sir Jaspera i przyglądał się trawnikom wokół Grange. Sir Jasper siedział na wysokim krześle za biurkiem. Uniósł szklaneczkę, upił trochę, potem głęboko westchnął. Panna Sweetie i Gladys, wezwane przez przerażonego Mortimera, zabrały Phyllidę na górę. Lady Huddlesford majestatycznie podążyła za nimi, deklarując chęć sprawdzenia, czy jej bratanica nie igra czasem z nerwami. Z czyimi nerwami, tego Lucyfer nie był tak do końca pewien. Jakieś pół godziny później Sweetie wsunęła głowę do gabinetu sir Jaspera i poinformowała panów, że Phyllida odpoczywa w ciszy swojej sypialni, i zgodziła się, że będzie nader roztropnie, jeśli pozostanie tam cały dzień. Choć tyle udało się Lucyferowi osiągnąć: zajęto się Phyllida; była bezpieczna, przynajmniej na razie. Lucyfer odwrócił się od okna. W ciągu ostatniej godziny sir Jasper postarzał się o całe lata, pogłębiły się zmarszczki na jego twarzy, a w oczach zagościł strach.

–

Dokąd ten świat zmierza, chciałbym to wiedzieć. - Sir Jasper z trzaskiem odstawił szklaneczkę. -Straszna sprawa, jeśli kobieta nie może iść do kościoła, by zająć się kwiatami, bo zostaje napadnięta... Lucyfer otworzył usta, by coś powiedzieć, ale rozmyślił się. Znów był

zmuszony ugryźć się w język. Powiedzenie sir Jasperowi, że ta napaść niekoniecznie była dziełem przypadku, mogłoby pogłębić jego zgryzotę jako lokalnego sędziego oraz nasilić ojcowski lęk. Sir Jasper spojrzał na Lucyfera spod zmarszczonych brwi. –

Z tego, co pan powiedział, wydaje się nieprawdopodobne, żeby to był jakiś sezonowy robotnik, który akurat przejeżdżał przez Colyton, ani też cygan czy inny włóczęga.

–

Nie. Phyllidzie wydawało się, że ten człowiek miał na sobie porządną marynarkę, co zgadza się z opisem Jema, który także twierdził, że ten łajdak był dobrze ubrany. Powiedział: „Nie w żadne szmaty ani nic takiego". Sir Jasper się zasępił; po dłuższej chwili, kiedy to stał ze wzrokiem utkwionym

gdzieś w przestrzeni, spojrzał na Lucyfera. –

Czy ten atak może mieć jakiś związek z zamordowaniem Horatia?

–

Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Dosłownie rzecz ujmując, była to prawda. Odwrócił się do okna; jego ponura mina nie oddawała nawet w części tego, jak fatalnie się czuł.

–

Za pańskim pozwoleniem, chciałbym jutro rano porozmawiać z Phyllidą. Spojrzał na sir Jaspera. -Jest wiele spraw, które chciałbym z nią omówić, i myślę, że jeśli będę mógł z nią porozmawiać na osobności, wiele będziemy mogli sobie

wyjaśnić. Sir Jasper przez chwilę patrzył na Lucyfera, potem odwrócił się w stronę biurka. –

Na osobności, co? Cóż, może i ma pan rację, niełatwo ją namówić, by powiedziała, co ją trapi. - Zamilkł, a po chwili dodał: - Mam jej powiedzieć, że pan wpadnie? Lucyfer wyjrzał przez okno.

–

Może niech moja wizyta będzie niespodzianką.

Rozdział 12

Nadeszła północ. Phyllidą leżała w łóżku i wsłuchiwała się w bicie kurantowych zegarów; echo ostatniego uderzenia pozostawiło ją w ciszy i srebrzystej poświacie księżyca. Przespała całe popołudnie, a potem nękano ją, dręczono i prześladowano pytaniami tak długo, aż wreszcie zdezerterowała do sypialni i własnego łóżka, by zaznać trochę spokoju i pokrzepiającego snu, a teraz z kolei nie mogła zasnąć. Nic jej nie bolało. Zadrapanie na łydce i siniak na ręce nie były niczym poważnym; bardziej męczyły ją myśli. To, że została postrzelona na polu, było czymś, co mogła wyprzeć ze świadomości - mimo dowodu znalezionego przez Lucyfera, w postaci konia ukrytego

w lesie, to wciąż jednak mógł być wypadek na polowaniu. Poza tym postrzał to jednak coś, co dzieje się na odległość - nie widziała tego, kto ją postrzelił. W kościele także nie widziała tego, który ją zaatakował, ale czuła go i dotykała. Czuła jego siłę i wiedziała, że zagrożenie jest realne. Strach. Cały czas czaił się gdzieś za plecami. Nigdy wcześniej nie doznała prawdziwego strachu, nie tutaj w jej spokojnym, może niezbyt szczęśliwym, ale w każdym razie zadowalającym życiu, życiu, które teraz było zagrożone. Lęk przed jego utratą był jak dotyk zimnego żelaza na skórze; nigdy wcześniej nie zastanawiała się nad tym, że żyje, po prostu brała to za pewnik, dokładnie tak samo jak wszystko wokół siebie. Nie chciała umierać, a szczególnie bez powodu i z rąk jakiegoś tchórza. Lucyfer miał rację - morderca na pewno przypuszcza, że ona coś wie. Odetchnęła głęboko, zmusiła się, by nie drżeć, zaczekała, aż miną dreszcze. Nie mogła tak funkcjonować - nienawidziła sytuacji, których nie kontrolowała i w których nie czuła się bezpieczna. Nienawidziła strachu. Ale co robić? Co robić? Powinno to być łatwe pytanie, ale przez obietnicę, którą złożyła Mary Annę, odpowiedź wcale nie była prosta. Phyllidą przekręciła się na plecy i obserwowała cienie tańczące na suficie. Założyłaby się o swój najładniejszy czepek, że Lucyfer wróci do Grange następnego ranka i tym razem tak tej sprawy nie zostawi. Będzie nalegał, żeby wszystko mu powiedziała, a jeśli odmówi, powie ojcu, że była wtedy w salonie Horatia... Umiała przewidzieć reakcje Lucyfera, szczególnie w sytuacjach, gdy w grę

wchodził honor i poczucie obowiązku. Wiele można o nim powiedzieć: że jest rozpustnikiem, hulaką, bawidamkiem, którego stałość w uczuciach łatwo zakwestionować, ale tak naprawdę jest dżentelmenem i to większego kalibru. Sytuacja, w której pozwoliłby jej ściągnąć na siebie jakieś niebezpieczeństwo, była zupełnie nie w jego stylu i na pewno tak właśnie to widział, a zapewnienie jej bezpieczeństwa stanowiło sedno sprawy, niezależnie od tego, co ona o tym wszystkim myślała. Po tym, jak niemal została uduszona, raczej nie mogła się z Lucyferem spierać i musiała mu o wszystkim opowiedzieć. Powie mu o kapeluszu, a wtedy będzie musiała powiedzieć także o całej reszcie. Ale co z obietnicą złożoną Mary Annę? Przysięgała przecież, że nikomu nie zdradzi tajemnicy listów. Jaka jest cena przysięgi złożonej przyjacielowi? Nigdy nie przypuszczała, że kiedykolwiek przyjdzie jej podejmować taką decyzję. Znalezienie listów wydawało się dziecinnie proste; nawet teraz, gdyby tylko mogła pójść do Manor i przeszukać pokoje na piętrze; myślała nawet o tym, by wybrać się tam którejś nocy, gdy służba śpi. Wiedziała, który pokój ma omijać, ale pozostałe pokoje... Podróżny sekreta-rzyk babki Mary Annę musiał być w jednym z nich; chyba nie umieszczono go na strychu. Nie, na pewno przechowywano go w jednym z kufrów; jest przecież tak delikatny, tak filigranowy, i tylko czeka, aż Phyllida przybędzie do Manor i wyjmie listy z jego sekretnej szufladki... Uniósłszy nieco głowę, Phyllida rozejrzała się po pokoju. Księżyc świecił jasno, mogła wyraźnie dostrzec toaletkę, a nawet rozpoznać ornament na ramie

lustra. Uniosła się nieco i podparła na łokciach. Nim nadejdzie ranek i przyniesie ze sobą wizytę Lucyfera, Phyllidę czekały jeszcze przynajmniej cztery godziny głębokiej nocy. To wystarczająco dużo czasu, by udać się do Manor, przeszukać pokoje na pierwszym piętrze, znaleźć listy i wrócić do domu. A poza tym okno wiodące do jadalni nadal miało poluzowaną zasuwkę. Phyllida odrzuciła pościel. Jeśli nie znajdzie sekre-tarzyka dziś w nocy, jutro opowie o wszystkim Lucyferowi i poprosi, by pomógł jej zwrócić listy. Pomimo paranoi ogarniającej Roberta i Mary Annę, Phyllida była przekonana, że jeśli nawet Lucyfer znajdzie listy i przeczyta je wszystkie, to zapewne nie wywołają w nim reakcji silniejszej niż uniesienie brwi; nie potrafiła sobie również wyobrazić, że mógłby oddać je panu Crabbsowi. To dla Mary Annę i złożonej jej honorowej obietnicy postanowiła jeszcze jeden, ostatni raz spróbować je odnaleźć. Szamocąc się z ubraniami, spoglądała na poruszającą się za oknem ścianę lasu. Będzie bezpieczna. Nikt, nawet morderca nie może przypuszczać, że opuści dziś dom.

Gdy dotarła na skraj lasu i spoglądała na Manor, ciągle jeszcze, tak samo jak przez całą drogę przez las, powtarzała sobie w głowie to właśnie zdanie. Obeszła dom naokoło: dokładnie po przeciwległej stronie rozległych trawników znajdowała się jadalnia, ale żeby dotrzeć do narożnego okna, musiałaby przejść przez żwirowy

podjazd. Zebrawszy się w sobie, ruszyła naprzód, ostrożnie stawiając stopy. Na szczęście jej wczorajszy wymuszony sen i żwawy marsz przez las sprawiły, że była ożywiona i uważna, i udało się jej dotrzeć do kwiatowych klombów niemal bezgłośnie. Zasuwka faktycznie była poluzowana; przekręciła ją i okno otworzyło się szeroko. Z wysiłkiem wgramolila się na parapet, usiadła na nim i przerzuciła nogi na drugą stronę. Zsunąwszy się na podłogę, zamknęła okno i zaczęła nasłuchiwać. Dom spał, mogła niemal namacalnie poczuć niczym niezakłóconą ciszę rozpościerającą się nad domostwem jak peleryna. Cienie osiadły na meblach, a księżycowy blask przenikał przez niezasłonięte kotarami okna. Jak wszystkie pokoje na parterze, także jadalnia pełna była regałów z książkami. Gdy tylko oczy Phyllidy przyzwyczaiły się do mroku na tyle, że była w stanie rozróżniać książki, ruszyła przed siebie. Drzwi prowadzące do głównego holu były szeroko otwarte, a za nimi morze cieni. Zatrzymała się w progu, zbierając się w sobie, by mieć odwagę iść dalej. Ruch. Tuż przy schodach. Zamarła. Tuż nad podłogą bezcielesna smuga zatańczyła wśród cieni, a potem kot uniósł głowę. Zaświeciły zielone oczy. Odetchnęła z ulgą. Kot przyjrzał się jej i uniósłszy wysoko ogon, nie niepokojony przeszedł przez hol. Znów zatańczyły cienie. Phyllida wstrzymała oddech, uspokajając się trochę. To musiał być dobry znak - kot wyczułby każdego, kto wszedłby do domu w złych zamiarach. Najwyraźniej była jedyną osobą, która w ogóle dzisiejszej nocy pojawiła się w Manor. Nie spodziewała się spotkać tutaj mordercy, ale mimo wszystko...

Odsunąwszy od siebie dręczący niepokój, cicho przemknęła przez hol i weszła na schody. Przemykała blisko poręczy, by zminimalizować ryzyko, że zaskrzypi jakaś deska. Wspięła się na podest, zatrzymała i rozejrzała. W korytarzu na górze było zupełnie ciemno; potrzebowała chwili, by się zorientować, gdzie co się znajduje; ostatni raz była w Manor na piętrze, zanim jeszcze Horatio kupił posiadłość. Wiedziała, że poprzerabiał wnętrza i je odnowił, ale układ pokoi pozostał w zasadzie niezmieniony. Idąc tutaj przez las, planowała poszukiwania. Horatio chorował jakiś tydzień przed śmiercią, w tym też czasie napisał list do Lucyfera, a poza tym zawsze prowadził ożywioną korespondencję, mógł więc sam korzystać z podróżnego sekretarzyka babki Mary Annę, którego teraz szukała. Ta myśl dodała jej skrzydeł: nie ma sensu szukać gdzie indziej, jeśli najpierw nie sprawdzi w pokoju Horatia. Postanowiła więc od niego zacząć, mimo że dzieliła go od pokoju Lucyfera jedynie wąska garderoba. Weszła na schody, a potem na korytarz. Spięta, trzymając się ściany, przesuwała się wolno, modląc się, by nie skrzypnęła podłoga. Z ciemności wyłoniły się drzwi prowadzące do narożnego pokoju od frontu. Były zamknięte. Przywołała obraz Lucyfera leżącego na brzuchu w łóżku w Grange. Już raz przetrwała ten widok. Dziś tym bardziej nie zamierzała otwierać drzwi jego sypialni. Przeniosła spojrzenie na drzwi naprzeciwko, prowadzące do pokoju Horatia. Były otwarte - kolejny szczęśliwy zbieg okoliczności. Pani Hemmings powiedziała Phyllidzie, że niczego w pokoju Horatia nie zmieniono i że poza sprzątaniem niczego się tam nie rusza.

Phyllida zatrzymała się, nasłuchując, wytężała wszystkie zmysły, starając się usłyszeć choćby najcichszy dźwięk lub dostrzec ruch, cokolwiek, co mogłoby ją ostrzec, że ktoś tu jest. Ale wszędzie panowała całkowita, absolutna cisza. Rozejrzała się po ogromnym pokoju. Mimo zaciągniętych zasłon widziała na tyle dobrze, by nie wpadać na meble, ale nie na tyle, by je rozróżniać. Wymacała klamkę i powoli przymknęła drzwi, ale nie zamknęła ich do końca - nie chciała ryzykować, że obudzi cały dom. Drzwi zostały jednak zamknięte na tyle, na ile było jej to potrzebne, i unieruchomione tak, by się same nie otworzyły. Wciąż jednak musiała niezwykle cicho przemieszczać się po pokoju, chociaż nie musiała się już skradać. Ogromne, solidne łóżko stało pomiędzy oknami wychodzącymi na jezioro. W nogach łóżka ustawiono dużą skrzynię, a kolejną przy jednej ze ścian. Poza tym w pokoju znajdowały się dwie duże komody, obie z głębokimi dolnymi szufladami, oraz trzy ogromne, bogato zdobione szafy. Podróżny sekreta-rzyk babki Mary Annę mógł więc być wszędzie. W jednym z rogów pokoju dostrzegła biurko, a przed kominkiem wygodny fotel. Parapet wzdłuż długiego okna wykuszowego wychodzącego na ogród od strony kuchni był wyłożony miękkim materacem. Phyllida ominęła łóżko i rozsunęła zasłony na jednym z bocznych okien. Księżyc był wysoko, a pokój natychmiast zalała srebrzysta poświata. Zasłony zawieszono na dużych drewnianych pierścieniach; zarówno na nich, jak i samym karniszu widać było ślady częstego używania. Wstrzymując oddech, odsłoniła okna; pierścienie nie wydały żadnego odgłosu. Odetchnęła, obeszła łóżko i odsunęła zasłony na oknie znajdującym się po drugiej

stronie łóżka oraz dodatkowo na oknie wykuszowym. Rezultat tych poczynań był zadowalający - drobiło się Wystarczająco jasno, by mogła bez obaw i uważnie przeszukać pokój. Los jej dziś sprzyjał. Z narastającą pewnością siebie zabrała się do pracy. Sekretarzyka nigdzie nie było, ale zarówno pani Herrimings, jak i Covey sprzątali pokój, mogli więc schować i ten niewielki przedmiot. Phyllida zaczęła od szaf. Głęboka górna szuflada wyglądała obiecująco; wspięła się na krzesło i zajrzała do szuflady; były w niej tylko jakieś pudła. W skrzyni pod ścianą znajdowały się z kolei jedynie ubrania. Przez kilka minut mocowała się bezszelestnie z dolnymi szufladami komody; okazały się wypełnione książkami. Pozostałe dwie szafy również rozczarowały Phyllidę.

Gdy wreszcie dotarła do skrzyni przy łóżku,

zupełnie upadła na duchu: pościel. Tylko pościel. Phyllida zamknęła skrzynię i usiadła na wieku. Pewność, która ją napędzała aż do tej chwili, przekonanie, że dzisiejszej nocy musi znaleźć listy i że je znajdzie, było coraz słabsze. Jednak nie mogła uwierzyć że sekretarzyka tutaj nie ma. Była pewna, że jest. zajrzała pod łóżko. Nic. Westchnęła przygnębiona. Wspięła się na palce, a but zaskrzypiał na wypolerowanej podłodze. Dźwięk nie był głośny, ale ostrzegł ją, że trzeba zachować ostrożność - wciąż jeszcze pozostawały do przeszukania inne pokoje na piętrze. Co z zasłonami? Czy ktokolwiek zauważy jeśli zostawi je rozsunięte? Zdecydowała, że powinna je zaciągnąć przynajmniej na oknie wykuszowym. Wyciągnęła rękę w kierunku zasłon. Spojrzała na okno i zamarła.

Siedzisko pod oknem okazało się ukrytą skrzynią! Jej górna część była umocowana na zawiasach i obita chintzem*. W Phyllidzie znów ożyła nadzieja; przesunęła palcami pod brzegiem skrzyni, chwyciła mocno i uniosła wieko. Było ciężkie; Phyllidzie udało się je podnieść, ale uderzyło o parapet. Na szczęście obicia na tyle stłumiły huk, że można go było zignorować. Phyllida spojrzała w głąb skrzyni i pomodliła się: Proszę, niech ten sekretarzyk tutaj będzie. Zbyt ciemno. Musiała szukać po omacku. Skrzynia podzielona była na trzy części; gdy skończyła przeszukiwać pierwszą, pochyliła się, by przeszukać tę, która znajdowała się przy drugim końcu okna. Także bez rezultatu. Westchnęła i zanurzyła ręce w środkowej części skrzyni. Gdy czubki palców dotknęły lakierowanego drewna, aż podskoczyło jej serce. Jeśli zacznie przesuwać drewniane przedmioty, narobi tylko hałasu, więc jak ślepiec badała przedmiot dłońmi, starając się wyobrazić jego kształt: laska, stołek myśliwski, drewniane skrzyneczki - czy to mogło być właśnie to, czego szukała? Nie, za małe. Sięgnęła dalej, wsuwając palce pomiędzy skrzyneczki i próbując ustalić, czy pod nimi nie znajduje się większy przedmiot także kształtem przypominający skrzynkę. W tej samej chwili poczuła na policzku i we włosach jakby lekki wiaterek. Zamarła. Żadne z okien nie było otwarte, a jedyne drzwi w tym pokoju to te na korytarz, które sama przymknęła. Te właśnie drzwi za jej plecami były otwarte. *Chintz - drukowana tkanina bawełniana z lśniącym wykończeniem, używana na zasłony, obicia i abażury (przyp. tłum.).

Wyprostowała się powoli; jej rozedrgany umysł aż krzyczał, że nie jest w pokoju sama, że ktoś stoi w progu, ale nie chciała przyjąć tego do wiadomości. Morderca? Poczuła, że ten ktoś robi krok w jej stronę i odwróciła się gwałtownie. –

Cóż, ciekawe, dlaczego nie jestem zaskoczony? Dzięki Ci, Boże, dzięki Ci, Boże - powtarzała w myślach jak refren. Lucyfer stał naprzeciw niej, w progu pokoju; szerokimi ramionami przesłaniał

całe drzwi. Padające na niego światło cudownie oświetlało zarys idealnej sylwetki. Był nagi. Jedna część jej umysłu chciała zapytać, gdzie podział nocną koszulę, reszta uznała to za zupełnie nieistotny szczegół. Gdziekolwiek bowiem znajdowała się teraz jego koszula, na pewno nie znajdowała się na nim, a w tej chwili tylko to się liczyło. Jej wzrok bezradnie ślizga! się po jego ciele, po twarzy, teraz tonącej w srebrzystej poświacie, po ramionach i klatce piersiowej, która tak jak i przedramiona pokryta była ciemnymi włosami; ramiona i barki miał gładkie i pięknie wyrzeźbione. Owłosienie na jego piersi łączyło się z ciemną linią włosów biegnących w dół brzucha; talię i biodra miał szczupłe. Jej wzrok przesunął się niżej. Zaschło jej w ustach. Po chwili poczuła, że jej usta się rozchylają; w głowie miała mętlik, nie potrafiła zebrać w całość jednej sensownej myśli. Nim jej wzrok dotarł do jego bosych stóp, twarz jej płonęła. W lewej ręce Lucyfer trzymał szablę, której ostrze migotało w świetle księżyca. Teraz jej ostrze skierowane było ku podłodze.

Nie można było powiedzieć tego samego o pewnej części jego ciała, równie nagiej. Ta część skierowana była ku... Phyllida nie mogła oddychać. Jego spojrzenie odczuwała jak coś żywego, co dotykało jej skóry. Ciepły ciężar. Obserwował ją spod lekko przymkniętych powiek i zastanawiał się. A potem się uśmiechnął; ale nie był to uspokajający uśmiech. Z szablą w ręku wyglądał jak pirat. Jak nagi pirat. Z głową pełną niegodziwych myśli. Zrobił krok w przód; Phyllida cofnęła się i cholewkami wysokich butów uderzyła w skrzynię. Nie spuszczając z niej oczu, Lucyfer wyciągnął rękę do tyłu i jednym ruchem zatrzasnął za sobą drzwi. Głuchy odgłos rozszedł się głośnym echem w nagle ciepłych ciemnościach pokoju. –

Przypuszczam - wymruczał głębokim i powolnym głosem - że znów będziesz uparta i nie powiesz, czego tu szukasz. Czego tu szuka? Listów? Przyszła jej do głowy alternatywna prawda, ale

szybko przepędziła tę myśl. Lucyfer wolno się do niej zbliżał. Ze wszystkich sił starała się skupić $vzrok na ostrzu szabli, na tej części, od której odbijało się światło księżyca. Widziała już niekompletnie ubranego Jonasa, ale na coś takiego nie była przygotowana. Listy. Zamierzała powiedzieć mu o nich rano. Dlaczego więc nie teraz? –

Ja... - Głos jej drżał; nagle uniosła brodę wysoko do góry i spojrzała mu prosto w oczy. - Jeszcze nie chcę ci powiedzieć. Zatrzymał się jakiś metr przed nią. Patrzył na nią, potem jego usta wygięły się

w uśmiechu. W wyrazie jego twarzy nie było rozczarowania, raczej pełne za-

ciekawienia oczekiwanie. –

Będę więc musiał cię torturować i w ten sposób wydobyć z ciebie prawdę. W barwie jego głosu pobrzmiewało przekonanie, że takie są właśnie jego

zamiary, ale nie obiecywał jej bólu, lecz przyjemność - przyjemność zbyt kuszącą, by się jej oprzeć, zbyt potężną, by się jej przeciwstawić. Groźba wypełniła jej umysł obrazami gorącego ciała, twardych mięśni, jedwabnej pościeli i palącego dotyku. Oblizała usta. –

Torturować? Lucyfer nie przestawał patrzeć jej w oczy.

–

Ręce do góry. Błysnęło między nimi ostrze szabli.

–

Do góry – powtórzył. Phyllida podniosła ręce mniej więcej na wysokość ramion.

–

Wyżej. Znów błysnęło ostrze. Phyllida podniosła ręce na wysokość głowy. Czubek szabli zatrzymał się na guziku jej koszuli, tuż nad piersiami. A już po

chwili z szeroko otwartymi oczami obserwowała ten sam guzik toczący się po podłodze. –

Co...? - Słowo padające z jej ust zabrzmiało jak zduszony pisk. Znów przeniosła wzrok na twarz Lucyfera. Uśmiechał się.

–

Zawsze chciałem to zrobić. Znów mignęło ostrze, raz, drugi. Stuk, stuk. Koszula Phyllidy była całkowicie

odpięta. Dziewczyna odruchowo chciała się zasłonić jej połami.

–

O, nie. - Szabla ostrzegawczo zamigotała tuż przed jej nosem. - Trzymaj ręce w górze. - Zamilkł na chwilę, obserwując jej twarz. - Jeszcze nie jesteś gotowa, żeby się przyznać, prawda? Jeśli powie mu wszystko, on się wycofa. Jeśli mu powie, nie będzie już miał

powodu, aby kontynuować tę... grę... A ona nigdy się nie dowie... –

Nie. Pochylił lekko głowę, a jego wzrok wyraźnie wskazywał na jego zamiary.

Zapytał po chwili wahania: –

Jesteś pewna? Jego słowa były ciche i bezpośrednie; zrozumiała, o co pyta. Wokół nich

migotała noc tak przepełniona pożądaniem, że Phyllida mogła je czuć i smakować. Nie całe pochodziło od niego. Stali metr od siebie skąpani w księżycowej poświacie, on zupełnie nagi, ona w bryczesach i rozpiętej koszuli. Oboje myśleli o następnym kroku, co będzie dalej - o tym, jak zmniejszyć dzielącą ich odległość i jak poczuć nagą skórę na nagiej skórze. Świerzbiły ją palce, paliły dłonie, skóra płonęła. –

Jestem pewna. - Usłyszała swoje własne słowa, poczuła, jak spływają z jej ust i poczuła je też głęboko w sobie. Była pewna - chciała wiedzieć, a przy nim mogła się uczyć i wciąż być bezpieczna. Gdyby morderca był lepszym strzelcem lub gdyby nie walczyła tak dzielnie tego ranka, mogłaby umrzeć, nigdy się nie dowiedziawszy. To byłoby zbyt smutne, zbyt żałosne zrządzenie losu; nie chciała nawet o tym myśleć. Uniósłszy brodę, obdarzyła go bezpośrednim i, miała przynajmniej taką nadzieję, wyzywającym spojrzeniem. Gdy się powiedziało A,

trzeba powiedzieć B. –

Jeśli nie masz zamiaru się przyznać, to będę zmuszony zrobić dokładnie to, o czym mówiłem. -Słowo „dokładnie" zostało wypowiedziane ze szczególnym naciskiem. - Na początek musisz stać... zupełnie... nieruchomo. - Gdy wypowiadał te słowa, jego wzrok przesunął się niżej. Znów błysnęła szabla - szybki zygzak i dwa guziki przytrzymujące jej bryczesy na miejscu zniknęły w mroku nocy. Spodnie rozchyliły się. Phyllida wstrzymała oddech i walczyła ze sobą, by nie opuścić rąk.

–

Trzymaj je podniesione - powiedział, jakby czytając w jej myślach. - A teraz... Co my tu mamy? Wzrok Lucyfera spoczywał poniżej jej talii. Czubkiem ostrza odsunął jedną

stronę marynarki. Spojrzał jej w oczy i powiedział: –

Ściągnij ją. Po jednej ręce, drugą cały czas trzymaj w górze. Zachowała niewzruszony wyraz twarzy, mimo że nerwy miała jak postronki i

ściśnięty żołądek. Z kolei wyraz twarzy Lucyfera sprawiał, że wyglądał jak drapieżca, w którego oczach czaiło się pożądanie. Zrobiła, co kazał - zdjęła marynarkę, która opadła na siedzenie pod oknem. W tej samej chwili Lucyfer znów zajął się szablą; zaplątał klingę w luźną koszulę, którą dziewczyna miała na sobie, przeciągnął tkaninę nad jej ramieniem i odciągnął na boki, potem zrobił dokładnie to samo po drugiej stronie i uwięził jej ramiona. Gdy skończył, zatrzymał wzrok na bryczesach, które pozbawione guzików trzymały się na lnianych paskach. Przełknęła ślinę.

–

Wykazałaś się sporą odwagą, przychodząc tutaj w środku nocy. - Zmrużył oczy. Jesteś odważna, ale bardzo lekkomyślna. Przeciął pierwszą warstwę bandaża krępującego jej piersi.

–

Weź głęboki oddech. Teraz! Rozkazujący ton jego głosu sprawił, że wykonała polecenie, zanim zdążyła

pomyśleć. Bandaż pękł, opadając na biodra i odsłaniając nagi biust. Zaczęła dygotać; nie potrafiła spojrzeć mu w oczy, ale wiedziała, że on patrzy. Wtedy Lucyfer przełożył szablę do lewej ręki. Podszedł bliżej; oczom Phyllidy ukazały się dolne partie jego ciała - szybko podniosła wzrok na jego klatkę piersiową, na fascynującą grę światła i cienia na jego mięśniach. Pochylił głowę i musnął wargami jej skroń. Przysunął się bliżej, by całym ciałem mogła czuć jego ciepło. Oddychała szybko, jakby właśnie biegła w wyścigu. Lucyfer podniósł prawą rękę i przesunął delikatnie palcami wzdłuż obojczyka; potem odwrócił dłoń i przesunął ją niżej. Patrzyła, jak zamykał w dłoni jej pierś. Odezwał się szeptem, muskając wargami jej ucho: –

A teraz zobaczmy, ile z moich tortur jesteś w stanie znieść, nim zaczniesz błagać o litość. Zacisnął palce. Westchnęła. Zamknął jej usta pocałunkiem. Zawładnął jej ustami, jej wargami, jej oddechem. Celowo pozwolił, by

eksplodowała pomiędzy nimi namiętność, by tlący się żar wybuchnął ogniem. A potem się wycofał. Kierowały nim instynkty, bardzo pierwotne instynkty - prymitywna mieszanina potrzeb, pragnień i pożądania. Pragnął jej - pragnął ją posiąść i napiętnować jako już

swoją. Po szokujących wydarzeniach poranka i wynikającej z nich świadomości, że dziesięć minut dzieliło go od straty, że gdyby przyszedł dziesięć minut później, nigdy by jej nie miał, po tym wszystkim chciał ją uczynić swoją. Ale chciał także, by była z nim, chciał, by w pełni dzieliła z nim tę chwilę; chciał, by pragnęła go tak samo jak on pragnął jej, by pożądała go z taką samą mocą, z jaką on pożądał ją. A on pożądał jej tak, jakby była jedyną kobietą na ziemi. A uczucie, którego jeszcze niedawno miał nadzieję nigdy nie doświadczyć, teraz stało się dla niego czymś zupełnie nowym i zdawało się wciągać go coraz głębiej, tak głęboko, że nawet nie próbował się mu wyrwać. Lucyfer - dobrowolny więzień - chciał, by i ona dała się porwać temu uczuciu. Wycofał się więc z pocałunku, gdy ich usta rozdzieliły się nieco, ale nie na więcej niż milimetry, na tyle tylko, by wystarczyło na oddech. Dłoń,, która znajdowała się z tyłu, na wysokości talii, nadal dzierżyła szablę, a rękojeść dotykała pleców. Lucyfer puścił jej piersi i powoli wsunął palce pomiędzy fałdy bandaża zaplątane wokół talii; odsunął je i pozwoli! spaść na podłogę. Położył rękę na nagim brzuchu Phyllidy i zaczął przesuwać ją w górę; pieszcząc piersi, dotarł do ramienia. Poczuł nagą krągłość; jej jasna skóra błyszczała w księżycowym świetle. Instynkty popędzały go; pochylił głowę. Ustami przemierzył tę samą drogę, którą przed chwilą przemierzyły jego palce, potem przesuwał się w dół, umiejętnie gładząc ją palcami i pieszcząc ustami, aż znów dolar! do piersi, ujął je w dłonie i uniósł napięty wzgórek do ust. Phyllida czuła, że drżą jej kolana; Lucyfer mocniej objął ją ramieniem, przysuwając jednocześnie jej biodro do swojego uda. Ostrzegał, że będzie ją tortu-

rował, i teraz to właśnie robił - drażnił językiem jej wrażliwe ciało, a potem ssał tak długo, aż krzyknęła. Wziął wszystko, co miała do zaoferowania, wszystko, co mu dawała. Uniósł szablę i oparł ją o otwartą skrzynię za plecami Phyllidy, a potem położył dłonie na jej biodrach i z całą mocą przyciągnął ją do siebie. Ubranie drażniło i przeszkadzało. Oswobodziła się z rękawów koszuli, którą Lucyfer rzucił na siedzisko za plecami dziewczyny. Zamknął Phyllidę w ramionach i przesuwał dłonie po plecach, zachęcając ją i przekonując do siebie, rozkoszując się cudownością jej jedwabistej skóry, skóry gorącej, zarumienionej, zatopionej w jego ramionach. Badała go dotykiem palców, rozpościerała na mięśniach i znów wracała na ramiona. Wspiąwszy się na palce, dotknęła wargami jego ust. Czekał na to. Kontrolował siebie, a jej pozwolił się bawić, pozwolił jej badać, pozwolił jej się uczyć. Wreszcie jednym ruchem ściągnął jej bryczesy. Nie opadły na dół - na to nie pozwoliły jej krągłości. Śmiało wsunął obie ręce głęboko w bryczesy i wydobył z nich półkule pośladków. Zacisnęła ręce na jego karku, a potem wsunęła mu je we włosy. Dał jej to, czego chciała. Już kiedyś pieścił jej miękkie miejsce między udami; teraz Phyllida znów pragnęła poczuć magię tego dotyku. Odszukał to miejsce i bawił się nim, potem w nią wszedł, wsuwając głęboko palec i gładząc ją w środku, ale to nie wystarczyło. Wciąż chciała więcej i więcej - dokładnie wiedziała, czego oczekuje. Oderwała usta od jego warg, uniosła ciężkie powieki i spojrzała w dół, potem wyciągnęła rękę i jej dłoń zacisnęła się delikatnie wokół jego męskości. Zamarł.

Powoli go pieściła. Usłyszała jęk. Spojrzała na niego dokładnie w chwili, gdy podnosił głowę. Światło księżyca jeszcze bardziej uwypukliło jego ostre, nieruchome rysy twarzy, teraz naznaczone pożądaniem. Mocniej zacisnęła dłoń; obserwowała, czuła jego ciało reagujące na dotyk. Nie mogła oprzeć się pokusie, by poeksperymentować, by zobaczyć jak bardzo jej dotyk może na niego wpłynąć, jak wielką rozkoszą może go obdarzyć jednym tylko dotknięciem. Zagarnął jej usta w pocałunku, który wlewał ogień w jej żyły. Potem pochylił się, objął ją za biodra i podniósł. Nie chciała przerywać pocałunku. Zaniósł ją do łóżka. Po omacku odnalazł rąbek pościeli i zrzucił narzutę. Jęknął i powstrzymał ich oboje. Wpatrywał się w jej twarz. Pochylił się znów tak, jakby chciał ją pocałować, ale zatrzymał się kilka milimetrów przed jej wargami. –

Powiedz, że pragniesz tego tak bardzo, jak ja. Rozkaz i prośba - w jego słowach usłyszała i poczuła jedno i drugie. Wsunęła mu dłonie we włosy i powiedziała:

–

Pragnę tego bardziej niż ty. Całowała go zachłannie, pozwalając sobie na wszystko, na co miała ochotę,

wlewając w niego dzikie pożądanie, nieposkromione uczucia, podniecenie, zmysłową radość i oczekiwanie. Przerwał pocałunek i rzucił ją na łóżko. –

To niemożliwe – odpowiedział.

Nie kłóciła się z nim, mimo że nie miał racji - on to już przecież robił, wiedział, co się stanie. A ona nigdy jeszcze tego nie doświadczyła. Chciała tego doświadczyć, z nim, tej nocy. Wiedziała, że będzie dobrze, tak dobrze. Uniosła biodra. Ściągnął z niej bryczesy. Leżała naga, tak samo naga jak on, i pozwalała mu patrzeć. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Uklęknął na łóżku, najpierw jedno kolano, potem drugie. Pochylił się, fala podniecenia przepłynęła jej wzdłuż kręgosłupa. Potem powoli położył się na niej. To był szok - bardzo zmysłowy szok - poczuć na sobie jego twardy ciężar, doświadczać jego siły i mocy ciała, którą powstrzymywał, czuć na skórze dotyk włosów na jego torsie. Lucyfer złapał ją za ręce i położył je sobie na ramionach. –

Zajmiemy się tym powoli, bardzo powoli. Czy szeptał to do niej, czy upominał sam siebie? Musnął ustami jej wargi,

potem przesuwał się po brodzie i wtulił w jej szyję. Zatrzymał dłonie na wysokości bioder, chwytając ją władczo. –

Będzie bolało. Wiesz o tym, prawda? Leżała pod nim, czując, jak otacza ją jego ciepło i jak w odpowiedzi trzepocze

jej serce. Zamknęła oczy i wyszeptała: –

Tak. Nic więcej nie powiedział, o nic nie pytał. Przesunął ręce niżej, dotykając tyłu

jej ud; potem je chwycił i rozsunął. Ułożył się między nimi. Pieścił ją bez końca, aż czuła, że zaraz zacznie krzyczeć. Leżąc pod nim

wyginała się w łuk, a on nie przestawał jej gładzić i badać jej ciała. Była śliska i mokra, roztapiała się pod jego dotykiem. Potem wysunął z niej palec. Chwycił ją za biodra i wszedł w nią. Zabolało. Powoli wypełniał ją sobą. Phyllida czuła, że jej ciało napina się, zaskakując ją samą. Lucyfer zatrzymał się. Uniósł głowę, odnalazł jej usta i głęboko pocałował. Odpowiedziała mu ochoczo, bez tchu, spragniona i stęskniona, choć sama nie wiedziała, czego tak bardzo pragnie. Lucyfer nie ostrzegł jej, nie powiedział, co zrobi; Phyllida dostała tylko jedno, krótkie ostrzeżenie. Jej krzyk utonął w ich pocałunku; niemal natychmiast ból ustąpił. Opadła na łóżko, napięcie mięśni stopniowo ustępowało. Leżał nieruchomo i całował ją. Oddawała mu pocałunki, pozwalając, by dorównał jej w pieszczotach, i chętnie poddając się jego wskazówkom. Poruszała się, leżąc pod nim. Odnalazła rytm i dopasowała się do niego unosząc się, by wyjść mu na spotkanie: swobodne, niewymagające wysiłku połączenie się z nim, powtarzający się ruch. Była jego. Zacisnęła palce na jego ramieniu i wtulała w niego tak, jakby świat rozpadł się na kawałki i zostali tyko oni dwoje, razem, skóra przy gorącej skórze. Pożądanie otulało ich jak fale ciepłego morza; zanurzali się w nim, a ono ich przepełniało. Powiedział, że zrobią to powoli - nie było pośpiechu, nie na początku. Ale coś jakiś wewnętrzny przymus, jakaś ślepa fizyczna potrzeba - wciąż narastała w jej

wnętrzu. Coś gorącego, napiętego, wijącego się w niej - dotykał tego za każdym razem, gdy w nią wchodził; jeszcze bardziej rozdmuchiwał płomienie. Próbowała uspokoić oddech. Chciała czuć go jeszcze bliżej, jeszcze głębiej. Potrzebowała go tam, głęboko; była tego pewna. Lucyfer wsparł się na rękach i uniósł do góry; następne pchnięcie wstrząsnęło nią. Znów jęknęła. Przylgnęła do niego, unosząc do góry biodra. Przyjął je z prawie dzikim pocałunkiem, znów poczuła ciężar jego ciała. Oparł się na jednej ręce, druga wsunął pod jej pośladek, przyciągnął jeszcze bardziej do siebie, trzyma! mocno i blisko, i wchodził w nią. Jeszcze i jeszcze. Eksplodowało w jej wnętrzu ciepło; zacisnęła się na nim, a potem spazm wyrwał się z jej gardła. Trysnęła rzeka i przelała przez nią. Zacisnęła się na nim i przyjęła tę ciepłą falę. –

Chciałem cię mieć więcej niż raz, ale... - Stracił wątek. Była taka gorąca, zaciśnięta na nim. Pocałował ją w skroń. - Za chwilę. - Jego głos był szorstki, niemal chrapliwy z pożądania. Chciał ją mieć więcej niż raz, ale Phyllida była niewinna, nigdy wcześniej

niczego takiego nie doświadczyła. Gdyby potraktował ją w swój zwyczajowy, niegodziwy sposób, miałby ją trzy razy, ale rano przeklinałaby go. Zamiast tego cały czas tkwił w niej głęboko, łagodził i poskramiał jej ruchy i siłę, z jaką w nią wchodził, mógł więc zminimalizować otarcia i nacisk na delikatne ciało. Mogła więc czerpać przyjemność z bycia w jego ramionach. Uniósł ją, wysunął się z niej i spod niej. Mruczała, starając się zatrzymać go

przy sobie. Uspokoił ją, całując po plecach. –

Musisz robić, to co ci każę, pamiętasz? Opadła na brzuch.

–

Więc co mam robić? Sięgnął po poduszkę.

–

Zupełnie nic. Teraz moja kolej. Leżąc bezwładnie, pozwoliła mu unieść sobie biodra i wsunąć pod nie

poduszkę. Lucyfer uklęknął między jej udami. Potem jej dotknął, pochylił się i wszedł w nią. Oddychała ciężko i jęknęła. –

Zabolało? Pokręciła głową i nacisnęła na niego. Wziął to, co dawała, wnikając głębiej w

jej ciało. Podpierając się na wyprostowanych ramionach, pochylił się i pocałował ją w ramię. –

Po prostu leż spokojnie i pozwól mi cię kochać. Tak właśnie zrobiła. Gdyby Lucyfer mógł teraz ubrać swoje myśli w jakieś

logicznie brzmiące słowa, to podziękowałby jej. Zamiast tego podziękował jej swoim ciałem. Leżała gorąca, naga, całkowicie na niego otwarta. Pieścił ją, a jej ciało przyjmowało go i zamykało w śliskim, słodkim, gorącym wnętrzu. Piżmowy zapach jej ciała stawał się coraz bardziej intensywny i go odurzał. Lucyfer wdychał głęboko ten aromat i czuł, że tkwiący w nim demon urywa się ze smyczy. Czuł, że Phyllida drży. Nie ruszała się, ale jej ciało zacisnęło się na nim. Zareagował odruchowo, przyciskając biodra do jej pośladków, wchodząc głębiej.

Zachęcała go. Chciał być łagodny, ale to ona była dzika i nieokiełznana, więc odpowiedział jej w taki sam sposób. Drżała pod nim w orgazmie tak silnym, że i on go czuł. Tak głośne jęki wydobywały się z jej gardła, że Lucyfer zaczął tracić zmysły. I stracił. Stracił kontakt z rzeczywistością, zatracił się w niej. Stracił duszę dla jej ciała, stracił serce dla niej.

Rozdział 13

Phyllida obudziła się i uniosła powieki; przez pobliskie okno widziała niebo. Szare światło, w którym skąpany był pokój, zapowiadało nadchodzący świt. Opadły jej powieki. Wtuliła się jeszcze bardziej w pościel, okrywającą ją jak ciepły kokon. Czuła, że każdy mięsień był napięty, ale teraz jest rozluźniony. Ciężkie ramię obejmujące ją w talii dawało poczucie bezpieczeństwa i uspokajało. Starała się rozpoznać sytuację: Lucyfer nie spał. I był nagi. Ona także. Wytężała pamięć jak mogła, ale nie potrafiła sobie przypomnieć, by kiedykolwiek uczono jej etykiety w kwestii eleganckiego opuszczania łóżka dżentelmena. Gdyby spał, zwyczajnie by się wyślizgnęła i dopiero później martwiła, co będzie, gdy stanie z nim twarzą w twarz. Gdyby była ubrana, jakoś poradziłaby sobie z tą nieznośną ciszą. Ale naga? Z nagim Lucyferem u boku? Gdyby leżała, dalej rozważając sytuację, w której się znalazła, ogarnęłaby ją bezmyślna panika. Odwróciła się więc; ręka Lucyfera zsunęła się z jej talii.

–

Muszę iść – powiedziała. Widziała jedno jego oko, które w tej chwili się otworzyło i obserwowało ją,

zbyt uważnie jak na jej gust i okoliczności. –

Nie powiedziałaś mi jeszcze, czego tu szukałaś; przypuszczalnie właśnie z tego powodu interesuje się tobą morderca.

–

Nie interesuje się mną z tego powodu, a poza tym już niemal świta. Muszę przedostać się przez las i wrócić do domu. Jeśli przyjdziesz dziś do Gran-ge, obiecuję, że wszystko ci powiem. Lucyfer nie podniósł głowy - po prostu nią pokręcił. Z czarnymi

zmierzwionymi włosami wyglądał niewiarygodnie atrakcyjnie. To ona tak mu zmierzwiła włosy? Zaświerzbiły ją palce. –

Zamierzałem przyjść do Grange dziś rano i cię przesłuchać, ale w kwestii wydobywania informacji obecna sytuacja jest nader godna polecenia.

–

Co masz na myśli? - Phyllida zmarszczyła czoło.

–

To, że nie wypuszczę cię z tego łóżka, dopóki mi wszystkiego nie opowiesz.

–

Nie bądź głupi! Muszę stąd wyjść, nim obudzą się pozostali domownicy. Chyba nie chcesz, żeby twoja służba widziała, że tu jestem? Lucyfer wzruszył ramionami.

–

Jeśli ty nie masz nic przeciwko, to czemu ja miałbym mieć? Zamierzał poślubić Phyllidę, więc w tych okolicznościach i tak wszyscy

przymknęliby na to oko. Patrzyła na niego tępym wzrokiem, dopiero po chwili wybuchnęła: –

Mam coś przeciwko temu!

Próbowała zepchnąć z siebie jego rękę. Lucyfer westchnął, odwróci! się i przytulił ją do siebie. Umilkła. Obrócił ją tak, że leżała na plecach, ale tym razem twarzą zwrócona w jego stronę, opleciona jego ramionami, z nogami splątanymi z jego nogami i jego męskością naciskającą lekko na jej brzuch. Spojrzał jej w oczy. –

Więc w tej sytuacji lepiej zacznij mówić. Nie potrafił niczego wyczytać z jej twarzy. Zacisnęła wargi, uparta do samego końca. Czekał. Aż do wschodu słońca. Phyllida skapitulowała.

– –

Szukałam listów. Nie moich - należą do kogoś innego. Do Mary Annę. Nie trzeba było być nazbyt inteligentnym, żeby na to wpaść.

–

Tak. Ukryła listy w starym sekretarzyku swojej babki, a potem jej ojciec sprzedał ten sekretarzyk Horatiowi, i nim Mary Annę zdążyła się zorientować, przetransportowano go tutaj.

–

Co jest takiego strasznego w tych listach?

–

Nie wiem. Mary Annę i Robert rozpaczliwie pragną je odzyskać, i to w taki sposób, by nikt nie dowiedział się o istnieniu tych listów, nie mówiąc już o tym, że nie chcą, by ktokolwiek je przeczytał.

–

A ty obiecałaś, że nikomu nie powiesz? - upewnił się Lucyfer.

–

Przysięgłam, że nikomu nie powiem o ich istnieniu.

–

Dobrze, więc szukałaś listów... To dlatego byłaś w salonie Horatia w zeszłą niedzielę?

–

Tak - westchnęła Phyllida. Poczuła się lepiej, gdy wreszcie mu wszystko wyznała; tak jak przeczuwała, Lucyfer zrozumiał, że była związana obietnicą. -Szukałam

sekretarzyka; weszłam do salonu i zobaczyłam Horatia na podłodze. –

A gdzie ja wtedy byłem?

–

Ciebie jeszcze wtedy tam nie było. Odwróciłam Horatia i zorientowałam się, że nie żyje; wtedy też usłyszałam twoje kroki - zachrzęścił żwir.

–

I?

–

Pomyślałam, że to może morderca wrócił, by zabrać ciało, więc się schowałam.

–

Gdzie? - zmarszczył czoło Lucyfer.

–

Za drzwiami. Lucyfer zamarł, napięły mu się wszystkie mięśnie twarzy. Ze sto razy

wyobrażała już sobie, jak mówi mu, że to ona jest tą osobą, która zdzieliła go halabardą, ale nigdy nie przypuszczała, że przyznając się do tego, będzie leżała naga w jego ramionach. –

To ty mnie uderzyłaś?!

–

Nie chciałam! Zdałam sobie sprawę, że nie jesteś mordercą, chciałam wyjść z ukrycia i z tobą pomówić. Zrobiłam krok w przód i potrąciłam halabardę.

–

Próbowałaś ją zatrzymać w locie. Dlatego udało ci się mnie nie zabić. Phyllida, która od dłuższej chwili wstrzymywała oddech, wreszcie odetchnęła.

–

Próbowałam ją złapać, ale nie mogłam. Udało mi się ją tylko trochę odwrócić na bok. - Przypomniała się jej panika, jaka ją wtedy ogarnęła; była pewna, że widać ją teraz w jej oczach.

–

Wszystko w porządku - powiedział i pogłaskał ją po plecach. - „Trochę" na szczęście wystarczyło. Pocieszenie w tonie jego głosu, w jego dotyku, rozwiało jej opór. Odprężyła

się. –

Cóż, teraz już wiesz. Lucyferowi drgnęły kąciki ust.

–

Cóż, nie wiem, dlaczego morderca się tobą interesuje.

–

Myślę, że to z powodu kapelusza - odrzekła Phyllida i opowiedziała pokrótce o kapeluszu, który widziała w salonie Horatia. - Ale nie wiem, do kogo należy, ani więcej go nie widziałam. Tuż nad ich głowami skrzypnęła deska w podłodze; obydwoje spojrzeli na

sufit. Phyllida pobladła. –

O Boże! Lucyfer przyciągnął ją do siebie i pocałował. Pocałunek był długi i namiętny,

ręce Lucyfera błądziły po jej plecach i pośladkach. Potem ją puścił. –

Idź. Mimo pewnego oszołomienia Phyllidzie nie trzeba było dwa razy tego

powtarzać. Wygramoliła się z łóżka. Bryczesy leżały na podłodze; wskoczyła w nogawki, potem usiadła na łóżku, by je do końca wsunąć. Tymczasem Lucyfer leżał na plecach, z rękoma skrzyżowanymi pod głową i obserwował ją. Wsunęła stopy w buty, potem pobiegła na drugi koniec pokoju i chwyciła koszulę, ale zarówno koszula, jak i bryczesy pozbawione były guzików. Przerażona, pokazała mu zniszczone ubranie. Zarumieniła się; zarzuciła na siebie marynarkę, chwyciła leżące na podłodze bandaże i wcisnąwszy je w kieszeń, pobiegła do drzwi, jedną ręką starając się trzymać poły marynarki, a drugą opadające spodnie. –

Później przyjdę do Grange. Do tego czasu nigdzie nie wychodź.

Ton głosu Lucyfera zatrzymał Phyllidę w pół kroku; stojąc już niemal na progu, odwróciła się, kiwnęła głową, otworzyła drzwi i zniknęła za nimi. Nasłuchiwał, ale zachowywała się cicho jak mysz pod miotłą. Nikt z mieszkańców Manor jeszcze nie wstał - Lucyfer zawsze ich słyszał, gdy schodzili na dół, więc Phyllida mogła bezpiecznie opuścić jego posiadłość, a i droga przez las powinna być bezpieczna, nikt przecież nie wiedział, że nie spędziła tej nocy we własnym łóżku. Oba ataki na nią były zaplanowane, a morderca nie włóczył się po okolicy, by ktoś mógł go przypadkiem zauważyć i nabrać podejrzeń. Rozchylił prześcieradła i zauważył ślady krwi. Poprawił pościel, potem spojrzał w drugi koniec pokoju, gdzie wsparta o skrzynię stała niezwykle ostra szabla kawaleryjska. W nocy oczywiście nie mógł zasnąć, wydawało mu się, że usłyszał jakiś hałas i poszedł sprawdzić, cóż to jest; na wszelki wypadek wziął szablę. Drasnął się w nogę, ale w ciemnościach tego nie zauważył, a potem postanowił sprawdzić czy sen łatwiej przyjdzie w łóżku Horatia. No i przyszedł. Tak, to dobry plan. Ułożył się wygodnie i wrócił pamięcią do wydarzeń nocy.

–

Chciałem prosić o rękę pańskiej córki. Wypowiedzenie tych słów okazało się zadziwiająco łatwe. Lucyfer odwrócił

się od okna, za którym rozciągały się należące do Grange trawniki, i spojrzał na sir Jaspera, który siedział za biurkiem i uśmiechał się promiennie.

–

Wspaniale! - wykrzyknął, ale po chwili jego uśmiech nieco zbladł. Odchrząknął. Oczywiście ostatnie słowo należy do Phyllidy. To uparta kobieta; wiesz, ma swoje własne życie.

–

W rzeczy samej. - Lucyfer przysunął sobie krzesło, stojące naprzeciw jego przyszłego teścia. - A propos jej życia, zdaje się, że jej dotychczasowi adoratorzy sprawili, iż ma wyraźnie negatywne nastawienie do małżeństwa?

