61.MALLERY SUSAN za milion dolarow

Susan Mallery Za milion dolarów

Julie

ROZDZIAŁ PIERWSZY Pierwsza randka w ciemno Julie Nelson była tak nieudana, że przez ostatnie dziesięć lat wyrzucała sobie, że zdecydowała się na nią pójść. W restauracji ze szwedzkim bufetem facet flirtował przez cały wieczór ze wszystkimi kobietami, tylko nie z nią, wyjadał dressing z jej salaterki, po czym niepostrzeżenie wymknął się z lokalu, zostawiając jej rachunek do zapłacenia i zmuszając do samotnego powrotu do domu. Miała wtedy szesnaście lat i z pewnością zapomniałaby o nieprzyjemnym incydencie, gdyby tej samej nocy nie wylądowała w szpitalu na ostrym dyżurze z ciężkim zatruciem. Jednak dopiero fakt, że zwymiotowała na najprzystojniejszego stażystę na oddziale, przepełnił ostatecznie czarę goryczy. Wtedy poprzysięgła sobie, że już nigdy w życiu nie pójdzie na randkę w ciemno. I trwała w tym postanowieniu aż do dzisiejszego wieczoru. – To będzie katastrofa – mruknęła do siebie pod nosem, wręczając kluczyki od samochodu boyowi i kierując się do wejścia modnej restauracji na West Side. – Przecież nie jestem kretynką. Co ja tu w ogóle robię? Zbędne pytanie, doskonale znała na nie odpowiedź. Ona i jej dwie siostry musiały wybrać, która pójdzie na randkę z osławionym

Toddem Astonem III. Zgodnie z wieloletnią tradycją wszystkie ważne decyzje życiowe podejmowały, grając w papier, kamień, nożyce. Przegrała i dlatego teraz tu była. Zawsze miała pecha w grze i jej siostry o tym wiedziały. Otworzyła reprezentacyjne szklane drzwi i weszła do zatłoczonego foyer. Najwyraźniej wolne stoliki w tej restauracji były równie deficytowe jak miejsca parkingowe w centrum miasta. Przebiła się przez elegancko ubrany tłum czekających gości do młodej, wyjątkowo chudej i bladej hostessy. – Jestem umówiona z panem Toddem Astonem – poinformowała, z trudem się powstrzymując, żeby nie uświadomić dziewczynie, że kanapka by jej nie zabiła. Hostessa zajrzała do książki rezerwacji. – Pan Aston już jest. Zaprowadzę panią do jego stolika. Julie ruszyła za kobietą, porównując swoje normalnie zbudowane biodra do praktycznie nieistniejących idącej przed nią chudziny. Było to znacznie zabawniejsze niż denerwowanie się przed spotkaniem z Toddem Astonem III. Jak można mieć cyferkę za nazwiskiem? Przypomniał jej się pan Howell III z serialu Wyspa Gilligann, który uwielbiała, będąc nastolatką. Wyobraziła sobie młodszą wersję pana Howella w spodniach w paski i białej marynarce i z trudem się powstrzymała, żeby się nie roześmiać. Hostessa zatrzymała się przed stolikiem w rogu i wskazała mężczyznę, który bynajmniej nie wyglądał jak podstarzały, pretensjonalny milioner. Todd Aston wstał i uśmiechnął się. – Witaj. Pewnie jesteś Julie. Przegrana w papier, kamień, nożyce nigdy jeszcze nie była tak słodka, pomyślała, z zadowoleniem przyjmując fakt, że mimo że była w butach na nieludzko wysokich szpilkach, Aston i tak znacznie ją przewyższał. Do tego był przystojny, miał ciemne oczy i niebezpieczny uśmiech wilka z bajki o Czerwonym Kapturku. Nie wyglądał na frajera, desperata czy upośledzonego, nie sprawiał też wrażenia człowieka, który zostawi ją z rachunkiem do zapłacenia. – Cześć, miło cię poznać – przywitała się. Odsunął przed nią krzesło, co było niespodziewanie miłym gestem, po czym usiadł przy stoliku. Hostessa tymczasem odeszła,

zostawiając ich sam na sam. Julie obrzuciła Todda ciekawym spojrzeniem. Miał ciemne włosy, niewielkie dołeczki w policzkach i nosił przyciągający uwagę krawat, który pewnie kosztował więcej niż ostatnia rata jej kredytu za studia. – Krępująca sytuacja – zauważyła pogodnie Julie, dochodząc do wniosku, że nie ma co udawać. Mężczyzna uniósł nieznacznie do góry lewą brew. – Więc nie będzie żadnych konwenansów? Rozmowy o pogodzie i korkach na drogach? – Chyba, że jesteś tym zainteresowany. Pogoda jest piękna, ale w południowej Kalifornii to raczej norma. Co do korków, nie było tak źle. A co u ciebie? Aston znów się uśmiechnął. – Spodziewałem się kogoś zupełnie innego. Mogła sobie tylko wyobrazić kogo. – Nie jestem młoda, nie potrafię udawać i nie jestem zdesperowana. – Znów brak dyplomacji. – Skrzywił się. – Co by na to powiedziała twoja matka? Julie zastanowiła się. – Możesz wypić tylko jeden kieliszek wina, a jeśli się upewnisz, że jest miły i go polubisz, daj mu swój numer telefonu. Todd roześmiał się. Miał niski, wyrazisty męski głos. Do tej chwili denerwowała się, ale kiedy zobaczyła na jego twarzy szeroki uśmiech, poczuła lekkie ukłucie w dołku. Ciekawe, może powinna była dać sobie drugą szansę i umówić się na randkę w ciemno dużo wcześniej? – Rozsądna rada. Podoba mi się twoja matka. – Daje się lubić. Zjawił się kelner, wręczył im menu i spytał, czy może przyjąć zamówienie na napoje. Todd zamówił osiemnastoletnią szkocką whisky, a Julie wódkę z tonikiem. – Nie posłuchasz rady mamy? – spytał Aston, kiedy kelner odszedł. – Mam za sobą długi trudny dzień. – Czym się zajmujesz?

– Jestem od dwóch lat radcą prawnym w międzynarodowej kancelarii adwokackiej. – Prawniczka? Zdałaś egzaminy adwokackie? – Oczywiście. – Jesteś pewna siebie. – Zaśmiał się. – Pewność siebie przychodzi z czasem. – A co było przedtem? – Praca przez osiemnaście godzin na dobę i nauka. Żadnego życia. – Jaką dziedziną prawa międzynarodowego się zajmujesz? Prawami człowieka? – Nie, międzynarodowymi spółkami. Specjalizuję się w kontraktach z Chinami. – A to ciekawe. Julie uwielbiała być niedoceniana, szczególnie przez mężczyzn. – Ten wybór sam się nasuwał. Mówię biegle w języku mandaryńskim. Spojrzał na nią z wyraźnym zaskoczeniem, które szybko ukrył. – Imponujące. – Dziękuję. – No dobrze, zacznijmy od początku. – Dlaczego? – Zaśmiała się. – Tak dobrze nam idzie. – Jasne. Chyba tobie. Posłuchaj, babka Ruth poprosiła mnie, żebym się zgodził poznać pewną młodą damę. Podała mi termin i miejsce, dlatego tu jestem. Spodziewałem się spotkać kogoś… zupełnie innego. Jesteś dla mnie miłym zaskoczeniem. Zatrzymała na dłużej spojrzenie na jego szerokim torsie. Musiał dużo ćwiczyć lub otrzymał wyjątkowo dobry zestaw genów. W gruncie rzeczy obie wersje były do przyjęcia. – Zawsze robisz to, o co cię prosi babka? – Zazwyczaj. – Wzruszył ramionami. – Tak naprawdę jest moją stryjeczną babką. Ale zawsze była dla mnie bardzo dobra i szanuję ją. Rzadko mnie o cokolwiek prosi, więc kiedy już to robi, twierdząc, że coś jest dla niej ważne, staram się spełniać jej życzenia. To było ważne. Mówił prawdę albo potrafił doskonale oszukiwać. Julie wolała, żeby był z nią szczery. – Ty również jesteś dla mnie miłą niespodzianką – wyznała,

postanawiając dać mu na początek kredyt zaufania. – Kiedy tu szłam, wyobrażałam sobie, że ujrzę pana Howella. – Z Wyspy Gilligana? Dziękuję bardzo. – Wolałbyś być Gilliganem? – Zachichotała. – Raczej Jamesem Bondem. – Do tego musiałbyś być Brytyjczykiem. – Mogę popracować nad akcentem. – Łatwość zdobywania kobiet czy gadgety czynią go tak interesującym? – Pochyliła się ku niemu. – I to, i to. – Jesteś szczery. – Dziwi cię to? Dziwiło ją. – Przystosuję się – odparła. – No dobrze, Jamesie vel Toddzie, wiem o tobie tylko tyle, że się ubierasz jak biznesmen i uwielbiasz swoją babkę. No i znam cyfrę stojącą za twoim nazwiskiem, choć o tym chyba nie powinniśmy mówić. – Co złego w cyfrze za nazwiskiem? – Nic. Jest wspaniała. Ja zwykle opuszczam to pole, kiedy się rejestruję na stronach w Internecie, a ty musisz się zatrzymać i wpisać wielką trójkę. – Trójka nie jest znów taka duża. Jest jak inne cyfry. Oczywiście pragnęłaby być wielka, ale życie składa się z wielu niezrealizowanych marzeń. Trójka musi do tego przywyknąć. Uroczy, pomyślała radośnie. Ten mężczyzna jest absolutnie czarujący. Przy ich stoliku zjawił się kelner z napojami. Kiedy odszedł, Todd wzniósł do góry szklankę. – Za niespodziewaną przyjemność poznania bystrej, zabawnej i czarującej kobiety – oznajmił. Tym razem przesadził, ale na tyle dobrze się przy nim bawiła, że postanowiła potraktować to jako szczery komplement. – Dziękuję. – Trąciła jego szklankę. Wykonała nieskoordynowany ruch i ich palce się zetknęły. Nic nieznaczące muśnięcie, a jednak je odnotowała. Jej siostra Willow powiedziałaby, że to znak od wszechświata i że nie powinna go lekceważyć. Jej druga siostra Marina chciałaby wiedzieć, czy to ten jedyny.

– A ty czym się zajmujesz? Odstawił szklankę. – Piszę na niebie. Wiesz, te okropne wiadomości, które ludzie chcą sobie przekazywać. Barney kocha Kate. Albo: John, przynieś do domu mleko. Julie wypiła łyk drinka i czekała. Todd westchnął. – Jestem partnerem w firmie z kapitałem wysokiego ryzyka. Kupujemy małe przedsiębiorstwa, dofinansowujemy je i unowocześniamy, dając wsparcie techniczne, a potem odsprzedajemy za nieprzyzwoite sumy pieniędzy. To odrażające. Powinienem się wstydzić. – Sądziłam raczej, że prowadzisz rodzinną fundację. – Tym się zajmuje profesjonalny zarząd. Ja wolę budować, niż oddawać. – To dość bezwzględne – zakpiła. – Taki jestem. Ludzie lekceważą mnie z powodu cyferki za nazwiskiem. Oceniają, że jestem bezużyteczny. Co jest niezgodne z prawdą. Wierzyła mu. Zabawny, władczy i komunikatywny. Szczególnie teraz, kiedy tak na nią intensywnie patrzył. Wyczuła jego zainteresowanie, co było ekscytujące, a zarazem budziło w niej lęk. – Ale ciebie również nie doceniają – dodał. – Skąd wiesz? – Sam to zrobiłem. Z góry założyłem, że skoro pracujesz w środowisku międzynarodowym, to jesteś związana z ochroną praw człowieka. – Typowo męski sposób myślenia, że kobiety lepiej niż do biznesu nadają się do zajęć, w których ważną rolę odgrywają uczucia. – Często się spotykasz z lekceważeniem – stwierdził. – Tak, ale przyzwyczaiłam się. Kariera jest dla mnie bardzo ważna. Pierwsze lata w dużej firmie prawniczej są bardzo ciężkie. Chcę się rozwijać, coś osiągnąć, ale przez całe życie uczono mnie, żeby zawsze postępować właściwie. Dlatego wykorzystuję to, że mnie lekceważą, i za plecami robię swoje. – Jesteś bezwzględna? – Zdarza się. Ale nie jest to moja cecha charakteru.

Ich spojrzenia się spotkały. Do tej chwili Julie dobrze się bawiła, popijając drinka, niespodziewanie jednak wkradło się między nich napięcie. Po plecach przebiegł jej delikatny dreszczyk. Była przekonana, że Todd będzie nadęty, a on sądził, że ona będzie głupiutka. Ku własnemu zaskoczeniu Julie zaczęła się zastanawiać, czy nie zmienić planu, który sobie założyła, że przez pierwsze dwa lata pracy w firmie nie będzie się angażowała w żadne związki. Nie miała wiele wolnego czasu, ale przy odpowiedniej motywacji mogłaby zrobić wyjątek. Podobało jej się, że był bystry i cyniczny, a jednocześnie słuchał starej babki Ruth. Fascynował ją jego uśmiech i entuzjazm promieniujący z ciemnych oczu. Po raz pierwszy od bardzo dawna obudziły się w niej zmysły. Dobrze wiedzieć, że jeszcze potrafiła odczuwać pragnienia. – Opowiedz mi o kobietach w twoim życiu. Todd popijał właśnie whisky i o mało się nie zakrztusił. – Nie mam przy sobie zdjęć. – Wystarczy ogólny zarys. Bez szczegółów. – Jesteś naprawdę wspaniałomyślna. – Odstawił szklankę i ciągnął: – No więc były bliźniaczki… – Na pewno nie było. Tak łatwo mnie nie odstraszysz. – Uśmiechnęła się. – Punkt dla ciebie. Obecnie nie jestem z nikim na poważnie. W zeszłym roku przeszedłem przez trudne rozstanie. Żadnych byłych żon ani kochanek. A ty? – Jeden były chłopak, z czasów kiedy byłam na ostatnim roku studiów. Teraz jestem sama. – Co się z nim stało? Julie nie miała doświadczenia w chodzeniu na randki, ale wiedziała, kiedy zmienić temat. Nie miało sensu zagłębianie się w smutne historie z jej życia. – Po prostu nie wyszło. Zjawił się kelner z pytaniem, czy wybrali już coś z menu. – Żeby to zrobić, musielibyśmy je przejrzeć. – Todd uśmiechnął się do Julie. – Jeszcze nie, ale się postaramy. Zaczekała, aż kelner odejdzie, i kiedy zostali sami, zauważyła: – Po co zawracać sobie głowę menu? Przecież i tak zamówisz

mało wysmażony stek i sałatkę. Nie dlatego, że masz ochotę, tylko dlatego, że jeśli nie będziesz jadł warzyw, ludzie uznają, że zostałeś źle wychowany. Todd uniósł brew. – A ty masz ochotę na stek, ale większość kobiet nie jada na randkach, więc zamówisz rybę, której nie lubisz. – Uniósł do góry szklankę z whisky. – Odwołuję, lubisz rybę, ale tylko w piwnym cieście, smażoną w głębokim oleju i z frytkami. – Lubię tuńczyka – odparła skromnie. – Z puszki się nie liczy. – Wygrałeś. Zamówię stek i nawet go zjem, ale ty nikomu o tym nie powiesz. – Uczciwie postawiona sprawa. Ja wezmę tę cholerną sałatkę. – Pochylił się ku niej, wpatrując się w nią ciemnymi oczyma. – Byłem pewien, że będę się nudził. – Ja również. Sądziłam też, że będę górować nad tobą intelektualnie i moralnie. – Co do moralności przeżyję. – Zaśmiał się. – Ale nie mogę być mądrzejsza? – Jestem całkiem bystrym facetem. Julie zmieniła pozycję na krześle. Miała wrażenie, jakby temperatura w restauracji podniosła się o piętnaście stopni. Sięgnęła po drinka, ale zanim go podniosła, on wziął jej dłoń w swoją. Miał ciepłe, silne palce. Przeszył ją prąd, który powędrował falą do najczulszych partii jej ciała. Ogarnęła ją słabość. Poczuła, jak budzi się w niej kobiecość, co w jej przypadku było dość niezwykłym połączeniem. Zazwyczaj się kontrolowała i była onieśmielona. – Mam pytanie natury technicznej – oświadczył, ujmując jej rękę w taki sposób, aby móc kciukiem gładzić wnętrze jej dłoni. – Słucham. – Moja babka jest również twoją babką? – To plotki – odpowiedziała, starając się skupić na rozmowie i nie myśleć o ogarniającym ją pożądaniu. Przekonywała samą siebie, że jej reakcja związana jest raczej z tym, że nie była na żadnej randce od osiemnastu miesięcy niż z jego dotykiem. Niestety nie bardzo jej to wychodziło. – Jeśli jest moją stryjeczną babką i twoją babką, to my jesteśmy

dla siebie… Zrozumiała, o co mu chodziło. – Nie jesteśmy spokrewnieni. Ruth jest drugą żoną twojego stryjecznego dziadka. Nie mieli ze sobą dzieci. Nie mówiła ci o tym? Cofnął dłoń i wyprostował się na krześle. – Nie. – No to już wiesz. – Co do babci Ruth, kiedy wróci do domu, będzie jej musiała podziękować za zorganizowanie tej randki. – Tak, wiem. – Wstał i wyciągnął do niej rękę. – Co robisz? – zdziwiła się. – Proszę cię do tańca. Tańca? Nie tańczyła od czasów liceum, a i nawet wtedy nie była w tym dobra. – Ale tu się nie tańczy – zauważyła, siedząc twardo w miejscu. – Przeciwnie. Skoro już wiem, że nie jesteśmy kuzynami, zatańczmy. Julie była rozdarta pomiędzy lękiem zrobienia z siebie kretynki a pragnieniem przytulenia się do niego. Dopiero teraz usłyszała, że w tle gra muzyka. Brzmiała przyjemnie, ale nie była nawet w połowie tak kusząca jak stojący przed nią mężczyzna. – Chcesz, żebym cię błagał? – A zrobiłbyś to? – Może. – Zadrżał mu kącik ust i uśmiechnął się. Wstała i podała mu rękę. Zaprowadził ją do sali na tyłach restauracji, gdzie na niewielkim parkiecie poruszało się w takt muzyki kilka przytulonych par. Zanim zdążyła wykonać jakikolwiek ruch, Todd przyciągnął ją do siebie, obejmując mocno w talii. Julie ze zdziwieniem stwierdziła, że jej dłoń spoczywa na jego ramieniu. Był doskonale zbudowany, kiedy ich biodra się spotkały, wyczuła jego podniecenie. Nie tańczyli na tyle blisko, żeby jej piersi mogły dotykać jego torsu, ale ogarnęła ją niepowstrzymana chęć, żeby się wtulić i ocierać o niego. Za długo byłam bez mężczyzny, doszła do wniosku. – Pięknie pachniesz – wyszeptał jej do ucha. – Rozpuszczalnik, zmieniałam dzisiaj toner – odrzekła. – Nie możesz tak po prostu przyjąć komplementu? – burknął. – No dobrze, dziękuję.

– Już lepiej. – Uśmiechnął się. – Masz trudny charakter. – Trochę późno na te wyrazy uznania. – Nie przeszkadza ci on? – ciągnął. – Czasami, a tobie nie? – Czasami – powtórzył, przesuwając niżej spoczywającą na jej talii dłoń. Zajrzała mu w oczy. – Nie lubisz ludzi, którzy z góry cię oceniają. – Ty to zrobiłaś. – Ty również, więc jesteśmy kwita. – Mimo to jest nam ze sobą dobrze. – Pochylił ku niej twarz i musnął wargami jej usta. Pocałunek był niespodziewany, ale cudowny. Ścisnęło ją w żołądku, nabrzmiały jej piersi. Todd drażnił ją ustami, ale nie pogłębiał pocałunku. Miejsce publiczne, pomyślała. Pewnie nie chce jej zawstydzać. Powinna to docenić i pewnie to zrobi… za jakiś czas. Aston wyprostował się i chrząknął. – Powinniśmy wrócić do stolika i złożyć zamówienie. Wiesz, musimy być odpowiedzialni. Miała ochotę się sprzeciwić, ale co by się stało, gdyby tak dłużej tańczyli, dotykając się i całując? Odpowiedź na to pytanie nie była trudna. Zbyt wiele, za szybko, podpowiedział jej rozsądek. Od bardzo dawna nie była na randce i w tej sytuacji pośpiech nie byłby mądry. Jednak ten mężczyzna wyjątkowo ją pociągał. – Nie powiedziałaś mi jeszcze, dlaczego ty tu przyszłaś? – spytał, gdy usiedli przy stoliku. – Ja już ci się wyspowiadałem. Nie wiedział? Naprawdę? No to pięknie. – Moja matka i babka Ruth zerwały ze sobą kontakt wiele lat temu. Niespodziewanie kilka miesięcy temu Ruth zjawiła się w naszym życiu. Ani ja, ani moje siostry nigdy wcześniej jej nie widziałyśmy. Mama nawet nie powiedziała nam o jej istnieniu. W zeszłym tygodniu przy obiedzie babka poinformowała nas, że ma stryjecznego wnuka, i zaproponowała, żeby jedna z nas się z nim spotkała. – Ciekawe. – Nie wiesz jeszcze jak bardzo. Wyobraź sobie, że zaproponowała nam… zresztą nieważne.

– Przeciwnie, powiedz. – Obrazisz się. – Jakoś zniosę prawdę. Co wam zaproponowała? – Pieniądze. – Zapłaciła ci, żebyś się ze mną umówiła na randkę? – Utkwił w niej spojrzenie. – O nie, randki miały być gratis. Dopiero jeśli cię poślubię, otrzymam wynagrodzenie. Milion dolarów. Dla każdej z nas. Moich sióstr i matki. Niezłe, co? Zacisnął zęby, ale nie dał po sobie poznać żadnych uczuć. Nie była w stanie odgadnąć, co sobie teraz myśli. – Propozycja zaskoczyła nas wszystkie – ciągnęła Julie. – Zastanawiałyśmy się, co z tobą jest nie tak, że twoja ciotka zaoferowała takie pieniądze, żeby tylko któraś wyszła za ciebie za mąż. – Ze mną? Nie w porządku? – Tak. Doskonale się bawiła, starając się jednak, żeby tego nie zauważył. – Postanowiłyśmy, że jedna z nas pójdzie z tobą na randkę i się przekona, co takiego okropnego się w tobie kryje. Zagrałyśmy w papier, kamień, nożyce, żeby wyłonić kandydatkę. Todd wzdrygnął się i chrząknął. – I ty wygrałaś? – O nie, ja przegrałam. – Uśmiechnęła się.

ROZDZIAŁ DRUGI Zjawił się kelner, żeby przyjąć od nich zamówienia. Julie złożyła swoje i zaczekała, aż Todd zrobi to samo. Nawet nie spojrzał w menu. Przez cały czas miał wzrok utkwiony w niej. – Przegrałaś? – spytał. – To znaczy, że nie wygrałaś? – Mhm. – Znów się uśmiechnęła. – Wiesz, na czym polega gra? Ten kto przegra, musi zrobić coś paskudnego. Czyli w tym przypadku pójść z tobą na randkę. Wstrętne, co? Najwyraźniej nie był w stanie pojąć, że żadna z sióstr nie umierała z ochoty, żeby się z nim umówić. Naiwność mężczyzn nie zna granic. – Jeśli poczujesz się po tym lepiej, mogę ci teraz powiedzieć, że cieszę się, że przegrałam – wyznała, popijając drinka. – Dość mnie poruszyło twoje wyznanie. – Nie bierz tego do siebie. Postaw się w naszej sytuacji. Twoja babka jest gotowa zapłacić obcej kobiecie niewyobrażalne pieniądze, żeby wyszła za ciebie za mąż. Pierwsze, co przyszło nam do głowy, to że masz garb albo jakąś dziwną chorobę, która cię kompletnie zniekształciła. Coś jak człowiek słoń. Aston o mało się nie udławił. – Myślałyście, że jestem człowiekiem słoniem? – To były tylko domniemania. A jednak mimo wszystko przyszłam na randkę. – Przegrałaś i przyszłaś tu z litości. Pięknie. Nie mogę uwierzyć, że Ruth zaproponowała ci za randkę milion dolarów. Jej też się wydało to dziwne, ale w końcu każdy ma wśród krewnych jakichś ekscentryków. – Nie za randkę. Pamiętasz? Randka jest gratis. Mam proste rozwiązanie. Nie oświadczaj się. – Jasne. Łatwo ci to mówić. Straciłem już zupełnie ochotę na deser. – Skrzywił się. – Powinnaś wynegocjować coś za randkę. Przynajmniej z pięćdziesiąt tysięcy. – Jakoś wcześniej o tym nie pomyślałam. Ale jeśli babka wróci do tematu, poproszę ją o czek. – Również się cieszę, że przegrałaś. – Zajrzał jej w oczy,

poważniejąc. – Dziękuję, choć to było łatwe do przewidzenia. Mam wyjątkowego pecha w tej grze i moje siostry o tym wiedzą. – Ciekawy sposób na decydowanie o swoim losie. Julie zmarszczyła brwi. – Chcesz przez to powiedzieć, że jesteś zainteresowany? Spodziewała się, że będzie zakłopotany, ale tylko wzruszył ramionami. – Żadne z nas się nie spodziewało, że będzie nam razem tak miło. Może to przeznaczenie? – Nie chcę słyszeć o przeznaczeniu ani wszechświecie. Moja siostra Willow twierdzi, że każdy z nas ma zapisany swój los, przed którym nie można uciec. Jest słodka i kocham ją nad życie, ale czasami chciałabym, żeby się udławiła. Gdybyś zobaczył, co ona jada. Tofu i kiełki, a do tego pije ohydne, lepkie napoje. – Julie wzdrygnęła się. – Wegetarianka? – Todd pokiwał głową ze współczuciem. – Ideologicznie tak, ale ma całą listę potraw, które się nie zaliczają do mięs. Na przykład hamburgery albo hot dogi. – Ciekawe. – Jest wspaniała. Marina zresztą też. Jest najmłodsza. Pomyśl tylko, mógłbyś tu dzisiaj być z jedną z nich. – Jestem zadowolony z siostry, którą mam. – Ale ty mnie nie masz. – Choć mógłbyś, przypomniała sobie tęsknie, jak miło było w jego ramionach. – Daj mi trochę czasu. Julie po raz setny w ciągu ostatnich kilku minut spojrzała w tylne lusterko. Kolacja była cudowna. Kompletnie nie pamiętała, co jadła, ale była pewna, że wszystko było bardzo dobre. Pamiętała za to doskonale rozmowę. Żarciki, śmiech, wspaniały kontakt. Nigdy wcześniej nie spotkała tak pociągającego mężczyzny. W pierwszej chwili przerażona, jak przeżyje ten wieczór, już po chwili pragnęła, żeby trwał wiecznie. Todd był niezwykły. Zabawny, bystry i miał podobne do niej poczucie humoru, co się rzadko zdarzało. Do tego rozpalał ją samym tylko spojrzeniem. Wszystko wydawało się wspaniałe, ale czy była przygotowana na taki obrót rzeczy? Jego propozycja, że pojedzie za nią, żeby się upewnić, że bezpiecznie trafiła do domu, była tylko żałosnym

pretekstem, żeby z nią spędzić noc. Nie chodziło tu o to, czy tego naprawdę chciała, ponieważ rozpalało ją nienasycone pragnienie. Obawiała się raczej, czy rozsądek jej nie opuścił. Od momentu rozstania z Garrettem w jej życiu nie było żadnego mężczyzny. Bynajmniej nie zamierzała myśleć teraz o tym podłym kłamcy. Zapomniała już, jak chodziła na randki, jakie obowiązywały zasady. Dawno wyszła z wprawy. Ten wieczór był wyjątkowo udany, ale czy to oznaczało, że powinna to uczcić, zapraszając Todda do siebie? Kiedy dotarli do domu, nadal nie była tego pewna. Zatrzymała się na podjeździe przed garażem i wysiadła z samochodu. Noc była spokojna, jasna i dość ciepła. Mimo że nadeszła jesień, znajdowali się w Los Angeles, gdzie na pogodę nigdy nie można narzekać. Cała drżała ze zdenerwowania. Jej ciało błagało, żeby zabrała tego przystojnego, atrakcyjnego mężczyznę do swojego łóżka. Ciało pragnęło jego dotyku, rozum jednak nakazywał ostrożność. Todd był czarujący, ale co ona o nim tak naprawdę wie? Poza tym seks na pierwszej randce byłby w złym guście. Aston zaparkował na ulicy, wyskoczył z auta i rozejrzał się dookoła. – Nie tego się spodziewałem – zauważył, ściszając głos i podchodząc do niej. – Wyobrażałem sobie, że będziesz mieszkała raczej w czymś nowym i drogim. Była to stara dzielnica domków jednorodzinnych, z których wiele przekształcono w bliźniaki. Julie lubiła panujący tu spokój i podobały jej się stare detale architektoniczne będące dziełem rzemieślników. – Mam blisko do pracy i kawałek trawnika. Nie lubię nowoczesnych apartamentów. Uśmiechnął się i pogłaskał ją kciukiem po policzku. – W takim razie dobrze, że nie pojechaliśmy do mnie. – Niech zgadnę. Masz wszystko urządzone w stali i szkle. – To też, ale chodziło mi raczej o to, że do mnie jest znacznie dalej – wyjaśnił, całując ją. Jego usta były gorące i zdecydowane, a przy tym delikatne. Posuwał się powoli, jak gdyby miał mnóstwo czasu, co jej się bardzo podobało. Objął ją w talii, a ona przysunęła się do niego i położyła mu ręce na ramionach. Przez doskonale skrojony garnitur wyczuła silne,

twarde mięśnie. Nie chciała przerywać pocałunku. Mimo że nie starał się go pogłębić, czuła mrowienie w całym ciele. Stała na chwiejnych nogach, z trudem łapiąc powietrze. Usta Todda przesunęły się i musnęły jej policzek. Delikatne pieszczoty jego warg uwrażliwiły jej skórę. Ugryzł ją lekko w ucho, na co podskoczyła, drżąc z podniecenia. Następnie koniuszkiem języka dotknął jej szyi. Julie dostała gęsiej skórki. Westchnęła, zalana falą gorąca. Ogarnęło ją nienasycone pożądanie. Czuła, że nie wytrzyma ani sekundy dłużej, jeśli Todd jej nie pocałuje, tym razem tak naprawdę. Najwyraźniej potrafił czytać w jej myślach. Odnalazł jej rozchylone usta i wpił się w nie głęboko, jak gdyby potrzeba zdobycia jej była tak wielka, jak jej oddania mu się. Odpowiedziała mu lubieżnie, delektując się łączącą ich pasją. Todd zsunął dłonie na jej biodra i przyciągnął ją do siebie, a ona wtuliła się w niego z całej siły. Natychmiast dotarły do niej dwa fakty. Przyciśnięte do jego torsu jej nabrzmiałe, uwrażliwione piersi wyzwoliły w niej falę doznań przypominających słodkie tortury. Aston III w dolnych partiach ciała był twardy jak skała. Głowę Julie wypełniły fantazje: oni razem nago, pieszczą się, on ją wypełnia. Płonęła z pożądania, które doprowadzało ją do szaleństwa. Pragnęła mężczyzny, którego praktycznie nie znała. Próbowała walczyć ze zmysłami, ale było to jak tresowanie kota – bezcelowe i trochę głupie. Todd cofnął się nieznacznie i wziął jej twarz w dłonie. – W tym momencie powinienem zaproponować, żebyśmy się pożegnali – powiedział, patrząc jej w oczy. – Tak mnie wychowano i tego wymagałaby kultura. – Dobre maniery to ważna rzecz – wymamrotała zadowolona, że udało jej się wydobyć z siebie głos. – W istocie. Ale pozostaje nam jeszcze jedna możliwość. – Nieprzestrzeganie konwenansów? Uśmiechnął się i pocałował ją. – Pragnę cię. Mógłbym wymienić całą listę powodów, dla których nie powinniśmy tego robić, ale pożądam cię jak szalony. Nigdy wcześniej żaden mężczyzna dla niej nie oszalał. – Kulturalny, dowcipny i bosko całujący. – Westchnęła. – Kto komuś takiemu mógłby się oprzeć?

– Na pewno nie ja. – Ani ja. Julie wyjęła z torebki klucze od domu i ruszyła do frontowych drzwi. Nie zawahała się ani przez moment. Słyszała tylko głośne bicie swego serca, które ją pospieszało. Gdy się znalazła w środku, położyła klucze i torebkę na stoliku przy drzwiach. Todd rzucił na podłogę marynarkę, która wydawała jej się bardzo droga, po czym chwycił ją w ramiona i wpił się w jej usta z taką intensywnością, że ugięły się pod nią kolana i zaczęła się zastanawiać, co będzie dalej. Oddała mu pocałunek, pieszcząc dłońmi jego tors i odkrywając pod palcami jedwabny krawat i delikatną bawełnę koszuli. Jedną dłonią chwycił ją za pośladek, podczas gdy druga powędrowała do góry i spoczęła na jej piersi. Nawet przez sukienkę i stanik czuła jego pieszczoty. Doprowadził ją do takiego stanu, że sama chciała zedrzeć z siebie ubranie, aby poczuć jego dotyk na nagim ciele. Zaczął ją powoli rozbierać. Julie rozwiązała mu krawat i zdjęła go, po czym wbiła wzrok w guziki jego koszuli. Todd niespiesznie rozsunął suwak jej sukienki. Objęci przemieścili się do tonącego w mroku holu. W salonie paliło się światło, które Julie zostawiła, wychodząc z domu. Todd pocałował ją w szyję. Dotyk gorących, wilgotnych ust wydobył z jej gardła jęk, a ciałem wstrząsnął dreszcz. Spalało ją pożądanie. Aston odsłonił jej dekolt, zanurzając twarz w dołku pomiędzy piersiami. Julie odnalazła po omacku kontakt i zapaliła światło. W tym momencie jej sukienka zsunęła się na podłogę. Obie dłonie Todda zamknęły się na jej piersiach. Jego ciemne, pełne pożądania spojrzenie napotkało wzrok Julie. – Jesteś piękna – mruknął. – Gorąca i delikatna. Nie obchodzi mnie, czy to rozpuszczalnik, czy nie. Pachniesz cudownie. Roześmiała się, po czym jęknęła, czując pieszczoty jego palców na sutkach. Całe jej ciało ogarnęło napięcie. Jej kobiecość błagała o spełnienie. Nie odrywając dłoni od jej piersi, pocałował ją w usta. Julie powitała go radośnie, obejmując go wargami i pieszcząc językiem, dopóki nie zadrżał. Nagle przestało jej to wystarczać. Pragnęła więcej,

pragnęła wszystkiego. Marzyła, żeby poczuć na sobie jego ciężar, żeby wypełnił ją sobą, aż nie będzie miała wyboru i osiągnie spełnienie. – Ubrania – wybełkotała, nie odrywając od niego ust. – Masz na sobie za dużo ubrań. – Racja. Zdjął koszulę, a ona wysunęła się z leżącej na jej stopach sukienki i ruszyła w kierunku swojej małej sypialni. Światło sączące się z holu oświetlało im drogę. Odwróciła się, dostrzegając, że Todd się w nią wpatruje. – O co chodzi? – Chcesz mnie zabić? Jesteś żywą fantazją. Czy twoi partnerzy w firmie wiedzą, co ukrywasz pod kostiumami? Spojrzała na różowy staniczek i dopasowane kolorystycznie majteczki. Nic szczególnego, bielizna z koronkowymi wstawkami. Kupiła ją na wyprzedaży. Niewiele trzeba, żeby zadowolić mężczyzn. – Pewnie się domyślają, że noszę bieliznę – mruknęła, zdejmując szpilki. – Wolę, żeby tak myśleli, niż żeby spekulowali, że chodzę naga. Podziw w jego spojrzeniu ośmielił ją. A może raczej jego realna obecność dodała jej pewności siebie. Zsunęła ramiączko stanika i uśmiechnęła się. – Chciałbyś, żebym to zdjęła? Todd zdążył już zrzucić buty i właśnie ściągał spodnie. Julie dostrzegła odznaczającą się na jego ciemnych slipkach wypukłość. – Bardzo. – Z trudem przełknął ślinę. Spodnie opadły na podłogę, zatrzymując się na kostkach. Ale on już tego nie zauważył. Jego wzrok skupiony był na jej piersiach. Julie sięgnęła pleców i rozpięła stanik, po czym zdjęła go i rzuciła na komodę. Wpatrzona w niego ujrzała w jego oczach zachwyt wymieszany z niezaspokojonym pożądaniem, które przyprawiły ją o utratę tchu. Była wcześniej z innymi mężczyznami i czuła, że jej pożądają. W końcu miała tego oczywiste dowody. Todd jednak patrzył na nią, jakby była spełnieniem jego marzeń. Dawał jej poczucie niezwykłości i budził uśpioną kobiecość. Pragnęła urzeczywistnić jego najśmielsze fantazje. Zrobił krok w jej kierunku, potykając się o splątane w kostkach spodnie.

– Jestem kompletną niezdarą – stwierdził pod nosem, uwalniając się ze spodni i zdejmując skarpetki. Julie miała ochotę go zapewnić, że podoba jej się to, że nie jest idealny. Czyniło go to bardziej dostępnym, ale nim zdążyła otworzyć usta, chwycił ją w ramiona i zaczął pieścić, więc rozmowa w tej sytuacji wydała jej się zupełnie zbędna. Jego dłonie błądziły po całym jej ciele, aż zatrzymały się na piersiach. Odkrywając cudowne wgłębienia i wypukłości jej figury, przez cały czas nie zbliżał do niej ust. Jego palce delikatnie chwyciły sutki, drażniąc je. Zajrzał jej w oczy i zrozumiała, że za chwilę będzie do niego należała. – Todd – wyszeptała, mając nadzieję, że ton jej głosu nie był zbyt błagalny. Przesunął ją delikatnie przed sobą, aż wyczuła udami łóżko. Objął ją ramionami, obrócił i zsunął się razem z nią na materac. Upadła na niego z rozsuniętymi nogami, dotykając brzuchem jego rozbudzonej męskości. Uśmiechnął się do niej. – Nareszcie jesteś tu, gdzie powinnaś być – wyszeptał. – W mojej władzy. – Ja jestem na górze – sprzeciwiła się – więc ja dowodzę. – Założymy się? Chwycił ją dłońmi za biodra i przycisnął do siebie, kołysząc. Ich ciała dzielił materiał majteczek, mimo to poczuła cudowne ciepło i rozkoszne pieszczoty. Jęknęła, poddając się zalewającym ją doznaniom. Była bliska spełnienia. – Właśnie tak – wyszeptał, pieszcząc jej piersi. Ogarnął ją szał zmysłów. Poczuła, jak napinają jej się wszystkie mięśnie, jak nieuchronnie dochodzi do zaspokojenia. Nie tak szybko, pomyślała gorączkowo. Nie w ubraniu. Jednocześnie nie mogła przestać się kołysać, coraz szybciej i szybciej. Bez uprzedzenia Todd rzucił ją na plecy, jednym sprawnym ruchem zerwał z niej majteczki, a następnie zrzucił slipki. Zanim zdążyła zareagować, leżał na niej, całując i pieszcząc piersi. Jednocześnie wsunął dłoń między jej uda. Julie była pewna, że za chwilę oszaleje z rozkoszy. Nim upłynęło kilka sekund, odnalazł jej magiczny punkt, okrążył go palcem, po czym rytmicznymi,

delikatnymi ruchami doprowadził ją do tego, co było nieuniknione. Julie poddała się wszechogarniającej rozkoszy, pozwalając przejąć ciału kontrolę. Ciężko oddychała, zaciskając palce na pledzie. Spełnienie wydawało się trwać wiecznie. Przeszywało ją falami nieopisanej rozkoszy, dla której była gotowa na wszystko. Dopiero po chwili poczuła na udzie jego twardą męskość. Otworzyła oczy i ujrzała uśmiechniętą twarz Todda. – To było wspaniałe – zauważył. – Przynajmniej dla mnie. Choć wydaje mi się, że ty mogłabyś powiedzieć to samo. – Było cudownie – wyznała, kładąc mu kciuk na dolnej wardze. – Jesteś gotowy na jeszcze wspanialsze doznania? – Myślałem, że już nigdy nie zapytasz. Wsunął się pomiędzy jej uda. Poczuła, jak w nią wchodzi. Twardy i duży. Podsunęła mu biodra, ale on wycofał się, żeby po chwili znów się z nią połączyć. Julie objęła go mocno ramionami, przyciągając do siebie słodki ciężar. Ogarnięta nową falą pożądania, oddała się miłosnej grze. Gdy ochłonęli po wspaniałym spełnieniu, wzięli prysznic i wrócili do łóżka. Julie położyła głowę na ramieniu Todda, a on objął ją i wtulili się w siebie połączeni biodrami. To jest jedna z tych cudownych chwil w życiu, pomyślała radośnie. Będzie ją potem mogła wielokrotnie wspominać, powtarzając sobie: To była cudowna noc. – Dziękuję – wyszeptał Todd, bawiąc się jej włosami. – To było naprawdę… – Niesamowite – dopowiedziała zadowolona. – Chciałem użyć słowa „niezwykłe”, ale „niesamowite” też może być. Julie przymknęła oczy i uśmiechnęła się. – Wyszłam ostatnio z wprawy. Dziękuję ci za wspaniałą powtórkę z lekcji. – Bynajmniej nie sprawiałaś takiego wrażenia. Zachowywałaś się, jakbyś przestudiowała instrukcję obsługi moich wrażliwych punktów i potem naciskała tylko odpowiednie guziki. – Naprawdę? Wszystkie? – Uśmiechnęła się szeroko. – No, może pominęłaś jeden. – Nadrobię to następnym razem. – Oto słowa, które z każdego mężczyzny uczynią niewolnika.

Mogę zostać na noc? Ostatnie pytanie Todda zwróciło jej uwagę. Od dawna nie umawiała się na randki, ale pamiętała jeszcze większość podstawowych reguł. Po seksie, szczególnie tym nieplanowanym, większość facetów natychmiast się ubierała i uciekała. Todd chciał zostać z nią na noc? Zalała ją radość. – Miałam już plany – oświadczyła, przyjmując swój naturalny styl bycia – ale myślę, że mogę je zmienić. – To miło z twojej strony. Chrapiesz? – Nie, a ty? – Roześmiała się. – Śpię cicho jak niemowlę. – Podniósł się i pocałował ją. – Nie sądzę jednak, żebyśmy tej nocy dużo spali. Minęła druga w nocy. Todd leżał u boku Julie, przyglądając się jej twarzy w świetle księżyca. Dotarło do niego, że wszystko popsuł już na samym początku. Nie tak miało być. Nie powinien był jej polubić. Powiedziano mu, że Julie Nelson jest typem wyrachowanej laluni, której powinno się dać porządną nauczkę, i on się zgłosił na ochotnika, żeby to zrobić. Spodziewał się spotkać nudną, wystrojoną jak choinka lafiryndę, a poznał piękną, zabawną, inteligentną i uczciwą kobietę, która go rozśmieszała i obudziła w nim na nowo wiarę w przyszłość. Zamiast się cieszyć, że wyświadczył światu przysługę, czuł się jak kretyn. Narozrabiał i nie miał pojęcia, jak naprawić to, co popsuł. Polubił Julie i to bardzo. Jak miał jej teraz wyznać, że nie jest Toddem Astonem III? A randka była częścią planu ukarania jej?

ROZDZIAŁ TRZECI Julie stała w kuchni wsparta o blat stołu. Czuła zbliżające się zawroty głowy. Była prawie pewna, że za chwilę w dach jej domu uderzy piorun lub przynajmniej odwiedzi ją Duch Dawnych Świąt Bożego Narodzenia. W jej sypialni spał mężczyzna, a ona parzyła kawę. Do wczorajszego wieczora jej dom był obszarem wolnym od mężczyzn. Po tym, co przeszła z Garrettem, był to jej świadomy wybór. Wynajęła ten dom zaraz po skończeniu studiów i urządziła go po kobiecemu. Jej łóżko pozostawało do dzisiejszego dnia dziewicze. Uśmiechając się pod nosem, sięgnęła po puszkę z kawą i leżącą obok miarkę. Była osłabiona i nadal oszołomiona po upojnym seksie, którego świadectwem były zakwasy w mięśniach. Nalała wodę, włączyła ekspres i oparła się o blat. Teoretycznie powinna się teraz zastanawiać, czy postąpiła właściwie, lub nawet żałować tego, co się stało. Zeszłej nocy nie była sobą. Zupełnie straciła rozum, przestała być ostrożna i poddała się impulsowi. Była pewna, że rozsądek wkrótce wróci. Teraz jednak miała jedynie ochotę pławić się w cudownych, gorących wspomnieniach upojnych chwil. Czuła się wspaniale. Nazbyt dobrze, żeby robić sobie wyrzuty. – Dzień dobry. Julie odwróciła się i ujrzała w drzwiach kuchni Todda. Miał na sobie spodnie i rozpiętą koszulę, przez której rozsunięte poły widać było jego nagą skórę i silne mięśnie torsu. Był potargany, nieogolony i bardzo pociągający. – Cześć – mruknęła, ogarnięta nieoczekiwaną nieśmiałością. – Robię kawę, jak się pewnie domyśliłeś. – Doskonale. Dzięki. Jego ciemne spojrzenie zastygło na jej twarzy. Julie z trudem się powstrzymała, żeby nie poprawić włosów, choć zanim tu przyszła, była wcześniej w łazience. Umyła twarz, zęby i starannie się uczesała, żeby przypadkiem nie zobaczył jej z fryzurą przypominającą ptasie gniazdo. Nie miała pojęcia, co sobie teraz myślał. Pewnie często się znajdował w podobnej sytuacji, budząc się rano w obcym łóżku. Pozwoliła mu, żeby przejął kontrolę. To nie było w jej stylu. Zwykle to

ona dowodziła. Siostry mogłyby o tym zaświadczyć. – Wyszłam z wprawy – powiedziała, wzruszając ramionami. – Obcy facet w moim łóżku, to mi się od bardzo dawna nie zdarzyło. Nie spodziewałam się takiego zakończenia wczorajszego wieczoru i tym bardziej nie byłam przygotowana na dzisiejszy poranek. Co chciałbyś robić? Wziąć prysznic? Pójść sobie? Dać ci mój numer telefonu? Todd oparł się o framugę i skrzyżował ręce na piersi. – Jesteś bardzo bezpośrednia. – Taką mam naturę. Nigdy nie rozumiałam ludzi, których pociągają kłamstwa. Prawda i tak zawsze wychodzi na jaw. – Ciekawy punkt widzenia. Jakie masz na dziś plany? Plany? Była sobota. – Mam… kilka spraw do załatwienia. Zabrałam pracę do domu i wybieram się na lunch z siostrami. – Zajęta z ciebie dziewczyna. – To prawda. A ty? Co zamierzasz robić? – Po południu jestem umówiony z kuzynem. – Spojrzał w kierunku holu, a następnie na nią. – Co byś powiedziała na wspólny prysznic? Może znalazłabyś dla mnie zapasową szczoteczkę do zębów? – Oczywiście. To takie dziwne, pomyślała, przechodząc przez przedpokój do znajdującej się przy łazience bieliźniarki. Otworzyła ją i wyciągnęła nierozpakowaną szczoteczkę w kolorze jasnoróżowym. – Mam tylko taką. – Przeżyję. Używasz żyletek w kwiatki? – Nie, zazwyczaj wybieram fioletowe. – To takie kobiece. – Wolałbyś, żebym była facetem? – Nie. – Wzruszył ramionami. – Choć mogłoby nam się ciekawie rozmawiać. – Proszę. – Julie podała Toddowi ręcznik i wskazała łazienkę. – Dzięki. Wróciła do kuchni i sięgnęła po kubek. – Julie?! Odstawiła kubek i ruszyła do holu. Drzwi łazienki były uchylone. – O co chodzi? Coś nie tak? – W pewnym sensie.

Stanęła przed drzwiami i zanim zdążyła się odezwać, Todd wciągnął ją do środka. Był nagi. Tyle zdążyła zauważyć, nim chwycił ją w ramiona i pocałował. Był rozbudzony i najwyraźniej nadal miał na nią ochotę. Rozchyliła usta, z radością przyjmując zaproszenie do igraszek miłosnych. – Masz na sobie szlafrok – mruknął, całując jej szyję. – Tak – wyjąkała, z trudem łapiąc oddech. – Musimy się go pozbyć. Todd nie rzucał słów na wiatr. Rozwiązał pospiesznie pasek i zerwał z niej szlafrok, odsłaniając nagie ciało. Jego palce odnalazły piersi i zaczęły je delikatnie pieścić. Dotyk jego dłoni był namiętny i zmysłowy. Julie zamroczyło i ogarnęło ją nienasycone pożądanie. Otworzyła się przed nim, stała się wilgotna, pragnęła jego bliskości, pragnęła poczuć go w sobie. Todd pochylił się i koniuszkiem języka zaczął pieścić jej twarde, nabrzmiałe sutki. Julie w odpowiedzi objęła go, gładząc po ramionach i plecach, po czym zanurzyła usta w jego włosach. – Czas na prysznic – przerwał nieoczekiwanie Todd, prostując się. – Prysznic? Wziął ją za rękę, zaprowadził do kabiny i zasunął zasłonkę. Ustawił ją pod strumieniem ciepłej wody i sięgnął po mydło. Namydlił dłonie i powolnymi ruchami zaczął myć jej ciało. Jego palce gładziły jej śliską skórę na plecach, pośladkach i udach. Następnie przysunął się do niej i pieszcząc jej szyję i piersi, naparł na nią od tyłu biodrami i torsem. Julie poczuła, jak miękną pod nią kolana. Płonęła z pożądania. Chwyciła go za ręce, zatrzymując je na piersiach, i oparła mu głowę na ramieniu. – To dopiero początek – wyszeptał jej do ucha. Julie leżała na łóżku z zamkniętymi oczyma. Jej jasne włosy rozsypane były bezładnie na poduszce. Ryan Bennett nawinął sobie na palec ich jasny kosmyk, rozkoszując się jego miękkością i z zaciekawieniem obserwował, jak łapie światło. Julie oddychała spokojnie, jakby miała zaraz zasnąć, jednak delikatny uśmiech drgający w kącikach jej ust wskazywał, że coś chodziło jej po głowie. Coś, co powinno mu się spodobać. Nie miał ochoty od niej wychodzić. Było to dla niego spore

zaskoczenie. Był typem mężczyzny, który zawsze uciekał następnego ranka. Częściej nawet starał się uniknąć problemu i nie zostawał na noc. Tym razem było inaczej. Pragnął się znów obudzić w łóżku Julie i się z nią kochać. Pragnął wielu rzeczy z nią związanych. – Julie – wyszeptał. Otworzyła oczy. Były niebieskie z drobnymi zielonymi plamkami. Miała na twarzy piegi i uśmiechała się szelmowsko. Pachniała wanilią, delikatnie i zniewalająco. Czy to możliwe, żeby była kłamliwą intrygantką? Że to wszystko było przedstawieniem? Podłą grą, w której chciała zwyciężyć za wszelką cenę? Udawał, że nic nie wiedział o tym, że Ruth zaproponowała jej milion dolarów. Był ciekaw, czy mu o tym powie. Oczywiście zrobiła to w taki sposób, że uwierzył, że nie zależało jej na pieniądzach. Skoro tak, to dlaczego się zdecydowała przyjść na randkę? – Jesteś zbyt przystojny. – Pogłaskała go po twarzy. – Chyba nic w tym złego. – Zależy. Przystojni mężczyźni nie muszą się starać. – Chciałabyś, żebym wyglądał jak troll? – Wolałabym wierzyć, że musisz włożyć więcej wysiłku, żeby zaciągnąć kobietę do swojego łóżka. Odnoszę wrażenie, że jestem tylko kolejnym numerem na twojej liście. – Nie zaciągnąłem cię do mojego łóżka, tylko do twojego – zauważył, przysuwając się do niej. – Na jedno wychodzi. Ryan przekręcił się na bok i wsparł głowę na łokciu. – Dlaczego tak oceniasz mężczyzn? Gdybym ja powiedział coś złego o pięknych kobietach, oskarżyłabyś mnie o mizoginizm. – I miałabym rację. Dzieli nas wiele wieków nierównego traktowania. Uważam, że w tej sytuacji kobietom należą się jakieś fory. – To opinia kobiet. – Mamy już za sobą rozmowę pod tytułem: czy chciałbyś, żebym była mężczyzną, i znów wracamy do tematu. Zamierzasz mi coś powiedzieć? – Doprowadzasz mnie do szaleństwa – rzucił, przewracając się na plecy. – To jedna z moich zalet. Uczyniłam z tego sztukę.

Roześmiała się, pochyliła się nad nim i pocałowała go w usta. Jej długie włosy połaskotały jego tors, co wystarczyło, żeby znów jej zapragnął. Jaka naprawdę była? Zdecydował się na tę randkę ze względu na swego kuzyna Todda, poza tym był w złym nastroju i z chęcią przyjął propozycję zemszczenia się na kobiecie wyłudzającej pieniądze, kimkolwiek była. Julie w ogóle go nie obchodziła. Miał ją znielubić od pierwszego wejrzenia. Ona jednak zdobyła jego serce i sprawiła, że w nią uwierzył. – Opowiedz mi o swojej rodzinie – zaproponował. – Interesująca zmiana tematu. – Uniosła głowę. – Jestem ciekaw twojej babki. Jak to możliwe, że dopiero niedawno ją poznałaś? Julie wtuliła się w niego i położyła mu głowę na ramieniu. Mimowolnie Ryan ujął jej delikatną dłoń i spletli palce. – Pierwszy mąż Ruth niespodziewanie zmarł, kiedy była w ciąży. W kilka miesięcy po urodzeniu mojej mamy Ruth powtórnie wyszła za mąż za Frasera Jamisona, twojego stryjecznego dziadka. Moja mama, Naomi, traktowała go jak ojca. Mając siedemnaście lat poznała mojego ojca i szaleńczo się w nim zakochała. Nie miał pieniędzy, był raczej nieudacznikiem, ale był czarujący i to ją uwiodło. Uciekła z domu i wyszła za niego za mąż, a Ruth i Fraser odwrócili się od niej. Historia Julie zgadzała się w ogólnym zarysie z tym, co wiedział Ryan, choć wersja dziadka Frasera brzmiała mniej sympatycznie. Naomi została w niej przedstawiona jako niewdzięczna latawica, która we wszystkim mu się przeciwstawiała, a jej mąż jako łotr i naciągacz, który tracił wszystko, co dostał. – Moja mama była w ciąży i sześć miesięcy po ślubie urodziłam się ja. Wkrótce na świat przyszły moje dwie siostry. Mama znalazła pracę. Ojciec próbował, ale nie nadawał się nigdy do poważnego zajęcia. Zawsze robił lewe interesy. Niektóre nawet przynosiły mu jakiś dochód. Po raz pierwszy wyjechał, gdy miałam osiem lat. Znikał na kilka miesięcy i potem nagle się pojawiał. Przywoził nam prezenty, a matce pieniądze, a potem znów nas zostawiał. Z jej głosu biła złość wymieszana z bólem. Udawała czy naprawdę była zraniona? – Musiało wam być ciężko.

Julie westchnęła. – Chciałam, żeby się z nim rozwiodła i zaczęła życie od nowa, ale nie dawała się przekonać. Twierdziła, że jest miłością jej życia. Ja uważałam, że to palant, który nie potrafi wziąć odpowiedzialności za swoją rodzinę. Ale ten fascynujący temat pozostawmy na inną rozmowę. Mijały lata i dorosłyśmy. Jakieś trzy miesiące temu w progu naszego domu zjawiła się Ruth. Powiedziała, że od dawna pragnęła się pogodzić z córką, ale na drodze stał Fraser. Teraz, kiedy odszedł, mogła w końcu odzyskać rodzinę. I tym sposobem mamy babcię. I potencjalny spadek, pomyślał cynicznie Ryan. – Przyjechała do was? – Podobno. Mama zaprosiła nas na obiad i ona tam była. – Podniosła głowę i spojrzała na niego. – To dziwne tak nagle się dowiedzieć o istnieniu bliskiej krewnej. – Co o niej myślisz? – Jest zrzędliwa – wyznała, marszcząc nos. – Elegancka, chłodna i… no, nie wiem. Tak naprawdę wcale jej nie znam. Jestem na nią chyba zła, że odrzuciła jedyną córkę. Nie akceptowała tego, co zrobiła moja matka, ale jest jednak wielka różnica pomiędzy brakiem akceptacji a zerwaniem wszelkich kontaktów. W gruncie rzeczy zostawiła nas wszystkie. Teraz twierdzi, że jej przykro. A my mamy jej wybaczyć? Udawać, że przez te wszystkie lata jej nieobecność nic dla nas nie znaczyła? Ryan powinien stanąć w obronie swojej stryjecznej babki, jednak, jak na ironię, sam uważał ją za osobę wścibską i trudną. Z drugiej strony na swój sposób ją kochał. – Starzeje się – wytłumaczył. – Może po stracie męża zrozumiała, co jest w życiu naprawdę ważne. – Tylko nie mów, że jesteś środkowym bratem. – Jestem jedynakiem. – Nie wyglądasz. Willow jest naszą środkową siostrą i zawsze się stara każdego zrozumieć. To okropnie irytująca cecha. – W moim zawodzie konieczne jest dostrzeganie wielu stron każdej sytuacji. – To żadne usprawiedliwienie. Nie chcę wyciągać pochopnych wniosków, ale pomijając inne kwestie, nie możemy się ze sobą wiązać. – Dlaczego?

– Ze względu na naszą szaloną babkę. – Nie jesteśmy spokrewnieni. – Chodzi o pieniądze. Wszyscy pomyślą, że jesteśmy ze sobą dla miliona dolarów. Ty tak pomyślisz. Nie jesteś typem mężczyzny, któremu trzeba pomagać w znalezieniu sobie kobiety. Po co babka to robi? – Ruth ma swoisty stosunek do życia i rodziny. – Może szczerze wierzy, że jedna z jej wnuczek mogłaby usidlić Todda? Gdyby chodziło o zakład, Ryan postawiłby na swojego kuzyna. Todd nie był zainteresowany trwałym związkiem i nikt nie był w stanie zmienić jego zdania. – Po prostu oszalała. – Julie wzruszyła ramionami. – I teraz mamy problem. – Uważasz, że byłoby lepiej, gdybym był biednym sprzedawcą butów? – W pewnym sensie. Choć może to nieco staromodne. Nie mógłbyś być po prostu nauczycielem matematyki w liceum lub programistą komputerowym? – Mógłbym, ale nie jestem. – I co teraz? – Sięgnęła po szlafrok, zarzuciła go na siebie, usiadła i uśmiechnęła się do niego. – Zakładam, że chciałbyś się jeszcze ze mną spotkać. Dałam ci kilka szans ucieczki i z żadnej nie skorzystałeś. – Wolałabyś, żebym to zrobił? – Nie. – Wzruszyła ramionami. – To dziwne, ale miło mi, kiedy przy mnie jesteś. – Roześmiała się. – Wczoraj po południu bałam się spotkania z tobą. Dopłaciłabym moim siostrom, żeby tylko któraś mnie zastąpiła. Ale teraz… – Dotknęła jego dłoni. – Okazuje się, że czasami warto przegrać. Ryan poczuł nieprzyjemny ucisk w klatce piersiowej. W końcu dotarła do niego prawda. Cokolwiek on i Todd myśleli o Julie Nelson, mylili się. Nie zależało jej na pieniądzach. Przyszła tu tylko dlatego, żeby zrobić babce przyjemność i dlatego, że przegrała z siostrami. Świadomość tego co zrobił, jak wszystko popsuł, przyprawiła go o mdłości. – Todd? Co się stało? Masz dziwny wyraz twarzy. – Ja… – Zaklął cicho pod nosem. Jak jej to wyjaśnić? – Nie

jestem Toddem Astonem.

ROZDZIAŁ CZWARTY Julie wiedziała, że powinna coś powiedzieć, ale mózg odmówił jej posłuszeństwa. Zbyt mało snu i szok, jakiego doznała, odebrały jej zdolność myślenia. – Nie jesteś Toddem? – spytała bardziej samą siebie niż jego. – Posłuchaj – zaczął, ale ona podniosła rękę, przerywając mu. – Nie jesteś Toddem – powtórzyła, wpatrując się w nagiego mężczyznę w swoim łóżku. Mężczyznę, z którym się kochała, śmiała i żartowała, przed którym się rozebrała i któremu zaufała. – Nie jesteś Toddem! – warknęła głosem, w którym wzbierała wściekłość. Wyskoczyła z łóżka, owijając się szczelnie szlafrokiem. – Co to ma znaczyć?! – Jestem jego kuzynem. Nazywam się Ryan Bennett. Wiedzieliśmy z Toddem o tym, co wymyśliła Ruth, i doszliśmy do wniosku, że kobieta, która się zgodzi na warunek babki, może to zrobić wyłącznie dla pieniędzy. Szedłem na tę randkę, żeby ci dać nauczkę. Miałem udawać Todda, a potem z tobą zerwać. – To wszystko było dla ciebie grą? To jest twój pomysł na przyjemne spędzanie wolnego czasu? – Spojrzała na niego, żałując w duchu, że nie uprawiała sportów, gdyż miała ochotę zdzielić go sierpowym między oczy. Todd, Ryan, czy jak mu tam było, wyskoczył z łóżka i stanął przed nią. Nagi i wspaniały. Nie powinno to być dla niej zaskoczeniem. Dlaczego podły, kłamliwy, podstępny drań nie miałby być przystojny? – Julie, zaczekaj. To nie jest tak, jak myślisz. – Nawet nie próbuj – syknęła. Gotowała się z wściekłości, od której aż kręciło jej się w głowie. – Nie myśl, że się z tego wykręcisz pięknymi słówkami. – Wcale nie zamierzam się usprawiedliwiać. Chcę ci tylko wszystko wytłumaczyć. Nie chciałem, żeby to tak wyszło. To? Czyli wspólna noc? Julie ogarnęła furia i przeraziła się, że się zaraz rozpłacze. Tylko nie to! Nie może się załamać przy tym podłym lisie. – Niby co? – prychnęła tonem pełnym odrazy. – Nasza randka? Czy to, jak ci się podwinął język i przedstawiłeś się jako Todd? Ależ

głuptas ze mnie, zupełnie zapomniałem, jak się nazywam? – zadrwiła. – Byliśmy przekonani, że… – zaczął. – Że co? Że to będzie fajny sport? Nie, zaczekaj. Co mówiłeś wcześniej? Chcieliście mi dać nauczkę? – Zerknęła kątem oka na lampę, którą chętnie rozbiłaby na jego głowie. – Kim, do licha, jesteś, żeby mnie oceniać? Co ja ci zrobiłam? – Nic – odparł szczerze. – Jesteś w całej tej sytuacji bogu ducha winna. Przepraszam. – Słowo przepraszam tu nie wystarczy. – Wiem. Kiedy Ruth powiedziała Toddowi, co zrobiła i co obiecała tobie i twoim siostrom, wściekł się. Zawsze uganiały się za nim naciągaczki. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, to trzy kolejne kandydatki chcące wyjść za niego za mąż dla pieniędzy. – W takim razie Todd pokonał sam siebie – oświadczyła gorzko. – Tu nie chodziło o pieniądze i doskonale o tym wiesz. Odnalazłyśmy babcię i chciałyśmy jej zrobić przyjemność. Nikt nie potraktował jej propozycji poważnie. – Nie wiesz, jak to jest. – Oj, bo się rozpłaczę, nieszczęśliwy chłopczyk z milionami. Wciągnęła głęboko powietrze i wskazała na drzwi. – Wynoś się, natychmiast! – Julie, zrozum, nie wiedziałem, że poznam ciebie. – A gdybyś mnie nie polubił, też byś mnie przeleciał? Dobrze to o tobie świadczy. – Nie to miałem na myśli – obruszył się. – Dokładnie to. Nie żałujesz, że chciałeś mi dać nauczkę, ponieważ mimo że mnie nie znałeś, stwierdziłeś, że na nią zasługuję. A teraz masz problem, ponieważ się okazało, że jest ci ze mną dobrze. Wszystko popsułeś i nawet gdybyś był ostatnim mężczyzną na ziemi, więcej się z tobą nie spotkam. Nic nie mów, ponieważ i tak nie zmienię zdania. Jesteś zakłamanym draniem, przekonanym o swojej wyższości nad innymi, która daje ci prawo do osądzania świata. Jesteś skoncentrowanym na sobie, podłym egoistą o pokręconej psychice, której nie potrafię zrozumieć. A teraz wynoś się z mojego domu. Wciągnął powietrze i pokiwał głową. Zebrał swoje rzeczy i wyszedł z sypialni. Chwilę później usłyszała trzaśnięcie frontowych drzwi.

Julie osunęła się na podłogę. Przynajmniej szybko się ubrał, pomyślała, czując, jak zalewa ją fala bólu. Odszedł na zawsze. Zaczęła drżeć na całym ciele, walcząc ze łzami. Najgorsze w tym wszystkim było to, że tak bardzo chciała, żeby ją błagał. Miała świadomość, że niczego by to nie zmieniło, mimo wszystko jednak zależało jej na tym. Pragnęła, żeby ta wspólnie spędzona noc była równie ważna dla niego, jak stała się dla niej. Widocznie jednak tak nie było. Julie wcisnęła na siebie przyciasne, uniemożliwiające wręcz oddychanie dżinsy, z nadzieją, że cierpienie fizyczne odciągnie jej myśli od okropnych przeżyć poranka. Po odejściu Ryana wymyła kabinę prysznicową, powlekła kołdrę w świeżą pościel i udzieliła sobie surowej reprymendy. Nic nie przyniosło oczekiwanego rezultatu, więc postanowiła odwiedzić siostry. Po drodze zatrzymała się w barze i kupiła największą cafe latte, jaką widział świat. Skoro uduszenie nie pomogło, może poskutkuje utopienie. Było po jedenastej, kiedy zatrzymała samochód na ulicy przed niewielkim domkiem, w którym się wychowała. Na trawniku od frontu rosła bujna zielona trawa oraz mnóstwo kolorowych kwiatów, co było zasługą Willow, która miała dobrą rękę do roślin. Spojrzała na dwa stojące przed domem auta i zaparkowała na wolnym miejscu na podjeździe. Wysiadła z samochodu i weszła do domu. – Hej, to ja – zawołała, wchodząc do jasnego saloniku. Willow siedziała zwinięta na fotelu w kącie, a Marina na kanapie. Na widok Julie obie się uśmiechnęły. – Cześć. Naprawdę zamierzasz wypić całą tę kawę? – Willow wstała i uściskała siostrę. – Taka ilość płynu cię zabije. – I o to chodzi – odparła Julie, starając się uśmiechnąć. – Co u ciebie? – Objęła ją Marina. – W porządku. Mama w klinice? – Mhm. – Marina usiadła na sofie i poklepała puste miejsce obok siebie. – Dziś jest dzień tanich szczepionek. W jedną sobotę w miesiącu doktor Greenberg, szef Naomi, otwierał gabinet dla ludzi z sąsiedztwa i robił wszystkim chętnym tanie szczepionki. Był to pomysł ich mamy – część planu ratowania świata. Julie zawsze uważała, że matka powinna zacząć od siebie. – A co u was? Willow i Marina wymieniły znaczące spojrzenia.

– O co chodzi? – zdenerwowała się Julie. – Rozmawiałyśmy o tacie – westchnęła Willow. – Nie ma go od kilku miesięcy. Powinien niedługo wrócić. – Ach, jak wspaniale – burknęła Julie z przekąsem, popijając kawę. – Julie, proszę. To nie w porządku. Dlaczego nie dasz mu spokoju? – Wybacz, ale jakoś trudno mi zachować szacunek dla mężczyzny, który zostawia rodzinę, nie wspominając już o matce, która mu na to pozwala. – Jesteś niesprawiedliwa. Ona go kocha. Julie była zbyt rozdrażniona, żeby się wdawać w rodzinne spory. – Tylko nie mów, że jest jej przeznaczony. Błagam! Zjawia się w naszym życiu znienacka, jest uroczy, czarujący, a potem znów znika. Rusza po kolejną przygodę, a my musimy układać życie na nowo. Dzieciństwo Julie było naznaczone radosnymi wizytami ojca i następującymi po nich kilkutygodniowymi okresami płaczu matki i ukrywania przed nimi cierpienia. Jej siostry pamiętały tylko miłe chwile, kiedy ojciec wracał, ona zaś wyłącznie te złe. Jack Nelson był jak burza z piorunami. Wiele błyskawic i hałasu, imponujący show, ale kiedy odchodził, ktoś musiał po nim sprzątać zniszczenia. Tym kimś była zwykle Julie. Wypiła kolejny łyk kawy. Najwyraźniej wlała w siebie za mało płynu, żeby się utopić, a jednocześnie na tyle dużo kofeiny, żeby nie zasnąć do rana, roztrząsając upokorzenie, jakie ją spotkało. – Wszyscy mężczyźni to dranie – mruknęła. – Nie wszyscy są tacy jak Garrett. – Willow spojrzała na nią, wybałuszając błękitne oczy. No tak. Jej były chłopak. Dotychczas uważała, że był jej największą pomyłką i rozczarowaniem, ale w porównaniu z Toddem vel Ryanem można by go uznać za miłego faceta. – Á propos wrednych gadów. Byłam zeszłego wieczoru na randce z Toddem. – Co? – Marina rzuciła w Julie poduszką. – Żartujesz? Dlaczego nic nam wcześniej nie powiedziałaś? – Jestem tu dopiero od pięciu minut. – To jest wiadomość, którą się ogłasza na wejściu. – Willow

zmrużyła oczy i zsunęła się na brzeg fotela, uśmiechając się. – Opowiadaj wszystko ze szczegółami. Zacznij od początku i mów wolno. Niczego nie pomijaj. Był wspaniały? Uroczy? Zachowywał się jak milioner? W każdych innych okolicznościach Julie tylko by się roześmiała. W mniemaniu jej siostry bogaty mężczyzna to taki, który nie każe płacić kobiecie za siebie rachunków w restauracji. Willow zawsze przyciągała osobników bez grosza, kloszardów, wiecznie szukających pracy nieudaczników, a nawet więźniów na warunkowym zwolnieniu. – Był… Julie postanowiła przedstawić to, co ją spotkało, w taki sposób, żeby sama mogła się z tego śmiać. Chciała uniknąć wygłaszania patetycznych stwierdzeń na temat swojego pecha do mężczyzn. Nie potrafiła jednak przypomnieć sobie ani jednego słowa z zaplanowanego przemówienia. Ku własnemu i sióstr zaskoczeniu po prostu wybuchła płaczem. – Jules? Obie rzuciły jej się na pomoc. Marina usiadła przy niej i obejmowała ją wpół, a Willow klęczała przed nią, trzymając ją za ręce. Ktoś wyjął jej z dłoni kawę, a potem poczuła, że zaraz się udusi, tak mocno ściskało ją w piersi. A może to serce pękało jej z bólu? Bliskość sióstr podziałała na nią kojąco. Zawsze sobie we wszystkim pomagały. Zwykle jednak to nie ona potrzebowała pocieszenia. Julie otarła łzy i z trudem przełknęła ślinę. – Nie był jednorękim garbusem – wyznała, lekko drżącym głosem. – Był miły. Czarujący, seksowny, tańczyliśmy i rozśmieszał mnie. Postanowiła się nie przyznawać, że zachowała się jak kretynka i spędziła z nim noc. W swoim czasie opowie im o wszystkim. Zawsze była ostrożna. Po tym co przeszła z Garrettem, unikała mężczyzn i seksu jak ognia. Nie chciała się angażować. Biorąc pod uwagę, kim okazał się Ryan, najwyraźniej powinna zostać starą panną. – Co poszło nie tak? Okazał się kobietą? – zażartowała Willow. Julie roześmiała się i pogłaskała siostrę po twarzy. – Nie, choć to mogłoby być zabawne. Okłamał mnie. Opowiedziała wszystko o tym, jak udawał Todda, żeby jej dać

nauczkę. – Myślał, że chodziło mi o pieniądze, dlatego dbał o to, żebyśmy się dobrze bawili. Starał się wywrzeć na mnie jak najlepsze wrażenie, żeby mnie zauroczyć, a potem, kiedy zacznie mi na nim zależeć, planował mi powiedzieć prawdę. Marina wstała, opierając ręce na biodrach. – To okropne. Przecież nie poszłaś tam dla pieniędzy. Zrobiłaś to ze względu na babkę. Przegrałaś z nami. Powiedziałaś mu o tym? – Wspomniałam. Marina z powrotem usiadła obok siostry. – Teraz już na zawsze zraziłaś się do mężczyzn? – Długo będę się musiała z tego leczyć. – Mogę mu przyłożyć w twoim imieniu? Julie ponownie się roześmiała. Willow miała metr sześćdziesiąt wzrostu i zadziorny charakter, ale budową fizyczną bardziej przypominała dziecko niż kulturystkę. – Doceniam twoją propozycję, ale to duży, krzepki facet. – Moim atutem jest szybkość. – Kocham was, siostrzyczki. – My ciebie również – zapewniła Marina. – Jestem na niego okropnie zła. Może obie z Willow mu dołożymy. – To nie najlepszy pomysł. – Nienawidzę tego Todda. Jak babka Ruth mogła chcieć, żeby któraś z nas wyszła za takiego palanta? – Może go dobrze nie znała – mruknęła Marina. – A może dlatego zaproponowała nam pieniądze? – zauważyła Julie. – Zresztą jakie to ma znaczenie? To koniec. Nigdy więcej się z nim nie spotkam. Ani nie będę o nim myśleć. Miała jednak świadomość, że nie będzie jej łatwo o nim zapomnieć. Gdyby tak można było cofnąć czas. Nigdy nie poszłaby na tę randkę. – Chcesz, żebyśmy same opowiedziały o tym mamie? – Willow ścisnęła ją za rękę. – Wiesz, jak ona się zawsze martwi. – Byłoby miło. Kiedyś jej sama o tym wspomnę, ale wolałabym z tym poczekać, kiedy będzie mi łatwiej. – Jasne. Będzie, jak zechcesz. Julie z trudem się uśmiechnęła.

– Więc tak bardzo mi współczujecie, że jesteście gotowe dla mnie na wszystko? Siostry zgodnie pokiwały głowami. Gdyby miała lepszy humor mogłaby im dać jakieś zabawne zadanie. Nie miała jednak na to nastroju, więc tylko pozwoliła się pocieszać. Obiecała sobie w duchu, że zapomni, że kiedykolwiek poznała Ryana Bennetta. Julie wyjrzała przez okno swojego biura, próbując się zainteresować widokiem na zewnątrz. Z jednej strony znajdował się sąsiedni budynek, ale z drugiej rozciągała się panorama miasta aż po Long Beach. W zeszłym tygodniu otrzymała awans i przeniesiono ją do większego pokoju. Dostała też asystentkę i podwyżkę. Postanowiła, że uczci to w najbliższy weekend, pozwalając sobie na zakupowe szaleństwa. Willow i Marina obiecały jej towarzyszyć. Wszystko doskonale się układało. Była bystra, odnosiła sukcesy zawodowe, pięła się po szczeblach obranej kariery. Dlaczego nie mogła przestać myśleć o Ryanie? Minęły już trzy tygodnie od tej nieszczęsnej nocy, kiedy się niespodziewanie pojawił w jej życiu i pozwolił na moment uwierzyć, że tym razem będzie inaczej. Trzy długie tygodnie wspominania tego, co wspólnie przeżyli, fantazjowania, pożądania go. Najbardziej denerwował ją fakt, że zdradziło ją jej własne ciało. W dzień funkcjonowała w miarę normalnie, ale nocą Ryan nawiedzał jej sny. Budziła się wielokrotnie rozpalona, spragniona jego dotyku. Nie potrafiła o nim zapomnieć. – Chcę, żeby mnie zostawił w spokoju – jęknęła. Ale jak to zrobić? Zanim się dowiedziała, że jest kłamliwym draniem, przeżyła z nim najcudowniejszą noc. Ryan jej nie pomagał, był uparty. Telefonował do niej kilkakrotnie, przysłał kosz z czekoladkami, winem i nagraną na DVD ostatnią częścią serialu „Wyspa Gilligana”. Położyła dłoń na zimnym szkle. W końcu musi mi przejść. Przecież nie będę go wiecznie pamiętać, przekonywała samą siebie. To tylko kwestia dyscypliny i zmniejszenia ilości kawy. Zawsze może zadzwonić do Willow, królowej zielarstwa, i poprosić ją, żeby jej znalazła jakiś naturalny środek na sen, by przetrwać ciężki okres. Odwróciła się od okna, zrobiła krok, chcąc wrócić do biurka, ale

w tym momencie poczuła, że wszystko wokół zaczyna wirować. Pierwsze co jej przyszło do głowy, to trzęsienie ziemi, nie usłyszała jednak żadnych hałasów. Nigdy wcześniej nie kręciło jej się tak mocno w głowie. Zamgliło jej wzrok i zrozumiała, że za chwilę zemdleje. Cudem dotarła do krzesła. Wykonała kilka głębokich oddechów i odzyskała ostrość widzenia, ale dostała silnych mdłości. Przeanalizowała w myślach jadłospis całego dnia, zastanawiając się, czy to może być zatrucie pokarmowe. Kiedy doszła do wniosku, że to mało prawdopodobne, przyszło jej do głowy, że to grypa. Powinna wziąć jakieś lekarstwa, żeby szybko wyzdrowieć. Spoglądając na piętrzący się przed nią stos dokumentów, wybrała numer telefonu. – Cześć, mamo. To ja. Słyszałaś coś o epidemii grypy? – Jak się czujesz? – Dwie godziny później spytała ją matka w gabinecie doktora Greenberga. Jedną z zalet tego, że jej mama prowadziła biuro lekarza, było to, że Julie i jej siostry nigdy nie musiały czekać w kolejce na wizytę. Julie została już zważona, zmierzono jej ciśnienie i pobrano mocz do analizy. – Jakoś dziwnie. Mam mdłości, ale poza tym nieźle. Chce mi się wymiotować, ale nie mogę. – Moje małe biedactwo. – Naomi przyłożyła córce dłoń do czoła. – Mam dwadzieścia sześć lat. Nie jestem już dzieckiem. – Dla mnie zawsze będziesz małą dziewczynką. – Przyniosę ci coś do picia – zaproponowała matka i skierowała się do drzwi. – Powinno ci uspokoić żołądek. Julie patrzyła za nią, jak odchodzi. Wszystkie trzy siostry odziedziczyły po matce niebieskie oczy i blond włosy. Każda trochę inny odcień. Willow była jasną blondynką, Julie średnią, a Marina ciemnozłotą. Julie i Marina były wysokie jak ich ojciec. Willow była drobna i malutka. Julie zawsze się dziwiła, jak to możliwe, że dwoje ludzi może wydać na świat trzy córki tak do siebie podobne, a zarazem inne. – Proszę. – Matka wróciła z napojem. – Doktor Greenberg za chwilę przyjdzie. Chwilę później do gabinetu wszedł starszy mężczyzna. – Julie, tak rzadko mnie ostatnio odwiedzasz. Co się stało? Teraz kiedy zostałaś poważną prawniczką, nie masz już czasu dla zwykłego

lekarza? – Obracam się w szczególnych kręgach. – Roześmiała się. Matka pomachała jej i wyszła z gabinetu. Doktor Greenberg wziął Julie za rękę i cmoknął ją w policzek. – Coś ci dolega? – Sama nie wiem. To dziwne. Może to zatrucie albo grypa. Potrzebuję silnego leku. Zrobił nachmurzoną minę, taką jak wtedy, gdy była mała i podrapała się sumakiem jadowitym. – Nie wszystko można wyleczyć pastylką, młoda damo. Julie wskazała na białą koszulę, w którą została przebrana do badań. – Czy to przez to wydaje wam się, że jestem małą dziewczynką? Najpierw mama, a teraz pan. Czy wyglądam na szesnastolatkę? – Prawię ci kazanie, więc przynajmniej mogłabyś udawać, że cię zawstydziłem. – O, przepraszam. – Ach, wy dziewczyny. – Pokręcił głową. Julie uśmiechnęła się. Doktor Greenberg był obecny w ich życiu, odkąd pamiętała. Był ciepłym, serdecznym wdowcem. Kiedy Julie zrozumiała, że ich ojciec będzie w ich domu tylko przechodniem, bardzo chciała, żeby mama się z nim rozwiodła i wyszła za doktora. – No dobrze. – Lekarz przebiegł wzrokiem wyniki badań. – Jesteś zdrowa. Masz prawidłowe ciśnienie. Śpisz wystarczająco dużo? – Za dużo. – Przypomniała sobie sny z Ryanem. – Już ci wierzę – fuknął. – Za dużo pracujesz, powinnaś trochę zwolnić. Firma sobie poradzi. – Zwolnić? Dlaczego? Co mi jest? To coś poważniejszego? Doktor odłożył kartę i spojrzał jej w oczy. – Nie jesteś chora. Jesteś w ciąży. – Doskonale stoją na rynku – powiedział Todd zza konferencyjnego stołu, przy którym siedział. – To byłby dla nas nowy obszar. Zastanawialiśmy się nad rozszerzeniem działalności i… – przerwał w pół słowa i rzucił teczkę na blat. – Czy ja cię nudzę? Ryan spojrzał na kuzyna, a następnie przeniósł wzrok na dokumenty.

– To wspaniała okazja. – Mógłbyś przynajmniej udawać, że jesteś zainteresowany. – Todd spiorunował go wzrokiem. – Co się z tobą dzieje? To znów ta Nelson? Niemożliwe. To już zbyt długo trwa. Może dla ciebie, pomyślał Ryan, zły na siebie i całą tę sytuację. Nie powiodły mu się próby skontaktowania z Julie. Wszystko popsuł i powinien się z tym pogodzić. Problem w tym, że nie chciał. – Do licha! Kobiety uganiały się za nami, od kiedy skończyliśmy piętnaście lat. Pieniądzom trudno się oprzeć. Obaj mamy dość bycia zdobyczami. Dlaczego tym razem? Dlaczego ta kobieta? – Dobre pytanie – przyznał Ryan. – Nie znam na nie odpowiedzi. Mogę tylko powiedzieć, że była niezwykła, a ja zmarnowałem szansę. – Udawałeś, że jesteś mną. Co w tym takiego strasznego? Jeśli faktycznie jest taka, jak mówisz, dlaczego nie potrafiła podejść do tego z humorem? Ryan zdał Toddowi skróconą relację z randki z Julie, pomijając fakt, że spędził z nią noc. – Babka Ruth jest naprawdę nieznośna – mruknął Todd. – Kiedy zaproponowała mi, żebym się ożenił z jedną z jej wnuczek, miałem ochotę ją udusić. – A ja chciałem pomóc – powiedział Ryan, przypominając sobie, jak chętnie się zgodził na mistyfikację. Pomysł rewanżu wydał mu się bardzo pociągający. Zwyciężyła pycha, która nigdy nie jest motorem mądrych decyzji. – Julie nie zrobiła nic złego, a ja ją zraniłem. – Umówiła się na randkę dla pieniędzy – zauważył Todd. – To już coś znaczy. Ryan czuł się, jakby przejechał po nim walec. – Randka była gratis. W końcu musi być coś z tobą nie tak, skoro babka chce zapłacić dziewczynie, żeby wyszła za ciebie za mąż. – Została moją babką poprzez małżeństwo, a ze mną wszystko jest w porządku – obruszył się. Ryan znał Todda jak siebie samego i musiał się z nim zgodzić. Pomimo że byli tylko kuzynami, byli tak do siebie podobni, że sądzono, że są bliźniakami. Tym razem wyjątkowo mieli podzielone zdania. Ryan miał do siebie żal. – Musisz o niej zapomnieć.

– Postaram się. – Z czasem. Tylko jak długo to potrwa? – Popatrz na to z pozytywnej strony. Skoro poszło aż tak źle, nie muszę się już martwić, że pozostałe siostry Nelson będą chciały za mnie wyjść. No i załatwiliśmy babkę Ruth. – Zaraz wymyśli coś nowego. Koniecznie chce nas obu pożenić. Ty poszedłeś na pierwszy ogień, ponieważ jesteś o kilka miesięcy starszy, zaraz po tobie moja kolej. Nagle przyszło mu do głowy, że gdyby to on był pierwszy, randka z Julie miałaby szczęśliwe zakończenie. Poszedłby, niczego nie oczekując, zdecydowany pozbyć się jej najszybciej jak to będzie możliwe, a ona by go zdobyła. Ogarnął go gniew pomieszany ze smutkiem. Tak, wszystko zepsuł. Był gotów przyznać się do błędu, a nawet błagać, by mu go wybaczono. Dlaczego była tak uparta? Naprawdę nie da się naprawić tego, co się stało? Znał już odpowiedź na to pytanie. Sam był sobie winien. – Idę do sali gimnastycznej – oświadczył, wstając. Może kilka godzin spędzonych na bieżni i w siłowni pomoże mu wieczorem zasnąć. Lub przynajmniej na chwilę zapomnieć. Nim zdążył wyjść, otworzyły się drzwi sali konferencyjnej i stanęła w nich sekretarka. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale przyszedł ktoś do pana Ryana. Pani Julie Nelson. Twierdzi, że to coś ważnego. Mogę ją wpuścić? Todd spojrzał znacząco na przyjaciela. – Musiała sprawdzić twoje ostatnie notowania finansowe i zdała sobie sprawę, że masz mnóstwo pieniędzy. – Zamknij się – warknął Ryan, nie patrząc na kuzyna. – Poproś ją, Mandy. Chwilę później do biura weszła Julie. Na jej widok stał się bezradny jak uczniak na pierwszej randce. Zalało go uczucie ulgi wymieszane z radosnym podekscytowaniem i pożądaniem. Była wspaniała. Wysoka blondynka o wyrazistych, niebieskich oczach, z których biły nieukrywana złość i pogarda. – Dzień dobry – powitała ich niskim, seksownym głosem, który każdej nocy nawiedzał go w snach. Miała na sobie elegancki granatowy kostium, który skutecznie ukrywał jej wdzięki, on jednak doskonale

pamiętał zgrabne krągłości i delikatną skórę. Julie obrzuciła spojrzeniem Ryana, po czym przeniosła wzrok na Todda, obdarzając kuzynów lodowatym uśmiechem. – Sądząc po podobieństwie, nietrudno się domyślić, kim jesteś. Słynny Todd Aston III, jak mniemam – zadrwiła. – Ależ mam dzisiaj szczęście. Dwa oślizgłe padalce w cenie jednego. Kłamczuch i tchórz, który się boi sam wykonać czarną robotę. Wasi rodzice muszą być z was dumni. Todd uniósł brwi i pokręcił głową. Ryan doskonale znał kuzyna i bez trudu odczytał jego myśli. Todd najwyraźniej był pod wrażeniem, że Julie nie jest bezmyślną, podlizującą się lalunią. Gdyby ona o tym wiedziała, zapewne doradziłaby mu, żeby umawiając się na randki, myślał mózgiem i poszerzył krąg swych zainteresowań. Ryanowi podobało się, że potrafi przewidzieć, co powie Julie. Choć w obecnej sytuacji i tak w niczym mu to nie pomagało. Po jej minie można było sądzić, że nie wstąpiła tu, żeby mu wybaczyć. – Nie liczyłem na to, że cię jeszcze ujrzę. – Wszystko to tylko kwestia ceny, nieprawdaż? – zauważył Todd, wpatrując się w Julie. – Zastanawiałam się, dlaczego babka zdecydowała się zaoferować taką sumę pieniędzy, żeby znaleźć kobietę, która za ciebie wyjdzie – odparła spokojnie. – Przypuszczałam, że przyczyną tego musi być jakaś ułomność fizyczna. Teraz zrozumiałam, że to poważniejsza wada, znacznie trudniejsza do zaakceptowania, ponieważ tkwi w twoim charakterze. – Julie przeniosła spojrzenie na Ryana. – Muszę z tobą porozmawiać na osobności. Teraz. Todd wstał, podnosząc ręce do góry. – Dobrze, wyjdę – oświadczył. – Później wytłumaczysz mi, za czym tak tęskniłeś – rzucił i zniknął za drzwiami. Ryan wskazał na stojące przy stole krzesło. – Proszę, usiądź. Zawahała się, po czym jednak usiadła. Biła od niej złość. – Dzwoniłem – powiedział. Wiedział, że to bezcelowe, ale musiał spróbować. – Odebrałam wiadomości. – Dostałaś kosz? – Nie przyszłam tu w tej sprawie.

