60. Barton Beverly - Rodzinne sekrety 12 - Rozgrywka

Beverly Barton

ROZGRYWKA

0

Jake Ingram - przystojny milioner, który by ratować brata, gotów jest poświęcić życie. Na jego szlachetny gest nie chce się jednak zgodzić zakochana w nim kobieta Maria Daley - działająca w ukryciu agentka FBI, która przedostała się w szeregi Koalicji. Ma za zadanie chronić Jake'a, ale czy potrafi zdobyć jego zaufanie? Agnes Payne i Oliver Grimble - para naukowców, których ambicja doprowadziła przed laty do rozpadu pewnej rodziny, i którzy

s u lo

wciąż stanowią zagrożenie dla poszczególnych jej członków

a d n a c s 1 Anula

a d n a c s 2 Anula

s u lo

PROLOG Był raz pokrętny człek, co kratą drogą szedł. Gdy zaszedł w kraty gąszcz, to znalazł trefny grosz... Podczas gdy słowa tej dziecięcej rymowanki dźwięczały w głowie Gideona Faulknera, stopniowo uwalniając zablokowane

s u lo

wspomnienia, Jake Ingram przystąpił do działania.

Kocham cię, braciszku, powiedział w myślach, po czym z całej siły walnął Gideona w szczękę. Zobaczywszy, jak ten pada na ziemię,

a d n a c s

skierował się pośpiesznie ścieżką w stronę wejścia do podziemnego ośrodka Koalicji ukrytego w górach Oregonu. Wykona to, co

zamierzał zrobić Gideon: zniszczy przygotowywane przez brata plany umożliwiające Koalicji popełnienie kolejnego przestępstwa, a także zdobędzie dyskietki -jedną z dowodami przeciwko Koalicji, drugą z programem zamykającym wszystkie jej konta. Czasu miał niewiele. Musi się dostać na teren wroga, zanim brat odzyska przytomność i ruszy za nim w pogoń. Zdawał sobie oczywiście sprawę z ryzyka; już wcześniej rozważył wszystkie za i przeciw. W sposób świadomy podjął decyzję. Nie mógł przecież postąpić inaczej. Gideon zbyt wiele wycierpiał; od dziecka był pionkiem w rękach pary potworów. Teraz po raz pierwszy miał szansę na normalne życie, w dodatku zakochał się we wspaniałej dziewczynie, Brooke Carter, 3 Anula

która odwzajemniała jego uczucie i nie bała się zaakceptować go takim, jakim jest. Jake czuł się za niego odpowiedzialny, podobnie jak za resztę rodzeństwa. Dopiero niedawno odnalazł siostry i braci i zamierzał uczynić wszystko, aby ich chronić. W tym celu musiał zniszczyć Koalicję i upewnić się, że badania o nazwie Proteusz nigdy nie zostaną powtórzone. Siłą sprawczą pierwszego eksperymentu był ojciec biologiczny Jake'a, wybitny genetyk Henry Bloomfield, który

s u lo

marzył o stworzeniu zdrowych istot mających niezwykłe zdolności fizyczne, twórcze i intelektualne.

Urodziło się sześcioro dzieci, najpierw jedna, potem druga grupa trojaczków. Jake przyszedł na świat jako pierwszy z pierwszej trójki.

a d n a c s

Kiedy miał dwanaście lat, wrogowie ojca wyczyścili mu pamięć, pozbawiając go wspomnień z dzieciństwa. Tak samo postąpili z pozostałą grupką dzieci. Prawdę o przeszłości odkrył nie cały rok temu, kiedy odnalazła go Violet Vaughn, jego biologiczna matka. Po rozmowie z nią Jake rozpoczął poszukiwania rodzeństwa. Zanim jednak dorosłe dzieci

Violet miały okazję ponownie się z nią spotkać, ta zginęła zamordowana przez ludzi, którzy latami więzili Gideona, wykorzystując go do swych niecnych celów. Chociaż Jake wychowywał się z Zachem, synem wspaniałych ludzi, którzy go adoptowali, to jednak od razu poczuł silną więź emocjonalną ze swoim biologicznym rodzeństwem. Byli tak zwaną

4 Anula

Superpiątką, dziećmi sztucznie poczętymi, o genetycznie wzbogaconych właściwościach. Teraz Jake przedzierał się przez gęsty las, kierując się wskazówkami, które Gideon niechcący mu zdradził. Wiał mroźny styczniowy wiatr, śnieg chrzęścił pod butami. Stare potężne drzewa o bezlistnych gałęziach obserwowały każdy jego krok. Latarką oświetlał sobie drogę. Spieszył się; chciał znaleźć ukryte wejście do tunelu, zanim się rozwidni i dostrzegą go pilnujący ośrodka strażnicy.

s u lo

Jesteś blisko. Bardzo blisko. Pośpiesz się. Zwiększ tempo. Biegnij, nakazywał mu wewnętrzny głos.

Nagle, jak spod ziemi, wyrosło przed nim sześć ubranych na czarno postaci. Psiakrew! Nie ma dokąd uciec. A szansa, że zdoła

a d n a c s

pokonać sześciu osiłków, na pewno odpowiednio przeszkolonych, jest znikoma. Przez moment nerwowo zastanawiał się, co począć. Nie należał do ludzi, którzy łatwo się poddają. A zatem ma tylko jedno wyjście: stoczyć walkę na śmierć i życie. Całe szczęście, pomyślał, że Koalicja złapała jego, a nie Gideona.

5 Anula

ROZDZIAŁ PIERWSZY Odzyskiwał przytomność. Wywołana środkami odurzającymi ciemność, która zalegała w jego głowie, powoli ustępowała. Nie pamiętał, co się stało. Gdzie jestem? Co się dzieje? Chciał otworzyć oczy, ale nie mógł; było to ponad jego siły. Cholera, stary, weź się w garść. Spróbuj jeszcze raz. A może, przemknęło mu przez myśl, może to wszystko nie

s u lo

dzieje się naprawdę? Może to tylko zły sen? Tak, z pewnością. Do diabła, więc postaraj się obudzić.

Próbował poruszyć ręką, nogą, głową. Bez skutku.

a d n a c s

- Chyba nasz gość zaczyna się budzić - oznajmił głos, którego nie potrafił rozpoznać.

- Czas najwyższy - powiedział inny, niższy, bardziej chrapliwy. - Dać mu drugi zastrzyk?

- Nie. Wkrótce dojedziemy na miejsce. Po co mamy się męczyć i taszczyć go na plecach? Chłop jak dąb, swoje waży. Lepiej niech wejdzie o własnych siłach.

- Racja, mikrusem to on nie jest. Brinker mówił, że walczył-jak lew, kiedy go otoczyli. Odwagi mu nie brak, rzucić się na sześciu facetów... - Sprawdź kajdany. Kiedy odzyska świadomość, dalej może być trochę otumaniony, ale to nie znaczy, że będzie zachowywał się grzecznie i potulnie.

6 Anula

Jake poczuł, jak czyjeś ręce obmacują mu nadgarstki, po czym przesuwają się w dół i sprawdzają kostki u nóg. Rany boskie, co ten człowiek robi? Po chwili sobie przypomniał: sprawdza kajdany. O tym właśnie rozmawiali. Kajdany? Psiakrew! Zakuli go w kajdany? - W porządku. Ale w tym żelastwie niełatwo mu będzie dokuśtykać... - Nie rozkuję go, dopóki ta lekarka nie zacznie wyczyniać swoich czarów-marów - oznajmił grubszy głos. - Zresztą taki

s u lo

dostaliśmy rozkaz: dostarczyć go na miejsce zakutego. I oczywiście żywego. No, chyba żeby dał nam powód, żeby go ukatrupić.

Jake miał ochotę krzyknąć na swoich oprawców, na tych dwóch bandziorów jadących z przodu, żeby przestali rechotać i mówić o nim

a d n a c s

tak, jakby go nie było, ale nawet nie potrafił otworzyć ust.

Kim są ci faceci? Dokąd go wiozą? Dlaczego go zakuli? Z całej siły spróbował się skupić. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, była rozmowa z Gideonem; usiłował przekonać brata, by nie wracał do podziemnego ośrodka w Oregonie po dyskietkę z informacjami, które mogłyby zniszczyć Koalicję. Miał jednak wrażenie, jakby rzucał grochem o ścianę. Nie umiejąc przemówić Gideonowi do rozumu... Boże, huknął go tak, że ten, stracił przytomność! A potem sam ruszył do ukrytego wejścia prowadzącego na teren ośrodka. Cholera, był tak blisko celu! Przesunął językiem po zębach, oblizał wargi. Poczuł w ustach smak krwi. Zaschniętej krwi. Ktoś musiał go rąbnąć w szczękę. Obolałe żebra świadczyły o tym, że bronił się zaciekle, ale w sumie 7 Anula

walkę przegrał. Tak, już sobie wszystko przypomniał. Zanim jeszcze dotarł do tunelu, otoczyło go sześciu ubranych na czarno zbirów. Pewnie na drogę dano mu jakiś środek odurzający. Ciało Jake'a powoli odzyskiwało czucie, umysł zaś rejestrował i analizował informacje przekazywane przez zmysły. Hm, na pewno leży w jadącym pojeździe. Co jeszcze? Powieki mu zadrżały. Dobrze, otwórz oczy, nakazał sobie w duchu; rozejrzyj się i zastanów, jakie masz opcje. Wiedział, że jego życie zależy od tego, jak się zachowa.

s u lo

Uniósł wolno powieki; ważyły chyba z tonę. Przez minutę lub dwie przyzwyczajał się do półmroku panującego w samochodzie. Był to wóz terenowy, z napędem na cztery koła. Na przednim siedzeniu

a d n a c s

zobaczył dwie głowy; jedną o ciemnych włosach opadających na kołnierz granatowego płaszcza, drugą o włosach jasnych,

przystrzyżonych na jeża. Za kierownicą siedział barczysty blondyn w skórzanej kurtce. Zapewne to on mówił niskim, chrapliwym głosem. Drugi mężczyzna, znacznie wątlejszej postury, wiercił się nerwowo, szukając w radiu jakiejś stacji.

- Daj spokój - powiedział blondyn. - Słychać same trzaski. - W porządku - mruknął chudzielec. - Ale nam się trafiło zadanie, no nie, Burgess? Znam przyjemniejsze sposoby spędzania czasu niż siedzenie na odludziu, w górach pieprzonej Arizony, i pilnowanie jakiegoś mutanta geniusza. Parę dni wytrzymam, ale dłużej? Można oszaleć. - Przestań narzekać, Les. Jojczysz jak stara baba, a my po prostu robimy to, za co nam płacą. Zresztą może to wcale długo nie potrwa. 8 Anula

Może tej lekarce szybko uda się dobrać do łba tego naszego przystojniaka. Les zaśmiał się pod nosem. - Podbite oko i rozwalona warga trochę mu odjęły urody. Obejrzał się przez ramię. - To facet jest jednym z tych superludzi? Wygląda całkiem przeciętnie. - Ale przeciętniakiem nie jest - stwierdził Burgess. - Podobno to spec od finansów, prawdziwy geniusz matematyczny. I najważniejszy

s u lo

z całego miotu. Dlatego Koalicja chce go mieć po swojej stronie. I dlatego w chacie czeka lekarka. Będzie go reaktywować. - Reaktywować, powiadasz?

a d n a c s

W trzeszczącym radiu Les w końcu znalazł jakąś stację wnętrze samochodzie wypełnił przebój rockowy z lat sześćdziesiątych.

- Ścisz to świństwo - warknął Burgess, posyłając swemu wspólnikowi gniewne spojrzenie. Ten spełnił jego polecenie. Podobno ta Superpiątka, jak ich prasa nazwała, została dawno temu poddana hipnozie, tak żeby dzieciaki można było kontrolować. Szefowie chcą, żeby naszego geniusza zaprogramować od nowa. - I to ma zrobić ta lekarka? Co o niej wiesz? Bo ja nawet nie znam jej nazwiska. Czy... - Jest psychiatrą. Nazywa się Brooks. Mamy spełniać jej polecenia. Ona we wszystkim ma decydujący głos. - Nie lubię, jak mną baba rządzi. Korzystając z okazji, że dwaj strażnicy zajęli się dyskusją o wadach i zaletach kobiety szefa, Jake 9 Anula

wyjrzał dyskretnie przez okno. Usiłował zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Liczył na to, że znajomość topografii przyda mu się, kiedy podejmie ucieczkę. Zastanawiał się, ile czasu minęło od spotkania tych strażników: kilka czy kilkanaście godzin? I czy drogę z Oregonu do Arizony przebył samochodem, co by znaczyło, że Les z Burgessem prowadzili całą noc, czy samolotem, a Les z Burgessem odebrali go z jakiegoś małego prywatnego lotniska.

s u lo

Za oknami rozciągał się górzysty teren. Jechali wąską asfaltową szosą z obu stron porośniętą niskimi krzakami. Gdzieniegdzie w oddali sterczały pokryte śniegiem skały. W rozmowie siedzących na

a d n a c s

przednim siedzeniu bandziorów ciągle przewijał się wątek jakiejś chaty - zapewne będącej własnością Koalicji - oraz lekarki o nazwisku Brooks.

Koalicja chciała, by reaktywowano bodziec hipnotyczny, jaki umieścili w nim, gdy był dzieckiem, małżonkowie Oliver Grimble i Agnes Payne, dawni współpracownicy jego ojca. Oliver z Agnes w tajemnicy przed innymi poddali wszystkie dzieci urodzone w wyniku eksperymentów genetycznych sugestii hipnotycznej, tak by te po usłyszeniu krótkiej rymowanki posłusznie wykonywały wszystkie ich polecenia. Nagle samochód zaczął podskakiwać na wybojach. Jake uświadomił sobie, że skręcili z szosy w polną drogę, która wiła się stromo pod górę. Posuwali się w żółwim tempie. Przy drodze rosły sosny, jałowce i karłowate dęby o gałęziach uginających się od 10 Anula

śniegu. Chociaż ogrzewanie w samochodzie działało bez zarzutu, Jake'a nagle przeniknął ziąb. Nic dziwnego, słońce zachodzi, więc temperatura powietrza szybko się obniża. Obserwował ukradkiem świat za oknem. Jeżeli podejmie próbę ucieczki, będzie musiał pokonać kilka przeszkód. Po pierwsze: kajdanki. Liczył jednak na to, że gdy lekarka przystąpi do pracy, każe go rozkuć. Po drugie: lokalizacja. Znajdował się na obcym terenie, w dodatku nie wiedział, gdzie jest najbliższe miasto. Próba pokonania

s u lo

górzystego terenu pieszo, w samym środku mroźnej zimy, może skończyć się tragicznie.

No cóż, musi postarać się zdobyć samochód, albo ten, którym

a d n a c s

teraz jadą, albo auto pani doktor. W porządku, dwie przeszkody z głowy. Pozostał jednak najważniejszy problem: Les i Burgess. Jak im uciec? Podejrzewał, że obaj są dobrze uzbrojeni. Hm, trzeba będzie wymyślić jakiś sprytny sposób, żeby ich rozbroić. Zostaje jeszcze doktor Brooks, ale z kobietą powinien sobie poradzić bez trudu. Wytężył słuch, usiłując skupić się na rozmowie, jaką prowadzili dwaj mężczyźni. Rozmowa jednak dotyczyła jakichś błahych spraw, nie mających związku z jego sytuacją. Głosy w dodatku zakłócała głośna muzyka rockowa. Od czasu do czasu któryś z bandziorów zerkał za siebie, ale na ogół nie zwracali uwagi na swego więźnia. Krajobraz za oknem był monotonny. Jake usiłował zapamiętać jakieś szczegóły, które mogłyby mu służyć za drogowskaz, ale wszystko wyglądało identycznie. Nagle dostrzegł miniwodospad:

11 Anula

zamarzniętą rzekę zatrzymaną w bezruchu, gdy spływała z dużych brązowych skał. Nie zbaczając z wąskiej krętej drogi, wkrótce wjechali w gęsty las; przez korony drzew z trudem przedzierały się ostatnie promienie zachodzącego słońca. Jake poruszył rękami i nogami, sprawdzając kajdany. Niewiele może zrobić. Chociaż odzyskał przytomność i czucie, nie był pewien, ile mu zostało siły. Bądź co bądź, wydatkował sporo energii, walcząc z sześcioma napastnikami, a potem - nie

s u lo

wiadomo, jak długo - leżał odurzony jakimiś narkotykami czy innym świństwem.

Gdy rozważał swe opcje, powoli dochodząc do wniosku, że na

a d n a c s

razie może zrobić tylko jedno, czyli współpracować z wrogiem, w oddali ujrzał wyłaniający się zza drzew średniej wielkości drewniany dom, który sprawiał wrażenie nowo wybudowanego. Hm, czyżby Koalicja zmieniła adres i przeniosła się w góry Arizony? - Przynajmniej nie jest to jakaś rozpadająca się rudera stwierdził z zadowoleniem Les. - Ciekawe, ile tu może być sypialni? Jeśli nie starczy dla każdego, to ja chętnie podzielę się moją z doktorką. No, chyba że ta okaże się starym wrednym babsztylem. - Słyszałem, że to niezła laska - rzekł ze śmiechem Burgess. Ale jak nie chcesz mieć kłopotów, to trzymaj łapy przy sobie. Podobno babka nie rusza się nigdzie bez spluwy. Zaczniesz się do niej przystawiać, i możesz dostać kulkę w łeb. - A jak ona zacznie się przystawiać do mnie? - Marzyciel! 12 Anula

Gdy podjechali pod dom, brama garażu natychmiast się otworzyła. Co oznacza jedno: że ktoś wypatrywał ich przez okno. Kiedy Burgess zaparkował koło najnowszego modelu chevy trailblazera, brama z powrotem się zamknęła. Mężczyźni odpięli pasy i wysiedli, po czym otworzyli tylne drzwi i przez chwilę uważnie przyglądali się Jake'owi. Udając otumanionego, Jake zamrugał oczami i usiłował podnieść głowę, ale po chwili opuścił ją na pierś. Les sięgnął do środka i potrząsnął nim.

s u lo

- Obudź się, Ingram! Nie będziemy cię nosić.

Jake posłusznie otworzył oczy. Popatrzył w ogorzałą twarz wroga, po czym uznał, że facet ma około czterdziestki.

- Gdzie jestem? - spytał słabym, łamiącym się głosem.

a d n a c s

- W miejscu, gdzie nikt cię nie znajdzie - odparł Les. - No dobra, wysiadka.

Jake przekręcił się na siedzeniu, niezdarnie wysuwając nogi na zewnątrz. Zachwiał się; w żelaznych pętach na nogach trudno jest utrzymać równowagę. Widząc to, Burgess zacisnął swą potężną łapę na jego ramieniu.

- Stań za nim - polecił Lesowi, po czym zwrócił się do więźnia: Idź wolno, małymi krokami, a jak padniesz na pysk, to nie licz, że będę cię podnosił. Jasne? Jake skinął głową. Gdy tylko Les zajął pozycję, Burgess skierował się w stronę drzwi prowadzących do domu. Nie mając wyboru, Jake zaczął kuśtykać. Po chwili Les, najwyraźniej

13 Anula

zniecierpliwiony, że tak prosta czynność zajmuje mu tyle czasu, walnął go w plecy. Położywszy rękę na gałce, Burgess pchnął drzwi. Wszyscy trzej weszli do środka - do dużego salonu połączonego z jadalnią. Meble, proste i niewyszukane, pachniały nowością. - Gdzie ona? - spytał Les, rozglądając się wkoło. Jake'a również to interesowało. - Doktor Brooks?! - zawołał niskim, ochrypłym głosem

s u lo

barczysty blondyn. - To my, Lester i Burgess! Przywieźliśmy Jake'a Ingrama.

Na drewnianych schodach rozległ się odgłos kroków. Parę

a d n a c s

sekund później oczom zaciekawionych mężczyzn ukazała się para długich nóg w opiętych dżinsach. Jake przeżył pierwszy szok, kiedy się ocknął w samochodzie i uświadomił sobie, że został porwany. Drugi przeżył teraz; poczuł się tak, jakby niespodziewanie ktoś znowu go zaatakował.

Kobieta na schodach była wysoka - liczyła co najmniej metr siedemdziesiąt pięć wzrostu - zgrabna i wysportowana. Ale to nie jej figura zaparła Jake'owi dech. Raczej wszystko naraz, cała postać. Cholera, chyba oszalał! Ta suka pracuje dla Koalicji, należy do obozu wroga. Rozum to wiedział, ale ciało nie chciało przyjąć tych faktów do wiadomości. Kobieta weszła do salonu. Długie kruczoczarne włosy miała związane w koński ogon. Jake nie mógł oderwać od niej oczu. Po chwili ponownie zmierzył ją wzrokiem, i na wysokości bioder 14 Anula

zauważył kaburę. Tak, ślicznotka jest uzbrojona. A więc niebezpieczna. - Nie ma powodu się wydzierać - oznajmiła stanowczym tonem, po czym popatrzyła pytająco na rosłego blondyna. - Pan się nazywa... - Burgess, proszę pani. Przeniosła spojrzenie na chudzielca. - Zatem, drogą eliminacji, pan musi być Lesterem. - Następnie popatrzyła na Jake'a. Przyglądała mu się jakoś dziwnie. Przez moment

s u lo

zastanawiał się, że może on działa na nią tak, jak ona na niego. - A pan Jakiem Ingramem?

Zatrzymała wzrok na jego skutych rękach i nogach. Miał wrażenie, że w jej twarzy dostrzega ślad współczucia. Kiedy ich oczy

a d n a c s

się spotkały, niemal wyszczerzył zęby w uśmiechu. Nie był pewien, co go tak bawi: to, że ponętna czarnulka pożera go wzrokiem, czy sam pomysł, że w takiej sytuacji między kobietą a mężczyzną może zaiskrzyć.

Marszcząc w zadumie czoło, kobieta odwróciła głowę. Oczy miała nieumalowane, tylko rzęsy lekko przy-czernione, nos prosty, wargi pełne, pociągnięte bezbarwnym błyszczykiem. Les trącił Jake'a łokciem w bok, - Odpowiadaj, kiedy pani doktor zadaje ci pytanie. Jake skrzywił się z bólu. - Tak, nazywam się Jake Ingram - potwierdził. -Żadnych więcej informacji nie zamierzam udzielać.

15 Anula

- Ty! Mądralo! - Les ponownie dźgnął go w bok. - Jake zgiął się wpół. - Dość tego! - powiedziała ostrym tonem doktor Brooks. - Proszę rozkuć panu Ingramowi nogi, a mnie oddać kluczyk do kajdanek na rękach. - Wyciągnęła dłoń. - To chyba niezbyt dobry pomysł - zaoponował Burgess. - Ten facet z łatwością panią obezwładni. Niech mu się pani przyjrzy. Jest potężnie zbudowany.

s u lo

- Z potężniejszymi dawałam sobie radę - rzekła kobieta. Potrafię zmusić do posłuchu krnąbrnych pacjentów.

Blondyn wydobył z kieszeni klucz. Kucnąwszy, oswobodził z

a d n a c s

pęt nogi Jake'a, po czym wstał i rzucił lekarce drugi zestaw kluczy. - Na pani miejscu nie rozkuwałbym mu rąk.

- Nie mam takiego zamiaru - odparła, chowając klucze do kieszeni. - Przynajmniej na razie. Ale przygotowałam dla pana Ingrama pokój na górze i myślę, że bez tego żelastwa na nogach łatwiej mu będzie wejść na piętro.

- Na piętrze? Dlaczego? - zdziwił się Burgess. - Uznałam, że tak będzie najlepiej - odparła. -Mniejsze ryzyko ucieczki. Oraz więcej spokoju i prywatności podczas sesji. Poza tym na górze są dwa łóżka. Pomyślałam, że panowie zajmą sypialnie na parterze, a ja zamieszkam z panem Ingramem, bo i tak stale będę mu towarzyszyła. - Niech się pani dobrze zastanowi - poradził jej Les - Jeszcze zacznie się do pani dobierać, i co wtedy? 16 Anula

- Ręczę panu - oświadczyła, mrożąc Lestera wzrokiem - że zdołam się obronić przed awansami pana Ingrama. I każdego innego dodała. - Ale ci dogryzła. - Burgess uśmiechnął się do kumpla, po czym zwrócił się do lekarki: - Pomóc pani zaprowadzić go na górę? - Nie, dziękuję. Dam sobie radę, nawet gdyby pacjent okazał się mało kooperatywny. - Poklepała się znacząco po kaburze. Jake powstrzymał odruch, aby schylić się i rozetrzeć kostki.

s u lo

Tkwił nieruchomo, nie spuszczając oczu z lekarki. Wiedział, że nie może jej ufać, ale co gorsza, nie może też ufać samemu sobie. To, że ona wzbudza w nim pożądanie, stawiało go w niekorzystnej sytuacji.

a d n a c s

Musi się dobrze zastanowić, jak rozegrać tę partię.

- Panie Ingram, proszę wyjść do holu i skierować się na górę poleciła. - Będę szła za panem. Nie radzę próbować żadnych sztuczek. Skinąwszy głową, Jake bez słowa wykonał polecenie. Bacznie rozglądał się wkoło, chcąc jak najlepiej poznać otoczenie. Im więcej zyska informacji na temat domu i zamieszkujących go ludzi, tym łatwiej opracuje plan ucieczki.

Wspinając się po drewnianych schodach, słyszał za sobą cichy odgłos kroków. Kiedy doszedł na górę, na wprost siebie zobaczył otwarte drzwi łazienki. Wanna z prysznicem, umywalka na postumencie, obok biała szafka... - Pański pokój mieści się na lewo. Skręcił. Sypialnia była spora, o powierzchni około dwudziestu metrów kwadratowych. Drewniane podłogi, boazeria na ścianach. 17 Anula

Dwa łóżka, nad każdym okno zasłonięte drewnianą żaluzją. Rozsuwane drzwi, za którymi - jak podejrzewał - znajduje się szafa. Przy jednej ścianie duże drewniane biurko z krzesłem, w przeciwległym kącie miękki, wygodny fotel. To wszystko. Pokój jak pokój, nic szczególnego. - Na noc, ze względów bezpieczeństwa, będę pana przykuwała do łóżka. Ale w ciągu dnia, jeżeli nie będzie pan sprawiał kłopotów, kajdanki nie będą nam potrzebne. Rozumiemy się? - Tak sądzę.

s u lo

- Dobrze. Proszę się odwrócić. - Wyciągnąwszy z kieszeni klucze, zdjęła mu kajdanki i rzuciła je na łóżko. - Chce pan skorzystać z łazienki?

a d n a c s

Potarł zarost na brodzie i policzkach. - Chętnie bym się umył i ogolił.

- W porządku. Wszystkie potrzebne rzeczy znajdzie pan w szafce. - Przeszła przez pokój i zza rozsuwanych drzwi wyjęła szlafrok frotte. - Niech pan to weźmie, a kurtkę zostawi na łóżku. Kiedy się pan rozbierze, proszę ubranie położyć za drzwiami. Zniosę je do pralki.

- No proszę, obsługa jak w pięciogwiazdkowym hotelu. Wbiła w niego chłodne oczy. - Jeżeli liczy pan na to, że wyniknie się przez okno, to grubo się pan myli - rzekła. - Zarówno w sypialni, jak i w łazience są solidne kraty. - O wszystko zadbaliście, prawda? 18 Anula

- Zgadł pan. Jake zdjął kurtkę, szlafrok zarzucił przez ramię i ruszył do łazienki. Przystanąwszy w progu, obejrzał się za siebie. - Chce pani ze mną wejść? - spytał. - Zapraszam. - Zważywszy na sytuację, ma pan wyjątkowo dobry humor. Zmrużyła z namysłem oczy. - Zdaje pan sobie sprawę z niebezpieczeństwa, prawda? Jeżeli nie będzie pan wykonywał poleceń...

s u lo

- Proszę mi zdradzić, dlaczego taka kobieta jak pani współpracuje z Koalicją.

- Taka jak ja? Przecież pan nie wie, jaka jestem, panie Ingram.

a d n a c s

- Racja. Ale ponieważ spędzimy tu razem kilka dni, może będę miał okazję się przekonać.

Nie skomentowała jego wypowiedzi. Nagle znów ujrzał w jej twarzy to co wcześniej: wyraz współczucia. Chyba że wyobraźnia płata mu figle i podsuwa obrazy, które chciałby widzieć. Zaniknąwszy za sobą drzwi łazienki, rozebrał się do naga. Po chwili uchylił drzwi i wysunął ubranie na korytarz. - Proszę.

Gdy lekarka wyciągnęła rękę, chwycił ją za nadgarstek. Zesztywniała, ale nie próbowała się uwolnić ani nie sięgnęła po broń. Mierzyli się wzrokiem. - Puść - rzekła w końcu. - Nie lubię uciekać się do przemocy, ale jeśli to będzie konieczne, nie zawaham się.

19 Anula

Natychmiast zwolnił uścisk, ona zaś wzięła ubranie i skierowała się w stronę schodów. - Pani doktor... - Słucham? - Przystanęła, lecz się nie obejrzała. - Można mnie zranić, ale nie można złamać. Nie wiem, jakie sztuczki trzyma pani w zanadrzu, ale uprzedzam, że nie zadziałają. - No cóż, Jake. Przekonamy się. A więc tak to zamierza rozegrać? Jak partię szachów, uważnie

s u lo

obserwując i analizując ruchy przeciwnika, starając się je przewidzieć. Wiedział, że bez problemu poradzi sobie z Burgessem i Lesterem, jednak piękna lekarka stanowi prawdziwe wyzwanie. Bo co jak co, ale

a d n a c s

nie jest przysłowiową blondynką.

- No właśnie, przekonamy się - rzekł. - Aha, jeszcze jedno. Skoro zaczęłaś mówić do mnie po imieniu, to jak mam się do ciebie zwracać?

- Pani doktor. Potrząsnął głową. - Nie. Jak masz na imię?

Zerknęła przez ramię, lecz nie odpowiedziała. Pewien, że przegrał tę rundę, zaczął powoli zamykać drzwi, gdy nagle usłyszał szept: - Maria. Zanim zdołał zareagować, zbiegła na dół. Oparł się o drzwi. Jej imię dźwięczało mu w głowie. Maria. Maria. Pasuje do niej. Instynktownie wyczuwał, że pod maską chłodu i opanowania kryje się targana namiętnościami kobieta. Lecz czy stosując odpowiednie 20 Anula

formy zachęty i nacisku, zdoła ją przekonać, aby zdradziła Koalicję i przeszła na jego stronę? Po namyśle uznał, że jest jego jedyną szansą - nie tylko na to, by nie polec na polu bitwy, ale i na to, by zniszczyć wroga.

a d n a c s 21 Anula

s u lo

ROZDZIAŁ DRUGI Wybrano ją do tego trudnego zadania, ponieważ miała doktorat z psychologii oraz kilkuletnie doświadczenie w pracy wywiadowczej. Wiedziała, że jeżeli spełni pokładane w niej nadzieje, pewnie otrzyma awans. Jest młoda, ma zaledwie trzydzieści lat, i musi pracować ciężej od innych, aby szefowie dostrzegli jej talent. Ale pracowitość i

s u lo

współzawodnictwo miała we krwi; odziedziczyła te cechy po

rodzicach. Mimo że cieszyła się zasłużoną opinią osoby nieulękłej, to jednak stale próbowała udowodnić, że w niczym nie ustępuje swoim

a d n a c s

trzem starszym braciom oraz kolegom z pracy. Niektórych mężczyzn onieśmielał sam jej wygląd. Ale nic dziwnego, bo wielu z nich przewyższała pod każdym względem: wzrostem, doskonałą znajomością sztuk walki oraz obeznaniem ze wszystkimi rodzajami broni.

Rozmyślając nad swoim życiem, wyjęła z pralki ubranie Jake'a i wrzuciła je do suszarki. Od chwili, gdy ukończyła-studia i podjęła pracę, wiedziała, w jakim kierunku będzie podążać. Nie zboczyła z obranej drogi. Obserwując długie, szczęśliwe małżeństwo swoich rodziców, w skrytości ducha marzyła o tym, że kiedyś też pozna mężczyznę, z którym będzie chciała dzielić radości i smutki. Ale dotąd nikogo takiego nie znalazła. Nie dlatego, że nie szukała. Przecież chodziła na randki, chociaż w ostatnich latach coraz rzadziej, bo więcej czasu poświęcała pracy. 22 Anula

Nie okłamuj się, usłyszała wewnętrzny głos. Przestałaś się umawiać z mężczyznami, bo wzbudzasz w nich strach. Oni wolą kobiety łagodniejsze i uległe. Takie, które nie stawiają żądań i nie egzekwują swoich praw. Które nie przewyższają ich inteligencją i nie pokonują na strzelnicy. Ona jednak nie zamierzała iść na ustępstwa, grać roli słodkiej idiotki lub ograniczać swych oczekiwań. Jeżeli nie znajdzie mężczyzny, który będzie ją traktował jak pełnoprawną partnerkę, to

s u lo

woli zostać sama i do końca życia z nikim się nie wiązać.

Przestań, zganiła się w duchu. Nie pora na rozmyślania o życiu erotycznym, a raczej jego braku. Powierzono ci ważne zadanie. Od tego, czy ci się powiedzie, zależy ludzkie życie i bezpieczeństwo

a d n a c s

Amerykanów. Owszem, Jake Ingram rozbudził w niej uśpione tęsknoty; był zabójczo przystojny i niesamowicie męski. Ale co z tego? Stanowi element zadania i tak powinna o nim myśleć, a nie jak o potencjalnym kochanku.

Potencjalnym kochanku? Weź się w garść, kobieto! Ale było już za późno. Oczami wyobraźni ujrzała obraz Jake'a, który rzuca ją na jedno z dwóch łóżek w sypialni. No pięknie, tylko tego jej brakowało! To nie on powinien ją rozbierać, lecz ona jego - na czynniki pierwsze. - Cholera jasna - zaklęła pod nosem. - Jakieś problemy? Podskoczyła. Obejrzawszy się przez ramię, zobaczyła Lestera, który stał tuż za drzwiami pralni. 23 Anula

- Nigdy więcej nie zakradaj się cichcem! - Przepraszam, nie chciałem pani przestraszyć. Po prostu Burgess prosił, żebym spytał, czy nie trzeba pomocy. - Nie, dziękuję. - Nastawiła zegar w suszarce. -Pan Ingram jest w łazience. Zamierzam zanieść mu na górę kolację i przeprowadzić z nim wstępną rozmowę, żeby się zorientować, co i jak. - Czyli co? W głowie nie będzie mu pani dzisiaj grzebać? Lester rozciągnął usta w obleśnym uśmiechu, ukazując rząd brzydkich żółtych zębów.

s u lo

Maria westchnęła ciężko. Co za kretyn, pomyślała.

- Pan Ingram lepiej zareaguje na terapię hipnotyczną, kiedy

a d n a c s

będzie najedzony i wypoczęty - odparła. - Jeśli cię to interesuje, do prania mózgu przystąpię jutro.

- Do prania mózgu? Burgess mówił, że ma go pani... hm, reaktywować. Ale to pewnie jedno i to samo, co? - Opierając się o framugę, wolno przesunął wzrok z jej twarzy na piersi. - Ale i tak się cieszę, że to nie mnie będzie pani grzebać we łbie. A jak by chciała pani, żebym ja w pani pogrzebał, to ja bardzo chętnie. Zacisnęła usta, z trudem hamując wściekłość. Korciło ją, by powiedzieć temu kretynowi, co najchętniej by z nim zrobiła, ale ponieważ pracował dla Koalicji, uznała, że nie warto go antagonizować. Nie zamierzała jednak przymykać oczu na jego irytujące zachowanie.

24 Anula

- Posłuchaj, Lester - rzekła - oboje mamy do wykonania zadanie. Jeśli nie przestaniesz mnie molestować, poskarżę się na ciebie. Czy wyrażam się dość jasno? - Owszem, złotko. Żadne bara-bara cię nie interesuje. Nie lubisz mieszać spraw zawodowych z prywatnymi. Mogła wyjaśnić, że bynajmniej nie o to jej chodzi, ale ugryzła się w język i jedynie zmierzyła go lodowatym wzrokiem. Lester pokiwał z uśmiechem głową, po czym odszedł. Maria odetchnęła z

s u lo

ulgą. Dzięki Bogu, może facet się odczepi. Jeśli nie, będzie musiała podjąć bardziej zdecydowane kroki.

Po chwili udała się do kuchni i wyjęła z lodówki składniki

a d n a c s

potrzebne do zrobienia kanapek dla dwóch osób: siebie i Jake'a Wspólny posiłek miał kilka korzyści; po pierwsze, nie będzie musiała jeść kolacji w towarzystwie strażników, po drugie zaś, może zdoła nawiązać przyjacielską rozmowę z Jakiem, przełamać jego wrogość i nieufność. Nie tracąc czasu, przygotowała dwie olbrzymie kanapki z serem i szynką, po czym na każdy talerz dorzuciła garść chipsów oraz kilka marynowanych ogóreczków. Następnie nalała do szklanek wody. Rozejrzawszy się po kuchni, przypomniała sobie o ciasteczkach z orzechami. Z torebki schowanej w szafce koło mikrofalówki wyjęła cztery. Całe życie miała duży apetyt i na szczęście szybką przemianę materii. Nigdy nie musiała liczyć kalorii ani zrzucać zbędnych kilogramów. A zdrowe jędrne ciało zawdzięczała systematycznym

25 Anula

ćwiczeniom. Sprawność, zarówno fizyczna, jak i umysłowa, była dla niej czymś ogromnie ważnym. Opuściwszy kuchnię, kątem oka zauważyła stojącego w korytarzu Lestera. Ignorując go, skierowała się ku schodom. - Może zanieść na górę tacę? - spytał. - Wygląda na ciężką... - Dziękuję, poradzę sobie - odparła, przyśpieszając kroku. Czuła, że Lester wpija się w nią wzrokiem. - Wracaj tu, do cholery, i zostaw panią doktor w spokoju! -

s u lo

krzyknął z głębi domu Burgess. - Jeśli będziemy jej potrzebni, sama nas zawoła.

Maria podziękowała w duchu Burgessowi. Pokonawszy ostatnie stopnie, zobaczyła, że drzwi do łazienki są szeroko otwarte. Do

a d n a c s

sypialni również.

Skręciła w stronę pokoju. Jake, ubrany w biały szlafrok, leżał z rękami pod głową i skrzyżowanymi w kostkach nogami na przykrytym kapą łóżku. Oczy miał zamknięte, ale nie wierzyła, że śpi. Jego włosy lśniły od wody. Dziwne, pomyślała; facet wygląda tak, jakby nie miał żadnych trosk ani zmartwień, jakby po wieczornej kąpieli odpoczywał w luksusowym pokoju hotelowym. Odchrząknęła, a on uniósł powieki. - Przyniosłam kolację - oznajmiła. Wstał z łóżka i ruszył jej naprzeciw. - Daj tacę. - Nie potrzebuję pomocy. Wzruszył ramionami.

26 Anula

- Usiądź tutaj - powiedziała, stawiając tacę na biurku. Powinieneś coś zjeść, a potem spróbować zasnąć. Odsunęła od biurka krzesło, po czym przyciągnęła bliżej fotel. Jake usiadł na wskazanym miejscu. Zerknąwszy na tacę, podniósł do ust szklankę z wodą. Wypił połowę, następnie chwycił kanapkę. Zanim Maria usiadła, w ręce została mu już tylko resztka. - Zwolnij - poradziła. - Cały dzień nic nie jadłeś. Jeszcze się rozchorujesz.

s u lo

Wytarł serwetką usta. - Zawsze się tak rządzisz? - spytał, błyskając w uśmiechu zębami.

- Zawsze. Między innymi na tym polega mój urok.

a d n a c s

- A na czym jeszcze? - Powiódł po niej wzrokiem. Poczuła, jak sutki jej twardnieją. Całe szczęście, że ma na sobie stanik i gruby sweter; przynajmniej nic nie widać.

- Odznaczam się cierpliwością. A także wytrwałością. I na ogół osiągam zamierzony cel.

- Na ogół? Nie zawsze? - Sięgnął po chipsy. Maria podniosła kanapkę.

- Częściej wygrywam niż przegrywam - odparła, przysuwając ją do ust. - Hm. A procentowo jak to wygląda? Przełknęła, po czym wypiła parę łyków wody. - Procentowo? Powiedziałabym, że na sto potyczek osiemdziesiąt kończy się moim zwycięstwem.

27 Anula

Mimo malującego się na twarzy wyrazu niedowierzania Jake gwizdnął z uznaniem. - Nieźle. A porażka bardzo cię boli? - To zależy. - Od tego, jak zachowuje się zwycięzca? - Raczej od tego, czy przestrzegał reguł i czy grał uczciwie. - Ciebie to jednak nie obowiązuje, prawda? Grasz po stronie Koalicji, a oni nie przebierają w środkach. To banda łotrów

s u lo

zagrażających demokratycznym instytucjom. - Masz prawo do swojego zdania.

- Chcesz powiedzieć, że taka inteligentna kobieta jak ty wierzy

a d n a c s

w szlachetne cele Koalicji?

- Wierzę w sens tego, co robię - odparła zgodnie z prawdą. - A na czym polega twoja praca? Masz mnie przekabacić? Zrobić mi pranie mózgu? Zmusić, żebym przeszedł na waszą stronę? Umilkł. Nie doczekawszy się odpowiedzi, po chwili ciągnął: - Nie trać czasu, bo ci się nie uda. Wierz mi, żadne psychologiczne sztuczki nie odniosą skutku.

- Spodziewałam się takiej reakcji. Zebrałam na twój temat wiele informacji. Właściwie wiem o tobie wszystko. Popatrzył jej prosto w oczy. - Znasz suche fakty. Ile mam wzrostu, ile ważę, jaki noszę numer buta, gdzie studiowałem, jak zarabiam na życie, kim są moi biologiczni rodzice. Ale poza tym nic o mnie nie wiesz, w

28 Anula

przeciwnym razie nawet nie próbowałabyś grzebać mi w głowie. Wiedziałabyś, że cię tam nie wpuszczę. - Dobrowolnie na pewno nie. Ale są inne metody. - Będę się opierał, walczył. Nie miała co do tego wątpliwości. To też o nim wiedziała: że jest silny i stanowczy, i że jak ona nie lubi przegrywać. A na swym koncie miał znacznie więcej od niej sukcesów niż porażek. Mniej więcej dziewięćdziesiąt pięć procent w porównaniu z jej osiemdziesięcioma.

s u lo

Ale tym razem to ona musi zwyciężyć. Jake nie rozumiał, a ona nie mogła mu tego wytłumaczyć, że od powodzenia jej misji zależy życie ich obojga.

a d n a c s

- Nie rozmawiajmy dziś o niemiłych sprawach, dobrze? zaproponowała. - Po prostu zjedz kolację, a potem zrelaksuj się i staraj o niczym nie myśleć.