–

O tak, to prawda. Jeśli pozostanie taka nieustępliwa, to nic z tego nie będzie. - Sir Jasper uważnie przypatrywał się Lucyferowi. - Nie jestem pewien, czy to fanaberia, czy też spowodował to może brak matki, albo coś jeszcze innego, ale tak właśnie jest: Phyllida zarzeka się, że nie ma zamiaru wychodzić za mąż.

–

Z całym szacunkiem, ale jak dotąd Phyllida raczej nie miała motywacji do zamążpójścia, ani też żadnych pozytywnych wzorców w tej mierze. Wszyscy się spodziewają, że za mąż wyjdzie, wręcz zakładają, ze to zrobi, a wszyscy kandydaci do jej ręki tylko czekają, jak ten ożenek obrócić w korzyść dla siebie. Lucyfer zamilkł, a po chwili dodał: - Kobiety nie lubią, gdy się ich nie docenia. Szczególnie zaś inteligentne kobiety, które chcą rządzić, pomyślał, ale nie powiedział tego głośno. - Z tego właśnie powodu -ciągnął Lucyfer - chciałem najpierw panu wyjawić swoje zamiary; nie rozmawiałem jeszcze z Phyllidą. Poznaliśmy się zaledwie dziewięć dni temu i mimo że jestem pewien swojej decyzji, to jestem również pewien, że sposobem na uzyskanie jej zgody na to małżeństwo jest danie Phyllidzie czasu, by przekonała samą siebie co do słuszności takiego kroku.

–

Czyli sugerujesz, że należałoby jeszcze zaczekać, nim poprosisz ją o rękę, tak?

–

Sugeruję, że należałoby zabiegać o jej względy, że trzeba paść przed nią na kolana, metaforycznie rzecz ujmując. Myślę, że zajmie to kilka tygodni, ale nie jestem niecierpliwy. - Wróciło wspomnienie nagiej Phyllidy, w całej krasie. - Myślę, że najgorszą rzeczą, jaką mógłbym teraz zrobić, to oświadczyć się jej. Gdyby to zrobił, natychmiast chciałaby wiedzieć dlaczego - dlaczego Lucyfer

chce się z nią ożenić. Wtedy musiałby zasłaniać się konwenansami i podawać powody, które pokazałyby go dokładnie w tym samym, mało zachęcającym, świetle, co,pozostałych jej adoratorów. Powody te, jakkolwiek rozsądne, na pewno nie były tymi, które pragnęłaby usłyszeć. Nie przekonałyby jej. Lucyfer miał jeden oczywisty powód, którego nie miał poza nim nikt inny spał z nią i w związku z tym, jako człowiek honoru, powinien zachować się właściwie. Mimo że pod pewnymi względami, a konkretnie tymi, które odnosiły się do honoru, argument ten do niego przemawiał, to jednak nie był on, w opinii Lucyfera, na tyle mądry ani istotny, żeby przewyższał jego własny powód, dla którego chciał tego ślubu. Żadna kobieta nie życzyłaby sobie usłyszeć, że mężczyzna prosi ją o rękę, bo tak nakazuje mu honor. Pozwolić Phyllidzie w to uwierzyć, nawet jej to zasugerować, byłoby nie tylko okrutne, ale i tchórzliwe, a poza tym całkowicie mijałoby się z prawdą. Lucyfer uwiódł ją, ponieważ chce się z nią ożenić, a nie odwrotnie. –

Myślę, że delikatna perswazja jest jak najbardziej na miejscu - powiedział Lucyfer.

–

Może i masz rację - pokiwał głową sir Jasper. -W każdym razie taka taktyka nikomu nie zaszkodzi. - Przyjrzał się Lucyferowi, a jego twarz nabrała

ostrzejszych rysów. - Nie będę tego przed tobą ukrywał, że teraz byłbym wdzięczny za każdą pomoc w sprawie Phyllidy. To, że została zaatakowana, i to najprawdopodobniej dwa razy, niezwykle mnie martwi, a nie widzę żadnego powodu ani przyczyny, dla której ktoś mógłby próbować ją zabić. –

Uważam, że powinniśmy założyć, że atakującym jest morderca Horatia. Nie ma powodu przypuszczać, że Colyton stanowi schronienie aż dla dwóch mężczyzn o nieczystych intencjach. Ale faktyczny powód, dla którego zaatakował Phyllidę, pozostaje zagadką.

–

Ona też mówi, że nie ma pojęcia, dlaczego ktoś chce ją zabić.

–

Hm... Będę oczywiście kontynuował śledztwo w sprawie morderstwa Horatia, ale za pańskim pozwoleniem chciałbym je poszerzyć o ataki na Phyllidę. To musi być ten sam człowiek.

–

Trudno coś tu wymyślić, ale oczywiście, zgadzam się. Wszystko to bardzo mnie martwi. Lucyfer wstał.

–

Chciałbym mieć również Phyllidę na oku, także oczywiście za pana pozwoleniem. Mam lepszą niż inni sposobność, by nad nią czuwać. Sir Jasper także wstał; po jego oczach widać było, Że coś wnikliwie rozważa.

Przyjrzał się Lucyferowi, potem kiwnął głową i poda! mu rękę. - Jakiegokolwiek pozwolenia potrzebujesz, możesz je uznać za otrzymane. Nikogo nie przywitałbym w rodzinie jako zięcia z taką radością, jak ciebie.

Lucyfer uścisnął dłoń sędziego.

–

Tak więc - odezwał się znów sir Jasper - teraz możesz się za to wszystko zabrać z czystym sumieniem, co? Tłumiąc uśmiech, Lucyfer pochylił głowę.

–

To prawda. Wyszedł z gabinetu sir Jaspera z zamiarem bezzwłocznego zabrania się do

rzeczy, jednak jego sumienie nie było tak do końca czyste. Ukrywał prawdziwy powód, dla którego chciał poślubić Phyllidę. Wiedział, co nim kieruje, jednak ledwie potrafił nadać swym myślom kształt i uzmysłowić to sobie, a ponadto był przekonany, że wypowiedzenie tego na głos, zarówno przed nią, jak i przed sobą samym, pozostawało na razie poza jego możliwościami. Po prostu nie mógł prosić o tak wiele, nie teraz. Obiekt swoich rozmyślań i pragnień, obiekt pożądania i wielu jeszcze innych rzeczy, znalazł w ogrodzie różanym. Phyllida cięła kwiaty i wkładała do koszyka. Lucyfer stał w ozdobionym łukiem wejściu do ogrodu i obserwował. Patrzył na promienie słońca w jej ciemnych włosach, na czerwone ogniki igrające w jedwabistych kosmykach; patrzył na jej suknię w kolorze bladego złota, która poruszała się za każdym razem, gdy poruszyło się jej smukłe ciało, ciało, które ubiegłej nocy tak dobrze poznał. Ocknął się z zamyślenia i kamienną ścieżką ruszył w kierunku dziewczyny. Phyllida podeszła akurat do kolejnego krzewu i odwracając się, zauważyła przybysza. Jak zwykle stanowił obraz męskiej elegancji; tym razem miał na sobie ciemną marynarkę i jasne spodnie, ciasno przylegające do ud i znikające w wysokich butach.

Podchodził coraz bliżej, a serce Phyllidy waliło jak młotem; zapanowała jednak nad nim i nad targającymi nią emocjami. Dokładnie wiedziała, jaka jest jej pozycja i jaka jest jego pozycja, i nie pozwoliłaby sobie wyobrażać niczego więcej. Pochyliła głowę. –

Dzień dobry. Zatrzymał się niecałe pół metra przed nią.

–

Witaj. Błysk w jego oczach ogrzał Phyllidę bardziej niż promienie słońca. Spojrzała

na krzew i wróciła do obcinania wspaniale kwitnących kwiatów. –

Znalazłeś może przypadkiem listy?

–

Szukałem, ale nie udało mi się znaleźć sekretarzyka, ani na piętrze, ani na strychu. Jesteś pewna, że nie ma go na parterze?

–

Nie wydaje mi się, żebym mogła go przeoczyć -skrzywiła się Phyllida.

–

Może powinnaś pojawić się w Manor dziś po południu i jeszcze raz poszukać na dole? Kiwnęła głową.

–

Ulżyłoby mi, gdyby udało się rozwikłać chociaż tę jedną zagadkę.

–

A wracając do tematu morderstwa, powiedz mi, co się wydarzyło od chwili, gdy weszłaś do holu, do momentu, gdy opuściłaś Manor?

–

Już ci mówiłam.

–

Ustąp mi i powiedz jeszcze raz. Może jest coś, jakiś drobiazg, który tym razem sobie przypomnisz. Włożyła sekator do koszyka i odwróciła się. Przypominała sobie, co robiła, gdy

szli w kierunku altanki na końcu ogrodu. –

Czyli ostatnią rzeczą, jaką zrobiłaś, było sięgnięcie po kapelusz? - zapytał Lucyfer, prowadząc ją do kamiennego siedziska wewnątrz altanki.

–

Tak. Myślałam, że to twój.

–

Mój? - Lucyfer usiadł obok Phyllidy. - Moje marynarki i płaszcze są albo czarne, albo granatowe. Co miałbym niby robić z brązowym kapeluszem?

–

Wtedy jeszcze nie znałam twoich krawieckich preferencji. - Phyllida zamilkła; wciąż była spokojna, ale patrzyła na róże, a nie na Lucyfera. - W każdym razie wróciłam po południu, żeby zająć się twoimi końmi, i pomyślałam, że przy okazji przyniosę ci kapelusz. Zapytałam o niego Bristleforda; był przekonany, że w salonie nie było żadnego kapelusza w chwili, gdy znaleziono ciało Horatia.

–

I moje

–

I twoje. Phyllida pochyliła głowę. Czekała, aż Lucyfer powie, jak doszło do tego, że

stał się „ciałem", ale milczał; odezwał się dopiero po dłuższej chwili. - Musi chodzić o kapelusz. Morderca na pewno jest przekonany, że rozpoznałaś jego kapelusz. –

Aleja go nie rozpoznałam! Do tej pory powinien już się o tym przekonać.

–

To prawda, ale on na pewno myśli, że go rozpoznasz, że wkrótce sobie przypomnisz. A to znaczy, że... - Lucyfer zamilkł. Spojrzała na niego.

–

Co to znaczy?

–

To znaczy, że jest to ktoś, kogo często widywałaś w tym kapeluszu.

–

A więc - Phyllida wstrzymała oddech - to na pewno nie jest nikt obcy.

–

To ktoś, kogo znasz. Słowa te zawisły w powietrzu między nimi; mimo gorąca, powiało chłodem.

Phyllida siedziała sztywno wyprostowana i walczyła z potrzebą, która nagle ją ogarnęła: by znaleźć się w jego ramionach. Siedzisko było krótkie, a Lucyfer wyciągnął rękę i położył na oparciu za jej ramionami. Jego tors znalazł się kusząco blisko. Impuls, by do niej przylgnąć, by wtulić się w niego, by poczuć obejmujące ją ramiona narastał. Wiedziała jak to jest być w jego ramionach -czuła się tam bezpieczna. Ale... Nie była kobietą- bluszczem. Już miała odwrócić wzrok, spojrzeć na jakiś bezpieczny obiekt w ogrodzie, gdy Lucyfer przysunął się do niej i objął ją ramieniem, a drugą ręką lekko dotknął jej twarzy. Zanim zdążyła się zorientować, jego wargi spoczęły na jej ustach, a ona oddawała mu pocałunki. Gdy podniósł głowę, spojrzała na niego niechętnie. –

Po co to było? - zapytała, prostując się. Puścił ją. Szukał w głowie odpowiedzi, ale jedyne co przychodziło mu do

głowy to prawda. –

Otucha. Wyglądałaś na przestraszoną. Spojrzała mu prosto w oczy, potem lekko drgnęła i uciekła wzrokiem.

–

Jestem przestraszona. Trochę.

–

To, że jesteś trochę przestraszona, to akurat mądre z twojej strony, ale morderca cię nie dopadnie.

–

Mówisz to tak, jakbyś był tego pewien.

–

Bo jestem.

–

Dlaczego?

–

Ponieważ nie pozwolę na to. Zanim znów zdołała zapytać „Dlaczego?", dostrzegł to pytanie w jej oczach,

przytulił ją do siebie i znów pocałował. Po chwilowym wahaniu rozluźniła się i pozwoliła sobie zatracić się w pocałunku. Ogród różany leżał na uboczu, a Lucyfer zbyt ją kusił. Gorset sukni miała rozpięty. Nagle wycofała się. –

Co ty wyprawiasz? Czubkiem palca zrobi! kółeczko wokół jej sutka.

–

Myślę, że potrafisz odgadnąć.

–

Ale... przecież wszystko już ci powiedziałam. Odsunęła się; Lucyfer zabrał ręce. Zdziwiony, próbował spojrzeć jej w oczy,

gdy spanikowana zapinała gorset. Wciąż miała spokojny wyraz twarzy, może trochę bardziej zdecydowany. Lucyfer nie miał jednak pojęcia, na co była zdecydowana. –

Słucham...?

–

Niczego nie pominęłam. - Suknia Phyllidy znów była w idealnym porządku, a ona sięgnęła po koszyk i wstała. - Wiesz już wszystko. Również wstając, Lucyfer był przekonany, że się przesłyszał. Zaświtało mu w

głowie nieprzyjemne podejrzenie. Tymczasem Phyllida uniosła głowę i wyszła z altanki. –

Zapewniam cię, że dalsze uwodzenie mnie nie przyniesie ci już więcej korzyści. Zdążyła zrobić jedynie dwa kroki, gdy palce Lucyfera zacisnęły się na jej

łokciu. –

Co powiedziałaś?

–

Dobrze słyszałeś. Odwróciła się, ale nie pozwolił jej odejść.

–

Jak myślisz, dlaczego cię uwiodłem?

–

Uwiodłeś mnie, żeby się dowiedzieć tego, co chciałeś wiedzieć. Teraz, gdy powiedziałam ci już wszystko, nie ma potrzeby, żebyś... Machnęła ręką i odwróciła się.

–

To nie dlatego cię uwiodłem.

–

Dlaczego więc? Rzuciła mu jasne wyzwanie. Pytanie, którego nie chciał usłyszeć, pytanie, na które sam sobie nie potrafił

szczerze odpowiedzieć. Ale nie chciał kłamać. Usłyszeli gong, którego dźwięk dochodził od strony domu. –

Dzwonią na obiad. Po krótkiej chwili wahania odeszła w stronę domu. Dogonił ją chwilę później.

Nie odezwała się do niego ani słowem, aż do chwili, gdy opuściwszy ogród, wchodzili do domu. - Jeśli mówiłeś poważnie o tym, że mogę przyjść do Manor i poszukać sekretarzyka, to zjawię się dziś po południu. –

Mówiłem poważnie, ale do Manor możemy pójść razem. - Lucyfer zatrzymał się na górze schodów prowadzących do domu z ogrodu. - Twoja ciotka zaprosiła mnie na obiad.

–

Jakież to wygodne! Zatrzymał ją, położywszy jej rękę na ramieniu. Odwróciła się. Trzymał

niewielką sakiewkę.

–

Zanim wejdziesz do środka, lepiej to weź. Zaskoczona przyjęła od niego sakiewkę i poczuła pod palcami, że w środku są

guziki. Oblała się rumieńcem. –

Dziękuję. Nie obdarzając go już ani jednym spojrzeniem, wsunęła sakiewkę do koszyka

pod róże i weszła do domu.

Trzy godziny później Phyllida siedziała na krześle przy biurku w bibliotece w Manor i uważnie przeglądała trzymaną na kolanach księgę rachunkową. Lucyfer siedział na krześle za biurkiem i patrzył na Phyllidę. Opuścili Grange zaraz po obiedzie i przez las udali się do Manor. Przez całą drogę zachowywała się jak zwykle, czyli spokojnie i dość chłodno. Odpowiadała na pytania, ale traktowała go i reagowała na niego tak, jakby nie był Lucyferem, ale jakimkolwiek w miarę rozsądnym dżentelmenem. Wprawdzie próbowała odnosić się do niego lekceważąco, tak jak odnosiła się do swoich pozostałych adoratorów, ale także z tych samych powodów nie traktowała go jak mężczyzny, z którym ubiegłej nocy dzieliła łoże. A Lucyfer spędził wystarczająco wiele nocy z wystarczającą liczbą kobiet, by wiedzieć, jak powinny się zachowywać następnego dnia. Ale nie Phyllida. Gotował się ze złości, podsycanej jeszcze frustracją. Teraz więc wyszło na to, że zrobił to z powodu informacji, których potrzebował...

To przecież nie jego wina, że zjawiła się w Manor w środku nocy i przeszukiwała pokój Horatia. A gdy ją tam znalazł - cóż innego mu pozostało? Miał się ukłonić i pokazać jej drzwi? Stłumił śmiech i spróbował skupić się na księdze rachunkowej, która leżała przed nim, na biurku. Niezaprzeczalny fakt, że użył targającego nim pragnienia jako kamuflażu, by wyjawiła mu swój sekret, ta niepoważna przykrywka głębszej, bardziej mrocznej prawdy, nie dawała mu spokoju i coraz bardziej drażniła i uwierała. Cała ta sytuacja i Phyllida próbująca przyłapać go na gorącym uczynku, prawdziwość jego potrzeb, palące pragnienie dopełniły jego zguby. Dlaczego ją uwiódł? Bo tego chciał - potrzebował tego. Ale gdyby jej o tym powiedział, nie poprawiłoby to jego notowań. Wzrok Lucyfera znów powędrował w stronę Phyllidy, ale starał się zbyt otwarcie jej nie przyglądać. Przynajmniej była z nim tutaj, bezpieczna, a w tej chwili także bardzo zajęta. Przeszukała wszystkie pokoje na dole, ale po sekretarzyku nie został nawet ślad. Wróciła do biblioteki przygnębiona i przebąkiwała coś o powrocie do Grange. Zaproponował jej więc, by przejrzała księgi rachunkowe Horatia i sprawdziła, czy przypadkiem nie sprzedał tego mebla. Sam także je przeglądał, szukając czegoś, co mogłoby kwalifikować się jako ów tajemniczy przedmiot, na który natknął się Horatio, niczego jednak do tej pory nie znalazł. Skoro już raz udało mu się ją uwieść, będzie musiał zrobić to po raz kolejny, a tym razem poprzeczka została podniesiona. Naprawdę, pomyślał, Phyllida stała się jeszcze większym wyzwaniem. Ta myśl sprawiła, że poczuł się nieporównywalnie lepiej - wyzwania zawsze

dobrze mu robiły. Koncentrując się na otwartej księdze, śledził długie kolumny cyfr. Minutę później w pokoju zjawił się Bristleford. –

Pan Coombe chce z panem rozmawiać, sir. Czy mam mu przekazać, że jest pan zajęty?

–

Coombe? - Lucyfer spojrzał na Phyllidę. - Proszę go wprowadzić, Bristleford.

W odpowiedzi na znaczące spojrzenie Phyllidy, Lucyfer poinformował: –

Coombe zjawił się tutaj kilka dni temu, domagając się prawa pierwokupu książek Horatia.

–

Zamierzasz je sprzedać? - Phyllida wyglądała na zaskoczoną. Lucyfer pokręcił przecząco głową i spojrzał na otwierające się drzwi. Do

pokoju wszedł Silas Coombe. –

Pan Coombe. Zna pan, oczywiście, pannę Tallent?

–

Lucyfer wstał i wyciągnął do niego rękę. Silas przesadnie nisko ukłonił się Phyllidzie, która skinęła głową. Potem uścisnął dłoń Lucyferowi.

– –

Czym mogę panu służyć? - zapytał Lucyfer, wskazując gościowi krzesło. Nie zajmę panu wiele czasu. Jak już wcześniej wspominałem, jestem zainteresowany nabyciem wybranych pozycji z kolekcji Horatia. Jest pan niezwykle zajętym człowiekiem i bez wątpienia ma pan wiele innych spraw, które wymagają pańskiego czasu, zastanawiałem się więc, czy nie mógłbym panu zaproponować pewnego kompromisu, który pasowałby nam obu.

–

Jakiego kompromisu?

–

Byłbym gotów wystąpić w roli pańskiego pośrednika przy sprzedaży kolekcji. -

Silas nie przerywał swojej wypowiedzi. - Będzie to oczywiście wymagało wiele pracy oraz zaangażowania i poświęcenia czasu, ale w tych okolicznościach myślę, że taki układ pasowałby nam obu. Lucyfer przez dłuższą chwilę się nie odzywał, a potem zapytał: –

Proszę mi pozwolić się upewnić, że właściwie zrozumiałem pana propozycję. Sugeruje pan, że powinienem powierzyć panu całą kolekcję Horatia, a pan zająłby się jej sprzedażą w zamian za prowizję. Mam rację?

–

Dokładnie tak - odparł Coombe, uśmiechając się promiennie. - Takie rozwiązanie znacznie uprości panu życie, szczególnie że dopiero co się pan tutaj sprowadził: nowe otoczenie, nowy dom... -Wzrok Silasa Coombe'a powędrował na chwilę w stronę Phyllidy. - Do kroćset, mogę nawet w międzyczasie zorganizować przeniesienie kolekcji do mojego domu.

–

Dziękuję bardzo, ale nie. - Lucyfer wstał. -W przeciwieństwie do tego, czego się pan spodziewał, nie planuję pozbywać się żadnej części kolekcji Horatia, a prawdę mówiąc, jeśli już w ogóle będę planował coś z nią zrobić, to raczej ją poszerzę. Czy to już wszystko? Coombe zmuszony był również wstać.

–

Nie zamierza pan niczego sprzedawać?

–

Nie. - Lucyfer obszedł biurko dookoła. - A teraz, jeśli nam pan wybaczy, panna Tallent i ja mamy sporo pracy. Lucyfer odprowadził Coombe'a do drzwi.

–

Ach tak! To znaczy... Cóż... A to dopiero! Nigdy nie przyszłoby mi do głowy... Mam nadzieję, że nie wywarłem mylnego wrażenia, że...

Zapewnienia Coombe'a cichły; Lucyfer oddał go w ręce czekającego w holu Bristleforda i zamknął za nim drzwi biblioteki. Podszedł do biurka. Phyllida siedziała zatopiona w myślach. –

Co? - zapytał. Spojrzała na niego, potem wskazała na drzwi.

–

Zastanawiałam się tylko, ale nie wydaje mi się, by Silas kiedykolwiek ubierał się na brązowo. Lucyfer zajął swoje miejsce za biurkiem. Phyllida nadal się nad czymś

zastanawiała. –

Co go interesowało, gdy się tutaj zjawił za pierwszym razem?

–

Książka, w każdym razie przynajmniej jedna, ale poza tym był niezwykle ostrożny, by przypadkiem nie dać mi jakiejś wskazówki, o które konkretnie książki mu chodzi.

–

Ach tak... Czekał, ale Phyllida nic więcej nie powiedziała, znów się zamyśliła, i po chwili

wróciła do księgi rachunkowej trzymanej na kolanach. Godzinę później z hukiem zamknęła ostatnią z ksiąg. –

Horatio nie sprzedał tego sekretarzyka. Lucyfer podniósł wzrok.

–

W takim razie wciąż gdzieś tutaj musi być. Odkładając księgę na biurko, spojrzała za okno.

–

Jutro poszukam na górze, ale teraz powinnam już wracać do domu. Lucyfer również wstał.

–

Odprowadzę cię.

–

Jestem w stanie sama wrócić do domu przez las.

–

Też tak uważam - odparł Lucyfer, zaciskając zęby. Obszedł biurko wokoło i poprowadził ją w stronę drzwi. - Niemniej jednak będę ci towarzyszył. Phyllida nie ustąpiła i patrzyła na niego wyzywająco. Lucyfer także nie ruszył

się z miejsca i patrzył na nią spokojnym wzrokiem. Gdy do Phyllidy dotarło, że mógł tak stać do wieczora, sięgnęła do klamki. Opuściła Manor z Lucyferem, idącym tuż przy jej boku. Lucyfer nie zamierzał pozwolić jej oddalić się z zasięgu ręki. Gdyby coś się jej stało... Dobrze, że nie mogła widzieć jego twarzy. Gdyby wyglądał choćby w połowie na tak zmartwionego jak się czuł, najprawdopodobniej zatrzymałaby go i zażądała, by wyłożył jej, o co chodzi, a tego nie mógłby łatwo wyjaśnić, nie mówiąc jej jednocześnie, że ona należy do niego. Nie zdawała sobie jeszcze z tego sprawy, ale wkrótce to zrozumie. Do czasu, gdy uwiedzie ją po raz drugi, będzie już gotowa, by go poślubić, i to bez żadnych dodatkowych tłumaczeń. Lucyfer z pewnością nie potrzebował już niczego omawiać w tej kwestii, ani z nią, ani sam ze sobą. Jego rola pasowała mu jak dobrze skrojona rękawiczka; ochranianie kobiet od zawsze należało do jego zadań. Podążanie za kobietą, by w razie konieczności ją osłonić - odpowiadało mu idealnie. Stanowiło esencję jego samego, tej części jego osoby, która potrzebowała, domagała się niemal ciągłego ćwiczenia się i doskonalenia. Nie zaszedłby daleko, gdyby nie miał przy sobie kobiety, którą chciał ochraniać. Do niedawna opiekował się młodszymi kuzynkami,

bliźniaczkami niezwykłej urody, które jednak ostatnio przemieniły się w harpie i zażądały, żeby zostawił je w spokoju. Wycofał się z życia śmietanki towarzyskiej i ukrył w Colyton, i tutaj właśnie odnalazł spełnienie swoich pragnień. Z drugiej strony, cóż mógł innego począć ze swoim życiem, jeśli nie miałby żony i rodziny, którą mógłby chronić? Pod płaszczykiem elegancji i czaru, kim innym był, jeśli nie rycerzem i obrońcą? Od czasu, gdy bliźniaczki odrzuciły jego pomoc i ochronę, a małżeństwa kuzynów pozostawiły go zbyt narażonego na ataki ze strony towarzystwa, przestała go tak do końca cieszyć jego własna natura obrońcy. „Posiadać i dzierżyć" - motto rodziny Cynsterów -teraz je w pełni rozumiał i docenia! w jego pełnym znaczeniu. Dla niego oznaczało Phyllidę. Szedł za nią przez las i zastanawiał się, jak jej tym wszystkim powiedzieć.

Phyllida włożyła łodyżki gladioli do wazonu i zrobiła krok w tył. Zmrużyła oczy i przyglądała się ułożonej przez siebie kompozycji, skrupulatnie ignorując obecność Lucyfera stojącego w drzwiach zakrystii. Potem zajęła się naręczem bławatków, układając je w wazonie. Zjawiła się w Manor późnym rankiem i przeszukała wszystkie pokoje na piętrze, z wyjątkiem pokojów należących do Lucyfera i Horatia. Pokój Horatia przeszukała już wcześniej, a w pokoju Lucyfera szukać nie musiała. Sekretarzyk,

mimo że niezbyt duży, nie był ostatecznie aż tak mały, żeby nie można go było zauważyć. –

Dokładnie przeszukałaś strych? Lucyfer zdawał się myśleć o tym samym, co ona.

–

Bardzo dokładnie. Ty sprawdziłeś strych i ja sprawdziłam strych. Nie patrzyła na niego - przysięgła sobie, że nie będzie go w żaden sposób

zachęcać. Skoro nalegał, żeby trzymać się blisko niej, mimo jej jasno wyrażonego sprzeciwu, to jego sprawa, ale ona nie zamierza zadawać sobie trudu i go zabawiać. Schodząc ze strychu, po raz kolejny zawiedziona, Phyllida wpadła w głównym holu na podenerwowaną panią Hemmings, która tego dnia przygotowywała dżem i nie mogła teraz wszystkiego rzucić, by zająć się kwiatami do kościoła, zerwanymi rano i wciąż stojącymi w wiadrze w pralni. Phyllida ochoczo zgodziła się pomóc i ułożyć je w wazonach. Myśl, że morderca może zjawić się w kościele, uznała za niedorzeczną. Energiczny spacer po błoniach i uspokajająca atmosfera kościoła współgrały wręcz idealnie. Niestety, drzwi do biblioteki były otwarte i natychmiast zjawił się w nich Lucyfer - nie pozwolił jej pójść samej. Wywiązał się oczywiście krótki spór, który po raz kolejny przegrała. Stawało się to już zwyczajem. Nienawidziła przegrywać w takich sprzeczkach, teraz więc nie zamierzała go zabawiać ani zachęcać choćby jednym słowem. Włożyła palec do wazonu, by sprawdzić, czy wlała wystarczająco dużo wody. Za mało. Chwyciła słój, podeszła do drzwi, wyjrzała na zewnątrz i wyszła na oblane słońcem podwórze. Do pompy miała zaledwie kilka metrów, ale i tak nasłuchiwała,

czy Lucyfer idzie za nią. Nie, nadał stał w drzwiach. W rzeczy samej Phyllida wydała się dziś Lucyferowi równie irytująca - może „irytująca" to nie najlepsze słowo, ale o to w każdym razie chodziło. On też wydawał się jej irytujący, zagadkowy, nieobliczalny - jak ktoś, kogo nie sposób kiedykolwiek zrozumieć. Napełniła słój i opuściła dźwignię pompy. Odwracając się, spojrzała w stronę cmentarza; na jednym z grobów pod naporem wiatru przewrócił się wazon. Postawiła go i nalała do środka wody ze słoja. Sprawdziła, czy wszystko równo stoi i odwróciła się, by wrócić do swoich zajęć. Drogą prowadzącą do cmentarnej bramy spokojnie szedł Silas Coombe, stukając obcasami. Phyllida zawahała się, a potem pomachała w jego stronę. Nie zauważył jej, odstawiła więc słój i pomachała obiema rękoma. Zauważył. Wtedy na niego skinęła. Zastanawiała się gorączkowo, jak przeprowadzić z nim tę rozmowę. Silas zatrzymał się przed Phyllida i ukłonił, machając jedwabną chusteczką. –

Pan Coombe. - Phyllida dygnęła. - Zastanawiałam się właśnie... Wczoraj po południu niechcący usłyszałam pana rozmowę z panem Cynsterem. -Przywołała na twarz minę pełną współczucia. - Wydaje się, że pan Cynster jest zdecydowany nie sprzedawać żadnego ze skarbów Horatia.

–

To prawda - zachmurzył się Silas. - Wielka szkoda.

–

Nie wiedziałam, że interesują pana te książki. -Phyllida usiadła na marmurowej płycie, gestem zapraszając Silasa, by usiadł obok niej. - Myślałam, że pańska kolekcja sama w sobie jest równie bogata.

–

Ależ jest, oczywiście, że jest! - Silas strzepnął poły marynarki i usiadł. - To, że pragnąłbym nabyć jedną czy dwie bardziej interesujące pozycje z kolekcji Horatia nie oznacza, że bez nich moja kolekcja traci na wartości.

–

Zastanawiałam się...

–

Nie, nie! Zapewniam, że moja kolekcja jest całkiem wartościowa w takim kształcie, jaki ma teraz.

–

Co więc takiego interesującego widzi pan w kupieniu niektórych książek Horatia?

–

Cóż... - Silas zmrużył oczy. - Ja... - Silas skupił spojrzenie na twarzy Phyllidy, potem przysunął się do niej bliżej i uniósłszy palec, znacząco poklepał się w nos. Istnieją ważniejsze powody, dla których kupuje się książkę niż tylko ten, by ją przeczytać, moja droga.

–

Tak?

–

Nic więcej nie mogę ci powiedzieć. - Silas rozparł się wygodnie, wyraźnie zadowolony z tego, że udało mu się zaintrygować Phyllidę. - A ja oczywiście także nie jestem zainteresowany bez powodu, moja droga.

–

Tajemnica? - wyszeptała Phyllida. - Ja także uwielbiam sekrety. Mnie możesz przecież powiedzieć, dotrzymam tajemnicy. Starając się wyglądać na zafascynowaną idiotkę, przysunęła się bliżej do

Silasa, ale zaraz tego pożałowała: jego wzrok spoczął na jej ustach, a potem przesunął się jeszcze niżej. Starała się nie zarumienić i walczyła ze sobą ze wszystkich sił, by nie odskoczyć. Gdy poruszyła się nieco, okrągły dekolt jej sukni odsłonił więcej niż zamierzała i niż by sobie życzyła. Ale... Silas coś wiedział. –

Czy chciałbyś mi coś powiedzieć, Silasie? - zadała to pytanie łagodnym,

zachęcającym tonem. Silas przeniósł wzrok na jej twarz. A potem ją chwycił. Phyllida krzyknęła i próbowała się wyrwać, ale trzymał ją mocno. –

Moja droga, gdybym wiedział, że wolisz bardziej eleganckich mężczyzn, bardziej wyrafinowanych dżentelmenów, przyszedłbym do ciebie na kolanach już dawno temu.

–

Ależ panie Coombe! Gdy Coombe przycisnął ją do piersi, Phyllida wstrzymała oddech - zapach jego

wody kolońskiej niemal ją udusił. –

Moja droga, czekałem i obserwowałem cię, musisz więc wybaczyć mi siłę mej namiętności. Wiem, że jesteś nieobeznana ze sztuką...

–

Silas! Puść mnie!

–

Coombe. Jedno słowo, a zabrzmiało jak klątwa. Silas podskoczył. Wydał odgłos, który

brzmiał jak pisk, wypuścił Phyllidę i zerwał się na równe nogi, niemal wpadając na Lucyfera. Kręcił się w miejscu, trzymając się kurczowo za serce. –

Niech mnie kule biją! Ależ mnie pan przestraszył! Lucyfer nie odezwał się. Silas spojrzał na twarz Lucyfera i zaczął wycofywać się na ścieżkę prowadzącą

do bramy wyjściowej. –

Właśnie prowadziłem przyjacielską pogawędkę z panną Tallent. Nie było w tym nic złego, zupełnie nic... Proszę mi wybaczyć! -zakrzyknął Coombe, odwrócił się i uciekł ścieżką tak szybko, jak tylko pozwalały mu na to wysokie obcasy.

Phyllida wciąż siedziała na marmurowej płycie i patrzyła za uciekającym Silasem Coombe. –

Dobry Boże! Wiedziała, że Lucyfer patrzy na nią.

–

Nic ci nie jest?

–

Oczywiście, że nic mi nie jest.

–

Rozumiem, że pan Coombe opacznie zrozumiał i woje intencje? Zmroziła go spojrzeniem, wstała, poprawiła suknię, uniosła wysoko głowę,

znacząco przeszła obok niego i skierowała się ku ścieżce. –

Silas coś wie, coś o jednej z książek Horatia. Dogonił ją.

–

Być może powinienem go odwiedzić. Jestem pewien, że przekonam go, by wyjawił nam swój cenny sekret. W głosie Lucyfera zabrzmiała groźba; Phyllida cieszyła się, że Silas tego nie

słyszy - natychmiast padłby zemdlony. –

Cokolwiek to jest, może nie mieć nic wspólnego ze śmiercią Horatia. Wiemy, że Silas raczej nie jest mordercą i na pewno to nie on mnie zaatakował: jest za niski. - Phyllida zatrzymała się przed drzwiami zakrystii. - Nie możesz straszyć wszystkich w okolicy i zmuszać, by robili to, co ty chcesz. Granatowe oczy Lucyfera wyraźnie mówiły: Myślisz, że nie mogę? Uniosła głowę, weszła do zakrystii i stanęła jak wryta. Lucyfer wpadł na nią i

gdyby jej nie przytrzymał, przewróciłaby się. Phyllida odetchnęła głęboko i odwróciła się w jego stronę.

–

Zostawiłam na zewnątrz słój z wodą. Lucyfer uniósł jedną rękę - trzymał w niej słój.

–

Dziękuję - powiedziała, a gdy brała go z jego ręki zetknęły się ich dłonie. Udała, że nic się nic stało, nie myślała o tym. Odwróciła się w stronę wazonu i napełniła go wodą ze słoja. Poczucie zagrożenia nie zniknęło.

–

Nie rób tego więcej.

–

Czego mam nie robić?

–

Nie wymykaj się, kiedy cię nie widzę.

–

Kiedy mnie nie widzisz...? A kto wyznaczył cię na mojego strażnika? Twarz Lucyfera stężała.

–

Twój ojciec i ja...

–

Rozmawiałeś o tym z papą?

–

Oczywiście. Martwi się o ciebie. Ja też się o ciebie martwię. Nie możesz więcej włóczyć się po wsi tak, jakby nic się nie stało, jakby nikt nie próbował cię zabić.

–

Nie masz prawa mi mówić, co mam robić! -Phyllida odwróciła się, chwyciła flakon i ruszyła w stronę nawy. - Jestem dorosła, i to już od kilku lat. Czuję się zaskoczona, że papa... - Przerwała. Nie potrafiła znaleźć słów, by wyrazić, jak różne targały nią uczucia. Nie do końca czuła się zdradzona, ale targało nią poczucie bycia przekazaną, oddaną komuś w posiadanie... Gwałtownym ruchem postawiła wazon na półce przy ambonie, odetchnęła i

poprawiła kwiaty w wazonie. Nie musiała się zastanawiać, gdzie jest Lucyfer -czuła za plecami jego

obecność. Po chwili podszedł do niej; wiedziała, że przygląda się jej twarzy, wyczula, że próbuje spojrzeć jej w oczy. Nie odwróciła się w jego stronę. –

Twój ojciec bardzo się o ciebie martwi. Ja także. Troszczy się o ciebie... - Lucyfer zamilkł na chwilę. -Więc możesz przestać się dziwić, że twój ojciec zgodził się, bym cię chronił i opiekował się tobą. Powiedział mi: „Jakiegokolwiek pozwolenia potrzebujesz, możesz je uznać za otrzymane". Otoczyła ją jakaś moc, bezkształtna, ale niesłabnąca, niepokonana, nieodparta.

Nie musiała zastanawiać się, czy mówi prawdę - widziała to w jego oczach. –

A co z moim pozwoleniem? - zapytała cichym, spokojnym głosem, mimo że wcale spokojna nie była. Słyszała i czuła bicie własnego serca.

–

Jeśli o mnie chodzi, to myślę, że już je otrzymałem - powiedział niskim głosem. Moc coraz bardziej ją otaczała. Phyllida zamarła. Wyzwoliła brodę z jego uścisku i spojrzała mu w oczy.

–

Jeśli o to chodzi, to zdecydowanie jesteś w błędzie. Odsunęła się od niego, od tej otaczającej ją ciemnej mocy i po cichu wyszła z

kościoła.

Rozdział 14

Lucyfer samotnie zjadł obiad i idąc przez las, kierował się do Grange. Zaraz po tym, gdy wyszli z kościoła, Phyllida chciała natychmiast wracać do domu, Lucyfer zaś koniecznie chciał jej towarzyszyć. Odprowadził ją więc do samych drzwi domu i przez las wrócił do Manor, a teraz po raz kolejny szedł tą samą drogą - nie mógł znieść myśli, że w jednej chwili Phyllida jest w niebezpieczeństwie i poza zasięgiem jego wzroku. Minęło dopiero dziesięć dni, odkąd się poznali, a zobaczcie, dokąd go to doprowadziło. Lucyfer zdążył już także złożyć wizytę Silasowi Coombe, który, mimo że w większości mówił bez ładu i składu, powiedział Lucyferowi na tyle dużo, by go przekonać, że nic szczególnego nie wie o poszczególnych woluminach z kolekcji Horatia; po prostu miał nadzieję, że w jego ręce wpadną prawdziwe perełki po okazyjnych cenach. Silas nie był mordercą. Lucyfer szedł tonącą w liściach ścieżką; poruszał się szybko, jak urodzony myśliwy. Zbliżał się do miejsca, w którym ścieżka zakręcała gwałtownie sprawiając, że przez gęste zarośla nie było widać, dokąd dalej biegnie droga. Lucyfer minął zakręt i zatrzymał się - dzięki temu nie wpadł na idącą z naprzeciwka Phyllidę. To ona wpadła na niego. Złapał ją i pomógł utrzymać równowagę, ale musiał walczyć ze sobą, by nie

zamknąć jej w ramionach. Poczuł ogarniające go namiętność, pożądanie i proste pragnienie, które ona i tylko ona w nim rozbudzała. Musiała wyczuć jego natychmiastową reakcję. Zamarła na chwilę, potem odetchnęła głęboko i zrobiła krok w tył. –

Przepraszam najmocniej. - Poprawiając fałdy sukni, nie patrzyła na Lucyfera. Uniosła głowę. -Szłam właśnie do twojego domu. Poczuł na twarzy jej spojrzenie, ale sam patrzył na pustą ścieżkę za jej plecami.

Nikt jej nie towarzyszył. Lucyfera zaczął ogarniać gniew, cisnęły mu się na usta nieprzyjemne słowa - ogarnęła go potrzeba, by smagnąć ją słowami jak biczem. Przełknął jednak te słowa, powstrzymał gniew. Odsunął się na bok i wskazał na ścieżkę prowadzącą do Manor. Czekał, aż mu powie, dlaczego chciała się z nim widzieć. Bo zrozumiała? Lub żeby przyznać, iż źle robiła włócząc się po okolicy i jest mu wdzięczna za czujność i opiekę? Doszli na skraj lasu i weszli na płaski teren oblany słońcem. –

Przyszłam, żeby zapytać - zaczęła - czy nie miałbyś nic przeciwko temu, bym przeszukała budynek gospodarczy i składziki. - Phyllida rozejrzała się po ogrodzie, przylegającym do Manor od strony kuchni. - Są pełne mebli, i szukając w ubiegłą niedzielę, mogłam przeoczyć sekretarzyk.

–

Jeśli chcesz, to oczywiście... - Ukłoniwszy się przesadnie uprzejmie, gestem ręki kazał jej przejść dalej. - Będziesz musiała mi jednak wybaczyć, ale inne sprawy wymagają mojej uwagi i nie będę ci towarzyszył. Wyniośle skinęła głową i ruszyła w stronę budynku gospodarczego. Lucyfer

zaczekał, aż zniknie w jego wnętrzu, i uda! się do domu. Wszedł kuchennymi

drzwiami, polecił Dodswellowi pilnować zabudowań gospodarczych, a potem, wydawszy wyraźne polecenie, by mu nie przeszkadzano, wycofał się do biblioteki. Phyllida wreszcie odetchnęła, wciąż jednak czuła, że jest spięta, i próbowała się uspokoić. Co się działo? Na przestrzeni zaledwie kilku dni jej życie zmieniło się z szarej, monotonnej egzystencji w coś zupełnie nieprzewidywalnego, z sennej prozy w ekscytujący ciąg intensywnych wydarzeń, a na dodatek niewiele ta zmiana miała wspólnego ze śmiercią Horatia. Morderstwo mogło być częścią przedstawienia, którego była teraz główną bohaterką, ale to nie ono stanowiło źródło błyskawicznie następujących zmian. Ich źródłem był gorący wiatr imieniem Lucyfer. Na szczęście zostawił ją samą; w przeciwnym razie któreś z nich na pewno nie powstrzymałoby się przed powróceniem do przerwanej rozmowy, a to nie byłoby najszczęśliwszym rozwiązaniem. Phyllida wciąż cierpiała na myśl o tym, że Lucyfer rozmawiał o jej bezpieczeństwie nie z nią, lecz z ojcem. Nikt, nawet Cedric czy Basil, nie przejęliby nad nią kontroli w sposób tak prosty i arogancki. Rozejrzała się. Podłużne pomieszczenie pełne było pudeł i mebli poustawianych zarówno wzdłuż ścian, jak i na środku, w taki sposób, że tworzyły one jakby boki tunelu biegnącego spiralnie wokół całego pomieszczenia. To było pierwsze miejsce, które przeszukała tamtej feralnej niedzieli. Wtedy myślała, że przejrzała wszystko dokładnie, ale teraz, gdy przyglądała się masie przedmiotów, znów ożyła w niej nadzieja. Podróżny sekretarzyk nie był duży: szeroki na trzydzieści centymetrów, tak samo głęboki i może trochę ponad dwadzieścia

wysoki. Pochyłe wieko częściowo pokrywała skóra w kolorze lawendowego różu. Był to przepiękny przedmiot; Phyllida niezliczoną ilość razy widziała go na kolanach babki Mary Annę. Nie mogła go przeoczyć. Znów ożyła w niej determinacja; poruszając się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, zaczęła sprawdzać każdą znajdującą się tam rzecz i każde pudło. Patrzyła uważnie, dotykała, sięgała, grzebała, dźwigała i podnosiła. Ale jej myśli błądziły zupełnie gdzie indziej. Oczywiście, że nigdy nie powinna była pozwolić mu się uwieść, ale nawet teraz nie żałowała tej nocy; nawet gdyby chciała jej żałować, nie potrafiłaby. Chciała tego wszystkiego doświadczyć, pragnęła tej wiedzy. Dzięki niemu jej największe pragnienie spełniło się. Ale nie powinno mieć ciągu dalszego -powinno być jak umowa, jak zakończona wymiana. Jedna wypełniona namiętnością noc w zamian za odpowiedź na jego pytania. Dokonano wymiany, ale mimo wszystko coś z tego pozostało, a Phyllida nie była nawet przekonana, czy to coś narodziło się właśnie tamtej nocy. Zachłanność Lucyfera była niemal namacalna, a ona, biorąc pod uwagę jego wcześniejsze zachowanie, musiała się zastanawiać, czy był taki już wcześniej. Zacisnęła usta i potrząsnęła głową. Jeśli tak to sobie zaplanował, będzie musiał pomyśleć nad tym raz jeszcze. Phyllida nie była jego własnością - ani jego, ani żadnego innego mężczyzny; nie była nawet własnością swojego ojca. Nie należała do nikogo, stanowiła sama o sobie i niech się dzieje co chce, ale tak właśnie pozostanie. Dopóki znajdowała się z dala od jego ramion, była bezpieczna. Znajdowała się w głębi pomieszczenia, gdy w drzwiach stanął Lucyfer.

Sam chciałby wiedzieć, co robi i co zamierza zrobić. Działał całkowicie odruchowo, kierując się instynktem, który teraz podpowiadał mu; że Phyllida nic z tego nie rozumie. Myślała, że ją uwiódł, by zdobyć informacje. Pomijając już nieprawdziwość tego twierdzenia, jak mogła pomyśleć, że po tamtej nocy on tak po prostu wzruszy ramionami i odejdzie? Że przestanie jej pragnąć? Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Światło wpadało do wewnątrz przez wąskie okna umiejscowione wysoko na ścianach. Usłyszał, że westchnęła. Zrobiła krok do tyłu, wpadając prosto na Lucyfera. Potknęła się o jego stopy, ale złapał ją natychmiast, obejmując w talii i pomagając odzyskać równowagę. –

Dlaczego? - szeptem zadała pytanie przepełnione najszczerszym zdziwieniem i podniosła wzrok.

–

Pożądanie. - Pochylił głowę. - Nikt ci o nim nigdy nie mówił? Pocałował ją, a ona oddała mu pocałunek, jednak nie całowała go łapczywie,

lecz jakby z wahaniem. Usta Phyllidy były pełne, miękkie, ciepłe i kuszące. Rozchylały się niepewnie, jakby w niezdecydowanym zaproszeniu. Gdy przyjął to zaproszenie, zatopiła się w jego uścisku. –

Czy to jest pożądanie?

–

Tak - odparł muskając ustami jej usta. - Ale jest go jeszcze więcej. Słyszałaś już muzykę, ale to tylko wstęp; są jeszcze kroki i jest jeszcze wiele figur do zatańczenia. Zawahała się. Pożądanie narastało... Westchnęła krótko.

–

Pokaż mi.

Pozwoliła mu trzymać się blisko i mocno, tak że jej biust ocierał się o jego pierś, a uda dotykały jego ud. Ręka Lucyfera zacisnęła się wokół talii Phyllidy, a jej dłoń przesunęła się na jego ramię. Oddała mu swoje usta i ciało, gotowa, zbyt zaintrygowana i oczarowana, by się wycofać, by odejść. Czy naprawdę jej pożądał? Nikt nigdy jej nie pożądał. Czy to możliwe? Czy to pożądanie jest tym czymś, co pozostało po ich pełnej namiętności nocy? Lucyfer delikatnie ją zachęcał i łagodnie wydobywał z niej siłę pożądania. A gdy to się wreszcie stało w napierającej fali ciepła i tęsknoty, które spłynęły po jej ciele, przerwał pocałunek i przesunął ustami po jej policzku i szyi, rozkoszując się jej smakiem. –

Rozepnij dla mnie gorset. Poczuła na skórze ciepły dreszcz. Spojrzała w dół: suknia zapinana była z

przodu na trzy guziki. Dotknęła palcami guzików i zaczęła je wolno rozpinać. Wiedziała, co robi, wiedziała też, dlaczego to robi. Było między nimi, między nią a Lucyferem, coś takiego, co wyjaśniało i usprawiedliwiało wszystko, i co nakazywało jej podsycać swoje i jego pożądanie. Trzeci guzik ustąpił; rozpięta suknia ukazała koronkową halkę i rząd małych guziczków. Rozpięła także i je. Po chwili wahania zsunęła ramiączka i rozchyliła poły halki. Czuła wzrok Lucyfera na obnażonych piersiach. Objął je gorącymi dłońmi. Już wcześniej dotykał jej piersi, ale jedynie w nocy, gdy mrok nie pozwalał jej patrzeć. Ostre rysy twarzy Lucyfera, tak blisko jej twarzy, błysk ciemnych, wpółprzymkniętych oczu, zmysłowa linia ust, pokazywały jej trzymane na wodzy

pożądanie. Dotykał jej delikatnie ciepłymi opuszkami palców, zataczał kręgi wokół ciemniejszych pierścieni brodawek. Patrzył na jej skórę, która stawała się coraz gorętsza, a potem płonęła ożywiona jego staraniami. Phyllida także patrzyła - patrzyła na każdą pieszczotę, którą obdarzał ją niemal z czcią; nie opanowywał jej, nie pojmował, ale wielbił i czcił - pokazywał inne oblicze pożądania. Uniosła dłoń i dotknęła jego policzka. Zbliżył usta do jej ucha i zamruczał: –

Chcesz więcej? -Tak. Słowo to opuściło usta Phyllidy w chwili, gdy wyjęta z jego apaszki szpilkę z

szafirem, którą następnie wpięła w klapę marynarki. Potem zerwała apaszkę z jego szyi. Zabrała się za guziki koszuli. Rozpięła ją i obnażyła tors. Przylgnęła do niego ciała. Lucyfer zacisnął ręce wokół jej talii i pochylił głowę, przesuwając usta od jej skroni do ucha. Zaśmiał się krótko, a śmiech ten był nieco drżący i przenikliwy. –

Moja kolej. Sięgnął do jej ud i głaszcząc ją, unosił jej suknię; nie zadarł jej jednym ruchem,

ale właśnie powoli, aż poczuł pod dłońmi nagą skórę. Objął dłońmi jej pośladki, badając palcami ich kształt, pieszcząc, aż zaczęła drżeć i przylgnęła do niego mocniej. –

Więcej? Kiwnęła głową. Zamknęła oczy, rozkoszując się uczuciem, które przynosiło

jego ciało.

–

Chcę cię poczuć w sobie. Powiedziała to, zanim zdążyła pomyśleć; może i nawet się zarumieniła, ale

była już tak gorąca, że nawet by tego nie zauważyła. Ale słów nie cofnęła, nie mogła kłamać. Nie w tej sprawie. Skierował Phyllidę tak, by minęła stojące za nią biurko, obok którego był wysoki stół; jego blat sięgał pasa. –

Zakładam, że to nie jest mebel, którego szukamy?

–

Nie - odparła. Przesunął dłonie: jedną na pośladek, a potem na biodra, drugą ręką dotykał jej

brzucha, aż dotarł do delikatnych kręconych włosków. I pomiędzy nie. Uczucie, którego doświadczyła, przeszyło ją do głębi. –

Tym razem poznasz wszystko. - Delikatnie dotykał gładkiej skóry na jej udach, potem pochylił głowę i musnął jej usta. Odnalazł jej wargi i całował powoli, żarłocznie; pocałunek był tak gorący, że niemal parzył. - Otwórz się dla mnie – wyszeptał. Przesunęła stopy, a potem, gdy poczuła, że Lucyfer sięga między jej uda,

owinęła jedną nogę wokół jego łydki; w tej pozycji łatwiej jej było ustać. –

Tak. - Zachęta przyszła wraz z następnym pocałunkiem. Wysunęła ręce, które do tej pory miała uwięzione między ich splecionymi ciałami, przebiegła nimi przez jego pierś i objęła go za szyję. Chciała wiedzieć, chciała się uczyć, chciała doświadczać pożądania w jego

pełni, więc powstrzymywał i trzymał w ryzach siebie, ale także i ją, żeby mogła czuć i wiedzieć, czym jest pożądanie, i przewidywać, czym może być.

Już wcześniej dotykał jej tak, jak w tej chwili, ale dopiero teraz zdawała sobie z tego w pełni sprawę, w pełni czuła łączącą ich prawdziwą intymność. Phyllida uniosła głowę i wyszeptała: –

Teraz. Spojrzał na nią spod ciężkich powiek.

–

Jesteś pewna? Przez chwilę poczuła się zagubiona, a potem wszystko jej się przypomniało.