– Nie podziękowałaś mi. Jej oczy zapłonęły z oburzenia. – Słucham?! Podle mnie oszukałeś, ukrywając swoje prawdziwe intencje i to, kim jesteś, podejrzewałeś mnie o okropne rzeczy, a teraz mnie ganisz, że nie wysłałam ci listu z podziękowaniem? – Ja… Podniosła się, zmuszając go, aby wstał. – Okłamałeś mnie! – wysyczała z wyrzutem. – Nie cierpię kłamczuchów. Wiele potrafię wybaczyć, ale nie coś takiego. – Przyszłaś na randkę dla pieniędzy – wytknął, nieudolnie starając się bronić. Przeprosiny nie podziałały, więc może poskutkuje atak. – Lepiej się nie posuwaj za daleko! Umówiłam się z tobą, żeby zrobić przyjemność babce, którą dopiero co poznałam i z którą chciałabym nawiązać dobre stosunki. Nie chodziło mi o pieniądze i doskonale o tym wiesz. – Skrzyżowała ręce na piersi. – To właśnie najbardziej mnie w tym wszystkim złości. Nawiązaliśmy wspaniały kontakt, noc była… – przerwała, gdyż głos uwiązł jej w gardle. – Zresztą nieważne. – Julie, proszę, zastanów się. Nie przekreślaj mnie. Masz rację, to była cudowna noc. Magiczna. Takie chwile nie zdarzają się często w moim życiu. A w twoim? Chcesz to wszystko odrzucić przez jeden bezsensowny błąd? – Błędem może być zgubienie kluczy. – Wbiła w niego spojrzenie. – Ty mnie celowo okłamałeś, żeby mnie skrzywdzić. Nie chcę być z mężczyzną, który jest zdolny do takiego postępowania. Oczywiście. – Więc po co tu przyszłaś? Wzięła głęboki oddech i spojrzała mu w oczy. – Jestem w ciąży – wypaliła. – Nie użyliśmy żadnego zabezpieczenia. Nawet nie przyszło nam do głowy, żeby o tym pomyśleć, co oczywiście było skrajną głupotą. No i teraz mamy tego konsekwencje. Własną bezmyślność mogę tłumaczyć jedynie tym, że od ponad roku nie jestem w żadnym związku i nie brałam pigułek. A co ty masz na swoje usprawiedliwienie? Słyszał jej słowa, ale nie docierał do niego ich sens. Zdrętwiał. Przestał myśleć.

Ciąża? Ma się urodzić dziecko? – Jak to możliwe? – wyrwało mu się. – Nieważne. Znam odpowiedź na to pytanie. – Co za ulga – zakpiła. Dziecko. Nie miał pojęcia, co to w rzeczywistości oznaczało. Oczywiście w odległej przyszłości planował posiadanie dzieci, ale teraz? W taki sposób? Z kobietą, która go nienawidziła? Wyjątkowo zły moment. Z drugiej strony w głębi serca ogarnęła go niespodziewana radość. Julie usiadła. Wolałaby pozostać na stojąco, ale ostatnio często kręciło jej się w głowie. Niektóre kobiety przez cały okres ciąży nie miały żadnych dolegliwości, a ona odczuwała pierwsze, zanim upłynął miesiąc. Zawsze miała pecha. Tym razem jednak się nie martwiła. Nie zdenerwowała się nawet reakcją Ryana, na którego twarzy malowały się zdumienie i lęk. Nie potrafiła być nieszczęśliwa. Nie z powodu dziecka. – Zastanawiałam się, czy w ogóle powinnam ci o tym powiedzieć – oświadczyła z bezwzględną szczerością. – Myślałam nad tym przez dwa dni i doszłam do wniosku, że skoro jesteś ojcem, masz prawo wiedzieć. – Wciągnęła głęboko powietrze. – Żeby wszystko było jasne, zamierzam urodzić to dziecko. – Cieszę się. Naprawdę? A to niespodzianka. Najwyraźniej nic o nim nie wiedziała, poza tym, że był kłamcą. – Możesz się zrzec praw rodzicielskich. Ja wezmę na siebie całą odpowiedzialność – oświadczyła, zastanawiając się, czy przystanie na jej propozycję. Proste, praktyczne rozwiązanie. Większość mężczyzn nawet przez chwilę by się nie zawahała. Ona sama jeszcze do niedawna nie myślała o dzieciach. Niespodziewanie coś się jednak zmieniło. Kiedy doktor Greenberg poinformował ją, że jest w ciąży, radośnie zabiło jej serce. Nie planowała dotąd założenia rodziny, jednak świadomość, że w jej łonie rozwija się człowiek, nadała jej życiu nowy sens i cel. Ryan oparł się rękoma o stół i pochylił się ku niej. – Nie – powiedział zdecydowanym głosem. – Chcę być ojcem mojego dziecka. Pięknie. Jakby poranne mdłości to było za mało, to teraz jeszcze

to. – Nie musisz tego robić, żeby zachować dobre imię. Wszystko pozostanie w tajemnicy. Rzucił jej surowe spojrzenie ciemnych oczu. – Będę ojcem mojego dziecka – powtórzył stanowczo. – Chcę tego. Wyglądał wspaniale. Był zbyt przystojny. Julie ze złością stwierdziła, że nadal ją pociąga. Miała ochotę przytulić się do niego i go pocałować. Pragnęła go dotykać i łaknęła jego pieszczot, jego zapachu, wszystkiego co przeżyli, kiedy byli razem. – W takim razie będziemy musieli jakoś rozwiązać ten problem – stwierdziła spokojnie. – To dopiero pierwszy miesiąc, więc mamy jeszcze sporo czasu. – Podniosła się, wyjmując z kieszeni żakietu wizytówkę, którą wcześniej przygotowała, zapisując na niej swój domowy numer telefonu. Miała nadzieję, że Ryan zgodzi się na rezygnację z praw do dziecka, znając jednak swoje szczęście, mogła się spodziewać, że sprawy nie ułożą się po jej myśli. – Tylko tyle? – spytał. – Nie bardzo rozumiem. – Nie masz mi nic więcej do powiedzenia? Położyła wizytówkę na stole i wzruszyła ramionami. – A czego oczekujesz? Jestem w ciąży i sama muszę sobie z tym poradzić. Kiedy dziecko się urodzi, wejdziesz w swoją rolę. Do tego czasu w razie potrzeby będziemy się kontaktować telefonicznie. – Ja będę do ciebie dzwonił, a ty nie będziesz odbierała telefonów? Julie przypomniała sobie, ile razy starał się z nią skontaktować w biurze. – Tym razem nie będę ich ignorować. – Nie wiem, czy mogę ci wierzyć. – Ja nie kłamię – syknęła, biorąc torebkę. – Nigdy mi tego nie zapomnisz? – Nie. Ryan zrobił krok w jej kierunku. – Będziemy mieli razem dziecko. Kiedyś będziesz musiała mi wybaczyć. – Niczego nie muszę. – Obróciła się na pięcie i wyszła.

ROZDZIAŁ PIĄTY Ryan spędził w biurze całe popołudnie, bezskutecznie starając się skupić na pracy. Julie była w ciąży. Jak to możliwe, że udało im się począć dziecko przez jedną noc? Do gabinetu wszedł Todd i zamaszyście opadł na skórzaną sofę przy oknie. – Czego chciała? – spytał, po czym pokręcił głową – Nie, nie mów, niech sam zgadnę. Wybaczyła ci i pragnie z tobą być? – Wyczytałeś to z jej zachowania? – burknął z przekąsem Ryan. Todd wzruszył ramionami. – Wyglądała na wściekłą, nie przeczę. Naprawdę była zła, czy grała? Przecież nieraz już przez to przechodziliśmy. Niektóre były w tym lepsze, inne gorsze. Jeszcze niedawno Ryan zgodziłby się z kuzynem. Po ostatnich przejściach doszedł do wniosku, że nie ma na świecie uczciwych kobiet. Najwyraźniej jednak się mylił. – Jest w ciąży. Todd wstał, wbił w Ryana spojrzenie, po czym opadł z powrotem na sofę. – Wrobiła cię – zauważył ponuro. – Nie rozumiesz? Wygrała. – Nikt tu nie wygrał. Staramy się dogadać. Poprosiła mnie, żebym się zrzekł ojcostwa. – I nic w zamian nie chciała? – rzucił sarkastycznie. – Nie uwierzę, dopóki nie zobaczę podpisanych papierów. – Nie zgodziłem się. – Nie żartuj. – Nie planowałem tego, ale skoro już się przydarzyło… – przerwał, nie wiedząc co powiedzieć. W gruncie rzeczy cieszył się na myśl o dziecku. – Tylko mi tu nie opowiadaj bajeczek, że każdy mężczyzna powinien mieć syna. – Zmarszczył brwi Todd. – Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby to była dziewczynka. Todd jęknął. Ryan się uśmiechnął. – Spójrz na to z jasnej strony. Czytałem gdzieś, że dziecko dziedziczy inteligencję głównie po matce. Julie jest na tyle bystra, że

jej dziecko może wyrosnąć na geniusza, który ocali kiedyś świat. – Teraz to tobie jest potrzebne ocalenie. Praktycznie nie znasz tej kobiety i będziesz miał z nią dziecko. Zaproponowała ci wyjście z tej trudnej sytuacji, więc dobrze wszystko przemyśl i skorzystaj z niego. – Nie. – Pamiętasz, co cię ostatnio spotkało? – Tym razem to co innego. Nie będę ojczymem. Będę uczestniczył w wychowaniu dziecka od początku. Będziemy razem podejmować decyzje. – Jesteś pewny? – Julie ma prawo się na mnie wściekać. – Nie zgadzam się z tobą, ale będę się musiał z tym pogodzić. Nie ma sprawy. Jesteś pewien, że jej przejdzie? Skąd wiesz, że jest uczciwa? Czy to w ogóle twój dzieciak? – Zawsze byłeś takim cynicznym draniem? – Obaj tacy jesteśmy. – Ja już nie. – Nie zgadzam się. – Todd rozparł się na sofie. – Nie wmówisz mi, że to coś zmieniło. Poznałeś ją, polubiłeś i przespałeś się z nią, o czym nie raczyłeś mi powiedzieć. – To nie miało związku. – Wręcz przeciwnie. Szczególnie w obliczu zaistniałych faktów. Nie wiesz, z kim była poprzedniej nocy ani jeszcze wcześniej, zanim poznała ciebie. No dobrze, możesz założyć, że dziecko jest twoje, ale bądź ostrożny. Cała ta historia jest mocno podejrzana. Ryan musiał przyznać, że kuzyn miał sporo racji, jednak coś w środku podpowiadało mu, że Julie mówiła prawdę. – Mogła to wszystko zaplanować i cię wrobić. – Oczywiście – zadrwił. – Postanowiła się pogodzić z babką, której wcześniej nie znała, wiedząc, że Ruth będzie nalegała, żeby jedna z sióstr się ze mną umówiła. Potem wyczekała na odpowiedni dzień cyklu, zorganizowała randkę, uwiodła mnie, zaciągnęła do siebie do domu i przespała się ze mną, z góry przewidując, że nie użyję prezerwatywy, i przez cały czas mając nadzieję, że zajdzie w ciążę. – To niewykluczone – burknął Todd. – Chyba będę się musiał poważnie zastanowić nad naszą spółką. – Ja się tylko o ciebie martwię. Znam cię. Jesteś zbyt honorowy.

Ukrywasz to, ale ja wiem. Okłamałeś ją i choć miałeś ku temu swoje powody, gnębią cię teraz wyrzuty sumienia. Ona jest w ciąży, a ty się czujesz winien. Nie bądź głupi. – Nie jestem. – Mam nadzieję. Przynajmniej nie czyń żadnych pochopnych kroków, dopóki dziecko się nie urodzi i nie przeprowadzisz testu DNA. Załatwię ci dobrego prawnika. Ryan doceniał dobre intencje kuzyna, ale nie potrzebował pomocy. – Julie jest dobrym prawnikiem. – Myślałem o kimś, kto się z tobą nie prześpi. Jesteś pewien, że nie zrobiła tego dla pieniędzy? – Todd nie dawał mu spokoju. – Tak. – A ja nie. Jesteś dla mnie jak brat. Przypomnij sobie, co się stało ostatnim razem. Nie chcę, żeby znów cię spotkało coś podobnego. – Julie nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. – Skąd ta pewność? Ryan nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Czuł to w głębi duszy. Niewątpliwie Todd miał trochę racji. Faktycznie nic nie wiedział o Julie. Możliwe, że zależało jej na pieniądzach. Może to wszystko była tylko gra. Mimo wszystko ufał jej. – Ona taka nie jest – zawyrokował po dłuższej chwili. – Wszystkie takie są. – Todd pokręcił głową. – Dlaczego chciałaś się tu ze mną spotkać? – spytała Willow, wyskakując z samochodu i rozglądając się po centrum handlowym. Zgodnie z prośbą Julie zaparkowała auto przy wejściu do sklepu z artykułami biurowymi. – Mają wyprzedaż spinaczy i kolorowych długopisów? Julie zaczekała, aż siostra do niej podejdzie. – Muszę ci o czymś powiedzieć. – Nie chcesz już być prawniczką. Zamierzasz pracować w sklepie? – Prawie trafiłaś. – Nie podejmuj żadnych pochopnych decyzji, kiedy się leczysz po zerwaniu z palantem. Nie jest tego wart. – Dziękuję za wsparcie. Drobna, delikatna Willow we wszystko, co robiła, wkładała

maksimum zapału. Niestety mężczyźni, którzy zwracali na nią uwagę, traktowali ją zazwyczaj jako kumpla lub przyjaciela. Pewnego dnia na pewno znajdzie się odpowiedni kandydat, który dostrzeże w niej kobietę i pozwoli jej się oczarować. – Posłuchaj – zwróciła się Julie do siostry. Właśnie minęły sklep z artykułami biurowymi, kierując się w stronę butiku z rzeczami dla niemowląt. – Kiedy opowiadałam wam o wieczorze spędzonym z Ryanem, pominęłam pewien ważny szczegół. – Jest hermafrodytą? – Roześmiała się Willow. – To byłaby dość dziwaczna sytuacja, nie sądzisz? – Nawet nie wiesz jak bardzo – odpowiedziała Julie, zaglądając w błękitne oczy siostry, tak podobne do jej własnych. – Przespałam się z nim. – Domyśliłam się – wyznała Willow, wprawiając siostrę w osłupienie. – Jak to? Przecież nie zdradziłam się ani słowem. – Nie musiałaś. Byłaś zbyt zdenerwowana jak na to, co się stało. To do ciebie niepodobne. Takie zachowanie leży w charakterze moim lub Mariny, ale nie twoim. Doszłam więc do wniosku, że musi być ku temu poważniejszy powód. Pierwsze, co mi się nasunęło na myśl, to że spędziłaś z nim noc. Julie westchnęła. Jej siostry doskonale ją znały, podobnie jak ona je. Łączyła je wyjątkowa więź. – Spodziewałam się po tobie oburzenia, zgorszenia. – Mogę się na ciebie obrazić, jeśli ci to pomoże. – Doceniam twoje dobre chęci, ale obejdzie się. Poza tym jest jeszcze coś – oświadczyła, wskazując sklep z artykułami dla niemowląt. Tym razem spotkała się z reakcją, jakiej oczekiwała. Willow odwróciła się i zastygła w bezruchu. Powiększyły jej się oczy, otworzyła usta i wydała z siebie zduszony jęk. – Jesteś w ciąży – wysapała. – O nie. Naprawdę? Z Ryanem? – Mhm. To była pracowita noc – odparła Julie, starając się podejść do sprawy z humorem. Gdyby usiadła i zaczęła się zastanawiać nad tym, w jaką kabałę się wpakowała, mogłaby się załamać. – Jesteś w ciąży. – Willow chwyciła ją za rękę. – Cieszysz się? Jesteś szczęśliwa?

Julie się uśmiechnęła. – Tak, bardzo. Nie planowałam na razie macierzyństwa, jednak w chwili, w której się dowiedziałam, że jestem w ciąży, wiedziałam, że pragnę tego dziecka. – Powiedziałaś Ryanowi? – Wczoraj. – I co on na to? – Sprawiał wrażenie zszokowanego. Stwierdził, że powinniśmy porozmawiać. Wymieniliśmy się wizytówkami. – To wszystko? Czy to trochę nie za mało? – Nie wiem. – Julie była niezadowolona z przebiegu rozmowy z Ryanem i nie rozumiała dlaczego. – Nie spodziewał się mnie zobaczyć, więc jak na całą tę sytuację zachował się całkiem w porządku. Wiadomość o dziecku mocno go poruszyła, podobnie zresztą jak mnie. Postaramy się jakoś wszystko ułożyć. Na razie mamy jeszcze czas. Zaproponowałam mu, żeby podpisał zrzeczenie się praw rodzicielskich, ale odmówił. Spodziewała się, że tak postąpi, co mogło się wydawać dziwne. Czego bowiem można oczekiwać po mężczyźnie, który bez najmniejszych skrupułów okłamuje nieznajomą kobietę co do tego, kim jest, a potem idzie z nią do łóżka? – Więc siedzicie w tym razem. – W pewnym sensie. Dopóki dziecko się nie urodzi, nie zamierzam się z nim widywać. Willow ścisnęła siostrę za ramię. – Jesteś przejęta? – I to jak. Boję się też trochę, ale głównie się cieszę. – Zostanę ciotką. Będę kupować prezenty i zajmować się dzieckiem, kiedy będziesz chciała wyjść. – Willow wpiła się mocniej palcami w ramię Julie. – A może tak właśnie miało być? Może on jest… – Tylko nie kończ! – zaoponowała Julie. – Ryan nie jest mi przeznaczony. – Skąd wiesz? – Po prostu wiem. Chodź, obejrzymy meble. Musimy zaprojektować dziecinny pokój. – Przyszedł gość umówiony na jedenastą – poinformowała Leah,

wsuwając głowę przez drzwi do gabinetu Julie. – Niezły przystojniak. Julie uśmiechnęła się do asystentki, którą się dzieliła z dwojgiem innych młodych prawników. – Marka i Jamesa również informujesz o takich szczegółach? – Marka nie – odparła rozbawiona – ale o Jamesie krążą różne plotki. Sądzę, że byłby zainteresowany. – Jesteś nieznośna. – Wiem, i to pod każdym względem. Leah, pięćdziesięciokilkuletnia babcia i wspaniała asystentka, była zatrudniona w firmie dłużej od wielu star szych radców prawnych, dla których nie chciała pracować, gdyż uważała, że młodsi potrzebują jej zdecydowanie bardziej. W wielu sytuacjach okazała się dla Julie niezastąpioną pomocą. Julie zajrzała do kalendarza i odnalazła notatkę. Spotkanie z potencjalnym klientem. Żadnego nazwiska ani tematu. Ciekawe. Leah zwykle zapisywała podstawowe informacje. Wzięła notes, długopis i palmtopa i ruszyła długim korytarzem do holu głównego. Weszła rozpędzona na marmurową posadzkę i o mało się nie wywracając, raptownie się zatrzymała przed owalnym kontuarem recepcji. Kilka kroków przed nią stał Ryan Bennett i rozmawiał ze starszym radcą prawnym Ethanem Jacksonem. Niemożliwe, żeby to on był jej nowym klientem, pomyślała z przerażeniem. Jak mogłaby pracować z mężczyzną, który ją okłamał? Z którym spędziła noc i który był ojcem jej nienarodzonego dziecka? Przypominało to raczej scenariusz marnego filmu, a nie realne życie. To niesprawiedliwe. Jeśli sądził, że może wtargnąć do jej świata, oferując pokaźny czek firmie prawniczej, w której pracowała, to niestety miał rację. Jego przedsiębiorstwo posiadało ogromny kapitał, a jej zadaniem było pomaganie takim firmom osiągnąć jak największe zyski. Młodszy radca prawny aspirujący do tytułu wspólnika nie może sobie pozwolić na odrzucenie milionów dolarów z powodów osobistych. – Dzień dobry, Ethanie. Obaj mężczyźni odwrócili się do niej. – Julie, masz nowego klienta – powiedział Ethan. – Panie Bennett, to jest Julie Nelson. – Znamy się – pospieszyła z wyjaśnieniem Julie, chcąc grać w

otwarte karty. Postanowiła pominąć jedynie fakt, że się z Ryanem przespała na pierwszej randce i że teraz jest z nim w ciąży. – Oczywiście – dodał lekko Bennett. – Jesteśmy prawie spokrewnieni. Druga żona mojego dziadka jest babką Julie. Nasze rodziny pozostawały dotychczas w separacji i poznaliśmy się dopiero kilka tygodni temu. Przyszedłem porozmawiać o możliwościach rozwinięcia biznesu na rynku chińskim. Nasi klienci są zainteresowani importem towarów w niskich cenach oraz rozwinięciem produkcji przemysłowej w tamtym regionie gospodarczym. Potrzebna nam rzetelna ekspertyza i dlatego zwracam się do państwa. Julie nigdy wcześniej nie widziała, żeby Ethan był tak zadowolony. – W takim razie zostawiam was. Julie, informuj mnie o postępach. – Oczywiście – odparła, powstrzymując się, żeby nie westchnąć na głos. Jeśli Ryan mówił poważnie o ściągnięciu tak dużego biznesu do firmy, to oznaczało to, że będą ze sobą bardzo blisko współpracować. Myśl o tym wprawiła ją w zakłopotanie. – Przejdźmy do sali konferencyjnej – powiedziała. Zamknęła dokładnie szklane drzwi pokoju i zaproponowała Ryanowi kawę i wodę, których odmówił, po czym usiadła naprzeciw niego przy stole. – O co tu chodzi? – rzuciła ściszonym głosem, starając się zachować nad sobą kontrolę. Sala konferencyjna miała przeźroczyste szklane ściany. Wybrała ją celowo, żeby oboje musieli zachować pozory uprzejmości. – Już mówiłem. Podczas naszej wspólnej kolacji wspomniałaś, że pracujesz dla międzynarodowej firmy prawniczej i że biegle mówisz w języku mandaryńskim. Uznałem, że jesteś idealną kandydatką. – Chcesz mnie wrobić? – spytała otwarcie. – Zamierzasz kusić mnie i jednego z partnerów poważnymi interesami, a potem w ostatniej chwili się wycofać? Cokolwiek sobie myślisz, nie zaszłam w ciążę celowo. Jeśli zamierzasz doprowadzić do tego, by mnie zwolniono, ponieważ wtedy będzie ci łatwiej mną manipulować, popełniasz błąd. Nie uda ci się. Jestem jednym z najlepszych prawników i możesz być pewny, że nie pozwolę ci na to. – Naprawdę tak uważasz? Że to wszystko to tylko manipulacja,

żeby ci zaszkodzić? – Nie wiem. Przecież planowałeś dać mi nauczkę. Dlaczego miałabym nie podejrzewać najgorszego? – A nie przyszło ci do głowy, że przyszedłem tu służbowo? Szukamy dobrego prawnika znającego się na międzynarodowym prawie handlowym. Rozmawialiśmy o tym z Toddem i ty mi przyszłaś na myśl. To wszystko. Żadnych ukrytych planów. – Chciałabym ci wierzyć. – Więc się postaraj. Po co miałbym cię krzywdzić bardziej, niż już to zrobiłem? Pewnie trudno ci będzie w to uwierzyć, ale naprawdę jestem porządnym facetem. – Okłamałeś mnie. – Tak. Popełniłem błąd. Tobie się to nigdy nie zdarza? – Rzadko – odparła, głaszcząc się po brzuchu. – Nie możesz przede mną uciekać. – I nie robię tego. Jak widzisz, siedzę naprzeciw ciebie. – Wiesz, co mam na myśli. Posłuchaj. Przyszedłem tu w sprawie interesów. Popytałem ludzi. Mówią, że jesteś dobra w tym, co robisz. Właśnie kogoś takiego potrzebujemy. Popracujemy ze sobą, poznamy się bliżej w bardziej naturalnych sytuacjach. Powinno nam to wyjść na dobre. – Możliwe. – Jego propozycja wydawała się logiczna i racjonalna. – W takim razie weźmy się do pracy. – Doskonale. Ryan się uśmiechnął. Niby nie miało to znaczenia. Mężczyźni często się uśmiechali. Jednak w jego twarzy i spojrzeniu było coś, co pozwoliło jej odczuć, że się nią interesuje. Choć siedziała, poczuła, jak miękną pod nią kolana. – Twoja propozycja kawy jest nadal aktualna? – Naturalnie. Jaką lubisz? – Czarną. – Typowy mężczyzna. – Wstała i pokręciła głową. – Oczywiście. Zastanów się: potraktowałabyś mnie poważnie, gdybym poprosił o kawę z kremem orzechowym i trzema łyżeczkami cukru? – No tak, masz rację. – Roześmiała się. – Zaraz wracam.

– Pomogę ci. – Nie ma potrzeby. – Julie chciała zostać na chwilę sama, żeby poukładać myśli. Nie potrafiąc wymyślić uprzejmej wymówki, zabrała go ze sobą do pokoju socjalnego, gdzie przygotowała kawę z ekspresu. – Nie macie tu sekretarek? – Mam asystentkę, ale nie chcę, żeby traciła czas na obsługiwanie mnie. Ryan uśmiechnął się, a Julie zapatrzyła na niego, w wyniku czego przelała kawę w kubku. Wrzątek rozlał się na jej rękę i podłogę. – Aj! – krzyknęła. Odstawiła kubek na blat stołu i potrząsnęła dłonią. Ryan skoczył ku niej. Wyjął z jej ręki dzbanek, zaprowadził ją do zlewu i włożył poparzoną dłoń pod strumień zimnej wody. – Nie wiedziałem, że jesteś fajtłapą. – Zazwyczaj nie jestem. Stał za nią, przyciskając się torsem do jej pleców. Czuła promieniującą z jego ciała siłę i przyjemne ciepło. Zalała ją fala gorąca. Ryan pochylił głowę ku jej twarzy. Gdyby się nieznacznie poruszyła, ich usta by się spotkały. Chciała go pocałować. Nie miało znaczenia, że w głębi duszy go nienawidziła, bo mimowolnie pożądała go całą sobą. Tylko jeden pocałunek. Szybki, krótki. Muśnięcie warg, dotyk ciał… Gwałtownie wyrwała dłoń i odsunęła się od niego. – To nic takiego. Dziękuję. Urwała papierowy ręcznik z podajnika i osuszyła nim ręce, a następnie wytarła z podłogi rozlaną kawę. Wzięła dla siebie butelkę wody i ruszyli z powrotem do sali konferencyjnej. Sięgnęła po długopis. – Opowiedz mi o waszych przedsięwzięciach – zaproponowała. Ryan zaczął szkicować plan biznesowy, a Julie starała się notować, nie mogła jednak skupić uwagi na tym, co mówił. Jak to możliwe, że to, co się przed chwilą stało, w ogóle go nie poruszało? Czyżby uległa nieodwzajemnionej fascynacji? Życie jest niesprawiedliwe. – Mamy trzy firmy, przy przejęciu których potrzebuję twojej pomocy. Zainwestujemy środki i zatrzymamy główną część udziałów. Naszym celem będzie wprowadzenie ich na giełdę. Zakładam, że masz

dobre kontakty w Chinach? Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. – Oczywiście, służbowe i prywatne. – Jak je nawiązałaś? – Kiedy byłam dzieckiem, mieliśmy sąsiadkę, Chinkę, która była nauczycielką. Pani Wu przeszła na emeryturę i stwierdziła, że ma mnóstwo wolnego czasu. Uczyła więc mnie i moje siostry języka mandaryńskiego. Z nas trzech tylko ja byłam zainteresowana. Gdy byłam w liceum, zabrała mnie ze sobą do Chin, do swoich krewnych. Potem jeździłam tam w kolejne wakacje i studiowałam jeden semestr na uniwersytecie. – Imponujące. Co teraz? Mam ci dostarczyć informacje o firmach, którymi jesteśmy zainteresowani? – Oczywiście. Muszę też wiedzieć, jakie działania podjęliście dotychczas na chińskim rynku. Moje honorarium będzie pobierane zaliczkowo w podziale na przepracowane bloki czasowe. – Brzmi rozsądnie. – Na początek jednak muszę pobrać wyższą zaliczkę. W tym przypadku postanowiła zażądać większej kwoty niż ogólnie przyjęta, żeby na wszelki wypadek się zabezpieczyć. Ryan wypił łyk kawy. – Nadal mi nie ufasz. – Daję ci szansę, co nie znaczy, że będę postępować nierozważnie. – Uczciwie postawiona sprawa. – Utkwił spojrzenie ciemnych oczu w jej twarzy. – Wychowywałem się i dorastałem razem z Toddem. Jesteśmy dla siebie jak bracia. – Trochę to nie na temat. – Byliśmy od dziecka bogaci. Zawsze wokół nas kręciły się dziewczyny, a później kobiety, które chciały się do nas zbliżyć. Nie były zainteresowane nami, lecz pieniędzmi. – Nie uwierzę, że każda kobieta, z którą się spotykałeś, widziała w tobie tylko twoje konto bankowe. – Nie każda, ale większość. Wiedząc, co nasza babka zaoferowała tobie i twoim siostrom, nietrudno było wyciągnąć pochopne wnioski. Julie otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła.

Może w jego słowach było trochę racji? – Zdaję sobie sprawę, że to mogło tak wyglądać, ale tak nie było. – Ja ci uwierzyłem. Czy ty również możesz mi zaufać? Potrafisz zrozumieć, dlaczego cię podejrzewaliśmy? – Nie wiem. Może. Mimo wszystko uważam, że karanie osoby, której się nie zna, za krzywdy, które wyrządziły wam inne kobiety, jest nie w porządku. – Masz rację. Ale spróbuj mnie zrozumieć. Zaczynał jej grać na nerwach. Czego od niej chciał? – Tak, miałeś trudne dzieciństwo. Biedny bogaty chłopiec, z którym się przyjaźniono tylko dla jego milionów. – Ciężko się z tobą rozmawia. – Nic na to nie poradzę. Przyjmuję twoje przeprosiny, co nie oznacza, że pochwalam lub akceptuję to, co zrobiłeś. Nadal ci nie ufam. – Będziesz musiała spróbować. Wkrótce będziemy rodziną. – Niezupełnie. Nie w moim rozumieniu tego słowa. Będziemy wspólnie odpowiedzialni za dziecko, co nas jeszcze rodziną nie czyni. – Chcesz tego czy nie, będziemy rodziną. Wszystko się zmieniło. Liczą się już nie tylko nasze uczucia. Jest ktoś trzeci. Nasze dziecko zasługuje na wszystko, co możemy mu dać. Dlatego uważam, że powinniśmy wziąć ślub. – Ślub? – Julie raptownie wstała i spojrzała z góry na Ryana. – Oszalałeś? Nagle przypomniała sobie o szklanych ścianach sali konferencyjnej i z powrotem usiadła. Zniżyła głos, ale nadal była mocno zdenerwowana. – Jeśli to miał być dowcip, to nie był śmieszny. Był koszmarny – Koszmarny? – powtórzył z niesmakiem, spokojnym głosem. – Jak to? – Przecież nawet się nie lubimy – warknęła. – Sądzisz, że w tym wypadku małżeństwo to dobry pomysł? – Ja cię lubię – odparł. – I jestem przekonany, że ty mnie również, pomimo że nie chcesz mi wybaczyć kłamstwa. Ślub ze względu na dziecko jest od wieków honorową tradycją. – Nie w tych czasach. Powiedział, że ją lubi? Pokręciła z niedowierzaniem głową. Musi

się wziąć w garść. Kogo obchodzi, czy on ją lubi? Nigdy w życiu nie wyjdzie za mąż za Ryana. Przenigdy. – Jesteśmy dorosłymi, odpowiedzialnymi ludźmi. Będziemy mieć dziecko. Oboje pragniemy, żeby miało wszystko, również oboje rodziców. Naprawdę chcesz być samotną matką? – Tak, nie widzę w tym problemu. Wychowywałam się w domu bez ojca. W pewnym sensie. Teoretycznie ojciec był, ale praktycznie nas zostawił. – To ważne, żeby mieć oboje rodziców, jeśli to tylko możliwe. – Jasne, ale to niemożliwe. – Dlaczego? Dlaczego? Denerwowało ją, że siedzi taki spokojny i opanowany. Żałowała, że nie ma pod ręką jakiegoś opasłego tomu przepisów, którym z chęcią cisnęłaby w jego głowę. – Nie chcę za ciebie wyjść – wycedziła wolno i wyraźnie. – Dlaczego? – Nie znam cię – prychnęła, dochodząc do wniosku, że za chwilę popełni zbrodnię w afekcie. – Poza tym wcale cię nie lubię i nie zamierzam wychodzić za mąż z powodu jakiegoś zamierzchłego zwyczaju społecznego. W obecnych czasach samotny rodzic doskonale potrafi sobie poradzić. – Mimo wszystko moglibyśmy spróbować. – Nie chcę, nie z tobą. – No dobrze, więc sprzeciwiasz się instytucji małżeństwa jako takiej? – Kiedyś w przyszłości chcę wyjść za mąż. – Kiedy mężczyźni przestaną kłamać, dodała w myślach. – Ale nie teraz i nie za ciebie. Jesteś facetem, który uważa, że wszystkie kobiety pragną tylko jego pieniędzy. Nie potrafiłabym być z kimś takim. – Chcesz powiedzieć, że jesteś przeciwna małżeńskim intercyzom? Logiczne jest, by chronić własny majątek. Powinien się teraz bardziej martwić o swoje życie, pomyślała ze złością, rozglądając się w poszukiwaniu ostrego przedmiotu, którym mogłaby go dźgnąć. – Musisz już iść – syknęła przez zaciśnięte zęby. – Mam mnóstwo pracy. Wiem, że nie możesz pojąć, jak mogłam odrzucić tak niezwykle atrakcyjną propozycję, ale nie martw się, biorąc pod uwagę

twoje zdanie o kobietach, możesz być pewien, że za drzwiami będzie czekała kolejka chętnych kandydatek. Zadrżały mu kąciki ust, jakby powiedziała coś zabawnego. Julie miała ochotę wdeptać go w ziemię. – Ciekawe, co przede mną ukrywasz? – spytał spokojnym tonem. – Małżeństwo nie jest przeżytkiem, tylko naturalną koleją rzeczy. O co ci tak naprawdę chodzi? Ryan wstał, obszedł dookoła stół i wziął ją za rękę, po czym pociągnął w róg sali, w miejsce, z którego byli niewidoczni dla przechodzących przez korytarz interesantów. – Nie zostawię tak tego – oświadczył, wpatrując jej się w oczy. – Cokolwiek powiesz, cokolwiek zrobisz, będę w pobliżu. To moje dziecko i również moje życie. Nie będziesz się przede mną wiecznie chować. Pochylił się i pocałował ją. Mocno, władczo i zachłannie. Julie poczuła, że płonie. Miała ochotę objąć go i już nigdy nie wypuścić. Z trudem walczyła z pokusą, żeby nie przejąć inicjatywy i nie pogłębić pocałunku. Nim przegrała wewnętrzną walkę, Ryan niespodziewanie się cofnął. – Przygotuj umowę świadczenia usług prawnych i prześlij do mnie do biura. Odeślę ją po przejrzeniu. – Nie mam ochoty z tobą pracować. – Ale twoją firmę interesuje moje konto, więc będziesz musiała się pomęczyć. Aha, jeszcze jedno. – Tak? – wybąkała, wycierając dłonią usta. – Możesz zaprzeczać, ale i tak wiem, że mnie lubisz. – Uwielbiam bajgle – stwierdziła Marina. – Ich zapach i smak popijanych kawą przy czytaniu sobotniej gazety. – Jakoś nagle nabrałam apetytu – zwróciła się Julie do Willow. – A ty? – Umieram z głodu. Mama wróci dopiero za pół godziny, więc możemy coś przekąsić. – Jest mnóstwo smakołyków. Dziwnym zrządzeniem losu Julie nie musiała jechać w sobotę do biura, gdyż wszystko, co miała do zrobienia, udało jej się skończyć w piątek. Nie mając nic ciekawszego do roboty, wybrała się do supermarketu, w którym nabyła tonę świeżych owoców i warzyw,

godne grzechu kremowe ciastka oraz torbę ciepłych bajgli. – Jak się czujesz? – spytała Marina. – Dobrze. – Nie żebym była ciekawska, ale zawsze coś przede mną ukrywacie. – Przecież zaprosiłam ciebie i Willow w zeszłym tygodniu. Nie przyjechałaś, ponieważ miałaś wykłady z mikrobiologii – przypomniała Julie. – Chemii nieorganicznej, ale dziękuję za zainteresowanie. – Dowiedziałaś się o wszystkim, gdy tylko wróciłaś do domu. – Twoje szczęście i dlatego nadal cię kocham. – Super. Kolejny interesowny związek. Gdzie się podziała bezwarunkowa miłość na wieki? – Oddałyśmy ją do recyklingu – wyznała uprzejmie Willow. – Za późno. Jest już nie do odzyskania – dodała, przesypując jagody z durszlaka do miseczki. – Jagódkę? – Dzięki. – Julie wzięła garść i usiadła na stołku przy kuchennym blacie. – Co się stało? – spytała Marina siostrę. – Jesteś jakaś inna niż zwykle. – Wszystko w porządku. Mniej więcej. Willow zmarszczyła nos. – Nie zabrzmiało to optymistycznie. Jesteś chora? Masz mdłości? – Nic mi nie jest. Tylko… – przerwała, zastanawiając się, czy powiedzieć siostrom o propozycji Ryana. Musiała to z siebie wyrzucić. – Przyjechał do mnie wczoraj – zaczęła. – Ryan? – zdziwiła się Marina. – Tak. Umówił się na spotkanie. Chce, żebym się zajęła stroną prawną interesów, które zamierza prowadzić na chińskim rynku. Nie podoba mi się to. Jeden z partnerów go poznał i dostrzegł w nim żyłę złota, więc teraz mam dla niego pracować. – To chyba dobrze – zauważyła niepewnie Willow. – Nie mam do niego zaufania. A jeśli prowadzi kolejną grę? Udaje, że chce skorzystać z naszych usług, ja się napracuję, a on się potem wycofa? W jakim świetle mnie to postawi przed wspólnikami? Marina i Willow spojrzały po sobie.

– Nie odbierz tego źle, ale jaki miałby w tym interes? – Nie wiem. Może chce mnie ukarać? Przecież o to mu na początku chodziło. – Postąpił źle, ale nie uwierzę, że zamierza ci zniszczyć karierę. Będziecie mieć dziecko. Dlaczego miałby chcieć skrzywdzić matkę swojego dziecka? – Żeby móc mnie kontrolować. Tylko na tym mu zależy. – Julie zdawała sobie sprawę, że myśli irracjonalnie, ale nie potrafiła utrzymać emocji na wodzy. – Po prostu… – Głos jej się załamał. – No dobrze. Jestem słaba. Przyznaję się. Nie powinnam mieć nadziei, że spotkam porządnego, pełnego ciepła mężczyznę. Uczciwego i któremu będzie na mnie zależało. Powinnam zejść z chmur. Wiem i naprawdę się staram. Tylko że zawsze, kiedy się tego najmniej spodziewam, zjawia się ktoś, kto daje mi nadzieję, a potem wszystko niszczy, a ja mam ochotę spuścić sobie lanie za naiwność. – Pamiętaj, że obie cię kochamy, siostrzyczko, ale naszym zdaniem przesadzasz. – Poprosił mnie, żebym za niego wyszła. – Opowiadaj wszystko od początku. – Marina usiadła na stołku obok Julie. Willow odstawiła jagody i oparła się łokciami o blat. – Słuchamy w skupieniu. – Nic ciekawego. – Westchnęła. – Wczoraj przyszedł do mnie do biura. – Julie zrelacjonowała siostrom cel i przebieg wizyty Ryana. – Potem rozmawialiśmy o naszej sytuacji osobistej, o tym jak on i Todd dorastali i że kobiety, z którymi się spotykali, widziały w nich tylko pieniądze. – To możliwe – stwierdziła Marina. – Biedni bogacze – parsknęła sarkastycznie Willow. – Tak właśnie mu powiedziałam. I wtedy on, tłumacząc się dobrem dziecka, zaproponował mi małżeństwo. Co oczywiście wcale mi się nie spodobało. – Dlaczego? – Ponieważ… rozzłościł mnie. Nie można się oświadczać w taki sposób. To bez sensu. Prawie się nie znamy. Nie ufam mu, a on mnie. Na takich fundamentach nie da się zbudować związku. – Rozumiem. Podeptał marzenia, których swoją drogą nie powinnaś mieć. Nie spełnił twoich romantycznych wyobrażeń i nie

powiedział, że cię kocha. – Nie mogę się rozczulać, będę twarda. – Jesteś tylko człowiekiem. – Ależ to było romantyczne – sprzeciwiła się Marina. – Co ja słyszę? – Naprawdę. Wychodzisz za niego, bo musisz, a potem się w nim szaleńczo zakochujesz. To takie piękne. – Raczej nierealne i nienormalne. – Przynajmniej chciał dobrze – zauważyła Willow. – Nie zrzucaj na niego całej winy. To Todd Aston okazał się prawdziwym kretynem, który nawet nie miał śmiałości, żeby osobiście przyjść się z tobą spotkać. – Ryan miał swój plan. Nie rób teraz z niego bohatera wieczoru. – Nie zamierzam, ale może w gruncie rzeczy nie jest taki zły. – Tylko troszeczkę. – Rozważysz jego propozycję? – W żadnym razie. Musiałabym stracić rozum, żeby wyjść za mężczyznę, którego praktycznie nie znam, tylko dlatego, że jestem z nim w ciąży. Siostry usłyszały trzaśnięcie drzwi, Julie podniosła wzrok i ujrzała w nich matkę. Nie tak miała się o wszystkim dowiedzieć. Willow i Marina zniknęły na tyłach domu. Julie wyprostowała się na stołku i przyglądała się, jak matka parzy kawę. – Bezkofeinowa – powiedziała Naomi Nelson, włączając ekspres. – Dziękuję. Matka odwróciła się do córki. – Więc? – zaczęła spokojnie. – Przepraszam, mamo. Nie chciałam, żebyś się w ten sposób dowiedziała. – Zamierzałaś mi w ogóle powiedzieć? Naomi dobiegała pięćdziesiątki, była szczupła i ładna. Nagle na oczach Julie postarzała się o dobrych kilka lat. Jeszcze nigdy jej takiej nie widziała. W głębokich niebieskich oczach dało się zauważyć nie tyle gniew, co smutek i żal. – Przepraszam – powtórzyła Julie – chciałam ci powiedzieć, ale nie wiedziałam jak. Nie planowałam tego i trochę się pogubiłam.

– Myślałaś, że będę cię oceniać? Czy kiedykolwiek to robiłam? – Dotychczas nigdy nie pakowałam się w kłopoty. – W takim razie potrzebna ci pomoc, żeby przez to wszystko przejść. Co się wydarzyło? – Poszłam na randkę z Toddem. – Byłam przekonana, że zdecydowałyście, że żadna z was się z nim nie umówi. – Tak, ale to było takie ważne dla Ruth – przerwała, zmieniając niespodziewanie temat. – Mamo, nie winimy cię za to, jak się ułożyły twoje stosunki z naszą babką. – To miło z waszej strony, ja również nie robię sobie z tego powodu wyrzutów. Więc dziecko jest Todda? – Niezupełnie – wyznała Julie i opowiedziała matce, co się wydarzyło. – Chciał mi dać nauczkę, zażartował sobie ze mnie. Teraz twierdzi, że jest mu przykro. Uważa, że powinniśmy spróbować stworzyć związek. Ale czy mogę mu zaufać? – Nie wiem. A chcesz? – Być może. Czasami. Będziemy mieć dziecko, to wszystko komplikuje. – Przerwała i roześmiała się. – Mamo, spodziewam się dziecka! Naomi podeszła do niej i przytuliła ją. – Jak się czujesz? Jesteś szczęśliwa? – Tak, bardzo. I podekscytowana. Nie myślałam wcześniej o macierzyństwie, ale teraz pragnę nade wszystko tego dziecka. Aż sama nie mogę w to uwierzyć jak bardzo. – Zawsze starałaś się mieć nad wszystkim kontrolę i troszczyłaś się o innych. Teraz nareszcie odkryłaś siebie. Cieszę się, że chcesz tego dziecka. Będziesz wspaniałą matką. Jej oczy wypełniły się łzami dumy. – Dziękuję – wyszeptała speszona Julie. – Jesteś dla mnie wzorem. Doskonale sobie z nami radziłaś. Nie było ci samej łatwo. Gdy to powiedziała, natychmiast pożałowała swych słów. – Nie byłam sama, miałam waszego ojca. – Przez kilka tygodni w roku – wypaliła Julie, nie potrafiąc się powstrzymać. – Mamo, daj spokój. Wiem, że go kochasz, ale spójrzmy prawdzie w oczy. Nigdy nie był dobrym mężem ani ojcem. – Nadal jest twoim ojcem i masz o nim mówić z szacunkiem –

obruszyła się Naomi. – Dlaczego? Nie rozumiem. Nigdy nie mogłam pojąć, dlaczego pozwalasz mu się tak pojawiać i znikać, kiedy tylko chce. – Taką ma naturę. Jest niespokojnym duchem, co nie czyni go złym człowiekiem. Julie zaczęła się zastanawiać, dlaczego znów się wdała w tę dyskusję. Tyle razy już o tym rozmawiały. Ona i tak nigdy nie zrozumie, jak można oddać serce lekkoduchowi, który, nie myśląc o żonie, znika z domu na kilka miesięcy w roku, a potem niespodziewanie się pojawia z prezentami i niestworzonymi historyjkami, a kiedy wszyscy uwierzą, że tym razem zostanie na zawsze, znów nagle odchodzi. Julie już dawno przestała mu wierzyć, ale matka nadal go kochała. – Nie jest typem mężczyzny, którego można zmusić do życia w jednym miejscu. Zaakceptowałam to. Żałuję, że ty nie potrafisz. Ten dom zawsze będzie jego domem, a ja jego żoną. – Ja nie zamierzam i nie wybaczę mu. – Dziecko cię zmieni – zauważyła matka. – Wszystko zmienia. Julie była pewna, że niezależnie od wszystkiego nie zaakceptuje postawy ojca, więc pospiesznie zmieniła temat. – Ryan chce, żebyśmy wzięli ślub. – I co ty na to? – Uważam, że oszalał. Byliśmy tylko na jednej randce. Przyznaję, że dobrze się razem bawiliśmy, aż do czasu, kiedy się przyznał, że jest zakłamanym padalcem. To za mało, żeby budować wspólne życie. A ty mi pewnie powiesz, że powinnam za niego wyjść? – Jest ojcem twojego dziecka i uważam, że powinniście dojść do porozumienia. – A jeśli ja nie chcę? – Bardzo dojrzała odpowiedź. – Naomi się uśmiechnęła. – Mamo! – Życie składa się z kompromisów. Ryan postąpił źle. Skoro jest takim draniem, jak mówisz, to po co zadaje sobie tyle trudu, żeby cię przeprosić i do siebie przekonać? Prawdziwy łajdak nie zawracałby sobie tym głowy. Poza tym co zyska, żeniąc się z tobą? Co to dla niego za zwycięstwo? On już zwyciężył, spędzając z tobą noc.

– Och! – Chcę tylko powiedzieć, że mężczyzna, który zalicza kobiety, jeśli dostaje, czego chce, więcej się nie pojawia. A on jest. Zależy mu na dziecku, chce być dla niego ojcem. To chyba dobrze. Nie musisz za niego wychodzić. Nie musisz nic robić. Zastanów się jednak, czy nie byłoby warto go poznać. Zacznij od tego i zobaczysz, co z tego wyjdzie. Może jednak jest porządnym człowiekiem? – Tak uważasz? Przy moim szczęściu? To, co powiedziała matka, miało sens. Z drugiej strony Julie nie podobało się takie rozwiązanie. Nadal chciała się na niego złościć. Tak było bezpieczniej. Bliższe poznanie Ryana wiązało się z ryzykiem. Co będzie, jeśli mu zaufa, a on ją potem zrani?

ROZDZIAŁ SZÓSTY Ryan mieszkał w apartamencie w imponującym wieżowcu całym ze szkła i metalu. Julie się domyślała, że budynek, choć z pozoru lekki, musiał mieć mocną konstrukcję. W końcu to było Los Angeles, gdzie często się zdarzały trzęsienia ziemi. Niezależnie od innowacyjnych rozwiązań konstrukcyjnych, które utrzymywały wieżowiec w pionie, nie podobał jej się nowoczesny, zimny styl jego architektury. Lokalizacja oczywiście była fantastyczna, recepcja i serwis budynku na najwyższym poziomie, ona jednak wolała swoje nieco zaniedbane sąsiedztwo, gdzie rosły normalne trawniki i dzieci bawiły się na chodnikach. Wysiadła z windy i ruszyła przez hol w kierunku mieszkania Ryana. Postanowiła posłuchać rady matki i poznać bliżej ojca swojego dziecka. Zatelefonowała do niego i zaproponowała spotkanie, na co on zaprosił ją do siebie na lunch. Nacisnęła dzwonek. Nim upłynęła chwila, Ryan otworzył drzwi. Wydało jej się, że jest wyższy, niż dotychczas sądziła, ale może to było tylko złudzenie, gdyż nigdy wcześniej nie widziała go w domowym ubraniu. Garnitur zastąpiła biała koszula z długimi rękawami, rozpięta pod szyją, oraz powycierane dżinsy podkreślające jego szczupłą, zgrabną sylwetkę. – Udało ci się trafić – powitał ją. – Bez najmniejszego problemu. – Obawiałem się, że zmienisz zdanie i nie przyjdziesz, po tym co ostatnio zaszło – wyznał. – Obiecałeś przez telefon, że będziesz udawał, że to się nie wydarzyło. – Racja. – Uśmiechnął się. – Chodź do środka. Odsunął się i przepuścił ją przed sobą do holu. Julie doznała szoku. Wśród przytłaczającego zewsząd metalu i szkła ona i Ryan stanowili jedyne formy sugerujące życie. – Doszłam do wniosku, że powinniśmy się poznać – oświadczyła, starając się uprzejmie ignorować przerażająco zimne i puste wnętrze. – Przyjdzie na świat dziecko, a ty nie znikniesz z naszego życia, więc trzeba się przystosować.

– Ale chciałabyś, żebym się ulotnił. – To uprościłoby wszystko. – Wolisz nudę? – Nie, ale nie potrzebuję więcej niespodzianek. – Postaram się je ograniczyć. Proponujesz rozejm z lunchem? – Określiłabym to raczej jako zawieszenie broni na pikantną przystawkę. Skupił na niej uważne spojrzenie ciemnych oczu. – To znaczy, że nie powinienem mylić uprzejmej rozmowy z wybaczeniem? Miała nadzieję, że uda im się pominąć dyskusję na temat tego, co się stało, ale najwyraźniej nie było to możliwe. – Pracuję nad tym. – Rozumiem, jesteś trudna i szanuję to. – Przeciwnie. Jestem łatwa i dlatego znalazłam się w takiej sytuacji. – Pomimo zdenerwowania roześmiała się. Ryan zrobił krok w jej kierunku i zniżył głos. – Nie jesteś łatwa, to mnie nie można się oprzeć. – Dlaczego jakoś mi to nie poprawia humoru? – Nie wiem. Ale ja przynajmniej mogę podreperować moje ego, co jest przyjemne. – Nie wątpię. – Chodź, oprowadzę cię. Ruszyła za nim do salonu. Było to przestronne, narożne pomieszczenie z dwiema ścianami z tafli szkła, przez które roztaczał się wspaniały widok na Hollywood i wzgórza, a od wschodu na panoramę centrum miasta. W wystroju wnętrza dominował kolor szary z akcentami drewna. Ogromny obraz abstrakcyjny ożywiał przestrzeń plamami oranżu i czerwieni. Niskie stoliki i stół w jadalni były ze szkła i metalu. Sofa i fotele miały odcień jasnej szarości, podobnie jak ściany, tylko o ton ciemniejsze. Jedynym elementem dodającym pomieszczeniu ciepła była drewniana podłoga i skórzana otomana. – Co ty na to? – Hm, bardzo nowoczesne – odparła, kładąc torebkę na fotelu. – Nie w twoim guście? – Nie bardzo. – Pomimo że prawie nie znała Ryana, czuła, że to również nie jego styl.

– Kiedy kupowałem ten apartament, spotykałem się z dekoratorką wnętrz. Przedstawiła ofertę, a ja z niej skorzystałem. Więc jemu też się nie podobało. Zabawne, ale zyskał tym u niej punkty. Przeszli do kuchni, która była otwarta na salon. Tu również niepodzielnie królowała szarość. Kafelki, blaty, szafki, urządzenia kuchenne – wszystko w różnych odcieniach szarości. – Powinieneś wstawić jakieś rośliny – stwierdziła, przyjmując jego zaproszenie i siadając przy stole barowym pośrodku kuchni. – Coś gęstego, zielonego, koniecznie żywego. Nie boisz się, że te wszystkie zimne nowoczesne przedmioty wyssą z ciebie życie? – Jakoś tu funkcjonuję. – Wzruszył ramionami. – Łatwo utrzymać czystość. – A ty niby skąd o tym wiesz? – Uśmiechnęła się. – Serwis sprzątający kilkakrotnie mi o tym wspominał. No i nie mam zwierząt. – Założę się, że jadasz głównie na mieście, rzadko bywasz w domu i nie urządzasz głośnych imprez. Jesteś dla nich idealnym lokatorem. Ryan zajął miejsce po drugiej stronie wyspy kuchennej i zaczął wyciągać produkty z lodówki. – Skąd wiesz, że nie urządzam hucznych balang? – Ponieważ wszystkie fotele i sofa są w nieskazitelnym stanie. Brak plam z tłuszczu i po rozlaniu płynów. Na przyjęciach zazwyczaj się brudzi. – Punkt za spostrzegawczość. Masz rację. Żadnych imprez. Tylko stada kobiet, dodała w myślach. Bennett wyłożył na stół pierś kurczaka, warzywa na sałatkę, świeżą bazylię, różne słoiki i butelki, których zawartości nie potrafiła rozpoznać, oraz formę z przygotowanym ciastem. Zamrugała powiekami, żeby się upewnić, czy nie ma przywidzeń. – Będziesz gotował? – spytała, starając się ukryć zdziwienie. – Mówiłem ci, że przygotuję dla nas lunch. – Sądziłam, że gdzieś pójdziemy. – A wolałabyś? – Nie. Po prostu mnie zaskoczyłeś.

– A ty nie gotujesz? – Potrafię przygotować kilka prostych potraw. Jadam jeszcze coś oprócz obiadów na wynos i mrożonek. Ale nigdy nie robię niczego, co wymaga pieczenia lub użycia tak wielu składników. – Oparła się łokciami o blat stołu. – Co planujesz? – Sałatka z kozim serem i rukolą, grillowany kurczak z sosem pesto na cieście focaccia, a na deser krem anglaise z jagodami. Julie poczuła ściskanie w żołądku. Jak po takim wstępie nie nabrać apetytu? – Robi wrażenie. Niech zgadnę. Umawiałeś się z szefową kuchni? – Zabrzmiało to jak krytyczny osąd. Kiedy mieliśmy z Toddem po dwadzieścia lat, rodzice zabrali nas na miesięczny rejs po Morzu Śródziemnym. Mieliśmy ochotę zwiedzać Europę na własną rękę, ale oni się uparli, więc popłynęliśmy. To był mały statek, na którym byli wyłącznie emeryci. Kapitan przestraszył się, że z nudów zaczniemy z Toddem rozrabiać, więc wymyślił kurs gotowania. Na początku mi się nie podobało, ale po kilku zajęciach połknąłem bakcyla i teraz potrafię gotować. – A Todd? – Flirtował z hostessą roznoszącą drinki. – Roześmiał się Ryan. Włączył kuchnię i zaczął rozgrzewać patelnię do grillowania, w międzyczasie przyprawiając kurczaka. Następnie wyciągnął z szafki niewielkiego robota kuchennego, obmył bazylię i osuszył ręcznikiem. – Ty naprawdę gotujesz. To dla mnie nietypowy widok. – Powinnaś zobaczyć, co potrafię zrobić z kartofli. Nie spodziewała się, że odkryje u niego takie zainteresowania. Z jego statusem majątkowym mógł przez całe życie zamawiać do domu jedzenie z restauracji. Posypał ziołami ciasto i rozłożył je na papierze do pieczenia. Julie przyłapała się na tym, że z zachwytem się przygląda ruchom jego dłoni, precyzyjnym i finezyjnym. Mimowolnie przypomniała sobie, jak przyjemne były ich pieszczoty. Jak na faceta w garniturze doskonale sobie radził z pracami manualnymi. Ciasto zostało wstawione do piekarnika, a pierś kurczaka trafiła na patelnię. Ryan podszedł do lodówki, z której wyjął dzbanek z mrożoną herbatą o różowawym kolorze. Pływały w niej plasterki

cytryny. – Ziołowa – wyjaśnił, nalewając napój do szklanek. – Bez kofeiny. – Dziękuję. – Herbata miała cytrusowy smak. – Niezła. – Cieszę się. – No dobrze. Wygrałeś. Oficjalnie przyznaję się, że się pogubiłam. To naprawdę ty? – Chcesz zobaczyć mój dowód? – Wiesz, co mam na myśli. Jesteś… – Normalny? – podpowiedział. – Właśnie. Nie zachowujesz się jak rozkapryszony bogacz nienawidzący kobiet. Ryan puścił do niej oko. – Nie nienawidzę kobiet. Przeciwnie, lubię je. – Ale tylko wtedy, gdy możesz im dać nauczkę. – Podniosła ręce do góry na znak kapitulacji. – Przepraszam, złamałam zasady. Powiedzmy, że odkryłam twoją ciekawszą stronę. Wróćmy do bezpieczniejszych tematów. Opowiedz mi, jak wyglądało twoje życie w dzieciństwie. Spojrzał na nią znad rukoli, którą rwał na kawałki i wrzucał do miski. – To może mnie wpędzić w kłopoty, ale zaryzykuję. Urodziliśmy się z Toddem w odstępie kilku miesięcy i zawsze byliśmy ze sobą bardzo blisko. Nasi ojcowie są rodzonymi braćmi, dlatego zawsze razem podróżowaliśmy, jeździliśmy na wakacje i chodziliśmy do tych samych szkół. – Publicznych? – spytała słodko. – Prywatnych. – Aha. Spojrzał na nią i ciągnął dalej: – Skończyliśmy Stanford. Namawiano nas na Princeton lub Yale, ale się nie zdecydowaliśmy. Nie chcieliśmy wyjeżdżać z Kalifornii. Śnieg jest dobry na narty, ale nie na co dzień. – Wakacje zimowe w Gstaadt? – Dość. Przestań się ze mnie nabijać. – Ależ wcale tego nie robię. – Chciałbym podkreślić, że to Ruth była bogata. Mogłaś mieć

podobne życie do mojego. – Rozumiem, co chcesz powiedzieć, ale jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić. Mama twierdziła, że jej rodzice nie żyją, a my jej wierzyłyśmy. – Gdyby wszystko się inaczej ułożyło… – Wychowywalibyśmy się razem. Bylibyśmy dla siebie jak brat i siostra. Ryan się skrzywił. Nie o to mu chodziło. Wyobrażał sobie Julie w różnych rolach, ale na pewno nie jako siostrę. Jej obecność go rozpraszała. Była taka pełna życia i tryskająca energią. Wypełniała sobą dom. Była jedyną barwną plamą w szarym otoczeniu. Podobało mu się, jak z niego drwiła i jak się starała być uczciwa. Wspaniale wyglądała w jasnoróżowym sweterku delikatnie podkreślającym jej kobiece krągłości. Pamiętał je tak dobrze i pragnął ich znów dotykać. – A może bylibyśmy dla siebie pierwszą miłością? – Zamyśliła się. – To zdecydowanie bardziej mi się podoba. – Wyobraź sobie ciekawość i rozkosz pierwszych pocałunków, wspólny bal maturalny. – Uczęszczałabyś do prywatnej szkoły dla dziewcząt i nosiła mundurek. – To akurat pominę. Idąc na studia, rozstalibyśmy się ze łzami w oczach, przez jakiś czas staralibyśmy się utrzymywać kontakt, ale ty nie potrafiłbyś mi dochować wierności. Pewnego dnia odwiedziłabym cię niespodziewanie w akademiku i nakryła z rudowłosą dziewczyną. – Hej, dlaczego zawsze ja mam być zły? Nigdy nie byłem niewierny. – Dlaczego jakoś w to nie wierzę? – Jej niebieskie oczy się rozszerzyły. – Nie wiem, ale to prawda. Mogę pokazać referencje. – No dobrze, więc nasze drogi po prostu by się rozeszły. Potem podczas wakacji Todd zalecałby się do mnie, a ty byś się złościł. Walczylibyście o mnie, a ja uciekłabym z błyskotliwym informatykiem poznanym w bibliotece. – Czy zawsze moje życie musi być tak gorzkie i pełne rozczarowań? – Być może. Ale i ty w końcu kogoś znajdujesz. Starą pannę,

bibliotekarkę, która co wieczór czytałaby ci do snu Emily Dickinson. – Wielkie dzięki. – A tobie by się to podobało. – Więc nadal mnie nienawidzisz? – Nie tak bardzo, jak powinnam. Ryan obrócił kurczaka na patelni i pokręcił głową. – Szkoda, że nie poznaliśmy się w innych okolicznościach. Dlaczego nie poznałem cię na plaży, w supermarkecie lub na jakimś przyjęciu? – Proszę, nie zaczynaj. – Dlaczego? Przecież dobrze nam ze sobą. Wiedzieliśmy o tym już na tamtej randce. – Nie wiem, co tamtego wieczoru było prawdą, a co częścią planu uwiedzenia mnie. Jaki ty naprawdę jesteś? – Staram ci się właśnie pokazać. – Jej wątpliwości były uzasadnione. Choć mu się to nie podobało, musiał uszanować jej obawy. – To mi wystarczy. Uwierz, że nie jestem trudna i nie zachowuję się tak celowo. – To tylko taki skutek uboczny? – Mniej więcej. – Teraz ty mi coś opowiedz o sobie. Znasz już historię mojego tragicznego dzieciństwa. Uśmiechnęła się i Ryana przebiegł dreszcz. Posiadała nad nim tajemniczą władzę. – Byłyśmy względnie szczęśliwe. Nie miałyśmy ani zbyt wiele pieniędzy, ani nie chodziłyśmy do prywatnych szkół z mundurkami, ale było nam dobrze. – Twój ojciec umarł? Julie przez dłuższą chwilę się nie odzywała. Po raz pierwszy od kiedy przyszła, sprawiała wrażenie skrępowanej. – Nie. – Rozwody się zdarzają. – Moi rodzice są nadal małżeństwem – wyznała. – Żyją w niekonwencjonalnym związku. Ojciec jest typem mężczyzny, który nie potrafi nigdzie na dłużej zagrzać miejsca. Jest czarujący, zabawny, ludzie do niego lgną.

Wszyscy tylko nie ty, pomyślał Ryan, obserwując emocje malujące się na jej twarzy. Najwyraźniej ojciec musiał ją zranić. – Ojciec ciągle znika. Pojawia się na kilka tygodni ku radości matki, która go uwielbia, zasypuje nas prezentami, opowiada o swoich przygodach, angażuje się w nasze życie, a potem znika. Zawsze bez uprzedzenia, zazwyczaj czyszcząc konto bankowe matki. Upływa kilka miesięcy i znów się pojawia. – Musiało ci być ciężko. – Nigdy mi nie odpowiadał ten styl życia. Chciałam, żeby został albo odszedł na zawsze. Kochałam go, kiedy był, a potem tak bardzo cierpiałam, kiedy znikał. Nienawidziłam patrzeć na smutek moich sióstr i łzy matki. – Usztywniła się, jakby stwierdziła, że zbyt wiele powiedziała. – Teraz jest lepiej – dodała spokojnie. – Przestałam się angażować. – Jak twoja matka sobie z tym radzi? – Kocha go – stwierdziła lekko zmieszana z wyrazem pobłażania na twarzy. – Nie pojmuję tego. Zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. Uciekła z domu, żeby z nim być. Zrezygnowała dla niego z dostatniego, bezpiecznego życia u boku rodziców. Twój dziadek był dla niej ojczymem, ale od dziecka był z nią bardzo związany. Traktowała go jak własnego ojca. Nigdy nie żałowała, że odeszła. Nie wracała do przeszłości. Ryan skontrolował focaccia w piekarniku i zdjął kurczaka z patelni. Sałatka była gotowa. Gdy tylko dopiecze się ciasto, przygotuje pesto i będzie można siadać do jedzenia. – Podziwiam jej odwagę, to że wytrwała w swoich wyborach. – Wydaje mi się, że ułatwiła jej to rodzina, wyrzekając się jej. Nie chcieli jej widzieć. – Ojciec nie chciał, ale nie Ruth. W gruncie rzeczy ma miękkie serce. Jest szorstka i surowa na zewnątrz, ale w środku łagodna i miękka. – Nie poznałam jej od tej strony. Kiedy po raz pierwszy przyszła nas odwiedzić, bardzo nas onieśmielała. – Ty onieśmielona? Nie uwierzę. – Uśmiechnął się. – No dobrze, byłam zdenerwowana. – Roześmiała się. – Lubisz ją, prawda? Wyczuwam to w twoim głosie. Dlaczego? Przecież chciała przekupić jedną z nas, żeby za ciebie wyszła. To niezbyt miłe.

– Taka jest. Uwielbia się we wszystko mieszać. Zawsze była obecna w moim życiu. Nasi rodzice stale podróżowali, a my zawsze zostawaliśmy z nią. Ma wielki stary dom w Bel Air. Cała posiadłość wraz z terenem ma ponad dziesięć tysięcy metrów. Spędzaliśmy tam wakacje, gubiąc się w ogrodach. Czasami przyjeżdżała po nas do szkoły i zabierała nas na plażę lub do Disneylandu. – To miłe – stwierdziła tonem, w którym dawało się wyczuć wątpliwość. – Bardzo. Musisz ją koniecznie lepiej poznać. – Nie mogę się doczekać. Przynajmniej obejrzę fajny dom, jeśli mnie zaprosi. – Już w nim nie mieszka. Oddała go siostrze męża, która przekazała go Toddowi. – Todd mieszka w Bel Air? – zdziwiła się. – Czy to coś zmienia? Żałujesz, że to nie on przyszedł na randkę? – Nie. – Roześmiała się. – To zabawne. Co taki facet jak on robi w takim domu? Przecież tam musi być prawdziwe muzeum. – I jest. Dlaczego tak cię to śmieszy? – Nie wiem, ale nie mogę się doczekać, kiedy opowiem o tym siostrom. Czy mogę ci pomóc? – Nakryj do stołu. – Oczywiście. Gdzie mogę umyć ręce? Ryan zaprowadził ją do gościnnej łazienki znajdującej się za jadalnią. Wszystko w niej było białe: kafle, marmurowa podłoga, armatury. – Powinieneś się nauczyć mówić „nie”, szczególnie swojej dekoratorce wnętrz. – Wiem, wygląda to tragicznie. – Można tu dostać śnieżnej ślepoty. – Skoro uważasz, że tak tu strasznie, powinnaś zobaczyć sypialnię. Wszystko jest czarno-purpurowe. Nieoczekiwanie wkradło się między nich napięcie. Ryan wpił wzrok w jej wargi. Julie otworzyła usta, po czym je zamknęła. – Kłopotliwa sytuacja – stwierdziła w końcu. – Nie musi tak być. – Z niechęcią odsunął się od niej o krok. W biurze uległ pokusie i nic tym nie osiągnął. Nie popełni więcej tego samego błędu. – Widzisz, już lepiej.

Wcale nie było lepiej. Przynajmniej nie dla niego. Im dłużej z nią przebywał, tym bardziej jej pragnął. Teraz musi jednak zwalczyć w sobie pożądanie. Powinien myśleć perspektywicznie. Należy nawiązać z Julie proste, przyjacielskie relacje i bliżej się poznać. Potem, kiedy złagodnieje i mu zaufa, oświadczy jej się ponownie. Tak czy inaczej kiedyś wezmą ślub. Żadne z jego dzieci nie przyjdzie na świat w nieformalnym związku. Dlatego zrobi wszystko, co będzie w jego mocy, żeby przekonać Julie do siebie. Nawet rezygnując z tego, w czym się całkowicie zgadzali. Z seksu. Weekend niecodziennych spotkań, pomyślała Julie, parkując samochód na okrągłym podjeździe przed wielką rezydencją w Beverly Hills. Wczoraj była u Ryana na smakowitym lunchu, który zjedli w miłej atmosferze i przy sympatycznej rozmowie. Kiedy po południu wróciła do domu, czekała na nią na automatycznej sekretarce wiadomość od Ruth. Babka zapraszała ją na późny lunch na niedzielę. Brzmiało to jak rozkaz i Julie przez krótką chwilę się zastanawiała, czy nie odmówić, potem jednak zatelefonowała i potwierdziła swoje przyjście. Bardzo chciała poznać babkę. Ryan przedstawił zupełnie inny od znanego jej obraz kobiety, którą widziała zaledwie trzy razy w życiu. Może podczas tej wizyty pozna prawdziwą Ruth? Podeszła do imponujących dwuskrzydłowych drzwi i zadzwoniła. Po chwili zjawiła się służąca. Julie podała jej nazwisko i kobieta zaprowadziła ją przez hol, tak wielki jak cały jej dom, do równie dużego pokoju dziennego. Znajdowało się w nim kilka sof, tuzin foteli, liczne stoły i stoliki, kredensy i… odwrócony plecami mężczyzna stojący przy kominku. Serce Julie zaczęło szybciej bić, dlatego kiedy się odwrócił, wcale się nie zdziwiła, że to był Ryan. Najwyraźniej nie był wcześniej poinformowany o tym, że została zaproszona, gdyż zmarszczył brwi i się uśmiechnął. – Julie? Radość w jego głosie ujęła ją. – Ruth zaprosiła mnie na lunch – wyjaśniła. – Mnie również. – Zniżył głos. – Wydała rozkaz. – Dlaczego akurat my razem? Mam się czegoś obawiać? – Nie sądzę. – Podszedł do niej i wziął ją za ręce, po czym pochylił się i pocałował w policzek. – Niezależnie od powodu wizyty

cieszę się, że tu jesteś. Wczorajszy lunch był bardzo miły. – Zgadzam się – przyznała, niespodziewanie zdając sobie sprawę, że ma ochotę zostać z nim sama. – Cieszę się, że oboje już jesteście. Do pokoju weszła Ruth Jamison z uśmiechem na starannie umalowanej twarzy, szeroko rozkładając ramiona na powitanie gości. – Ryan, kochanie, dobrze, że przyjechałeś. – Uścisnęła go i cmoknęła w policzek, po czym zwróciła się do Julie: – Nadal nie mogę uwierzyć, że mam takie piękne wnuczki. Julie otrzymała swoją porcję uścisków i całusów, następnie Ruth wzięła oboje za ręce i zaprowadziła ich na jedną z sof. Kiedy usiedli, zajęła fotel naprzeciw nich. – Wiem, że zaprosiłam was w ostatniej chwili i bardzo doceniam, że zgodziliście się przyjść i sprawić przyjemność starej kobiecie. – Przebiegłej starej kobiecie – dodał Ryan. – O co chodzi? – Dlaczego od razu uważasz, że o coś chodzi? – Ponieważ cię znam. Uśmiechnęła się do niego i zwróciła się do Julie: – Nie słuchaj go. Jeszcze uwierzysz, że jestem okropna. Jestem bardzo miła. I troszczę się o was. Słyszałam, że byłaś na randce z Ryanem, a nie z Toddem. Czy to prawda? Pytanie padło tak nieoczekiwanie, że Julie nie wiedziała co odpowiedzieć. Jak, do licha, się o tym dowiedziała? Czyżby Ryan jej wygadał? – Ryan jest wspaniałym mężczyzną i bardzo mi zależy, żeby się ustatkował. Ale Todd jest starszy. Powinien się ożenić pierwszy. – Jest starszy o kilka miesięcy. Nie przekonasz mnie, że to ma dla ciebie znaczenie. – Zasadniczo nie, ale w tym przypadku to co innego. To jest rodzina. Wasz dziadek miał bardzo sprecyzowane poglądy na pewne sprawy i ja je po nim przejęłam. Uważał, że Todd powinien się ożenić jako pierwszy. Opowiedzcie, co się wydarzyło. – Ruth, to nie twoja sprawa – zauważył łagodnie Ryan, potwierdzając domysły Julie, że to nie on był źródłem informacji babki. Ale jeśli nie on, to kto? – Oczywiście, że moja. Julie wyczuła zbliżające się niebezpieczeństwo. Z wielu

powodów nie chciała, żeby Ryan wyznał prawdę o ich pierwszym spotkaniu. Nie czekając na to, co się stanie, wtrąciła się do rozmowy. – Umówiłam się, jak chciałaś, na randkę z Toddem – zaczęła pospiesznie. – Okazało się jednak, że zatrzymały go interesy i wysłał w zastępstwie Ryana, który został na drinka, a potem razem zjedliśmy kolację. Ryan rzucił Julie wdzięczne spojrzenie. – No właśnie, Todd nie mógł przyjść. – Rozumiem. – Ruth westchnęła. – I co teraz? Umówisz się znów z Toddem? Jeszcze by tego brakowało. Jakby jej był potrzebny w życiu dodatkowy stres. – Nie. Ruth wbiła we wnuczkę spojrzenie. – Milion dolarów. Wiesz, co mogłabyś zrobić z takimi pieniędzmi? – Mam niejasne wyobrażenie, ale dziękuję, nie przyjmę propozycji. Po skończonym lunchu Julie i Ryan wyszli razem. Gdy się znaleźli na dworze w chłodnym południowym powietrzu, Julie przystanęła i zwróciła się do Ryana: – Nie potrafię rozgryźć, czy ona jest zdziwaczałą staruszką czy wcieloną diablicą. – Zwykle stanąłbym w jej obronie, ale muszę przyznać, że faktycznie dziwnie się zachowuje. Dlaczego tak nas przepytywała? I skąd się dowiedziała, że to ja byłem z tobą na randce, a nie Todd? – Nie mam pojęcia. Na początku sądziłam, że ty jej powiedziałeś. – Nie zrobiłem tego. – Wiem. – Nigdy wcześniej taka nie była. – Skinął głową w kierunku domu. – Może odnalezienie wnuczek pomieszało jej w głowie? – Wątpię. Bardzo się zmartwiła, kiedy odmówiłam spotkania się z Toddem. Muszę ostrzec Willow i Marinę, że teraz je będzie namawiać. Z Willow na pewno jej się nie uda. Siostra stara się mnie chronić i jedyne, czego Todd mógłby się spodziewać z jej strony, to karczemnej awantury. Ryan zatrzymał się przy samochodzie Julie.

– Nieźle się namieszało. – Nie da się ukryć. Chyba nie masz wątpliwości, kto jest wszystkiemu winien? – Niby ja? – Zaśmiał się. – Sama nie zaszłam w ciążę. – A ja uważam, że to twoja wina. – Naprawdę? Typowo męski punkt widzenia. – Fakt, jestem mężczyzną. A ty byłaś bystra, seksowna i pięknie pachniałaś. – Rozpuszczalnikiem. – Cokolwiek to było. Nie miałem szansy. Jego oczy pociemniały. Zapłonęło w nich coś, co przypominało pożądanie. Julie zadrżała. Prowadzili niebezpieczną grę, a mieli się tylko bliżej poznać. Zazwyczaj ludzie zbliżają się do siebie, zanim rodzą im się dzieci, ale w końcu nie zawsze trzeba ulegać konwencjom. – To była wspaniała noc. Byłaś cudowna. – Ty również. – Dzięki. Ryan objął ją ramieniem. Zwykły, nic nieznaczący gest, powiedziała sobie. Więc dlaczego nagle straciła oddech? – Nie możemy pozwolić, żeby Ruth się dowiedziała o dziecku, przynajmniej jeszcze nie teraz. Nie wiadomo, co mogłaby zrobić z tą informacją. – Aż się przestraszyłam. – Za kilka dni mamy spotkanie służbowe. – Pamiętam. – Będzie na nim Todd. – Brak mi słów, żeby opisać radość. – Czy jej się wydawało, czy rzeczywiście przysunął się do niej bliżej? – Naprawdę nie jest złym facetem. – Skoro tak twierdzisz. – Ja również jestem całkiem porządny. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, a wtedy on ją pocałował. Wziął w ramiona, pochylił głowę i wpił się rozkosznie w jej usta. Chciała zaprotestować, rozzłościć się, ale zamiast tego oddała mu pocałunek i mocno się w niego wtuliła. Ogarnęło ją nienasycone

pragnienie, które kazało zapomnieć, że znajdują się na podjeździe u babki. Jego pocałunek był gorący, poufały i podniecający. Nic już nie miało znaczenia, pragnęła tylko, żeby się nie kończył. Dłonie Ryana zaczęły gładzić jej pośladki. Julie przywarła do niego mocniej, wyczuwając jego podniecenie. Rozpalona, jęknęła. Tak, tego właśnie pragnęła. Poczuć go w sobie, potem… Nie! Nie wolno jej ulec. Nigdy więcej. Dopóki nie będzie miała pewności co do jego prawdziwych zamiarów i własnych uczuć. Nie potrzebowała teraz dodatkowych komplikacji. Resztkami siły woli odsunęła się od niego. – Nie możemy – wymamrotała słabym głosem. – Masz rację. – Zaczynam cię lubić, więc nie kuś losu. – Lubisz mnie? – Może. Troszeczkę. Nie drażnij mnie, bo przestanę. Uśmiechnął się szeroko i odsunął od niej. – Twarda z ciebie kobieta. Ostatnim razem, kiedy Julie była u Ryana w biurze, była tak zła, że nie zwróciła uwagi na eleganckie wnętrza budynku. Dopiero dziś rano zauważyła doskonale dobrane subtelne połączenia kolorów oraz drogie, ale wygodne meble. – Ryan powinien był się przespać z dekoratorką tych wnętrz, a nie z tą, która urządzała jego mieszkanie – mruknęła pod nosem, wchodząc do recepcji i przedstawiając się kobiecie za kontuarem. Po krótkiej chwili została zaprowadzona do sali konferencyjnej. Udowodni im, że jest najlepszym prawnikiem, jakiego kiedykolwiek znali i przekona ich do siebie. Ryan zaproponował, żeby jej biuro zajęło się obsługą trzech małych firm. Ona jednak przeprowadziła wywiad i wiedziała, że może dostać znacznie więcej, i zamierzała zgarnąć wszystko. Weszła do sali konferencyjnej. Dwaj mężczyźni wstali i powitali ją uśmiechami. Jej spojrzenie spoczęło na Ryanie i choć miała świadomość obecności Todda, nie potrafiła go zlekceważyć. Wpatrywała się Ryanowi w oczy, a on jej. Przez moment wydawało jej się, że czas stanął w miejscu. Ogarnęło ją pożądanie, ale zdążyła się już przyzwyczaić do jego nagłych napadów. – Dzień dobry. – W końcu się zmusiła, żeby wydobyć z siebie

głos. – Witaj, miło cię widzieć – uśmiechnął się Ryan. – Obrzydliwe – mruknął Todd. Julie przypomniała sobie, gdzie jest, i siłą woli oderwała wzrok od hipnotyzującego ją mężczyzny. Odłożyła torbę, podziękowała za zaoferowane napoje i usiadła przy niewielkim stole konferencyjnym. – Panowie – zaczęła. – Porozmawiajmy o interesach. – Jesteśmy gotowi – powiedział Ryan. Uśmiechnęła się do niego, a następnie zwróciła do Todda. – Nie sądzę. Todd, równie przystojny jak kuzyn, odchylił się w krześle do tyłu i pokręcił głową. – Skąd ta wątpliwość? – Z tego, jak chcecie poprowadzić przedsięwzięcie. – Zdecydowała się na atak z góry, żeby umocnić swoją pozycję. Potem przedstawi im fakty, żeby przekonać ich do swojej koncepcji. – Twierdzicie, że jesteście zainteresowani rozwinięciem interesów w Chinach, ale wasze działania tego nie potwierdzają. Przyszliście do mnie z trzema małymi przedsiębiorstwami, choć macie zainwestowane miliony w innych holdingach. Przeprowadziłam wywiad i uważam, że dajecie się nabijać w butelkę. Wasze inwestycje i transakcje handlowe są przeciętne. Kontrakty, które podpisujecie, nie chronią was, a wasi współpracownicy biorą łapówki. Mam cyfry na udowodnienie tego, co mówię. – Wyciągnęła z torby kilka teczek i położyła na stole. Ryan i Todd popatrzyli po sobie, a potem na nią. – Wiem, że zaproponowaliście mi obsługę tylko kilku kontraktów, doceniam to, ale ja chcę wszystko. Nie znajdziecie firmy prawniczej, która by lepiej poprowadziła wasze interesy. Bardziej od porady potrzebujecie solidnego partnera. Nie współpracujemy z przypadkowymi kontrahentami. Wszyscy nasi partnerzy są starannie sprawdzani i kontrolowani. Osobiście rozmawiam z chińskimi kooperantami. Nie ma więc mowy o żadnych błędach w tłumaczeniach. – Co masz na myśli? – Mówię w języku mandaryńskim – oświadczyła z uśmiechem. – Zapomniałem ci o tym wspomnieć – dodał Ryan. – Ciekawe – mruknął Todd. – Wybaczcie mi na moment, zaraz wrócę.