Co za brednie wygadujesz, skarciła się w duchu. Faceta pobito, porwano, przewieziono w kajdanach na odludzie, a ty mu radzisz, żeby się niczym nie przejmował?

Jake zaśmiał się pod nosem.

- Zrelaksuj się, powiadasz? Może byś mi jakoś w tym pomogła? Psiakość! Jest równie nieznośny jak Lester ze swoimi zaczepkami i aluzjami. Z jedną tylko różnicą: nie wyobrażała sobie, aby z Lesterem mogła pójść do łóżka, natomiast z Jakiem Ingramem... Hm. - Chętnie dam ci proszek nasenny albo...

29 Anula

Jake wybuchnął śmiechem. Nie rumieniła się co najmniej od dziesięciu lat, ale ku własnemu przerażeniu poczuła nagle, jak policzki jej pąsowieją. - Wszyscy jesteście tacy sami. Myślicie tylko o jednym. - Ty też o tym myślisz. W przeciwnym razie nie wiedziałabyś, dlaczego się roześmiałem. Wstała, zaciągnęła fotel z powrotem w kąt, po czym skierowała się ku drzwiom.

s u lo

- Sprawdzę, czy twoje ubranie wyschło. A ty tymczasem dokończ kolację.

- Powiedz ode mnie dobranoc chłopakom na dole. Niech im się nie śnią żadne złe sny.

a d n a c s

- Czy ktoś ci kiedyś mówił, że masz wypaczone poczucie humoru?

Wybiegła, nie czekając na odpowiedź. Jej plan pozostania w pokoju na górze spalił na panewce. Bała się Jake'a Ingrama. Opędzanie się przed niechcianymi zalotami Lestera było dziecinadą w porównaniu z grą, do jakiej usiłował ją wciągnąć ten mężczyzna. Jadł łapczywie; reszta kanapki i chipsy znikły bez śladu już po paru sekundach. Podnosząc do ust ciastko, przez moment dumał nad ucieczką. Nie, nie dzisiaj. Poza tym jeśli słusznie podejrzewa, że Maria czuje do niego pociąg, powinien to jakoś wykorzystać. Kto wie? Może zgodzi się mu pomóc? Może nawet ucieknie razem z nim? Tylko że namówienie jej do takiego kroku może zająć mu kilka dni. A niestety nie miał tyle czasu. Koalicja będzie oczekiwała rezultatów. 30 Anula

Jeżeli Maria ich nie dostarczy, jeżeli nie uda się jej wedrzeć do jego mózgu, prędzej czy później Koalicja zastosuje inne metody. Wiedział, że zanim zdoła wykorzystać do swych celów Marię, musi ją najpierw lepiej poznać, odkryć, jakie ma słabości. Na pierwszy rzut oka nie sprawiała wrażenia osoby, która sama z siebie zasiliłaby szeregi Koalicji. No ale nie zna przecież jej poglądów politycznych, stosunku do religii, zainteresowań, pasji. Powinien. .. tak, powinien jak najszybciej nadrobić te braki. W jaki sposób?

s u lo

Hm, już nieraz się przekonał, że najkrótsza droga do poznania drugiej osoby wiedzie przez łóżko.

Seks. Jake westchnął ciężko. Żył bez seksu, jak asceta, odkąd

a d n a c s

Tara zerwała zaręczyny. Nie, rezygnując z małżeństwa, nie złamała mu serca. Prawdę rzekłszy, sam co rusz wymyślał jakiś powód, aby przełożyć termin ślubu. Po prostu nie pasowali do siebie. On widział w niej piękną kobietę, która odniosła w życiu sukces; nie dostrzegał, że pod zewnętrzną powłoką kryje się wyrachowana egoistka. Ale może intuicyjnie wyczuwał, że w chwili kryzysu nie będzie mógł Uczyć na jej lojalność i wsparcie.

Wiadomość o tym, że przyszedł na świat w wyniku eksperymentów genetycznych, całkiem wytrąciła Tarę z równowagi. Dziewczyna nawet dość umiejętnie skrywała wstręt, ale w głębi duszy Jake wiedział, że się go brzydzi. Nie chciała być żoną dziwoląga, nawet takiego, który posiada nadludzkie zdolności. Nie, nie zrezygnował z kobiet i seksu na zawsze. Po prostu potrzebował czasu, aby rany się zagoiły. Wydawało mu się, że kocha 31 Anula

Tarę. Może, w pewien powierzchowny sposób, faktycznie ją kochał. Bądź co bądź, wyglądała świetnie, gdy szła, trzymając go pod rękę. Wszyscy się za nią oglądali; uważali, że właśnie taką żonę powinien mieć ktoś z jego pieniędzmi i na jego stanowisku. Pewnie dawny Jake zasługiwał na bogatą, zapierającą dech w piersi, nieczułą blondynkę. Ale dziś był kimś zupełnie innym. W ciągu ostatniego roku poznał prawdę o swoim pochodzeniu, odnalazł braci i siostry,rozpoczął walkę z grupą szaleńców, którzy zabili jego

s u lo

rodziców. Miał nadzieję, że dzięki tym doświadczeniom stał się lepszym człowiekiem. Może ten nowy Jake zasługuje na kobietę będącą przeciwieństwem Tary Linden? Może. Ale jeszcze nie teraz. Kiedyś, gdy w jego życiu znów zapanuje spokój, gdy cała rodzina

a d n a c s

będzie bezpieczna, gdy Koalicja przestanie istnieć, a jej przedstawiciele wylądują w więzieniu.

Zanim to się stanie, musi rozwiązać kilka ważnych spraw. Przede wszystkim obmyślić ucieczkę.

Graj na zwłokę, przykazał sobie w duchu. Niech doktor Brooks myśli, że jej metody odnoszą skutek. Potem spróbuj ją chytrze podejść, zawrócić jej w głowie. Tylko sam jej nie strać. Pamiętaj: ona jest twoim wrogiem! Trzymając w ręku ciepłe, czyste ubranie Jake'a, Maria zajrzała do kuchni powiedzieć dobranoc Lesterowi i Burgessowi. Tym razem Lester zachowywał się spokojnie, niemal potulnie - przypuszczalnie niedawne ostrzeżenie Burgessa poskutkowało. Ucieszyła się, zawsze jeden problem mniej. Na górze jednak... no właśnie, nie była pewna, 32 Anula

jak sobie poradzić z tą sytuacją. Intuicja i doświadczenie mówiły jej, że Jake Ingram jest cwanym graczem; że zorientowawszy się, jak na nią działa, będzie starał się to wykorzystać. Ale jeśli wzrok jej nie mylił, ona też spodobała się Jake'owi. Coś ich do siebie przyciągało. Dlaczego to się musiało wydarzyć akurat teraz? Dlaczego akurat z tym mężczyzną? Miejsce i pora są zupełnie nieodpowiednie. Najbardziej jednak intrygowało ją pytanie, czy w innych okolicznościach Jake Ingram również wywoływałby w niej takie emocje?

s u lo

Żachnęła się. Jakie to ma znaczenie! Skup się na pracy. Nie bujaj w obłokach. Jesteś przecież doświadczoną agentką, a nie spragnioną seksu dziewczyną, która chce wskoczyć komuś do łóżka. Zanim

a d n a c s

doszła do sypialni, podjęła decyzję: zapanuje nad swoim wybujałym libido i wykona zadanie, które jej powierzono. Nawet gdy ponownie przyjrzała się Jake'owi, który wciąż siedział na krześle przy biurku, nie zmieniła decyzji. Przecież on nie jest pierwszym przystojnym mężczyzną, który wzbudzał jej pożądanie. Położyła odzież w nogach łóżka.

- Możesz się ubrać, kiedy będę brała prysznic. - Nie zamierzasz mnie przykuć? - spytał lekkim tonem. - Jeżeli spróbujesz uciec, Burgess z Lesterem pewnie cię zastrzelą, więc nie radzę ryzykować. Przynajmniej nie dziś - dodała, siląc się na żart. - W porządku, nie dziś. - Odsunął, krzesło od biurka i wstał Może jutro. 33 Anula

Potrząsnęła głową. - Nie, jutro to też zły pomysł. Może byś poczekał, aż powiem ci kiedy, co? Popatrzył na nią zaskoczony, po czym uśmiechnął się szeroko. Domyślił się, że Maria żartuje. Przystanąwszy na środku pokoju, zerknął na ubranie. - Pewnie wkrótce pójdziemy do łóżka? - Słu... słucham? - wy dukała.

s u lo

- Nie ma sensu, żebym się ubierał, jeśli wkrótce będziemy szli lulu?

- A, rozumiem... - Weź się w garść, kobieto! Jemu nie chodzi o to, że wylądujecie razem w jednym łóżku! Prawda? A może jednak?

a d n a c s

Żałowała, że nie umie czytać w jego myślach. - No tak, masz rację. Ale włóż bieliznę. Wprawdzie jeszcze jest dość wcześnie, ale jutro czeka nas sporo zajęć.

- Nie sypiam w bieliźnie.

- Co? Chcesz powiedzieć, że... Nie, nic z tego. Nie obchodzi mnie, w czym zwykle sypiasz. Po prostu masz włożyć podkoszulek i bokserki.

- To rozkaz? - Rozkaz. Kiedy usiadł na łóżku, Maria wyjęła z szafy swoją piżamę, szlafrok i kapcie, po czym szybko weszła do łazienki. Zasunąwszy zasuwę, oparła się o drzwi i stała tak, dysząc ciężko, dopóki oddech się jej nie unormował. 34 Anula

Namydliła się, umyła włosy, starannie opłukała. Nie spieszyła się. Miała nadzieję, że zanim wróci do sypialni, Jake będzie już smacznie spał. Susząc włosy, podniosła zegarek, który zostawiła na brzegu umywalki. Dziewiąta piętnaście. Minęła godzina. Nie ma sensu dłużej tu tkwić. Podejrzewała, że nawet jeśli wróci do sypialni po dwóch godzinach, Jake będzie leżał z otwartymi oczami, czekając na kolejny pojedynek słowny. Nacisnęła klamkę i nagle zawahała się. No śmiało, pamiętaj, kim

s u lo

jesteś i jak ważne wykonujesz zadanie. Sprawy osobiste nie mogą przysłonić spraw zawodowych.

Zdecydowanym krokiem weszła do sypialni, zamknęła za sobą drzwi i nie patrząc na Jake'a, ruszyła prosto w stronę posłanego łóżka.

a d n a c s

Zdjęła szlafrok, rzuciła go w kąt, po czym odgarnąwszy kołdrę, wsunęła pistolet pod poduszkę.

- Nawet brzydka piżama nie ukryje zgrabnej sylwetki. - Niczego nie próbuję ukryć - odparła. - Próbuję nie zmarznąć. - Jeśli o to chodzi, mam ciekawszą propozycję. Odwróciła się; to był duży błąd. Jake siedział oparty o wezgłowie, eksponując szerokie ramiona i umięśniony tors.

- Gdzie masz podkoszulek? - spytała, starając się zignorować jego wcześniejszą wypowiedź. - Ubierz się, bo się przeziębisz. - Nie sypiam w podkoszulkach. - Podrapał się po owłosionej klatce piersiowej. - Strasznie mnie swędzi, jak materiał mnie opina. - Jesteśmy wysoko w górach. Na twoim miejscu wolałabym się drapać całą noc niż zamarznąć. 35 Anula

Chociaż bardzo się starała, to jednak chwilę trwało, zanim zdołała oderwać wzrok od twardego brzucha i pięknie wyrzeźbionych ramion siedzącego w łóżku mężczyzny. W ubraniu Jake Ingram był zabójczo przystojny; bez ubrania - po prostu zapierał dech. Odrzucił kołdrę. Maria wstrzymała oddech, niepewna, co zaraz ujrzy. Na szczęście miał na sobie bokserki. Wypuściła z płuc powietrze. Jake przechylił się w stronę stosu na podłodze; podniósłszy leżący na dżinsach biały podkoszulek, wciągnął go przez głowę.

s u lo

Kiedy się ubierał, oczom Marii ukazały się sińce na jego żebrach. Cholera, musiał porządnie oberwać.

Napotkał jej wzrok; kąciki jego warg drżały w ledwo tłumionym uśmiechu.

a d n a c s

- Bałaś się, że jestem goły, prawda? - Pobili cię - szepnęła.

- No faktycznie, nie patyczkowali się.

- Myślisz, że możesz mieć połamane żebra? Pokręcił przecząco głową.

- Nie zwijam się z bólu, co znaczy, że żebra mam w jednym kawałku.

- Nie musieli uciekać się do takiej przemocy. - Obawiam się, że musieli. Trochę im się opierałem, - No tak, mogłam się tego spodziewać. Zapominając na moment o pożądaniu, podeszła bliżej, by sprawdzić, czy Jake na pewno nie potrzebuje pomocy lekarza. Oj, niedobrze, pomyślała po chwili. 36 Anula

Jako przedstawicielki Koalicji nie powinno jej obchodzić, kto i jaki sprawił mu łomot. Kiepsko grasz swoją rolę, kochana. Do cholery, musisz być twarda, bezwzględna, nieczuła. Sięgnąwszy po kajdanki, zbliżyła się do łóżka. Nie chciała przykuwać Jake'a do wezgłowia, ale bała się, że jeśli podejmie próbę ucieczki, Burgess z Lesterem mogą go pobić, a nawet zastrzelić. Do tego zaś nie może dopuścić - musi chronić Jake'a. Na tym między innymi polega jej praca: na pilnowaniu, żeby nie stało mu się nic złego. - Przepraszam, ale niestety muszę...

s u lo

Uniósł obie ręce. Zawahała się, niepewna, jak zareaguje na

a d n a c s

kontakt fizyczny. Nie wygłupiaj się, skarciła się w duchu. Chwyciła lewą rękę mężczyzny i zacisnęła na jego nadgarstku żelazną obręcz; drugą przymocowała do metalowej poręczy. Przez chwilę stała bez ruchu, czując, jak przechodzi ją mrowie. Wyraz twarzy Jake'a świadczył o tym, że niewinny dotyk podziała na niego równie elektryzująco. No, chyba że facet jest świetnym aktorem. - Gdybyś musiał iść w nocy do łazienki albo czegokolwiek potrzebował, obudź mnie.

- Kusząca propozycja. Psiakość, znów to zrobił: nadał jej neutralnym słowom erotyczny podtekst. W porządku, nie denerwuj się. Po prostu nie komentuj tego. Podeszła do swojego łóżka, wsunęła się pod kołdrę, po czym zgasiła lampkę nocną. - Idę spać - oznajmiła. - Tobie radzę to samo. 37 Anula

Kilka minut później, kiedy oczy przywykły jej do ciemności, zobaczyła wpadający szparą pod drzwiami wąski pasek światła. Leżała rozbudzona, marząc o tym, aby być teraz gdziekolwiek indziej, byle nie tu; nie w tym domu wysoko w górach, z mężczyzną, o którym powinna myśleć jak o wrogu. Z mężczyzną, którego od samego rana musi oszukiwać, z którym musi podjąć niebezpieczną grę w kotka i myszkę.

a d n a c s 38 Anula

s u lo

ROZDZIAŁ TRZECI Ku swojemu zdumieniu udało mu się zasnąć i przespać kilka godzin, zanim w końcu zbudził go skurcz. Otworzywszy oczy, usiłował opuścić rękę, którą trzymał nad głową. W pierwszej chwili nie rozumiał, dlaczego nie może nią swobodnie poruszać, a potem przyszło otrzeźwienie. Poczuł się tak, jakby ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody.

s u lo

Wszystko sobie przypomniał. Walkę w lesie, porwanie, jazdę

samochodem do domu na górskim odludziu. Prawą ręką rozmasował zesztywniałe lewe ramię, po czym przewrócił się na bok i popatrzył na

a d n a c s

postać śpiącą na sąsiednim łóżku.

Doktor Maria Brooks. Fascynowała go, a niestety wiedział, że na fascynacji się skończy. Potrzebował od niej tylko jednego: pomocy w ucieczce. Miał świadomość, że osiągnięcie celu będzie wymagało sprytu, a zarazem taktu; natarczywością niczego nie dokona. Z drugiej strony, czas naglił.

Zastanawiał się, jak bardzo Maria zaangażowana jest w działalność Koalicji. Ile lat z nią współpracuje? Czy robi to dla pieniędzy, czy z przekonania? Jeśli dla pieniędzy, sprawa jest prosta: mógłby jej zaproponować dwa razy więcej niż Koalicja. Ale jeśli działa w Koalicji z przekonania, wtedy szansa, że mu pomoże, wynosi zero. No, chyba że zdołałby ją oczarować swym nieprzepartym urokiem. Zdarza się przecież, że w imię miłości kobieta gotowa jest zdradzić męża, ojczyznę, poglądy i ideały. 39 Anula

Czy potrafiłby rozkochać w sobie Marię? Sprawić, by straciła dla niego głowę? Czasu ma niewiele. Powinien natychmiast przystąpić do działania. - Doktor Brooks! - zawołał cicho. - Halo! - Kiedy nie odpowiedziała, zawołał ponownie, odrobinę głośniej. Postać na łóżku przekręciła się. Chociaż panowała ciemność, Jake był pewien, że Maria spogląda w jego stronę. - Coś się stało? - spytała zaspanym głosem.

s u lo

- Złapał mnie skurcz. Mogłabyś mi uwolnić rękę, przynajmniej na kilka minut? - Jasne.

a d n a c s

Spuściwszy nogi na podłogę, włączyła lampkę nocną. Pokój rozświetlił blask czterdziestowatowej żarówki. Jake obserwował ją spod oka. Stopy miała długie, wąskie, o pomalowanych na czerwono paznokciach! Hm, to ciekawe. Paznokcie u rąk - krótko obcięte, pociągnięte bezbarwnym lakierem. Natomiast u nóg -czerwone jak dojrzałe pomidory. Góra - nudna, nijaka; dół - kobiecy i szalenie seksowny.

Wyjęła z szuflady klucze, po czym podeszła do łóżka Jake'a. Uśmiechnął się. - Mówił ci już ktoś, że ślicznie wyglądasz po przebudzeniu? Zmrużywszy oczy, posłała mu gniewne spojrzenie. Po chwili, nie odzywając się, oswobodziła mu nadgarstek. Z teatralnym westchnieniem Jake opuścił uniesione ramię i zaczął je energicznie rozcierać. 40 Anula

- Nie wiem, do czego zmierzasz - powiedziała -ale nie licz, że cokolwiek uda ci się wskórać. Odwróciła się; zanim zdążyła zrobić krok, Jake chwycił ją za rękę i pociągnął tak mocno, że wylądowała na nim. Nie był pewien, czego się spodziewać: że go spoliczkuje? Że oburzona wyskoczy z łóżka? Że zrobi mu karczemną awanturę? Zdumiało go, gdy zsunęła się obok na materac i utkwiła w nim wzrok. Z bliska jej niebieskie oczy wydawały się jeszcze większe i jeszcze bardziej lśniące.

s u lo

Niewiele się namyślając, objął ją w pasie. Leżała nieruchomo, wstrzymując oddech.

Drugą ręką zaczął ją delikatnie gładzić po szyi.

a d n a c s

- Grywasz w szachy? - spytał szeptem. Potrząsnęła głową. - Uprawiam jogging, chodzę na tenisa i do siłowni. W gry planszowe ostatni raz grałam w dzieciństwie. Najbardziej lubiłam warcaby. I chińczyka.

Wciąż gładził ją po szyi, po uchu. Potem wsunął palce w jej gęste czarne loki.

- W szachach chodzi o to, żeby zaatakować króla przeciwnika, a właściwie pozbawić go możliwości ucieczki. Jest to gra dla ludzi inteligentnych. Trzeba nie tylko dobrze analizować własne ruchy, ale też przewidywać posunięcia przeciwnika. - Czy szachy mają coś wspólnego z grą, w którą usiłujesz mnie wciągnąć? - Zadrżała, czując na policzku jego oddech. - A jak myślisz?

41 Anula

- Myślę, że powinieneś mnie puścić i spróbować zasnąć. Naszą pierwszą sesję chcę rozpocząć bladym świtem. - A może byśmy ją rozpoczęli teraz? Zanim zdążyła odpowiedzieć, przywarł ustami do jej ust. Całował ją czule, delikatnie, jakby nie chciał jej wystraszyć. Zamknęła oczy. Przez chwilę rozkoszowała się pocałunkiem, po czym nagle oprzytomniała. Zdziwiona własnym zachowaniem, odsunęła się. - Nie.

s u lo

Uwolniwszy się z objęć Jake'a, wyskoczyła z łóżka. Przez kilka sekund stała zwrócona do niego tyłem, wreszcie się odwróciła. Bez słowa chwyciła jego rękę i założyła kajdanki, które ponownie przyczepiła do poręczy łóżka.

a d n a c s

Usiłował napotkać jej spojrzenie, ale

wyraźnie unikała jego wzroku. Westchnął cicho. Odniósł zwycięstwo, które trwało zaledwie moment. Ale na początek dobre i to. Może był za delikatny? Następnym razem - a wiedział, że dojdzie do następnego razu - postara się być bardziej brutalny i stanowczy. Po prostu nie da jej czasu na myślenie.

- Chcesz, żebym cię przeprosił?

Milczała. Wróciła do łóżka, wrzuciła kluczyk do stojącego na podłodze buta, po czym wsunęła się pod kołdrę i zgasiła lampę. - Mario? Cisza. - Myślisz, że mi się to podoba? - kontynuował. - Że coś mnie ciągnie do kobiety, która zamierza reaktywować w moim mózgu „program", jaki przed laty umieścił w nim Oliver 42 Anula

Grimble? Gdybym potrafił kierować się rozumem, byłabyś ostatnią osobą na świecie, której bym pożądał. Psiakość, powiedz coś, błagał ją w duchu. Dlaczego milczysz? Czy zaprzepaściłem szansę? Czy za szybko przystąpiłem do działania? - Zrozum, to jest silniejsze od nas - dodał. - Nic nie poradzimy. Pragnę ciebie, a ty mnie. Jakoś trzeba to rozwiązać. - Idź spać, Jake - odezwała się w końcu cichym i spokojnym głosem. - Powinieneś wypocząć.

s u lo

- Chowanie głowy w piasek niczego nie da. Nie zmniejszy naszego wzajemnego pożądania.

a d n a c s

- Dobranoc, Jake.

Uśmiechnąwszy się pod nosem, posłusznie zamilkł. Przez moment zastanawiał się, co robić, po czym uznał, że nic; że tak będzie najlepiej. Maria nie należy do kobiet, które dają sobą rządzić. Gdyby na siłę próbował ją uwieść, stanowczo by zaprotestowała, a rano traktowałaby go chłodno. Tyle by z tego miał. Instynkt podpowiadał mu, że doktor Brooks lubi kontrolować sytuację. Może więc powinien ją utrzymywać w przeświadczeniu, że ma nad nim całkowitą władzę, a potem - w chwili, gdy się tego najmniej będzie spodziewała przystąpić do ataku. Rano, chcąc dezaktywować rozbuchane żądze Jake'a, sprowadziła go do kuchni, by zjedli śniadanie wspólnie z Lesterem i Burgessem. Oczywiście nie miała żadnej pewności, czy Jake faktycznie pała do niej namiętnością, czy też próba uwiedzenia jej 43 Anula

stanowi część strategii, jaką sobie opracował. Tak czy inaczej, powzięła silne postanowienie, że do niczego więcej między nimi nie dojdzie. W nocy, zanim jeszcze ją pocałował, domyśliła się, że zamierza to zrobić - i pozwoliła mu. Gdyby chciała, mogłaby go powstrzymać. Ale w tym tkwi problem: nie chciała. Na kilka sekund straciła głowę, uległa zmysłom. Całe szczęście, że w porę się opamiętała. Jeszcze chwila, a byłoby za późno. Ten jeden krótki pocałunek przejął ją

s u lo

niesamowitym dreszczem. Tak, pożąda Jake'a. Jest to niewybaczalny błąd; profesjonaliści powinni umieć nad sobą panować.

- Czy mamy towarzyszyć pani na górze podczas sesji z

Ingramem? - Burgess wypił ostatni łyk kawy, po czym wstawił kubek do zlewu.

a d n a c s

- Nie, chyba że pan Ingram odmówi współpracy - odparła. - Nie odmówisz, co, stary? - Lester potargał włosy Jake'a. Jake rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. - Zamierzam zrobić panu Ingramowi zastrzyk -rzekła Maria, zwracając się do Burgessa. - Może rzeczywiście lepiej, żebyś był przy tym obecny. Potem, kiedy lek zacznie działać, nie będę już potrzebowała pomocy. - Co mu pani chce wstrzyknąć? - zaciekawił się Les. W świetle dnia widok jego krzywych, żółtych zębów był trudny do strawienia. Tak zwaną surowicę prawdy?

44 Anula

- Sprawy medyczne nie powinny cię obchodzić, Lester. Jesteś tu po to, żeby wykonywać moje polecenia. Proszę cię, pilnuj własnego nosa. Mężczyzna mruknął coś niewyraźnie; cokolwiek miał do powiedzenia, uznał, że lepiej zachować to dla siebie. - Pójdę przygotować pokój - Maria ponownie zwróciła się do Burgessa - a ty bądź tak miły i przypilnuj pana. Potem przyprowadź go do mnie. Zawołam, jak będę gotowa.

s u lo

- Dobrze, oczywiście. - Ruchem głowy blondyn nakazał

Lesterowi, aby opuścił kuchnię, co ten uczynił dość niechętnie. - Pani doktor, przepraszam za kolegę. Zawsze był podrywaczem, a w dodatku uważa, że żadna kobieta mu się nie oprze.

a d n a c s

- Doceniam, że próbujesz go utemperować -oznajmiła Maria - ja jednak zamierzam powiadomić naszych zwierzchników o jego niestosownym zachowaniu. - Rozumiem.

- Coś by się przydało do tych płatków - stwierdził ni stąd, ni zowąd Jake.

Maria z Burgessem obejrzeli się zaskoczeni. - Banan albo truskawki. A jeszcze lepiej... - Ciesz się, że w ogóle dostajesz śniadanie - powiedziała. - W niektórych formach terapii stosuje się metodę zakazów. Pacjent nie dostaje jeść, nie pozwala mu się spać, pozbawia go prywatności. Ja tego nie robię. Mam nadzieję, że doceniasz moją wspaniałomyślność.

45 Anula

Przez chwilę Jake patrzył na nią zdziwiony, po czym uśmiechnął się promiennie. Szlag by go trafił! - zirytowała się. Odniosła wrażenie, że przenika ją na wylot, że rozumie, co nią kieruje i dlaczego od rana odnosi się do niego chłodno. Zapewne podejrzewa; że, ona, Maria, próbuje zdusić emocje, jakie w niej wywołuje jego obecność. Miał rację, ale nie tylko o to chodzi. Traktowała go oschle ze względu na Burgessa i Lestera. Ponieważ koalicyjni strażnicy ciągle kręcili się w

s u lo

pobliżu, nie mogła mu wytłumaczyć swoich pobudek, tym bardziej że nie umiałaby odgadnąć jego reakcji. Potrzebują kilku godzin sam na sam, musi więc znaleźć sposób, aby na pół dnia pozbyć się z domu bandziorów.

a d n a c s

- Chciałabym pomówić z tobą na osobności -rzekła do Burgessa. - Możemy wyjść na moment do przedpokoju? - Les, wracaj do kuchni! - ryknął do kolegi blondyn. - Masz pilnować Ingrama.

Lester przybiegł natychmiast, jak pies na wołanie swego pana. Burgess ruchem ręki wskazał Marii drzwi. Oboje opuścili kuchnię. - O co chodzi?

- Jeżeli wszystko pójdzie dziś po mojej myśli, pan Ingram powinien paść zmęczony wczesnym wieczorem. - Mówiła przyjaznym, choć władczym tonem, patrząc strażnikowi w oczy. - W tej sytuacji nie widzę powodu, żebyście musieli tu warować cały czas. Możecie się na kilka godzin wyrwać z domu, pojechać do najbliższego miasta, wstąpić do baru. Na dziś i jutro meteorolodzy nie 46 Anula

przewidują większych opadów śniegu, więc może warto skorzystać z okazji. Bo jak potem zacznie sypać, ugrzęźniemy tu na dłużej. - Słusznie. - Burgess zadumał się. - Może jak Lester poderwie jakąś babkę, przestanie się pani narzucać. - No właśnie. Trzeba nakarmić drzemiącą w nim bestię. - Jest pani pewna, że sobie poradzi z Ingramem? - Absolutnie - odparta, siląc się na beztroski uśmiech. - Dam mu wieczorem środki nasenne. Do rana będzie spał jak zabity.

s u lo

- W porządku. Niech pani sobie przygotuje pokój i da mi znać, kiedy mam przyprowadzić więźnia na górę. - Dzięki.

a d n a c s

Ruszyła pośpiesznie na piętro, rozmyślając o tym, co ma zrobić. Wiedziała, że prawie jedna czwarta ludzi jest podatna na hipnozę. Na zachowanie pozostałych siedemdziesięciu pięciu procent można wpłynąć odpowiednimi lekami. W wypadku Jake'a nawet nie zamierzała tracić czasu na hipnozę. Jeżeli chce cokolwiek osiągnąć z kimś tak upartym i pewnym siebie, powinna od razu zastosować środki farmakologiczne. Ale najpierw musi przygotować wszystko, tak by Burgess z Lesterem niczego nie podejrzewali. Na starannie posłanym łóżku postawiła torbę lekarską, otworzyła ją, po czym przygotowała dwa zastrzyki. Pierwszy miał działanie uspokajające, drugi zawierał tajemniczą substancję, której nie zamierzała nikomu zdradzić, zwłaszcza dwóm strażnikom. Opuściwszy żaluzję, włączyła dwie lampy, które ustawiła na przeciwległych końcach biurka. Liczyła na to że łagodne światło 47 Anula

pomoże pacjentowi się zrelaksować. Następnie z drugiej torby wyjęła przenośny magnetofon, do którego wsunęła taśmę z muzyką o monotonnym rytmie naśladującym bicie serca. Rozejrzała się, sprawdzając, czy niczego nie pominęła, po czym podeszła do schodów. - Burgess! - zawołała. - Czy mógłbyś obniżyć temperaturę o jakieś pięć stopni? Chciałabym, żeby na piętrze było nieco chłodniej. Jeśli wam na dole będzie za zimno, po prostu włóżcie kurtki.

s u lo

- Dobrze. Czy mam już przyprowadzić Ingrama? - Za dwie minuty.

Pokój jest gotowy, tylko ona musi zebrać się w sobie. Nigdy

a d n a c s

dotąd nie robiła czegoś takiego i nie była pewna, czy jest na tyle dobrą aktorką, aby wypaść przekonująco. Na tym polega twoja praca, usłyszała wewnętrzny głos. Weź się w garść i do dzieła. Skierowała się do łazienki. Po chwili umyła ręce i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Była przerażona; czy wygląda tak, jak się czuje? Na szczęście nie. Dzięki Bogu. Odkąd zaczęła pracę, brała udział w wielu trudnych i niebezpiecznych misjach. Nie jest nowicjuszką, lecz to zadanie różni się od poprzednich. I okazuje się znacznie bardziej skomplikowane, niż się spodziewała. Wszystko z powodu Jake'a Ingrama. Nie przyszło jej do głowy, że jakiś facet, w dodatku świeżo poznany, może wywrzeć na niej tak ogromne wrażenie. I rozbudzić w niej tak silne pożądanie. Pamiętaj, powtarzała w myślach, że to, co zrobisz, uratuje go. Że ocali mu życie. 48 Anula

Kiedy wyłoniła się z łazienki, Jake z Burgessem właśnie wchodzili na górę. Jake bynajmniej nie wyglądał na człowieka przetrzymywanego wbrew swej woli na odludziu. Jeszcze nigdy nie spotkała równie zarozumiałego aroganta. - Wprowadź go do pokoju - poleciła blondynowi - i posadź przy biurku. Strażnik skinął głową, po czym pchnął lekko Jake'a. Ten posłusznie wszedł do pokoju i zajął wskazane miejsce. Dumnie

s u lo

wyprostowany, z uniesioną głową, sprawiał wrażenie, jakby niczego się nie bał. Podejrzewała, że coś knuje, że w jego genialnym umyśle rodzi się jakiś plan. Miała nadzieję, że swoim zachowaniem nie

a d n a c s

sprowokuje Lestera z Burgessem do rękoczynów. Chciała nie tylko ocalić mu życie, ale również zapobiec przelewowi krwi.

- Jake, zrobię ci zastrzyk - poinformowała go. -Podwiń, proszę, rękaw.

Przeniósł spojrzenie z jej twarzy na strzykawkę. - Co to?

- Łagodny środek na uspokojenie - wyjaśniła. - Aha. Coś, co mnie wprawi w odpowiedni nastrój? W przeciwieństwie do Burgessa natychmiast wychwyciła delikatną aluzję do wczorajszego incydentu. Była wdzięczna losowi, że strażnicy nie wyczuwają erotycznego napięcia, jakie istnieje między nią a Jakiem. I niech tak zostanie. Zamierzała kontrolować swe emocje. Najpierw praca, a dopiero potem, gdy już będzie po

49 Anula

wszystkim, mogą się zabawić. Jeśli oczywiście nadal będzie ich to kusiło. Podwinąwszy rękaw, Jake wyciągnął rękę. Jaki jest grzeczny, jaki posłuszny! Czy nie rozumie, że jest tak samo podatny na działanie leku jak każdy normalny śmiertelnik? A może sądził, iż tak jej zawrócił w głowie, że nie będzie śmiała wyrządzić mu krzywdy? Czyżby miał aż tak wybujałe ego? A może domyśla się prawdy? Może odgadł, kim ona naprawdę jest?

s u lo

Ukrywając zdenerwowanie, wykonała pierwszy zastrzyk, po czym odłamała igłę od strzykawki i schowała do specjalnego pojemnika.

a d n a c s

- Po jakim czasie lek zacznie działać? - spytał Burgess. - Prawie natychmiast.

Po paru minutach oddech Jake'a stał się wolniejszy, powieki zaczęły mu opadać. Kiedy Maria położyła dłoń na jego ramieniu, uśmiechnął się do niej dobrodusznie. Korciło ją, by go zapewnić, że nie wyrządzi mu krzywdy, że jest z nią bezpieczny, ale ugryzła się w język.

- Czuję się trochę otumaniony - powiedział. - To normalna reakcja. Wyjęła z torby lekarskiej drugą strzykawkę. Jake wcisnął się głębiej w fotel, jakby chciał się od niej jak najdalej odsunąć. - Mówiłaś, że zrobisz jeden - zaprotestował. - Pierwszy zastrzyk miał działanie uspokajające. -Delikatnie przetarła jego ramię, po czym zbliżyła igłę. 50 Anula

- Ten sprawi, że staniesz się bardziej skory do współpracy. - Nie. Nie pozwolę nikomu grzebać w mojej głowie. - Zobaczymy. - Wbiła igłę, po czym spojrzała na Burgessa, który z zafascynowaniem obserwował całą procedurę medyczną. - Dziękuję, możesz już nas zostawić. Jeśli będę potrzebowała pomocy, zawołam cię. - Dobrze. Kiedy tylko na schodach rozległ się odgłos kroków, Maria

s u lo

zamknęła drzwi. Na medycynie się nie znała; była agentką, nie lekarką. Była też całkiem niezłą aktorką.

- Wszystko starannie przygotowałaś, prawda? -spytał Jake.

a d n a c s

Mówił wyraźnie, ale bardzo wolno, jakby wypowiedzenie każdego słowa kosztowało go wiele wysiłku. - Prawidłowe oświetlenie, monotonna muzyka, której rytm odpowiada biciu serca, panujący w pokoju chłód. Co dalej, pani doktor? Włączamy wokal? - Proszę, proszę, co za spostrzegawczość. Słusznie zgaduję, że nieobce są ci metody hipnozy, prawda?

- Możesz mi zdradzić, co zawierał ten drugi zastrzyk? Bo na razie nie czuję jego działania.

- I dobrze, tak ma być. _- Czyżby? Każdy lek... Zacisnęła rękę na jego ramieniu. - Jest to stary, wypróbowany środek. W większości przypadków bardzo skuteczny. - Tak mówisz? - Odpręż się. Spróbuj pomyśleć o czymś przyjemnym. 51 Anula

- Hm, to nie będzie trudne. - Na moment zamilkł. - O czymś przyjemnym... Mógłbym pomyśleć o ucieczce. - Zakrył ręką dłoń Marii. - Albo o kochaniu się z tobą. Tak, to równie przyjemna myśl. Co mi radzisz? - Ja? Musisz sam podjąć decyzję. - Nie miała pojęcia, jakim cudem rozmawia z nim normalnym głosem, zwłaszcza że przed oczami stanął jej obraz splecionych w uścisku nagich ciał. - Jesteś zrelaksowany? - Uhm. - Myślisz o czymś miłym?

s u lo

Przesunąwszy rękę, delikatnie pogładził Marię po biodrze.

a d n a c s

- Bardzo miłym.

Zabrała dłoń z jego ramienia i cofnęła się tak, by znaleźć się poza zasięgiem jego dotyku.

- Chciałabym, Jake, żebyś zaczął liczyć od jednego do stu. Na wspak.

Zaśmiał się cicho, ale nie spełnił jej żądania. - Jake? Słyszałeś, o co prosiłam?

- Jak mi powiesz, co było w drugiej strzykawce, może wtedy policzę. - Chyba nie chcesz, żebym zawołała Burgessa, co? - Nie zrobiłabyś tego. - Dlaczego tak uważasz? - Bo nie chcesz, aby ktokolwiek zrobił mi krzywdę. Prawda? - Jake, zacznij liczyć. Proszę cię. 52 Anula

- Co zawierała druga strzykawka? Wciągnęła głęboko powietrze, po czym postanowiła zaryzykować i powiedzieć Jake'owi prawdę. Schyliwszy się, szepnęła mu do ucha: - Superlek stosowany od lat, którym skutecznie leczy się ludzi na całym świecie. Jego nazwa brzmi: placebo.

a d n a c s 53 Anula

s u lo

ROZDZIAŁ CZWARTY Ocknął się ze snu. Nawet nie zdawał sobie sprawy, kiedy zasnął. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, była urocza lekarka, która usiłowała go zahipnotyzować. Burgess zajrzał na górę dwukrotnie; raz sam, a raz z Lesterem. Gdy mieli towarzystwo, Maria przybierała ostry, zniecierpliwiony ton. Powtarzała, że nie podda się, że złamie Jake'a. Kiedy strażnicy

s u lo

wychodzili, nadal powtarzała, że osiągnie cel, ale jej ton stawał się znacznie mniej agresywny. Nawet wtedy, gdy nikogo z nimi nie było, Jake odnosił wrażenie, że Maria cały czas gra.

a d n a c s

- Opiera się - poinformowała szorstkim tonem strażników. Jeszcze nigdy nie miałam do czynienia z tak krnąbrnym, złośliwym pacjentem. Prędzej czy później złamię go, ale to potrwa dłużej, niż zakładałam.

Rozglądając się po pokoju, Jake uzmysłowił sobie, że leży na zasłanym łóżku. Jak się tu dostał? Podczas sesji hipnotycznej siedział przecież w fotelu. Czy Maria zdołała go przenieść? Mało prawdopodobne. Raczej musiał jej w tym pomóc potężnie zbudowany Burgess. Hm, czyli miła pani doktor okłamała go, twierdząc, że drugi zastrzyk zawiera jedynie placebo. No, chyba że środek uspokajający w pierwszym zastrzyku miał opóźnione działanie. Tak czy inaczej, nawet będąc pod wpływem środków odurzających, Jake wiedział, że nie uległ żadnej presji. 54 Anula

Jednakże co innego wzbudzało jego niepewność: Maria. Rozum mówił mu, że należy do obozu wroga, intuicja zaś - że jest po jego stronie. A zatem kim jest: przyjacielem czy wrogiem? Traktowała go uprzejmie, ale może dlatego, że podobał się jej jako mężczyzna. Chociaż nie gra w szachy, podejrzewał, że niczym wytrawny szachista potrafi manipulować przeciwnikiem i przewidywać jego ruchy. Nie potrafił jej rozszyfrować. W każdym razie jeżeli Maria nie zamierza zaprogramować go zgodnie z zaleceniami Koalicji, to w

s u lo

obecności Burgessa i Lestera bardzo przekonująco gra swoją rolę. Uniósł głowę z poduszki. W pokoju było nie tylko ciemno, ale również pusto. Z dołu dobiegały dźwięki radia, co oznacza, że poza

a d n a c s

nim ktoś jeszcze przebywa w domu, ale... Gdzie się podziała Maria? Zeszła na dół? Po co? Żeby złożyć Koalicji sprawozdanie, że nie udało jej się dzisiaj wejść w głowę Jake'a Ingrama? Gdy usiadł na łóżku, ze zdziwieniem stwierdził, że czuje się znakomicie. Nie był senny ani otumaniony. Nie był też zakuty w kajdany; zarówno ręce, jak i nogi miał niczym nieskrępowane. Słysząc burczenie w brzuchu, uświadomił sobie, że od rana nic nie jadł, a gdy skierował wzrok na okno, zobaczył, że słońce chyli się ku zachodowi. Czyżby przespał cały dzień? Najwyraźniej. Szkoda, że we wszystkich oknach na piętrze są kraty, pomyślał. Teraz byłby idealny moment na ucieczkę. Wstał z łóżka. Dziwne: wciąż miał na nogach buty. A gdyby spróbował teraz zejść na dół, dostać się niepostrzeżenie do garażu i zwinąć samochód? Roześmiał się pod nosem. Mała szansa, by mu się udało. 55 Anula

Starając się nie czynić hałasu, podszedł do drzwi, otworzył je i wyjrzał na korytarz. Pusto. Opuścił sypialnię, po czym zakradł się do schodów. Przystanąwszy, wytężył słuch. Głosy. Burgess z Lesterem. Ruszył wolno w dół; po chwili znów stanął. Dobiegł go głos Marii. - Naprawdę możecie się o mnie nie martwić. Poradzę sobie z nim. Trzeci zastrzyk, jaki mu zrobiłam, całkiem go oszołomił. Będzie spał do rana. - Chodź, Burgess, idziemy - powiedział Lester. -Jak jutro albo

s u lo

pojutrze zacznie padać śnieg, to nie wiadomo, kiedy uda nam się stąd wyrwać.

- Może powinienem jednak zadzwonić do szefostwa i spytać o

a d n a c s

pozwolenie? - W głosie Burgessa słychać było wahanie.