Odetchnęła krótko i kiwnęła głową. Przesuwając jedną dłoń niżej, dotarta do pasa i rozpięła guziki spodni. Gorący, twardy jak stal, wypełnił jej dłoń. Wolno zacisnęła palce, przesunęła je w dół, potem w górę. Słyszała drżenie jego oddechu. Zacisnęła palce i spojrzała w górę: miał zamknięte oczy i napiętą twarz. –

Czy to boli?

–

Nie. Uśmiechając się, spojrzała znów w dół i zamknęła na nim dłoń. Wytrzymał tę

torturę jeszcze tylko przez minutę. –

Wystarczy. Trzymając ją za biodra, uniósł i posadził na krawędzi stołu. Chwyciła jego

ramiona - nie siedziała na tyle głęboko, by czuć się bezpiecznie. Wpadła w popłoch radość i ożywienie mieszały się z niespokojnym oczekiwaniem, ale nie chciał stracić zmysłów, jeszcze nie teraz, zbyt wiele było przed nią rzeczy, które miała zobaczyć i zrozumieć. Chciała tego wszystkiego - w każdej chwili. Wstrzymała oddech.

–

Jak? - zapytała. Pytanie sprawiło, że znów spojrzał na jej twarz i napotkał jej spojrzenie, w

którym dostrzegła walkę, jaką toczy! ze sobą, by znów odzyskać kontrolę nad zmysłami. Zatrzymał się, potem wziął głęboki oddech i kiwnął głową. –

Poczekaj. Zaciskając dłonie na jego ramionach, czekała. Uniósł spódnicę i halkę, odsunął je. Pończochy umocowane podwiązką

trzymały się ledwie nad kolanami. Lucyfer dotknął jej nagiej skóry i położył dłonie na wewnętrznych stronach jej ud, rozsunął je i wszedł między jej nogi. Opuścił spodnie, w pełni uwalniając swoją męskość. Chwycił jej biodra, przysunął ją na sam skraj stołu, odnalazł wejście i pozwolił, by poczuła narastające napięcie, potem wsunął się w nią. Ale tylko na kilka milimetrów. Na tyle, by zdołała złapać oddech; potem zadrżała i zacisnęła się na nim. Czekał spodziewając się, że zaraz znów się rozluźni. Wtedy dopiero zrozumiał. –

Nie będzie bolało, nie tym razem. Już nigdy więcej. Jeśli się rozluźnisz, wsunę się w ciebie. Wiesz już przecież, że się zmieszczę.

–

Tak - odpowiedziała. Poczuł, jak jej ciało powoli rozluźnia się wokół niego. Wreszcie otworzyło się i

go przyjęło. Wchodził w nią powoli, bardzo powoli. Drżała. Jęknęła i zamknęła oczy. Przez kilka długich chwil trwali tak w bezruchu, w milczeniu, rozkoszując się intymnym uściskiem i zjednoczeniem. Phyllida nie mogła uwierzyć, że jej udziałem stała się aż tak głęboka

przyjemność. Bezpieczna w jego ramionach, unosiła się na falach rozkoszy. Przez cały ten czas w jego ramionach to właśnie czuła: pożądanie, intymność, przyjemność, radość i bezpieczeństwo. Wciąż ją otaczał i obejmował. Słyszała bicie jego serca. –

Dokąd mnie prowadzisz? - zapytała.

–

Wiesz dokąd. Wiedziała, ale nie wierzyła. Teraz musiała uwierzyć.

–

Nigdy bym się z tobą nie kochał, gdybym nie miał zamiaru się z tobą ożenić. Wcześniej nie chciał jej tego powiedzieć i mogła się domyślić dlaczego.

–

Ale ja się nie zgodziłam. Lucyfer pozwolił, by zapadła cisza, potem znów pocałował jej włosy.

–

Wiem. Ale się zgodzisz.

Rozdział 15 –

Powiedziałeś, że Covey dowiedział się czegoś o lady Fortemain. Zapomniałam zapytać, co to takiego. Lucyfer siedział za biurkiem, na którym piętrzył się stos książek, i patrzy! na

Phyllidę siedzącą w drugim końcu biblioteki, zwróconą do jednego z regałów z książkami. Szukała, notowała. Covey robił dokładnie to samo z książkami znajdującymi się w salonie, a Lucyfer sięgnął do regałów stojących za biurkiem. –

Chodziło o dedykację w książce: Mojej drogiej Letycji, z czułym wspomnieniem

wspólnie spędzonych chwil..., i tak dalej, i tak dalej... Humphrey. Wiem, że mąż lady Fortemain miał na imię Bentley. Zdaje się, że Horatio kupił kilka tomów z biblioteki Ballyclose i że między innymi była wśród nich ta właśnie książka. Phyllida spojrzała na Lucyfera. –

Cóż, znalezienie takiej dedykacji to chyba żadna sensacja. Idę o zakład, że książka pochodzi z czasów, gdy lady Fortemain nie była jeszcze mężatką.

–

Gdy książka została wydana, Cedric był już na świecie.

–

Ach!

–

To prawda. Nie natknęliśmy się jednak na żaden inny dowód afektacji w stosunku do lady Fortemain, więc na razie nie przykładam do tego znaleziska zbyt wielkiej wagi. Phyllida zamyśliła się, potem wzruszyła ramionami i wróciła do katalogowania

książek. Lucyfer także wrócił do pracy. Nie był na tyle głupi, by przyjmować za pewnik, że Pfyllida przyjmie jego oświadczyny. Miała w sobie zakorzeniony pogląd, iż małżeństwo nie jest dla niej. Sprawił, iż postanowiła zrewidować swoje poglądy na ten temat, lecz nie zmieniła jeszcze zdania. Musiał postępować ostrożnie. Namawianie damy na małżeństwo to gra, w którą jeszcze nie grał i nie byt pewien, czy zna zasady. Nie doceniała swoich kobiecych wdzięków ani tym bardziej wrażenia, jakie mogła zrobić na mężczyźnie. Samo wyobrażenie, że jej słodka osoba miała w sobie moc, by nim zachwiać, musiało być atrakcyjne. Od dwóch dni - wczoraj i dzisiaj - Lucyfer wprowadzał w życie strategię

bliskości, rozbudzając w niej wrażenie, że ciągłe przebywanie w jego towarzystwie pomoże jej stłumić wszelkie skrupuły i wątpliwości. Wczoraj i dziś rano zjawiał się w Grange zaraz po śniadaniu; wczoraj, po przeszukaniu składzików i pomieszczeń gospodarczych, Phyllida dołączyła do Lucyfera katalogującego książki w bibliotece. Spędzili tam razem długie godziny, nim wreszcie udało im się połapać w ogromie kolekcji. Zupełnie niespodziewanie odnaleźli wspólne zainteresowanie i wspólny cel, zatrzymując się co jakiś czas, by pokazać jedno drugiemu jakiś rysunek bądź rycinę w starym tomie i by podzielić się odkryciem. Zachwyt Phyllidy nad iluminacjami* w starym modlitewniku wywołał uśmiech na jego twarzy, gdyż dostrzegł w niej własny młodzieńczy entuzjazm, który niegdyś dostrzegł w nim z kolei Horatio. Rozstali się tego wieczora, gdy Lucyfer odprowadził Phyllidę do domu przed kolacją. Byli sobie jakby bliżsi, bardziej wypoczęci, a wzajemne zrozumienie zdawało się rosnąć. Ten pomysł z bliskością zdecydowanie działał. Nie umknęło Lucyferowi, że teraz Phyllida czuła się w jego towarzystwie swobodnie. Powoli, krok po kroku, nawet jeśli nie zdawała sobie z tego sprawy, skłaniała się ku niemu. Zrobili sobie przerwę na lekką przekąskę, którą pani Hemmings przygotowała dla nich w jadalni. Gdy potem wrócili do biblioteki, znaleźli tam Coveya układającego w stos książki na biurku. –

Skończyłem katalogować regał na jednej ścianie, a to są książki, w których znalazłem w środku zapiski. Miałem dać je panu już kilka dni temu, ale

*Iluminacja - barwna ilustracja tekstu rękopiśmiennicze-go, charakterystyczna zwłaszcza dla okresu średniowiecza (przyp. tłum.).

zapomniałem. –

Nic nie szkodzi, Covey. Zaraz je przejrzymy -przynajmniej na chwilę będziemy mogli oderwać się od regałów. - Lucyfer uniósł brew i zerknął na Phyllidę, która skinęła potakująco głową i podeszła do biurka. Rozsiedli się wygodnie, Lucyfer za biurkiem, Phyllida na stojącym obok miękkim krześle, i oboje zabrali się za odcyfrowywanie niejednokrotnie nieczytelnych zapisków.

–

Hm - mruknęła Phyllida; wstała, sięgnęła po kawałek papieru leżący na biurku, użyła go jako zakładki i odłożyła książkę na podłogę obok krzesła, na którym siedziała. Po chwili zauważyła, że Lucyfer przygląda się jej pytająco. - Przepis na sos śliwkowy. Muszę go sobie potem przepisać. Uśmiechnął się; oboje wrócili do książek. Towarzyszyła im przyjazna cisza,

słychać było jedynie tykanie zegara na kominku. Nagle Phyllida wstała. Lucyfer spojrzał na nią pytająco. –

Czy coś się stało?

–

Znalazłam kolejną dedykację dla Letycji od Humphreya: Mojej najdroższej, mojej miłości, mojemu życiu. I data: luty 1781. Po chwili milczenia Lucyfer zapytał:

–

Ile lat ma Cedric?

–

Trzydzieści parę. Lucyfer uniósł brwi i wyciągnął rękę po książkę; podała mu ją, a Lucyfer

odłożył ją na bok. –

Jedna z tych, którymi zajmiemy się później. Nie minęło więcej niż pięć minut, gdy Phyllida znów się odezwała.

–

Znalazłam jeszcze coś: Dla mojej najdroższej Let-ty. Słowa są bardzo... ciepłe. I podpis: Pinky.

–

Jakaś data?

–

1783. Także i tę książkę Lucyfer odłożył na stertę „na później". Piętnaście minut później sterta powiększyła się o kolejne trzy tomy. Kładąc na

niej ostatnią książkę, tomik poezji dla „najdroższej Letty" wysłany jej przez dżentelmena podpisującego się jako Twój na zawsze ci przeznaczony kochanek, także z datą 1781, Phyllida przyglądała się rosnącemu stosikowi z rosnącą konsternacją. –

Coraz bardziej mnie to niepokoi. Lucyfer zerknął na stertę książek, które musieli jeszcze sprawdzić.

–

Z tego, co tutaj mamy, może się wydawać, że Cedric z pewnością może być brany pod uwagę jako ktoś, kogo dotyczą rzeczy znalezione w kolekcji Horatia.

–

Uważasz, że Cedric może nie być prawowitym synem sir Bentleya Fortemaine'a?

–

Jeśli da się to udowodnić - powiedział Lucyfer, kiwając głową - i jeśli testament sir Bentleya stanowi zwyczajowy zapis, to Pommeroy może domagać się majątku po sir Bentleyu.

–

Pommeroy nie przepada za Cedrikiem.

–

Zauważyłem. A to daje Cedrikowi wystarczający powód, by starać się potajemnie wejść w posiadanie książek z kolekcji Horatia.

–

Zapadła cisza. Phyllida wpatrywała się w Lucyfera, a on patrzył na nią.

–

Nie mogę uwierzyć, że Cedric to morderca.

–

A jak wygląda morderca?

–

Co gorsza, Cedric najczęściej ubiera się na brązowo. I wiem, że nosi brązowe kapelusze.

–

Cofnij się myślami: czy kiedykolwiek widziałaś Cedrika w kapeluszu, który był wtedy w salonie Horatia? Phyllida zastanowiła się chwilę, potem pokręciła głową.

–

Nic przypominam sobie, bym widziała go w tym konkretnym kapeluszu.

–

A jesteś pewna, że go zapamiętałaś?

–

Kapelusz? Tak, na pewno.

–

Jeśli to Cedric jest mordercą, na pewno nie ma już kapelusza.

–

Oczywiście, że nie. Pozbył się go. Cedric może się odgrażać i przechwalać, ale głupi nie jest. - Phyllida zmarszczyła czoło. - Zapytałeś Todda, kto opuścił Ballyclose w tamtą niedzielę rano?

–

Dodswell pytał. Niestety Todd nie tylko był wtedy w kościele, ale na dodatek poszedł potem odwiedzić gospodarstwo swojego szwagra; nie ma pojęcia, kto wtedy wyjeżdżał z Ballyclose. - Lucyfer zamyślił się. - Czy Cedric może być włamywaczem, którego goniliśmy? Phyllida się skrzywiła.

–

Kiedyś Cedric był bardzo wysportowany. Jeśli zmusiłaby go do tego sytuacja, to myślę, że mógłby biec naprawdę szybko.

–

Czyli istnieje prawdopodobieństwo, że to Cedric. Phyllida zamilkła.

–

Zdradź mi, o czym tak myślisz. Spojrzała na niego, ale po chwili spuściła wzrok.

–

Cedric chce... to znaczy chciał się ze mną ożenić. Jeśli to on jest mordercą, to... Lucyfer spojrzał na zegar, potem wstał i obszedł biurko wokoło.

–

Chodź - wyciągnął do niej rękę. Phyllida podniosła wzrok, a jej dłoń wsunęła się w dłoń Lucyfera, mimo że nie

odpowiedział na pytanie, które dostrzegł w jej oczach. – – –

Zapomniałaś o dzisiejszym letnim balu w Ballyclose. Dobry Boże! Naprawdę zapomniałam! - Spojrzała na Lucyfera. - A może...? Musimy być ostrożni - odparł. - Ale na pewno możemy sprawdzić, czy Cedric interesuje się książkami Horatia i wszystkim, co mogą zawierać.

Pięć godzin później Phyllida, odziana w szykowną jasnoniebieską suknię z jedwabiu, stała w balowej sali posiadłości Ballyclose i obserwowała jedynego ze swoich adoratorów, któremu udało się sprawić, że zaczęła zastanawiać się nad poślubieniem go. Ukryta w cieniu rzucanym przez olbrzymią palmę, przyglądała się jego wysokiej posturze, ciemnym lokom zawadiacko opadającym na czoło, eleganckiej czarnej marynarce i spodniom doskonałe dopasowanym do fularu w kolorze kości słoniowej, oraz jedwabnej kamizelce tej samej barwy. Na równi z większością obecnych pań delektowała się otaczającą go aurą siły i pewności siebie, którą emanował, nie wkładając w to najmniejszego wysiłku. Phyllida miała nadzieję, że dzięki odległości dzielącej ją od Lucyfera nabierze odpowiedniej perspektywy. Zmusiła się, by oderwać od niego wzrok, i zaczęła

przyglądać się pozostałym gościom obecnym na balu. Posłała Basila, by przyniósł jej szklaneczkę orszady*. Miała nadzieję, że po drodze ktoś go zatrzyma. Potrzebowała czasu, by pomyśleć. Spędzanie dnia za dniem u boku Lucyfera było bez wątpienia przyjemne, ale jednocześnie niezwykle utrudniało rozsądne zastanowienie się nad jego osobą, a zdecydowanie musiała pomyśleć - o nim i o ślubie z nim. I o tym, czego chciała. Deklaracja Lucyfera, że nigdy by jej nie uwiódł, gdyby nie miał zamiaru jej poślubić, otworzyła jej oczy, ale nie na motywy, które nim kierowały, lecz na te, które nią kierowały, a ona nigdy nie pozwoliłaby mu się uwieść, gdyby go nie kochała, nawet jeśli nie rozumiała jeszcze, czym jest miłość. Zawsze uważała ten temat - miłości między kobieta a mężczyzną - za niezwykle zagmatwany. Jej matka umarła zbyt wcześnie, aby Phyllida mogła wypracować jakiś użyteczny pogląd na małżeństwo rodziców, a poza nimi jedyną parą małżeńską, jaką znała, byli państwo Farthingale; lecz ich związek Oparty był na wzajemnej akceptacji, a nie na jakimś silniejszym uczuciu. Pozamałżeńskie wycieczki lady Fortemain jeszcze bardziej zmąciły jej obraz małżeństwa - zawsze uważała ją za uosobienie damy. Nikt jej nie wyjaśnił, czym jest miłość, a jeśli chodzi o sposób, w jaki reagowała na Lucyfera, to cierpiała na zaślepienie wynikające z pewności siebie, jako że przekonana była, iż tak emocjonalne przeżycia - podobne do tych, które zdawały się połączyć Mary Annę i Roberta na całe życie - nigdy się jej nie przytrafią. *Orszada - napój chłodzący z utartych migdałów, cukru i wody lub mleka

Ni stąd, ni zowąd przytrafiły się. Do Colyton przybył Lucyfer i wpłynął na jej życie jak trzęsienie ziemi wszystko się zmieniło i wciąż się zmieniało, a ostateczny krajobraz jeszcze się nie ukształtował, głównie przez to, że Phyllida na to nie pozwalała. Pożądanie mogło czasowo zamglić jej umysł i tak się właśnie działo: wystarczył jeden dotyk lub spojrżenie tych granatowych oczu; ale ona wciąż była kobietą, która sama stanowiła o sobie i która sama decydowała o swoim losie. Pozostawienie spraw własnemu biegowi, tak jak to dotychczas czyniła w wypadku pozostałych adoratorów, w wypadku Lucyfera nie było możliwe. Nie mogła go ignorować; w jej świecie stworzył sobie i zajął takie miejsce, jakiego nikt jeszcze nie zajmował: był jej kochankiem. Nie. Był kimś znacznie ważniejszym. W głębi duszy bezwzględny pirat i opiekuńczy despota - wszystko to mogła łatwo dostrzec. Ale doświadczyła także jego łagodności i czułości. Od Lucyfera dostała coś więcej niż szacunek - on się o nią troszczył. Wzruszenie i odruchowe działanie stanowiły tak integralną część jej samej, że natychmiast je w nim rozpoznała i wiedziała, że nie może się mylić. Troszczył się o nią, a to naprawdę wytrącało ją z równowagi i denerwowało - wszyscy inni oczekiwali, że to ona będzie tą, która troszczy się o innych. Zastanawiała się, czy uwiódłszy ją, miał zamiar wykorzystać ten fakt i nalegać na małżeństwo; do tej pory tego nie robił. Grał fair. W jego ramionach była bezpieczna, nic jej nie zagrażało. To wciąż było jej życie, jej wybory, chociaż zrobiłby wszystko, co w jego mocy, by na nią wpłynąć.

Wciąż mogła powiedzieć „nie" i powrócić w bezpieczniejsze rejony, ale nie była już tą samą kobietą, co przed przybyciem Lucyfera, a kusiło ją wiele z tych rzeczy, które miał jej do zaoferowania. Jednak na drodze do nowej przyszłości pojawiła się poważna przeszkoda: jak funkcjonowałoby ich małżeństwo? Jeśli tak, jak małżeństwo państwa Farthingale, albo małżeństwo lady Fortemain, to wtedy odpowiedź brzmiałaby „nie". Nie mogła się zdecydować, nie w sytuacji, gdy nie znała odpowiedzi na najważniejsze pytanie. Czy to może zadziałać? Czy jest w stanie zachować własne „ja", jednocześnie będąc obiektem jego przytłaczającej opiekuńczości i wszystkich związanych z tym konsekwencji? Czy jest w stanie zaakceptować sytuację, w której to ktoś troszczy się o nią, a nie odwrotnie? Czy potrafi się dostosować? I czy on potrafi? Jeśli oboje są na to gotowi... Pozostaje pytanie, na ile gotów jest Lucyfer. Gdy zapytał ją, czego oczekuje od małżeństwa, nie miała pojęcia. Teraz już wiedziała. Chciała, żeby wszystkim się dzielili, chciała, żeby razem pracowali, razem żyli, razem się kochali - chciała, żeby on dzielił swoje życie z nią i żeby ona dzieliła swoje życie z nim. Nagroda warta była ryzyka związania się z nadopiekuńczym tyranem. Uśmiechając się, Phyllida odwróciła się w stronę zmierzającego ku niej Basila, który przyniósł jej szklaneczkę orszady; odwdzięczyła mu się następnym tańcem. Gdy tylko zjawiła się w sali balowej, natychmiast podszedł do niej Lucyfer. Uzgodnili, że dopóki nie wybadają Cedrika, pozwolą wydarzeniom na balu toczyć się ich zwyczajowym torem, oboje więc tańczyli, rozmawiali i czekali na odpowiedni moment.

Lucyfer patrzył na Phyllidę, gdy ta dygnęła przed Basilem i podała mu dłoń, ale potem zmuszony był uważać na swoją partnerkę, pannę Moffat. Lady Fortemain była niezwykle zajęta, działając w jego imieniu: zaprosiła każdą niezamężną młodą damę z dalekich nawet okolic. Znał swą społeczną i towarzyską rolę i dobrze ją odgrywał, oczarowując damy, konwersując z dżentelmenami, zachowując się jak gość idealny. Tłum wokół niego kołysał się i falował. Lady Fortemain dwoiła się i troiła, a w powietrzu unosiła się aura święta. Sąsiedzi entuzjastycznie dołączyli do zabawy; widział wokół siebie roześmiane twarze. Posiadłość Grange miała doskonałą reprezentację; sir Jasper rozmawiał z panem Farthingale'em i panem Filingiem; pani Farthingale i lady Huddlesford były równie zajęte. Jonas, Percy i Frederick tańczyli. Percy raczył się zjawić, a Frederick wkładał wiele wysiłku, by być uprzejmym. Jonas zaś miał na twarzy przyklejony miły uśmiech, jedynie jego błyszczące od czasu do czasu oczy zdradzały go przed Phyllidą. Lucyfer znał kotyliona na pamięć i potrafił go tańczyć, myśląc zupełnie o czymś innym. Tak samo jak Jonasa, i jego myśli biegły w kierunku Phyllidy i człowieka, który ją sobie upatrzył. Rozmawiał już z Jonasem. Jeśli z jakiegoś powodu nie mógłby pilnować Phyllidy, wtedy miał to robić Jonas. Bez względu na jej zamiary, bez względu na strach, Phyllidą zbyt często zapominała o niebezpieczeństwie. Wioska była jej domem i przez całe dwadzieścia cztery lata była tu bezpieczna; trudno zmienić przyzwyczajenia, więc Lucyfer lub Jonas zamierzali pilnować jej tak długo, aż niebezpieczeństwo minie.

Goście tańczyli drugiego kotyliona, w sumie czwarty taniec; przemieszczając się po parkiecie, Lucyfer obserwował tłum. Cedric stał w patriarchalnej pozie, pełnym aprobaty spojrzeniem obserwując swych gości. Lady Fortemain siedziała pośród pochłoniętych rozmową dam, a Pommeroy tańczył mimo niedogodności, które musiał znosić z powodu absurdalnie wysoko zawiązanego fularu. Lucius Appleby zabawia! gości i wywiązywał się z tego zadania dużo lepiej niż Pommeroy. Miejscowe damy uważały Appleby'ego za człowieka bardzo zagadkowego, Lucyfer z łatwością to dostrzegł. Uważany był za przystojnego i pomimo pewnej rezerwy i sposobu bycia, który sugerował, że Lucius nie ma zamiaru wchodzić nikomu w drogę, powodzenie u dam miał zagwarantowane. Gdy tańczył z panną Claypoole, ta uśmiechała się do niego całą sobą, jednak Appleby odrzucił jej zainteresowanie swoją osobą, i to w sposób, który Lucyfera zastanowił. Kotylion zakończył się teatralnymi gestami; Lucyfer ukłonił się, podziękował pannie Moffat i podszedł do Phyllidy. Powitała go ciepłym uśmiechem i spojrzeniem tak zachęcającym, że ostrzegawczo uścisnął jej dłoń. Wymienili z Basilem grzeczności. –

W porę pana spotykam, panie Cynster. Zamierzałem właśnie powiedzieć, że rozumiem, iż ze względów bezpieczeństwa Phyllidą była zmuszona spędzić dwa ostatnie dni w Manor, musi to jednak być utrapienie zarówno dla Phyllidy, jak i kłopot dla pana, skoro potrzebuje pan teraz spokoju, by zadomowić się w posiadłości Horatia. - Protekcjonalny ton głosu Basila wyraźnie dawał do zrozumienia, że święcie wierzy we wszystko, co mówi; cały czas uśmiechał się też do Phyllidy.

- Jutro przyślę po ciebie powóz, moja droga. Mama będzie zachwycona możliwością spędzenia dnia w twoim towarzystwie. Lucyfer spojrzał na spokojną jak zawsze twarz Phyllidy i powstrzymał się, by nie zacząć klaskać. –

Dziękuję ci, Basilu - powiedziała z uśmiechem. - To miło z twojej strony, że o tym pomyślałeś, ale mam już plany na jutro.

–

Naprawdę? - Basil miał wielką ochotę zapytać, jakież to ma plany, ale powiedział tylko: - Cóż, więc może...

–

Pojutrze jest niedziela, więc ten dzień w ogóle nie wchodzi w rachubę. A potem... Przedsięwzięcie, przy którym aktualnie asystuję panu Cynsterowi, nie zostało jeszcze ukończone, więc nadal będę pomagać w Manor. Sposób, w jaki Phyllida wypowiedziała ostatnie zdanie, musiał dać do

myślenia nawet Basilowi, który po chwili ukłonił się i rzekł: –

Wybacz mi, moja droga, jeśli nie do końca cię zrozumiałem... Ton jego głosu nie wskazywał jednak na przeprosiny, lecz brzmiały w nim

irytacja i nagana. Phyllida powstrzymała go uniesieniem dłoni. –

Wielu rzeczy nie rozumiesz, Basilu, z reguły dlatego, że nie chcesz ich zrozumieć. Zabrzmiały skrzypce. Phyllida odwróciła się w stronę Lucyfera.

–

Wydaje mi się, że zaczyna się nasz walc. Lucyfer ukłonił się i ujął jej dłoń, potem skinął w stronę Basila.

–

Panie Smollet, proszę nam wybaczyć. Oczywiście o nic już nie pytając, Basil ukłonił się sztywno, a Phyllida,

dygnąwszy, pozwoliła Lucyferowi zaprowadzić się na parkiet. Znalazła się w jego ra-

mionach, Lucyfer prowadził ją w tańcu, a ona nie musiała o niczym myśleć. Po chwili poczuła, że głaszcze ją po plecach. –

Odpręż się.

–

Nie mam doprawdy pojęcia, skąd przyszło mu do głowy, że jestem jego własnością, że może mnie pouczać i mówić, co mam robić. Lucyfer się nie odezwał. Przyciągnął ją nieco bliżej siebie, tak by stykały się

ich ciała, gdy wirowali w tańcu. Phyllida uspokoiła się i odprężyła w jego ramionach. Na pewno nie wszyscy mężczyźni są tacy jak Basil - ni to powiedziała, ni zapytała, rozglądając się po sali. - Spójrz na Basila, na Cedrika lub na Henrego Grisby. Żadna rozsądna kobieta nie poślubiliby kogoś takiego. - Po chwili dodała jeszcze: -Na pewno w tutejszej wodzie musi być coś szkodliwego. Lucyfer jeszcze mocniej przycisnął ją do siebie w obrocie, a potem szeptem zapytał: –

Od jak dawna Appleby mieszka u Cedrika?

–

Appleby? - Phyllida rozejrzała się po sali. - Jest lu od... Cóż, wydaje się, że od dawna, ale dołączył do domowników w lutym. Dlaczego pytasz?

–

Zastanawiałem się, czy on przedtem nie był w wojsku; bo myślę, że był. Zdaje się, że panie bardzo go lubią.

–

To prawda. Podoba im się jego styl i osobowość, a i zachowuje się tak, że musi się to podobać.

–

Ty nie wydajesz się nim szczególnie zachwycona.

–

Muszę przyznać, że nigdy nie wydawał mi się atrakcyjny. Lucyfera ucieszyło to, co usłyszał, tym bardziej że ton jej głosu wyraźnie

wskazywał, że uważała zainteresowanie pozostałych pań Applebym za zagadkowe, a jej komentarze na temat Basila bardziej mu się podobały. –

Myślę, że czas porozmawiać z Cedrikiem – powiedziała. Lucyfer zerknął na gospodarza balu, który właśnie słuchał opowieści lady

Huddlesford. –

Pod koniec tego tańca. Rób to, co ja.

–

Jaką masz zamiar obrać taktykę? Nie możesz przecież podejść i wprost go zapytać, czy zdaje sobie sprawę, iż może być dzieckiem z nieprawego łoża.

–

Pomyślałem, że zapytam, czy byłby zainteresowany nabyciem kilku książek z kolekcji Horatia. -Lucyfer spojrzał w kierunku Silasa Coombe'a, który cały aż się jarzył w zielonej jedwabnej marynarce i kanarkowożółtej kamizelce. - Na ile jest prawdopodobne, że Coombe powiedział komukolwiek, że nie mam zamiaru pozbywać się kolekcji?

–

Coombe jest niepoprawnym gadułą i plotkarzem.

–

W takim razie muszę uważnie dobierać słowa. Skończyła się muzyka. Lucyfer puścił Phyllidę, ukłonił się jej, wziął pod rękę i

wolnym krokiem poprowadził w stronę Cedrika, który stał przy lady Huddlesford. Po wymianie ukłonów i zwyczajowych uprzejmości, lady Huddlesford, przytłoczona suknią z brązowej krepy, po królewsku się oddaliła. Cedric uśmiechnął się do Phyllidy, potem spojrzał na Lucyfera. –

Mam nadzieję, sir, że nasze proste wiejskie spotkania towarzyskie chociaż w niewielkiej części przypominają to, do czego jest pan przyzwyczajony.

–

To wspaniały wieczór - odparł Lucyfer. - Pańskiej matce należą się gratulacje,

które już zresztą jej złożyłem. –

To prawda, to prawda. Mama lubuje się w takich rzeczach jak bale; niegdyś, gdy mieszkała jeszcze w stolicy, nim stan zdrowia ojca zmusił ją do przeprowadzki na wieś, często na balach bywała. Może być pan pewien, że cieszy się, mogąc znów bawić się w dawnym stylu.

–

Jeśli to prawda, to miło mi, że mogłem do czegoś się przydać. - Lucyfer zastanawiał się nad bezpośrednim i miłym usposobieniem Cedrika. To jego prawdziwa twarz czy jedynie maska? - Nie wiem, czy pan słyszał, ale postanowiłem pozostawić kolekcję Horatia w nienaruszonym stanie.

–

O tak! Słyszałem, że Silas ubolewał nad tym faktem. Uważał, że lepiej by się stało, gdyby część ko lekcji znalazła się w jego posiadaniu.

–

Niestety dla pana Coombe podjąłem już decyzję, oczywiście w ogólnym zarysie. Niemniej jednak przeglądając dokumenty Horatia zauważyłem, że nabył kilka tomów z pańskiej biblioteki. Cedric kiwnął głową.

–

Przed śmiercią ojciec, który przyjaźnił się z Horatiem, przejrzał nasze zbiory biblioteczne i ładnych kilka tomów Horatiowi sprzedał.

–

To prawda, jest ich sporo. Ale skoro pański ojciec nie żyje, a ja zamierzam zachować kolekcję raczej jako pamiątkę po Horatiu niż z powodu mojego szczególnego zainteresowania książkami, zastanawiałem się, czy może zechciałby pan odkupić którąś z tych książek. Oczywiście po tej samej cenie, za jaką nabył je od pańskiego ojca Horatio. Cedric się skrzywił.

–

Ja też raczej nie jestem bibliofilem. Zawsze uważałem, że ojciec dobrze zrobił, pozbywając się tych kilku tomów. Jeśli jest pan zainteresowany, to mamy ich jeszcze całkiem sporo.

–

Nie, to nie moja działka - uśmiechnął się Lucyfer.

–

Cóż, zawsze warto zapytać. - Cedric zwrócił się do Phyllidy: - Moja droga, to karygodne, jak cię zaniedbujemy. Słyszałem, że całe dnie spędzasz w Ma-nor. Cedric zerknął na Lucyfera; Phyllida cala zesztywniała. Cedric ponownie spojrzał na Phyllidę. -Domyślam się, że jest wiele rzeczy, w których pomagasz panu Cynsterowi.

–

To prawda - odparła i wreszcie zdołała kiwnąć głową; zerknęła na Lucyfera. Pomagam w bardzo wielu rzeczach. Ciemne oczy Lucyfera uśmiechnęły się do niej; potem zerknął na kogoś za jej

plecami i się ukłonił. –

Panna Smollet. Odwróciła się w stronę podchodzącej do nich Jo-kasty, która wymieniła

powitalne grzeczności z Cedrikiem i spojrzała na Phyllidę; potem uśmiechając się nieco gorzkawo, utkwiła spojrzenie w Lucyferze. –

Rozumiem, panie Cynster, że zastanawia się pan nad życiem rolnika. Basil mówi, że rozmawialiście o założeniu stadniny.

–

To tylko jedna z możliwości, którą rozważam. Pola i łąki należące do Manor nie są obecnie wystarczająco wykorzystywane.

–

Tak, faktycznie tak jest. - Cedric zmarszczył czoło. - Nieraz zapominam, jak dużo tego jest, szczególnie ziemi leżącej za lasem, który także do pana należy.

–

Był pan tam może ostatnio? - zapytał Lucyfer, przyglądając się Cedrikowi, a ten pokręcił głową.

–

Nie przypominam sobie, bym przez ostatni rok zapuszczał się na tamtą stronę doliny. To nie są tereny łowieckie.

–

Cedric poluje z grupą miejscowych - wtrąciła się Jokasta. - Dołączy pan do nich, panie Cynster?

–

Jeśli wybieram się na polowanie z psami na lisa, to raczej tylko po to, żeby pojeździć konno, a nie żeby polować. Phyllida przemilczała coś, co właśnie dostrzegła: to, że dla Lucyfera lis nie był

godną zwierzyną łowną. Stała z nim i udawała, że słucha, ale w duszy knu-ła spisek. Wreszcie Lucyfer zdecydował się opuścić towarzystwo Jokasty i Cedrika, i przytrzymawszy dłoń Phyllidy na swoim przedramieniu, oddali! się z nią w stronę tłumu pozostałych gości. –

Wydawało mi się tylko, czy tym razem obsesja Cedrika na twoim punkcie nieco się zmniejszyła? Zaskoczyło to Phyllidę.

–

Rzeczywiście, gdy o tym wspomniałeś, uświadomiłam sobie, że naprawdę tak jest. Wydawał się bardzo odprężony i w żaden sposób niewzburzony tym, że pomagam ci w Manor.

–

Znasz go lepiej, ale ja powiedziałbym, że nawet mu ulżyło, że tak wiele czasu spędzasz w Manor. Zamyśliła się; Lucyfer miał rację. A jak ona się z tym czuła?

–

Jeśli jemu ulżyło, to i mnie ulżyło. - Zerknęła na Lucyfera. - Znam Cedrika cale

życie, zawsze uważałam go za przyjaciela i nigdy nie chciałam, by się do mnie zalecał. Lucyfer patrzył jej w oczy, próbując w nich czytać. –

I nie wierzysz też, że może być mordercą.

–

Nie - westchnęła - nie wierzę. To straszne czuć wobec ludzi jedno, ale logicznie rzecz biorąc wiedzieć, że to drugie jest możliwe.

–

Nie wyczułem w nim ani śladu świadomości tego, co jest w książkach, ani też tego, co się wydarzyło na polach za lasem.

–

Nie, Cedric taki po prostu jest. Jest taki, jakim go widzisz.

–

Przy okazji, skoro rozmawiamy o maskach - Lucyfer poprowadził Phyllidę na bok - Jokasta Smollet wkładała wiele wysiłku, by zachowywać się pojednawczo. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest ofiarą jakiejś smutnej historii. - Jokasta przykuła uwagę Lucyfera jako kobieta, która przegapiła swoją szansę na szczęście, a mimo wszystko cały czas go szukała. - Może to jest przyczyna jej zazwyczaj bardzo cierpkich uwag. Stanęli z boku; Phyllida odwróciła się do Lucyfera.

–

Będąc celem jej cierpkich uwag, jak zresztą każdy mieszkaniec Colyton, nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale ona naprawdę wydaje się bardzo smutna. Nigdy nie widziałam, żeby się śmiała lub choćby radośnie uśmiechała.

–

Nie znasz jej historii?

–

Nie. A to naprawdę bardzo dziwne, bo skoro ja jej nie znam, to znaczy że musi to być jakaś tajemnica, a we wsi tak niewielkiej jak nasza... To zdumiewające. Przez chwilę oboje się nad tym zastanawiali, potem Phyllida odsunęła te myśli

na bok. – –

–

Myślę, że powinniśmy przeszukać pokój Cedrika, może znajdziemy kapelusz. Dlaczego? Myślałem, że zgodziliśmy się, że Cedric przeszedł próbę pomyślnie.

Lubię Cedrika i nie chcę, żeby to on okazał się mordercą. Ani tym, który mnie zaatakował. Ale wiesz tak samo dobrze jak ja, że pod jego przyjazną dobrodusznością kryje się inteligentny mężczyzna, a zagrożenie, które pociągają za sobą dedykacje w książkach, mogą stanowić dla niego motyw. To zniszczyłoby mu życie. - gestem dłoni wskazała obecnych na sali. - To zniszczyłoby wszystko, a to proste wiejskie życie wiele dla Cedrika znaczy. -Przyglądała się twarzy Lucyfera, potem zmrużyła oczy. - A mimo tego, co przed chwilą powiedziałeś, nie skreśliłeś go z listy podejrzanych. Lucyfer zacisnął usta.

–

Nic, ale...

–

Jesteśmy to winni sobie, wiosce i Cedrikowi, i powinniśmy zajrzeć pod każdy kamień, żeby się przekonać, czy jest mordercą, czy nie.

–

Przeszukać jego pokój... Jak sama zauważyłaś...

–

Wiem, że powinien był się go pozbyć, ale jeśli tego nie zrobił? To nie Londyn, nie tak łatwo tu dostać elegancki kapelusz. Mógł więc gdzieś go odłożyć z zamiarem pozbycia się go później, ale ponieważ ja nic nie wspominałam o kapeluszu, ani nawet o tym, że byłam w domu Horatia w tamtą niedzielę rano, mógł sobie pomyśleć, że sprawa kapelusza nigdy nie wypłynie. Kto wie, może nawet o nim

zapomniał. Może myśli, że widziałam nie kapelusz, ale coś zupełnie innego? Phyllida odwróciła się w stronę drzwi. - Jeśli chcesz tu zostać, to sama pójdę i przeszukam pokój Cedrika. Zrobiła krok, ale poczuła długie palce zaciskające się na jej łokciu. –

Nie. Nie pójdziesz tam sama. Słowa te zabrzmiały tuż przy jej uchu i miały w sobie ciężar ostrzeżenia,

którego nie potrafiłaby opisać słowami, ale jej zmysły zrozumiały je bez trudu. Czekała, patrząc na drzwi. –

Gdzie jest pokój Cedrika? Wiesz? - zapytał szeptem Lucyfer.

–

Na górze, po prawej, ostatnie drzwi na końcu korytarza.

–

Doskonale. Za chwilę się rozdzielimy: ja podejdę do stołu z przekąskami, ty pospaceruj trochę po sali balowej, ale uważaj, by nikt nie wciągnął cię w pogawędkę, a potem wyjdź, tak jakbyś szła do pokoju sąsiadującego z salą balową. Będę cię obserwował; będziesz miała wystarczająco dużo czasu, żeby dojść do sypialni Cedrika, a ja pójdę za tobą.

–

Już to kiedyś robiłeś - powiedziała i było to stwierdzenie, a nie pytanie. Uśmiechnął się tylko, potem ukłonił i się rozstali. Phyllida postępowała zgodnie z instrukcjami Lucyfera; nie było to coś, co

przyszło jej zupełnie naturalnie, ale nie widziała powodu, dla którego miałaby zachować się inaczej. Lucyfer zgodził się przeszukać z nią sypialnię Cedrika i tylko to się liczyło, nie tylko ze względu na śledztwo - to znaczyło, że Lucyfera można było przekonać, co zdecydowanie działało na jego korzyść, mimo że on niekoniecznie o tym wiedział.

Henry Grisby próbował namówić ją na następny taniec; odmówiła grzecznie i skierowała się ku drzwiom prowadzącym do pokoju obok. Nikogo nie było w pobliżu, gdy wchodziła po schodach. Wreszcie znalazła się na górnym korytarzu, skręciła w prawo. Doszła do pokoju Cedrika i trzymała dłoń na klamce, kiedy usłyszała dobiegające z oddali kroki. Odwróciła się i zobaczyła Lucyfera, który zmierzał korytarzem w jej kierunku. On także ją zauważył; pomachała do niego i weszła do środka. Dołączył do niej zaraz potem, zamykając za sobą drzwi. Światło księżyca wpadało przez niezasłonięte okna i wydobywało z mroku twarz Lucyfera. Nagle Phyllida przypomniała sobie, jak wyglądał w nocy, trzy dni temu, gdy także szedł przez pokój, zmierzając w jej kierunku. Wstrzymała oddech. Poczuła bijące od niego gorąco. Uniósł dłoń i kciukiem musnął jej wargi. Drgnęła. Wygiął usta w uśmiechu - nie drwiącym, lecz przepraszającym. –

Kapelusze - wymamrotał. - Gdzie Cedric może trzymać kapelusze? Phyllida zamrugała i niepewnym ruchem wskazała na niewielkie drzwi.

–

W garderobie; jest tam pólka na kapelusze. Lucyfer spojrzał na małe, lekko uchylone drzwi, a potem, pytająco uniósłszy

brew, znów na Phyllidę. –

To był pokój sir Bentleya. Przez wiele lat chorował, często go odwiedzałam. Phyllida podbiegła do drzwi, ignorując kuszące ciepło, które poczuła na

skórze. Próbowała też ignorować obecność Lucyfera idącego tuż za nią, ale nie potrafiła.

Lucyfer wszedł do garderoby, długiego i wąskiego pomieszczenia, które biegło równolegle do jednej ze ścian sypialni. Półka na kapelusze ciągnęła się wzdłuż ściany, naprzeciw której stał Lucyfer, na wysokości jego wzroku. Cała wypełniona była kapeluszami. –

To nie Londyn - prychnął i spojrzał na Phyllidę. Cedric ma więcej kapeluszy niż jakikolwiek inny dżentelmen, którego znam.

–

Mamy więc kolejny powód, by go sprawdzić: wygląda na to, że nigdy żadnego nie wyrzucił. I była to prawda. Phyllida nie mogła dosięgnąć półki, więc Lucyfer, jej

asystent, podawał je, jeden po drugim, a ona brała je w ręce, oglądała, potem kręciła przecząco głową i oddawała Lucyferowi. W świetle księżyca sączącym się przez pojedyncze wysokie okno wszystkie kapelusze zdawały się być w jednym kolorze brązowym. Lucyfer odkładał właśnie ostatni na półkę, gdy ledwo słyszalny dźwięk - ni to skrzypnięcie, ni stuknięcie - dotarł do jego uszu. Zamarł. Uniósł palec do ust, nakazując milczenie, i odwrócił się. Sypialnia miała dwie pary drzwi: te, którymi weszli, znajdujące się obok garderoby i jeszcze jedne, prowadzące do sąsiedniego pokoju, prawdopodobnie dziennego salonu. Gdyby ktoś szedł korytarzem, usłyszeliby go. Czy ktoś tu wszedł właśnie z salonu? Cedric? Czy gospodarz opuściłby bal? Gdyby był mordercą, mógłby. Lucyfer wstrzymał oddech i wszedł do sypialni.

Ruch powietrza, ledwie słyszalny świst ostrzegł go -zrobił krok w tyl. Ciężki pręt uderzył go w lewe ramię. Siłą uderzenia sprawiła, że stracił równowagę, ale prawą ręką chwycił się futryny i udało mu się nie upaść. Wtedy dostrzegł postać: mężczyzna ukrył się w cieniu, odwrócił się błyskawicznie i wybiegi na korytarz. Usłyszeli oddalający się stukot kroków. –

Dobry Boże! On ucieka! - Phyllida uwięziona za plecami Lucyfera uniosła suknię i wybiegła z garderoby. Złapał ją w pół kroku.

–

Nie! Wpadła na niego.

–

Ale... - Z całych sił próbowała mu się wyrwać, ale Lucyfer mocno ją przytrzymał; zaplątała się w jedwabie sukni. - Mogłam go złapać!

–

Albo on mógł złapać ciebie! -Och.

–

W rzeczy samej: och! Lucyfer zacisnął zęby, potem odsunął nieco Phyllidę i próbował rozmasować

sobie ramię. Phyllida odwróciła się w jego stronę. –

On tu czekał.

–

I miał to - powiedział Lucyfer, sięgając po spacerową laskę; podniósł ją, by oboje mogli ją obejrzeć. Zakończona była lwią głową, mosiężną i bardzo ciężką.

–

Zazwyczaj trzymają ją w kącie przy drzwiach. Phyllida spojrzała na drzwi, starając się nie myśleć, co mogłoby się stać, gdyby

Lucyfer nie miał tak świetnego refleksu. Gdyby się nie cofnął i laska uderzyłaby go w głowę, mógłby nawet zostać zabity, albo przynajmniej stracić przytomność. A

wtedy ona stanęłaby twarzą w twarz z mordercą. Odwróciła się w stronę Lucyfera i w jego oczach dostrzegła, że i on zdawał sobie z tego sprawę. - Musimy wracać na bal.

Rozdział 16

–

Jonas, czy moglibyśmy chwilę z tobą porozmawiać? - Lucyfer z Phyllida u boku uśmiechnął się do dwóch młodych dam, z którymi konwersował Jonas. Młode damy zachichotały, dygnęły i odeszły, rzucając przez ramię kokieteryjne

spojrzenia. Jonas spojrzał na Lucyfera. - Jakieś kłopoty? –

Jeśli chodzi o ścisłość, to tak - odparł Lucyfer uśmiechając się tak, jakby wymieniali nic nieznaczące uwagi. Jonas zerknął na Phyllidę.

–

Myślałem, że Phyl jest z tobą.

–

Byłam - wtrąciła się Phyllida. - Ale nie w tym problem. Jonas uniósł jedną brew; Phyllida zaczęła rozglądać się po sali, zostawiając

Lucyferowi wszelkie wyjaśnienia. –

Czy zauważyłeś, by któryś z dżentelmenów wymykał się z sali jakieś piętnaście minut temu? Tym razem Jonas uniósł obie brwi.

- Najpierw wyszedł Cedric, potem Basil, a wcześniej przed nimi pan Filing. I jeszcze

Grisby. Inni też musieli wyjść, bo właśnie grała muzyka, a na parkiecie nic było zbył wielu tańczących par, ani też zbyt wielu mężczyzn Stojących i rozmawiających. Lady Fortemain próbowała jakoś ratować sytuację. –

Cedric wrócił?

–

Zjawił się kilka minut temu, a Basil tuż przed nim. Obaj wyglądali na wściekłych. Nie widziałem pozostałych mężczyzn wracających na salę, ale też nie rozglądałem się. - Jonas spojrzał na Lucyfera i Phyllidę. - Co się stało? Lucyfer zwięźle mu opowiedział, a Phyllida obserwowała gości, próbując

stwierdzić, którzy dżentelmeni są obecni. Tłum wciąż był znaczny. –

Myślisz, że możemy zastawić pułapkę? - zapytała, gdy Lucyfer skończył opowiadać Jonasowi o tym, co się wydarzyło na górze. Obaj na nią spojrzeli i obaj mieli na twarzach wypisany całkowity brak

zrozumienia dla tego, co właśnie powiedziała, jakby mówiła w obcym języku. –

Jaką pułapkę? - zapytał wreszcie Lucyfer.

–

Tym razem nie widziałam mordercy, a i ty tylko przelotnie na niego zerknąłeś. On musi o tym wiedzieć, nie ma więc powodu uciekać. Zakładając, że wciąż tu jest, może uda się jakoś go zachęcić, by znów się pokazał.

–

A ty masz być przynętą? - Lucyfer wpatrywał się w Phyllidę.

–

Jeśli obaj będziecie mnie pilnować, nic mi nie grozi.

–

Jeśli w ogóle którykolwiek z nas będzie w pobliżu, morderca nic nie zrobi, nie wykona żadnego ruchu. Wiemy, że nie jest głupi.

–

Nie musicie tak jawnie się wokół mnie kręcić. Będzie jeszcze wiele tańców i wszyscy się spodziewają, że będziemy je poświęcać różnym partnerom.

Lucyfer zdusił narastającą w nim panikę i uważnie obserwował spokojną twarz Phyllidy. To, co proponowała, brzmiało... rozsądnie. Nie potrafił zachować się tak, jak dyktował mu instynkt: tupnąć nogą i powiedzieć „nie". Nie śmiałby. –

Jeśli obiecasz, że nie opuścisz sali balowej...

–

Mam zamiar pozostać w zasięgu waszego wzroku. - Uniosła brodę, jakby rzucała wyzwanie, a jej oczy błyszczały ostrzegawczo. - Doskonale zdaję sobie sprawę, na czym polega moja rola, a jedyne, co wy musicie robić, to obserwować mnie z pewnej odległości. A teraz się oddalę. Ukłoniła się wdzięcznie, uśmiechnęła, odwróciła i wmieszała w tłum.

Obserwował ją, gdy odchodziła, i zaklął pod nosem. –

Szkoda, że nie powiedziałeś „nie" - mruknął Jonas, ale Lucyfer nie miał wyboru, nie, jeśli chciał, by go poślubiła. - Będę ją obserwował. Phyllida tańczyła i rozmawiała, i znów tańczyła. Krążyła po sali, uśmiechnięta

i czarująca. Znów rozmawiała z Cedrikiem, Basilem i Grisbym. Udała, że ma kłopoty z pamięcią, i rozmawiała z Silasem tak, jakby incydent na cmentarzu nigdy nie miał miejsca. Wszystko na nic. Żaden dżentelmen nie wystąpił z najmniej choćby niegodziwą propozycją. Wtedy Lucyfer zjawił się u jej boku. –

Wystarczy. Nie podoba mi się to. On poczuje, że jest prowokowany, a wtedy może stać się jeszcze groźniejszy.

–

Najprawdopodobniej jest wytrącony z równowagi i stanowi łatwy cel. - Phyllida odeszła, nie czekając, aż Lucyfer wyrazi swoją opinię o jej toku rozumowania. Piętnaście minut później Lucyfer dołączył do wianuszka osób zgromadzonych

wokół Phyllidy i wyprowadził ją poza ten krąg. –

Myślę, że powinniśmy zakończyć już to przedstawienie. - Miał dosyć; był spięty i bolało go lewe ramię. - Jeśli nie zbliżył się do ciebie do tej pory, nie ma powodu sądzić, że to zrobi. Phyllida zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. Wyraz jej twarzy wskazywał

na spokój, ale oczy błyszczały złowrogo. –

Doskonale wiesz, że poza znalezieniem kapelusza nie ma innego sposobu, by zidentyfikować tego człowieka. Tutaj, gdy jestem otoczona przyjaciółmi, to najbezpieczniejsze miejsce, by to zrobić. Ty jesteś tutaj, Jonas jest tutaj. To zbyt dobra okazja, by ją zmarnować. Spokojnie patrzyła mu w oczy; Lucyfer powstrzymał się, by na nią nie

warknąć. Czuł się jak w klatce. –

To nie jest dobry pomysł. Uniosła brodę, jej oczy zaiskrzyły złowrogo.

–

To mój pomysł, bardzo rozsądny - powiedziała Phyllida i odeszła. Lucyfer zacisnął zęby i puścił ją. Mógł zrobić to, co zrobił, lub zaryzykować

pokazanie jej, jak mało zaborczy byli wcześniejsi zalotnicy. Wściekły, podszedł do ściany i oparł się o nią. Obserwował tańczącą Phyllidę i także potem rozmawiającą z innymi paniami. Potem przechadzała się bez celu, a Lucyfer zauważył, że z wahaniem rozgląda się po sali. Podążył za jej spojrzeniem, ale nie mógł dostrzec, kogo obserwowała. Po chwili zrobiła krok naprzód. Wywnioskował, że albo coś zauważyła, albo wpadła na jakiś pomysł. Nie był zachwycony jej pomysłami.

Nagle wmieszała się w tłum i stracił ją z oczu. Poczuł, że panika jeszcze głębiej wbija swoje pazury. Zaczął się rozglądać ponad głowami gości i zobaczył Jonasa, który bezradnie kręcił głową - on też ją zgubił. Lucyfer zaklął, odwrócił się... I wtedy ją zauważył. Po drugiej stronie sali - właśnie wychodziła na taras w towarzystwie Luciusa Appleby'ego. Appleby? Lucyfer nie przestawał się zastanawiać, jaki tok rozumowania mogła przyjąć Phyllida. Wątpił, by to Appleby zaprosił ją na taras, a nawet gdyby to zrobił, nie zgodziłaby się. Nie, to ona podstępnie wyprowadziła go na zewnątrz, Bóg jeden wie dlaczego. Ale tam, w towarzystwie jednego tylko dżentelmena, była w ogromnym niebezpieczeństwie. Kto wie, co mogło na nią czyhać w mrokach nocy? Wydawało mu się, że kilometry dzielą go od drzwi tarasowych - kilometry przeszkód w postaci wszystkich mijanych ludzi, którzy mieli ochotę uciąć sobie z nim pogawędkę. Dotarł wreszcie na taras; Jonas szedł za nim, ale był jeszcze daleko. Lucyfer kątem oka zauważył błękitną suknię znikającą za rogiem w najodleglejszym krańcu tarasu. Ruszył za nią, nawet nie starając się iść cicho. Phyllida, oparta o balustradę, rozmawiała z Applebym. Poniżej balustrady rosły gęsto krzewy, idealnie nadające się do tego, by mógł się w nich ukryć mężczyzna z nożem. Lucyfer podszedł do Phyllidy, chwycił ją za nadgarstek i szarpnął, odciągając od krzaków. Zupełnie zignorował jej zaskoczony wyraz twarzy i zwrócił się do Appleby'ego: –

Proszę wybaczyć, panna Tallent właśnie wychodzi. Mina Appleby'ego nie

zdradzała żadnych uczuć. Ukłoniwszy się, Lucyfer skierował się z powrotem tam, skąd przyszedł, ciągnąc ze sobą Phyllidę. –

Co ty wyrabiasz? - wysyczała. Próbowała mu się wyrwać, ale jeszcze mocniej ścisnął jej nadgarstek.