Kiedy Todd zniknął za drzwiami, Ryan spojrzał na Julie. Wyglądała olśniewająco. Jak zawsze. Bystra i seksowna. Jak to możliwe, że tak mu się poszczęściło? Gdyby jeszcze tylko zgodziła się za niego wyjść. Miał poczucie, że robi postępy, co było dobre. Im więcej czasu z nią spędzał, tym bardziej lubił z nią być. – Chcesz przejąć całą obsługę prawną? – Oczywiście. – To poważna sprawa dla doświadczonego radcy prawnego. – Wiem. – Uśmiechnęła się. – Ale poradzę sobie. – Wzmocniłoby to również twoją pozycję, gdy szefowie się dowiedzą, że jesteś w ciąży. – Nie ukrywam, że jest to jeden z głównych elementów motywacyjnych, ale nie najważniejszy. Jestem naprawdę dobra i wiem, co robię. Gdyby to dotyczyło Europy, Rosji czy Afryki Południowej, nie naciskałabym tak mocno. Ale tę część świata znam doskonale. Z jej oczu biły pewność siebie i podekscytowanie. Jeszcze raz chciałby zobaczyć, jak zapalają się w nich iskierki na jego widok. To byłoby… Dość. Skąd mu to przyszło do głowy? Chciał się ożenić z Julie ze względu na dziecko. Nie było innych powodów. Oczywiście była wspaniałą kobietą, pragnął jej, ale nie chodziło mu o związek. Sześć miesięcy temu po wielkim zawodzie obiecał sobie, że już nigdy nie zaryzykuje. Todd wszedł do pokoju z Chinką. Ryan jęknął. – Żartujesz? – warknął. Kuzyn zupełnie go zignorował. – Pani Lee, to jest Julie Nelson. Kobieta skinęła głową i zaczęła mówić do Julie w języku, który jak Ryan odgadł, musiał być mandaryńskim. – Nie mogłeś jej zaufać? – rzucił do Todda ściszonym głosem. – Jeszcze do niedawna sam nikomu nie wierzyłeś. Jeśli mielibyśmy faktycznie powierzyć jej interesy, lepiej żeby była odpowiednią osobą. – Zmarszczył brwi. – Dotychczas byłeś takim samym cynicznym draniem jak ja. Tylko mi nie mów, że nagle przestałeś nim być – Nie, ale zmieniłem się. – Przez tę kobietę? – spytał Todd, nie dowierzając. Na szczęście pani Lee zakończyła rozmowę z Julie i zwróciła się

do nich. – Mówi dobrze i jasno. Rozumie niuanse. Powinna tylko popracować nad akcentem. – Uśmiechnęła się. – Wiem, postaram się – odparła Julie. – Doskonale sobie poradziłaś. Todd wzruszył ramionami. – No dobrze, w takim razie musimy chyba omówić kilka spraw. Otworzyły się drzwi i do sali konferencyjnej weszła asystentka Ryana. – Masz ważny telefon z banku. Ten, na który czekałeś. – Dziękuję. – Spojrzał podejrzliwie na Todda i Julie. – Muszę go odebrać. Wrócę za pięć minut. Postarajcie się w tym czasie nie pozabijać. – Poradzimy sobie – odpowiedziała wesoło Julie. Ryan podziękował pani Lee i wyszedł. Julie zmierzyła Todda wzrokiem. – Kłamanie, że się mówi po chińsku, byłoby mało rozsądne. – To są interesy. – Wiem. – Na jego miejscu prawdopodobnie zrobiłaby dokładnie to samo. Oczywiście nie zamierzała mu o tym mówić. – Mam pytanie. – Słucham. – Moja babka zaproponowała milion dolarów mnie lub jednej z moich sióstr za poślubienie cię. Co jest z tobą nie tak, oprócz tego co oczywiste? Spodziewała się, że Todd się rozzłości albo coś burknie, ale niespodziewanie się roześmiał. – Zaczynam rozumieć, co Ryan w tobie widzi. – Ciekawe, ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie. – Babka ma specyficzne podejście do życia. To jeden z przejawów. Wiem, że nadal jesteś zła z powodu tej randki, ale Ryan nie ponosi całej winy. – Wiem, masz w tym swój spory udział. – Co za ulga. Ale nie w tym rzecz. – Spojrzał na drzwi, a potem znowu na nią. – Ryan został skrzywdzony kilka miesięcy temu. Trudny związek. Zawsze był ostrożny. Obaj byliśmy. Ale poznał idealną kobietę. Nie chciała jego pieniędzy, nalegała, że sama się będzie utrzymywać. Była matką samotnie wychowującą dziecko i Ryan

szanował jej decyzję. Na dodatek oszalał zupełnie na punkcie jej małej córeczki. Julie poczuła nieprzyjemne ściskanie w dołku. Ogarnął ją chłód. Przetłumaczyła sobie to, co chciał wyrazić Todd. Ryan zakochał się na zabój w dziecku i w jego matce. Zamierzała powiedzieć, że nic jej to nie obchodzi, ale słowa uwięzły jej w gardle. – Poznałem ją i również uważałem, że jest wspaniała. Trochę się martwiłem, ponieważ Ryan bardziej się cieszył z faktu, że zostanie ojcem niż mężem. Wszystko się skończyło, kiedy przez przypadek usłyszał jej rozmowę z przyjaciółką. Mówiła, że kiedy zaszła w ciążę, sądziła, że to koniec świata, ale po urodzeniu córeczki odkryła, że bogaci faceci uwielbiają małe słodkie dziewczynki. Że podoba im się zabawa w tatusia. Związek był dla niej nudny, ale zdecydowała, że wyjdzie za Ryana. Odczeka dwa lata, on przez ten czas zwiąże się z dzieckiem, a ona go potem zostawi, zabierając ze sobą worek pieniędzy, który jej da, gdyż nie będzie chciał skrzywdzić córki. Julie przeszył lodowaty dreszcz. – To okropne – mruknęła. – Nawet nie wiesz jak. Na szczęście w porę się wycofał. Bardzo to przeżył, poza tym jako facet czuł się głupio, że tak się dał nabrać. – Zgadnę, co było dalej. Kilka miesięcy później wasza babka wpadła na pomysł przekupienia mnie i moich sióstr. A wy doszliście do wniosku, że musimy być naciągaczkami jak tamta kobieta. – Dokładnie. Opowiedziałem Ryanowi o pomyśle Ruth i on przystał na mój plan. – Żeby mnie ukarać. – To nie było nic osobistego. Chciałem, żebyś wiedziała, dlaczego to zrobił. Ryan to porządny facet. Popełnił błąd i teraz go żałuje. To go trochę usprawiedliwia. – To prawda, ale pozostaje fakt, że mnie okłamał. To, że dotykają was tego typu sytuacje, nie daje wam prawa krzywdzić niewinnych. Nie zrobiłam nic złego. Nie jestem tamtą kobietą. – No dobrze, postąpił źle, ale odpuść mu. Gdyby wiedział, że się w tobie zakocha, nie zrobiłby tego. Zakocha się? – powtórzyła w myślach. Zależało mu na niej? Julie nie chciała, żeby te słowa miały dla niej znaczenie, ale było inaczej. Pragnęła, żeby ją lubił i szanował.

Otworzyły się drzwi i do sali konferencyjnej wszedł Ryan. – Przepraszam, że tak długo. Coś mnie ominęło? – Rozmawialiśmy sobie. Wszyscy troje skupili uwagę na sprawach biznesowych i nim upłynęła godzina, zamknęli wszystkie interesujące ich tematy. Kiedy skończyli, Ryan odprowadził Julie do windy. – Twoi szefowie będą zachwyceni. – Będą tańczyć z radości. Jestem dobra w tym, co robię. Nie pożałujecie swojej decyzji. – Wiem. Jak się czujesz? – Dobrze. Trochę mi się kręci w głowie, ale daje się z tym żyć. – Twoja rodzina już wie? – Wszyscy oprócz ojca. Nie mam pojęcia, gdzie on teraz jest. – I wcale jej to nie obchodziło. – Ja jeszcze nie powiedziałem rodzicom. Są w Europie. Rzadko kiedy przyjeżdżają do Stanów. Poznasz ich, kiedy się pojawią. Julie wyobraziła sobie, jak w zaawansowanej ciąży drepcze jak kaczka przed parą starszych państwa. – Pięknie – mruknęła. – Ja również powinienem poznać twoją rodzinę. – Słucham? – Nie chcesz mnie przedstawić? To było podstępne pytanie. Oczywiście, że nie chciała. Ale odmówić mu w sytuacji, kiedy się spodziewali dziecka? – Byłoby miło – odparła niechętnie. – Mam wolny najbliższy weekend. Co za szczęście, pomyślała z przekąsem. – Dobrze, postaram się coś zorganizować. – Świetnie. Pochylił się i cmoknął ją delikatnie. – Do zobaczenia w weekend.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Łagodnie określając, narożny dom w szeregówce był bardzo skromny. Ryan zaparkował samochód, ze smutkiem uświadamiając sobie, że kiedy on dorastał w świecie luksusu i przywilejów, wnuczki Ruth wychowywały się w takim miejscu. Wyskoczył ze swego sportowego auta i podszedł do frontowych drzwi, w których stała Julie, opierając się o framugę. – Jesteś gotowy do odparcia ataku? – Twoje siostry nie mogą być aż tak straszne. Przeżyję. – No nie wiem. – Roześmiała się. Prześlizgnął się obok niej, zawrócił i dał jej całusa. Nie zareagowała, ale poczuła zalewającą ją falę ciepła. – Mama jest w pracy – poinformowała, kiedy się od niej odsunął. – W jedną sobotę w miesiącu organizuje tanie szczepienia w prywatnej klinice. Dołączy do nas później. Teraz przemaglują cię moje siostry, to znaczy dotrzymają ci towarzystwa. – Mogą mnie opiekać na wolnym ogniu. Wytrzymam. – Tak ci się tylko wydaje. Poranek był ciepły i zapowiadał się gorący dzień, jakie czasami się zdarzają jesienią. Julie miała na sobie lekko przeźroczystą koronkową bluzeczkę na ramiączkach oraz długą do kostek szeroką spódnicę. Była boso i miała rozpuszczone włosy. Wyglądała jak figlarna księżniczka z bajki. – Tędy. – Wskazała mu drogę. – Teraz już się nie wycofasz. – Wcale nie zamierzam. Przeszli przez kuchnię i znaleźli się w ogrodzie, który przypominał raj, jakiego po takim miejscu nigdy by się nie spodziewał. Wszędzie rosły rośliny. Po jednej stronie tarasu znajdował się stół z krzesłami, po drugiej stał grill. Było mnóstwo świeczek i dziwnych przedmiotów, które obracały się na wietrze, oraz zwiewny materiał, którego przeznaczenia nie potrafił zrozumieć. Były tam również dwie kobiety. Obie niebieskookie blondynki o rysach podobnych do Julie. Z wyrazu ich twarzy mógł łatwo wyczytać, że czekały go trudne chwile. – Moje siostry, Willow i Marina – przedstawiła je Julie.

Willow była malutka, delikatna i bardzo ładna. Marina była najwyższa ze wszystkich trzech i równie ładna. Wspaniały zestaw genów, pomyślał. Miał nadzieję, że ich dziecko odziedziczy tę urodę. – Miło was poznać. – Uśmiechnął się. – Julie wiele mi o was opowiadała. – A mówiła, że chciałyśmy ci spuścić lanie? – spytała Willow. – Zresztą nie tylko tobie. Z wielką przyjemnością odwiedziłabym również niejakiego Todda Astona III i powiedziała mu kilka słów do słuchu. Ryan odchrząknął. – Bardzo tu ładnie. Wiele różnych niezwykłych roślin. To wyjątkowe miejsce. – Nieudana próba zmiany tematu – zauważyła Marina, krzyżując ręce na piersi. – Szczerze wątpię, by naprawdę interesował cię nasz ogród, ale na wszelki wypadek, gdyby tak było, wiedz, że to wszystko zaplanowała i wykonała Willow. Ryan doszedł do wniosku, że nie będzie łatwo. Julie zachęciła go, żeby usiadł, a sama zajęła miejsce naprzeciw niego. – Willow potrafi wyhodować wszystko. Szczególnie interesuje się ziołami i uprawami organicznymi. Robi świece, które świetnie się sprzedają, pisze też komiksy do gazet. – Niesamowite. – Ryan spojrzał na Willow. – Macie tu jakiś komiks? Chętnie bym go przeczytał. Dziewczyna wzięła ze szklanego stolika cienkie czasopismo i rzuciła je w jego stronę. – W środku na ósmej stronie. Przerzucił pismo, w którym dominowały artykuły na temat organicznej uprawy roślin, był też esej o tym, jak przetrwać sezon grypowy, i schemat, jak najlepiej przygotować kompost. W końcu znalazł niewielki sześcioobrazkowy komiks. Rozmawiały w nim dwa kabaczki o wyprzedaży butów. Sądząc po kokardach i szpilkach, musiały to być kabaczki płci żeńskiej. Przeczytał tekst i roześmiał się, choć nie miał zielonego pojęcia, o co w nim chodziło. – Dobre. Sprzedajesz to do wielu gazet?

– Do kilku małych lokalnych. Większość dużych czasopism nie jest zainteresowana tego typu humorem. – W takim razie nie wiedzą, że tracą duży rynek. Willow utkwiła w nim przenikliwe spojrzenie, zastanawiając się, czy się jej nie podlizuje. Już miał rozpocząć wykład na temat szybkiego rozwoju rynku produktów organicznych, kiedy Willow i Marina wstały. – Przyniesiemy przekąski. Kiedy wyszły, Ryan zwrócił się do Julie: – Nie zrozumiałem – wyszeptał, machając czasopismem. – Wytłumacz mi, o co tu chodzi. Julie pochyliła się ku niemu. – Nie mogę. Sama nie wiem. Pewnie trzeba być weganem, żeby to pojąć. Przez pewien czas sądziłam, że komiksy Willow po prostu nie są zabawne, ale coraz więcej czasopism się nimi interesuje, więc pewnie jednak są. – Uśmiechnęła się do niego, a on odpowiedział jej tym samym. Siostry wróciły, niosąc zapasy. – Lemoniada z mango – poinformowała Willow, wręczając mu szklankę. Marina postawiła na stole talerz z ciasteczkami. Ryan pociągnął łyk. Nawet nie była taka zła. Siostry z powrotem usiadły. – Byłeś kiedyś żonaty? – wypaliła Willow. – Nie? – Zaręczony? – Nie. – Masz dzieci, oprócz tego, które nosi Julie? Nie chcę tylko usłyszeć od ciebie odpowiedzi w stylu: „Żadnych, o których bym wiedział”. Mówiąc takie rzeczy, faceci robią z siebie kretynów. Maglowanie się rozpoczęło. – Nie mam dzieci. Były surowe i dociekliwe. Chciały wiedzieć wszystko. Interesowały się tym, jakie miał stosunki z matką, jaka jest jego sytuacja finansowa i czy płaci w terminie podatki. Julie przez cały czas go obserwowała, jakby oceniała po odpowiedziach. Radził sobie dość dobrze. W końcu nie miał niczego do ukrycia. Na wszystkie pytania odpowiadał bez zastanowienia i zająknięcia. – Jak mogłeś się tak podle zachować i okłamać niewinną osobę?

– wypaliła niespodziewanie Willow. W ogrodzie zapadła grobowa cisza. Chciał się wytłumaczyć, ale w końcu zdecydował powiedzieć prawdę. – Popełniłem błąd. Nie mam usprawiedliwienia na moje zachowanie i nie proszę o nie. Marina i Willow popatrzyły po sobie, a potem na Julie. Ryan zrozumiał, że wydarzyło się coś ważnego, nie wiedział jednak co. Kobiety to nieodgadnione stworzenia. – Kiedy byłyśmy małe, Julie zawsze nami rządziła. Szczególnie mną – powiedziała Marina. – Nie przesadzaj – jęknęła Julie. – Mama pracowała i ktoś musiał ją zastępować. Ja byłam najstarsza. – Prawdziwa tyranka – poświadczyła Willow. – Nie słucham was – mruknęła Julie. Wstała i obeszła stół, żeby nalać sobie lemoniady. Zamiast wrócić na swoje miejsce, usiadła obok Ryana. Popełnił błąd i spojrzał na jej bose stopy, które trzymała skrzyżowane. Paznokcie miała pomalowane na jasnoróżowo i nosiła pierścionek na jednym z palców. Nigdy nie widział niczego równie pociągającego. Skup się na celach, pouczył się w myślach. Planował ożenić się z Julie dla dobra dziecka. Niespodziewanie dziecko stało się nierealne. Jedyne, o czym myślał, to że lubi ją, jej siostry i ich mały przytulny domek, który dawał mu to, czego nigdy nie zaznał w posiadłości rodziców. – Nie kupiłeś tego domu, prawda? – spytała Julie Ryana, kiedy zaparkował samochód przed wielką rezydencją w Beverly Hills. Otworzyły się masywne żelazne wrota, odsłaniając trzypiętrowy budynek i wypielęgnowane trawniki. – Tutaj się wychowywałem. – Mieszkałeś tu? Z rodzicami? Mówiłeś, że mam się zwyczajnie ubrać, ponieważ możemy się zakurzyć. Nie mogę poznać twoich rodziców w takim stroju. Julie miała na sobie dżinsy, stary podkoszulek i była nieumalowana. – Nie ma ich – poinformował ją, parkując auto przed schodami

prowadzącymi do ogromnych dwuskrzydłowych drzwi. – Są w Europie. Przywiozłem cię tu, żebyśmy poszperali razem na poddaszu. Pomyślałem, że znajdziemy tu rzeczy, które ci się spodobają. – Brzmi interesująco – uspokoiła się. Wysiadła z samochodu i rozejrzała się dookoła. – Stylowo, zupełnie inaczej niż u mnie. – Mnie się u ciebie podobało. Było ciepło i przytulnie. Tu brakuje domowego nastroju. Ryan otworzył drzwi i weszli do środka. Kilkoma przyciskami na konsolce ukrytej za panelem wyłączył alarm. Julie z zapartym tchem podziwiała wspaniałe drewniane podłogi, wysokie sklepienie i liczne dzieła sztuki. – A gdzie służba? – W domu mieszka tylko gospodyni. Dziś ma wolny dzień. Uprzedziłem ją, że wstąpimy tu, ale nie będziemy jej potrzebować. Mamy dom tylko dla siebie. – Ryan poprowadził Julie na górę po okazałych rzeźbionych schodach, a następnie korytarzem, po obu stronach którego znajdowały się sypialnie. – Jak duża jest rezydencja? Dziesięć tysięcy metrów? – Bliżej piętnastu. – Sporo sprzątania. – Skąd miałbym wiedzieć? – Roześmiał się. – Przynajmniej na jeden pełny etat. Nie mogę uwierzyć, że twoi rodzice są właścicielami tego miejsca i tak rzadko tu bywają. – Lubią podróżować. Julie pogłaskała długą gładką poręcz. – Kto, mając coś takiego, chciałby chodzić do parku rozrywki? Miałybyśmy tu z siostrami wspaniałą zabawę. Wspominałam ci o tym? Doskonale dałeś sobie z nimi radę. Prawie je do siebie przekonałeś. – Nie ma co do tego wątpliwości. – Nie bądź taki pewny siebie. – Mam ku temu powody. Na końcu korytarza znajdowały się kolejne schody, nieco mniej ozdobne, prowadzące na trzecie piętro. Górna kondygnacja przypominała poddasze. Była to duża otwarta przestrzeń podzielona na kilka mniejszych. Przez wielkie okna wpadało do wnętrza morze światła. – Zachwycające. Szkoda, że nie jestem malarzem lub innym

artystą. Można by tu urządzić wspaniałą pracownię. – Bawiliśmy się tu z Toddem, będąc dziećmi. Całe piętro było tylko dla nas. W rogu pomieszczenia ukryte były trzecie schody. Strome i wąskie. Julie wspięła się na nie za Ryanem i znalazła się na tajemniczym, zakurzonym, pachnącym stęchlizną poddaszu. Prawdziwie filmowa sceneria. Grube belki, przykryte prześcieradłami stare meble, zakurzone, pełne pajęczyn okna. Wszędzie stały pudła, kufry i kosze. Jak to możliwe, że ona i Ryan mieszkali tak niedaleko od siebie i wiedli tak różne życie? Ryan chodził pomiędzy meblami i ściągał pojedyncze pokrowce. – Spędzaliśmy tu z Toddem wiele czasu. Przekopaliśmy wszystkie kąty. Dla dwóch chłopców nie było tu niczego ciekawego, ale pamiętam… Schylił się, otworzył kilka pudeł i skinął na Julie. – Wiem, że nie podoba ci się nowoczesne wzornictwo. Czy to jest bardziej w twoim guście? Obiecał jej niespodziankę. Nie wiedziała, czego się spodziewać, a tu się okazało, że to pięknie rzeźbiona kołyska dla niemowlęcia. Upadła na kolana i z zapartym tchem dotknęła gładkiego wykończenia. Małe dzieło sztuki ozdobione było aniołkami, serduszkami i kwiatkami. Kołyska była nieznacznie podniszczona, ale przepiękna. – Jest wspaniała – wyjąkała. – Cieszę się, że ci się podoba. Możemy ją odnowić. Jest do tego w komplecie komoda. – Usiadł przy niej. – Ma przynajmniej sto pięćdziesiąt lat. Brakuje stolika do przebierania i łóżeczka, ale dorobimy je w tym samym stylu. – Doskonały pomysł. Skąd wiedziałeś, że mi się spodoba? – Po prostu wiedziałem. – Utkwił spojrzenie ciemnych oczu w jej twarzy. Sądziła, że jest typem mężczyzny, który zawsze daje tradycyjne prezenty, najwyraźniej jednak się myliła. I ucieszyło ją to. Były to rodzinne pamiątki. Z radością wypożyczy je na czas, kiedy dziecko będzie małe. – Jesteś wyjątkowo troskliwy. Dziękuję. Są wspaniałe. – Dzieci potrzebują mnóstwa rzeczy.

– Aż trudno uwierzyć, że takie maleństwo musi mieć tyle akcesoriów. – Czujesz już coś? – spytał, rozprostowując przed sobą nogi. Pogłaskała się po brzuchu. – Tylko nudności. Pierwsze ruchy będą odczuwalne dopiero za kilka miesięcy. – Nic jeszcze nie widać. – Mam już mały brzuszek. – Chciała dodać, że powinien ją zobaczyć nago, ale w porę się zreflektowała. – Kiedy poinformujesz przełożonych? – Wkrótce. Będę się musiała trochę przeorganizować, ale poradzę sobie. To takie dziwne. Zanim się dowiedziałam, że jestem w ciąży, najważniejsza była dla mnie kariera. Żyłam wyłącznie pracą. Chciałam iść do przodu bez względu na konsekwencje. Dziecko wszystko skomplikuje, ale wcale się tym nie przejmuję. – Nie będziesz sama – zapewnił ją. – Będę obecny w waszym życiu. Będę się udzielał jako ojciec. – Cieszę się – odparła. – Będziemy razem wybierać nianię – zażartowała, na co Ryan się skrzywił. – Miałem nianię. – Była miła? – Właściwie miałem ich kilka. Wszystkie były sympatyczne. Moi rodzice nigdy się mną nie zajmowali. Podróżowałem z nimi, ale i tak nigdy nie byliśmy razem. Nie pamiętam, żeby gdziekolwiek zabrali mnie sami, żebyśmy tylko we trójkę jedli obiad. Zawsze miałem osobny pokój w hotelu, w którym mieszkała ze mną niania, a czasami Todd, jeśli jego rodzice nam towarzyszyli. Nie takiego obrazka z jego dzieciństwa się spodziewała. – Czułeś się samotny? – Czasami. Potem się usamodzielniłem i było już lepiej. Miałem kolegów, chodziłem do szkoły. Trudne były tylko wakacje. Zawsze gdzieś wyjeżdżaliśmy. Julie pamiętała z dzieciństwa wakacje jako długie letnie dni. Wymyślała z siostrami skomplikowane gry, które potem testowały w nieskończoność. – Pomagał mi Todd. Zawsze się wspieraliśmy. Jak ty i siostry. – Są dla mnie bardzo ważne – przyznała.

– Chciałbym czegoś więcej dla naszego dziecka. Powinno wiedzieć, że ma dwoje kochających rodziców, na których zawsze może liczyć. Zależy mi, żebyśmy stworzyli rodzinę, taką jakiej nigdy nie miałem. Z jego słów przebijały determinacja i smutek. Julie zrobiło się przykro na myśl o małym chłopcu, który miał wszystko oprócz tego co najważniejsze. – Nie sądzę, żebyśmy mogli cofnąć czas i dać ci to, co straciłeś. Nie chcę również powtarzać mojego życia. Spróbujemy zbudować coś nowego, co będzie dobre dla nas obojga. – Postaramy się. – Pokiwał głową i spojrzał na nią. – Czy twój ojciec już wie o dziecku? – Ja mu nic nie powiedziałam. Być może mama mu wspomniała. – Nie lubisz go? Wyczuwam to w twoim głosie. – Nie potrafię mu wybaczyć. Ciągle rani matkę. Wiem, że po części sama jest sobie winna, bo zawsze mu pozwala wrócić. Tak bardzo bym chciała, żeby raz na zawsze go rzuciła i znalazła sobie porządnego mężczyznę. Ona jednak twierdzi, że go kocha. – Nie wierzysz jej? – Prawdziwa miłość nie może tak ranić. Ryan wziął ją za rękę. – Kiedyś byłam zaręczona – wyznała. – Nazywał się Garrett i był uroczy. Poznaliśmy się na studiach. – Już go nienawidzę. – Punkt dla ciebie. – Uśmiechnęła się. – Kiedy spoglądam w przeszłość i staram się zrozumieć, gdzie powstał błąd, niezależnie od tego, który już raz analizuję fakty, nie potrafię go znaleźć. Nie wiem, których sygnałów nie zauważyłam. Wolę myśleć, że ich nie było. Ale kto to wie? Tak czy inaczej, zaczęliśmy się spotykać, zakochaliśmy się w sobie i zaręczyliśmy się. – Spojrzała na Ryana. – Ale on już miał żonę. Młodą, słodką, która mieszkała ze swoją rodziną w Nowym Meksyku. Pracowała na dwóch etatach, żeby zapłacić za jego studia. Zdecydowali, że taniej będzie, jeśli ona zostanie z nimi, a on tu wynajmie mieszkanie i będzie chodził na uniwersytet. Ryan ścisnął ją mocniej za rękę i zaklął brzydko pod nosem. – Jakbyś odgadł moje myśli – mruknęła, walcząc z emocjami. Była kretynką, ale tamto już minęło i teraz trzeba iść dalej. – No więc

byliśmy zaręczeni i po zrobieniu dyplomów planowaliśmy ślub. Dowiedziałam się, że ma żonę zupełnie przypadkowo, ponieważ ona wygrała na loterii. Nic wielkiego, jakieś trzydzieści tysięcy dolarów, ale dzięki temu mogła się wyprowadzić od rodziców, przenieść do niego i pracować już tylko na jednym etacie. Zjawiła się pewnego dnia bez uprzedzenia. Wszyscy troje doznaliśmy sporego szoku. Ryan przytulił ją mocno. Usztywniła się, a po chwili odprężyła w jego kojących objęciach. Nie miała wątpliwości, że było jej lepiej bez Garretta, ale dobrze było poczuć czyjeś silne ramiona. – Nie wiem, jak zamierzał z tego wybrnąć – ciągnęła dalej, ułożywszy głowę na ramieniu Ryana. – Czy chciał zostać bigamistą? Planował zaczekać do ostatniej chwili, żeby mi powiedzieć? A może chciał się ulotnić? Nie dowiedziałam się nigdy, ponieważ go zostawiłam. – Przymknęła oczy. – Nienawidzę się za to, że tak się dałam nabrać. Nie wyobrażasz sobie, jak głupio się czułam. Cała ta sytuacja bardziej mnie dotknęła niż utracona miłość. Zawsze uważałam się za bystrą i sprytną, a on tak łatwo mnie oszukał. – Był kłamliwym draniem. Przykro mi, że cię to spotkało. – Teraz rozumiesz, dlaczego tak zareagowałam na wasz numer? Poza oczywistymi powodami. Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie, by móc zajrzeć jej w oczy. – Przeprosiłem cię. Wydaje mi się, że zaczynasz mi ufać. Muszę wiedzieć, czy potrafisz mi wybaczyć. – Jestem tego coraz bliższa – przyznała. – Ale o ślubie nie ma mowy. – Wspomniałem o tym tylko raz. A ty podeszłaś do tego zbyt emocjonalnie. – To nie były miłe oświadczyny. Poza tym raz mi wystarczy. – Nie chcesz w ogóle wyjść za mąż? – Kiedyś tak, ale nie dlatego, że muszę. – Romantyczka. Nigdy bym się nie domyślił. – Po prostu chcę znaleźć kogoś wyjątkowego, kogoś odpowiedniego dla mnie. – Jaki miałby być ten ideał? – Wypuścił z rąk jej dłonie. – Nie wiem. Jeszcze go nie spotkałam. – Więc jesteś nadal wolna?

– Zamierzasz mnie wyswatać z jednym ze swoich kolegów? Masz kogoś konkretnego na myśli? – Oczywiście. Jest czarujący, odnosi sukcesy zawodowe i jest bardzo przystojny. – Pozwól mi zgadnąć. Znam go, prawda? – Mhm. To ja. – Dlaczego mnie to nie dziwi? – Roześmiała się. Ryan nie odpowiedział, gdyż złożył na jej ustach gorący pocałunek.

ROZDZIAŁ ÓSMY Kilka dni później Julie zatrzymała się przed domem matki. Dochodziła dziewiąta. Przyjechałaby wcześniej, ale zatrzymały ją obowiązki służbowe. Naomi uprzedziła ją, że ma czas tylko do dziesiątej, więc niewiele im go pozostało. Zaparkowała samochód na podjeździe i ruszyła do tylnych drzwi. Zapukała raz i otworzyła je. – To ja – zawołała, idąc za smakowitym zapachem czekolady. – Co to? Matka spojrzała na nią znad patelni i uśmiechnęła się. – Idealne wyczucie czasu. Ciasteczka czekoladowe są gotowe do podania. Na pewno masz ochotę. Julie zaburczało w brzuchu. – Umieram z głodu. Matka spojrzała na zegar na kuchence. – Nie jadłaś obiadu? – Zamierzałam, ale byłam bardzo zajęta i nie zdążyłam, a potem przyjechałam prosto tutaj. Przekąszę coś w domu. – Julie Marie Nelson, czy ty nie masz rozumu? Jesteś w ciąży. Nie możesz omijać posiłków. Poczuła się, jakby znów miała jedenaście lat. – Wiem, że muszę regularnie jadać. Zwykle się staram. Dziś po prostu się zagapiłam. Postaram się poprawić. – No dobrze. Przygotuję ci obiad. Ciasteczka dostaniesz dopiero na deser. – Naomi podeszła do lodówki i zajrzała do środka. – Mam lasagne. – Ty robiłaś czy Willow? – Willow. – Pewnie wegetariańska, a wolałabym coś z mięsem. Jest coś jeszcze? – Pieczeń z niedzieli. A może zrobię ci po prostu kanapkę i sałatkę? – Świetnie, poproszę. Naomi wyciągnęła z lodówki produkty, a Julie wzięła talerz i sztućce.

– Idź usiądź, przyniosę ci wszystko. – Mamo, ja nie umieram, jestem tylko w ciąży. – Wiem, ale czasami lubię porozpieszczać moje córeczki. Julie miała obolałe nogi i rwało ją w krzyżu, więc z ulgą usiadła przy kuchennym barku, stanowiącym skromniejszą wersję ogromnego, supernowoczesnego, jaki widziała u Ryana. Ryan. Na myśl o nim uśmiechnęła się do siebie pod nosem. Nie widziała się z nim od niedzieli, kiedy kochali się na poddaszu w starej rezydencji jego rodziców. Następnie spędzili miłe popołudnie u niej w domu, które przeciągnęło się aż do śniadania. Kiedy wychodził od niej o świcie, z trudem się powstrzymała, żeby nie zaproponować mu powtórki, ale to by tylko bardziej wszystko skomplikowało. Jej życie całkowicie się zmieniło. Nie wiedziała, co się z nią dzieje ani czego pragnie. – Byłaś u lekarza? – spytała matka. – Mam umówioną wizytę na przyszły tydzień. Ciążę poprowadzi moja obecna ginekolog. Lubię ją i słyszałam, że jest dobra. – Ryan się z tobą wybiera? – Nie zaprosiłam go. – Powinnaś. Wydaje się miłym młodym człowiekiem. – Naomi zamilkła i skrzywiła się. – Czy ja powiedziałam „miły młody człowiek”? Zupełnie jak moja matka. Nie, gorzej! Jak matka mojej matki. Julie się roześmiała. – Nie martw się, nie powiem nikomu, że się starzejesz. – Skoro ja się starzeję, to twoja babka… – Dziwaczeje. Naomi skończyła przygotowywać kanapkę, otworzyła plastykowy pojemnik i wrzuciła gotową sałatkę do salaterki. – Co masz na myśli? Sądziłam, że ją lubisz. – Nie znam jej – odparła wymijająco. – Trochę mnie przeraża. Na początku wydawało mi się, że pomysł z poślubieniem jej wnuka był ujmujący. Ale teraz, kiedy o tym myślę, dochodzę do wniosku, że jest odrażający. Nie może nas kontrolować za pomocą pieniędzy. – Nie sądzę, żeby jej o to chodziło. Wymyśliła sposób na połączenie dwóch rodzin. Gdyby poprosiła cię tak zwyczajnie, umówiłabyś się z Toddem?

– Chyba tak, żeby jej zrobić przyjemność. Oczywiście, gdyby nie milion dolarów, nie poznałaby Ryana. Poszłaby na randkę ze starszym kuzynem. Byłoby miło i wszystko skończyłoby się inaczej. Na myśl o tym ogarnął ją smutek i uczucie paniki. Nie miała ochoty o tym rozmyślać, więc zmieniła pospiesznie temat rozmowy. – Ostatnio byłam u babki na lunchu i spotkałam tam Ryana. Chciała się koniecznie dowiedzieć, jak się skończyła nasza randka i czy się umówię z Toddem. – Zawsze uwielbiała się wtrącać – westchnęła Naomi. – Być może. Nie wiem, co ją spotkało w życiu. Może w głębi duszy jest wspaniałą osobą, ale nie potrafię się pogodzić z tym, jak ciebie skrzywdziła. Miałaś siedemnaście lat, a ona się od ciebie odwróciła. Naomi postawiła jedzenie na stole. – To nie jej wina. Zawiodłam oboje rodziców. – To prawda, ale w końcu nie popełniłaś zbrodni. Jesteś jej jedyną córką. Mogła się na ciebie obrazić, nie rozmawiać z tobą przez jakiś czas, ale urwać kontakt na dwadzieścia sześć lat? To przesada. – Fraser był trudnym człowiekiem – mruknęła Naomi. – Raczej tyranem. Nie mogę pojąć tylko jednego. Ruth jest wyjątkowo silną kobietą, dlaczego więc mu się nie sprzeciwiła i nie uparła, że będzie się widywać z córką? – Julie pogłaskała matkę po ramieniu. – Świetnie sobie z nami radziłaś. Miałyśmy wspaniałe dzieciństwo. Złości mnie tylko, że ty się musiałaś zaharowywać i tyle wycierpiałaś, kiedy oni mieszkali zaledwie kilka kilometrów stąd, kompletnie nas ignorując. – Niczego bym od nich nie przyjęła. – Nie chodzi o pieniądze. Raczej o kogoś bliskiego, z kim mogłabyś porozmawiać, kto by ci pomógł zająć się dziećmi, żebyś od czasu do czasu mogła mieć dla siebie wolne popołudnie. – Kocham moje córki i jestem zadowolona z mojego życia. – Cieszę się. Ale nie potrafię zrozumieć twojej matki. Nie wiem, czy jest ofiarą, czy diablicą. – Nie jest zła. – Może. Ale jest odpowiedzialna za swoje działania lub ich brak, jak my wszyscy.

– Ja również? – spytała spokojnie matka. Julie obrzuciła ją spojrzeniem. – Co masz na myśli? Fakt, że odeszłaś z ojcem? Miałaś zaledwie siedemnaście lat. W tym wieku można działać impulsywnie. – Chodziło mi o to, co było potem. Wiem, że nie pochwalasz mojego postępowania. Julie odłożyła kanapkę. Nagle straciła apetyt. – Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa. Nie mogę cię oceniać. Dokonałaś własnych wyborów. – Których nie aprobujesz. – Nie. – Wzruszyła ramionami. – Jest moim ojcem i na swój sposób go kocham, ale nie potrafię mu wybaczyć. Nie ma prawa zjawiać się w naszym życiu, a potem nagle z niego znikać. Rodzina znaczy dla mnie coś więcej. To odpowiedzialność. – On nas kocha. – Ciekawy sposób okazywania uczuć – mruknęła. – Nie mogę znieść tego, że kiedy przyjeżdża, ty jesteś taka szczęśliwa, przyzwyczajamy się do jego obecności i kiedy zaczynamy mu ufać, niespodziewanie się ulatnia. Za każdym razem łamie ci serce, a ty mu na to pozwalasz. – Jest dobrym człowiekiem i ojcem. – Dla mnie nie był dobrym ojcem. – Julie, musisz się nauczyć być bardziej tolerancyjna w stosunku do ludzi i ich wad. – Jeśli ktoś zostawia resztki pasty do zębów na umywalce lub stale się spóźnia, można to nazwać wadami. Ale ciągłe porzucanie rodziny to coś znacznie gorszego. Jesteś taka wspaniała i ładna, a na świecie jest tylu przyzwoitych mężczyzn, którzy oddaliby wiele, żeby móc dzielić z tobą życie. Traktowaliby cię jak księżniczkę. – Ale ja chcę być żoną Jacka – odparła smutno Naomi. – Chciałabym, żebyś zrozumiała, że jeśli kogoś kochasz, akceptujesz go takiego, jaki jest, bierzesz to, co w nim dobre i co złe. – Dla mnie za dużo w nim tego złego. – A dla mnie nie. Julie miała ochotę dodać, że ojciec ma inne kobiety, ale uznała, że nie warto mówić o rzeczach wiadomych, które przyniosą matce tylko ból.

– Czasami miłość oznacza wybaczanie. Dokonujesz wyboru. Ja potrafię z tym żyć. Muszę. Jakby powiedziała twoja siostra, on jest moim przeznaczeniem. – Błagam! – Julie zachichotała zduszonym głosem. – Poważnie. Myślisz, że się nie starałam o nim zapomnieć? Kiedy byłyście młodsze i ojciec został raz prawie na trzy miesiące, uwierzyłam, że tym razem wszystko się zmieni. Ale się myliłam. Postanowiłam wtedy, że więcej nie będę tego tolerować i nie pozwolę, żeby mi łamał serce. Zaczęłam chodzić na randki. Jeden związek był nawet całkiem poważny. – Mamo, jesteś niesamowita. Nic nam nigdy nie powiedziałaś. – Nie wiedziałam, jak się wszystko ułoży, i nie chciałam, żebyście się poczuły zawiedzione przez kolejnego mężczyznę. Uważałam, że lepiej zaczekać, aż będę pewna, że coś z tego będzie. – I nic nie wyszło. – Chciałam go pokochać, ale nie potrafiłam. Na dobre i na złe kocham waszego ojca. Zrozumiałam, że wolę tęsknić za nim, niż starać się pokochać innego. Julie nie wiedziała, co na to powiedzieć. – Ojciec się starzeje. Niedługo będzie się chciał ustatkować. Tu jest jego dom i ja tu będę na niego czekała. Razem dobijemy do przystani. Julie starała się zrozumieć matkę, ale nie potrafiła. – Nie wolałabyś mieć całego szczęśliwego życia niż tylko jego końcówki? – Jestem zadowolona z tego, co mam. Musisz to zaakceptować. Tego właśnie chcę. – Wiem, postaram się. – Liczę na to. Mam też nadzieję, że i ty znajdziesz kogoś, kto cię uszczęśliwi. Czy tą osobą jest Ryan? – Nie wiem – przyznała. – Jest ojcem twojego dziecka – przypomniała jej łagodnie matka. – Chciałabyś, żebym mu wybaczyła i żebyśmy wzięli ślub? – Chciałabym, żebyś była szczęśliwa. To naturalne, że martwię się o moje dziewczynki. O Marinę, ponieważ we wszystkim kieruje się sercem. O Willow dlatego, że zwykle trafia na mężczyzn potrzebujących pomocy, którzy gdy tylko stają na nogi, odchodzą do

innej kobiety. I o ciebie… – Ponieważ jestem uparta, trudna i nie potrafię nikomu zaufać. – Ponieważ zostałaś zraniona i nie wierzysz, że spotkasz porządnego mężczyznę. – Na jedno wychodzi. – Julie zamieszała sałatkę. – Jesteś przy Ryanie szczęśliwa? – Czasami. Może. Nie jest taki zły. – Byłabyś dla niego doskonałym rzecznikiem prasowym, gdyby chciał wystartować w wyborach – zakpiła Naomi. – Wiesz, co mam na myśli. Gdybyśmy się poznali w innych okolicznościach, uznałabym, że jest niezwykły, uroczy, bystry i troskliwy. Nie da się ukryć, że go lubię. – Nie zmienisz przeszłości. – Tak, ale chciałabym. – To, co się stało, już się nie odstanie. Ludzie są tacy, jacy są. A on jest dobrym człowiekiem i ojcem twojego dziecka. Zaczyna ci na nim zależeć. Czy nie tego pragniesz? – Tak uważasz? Ale ja nadal nie mam do niego zaufania. A jeśli skrywa jakiś okropny sekret, który wyjdzie na jaw i złamie mi serce? – Angażując się, zawsze podejmujesz ryzyko. Cokolwiek ono znaczy. Przecież udało ci się przetrwać porażkę z Garrettem. – Fakt. Względnie łatwo udało mi się zaleczyć po nim rany, ale w przypadku Ryana obawiam się, że byłoby znacznie trudniej. – Zakochałaś się w nim – stwierdziła matka. – Najwyraźniej, choć wcale nie chciałam. – Potrafisz powstrzymać to uczucie? Nie, jeśli będziemy się nadal spotykali, pomyślała, przypominając sobie ostatni weekend. Nie chodziło tu tylko o seks, ale również o to, jak ze sobą rozmawiali, jak się razem śmiali, jak jej z nim było i jak bardzo pragnęła mu ufać. – Nie chcę się zakochiwać. – Domyśliłam się. Dokonałaś bardzo smutnego wyboru. Nie sądzę jednak, aby ktokolwiek, nawet ty, był w stanie kontrolować uczucia. Ryan nie odejdzie. Zawsze będzie ojcem twojego dziecka. Zamierzasz przez całe życie opierać się temu, co do niego czujesz? Julie miała pewność, że tego nie chce. Więc skoro i tak już się w nim zakochała, to po co miała z tym walczyć?

Julie zapisała informację w notatniku. Potrzebowała jeszcze tylko kilku odnośników, żeby zakończyć przygotowanie wytycznych. Usłyszała pukanie do otwartych drzwi. Podniosła wzrok. – Proszę wejść – powiedziała do niskiego starszego mężczyzny. Był ubrany w dżinsy i sweter. Niczym szczególnym się nie wyróżniał. – Pani Julie Nelson? – spytał. – Tak. – Julie Marie Nelson? Nie lubiła, gdy ludzie używali obu jej imion, gdyż kojarzyło jej się to z chwilami, kiedy matka się na nią denerwowała. – W czym mogę pomóc? – Mam dla pani przesyłkę – Wręczył jej grubą kopertę i zniknął. Julie spojrzała na nią i otworzyła. Wyjęła list przewodni z logo firmy prawniczej, której siedziba znajdowała się w wieżowcu obok. Przeczytała go i poczuła, jak jej ciało zalewa lodowata fala. Jej serce chciało wyć z bólu, a rozsądek z satysfakcją krzyczał: „A nie mówiłam?”. Ucisk w klatce piersiowej nie pozwalał jej oddychać. Ryan za pośrednictwem kancelarii adwokackiej wnosił o intercyzę połączoną z propozycją małżeństwa ważną po narodzinach dziecka i pozytywnym wyniku testu na ojcostwo. Jeśli Julie nie przyjmie intercyzy i nie zgodzi się na wykonanie badania DNA, pozwie ją do sądu o przejęcie praw do dziecka. Będzie ją miał lub ona nie będzie miała niczego.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Julie wpadła jak bomba do siedziby firmy Aston and Bennett, zignorowała recepcjonistkę i ruszyła korytarzem prosto do gabinetu Ryana, którego zastała w trakcie rozmowy telefonicznej. Spojrzał na nią i uśmiechnął się. Julie wyrwała mu z ręki słuchawkę i rzuciła ją na widełki, po czym cisnęła mu w twarz dokumenty. – Jak mogłeś! – krzyknęła ze złością. – Zaufałam ci. Prawie uwierzyłam, że źle cię oceniłam. Ale tamtego wieczoru to byłeś prawdziwy ty. Byłeś i jesteś podstępnym padalcem. – O czym ty mówisz? – Ryan wziął do ręki dokumenty i wstał. – O tym! – Wskazała papiery. – Jeśli myślisz, że wygrałeś, to grubo się mylisz! Żaden z twoich prawników nie wygra ze mną. Nic nie dostaniesz. Słyszysz! Tylko tracisz czas. Nie będziesz miał ani mnie, ani dziecka. Powiem jasno. Nigdy za ciebie nie wyjdę. Nigdy! Spotkamy się w sądzie. Wypatroszę cię! Zrównam cię z ziemią, a kiedy spadniesz na dno, jeszcze cię podepczę. Jesteś podłym, kłamliwym draniem i bardzo żałuję, że cię w ogóle poznałam. Nie wiem, jak mogłam myśleć, że cię kocham. Odwróciła się na pięcie i wyszła. Ryan patrzył za nią kompletnie zaskoczony jej atakiem. Nie był w stanie zebrać myśli. Nie pojmował, co się stało. Otworzył kopertę i przeczytał pismo. Przeszył go dreszcz i wypełniło przerażenie. – Nie – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Julie, ja tego nie zrobiłem. Wybiegł za nią, ale było już za późno. Co robić? Jak jej miał wyjaśnić, że nie on przygotował te dokumenty? Pytanie, kto to zrobił. Nie musiał się długo zastanawiać. Wszedł do gabinetu Todda i zamknął za sobą drzwi. – Co ty nawyrabiałeś? – krzyknął. – Oszalałeś? Jak możesz robić takie rzeczy za moimi plecami? Wiesz, że wszystko zepsułeś?! Todd zmarszczył czoło i sięgnął po dokumenty. Przerzucił je i burknął: – Przepraszam, nie chciałem, żeby wyszły poza moje biuro. Julie

je widziała? – Sądząc po tym, co od niej usłyszałem, to tak. Dostarczono jej papiery dziś przed południem. Co ty sobie wyobrażałeś? – Chciałem cię chronić. Spotkałem się z naszym prawnikiem po jej pierwszej wizycie, jeszcze zanim ją lepiej poznałem. Wyjaśniłem mu, że potrzebujesz zabezpieczenia, gdyż zamierzasz się z nią ożenić, co uznałem za całkowicie niedorzeczny pomysł. Nic więcej nie zrobiłem. Miał tylko przygotować dokumenty, przysięgam. Ryan mu uwierzył. Todd starał się tylko o niego zadbać. Na jego miejscu pewnie zrobiłby to samo. Ale plan spalił na panewce i zamiast mu pomóc, zniszczył go, pozbawiając szansy na to, że Julie jeszcze kiedykolwiek mu zaufa. Ryana ogarnęło przerażające poczucie pustki. Dopadła go ponura, smutna rzeczywistość. – Wyjaśnisz jej wszystko. Na pewno zrozumie. Nie, lepiej ja to zrobię. – Dlaczego miałaby uwierzyć któremuś z nas? Ty byś uwierzył? Bo ja nie. Okłamałem ją, kiedy się poznaliśmy. Zraniłem ją. Starałem się potem ze wszystkich sił odzyskać jej zaufanie i teraz ta wpadka. Pomyśli, że to wszystko gra. – Kochasz ją. Nie możesz jej pozwolić odejść. – Odzyskam ją… gdy tylko wpadnę na pomysł, jak to zrobić. Julie leżała na sofie zwinięta w kłębek. Po tym, co się wydarzyło, nie była w stanie skupić się na pracy, więc wróciła do domu. Przez cały czas starała się zachować nad sobą panowanie. Jednak gdy tylko przekroczyła próg mieszkania, po twarzy zaczęły jej płynąć strumienie łez i wybuchnęła gromkim, zatykającym gardło szlochem. To nie mogło się wydarzyć. Ryan nie mógł jej aż tak oszukać… Ale to zrobił. – Jestem niezrównoważona psychicznie. Potrzebuję fachowej pomocy – zawyła, łkając. Rozległo się pukanie do drzwi. Julie zastygła w bezruchu i zakryła dłonią usta. Nie zamierzała nikomu otwierać. Było duże prawdopodobieństwo, że to Ryan, a postanowiła, że już nigdy więcej w życiu się do niego nie odezwie. Zadzwonił dzwonek, a zaraz potem powtórzyło się natrętne pukanie. – To ja, Todd. Wiem, że tam jesteś. Twój samochód stoi przed domem i ma jeszcze ciepły silnik. Dopiero co przyjechałaś. Proszę,

wpuść mnie. Musimy porozmawiać. – Ja nic nie muszę – odkrzyknęła, wstając i spoglądając na drzwi. – Jesteś takim samym draniem jak on. Idź stąd albo wezwę policję. – Nie odejdę. Jeśli mnie nie wpuścisz, wykrzyczę na cały głos przed sąsiadami twoją tajemnicę. Będą mieli o czym plotkować przez najbliższe tygodnie. Otwórz drzwi. Na pewno cię zainteresuje to, co mam do powiedzenia. – Wątpię – warknęła. Wpuścić go? – zastanowiła się. I tak to, co powie, nie zmieni jej zdania. Przekręciła zamek. Todd wparował do środka. Był tak podobny do swojego kuzyna, że aż ją ścisnęło w dołku. Z trudem powstrzymała łzy. Nie chciała, żeby widział, jak płacze. Bez sensu. Przecież i tak wyglądała jak siódme nieszczęście. – Po co tu przyszedłeś? – rzuciła. – Idź sobie. – Najpierw mnie wysłuchaj. Potem możesz mi skopać tyłek. Zrobiłaby to z wielką przyjemnością. Dlaczego nigdy nie ćwiczyła karate? Chętnie porachowałaby mu wszystkie kości. – Mogę usiąść? – Wskazał na sofę. – Nie. – W takim razie ty spocznij. Jesteś w ciąży i jesteś zdenerwowana. Ja postoję. – Nic mi nie będzie. Czego chcesz? Todd wciągnął głęboko powietrze. – Tylko wysłuchaj mnie do końca, nie przerywając. – Co ty sobie wyobrażasz? – Spojrzała na niego ostro. – Nie będziesz tu ustalał żadnych zasad. Twój kuzyn podle mnie oszukał i to nieraz. Nie ma tu co tłumaczyć. – Postaram się streszczać. To nie Ryan, to ja. On nie wiedział, że poszedłem do prawnika i nie wie, że tu jestem. Mam rachunek z kancelarii. Jest na nim opisane, że konsultacja trwała godzinę i dotyczyła intercyzy. Chciałem chronić mojego kuzyna, gdyż on sam nie był w stanie logicznie myśleć. A więc to nie Ryan? Julie podeszła do sofy i usiadła. Czy to możliwe? – On nigdy by tego nie zrobił. Ja również teraz bym się do tego nie posunął, ale wtedy cię nie znałem. Byłem przekonany, że chodzi ci tylko o pieniądze i że złapałaś go na ciążę.

– Pochlebiasz mi – fuknęła. – Wybacz, ale wiele kobiet byłoby do tego zdolnych. Musiałem się upewnić, że ty taka nie jesteś. Posłuchaj. Ryan jest dla mnie jedyną prawdziwą rodziną. Zrobiłbym dla niego wszystko. Chciałem się tylko upewnić, że go nie skrzywdzisz. A wszystko zepsułem. Oskarżasz go o to, co ja zrobiłem. To nie jego wina. On jest naprawdę porządnym facetem. To ja jestem draniem, powinnaś mnie nienawidzić. Tak bardzo chciała mu uwierzyć. Na tyle, na ile znała Todda, mogła się spodziewać, że był zdolny do czegoś takiego w obronie przyjaciela. Ale czy to możliwe, żeby Ryan o tym nie wiedział? – Potrzebuję czasu, żeby to wszystko przemyśleć. Niespodziewanie otworzyły się frontowe drzwi i do pokoju wkroczyła Ruth. – Zostawiasz tak po prostu otwarty dom? – spytała starsza pani. – To niezbyt bezpieczne. – Obrzuciła spojrzeniem Todda. – Jesteś niezapowiedzianym gościem? Julie podniosła się. – Podobnie jak ty, babciu. – Telefonowałam do ciebie do biura, ale twoja asystentka powiedziała mi, że jesteś chora i że pojechałaś do domu. Przyjechałam sprawdzić, jak się czujecie, ty i mój prawnuczek. – Wiesz już o ciąży? – Wiem o wszystkim, no może nie do końca. Nie miałam pojęcia, że zamiast Todda Ryan pójdzie z tobą na randkę. Wkroczyłabym. Todd jest starszy i wolałabym, żeby to on się pierwszy ożenił. Julie zakręciło się w głowie. – Skąd się dowiedziałaś o dziecku? – spytała. – A ty co się tak czaisz? – Babka skinęła na Todda, który nadal stał przed sofą. – Siostra dziewczyny, która robi mi manicure, pracuje w kancelarii adwokackiej. W tej samej, która obsługuje firmę Ryana i Todda. Od czasu do czasu wyciągam z niej informacje, żeby być na bieżąco z tym, co robią chłopcy. Oni nic mi nie mówią. Od niej dowiedziałam się o dokumentach. Trochę przesadzili, ale w końcu taką mają pracę. Julie nie miała pojęcia, jak na to wszystko powinna zareagować. Ruth szpiegowała swoich wnuków, co stawiało propozycję małżeństwa za milion dolarów w nieco innym świetle, a sekretarka z kancelarii

przekazywała babce poufne informacje. Spojrzała na Todda, który wyglądał na równie wściekłego jak ona. – Każę ją zwolnić – oświadczył. – Nie wątpię – odpowiedziała bezceremonialnie Ruth. – Znalazłam jej już nową pracę. A teraz uciekaj, bo chcę porozmawiać z Julie na osobności. Zawahał się. Julie wyczuła, że chce zostać, aby się upewnić, że sobie poradzi. – Wszystko w porządku. Możesz iść – uspokoiła. – Jesteś pewna? Skinęła głową. Todd zniknął, zamknąwszy za sobą drzwi. Julie zwróciła się do babki. – Byłaś zajęta. – Muszę wiedzieć, co się dzieje w mojej rodzinie. – No dobrze, babciu, posłuchaj – zaczęła, mając po dziurki w nosie jej wtrącania się, nadzorowania i kłamstw. – Nie możesz tak postępować. Szpiegować i stosować podstępów. Tak się nie robi w rodzinie. W ten sposób nie przywiążesz nikogo do siebie. Wiem, że powinnam uszanować twój wiek i nie mówić ci takich rzeczy, ale nie potrafię wybaczyć ci tego, jak potraktowałaś moją mamę. Miała siedemnaście lat, a ty ją odtrąciłaś. Ruth spięła się. – Twoja matka sama się zdecydowała odejść. To była jej decyzja i znała konsekwencje. – Kazałaś jej wybierać. Mój ojciec był jej pierwszą i jak dotąd jedyną miłością. Czego się spodziewałaś? – Że posłucha głosu rozsądku i wypełni swój obowiązek. – A czy obowiązkiem rodziców nie jest kochanie swoich dzieci niezależnie od wszystkiego? Najwyraźniej ty tego jednak nie rozumiesz. W twoim świecie wystarczy raz popełnić błąd i jest się skreślonym. Oto wiadomość z ostatniej chwili. Nie trać na mnie czasu, ponieważ nie będę żyć według twoich zasad i na pewno sprawię ci zawód. To nieuniknione. Wolę, żebyś się o tym dowiedziała na samym początku i zniknęła z mojego życia. Tak będzie prościej. Nie chcę cię pokochać, a potem się dowiedzieć, że muszę spełnić twoje warunki,

żeby zdobyć twoje uczucia. Ruth zbladła. – Jak śmiesz tak się do mnie odzywać? – Ktoś ci to musiał powiedzieć. Dlaczego tak despotycznie trzymasz przy sobie Todda i Ryana, a mojej mamie pozwoliłaś odejść? Czy… – urwała, zamknęła usta, otworzyła je i znów zamknęła, gdyż nagle dotarła do niej prawda. – Żałujesz tego, co się stało – powiedziała powoli. – Gnębią cię wyrzuty sumienia. Nigdy nie wiedziałaś, jak naprawić wasze stosunki. Byliście zbyt dumni, ty i twój mąż. Baliście się, że córka was odrzuci, więc nawet nie spróbowaliście. W zastępstwie przelałaś uczucia na Ryana i Todda, którzy w pewien sposób rekompensowali ci stratę własnego dziecka. Uczepiłaś się ich kurczowo. Kochałaś ich, a jednocześnie usiłowałaś kontrolować, żeby nie odeszli od ciebie jak Naomi. Oczy Ruth wypełniły się łzami, ale wyraz jej twarzy pozostawał surowy i pełen dezaprobaty. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz, za to widzę, że matka pięknie cię wychowała. Jesteś bezczelna i brak ci dyplomacji. Wiedz jedno, młoda damo. Spodziewasz się mojego prawnuka i dlatego wyjdziesz za Ryana Bennetta. – Nie zrobię tego. Julie odwróciła się i ujrzała w drzwiach Ryana, który zignorował ją i zwrócił się do Ruth. – Nie zmusisz Julie do czegoś, czego nie chce. Nikt tego nie zrobi. Ani ty, ani ja, ani nikt. Pragnę, żeby była szczęśliwa. To wszystko. Jeśli będzie chciała być z kimś innym, usunę się. Julie wpatrywała się w niego przekonana co do szczerości jego słów. – Nie bądź śmieszny – rzuciła babka ostro. – Nie pozwolę na to. – Będziesz musiała. – Przecież ją kochasz – zaprotestowała Ruth. – Jestem tego pewna, ponieważ nigdy wcześniej nie oszalałeś tak na punkcie żadnej kobiety. To do ciebie niepodobne. Spojrzał na Julie i posłał jej żałosny uśmiech. – Nie dbam o to. Nie chcę, żebyś cierpiała, bo ja najwyraźniej ciągle wszystko psuję. – Oświadcz się! – nakazała Ruth. – Tu, zaraz i zakończymy

sprawę. – Nie poślubię Julie. – Co? – krzyknęły obie kobiety. Ryan wziął Julie za rękę i zajrzał jej w oczy. – Płakałaś przeze mnie. Nie pozwolę, żeby to się kiedykolwiek powtórzyło. Nie potrafisz mi zaufać i nie wyobrażasz sobie naszej wspólnej przyszłości. W tej sytuacji ślub nie ma sensu. Niezależnie od tego, jak bardzo pragnę z tobą być. Na początku myślałem o małżeństwie tylko ze względu na dziecko, ale teraz wiem, że chodzi mi o ciebie. Spotkaliśmy się w niewłaściwych okolicznościach. To była najpiękniejsza, a zarazem najgorsza noc w moim życiu. Kiedy zrozumiałem, co zrobiłem i jak bardzo mi na tobie zależy, było już za późno, żeby cokolwiek zmienić. Zraniłem cię, byłaś zła, a ja miałem świadomość, że wszystko zaprzepaściłem. Dziecko dało nam drugą szansę. Musiałaś uznać moją obecność w swoim życiu, a ja odzyskałem nadzieję, że z czasem mnie polubisz. Wtedy oświadczyłem ci się i znów wróciliśmy do punktu wyjścia. Kocham cię. – Uśmiechnął się do niej. – Kocham cię i nie będę cię zmuszał, żebyś robiła cokolwiek wbrew swojej woli. Będziemy wspólnie wychowywać dziecko, kupię sobie dom obok twojego. Będę na każde twoje wezwanie. Przysięgam, nie miałem nic wspólnego z tymi dokumentami. Nigdy nie zrobiłbym czegoś takiego. – Wiem – odparła Julie. – Bardzo się zdenerwowałam, ale potem przyszedł Todd i wszystko mi wyjaśnił. – Był tutaj? – Nie miałam w domu tylu gości od ostatnich świąt Bożego Narodzenia. – Do oczu napłynęły jej łzy szczęścia. – Kiedy tak bardzo cierpiałam, sądząc, że mnie okłamałeś i oszukałeś, zdałam sobie sprawę, że cię kocham. Ale teraz ci wierzę. – Odwróciła się, żeby się zmierzyć z krytycznym spojrzeniem Ruth, ale okazało się, że babka zniknęła. Drzwi były zamknięte. Zostali w pokoju sami z Ryanem. – Nie sądziłam, że okaże się na tyle subtelna. – Ani ja. Będziemy musieli we trójkę, ona, Todd i ja, poważnie porozmawiać o naszych wzajemnych stosunkach. – Jest samotna i dlatego tak się stara trzymać was przy sobie. Bądźcie dla niej mili. – Oczywiście – zapewnił. – Naprawdę cię kocham – wyszeptał,

całując palce jej dłoni. – Ja również cię kocham. – Przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się. Przez chwilę wydawało jej się, jakby się myślami połączyła z Ruth. – I spodziewamy się dziecka. W takiej sytuacji pary tradycyjnie decydują się na małżeństwo. – Podobno. – Pogłaskał ją po twarzy. – Czyżby to oznaczało, że wyrażasz chęć poślubienia mnie? Pomimo wszystko? – Byłabym zaszczycona – odparła, uśmiechając się. Ryan przytulił ją i pocałował. Julie zarzuciła mu ramiona na szyję. Wiedziała, że był mężczyzną, na którym zawsze będzie mogła polegać, tak jak on na niej. – Stworzymy niezłą drużynę – mruknęła. – Do ataku – zażartował, cmokając ją w szyję. – Poważnie. Stworzymy jedną z tych sprawnie działających par, które zawsze robią wszystko na czas. Będziemy się musieli przeprowadzić. Ten dom jest dla nas za mały. Z drugiej strony nie wyobrażam sobie mieszkania w twoim apartamencie. – Moi rodzice oddadzą nam swój dom, jeśli zechcesz. – Uśmiechnął się. – Wystarczyłoby samo poddasze. Bardzo miło spędziłam tam czas. – A mnie jest wszędzie dobrze przy tobie. Powinniśmy być wdzięczni Ruth za to, że nas połączyła. Jeśli nam się urodzi dziewczynka, nazwiemy ją po prababce. – Żartujesz. – Wzdrygnęła się. Ryan rzucił wymowne spojrzenie w kierunku sypialni. – O nie! Nie zgadzam się. Nasza córka na pewno nie będzie miała na imię Ruth. Co z twoją obietnicą, że będzie tak, jak ja chcę? – Nigdy nie mówiłem, że będziesz o wszystkim decydować. – Wyciągnął jej bluzeczkę ze spódnicy. – Ależ to się rozumie samo przez się. – Nasz związek będzie partnerski. – Zgoda, o ile mój głos będzie w nim ważniejszy. Ryan się roześmiał i pocałował ją. Nagle wszystko przestało mieć znaczenie. Był tylko niezwykły mężczyzna, który zdobył jej serce i na zawsze zmienił jej świat.

Willow Przełożył Zbigniew Studziński

ROZDZIAŁ PIERWSZY Mniej więcej o osiem sekund za późno Willow Nelson uświadomiła sobie, że jej plan miał wielką wadę. Przyjechała do onieśmielająco wielkiej posiadłości Todda Astona III, by wygarnąć temu obrzydliwemu łajdakowi, co myśli. Ale ponieważ nie spotkała go nigdy wcześniej, nie wiedziała, jak wygląda. Mogła go sobie tylko wyobrazić. Wysoki, przystojny, bogaty. Ale czy ma ciemne włosy i brązowe oczy? Czemu nie wpadła na to, żeby wcześniej obejrzeć jego zdjęcia, na przykład w Internecie, na stronie głupek.miesiąca.com? Kim był jasnowłosy przystojniak stojący w drzwiach? – Cześć – zawołała. Uśmiechnęła się do mężczyzny, który otworzył drzwi. Miała nadzieję, że nie zauważył, jak bardzo niepewnie się czuła. – Chciałabym porozmawiać z Toddem. To jego dom, prawda? Moja siostra mówiła, że on mieszka tutaj… Niedobrze. Zabrzmiało to całkiem fatalnie. – Moja siostra go zna – dodała. Jeszcze gorzej. Blondyn nie cofnął się, żeby ją wpuścić do środka. Skrzyżował ramiona na szerokiej piersi. Był naprawdę duży. Muskularny. Silny. Jak jaguar. Gotowa była się założyć, że złamałby jej rękę jednym uderzeniem. Miał zielone, kocie oczy. I twarz dobrego człowieka. Był przystojny i budził zaufanie. Mógłby z niego być… Dość! W myślach przywołała się do porządku. Miała zadanie do wykonania. – Posłuchaj – zaczęła tak stanowczo, jak tylko mogła. – Muszę porozmawiać z Toddem. Muszę zrobić znacznie więcej. Najpierw kompletnie namieszał w głowie mojej siostrze. Skończyło się na niczym, ale przecież nie musiało, prawda? Na samą myśl krew się we mnie burzy. Mam chęć zdzielić go w ten pusty łeb. To na początek. Mężczyzna w drzwiach wysoko uniósł brwi. Potem rozchylił poły marynarki. Krew uderzyła Willow do głowy. Poczuła, że zmiękły jej kolana. Mężczyzna miał rewolwer. Widziała go wyraźnie. Tkwił pod marynarką, w skórzanej kaburze. Było zupełnie jak w kinie. Tylko przerażenie, które ścisnęło

jej żołądek, było prawdziwe. – Jaką masz właściwie sprawę do pana Astona? – spytał głosem, od którego ciarki przebiegły jej po plecach. Przynajmniej się upewniła, że to nie był Todd. – Ja… Hm, hm… Najrozsądniejsze co mogła zrobić, to uciec jak najszybciej. Miała przecież zamiar nawrzeszczeć na Todda, a nie dać się zastrzelić. Lecz uparty diabełek kazał jej zostać na miejscu. – Myślę, że reagujesz nazbyt impulsywnie – powiedziała ostrożnie. – Za to mi płacą. – Czy szczwany lis opuścił już swoje biuro? – spytała słodkim głosikiem. – Dopadnę go tutaj. – Nie będziesz go dopadać nigdzie. Kim jesteś i czego chcesz od pana Astona? – Wyciągnął rękę, by złapać ją za ramię. Przez wszystkie lata w liceum Willow z zapałem kibicowała szkolnej drużynie koszykówki. Sama nie grała, bo była zbyt niska. Ale wiele umiała. W tym momencie wróciły do niej stare umiejętności. Zrobiła ruch w lewo, schyliła się w prawo, wykonała pół obrotu i niespodziewanie znalazła się wewnątrz domu. Zadygotała z przejęcia. Jeśli Todd tu jest, znajdę go, pomyślała stanowczo. I wygarnę mu, jak nikt dotąd. Biegiem ruszyła szerokim korytarzem. Za plecami słyszała ciężkie kroki goniącego ją mężczyzny. Mijała wielkie pomieszczenia po sufit zapełnione dziełami sztuki. Jak w muzeum, pomyślała. Mężczyzna z pistoletem był coraz bliżej. Była prawie pewna, że nie będzie do niej strzelał… Prawie. Ale na wszelki wypadek biegła wężykiem od ściany do ściany. – Todd! – krzyczała. – Jesteś w domu? Chodź tu do mnie. Nie masz prawa rujnować ludziom życia. To nie jest w porządku. Sam powinieneś o tym wiedzieć. Słowa nie były może najlepiej dobrane, ale i tak powinny nastraszyć go choć trochę. Kroki za plecami były już coraz bliżej. Ale gniew tylko dodał jej sił. Jeszcze przyspieszyła. Niestety… Znalazła się w pomieszczeniu bez wyjścia.

Strach. Rozglądała się gorączkowo. Drzwi. Okno. Rozpaczliwie szukała wyjścia. Jej wzrok padł na sięgające do samej podłogi kotary. Zwycięstwo! Przez ogromne szklane drzwi wybiegła na duży taras, który kończył się schodami wiodącymi ku rozległym, kaskadowym ogrodom. Jak w Wersalu, pomyślała. Dalej zaczynał się las. Czyżby Todd zapomniał, że mieszkał w środku Los Angeles? – Stój! – usłyszała za plecami. – Zatrzymaj się albo ja będę musiał cię zatrzymać! Ha! Jak dotąd nie udało mu się jej zatrzymać, prawda? A może zadzwonił na policję? Willow wolała nie pytać. Pomknęła w stronę drzew. Niestety, w otwartym terenie jej prześladowca miał przewagę. Powoli zbliżał się do niej. Rozglądała się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby go zatrzymać. Bez powodzenia. Z wolna traciła oddech. Serce waliło jej coraz mocniej. I niemal czuła na plecach dłonie ścigającego ją człowieka. – Żywcem mnie nie weźmie – sapnęła. Aby do drzew. Tam może będzie łatwiej. Skoczyła w bok. Wykonała kilka kroków i potknęła się o sterczący z trawy korzeń. Wtedy kilka rzeczy zdarzyło się równocześnie. W lewej kostce poczuła przeraźliwy ból. Kątem oka dostrzegła pod drzewem coś szarobiałego i futrzastego. I poczuła, jakby czołg uderzył ją w plecy. Upadła bez tchu. Świat zawirował dokoła niej. Przed oczami rozbłysły jej kolorowe gwiazdy. Po chwili poczuła, że ktoś obrócił ją na plecy i kazał oddychać. Oddychać? Nie mogła. Nie była w stanie. Och! Nie. Nie chciała umierać. Nie teraz. Nie tutaj. Nie tak. – Oddychaj – powtarzał uparcie mężczyzna. – Nic ci nie będzie. Skąd mógł to wiedzieć? Willow otworzyła usta i głęboko wciągnęła powietrze. Potem znowu. I jeszcze raz. Kolorowe migotanie przed oczami ustało i w końcu mogła skupić wzrok na otoczeniu. Rewolwerowiec stał tuż przed nią. Był bez marynarki. To dobrze, bo mogła dokładnie przyjrzeć się jego mięśniom. Robiły wrażenie.

Podobnie jak doskonale już teraz widoczna broń. I już nie mogła oszukiwać samej siebie, że może to wszystko jej się przywidziało. – Kim jesteś? – spytał. – Jakąś jego zwariowaną byłą? Zwykle znam je wszystkie, ale ciebie… Willow uniosła się na łokciu. – Jego byłą? – spytała zdziwiona. – Nigdy w życiu! Nie umówiłabym się na randkę z Toddem, nawet gdyby od tego zależał los planety. No, chyba że mogłabym w ten sposób ocalić kilka zagrożonych gatunków. Wszyscy przecież powinniśmy dokładać starań. Ekologia. To bardzo ważne, żeby każdy zrozumiał, że musimy przestrzegać pewnych zasad, żeby nasza planeta mogła przetrwać. – Przerwa – powiedział, składając ręce w geście trenera proszącego o czas. – Kim jesteś? – spytał ponownie. – Och, przepraszam. Jestem Willow. Julie Nelson to moja siostra. Jest zaręczona z Ryanem, kuzynem Todda. Ten łobuz Todd robi wszystko, żeby im przeszkodzić. Ale ja nie zamierzam mu pozwolić. Wiem, że powinnam się pogodzić i nie wtrącać, ale nie potrafię. Wydaje mu się, że skoro jest bogaty, jest królem świata. Idiota. A ty kim jesteś? – Kane Dennison. Jestem szefem ochrony. – Tutaj, w posiadłości? Twarz mu stężała, jakby go obraziła. – We wszystkich firmach. – No tak, oczywiście. To tłumaczy tę broń. – Usiadła i zaczęła strząsać trawę ze swetra. – Wcale nie miałam zamiaru go skrzywdzić. Spójrz tylko na mnie. Czy ja wyglądam groźnie? Czy jestem niebezpieczna? Przechylił na bok głowę, jakby się zastanawiał nad jej słowami. – Jesteś niska i chuda. Myślę, że nie. Niską mogła znieść… Ale chuda? – Wypraszam sobie. Jestem drobna. – Skoro tak twierdzisz. – Mam swoje krągłości – rzuciła. Była zagniewana i trochę urażona. – To przez ten sweter. Jest tak obszerny, że nie możesz zobaczyć, co jest pod spodem, ale jestem bardzo seksowna. Przynajmniej bardzo się starała. Ale przecież nie mogła pozwolić,

by bezkarnie ją obrażał. – Na pewno jesteś zdumiewająco piękna – mruknął. Nagle poczuł się niezręcznie. – Bardzo mi przykro, że tak się wściekłaś na Todda, ale nie możesz tak wpadać do czyjegoś domu z pogróżkami. Tak nie można. To jest sprzeczne z prawem. – Naprawdę? Czyżbym złamała prawo? Aresztujesz mnie? – Nie, jeśli odejdziesz spokojnie i nigdy nie wrócisz. – Ale ja muszę z nim porozmawiać. Koniecznie. Kane uśmiechnął się leciutko. – Uważasz, że potrafisz go nastraszyć? – Może. – Z wolna traciła zapał. – Wrócę tu jeszcze. – Jestem pewien, że Todd będzie szczęśliwy. Masz samochód? – Słucham? Oczywiście, że mam. – No to chodźmy. Odjedziesz i będziemy udawali, że nic się nie stało. To miało sens. Był jednak jeden problem. Poważny. – Nie mogę – powiedziała. Ostrożnie poruszyła stopą. Przeszywający ból w kostce sprawił, że zacisnęła zęby. – Chyba złamałam kostkę. Kane mruknął coś pod nosem i klęknął przy niej. Delikatnie uniósł jej nogę i zaczął rozwiązywać sznurowadło. Przyglądała się temu z zainteresowaniem. Jej stopa niemal ginęła w jego wielkiej dłoni. – Poruszaj palcami – powiedział. Usłuchała. Skrzywiła się z bólu. Ściągnął jej skarpetkę i zaczął badać stopę. Willow znowu się skrzywiła. Lecz tym razem wcale nie z bólu. Nawet ona widziała wielką opuchliznę na swojej kostce. – Niedobrze – wymamrotała. – Do końca życia będę chodziła o kulach. Popatrzył jej w oczy. – Zwichnęłaś kostkę. Przez kilka dni będziesz musiała okładać ją lodem. Potem wszystko będzie dobrze. – Skąd wiesz? – Widziałem wiele zwichnięć. – Tak często się to zdarza w twoim fachu? Musisz pracować z wyjątkowo niezdarnymi ludźmi. Głęboko nabrał powietrza.

– Po prostu wiem – rzucił. – Hej, to ja jestem śmiertelnie ranna i to ja mam prawo stroić fochy. Wymamrotał coś, co brzmiało jak: „Dlaczego ja?”. Potem wstał i zanim się zorientowała, uniósł ją w ramionach. Ostatni raz ktoś nosił Willow na rękach, kiedy miała siedem lat. Na dorocznym jarmarku objadła się słodyczy i dostała mdłości. Skurczyła się i złapała Kane’a za szyję. – Co ty wyprawiasz? – zawołała. – Puść mnie! – Zaniosę cię do domu i obłożę nogę lodem. Później zabandażuję ją i zastanowię się, jak cię odstawić do domu. – Sama pojadę. – Wątpię. – Sam mówiłeś, że to nic poważnego – przypomniała mu. Przy okazji zauważyła, że niósł ją bez wysiłku. Widać mięśnie miał naprawdę potężne. – Nie powinnaś prowadzić w takim stanie. Jesteś w lekkim szoku. W szoku czy nie, nie podobało jej się, że ją wyrzucał. Zawsze starała się sama decydować o sobie. Poza tym były jeszcze inne sprawy. – Mój but i skarpetka tam zostały – powiedziała. – I twoja marynarka. – Wrócę po nie później. – A co z kotką? W oczach swego wybawcy dostrzegła obawę o stan jej umysłu. Nie spodobało jej się to. – Tam, pod drzewem. Chyba właśnie rodziła. Zauważyłam ją, kiedy upadałam… Jestem spostrzegawcza. Jest zimno. Nie możemy jej tam zostawić. Masz jakieś pudełko i ręczniki? Albo najpierw gazety, ręczniki później. Przy porodzie jest straszny bałagan, prawda? Wiem, że tak to już jest w naturze, ale trochę dużo przy tym tych różnych płynów. Doszli do kamiennej ścieżki prowadzącej do domu. Minęli ciężką bramę i Willow zachwycona zamilkła. Dom miał mnóstwo okien i drewna i był doskonale wkomponowany w otoczenie. Ale nie był to główny dom posiadłości.

– Hej, dokąd mnie zabierasz? – zawołała. Wyobraźnia podsunęła jej obrazy lochów pełnych łańcuchów i okopów na ścianach. – Do mojego domu. Mam apteczkę. No tak. To brzmiało rozsądnie. – Mieszkasz w posiadłości? – Tak jest wygodniej. – Przynajmniej masz blisko do pracy. – Rozejrzała się po ogrodzie. – Od południowej strony. Mógłbyś coś tu hodować. – Willow uwielbiała ogrodnictwo. – Skoro tak twierdzisz. Powoli postawił ją na ziemi, ale nadal podtrzymywał. Był od niej dużo wyższy i oczywiście cięższy. Stanowił solidne oparcie. I Willow pomyślała, że jest to mężczyzna, który mógłby zapewnić kobiecie bezpieczeństwo. Wyjął z kieszeni klucze i wniósł ją do środka. – Gdybyśmy byli na randce, byłoby to bardzo romantyczne – westchnęła. – Moglibyśmy poudawać? – Że jesteśmy na randce? Nie. – Jestem ranna. Mogę zaraz umrzeć. I mówiąc szczerze, to będzie twoja wina. To dlatego, że jesteś żonaty? Posadził ją w fotelu przy kominku i ułożył jej nogę na kanapie. – To ty uciekałaś. To twoja wina. Nie jestem żonaty. Nie ruszaj się. Zniknął za drzwiami. W kuchni, jak sądziła. No cóż, skłonny był nieść ratunek, ale nie był szczególnie przyjacielski. To mogło jej się przydać. Rozejrzała się po pokoju. Był duży i wysoki. Ale przytulny. I tylko za wielkimi, wychodzącymi na południe oknami brakowało kwiatowych rabat. Na stoliku do kawy leżała książka o Bliskim Wschodzie. Obok stos gazet finansowych. Oryginalne lektury jak na ochroniarza. – Jesteś zaręczony? – zawołała. Coś tam zamruczał niezrozumiale, a potem powiedział: – Nie. – Czyli nie chcesz poudawać z przyczyn osobistych. Szykujesz lód? – Tak.

– Nie zapomnij o pudełku dla kota. – Tam nie ma żadnego kota. – Jest. Jest za zimno. Nawet jeśli matce nic nie będzie, to co z kociętami? Nie możemy ich tak zostawić, żeby tam umarły. – Tam nie ma żadnego cholernego kota. Tam jest kot, pomyślał Kane ponuro, zaglądając pod drzewo. Szaro-biały. I trzy małe kocięta. Kocica była chuda i mokra. Przybłęda, pomyślał. I co mam teraz zrobić? Był porządnym człowiekiem. Zawsze się starał postępować przyzwoicie. Wszystko, czego chciał od świata, to żeby zostawił go w spokoju. I tak było. Aż do tego dnia. Szanse, że kot sam wejdzie do pudełka, były mizerne. Postawił je więc na ziemi i zaczął się zastanawiać. Nie znał się na zwierzętach. Ale wiedział, że koty mają pazury i zęby i że chętnie ich używają. Ale ta kocica właśnie powiła młode. Musiała więc być słaba. Tu widział swoją szansę. Jednego był pewien. Zanosiło się na rozlew krwi. Jego krwi. Wsunął rękę do jamy i zamknął ją na pierwszym kociaku. Kocica położyła łapę na wierzchu jego dłoni. Kiedy zaczął wyciągać maleństwo, ostre pazury wbiły mu się w skórę. Cóż za wspaniałe przeżycie. – Posłuchaj. Muszę zabrać ciebie i maluchy do domu. Noc będzie zimna i mglista. Wiem, że jesteś głodna i zmęczona, więc zamknij się i nie utrudniaj mi misji. Kocica zamruczała powoli. I cofnęła pazury. Umieścił kocięta na ręcznikach w pudełku i sięgnął po matkę. Prychnęła gniewnie, wskoczyła do pudełka i zwinęła się wokół maleństw. Kane podniósł swoją marynarkę, but i skarpetkę Willow i ruszył do domu. Nie tak miał wyglądać ten dzień. Wiódł spokojne, samotne życie, bo tak chciał. Lubił swój dom. Żył na uboczu i nikt go nie nachodził. Samotność była jego przyjaciółką i nie potrzebował innych. A tymczasem miał nieprzyjemne wrażenie, że wszystko się zmieni. Kiedy wszedł do domu, Willow rozmawiała przez telefon. – Muszę kończyć – powiedziała. – Kane wrócił z kotką i kociętami. Aha, tak. To wspaniale. Dziękuję, Marino. Jestem ci

wdzięczna. – Dzwoniłaś? – Postawił pudełko obok kominka. – Dałeś mi telefon. Miałam go nie używać? – Miał być na wszelki wypadek. – Nic nie powiedziałeś. Ale mniejsza z tym. To była rozmowa miejscowa. Zadzwoniłam do siostry. Przywiezie koci pokarm i kuwetę. I miski. Pewnie wolałbyś nie karmić kotów ze swoich talerzy. Mogę się założyć, że zatelefonowała do mamy i opowiedziała jej wszystko. A to oznacza, że doktor Greenberg jest już chyba w drodze, żeby się zająć moją nogą. – Masz lekarza, który przyjeżdża na telefon? – Mama pracuje u niego od lat. Jest wspaniały. – Zerknęła na zegarek. – Powinniśmy się uporać ze wszystkim do drugiej… może trzeciej. Ale jeśli jesteś gdzieś umówiony, nie krępuj się mną. Miałby ją zostawić w domu samą? Niedoczekanie. – Mogę pracować z domu – powiedział. – To świetnie. Uśmiechnęła się do niego, jak gdyby nigdy nic. – Nie możesz tego robić – powiedział. – Nie możesz się tak wdzierać w moje życie. – Nie wdzieram się. Wpadłam w nie. Dosłownie. Znowu się uśmiechnęła. W jej oczach zamigotały piękne ogniki. – Kim ty, u diabła, jesteś? – spytał. – Już ci mówiłam. Siostrą Julie. – Dlaczego nie jesteś w pracy? – Ja też pracuję w domu. Rysuję komiksy do gazet. Masz coś do jedzenia? Jestem głodna. Nie trzymał żywności w domu. Zwykle jadał w mieście. Ale coś powinno się znaleźć. – Poszukam. – Ruszył do drzwi. – Tylko nie mięso. Jestem wegetarianką. – No oczywiście – mruknął. Kocica poszła za nim do kuchni. Po długich poszukiwaniach znalazł puszkę z tuńczykiem. Otworzył ją, wyrzucił zawartość na talerz i postawił na podłodze. Kot natychmiast zaczął jeść. – Musi być bardzo głodna. Obejrzał się. W drzwiach, oparta o framugę, stała na jednej nodze

Willow. – Biedactwo. Sama na świecie i w ciąży. Wiesz, że koty samce nie interesują się swoim potomstwem? Typowe. Zupełnie jak w naszym społeczeństwie. Kane nerwowo potarł skronie. – Powinnaś siedzieć. Musisz trzymać nogę w lodzie. – Od tego lodu robi mi się zimno. Masz może herbatę? Gniewne słowa cisnęły mu się na usta. Powinna się cieszyć, że nie zostawił w lesie tego głupiego kota. Lecz w niebieskich oczach Willow było coś, co go powstrzymało. – Nie mam herbaty. Pokiwała głową. – Herbata nie jest w twoim stylu, prawda? Jesteś na to zbyt… macho. – Macho? – Męski, samczy, czy ja wiem. – Samczy? – Tego nie jestem pewna. Tylko zgaduję. Nie wygląda, żeby w twoim życiu była kobieta. Krew w nim zawrzała. – Wdzierasz się do mojego domu, grozisz mojemu szefowi, uciekasz, masz mi za złe, że się zraniłaś, a teraz podajesz w wątpliwość moją… moją… – Męskość? – podpowiedziała usłużnie. – Rozgniewałam cię? To mi się często zdarza. Chociaż wcale tego nie chcę. – Teraz też ci się zdarzyło. – Już przestaję. Czy wystarczy, jeśli wrócę na fotel? – W zupełności. – Dobrze. Obróciła się, zachwiała i chwyciła się framugi. Kane zaklął, rzucił się w jej kierunku i objął ją w talii. – To tylko z upływu krwi – powiedziała i wsparła głowę na jego ramieniu. – Nic mi nie będzie. – Zwłaszcza że nie straciłaś ani trochę krwi. – Ale mogłam. Odwrócił głowę, żeby na nią popatrzeć. I nagle zorientował się,

jak blisko był jej ust. Wpatrywał się w jej wargi i walczył z pokusą wpicia się w nie. Tylko na sekundę. Tylko żeby poznać ich smak. Ale nie powinien. Zraniłby ją tylko… To było nieuniknione. – Nie będę protestować – wyszeptała. – Wiem, że nie jestem w twoim typie, ale nie powiem nikomu. Nie miał pojęcia, o czym mówiła. Ale nie dbał o to. Ponieważ po raz pierwszy w życiu zamierzał zrobić coś, o czym wiedział, że robić nie powinien. Zamierzał ją pocałować.

ROZDZIAŁ DRUGI Pocałunek oszołomił Willow. Aż brakło jej tchu. Był gwałtowny i zmysłowy. Nie umiała powiedzieć, co w nim było innego, ale było. Jego wargi były twarde i zaborcze, a zarazem delikatne. I czułe. Sprawiały, że była gotowa dać mu wszystko, czego by zapragnął. Przywarła do niego, zarzuciła mu ręce na szyję. I przytuliła się z całej siły. A kiedy dotknął językiem jej dolnej wargi, natychmiast rozchyliła usta. Kiedy wsunął język głębiej, zadygotała. Pożądanie rozpaliło jej krew. Jego język drażnił i podniecał. I pozostawiał smak kawy i czegoś egzotycznego. Z zapałem odpowiedziała pocałunkiem na jego pocałunek. Miała wrażenie, że powinna się poczuć zawstydzona. Ale pomyślała, że skoro i tak nic więcej z tego nie będzie, to czemu nie miałaby spróbować. Z każdą chwilą rosło jej podniecenie. Każdym nerwem pragnęła czegoś więcej. Kiedy uniósł głowę i spojrzał jej w oczy, wzrok miał zamglony pożądaniem. Jakby sztormowe chmury przesłoniły jasne niebo. – Chcesz się ze mną kochać! – oznajmiła. Była tak szczęśliwa, że omal znowu go nie pocałowała. Mrucząc coś niezrozumiale, zaniósł ją na fotel. – Nie kochamy się – powiedział. – Och, wiem. Nie znamy się, ale masz ochotę. Trzymałeś mnie tak długo, że niemal się udusiłam. Widać, że cię wzięło. Potrząsnął głową. – Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, gdy ktoś mówił, że miał ochotę walić głową w ścianę. Teraz rozumiem. – Kane? – Zignorowała jego słowa. Popatrzył na nią uważnie. Wstrzymała oddech. Coś nadal wisiało w powietrzu… Pożądanie. Nieraz mężczyźni proponowali jej łóżko, ale nigdy dotąd żaden jej nie pożądał. – No! Nie wymyśliłam sobie tego. Jesteś niewiarygodnie słodki. Dziękuję.

– Nie jestem słodki. Jestem zimnym draniem. Uśmiechnęła się do niego. – Sprawiłeś, że ten dzień jest dla mnie wspaniały. Faceci nigdy przedtem mnie nie pragnęli. Tak naprawdę. Wpatrywał się w nią łakomym spojrzeniem. Lecz zamiast czuć się dotknięta, poczuła miły dreszczyk. – Uwierz mi, faceci cię pragną. Po prostu nie zauważasz tego. – Nie. Nieprawda. Jestem ciepła i opiekuńcza. Daję im dom… Nie dosłownie. Nie mieszkają u mnie. Ale ratuję ich. Rozumiesz, wspieram ich, pomagam się pozbierać, dbam o nich i wtedy odchodzą. I żaden nigdy… wiesz. – Nie chciał się z tobą przespać? – spytał prosto z mostu. Skrzywiła się. – Nie zawsze. Chociaż może to dobrze. Niektórzy byli przyjaciółmi, ale inni… – Wzruszyła ramionami. – Tak właśnie wyglądało moje życie. Radziła sobie z tym. Jej przeznaczeniem było koić dusze facetom i puszczać ich w świat. Ale czasami pragnęła, by dostrzegli w niej coś więcej niż tylko dobrego przyjaciela. Było kilku, z którymi naprawdę chciała się bliżej związać. – Sama widzisz – powiedział. – Mnie nie trzeba ratować. Nie była pewna, czy mu wierzy. Lecz na razie nie zamierzała się tym zajmować. Zapewne dlatego, że pragnęła czegoś innego. – Jesteś taki przystojny i silny – powiedziała z westchnieniem. – Zupełnie nie w moim typie. Ale nie skarżę się. – Dobrze wiedzieć – rzucił cierpko. – Mógłbyś mnie znów pocałować. Nie broniłabym się. – Cóż za urocze zaproszenie. Lepiej poszukam ci czegoś do jedzenia. – Ale przecież wciąż mnie pragniesz, prawda? To nie minęło. Zajrzał jej głęboko w oczy. To, co zobaczyła w jego spojrzeniu, rozpaliło jej serce. – No! – Kiedy odwrócił głowę, odzyskała oddech. – Dobry jesteś. – Żyję, żeby służyć. Poszedł do kuchni. Słyszała otwieranie szafek. Spojrzała na kocicę liżącą młode.