- Nie ma takiej potrzeby - zapewniła go Maria. - Tutaj ja rządzę, a wy macie posłusznie wykonywać moje polecenia. Czy to jasne? - Tak jest - odrzekli chórem mężczyźni. - Więc przestańcie się zadręczać i jedźcie do miasta. Gdyby coś się działo, mam numery waszych komórek. A gdyby szefostwo zaczęło wam czynić zarzuty, całą winę wezmę na siebie. O co chodzi? - zastanawiał się Jake. Dlaczego Maria tak bardzo chce się pozbyć z domu Burgessa z Lesterem? Po chwili uśmiechnął się z zadowoleniem. Czyżby miała ochotę na chwilę intymności? Proszę bardzo, niczego bardziej nie pragnął. Z wielu powodów. I dla samego seksu, bądź co bądź Maria jest wyjątkowo pociągającą kobietą. I dlatego, że podczas kilku godzin spędzonych z nią sam na sam będzie miał okazję przeciągnąć ją na 56 Anula

swoją stronę. Jeżeli łagodnością i dobrym słowem niczego nie wskóra, pozostanie mu rozwiązanie siłowe; obezwładni ją i ucieknie. Tak czy owak, przed nadejściem północy, odzyska wolność. Wrócił na palcach do sypialni. W tym momencie pośpiech i nerwowość nie są wskazane. Wystarczy, aby uzbroił się w cierpliwość i czekał na powrót Marii. Stała w otwartych drzwiach garażu z fałszywym uśmiechem przyklejonym do ust, machając strażnikom na pożegnanie. Gdy tylko

s u lo

się oddalili, zamknęła drzwi i rzuciła się pędem do salonu. Całą jedną ścianę zajmowały okna sięgające od podłogi do sufitu. Patrzyła na malejące światła terenówki, dopóki nie znikły w oddali. Wiedziała, że nie może się spieszyć, że musi działać ostrożnie. Jeden nierozważny

a d n a c s

krok może wszystko zepsuć. Dziś ma szansę, która więcej może się nie powtórzyć.

Zastanawiała się, czy Jake wciąż śpi. Chyba już się obudził? Pierwszy zastrzyk zawierał środek uspokajający, który go odprężył i troszkę spowolnił jego proces myślowy. Drugi, który - jak mówiła strażnikom - miał jej pomóc w zaprogramowaniu więźnia, zawierał po prostu placebo. Tak jak się spodziewała, Jake oparł się próbie hipnozy. Przypuszczalnie prawdziwy lekarz też nic by nie zdziałał. Po prostu Jake Ingram w pełni nad sobą panuje, kontroluje nawet podświadomość. O żadnym programowaniu nie może być mowy. Maria wiedziała, że gdy przywódcy Koalicji zrozumieją, iż nie będą mieli z niego żadnego pożytku, to albo go zabiją, albo wymyślą inny sposób, by go zmusić do posłuszeństwa. 57 Anula

Uznała, że ma kilka godzin - minimum dwie, maksimum cztery by przekonać Jake'a do siebie. Niestety, nie ma przy sobie żadnych dokumentów ani legitymacji, więc będzie musiał uwierzyć jej na słowo. Ale czy zechce? Przecież zamierzasz mu pomóc w ucieczce, prawda? Choćby dlatego powinien ci zaufać. A jeśli pomyśli, że próbujesz go oszukać? Prowadząc monolog wewnętrzny, skierowała się ku schodom, kiedy nagle zadzwonił telefon. Stanęła jak wryta, odruchowo

s u lo

napinając mięśnie. Podejrzewała, że nie dzwoni Burgess ani Lester, a zatem...

Gdy podniosła słuchawkę, głos na drugim końcu linii podał

a d n a c s

nazwisko i hasło identyfikujące go jako agenta Koalicji. - Jak się udała pierwsza sesja? - spytał.

- Nie za dobrze - odparła Maria. - Cały czas się opierał. Trochę to potrwa, zanim zdołam go złamać. - To znaczy ile?

- Nie wiem, ale może minąć ładnych kilka tygodni... - Musi pani zmienić taktykę. Jesteśmy w posiadaniu tajnej broni, która powinna się okazać niezwykle skuteczna. Strach ścisnął ją za gardło. Jakiej tajnej broni? - To świetnie - rzekła. - A o jakiej... - Niech pani powie swojemu pacjentowi - przerwał ostro głos na drugim końcu Unii - że mamy u siebie człowieka, którego tak wspaniałomyślnie postanowił zastąpić. I którego życie jest obecnie w jego rękach. 58 Anula

- O Boże, schwyta... - Urwała. Najwyraźniej Koalicja pojmała Gideona Faulknera! Czyli poświęcenie Jake'a poszło na marne. Ciekawe, jak przyjmie tę wiadomość? Psiakrew, gotów był zaryzykować nie tylko swoją wolność, ale i życie, by ocalić brata, a teraz okazuje się, że Koalicja dorwała Gideona i trzyma go jako kartę przetargową. - Tak, rozumiem - ciągnęła po chwili. - Rzeczywiście jest to chyba jedyna metoda, która może odnieść skutek.

s u lo

- Więc proszę z niej skorzystać, doktor Brooks. Zadzwonię jutro wieczorem, żeby dowiedzieć się, jak poszła kolejna sesja. Myślę, że nie powinna pani mieć więcej kłopotów z Ingramem. Większość ludzi

a d n a c s

potrzebuje tylko odpowiedniej zachęty... - To prawda. A zatem do jutra.

- Do jutra. Liczę na pomyślne wieści.

Odłożywszy słuchawkę, przez długą chwilę wpatrywała się w swoją rękę. Ręka, o dziwo, nie drżała, mimo że w niej samej wszystko się gotowało. Zastanawiała się nerwowo, co ma zrobić. Oczywiście musi Jake'a wyprowadzić stąd jeszcze dziś. Jutro będzie za późno. Ale jak on zareaguje, kiedy dowie się o Gideonie? Nawet nie musiała zbytnio wysilać wyobraźni: na dziewięćdziesiąt dziewięć procent będzie chciał ratować brata. A ona nie może do tego dopuścić. Gideon był cenny, lecz na Jake'u Koalicji zależało znacznie bardziej. Jake Ingram stanowił kwintesencję superczłowieka. Pod względem genetycznym niewiele się różnił od swego rodzeństwa, z

59 Anula

których każde miało inne zdolności, jednak w jego wypadku nastąpiło skumulowanie nieprzeciętnych cech fizycznych i umysłowych. Ten zabójczo przystojny bankier o wyjątkowych umiejętnościach matematycznych rządził wielomiliardową firmą. Spośród piątki rodzeństwa Koalicja najbardziej chciała skaptować właśnie jego. Maria westchnęła ciężko, albowiem jej zadanie polegało na tym, aby przeszkodzić Koalicji. Musi chronić Jake'a za wszelką cenę, nawet cenę życia jego brata Gideona.

s u lo

Gdzie, u licha, ona jest? Mniej więcej kwadrans temu słyszał, jak spod domu odjeżdża samochód, którym Burgess z Lesterem

przywieźli go na to odludzie. Chwilę po tym, jak pojazd znikł za

a d n a c s

zakrętem, zadzwonił telefon.

Coś się dzieje, a on nie wie co. Może chcą go przenieść w inne miejsce? A może Burgessa i Lestera mają zastąpić nowi strażnicy? Dlaczego Maria odesłała ich do miasta? Może chce być z nim sam na sam? To mu przyszło do głowy w pierwszej chwili, ale teraz już nie był tego taki pewien. Owszem, miał wiele niezwykłych talentów, ale zdecydowanie nie potrafił czytać w myślach kobiet. Bardzo się pomylił w swojej ocenie Tary, dlaczego więc miałby trafnie odgadnąć intencje Marii? Co ona planuje? Czy może jej zaufać? Może raczej powinien wykorzystać fakt, że jest od niej dużo silniejszy i... Nagle na schodach rozległy się kroki. Jake zbliżył się na palcach do otwartych drzwi sypialni i ostrożnie wyjrzał na zewnątrz. Krew

60 Anula

dudniła mu w uszach. Element zaskoczenia działał na jego korzyść: przypuszczalnie Maria spodziewa się, że jej pacjent nadal śpi. Wstrzymawszy oddech, przycisnął się do ściany i czekał. Odgłos kroków na drewnianej podłodze stawał się coraz głośniejszy. Raptem Jake'a naszły wątpliwości. Nie chciał jej wyrządzić krzywdy; chciał ją jedynie obezwładnić. Psiakrew, człowieku! Weź się w garść! Przecież ona jest twoim wrogiem. Czy na pewno? - Jake? Zesztywniał. - Jake? Obudziłeś się już?

s u lo

Jest coraz bliżej, centymetry dzielą ją od drzwi.

a d n a c s

- Musimy porozmawiać...

Gdy przekroczyła próg ciemnej sypialni, chwycił ją wpół. - Boże, co...

- Znikam stąd. Jeszcze dziś - warknął jej do ucha. - Natychmiast mnie puść! - Nic z tego, skarbie.

- Zaufaj mi, Jake. Pomogę ci, tylko mnie puść. - Zaufaj? A niby z jakiej racji?

Usiłowała się oswobodzić. Zacisnął mocniej ramiona. Maria skrzywiła się z bólu, a chwilę później zdzieliła go łokciem, potem kolanem. Nie szamotała się, lecz wykonywała bardzo precyzyjne ruchy. Działając instynktownie, Jake przystąpił do walki.

61 Anula

Po paru minutach, dysząc ciężko, stali naprzeciwko siebie, oboje mokrzy od potu. - Poddaj się. Jestem silniejszy. Nie wygrasz ze mną. - Cholera, Jake. Gdybyś tylko mnie wysłuchał... - Co to, to nie. Za wiele kłamstw w życiu słyszałem. Całe moje życie to jedno wielkie kłamstwo. Wiedział, że Maria się nie podda, że musi ją obezwładnić. Walczyli z sobą przez kilka minut; był pełen podziwu dla jej

s u lo

umiejętności. W końcu jednak rzucił ją na łóżko i przygniótł własnym ciałem. Im bardziej się szamotała, tym większe ogarniało go podniecenie.

a d n a c s

- Przestań się wyrywać - powiedział. - Wyrządzisz sobie krzywdę.

Sapiąc ciężko, popatrzyła mu w oczy. Jej spojrzenie złagodniało. - Jake...

Psiakość. Jak ma jej się oprzeć? Walczyła jak prawdziwy zawodowiec. Z porażką najwyraźniej się pogodziła. Z jej niebieskich oczu wyziera pożądanie. Ona pragnie go równie mocno, jak on jej... Pochyliwszy głowę, przywarł ustami do jej ust. Zamknęła oczy i westchnęła błogo. Po chwili zaczęła odwzajemniać pocałunki. Walka się skończyła, teraz oboje chcieli tego samego: pieścić się, dotykać, poznawać. Napięcie szybko sięgnęło zenitu. Jake bał się, że dłużej nie wytrzyma. Rozpinał guziki jej bluzki. Maria jęczała cicho; wijąc się z rozkoszy, zacisnęła uda wokół jego bioder. I nagle, kiedy najmniej się 62 Anula

tego spodziewał, zgięła nogę w kolanie i zdzieliła go w podbrzusze. Zawył z bólu. Na moment wszystko pociemniało mu przed oczami. Wykorzystując jego chwilę słabości, Maria odepchnęła go i wyskoczyła z łóżka. Przez dobrą minutę leżał skulony z bólu. Wreszcie, gdy najgorsze minęło, wbił w nią oskarżycielski wzrok. - Powinienem się domyślić... Twoje podniecenie było tylko grą, żeby się ode mnie uwolnić. Jesteś świetną aktorką. Wciąż dyszała ciężko; policzki miała zaróżowione, skórę lśniącą

s u lo

od potu. Spod rozpiętej bluzki wystawał biały koronkowy stanik podtrzymujący duże piersi. Jake przeniósł spojrzenie z biustu Marii na jej twarz. Był wściekły na siebie za swoją naiwność i łatwowierność.

a d n a c s

- Niczego ze mną nie wskórasz. Lepiej od razu wyciągnij spluwę - rzekł, spoglądając gniewnie na kaburę.

Dlaczego nie zabrał Marii broni, kiedy miał ku temu okazję? Dlatego, durniu, że byłeś za bardzo podniecony. Dlatego, że myślałeś ciałem, a nie rozumem.

- Jake, posłuchaj, nie jestem twoim wrogiem. Błagam cię, zaufaj mi. Mamy niewiele czasu. Burgess z Lesterem pojechali do miasta, ale w każdej chwili mogą wrócić.

- Prosisz, żebym ci zaufał? - Usiadł na materacu. Ból po kopnięciu trochę zelżał. - Chyba żartujesz? Maria podeszła bliżej łóżka. - Chciałabym usiąść i porozmawiać. Obiecaj mi, że nie zrobisz nic głupiego. Roześmiał się drwiąco. 63 Anula

- Już zrobiłem. Pozwoliłem się przechytrzyć. Byłem górą... Czy rzeczywiście był górą? Miał co do tego wątpliwości. Ale na pewno był na górze, przygniatał Marię swoim ciałem, oboje drżeli z podniecenia... - Posłuchaj, ja też tego nie rozumiem. I też czuję się skołowana. To, że mnie pociągasz, niczego mi nie ułatwia. Przeciwnie, wszystko komplikuje. - No tak. Koalicja nie pochwala tego, aby jej ludzie uprawiali seks z ofiarami porwań, prawda? - Nie pracuję dla Koalicji.

s u lo

- Czyżby? - spytał z nutą sceptycyzmu w głosie.

a d n a c s

- Przysięgam. Jake, musimy uciekać. Natychmiast. Zanim wróci Burgess z Lesterem. - Podeszła pośpiesznie do szafy, wyjęła

wierzchnie okrycia, po czym rzuciła na łóżko kurtkę Jake'a. - Ubieraj się - ponagliła go, kiedy nie wykonał żadnego ruchu. - Na co czekasz? Rozbawiony jej nerwowym pośpiechem, wstał, sięgnął po kurtkę i posłusznie się ubrał.

- Czyli nie pracujesz dla Koalicji? -Nie. - Więc może mi łaskawie wyjaśnisz, dlaczego Koalicja poprosiła cię o to, żebyś mnie zaprogramowała na nowo? No słucham, doktor Brooks. - Po pierwsze, nie nazywam się Brooks, a po drugie, nie jestem lekarzem, a już na pewno nie psychiatrą. Nazywam się Maria Daley. W jego spojrzeniu odmalowało się zdziwienie.

64 Anula

- Zaraz, zaraz... Nie jesteś psychiatrą ani żadnym innym lekarzem, nie nazywasz się Brooks i nie należysz do Koalicji? - Właśnie. - Więc kim jesteś i co, u diabła, tu robisz? - Już ci mówiłam. Jestem Maria Daley. Agent specjalny Maria Daley. - FBI? Skinęła głową. - Nie rozumiem...

s u lo

- Koalicja zagraża bezpieczeństwu narodowemu. Od dłuższego czasu FBI śledzi jej poczynania. Po kradzieży w Banku Światowym kilku agentom zlecono infiltrację organizacji. Czekałam w pogotowiu

a d n a c s

jako psychiatra. Gdyby nadarzyła się okazja, miałam pomóc twojemu bratu. Kiedy porwano ciebie, zgłosiłam się na ochotnika. Kazano mi cię ponownie zaprogramować.

- Mam wierzyć na słowo, że jesteś agentką? - Muszę jak najszybciej cię stąd wydostać. Takie otrzymałam zadanie, i właśnie próbuję je wykonać. Więc gdybyś wykazał odrobinę,..

- Jeżeli naprawdę pracujesz w FBI, to powinnaś wiedzieć, że nie. mogę tak po prostu dać dyla. Muszę najpierw wykraść coś z siedziby Koalicji. - Dyskietka Gideona zostanie wykradziona, ale nie przez ciebie oznajmiła. - Nie możesz ryzykować; jesteś dla nas zbyt cenny. Zresztą wszystkim sami się zajmiemy, jak tylko zlokalizujemy nową siedzibę Koalicji tu, w Arizonie. 65 Anula

- Przenieśli się w nowe miejsce? - spytał zaskoczony. - Tak. Wkrótce poznamy dokładny adres. - Więc zaczekajmy. A potem, kiedy będziemy wiedzieli co i jak, pojedziemy do nowej siedziby. Musimy zdobyć dyskietkę, zablokować wszystkie koalicyjne konta. Przydadzą wam się moje umiejętności i... - Nic z tego. Zabiorę cię w bezpieczne miejsce, gdzie nie znajdzie cię nikt z organizacji. A resztą, jak już powiedziałam, sami się zajmiemy. Kiedy poznamy adres.

s u lo

- Nie oszukujesz mnie? Mogłabyś pogadać ze swoimi

zwierzchnikami. Na pewno coś już wiedzą. -Ni stąd, ni zowąd

a d n a c s

zacisnął rękę na jej ramieniu. - Mylisz się, agentko Daley, jeśli sądzisz, że cię posłucham. Albo zrobimy wszystko po mojemu, albo wracamy do punktu wyjścia.

- Do punktu wyjścia? To znaczy?

- To znaczy, że się stąd nie ruszę. Westchnęła zniecierpliwiona. - Czyś ty oszalał? Musimy uciekać. Taka szansa może się nie powtórzyć. Nie traćmy czasu na kłótnie o to, kto wejdzie do siedziby Koalicji po dyskietki Gideona.

- No właśnie, skarbie. Nie kłóćmy się. Ja to zrobię. - Dlaczego ty? - Dlatego, że twoi koledzy z FBI jak dotąd nie mogą pochwalić się żadnym sukcesem. A ja dokładnie wiem, czego szukać i nie boję się ryzyka.

66 Anula

- Słuchaj, dyskietkę zdobędziemy. Ale nie dziś. Skrzyżował ręce na piersi. - Mario, możemy działać razem lub osobno. Jeżeli chcesz mi pomóc, to świetnie. Jeżeli nie, to podaj mi adres nowej siedziby Koalicji i wysadź mnie na najbliższym przystanku autobusowym. Dalej sam sobie poradzę. Oczywiście możemy się w ogóle stąd nie ruszać... - Dlaczego sądzisz, że mogłabym cię puścić samego?

s u lo

- Bo się boisz. Tego, że Koalicja odkryje twoją prawdziwą tożsamość. - Wzruszył ramionami.

- Nie znasz mnie. Nie pozwolę ci narażać życia. - Potrząsnęła

a d n a c s

gniewnie głową. - Nigdy cię nie opuszczę.

Wyszczerzywszy w uśmiechu zęby, pogładził ją lekko po policzku. Przeszył ją dreszcz.

- Chcesz powiedzieć, że należysz do kobiet, które zawsze biorą stronę swojego faceta?

- Chcę powiedzieć, że nie pozwolę, abyś znów dostał się w ręce wroga. - Popatrzyła na niego błagalnym wzrokiem. - Spróbuj spojrzeć na to z mojego punktu widzenia.

- W jednej kwestii jesteśmy zgodni - stwierdzi: Jake. - Że nie powinniśmy tracić czasu na kłótnię. -Chwycił ją za rękę. - Dobra, chodźmy. Możemy spierać się dalej w samochodzie. Zawahała się, ale po chwili skinęła głową. Punki dla mnie, pomyślał Jake. Nie uważał się za zwycięzcę wygrał tylko rundę, nie walkę. Ale liczył na to, że kiedy oddalą się od domu, może zdoła 67 Anula

przemówić Marii dc rozumu. Jeśli nie, może znów będzie musiał ją obezwładnić. Kiedy doszli do drzwi łączących kuchnię z garażem, Maria przystanęła. - Mniej więcej w połowie wzgórza proponuję skręcić w boczną drogę, która objeżdża Flagstaff i łączy się z autostradą 1-40 jakieś sześćdziesiąt kilometrów stąd. Jake wyciągnął rękę po kluczyki. - Będę prowadził. Maria zmarszczyła z namysłem czoło. - Poproszę kluczyki.

a d n a c s

s u lo

Sięgnęła do kieszeni. W ostatniej chwili zacisnęła je w dłoni. - O co chodzi? - spytał.

- Dobrze, ty prowadzisz, ale ja wskazuję drogę. Nie chcę, żebyśmy się natknęli na naszych dwóch osiłków - Zgoda.

Wyprostowała palce. Jake chwycił kluczyki i popychając lekko Marię przed sobą, skierował się do garażu. Akurat wcisnął przycisk na pilocie, by otworzyć drzwi trailblazera, gdy usłyszeli, jak pod dom podjeżdża samochód. Blask reflektorów, który wpadł przez nieduże okno w bocznej ścianie, omiótł wnętrze. - Cholera, kto to może być? - zaniepokoił się Jake. - Przecież za wcześnie na Burgessa.

68 Anula

ROZDZIAŁ PIĄTY Od razu rozpoznał głosy: cieńszy Lestera, który burczał, przeciągając słowa w sposób typowy dla mieszkańców południowych stanów, oraz grubszy Burgessa, który mówił tonem człowieka nieznoszącego sprzeciwu. Cholera! Co oni tu robią? Dlaczego tak szybko wrócili? - Daj mi pistolet - szepnął do Marii. - Zaskoczymy ich, kiedy wejdą tylnymi drzwiami.

s u lo

- Nie. To zawodowi mordercy, w dodatku obaj są uzbrojeni. Nie będziemy ryzykować.

a d n a c s

- Psiakrew, jesteś za ostrożna jak na agentkę FBI. Co z tego, że mają broń i wyszkolono ich na morderców, skoro to idioci? Musimy... Zanim skończył zdanie, otrzymał kilka ciosów w brzuch i szczękę. Osunąwszy się na kolana, popatrzył zdziwiony na Marię, która z groźną miną celowała w niego z broni. Właśnie zamierzał otworzyć usta, by spytać, co ona, do licha, wyprawia, kiedy w drzwiach kuchni pojawił się Burgess. Stanął jak wryty. Lester, który oglądał się za siebie, wpadł prosto na niego.

Burgess wbił spojrzenie w Jake'a, po czym powiódł wzrokiem po Marii. Zauważył, że zarówno lekarka, jak i więzień, mają na sobie wierzchnie okrycia. - Jasna cholera, co się tu dzieje? - Próbował uciec - oznajmiła przekonującym tonem Maria. Wyszłam na moment po taśmę, którą miałam w samochodzie, i 69 Anula

wracając, przyłapałam go na próbie ucieczki. - Pomachała Jake'owi przed twarzą pistoletem. - Głupio postąpiłeś, co? Uznałeś, że poradzisz sobie z kobietą? - Wredna suka - warknął Jake, szybko wchodząc w rolę. Odsuwając lufę na bok, Maria zwróciła się do Burgessa: - Zaprowadź go na górę. Aha - dodała po chwili, kiedy strażnik brutalnie podciągnął Jake'a na nogi -i przykuj do łóżka. Może spać w kurtce. Wszystko mi jedno, czy mu będzie wygodnie, czy nie. Niech

s u lo

cierpi, skoro nie potrafi docenić mojego dobrego serca.

- Hej, Doc, jak trzeba mu będzie przywalić, to ja chętnie zaproponował Lester.

a d n a c s

- Dziękuję, nie ma takiej konieczności. Przynajmniej dzisiaj. Burgess zacisnął łapę na karku więźnia. -Mówiła pani, że po tym ostatnim zastrzyku powinien spać do rana. Co się stało? - Nie wiem. Może jego konstrukcja genetyczna czyni go bardziej odpornym na lek? Następnym razem zwiększę dawkę. Ładnie kłamiesz, pochwalił ją w myślach Jake. - Teraz nie wygląda na żadnego supermana. -Szczerząc w uśmiechu zęby, Lester przysunął twarz do twarzy Jake'a. - Jakie to uczucie, panie geniuszu, przegrać z babą? Jake skrzywił się, czując jego obrzydliwy oddech. - Burgess, zaprowadź Ingrama na górę - poleciła Maria. Jake nie opierał się. Musiał przyznać, że Maria miała rację, powalając go paroma ciosami na kolana, a tym samym nie pozwalając mu zaatakować powracających mężczyzn. Może udałoby mu się 70 Anula

zranić lub zabić Burgessa, ale w tym czasie Lester niechybnie wyciągnąłby broń i zastrzelił jego. - Swoją drogą, dlaczego tak szybko wróciliście? - zapytała Maria. - Pewnie nawet nie dojechaliście do miasta? Lester ponownie zarechotał; tym razem w jego śmiechu było więcej rozbawienia niż złośliwości. - Bo tego twardziela - wskazał kciukiem na Burgessa - rozbolał brzuszek. Musieliśmy stanąć, żeby mógł iść w krzaczki. I jak zaczął ganiać...

s u lo

- Stul pysk! - Burgess posłał wspólnikowi mordercze-spojrzenie. Lester wciąż chichotał; jego śmiech odbijał się od ścian i

a d n a c s

rozchodził po całym wnętrzu.

Schowawszy pistolet do kabury, Maria skierowała się do lodówki. Nie jadła nic od lunchu, Jake zaś od śniadania. Wyjęła kilka jabłek oraz kawałek sera, z którego ucięła z sześć grubych plastrów. Lester, którego obleśny uśmiech działał jej na nerwy, ani przez chwilę nie spuszczał z niej oka.

- Wynocha stąd! - Obróciwszy się, popatrzyła na niego z wściekłością. - Idź do swojego pokoju, obejrzyj coś w telewizji, skocz z dachu, wszystko mi jedno, ale zostaw mnie samą. - Lubię takie temperamentne kobitki. Porządna kłótnia tylko dodaje pikanterii... - Won! - ryknęła. - Precz z moich oczu! No już! Policz do dziesięciu. Zmów pacierz. Wyrecytuj nazwiska prezydentów. Zrób cokolwiek, bo inaczej zaraz go zabijesz. 71 Anula

- Chryste! Wstała dziś pani lewą nogą, czy co? -mruknął Lester i powłócząc nogami, wyszedł z kuchni. Maria wzięła kilka głębokich oddechów. Kiedy się uspokoiła, zawinęła w serwetkę plastry sera i wraz z jabłkami schowała do kieszeni, po czym ruszyła na górę. W korytarzu na piętrze natknęła się na Burgessa, który akurat opuszczał sypialnię. - Przykułem go do poręczy - oznajmił - ale pozwoliłem mu zdjąć kurtkę. Jeśli nie jestem już pani potrzebny, to ja...

s u lo

- Nie jesteś, idź - powiedziała, a kiedy minął ją pędem, zawołała: - W szafce nad zlewem jest apteczka! Znajdziesz, w niej tabletki przeciwko biegunce!

a d n a c s

- Dziękuję!

Weszła do sypialni, zamykając za sobą drzwi, po czym

przyłożyła palec do ust, nakazując Jake'owi milczenie. Przekręciwszy klucz w zamku, wyjęła z kieszeni jedzenie i położyła je na biurku. - Nie mogłam zrobić ci kolacji, skoro zapowiedziałam, że koniec z uprzejmością - powiedziała cicho. -Ale przyniosłam jabłka i ser. Starczy dla nas obojga.

- Przepraszam. Tam na dole... pomysł, że ich zastrzelę... - Jake pokręcił głową. - Na ogół nie bywam tak lekkomyślny. A przynajmniej kiedyś nie byłem. Odkąd jednak poznałem o sobie prawdę, coś się we mnie zmieniło. Zawsze uchodziłem za człowieka trzeźwo myślącego, który nawet w sytuacjach kryzysowych potrafi zachować zimną krew, ale ostatnio przystępuję do działania, ignorując wszelkie zagrożenia. 72 Anula

- To zrozumiałe. Usiłujesz chronić rodzeństwo, zwłaszcza Gideona. No i chcesz unicestwić Koalicję... Maria zdjęła kurtkę, rzuciła ją na łóżko, po czym z kluczem w dłoni podeszła do Jake'a. - A jeśli któryś z goryli przyjdzie sprawdzić, co się dzieje? spytał. - Może rozepnij obręcz przykuwającą mnie do łóżka, ale zostaw tę na nadgarstku. Wtedy w razie czego szybko się znów przykuję.

s u lo

Hm. - Zawahała się. - Co prawda Burgess spędzi kilka

najbliższych godzin w kiblu, a Lester cały wieczór będzie się

zastanawiał, czy potrafiłabym go zastrzelić, ale może masz rację. Jake

a d n a c s

uśmiechnąć się szeroko.

- Facet nie wie, kiedy przestać, co? - Boże, co za kretyn.

Podniósłszy się z łóżka, ścisnął Marię za ramię. - No dobra. Zjedzmy to, co przyniosłaś, i pomyślmy nad planem B. - B?

Wyciągnął krzesło i usiadł przy biurku. - Awaryjnym. Zawsze trzeba mieć plan B. Na wypadek gdyby plan A nawalił - odparł, jedząc jabłko. - Hm, może by dolać coś do porannej kawy... -Maria zamyśliła się. - Tak, zrobię to jutro rano. Ewentualnie pojutrze. Muszę tylko wydumać jakiś powód, żeby nasi milusińscy nie weszli do kuchni,

73 Anula

kiedy będę parzyć tę kawę, a potem pilnować, żebym sama jej nie wypiła. - Mógłbym tych bandziorów czymś zająć - zaproponował Jake. Rozzłościć ich. Albo dać im się trochę poturbować. Wiesz, dla dobra sprawy... - W porządku. Słuchaj, teraz kolacja i spać. A jutro... Tylko błagam cię, nic sam nie kombinuj. Dopiero na mój znak zacznij się awanturować. Wtedy poproszę ich, żeby zabrali cię na górę... jakoś tak to rozegramy.

s u lo

Jake bez słowa chrupał jabłko. Usiadłszy na skraju biurka, Maria odwinęła serwetkę. Trzymając w dłoni kawałki sera, chciała

a d n a c s

poczęstować Jake'a. Podniósł się nieco, tak by ich usta znalazły się na jednej wysokości. Wstrzymała oddech. Wpatrując się jej w oczy, wziął plaster sera.

- Dziękuję - szepnął, niemal dotykając jej warg. - Proszę - odparła ochryple.

Dlaczego, ilekroć on się do niej zbliża, z zadziornej, doskonale wyszkolonej agentki, zamienia się w kruchą, delikatną kobietę, która nie wyobraża sobie życia bez ukochanego mężczyzny u boku? Jake usiadł z powrotem na krześle. Nie pocałował jej. Rozbawiona jego zachowaniem, ale i lekko sfrustrowana, odłożyła serwetkę na biurko i sięgnęła po jabłko. Ciekawe, o co Jake'owi chodzi? Chce się zabawiać w twardziela nieczułego na jej wdzięki? W porządku. Ona też zna reguły tej gry; też może grać rolę twardziela.

74 Anula

Na miłość boską, weź się w garść! - skarciła się w duchu: Zawsze we wszystkim musi być najlepsza. Uwielbia współzawodnictwo, rywalizację ma we krwi. Może dlatego, że urodziła się jako najmłodsza z czworga dzieci, w dodatku jako jedyna dziewczynka. Całe dzieciństwo musiała walczyć o swoje z trójką starszych braci. Starała się im dorównać, a nawet być od nich lepsza. Ojciec, który był gliniarzem w Ohio, nie posiadał się ze szczęścia, że ma tak

s u lo

dzielną i waleczną córeczkę. A ona, chociaż matkę też kochała, to świata poza ojcem nie widziała. Nic dziwnego. Wszyscy w Hillsboro uwielbiali wielkiego Mike'a Daleya.

a d n a c s

Zsunęła się z biurka, przeszła przez pokój i usiadłszy na własnym łóżku, ugryzła jabłko. Teraz nie pora na gry czy

współzawodnictwo. Ma za zadanie chronić Jake'a, a nie z nim rywalizować. Z drugiej strony, jakoś nie potrafiła dojrzeć w nim bezbronnej ofiary. Mimo porwania, mimo że jego życie znajduje się w niebezpieczeństwie, nie sprawiał wrażenia człowieka pogrążonego w strachu i rozpaczy.

Nawet zakuty w kajdany, jak wtedy, gdy wysiadł z saturna wspomagany przez Burgessa z Lesterem, nie wyglądał na kogoś, komu można rozkazywać. Biła od niego niesamowita arogancja i pewność siebie; może dlatego wydawał się niepokonany? Ciekawe, czy ta pewność siebie ma związek z jego niezwykłą inteligencją, czy raczej wynika z... - O czym myślisz? - spytał Jake. Przełknęła kęs jabłka. 75 Anula

- Ty lubisz gry, ja lubię współzawodnictwo - odparła. Właściwie na jedno wychodzi. W obu przypadkach jest zwycięzca i przegrany. A przegrywać żadne z nas nie lubi. - I co wynika z tej wnikliwej obserwacji? - To, że nie powinniśmy grać. To, że jeżeli chcemy osiągnąć cel, musimy współpracować. - Hm - mruknął Jake, podnosząc do ust kawałek sera. - Z nas dwojga jestem lepiej przygotowana do tego zadania.

s u lo

Dlatego uważam, że powinnam mieć głos decydujący. - Hm. - Przestań mruczeć!

a d n a c s

- W porządku, a więc możesz zaplanować ucieczkę i liczyć na moją współpracę. Ale kiedy już się stąd wydostaniemy, wtedy

wspólnie ustalimy, jak dostać się do siedziby Koalicji. Musimy zabrać dyskietkę i zainstalować program, który zamknie Koalicji wszystkie konta.

- Tym zajmie się FBI. Przecież tłumaczyłam ci, jak ważne jest dla nas twoje bezpieczeństwo...

- Gdyby FBI potrafiło zdobyć dyskietkę, już dawno by to zrobiło - przerwał jej. - Wasze umiejętności pozostawiają wiele do życzenia. To po pierwsze, a po drugie, chyba dość jasno dałem ci do zrozumienia, że w tej chwili nie ma dla mnie nic ważniejszego od tej dyskietki.

76 Anula

Nic? Nawet życie Gideona? - miała ochotę spytać, ale ugryzła się w język, zanim zdradziła informacje, które mogłyby pchnąć Jake'a do nieroztropnych działań. Starała się postawić w jego sytuacji. Jak by się zachowała, gdyby Koalicja schwytała Michaela, Patricka lub Stevena? Na pewno przestałaby myśleć chłodno jak zawodowiec, tylko rzuciłaby się bratu na ratunek. Wiadomość o pojmaniu Gideona musi trzymać przed Jakiem w

s u lo

tajemnicy, przynajmniej dopóki nie odda go w ręce swoich kolegów z FBI. Pewnie znienawidzi ją, gdy dowie się, że go okłamywała, ale trudno. Zamierzała uczynić wszystko, aby nie stało mu się coś złego.

a d n a c s

Jest doświadczoną agentką, ma nieposzlakowaną opinię i długą listę osiągnięć. Kilka razy awansowała. Ale zapewnienie bezpieczeństwa Jake'owi jest czymś więcej niż zadaniem od agencji. Jest jej osobistą misją.

- Rozumiem, co czujesz - powiedziała - i nie będę się z tobą kłócić. Na razie skupmy się na wydostaniu cię stąd. - Zgoda. - Skończył ser i wsunął do ust ostatni kawałek jabłka. Kiedy wrócimy do cywilizacji, zafunduję sobie stek wielkości... - Piłki nożnej? - Uniósłszy brwi, popatrzyła na niego z rozbawieniem w oczach. Wytarł ręce o serwetkę i nie odrywając oczu od twarzy Marii, wolnym krokiem ruszył w stronę jej łóżka. Gdy ich ciała dzieliły centymetry, Maria zaczęła się pośpiesznie odsuwać. Nie bała się Jake'a, lecz siebie, własnych uczuć. Przerażało ją, że gdy na nią 77 Anula

patrzył, zapominała o zdrowym rozsądku. Jeszcze żaden mężczyzna tak na nią nie działał. No ale Jake Ingram nie jest jakimś tam mężczyzną. O takich jak on jej babcia mawiała: „istny Cary Grant". Według babci Cary Grant wyznaczał standardy męskości; większość przedstawicieli płci brzydkiej na ogół ich nie spełniała. Jake faktycznie miał w sobie elegancję Granta, odwagę Seana Connery'ego, słynnego Jamesa Bonda, oraz beztroskę George'a Clooneya. Poza wszystkim innym,

s u lo

dodała w myślach Maria, ma umysł geniusza i ciało greckiego bohatera.

- Jutro czeka nas bardzo pracowity dzień - szepnął. - Proponuję pójść do łóżka. Co ty na to?

a d n a c s

Maria z trudem przełknęła ślinę.

- Popieram - odparła. - Idź do swojego, a ja zostanę tutaj. - E tam! Dwa oddzielne łóżka? Co to za zabawa? - Żadna. Bo nie będziemy się bawić. Będziemy spać. - Hm, jakoś kiepsko to widzę - rzekł, unosząc się na tyle, by pojęła, o co mu chodzi.

Był wyraźnie podniecony. Wiedziała, że musi zakończyć tę rozmowę, zanim sprawy zabrną za daleko. - Zapomniałeś, że Lester i Burgess są na dole? Że mają spluwy? Że w każdej chwili mogą wpaść na górę i... Oparł dłonie po obu stronach jej głowy. - Nie, nie zapomniałem. Wiem, co nam grozi. Ale czy znasz lepszy sposób na rozładowanie napięcia? 78 Anula

Powiedział to lekkim, żartobliwym tonem, ale kiedy spojrzała w jego oczy, zobaczyła w nich wyraz powagi. - Nie, Jake. Nie możemy. - Możemy. - Nie. Jestem agentką federalną. Wykonuję zadanie. Nie mogę... Zamknął jej usta pocałunkiem, od którego zakręciło się jej w głowie. Opór Marii powoli kruszał, topniał jak lód w parne letnie popołudnie. Przestała protestować; objęła Jake'a za szyję,

s u lo

odwzajemniając jego pieszczoty. Rozpiął jej bluzkę, zsunął ramiączko stanika, po czym wtulił twarz w jej piersi. Ona zaś, oddychając ciężko, zaczęła wyciągać mu koszulę ze spodni. Zapomniała o całym świecie; liczyła się tylko ta chwila, ten dotyk, ten pocałunek.

a d n a c s

Jake okazał się wytrawnym kochankiem, znał wszystkie

wrażliwe miejsca na ciele kobiety, wiedział, jakie ruchy i pieszczoty mogą sprawić największą przyjemność. Gdy w końcu zamarła w oczekiwaniu na zbliżający się orgazm, przywarł ustami do jej ust, by powstrzymać krzyk rozkoszy.

Przez chwilę leżała zdyszana, z trudem łapiąc oddech, po czym wzdychając błogo, rozpięła pasek u spodni Jake'a. Gotowa była zrewanżować się za doznania. Ledwo puściła klamrę i pociągnęła w dół suwak, kiedy rozległo się głośne walenie w drzwi. - Hej, Doc, dlaczego drzwi są zamknięte na klucz? Chyba nie przeprowadza pani niedozwolonych eksperymentów na naszym więźniu, co? - To Lester! - syknęła przez zęby. - Cholera jasna! 79 Anula

ROZDZIAŁ SZÓSTY - Jestem w piżamie! - zawołała. - Czy coś się stało? Dlaczego mi przeszkadzasz? - Burgess utknął na dobre w kiblu, więc kazał mi iść na górę spytać, czy Ingram nie sprawia pani kłopotów. Jake poderwał się na nogi, wygładził koszulę, po czym usiadł na własnym łóżku i zahaczył kajdanki o poręcz. Maria zaś pośpiesznie

s u lo

ściągnęła z siebie ubranie, urządzając darmowy striptiz. Jake'owi, który był podniecony wcześniejszymi pieszczotami, zrobiło się gorąco. I obudziły się w nim mordercze instynkty. Z wściekłości miał

a d n a c s

ochotę rozszarpać Lestera; czy ten dureń naprawdę musiał im przeszkodzić akurat teraz?

Maria włożyła pośpiesznie spodnie od piżamy, potem wciągnęła przez głowę kurtkę. Tak ubrana, spojrzała na Jake'a. Niemal czuła, jak przeskakują między nimi iskry. Biorąc głęboki oddech, ruszyła boso po drewnianej podłodze. Doszedłszy do drzwi, odblokowała zamek i uchyliła je na szerokość kilku palców. Stojący w korytarzu śmierdziel przysunął twarz i wyszczerzył zęby. Maria odskoczyła pośpiesznie, zanim zdążył przytknąć nos do jej twarzy. - Powiedz Burgessowi, że nad wszystkim panuję - oznajmiła chłodno. - I mam nadzieję, że wkrótce biegunka mu ustąpi. Lester przytrzymał nogą drzwi. - Dlaczego się pani zamknęła? - Dla większej prywatności. Żeby mi nikt nie przeszkadzał. 80 Anula

- A gdyby Ingram zaczął się awanturować? Musielibyśmy wyważać drzwi. Więc może lepiej, żeby ich pani nie zamykała? - Dobrze, ale pod jednym warunkiem - rzekła. -Że nie będziecie wchodzić tu bez pytania. Macie pukać i czekać, aż pozwolę wam wejść. - Oj, Doc, ranisz moje uczucia. Uważasz, że nie jestem dżentelmenem? - Tego nie powiedziałam. Ale muszę przyznać, że faktycznie

s u lo

słowo dżentelmen jakoś do ciebie nie pasuje.

- Dobra, dobra. - Pchnął drzwi, nie zważając na to, że Maria je przytrzymuje, i wkroczył do pokoju.

a d n a c s

- A może po prostu wolisz towarzystwo takiego genialnego, sztucznie wyhodowanego tworu jak Ingram, co? - Łypnął okiem na Jake'a. - On pewnie różni się od nas, zwykłych śmiertelników, nie tylko wielkością mózgu, ale i fiuta.

Jake był ciekaw, kiedy Maria straci cierpliwość i wymierzy kretynowi kilka celnych ciosów. Widział po jej napiętej postawie, zmrużonych oczach i rumieńcach na twarzy, że ten moment zaraz nastąpi.

- Lester... - powiedziała cichym, niemal zalotnym tonem. - Co? - Strażnik obejrzał się. Zbliżała się do niego wolnym krokiem, kołysząc zmysłowo biodrami. Jej powabny uśmiech coraz bardziej rozpalał jego żądze. I wtem, zanim się biedak zorientował, o co chodzi, chwyciła go za rękę i mocno wykręciła ją do tyłu. 81 Anula

- Opuścisz teraz ten pokój - poleciła, wyprowadzając go na korytarz - zejdziesz na dół i już tu dziś nie wrócisz. Jasne? Wbił w nią roziskrzony wzrok. Maria mocniej ścisnęła jego rękę. Lester przez chwilę się szamotał, po czym jęknął z bólu. - W porządku! Jasne. Puść, bo mi połamiesz kości. - Czyli będziesz grzecznym chłopcem i nie będziesz mnie więcej niepokoił, tak? Za to jutro przyrządzę wam wszystkim smaczne śniadanie. - Popchnęła go w stronę schodów.

s u lo

Nic nie odpowiedział, nawet się za siebie nie obejrzał. Kiedy z głośnym tupotem zbiegł na dół, Maria wróciła do sypialni i zamknęła drzwi. Tym razem nie zasunęła zasuwki.