–

Ratuję cię przed tobą samą! Co sobie, do diabła, myślałaś, wychodząc, ot tak!? Jest ciemna noc! -Wskazał na ogromne trawniki rozpościerające się poniżej tarasu i niknące w mroku. - Mógł cię zastrzelić, nie ryzykując nawet, że ktoś go zauważy.

–

Nie pomyślałam o tym.

–

Ale ja pomyślałem. Dlatego właśnie kazałem ci obiecać, że nie wyjdziesz z sali balowej.

–

Niczego nie obiecywałam. - Zadarła nos. - Powiedziałam tylko, że pozostanę w zasięgu waszego wzroku. Myślałam, że mnie obserwujecie. Ton jej głosu, wskazujący na nagłą bezbronność, sprawił, że Lucyfer ugryzł się

w język. –

Obserwowałem cię i Jonas także, ale obaj na chwilę cię zgubiliśmy, a potem zauważyliśmy, że wychodzisz na zewnątrz. W ogóle prawie cię straciliśmy z oczu. Na samą myśl o tym poczuł, że zmroziło mu krew w żyłach, a głos stał się

bardziej ponury i napawający przerażeniem. –

Pytam po raz kolejny, co sobie, do diabła, myślałaś, idąc tam, co? Lucyfer zatrzymał się, Phyllida także. Stała przed nim z wysoko uniesioną

głową i patrzyła mu śmiało w oczy; jej wąski podbródek nawet nie drgnął.

–

Przyznaję, że nie pomyślałam o ciemności, ale motywy mojego działania były rozsądne. Nie wiedziałam, gdzie indziej mogłabym zabrać Appleby'ego.

–

Czyli to był ten twój pomysł?

–

Oczywiście! Appleby to jedyna osoba, która może wiedzieć, który z mężczyzn wymknął się na chwilę, a potem wrócił. To prawa ręka Cedrika - pomaga mu we wszystkim i jest jego sekundantem. Gdyby Cedric wyszedł z sali, Appleby czuwałby i pilnował, czy nikomu niczego nie trzeba.

–

Czyli to mało prawdopodobne, że to Appleby był mordercą - niechętne zauważył Lucyfer. - On stałby na straży, gdyby...

–

Dokładnie tak! Czyli z jego strony nic mi nie groziło. Appleby lubi mnie tak samo jak ja jego, więc nie ryzykowałam żadnych niemiłych awansów z jego strony. A ty sam powiedziałeś, że Appleby był w wojsku, więc jest chyba tą osobą, w której towarzystwie byłam na tarasie najbezpieczniejsza; oczywiście poza tobą. Wskazał na salę balową i powiedział:

–

Wracajmy. Phyllida prychnęła gniewnie i odwróciła się. Lucyfer nadal trzymał ją za

nadgarstek i szedł tuż obok. Jonas wystawił głowę przez drzwi, zauważył ich i wycofał się. Lucyfer zapytał: –

Jak się sprawy mają? Czy Appleby wiedział coś w interesującej nas sprawie? Phyllida przestąpiła przez próg. -Nie.

–

Zastanawiałem się, czy nie zechciałabyś towarzyszyć mi w przejażdżce do Exeter? Phyllida uniosła gwałtownie głowę; dzięki temu udało się jej sprawić, że jej

westchnienie nie dotarło do uszu Lucyfera. Stał nie dalej niż pól metra od niej. Jak udało mu się podejść tak blisko? Wyjął jej z rąk koszyk na kwiaty. Zmusiła się, by patrzeć na różany krzew; ująwszy jeden kwiat w dłoń, obcięła go, a wkładając do koszyka, powiedziała: –

Jeśli możesz poczekać, aż wstawię kwiaty do wody, to wtedy tak. Przejażdżka może być przyjemna, a i ja powinnam odwiedzić kilka osób w Exeter.

–

Dla przyjemności przebywania w twoim towarzystwie, zaczekam - odparł, pochylając głowę. Dwadzieścia minut później poprowadził ją do kariolki, potem sam wsiadł,

wziął lejce i ruszyli. Poczuł ulgę. Phyllida siedziała obok niego, zamknięta w sobie, powściągliwa, zachowująca dystans, ale była przy nim. Po tym jak się zachował poprzedniej nocy, nie wiedział, jak zostanie odebrany; był już nawet gotów ją porwać, gdyby nie zgodziła się pojechać z nim z własnej woli. Ale, Bogu dzięki, zgodziła się. I nawet nie nałożyła czepka. Karę konie Lucyfera zjechały z podjazdu prowadzącego do Grange. Phyllida rozłożyła parasol, żeby uchronić jasną karnację przed letnim słońcem, ale i tak mógł widzieć jej twarz. Obserwował ją, przygląda! się linii ust i brody. W milczeniu jechali przez wieś, a wraz z kilometrami, które zostawały w tyle

za końskimi kopytami, cisza stawała się coraz bardziej przyjacielska i mniej krępująca, świecące słońce zdawało się łagodzić sztywność Phyllidy. Gdy dotarli do Honiton, już spontanicznie pokazywała mu okolicę. Lucyfer celowo wybrał północną trasę, by mogli popytać w karczmach, czy może przypadkiem jakiś dżentelmen wypożyczał tam konia w tę niedzielę, gdy zamordowano Horatia. Phyllida kierowała go w odpowiednie miejsca, a potem jemu zostawiała zadawanie pytań. Ale tak jak się spodziewali, nie dowiedzieli się niczego nowego. Gdy opuścili Honiton, ich kariolka potoczyła się główną drogą do Exeter. Droga była w dobrym stanie, a konie niezmęczone; kariolka niemal frunęła, a wiatr rozwiewał Phyllidzie włosy. Jechali równym tempem, a ciepło świecącego słońca odprężało ich; Phyllida nie mogła się powstrzymać, wystawiła twarz w kierunku lekkiej bryzy i uśmiechała się. –

Dlaczego jedziemy do Exeter? Czekała na odpowiedź, oczy miała przymknięte, uśmiechała się lekko.

Poczuła, że spojrzenie Lucyfera przesuwa się na jej twarz. Wtedy dopiero jej odpowiedział: –

Muszę na chwilę wstąpić do pana Crabbsa, no i myślę, że dla porządku powinniśmy popytać w tamtejszych stajniach. A potem możemy zatrzymać się nad rzeką na mały piknik i coś przekąsić, zanim wrócimy do Colyton drogą od strony wybrzeża.

–

Brzmi nieźle - kiwnęła głową.

–

Mówiłaś, że chciałabyś kogoś odwiedzić w Exeter?

–

Chciałabym wstąpić na chwilę do urzędu celnego, chcę zachować przyjazne

stosunki z porucznikiem Nilesem. A gdy ty będziesz załatwiał swoje sprawy z panem Crabbsem, ja porozmawiam sobie z Robertem. - Spojrzała na Lucyfera, a ten nieznacznie skinął głową. –

Jeśli chcesz, możemy najpierw wstąpić do urzędu.

–

Najpierw stajnie, potem pan Crabbs, potem urząd celny, a na końcu obiad w „Syrenie". - Rzuciła Lucyferowi kolejne krótkie spojrzenie, ale tym razem je dostrzegł. Uśmiechnęła się. - Jonas mówi, że w Exeter mają najlepsze ale*, a z Exeter możemy wyjechać wprost na drogę biegnącą wzdłuż wybrzeża.

- Zgoda - uśmiechnął się Lucyfer. Pojawiły się przed nimi pierwsze zabudowania; zwolnili. - A teraz, moja droga, którędy? Phyllida poprowadziła go z beztroskim entuzjazmem, który ogrzewał go tak samo jak promienie słońca. Zatrzymali się przy stajniach i otrzymali tę samą odpowiedź - żaden dżentelmen nie wynajmował konia w tamtą niedzielę. Potem udali się do pana Crabbsa, a ów szacowny dżentelmen zaprosił Lucyfera do swojej prywatnej świątyni; Phyllida została w zewnętrznym biurze, gdzie pracował Robert Collins. Piętnaście minut później znów pojawił się Lucyfer i znalazł uśmiechniętą i spokojną Phyllidę oraz Roberta, który teraz wyglądał na znacznie mniej spiętego niż wcześniej. Po wymianie ukłonów i gdy pan Crabbs pożegnał się już z Phyllida, wyszli na ulicę. Lucyfer rzucił monetę urwisowi, który pilnował ich koni, a potem zwrócił się do Phyllidy: –

Co powiedziałaś Robertowi? Wie, że nie znalazłaś listów?

*Ale - rodzaj piwa

–

Nie całkiem. - Poprawiła fałdy sukni, by Lucyfer mógł usiąść obok niej. Powiedziałam mu, że pozwoliłeś mi poszukać sekretarzyka. Robert strasznie się martwi całą tą sprawą.

–

Zauważyłem. - Lucyfer myślał przez chwilę o listach, a potem zapytał: - Gdzie jest urząd celny? Urząd znajdował się przy nabrzeżu, kilka minut jazdy brukowaną drogą od

High Street. Lucyfer poluzował lejce. Uliczka była stroma i biegła wzdłuż rzeki Exe; do jej brzegu przywiązano łodzie, teraz chyboczące na falach. Zatrzymali się przed eleganckim dwupiętrowym budynkiem z cegły, który wskazała Phyllida. Nieopodal snuł się chłopiec obsługujący oficerów i pasażerów statków. Na widok koni aż zaświeciły mu się oczy. Lucyfer skinął na niego. W dole uliczki brukowanej kocimi łbami stała karczma, która jakby wyrastała z pobliskiego wzgórza. Za zewnątrz wisiała tablica z wizerunkiem syreny. Lucyfer poinstruował chłopca, że ma zaprowadzić konie do karczmy i oddać je w ręce stajennego. –

To nie zajmie dużo czasu - powiedziała Phyllida, gdy Lucyfer pomagał jej wysiąść z powozu. Weszła do budynku i podeszła wprost do kontuaru biegnącego wzdłuż jednej

ze ścian. –

Chciałabym rozmawiać z porucznikiem Nilesem. Proszę mu powiedzieć, że czeka na niego panna Tallent. Mężczyzna za kontuarem obserwował ją, gdy zdejmowała rękawiczki.

–

Pan porucznik jest zajęty. A poza tym tutaj zajmuje się wyłącznie sprawami

służbowymi. Phyllida uniosła wysoko głowę i dumnie spojrzała na rozmawiającego z nią urzędnika. –

To jest sprawa służbowa. Lucyfer podszedł do Phyllidy i stanął tuż za nią; także spojrzał na urzędnika,

który głośno przełknął ślinę. –

Zaraz powiem panu porucznikowi, że pani tu jest. Panna Tallent, prawda?

–

Tak. - Phyllida zaczekała, aż urzędnik zniknie za drzwiami, i przez ramię spojrzała na Lucyfera. -Co mu zrobiłeś?

–

Nic. - Uśmiechnął się. - Taki już po prostu jestem. Otworzyły się

drzwi.

Pojawił

się

dżentelmen w mundurze urzędnika

skarbowego, uśmiechnął się i wyciągnął do niej ręce w geście powitania. –

Panna Tallent. - Uścisnął jej dłoń, potem spojrzał na Lucyfera.

–

Dzień dobry, poruczniku Niles. - Wskazała na Lucyfera i dodała: - Proszę pozwolić, że przedstawię: pan Cynster. Od niedawna mieszka w Colyton.

–

Ach tak? - Uścisnął Lucyferowi dłoń. - Czy to znaczy, że będzie pan chciał zaangażować się w działalność Przedsiębiorstwa Importowego Colyton?

–

Jest to nieznaczne zaangażowanie - odparł - i to głównie w charakterze doradcy.

Widział, że Phyllida odetchnęła z ulgą. Niles odwrócił się w jej stronę, ona zwróciła się do niego: –

Chciałam tylko sprawdzić całkowite kwoty i dowiedzieć się, czy musimy zmieniać nasze płatności.

–

Tak, tak, oczywiście. - Niles wskazał na drzwi. -Tędy proszę.

Ukłoniwszy się, wprowadził ich do swojego biura, potem szybko omówili z Phyllidą najróżniejsze towary, jakimi przedsiębiorstwo obracało i jakimi miało obracać w najbliższej przyszłości, oraz wysokość różnego rodzaju podatków. Lucyfer przysłuchiwał się ich rozmowie, zaintrygowany tym, że gdy dano jej szansę, a nawet prawo, by zarządzała, Phyllidą rozmawiała z Nilesem swobodnie i ze znajomością rzeczy. Była urodzoną kobietą interesu. Lucyfer uśmiechał się w duchu. Skończyła rozmowę z porucznikiem, wzięła listę ostatnich taryf celnych, wstała. –

A teraz powiedz mi, co cię tak bawi? - zapytała, gdy opuścili biuro pana Milesa.

–

Zupełnie nic. Nie jestem rozbawiony, lecz pełen uznania. Właśnie do mnie dotarło, że w pewnym sensie mogę ci pomagać z przedsiębiorstwem, tak jak i ty możesz z powodzeniem pomagać mi w moich przedsięwzięciach. - Wziął ją pod ramię i skierowali się do karczmy „Syrena".

–

W twoich przedsięwzięciach? A w jakie przedsięwzięcia jesteś zaangażowany? Opowiadał jej o nich przez cały czas, gdy jedli obiad i jeszcze polem, po

obiedzie. Do czasu, gdy skończył i znów znaleźli się w powozie, zmierzając na wschód, do domu. Phyllidą wyglądała na zaintrygowaną. –

Nie miałam o tym pojęcia. Myślałam, że spędzasz czas w Londynie na zbijaniu bąków, i że wszystko, co tam robisz, to wirowanie w walcu po salach balowych i oczarowywanie dam.

–

To także, ale trzeba mieć coś konkretnego do roboty, by uprzyjemnić sobie czas.

–

Hm. - Zmierzyła go wartościującym spojrzeniem. - Czyli twoje zainteresowanie hodowlą bydła jest realne?

–

Biorąc pod uwagę, że mam teraz sporo ziemi, szkoda byłoby jej nie wykorzystać,

a hodowanie bydła wydaje się wiejskim odpowiednikiem bycia kolekcjonerem. –

Nie myślałam o tym w tych kategoriach, ale przypuszczam, że to może być prawda. - Phyllidą spojrzała przed siebie i zaczęła go szarpać za ramię. - Stój! Lucyfer ściągnął lejce.

–

Co się stało? Wzdłuż drogi w stronę Exeter szedł cygan.

–

Kapelusz! - Phyllidą odwróciła się, by móc go zobaczyć; miała szeroko otwarte oczy. - Cygan ma na głowie ten kapelusz! Lucyfer zawrócił konie i puścił je kłusem.

–

Siedź cicho! - ostrzegł Phyllidę, gdy zrównali się na drodze z cyganem. Patrzyła na mężczyznę i na kapelusz, ale nie wykłócała się z Lucyferem.

Lucyfer przejechał jeszcze jakiś kilometr i znów zawrócił powóz. Ruszył z powrotem, a gdy znaleźli się na wysokości wędrującego mężczyzny, ściągnął lejce. –

Dzień dobry. Cygan zatrzymał się i dotknął ronda kapelusza -kapelusza, który nie wyglądał

na jego własność. –

Dzień dobry panu, dzień dobry pani.

–

Ten kapelusz - zaczęła Phyllida. - Jak długo go masz? Cygan spojrzał na nią nieufnie.

–

Znalazłem go, z ręką na sercu. Nie ukradłem.

–

Wcale nie myślę, że ukradłeś - uśmiechnęła się uspokajająco Phyllida. Zastanawialiśmy się tylko, gdzie go znalazłeś.

–

Niedaleko wybrzeża, kawałek drogi stąd.

–

Jak daleko stąd? Przed Sidmouth?

–

Taaa... daleko przed Sidmouth. Opuściłem Axmouth i postanowiłem pójść bardziej w głąb lądu. Tam jest taka mała, senna wioska, nazywa się Colyton.

–

Wiemy - powiedział Lucyfer.

–

Ostrzę noże - wyjaśnił cygan, wskazując na tobołek, który miał na plecach. - Jak skończyłem w wiosce, poszedłem na zachód, potem na północny zachód, tam jest ścieżka do Honiton, gdzie się wybierałem. Po drodze znalazłem kapelusz, niedaleko za Colyton. Phyllida pokiwała głową.

–

Musiałeś iść w górę drogi, obok kościoła i kuźni, potem na wzgórze...

–

Tak, tak właśnie szedłem.

–

A potem teren trochę się obniża, jest tam płytka dolinka. Wszedłeś wreszcie na kolejną grań, prawda? Ja będę mówiła, a ty mnie zatrzymaj, gdy dojdziemy do miejsca, w którym znalazłeś kapelusz. A więc potem są wysokie słupki bramy, a potem droga się zwęża, wije się w dół, w kierunku morza...

–

To tam! Właśnie tam znalazłem kapelusz. Toczył się wzdłuż żywopłotu, niedaleko miejsca, gdzie kończy się odnoga prowadząca do morza. Podniosłem go, otrzepałem z kurzu; nie było na nim nazwiska. Rozejrzałem się wokół, ale w okolicy nie było żadnego domu ani chaty. Zabrałem go więc. Potem szedłem jeszcze kilka kilometrów, aż droga zamieniła się w ścieżkę i biegła na północny zachód do Honiton. Cygan uśmiechnął się do Phyllidy, a ona uśmiechnęła się do niego.

–

Masz. - Lucyfer podał mu dwie gwinee. - Jedna za kapelusz, druga za twoją

pomoc. Wystarczy ci, żeby kupić sobie porządną czapkę, znaleźć wygodny pokój, zjeść porządną kolację i napić się za nasze zdrowie. Cygan utkwił rozradowany wzrok w monetach. –

Mój szczęśliwy dzień; dzień, w którym znalazłem kapelusz. - Podał go Phyllidzie, a Lucyfer dał mu monety.

–

A kiedy to było? Kiedy znalazłeś kapelusz? Cygan zamyślił się.

–

Opuściłem Axmouth w poniedziałek i cały dzień spędziłem to tu, to tam, idąc do Colyton. Przespałem się pod bramą cmentarną i następnego dnia rano wyruszyłem do Honiton. I właśnie wtedy znalazłem kapelusz.

–

Czyli znalazłeś go we wtorek?

–

Taaa, ale nie w ten wtorek. To byłby ten wtorek przed ostatnim wtorkiem; prawie tydzień byłem w Honiton, a potem poszedłem do Sidmouth.

–

Wtorek w zeszłym tygodniu - pokiwał głową Lucyfer. - Bardzo dziękujemy. Cygan jeszcze raz spojrzał na monety, które trzymał w dłoni. Zostawili go skonsternowanego i zaskoczonego własnym szczęściem. Lucyfer

narzucił koniom równe tempo i spojrzał na Phyllidę. Trzymała kapelusz na kolanach, przyglądając mu się. –

Nic dziwnego, że nie mogliśmy go znaleźć, nigdzie go nie widziałam. Musiał się natychmiast go pozbyć. - Phyllida chłodno analizowała sytuację. Lucyfer zmarszczył czoło.

–

Wspominałaś o wysokich słupach... Domyślam się, że miałaś na myśli bramę prowadzącą do Ballyclose.

Phyllida kiwnęła głową. –

Co więc się znajduje w miejscu, gdzie odnoga drogi prowadzi do morza? Westchnęła.

–

Tylne wejście do Ballyclose. To nawet nie jest brama, tylko przejście między żywopłotami, ale jest tam od zawsze. Używają jej wszyscy, którzy przyjeżdżają konno, chyba że jadą od strony wioski.

–

Czyli ktoś, kto wyjeżdżał z Ballyclose i nie chciał jechać przez wieś, użyłby tego właśnie wyjścia?

–

Tak.

–

O czym myślisz? Nie potrafił tego odczytać z jej twarzy.

–

Mimo wszystko myślę, że to musiał być Cedric. Lucyfer spojrzał na konie.

–

Są jeszcze inne możliwości.

–

Na przykład?

–

Musimy zacząć od tego, że to nie jest kapelusz Cedrika.

–

To, że sobie nie przypominam, żebym go w nim widziała, nie oznacza, że do niego nie należy. Sam widziałeś, ile ma kapeluszy. Nie rozpoznałam połowy z nich.

–

Ale to, że fiksuje na punkcie kapeluszy też nie oznacza, że i ten należy do niego. Lucyfer po raz kolejny spojrzał na kapelusz. - Naprawdę myślę, że to nie jego kapelusz.

–

Jeśli ja nie mogę być tego pewna, nie rozumiem, jak ty możesz.

Lucyfer pominął wyjaśnienia - w sumie przecież tylko zgadywał. Po chwili powiedział: –

Dobrze, zastanówmy się nad tym jeszcze raz. Morderca, nie Cedric, wie, że książki w bibliotece Horatia dają Cedrikowi motyw, by zabić Horatia, co, jak myślę, udało się odkryć nam i poza tym nikomu. Jednakże morderca ma jeszcze inny motyw, o którym nie mamy pojęcia. Musiał pozbyć się kapelusza, więc zostawił go tam, gdzie przechodzi dużo ludzi, wiedząc, że wcześniej czy później ktoś go znajdzie, a wszystko będzie wskazywało na Cedrika jako mordercę, a nie na niego.

–

Zawiłe rozumowanie - powiedziała Phyllida. -Naprawdę uważasz, że ktoś mógłby tak to wymyślić? Rzucił jej krótkie spojrzenie.

–

Morderca już kilka razy nam się wymknął. Jest bezwzględny, przebiegły i pozbawiony skrupułów. Prawdopodobnie reprezentuje ten typ człowieka, który cały czas rozumuje w taki sposób.

–

Albo to po prostu może być Cedric. Lucyfer westchnął.

–

Naprawdę trudno mi wyobrazić sobie Cedrika w roli mordercy. Nie dlatego, że uważam, iż nie mógłby tego zrobić, ale dlatego, że moim zdaniem nie zrobiłby tego.

–

Jak także nie mogę wyobrazić go sobie jako mordercy, ale... - Phyllida uniosła głowę, patrząc daleko przed siebie. - Myślę, że powinniśmy pojechać prosto do Ballyclose.

–

Dlaczego?

–

Z powodu tego - powiedziała, potrząsając kapeluszem. - Nie mogę znieść myśli, że Cedric może być mordercą. Muszę mieć pewność. Chcę się tego dowiedzieć, i to natychmiast.

–

Co, na Boga, zamierzasz zrobić? Wejść do Cedrika do domu i zapytać, czy kapelusz należy do niego?

– –

Właśnie tak. - Phyllida uniosła głowę. Phyllido... Lucyfer zaczął się z nią kłócić, używając bardziej lub mniej rozsądnych

argumentów, ale nie udało mu się jej przekonać. Chciała rozwikłać tę sprawę, w ten czy inny sposób, i chciała to zrobić natychmiast. W końcu Lucyfer spojrzał na leżący na jej kolanach kapelusz i zacisnął usta. –

Dobrze - warknął po pełnej napięcia minucie. -Pojedziemy do Ballyclose, ale to ty będziesz z nimi rozmawiać. Phyllida kiwnęła głową na znak, że akceptuje ten warunek. Godzinę później wjechali na żwirowy podjazd w Ballyclose i zatrzymali się

przed schodami prowadzącymi do głównego wejścia. Natychmiast zjawił się stajenny; Lucyfer podał mu lejce i pomógł Phyllidzie wysiąść. Kamerdyner zaprowadził ich do salonu i oddalił się, by zaanonsować przybycie gości. Wróci! po krótkiej chwili. –

Sir Cedric jest w bibliotece, gdybyście więc zechcieli państwo do niego dołączyć. Sir? Panno Tallent? Lucyfer podał Phyllidzie ramię. Kamerdyner szeroko otworzył przed nią drzwi

biblioteki. Phyllida weszła pierwsza, dzierżąc w obu dłoniach kapelusz. Cedric siedział za biurkiem; uśmiechnął się i wstał. Phyllida podeszła do biurka i rzuciła kapelusz na sam jego środek. Z miną pokerzysty obserwowała reakcję mężczyzny. –

Czy to twój kapelusz, Cedriku?

–

Nie.

–

Jak możemy być tego pewni? Cedric popatrzył na stojącego za Phyllida Lucyfera, potem znów nieufnie

spojrzał na nią. Powolnym ruchem sięgnął po kapelusz i włożył sobie na głowę. –

Och! - Tym razem to Phyllida patrzyła zaskoczona. Kapelusz trzymał się jedynie na czubku fryzury Cedrika, znacznie powyżej uszu - był ewidentnie za mały. Phyllida wyglądała, jakby uszły z niej wszystkie siły; po omacku dotknęła

stojącego nieopodal fotela i zapadła się w niego. Potem zasłoniła sobie dłońmi oczy. –

Dzięki Bogu! Lucyfer położył rękę na jej ramieniu, potem wyciągnął ją w stronę Cedrika.

–

To wszystko wyjaśnia.

–

Miło to słyszeć. - Cedric uścisnął dłoń Lucyfera, potem zdjął kapelusz i zaczął go uważnie oglądać. -Nie jest mój, ale wygląda znajomo. Phyllida wyjęła mu go z rąk.

–

Wiesz, do kogo należy?

–

Nie potrafię tak od razu z nikim go sobie skojarzyć, ale sobie przypomnę. Zazwyczaj zwracam uwagę na nakrycia głowy. Lucyfer rzucił Phyllidzie krótkie spojrzenie; dostrzegła je, a potem spojrzała na

Cedrika. –

Cedriku, to bardzo ważne, żebyśmy dowiedzieli się, do kogo należy.

–

Dlaczego? Wyjaśnili mu.

–

Te dedykacje... - zaczął Lucyfer, najpierw taktownie powiedziawszy Cedrikowi o ich istnieniu. -Teoretycznie dawały ci oczywisty motyw, by chcieć zabrać kilka książek z biblioteki Horatia i, potencjalnie oczywiście, pozbyć się go? Cedric zamrugał.

–

Dlatego, że mogłyby kwestionować moje pochodzenie? Phyllida kiwnęła głową.

–

Wtedy Pommeroy mógłby domagać się majątku po sir Bentleyu. Cedric zastanawiał się przez chwilę, potem od-kaszlnął i rozejrzał się po

pokoju. –

To by się nie udało. Papa wyraźnie sformułował swą ostatnią wolę i wymienił mnie w niej z nazwiska jako głównego spadkobiercę. A jeśli chodzi o Pommeroya, to jeśli mogą istnieć wątpliwości co do mojego pochodzenia, na pewno nie ma ich w jego przypadku. Pommeroy nie jest synem papy.

–

Nie jest? - Phyllida wyglądała na zszokowaną. Cedric pokręcił głową.

–

Niewiele osób o tym wie; cóż, nie spodobałoby się to mamie.

–

Na pewno nie. - Oszołomiona Phyllida pokręciła głową.

–

Widzisz więc, działając w błędnym przekonaniu... - Lucyfer kontynuował wyjaśnienia, niczego nie pomijając.

Wyeliminowali go z listy podejrzanych. Cedric nawet nie najgorzej przyjął do wiadomości fakt, że znajdował się na początku tejże listy. Gdy zawstydzona i zarumieniona Phyllida przepraszała go, machnął ręką. –

Mieliście prawo podejrzewać każdego, kto nie był wtedy w kościele. Ja nie byłem i nie mogę się wytłumaczyć z czasu...

–

Może ty nie możesz, ale ja tak. Lucyfer i Phyllida odwrócili się. Jokasta Smollet wstała z wysokiego krzesła,

które stało zwrócone w stronę okna na drugim końcu pokoju. Siedziała tam, ukryta, poza zasięgiem wzroku, przez cały ten czas. Cedric zerwał się na równe nogi. –

Jokasto... Uśmiechnęła się do niego i był to najnaturalniejszy wyraz twarzy, jaki Lucyfer

do tej pory u niej widział. –

Nie martw się, Cedriku, nie mam zamiaru stać z boku i przyglądać się, jak się kala twoją reputację, choćby przez zwykłe podejrzenia, i tylko ze względu na dumę mojego brata. Jeśli naprawdę mamy się z tego wyzwolić, możemy równie dobrze zacząć już teraz. Jokasta podeszła, stanęła obok Cedrika i spojrzała na Lucyfera i Phyllidę.

–

Cedric - powiedziała - był ze mną w tamtą niedzielę, gdy zamordowano Horatia. Słowa Jokasty były tak niespodziewane, że Phyllida mogła jedynie wpatrywać

się w nią oszołomiona. Cedric chrząknął i przysunął krzesło dla Jokasty. –

Usiądź. Usiadła, Cedric i Lucyfer także. Jokasta siedziała z rękoma na kolanach i

spokojnie przyglądała się Lucyferowi i Phyllidzie. –

Cedric chciał porozmawiać ze mną o naszej przyszłości, a niedzielny ranek, gdy i mama, i Basil byli w kościele, to jedyna odpowiednia chwila. Przyjechał do mnie szybko, zaraz po tym, gdy mama i Basil wsiedli do powozu i pojechali do kościoła. Stajenny, który zajął się jego koniem, będzie to pamiętał. Spotkaliśmy się na osobności, ale nasza gospodyni, pani Swithins, była w pokoju obok, a drzwi pozostały otwarte. Może potwierdzić, że Cedric był u mnie przez ponad godzinę. Wyszedł tuż przed powrotem mamy i Basila z kościoła.

–

Moja droga, jeśli zamierzaliśmy powiedzieć im aż tyle, myślę, że powinniśmy powiedzieć już wszystko. -Cedric zwróci! się do Lucyfera i Phyllidy: - Jokasta i ja byliśmy sobie bardzo bliscy, i to od wielu lat. Ale gdy osiem lat temu poprosiłem o jej rękę, Basil nic by na tym nie skorzystał. Między nim a mną istnieją pewne nieporozumienia i różnica poglądów. - Spojrzawszy w dół, wzruszył ramionami. Basil nie chciał nawet słyszeć o naszym małżeństwie, ale zaparłem się i doszło do nieprzyjemnej wymiany zdań. A potem dowiedziała się o tym moja mama i ona także nie była tym pomysłem zachwycona. Wszystko zaczęło się sypać. Jokasta i ja przestaliśmy się spotykać, przez wiele lat unikaliśmy się. Ale potem mama zaczęła nalegać, żebym się ożenił. - Cedric zerknął na Phyllidę. - A jeśli chodzi o ścisłość, to nalegała, żebym ożenił się z tobą, moja droga. Ale im więcej czasu spędzałem z tobą, tym więcej myślałem o Jokaście. I zdałem sobie sprawę, że jest jedyną kobietą, którą chcę pojąć za żonę. Spojrzał na Jokastę i wziął ją za rękę. Uśmiechnęła się i powiedziała:

–

Cedric próbował ubiegłej nocy rozmawiać z Basi-lem, ale on nadal jest bardzo

przeciwny naszemu małżeństwu. - Spojrzała na Cedrika i ścisnęła go za rękę. Zdecydowaliśmy się nie marnować już więcej czasu. Niezależnie od tego, co powiedzą Basil i mama... –

Oraz także moja mama - wtrącił Cedric, a Jokasta pochyliła głowę.

–

Niezależnie od wszystkiego, chcemy się pobrać. Phyllida zdała sobie sprawę, że się uśmiecha. Wstała, Jokasta także. Phyllida objęła ją, musnęły się policzkami.

–

Cieszę się razem z tobą.

–

Dziękuję. Wiem, że przez ostatnie lata nie byłam najmilszą osobą na świecie, ale mam nadzieję, że to zrozumiecie.

–

Ależ oczywiście. - Uśmiechając się promiennie, Phyllida uściskała Cedrika. Życzę wam obojgu dużo szczęścia.

–

To miłe z twojej strony, moja droga. - Cedric poklepał ją po ramieniu. - Cóż odetchnął -jeśli mama przybiegnie, by wypłakać się na twoim ramieniu przynajmniej będziesz wiedziała dlaczego. Phyllida znów uśmiechnęła się szeroko. Lucyfer uścisnął dłonie Cedrika i Jokasty, życząc im obojgu wszystkiego

najlepszego. Potem on i Phyllida wyszli. –

No nie! - wykrzyknęła, gdy wyjeżdżali z Ballyclose. - Jokasta i Cedric! Kto by pomyślał! - Chwilę później westchnęła: - Basil dostanie apopleksji. Uśmiechnęła się, rozsiadła wygodnie, z kapeluszem mordercy, o którym

chwilowo nie myślała, na kolanach.

Rozdział 17

Następnego dnia była niedziela. Lucyfer żwawo maszerował po błoniach. Bryza od morza flirtowała z barankami chmur na jasnoniebieskim niebie. Ostatnie gromadki spóźnialskich zmierzały do kościoła; Lucyfer dołączył do nich, wśliznął się bocznym wejściem i zajął miejsce w ławie. Przyglądając się zgromadzonym, szukał Phyllidy. Wczoraj po południu odwiózł ją do domu, ale nie rozmawiali o tym, kiedy znów mają się spotkać. Lucyfer zostawił Manor pod opieką Dodswella i chciał zapytać, czy nie zechciałaby spędzić dnia w jego towarzystwie, przeglądając książki, czytając dedykacje, spacerując... Robiąc cokolwiek, na co będzie miała ochotę. Zauważył sir Jaspera; obok niego siedzieli lady Huddlesford i Frederick. Była też z nimi panna Sweet, ale nie widział Phyllidy. Ani Jonasa. Zabrzmiały organy; wszyscy wstali, gdy pan Filing wkroczył wraz z niewielką grupką chórzystów. Lucyfer zawahał się, potem wyszedł z ławki - starał się zrobić to możliwie najdyskretniej - i podszedł do sir Jaspera. –

Co z Phyllidą? - zapytał cicho.

–

Migrena. Odpoczywa w domu. Migrena. Lucyfer westchnął, potem skinął głową i wycofał się. Wyczekał

odpowiedniej chwili i bocznym wyjściem opuścił kościół. Szedł teraz jeszcze szybciej niż do kościoła. Nic, absolutnie nic nie mogłoby sugerować, że Phyllidą naprawdę nie cierpiała na migrenę. Kobiety czasem na nią

cierpią, a czasem używają jej jako wymówki, żeby nie wspominać o innych dolegliwościach. Gdyby doszedł do Grange i się zorientował, że Phyllidą leży w łóżku, gotów byłby uznać jej niedyspozycję za prawdziwą, a narastający w nim jak fala niepokój zniknąłby. Na razie jednak morderca wciąż był na wolności i wciąż kręcił się wokół Phyllidy, a wyobraźnia Lucyfera działała na najwyższych obrotach. Doszedł do drogi i rzucił się biegiem w kierunku Grange. Od strony kościoła szybciej można było tam dotrzeć tylko drogą. Nie upłynęło więcej niż kilka minut, gdy minął bramę posiadłości. Dobiegł do frontowych drzwi, zadzwonił, potem wszedł. –

Phyllido? Otworzyły się drzwi i z biblioteki wyłonił się Jonas. Wpatrywał się w

Lucyfera, a na jego twarzy malowała się konsternacja. –

To ona nie jest z tobą? Lucyfer otworzył usta; Jonas powstrzymał go uniesioną ręką.

–

Odprowadziłem Phyllidę przez las do Manor, właśnie wróciłem. Powiedziała, że zazwyczaj nie chadzasz do kościoła i że będziesz w domu. Lucyfer skrzywił się.

–

Zazwyczaj nie, ale dziś poszedłem, właśnie po to, żeby się z nią zobaczyć.

–

W Manor jest Dodswell, więc nic złego się nie stało. - Wychodząc, Lucyfer zatrzymał się w progu i zapytał: - Czy mówiła, dlaczego chce się ze mną zobaczyć?

Jonas pokręcił głową. –

Nie. Ale niosła ze sobą brązowy kapelusz, wzięła torebkę i parasolkę słoneczną. Domyślam się, że chciała, żebyś ją gdzieś zabrał.

–

Hm, niewątpliwie wkrótce się tego dowiem. Ukłoniwszy się, Lucyfer wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Zabrać ją gdzieś. Idąc wokół Grange i wchodząc do lasu, próbował wyobrazić

sobie, co Phyllidzie mogło przyjść do głowy. Założył, że ich śledztwo tymczasowo utknęło w martwym punkcie i że teraz musieli się zastanowić, jakie dalej podjąć kroki. Najprawdopodobniej Phyllidą już to zrobiła i chciała podzielić się z nim tym, co wymyśliła. Wiedział, dokąd chciałby ją zabrać, ale to nie wymagało ani parasolki, ani torebki. Zresztą zazwyczaj ich nie nosiła, gdy wybierała się do Manor. Wydłużył krok; po chwili zaczął biec, ale ścieżka przez las była zbyt nierówna, by móc puścić się pędem. Oblewająca go fala paniki - stawała się coraz większa. Wbiegł przez kuchenne drzwi, zwolnił kroku, dopiero gdy znalazł się w domu. W holu przywitał go Dodswell. Wystarczyło jedno spojrzenie na jego twarz, by fala nabrała pędu. –

O Boże! - Dodswell podał mu jakąś kartkę papieru. - Panna Phyllida szukała pana.

–

To ja jej szukałem! Lucyfer rozłożył kartkę i wtedy wypadła z niej jeszcze jedna, złożona na

cztery: jakiś liścik. Phyllida pisała: L, jedna z naszych służących przyniosła to, gdy wychodziłam do kościoła; powiedziała, że ktoś zapukał do drzwi i gdy je otworzyła, nikogo nie było, a na progu

znalazła ten papier. Jak sam zaraz wywnioskujesz z liściku, wydaje się, że znaleźliśmy mordercę Horatia lub przynajmniej kogoś, kto wie, do kogo należy brązowy kapelusz. Molly to szwaczka lady Fortemain. Miałam zamiar prosić cię, byś towarzyszył mi w tej randce, ale okazało się to niemożliwe, a Jonas zdążył już pójść do domu, zanim się zorientowałam, że cię nie ma. Nie chciałam brać ze sobą Dodswella i zostawiać Ma-nor bez opieki. Jeśli nie wrócę do chwili, gdy ty wrócisz z kościoła, możemy się spotkać na miejscu albo w drodze powrotnej. P.

Postscriptum zawierało szczegółowe wskazówki, jak ma dotrzeć na miejsce, Lucyfer jednak skupił się na liściku, który otrzymała Phyllida. Napisane było na nim „Panna Tallent", a charakter pisma jasno wskazywał, że pisany był kobiecą ręką. Otworzył go i zaczął czytać: Droga panno Tallent! Jak Pani wie, pracuję w Ballyclose i słyszałam, jak się pani dopytywała, do kogo należy brązowy kapelusz. Wiem o pewnym dżentelmenie, który zgubił brązowy kapelusz, ale nie wiem, czy to byłoby właściwe, gdybym teraz napisała kim on jest, nie w sytuacji, gdy nie jestem pewna, czy to na pewno jego kapelusz. Nie chcę, żeby ktoś się dowiedział, a już szczególnie ten dżentelmen, że do Pani o tym piszę. Nie mam zbyt wiele wolnego czasu, ale mogę na chwilę wymknąć się z domu w niedzielę, gdy wszyscy są w kościele. Jeśli chce Pani, żebym przyjrzała się kapeluszowi, który Pani ma, i zobaczyła, czy to ten sam, o którym myślę, to możemy się spotkać w starej chacie Drayton w niedzielę rano, w czasie mszy; postaram się pani pomóc.

Z poważaniem Molly Liścik wyglądał na prawdziwy; słowa łączyły się ze sobą, łatwo więc było wyobrazić sobie ślęczącą nad nim szwaczkę. Lucyfer czekał, aż uczucie paniki nieco zmaleje. Ale nie zmalało. Jakaś pierwotna część jego osoby była w stanie pełnej gotowości, popychając go do działania, i to szybkiego. Zaklął i jeszcze raz przejrzał liściki. Czy to intuicja podpowiadała mu, że Phyllida nie jest bezpieczna i że w rzeczywistości szła prosto w paszczę lwa? A może to instynkt nakazywał mu wierzyć, że tylko przy nim jest bezpieczna? A może panika, strach, że ją straci oślepiały go za każdym razem, gdy znikała z zasięgu jego wzroku? Odsunął te pytania na bok i próbował zrozumieć wskazówki Phyllidy. Stara chata Drayton stała kawałek drogi na północ za polami, które biegły wzdłuż drogi prowadzącej do Dottswood i Highgate. Kiedyś słyszał, jak mówiono, że chata została porzucona. Starał się myśleć logicznie, a umysł powtarzał mu, że wszystko musi być w porządku. Morderca nie może wiedzieć, że Phyllida wyszła sama i którędy będzie szła, ale ten sam logiczny zazwyczaj umysł musiał przyznać, że chata Drayton nie wydawała się najlepszym miejscem na tak dziwne spotkanie, szczególnie że Molly miała przyjść z Ballyclose. Któż to może wiedzieć, co dzieje się w kobiecym umyśle? Te same słowa wypowiedział kiedyś w odniesieniu do Phyllidy. Wcisnął listy do kieszeni.

– –

Idę za panną Tallent. Rozumiem - kiwnął głową Dodswell. - Poczekam i będę miał oko na wszystko. Droga była prosta do momentu, gdy wąska dróżka biegnąca wzdłuż grzbietu

skrzyżowała się z tą prowadzącą do wsi. Od tego miejsca Lucyfer, idąc przez pola i zagajniki, często musiał korzystać ze wskazówek Phyllidy. Słońce wędrowało po niebie i teraz świeciło mu w plecy. Gdyby nie był taki spięty i gdyby nie szedł tak szybko, mógłby to być całkiem przyjemny spacer. Obszedł zagajnik wkoło i zatrzymał się, by zajrzeć do notatek, które poczyniła dla niego Phyllida. Wiatr zmienił kierunek; Lucyfer poczuł dym. Uniósł głowę i wciągnął głęboko powietrze; i znów poczuł ten sam zapach. Spojrzał na kartkę, którą trzymał w ręce, potem wcisnął ją do kieszeni i zaczął biec. Przed nim rozciągało się jeszcze jedno pole, a porzucona chata najprawdopodobniej stała na polanie dalej. Przedarł się przez żywopłot* i rzucił biegiem przez sięgające kolan zboże. Drzewa zasłaniały mu widok, ale gdy wiał wiatr, zapach dymu był wyraźniejszy. Lucyfer przeskoczył przez bramę i wbiegł między drzewa. Usłyszał złowrogi trzask. Zauważył chatę stojącą na niewielkim wzgórzu, w której było jasno od ognia. Frontowe drzwi były otwarte; biegnąc w ich stronę przez ogród, zauważył, że je podparto, żeby się nie zamknęły. Okna także pootwierano. Kryty strzechą dach był stary, kruchy i bardzo wysuszony, płomienie już go obejmowały. Powietrze wpadające przez otwarte drzwi i okna podsycało ogień. Dym walił z płonącej chaty, jakby chciał odsunąć Lucyfera od drzwi. Mężczyzna *W Anglii pola uprawne tradycyjnie ogradza się żywopłotami

zakaszlał, odwrócił się, zaczerpnął powietrza i wbiegł do środka. Oczy zaszły mu łzami, ale i bez tego niewiele widział. Dym kłębił się i wirował, spowijał chałupę jak całun; stawał się coraz gęstszy. Po swojej prawej i lewej stronie Lucyfer miał ściany. Korytarz. Z opuszczoną głową, wyciągniętą ręką i chusteczką przytkniętą do ust i nosa wolno szedł wzdłuż korytarza. Drewno. Framuga. Skręcił i wszedł do pokoju. Uderzył o coś stopą. Zachwiał się i upadł na kolana. Płomienie ze świstem przewalały się przez sufit i lizały górną część drzwi, zachłannie czerpiąc z zewnątrz podtrzymujące je powietrze. Klęcząc na podłodze, Lucyfer kasłał. Zgubił chusteczkę, ledwie mógł oddychać. Miał wrażenie, że jego płuca to jedna wielka, otwarta rana. O co się potknął? Na ślepo wyciągnął rękę. Płakać mu się chciało z uczucia ulgi, gdy jego ręka zamknęła się na czyjejś nodze - kobiecej nodze. Phyllida. A może szwaczka? Przesuwał rękę po ciele, coraz szybciej i szybciej, dotykał ciała, aż wreszcie dotarł do głowy. Jej głowy. Phyllida. Phyllida. Ulga była tak wielka, że przez chwilę nic nie robił. Leżała z twarzą zwróconą ku podłodze, wciąż oddychała, ale bardzo już słabo. On także z trudem oddychał; nie mógł się skoncentrować, nie mógł zebrać myśli. Nad głową usłyszał przeciągłe, jękliwe skrzypienie. Huk jak wystrzał z pistoletu odbił się echem. Kolejna fala syczących płomieni przeleciała nad Lucyferem i Phyllida. Robiło się coraz goręcej, a żar przyciskał ich do ziemi.

Lucyfer nie mógł już dłużej tego znieść. Podniósł się, ale nie wyprostował, nachylił nad Phyllida, chwycił ją w talii i z wysiłkiem szarpnąwszy, dźwignął do góry; przerzucił ją sobie przez ramię. Gdy odwrócił się w stronę drzwi, oblał ich deszcz żaru i popiołu. Zrobił dwa kroki i chwycił się futryny. Trzymał Phyllidę, bezwładnie wiszącą mu na ramieniu; głową uderzała w jego plecy. Udało mu się utrzymać na nogach; powoli przesuwał się w stronę korytarza. Krok po kroku zmierzał w stronę drzwi, szurając nogami; nie chciał otwierać oczu - sufit płonął czerwienią ognia, a zasłona coraz gęstszego dymu otaczała ich z każdej strony. Idąc po omacku, wpadł na ścianę w korytarzu, potem znów się potknął i przewrócił. Wyciągnął rękę -udało mu się dosięgnąć progu. Oszołomiony, przez chwilę się nie ruszał; kręciło mu się w głowie i zbierało na wymioty. Nad ich głowami najpierw coś pękło, potem trzasnęło. Płonące kawałki drewna poleciały w dół; jeden uderzył go w głowę, wiele spadło na suknię Phyllidy. Chciał wziąć głęboki oddech, ale nie było już powietrza; potem zaczął gorączkowo strącać z Phyllidy płonące kawałki drewna. Suknię miała nadpaloną, ale na szczęście nie zajęła się od ognia. Ogarnął go podmuch chłodnego powietrza; płomienie nad nimi i za nimi aż huczały. Lucyfer miał głęboko w sobie zakorzeniony instynkt samozachowawczy i wolę walki. Podniósł się Z wysiłkiem. Przeszedł przez próg, zrobił trzy kroki na ścieżce i znów upadł. Wyszli już z najgorszego piekła, ale jeszcze się od niego nie uwolnili. Wciąż byli zbyt blisko ognia.

Kasłał tak, że niemal doprowadziło go to do torsji; spojrzał za siebie i zamrugał; bardzo piekły go oczy. Frontowe drzwi otoczone były aureolą ognia, który je pożerał. Z otwartych okien buchały kłęby dymu, pod parapetami tańczyły płomienie. Jeśli szwaczka, Molly, została w środku, nic już nie mógł zrobić, by ją uratować. Spojrzał na Phyllidę. Gdy upadał, wyśliznęła mu się z rąk i teraz nieprzytomna leżała obok niego. Wciągnął powietrze i poczuł, że niemal rozrywa mu ono płuca. Oddychając ciężko, podniósł się, ale tylko na kolana. Nie potrafił wstać. Wciąż kręciło mu się w głowie, wszystko wokół wirowało. Objął Phyllidę, przyciągnął do siebie i pełzając po ziemi, wlókł ją za sobą na trawnik, by możliwie najkrótszą drogą oddalić się od pożaru. Dotarł do miejsca, w którym trawa łagodnie schodziła w dół, w kierunku drzew. Położył się, przyciągnął nieprzytomną Phyllidę do siebie, przytulił jej policzek do swojej piersi, objął jej głowę i ramiona. I zaczął turlać się po zboczu. Stoczyli się niemal na sam dół i wylądowali na wąskim pasie ziemi porośniętym trawą i mchem, wystarczająco daleko od płonącej chaty. Lucyfer uniósł głowę i spojrzał na resztki domostwa. Płomienie wylewały się oknami, chciwie liżąc zewnętrzne ściany. Śmiertelna pułapka. Lucyfer zamknął oczy i opadł na trawę.

Wiatr zmienił kierunek i zapach dymu dotarł aż do błoni. Na wsi pożar o tej porze roku wywoływał natychmiastową reakcję ludzi - mężczyźni nadbiegli z widłami, workami i z czym tam jeszcze, co akurat udało im się chwycić. Pierwsi nadbiegli bracia Thompson, za nimi pozostali; niektórzy piechotą, inni konno. Stajenni, lokaje, służba - przybiegli wszyscy. Basil biegał i pokrzykiwał na innych. Nadbiegł Cedric; zdjął marynarkę i widłami strącił płonący dach tak, by ci, którzy przynieśli worki, mogli zdusić płomienie. Skupieni na chacie, nie dostrzegli Lucyfera i Phyllidy. Lucyfer leżał w bezruchu; huczało mu w głowie, nie miał sił, by zawołać. Wsłuchiwał się tylko w ledwo słyszalny oddech Phyllidy. Ten dźwięk trzymał go przy życiu, nie tracił świadomości, zachował jako taką przytomność umysłu. Płomienie zaczęły słabnąć, nie miały już czego trawić. Chata doszczętnie spłonęła. Thompson wycofał się kawałek, by złapać oddech, i wtedy ich zobaczył. Krzyknął i zbiegł ze wzgórza. Pozostali nadbiegli za Thompsonem. Lucyfer zebrał siły i pomachał na niego ręką; z pomocą tego dużego, silnego mężczyzny udało mu się usiąść. Miał poparzony wierzch dłoni i opuszki palców. Włosom nic się nie stało, ale marynarka była kompletnie Zniszczona, popalona na plecach i ramionach. Wokół nich zebrał się tłumek: Oskar, Filing, Cedric, Basil, Henry Grisby i wielu innych. Wszyscy byli prawdziwie i głęboko zszokowani. Lucyfer odchrząknął; udało mu się odezwać: –

Znalazłem ją w środku nieprzytomną, chata cala już wtedy płonęła. Filing przecisnął się przez tłum i uklękną! obok Phyllidy. Leżała na brzuchu, z

głową przekręconą na bok. Ostrożnie ją uniósł, sprawdzając, czy kobieta oddycha, czy wciąż żyje. Położył ją z powrotem na miękkim mchu. –

Musimy was stąd zabrać; Phyllida musi zaraz znaleźć się w Grange. Lucyfer zamknął oczy; świat wciąż wirował.

–

Jest tu sir Jasper?

–

Wszyscy mieszkańcy Grange wyszli z kościoła, zanim podniesiono alarm. Lucyfer nie wiedział, czy to dobrze, czy źle. Sir Jasper byłby wstrząśnięty, ale

na starszego pana można było liczyć, że zajmie się wszystkim. On sam nie był teraz w stanie nic zrobić. Basil kucnął obok Phyllidy. Wyciągnął dłoń i poprawił jej pukiel włosów, który opadł na policzek. Twarz miał nieruchomą. Włosy Phyllidy były gdzieniegdzie lekko nadpalone, jej niebieska suknia także, nawet bardziej niż marynarka Lucyfera. Na szczęście miała na sobie batystową suknię spacerową, a nie jedną z muślinowych, które zazwyczaj nosiła. Przy odrobinie szczęścia mogła wyjść z tego bez większych poparzeń. Basilowi drżały ręce. Zbladł. Henry Grisby wziął głęboki oddech i zaczął działać. –

Najbliżej jest do Dottswood. Mam furmankę, mogę ją tutaj zaraz przyprowadzić. To i tak będzie kawałek drogi, ale... Filing pokiwał głową.

–

Tak, Henry, to najlepszy pomysł. Idź. Idź już. Henry zaczął wspinać się na wzgórze, najpierw powoli, potem coraz szybciej.

Będąc na szczycie, rzucił się biegiem.

–

To straszne, to straszne. - Cedric, tak samo poruszony jak wszyscy inni, wyprostował się; widać było, że z trudem zachowuje panowanie nad sobą. Spojrzał na Lucyfera. - Chodziło o kapelusz?