– Myślę, że będziesz naprawdę szczęśliwa – wyszeptała. – Kane jest miły i delikatny. Będzie dobrym panem. Mógłby być, jeśli zdołam go przekonać, żeby was zatrzymał, pomyślała. W głębi serca na pewno był dobrym człowiekiem. Usłyszała stukanie do drzwi. – Otworzę – powiedziała. Zdjęła nogę z krzesła i spróbowała wstać. – To mój dom i ja to zrobię – zaprotestował, stając w drzwiach kuchni. – Siedź. Zostań tu. – Całujesz zbyt dobrze, żeby mnie nastraszyć – odparła. Bez słowa otworzył drzwi. – Tak? – powiedział. – Jestem Marina Nelson. Przyjechałam, żeby się zobaczyć z siostrą. – Wcisnęła mu w ręce torbę. – W samochodzie jest tego więcej. Willow zakręciła się w fotelu i pomachała ręką. – Przyjechałaś. – Oczywiście, że przyjechałam. Powiedziałaś, że upadłaś i złamałaś kostkę. – Zadzwoniłam do Mariny, bo wiedziałam, że jest w domu – powiedziała Willow do Kane’a. – Julie jest teraz w pracy. Wpuścisz Marinę do środka? – Jeszcze nie wiem. – Odsuń go – powiedziała Willow do siostry. Marina pokręciła głową. – Wygląda solidnie. Willow zamierzała już powiedzieć, że wcale nie jest taki twardy, jak wygląda, i że wspaniale całuje, ale się powstrzymała. – Jesteście do siebie podobne – stwierdził Kane. Willow westchnęła. Na pewno będą z nim kłopoty. – Wszystkie trzy – powiedziała. – To kwestia genów. Wpuścisz ją, czy nie? – A czy mam wybór? – Jeśli teraz odejdę, wrócę z odsieczą – zagroziła Marina. – Racja. – Odsunął się na bok. Marina podbiegła do Willow. – Co się stało? Co ty tu robisz? Co z twoją nogą? – Marina usiadła na kanapie. – Zacznij od początku. Kane zaniósł torbę do kuchni i wyszedł z domu.

– Mów – ponagliła Marina. – Nie mogłam zapomnieć o Toddzie – zaczęła Willow. – Robiłam się coraz bardziej wściekła. A kiedy zbudziłam się rano, nie mogłam już dłużej wytrzymać. – Chcesz powiedzieć, że przyjechałaś tutaj, żeby się z nim rozmówić? – Właśnie tak było. Kane wszedł z naręczem kolejnych toreb. – Są jeszcze jakieś w bagażniku? – spytał. – Nie. Tylko te na tylnym siedzeniu. Dziękuję. Chrząknął i zniknął w kuchni. Willow odprowadziła go wzrokiem. Nie przypuszczała, że kobieta może z takim zainteresowaniem oglądać męskie pośladki. – Willow! – Marina nie kryła zniecierpliwienia. – Słucham? Ach, przepraszam. Tak więc przyjechałam tutaj, żeby nawymyślać Toddowi. Niemal mu się udało zniszczyć wszystko między Julie i Ryanem. Nie mogłam znieść myśli o tym. Za kogo on się ma? I jeszcze sprawa tego miliona dolarów. Jest wstrętnym egoistą. Wydaje mu się, że teraz, kiedy Julie jest zaręczona, będziemy się za nim uganiać. Chciałam mu wbić do głowy, że się myli. – Jak na wegetariankę i osobę uważającą się za żyjącą tak blisko natury masz w sobie zdumiewająco dużo agresji – zawołał Kane z kuchni. – Nie jestem agresywna – odkrzyknęła. – To nie ja się obnoszę z bronią. A przy okazji, gdzie ona jest? – Tam, gdzie jej nie znajdziesz. – On ma broń? – spytała Marina zduszonym głosem. – Tak, ale nie bój się. Kiedy tu przyjechałam, Kane otworzył drzwi. Myślę, że naprawdę uznał, że jestem niebezpieczna. Próbował mnie złapać. – Co? – To jego praca. Jest szefem ochrony wszystkich firm Todda i Ryana. Pamiętaj o tym. Jest strasznie drażliwy, gdy ktoś uważa go za szefa ochrony tylko w posiadłości. – Nie jestem drażliwy. Zabrzmiało to, jakby mówił przez zaciśnięte żeby. Pochyliła się. Ściszyła głos.

– Widzisz, naprawdę jest drażliwy. A więc próbował mnie złapać. W domu nie dał rady, ale na zewnątrz mu się udało. Przewróciłam się. A kiedy upadłam, nie tylko skręciłam nogę, ale zauważyłam rodzącą kotkę. I to wszystko. Marina dłonią zakryła usta. Potem opuściła ręce na kolana. – Sama nie wiem, czy się śmiać, czy krzyczeć. Cała ty, Willow. Cała ty. Z kuchni wyszedł Kane z kartonowym pojemnikiem w dłoni. – Czy to jest to, co mi się zdaje? – spytał ponuro. – Tak, jeśli masz na myśli kocią kuwetę – powiedziała Marina. Odwróciła się do siostry i dodała: – Jest jednorazowego użytku i ulega biodegradacji. Sprytne, co? – Bardzo. Dziękuję. Jak sądzisz, gdzie powinniśmy ją ustawić? Marina rozejrzała się po salonie. – Gdzieś, gdzie będzie trochę spokojniej – powiedziała. Kane przysłuchiwał im się zdezorientowany. Co tu się, u diabła, dzieje? – pomyślał. Kiedy straciłem kontrolę nad sytuacją? O moim życiu nie wspominając? – Poszukam odpowiedniego miejsca. – Marina wstała, wyjęła Kane’owi pudełko z ręki i uśmiechnęła się. – Prędko przywykniesz do nowej sytuacji. Bez słowa patrzył za wychodzącą Mariną. – Masz szufelkę? – spytała Willow. – Przyda ci się. I papierowe ręczniki. No tak, pomyślał ponuro. Kocia łazienka. – Będzie umiała skorzystać z kuwety, prawda? – Głową wskazał kocicę. – O, na pewno. Musimy jej tylko pokazać, gdzie jest. Marina wróciła bez pudełka. – Łazienka przy drugiej sypialni będzie dobra – powiedziała. – Tam postawiłam pudełko. – Podeszła do siostry, pochyliła się i zniżyła głos. – Nie widać, żeby jakaś kobieta mieszkała z nim na stałe. Poczuł równocześnie i gniew i rozbawienie. – Jestem tutaj – powiedział. – Wiemy. – Willow uśmiechnęła się do niego. – Wygląda nieźle – ciągnęła Marina. – Ale znając twoje dotychczasowe doświadczenia z chłopcami…

– To prawda – powiedziała Willow smutno. – Może on jest inny. – Wciąż tu jestem – oznajmił. – Możesz nakarmić kota – powiedziała Willow. – Pewnie poczujesz się lepiej w kuchni, kiedy będziemy tu o tobie rozmawiały. Właściwie jej słowa miały sens. Poszedł do kuchni z głową pełną myśli. Rano wszystko wyglądało miło i zwyczajnie. I nagle został napadnięty. W jego domu pojawili się ludzie… Nie lubił ludzi. Zajrzał do torby. Była pełna opakowań z pokarmem dla kotów. I były tam trzy miski. Napełnił jedną wodą. Do drugiej nasypał granulowanej karmy. Kocica przybiegła do kuchni i zabrała się do jedzenia. Zaczął zaglądać do pozostałych toreb. Marina przywiozła chleb, miód, kilka paczek mrożonych zup, torby z ciasteczkami, jabłka, gruszki, kilka dziewczęcych mydełek i parę kolorowych tygodników dla kobiet. Czyżby sądziła, że jej siostra wprowadziła się na dłużej? Poczuł coś na nodze. Spojrzał w dół. To kotka ocierała się o jego łydkę, mrucząc głośno. Schylił się i pogłaskał zwierzę, z dziwnym poczuciem zawstydzenia. Nigdy nie hodował zwierząt. W dzieciństwie musiał myśleć przede wszystkim o tym, jak wyżywić siebie. I jak nie stać się ofiarą. W wojsku wielu kolegów trzymało psy. Ale on nie. Wyprostował się. Słyszał głosy Willow i Mariny rozmawiających w salonie. Na szczęście nie rozumiał słów. Ale co dalej? We własnym domu czuł się jak intruz. Znowu ktoś zastukał do drzwi. Zanim zdążył zareagować, Marina krzyknęła, że otworzy. Kiedy wszedł do salonu, zobaczył jakby starszą wersję Willow. Towarzyszył jej mężczyzna w średnim wieku, w eleganckim garniturze. – Mamo, nie musiałaś przyjeżdżać – powiedziała Willow. – Nic mi nie jest. Matka podała Marinie żaroodporne naczynie i podeszła do Willow. – To nieprawda – powiedziała. – Jesteś ranna. Co miałam robić? Pozwolić ci leżeć tutaj w boleściach? – Och! Mamo. Mężczyzna podszedł do Kane’a. – Jestem doktor David Greenberg, przyjaciel rodziny. – Kane Dennison. – Uścisnęli sobie dłonie.

Doktor Greenberg podszedł do kanapy. – No dobrze, Willow. Pokaż mi, co ci się stało. Mama odsunęła się. Marina dotknęła jej ramienia. – To jest Kane, mamo. Starsza pani uśmiechnęła się. – Witam! Jestem Naomi Nelson. Willow powiedziała, że przyniosłeś ją tutaj i uratowałeś jej życie. Widać Willow zdążyła odbyć wiele rozmów przez telefon. – Nie sądzę, żeby jej groziła śmierć – sprostował. – Mamo, tam są kocięta – powiedziała Willow, wskazując pudełko. – Och! Dopiero się urodziły. Naomi pochyliła się nad pudełkiem. Marina zamruczała coś pod nosem i wstawiła naczynie do lodówki. Kane tymczasem przyglądał się, jak doktor badał Willow. – Boli? – spytał, obracając ostrożnie jej stopą. – A to? Willow odpowiedziała na pytania i spojrzała na Kane’a. Natychmiast poczuł gwałtowne bicie serca. Zabawne. Marina była do niej tak bardzo podobna, a jej spojrzenie nie powodowało takich reakcji. Po kilku minutach doktor Greenberg poklepał Willow po kolanie. – Będziesz żyła – powiedział. – To tylko silne zwichnięcie. Opuchlizna powinna ustąpić za kilka dni. Na razie postępuj jak dotychczas. Noga uniesiona do góry i lód. Rano poczujesz się lepiej. – To boli – powiedziała Willow cicho. Doktor uśmiechnął się. – Pamiętam, jak bardzo źle znosisz ból. Kiedy byłaś mała, zaczynałaś krzyczeć, zanim jeszcze zrobiłem ci zastrzyk. – Poszperał w swojej torbie i wyciągnął paczkę tabletek. – To ci powinno pomóc. Połknij teraz. Ale co najmniej do rana nie próbuj siadać za kierownicą. – Jest pan dla mnie bardzo dobry – powiedziała Willow słabym głosem. – Wiem. – Pochylił się i pocałował ją w policzek. – Staraj się nie być taką łamagą. – Nie zrobiłam tego specjalnie. – Ale zrobiłaś. – Bardzo dziękuję, że pan przyjechał – zawołała Naomi.

Doktor wzruszył ramionami. – Znam je niemal od urodzenia. To są także moje dziewczynki. Wracam do gabinetu. – Przyjadę w ciągu godziny – obiecała Naomi. Obie kobiety zaczęły się krzątać wokół Willow. Przyniosły jej szklankę wody, żeby mogła połknąć pigułkę. Zmieniły lodowy okład na kostce. Podały kanapkę. Kane stał w kącie i przyglądał się temu bez słowa. Obcy we własnym domu. Po jakimś czasie Naomi odszukała go w kuchni. – Dziękuję za wszystko – zaczęła. – Przepraszam za to całe najście. – W porządku – powiedział. Możecie już sobie pójść, pomyślał. – Zaraz pozbieram jej rzeczy i zabiorę ją do domu. Obejrzał ją od stóp do głowy. Była dość wysoka i dobrze zbudowana, ale na pewno nie była w stanie nosić córki. – Ja to zrobię – powiedział. – Nie może pani przecież jej nosić. – Och! – bąknęła Naomi. – Wcale o tym nie myślałam. Nie mogłaby… skakać na jednej nodze? – Raczej nie. Proszę się nie martwić. Odwiozę ją do domu. Naomi zerknęła na zegarek. Wiedziała, że powinna wracać do pracy. – Nie wiem tylko, czy to Willow odpowiada – dodał. Naomi skinęła głową i poszła do salonu. Kane pomału poszedł za nią. – Nic mi nie będzie – mówiła Willow. Kiedy spojrzała na niego, jej niebieskie oczy świeciły wesoło. Stropił się. Co ona, u licha, knuje? Matka uścisnęła córkę i podeszła do Kane’a z wyciągniętą ręką. – Jesteś bardzo uprzejmy. Nie wiem, jak ci dziękować. – Nie ma sprawy. – Powodzenia z kotami. Będą nieźle psocić. I tak prędko się ich pozbędę, pomyślał. Na koniec zostali z Willow we dwoje. – Przepraszam, że tyle osób się zjechało. – Nie, nie przepraszaj. Sama ich zaprosiłaś. Chciałaś, żeby przyjechali. – Zgoda. Masz rację. Chciałam mieć pewność, że nie umrę.

– Rzadko się umiera z powodu skręcenia kostki. – Ale przynajmniej przywieźli jedzenie. – Uśmiechnęła się. – A ty lubisz jeść. – Skąd wiesz? – Jesteś facetem. Wszyscy faceci lubią jeść. – Zajmę się lepiej kocią karmą. – Ruszył do kuchni. – Jeszcze jej nie nakarmiłeś? – Oczywiście, że nakarmiłem. Chcę spakować kocie jedzenie, żebyś mogła je zabrać. – Nie jadam kociej karmy. Robiła to specjalnie. Wiedział to. Uważała, że to świetna zabawa. – To dla kota – wytłumaczył cierpliwie. – Kot nie pojedzie ze mną. W naszym budynku nie da się trzymać kotów. Między innymi dlatego właśnie tam wynajęłam mieszkanie. I jeszcze dla cudownego terenu za domem. Urządziłam śliczny ogród, jednak rośnie tam wiele roślin, które mogą być trujące dla kotów. Są piękne, ale nie dla nich. Poza tym są tam jeszcze psy i ptaki. Mogłoby się to skończyć tragicznie. Rzadko miewał bóle głowy, ale teraz czuł wyraźnie, że nadchodzi. – Nie będę trzymał tu kotów! – Musisz – powiedziała. – Kocięta są zbyt młode, żeby je stąd ruszać. Potrzebują ciepła i spokoju. I swojej mamy. A właśnie, włóż do pudełka butelkę z ciepłą wodą. – Przecież są schroniska dla zwierząt – usłyszał swój chrapliwy głos. – Są. Ale pełne prawdziwych sierot. Ten kot ma dom. Przynajmniej do czasu, gdy maluchy podrosną. – Nie mają tutaj żadnego domu. Wpatrywała się w niego wielkimi oczami. Wiedział, że nim manipulowała i wiedział, że się nie podda. – Nie chcę tutaj kotów – stwierdził stanowczo. – Ani tego, ani żadnego innego. – Jakie to okrutne – powiedziała tak cicho, że z trudem zrozumiał słowa. Ale zabolało, jakby go uderzyła. Jej niebieskie oczy pociemniały z rozczarowania. Skurczyła się w fotelu. – Dobrze – zgodziła się w końcu. – Spakuj tylko wszystko razem.

Zaraz coś wymyślę. Eskortował wielu w ludzi w najdziksze zakątki świata. Zabijał, żeby przeżyć. Ale nigdy nie czuł się tak podle jak teraz. Cóż się stało, że tak się przejął tym, co ta dziewczyna sobie o nim pomyśli? To tylko kot. Niech go sobie zabiera. Poszedł do kuchni i spakował karmę w dużą torbę. Wrócił do salonu i zobaczył, że… Willow śpi. Jej głowa opadła na oparcie fotela. Jasne włosy rozsypały się na ciemnej skórze mebla. Jedną nogę podwinęła pod siebie. Druga, wyprostowana, spoczywała na kanapie. Wciąż obłożona lodem. – Willow? Nie poruszyła się. Nie dość, że źle znosiła ból, to jeszcze bardzo mocno reagowała na środki przeciwbólowe. Nic dziwnego, że doktor zabronił jej siadać za kierownicą. W pokoju panowała cisza. Słychać było tylko mruczenie kocicy i głośne dudnienie serca Kane’a. Gdy się zbudziła, nie wiedziała, gdzie jest. Przerażona, usiadła gwałtownie. Lecz nim adrenalina wypełniła jej żyły, wszystko sobie przypomniała. I domyśliła się, że wciąż musi być w domu Kane’a. Spojrzała na zegar stojący na nocnej szafce. Dochodziła północ. Jedna tabletka powaliła ją na wiele godzin. W słabym świetle nocnej lampki rozglądała się dookoła. Pokój gościnny, pomyślała. Szkoda… Naprawdę nie miałaby nic przeciw temu, żeby się zbudzić w jego łóżku… Przy nim. Uśmiechnęła się do swoich myśli i spojrzała na siebie. Z wyjątkiem butów była kompletnie ubrana. Kane był dżentelmenem. To jej szczęście! Westchnęła. Kane miał w sobie coś, co sprawiało, że marzyła o odrobinie szaleństwa. Może dlatego, że w jego towarzystwie czuła się bezpieczna. Że cokolwiek zrobi, jak się zachowa, nic złego nie może jej się stać. Bo on zawsze ją obroni. Żaden z jej dotychczasowych znajomych nie dawał jej takiego poczucia bezpieczeństwa. Spuściła nogi na podłogę i ostrożnie wstała. Kostka zabolała, ale odrobinę mniej niż przedtem. Mogła już prawie normalnie chodzić. Najpierw poszła do łazienki. Znalazła tam nowiuteńką szczotkę do zębów i pastę. Skorzystała. Potem umyła twarz i poszła szukać

swojego gospodarza. Kane był w salonie. Czytał. Kiedy weszła, podniósł na nią oczy. – Przepraszam – powiedziała. – Ta tabletka zwaliła mnie z nóg. – Zauważyłem. – To ty… hm… zaniosłeś mnie do łóżka? – Tak. – Przespałam to. – Najwyraźniej. – Nie rozebrałeś mnie. – Uznałem, że tak będzie właściwie. – Dobrze. Skrzywił się. – Miałem zerwać z ciebie ubranie i wziąć cię nieprzytomną? – Oczywiście, że nie. Ja tylko… Przecież wcześniej ją pocałował, czyż nie? Wstał i podszedł do niej. W mgnieniu oka prysnął gdzieś jego dobry humor. Wyglądał groźnie. – Grasz w niebezpieczną grę – powiedział. – Nic o mnie nie wiesz. Miał rację. Rozsądna część jej mózgu podpowiadała, żeby jak najszybciej wrócić do pokoju gościnnego i zamknąć drzwi na klucz. Ale przecież jej pragnął. Naprawdę pożądał. A to w jej życiu nie zdarzało się często. Delikatnie przesunął między palcami kosmyk jej włosów. – Jak jedwab – powiedział cicho. I wtedy to wróciło… Znów zobaczyła w jego oczach ten ogień, który tak ją poruszył. Poczuła żar, który pchał ją ku niemu i obiecywał tak wiele. Kuszący, wiodący ku zatraceniu.

ROZDZIAŁ TRZECI – Nic z tego – powiedziała. – Nie jestem w twoim typie. – Już to kiedyś mówiłaś. Skąd to wiesz? – Nie jestem w niczyim typie. – Nie wierzę. – Kane pokręcił głową. – Ale to prawda. Moja smutna, boleśnie romantyczna historia jest tego najlepszym dowodem. Jestem najlepszym kumplem, któremu chłopaki chętnie się zwierzają. – Ja się nie zwierzam nikomu. – A powinieneś. To bardzo zdrowe. Gdy się z kimś podzielisz problemami, stają się one łatwiejsze do rozwiązania. – Skąd to wiesz? – Czytałam o tym w jakimś magazynie. Wiele się można dowiedzieć z takich pism. Nie odrywał od niej ponurego spojrzenia. – Wracaj do łóżka. Zawiozę cię do domu rano. Nie! Nie chciała, żeby ją odsyłał do łóżka jak dziecko. – A ty gdzie będziesz spał? – Ty będziesz spała w pokoju gościnnym. Ja mam swoje łóżko. – Widzisz, to jest flirt. Flirtowałam z tobą. Czy nie byłoby miło, gdybyś się przyłączył? Ruszył ku niej z prędkością dzikiego drapieżnika. Nim zdążyła mrugnąć, znalazł się tuż przy niej. Jedną ręką chwycił ją w pasie, drugą za włosy. I przycisnął do siebie. Wiedziała, że chciał ją nastraszyć, ale nie czuła lęku. – Nie skrzywdzisz mnie – wyszeptała. – Twoja wiara jest głupia i nie na miejscu. Nie wiesz, co zrobię. Schylił się i pocałował ją. Gwałtownie, mocno i zachłannie. Objął ją jeszcze mocniej i delikatnie pogłaskał po plecach. Po chwili uniósł głowę i spojrzał jej głęboko w oczy. – Jestem mroczny i niebezpieczny i nie grywam w twoje gry – powiedział. – Nie jestem tym, z którym chciałabyś się związać. Nie jestem miły. Nie dzwonię następnego dnia i nigdy mnie nie interesuje więcej niż jedna noc. Nie możesz mnie zmienić, uzdrowić, ułożyć po swojemu. Jesteś z tak bardzo innego świata, że nawet nie wiesz, że

powinnaś się bać i uciekać. Uwierz mi. Jego słowa sprawiły, że zadrżała. – Nie mogę się ciebie bać – powiedziała. – Dlaczego, do cholery?! Uśmiechnęła się i przesunęła palcem po jego wargach. – Przyznaję, że jesteś twardy i możesz wzbudzać w ludziach strach. Ale uratowałeś mnie i kocięta. Byłeś miły dla mojej mamy i siostry. A kiedy zaniosłeś mnie do łóżka, nawet przez myśl ci nie przeszło, żeby mnie wykorzystać. Czego tu się bać? Zacisnął powieki i jęknął głucho. Nie zabrzmiało to zbyt pokojowo. – Jesteś niemożliwa. – Już to kiedyś słyszałam. – Jesteś zniewalająca. Westchnęła. – A to coś nowego – powiedziała. – Mógłbyś to powtórzyć? Popchnął ją, aż się znalazła w pułapce między nim a ścianą. Czuła jego podniecone ciało. Wyraźnie. – Pragnę cię – powiedział głucho. – Pragnę twej nagości, pragnę zanurzyć się w tobie, aż zapomnisz, kim jesteś. Ale byłabyś głupia, gdybyś się na to zgodziła. To nie jest zabawna wycieczka na mroczną stronę. Jeśli oczekujesz ode mnie czegokolwiek, bardzo się rozczarujesz. Ja odejdę, Willow. Wcześniej czy później, ale odejdę. Wybór należy do ciebie. Widziała w jego oczach, że mówił szczerze. Znów przemknęło jej przez głowę, że najlepszym wyjściem byłby pokój gościnny. Ale nigdy dotąd nie spotkała kogoś takiego jak Kane. I chociaż próbował ją przekonać, że jest twardy i nieprzystępny, czuła, że w głębi duszy jest inny. Odejść? Nigdy! Może ją zrani? A może nie? Gotowa była podjąć to ryzyko. Musiała. Było w nim coś, co przemówiło do niej. Poza tym jego bliskość wprawiała ją w drżenie. – Jak na kogoś, komu tak bardzo na niczym nie zależy, bardzo wiele trudu włożyłeś w to, żeby mnie ostrzec. Może przestałbyś gadać i mnie pocałował? – Willow! – Widzisz? Znów to robisz. Rozumiem zasady i godzę się grać

według twoich reguł, a ty nadal gadasz. Wiesz co? Myślę, że to wszystko to gra. Nie sądzę, żebyś miał zamiar zrobić cokolwiek. Myślę… Porwał ją w ramiona i pocałował. Bez wstępów, bez przygotowań. Mocno i głęboko. Z niespotykaną pasją. Bez przerw na oddychanie. Zachłannie. Nie czuła strachu. Jej ciało płonęło. Mięśnie odmawiały posłuszeństwa. Wbrew groźbom Kane nadal był delikatny. Jego ręce poruszały się po jej plecach, w górę i w dół. Dotykały jej. Lecz nie było w tym ani krzty wrogości. Położyła mu dłonie na ramionach i przytuliła się do niego. Oparła się na nim. Przechyliła głowę na bok i ochoczo odwzajemniła pocałunek. Kane wyprostował się. Cofnął się o krok i wbił w nią wzrok. Dostrzegła w jego niebieskich oczach poruszenie, przyjemność i głębokie pragnienie… – Niełatwo mnie przestraszyć. – Wzruszyła ramionami. Potrząsnął głową. A potem uniósł ją w ramionach i ruszył w głąb domu. Znaleźli się w oświetlonej tylko nocną lampką sypialni. Pod ścianami stały ciemne meble. Pośrodku olbrzymie łoże. Kane posadził ją na brzegu łóżka i przyglądał jej się bez słowa. Nie odwróciła oczu. Nawet gdy zaczął rozpinać koszulę. Po chwili stał przed nią z nagim torsem. Wstrzymała oddech. Był muskularny, wspaniale zbudowany i… pokryty bliznami. Było ich wiele. Małe, nieregularne kółka i długie, poszarpane linie. Blizny po operacjach i po ranach. Co mu się przytrafiło? Kto go tak pokaleczył? I dlaczego? Ale tym razem nie było czasu na pytania. Kane bowiem zdjął już buty i skarpetki. Zaraz potem spodnie i ciemne slipy. Stał przed nią nagi. Piękny, twardy i gotowy. Jego ciało powinno się uwiecznić w marmurze, pomyślała. Ale Kane chyba nie zgodziłby się pozować. Wsparł się pod boki i patrzył jej prosto w oczy. – Jeszcze możesz odejść – powiedział. – Nie z moją kostką. – Wiesz, co mam na myśli.

– Wiem. Nie zamierzam odejść. Podszedł o krok. Ściągnęła sweter przez głowę i rzuciła go na podłogę. – Co dokładnie musi zrobić dziewczyna, żeby zwrócić na siebie twoją uwagę? Z jego krtani wydobył się głuchy jęk. W jednej chwili znalazł się na łóżku, na niej. Potem obrócił się na plecy, tak że siedziała na nim. Wplótł dłoń w jej włosy, przyciągnął i pocałował ogniście. Przyjęła go z ochotą. Zaatakowała językiem. Odpowiedział tym samym. Głaskał ją po plecach, coraz niżej, aż do paska dżinsów. Wsunął w nie dłonie. Przywarł do niej całym ciałem. Czuła na brzuchu jego podniecenie. Pragnęła, by jej dotykał. Wszędzie. Wyprostował się. – Jesteś taka piękna – szepnął. Sięgnął za jej plecy i rozpiął stanik. Jego słowa były wspaniałe. Lecz jego usta na jej nagich piersiach jeszcze wspanialsze. Ssał, całował, nagryzał. Każda pieszczota wprawiała ją w drżenie. Budziła kolejne pragnienia. Jeszcze silniejsze. Nieoczekiwane. Żeby zerwać z siebie ubranie i przytulić się do niego. Kane pieścił jej piersi. To jedną, to drugą. A ona wplotła mu palce we włosy i z całej siły przycisnęła go do siebie. Rozkoszne dreszcze wstrząsały nią raz po raz. Całował ją bez przerwy. Coraz niżej i niżej. Rozpiął jej spodnie i całował dalej. Z każdą chwilą jej podniecenie rosło coraz bardziej. Jednym wprawnym ruchem ściągnął z niej spodnie. Skąpe majteczki bikini wraz z nimi. I natychmiast ponownie obsypał ją pocałunkami. Niecierpliwym ruchem uniosła biodra. Wyszła naprzeciw rozkosznym pieszczotom. Zadrżała z niecierpliwości. To było wspaniałe. Kane lizał ją, całował i ssał. Pieszczotom nie było końca. Coraz mocniej, coraz bardziej rytmicznie. Rozpalał ją, wzbudzał kolejne fale rozkoszy. Coraz szybciej i głębiej. Lecz gdy już jej się zdawało, że odleci, zwalniał. Oddychała chrapliwie. Zacisnęła w dłoniach zmięte prześcieradło. Wbiła pięty w materac. Kane ponownie przyspieszył, wzmógł gwałtowność pocałunków. I już po chwili Willow znalazła się

na krawędzi. Coraz bliżej… – Kane – wydusiła. Zatrzymał się. Omal się nie rozpłakała z rozpaczy. Wrażenie było tak potężne, że niemal przestała oddychać. A gdy ponownie ją pocałował, kiedy poczuła muśnięcie czubkiem języka, eksplodowała. Zdawało jej się, że się rozpadła na miliony kawałeczków. Każdy strzęp jej ciała dygotał w rozkosznych spazmach. Po raz pierwszy w życiu doznała czegoś takiego. Rozkosz zdawała się płynąć zewsząd. Jak morskie fale. Powoli słabnące, uspokajające się. Kane uniósł głowę. W jego ciemnych oczach wciąż żarzyło się pożądanie. I satysfakcja. Nie miała o to do niego żalu. Zasłużył na to. – Jestem wykończona – wyszeptała. – O to chodziło. – Jesteś naprawdę dobry. – Z tobą to żadna sztuka. Uśmiechnęła się. – Oto słowa, które każda kobieta chciałaby usłyszeć – powiedziała z przekąsem. Klęknął między jej udami i sięgnął do szuflady w nocnej szafce. – Jesteś bardzo wrażliwa. – Już lepiej. Nałożył prezerwatywę i spojrzał jej w twarz. Jego oczy lśniły pożądaniem. Willow wyciągnęła ręce i poprowadziła go do celu. Przyjęła go z cichym westchnieniem. Kane nie spieszył się. Poruszał się zdumiewająco powoli. Miarowo. Rozkoszował się każdą chwilą i jej pozwalał na to samo. Kiedy naprężyła mięśnie, jęknął cicho. Uniósł się nieco, żeby móc wsunąć dłoń między ich rozpalone ciała. Głaskał ją coraz prędzej, naciskał coraz mocniej, poruszał się miarowo. Nie potrafiła skupić myśli. Wszystko było tak dobre, tak wspaniałe… Gdy dotarła do szczytu, płonęła. Jej rozpalone ciało drżało. Kane pochylił się, przytulił do niej i po chwili on także odpłynął na fali rozkoszy. Opadł, przekręcił się na plecy, objął ją i przytulił. Dyszeli ciężko, słabi i rozkosznie zmęczeni. Willow oparła mu głowę na ramieniu. Czuła i słyszała ciężkie

uderzenia jego serca. Jego urywany oddech. – Całkiem nieźle, jak na nowicjuszkę – powiedziała. – Dzięki. – Parsknął śmiechem. Uśmiechnęła się. – Znasz się na tym – powiedziała. – Pewnie niejedną chorobę w ten sposób uleczyłeś. – Już mówiłem, że jesteś bardzo wrażliwa. Całkiem jej to odpowiadało. Swoje dotychczasowe doświadczenia w tej materii mogła policzyć na dwóch palcach. I żadne z nich nie przygotowało jej na spotkanie z maestrią Kane’a. Jej serce powoli się uspokajało, a oddech wyrównywał. Robiła się coraz bardziej senna. Na dnie świadomości pojawiło się pytanie, czy powinna zaproponować, że pójdzie do pokoju gościnnego. Przypomniała sobie jednak, że to był Kane. Gdyby chciał, żeby sobie poszła, nie wahałby się z powiedzeniem jej tego. Taki już z niego niegrzeczny chłopak, pomyślała. Mocniej się do niego przytuliła i zamknęła oczy. Kane przebudził się krótko przed świtem. Od razu wiedział, że działy się dwie złe rzeczy. W jego łóżku leżała kobieta, a po pokoju kręcił się intruz. Kobietą była Willow. Wiedział to i mógł się tym zająć później. Najpierw musiał rozwiązać drugi problem. Zanim jednak zdążył wyjść z łóżka i zaatakować wroga, chuda kotka wskoczyła mu na pierś i miauknęła prosto w twarz. – I tobie dzień dobry – mruknął i pogłaskał ją. Zamruczała głośno. Odsunął ją na bok i wstał. Włożył szlafrok, poszedł do kuchni i włączył ekspres do kawy. Kot poszedł za nim. Kane popatrzył na miski. Obie były wylizane do czysta. Napełnił je więc i poszedł do salonu. Kocięta nadal leżały w pudełku. Jedno nie spało i nawoływało matkę. Kane ostrożnie pogłaskał maleństwo. Było ślepe i zupełnie bezbronne. Na wolności nie przeżyłoby zapewne nawet kilku godzin. Zbyt wielu łowców krążyło dookoła. To była ta paskudna strona życia. Rozumiał to i się z tym godził. Willow nie. Ona chciała uratować cały świat. Zabawne, pomyślał, że dotąd się nie zorientowała, że świat nie jest tego wart. Blask słońca i zapach kawy obudziły Willow. Spojrzała na zegar

na nocnej szafce. Było po ósmej, a ona wciąż leżała w łóżku Kane’a. Naga… Uśmiechnęła się. Przeciągnęła. Bolały ją wszystkie mięśnie. Miała za sobą ciężką noc. Potrójnie ciężką. Wstała i ruszyła do łazienki. Znalazła tam swoje rzeczy. Starannie poskładane. Wzięła prysznic i się ubrała. Ból w kostce bardzo zmalał. Mogła nawet bez trudu włożyć but. Poszła do kuchni, nalała sobie kawy i skierowała się do salonu. Przy biurku w kącie siedział Kane z komputerem przed oczyma. Też był już wykąpany i ubrany. Musiał zrobić to w pokoju gościnnym, bo niczego nie słyszała. Spojrzał na nią, ale się nie odezwał. Wyglądał groźnie i ponuro. Nie było w jego oczach nawet cienia łagodności. – Nie panikuj – powiedziała z uśmiechem. – Wyjadę, gdy tylko wypiję kawę. Nie będziesz mnie musiał wyganiać. – Dlaczego miałbym ci uwierzyć? Zadomowiłaś się tutaj bardzo łatwo. Miał miły głos, z głębokimi nutkami, które sprawiały, że ciarki przebiegły jej po plecach. Słuchała go z prawdziwą przyjemnością. – Mam sprawy do załatwienia – powiedziała. – Ważne sprawy. – Wyobrażam sobie. Podeszła bliżej. – Co robisz? – spytała. – Pracujesz? – Już skończyłem. To sprawy osobiste. – Ooo. Dziewczyna na linii. Pokręcił głową i obrócił ku niej komputer. Zobaczyła na ekranie zdjęcie ślicznej wyspy. Nieprawdopodobnie błękitne niebo, niemal biały piasek. Kiedyś, w innym życiu, kiedy będzie bardzo bogata, chciałaby zamieszkać w takim miejscu. – Wakacje? – spytała. – Emerytura. Będę gotów za osiem lat. Może pięć, jeśli moje inwestycje dadzą zysk lepszy, niż zakładałem. Emerytura? Zdziwiła się. – Ale przecież masz niewiele ponad trzydziestkę. – Trzydzieści trzy. Opadła na stojący przy biurku fotel. – Dlaczego chcesz przejść na emeryturę?

– Bo mogę. Zrobiłem już więcej, niż chciałem. A ona ledwie zaczęła swoje życie. – Co na przykład? – spytała. Usiadł wygodniej. – Skłamałem na temat mojego wieku, sfałszowałem metrykę urodzenia i w wieku szesnastu lat wstąpiłem do wojska. Służyłem przez dziesięć lat. Z tego osiem w siłach specjalnych. Stąd te blizny, pomyślała. Wojownik. Serce zabiło jej mocniej. – Po odejściu z armii cztery lata spędziłem, ochraniając ludzi w najbardziej niebezpiecznych miejscach na ziemi. Pieniądze niezłe, ale zmęczyło mnie już, że wciąż do mnie strzelano. Pracę u Todda i Ryana podjąłem dlatego, że jest stabilna i dobrze płatna. To dobra droga do fortuny. – Tego właśnie potrzebujesz? Fortuny? – Skoro zamierzał przejść na emeryturę za osiem lat, już musiał mieć pokaźny majątek. – Trochę mi potrzeba. – Na co? Ruchem głowy wskazał na ekran komputera. – Prywatność i samotność nie są tanie. Chcę mieć miejsce odosobnione i łatwe do ochrony. Gdzie będzie mało ludzi i gdzie będę mógł robić, co będę chciał. – A co z rodziną? – Nie mogła zrozumieć jego zamiłowania do samotności. – Żona, dzieci? Nie możesz ich trzymać w zamknięciu. – Nie jestem zainteresowany. Mocniej zacisnęła dłoń na kubku z kawą. – Ale wtedy będziesz całkiem sam. – Właśnie. – Przecież to bardzo źle. Spojrzał na nią przeciągle. – Już ci powiedziałem, Willow. Nie zwiążę się z nikim. Nigdy. Miała wrażenie, że mówił w jakimś obcym języku. – Dla mnie rodzina jest wszystkim – powiedziała. – Bez niej czułabym się zagubiona. Każdy potrzebuje być z kimś, nawet ty. – Mylisz się. Powiedział to z takim przekonaniem, że zapragnęła mu uwierzyć. Ale nie mieściło jej się w głowie, że zamierzał resztę życia spędzić sam.

– Ostatniej nocy byliśmy bardzo blisko – powiedziała cicho. – To był tylko seks. – Tylko w takich kontaktach czujesz się bezpiecznie? W seksie? Wyglądał na szczerze rozbawionego. – Nie sil się na psychoanalizę. To nic nie da. Mnie nie można złamać. Nie potrzebuję pomocy. – Potrzebujesz w życiu dużo więcej niż tylko siebie. – Nie zamierzał jej uwierzyć. Spojrzała pod ścianę, gdzie w pudełku kotka lizała swoje młode. – Chcesz, żebym zadzwoniła do schroniska w sprawie kotów? – Mogą tu zostać przez kilka tygodni. Poczytałem w Internecie i wiem, że po tym czasie otworzą oczy i nabiorą trochę samodzielności. Oddam je później. Sercem pragnęła się ucieszyć z takiej zmiany, ale wiedziała, że mówił poważnie. Że to tylko na krótki czas. – Czy chcesz… żebym ci przy nich pomagała? Mogę wpadać tutaj, nakarmić je… i w ogóle. – Dam sobie radę. Było coś w jego głosie, co sprawiło, że promyk nadziei rozjaśnił jej duszę. – Będziesz miał coś przeciw temu, żebym przyjechała, zanim oddasz je do schroniska? – Nie, ani trochę. Chciała wierzyć, że jego słowa oznaczały więcej niż to, co powiedział, ale nie mogła. – No, to pojadę już – oznajmiła. – Przestawiłem twój samochód bliżej domu – poinformował ją, nie odrywając oczu od komputera. – Stoi przed samymi drzwiami. – Dziękuję. Zaniosła kubek po kawie do kuchni i umyła. Zabrała torebkę. – Do zobaczenia – powiedziała. – Do widzenia. – Cześć. – Otworzyła drzwi i zawahała się. – Chcesz numer mojego telefonu? Podniósł oczy i spojrzał jej prosto w twarz. Gorączkowo usiłowała dopatrzyć się w nich ognia, który widziała tam wcześniej. Ale bez skutku.

– Nie, nie chcesz – wyszeptała. I wyszła.

ROZDZIAŁ CZWARTY Kane zakończył prezentację planu ochrony nowych nieruchomości firmy. Todd i Ryan popatrzyli po sobie. – Postaraj się nie angażować nas więcej w to przedsięwzięcie – powiedział Ryan. – To strasznie trudne. Kane pobiegł wspomnieniami do Afganistanu. Spędził tam dwa miesiące na naprawdę niebezpiecznej misji. W porównaniu z tamtym aktualne zadanie mógł wykonać z zamkniętymi oczami. – To nie jest takie skomplikowane – zaprzeczył. – Dam sobie radę. Wszyscy będziemy bezpieczni, jeśli tylko każdy będzie postępował zgodnie z procedurami. – A jeśli nie? – spytał Todd z uśmiechem. – Wtedy będzie miał ze mną do czynienia – rzucił Kane. Todd spojrzał na Ryana. – Właśnie za to go lubię. – I ja też. Todd odwrócił się do Kane’a. – Słyszałem, że wczoraj było w domu jakieś zamieszanie. Wystarczy, że wyjadę na jeden dzień i już wszystko się sypie? Przed oczyma Kane’a przeleciały jak błyskawica obrazy. Willow w jego łóżku. Jej rozpalone ciało. Jej lśniące oczy. Jej włosy rozsypane na poduszce. Poczuł ucisk w żołądku. Z trudem odegnał atakujące go wizje. Było, minęło. Koniec historii. A jednak nie dawało mu spokoju pytanie, dlaczego z nim została? Gotów był postawić cały swój majątek, że ona kierowała się w życiu głosem serca. Dlaczego się więc zdecydowała na taką przygodę? – To była Willow – powiedział Ryan. – Julie opowiedziała mi wszystko wczoraj wieczorem. Najwyraźniej Willow nadal jest wściekła, że się wtrącałeś w sprawy moje i Julie. Todd skrzywił się. – Nie wtrącałem się. Po prostu troszczyłem się o przyjaciela. Jesteś teraz szczęśliwy… Koniec sprawy. – Zwrócił się do Kane’a. – Powinienem się bać? – Myślę, że sam sobie z nią poradzę. – Kane się uśmiechnął. – Nie o to mi chodzi. Czy jest wściekła?

– Nie. Chciała cię tylko zwymyślać, że się mieszałeś w sprawy jej siostry. – Pieniądze – mruknął Todd. – Gdyby ciocia Ruth nie obiecała swoim wnuczkom miliona dolarów za małżeństwo ze mną, nie zdarzyłoby się nic podobnego. – Nie wiedziałem, że szukasz żony. – Kane wysoko uniósł brwi. – Nie szukam. – Todd westchnął ciężko. – Ciocia Ruth jest drugą żoną naszego wuja. Miała córkę, która w wieku siedemnastu lat uciekła z domu i wyszła za mąż. Ruth i nasz wuj zerwali z nią wszelkie kontakty. Kilka miesięcy temu wuj zmarł. A Ruth, która bardzo tęskniła za córką, odszukała ją. I okazało się, że ma trzy wnuczki, o których nigdy nie słyszała. Wtedy zalęgła się w jej głowie myśl, że byłoby wspaniale, gdyby któraś z jej wnuczek wyszła za mnie. Zaoferowała milion dolarów tej, która to zrobi. Wyobrażasz sobie, jakie to poniżające? – spytał Kane’a. – To tak, jakby ona musiała zapłacić, żeby któraś zechciała mnie poślubić. Ryan uśmiechnął się szeroko. – To nawet całkiem zabawne – powiedział. – Tak mówi facet, który zaraz będzie się żenił. – Umówiłem się na pierwszą randkę, żeby wybić to siostrom z głowy – powiedział Ryan do Kane’a. – Spotkałem się z Julie i po pewnych komplikacjach zaręczyliśmy się. Kane wiedział także, że Julie była w ciąży, ale nie powiedział nic. Szef ochrony musi być dyskretny. – No, to wszystko w porządku – powiedział Todd. – Willow powinna nam już dać spokój. – Nie sądzę, żeby wróciła – powiedział Kane. – Ale zdarzyło się to i owo. – Opowiedział o pogoni w lesie i zwichniętej nodze. Tylko o kotach i seksie nie wspomniał. Obaj szefowie wpatrywali się w niego wielkimi oczami. – Chyba nie zostawiłeś jej tam, prawda? – spytał Todd. – Zabrałem ją do domu i obłożyłem nogę lodem. – Do swojego domu? – upewnił się Ryan. – Tak. – Zwykle nie zapraszasz do siebie nikogo – zauważył Todd. – Nie zaprosiłem Willow. To był wypadek. – To była prawda. Chociaż chyba nie tłumaczyło to tego, co robił w nocy… i nad ranem.

Willow stanowiła nie lada pokusę. Ale przecież powinien był wytrwać. Chociaż… Było w niej coś… – Uważaj – powiedział Ryan z uśmiechem. – Kobiety Nelsonów są bardzo skomplikowane. Kiedy najmniej się tego spodziewasz, potrafią wtargnąć w twój świat i wywrócić go do góry nogami. – Ja się nie boję – powiedział Todd zuchwale. – Nie ożenię się z żadną z nich. Będą musiały gdzie indziej poszukać swoich milionów. – Miałem na myśli Kane’a – wyjaśnił Ryan. – Willow jest bardzo ładna. – Zainteresowany? – Todd spojrzał na Kane’a. Nie tak, jak myślisz, pomyślał Kane. – Nie interesują mnie żadne związki. Nie martw się o mnie. Odeszła i nigdy już jej nie zobaczy. I tak właśnie powinno być. Lecz wciąż nie mógł wymazać z pamięci jej uśmiechu. Gładkości jej skóry. Jakby była melodią, której nie można od siebie odegnać. Willow zjawiła się w sobotę rano. Bez uprzedzenia, bo nie znała numeru telefonu Kane’a. Szukała w książce telefonicznej, szukała w Internecie – nic. Jakby w ogóle nie istniał. Ale ona wiedziała, że istniał naprawdę. Ulotny i zapewne niebezpieczny dla jej pamięci, ale jak najbardziej realny. Interesująca kombinacja kontrastów. Człowiek twardy, który potrafi być delikatny i czuły. Człowiek bogaty, który wybrał życie samotnika. Wmawiała sobie, że powinna o nim zapomnieć. Nie udało się. Wystarczyło, że zamknęła oczy i natychmiast widziała jego obraz. Czuła jego dotknięcia. Ostatniej nocy nawet śniła o nim. Licząc się z najgorszym, zabrała z siedzenia obok torbę i wysiadła z samochodu. Kiedy była w pół drogi, drzwi jego domu się otworzyły. Miał na sobie dżinsy i flanelową koszulę. I wyglądał wspaniale. – Wróciłaś – stwierdził obojętnym głosem. – Przyjechałam zobaczyć koty, nie ciebie. – Uśmiechnęła się. Miała nadzieję, że nie wyczuje kłamstwa. – Nie musisz wpadać w panikę. – Nie wpadam w panikę. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – Myślę, że nieźle byś się spocił po kilku dziewczęcych sztuczkach. Chcesz się przekonać?

– Raczej nie. – Tak myślałam. – Mocniej ścisnęła torbę. – Powinnam była zatelefonować wcześniej, ale nie zostawiłeś mi swojego numeru. Nie musisz udawać, że nie zrobiłeś tego specjalnie. Ja to wiem. Bałeś się, że urządzę polowanie na ciebie. – Nie boję się ciebie. – A powinieneś. – Podeszła bliżej. – A teraz wpuść mnie do środka. Ryzykowała, ale nie miała innego wyjścia. Po krótkim wahaniu Kane zrobił jej przejście. Gdy weszła do salonu, zewsząd opadły ją wspomnienia. Poczuła mrowienie. Odwróciła się ku niemu, żeby się nimi z nim podzielić, lecz nie powiedziała ani słowa. Na twarzy Kane’a dostrzegła tylko uprzejme zainteresowanie. Nic więcej. Nie było wesołości, ognia, pożądania… Nic. Wcale nie żartował, kiedy mówił, że to tylko na jedną noc, pomyślała smutno. Rzuciła torbę na kanapę i podeszła do pudełka. Kocięta tuliły się do zwiniętej kocicy. Kiedy Willow się zbliżyła, zamruczała głośno. – Witaj, maleńka – powiedziała Willow. – Jak się masz? Ależ te maluchy urosły. Kocica otarła się łebkiem o jej dłoń. – Dobrze je? – spytała. – Moim zdaniem za dużo – odparł Kane. – W drugą stronę też załatwia wszystko regularnie. – Uśmiechnęła się. – Przynajmniej wiemy, że jest zdrowa. To już coś. Wymyśliłeś jej już imię? – Nie mam zamiaru. – A powinieneś. Ona musi mieć tożsamość. – To przybłęda. Willow usiadła na dywanie i przyjrzała mu się uważnie. – Każdy zasługuje na to, żeby mieć imię – powiedziała. – Dobrze. – Zacisnął usta. – Ty ją nazwij. – Zgoda. – Popatrzyła na zwierzę. – Może Muffinka. – Nie Muffinka. – Dlaczego.

– Nie jest ciastkiem. Nie możesz nazwać kota tak jak coś do jedzenia. Z trudem ukryła uśmiech. – To może Kizia. Dziwny dźwięk wydobył się z krtani Kane’a. – Nie – warknął po chwili. – Przecież sam mówiłeś, że to nie twój kot. Dlaczego się znowu sprzeciwiasz? – Mieszka w moim domu. Będę musiał ją wołać po imieniu. Kizia nie. – Jaśmina? Śnieżynka? Księżniczka Leia? – Księżniczka Leia? – Jestem miłośniczką Gwiezdnych wojen. Wolę trzy pierwsze części, ale następne też nie są złe. – Dobrze wiedzieć. Mogę mieszkać z Jaśminą. – Nie ze Śnieżynką? – Nie jest biała. – Śnieg bywa szary. Znowu coś się zagotowało w jego krtani. – Zatem Jaśmina – stwierdziła i wstała. – Cześć, Jaśmino. Witaj w rodzinie. – Zanim Kane zdołał sprostować, że nie byli rodziną, chwyciła torbę i poszła do kuchni. – Upiekę ciasteczka. – Tutaj? W mojej kuchni? – Dokładniej w twoim piecyku. – Nastawiła temperaturę. – Moje zdolności pieczenia za pomocą energii psychicznej nie są jeszcze dostateczne. – A jeśli nie lubię ciasteczek? Popatrzyła nań przeciągle. – Wszyscy lubią ciasteczka. Z kawałkami czekolady. Jak ich nie lubić? Wyciągnęła z torby blaszkę do pieczenia i paczkę półproduktu. Musiała tylko połamać ciasto na kawałki, ułożyć na blasze i włożyć do piekarnika. Krótka robota. Kiedy skończyła, oparła się o blat i popatrzyła na Kane’a. Wyglądał wspaniale… Zbyt wspaniale. Jakże chciała, żeby wszystko potoczyło się inaczej. Marzyła, że potajemnie jej pragnie. Gdyby dostrzegła w jego oczach choćby cień takich uczuć, uczepiłaby się tej

nadziei. Wiedziała także, że gdyby tylko zechciał wyrzucić ją z domu razem z tymi ciasteczkami, nie zawahałby się ani chwili. Lecz nie zrobił tego. – No? – odezwała się. – Co słychać? – To nic nie da. – Co? – Nie namówisz mnie na coś trwałego. – Domyślam się. A ciastka robię, bo staram się być uprzejma. Przyglądał jej się ponuro. Czuła ciężar tego spojrzenia. – Czemu to zrobiłaś? – spytał. – Czemu poszłaś ze mną do łóżka? Jasno przedstawiłem ci moje zasady. A ty nie jesteś taka. Westchnęła. – Rozpustna, chciałeś powiedzieć? Nigdy wcześniej nie zrobiłam czegoś podobnego. Seks, tak. Kilka razy. Ale spotkać chłopaka i zaraz wskoczyć mu do łóżka. Nigdy. Myślę, że to wskutek utraty krwi. Mój mózg nie pracował prawidłowo. Na krótką chwilę uśmiech zagościł na jego wargach. – Nie byłaś rozpustna. I nadal chciałbym się dowiedzieć, dlaczego to zrobiłaś. – Wprawiam cię w zakłopotanie? – spytała. Miała nadzieję, że tak, zakłopotanie bowiem niewiele się różni od zaciekawienia. – Trochę. Wiem, że jest coś, czego nie umiem dostrzec. Właśnie! Czekał. Wyprostowała się. Skrzyżowała ramiona. – Trochę to krępujące – powiedziała. – Nie będę się śmiał. Nabrała powietrza. Był wobec niej szczery. Jasno powiedział, czego chciał, a czego nie. Może i ona powinna mu odpłacić szczerością? – Pragnąłeś mnie – zaczęła. – Lubiłam cię i zaufałam ci. Przy tobie czułam się bezpieczna. Ale to twoje pragnienie sprawiło, że posunęłam się tak daleko. Zmarszczył się. – Każdy facet, który się tobą zainteresuje, może cię mieć? Roześmiała się. – Nie. Chyba nie. Nie wiem. Żaden dotąd mnie nie pragnął.

– Już to mówiłaś. Ale to bzdura. Pragną cię. Spójrz do lustra. Jesteś piękna i wesoła. Troszkę dziwna, ale nie zwariowana. Komplementy? Zanim jeszcze dostał ciasteczka? Chciała się nimi podelektować trochę, ale Kane wyglądał na zniecierpliwionego. – Jestem najlepszym przyjacielem – powiedziała. – Faceci zwierzają mi się, opowiadają o swoich kłopotach. Ja im pomagam. Wtedy odchodzą i zakochują się w innych. Długo nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak się dzieje. Aż kilka lat temu znalazłam się na przyjęciu. Usłyszałam rozmowę kilku chłopaków. Byli dobrze wstawieni. Opowiadali sobie, z którą z dziewczyn na przyjęciu chcieliby się przespać. Kiedy rozmowa zeszła na mój temat, wszyscy powiedzieli, że mnie lubią, że jestem słodka, ale nie jestem z tych, z którymi chcieliby… No wiesz. Dotychczas było łatwo. Wyjrzała przez okno, żeby dodać sobie odwagi. – Wyszłam z jednym z nich i… byliśmy razem. To był mój pierwszy raz. Myślałam, że byliśmy zakochani. Ale wtedy on zerwał ze mną i nigdy nie wyjaśnił dlaczego. Tamtej nocy powiedział, że przespał się ze mną, bo był mi to winien. Wyświadczył mi grzeczność. Wciąż bolało. Nie tak mocno jak niegdyś, ale dosyć, żeby brakło jej tchu. – Drugi chłopak, z którym byłam, pięknie mówił. Ale po naszym pierwszym razie nie był już więcej zainteresowany seksem. Powiedział, że to przeze mnie. Że nigdy nie miał kłopotów z kobietami. – To nie była twoja wina – powiedział Kane stanowczo. – Nie możesz tego wiedzieć. – Willow, widziałem cię nagą. Dotykałem cię. Gdzie tylko można. Całowałem cię i smakowałem. I miałem cię w ramionach aż do końca. To nie była twoja wina. Był taki dobry. Więcej niż dobry. Dał jej zranionej duszy odrobinę ciepła. – Ale tamci chłopcy… mówili… Kane potrząsnął głową. – Jesteś osobą skomplikowaną. Chłopcy, zwłaszcza młodzi, wolą rzeczy proste. Wystraszyłaś ich. Albo opiekowałaś się nimi tak bardzo, że traktowali cię jak matkę. Ale to nie ma nic wspólnego z tobą. – Ale…

Przerwał jej surowym spojrzeniem. – Czy ja udawałem? Uśmiechnęła się. – Nie. Bardzo jasno okazałeś, czego chcesz. – Czego chciałem? – Mnie? – pisnęła cichutko. – Ciebie. Więc daj już spokój. Jesteś w porządku. Ach, gdybyś tak jeszcze mnie zechciał, pomyślała. Ale co do tego nie pozostawił jej złudzeń. Jedna noc. Postanowiła nie ryzykować i zmieniła temat. – Jak się ma Todd? – spytała. – Dlaczego chcesz wiedzieć? – Tak pytam, żeby podtrzymać rozmowę. Wie, że tu byłam? – Powiedziałem mu. Roześmiała się. – Przestraszył się? – spytała. – Nie. – Nie mogłeś mu powiedzieć, że byłam naprawdę groźna? – Nie. – Typowe. Myślę, że nic mu nie grozi. Julie i Ryan są tak szczęśliwi, że nie jest w stanie im tego zepsuć. Szkoda więc mojej energii na wygrażanie mu. – Zamierzasz się z nim umówić na randkę? – Słucham? – Wiem o milionie dolarów. No tak. To prawdziwa fortuna, pomyślała. – Moja babcia to bardzo interesująca kobieta – powiedziała. – Nie mam pojęcia, dlaczego zrobiła coś tak dziwacznego, ale teraz wszyscy musimy z tym żyć. Ja nie mam zamiaru wychodzić za mąż dla pieniędzy. – To duża suma. – Wierzę w miłość. I w to, że przeznaczony mi jest ktoś, kogo pokocham. Pieniądze nie mają znaczenia. Pokręcił głową. – Pieniądze zawsze mają znaczenie – powiedział. – To cyniczne i smutne. – Realistyczne.

– Nigdy nie byłeś żonaty, prawda? – Nie uznaję trwałych związków, zapomniałaś? To jest bardziej niż smutne, pomyślała. To jest tragiczne. – Musisz się z kimś związać. – Dlaczego? – Ludzie tacy są. Jesteśmy sumą naszych doświadczeń i związków. Nie powiesz mi, że jesteś całkiem szczęśliwy, żyjąc samotnie. – Jestem, ale i tak mi nie uwierzysz. – Kane, bądź poważny. Nigdy nie chciałeś czegoś więcej? Podszedł i stanął tuż przed nią. Stał tak blisko, że czuła ciepło jego ciała. Tak blisko, że widziała wyraźnie barwne iskierki w jego oczach. Tak blisko, że zaczęła się zatracać w pragnieniach. – To nic nie da – powiedział cicho. – Możesz mnie tu czarować do woli, to i tak niczego nie zmieni. – Czarować? Wcale cię nie czaruję. – Owszem, tak. Ale nie skusisz mnie. Minęło. Nic nas nie łączy i nie będzie łączyć w przyszłości. To była wspaniała noc. Może najwspanialsza. Ale to nie może się zdarzyć. Nie pozwolę ci wejść w moje życie. Otworzyła usta. I zamknęła je bez słowa. Wciąż jej pragnął. Widziała to w jego oczach. Było w nich pożądanie. Ale i determinacja. Była poruszona i wstrząśnięta. – Dlaczego? – spytała. – Co jest takiego strasznego w związku z drugim człowiekiem? – Nie ufam nikomu. Wcześnie się nauczyłem, że każdy dba tylko o siebie. Że mogę polegać tylko na sobie. Mylił się. I to bardzo. Ale nie wiedziała, jak go przekonać. – Co ci się przydarzyło? – spytała. Może rodzice znęcali się nad nim? Może umarł jego przyjaciel? Poczuła na sobie jego ponure spojrzenie i zrozumiała, że nie spodoba jej się to, co miał jej do powiedzenia. – Kiedy byłem dzieckiem, żyłem na ulicy. Żeby przeżyć, przyłączyłem się do gangu. To była moja rodzina. Kiedy miałem szesnaście lat, moja dziewczyna zakochała się w chłopaku z wrogiej bandy. Ukrywała to. Żeby dowieść mu swojej lojalności, wystawiła mnie. Zostałem postrzelony trzy razy i zostawiony na śmierć przez

jedyną osobę, którą kochałem. – Jak to „na śmierć”? – spytała Marina i podsunęła Willow koszyk z ciasteczkami. – Jej chłopak postrzelił Kane’a i odjechał. Ktoś wezwał karetkę i jakoś go uratowali. – Willow wciąż nie mogła uwierzyć, że to wszystko wydarzyło się naprawdę. Widziała jednak blizny. Siostry spotkały się na lunchu niedaleko biura Julie. Był to jeden z tych jesiennych dni, kiedy ludzie ze śnieżnej krainy zaczynają myśleć o przeprowadzce do Los Angeles. – Wiem, co myślisz – powiedziała Marina. – Że możesz go ocalić. Nie rób tego – dodała. – On jest inny niż ci, których dotychczas ratowałaś. On jest niebezpieczny. I dlatego jest taki atrakcyjny, pomyślała Willow. – Jest samotny – powiedziała. – Myślę, że potrzebny mu ktoś, kto by się nim zaopiekował. Marina pokręciła głową. – Niech zgadnę. Zgłaszasz się na ochotnika. Willow, mężczyźni czasami naprawdę myślą to, co mówią. On nie chce się z nikim wiązać. Nie zmienisz tego. – Gdyby się tylko odważył, zaryzykował, mógłby bardzo poprawić sobie życie – powiedziała Willow. Julie dotknęła jej ramienia. – Wiesz, że cię kocham i zawsze będę z tobą. Bez względu na wszystko. Ale dlaczego robisz to sobie? Zawsze się wpędzasz w tarapaty. – Taka już jestem – odparła Willow. – Zawsze chcę czegoś innego. Chcę, żeby jakiś chłopak pokochał mnie i chciał zostać ze mną na zawsze. Może Kane jest tym chłopakiem? – A może zdepcze ci serce – powiedziała Julie cicho. – Nie chcę znów patrzeć na twoją rozpacz. – Wiem. Willow naprawdę nie miała szczęścia do mężczyzn. Zakochiwała się w tych, którzy nie byli nią zainteresowani. Ratowała ich, a oni odchodzili do innych. – Teraz jest inaczej – powiedziała. – Czyżby? – spytała Julie. – Niby jak? Nie, czekaj. Nie odpowiadaj. Czy zastanowiłaś się kiedykolwiek nad tym, że zawsze się

wiązałaś z mężczyznami, których nigdy nie mogłaś mieć i dlatego nigdy nie ryzykowałaś, że się zakochasz? Mówisz, że marzysz o życiu długim i szczęśliwym, ale wygląda na to, że robisz wszystko, żeby nigdy do tego nie doszło. – Wcale nie – zaprotestowała Willow słabo. Marina westchnęła. – Tym razem muszę się zgodzić z Julie – powiedziała. – Unikasz normalnych mężczyzn. Takich, którzy chcą się ożenić i mieć dzieci. Willow otworzyła usta i… zamknęła je. Bardzo chciała im powiedzieć, że są w błędzie. Że wcale taka nie była. No, może kiedyś. I nagle… Znów miała siedemnaście lat. Stała na środku swojego pokoju i szykowała się na randkę. Właśnie kończyła się czesać, kiedy wszedł ojciec. Była to sytuacja wyjątkowa, rzadko bowiem bywał w domu. Wciąż pamiętała, że odłożyła szczotkę i zakręciła się na pięcie. – Co myślisz, tato? Jestem dość ładna? Ojciec przyglądał jej się długą chwilę. – Nigdy nie będziesz taka bystra i ładna jak twoje siostry, ale jestem pewien, że znajdziesz sobie kogoś, komu będzie na tobie zależeć. Tylko nie przebieraj za bardzo, dziecko. Jego słowa zraniły ją do głębi. Poszła na randkę, ale z tamtego wieczoru nie zapamiętała niczego. Słowa ojca dźwięczały jej w uszach przez cały czas. Ból w sercu odbierał oddech. Prędko zrozumiała, że Marina i Julie są ładniejsze od niej, i że musi pracować w szkole znacznie ciężej, żeby dostać lepsze oceny. Ale nigdy się tym nie przejmowała. Aż do tej chwili sądziła, że jest wyjątkowa. Ale skoro jej własny ojciec uważał, że jest inaczej, może rzeczywiście się myliła? Nigdy później już się nie czuła wyjątkowo… Aż do nocy z Kane’em. – Willow? – Marina nachyliła się ku niej. – Dobrze się czujesz? – Wszystko w porządku. – Odetchnęła głęboko, żeby ukoić ból. – Macie rację. Obie. Unikam zwyczajnych chłopców, bo się boję, że się zakocham i zostanę odrzucona. Co mi przyszło do głowy? Że ułożę sobie życie z Kane’em? To niemożliwe. On nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Nie zamierzam się za nim uganiać. – Dobrze się czujesz? – Julie zagryzała wargę. – Nie chciałam cię urazić.

– Nie uraziłaś. Troszczysz się o mnie. To dobrze. – Kocham cię – powiedziała Julie otwarcie. – Ja też – dodała Marina. Willow wiedziała, że mówiły szczerze, i to ukoiło jej ból. Cokolwiek by się zdarzyło, zawsze mogła na nie liczyć. A co do Kane’a… Miała zamiar zapomnieć o nim raz na zawsze. Może czas już, żebym przestała chodzić z głową w chmurach i zaczęła twardo stąpać po ziemi? Może powinnam poszukać jakiegoś zwyczajnego chłopaka? Tylko jak wygląda normalny chłopak?

ROZDZIAŁ PIĄTY Kane wszedł do domu i usłyszał miauczenie. Zazwyczaj kocięta były ciche. Spały prawie bez przerwy, przytulone do matki. Postawił neseser na kuchennym krześle i poszedł do salonu. Znalazł kocięta w pudełku, ale bez kotki. Szybko przeszukał dom. Kocicy nigdzie nie było. Wtedy zauważył, że okno, które zostawił uchylone, było szeroko otwarte. Kotka wyszła. Zaklął pod nosem. Popatrzył na piszczące w pudełku maleństwa. I co teraz? Czy kocica odeszła na dobre? Czy porzuciła swoją rodzinę? Sięgnął po telefon i uświadomił sobie, że nie zna numeru. Ale już w trzy minuty później stukał w klawisze telefonu. Nie na darmo jest się szefem ochrony i ma się dobry komputer. – Halo? Zmarszczył brwi. Głos brzmiał obco. – Willow? Coś było nie w porządku. Wcale go nie interesowało, co się stało, ale wiedział, że wypadało spytać. Daj spokój! Pomyślał chwilę potem. – Tu Kane. Usłyszał w słuchawce coś jak cichy szloch. – Co się stało? – spytała głucho. Czyżby płakała? – Nie zadzwoniłbyś, gdyby się nie stało coś złego. Powiedziała prawdę. Skąd więc to niemiłe poczucie winy? – Kocica uciekła. – Jaśmina? Kto to? A, tak. – Jaśmina. Zostawiłem uchylone okno, żeby wpuścić do domu trochę powietrza. Musiała je otworzyć sobie szerzej i uciekła. Kocięta strasznie piszczą i nie wiem, co robić. – Przede wszystkim nie zostawiać otwartego okna – powiedziała cicho. – Zaraz przyjadę. Willow ze wszystkich sił starała się zapanować nad sobą. Nie umiała ładnie płakać. Delikatne łezki nie spływały jej cienkimi strumyczkami po bladych policzkach. Kiedy płakała, dostawała plam na twarzy, oczy jej puchły i ciekło z nosa. A najważniejsze było, żeby

Kane nie pomyślał, że płakała przez niego. Zatrzymała auto i ostatnią chusteczką wytarła twarz. Wydmuchała nos i odetchnęła głęboko. Nie zważała na swój wygląd. Ważne było tylko, żeby odnaleźć Jaśminę. Wysiadła z samochodu i miała zacząć nawoływać, gdy zwierzę, miaucząc, wyszło z krzaków. Willow kucnęła i pogłaskała je. – Potrzebujesz trochę samotności od czasu do czasu, co? – spytała. – Dzieciaki trochę ci dokuczyły? Jaśmina miauknęła i otarła się o rękę Willow. Otworzyły się drzwi. Willow się wyprostowała. Na widok Kane’a serce zaczęło jej bić mocniej. Wyglądał wspaniale. Duży i silny, jakby gotowy zawładnąć całym światem. – Wróciła – powiedziała, wskazując Jaśminę. – Myślę, że chciała po prostu trochę odpocząć. – Próbowałeś otworzyć drzwi i ją zawołać? – Ach, nie. Nie pomyślałem o tym. Nie znam się na zwierzętach. – To widać. Kane przyglądał się to jej, to kotu. Zakołysał się na piętach. Zauważyła, że było mu głupio. I dzięki temu poczuła się lepiej. – Myślę, że powinieneś sprawdzić okna – powiedziała. – Poza tym chyba byłoby dobrze wypuszczać ją każdego ranka, żeby trochę odpoczęła. Wychowywanie trójki kociąt musi być wyczerpujące. – Dobrze. Dziękuję. Tak zrobię. Patrzył na nią w skupieniu. Nie wiedziała, o czym myślał, ale nie dbała o to. Wciąż cierpiała. Została odrzucona. I to w chwili, gdy nie była na to przygotowana. – Wejdziesz? – spytał. – Zostały jeszcze ciasteczka? Pokiwał głową. – Dobrze. – Może czekolada pomoże? Weszli do środka. Jaśmina podbiegła do pudełka i zabrała się do wylizywania kociąt. Gwałtowne początkowo miauczenie powoli cichło. Wszystko wróciło do normy. – Usiądź. – Kane wskazał kanapę. Usiadła i rozejrzała się po pokoju. Czuła się dziwnie. Obiecywała sobie, że już nigdy się z nim nie zobaczy. A jednak stało się inaczej.

Wodziła za nim wzrokiem i czuła przebiegające po plecach ciarki. Po chwili Kane wrócił z talerzem pełnym ciasteczek i butelką wody. Zmusiła się do uśmiechu. – Ciasteczka i woda? Wiesz, jak postępować z dziewczynami. – Przepraszam. Nie mam nic innego do picia. – W porządku. Łza spłynęła jej po policzku. Pozostałe przełknęła z trudem. – Czy masz… hm… chusteczki? – Oczywiście. Wybiegł z pokoju. W innych okolicznościach jego przerażenie byłoby nawet zabawne. Ale nie tym razem. Kiedy wrócił, wytarła twarz. – Nie musisz się bać – powiedziała. – To nie przez ciebie. – Bać się? – Wiesz, co mam na myśli. Nie płaczę z twojego powodu. Straciłam mój kontrakt na komiksy. – Wystarczyło, że powiedziała to głośno i znów zaczęła szlochać. – Bez żadnego ostrzeżenia. Myślałam, że wszystko idzie wspaniale. Aż tu nagle telefon z gazety, że rezygnują ze mnie. Że dostają wiele listów, że mój komiks nie jest śmieszny. Kane krążył po pokoju, jakby nie wiedział, gdzie usiąść. – Były tam trzy bohaterki, trzy cukinie. Dziewczyny. Przyjaciółki. Spotykały się, chodziły razem na zakupy. Coś jak Seks w wielkim mieście tylko bez seksu. I bez miasta. Moje bohaterki mieszkały na farmie. Ale nie takiej prawdziwej. Było tam centrum handlowe i restauracje. Umawiały się na randki z innymi znajomymi warzywami. Było zabawnie. Schyliła głowę. Łzy popłynęły jej z oczu szerokim strumieniem. – Jak ludzie mogą tego nie lubić? Tak ciężko nad tym pracowałam. To było straszne. Wkładała w te komiksy całą siebie. – Czy możesz sprzedać to gdzie indziej? – Chyba nie. Drukowali to przede wszystkim w pismach dla wegetarian. Wiesz, w kolorowych tygodnikach. Czasem brały to jakieś pisma ekologiczne, bo dziewczyny propagowały naturalny styl życia. – Cukinie?

Kiwnęła głową. – To nie były jakieś wielkie pieniądze. Ale zawsze. Honoraria za komiksy i pieniądze ze sprzedaży świec wystarczały mi na życie. – Sprzedajesz świece? – Mhm. – Załkała. – Wiem, że nie jestem jak moje siostry, ale nie skarżę się na życie. Miałam swoje świece i swoje bohaterki. Ale to już koniec. I nie wiem, co mam teraz robić. A jeszcze dzwonią i mówią, że to nie było śmieszne i że ludziom się nie podobało. I do widzenia. Ot, tak. Nie, że bardzo im przykro, że wiedzą, jak ciężko pracowałam. Masz pojęcie, ile godzin w tygodniu nad tym ślęczałam? Mnóstwo. Kane usiadł na kanapie. – Bardzo mi przykro – powiedział. – Dziękuję. Ale to nie chodzi o ciebie. Tylko że wszystko zwaliło się na mnie w jednej chwili. Kilka dni temu jadłam lunch z moimi siostrami. Powiedziały, że unikam normalnych mężczyzn, bo się boję prawdziwych związków. I myślę, że mają rację. Poniosłam porażkę i jestem załamana. – Nie poniosłaś porażki. To tylko chwilowe niepowodzenie. Omal nie parsknęła śmiechem. – Niepowodzenie? To klęska. Koniec mojej kariery. Czy wiesz, że moja siostra Julie zdała egzamin adwokacki za pierwszym razem? Pracuje w wielkiej, międzynarodowej firmie prawniczej i niedługo wejdzie do zarządu. Moja młodsza siostra, Marina, jest taka mądra, że w wieku piętnastu lat zdała maturę, została przyjęta na uniwersytet i dostała pełne stypendium. Skończyła trzy kierunki, w tym chemię i fizykę. Nawet nie umiem ich dokładnie nazwać. Jeden chyba z chemii nieorganicznej, ale nie wiem, co to jest. Jaki wstyd! Wszystkie ważne uczelnie błagały, żeby chciała u nich pracować. Błagały! Przyjeżdżali nawet do domu. A wiesz, co ona teraz robi? Wbiła w niego wzrok. – Wiesz? Pokręcił głową. – Zostawiła uczelnię na kilka lat i jest tłumaczem języka migowego. Specjalizuje się w tych dziedzinach, które sama studiowała. Pomaga innym. Jest dobrym człowiekiem. A ja nie potrafię nawet sprzedać komiksu o cukiniach. Obie moje siostry są mądre i ładne. Ja nie mogę się z nimi równać.

Kane miał wrażenie, że zapadał się do siódmego poziomu piekieł. Niemal czuł ból, który dręczył Willow. Zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. – Jesteś śliczna – bąknął. – Och, proszę. Powiedziałeś, że jestem chuda. – Wydmuchała nos i sięgnęła po kolejną chusteczkę. Zdusił w ustach przekleństwo. – Tak, ale miałaś rację – powiedział. – To była wina swetra, że tak wtedy wyglądałaś. A przecież masz wspaniałe… – Uniósł ręce i opuścił je bezradnie. – Jesteś ponętna. Pragnąłem cię, pamiętasz? Zwróciła ku niemu czerwone, zapuchnięte od płaczu oczy. – Pragnąłeś. Czas przeszły. Na jedną noc. Powiedziałeś, że tak będzie. I miałeś rację. Byłam dobra na jeden raz i już cię nie pociągam. Czy nie mogłaby go po prostu zastrzelić? Mniej by bolało. Miał wrażenie, że znalazł się na ruchomych piaskach. Im mocniej się szarpał, tym bardziej się zapadał. – Nie martw się – powiedziała. – Nie pragnę cię teraz. Nie chcę seksu z litości. – Ja… Ty… Kolejny potok łez spłynął jej po policzkach. – Cholera, Kane. Powinieneś teraz pozalecać się do mnie, żebym cię mogła odtrącić. To by było uprzejme z twojej strony. I rozpłakała się na dobre. Szlochała gwałtownie. A on kompletnie stracił głowę. Nie wiedział, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Powinien zapewne coś powiedzieć, ale nie potrafił znaleźć słów. Kobiety przechodziły przez jego życie bez śladu. Znał ich ciała, ale nie miał pojęcia o ich duszach i sercach. Willow cierpiała. Widział to, lecz nie potrafił temu zaradzić. Powoli, niezdarnie, otoczył ją ramieniem. Obróciła się do niego i wtuliła mu twarz w ramię. Objął ją mocno, przytulił. Nie wiedział, co powiedzieć, więc trwali tak w milczeniu. – Będę miała przeprawę z siostrami – powiedziała cicho. – Dlatego, że tak to sobie zaplanowałaś na ten tydzień? – Miał nadzieję, że uśmiechnęła się choć trochę. – Dlatego, że ma przyjechać tata. Mama zadzwoniła do mnie wczoraj wieczorem. Kiedy przyjeżdża, Julie staje się krytyczna i zła. Długo go nie było. Mama jest zadowolona. Kochają się… A

przynajmniej ona jego kocha i twierdzi, że ma to, czego pragnie. Ja jej wierzę, Julie – nie. Mówi, że mama potrzebuje czegoś więcej niż męża, który się zjawia raz czy dwa razy w roku, zostaje na kilka miesięcy i znika. – Dokąd wyjeżdża? – Nie wiem. Żadna z nas nie wie. Zawsze tak robił. Marina akceptuje go bez wahania, Julie ani trochę. Obie są stanowcze. Ludzie powinni być stanowczy. Przesunął między palcami kosmyk jej włosów. Był chłodny, jedwabisty i piekielnie podniecający. – Dlaczego? – spytał. Zachichotała. – Bo to zapewnia porządek. Jestem średnim dzieckiem i spadło na mnie to przekleństwo, że widzę obie strony. Irytuje to mnie i wszystkich dookoła. Dotknął jej policzka. Zmusił, żeby na niego spojrzała. Jej oczy miały barwę Morza Karaibskiego. Nawet zapłakana była piękna. I nagle jej zapragnął. Gwałtowność tego uczucia przeraziła go. – Kane, dobrze się czujesz? – Nic mi nie jest. Chyba. Co się ze mną dzieje? – pomyślał. Miał ją przez jedną noc i… wystarczy. – Lubiłaś rysować komiksy? – spytał. Wzrok jej posmutniał. – Oczywiście. To było zabawne i twórcze. Czasami przeszkadzały mi naglące terminy. Trudno jest tak pracować z tygodnia na tydzień. Zazwyczaj się spóźniałam. – Czy o tym marzyłaś? Myślałaś o tym od dziecka? Uśmiechnęła się. – Nie. To nie były moje dziecięce marzenia. – A co było? Wyprostowała się. Wytarła twarz dłonią. – Przepraszam, że tak się stało. Chciałeś tylko pomocy przy kocie, a ja pomoczyłam ci koszulę. Dotknęła wilgotnego materiału. Żar podniecenia przeniknął go nagle aż do kości. Pohamował się z trudem.

– Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. – Wiem. Tylko… to jest takie niepoważne. Julie robi wielkie rzeczy. Marina uratuje kilka osób, a może całą planetę. Ja nie jestem taka. – A kto powiedział, że musisz być? – Nie muszę, ale jeśli nie jestem, to czy wciąż należę do rodziny? Chciał ukoić jej ból, chociaż właściwie nie pojmował jej problemów. Kobiety i ich uczucia stanowiły dlań wielką zagadkę, której aż do teraz nigdy nie chciał rozwiązywać. – Zawsze będziesz częścią swojej rodziny – powiedział z przekonaniem. – Może gdybyś robiła to, na co masz ochotę, a nie to, co ci się wydaje, że powinnaś, nie miałabyś wrażenia, że jesteś inna. Zamrugała. – To jest dobre. Czytujesz poradniki psychologiczne? – Nie. – Skrzywił się. – Tak myślałam. To nie w twoim stylu. Chciałabym… – Głęboko wciągnęła powietrze do płuc. – Uwielbiam rośliny. To, że są tak różne. Uwielbiam się nimi zajmować, doglądać, patrzeć, jak rosną. Szczególnie te trudne w hodowli. Są wspaniałe. Cudownie wyglądają i pachną. Mają całkiem różne osobowości. Osobowości? Rośliny? Tylko spokojnie, pomyślał. To jest przecież Willow. – Czasami, kiedy w ciągu jednej nocy się zmieniają, to jest jak magia – powiedziała. – Chciałabym otworzyć szkółkę roślin. Urwała. Skuliła się, jakby w oczekiwaniu ataku. – Głupie, prawda? – To nie jest głupie – powiedział. – Czemu nie możesz tego zrobić? – Nie mam pojęcia o prowadzeniu biznesu. Nie studiowałam. Nigdy nawet w takiej szkółce nie pracowałam. I potrzeba pieniędzy, żeby rozkręcić interes. – Możesz wyjść za Todda. Milion dolarów to niezły kapitał na początek. – Bardzo zabawne – warknęła. Opadła na oparcie kanapy i uwięziła jego ramię na swoim karku. Ale jemu to wcale nie przeszkadzało. – Dobrze, powiem poważnie. Podejmij pracę w szkółce i naucz

się prowadzenia firmy. Zapisz się na uniwersytet, na kurs ekonomii. Popatrzyła na niego ze zdziwieniem. – Łatwo powiedzieć. – A co w tym trudnego? Kiedy leżałem w szpitalu, odwiedził mnie żołnierz z biura rekrutacyjnego. Wtedy zrozumiałem, że to dla mnie szansa, żeby coś zmienić w życiu. Sfałszowałem więc metrykę i udawałem, że mam osiemnaście lat. I kiedy wyszedłem ze szpitala, zaciągnąłem się. Gdy sprawa jest ważna, robisz, co masz do zrobienia. To nie takie trudne. Willow, przecież zmusiłaś mnie, żebym zatrzymał kota. Mówię ci, że dasz sobie radę z własną firmą. – Tak myślisz? – Jestem pewien. Uśmiechnęła się. Ciepło i serdecznie. Poruszyło go to tak bardzo, że zapragnął zerwać z niej ubranie i kochać się z nią na wszelkie możliwe sposoby. Zamiast tego pochylił się i wziął ciasteczko. Później, kiedy już został sam, popatrzył na kocicę. Miał wrażenie, że przyglądała mu się z wielkim zainteresowaniem. – Nic sobie nie wyobrażaj – powiedział. – To przez ciebie zadzwoniłem po Willow. Ale to już się więcej nie zdarzy. Nie lubię jej. Nie lubię nikogo. Ciebie też. Kot wolno opuścił powieki. – Kiedy tylko twoje kocięta podrosną, odwiozę was wszystkich do schroniska. Żebyś wiedziała. Kot znowu mrugnął powoli. Pokój wypełniło spokojne mruczenie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Willow wybrała jeden z leżących przed nią koralików i ostrożnie przykleiła do świecy, którą zrobiła poprzedniego wieczora. Z trudem powstrzymywała się od uśmiechu, gdy Kane wielkimi krokami krążył po jej małej kuchni. Trzy kroki, ściana. I w drugą stronę. Proponowała, żeby usiadł, ale odmówił. Widziała, że był skrępowany, ale… trochę ją to nawet cieszyło. Jej mieszkanie musiało zrobić na nim takie wrażenie. Było bardzo dziewczęce. Pełne roślin, świec i naczynek z ziołowymi potpourri. Do tego marszczone firaneczki i wstążki. A na półkach kolekcja porcelanowych i szklanych jednorożców. Zdecydowanie nie było to miejsce dla Kane’a. – Wyjeżdżam na dwa dni – powiedział. – Jestem pewien, że kotom nic się nie stanie, ale gdybyś mogła je nakarmić… – Z przyjemnością. – Willow uśmiechnęła się do niego promiennie. – Dam im świeżą karmę, wyczyszczę kuwetę i trochę pogłaszczę. – Zawahała się. – To znaczy, że zostawisz mi klucz? – Tak. – Do twojego domu. – Wiem. Przykleiła kolejny koralik. – To będzie tak, jakbyśmy mieszkali razem. Spojrzał na nią zdumiony. – Nie mieszkamy razem. – Nie powiedziałam, że mieszkamy. – Ale zasugerowałaś to. Doglądasz kotów, to wszystko. To ty nalegałaś, żebym je zatrzymał. W ogóle nie powinienem mieć kotów. – Ale masz. Zacisnął usta. – Zajmiesz się kotami i wyjdziesz. Nie szperaj w moich rzeczach. – No wiesz?! – Udała oburzoną. – Jakżebym mogła? Czy kiedykolwiek naruszyłam twoją prywatną przestrzeń? – Podać ci listę? Znam cię – mruknął. – Będziesz węszyć. Był uroczy, kiedy się tak złościł. – Nie będę. Obiecuję.

– Chciałbym ci wierzyć. – Hej, ja nie kłamię. Nie będę szperać po twoim domu. – Będę wiedział, jeśli to zrobisz. Chyba mówił prawdę. Na pewno znał jakieś sposoby. – Daję słowo – obiecała. – Uroczyste. Możesz porobić, jakie chcesz, zabezpieczenia, ale to niepotrzebne. Uszanuję twoją prywatność. Jeszcze raz zmierzył ją wzrokiem i położył klucz na blacie. Westchnęła. – Wszystko się dzieje tak nagle. Myślałam, że nie będziesz się tak spieszył. Popatrzył na nią groźnie. A ona uśmiechnęła się szeroko. – Nic na to nie poradzę – powiedziała. – Ale jesteś bardzo podatny. – Wielkie dzięki. Wstała. – Nie mam na myśli nic złego. Po prostu jesteś zabawny, kiedy się tak złościsz. – Wcale cię nie słucham. – Nie możesz. To moje mieszkanie i ja tu rządzę. Poza tym zainteresuje cię to. Poszli do salonu. Podniosła ze stolika katalog. – Spójrz. To jest semestr wiosenny naszego uniwersytetu. Zamierzam się zapisać na ekonomię i zarządzanie. I zaczęłam już szukać pracy w ogrodnictwie. – Urwała, dla większego efektu. – W czwartek idę na rozmowę. – To świetnie. – Dziękuję. Nigdy nie myślałam, żeby to zrobić. Uważałam, że to niemożliwe. A tu proszę. I to wszystko dzięki tobie. – Pokazałem ci tylko właściwy kierunek. – Nie chcesz uznać swoich zasług? – Nie. – W takim razie będę twoją dłużniczką. Zesztywniał. – Denerwuję cię? – Uśmiechnęła się. – Nie miałam zamiaru. – Owszem, denerwujesz mnie.