- Co za źle wychowany młody człowiek - oświadczył z błyskiem

a d n a c s

w oku Jake. - Przynajmniej mógł zaczekać, aż skończymy.

- Głowy nie dam, czy tu nie wróci. Jest jak pies, który nie chce zostawić ulubionej kości. W jego wypadku tą kością jestem ja. - Jeśli wróci i nie stłuczesz go na kwaśne jabłko, ja to zrobię. I to z dużą przyjemnością.

Uśmiechnęła się.

- Chcesz iść do łazienki, zanim zgaszę światło? - Chcę tylko ciebie. Zgasiła lampę. Przez okno wpadały srebrzyste promienie księżyca. Jake wyciągnął się na łóżku. Leżał na miękkiej narzucie, starając się nie myśleć o nagiej Marii, o jej delikatnej skórze i smaku jej warg, które tak gorąco reagowały na jego pocałunki.

82 Anula

Zanim oczy przyzwyczaiły mu się do panującego w sypialni półmroku, wyczuł jej obecność. Stała tuż obok, w zasięgu jego ręki. - Mario? - spytał cicho. - Nic nie mów. - Pochyliwszy się, rozpięła mu pasek u spodni. - Zamknij drzwi. - Nie, wolę nie ryzykować. - Lepiej żeby Lester zastał je zamknięte, niż nakrył nas w niedwuznacznej sytuacji. - Ciii, ja tu rządzę.

s u lo

Nie tylko rządziła, ale także wyczyniała cuda. Jake zacisnął powieki; jeszcze nigdy nie było mu tak dobrze. Kiedy dreszcz

a d n a c s

rozkoszy wstrząsnął jego ciałem, z trudem stłumił krzyk. Oddychając ciężko, wciągnął Marię na siebie i zaczął ją obsypywać pocałunkami. Raz po raz powtarzał szeptem jej imię. - Nic nie mów...

Ponownie przywarł ustami do jej ust. Po chwili Maria przerwała pocałunek i wyzwoliwszy się z objęć Jake'a, udała się do własnego łóżka. Sypialnię na piętrze wypełniła głęboka, niezmącona cisza. - Dziękuję.

Nie odpowiedziała. Podejrzewał, że jest równie zmieszana jak on siłą pożądania, jakie do siebie czuli. Znał w swoim życiu wiele kobiet, ale żadna nie dorastała jej do pięt. I żadna nie wzbudzała w nim takiej namiętności. Tylko jak szybko wypali się ta niepohamowana żądza? Czy z chwilą, gdy minie zagrożenie, opadną także emocje i żar? 83 Anula

Nazajutrz obudziła się przed szóstą rano, kiedy Jake jeszcze smacznie spał. W drodze do łazienki - zamiast myśleć o tym, w jaki sposób unieszkodliwić strażników, by móc bez przeszkód uciec z Jakiem - cały czas dumała o wczorajszym wieczorze. Puściwszy strumień ciepłej wody, rozebrała się i weszła pod prysznic. Zamknęła oczy. Mydląc ciało gąbką, wyobrażała sobie, jak ręce, usta i język Jake'a pieszczą jej skórę. Późno zakosztowała seksu. Dziewictwo straciła w wieku

s u lo

dwudziestu trzech lat z dobrze zapowiadającym się pracownikiem Kongresu. Chodziła z Chipem Larsenem przez prawie dwa lata, nawet chcieli się pobrać, ale coś im nie wyszło. Kochała Chipa, lecz... W

a d n a c s

owym czasie nie była pewna, dlaczego ich związek się rozpadł, teraz jednak wiedziała. Oboje byli młodzi, ambitni, pełni zapału, i kochali pracę, w której spotykali ciekawych ludzi. Sądzili też, że kochają również siebie, ale to uczucie się wypaliło. Zresztą nawet w początkowym okresie ich romansu Chip nie rozpalał jej tak jak Jake. Dopóki nie poznała Jake'a, nigdy nie przypuszczała, że potrafi być tak namiętną kochanką.

No dobrze, podoba ci się ten facet. Zwariowałaś na jego punkcie. Tylko nie łudź się, że połączy was coś więcej niż seks. Jake na pewno się w tobie nie zakochał. Pamiętaj, że to wyjątkowy facet, może mieć każdą kobietę. Jeszcze do niedawna był zaręczony z Tarą Linden, słynną prawniczką i córką teksańskiego milionera. Jeżeli kiedyś się ożeni, to z kimś podobnym do poprzedniej narzeczonej.

84 Anula

Zakręciła wodę i wyszła spod prysznica. Wytarła się, po czym obwiązała ręcznikiem mokre włosy. Starała się wyrzucić Jake'a z myśli. Rozum mówił jej, że popełniła duży błąd, ulegając emocjom. Ale ciało i serce mówiło coś całkiem innego. Skup się na zadaniu, rozkazała sobie w myślach. Musisz zaparzyć kawę, dodać do niej jakiś środek odurzający, przypilnować, aby Burgess z Lesterem to wypili. Kiedy kawa zwali ich z nóg, wtedy wywieziesz stąd Jake'a i umieścisz go pod opieką FBI, tak by nie

s u lo

dopadli go żołnierze Koalicji. Do tego czasu musisz się pilnować, nie zdradzić mu informacji o pojmaniu Gideona; znając Jake'a, wiedziała, że nie bacząc na zagrożenie, próbowałby nie tylko zdobyć cenne

a d n a c s

dyskietki, ale również uratować brata.

Ubrawszy się, wróciła do sypialni. Jake siedział na łóżku, w pełni obudzony.

- Idę do kuchni. - Rozpięła mu kajdanki. - Chcę przyrządzić swoją miksturkę, zanim Burgess z Lesterem pojawią się na śniadaniu. - Nie dostanę porannego buziaka? - spytał Jake, obdarzając ją czarującym uśmiechem.

Niewiele brakowało, a dałaby się skusić. - Nie żartuj. Nie mamy czasu na wygłupy. - No dobrze. Muszę zapamiętać, że rano nie odznaczasz się poczuciem humoru. Przeszył ją dreszcz. Chociaż starała się myśleć o pracy, ostatnie zdanie Jake'a bardzo ją ucieszyło. Najwyraźniej spodziewał się, że spędzą razem jeszcze niejeden poranek. 85 Anula

- Będę potrzebowała twojej pomocy - powiedziała rzeczowym tonem, mimo że w głębi duszy pragnęła przytulić się do Jake'a i powitać go tym porannym buziakiem, którego się domagał. -Co mam zrobić? - Weź prysznic, ubierz się i zejdź na dół. Jeśli zobaczysz w kuchni naszych dwóch goryli, bądź przygaszony, osowiały. Czekaj na mój znak. Jeżeli kawa będzie już doprawiona, wtedy powiem, że nie jestem głodna, ale mam nadzieję, że wam, chłopcy, śniadanie będzie

s u lo

smakowało. Jeżeli nie zdążę wcześniej doprawić kawy, zwrócę się bezpośrednio do ciebie i powiem, żebyś nie liczył na śniadanie, bo za karę ci się nie należy. Wtedy zacznij się pieklić. Zaprotestuj. Zrób

a d n a c s

koszmarną awanturę. Burgess z Lesterem zechcą cię uspokoić. Wówczas poproszę ich, aby zaprowadzili cię na górę i przykuli do łóżka.

- Chyba sobie poradzę. - Na pewno.

Kiedy skierowała się do drzwi, chwycił ją za rękę. - Słuchaj, jeśli chodzi o wczorajszy wieczór... Oswobodziła się, po czym popatrzyła mu w oczy.

- Wczorajszy wieczór? Nie ma o czym mówić. Troszkę się zabawiliśmy i tyle. Jesteśmy dorośli i nikogo nie krzywdzimy. W końcu to był tylko seks, prawda? - Wstrzymała oddech, czekając na jego reakcję. W głębi duszy chciała, by zaprzeczył. On zaś tylko wzruszył ramionami. - Racja. To był tylko seks. 86 Anula

- No właśnie. Szybko, zanim łzy napłyną jej do oczu, opuściła pokój. Może dla Jake'a seks jest rozrywką, sposobem na zabicie nudy, ale dla niej nie. Przeczucie mu mówiło, że przed chwilą popełnił błąd. Nie powinien był określać tego, co się wczoraj wydarzyło, mianem zwykłego seksu. Ale Maria pierwsza to powiedziała. Prawda? A on po prostu przyznał jej rację. Dureń! Czego się bał? Że ucierpiałoby jego ego, gdyby się sprzeciwił i powiedział, że wczorajszy wieczór wiele dla niego znaczył?

s u lo

Rozebrał się w łazience i wszedł pod prysznic. Podczas gdy ciepła woda omywała jego ciało, starał się pozbyć wszystkich

erotycznych myśli. Nie było to łatwe. Bo jak nie myśleć o czymś, co

a d n a c s

sprawiło mu tak ogromną przyjemność? O czymś, co w skali od jednego do dziesięciu punktów zasługuje na jedenaście? Skoro seks na raty jest tak fantastyczny, jaka to będzie rozkosz kochać się z Marią przez całą noc! Na samą myśl się podniecił. No pięknie, stary, pięknie. Chłopie, weź się w garść!

Został porwany, znajduje się w niebezpieczeństwie. Istnieje realne zagrożenie, że eksperyment, który zapoczątkowali jego rodzice i z powodu którego umarli, zostanie wznowiony i na świat znów przyjdą wzbogacone genetycznie dzieci. Chyba że on i jego rodzeństwo zdołają przeszkodzić Koalicji, pozbawić ją siły, doprowadzić do aresztowania jej przywódców. Dlatego musi się stąd wydostać, dotrzeć do głównego ośrodka Koalicji i wykraść dyskietki Gideona. Ma tak wiele ważnych spraw na 87 Anula

głowie. Dlaczego więc akurat teraz w jego życiu pojawiła się Maria? Pora jest nieodpowiednia, miejsce niewłaściwe, tylko kobieta wymarzona. Wielokrotnie się kochał, wielokrotnie uprawiał seks; wiedział, że między jednym a drugim istnieje przepaść. To, co przeżył z Marią, definitywnie podpada pod pierwszą kategorię. Zawsze dotąd wydawało mu się, że kochać można się wtedy, gdy dwoje ludzi coś łączy; gdy znają się odrobinę dłużej niż dzień lub dwa. Poznał Marię zaledwie czterdzieści osiem godzin temu, mimo to

s u lo

czuł się z nią bardziej związany niż z jakąkolwiek inną kobietą, nie wyłączając Tary.

Zakręcił wodę, wysuszył się i prędko ubrał. Nie czas na

a d n a c s

psychoanalizę, teraz są ważniejsze sprawy. Choćby ucieczka. Aby mogło do niej dojść, najpierw należy wyłączyć na parę godzin z gry Burgessa z Lesterem.

Schodząc na dół, powtarzał w myślach to, co mu Maria mówiła. Nie chciał czegoś pokręcić. Gdyby faktycznie udało jej się doprawić kawę środkami odurzającymi, plan ucieczki mógłby się powieść. W przeciwnym razie trzeba będzie wymyślić coś innego. W kuchni pobrzmiewały głosy. Jake przystanął na korytarzu i przez chwilę nasłuchiwał, ale rozmowa nie dotyczyła niczego istotnego. Tak jak się umówił z Marią, przybrał smętną minę, zwiesił głowę i wszedł do środka. - Patrzcie, patrzcie! - zawołał Lester. - Bez kajdanek, wolny jakptaszek! Hej, Doc, co mu pani zrobiła, że jest dziś taki grzeczny i potulny? 88 Anula

- Jak to co? - Burgess poklepał Jake'a po ramieniu. - Pewnie powiedziała mu o jego bracie. I teraz nasz pupilek wie, że musi z nami współpracować. Jake poderwał głowę i wbił wzrok w Burgessa. O czym on gada? O jakim bracie? Czyżby miał na myśli Gideona? Po chwili przeniósł spojrzenie na Marię. Ona jednak odwróciła się plecami i zaczęła mieszać ciasto na naleśniki. - O czym on mówi? - spytał Jake.

s u lo

- Milcz! - warknęła. - Ja tu zadaję pytania, nie ty. - Obejrzawszy się przez ramię, posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. - Wracaj na górę. Skoro buntujesz się, kiedy traktuję cię po dobroci, od dziś będę traktować cię inaczej. Nie będziesz dostawał śniadań. Właściwie to w

a d n a c s

ogóle nie dostaniesz jedzenia, dopóki nie zaczniesz ze mną współpracować.

Kara za niesubordynację. Tak się umówili. Teraz on powinien zacząć się awanturować, a Maria, wyprowadzona z równowagi, powinna kazać strażnikom zaprowadzić go na górę. Potem powinna szybko dosypać do kawy jakiś środek odurzający. Jake znał scenariusz, najpierw jednak chciał, by mu wyjaśniła, o co chodziło Burgessowi. No, na co czekasz? Marsz na górę! - Burgess pchnął go w stronę drzwi. - Masz być grzecznym chłopczykiem i robić, co pani doktor każe, w przeciwnym razie diabli wiedzą, co się stanie z twoim bratem - dodał Lester. 89 Anula

Cholera, co za ironia losu, nie? Ryzykujesz życie, żeby uratować Gideona, a tu okazuje się, że obaj jesteście w kajdankach. Przez kilka sekund Jake słyszał jedynie głupi chichot Lestera; sens słów jakby nie docierał do jego świadomości. I nagle poczuł się tak, jakby dostał obuchem w głowę: Koalicja schwytała Gideona! A na dodatek Maria o tym wie! Wiedziała, ale nawet się o tym nie zająknęła. Popatrzył na nią z niedowierzaniem w oczach. Nie musiał o nic

s u lo

pytać: na jej twarzy malowały się wyrzuty sumienia. - Psiakrew, wiedziałaś! Prawda?

- Zamknij się! - rozkazała mu. - Nie mam ochoty słuchać, jak

a d n a c s

mielesz ozorem.

- Ma taką minę, jakby o niczym nie wiedział - zauważył ze zdziwieniem Lester. - Nie powiedziała mu pani? Przecież takie były instrukcje: żeby poinformować Ingrama o pojmaniu Gideona Faulknera i wyjaśnić mu, że jeżeli będzie się stawiał, to braciszek straci życie.

- Jak mogłaś mnie okłamać? - spytał Jake, czując się nie tyle zawiedziony, co zdradzony..

Jaki był głupi, myśląc, że Maria różni się od Tary i innych kobiet. Maria to kobieta, która dąży do określonego celu; to, czego on pragnie i do czego dąży, ma dla niej znaczenie drugorzędne. - Ty wredna suko! Wykorzystałaś mnie! Chciałaś... Zanim się zorientował, co się dzieje, Maria doskoczyła do niego i z całej siły przywaliła mu pięścią w kość policzkową. Wpadł na 90 Anula

ścianę. Przez kilka sekund widział przed oczami gwiazdy. Dosłownie. Boże, ale ta kobieta potrafi wyprowadzić cios!

a d n a c s 91 Anula

s u lo

ROZDZIAŁ SIÓDMY Uciszywszy Jake'a, Maria popatrzyła na strażników. - Zakneblujcie go, a potem zaprowadźcie na górę i przykujcie do poręczy. Od razu po śniadaniu przystąpię do nowej sesji hipnotycznej. Jestem pewna, że tym razem pan Ingram nie będzie się opierał. Burgess chwycił więźnia za ramię, podciągnął na nogi i pchnął w kierunku drzwi. Maria, wdzięczna Jake'owi za milczenie, popatrzyła na Lestera. - Idź z nimi i...

s u lo

- Nie ma potrzeby - przerwał jej Burgess. - Sam sobie poradzę.

a d n a c s

Psiakość! Nie dość, że Jake wściekł się o to, że nie powiadomiła go o schwytaniu Gideona, to jeszcze okazuje się, że jej plan

doprawienia kawy może spalić na panewce. Bo nie może się powieść, jeśli Lester zostanie w kuchni. No trudno. Obiecała strażnikom, że przyrządzi dziś śniadanie, toteż nie ma wyjścia: zaparzy im kawę, normalną, bez dodatków, usmaży naleśniki, sama zje jednego, a potem uda się na górę i spróbuje naprawić szkody. Musi wyjaśnić Jake'owi, dlaczego nie była z nim szczera.

Ale jak go przekonać, że miała jak najlepsze intencje? Skoro raz skłamała - choć nie tyle skłamała, co nie powiedziała wszystkiego pewnie teraz nie będzie chciał jej ufać. A przecież jest po jego stronie. Co zrobić, żeby jej uwierzył? Istnieje tylko jedno rozwiązanie: musi go wspierać absolutnie we wszystkim. Jeżeli Jake postanowi wyruszyć bratu na ratunek, ona wyruszy razem z nim. 92 Anula

Nagle uświadomiła sobie, jak wielka dokonała się w niej przemiana. Jeszcze niedawno była nieustraszoną agentką federalną, która sumiennie wykonuje swoje zadanie. Z agentki przeistoczyła się w kobietę gotową skoczyć za swym mężczyzną w ogień. Westchnęła ciężko. Istnieje ryzyko, że bez względu, jak się teraz zachowa, Jake może nigdy nie wybaczyć jej zdrady. Poruszając się jak we śnie, smażyła naleśniki. Na szczęście Lester nie odzywał się, jedynie wodził za nią wzrokiem. Gdyby dziś

s u lo

rano znów zaczął się do niej przystawiać lub czynić niewybredne propozycje, chyba zareagowałaby agresją.

Gdy Burgess wrócił na dół, zasiedli w trójkę do posiłku. Po

a d n a c s

czwartym kęsie Maria przyjrzała się uważnie swoim dwóm

współbiesiadnikom; sprawiali wrażenie zachwyconych śniadaniem. - Słuchajcie... - Przełknęła ślinę. - Spróbuję wprawić Ingrama w głęboki hipnotyczny trans. Będzie to ode mnie wymagało ogromnej koncentracji. Muszę mieć spokój i ciszę. Proszę więc, żebyście mi nie przeszkadzali w trakcie pracy. Czy to jasne? - Popatrzyła wpierw na Lestera, potem na Burgessa.

- Jak słońce - odparł Burgess. - Będziemy tu na dole. Gdyby pani nas potrzebowała, wystarczy tylko krzyknąć. Skinęła głową. Uśmiechając się blado, podniosła talerz i wstała od stołu. Resztkę jedzenia wyrzuciła do kubła na śmieci, a talerz wstawiła do zlewu. Nie zwracając na nic uwagi, skupiona na rozmowie, która ją czeka, skierowała się na górę.

93 Anula

Boże, modliła się w duchu, nie pozwól, żebym cokolwiek więcej zepsuła. Tak wiele zależy od tego, czy Jake zrozumie motywy mojego postępowania. Przy drzwiach sypialni na moment przystanęła, po czym drżącą ręką nacisnęła klamkę. Kobieto, weź się w garść! Co się z tobą dzieje? Nie była nerwowa czy tchórzliwa, zawsze twardo stąpała po ziemi. Nie podobało jej się to, co Jake z nią zrobił. Nie podobało jej się to, że przestała panować nad emocjami. I to, że kierowała się sercem, a nie rozumem.

s u lo

Pchnęła drzwi. Kiedy zobaczyła Jake'a, który leżał

zakneblowany, przykuty do łóżka, z wielkim siniakiem, którego sama

a d n a c s

mu nabiła, nogi się pod nią ugięły. Oprócz siniaka miał spuchniętą wargę, z której sączyła się krew, oraz zaczerwienioną szczękę. Wygląda na to, że Burgess postanowił dołożyć mu coś od siebie. Szlag by go trafił!

Korciło ją, by podbiec do łóżka, oswobodzić Jake'a, przytulić go, pocieszyć. Z trudem się powstrzymała. Jake wbił w nią oczy lodowate, pełne furii. Westchnęła ciężko. Wiedziała, że niełatwo jej będzie prosić o przebaczenie.

Jeszcze żadna kobieta tak bardzo go nie rozzłościła. Ta niepohamowana wściekłość, która go ogarnęła, była nowym, nieznanym mu dotąd uczuciem. Wcześniej bywał znudzony, rozbawiony, zafascynowany, skrzywdzony, zawiedziony, wniebowzięty, zirytowany, a teraz po prostu rozsadzała go furia. Owszem, zdarzało się, że kobieta, z którą romansował, okłamywała 94 Anula

go. Ale nigdy jeszcze nie okłamała go kobieta, której ufał. A Marii ufał, wierzył, że jest tą osobą, za którą się podaje. I że połączyła ich silna więź, zarówno fizyczna, jak i emocjonalna. Najwyraźniej się pomylił. Ona traktuje go wyłącznie w kategoriach zadania, które miała wykonać. A zadanie polega na zapewnieniu mu bezpieczeństwa i zmuszeniu do współpracy. Czy powiedziano jej, że w tym celu może zastosować dowolne środki nacisku? Jeśli tak, to metody FBI niewiele się różnią od metod Koalicji.

s u lo

Wiedział, że musi się skupić. Nie myślał logicznie. Emocje zaburzają jego proces myślowy. Zachowuje się jak wzgardzony kochanek. Ale nic dziwnego. To, że Maria zataiła przed nim

a d n a c s

informację o schwytaniu Gideona, poruszyło go nie mniej niż gdyby przyłapał ją w łóżku z innym. Jedno i drugie jest zdradą, a najbardziej w świecie Jake cenił lojalność. Oczekiwał jej od swoich pracowników, od rodziny, od przyjaciół i kobiety, którą kocha. Przeżył bolesne rozczarowanie, gdy okazało się, że Tara nie potrafi zaakceptować prawdy o jego niezwykłym pochodzeniu. - Jake, musimy porozmawiać. - Zatrzymała się na środku pokoju, jakby czekała na pozwolenie, by podejść bliżej. Miał ochotę krzyknąć: „Zostaw mnie! Idź sobie! Okłamałaś mnie, zdradziłaś. Gotowa jesteś poświęcić życie mojego brata, aby tylko osiągnąć swój cel!" Ale nic nie powiedział - zresztą był zakneblowany. Maria stanęła przy łóżku, wyciągając ręce. Dobrze, że był zakuty w kajdanki, bo inaczej potrząsnąłby nią tak mocno, że chyba kości by 95 Anula

jej pogruchotał. Był pewien, że gdy tylko Maria uwolni go od knebla, zasypie ją pretensjami. Że w ostrych słowach potępi jej zachowanie. Ale tak się nie stało. Widząc jej zatroskaną, skruszoną minę, uświadomił sobie dwie rzeczy. Po pierwsze: że Maria naprawdę martwi się jego losem. A po drugie: że gdyby tak bardzo mu na niej nie zależało, nie przejmowałby się jej zdradą. - Jake, błagam, wysłuchaj mnie. Przepraszam, że ci nie powiedziałam o Gideonie. To był błąd. Powinnam była cię o

s u lo

wszystkim poinformować. Ale... -Skrzyżowawszy ręce na piersi, zaczęła nerwowo pocierać dłońmi o ramiona. - Moje zadanie polegało na zapewnieniu ci bezpieczeństwa. Miałam cię chronić za

wszelką cenę. Bałam się, że kiedy powiem ci o Gideonie, nie dasz się

a d n a c s

stąd wywieźć, bo uprzesz się, że najpierw musisz uwolnić brata. - Więc postanowiłaś mnie okłamać. Tak po prostu. Uznałaś, że przekażesz mnie swoim kolegom z agencji, którzy zamkną mnie w jakichś lochach i będą strzec przed Koalicją. Nie obchodziło cię, że życie Gideona jest zagrożone. - Zmrużył oczy. - Wiesz, co to dla mnie znaczy? To, że masz w pogardzie bezpieczeństwo mojej rodziny. - To nieprawda - zaprotestowała, w błagalnym geście wyciągając przed siebie ręce. - Bezpieczeństwo Gideona jest bardzo ważne. Ale twoje życie jest jeszcze ważniejsze. - Innymi słowy, FBI stawia je na pierwszym miejscu? - Tak. Dla rządu Stanów Zjednoczonych ty jesteś cenniejszy od brata. Ja również zrobiłabym wszystko, aby wyrwać cię z rąk Koalicji... 96 Anula

- Dlaczego? - spytał ostrym tonem. Na jego twarzy malował się jednak wyraz zaciekawienia. - Ponieważ zależy mi na tobie. - Gdyby ci naprawdę zależało, nie okłamywałabyś mnie. - Przepraszam. Teraz widzę, że popełniłam błąd. Powinnam była od początku być z tobą szczera. - Odtąd trudno mi będzie wierzyć w to, co powiesz. Straciłem do ciebie zaufanie. - Co mam zrobić, żebyś je odzyskał? - Naprawdę chcesz wiedzieć?

s u lo

Wzięła głęboki oddech, po czym wypuściła powietrze. - Tak.

a d n a c s

- Dobrze. A więc przede wszystkim, dowiedz się, gdzie trzymają Gideona. Potem skontaktuj się ze swoimi zwierzchnikami i spytaj, co FBI robi, żeby odnaleźć mojego brata. - Zgoda.

- To nie wszystko.

Pokiwała głową. Chyba domyślała się, że będzie miał więcej żądań.

- Nie będziemy stąd uciekać, przynajmniej dopóki nie poznamy miejsca pobytu Gideona. - Zerknął na zamknięte drzwi. Zaaranżujemy kolejną sesję hipnotyczną. Następnie poinformujesz Koalicję, że zaczynasz widzieć postępy, bo wiadomość o schwytaniu Gideona sprawiła, że stałem bardziej chętny do współpracy. Musimy

97 Anula

grać na zwłokę, dopóki ty lub twoi kumple z FBI nie dowiecie się, gdzie jest Gideon. Nie od razu odpowiedziała. Jake widział, że przetwarza w głowie informacje, że starą się je zanalizować. Mogła się zgodzić na jego warunki lub je odrzucić; nie robiło mu różnicy. Nie, zamierzał dać się nigdzie wywieźć bez brata i bez dowodów potrzebnych do tego, by zniszczyć Koalicję. Nie, bynajmniej nie marzył o śmierci, wprost przeciwnie, lecz w ogólnym rozrachunku jego życie było mało

s u lo

ważne. Poza wszystkim innym uważał, że Gideon, który ponad dwadzieścia lat spędził w niewoli, bardziej zasługuje na to, by żyć. Choćby dlatego, że czeka na niego kobieta, którą kochał z

a d n a c s

wzajemnością. Na niego, Jake'a, nie czeka nikt.

- Moi zwierzchnicy nie zgodzą się na twoje warunki - oznajmiła w końcu - więc udawajmy, że po prostu nie nadarzyła się okazja do ucieczki.

Uniósł ze zdziwieniem brwi. Jeżeli prawda kiedykolwiek wyjdzie na jaw, Maria może ponieść surowe konsekwencje. - To znaczy, że jesteś gotowa zaryzykować dla mnie karierę? - Jeśli, w ten sposób odzyskam twoje zaufanie... W jej oczach nie dojrzał wahania. Ma przed sobą odważną, zdecydowaną kobietę, równie silną i nieustraszoną jak on sam. - Masz możliwość porozumienia się z FBI, prawda? - Tak. Z telefonu w samochodzie - odparła. - Mogę powiedzieć Burgessowi, że chcę zadzwonić do mojego łącznika z Koalicji i

98 Anula

omówić z nim poufne sprawy. Powinien mi uwierzyć. W końcu ani on, ani tym bardziej Lester, nie grzeszą nadmiarem inteligencji. Dobrze. Postaraj się zadzwonić w oba miejsca, do łącznika z Koalicji i do łącznika z FBI. Z obu źródeł spróbuj się dowiedzieć jak najwięcej o Gideonie. Przyda się każda informacja. Maria skinęła głową. - Rozumiem. Zdejmę ci kajdanki, ale kiedy stąd wyjdę, udawaj, że śpisz. Powiem strażnikom, że zrobiłam ci kilka zastrzyków, ale

s u lo

muszę poczekać pół godziny, zanim środek zacznie działać. Kiedy wrócę, zaimprowizujemy sesję hipnotyczną.

- Wymyśl coś, żeby te typy zostały na dole. Lepiej, żeby nas nie

a d n a c s

podsłuchiwali.

- Nastawię muzykę i zostawimy drzwi otwarte. Muzyka zagłuszy nasze głosy, a przez otwarte drzwi będziemy widzieć schody. Uwolniła ręce Jake'a. Przez chwilę wpatrywali się w siebie bez słowa. Chciał jej znów zaufać. Jeszcze żadna kobieta nie wywarła na nim tak silnego wrażenia. Pragnął jej, a jednocześnie zdawał sobie sprawę, że rozum powinien być głównym motorem jego działań. - Idź - szepnął. - Idź... - Jake? - Nie teraz. Później. Wiedział, o co Maria chce go prosić: by jej przebaczył i ponownie jej uwierzył. Ale nie miał pewności, czy to będzie możliwe, czy zdoła wymazać z pamięci kłamstwo, zapomnieć zdradę. Ich relacje są zbyt skomplikowane, aby można było je oceniać w 99 Anula

kategoriach bieli i czerni. Oboje poruszają się wśród wielu odcieni szarości. - W porządku. Połóż się i udawaj, że śpisz. – Jej ręka zawisła nad jego zakrwawioną wargą. - Przykro mi, że Burgess uciekł się do przemocy. Powinnam umyć ci twarz... - Bez przesady, nic strasznego się nie stało. A krew już wyschła. Poza tym jak się będziesz mną tak troskliwie zajmować, Burgess nabierze podejrzeń.

s u lo

- Słusznie. - Z trudem oderwała od Jake'a spojrzenie i skierowała się ku drzwiom. - Postaram się zdobyć jak najwięcej informacji. - Powodzenia.

a d n a c s

Dwadzieścia minut później wróciła do sypialni. Niestety w towarzystwie Burgessa, który usilnie nalegał, że pomoże jej

przygotować wszystko do sesji hipnotycznej. Nie chciała protestować, by nie wzbudzać w nim podejrzeń.

Ponieważ w najbliższym czasie nie zamierzała podejmować z Jakiem ucieczki, musi dalej grać rolę lekarki z Koalicji. Nie może ani na moment opuścić gardy; chwila nieuwagi mogłaby ich oboje drogo kosztować.

Kiedy weszła do pokoju, Jake leżał na łóżku, oczy miał zamknięte, oddech spokojny i miarowy. Tak jak prosiła, udawał, że śpi. Poczuła ulgę. Nie tracąc czasu, zaczęła ustawiać sprzęty, Puściła cichą monotonną muzykę, która zlewając się z ich słowami, czyniłaby je niezrozumiałymi dla kogoś słuchającego z dołu. Następnie poleciła Burgessowi, by przyciemnił nieco światło. Rozejrzała się wkoło i, 100 Anula

zadowolona z efektu, poprosiła strażnika, aby pomógł jej obudzić więźnia i posadzić go przy biurku. Jake, doskonale odgrywając rolę wyrwanego ze snu człowieka, dał się grzecznie usadzić w fotelu. Ręce zwisały mu luźno nad podłogą, głowa kiwała się na boki, z trudem utrzymywał otwarte oczy. - Dziękuję. - Maria uśmiechnęła się z wdzięcznością do Burgessa. - Powiem szefom, jak bardzo mi pomagasz.

s u lo

- W razie czego niech pani krzyknie, zaraz przybiegnę - obiecał strażnik. - A ty, Ingram... - palcem kilkakrotnie dźgnął Jake'a w pierś zachowuj się. Słyszysz?

a d n a c s

Po chwili wyszedł, zostawiając drzwi otwarte. Kiedy na

schodach ucichły kroki, Maria nastawiła muzykę odrobinę głośniej i kucnąwszy koło Jake'a, oznajmiła szeptem:

- Gideon żyje. Na razie nic mu nie grozi. Przysięgam, że nigdy więcej cię nie okłamię. Łącznik z Koalicji mówi, że atmosfera w organizacji jest napięta, że FBI depcze im po piętach. Boją się, że informacja o miejscu pobytu Gideona może wydostać się na zewnątrz, więc zamierzają go przerzucać z miasta do miasta. -Cholera. - Cii, nie denerwuj się. I nie podnoś głosu. - Masz rację. - To nie koniec. Trudno będzie dowiedzieć się, gdzie danego dnia przebywa Gideon, ponieważ informacje dotyczące adresu przekazywane będą tajnym szyfrem. I wyłącznie osobom 101 Anula

upoważnionym, którym ta wiadomość jest z jakichś względów potrzebna. Niestety, ja się do tej grupy nie zaliczam. - Niby słusznie. - Jake zerknął na drzwi. - Co powiedziałaś parce na dole? - To samo co tobie: prawdę. - W porządku. - Przeniósł na nią wzrok. - Dodzwoniłaś się do swojego zwierzchnika w FBI? - Tak. Przekazałam mu wiadomości uzyskane z Koalicji.

s u lo

Federalni robią wszystko, żeby odnaleźć Gideona. A ponieważ informacja o jego miejscu pobytu ma być przekazywana szyfrem, chcą ściągnąć do pomocy twoją siostrę Gretchen. Liczą, że może jej

a d n a c s

uda się złamać szyfr.

Jake wypuścił z płuc powietrze.

- Gretchen jest fenomenalna - stwierdził. - Jeśli ktokolwiek ma szansę złamać szyfr, to właśnie ona. Ale będzie pracowała w ogromnym napięciu, wiedząc, że czasu jest mało i że od powodzenia jej misji zależy życie Gideona. A ona nie powinna się denerwować, bo jest w ciąży.

- Wasza lojalność względem siebie i uczucie, jakim się darzycie, są naprawdę niesamowite. Zwłaszcza że rozdzielono was w dzieciństwie i dopiero niedawno' się poznaliście. - Każde z nas powoli odzyskuje pamięć. Może z czasem uda nam się odtworzyć przeszłość. A silna więź, jaka nas łączy... w naszej sytuacji to chyba normalne. Nagle na schodach rozległo się skrzypienie. 102 Anula

- Cii - szepnęła. - Będziemy mieli towarzystwo. Jake natychmiast przeobraził się w zamroczonego pacjenta dającego sobą łatwo manipulować. Zbliżając się do drzwi, Lester usłyszał, jak Maria usiłuje dotrzeć do podświadomości więźnia. - „Betty nosi złoty pierścień, to prawdziwa dama..." - Recytowała wierszyk, który Agnes Payne i Oliver Grimble zaszczepili przed wieloma laty w umyśle Jake'a. - „Johnny jest doboszem, gra dla króla pana".

s u lo

Jake zamruczał niewyraźnie, udając, że rymowany bodziec wciąż na niego działa. Obejrzawszy się przez ramię, Maria popatrzyła gniewnie na Lestera, następnie przyłożyła palec do ust, nakazując mu

a d n a c s

ciszę. Lester uśmiechnął się od ucha do ucha. Wredna gnido, wynocha stąd, miała ochotę krzyknąć, ale ugryzła się w język. Jeżeli wiedza strażników na temat hipnozy ogranicza się do tego, co widzieli na filmach w telewizji, to ona, Maria, może spać spokojnie. Jeżeli jednak sięga choć odrobinę głębiej...

Lester stał oparty o framugę, w milczeniu obserwując Marię, która przemawiała monotonnym tonem, wprowadzając Jake'a w trans. Po kilku minutach, znudzony tym, że nic się nie dzieje, wszedł do pokoju i pochyliwszy się, szepnął: - Możesz mu kazać pogdakać jak kura? Maria jęknęła w duchu, po czym ostrym tonem warknęła: - Natychmiast zejdź na dół! Przeszkadzasz mi w pracy. Jeżeli chcesz, żebym poskarżyła...

103 Anula

- W porządku, już idę - mruknął chudzielec, wycofując się z pokoju. - Po prostu pomyślałam sobie, że możemy się z chłoptasiem zabawić. Pan supergeniusz robiący z siebie superidiotę to dopiero byłoby coś. Nie miała do niego siły ani cierpliwości. I nie potrafiła zrozumieć, jak to się dzieje, że taki kretyn wciąż chodzi po świecie. Ktoś dawno powinien był go zastrzelić; o ileż przyjemniej by się wszystkim żyło.

s u lo

- Dupek - szepnęła, kiedy Lester, wzruszywszy ramionami, wrócił posłusznie na dół, Jake zacisnął rękę na jej nadgarstku.

- Miło, że nie kazałaś mi gdakać. Dzięki.

a d n a c s

Nie wierzyła własnym oczom. Jake uśmiechał się wesoło. Czyżby tak szybko wybaczył jej kłamstwo? I tak szybko odzyskał dobry humor?

- Nie sądzę, aby jakikolwiek szanowany hipnotyzer kazał pacjentowi wykonywać tak kretyńskie polecenia - zauważyła. - Swoją drogą podczas tych naszych sesji powinniśmy rozmawiać. Bądź co bądź, usiłuję cię przecież zaprogramować. - Na moment zamilkła. Będę zadawać pytania, a ty odpowiadaj. Najwcześniej za godzinę mogę złożyć sprawozdanie swojemu łącznikowi z Koalicji. - Może omówmy, co mu powiesz. - Puścił raptownie jej nadgarstek, jakby nagle się zorientował, że dotyka coś, czego nie powinien.

104 Anula

- Oczywiście. - Przełknęła ślinę. - Zamierzałam go poinformować, że czynię postępy, że przestałeś się opierać i wciąż reagujesz na tamten dawny bodziec, czyli rymowankę. Masz inne propozycje? - Nie. Na razie to powinno wystarczyć. A może... - Zamyślił się. - Może mogłabyś napomknąć, że byłbym bardziej skory do współpracy, gdyby przywieźli tu Gideona? Gdybym przekonał się na własne oczy, że jest cały i zdrowy?

s u lo

- Wątpię, żeby na to przystali. Dopóki nie nabiorą pewności, że mają nad tobą pełną władzę, będą chcieli trzymać was osobno. Jake kiwnął potakująco głową. Obojgu cisza dzwoniła w uszach.

a d n a c s

Maria wstała i zaczęła krążyć po sypialni. Boże, ma przebywać z Jakiem w jednym pokoju, nie dotykając go i nie zdradzając uczuć? Czy zdoła? Tak, na pewno, odpowiedziała sama sobie. Jesteś agentką. Zachowuj się jak pracownica FBI, a nie jak zakochana podfruwajka. Nie powinno jej obchodzić, co Jake o niej myśli, ale cóż. Najważniejsze teraz jest jego bezpieczeństwo. Jeżeli jakimś cudem uda jej się jeszcze uratować Gideona i wykraść dyskietki, może wtedy Jake jej wybaczy. Czuła się skołowana. Bo czy okazując lojalność Jake'owi, nie ryzykuje utraty pracy, która tak wiele dla niej znaczy? - Mario? Dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, że Jake nie siedzi już w fotelu. Nie słyszała, kiedy wstał ani kiedy przemierzył pokój. Powoli odwróciła się do niego twarzą. Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, zgarnął ją w ramiona. 105 Anula

- Nie ufam ci - rzekł ochryple. - Wiem. - Okłamałaś mnie. - To prawda. - Nie wiem, czy ci kiedykolwiek wybaczę. Miała ochotę się rozpłakać. A przynajmniej przysiąc mu, że już nigdy więcej go nie zdradzi. Ale głos uwiązł jej w gardle. - Do diabła, Mario! - Jake...

s u lo

Potrząsnął nią. Łzy wezbrały jej w oczach. Zaciskając rękę na jej szyi, jakby się bał, że mu ucieknie, przywarł do niej wargami i zaczaj

a d n a c s

ją namiętnie całować.

106 Anula

ROZDZIAŁ ÓSMY Pocałunek był słodki, a zarazem żarliwy i podszyty złością. Czuła, że Jake, tak jak ona, nie słucha głosu rozsądku i nie potrafi zapanować nad pożądaniem. Są dwojgiem ludzi, którzy ulegli starym jak świat instynktom. Wewnętrzny głos nakazywał jej, by przestać, tłumaczył, że nie powinni tego robić. Drzwi były otwarte. W każdej chwili ktoś mógł

s u lo

wejść. W dodatku Jake wciąż miał do niej pretensje. Rozum mówił: „Stop", zmysły wołały: „Jeszcze, jeszcze!" Kobieto, posłuchaj

rozumu! - Maria błagała siebie w myślach, jednak jej ciało ignorowało

a d n a c s

te polecenia. Miało własne potrzeby i pragnienia.

Całowali się, dotykali, pieścili; wszystkie ich zmysły aktywnie w tym uczestniczyły. Jake pachniał wodą, mydłem, męskością. Miał własny niepowtarzalny zapach, po którym umiałaby go rozpoznać w tłumie innych mężczyzn.

Nie przerywając pocałunku, delikatnie popychał ją do tyłu. Cofała, się posłusznie. Była jak marionetka, która reaguje na najmniejsze pociągnięcie sznurka, a Jake pociągał właściwe sznurki, w dodatku zręcznie, i z dużą wprawą. Nawet gdyby chciała, nie byłaby w stanie mu się oprzeć. Pragnęła go całą sobą. Wolno rozpiął kilka guzików jej bluzki, po czym schylił głowę i nie zważając na cienki biały stanik, zacisnął usta na jej piersi. Następnie przesunął rękę niżej, zaczął gładzić jej brzuch, wzgórek łonowy. Dyszała, ledwo była w stanie ustać. Ni stąd, ni zowąd jej 107 Anula

ciałem wstrząsnął orgazm. Zanim jeszcze ustały dreszcze, Jake zdarł z niej spodnie i wszedł w nią, rozpalając ją od nowa. Z trudem powstrzymała okrzyk podniecenia. Omywana falą namiętności, powtarzała w myślach: mój bohater, mój mężczyzna. Oboje niemal w tym samym czasie wznieśli się na szczyt rozkoszy. Spoceni, wpatrywali się w siebie, ciężko dysząc. Widziała w oczach Jake'a spełnienie, satysfakcję, wyraz triumfu, ale również nutę żalu. - Mario... - Nie, nic nie mów.

s u lo

Po chwili się odwrócił. Maria stała oparta o ścianę, drżała, nogi

a d n a c s

miała jak z waty. Pragnęła czegoś więcej, czułości, ciepłego słowa. Ale kiedy Jake próbował coś powiedzieć, uciszyła go. Bała się bowiem tego, co może usłyszeć. Dziękuję? Przepraszam? Było nieźle, ale nie rób sobie nadziei?

- Hej tam! Wszystko w porządku? - ryknął z dołu Burgess. Wydawało mi się, że słyszę jakieś dziwne stukanie. Doc, nie potrzebuje pani pomocy?