–

Myślę, że miała go ze sobą. Phyllida odzyskała przytomność w drodze powrotnej do Grange, dzięki

łagodnemu kołysaniu furmanki i orzeźwiającej bryzie. Otworzyła oczy i natychmiast zaniosła się duszącym kaszlem. Duża dłoń spoczęła na jej dłoniach. –

Już wszystko dobrze, jesteś bezpieczna. Spojrzała w górę i spod piekących powiek ujrzała twarz, którą widziała w

głowie, gdy myślała, że nadeszła jej ostatnia chwila. Tamten moment, gdy traciła przytomność umysłu, wypełniony był żalem - żalem za tym, czego nie mieli szansy ze sobą dzielić. Zamykając oczy pozwoliła, by opadła jej głowa i w milczeniu dziękowała losowi, że był tak łaskawy - wciąż mieli szansę. Wsunęła palce w dłoń Lucyfera i ścisnęła go za rękę. –

Kto mnie uratował?

–

Ciiicho, nic nie mów. Usłyszała, że ktoś, kto powoził, poruszył się, potem usłyszała głos Henry

Grisby'ego. –

Lucyfer cię uratował. Dzięki Bogu! - głos Grisby'ego był pełen podziwu. Lucyfer, przynajmniej w oczach Henry'ego, został wyniesiony z piekieł pod

niebiosa. Nie tylko w oczach Henry'ego. Phyllida ścisnęła palce swego wybawcy i

odczuła nieopisaną ulgę, gdy lego dłoń zacisnęła się na jej dłoni. Godziny, które później nastąpiły, stały się mieszaniną dźwięków, które docierały do Phyllidy jak przez mgłę. Bolały ją płuca, kręciło się w głowie, nie mogła wstać ani mówić, nie mogła się poruszyć, nawet unieść głowy. Piekły ją oczy, lecz przynajmniej widziała - i wciąż żyła. Za każdym razem, gdy o tym pomyślała, zalewała się łzami - łzami radości, łzami ulgi, łzami, których nie potrafiła nazwać. Jej ojciec był wstrząśnięty, zszokowany; próbowała go uspokoić, ale nie wiedziała, czy to, co mówiła, miało jakikolwiek sens. Jonas zaniósł ją na górę, ale to Lucyfer przy niej czuwał, siedział przy łóżku, głaskał po głowie i odsuwał włosy z twarzy. Za jego plecami Sweetie, Gladys i ciotka biegały, ponaglały, robiły masę zamieszania i szeptem rozmawiały. Lucyfer był blisko. Jego pokryta sadzą twarz stalą się teraz łagodniejsza niż kiedykolwiek. Dotknął ustami jej ust. –

Odpoczywaj. Będę tu, gdy się obudzisz. Wtedy porozmawiamy. Oczy Phyllidy same się zamknęły. Gdy się obudziła, pokój tonął już w wieczornych ciemnościach. Przez kilka

minut po prostu leżała, zachwycona tym, że żyje. Z pomocą Sweetie i ciotki pozbyła się zniszczonych ubrań, potem wzięła kąpiel, po której Sweetie obcięła jej zwęglone pasma włosów. Gladys przygotowała maść. Po posmarowaniu każdego oparzenia, zawinęła się w wygodny bawełniany szlafrok i wróciła do własnego łóżka. Zostawiono ją samą i zasnęła. Sen był jak zapadanie się w głęboką, ciemną,

cichą studnię. Gdy się obudziła czuła się o niebo lepiej. Ostrożnie podniosła się i zachęcona tym, że tak łatwo poszło, spuściła nogi i trzymając się łóżka, wstała. Wszystkie jej członki zdawały się funkcjonować zupełnie normalnie: czuła ukłucia bólu, to tu, to tam, miała poparzenia i siniaki, ale nic, co czyniłoby ją kaleką. Dopadł ją kaszel, poczuła ból rozsadzający płuca. Chwyciła się łóżka, starając się złapać oddech. Czuła, że ma poparzone gardło, i mogła tylko płytko oddychać, inaczej cierpiała. Gdy brała głębszy oddech, wracał kaszel. Gdy paroksyzm bólu minął, wyprostowała się i zaczęła powoli iść. Podeszła do dzwonka, którym wzywała służbę. Zaraz zjawiła się młoda pokojówka, Becky. Dwadzieścia minut później Phyllida znów czuła się jak człowiek. W sukni w łagodnym lawendowym kolorze, ozdobionej falbaną i paskiem wąskiej, ciemnej koronki, z lekkim jak mgiełka szalem na szyi, hojnie skropiona perfumami i z ułożonymi włosami, gotowa była stawić czoło temu, co czekało na nią za drzwiami jej sypialni. Ale zanim zdążyła przejść przez próg, zjawił się Lucyfer. –

Powinnaś zawołać. Zaniósłbym... - Zamilkł. -Jonas zaniósłby cię na dół. Uśmiechnęła się. W jej oczach widział jej serce i duszę, uśmiechnęła się do

jego serca i duszy. Potem obrzuciła go spojrzeniem od góry do dołu, upajając lic lym, że i on wypoczął i wy dobrzał. Miał na sobie marynarkę w tym odcieniu granatu, który szczególna- pasował do jego oczu i sprawiał, że włosy wydawały się jeszcze czarniejsze. Widok ten wymazał z jej serca utrzymujący się wcześniej niepokój, o którym wiedziała, że w niej tkwi.

–

Nie powinnaś chodzić. Głos miał szorstki. Przyjrzała się jego surowej twarzy i spokojnie powiedziała:

–

Dlaczego nie? Przecież ty tu jesteś. Zmarszczył brwi, próbując czytać w jej oczach.

–

Ja nie straciłem przytomności.

–

A ja tak?

–

Tak.

–

Cóż, teraz już jestem przytomna. Jeśli posłużysz mi ramieniem, jestem pewna, że sobie poradzę. Podał jej ramię i pomógł ostrożnie zejść schodami i udać się do biblioteki; tak

jak przewidywała, udało im się to doskonale. Zatrzymawszy się przed drzwiami prowadzącymi do biblioteki, przyglądała się twarzy Lucyfera. Uniosła dłoń i palcem delikatnie dotknęła jego policzka, dokładnie tak samo, jak zrobiła to pierwszy raz, dwa tygodnie temu. –

Kiedy robimy coś razem, jesteśmy niepokonani. Chciała, by wypowiedziane przez nią zdanie odnosiło się do zejścia ze

schodów; usłyszawszy własne słowa, zdała sobie sprawę, że odnosiły się do czegoś więcej. Gdy podniosła wzrok i napotkała spojrzenie jego niebieskich oczu, Lucyfer uniósł jej dłoń i złożył na niej pocałunek. –

Mnie też tak się wydaje. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, potem przeszedł obok Phyllidy i otworzył

przed nią drzwi. Gdy weszli, sir Jasper wstał. Podniósł się także Cedric; był I tu

także Jonas. –

Moja droga! - podszedł do nich sir Jasper; miał wyciągnięte ręce i wyraz zatroskania na twarzy. Phyllida przytuliła się do ojca.

–

Papo - zaczęła, całując go. - Czuję się już dużo 1 lepiej i myślę, że powinnam opowiedzieć ci o wszystkim, co się stało. - Głos Phyllidy był tak samo szorstki jak głos Lucyfera.

–

Hm! - Sir Jasper spojrzał na nią, marszcząc krzaczaste brwi. - Jesteś całkowicie pewna, że dasz radę?

–

Jestem pewna. - Lucyfer znów podał jej ramię, a ona pozwoliła zaprowadzić się do szezlonga. Na powitanie skinęła głową Cedrikowi i usiadła. Lucyfer powiedział półgłosem:

–

Pomyślałem, że Cedric powinien tu być; myślę, że istnieją sprawy, które pomoże nam wyjaśnić.

–

Cóż, więc... - chrząknąwszy, .sir Jasper usiadł na pobliskim krześle. - Jeśli chcesz nam wszystko dziś opowiedzieć, lepiej już zacznijmy, dobrze?

–

Może lepiej będzie - zaczął Lucyfer, przysuwając swoje krzesło do szezlonga jeśli ja, żeby nie nadwyrężać gardła Phyllidy, opowiem w zarysie całą historię, a Phyllida doda to i owo o wydarzeniach, o których tylko ona wie. Lucyfer rozsiadł się wygodnie i zaczął mówić:

–

Na początek muszę zaznaczyć, że pewne elementy naszego śledztwa dotyczą ludzi w żaden sposób niezwiązanych z morderstwem Horatia, ani z następującymi potem atakami na Phyllidę, a którym to osobom Phyllida i ja winni jesteśmy

dyskrecję. –

Spojrzał na sir Jaspera. - Jeśli więc będziecie w stanie przyjąć pewne fakty do wiadomości bez głębszego wnikania w sposób, w jaki do nich dotarliśmy, będziemy mogli zachować dyskrecję w stosunku do łych osób, a jednocześnie odbędzie się to bez uszczerbku dla naszej opowieści. Sir Jasper, sędzia w każdym calu, odparł: Czasem tak trzeba. Jeśli

wspominanie o szczegółu h mogłoby ściągnąć kłopoty na kogoś, kto nie zrobił nic złego, to w takim wypadku nie muszę znać tych szczegółów. Lucyfer kiwnął głową. –

Dobrze, oprzyjmy się więc na tej zasadzie. Otóż w chwilę po tym, jak zamordowano Horatia, Phyllida widziała na miejscu zbrodni kapelusz, który po-ii ni zniknął. Bristleford i państwo Hemmings w ogoli go nie widzieli i nie należał on do Horatia. Gdy ataki na Phyllidę okazały się celowe i zaczęły się powtarzać, doszła do wniosku, że to właśnie kapelusz może pomóc zidentyfikować sprawcę albo w każdym razie on tak myśli. To jedyna rzecz, która przychodzi Phyllidzie do głowy w kwestii zainteresowania mordercy jej osobą.

–

Czy Phyllida rozpoznała kapelusz? - zapytał Jasper.

–

Nie ma pojęcia, do kogo należy, ale mimo to powtarzające się na nią ataki mogą być dowodem na to, Że morderca jest przekonany, iż w pewnym momencie Phyllida przypomni sobie, u kogo ten kapelusz widziała. I dlatego stanowi ona dla mordercy stałe zagrożenie.

–

Skąd morderca wie, że Phyl widziała kapelusz? Pytanie zadał Jonas.

–

Nie wiemy. Możemy tylko zakładać, że ukryty gdzieś w salonie Horatia zauważył, że Phyllida dostrzegła kapelusz. Ja zajmowałem się sprawą z innej strony: uznałem, że coś, co znajduje się w bibliotece Horatia, ma związek z jego śmiercią, na przykład że morderca chce zdobyć bądź ukryć jakąś informację zawartą w którejś z książek.

Znaleźliśmy taką książkę oraz, zupełnie niespodziewanie,

znaleźliśmy także kapelusz. Zarówno informacja, jak i kapelusz zaprowadziły nas do Cedrika, ale gdy skonfrontowaliśmy z nim obie te rzeczy, szybko dało się udowodnić, że to nie on jest mordercą: kapelusz na niego nie pasował, a informacja nie okazała się tak istotna, jak się nam na początku wydawało. Ponadto Cedric ma mocne alibi na czas, w którym popełniono morderstwo. Wszystko to udało się nam ustalić wczoraj; zeszło nam do samego wieczora. Dziś rano, przed pójściem do kościoła Phyllida otrzymała ten oto liścik. - Lucyfer wyjął go z kieszeni marynarki i podał sir Jasperowi, który zapoznał się z jego zawartością i przekazał go Jonasowi. Potem zerknął na Phyllidę: –

A więc nie bolała cię głowa? Phyllida oblała się rumieńcem.

–

Molly poprosiła, żebym nikomu nie mówiła. Jonas odprowadził mnie do Manor; miałam zamiar pokazać liścik jedynie Lucyferowi i poprosić go, by poszedł ze mną do chaty Drayton.

–

Ale mnie w Manor nie było; poszedłem szukać Phyllidy.

–

Założyłam, że liścik jest prawdziwy, więc kiedy nie zastałam Lucyfera, poszłam do chaty sama, myśląc, że jestem bezpieczna. Cedric oddał liścik sir Jonasowi.

–

Ktokolwiek to napisał, na pewno nie zrobiła tego Molly - jest teraz w Truro, z wizytą u rodziny, a poza tym dziewczyna potrafi przeczytać i napisać jedynie kilka słów. Mama zawsze lamentuje, że sama musi robić listę zakupów. Phyllida zna Molly, a kapelusz znaleziono na tyłach Ballyclose. Nikt nie

widział, kto przyniósł liścik ilu Grange; Jonas rozmawiał już ze służbą. Sir Jasper chrząknął. –

Ktokolwiek to jest, jest sprytny i na tyle ostrożny, że nikt go nie widział.

–

Co sugeruje - wtrącił się Jonas - że jeśli zostałby zauważony, większość ludzi wiedziałaby, kim jest. Dokładnie to samo pomyślałem - kiwnął głową Lucyfer. To ktoś powszechnie w wiosce znany. To niezaprzeczalny fakt.

–

Co więc wydarzyło się później? Sir Jasper skierował pytanie do Phyllidy. Spojrzenia wszystkich powędrowały

w jej stronę. Westchnęła. –

Gdy doszłam do chaty, drzwi były otwarte tak, jakby ktoś czekał wewnątrz. Weszłam do środka i zawołałam Molly, ale nikt nie odpowiadał; poszłam więc do pokoju i zatrzymałam się zaraz za progiem. Nikogo tam nie było... - Phyllida musiała na chwilę przerwać opowieść, żeby zaczerpnąć powietrza, przełamać paraliżujący strach i przypomnieć sobie, Że przeżyła. Lucyfer wstał, obszedł szezlong i przysiadł z tyłu. Wziął Phyllidę za rękę, splótł jej palce ze swoimi. Spojrzała na niego; dotyk dodał jej sił. Polem popatrzyła na ojca. - Już miałam się odwrócić do drzwi, gdy ktoś zarzucił mi na głowę czarną tkaninę; czyjeś ręce zacisnęły się na mojej szyi i mocno ścisnęły. Walczyłam, ale na niewiele się to zdało. Na szczęście materiał był zbyt gruby, żeby mnie nim udusić. - Lucyfer

spojrzał na szyję Phyllidy - miała na niej świeże sińce, które częściowo zasłoniła szalem. - On... Myślę, że w pewnej chwili stracił cierpliwość. Zaczął kląć i mamrotać coś o moim szczęśliwym życiu. Jego głos był taki... taki... pełen napięcia, ale przez tkaninę nie mogłam go rozpoznać. –

Ale to był ten sam mężczyzna, który cię wcześniej zaatakował? - zapytał Jasper. Kiwnęła głową.

–

Ten sam, który zaatakował mnie na cmentarzu. Cały czas mnie trzymał, ale po chwili zabrał jedną rękę. Usłyszałam jakieś szuranie i upadłam. - Spojrzała na Lucyfera. - Myślę, że czymś mnie uderzył. Lucyfer ostrożnie dotknął palcem guza za uchem Phyllidy. Zauważył go, gdy

ją wieźli furmanką. –

Tutaj. Gdyby uderzył ją kilka centymetrów dalej - czyli tam, gdzie celował - zabiłby

ją - pomyślał. Na szczęście uderzenie padło z boku. –

Nic więcej nie pamiętam - powiedziała Phyllida, patrząc na Lucyfera. - Dopiero od chwili, gdy obudziłam się na furmance. Lucyfer próbował się uśmiechnąć, choćby lekko, żeby jakoś ją pocieszyć. Ale

nie mógł. –

Byłaś nieprzytomna. Morderca założył, że zginiesz w pożarze.

–

Prawie tak się stało. Lucyfer mocniej ścisnął ją za rękę i spojrzał na sir Jaspera.

–

Poszedłem do chaty za Phyllida i poczułem dym. - Pobieżnie opowiedział, jak ją znalazł. - No i wtedy, na szczęście, przybiegli ludzie.

Sir Jasper, z pochyloną głową i wzrokiem utkwionym w czubkach własnych palców, zastanawiał się nad czymś, potem zaczął przyglądać się Phyllidzie i Lucyferowi. –

Co z brązowym kapeluszem? Phyllida spojrzała na Lucyfera.

–

Upuściłam go w chacie – powiedziała.

–

Ja go nie widziałem; dym był tak gęsty, że szukałem Phyllidy na oślep. Myślę, że możemy przyjąć, iż kapelusz jest teraz garstką popiołu. Widzisz sens w sporządzaniu listy miejscowych dżentelmenów, którzy noszą

brązowe kapelusze? -pytanie sir Jaspera skierowane było do Phyllidy. –

Już ją zrobiłam, ale nie mogłam sobie przypomnieć, bym kiedykolwiek kogoś w nim widziała. Sir Jasper skrzywił się.

–

Uważam, że w tej sytuacji nie ma sensu robić zamieszania i szukać mężczyzny, który nosi brązowe kapelusze, bo to dotyczyłoby połowy hrabstwa. Nawet mnie.

–

Zgoda. - Lucyfer spojrzał najpierw na Phyllidę, potem na sir Jaspera. - Ciężko mi to mówić, ale od dnia śmierci Horatia nie posunęliśmy się ani 0 krok w poszukiwaniach mordercy. Mieliśmy kapelusz i chciałem nawet zasugerować, byśmy pokazali go we wsi: skoro Phyllida nie potrafił przypisać go do osoby, to może mógłby ktoś inny. Cedric uważał, że kapelusz wygląda znajomo. Ale morderca zadziali 1. Kimkolwiek jest, jest sprytny i pod wpływem stresu potrafi działać zdecydowanie. Jest bezwzględny i bardzo niebezpieczny. Gdybyśmy zaczęli pokazywać kapelusz, może udałoby się go zdemaskować.

–

Niestety - wtrącił się Jonas - najprawdopodobniej on nadal wierzy, że w jakimś momencie Phyl go zdemaskuje. Phyllida westchnęła.

–

Prawda jest taka, że nigdy sobie nie przypomnę. O ile wiem, to w salonie Horatia, tuż po tym, gdy został zamordowany, widziałam ten kapelusz po raz pierwszy w życiu. Po tym, co powiedzieli Phyllida i Jonas, nikt nie poczuł się lepiej; wreszcie

Lucyfer wyraził swoją bezsilność: –

Jedyne, co możemy zrobić, to się modlić, by morderca zdał sobie sprawę, że Phyllida nie stanowi dla niego żadnego zagrożenia.

Rozdział 18

Cedric przeprosił i wrócił do Ballyclose; Lucyfer, po naleganiach sir Jaspera, został w Grange na obiedzie. Obiad spożywano w gronie rodzinnym, ale wszyscy byli przygaszeni i markotni; rozmyślali o tym, że Phyllida cudem uniknęła śmierci. Nawet lady Huddlesford z rzadka się odzywała, a nawet jeśli, to mówiła cicho, co znacznie kontrastowało z jej zwyczajową gadatliwością i apodyktycznym tonem. Jedyny

moment, który wzbudził zainteresowanie wszystkich, nastąpił wtedy, gdy Percy oświadczył, że następnego dnia zamierza wyjechać, by „dołączyć do przyjemnego towarzystwa swoich przyjaciół w Yorkshire". Jego słowa przyjęto w milczeniu, potem wszyscy wrócili do jedzenia. Gdy panie udały się do salonu, a panowie postawili na stole butelkę porto, Percy przeprosił i poszedł się pakować. Frederick przesiadł się na krzesło obok Jonasa. - To wszystko jest doprawdy straszne. Czy mogę jakoś pomóc? Pytanie to, jak dotąd pierwsza oznaka, że Frederick pomyślał o kimkolwiek innym poza sobą, przykuło uwagę wszystkich trzech mężczyzn. Sir Jasper odchrząknął, a potem odezwał się uprzejmie: –

Myślę, że nie, drogi chłopcze. Nic nie możemy teraz zrobić. Lucyfer nie był tego taki pewien. Zwrócił się do sir Jaspera:

–

Zastanawiałem się, sir, czy moglibyśmy zamienić słówko na osobności. Jonas wstał.

–

Chodź, Fredericku. Ogram cię w bilard. Frederick pożegnał się i poszedł za Jonasem. Sir Jasper miał twarz napiętą ze zgryzoty; odwrócił się w stronę Lucyfera.

–

Coś ci przyszło do głowy, prawda?

–

W pewnym sensie tak. Lady Huddlesford już wcześniej wspominała, że jutro spodziewacie się gości. Sir Jasper wyglądał na zaskoczonego; na jego twa-i zy malował się wyraz

konsternacji.

–

Do kroćset! Zapomniałem. Jutro przyjeżdża moja siostra Eliza z mężem i swoją gromadką. Każdego lata spędzają tu kilka tygodni. - Spojrzał na Lucyfera. Sześcioro dzieci.

–

Wątpię, żeby Phyllida była teraz w stanie poradzić sobie z taką inwazją.

–

To prawda. Cztery dziewczynki to trudna sprawa doprowadzają nas do obłędu. I mają zwyczaj trzymać się blisko Phyllidy.

–

Nie tym razem.

–

Nie. Masz rację. - Sir Jasper pokręcił głową. -Nie będę ukrywał tego przed tobą, mój chłopcze: piekielnie się martwię o tę dziewczynę.

–

Ja także. I dlatego chciałbym zaproponować, żeby Phyllida przeniosła się do Manor i została tam jako gość dopóty, dopóki morderca pozostaje na wolności i jak

długo

będziemy

mieli

powód

przypuszczać,

że

może

być

w

niebezpieczeństwie. Zdaję sobie sprawę, że moja propozycja jest nieco niezwykła, ale powiedziałem już wprost o moich zamiarach w stosunku do niej, a one się nie zmieniły. Jeśli chodzi o Phyllidę, też jest ich świadoma. – –

Nie odmówiła? Nie, ale się też nie zgodziła. Jednak teraz myślę głównie o jej bezpieczeństwie. Po tym incydencie z nocnym włamywaczem zamówiłem zamki do wszystkich drzwi i okien w Manor. Wczoraj je przysłano i Thompson zaczął je montować; teraz pewnie już kończy, Manor będzie więc całkowicie bezpieczne. Grange nie jest. Wzruszył ramionami. - Zresztą większość domów we wsi nie jest bezpieczna.

–

To prawda. Bo ogólnie rzecz biorąc, to nie ma takiej potrzeby, by je zabezpieczać.

–

Zgoda, ale w tej chwili sytuacja-nie jest normalna. Poza tym nikogo teraz nie

goszczę, więc moja służba nie musi się nikim zajmować, byliby więc pod ręką, by przez cały czas zapewniać Phyllidzie bezpieczeństwo i opiekę. Oczywiście panna Sweetie towarzyszyłaby Phyllidzie, nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej, więc konwenanse zostałyby zachowane. Sir Jasper chrząknął. –

To bardzo miło z twojej strony. Jeśli o mnie chodzi, to, biorąc pod uwagę powagę całej sytuacji, jestem wdzięczny za twoją propozycję. Do diabła z konwenansami! Ale kobiety przywiązują dużą wagę do tego, co się wokół nich dzieje, więc dla Phyllidy będzie lepiej, jeśli będziemy delikatni.

–

Święte słowa. Sir Jasper spojrzał na Lucyfera i pokiwał głową.

–

Jak już wcześniej powiedziałem, jeśli potrzebujesz jakiegoś pozwolenia, uważaj je za otrzymane. Zamilkł, a po chwili zapytał: - Myślisz, że się zgodzi? Lucyfer zachował niewzruszony wyraz twarzy.

–

Proszę mnie to zostawić.

–

Dokąd mnie zabierasz? - Phyllida spojrzała na Lucyfera i czekała na odpowiedź. Trzymając ją w ramionach, przedzierał się przez zarośla. Wybrali się na

przechadzkę po ogrodzie przy blasku księżyca, gdy Lucyfer szybko ją chwycił, wziął na ręce i gwałtownie skręcił pomiędzy żywopłoty. Nadal bolało ją gardło; mimo że przespała pół dnia, czuła się zmęczona. Jedyne, co pamiętała to to, że wydała polecenie służbie, by przygotowano pokoje dla

ciotki i jej rodziny, która przyjeżdżała nazajutrz. Gdy rozmawiała z Gladys, Lucyfer plotkował ze Sweetie, a potem podszedł do niej i podstępem namówił na wieczorny spacer, wmawiając jej, że chłód nocnego powietrza pozwoli jej łatwiej oddychać. Nagle w głowie Phyllidy pojawił się obraz Sweetie, która po rozmowie z Lucyferem zaczęła wchodzić na piętro. –

Zatrzymaj się. Nie zrobił tego. Skierował się na leśną ścieżkę. Phyllida westchnęła w duchu i

opuściła ramiona. –

Zabierasz mnie do Manor. Dlaczego? Przez chwilę nic nie mówił, a potem zatrzymał się w miejscu, na które padało

trochę księżycowego światła. –

Pozwolisz mi się sobą zaopiekować... Nie miała pewności, czy było to pytanie. Próbowała się zastanowić, jaka

powinna być jej odpowiedź. Przecież to ona zawsze była tą, która zajmowała się innymi; nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz ktoś się o nią tak troszczył. Niosąc ją na rękach, przytulił mocno, ale tak, by nie czuła się złapana w pułapkę, lecz całkowicie bezpieczna i spokojna. –

Musisz mi pozwolić cię chronić. Słowa te zostały wypowiedziane bardzo miękko, raczej jak prośba. Mimo że była bardzo zmęczona, zastanawiała się, jak uda się jej zasnąć. Strach

i panika, które ją ogarnęły wtedy w chacie, wciąż w niej tkwiły, jak cień gdzieś na obrzeżach świadomości. Spałaby znacznie lepiej, wiedząc, że Lucyfer jest w pobliżu. Poza tym, jeśli chciała małżeństwa, w którym dzielą się z mężem wszystkim, oboje i

dają, i biorą, to może teraz nadszedł czas, w którym powinna dawać... i brać. –

Dobrze - odpowiedziała, a po chwili dodała: -Jeśli tak chcesz. Lucyfer ruszył naprzód.

–

Sweetie pakuje twoje rzeczy. Zostanie z tobą w Manor, żeby nie było skandalu. Przyjedzie powozem, a my bezpiecznie przejdziemy przez las; nikt nie może wiedzieć, że tu jesteśmy. Zastanowiła się chwilę.

–

Ten człowiek... morderca... szczegółowo zaplanował wszystkie swoje ataki. Nawet wtedy, w Ballyclose, wyglądało to tak, jakby nas obserwował. Zbyt łatwo mu poszło. Lucyfer kiwnął głową.

–

A to sugeruje, że morderca dobrze zna Ballyclose. Wie, gdzie Cedric trzyma kapelusze. Ale wspominałaś, że sir Bentley chorował przez dłuższy czas. Idę o zakład, że odwiedzało go wiele osób z miejscowej szlachty, a on przyjmował ich w swojej sypialni.

–

Tak, ale morderca wiedział też o Molly. Wiedział, że ona istnieje i wiedział, że ją znam.

–

Masz rację. Po kilku minutach wyszli z lasu. Przed nimi stało Manor: jasne i solidne, jak

nowoczesny zamek. W kuchennych oknach widać było zapraszające światło, a potem jasna smuga wylała się także przez ku-i hennę drzwi, które otworzyły się, gdy tylko pode-szli. Pani Hemmings spojrzała na nich i uśmiechnęła się promiennie. –

Witamy, panno Tallent. Cieszę się, że możemy widzieć panią całą i zdrową. - Pani

Hemmings odsunęła się, by Lucyfer mógł wejść z Phyllidą trzymaną na rękach. Nie odstępowała ich na krok. - Proszę pozwolić, by pan zaniósł panią do sypialni poprzedniego pana; jest największa, a ja starałam się ze wszystkich sił, by wyglądała przytulnie. Łóżko też jest duże i wygodne. Jedyne, co musi pani robić, to leżeć, odpoczywać i pozwolić nam wszystkim zaopiekować się panią. - Nie można było nie usłyszeć w głosie pani Hemmings nutek ciekawości i wyczekiwania. Gdy Lucyfer wnosił Phyllidę po schodach, patrzyła na jego beznamiętny wyraz twarzy i zastanawiała się, na co właściwie się zgodziła.

Trzy godziny później Phyllidą leżała w wielkim łóżku w dawnym pokoju Horatia, w łóżku, które bez wiedzy pani Hemmings zdarzyło się jej już kiedyś zajmować. Wsłuchiwała się w przeciągłe bim-bam szafkowego zegara stojącego na podeście schodów, które jak fala rozchodziło się po cichym domu. Dwanaście uderzeń, a potem dom znów pogrążył się w ciszy, tym razem jeszcze głębszej. Manor, wieś i cała okolica pogrążone były w głębokim śnie. Gdzieś tutaj był też morderca. Może spał? A może czuwał? Przewróciwszy się na bok, zamknęła oczy i czekała, aż nadejdzie sen. Jej umysł wypełniła ciemność, niczym ciemna tkanina, którą narzucono jej na głowę. Niemal czuła zaciskające się na szyi dłonie. Otworzyła oczy. Oddychała za szybko i za płytko. Było jej zimno. Całe ciepło

gdzieś uciekło. Zadrżała i odrzuciła na bok pościel. Spokojnie szła korytarzem, ale nie zachowywała się zupełnie cicho. Oczy miała szeroko otwarte, gotowa była krzyczeć, gdyby tylko zaszła taka konieczność. Przypomniała sobie szablę, którą niósł Lucyfer, gdy poprzednim razem spotkali się w ciemnościach. Drzwi do jego sypialni były otwarte na oścież; zatrzymała się w progu. Nigdy wcześniej nie odwiedziła tego pokoju. Zasłony nie były zaciągnięte i do pokoju wlewało się światło gwiazd; księżyca ubyło. Wszystkie przedmioty i sprzęt pokrywały cienie, ale dostrzegła skrzynie stojące pomiędzy oknami, na których leżało coś, co przypominało ułożone w stosy książki. Wysokie komody i bogato zdobione szafy stały pod ścianami. Wysokie lustro wisiało na ścianie naprzeciw ogromnego łoża ze słupami w każdym z czterech rogów, do których sznurem z frędzlami przywiązane były do połowy zaciągnięte kotary, a na łóżku kłębiły się prześcieradła i poduszki; pomiędzy nimi, na brzuchu leżał Lucyfer; wyglądał niemal dokładnie tak samo jak wtedy, pierwszej nocy, którą spędził w Grange. Jedyną różnicę stanowiło to, że tym razem nie miał na sobie nocnej koszuli. Pełna świadomość tego, co nie jest nią zakryte zakiełkowała w głowie Phyllidy. Zawahała się, niepewna, co ma robić dalej, nie miała jednak zamiaru się wycofać. Podjęła decyzję, ale sama nie wiedziała kiedy. Może w chwili, gdy obudziła się w furmance obok niego, swojego wybawiciela i obrońcy, który dla niej ryzykował życie i wyrwał ją ze szponów śmierci? A może potem, w lesie, gdy usłyszała jego prośbę, gdy w całej swej prostocie odezwało się jego serce? A może to było wtedy, gdy zdała sobie sprawę, że to, co najtrudniej jej zaakceptować, to jego troska, dzięki

której dostała drugą szansę od życia? Niezależnie od tero, kiedy to się stało, decyzja została podjęta. Czas jej samotności - czas, w którym była sama, W którym sama rządziła i sama spała, kończył się. Była tu teraz po to, by mu to powiedzieć. Lucyfer podniósł się, oparł na łokciu i popatrzył na nią. –

Co się dzieje? Głos miał spokojny, może jedynie trochę zachrypnięty. Bosa, cicho przeszła przez próg, potem zatrzymała się i zamknęła za sobą

drzwi. Kurczowo ściskając fałdy nocnej koszuli, podeszła do łóżka; czuła, że serce podchodzi jej do gardła. Wszystko spowite było w mroku i cieniach - nie mogła dostrzec jego twarzy. Oblizała suche usta. –

Chcę z tobą spać. Miała na myśli coś więcej niż tylko sen, ale na pewno zrozumiał. Przez chwilę

wpatrywał się w nią, potem na jego twarz wypłynął szeroki uśmiech. –

To dobrze - odparł - bo ja też chcę, żebyś ze mną spała. Wymknęło się jej westchnienie ulgi; potem zadrżała i przeszły jej po plecach

ciarki, jakby czekała z niecierpliwością na to, co się stanie. Koszula nocna, którą zsunęła z ramion, spadła na podłogę. Zauważyła, że przykuło to uwagę Lucyfera - na widok jej nagości napięły się wszystkie mięśnie na jego ciele - i nieśmiało wsunęła się do łóżka obok niego. –

Sprawiłaś właśnie, że ziścił się mój ulubiony sen. I zaczął ją hipnotyzować powolnymi i kuszącymi pocałunkami.

Obudziła się w jego łóżku. Czuła się osobliwie wypoczęta i zupełnie nieśpiąca. Nie mogło jej teraz nawiedzić żadne widmo śmierci, nie w tym łóżku. Podniosła rękę i łagodnym ruchem odsunęła czarne pasmo włosów z jego czoła. Poruszył się i zamarł na chwilę, a potem, wciąż mając zamknięte oczy, przytulił ją i złożył niespieszny pocałunek na ciemnej brodawce znajdującej się tuż obok jego ust. - Cudownie. Zaśmiała się. Lucyfer był teraz jak wielki kot w ludzkiej postaci, który mruczy z zadowolenia. Ułożył się znów wygodnie, przyciskając twarz do jednej jej piersi i obejmując dłonią drugą. Dotykał jej delikatnie, spokojnie, bez pożądliwych zamiarów; było to raczej jak zmysłowe ukojenie. Zadowolona leżała na plecach, rozkoszując się ciepłymi pieszczotami, złotym żarem chwili, w której oboje trwali. Głaskała go po głowie, uwolniła swój umysł mogła czuć, myśleć i zastanawiać się. –

Myślę, że cię kocham. Leniwy ruch jego palców ustał na chwilę.

–

Nie jesteś pewna?

–

Bo nie wiem, czym jest miłość - odparła szczerze. Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. - A ty wiesz? Nie nalegała na odpowiedź. Skoro ona tego nie Wiedziała, skąd on miałby to

wiedzieć. A potem zapytała: –

Kochasz mnie? Nie spojrzała na niego, ale czuła, że on na nią patrzy.

Po chwili odparł: –

Nie wiesz tego?

–

Nie. Czekała. Trwało to jakąś chwilę; czulą, że jego spojrzenie przesuwa się po jej

ciele, z twarzy na piersi, potem w dół, przez talię, biodra, wzdłuż długich nóg. Wróciło, ale zatrzymało się w miejscu, gdzie łączyły się jej uda. Dłoń spoczywająca na jej piersi zacięcia się lekko. Zmienił się sposób, w jaki ją dotykał. –

Więc będę musiał ci pokazać.

–

Pokazać?

–

Uhm, Cynsterowie są lepsi w działaniu niż w mówieniu. Udowodnił jej to. Miniona noc stalą się ich gorącą odyseją przez królestwo

pasji, pożądania, wrażeń, oczekiwania, głodu i namiętności. Lucyfer czerpał z nich obojga i stworzył ten krajobraz, potem prowadził ją przez niego, na szczyty ekstazy. Każdy dotyk stawał się więcej niż tylko odczuciem, każdy był czymś więcej niż tylko fizycznym aktem. Szalały w nich uczucia, emocje popychały ich naprzód, coraz dalej, w górę, aż do niewyobrażalnej rozkoszy. Phyllida drżała i spijała tę rozkosz, czuła ją w swoim ciele, aż do szpiku kości. Po chwili nie dłuższej niż uderzenie serca dołączył do niej Lucyfer. Wtopili się w siebie, gdy zalewała ich fala rozkoszy i przenikała przez ich ciała, za chwilę pozwolili jej z wolna słabnąć. Phyllida uśmiechnęła się. Lucyfer dotykał jej twarzy, potem musnął wargami jej usta w ostatnim, delikatnym pocałunku. Zawarli pakt. Oszołomieni, odprężeni przylgnęli się do siebie, naciągnęli pościel i zasnęli,

wtuleni w siebie.

Następnego ranka koło dziesiątej Lucyfer opuścił Manor i udał się do chaty Drayton. Poprzedniej nocy otrzymał więcej niż myślał, że kiedykolwiek dostanie, ale miał teraz także wiele spraw do przemyślenia. W jego mniemaniu posiadanie pociągało za sobą pewną odpowiedzialność - obowiązek należytego opiekowania się. Jak bardzo troszczył się o Phyllidę? Nie istniało słowo, którym mógłby to opisać. Szedł szybko, wdychając głęboko świeże powietrze poranka, pozwalając, by oczyściło jego umysł. Nie spał już od świtu, od chwili, gdy podniósł śpiącą Phyllidę, wziął na ręce i zaniósł do jej łóżka. Przez sen wtulała się w niego, gdy układał ją w zimnej pościeli. Został z nią, dzieląc się ciepłem, aż do chwili, gdy pierwsze odgłosy budzącego się domu zmusiły go do powrotu do własnej sypialni. Jego łóżko było jednym wielkim kłębowiskiem wymiętej pościeli, jakby przeleciała przez nie wichura. Bóg jeden raczył wiedzieć, co pani Hemmings sobie o tym pomyśli, ale Lucyfer był pewien, że nie będzie w stanie wyobrazić sobie nawet ułamka prawdy. Nawet jemu trudno było w nią uwierzyć. Pod fasadą spokojnej stosowności panna Phyllida Tallent była kobietą lubieżną. Teraz wiedział to na pewno i była to niezwykle pokrzepiająca myśl. Po śniadaniu, gdy Sweetie poinformowała go, że jej niegdysiejsza podopieczna wyraziła chęć, by spędzić poranek w łóżku, odpoczywając, lecz jednocześnie jest i odpowiednio ubrana, by pozwolić mu na złożenie sobie wizyty, Lucyfer wszedł do

pokoju Phyllidy. Wystarczyło jedno szelmowskie spojrzenie, jeden sugestywny uśmiech, by fala gorąca wypłynęła jej na policzki. Spiorunowała go spojrzeniem, ale gdy tylko Sweetie weszła z powrotem do pokoju, musiała to spojrzenie ukryć. Lucyfer został z Phyllida wystarczająco długo, by się przekonać, że rzeczywiście ma się dobrze. Ostrożnie dobranymi słowami dała mu do zrozumienia, że bardziej cierpi z powodu letargu wywołanego ich erotycznymi igraszkami, niż z powodu wywołanej pożarem traumy. Lucyfer starał się nie uśmiechać zbyt triumfująco, ani nie pokazywać, jak bardzo mu ulżyło. Wyjaśnił, dokąd się wybiera i dlaczego, potem zostawił ją samą, zajętą przyszywaniem guzików, które obciął w zeszłym tygodniu. Podążał za kwaśnym zapachem spalonej strzechy. Dzień był chłodny i spokojny, tak różny od wczorajszego, który przyniósł ze sobą wiele strachu. Ale też skończył się pewnym postanowieniem, wyrażonym przynajmniej w czynach - intencje zostały zadeklarowane, lecz niewypowiedziane. Rozumiał, co Phyllida chciała mu powiedzieć, przynajmniej tak mu się wydawało. Któż to może wiedzieć, co dzieje się w umysłach kobiet? Po tych wszystkich latach naprawdę powinien mieć o tym jakieś pojęcie. Zapytała go, czy wie, czym jest miłość. Wiedział, co do niej czuje - potrzebę bycia pewnym, że Phyllida ma się dobrze, jest bezpieczna i szczęśliwa; czuł radość, gdy się śmiała i gdy się uśmiechała. Wiedział, jaki ucisk czuje w trzewiach, gdy była w niebezpieczeństwie, i jak się denerwował, gdy nie było jej przy jego boku. Wiedział, czym jest duma, która go ogrzewała, gdy obserwował ją zajmującą się sprawami dnia codziennego, taką

kompetentną, troskliwą i dokładną. Bezinteresowną. Lucyfer znał też ten przemożny impuls, by ją rozpieszczać, by chronić ją fizycznie i emocjonalnie, by się o nią troszczyć. I by wychodzić naprzeciw każdej jej potrzebie oraz dawać wszystko, czego kiedykolwiek zapragnie. Tak, wiedział, czym jest miłość. Kocha ją i zawsze będzie ją kochał. Ona także go kocha, ale że jeszcze o tym nie wie, nie potrafi tego dostrzec, mimo że bardzo tego chce. Czy może ją nauczyć, czym jest miłość? Jeśli chciał, by ich małżeństwo stało się tym, czym może się stać, wypadało, żeby to zrobił. Decyzja została podjęta - tak po prostu. Nie ona jedna potrafiła działać zdecydowanie. Lucyfer wyłonił się zza ostatniego zagajnika i spojrzał w górę. Ruiny chaty, sczerniałe od ognia, stały na wzgórzu, wciąż jeszcze dymiąc, a zwęglone belki odznaczały się na tle błękitnego nieba. Usłyszał hałas i zauważył Thompsona mocującego się z łomem po jednej stronie pogorzeliska. Po chwili dołączył do niego Oskar. Lucyfer ruszył w górę ścieżką i obchodząc ruiny dokoła, dotarł do miejsca, gdzie pracowali, zmagając się z jedną pionową jeszcze ścianą. Obaj przerwali na chwilę robotę, ukłonili się i schylili po narzędzia. – –

Jak się miewa panna Phyllida? - zapytał Oskar. Dobrze. Wciąż jeszcze odpoczywa, ale wątpię, żeby wypadek pozostawił jakieś trwałe ślady.

–

Najlepiej, żeby nie zostawił żadnych - mruknął Thompson. - Ale i tak musimy znaleźć tego szaleńca. Nie wygląda na to, żeby zamierzał przestać.

–

Przyszedłem się rozejrzeć. - Lucyfer spojrzał na pochyloną ścianę i zapytał: Potrzebujecie pomocy?

–

Nieee... Zaraz tę ścianę zwalimy. Jeśli tak ją zostawimy, to pewne jak w banku, że przyjdzie tu jakiś berbeć, żeby się pobawić, i znów będzie nieszczęście. Thompson zaparł się na łomie i jedna spalona belka rozpadła się na kawałki.

Lucyfer odsunął się. –

Nie będę wam przeszkadzał. Rozejrzał się, potem zszedł niżej zarośniętą ścieżką wiodącą do Dottswood, tą

samą, którą wczoraj przybiegła większość mieszkańców Colyton. Zszedł jeszcze niżej, zatrzymał się i odwrócił; zmrużył oczy, obserwując spaloną chatę. Gdybym był mordercą - pomyślał - to... Dwie minuty później zaczął znów wchodzić pod górkę i obszedł chatę, idąc wśród rosnących wokół drzew i krzaków. Na niewielkiej polance, gdzie wycięto drzewa, tuż za kępą rosnących dziko rododendronów znalazł to, co spodziewał się znaleźć, i oprócz tego coś jeszcze. Wpatrywał się w swoje znalezisko, potem ukucnął i przyjrzał mu się z bliska, ledwie wierząc w swoje szczęście. Wreszcie wstał i poszedł po Thompsona i Oskara. Stali tak we trójkę i przyglądali się wyraźnym śladom końskich kopyt wszystkim czterem. –

Koń średniej wielkości, ale dobrze utrzymany. -Thompson uklęknął i dotknął jednego z nich palcem. - Jeszcze lepiej - powiedział po chwili. - To moja własna

robota. –

Jesteś pewien?

–

Tak. Jestem jedynym kowalem w okolicy, który używa tego rodzaju podków. Widzicie tę górną część o dziwnym kształcie? Lucyfer i Oskar przyjrzeli się śladom i pokiwali głowami.

–

A odcisk lewego tylnego kopyta?

–

To też moja robota. Wszystko to wygląda już zdecydowanie lepiej. Nie widziałem ostatnio tego konia, ale wkrótce go zobaczę i wtedy złapiemy łobuza.

Lucyfer musiał czekać do wieczora, aż Sweetie pójdzie spać, a wtedy nareszcie mógł być sam z Phyllidą i podzielić się z nią wieściami. Siedzieli w bibliotece. –

Nikomu o tym nie mów - ostrzegł ją. - Thompson ma klientów, którzy przyjeżdżają aż z Lyme Regis i z jeszcze dalszych zakątków, więc nie możemy tak po prostu zacząć szukać tego konia. Musimy poczekać, aż koń zgubi podkowę, i wtedy zjawi się tutaj jego właściciel, by znów go podkuć. Tylko ty, ja, Thompson i Oskar o tym wiemy i uzgodniliśmy, że nic nikomu nie powiemy; w przeciwnym razie morderca może się zorientować, co się dzieje i pojechać z koniem do innej kuźni. Phyllidą siedziała w fotelu przy biurku, a na jej twarzy znów malowały się

emocje. –

Thompson mówi, że ten właściciel konia wkrótce się tutaj zjawi?

–

To zależy od tego, jak często się na koniu jeździ. Jeśli codziennie, to Thompson powiedział, że koń powinien tu wrócić w ciągu tygodnia. Jeśli rzadziej, wszystko to może dłużej potrwać, ale Thompson nie spodziewa się, by podkowa wytrzymała dłużej niż dwa tygodnie. Phyllidą zamyśliła się na chwilę, a potem zapytała:

–

I to za każdym razem był ten sam koń?

–

Tak mi się wydaje. Ale żeby się upewnić, wysłałem Dodswella, by się przyjrzał jeszcze raz tym ostatnim śladom. Wcześniejszych na pewno już nie ma.

–

Naprawdę nie wierzę, że możemy mieć we wsi więcej niż jednego jeźdźca-widmo - odparła Phyllida. - On chyba zawsze miał ukrytego konia, prawda?

–

Zostawia go w takim miejscu, gdzie nie zauważy go przypadkowy przechodzień. To także sugeruje, że i koń mógłby na niego wskazać, co sprawia, że nasze szanse na to, że wreszcie go złapiemy, rosną. - Lucyfer napotkał spojrzenie Phyllidy. Cóż za ironia! Próbował cię zabić i udało mu się zniszczyć jedyny dowód, jaki przeciwko niemu mieliśmy. Kiedy to zrobił, dał nam kolejny, nawet lepszy niż poprzedni.

–

O tym nie pomyślałam - zdziwiła się Phyllidą, a Lucyfer wstał i obszedł biurko.

–

Myślę, że musimy się nad tym zastanowić. Przez następnych kilka tygodni nie możemy ryzykować. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się.

–

Masz rację – powiedziała.

–

Nie będę spuszczał cię z oczu. Uśmiech Phyllidy złagodniał.

–

Czy to obietnica?

–

To przysięga. Lucyfer spojrzał na stos książek, w których Covey znalazł notki, i które

położył między biurkiem a krzesłem, by mogli je przejrzeć. –

Już niemal zidentyfikowaliśmy mordercę Horatia, ale nadal nie wiemy, dlaczego tak bardzo interesują go jego książki - powiedziała Phyllidą, biorąc do ręki kolejny tom.

–

Wiesz już, cóż to za przedmiot, który miałeś obejrzeć na prośbę Horatia?

–

To, niestety, także pozostaje tajemnicą. - Lucyfer pokręcił głową. - Możliwe, że nigdy się nie dowiemy, co znalazł Horatio.

–

Nie trać nadziei. - Phyllida podała mu dwie kolejne książki. - Wciąż jeszcze jest tu wiele miejsc, gdzie możemy znaleźć jakąś wskazówkę. Uśmiechając się, Lucyfer wrócił na swoje krzesło za biurkiem.

–

Skoro mowa o znajdowaniu, to wciąż jeszcze nie znalazłaś sekretarzyka i tych jakże ważnych listów.

–

Wiem. Gdy Mary Annę odwiedziła mnie dziś po południu, nic nie wspominała o listach, nawet wtedy, gdy pani Fathingale zostawiła nas same. Jedyne, o czym chciała rozmawiać, to pożar i mój pobyt tutaj.

–

Odpowiednia perspektywa - skomentował Lucyfer siadając i otwierając książkę. Każdy z nas jej w końcu nabiera. Phyllida chrząknęła i zabrała się za odcyfrowywanie zapisków w książce. Po godzinie mieli dosyć. Dom był już zabezpieczony przed nocą - obwieści!

im to Dodswell uchyliwszy drzwi i wetknąwszy przez nie głowę do biblioteki. Jedyne, co musieli zrobić, to włączyć lampy, zabrać świece ze stolika w holu i wejść na

górę. Gdy doszli do miejsca w korytarzu, gdzie powinni się rozstać i każde z nich miało pójść do swojego pokoju, Phyllida zatrzymała się. –

Ty jesteś bardziej doświadczony: mój pokój czy twój? Spojrzał w jej ciemne oczy oświetlone jedynie nikłym blaskiem świecy. Miał

już na końcu języka słowa, że w tej szczególnej dziedzinie życia, którą się teraz cieszyli, wcale nie był bardziej od niej doświadczony. Był Cynsterem, a w ich rodzinie w każdym pokoleniu małżeństwa zawierano z miłości; w jego pokoleniu występowała już zdecydowanie w wielkiej obfitości. Mieli to we krwi, nawet on nie potrafił się temu oprzeć. –

Jesteś pewna? - wyszeptał to pytanie z ustami tuż przy jej ustach, a potem się odsunął. Dłoń Phyllidy zacisnęła się na klapie jego marynarki.

–

Tak - wyszeptała. - Jestem pewna.

–

A więc twój pokój, przynajmniej na razie. Przed nami reszta życia, by nacieszyć się moim.

Rozdział 19

Następnego dnia wcześnie rano Lucyfer stał w oknie sypialni i spoglądał na ogród Horatia; widok ten uspokajał go, pomagał zebrać myśli. Nie mógł poprosić Phyllidy, by za niego wyszła, jeszcze nie. I nie w sytuacji, gdy morderca wciąż był na wolności. W tym człowieku musiała narastać desperacja. Jego spojrzenie przyciągnęły klomby wyglądające jak gobeliny ozdobione kroplami rosy niby klejnotami i zroszone pierwszymi promieniami porannego słońca. Lucyfer uśmiechnął się, jakby lekko zakłopotany, chwycił płaszcz i narzuciwszy go sobie na ramiona, zszedł na dół. Gdy pół godziny później Phyllida dołączyła do niego przy śniadaniu, obok jej talerza leżał bukiecik świeżych kwiatów. Spojrzała na nie zaskoczona, a potem z wahaniem czubkiem palca dotknęła aksamitnych płatków idealnie białej róży. –

Nie wiedziałam, że wychodziłeś.

–

Tylko po kwiaty. Tylko dla ciebie. - Usiadł. -I przez ten jeden odruchowy czyn zniszczyłem mój uprzedzająco grzeczny, londyński wizerunek, bo musiałem zwędzić z oranżerii nożyce ogrodowe, a gdy wróciłem, pani Hemmings przewracała całe pomieszczenie do góry nogami, by je znaleźć. Zapomniałem, że dzisiaj jest kolej pani Hemmings, by zająć się kwiatami do kościoła. W bukieciku, poza białymi różami, były też różana lawenda i fuksja, a

wszystko to w otoczeniu fiołków.

–

Dziękuję. Doceniam twoje poświęcenie. Phyllida odłożyła bukiecik na bok, zanotowała sobie w myślach, że ma go

potem wstawić do wazonu i postawić na stoliku przy łóżku, które aktualnie dzieliła z Lucyferem, i poczęstowała się tostem. –

Co dalej? - zapytała. - Nie możemy tak po prostu przez następne dwa tygodnie siedzieć z założonymi rękami i czekać, aż wszystko samo się ułoży. Lucyfer się zawahał, a potem odpowiedział:

–

Wczoraj, gdy byłaś zajęta z Farthingale'ami, wysłałem list. Jego zawartość nie jest aż tak istotna, jak skutki, które może ze sobą przynieść.

–

Skutki?

–

Napisałem do mojego kuzyna, Diabła. Przebywa teraz w Somersham, to w Cambridgeshire. Opisałem mu pokrótce, co się tutaj dzieje, oraz przesłałem nazwiska dżentelmenów, których jeszcze nie skreśliliśmy z naszej listy podejrzanych.

–

Czego od niego - od Diabła – oczekujesz?

–

Żeby zadawał pytania. Albo żeby inni ludzie je zadawali. W tym Diabeł jest bardzo dobry. Zachowa dyskrecję, ale jeśli po stolicy krążą jakieś istotne informacje, możesz być pewna, że Diabeł i jego drużyna dowiedzą się o nich.

–

Jego drużyna?

–

Czyli wszyscy, których poprosi. Phyllida siedziała z pochyloną głową i przyglądała się Lucyferowi.

–

O czym mi nie mówisz? - zapytała. Lucyfer uśmiechnął się.

–

Diabeł jest księciem St. Ives i jeśli czegoś chce, dostaje to.

–

Aha. - Phyllida kiwnęła głową. - Idę o zakład, że jest despotą. To bliska rodzina?

–

Brat cioteczny.

–

Twój brat cioteczny jest księciem? Lucyfer kiwnął głową.

–

Nie przejmuj się tym. Oczywiście, że się przejmowała.

–

Ale jeśli jesteś bliskim kuzynem księcia, to...

–

Bliskim kuzynem, ale mnie do odziedziczenia tytułu daleko, mogę cię więc poślubić, jeśli zechcę.

–

Ty mówisz poważnie.

–

Nie ma powodu, żebym musiał ukrywać przed tobą moje pochodzenie. Spiorunowała go wzrokiem, ale nie skomentowała tego.

–

Poprosiłeś więc kuzyna o pomoc...

–

I myślę, że skoro sprawy zaszły tak daleko, to najwyższy czas poinformować znajomych Horatia o jego śmierci i poprosić ich o pomoc.