– No dobrze. Troszkę. Ale w jakże uroczy sposób. Musisz przyznać, Kane. Nigdy przedtem nie spotkałeś kogoś takiego jak ja. I coraz bardziej ci się podobam. – Pewnie – mruknął i skrzyżował ramiona. – Widzę, że czujesz się lepiej. Znów pełna energii i pyskata. – Pyskata. – Spodobało jej się to. – Ale nie rób sobie nadziei. – Wiem. Nie lubisz trwałych związków. – Przechyliła na bok głowę i przyjrzała mu się uważnie. – A co z przyjaciółmi? Nie masz żadnych? – Nie. – Ani rodziny, ani przyjaciół. – Jej dobry nastrój prysł. – To najsmutniejsza historia, jaką kiedykolwiek słyszałam – powiedziała cicho. Czy to możliwe, żeby nigdy nikogo nie kochał? Żeby nikt nie kochał jego? Serce ścisnęło jej się boleśnie. – Nawet o tym nie myśl. – O czym? – Dobrze wiesz. Lubię moje życie. – Nigdy nie chciałeś czegoś więcej? – Nigdy. Mówił zdecydowanie, jakby ją chciał przekonać. Ale mu nie uwierzyła. Bez namysłu podeszła bliżej i objęła go. Wyciągnął ręce, ale jej nie dotknął. Zesztywniał. – Nie potrzebuję tego, Willow. – Ale może ja potrzebuję. Po prostu mnie przytul. Długo to trwało. Już myślała, że nie posłucha. Ale w końcu poczuła na sobie jego ramiona. Stali bez ruchu. Willow słuchała jego oddechu, wdychała jego zapach, wczuwała się w ciepło i siłę jego ciała. Był najniebezpieczniejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkała. A jednak to przy nim wciąż czuła się bezpieczna. Głupstwa. Nie powinna tak myśleć. Ale czuła więź z Kane’em. Jakby jakaś jego część wołała ją. Uniosła głowę i napotkała jego spojrzenie. Pożądanie, które dostrzegła, odebrało jej dech w piersiach. Wyobraźnia podsunęła gorące obrazy. – Pragniesz mnie – wyszeptała. Natychmiast się odsunął.

– To nie ma znaczenia – rzucił. Żartował? – Oczywiście, że ma. To wspaniałe. Zróbmy to. Chwyciła go za rękę i spróbowała pociągnąć do sypialni, ale on ani drgnął. Obróciła się ku niemu. – Co z tobą? – spytała. – Mam swoje zasady. – Jesteś uparty, a twoje zasady są głupie. – To ty tak uważasz. – Ale przecież mnie pragniesz – powiedziała. – Całkowicie mnie pragniesz. – Owszem. I nie zamierzam nic z tym zrobić. – Kane? Ruszył ku drzwiom. – Wrócę w czwartek wieczorem. Odchodzi? Nic go nie obchodzi? Ona go nie obchodzi? Ale tego pytania nie zamierzała mu zadać. Wciąż jeszcze nie zabliźniła się rana po tym, jak zrezygnowano z jej komiksów. – Pewnie nie chcesz, żebym na ciebie czekała? – Masz rację. Był samotnikiem… A to źle. – Nigdy nie chciałeś wracać do kogoś? Do jasnego domu, ciepłego posiłku i kogoś, kto byłby szczęśliwy na twój widok? Dostrzegła coś w jego oczach. Nie potrafiła tego nazwać, ale gdyby musiała, powiedziałaby, że była to mieszanina cierpienia i tęsknoty. – Nie jestem zainteresowany. Wyszedł. Willow długo stała bez ruchu. Mogła nie znać się na wielu sprawach, wielu rzeczy nie wiedzieć, ale jednego była pewna. Kane skłamał. W czwartek po południu Willow zatrzymała się przed swoim domem, radośnie uśmiechnięta. Miała za sobą wspaniałe chwile. Blisko dwie godziny rozmawiała z Beverly, właścicielką firmy ogrodniczej, o roślinach, kwiatach i sposobach ich uprawy. Na koniec Beverly nie tylko zaproponowała jej pracę, ale jeszcze pensję wyższą niż początkowo.

– Właśnie kogoś takiego szukałam – powiedziała. – Już przestałam wierzyć, że uda mi się znaleźć. Willow chciało się tańczyć ze szczęścia. W podskokach wysiadła z samochodu i poszła do domu. Ale dobry humor wyparował jak mgła na słońcu, gdy zobaczyła przed domem znajomy motocykl i opartego o niego mężczyznę. Chuck wrócił. Zabawne. Jeszcze całkiem niedawno te dwa słowa wprawiłyby jej serce w radosny galop i zaczęłaby się zastanawiać, czy tym razem zostanie na dłużej. Ponieważ Chuck stanowił fatalną kombinację mężczyzny, któremu potrzebna była jej pomoc – jak większości mężczyzn w jej życiu – i jej ojca, który nie potrafił zostać w jednym miejscu dłużej niż kilka miesięcy. – Willow. – Ruszył ku niej. – Tyle czasu. Wspaniale wyglądasz. – Chuck. Wyglądał jak zwykle. Trochę zbyt długie, ciemne włosy, zielone oczy i urzekający uśmiech. Ale tym razem coś się jednak zmieniło. Nie czuła nic. Zatrzymała się na chodniku. Co się dzieje? – pomyślała. Przecież to Chuck. Ten, o którym marzyłam po nocach, z którym chciałam mieć dzieci. – Zmieniłaś zamki. Nie mogłem wejść do środka. – Tak. Zmieniłam. – Już pół roku temu. – Nie zaprosisz mnie do środka? Nie miała mu wiele do powiedzenia, ale czemu nie? – Proszę. Weszli do mieszkania. Rozejrzał się i uśmiechnął. – Wszystko jest tak, jak zapamiętałem. Uroczo. Uroczo? – Zawsze mówiłeś, że tu jest jak w babskim katalogu, że aż się niedobrze robi. – Naprawdę? Wcale tak nie myślałem. Masz wspaniały gust, Willow. – Podszedł i objął ją. – Wyglądasz wspaniale. Seksownie. Seksownie? – Od kiedy? – spytała, zdziwiona. – Kiedy zrobiliśmy to ostatni raz, powiedziałeś, że myślałeś o mnie jako o swojej siostrze. – Nie. To nie byłem ja. Uważam, że jesteś pociągająca.

Pociągająca? Ona? Tak długo czekała na te słowa. A gdy je w końcu usłyszała, nie ucieszyła się. Wyswobodziła się z jego objęć i poszła do kuchni. Napełniła dwie szklanki mrożoną herbatą. – Zrobiłem to, Willow – powiedział. Oparł się o blat. – Wyczyściłem swoje życie tak, jak mi radziłaś. Pojechałem do Tucson, znalazłem pracę i zaoszczędziłem trochę pieniędzy. Kiedy tylko miałem zrobić coś głupiego, zadawałem sobie pytanie: „Czy Willow by to zrobiła?”. Wygrałem w pokera sporą sumkę i zainwestowałem w jedną firmę. Idzie mi całkiem nieźle. I odkładam pieniądze na dom. Nie wiedziała, co o tym myśleć. Zbyt wiele informacji jak na jeden raz. – To bardzo dobrze – powiedziała. – Rzecz w tym, że nie chcę żyć jak kiedyś. Jesteś mi potrzebna, Willow. Jestem teraz lepszym człowiekiem. Pomyślałem, że mogłabyś wrócić do mnie. Po jakimś czasie może nawet wyszłabyś za mnie. Chciałaś tego, prawda? Chciałaś ślubu i dzieci? Teraz mogę ci to dać. Rok wcześniej oszalałaby z radości. A teraz… Nie czuła nic. Co się ze mną dzieje? – myślała. Przecież to Chuck. – Życzę ci wszystkiego najlepszego – powiedziała szczerze. – Jestem szczęśliwa i dumna z ciebie. Ale nie chcę się przeprowadzać do Tucson. Podszedł i ujął w dłoń jej policzek. – Hej, Willow. To ja. Pocałował ją. Czekała na znajome uderzenie gorąca. Przecież spała z Chuckiem. Czuła ciepło jego warg. I nic ponadto. Nie miała nawet chęci odwzajemnienia pocałunku. Wyprostował się. – Co się stało? – spytał. – Nic. Absolutnie nic. – Powiedziałem, że chcę dzielić z tobą życie. Czekałaś na to. – Najwyraźniej nie tak bardzo, jak się nam zdawało. – Spróbowała uśmiechnąć się. – Ale… – zaczął. Cofnęła się o krok. – Chuck, uważam, że to wspaniałe, że zdobyłeś wszystko, czego

chciałeś. Cieszę się, że mam w tym mały udział. Ale nie potrzebujesz mnie, żeby sobie radzić dalej. Znajdź kogoś, kogo pokochasz naprawdę. Ustatkuj się. Wtedy będziesz szczęśliwy. – Ale to ciebie pragnę – powtórzył z uporem. – Nieprawda. Po prostu przyzwyczaiłeś się do mnie. Zawsze przychodziłam ci z pomocą, ale to już niepotrzebne. I bardzo dobrze. Świetnie sobie radzisz sam. Wyglądał na bardziej zawstydzonego niż zagniewanego. – Ale przyjechałem po ciebie. – To bardzo ładnie z twojej strony. – Myślałem, że mnie kochasz. – Już nie. – Może nigdy, pomyślała. Może tylko pomyliłam marzenia z rzeczywistością? – Powinienem był przyjechać wcześniej. Ze zgrozą pomyślała, że chyba miał rację. Zadrżała na samą myśl, że mogłaby być żoną Chucka. Spojrzała na zegar na ścianie. – Muszę iść – powiedziała. Chwycił ją za ramię. – Jest ktoś inny? Jakiś facet? Gdybyż tak było, pomyślała. – Nie – powiedziała. – To kot. Opiekuję się nim, chwilowo. – Jeśli chodzi o pieniądze – zaczął – wyrównam rachunki. Oswobodziła rękę i delikatnie popchnęła go ku drzwiom. Po drodze wzięła torebkę i klucze. – Dziękuję, że wpadłeś. Naprawdę się cieszę, że cię zobaczyłam, Chuck. Życzę ci wiele szczęścia. Wyszli z mieszkania. Zamknęła drzwi na klucz i ruszyła do samochodu. – Powodzenia – zawołała przez ramię. – Szczerze. Wiem, że gdzieś tam czeka kobieta dla ciebie. Nie odezwał się. Nie pomachał. Willow ruszyła. Przez kilkanaście minut jeździła po okolicy. Kiedy nabrała przekonania, że Chuck odjechał, wróciła do domu. Wbiegła do domu, zabrała świece i ciasteczka. Kane mógł mówić, że odpowiadało mu wracanie do pustego, ciemnego domu, ale ona wiedziała, że było inaczej. Poza tym zamierzała też świętować

własne sukcesy. Przede wszystkim dyskrecję. Ani razu nie zajrzała w domu Kane’a tam, gdzie nie powinna zaglądać. Pojechała do Kane’a. Jaśmina przywitała ją głośnym miauczeniem i mruczeniem. Dwa z kociąt otworzyły już oczy. – Cześć, maluchy – przywitała je. – Ale już urosłyście. Tak, tak. Wiecie, kto dzisiaj wraca? Kane. Jesteście podniecone? Bo ja tak. Nakarmiła koty, posprzątała im i poszła do samochodu wypakować torby, które przywiozła. W pewnym momencie usłyszała dziwny dźwięk. Na podjazd wjechał na motocyklu Chuck. Zdjął kask i podszedł do niej. – Jest ktoś inny – powiedział. – Okłamałaś mnie. – Nie kłamałam. Powiedziałam ci, że opiekuję się kotami. Chcesz je zobaczyć? Wyjął jej z ręki jedną z toreb i zajrzał do środka. – Świece i ciasteczka. Znam cię, Willow. To jest facet. – A jeśli nawet, to co? Czemu cię to dziwi? Mam swoje życie, Chuck. Zniknąłeś na wiele miesięcy i to nie pierwszy raz. Sądziłeś, że będę czekać w nieskończoność? Był tak zaskoczony jej słowami, że zrozumiała, że tak właśnie uważał. – Zawsze czekałaś – powiedział. – Może kiedyś, ale już więcej nie. Nie jestem już tą, którą pamiętasz. Wiele się zmieniło. – Kim on jest? – Jesteśmy przyjaciółmi. – Zaraz ci uwierzę. – Postawił torbę na ziemi i podszedł bliżej. – Kim jest ten facet? Twarz wykrzywiła mu się w gniewie. Nigdy nie widziała Chucka w takim stanie. Podniósł rękę i przez sekundę pomyślała, że ją uderzy. Kane wolno jechał w panującym na drodze ścisku. Marzył, żeby jak najszybciej znaleźć się w domu. Kiedy tylko było to możliwie, mocniej naciskał pedał gazu. Czemu tak się spieszysz? – zapytał sam siebie. Chyba nie liczysz na to, że zastaniesz tam Willow? A może to tęsknota za kotami? Ciekawe, czy bardzo urosły? Czy już otworzyły oczy? Zjechał z głównej drogi i wcisnął guzik pilota sterowania boczną

bramą. Po chwili znalazł się na terenie posiadłości. Zaczekał, żeby sprawdzić, czy brama się zamknęła, i ruszył naprzód. Gdy wyjechał zza węgła, zobaczył Willow. Stała przed jego domem z jakimś nieznajomym. W mgnieniu oka zdołał odczytać z mowy ciała i uniesionej ręki przybysza jego intencje. Zatrzymał auto i wysiadł. Poruszał się pomału, lecz był czujny i spięty. Mężczyzna spojrzał na niego. – To on? – zwrócił się Chuck do Willow. – To przez niego nie chcesz wrócić do mnie? – Nie chcę wrócić do ciebie, bo nie chcę – powiedziała. – Nie jestem zainteresowana, Chuck. A teraz już odejdź. Parsknął śmiechem. – Ani myślę. Willow posłała Kane’owi błagalne spojrzenie. – Przepraszam cię za to, Kane – powiedziała. – To jest Chuck. Ktoś, kogo niegdyś znałam. Chuck zaklął pod nosem. Mimo że opuścił już rękę, wciąż stał bardzo blisko Willow. Zbyt blisko. Ale ona się nie bała. Skrzyżowała ramiona i twardo patrzyła mu w oczy. – Willow jest moja – powiedział Chuck stanowczo. – Zabieram ją ze sobą. Kane poczuł, że wściekłość zaciska mu krtań. Był gotów do ataku, chociaż nie wiedział, czy powinien. Ze względu na Willow. Podszedł do Chucka. – Wydaje ci się, że pozwolę ją gdziekolwiek zabrać? Chuck spojrzał mu w oczy. Zamrugał. – Ja… hm… – Możesz spróbować – ciągnął Kane. – To może być nawet zabawne. No, dalej. Spróbuj. Chuck zbladł. Cofnął się o krok. – Taki byłeś chętny, żeby ją zmusić – ciągnął Kane. – Gdzie zamierzałeś ją uderzyć? Taki z ciebie babski bokser? W moich stronach gardzimy takimi. Takich jak ty używamy do wycierania podłogi. To naprawdę może być zabawne. Chuck uniósł ręce do góry. – Nic jej nie zrobiłem. Spytaj ją. Kane nie odrywał od niego oczu.

– Wsiadaj na swój motor i wynoś się. I nigdy więcej nie nachodź Willow. Najlepiej będzie, jeśli w ogóle będziesz unikał Los Angeles. Jasne? Chuck energicznie pokiwał głową. Wskoczył na motocykl i błyskawicznie odjechał. Kane odprowadził go wzrokiem. Wciąż kipiał gniewem. Powinien był walnąć gościa. Trochę by mu ulżyło. Odwrócił się do Willow. – Przy tobie nigdy nie można się nudzić – powiedział. Uśmiechnęła się. – Witaj w domu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Weszli do domu. – Nie wiem, co się stało – powiedziała Willow. Była zawstydzona zachowaniem Chucka i uradowana pojawieniem się Kane’a. – Nigdy się tak nie zachowywał. Zawsze był raczej zamknięty w sobie, poszukujący pomocy. I właściwie nigdy się mną aż tak bardzo nie interesował. I żeby nie było niedomówień: nie zaprosiłam go tutaj. Czekał przed moim domem. Rozmawialiśmy. Powiedziałam mu, że wszystko skończone, i odjechałam. Musiał mnie śledzić. Wszystko jest takie dziwne. – To nie jest dziwne – powiedział Kane. – Wcześniej zawsze byłaś do dyspozycji. Tym razem nie. To sprawiło, że zapragnął więcej. – Strasznie pokręcone – mruknęła. Kane wydał jej się nagle niezwykle przystojny. Gdyby to on poprosił, żeby pojechała do Tucson, nie wahałaby się ani chwili. – Taka jest ludzka natura. Pragniemy tego, czego nie możemy dostać. Czyżby dlatego tak pragnęła Kane’a? Zastanawiała się przez chwilę i pokręciła głową. Nie. Czuła, że gdyby ją błagał, by została, pragnęłaby go jeszcze bardziej. – Będzie musiał sam dać sobie z tym radę – powiedziała. – Zamierzam skończyć już z nieudacznikami. Dość pocieszania facetów. Nie potrzebuję udowadniać, ile jestem warta, poświęcając się dla innych. Uniósł brwi ze zdziwienia. – Wyczytałaś to w gazecie? – Bardzo zabawne. Uśmiechnęła się. Chwyciła go za rękę i pociągnęła do okna. – Spójrz – powiedziała. – Kwiaty. Piękne. – Kpisz sobie ze mnie. – Tylko troszkę. No dobrze, w tych małych doniczkach są zioła. Bazylia i rozmaryn. Ślicznie pachną. Pamiętaj, żeby rozmaryn zawsze trzymać w osobnych doniczkach. Inaczej rozpleni się po całym świecie. W tamtych dwóch są kwiaty. Miniaturowe róże. Wyjątkowo łatwe w

hodowli. Uwielbiam ich kolory. – Dobrze. Czekała. Miała nadzieję, że powie coś więcej. Wiedziała, że nie jest zachwycony, ale czy zaakceptuje nowe rośliny? – Co? – spytał. – Mógłbyś udać, że jesteś zainteresowany. – Uwierzyłabyś? – Spróbowałabym. Westchnął. – Są wspaniałe. Dziękuję. – Nie ma za co. Chodź. – Znów pociągnęła go za rękę. – Zobacz kocięta. Dwa otworzyły już oczy. Pozwolił się zaprowadzić w drugi koniec pokoju. Jaśmina miauknęła na powitanie. Przeciągnęła się i wy skoczyła z pudełka. Kane schylił się i ją pogłaskał. Willow popatrzyła z zazdrością. Wolałaby, żeby to ją pogłaskał. Może niekoniecznie pod brodą. – Jak tam podróż? – spytała. – W porządku. – Kawy? Zawahał się. – Chętnie. Wrócili do kuchni. – Byłam bardzo grzeczna, kiedy cię nie było – powiedziała z dumą. – Nigdzie nie zaglądałam. Ani do szuflad, ani do szafek. Nigdzie. – To skąd wiesz, gdzie trzymam kawę? Uśmiechnęła się radośnie. – Widziałam, gdy byłam tutaj pierwszy raz. Kiedy się zastanowię, dochodzę wniosku, że nie byłam dobra. Byłam doskonała. – Trudno było? Włączyła ekspres do kawy. – Bardzo trudno. Ale wykazałam się charakterem i silną wolą. Poza tym dałam słowo i starałam się go dotrzymać. Przyglądał jej się w wielkim skupieniu. Czuła mrowienie w każdym skrawku ciała. – Ilu jeszcze było chłopców? – spytał. – Takich jak Chuck? – Kilku. – Nie podobała jej się ta rozmowa.

Nie odrywał od niej oczu. – Kilku – powtórzyła. – Może więcej niż kilku. – I wszystkim pomagałaś? – Większości. I czasem nawet mi się udawało. Weźmy Chucka, ma dzisiaj firmę; to naprawdę wspaniałe. – Zaraz zemdleję z wrażenia – rzucił z przekąsem. – I nadal chcesz także mnie przyjść z pomocą? – Przecież wiesz, że tak tylko sobie myślałam. Ty, tak naprawdę, nie potrzebujesz pomocy. Twoje życie jest klarowne i proste. Z wyjątkiem samotności. To jest po prostu smutne. – Może lubię ciszę. – Nikt nie chce być sam przez cały czas. Przyznaj, że jesteś zadowolony, że mnie tu zastałeś. – Oczywiście. Przyglądanie się, jak jakiś gość się zbiera, by się na ciebie rzucić z łapami, było całkiem zabawne. – O, tak. – O tym zapomniała. – Jestem pewna, że wcale nie miał takiego zamiaru. – Jestem pewien, że miał. – Podszedł bliżej. – Jesteś niebezpieczna dla samej siebie. Wplątujesz się i nie umiesz się wyplątać. Musisz nad tym popracować. Poczuła ciepło jego ciała. Właściwie powinna się go bać. Ale to był Kane. Silny i niebezpieczny, była jednak pewna, że gdyby tylko powiedziała „stop”, usłuchałby natychmiast. – Zamierzasz mnie naprawić? – spytała, patrząc mu głęboko w oczy. – Ciebie nie da się naprawić. – Możesz spróbować. – Co innego mi w głowie. Tak! Odwróciła się i wyłączyła ekspres. – Zamierzasz znowu zrobić mi wykład? O tym, że nigdy nie dzwonisz, że to tylko na jedną noc i żebym się nie spodziewała niczego, bo i tak złamiesz mi serce? Milczał długo. Aż zaczęła żałować tego, co powiedziała. Wiedziała, że igra z nim niebezpiecznie. W końcu jednak się odezwał. – Nie – powiedział. Serce jej podskoczyło. Krew uderzyła do głowy. Zapragnęła

natychmiast zerwać z siebie ubranie. – Naprawdę? – spytała cicho. – Naprawdę. Pochylił się, żeby ją pocałować. Ale położyła mu palce na ustach. – Zbiłbyś Chucka? – Gdyby tylko cię dotknął. – Gdyby mnie zranił? – Nie. Gdyby cię dotknął. Pocałował ją. Miał gorące wargi. Objął ją i przytulił, a ona przywarła do niego całym ciałem, żeby poczuć go jeszcze wyraźniej. Wziął jej twarz w dłonie i całował zachłannie. Wysunął język, aż poczuła dreszcz podniecenia. – Co z tobą jest? – spytał głucho. – Dlaczego nie mogę przestać o tobie myśleć? – Po prostu nie można mi się oprzeć – powiedziała z szerokim uśmiechem. Uniósł głowę. Spojrzał jej prosto w twarz. – Tak, to prawda. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. – Powiedz mi, że naprawdę tego chcesz – poprosił. Czy musiał pytać? Urocze. – Pragnę cię, Kane. Zadrżał i sięgnął po nią. Padła mu w ramiona i gdy przywarli do siebie, poczuła, że znalazła drogę do domu. Dotykał jej. Wszędzie. Czuła jego palce na plecach, biodrach, na ramionach. Pragnęła go, pragnęła jego dotknięć. Chciała poczuć jego dłonie na piersiach, między udami, wszędzie… Płonęła pożądaniem. Ściągnął jej sweter, schylił się i zaczął całować ramiona. Sunął wargami, muskał czubkiem języka, ssał, aż pokryła się gęsią skórką. Całował jej kark, brodę, ucho. Objęła go z całych sił. Nogi jej drżały, uda płonęły. Gorączkowo mocowała się z węzłem jego krawata. Szarpała guziki koszuli. Ale kiedy położył dłonie na jej piersiach, zapomniała o wszystkim. Zaczął zataczać kciukami kręgi wokół prężących się sutków. Zacisnęła powieki i zachłysnęła się rozkoszą. Oddychała z coraz większym trudem. Podniecenie rosło w niej jak fala przypływu.

Wtedy ją pocałował. Zsunął rękę w dół i rozpiął guzik jej spodni. A gdy poczuła jego palce, przestała myśleć. Kane dotykał jej, całował ją. Po chwili drugą ręką sięgnął za jej plecy i rozpiął staniczek. Jedną ręką. Fachowiec. Opuściła ramiona i skrawek koronki opadł na podłogę. Gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy pochylił głowę i wpił się ustami w jej pierś. Każde muśnięcie jego delikatnych warg budziło w niej kolejną falę podniecenia. Pragnęła go, gwałtownie i gorączkowo. – Kane – wyszeptała. – Już nie wytrzymam. Chyba nie powinna była tego mówić, bo Kane się zatrzymał. Ale już po chwili zdarł z niej resztę ubrania. Chwilę później z siebie. Porwał w locie prezerwatywę i popchnął Willow na łóżko. Klęknął między jej udami i pocałował ją. Pamiętała, jak wspaniale potrafi to robić. Jak wielkich doznawała wtedy rozkoszy. Czekała. Wbiła pięty w materac i gwałtownie natarła nań biodrami. Wiła się, wznosiła i opadała. Każde muśnięcie języka Kane’a wznosiło ją na kolejne szczyty. Fale gorąca przetaczały się przez jej rozdygotane ciało. Z trudem łapała oddech. – Już – szepnęła chrapliwie. Kane przyspieszył. – Już. I stało się. Eksplodowała z głośnym jękiem. Raz po raz jej ciałem wstrząsały rozkoszne drgania. Po chwili otworzyła oczy i napotkała jego spojrzenie. – Jesteś naprawdę dobry – powiedziała słabo. – Dałaś mi natchnienie. Przyciągnęła go i poprowadziła do celu. Cóż za cudowne zakończenie dnia. Oplotła go nogami i ścisnęła. Uniosła biodra. Wychodziła naprzeciw każdemu jego ruchowi. Szybciej i szybciej. Przez cały czas patrzyła mu w oczy. Dostrzegła znajomy płomień pożądania. A na dnie… Coś ciemnego wołało do niej z oddali. Jego serce? Dusza? Jej serce zabiło mocniej na samą myśl, że ten samotnik tak bardzo się przed nią otworzył. Czy zrobił to przed kimkolwiek innym? Nie znała odpowiedzi na to pytanie. Po chwili i ono odpłynęło w niebyt. Porwały ją kolejne fale rozkoszy. Zacisnęła powieki. Kane opadł na nią. Zastygli bez ruchu.

Kane siedział w salonie ze szklaneczką w dłoni. Było już dobrze po północy i cały dom trwał w ciszy. Nawet ten cholerny kot też już spał. Mała lampka w kącie dawała więcej cienia niż światła. Odpowiadało to jego nastrojowi. Złamał swoje zasady. Zasady, które ustanowił, kiedy ktoś… kobieta, którą kochał, omal nie sprowadziła na niego śmierci. Strzelić komuś w brzuch i zostawić bez pomocy to chyba wystarczająco jasna wiadomość, prawda? Od tamtej pory każda bliższa znajomość, każdy związek czyniły go słabszym. A on musiał być silny. By przeżyć. Logiczne, pomyślał. Lecz nie wtedy, gdy szło o Willow. Nie potrafił powiedzieć, dlaczego właśnie ona. Co sprawiło, że nie umiał wytrwać w postanowieniu? Miał wrażenie, jakby wpadł w potrzask. Nie wiedział, jak się wyswobodzić. Nawet będąc tysiące kilometrów od domu, nie mógł przestać o niej myśleć. Popatrzył na wielką paczkę stojącą na stoliku do kawy. Kiedy skończył załatwiać sprawy w Nowym Jorku i zostało mu trochę czasu do odlotu, zrobił coś, czego nie robił nigdy w życiu… Poszedł na zakupy. Nie zrobił tego świadomie. Po spotkaniu postanowił trochę się przejść. Ale nie poszedł do hotelu, tylko w stronę centrum handlowego. Zaglądał na wystawy luksusowych butików, patrzył na stroje, biżuterię… Szukał czegoś… W końcu znalazł. Wielka torba zdobiona wzorami roślinnymi. Była jasna, wesoła i idiotycznie droga. Ale kiedy tylko ją zobaczył, natychmiast pomyślał, że powinna być jej. Kupił ją, przywiózł do domu, a teraz nie miał pojęcia, co z tym zrobić. Właściwie powinien ją odesłać do sklepu. Udawać, że Willow w ogóle nie było. Ale nie potrafił się okłamywać. Co robić? Dać jej? Wiedział, co sobie pomyśli. Ile to będzie dla niej znaczyło. A przecież nie mógł pozwolić, by uwierzyła, że coś dla niego znaczy. Nie mógł jej narażać na takie niebezpieczeństwo. I siebie także. Już raz omal nie zginął przez kobietę i nie zamierzał ryzykować ponownie. Willow siekała jarzyny na sałatkę. Marina po raz setny otworzyła piecyk i przyglądała się chlebowi.

– Brązowieje? – spytała. – Chyba nie. Julie popatrzyła na Willow i przewróciła oczami. – To ty jesteś naukowcem w tej rodzinie – powiedziała do Mariny. – I to ty powinnaś wiedzieć, że ilekroć otwierasz piecyk, schładzasz go. W ten sposób to biedactwo nigdy nie zbrązowieje. Zamknij drzwiczki i odsuń się od kuchenki. – Wiem. – Marina zrobiła, co kazała siostra. – Ale jeszcze nigdy nie piekłam chleba. Chciałabym, żeby mi się udał. Willow zajrzała do zlewu pełnego naczyń i misek. – Po co to wszystko? – spytała. – Mamy dzisiaj ważnych gości. Pomyślałam, że domowy chleb będzie doskonałym urozmaiceniem. Jak w każdą sobotę siostry zebrały się w domu mamy. Naomi pojechała z doktorem Greenbergiem do jednej z przychodni w ubogiej dzielnicy. Jak zazwyczaj, przyjmowali tam tych, których nie stać było na wizytę u lekarza. A jej córki postanowiły się zająć przygotowaniem obiadu. Willow dołożyła nóż i wytarła ręce. – Muszę wam coś powiedzieć – zwróciła się do sióstr. Popatrzyły na nią z zaciekawieniem. – Zerwali ze mną kontrakt na komiksy. – Och! Nie! – zawołała Marina. Porzuciła swój posterunek przy piecyku i rzuciła się ku Willow. – To okropne! Jak mogli to zrobić? Kiedy to się stało? Dobrze się czujesz? Julie objęła ją mocno. – To nie wygląda dobrze – powiedziała. – Chcesz, żebym pozwała ich do sądu? Przez chwilkę Willow rozkoszowała się taką perspektywą. Ale po chwili pokręciła głową. – Wszystko w porządku – uspokoiła siostry. – Początkowo byłam załamana. Prawdziwy szok. Ale teraz już wszystko dobrze. Uświadomiłam sobie, że trafiła mi się sposobność, żebym gruntownie przemyślała, czego naprawdę chcę w życiu. – I co? – spytała Marina ostrożnie. Jakby nie była pewna, czy chciała się dowiedzieć. – Na początek chcę pracować w szkółce ogrodniczej, a potem otworzę własną firmę. Zaczynam od poniedziałku. To jest wspaniałe

miejsce. Wielka firma. Zaopatrują większość projektantów zieleni w okolicy. Ale mają też rośliny egzotyczne. Beverly chce, żebym pomogła jej przy nowych krzyżówkach. To może być niezwykle fascynujące. A od stycznia zaczynam zajęcia na uniwersytecie. Będę studiować ekonomię i zarządzanie. Przyda mi się, kiedy otworzę własną firmę ogrodniczą. Marina i Julie gapiły się na nią bez słowa. – Wygląda na to, że wszystko dokładnie przemyślałaś – odezwała się w końcu Marina. – Jestem pod wrażeniem. – Ja też – dodała Julie. – To wielkie plany. – Tak myślę. Po raz pierwszy w życiu mam wrażenie, że wiem, dokąd zmierzam. I że chcę tego. – Bardzo się cieszę – powiedziała Julie. – Co sprawiło, że dokonałaś tak wielkich zmian? – Zaczęło się od utraty kontraktu – przyznała Willow. – Musiałam się dokładnie zastanowić, czego naprawdę chcę. Właściwie to Kane popchnął ją we właściwą stronę. Ale o nim nie chciała mówić. Może dlatego, że wciąż nie do końca go rozumiała. Może dlatego, że nadal nie była pewna, czym była ich znajomość. – Jest jeszcze coś – powiedziała i poklepała Marinę po ramieniu. – Wiedziałam – powiedziała siostra z uśmiechem. – Tak… Właśnie… Będę potrzebowała, żebyś wyszła za Todda. Milion dolarów bardzo mi się przyda przy zakładaniu firmy.

ROZDZIAŁ ÓSMY Z kieszeni koszuli Kane wyjął pendrive i położył na biurku przed Toddem. – Mamy problem. – Nie spodoba mi się to, prawda? – spytał Todd. – Chyba nie. Nasz system ma za mało zabezpieczeń. A jeśli stracimy zapisane tam dane, to możemy zamknąć firmę. Wystarczy, żeby ktoś z kilkoma takimi drobiazgami w kieszeni – wskazał leżący na biurku przedmiot – wykradł oprogramowanie i to może być koniec firmy. – Możesz coś z tym zrobić? – spytał Todd. – Oczywiście. Ale to nie będzie tanie. Trzeba będzie włożyć mnóstwo pracy w całą operację. – Właśnie dlatego dostajesz tyle pieniędzy. – Tak jest. – Kane się uśmiechnął. – Ale to jest wyzwanie. A ja lubię wyzwania. Todd pchnął w jego stronę pendrive. – Jesteś szczęśliwy, pracując dla mnie i Ryana? – spytał. Kane popatrzył na szefa ze zdumieniem. O co chodzi? – pomyślał. Todd nigdy nie był taki wylewny i uczuciowy. – Dlaczego pytasz? – Jesteś dobry. Nie chcielibyśmy cię stracić. Wiem, że wciąż masz propozycje wyjazdów na misje, czy jak to tam nazywacie. Tajne operacje. Sekretne zadania w mrocznych zakątkach świata. Chronienie idiotów, którzy w ogóle nie powinni się znaleźć w tamtych stronach. – Nie jestem zainteresowany – powiedział Kane. – Za mało płacą? – Płacą nieźle. Ale tutaj mam robotę na miejscu. I też niezłe pieniądze. – Nie chcę być wścibski, ale ty masz już chyba dosyć pieniędzy, żeby przejść w stan spoczynku, prawda? – spytał Todd. – Nie musisz wciąż tego robić. Osiem milionów, pomyślał Kane. Ale chciał je jeszcze przynajmniej podwoić, zanim się przeniesie do swojej rajskiej pustelni.

– Lubię to, co robię. Poza tym miewam kosztowne zachcianki. Zostanę jeszcze jakiś czas. – To chciałem usłyszeć. Ale naprawdę nie ciągnie cię do akcji? – To jest gra z zerową sumą wygranych – powiedział Kane. – Wcześniej czy później zawsze ktoś ginie. Mam już dość zastanawiania się, czy tym razem to będę ja. – Nie czujesz podniecenia polowaniem, pogonią? – Ani trochę. – To dobrze. – Todd przyglądał mu się w milczeniu. – Jak się ma Willow? – Dlaczego pytasz? – Tak się zastanawiam. Widziałem tu jej auto kilka nocy temu. Czy wy… – Nie – rzucił prędko Kane. – Nic nas nie łączy. Czyżby? Przecież po raz drugi poszedł z nią do łóżka. Chciał, żeby została na noc. Wybiegał myślami do kolejnego z nią spotkania. – Interesujące – powiedział Todd. – Mężczyźni. Kobiety. Taki Ryan. Kilka miesięcy temu gotów byłem się założyć o wszystko, że tam, gdzie chodzi o sprawy sercowe, jest takim samym cynicznym draniem jak ja. Ale teraz już nie. Zwariował na punkcie Julie. Nigdy nie widziałem go tak szczęśliwego. – Zazdrosny? – Nie. Sparzyłem się już zbyt wiele razy. Nie mam zamiaru się żenić. Kiedy będę stary, będę miał stado psów albo rybki czy coś takiego i im zostawię wszystkie moje pieniądze… – Nikt w to nie uwierzy. – Wiem, ale kiedy tak mówię, moi krewni cierpią prawdziwe katusze. Zwłaszcza ciocia Ruth. W moim wieku nie powinno mnie to już bawić, ale… Tak czy siak, ona koniecznie chce mnie ożenić. Prócz irytacji w głosie Todda słychać było także ciepłe uczucie. Kane wiedział, że i on, i Ryan byli bardzo zżyci z ciotką. – Julie nie jest już niebezpieczna – powiedział Kane. Pamiętał o milionie dolarów dla tej z sióstr Nelson, która poślubi Todda. – Zastanawiam się, czy Willow jest? – Ale nadal musisz uważać na Marinę – ciągnął Kane, ignorując wzmiankę o Willow. – Nic o niej nie wiem, prócz tego, że mam zamiar trzymać się od

niej jak najdalej. – Jest bardzo podobna do sióstr. – Spotkałeś ją? – Raz. – Atrakcyjna? Nie tak piękna jak Willow, ale… – No… – Mniejsza z tym – burknął Todd. – Co ta Ruth sobie myśli? Żeby proponować pieniądze za ślub ze mną! Gdybym chciał się ożenić, zrobiłbym to. – Może się stara trochę przyspieszyć sprawy. – Trochę! Ja jestem młodszy, silniejszy i bardziej zdecydowany. Ale gdybyś zauważył, że Marina kręci się w pobliżu, dasz mi znać? – Oczywiście. Kane wyszedł. W holu czekała na niego elegancka starsza pani. – Ty musisz być Kane – powiedziała. – Owszem, proszę pani. – Proszę, tylko nie pani. Jestem Ruth Jamison, babcia Willow. Mało mi było kotów, pomyślał. Uścisnął podaną dłoń i wskazał skórzaną kanapę stojącą w kącie. – W czym mogę pomóc? – spytał. – Wyglądasz na miłego, szczerego, bezpośredniego młodzieńca, więc i ja nie będę owijać w bawełnę. Jak rozumiem, spotykasz się z moją wnuczką, Willow. Kane otworzył usta, po czym powoli je zamknął. – Znam ją – odparł ostrożnie. – Tak. Bardzo blisko, jak słyszałam. – Powstrzymała go uniesieniem ręki. – Jadłam niedawno lunch z Julie i coś o tym wspomniała. Nie wtrącam się. Dostałam już dosyć za wtrącanie się w życie moich wnuczek. Znalazłam się na uboczu. To moja wina, że prawie się nie znamy. Muszę więc być cierpliwa. Ale bardzo byłam ciekawa ciebie. Kane nie wiedział, co powiedzieć. Na szczęście Ruth nie czekała. – Coraz bardziej dochodzę do wniosku, że żadna z moich wnuczek nie zechce wyjść za Todda. Chociaż bardzo się cieszę ze związku Julie i Ryana. Ale ciebie nie znam. Nie wiem, czy będziesz dobry dla Willow, czy nie. A może masz zamiar wkrótce z nią zerwać?

– My nie… Ja nie… – Zaklął pod nosem. – Nie wiem. – Szkoda. Ale jeśli jesteś dobrym człowiekiem, to się może udać. Wtedy co prawda już tylko Marina zostanie dla Todda, a ja zupełnie nie wiem, jak ich połączyć. Teraz, kiedy zna moje zamiary, będzie się miał na baczności. – Wydawało mi się, że nie zamierzała się pani wtrącać. – Nie zamierzam. Trochę tylko pomagam losowi. Młodzi ludzie potrzebują takiego wsparcia. Jeśli zostawię wszystko w ich rękach, na pewno nie dożyję widoku prawnucząt. A tego nikt nie chce. Wstała. – Miło było cię poznać, Kane. Dbaj o Willow. To jest wyjątkowa młoda kobieta. Już w drzwiach odwróciła się. – Jak słyszałam, masz kocięta. – A, tak. Trzy. – Dobrze. Kiedy będą wystarczająco duże, wezmę jedno. Zawsze chciałam mieć kota, ale Fraser nie lubił zwierząt w domu. Teraz mogę to zrobić. – Westchnęła. – Jedna z małych korzyści bycia samą. Gdybym mogła znów być z nim… – Wzruszyła ramionami. – Do widzenia, Kane. – Do widzenia, pani Jamison. Willow wniosła do domu Kane’a torby z zakupami. – Kupiłam coś do jedzenia – powiedziała. – Widzę. Poszła prosto do kuchni i zaczęła się krzątać. Pochowała mrożonki do zamrażarki, ułożyła chleb i wino na blacie i odwróciła się do wyraźnie niechętnego gospodarza. – Zadzwoniłam i uprzedziłam, że przyjadę z kolacją – powiedziała. Jego niechętna postawa wprawiła ją w zdenerwowanie. – Odsłuchałem wiadomość. No tak. Kiedy się połączyła z pocztą głosową, postanowiła zaryzykować. – To będzie specjalne przyjęcie. – Mówiłaś o tym w swojej wiadomości. Nie wyglądał na szczęśliwego. Ale nie wyglądał też na nieszczęśliwego. A to już dobrze. – Chciałam ci podziękować – powiedziała cicho. – Za to, że mi

pomogłeś w trudnych chwilach, kiedy straciłam kontrakt w wydawnictwie. I za to, że popchnąłeś mnie do działania. – Uśmiechnęła się. – Minął właśnie pierwszy tydzień mojej pracy u Beverly. Jestem zachwycona. Podniosła ręce. – Dziesięć palców – powiedział. – Nie, głuptasie. Chodzi o moje paznokcie. Spójrz. Obcięte na krótko. I mam odciski. Cały dzień grabiłam. Jestem taka szczęśliwa! A wszystko dzięki tobie. – Sama byś do tego doszła – powiedział niezgrabnie. – Może. Ale mogłoby to trwać wieczność. Już dawno powinnam była się tym zająć. Dzisiaj to wiem. Dzięki tobie. Otóż i uroczystość. – Otóż i? – Taki zwrot. – W tym stuleciu dość rzadki. – Jestem staroświecka. – Tak to się nazywa? Droczył się z nią. Czyli się nie gniewał. Gdyby chciał ją wyrzucić, nie zawahałby się. Poczuła dreszczyk emocji. – W zeszłym tygodniu byłem w Nowym Jorku. – Wiem. – Właśnie. Opiekowałaś się kotami. Przyjrzała mu się uważnie. Coś było nie w porządku. Kane wyglądał… na zakłopotanego. Czy to możliwe? – Bardzo jestem ci wdzięczny, że tak ich doglądałaś. No i… hm… coś ci przywiozłem. Jej serce zabiło radośnie. – Kupiłeś mi coś? Prezent? – Podarek na podziękowanie. Poczuła się nagle jak pięcioletnia dziewczynka przy choince. – Co to jest? Czy to jest duże? Coś nowojorskiego? Kane wyszedł, a ona aż dygotała z niecierpliwości. Z największym trudem powstrzymała się przed pobiegnięciem za nim. W końcu była dorosła, prawda? Wrócił z wielką papierową torbą w dłoni. Zajrzała. I znalazła śliczną, skórzaną torbę na ramię zdobioną kolorowymi motywami roślinnymi.

– Jaka cudowna! – zawołała. Nie mogła uwierzyć, że to dla niej. Musiała kosztować fortunę. Aż zagryzła wargi, kiedy zobaczyła nazwisko projektanta. – Pomyślałem, że ci się spodobają te kwiaty i rośliny. Zajrzała do środka. Z zachwytem oglądała przegródki na pióra i telefon komórkowy czy okulary przeciwsłoneczne. Podszewka była delikatna jak jedwab. Skóra miękka i gładka. – Jest fantastyczna – westchnęła. – Ale to za dużo. Ja tylko opiekowałam się kotami. – Jeśli ci się podoba, zatrzymaj ją. – Podoba? Każę się z nią kiedyś pochować. – Dobrze. – Uśmiechnął się. – Zobaczyłem torbę i pomyślałem o tobie. Dlatego ją kupiłem. Pomyślał o niej? Pamiętał o niej podczas podróży? Bardzo ważna informacja. – Dziękuję – powiedziała. – Naprawdę jest piękna. Uwielbiam ją. – To dobrze. Co to za wino? Niezbyt elegancko zmienił temat. Taki już był. Ale też nigdy wcześniej nie kupił prezentu żadnej kobiecie. Czyżby zaczynała coś dla niego znaczyć? Nie wiedziała, co myśleć, rozrywana między nadzieją a potrzebą chronienia swego serca. Podała mu butelkę. – Wspaniały merlot – powiedziała. Napełnił kieliszki. – A co z tymi stekami, które włożyłaś do zamrażarki? – Podał jej kieliszek. – Widziałam na tarasie grill. Wiem, co o mnie teraz myślisz, ale przecież mięso pieczone na grillu się nie liczy. – Oczywiście, że nie – mruknął. – Wszyscy o tym wiedzą. Uśmiechnęła się i dotknęła kieliszkiem o jego kieliszek. – Za nasze marzenia – powiedziała. – Niech się spełnią. Później, kiedy wszystko było już zjedzone, siedzieli w salonie przed kominkiem. Willow zwinęła się w fotelu i starała się nie przykładać do wydarzeń tego wieczora zbyt wielkiej wagi. Kane kupił jej prezent. Wypili wino. Zjedli obfity posiłek i długo rozmawiali. Byli też kochankami, i to więcej niż jeden raz. Niektórzy traktowaliby to już jak bycie ze sobą. Ona nie miałaby nic przeciwko temu, ale Kane raczej

tak. Prawdziwym problemem było to, że go polubiła. I to bardzo. – Jesteś wegetarianką, ale lubisz dobre steki – powiedział. – Wiem, że to moja wada. Mogę wytrzymać miesiącami, aż nagle nachodzi mnie niepohamowana ochota. – Wydawało mi się, że prędzej skusiłabyś się na rybę albo kurczaka. – Może powinnam – przyznała. – Ale nic na to nie poradzę. Uwielbiam steki. Uśmiechnęła się. Nie odwzajemnił uśmiechu, ale dostrzegła w jego oczach coś, co sprawiło jej przyjemność. Żar. Wyobraźnia natychmiast podsunęła jej obrazy namiętnych scen na dywanie przed kominkiem. Oczywiście byłoby to raczej trudne do wykonania. Po pokoju kręciły się koty. – Znowu mnie pragniesz – powiedziała. – To jedna z twoich największych zalet. – To tylko przypuszczenia. – Nie całkiem. Widzę to w twoich oczach. Są jasne i pełnie ognia. To jest fantastyczne i podniecające. Wewnątrz cała drżę i zaczynam myśleć o zerwaniu z siebie ubrania. – Za dużo wypiłaś. – Popatrzył na nią poważnie. Spojrzała na trzymany w dłoni kieliszek. Prawdę mówiąc, nie miała pojęcia, ile wypiła. – Może odrobinkę. – Zachichotała. – Jak sądzisz? – Myślę, że gdybyś była trzeźwa, nie mówiłabyś o ogniu w moich oczach. Albo o rozbieraniu się. – O! No, proszę. Jesteś taki logiczny i prostolinijny. Podoba mi się to. Jest takie męskie. Podejrzewam, że mój mózg po przekrojeniu przypominałby kalejdoskop. Bardzo piękny i intrygujący. Ale kompletnie nieuporządkowany. – Nikt nie chce, żebyś się zmieniała. – Ty też. – Tak. To zabrzmiało obiecująco. – Zatrzymałeś koty – zauważyła. – Bardzo się cieszę. Potrzebujesz trochę życia w swoim życiu. – Zachichotała. – Chodzi mi

o jakąś żywą istotę w twoim życiu. – Często ci się to zdarza? – Wskazał kieliszek. – Prawie nigdy. Nie lubię tracić kontroli nad sobą. To jest zbyt przerażające. Ale tutaj, przy tobie, jestem całkowicie bezpieczna. Dziwne. Jesteś jedynym człowiekiem, przy którym się czuję wyjątkowa i bezpieczna. – Nie ufaj mi, Willow. Nie jestem jednym z tych dobrych chłopców. – Oczywiście, że jesteś. Nigdy mnie nie zranisz. Fizycznie na pewno. A czy emocjonalnie to nie jestem pewna. Być może będę tego żałować, ale warto. Miała wrażenie, że mówiła za dużo, ale nie mogła przestać. Poza tym jeśli nie był dobrym chłopcem, to dlaczego starał się ją ostrzec? Wstał i podszedł do jej fotela. Wziął ją za rękę i pociągnął, aż wstała. Wyjął kieliszek jej z dłoni, odstawił na stolik i zajrzał jej w oczy. – Nie jesteśmy na randce – powiedział. – Oczywiście. – To prowadzi donikąd. – Czy mogę coś zanucić? Bo kiedy tak mówisz, brakuje jakiegoś podkładu. Westchnął ciężko. – Czy jesteś na tyle trzeźwa, żeby podjąć racjonalną decyzję o zostaniu tutaj na noc? No! Nareszcie sprawy ruszyły we właściwą stronę. – Nie. Ale jestem wystarczająco trzeźwa, żeby powiedzieć: weź mnie mocno, kowboju. Zamknął ją w uścisku. – To mi odpowiada.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY To był wspaniały dzień, pomyślała Willow, wychodząc z łazienki i idąc do kuchni. Gdyby to był jej komiks, małe leśne zwierzątka krzątałyby się dookoła, zbierając jej ubranie i wijąc dla niej wianek. – Ranny z ciebie ptaszek – powiedział Kane. Stał przy blacie i robił kawę. Miał na sobie koszulkę i dżinsy. Przypadkiem wiedziała, że nie ma nic pod nimi. Ona sama też była ubrana raczej skąpo. Kane nie miał żadnego szlafroka, zaoferował jej więc swoją koszulę. Była olbrzymia, ale czuła się w niej wspaniale. Dawała jej miłe poczucie intymności. – Czasem lubię wstać wcześnie – powiedziała. Nie mogła oderwać oczu od jego twarzy. Wyglądał jeszcze lepiej, niż kiedy zobaczyła go po raz pierwszy. Nie była pewna, czy to dlatego, że był zrelaksowany, czy może dlatego, że znała go bliżej. – Jesteś zmęczona? – Oj, tak. A ty? – Zdrzemnę się później. Willow się roześmiała. A Kane włączył ekspres do kawy, podszedł do niej i pocałował ją. Zarzuciła mu ręce na szyję i odpowiedziała pocałunkiem. Kane wsunął ręce pod koszulę i położył dłonie na jej nagich pośladkach. – Znowu? – spytała. A krew w jej żyłach popłynęła szybciej. – Nie wytrzymasz. – Jestem już dużą dziewczynką. Dam sobie radę. Pocałował ją jeszcze raz. Cofnął się o krok. – Może po śniadaniu – powiedział. Była pewna, że miał na myśli kawę. Kane nie trzymał w domu zbyt dużo jedzenia. – Uśmiechasz się – powiedział. – Myślałam o minionej nocy. – To dobrze. Roześmiała się. – Wyglądasz teraz jak lew, który zabił ofiarę. Bardzo z siebie zadowolony. – Nie zabiłem cię.

– Tego nie jestem pewna. Doskonale pamiętam, że umierałam kilka razy… z rozkoszy. Ogniki w jego oczach wystarczyły jej za odpowiedź. Ale ważniejsze było, że się uśmiechnął. – No, to rzeczywiście musisz być głodna – powiedział. – Na śniadanie. Skierował się do lodówki. – Och, proszę – zawołała. – Wiem, co tam jest. Trochę przypraw i kilka puszek wody mineralnej. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Wydaje ci się, że wiesz wszystko – powiedział. – Wiem. Dlatego w kryzysowych sytuacjach nasz rząd zawsze dzwoni do mnie. – Podeszła do lodówki i otworzyła ją. Wewnątrz było… pełno jedzenia. Wpatrywała się w nie w milczeniu. – Pojechałeś do sklepu – powiedziała po chwili. Wzruszył ramionami. – Kiedy spałaś. – Masz tu teraz pełno jedzenia. A przecież nie cierpisz tego. – Lubię jedzenie. Wiem też, jak ty lubisz jeść. Miałem przeczucie, że przyjedziesz, więc kupiłem kilka rzeczy. Czegóż tam nie było! Pełno smakołyków. Znacznie więcej, niż potrzeba na jedno śniadanie, pomyślała. Zamknęła lodówkę i popatrzyła na Kane’a. – Spodziewałeś się, że wrócę? – Jesteś uparta. Stanęła tuż przed nim. Położyła mu ręce na piersi. – Jesteś dużym, okropnym chłopcem. Potrafiłbyś trzymać mnie z daleka, gdybyś tylko chciał. Westchnął. – Willow, nie traktuj tego zbyt poważnie. – Przestań tak do mnie mówić. Zapraszasz mnie i odpychasz równocześnie. O co chodzi? – Nabrała głęboko powietrza. – Spotykamy się. Możesz mówić, co chcesz, ale tak jest. Jesteśmy razem. Jesteśmy parą. Wszystko jedno. Ty chcesz się widywać ze mną. Ja chcę się widywać z tobą. To się nazywa chodzić ze sobą. Taka jest rzeczywistość.

Źrenice mu się zwęziły. Wzrok zapłonął. Ale nie cofnął się. To już coś. Ale po chwili wziął ją za ręce i odsunął je na bok. – Dlatego właśnie nie robię tego – powiedział. – Czego? – Nie umawiam się na randki. – Dobrze. Wal śmiało. – Uśmiechnęła się. – To takie żargonowe wyrażenie, które oznacza: powiedz mi, o co ci chodzi. – Znam takie wyrażenia – powiedział ponuro. – Nie byłam pewna. Wy, którzy nie umawiacie się na randki, bywacie bardzo skomplikowani. – Związanie się z kimś wymaga zaufania – powiedział. – A ja nie ufam nikomu. Wymaga też zmian, a ja nie chcę zmian. Mylisz się, pomyślała. Zmartwiło ją, że nie potrafił dostrzec prawdy. Bo przecież już jej zaufał. Inaczej nigdy nie zostawiłby jej klucza do domu. Zmiany także już nastąpiły. Przecież przywiózł jej prezent z Nowego Jorku. I ta lodówka pełna jedzenia… Ale nic na ten temat nie powiedziała. – Nie martw się – szepnęła. – Randki ze mną są bardzo łatwe. Jest tylko kilka prostych zasad, a ty jesteś bystry. Na pewno sobie poradzisz. Wstrzymała oddech. Kane mógł teraz po prostu odejść. Albo zaakceptować, co powiedziała. Patrzył jej prosto w oczy. – Co to za zasady? – spytał. Ulga. – Zacznijmy od tego, że jestem fantastyczną przyjaciółką. Rozpieszczę cię dla innej. – Jakoś to zniosę. – Dobrze. Dalej… Chcę, żebyś dzwonił, kiedy obiecasz. Nie spóźniał się. Nie spotykał się z inną. Wciąż trzymał ją za ręce. Teraz ją przytulił. – Nie interesują mnie inne. To właśnie chciała usłyszeć. – Świetnie – powiedziała. – Co dalej? A! Komplementy. Komplementy są zawsze mile widziane. – A prezenty?

– Niekoniecznie. Ale nie odmówię. – Uśmiechnęła się. – Ale kiedy chodzi o ciebie, rzadko mówię nie. Nieodgadnione emocje zamgliły mu spojrzenie. – Nie jestem w tym zbyt dobry, Willow. Wymagasz zbyt wiele. – Bardzo w ciebie wierzę. – Co będzie, gdy coś się nie uda? – Po co się martwić na zapas? Myślmy, co będzie, gdy wszystko pójdzie dobrze. Pogłaskał ją po policzku. – Optymistka. – Taka już jestem. Na tym polega mój urok. – Tak, to prawda. – Pocałował ją. – Zaczekaj tu. Wyszedł z kuchni. Odprowadziła go wzrokiem. Potem napełniła kawą dwie filiżanki i czekała. Kiedy wrócił, trzymał w dłoni wizytówkę. – Mój numer do biura. Na odwrocie napisałem numer mojego telefonu komórkowego. Drżącą rękę wzięła mały kartonik. Wiedziała, że oto ofiarował jej dostęp do swojego świata. Do siebie samego. Był to z jego strony naprawdę wielki krok. W zamian ona ofiarowała mu serce. Ale nie była pewna, czy to dobry interes. Był późny niedzielny poranek. Willow stała przed największym domem, jaki kiedykolwiek widziała, i wpatrywała się weń z zachwytem. Samym ogrodem musiało się chyba opiekować aż trzech ogrodników. Marina wzięła ją pod ramię. – I co ty na to? – spytała. – Zdumiewające. Nie mogę uwierzyć, że jesteśmy spokrewnione z kimś, kto mieszka w czymś takim. Dom Todda jest wielki, ale jego prawie nie znamy. To się nie liczy. Myślisz, że ona mieszka tu razem ze służbą? – Jestem pewna. – Nie wiem, czy by mi się to podobało. Nie chciałabym, żeby ktoś bez przerwy mnie obserwował. A gdybym chciała chodzić po domu nago? Dla personelu mogłoby to być krępujące. Marina się roześmiała.

– Często chodzisz po domu nago? – Raczej nie. Ale nie chcę się pozbawiać tej możliwości. – Przepraszam za spóźnienie. – Julie podbiegła do sióstr. – Byłam… hm… zajęta i nie zauważyłam, że już tak późno. Willow popatrzyła na Marinę. – Podejrzewam, że znowu swawoliła z Ryanem. – O, tak. Julie wygładziła sukienkę. – Wcale was nie słucham – powiedziała. – Chodźmy. Przekonajmy się, co babcia dla nas przygotowała. Przed drzwiami Marina westchnęła ciężko. – Nadal spotykasz się z Kane’em, prawda? Willow się uśmiechnęła. – Co tak oficjalnie? Jesteśmy parą. – Wspaniale. Czyli każda kogoś ma, oprócz mnie. To smutne. Julie poklepała Marinę po ramieniu. – Możesz mieć Todda – powiedziała. – Wielkie dzięki. Wybuchnęły śmiechem. Willow nacisnęła dzwonek. – Jest tu pokojówka? – spytała szeptem. – W mundurku – szepnęła Julie. – Na pewno ci się spodoba. To nie była tylko pokojówka. Dom pełen był służby. Ktoś wskazał im drogę, kto inny podał napoje. Trzecia osoba usługiwała przy posiłku. Willow starała się skupić na posiłku i rozmowie, ale wciąż się rozglądała, zachwycona pokojem śniadaniowym. – Jest jaśniejszy i mniej oficjalny niż jadalnia – powiedziała babcia Ruth, kiedy je tam wprowadziła. Skoro to jest nieoficjalnie, to strach pomyśleć, co jest dalej, pomyślała Willow, patrząc na kryształowe żyrandole, grube dywany i obrazy na ścianach. – Jak tam przygotowania do ślubu? – spytała Ruth, kiedy już usiadły przy stole. Julie rozejrzała się, zaskoczona. – Ach, no cóż, dobrze. Nie mamy jeszcze konkretnych planów. – Będziecie czekać, aż urodzi się dziecko? Julie odruchowo położyła rękę na brzuchu.

– Nie. Ale miałam ostatnio dużo pracy. – No i Ryan – droczyła się Marina. – Takie głupstwa, jak zaproszenia czy przysięgi nie mogą być bardziej interesujące niż on. – Doskonale powiedziane. – Julie pokraśniała. Ruth odchrząknęła. – Mam nadzieję, że nie zabrzmi to zbyt wyniośle, ale byłabym zaszczycona, gdybyście rozważyli zorganizowanie uroczystości weselnej tutaj. Ogród za domem jest piękny. Jest tam dość miejsca na dwa namioty. A gdyby było potrzeba, w domu też jest dość miejsca. Na trzecim piętrze jest wielka sala balowa. Znam dekoratorów, którzy mogliby ją przystroić, jak tylko zechcecie. Julie uśmiechnęła się do babci. – Chciałabym porozmawiać o tym z Ryanem. Jeśli on się zgodzi, bardzo chętnie tutaj wezmę ślub. – Cudownie. Możecie robić, co tylko zechcecie. Macie całkowicie wolną rękę. Z wyjątkiem rachunków, które pokryję ja. – Nie – zaprotestowała Julie. – Nie musisz tego robić. Sami chcemy zapłacić za siebie. – Jesteś moją wnuczką, a on twoim narzeczonym. Jesteśmy rodziną, kochanie. To będzie mój prezent dla was. Marina pochyliła się do Willow. – Myślisz, że szarpnie się na nowe samochody dla nas, samotnych sióstr? – spytała szeptem. Willow się uśmiechnęła. – Myślę, że wystarczyłoby tylko poprosić. Ruth spojrzała na Willow. – Jak się ma twój młodzieniec? Kane? – Ja… Dobrze. Skąd ona o nim wie? – pomyślała Willow. Może Todd albo Ryan coś powiedzieli? Todd chyba wie. Na pewno widział mój samochód przed domem Kane’a. – Interesujący mężczyzna – ciągnęła Ruth. – Niebezpieczny. A to zawsze jest ekscytujące i seksowne. Willow omal się nie udławiła. Czy jej ponadsześćdziesięcioletnia babcia powiedziała: seksowny? – Wiesz, że jest bardzo zamożny? – dodała Ruth. – Ma

imponujący pakiet akcji. – Skąd wiesz? – Willow zrobiła wielkie oczy. – Od Todda. Nie podał mi dokładnych liczb, ale na pewno Kane nie pracuje dlatego, że musi. Nieprawda, pomyślała Willow. Kane uważa, że brakuje mu jeszcze. Najwidoczniej prywatność i bezpieczeństwo są bardzo drogie. Czy naprawdę byłby gotów to zrobić? Czy naprawdę pewnego dnia wyjedzie, całkiem sam? Zrobiło jej się smutno. Wiedziała, że nie będzie szczęśliwy. Coś w przeszłości podsunęło mu taką myśl. Tylko co? Jak go przekonać, że nie ma racji? – Wydaje się bardzo odpowiedzialnym człowiekiem – ciągnęła Ruth. – Niezwykle wartościowym. Chociaż trochę samotnik. Będziesz musiała się temu przyjrzeć. Upewnij się najpierw, że dał ci serce, zanim zaryzykujesz swoje. Świetna rada, pomyślała Willow. Szkoda, że o miesiąc za późno. Kane posiadł jej serce w dniu, kiedy skręciła kostkę, a on zaopiekował się kotami. Mógł oszukiwać cały świat, jaki to z niego dzielny, twardy żołnierz, ale ona wiedziała, że był czuły i delikatny. Był mężczyzną, którego kochała. Julie pochyliła się ku babci. – To tak wygląda trzymanie się z daleka? – spytała z uśmiechem. – Och, nie. Znowu się wtrącam? – westchnęła Ruth. – Stare nawyki. Ale muszę zrobić coś jeszcze, zanim ostatecznie z nimi zerwę. – Oczywiście. – Julie się roześmiała. – Co takiego? – Bardzo bym chciała, żebyś się spotkała z Toddem – zwróciła się do Mariny. – Wiem, że masz powody do obaw, ale jeśli zechcesz, gotowa jestem nawet cofnąć ofertę finansową. A zatem? Marina rozglądała się, zdezorientowana. – Dobrze, spotkam się z nim. Ale tylko wtedy, gdy oferta pozostanie aktualna. Perspektywa bogactwa sprawia, że wszystko staje się bardziej interesujące. – Jesteś pewna? – spytała Julie. – A jeśli ci się spodoba? Wtedy pieniądze staną na drodze. Uwierz mi, to wielka komplikacja. – Daj spokój. Nie obraź się, babciu, ale cóż to za różnica? Wątpię, żeby był w moim typie. Spotkam się z nim, żeby ci sprawić przyjemność, ale nie rób sobie nadziei.

– Kusisz los – mruknęła Willow. – Zaryzykuję – powiedziała Marina. – Jaka jest szansa, że Todd Aston III jest właśnie tym jedynym? – Niestety, ona ma rację – przyznała Ruth. – Ale wciąż żywe są moje babcine marzenia. Chodzi przecież o rodzinę, prawda? A skoro o rodzinie mowa, w najbliższy weekend mam się spotkać z waszym ojcem. Już nie mogę się doczekać. – My też – powiedziała Marina. Julie była wyraźnie rozdrażniona. A Willow się zastanawiała, co tym razem od niego usłyszy. Kiedy już się pożegnały z babcią i szły do samochodów, Marina spytała Julie: – Naprawdę byłabyś gotowa wziąć ślub tutaj? – Oczywiście. – Twarz Julie pojaśniała. – Ryan uwielbia Ruth, więc na pewno będzie szczęśliwy. Jestem też pewna, że Ruth zna najlepsze w okolicy firmy organizujące przyjęcia. Wszystko będzie więc znacznie łatwiejsze. Nie zamierzam pozwolić, żeby zapłaciła za wszystko. Ale z drugiej strony to wspaniały pomysł. Nie uważasz? – Owszem – przyznała Marina. – Dom jest wspaniały. A jeśli jeszcze ma to sprawić przyjemność babci, to czemu nie? – Willow? – spytała Julie. – Mnie też się podoba ten pomysł. Wyobrażam sobie, jakie wspaniałe będą zdjęcia. Poza tym w ten sposób zbliżymy się z Ruth. Będziecie miały wspaniały start. – I wszystko wybaczone – powiedziała Julie. – Skoro o wybaczaniu mowa – zaczęła Marina. – Jak przyjęłaś wiadomość o przyjeździe taty? Julie wzruszyła ramionami. – Sama nie wiem. Porozmawiałam o tym z Ryanem i trochę mi ulżyło. Mama go kocha. Mogę nie rozumieć jej uczuć, ale chcę je szanować. Jest jej mężem i naszym ojcem i w jakiś niezrozumiały sposób jest jednak członkiem naszej rodziny. – Od kiedy tak szanujesz cudze uczucia? – rzuciła Marina. Julie z sykiem wciągnęła powietrze. – Staram się, jak mogę – warknęła. – W głębi duszy wciąż jestem na niego wściekła za to, co robił mamie przez ostatnich dwadzieścia lat. I na nią za to, że mu to zawsze wybaczała. Ale to jej decyzja. Nie moja.

Kocham ją i przyjmuję do wiadomości, że on jest moim ojcem. Życie nauczyło mnie jednego. Kto oczekuje zbyt wiele, często się rozczarowuje. – Ja się nie mogę go doczekać – powiedziała Marina. – Zawsze byłaś jego ulubienicą – zauważyła Julie. – Nie byłam ulubienicą. Ale się dogadywaliśmy. Zgadzam się, że byłoby lepiej, gdyby był inny. Ale nie jest. Akceptuję go takim, jaki jest, i cieszę się, kiedy jest z nami. – Jesteś lepsza, niż ja będę kiedykolwiek – przyznała Julie. – Muszę lecieć. Jestem umówiona z Ryanem. – Pomachała ręką i wsiadła do auta. – A ty na pewno spieszysz się do Kane’a? – spytała Marina Willow. – Bardzo. – No… Obie moje siostry zaangażowały się na serio. Wygląda na to, że i ja powinnam znaleźć sobie chłopaka. – Masz Todda. – Masz rację. – Marina parsknęła śmiechem. – Marzę o tym, żeby nasza randka nigdy nie doszła do skutku. Do zobaczenia u mamy. – Przyjadę. Marina odjechała. Willow wsiadła do samochodu i uruchomiła silnik. Kiedy wreszcie została sama, mogła przestać udawać, że się cieszy powrotem ojca. Największym jej sekretem było to, że zawsze się bała jego powrotów. Bo jakkolwiek by się nie starała, czegokolwiek by nie zrobiła, zawsze dostrzegał tylko jej wady i niedociągnięcia. Kiedy była dzieckiem, ze wszystkich sił się starała zasłużyć na jego uznanie. Każda próba kończyła się jednak fiaskiem, więc w końcu ich zaniechała. Ale ból pozostał.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Willow usiadła wygodniej w fotelu mercedesa Kane’a. Skórzana tapicerka i wnętrze przypominające kokpit samolotu w zwykłych okolicznościach wprawiłyby ją w zakłopotanie. Lecz tego dnia było inaczej. Bała się, aż ściskało ją w żołądku. – Nic nie mówisz. – Kane zerknął na nią znad kierownicy. – Przekonałem się już nieraz, że to nie zawsze dobry znak. – Wszystko w porządku. No, prawie. Nie, okropnie. To wielki błąd. Dlaczego to robimy? Nie powinniśmy. Powinnam była odmówić, powiedzieć, że jesteśmy zajęci… Albo przynajmniej, że ty jesteś zajęty. Zaproszenie ciebie to pomyłka. Przygryzła wargę i westchnęła. – Nie zrozum mnie źle – powiedziała. – Ależ skąd. Cały dygocę od takiego komplementu. Uśmiechnęła się. – Ty nigdy nie dygoczesz. – Tego nie możesz wiedzieć. – Gdybym miała dużo pieniędzy, postawiłabym wszystkie. Mniejsza z tym. Chodziło mi nie o ciebie, tylko o mnie. Jestem zdenerwowana. Poza tym ty nie lubisz takich rodzinnych imprez. Czemu się zgodziłeś? – Bo poprosiłaś. I wyglądało na to, że to dla ciebie ważne. W innych okolicznościach jego słowa poruszyłyby ją do głębi. Ale nie tego dnia. Przerażenie w jej sercu zabijało wszystkie inne uczucia. – To mój tata – przyznała. – Wrócił. I chociaż to wspaniała informacja, jestem trochę… zażenowana. – Bywa tak z rodzicami. – Pamiętasz swoich? Wzruszył ramionami. – Ojca nie. Nigdy go nie znałem. Nie jestem pewien, czy mama wiedziała, kto nim był. Ją pamiętam bardzo słabo. Tylko kilka pojedynczych obrazów. Zwykle była naćpana albo w ogóle jej nie było. Umarła, kiedy miałem osiem lat. Czy to możliwe, żeby mówił to tak spokojnie?

– A gdzie była pomoc społeczna? – spytała. – Dlaczego nikt się tobą nie zajął? – Myślę, że nawet o mnie nie wiedzieli. Kiedy mama umarła, zamieszkałem na ulicy. Już wcześniej byłem kimś w rodzaju maskotki kilku członków gangu. Tym łatwiej zaakceptowali mnie i pozostali. Poza tym byłem bardzo przydatny. Robiłem sprawunki… Dostarczałem narkotyki, odbierałem pieniądze. Równie dobrze mógłby mówić o życiu na Saturnie. – Nie chodziłeś do szkoły? – Po podstawówce już nie. – A co z obowiązkiem szkolnym? – Uzupełniłem w wojsku. Kiedy się znalazłem na wstępnym przeszkoleniu, zrozumiałem, że nie wiem nic. I zacząłem czytać. W każdej wolnej chwili. Jestem samoukiem. Niewiarygodne, pomyślała. Zapragnęła opowiedzieć mu o swoich lękach. Żeby wziął ją w ramiona i powiedział, że nie ma się czego bać. Ale tak naprawdę marzyła o tym, żeby powiedział, że ją kocha. Poczuła pieczenie pod powiekami. Głęboko nabrała powietrza i szybko zmieniła temat. – Kocięta są już naprawdę duże – powiedziała. – Będą potrzebowały większego pudełka. – Przyniosę w przyszłym tygodniu. Starała się myśleć tylko o kotach. O Jaśminie i jej młodych. To było znacznie bezpieczniejsze. I jeszcze o tym, jak Kane dotykał jej ostatniej nocy. Uspokoiła się. Supeł w jej żołądku trochę się poluzował. Do chwili gdy się znaleźli na podjeździe przed domem jej mamy. – Jesteśmy – szepnęła. Weszli do domu. Wszyscy już byli i głośno wykrzykiwali słowa powitania. Ojciec stał w środku grupy. Jak zawsze. Wyglądał też jak zawsze. Przystojny wciąż blondyn, z ciemną opalenizną i niebieskimi oczami, w których migotały wesołe ogniki. – Ty pewnie jesteś Kane – powiedział Jack Nelson z pogodnym, uśmiechem. – Wiele o tobie słyszałem. Mężczyźni wymienili uścisk dłoni. – Jak tam moja Willow? – spytał Jack.

– Dobrze, tato. Objął ją serdecznie. Wiedziała, że razy nadejdą wkrótce. Cofnęła się o krok, ale ojciec ją zatrzymał. – Tak powinno być – powiedział. – Znów z moimi dziewczynkami. Willow uwolniła się z jego objęć i podeszła do mamy. – Jak się masz? – spytała. Chociaż wyraźnie widziała szczęście w jej oczach. – Cudownie – odparła mama. – Wspaniale mieć go znów w domu. Willow pokiwała głową. Zauważyła, że Kane rozmawiał z Ryanem. Julie stała ze swoim narzeczonym i trzymała go za rękę. Jakby chciała go zatrzymać na zawsze. – Chciałbym się upewnić, że dobrze zrozumiałem – powiedział Jack do Kane’a. – Pracujesz dla Ryana, tak? Kane przytaknął skinieniem głowy. – Odpowiadam za ochronę wszystkich firm Ryana i Todda. – Ryan powiedział, że jesteś najlepszy. – Znam się na tym, co robię. – Imponujące. – Jack poklepał Kane’a po plecach. – Dobrze. Dobrze. Przynajmniej nie jesteś taki jak inne niedołęgi Willow. – Tato – wtrąciła szybko Marina i wzięła ojca za rękę. – Chodźmy do salonu. Zaraz zacznie się mecz. Willow ciepło pomyślała o siostrze, która przyszła jej z pomocą, ale wolałaby, żeby to nie było konieczne. Czuła, że jej policzki płoną. I znów miała twardą kulę zamiast żołądka. Ojciec pozwolił się poprowadzić. Ale w drzwiach zatrzymał się i popatrzył na Kane’a. – Cieszą mnie postępy Willow – powiedział. – Martwiłem się o nią. Nigdy nie była taka bystra czy ładna jak jej siostry. Zastanawiałem się, czy w ogóle ktoś ją będzie chciał. Cieszę się, że byłem w błędzie. Willow poczuła się, jakby została uderzona kijem baseballowym. Policzki zapłonęły jej ze wstydu. Nie wiedziała co zrobić, więc uciekła do kuchni i zaczęła kroić chleb. Może nie był potrzebny, ale musiała się czymś zająć. Lecz po chwili odrzuciła nóż i się rozpłakała. W tym momencie do kuchni weszły jej siostry.

– To palant – rzuciła Julie i przytuliła Willow. – Za to go nienawidzę. – Nie jest najwrażliwszym z ludzi – dodała Marina i przytuliła je obie. – Tak mi przykro, Willow. Serdeczność sióstr przyniosła jej odrobinę ulgi. Ale wstyd i poniżenie jej nie opuszczały. Co sobie pomyślał Kane? – Nie powinnam była go tu zabierać – wyszeptała. – Nie powinnam była. Siostry nie odpowiedziały. Odsunęły się, a Willow znalazła się w uścisku mocnych ramion. Nie potrzebowała otwierać oczu, żeby go rozpoznać. Kane. A ona była tak zażenowana, że bała się spojrzeć mu w twarz. – Przepraszam – powiedziała. Zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy. To, co tam zobaczyła, ogrzało jej duszę. – Nie wybiera się rodziców – powiedział. – Wiem. Zawsze był taki. Chcesz wyjść? Mogę wrócić do domu z Mariną. Otarł jej łzy z policzków. I pocałował ją. Mocno, z pasją. Z żarem i pożądaniem. Kiedy wreszcie uniósł głowę, nie bała się niczego. – Pragnę cię – szepnął jej do ducha. – Chcę cię nagą. Chcę się z tobą kochać, aż oboje padniemy z wyczerpania. Chcę z tobą rozmawiać. Być z tobą. Z tobą, Willow. Wiesz, co myślę o bliskich związkach. Ale jestem tutaj. Z tobą. Poznałem wiele kobiet, ale ty jesteś wyjątkowa. Namiętna i piękna, uparta i serdeczna. Zachwycająca. Uspokoiła się. Jej oczy wyschły. Kochała Kane’a. Miała te słowa na końcu języka, ale… Nie odważyła się. Byłoby nie w porządku, gdyby za słowa pociechy odpłaciła mu tak przerażającą deklaracją. Ale już niedługo, pomyślała. Niedługo. Kane z każdą chwilą czuł się coraz bardziej skrępowany atmosferą panującą w rodzinie Nelsonów. Julie trzymała się kurczowo Ryana, jakby był ostatnim bezpiecznym punktem. Willow robiła dobrą minę do złej gry, ale w jej wielkich oczach widać było cierpienie. Tylko Marina dobrze się czuła w towarzystwie ojca. A matka, rozemocjonowana, biegała z kąta w kąt. Kolejny raz Kane skarcił się w myślach za to, że zgodził się tu

przyjechać. Ale nie potrafił odmówić Willow. – Kane! – odezwał się Jack jowialnie. – Chodź ze mną do mojego gabinetu. Kane wolałby raczej wskoczyć do rzeki pełnej piranii, ale kiwnął tylko głową i poszedł za gospodarzem. Jack zamknął za nimi drzwi. – Kocham moje kobiety. – Jack uśmiechnął się. – Ale czasem mężczyzna potrzebuje wyrwać się na trochę. Wiesz, co mam na myśli? Kane usiadł w skórzanym fotelu i przyjął szklaneczkę whisky. Jack usiadł naprzeciw niego i uniósł szklankę. – Za moje kobiety. Niechaj zawsze witają mnie w domu. Kane nie przyłączył się do toastu. Jack westchnął. – Cudowne życie – powiedział. – Kocham ten dom. Zawsze jestem szczęśliwy, kiedy tu wracam. Naomi to wspaniała kobieta. Ciepła i serdeczna. Rozumie mnie. A dziewczęta są wyjątkowe. Oczywiście, chciałbym mieć syna. Ale może i lepiej, że jest tak, jak jest. Kane wolno sączył alkohol. Bardzo dobra, stara szkocka. Dobrze wiedział, ile kosztuje butelka, i wiedział, że dla budżetu Naomi było to wielkie obciążenie. – Tak jest lepiej – powiedział Kane. – Te pana wyjazdy na długie miesiące mogłyby być problemem. Syn powinien wzrastać przy ojcu. – To nie jest tak. – Jest dokładnie tak. Jack wzruszył ramionami. – Opowiedz mi o swojej pracy. Lubisz pracować dla Ryana? Przedtem służyłeś w wojsku? Nie nudzi cię taka praca? – Byłem w siłach specjalnych. – Kane odstawił szklankę na stolik. – Prawie dziewięć lat. Specjalizowałem się w tajnych zabójstwach. Wpaść, zrobić swoje i zniknąć, zanim się ktokolwiek zorientuje. Byłem w tym dobry. Jack przełknął głośno ślinę. – Wspaniale. Wspaniale. – Potem zacząłem pracować jako prywatny ochroniarz. Tak to nazywają. Byłem po prostu najemnikiem. Zdołałem przeżyć w najbardziej niebezpiecznych miejscach na ziemi. W takiej pracy można nieźle zarobić. – Wyobrażam sobie. – Jack poprawił się na krześle. – Gdybym

kiedykolwiek szukał pracy… Kane wstał i z góry popatrzył na starszego pana. – Nie jesteśmy przyjaciółmi, Jack. I nigdy nie będziemy. Nie lubię cię i nie szanuję, ale jesteś ojcem Willow i tego zmienić nie dam rady. Jesteś dupkiem. Masz żonę, która cię uwielbia, córki, które za tobą przepadają, i masz to wszystko gdzieś. Wolisz się bawić, znikać na długo. Oczywiście za każdym razem przyjmują cię z powrotem, bo są rozsądne i odpowiedzialne. Podszedł do drzwi. W progu odwrócił się do gospodarza. – Gdybyś trafił na mnie, już dawno kopnąłbym cię w tyłek. Dorośnij. Bądź mężczyzną. Może nawet to polubisz. Ale cokolwiek postanowisz, nie waż się nigdy więcej sprawić, że Willow będzie przez ciebie płakać. Jeśli tak się zdarzy, dorwę cię i obedrę ze skóry. Jasne? Jack energicznie pokiwał głową, a Kane wyszedł. Zatrzymał się dopiero za domem i oddychał głęboko. Ale jego samotność nie trwała długo. Tylne drzwi się otworzyły i stanęła w nich Naomi. – Wiem, że przeszkadzam – powiedziała. – Ale nie zabiorę ci dużo czasu. Słyszałam, co powiedziałeś Jackowi. Kane zamarł. Wspaniale, pomyślał. – Oczekujesz przeprosin? – Ani trochę – odparła z uśmiechem. – Byłam pod wrażeniem. Wiem, że Jack był przerażony. Kocham go, ale nie jestem ślepa. Może tobie uda się go zmienić… Chociaż wątpię. – Mogłabyś przestać go witać tak gorąco. – Być może, ale nie przestałam. Wolę mieć go od czasu do czasu niż wcale. Taka już jestem. Ale nie o mnie chodzi. Chciałam ci podziękować, że ująłeś się za Willow. Od lat robiłam mu wymówki, ale on nigdy mnie nie słuchał. – Dlaczego ona? – spytał Kane. – Czemu nie Julie albo Marina? Naomi westchnęła ciężko. – Kiedy była mała, Willow miała trochę problemów z nauką. Nic poważnego, ale przez pewien czas nauka była dla niej za trudna. Lekarze twierdzili, że jej mózg rozwijał się inaczej. Potem wszystko samo wróciło do normy, jednak Jack nie mógł zapomnieć tamtych lat. Ale dlaczego uważa, że Willow nie jest tak ładna jak siostry, nie wiem. – Nie jest – powiedział Kane. – Jest może nawet ładniejsza.

Naomi znowu się uśmiechnęła. – Chyba nie jesteś obiektywny. Wzruszył ramionami. – Myślę, że Jack dostrzegał w niej wiele z siebie samego – ciągnęła Naomi. – Zawsze była marzycielką. Przynajmniej kiedyś. Ostatnio chyba odnalazła się w życiu. Uwielbia swoją nową pracę. – Tak myślę. – Przed oczami stanął mu las roślin z wolna wypełniający jego dom. – Zawsze się martwiłam o Willow z powodu chłopców, jakimi się otaczała. Każdy z nich bardziej potrzebował psychoanalityka niż dziewczyny. Ale widzę, że w końcu znalazła swego mężczyznę. – Naomi dotknęła jego ramienia. – Jesteś wszystkim, czego mogłabym sobie dla niej życzyć. Dziękuję. Odeszła do domu. Kane stał na ganku. Niewidzącym wzrokiem patrzył na podwórze. Dzwonki alarmowe w jego głowie dzwoniły przeraźliwie. Sytuacja była krytycznie niebezpieczna. I pogarszała się z każdą chwilą. Kane leżał na plecach i przytulał Willow. – Musiałeś mieć dość każdej minuty – powiedziała. – Nie było tak źle. – Pogłaskał ją po głowie. – Początek był koszmarny. Opowiedziałam tacie o mojej nowej pracy. Bardzo mu się spodobała. Obawiałam się najgorszego, ale był bardzo miły. Może łagodnieje na stare lata? Tyle było szczęścia i nadziei w jej głosie, że nie miał odwagi jej powiedzieć o prawdziwych przyczynach zmiany Jacka. – Obiad był pyszny – dodała. Kane słuchał jej słodkiego głosu i pragnął, by takie chwile mogły trwać wiecznie. Pragnął jej. Wsparła się na łokciu i przyjrzała mu się uważnie. Jej długie włosy spłynęły na krągłe piersi. – Chcę ci coś powiedzieć – zaczęła. – Powiem to, a ty mnie obejmiesz. Potem zgasimy światło i uśniemy. Nie wolno ci nic powiedzieć. Absolutnie nic. Zgoda? Ciekawość i pożądanie szarpały go na boki. Powoli skinął głową. Nabrała powietrza i uśmiechnęła się.

– Kocham cię. Potrzebowałam trochę czasu, ale w końcu to powiedziałam. Kocham cię. Wtuliła głowę w jego ramię i zamknęła oczy. – Dobranoc, Kane. – Dobranoc. Wyłączył lampkę i opadł na poduszkę. Kochała go! Nieważne, czy jej wierzył. Ona w to wierzyła. I to wystarczało. Jak mógł do tego dopuścić? Co za głupie pytanie, skarcił się w myślach. Wpuścił ją do swego domu. A teraz ona miała nadzieję i oczekiwania, których nie mógł spełnić. Nie chciał jej miłości. Wiedział, że to, co powiedziała, uważała za wielki dar. Ale dla niego to było jak potrzask. Miał wrażenie, że żelazne zęby chwyciły go wpół. Nie miał wyjścia. Albo ona, albo ja, pomyślał. Kogoś musiał poświęcić. Mógł udawać przed sobą, że się zastanawia, ale od początku wiedział, co zrobi. I wiedział, że gdy to uczyni, zniszczy ją.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Następnego ranka Kane szykował się do pracy, a Willow robiła kawę. Była szczęśliwa i pełna obaw zarazem. Była z siebie dumna, że zdobyła się na odwagę i powiedziała mu o swoich uczuciach, ale wciąż czuła niepokój. Co powie Kane? Wlała kawę do termosu i zaniosła mu. Był taki przystojny w garniturze. – Dzień dobry. – Pocałował ją w usta i wziął termos. – Mam spotkanie o pół do ósmej. Muszę się spieszyć. – Dobrze. Ja nakarmię Jaśminę. – Świetnie. – Znowu ją pocałował. Chwyciła go za klapy i zajrzała głęboko w oczy. – To, co powiedziałam w nocy – zaczęła niepewnie. – Co ty na to? – Zawsze idziesz za głosem serca, Willow. Nie potrafię tego zmienić. I wyszedł. Dopiero kiedy samochód zniknął za zakrętem, uświadomiła sobie, że nie odpowiedział na jej pytanie. Strzelnica mieściła się w starym, przerobionym magazynie. Korzystali z niej tylko ci, których było na to stać. Kane przyłożył swoją kartę magnetyczną do czytnika i wszedł do środka. Załadował pistolet, założył ochraniacze na uszy i poszedł na stanowisko. Ale nie mógł się skupić. Zamiast sylwetki na tarczy wciąż miał przed oczyma postać Willow. Słyszał jej śmiech, czuł pod palcami krągłość jej bioder. I ciepło skóry na jej piersiach. Opuścił pistolet i starał się skoncentrować. Przyjeżdżał do klubu kilka razy w miesiącu, żeby nie wyjść z wprawy. Lubił to i zawsze sprawiało mu to przyjemność. Ale nie tego dnia. Oddychał głęboko, miarowo. Starał się wyrzucić Willow ze swych myśli. Po chwili uniósł pistolet i wypalił sześć razy. Za jego plecami stanął George, kierownik strzelnicy. – Cześć, Kane. Dawno cię nie widziałem. – Wiem. Byłem trochę zajęty. George popatrzył w dal, na tarczę. – Czyżbyś chybił?