Boże drogi! Mario, weź się w garść! O czym ty myślałaś? No właśnie, w ogóle nie myślała. Skoncentrowali się wyłącznie na sobie i własnej przyjemności, nie zastanawiali się nad tym, że kiedy ona uderzała plecami o ścianę, dźwięk niósł się po całym domu. Całe szczęście, że Burgess z Lesterem nie przybiegli jej na ratunek! Wciągnęła pośpiesznie spodnie i zapięła bluzkę. Wiedziała, że musi się umyć, że emanuje z niej zapach seksu. 108 Anula

- Nie, nie potrzebuję! - zawołała, podchodząc do otwartych drzwi. - Pan Ingram wciąż jest odurzony. Zachwiał się i wpadł na ścianę, ale nic mu nie jest. Dzięki za waszą czujność. - Na pewno się nie przydamy? - spytał Lester. - Na pewno. Dziękuję. Maria zamknęła drzwi, po czym zmusiła się, by spojrzeć na Jake'a. Stał w rozpiętej koszuli, ale spodnie zdążył już zapiąć. Wyglądał jak ktoś, kto przed chwilą się kochał, i komu ten akt sprawił

s u lo

niekłamaną przyjemność. Podejrzewała, że na jej twarzy maluje się podobny wyraz satysfakcji i spełnienia.

- Nie mogę uwierzyć, że postąpiliśmy tak lekkomyślnie - rzekła.

a d n a c s

- Nie powinniśmy ryzykować.

- To prawda - przyznał Jake - ale to, co się stało, niewiele w sumie zmienia. Nadal ci nie ufam. Skinęła głową.

- Nie ufam i nie wybaczyłem ci kłamstwa - ciągnął - ale tak bardzo cię pragnąłem, że nie byłem w stanie trzeźwo myśleć. Chciałbym jednak, żebyś w tej kwestii miała jasność: to, co się zdarzyło i co ewentualnie może się jeszcze zdarzyć, traktuję jako chwilowe zapomnienie. Rozumiesz? O tak. Doskonale go rozumie. Chciał się z nią kochać, ale to wszystko. Na niej samej mu nie zależy. Na seksie owszem, na zaspokojeniu popędu, na rozładowaniu napięcia, ale miłość? Nie, to nie wchodzi w grę. Po raz pierwszy w życiu znalazła się w takiej sytuacji. 109 Anula

Seks dla seksu? Nigdy dotąd nie robiła tego z mężczyzną, do którego nic nie czuła. Nie oszukuj się, na Jake'u bardzo ci zależy. Jeszcze żaden mężczyzna nie wywoływał w niej takich emocji. Niestety ona w nim nie wywoływała żadnych poza pożądaniem. - Mario? Rozumiesz, co powiedziałem? - spytał, jakby potrzebował potwierdzenia. - Oczywiście. To tylko seks. Jeśli kiedyś znów będziemy się

s u lo

kochać, znów będzie to wyłącznie seks. Rozumiem. Nie musisz mi tego tłumaczyć.

- Twierdzisz, że rozumiesz, ale głos masz smutny. Czy na pewno...

a d n a c s

- Jestem dorosłą kobietą, Jake, a nie naiwną nastoletnią

dziewicą, która wierzy, że znalazła miłość swojego życia. Owszem, pragnę cię, ty pragniesz mnie, ale pożądanie wygasa, czasem bardzo szybko.

- No właśnie. Wzajemne przyciąganie, a także fizyczna bliskość na ograniczonej przestrzeni prowadzi do... - Głupoty i lekkomyślności.

Po jego wargach przemknął cień uśmiechu. - Tak, mieliśmy szczęście, że nas nie przyłapano - przyznał. - Duże szczęście. Następnym razem musimy bardziej uważać. Uniósł brwi. - Następnym razem?

110 Anula

Maria westchnęła. No pięknie. Czasem warto pomyśleć, zanim się coś powie. - Tak, następnym razem - oznajmiła. - Oboje dobrze wiemy, że będzie następny raz. Trzeba najpierw dolać oliwy do ognia, a dopiero potem czekać, aż płomień wygaśnie. - Hm, bardzo oryginalne podejście. - Odchrząknął, starając się ukryć radość. - Podejrzewam, że większość kobiet miałaby inny pogląd w tej sprawie.

s u lo

- Nie jestem taka jak większość kobiet. A może jeszcze tego nie zauważyłeś?

- Zauważyłem. Postanowiła zmienić temat.

a d n a c s

- Pójdę się teraz umyć, a ty staraj się być cicho. Kiedy skończę, łazienka jest do twojej dyspozycji. W tym czasie ja zejdę na dół i opowiem moim towarzyszom, jakie wspaniałe poczyniłam postępy. - Mam nadzieję, że nie omieszkasz ich poinformować, że po południu zamierzasz odbyć kolejną sesję i poprosisz ich, aby ci nie przeszkadzano.

Serce zabiło jej szybciej. Wiedziała, o co Jake'owi chodzi. Seks rano, seks po południu...

- Kolejna sesja? Oczywiście, że tak. Czemu mamy nie skorzystać z okazji? Odwróciwszy się na pięcie, uciekła do łazienki. Umyła się, poprawiła fryzurę i patrząc na swoje odbicie w lustrze, oznajmiła głośno:

111 Anula

- Ale się popisałaś. Kompletna z ciebie idiotka. W dodatku wylądujesz ze złamanym sercem. A jeśli Jake nie ma przy sobie prezerwatyw, możesz również wylądować w ciąży. Boże! Że też wcześniej o tym nie pomyślała! Kto wie, może właśnie przed chwilą dali początek nowemu życiu? Bardziej przeraziło ją nie to, że mogła zajść w ciążę, lecz to, że wcale się tym nie zmartwiła. Chciała uporządkować sobie nieco w głowie, odpocząć od

s u lo

Jake'a, dlatego po lunchu nie od razu wróciła na górę. Burgessowi i Lesterowi opowiedziała stek bzdur o tym, jakie poczyniła w trakcie sesji postępy. Na szczęście strażnicy jej uwierzyli. Lester, jak zwykle,

a d n a c s

był irytujący, ale sobie z nim poradziła.

Chcąc opóźnić powrót na górę, poprosiła Burgessa, by zaniósł Jake'owri posiłek; wyjaśniła, że lunch jest nagrodą za gotowość pacjenta do współpracy. Chociaż pragnęła znów być z Jakiem sam na sam, zastanawiała się, czy nie lepiej, by podczas kolejnej sesji towarzyszył im Burgess. Po prostu bała się, że im częściej będzie się z Jakiem kochać, tym beznadziejniej się w nim zakocha. - Przejdę się - oznajmiła nagle. - Dobrze mi zrobi łyk powietrza, poza tym muszę się zameldować szefom. - Iść z tobą? - spytał Lester. Miała nadzieję, że za odpowiedź wystarczy mu pełne niechęci spojrzenie. - Ubierz się ciepło - rzucił niezrażony. - Żeby ci nic nie odmarzło. Bo jest znacznie zimniej niż... 112 Anula

- Nie waż się mnie śledzić - ostrzegła go. - Pamiętaj: tylko czekam na powód, żeby pokazać ci, jak celnie strzelam. Potrzebuję odrobiny prywatności, zwłaszcza kiedy rozmawiam przez telefon. Sprawozdania, które składam, to nie twój interes. Burgess zachichotał, a Lester popatrzył na niego z pretensją w oczach. Korzystając z okazji, Maria wymknęła się z kuchni. W korytarzu włożyła puchową kurtkę, na głowę wciągnęła wełnianą czapkę, ale rękawiczki zostawiła w kieszeni. Następnie przeszła do

s u lo

garażu, wsiadła do samochodu, ze schowka wyjęła telefon

komórkowy i wybrała numer swego łącznika z Koalicją. Bębniąc palcami o kierownicę, czekała. Odebrał telefon po piątym dzwonku.

a d n a c s

- Mam dobrą wiadomość - oznajmiła. - Podczas porannej sesji pan Ingram w pełni ze mną współpracował. Może niechętnie, ale jednak. Jestem przekonana, że uda mi się go ponownie zaprogramować, lecz potrzebuję czasu. Problem w tym, że chociaż sam Ingram gotów jest współdziałać, żeby ocalić życie brata, to jego podświadomość dość simie się temu opiera.

- Nie spodziewamy się rezultatów natychmiast, ale nie możemy na nie czekać w nieskończoność.

- Gdyby pan Ingram mógł zobaczyć brata... - Wykluczone. Wydawało mi się, że jasno dałem to do zrozumienia. - Tak, oczywiście. - Uznała, że nie ma sensu nalegać. Nie przekona swego rozmówcy. Po prosto musi znaleźć sposób na

113 Anula

zdobycie informacji o miejscu przetrzymywania Gideona. Zadzwonię jutro. Zakończywszy rozmowę, wysiadła z samochodu, wystukała numer łącznika z FBI, po czym włożyła rękawiczki i wyszła na mróz. Wiejący z północy lodowaty wiatr przenikał przez kilka warstw grubego ubrania, barwił na różowo nos i policzki. - Ingram nie zgadza się, żebym go wywiozła w jakiekolwiek bezpieczne miejsce - powiedziała, kiedy na drugim końcu linii rozległ

s u lo

się głos agenta. - Uparł się odnaleźć brata. Muszę zdobyć informacje, gdzie Gideon jest przetrzymywany, a potem obiecać Jake'owi, że nasi chłopcy go uwolnią.

a d n a c s

- Mam dla ciebie dwie wiadomości. Dobrą i złą - oznajmił łącznik.

Maria jęknęła. - Słucham.

- Gretchen Miller złamała szyfr.

- Och, to świetnie! - ucieszyła się. - To znaczy, że...- Urwała. To była ta dobra wiadomość, prawda? A zła? - Próbowaliśmy odbić Gideona, ale nie udało się. Zdążyli go przewieźć w inne miejsc. Ale ponieważ wiedzą, że złamaliśmy szyfr... - Więcej go już nie użyją - dokończyła. Psiakrew. Krok do przodu, dwa wstecz. Lepiej byłoby nie wspominać o tym Jake'owi. Ale wczoraj dostała nauczkę. I przysięgła sobie, że koniec z kłamstwami.

114 Anula

- Słuchaj, Daley, musisz nam dostarczyć Ingrama. Za jego zgodą lub wbrew, ale musisz. Rozumiesz? - Rozumiem. - Dają jej wolną rękę. Może Jake'a czymś naszpikować i odurzyć, byleby tylko zdołała wsadzić go do samochodu. - Ale nie wiem, kiedy nadarzy się okazja. - Tak czy owak, jak tylko będziesz mogła zorganizować ucieczkę, to się nie wahaj. Determinacja Ingrama, żeby ratować brata, nie może wpłynąć na twoje postępowanie. - Dobrze, oczywiście.

s u lo

Rozłączyła się, po czym schowała telefon do kieszeni. W trakcie rozmowy oddaliła się mniej więcej pół kilometra od domu.

a d n a c s

Zamyślona, przyśpieszyła kroku, a po chwili puściła się lekkim truchtem. Powinna być lojalna wobec pracodawcy.. Jej przyszłość zależy od tego, jak dobrze wywiąże się z powierzonego zadania. Ale wykonując rozkazy zwierzchników, ponownie dopuściłaby się zdrady wobec Jake'a.

Zdecyduj się, nakazała sobie w duchu. Podejmij decyzję i trzymaj się jej. Czy gotowa jesteś poświęcić dla Jake'a swą karierę? Ryzykować zwolnienie z pracy, byleby tylko więcej go nie okłamywać? Wciągając w płuca mroźne powietrze, zwiększyła tempo. Biegła coraz szybciej, jakby chciała sprawdzić swoją siłę i wytrzymałość, a przy okazji zostawić problemy daleko za sobą. Wreszcie przystanęła. Pochyliwszy się, oparła ręce na kolanach i oddychała głęboko, czekając, aż tętno wróci jej do normy. Jest profesjonalistką. Gdyby stanęła po stronie Jake'a i pomagała mu w 115 Anula

próbie ocalenia Gideona, oznaczałoby to jedno: świadome wprowadzenie w błąd pracodawców. No, Mario, czas na decyzję. Co wybierasz: Jake'a czy karierę? Całe życie pracowała na to, by osiągnąć obecną pozycję. Bracia jej zazdrościli, ojciec był z niej dumny. Psiakość, zbiera same pochwały, jest naprawdę dobra w tym, co robi; lubi swoją pracę, a jej przyszłość w FBI wygląda optymistycznie. Z Jakiem zaś... Co ich łączy? Chemia? Seks? Nie mają wizji wspólnej

s u lo

przyszłości. Ona, Maria, nic dla niego nie znaczy. Owszem, podoba mu się fizycznie, ale to wszystko. Są jak dwa statki mijające się nocą. Powiodła wzrokiem po górskim krajobrazie. Podjęła decyzję.

a d n a c s

Teraz musiała przystąpić do działania.

Jake ze smakiem zjadł lunch, a potem na zmianę przemierzał pokój i leżał na łóżku, wpatrując się w sufit. Przez kilka godzin przebywał na górze sam. I rozmyślał. O Gideonie. O sobie. I o Marii. Wiedział, co musi zrobić: odnaleźć brata i uwolnić go z rąk Koalicji. Zamierzał tego dokonać bez względu na to, czy mu Maria pomoże, czy nie.

Przede wszystkim obowiązuje go lojalność wobec nowo odzyskanej rodziny. Musi się skupić na zapewnieniu bezpieczeństwa swojemu rodzeństwu. Niepotrzebnie pozwala, by Maria zaprzątała jego uwagę. Podoba mu się, ale... Boże, nie mógł uwierzyć, że kochali się bez zabezpieczenia! To jedynie świadczy o tym, jak bardzo pożąda tej kobiety. Jeszcze nigdy nie postąpił tak głupio. Co do Gideona... musi go ratować nie tylko ze 116 Anula

względu na więzi rodzinne. Również dlatego, że pod naciskiem Koalicji Gideon mógłby popełnić kolejne poważne przestępstwo. A potem, gdyby wypełnił swoją misję, Koalicja pozbyłaby się go bez skrupułów. Jake westchnął. Nie może sobie pozwolić na miłość. Maria stałaby się kolejnym pionkiem w rękach wroga. Koalicja liczy, że zdoła wywrzeć na niego wpływ, grożąc mu śmiercią brata. Gdyby dowiedzieli się, że darzy uczuciem Marię, jej życie również byłoby

s u lo

zagrożone. Nigdy by sobie tego nie wybaczył.

Czy darzy ją uczuciem? Tak, z pewnością. Nie jest mu przecież obojętna. Ale czy temu uczuciu jest bliżej do miłości czy do

a d n a c s

pożądania? Pożądanie kobiety i kochanie jej nie zawsze idzie w parze. Tarę kochał i pożądał, ale nigdy nie przeżył z nią takiej rozkoszy jak z Marią. Zresztą nawet gdyby z Marią nie łączyła go żadna więź emocjonalna, to i tak nie chciałby jej na nic narażać. Lekkie kroki na schodach przerwały jego rozmyślania. Usiadł na łóżku, spuścił nogi na podłogę i spojrzał na otwarte drzwi. Po chwili pojawiła się w nich Maria. Przystanęła w progu, jakby niepewna, czy może wejść.

- Zacząłem podejrzewać, że wyjechałaś i zostawiłaś mnie samego - rzekł na pół żartobliwym tonem. Podobnie jak wiele adoptowanych dzieci, Jake podświadomie czuł strach przed porzuceniem. Dopiero gdy poznał Violet Vaughn i odkrył prawdę o swym dzieciństwie, zrozumiał, że matka porzuciła go z miłości. Jeszcze nie doszedł do siebie po tych wszystkich 117 Anula

rewelacjach, kiedy życie wymierzyło mu kolejny cios: Tara zerwała zaręczyny. Zdawał sobie sprawę, że w sumie dobrze się stało, ale co tu dużo mówić - gdy odeszła od niego ta, u której boku zamierzał się zestarzeć, stracił zaufanie do wszystkich kobiet. - Nie wyjechałabym bez ciebie - oznajmiła, wchodząc do sypialni. - Dopóki ta sytuacja nie rozwiąże się w sposób, który wszystkich zadowoli, ciebie, mnie, Gideona, FBI, będziemy... że tak powiem... złączeni. Uśmiechnął się szeroko.

s u lo

- Lubię być z tobą złączony. Kąciki warg jej zadrżały. - Ja z tobą też.

a d n a c s

- Strasznie długo cię nie było. - Wstał. - Co robiłaś? Chyba nie dawałaś się uwodzić naszym dwóm gorylom? - Co to, to nie.

- Ale pewnie Lester starał się, jak mógł? - Jesteś zazdrosny?

Parsknął śmiechem.

- O Lestera? Nie. Bo wiem, jakie obrzydzenie w tobie wywołuje. Ale o każdego innego faceta byłbym zazdrosny. Mam zaborczą naturę. Wpatrywała się w niego zaskoczona. - Co? Brak riposty? Jak tak dalej pójdzie, to mnie nigdy nie zaszachujesz. - Nie sądzę, żebym potrafiła. Co najwyżej może kiedyś zremisuję. Czy partia szachów może się skończyć remisem? 118 Anula

- Może. Patem. To się dzieje wtedy, kiedy przeciwnik nie ma możliwości ruchu. Wtedy gracze przerywają grę. - Myśmy jednak nie doszli do takiego punktu, prawda? Oboje chcemy nadal grać. - Owszem. I nie wyobrażam sobie, żeby któreś z nas miało się dobrowolnie poddać. Wiesz co? Muszę cię kiedyś nauczyć grać w szachy. Myślę, że byłabyś groźnym przeciwnikiem. Ruszyła w jego kierunku. Właśnie na to czekał - by wykonała

s u lo

pierwszy krok. Zatrzymała się pół metra od niego i utkwiła w nim wzrok. - Mam ci coś do powiedzenia.

a d n a c s

- Coś ważnego, sądząc po twoim tonie.

- Gretchen złamała szyfr Koalicji. Nie, nie podniecaj się. Słuchaj dalej. Agenci FBI udali się tam, gdzie Gideon miał być przetrzymywany. Niestety, zanim dotarli na miejsce, zdążyli go przenieść gdzie indziej.

- Chryste! Tylko mi nie mów, że zmienili szyfr i jesteśmy z powrotem w punkcie wyjścia.

- Nie całkiem. Przyjrzał się jej uważnie. - Kazano mi cię jak najszybciej stąd wywieźć -dodała cicho. - Wiesz, że nigdzie nie pojadę. Dopóki nie uwolnimy Gideona. - Wiem. Powiedziano mi, że mam cię wywieźć za wszelką cenę. Nawet wbrew twojej woli. - Rozumiem. - Nie, właśnie że nie rozumiesz. 119 Anula

- To znaczy? - To znaczy, że musiałam podjąć decyzję, co jest dla mnie ważniejsze: praca w FBI czy ty.

a d n a c s 120 Anula

s u lo

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Wpatrywał się w nią z napięciem, czekając na słowa, których się spodziewał, a których wolałby nie usłyszeć. Mógł się domyślić, że Maria będzie zmuszona dokonać wyboru między nim a pracą w FBI. I oczywiście wybierze pracę. W końcu co innego może zrobić? Owszem, pragną się, lecz właściwie są parą obcych sobie ludzi. - No trudno. Postąpisz, jak zechcesz - odezwał się - ale nie myśl,

s u lo

że ci cokolwiek ułatwię. Na pewno dobrowolnie z tobą nie pojadę. Przyglądała mu się oczami, w których nie było nawet śladu łez. Najwyraźniej, uznał, agentkami zostają kobiety opanowane, wręcz

a d n a c s

nieczułe, które nie roztkliwiają się podczas wykonywania zadań. - Nie zamierzam cię nigdzie zabierać ani do niczego zmuszać oznajmiła. - Przeciwnie, zamierzam uczynić wszystko, aby pomóc ci znaleźć i uwolnić Gideona. Jake zmrużył oczy.

- Chcesz powiedzieć, że...

- Mając do wyboru lojalność wobec ciebie lub lojalność wobec pracodawcy, wybrałam ciebie.

- Ale dlaczego? Nie rozumiem. Sama mówiłaś, że łączy nas tylko seks. Nie kochasz mnie... Nagle urwał, gdyż w twarzy Marii dostrzegł prawdę. Mój Boże! A jednak go pokochała. A przynajmniej uwierzyła, że go kocha. I gotowa jest poświęcić dla niego obiecującą karierę w FBI. Poczuł, jak rozpiera go szczęście i duma. 121 Anula

- Nie musimy o tym rozmawiać - dodała - zwłaszcza jeśli wprawia cię to w zakłopotanie. Zresztą sama dobrze nie wiem, co to jest. Miłość? Może. Wiem tylko, że nie mogę... że nie chcę cię zdradzić. Instynkt podpowiada mi, że najważniejszą sprawą w moim życiu jesteś ty. - Zaskoczyłaś mnie. - Naprawdę? Nie domyślałeś się, że coś do ciebie czuję? - Ja do ciebie też. Coś więcej niż zwykłe pożądanie.

s u lo

- To, czego doświadczyliśmy, zwykłym na pewno nie było. Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Święte słowa.

a d n a c s

- Słuchaj, rano urządzimy kolejną sesję. Potem zadzwonię do swojego łącznika i zdam mu relację, a przy okazji spróbuję jeszcze raz podpytać go o Gideona.

Jake pogładził ją po policzku.

- Musimy grać na zwłokę i dać FBI czas na odnalezienie go. Zacisnął dłoń na ramieniu Marii. -Bez względu na to, jak się ta cała sprawa zakończy, nigdy nie zapomnę tego, co dla mnie robisz. Kiedy już będzie po wszystkim...

- Nie! - przerwała mu. Nie znamy przyszłości, więc nie róbmy obietnic, których być może nie uda nam się dotrzymać. Poczekajmy. - To rozsądne, co mówisz. - Możesz wierzyć lub nie, ale zazwyczaj bywam bardzo rozsądna.

122 Anula

- Wierzę. Ja na ogół również kieruję się w życiu logiką i rozsądkiem, ale ostatnio... - Ostatnio oboje zachowujemy się dość nietypowo. - Myślisz, że tak na siebie działamy? Ze jedno w drugim wyzwała najgorsze cechy? - Kto wie? - Maria wzruszyła ramionami. - Może na odwrót? Może jedno w drugim wyzwala najlepsze cechy? Lojalność, zrozumienie, sympatię, nawet miłość, a raczej jakąś formę miłości.

s u lo

- Swoją drogą, jesteś jedyną kobietą, jaką znam, która nie nadużywa słowa „kocham". Kobiety zbyt często nim szafują. A przecież powinno się go używać oszczędnie, tylko wtedy, kiedy

a d n a c s

naprawdę kochamy.

Całkowicie się z tobą zgadzam.

- Więc jesteśmy przyjaciółmi i wspólnikami? Wyciągnął dłoń. Maria przez chwilę na nią patrzyła,po czym podała mu swoją. - Tak, przyjaciółmi i wspólnikami. - Oraz kochankami - dodał Jake.

- Oraz kochankami - potwierdziła cicho. Podejrzewał, że Maria stara się ukrywać swą wrażliwą naturę. Jest niezależną kobietą i lubi współzawodnictwo; przyznanie się, że zaryzykowała dla niego karierę, wiele ją kosztowało. Niektórzy taką decyzję mogliby uznać za objaw słabości - bądź co bądź, mężczyzna raczej nie poświęciłby wszystkiego dla kobiety. Jake jednak uznał to za objaw siły. Podziwiał Marię, że nie boi się ryzyka. Prawdę mówiąc, swoim zachowaniem zaskarbiła sobie... 123 Anula

Mniejsza z tym. Nie jest to odpowiedni czas ani miejsce na zastanawianie się, dlaczego akurat z Marią połączyła go więź, jakiej nie czuł z żadną inną kobietą. Więź, jaka nie łączyła go nawet z biologicznym rodzeństwem. Gdyby musiał wybierać między nią a siostrami i braćmi, jak by postąpił? - Wiesz, że uratowanie Gideona jest moim głównym celem? - Tak. - Skinęła głową. - Doskonale to rozumiem. Mam trzech starszych braci i gdyby trzeba było, skoczyłabym za nimi w ogień.

s u lo

- Czy także dlatego postanowiłaś mi pomóc?

- To jeden powód, ale nie wiem, czy najważniejszy. -Nieśmiały uśmiech przemknął po jej wargach.

a d n a c s

- Nie chciałbym, abyś wpadła przeze mnie w tarapaty.

- Za późno. Już wpadłam. Jak śliwka w kompot. Po raz pierwszy w życiu facet tak mocno zawrócił mi w głowie, dlatego trochę się w tym wszystkim pogubiłam.

Nie mógł sobie pozwolić na luksus zakochania się, nie teraz, gdy jego życie jest tak pokomplikowane. Musi skupić całą energię na uratowaniu brata oraz zniszczeniu Koalicji. Sprawy sercowe muszą poczekać na spokojniejsze czasy.

Poza wszystkim innym nie miał pewności, czy z całej tej sytuacji wyjdzie żywy. Koalicja nie ma zwyczaju patyczkować się z więźniami. - Moim zdaniem radzisz sobie znakomicie - rzekł. - O wiele lepiej niż ja.

124 Anula

Miał ochotę zgarnąć ją w ramiona, przytulić, pocałować. Chciał obiecać, że nigdy jej nie opuści, że będą żyli długo i szczęśliwie. Z trudem opierając się tej sile magnetycznej, która przyciągała ich do siebie, stali na środku pokoju. Nie dotykali się, jedynie patrzyli sobie głęboko w oczy. Milczeli. I bez słów doskonale się rozumieli. Gdy na schodach zadudniły kroki, Maria z Jakiem odskoczyli od siebie. On w dwóch susach znalazł się przy łóżku; usiadł i zwiesiwszy głowę, wpatrywał się tępo w podłogę. Kilka sekund później w otwartych drzwiach pojawił się Burgess. - Czy coś się stało? - spytała Maria. - Telefon do pani.

a d n a c s

s u lo

- Zaraz zejdę. - Odwróciła się do Jake'a. - Chyba nie muszę cię przykuwać do poręczy łóżka, co?

Nie podnosząc głowy, Jake uniósł wzrok. - Nie, będę grzeczny. Obiecuję.

- Planuje pani kolejną sesję wieczorem? - zapytał strażnik. - Nie, dopiero jutro rano - odparła.

Wyminąwszy Burgessa, wyszła z sypialni i skierowała się ku schodom. Burgess szybko podążył jej śladem. Jake odczekał, aż zejdą na dół, i dopiero wtedy wstał. Nie czyniąc hałasu, zaczaj przemierzać pokój tam i z powrotem. Ciekaw był, kto dzwoni i w jakiej sprawie. Czy ten telefon ma cokolwiek wspólnego z Gideonem? Podniosła leżącą na stole słuchawkę. - Maria Brooks, słucham.

125 Anula

- Pani doktor, bardzo cieszymy się, że są postępy. W głosie dochodzącym z drugiego końca linii brzmiało coś znajomego. Maria była pewna, że już go kiedyś słyszała, ale kiedy i gdzie? - Odkąd Ingram dowiedział się o schwytaniu Gideona, wykazuje znacznie większą chęć do współpracy - oznajmiła. Zanim zdążyła rozszyfrować tożsamość swej rozmówczyni, kobieta ponownie przemówiła. - Oboje z Oliverem pragniemy przekonać się na własne oczy, jak się miewa nasz geniusz.

s u lo

Z Oliverem? Dobry Boże! Głos na drugim końcu linii należy do Agnes Payne, tej diablicy, która jest prawdziwym mózgiem Koalicji. Ona pozwala Willardowi Croftowi sądzić, że to on rządzi organizacją,

a d n a c s

w rzeczywistości jednak to ona pociąga za sznurki. Bezwzględna i okrutna, stanowiąca uosobienie zła, od ponad trzydziestu lat jest żoną Olivera Grimble'a i jego wspólniczką w przestępczej działalności. - Chcą się państwo zobaczyć z Jakiem? - Tak.

- Kiedy? Bo gdyby mi państwo dali jeszcze tydzień... - Wykluczone. Nie mamy zamiaru tyle czekać. - To chociaż kilka dni. - Nie. Ani kilku dni, ani nawet kilku godzin. - Słucham? - Oliver i ja właśnie jesteśmy w drodze. Powinniśmy dojechać na miejsce mniej więcej za pięć minut.

126 Anula

Pięć minut! Na Marię padł blady strach. Nawet nie zdąży odpowiednio przygotować Jake'a! Jeżeli Payne z Grimble'em zechcą go przebadać, natychmiast się zorientują, że nie został ponownie zaprogramowany i że to, co ona, Maria, opowiadała łącznikowi, to jedna wielka bzdura. Co robić? - zastanawiała się nerwowo. Nic. Nie wpadać w panikę. Zachować spokój. - Cieszę się, że będę miała okazję znów panią spotkać -

s u lo

powiedziała. - Zapewne nie pamięta pani naszego pierwszego spotkania sprzed kilku miesięcy...

- Ależ pamiętam - przerwała jej Agnes. – Kiedy się pani do nas

a d n a c s

zgłosiła, sama skierowałam panią do tej pracy. Bardzo jestem ciekawa rezultatów.

- Programowanie nie jest jeszcze zakończone - powiedziała Maria. - Widoczne są dopiero pierwsze rezultaty. - Rozumiem, ale teraz, kiedy Jake przestał się opierać, Oliver może przejąć pałeczkę i szybko dokończyć to, co pani zaczęła. On świetnie się na tym zna.

- No tak... - Kończ rozmowę, nakazała sobie Maria. Idź na górę. - To ja pójdę i uprzedzę Jake'a... - Nie! Proszę mu nic nie mówić. To ma być niespodzianka. - Aha, dobrze. Serce waliło jej jak młotem. Co robić? Jak z tego wybrnąć? Ma zaledwie kilka minut na znalezienie rozwiązania. Nie może się jednak skupić, bo Agnes Payne wciąż mówi do słuchawki. Maria parę razy 127 Anula

usiłowała przerwać rozmowę, ale nie dała rady. Wkrótce na żwirowanym podjeździe zaskrzypiały koła. Psiakrew! - Przyjechaliśmy - oznajmiła Agnes. - Niech pani zaparzy kawę, porozmawiamy jeszcze. Maria odłożyła słuchawkę. Zbierając się na odwagę, żeby stanąć twarzą w twarz z diablicą i jej posłusznym mężem, popatrzyła na Biirgessa. - Państwo Agnes Payne i Oliver Grimble przyjechali zobaczyć

s u lo

się z Ingramem. Wyjdź na dwór, przywitaj ich i zaproś do środka. Tylko pamiętaj o okazaniu należnego szacunku. Wiesz, kim oni są, prawda?

a d n a c s

- Jasne. Szychami z Koalicji. Lester wychylił głowę zza drzwi. - Mam iść z Burgessem czy może sprowadzić na dół naszego supergeniusza?

Maria dała Burgessowi znak ręką, by wyszedł po gości. - A ty - zwróciła się do Lestera - bądź cicho. Nie odzywaj się, dopóki ktoś nie zada ci pytania. Jasne?

Spokojnie, rozkazał jej głos wewnętrzny. Nie panikuj. Gdyby dali jej dwie godziny, przygotowałaby Jake'a do wizyty, wyjaśniłaby mu, jak ma się zachowywać. A gdyby zapowiedzieli się dopiero na jutro rano, postarałaby się namówić Jake'a do ucieczki. Niestety, Agnes Payne lubi działać przez zaskoczenie. Agnes, niska drobna kobieta w wieku sześćdziesięciu kilku lat, o bystrym spojrzeniu, ciemnych oczach i ciemnych kręconych włosach niemal bez śladu siwizny, pierwsza weszła do domu. Emanowała z 128 Anula

niej siła, inteligencja, zło. Tuż za nią, niczym wierny pies, szedł mężczyzna średniego wzrostu, o gęstej siwej czuprynie i zmęczonych niebieskich oczach. Był lekko przygarbiony, jakby nosił na swych barkach wszystkie problemy świata. Chociaż z raportów na nich temat wynikało, że Oliver jest kilka lat młodszy od żony, dziś sprawiał wrażenie znacznie starszego. Na pierwszy rzut oka widać było, kto w tym związku dominuje. Maria podejrzewała, że bez żony Oliver kompletnie by się zagubił. - Doktor Brooks... - Doktor Payne... Kobiety wymieniły uścisk dłoni.

a d n a c s

- Gdzie Jake? - spytała Agnes. - Na górze.

s u lo

Oliver Grimble rozejrzał się po salonie. - Sam? Niepilnowany? - spytał, wskazując głową obu strażników.

- Proszę się nie obawiać - pośpieszyła z odpowiedzią Maria. Nie ucieknie. W oknach są kraty.

- No tak, oczywiście. - Agnes popatrzyła na męża. - Pewnie chciałbyś jak najprędzej przekonać się, jakie doktor Brooks poczyniła postępy, więc idź na górę i porozmawiaj z Jakiem. Ja wkrótce do ciebie dołączę. -Zdjęła płaszcz i podała go Marii, po czym skinęła na Burgessa. - Zaprowadź doktora Grimble'a.

129 Anula

- Może ja to zrobię - zaproponowała Maria, ściskając palto starszej kobiety. - W końcu ze mną Ingram spędza najwięcej czasu i przy mnie czuje się najswobodniej. - Obiecałam Oliverowi, że będzie mógł porozmawiać z Jakiem w cztery oczy... Strasznie zmarzłam. Może napiłybyśmy się kawy i opowiedziałaby mi pani o stosowanych przez siebie metodach, które odniosły tak rewelacyjny skutek? Od sztucznego uśmiechu rozbolały Marię mięśnie twarzy,

s u lo

wiedziała jednak, że musi wytrzymać. Tylko cud może ich uratować. - Obawiam się, że nie zdążyłam jeszcze zaparzyć kawy, ale zapraszam do kuchni. To potrwa parę minut.

a d n a c s

Kładąc płaszcz na stojącym nieopodal krześle, zerknęła przez ramię. Zobaczyła, jak Burgess wspina się za Oliverem po schodach. Ciekawa była, jak Jake zareaguje na widok faceta, który przed laty zrobił mu pranie mózgu. I, co ważniejsze, jak zareaguje Grimble, kiedy przekona się, że ona, Maria, niczego nie osiągnęła. Usiłowała przypomnieć sobie wszystkie wiadomości z kursu psychologii, jaki przerabiała na studiach, by udzielane Agnes odpowiedzi brzmiały wiarygodnie. Czas mijał. Z trudem powstrzymywała się, by nie zerkać na zegarek. - Może coś pani zje? - Nie, dziękuję. - Agnes uniosła kubek do ust. - Myślę, że naprawdę powinnam pójść na górę i pomóc doktorowi Grimble'owi. Przypuszczalnie Jake będzie lepiej reagował, kiedy... 130 Anula

- Sprawia pani wrażenie bardzo zdenerwowanej, doktor Brooks. - Bo jestem. Niepokoję się o Jake'a, o to, jaki efekt wywarło na nim pojawienie się doktora Grimble'a. Z początku był bardzo niechętny, okazywał dużo wrogości... - Dopóki nie dowiedział się o schwytaniu Gideona? - Tak. - Rozumiem, że czuje się pani odpowiedzialna za pacjenta, ale proszę pamiętać, że to Oliver zaprogramował Jake'a i jego

s u lo

rodzeństwo. Jeżeli właściwie wykonała pani swoje zadanie, Oliver nie powinien mieć kłopotów.

- Na sam widok doktora Grimble'a Jake może stać się

a d n a c s

pobudzony, agresywny.

- Owszem, dlatego poprosiłam Burgessa, żeby towarzyszył mojemu mężowi.

Maria zrozumiała, że nic więcej nie wskóra. Może powinna zmienić taktykę? Nerwowo zastanawiała się, czy istnieje szansa zdobycia przewagi nad parą naukowców i dwójką goryli. Chyba jednak nie. Odgrywając rolę bohaterki, mogłaby narazić na śmierć zarówno Jake'a, jak i siebie.

Minuty wlokły się niemiłosiernie, każda zdawała się trwać wieczność. Wreszcie Maria nie wytrzymała i spojrzała na zegar zamontowany w kuchence przy piekarniku. Oliver Grimble jest na górze już niemal od dwudziestu minut; w tym czasie ona siedzi jak na przesłuchaniu, odpowiadając na dziesiątki pytań Agnes Payne. Ze dwa

131 Anula

lub trzy razy Agnes uniosła brwi, jakby odpowiedź ją zdziwiła albo jakby miała wątpliwości, czy Maria do końca wie, o czym mówi. Nagle drzwi kuchni otworzyły się i Burgess pchnął do środka zakutego w kajdanki Jake'a. Jeden rzut oka na twarz więźnia wystarczył Marii, by zorientować się, że jest źle. Po chwili zjawił się Oliver. Wskazując palcem Jake'a, wbił w Marię oskarżycielskie spojrzenie. - W tym stanie Ingram do niczego się nam nie przyda. Nie wiem,

s u lo

co ona z nim robiła - zwrócił się do żony - ale na pewno nie poczyniła żadnych postępów.

Agnes zmierzyła Marię lodowatym wzrokiem.

a d n a c s

- Okłamywała nas pani, doktor Brooks.

- Nie! Przysięgam, że nie. Naprawdę wydawało mi się, że jest wyraźny postęp. Jake sprawiał wrażenie bardziej otwartego, gotowego do...

Starsza kobieta huknęła pięścią w stół.

- Przestań kłamać! Nie wywiązałaś się z pierwszego ważnego zadania, jakie ci powierzyliśmy. Zastanawiam się dlaczego. - Mogę pani powiedzieć - rzekł Lester, wyłaniając się z cienia. Anes przyjrzała mu się z zaciekawieniem. - A kim ty jesteś? - Lester, proszę pani. Wiem, dlaczego pani doktor zawaliła sprawę z tym oto supergeniuszem. - No słucham, Lester. Jaką masz hipotezę?

132 Anula

- Moim zdaniem ona na niego leci. I zamiast zabawiać się jego głową, zabawiała się, że tak powiem, innymi częściami jego ciała. - To prawda? - Agnes przeniosła spojrzenie na Marię. - Czyżbyś się w Jake'u zakochała? Podniósłszy się z krzesła, przeszła na drugi koniec kuchni, po czym pogładziła Jake'a po twarzy. Jake odskoczył, jakby jej dotyk sprawił mu ból. - Jest bardzo przystojny, prawda? Ideał mężczyzny.

s u lo

- Lester oszalał - stwierdziła Maria. - Jest wściekły na mnie, bo odrzucałam jego obrzydliwe umizgi.

- Tak czy inaczej, w pracy nad Jakiem nie poczyniła pani

a d n a c s

najmniejszych postępów - oznajmił Oliver. - Zmarnowaliśmy wiele cennych dni. - Popatrzył na żonę. - Jutro sam przystąpię do pracy. Ale z tego, co dziś widziałem, nie mam pewności, czy cokolwiek uda mi się osiągnąć.

Agnes zacisnęła rękę na brodzie Jake'a. - Jeśli odmówisz współpracy, zabijemy Gideona. Słyszysz? Bardzo bym tego nie chciała, bo myślę, że jeszcze nieraz mógłby się nam przydać, ale... Wybór należy do ciebie, Jake. Los twojego brata jest w twoich rękach. - Uwolnijcie Gideona. - W zamian...? - Za to, co chcecie. Moją współpracę.

133 Anula

Maria zdławiła ciężkie westchnienie. Nie, Jake! Błagam, nie rób tego! - miała ochotę krzyknąć. Nie poświęcaj swojego życia. Nie mogę cię stracić!

a d n a c s 134 Anula

s u lo

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - Interesująca propozycja - oznajmiła Agnes, spoglądając na Jake'a, który stał z nieustraszoną miną. -Ciekawe, dlaczego nie złożyłeś jej doktor Brooks... - Zerknęła na Marię. - A może uznałeś, że potrafisz zawrócić jej w głowie? Co? Może używając swojego męskiego wdzięku, omotałeś ją sobie wokół palca? - Doktor Brooks to sługus, jak Burgess i Lester. Nie pertraktuję z

s u lo

pionkami, tylko ich przechytrzam. Właśnie tak postąpiłem z doktor Brooks. Wykiwałem ją. Udałem, że działają na mnie jej techniki hipnotyczne.

a d n a c s

- Ładna bajeczka. Myślisz, że w nią uwierzę? Złowrogi uśmiech Agnes sprawił, że Marii przeszły po plecach ciarki. Przywódczyni Koalicji nie dała się nabrać na wyjaśnienia Jake'a. Było tylko kwestią czasu, kiedy odkryje prawdę: że ona, Maria, nie jest psychiatrą i lojalnym członkiem Koalicji, lecz agentką federalną. - Gdyby to była prawda - ciągnęła Agnes - znaczyłoby to, że doktor Brooks jest całkowicie niekompetentna, a dokumenty, które nam przedstawiła, są fałszywe. - Przysunęła się bliżej, niemal dotykając nosem twarzy Jake'a. - A więc tak? Nasza miła pani doktor to oszustka? - Mnie pytasz? Nie mam zielonego pojęcia - odparł Jake. - Może jest Myszką Miki w przebraniu kobiety. W każdym razie mnie nabrała. Zachowywała się tak, jak moim zdaniem mógłby się

135 Anula

zachowywać psychiatra na usługach Koalicji. To nie jej wina, że moja podświadomość opiera się hipnozie. - Łże jak pies - wtrącił Lester, patrząc to na Marię, to na Agnes. Doktor Brooks od początku traktowała go zbyt łagodnie. Obchodziła się z nim jak z jajkiem. Agnes utkwiła wzrok w Burgessie. - Tak było? Rzeczywiście się z nim cackała? - Na początku tak, ale kiedy zobaczyła, że uprzejmością nic nie

s u lo

zdziała, zmieniła taktykę na mniej przyjemną.

Maria niemal widziała, jak w głowie Agnes obracają się trybiki. Agnes Payne jest zbyt inteligentna, aby dodawszy dwa do dwóch,

a d n a c s

otrzymać odpowiedź inną niż cztery.

- Nie bardzo wiem, co o tym sądzić - przyznała po chwili. Muszę wszystko sobie przemyśleć. -Spojrzała na męża. - Chodź, chcę z tobą porozmawiać. A ty - skinęła na Burgessa - zamknij Jake'a i doktor Brooks na górze. Na zmianę z Lesterem pilnujcie ich, dopóki nie podejmę jakiejś decyzji. Aha... – Zmierzyła Marię wzrokiem. Zabierz broń doktor Brooks. Nie będzie jej potrzebna. Maria nie sprzeciwiła się, gdy Burgess podszedł, aby wyjąć jej z kabury pistolet. - Słuchajcie - powiedział Jake. - A nie prościej byłoby pokazać mi brata, żebym przekonał się, że jest cały i zdrów, po czym go uwolnić? Wtedy będę do waszej dyspozycji.