– –

Masz na myśli innych kolekcjonerów, których znał? Znam większość z nich. A Covey ma ich adresy. Napiszę do nich i zapytam, czy mogą rzucić jakieś światło na nasze poszukiwania, na to, co z kolekcji Horatia mogło przywieść tu jego mordercę oraz czy wiedzą o jakimś wyjątkowym przedmiocie, który Horatio mógł niedawno odkryć.

–

Chciałbyś, żebym ci pomogła?

–

Gdybyś zechciała, szybciej uporalibyśmy się z listami, a pomóc w ich pisaniu może jedynie osoba, która dokładnie zna sprawę.

–

Powinnam pomóc pani Hemmings przy kwiatach w kościele: wczoraj ich nie zmieniłam.

–

Pani Hemmings może wziąć ze sobą pannę Sweetie; na pewno obie będą zachwycone, że mogą zdjąć z ciebie ten ciężar. - Przyglądając się Phyllidzie, wziął ją za rękę. - Nie chcę trzymać cię tutaj zamkniętej jak jakiejś księżniczki w wieży, ale dopóki nie złapiemy tego człowieka, nie powinnaś załatwiać codziennych spraw, tak jak to wcześniej robiłaś. Żadnych kwiatów w kościele, żadnego Przedsiębiorstwa Importowego Colyton, żadnych odwiedzin u pani Dewbridge. Żadnych wycieczek, które ktoś mógłby przewidzieć.

–

Co więc mi pozostało?

Późnym popołudniem Phyllida siedziała w powozie Lucyfera, a czarne konie żwawo kłusowały po szerokiej drodze. Była otoczona mężczyznami: Jonas siedział po jednej stronie, Lucyfer po drugiej. Jonas trzymał lejce, a Lucyfer wyciągnął rękę na oparciu za jej plecami. Nie było absolutnie żadnej wątpliwości, że mogła czuć się bezpieczna, w każdym razie nic jej w tej chwili nie groziło ze strony mordercy. Ale gdy patrzyła na Jonasa starającego się utrzymać równo konie, nie była już tak całkowicie przekonana, że z powodu jej brata-bliźniaka nie wylądują zaraz w rowie. Gdy dojechali do końca drogi, Lucyfer przejął wodze i nawrócił konie. Phyllida władczo wyciągnęła odzianą w rękawiczkę dłoń i powiedziała: –

Teraz moja kolej. Zignorowała ich karcące spojrzenia, i wszelkie inne dowody męskiej

dezaprobaty, a także wszystkie argumenty, których próbowali użyć i to ona powoziła całą drogę powrotną do Colyton; gdy wrócili, czulą się dużo lepiej, niż gdy

wyruszali.

Kolejne dni biegły według pewnego ustalonego rytmu, który wcale nie byl łatwy, bo gdy uporali się już z korespondencją do przeogromnej liczby znajomych Horatia, znów skupili uwagę na masie książek, których jeszcze nie przejrzeli. –

To niesamowite, ile czasu potrzeba, by sprawdzić książki na jednej tylko półce.

–

To prawda - odparł Lucyfer, nie odwracając się. - Nie chcę nawet wiedzieć, ile jest półek. Przeglądanie książek pochłaniało godziny i jedynie wizyty gości przerywały

ich sesje przy regałach i w pewnym sensie były remedium na nudę. Zajrzał do nich także ojciec Phyllidy, pogodny i zaskakująco ożywiony, ale Phyllida wiedziała, że to tylko na pokaz; w jego oczach widziała niepokój i głęboką troskę, teraz stałych gości duszy sir Jaspera. Żałowała, że nie może ich odesłać; jedyne, co mogła zrobić, to uśmiechnąć się i uścisnąć go za rękę tak, by wiedział, że jest szczęśliwa. Przynajmniej to zdawało się naprawdę go radować. Także Jonas był często do dyspozycji, ale Phyllida nie uważała go za gościa; jak cień, po prostu był; nie musiała go zabawiać ani przejmować się jego obecnością. Ale inni goście dużo bardziej ją rozpraszali. Zjawiła się ciotka Eliza z całą gromadką - to był dopiero hałaśliwy najazd. Gnębiło ją poczucie winy w stosunku do Lucyfera, ale jednocześnie była mu bardzo wdzięczna, gdy wraz z ciotką Huddlesford zabrał całe towarzystwo nad staw. Ciotka Eliza została z nią, by potrzymać ją za rękę, skomentować urodę Lucyfera i trochę

odpocząć od dzieci. Przebywali w Grange dopiero od ośmiu dni. Lady Fortemain także dość wcześnie przyszła z wizytą. Mimo że zaszokowana zamachem na życie Phyllidy, najwyraźniej uważała, że los popełnił fatalny błąd, sprawiając, że to Lucyfer, a nie Cedric ją uratował. Poza tym była przesadnie zatroskana i nalegała na posłanie kogoś ze służby do Ballyclose, by przyniósł dla Phyllidy nieco śliwkowego dżemu. Cedrika i Jokasty Phyllida się spodziewała. Promieniowało od nich świeżo odnalezione szczęście, co wywołało uśmiech na jej twarzy. Byli zaniepokojeni, ale nie pokazywali tego po sobie, więc ich wizyta była samą przyjemnością. Nie można było tego niestety powiedzieć o wizycie Basila, który się zjawił, gdy Lucyfer, po naleganiach Phyllidy, poszedł zamienić słówko z Thompsonem. Niepokój Basila ojej zdrowie był najwyraźniej szczery, ale trudno było mu zrozumieć, dlaczego Phyllida mieszka pod jednym dachem z Lucyferem. Na szczęście Lucyfer wrócił, zanim straciła cierpliwość; gdy wszystko wyjaśnił Basilowi, ten, nie mając już żadnych fałszywych wyobrażeń, oddalił się. Henry Grisby zjawił się dwa razy, przynosząc ze sobą stokrotki. Wszystko, co mówił, brzmiało rozsądnie, nie czynił też żadnych niepożądanych uwag i teraz Phyllida miała o nim zdecydowanie lepszą opinię niż kiedyś. Środa przyniosła ze sobą prawdziwy potop -w Manor zjawiły się wszystkie starsze panie, które odwiedzała Phyllida, by sprawdzić, jak się jej powodzi, udzielić kilku dobrych rad i zerknąć na Lucyfera. Wszystkie przyniosły prezenty - drobiazgi, które świadczyły o ich przywiązaniu i ciepłych uczuciach żywionych do Phyllidy: zrobiony szydełkiem ocieplacz na czajniczek, związany wstążeczką bukiecik

kwiatów i słoiczek z maścią na jej poparzenia. Gdy na ścieżce wiodącej do Manor ukazała się pani Grisby we własnej osobie, Phyllida poczuła się przytłoczona całą tą sytuacją. Panie robiły masę zamieszania, kłóciły się i najwyraźniej sprawiało im to ogromną przyjemność, a Phyllida nie potrafiła znaleźć sposobu, by się ich pozbyć. Gdy wymieniwszy ukłony i uściski wreszcie sobie poszły, Phyllida opadła ciężko na fotel i spojrzała na Lucyfera. –

Co w nie wstąpiło?

–

Ty.

–

Ja? To jakiś nonsens. To ja opiekuje się nimi, a nie odwrotnie. Lucyfer objął Phyllidę, mocno przytulił, a potem pocałował w czubek głowy.

–

To prawda, ale jeśli się nie mylę, to pierwsza taka sytuacja, w której to ty potrzebujesz opieki i troski. A te panie po prostu wykorzystują sposobność, by ci pokazać - używając słów lady Fortemain -za jaki skarb cię uważają. Chcą się odwdzięczyć.

–

Ale bycie przedmiotem ich troski jest takie... niewygodne... Lucyfer jeszcze mocniej ją przytulił.

–

Dla niektórych osób to trudne, czasem nawet bardzo trudne, pozwolić innym się nimi zaopiekować. Ale czasami ta właśnie opieka jest tym, czego ta osoba najbardziej potrzebuje. Troszczenie się o nie oznacza również, że pozwolisz im zatroszczyć się o ciebie. W holu trwała krzątanina, a pani Hemmings przyszła, żeby zabrać tacę z

filiżankami po herbacie. Lucyfer podniósł jedną rękę do góry, dotknął palcem czubka

nosa, potem wstał i wyszedł.

Mijał dzień za dniem. Mimo zajęć, które wypełniały czas Lucyfera i Phyllidy, nie opuszczało ich poczucie, że wydarzy się coś nieuniknionego - że koń wreszcie zgubi podkowę; czuli się tak, jakby w ich życiu była jakaś przerwa, cisza przed burzą. Z biegiem dni napięcie narastało. W piątek przyszedł list z napisem St. Ives wyraźnie nagryzmolonym w poprzek koperty. Lucyfer usiadł za biurkiem na wprost sterty książek i przełamał pieczęć. Przeczytał pierwszą kartkę, zaczął drugą i zatrzyma! się. Potem je złożył i wsunął, oprócz pierwszej, do kieszeni. - To od Diabła. Opisuje, jakie robi postępy. Na razie Montague sprawdza nazwiska, które mu wysłałem. - Phyllida podniosła wzrok na Lucyfera. - Montague to prawnik, który zajmuje się sprawami Cynsterów. Jest niezwykle skrupulatny. Jeśli w stolicy jest coś, czego można się dowiedzieć w naszej sprawie, on się tego dowie. - Lucyfer znów spojrzał na list. - Niemniej jednak na pierwszy rzut oka nazwiska nie wydają się znajome. Diabeł zwerbował także innego z moich kuzynów, Harry'ego, bardziej znanego jako Demon, który właśnie dobrze się bawił w Kent razem ze swoim starszym bratem, więc Diabeł przesłał mu wiadomość i Demon jest teraz w Londynie; odwiedza właśnie tamtejsze tawerny, szukając wszystkich przyjaciół byłych gwardzistów. –

Dlaczego gwardzistów? - zapytała Phyllida. -On nim nie był.

–

Kto? Appleby? Jest jednym z mężczyzn, których musimy sprawdzić.

–

Ale...

–

Ale ty uznałaś, że nie może być mordercą, ponieważ powinien być wtedy w sali balowej i wypełniać swoje obowiązki w zastępstwie Cedrika w czasie, gdy my natknęliśmy się na niego szukając wśród kapeluszy Cedrika?

–

Przypuszczam, że chcesz powiedzieć, że takie jest założenie, a ponieważ nie wiemy, czy faktycznie był w sali balowej, to znaczy, że to on może być tym łotrem?

–

Pozostaje jeszcze taki fakt, że liścik od Molly wyglądał jak napisany kobiecą ręką. Ktoś długo nad nim ślęczał lub ktoś przy jego pisaniu pomagał, .ile niezbyt wielu mężczyzn wpadłoby na to.

–

Ale ktoś, kto w życiu napisał i przeczytał już wiele listów, mógł o tym pomyśleć.

–

Właśnie.

–

Dlaczego jesteś taki pewny, że Appleby był w wojsku?

–

Chodzi o jego postawę, sztywność barków, sposób, w jaki się kłania. To coś wyuczonego, a nauczyć się tego możesz tylko tam, gdzie cię w tym ćwiczą. Idę o zakład, że był w piechocie.

–

A więc jeszcze raz: dlaczego gwardziści?

–

Byli gwardziści. Wielu z nich służyło z nami pod Waterloo. Teraz są najczęściej sekretarzami i adiutantami generałów i komandorów, i to właśnie oni mają dostęp do informacji. Demon dowie się, w którym pułku służył Appleby i kto był jego bezpośrednim przełożonym, i porozmawia sobie z nim. Jeśli ten człowiek potwierdzi, że Appleby jest na wskroś uczciwy, dowiemy się chociaż tyle. Phyllida uważnie przyglądała się twarzy Lucyfera.

–

Uważasz, że to on.

–

Uważam, że morderca wykazał się przedziwną kombinacją uważnego planowania i bezwzględnego działania, a jednocześnie był tak ostrożny, że jego ostrożność utrudniała mu osiągnięcie tego, co zamierzał. Gdy sprawy idą źle, nie traci zimnej krwi. Działa, ale nie wykorzystuje wszystkich możliwości i nie udaje mu się osiągnąć zamierzonego celu. To dobry opis charakterystycznych cech poddanego surowej dyscyplinie żołnierza piechoty, takiego, który jest wystarczająca sprytny. Oni zawsze mają plan, nie lubią działać bez przygotowania. Są ostrożni. I mimo że nie tracą zimnej krwi, gdy coś idzie źle, ich reakcje nie zawsze się sprawdzają, właśnie dlatego że nie mieli czasu ich zaplanować.

– –

Mówisz tak, jakbyś wiele wiedział o żołnierce. Bo widziałem jej wiele, i wiele walk piechoty pod Waterloo. Phyllidzie przypomniała się szabla.

–

Byłeś w kawalerii. Kiwnął głową.

–

My funkcjonowaliśmy na trochę innych zasadach, a działanie zgodnie z planem nigdy nie było naszą mocną stroną. Ustalanie już w trakcie akcji, co robić dalej, było bardziej w naszym stylu.

–

Dlaczego więc nie Basil? Jest ostrożny.

–

Był w kościele, gdy zamordowano Horatia, ale 11 u- zaryzykuję założenia, że to Appleby. - Lucyfer spojrzał na Phyllidę. - Przy odrobinie szczęścia szyb-Ito uda nam się zdobyć dowód i dowiemy się, kto to jest.

Do niedzielnego wieczoru Phyllida była spięta, cały czas czekała na ów dowód. W tej spokojnej godzinie, gdy słońce już zaszło, ale nie nadeszły jeszcze i ciemności nocy, Lucyfer namówił ją na spacer wśród wonności ogrodu Horatia. –

On może tam być - powiedziała Phyllida, spoglądając na cienie za drzewami.

–

Nie ma go tam. Nie mamy przecież w zwyczaju przechadzać się po ogrodzie każdego wieczora. Tego samego dnia rano Dodswell poinformował Lucyfera, że ktoś próbował

sforsować okno w jadalni, to, które miało kiedyś poluzowaną zasuwkę. Wszyscy poszli szukać, nawet Sweetie. Na ramie okiennej były zadrapania i ślady w miejscach, gdzie obcasy wbijały się w ziemię, ale nie było żadnych wyraźnych odcisków stóp. –

To już tydzień.

–

Tylko tydzień. Thompson mówił, że mogą minąć nawet dwa tygodnie. - Lucyfer przytulił Phyllidę i skręcili w boczną ścieżkę. - Czytałaś list od Honorii? Okazało się, że w liście, który przyszedł od księcia, znajdował się jeszcze

jeden długi list, od księżnej do Phyllidy. Lucyfer pamiętał, że dał go Phyllidzie po tym, jak zauważyli, że ktoś próbował się włamać do domu. Biorąc po uwagę to, co napisała Honoria, Phyllida zastanawiała się, czy w innym przypadku Lucyfer nie „zapomniałby" o liście. List wyraźnie Phyllidę poruszył. Honoria zaczęła od tego, że zdaje sobie sprawę, iż może nieco zbyt przedwcześnie witają w rodzinie, ale skoro zachowały się już tak niemądrze, by iść przez życie zgodnie z zachciankami mężczyzn... Dalej list stawał się jeszcze bardziej interesujący. Phyllida uśmiechnęła się.

–

Masz fascynującą rodzinę.

–

Na pewno dużą, szczególnie jeśli policzysz wszystkich krewnych.

–

Wspominałeś, że masz brata, Gabriela.

–

Jest ode mnie o rok starszy. Ożenił się kilka tygodni temu, a mówiąc ściśle, dzień przed moim przyjazdem tutaj.

–

Dzień przed?

–

Gabriel i Alathea - gdy byliśmy dziećmi, stanowiliśmy nierozłączną trójkę. Gdy się pobrali i wyjechali do Londynu, poczułem się tak, jakby zaczynali jakąś przygodę, a mnie zostawili w tyle. Jestem więc tutaj, razem z tobą, po uszy w przygodach.

–

Masz jeszcze jakichś braci lub siostry?

–

Trzy siostry i wszystkie o połowę ode mnie młodsze. Heather, Eliza i Angelia. Dwie z naszych kuzynek, bliźniaczki, z powodu przykrego wypadku, który miał miejsce kilka lat temu, nie mają starszego brata, który mógłby się nimi opiekować, tak, jak to wszyscy robimy. To znaczy robiliśmy.

–

My?

–

Honoria nie wspominała o Klubie Cynsterów? Phyllida uśmiechnęła się i popatrzyła przed siebie.

–

Prawdę mówiąc, wspominała. Uznałam to za bardzo interesujące.

–

Tamte czasy już minęły.

–

Naprawdę?

–

Tak! - Zmarszczy! czoło. - Ale i tak nie jestem zadowolony z powodu bliźniaczek.

–

Według Honorii bliźniaczki są w stanie same decydować o własnym życiu, a

skoro już mowa o wtrącaniu się, to ja właśnie mam ci o tym przypomnieć. –

Z całym szacunkiem, ale Honoria jest księżną, a Diabeł księciem. Nigdy nie pojawia się w towarzystwie, nie mając męża u boku, i to nie tylko w metaforycznym, ale także całkiem fizycznym sensie. A to nie całkiem to samo, co włóczenie się po balowych lalach bez jakiejkolwiek opieki.

–

Mam ci powiedzieć, że twoje kuzynki to rozsądni- młode damy; radzą sobie doskonale.

–

Wiem. Ale nie musi mi się to podobać. Głos Lucyfera był tak pełen oburzenia, że Phyllidzie zachciało się śmiać.

–

Ciekawe, jaki będziesz wobec własnych córek?

–

Już drżę na samą myśl. - Spojrzał na nią. - Oczywiście, najpierw muszę je spłodzić. Na końcu żwirowej ścieżki znajdowała się altanka otoczona rabatami

rozrośniętych peonii. Zatrzymali się. Trzymając Phyllidę w objęciach, Lucyfer pochylił głowę; dotknął jej ust. –

Ile chciałbyś mieć dzieci? - wyszeptała niepewnie.

–

Miło byłoby mieć z tuzin. Ale przynajmniej dwoić, chłopca i dziewczynkę. Phyllida wtuliła się w jego ramiona, oddając pocałunki.

–

Przynajmniej. Stał tuż przy niej, lekko obejmując ją ramionami. Ich ciała stykały się, a oni

byli jak splecione ze sobą gałązki wiciokrzewu; otaczający ich zapach subtelnie kusił. Ta sama woń spowijała ich łóżko. Dłonie Lucyfera łagodnie przesunęły się na jej plecy.

–

Opowiadałem ci historię tego ogrodu? Zapadała noc, zamykając się powoli wokół nich i spokojnie wszystko

otaczając. –

Historię? Niewielka ilość światła wystarczyła, by mogli widzieć swoje twarze.

–

Gdy tu przyjechałem, ten ogród mnie zachwycił. - Lucyfer znów się rozejrzał. Zanim jeszcze wszedłem do domu, zatrzymałem się i przyglądałem. I wtedy zdałem sobie sprawę, że to ogród Marty.

–

Marta to żona Horatia?

–

Tak. A to jest kopia ogrodu, który zaprojektowała i założyła obok ich domu wychodzącego na jezioro Windemere.

–

I Horatio go tutaj odtworzył?

–

Tak, i naprawdę mnie tym zaskoczył. Tego pierwszego dnia, zanim wszedłem do środka, czułem się tak, jakby Marta chciała mi coś powiedzieć. Potem pomyślałem, że musiało to być przeczucie, że on nie żyje. A jeszcze później zdałem sobie sprawę, że to wcale nie było to. - Lucyfer znów spojrzał na Phyllidę. - To zawsze Marta tworzyła rzeczy, tak, jak to robią kobiety. Tworzyła atmosferę, którą przepełniony był ich dom, tworzyła ogród, który otaczał ich dom. Horatio nie miał pojęcia o ogrodnictwie. Cały czas ich widzę spacerujących ramię w ramię po ścieżkach, a Marta pokazuje mu to i tamto. Ogród na wiele sposobów uosabiał Martę, a co więcej, także jej miłość do Horatia. Ogród był w części sposobem, w jaki wyrażała swoją miłość, stałą i publiczną deklaracją. To właśnie poczułem i wciąż czuję w tym ogrodzie. - Lucyfer zamilkł; po chwili znów zaczął mówić: -

Powiedziałem ci, że ogród mnie zaskoczył. Wiedziałem, że Horatio opuścił dom w Lakę Windemere, bo nie mógł znieść otaczających go wspomnień o Marcie, były zbyt bolesne. A tymczasem tutaj powstał ogród Marty, teraz już ogród Horatia. - Dlaczego? - Lucyfer znów się zamyślił. - Zajęło mi jakiś czas, żeby na to wpaść, ale istnieje tylko jedno wytłumaczenie. I teraz już wiem, dlaczego Marta metafizycznie próbowała trącić mnie w łokieć tego pierwszego dnia, gdy tu przyjechałem. –

Dlaczego?

–

Z twojego powodu. Może nie tylko z twojego, .ile chciała mi pokazać, co możemy przeżyć i czym możemy się dzielić. Marta próbowała mi powiedzieć, żebym otworzył oczy i tego nie przegapił. - Lucyfer znów rozejrzał się wokół, ale gdy skupił spojrzenie na twarzy Phyllidy, mocniej ją do siebie przytulił. -Horatio odtworzył ogród Marty, bo zdał sobie sprawę, tak samo jak ja teraz, że nie można odwracać się od miłości. Nie można zdecydować, że się będzie ko-chało, albo nie, to tak nie działa. Ale gdy już pokochasz, kochasz na zawsze. Nie możesz przeprowadzić się i zostawić wszystkiego za sobą, bo to zostaje w tobie, w twoim sercu i umyśle, staje się częścią i woj ej duszy. Horatio odtworzył ten ogród z tego samego powodu, dla którego stworzyła go Marta: jako wyraz miłości do niej i przyjęcie jej miłości do niego. Gdy Horatio umierał, Marta cały czas z nim była, wiem to tak dobrze, jak i to, że stoję teraz tutaj, obok ciebie. I oni wciąż tutaj są, oboje, ich wspomnienia żyją w tym ogrodzie. Ich miłość, ich wzajemna miłość, stworzyła to miejsce. I jeśli ogród żyje, żyje też ich miłość. Dlatego właśnie my, mężczyźni z rodziny, próbujemy unikać miłości, zawsze mając po temu najlepsze

i najbardziej logiczne powody, ale gdy miłość nas dopada, żaden z nas, ani jeden przez wszystkie pokolenia naszej rodziny, nie odwracał się od niej i nie odchodził. A jeśli jest choć jedna rzecz, której nauczyłem się od mojej rodziny, to właśnie tego, że poddanie się miłości i jej wymaganiom jest jedyną drogą do prawdziwego szczęścia. - Zrobił krótką pauzę i mówił dalej: - Zastanawiałaś się, czym jest miłość i jaka jest. A ona od tygodnia cię otacza. Poczułaś ją? –

Tak. To przerażająca, czasem raniąca rzeczywistość, ale jednocześnie taka cudowna, rozpalona i taka ważna. - Glos Phyllidy drżał, próbowała odetchnąć głęboko. Lucyfer pochylił głowę i pocałunkiem nie pozwolił jej na to.

–

Podjęłaś już decyzję, czy przyjąć miłość, czy nie? Wyszeptał to pytanie tuż przy jej ustach. Uśmiechnęła się lekko.

–

Wiesz, że tak. - Znów ją delikatnie pocałował. -Gdy nadejdzie właściwa pora, zapytasz mnie, a ja ci powiem.

–

Dlaczego nie teraz?

–

Bo to nie jest właściwa pora. Gdy po następnym pocałunku odzyskała świadomość i znów mogła oddychać,

usłyszała kolejne pytanie: –

A kiedy nadejdzie właściwa pora?

–

Wkrótce. Następny pocałunek wyraźnie pokazał, że była to jedyna odpowiedź, jaką mógł

uzyskać tej nocy. Ale powiedział i pokazał jej wystarczająco dużo. Była zadowolona - zadowolona z tego, że pozwoliła mu, by ją budził, powoli, ze znawstwem, aż wolno, leniwie zaczęła się unosić na falach oczekiwania.

Odsunęli się od siebie, odwrócili; Lucyfer objął ją, a ona położyła mu głowę na ramieniu i tak spacerowali po ogrodzie, który rozwijał się w niekończącej się obietnicy miłości. Wrócili do domu, do łóżka, do miłości, którą już dzielili.

Z każdym dniem napięcie rosło. Jonas większość czasu spędzał w Manor, sir Jasper także zjawiał się przynajmniej dwa razy dziennie. Nawet Sweetie zdawała się bardziej nerwowa niż zazwyczaj, choć Lucyfer

nie był pewien, ile z tego

wszystkiego rozumiała. Była najsłodszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkał, I która miała straszne kłopoty z podejmowaniem decyzji. Sam pomysł, by przedstawić ją ciotecznej babce Clarze, przerażał go. Jedyną rzeczą, która jawnie, choć tymczasowo I u zerwała nudę i narastające napięcie, były odpowiedzi na listy, które napisali Lucyfer i Phyllida, nadchodzące od kolekcjonerów. Zajęły one Phyllidę i za to Lucyfer był wdzięczny. Niestety, mimo że wszystkie wyrażały przerażenie wobec tego, co się stało, żaden nie pomógł w rozwiązaniu zagadki związanej z kolekcją Horatia. Lucyfer i Phyllida uparcie przedzierali się przez kolejne regały i półki szukając... czegoś. Jakiejś wskazówki, dlaczego zamordowano Horatia i cóż to za przedmiot, który miał ocenić Lucyfer. Chociaż nikt nie powiedział tego głośno, mieli świadomość, ze sami nie wiedzą, czego szukają, a to zdecydowanie studziło ich entuzjazm. W środę po południu Lucyfer zaczął się zastanawiać, dlaczego nie otrzymał

kolejnych komunikatów od Diabła; jego kuzyn nigdy się w takich sprawach nie ociągał. Odpowiedź na to pytanie nadeszła tego samego dnia późnym wieczorem, w chwili, gdy on, Phyllida i Sweetie wstawali od kolacji. Najpierw usłyszeli stukot kół na podjeździe, a potem uderzenia końskich kopyt. Lucyfer spojrzał na Phyllidę. –

Myślę, że to posłaniec od Diabła. Faktycznie, był to posłaniec od Diabła, ale najpierw w drzwiach pojawiła się

postać o złotych lokach i szczupłej figurze, odziana w ciemnoniebieską suknię. –

Felicity! - Lucyfer z wyciągniętymi rękoma wyszedł jej na spotkanie. Oczywiście, powinien był się tego spodziewać.

–

Cześć! - Młoda żona Demona uścisnęła go i nadstawiła policzek do kuzynowskiego pocałunku, ale jej wzrok powędrował już ku Phyllidzie stojącej za plecami Lucyfera. - A ty musisz być Phyllidą. Honoria mówiła mi i pisała o tobie. Jestem Felicity. Przyjechaliśmy, żeby pomóc. Phyllidą uśmiechnęła się; Felicity była czarująca. Ucałowały się w policzki i

uścisnęły sobie dłonie, jakby już były rodziną. –

Dobry Boże! To już niemal koniec świata. Phyllidą podniosła wzrok i ujrzała wysokiego blondwłosego Cynstera o szerokich ramionach, który właśnie witał się z Lucyferem.

–

Nie całkiem, na koniec świata jest jeszcze kilka kilometrów. - Lucyfer uśmiechnął się i poklepał Demona po ramieniu. - Dobrze cię widzieć. - Zerknął na Felicity. Jesteście pewni, że możecie poświęcić nam swój czas? Felicity odwróciła się od panny Sweetie, z którą właśnie się witała, rzuciła

mężowi ostrzegawcze spojrzenie, zadarła wysoko brodę i wzięła Phyllidę pod ramię. –

Byliśmy u Vane'a i Patience, gdy przyszły listy od Diabla i Honorii. Demon podszedł do Phyllidy, ujął ją za rękę, którą mu podała, i ucałował w

oba policzki. - Witaj w rodzinie, moja droga. Mówiliśmy mu, że uciekanie na wieś nic nie da, no i teraz ma za swoje. Phyllida spojrzała w jego niebieskie oczy, o kilka Odcieni jaśniejsze od oczu Lucyfera, ale także i w oczach Demona czaiły się diabelsko-opiekuńcze Ogniki. Zignorowała je. –

Witajcie w Manor i w Colyton.

–

Może...? - Lucyfer uniósł brew, spoglądając na Phyllidę. Tym spojrzeniem prosił ją, by zechciała zachować się jak gospodyni -jak jego żona. Phyllidą uśmiechnęła się łagodnie i wskazała drzwi do salonu. Może siądziemy wygodnie, a wy nam poopowiadacie najświeższe rodzinne ploteczki. Musicie też być spragnieni. Jedliście po drodze?

–

Tak, w Yeovil - odparła Felicity. - Nie wiedzieliśmy, czy jeszcze daleko do Colyton, a Demon nie chciał ryzykować. Lucyfer poprowadził Demona i Felicity do salonu. Phyllida dołączyła do nich,

wydawszy najpierw pole-cenie Bristlefordowi, by przygotowano pokoje i podano herbatę. –

Zdaje się - zaczęła Felicity, siadając obok Phyllidy na szezlongu - że nieźle się tutaj bawicie, przyjechaliśmy więc, by do was dołączyć. Honoria też chciała przyjechać, ale w jej stanie Diabeł nie pozwala jej nawet wyjść za próg. Tak samo

zresztą zachowuje się Vane, myśli chyba, że Patience jest z porcelany. Skandala też kusiło, żeby się z nami zabrać, ale Catriona zgodziła się, że owszem, może jechać, ale pod warunkiem, iż zabierze ją ze sobą, więc wciąż są w Somersham. Nikt natomiast nie ma pojęcia, gdzie są Gabriel i Alathea. - Uśmiechnęła się do Lucyfera. - Obawiam się więc, że przyjechaliśmy tylko my. Prostoduszna przemowa Felicity sprawiła, że Lucyfer lekko zbladł, dopiero ostatnie zdanie go ożywiło. –

I dzięki Bogu! - Spojrzał na Demona. - Nie oczekiwałem, że zjawi się cała gromada. Demon wzruszył ramionami.

–

Przecież jest lato, cóż innego mamy do roboty? W salonie pojawił się Bristleford z herbatą i ciastem. Przerwali na chwilę

rozmowę, by się poczęstować. Demon i Lucyfer nalali sobie brandy. –

Powiedzcie nam wreszcie - powiedział Lucyfer, gdy Demon uporał się z ostatnimi okruszkami - czego udało się wam dowiedzieć?... Chociaż... z drugiej strony... robi się późno, a wy musicie się jeszcze rozgościć w waszych pokojach. Chyba że macie jakieś wiadomości, które nie mogą zaczekać do rana? Demon spojrzał na niego z wdzięcznością.

–

Nie. - Zastanowił się chwilę, pokręcił głową i wstał. - Nic takiego, co przez noc zrobiłoby jakąś różnicę. Poza tym wolałbym, żebyście to wy najpierw nam opowiedzieli szczegółowo, co się tutaj wcześniej działo, zanim opowiem wam o naszych, niewielkich zresztą, odkryciach. Znajomość szczegółów pomoże mi spojrzeć na to, czego się dowiedziałem z lepszej perspektywy.

Phyllida wstała i pociągnęła za sobą Fełicity. Zauważyła jej ziewanie i wychwyciła wcześniejsze, krótkie uwagi, że są zmęczeni. –

Tak będzie najlepiej. Jak się wszyscy wyśpimy, porozmawiać możemy rano. Uśmiechnęła się do Felicity. - Chodź, przedstawię ci panią Hemmings i pokażę wasze pokoje.

Następnego ranka wszyscy spotkali się przy śniadaniu. Flick - nalegała, by tak na nią mówić - wypoczęta i odświeżona, była gotowa wysłuchać całej historii. Demon, uwolniony od niepokoju, również był ciekaw. Lucyfer i Phyllida zaczęli opowiadać, gdy wszyscy siedzieli przy herbacie, po przeniesieniu się jadalni do biblioteki. Zwięźle opisywali wydarzenie po wydarzeniu; od czasu do czasu Demon wtrącał się z jakimś pytaniem. Flick siedziała z otwartymi ustami i słuchała. –

To straszne! - skomentowała, gdy skończyli. -Potworne! Zostawić cię w chacie, byś spłonęła żywcem?! Phyllida zgodziła się z Felicity, a Lucyfer spojrzał na Demona.

–

A jakie są wieści z Londynu?

–

Po pierwsze, wasi sąsiedzi to niezwykle prawo-i żądni ludzie - Montague wystawił im bardzo dobrą opinię.

Żadnych długów, podejrzanych historii z

przeszłości, zupełnie nic. Jedyne, co znalazł o Applebym to to, że jest synem z nieprawego łoża; jego ojciec to drobny szlachcic, stary Croxton, który już zresztą nie żyje. Papa nie był zachwycony jego narodzinami, ale wykształcił go i utorował drogę do wojska. Miałeś rację, był w piechocie.

–

A więc Appleby to zubożały, były żołnierz piechoty, na tyle dobrze wykształcony, że pozwala mu to na pracę w charakterze sekretarza u arystokraty -podsumował Lucyfer.

–

Tak, ale jest coś jeszcze. Appleby to jedyna osoba z listy, która w ogóle służyła w wojsku, więc miałem dość proste zadanie. Dowiedziałem się, gdzie walczył jego pułk - byli pod Waterloo. - Demon spojrzał na Lucyfera. - Był w dziewiątej kompanii. Udało mi się zlokalizować jego bezpośredniego przełożonego, kapitana Hastingsa. I dopiero w tym momencie sprawy robią się naprawdę interesujące. Musiałem spić Hastingsa, żeby wydobyć z niego dręczący go od lat koszmar; otóż wydaje się, że Hastings podejrzewa Appleby'ego o popełnienie morderstwa na polu bitwy.

–

Morderstwo w czasie walki? - zdziwiła się Flick. - Czy to się w ogóle może zdarzyć?

–

Może - kiwnął głową Lucyfer. - Jeśli celowo zastrzelisz kogoś, kto walczy po tej samej stronie, co ty.

–

Coś strasznego. - Phyllida się wzdrygnęła.

–

To prawda - zgodził się Demon. - W czasie pewnej szarży kawalerii... - Spojrzał na Phyllidę i Flick. - Kawaleria często szarżuje ze skrzydła, przez linię piechoty; w czasie szarży piechota zazwyczaj musi się pozbierać do kupy. Większość wykorzystałaby ten czas na uporządkowanie szeregów i przeładowanie broni. Cóż, w czasie tej konkretnej szarży Hastings stał niemal dokładnie za Apple-bym i przysięga, że Appleby stanął na drodze jednemu z naszych. Wydaje mu się, że widział, jak Appleby strzela i jeden z gwardzistów upada, ale... Był już późny

ranek, a to był potworny dzień. Pod jego koniec było wielu zabitych i każdy przeżywał koszmar. Hastings nie miał dość pewności, by oskarżyć Appleby'ego, ale byl na tyle blisko, że widział, kim jest gwardzista, który upadł. Okazało się, że to najlepszy przyjaciel Appleby'ego; poprzedniej nocy zostali nawet przydzieleni do tego samego namiotu. Mimo że sam był ranny, Appleby wrócił na pole bitwy, odnalazł ciało i wydawał się głęboko poruszony. Hastings doszedł do wniosku, że w czasie szarży Appleby raczej nie używał celownika, zresztą sam mu to powiedział. Hastings cały czas to sobie powtarza, ale po brandy rozwiązuje mu się język i prawda wychodzi na jaw. W głębi duszy uważa, że widział, jak Appleby zabił swojego najlepszego przyjaciela, kaprala Sherringa. - Demon znów spojrzał na Lucyfera. - A nawiasem mówiąc, to Hastings twierdzi, że Appleby świetnie strzelał z muszkietu. –

A więc to może być Appleby - powiedział Lucyfer, zerkając na Phyllidę.

–

Ale czy jest? - zapytał Demon. - Wszystko, co mamy, to niepoparta dowodami możliwość, że Appleby już kiedyś mógł zabić z zimną krwią. Nie mamy nic, co wiązałoby go z Horatiem lub jego kolekcją.

–

W tym właśnie sęk - przyznał Lucyfer.

Całe ich śledztwo opierało się na tajemniczym woluminie, który, jak uważał morderca, był ukryty gdzieś pośród zbiorów Horatia. Demon i Flick dołączyli się do przeglądania kolejnych książek. Po godzinie Flick odsunęła się od regału, który właśnie przeglądała.

–

Dlaczego to robimy? - zwróciła się do Lucyfera. Ktokolwiek to jest, zapewne przeszukiwał kolekcję Horatia w każdą niedzielę i

to od kilku miesięcy. I jeśli wiedział, jakiej książki szuka, a na pewno tak było, nie zajęłoby to przecież aż tak wiele czasu. –

Niestety, zajęłoby. - Lucyfer przeszedł wzdłuż półek, zatrzymał się, wyciągnął niewinnie wyglądający tom i pokazał go Flick. - „Legiony Rzymskie" Brenta. Ładna oprawa, książka warta pewnie kilka gwinei, ale nie ma się czym ekscytować. - Po tych słowach Lucyfer zdjął z książki okładkę. - A tak naprawdę to pierwsze wydanie „Traktatu o władzy" Cruickshanka, warte niewielką fortunę.

–

Och! - Flick przyjrzała się okładce i ukrytej w niej książce. - Dużo jest tu takich książek?

–

Trafiamy na jedną co kilka pólek, czasem częściej - odpowiedziała Phyllida, sięgając po kolejną książkę.

–

Wielu kolekcjonerów używa fałszywych okładek, żeby ukryć swoje najcenniejsze zbiory. - Lucyfer z powrotem włożył bezcenne dzieło do chroniącej je okładki. Więc jeśli chcemy przeszukać kolekcję Horatia, musimy sprawdzić każdy egzemplarz. Wrócili więc do sprawdzania. Po obiedzie Lucyfer i Demon, na prośbę pań, udali się do kuźni, by

porozmawiać z Thompsonem; jak dotąd nie przyprowadzono jednak żadnego konia, który zgubił podkowę. Gdy wracali do Manor, Lucyfer rzucił Demonowi krótkie spojrzenie. –

Muszę powiedzieć, że jestem zaskoczony, iż zgodziłeś się zabrać tutaj Flick.

Rozumiem, że jest w odmiennym stanie? –

Tak. - Krótki uśmiech Demona przepełniała duma. - Ale ta cholerna kobieta nie pozwoli, by ją zostawiono w tyle. Upiera się, że czuje się doskonale i nie chce, by jej dogadzać ani ją rozpieszczać. Nie zamierzam się z nią kłócić, a na dodatek wspiera ją Honoria.

–

Honoria?

–

Honoria, która jest w ciąży, i to jak! Diabeł zupełnie przy niej stracił swój książęcy autorytet. Zgodził się z nią, że Flick ma się na tyle dobrze, że może tu przyjechać! I nawet mnie namawiał, bym ją zabrał! Oczywiście nie dlatego, że sam uważał, iż to dobry pomysł, ale dlatego, że nie chciał denerwować Honorii!

– –

Dobry Boże! Czyja także mam się czegoś takiego spodziewać? Nie, jeśli masz ochotę na platoniczny związek, a ponieważ nie wierzę, że tak jest, więc tak, spodziewaj się dokładnie tego samego. A to jest jeszcze najmniejszy problem; sądząc po tym, przez co przechodzi teraz Vane, może być tylko gorzej. Lucyfer pokręcił głową.

–

Dlaczego się na to decydujemy?

–

Bóg jeden wie. Spojrzeli na siebie, zaśmiali się i przyspieszyli kroku.

Późnym popołudniem tego samego dnia Flick ubrała w słowa to, o czym każde z nich myślało; wskazała na półki z książkami i zapytała: –

Jeśli mordercy chodzi o coś, co tutaj jest, dlaczego po prostu nie pozwolimy mu przyjść i wziąć sobie tego? Nie mam na myśli oczywiście sytuacji, w której pozwalamy mu umknąć, ale gdybyśmy zorganizowali sobie rodzinny piknik lub coś w tym stylu i upewnili się, że dowie się o nim cała wieś, wtedy wszyscy wiedzieliby, że nikogo nie będzie w domu. A wtedy pojechalibyśmy, lecz zaraz zawrócilibyśmy z drogi i obserwowali dom. - Spojrzała na nich. - Co o tym myślicie? Demon zerknął na Lucyfera.

–

Myślę, że to nie jest taki zły pomysł. Musimy przyjąć do wiadomości, że istnieje taka możliwość, iż morderca zajmie się swoim koniem i zgubioną podkową w jakiś inny sposób i nie zjawi się w kuźni u Thompsona.

–

Za dwa dni będzie we wsi festyn i kiermasz na cele dobroczynne. - Wszyscy spojrzeli na Phyllidę. - W niedzielę - dodała. - Przyjadą ludzie z okolicy, nawet z całkiem daleka, to tak jakby obowiązek. - Wstała i podeszła do okna. - Zawsze odbywa się na polu za kościołem. Także Lucyfer i Demon podeszli do okna, patrząc na błonia biegnące aż do

stojącego na wzgórzu kościoła. Demon zmrużył oczy.

–

To bardzo dogodna pozycja.

–

Łatwo zorganizować wartę, która będzie obserwowała dom, no i także

ewentualnych podejrzanych. - Lucyfer pokiwał głową. - A drzwi są zamykane, ale tylko na noc. W ciągu dnia są zawsze otwarte, nawet teraz. –

Rano, w dniu kiermaszu, będzie tu masa ludzi, będą przychodzić i odchodzić, jeść i bawić się. - Phyllida spojrzała na pozostałych. - Będzie łatwo obserwować dom tak, żeby nikt się nie zorientował, a poza tym zauważcie, że nikogo z nas w nim nie będzie. Zastanawiali się, wymieniali spojrzenia, wreszcie Lucyfer kiwnął głową.

–

Dobrze, zróbmy tak. Ale najpierw musimy przemyśleć i omówić wszystkie szczegóły.

Cale popołudnie spędzili, planując zasadzkę na mordercę, i wciąż kłócili się o szczegóły, o to, kto kogo ma obserwować, kiedy i skąd. A następnego ranka przyszła poczta. Bristleford przyniósł listy do biblioteki na srebrnej tacy i położył na biurku, obok łokcia Lucyfera. Gdy zrobili sobie przerwę w naradzie, pili herbatę i jedli maślane ciasteczka przygotowane przez panią Hemmings, Lucyfer przeglądał korespondencję. Kilka listów podał Phyllidzie i zaczął otwierać pozostałe. –

Kolejne odpowiedzi od kolekcjonerów. Lucyfer skończył otwierać koperty i kiwając głową, odkładał na bok te listy,

które już przeczytał, gdy nagle Phyllida wyprostowała się gwałtownie, wpatrując się w kartkę, którą trzymała w ręce.

- Dobry Boże! Posłuchajcie tego! To od prawnika z Huddersfield. Pisze, że pokazano mu list, który wysłaliśmy do jednego z jego nieżyjących już klientów i że list ten przykuł jego uwagę. W tych okolicznościach uznał, że powinien nas poinformować, iż ów klient, znajomy Horatia, zginął z ręki nieznanego zamachowca jakieś osiemnaście miesięcy temu. –

Boże! Wszyscy wstali i zaczęli czytać Phyllidzie przez ramię; trzymała list przed

sobą, tak by mogli dobrze widzieć. –

Pisze też, że kolejny kolekcjoner został pewnej nocy uduszony, a jego zbiory przetrząśnięte. Lucyfer wyciągnął rękę i przytrzymał kartkę, bo dłoń Phyllidy drżała.

–

Nazywał się Shelby. Zastanawiam się... - Wrócił do biurka, usiadł i z dolnej szuflady wyciągnął plik kart. - To imienne karty wszystkich ludzi, z którymi Horatio utrzymywał kontakty jako kolekcjoner. Zawsze na nich notował, co komu ostatnio sprzedał, bądź co od kogo kupił, dopiero potem wpisywał transakcje do księgi rachunkowej. - Lucyfer szybko przeglądał karty, jedną po drugiej. - Shelby, Shelby... Jest! Wstrząs, wyraźnie słyszalny w głosie Lucyfera, sprawił, że cała trójka spojrzał

na niego. Lucyfer siedział w bezruchu, trzymając w dłoni jedną z kart. –

No, no. - Spojrzał na Demona. - Sherring.

–

Sherring? - Demon podszedł do Lucyfera, by spojrzeć mu przez ramię. - Ten sam kapral Sherring, o którym Hastings myśli, że zastrzelił go Appleby?

–

Bardziej prawdopodobne, że jego ojciec. - Lucyfer położył kartę na biurku i

zaczął przeglądać pozostałe. - Są wpisy na karcie Shelby'ego, ale sprzed trzech lat, i wygląda na to, że handlował tylko meblami. - Lucyfer odłożył pozostałe karty na miejsce i skupił się na karcie Sherringa. - Książki. Kupiona jedna, prawie pięć lat temu. –

Czyli zaraz po Waterloo - dodał Demon. Lucyfer kiwnął głową.

–

Gdzie są księgi rachunkowe z tamtego okresu? Demon położył rękę na ramieniu Lucyfera.

–

Zanim to zrobisz - powiedział - napisz do tego prawnika. Podaj mu nazwisko Appleby'ego, zobaczymy, czy je rozpozna. Lucyfer zawahał się, ale wyjął czystą kartkę.

–

I tak nie dostaniemy odpowiedzi na czas, zakładając, że koń jednak zgubi podkowę, ale jeśli wszystko inne zawodzi... Opiszę mu też Appleby'ego. Jeśli to faktycznie był on, mógł występować pod innym nazwiskiem. Lucyfer szybko napisał list i posłał Dodswella, by pognał do Chard i wysłał go

jeszcze dzisiejszą pocztą. Potem Lucyfer wydobył księgi rachunkowe Horatia; tym razem mieli datę, więc szybko znaleźli właściwy wpis. Zapisano pod nim dziewięć książek. Przepisali listę w czterech kopiach, każde z nich wzięło jedną i zabrali się za przeszukiwanie półek. Wkrótce pojawił się też Jonas; zaskoczony wiadomościami, dołączył do poszukiwań. Pomagał im także Covey, który porównał listę z inwentarzem, który do tej pory zrobił, nie musieli więc przeszukiwać wszystkich regałów. Lucyfer przykazał im, by przyglądali się książkom na tej podstawie, że żadna z nich nie wyglądała na wystarczająco wartościową, by zasługiwać na fałszywą

okładkę. Mimo że szukała cała szóstka, przy tej ilości książek zajęło im to większość dnia, ale w końcu udało się zlokalizować wszystkie dziewięć woluminów. Przy okazji znaleźli trzy fałszywe okładki „Kazań doktora Johnsona", sześć fałszywych okładek „Podróży Guliwera" i szokującą liczbę ośmiu okładek „Bajek" Ezopa. Taka liczba może zmylić każdego - zauważył Demon. –

Nic dziwnego, że morderca musiał tak dokładnie szukać. - Phyllida spojrzała na długie rzędy półek. -I nie wiadomo, czy Horatio z jakiegoś powodu ukrył jedną z książek Sherringa. Lucyfer pokręcił głową.

–

Nie, to są wszystko książki Sherringa. Horatio zapisał szczegóły ich dotyczące, a on nigdy nie kupował podwójnych egzemplarzy poszczególnych tytułów.

–

Chyba że potrzebował fałszywych okładek - zauważył Demon. Zgodnie z instrukcjami Lucyfera wysunęli wszystkie dziewięć książek z półek,

ale nie wyjmowali ich, zostawiając je tam, gdzie stały. O piątej Lucyfer trzeci raz sprawdził wszystkie książki, szczególną uwagę zwracając na „Kazania", „Podróże" i „Bajki". Zanotował, gdzie każda z książek stała, i wsunął je z powrotem na miejsce. On, Phyllida, Flick, Demon, Jonas i Covey musieli przejrzeć każdą z książek. Absolutnie nic nie wyjaśniało, dlaczego z powodu którejkolwiek z nich ktoś miałby popełnić morderstwo. Demon usiadł na szezlongu obok Flick. –

Coś nam musi umykać.

–

Najwyraźniej. - Lucyfer przyglądał się liście dziewięciu książek. - Załóżmy, że

morderca zaczął poszukiwania od biblioteki. –

Dlaczego? - zapytał Jonas.

–

Ponieważ gdybym chciał znaleźć w tym domu wartościową książkę, założyłbym, że Horatio trzyma ją w swoim sanktuarium - wyjaśnił Demon. Lucyfer kiwnął głową.

–

Przeszukał więc bibliotekę, natykając się po drodze na fałszywe okładki, i potem zaczął szukać tutaj... - Lucyfer zamilkł, przyglądając się regałom, które zajmowały każdy centymetr ściany w salonie. -I wtedy przeszkodził mu Horatio. W nocy, gdy Phyllida i ja go widzieliśmy, też próbował tutaj szukać.

–

Większość książek kupionych od Sherringa jest albo tutaj, albo w bibliotece powiedziała Phyllida.

–

Tylko prawdziwe „Podróże" i „Bajki" są w jadalni.

–

Spojrzała na Lucyfera. - To dlatego przeglądałeś książki tutaj, a szczególnie te dwie? - zapytała. Lucyfer znów kiwnął głową.

–

Cztery książki. I mimo że nie jestem specjalistą od książek, mogę spokojnie przysiąc, że nie ma w nich nic, co czyniłoby je szczególnie wartościowymi. W „Bajkach" Ezopa coś ukrywano - okładka jest wydrążona, ale to nic niezwykłego, w takich książkach często używano okładki, by ukryć w nich testament lub inne dokumenty. Niczego w nich, poza płócienną wyściółką, nie ma; odsunąłem papierowy brzeg na rogu i sprawdziłem. Wszyscy siedzieli, trawiąc zdobyte informacje. Wreszcie Demon westchnął.

–

To oczywiście może być nadzwyczajny zbieg okoliczności i w rzeczywistości

mordercą jest ktoś inny. –

To prawda - skrzywił się Lucyfer. - I z tego właśnie powodu musimy się jeszcze raz zastanowić, jak zachowamy się jutro, w czasie festynu. Wrócili do planów, sporów, sugestii i pomysłów -wszelkich możliwości, dzięki

którym mogliby złapać mordercę.

Rozdział 20

Dzień był ciepły i słoneczny. Przez cały ranek mężczyźni i chłopcy wnosili deski i stoły na wzgórze, na którym stał kościół. Thompson i Oskar pomogli Juggsowi powoli przetoczyć dwie ciężkie baryłki, najpierw od cmentarnej bramy trochę pod górkę, a potem w dół wzgórza na tyłach kościoła. Do dziewiątej napływały równym strumieniem kobiety, wesoło ubrane w jasne suknie i far-l uchy, niosące ze sobą w koszach wszelkiego rodzaju jadło. O jedenastej, gdy wszyscy mieszkańcy Manor zebrali się już na błoniach i trawiastym wzgórzu, było już bardzo gorąco i nie wiał najsłabszy nawet wiaterek. Powietrze, gorące i ciężkie, niemal przyklejało się do skóry. Phyllida zatrzymała się w najwyższym punkcie wzniesienia, tuż obok kościoła, i rozejrzała się wokół, aż po horyzont. –

W nocy będzie burza.

Lucyfer spojrzał w tę samą stronę; na horyzoncie zbierały się grafitowoszare chmury. –

I wygląda na to, że bardzo gwałtowna. Jonas kiwnął głową.

–

Tutejsze burze to coś, czego trzeba doświadczyć. Pędzą aż znad kanału La Manche. W dolince za kościołem zbierali się wszyscy mieszkańcy wioski i okolic.