Kane nacisnął guzik i tarcza podjechała ku niemu. Zaklął. Jeden pocisk wylądował zupełnie poza sylwetką. – Zwykle ci się to nie zdarza – powiedział George. – Myślę, że teraz częściej będziesz nas odwiedzał. Kane pokiwał głową i George odszedł. Tarcza zatrzepotała i odjechała na swoje miejsce. Kane popatrzył na pistolet. Z przerażeniem pomyślał, że tracił kontrolę nad sobą. Nie mógł do tego dopuścić. Nie musiał pytać, co się stało. Doskonale wiedział, co zmieniło jego życie. A raczej kto. Kochała go. Powiedziała to z takim przekonaniem, że nie mógł wątpić. Ona sama była miłością. Była ciepła, czuła i niecierpliwa. I była dość silna, by mieć wiarę… Jemu nigdy nie wystarczyło na to odwagi. Nie mógł dać jej tego, czego chciała. Oczekiwała, że ją pokocha. Na zawsze. Na samą myśl zadrżał. Z tęsknoty i przerażenia. Czyżby aż tak się dał oczarować? Naprawdę sądził, że może ot, tak złączyć się z kimś i przetrwać? Tyle razy stawał oko w oko ze śmiercią i niczego go to nie nauczyło? Uspokoił oddech, stanął twarzą do tarczy i zaczął strzelać. Tym razem wszystkie pociski trafiły w obszar nie większy niż moneta. Tam, gdzie powinno być serce. Spokój wypełnił mu duszę. Wiedział, co było źle i jak to naprawić. Na tym świecie mogą przeżyć tylko najsilniejsi. Postanowił być tym, który przetrwa najdłużej. Willow przyjechała do Kane’a z kolejną rośliną. Tym razem była to chora orchidea. Beverly powiedziała, że nie da jej się już uratować, ale Willow postanowiła spróbować. W domu przywitały ją podekscytowane kocięta. – Wyszłyście z pudełka – powiedziała. – No, no. Ale już urosłyście. Szary kocurek zaczął się wspinać po jej nodze. Wyraźnie poczuła ostre pazurki. – Ale z ciebie dzikus. – Pogłaskała malca. Wzięła go na ręce. – Wszystkie jesteście urocze. Chciałabym zatrzymać was wszystkie. Wiedziała, że to niemożliwe. Nie w jej mieszkaniu. Ale gdyby zmieniła miejsce zamieszkania…

Położyła się na podłodze i pozwoliła kociętom baraszkować dokoła. Po chwili dołączyła do nich Jaśmina. Kto mógł przypuszczać, że tak się to wszystko potoczy? – pomyślała. Jeszcze tak niedawno miała zamiar rozerwać Todda na strzępy. A teraz zmieniło się całe jej życie. Była szczęśliwa w pracy, nieprzytomnie zakochana Życie pełne jest niespodzianek. Usłyszała szczęk klucza. Kiedy Kane wszedł, przywitała go radosnym uśmiechem. – Koty wzięły mnie do niewoli. Uratujesz mnie, Wielki Ochroniarzu, prawda? Ale Kane pomału zamknął za sobą drzwi i powiedział: – Chciałbym z tobą porozmawiać. Możesz wstać? Nie uśmiechał się. Stał bez ruchu. Kiedy wstała, wiedziała. Zobaczyła to w jego oczach. W pustym spojrzeniu. – Kane? – To pomyłka – powiedział. – Bardzo mi przykro. Nigdy nie powinienem był pozwolić ci uwierzyć, że jest dla nas jakakolwiek szansa. Nie ma jej. I nie chcę, żeby była. Jestem sam z własnego wyboru. Nie możesz tego zmienić. Nie jestem zainteresowany tym, co mi chcesz dać, Willow. Nie chcę tego. Nie chcę ciebie. Mówił spokojnie, cichym głosem. A każde słowo zostawiało krwawiącą ranę… Nie mogła myśleć. Nie mogła mówić. Walczyła tylko, by nie upaść. – Ja… – zaczęła. – Nie ma o czym mówić – uciął. – Masz dwie godziny, żeby zniknąć. Nie czuła bólu. Wiedziała, że to bardzo zły znak. Była jak sparaliżowana. Otępiała. – Co ci dać? – Marina wyszła z kuchni z herbatą w dłoni. – Wino? Wódkę? Kontrakt na Kane’a? Willow parsknęła śmiechem, zaszlochała i sięgnęła po kolejną chusteczkę. – Nie chcę, żeby umarł. Nie chcę, żeby mu się stało coś złego. Nie mogę, kocham go. Zwinęła się w kłębek na kanapie Mariny. Wszystkie rośliny od

Kane’a wciąż były w jej samochodzie. Na szczęście Marina zgodziła się przygarnąć koty, dopóki nie dorosną do adopcji. – Nic… mi… nie… jest. – Głos Willow drżał. – Tak. Pewnie. – Siostra usiadła przy niej i położyła rękę na jej nodze. – Widzę. – Nie jest tak źle – upierała się Willow. – Myślę, że dopiero później mnie to walnie. Jedno z kociąt wspięło się na kanapę i zwinęło w kulkę na jej nodze. – To nie jego wina – ciągnęła. – Uprzedzał mnie. Bardzo dokładnie. Ale nie chciałam mu uwierzyć. Sama się pchałam, gdzie mnie nie chcieli. Po co? Dlaczego nie słuchałam? – Zawsze słyszymy to, co chcemy usłyszeć. Willow potrząsnęła głową. – To coś więcej. Byłam taka dumna z siebie. Nareszcie przestałam się zajmować nieudacznikami. Kane nie potrzebował pomocy. Prawdę mówiąc, to on mi pomógł najbardziej. – Pociągnęła nosem. – Zabrzmiało to jak z kiepskiego filmu, prawda? Marina pogłaskała ją. – Lubię smutne historie miłosne – ciągnęła Willow – ale w kinie. W realnym życiu są okropne. – Wydmuchała nos i sięgnęła po następną chusteczkę. – Myślałam, że będę miała wszystko. Czy to nie głupie? – Nie. Nie mów tak. To nie jest głupie. Czemu nie miałabyś mieć tego wszystkiego? Willow westchnęła. Była rozpalona, jakby miała gorączkę. Oczy ją piekły. Była załamana. Ale najgorsze było to, że nie mogła winić za to Kane’a. – On nie był zły – wyszeptała. – Nie można go winić. – Spójrz na mnie. – Marina naprawdę się zirytowała. – To jest kawał drania. Jak śmiał cię tak skrzywdzić? – Ale przecież nie zrobił nic złego. Jasno określił zasady i trzymał się ich. – A czemuż niby to on miał ustalać zasady, a nie ty? Albo ja? Willow uśmiechnęła się słabo. – Nie spotykałaś się z nim. A co do mnie… Nie miałam zbyt wielu zasad.

– Zmienił wszystko, kiedy się zgodził z tobą widywać. Zostawił swój straszny świat i wszedł do świata normalnych ludzi. I od tej chwili powinien był postępować zgodnie z obowiązującymi tu zasadami. A nie postępował. Wszystko było dobrze, dopóki pewnego dnia nie oświadczył, że ma dość, i nie podał żadnego racjonalnego powodu. Tak nie wolno. – Powiedziałam mu, że go kocham. Myślę, że to go odstraszyło. – Naprawdę? – Marina zrobiła wielkie oczy. Willow pokiwała głową. – On jest tym jedynym. Lubiłam wielu chłopców, ale nigdy przedtem nie byłam zakochana. Dopiero Kane… Przy nim czuję się bezpieczna. – Pogłaskała kota. – Wiem, że poczucie bezpieczeństwa to niewiele, ale nigdy przedtem tego nie doświadczałam. – Wierzę – powiedziała Marina. – Nie sądziłam, że sprawy zaszły tak daleko. – Tak było. Kocham go, a on odszedł. Znowu zaczęła płakać. – Och! Willow! – Marina chwyciła ją w ramiona. – Coś wymyślimy. Porwę go i będziemy go trzymały o chlebie i wodzie, aż zrozumie, że ciebie potrzebuje najbardziej. Willow niemal się roześmiała. – Wchodzę w to, pod warunkiem że będzie nagi – powiedziała. – Tak mi przykro – szepnęła Marina. – Tak mi przykro. Co chcesz zrobić? Może zjeść lody? Albo wrzeszczeć? Może chcesz rzucić talerzem? Może wymyślimy jakiś sposób, żeby go odzyskać? Żeby to było możliwe. – Nie mogę go odzyskać – powiedziała Willow. – Nie mogę sprawić, żeby chciał być ze mną. To musi być jego decyzja. A na taką się nie zanosi. Było już ciemno, kiedy Kane wrócił do domu. Wszedł do środka i usłyszał… Nic. Pusto. Nie było kotów. Nie było roślin. Nie było Willow. Szedł przez puste pokoje i na każdym kroku napotykał jej ślady. Kolorowe pisma na stoliku ułożone w kółko. Zawsze tak robiła, kiedy rozmawiała przez telefon. Lodówka pełna jedzenia. Ciasteczka w wielkim pudełku, które kupiła. I zapach jej perfum w łazience. Na tylnych drzwiach wisiała biała koszula. Zostawiła ją, bo

należała do niego. Używała jej zamiast szlafroczka. Dotknął materiału, jakby miał nadzieję poczuć jej zapach. Ale nie poczuł. Odeszła. Tak jak chciał. Wrócił do salonu i czekał na spokój, którym zawsze napawała go cisza. Nie doczekał się. Przebrał się i poszedł poćwiczyć. Może kiedy się zmęczy, zdoła zasnąć? Dochodziła północ, kiedy wgramolił się do łóżka. Był wyczerpany, ale wciąż nie mógł zmrużyć oczu. Cisza przeraźliwie dźwięczała mu w uszach. Wstał. Przyniósł koszulę, której używała, i położył obok siebie. Idiotyzm, pomyślał. I nagle zrozumiał. Tęsknił za nią. On, który zawsze chełpił się tym, że nie tęsknił za nikim.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Kane wziął klucze i neseser i ruszył do wyjścia. Nim jednak zdążył dotknąć klamki, ktoś zastukał do drzwi. Zastygł na moment bez ruchu. Słuchał łomotania własnego serca. Wiedział, czego pragnął. Za czym tęsknił. I czego nigdy już miał nie mieć. Willow. Ale gdy otworzył drzwi, zobaczył Todda. – Cieszę się, że cię złapałem – powiedział szef. – Auto mi wysiadło. Możesz mnie podwieźć do biura? Samochód zastępczy przyprowadzą z warsztatu później. Rozczarowanie zabolało Kane’a jak trafienie pociskiem karabinowym. Chciało mu się wyć. Ale przecież zasłużył na to. – Oczywiście – odparł. – Właśnie wychodziłem. – Świetnie. Nie widziałem samochodu Willow. Wyjechała już? – Odeszła. Już się nie spotykamy. – Nie wiedziałem. – Todd wysoko uniósł brwi. – Myślałem, że jesteście razem. Wszystko wyglądało tak wspaniale. Kane otworzył samochód i wrzucił neseser na tylne siedzenie. – Nie chcę wiedzieć, co się stało. – Todd wsiadł do samochodu. – Bóg jeden wie, jak ostatnio unikam kobiet. Ruth tak mi wierciła dziurę w brzuchu, że zgodziłem się spotkać z Mariną. Sam nie wiem dlaczego. Kane nie miał ochoty rozmawiać o Marinie. Wciąż myślał o Willow i sprawiało mu to niewiarygodny ból. Za jej sprawą się zmienił. Kiedyś cisza i samotność były mu schronieniem. Teraz przyszłość spowijała czarna zasłona. Była pusta i zimna. Co robić, myślał. Poddać się? Trwać dalej? Jak się bronić? – Co z twoim samochodem? – spytał Todda, żeby tylko nie rozmawiać o siostrach Nelson. – Nie jestem pewien. Nie mogłem go uruchomić. A przecież ma dopiero kilka miesięcy. Dziwne. Pewna myśl zaświtała Kane’owi. – Nie wydał żadnego dźwięku? – Tylko coś jakby głuche rzężenie. Zakręcił kilka razy i zdechł. – Nie naraziłeś się komuś ostatnio?

Todd popatrzył nań podejrzliwie. – Myślisz, że to coś więcej niż awaria? – Nie wiem. Masz numer telefonu do warsztatu? – Oczywiście. – Zadzwoń i powiedz, żeby się nie spieszyli. Że dostarczysz im samochód później. Chciałbym, żeby najpierw obejrzał auto jeden mój znajomy. Tak na wszelki wypadek. – Nie podoba mi się to. – Wolę dmuchać na zimne… Coś wielkiego i szybkiego uderzyło w nich z boku z wielką siłą. Z najwyższym trudem Kane uniknął zderzenia z nadjeżdżającym z przeciwka samochodem. Kręcąc szaleńczo kierownicą, zapanował nad tańczącym po asfalcie pojazdem. Równocześnie rozglądał się gorączkowo w poszukiwaniu napastnika, a z kabury pod pachą wyrwał pistolet. Wtedy zobaczył. Srebrna limuzyna znowu pędziła prosto na nich. Słońce świecące w oczy sprawiało, że Kane nie widział kierowcy. – Trzymaj się! – krzyknął i gwałtownie zahamował. Napastnik przemknął tuż obok nich. Kane wycelował. Ale nie strzelił. Myśl szybka jak błyskawica powstrzymała go. Przeleciało mu przez głowę, że Willow nie chciałaby, by kogoś zabił. Zaklął, wycelował ponownie. Lecz już nie musiał strzelać. Srebrne auto wbiło się w latarnię i znieruchomiało. Zjechał na pobocze i zatelefonował po pomoc. Automatycznie określił miejsce wypadku i opisał sytuację. Cały czas się zastanawiał, co się z nim stało i jak mógł temu zaradzić. Kane skończył rozmawiać z policjantami krótko po wpół do jedenastej. Jego samochód był poobijany, ale można się było nim poruszać. Zamierzał już odjechać, kiedy podszedł do niego sanitariusz. – Potrzebuje pan pomocy? – spytał. – Nic mi nie jest. Miałem zapięty pas. – Dzieciak na szczęście też. Inaczej już by nie żył. Kane patrzył, jak kompletnie rozbity samochód wciągano na lawetę. – Policjanci powiedzieli, że to był nastolatek. Że zasłabł. Sanitariusz pokiwał głową. – Ma siedemnaście lat. Od jego matki wiemy, że jest

diabetykiem. Pewnie zapomniał o porannym zastrzyku i doznał szoku insulinowego. Kiedy w pana uderzył, był nieprzytomny. Myślę, że nawet nie wiedział, że siedzi za kierownicą. Zachował się pan jak zawodowiec. Gdyby mu pan pozwolił uderzyć się jeszcze raz, chyba by nie przeżył. Sanitariusz odszedł. Kane stał obok auta i oddychał głęboko. Co by było, gdyby strzelił do dzieciaka? W tych okolicznościach nie postawiono by mu zarzutów. Miał pozwolenie na broń i był zawodowcem. Ale dla rodziny chłopca nie byłaby to żadna pociecha. Dla niego też nie. Pół roku wcześniej strzeliłby bez namysłu. Teraz nie był w stanie. I wiedział dlaczego. Tego wieczora Kane upił się w samotności. Nigdy tego nie robił. Tym razem miał nadzieję, że w ten sposób zdoła zapomnieć o Willow. Ale chyba mu się nie udało. Willow wielkimi oczami patrzyła na szefową. – Beverly, to przecież dopiero miesiąc – zawołała. – Wiem. – Beverly uśmiechnęła się szeroko. – Powinnaś tylko kiwnąć głową i podziękować. – Dziękuję. – Willow właśnie dostała podwyżkę. I to dużą. – Jesteś dla mnie skarbem – ciągnęła starsza pani. – Masz naturalny talent i do postępowania z roślinami, i z klientami. Dzięki twojej pomocy mogę rozwijać firmę. Nie chcę, żeby ktoś mi cię podkradł. Willow słuchała komplementów ze zdumieniem. I czuła się coraz bardziej dumna. – Nie chcę, żeby mnie ktoś podkradał. Bardzo mi się tu podoba. Dziękuję za podwyżkę. – Nie ma za co. – Wracam do moich roślinek. – Doskonale. Już dawno nie wyglądały tak dobrze. Willow pomachała i poszła do szklarni. Czuła się wspaniale. I gdyby nie wielka dziura w miejscu, gdzie dotąd miała serce, pewnie skakałaby z radości. Godzinę później klęczała z rękami po łokcie zanurzonymi w nowej mieszance nawozów, z którą właśnie eksperymentowała. – Cześć, Willow.

Obejrzała się. Zobaczyła wysokiego, przystojnego, elegancko ubranego mężczyznę. Hm… Ciemne włosy, ciemne oczy… – Niech zgadnę – powiedziała. – Niesławny Todd Aston III. – Tak. Chciałaś mi kiedyś dać do wiwatu. – Dlatego tu przyjechałeś? – Nie. Ale chętnie się na to zgodzę, gdyby mogło ci to poprawić nastrój. – Nie poprawi. Julie i Ryan biorą ślub i tylko to jest dla mnie ważne. – Dla mnie też. Popatrzyła nań uważnie. – Nie dziw się tak – powiedział. – Przyjaźnimy się z Ryanem przez całe życie. Zależy mi na jego szczęściu. – Gadanie. Uśmiechnął się. – Porozmawiamy za dziesięć lat i wtedy mi uwierzysz. Dziesięć lat? Prawda. Przecież Todd i Ryan są kuzynami. Gdy Ryan wejdzie do rodziny, ona na pewno nieraz spotka Todda. Czy to oznacza, że któregoś dnia natknie się i na Kane’a? Poczuła bolesne ukłucie w sercu. To będzie prawdziwa tortura widywać go, ale nie być z nim. – Co u ciebie? – spytał Todd. – Wiem o waszym zerwaniu. Czyżby dlatego ta niespodziewana wizyta? Czy to Kane go przysłał? – Radzę sobie. – Kane nie. Jest w okropnym stanie. W pierwszym odruchu chciała rzucić wszystko i pędzić do niego. Ale jasno dał do zrozumienia, że sobie tego nie życzy. Wytarła ręce o spodnie. – Bardzo mi przykro – powiedziała – ale to nie moja sprawa. – Nie wiem, co zaszło między wami, ale znam Kane’a od lat. To wspaniały chłopak. Bardzo starannie dobiera znajomości. – Todd zmarszczył brwi. – Jesteś pierwszą dziewczyną w jego życiu, o której wiem. Może mogłabyś dać mu jeszcze jedną szansę? Wpatrywała się w Todda oniemiała. – Myślisz, że to ja z nim zerwałam?

– A nie ty? Z jego zachowania wywnioskowałem, że… – Niestety nie. To on mnie zostawił. Wyjątkowo jasno oświadczył, że nie chce mieć ze mną do czynienia. Nie pokłóciliśmy się, nie było jakiejś sprzeczki, po prostu uznał, że między nami koniec. Mówiła z trudem, ból był tak wielki. Ale nie było powodu, by coś ukrywać. Todd przestąpił z nogi na nogę. – Nie wiedziałem. – Teraz już wiesz. – Podniosła głowę. – Kocham Kane’a. Powiedziałam mu to i myślę, że nie potrafił z tym żyć. Żałuję, że sprawy nie potoczyły się inaczej, że nie byliśmy inni. Ale tacy jesteśmy. On nie potrzebuje ode mnie drugiej szansy. Najpierw sam musi się zastanowić, czy jest zainteresowany. – Tak mi przykro. – Przeżyję. W mojej rodzinie kobiety są bardzo silne. Chociaż czasami, kiedy idzie o mężczyzn, dokonujemy idiotycznych wyborów. – Jeśli jest coś, co mógłbym… – Nie ma, ale dziękuję. – Wsparła ręce na biodrach. – Zaczekaj. Przyjechałeś, żeby próbować naprawić sprawy między mną i Kane’em? Dlaczego? – Już ci powiedziałem. Chciałem pomóc przyjacielowi. – Czyli nie jesteś aż taki zły? – Czy to jest pytanie? Mam odpowiedzieć? – Chyba nie. Ale zaskoczyłeś mnie. W sprawie Julie i Ryana byłeś naprawdę obrzydliwy. – Nie byłem obrzydliwy, tylko sądziłem, że Julie robi to dla pieniędzy. – Nigdy by tak nie postąpiła. – Teraz to wiem. – Powinieneś był jej zaufać. Tak by zrobił każdy porządny człowiek. – Ale nie ktoś z moją przeszłością. – Ach, rozumiem. Będziesz karał każdą kobietę, którą spotkasz, bo miałeś trudne dzieciństwo. Wspaniale. Koniecznie muszę powiedzieć o tym Marinie. W oczach Todda widać było równocześnie ból i przerażenie. – Wiesz o naszej randce – powiedział.

– A, tak. Wszyscy odliczamy godziny. Uśmiechnął się krzywo. – Ona jest bardziej podobna do ciebie czy do Julie? – Sam będziesz musiał ocenić. Ale uważaj. Jest niezwykle inteligentna. Nie próbuj na niej tych swoich wazeliniarskich sztuczek. – Wazeliniarskich sztuczek? – Pokraśniał z zadowolenia. – Zapamiętam to. Zostawić wazeliniarskie sztuczki w domu. – Wiesz, o co mi chodzi. – Nie podobał jej się jego dobry humor. – Wiem. – Spoważniał. – Bardzo było miło cię spotkać, Willow. Żałuję, że Kane był tak głupi, że pozwolił ci odejść. Myślę, że byłabyś dla niego idealna. Pokiwała głową bez słowa. Może dlatego, że znów poczuła pieczenie pod powiekami. Ale dopóki Todd nie odszedł, udało jej się zapanować nad sobą. Później łzy spłynęły jej po policzkach. Chciała wierzyć, że ta wizyta mogła coś oznaczać. Ale co? Przecież to nie Kane go przysłał. Na pewno. Nawet nie wiedział, że Todd się do niej wybierał. Todd powiedział, że Kane jest w strasznym stanie. Czy jego cierpienie zmieniało cokolwiek? Czy oznaczało, że chciałby jeszcze wszystko naprawić? Bez względu na wszystko zapragnęła pojechać do niego i przytulić. Ale nie mogła. Nie mogła zmusić do miłości człowieka, który tej miłości nie chciał. Późnym wieczorem siedziała skulona na kanapie i usiłowała oglądać film. Była to komedia. Podobno wyjątkowo zabawna. Ale żaden z żartów jakoś jej nie rozśmieszył. Postanowiła wyłączyć film. Wyciągnęła już rękę po pilot, gdy usłyszała dziwny odgłos z zewnątrz. Jakby skrobanie. Albo popiskiwanie. Albo jedno i drugie. Zaczęła nasłuchiwać. Znowu. Podeszła do drzwi i otworzyła je. Czarny, kudłaty, śliczny szczeniak popatrzył na nią i zaskomlił. Kucnęła. Szczeniak wskoczył jej na ramiona i zaczął lizać po twarzy. – Kim ty jesteś? – zawołała. Śmiejąc się głośno, opędzała się od mokrych pieszczot. – Skąd się tu wziąłeś? Zgubiłeś się? – To nie on się zgubił. – Kane wyszedł z cienia.

Jej serce zamarło. Krtań się jej zacisnęła. W tym momencie psiak pchnął ją mocniej i przewrócił na plecy. – Wystarczy. – Kane wziął psa pod pachę. Drugą rękę podał Willow. – Jest trochę psotny. – Widzę. – Mogę wejść? Będzie grzeczny. Po drodze wykorzystał kilka krzaków róż w twoim ogródku, więc twój dywan powinien być bezpieczny. Jedyny mężczyzna, którego kochała. Który odrzucił ją bez skrupułów. On się zastanawiał, czy pies nasika jej na dywan? Cofnęła się i wpuściła obu do mieszkania. Szczeniak natychmiast podbiegł i zaczął lizać jej bose stopy. Klęknęła i przytuliła zwierzę. – Ma jakieś imię? – spytała. Rozmawianie o psie wydało jej się najbezpieczniejsze. – Jeszcze nie. Pomyślałem, że sama będziesz chciała jakieś wymyślić. – Kane kucnął obok niej. – Jest twój. Kupiłem go dla ciebie. Ale mieszkał już ze mną jakiś czas, więc jeśli go zechcesz, będziesz musiała wrócić do mnie. Z trudem przełknęła ślinę. – Chcesz, żebym wróciła? – wykrztusiła. – Chcę? – Pokręcił głową. – Chcę, to za mało powiedziane, Willow. Myślałem, że dobrze wiem, czego chcę. Samotności. Mojego idealnego świata. Wszystko sobie zaplanowałem. Byłem taki ostrożny… Nigdy się z nikim nie związałem. Nikt nie przedostał się do moich uczuć… Aż zjawiłaś się ty. Malutka nadzieja zaczęła szeptać ciepłe słowa w duszy Willow. – Myślałem, że chcę żyć na wyspie, gdzieś na końcu świata. Myślałem, że mam wszystko, czego chciałem. Wszystko się zmieniło. Chcę wrzawy i zamieszania, rozmów i śmiechu. Świec i roślin, jedzenia i bałaganu w każdym kącie. – Wcale tak nie bałaganię. Uśmiechnął się i pogłaskał ją po policzku. Piesek polizał ich oboje. – Przepraszam. Żałuję tego, co powiedziałem, i tego, jak to zrobiłem. Cierpienie w twoich oczach prześladuje mnie nieustannie. Tęsknię za tobą. Aż do bólu. Pragnę cię. Zmieniłaś mnie. Stałem się

zupełnie innym człowiekiem. Chwilę trwało, zanim zrozumiałem to wszystko. Nigdy wcześniej nie byłem zakochany, dlatego nie umiałem rozpoznać objawów. Zakochany? Zakochany! Wypuściła szczeniaka i wyciągnęła ręce do Kane’a. – Chcesz powiedzieć… – Kocham cię. – Zamknął ją w potężnym uścisku. – Kocham cię. Na zawsze. W zdrowiu i w chorobie. Z dziećmi, domami i wszystkim, co się zdarzy. Jeśli tylko potrafisz mi wybaczyć. Jeśli wciąż mnie kochasz. Odsunęła się i zajrzała mu w oczy. – Co? Myślałeś, że mogłabym tak, po prostu, przestać cię kochać? – Zraniłem cię. Byłem okrutny. Nie mogę tego wytłumaczyć. Mogę tylko obiecać, że to się już nigdy nie powtórzy. Wypowiedzenie tych słów musiało być dla niego naprawdę trudne. Uwierzyła mu. Że będzie ją kochał na zawsze. Że będzie z nią, dziećmi i zwierzętami, cokolwiek ich spotka. – Kocham cię – powiedziała. – Wyjdziesz za mnie? – Tak. – Uśmiechnęła się. – Zatrzymamy Jaśminę? – Oczywiście. – I przynajmniej jedno z kociąt? Westchnął. – To także twoje życie. Sama zdecyduj. – I myślę, że psu spodoba się imię Bobo. Ma wielkie łapy. Sądzę, że wyrośnie na potężne psisko. Kane zacisnął powieki i jęknął cicho. – Nie nazwiemy psa Bobo. – Ciasteczko? – To jest chłopak, Willow. Czy możesz oszczędzić mu resztek godności? Może Czarny? – Ależ oryginalne. Myślę, że pasuje do niego imię Stan. Tym razem Kane jęknął głośniej. Willow skrzyżowała ramiona. – Będziemy potrzebowali większego domu. Kocham Todda, ale czy musimy mieszkać tak blisko?

– Wyprowadzimy się. Od kiedy tak go kochasz? – To miłość rodzinna. Nie martw się. On nie jest groźny. – Dobrze wiedzieć. Kupimy dom na osobnej parceli. – Z podwórzem – powiedziała. – I z ogrodem. – O, tak! Z wielkim ogrodem. No i z wielką sypialnią, bo będziemy spędzać tam sporo czasu. – Podoba mi się to. – Patrzył jej prosto w oczy. – Kocham cię, Willow. Zmieniłaś całe moje życie. – Uratowałam cię. – Uśmiechnęła się. – Chociaż już się tym nie zajmuję. Świat będzie musiał sobie poradzić bez moich zdolności. Oprócz roślin i zwierząt będziemy mieli dzieci, prawda? – Oczywiście. – Zaczął rozpinać jej guziki. – Ile tylko będę chciała? – To ty będziesz je nosić. – Zdjął z niej bluzkę. Zerknęła przez ramię. Stan leżał zwinięty na kanapie. – Będziemy musieli być bardzo cicho – szepnęła. Kane wstał, wziął ją za ręce i poprowadził na korytarz. – Pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli wyjdziemy z pokoju. – Niezły sposób.

Marina Przełożył Jarosław Cieśla

ROZDZIAŁ PIERWSZY – Zgodzisz się, jeśli będę cię błagać? Marina Nelson starannie powstrzymała uśmiech, rozbawiona dramatyczną prośbą siostry. Oczywiście, że zamierzała jej pomóc, ale nie od razu. – Wiesz, że jestem zajęta – powiedziała powoli. – Zaczyna się nowy semestr i mam bardzo napięty plan. Julie westchnęła. – Tak, i twoja praca jest bardzo ważna. Ale to też. Nie prosiłabym, gdyby było inaczej. Naprawdę potrzebny mi ktoś, kto zajmie się wszystkim, kiedy ja wyjadę w interesach. Mamy podobny gust, jesteś dobrze zorganizowana i myślałam… Ze smutną miną odgarnęła włosy za uszy. – Czyżbym chciała zbyt wiele? Wiem, to wariactwo. To ja wychodzę za mąż, nie ty, więc powinnam się zająć planowaniem. Tyle tylko, że ta podróż do Chin to jedyna okazja w życiu. Marina zerknęła na brzuch siostry. W trzecim miesiącu ciąży po Julie nic nie było widać. Jeden z przywilejów wysokich kobiet, pomyślała, rozbawiona – o wiele później dostrzega się ciążę. – Dobrze wiem, że podróż do Chin jest o wiele bardziej ekscytująca od wybierania menu i kwiatów – powiedziała, wciąż powstrzymując uśmiech. – Że już nie wspomnę o sukni. A jeśli mój wybór ci się nie spodoba? – Na pewno mi się spodoba – zapewniła Julie z mocą. – Przysięgam, że będę zachwycona. Poza tym prześlesz mi zdjęcia, prawda? Rozmawiałyśmy o tym. Dołączysz je do e-maili, a ja ci odeślę moją opinię. Popatrzyła na nią wielkimi oczami. – Marino, proszę, zgódź się. – Nie mogę. Ale dzięki, że zapytałaś właśnie mnie. Julie sięgnęła za siebie po jedną z leżących na sofie niewielkich poduszek w kwiaty i trzepnęła nią siostrę. – Jesteś wstrętna! Jak mogłaś pozwolić mi tak długo cię namawiać! Przecież ja cię tak naprawdę błagałam… Marina roześmiała się i złapała za poduszkę.

– Wcale nie „tak naprawdę”, Julie. Błagałaś. Skomlałaś. Muszę ci powiedzieć, że aż trochę się za ciebie wstydziłam. – Czyli zrobisz to? – Oczywiście. Jesteś moją siostrą. Daj mi listę i wszystkim się zajmę. – Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo mi pomagasz. Z jednej strony małżeństwo, z drugiej podróż, z trzeciej urządzanie domu zamieniły mi życie w koszmar. Siedziały w gabinecie Ryana w zachodnim Los Angeles. Marina wiedziała, że do zajęcia się organizacją ślubu została tylko ona, bo Willow, średnia siostra, musiała dopilnować niewielkiego remontu, jakiego wymagała nowa siedziba nowożeńców. – Uważam, że to będzie niezła praktyka – powiedziała z uśmiechem. – Zorientuję się, czego chcę, a czego nie, jeśli kiedykolwiek sama się zdecyduję na taki skok w przepaść. – Och, daj spokój, wyjdziesz za mąż – skomentowała Julie z pewnością w głosie. – Ten właściwy mężczyzna gdzieś tam jest. Marina akurat teraz nie szukała nikogo, ale gdyby się coś takiego zdarzyło, byłoby wspaniale. Zakładając, że potrafiłaby sama sobie zaufać na tyle, żeby się zakochać, nie tracąc przy tym duszy. – Do tego czasu jednak nazywaj mnie tylko organizatorką wesela – zastrzegła Marina. – No, dobrze, gdzie jest ta twoja lista? Julie sięgnęła do torebki, po czym wyprostowała się, nie wyjąwszy niczego. – Jest jeszcze coś. – Czyli…? Julie odetchnęła głęboko. – Dobrze. Ryan trochę się denerwuje, że ślub wyjdzie za bardzo babski. Chce mieć wpływ na decyzje. – W porządku, ustalcie, co chcecie, a potem przyślijcie mi emailem wynik kompromisu. – Mhm, tak, no cóż, plan jest trochę inny. Ryan chce mieć swojego przedstawiciela, który razem z tobą będzie podejmował wszystkie ważne decyzje dotyczące jedzenia, tortu, orkiestry, dekoracji i kwiatów. – Przedstawiciela? Na przykład swoją matkę?

Julie bez powodzenia spróbowała się uśmiechnąć. – Właściwie to nie. Raczej Todda. Marina nie wierzyła własnym uszom. – Todda? Tego Todda Astona III, bogacza i palanta? – zdumiała się. – To kuzyn Ryana. Są sobie bliscy jak bracia. Wiesz o tym. Todd jest świadkiem i zaofiarował pomoc. Czy już mnie znienawidziłaś? – Nie, ale powinnam. – Marina westchnęła. – Todd? Fuj! Prawie sześć miesięcy temu siostry zostały przedstawione ich babce ze strony matki. Było to pierwsze z nią spotkanie w ich życiu. Babka Ruth nie utrzymywała kontaktów ze swoją jedyną córką od czasu, gdy Naomi uciekła z domu, by wyjść za mąż. Teraz Ruth zapragnęła zbliżenia z córką i wnuczkami. W dodatku opanowała ją idea, by przez małżeństwo połączyć swoją rodzinę z rodziną drugiego męża. Dlatego Marina była pewna, że jedna z rozmów w trakcie rodzinnego obiadu przejdzie do historii. Babka ofiarowała każdej ze swych wnuczek milion dolarów, jeśli którakolwiek z nich wyjdzie za Todda Astona III, jej spowinowaconego przez małżeństwo siostrzeńca czy też bratanka. Julie zakochała się w Ryanie, Willow znalazła Kane’a Dennisona, więc dla oślizgłego Todda została tylko Marina. Są tacy, co mają pecha… Z powodów, których do tej pory nie zdołała zgłębić – może było to chwilowe uszkodzenie mózgu – zgodziła się na jedną randkę z tym nieznośnym mężczyzną. Nie chodziło o wygląd, był raczej przystojny. Jego wersja poważnego związku polegała na dwóch randkach z tą samą kobietą w tygodniu. Spotykał się z modelkami. Jak mogłaby kiedykolwiek nawiązać poważną konwersację z człowiekiem, który chodził z kobietami zarabiającymi pieniądze głodowaniem? To przecież sprzeczne ze wszystkim co kobiece. – Nie namawiam cię, żebyś mu urodziła dziecko – powiedziała Julie – tylko żebyś popracowała razem z nim nad weselem. Poza tym na pewno nie będzie tak źle. To mężczyzna. Po pierwszym spotkaniu z kwiaciarką znudzi się i zacznie się wykręcać. – W ogóle nie chcę go znosić – zaoponowała Marina ponuro. – Reprezentuje wszystko, czego nie znoszę w mężczyźnie. Od strony drzwi dobiegł cichy dźwięk, zupełnie jakby ktoś

odchrząknął. Kiedy Marina się obejrzała, zobaczyła przystojnego mężczyznę, swobodnie opartego o framugę. Sprawiał wrażenie bardziej rozbawionego niż rozzłoszczonego, lecz sądząc po nagłym rumieńcu, Julie była skłonna uznać, że to ten niesławny Todd Aston. – Szanowne panie – rzucił ze skinieniem głowy. – Ryan wpuścił mnie i powiedział, że konferujecie tutaj. Stawiłem się do pracy przy organizacji wesela. – A niech to… – wymamrotała Julie. – Przepraszam, wszystko wyszło dużo niezręczniej, niż chciałam. Marina przyjrzała mu się. Wzorzec mężczyzny wysokiego, ogorzałego i atrakcyjnego. Wielka szkoda, że wewnątrz tkwiła taka osobowość, osobowość Todda. Uśmiechnął się do niej. – Zapewne to ty jesteś Marina. – Tak. Miło cię poznać, Todd. – Miło? – Uniósł brew. – Nie to słyszałem. Już uznałaś, że jestem osłem. Czy może idiotą? – Umawiasz się z modelkami. Ich pokazywana w czasopismach syntetyczna doskonałość w zwykłych kobietach wywołuje kompleksy. – Czy z tego powodu powinno się im zabronić randek? – Oczywiście, że nie – odparła gładko. – Po prostu ja nie jestem zainteresowana nikim, kogo interesują akurat one. – Właśnie – powiedział, zakładając ręce na piersi. – Robisz założenie, że piękne znaczy głupie, a z tego wynika, że lubię idiotki. – Nie powiedziałam tego, ale dziękuję za uściślenie. Usta mu drgnęły, jakby powstrzymywał uśmiech. – Nie spotykam się z głupimi kobietami. – Prawdopodobnie powinieneś się na coś w tej materii zdecydować. – Natychmiast się za to wezmę. – Jeżeli skończyliście… – Julie wskazała krzesło stojące naprzeciwko sofy. – Dobrze. W takim razie możemy zacząć naradę na temat wesela. Todd zajął wskazane miejsce i wyjął z kieszeni Palm -Pilota. – Jestem gotów. Marina popatrzyła na niego.

– Naprawdę chcesz brać w tym udział? – Aż do ekologicznego ziarna, którym będziemy obrzucać młodą parę, kiedy wyruszy w miesiąc miodowy. – Pochylił się do przodu i ściszył głos. – Nie używamy już ryżu. Ptaki go zjadają, a to im szkodzi. – Ktoś spędza za dużo czasu w Internecie – skomentowała. – Internet, pisma ślubne, cokolwiek. Jeśli planujecie wesele, jestem właściwym człowiekiem. – Wyzwanie błysnęło mu w ciemnych oczach. – Wchodzę w to do samego końca. A ty? – Ja też. A tak na marginesie, jestem wzorcem uporu – nie dała się wystraszyć. – Ja też. Julie westchnęła. – Obawiałam się, że możecie się niezbyt zgadzać, ale nigdy nie przypuszczałam, że zamieni się to w rywalizację. Posłuchajcie. Mówimy o weselu. Moim i Ryana. Niech będzie stosunkowo skromne i eleganckie, dobrze? – Julie, czy kiedykolwiek cię zawiodłam? – Nie – przyznała siostra po chwili, jakby niechętnie. – No to mi zaufaj. Julie dała obojgu kopie listy. Todd przejrzał swoją, a potem skupił uwagę na Marinie Nelson. Blondynka, jak jej siostry, tylko o ciemniejszym odcieniu, bardziej miodowym. O jakiś cal wyższa od Julie, ale o równie kobiecej sylwetce. Bardzo podobne do siebie, praktycznie mogłyby uchodzić za bliźniaczki. Główna różnica – Julie była łagodniejsza. Todd miał zasadę dotyczącą kobiet. Jego życie osobiste składało się z krótkich związków wymagających od niego minimum zaangażowania i wysiłku. Marina na pewno nie była łatwa i nawet nie zamierzał próbować zaciągnąć jej do łóżka. – Właściwie to tylko wysłaliśmy zaproszenia – powiedziała Julie, przeglądając swoją kopię listy. – Babcia Ruth zaproponowała swój dom. Oboje z Ryanem uważamy, że to świetne miejsce na ślub, trzeba tylko podjąć kilka decyzji. Wesele będzie zimą. Czy zrobimy je na zewnątrz? – Wspominała coś o sali balowej – przypomniała Marina. – Na drugim piętrze. Mamy to sprawdzić?

– Widziałem ją. – Todd był skupiony na Julie. – Pomieści się w niej ze czterysta osób. Trochę mniej, jeśli chcesz posadzić ludzi przy stołach. – Tak – potwierdziła Julie, robiąc notatkę. – Ale lista gości nie jest aż tak długa – zauważyła Marina. – Tylko około stu osób. – Ryan mówił, że prawie dwieście. Marina odwróciła się do siostry. – Aż tyle? – I ciągle się wydłuża. – To aż tyle stołów… – Wiem. Dlatego chciałabym, żebyś obejrzała tę salę balową i zorientowała się, czy pomimo tylu stołów będzie dość miejsca do tańca? Gdzie umieścić zespół? Na dworze byłoby wspaniale, ale nie jestem pewna, czy można zaufać pogodzie, przez którą miałabym być może jeszcze większy stres. – Sprawdzimy to w pierwszej kolejności – obiecała Marina, robiąc notatki. – Będzie to miało wpływ na następne decyzje. Co dalej? – Kwiaty, upominki dla dzieci – tylko proszę, nic głupiego – jedzenie, rozrywki, fotograf i moja suknia. Och, i razem z Willow musicie wybrać suknie dla druhen. – Garnitury – dodał Todd. Julie gapiła się na niego przez chwilę. – O Boże, masz rację. Mężczyźni muszą mieć garnitury. – O suknię zadbam sama – powiedziała Marina, uśmiechając się do Todda. – To kobieca sprawa. – A zamierzasz zabierać głos na temat garniturów? – zapytał. Marina aż na moment zaniemówiła. – Oczywiście! Ale suknia ślubna to co innego. Musi być wyjątkowa. Julie tylko raz w życiu będzie wychodzić za mąż. – To samo mogę powiedzieć o Ryanie. Będzie chciał wyglądać dobrze, a ty mi nie ufasz, że to zapewnię. Dlaczego ja miałbym ufać tobie? Julie machnęła ręką. – Nie obchodzi mnie, kto pójdzie do salonu ślubnego, po prostu załatwcie mi piękną suknię. Todd wiedział, jak bardzo Ryan jest podekscytowany

perspektywą zostania ojcem. Sam w ogóle nie zamierzał się żenić, ale posiadanie dzieci mu się podobało. Brak żony komplikował sprawę, lecz w sumie niczego nie uniemożliwiał. – Nie mogę uwierzyć, że chcesz mieć głos w sprawie sukni – mamrotała Marina. Pochylił się ku niej. – Pomyśl o tych wszystkich modelkach, z którymi miałem randki. Coś z ich świata mody musiało we mnie zostać. – Dużo rozmawialiście o modzie? – W ogóle nie rozmawialiśmy. Usłyszał, jak zgrzytnęła zębami, i z trudem powstrzymał śmiech. – Willow pracuje w żłobku – powiedziała Marina, ignorując go. – Poproszę ją, by mi poleciła jakąś kwiaciarnię. – Dobry pomysł – zgodziła się Julie. – Znam fotografa – odezwał się Todd. Marina otworzyła szeroko oczy. – Robi zdjęcia ludziom w ubraniach czy bez? – I takie, i takie. Spodoba się wam. – W nosie mam gołe fotki – warknęła Julie. – Czy robi zdjęcia z wesel? – To jej ulubiony temat. – W porządku. Wpisz ją na listę, Marino. Tylko żeby to nie było nic nazbyt artystycznego. Zwyczajne zdjęcia, o to mi chodzi. – Załatwione. Omówiły jeszcze kilka rzeczy, po czym Julie poszła poszukać wycinków z magazynów ze zdjęciami ślubnych sukni. Todd zwrócił się do Mariny. – Wydaje mi się, że będzie to niezła zabawa. – Mnie też. – Nie bardzo mnie lubisz. – Nie znam cię. – I nie chcesz poznać. – Tak naprawdę, jeszcze się nie zdecydowałam. Najdziwniejsze, że w ogóle o tobie nie myślałam. Punkt dla niej, powiedział w duchu. – Niezbyt miło się o mnie wyrażałaś. Słyszałem. – Masz reputację, która, jak osobiście uważam, sprawia ci

przyjemność. Tylko że ludzie zazwyczaj urabiają sobie opinię na podstawie takiej złej sławy. – Uważasz, że jestem płytki. – Uważam, że nic, oprócz twojej firmy, nie wymagało od ciebie ciężkiej pracy. – A jednak zgodziłaś się na randkę ze mną. Jedną. Obiecałaś, ciocia Ruth mi powiedziała. Oczy jej się zwęziły. – Wtedy wydawało mi się to niezłym pomysłem. Myśl o randce z nim mogła budzić w niej mieszane uczucia, ale to on musiał poradzić sobie z faktem, że jego ciotka zaoferowała każdej z wnuczek milion dolarów, jeśli jedna z nich wyjdzie za niego. Co, u diabła, miał w sobie takiego, że trzeba było zapłacić kobiecie, by się zdecydowała z nim związać? I Willow, i Julie nie wchodziły już w grę, czyli została tylko Marina. – To tylko jedna randka – powiedział. – Cóż takiego złego mogłoby się zdarzyć? – Byłyby to najdłużej ciągnące się trzy godziny w życiu. – Wesele – zaproponował. – Oboje musimy na nim być, oboje jesteśmy wśród głównych gości, co oznacza, że gdybyśmy przyprowadzili osoby towarzyszące, nie miałyby z nas wiele pożytku. Powoli skinęła głową. – Akurat spędzimy dużo czasu razem w trakcie przy gotowań do wesela, więc przynajmniej będzie o czym rozmawiać. – Możemy się też skupić na szampanie. – Też jakaś myśl. Dobrze, Toddzie Astonie, zgadzam się na randkę z tobą w czasie wesela mojej siostry.

ROZDZIAŁ DRUGI Kiedy Marina zatrzymała się na okrągłym, brukowanym podjeździe, posiadłość Bel Air ciotki Ruth zrobiła na niej takie samo wrażenie jak za pierwszym razem. Ogromny dom, jakby nie na miejscu – w końcu tu jest Los Angeles, a nie osiemnastowieczna Anglia. Ale bogaci żyją inaczej, pomyślała Marina, wysiadając ze swego starzejącego się, importowanego samochodu. Przyjrzała się podwójnym drzwiom frontowym i postanowiła z wchodzeniem do środka poczekać na Todda. Kilkadziesiąt sekund później na podjeździe stanął samochód – mniej więcej równowartość długu narodowego niewielkiego państwa Trzeciego Świata. Mężczyzna, który wysiadł z lśniącego, srebrnego, sportowego, dwuosobowego mercedesa, robił równie imponujące wrażenie. Na szczęście nie był w jej typie. – Marino – uśmiechnął się Todd – myślałem, że już sprawdziłaś dom i podjęłaś decyzję. – Jesteśmy zespołem, Todd, i po prostu szanuję to. Garnitur świetnie na nim leżał, szary, z materiału o subtelnej fakturze. Ona z kolei sprawiała wrażenie studentki z ograniczonym budżetem, choć obcisłe dżinsy dopięła bez problemu, co poprawiło jej humor na cały dzień. – Mam mniej więcej godzinę – oznajmiła, zerkając na zegarek i ruszając do drzwi. – Potem muszę jechać na uniwersytet, na zajęcia. – Co studiujesz? – Nie studiuję. Tłumaczę. – Popatrzyła na niego. – Językiem migowym dla głuchych studentów. Specjalizuję się w chemii i fizyce, głównie dla zaawansowanych. – To robi wrażenie. – Dla mnie to nic wielkiego. Sama przeszłam te wszystkie zajęcia, więc rozumiem materiał. Skończyłam trzy fakultety. W końcu kiedyś trzeba będzie zrobić doktorat, ale jeszcze nie jestem na to gotowa. Ponieważ od dawna umiem migać, postanowiłam przez parę lat popracować w ten sposób. – Trzy fakultety? – upewnił się. Uwielbiała, kiedy ludzie jej nie doceniali.

– Mhm, trochę mniejsze wrażenie to robi, kiedy się okazuje, że na studia trafiłam w wieku piętnastu lat. – Jasne. To całkiem zwyczajne. Bystra jesteś. – Bystrzejsza od ciebie, wielki człowieku. Roześmiał się. – Zapamiętam to. Zapukał do drzwi, otworzyła im pokojówka. – Przyszliśmy obejrzeć salę balową, Kate – powiedział służącej. – A potem podwórze. Dziewczyna skinęła głową. – Tak jest, sir. Pańska babka powiedziała mi, że będziecie. Czy zaprowadzić państwa na górę? – Dziękuję, sami trafimy. Marina uśmiechnęła się do kobiety, a potem ruszyła za Toddem przez wielki hol i w górę, szerokimi, zakręcającymi schodami. – A ty, jak liczną masz służbę? – spytała, gdy dotarli na pierwsze piętro i szli długim, wyłożonym dywanem korytarzem. Na ścianie wisiało mnóstwo obrazów, stały tu też meble, prawdopodobnie cenne antyki. – Pięcioro na stałe, sześcioro dochodzących. – Co? – zdumiała się. Widziała jego rezydencję tylko z daleka. – Była większa niż ta, ale tyle osób? – Co oni wszyscy robią? Odwrócił się do niej, dotknął końcem palca czubka jej nosa i uśmiechnął się. – Mam cię. Pracuje u mnie gospodyni, która wynajmuje ludzi do sprzątania i opieki nad terenem. Przychodzi trzy razy w tygodniu. Wolałbym nie mieć żadnej służby, ale dom jest wielki i stary, sam nie chcę się z tym wszystkim użerać, więc ona to robi za mnie. Ogromne, rzeźbione drzwi prowadziły do sali balowej wielkości boiska piłkarskiego. Marina doszła do środka pomieszczenia i obróciła się powoli dookoła. Na ścianach wisiały złocone lustra, a z sufitu zwisało kilkanaście rzucających błyski żyrandoli. Parkiet lśnił w słońcu. Ściany pomalowano na neutralny, delikatny beż, więc każda kolorystyka stołów mogła tu pasować. – Stoły powinny być na osiem lub dziesięć osób – powiedział

Todd, wyciągając PalmPilota. – Możemy ich tu wstawić nawet trzydzieści i wciąż jeszcze będzie dość miejsca dla ludzi. Marina szybko policzyła w myślach. – A czy przy dwudziestu ośmiu stołach wciąż wystarczy miejsca na zespół i parkiet do tańca? – Orkiestrę. Nie zespół. Julie powiedziała, że ma być elegancko. Zespoły nie są eleganckie. – Sądzisz, że filharmonicy z Los Angeles są dostępni? Uśmiechnął się szeroko. – Będę musiał sprawdzić ich grafik, ale myślałem o czymś mniejszym. O grupie, którą słyszałem w trakcie innych wydarzeń. Wydarzeń? Czyli kiedy reszta Ameryki szła do centrum handlowego, superbogaci uczestniczyli w wydarzeniach? – A jakież to były wydarzenia? – Głównie charytatywne. Kilka wesel. Sprawdzę, gdzie grają w najbliższych tygodniach i pójdziemy ich posłuchać. Są znakomici. Zaufaj mi. Zaufać mu? Jeszcze nie. Odłożyła notatnik i zaczęła robić zdjęcia ogromnej przestrzeni. – Naprawdę podoba mi się ta sala – powiedziała, obracając się powoli, by mieć ujęcia wszystkiego. – Wyślę te zdjęcia e-mailem do Julie zaraz po zajęciach. – Jest jeszcze coś – powiedział i podprowadził ją do ciągu przeszklonych drzwi. Otworzył jedne i gestem przepuścił ją pierwszą. Wyszła na szeroki balkon, z którego było widać teren za domem. Było tu niesamowicie. Taras, basen, za nimi ogród. – To nam da dodatkową przestrzeń – powiedział, podchodząc do niej. – Ludzie będą mieli gdzie odetchnąć. Można będzie ustawić w ogrodzie światła, dla lepszego widoku. – Podoba mi się – mruknęła, bardziej do siebie niż do niego. – Każdy może wziąć ślub na podwórku, ale to jest niesamowite. Okazja jedyna w życiu. Odwróciła się z powrotem ku sali, wyobraziła sobie stoły, gości, kwiaty. Ale będą wspomnienia. – Czyli wolisz salę? – zapytał. – Tak, ale to wybór Julie. Zejdźmy na dół i zróbmy parę zdjęć ogrodu. Kiedy już się dowiemy, co postanowili, będziemy mogli zacząć

organizować resztę. Zeszli po schodach i wyszli na zadbany taras. Bardziej przypomina teren pięciogwiazdkowego hotelu niż czyjegoś prywatnego domu, pomyślała, robiąc zdjęcia, niepewna swoich uczuć co do faktu, że jej babka tu mieszka. Ta niepewność musiała się uwidocznić na jej twarzy, bo Todd spytał: – Coś nie tak? Schowała aparat i wcisnęła notatnik pod pachę. – Wciąż myślę, jakie to dziwne, że moja babka, której nigdy nie znałam, żyła i miała się świetnie o piętnaście mil od miejsca, gdzie dorastałam. Że to jej świat, a ja pamiętam, jak nie starczało nam pieniędzy na mięso do obiadu. Potrząsnęła głową. – Nie narzekam. Matka była cudowna i ja, i siostry miałyśmy wszystko, czego potrzebowałyśmy. Tylko teraz dziwnie jest odkryć, że istnieje zupełnie inne spojrzenie na życie. – Popatrzyła na niego. – Kiepsko tłumaczę, o co mi chodzi, w dodatku to więcej informacji, niż chciałeś. – Oczywiście, że tu jest inaczej. Ruth żałuje wszystkich tych lat spędzonych z dala od ciebie i twojej rodziny. Jej mąż, mój wuj, był trudnym człowiekiem. Ruth po prostu nie miała dość siły, by mu się przeciwstawić. – Tak mówiła. – To prawda. Świetnie. Okazuje się, że pochodzi z linii kobiet, które bezwarunkowo oddawały serca i umysły swoim mężczyznom. Tym bardziej nie należy się angażować. – Powinnaś spróbować zrozumieć, przez co Ruth przeszła. Todd Aston III okazuje wrażliwość? – Okay, teraz już jestem ogłupiona przez dwie rzeczy: kontrast pomiędzy tym, do czego jestem przyzwyczajona, a tym tutaj oraz twoim emocjonalnym stosunkiem do tego. – Jestem bardzo tajemniczym człowiekiem. Rozśmieszyło ją to. – Oczywiście. Bogactwo, władza i tajemnica. Powinieneś umieścić takie motto na swoich wizytówkach.

Poprowadził ją dookoła domu, w stronę parkingu. – Już dawno wpadłem na ten pomysł, Marino. Wytatuowałem to sobie na plecach. – Sądziłam, że raczej masz tabliczkę na patyku wetkniętym w pupę – odcięła się odruchowo. – Z takimi przypadkami teraz dają sobie radę. Czyż współczesna medycyna nie czyni cudów? Westchnęła. – Wiesz, o co mi chodzi. Myślałam, że okażesz się… inny. – Przykry? – Władczy. – Jeśli cię to uszczęśliwi, mogę taki być. – Nie, dzięki. – Otworzyła notatnik. – Dobrze, sprawdzenie miejsca wydarzenia zakończone. Zostaje nam jedzenie, tort, kwiaty, fotograf i wszystkie pozostałe detale. – Suknia – przypomniał jej. – Musimy znaleźć coś gotowego. Nie ma czasu na szycie na miarę. Spojrzała na niego zdumiona, że wiedział o tym. – Niech zgadnę. Przeglądałeś czasopisma ślubne? Choć jakoś nie potrafię sobie wyobrazić ciebie siedzącego nad cafe latte i takim magazynem. – Nie mógłbym przy tym pić café latte. Wyłącznie czarna kawa, żeby poradzić sobie z całą tą babską słodyczą. To kwestia równowagi. – Dlaczego ukrywasz się za reputacją? – zapytała. – Pieniądze, modelki… – Przez całe życie chodziłem może z trzema modelkami, Marino. Powinnaś dać temu spokój. – Masz rację. Tak zrobię. – To dobrze. – Wsiadł do wozu i uśmiechnął się. – Oczywiście dwie z nich nie znały angielskiego. Nie znały… To jak… Wbiła w niego wzrok. – Żartujesz. Nie mówiły po angielsku? – Ja tylko odpracowywałem swoją część w poprawianiu stosunków Ameryki z sąsiednimi krajami. – Uśmiechnął się niewinnie. – Znam wspaniałą firmę obsługującą wesela. Ustalę co nieco i przyjdę do ciebie ze szczegółami. Powiedziawszy to, odjechał.

Trzy dni później Todd stał przed taką firmą i obserwował zbliżającą się Marinę. Miała na sobie dżinsy i sweter, a włosy związała w koński ogon. Na pewno nie ubierała się, by zrobić wrażenie. Zatrzymała się przed nim, oparła dłonie na biodrach i popatrzyła mu ostro w oczy. – Sprawdziłam cię w Internecie – oznajmiła. – Wspomniane modelki znakomicie mówiły po angielsku, aczkolwiek z akcentem. – Aczkolwiek? – Uniósł brwi. – Czyżbyśmy byli w powieści Jane Austen? – A co ty wiesz o Jane Austen? – Każdy porządny, bezużyteczny facet, chodzący wyłącznie z modelkami, wie wszystko o łzawych operach mydlanych oraz o Jane Austen. To bezwzględny wymóg. Nie tylko widziałem Dziennik Bridget Jones dwa razy, ale również dodatki specjalne. Spytaj mnie o cokolwiek. Wybuchnęła śmiechem, lekkim i zmysłowym. Todd nabrał ochoty, by jej dotknąć. Spłynęła na niego nagła fala gorąca, zaskakując swoją intensywnością. Natychmiast cofnął się o krok, i fizycznie, i mentalnie. Wiązanie się z najmłodszą wnuczką wżenionej do rodziny cioci byłoby niezbyt inteligentnym posunięciem. – Ta firma jest bardzo polecana – powiedział, gdy podchodzili do frontowych drzwi. – Ponoć dobrze karmią, a wybór nie ogranicza się do kurczaka i wołowiny. Jeśli się na nich zdecydujemy, będziemy mogli sami skomponować menu, czyli pokłócić się o wersje. – Sądzisz, że będę się kłócić? – zapytała. – Liczę na to. – Ja jestem raczej zgodna, lecz przypuszczam, że ty nie bardzo – rzuciła, kiedy przytrzymał jej drzwi. – Będę elastyczna w kwestii dań, ale nie deseru. – Jakiego deseru? Uśmiechnęła się do niego. – Będziemy mieli deser. To jeden z największych dreszczyków w czasie wesela. Dostajesz i deser, i tort. Jak często ci się to zdarza w normalnym życiu? – Nie mam najmniejszego zamiaru stawać pomiędzy kobietą a jej żądzą słodyczy.

– Miłe i mądre – mruknęła. – Jestem pod wrażeniem. – Wiem. Odwrócił się do recepcjonistki i przedstawił ich. – Mam na imię Zoe – uśmiechnęła się kobieta. – Wszystko przygotowane. Pozwolą państwo za mną. Poprowadziła ich do niewielkiego pokoju urządzonego jak sala jadalna. Po jednej stronie stołu na sześć osób były dwa nakrycia. Zoe przysunęła im krzesła i wskazała na leżące koło nakryć menu, wydrukowane na pojedynczych kartkach. – Będziemy podawać w kolejności – wyjaśniła. – Zaczniemy od zup, potem sałatki i tak dalej. Proszę robić notatki i zapisywać wszelkie pytania do nas. Wyszła na moment, wracając z trzema miseczkami dla każdego z nich. – Ładnie podane – skomentowała Marina, wyjmując z naczynia gałązkę przybrania. – Dlaczego zawsze wtykają kawałek chwastu do dania? Co to jest? Skąd mamy wiedzieć, gdzie to zerwali? – Niewiedza dodaje dreszczyku. Popatrzyła na niego szeroko otwartymi, błękitnymi oczami. – Czujesz dreszczyk? Była tak blisko, że widział wyraźnie kilka delikatnych piegów na jej nosie i dołeczek w policzku. Znowu zapragnął jej dotknąć i… nie zrobił nic. – Niewymowny. – Kłamczuch – mruknęła i spróbowała pierwszej zupy. – Łuskany groch i coś jeszcze. Niezłe. Posmakował i potrząsnął głową. – Nie, dziękuję. Oboje zaakceptowali tajemniczą, kremową kompozycję. Jemu smakowała również jarzynowa z kurczakiem, ale Marina uważała, że to jest zbyt codzienne danie. – To wesele. Czy naprawdę już w pierwszym daniu mamy dostać dobowy przydział owoców i warzyw? – Jakoś nie widzę tu dużo owoców. – Wiesz, o co mi chodzi. – Odłożyła łyżkę. – A co powiesz o zupie tortillowej[1]? Albo quesadillas[2]? Dobrze to brzmi? – Chcesz mieć meksykańskie dania na weselu siostry?

– Tak naprawdę to nie, ale chętnie bym teraz coś takiego przegryzła. Powinnam była coś zjeść przed przyjściem tutaj. Jestem głodna. – Czyli lubisz jeść. – Tak, niektóre kobiety jedzą. Ja jem. Szokujące, ale prawdziwe. Również biegam codziennie, więc mogę się właściwie napychać wszystkim, co mi się zamarzy, i cieszyć się tym. Masz z tym problem? – Takie przewrażliwienie na tym punkcie na pewno ci pomaga w ćwiczeniach fizycznych. Skłania do intensyfikacji wysiłku. – Twierdzisz, że mam kompleksy dotyczące jedzenia? – Nic takiego nie powiedziałem. – Uważasz, że przesadzam, bo umawiasz się z modelkami, a ja czuję, że nie dorastam do ich ideału. – Ty to cały czas mówisz. – Nie martwi mnie to. Niemal nigdy. Czasami może troszkę. Lecz chciałabym podkreślić, że mam na sobie bardzo obcisłe dżinsy. Pasują na mnie od dawna i wyglądają świetnie. – Tak, to prawda. Kiedy się zbliżała do firmy, podziwiał linię jej bioder i długie nogi. – Nie potrzebuję niczyjej aprobaty poza własną. – Słusznie, po co ci to. Uśmiechnęła się. – Ustępujesz mi. – Tak jest najbezpieczniej. Masz szczególny stosunek do tej sprawy. – Zauważyłam. Właściwie to jestem bardzo spokojną osobą. Nie wiem, dlaczego przy tobie robię się tak podminowana. – To dlatego, że jestem tak układny i przystojny – oznajmił, kiedy Zoe przyniosła kilka talerzy z sałatkami i koszyk bułeczek. – Robisz się niepewna. Marina poczekała z odpowiedzią, aż zostali sami. Kiedy Zoe zabrała miseczki po zupie i wyszła, warknęła: – Nie czuję się niepewnie. Masz ego wielkości Antarktydy. Wcale nie jesteś taki wyjątkowy. – Oczywiście, że jestem. Sprawdzałaś mnie. Kim się ostatnio tak zajmowałaś?

– Mężczyźni, których znam, są zupełnie zwyczajni. Sprawdzanie jest niepotrzebne. A ty mnie denerwujesz. – No to zrobiłem już wszystko, co trzeba. – Jedz sałatkę. Spróbował pierwszej z nich. Znajdowało się w niej sporo dziwnych jakby liści, jakichś kawałeczków czegoś, czego nie potrafił rozpoznać. Stanowczo przecenia się sałatki, pomyślał ponuro. – Pomyśl o mężczyznach, z którymi zazwyczaj się umawiasz – odezwał się, ciesząc, że może jej dopiec. – Flejowaci, biedni studenci. W porównaniu ze mną nie mają żadnych szans. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie. – No pewnie. Dlaczego umawianie się z mądrym człowiekiem, który zmieni bieg historii, poprawiając świat, miałoby być interesujące? – To tacy bystrzy nieudacznicy. Na razie w ogóle nie są interesujący i kiepsko się sprawdzają w łóżku. Przyznaj to. Oczy pociemniały jej z furii. Otwarła usta, prawdopodobnie, by na niego nawrzeszczeć. Wetknął w nie bułeczkę. – Niezła – oznajmił, wskazując na drugą sałatkę. – Pasuje mi ser pleśniowy. Co o tym myślisz? Wyrwała bułkę spomiędzy zębów i wbiła w niego wzrok. – Myślę, że jesteś nadętym, egoistycznym osłem. Spróbował trzeciej sałatki i skrzywił się. – Czyli lubisz mnie. – Nie. – Oczywiście, że tak. Ale ja pytałem o sałatki. Co o nich sądzisz? Pokazała na tę, którą próbował jako trzecią. – Ta się nadaje. Potrząsnął głową. – Niekoniecznie. Za dużo czosnku w sosie. – Od kiedy to znasz się na gotowaniu? – Nie znam się. – Czy to jego wina, że co zdanie sama się podkładała? – Ale znam się na weselach. Rozejrzał się, potem pochylił ku niej i ściszył głos. – Pocałunki. Mnóstwo w czasie wesela. Nikt by nie chciał, żeby goście zionęli czosnkiem. Tymczasem rozbawienie mu przeszło, a napięcie szybko zmieniło

się w pożądanie. Jakby to było pocałować ją? Jaki smak miałyby jej usta? Jak są miękkie? Jak namiętne? Jak seksowne? – Uważam, że przeceniasz ten problem – powiedziała. – Nie sądzę, żeby czosnek był tak istotny, ale jeśli jest, możemy po prostu zmienić sos do tej sałatki. – Jest tylko jeden sposób, żeby to sprawdzić – rzekł, pochylił się nieco mocniej i musnął ustami jej wargi. Czuł gorąco i pożądanie walczące o dominację. Marina nie poruszyła się, ale usłyszał, jak jej oddech przyspieszył. Lecz zanim zdążył zrobić cokolwiek więcej, wróciła Zoe. – Którą państwo… Och, przepraszam. Wrócę za chwilę. Todd wyprostował się. – Nie. Wiemy już, co trzeba.

ROZDZIAŁ TRZECI Marina czuła się, jakby ją przejechała ciężarówka. To nie w porządku, pomyślała. Coś niesamowitego. Żar, ciarki, pragnienie, by rzucić się na Todda i zmusić go, by zrobił z nią, co zechce. Wszystko to wskutek jednego, delikatnego, niewinnego pocałunku. Co by się stało, gdyby pocałował ją mocniej, bardziej serio? Niebezpieczne pytanie, pomyślała w duchu. Todd był zupełnie inny, niż jej się zdawało. Zabawny i czarujący. Zbyt czarujący. Ale on nie wchodził w związki, a ona nie uznawała niczego poza nimi. Choć, technicznie rzecz biorąc, ona też nie budowała związków. Wszystko z powodu tego lęku. Nie chciała się zatracić w mężczyźnie, w uczuciu do mężczyzny. Spróbowali kilku przystawek, które były nawet w porządku, i deserów – znakomitych. – Dokończysz to? – spytała, zerkając na ledwie napoczętą miseczkę musu czekoladowego. – Nie, nie żałuj sobie. Zanurzyła łyżeczkę w kremowej, pienistej pyszności i rozkoszowała się czekoladą na języku. Obserwował ją z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Wolałaby myśleć, że zafascynowała go jej namiętność do czekolady, ale na pewno porównywał jej normalny apetyt z głodzeniem się tych jego dziewczyn i na pewno sądził, że jest nieco dziwna. – Skończyłaś? – zapytał, kiedy starannie wyskrobała resztki musu z miseczki. Skinęła głową i wyszli do holu. Wziąwszy od Zoe informacje o cenach i broszurę, obiecali, że skontaktują się za kilka tygodni, i wyszli. – I co sądzisz? – spytał Todd, kiedy szli w stronę samochodów. – To było dobre – przyznała – ale nie oszałamiające. Uważam, że jedzenie powinno być spektakularne, a nie tylko dobre. – Biorąc pod uwagę, ile sobie liczą, zgadzam się z tobą. Czyli wciąż nie mamy aprowizatora. Masz jakieś sugestie? – Popytam. – Ja też. Skonsultuję się też z Ruth.

– Ona się obraca w kręgach charytatywnych. A przynajmniej o tym wspominała. Powinna więc być znakomitym źródłem informacji. – Marina skrzywiła się. – Zastanawiam się, dlaczego jeszcze nie zaoferowała nam porad. – Obiecała się nie mieszać – wyjaśnił Todd. – Nie ciesz się za bardzo, długo nie wytrzyma. Wtrącanie się ma w charakterze. – Czyli wybaczyłeś jej, że przyszła do mnie i moich sióstr, proponując każdej z nas po milionie dolarów, jeśli jedna z nas za ciebie wyjdzie? – Pracuję nad tym. – Dlaczego? Wzruszył ramionami. – Zawsze miała czas dla mnie i Ryana. Nasi rodzice wyjeżdżali nieraz na kilka miesięcy i ciocia Ruth zajmowała ich miejsce. Z nią czuliśmy się jak w rodzinie. Marina nie wiedziała, co na to powiedzieć. Z jednej strony wyjaśniało to przywiązanie Todda do ciotki. Z drugiej, była to ta sama kobieta, która odwróciła się od własnej córki. – Myślisz o swojej mamie – rzekł, zaskakując ją. – Tak. Miała siedemnaście lat, gdy się zakochała w moim tacie. Bardzo młodo. Rozumiem, że rodzice byli bardzo zawiedzeni jej wyborem, ale pomiędzy wyrażeniem zgody a przepędzeniem na zawsze jest dużo różnych możliwości. – Odetchnęła głęboko. – Zamierzasz powiedzieć mi, że wszystko z powodu jej męża, Frasera. Już to słyszałam. Że był trudnym człowiekiem rządzącym całym domem i niedającym nigdy nikomu drugiej szansy. Był też jedynym ojcem, jakiego znała matka Mariny. Jej biologiczny rodzic, pierwszy mąż Ruth, zmarł, zanim babka się zorientowała, że w ogóle jest w ciąży. – Moja mama była jedyną córką Ruth – ciągnęła Marina. – Powinna była bardziej się postarać. Todd zaskoczył ją chyba trzeci raz w ciągu niecałych dwóch godzin, obejmując za ramiona i przytulając lekko. – Masz rację – powiedział łagodnie. – Stanęła po stronie męża, a nie córki. Dlatego następnych trzydzieści lat spędziła, żałując tej decyzji, jednocześnie zbyt się bojąc cokolwiek z tym zrobić. Nigdy nie odzyska tego, co straciła. Wy też nie.

Zamrugała, zdumiona. – Twoje słowa naprawdę były pełne współczucia i zrozumienia. – Potrafię myśleć i logicznie, i emocjonalnie. – Wiem. Nie sądziłam tylko, że w ogóle cię to obejdzie. – To komplement. Teraz przyszła jej kolej, by go dotknąć. Ujęła go za rękę. – Przepraszam. Wszystko było nie tak. To z powodu twojego wizerunku w lokalnej prasie i tego, co o tobie mówią. – Naprawdę zaczynasz mi grać na nerwach – mruknął. – Zdaje się, mówiłeś, że masz znakomite poczucie humoru. – Mam. To ty nie jesteś zabawna. Cokolwiek myślisz o mnie, jesteś w błędzie. Zaczynała się skłaniać do myśli, że istnieje taka możliwość. – Wciąż brak nam aprowizatora, fotografa, kwiaciarza, tortu, sukni i garniturów. Długa lista. – Poradzimy sobie. Napiszę e-mail do Julie z informacją o tej firmie. Przynajmniej wiemy, że ślub i wesele odbędą się w sali balowej. To już coś. – Szczęściarze z nas. Popatrzyła mu w oczy i uśmiechnęła się. – Dzięki za okazanie takiego zrozumienia w sprawie mojej babki. Pogadanie sobie na taki temat pomaga. – Tak, tak. Zadzwonię i ustalimy następną wyprawę na próbowanie dań. Znienacka pochylił się i pocałował ją. Pocałunek okazał się szybki i gorący. Todd był inny, niż oczekiwała. Reagowała na niego w sposób, jakiego nigdy by się nie spodziewała. Przechylił głowę, musnął językiem jej dolną wargę. Pozwoliła mu pogłębić pocałunek. Po chwili cofnął się i wyprostował. – Do zobaczenia wkrótce – powiedział. Co? Idzie sobie? Zamierzał ot tak, pocałować i uciec? – Ale ty… Dlaczego ty… Uśmiechnął się – Przerwano nam. Lubię kończyć to, co zacząłem. To: MarinaNelsonmynetwork.LA.com From: JulieNelsonSGC.usa Nie wiem, jak Ci dziękować. Naprawdę masz u mnie dług za tę

całą ciężką pracę. Dzięki za wypróbowanie pierwszej firmy kateringowej. Przykro mi, że się nie nadawała. Ale masz rację. Chcę fantastycznych dań na weselu. Ryan też. Interesujące spostrzeżenie, to z czosnkiem i całowaniem. Nigdy nie myślałam, że nadmiar tej przyprawy może być problemem, ale na weselu? Masz rację. Czy Todd zademonstrował zagrożenia związane z całowaniem się po czosnku? Żartuję. Wiem, że nie jest w Twoim typie. Za mało poważny i brak mu charakteru. Choć nie tak całkiem paskudny. Przynajmniej jest przystojny. Pamiętaj o tym, kiedy zacznie Cię wyprowadzać z równowagi. Bawimy się tu najcudowniej w świecie. Nie mogę się doczekać kolejnych listów i zdjęć od Ciebie. Jeszcze raz, jesteś boska, że to wszystko robisz! Uściski, Julie Marina otworzyła kartonowe pudło i sięgnęła po taśmę klejącą. Zabezpieczywszy dno, odwróciła karton i popatrzyła na półki z książkami ciągnące się wzdłuż korytarza. – Czy Julie naprawdę musi to wszystko trzymać? – spytała. Willow wystawiła głowę z sypialni. – Oczywiście. To książki. Są jej na zawsze. – Czy Ryan zdaje sobie sprawę, w co się pakuje? Wie, jakim ona jest chomikiem? Willow uśmiechnęła się szeroko. – Ona nie jest chomikiem, a on świetnie wie, w co się pakuje. – Ha, ja nie miałam pojęcia – jęknęła Marina. – Ty pomagasz jej pakować rzeczy i dopilnowujesz remontu, a ja organizuję całe wesele. Julie będzie za to naszą dłużniczką. – Spędzi przy nas każdą minutę rekonwalescencji – zgodziła się Willow. Wyciągnęła lewą rękę, pokazując coś. – Mogłabyś mi to podać? Marina nie odwróciła się, żeby obejrzeć żądany przedmiot. Wpatrywała się w serdeczny palec siostry, a konkretnie w lśniący na nim oszałamiający pierścionek z brylantem. – Zaręczyłaś się! – krzyknęła. – Tak się cieszę! Willow roześmiała się, objęły się mocno i zaczęły podskakiwać z radości.

– Taki piękny – powiedziała Marina, łapiąc siostrę za rękę i przyglądając się brylantowi otoczonemu prostokątnymi oczkami. – Kiedy to się stało? Nic nie mówiłaś. Jak ci się udało nie wygadać, kiedy tylko mnie zobaczyłaś? – Trudno było – przyznała Willow. – Ale chciałam zobaczyć twoją reakcję i tak się stało. Zapatrzyła się na pierścionek. – Pytałaś kiedy. Właśnie wczoraj wieczorem. Rozmawialiśmy z Kane’em o małżeństwie już wcześniej, kiedy poszedł po rozum do głowy i się zorientował, że mnie kocha. – Kto by pomyślał, że taki milczący osiłek okaże się tak wspaniałym mężczyzną – powiedziała Marina, za chwycona, że Kane okazał się tym jednym na milion, na którego siostra zasługiwała. – Wiem. To cud. On jest niesamowity. Wczoraj jedliśmy razem kolację. Było romantycznie, grała muzyka, a on nagle przykląkł na jedno kolano, wyciągnął pierścionek i powiedział, że chce się ze mną ożenić i być ze mną już na zawsze. – Łzy zakręciły jej się w oczach. – Jestem szczęśliwa. A nawet bardziej. Zachwycona. Oszołomiona. Jest jeszcze mnóstwo słów, tylko akurat nie przychodzą mi do głowy. – Ja też jestem szczęśliwa – powiedziała Willow. – Dwie moje siostry wychodzą za mąż. Ja zostanę ciotką, starą panną, ulubienicą dzieci, a wy wszyscy dorośli będziecie się martwić, że z wolna ześlizguję się w szaleństwo. Willow przewróciła oczami. – Daj spokój. Jesteś za mądra na coś takiego. Ale bądź ostrożna. Miłość wisi w powietrzu i w ogóle. Marina potrząsnęła głową. – Jestem odporna. I dobrze mi z tym. Nie zamierzam wychodzić za mąż w przewidywalnym terminie. – A co z zakochaniem? – Może w przyszłym roku. Prawdę mówiąc, podobała jej się idea zakochania się w kimś. Lecz pragnieniu miłości towarzyszyła solidna dawka lęku. Oddanie komuś serca za bardzo jej się kojarzyło z rezygnacją z siebie samej. Najpierw ciotka Ruth, potem jej matka. Marina nie miała najmniejszego zamiaru być taka jak którakolwiek z nich.

– Czyli kolejne wesele – podsumowała. – Ustaliliście już datę? – Myśleliśmy o wiośnie. No, na pewno po ślubie Julie, ale przed narodzinami dziecka. – Mogę pomóc w planowaniu. Będę już ekspertem. – Będę zachwycona – ucieszyła się Willow. – Sama nie wiedziałabym, od czego zacząć. – Po prostu pytaj mnie albo Todda. On jest naprawdę całkiem dobry w tym planowaniu wesela. Tylko nie powtarzaj mu, że to powiedziałam. Willow obróciła się twarzą w stronę siostry. – Naprawdę? Nie jest okropny? – Nie – potwierdziła Marina, sama zaskoczona takim obrotem sprawy. – Właściwie jest miły. Zabawny, czarujący… Lubię go. W ogóle się tego nie spodziewałam. Poza tym jest naprawdę przystojny. Nawet jeśli mam kiepski dzień, przyjemnie jest mieć świadomość, że będzie na kim oko zawiesić. – Nie sądzę, żeby mu się podobało traktowanie go jako kogoś, na kim można zawiesić oko. – Pewnie nie, ale nie powiemy mu o tym. Willow przyjrzała jej się uważnie. – Czyli w sumie wszystko dobrze? – spytała. – Skoro Julie wychodzi za Ryana, Todd będzie jakby należał do rodziny. Zaprzyjaźnimy się? – Chyba tak. Kiedy będzie przyprowadzał kolejne dziewczyny, będziemy mu dokuczać na temat jego kryteriów doboru kobiet, ale to powinno być zabawne. – Miła perspektywa – rzekła Willow. – Todd nie należy do mężczyzn długo pozostających w samotności. Marina skinęła potwierdzająco głową, ale zdała sobie sprawę, że zastanawia się nad innymi kobietami w życiu Todda. Niewątpliwie teraz się z kimś spotykał. Kim ona jest? Jakaś lwica salonowa czy dziedziczka? A może władcza kobieta interesu? Marina przypuszczała, że kimkolwiek ona była, miała garderobę bogatszą niż dżinsy i swetry uniwersyteckie. – Przyznam się, że mam z nim randkę w trakcie wesela – wyjawiła Marina. – Oboje obiecaliśmy babce Ruth, że raz się umówimy, no i wesele wydawało się najprostszą okazją.

– Po raz kolejny namawiam cię, żebyś za niego wyszła, bo dostanę wtedy okrąglutki milion – rzuciła Willow z uśmiechem. – Kane ma pieniądze. – Ale to są jego pieniądze. Posiadanie własnej fortuny byłoby bardzo miłe. Marina potrząsnęła głową. – Wybacz. Nie mam w planach poślubienia Todda. Nawet za milion dolarów. – A co byś powiedziała na pięć milionów? Założę się, że z takiej okazji babka Ruth z radością wysupłałaby dużo więcej gotówki. – Nie jestem zainteresowana. Willow westchnęła. – A ja myślałam, że nasza siostrzana miłość jest zupełnie bezwarunkowa. Przykro, że ma ograniczenia. – Życie potrafi być tragiczne. Willow jeszcze raz popatrzyła na swój pierścionek. – Są w nim jasne chwile. Mam Kane’a. – Tak, masz. Willow spojrzała na nią. – Ty jesteś następna. Wszystko zdarza się trzy razy. Najpierw Julie, potem ja, więc teraz twoja kolej. – Chyba to nie działa w ten sposób. Nie odmówiłaby możliwości powiedzenia o sobie „i żyli długo i szczęśliwie”, ale zakochanie się w mężczyźnie oznaczało konieczność całkowitego zaufania mu. Choć potrafiła sobie to wyobrazić, wymagało to także bezwzględnego zaufania samej sobie, czego była o wiele mniej pewna.

ROZDZIAŁ CZWARTY Marina siedziała na frontowych schodach swojego apartamentowca, czekając na Todda. Dokładnie w chwili, gdy wskazówka zegarka minęła umówioną godzinę, niski, srebrny i kosztowny kabriolet wyjechał zza rogu i zatrzymał się przed budynkiem. – Ładny wóz – skomentowała, gdy wysiadł i podszedł do niej. – Bardzo ładny. On, oczywiście, też znakomicie wyglądał. Podał jej kluczyki. – Chcesz poprowadzić? Zamrugała ze zdumienia. – Co? – Prowadzić. Samochód. To ty robisz tutaj za tą bystrą, więc raczej powinnaś pojąć tę ideę. Widziałem cię za kierownicą. Wiem, że potrafisz. Przeniosła wzrok na mercedesa, potem wróciła spojrzeniem do Todda. – Przecież jesteś mężczyzną, a to twój samochód. Wy nie pożyczacie swoich wozów, a już zwłaszcza tak kosztownych. – To tylko pojazd, Marino. Kupuję przedmioty, które mi się podobają, ale nie koncentruję życia wokół nich. – Potrząsnął kluczykami. – A teraz odpowiedz mi, czy chcesz poprowadzić? Kiedy już się wsunęła na miejsce kierowcy, zerknęła na Todda. Czy naprawdę czuł się tak pewny siebie, że bez namysłu dał jej poprowadzić? Rozsiadła się w skórzanym fotelu i rozejrzała po wnętrzu. Znalazła wyświetlacz GPS, dwustrefową klimatyzację i inne podstawowe elementy, do których była przyzwyczajona, choć system stereo wyglądał tak skomplikowanie, jakby pochodził z promu kosmicznego. – Ładna dziś pogoda – odezwał się Todd. – Opuścimy dach? – Och, tak. Rozejrzała się po kontrolkach i znalazła tę od dachu. Potem przekręciła kluczyk i odwróciła się, by popatrzeć na przedstawienie. To cud techniki, pomyślała, kiedy dach sam się złożył pod automatycznie zamykającą się klapą. Potem odwróciła się do przodu, ustawiła

lusterka, włączyła silnik i przygotowała się na silne wrażenia. – Ile wyciąga? – spytała. – A ile jesteś gotowa wydać na mandat? – Słusznie. No to dokąd jedziemy? Z kieszeni koszuli wyciągnął kawałek papieru. – Dziś mamy zadbać o wystrój i kształt stołów, krzesła, upominki i garnitury. – Zerknął na zegarek. – Jesteśmy umówieni w wypożyczalni sztućców i zastaw, więc tam najpierw. Podał jej adres. Włączyła się do ruchu. Samochód reagował na każde jej skinienie, silnik mruczał miękko, czuła moc drzemiącą pod stopą, tylko czekającą na jej ruch. Dzień był ciepły, wiatr rozwiewał jej włosy, czuła się piekielnie szczęśliwa. – Mogłabym się do tego przyzwyczaić – przyznała, gdy stanęli pod światłami. – Czyli kusi cię ciemna strona mocy? Uśmiechnęła się. – Kusi, to za mało powiedziane. Oczywiście przy jej budżecie taki wóz pozostawał poza zasięgiem, ale używany kabriolet być może nie. I tak byłaby to uciecha. Dojechała do wypożyczalni, walcząc z pragnieniem przejechania przez okoliczne uliczki raz jeszcze, tak dla samej przyjemności prowadzenia. Zaparkowała i wysiadła. – Dzięki – powiedziała, oddając kluczyki. – To było wspaniałe. – Do usług. – W to nie uwierzę. A jednak jestem pod ogromnym wrażeniem, że pozwoliłeś mi poprowadzić. Jesteś bardzo pewny swego. – Jestem macho. Roześmiała się. – Że nie wspomnę o skromności. W tym wyjątkowo celujesz. – Uprzedziłem ich – powiedział Todd. – Nakryli stoły. Będziemy się mogli zorientować w kolorystyce i na ile nieformalny ma być ten ślub. – Zrobię zdjęcia. – Wyjęła aparat z torebki. Weszli do sali i zobaczyli kilkanaście stołów nakrytych jak do obiadu, każdy w innej kolorystyce nakryć i dekoracji. Marina natychmiast podeszła do okrągłego stołu z różowym obrusem i eleganckimi, jasnożółtymi serwetkami. Talerze były kremowe,

zdobione srebrnymi paskami; dekorację centralną stanowił bukiet różowych i żółtych kwiatów zaaranżowanych nisko, pośrodku blatu. Nawet goście siedzący naprzeciwko siebie mogliby się podczas wesela widzieć. Barwy były ciepłe i radosne. – Ten mi się podoba – oznajmiła i zdała sobie sprawę, że mówi sama do siebie. Todd znajdował się po przeciwnej stronie sali, przed stołem nakrytym w tonacji ciemnych czerwieni i fioletów. Skrzywiła się i podeszła bliżej. Tu naczynia były czarne, serwetki ciemne, a kwiaty kojarzyły się raczej z koszmarem niż ze ślubem. – Elegancki – skomentował Todd, kiedy stanęła obok niego. – Przerażający. Nie sądzę, żeby na ślubie miało być dużo dzieci, ale co będzie, jeśli te, co przyjdą, wystraszą się? Obejrzał się przez ramię na stół, który jej się spodobał. – A gdybyśmy nie nakrywali stołów jak na wystawne drugie śniadanie? Julie mówiła, że ma być prosto i elegancko. Króliczki i pisanki nie spełniają tych warunków. Marina przyjrzała się preferowanemu zestawowi. – No dobrze, może i jest nieco blady, ale ten tutaj to obrzydlistwo. Nie lubię wysokich dekoracji centralnych. Nie widać ludzi naprzeciwko. – Co może być całkiem miłe, jeśli ich nie lubisz. – Tego nie możemy zagwarantować. A co powiesz na ten? Wskazała na stół zaaranżowany w tonacji ciemnego różu z zielonymi akcentami. Kremowa zastawa stanowiła neutralne tło dla wzorzystych talerzy sałatkowych i deserowych. Dekoracja centralna, bardziej ziołowa niż kwiatowa, była wystarczająco niska, by ludzie się widzieli. – Na pewno nie jest pretensjonalny. Kolory takie trochę babskie, ale zieleń jest w porządku. Podoba mi się aranżacja i centralna dekoracja – oznajmił Todd. – Na pewno jest oryginalny – mruknęła Marina, potrząsając głową i wyciągając aparat fotograficzny. – Róż z zielenią wyglądają bardzo ładnie, zwłaszcza z wtapiającą się w nie kremową zastawą. Zrobiła zdjęcia również innych stołów, ale skoncentrowała się na wybranym przez nich wspólnie. Potem podeszli do pracownika przy wejściu do sali i spytali o cennik. Todd przytrzymał kartkę tak, by oboje mogli ją czytać. Ceny wyliczono w zależności od rodzaju

zamówienia, jak i od jego wielkości. Im więcej się wypożyczało, tym taniej wypadało. – Nie wspomnieliśmy o szkle – zauważyła. – Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie, żeby Ryan się tym przejmował. Wszystko się nada, byle się dało wlać do środka wino i szampan. – Nie będziesz się o to spierał dla zasady? – Tylko tyle, żeby się nie zrobiło nudno. Stali tuż obok siebie. Marina czuła, jak ciepło jego ciała powoduje, że coś jej mięknie w środku. Mam się nie interesować Toddem, upomniała się w duchu. Wszystko przez ten głupi pocałunek. Gdyby go nie było, w ogóle nie stałby się dla niej… mężczyzną. Zmusiła się do skupienia na zadaniu. – Zobacz, mogą polecić kwiaciarza – powiedziała. – To dobrze. Potrzebujemy więcej rekomendacji. Cena za wypożyczenie krzeseł jest niezła, lecz będą na nie potrzebne pokrowce. – Po cztery dolary za sztukę. Przy dwustu krzesłach to osiemset dolarów za możliwość przykrycia siedziska kawałkiem szmatki. Nie można ich zostawić bez pokrowców? – zaprotestował. – Nie. Lepiej wyglądają przykryte. – Ryan i ja siedzimy w niewłaściwym interesie. Jeśli wypożyczysz te pokrowce tylko dwa razy w tygodniu, nawet po odliczeniu ich zakupu i prania, wciąż zgarniasz ciężkie pieniądze. – No to zainwestuj w weselny biznes. Rozejrzał się i potrząsnął głową. – Zbyt emocjonalne. Stanowczo wolę zaawansowane technologie. – Ale możesz rozszerzyć działalność, zróżnicować. – Może – stwierdził z powątpiewaniem. – A w ogóle to jak zaczynałeś? Obudziłeś się pewnego ranka i pomyślałeś: A może by tak zostać przedsiębiorcą? – Nie całkiem. W czasie studiów przyjaźniłem się z Ryanem. On miał świetne pomysły na oprogramowania, ale brakowało mu pieniędzy na ich realizację i marketing. Postanowiliśmy sfinansować jego przedsięwzięcie. – W tym celu wykorzystałeś swoją tygodniówkę? Potrząsnął głową.