136 Anula

- Może faktycznie byłoby prościej - przyznała Agnes, kładąc rękę na ramieniu Marii - ale to nam nie rozwiązuje wszystkich problemów. Zamierzam poznać prawdę o doktor Brooks. - Ona nie ma z tym nic wspólnego. Mówiłem ci, że ją nabrałem. Nie możesz oceniać jej umiejętności zawodowych na podstawie tego, czy zdołała mnie zaprogramować, czy nie. - Może masz rację, nie chcę jednak wyciągać pochopnych wniosków. Ani o tobie, ani o Marii Brooks.

s u lo

Agnes skinęła na Burgessa, żeby zaprowadził Jake'a i Marię na górę. Żadne z nich nie protestowało. Liczyli na to, że gdy będą sami, wpadną na jakiś sensowny pomysł.

a d n a c s

Maria szła przodem, Jake za nią, Lester z Burgessem zamykali pochód. Do Lestera, który wyraźnie cieszył się z jej kłopotów, Maria czuła jeszcze większą niechęć. Wiedziała, że prędzej czy później, zadowolony, że nie musi słuchać jej poleceń, znów zacznie się do niej dostawiać.

- Do środka - rozkazał Burgess, kiedy zbliżyli się do drzwi sypialni. - No, marsz!

Maria przyśpieszyła kroku, zanim jednak Jake zdążył wziąć z niej przykład, Burgess pchnął go z całej siły do środka. Jake upadł na podłogę. Lester, niezmiernie ubawiony, wydał z siebie odgłos przypominający ryk osła. Burgess zatrzasnął drzwi i przekręcił klucz w zamku. Maria podbiegła do Jake'a. Ten uniósł rękę, nakazując jej, by się cofnęła. Dźwignąwszy się z podłogi, wbił wzrok w zamknięte drzwi, 137 Anula

po czym spojrzał na Marię i przyłożył palec do ust. Skinęła głową, że rozumie. Po chwili przeszła w najdalszy kąt sypialni i skinęła na Jake'a, żeby do niej dołączył. - Jeśli nie jutro, to pojutrze, ale na pewno nas stąd wywiozą szepnęła. - Muszę szybko działać. Przytrzymując się Jake'a, żeby nie stracić równowagi, uniosła nogę. - Co, do diabła, wyprawiasz? - zdziwił się.

s u lo

- Mam ukryty w obcasie mikronadajnik. Po otrzymaniu sygnału agenci w ciągu paru godzin otoczą dom.

- Dlaczego wcześniej go nie użyłaś? Tego nadajnika. - Ponieważ

a d n a c s

moim celem było zagwarantowanie ci bezpieczeństwa, nawet kosztem własnego życia. Nie mogłam ryzykować, że na widok agentów Burgess albo Lester cię zastrzelą. Ale teraz, kiedy Payne z Grimble'em odgadli... lub za chwilę odgadną prawdę, a ty postanowiłeś poświęcić się dla brata, nie mamy nic do stracenia, prawda? - A Gideon?

- Jeżeli nawet zawrzesz układ z Agnes, to i tak nie będziesz miał gwarancji, że oni dotrzymają słowa. Podejrzewam, że tego nie zrobią. Równie dobrze mógłbyś zawrzeć pakt z diabłem. - Nie wysyłaj sygnału. - Chwycił ją za rękę. -Proszę. Wiedziała, że Jake nie należy do ludzi, którzy o cokolwiek błagają. Podejrzewała, że nigdy nikogo nie prosił o przysługę, a jednak ją poprosił, by nie wzywała pomocy. W jego oczach widziała błagalny wyraz. 138 Anula

- To nasza jedyna szansa - rzekła. - Czy życie Gideona więcej dla ciebie znaczy niż własne? I niż moje? - dodała w myślach. - Po prostu muszę go uratować. Bez mojej pomocy zginie, a ma dla kogo żyć. Kocha i jest kochany. Więc tak, jego życie więcej dla mnie znaczy. Miała ochotę zaprotestować, ale rozumiała Jake'a. Gdyby to któryś z jej braci znajdował się w niebezpieczeństwie, bez wahania oddałaby za niego życie.

s u lo

Zrezygnowana, przytwierdziła obcas z powrotem do buta i opuściwszy nogę, popatrzyła na Jake'a.

a d n a c s

- No dobrze. Jaki jest plan B? Uśmiechnął się i pogładził ją po policzku.

- Plan B polega na tym, że współdziałamy z wrogiem. Oczywiście do pewnego stopnia. - Do jakiego?

- Dopóki nie uwolnią Gideona i nie puszczą ciebie. - Uniósł rękę, powstrzymując jej sprzeciw. - Musisz się stąd wydostać. Agnes wkrótce poskłada wszystko do kupy. Nabrała podejrzeń, więc teraz stanie na głowie, żeby zdobyć informacje na twój temat. Kiedy dowie się, że jesteś agentką. - Każe mnie zabić - dokończyła Maria. Potrząsnął ją lekko za ramiona. - Nie dopuszczę do tego. Przy pierwszej okazji, jaka się nadarzy, masz opuścić to miejsce i... 139 Anula

- Myślisz, że wyjadę? Że pozwolę im... Zamknął jej usta pocałunkiem. Poskutkowało. Kiedy uniósł głowę, Maria spoglądała na niego bez słowa. Zdawała sobie sprawę, że nie ma sensu się z nim spierać. Jake powziął nieodwołalną decyzję: chciał poświęcić siebie, żeby tylko uratować Gideona. I ją. Nie wiedział jednak, że ona nie zamierza przyjąć jego poświęcenia. Była równie uparta jak on. Albo razem wyjdą z opresji, albo oboje zginą. Dla ukochanej osoby ona także gotowa jest poświęcić życie.

s u lo

- Jake, bez względu na to, co się stanie, chciałabym, żebyś coś wiedział. - Spojrzał na nią pytającym wzrokiem.

- Cieszę się, że cię poznałam, że spędziliśmy razem kilka dni. - Ja też.

a d n a c s

Podeszła do okna, uniosła żaluzje i wpatrzyła się w rozgwieżdżone niebo. Gdyby nie te kraty! Gdyby Agnes z Oliverem pojawili się odrobinę później. Gdyby... Po chwili Jake stanął za nią, objął ją i przytulił.

- Maria - szepnął, pocierając nosem jej szyję. -Moja wspaniała, najcudowniejsza Maria.

Niecałą godzinę później Burgess przekręcił klucz w zamku i wraz ze swoim kumplem wpadł do pokoju. Założywszy Jake'owi kajdanki, wyprowadził go na korytarz. Lester, ukazując w uśmiechu swe żółte zębiska, chwycił Marię za ramię i pociągnął w stronę drzwi. - Role się odwróciły. Teraz ja ci wydaję polecenia.

140 Anula

Maria przełknęła ślinę. Poczuła ostre kłucie w brzuchu. Brzydził ją ten obleśny typ, któremu władza nad nią sprawiała niekłamaną przyjemność. Gdy zeszli do salonu, Agnes nie było nigdzie widać. - Ją również zakujcie w kajdanki - rozkazał Oliver. - I na razie traktujcie jak więźnia. - Na moment zamilkł. - No dobrze, zabierzcie ich do samochodu. I jedźcie tuż za nami. Przewieziemy ich w nowe miejsce. Jesteśmy zbyt blisko celu, aby podejmować jakiekolwiek ryzyko.

s u lo

Maria zerknęła pośpiesznie na Jake'a. Wiedziała, że myśli o tym samym co ona: że nawet gdyby wysłała sygnał SOS, nic by to nie

a d n a c s

dało. Zanim federalni dotarliby do domu w górach Arizony, oni byliby już daleko stąd.

Żadne z nich nie protestowało, kiedy strażnicy odprowadzali ich do saturna. Wiedzieli, że nie zdołają teraz uciec. Ale Maria zamierzała cały czas zachować czujność; może nadarzy się okazja? Burgess otworzył tylne drzwi i wepchnął Jake'a do auta, po czym otworzył drzwi od strony pasażera i sięgnął do schowka po kajdanki. Rzucił je Lesterowi.

- Zakuj ją, potem wpakuj na tył razem z Ingramem - polecił. - I podczas jazdy nie spuszczaj ich z oczu. Pamiętaj: nie możemy nic schrzanić. Lester zakuł ręce Marii, następnie przyciągnął ją do siebie i szepnął jej do ucha:

141 Anula

- Myśl o tym, jak miło się później zabawimy. Ty z rękami na plecach, a ja... Będę cię mógł wszędzie dotykać. Nie przejął się, kiedy posłała mu miażdżące spojrzenie. Wybuchnął śmiechem i pocałował ją w kark. Wzdrygnęła się z obrzydzeniem. Nie zważając na to, zacisnął łapę na jej brodzie. Maria domyśliła się, że facet chce ją pocałować w usta. Działając instynktownie, splunęła mu w twarz. Wściekły i zaskoczony, dosłownie znieruchomiał. Po chwili

s u lo

powolnym ruchem starł ślinę z policzka i otarł rękę o dżinsy.

- No, no, co za kocica. Świetnie. Lubię takie. Postaram się ciebie oswoić, kiciuńku.

a d n a c s

- Przestań, Les - zezłościł się Burgess. - Pakuj ją do wozu i w drogę. Doktor Payne daje nam znaki, żebyśmy ruszali.

Lester wepchnął Marię na tylne siedzenie, zapiął pasy, po czym zacisnął rękę na jej lewej piersi. Jake warknął gniewnie. Maria posłała Jake'owi ostrzegawcze spojrzenie, błagając go wzrokiem, by nie zrobił czegoś głupiego. Jake wziął głęboki oddech. Chwilę potem Burgess włączył silnik. Jechali pierwsi; Agnes z Oliverem tuż za nimi. W panujących dokoła ciemnościach Maria widziała jedynie niewyraźny zarys twarzy i ciała Jake'a, ale cały czas czuła jego obecność. Świadomość, że siedzi obok, dodawała jej sił. Żadne z nich nie wiedziało, dokąd jadą ani co ich czeka. Oboje jednak byli pewni, że muszą szybko coś wymyślić, bo inaczej ich przyszłość będzie wyglądała ponuro.

142 Anula

Jechali wiele godzin, często bocznymi drogami, na których panował minimalny ruch. Jake usiłował patrzeć na wszystkie mijane znaki i tablice. Wiedział, że Maria robi to samo. Najwyraźniej Koalicji nie przeszkadza, że więźniowie mogą zapamiętać trasę. Mniej więcej pół godziny temu samochody zaczęły wjeżdżać na następną górę. A może tę samą, tyle że od innej strony? Jake zawsze był dumny z tego, że potrafi kontrolować emocje, jednak dziś na widok Agnes i Olivera odżyły w nim uczucia, które

s u lo

latami głęboko skrywał: nienawiść, gniew, pretensje, żal. Za to, co uczynili jego rodzinie, z całego serca pragnął ich śmierci. Nie umiał odgadnąć, jak by się zachował, gdyby miał przy sobie broń. Albo gdyby był raptusem. Zarazem zdawał sobie sprawę, że najlepiej może

a d n a c s

pomścić śmierć rodziców oraz przymusową rozłąkę z rodzeństwem, jeżeli doprowadzi do zniszczenia Koalicji.

Kiedy Burgess zatrzymał samochód, Jake wyjrzał przez okno, ale zobaczył jedynie dużą metalową bramę i ciągnące się z obu stron ogrodzenie. Po chwili obok nich stanął wóz naukowców. Brama otworzyła się. Agnes z Oliverem pierwsi wjechali do środka; Burgess za nimi. Wąski, kręty podjazd prowadził do stojącej samotnie chaty. Niezbyt nowej, i na oko niezbyt dużej. Agnes z Oliverem wysiedli, po czym Agnes pokazała na migi Burgessowi, by uchylił okno. - Tu przenocujemy - powiedziała - a rano ruszymy w dalszą drogę.

143 Anula

Jake potarł ramieniem ramię Marii. Chciał ją pocieszyć, dodać jej otuchy. Chociaż sam nie był do końca przekonany, czy zdołają wyjść z opresji, zależało mu na tym, by ona nie traciła nadziei. Dziwne; Maria jest silna i niezależna, mimo to pragnął ją osłaniać. W głębi duszy miał wrażenie, że powoli ich role się odwracają; że teraz Maria potrzebuje jego wsparcia i opieki. Weszli do zimnego ponurego wnętrza, w którym unosił się zapach stęchlizny. Włączywszy latarkę, Burgess odnalazł kilka lamp

s u lo

naftowych, które najwyraźniej służyły tu za jedyne źródło światła. Gdy rozbłysły płomyki, Agnes poleciła strażnikom, aby rozdzielili więźniów. Jake'a pozostawiono w pokoju, Marię zaś Lester

a d n a c s

wyprowadził do kuchni. Agnes wydawała rozkazy:

- Burgess, rozpal w kominku. Zimno tutaj jak w psiarni. Oliver, zajrzyj do kuchni. Powiedz Lesterowi, żeby trzymał łapy z dala od doktor Brooks.

Nie chcąc tracić czasu, Jake ponowił swą propozycję: - Agnes, zawrzyjmy układ, dobrze? Zawieziecie mnie do Gideona, po czym puścicie go wolno, a wtedy ja... - Masz kiepską pozycję przetargową, Jake - oznajmiła szorstko kobieta. - Siadaj i milcz. - Moja propozycja nie będzie aktualna w nieskończoność odparł Jake, ignorując jej polecenie. - A jeśli nie dojdziemy do porozumienia, na nic się wam nie przydam. Tego chcecie? Jeżeli Gideon jest dla was ważniejszy, możecie mnie od razu uśmiercić. Więc albo się dogadamy, albo... 144 Anula

- Zamilcz, do jasnej cholery! Najwyraźniej Agnes przeszkadzał ziąb, mrok, a także jego, Jake'a, upór i tupet. Naciskaj na nią, rozkazał sobie w duchu. Staraj się ją zmusić do podjęcia decyzji. Chociaż nie ufał babie, chciał z nią dobić targu. Ba, gotów byłby negocjować z samym diabłem, gdyby to mogło pomóc w uwolnieniu Marii i Gideona. Ma do zaoferowania tylko jedno: swą inteligencję. Zgodziłby się na pełną współpracę z Koalicją, gdyby w zamian brat i Maria wyszli z tego wszystkiego cało.

s u lo

- Co jest, Agnes? Nie ufasz mi? Boisz się, że cię wystrychnę na dudka?

a d n a c s

Agnes podeszła do więźnia i wymierzyła mu policzek.

- Uważasz mnie za idiotkę? - spytała gniewnie. -Póki mamy Gideona, będziesz robił to, co ci każemy. Kiedy go wypuścimy, przestaniesz z nami współpracować. - Może tak. Może nie.

- Przestań kombinować, Jake. Nie zamierzam uwolnić twojego brata. Jest dla nas cenny, pod wieloma względami. Już nawet pomijam jego genialny umysł, ale sama jego obecność daje nam władzę nad tobą. - W takim razie go nie zabijecie? - Jake uśmiechnął się. - Bo stracicie zarówno jego umysł, jak i swoją władzę nade mną? Agnes mruknęła coś pod nosem, świadoma, że znaleźli się w sytuacji patowej.

145 Anula

- Zaknebluj go - poleciła Burgessowi. - Uszy puchną od tej jego paplaniny. Burgess natychmiast wykonał polecenie, po czym pchnął Jake'a na starą zniszczoną kanapę i posłał mu ostrzegawcze spojrzenie, aby nie ważył się wstawać bez pozwolenia. Jake rozsiadł się wygodnie, założył nogę na nogę i uśmiechnął się zadowolony. Może nie wygrał tej rundy, ale też nie przegrał. Obróciwszy się na pięcie, Agnes skierowała się do kuchni. Jake

s u lo

natychmiast wrócił myślami do Marii. Miał nadzieję, że nie załamała się, że jakoś się trzyma, bo na razie on nie może jej pomóc. Maria musi liczyć wyłącznie na siebie.

a d n a c s

Wszedłszy do kuchni, Lester pchnął Marię na chybotliwe krzesło, po czym wyciągnął spod stołu drugie i usiadł na nim

okrakiem. Oliver Grimble stał oparty o framugę, spoglądając na parę w kuchni i czekając na dalsze instrukcje.

- Po jaką cholerę tu przyjechaliśmy? - Lester potarł zmarznięte ręce. - Nie dość, że to jakaś ohydna nora, to jeszcze zimno tu jak w psiarni.

- Zostaniemy tylko do rana - odparł Oliver. - Aha, i na twoim miejscu nie narzekałbym w obecności mojej żony. Ona nie lubi zrzędzących facetów. - Prawdziwa baba z jajami. - Lester powiódł spojrzeniem po Marii. - Lubię kobitki z charakterem. Pan pewnie też, no nie, szefie? Oliver popatrzył na niego z niechęcią.

146 Anula

Maria z zatroskaniem rozmyślała nad tym, co dzieje się w salonie. Czy z Jakiem wszystko w porządku? Zanim na dobre zaczęła się niepokoić, w kuchni pojawiła się Agnes. Oliver natychmiast odkleił się od framugi i stanął niemal na baczność. - Lester! - warknęła. - Słucham, szefowo? - Chcę, żebyś zabrał doktor Brooks na przejażdżkę.

s u lo

Na twarzy Olivera odmalowało się zdziwienie. Nic jednak nie powiedział.

- Nie wiem, czy jest tą osobą, za którą się podaje, czy nie. I

a d n a c s

prawdę mówiąc, nie obchodzi mnie to. Obchodzi mnie natomiast fakt, że z jakichś względów postanowiła pomóc Ingramowi. Nie zamierzam tolerować nielojalności i zdrady.

- Jeśli dobrze rozumiem, mam wrócić sam, bez doktor Brooks? upewnił się Lester. - Jasne.

- No, no, nareszcie dano mi poważne zadanie -rzekł, spoglądając na Marię. - Nie martw się, doktorko, postaram się umilić ci twoje ostatnie chwile. - Wyprowadź ją stąd - poleciła Agnes. - Oczywiście możesz robić, co chcesz. Daję ci wolną rękę. Pamiętaj jedynie, żeby nikt nie odnalazł ciała, przynajmniej przez dłuższy czas. Wyrażam się jasno? - Tak, szefowo. - Lester szarpnął Marię za ramię. - Idziemy się zabawić, pani doktor. 147 Anula

Zaczęła intensywnie myśleć, co ma począć. Krzyczeć? Wzywać pomocy? Kto ją usłyszy? Tylko Jake, jeżeli przybiegnie jej na ratunek, sam może na tym ucierpieć. Nie może do tego dopuścić. A więc jest zdana na siebie. Postanowiła zaczekać, aż znajdzie się sam na sam z Lesterem. Wiedziała, że będzie próbował ją zgwałcić. Należy uzbroić się w cierpliwość, a potem znienacka zaatakować. - Wydajesz się dziwnie spokojna jak na skazańca - stwierdziła

s u lo

Agnes, przyglądając się młodszej kobiecie. - Lester, uważaj na nią. Coś mi mówi, że doktor Brooks ubzdurała sobie, że zdoła cię przekabacić.

a d n a c s

- No to się myli. Może pani na mnie liczyć, szefowo. Potrafię wykonywać rozkazy.

- To dobrze. Bo jeśli coś pójdzie nie tak, odpowiesz za to własnym życiem.

Lester pchnął Marię w stronę drzwi do salonu. - Nie, poczekaj - powstrzymała go Agnes. - Lepiej skorzystaj z drzwi kuchennych. Wolę, żeby Jake na razie o niczym nie wiedział. Rano powiem mu, że jego przyjaciółka zwiała, pozostawiając go na łasce losu. Podłe babsko! - stwierdziła Maria. Podejrzewała jednak, że Jake nie uwierzy w tak wierutne kłamstwo. Przecież wie, że dobrowolnie by go nie opuściła. Parę minut później siedziała przypięta pasami na przednim siedzeniu saturna. Ciekawe, czy Jake usłyszy warkot silnika? Jak 148 Anula

zareaguje? Co mu powiedzą Agnes z Oliverem? Pewnie że wysłali Lestera do sklepu po jakieś sprawunki. Nastawiwszy radio, Lester ruszył drogą prowadzącą w dół zbocza. Wnętrze auta wypełniła smętna piosenka country o kobiecie, która zdradziła kochanka. Maria kilkakrotnie wstrzymywała oddech na ostrych wirażach. - Strasznie ci spieszno, żeby mnie zabić, prawda? - zapytała. - Spieszno? Owszem. - Zarechotał. - Ale nie po to, żeby cię

s u lo

zabić, doktorko. Po to, by się z tobą zabawić. Póki nie padnę z wyczerpania, będziesz cieszyć się życiem.

Maria wzdrygnęła się na myśl o tym, co ją czeka. Ten typ ma

a d n a c s

nad nią przewagę - z kajdankami na rękach niewiele może wskórać. Ale wystarczy chwila nieuwagi Lestera...

Mniej więcej w połowie zbocza skręcił w boczną drogę. Maria zauważyła bramę, za którą ciągnął się żwirowany podjazd. Dojechawszy do niej, Lester zatrzymał się, wyjął z bagażnika nożyce do cięcia drutu, po czym zamknął w samochodzie drzwi. Po paru minutach przeciął łańcuch, otworzył bramę i wjechał na prywatny ogrodzony teren. Na końcu podjazdu wyłonił się z mroku duży drewniany dom. Lester zgasił silnik, odpiął pasy bezpieczeństwa. - No, doktorko, wysiadamy. - Gdzie jesteśmy? Czyj to dom? - Pewnie jakiegoś nadzianego gościa, który spędza tu urlopy.

149 Anula

- Dlaczego myślisz, że nikogo teraz nie ma? - Podejrzewała, że podobnie jak ona musiał zauważyć przymocowaną do bramy tabliczkę „Na sprzedaż", doskonale widoczną w blasku księżyca. - Bo dom jest do sprzedania - odparł. - Nie kłam, że nie widziałaś tablicy. Sięgnąwszy do samochodu, chwycił ją za ramię i wyciągnął na zewnątrz. Wysiadając, omal się nie przewróciła. Przytrzymał ją, po czym zaczął prowadzić do domu. Lufą pistoletu wybił witrażową

s u lo

szybkę w drzwiach. Po chwili wsunął do środka rękę, przekręcił zasuwę, następnie otworzył kopniakiem drzwi.

Wszedł, popychając przed sobą Marię. Nie protestowała. Już

a d n a c s

niedługo, powtarzała sobie. Wkrótce nadarzy się okazja.

Ściągnąwszy pośpiesznie kurtkę, Lester z całej siły pchnął Marię na kanapę i rzucił się na nią. Poczuła jego obrzydliwy oddech i odwróciła głowę w bok. Na szczęście zdążyła. Zamiast, tak jak zamierzał, pocałować ją w usta, Lester wpił się wargami w jej policzek. Gdy wiercił się, usiłując pozbyć się marynarki, Maria zaczęła zmysłowo poruszać biodrami. Już po chwili poczuła na brzuchu jego nabrzmiały członek.

- Podoba ci się, co, doktorko? Przed śmiercią chcesz się porządnie zabawić, prawda? No, powiedz... - Och, tak, Les - odparła zdyszana, po czym z całej siły walnęła go kolanem w krocze. - Chcę się zabawić, ale nie z tobą. Z tobą bym się nie zabawiła nawet wtedy, gdybyś był ostatnim facetem na ziemi dodała. 150 Anula

Zawył jak ranne zwierzę. I kiedy tak skowyczał, zepchnęła go na podłogę. Zanim zdążył dojść do siebie, zaczęła go kopać, gdzie popadnie. Ostatniego kopniaka dostał w skroń. I stracił przytomność. Kucnąwszy przy zemdlonym mężczyźnie, Maria przewróciła go na bok, by sięgnąć do jego kieszeni. Zważywszy, że ręce miała na plecach, musiała się nieźle nagimnastykować, ale w końcu udało się: znalazła klucz. Męczyła się chyba z godzinę, nim w końcu zdołała zrzucić kajdanki.

s u lo

Natychmiast wsunęła z powrotem rękę do kieszeni Lestera po kluczyki. Ledwo dźwignęła się z podłogi, kiedy tuż za sobą usłyszała jakiś szmer. Obejrzawszy się przez ramię, zobaczyła, że Lester celuje

a d n a c s

w nią z pistoletu.

151 Anula

ROZDZIAŁ JEDENASTY Nie po raz pierwszy w życiu patrzyła w wylot lufy, nie po raz pierwszy stała w obliczu zagrożenia, a nawet śmierci. Zimna krew i stanowcze działanie parokrotnie pomogły jej wyjść z opresji. - Myślisz, że jesteś taka mądra, co? - Ręka trzymająca broń leciutko zadrżała. - A nie jesteś. Udało ci się tylko mnie rozzłościć. I to bardzo...

s u lo

Oddychaj głęboko. Nie denerwuj się. Nie zastrzeli cię. Jeszcze nie teraz. Najpierw będzie chciał się zrewanżować, upokorzyć cię. Poczekaj na właściwy moment. Nie miała wątpliwości, że nadarzy się

a d n a c s

okazja, by powstrzymać Lestera, zanim on pociągnie za spust. Co jak co, ale facet nie zamierza rezygnować z własnej przyjemności; jest zdecydowany ją zgwałcić. Najpierw zaspokojenie chorej żądzy, dopiero potem śmierć.

- Nic nie powiesz? - Wyciągnął wolną rękę i pokiwał palcem. Podejdź bliżej..

Odwróciwszy się, posłusznie podeszła kilka kroków. - Wystarczy. A teraz zdejmij kurtkę.

Wykonała polecenie. Gdyby była odrobinę bliżej, zarzuciłaby mu ją na głowę, ale z odległości paru metrów taktyka może okazać się nieskuteczna. - Rozbierz się. Najpierw bluzka i stanik. Powolnymi ruchami odpinała guziki, chcąc rozgrzać Lestera do białości. Zdjąwszy bluzkę, zadrżała z zimna. Widząc, że bandzior nie może oderwać wzroku od 152 Anula

jej piersi, przysunęła się ciut bliżej. Zamiast zająć się stanikiem, zaczęła wyciągać pasek ze szlufek. Uświadomiwszy sobie, że Maria ignoruje jego polecenie, Lester postąpił kilka kroków naprzód. - Nie spodnie, psiakrew! - warknął zirytowany. -Mówiłem, że najpierw stanik! Maria uśmiechnęła się zalotniej zatrzepotała rzęsami. I zanim Lester zorientował się, co robi, uwolniła ze spodni długi skórzany pas

s u lo

i strzeliła nim niczym batem, celując w rękę z pistoletem.

Lester zawył z bólu, a pistolet z głuchym łoskotem upadł na podłogę. Gdy Maria schyliła się po broń, która leżała dosłownie kilka

a d n a c s

centymetrów od jego stóp, na twarzy Lestera odmalował się szok, potem przerażenie.

W chwili gdy zaciskała palce na zimnej metalowej rękojeści, Lester ocknął się. Nie zdążył jednak odebrać broni. Uniósł nogę, zamierzając kopnąć swą przeciwniczkę w głowę, ale Maria błyskawicznie odskoczyła w bok. Miotając przekleństwa, Lester rzucił się na nią, lecz przeturlała się po podłodze. Zamiast, padając, przygnieść ją swoim ciałem, Lester wylądował pół metra od niej. Maria trzymała pistolet w obu rękach, mierząc prosto w jego serce. - Cholerna suka! - Poderwawszy się na nogi, ponownie się na nią rzucił. Bez wahania pociągnęła za spust. Kula przeszyła klatkę piersiową kilka centymetrów od serca. Trysnęła krew. Kiedy Maria 153 Anula

zobaczyła, że bandyta zaraz się na nią zwali, strzeliła po raz drugi. Tym razem kula trafiła w serce. Lester padł z głuchym łoskotem na podłogę, jakby ważył tonę. Maria usunęła się z drogi w ostatniej chwili. Wstała, zbroczona krwią, i ostrożnie podeszła do leżącego nieruchomo ciała. Nogą obróciła je na wznak. Mężczyzna szeroko otwartymi oczami wpatrywał się tępo w sufit. Odetchnęła z ulgą. Ignorując zwłoki, podniosła z podłogi pasek, zapięła go w talii, następnie wsunęła pistolet do kabury. Pasował

s u lo

niemal idealnie. Skupiona na tym, co musi zrobić, sięgnęła po bluzkę, ale zanim ją włożyła, zerwała z kanapy cienką wełnianą narzutę i starła z siebie krew.

a d n a c s

Zapinając guziki, rozglądała się po pokoju. Spostrzegłszy aparat telefoniczny, chwyciła słuchawkę. W uchu zadźwięczała jej głucha cisza. Przypuszczalnie na czas nieobecności właściciele wyłączali telefon z sieci. A jej komórka leży w samochodzie, który pozostał w garażu dziesiątki kilometrów stąd.

Włożywszy kurtkę, wyszła na dwór i wsiadła do saturna. Nie była pewna, czy zdoła odszukać miejsce, w którym Agnes z Oliverem przetrzymują Jake'a, lecz postanowiła spróbować. Ma dwa wyjścia: może starać się na własną rękę ratować Jake'a albo jechać do najbliższego miasta i dzwonić po pomoc. Jednak zanim by tam dotarła, zanim dodzwoniłaby się do biura i poprosiła kolegów o przybycie, zanim oni zjawiliby się z odsieczą, mogłoby być już za późno.

154 Anula

Agnes z Oliverem planują o świcie przewieźć Jake'a w nowe miejsce. Najlepiej by było go odbić, zanim gdziekolwiek go zabiorą. Dopiero potem, używając mikronadajnika ukrytego w obcasie mogłaby powiadomić biuro o swojej lokalizacji. Skręcając z podjazdu w szosę, rozmyślała o parze naukowców. Czy zastanawiają się, dlaczego Lester tak długo nie wraca? Pewnie nie. Wiedzieli, że zanim pozbawi ją życia, będzie chciał się z nią zabawić. Przypuszczalnie spodziewają się go dopiero za kilka godzin.

s u lo

Może położą się spać, by odpocząć przed jutrzejszą podróżą? Bardzo by jej odpowiadało, gdyby Jake'a pilnował sam Burgess. Postanowiła, że zostawi saturna przy szosie i ostatnie kilkadziesiąt

a d n a c s

metrów pokona pieszo. Może zdoła się zakraść niepostrzeżenie do Jake'a? Biada temu, kto spróbuje jej przeszkodzić. Nie będzie miała litości.

Agnes Payne krążyła wokół Jake'a, który siedział w rogu salonu przykuty do drewnianego krzesła.

- I jak się czujesz, wiedząc, że doktor Brooks cię porzuciła? Że wolała ratować własną skórę, nie przejmując się tym, co się stanie z tobą?

Zmrużywszy oczy, Jake patrzył na wredną babę, której bezwzględność, okrucieństwo i chora ambicja doprowadziły do śmierci Henry'ego Bloomfielda, a życie jego dzieci zamieniły w koszmar. Kiedy kilka godzin temu usłyszał, jak spod domu odjeżdża samochód, spytał Burgessa o Marię, ten jednak nabrał wody w usta. 155 Anula

Od paru zaś minut Agnes zadręczała go uwagami na temat zdrady, jakiej dopuściła się wobec niego Maria. Próbował wyłączyć się, nie słuchać jazgotu nad uchem; próbował wmówić sobie, że Maria uciekła i jest bezpieczna. Ale w głębi duszy wiedział, że tak nie jest. Maria by go nie zostawiła. Została wywieziona przez Lestera. Zamknął oczy, starając się skupić na czymś innym, ale nie był w stanie. Przerażała go myśl, że Maria przebywa gdzieś sam na sam z bandziorem. Bez broni, z rękami w kajdankach... Ta kanalia najpierw

s u lo

ją zgwałci, a potem zabije. Jeszcze nigdy w życiu Jake tak bardzo nie cierpiał. Miał ochotę zawyć jak dzikie zwierzę, rozszarpać Olivera, Agnes i Burgessa na kawałki, a potem wytropić Lestera i go zabić.

a d n a c s

Powoli, tak by ten godzinami skręcał się z bólu.

Wiedział, i to też go przerażało, że zadając wrogom śmierć, nie czułby żadnych wyrzutów sumienia, a wyłącznie satysfakcję. W swoim trzydziestokilkuletnim życiu kochał wiele osób. Kochał swoich adopcyjnych rodziców i brata Zacha. Kiedyś kochał Tarę. Kochał swoje niedawno poznane rodzeństwo. I kochał również swoich biologicznych rodziców, chociaż ojca prawie nie pamiętał. Ale miłość, jaką darzył Marię, była silniejsza od miłości braterskiej czy synowskiej. Nie pojmował, jak można pokochać kogoś tak głęboko i gorąco w tak krótkim czasie, a jednak to się stało. Nie potrafił znieść myśli, że miałby spędzić bez Marii resztę życia. To wszystko uświadomił sobie dopiero teraz, gdy już pewnie jest za późno. Gdy Maria już

156 Anula

pewnie nie żyje. Gdy nie może jej powiedzieć, że kocha ją do szaleństwa. Musisz być silny, nakazał sobie w duchu. Nie możesz się teraz załamać. Marii nie uratujesz, ale masz szansę uratować Gideona. Możesz zniszczyć Koalicję i sprawić, by Agnes, Oliver i wszyscy mający związek z Proteuszem zapłacili za swe czyny. - Kochanie, on cię nie słucha - rzekł do żony Oliver Grimble. Wygląda na to, że posiada umiejętność całkowitego panowania nad

s u lo

własnym umysłem. Trudno nam będzie od nowa go zaprogramować. Nie jestem pewien, czy się w ogóle uda. Powinienem był przewidzieć, że jako dorosły on jeden spośród wszystkich dzieci Bloomfielda

a d n a c s

będzie w stanie wyzwolić się spod naszej władzy. Nie pozwoli, żebyśmy go kontrolowali.

Agnes zacisnęła rękę na brodzie Jake'a, zmuszając go, aby popatrzył jej w oczy.

- Oliver się myli, prawda, Jake? Dopóki mamy Gideona, będziesz wykonywał nasze polecenia.

Jake nie zareagował. Kobieta uderzyła go dłonią w jeden policzek, potem w drugi.

- Odpowiedz, do cholery! Milczał. - Wiem, jak cię zmusić do posłuszeństwa. Mogę na twoich oczach poddać Gideona torturom...

157 Anula

Jake zacisnął zęby, lecz nie odezwał się. W dalszym ciągu ignorował Agnes. Nie zamierzał dać jej tej satysfakcji i okazać emocji, na co najwyraźniej liczyła. - W porządku. Ale prędzej czy później cię złamię... Ma spędzić noc na krześle - rozkazała, zwracając się do Burgessa. - Ja z Oliverem zajmiemy sypialnię, a ty możesz się przespać na kanapie. Ale nie zasypiaj, dopóki Lester nie wróci z misji, którą mu zleciliśmy. Ponownie zerknęła na Jake'a. Nic, zero reakcji. Prychnęła zirytowana, po czym skinęła na męża.

s u lo

- Chodź, Oliverze. Prześpijmy się parę godzin. Chcę wyruszyć stąd o świcie.

Oliver skierował się za żoną do sypialni, zostawiając Jake'a z

a d n a c s

Burgessem. Burgess podniósł leżącą na środku kanapy starą

wysłużoną poduszkę, ułożył ją na podłokietniku, po czym wyciągnął się wygodnie, opierając na niej głowę.

- Bądź grzeczny - zwrócił się do więźnia - żebym nie miał przez ciebie kłopotów.

Jake zignorował go. Jakich problemów mógłby dostarczyć ktoś, kto siedzi w kajdankach, z rękami wykręconymi do tyłu i nogami związanymi sznurem? Sznurem - bo widocznie Burgess zapomniał zabrać z sobą żelazne pęta, którymi wcześniej krępował mu nogi. Ale wiązanie było solidne; Jake nawet nie liczył na to, że zdoła uciec, chyba że ktoś by mu pomógł. Ale kto? Znajduje się wśród wrogów. Jeżeli Maria nie żyje - pewnie Lester wykonał otrzymany rozkaz wówczas nikt się nie dowie, gdzie jest przetrzymywany. 158 Anula

Jest zdany wyłącznie na siebie. Mario, mam nadzieję, że nie cierpiałaś, że... Wzruszenie ścisnęło go za gardło. Należał do ludzi twardych, silnych, nieskorych do łez, ale w tym momencie marzył o tym, by móc się rozpłakać. Może płacz pomógłby mu rozładować napięcie i zmniejszyłby ból, który przenikał go na wskroś. Jechała tą samą trasą, którą wcześniej odbyła z Lesterem. Kluczyła, błądziła, skręcała nie tu, gdzie trzeba, a potem zawracała.

s u lo

Ale w końcu, osiemnaście minut po pierwszej w nocy, zatrzymała saturna przed bramą, za którą stała mała drewniana chata. Do tej chaty przywieźli ich poprzedniego wieczoru Agnes z Oliverem. Obym ich

a d n a c s

jeszcze tu zastała, modliła się w duchu Maria. Oby nie wywieźli stąd Jake'a.

Zaparkowawszy samochód na poboczu, przeszukała jego wnętrze. W schowku na mapy znalazła dodatkowe naboje, a na tylnym siedzeniu strzelbę oraz drugi pistolet. Przydadzą się, uznała. Znalazła również ukryty pod przednim siedzeniem przenośny komputer. Nie była pewna, czy laptop jest własnością Burgessa czy Koalicji.

Jej Koalicja nie przydzieliła żadnego komputera, lecz to o niczym jeszcze nie świadczyło. Chociaż zżerała ją ciekawość, nie mogła teraz tracić czasu na sprawdzanie jego zawartości. Miała ważniejsze rzeczy na głowie. Znaleziony na podłodze nóż w skórzanej pochwie przyczepiła sobie do nogi i zakryła spodniami. Następnie naciągnęła na głowę 159 Anula

wełnianą czapkę, zapewne należącą do Lestera, postawiła kołnierz kurtki i wysiadłszy z samochodu, który zostawiła otwarty, ruszyła w stronę domu. Z nieba prószył śnieg; delikatne płatki topiły się na jej twarzy. Promienie księżyca odbijały się w pokrywającym ziemię białym puchu. Niedobrze, pomyślała. Podczas zadania, które ją czeka, nieprzenikniona ciemność byłaby najlepszym sprzymierzeńcem. Przystanęła na moment, by wyjąć z obcasa mikro-nadajnik i

s u lo

wysłać sygnał SOS. Miała nadzieję, że zanim zjawi się pomoc, ona z Jakiem będą już daleko stąd, lecz że agentom uda się aresztować małżeństwo naukowców oraz Burgessa.

Zbliżając do domu, zauważyła, że jedyne światło pali się w

a d n a c s

salonie. Przez brudne szyby przedostawał się na zewnątrz słaby blask. Maria okrążyła na palcach dom, zaglądając do wszystkich okien i uważnie nasłuchując, czy ze środka nie dobiega żaden dźwięk. Wszędzie panowała jednak cisza. W sypialni zaciągnięte były żaluzje, więc nic nie mogła dojrzeć, ale w salonie spostrzegła dużą męską postać wyciągniętą na kanapie. Nie, to nie Jake. Powiodła wzrokiem dalej. Nagle serce zabiło jej mocniej. Jake siedzi przywiązany do krzesła, głowę ma przekrzywioną na bok, jakby drzemał. Nie, niemożliwe, aby zasnął, pomyślała. Znając Jake'a, podejrzewała, że jego umysł pracuje na najwyższych obrotach. Zastanawiała się nad tym, co mu powiedzieli Agnes z Oliverem. Że ona nie żyje? Że uciekła? Na pewno im nie uwierzył.

160 Anula

Przypuszczalnie domyślił się, że kazali Lesterowi ją wywieźć i że nie liczą na jej powrót. Maria zbliżyła się do samochodu naukowców. Musi go unieruchomić, tak by nie mogli ruszyć w pościg. Nie wiedząc, czy alarm nie zawyje, na wszelki wypadek wolała nie dotykać drzwi. Zamiast tego wyciągnęła nóż i kolejno przebiła wszystkie cztery opony. Zadowolona ze swego dzieła, podeszła do drzwi kuchennych.

s u lo

Ku jej zdumieniu okazało się, że są otwarte. Czyżby Agnes z

Oliverem tak bardzo byli pewni, że nic im nie zagraża? Najwyraźniej. Zresztą, co ma im grozić? Poza nią i Lesterem nikt nie wie, że

spędzają tu noc. Oczywiście sądzą, że ona już nie żyje. A drzwi

a d n a c s

Burgess zostawił otwarte dla Lestera, by ten wszedł, nikogo nie budząc.

Nacisnęła klamkę. Drzwi cichutko zaskrzypiały. Podskoczyła przerażona, że ktoś się obudzi. Bała się. Najbardziej tego, że nie zdoła uratować Jake'a.

Wyszła z kuchni, minęła zamknięte drzwi do sypialni, w której spali Agnes z Oliverem. Podreptała na palcach do salonu, kiedy raptem usłyszała głosy. Serce zaczęło jej walić jak młotem. Głosy dochodziły z sypialni. Małżonkowie wcale nie śpią. Psiakrew! Przytknęła ucho do drzwi i wytężyła słuch. - Moim zdaniem powinniśmy zawieźć Jake'a prosto do nowego ośrodka, a potem sprowadzić tam Gideona - mówił Oliver. - Dopóki

161 Anula

Jake nie zobaczy brata i nie zrozumie, że gotowi jesteśmy go zabić, nie będzie chciał współpracować. - Masz rację - przyznała Agnes. - Droga do Verde Valley powinna nam zająć kilka godzin. Zadzwonię do ośrodka i uprzedzę ich, żeby się nas spodziewali. Powiem Willardowi, że może uczestniczyć w spotkaniu braci. To mu się spodoba. - O, na pewno. - Musimy się postarać, żeby Gideona przewieziono najpóźniej

s u lo

jutro. Nie warto za długo odkładać spotkania, ale przyśpieszać go też nie warto. Myślę, że powinno nastąpić w ciągu najbliższych

dwudziestu czterech godzin. W ten sposób Jake będzie miał trochę czasu, żeby wszystko sobie przemyśleć.

a d n a c s

Verde Valley? Tam chcą przewieźć zarówno Jake'a, jak i Gideona. Do ośrodka, który znajduje się kilka godzin jazdy stąd. Ale gdzie dokładnie? Tego nie wiedziała. W dodatku nie miała pojęcia, czym jest Verde Valley: doliną, miasteczkiem w Arizonie czy nazwą ośrodka będącego nową siedzibą Koalicji. Podejrzewała jednak, że FBI ta nazwa coś jednak powie. Tak, przy najbliższej sposobności skontaktuje się ze swym przełożonym, postara się uzyskać jakieś informacje. A jeżeli Jake sprzeciwi się angażowaniu w sprawę FBI? Tak czy owak, musi się mu przyznać, że wysłała sygnał SOS w nadziei, że agenci schwytają Agnes i Olivera. W porządku, później obmyśli szczegóły. Teraz musi oswobodzić Jake'a, nie budząc przy tym Burgessa i nie alarmując pary w sypialni. Nic prostszego, pomyślała ironicznie. 162 Anula

Lata wprawy nauczyły ją poruszać się niemal bezszelestnie i być przygotowaną na każdą ewentualność. Zbliżywszy się do salonu, rozejrzała się wkoło, zatrzymując wzrok na Burgessie, który chrapał na kanapie, potem przenosząc spojrzenie na zgarbioną postać na krześle. W trzech susach znalazła się przy Jake'u. Natychmiast poderwał głowę. Przez moment patrzyli na siebie w ciemnościach. Ujrzała w jego oczach ulgę. I coś jeszcze. Radość? Miłość? Otworzył usta, ale kiedy potrząsnęła głową, zrozumiał, że ma milczeć.

s u lo

Zaczęła pośpiesznie rozwiązywać sznur krępujący mu nogi. Po chwili sznur opadł na podłogę, a Maria sięgnęła do kieszeni i

a d n a c s

wydobyła kluczyk, który wcześniej wyciągnęła z kieszeni Lestera. Miała nadzieję, że tym samym kluczem otworzy kajdanki na rękach Jake'a. I faktycznie. Udało się. Jake wstał i położył metalowe obręcze na krześle.