Pojawili się także rezydenci Manor, witając się, wymieniając pozdrowienia i przedstawiając Demona i Flick. Wmieszali się w tłum i, co naturalne, rozdzielili się. Każde z nich miało swoją rolę do odegrania. Tylko osoby, które były zaangażowane w śledztwo, zostały w ich plan wtajemniczone; gdyby wiedziało o nim więcej osób, większe byłoby niebezpieczeństwo, że ktoś zrobi lub powie coś, co spłoszy mordercę. Uzgodnili, że nie będą zakładać, iż jest nim Appleby, a ich sieć będzie rozpięta tak, że ktokolwiek okaże się mordercą, może w nią wpaść. Uzgodnili prosty plan: Phyllidzie, otoczonej przez wszystkich mieszkańców wioski, nic nie grozi, ale Lucyfer i Demon uznali, że najlepiej będzie, jeśli Phylli-da i Flick nie będą się rozdzielać i że obie powinny mieć na sobie kapelusze z dużymi rondami, jeden ozdobiony lawendową wstążką, drugi - błękitną, tak by łatwo było zauważyć je w tłumie. Lucyfer i Demon mieli obserwować Phyllidę i Flick oraz Appleby'ego. W przypadku tego drugiego uważali, by nie zrobić niczego, co mogłoby wskazywać na to, że się nim interesują. Lucyfer miał przedstawić Demona i zostawić go, gdy będzie z kimś rozmawiał. Następnie mieli przejść obok Appleby'ego, przywitać się i zamienić kilka zdań, jeśli wyda się to na miejscu, ale tak, by w żaden

sposób nie pokazać mu, że jest cały czas obserwowany. Lucyfer i Demon tę cześć planu chcieli zrealizować sami, ponieważ ufali tylko sobie, że zrobić to we właściwy sposób. Jonas został wyznaczony na tego, który będzie leniwie przechadzał się wśród tłumu i miał oczy szeroko otwarte na każde nietypowe zachowanie, które, choć mało prawdopodobne, mogło się przecież zdarzyć. Jonas otoczył się młodymi damami, bo to pomagało mu ukryć prawdziwe zamiary; pod fasadą człowieka rozbawionego był czujny i uważny. Pozostali mieli dużo trudniejsze zadania do wykonania. Dodswell, Gillies – stajenny Demona, Covey i państwo Hemmings obserwowali dom – dwoje z nich bez przerwy, jedno od frontu, drugie od tyłu. Leżeli ukryci wśród krzewów i w lesie, ale często musieli się zmieniać, by każde z nich pojawiło się w tłumie uczestników zabawy. Z upływem czasu upał robił się coraz bardziej dokuczliwy. Phyllida przedstawiała Flick miejscowym damom; spacerując, rozmawiały. Do Phyllidy jednak cały czas wracała myśl, którą budziło w niej spojrzenie Lucyfera, zawoalowane słowa, myśli ukryte za uprzejmym uśmiechem, że zmiana, której dokonał w niej Lucyfer, jest już zakończona. Może nie odpowiedziała jeszcze na jego pytanie, ani nie złożyła żadnej przysięgi, ale już teraz, przez swoje czyny, myśli i pragnienia, czuła się jego żoną. Małe zmiany w jej statusie i dostosowywanie się do sposobu, w jaki odnosiły się do niej inne damy, już się dokonały. Panowała powszechna opinia, że po tym, jak otarła się o śmierć, a człowiek, który próbuje ją zamordować, wciąż obecny jest gdzieś

obok, stanowi wystarczające usprawiedliwienie, by nie czekać, aż pan Filing ogłosi zapowiedzi, choć nikt nie wątpił, że wkrótce odbędzie się wesele. Jednakże to, co zmieniło się najbardziej, to ona sama. Czuła to, gdy uśmiechała się i słuchała ciągu dalszego historii, w których uczestniczyła przez całe życie. Odsunęła się od nich; nie zamknęła ich za sobą, ale teraz nie były już w jej życiu najważniejsze, zostały przesunięte na obrzeża, tam gdzie zawsze być powinny. Jej życie nie było już zlepkiem losów innych ludzi, ich radości i smutków, ich kłopotów i potrzeb. Zaczęła nowe życie - dla siebie i Lucyfera w Manor. Po raz pierwszy naprawdę poczuła się w zgodzie i harmonii ze swoją rolą żadnych niespełnionych pragnień, żadnych mglistych tęsknot. Gdy zniknął już szampan i delikatne kanapeczki przygotowane dzięki uprzejmości Ballyclose, Phyllda i Flick pomagały panu Filingowi przy wyściga dla dzieci, a potem ochoczo same zabrały się za organizowanie gier i zabaw. –

Zaraz się roztopię. - Flick poprawiła kapelusz na głowie. - Mimo że wiem, dlaczego Lucyfer i Demon chcieli, byśmy miały te kapelusze, teraz bardzo się cieszę, że je wzięłyśmy.

–

Są wygodniejsze niż przeciwsłoneczne parasolki. Phyllida zauważyła Jonasa, który przechodził akurat obok z miejscową panną u

swego boku. Ściągnęła na siebie jego uwagę i uniosła brew; Jonas także na nią spojrzał, jak zwykle dobrodusznie i łagodnie. –

I jak? - zapytała, Flick patrząc w przeciwną stronę.

–

Jonas niczego się nie dowiedział. - Phyllida spojrzała w tę samą stronę, w którą patrzyła Flick, i westchnęła ciężko. - Jeśli nic się dzisiaj nie wydarzy, przysięgam,

że zacznę wrzeszczeć. Albo przynajmniej wpadnę w histerię. –

Jeśli to zrobisz, wszyscy będą w szoku - zachichotała Flick. Phyllida zauważyła w tłumie Mary Annę i Roberta; już wcześniej zatrzymali

się i rozmawiali z nią, i mimo że pytali o listy, bez większego niepokoju przyjęli do wiadomości brak postępów w tej sprawie, tak jakby wreszcie zrozumieli, że to nie listy stanowią teraz problem i że tak naprawdę nie ma co histeryzować. Listy to nic w porównaniu z podwójnym morderstwem. Mijały godziny. W pewnej chwili Appleby zatrzymał się przy pracującym w Ballyclose lokaju, powiedział kilka słów i odszedł, wyraźnie kierując się do Ballyclose. Gdy odchodził, Lucyfer i Demon obserwowali go. Może chce iść naokoło? Najprawdopodobniej - odparł Lucyfer. Totem Lucyfer i Demon rozdzielili się i wmieszali w tłum. Dyskretnie obserwowali swoje panie, ale nie podchodzili do nich. Powoli wycofywali się z tłumu, zmierzając w stronę kościoła, gdzie stojąc z jego boku, Ukryci w cieniu, mogli ze wzgórza obserwować Manor. I o był ich cel, ale zanim doszli do cmentarza, z tłumu wyłonił się Oskar i złapał Lucyfera za rękaw. Muszę panu o czymś powiedzieć. Lucyfer spojrzał na Demona i odsunęli się nieco na bok. –

Cóż... - Gdy podszedł do nich Demon, Oskar zawahał się.

–

To mój kuzyn - uspokoił go Lucyfer. - Możesz mówić bez obaw. Oskar przyjrzał się Demonowi, potem kiwnął głową.

–

Dobrze. Dostałem właśnie wiadomość i jestem teraz w rozterce. Nie wiem, czy panna Phyllida wyjaśniła wszystko w sprawie gangu, który działa w okolicach

Beer? –

Powiedziała, że cały ten gang to tylko legenda w historii miejscowego przemytu.

–

Aha. No cóż, oni naprawdę istnieją, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Wyrachowani są, ale zawsze się z nimi dobrze dogadywaliśmy, no i teraz przysłali mi wiadomość. Mówią, że skontaktował się z nimi człowiek, który chce przeprawić się na drugą stronę kanału La Manche i najwyraźniej ma to być dziś w nocy. Oni nie mają na dzisiaj zorganizowanego towaru, ale wiedzieli, że my zazwyczaj mamy, więc powiedzieli temu człowiekowi, gdzie można nas znaleźć na klifach. Wszystko to proste, ale jak pan wie, statek, z którym handlujemy, to legalnie działający statek handlowy, nie żadna łajba do przemytów. No i kapitan nie będzie chciał na pokładzie żadnego podejrzanego pasażera. - Oskar spojrzał w stronę, gdzie stały Phyllida i Flik, rozmawiając z trzema młodymi dziewczętami. -Nie chciałem bez powodu niepokoić panny Tallent, no i nie wiem też, czy pan Filing mógłby pomóc. Lucyfer zmarszczył czoło.

–

Rozumiem. Zajmujecie się dzisiaj towarem? :

–

Powinniśmy. - Oskar spojrzał na ciemniejący horyzont. - Ale bardzo w to wątpię. Idzie burza i pewnie przewali się dokładnie nad nami. Żaden z nas nic zamierza pchać się w sztorm.

–

W takim razie poczekajmy i zobaczymy, co się stanie... - Lucyfer przerwał, bo w tej samej chwili przez tłum przepchał się Thompson i dołączył do nich. Był tak zdyszany, że z trudem łapał oddech. Widać też było, że jest czymś bardzo podekscytowany.

–

Mamy go! Chłopak z mojej kuźni właśnie mi powiedział, że dziś rano

przyprowadzono konia z poluzowaną tylną lewą podkową. Stajenny, który przyprowadził konia, zapomniał, że mamy kiermasz. Pobiegłem więc zaraz do kuźni, by to sprawdzić. To ten sam koń! Przysięgam! –

Do kogo należy?

–

To własność posiadłości Ballyclose, ale to nie jest jeden z koni sir Cedrika, to jeden z tych koni, z których wszyscy mogą korzystać. Chwyciłem za kołnierz chłopaka, który go przyprowadził; mówi, że niezbyt często się na nim jeździ, tylko pan Appleby od czasu do czasu. Demon spojrzał na Lucyfera.

–

Czy to już nam wystarczy? Lucyfer wyszczerzył zęby w uśmiechu.

–

Myślę, że tak. Znajdźmy sir Jaspera...

–

Cynster! Gdzie, do diabła, jesteś, człowieku? Lucyfer i Demon odwrócili się. W ich kierunku, przedzierając się przez tłum,

zmierzał Cedric. Zauważył ich, pomachał i szedł dalej, a za nim nadbiegła Jokasta Smollet. Inni, przeczuwając, że coś może ile wydarzyć, szybko zebrali się wokół. –

To Appleby, człowieku! To Appleby! - Sapiąc, Cedric zatrzymał się przed Lucyferem i Demonem. -Właśnie rozmawiałem z Burtonem, moim lokajem. Appleby powiedział mu, że idzie do domu, bo dostał Udaru słonecznego. Ten głupek przyszedł bez kapelusza. I wtedy właśnie sobie przypomniałem. Kapelusz! Hen, o którym Phyllida mówiła, że należy do mordercy. To kapelusz Appleby'ego! Niezliczoną ilość razy widziałem go u niego w rękach, ale rzadko na głowie. I teraz skojarzyłem te dwie rzeczy. Od czasu, kiedy zamordowano Horatia, Appleby

nie chodzi w kapeluszu. –

To prawda, sir - odezwał się Burton, lokaj z Ballyclose. - Nie mogę wypowiadać się o żadnym konkretnym kapeluszu, ale faktycznie od jakiegoś czasu pan Appleby w ogóle nie nosi kapeluszy.

–

Ja także jestem pewna, że Cedric ma rację -wtrąciła się Jokasta. - Tamtego dnia, gdy go przynieśliście, nie przyjrzałam się kapeluszowi, ale wiem, że Appleby kłaniając się, zawsze uchylał kapelusza; zachowywał się jak dżentelmen. A od kilku tygodni nie nosi kapelusza.

–

Idziemy za nim. - Cedric wyprostował się i rozejrzał wokół. - Krzyk i wrzawa tego teraz potrzebujemy! Otoczymy go i przywleczemy przed oblicze sir Jaspera.

–

Doskonały pomysł! - Basil zaskoczył wszystkich gwałtowną zgodą. - Jest tu wielu mężczyzn! Tym razem nam nie ucieknie! Zaskoczony Cedric skinął głową.

–

Dobrze, więc! Finn, Mullens! Panowie, idziemy. Basil już gromadził swoich ludzi, którzy mieli z nimi pójść; także Grisby

zbierał siły, by dołączyć do rosnącego tłumu, który krzyczał, podekscytowany. Wtedy wtrącił się sir Jasper: –

Cedric! Co to ma znaczyć? Nie chcę tu żadnego samosądu, słyszysz?

–

Wiem, wiem. Skrępujemy go, przyniesiemy do pana, a potem możemy go powiesić. Wrzawa narastała. Nim ktokolwiek zdążył się odezwać, tłum ruszył, podążając

za Cedrikiem, Basilem i Grisbym, przecinając pole i zmierzając do Ballyclose. –

Nie ma go tam - wymamrotał Demon.

–

Najpewniej nie. Lucyfer odwrócił się, gdy podeszły do nich Phyllida i Flick, opuszczone przez

dzieci. Poza nimi została jeszcze niewielka grupka starszych dam i wieśniaczek; kiermasz opustoszał. Sir Jasper spojrzał na Lucyfera, a w jego spojrzeniu widać było i podejrzliwość, i pewność. –

A teraz mi powiedz, co się szykuje.

–

Uważamy - zaczął Lucyfer, prowadząc wszystkich w stronę kościoła, z dala od pozostałych dam -że jeśli Appleby jest, jak nam się wydaje, mordercą, to podejmie jeszcze jedną próbę, by dostać się do książek Horatia; cały czas chodzi mu o książkę lub książki. Dzisiaj więc celowo zorganizowaliśmy wszystko tak, że w Manor nikogo nie ma, a drzwi są otwarte.

–

Pułapka, co?

–

O, nie! Wszyscy się odwrócili; pani Hemmings wpatrywała się w Lucyfera szeroko

otwartymi oczami. –

Co się stało? - zapytał. Powiedział pan, że Appleby pójdzie do Manor, tak?

–

Tak nam się wydaje. Ale w Manor nikogo nie ma... Pani Hemmings pokręciła głową.

–

Jest. Amelia wróciła chwilę temu; powiedziała, że dla niej jest za gorąco.

–

Amelia? - Lucyfer zmarszczył brwi.

–

O Boże! - Phyllida chwyciła go za ramię. - Sweetie!

Spojrzał na Phyllidę. –

Wróciła do domu?

–

Najwyraźniej. Nie miałam o tym pojęcia.

–

Poszła niemal godzinę temu - wtrąciła się lady Huddlesford. - Wyglądała na słabą, ale nie chciała robić kłopotu, więc się wymknęła po cichu. Lucyfer zaklął pod nosem. Demon, posępny na twarzy, skinął na wszystkich,

by za nim poszli. Ruszyli, ale nim doszli do kościoła, Jonas już go obiegł dokoła; gdy wrócił z wiadomością, był tak zdyszany, że z trudem utrzymywał równowagę. –

Filing. Właśnie wszedł do domu, do Manor. Widziałem go, gdy szedł w tamtą stronę, potem zdałem sobie sprawę, że nie wrócił, poszedłem więc, by sprawdzić, co się z nim dzieje. Zauważyłem go, jak wchodził frontowymi drzwiami.

–

Filing? - zdziwił się Demon. - Gdzie on się do cholery pcha?

–

Bóg jeden wie, tego akurat jestem pewien -mruknął Lucyfer. - Ale lepiej będzie, jeśli pójdziemy tam i sami sprawdzimy. Gdybyście przypadkiem nie zauważyli, w naszym planie są pewne luki.

–

Nigdy nie ufałem planom. - Demon chwycił Flck za łokieć, gdy mijali kościół. Znów się zatrzymali; w ich kierunku, od strony plebanii zmierzał Dodswell.

–

Dokąd idziecie? - zapyta!. - Właśnie przyszedłem, żeby powiedzieć, że w Manor zjawił się Appleby; jest w tylnej części domu od dobrych piętnastu minut, albo i dłużej. Przyszedł od strony lasu, a ja przez żywopłot, żeby mnie nie zauważył. Lucyfer i Demon wymienili spojrzenia.

–

Cóż - zaczął Lucyfer, patrząc z góry na Manor - nie mamy innego wyjścia, jak

tylko tam pójść, a dalej, pomyślimy, jak już będziemy w środku. - Lucyfer przyjrzał się ich niewielkiej gromadce; po za nim byli tam jeszcze Phyllida, Demon i Flick, Jonas, sir Jasper, Dodswell oraz lady Huddlesfor Frederick i państwo Hemmings. - Wchodzimy wszyscy razem; jest nas na tyle dużo, że Appleby nie będzie próbował żadnych sztuczek, ale nie ma znów aż tylu, żeby spanikował. - Spojrzał na Fredricka i lady Huddlesford, potem na Jonasa i sir Jaspera. - Jeszcze jedna rzecz: jeśli idziecie z nami, wolno wam robić tylko to, co powiem, bo w tej sytuacji musimy wyprowadzić Appleby'ego z Manor tak, żeby nic się nie stało ani Sweetie, ani nikomu innemu. Żadnego bohaterstwa. Jasne? Wszyscy kiwnęli głowami. Lucyfer zauważył spojrzenie Phyllidy. –

Nie zrobię nic, co mogłoby narazić Sweetie. Lucyfer wziął ją za rękę.

–

Oczywiście, że nie - odparł Lucyfer i spojrzał na pozostałych. - Chodźmy. Gdy doszli do stawu, zauważyli kryjącego się za drzewami Coveya; Dodswell

skinął na niego. –

Panna Sweetie jest w domu. - Covey z trudem 1 łapał powietrze. - Zanim zdążyłem wrócić na kier- I masz, by was ostrzec, zauważyłem pana Filinga, który stał przy kościele i obserwował dom. Potem zszedł ze wzgórza, więc nie mogłem już wyjść z ukrycia. On też wszedł do domu.

–

Dołącz do reszty - powiedział Lucyfer, kiwając głową. - Wchodzimy do środka, trzeba wreszcie i m skończyć.

Nie było to jak dowodzenie szarżą, ale z Demonem u boku oraz Phyllidą i Flick na

tyłach Lucyfer czuł, że ich wejście będzie miało taki sam impet. Pchnięciem otworzył bramę, nie przejmując się skrzypieniem. Szedł ścieżką prowadzącą do głównemu wejścia i właśnie mijał fontannę, gdy... –

Stać! Ani kroku dalej! Lucyfer zatrzymał się; pozostali stanęli za jego plecami. Postać Luciusa Appleby'ego pojawiła się na zacienionym ganku przed

głównym wejściem, a za jego plecami więzień: pannę Sweetie było dobrze widać Dzięki jasnej sukni, którą miała tego dnia na sobie. W słońcu lśniło ostrze noża. –

Widzicie to? - zapytał Appleby.

–

Tak. - Lucyfer nie musiał mówić nic więcej, wystarczył ton jego głosu.

–

Jeśli zrobicie, co każę, nic się jej nie stanie.

–

Jesteśmy na to przygotowani - odpowiedział spokojnie Lucyfer. - Co mamy zrobić?

–

Wchodźcie jeden za drugim, gęsiego. I powoli. Phyllida chwyciła Lucyfera z tyłu za marynarkę. Demon rzucił jej krótkie spojrzenie i zrobił krok, tak by stać zaraz za nią.

Wszyscy ruszyli za Lucyferem, I lontowymi drzwiami weszli do domu i znaleźli się w chłodnym holu. –

Stójcie. Ich oczy powoli przyzwyczajały się do panującego wewnątrz półmroku.

Phyllida skupiła spojrzenie na Sweetie: jej była guwernantka miała tak szeroko otwarte oczy, że wyglądała jakby dostała wytrzeszczu, a twarz tak bladą, że zlewała się w jedno z barwą jej letniej, bogato zdobionej, falbaniastej sukni w kolorze kości

słoniowej. Appleby trzymał Sweetie przed sobą, a ręką zgiętą w łokciu na wysokości jej obojczyka przyciskał ją do siebie. Gdy idąc tyłem, ciągnął ją za sobą, poruszała się sztywno. W drugiej ręce Appleby trzymał groźnie wyglądający nóż. Jęk dobiegający od strony schodów przyciągnął spojrzenia wszystkich obecnych; na podłodze leżał pan Filing. Gdy próbował się oprzeć na łokciu i podnieść, po jego podbródku pociekła struga krwi. Ktoś zrobił krok w jego stronę. –

Nie ruszać się! - krzyknął Appleby. Wszyscy zamarli. Przyjrzał się im. - Ty, Covey. Pomóż naszemu wikaremu, który zawsze musi się we wszystko mieszać. Covey podbiegł do Filinga, pochylił się i próbował pomóc mu wstać. Jonas

prychnął i patrząc niewzruszenie na Appleby'ego, wyszedł z szeregu. –

Covey sam sobie nie poradzi. Zaskoczony Appleby spoglądał na Jonasa, który odpłacił mu takim samym

spojrzeniem. Appleby zacisnął usta, a po chwili się odezwał: –

Dobrze. Pomóż mu wstać i wracaj do reszty. Appleby zrobił krok w tył, niemal opierając się o ścianę po prawej stronie od

drzwi prowadzących do salonu. –

Wchodzić do środka - powiedział i ruchem głowy wskazał na salon. - Ale macie pozostać w szeregu i iść powoli. - Podniósł nóż i przyłożył go do gardła panny Sweetie. - Nie chcecie przecież, żebym się zdenerwował.

–

Nie - odparł Lucyfer. - Nie chcemy.

–

Stańcie wzdłuż regałów naprzeciw okna. Zrobili, co im kazał. Jonas i Covey pomogli Filingowi wejść do salonu. Za

nimi wszedł Appleby, cały czas trzymając nóż na gardle panny Sweetie. - Doskonale. Przypada dwoje na każdy regał. Chcę, żebyście poszukali pewnej książki: „Bajek" Ezopa. Musicie wyjąć z półki każdą książkę i zajrzeć pod okładkę niektóre okładki są fałszywe. Sprawdźcie każdy egzemplarz. Wszyscy patrzyli na Appleby'ego. –

Do roboty - rozkazał. - Ale już! Nie mamy na to całego dnia, w każdym razie panna Sweetie go nie ma. Wszyscy odwrócili się w stronę regałów. Phyllida podniosła rękę i w chwili,

gdy położyła ją na pierwszej książce, uchwyciła spojrzenie Lucyfera. Uniosła brew; wszyscy: oni oboje, Demon, Flick, Jonas i Co-vey wiedzieli, że „Bajki" są w jadalni. Skinieniem głowy Lucyfer wskazał na książki i sam wyciągnął z górnej półki pierwszy tom, a Phyllida zaczęła od środkowej. Stojący obok niej Flick i Demon także zaczęli wyjmować książki z półek. Po kilku minutach milczenia Lucyfer zerknął przez ramię. –

Może pozwolisz pannie Sweetie usiąść? - zapytał i wskazał na wysokie krzesło przy oknie. - Jesteś na tyle od nas daleko, że i tak możesz jej użyć jako tarczy. Jeśli panna Sweetie nie usiądzie, może zemdleć. A tego nikt z nas przecież by nie chciał.

–

To prawda, nikomu z nas by to nie pomogło. -Ocenił odległość dzielącą go od krzesła i pociągnął tam pannę Sweetie. Zanim ją puścił i pozwolił usiąść, spojrzał na wszystkich. - Nie przestawajcie szukać! Odwrócili się do półek. Lucyfer nie przestawał wyciągać książek, jedną po drugiej; ogląda! je uważnie

i odkładał z powrotem. Phyllida robiła dokładnie to samo, ale od czasu do czasu zerkała na Lucyfera; zauważyła, że on i Demon wymieniają spojrzenia, więc od tej chwili podążała za ich wzrokiem. Wyglądało to tak, jakby porozumiewali się bez słów. Spojrzała na Flick, która także zauważyła ich niemą rozmowę. Flick popatrzyła na Phyllidę i lekko wzruszyła ramionami - ona też nie wiedziała, o czym myślą Lucyfer i Demon. –

Czy to z powodu „Bajek" Ezopa zabiłeś kaprala Sherringa? - odezwał się Lucyfer, tak że wszyscy go usłyszeli. Zarówno on, jak i Phyllida odwrócili się, by spojrzeć na Appleby'ego, na którego twarz wypłynął wyraz tępego zdziwienia. Na przemian otwierał i zamykał usta.

–

Jak... - Przerwał. - To teraz nieważne. - Znów zamilkł, ale nie mógł się powstrzymać. - Jak się o tym dowiedzieliście?

–

Hastings widział, jak do niego strzelałeś. - Demon rozejrzał się po pokoju, potem znów spojrzał na półki.

–

Nigdy niczego nie powiedział.

–

Hastings to porządny człowiek. - Demon znów spojrzał na Appleby'ego. - Nie mógł sobie wyobrazić, że można zabić najlepszego przyjaciela. Appleby zesztywniał.

–

Sherring był głupcem, prowincjonalnym zerem, którego ojciec wzbogacił się na handlu. Kupili sobie tytuł i posiadłość, i wszystkie luksusy, które za tym szły. Ja pochodzę z lepszej rodziny, ale nigdy nie miałbym nawet połowy tego, co miałby on.

–

Postanowiłeś więc wyrównać rachunki? - Lucyfer, tak samo jak Demon, metodycznie, tom po tomie, sprawdzali książki; pozostali szli ich śladem. Fakt, że wszyscy spokojnie wykonywali jego polecenia, uspokoił Appleby'ego.

–

Tak, w pewnym sensie tak. Ale on sam pokazał mi jak - on i jego ojciec. W nocy przed ostatnią bitwą przyszły listy. Do mnie, oczywiście, nigdy żadne listy nie przychodziły, więc Jerry Sherring chciał być miły i przeczytał mi swój na głos. Jego ojciec pisał, że uzupełnił właśnie bibliotekę kilkoma wartościowymi pozycjami i że nabył cenne obrazy. Jego dziedzica, starszego brata Jerry'ego, nic to nie obchodziło, uznawał tylko żywą gotówkę. Starszy pan podupadał na zdrowiu, ale już niemal na łożu śmierci dokonał fantastycznego odkrycia: natknął się na miniaturę, dzieło dawnego mistrza. Był przekonany, że jest autentyczna, ale nie miał już sił, by się tą sprawą zająć. Nie chciał też, by starszy syn się o niej dowiedział i sprzedał za bezcen, więc ukrył miniaturę, czekając na chwilę, aż Jerry wróci z wojny i pomoże mu.

– –

I ukrył obrazek w książce? - Lucyfer rozejrzał się po pokoju. Tak. - Appleby stał tuż za Sweetie. Mimo że najwyraźniej myślami wrócił do przeszłości, był zbyt blisko krzesła, by Lucyfer mógł spróbować go odepchnąć. Wszystko to było w tamtym liście. Starszy pan nawet ostrzegał Jerry'ego, żeby nikomu o tym nie mówił. A on bez zastanowienia przeczytał mi list.

–

Ufał ci.

–

To był głupiec, wszystkim ufał.

–

I dlatego zginął.

–

Na polu bitwy. Najprawdopodobniej i tak by zginął, ja tylko się upewniłem, że tak

się stanie. –

A potem zabrałeś ciało, by oddać je rodzinie, i udawałeś zrozpaczonego przyjaciela. - Lucyfer przyglądał się stojącym na półkach książkom. Pozostali nadal pracowali, ale zasłuchani w opowieść, dużo wolniej. - Co więc poszło nie tak?

–

Wszystko, wszystko, co tylko mogło pójść nie tak. - W głosie Appleby'ego słychać było gorycz. -Zabrało mi dwa tygodnie wydostanie się z wojska, przeprawa przez kanał La Manche i droga do Scunthrope; Sherringowie mieszkali jeszcze dalej na północ. A gdy wreszcie tam dotarłem, okazało się, że ojciec już nie żyje i cały spadek przejął brat Jerry'ego.

–

Dziwne, że był to problem.

–

Nie sam w sobie; sprawy niespodziewanie skomplikowały się przez jego żonę.

–

Sprawy często komplikują się przez kobiety.

–

Ale nie w taki sposób. - Ton głosu Appleby'ego był pełen pogardy. - Ta cholerna baba była straszną sknerą, dokładnie tak samo jak jej mąż. Oboje dobrze wiedzieli, że Jerry narobiłby zamieszania, gdyby sprzedali kolekcję ojca, więc zorganizowali to tak, by pośrednicy zjawili się u nich, zanim jeszcze starszy pan leżał zimny w grobie, by Jerry myślał, że ojciec sam wszystko sprzedał. W ten sposób spieniężyli także i „Bajki" Ezopa. Lucyfer spojrzał na Appleby'ego.

–

Nie zamierzasz mi chyba powiedzieć, że przeszukiwałeś wszystkie kolekcje w Anglii? Appleby zaśmiał się, ale nie zabrzmiało to zbyt wesoło.

–

Gdyby trzeba było, mógłbym nawet i to zrobić. Niemniej jednak, jak to się niejednokrotnie zdarzało na mojej drodze w poszukiwaniu skarbu, nadzieja zabłysła w mrocznej godzinie. Owa żona brata Jerry'ego miała listę osób, które zaprosili, gdy wyprze-dawali zbiory biblioteczne: piętnastu kolekcjonerów i pośredników. Zmyśliłem bajeczkę, że chciałbym odkupić kilka książek, które należały do Jerry'ego, jako pamiątkę po nim, więc dała mi tę listę. - Znów się zaśmiał, tym razem gorzko. - Jak wszystko w moim życiu, ta lista okazała się jednocześnie i błogosławieństwem, i przekleństwem. Lucyfer odwrócił się od regałów.

–

Była alfabetyczna?

–

Tak! - wybuchnął Appleby. - Gdybym zaczął od końca, byłbym dziś bardzo zamożnym człowiekiem. Niestety, zacząłem od początku.

–

A to, jak rozumiem, wyjaśnia tajemniczy zgon pana Shelby'ego z Swanscote, niedaleko Hudderslield. Zapadła martwa cisza; Appleby odezwał się dopiero po chwili:

–

Nie próżnowaliście. - Lucyfer nie odezwał się ani nie odwrócił. Wreszcie Appleby zaczął mówić dalej: -Shelby żyłby, gdyby nie był takim podejrzliwym, starym, głupim dziadem. Pewnej nocy przyłapał mnie w swojej bibliotece. Gdyby tak po prostu do niej wszedł, wykręciłbym się, miałem już przygotowaną wymówkę. Ale on stał i przez jakiś czas mnie obserwował, gdy przeszukiwałem książki. Wtedy już musiałem go zabić. Nigdy nie dałem nikomu poznać, że czegoś szukam, i to właśnie dlatego dotarcie do biblioteki Horatia Welhama zajęło mi pięć długich lat. W każdym z czternastu przypadków musiałem znaleźć pracę, czasem u samego

kolekcjonera, co znacznie ułatwiało mi życie, ale najczęściej gdzieś w sąsiedztwie; potem musiałem dowiedzieć się jak najwięcej o danym kolekcjonerze i jego domu, żeby wiedzieć, gdzie mam szukać. Zostałem ekspertem od kolekcjonerskich ksiąg rachunkowych, zawsze sprawdzałem je jako pierwsze. Ale żaden z nich nie sprzedał tej książki i obrazka ukrytego pod okładką, ani też żaden się na niego nie natknął - tego możecie być pewni, miałem oczy i uszy szeroko otwarte, ale nigdy nic na ten temat nie słyszałem. Wiem, że książka jest tutaj, a obraz wciąż jest pod jej okładką. I wy go dla mnie znajdziecie, i to jeszcze dzisiaj. W ostatnich słowach Appleby'ego zabrzmiała gorączkowa powaga tak, że wszyscy popatrzyli po sobie. Wzdychając, Lucyfer odwrócił się. –

Jeśli tak się sprawy mają, to... Skończyliśmy już katalogowanie książek w tym pokoju. I w bibliotece. I ani tu, ani tam nie ma egzemplarza „Bajek" Ezopa. Owszem, znaleźliśmy fałszywe okładki, ale nie książkę. Appleby zmrużył oczy i zastanawiał się nad słowami Lucyfera, który zrobił

gest ręką w kierunku biblioteki. –

Gdybyś chciał sprawdzić w inwentarzu...

–

Nie, to nie będzie konieczne, prawda? - Oczy Appleby'ego nadal były zmrużone, wyglądały jak wąskie szparki, ale w tonie głosu brzmiała już większa pewność. Po prostu chcesz się mnie stąd pozbyć, prawda? Jesteś tak cholernie bogaty, że nic cię nie obchodzi jakiś tam obraz.

–

Nie posuwałbym się tak daleko w wyciąganiu wniosków, ale faktycznie obraz nie jest wart życia panny Sweetie, co w końcu sprowadza się do tego samego. Appleby uważnie przyglądał się twarzy Lucyfera, potem skinął głową.

–

Dobrze więc. Jak uważasz, który pokój powinniśmy teraz przeszukać?

–

Uważam, że jadalnię. W saloniku z tyłu znajdują się głównie książki kucharskie i dotyczące ogrodnictwa i prowadzenia domu. Wszyscy nagle przestali przeglądać książki i odwrócili się twarzami w stronę

Appleby'ego, który przyglądał się po kolei każdemu z nich. –

Tym razem pójdziemy w odwrotnej kolejności. Wycofam się do holu, tam na was zaczekam, a wy będziecie pojedynczo stąd wychodzić, jedno za drugim; potem, idąc gęsiego, przejdziecie do jadalni. Appleby szarpnął pannę Sweetie, by wstała, przyciągnął do siebie, położył jej

nóż na gardle i wycofał się w stronę drzwi. Wszyscy w milczeniu poszli za nimi. Gdy już niemal wychodzili z pokoju, Phyllida utkwiła spojrzenie w kącie za drzwiami, gdzie stała halabarda. –

Nie - wyszeptał Lucyfer. - Nie potrzebujemy tego. Wszystko, czego potrzebujemy, by uwolnić Sweetie, to egzemplarz „Bajek" Ezopa. Phyllida skrzywiła się, ale przeszła obok halabardy i wyszła do holu. Gdy wszyscy znaleźli się w jadalni, pośrodku której stał duży stół, a wokół,

wzdłuż wszystkich ścian regały z książkami, Appleby rozdzielił kobiety i mężczyzn, każąc im stanąć po przeciwległych stronach pokoju. Phyllida zawahała się; Lucyfer ścisnął ją za palce, potem pozwolił odejść. Ostatnie wypowiedziane przez niego słowa tłukły się Phyllidzie po głowie, gdy podchodziła do regału w rogu pokoju. Ironią losu można nazwać fakt, że w domu pełnym regałów, najważniejsza teraz książka stała na tym, który Appleby najczęściej mijał, na tym tuż przy oknie, które miało poluzowaną zasuwkę. Phyllida zaczęła przeszukiwać kolejne książki; stojąca obok

niej Flick robiła to samo. Appleby wycofał się do rogu pokoju i pchnął Sweetie na krzesło, które odsunął od stołu. Za jego plecami była ściana książek, w pewnej odległości - drzwi, a najbliższą szukającą osobą była pani Hemmings, która nie stanowiła żadnego zagrożenia. Gdy Appleby porozstawiał już wszystkich i kazał im przeszukiwać regały, Lucyfer zapytał: –

Jak zginął Horatio?

–

To był wypadek. Nigdy nie zamierzałem go zabijać, nawet nie wiedziałem, że jest w domu. Nie» słyszałem, gdy schodził na dół, ani gdy szedł przez hol - był boso, pewnie dlatego nie usłyszałem kroków. Po prostu nagle się zjawił i stanął w drzwiach, pytając, co tu, u diabła, robię. Widział, że przeszukuję książki. Podniosłem się i podszedłem do niego. Był słusznego wzrostu i w dobrej kondycji, pomyślałem, że nie dam rady go udusić. A on po prostu stał i patrzył. I wtedy zauważyłem na stole nóż do papieru. -Appleby zamilkł, a po chwili dodał: Jeśli wie się, jak to zrobić, to zaskakująco łatwe.

–

Dlaczego próbowałeś zabić Phyllidę? - Sir Jasper odwrócił się i spojrzał na Appleby'ego spod zmarszczonych brwi; potem zmusił się, by wrócić do książek.

–

Pannę Tallent? - W glosie Appleby'ego pobrzmiewał śmiech. - Ależ to była farsa: ona pochylająca się nad ciałem, potem wchodzący Cynster i upadająca halabarda. O mały włos, a zaśmiałbym się w głos. Gdy wyszedłem z domu, cały czas ukrywając kapelusz i swoją tożsamość, wiedziałem, że nieważne, co się zdarzy, i nieważne, jakie trudności pojawią się na mojej drodze, wiedziałem, że wreszcie dostanę ten obraz. I wtedy mógłbym już żyć tak, jak zawsze chciałem -

komfortowo, jak dżentelmen. –

Dlaczego więc chciałeś zabić Phyllidę? - zapytał Jonas.

–

Wróciła po kapelusz. - Phyllida odwróciła się i patrzyła na Appleby'ego. Uśmiechnął się sztucznie. - Byłem w holu, gdy pytałaś Bristleforda o kapelusz. Ja o tym pamiętałem, więc i ty mogłaś.

–

Ale nie wiedziałam, do kogo należy.

–

Nie mogłem polegać na twoich lukach w pamięci, mogłaś przecież sobie przypomnieć. Wystarczająco często widywałaś mnie w tym nieszczęsnym kapeluszu, a to był jedyny, jaki miałem. Oczywiście zjawienie się Cynstera rozproszyło cię na tyle, że nie przypomniałaś sobie, kogo widywałaś w tym kapeluszu, ale w każdej chwili mogłaś to sobie przypomnieć. Lucyfer zerknął na Phyllidę, uchwyci! jej spojrzenie i zmarszczył brwi, nie

powiedziała więc, że nigdy nie zwracała na niego uwagi na tyle, by zapamiętać, jaki nosi kapelusz. Zwróciła się z powrotem w stronę regału. –

Oczywiście, natychmiast się go pozbyłem. Wetknąłem go pomiędzy żywopłoty na tyłach Ballyclose. Potem namyśliłem się i postanowiłem kapelusz spalić, ale już go tam nie znalazłem. Założyłem, że musiał go zabrać jakiś włóczęga. Myślałem, że będę bezpieczny, gdy wreszcie upewnię się, że panna Tallent nie przypomni sobie, czyj to kapelusz.

–

I próbowałeś ją zastrzelić.

–

Tak. - W głosie Appleby'ego pojawiło się napięcie. - A potem próbowałem ją udusić, ale jedyne, co z tego wyniknęło to to, że Cynster zaczął jej pilnować; ale miałem też nadzieję, że wszystkie te wydarzenia przestraszą ją na tyle, że nic

sobie nie przypomni. Próbowałem zaatakować jeszcze raz, w Ballyclose; podejrzewałem, że może zechcieć przejrzeć kapelusze Cedrika. Ale mój plan się nie powiódł, a potem... Zabrała mnie na spacer po tarasie, skręciliśmy za róg, wypytywała o Cedrika. Nie mogłem uwierzyć, że tak mi się poszczęściło. Ale wtedy zjawił się Cynster. I znów musiałem patrzeć, jak panna Tallent wymyka mi się z rąk. - Phyllida przelotnie spojrzała na Lucyfera. - A potem znalazła kapelusz i, co gorsza, pokazała go Cedrikowi. Gdybym nie zadziałał od razu, wpadłbym. Napisałem więc liścik od Molly, ogłuszyłem Phyllidę i podłożyłem ogień. Kapelusz spłonął, ale Phyllida nie - zwięźle wyjaśnił Appleby. - Wtedy postanowiłem dać już sobie z nią spokój. Kapelusz i tak został zniszczony, nie istniał więc żaden dowód, który mógłby łączyć mnie z morderstwem. Ale wtedy założyłeś zamki w drzwiach i oknach, i wciąż istniało prawdopodobieństwo, że podejrzenia skupią się na mnie, musiałem więc działać zuchwale i bez wahania, żeby doprowadzić moje poszukiwania do szybkiego i szczęśliwego końca, a kiermasz to idealna okazja. Dlatego tu wszyscy jesteśmy. Lucyfer odezwał się po dłuższej chwili. –

Zamierzałeś wziąć zakładnika.

–

Oczywiście. To jedyny sposób, żebym mógł dostać to, czego chcę. Przeszukiwanie za każdym razem półki albo dwóch byłoby zbyt ryzykowne, a ja muszę mieć tę książkę jeszcze dzisiaj, zanim zapadnie zmierzch. Phyllidę aż język świerzbił, tak bardzo chciała zapytać dlaczego. Zerknęła na

Flick i zauważyła w jej oczach to samo pytanie. Obie wstrzymały oddech i ponownie skupiły się na regałach, udając, że szukają.

Zapadła cisza, przerywana jedynie monotonnym szelestem książek wysuwanych z ich miejsca i potem z powrotem tam wsuwanych. Po dłuższej chwili Phyllida spojrzała na drugą stronę pokoju; Lucyfer dostrzegł to spojrzenie i kiwnął głową. Phyllida przesunęła się wzdłuż regału, tak jakby właśnie zaczynała przeglądać książki na kolejnej półce, i wysunęła brązowy, oprawiony w bukram tom, na którego grzbiecie proste złote litery układały się w napis: Ezop „Bajki". Trzymała ją przez chwilę w dłoniach, potem otworzyła; z łatwością dostrzegła róg, w którym Lucyfer odkleił okładkę. Przycisnęła dłoń do okładki po wewnętrznej stronie; poczuła coś miękkiego. Lucyfer powiedział, że sprawdził tę książkę, a Phyllida ufała mu, że wie, co robi. Zamykając książkę, zdumiona pomyślała, że coś tak niewinnie wyglądającego jest odpowiedzialne za trzy ludzkie życia. I za odebranie Luciusowi Appleby zdrowego rozsądku, a już na pewno człowieczeństwa. To coś niemal i ją pozbawiło życia. Wyprostowała się, uniosła głowę i spojrzała na siedzącego na drugim końcu pokoju Appleby'ego. –

Myślę, że to jest książka, której szukasz. Appleby już niemal zrobił krok naprzód, już niemal odsunął się od Sweetie, ale

cofnął się w ostatniej chwili. Wpatrywał się w książkę pożądliwym wzrokiem, potem oblizał wargi. Rzucił krótkie spojrzenie w stronę Lucyfera i Demona. –

Niech nikt się nie rusza - powiedział i trącił pannę Sweetie, by wstała; potem znów chwycił ją, trzymając przed sobą za ramiona. W prawej ręce trzymał nóż. Skinął na Phyllidę. - Podaj książkę pani Hemmings, potem wróć na miejsce, tam,

gdzie teraz stoisz. A cala reszta niech się nie rusza. - Phyllida zrobiła, co kazał. Pani Hemmings podeszła do Appleby'ego; skinął na nią nożem. - Podaj książkę pannie Sweetie. - Ostrożnie podeszła do Appleby'ego i Sweetie, i wcisnęła książkę w drżące ręce swojej starej przyjaciółki. - Odsuń się teraz. - Pani Hemmings zrobiła kilka kroków w tył. - Dobrze. - Appleby spojrzał na książkę; cały drżał. Otwórz ją na pierwszej stronie – polecił. Sweetie, z trudem panując nad dłońmi, zrobiła, co kazał. Appleby, patrząc na Lucyfera, Demona i pozostałych mężczyzn chwycił okładkę i nie patrząc, przycisnął palce do ukrytej pod okładką kieszonki. Na jego twarzy pojawił się krótkotrwały wyraz niewysłowionej ulgi i zwycięstwa, po chwili jednak opanował się. Zamknął książkę. –

Przesuńcie się wszyscy na koniec pokoju, pod regały. Lucyfer zawahał się, ale po chwili poszedł tam, gdzie kazał Appleby, a za nim

podążyła reszta, wszyscy poza lady Huddlesford, która niewzruszona stała w miejscu. –

Panna Sweetie ma już dosyć. - Lady Huddlesford uniosła wysoko brodę; nigdy wcześniej nie wyglądała tak władczo. - Jeśli chcesz zakładnika, weź mnie. Zaskoczona Sweetie zamrugała. Pochwycona przez Appleby'ego jak biedny,

niewinny ptaszek w sidła, patrzyła na lady Huddlesford wyraźnie mobilizując siły. –

Ależ Margaret, dziękuję. To bardzo miłe z twojej strony, ale... - Mimo że Appleby mocno trzymał ją za ramiona, udało się jej wyprostować. - Myślę, że sobie poradzę. Naprawdę, nic mi nie jest. Lady Huddlesford zamyśliła się, potem pochyliła głowę.

–

Jeśli jesteś pewna, Amelio...

Po tych słowach odwróciła się majestatycznie i dołączyła do reszty. –

Skoro tę kwestię mamy już ustaloną, pozwolicie, że was zostawię. - Głos Appleby'ego stanowił mieszaninę napięcia, rozszalałego podekscytowania i czegoś na kształt paniki. - Zabieram ze sobą pannę Sweetie, ale nie dalej niż do granicy lasu. Kroki za nami usłyszę na tyle wcześnie, że nie zdążycie nas dogonić, gdyby jednak wam się to udało, sprawy przybiorą dla panny Sweetie bardzo niekorzystny obrót. Jeśli jednak zostaniecie tutaj do chwili, aż ona do was wróci, macie moje słowo, że nic się jej nie stanie. - Zamilkł na chwilę, obserwując Lucyfera, Demona, Jonasa, sir Jaspera tak, jakby szukał zrozumienia, ale nikt go dla niego nie miał. - Nigdy nie chciałem nikogo zabijać, nawet Jerry'ego. Gdyby istniał jakiś inny sposób... - Zamrugał, potem wyprostował plecy. Ciągnąc za sobą pannę Sweetie, przesuwał się w stronę drzwi. - Zabiję każdego, kto wejdzie mi w drogę.

–

Zaczekamy tutaj - głos Lucyfera był cały czas niezwykle spokojny. Appleby kiwnął głową.

–

Pożegnam się więc już. Lucyfer mruknął pod nosem: -Au revoir. Czekali. Lucyfer podniósł dłoń, nakazując wszystkim, by pozostali na

miejscach. –

Appleby jest na granicy wytrzymałości i nie powinniśmy dawać mu żadnego powodu do paniki. Minuty wlokły się niemiłosiernie. Słyszeli chrzęst żwiru, z chwili na chwilę

coraz cichszy; Appleby ciągnął pannę Sweetie przez ogród od strony kuchni w stronę lasu. Wymieniali spojrzenia, ale nie słowa. Wszyscy myśleli o Sweetie.

Potem usłyszeli tupot na żwirowej ścieżce, zbliżał się coraz bardziej. Był to tak delikatny dźwięk, że bali się pomyśleć, iż mogą to być kroki. Wtedy obite grubym suknem drzwi w tylnej części holu uderzyły o ścianę. Sweetie wpadła do jadalni. –

Uciekł! - wściekle machała rękoma. - Uciekł do lasu! - wyciągnęła rękę w stronę, gdzie znajdował się las. I zemdlała. Lucyfer złapał ją, zanim upadła na podłogę. Przeniósł ją do salonu i położył na

szezlongu. Potem, gdy się ocknęła, opowiedziała całą historię wszystkim zgromadzonym damom. Panna Sweetie, po raz pierwszy w życiu, stała się bohaterką dnia.

Rozdział 21

Gdy dzień chylił się już ku wieczorowi, Lucyfer, Phyllida, Demon i Flick, razem z sir Jasperem, Jonasem, panem Filingiem i Cedrikiem zebrali się w bibliotece, by omówić nowy plan. –

Posłałem Dodswella po Thompsona i Oskara -wyjaśnił Lucyfer.

–

Aha! To to miałeś na myśli, mówiąc au revoir !-ucieszył się Demon. Phyllida, Flick i wszyscy pozostali patrzyli na nich z niemym pytaniem w

oczach, Lucyfer więc wyjaśnił: –

Ktoś skontaktował się z gangiem z Beer i poprosił, by go przemycono do Francji, i to jeszcze dzisiejszej nocy; powiedzieli temu człowiekowi, żeby spotkał się z

grupą Oskara, która dziś powinna normalnie zajmować się towarem. Jonas wyjrzał przez okno. Słońce chowało się już za horyzontem, a wiatr wiał coraz mocniej. Powoli nadchodziła burza. –

Nikt się dzisiaj niczym nie będzie zajmował.

–

Ja to wiem, ty to wiesz i większość z nas to wie. Pytanie, czy Appleby będzie o tym wiedział?

–

Appleby urodził się, wychował i większość życia spędził w Stafford - odparł Demon. - Ze Stafford jest na tyle daleko nad morze, że istnieje spora szansa, że Appleby nie od razu rozpozna konsekwencje zmiany pogody.

–

A wtedy pójdzie w umówione miejsce, spodziewając się spotkać tam przemytników - odezwała się Phyllida siedząca przy biurku Lucyfera.

–

Czyli mężczyzn, którzy, w jego rozumieniu, mają równie dużo do stracenia, jak i on - zauważył Lucyfer. - Tylko tego rodzaju ludzi nie będzie się teraz bał. Założył sobie, że dziś podejmie ostatnią, zakończoną sukcesem próbę. Gdy przyszedł do Manor, miał już plan i wszystko zorganizowane, i nie zamierzał wracać do Ballyclose. Cedric prychnąl.

–

Koń, którym tu przyjechał, sam wrócił do stajni kilka godzin temu, nie brakuje też żadnych innych koni. Lucyfer spojrzał na Demona.

–

W sytuacji, gdy my tu jesteśmy i mamy silne konie, ucieczka wierzchem byłaby zbyt ryzykowna.

–

Appleby jest ostrożnym człowiekiem, ale mimo wszystko... - Demon pokręcił

głową. - Wyobraźcie sobie, że poświęcacie pięć lat na szukanie czegoś, o czym jedynie słyszeliście z czyjegoś listu. A potem okazuje się, że tej rzeczy nie ma tam, gdzie być powinna i że nie można jej znaleźć. –

Ale on o tym nie wiedział. Ma obsesję. - Phyllida objęła się ramionami. - To jedyne rozsądne wyjaśnienie: Appleby jest szalony.

–

Obrazek, o którym Appleby myślał, że jest w książce... Mówił, że nigdzie nie wypłynął na kolekcjonerskim rynku. - Sir Jasper spojrzał na Lucyfera. - Wydaje ci się to sensowne? Lucyfer kiwnął głową.

–

Nie można byłoby nie zauważyć wrzawy, jaka zrobiłaby się wokół odkrycia miniatury dawnego mistrza. W tej sprawie Appleby ma rację. Nic o takim odkryciu nie słyszałem.

–

Ale jeśli miniatury nie ma w książce i nie została odnaleziona, to gdzie jest? Lucyfer spojrzał na Phyllidę.

–

Pamiętasz, jak ci mówiłem, że Horatio napisał do mnie o pewnym przedmiocie, który odkrył i który chciał, bym ocenił? Przedmiot, który przywiódł mnie do Colyton?

–

Myślisz, że to może być to? - zapytała zaskoczona Phyllida.

–

W przypadku miniatury Horatio mógł chcieć zasięgnąć właśnie mojej opinii. Znam się na dziełach starych mistrzów, które są teraz w posiadaniu arystokracji w całym kraju w ich prywatnych kolekcjach oraz w kolekcjach należących do rodziny królewskiej i państwa. Ponadto takie znalezisko Horatio na pewno dobrze by zabezpieczył i nikomu o nim nie powiedział.

–

Gdzie więc jest miniatura?

–

Ukryta. - Lucyfer podniósł głowę, słysząc kołatkę u frontowych drzwi. Będziemy musieli przewrócić dom do góry nogami, by ją znaleźć, ale najpierw trzeba zająć się Applebym. Bristleford wprowadził Thompsona i Oskara, a potem podszedł do Lucyfera.

Gdy pozostali przysunęli krzesła, by dołączyć do zgromadzenia, Bristleford powiedział cicho: –

Za pańskim pozwoleniem, sir, Covey, państwo Hemmings i ja chcielibyśmy uprzejmie prosić, żeby wziął pan nas pod uwagę, planując pościg za Applebym. Lucyfer spojrzał na prostoduszną twarz Bristleforda, potem kiwnął głową.

–

Tak, oczywiście. W zasadzie to pani Hemmings przyda się tutaj, na miejscu, ale może faktycznie ty, Covey i pan Hemmings do nas dołączycie.

–

Dziękuję, sir. Pójdę po nich. Bristleford wycofał się z biblioteki. Phyllida uchwyciła spojrzenie Lucyfera i

położyła dłoń na jego dłoni. –

Nie przeboleli jeszcze faktu, że dopuścili do tego, iż ktoś zamordował Horatia. Lucyfer kiwnął głową, potem odwrócił się w stronę pozostałych. Szybko

naszkicował sytuację, a Oskar opisał miejsce, gdzie spotykają się przemytnicy, i pagórek, do którego gang z Beer skierował niecierpliwiącą się przesyłkę. Szybko podsumowali plany i wstali. –

Pamiętajcie - ostrzegał sir Jasper - żadnych bohaterskich wyczynów i niepotrzebnej przemocy. Nie chcę, by sytuacja mnie zmusiła, by oskarżyć kogokolwiek o morderstwo.

–

Jest nas zbyt wielu, by Appleby mógł uciec; nie będzie też uzbrojony, może mieć najwyżej nóż. - Lucyfer spojrzał na twarze zebranych mężczyzn. - Spotkamy się przy pagórku jak tylko się ściemni. I niech nikt się nie spóźni.

–

Dobrze. -Tak.

–

Będziemy na miejscu. Mężczyźni rozeszli się. Idąc za nimi do holu, Phyllida uchwyciła spojrzenie Flick.

–

Zastanawiałam się, czy możemy chwilę porozmawiać - powiedziała Flick, wzięła Phyllidę pod ramię i obie skręciły w kierunku schodów. Lucyfer i Demon podchodząc do drzwi biblioteki, zauważyli miłości ich życia

idące ramię w ramię i znikające na schodach. –

To nie wygląda dobrze - odezwał się Demon. Lucyfer się uśmiechnął.

–

Myślę, że musimy stawić temu czoło jak mężczyźni. Twarz Demona spoważniała, gdy zmierzał w stronę schodów.

–

Nie mamy innego wyjścia, jak tylko spróbować.

Dwadzieścia minut później Lucyfer i Demon spotkali się na szczycie schodów; ich panie były razem z nimi. Lucyfer przyglądał się Flick; Demon, równie zaskoczony, patrzył na Phyllidę. Potem dwaj kuzyni spojrzeli na siebie nawzajem. –

Nie zapytam, jeśli i ty nie zapytasz - złożył swoją ofertę. Lucyfer, z posępną miną, kiwnął głową.

–

Zgoda.