– Fundusz powierniczy. – Och, oczywiście – potwierdziła tonem znawcy. – Właśnie to wykorzystuję, gdy mi brak gotówki. Tak miło jest mieć ten jeden czy dwa miliardy w zapasie. – Nabijanie się ze mnie wyraźnie sprawia ci przyjemność, prawda? – Świetna zabawa. Złożył cennik i podał go jej. – Firma wystartowała i kiedy kończyliśmy studia, zarobiliśmy z Ryanem pierwszy milion. Robi wrażenie, pomyślała, ale nie zamierzała tego wypowiadać na głos. – A kiedy zakrztusiłeś się ptasim mleczkiem? – spytała złośliwie. Zignorował ją. – Obaj spłaciliśmy fundusze powiernicze z odsetkami i nigdy więcej nie musieliśmy do nich sięgać. Nasza firma od tamtej pory stale przynosi zyski. Czyli oprócz kapitału na rozruch całą swoją fortunę zarobił zwykłą pracą. – Popełniliście jakieś błędy? – Kilka. Na szczęście nie kosztowały za dużo. Ale mamy dobry instynkt. I pieniądze, pomyślała. – Nic dziwnego, że jesteś uważany za bardzo pociągającego kawalera. Jak ci się udało przetrwać tak długo i nie dać się złapać przez jakąś naprawdę zdecydowaną młodą damę? Uśmiechnął się, choć oczy miał zimne i nieobecne. – Sparzyłem się wystarczająco wiele razy, by nie ufać nikomu. – To musi być przykre – skomentowała, zastanawiając się, czy oboje mają ten sam problem, tylko z innych powodów. – Jak możesz się do kogoś zbliżyć, nie ufając mu? – Żeby dostać to, czego chcę, wcale nie muszę się zbliżać. Sensowne, pomyślała, choć smutne. – To prowadzi do samotności. – Ty nie masz nikogo. Jesteś samotna? – Nie. Niezupełnie. Czasami chciałaby więcej, ale cena zawsze ją

odstraszała. – Czyli wcale się tak bardzo nie różnimy – rzekł. – Oprócz milionów i faktu, że ty się spotykasz z modelkami, jesteśmy praktycznie niczym bliźnięta rozdzielone przy urodzeniu. – Nigdy nie odpuścisz sobie tych modelek? – Hmm… Nie. Salon z garniturami był jasno oświetlony i elegancki. Marina czuła się wyjątkowo źle ubrana, zwłaszcza gdy sprzedawczyni, piękna dwudziestokilkuletnia brunetka, wyszła zza kontuaru w kostiumie, który wyglądał, jakby kosztował co najmniej tyle co czynsz Mariny. – Czym mogę służyć? – spytała, nie odrywając oczu od Todda. – Przyszliśmy obejrzeć parę garniturów – powiedział. – Na ślub. Kobieta – Roxanne, według plakietki na piersi – westchnęła. – Pański? – Nie, jestem świadkiem. Pan młody jest za granicą. Mam podjąć decyzję bez niego. – Rozumiem. – Roxanne przeniosła świdrujące spojrzenie na Marinę. – A pani? – Siostra panny młodej. Doradzam. – Wspaniale. Roxanne powróciła spojrzeniem do Todda. Marina miała nieodparte wrażenie, że już miało go nie opuścić. – Mamy bogatą kolekcję garniturów od najlepszych projektantów – oznajmiła, głosem niskim i namiętnym. – Można je wypożyczyć albo kupić. Czy pan młody ma pańską sylwetkę? – Chyba mamy podobne wymiary, nie sądzisz? – spytał Marinę. – Raczej tak. Chcielibyśmy coś prostego, ale eleganckiego. Niestety, kolorystyka nie została jeszcze wybrana, więc nie będziemy mogli od razu złożyć zamówienia. – Nic nie szkodzi. Może pan dziś tylko poszukać czegoś, co pana usatysfakcjonuje, a dobić targu za jakiś czas – powiedziała Roxanne, nie odrywając oczu od Todda. Marina czuła, że mógłby tu przychodzić codziennie, a Roxanne by to w ogóle nie przeszkadzało. We troje przeszli do regału z garniturami. Sprzedawczyni uporczywie wpatrywała się w Todda. Potem wybrała kilka ubrań. – Oczywiście są dostępne w różnych kolorach – poinformowała.

– Tradycyjna czerń, różne odcienie szarości i kilka innych barw, takich jak ciemnoniebieska. – Czarne lub szare mi wystarczą. Szukamy zwyczajnego garnituru. Muszka i szarfa[3]? – Wolę kamizelki – oznajmiła Marina. Todd popatrzył na nią, Roxanne nie. – Kamizelka? – odezwał się z powątpiewaniem. – Nigdy nie noszę kamizelek. – A jak często masz na sobie garnitur? Szarfy przypominają mi bale maturalne. Kamizelka może wyglądać elegancko. – Okay, ale za to chcę normalny krawat. Kamizelka z muszką sprawia, że czuję się jak własny dziadek. – Przynajmniej spróbuj obu wersji – zasugerowała Marina. – Jeśli wszystko wyda ci się wstrętne, zawsze będziesz mógł poskomleć do Ryana. – Ja nie skomlę. – Daj spokój. Słyszałam. Roxanne wsunęła się pomiędzy nich. – Wezmę pana miarę – oświadczyła, wyszarpując taśmę mierniczą z kieszeni bardzo dobrze skrojonego i podkreślającego sylwetkę żakietu. – Proszę tylko trzymać ręce z boku ciała i się odprężyć. W trakcie całej operacji Marina stała oparta o kontuar. Tyle było przy tym dotykania i gruchania, że nawet Todd zaczął się czuć niepewnie. – Dziękuję – powiedziała Roxanne, kończąc. – Przejdźmy do przymierzalni i zobaczmy, co się da zrobić. Kiedy weszła na zaplecze po próbki, Marina uśmiechnęła się. – Mam nadzieję, że ona nie jest za głośna, bo łatwo mnie wprawić w zakłopotanie. Jeśli oboje zaczniecie hałasować, wychodzę. A, i daj mi kluczyki, żebym cię mogła zostawić na pastwę losu. Todd złapał ją za rękę. – Nigdzie nie idziesz. Ta kobieta mnie przeraża. – Och, daj spokój. Czyżby wielki, zły milioner bał się małej dziewczynki z salonu mody męskiej? Biedny Todd. – Myślisz, że to zabawne? – Na swój sposób.

Gdyby była z nim związana, zaloty Roxanne mogłyby wywołać zakłopotanie. Ale w obecnej sytuacji Marina mogła się nieźle zabawić jego kosztem. Wciągnął ją za sobą do przymierzalni. – Zobaczymy, kto się będzie śmiał. Siadaj. – Wskazał jej krzesło. – Zaraz, zaraz. Nie mogę się przyglądać, jak się rozbierasz. – Dostała wypieków na samą myśl o tym. Zniżyła głos. – Prawie cię nie znam. – Mam slipy – zaprotestował. – Więc w czym problem? Udawaj, że jesteśmy na plaży. Nie zostanę sam na sam z tą kobietą. Mówił serio. Marina nie wiedziała, czy ma się czuć zszokowana, czy wybuchnąć histerycznym śmiechem. – Mam cię bronić? – Właśnie tak. Zdołała zdusić śmiech w zarodku. – W porządku. Jeśli to tak dla ciebie ważne, siądę tu i popatrzę, jak przymierzasz garnitury. Muszę ci jednak powiedzieć, że czuję się zawiedziona. Myślałam, że lepiej sobie radzisz z kobietami. Patrzył na nią rozeźlonym wzrokiem. – Znam ten typ. Ona nie zaakceptowałaby odmowy. – A wielki, zły milioner nie chce zranić jej uczuć – skomentowała Marina złośliwie dziecinnym głosikiem. Oczy mu się jeszcze mocniej zwęziły, ale zanim zdołał cokolwiek zrobić, pojawiła się Roxanne z naręczem garniturów. Zobaczywszy Marinę, zatrzymała się gwałtownie. – Pani chce pomóc? – zapytała tonem jednoznacznie wskazującym, że to absolutnie niemożliwe. – Jak najbardziej – potwierdził Todd. – Marina ma znakomity gust. – Beze mnie jest praktycznie bezradny – wtrąciła się Marina z uśmiechem. – Kompletnie niezorganizowany. Todd przeszył ją takim wzrokiem, że pomyślała, że później za to zapłaci, ale kto by się tym przejmował? Tej strony jego osobowości nigdy sobie nawet nie wyobrażała i zamierzała się nacieszyć każdą minutą tych odkryć. Dopiero gdy zaczął zdejmować krawat i rozpinać koszulę, zdała sobie sprawę z jednego małego przeoczenia. Przymierzalnia była dość duża, lecz wciąż stosunkowo ciasna.

Powiedział, żeby udawała, że są na plaży. Teoretycznie slipy nie ujawniały więcej niż kąpielówki, lecz nie byli nad wodą, a rozbierał się naprawdę przystojny mężczyzna. Gdzie miała patrzeć? A może nie patrzeć? Zsunął koszulę z ramion. Szeroką pierś miał mocną i wyraźnie umięśnioną. Podobała jej się delikatna mgiełka włosów sięgająca aż do pasa. Lecz kiedy sięgnął do spodni, odruchowo opuściła wzrok na podłogę. – Lepiej, żeby Ryan to docenił – mruknął Todd. – Znajdziesz sposób, by ci się odwdzięczył – powiedziała, jednocześnie zauważając jego ciemne, najwyraźniej nowe skarpetki. Po chwili zamieszania naciągnął spodnie pierwszego z garniturów. Postanowiła odwrócić od niego uwagę, zajmując się czymś. Podała mu koszulę, potem zsunęła marynarkę z wieszaka, dokładnie przyjrzała się splotowi materiału, a w końcu pomacała klapy. – Kamizelka czy szarfa? – zapytała Roxanne, stając w drzwiach i podając obie. – Kamizelka – odparła Marina, przekazując ją Toddowi. – Obiecałeś, że spróbujesz. Jęknął ponuro, ale posłuchał. Marina podziwiała, jak krój podkreślał szerokość jego ramion i szczupłość talii. Odebrała od Roxanne krawat i przyłożyła mu pod kołnierzykiem. – Jest tu trójstronne lustro – poinformowała sprzedawczyni. Przeszli do głównego salonu przymierzalni, Todd wspiął się na podest przed lustrami i zapatrzył w odbicie. – I co myślisz? – zapytał. – Wspaniale – zamruczała Roxanne, stając za nim, by poprawić mu marynarkę i wygładzić ją na ramionach. Marina zgadzała się z tą oceną, pomimo że okazywana przez drugą kobietę potrzeba ciągłego dotykania Todda, gdzie się tylko da, działała jej na nerwy. – Podoba mi się kamizelka – skomentowała. – Mnie też – potwierdził. – Już wiem, o co ci chodzi. Jest mniej tradycyjna niż szarfa, ale wygląda świetnie. Nie zamówimy nic, dopóki Julie i Ryan nie wybiorą kolorystyki, ale możemy im podsunąć parę pomysłów. – Mamy stronę internetową – powiedziała Roxanne, pochylając

się w stronę jego ucha i przyciskając mu biust do pleców. – Zapiszę numer tego garnituru, więc państwa przyjaciele będą mogli wejść na nią i sprawdzić, który ubiór im proponujecie. Jeśli pan młody wygląda choć w połowie tak znakomicie jak pan, będzie to nie lada ślub. Todd spróbował się odsunąć od Roxanne, a Marina powstrzymała jęk. – Świetnie. Może od razu zapisałaby mi pani adres strony? Ekspedientka ruszyła się z ociąganiem. Kiedy wyszła z przymierzalni, Todd odwrócił się do Mariny. – Miałaś mnie chronić. – Jesteś dość duży, by się sam obronić. – Podobno stanowimy zespół. Ja bym ciebie ratował. Nie mogła dojść, czego od niej oczekiwał. Czy chciał, żeby udawała zazdrość? Pogrywa z nią? Dobrze. Pożałuje, że wciągnął ją w tę rozgrywkę. Podeszła do skraju podestu i chwytając za marynarkę, ściągnęła go na wyłożoną dywanem podłogę. Uniosła się na palcach, otoczyła go za szyję jedną ręką i przycisnęła wargi do jego ust. Ten pocałunek miał być czymś więcej niż poprzedni. Chciała mu dać nauczkę. Toteż lekko rozchyliła wargi i przywarła do niego całym ciałem. Po kilku chwilach Todd otrząsnął się z zaskoczenia, objął ją, przyciągnął do siebie i oddał pocałunek. Pożądanie oszołomiło ją. Nie była w stanie myśleć, więc tylko reagowała. Przechyliła głowę i pogłębiła pocałunek. Todd gładził ją po plecach, ona błądziła dłońmi po jego ramionach. Pozwoliła mu robić, co zechce. W nagrodę poczuła jego pocałunki na szyi, coraz niżej. Pragnęła się z nim kochać. Ta myśl zaskoczyła ją kompletnie. Odsunęła się i w tym momencie usłyszała zirytowane odchrząknięcie. Odwróciła się i zobaczyła Roxanne stojącą w drzwiach do przymierzalni. – Powinniście załatwić sobie pokój – powiedziała sprzedawczyni lodowato. – Ciekawy pomysł – skomentował Todd, przeciągając słowa. Roxanne odwróciła się i wyszła. Marina stała nieruchomo, niepewna nawet, co myśleć, nie wspominając już o tym, co powiedzieć. Nie ma to jak niespodziewana namiętność. Nader krępująca. – Marino… – zaczął Todd. Uniesieniem dłoni powstrzymała go. Zmusiła się, by na niego

popatrzeć. – Udzielałam ci lekcji – powiedziała lekko drżącym głosem. – A przynajmniej o to mi chodziło. – Ty też jesteś zupełnie inna, niż się spodziewałem. – Nie jesteś w moim typie – ciągnęła. – Chcę zaplanować ślub siostry, nic więcej. Popatrzyła mu w oczy. – Zgadzam się – rzekł. Kilka sekund zajęło jej uświadomienie sobie, że odpowiedział na treść jej słów, a nie myśli. – Tak więc nic się nie wydarzyło – oznajmiła. – Nic. – A jednak coś się stało. Ale mogę to zignorować, jeśli tak wolisz. Niczego lepszego w odpowiedzi nie mogła się spodziewać. Zostawiła go, by się przebrał, a sama wyszła poczekać przy samochodzie. To nie przyjemność z pocałunku ją niepokoiła, tylko to, że była gotowa mu się oddać, w ogóle go nie znając. Nie mogła sobie pozwolić na zakochanie się w kimś takim. To by ją zniszczyło. To: MarinaNelsonmynetwork.LA.com From: JulieNelsonSGC.usa Co to znaczy, że pocałowałaś Todda?! Nie możesz, ot tak, napisać „och, tak przy okazji, dziś pocałowałam Todda”, a potem nacisnąć „wyślij”. To paskudne, z wielu względów. Pocałowałaś go? W usta? Dlaczego? To do Ciebie niepodobne. Nie chodzi o milion dolarów, prawda? Proszę, powiedz, że nie. To też do Ciebie niepodobne. Todd? Naprawdę? Jak to było? Czekaj. Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć. On zupełnie nie jest w Twoim typie. Zawsze się kochałaś w słodkich, kujonowatych chłopakach, którzy chcieli uratować świat, a nie w energicznych samcach, w dodatku żyjących na luzie. Miał randki z modelkami. Pamiętasz o tym, prawda? Nic Ci nie jest? A tak na marginesie, bardzo nam się podoba ta kombinacja szarozielonego z różem. Bierzcie, ale proszę, nic przesadnie pasującego do siebie. To: JulieNelsonSGC.usa From: MarinaNelsonmynetwork.LA.com Ze mną wszystko w porządku. Absolutnie. Ten pocałunek jakoś

tak sam wyszedł. To długa historia, myślałam, że mną manipuluje, więc go pocałowałam. To nic nie znaczy. W ogóle bym o tym nie wspominała, gdyby nie świadomość, że mógłby kiedyś zdradzić coś na ten temat Ryanowi, a Ryan Tobie, a wtedy byłabyś wściekła, że sama Ci nie powiedziałam. To wszystko. Chociaż jak tak sobie teraz myślę, Todd nie ma skłonności do przechwalania się. A pocałunek to tylko pocałunek, wiesz? Miłe. Wiem, że on nie jest w moim typie. Nie masz się czym przejmować. Cieszę się, że wybraliście kolorystykę. To bardzo pomoże w planowaniu. Mnie też się podoba ten zestaw zieleni z różem. I przysięgam, żadnej przesłodzonej kombinacji. Zadbamy o różne odcienie i wariacje na temat. Będzie wspaniale. To: MarinaNelsonmynetwork.LA.com From: JulieNelsonSGC.usa O BOŻE! Już wiesz, jakie skłonności ma Todd? Co jeszcze wiesz i mi nie mówisz? Co jeszcze się tam dzieje? Lepiej się w nim nie zakochaj, Marino. Mówię poważnie. Jestem o tysiące mil i wszystko by mi przepadło. To JulieNelsonSGC.usa From MarinaNelsonmynetwork.LA.com LOL[4]. Nie przejmuj się. Nie ma mowy, żebym się zakochała w Toddzie. Nie masz się czym martwić.

ROZDZIAŁ PIĄTY Todd powoli jechał w gęstym ruchu wokół Uniwersytetu Los Angeles, w końcu zatrzymał się przy krawężniku. Rozejrzał się w tłumie studentów. Zobaczył Marinę rozmawiającą z młodą kobietą. Nie rozmawiającą, poprawił się w myśli, migającą. Dwie kobiety stały naprzeciwko siebie, a ich ręce poruszały się w pełnym gracji tańcu, dla niego niezrozumiałym. Marina skinęła głową i obejrzała się przez ramię. Zobaczyła go, pomachała, potem pokazała na samochód i zamigała coś do towarzyszki. Ta przytaknęła ruchem głowy, uściskały się serdecznie i Marina ruszyła w jego stronę. W dżinsach i bawełnianej koszulce z długim rękawem nie odróżniała się od studentów, których pełno było dookoła. Pozwolił sobie na dłuższą kontemplację jej kołyszących się bioder, potem się skupił na rozwiewających się złotych włosach. Wyglądała jak modelka z seksownej reklamy. – Cześć – powiedziała. – Pozwolisz mi poprowadzić? – spytała, wsiadając. – Nie. Za dużo takiej mocy uderzyłoby ci do głowy. – To takie typowe – mruknęła, zapinając pas. – Dlaczego mężczyźni z taką rezerwą podchodzą do kobiet? Nie dawajcie tym nieszczęsnym istotom zbyt dużo odpowiedzialności czy władzy. Nie poradzą sobie z nią. – W tym kraju większość bogactw jest w rękach kobiet. – Za każdym razem, kiedy ktoś to cytuje, śmiać mi się chce. Wiem, że nie chcesz, żebym prowadziła, dlatego że poziom moich umiejętności zagraża twojemu poczuciu męskości. – Już niedługo, przechodzę terapię. Roześmiała się. Zawtórował jej. Ich ostatnie spotkanie miało miejsce w salonie z garniturami, gdzie go pocałowała. Od tamtej pory wciąż pragnął więcej. Na razie wystarczyć musiało proste cieszenie się obecnością Mariny. Włączając się do ruchu, próbował sobie przypomnieć, kiedy wcześniej po prostu chciał przebywać w towarzystwie kobiety bez odliczania minut dzielących go od zaciągnięcia jej do łóżka. Oczywiście miał ochotę przespać się z Mariną, tylko że oprócz tego ją również lubił. Kiedy mu się to ostatni raz przydarzyło? Prawie już zapomniał, jakie to uczucie. Ufać jej – co

to, to nie. Żadnej kobiecie nie ufał. – Jak się zainteresowałaś językiem migowym? – zapytał. – Trochę mi głupio się do tego przyznać, ale nauczyłam się go przede wszystkim dlatego, że jedna z moich przyjaciółek miała niesłyszącego brata, bardzo atrakcyjnego. Miałam wtedy czternaście lat. Był starszy, tajemniczy, żywiłam przekonanie, że jego wnętrze jest głębokie i fascynujące, że szaleńczo się we mnie zakocha, jeśli tylko zdołamy się porozumieć. Poszłam na kurs migania dla początkujących i bardzo mi się to spodobało. – Co się stało z tym chłopakiem? – Okazał się kompletnym palantem, do tego jeszcze głuchym, ale dzięki niemu zostałam dyplomowanym tłumaczem i na studiach całkiem nieźle dorabiałam. – Zerknęła na zegarek. – Przepraszam, ale będę musiała zrobić przerwę w naszym spotkaniu. – Nie ma sprawy. – To bardzo ważny wykład, dziękuję ci więc za elastyczność. – W życiu bym nie chciał stać się przeszkodą w czyjejś edukacji. – Powiedziane w sposób godny członka elity. – Teraz, kiedy Julie i Ryan wybrali kolorystykę, możemy podejmować wiążące decyzje – powiedział Todd. – Poinformuję kwiaciarkę, jakie to kolory, i przywiezie odpowiednie próbki. – Dobrze. Sądzę, że ten zielono-różowy zestaw daje duże pole do kompromisów. Na przykład wszystko dla panów może być zielone, dla pań różowe. – I wszyscy będą zadowoleni. – Właśnie – uśmiechnęła się. – Tamten pocałunek był niesamowity – rzucił, gdy stanęli pod światłami. Oczy jej się zrobiły okrągłe, na policzkach pojawił się rumieniec. – Tak, no cóż, mówiłeś, że potrzebna ci ochrona. Był ciekaw, co ona myślała o tym pocałunku. Teraz już wiedział, że dla niej był tak samo silnie erotyczny jak i dla niego. – Choć ja wcale nie uważałam, że jej potrzebujesz – ciągnęła, wciąż nie patrząc na niego. – Z takimi kobietami jak tamta radzisz sobie nawet przez sen. – O wiele bardziej interesujący jestem, kiedy nie śpię. – Przejechał skrzyżowanie. – Nie spodziewałem się takiej namiętności.

– To, że jestem bystra i wykształcona, nie oznacza, że się różnię od normalnych ludzi. – Różnisz się, ale to dobrze. Nie narzekam, Marino. Podobasz mi się taka, jaka jesteś. – Och. To dobrze. Choć twoja opinia nie ma znaczenia. – Oczywiście, że nie ma. Popatrzyła na niego. – To był naprawdę gorący pocałunek. – Zgadzam się. Może będę później potrzebował ochrony. – Nie sądzę. Uratujesz się bez mojej pomocy. – Dość chłodne stanowisko. – Musisz z tym żyć. Zachichotał, ona uśmiechnęła się, a potem zaczęła opowiadać, co Julie sądzi o aranżacji miejsca ślubu. Jednak jego uwaga zaprzątnięta była rozmyślaniem, jak zaciągnąć Marinę do łóżka, pomimo że seks z nią nie byłby mądrym posunięciem. Po pierwsze, przez resztę życia mieli być spowinowaceni. Seks tylko by skomplikował całą tę sytuację. Po drugie, była odmienna od jego dotychczasowych dziewczyn. Nie wchodziła w luźne damsko-męskie układy, a on nie wierzył w poważny związek z kobietą. Tyle tylko, że przypominanie sobie tamtego pocałunku przez kilka ostatnich nocy utrudniało mu zaśnięcie, a to mu się jeszcze nie zdarzyło… nigdy. Marina patrzyła na stojący przed nią talerzyk z makaronem. Pochyliła się do Todda i szepnęła: – Czy mi się uroiło, czy wszystkie dania zostały polane jakimś śmietanowym sosem? – Nie masz urojeń – odszepnął. – Sałatka, zupa, kurczak, paluszki krabowe… – A teraz ten makaron – mruknęła. – Jeślibyśmy wybrali tę firmę, trzeba by dołożyć biel do kolorystyki. Na samo jedzenie nie mogła narzekać. Krewetki były delikatne, podsmażane warzywa chrupkie, sos stanowiła delikatna mieszanka śmietany, sera i przypraw, ale jednak… – Możemy iść – powiedział Todd. – Nie smakuje ci? – spytała. – Nie, dobre jest, tylko… – Czegoś za dużo?

– Właśnie. Kilka minut później pojawiły się próbki deserów. Marina zdołała się opanować, gdy hostessa wyjaśniała dokładnie skład dań, ale kiedy dziewczyna zniknęła w kuchni, zaczęła chichotać. – Ciasto czekoladowe z bitą śmietaną? Truskawki w śmietanie? Pudding chlebowy z sosem śmietanowo-czekoladowym czy zestaw sorbetów z polewą imbirowo-śmietanową? Spróbowała kęs puddingu chlebowego. – Pyszne – oznajmiła. – Naprawdę znakomite. – Jedzenie mi smakuje – powiedział, z bardzo niepewną miną. – Mnie też. Tylko jest takie sycące. Już mam wrażenie przepełnienia. Może w poprzednim wcieleniu właściciel był krową i cała ta śmietana to oznaka powrotu do korzeni. – Dziwaczne stwierdzenie, nawet jak na ciebie. – Szukam wyjaśnienia. Dobrze, napiszę e-mail do Julie, że jedzenie jest fantastyczne, tylko pływa w śmietanie. Niech sami zdecydują. Wstali. – Możemy się po drodze zatrzymać pod jakimś sklepem? Marzę o jakimś napoju dla spłukania smaku śmietany. – Idę z tobą. Po zajęciach Marina pojechała do Todda na spotkanie z kwiaciarką. Choć kilka miesięcy temu była tu przy bramie, dopiero dziś zobaczyła z bliska główny budynek. Przejeżdżając przez otwartą bramę z kutego żelaza, wpatrywała się w olbrzymi, trzypiętrowy gmach z dziesiątkami okien i mansardami. – A ja myślałam, że posiadłość babci Ruth robi wrażenie – mruknęła. Otaczające gmach tereny były idealnie zadbane i ciągnęły się w nieskończoność. Kiedy zaparkowała przed frontem, samochód wyglądał jak zabawka porzucona przez roztargnione dziecko. Oczywiście wiedziała, że Todd jest bogaty, ale dotychczas nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo. Skierowała się ku szerokim drzwiom frontowym, zatrzymała się jednak i popatrzyła na swoje dżinsy. Czy na taką okazję nie powinna się specjalnie wystroić? Właśnie wtedy drzwi się otworzyły i stanął w nich Todd. – Obejrzałaś już? – spytał.

– Jeszcze nie. Organizujesz wycieczki z przewodnikiem co drugą środę? – Tylko dla wybranych osób. Wchodź. Przebrał się w dżinsy i koszulę z długim rękawem, dzięki czemu powinna się poczuć bardziej swojsko. Weszła na marmurową posadzkę holu, opierając się chęci zrzucenia butów. Były tu niesamowite meble, najprawdopodobniej antyki, oraz obrazy wyglądające na oryginały znanych dzieł. Todd zamknął za nią drzwi. – O czym myślisz? – Zastanawiam się, ile tu jest sypialni. – Ponad dziesięć. – Czy wynajmujesz dużym rodzinom, czy po prostu zapraszasz ludność co mniejszych krajów? – To zależy od obrotów, jakie mam w danym miesiącu. Żartował, ale coś było w jego wyrazie twarzy. Jakaś… nieufność. – Niewłaściwie reaguję? – zapytała. – Powinnam udawać, że nie robi to na mnie wrażenia i nie onieśmiela? – To tylko dom. – Budynek jest naprawdę ogromny, a ty mieszkasz tu sam. To trochę dziwne. – Tu dorastałem. Jest wielki i kosztowny w utrzymaniu, ale pozostaje w mojej rodzinie od trzech pokoleń, a teraz ja za niego odpowiadam. Popatrzyła dookoła, na masywne żyrandole i mnóstwo świeżych kwiatów. – Wygląda jak wielki hotel. Żeby się wprowadzić, brakuje tylko puszystego szlafroka i listy usług. – Nie ma pokojówek. – No to odpada. Nie korzystam z hoteli bez służby pokojowej. – Popatrzyła na niego. – Jak zazwyczaj reagują? Inne kobiety? – Zaczynają obliczać, ile dostaną odprawy, gdy małżeństwo się skończy. – Nie każdej, z którą miałeś randkę, chodziło o pieniądze. Niektóre musiały cię naprawdę lubić. – Wiele kobiet, z którymi się spotykam, mnie lubi. Pieniądze to dodatkowy plus. – Objął ją za ramiona i przeprowadził przez

zwieńczone łukiem przejście. – Zazwyczaj nie pokazuję im domu. – Na twoim miejscu też bym tego nie robiła. Te, którym chodzi tylko o pieniądze, nie zdołałyby dłużej udawać, a pozostałe byłyby śmiertelnie przerażone. – Ty nie jesteś przerażona. Szli wystarczająco blisko siebie, by czuła ciepło jego ciała, co przypominało jej, jak się czuła w jego ramionach. Jak przycisnął ją do siebie, całował w kark i powodował, że całe jej ciało przechodziły ciarki. – To nie jest nasza randka – przypomniała mu. Zatrzymali się w wielkim salonie. Stały tu dwa dzielone zestawy kanapowe, kilka szaf, stoliczków oraz biurko, a pokój wcale nie sprawiał wrażenia zagraconego. – Miło tu – orzekła, doceniając ciepłą kolorystykę i przytulność wnętrza. – Masz dekoratorkę? – Oczywiście. Sam jestem typowym facetem. Gdyby to zależało wyłącznie ode mnie, wszystko byłoby beżowe. Gdzieś w oddali zadźwięczał dzwonek. – Drzwi wejściowe – wyjaśnił. – Prawdopodobnie kwiaciarka. Usiądź, a ja ją wpuszczę. Podeszła do jednej z kanap i usiadła. Po prawej ręce miała barek na kółkach, sporządzony z przepięknie intarsjowanego drewna. Zamiast alkoholi stały na nim najrozmaitsze napoje, lód i drobne przekąski. – Gdzieś tu się czai gospodyni albo kucharka – mruknęła do siebie, wrzucając lód do szklanki i otwierając puszkę swojego ulubionego napoju. Nie ma mowy, by Todd sam to przygotował. Wrócił z drobną kobietą w nieokreślonym wieku. Niósł naręcze albumów i katalogów, ona zaś dwa kosze z mnóstwem kwiatów. – Marino, to jest Beatrice. Beatrice, Marina jest siostrą panny młodej. – Jak to miło, że razem planujecie ten ślub – powiedziała kobieta z uśmiechem. Rozejrzała się po meblach i odwróciła do Todda. – Może jadalnia lepiej by się nadawała? – Oczywiście. Tędy, proszę. – Czy mogę pani najpierw przyrządzić coś do picia? – spytała Marina. – Poproszę o wodę. Butelkowaną, jeśli jest.

Marina napełniła drugą szklankę lodem, złapała butelkę wody i ruszyła za nimi. W trakcie przechodzenia z salonu do jadalni przygotowała się na mocne wrażenia i onieśmielenie. I słusznie, bo w jadalni spokojnie zmieściłoby się trzydzieści osób, choć przy stole stało teraz tylko dwanaście krzeseł. Po obu stronach, przy oknach z witrażami, stały dwa kredensy, a pośrodku przeciwległej ściany znajdował się długi bufet. Obrazu dopełniały cztery żyrandole i kominek. Todd położył albumy na stole, a Beatrice zaczęła wykładać kwiaty. – O ile wiem, państwo młodzi wybrali już kolorystykę – zaczęła, zestawiwszy kilka kwiatów. – To bardzo pomaga. Róż z zielenią będzie wyglądać prześlicznie. Jednakże mam kilka pomysłów na nieco inne zestawy. Coś z nutką odmienności. Na przykład, mamy tu przydymione różowe tulipany z zielonymi mieczykami. Nic tradycyjnego, a wyglądają razem bardzo ładnie. Marina nie bardzo się znała na roślinach i kwiatach, ale wiedząc, jak wygląda tulipan, potrafiła zidentyfikować mieczyki. – Śliczne – mruknęła, potem popatrzyła na Todda. – I co myślisz? – Ładne. Uśmiechnęła się. – Za bardzo babskie? – Nie bardzo się znam na kwiatach. Wygląda to dobrze. Beatrice wyciągnęła kolczasty zestaw. – Tu mamy bromelię, imbir i anturium. I znowu, nic tradycyjnego, ale kolory są idealne. Takie bukiety naprawdę mogą stworzyć czarującą atmosferę przy stole. Podała Marinie bukiet kul o żółtozielonych płatkach. – Chryzantemy. Bardzo eleganckie. Można je zawiesić na oparciach krzeseł. Wcisnęła Toddowi naręcze zielonych jagód. – Owoce dziurawca. Idealna zieleń. Podawała kolejne zestawy kwiatów, aż w końcu Marinie nie mieściły się w rękach. Todd był tak samo obładowany. Wtedy Beatrice zabrała się za albumy. – Mam tu zdjęcia z różnych ślubów. Możemy je obejrzeć. Przerzuciła kilkanaście stron ze zdjęciami, wciąż objaśniając,

jakie są możliwe kombinacje kwiatów. – Mówili państwo, że ceremonia odbędzie się w osobnym pomieszczeniu? – upewniła się. – Obok głównej sali balowej jest idealne pomieszczenie. Ustawimy rzędy krzeseł, więc tam również będą potrzebne kwiaty. Beatrice zaczęła opowiadać, co można z tym zrobić, lecz nagle Marina poczuła, że ma kłopoty ze skupieniem się na jej słowach. Czuła gorąco, dostała zawrotów głowy i jednocześnie było jej zimno. W brzuchu zaczęło się jej przewracać, czuła narastające mdłości. Ostrożnie odłożyła kwiaty na stół. Nigdy nie była na nic uczulona, ale może zareagowała na nadmiar pyłku. – Dobrze się czujesz? – spytał Todd. W brzuchu znów jej się zakotłowało i poczuła, że zaraz zwymiotuje. – Nie bardzo – przyznała, przerywając wyjaśnienia Beatrice w pół słowa. – Czy gdzieś tu blisko jest łazienka? – Jasne. – Odłożył swoje naręcze. – Za chwilkę wracam – zwrócił się do kwiaciarki i wyprowadził Marinę z pokoju. Na końcu bardzo eleganckiego korytarza, którego urody nie była w tym stanie docenić, znajdowała się przestronna toaleta dla gości. – Coś z żołądkiem – wystękała. – Nie wiem, co się dzieje. – Nie przejmuj się, sam sobie poradzę z Beatrice. Pomimo nader nieprzyjemnych poruszeń w brzuchu zdołała się uśmiechnąć. – Nie sądzę, żeby ktokolwiek zdołał sobie z nią poradzić, ale możesz spróbować. – Przyjdź, kiedy poczujesz się lepiej. – Oczywiście, to pewnie zajmie minutkę. Zamknęła za sobą drzwi łazienki i rzuciła się rozpaczliwie w stronę muszli klozetowej. Nie miała pojęcia, ile czasu minęło. Przeżyła już dwa ataki wymiotów i miała ponure wrażenie, że to jeszcze nie koniec. Była roztrzęsiona i słaba, na przemian było jej to gorąco, to zimno. Czuła się niewiarygodnie paskudnie. Siedziała na marmurowej posadzce, z zamkniętymi oczami i zastanawiała się, czy starczy jej sił, żeby dojechać do domu. Wydawało się to niewykonalne. Po pierwsze miała

wątpliwości, czy dojedzie, nie wymiotując po drodze parę razy. Po drugie, nie potrafiła się skupić na niczym oprócz koszmarnego samopoczucia. Rozległo się pukanie do drzwi. – Marina? Rozpoznała głos Todda. Dlaczego to musiało się stać akurat tutaj? W jego obecności? – Ta…ak? – Jak twój brzuch? – Parszywie. Nie mam pojęcia dlaczego. – Ja wiem. Zatrucie pokarmowe. Te wszystkie sosy śmietanowe. Przypomniała sobie, co jedli, i jęknęła. – Ty też? – No pewnie. Pozbyłem się Beatrice. Chodź, zaprowadzę cię na górę do jednego z pokoi gościnnych. Łazienki są tam wygodniejsze i między kryzysami będziesz się mogła wczołgać do łóżka. Zawahała się przez sekundę, a potem z trudem wstała. Wyciągnięcie się w pościeli wydawało jej się wyjątkowo atrakcyjne. Otworzyła drzwi łazienki i zobaczyła Todda, który wyglądał co najmniej tak samo kiepsko jak ona. Był blady, miał zielonkawą cerę i sińce pod oczami. – Czyż nie atrakcyjna z nas para? – wymamrotała, kiedy pociągnął ją za rękę w stronę schodów. – Zrobimy sobie zdjęcie. Musimy się pospieszyć. Nie wiem, ile mamy czasu. Pomimo fatalnego samopoczucia Martina zdołała się roześmiać. – Bez wątpienia potrafisz zapewnić dziewczynie rozrywkę. – Co ty powiesz? Dobrze, że jest piątek. Nie masz zajęć w sobotę, prawda? – Nie. – To dobrze. Możesz się więc tu męczyć, ile chcesz. Jeśli musisz do kogoś zadzwonić, masz telefon w pokoju. W szafie są szlafroki. Rzuciłem parę swoich koszulek na łóżko, żebyś mogła spać w czymś wygodniejszym niż dzienne ubranie. Dotarli do podestu pierwszego piętra. Spojrzała na niego. O wszystkim pomyślał, czując się tak samo paskudnie jak ona? Świetny jest.

– Dzięki. Przekraczasz wszelkie moje oczekiwania. Chwycił się za brzuch. – To będzie parę bardzo nieprzyjemnych godzin. Po prostu musimy się pozbyć z organizmu tych wszystkich toksyn. – Powinniśmy… Todd przerwał jej potrząśnięciem głową. – Trzecie drzwi po prawej. Koszulki na łóżku. Woda na toaletce. Odwrócił się i pospiesznie dotarł korytarzem do drzwi na jego końcu. Marina, patrząc za nim, poczuła, że sama nie ma dużo czasu. Wpadła do gościnnego pokoju i znalazła wszystko zgodnie z opisem. Na łóżku leżały dwie czyste koszulki, na toaletce stały trzy butelki wody mineralnej, w szafie wisiał szlafrok. Nie zdążyła z niczego skorzystać, musiała popędzić do toalety, zastanawiając się, czy w ogóle dożyje do rana.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Marina obudziła się w sobotę około szóstej rano. Upojne chwile w łazience spędzała mniej więcej do północy, potem wczołgała się do łóżka i zasnęła jak kłoda. Teraz umyła zęby znalezioną przygotowaną nową szczoteczką, zawinęła się w puszysty szlafrok i wyruszyła na wyprawę po ogromnym domu w poszukiwaniu herbaty. Minęła jadalnię, wciąż zarzuconą kwiatami, dotarła do tylnej części domu i do kuchni mogącej zadowolić najbardziej wybrednego kuchmistrza na świecie. Znalazła tu też Todda. Miał na sobie sweter i koszulkę, nie ogolił się. – Dzień dobry – odezwała się, starając się zachowywać jak najnormalniej, pomimo niespokojnego kołatania w piersi na jego widok. Co się z nią działo? To Todd. Człowiek, którym przecież gardzi. Nie, niestety, nie może. Jest tak samo chory jak ona wczoraj, a jednak zanim rozpoczął długi wieczór w toalecie, znalazł czas, by ją ulokować. – Cześć. Jak się czujesz? – Uśmiechnął się. – Lepiej. Brzuch mam tak pusty, że prawie słyszę w nim wycie kojotów. A ty? – Odpuściło mi koło pierwszej w nocy, potem padłem jak ścięty. Zamierzam podjąć poważną decyzję biznesową i stanowczo odrzucić tę śmietanową firmę. – Ani myślę ci się przeciwstawiać w tej sprawie. Chyba nigdy w życiu nie byłam tak chora. Skinieniem głowy wskazał czajnik na kuchence. – Co powiesz na herbatę i suchego tosta? Ja chyba tego ranka nie jestem w stanie znieść nic więcej. – Brzmi świetnie. Zapewne powinniśmy się też solidnie nawodnić. Uśmiechnął się porozumiewawczo. – Oj, dużo płynów straciliśmy. – Nawet nie mów. – Potarła palcami materiał szlafroka. – Przyjemny. Czy spośród kobiet, które to miały na sobie, jestem pierwszą mówiącą po angielsku? Oparł się na blacie i skrzyżował ręce na piersi. – Miałaś sobie dać spokój z tymi modelkami.

– Nie przypominam sobie, bym cokolwiek takiego powiedziała. – A powinnaś. – Obejrzał ją od stóp do głów. – Ten jest dla miłych gości, a nie na randki. Zazwyczaj nie przyprowadzam tu kobiet, pamiętasz? – Ale twój samochód jest za ciasny na takie ekscesy. Uniósł jedną brew. – Bardzo jesteś ciekawa mojego prywatnego życia. – Mężczyźni uwielbiają opowiadać o sobie. – Zazwyczaj idziemy do niej. – Rozumiem. W razie potrzeby łatwiej uciec, w dodatku nie świeci się jej pieniędzmi w oczy. – Właśnie. Czajnik zaczął gwizdać. W tej samej chwili kromki wyskoczyły z tostera. – Naczynia? – zapytała. Pokazał na ciąg szafek. Już za drugim podejściem znalazła dwa małe talerze. Na jednym położyła grzanki i uzupełniła kromki w tosterze. W tym czasie Todd zalał herbatę w czajniczku. Obejrzała się przez ramię i zauważyła świeże liście w małym koszyczku. – Bardzo wymyślne – powiedziała. – To twoje? – Najwyraźniej tak. Wczoraj wieczorem napisałem e-mail do mojej gospodyni i spytałem, czy mam herbatę. Odpisała, że owszem i poinstruowała mnie, gdzie mogę wszystko znaleźć. Trudno sobie wyobrazić, że można mieć tyle rzeczy, że się nawet nie wie co ani gdzie to jest. Inny świat, pomyślała Marina. Bardzo odmienny. Skubała powoli tosta i przyjęła podany jej przez Todda kubek z herbatą. – Interesujący dom – powiedziała po pociągnięciu łyka parującego napoju. – W pewien sposób przerażający. – Robi wrażenie. Popatrzyła na niego, na pociemniałe od świeżego zarostu policzki i szczęki. – Skąd w ogóle możesz wiedzieć, kiedy komuś chodzi o ciebie? – spytała. – Nic w twoim życiu nie jest normalne. Jak możesz być pewien? – Nie jestem. Nawet ty się zgodziłaś ze mną umówić dopiero, kiedy ciotka zaproponowała ci milion dolarów.

– Och, daj spokój. Wiesz, że to tylko żart. Choć jej przekonanie, że aby kobieta za ciebie wyszła, trzeba jej za to zapłacić, uważam za fascynujące. Co ona wie takiego, czego ja nie wiem? – Zignoruję to pytanie. Marina odgryzła kęs tosta i zaczęła wolno żuć. Jak dotąd żołądek nie protestował, ale nie była gotowa na spędzenie jeszcze kilku godzin w toalecie. – Czasem musisz być pewien – powiedziała. – Na pewno są jakieś kobiety, którym ufasz. – Nie chcesz rozmawiać na ten temat. – To pytanie czy polecenie? Popatrzył na nią ciężkim wzrokiem. – Byłem w męskim liceum z internatem, razem z Ryanem. Moją pierwszą poważną dziewczyną była uczennica z sąsiadującego żeńskiego liceum. Spotkaliśmy się na tańcach i z miejsca się w niej zakochałem. Była bystra, wesoła i naprawdę się zaangażowała. Marina nie wątpiła w to ani przez moment. Wiedziała, że dla chłopaków w typie Todda dziewczyny kompletnie tracą głowy. – Jej matka ledwie wiązała koniec z końcem, pracując gdzieś w biurze. Jenny opowiedziała jej o mnie. Oboje byliśmy zakochani pierwszy raz w życiu. – Twarz mu się ściągnęła. – Matka Jenny poszła do moich rodziców i oświadczyła, że albo zapłacą jej dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów, albo oskarży mnie o gwałt. Jenny miała dopiero szesnaście lat, więc były poważne szanse, że oskarżenie się utrzyma. Marina znów poczuła mdłości, choć tym razem nie miało to nic wspólnego z zatruciem pokarmowym. – Nie mogę uwierzyć. To okropne. Ile miałeś lat? – Szesnaście. Ale to bez znaczenia. Rodzice zapłacili, a ja dostałem ważną lekcję. Chciała mu powiedzieć, że wyciągnął z tego niewłaściwe wnioski, że ludzie wcale tacy nie są, tyle tylko, że dla niego może właśnie byli. – Co Jenny na to powiedziała? – zapytała. – Była wściekła, a przynajmniej tak twierdziła. Tydzień po naszym zerwaniu matka kupiła jej nowy samochód. Najwyraźniej pomogło.

Mówił to znudzonym, cynicznym tonem, ale mówienie o przeszłości musiało go boleć. Takie doświadczenia zostawiały blizny. – Inna kobieta, z którą się spotykałem, przyszła i powiedziała, że jest w ciąży. Zawsze byłem ostrożny, ale nie miałem powodów podejrzewać, że kłamie. Zareagowałem jak każdy porządny człowiek i poprosiłem ją o rękę. Zawsze mówiła o wielkim weselu, więc zaproponowałem, by poczekać do narodzin dziecka, żeby nie robić pospiesznych przygotowań. Wyraźnie ją to zaskoczyło, wręcz zgłupiała. Marina opadła na oparcie i zamknęła oczy. – Niech zgadnę. W ogóle nie była w ciąży. – Właśnie. Test, który mi pokazała, zrobiła na jej prośbę przyjaciółka. Najwyraźniej miała w planach jak najszybsze zajście w ciążę, a gdyby to nie wyszło, odegranie poronienia tuż przed weselem. Oboje bylibyśmy tak zrozpaczeni tą tragedią, że i tak byśmy się pobrali. – To obrzydliwe, że tacy ludzie są na świecie – skomentowała. – Wiem, że pieniądze to utrudniają, ale przecież musiałeś mieć jakieś miłe doświadczenia z kobietami. – Nieliczne. Ale nigdy nie jestem pewien. Zawsze jakoś tylko czekam, kiedy każda kolejna przyzna, że chodzi wyłącznie o pieniądze. Pochyliła się ku niemu. – Todd, uważam, że jesteś wspaniałym mężczyzną. Bystrym, wesołym, czarującym i nawet dość przystojnym. Uśmiechnął się. – Poczekaj chwilkę, muszę się ponapawać tymi wszystkimi komplementami. Roześmiała się. – Wiesz, co mam na myśli. Nie zawsze chodzi o pieniądze. Niemożliwe. Nie ma na świecie wystarczającej liczby paskudnych ludzi. – Zanim Ryan się zakochał w twojej siostrze, spotykał się z samotną matką, która miała przemiłą córeczkę. Był święcie przekonany, że znalazł idealną kobietę. Zwariował na punkcie tego dziecka, chciał być z nimi obiema i oświadczył się. Potem przez przypadek usłyszałem, jak opowiadała przyjaciółce, że bardzo nie chciała mieć dziecka, dopóki nie zdała sobie sprawy, że wielu bogatych

młodych mężczyzn to kompletni frajerzy, gdy chodzi o urocze, małe dziewczynki. I o tym, że planowała zostać z Ryanem przez kilka lat, potem się rozwieść i żyć z alimentów dla dziecka, które on na pewno zaproponuje. Aż serce ją bolało ze współczucia. – To co ty robisz? Nigdy nie ufasz? Nigdy się nie troszczysz? Nigdy nie dajesz siebie? – Jak dotąd się to sprawdza. – Ale to takie samotne życie. Nie chcesz się zakochać? – Nie aż tak, żeby się zapomnieć. I tak potrafię doprowadzić kobietę tam, gdzie chcę. Jeśli będę potrzebował życzliwej duszy w domu, sprawię sobie psa. Zrobiło jej się strasznie smutno. Pozornie Todd miał wszystko, ale tak naprawdę, w jego życiu istniały obszary pustki. Miał władzę, inicjatywę, był też zaskakująco miły i troskliwy. Ale nigdy nie zaufa kobiecie na tyle, by naprawdę powierzyć jej swoje serce. – O czym myślisz? – zapytał. – Że oboje jesteśmy pokaleczeni. Ty nie potrafisz zaufać nikomu, ja nie umiem ufać samej sobie. – Nie wierzę – zaprotestował. – U ciebie wszystko jest w porządku. Czyż nie spotykasz się z tymi geniuszami mającymi zbawić świat? – Zazwyczaj. Są błyskotliwi, interesujący i… – Przygryzła wargę. Mieli rozmawiać o nim, nie o niej. – I bezpieczni? – dokończył cichym głosem. – Może. Czasami po prostu… – Pociągnęła łyk herbaty. – Moja mama zakochała się w tacie w chwili, gdy go zobaczyła. Miała siedemnaście lat i do tej pory wciąż go uwielbia. On nie jest zły, ale nie najlepszy z niego mąż i ojciec. Znika. Po prostu nie ma go przez kilka miesięcy. Nigdy nie wiemy, kiedy wyjedzie ani na jak długo. Za każdym razem, gdy wychodzi z domu, łamie jej serce. Lecz ona zawsze czeka na jego powrót. Nie pozwoli sobie pokochać kogokolwiek innego. Żyje połowicznie, szczęśliwa tylko wtedy, gdy on jest przy niej. – Ty jesteś inna – rzekł. – Twardsza. – Nie wiesz tego, ja też nie. Boję się, że jednak jestem taka sama jak ona. Że zakocham się w człowieku, który złamie mi serce, a ja mu

na to pozwolę. Powiedziałabym, że to normalne. Zakochanie się, prawdziwa miłość, wygląda jak oddanie komuś kontroli nad moim życiem. Nie przewiduję czegoś takiego w najbliższej przyszłości. – Czyli zamiast ryzykować, umawiasz się z chłopakami, w których nie masz szans się zakochać. – Czy naprawdę chcesz tracić czas na roztrząsanie moich wad? Bo ja sądzę, że wkraczasz tu na niebezpieczny teren. – Zaryzykuję. Więc czy mam rację? – Może. – Zawsze to ty jesteś stroną adorowaną, nigdy tą narażoną na emocjonalne ryzyko. – Sugerujesz, jakobym była wredna, a nie jestem. Tylko nie chcę się zakochać w kimś, dopóki nie będę pewna, że nie zostanę przez to zniszczona. – Nigdy nie możesz być tego pewna. – W to nigdy nie uwierzę – odparła. – Pewnego dnia zaryzykuję. – Na pewno? Chciała wierzyć, że tak. Że jakiś jeden mężczyzna będzie godzien pokładanej w nim wiary. – Najwyraźniej nam obojgu potrzebna jest terapia – oznajmiła. – Może daliby nam zniżkę dla grup? Roześmiał się, od tego zrobiło jej się jakoś tak ciepło w środku. Ziewnęła. – Przepraszam – powiedziała, zakrywając usta. – Za mało spałam tej nocy. – Ja też. – Wstał. – Chodź, idziemy do łóżka. Wpatrzyła się w niego, osłupiała. W głowie zawirowały jej myśli. Łóżko? Z nim? To znaczy seks? Chciała się poczuć zszokowana i obrażona. Chciała wstać i dać mu w twarz. Ale zobaczyła w wyobraźni ich oboje, nagich, splecionych i uświadomiła sobie, że zgodzi się nader chętnie. Todd uniósł obie ręce. – Przepraszam, fatalny dobór słów. Zacznę jeszcze raz. Chodźmy na górę, gdzie każde z nas może się wyspać w swoim łóżku. Teraz lepiej? Skinęła głową, bo tego oczekiwał, ale w głębi duszy poczuła silne ukłucie zawodu. Dlaczego tak? Wyprowadził ją z kuchni, sterując

dłonią położoną na jej krzyżu. – Spotkamy się później – zapowiedział radośnie – i sprawdzimy, czy w ogóle mamy jeszcze ochotę na jedzenie. – Całkiem niezły plan. Na szczycie schodów każde poszło w swoją stronę. Lecz kiedy Marina zamykała za sobą drzwi, w głowie dominowała jej jedna myśl: jak bardzo wolałaby, żeby zamierzał dokładnie to, co powiedział za pierwszym razem. Później tego popołudnia Marina wyszła spod prysznica i sięgnęła po ręcznik. Po nałożeniu solidnej warstwy rozkosznego, pachnącego cytryną płynu do włosów ubrała się, podsuszyła włosy i ruszyła na dół. Była głodna, a tym razem herbata i tost mogły nie wystarczyć. Pomyślała, że po drodze do domu mogłaby podjechać do jakiegoś baru z jedzeniem na wynos, ale najpierw musiała odszukać gospodarza i podziękować mu za wszystko. W kuchni i w salonie było pusto. Usłyszała ciche stukanie w klawisze. Poszła w tamtą stronę i znalazła go w wyłożonym boazerią gabinecie, który wyglądał jak dekoracja do „Masterpiece Theatre”[5]. Na widok starannie ubranego Todda poczuła ciarki na całym ciele, lekkie uderzenie gorąca i jeszcze kilka niepożądanych reakcji fizjologicznych. – Jak się czujesz? – zapytał, kiedy weszła do pokoju. – Dobrze. Odespałam swoje i teraz umieram z głodu. – Ja też. Czyli oboje przetrwaliśmy zatrucie pokarmowe. – Na to wygląda. Wstał i obszedł biurko. – Gotowa, żeby jechać do domu? Skinęła głową, choć tak naprawdę chciała mu się rzucić w ramiona i błagać, by ją wziął. Najwyraźniej wciąż odczuwała negatywne skutki toksycznego jedzenia. – Wielka randka dziś wieczorem? – zapytał. – Nie bardzo. Wziął z biurka złożoną kartkę papieru i podał jej. – Pamiętam, jak mówiłaś, że lubisz meksykańską kuchnię, a tu niedaleko jest świetna restauracja dostarczająca zamówienia do domu. Chcesz coś zjeść, zanim wyruszysz? Zawahała się. Rozsądek mówił jej, żeby się stąd wynosiła, póki

się jeszcze emocjonalnie nie rozsypała. Reszta ciała – zwłaszcza te najbardziej kobiece części – sugerowała, że powinna zostać i sprawdzić, jak się sprawy potoczą. – Moglibyśmy obejrzeć film – zaproponował. – Nawet pozwolę ci wybrać. Uśmiechnęła się szeroko. – Czy mogłabym odrzucić takie zaproszenie? A jakie są szanse, że się dogadamy co do filmu? – Na pewno znajdzie się choćby jeden. Coś śmiesznego. – Ale inteligentnego, nie jakieś głupoty. – Mam taki. – Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek będę jeść – przyznała Marina trzy godziny później, wyciągnięta na sofie w pokoju telewizyjnym. – Ale jestem głodna. Todd siedział w swobodnej pozie, ze stopami w skarpetkach opartymi na zamszowym obiciu otomany stojącej przed sofą. Obicia mebli i wykładzina na podłodze stanowiły jedyne miękkie rzeczy w tym wypełnionym techniką pomieszczeniu. Znajdował się tu ekran, tak duży jak w sali kinowej, wystarczająca liczba głośników, by roznieść cały dom, odtwarzacze, nagrywarki oraz kolekcja filmów, na widok której pociekła jej ślinka. Raj z zabawkami dla mężczyzn. – Taco, dwie enchillady, nachos, sos salsa i sałatka to za mało dla ciebie? – spytał, patrząc na nią. Uśmiechnęła się łobuzersko. – Najwyraźniej tak. Mam nastrój na deser. – No to chodźmy sprawdzić, co jest w kuchni. Wstał i przeciągnął się. Oboje byli swobodnie ubrani: ona miała na sobie to samo co wczoraj, on dżinsy i luźną koszulkę. Kiedy uniósł ręce nad głowę, rąbek koszulki podjechał mu ponad pasek w spodniach, odsłaniając nieco skóry i pępek. Nie powinno to być w najmniejszym nawet stopniu erotyczne. Spędzili całą noc, wymiotując i robiąc inne obrzydliwe rzeczy o kilka metrów od siebie. Jednak obserwując go, poczuła silne pożądanie. – Ty też sobie nie żałowałeś – powiedziała, kiedy prowadził ją w stronę schodów. – Zjadłeś więcej ode mnie. – Bronisz się przed swoim nieprzystającym damie apetytem? – Może. Byłam głodna.

– Nikomu nie powiem. Dała mu łokciem kuksańca w bok. – Przecież nie jadłam palcami ani nic takiego. Popatrzył na nią, unosząc brew. – Miałaś taco. Oczywiście, że jadłaś palcami. – Wiesz, o co mi chodzi. U podnóża schodów okazało się, że zapomniała, gdzie jest kuchnia, i skręciła w prawo. On skierował się w lewo i wpadli na siebie. – Przepraszam – powiedziała, cofając się o krok. Schwycił ją za rękę i pomógł utrzymać równowagę. – Dobrze się czujesz? – W porządku. Mam tylko kiepską orientację w przestrzeni. Patrzył jej prosto w oczy. Znienacka poczuła się jednocześnie bezbronna i niesamowicie pełna życia. Pragnęła, by jej dotykał wszędzie. Choć rozsądek wrzeszczał z całych sił, że to potencjalnie niebezpieczne, zrobiła krok w jego stronę. Natychmiast spostrzegła, że on czuł to samo. Rysy mu się wyostrzyły, ciało stężało, oczy pociemniały od pożądania. Opuścił ręce i cofnął się. – Deser – powiedział. – Mieliśmy ci załatwić jakiś deser. – Prawda. Cokolwiek oprócz lodów. Jęknął. – Będziemy mieli uraz do końca życia. – Nie sądzę. Pokonam swoje obawy przed czymś śmietanowym, byle tylko znów móc się rozkoszować czekoladą. Taka już jestem. Poprowadził ją do kuchni. Czyli żadne z nich nie zamierzało folgować pożądaniu. Mądre, pomyślała, pomimo konieczności walki z poczuciem zawodu. Byli praktycznie spowinowaceni. Czy naprawdę miała ochotę na siadywanie przez następnych pięćdziesiąt lat przy tym samym stole z Toddem, mając jedną, wspólną, namiętną noc na koncie? To dopiero byłaby niewygoda. Zignorowała więc sposób, w jaki się poruszał, wyciągając z lodówki różne dobre rzeczy. – Co wybierasz? – zapytał. – Herbatniki czekoladowe. Posypię sobie cukrem pudrem. – Bo zwyczajny herbatnik jest za mało słodki? – Właśnie. – Kobiety… – mruknął, wyciągając tackę z herbatnikami z

zamrażalnika. – Trzeba je będzie rozmrozić w mikrofalówce. – Jestem w tym ekspertem. Sięgnęła po ciasteczka, które jej podawał, jednak źle oceniła ruch. Owinięta w plastik tacka wyśliznęła jej się z palców i upadła na podłogę. Obydwoje schylili się po nią i zderzyli się głowami. Marina pośliznęła się i wylądowała gwałtownie na pośladkach. – Stanowimy dla siebie zagrożenie – zauważyła ze śmiechem. – Kompletna katastrofa. Myślałam, że jednoczesne zatrucie to najgorsze, co się nam mogło razem przydarzyć, ale najwyraźniej to jeszcze nie koniec. Roześmiał się i usiadł obok niej na podłodze. – Jesteś inna niż kobiety, które znam. – Mogę zacząć pracować nad czarującym europejskim akcentem, jeśli chcesz. – Daj spokój. – Nie ma mowy. Sięgnął i założył jej pasmo włosów za ucho. – Nigdy nie sądziłem, że pochorowanie się, tak jak wczoraj, będzie zabawne, ale jednak. Nie musisz się spieszyć do domu, jeśli nie chcesz. Możesz tu zostać. – Coś jak noc u koleżanki – zażartowała. Popatrzyła na niego, oczekując uśmiechu w odpowiedzi. Tymczasem zobaczyła pożądanie, żar i oczekiwanie, od których zmiękły jej kolana. Serce zabiło jej mocniej, a w gardle zaschło. – Todd? – Próbuję się zachować rozsądnie, Marino. Potrafię wyliczyć kilkaset powodów, dla których to nie najlepszy pomysł. – Kilkaset. No, no. Mnie do głowy przychodzi najwyżej osiem. – Może trochę przesadzam. – Wstał i wyciągnął rękę. – Rusz się. Rozmrozimy herbatniki i zaczniemy się nurzać w słodyczy. – Niezły plan. Chwyciła podaną dłoń i pozwoliła się postawić na nogi. Gdy już stała, okazało się, że są bardzo blisko siebie. Cofnęłaby się, ale jej nie pozwolił. Poddała się i zagubiła w żarze jego oczu. Rozgrzał ją, wabił, a ona pochyliła się w jego stronę. – A niech to – mruknął i zbliżył się jeszcze bardziej.

ROZDZIAŁ SIÓDMY – To kiepski pomysł – mruknęła Marina, mimo to podsunęła kieliszek. – Dwadzieścia cztery godziny temu leżałam na podłodze łazienki zwinięta w kulkę jak pies. Powinnam dać żołądkowi trochę czasu na odpoczynek. – Już go miał – osądził Todd z pewnością w głosie. – Poza tym to ty chciałaś posypywać cukrem zupełnie dobre herbatniki. Czy to nie jest lepsze? „To” było butelką czerwonego wina. Minęła północ. Kochali się z Toddem dwa razy, potem przysnęli i obudzili się zgłodniali. On naciągnął dżinsy, jej dał koszulkę i poszli do kuchni, gdzie zastali na blacie rozmrożone czekoladowe herbatniki. Zaciągnęła się głęboko aromatem wina. Upiła łyk. Było ciemne, o miękkim smaku, w ogóle pozbawione ostrości. – Niezłe. Niech zgadnę: pod domem masz piwniczkę na wino. – Tu nie ma podpiwniczenia, ale jest za to pokój z kontrolowaną temperaturą i wilgotnością. – Oczywiście. – Pomyślała o samotnej butelce szampana trzymanej w lodówce… naturalnie na specjalne okazje. – A jeśli miałabym ochotę na dom pérignon? – A jak myślisz? Co myślała? Przede wszystkim, że jest inny, niż się spodziewała. Że jest o wiele lepszy, więc niebezpieczny. Wzięła zaoferowany herbatnik i poszła za Toddem na kanapę w salonie. Usiedli naprzeciwko siebie, otoczeni spokojem głębokiej nocy. Marina miała poczucie głębokiej intymności i więzi. Obydwa uczucia były co najmniej niemądre. – Todd – zaczęła, nie bardzo wiedząc, co właściwie chce powiedzieć. – Wiem. – Jak możesz wiedzieć? Nawet ja nie mam pojęcia, co chciałam powiedzieć. Odstawił kieliszek na stół, obok położył ciasteczko, potem pochylił się i ją pocałował. – Miałaś powiedzieć, że to jest komplikacja, której oboje

powinniśmy unikać. Że mamy wesele do zaplanowania, a potem staniemy się przez to powinowatymi. I że sensowniej jest zostać przyjaciółmi niż kochankami. – Dobrze, zgoda, prawdopodobnie właśnie to miałam na myśli – przyznała, jednocześnie tonąc w tych jego ciemnych oczach. – Choć ta noc była fantastyczna. – Zgadzam się. – A ty nie jesteś aż tak oślizgły, jak sądziłam. – Oślizgły? Uśmiechnęła się szeroko. – Wiesz, co mam na myśli. – Że jestem wyrafinowany i czarujący. Światowy mężczyzna, nie taki jak te genialne chłopaczki, z którymi się zazwyczaj spotykasz. – Coś w tym rodzaju. A ja jestem odświeżająco inteligentna, z właściwą szczyptą bezczelności i świetną znajomością angielskiego, nie tak jak te patykowate dziewczyny, z którymi się zwykle umawiasz. – Wszystko się zgadza – potwierdził, pocałował ją, objął i położył na sofie. Leżąc na plecach, przypatrywała mu się intensywnie. – Zgodziliśmy się, że kontynuacja jest złym pomysłem. – Zakończymy wszystko jutro – mruknął, sunąc pocałunkami wzdłuż jej twarzy i szyi. – Już jest jutro. – Do wschodu słońca nie. Mamy więc przed sobą całą noc. Otoczyła go ramionami i poddała się jego urokowi. Cała noc to brzmiało znakomicie. – Spierają się o kolor żaluzji – powiedziała Willow, delikatnie wyciągając cienką roślinkę z ziemi i wkładając ją do plastikowego pojemniczka. – Żałuję, że kiedykolwiek o nich wspominałam. Nie mam nic przeciwko prowadzeniu przebudowy, ale do szału mnie doprowadza, kiedy piszą do mnie e-maile każde osobno. Ja tam uważam, że powinny być fioletowe. Wiesz, żeby pasowały do słoni. Marina zamrugała. – Jakich słoni? Siostra westchnęła. – Wiem, że mnie nie słuchałaś. O co chodzi? – To tam mają być słonie?

– Nie. – Willow ponownie westchnęła. – Marino, co się dzieje? Nie jesteś sobą. Dobrze się czujesz? Jeśli zignorować niewielkie protesty przemęczonych mięśni, czuła się idealnie. Kochali się z Toddem do białego rana. Nie była pewna, ale w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin miała chyba więcej orgazmów niż przez całe wcześniejsze życie. – Nic mi nie jest – odpowiedziała. – Jestem tylko trochę zmęczona. – Mhm – mruknęła Willow z powątpiewaniem. Podeszła do drzwi w tylnej ścianie szklarni, zamknęła je, oparła dłonie na biodrach i popatrzyła na siostrę. – Zacznij od początku i mów powoli. Tak, żebym nic nie przegapiła. – Nie ma o czym mówić – skłamała bezczelnie. – No, może nie do końca. – Będę tu stała i świdrowała cię wzrokiem, dopóki wszystkiego nie powiesz. Marina uśmiechnęła się. – Wcale nie świdrujesz. Bardziej to wygląda jak spojrzenie spode łba. – Marina! – Dobrze, dobrze. Nic mi nie jest. Wszystko w porządku. Tylko… Uśmiechnęła się z satysfakcją. – W piątek próbowaliśmy z Toddem jedzenie na wesele. Kiedy pojechaliśmy do niego, by omówić z kwiaciarką dekoracje, poczułam się bardzo kiepsko. Okazało się, że oboje się zatruliśmy. Zostałam tam na noc, przykuta do toalety. – I z tego powodu tak się uśmiechałaś? – Nie. Ale Todd był wspaniały. Wczoraj już czuliśmy się lepiej. Zaproponował mi, żebym została. W pokoju gościnnym. Zjedliśmy obiad, obejrzeliśmy film, a potem, no cóż… Oczy Willow zrobiły się okrągłe jak spodki. – Matko kochana! Uprawiałaś seks z Toddem Astonem III. Dostanę milion dolarów! Marina uniosła ręce. – Przede wszystkim nie wychodzę za niego, więc możesz sobie

darować marzenia o milionie. Jeśli tak bardzo chcesz założyć żłobek, pogadaj z Kane’em. Dla ciebie zrobi wszystko. Willow potrząsnęła głową. – Nie, dzięki. Pieniądze muszę sama zarobić. Jeśli nie chcesz zapewnić mi ich przez małżeństwo, wezmę kredyt albo coś takiego. Zresztą to nieważne. Uprawiałaś seks z Toddem?! – Tak. Było wspaniale. Jest zupełnie inny, niż sądziłam. Lubię go. Willow podeszła i uściskała ją. – To wspaniale. Dla ciebie. – Wcale nie wspaniale. Dziwnie i nieswojo. I w ogóle nie zamierzamy się już więcej w taki sposób spotykać. Willow cofnęła się i popatrzyła z niedowierzaniem. – Zaraz, zaraz. Prawie lewitujesz. Nigdy cię takiej nie widziałam. Nikt nie rezygnuje z tak zawrotnego seksu. – Ja owszem. My oboje. Rozmawialiśmy o tym i uznaliśmy, że tak będzie najsensowniej. Słuchaj, już jesteśmy spowinowaceni przez małżeństwo babki Ruth. Kolejną koligację zapewni ślub Julie i Ryana. Todd będzie się już zawsze przewijał przez nasze życie. Związek z nim donikąd by nie prowadził. Willow wróciła do roślin. – Dlaczego? On jest wolny, ty też. To świetny start. – Nie mamy ze sobą nic wspólnego. Pochodzimy z innych światów. A co ważniejsze, on w ogóle nie ufa kobietom. Biorąc pod uwagę jego dotychczasowe przeżycia, wcale mu się nie dziwię. Ja też w tej materii nie jestem całkiem normalna. Mam swoje wspomnienia. – Nie jesteś naszą mamą. Nie zatracisz siebie dla mężczyzny. – Nie możesz być tego pewna. – Ty też. Wiem za to, że za bardzo się boisz, żeby nawet spróbować. Zawsze wybierałaś bezpiecznych chłopaków, którzy cię uwielbiali, ale w żaden sposób nie byli zdolni poruszyć twego serca. Nigdy nie zaryzykowałaś zakochania się, więc nie masz pojęcia, co byś w takiej sytuacji zrobiła. Żadna nie chce zrezygnować z wszystkiego dla mężczyzny jak mama. No to nie rób tego. Bądź panią samej siebie. Ale daj sobie szansę. Była to bardzo dobra rada. Rozsądna osoba mogła nawet rozważać skorzystanie z niej. – Nawet jeśli pozwoliłabym sobie na zakochanie się w nim –

powiedziała Marina – on nigdy by nie pokochał mnie, bo nie chce się tak mocno wiązać. – Zawsze jest pierwszy raz. – Nie dla niego. – Mylisz się – powiedziała twardo Willow. – Każdy kiedyś ma swój pierwszy raz. Popatrz na Kane’a. Ale żeby się to zdarzyło, trzeba chcieć dać sobie szansę. Nie da się znaleźć idealnego szczęścia, bratniej duszy bez zaryzykowania bólu. Marina pomyślała o matce. Naomi kochała tylko jednego mężczyznę, który raz za razem łamał jej serce. – Ta cała bratnia dusza jest stanowczo przereklamowana – stwierdziła. – Wcale nie – warknęła Willow. – Lecz miłość wymaga wiary. Bez niej nigdy nie wiesz. A jeśli to Todd jest tym jedynym? Mama przynajmniej ma swoje okresy szczęścia. Kiedy tata jest z nią, cały świat znajduje się na właściwym miejscu. Gdyby nie te chwile radości, cała reszta byłaby niewarta funta kłaków. Marina wcale nie była przekonana, że te krótkie fragmenty życia są cokolwiek warte. Przeżywała je dotąd bez bratniej duszy i było jej z tym dobrze. O wiele łatwiej poradzić sobie z czymś, czego się nigdy nie miało, niż ryzykować zniszczenie przez mężczyznę, który postanowił sobie nie oddawać nikomu swojego serca.

ROZDZIAŁ ÓSMY Todd zerknął na zegarek. Przyjechał na spotkanie z Mariną w salonie ślubnym trochę wcześniej, ale nie martwił się, że każe mu na siebie czekać. To nie w jej stylu. Zastanawiał się, czy spotkanie z nią po tej długiej nocy nie będzie trochę niezręczne, ale teraz odczuwał tylko niecierpliwe oczekiwanie. Kiepsko, pomyślał ponuro. Nie należała do kobiet wchodzących w płytkie związki, a on nie zamierzał zaakceptować niczego więcej. Nawet dla niej. Musi więc zapomnieć, co się wydarzyło, i traktować ją tylko jak siostrę żony kuzyna. Te postanowienia przetrwały dokładnie do momentu, w którym wpadła do salonu, zdyszana i piękna w każdym calu. – Wiem, wiem – rzuciła, pochodząc do niego z uśmiechem. – Spóźniłam się o minutę. Jakże musisz mnie nie znosić za tak złe traktowanie. Za chwilę każę ci trzymać torebkę przed przymierzalnią i zacznę się do ciebie zwracać per „nieudaczniku”. Roześmiał się razem z nią, jednocześnie spojrzeli na siebie. Reszta świata przestała istnieć. Był tylko ten moment i ta kobieta przed nim. Pożądanie pchnęło go ku niej. Rozsądek został przegłosowany. Tylko Marina w jego ramionach miała sens. Jedno z nich poruszyło się pierwsze. Nie wiedział kto, nieistotne. Lecz zanim zdołał ją objąć, czterdziestokilkuletnia sprzedawczyni podeszła do nich i westchnęła. – Jakie to ładne – powiedziała. – Zawsze rozpoznaję, kiedy para jest naprawdę zakochana. Dzięki wam będę miała miły dzień. Powrót do rzeczywistości był jak skok na główkę do lodowatej wody. Cofnął się, Marina też. Starannie unikali przy tym swojego wzroku. – My, hm, się nie pobieramy – odezwała się Marina z uśmiechem sprawiającym wrażenie wymuszonego. – Nazywam się Marina Nelson. Rozmawiała pani z moją siostrą, Julie. To ona jest panną młodą. Teraz ukrywa się w Chinach i zmusza wszystkich dookoła do odwalania za nią czarnej roboty. – Och, oczywiście. – Kobieta przyjrzała się im obojgu. – Przepraszam za pomyłkę. Mam na imię Christie. Todd przedstawił się. Uścisnęli sobie dłonie. – Chyba z grubsza wiem, co mogłoby się spodobać pani siostrze

– powiedziała Christie. – Bardzo dokładnie wymieniła, czego sobie nie życzy, co ułatwia sprawę. Jak rozumiem, pani będzie przymierzać suknie, a potem zda jej sprawę? Marina skinęła głową. – Dobrze. Zazwyczaj nie pozwalamy pannom młodym na robienie zdjęć, dopóki nie dadzą zadatku na suknię, ale Julie załatwiła wszystko z właścicielem, więc nie będzie przeszkód. Mają państwo aparat? Todd poklepał się po kieszeni. – Jest tutaj. – Dobrze. Marino, ubierzemy panią jak oblubienicę. O ile wiem, ma pani sylwetkę i wzrost bardzo podobne do siostry? Marina i Christie zniknęły w korytarzu. Todd znalazł wygodny fotel i stolik pełen magazynów sportowych i finansowych. Po kilku minutach pojawiła się Christie z pytaniem, czy podać mu coś do picia. Poprosił o kawę i zagłębił się w lekturze. Jakoś jednak nie mógł się skoncentrować. Ciągle przypominał sobie kpiącą minę Mariny wchodzącej do salonu i wracała wtedy przyjemność, jaką wówczas odczuł. Wiedział, jakie niebezpieczeństwa są niezbywalną częścią takiej sytuacji… Przede wszystkim zdrada, która na pewno nastąpi. Zawsze następowała. Żadnej kobiecie nie można ufać. Lecz po raz pierwszy od lat miał ochotę złamać własne zasady. Zobaczyć, czy przypadkiem Marina nie jest inna, nawet jeśli wiedział, że tak być nie może. Marina przesunęła miękki materiał sukni między palcami. Nie miała wprawy w rozpoznawaniu tkanin, no, może bawełnę od skóry umiała odróżnić. Ale suknię z tego materiału pragnęłaby mieć na sobie zawsze! – Wygląda pani przepięknie – skomentowała Christie. Marina uśmiechnęła się. – Wiem, że pani mówi to wszystkim pannom młodym, ale w tej chwili mam to w nosie. Czuję się niesamowicie. Uwielbiam dotyk tej sukni i sposób, w jaki się porusza wraz ze mną. Christie zapięła kilka guzików, których Marina nie mogła dosięgnąć, i przytrzymała otwarte drzwi przymierzalni. – Proszę wyjść i się przejrzeć w lustrze. Marina weszła tu w dżinsach i koszulce, czując zmęczenie,

pośpiech i… coś dziwnego na myśl o kolejnym spotkaniu z Toddem. Lecz ubrana w tę lejącą się suknię czuła się piękna, kobieca, równa księżniczkom. Nawet pożyczone z salonu buty na wysokim obcasie pasowały. Podeszła do trzyczęściowego lustra i zabrakło jej tchu. Suknia była po prostu perfekcyjna. Dopasowany gorset bez ramiączek opinał ją w sposób podkreślający urodę biustu. Od pasa ku podłodze spływały kaskady materiału, którego każda warstwa została wycięta i udrapowana jak płatek kwiatu, tak samo wyglądały trzy metry trenu. Materiał był leciutko perłowy, skóra przy nim wręcz lśniła. Krój ukryje ciążę Julie, pozostając elegancki i chwytający za serce. – O rany… Podniosła wzrok i napotkała w lustrze oczy Todda. Uśmiechnęła się i obróciła powoli. – Podoba ci się? – spytała. Nie potrafiła stwierdzić, o czym myślał, ale bezwzględnie podobało jej się, jak przełknął ślinę, zanim zdołał cokolwiek powiedzieć. – Niewiarygodne. I suknia, i kobieta. A niech to, on zawsze musi mieć celne powiedzonka, pomyślała, czując jednocześnie reakcję tak na jego słowa, jak i na samą obecność. Christie podeszła i zaczęła poprawiać suknię. – Ten styl pasuje do wielu sylwetek, choć jeśli pani siostra jest podobnie zbudowana, suknia powinna leżeć idealnie. Potrzebuje czegoś gotowego, a ta jest dostępna. Upierzemy ją i dopasujemy tuż przed ślubem. Czy może się pani w niej swobodnie poruszać? Marina zrobiła kilka kroków. Suknia falowała z gracją. – Jest taka piękna. – Dobrze – rzekła Chrisitie. – Teraz podepnę tren i sprawdzimy, czy może pani w niej tańczyć. Tańczyć? Marina popatrzyła na Todda. – Umiesz tańczyć? – Praktycznie jestem zawodowcem. – Kłamczuch. – Sprawdź. Christie zwinęła tren i podpięła go z tyłu na kilku guzikach i haftkach. Potem Todd podszedł i wziął Marinę w ramiona. Powiedziała

sobie, że to nic nie znaczy, że to nie naprawdę. Tylko pomaga siostrze, nic więcej. Jednak kiedy tańczyli do wyimaginowanej muzyki, gdzieś głęboko w niej coś się poruszyło. Popełniła błąd i spojrzała mu w oczy. Zapragnęła się w nich zatracić. Jego palce zacisnęły się mocniej na jej dłoni. Przysunęła się bliżej. Warstwy materiału uniemożliwiały jej kontakt z jego ciałem. – Jak pięknie. Komentarz został wygłoszony jakby znanym głosem. Marina podniosła wzrok i zobaczyła babkę Ruth stojącą w wejściu do salonu. – Witam, moi drodzy – ciągnęła starsza pani, podchodząc. – Wiem, wiem, miałam się nie mieszać, ale kiedy wczoraj Julie napisała mi e-mail, że będziecie tu dziś oboje, nie mogłam się powstrzymać. Todd puścił Marinę i podszedł do ciotki. – Ruth – powiedział z wyraźnym uczuciem, pochylił się i pocałował ją. – Oglądanie Mariny przymierzającej suknię ślubną to nie jest mieszanie się. – Jestem pewna, że Julie będzie zachwycona, mogąc usłyszeć jeszcze jedną opinię – powiedziała Marina do babki, uściskała ją i ucałowała, a potem cofnęła się i powoli obróciła. – I co myślisz? – Że jesteś piękna i suknia też. – Ruth uśmiechnęła się do Todda. – Zrobiłeś zdjęcia? – Jeszcze nie. Sprawdzaliśmy, czy Julie będzie mogła w tej sukni tańczyć. Czy Marinie się tylko zdawało, czy brwi Ruth lekko drgnęły? – Znakomity pomysł – pochwaliła starsza pani. – Jestem pewna, że Julie doceni waszą staranność. Marinie nagle błysnęła myśl, że w jakiś sposób jej babka zgadła, że spała z Toddem. Rumieniec rozpalił jej policzki pomimo rozpaczliwego przekonywania samej siebie, że to niemożliwe. Nikt nie wiedział. No, jedna Willow, a co za tym idzie, w końcu dowie się i Julie, może jeszcze Ryan, ale nikt inny. Marina ustawiła się do kilku zdjęć, po czym uciekła do przymierzalni. Włożyła drugą suknię, też bez ramiączek, z koronkowym gorsetem, marszczonym w talii. Spódnica z oszałamiająco gładkiego jedwabistego materiału z haftowanymi i koronkowymi wstawkami spływała w dół, tworząc zarys litery A i

przechodząc subtelnie w tren. Ruth weszła do przymierzalni. – Następna znakomita. Julie będzie miała kłopot z wyborem, ale to jej problem. Pozwól, kochanie, że pomogę ci się zapiąć. – Dziękuję, mnóstwo tu guziczków. Ruth stanęła za nią i zaczęła je zapinać. – Oboje z Toddem wyglądaliście bardzo ładnie razem, w tańcu. Choć zawsze miałam nadzieję, że któraś z was się w nim zakocha, przyznaję, że uważałam to za nierealne marzenia starej kobiety. Marina poczuła ogarniającą ją panikę. – Nie jesteś stara – zaprzeczyła, podejmując żałosną próbę zmiany tematu. – Dziękuję ci, kochanie, ale to nieistotne. Zaoferowałam tobie i twoim siostrom pieniądze, żeby pobudzić w was ducha rywalizacji, ale jak widzę, wystarczyłoby, żebym pozwoliła działać naturze. Marina otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła, kompletnie ogłupiała, nie wiedząc co powiedzieć. – Nie jesteśmy parą – zdołała w końcu wykrztusić. – Naprawdę. Jesteśmy tylko przyjaciółmi, znajomymi właściwie. Pomagamy zorganizować ślub i to wszystko. Nawet nie byliśmy na pierwszej randce. Dopiero na weselu. Ruth skończyła zapinać suknię i stanęła przed Mariną. – Najwyraźniej randka nie jest już konieczna. Wyglądasz prześlicznie. Marina wymamrotała coś niezrozumiałego, po czym uciekła z przymierzalni najszybciej, jak jej pozwalały wysokie obcasy. Zamiast do lustra podbiegła do Todda i chwyciła go za rękę. – Ona wie. Moja babka, twoja ciotka, wie. Że się kochaliśmy. I mówię ci, że nie zniosę tego. Jestem kompletnie upokorzona. Ty też powinieneś się tak czuć. Todd sprawiał wrażenie nieporuszonego. – Nie wie. Nie może. – A założysz się? Ruth wyszła z przymierzalni i Marina stanęła przed lustrem. Robiła co mogła, żeby się nie czerwienić. Kiedy Todd robił zdjęcia, zdołała się nawet uśmiechnąć. – Wyślę je Julie – powiedział.

– Świetnie, jestem pewna, że będzie nimi zachwycona. Wszystko to brzmiało zupełnie normalnie, ale Marina cały czas myślała: „Zmiatać stąd jak najprędzej”. Todd najwyraźniej jej nie uwierzył, bo wciąż żartował z Ruth, dopóki nie powiedziała: – Przypuszczam, że nie można liczyć na podwójny ślub. Todd popatrzył na Marinę, potem znów na ciotkę. – Masz na myśli Willow i Kane’a? – Nie, mój drogi, ciebie i Marinę. Wyraźnie iskrzy między wami. Oczywiście związek jest czymś więcej, ale namiętność jest cudowna. Towarzyszyła mnie i twojemu wujowi przez wszystkie dni naszego małżeństwa. – Roześmiała się leciutko. – No, może nie całkiem wszystkie, ale większość na pewno. Marina z trudem oparła się pragnieniu zakrycia uszu, by nic z tego nie słyszeć. Todd przełknął nerwowo ślinę. – Takiego obrazu to już nigdy się nie pozbędę z myśli – wymamrotał. Ruth westchnęła. – Wy, młodzi. Nigdy nie chcecie się niczego dowiedzieć o starszym pokoleniu. Powinno was cieszyć, że przeżyliśmy z wujem tyle lat w szczęśliwym małżeństwie. – Jestem zachwycony – powiedział Todd. – Ale szczegóły są niepotrzebne. Ruth uśmiechnęła się. – W porządku. Długo czekałam, aż znajdziesz właściwą dziewczynę, i oto jest. Marina prześliznęła się koło niego i wpadła do przymierzalni. Poszedł za nią. – Mówiłam ci – jęknęła, odwracając się tyłem, żeby porozpinał jej guziczki. – Ale nie. Nie słuchałeś. Ty zawsze wiesz lepiej. Moja babka wie, że spaliśmy ze sobą. Czy pojmujesz, jakie to upokarzające? – Dla mnie to jeszcze gorsze. Nigdy nie spotkałaś mojego wuja, ale ja znałem go całe życie. Teraz mam w głowie obraz ich obojga… Marina odwróciła się gwałtownie do niego. – Nie traktujesz tego dość serio! Ruth wie. Mówi o podwójnym ślubie. Może powiedzieć mojej matce. Nie chcę rozmawiać z matką o swoim życiu erotycznym. Dotknął jej policzka.