Wtem Burgess, który cały czas miarowo chrapał, ucichł. Maria znieruchomiała, Jake też zastygł. Po chwili Burgess wciągnął głęboko powietrze i znów zaczął chrapać. Maria skinęła do Jake'a, aby ruszył za nią do kuchni.

Nacisnęła klamkę. Tak jak poprzednim razem, drzwi zaskrzypiały cicho. - Lester? To ty?! - zawołał zaspanym głosem Burgess. Cholera! Maria z Jakiem rzucili się biegiem. Ile sił w nogach gnali w stronę bramy, za którą stał saturn. Lodowate powietrze przenikało przez ubranie, raniło gardła, rozsadzało płuca. 163 Anula

Za plecami słyszeli głosy, które zdawały się nieść echem w górskiej ciszy. Niewątpliwie Burgess szybko się rozbudził, po czym zaalarmował Agnes i Olivera. Ale w pościg mogą ruszyć tylko na piechotę, pomyślała z satysfakcją Maria. Samochodem z przebitymi oponami daleko nie zajadą. Od bramy dzieliło ich zaledwie kilka metrów. Jake dotrzymywał Marii kroku. Nawet zbytnio nie sapał. Gdy dotarli do samochodu, ona wskoczyła za kierownicę, on usiadł obok, na miejscu pasażera.

s u lo

Akurat przekręciła kluczyk w stacyjce, gdy rozległ się pierwszy strzał. Zaraz po nim nastąpił drugi. Kula przebiła prawe tylne drzwi. Maria wrzuciła bieg, wcisnęła pedał gazu i samochód odjechał z piskiem opon, wzbijając za sobą chmurę zmieszanego ze żwirem śniegu.

a d n a c s 164 Anula

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Do jasnej cholery, co się stało?! - wrzasnęła Agnes, mierząc Burgessa złowrogim spojrzeniem. Oliver nieraz widział żonę w przypływie furii. Zawsze wtedy starał się schodzić jej z drogi, ale tym razem nie miał gdzie się schować. Modlił się w duchu, by Agnes nie zabiła biednego Burgessa. Zdarzało się, że doprowadzona do wściekłości najpierw strzelała, a dopiero potem zadawała pytania.

s u lo

- Nie wiem, przysięgam - odparł drżącym głosem strażnik. Wydawało mi się, że słyszę, jak Lester wraca. Nagle patrzę i widzę, że

a d n a c s

Ingram znikł...

Agnes wymierzyła olbrzymowi siarczysty policzek. Burgess zamilkł oszołomiony, w jego oczach czaił się strach. - Ty durna pało! Wiesz, co przez ciebie straciliśmy? Jake Ingram nie był żadnym pionkiem. Był główną nagrodą a ty mu pozwoliłeś uciec!

- Skąd mogłem wiedzieć, że Lester nie upilnuje doktor Brooks? Ona powinna nie żyć! Powinna leżeć martwa! - Zgadza się, powinna nie żyć - przyznała Agnes zgryźliwym, protekcjonalnym tonem. - Podejrzewam jednak, że to Lester leży martwy. Czy wiesz, co to oznacza? Burgess pokręcił przecząco głową. Może rzeczywiście się nie domyśla, Oliver jednak podejrzewał, że Burgess doskonale wie, lecz boi się odezwać. Doktor Brooks nie 165 Anula

jest psychiatrą i lojalną członkinią Koalicji, której Jake Ingram zawrócił w głowie, lecz jest agentką rządową, która nie tylko przewyższa inteligencją Lestera i Burgessa, ale w dodatku ma tyle siły, aby pokonać mężczyznę dwukrotnie od siebie większego. - Oznacza to, że doktor Brooks jest agentką federalną - wyjaśniła Agnes. - Osobą świetnie potrafiącą walczyć i doskonale znającą zasady samoobrony. - Ale, szefowo, jeśli ją pani o to podejrzewa, to dlaczego wysłała

s u lo

pani z nią Lestera? Dlaczego myślała pani, że Lester sobie poradzi? spytał Burgess. - Chyba pani też zawiniła?

Nie! - krzyknął w myślach Oliver, ale milczał. Burgess postępuje

a d n a c s

bardzo nieroztropnie, usiłując przerzucić część winy na Agnes. Tak jak się Oliver spodziewał, Agnes ponownie spoliczkowała strażnika. Ten, zacisnąwszy rękę na strzelbie, przeszył ją gniewnym wzrokiem. - Kochanie, tracimy tylko cenny czas - oznajmił Oliver, zdobywając się na odwagę, by wyrazić swą opinię. - Powinniśmy się skontaktować z biurem i prosić, żeby możliwie najszybciej przysłali kogoś po nas.

Głos męża, spokojny i pełen rozwagi, podziałał na Agnes kojąco. Skinęła głową. - Słusznie. Pójdę zadzwonić, a Burgessem zajmiemy się później. - To nie była moja wina - rzekł Burgess, ledwo za Agnes zamknęły się drzwi. - Pan dobrze wie. - Gdybyś nie zasnął, Ingram by nie uciekł - zauważył Oliver. Zatem nie jesteś zupełnie bez winy. 166 Anula

- Ale słyszał pan, co szefowa powiedziała... - Nigdy, przenigdy nie dyskutuj z moją żoną. Radzę ci przyznać się do winy i błagać ją o przebaczenie. Burgess przestępował nerwowo z nogi na nogę. Widać było, że coś jeszcze nie daje mu spokoju. - O co chodzi? - spytał Oliver. - Czy o czymś jeszcze powinniśmy wiedzieć? - Na przykład o czym?

s u lo

- Nie wiem. Pytam. Burgess wzruszył ramionami.

- Jeśli coś przed nami ukrywasz, lepiej się przyznaj. Może zdołam wybawić cię z opresji, jak Agnes będzie chciała cię zabić.

a d n a c s

- Naprawdę mogłaby to zrobić? - przestraszył się Burgess. Serio? Słyszałem różne plotki na jej temat, ale...

- Nie słuchaj plotek - przerwał mu Oliver - tylko posłuchaj faceta, który żyje u jej boku od ponad trzydziestu lat: z Agnes nie warto zadzierać. Zapamiętaj sobie.

- Przysięgam, szefie, to był pomysł Lestera. Wtedy, kiedy zgarnęliśmy Ingrama z Redcomu, Lester wpadł na pomysł, żeby to zabrać...

- Co? Co zabrać? - Laptopa. Nie powinienem był słuchać tego idioty, ale on się uparł. Powiedział, że sprzedamy komputer i wpadnie nam parę dodatkowych dolców. - Komputer? Wynieśliście z Redcomu laptopa?

167 Anula

- Po prostu wpadł nam w oko. Stał na biurku. Lester chwycił go pod pachę, kiedy ja z Ingramem przerzuconym przez ramię szedłem do drzwi. Oliver poczuł, jak krew zastyga mu w żyłach. Pewnie Lester ukradł jeden z tych komputerów, które mają bezpośrednie połączenie z głównym systemem Koalicji. - Gdzie go zostawiliście? W tym pierwszym domu, do którego zabraliście Ingrama? Burgess pokręcił smętnie głową. - Więc gdzie on jest?

s u lo

- W saturnie. Pod przednim siedzeniem.

a d n a c s

- Psiakrew! - Oliver chwycił strażnika za poły kurtki i nie zważając na fakt, że facet jest znacznie wyższy i sporo cięższy, zaczaj nim potrząsać.

- Może doktor Brooks go nie zauważy - powiedział Burgess, uwalniając się z żelaznego uchwytu Oli-vera. - Dlaczego miałaby zaglądać pod siedzenie?

- Dlatego, głupku, że jest doświadczoną agentką i na pewno dokładnie przeczesze całe wnętrze.

- Musi pan koniecznie powiadomić o wszystkim doktor Payne? - Oczywiście. Jeśli się nie mylę, tym laptopem można połączyć się z głównym komputerem zarówno w ośrodku w Oregonie, jak i w Verde Valley. - O kur... Spartaczyliśmy robotę, no nie? - Tak. Popełniliście niewybaczalny błąd. 168 Anula

Dopiero po dwóch czy trzech minutach Jake złapał na tyle oddech, by móc mówić. Wydarzenia następowały tak szybko, że nawet nie miał czasu na myślenie; po prostu działał instynktownie. Był pewien, że Maria nie żyje - że Lester ją zgwałcił, a potem zabił. Powinien był jednak wiedzieć, że jeśli jakakolwiek kobieta zdołałaby się wyrwać Lesterowi, to właśnie Maria. Jest przecież inteligentną, doświadczoną agentką. Zresztą sam widział, jak doskonale potrafi walczyć. Przypuszczalnie przechytrzyła Lestera; udawała kruchą,

s u lo

bezradną, pokonaną, po czym wykorzystała pierwszą okazję, jaka się nadarzyła, aby durnia obezwładnić.

- Opowiesz mi, co się stało? - Popatrzył na ciemny profil

a d n a c s

odcinający się od bieli za oknem.

- Lesterowi kazano mnie zabić. Oczywiście najpierw planował mnie zgwałcić. Postanowiłam nie dopuścić ani do jednego, ani do drugiego. Zabrałam mu broń i strzeliłam. Dwa razy. Nie żyje. - I zamiast ruszyć po pomoc, uznałaś, że wrócisz tu i sama mnie uratujesz?

- Wiedziałam, że Agnes z Oliverem zamierzają wywieźć cię stąd o świcie. Czekanie byłoby ryzykowne. Gdyby rzeczywiście cię wywieźli, moglibyśmy cię nie znaleźć. - Zatrzymaj się. - Co? - Na moment oderwała wzrok od śliskiej górskiej drogi i zerknęła na Jake'a. - Zatrzymaj się - powtórzył. - Na minutę. Uniosła nogę znad pedału gazu; samochód zwolnił, po czym stanął na środku pustej 169 Anula

drogi. Maria wrzuciła bieg na luz, zaciągnęła hamulec ręczny i nie gasząc silnika, odwróciła się do Jake'a. Spodziewała się, że ma coś ważnego do powiedzenia, była więc zaskoczona, kiedy zacisnął ręce na jej twarzy i przywarł do niej wargami. Całował ją do utraty tchu. Wreszcie odsunął się i uśmiechając ciepło, pogładził ją po policzku. - Chryste, myślałem, że nie żyjesz. Wiesz, co czułem? - Smutek? - Rozpacz.

s u lo

- Naprawdę? - Łzy zakręciły się jej w oczach.

- Mario, kiedy to całe szaleństwo minie... Przytknęła mu palec do ust. - Żadnych obietnic — szepnęła.

a d n a c s

- Żadnych. Wiem. Nawet nie mamy pewności, czy wyjdziemy z tego żywi. Ale chciałbym, żebyś wiedziała... Chciałbym ci powiedzieć... Kiedy myślałem, że Lester cię zabił, uświadomiłem sobie, ile dla mnie znaczysz. Więcej niż ktokolwiek. Oddałbym za ciebie życie.

- Och, Jake...

Czubkiem palca otarł pojedynczą łzę z jej policzka. - A teraz ruszaj. Możemy rozmawiać podczas jazdy. - Sądziłam, że to ja pracuje w FBI i ja wydaję rozkazy - rzekła z uśmiechem Maria. - Rozkazy... umówmy się, że będziemy rządzić na zmianę. Wrzuciwszy bieg, nacisnęła pedał gazu. - Dzisiaj moja kolej - oznajmiła. 170 Anula

- Czy jest ku temu jakiś wyjątkowy powód? - Tak. Zamierzam zadzwonić do mojego przełożonego i... - Nie! - sprzeciwił się ostro. - Tak bardzo się ucieszyłem na twój widok, że przestałem logicznie myśleć. Ale... nie powinienem był uciekać, bo jak teraz odnajdę Gideona? - Uciekłeś, bo wiedziałeś, że Agnes i Oliver mnie zabiją. Przedłożyłeś moje bezpieczeństwo nad wszystko inne. Myślisz, że... - Tak, jesteś dla mnie najważniejsza - przerwał jej - ale to nie

s u lo

znaczy, że zrezygnowałem z odszukania Gideona i zdobycia dyskietek.

- Jake, przyda nam się pomoc FBI. Sami sobie nie poradzimy.

a d n a c s

Tuż zanim cię rozwiązałam, podsłuchałam rozmowę Agnes z

Oliverem. Chcą przewieźć Gideona do nowego ośrodka Koalicji i tam zaaranżować wasze spotkanie. Wiem, gdzie się mieści ten nowy ośrodek w Arizonie. - Gdzie?

- W pobliżu Verde Valley. - To nazwa miasta?

- Nie mam pojęcia, dlatego muszę skontaktować się z Johnsonem, moim bezpośrednim przełożonym. Podejrzewam, że FBI wie o tym ośrodku, a jeśli nie, to zlokalizuje go znacznie szybciej niż my. Chyba że... - Urwała. - Chyba że co? - Że ukryty pod moim siedzeniem laptop zawiera informacje, które mogą nam się przydać. 171 Anula

- Skąd jest ten laptop? - Nie wiem. Znalazłam go pod fotelem, kiedy przeszukiwałam samochód. Pewnie należy do Burgessa albo Lestera. Ponieważ jednak żaden z nich nie wydaje się być typem człowieka, który używa komputera do pracy... - Ukradli go! - zawołał Jake, uderzając się dłonią w kolano. - Na to wygląda. A jeżeli ukradli go Koalicji, to może znajdziemy w nim jakieś przydatne informacje. - Zatrzymaj samochód. - Co?

s u lo

- Daj mi laptopa. Zajrzę do niego, a ty możesz dalej jechać. - A powiesz mi dokąd? Skoro żadne z nas nie wie, gdzie

a d n a c s

znajduje się Verde Valley...

- Jedźmy do najbliższego miasteczka. Tam pozbędziemy się saturna i zdobędziemy inny pojazd.

- Proponuję zatrzymać się na parę godzin w motelu, przespać, odświeżyć i coś zjeść. Oczywiście po moim telefonie do Johnsona. - Ale najpierw zerknę do laptopa, zgoda? Ledwo Maria zaciągnęła hamulec, Jake schylił się i wyciągnął spod siedzenia torbę z komputerem. - No proszę - powiedział, otworzywszy ją. - Specjalny przewód... można podłączyć laptopa do zapalniczki w samochodzie. Doskonale... - A może to pułapka? Może zaraz wszystko wybuchnie? Albo uruchomi się jakaś bomba zegarowa? 172 Anula

- Widzę, że praca w FBI nauczyła cię podejrzliwości. I dobrze. Ale wiesz co? Identycznego laptopa widziałem w ośrodku Koalicji w Oregonie. Może to ten sam? - Hm, ciekawe. To co, włączamy? - Myślę, że warto. A ty jak sądzisz? W końcu to ty uparłaś się być dziś szefem. - Dobra, zrobimy tak: dasz mi laptopa i oboje wysiądziemy. Odejdziemy na bezpieczną odległość, ty w jednym kierunku, ja w

s u lo

drugim. Potem włączę urządzenie i zobaczymy, co się stanie. - Rozsądne - pochwalił Jake. - Tylko... - Tylko co?

Zanim zorientowała się, co zamierza, otworzył drzwi i

a d n a c s

wyskoczył z auta. Oglądając się przez ramię, zawołał: - Ja włączę! Ty leć w drugą stronę!

- Cholera jasna, Jake! To ja rozkazuję! Ja jestem agentką FBI! Ja odpowiadam za twoje bezpieczeństwo.

- Wiem, słonko, wiem - odrzekł, oddalając się od szosy. - Ale to ja jestem facetem, a facet to ktoś taki, kto nie kryje się za plecami kobiety.

Nie protestując więcej - najwyraźniej wiedziała, że niczego tym sposobem nie osiągnie - Maria wysiadła z auta i rzuciła się biegiem w przeciwnym kierunku. Oddaliwszy się na bezpieczną odległość, Jake przykucnął, postawił torbę na ziemi, po czym ostrożnie uniósł pokrywę. Wziął głęboki oddech, zmówił w myślach krótki pacierz i wcisnął przycisk uruchamiający komputer.

173 Anula

Maria biegła, cały czas modląc się w duchu. Boże, nie pozwól, aby cokolwiek złego stało się Jake'owi. Jeżeli on zginie, życie straci dla mnie sens. Bez niego nie wyobrażała sobie przyszłości. Uznawszy, że jest dostatecznie daleko od samochodu-, przystanęła i obejrzała się za siebie. - Włączyłem! - zawołał Jake. - Wszystko w porządku. Nic nie wybuchło. - Na razie. - Spodziewasz się opóźnionej reakcji? - Nie można jej wykluczyć.

s u lo

- Dobra, poczekajmy. Mam nadzieję, że pięć minut wystarczy?

a d n a c s

Bo piekielnie tu zimno...

- Boisz się przeziębić? - zapytała.

Była zbyt daleko, żeby widzieć, co Jake pisze. - Moim zdaniem to nie jest żadna broń - zauważył, ignorując jej pytanie. - Na pewno baterię trzeba pod-ładować. I na pewno muszę podłączyć modem do telefonu...

Maria dreptała w miejscu, starając się rozgrzać. Nic to nie dawało; ziąb przenikał ją do szpiku kości. Wytrzymała trzy minuty. - No, w drogę! - zawołała. - Musimy poszukać jakiegoś miasteczka i pozbyć się samochodu. Albo go gdzieś ukryć, albo zakamuflować. Tylko patrzeć, jak Koalicja zacznie patrolować teren w promieniu stu czy dwustu kilometrów od miejsca, gdzie zostawiliśmy Agnes i Olivera. 174 Anula

W tym samym czasie dotarli do saturna. - Może odpocznij, a ja poprowadzę? - zaproponował. - Dlaczego? Bo jesteś facetem i... Wepchnął jej do ręki torbę z laptopem. - Dlatego, że miałaś dzisiaj mnóstwo wrażeń i przydałby ci się odpoczynek. W porządku? - W porządku. Obchodząc maskę, Maria zastanawiała się, dlaczego tak

s u lo

posłusznie przekazuje ster w ręce Jake'a. Gdyby to był jakikolwiek inny mężczyzna, pewnie by się oburzyła i stanowczo zaprotestowała. Na Jake'a nie złościła się. Może dlatego, że nie dawał jej odczuć, iż

a d n a c s

lepiej od niej ze wszystkim sobie poradzi. Natomiast dawał jej odczuć coś innego: że troszczy się o nią, bo uważa ją za najważniejszą osobę w swoim życiu.

Zajęła miejsce dla pasażera i położywszy laptopa na podłodze, zapięła pas.

- Zapnij się - powiedziała do Jake'a. - Jeżdżąc bez pasów, łamiemy prawo.

Posłuchał jej, po czym przekręcił kluczyk w stacyjce. - Zauważyłaś, że kończy się benzyna? - Nie. Ile jeszcze zostało? - Nie wiem. Niewiele. Moim zdaniem przejedziemy góra czterdzieści, czterdzieści pięć kilometrów. - Miejmy nadzieję, że trafimy na jakąś stację benzynową.

175 Anula

- Jeśli nie, porzucimy samochód znacznie wcześniej, niż planowaliśmy. Wkrótce po tym, jak Agnes zadzwoniła po pomoc, na podjeździe przed domem wylądował przysłany przez Koalicję helikopter. Nie zdziwiło Olivera, kiedy Agnes poinformowała Burgessa o swojej decyzji. - Zostajesz - rzekła do strażnika. - Za kilka godzin ktoś po ciebie przyjedzie. Przygotuj się na srogą karę.

s u lo

Wsiadając na pokład helikoptera, Oliver posłał Burgessowi pełne współczucia spojrzenie.

- Sądzę, że w ciągu godziny agencja, dla której pracuje doktor

a d n a c s

Brooks, przyśle tu swoich ludzi - powiedziała do męża Agnes.

- To dlaczego kazałaś Burgessowi zostać? Przecież będzie gadał. Wszystko im wyśpiewa...

- Takie płotki jak on nic nie wiedzą.

- Może nas wskazać. Zidentyfikować ciebie, mnie... Oliver zerknął na Burgessa, który stał przed domem, wyraźnie widoczny w blasku księżyca odbijającym się od śnieżnej pierzyny. Nagle Burgess zamarł bez ruchu, z wyrazem przerażenia na twarzy, po czym padł na ziemię. Wciągając z sykiem powietrze, Oliver obejrzał się za siebie. Ujrzał, jak żołnierz Koalicji opuszcza karabin, którym skutecznie uciszył Burgessa. Powinienem był wiedzieć, pomyślał, że Agnes zawsze pozbywa się świadków.

176 Anula

- Mój drogi, kiedy wreszcie zrozumiesz, że ja o niczym nie zapominam? - Agnes uśmiechnęła się. Może o niczym nie zapominasz, ale nie o wszystkim wiesz, przemknęło mu przez myśl. Nie wiedziała choćby o tym, że Burgess z Lesterem skradli z ośrodka w Oregonie komputer, który teraz znajduje się w posiadaniu Marii Brooks i Jake'a Ingrama. - Agnes, kochanie, muszę ci coś powiedzieć. - Co takiego, Oliverze?

s u lo

- Kiedy Burgess z Lesterem wyprowadzali Jake'a z Redcomu, to wynieśli... a raczej Lester wyniósł coś z pokoju, w którym Jake przebywał.

a d n a c s

Poczuł, jak Agnes napina mięśnie. - Co takiego ukradł ten dureń? - Laptopa.

Jej twarz pokrył szkarłatny rumieniec. Tętno gwałtownie jej przyspieszyło.

- Który teraz znajduje się...?

- W saturnie. Pod siedzeniem kierowcy. - Tym samym Saturnie, do którego wsiadł Lester, kiedy jechał zabić doktor Brooks? - Tak. - Tym samym saturnie, którym doktor Brooks uciekła z Jakiem? - Tak. - Całe szczęście, że Burgess leży martwy. I że Lester pewnie też nie żyje. Inaczej sama bym ich zabiła. Zapewne ten laptop ma 177 Anula

bezpośrednie połączenie z naszym głównym systemem komputerowym. Czy zdajesz sobie sprawę, co to oznacza, jeśli Jake z Marią go znajdą? - Tak, kochanie. Domyślam się. - Agnes chwyciła za ramię siedzącego przy sterze pilota. - Ruszamy. I najszybciej jak to będzie możliwe, proszę połączyć się z dowództwem. Mamy poważne problemy. Maszyna wzniosła się w powietrze, rozdmuchując na wszystkie

s u lo

strony śnieg. Przez całą drogę Agnes nie zamykały się usta. Oliver i pozostali dwaj mężczyźni na pokładzie nie mieli wyboru - w milczeniu słuchali jej tyrady.

a d n a c s 178 Anula

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Na szczęście zdołali dojechać do miasteczka o nazwie Eagle Springs, zanim skończyło się paliwo. Porzuciwszy samochód za nieczynną stację benzynową, trasę do najbliższych zabudowań pokonali pieszo. Dochodziła dopiero czwarta rano, i miasteczko spało. Nie widać było żywej duszy, gdzieniegdzie tylko paliły się latarnie. W ciągu

s u lo

ostatniej godziny opady śniegu zelżały, a teraz w ogóle już ustały. Na ziemi leżała pięciocentymetrowa warstwa świeżego puchu.

Marię powoli zaczął ogarniać niepokój. Może powinni wrócić do

a d n a c s

samochodu i jechać dalej? Po chwili jednak zauważyła kolorowy neon migoczący na tle czarnego nieba. - Czy ja dobrze widzę? - Tak, to chyba motel.

- Już się bałam, że nic nie znajdziemy.

Przyśpieszyli kroku. Wędrując główną ulicą, wzdłuż której ciągnęły się sklepy i punkty usługowe, coraz bardziej oddalali się od centrum miasteczka. Wreszcie doszli do parterowego budynku z migoczącym neonem. Motel, na oko dość obskurny, zbudowany z cegieł przypuszczalnie w latach pięćdziesiątych i pomalowany na jaskrawoniebieski kolor, miał dziesięć pokoi. Na drzwiach każdego z nich widniał duży czerwony numer. - Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale wiesz co? Mogę dzielić pokój z karaluchami - oznajmiła Maria. 179 Anula

Jake parsknął śmiechem. - Przyznaję, nie wygląda zbyt zachęcająco, może jednak w środku jest czyściej, niż ci się wydaje. - Wszystko mi jedno. Po prostu marzę, żeby uciec z tego ziąbu, zajrzeć do laptopa i zastanowić się, co dalej. - Spytajmy, czy mają wolny pokój. - Jake rozejrzał się. Na parkingu przed motelem stały tylko dwa samochody. - Chociaż podejrzewam, że nie powinno być problemu.

s u lo

Skierowali się do drzwi z napisem „Recepcja". Za wysoką ladą siedział łysy grubas, który głośno chrapał. Jake kilkakrotnie uderzył ręką w stojący na ladzie metalowy dzwonek. Otworzywszy szeroko

a d n a c s

oczy, grubas omal nie spadł z krzesła.

- Słucham? Czym mogę szanownym państwu służyć? Dźwignął się na nogi i potarł brodę.

- Chcielibyśmy wynająć pokój.

-Proszę bardzo. Pięćdziesiąt dziewięć dolarów. O jedenastej trzeba zwolnić pokój, inaczej będę musiał policzyć kolejne pięćdziesiąt dziewięć.

Jake popatrzył na Marię z przerażeniem w oczach, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że żadne z nich nie ma przy sobie pieniędzy. Maria uśmiechnęła się i wyjęła z kieszeni portfel. Wydobywszy ze środka kartę kredytową, podała ją recepcjoniście. Zanim ten zdążył po nią sięgnąć, Jake chwycił Marię za rękę i odciągnął na bok. - Masz kartę kredytową?

180 Anula

- Tak. Nikt mi nie sprawdzał kieszeni. Mam dwie karty, prawo jazdy i czterdzieści dolarów gotówką. Oczywiście dokumenty są fałszywe - wyjaśniła szeptem. - Wystawione na doktor Marię Brooks. - Ale jeśli zapłacimy kartą... - Nie przejmuj się. Zanim ktokolwiek się zorientuje, będzie po wszystkim. - Słusznie. - Wziął od niej kartę i podał recepcjoniście. Przepraszam za to nieporozumienie - rzekł do grubasa. - Chciałem

s u lo

zapłacić własną kartą, ale żona się nie zgadza.

- Mnie tam nie robi różnicy. - Recepcjonista wzruszył ramionami. - To ile nocy?

a d n a c s

- Dwie - odparła Maria. Wolała zapłacić za dwie niż być zmuszona wymeldować się przed jedenastą.

Grubas ziewnął, przeciągnął kartę przez czytnik, po czym podał Marii, długopis i wydrukowany rachunek do podpisu. Podpisała: "M. Brooks".

- Numer sześć - rzekł, wręczając jej klucz. Jake otoczył Marię ramieniem. Szli po nierównym, popękanym chodniku w stronę drzwi z wielką czerwoną szóstką wymalowaną na środku. - Facet nie spojrzał na kartę, nie poprosił o drugi dokument, nie spytał o bagaże. Nawet nie zauważył, że przybyliśmy pieszo. - Widać nie grzeszy spostrzegawczością - stwierdził Jake. - Tym lepiej dla nas. - Cieszę się, że ci humor dopisuje - powiedziała ze śmiechem.

181 Anula

Otworzył drzwi. Kiedy zapalił światło, ich oczom ukazał się zdumiewająco czysty, wygodnie urządzony pokój. Ściany w kolorze ciemnego złota kontrastowały z czerwonymi zasłonami oraz czerwoną pikowaną narzutą. Po obu stronach łóżka stały drewniane nocne stoliki, a na wprost okna drewniana komoda. Meble były lekko porysowane. Maria, jak przystało na agentkę, natychmiast dokładnie sprawdziła całe pomieszczenie. Wskazawszy Jake'owi telefon, sama przeszła do łazienki.

s u lo

- Mamy własny ekspres do kawy. - Odkręciła krany. - I ciepłą wodę. A także... - rozejrzała się dookoła -cztery białe ręczniki. -

a d n a c s

Odsunęła w bok zasłonkę od prysznica, po czym uniosła deskę sedesową. - Wiesz, miałeś rację! - zawołała. - Jest o wiele czyściej, niż sądziłam.

Zmywszy z siebie zeschłą krew Lestera, wróciła do pokoju. Palce Jake'a, który podłączył już komputer do telefonu, śmigały po klawiaturze;

- Nie tracisz czasu - powiedziała, opierając ręce na biodrach. Wiedziała, co powinna zrobić: zadzwonić do Johnsona i pozwolić, aby wszystkim zajęło się teraz FBI. Ale nie mogła tego zrobić bez zgody Jake'a. Jake zaś ufał wyłącznie sobie. Nie wierzył, że ktokolwiek inny zdoła uratować Gideona. Cholera, czy on nie rozumie, że mimo swoich wyjątkowych cech wcale nie jest supermanem? Że jest tylko człowiekiem? O inteligencji geniusza i ciele greckiego boga, lecz tylko człowiekiem? 182 Anula

- Jake? - Co? - Nawet nie podniósł głowy. - Musimy porozmawiać. - Dobrze. Ale później. Usiadłszy obok niego na brzegu łóżka, wyciągnęła rękę i opuściła pokrywę laptopa. Jake w ostatniej chwili cofnął palce. - Przepraszam - powiedział. - Chciałaś porozmawiać, a ja nie słuchałem...

s u lo

- Jake, nie mam pojęcia, co jest w tym komputerze, ale nawet jeśli jakieś bardzo ważne informacje na temat Koalicji, nie możemy dłużej sami walczyć z wrogiem. Wiem, że chcesz uratować brata, ale

a d n a c s

naprawdę potrzebujemy pomocy.

- Masz rację. Czyżby się przesłyszała?

- Chcę zadzwonić do Johnsona i powiedzieć mu... - Czy Johnson urzęduje w Arizonie? - Tak. Bo co?

- Może załatwić helikopter i przylecieć w dowolne miejsce? - Tak, ale...

- Zadzwoń do niego około ósmej, ale nic mu nie mów. Poproś jedynie, żeby spotkał się z tobą o dziesiątej przy tej nieczynnej stacji benzynowej, gdzie porzuciliśmy samochód. - Nie rozumiem. - O dziesiątej Koalicja będzie wiedzieć, że mam ich komputer. Będą znali moje dokładne położenie. Przyślą kogoś po mnie. Może Agnes osobiście się pofatyguje. 183 Anula

- Jake, o czym ty mówisz? Zaniepokoiła się. Wcale jej się to wszystko nie podobało. Podejrzewała, że Jake, niczego z nią nie konsultując, obmyślił jakiś plan działania. Plan, który zakładał, że się rozdzielą; że ona zajmie się swoimi sprawami, a on znów trafi w szpony Koalicji. - Nie wiem, co knujesz, ale jeżeli zamierzasz oddać się w ich ręce, to nie zgadzam się. Zestawił laptopa z kolan na łóżko, po czym zacisnął ręce na ramionach Marii.

s u lo

- Słuchaj, jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewny, że tym laptopem mogę się dostać do głównego komputera Koalicji, ale

a d n a c s

nie znam hasła. Gretchen wpadłaby na nie w ciągu godziny, ale ja nie zdołam. Ty też nie. Dlatego idąc na spotkanie z Johnsonem, weźmiesz laptopa i poprosisz, żeby jak najszybciej przekazano go mojej siostrze. - No dobrze, a ty w tym czasie...?

- Zostanę tu i będę czekał na przybycie Koalicji. Do tej pory zorientują się, że usiłowałem dostać się do ich głównego komputera. Namierzą mnie, bo niechcący zdradziłem im swoje położenie. - Jake, nie. - Potrząsnęła gniewnie głową. - To zbyt niebezpieczne. Jeżeli dasz się złapać... - Muszę zaryzykować. Jeżeli chcę uratować Gideona, zdobyć dyskietki i zniszczyć Koalicję, to po prostu muszę. Zależy mi na tym, aby Proteusz został raz na zawsze zlikwidowany, żeby w ramach eksperymentów naukowych nie produkowano genetycznie zmodyfikowanych dzieci, które później będą wykorzystywane przez 184 Anula

żądnych władzy ludzi. - Pogładził Marię po policzku. - Wyjaśnij to wszystko Johnsonowi. Powiedz mu, że takie jest moje stanowisko i na żaden inny układ się nie zgadzam. Pozwólcie Koalicji mnie schwytać. Potem możecie jechać za nami do Verde Valley. Kiedy przekonam się, że Gideon żyje, skontaktuję się z wami. - Ale w jaki sposób... - Nagle zobaczyła, że Jake spogląda na jej buty. - Chcesz mój mikronadajnik? Tylko gdzie go schowasz? - Jest na tyle mały, że wsunę go sobie do skarpety. Wątpię, żeby

s u lo

mi robili rewizję osobistą. Może sprawdzą kieszenie, ale nie każą rozbierać się do naga.

- Boże, wiesz, ile rzeczy może pójść nie tak? A ty będziesz sam, dopóki... - Z trudem przełknęła ślinę. - Słuchaj, gdyby ktokolwiek

a d n a c s

inny wymyślił ten plan, powiedziałabym, że jest świetny. Gdyby chodziło o kogoś innego... ale ja nie kocham kogoś innego. Kocham ciebie.

Jake wolnym ruchem przesunął rękę po plecach Marii, a potem zacisnął ją na jej szyi.

- Do ósmej zostało nam kilka godzin. Szkoda bezsensownie tracić czas...

Tak, zdecydowanie. Nie powiedział tego na głos, ale Maria zdawała sobie sprawę, że oboje myślą o tym samym: że mogą to być ostatnie godziny w ich życiu, a przynajmniej ostatnie, jakie z sobą spędzą. Przywarła ustami do jego ust. Pragnęła zapamiętać wszystko: to, jak Jake wygląda, jego wyjątkowy zapach, dźwięk jego głosu, dotyk rąk. 185 Anula

Niecierpliwymi ruchami ściągała jego kurtkę, odpinała guziki koszuli. Dlaczego to wszystko tak wolno idzie? Wreszcie! Pchnęła Jake'a na łóżko i zaczęła go całować. Kiedy rozpięła mu pasek u spodni, Jake nie wytrzymał - poderwał się, pchnął ją na wznak i zaczął zdzierać z niej ubranie. Maria zadrżała z podniecenia. Oddech miała przyśpieszony, serce waliło jej mocno. Tarzali się po łóżku, pozbywając się resztek ubrania i rozkoszując widokiem partnera. Nie mogli się sobą nasycić. Mają dla

s u lo

siebie tylko kilka godzin. Czy jeszcze kiedykolwiek się zobaczą? Starali się o tym nie myśleć; na razie co innego zaprzątało ich uwagę. Spieszyli się. Na grę wstępną nie tracili czasu. Wreszcie ziemia się

a d n a c s

zatrzęsła, przynajmniej takie mieli wrażenie, kiedy orgazm wstrząsnął najpierw jej, a potem jego ciałem.

Leżeli przytuleni, powoli odzyskując oddech. Szeptali do siebie czułe słówka, przeplatając je pocałunkami. Maria zamknęła oczy. Nigdy dotąd nie znała kogoś takiego jak Jake Ingram i podejrzewała, że nigdy już nie pozna. Jest idealnym partnerem pod każdym względem.

Straciła poczucie czasu; nie wiedziała, jak długo leżą objęci, szczęśliwi, zaspokojeni. Jake pierwszy się podniósł; najpierw usiadł na krawędzi łóżka, potem wstał i wyciągnął do Marii rękę. - Co powiesz na prysznic? - spytał z figlarnym uśmiechem. - Chętnie. Umyję ci plecki, jeśli zrewanżujesz mi się tym samym.

186 Anula

Wyskoczyła z łóżka, chwyciła wyciągniętą dłoń Jake'a i w podskokach ruszyła do łazienki. Nagle przez szparę w plastikowych żaluzjach zauważyła wdzierające się do pokoju pierwsze promienie słońca. Zignoruj je, powiedziała do siebie. Udawaj, że to jeden z wielu poranków, jakie spędzisz w towarzystwie Jake'a. Odkręcił kran. Czekali, aż strumień wody nabierze odpowiedniej temperatury, zanim weszli do wanny i zaciągnęli za sobą zasłonkę. Maria nie mogła oderwać oczu od Jake'a, dosłownie pożerała go

s u lo

wzrokiem. Wolno zaczęła gładzić jego ramiona, klatkę piersiową, brzuch...

Powstrzymał ją. Kiedy spojrzała na niego zdziwiona, wyjaśnił szeptem:

a d n a c s

- Tym razem będzie gra wstępna. A to znaczy, że masz być grzeczną dziewczynką, zamknąć oczy i rozkoszować się wszystkim, co robię. - Na moment umilkł, po czym ciągnął, muskając wargami jej ucho. - Chcę, żebyś drżała z podniecenia, jęczała, błagała o więcej... - Przecież już drżałam. Wiłam się, jęczałam... - Ale o nic nie błagałaś. Sama wszystkim dyrygowałaś. Roześmiała się wesoło.

- No dobrze, jeśli chcesz, żebym błagała, musisz... Nie czekając na instrukcje, zacisnął wargi na jej piersi, a ręką zaczął pieścić wilgotny wzgórek. Maria jęknęła z rozkoszy, nogi się pod nią ugięły. Zamknęła oczy i oddała się we władanie kochanka. - Jake? 187 Anula

- Hm? - Podoba mi się ta gra wstępna... Dopiero znacznie później, gdy ustały dreszcze, które wstrząsały jej ciałem, Jake zdjął z haczyka nieduży ręcznik, zmoczył go, namydlił i zgodnie z obietnicą umył plecy Marii. Potem ona zrewanżowała się tym samym. Zadzwoniwszy do Johnsona z aparatu telefonicznego wiszącego na ścianie toalety damskiej w jedynej kawiarni w miasteczku, Maria

s u lo

wyjaśniła swemu przełożonemu, gdzie przebywa i poprosiła go o przybycie. Kiedy, próbował zadawać jej pytania, zakończyła rozmowę i odwiesiła słuchawkę. Kupiła w kawiarni śniadanie na wynos, dla siebie i dla Jake'a, ale żadne z nich nie miało apetytu.

a d n a c s

Kwadrans po dziewiątej pocałowała Jake'a na pożegnanie i opuściła motel. Korciło ją, aby obejrzeć się za siebie, ale nie zrobiła tego.

Od ponad dziesięciu minut kręciła się po nieczynnej stacji benzynowej przy rogatkach Eagle Springs, czekając na pojawienie się Johnsona. Starała się nie myśleć o tym, co będzie, jeżeli Johnson nie zaakceptuje planu Jake'a. Jeśli powie „nie"... Hm, chyba będzie musiała go obezwładnić i resztę zadania wykonać sama. Jeżeli Koalicja przyśle kogoś po Jake'a, zamierzała za nimi jechać, śledzić ich przez całą drogę aż do Verde Valley, obojętne gdzie to jest. Kiedy w kawiarni spytała o taką miejscowość, nikt nie umiał jej nic powiedzieć.

188 Anula

Dokładnie minutę po dziesiątej pod stację podjechała czarna, nierzucająca się w oczy limuzyna. Ze środka wysiadł mężczyzna. Spoglądając przez brudną, popękaną szybę, Maria rozpoznała swego szefa. Tak jak prosiła, przybył na spotkanie sam. Oczywiście nie znaczy to, że pół kilometra dalej nie zostawił tuzina agentów. Nie ruszyła się z miejsca; czekała, aż Johnson wejdzie do środka. Mężczyzna popatrzył na opuszczony budynek, po czym obszedł

s u lo

go dookoła, zanim w końcu nacisnął klamkę. Drzwi zaskrzypiały. Na wszelki wypadek wyciągnął broń.

- Daley?! - zawołał. Maria wyłoniła się z cienia.

a d n a c s

- Gdzie Ingram?

- Musimy porozmawiać.

- Miałaś go nam dostarczyć, żebyśmy mogli zapewnić mu bezpieczeństwo.

- Wiem. Takie otrzymałam polecenie. Ale zaszły pewne zmiany. Johnson uniósł sceptycznie brwi.

- Nikt mnie o nich nie informował.

- Właśnie to robię: informuję cię o zmianie planów. Dokładnie dwadzieścia osiem minut po jedenastej Maria z Johnsonem obserwowali z ukrycia, jak Agnes i Oliver, wspomagam przez czterech mężczyzn w garniturach, wyprowadzają Jake'a z pokoju numer sześć do czekającej przed drzwiami szarej furgonetki. Jake nie stawiał oporu; przypadkowy świadek tej sceny śmiało mógłby twierdzić, że szedł dobrowolnie. 189 Anula

W pewnym sensie, pomyślała Maria, rzeczywiście tak jest. Czekał na Koalicję, chciał, żeby po niego przyjechali. Był gotów poświęcić życie, byleby uratować brata i zniszczyć organizację stanowiącą symbol zła i okrucieństwa. Chociaż Maria z całego serca pragnęła rzucić się Jake'owi na pomoc, uratować go od Koalicji i wybić mu z głowy szlachetne idee, to jednak wiedziała, że nie może zdradzić swojej obecności. Musi czekać cierpliwie, a potem jechać za furgonetką w bezpiecznej odległości, tak by pozostać niezauważoną.

s u lo

Dopiero gdy furgonetka oddaliła się kilkadziesiąt metrów od motelu, Maria z Johnsonem wsiedli do limuzyny.