Ani Flick, ani Phyllida tego nie słyszały, schodziły już na dół, obie ubrane w bryczesy i wysokie buty. Lucyfer i Demon podążyli za nimi, a wzrok Demona zatrzymywał się raz na ślicznych krągłościach jego ukochanej, a raz na zgrabnych udach Phyllidy. Gdy znaleźli się już na dole, Demon pokręcił głową. –

Niech mnie szlag, jeśli nasi przodkowie nie musieli sobie z czymś takim radzić. Dodswell i Gillies już na nich czekali z boku domu i obaj trzymali po parze

osiodłanych koni; jak zauważył Lucyfer, na żadnym z koni nie było damskiego siodła. W półmroku zebrała się już całkiem spora grupa, ale nikt nie wydawał się dostrzegać niczego nadzwyczajnego w wyglądzie Phyllidy i Flick. Lucyfer i Demon pomogli swoim damom dosiąść koni, potem sami wspięli się na nieco niespokojne wierzchowce. Ruszyli. Lucyfer uważnie obserwował Phyllidę, a i ona posyłała mu ukradkowe spojrzenia. Gdy jej koń przeskoczył pierwszy płot, a Phyllida zaczekała, aż Lucyfer nieco przyśpieszy, by znów zrównały się ich konie, wtedy przestał ją obserwować i spojrzał w inną stronę. Mijali pole za polem, kierując się na południe, ku wybrzeżu. Prowadziła ich Phyllida - tylko ona wiedziała, dokąd dokładnie zmierzają. Wiatr się wzmagał, w powietrzu unosił się intensywny zapach soli. Z mroku wyłoniła się niewielka chata, która w porównaniu z olbrzymią stodołą nieopodal wydawała się jeszcze mniejsza. Phyllida skręciła w pożłobioną koleinami drogę i skierowała się ku stodole. Uzgodnili, że tam zostawią konie, by przypadkiem nie /.wrócić na siebie uwagi Appleby'ego. Stary rolnik i jego żona przywitali się z Phyllida; widać było, że są dobrymi

przyjaciółmi. Dodswell przywiązał konie i dołączył do pozostałych. –

Zdaje się, że jest tu już kilka osób, wygląda mi to na Thompsona, sir Jaspera i innych.

–

To dobrze. - Lucyfer rozejrzał się. - Oskar jak zwykle przyjdzie razem z bandą i końmi. Także i Demon rozglądał się uważnie po lesie.

–

Jak chcesz to zrobić?

–

Musimy stać jeden obok drugiego, ale w większej odległości od siebie. Appleby nie zjawi się tutaj, dopóki nie zrobi się zupełnie ciemno, mamy czas, by ustawić się na bezpiecznych pozycjach. Tak też zrobili. Prowadziła ich Phyllida, Lucyfer obok niej. Cicho przeszli

przez las, bezgłośnie ominęli dwa pola, potem weszli pomiędzy skarłowaciałe drzewa na skraju lasu, niedaleko klifu. Pozostali już tam czekali. Ci, którzy właśnie przybyli z Manor, rozpierzchli się bez słowa, chowając się w cieniu drzew, które niemal otaczały porośnięty trawą pagórek. Od linii drzew aż do klifu teren nieco się podnosił; za pagórkiem klif gwałtownie opadał w dół do morza. Przykucnęli ukryci pomiędzy drzewami, a dźwięk kroków zginął w bezustannym huku fal rozbijających się gdzieś daleko o skały. Wiał silny wiatr, wszyscy czuli otaczający ich chłód. Żaden statek nie ośmieliłby się przypłynąć w te zdradliwe rejony skalistego wybrzeża przy takiej wichurze. Godzinę później burza opanowała także niebo; ciemności zapadły jak czarny całun, okrywając okolicę. Czekali jednak, spięci i obolali od długotrwałego bezruchu.

Potem usłyszeli kroki, a minutę później ich oczom ukazała się nocna zmiana z Przedsiębiorstwa Importowego Colyton. Przyszli wszyscy: Oskar, Hugey, Marsh i pozostali. Kręcili się chwilę u stóp pagórka, szukając miejsca, gdzie mogliby schronić się przed wiatrem. –

Jak długo mamy czekać na tego człowieka? -Hugey zapytał w imieniu wszystkich.

–

Lepiej, żeby jak najszybciej się tutaj pojawi! -mruknął Oskar. - Mamy ważniejsze rzeczy do roboty.

–

Jestem tutaj - odezwał się obcy głos. - Oczywiście jeśli to na mnie czekacie. Wszyscy się odwrócili, patrząc na postać Luciusa Appleby'ego, w ciemności

wyłaniającego się z zagłębienia na zboczu pagórka. Ubranie miał w nieładzie, włosy wichrzyły mu się na wietrze, a do piersi przyciskał egzemplarz „Bajek" Ezopa. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że jest pijany i traci równowagę, ale potem z wyraźnym wysiłkiem Appleby wziął się w garść. –

Przyszliście w samą porę. Niczego bardziej nie pragnę, jak tylko opuścić to nieszczęsne miejsce. Każde jego słowo przepełniała gorycz. Zachwiał się, ale nie spuszczał oczu z

tych, których uważał za przemytników. W stronę drzew nawet nie spojrzał. –

A więc? - W jego głosie zabrzmiało rozdrażnienie i pretensja. - Na co czekamy? Ruszajmy. Zrobił w ich stronę niepewny krok. Wszyscy przemytnicy, z wyjątkiem Oskara,

zaczęli się cofać, jednocześnie rozchodząc się na boki, na kształt wachlarza. Ani na chwilę nie spuszczali wzroku z Appleby'ego. Po chwili dołączyli do nich ci, którzy wyłonili się spomiędzy drzew.

Appleby szeroko otworzył oczy. Mimo ciemności widać było zaskoczenie malujące się na jego twarzy, gdy zauważył otaczający go kordon i zdał sobie sprawę, co to oznacza. –

Nie! Odwrócił się gwałtownie i zaczął się wspinać na pagórek. Drogę zastąpił mu

Oskar. –

Nie podchodź na skraj klifu. Do Appleby'ego podszedł sir Jasper i patrzył na niego surowym wzrokiem.

–

Ja, jako sędzia, oskarżam cię, Luciusie Appleby, o trzy zabójstwa i trzy próby morderstwa, do których to publicznie się przyznałeś. - Sir Jasper odczekał chwilę, potem skinął na niego. - Zejdź stamtąd, człowieku, widzisz przecież, że nie masz szans na ucieczkę. Nie pogarszaj jeszcze bardziej swojej sytuacji. Przyciskając książkę do piersi, Appleby patrzył na sir Jaspera, a potem odrzucił

głowę do tyłu i zaśmiał się histerycznie. –

Pogarszać? - Wziął głęboki oddech. - Nie macie pojęcia... Widzicie to? Wyciągnął książkę, cały czas próbując się cofać. - Zabiłem trzech ludzi, by dostać to w swoje ręce, zaprzedałem temu duszę. Szukałem cierpliwie przez pięć długich lat, i po co to? Jak myślicie, ile będzie warte moje życie, moja dusza? Gwałtownym ruchem otworzył książkę, trzymając ją tak, by wszyscy widzieli.

Papierowa część okładki i wyściółka były oderwane, ukazując wszystkim puste miejsce pod okładką. –

Nic - głos Appleby'ego przeszedł w łkający szept, a potem gwałtownie zmienił się w pisk. - Nic tu nie ma! - wrzeszczał. - Jakiś łajdak mi go zabrał!

Cisnął książkę w stronę sir Jaspera, odwrócił się i wbiegł na wzgórze. –

Nie! Nie idź... - Oskar także zaczął biec pod górę, Thompson za nim; także Demon i Lucyfer ruszyli się z miejsca. Appleby odwrócił się w ich stronę, usta miał zaciśnięte.

–

No, chodźcie tutaj i zaaresztujcie mnie! - W jego ręku błysnął nóż. - Kto chce być pierwszy? Cofając się, chwiał się groteskowo na tle ciemnego nieba. Thompson podbiegł i położył swą ciężką rękę na ramieniu Oskara.

–

Nie rozumiesz...

–

To ty nie rozumiesz. Nie zamierzam zapłacić, nie w sytuacji, gdy nic tam nie ma. Appleby zaśmiał się szyderczo. - Pięć lat mojego życia to zapłata.

–

Odebrałeś trzy inne życia - przez wyjący wiatr przedarł się głos Lucyfera.

–

Bo weszli mi w drogę! -wrzeszczał Appleby. Cały czas się cofał, patrząc raz w jedną, raz w drugą stronę. - Gdyby tego nie zrobili, nadal by żyli. To wszystko ich wina. Przerażający huk zagłuszył ostatnie słowo Appleby'ego. Zamarli. Thompson odciągnął Oskara. Wśród drzew Phyllida chwyciła Flick za ramię.

–

O nie! Appleby nic nie rozumiał. Stał na brzegu klifu, pa-i rżąc raz po raz na

zszokowane twarze. –

Co? - zapytał. - Co... Grunt pod jego stopami zniknął. W jednej chwili Appleby stał naprzeciw nich,

a w następnej już go nie było. Błyskawice przecięły niebo, ale głośniejsze od grzmotu były tony skał i kamieni wpadające do morza. Wiatr się wzmagał, zmuszając wszystkich, by zasłonili twarze. Po chwili spojrzeli na wzgórze, przez którego środek przebiegała teraz nowa linia klifu. Demon i Lucyfer odwrócili się i weszli między drzewa. Phyllida bez słowa podeszła do Lucyfera i objęła go mocno, niewypowiedzianie wdzięczna za ciepło jego ramion i bezpieczeństwo, które jej dawały. Przytulił ją; poczuła, że zanurzył twarz w jej włosach. –

Czy on zginął?

–

Klif jest wysoki na kilkadziesiąt metrów. Nie wydaje mi się, żeby mogło być inaczej. Pozostali chcieli się upewnić. Ruszyli przez las, prowadzili ich Oskar i sir

Jasper. –

Ścieżka, której używa banda Oskara, jest bezpieczna -wyjaśniła Phyllida. Razem z nią i Lucyferem, także i Flick z Demonem, ruszyli za resztą w dół. W pewnej chwili doszli do osłoniętego od wiatru wypiętrzenia, ale większość grupy była już wtedy na dole. Seria następujących jedna po drugiej błyskawic nad kanałem La Manche

rozjaśniła niebo. Wszyscy się zatrzymali, rozglądając się wokół. Po chwili słychać było krzyki i widać wzniesione ręce. –

Tam! Tam! Bezpieczna w ramionach Lucyfera, Phyllida wychyliła się i spojrzała w dół.

Lucius Appleby leżał w ciemnej wodzie, twarzą w dół, z rozłożonymi rękoma i nogami; nie dawał oznak życia, nie ruszał się. Niewątpliwie do wysokości, z której spadł, dołożyły się jeszcze spadające odłamki skał i siła uderzenia fal. Gdy przyjrzeli się bliżej, zauważyli, że ciało unosi się na falach, potem odwraca i zostaje wciągnięte w czarną toń morza. Przestało się błyskać. Nadchodziła noc, czarniejsza niż kiedykolwiek. Lucyfer mocno przytulił Phyllidę, pochylił głowę i pocałował ją w skroń. –

To już koniec - powiedział cicho. - Wracajmy do domu.

Ku zaskoczeniu Phyllidy Lucyfer zabrał ją do Grange. Demon i Flick nie weszli do środka; na prośbę Lucyfera w drodze powrotnej do Manor zabrali ze sobą konie jego i Phyllidy. Wszyscy zebrali się w salonie. Phyllida, wciąż ubrana w bryczesy, poleciła przygotować napoje i jedzenie, a wszystko po to, by pozbyć się gnębiącego wszystkich chłodu i przygnębienia, które wywołały zarówno szalejące żywioły, jak i zło tkwiące w Luciusie Applebym. Gdy rozmawiali, wiele było okrzyków i kręcenia głowami, ale dominowały ulga i poczucie, że coś się skończyło i że skończyło się słusznie i sprawiedliwie. Zniknął strach, który zakłócał spokój mieszkańców Colyton. W chwili, gdy Phyllida w pełni zdała sobie z tego sprawę, odszukała wzrokiem Lucyfera i uśmiechnęła się. Nie dziwiło jej już, że są teraz właśnie w Grange. Ona

odzyskała swoje spokojne życie, a w Colyton przywrócono porządek i bezpieczeństwo. I znów była bezpieczna. Stracili Horatia, ale w zamian dostali Lucyfera. Obserwowała go, gdy przechadzał się po pokoju, rozmawiał z Oskarem, Thompsonem i pozostałymi mężczyznami. Wiedziała, że cokolwiek mówi, ma rację. A życie zmienia się, przeistacza, i cały czas biegnie naprzód, zaś los czasem kieruje wszystkim w bardzo tajemniczy sposób. Powoli goście, znów spokojni, rozchodzili się do domów. Jutro rano o wszystkim dowie się cała wieś, wszyscy mieszkańcy posiadłości, okolicznych gospodarstw i domów. Phyllida stanęła obok Lucyfera. Patrząc w panującą za oknem ciemność i trawniki na tyłach Grange, Lucyfer opróżnił kieliszek i spojrzał na Phyllidę. Omiótł spojrzeniem jej twarz, potem spojrzał jej w oczy. –

Jest pytanie, które już od dawna chcę ci zadać, ale mogę poczekać do jutra. Zawahał się, potem odstawił kieliszek. - Przyjdę rano. Phyllida otworzyła szeroko oczy.

–

Czy to oznacza, że zamierzasz pozwolić mi iść samej przez las w środku nocy? Gdy Lucyfer zmarszczył brwi, uśmiechnęła się i poklepała go po ramieniu. Wracam do domu, do Manor. Zaskoczony Lucyfer zamrugał, potem rzucił spojrzenie w stronę sir Jaspera,

który właśnie żegnał się z Cedrikiem, ostatnim z gości. –

Bardzo był tego pragnął...

–

To nie ma nic wspólnego z twoimi pragnieniami - poinformowała go Phyllida. -

Zapomniałeś, że wszystkie moje rzeczy są w Manor? –

Wszystkie?

–

Kiedy powiedziałeś Sweetie, żeby mnie spakowała, zrobiła to. Sweetie to niepoprawna romantyczka; uznała, że przeprowadzam się tam na dobre i na złe, więc się obawiam, że wszystkie moje rzeczy są w Manor. Spojrzał na nią, a jego ciemne oczy były jeszcze bardziej niebieskie niż

zazwyczaj. Potem musnął kciukiem jej dolną wargę. –

Na dobre i na złe? Phyllida uśmiechnęła się i popchnęła go lekko w stronę przeszklonych drzwi

prowadzących na taras. –

Poczekaj na mnie na zewnątrz, muszę porozmawiać z papą. Lucyfer spojrzał na sir Jaspera, ale Phyllida pokręciła głową i znów go

delikatnie popchnęła, więc wyszedł. Patrzyła na niego, gdy wychodził na zewnątrz, na jego szerokie ramiona, siłę ukrytą w gracji, która przychodziła mu zupełnie bez wysiłku, potem uśmiechnęła się pogodnie i podeszła do ojca. Sir Jasper czekał na nią pośrodku pokoju; ujął jej dłonie. –

Cóż, moja droga, wielka ulga, że to wszystko już się skończyło. Nie mogę powiedzieć,'że mi przykro z powodu Luciusa Appleby'ego... To było złe nasienie, bez wątpienia.

–

To prawda, papo. Sir Jasper zerknął na czekającego na tarasie Lucyfera.

–

Przypuszczam, że skoro zażegnaliśmy niebezpieczeństwo, wrócisz do domu, prawda? - Ton głosu sir Jaspera nie był natarczywy ani pełen oczekiwania, lecz

zaciekawiony. Patrzył na córkę spod krzaczastych brwi, a w jego oczach malował się cień nadziei. –

Nie, papo. - Uśmiechając się, Phyllida wspięła się na palce i ucałowała go w policzek. - Moje miejsce jest teraz gdzie indziej.

–

Ach tak? - ożywił się sir Jasper, a potem się uśmiechnął i z radości zatarł ręce. Dobrze więc... Zakładam, że jutro cię zobaczę? Phyllida zachichotała i poklepała ojca po ramieniu.

–

Ja też tak myślę. A teraz życzę ci dobrej nocy. Odsunęła się od ojca i skierowała ku drzwiom prowadzącym na taras; podeszła

do Lucyfera i wsunęła mu rękę pod ramię, patrząc jednocześnie na niebo, po którym płynęły chmury, jakby uciekając przed burzą. Lucyfer się odwrócił, a Phyllida poczuła na twarzy jego spojrzenie. Po chwili także na niego popatrzyła i ich spojrzenia się spotkały. W bladym świetle nie mogła nic z jego oczu wyczytać, ale poczuła, że jego opieka i troska otaczają ją jak peleryna. Zamknął jej dłonie w swoich. - Chodźmy do domu. Pozwoliła mu się poprowadzić przez las, teraz poruszony nadciągającą burzą. Wiało coraz mocniej, a gdy coraz szybciej szli wśród drzew, smagały ich gałązki; wreszcie Lucyfer pociągnął Phyllidę i zaczęli biec. Śmiała się w głos, gdy biegli między drzewami, a potem ścieżką wokół domu. Myślała, że Lucyfer poprowadzi ją do frontowych drzwi, ale znaleźli się już przed domem i zdała sobie sprawę, że to nie tam zmierzają. Pociągnął ją za rękę i pobiegli do ogrodu, który był osłonięty od wiatru przez las, dom, wieś i wreszcie przez rosnące w nim drzewa i krzewy. Tej nocy, pełnej

wilgotnego powietrza, ogród stał się rajem pełnym woni i niezwykłych kształtów. Lucyfer zabrał ją do porośniętej wiciokrzewem altanki, za którą rosły peonie, dokładnie w to samo miejsce, gdzie zatrzymali się pewnego wieczora, rozmawiając o miłości. Lucyfer zatrzymał się. Miał potargane włosy, tak jakby to Phyllida mu je zmierzwiła, wsuwając w nie dłoń. Twarz miał poważną, usta zaciśnięte. Przyglądał się jej, a ona jemu, a potem wciąż trzymając jej dłonie w swoich, uklęknął przed nią. –

Phyllido Tallent, czy wyjdziesz za mnie? Czy pomożesz mi opiekować się tym ogrodem przez wszystkie lata, które nadejdą? Musiał przekrzyczeć wiatr i szum liści. Lucyfer przewrócił jej świat do góry nogami, a potem go uporządkował;

nauczył ją tak wiele i udzielił odpowiedzi na tak wiele pytań. Ona musiała odpowiedzieć tylko na jedno. –

Aby ten ogród rozkwitał, trzeba cały czas o niego dbać. Kochasz mnie aż tak bardzo? Nie przestawał patrzeć jej w oczy.

–

Bardziej. - Złożył pocałunki na jej dłoniach, najpierw na jednej, potem na drugiej. - Zawsze będę cię kochał. Phyllida poprosiła go, by wstał.

–

To dobrze, bo ja też będę cię kochała. - Bezpieczna, wtuliła się w jego ramiona, tam, gdzie było jej miejsce. - Będę cię kochała jeszcze dłużej niż zawsze. Zamknął wokół niej ramiona. Spotkały się ich usta, szukając dobrze

zapamiętanych uniesień. Lucyfer przerwał pocałunek, by zapytać: –

Kiedy możemy się pobrać? Phyllida się zamyśliła.

–

Jest niedziela; jeśli jeszcze dziś porozmawiamy z panem Filingiem, jutro będzie mógł ogłosić zapowiedzi, a to znaczy, że będziemy mogli się pobrać w ciągu dwóch tygodni. Lucyfer spojrzał na błonie, rozciągające się aż do plebanii, małego domku,

który majaczył na horyzoncie. –

Nie wydaje mi się, żeby pan Filing miał coś przeciwko temu, żebyśmy go obudzili, w każdym razie chyba nie w tym przypadku. Nie miał nic przeciwko i naprawdę bardzo się ucieszył, gdy mu powiedzieli, z

jakiego to powodu wyciągają go z łóżka. Zapewnił, że jutro ogłosi zapowiedzi. Podziękowali za uroczysty toast, który pan Filing od razu chciał wnieść szklaneczką sherry; tłumacząc się nadchodzącą burzą, opuścili plebanię i rzucili się biegiem przez błonie. Gdy byli na wysokości stawu, otwarły się niebiosa; nim dotarli do drzwi Manor, ociekali wodą, byli całkowicie przemoczeni i zachlapani błotem. Gdy stali w drzwiach, próbując złapać oddech, a Lucyfer szukał klucza, otaczał ich zapach skąpanych w deszczu roślin i wszechobecna woń ogrodu - teraz już ich ogrodu. Wreszcie znalazł klucz i szeroko otworzył drzwi. Phyllida weszła pierwsza, Lucyfer za nią; potem przekręcił zamek. Odwracając się, zauważył, że Phyllida stoi w otwartych drzwiach salonu; podszedł do niej i oboje weszli do pokoju. Objął ją w talii i przytulił. Phyllida objęła go za szyję, pochyliła się i wyszeptała:

–

Czujesz, jak tu teraz spokojnie? Czuł. Zanurzył twarz w mokrym jedwabiu jej włosów.

–

Horatio poszedł do Marty, by porozmawiać z nią o bratkach. Phyllida odwróciła głowę i uśmiechnęła się, potem dotknęła jego policzka.

–

Jesteś najfantastyczniejszym mężczyzną, jakiego znam. Pocałował ją, a potem wymruczał do ucha:

–

A wiesz, o czym ja teraz fantazjuję? Wiedziała, bo fantazjowała o tym samym. Westchnęła, ale tak, jakby brakowało jej tchu.

–

Lepiej chodźmy na górę.

–

Jeśli nalegasz... Tym razem to ona go prowadziła, a Lucyfer szedł za nią, jak wielki dziki kot

na smyczy. Skręciła do pokoju, w którym trzymano bieliznę i pościel, i wzięła dwa duże ręczniki, a potem poprowadziła ich dalej, ale nie do jej, lecz do jego pokoju. Lucyfer nie sprzeciwiał się. Gdy byli już w pokoju, minął ją i podszedł do komody, by zapalić stojącą na niej lampę. Za oknami lalo. Niebo wciąż przecinały błyskawice i grzmiało, ale czoło burzy już minęło Colyton. Wycierając ręcznikiem włosy, Phyllida popchnęła drzwi, by się zamknęły, i się odwróciła, dokładnie w chwili, gdy Lucyfer tak ustawił knot lampy, że oblała pokój złocistym światłem. –

Dobry Boże! - krzyknęła Phyllida. - To jest to! Podeszła do Lucyfera, ale wpatrywała się w coś, co znajdowało się za jego

plecami. Obrócił się, by sprawdzić, co tak ją podekscytowało. –

To znaczy co?

Dopiero po chwili do niego dotarło, czemu przygląda się Phyllida. –

Nawet mi nie mów, że to zawsze tu stało. Phyllida podeszła do komody i wzięła do ręki podróżny sekretarzyk leżący w

rogu. –

Dobrze, nie powiem - zgodził się Lucyfer. - Ale nie mówiłaś, że chodzi o podróżny sekretarzyk. Szukałem mebla, który ma cztery nogi. Trzymając w ręku piękną rzecz z lakierowanego drewna, Phyllida odwróciła

się. –

Musiałam to mówić... No dobrze, może nie mówiłam, ale to właśnie miałam na myśli: podróżny sekretarzyk. Wiedziałam przecież, czego szukam.

–

Myślałem, że przeszukałaś cały dom.

–

Ale nie tutaj. Nie przyszło mi do głowy, że mógłbyś przeoczyć podróżny sekretarzyk, gdyby był w twoim pokoju. A gdy ja byłam w tym pokoju, był środek nocy i było ciemno.

–

Nie przeoczyłem go; wiedziałem, że tu jest, tylko nie przyszło mi do głowy, że chodzi o taki rodzaj sekretarzyka. - Lucyfer mu się przyjrzał. - Gdzie jest sekretna szufladka? W ogóle jest taki mały, że nie wygląda na to, że taka szufladka może tu być.

–

No i właśnie dlatego to taka dobra skrytka. -Phyllida usiadła na łóżku i położyła sekretarzyk na kolanach; Lucyfer usiadł obok. - Jest tutaj. Widzisz? - Przesunęła palce wzdłuż bocznej listewki, znalazła niewielki zatrzask i nacisnęła go. Listewka wysunęła się. Phyllida wcisnęła pod nią palce i wydobyła plik kartek. Utkwiła w nich spojrzenie.

–

Dobry Boże! - krzyknęła i rzuciła je na pokryte narzutą łóżko. Oboje siedzieli w bezruchu, jak zaczarowani, ale nie przez plik przewiązanych

różową wstążeczką listów, lecz z powodu niewielkiego zwiniętego w rolkę płótna, które tylko nieznacznie się rozwinęło, na tyle jednak, że mogli dostrzec głębokie odcienie brązu i żywej czerwieni olejnej farby. Pierwszy ocknął się Lucyfer. –

Bądź ostrożna - oboje ociekamy wodą. Phyllida wstała z łóżka; Lucyfer sięgnął po drugi ręcznik. Gdy wycierał włosy

i twarz, Phyllida zamknęła sekretną szufladkę i odłożyła sekretarzyk na komodę. Potem podeszła do łóżka, wzięła ręcznik, osuszyła dłonie i otarła twarz. Ostrożnie podniosła listy Roberta i Mary Annę i położyła je na komodzie obok sekretarzyka. –

Nie chcę, żeby się zmoczyły i atrament rozmazał, nie po tym wszystkim. Lucyfer chrząknął i także zbliżył się do łóżka. Phyllida patrzyła na obraz

zwinięty w rulonik. –

Ty to zrób. Lucyfer podniósł płótno i dotykając tylko niepomalowanych brzegów, rozwinął

je. Nawet w bladym świetle lampy ukazało im się bogactwo kolorów. Kobieta dama w bogato zdobionej sukni - siedziała uśmiechając się do malarza. Jej suknia z aksamitu w kolorze wina miała kwadratowy, haftowany dekolt, a stroik na głowie miękko opadał na ramiona. Dama miała bardzo wysokie czoło, podwyższone jeszcze przez wyskubane włosy, jak to było modne przed wiekami. –

To właśnie było w „Bajkach" Ezopa, prawda? I to jest rzecz, o której ocenę

poprosił cię Horatio. Miniatura, stare dzieło - z tego powodu Appleby zabił trzech ludzi. Lucyfer kiwnął głową. –

Nie byłbym wcale zaskoczony, gdyby nie był pierwszym, który zabił z powodu tej kobiety. Phyllida przeniosła spojrzenie z miniatury na twarz Lucyfera.

–

Jest prawdziwy?

–

Jest zbyt doskonały, żeby mógł być falsyfikatem. I zbyt podobny do pozostałych jego obrazów.

– –

Czyich? Kto go namalował? Holbein młodszy, nadworny portrecista króla Henryka VIII.

Następne godziny spędzili rozmawiając, snując domysły, wreszcie decydując, że miniaturę należy przekazać do muzeum. Gdy rozwiązali wreszcie ten problem, Lucyfer włożył obraz z powrotem do sekretnej szufladki w sekretarzyku, potem przyniósł lampę z komody i postawił na nocnym stoliku. Zdjął przemoczone buty; mokrej marynarki i koszuli pozbył się już wcześniej. Phyllida wciąż miała na sobie wilgotną koszulę i bryczesy. Przyglądała mu się podejrzliwie, jednocześnie zafascynowana światłem lampy padającym na jego umięśnioną pierś. Pozwoliła, by jej spojrzenie przesunęło się w dół, gdzie mokra tkanina spodni układała się cudownie na jego ciele, potem niespiesznie podniosła wzrok i spojrzała w niebieskie

oczy Lucyfera. Wyniośle uniosła brew. Uśmiechnął się. Celowo. Jego palce zatrzymały się na chwilę na pasku spodni. Podtrzymywał jej spojrzenie jakby chciał, żeby patrzyła, gdy będzie z siebie zdejmował mokre bryczesy. Phyllida jeszcze wyżej uniosła brew. A on zsunął spodnie, które z głośnym plaśnięciem opadły na podłogę. Wszedł na łóżko i zmierzał w jej stronę, a potem kusząc ją i sprawiając, że glos zamierał jej w gardle, z łatwością, która niezmiennie ją zaskakiwała, podniósł ją i ułożył tak, że klęcząc opierała pośladki o pięty. Sam uklęknął tuż za nią i przycisnął ją do siebie, opierając jej plecy o swój szeroki tors. Zasłony nie były zaciągnięte i widziała swoje odbicie w ogromnym lustrze wiszącym na ścianie. Widok ten ją hipnotyzował. Tonęła w szerokich ramionach Lucyfera, wyglądała na kruchą i delikatną, całą otoczoną jego ciałem. Kobieta i mężczyzna, jedno ubrane, drugie nagie; stanowili drastyczny kontrast. Dłonie Lucyfera obejmujące ją w talii wyglądały na ogromne. Lucyfer też spojrzał w lustro. Phyllida patrzyła na jego podnoszące się dłonie i palce zajęte odpinaniem guzików jej koszuli. Przynajmniej tym razem nie będzie musiała z powrotem ich przyszywać. –

Najpierw zamierzam zdjąć z ciebie wszystkie te mokre ubrania, potem cię osuszę, a potem ogrzeję, nie chcemy przecież, żebyś się przeziębiła. Nie miała najmniejszej ochoty się z nim spierać. Oparła zawiniętą w ręcznik

głowę o jego ramię i patrząc na niego spod wpółprzymkniętych powiek, pozwoliła mu zrobić to, co chciał. Pozwoliła mu zdjąć z siebie mokrą koszulę, potem rozwiązać przemoczone bandaże. Patrzyła, jak bierze ręcznik i przyciska do jej piersi, a potem

powoli wyciera je okrężnymi ruchami. Gdy jej piersi były już nie tylko suche, ale też nabrzmiałe i gorące, odrzucił na bok ręcznik i zajął się bryczesami; pozbycie się ich wymagało większej współpracy z jej strony. Chichocząc, gdy słyszała jego przekleństwa i pomysłowe sugestie mamrotane pomiędzy składaniem pocałunków na jej nagich ramionach i zlizywaniem kropelek wody z jej skóry, Phyllida pomogła mu wyzwolić siebie z zimnej, sztywnej tkaniny i zsunąć ją sobie z bioder i ud. Podniósł ją bez ostrzeżenia i błyskawicznie przeciągnął mokre ubranie przez kolana i łydki. Wziął ręcznik i posadził ją przed sobą. Zgrabnie operował ręcznikiem, co doprowadziło do widocznego efektu; używając lekko chropowatej tkaniny drażnił ją i kusił aż całe jej ciało było zaróżowione i gorące, aż każdy centymetr jej skóry podrażniony i obolały, aż ogarnęła ją nieposkromiona żądza, której płomienie tylko on mógł ugasić. I wtedy rzucił ręcznik na podłogę. Phyllida była już sucha. Lucyfer użył więc zwinnych palców, silnych dłoni, szalonych ust i jeszcze bardziej szalonego języka, by ją ogrzać. Ogrzewał ją aż jęknęła, rozgrzana tak, iż miał wrażenie, że jej skóra płonie, a żądza wypełnia jej żyły i rozchodzi się po całym ciele.. Otoczył ją ramionami i wszedł w nią. Zamknęła oczy i delektowała się uczuciem, jakie dawała jej świadomość, że jest w niej tak głęboko. Był gorący jak słońce, płonął wokół niej; napięte mięśnie były jak stal. Pokazał jej, co może się zdarzyć, a potem pozwolił jej wybrać, pozwolił jej obrócić się, objąć go w biodrach długimi nogami i przyjąć go głęboko; pozwolił jej otoczyć się jego ramionami i odnaleźć ustom. Pozwolił, by zabrała go tam, gdzie zaczyna się

zapomnienie. Razem. Na zawsze.

Ślub wzięli w poniedziałek, dzień po tym, jak pan Filing po raz trzeci odczytał zapowiedzi. Uroczystość odbyła się w wypełnionym po brzegi kościele; obecni byli wszyscy mieszkańcy wioski, wszyscy mieszkający w okolicznych posiadłościach i chatach. Oczywiście Cynsterowie zjawili się w dużej liczbie, a niektórzy z nich poruszyli niebo i ziemię, by móc się tam znaleźć. Gabriel stał obok brata i, szczęśliwy, podał obrączki. Flick i Mary Annę zostały druhnami. Demon był drugim drużbą. Uśmiechając się z rozrzewnieniem, z przodu siedziała Alathea, żona Gabriela i matka Lucyfera, Celia Cynster, która ze szczęścia przez cały czas szlochała. Obok niej

Martin,

ojciec

Lucyfera,

który

wyglądał

na

zadowolonego

i

usatysfakcjonowanego, co chwilę podawał małżonce czyste chusteczki. Wszystkie trzy siostry Lucyfera: Heather, Eliza i Angelica uśmiechały się promiennie. Ostatni z Klubu Cynsterów przestał być kawalerem. Gdy Lucyfer pochylił się i pocałował Phyllidę, słońce wychyliło się zza delikatnych chmurek i wpadając do kościoła przez wykuszowe okno, otoczyło młodą parę błyszczącą jak klejnot aureolą światła. Uśmiechnęli się, odwrócili i jako mąż i żona przywitali z rodziną i przyjaciółmi. Państwo młodzi nalegali, by uroczystość weselna odbyła się w Manor. Goście

zaraz rozeszli się po domu, część spacerowała po tarasie i trawnikach, część po wspaniałym ogrodzie. Gabriel stojący z ojcem i Demonem po jednej stronie trawnika obserwowali Celię paradującą ze swoją nową synową, wyraźnie zachwyconą wyborem dokonanym przez jej drugiego syna. Phyllida do samego końca denerwowała się organizowaniem przyjęcia dla książęcej rodziny, ale Celii zajęło trzy minuty, by pozbawić Phyllidę wszelkich obaw, przez co zdobyła sobie dozgonną wdzięczność swego młodszego syna, który jednak nie miał zamiaru mówić jej o tym. Jako żona Cynstera, Celia i tak miała już wystarczająco dużo atutów w ręku. Stojący obok Martin zachichotał, czule acz nieufnie. Lucyfer, Demon i Gabriel spojrzeli na niego, a potem podążyli za spojrzeniem Martina, do miejsca, gdzie Celia i Phyllida spotkały się z Alatheą i Flick. Miały wiele wspólnych tematów. Lucyfer wyprostował się, Demon westchnął, Gabriel pokręcił głową, więc to Martin musiał ubrać w słowa to, co wszyscy sobie pomyśleli. –

Bóg jeden wie, dlaczego w ogóle staramy się z tym walczyć. Nieuchronności, twe imię brzmi: „kobieta". Lucyfer się uśmiechnął.

–

W zasadzie to wydaje mi się, że dla nas nieuchronność ma na imię „żona".

–

Aż nazbyt prawdziwe - mruknął Gabriel.

–

W rzeczy samej. I co teraz?

–

Cokolwiek to jest, nie ma przed tym ucieczki -odparł Martin. - Dam wam dobrą radę: poddajcie się z godnością. - Po tych słowach oddali! się, by porozmawiać z Celią. Gabriel westchnął.

–

Wolałbym, żeby tego nie powiedział.

–

„Poddać się"? - zdziwił się Demon.

–

Tak. I to może być prawda, ale nie chcę o tym słyszeć. - Po tych słowach Gabriel wziął Alatheę za rękę i poszli w stronę żywopłotów.

– –

Za jeziorem jest ustronny zameczek - Lucyfer cicho zwrócił się do Demona. A ty dokąd zmierzasz? - równie cicho zapytał Demon.

–

W ogrodzie jest altanka, którą chcę wypełnić przyjemnymi wspomnieniami. Demon uśmiechnął się.

–

Powodzenia. Lucyfer zasalutował.

–

Powodzenia dla nas wszystkich. I z tymi słowami członkowie Klubu Cynsterów chętnie się poddali, każdy z

nich swojemu losowi.

Epilog

Sierpień 1820 roku Somersham, Cambridgeshire

Minęły już niemal dwa lata od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzała ten dom i weszła na otaczające go trawniki. Honoria, księżna St. Ives, stała w drzwiach domu, pałacu Somersham, i rozglądała się, podziwiając nie tylko zmiany, jakie zaszły, ale także jak wiele rzeczy pozostało takich samych, mimo wszystkiego, co się wydarzyło. Boczne trawniki pełne były rodziny i krewnych; letnie suknie wyglądały jak kolorowe konfetti na tle zielonej trawy. Wiele osób schroniło się w cieniu starych drzew, gdzie można było rozsiąść się wygodnie. Pozostali spacerowali, raz po raz zatrzymując się, by porozmawiać to z tym, to z tamtym, by posłuchać najświeższych nowinek, ale przede wszystkim, by przywitać się z nowymi członkami rodziny. Było ich wielu, a fakt ten napełnił wszystkich zgromadzonych nieopanowaną radością i ożywiającym poczuciem, że życie toczy się i rozwija. Dwa lata temu większość tych, którzy byli tu dzisiaj, zebrała się, by opłakiwać śmierć bliskich. Mimo że nie zapomniano o Tollym, ani nawet o Charlesie, rodzina, tak jak wszystkie wielkie rodziny, żyta nadal, zmieniała się i rozwijała. Prosperowali i podbijali - a teraz cieszyli się z owoców swojej pracy. Trzymając jeden taki owoc w objęciach, Honoria uniosła suknię i weszła na trawnik. Nim zdążyła zrobić trzy kroki, jej mąż odłączył się od jednej z grup i zmierzał już w jej kierunku, jak zawsze piekielnie przystojny i pewny siebie.

–

Jak się ma? - Diabeł pochylił głowę, by zerknąć na swojego drugiego synka. Michael zamrugał, ziewnął, a potem chwycił ojca za palec.

–

Ma sucho, jest nakarmiony, a więc i zadowolony. A mnie się wydaje, że teraz twoja kolej na rolę niańki. Honoria uwolniła się od okrytego szalem zawiniątka, a Diabeł z ochotą przejął

pieczę nad małym. Honoria ukryła uśmiech; wiedziała, że Diabeł tylko czeka, by móc wystąpić w roli dumnego ojca. Nigdy nie przestało jej dziwić, że on - jak zresztą wszyscy mężczyźni w rodzinie - tak silny i potężny, arogancko pewny siebie, całkowicie dominujący i zawsze robiący, co chce, na skinienie małej rączki był gotów poświęcić swojemu potomkowi wszystko. –

Gdzie jest Sebastian? - rozglądała się, wokół szukając wzrokiem ich pierworodnego, który właśnie zaczął chodzić.

–

Z bliźniaczkami. - Diabeł uniósł głowę i zlokalizował dziewczęta. - Są na schodkach letniego domu. W oczach Diabla czaił się niepokój; Honoria wiedziała - to dlatego, iż wątpił,

że bliźniaczki są w stanie zaopiekować się Sebastianem. Poklepała męża po ramieniu i uśmiechnęła się do niego. –

Zastanów się tylko. Lepiej chyba, żeby marzyły o posiadaniu dzieci i w związku z tym akceptowały wszystko, co za tym idzie, niż żeby ich mieć nie chciały. Diabeł potrzebował chwili, by nadążyć za rozumowaniem Honorii, potem

spojrzał zimnym wzrokiem. –

Wolałbym, żeby na razie w ogóle o tym nie myślały.

–

Twoje szanse na to, że na nie wpłyniesz w tej sprawie, są takie same jak to, że

zawrócisz słońce. -Ścisnęła go za ramię, potem władczo pomachała w kierunku gości. - A teraz idź, zachowuj się jak gospodarz, pochwal się synem, a ja w tym czasie nacieszę się towarzystwem. Majestatycznie usadowieni na ławeczce z kutego żelaza stojącej pośrodku trawnika, Horatia i Dowager siedzieli otoczeni wianuszkiem słuchaczy. Pomiędzy nimi leżały trzy malutkie, krzyczące zawiniątka, a oni chwalili się wnuczętami przed zgromadzonym wokół tłumem, który przez ostatnie pół godziny cały czas się zmieniał, ale nie malał. Catriona, lady Vale, leżała na leżaku, odpoczywając. Wciąż była nieco blada, a jej płomienne włosy tworzyły wokół głowy aureolę. Blask na jej twarzy, gdy patrzyła na Helenę tulącą jej dzieci, sprawiał, że jeszcze bardziej promieniała. Wyglądała dokładnie na to, kim była: na madonnę, która właśnie została pobłogosławiona. Richard stał obok leżaka, splótłszy palce z palcami Catriony. Jego spojrzenie bezustannie wędrowało od żony do dzieci i z powrotem. Wyraz jego ciemnych oczu w gładkiej twarzy więcej niż słowa mówił o jego dumie i radości. Bliźnięta - chłopiec i dziewczynka. Catriona domyślała się, że urodzi bliźnięta, ale nie powiedziała mężowi ani słowa, wiedząc jak ważne było dla Richarda udanie się na południe, na coroczny letni zjazd klanu. Ale bliźnięta rzadko pojawiają się na świecie zgodnie z planem; te urodziły się miesiąc wcześniej, małe, ale całe i zdrowe. Tak więc Lucilla, następna lady Vale, była pierwszą, która urodziła się poza mistyczną szkocką doliną. Urodziła się tutaj, w pałacu Somersham. rodowej posiadłości Cynsterów. Catriona zaakceptowała to bez mrugnięcia okiem; uśmiechała się lekko i przypominała Richardowi, że mała lady wie, kim jest. Ale żeby cały czas

miał zajęcie, był jaszcze Marcus - syn, którego szkolił w całym tym skomplikowanym zarządzaniu ziemią Vale'ów i ludzi, Których wspierali. To nie była już praca, którą mogla wykonywać jedna osoba, więc mieli ich teraz dwoje. Podczas gdy uwaga zgromadzonych koncentrowała się na rudych główkach bliźniąt, Horatia kołysała blondwłosy tobołek Christopher Reginald Cynster, syn Patience i Vane'a urodził się cztery tygodnie wcześniej, dwa tygodnie po pojawieniu się na świecie Michaela. Tak więc teraz Michael razem z Christopherem byli już stałymi bywalcami zjazdów rodzinnych. Christopher ziewnął szeroko, potem odrzucił na bok kocyk próbując dosięgnąć pukla włosów babci. Wszyscy, którzy na to

patrzyli, uśmiechnęli się w czułym zachwycie, a

Christopher odebrał to jako coś, co mu się należało. Zauważywszy jego obojętność, lady Osbaldestone prychnęła: - Cały Cynster! I to tal wcześnie! Zawsze wiedziałam, że to dziedziczne. Wygląda na to, że przechodzi na kolejne pokolenia w najczystszej formie. - Pokręciła głową, a potem odwracając się, chrząknęła: -Boże, pomóż damom w 1850. Honoria upewniła sie, że Helena i Horatia nie są zmęczone, zamieniła z Catrioną kilka miłych słów i pełen zrozumieli uśmiech, uścisnęła dłoń Richarda i oddaliła się do pozostałych gości, sprawdzając, czy wszystko jest tak, jak być powinno. Patience, która urodziła cztery tygodnie temu, stanęła na nogi i była już w pełni sił. Ale ponieważ było to ich pierwsze dziecko, Vane musiał pogodzić się z tym, że musi pozwolić żonie zniknąć mu z oczu i być z dala od jego bezpiecznych ramion. Honoria znalazła Patience i Vane'a w towarzystwie Generała, niegdysiejszego

opiekuna Flick, i jego syna Dilliona. Przyjechali na jeden dzień z Newmarket*: w tych kręgach konie panowały niepodzielnie. Honoria wymieniła wymowne spojrzenia z Patience, potem odeszła. Flick i Demon stali w grupie skupionej wokół ciotecznej babki Clary i malej panny Sweetie, którą z Devon zabrali ze sobą Lucyfer i Phyllida. Clara zdążyła już poprosić pannę Sweetie, by ta odwiedziła ją w Cheshire; właśnie omawiano szczegóły. W innym miejscu Gabriel i Alathea, tak samo jak Lucyfer i Phyllida oraz Flick i Demon, spacerowali upewniając się, że spotkają wszystkich i porozmawiają ze wszystkim kuzynami, wszystkimi krewnymi i bliskimi przyjaciółmi, którzy tak ochoczo przybyli do Cambridgeshire po to, by poznać nowe żony i powitać w rodzinie i je, i najnowszy wysyp noworodków. Zadowolona, że wszystko przebiegało tak dobrze, Honoria skryła się na chwilę w cieniu drzew, obserwując, tak jak obserwować powinna żeńska głowa rodziny, gdzie, z kim i po co przebywają najmłodsi członkowie rodziny. Był tu też Simon, który zdawał się rosnąć z godziny na godzinę. Jego blond włosy, tak samo jasne jak włosy Flick, błyszczały w słońcu. Miał delikatniejsze rysy twarzy niż jego starsi kuzyni, nie wyglądał na otwarcie wojowniczego. Ale w tym chłopcu o wyglądzie aniołka kryła się taka sama siła; niewątpliwie w swoim czasie wiele kobiet doprowadzi do tez. Nie należał do Klubu Cynsterów, ale jednak był Cynsterem, tym, który mógł połączyć pokolenie synów Ho-norii i ich ojców. W tej samej grupie rozłożonej na trawie jak bukiet tulipanów, wiele z nich tylko czekało, by w pełni się rozwinąć: Heather, Eliza, Angelica, Henrietta i Mary.

Niektóre młodsze, niektóre starsze, ale wszystkie pełne entuzjazmu i chęci do życia. Honoria uśmiechnęła się i poszła dalej. Skierowała się w stronę letniego domu. Bliźniaczki powitały ją z radością, a powód ich szczęścia nietrudno było zauważyć. –

Jesteśmy wolne! Amanda szeroko rozłożyła ręce, gdy tylko Honoria usiadła na schodkach przed

domkiem, a Sebastian natychmiast wdrapał się jej na kolana. Uspokoiła go, potem oparła o łukowate wejście i uśmiechnęła do dziewcząt. –

To prawda, ale Lucyfer mieszka teraz w Devon i, niech to pozostanie między nami, ale nie wydaje mi się, żeby on lub Gabriel, ani nawet Demon wrócili do miasta w następnym sezonie. Myślę, że raczej będą zajęci innymi sprawami, jeśli rozumiecie, co mam na myśli. Jakie więc, moje drogie, macie plany?

–

Zamierzamy przyjrzeć się dżentelmenom z towarzystwa - odparła Amelia.

–

Systematycznie i metodycznie - sprecyzowała Amanda.

–

Nie zamierzamy się spieszyć i nie chcemy, by nas pospieszano.

–

W następnym sezonie będziemy miały już po dziewiętnaście lat, więc jeśli będziemy wybredne, i tak mamy mnóstwo czasu.

–

A nie ma powodu, żebyśmy nie były wybredne. Ostatecznie mówimy przecież o reszcie naszego życia.

–

To prawda. - Honoria kiwnęła głową, pokazując tym samym, że zgadza się z dziewczętami. Tak wiele chciała im powiedzieć, przed tak wieloma rzeczami ostrzec, poprowadzić je, ale jak mogła im powiedzieć, że mimo dwóch sezonów, które były już za nimi, nadal są bardzo niedoświadczone i nieświadome tego, co

może się zdarzyć? - Jeszcze jedna rzecz. -Zaczęła, wiedząc, że słuchają jej z uwagą. - Jeśli szukacie miłości, nie spodziewajcie się, że będzie łatwa i nieskomplikowana. Jednej rzeczy możecie być pewne: jeśli będzie łatwo, to znaczy, że to nie jest miłość. Jeśli pragniecie miłości, szukajcie jej. Wiecie, że zawsze możecie na nas polegać, na nas wszystkich, że zawsze wam pomożemy, ale miłość jest indywidualną sprawą każdego człowieka. Nikt wam nie doradzi, nikt was nie ostrzeże, nikt was nie przygotuje na to, jaka może być. Kiedy przyjdzie, jeśli w ogóle przyjdzie, będziecie to wiedziały. I wtedy będziecie musiały zdecydować, jak bardzo jej pragniecie i jak wiele jesteście w stanie poświęcić, by ta miłość żyła. Słuchały jej w milczeniu, chłonąc mądrość płynącą z jej słów. Honoria spojrzała na swojego przystojnego męża, który stał teraz na drugim końcu trawnika otoczony gośćmi, a na rękach trzymał ich małego synka; starszy leżał Honorii na kolanach. Podniosła się i wstała, potem poszła tam, gdzie było jej miejsce: u boku ojca jej dzieci. –

Czyj to był pomysł - zapytał Chillingworth - żeby wybrać mnie na honorowego Cynstera? Słysząc ten oskarżycielski ton, Diabeł uśmiechnął się do niego.

–

Gabriel to zasugerował. A ponieważ byłeś nam tak pomocny w zabezpieczaniu rodzinnej fortuny, i ja sekundowałem temu pomysłowi, tak samo zresztą jak Demon. Pozostali także z radością nas poparli. I to wszystko. Zostałeś wybrany i teraz jesteś już członkiem naszego klanu.

Chillingworth spojrzał na Diabła. –

Ale tylko w ceremonialnym tego słowa znaczeniu.

–

To wystarczy.

–

Nie wystarczy. Zapewniam cię, zupełnie nie obawiając się sprzeciwu, że wybranie mnie na członka klanu nie sprawi, że stanę się podatny na klątwę, która ciąży nad Cynsterami. - Po chwili zastanowienia Chillingworth dodał: - A zresztą, czym może mnie obdarzyć wasz największy wróg?

–

W twoim przypadku rzeczą, która jest najbardziej przydatna ze wszystkich. Uznaj to za danie ci mapy, która zaprowadzi się do skarbu. Podążaj za nią, a i ty będziesz bogaty. Weź ją od nas, my już poszliśmy za nią i zobacz, dokąd nas zawiodła. Odpowiedź Chillingwortha sprawiła, że Diabeł uśmiechnął się lekko.

–

I tak nie można przed tym uciec, czemu więc nie wziąć byka za rogi i nie połączyć przyjemnego z pożytecznym? Ty przecież także potrzebujesz dziedzica, bo inaczej to ten twój tępy kuzyn z Hampstead odziedziczy tytuł. Mam rację?

–

Do kroćset, masz. Nawet mi o nim nie przypominaj. Ostatnio mama i tak wskazuje na ciebie jako wzór do naśladowania. Kusi mnie, by zaprosić do pałacu ciebie i Honorię, żeby trochę z wami poprzebywała.

–

Zaproś nas - wymamrotał Diabeł - a przyjedziemy całą rodziną.

–

Właśnie dlatego jeszcze was nie zaprosiłem, nie jestem aż taki głupi. Chillingworth ruchem głowy wskazał na Michaela śpiącego w ramionach Diabła. - Połóż go mojej mamie na kolanach, a moje życie zmieni się w piekło.

–

Pewnego dnia będziesz kogoś takiego potrzebował.

–

Być może, ale nie za taką cenę. - Chillingworth patrzył na Honorię, która niosąc

na ręku dziedzica Diabła, odsunęła się od grupy gości i zmierzała w ich kierunku. Wystarczyło jedno spojrzenie na twarz Diabła, by Chillingworth z dezaprobatą pokręcił głową. - Zwykłe małżeństwo wystarczy, żeby osiągnąć zamierzony cel. Zupełnie nie widzę powodu, dla którego miałbym pozwalać sobie na tak ekstremalne sytuacje, na które Cynsterowie natykają się w nieunikniony sposób. –

Naprawdę zamierzam świetnie się bawić na twoim weselu.

–

Podstawowym pytaniem w tej kwestii jest to, czy ja się będę na nim bawił? Chillingworth zniżył głos, gdy zbliżała się do nich Honoria. - Wybacz mi, proszę moja droga, ale jeszcze dzisiejszej nocy muszę wrócić do Londynu. Zostawię twojego męża na twej łasce. Skinął na Diabła, a w jego oczach błysnęła iskierka.

–

O co chodziło? - zapytała Honoria, gdy Chillingworth odszedł.

–

Próżne nadzieje. - Diabeł patrzył na wyjeżdżającego starego przyjaciela, a potem spojrzał na żonę. Pobujał śpiące mu w ramionach niemowlę. - Robi się ciężki. A i Sebastian mocno śpi. Może powinniśmy zabrać ich z powrotem do pokoju dziecięcego. - Honoria była zbyt zajęta sprawdzaniem, czy Sebastian faktycznie mocno śpi, by zauważyć błysk w oczach męża.

– –

Znajdę nianie i powiem, żeby zabrały chłopców na górę. Pozwól im nacieszyć się tym ostatnim popołudniem. Sami możemy ich zabrać. W domu jest tyle osób, że gdyby któryś zapłakał, na pewno zostanie usłyszany.

–

Cóż... - W Honorii macierzyńska potrzeba, by samej opiekować się dziećmi, mieszała się z poczuciem obowiązku jako gospodyni. - Dobrze. Zaniesiemy ich na górę, a jak zejdziemy, powiem nianiom, by do nich poszły.

Weszli do domu i po schodach na górę; śpiące dzieci był wystarczającym usprawiedliwieniem i nikt nie pomyślał o nich nic złego. Nikt też nie zauważył, że nie wrócili od razu. Tak naprawdę tylko ci, którzy mieli sokoli wzrok i podejrzliwy umysł zauważyli, że gdy książę i księżna wrócili do gości, jasna twarz księżnej była lekko zarumieniona, jej zamglone oczy to oczy kobiety kochanej, a w oczach jej męża można było dostrzec męską dumę, typową dla Cynsterów. Czasy mogą się zmieniać, Cynsterowie nigdy.