– No to nie rozmawiaj. Posłuchaj, na pewno sam bym jej nie powiedział, ale się domyśliła. No i co z tego? My wiemy, czego chcemy od siebie nawzajem, a czego nie. Nic wielkiego. Dla niego najwyraźniej tak, pomyślała gorzko, zastanawiając się jednocześnie, czy nie ma jednak racji. Może to ona przesadnie zareagowała. Ruth weszła do przymierzalni. – Muszę już iść, bawcie się dobrze. Mam nadzieję, że wszystko się uda. Nie tylko dlatego, że ja tego chcę, ale również z powodu tych pieniędzy, które tak bardzo przydadzą się waszej rodzinie, Marino. Kochana Willow będzie mogła otworzyć ten swój żłobek. Potem wyszła, ale Marina nawet tego nie zauważyła. Całą uwagę miała zwróconą na twarz Todda, któremu rysy ściągnęły się gwałtownie i którego oczy wyraźnie stały się chłodne. Cofnął się o krok. – Wyjdę, żebyś się mogła przebrać. Została sama w przymierzalni. Wściekła i zdezorientowana. Dlaczego Ruth w ogóle wspominała o pieniądzach? Kobieta, której tak niby zależało na połączeniu ich, wybrała idealny sposób na ich rozdzielenie. Jeśli Todd miał jakieś uprzedzenia, to na pewno wobec kobiet zainteresowanych nim dla pieniędzy. Miała ochotę tupać ze złości. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Miała w nosie jego miliony, miliardy, czy ile tam miał. Zakład dotyczący ślubu z nim to był żart. Musiał to rozumieć. Tylko czy na pewno? Zważywszy na jego przeszłość, zakładałby najgorsze, bo to zawsze było prawdziwe. – To bez znaczenia – powiedziała do siebie, uwalniając się z sukni. – Nie tworzymy żadnego związku. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Przyjaciółmi, którzy spali ze sobą. Lecz seks to nie miłość, a nie istniała żadna możliwość, by się w nim zakochała, więc jakie znaczenie miało to, że źle o niej myśli? A jednak jakoś było to ważne i kiedy kilka minut później wyszła z salonu ślubnego, czuła ucisk w piersi. To: MarinaNelsonmynetwork.LA.com From: JulieNelsonSGC.usa Zacznę od tego, że jestem bardzo zaskoczona, że mogłaś się przespać z Toddem Astonem III i nic mi nie powiedzieć. Gorzej, musiałam o tym usłyszeć od BABKI! Spałaś z Toddem? Spałaś z TODDEM??? Kiedy ja jestem za granicą i o tyle stref czasowych od

Was, że nigdy nie usłyszę żadnych szczegółów? Wiem, że mówisz Willow wszystko. Nie cierpię być pozostawiana poza nawiasem. Z czasem Ci wybaczę, ale na razie nasze siostrzane więzy są napięte do granic. To: JulieNelsonSGC.usa From: MarinaNelsonmynetwork.LA.com Od kiedy to stałaś się taką królową dramatu? Siostrzane więzy? Ktoś tu przesadnie reaguje. Przepraszam, że dowiedziałaś się od babki Ruth. Zamierzałam Ci sama powiedzieć, ale nie chciałam takich informacji powierzać poczcie elektronicznej. Najwyraźniej jestem jedyną osobą przejmującą się takimi rzeczami. To było tylko raz, a ściślej jedna noc. Tak jakoś to wyszło przypadkowo. Dokładniej wyjaśnię Ci później. Szczegóły są dość zabawne. Ale najważniejsze, że nie jesteśmy parą, tylko przyjaciółmi, którym zdarzyło się przespać ze sobą. Nie planujemy powtórki. To: MarinaNelsonmynetwork.LA.com From: JulieNelsonSGC.usa I to wszystko? Nic więcej nie powiesz? Jakież to żałosne. Żądam szczegółów. A FYI[6]… ludzie nie sypiają ze sobą przypadkowo. To świadome działanie/decyzja. Nie oszukasz mnie, dziecinko. No, to co się naprawdę dzieje? Marina długo gapiła się na list, zanim zaczęła odpowiadać. Co właściwie działo się pomiędzy nią a Toddem? To: JulieNelsonSGC.usa From: MarinaNelsonmynetwork.LA.com Jesteśmy tylko przyjaciółmi, przysięgam. Lubię go, czego nigdy bym się nie spodziewała, ale nie ma w tym niczego więcej. Tak, spaliśmy ze sobą, ale nie będzie powtórki, a po zakończeniu planowania tego wesela będziemy się widywać tylko na rodzinnych okazjach, parę razy do roku, to wszystko. To tylko miły znajomy. Specjalny rodzaj znajomego, przyznała sama przed sobą, wysyłając e-mail. Ale wciąż tylko znajomy. – Jestem spóźniona! – krzyknęła Belinda, gdy Todd wszedł do jej studia fotograficznego. – Siądź i poczekaj, zaraz do ciebie przyjdę. Uśmiechnął się do recepcjonistki, potem cofnął się do przestronnej sali, która stanowiła główną pracownię Belindy. Drobna,

rudowłosa artystka, ubrana jak Cyganka, stała przed aparatem, przyglądając się wystrojonym bliźniaczkom siedzącym na beli siana. Identyczne dziewczynki były ubrane w biało-różowe sukienki i miały starannie ufryzowane ciemne włosy. – Tak… Głowy razem – powiedziała Belinda z uśmiechem – ale nie zderzajcie się nimi. Tylko lekkie dotknięcie. Dziewczynki wypełniły polecenie. – A teraz pomyślcie o poranku Bożego Narodzenia. Obudziłyście się, ale wiecie, że jest za wcześnie, by zejść na dół. Przypomnijcie sobie, jak jesteście wtedy podekscytowane. Tyle prezentów i wkrótce będziecie zdzierać te lśniące papiery i oglądać, co dostałyście. To taka frajda, ale musicie poczekać. Pomyślcie o tym. Obie dziewczynki uśmiechnęły się, z rozjaśnionymi oczami, a na buziach pojawił im się wyraz oczekiwania. Belinda zrobiła kilka zdjęć. – Naprawdę dobre. Odwrócił się i zobaczył Marinę wchodzącą do studia. Ostatnie ich spotkanie zakończyło się dość niezręcznie, dzięki ciotce Ruth. Oczekiwał jakiegoś poczucia dyskomfortu albo chęci, by się znaleźć gdziekolwiek, byle nie tutaj. Tymczasem przepełniło go oczekiwanie i chęć przyciągnięcia Mariny do siebie. – Najlepsze – potwierdził. – Co u ciebie? – W porządku. Mam dużo zajęć, ale to miłe. – Popatrzyła na bliźniaczki. – Urocze małe dziewczynki. – Zgadzam się. – Naprawdę? Chcesz mieć dzieci? – Jasne. Dużo. Zawsze chciałem mieć własną drużynę baseballową. – To za dużo. Ale troje czy czworo to akurat. Jak zamierzasz mieć te dzieci? – Nie mam problemu z posiadaniem rodziny. To żony nie chcę. – Czyli adoptujesz? Oczy miała koloru nieba. Perfekcyjny odcień błękitu. Podobało mu się odczytywanie jej nastrojów i to, że wcale jej nie onieśmielał. Kiedy się to skończy, może zdołają pozostać przyjaciółmi… Zakładając, że uda mu się pozbyć tego dręczącego pragnienia, by się z nią znów kochać.

– Adopcja to jedna z możliwości – przyznał. – Ale wolałbym przekazać nazwisko biologicznym dzieciom. – Czyli rodzinną fortunę – zażartowała złośliwie. – To też. – No to co zrobisz? Zatrudnisz kogoś do rodzenia? Wynajmiesz macicę, że tak powiem? – Może. To też rozwiązanie. – Wzruszył ramionami. Oczy Mariny zrobiły się jak spodki. – Ja żartowałam! – A ja nie. Wszystko da się kupić. – Nie obraź się, ale to naprawdę wstrętne. – Dlaczego? Zastępcze matki to wcale nie taka rzadkość. Muszę być ostrożny. – Oczywiście. Co ja sobie myślałam. – Założyła ręce na piersi. – To skomplikowany wybór. W końcu biologiczna matka dostarcza połowy genów. W dodatku istnieją badania naukowe sugerujące, że inteligencję dziedziczy się głównie po matce. – Co wyjaśnia, dlaczego mnóstwo mężczyzn sukcesu, którzy bardziej dbają o wygląd swoich kobiet niż ich umysł, kończy, mając wyjątkowo nieudane dzieci. Dezaprobata wręcz z niej parowała, otaczając go chłodnym obłokiem, ale pozostał niewzruszony. To jego życie i może robić, co mu się żywnie podoba. Jeśli oznacza to dzieci bez żony – to jego wybór. – Mówisz naprawdę jak pozbawiony uczuć drań – powiedziała. – Jestem praktyczny. Odetchnęła głęboko. – Biorąc pod uwagę twoją przeszłość, rozumiem, dlaczego tak trudno ci komukolwiek zaufać, ale wciąż jakaś część mnie uważa, że jednak możesz mieć to wszystko. Możesz się zakochać, ożenić i mieć dzieci w tradycyjny sposób. Bez kontraktów. – A ty tego chcesz? – zapytał. – Oczywiście. Jest coś cudownego w byciu częścią rodziny. – Nie wydajesz się spieszyć ze znalezieniem pana Właściwego. Marina skinęła głową. – Wiem, że mam swoje problemy, ale jestem gotowa kiedyś zawierzyć.

– Tylko tak mówisz. – Kiedyś w końcu to zrobię. Czy na pewno? Bardzo wątpiła. Mogli się bardzo różnić, ale oboje cierpieli na podstawowy brak zaufania w sprawach miłości. Ona bała się zatracić samą siebie, on zamierzał być czymś więcej niż portfelem. – Do tego trzeba wiary – powiedziała. – Pewnego dnia znajdę kogoś, kto będzie wart rzucenia się głową naprzód, i wtedy skoczę. Todd nie był przekonany. – Mam nadzieję, że będzie cię miał kto złapać. Belinda skończyła pracę z dziećmi, podeszła, uściskała Todda, a potem przedstawiła się Marinie. – Nigdy jeszcze nie wynajęto mnie z Chin – powiedziała z uśmiechem. – To może być zabawne. – Jeśli nie masz nic przeciw temu, prześlemy Julie i Ryanowi próbki e-mailem – zaproponował Todd. – Razem z Mariną wybierzemy kilka sztuk. – Jasne, świetnie. Mam tu swoje albumy. Pokażę wam dużo różnych zdjęć, a potem wskażę, które są dostępne w wersji cyfrowej. Marina zauważyła, jak świetnie Belinda i Todd się rozumieli. – Jak się spotkaliście? – zapytała. Todd jęknął, za to artystka roześmiała się i poklepała go po policzku. – Jego rodzice wynajęli mnie do zrobienia mu zdjęć w szesnaste urodziny. Wszystko wyglądało bardzo poważnie i uroczyście. – A jak upokarzająco… – mruknął Todd. Marina uśmiechnęła się złośliwie. – Czy tamte portrety znajdują się w tych albumach? Belinda potrząsnęła głową. – Gdybym je tu zamieściła, zamordowałby mnie, ale może znajdę jeszcze kilka próbnych odbitek i prześlę ci kopie. Marina przysunęła się do Todda i oparła mu głowę na ramieniu. – Będę zachwycona. – Tylko je wyślij, a nigdy ci nie wybaczę – ostrzegł Todd. – Ależ wybaczysz. Przez kolejne pół godziny oglądali próbki zdjęć Belindy. Były niewiarygodne. Romantyczne, nieprzesłodzone i pełne artyzmu.

– Ona potrafi pokazać na zdjęciu osobowość – powie działa Marina, wskazując na jedną ze ślubnych fotografii. – Popatrz na uśmiech panny młodej. Widać, że to nieco postrzelona dziewczyna, ale fajna. – No, a on szaleje za nią. Przyglądając się szczęśliwym parom, Marina czuła lekką pustkę. Pragnęła tego, co oni mieli: miłości i zaufania. – Każde zdjęcie by się nadawało – powiedziała. – Może po prostu dajmy Belindzie adres e-mailowy do Julie i Ryana, żeby im wysłała, cokolwiek zechce. Będą zachwyceni jej pracami. Wrócili do studia i powiedzieli gospodyni, co uradzili. – Oczywiście wyślę duży zestaw – powiedziała Belinda. – Ale zanim sobie pójdziecie, chciałabym zrobić wam dwojgu parę zdjęć. Znajomy temat może bardzo ułatwić sprawę. Todd popatrzył na Marinę, która tylko wzruszyła ramionami. – Mam trochę czasu – powiedziała, nie do końca pewna, co Belinda miała na myśli. – Świetnie. Jestem już przygotowana do następnego spotkania za chwilę, więc musimy się pospieszyć. Wskazała im stonowaną, szaroniebieską draperię służącą za tło. Wokół niej stało mnóstwo świateł, a przed nią aparat na statywie. – Stań pośrodku – poleciła Belinda Toddowi. – Ty obok, bardzo blisko siebie. Spróbujmy tradycyjnej pozy. Todd, obejmij ją w pasie. Marino, połóż swoje dłonie na jego talii. Zrobili, jak prosiła. Marina postarała się, jak mogła, żeby zignorować ciepło ciała tego mężczyzny i wywołane jego bliskością drżenie kolan. Im dłużej ją obejmował, tym bardziej go pragnęła. – Szerokie uśmiechy – poleciła Belinda. – Dajcie spokój, nie zmuszajcie mnie do powtarzania tej historyjki o świątecznym poranku. Robi się nieświeża. Pomyślcie o czymś wspaniałym… Już wiem. O ostatnim razie, kiedy uprawialiście seks. Marina mimowolnie spojrzała do góry i napotkała jego wzrok. Pamiętała szczegółowo ich wczorajszą noc. Jego dotyk, śmiech, sposoby, którymi skłaniał ją do reakcji, o których nawet nie wiedziała, że są możliwe. – Idealnie – skomentowała Belinda. – Tak trzymać. A teraz pomyślcie o czymś zabawnym, na przykład o tym, jak Todd by

wyglądał w kostiumie kurczaka z wielgachnym ogonem. Kiedy Marina odtworzyła sobie w myśli ten obraz, poczuła, jak zadrgały jej wargi. Potem się roześmiała. – Wielkie dzięki – prychnął Todd. – Byłbyś znakomitym drobiem. – Tylko tego mi do szczęścia brakowało. Marina wciąż jeszcze się śmiała, gdy Belinda oznajmiła, że skończyła. – Te zdjęcia też prześlę e-mailem do Julie i Ryana – dodała. – Rezerwuję sobie daty, więc gdybyście mogli za jakiś tydzień czy dwa powiedzieć, czy mnie chcą, będzie idealnie. – Załatwione – obiecał Todd. – Dzięki za wszystko – rzekła Marina. – Jesteś niesamowita. – Człowiek żyje dla takich słów. Marina wyszła za Toddem. – Wciąż jesteśmy umówieni na to wesele w sobotę, prawda? – upewnił się, kiedy stanęli koło jej samochodu. – Masz na myśli to wesele, na które mamy się wprosić? Staram się przygotować. – Wybieramy się tam posłuchać orkiestry. To nie wpraszanie się. Nic nie zjemy. Wszystko będzie w porządku. – Nigdy jeszcze nie wpraszałam się na wesele – przyznała. – To będzie wyjątkowe. – Spodoba ci się. Pomachała mu ręką i wsiadła. Odmachał i ruszył pierwszy. Zanim uruchomiła silnik, przypomniała sobie, co powiedział o posiadaniu dzieci bez wiązania się z kobietą. Choć podobała jej się jego chęć posiadania rodziny, to smutkiem napawało to, jak jednocześnie sam siebie ograniczał, odmawiając zaufania komukolwiek. Na ironię zakrawało, że oboje znajdowali się jakby po przeciwległych stronach tego samego problemu. On ufał sobie i nikomu innemu. Ona ufała wszystkim oprócz siebie. Obojgu potrzebne było okazanie jakiegoś aktu wiary, ale czy potrafili? A jeśli nie, czy kiedykolwiek spełnią swoje marzenia?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Późnym sobotnim popołudniem Todd podjeżdżał do UCLA przez Westwood[7]. Marina zadzwoniła nieco wcześniej i poprosiła, by na spotkanie z orkiestrą zabrał ją z kampusu, a nie z domu. Podała mu, jak dojechać do jednego z akademików. Znalazł właściwą ulicę, skręcił w prawo i sprawdził adres. Spostrzegł Marinę, zanim ustalił, o który budynek chodzi. Stała na trawniku z wysokim przystojnym chłopakiem. Oboje żywiołowo gestykulowali. Kiedy tak patrzył, chłopak przygarnął Marinę i uściskał ją. Roześmiała się i ucałowała go w policzek. Coś mrocznego i lodowatego skręciło się Toddowi w brzuchu. Zwężonymi oczami patrzył, jak Marina miga. Najwyraźniej bardzo dobrze znała tego chłopaka. Ale o czym oni, do diabła, rozmawiali? Przez kilka chwil migali szybko, potem Marina odwróciła się, zauważyła go i pomachała ręką. Chłopak też popatrzył na niego, jeszcze raz ją uściskał i skierował się do budynku. Kiedy podchodziła do samochodu, Todd czuł się rozdarty pomiędzy nierozsądnym poczuciem rozdrażnienia, a podziwem dla sposobu, w jaki jej sukienka podkreślała sylwetkę. Do tej pory widywał Marinę tylko w bardzo swobodnych strojach, więc sandałki na wysokim obcasie, kolczyki i upięta fryzura stanowiły dużą zmianę. – Jestem gotowa na kryminalny wieczór – oznajmiła, otwierając drzwi pasażera i sadowiąc się w samochodzie. – Myślałam o przygotowaniu masek, żeby nikt nas nie rozpoznał, ale obawiałam się, że za bardzo byśmy się wyróżniali. Zignorował żarty i zapatrzył się na wielki budynek. – Chodzisz na randki ze studentami? – Randki? Och, nie, to był David, jedna z osób, dla których migam. Jest na ostatnim roku, ma bardzo ważną randkę, a jego samochód padł kilka dni temu, więc pożyczam mu mój. Normalnie bym tego nie zrobiła, ale zamierza się oświadczyć, więc uznałam, że to sprawa godna wsparcia. Popatrzył na nią i w jej oczach zobaczył kombinację rozbawienia z irytacją. – Tylko tak się zastanawiałem – zaczął się bronić. – Studenci

mają szczególną reputację. – Jasne. To jedyny powód, żeby na mnie napadać. – Napadać? To nie w moim stylu. Nigdy. To wymagałoby zazdrości, a to uczucie oznaczało, że się kogoś obchodzi. Choć lubił Marinę, pomiędzy nimi była tylko przyjaźń. – Dziwny jesteś, Todd – mruknęła. – Wiesz? – Nie dziwny. Czarujący, przystojny, seksowny, tajemniczy. Patrzyła na niego nieruchomo. – Powiedziałabym, że skomplikowany, ale nic więcej. – Po prostu nie chcesz przyznać, jak bardzo cię pociągam. – Akurat. Ale kiedy mówiła, jej wzrok spoczywał na jego ustach. Poczuł przypływ gorąca i pożądania, które zmusiły go do niespokojnego poprawienia się na siedzeniu. Włączył się do ruchu. – Przyjęcie jest w Beverly Hills – powiedział. – Wejdziemy, pouśmiechamy się uprzejmie, złożymy życzenia, posłuchamy muzyki i wyjdziemy. – Cokolwiek powiesz – zgodziła się. – To ty jesteś zawodowym kryminalistą. Dla mnie będzie to pierwszy raz. – Idziemy tylko posłuchać muzyki, to nie jest niezgodne z prawem. – Przestępcy zawsze mają wymówki. Czy Ryan wie o twojej nielegalnej działalności? Jesteście partnerami w biznesie. Powinien chronić swoje aktywa. Za chwilę zaczniesz podkradać. Starannie utrzymał kamienną powagę. – Nie podkradam. – Jasne, że nie. Jesteś jak beatyfikowany. Gdybyż ciotka Ruth mogła cię teraz zobaczyć. – Dzwoniła do ciebie? Marina spojrzała na niego. – Moja babka? Nie, a miała? – Nie, nie ma się czym przejmować. – Nie możesz tak zacząć tematu, a potem go uciąć. Co się stało? – Dzwoniła do mnie już kilka razy od czasu tego spotkania w salonie ślubnym. Niezbyt subtelnie dawała do zrozumienia, że należy

przenieść sprawę na wyższy poziom. Marina skrzywiła się. – Zgaduję, że nie mówiła o ponownym spędzeniu razem nocy? – Nie całkiem. Ale ciotka kilkakrotnie wspominała o namiętności, sprowadzając rozmowę na obszary, których Todd nigdy już nie chciał tykać. – Prawdopodobnie nie uznasz tego za dobrą wiadomość, ale wygadała wszystko Julie, która najprawdopodobniej powtórzyła Ryanowi. Spojrzał na nią. – Ruth opowiedziała twojej siostrze, że spaliśmy ze sobą? – O, tak. Dostałam od Julie kilka bardzo dramatycznych e-maili. Obawia się, że wszystko co najlepsze ją omija. A on chciał mieć rodzinę. I po co? – Co jej odpowiedziałaś? – zapytał. – Że pozna szczegóły po powrocie. – Uśmiechnęła się do niego. – Jesteśmy bardzo sobie bliskie. Miał wrażenie, że żartowała. A może z jego strony były to tylko pobożne życzenia. Kobiety rozmawiały, a on nie miał zielonego pojęcia, co sobie nawzajem mówią. Podobnie jak wszyscy inni normalni mężczyźni na tej planecie nie chciał wiedzieć. – Przykro mi, że Ruth jest tak nieprzyjemna – rzekł. – Zdołasz ją zignorować, czy mam jakoś zadziałać? – Ponieważ to nie do mnie wydzwania, mogę. A ty masz problem z potraktowaniem jej tak samo? – Nie. Kochał Ruth, ale nie pozwoliłby, by mu dyktowała, co robić. Wiedział, że chciała go wyswatać, a na nic takiego się nie zanosiło. – Ten seks prawdopodobnie był błędem – powiedziała Marina cicho. – Dobrze, że już nigdy więcej tego nie zrobimy. Pomyślał, jak cudownie byłoby, gdyby byli razem. Jaką radość odczuwał, dając jej rozkosz, smakując ją, dotykając jej. Jak gładko się im rozmawiało, śmiało. Jak bardzo wciąż jej pragnął. – Zgadzam się w zupełności – potwierdził zdecydowanie. Hotel wygląda niczym wyjęty z filmu, pomyślała Marina, przechodząc z Toddem szerokimi, bogato udekorowanymi korytarzami do sali balowej, wychodzącej na prywatny ogród. Udało im się

wśliznąć do środka. Nikt nie zadawał żadnych pytań, nie oskarżył o brak zaproszenia, a i tak miała wrażenie, że wszyscy w pomieszczeniu wiedzą, że są nieproszonymi gośćmi. – Rozluźnij się – mruknął Todd, obejmując ją w pasie. – Tu jest co najmniej trzysta osób. Nikt nas nie zauważy. – Dobrze, ale żadnego jedzenia czy picia. Prawdopodobnie nie powinniśmy nawet siadać i zajmować miejsc prawowitym gościom. Uśmiechnął się do niej. – Nie przepadasz za łamaniem reguł, prawda? – Tylko w wyjątkowych okolicznościach. To coś takiego jak niezabieranie do przymierzalni więcej niż czterech sztuk ubrań. Choć tę zasadę akurat całkiem nieźle łamię. Okrążyli salę balową, omijając skupisko stołów po jednej stronie i trzymając się blisko parkietu. Pojawił się koło nich kelner, oferujący paszteciki. Todd sięgnął do tacy, ale odepchnęła jego rękę. – Mamy nie jeść – przypomniała cicho, twardym głosem. Zachichotał. – Robisz z tego niezłą zabawę. – Nie przyszliśmy tu dla zabawy. To poważna sprawa. W porządku, szykują się do grania. Dobrze. Możemy posłuchać, potem wyjść. – Tchórz. – Zignoruję cię. – Przyglądała się, jak niewielka orkiestra zajmuje miejsca. – Masz rację, niewielu ich jest. Jak myślisz? Alkowa w sali balowej ciotki Ruth? – Albo przestrzeń pomiędzy kolumnami. Tam będzie lepsza akustyka. – Słusznie. Chciałabym, żeby już zaczęli. Znakomicie ubrana starsza para podeszła do nich. – Kitty i Jason Sampson – przedstawiła ich kobieta, sięgając po dłoń Mariny. – Jak miło, że przyszliście. Marina zamarła. Złapano ich! Lecz Todd uśmiechnął się szeroko i odpowiedział: – Wszystko jest cudowne, robi wrażenie. Taki szczęśliwy dzień. Kitty rozpromieniła się. – Nieprawdaż? Jesteśmy zachwyceni! Jason nachylił się i pocałował Marinę w policzek, potem poklepał

Todda po ramieniu. – Dzięki za dołączenie do nas w takim dniu. To dużo dla nas znaczy. – Za nic byśmy tego nie przegapili. Sampsonowie odeszli. Marina odczekała, aż znajdą się poza zasięgiem wzroku, potem ukryła twarz w dłoniach. – Pójdziemy do piekła. Już słyszę, jak grawerują nasze imiona na łożach. – Będziemy mieli łoża w piekle? Spiorunowała go wzrokiem. – Wiesz, co mam na myśli. – Nic się nie stało. Byliśmy grzeczni i na poziomie. Za pięć minut Kitty i Jason w ogóle nie będą nas pamiętać. Daj spokój, poradzisz sobie. Patrz, orkiestra zaraz zacznie. – Może. Ja tylko nie chcę się czuć winna… – zaczęła. – To nie rób tego. Chodź, staniemy sobie w kąciku i będziemy się trzymać z dala od kłopotów. Mówiąc to, pociągnął ją za rękę na drugą stronę pomieszczenia. Choć jego dotyk był zupełnie nieznaczący, jej ciało odpowiedziało na niego, jakby właśnie zdarł z niej sukienkę i rozłożył ją na stole. No, niech będzie, że na łóżku… w bardzo ustronnym miejscu, bo jej reakcja była przeciwieństwem oburzenia. Czuła pożądanie, tylko że nie wyłącznie seksualne. Pragnęła być w jego ramionach, rozmawiając i śmiejąc się. Patrzeć na jego uśmiech, słuchać jego głosu i tego wyjątkowego spojrzenia na świat. Pragnęła… więcej. – Lepiej? – zapytał, gdy zatrzymali się w kącie pomieszczenia, blisko orkiestry, ale z dala od głównych tras ruchu gości. – Zachowujemy się właściwie jak szpiedzy, ukrywając się za tą rośliną doniczkową. Dotknął liścia. – Wiesz, co to takiego? – Nie mam pojęcia. To specjalność Willow. Jednak wygląda na prawdziwą. – Pozwoliła sobie na lekkie rozluźnienie. – Tak, dużo lepiej. Czuję, że jestem mniej napięta. – Znakomicie. Posłał jej uśmiech. Wywołane nim drżenie gdzieś głęboko

musiało mieć coś wspólnego z jego bliskością, ale chyba nie tylko. Coś w jej reakcjach wywoływał po prostu on sam. O co tu chodziło? Zanim znalazła odpowiedź, koło nich zatrzymał się kelner i zaoferował kieliszki z szampanem. – Pan i panna młoda będą tu za kilka minut – poinformował. – To do toastu. Marina uwolniła się od Todda i schowała ręce za siebie. – Nie możemy – szepnęła. Todd wziął dwa kieliszki i podziękował kelnerowi. Kiedy byli już sami, podał jej szampana. – Musimy – wyjaśnił. – Pominięcie toastu za państwa młodych byłoby i podejrzane, i niegrzeczne. Przygryzła dolną wargę. – To bardzo niebezpieczny pierwszy krok. No, dobrze, uniesiemy kieliszki, ale nie wypijemy. Do mikrofonu umieszczonego przed orkiestrą podszedł mężczyzna, prawdopodobnie drużba. – Panie i panowie, proszę o powitanie państwa Sampsonów. Państwo młodzi weszli do sali i rozległ się powszechny aplauz. – Wznieśmy toast – ciągnął drużba. – Za parę, która jest uosobieniem miłości. Niech każdy ich dzień będzie lepszy od poprzedniego. Uniósł kieliszek. Goście powtórzyli jego gest. Marina skrzywiła się, potem uniosła swój i upiła mały łyk nielegalnego szampana. Todd pochylił się ku niej. – Dom pérignon. – Naprawdę? Pociągnęła kolejny łyczek. Trunek był naprawdę dobry. I, szczerze mówiąc, jeśli rodziny państwa młodych mogły sobie pozwolić na tak drogiego szampana dla całego tłumu, to może dwa podwędzone kieliszki nie miały wcale znaczenia. – Zaakceptuję szampana – mruknęła – ale na obiad nie zostaniemy. – Absolutnie nie. Tylko na jeden taniec. Orkiestra zaczęła grać. Państwo młodzi wyszli na parkiet i zaczęli tańczyć. Marina zignorowała ich, skupiając się na muzyce. Była na pewno o wiele bardziej elegancka niż didżej i nie nudna.

– Dobry wybór – powiedziała. – Orkiestra mi się podoba. A teraz idziemy. – Nie tak szybko. Zabrał jej kieliszek i odstawił na mały stolik stojący tuż obok. Potem poprowadził ją na parkiet. – Co??? Spróbowała zaprzeć się obcasami, ale drewniana podłoga była zbyt twarda i gładka i nic to nie dało. – Nie możemy tańczyć! – Dlaczego nie? Wszyscy to robią. Rzeczywiście spora liczba gości pojawiła się pośrodku sali, dołączając do państwa młodych. Marina uznała, że jeden taniec nie sprowadzi katastrofy. Przecież nic nie będą jedli. Odprężyła się więc w ramionach Todda i odkryła w nim kolejny talent, którego się nie spodziewała. Było nawet lepiej niż przy tym próbnym wirowaniu w salonie ślubnym. – Dobry jesteś – powiedziała z uznaniem, kiedy wprowadził ją w piruet i gładko po nim wychwycił. – Uczyłeś się? – Całe lata. Muzyka zwolniła, przyciągnął ją do siebie. Oparła mu głowę na ramieniu. Jego dłoń spoczywała u dołu jej pleców. Byli przytuleni do siebie w sposób jednocześnie zmysłowy i atrakcyjny. – Po tym utworze wychodzimy – obiecał, mówiąc jej to wprost do ucha. – Dobrze. – Zjemy coś? – Jasne. – Na wynos? Podniosła głowę i popatrzyła na niego. Namiętność zabarwiła jego oczy czernią nocy. Palcem dotknął jej warg. – Wiem, co powiesz – odezwał się miękko. – Że zgodziliśmy się nie robić tego więcej. Że z wielu powodów byłby to błąd. Jeśli naprawdę tego właśnie chcesz, już więcej nie spytam. Cały miniony tydzień spędziłem na przekonywaniu samego siebie, dlaczego tak powinienem postąpić, ale nic nie osiągnąłem. Pragnę cię, Marino. Takie słowa skruszyłyby mur o wiele potężniejszy niż jej. – Na wynos – szepnęła. – Idziemy.

Do niego było bliżej. Siedemnaście minut jazdy wydawało się nie mieć końca, być może dlatego, że Todd mnóstwo czasu marnował na skubanie wargami jej palców. Naprzemienne dotknięcia wargami, językiem i zębami były zadziwiająco podniecające. Niejeden raz była o włos od zażądania, by się zatrzymał na poboczu, żeby zrobić to w samochodzie. Wytrzymała tylko dlatego, że był środek dnia, za mało miała w sobie z ekshibicjonistki oraz nie miała ochoty na noc w areszcie. Dojechali do jego posiadłości i pospiesznie wysiedli. Otworzył drzwi, wciągnął ją do środka, zatrzasnął je, szczęknął zamkiem i zagarnął ją w objęcia. Pozwoliła na to chętnie, pełna oczekiwania na żar pocałunku. Nie zawiodła się. Obejmowali się i całowali, wczuwając nawzajem w swoje ciała, wzajemnie rozpoznając oznaki podniecenia. – Łóżko – zdołał wymamrotać. – Na górze. Idź. Takie polecenie zabrzmiałoby zabawnie, gdyby nie była tak chętna. Zmusiła się do oderwania się od jego podniecających pocałunków i popędziła w stronę schodów. Po drodze zrzuciła buty. On też… Kiedy w końcu otrzeźwiała, siedział koło niej na schodach, uśmiechnięty. Też usiadła i westchnęła. – No dalej. Przechwalaj się. Zasłużyłeś. – Za chwilę. Spotkamy się w łóżku, dobrze? Wstał. – Dokąd idziesz? – Niespodzianka. Zbiegł ze schodów. Patrzyła za nim, wciąż jeszcze pławiąc się w echach rozkoszy, i nagle zdała sobie sprawę, że siedzi naga na schodach, nie mając pojęcia, czy gospodyni ma dziś wolne, czy nie. Ta myśl poderwała ją na równe nogi. Odszukała dużą sypialnię i ledwie zdążyła ściągnąć ciężką narzutę, kiedy Todd wszedł, niosąc dwie smukłe szampanówki i butelkę dom pérignon. Roześmiała się. – Mówiłeś, że zawsze masz coś pod ręką. – Prawda. Otworzył butelkę i wspiął się na łóżko. Nalał po kieliszku, zdjął resztki ubrania i dołączył do niej. – Za szalone niespodzianki – zaproponował, trącając jej kieliszek

swoim. – Ty idealnie pasujesz do tej definicji. Otworzyła usta i zaraz zamknęła. Nie mogła wydusić słowa, nawet oddychać było jej ciężko. Czuła się porażona. I w tym momencie zrozumiała dlaczego. Patrząc na Todda, na jego przystojną i tak teraz znajomą twarz, słuchając jego głosu, siedząc na jego łóżku tuż po powrocie z niesamowicie namiętnej podróży, w którą ją zabrał, znienacka zdała sobie sprawę z tego, co usiłowała przez cały czas zignorować. On był idealny. No, może jednak nie idealny. Miał swoje wady. Ale również reprezentował wszystko, czego poszukiwała. Troskę, ciepło, bystrość, pragnienie rodziny, czułość, wyzwania, zdecydowanie i absolutne nieprzejmowanie się faktem, że ona jest inteligentna. Idealny. W dodatku gdzieś po drodze zakochała się w nim.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Noc wypełniona ognistym seksem zdołała odwrócić uwagę Mariny od nieoczekiwanego wniosku, do którego doszła wcześniej. Rano uciekła bardzo wcześnie, mając jako usprawiedliwienie umówione spotkanie z Willow. Zakochana w Toddzie? Kiedy? Jak? Nie miała zamiaru zakochiwać się w nikim, a jeśli już ta niespodziewana rzecz się wydarzyła, to czy musiało to dotyczyć mężczyzny, który nigdy, przenigdy, w żadnych okolicznościach nie zaufa kobiecie? Dotarła jakoś do domu, wzięła prysznic i przebrała się. David, jak obiecał, zostawił w nocy jej samochód pod domem, a kluczyki w doniczce przy drzwiach frontowych. Wyjęła je stamtąd, wychodząc i pojechała do salonu ślubnego, w którym z Willow miały wybrać kilka różnych sukienek dla druhen i przesłać ich zdjęcia e-mailem do Julie. – Nic paskudnego – zagaiła Willow, kiedy Marina zaparkowała koło niej przed salonem i wysiadła. – Żadnych falbanek ani nic takiego, w czym trzeba być wysoką, żeby dobrze wyglądać. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale ja do wysokich nie należę. Marina udała zaskoczenie. – Od kiedy? – Bardzo śmieszne. Wiesz, o co mi chodzi. Mnóstwo ciuchów wygląda fantastycznie na dziewczynie wysokiej jak żyrafa, reszta śmiertelników sprawia w tym wrażenie pączków. Odmawiam wyglądania jak piłka na ślubie siostry. Marina uśmiechnęła się łobuzersko. – Nic podkreślającego przysadzistość, obiecuję. – I lepiej dotrzymaj. Nie chcę zostać przegłosowana przez dwie wysokie siostry. – Zaufanie jest istotną częścią stosunków pomiędzy nami. Willow zmrużyła oczy. – Nie ufam nikomu, kto ma tak długie nogi jak ty. Weszły do salonu. – Widziałam twoje zdjęcia w sukni ślubnej. Coś fantastycznego. – Jestem pewna, że Christie przyniesie suknię wybraną przez Julie – powiedziała Marina. – Jest bez ramiączek, więc sądzę, że my też powinnyśmy coś takiego wybrać, no, może na bardzo cienkich

ramiączkach. Nic długiego. Willow przewróciła oczami. – Dzięki Bogu. Mam mnóstwo długich sukienek z poprzednich ślubów. A panna młoda zawsze mówi „możesz ją sobie wziąć”. Pewnie. Przecież tyle jest okazji, na które mogę włożyć pełną falbanek króciutką sukienkę o limonkowej barwie. A jeśli już mówimy o zieleni, wiem, że to jeden z naszych kolorów, ale daj spokój. Jesteśmy blondynkami. Powinnyśmy mieć na sobie odcienie różu, prawda? – O, tak. Zieleń za bardzo kojarzy mi się z ostatnim zatruciem pokarmowym. W życiu tego nie włożę. – Widzisz? Tak to powinno wyglądać – skomentowała Willow. – Siostrzana solidarność. Christie podeszła do nich. – Dzień dobry paniom. Pani zapewne jest Willow. Mam na imię Christie. Uścisnęły sobie dłonie. – Jesteście gotowe do przymiarki sukni dla druhen? – spytała Christie. – Korespondowałam z Julie, miała pewne sugestie. Marina popatrzyła na Willow, która jęknęła i spytała słabym głosem: – Dobre czy złe? Christie uśmiechnęła się. – Dobre. Sądzę, że będziecie zadowolone. Willow, czy chciałaby pani obejrzeć suknię wybraną przez Julie? Mogę ją przynieść. – Jeśli to nie kłopot, byłoby wspaniale. – Z przyjemnością. – Christie popatrzyła na Marinę. – Może mogłybyśmy zrobić wstępne dopasowanie, jeśli pani ma dziś czas. – Oczywiście. – Znakomicie. Proszę za mną. Przeszły za sprzedawczynią do sąsiedniego pokoju, zawieszonego sukniami dla druhen. Dwie wyeksponowano pod ścianą. Jedna była bez ramiączek, dopasowana w talii, potem delikatnie rozszerzająca się. Na wierzchu była dodatkowa warstwa przejrzystego materiału, z rąbkiem powycinanym w łukowate ząbki. Druga suknia była obcisła, z koronką na gorsecie i tulipanowym rąbkiem. Willow potarła palcami materiał drugiej i uśmiechnęła się. – Myślę, że obie się nadają. A ty jak sądzisz?

Marina skinęła głową. – Żadna nie jest przerażająca, to muszę Julie przyznać. – Dobrze. – Christie wskazała na przymierzalnie. – Dla każdej z pań przygotowałam po jednej z tych sukien. Proszę je przymierzyć. Wrócę za kilka minut. – Co znaczy, że Julie przesłała nasze wymiary – mruknęła Willow, kiedy wchodziły do przymierzalni. – Czy jej zorganizowanie nigdy cię nie przerażało? – Nie za bardzo – przyznała Marina, ściągając koszulkę przez głowę i rozpinając dżinsy. – Mają tu buty, które też możemy przymierzyć, żeby sprawdzić, jak te suknie się sprawdzają przy wysokich obcasach. Drzwi do jej kabiny się otworzyły. Weszła Willow i zamknęła je starannie za sobą. – No dobrze – zagaiła. – Co się dzieje? Marina gapiła się na nią. – Nic. Wszystko w porządku. – Wcale nie. Jesteś… – skrzywiła się. – Nie wiem. Nie potrafię się domyślić, o co chodzi, ale „w porządku” na pewno nie odpowiada prawdzie. Denerwujesz się czymś? Czy Kane powinien kogoś zamordować? – Choć doceniam ofertę i jestem pewna, że on też, nic mi nie jest. Naprawdę. Willow zaplotła ramiona na piersi. – Nie wyjdę, dopóki się do wszystkiego nie przyznasz. – Nie mam się do czego… – Marina westchnęła. – Tak bardzo mi zależało, żeby się normalnie zachowywać. – Nie za bardzo ci się to udało. – Willow skrzywiła się. – Co się stało? To Todd? Skrzywdził cię? – No nie, oczywiście, że nie. Nie zrobił niczego niewłaściwego. Tylko, że… Willow przysunęła się i dotknęła jej ręki. – Nie musisz o tym rozmawiać, jeśli nie chcesz. Marina zdołała się uśmiechnąć. – Tak, oczywiście. Już ci wierzę. Ja tylko… My… – Przełknęła z trudem. – Zakochałam się w nim. Willow nie odrywała od niej wzroku.

– No i…? – I nic. Czy to nie wystarczy? Zakochałam się w Toddzie Astonie III. Bardzo to szalone? Willow uśmiechnęła się i uściskała siostrę. – W ogóle nie szalone. To wspaniałe. Jesteś zakochana. Stanu wolnego i on też. Ty jesteś wspaniała, on może się okazać kimś, kogo reszta rodziny zdoła tolerować. W czym problem? Marina opadła bezwładnie na ławkę i ukryła twarz w dłoniach. – To mnie przeraża. A jeśli jestem taka sama jak mama? Jeśli zagubię samą siebie? Jeśli pozwolę mu, żeby mnie paskudnie traktował i będę udawać, że to wystarczy, bo to lepsze niż życie w ogóle bez niego? Willow usiadła obok. – A jeżeli nie? – zapytała, obejmując Marinę. – A jeżeli jesteś silna, dojrzała i po prostu pozwolisz sobie być szczęśliwa? Choć Marina doceniała wsparcie, szczęście jakoś jej tu nie pasowało. – On ma poważne wady. Willow przewróciła oczami. – Oczywiście, że ma. Wszyscy mężczyźni mają. – Jest skomplikowany. Nie ufa kobietom. Nigdy, pod żadnym pozorem. To totalny brak zaufania bogatego mężczyzny. – Jak dla mnie to brzmi raczej prosto – uznała Willow. – I dobrze. On nie ufa. Jestem pewna, że nauczyły go tego doświadczenia z innymi kobietami. Ale co ty osobiście zrobiłaś takiego, co mogłoby spowodować brak zaufania do ciebie? Nic. Czyli potrzeba tylko trochę czasu i pracy i przerobisz go na swoją modłę. Marina chciałaby, żeby to było takie proste, ale coś jej podpowiadało, że Todda nie przekona brak negatywnych działań z jej strony. – Zawsze byłaś tak optymistyczna? – spytała. – Chyba tak – potwierdziła Willow. – Jestem średnią siostrą. Moim zadaniem jest widzieć obie strony każdego zagadnienia. Choć w tym przypadku widzę tylko twoją. Miej trochę wiary. Wątpię, żeby twoje uczucia były jednostronne. Jesteś wspaniała. Ma szczęście, że znalazłaś się w jego życiu. – To chyba nie ja jestem problemem. To jest on i nie sądzę, żeby

wiedział, jak sobie z tym poradzić. – Ty nie musisz tego robić, to jego działka. Marina popatrzyła na siostrę. – Nie jestem taka jak mama, prawda? Nie zakochuję się w człowieku, którego nie da się skłonić do związku? – Absolutnie nie przypominasz mamy. Jesteś sobą. Miej trochę wiary w siebie. Wiara. To wydawało się takie proste, ale Marina nie miała pojęcia, jak ją wprowadzić do równania. – Nic ci nie jest? – zaniepokoiła się Willow. Marina skinęła głową. – Mamy suknie do przymierzenia. Kilka minut później stały przed trójkrątnym lustrem. – Ta mi nie pasuje – skomentowała Willow w sukni z ramiączkami. – Przez ten tulipanowy rąbek wydaję się niższa. – Jesteś niska – rzuciła złośliwie Marina. – Ale rzeczywiście suknia nie pasuje. Obie lepiej wyglądamy w tych bez ramiączek. Mam nadzieję, że Julie nie będzie miała nic przeciwko tak ciasnemu dopasowaniu w talii. Willow uśmiechnęła się. – Sądzisz, że będzie nam miała za złe, bo jej brzuch rośnie? Hmm… O tym nie pomyślałam. Ale dobrze. Przez chwilę może się poczuć niekomfortowo. Wygładziła przód sukni. – Po ślubie z Kane’em od razu spróbujemy mieć dzieci. Już jestem podekscytowana. Czuję się tak jak wtedy, gdy pierwszy raz próbowałam testów ciążowych, będąc na pigułkach. – Nabrzmiała? – spytała Marina ze współczuciem. – To dlatego ja ich nie używam. I mam szczęście. – Ja też. Ale ta paskudna część już minęła. I dobrze, biorąc pod uwagę problem z prezerwatywami. Marina przyglądała jej się uważnie. – Jaki problem? – No wiesz, nie są stuprocentowo pewne. Przy bardzo starannym użytkowaniu, w kontrolowanych warunkach badawczych dają dziewięćdziesiąt siedem procent pewności. Ale w rzeczywistym świecie ten procent jest dużo niższy.

Willow mówiła dalej, ale Marina nie słuchała. Mniej skuteczne? Czyli większe są szanse zajścia w ciążę? A oni z Toddem używali tylko prezerwatyw. Ona nigdy niczego innego nie stosowała, a on nie pytał. Co prawda i tak niewiele więcej by się dało zdziałać, ale zawsze. Dotknęła brzucha i starała się odprężyć. Nic nie mogło się wydarzyć. A może? Dwie i pół godziny później Marina w końcu uciekła z salonu ślubnego. Musiała odreagować dopasowywanie sukni ślubnej. W końcu zdołała wyjść i od razu podjechała do apteki po dwa różne testy ciążowe. Miała przekonanie, że wszystko jest w porządku, ale dodatkowe, naukowe dowody nie mogły przecież zaszkodzić. Teraz policzyła dni w kalendarzu i musiała przyznać, że może okres trochę się spóźnia. Kilka dni zaledwie, ale jednak. Zabrakło jej tchu. W ciąży? Niemożliwe. W ogóle to chciała mieć dzieci, ale nie teraz. Nie w taki sposób. Przypomniała sobie te okropne opowieści Todda. Jeśli jest w ciąży, on pomyśli, że ona jest taka sama jak te wszystkie kobiety w jego życiu. Nigdy jej nie zaufa. Przerażona i roztrzęsiona potencjalnymi skutkami, otworzyła oba pudełka i wyjęła testy. Kiedy minął przepisowy czas, sprawdziła wyniki na dwóch plastikowych paskach i jęknęła. Jeden wskazywał, że jest w ciąży, drugi, że nie. – Ależ mam dzień – wyjęczała, tłumiąc łzy frustracji. – Muszę wiedzieć. Złapała pierwsze opakowanie i wykręciła wydrukowany na nim bezpłatny numer. – Dzień dobry – zagaiła natychmiast po odebraniu. – Kilka minut temu użyłam jednego z waszych testów ciążowych oraz drugiego innej firmy. Wasz test twierdzi, że nie jestem w ciąży, a drugi, że jestem. Komu mam wierzyć? – O rany – powiedziała kobieta z firmy. – Nie jest dobrze. Ile okres się pani spóźnia? – Kilka dni. – Dobrze, ma pani kilka opcji do wyboru. Kupić więcej testów i sprawdzić, co wyjdzie, albo poczekać. Wiem, że to trudne, ale właśnie tak bym radziła. Poczekać jeszcze tydzień i powtórzyć testy. A ostateczne rozwiązanie to wizyta u lekarza. Marina podziękowała rozmówczyni i rozłączyła się. Pójście do

lekarza nie wchodziło w grę. Był to praktycznie przyjaciel rodziny, a jej matka pracowała u niego. Zbyt blisko domu, żeby się w to pakować. Mogła znaleźć innego, ale zanim zdoła się umówić na wizytę i tak minie co najmniej tydzień. Poczekanie i powtórzenie testów miało najwięcej sensu. Lecz rozsądek nie miał najmniejszego wpływu na paskudny ucisk w brzuchu ani na kłopoty z oddychaniem. W ciąży? Czy to możliwe? Czując potrzebę porozmawiania z kimś, złapała za telefon i zadzwoniła do Willow, której komórka od razu przełączyła się na pocztę głosową, czyli siostra zapewne była z Kane’em, próbując się postarać o dzieci. Niespokojna i wciąż przepełniona potrzebą rozmowy Marina włączyła laptop. To: JulieNelsonSGC.usa From: MarinaNelsonmynetwork.LA.com Cześć. Tu jest środek dnia, więc jak sądzę, u Ciebie jest środek nocy. Co stanowi poważną przeszkodę, bo naprawdę muszę pogadać. Nie osobiście, nie chcę też, żebyś Ty dzwoniła. To kosztuje jakiś miliard za minutę i prawie cały jutrzejszy dzień będę na zajęciach. Tylko że… Spóźnia mi się. To znaczy… okres… no, właśnie spóźnia się. Kupiłam więc parę testów ciążowych. Jeden mówi, że jestem w ciąży, drugi, że nie. Kobieta z firmy poradziła, żebym poczekała z tydzień i sprawdziła jeszcze raz, co ma sens. Ale czekać cały tydzień na informację? Jak to wytrzymać? Chcę mieć dzieci. Wcale nie mam nic przeciwko ciąży, byle nie z Toddem. On nie ufa nikomu i choć wcale go za to nie winię, nawet nie umiem sobie wyobrazić, jak by zareagował, gdybym mu powiedziała, że jestem w ciąży. Pomyślałby, że próbuję nim manipulować albo go oszukać. Byłoby to straszne. Co gorsza… ale tego do czego się zaraz przyznam, nie możesz powiedzieć absolutnie nikomu. Myślę, że się w nim zakochałam. Marina przerwała na chwilę pisanie, potem westchnęła ciężko. Nie. Nie tak. Wiem, że go kocham. Już od pewnego czasu. Może nawet od początku. Jestem podekscytowana i przerażona. To znaczy, co jeśli jestem taka jak mama? A co jeśli nie? A jeśli nie umiem być silna? To i tak dobra możliwość. Ale to jest Todd. Czy kiedykolwiek mi zaufa

na tyle, żebyśmy stworzyli prawdziwy związek? Czy on w ogóle jest czymś takim zainteresowany? A jeśli tak, to ciąża wszystko zrujnuje. Tak więc wygląda mój dzień. Odpisz jak najszybciej. Już lepiej się czuję, „pogadawszy” sobie. Dzięki za wysłuchanie. Marina niewiele spała tej nocy, wskutek czego poranne zajęcia z chemii nieorganicznej były dla niej trudne. Zrobiła, co mogła, żeby rozjaśnić sobie umysł, pozbyć się z myśli prywatnych spraw i skupić na wykładzie. Musiała sprawiać wrażenie, że wszystko z nią w porządku, bo Jason, jeden z głuchych studentów, tylko dwukrotnie się skrzywił. Po zakończeniu zajęć umówiła się z nim na inny dzień w laboratorium i poszła do samochodu. Przeciskała się przez tłum studentów zatopiona w myślach, które rozbiegały jej się w tysiącu kierunkach naraz. Czy jest w ciąży? Jak to powiedzieć Toddowi? A jeśli nie jest? Czy go to zasmuci? Czuła się rozdarta. Kochała Todda i byłaby zachwycona, mając z nim dziecko. Z drugiej strony, znając jego przeszłość, wątpiła, czy kiedykolwiek zdołaliby pokonać jego wrodzony brak zaufania do kobiet, z nią włącznie. Najsensowniej byłoby, żeby dziecko nie istniało. Tyle tylko, że nie potrafiła przekonać samej siebie do pragnienia takiego rozwiązania. Solidny sen, pomyślała, przechodząc przez parking. Potrzebny mi długi sen. Naraz pojawił się przed nią znajomy, kosztowny kabriolet. Okno kierowcy zjechało w dół i zobaczyła przed sobą rozwścieczoną twarz wpatrującego się w nią Todda. – Wsiadaj – warknął beznamiętnie. – Musimy pogadać.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Wiedział. Widziała to w lodowatym spojrzeniu jego oczu. Marina nie była całkiem zaskoczona. Julie musiała powiedzieć Ryanowi, a on i Todd byli sobie bliscy jak bracia. – Pojadę za tobą do twojego domu – oznajmiła, wiedząc, że jakakolwiek rozsądna rozmowa z Toddem w tej chwili nie ma szans. Lepiej móc wyjechać w każdej chwili, nie czekając na odwiezienie. Otworzył usta, ale zanim zdołał się odezwać, dodała: – Pojadę za tobą. Na tyle powinieneś być zdolny mi zaufać. – Dlaczego? – zapytał bez ogródek. Jednak jednocześnie zaczął zamykać okno i podjechał o kilka metrów do przodu, umożliwiając jej wyjechanie z parkingu. Dwadzieścia minut później zajechała na znajomy, kamienny podjazd przed ogromnym domem, który zaczęła już lubić. Lecz kiedy wysiadła z samochodu, czuła bardzo nieprzyjemną kombinację obaw i paniki. Znając Todda, nie spodziewała się, by cokolwiek w tej sprawie dobrze przyjął. Weszli do środka bez słowa. Doszła do wniosku, że to ona powinna zacząć rozmowę, ale nie miała pojęcia jak. Nie wiedziała też, ile on wie. To mógł być dobry początek. Podążyła za nim do gabinetu i położyła torebkę na jednym ze skórzanych foteli stojących w tym pełnym książek pomieszczeniu. – Czy Ryan przesłał ci streszczenie, czy po prostu dołączył mój list? – zapytała, przypominając sobie nagle przyznanie się do zakochania. Na pewno tym Julie się nie podzieliła z narzeczonym. – Podał mi fakty. – Wzrok Todda opadł na jej brzuch. – Że podejrzewasz, że jesteś w ciąży. Z jego tonu nie potrafiła wywnioskować, co myśli. Jak dotąd, język jego ciała wydawał się starannie kontrolowany, powinna więc poczuć się trochę lepiej. Tyle tylko, że nic takiego nie nastąpiło. W jego zachowaniu był taki chłód, taka gorycz, że zdawało się, że w pokoju zrobiło się zimno. Mimo całkiem przyjemnej temperatury zadrżała. – Nie wiem, czy jestem w ciąży – oznajmiła. – Powiedział ci o dwóch różnych testach? Todd poruszył się za biurkiem, odwrócił się twarzą do niej.

– Pozwól, że ci coś wyjaśnię. Próbowały mną manipulować kobiety o wiele bardziej doświadczone niż ty, Marino. Nie wygrasz tej gry. Poczuła się, jakby dostała w twarz. – Nie gram w żadną grę. Jak mogłabym? Nie jestem taka i dobrze o tym wiesz. Znasz mnie, Todd. – Doprawdy? To ty możesz tu zarobić milion dolarów. Patrzyła na niego nieruchomo. – Nie bądź śmieszny. To tylko idiotyczny pomysł Ruth. – Zaproponowała wycofanie oferty, ale ty to odrzuciłaś. Mróz przebiegł jej po plecach. – Żartowałam. Cały czas traktowałam to jak żart. Wyraz jego twarzy wyraźnie wskazywał, że w ogóle jej nie wierzy. Miała wrażenie, że ściany się na nią walą. Podeszła o krok do niego. – To idiotyczne. Zostaliśmy przyjaciółmi. Śmialiśmy się razem, rozmawialiśmy o swoich nadziejach i marzeniach. Nie jestem żadną manipulatorką polującą na twoje pieniądze. Niech to diabli, Todd, nie usiłowałam cię złapać w pułapkę. Ty też chciałeś się ze mną kochać. Byłeś wyjątkowo spolegliwym uczestnikiem. Otworzył szufladę i wyjął kartkę papieru. – Jeśli nadal będziesz utrzymywać, że jesteś w ciąży, żądam potwierdzenia tego faktu w niezależnym badaniu przeprowadzonym przez lekarza, którego ja wybiorę. W trakcie badania będę obecny ja i mój prawnik. – Utrzymywać, że jestem w ciąży? – powtórzyła drżącym, zduszonym głosem. – Przecież mówię, że nie wiem, jak jest! Jak mogę być bardziej szczera? To też zignorował. – Jeśli jesteś w ciąży, żądam ustalenia ojcostwa przez badanie DNA w momencie narodzin. Jeśli naprawdę jestem ojcem, będziemy musieli zaaranżować jakieś porozumienie dotyczące praw rodzicielskich. Patrzył na nią nieruchomo. – Na twoim miejscu nie liczyłbym na wygranie tej wojny. Zupełnie jakby ją ktoś zamknął w zamrażarce. Z zimna prawie nie mogła oddychać. Zamknęła oczy, przypomniawszy sobie jego

słowa o pragnieniu posiadania dzieci bez matki. Czy taki był jego plan? Zabrać jej dziecko? – Tu nie chodzi o mnie – powiedziała. – W ogóle nie. Tu chodzi o twoją przeszłość. Ja mam zapłacić za to, co inne kobiety ci zrobiły. – Czy moja ciotka zaofiarowała ci milion dolarów? Nie mogła wygrać. Nie pozwoli jej na to. – Tak. – Czy odrzuciłaś ofertę? – Nie. Nie miało sensu wyjaśnianie, że traktowała to jak dobry dowcip. Nigdy nie podejrzewała, że choćby go polubi, a co dopiero, że się w nim zakocha. – To jak proszenie o gwiazdkę z nieba – powiedziała, mimo że wiedziała, że to tylko strata czasu. – Oczywiście, powiedziałam, że wezmę je, ale to było jak zgoda na podniesienie Titanica na jednej ręce. W ogóle nie miało się to wydarzyć. Pieniądze były absolutnie nierealne. Podeszła jeszcze o krok, choć przy tym ogromnym biurku pomiędzy nimi był to gest bez znaczenia. – Chciałam zapewnić siostrze wspaniałe wesele – powiedziała. – Tak jak ty chciałeś tego dla Ryana. Mieliśmy współpracować. Z początku wcale cię nie lubiłam, lecz później zostaliśmy przyjaciółmi i było to wspaniałe. Nie zohydzaj tego, Todd. – Daj mi jeden powód, dla którego miałbym ci zaufać. – Zaufania nie da się uzasadnić. Trzeba na nie zasłużyć, co zajmuje czas. Podaj mi choć jedną sytuację, w której zawiodłam twoje zaufanie. – Mogę ci podać ich milion. Zajście w ciążę tylko potwierdza to, o co ci od początku chodziło. Ogarnęła ją groza. – To był żart… – zaczęła, ale zrezygnowała. Po co się wysilać? Chwyciła torebkę i wyjęła komórkę. Miała numer Ruth w książce adresowej. Nacisnęła „wybierz”. – Witaj, tu Marina – powiedziała, uzyskawszy połączenie. – Muszę ci powiedzieć, że nie jestem zainteresowana tym milionem dolarów. Cokolwiek się zdarzy, nie chcę tych pieniędzy. Babka westchnęła.

– Nigdy ich nie chciałaś, kochanie. Wiem o tym. – Todd nie. – O, tak. Potrafi być uparty. Ale w końcu będzie rozsądny. Marina popatrzyła na jego nieugiętą minę, jednoznaczny wyraz oczu. – Wcale nie byłabym tego pewna. – Wiem, że sprawia wrażenie, jakby trzeba było solidnie nad nim popracować, ale ostatecznie się to opłaci. Miej trochę wiary. – Spróbuję. – Wyłączyła telefon. Wiara. Czy dość jej było na całym świecie? – To nic nie znaczy – odezwał się. – Wiesz, że możesz uzyskać nawet więcej ode mnie. W tym momencie ostatecznie zrozumiała. Nie miała żadnych szans go przekonać. W tym rzecz. – Gdyby nie ta sprawa z ciążą, znalazłoby się coś innego – powiedziała, bardziej do siebie niż do niego. – Jesteś zdecydowany nigdy mi nie zaufać, a ludzie zazwyczaj osiągają to, do czego dążą. Jeśli oczekujesz najgorszego, dostaniesz to. – Odetchnęła głęboko. – Pewnego dnia może docenię ironię tej sytuacji. Tak bardzo się bałam, że jestem taka jak moja mama. Byłam przerażona, że mogę się zatracić w mężczyźnie. Nigdy nie przestałam myśleć o niebezpieczeństwie zakochania się w kimś, kto nie będzie potrafił odwzajemnić uczucia. W moim przekonaniu to ja byłam osobą mającą wielki problem. – Wsunęła komórkę do kieszeni dżinsów i zgarnęła torebkę. – Ale to nieprawda. Byłam gotowa zaryzykować z tobą. Przerażona i pełna obaw, ale wciąż gotowa zrobić ten następny krok. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że wszystkie moje lęki nie mają znaczenia. Bo to ty nie byłeś gotów. Wyraz jego twarzy się nie zmienił. Nie była pewna, czy dobrze wyjaśniła, o co jej chodzi, może oprócz wyraźnego sygnału, że coś się kończy. – Jedyny sposób, by przekonać cię, że w ogóle nie chodzi mi o pieniądze, to nie być w ciąży i nie spotkać się z tobą już nigdy więcej – dodała. – Nic nie mogę zrobić z tym, czy mam dziecko, czy nie, ale mogę zniknąć z twojego życia. Jeśli rzeczywiście jestem w ciąży, coś ustalimy. Coś uczciwego. Pod żadnym pozorem nie zdołasz, ot tak, po prostu zabrać mi dziecka. A jeśli nie jestem w ciąży, to będziemy

musieli tylko jeszcze jeden raz mieć styczność ze sobą, na weselu, a potem każde pójdzie swoją drogą. Podeszła do drzwi. Odwróciła się jeszcze. – Wiem, że się boisz, Todd. Ja też. Ale zakochałam się w tobie i jestem gotowa stawić czoło swoim lękom. Może nie jestem tą właściwą dla ciebie osobą. Może nie chcesz się o mnie troszczyć, i w porządku. Ale jeśli nigdy nie zatroszczysz się o nikogo, wredne suki wygrają. Mogą cię nie zdobyć, ale dopilnują, żeby żadnej innej też się to nie udało. Czeka cię wyjątkowo paskudne życie. Odczekał z wyjściem z gabinetu do chwili, gdy usłyszał zamykające się drzwi wejściowe. Pustka domu napierała na niego, lecz było to niczym w porównaniu z furią wywołaną jej zdradą. Jedyną kobietą, której mógłby być może zaufać, była Marina. Tyle tylko, że okazała się taka sama jak wszystkie. W ciąży, pomyślał ponuro. W porządku. Jeśli chciała grać w tę grę, on podejmie wyzwanie. Zabierze dziecko i założy taką rodzinę, jakiej zawsze chciał. Ona dostanie odszkodowanie, ale nic więcej. Przyznał, że była genetycznie bardzo dobrą kandydatką na matkę jego potomstwa. Inteligentna, zdrowa, zdecydowana. Wynajmie nianię i zostanie ojcem. To był plan, a zawsze czuł się lepiej, mając przygotowane ustalenia. Dziś jednak nie. W piersi paliła go pustka. Miał ochotę czymś rzucić. Przebić pięścią ścianę. Nie chciał być taki jak one. Chciał jej ufać. Czego nie mógł zrobić. Mógłby dać jej drugą szansę, gdyby się przyznała i błagała go o zrozumienie. Gdyby nie powiedziała, że go kocha. Bo to była największa zdrada. Wykorzystanie czegoś, czego naprawdę pragnął, po to, by nim manipulować. Tego nigdy nie mógł wybaczyć. Marina miała wrażenie, że naprawdę utonie we łzach. Płynęły i płynęły, a jej ciałem wstrząsały kolejne łkania. Ból był silniejszy niż cokolwiek, czego w życiu doświadczyła. Zupełnie jakby została pozbawiona powietrza, niezbędnego do przeżycia. Tyle że nie umierała. Cierpiała tylko i modliła się, by się poczuć lepiej. Willow obejmowała ją i pocieszała cichutko. – Jak mam przestać go kochać? – zapytała Marina przez ściśnięte gardło, czując się jak pobita. – Powiedz mi, jak. – Nie mam pojęcia – przyznała miękko Willow. – Lecz

znajdziemy sposób. Prawie tydzień później Todd wszedł do kwiaciarni sfinalizować zamówienie na kwiaty. Chciał się upewnić, że ślub Ryana i Julie będzie się im podobał, ale jednocześnie prawie całą uwagę miał skupioną na fakcie, że znów zobaczy Marinę. Oczekiwał, że zadzwoni, ale nie zrobiła tego. Co to oznaczało? Twierdziła, że go kocha, a potem zniknęła. Jeśli mówiła prawdę o swoim uczuciu, czy nie powinna próbować go odzyskać? Zrobił to, co właściwe – zostawił wiadomość, nie próbując się ponownie skontaktować. Lecz ona nie oddzwoniła, a teraz, stojąc wśród kwiatów, zdał sobie sprawę, że niecierpliwie czeka, by ją znów zobaczyć. Wiedział, że nie powinien. Wiedział, że ona pogrywa sobie z nim, jednak nic nie mógł poradzić na rosnące mu w duszy oczekiwanie. Weszła dokładnie o umówionym czasie. Choć starał się pozostać nieruchomo i nie powiedział ani słowa, jego ciało zareagowało na jej bliskość. Pragnął się pochylić i odetchnąć wonią jej ciała. Niech to diabli. Coś z nim jest nie tak. Przecież wiedział lepiej. Wystarczy się przyjrzeć temu, co zrobiła. Tylko co naprawdę zrobiła? Czy rzeczywiście wierzył, że Marina chciała go wrobić? – Za godzinę mam zajęcia – powiedziała – więc dokonaj ostatecznego wyboru kwiatów. Podała mu kilka wydrukowanych e-maili. – To są pomysły Julie na bukiet. Jestem pewna, że Beatrice zdoła sporządzić coś pięknego. – Nie zostajesz? – spytał, wiedząc, że mówi jak idiota. Co dziwne, miał nadzieję, że spędzą popołudnie razem. – Nie, nie mogę opuścić zajęć. Wiem, że wesele jest w przyszłym tygodniu, ale wszystko inne już zostało załatwione. Julie i Ryan wrócą w ten weekend. Rozejrzała się, jakby się upewniając, że są sami, potem ściszyła głos. – Wątpliwości zostały rozwiane. Nie jestem w ciąży. – Powtórzyłaś testy? – Nie musiałam. Nie było dziecka. Nie zdołał wyczytać z jej twarzy, co myślała, ale sam był zszokowany falą smutku, która go ogarnęła. – Jestem pewna, że ci ulżyło – powiedziała. – Mnie na pewno.

Oczywiście chcę mieć dzieci. Ale nie z tobą. Jej słowa dokonały tego, co zamierzała. Zraniły go głęboko. – W tych okolicznościach… – zaczął. Potrząsnęła głową. – Rozumiem, że jesteś rozgoryczony. Każdy by był. Nawet rozumiem twoje problemy, ale nie ma usprawiedliwienia dla tego, co mi powiedziałeś i jak mnie potraktowałeś. Zagroziłeś mi odebraniem dziecka. Oskarżyłeś o umyślne kłamstwo dla korzyści finansowych. Dokonałeś osądu i podjąłeś decyzje, zanim poznałeś wszystkie fakty. Myliłeś się co do mnie, Todd. Bardzo. Nigdy nie chodziło mi o pieniądze. – Wyprostowała się. – A najboleśniejsze jest to, że według mnie też wiedziałeś, że się mylisz. Sądzę, że w głębi duszy mi wierzyłeś, ale nie potrafiłeś się do tego przyznać. Dlatego zaatakowałeś. Nad tym nie mogę przejść do porządku. Przypuszczam, że jedynym jaśniejszym punktem w tej sprawie jest fakt, że i ja się myliłam co do ciebie. Niesłusznie uważałam, że jesteś wyjątkowy. Błędnie sądziłam, że jesteś typem mężczyzny, w którym mogę się zakochać. Powiedziawszy to, tak jak poprzednio, wyszła i zostawiła go samego. Tym razem jednak było inaczej. Tym razem, gdy wyszła, zdał sobie sprawę, ile stracił. Zrozumiał, że pomimo tej ciąży, jego przeszłości, jej obaw i wszystkiego tego, co się pomiędzy nimi wydarzyło, zakochał się w niej. Lecz było już za późno.

ROZDZIAŁ DWUNASTY We wtorek, po pracy, Todd sortował pocztę. Na samym spodzie stosu znajdowała się sztywna, duża koperta bez adresu zwrotnego. Otworzył ją i wyjął kilka zdjęć. Zrobione w studiu Belindy próbki do wysłania Ryanowi i Julie. Najwyraźniej artystka postanowiła przysłać mu kopie. Zaczął oglądać duże odbitki. Marina stała w jego ramionach, patrząc w górę na niego, usta miała rozciągnięte w uśmiechu. On spoglądał na nią w dół z taką intensywnością, że przyglądając się zdjęciu, zaczął się zastanawiać, co wtedy myślał. W jej pozie była jakaś swoboda i bliskość. Aparat uchwycił to, czego nigdy nie pozwolił sobie dostrzec – jak bardzo do siebie z Mariną pasowali. W tych obrazach było coś jeszcze. Coś w jej oczach. Miłość. Obejrzał wszystkie sześć, zaniósł je do gabinetu i usiadł za biurkiem. Włączył lampę, ułożył zdjęcia na blacie i pozwolił im przemówić. Na jednym zobaczył ślad wesołości, na drugim seksualne pożądanie. Uśmiech, który mówił o wspólnym sekrecie. Szarpiący duszę ból, który poczuł, zaatakował go z niepowtarzalną subtelnością rozpędzonego parowozu. Coś mrocznego narastało w nim, wyciskając zeń życie. Stracił ją. Tak był pewien, że nigdy nikogo nie będzie pragnął, że podjął decyzję, by pozwolić jej odejść, zanim w ogóle pojął, co to znaczy ją mieć. Założył, że nie będzie miała znaczenia, że nie będzie nikim specjalnym. Odrzucił dar jej miłości, nie zdając sobie sprawy, że mógł go zmienić na zawsze. Teraz, samotny, odczuwał jej stratę. Pragnął usłyszeć, jak się śmieje, zobaczyć jej uśmiech, dotykać jej, przytulać ją. Chciał, by ona go pragnęła – nie tylko w łóżku, ale w całym życiu. Chciał, by za nim tęskniła, by razem z nim się starzała. By go kochała. Wsunął zdjęcia z powrotem do koperty. Dała mu wyjątkowo jasno do zrozumienia, że nie jest nim już więcej zainteresowana. Że go nie kocha. Przymknął oczy na chwilę. Marina nie należała do osób łatwo ofiarujących serce. Czy to możliwe, że była zdolna wyłączyć swoje uczucia, czy też blefowała, bo wszystko inne było zbyt bolesne? Czy wciąż jeszcze istniała jakaś szansa? Wstał i zdał sobie sprawę, że szanse, nadzieje czy życzenia nic

nie znaczą. Zawsze do upadłego walczył, by zdobyć to, czego chciał. Skoro potrafił aż tyle poświęcić tak trywialnej i nieistotnej rzeczy jak biznes, o ile więcej będzie gotów zrobić, by przekonać jedyną kobietę, którą pokochał, by dała mu szansę? Marina usłyszała pukanie do frontowych drzwi, kiedy robiła kawę. Natychmiast pomyślała, że to Todd, czołgający się, by ją błagać o drugą szansę. Ten obraz byłby zabawny, gdyby jej reakcja nie była tak nieprawdopodobnie smutna. Nawet wiedząc, kim on jest, i jak źle poradził sobie z sytuacją, desperacko chciała mu dać tę szansę. Co czyniło z niej kompletną idiotkę. Lecz ta świadomość nie powstrzymała jej serca przed silnym biciem w oczekiwaniu, kiedy otwierała drzwi. I chociaż stojąca przed nimi osoba nie była nim i tak sprawiła jej prawie taką samą radość. – Julie! Wróciłaś! Siostry rzuciły się sobie w ramiona. Ściskały się, pokrzykiwały i tańczyły w otwartych drzwiach. W końcu Marina cofnęła się, by się przyjrzeć zmianom z ostatnich sześciu tygodni. – Prawie nic po tobie nie widać – powiedziała, patrząc na brzuch siostry – ale wyglądasz na taką szczęśliwą. To była prawda. Twarz Julie promieniała zadowoleniem. – Jestem szczęśliwa – potwierdziła. – Wróciliśmy z Ryanem wczoraj w nocy, a ja chciałam się przede wszystkim z tobą zobaczyć. Co u ciebie? Marina wprowadziła ją do mieszkania. – W porządku. Julie nie sprawiała wrażenia przekonanej. – Nie może być w porządku. – No dobrze, to co powiesz na przystosowywanie się? To zadziała? – Może. – Julie uściskała ją ponownie. – Żałujesz, że jednak nie masz dziecka? – I tak, i nie. Byłam podniecona myślą o ciąży. Przerażona, ale i podniecona. A potem, kiedy Todd wycofał się rakiem, wiedziałam, że dziecko z nim byłoby poważnym błędem. Nie jest gotów komukolwiek zaufać. Nie mogę budować związku z człowiekiem, który myśli o mnie wszystko co najgorsze. A na pewno nie mogę mieć z nim dziecka. Czyli brak ciąży jest nader korzystny, prawda?

Marina robiła, co mogła, żeby mówić spokojnie, logicznie i racjonalnie, ale serce ją bolało. Tęskniła za Toddem, żałowała dziecka, co już było zupełnym szaleństwem, i nie miała pojęcia, kiedy zdoła wrócić do dawnej siebie. – Och, Marino – wymamrotała Julie – tak mi przykro. Z powodu tego wszystkiego. Nie powinnam była prosić was obojga, żebyście organizowali to moje wesele. Marina wzięła ją za rękę i podprowadziła do sofy. Usiadły w przeciwległych rogach. – Ty nie masz z tym nic wspólnego – powiedziała jej Marina uczciwie. – Todd i ja jesteśmy całkowicie odpowiedzialni za to, co się wydarzyło. Poza tym on nie jest w moim typie. – Najwyraźniej jednak jest – powiedziała Julie. – Tak, zainteresowaliśmy się sobą, myślałam, że jest w tym coś więcej, ale skończyło się paskudnie. Przynajmniej jednak poznałam prawdę o nim. Nie spędzę reszty życia, tęskniąc za człowiekiem, który nigdy nie mógł być tym, kto mi jest potrzebny. – Czyli już sobie poradziłaś? – Julie nie wydawała się przekonana. – Pracuję nad tym. Dobra wiadomość jest taka, że skoro zakochałam się w nim, mogę się też zakochać i w kimś innym. To tylko kwestia czasu. – Takie to proste? – Nie sądzę, żeby było to proste. Pomyślała o Toddzie, jak ją rozśmieszał, jak byli do siebie podobni, o wiele bardziej, niżby się kiedykolwiek spodziewała. – Tęsknię za nim. Już dość długo, ale dojdę do siebie, a potem pójdę dalej. – Co ze ślubem, próbą i próbnym obiadem? – spytała Julie. – Czy to będzie zbyt trudne dla ciebie? Może wolałabyś nie przychodzić? Marina potrząsnęła głową. – To twój ślub. Oczywiście, że będę. Kocham cię i chcę zobaczyć, jak z Ryanem stajecie się małżeństwem. Poza tym sporo zainwestowałam w to wydarzenie. – Ale Todd… – Poradzę sobie z tym – obiecała, mając nadzieję, że to prawda. – To tylko jeden wieczór i jeden dzień. Jestem twarda. Nie przejmuj się

mną. Tylko skup się na sobie i swoim szczęśliwym dniu. Wychodzisz za mąż za Ryana. Julie uśmiechnęła się z taką miłością, że aż pojaśniało w pokoju. – Wiem. Nie wierzę, że go znalazłam, że jestem taką szczęściarą. Dzięki ci za wszystko, co zrobiłaś. Dzięki za idealne przygotowanie ślubu. Marina musiała zamrugać, by odpędzić łzy. – Jeszcze mi nie dziękuj. Jeszcze nic nie widziałaś. Powiedziałaś, że na przyjęcie chciałaś temat dżungli, prawda? Bo znaleźliśmy wyjątkowo urocze, małe, pluszowe żyrafki na prezenty weselne, nie wspominając już o nagraniach z odgłosami dżungli. Julie przełknęła z trudem. – Nie. Nie zrobisz tego. – Tylko poczekaj, a sama zobaczysz. Próbny obiad wyznaczono na wtorek przed ślubem. Marina spędziła większość popołudnia w gorących wałkach, w skazanej na porażkę próbie zmuszenia włosów, by nie były tak przeraźliwie proste. Samą próbą wesela w ogóle się nie przejmowała, za to obiad to już inna sprawa. Miała na nim być tylko rodzina – Julie, Ryan, Willow, Kane, Todd, ona sama, ich mama, Ruth i rodzice Todda i Ryana. Oznaczało to niewielki stół i mnóstwo rozmów. W dodatku jej matka nic nie wiedziała o jej relacjach z Toddem… O ile Ruth nie podzieliła się z nią tą informacją, tak jak z Julie. Marina jęknęła na tę myśl, potem zarzuciła sukienkę i zapięła ją. Ciemnoniebieski materiał podkreślił błękit jej oczu, a dopasowanie sukni spowodowało, że czuła się wyjątkowo szczupło. Makijaż już zrobiła, więc pozostało jej ułożenie włosów. Wyjęła z nich wałki, schyliła się i zaczęła przeczesywać je palcami. Kiedy już były luźne i – jak miała nadzieję – wyglądały seksownie, wyciągnęła rękę, sięgając po lakier, ale zamiast niego natrafiła na dłoń. Wrzasnęła, wyprostowała się gwałtownie i odskoczyła. Todd stał przy toaletce w jej sypialni. Panował tu bałagan, choć wydało jej się to zupełnie nieistotne, kiedy zdała sobie sprawę, jak intensywnie bije jej serce. – Co tu robisz? – zapytała. – Jak tu wszedłeś? Nie mogłeś zapukać? Przynajmniej była ubrana, ale jego pojawienie się było dla niej

szokiem. – Pukałem kilkakrotnie, potem sprawdziłem drzwi. Były otwarte. U ciebie wszystko dobrze? Nie. Wcale tak nie było. Zaryzykowała zerknięcie do lustra i zobaczyła, że włosy nie wyglądają tak paskudnie, jak się obawiała, więc opuściła ręce. – Nie powinnaś zostawiać niezamkniętych drzwi – powiedział. – Przejechałeś taki kawał drogi tylko po to, żeby mi to powiedzieć? W porządku. Nie powinnam. Zazwyczaj tego nie robię. Nie wiem, dlaczego zrobiłam to dzisiaj. Odwrócenie uwagi, pomyślała. Rozproszyła ją świadomość oczekiwania na spotkanie z nim, a teraz, kiedy stał przed nią, wiedziała dlaczego. Nadal go kochała. – Dlaczego tu przyszedłeś? – zapytała. – Chciałem z tobą porozmawiać – odparł. – Są pewne sprawy, które musimy rozwiązać. Prawda. Próbny obiad. – Ja sobie z tym radzę – powiedziała, mając nadzieję, że się nie myli. – Tak, kłopotliwe będzie otoczenie rodziną. Przemyślałam wszystko i myślę, że sobie poradzimy. W końcu nie spotykamy się od paru lat. Nikt właściwie nic nie wie. No, moje siostry i Ruth, ale one nic nie powiedzą. Planowaliśmy razem wesele, nic więcej. Jego ciemne oczy spoczęły na jej twarzy. – Czy to jest wszystko, co się wydarzyło? – Tylko do tego jestem gotowa się przyznać. – Dziś wieczorem mam wznieść toast na próbnym obiedzie. Byłbym niezmiernie wdzięczny, gdybyś uważnie go posłuchała i powiedziała, co mogę w nim poprawić. Chciał jej rady? Co gorsza, była na tyle żałosna, żeby się na to zgodzić. – Dobrze. Czytaj. Z kieszeni koszuli wyjął kartkę i rozłożył ją. – Biblia mówi nam, że miłość jest dobrem. Mędrcy, że może zmienić bieg historii. Naukowcy, że miłość to chemia. Poeci, że jest wieczna. Ale prawdziwa miłość jest czymś więcej. Oznacza wiarę i ryzyko. Oznacza poświęcenie siebie, by zawsze być dla kogoś i

wierzyć, że ten ktoś jest dla ciebie. Miłość to jazda kolejką górską życia. Miłość to wiara w siebie i w ukochaną osobę. Dla Julie i Ryana miłość to oni. Jego słowa otoczyły ją jak objęcia. Jednocześnie chciało jej się śmiać i płakać, ale przede wszystkim chciała podejść do niego i powiedzieć, że niezależnie od okoliczności zawsze będzie go kochać. Że dla niej to właśnie jest miłość. Skąd on to wiedział? Zamiast tego powiedziała: – Pięknie. Będą głęboko poruszeni. Podszedł o krok. – Naprawdę tak myślę. Bardzo długo nie wiedziałem, co powiedzieć o nich, wstępujących w związek małżeński. Myślałem, że Ryan jest głupcem, ufając Julie. W końcu wygrała ze mną i cieszyłem się jego szczęściem. Ale mu nie zazdrościłem. Nigdy nie pragnąłem tego, co on miał… aż do dzisiaj. – Uśmiechnął się krzywo. – Nie Julie, tylko tego wszystkiego związanego z miłością. – Dobrze to wiedzieć – wymamrotała, mimo że miała ściśnięte gardło. – Znasz moją przeszłość – ciągnął. – Wiesz, dlaczego byłem tak zahamowany, nigdy się nie angażowałem emocjonalnie. Wiesz, czego się boję. – Wiem. – Kiedy powiedziałaś, że jesteś w ciąży, pomyślałem, że jesteś taka sama jak te wszystkie żmije – powiedział, patrząc jej prosto w oczy. – Byłem wściekły, ale bardziej na siebie niż na ciebie. Byłem wściekły na siebie za pragnienie, żebyś była inna. Za pragnienie, by uwierzyć, że mnie nie wrobiłaś. Powiedziałem wiele słów, które nigdy nie powinny zostać wypowiedziane. Byłem w błędzie. Bo ty nie jesteś taka jak one. Oczy zaszły jej łzami, ale mrugnięciem oczyściła wzrok. Podszedł do niej o krok. – Marino, kiedy mi powiedziałaś, że nie ma żadnego dziecka, byłem zdruzgotany. Chcę mieć z tobą dzieci. Kocham cię. Chcę się z tobą ożenić i zestarzeć razem z tobą. Pragnę żyć z tobą w tym moim przeklętym domu i patrzeć, jak zmieniasz wszystko w moim życiu. Pragnę wierzyć w wieczność. Już znajdowała się na emocjonalnej krawędzi, prawie nie

wierząc, że naprawdę mówi to wszystko do niej. W tym momencie zaskoczył ją, przyklękając na jedno kolano, biorąc ją za rękę i pytając: – Czy możesz mi wybaczyć? Możesz mi dać drugą szansę? Zawierzysz sobie i uwierzysz we mnie? Wyjdziesz za mnie? Nie zamierzała się rozpłakać, ale tak się stało. Zdołała też skinąć potakująco głową, co najwyraźniej wystarczyło, bo Todd stał i przytulał ją. Zatopiła się w jego uścisku i była pewna, że zawsze będzie się czuła przy nim bezpieczna. Mocno przyciskał ją do siebie. – Kocham cię – wyszeptał jej do ucha. – Chyba pokochałem cię od pierwszej chwili. Bezpiecznie było pozostać przyjaciółmi, więc przestałem się pilnować. Pewnego dnia obudziłem się i byłaś częścią mnie. Bardzo przepraszam za to, co powiedziałem, jak zareagowałem. – W porządku. Rozumiem. – Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się przez łzy. – Ja też cię kocham. Otarł jej twarz palcami. – Cieszę się, że nie zmieniłaś zdania. – Chciałam, ale nie potrafiłam. Chyba jestem kobietą absolutnie monogamiczną. – I dzięki Bogu. Roześmiała się, on też. Potem pocałował ją. Przy pierwszym muśnięciu jego warg wszystko w jej świecie wróciło na właściwe miejsce. – Musimy pójść na próbę – powiedział, kiedy w końcu oderwali się od siebie dla zaczerpnięcia tchu. – Ale najpierw… Z kieszeni spodni wyjął małe pudełeczko. – Należał do mojej babci. Jeśli ci się nie spodoba, wybierzemy coś innego. Otworzył pudełko, a jej zaparło dech. W welwetowej wyściółce błyszczał pierścień z brylantem. Wielki, centralny kamień otaczały mniejsze brylanty. Ich błyski prawie ją oślepiły. – Jest przepiękny – wyszeptała. – Ale naprawdę… – Wielki? – Uśmiechnął się. – My, Astonowie, nic nie robimy połowicznie. Razem jest to osiem karatów. – O rany! – Za dużo? – Przyzwyczaję się.

Wsunął jej pierścień na palec, pasował idealnie. – Był ci przeznaczony – powiedział i pocałował ją. – Kocham cię, Marino. – Ja też cię kocham. – Poddała się jego objęciom, ale po chwili odsunęła się. – Czy to znaczy, że będzie też Todd Aston IV? – Prawdopodobnie. – Przeżyję to. – Spojrzała na pierścień i zsunęła go z palca. Skinął głową. – Po weselu? – Jeśli nie masz nic przeciwko temu. Nie chcę odwracać uwagi od Julie i Ryana. – Będziemy mieli całe życie na świętowanie. Położył pudełeczko na toaletce i umieścił w nim pierścionek. Potem wyszli razem. – Mam parę bardzo specyficznych pomysłów dotyczących naszego wesela – powiedział, kiedy podnosiła torebkę. – Kolory. Aranżacje. Westchnęła. – Czyli sądzisz, że damy radę zaplanować je razem? – Z tym poradziliśmy sobie całkiem nieźle. Stanowimy świetny zespół. – To prawda. eh.

[1] Zupa tortillowa – bardzo ostry kurzy rosół z czosnkiem, cebulą, awokado, pomidorami, papryką, mięsem z kurczaka i paskami tortilli. (przyp. tłum.). [2] Quesadilla – przekąska z tortilli, w którą zawinięto nadzienie, dość dowolne, tradycyjnie tylko powinno (choć nie musi) zawierać ser jako jeden ze składników. (przyp. tłum.). [3] Szarfa – cummerbund (ang.), w Polsce raczej niespotykany dodatek do garnituru. Jest to wykonany z materiału takiego samego jak muszka dość szeroki pas, noszony w talii, pod marynarką. Wywodzi się z kolonialnych Indii. (przyp. tłum.). [4] LOL – Lots Of Love (dosłownie: mnóstwo miłości) skrótowiec kończący list, w rodzaju „uściski” czy „ucałowania”. (przyp tłum.). [5] „Masterpiece Theatre” – cykliczny program kulturalny telewizji PBS (Public Broadcasting Service). (przyp. tłum.). [6] FYI – For Your Information (ang.) – dla twojej informacji (przyp. tłum.). [7] UCLA – University of California in Los Angeles, Uniwesytet Kalifornijski w Los Angeles. Westwood – dzielnica Los Angeles tuż obok uniwersytetu. (przyp tłum.).