Johnson miał niewiele czasu na przygotowanie akcji, ściągnął

a d n a c s

jednak do pomocy agentów federalnych i stanowych, którzy mieli na zmianę śledzić furgonetkę aż do Verde Valley. Ustalono, że poszczególne pojazdy będą jechać za furgonetką najwyżej przez trzy, cztery kilometry, a potem się zmieniać, kierowcy zaś będą się kontaktować za pomocą komórek.

Kiedy Jake znajdzie się na terenie ośrodka w Verde Valley, agenci zajmą odpowiednie pozycje i będą czekać na umówiony sygnał. Po otrzymaniu go przystąpią do szturmu; jeśli zajdzie konieczność, wykorzystają materiały wybuchowe. Johnson wspaniałomyślnie zgodził się, aby Maria była na czele szturmujących, choć prawdę mówiąc, jego zgoda nie miała dla mej większego znaczenia. Jeśli chodzi o życie Jake'a, nikt nie zdołałby jej powstrzymać. 190 Anula

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Nowy ośrodek w Arizonie, do którego zabrano Jake'a, mieścił się na terenie dawnej kopalni złota. Wyboista droga, którą jechali, kończyła się nagle przy ośnieżonym wzgórzu. Nie było żadnego ogrodzenia, żadnej bramy ani uzbrojonych strażników, Jake jednak podejrzewał, że trudniej byłoby się tu dostać niż do słynnego Fort Knox.

s u lo

Kierowca zatrzymał furgonetkę przed czymś, co wyglądało jak wejście do szybu. Nad głową wisiała, kołysząc się złowrogo na wietrze, stara metalowa tablica z napisem „Spółka Wydobywcza

a d n a c s

Verde Valley". Zanim Jake zdołał się rozejrzeć, został wyciągnięty z samochodu.

Szedł za Agnes i Oliverem. Gdy tylko zwalniał, faceci w garniturach, którzy pilnowali go przez całą drogę, ponaglali go lufami karabinów. W szybie skierowali się do windy, nowoczesnej i dobrze oświetlonej. A zatem, pomyślał Jake, ośrodek w Arizonie, podobnie jak ten w Oregonie, mieści się głęboko pod ziemią. Kiedy wysiedli z windy, jego oczom ukazało się nowoczesne wnętrze, którego budowa i wyposażenie musiało kosztować miliony. Jednakże wędrując długim korytarzem, Jake spotkał najwyżej dziesięć osób, co by znaczyło, że główna siedziba organizacji wciąż mieści się w Oregonie. Zastanawiał się, czy Koalicja zamierza trzymać oba ośrodki, czy może z czasem planuje przenieść się do Arizony, a ośrodek w Oregonie zamknąć. 191 Anula

Otworzywszy szerokie metalowe drzwi, Oliver stanął z boku, przepuszczając Agnes i czekając, aż strażnicy wprowadzą Jake'a. Pokój o beżowych ścianach i szarej betonowej podłodze, wyposażony w niewielką liczbę mebli, sprawiał wrażenie biura. - Zaczekajcie na zewnątrz - Oliver poprosił strażników. - Wezwę was, jeśli będziecie potrzebni. Kiedy opuścili pomieszczenie, Agnes zwróciła się do więźnia: - Usiądź.

s u lo

Jake wyciągnął krzesło stojące przy metalowym biurku.

- Jak na człowieka obdarzonego genialnym umysłem popełniłeś kilka elementarnych błędów - ciągnęła kobieta. - Mając laptopa, powinieneś był udać się prosto do FBI. Jestem przekonana, że tak ci

a d n a c s

radziła doktor Brooks, czy jak jej tam. Powinieneś był jej posłuchać, Jake. Ty natomiast postanowiłeś połączyć się z naszym systemem i tym samym zdradziłeś nam swoją lokalizację. Bardzo głupio. A przecież oboje wiemy, że nie jesteś głupi.

- Doktor Brooks i ja zawarliśmy umowę - wyjaśnił Jake. - Ja jej dałem laptopa, a ona pozwoliła mi oddać się w wasze ręce. Jak się na pewno domyśliliście, chciałem, żebyście mnie schwytali. - Właśnie w tej chwili zmieniamy w komputerach kody dostępu - oznajmił Oliver. - Odtąd, dla ochrony danych, będą systematycznie zmieniane. Laptop do niczego się nie przyda. - Poza tym nikt nas tu nie wytropi - wtrąciła Agnes. Przeszukując cię, nie znaleźliśmy żadnych podsłuchów ani ukrytych

192 Anula

mikrofonów, tylko jeden mały mikronadajnik, którego się pozbyliśmy. Jesteś tu sam, zdany na naszą łaskę. Jake był święcie przekonany, że jeżeli istniał jakikolwiek sposób prześledzenia jego trasy z motelu do tego podziemnego kompleksu, to Maria go znalazła. Ponieważ jednak zabrano mu mikronadajnik, nie będzie wiedziała, kiedy dać rozkaz do szturmu. Cóż, w tej sprawie muszą liczyć na szczęście. Może agentom uda się trafić na odpowiedni moment?

s u lo

- Oczywiście zamierzacie przewieźć tu Gideona? - spytał. - Jakiś ty szlachetny i sentymentalny - powiedziała kpiąco Agnes, podchodząc bliżej do biurka. - To niesamowite. Wiedząc, że życie twoje i Gideona zależy wyłącznie od nas, wciąż zachowujesz się

a d n a c s

arogancko. Ale to się wkrótce zmieni.

- Wątpię. Chyba że pozwolicie mi zobaczyć się z bratem. Jak sama słusznie zauważyłaś, tylko fakt, że więzicie Gideona, daje wam nade mną władzę.

Zmrużywszy oczy, Agnes przysunęła twarz do twarzy Jake'a. - Sądzisz, że jesteś niewrażliwy na tortury? - Niewrażliwy? Nie. Ale prędzej umrę, niż mnie złamiecie. Chyba masz tego świadomość? Spojrzenie Agnes przybrało hardy wyraz. - Gideon już tu jest - oznajmiła. Jake z trudem powściągnął emocje. - Chciałbyś się z nim zobaczyć? - Wiesz, że tak. 193 Anula

- Dobrze, możecie spędzić razem kilka minut. -Popatrzyła na męża. - Oliverze, każ im przyprowadzić Faulknera. - Gdy Oliver wyszedł z pokoju, aby spełnić polecenie żony, ta ponownie zwróciła się do Jake'a: - Ale w zamian, w geście dobrej woli, oczekuję czegoś od ciebie. - To znaczy? - Chciałbym poznać prawdziwą tożsamość doktor Brooks. - A skąd ja miałbym ją znać?

s u lo

- Czy jest agentką federalną? Pewnie tak.

- Jeżeli nadal chcesz się zobaczyć z Gideonem, musisz mi coś w zamian dać. Żądam informacji o doktor Brooks. Wiarygodnych. Bo jeśli przekonam się, że mnie okłamałeś...

a d n a c s

Nie dokończyła, ale nawet nie musiała. Bez trudu mógł się domyślić konsekwencji.

- Wiem, że nie jest psychiatrą wynajętym przez Koalicję. Wiem też, że pracuje dla rządu i nie nazywa się Brooks, lecz Bailey. Mary Bailey. To wszystko.

- Mary Bailey? Zdajesz sobie sprawę, że w ciągu paru godzin mogę to zweryfikować?

- Uprawia sztuki walki wschodniej i potrafi bardzo celnie strzelać. - Na moment zamilkł. - Aha, przyznała, że zabiła Lestera. - No, niewiele tych informacji - mruknęła Agnes. - Ale na razie wystarczy. Przemierzywszy pokój, otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. Korzystając z okazji, że jest sam, Jake postanowił sprawdzić, czy nie 194 Anula

ma gdzieś zainstalowanych podsłuchów. W ciągu paru minut znalazł dwie pluskwy. Jedną w leżącym na biurku pustym zszywaczu, drugą w lampie na suficie. Zanim miał czas dokładniej się rozejrzeć, za drzwiami rozległy się kroki. Czym prędzej przysiadł na biurku i skrzyżował ręce na piersiach. Do pokoju wszedł Gideon. Bez asysty, bez kajdanek. Widać było, że nie znajduje się pod wpływem środków odurzających. Drzwi zamknęły się. Najwyraźniej Agnes uznała, że podczas rozmowy w

s u lo

cztery oczy bracia prędzej wymienią się ważnymi informacjami. Patrząc na Gideona, Jake czuł się tak, jakby patrzył w lustro. Mieli identyczne czarne włosy, identyczne niebieskie oczy, podobny

a d n a c s

wzrost, podobną wagę.

Gideon postąpił kilka kroków w głąb pokoju i po chwili

mężczyźni padli sobie w objęcia. Kiedy tak stali w braterskim uścisku, Gideon przysunął usta do ucha brata i szepnął: - Zdobyłem dyskietkę. Przesłałem jej zawartość do Gretchen i innych, potem ją zniszczyłem. Niestety nakryli mnie, zanim zdążyłem uzyskać dostęp do głównego komputera.

- Dobrze, że nic ci nie jest - powiedział na głos Jake, klepiąc brata po ramieniu. - Kamień spadł mi z serca. Ucieszył się, że informacje z dyskietki są w posiadaniu rodzeństwa. To rozwiązuje jeden problem, ale pozostaje drugi: obaj są więźniami. Jeżeli FBI w nieodpowiednim momencie przystąpi do działania, mogą zginąć w ogniu walki.

195 Anula

- Ty też trzymasz się całkiem nieźle - rzekł Gideon. - Zwłaszcza jak na kogoś, kto się dał złapać. Głupio to rozegrałeś, braciszku. - Ja głupio? To może mi powiesz, jak to się stało, że ty znów wpadłeś w ich sidła? Gideon wzruszył ramionami. - Wiedziałem, że nigdy nie znajdziesz tej dyskietki. Że będziesz szukał, a oni cię złapią. Co miałem zrobić? Ruszyłem za tobą. Jake zachichotał.

s u lo

- Jak brzmi to powiedzenie? Droga do piekła wybrukowana jest dobrymi intencjami?

- Może, nie wiem, w każdym razie musimy się z tego jakoś wyplątać.

a d n a c s

- Nie będzie łatwo. Agnes z Oliverem mają nas w garści powiedział Jake.

Nawet nie łudził się, że w trakcie pobieżnych oględzin pokoju wykrył wszystkie pluskwy. Na szczęście obaj mieli świadomość, że ludzie z Koalicji przysłuchują się ich rozmowie. - Może powinniśmy się zgodzić na współpracę? -rozmyślał na głos Gideon. - Może nie warto się buntować? Prędzej czy później i tak nas od nowa zaprogramują. Jake otoczył brata ramieniem i przysunąwszy się bliżej, szepnął: - FBI wie, gdzie jesteśmy. Wkrótce przypuszczą szturm. - Nie musisz mi przypominać o Brooke - odparł Gideon, jakby brat zadał mu pytanie na temat kobiety, w której niedawno się

196 Anula

zakochał. - Dali mi wyraźnie do zrozumienia, że „zatroszczą" się o nią, jeżeli odmówię współpracy. A zatem nie pozostaje nic innego, jak czekać na nadejście pomocy, a tymczasem posłusznie wypełniać polecenia Agnes, starając się zachować życie. Nowy ośrodek Koalicji mieścił się wysoko w górach Cerbat w północno-zachodniej części Arizony. Kiedyś przed laty znajdowało się tu mnóstwo kopalń złota i srebra. Chociaż okolica nie wyróżniała

s u lo

się niczym szczególnym, to jednak kryła w sobie wiele bogactw naturalnych. Kopalnie od dawna były nieczynnie, większość szybów została zasypana.

a d n a c s

Najwyraźniej Koalicja kupiła tu ziemię i w jednej ze starych kopalń zbudowała nowoczesny ośrodek. Było to wprost idealne miejsce na potrzeby organizacji: niewidoczne, z dala od skupisk ludzkich, nie do wykrycia z powietrza. Wejście prowadzące do podziemnego kompleksu wyglądało tak jak wejście do opustoszałej kopalni; przypadkowy turysta nie zwróciłby na nie uwagi. Maria jednak nie była przypadkowym turystą, toteż natychmiast zwróciła uwagę na zardzewiałą metalową tablicę z dużym napisem „Spółka Wydobywcza Verde Valley". - Minęły cztery godziny, odkąd wprowadzili tu Jake'a oznajmiła. - Kiedy z nim przyjechali, Gideon był już na miejscu. Co się dzieje? Jake dawno temu powinien był przesłać nam sygnał. - Podejrzewam, że znaleźli mikronadajnik - odrzekł Johnson.

197 Anula

- Tak. Myślę, że gdyby Jake mógł przesłać wiadomość; już by to zrobił. - Na moment zamilkła. -Moim zdaniem nie ma co dłużej czekać. - Zgadzam się. - Johnson wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy i wykręcił numer biura. - Muszę tylko poinformować centralę. Maria przestępowała z nogi na nogę, nie słuchając, co Johnson mówi do słuchawki. Po wielu godzinach śledzenia szarej furgonetki,

s u lo

przekazywania nawzajem wiadomości oraz trwania w pogotowiu i czekania na sygnał, z trudem trzymała nerwy na wodzy. Niepokoiła się o Jake'a. Cały czas zastanawiała się, czy nic złego mu się nie

a d n a c s

przytrafiło. Czy Agnes z Oliverem nie wyrządzili mu krzywdy? Czy nie podali środków odurzających? Czy strażnicy go nie pobili? Czy chcąc go złamać, nie torturowali na jego oczach Gideona? - Dobra, wchodzimy - oświadczył Johnson, chowając telefon do kieszeni kurtki. - Siostry Ingrama przekazały FBI bardzo ciekawą wiadomość. Otóż ktoś, przypuszczalnie Gideon Faulkner, przesłał im drogą elektroniczną zatrważające informacje odnośnie Koalicji i przestępstw, które planują. W ciągu godziny agenci federalni zaatakują ośrodek w Oregonie. - Znają lokalizację? - spytał agent McBride, asystent Johnsona, nie kryjąc zaskoczenia. - Tak, informacje przekazane rodzeństwu Ingrama zawierały między innymi dokładny adres - wyjaśnił Johnson.

198 Anula

Marię ogarnęły tak silne emocje, że poczuła kłucie w sercu; ledwo powstrzymała łzy. Marzenie Jake'a, a zarazem jeden z głównych jego celów, wkrótce się spełni: Koalicja zostanie zniszczona. Nawet jeżeli informacje przesłane przez Gideona nie wystarczą, by aresztować wszystkich jej członków, to przecież podczas szturmu na oregoński ośrodek agenci znajdą dodatkowe dowody świadczące o przestępczej działalności organizacji. Jake... Maria westchnęła głęboko. Oby tylko nic mu się nie stało.

s u lo

No i Gideonowi. Po to przecież Jake dał się ponownie schwytać: żeby uratować brata.

Była przejęta, uzbrojona, gotowa do walki. Mięśnie miała

a d n a c s

napięte, poziom adrenaliny wysoki, serce waliło jej jak oszalałe. Niespodziewany atak. Szybki, śmiały, zdecydowany. Chodzi o to, by zaskoczyć wroga, by nie mieć dla niego żadnej litości. Ważny jest cel nadrzędny: zniszczenie Koalicji.

Mimo wielu błędów popełnianych w przeszłości, agenci FBI dobrze wiedzieli, że zadanie, które ich czeka, może im przynieść chwałę i wdzięczność narodu, ale może też zakończyć się inaczej: krytyką i potępieniem. Tak czy inaczej, gotowi byli wypełnić swój obowiązek. Pierwsi zjechali na dół strzelcy wyborowi, zaraz po nich do windy wsiadła grupa agentów, wśród których była Maria z Johnsonem. Gdy tylko drzwi się rozsunęły, usłyszeli odgłosy strzelaniny. Wysiadłszy z windy, ruszyli przed siebie: Z bronią

199 Anula

gotową do strzału zaglądali do wszystkich pomieszczeń, szukając schwytanych braci. Mijały minuty. Kolejne korytarze, kolejne pokoje - i nic. Maria zaczęła się niepokoić, czy Agnes nie wpadła na pomysł, żeby ukryć się razem ze swoimi więźniami i posłużyć się nimi jako tarczą. Zbliżali się do nowego korytarza, kiedy natknęli się na biegnącego w ich stronę agenta z drużyny strzelców. - Znaleźliśmy ich - oznajmił lekko zziajany. -Grimble i Payne

s u lo

domagają się rozmowy z osobą dowodzącą. Chcą negocjować warunki wypuszczenia Faulknera i Ingrama.

Tak jak się Maria tego obawiała, Jake z Gideonem zostali

a d n a c s

zakładnikami Koalicji. Agnes gotowa była poświęcić wszystko, byleby ratować własną skórę. Jedno nie ulega wątpliwości: tej wrednej babie nie można wierzyć.

- Nie zgadzaj się - powiedziała Maria, zwracając się do swojego szefa. - Wierz mi, nie można jej ufać.

- Co mamy robić? - Strzelec wbił oczy w Johnsona. - Dała nam pięć minut na dostarczenie odpowiedzi. Podejrzewam, że będzie mierzyć czas co do sekundy.

- Jak wygląda pokój, w którym przetrzymują Ingrama i Faulknera? - spytała nagle Maria. - Tak samo jak wszystkie w tym korytarzu. - Ile jest tam osób? - chciał wiedzieć Johnson. –Czy są sami, tylko w czwórkę, czy jest ktoś z nimi?

200 Anula

- O ile zdołaliśmy się zorientować, są z nimi co najmniej dwaj strażnicy. Ale jeden jest dość ciężko ranny. Chyba także Grimble został trafiony w ramię. - Słuchaj - Maria zwróciła się do strzelca – wróć tam i powiedz Agnes, że dowódcą jest agent specjalny Johnson, który za moment do niej przyjdzie. - Mario...? - Johnson popatrzył na nią pytająco. - Porozmawiaj z nią. Staraj się ją zwodzić. Ja tymczasem

s u lo

sprawdzę, czy z sąsiednich pomieszczeń nie dałoby się jakoś do nich przedostać. Gdyby się udało, mielibyśmy szansę uratować braci, a Agnes i Olivera wziąć żywcem. Miej słuchawki w uszach. Uprzedzę

a d n a c s

cię o moich planach.

- Dobrze. - Przez chwilę rozmyślał nad słowami Marii. - Bądź ostrożna, Daley. Nie mówię ci, żebyś nie podejmowała niepotrzebnego ryzyka, bo tylko bym na próżno strzępił sobie język. - W którym są pokoju? - spytała Maria strzelca. - W Ostatnim, na końcu korytarza. Szósty po prawej. - Życz mi szczęścia - poprosiła Johnsona. - Szczęście nie wystarczy. Przydałby się cud. Johnson podążył za strzelcem na koniec korytarza, Maria zaś przystąpiła do dokładnych oględzin dwóch pierwszych pokoi. Zobaczyła w suficie wylot kanału wentylacyjnego. Hm, może bez kurtki, bez kamizelki kuloodpornej i z wciągniętym brzuchem zdołałaby się w niego wcisnąć. Postanowiła spróbować. Ściągnęła grubą zimową kurtkę, zdjęła kamizelkę, 201 Anula

następnie przysunęła pod wylot kanału biurko, zaś na biurku postawiła krzesło. W szufladzie biurka zaczęła szukać czegoś, co mogłoby posłużyć za śrubokręt. Znalazła nożyk do papieru. Cóż, musi się tym zadowolić. Połączyła się z Johnsonem. - Zamierzam się przeczołgać kanałem wentylacyjnym z pokoju numer dwa do pokoju numer sześć. Ale boję się, że mogą mnie usłyszeć. Kiedy więc wgramolę się na górę, musicie jakoś zająć uwagę Payne i Grimble'a.

s u lo

- Dobrze, czekam na sygnał. Potem narobimy rabanu. Maria upewniła się, czy nowa broń, którą dostała od Johnsona, tkwi solidnie w kaburze. Następnie, wsunąwszy do stanika małą latarkę, wspięła się na biurko, a z biurka na krzesło. Całe szczęście, że jest wysoka i ma

a d n a c s

długie ramiona, bo inaczej na pewno nie zdołałaby odkręcić nożykiem śrubek w pokrywie zasłaniającej wylot kanału. Wymagało to znacznego wysiłku i dużej cierpliwości, ale w końcu cel został osiągnięty. Najprościej byłoby rzucić pokrywę na podłogę, ale nie chcąc robić hałasu, Maria zeszła z krzesła i położyła ją na biurku. Nie wiedziała, czy dźwięki się nie niosą korytarzem lub szybem; wolała nie ryzykować.

Wdrapała się z powrotem na krzesło, uchwyciła krawędzi wylotu i wolno podciągnęła do góry. Sukces. Zadowolona z siebie rozpięła kilka guzików bluzki i wyciągnęła ze stanika latarkę. Włączyła ją i rozejrzała się. Szyb był niski, ciasny. Mogła się nim przecisnąć osoba szczupła; większość mężczyzn pewnie by się zaklinowała.Ponownie połączyła się z Johnsonem. 202 Anula

- Możecie zaczynać. I postaraj się, żeby hałas trwał parę minut. - Dobra. Odpychając się energicznie łokciami i kolanami, szorowała brzuchem o podłoże. Spieszyła się, chcąc w jak najkrótszym czasie pokonać dystans dzielący ją od ostatniego pokoju. Nagle usłyszała podniesione głosy oraz serię wypuszczoną z karabinu. Przestraszyła się: na Boga, co ten Johnson wyprawia? A po chwili pomyślała: co za różnica? Byleby hałas odwrócił uwagę Agnes i jej wspólników.

s u lo

Wędrowała dalej. Rejwach na dole trwał, skutecznie zagłuszając odgłosy skrobania i szorowania. Po minucie czy dwóch dotarła na

a d n a c s

miejsce. Przyciskając oczy do szpary w pokrywie, zajrzała do pokoju numer sześć.

Jeden strażnik leżał w kącie, martwy albo nieprzytomny. Drugi stał przy drzwiach, oparty plecami o ścianę; trzymał broń przy piersi i patrzył przed siebie przerażonym wzrokiem. Oliver siedział na podłodze, uciskając ramię; spomiędzy palców spływała mu krew. Był postrzelony, ale na pewno nie śmiertelnie ranny. Maria przeniosła spojrzenie na drugi koniec pokoju.

Najpierw zobaczyła Jake'a, potem jego brata oraz Agnes Payne z pistoletem przytkniętym do głowy Gideona. Cholerna baba! Szlag by ją trafił. Strzelanina za drzwiami ucichła. Po chwili z korytarza dobiegł głos Johnsona:

203 Anula

- Payne, zostałaś bez wsparcia! Rozprawiliśmy się z twoją małą armią! - Co z tego?! - zawołała Agnes. - I tak jestem górą. Mam Jake'a i Gideona. Jeśli chcecie ich żywych, musicie przyjąć moje warunki. - Czyli? - Pozwolicie mnie i mężowi bezpiecznie opuścić to miejsce. Dla pewności zabiorę z sobą Gideona .Uwolnię go, kiedy znajdziemy się poza granicami kraju.

s u lo

- Jaką mam gwarancję, że dotrzymasz słowa?

Podczas gdy Agnes z Johnsonem omawiali szczegóły transakcji, która miała nigdy nie dojść do skutku, Maria - używając paznokci i nożyka do papieru -ostrożnie odkręcała śrubki. Dwie ostatnie jedynie

a d n a c s

poluzowała. Następnie wzięła głęboki oddech, wyciągnęła z kabury pistolet i mocno pchnęła pokrywę.

Wszystko działo się w błyskawicznym tempie. Pierwsza kula trafiła Agnes w głowę. Tak musiało być. Maria wiedziała, że nie może chybić, w przeciwnym wypadku Agnes zabije Gideona. Jake wytrącił Agnes z ręki broń, zanim kobieta upadła na podłogę. Zorientowawszy się, co się dzieje, strażnik przy drzwiach wycelował pistolet w Marię. Jake w dwóch susach przemierzył pokój i rzucił się na faceta. Pistolet wypalił, ale kula utkwiła w suficie, ze dwa metry od otworu wentylacyjnego. Kątem oka Gideon zauważył, jak Oliver wyciąga z kieszeni broń; krzyknął do Jake'a, który stał bliżej.

204 Anula

Maria zeskoczyła na dół, lądując niezdarnie na boku. Nie zważając na ból w biodrze, przetoczyła się dwukrotnie i strzeliła do strażnika, którego wcześniej uznała za martwego, a który zbudził się ze snu i celował teraz w Jake'a. Dopadłszy Olivera, Jake usiłował wyrwać mu broń. Maria poderwała się na nogi i podbiegła do Gideona, który stał oszołomiony, patrząc, jak brat walczy z Oliverem. Nagle wypaliła broń, którą Oliver ściskał w dłoni.

s u lo

Maria wstrzymała oddech. Boże, błagam, modliła się. Niech to nie będzie Jake.

Jake zepchnął z siebie wroga i utkwił wzrok w Marii. Na widok

a d n a c s

ogromnej plamy krwi na brzuchu ukochanego Maria z trudem powściągnęła łzy.

- Nic mi nie jest - powiedział, wstając. Lekko się zachwiał. - To nie moja krew.

Podbiegła, zamierzając rzucić mu się w ramiona, ale nagle coś sobie przypomniała.

- Johnson? U nas wszystko w porządku. Co u ciebie? - W porządku. Zbieramy rannych i wyprowadzamy ich na zewnątrz. Nikt u was nie potrzebuje pomocy lekarskiej? Spojrzała na Jake'a, który pokręcił głową i popatrzył na Gideona. Gideon też pokręcił głową. Maria obeszła pokój, sprawdzając pozostałych. Tak jak przypuszczała, Agnes nie dawała znaku życia. Strażnik, którego postrzeliła, był nieprzytomny, ale żywy. Tak samo drugi 205 Anula

strażnik. Oliver Grimble miał ledwo wyczuwalne tętno i ogromną dziurę w brzuchu. Szansa na to, by przeżył, była znikoma. - Mamy trzech rannych i jednego trupa! - zawołała do swojego szefa, po czym ponownie zwróciła się do Jake'a. - O mało nie zginąłeś. - E tam. - Zgarnął ją w ramiona. - Wiedziałem, że przybędziesz mi na ratunek. Objęła go za szyję i przytuliła mocno, nie przejmując się tym, że zabrudzi sobie ubranie krwią.

s u lo

- Odtąd - rzekła - masz się trzymać z dala od wszelkich kłopotów. Nie mogę cię nieustannie ratować z opresji.

a d n a c s

- Wiem. Zresztą zajęta pracą i wychowaniem dzieci nie miałabyś na to czasu. A propos dzieci, marzą mi się dwie urocze panienki, równie silne i nieustraszone jak ich mamusia. Serce zabiło jej mocniej. Ze wzruszenia zaniemówiła. Ciszę przerwał Gideon.

- Hej, braciszku, nie przedstawisz mi swojej pięknej pani? Pocałowawszy Marię w policzek,. Jake obrócił ją twarzą do Gideona.

- Przedstawię. Oto agentka FBI Maria Daley, kobieta, którą zamierzam poślubić. - Słucham? - powiedzieli jednocześnie Maria i Gideon. - Wyjdźmy na światło dzienne. Mam dość tych podziemi.

206 Anula

- Chwileczkę, Jake - zaprotestowała Maria. - Nie zmieniaj tematu. Mówisz o małżeństwie, o dwóch nieustraszonych córeczkach, a nawet nie poprosiłeś mnie o rękę. Nie spytałeś, czy... Niemal na siłę wyciągnął Marię z pokoju. Gdy wszyscy troje bo Gideon wyszedł za nimi - znaleźli się w korytarzu pełnym zaaferowanych agentów i lekarzy, ponownie pocałował Marię, lecz tym razem w usta. Całował ją długo i namiętnie, nie zważając na kręcących się wokół ludzi.

s u lo

- Kocham cię - rzekł z uśmiechem, gdy w końcu oderwał się od jej warg. - Mario, czy wyjdziesz za mnie za mąż? Odchrząknęła.

- Jesteś pewien, że nie przemawia przez ciebie wdzięczność? Za

a d n a c s

uratowanie ci życia? Albo radość z faktu odzyskania brata? Albo... - A może po prostu cię kocham?

- No tak, taka możliwość też istnieje - przyznała z rozbawieniem. - Więc?

- Oczywiście, że wyjdę za ciebie.

- Kiedy? Podaj mi datę. Tylko błagam: nie chcę długich zaręczyn. Rozmowę przerwał im Johnson; polecił Marii wjechać windą na górę i przekazać obu mężczyzn czekającym tam lekarzom, którzy mieli sprawdzić, czy bracia na pewno nie odnieśli żadnych obrażeń. W windzie Maria rozmyślała o terminie ślubu. Gdy tylko dotarli na górę, Gideon oznajmił, że chciałby zadzwonić do Brooke. 207 Anula

- Proszę przynieść panu Faulknerowi telefon - poleciła Maria agentowi McBride'owi. - Chciałby kogoś powiadomić, że jest cały. Jake odciągnął ją na bok. - Gideon znalazł dyskietkę, przesłał informację naszemu rodzeństwu, więc... - Wiem - przerwała mu. - Niemal w tym samym czasie, kiedy tu wchodziliśmy, inna grupa agentów miała wejść do ośrodka mieszczącego się pod Redcomem w Oregonie. FBI zgarnia

s u lo

wszystkich, którzy współdziałali z Koalicją. Eksperyment Proteusz nigdy nie zostanie wznowiony. Niestety, wyniknie nam się jedna ważna osoba, generał Bruno DeBruzkija z Rebelii. Chociaż wiemy, że

a d n a c s

pomagał Croftowi i finansował nowe badania, nie mamy przeciwko niemu wystarczających dowodów. Ale prędzej czy później

aresztujemy go. Za parę tygodni Koalicja zniknie z powierzchni ziemi.

- Nie mogę w to uwierzyć! Cel, któremu poświęciłem ostatni rok życia, zostanie osiągnięty. Koalicja przestanie istnieć. - Podobnie jak Nowy Proteusz. Tego typu badania na pewno nie będą kontynuowane. To, co spotkało ciebie i twoje rodzeństwo, nikomu więcej się nie przydarzy. - Już ja się o to postaram. - Jake... - Słucham, słonko? - Dwudziestego marca.

208 Anula

- Co dwudziestego marca? - spytał żartem. Dała mu lekkiego kuksańca w bok. - To pierwszy dzień wiosny. Początek nowego życia, nowych marzeń... - W marcu pogoda na Branhii powinna być wspaniała. - Na Brunhii? - To wyspa leżąca na zachód od Zatoki Kadyksu. Dzieli ją parę kilometrów od południowego wybrzeża Portugalii. - Wiem, gdzie jest Brunhia.

s u lo

- Tam się schronili moi bliscy. I właśnie tam chciałbym wziąć cichy, skromny ślub. Tylko ty, ja, nasze rodziny i najbliżsi przyjaciele.

a d n a c s

- Bo ja wiem? Nawet jeśli wspomogę rodziców, nie jestem pewna, czy ich będzie stać na bilet.

- Nie zapominasz o czymś? - Jake wtulił twarz w jej włosy. Wychodzisz za multimilionera. Mogę ci wyprawić taki ślub, jaki sobie tylko zamarzysz.

- Nie pomyślałam o tym - przyznała cicho. - A co do marzeń... marzy mi się tylko idealny pan młody.

- Masz kogoś konkretnego na myśli? Uśmiechnęła się promiennie.

- Owszem. Mój ideał jest niesamowicie przystojnym, fantastycznie zbudowanym geniuszem, który w dodatku jest rewelacyjny w łóżku. - Rewelacyjny, tak?

209 Anula

- Gdybym miała opisać jego zdolności w dziedzinie seksu... hm, powiedziałabym, że jest superkochankiem. Jake wybuchnął radosnym śmiechem, po czym objął Marię w pasie i zaczął wirować z nią wokół własnej osi, aż mu się zakręciło w głowie. Wtedy postawił ją na ziemi i przywarł ustami do jej ust w gorącym pocałunku. W tłumie rozbieganych ludzi byli sami - sami, zakochani, szczęśliwi. I pewni, że czeka ich wspaniała przyszłość.

a d n a c s 210 Anula

s u lo

EPILOG Omywana falami senna Brunhia ożyła z nadejściem wiosny. W przygotowaniach do ślubu uczestniczyło wielu tubylców, których wynajęto do pomocy. W pierwszej chwili Maria przystała na pomysł Jake, by organizację wesela powierzyć profesjonalistce, ale gdy w ciągu dwóch tygodni zwolniła trzecią z kolei, Jake nieśmiało zaproponował, by sama wymyśliła, jak ma wszystko wyglądać, a on

s u lo

po prostu zatrudni osoby, które spełnią jej życzenia.

Tak też się stało. Dzisiejsza uroczystość miała być elegancka, lecz skromna, i bardzo prywatna. Bez udziału dziennikarzy, którzy

a d n a c s

zresztą nie mogli się dostać na wyspę, bo zarówno port, jak i nieduże lądowisko były strzeżone.

Tydzień po upadku Koalicji Jake zabrał Marię do jubilera po pierścionek zaręczynowy. Jubiler wyjmował z -gablotki kolejne cacka wysadzane brylantami, ale Marii jakoś nic się nie podobało. Wszystkie pierścionki kosztowały majątek i oczywiście wszystkie były piękne; większość kobiet bez trudu znalazłaby coś dla siebie, ale Maria różniła się od większości kobiet. W końcu spytała Jake'a, czy bardzo by się gniewał, gdyby w ogóle zrezygnowała z pierścionka zaręczynowego, bo w istocie wystarczy jej szeroka złota obrączka. - Tylko ja mogłem zakochać się w kobiecie, której nie interesują pieniądze i luksusy - odrzekł Jake z uśmiechem. Przybyli na wyspę dziesięć dni temu, by spędzić trochę czasu tylko we dwoje. Zamieszkali w pięknym rustykalnym domu 211 Anula

należącym do Kurta, męża Gretchen. Sześć dni temu przyleciała cała rodzina Jake'a: jego adopcyjny brat Zach z żoną Maisy, adopcyjni rodzice oraz biologiczne rodzeństwo wraz ze swoimi przyległościami: Gideon z Brooke, Gretchen z Kurtem, Marcus z Samanthą, Faith z Lukiem, Connor z Alyssą. Maria zachęcała Jake'a, aby jak najwięcej czasu spędzał z siostrami i braćmi; rozdzieleni przez tyle lat powinni się lepiej poznać. W ciągu dnia chętnie grali w piłkę na rozległym trawniku przed

s u lo

domem i wykłócali się ze śmiechem o końcowy wynik, a wieczorami siedzieli na podłodze, słuchając muzyki i rozmawiając. Czasem do godzin rannych niektórzy wspominali dzieciństwo. Gretchen i Faith ze łzami w oczach opowiadały o Violet i Henrym. Słuchając sióstr, Jake

a d n a c s

sam miał ochotę się rozpłakać; podejrzewał, że bracia również. Tak wiele stracili - nie tylko rodziców, ale możliwość wspólnego dorastania. Tu, na Brunhii, obiecali sobie, że już nic i nikt ich nie rozdzieli.

Na samą myśl o tym, że w tak krótkim czasie zdołali nawiązać tak głęboką więź, Jake czuł wzruszenie. Wiedział, że w przyszłości wzajemna miłość i przywiązanie będą się wzmacniać, obejmować także mężów, żony, dzieci. Bracia i siostry rozmawiali nie tylko o przeszłości, ale również o planach na przyszłość. Wszyscy mieli poukładane życie, w którym dokonali już pewnego wyboru - wszyscy prócz Gideona. Nagle Marcus przypomniał sobie, że jego wuj Russ Evans, który mieszka w Emerald Cove na Florydzie i ma wypożyczalnię jachtów, 212 Anula

opracowuje dla marynarki Stanów Zjednoczonych prototyp łodzi podwodnej. Zdaniem Marcusa, Russowi mogłaby się przydać wiedza Gideona. Jake entuzjastycznie poparł ten pomysł. Przyszłość szóstki rodzeństwa wyglądała różowo. Właśnie z okazji ślubu Jake'a bracia i siostry, po raz pierwszy od czasu rozpadu Koalicji i aresztowania jej członków, spotkali się w komplecie i mogli się zastanowić, co począć z rozszyfrowanymi notatkami ich ojca na temat inżynierii genetycznej. Doceniając

s u lo

dokonania Henry'ego, po długich dyskusjach postanowili wybrać mniejsze zło. Chociaż bali się wypuścić z rąk wyniki badań, podjęli jednomyślną decyzję, aby przekazać je rządowi Stanów

Zjednoczonych. Mieli szczerą nadzieję, że materiały zostaną

a d n a c s

wykorzystane wyłącznie do szlachetnych celów.

Rodzina Marii oraz najbliżsi przyjaciele narzeczonych przylecieli na wyspę trzy dni temu - tak by uczestniczyć w próbnej ceremonii zaślubin i tradycyjnym przyjęciu na cześć panny młodej. Podczas gdy kobiety zachwycały się podarowaną Marii jedwabną bielizną oraz srebrnymi tacami, mężczyźni urządzili Jake'owi wieczór kawalerski. W dniu ślubu, jak nakazuje tradycja, państwo młodzi mogli z sobą porozmawiać przez telefon, ale nie mogli się zobaczyć do momentu, gdy ojciec panny młodej poprowadzi córkę do ołtarza. Maria spytała narzeczonego przez telefon, jak wyglądał wieczór kawalerski i dodała ze śmiechem, że pewnie musiało być niezwykle rozrywkowo, bo słyszała, że w czasach studenckich Jake i jego przyjaciele - Matt, Ethan i Eric - nosili przydomek Pożeracze Serc, na 213 Anula

który uczciwie zapracowali. Jake jednak zapewnił ją, że on zachowywał się bez zarzutu. - Odkąd cię poznałem, istniejesz dla mnie tylko ty. Druhny Gretchen i Faith nie odstępowały panny młodej na krok. Matka Marii to poprawiała córce suknię, to wygładzała welon. Córeczką Gretchen zajmował się jej mąż Kurt. Pod tym względem Gretchen wyprzedziła przyjaciół i rodzeństwo, ale inni szybko poszli w jej ślady. Honey Evans Strong i Max już niedługo spodziewali się

s u lo

pierwszego dziecka, podobnie jak Carey i Matt Tynan oraz Gideon i Brooke.

Uścisnąwszy mocno córkę, Sarah Daley wyjęła z małego,

a d n a c s

wyłożonego aksamitem pudełeczka złoty medalion.

- Panna młoda powinna mieć coś starego i pożyczonego. Zapięła łańcuszek na szyi Marii. - Z tym medalionem szła do ślubu najpierw twoja babcia, potem ja, teraz ty, a może kiedyś włoży go twoja córka.

Maria z Jakiem zamierzali poczekać rok na powiększenie rodziny, ale oboje marzyli o dzieciach, więc Maria podejrzewała, że niejedna jej córka włoży ten medalion do ślubu. Kilka minut później Maria wzięła pod rękę ojca i ruszyła po wysypanej kwiatami ścieżce w stronę ołtarza i czekającego tam na nią mężczyzny. Nad głowami zebranych w ogrodzie gości rozciągał się wspaniały błękit nieba. Właśnie taki ślub sobie wymarzyła: w ciepły wiosenny dzień, pod gołym niebem, wśród kwiatów, zieleni i śpiewu ptaków. Z Jakiem wystrojonym w smoking. 214 Anula

Samej ceremonii prawie nie pamiętała. Pamiętała tylko, że wymawiając magiczne słowo „tak", rozpłakała się, oczywiście ze szczęścia. I że kiedy Jake ją pocałował, pragnęła, by ten moment trwał wieczność. Parę minut później, już jako nowo poślubieni państwo Ingramowie, ruszyli po miękkiej, świeżej trawie do namiotu, w którym przygotowano przyjęcie. Zanim dołączyli do nich goście, Jake wziął żonę w ramiona.

s u lo

- Wiesz, gdzie spędzimy miesiąc miodowy? - spytał z łobuzerskim uśmiechem na twarzy.

- Och, błagam, tylko nie mów mi, że w Paryżu albo na Hawajach...

a d n a c s

- A co byś powiedziała na uroczą chatkę nad spokojną zatoczką w pobliżu małej wioski rybackiej?

- Naprawdę? Och, Jake, nie żartujesz? Uniósł rękę, jakby składał solenną przysięgę.

- Nie żartuję. Słowo honoru.

- Nie wyobrażam sobie nic bardziej romantycznego niż ty i ja w maleńkim domku nad brzegiem morza, sami przez tydzień... - Może dwa tygodnie, co? - Choćby i całe życie - odparła. Szczęśliwi, objęci, przeszli do stołu, na którym stał wspaniały tort weselny. Kroili go, gdy do namiotu zaczęli napływać pierwsi goście.

215 Anula

Dwa miesiące później, w czwartkowy wieczór, wysoki urzędnik rządu Stanów Zjednoczonych włożył notatki Henry'ego Bloomfielda do dużej szarej koperty, zakleił ją, po czym wezwał do gabinetu swą asystentkę. - Wie pani, co z tym zrobić - rzekł. - Tak, szefie. - Ja pozamykam. A pani, po odłożeniu tych papierów na miejsce, niech wraca do domu. Do rodziny. Proszę przeprosić w moim imieniu męża, że trzymałem panią do wieczora.

s u lo

- Dobrze, szefie. A co do pory, proszę się nie przejmować. Raz na jakiś czas mogę zostać w pracy dłużej.

Asystentka - żona waszyngtońskiego policjanta i matka dwojga

a d n a c s

małych urwisów - w jedną rękę wzięła torebkę i sweter, w drugą kopertę. Wyszedłszy z pokoju, skierowała się do windy. Wsiadła do kabiny i wcisnęła dolny guzik. Zjeżdżając do piwnicy, nuciła pod nosem jakąś melodię. Na dole skręciła w długi, wąski korytarz. Kilkanaście metrów dalej otworzyła drzwi i weszła do ogromnego pomieszczenia, w którym stały rzędy segregatorów. Przez chwilę szukała tych, których zawartość zaczynała się na literę B. Weszła na drabinę, by sięgnąć do najwyższej szuflady. Jak zawsze sumienna i dokładna, umieściła kopertę w prawidłowej kolejności alfabetycznej. Bloomfield. Przez chwilę zastanawiała się, czy to nazwa miejscowości, czy nazwisko człowieka. Nie miało to większego znaczenia. Gdyby koperta zawierała ważne informacje, szef nie kazałby jej tu chować. W tych piwnicznych pomieszczeniach 216 Anula

znajdowały się stare, bezużyteczne dokumenty, które nikomu do niczego nie są już potrzebne.

a d n a c s 217 Anula

s u lo